Candace Schuler - Ta trzecia 1

Candace Schuler TA TRZECIA Tytuł oryginału The Other Woman

Dynastia z Hollywood 01

ROZDZIAŁ 1

R

S

Była idealnym wcieleniem kusicielki Ewy: delikatna, zmysłowa, ciepła, uwodzicielska. Miała w sobie wszystkie powaby kobiecego piękna, o jakich kiedykolwiek marzył. Sam jej widok, gdy stał tak na środku pokoju, patrząc na nią, przyprawiał go o zawrót głowy z pożądania. Mleczny zarys nagich ramion nad cienkim kocem, kuszące wcięcie talii, obiecująca krągłość bioder pod spłowiałym, niebieskim przykryciem sprawiały, że aż go mrowiło w dłoniach, aby jej dotknąć. Ogniki światła igrające w rudawo miodowych włosach zapraszały, żeby wtulić twarz w te jedwabiste loki. Sposób, w jaki skośne kocie oczy rozbłysły w wyrazie powitania, napełnił go niepohamowanym pragnieniem, aby zamknąć jej powieki gradem pocałunków. Każda krągłość i wypukłość, każde zagłębienie jej ciała wzywało go niczym syreni śpiew. - A więc przyszedłeś - powiedziała. - Nareszcie. - Jej usta były pełne, a głos o uroczym słowiańskim akcencie obiecywał spełnienie wszystkich najskrytszych marzeń. - Wiedziałam, że przyjdziesz.

R

S

Wyciągnęła ku niemu ręce, przeginając się do tyłu. Wyświechtany cienki koc przylgnął ciasno do jej piersi, ukazując zarys brodawek i głęboki dekolt obsypany delikatnymi piegami. Miał ochotę całować je, jeden po drugim, przedłużając chwile pieszczot, aż sama zacznie go błagać o litość. Nagle usiadła i koc zsunął się, odsłaniając jej wspaniałe piersi w całej ich doskonałości. Były pełne, wysokie i krągłe, idealne symbole kobiecego piękna, niemal zbyt bujne w stosunku do jej kruchej sylwetki i wąskich ramion. Zwieńczały je twarde, kuszące, małe sutki koloru ciemnej truskawki i niemal widać było, jak jej ciało drży pod wpływem podniecenia. Poczuł, jak jego ciało pręży się i tężeje. Zrozumiał bez cienia wątpliwości, że ta kobieta może zrobić z nim, co chce. Był zaledwie parę kroków od niej, za chwilę przypadnie do niej, weźmie ją w ramiona... - Kamera stop! - krzyknął reżyser pośród rozlegającego się wokół gromkiego śmiechu. Dopiero po paru sekundach Gage zorientował się, że ten śmiech nie jest wymierzony w niego i pogratulował sobie w głębi duszy, że pozwolił mu w porę otrząsnąć się z zamroczenia, jakiemu uległ. Mimo lat pracy w filmie dał się tak omotać iluzji, jaką stworzyła, że mało brakowało, aby zapomniał, iż znajduje się za kamerą planu filmowego w dalekiej Montanie w środku najcięższej zimy stulecia, a nie sam na sam z nią w sypialni. Jeszcze chwila i zrobiłby coś jeszcze głupszego niż to, że dał się zwieść jej grze. -Stop, do cholery! - wrzasnął ponownie Hans Ostfield grzmiącym głosem, w którym dał się słyszeć leciutki skandynawski akcent. Pierce, ty draniu, czy nigdy nie możesz być poważny?

R

S

Było to retoryczne pytanie. Pierce Kingston, super-gwiazdor filmowy, rzadko bywał poważny. Można się było spodziewać, że zakłóci kręcenie pierwszej trudnej sceny nowego filmu czymś takim, jak przyklejenie sobie na pośladku okrągłej żółtej plakietki z szeroko roześmianą buzią. Gage patrzył przez obiektyw, jak jego słynny brat kłania się z gracją śmiejącemu się zespołowi, po czym spokojnie wciąga z powrotem spodnie. Pierce był do szpiku kości aktorem, urodzonym komediantem, równie swobodnym przed kamerą, jak w zaciszu domowego ogniska. Gage obserwował go przez chwilę z braterską dumą, po czym jego wzrok znów powędrował mimo woli ku kobiecie na łóżku. Podciągnęła koc pod brodę, zasłaniając piersi, i patrzyła na roześmianego Pierce'a, jakby nie wiedziała, czy zwymyślać go, czy mu podziękować. Co prawda, rozładował napięcie na planie i odwrócił uwagę wszystkich od niej, skupiając ją na sobie, ale teraz trzeba będzie całą scenę powtarzać od nowa. Co oznaczało, że Tara Chan-ning znów będzie musiała, pokazać swoje wspaniałe piersi. Ciekaw był, czemu ją to krępowało. Patrząc na nią przez powiększające szkło swego obiektywu, zrozumiał teraz całkiem jasno, że drżenie, które moment temu wydawało, się być wyrazem pożądania, w gruncie rzeczy pochodziło ze zdenerwowania. To go zdumiało. Przecież była aktorką I to aktorką, która miała za sobą masę scen miłosnych. Jej kariera była zbudowana na kolejnych wcieleniach „tych trzecich": kobiet lekkich obyczajów, femme fatales, cynicznych wyzyskiwaczek i wiarołomnych kochanek. No i te nagie fotografie, które ukazały się parę lat temu w jednym z magazynów. Gage nie pamiętał już

R

S

w którym, wszystkie te pisma były takie same: tani blichtr, stek bzdur i sznurowate zdjęcia. Zwykle nie zwracał na nie najmniejszej uwagi, ale tym razem przykuły jego wzrok, jak każdego normalnego mężczyzny w Ameryce. Trudno, żeby było inaczej. Tara Channing była niewiarygodnie, niesłychanie, nieprawdopodobnie seksowna. Nie chodziło tylko o burzę gęstych, miodowo rudych włosów, które opadały jej na ramiona, ani o jej fantastyczne szmaragdowe oczy, ani nawet o jej cudowne ciało; choć Bóg jeden wie, że miała figurę mogącą doprowadzić do łez zazdrości najpiękniejszą dziewczynę z rozkładówki „Playboya". Lecz jej sekret leżał w tym, że ta wspaniała grzywa włosów zawsze była trochę rozburzona. Wielkie oczy w klasycznie pięknej twarzy były lekko skośne, co nadawało każdemu jej spojrzeniu wyraz kuszącej obietnicy. Jej ciało zaś zdawało się mówić sekretnym, zmysłowym językiem: „Chodź i weź mnie, jestem twoja", wprawiając każdego mężczyznę od lat szesnastu do sześćdziesięciu w stan rozkosznego podniecenia. - Swój powab zawdzięcza budowie kości - orzekła jego matka, legendarna aktorka Elise Gage, gdy cała rodzina Kingstonów przeglądała ostatnie odcinki serialu telewizyjnego, w którym Tara aktualnie występowała. Była jedną z paru młodych aktorek, obok Demi Moore i Winony Ryder, które brali pod uwagę przy obsadzaniu roli ukochanej Pierce'a w najnowszym filmie, dreszczowcu politycznym rozgrywającym się wśród burzliwych wydarzeń wywołanych przez rozpad Związku Radzieckiego. -Miss Channing ma cudowne kości kontynuowała Elise. -Po prostu

R

S

cudowne. Świeżość młodości przeminie i czas odciśnie na niej swoje piętno, jak na nas wszystkich... - Oprócz ciebie - wtrącił ojciec Gage'a, równie legendarny reżyser, Barry Kingston. Elise rzuciła byłemu mężowi chłodne spojrzenie mówiące, żeby zachował swoją automatyczną galanterię dla kogoś bardziej na to podatnego, i ciągnęła dalej: -... ale te kości pozwolą jej zachować urodę nawet w wieku siedemdziesięciu lat. Matka miała rację. Jako operator i jeden z bardziej doświadczonych przedstawicieli branży filmowej Gage również widział, że dzięki swej delikatnej budowie Tara Channing będzie piękną starszą panią. Ale jako mężczyzna był w tej chwili zainteresowany przede wszystkim wspaniałym ciałem okrywającym te „cudowne" kości. Czy jej ciało jest równie aksamitne, jak wygląda? Równie gorące? Równie oddane? - Może ktoś by podał pani Channing szlafrok? - wrzasnął Hans. Przecież dzwoni zębami z zimna. Ario... - Ario był młodym człowiekiem zatrudnionym w charakterze chłopca na posyłki. - Gdzie się, do cholery, ten chłopak podziewa? złościł się Hans, zapominając, że sam ograniczył liczbę osób na planie do niezbędnego minimum na czas kręcenia tej rozbieranej sceny miłosnej. Cały niepotrzebny personel został odesłany w inne" części olbrzymiej stodoły, w której zbudowano wnętrza filmowe. - Niech ktoś mu powie, żeby ruszył tyłkiem i zjawił się, ale biegiem. Zaraz do staniesz szlafrok, moja droga. - Poklepał Tarę z roztargnieniem po ramieniu i odwrócił się do swojego asystenta, który stał obok z plikiem notatek i planem ujęć.

R

S

- Przytul się do mnie, kochanie. - Nieodmiennie czarujący Pierce opadł na łóżko obok owiniętej w koc aktorki i objął muskularnym ramieniem jej nagie plecy. - Ja cię rozgrzeję - powiedział, masując cierpliwie i dłonią jej kształtną rękę pokrytą gęsią skórkę. - Jak wiesz, jestem najgorętszym aktorem w Ameryce. - Obdarzył ją swym zniewalającym, łobuzerskim, pewnym siebie uśmiechem, który zjednywał mu serca wszystkich kobiet. - Te oczy potrafią stopić górę lodową dodał, wbijając w nią słynny „ płonący wzrok Kingstona", jak określały to gazety. Obserwując ich nadal przez obiektyw kamery, Gage widział, jak Tara Channing śmieje się z błazenady brata. Opuściła powieki i spojrzała na niego kokieteryjnie spod rzęs, po czym szepnęła mu coś do ucha, co z kolei jego rozśmieszyło. No cóż, pomyślał Gage z lekkim niesmakiem, a więc wszystko zaczyna się od nowa. Ponętna Tara Channing najwyraźniej wiedziała o legendarnej słabości Pierce'a do kobiet i wyglądało na to, że zamierzała wykorzystać to dla swoich celów. Czego jednak zapewne nie wiedziała to fakt, że bliska zażyłość z którymś z Kingstonów - nawet z miękkim, dobrodusznym Pierce'em - nie dawała aktorce automatycznie żadnych przywilejów w Wytwórni Kingston. Albo może nawet wiedziała, ale uznała, że to, co ma do zaoferowania, jest tak wyjątkowe, że i ona będzie wyjątkiem. I wtedy zauważył, że jej ciało lekko zesztywniało, kiedy wygłupy Pierce'a znów ściągnęły uwagę całej ekipy na łóżko, i jakoś tak zgrabnie, niemal nie czyniąc żadnego ruchu, wysunęła się z jego objęć.

R

S

Wcale nie chce być w centrum zainteresowania, pomyślał z niedowierzeniem. Potrząsnął głową. Nonsens, przecież jest aktorką. Aprobata otoczenia była aktorom potrzebna jak powietrze. Po to żyli i gdy jej brakło, czuli się nieszczęśliwi. Ale nie Tara Channing. Dopiero teraz zorientował się, że wbrew temu co myślał, wcale nie miała ochoty uczestniczyć w tych komediowych gierkach toczących się między Pierce'em a ekipą. Wręcz przeciwnie... była zażenowana i spięta. Czy to możliwe? Gage zrobił obiektywem zbliżenie jej twarzy. Tak, zdecydowanie była spięta. W jej oczach czaił się niepokój, usta były odrobinę zbyt mocno zaciśnięte, a między brwiami widniała cieniutka kreska. Co jest, do diabła?. Wychylił się zza kamery i spojrzał na nią bezpośrednio, dziwiąc się, że nikt inny nie widzi, iż kobieta na łóżku wygląda, jakby chciała schować się w mysią dziurę. I zaraz zrozumiał dlaczego. Bez pomocy profesjonalnego obiektywu, powiększającego każdy niuans jej twarzy, sprawiała wrażenie osoby czującej się całkowicie swobodnie mimo nagości, na wpół roznegliżowanego mężczyzny przy boku i tuzina w pełni ubranych ludzi kręcących się wokół. Była zupełnie spokojna, pewna siebie i niesłychanie pociągająca. Gage potrząsnął głową, pewny, że coś mu się musiało przywidzieć. Aktorki nie cierpią z powodu nadmiaru zainteresowania, lecz z powodu jego braku. Wrócił do kamery, właśnie kiedy zza przepierzenia udającego ścianę sypialni wybiegł chłopak ze szlaf-

R

S

rokiem Tary w ręku. Błysk ulgi, jaki dostrzegł w jej wyrazistych oczach, nasunął mu na myśl tonącego człowieka, który ujrzał koło ratunkowe. Niewiele myśląc, zatrzymał przechodzącego gońca, chwytając za szlafrok. - Ja to zaniosę, Ario, a ty uciekaj stąd, zanim Hans cię zobaczy. Chłopak niechętnie cofnął się za przepierzenie, rzucając tęskne spojrzenie w stronę łóżka, najwyraźniej rozdarty między strachem przed rozsierdzonym reżyserem, a chęcią skorzystania z rzadkiej okazji ujrzenia z bliska prawdziwej gwiazdy w negliżu. Gage już nie zwracał na niego uwagi, gdyż nie spuszczał wzroku z twarzy Tary, starając się rozszyfrować intrygującą grę uczuć, którą tylko on zdołał zobaczyć. W paru krokach, omijając kable, reflektory i kręcących się członków ekipy, znalazł się przy niskim łóżku i przyklęknąwszy, narzucił błękitny welurowy szlafrok na piękne ramiona Tary. Spojrzała na niego spod rzęs, tym krótkim uwodzicielskim spojrzeniem z kącików oczu, które stało się już jej drugą' naturą. - Dziękuję - powiedziała miękko, bez śladu słowiańskiego akcentu, którym mówiła przed kamerą. Kiedy wkładała szlafrok, w oczach innych musiało to wyglądać jedynie, jakby z ulgą chroniła się przed zimnem, ale on wiedział, że chroni się raczej przed nimi. Pochylając się nad nią, widział z bliska złociste pasma jej zmierzwionych włosów, miękki cień rzęs na policzkach, mleczną skórę w wycięciu kołnierza, który ściągnęła ręką na piersiach. Zauważył parę delikatnych piegów na wierzchu jej dłoni, podobnych do tych, jakie miała na dekolcie.

R

S

Zastanawiał się, co by zrobiła, gdyby schylił się i pocałował te piegi. Najpierw te na ręce, potem na ramieniu - musi mieć jakieś na ramieniu - a potem doszedłby ustami do tych na piersiach. Czy zamruczałaby cichutko? - zadawał sobie pytanie, bezwiednie przysuwając się do niej bliżej, żeby poczuć podniecający zapach włosów. Czy odchyliłaby głowę do tyłu, żeby dać mu łatwiejszy dostęp? Czy... - Do jasnej cholery, Gage, co ty tam robisz? - zdenerwował się Hans. Fakt, że kręci film dla Wytwórni Kingston, z Gage'em Kingstonem jako operatorem i Pierce'em Kingstonem w roli głównej, nie robił na nim żadnego wrażenia. On był tu reżyserem i pierwszym po Bogu. Kręcimy od nowa. To znaczy - dodał, patrząc gniewnie na trio na łóżku - jeśli ty i Pierce przestaniecie zachowywać się jak dwaj wygłodniali erotomani i wrócicie do roboty. Gage szybko podniósł głowę, napotykając wzrok brata nad rudawo złotą czupryną Tary. Nawet nie zdawał sobie sprawy, że obaj się nad nią nachylają. Ale Hans miał rację: wyglądali jak dwa psy nad wyjątkowo smakowitą kością. Tara zamrugała oczami, przenosząc pytające spojrzenie z jednej przystojnej twarzy na drugą. Pierce wyprężył się dumnie, uśmiechając się szelmowsko, a Gage, ku swemu przerażeniu, omal się nie zaczerwienił. Odsunął się szybko, podniósł i wrócił za kamerę, przeklinając w duchu ten niespodziewany brak kontroli nad sobą. Do roboty, Pierce -ponaglił Hans, gdy aktor, nie spiesząc się, podniósł rękę Tary do ust. - Zostaw te zaloty i rusz się. I nie zapomnij zdjąć z tyłka tej kretyńskiej nalepki, zanim tu wparujesz. Wszyscy na miejsca! - krzyknął jego asystent, kiedy Pierce zniknął za atrapą drzwi w przepierzeniu,

R

S

a Tara zdjęła szlafrok i przybrała poprzednią pozycję na łóżku. - Cisza na planie! - Kamera - wydał polecenie Hans. Klaps zarejestrował drugie ujęcie. Akcja! Tym razem scena poszła gładko, zagrana perfekcyjnie od momentu, gdy kobieta na łóżku zdaje sobie sprawę z obecności kochanka do chwili, gdy on przykrywa jej ciało swoim, a ich usta zwierają się w gorącym, namiętnym pocałunku. - Kamera stop i gotowe - powiedział Hans. - Dobra robota, dzieci. Naprawdę dobra. - Uśmiechnął się do ubierających się aktorów. Ekran stanie w ogniu. Dynamit nie materiał. Pierce podziękował mu królewskim skinieniem głowy. Tara uśmiechnęła się z ulgą. Gage stał nieruchomą za kamerą, rozdarty między profesjonalnym uznaniem za sposób, w jaki Tara opanowała nerwy i bezbłędnie zagrała nieokiełznaną namiętność, a zupełnie nieprofesjonalnym uczuciem gryzącej zazdrości. Nie, nie zazdrości, poprawił jię szybko. Uczucie, jakie nim owładnęło podczas kręcenia sceny miłosnej między Tarą Channing a jego bratem, to była po prostu zawiść. Czysta, żywa zawiść. Ale czy normalny mężczyzna nie czułby zawiści, patrząc, jak Pierce kocha się - choćby tylko na niby - z kobietą tak piękną i pełną seksu jak ona? Nawet święty by nie zdzierżył. A on, Gage Kingston, nigdy nie pretendował do roli świętego. Nawet teraz widział się w myślach z torsem na jej gołych piersiach, z ustami na jej ustach. Patrzył, jak wstaje z łóżka owinięta błękitnym szlafrokiem, rozkosznie rozczochrana i zarumieniona,

R

S

i zastanawiał się, czy to, co o niej mówią, jest prawdą. Ile w tym prawdy? Czy rzeczywiście była wyrachowaną femme fatale bez serca, jak pisywały gazety? Czy grała rolę „tej trzeciej" nie tylko na ekranie, ale i w życiu? Wiedział z doświadczenia, że skandalizująca prasa zwykle przesadza i nierzadko sama wymyśla niestworzone historie w nieustannej pogoni za czytelnikiem. Ale wiedział też, że w tych drukowanych rewelacjach często kryje się ziarno prawdy. Jego rodzice, na przykład, nie odbyli publicznie nawet połowy tych małżeńskich awantur, jakie z lubością komentowano, ale jednak się kłócili - o wiele za często i za głośno niż ich troje dzieci by sobie życzyło. I chociaż Pierce nie mógł w żadnej mierze być związany z tyloma kobietami, ile mu przypisywano: „Jestem w końcu tylko zwykłym śmiertelnikiem", powtarzał - to mimo wszystko trudno uznać, aby jego reputacja niepoprawnego kobieciarza była całkiem bezzasadna. No i oczywiście Gage miał własną zadrę, jeśli chodzi o wątpliwą sławę kreowaną przez prasę z czasów, kiedy jego była żoną postanowiła uczynić ich niezbyt przyjemny rozwód sprawą publiczną. Chociaż Alyssa ubarwiła wiele faktów, dodając pikantne i często zupełnie zmyślone szczegóły, żeby przedstawić się w lepszym świetle, samo sedno historii było boleśnie prawdziwe. Mimo wszystko, jeśli nawet przyjąć, że opowieści o seksownej Tarze Channing są całkiem wyssane z palca, pozostawały jeszcze te nagie fotografie opublikowane kilka lat temu. Nie były na pewno zrobione z ukrycia, podczas gdy opalała się niczego nieświadoma. Pozowała do nich, specjalnie odsłaniając swoje piękne ciało dla celów reklamowych.

R

S

Co nie znaczy, że był tak konserwatywny, aby potępiać nagość. Jego młodsza siostra Claire nakręciła kiedyś rozbieraną scenę miłosną, zanim zdecydowała, że produkowanie filmów bardziej jej odpowiada, niż występowanie w nich. Pierce, urodzony aktor, nie miał nic przeciwko opuszczeniu spodni, jeśli wymagał tego scenariusz. Mój Boże, widział nawet fotos ze starego filmu matki, na którym miała na sobie jedynie uśmiech i kilka rozmieszczonych tu i ówdzie strzępów czarnej koronki. To należało do zawodu. Nie znaczyło nic albo mniej niż nic, a jednak... Jednak jakaś cząstka jego męskiej natury, zapewne staroświecka i szowinistyczna, nie mogła wyzbyć się przekonania, że częstotliwość i łatwość, z jaką jego była żona obnażała się na ekranie dla dobra swojej kariery, była wskazówką, iż równie często i łatwo robi to poza ekranem z tego samego powodu. Co prawda, Tara Channing nie rozbierała się z tą zblazowaną obojętnością, jaką demonstrowała Alyssa, ale mimo wszystko... Gage powędrował wzrokiem do miejsca, gdzie teraz siedziała, do krzesła z płóciennym oparciem przed piecykiem elektrycznym. Poddawała się, zabiegom charakteryzatorki odświeżającej jej makijaż i słuchała cierpliwie wyjaśnień Hansa, jakie niuanse charakteru i nastroju swojej bohaterki ma uwypuklić przy kręceniu zbliżeń. Jej lewa noga, oparta na poprzeczce krzesła, była widoczna do połowy uda w rozchylających się połach szlafroka. Ciekawe, która Tara Channing była prawdziwa? Czy ta wyzwolona seksualnie, chłodna uwodzicielka z magazynów filmowych, gotowa dla kariery związać

R

S

się z którymkolwiek z braci Kingstonów? Czy ta spięta, zdenerwowana kobieta niechętnie odsłaniająca biust przed kamerą dla potrzeb scenariusza? Czy też jeszcze jakaś inna? Przesunął wzrokiem po jej gołej nodze, wyobrażając ją sobie w różnych pozycjach, łącznie z tymi wymagającymi bliskiego z nim kontaktu. Uznał, że najwyższy czas samemu się przekonać, jaka jest naprawdę Tara Channing. Słuchając Hansa objaśniającego motywacje bohaterki, Tara obserwowała ukradkiem wpatrującego się w nią Gage'a Kingstona i czuła narastający ucisk w żołądku. Znała ten wyraz, jaki czaił się w jego gorących, bursztynowych oczach. Znała i nie lubiła. Był to ten sam wyraz, jaki towarzyszył jej ze strony mężczyzn, odkąd ukończyła czternaście lat i nagle wszystkie bluzki stały się za ciasne. Wyraz jawnego seksualnego zainteresowania i uznania, taksujący, jakby była wystawiona na sprzedaż. Warto czy nie warto? Uda się czy się nie uda? Kiedy miała czternaście lat, peszyło ją to i krępowało, toteż jak mogła uciekała od tych spojrzeń. Ale kiedy miała lat siedemnaście, uznała je za objaw miłości i akceptacji, przestała od nich uciekać i wylądowała w ramionach adorującego ją młodego chłopaka, którego głodne oczy śledziły każdy jej krok. Za to pół roku później przekonała się, że taki wzrok niesie tylko cierpienie i zdradę, i poprzysięgła sobie unikać go jak ognia i już nigdy nie pozwolić, aby ją zmylił.

R

S

Potem jeszcze raz i drugi sparzyła się na tym płonącym męskim wzroku i dostała od życia lekcję. Przekonała się, że bywają różne jego odmiany, ale wszystkie równie niebezpieczne. Teraz, mając dwadzieścia pięć lat, wiedziała już dokładnie, co on oznacza, a co ważniejsze, umiała sobie z tym radzić. Odpowiadała chłodnym, pewnym siebie spojrzeniem, które zdawało się mówić: „Nic z tego" każdemu mężczyźnie, którego oczy przesuwały się lubieżnie po jej ciele. Ignorowała tych mężczyzn kompletnie, absolutnie i bez wyjątków. Zdawałoby się, że powinna to być najlepsza obrona, a jednak, paradoksalnie, pomimo jej postawy - a może właśnie przez nią - łączono ją w plotkach z coraz to innym reżyserem lub producentem i niemal z każdym aktorem, z którym nakręciła scenę miłosną. A jeszcze doszły te nagie zdjęcia, które jej dawny agent mimo jej protestów pozwolił opublikować. Była zła, ale przyjęła to ze stoickim spokojem. W końcu pozowała do nich, choć niechętnie, i sama sobie była winna. Ale nie zasługiwała na opinię, jaką jej potem wystawiono. Kiedy za pierwszym razem prasa nazwała ją „tą trzecią" w związku z głośnym rozwodem pewnego aktora, wybuchła gorzkimi łzami, nie mogąc uwierzyć, że można wypisywać bzdury, w których nie ma za grosz prawdy. Jej nowa agentka, praktyczna, trzeźwo myśląca kobieta, która pracowała w branży filmowej od niepamiętnych czasów, poradziła jej, żeby nie zawracała sobie głowy sprostowaniami. - Twoje zaprzeczenia tylko doleją oliwy do ognia - mówiła Margo. Po prostu zapomnij o całej sprawie i rób swoje.

R

S

Więc Tara zapomniała, a przynajmniej starała się zapomnieć. Tak jak później o wielu innych epitetach, którymi ją obdarzano, zarówno publicznie, jak i prywatnie. Pożeraczka serc, kokietka, rozpustnica, uwodzicielka, wyrachowana intrygantka. Pewien znany podrywacz, wściekły, że odrzuciła honor zostania jego najnowszą zdobyczą, oświadczył, że pewno woli kobiety. Takie słowa zawsze bolą, bez względu na to, kto je wypowiedział i jak były nieprawdziwe, ale Tara z czasem przekonała się, że mogą nawet być użyteczne, pomagając utrzymać na dystans większość mężczyzn - oprócz tych najbardziej zapatrzonych w siebie. Toteż teraz, obserwując ukradkiem swojego nowego wielbiciela, zastanawiała się, jak silne jest męskie ego Gage'a Kingstona. s Jeśli będzie miała szczęście, może się okazać, że należy on do tej najrzadszej grupy mężczyzn: osobników o zdrowym rozsądku. Wtedy wystarczy jedna, druga łagodna odprawa, żeby zrozumiał, iż mimo swojego wyglądu i wizerunku wykreowanego przez media, nie ma ochoty nawiązać z nim romansu na planie. Miała nadzieję, że dopisze jej szczęście. Lubiła jego brata i nie chciała, żeby stosunki między nimi się popsuły. Poczuła sympatię do Pierce'a Kingstona od pierwszej chwili, gdy ujrzała jego nieprawdopodobnie przystojną twarz tuż przed zdjęciami próbnymi, po których uzyskała rolę Jeleny Zdrawkowicz. Nie był to ten rodzaj, sympatii, o jakim już zaczęły plotkować gazety, ale coś na kształt więzi duchowej. Uścisnęli sobie dłonie, uśmiechnęli się do siebie i od razu się polubili

R

S

tym czysto koleżeńskim uczuciem, w którym nie było ani cienia zainteresowania seksualnego. Dwie wielkie gwiazdy, znające ciężar sławy, nie potrzebujące nic przed sobą udawać. Potem zagrali scenę miłosną z żarem zdolnym stopić taśmę filmową jak prawdziwi profesjonaliści, którymi byli. I kiedy zaproponował jej przyjaźń, przyjęła to z radością, czując, że znalazła pokrewną duszę. Nie chciała teraz wystawiać na szwank tej przyjaźni - nie mówiąc już o najważniejszej roli w swojej karierze - przez urażenie dumy jego starszego brata. Ale zrobi to, jeśli będzie musiała. Raz jeszcze zerknęła spod oka na Gage'a. Był niemal równie przystojny, jak Pierce, wysoki i dobrze zbudowany. Natura wyposażyła go w takie same szerokie ramiona, wąskie biodra i długie nogi, które wyglądały dobrze zarówno w obcisłych dżinsach, jak w eleganckich spodniach. Miał ten sam niedbały sposób chodzenia. A nawet ten sam ujmujący uśmiech, w którym odsłaniał równy rząd białych zębów. Jednak Pierce nosił gęstą, jasnoblond grzywę, a wijące się włosy Gage'a były ciemnobrązowe i krótsze, zaczesane gładko do tyłu. Rysy Pierce'a mogły się równać czystością rysunku z rzeźbą Dawida Michała Anioła, twarz Gage'a była bardziej nieregularna, surowsza i ogorzała jak u kogoś, kto spędza całe dnie na koniu lub za sterem łodzi, wystawiony na słońce. Zamiast dołka w brodzie miał małą półkolistą bliznę nad lewym okiem, a jego nos, jeśli się nie myliła, musiał być kiedyś złamany, co zostawiło lekkie wgłębienie u nasady i nadawało mu wygląd nieco zawadiacki i... niebezpieczny.

R

S

Najbardziej różniły się ich oczy. Pierce'a jasne i błękitne jak wiosenne niebo, pełne rozkosznie grzesznych tajemnic i ciepłego zachęcającego uśmiechu. Gage'a - odziedziczone po słynnej matce - były niezwykłego, złotobrązowego koloru i lśniły jak wypolerowany bursztyn. Zdradzały wewnętrzną siłę, zmysłowość i żelazną wolę, co czyniło go jeszcze bardziej -.znów nasunęło jej się to słowo - niebezpiecznym. Był dla niej niebezpieczny, ponieważ po raz pierwszy od lat poczuła nieśmiałą, stłumioną, ledwo wyczuwalną chęć, aby odwzajemnić to gorące spojrzenie bursztynowych oczu Gage'a Kingstona.

ROZDZIAŁ 2

R

S

Tara poruszyła się niespokojnie na krześle, próbując zlekceważyć fakt, że po dwóch dniach wysyłania nieomylnych sygnałów całkowitego braku zainteresowania, nadal nie zdołała zniechęcić obserwującego ją mężczyzny, który nie krył się z tym, co robi, choć akurat w danej chwili nie miał do tego żadnego pretekstu. Kręcenie stanęło w martwym punkcie piętnaście minut temu, ponieważ młody aktor grający postkomunistycznego radykała nie zgadzał się ze wskazówkami dawanymi mu przez reżysera. Jeremy Dean występował dotąd w podrzędnych horrorach, zmroku których wydobył go Hans, powierzając mu rolę prowincjonalnego młodego Rosjanina, rzuconego w wir dramatycznych wydarzeń spowodowanych rozpadem Związku Radzieckiego. Zamiast być mu wdzięcznym za oferowaną szansę, Jeremy nieustannie stwarzał konflikty, usiłując przeforsować własną wizję postaci swojej roli. Kłócili się właśnie głośno i burzliwie na temat motywacji bohatera. A raczej Jeremy Dean się wykłócał, a Hans Ostfield stał z rękami na biodrach,

R

S

przekrzywioną na bok siwą głową i kamienną twarzą. Dotąd pozwalał młodemu aktorowi się wygadać, ale wszyscy na planie wiedzieli najwyraźniej oprócz Jeremy'ego - że wyrozumiałość Hansa dla temperamentu artystów ma swoje granice. I każdy z odrobiną oleju w głowie widział, że jest już na wyczerpaniu. Pierce w typowy dla siebie sposób natychmiast wycofał sięjz pola walki, wykorzystując niespodziewaną przerwę w zdjęciach do flirtu z oświetleniowcem, którym w tym przypadku była kobieta. Tara uciekła poza zasięg kamer i reflektorów, z dala od obiektywu Gage'a i jak najbliżej piecyka elektrycznego. Siedząc na swoim krześle, próbowała, bez większego sukcesu, zagłębić się w karty jednej z mądrych książek, które ze sobą przywiozła w ramach narzuconego sobie dokształcania się. Reszta ekipy ustawiła się wokół dyskutantów, czekając na wybuch ze źle skrywaną uciechą. Oprócz Gage'a. Stał tyłem do zgromadzonych, z rękami skrzyżowanymi na piersiach, wsparty ramieniem o kamerę, i patrzył na Tarę. Natarczywość tego spojrzenia przeszyła ją dreszczem, nie pozostawiając żadnych wątpliwości co do jego intencji. Postarała się opanować emocje, w których strach mieszał się z czymś w rodzaju dziwnie podniecającego oczekiwania. Przewróciła kolejną nie przeczytaną stronę, udając, że w ogóle nie dostrzega mężczyzny, który w sposób tak otwarty i ostentacyjny nie spuszczał z niej oczu. Może jeśli będzie nadal go ignorować, da jej wreszcie spokój. Ale ta taktyka zdawała się nie robić na nim najmniejszego wrażenia. Przeciwnie, wydawało się, że jej obojętność jeszcze bardziej go dopingowała.

R

S

Kątem oka dostrzegła, że odrywa się od kamery i rusza ku niej miękkim, skradającym się krokiem drapieżnika, który widzi swą ofiarę. O Boże, pomyślała w panice, nie podnosząc wzroku, naprawdę tu idzie! Dłonie jej się spociły i zacisnęła palce na oprawie książki, powstrzymując się od wytarcia rąk w burą, wełnianą spódnicę swojego kostiumu. Nie czuła się tak zmieszana i zdenerwowana od czasu, kiedy w jedenastej klasie liceum chemicznego zaczął się w nią wpatrywać Bobby Clay Bishop. Co gorsza, miała deprymujące przeczucie, że z tym mężczyzną poradzi sobie nie lepiej niż z tamtym. Czuła, że ciężko wypracowana rezerwa i starannie pielęgnowana obojętność, którymi nauczyła się trzymać większość mężczyzn na dystans, nie odstraszą Gage'aKingstona, podobnie jak jej naiwność i niewinność nie powstrzymały Bobby'ego Claya, kiedy miała siedemnaście lat. W końcu wilk nie zaprzestaje polowania na owieczkę tylko dlatego, że ta jest nieświadoma jego zamiarów czy też nie ma ochoty paść jego łupem. Niemniej miała nadzieję jakoś z tego wybrnąć, i to nie tylko ze względu na jej rodzącą się przyjaźń z bratem Gage'a. Sam zdrowy rozsądek mówił, że urażony członek rodziny Kingstonów nie wróży nic dobrego, jeśli chodzi o atmosferę na planie czy jej ewentualną przyszłość w Wytwórni Kingston. Wiedząc, że musi być chłodna i spokojna, wzięła głęboki oddech i z napięciem oczekiwała pierwszej kwestii Gage'a. Nie czekała długo. - Nikt by w to nie uwierzył.

R

S

Starając się zachować zimną krew na dźwięk jego głosu, podniosła ku niemu oczy z uprzejmym uśmiechem na twarzy, dbając o to, aby nie był zbyt zachęcający. - W co nikt by nie uwierzył? - spytała możliwie najobojętniej. Gage opadł na krzesło z imieniem brata na płóciennym oparciu i wyciągnął długie nogi w kierunku piecyka. - W to, że czytasz taką książkę. Rzuciła mu zimne spojrzenie kątem oka. - Czy będzie zgodne z twoim wyobrażeniem, jeśli powiem, że tylko oglądam obrazki? Wyszczerzył do niej zęby, bynajmniej nie speszony. - O ile są tam jakieś obrazki. Otworzyła książkę na stronie ozdobionej rysunkiem szejka arabskiego i podsunęła mu pod nos. - Myślałem raczej o czymś w rodzaju rozkładówki w „Playboyu" powiedział, patrząc na nią przeciągłym, wymownym spojrzeniem. Wzrok Tary stwardniał bez żadnego wysiłku z jej strony. Jakże nienawidziła tego spojrzenia! - Jak większość mężczyzn - skwitowała cierpko, wracając do lektury nieco przebrzmiałych przygód T.E .Lawrence'a w Arabii. Była to najchłodniejsza odprawa, jaką kiedykolwiek otrzymał, wypowiedziana lodowatym tonem księżniczki, której nie odpowiadają wulgarne żarty dworskiego błazna. Patrzył na jej głowę pochyloną nad książką z mieszaniną podziwu i złości. Lubił kobiety, które bez zmrużenia oka umiały przytrzeć natrętowi nosa. Jego matka potrafiła zmrozić mężczyznę jednym

R

S

spojrzeniem, zarówno na ekranie, jak i poza nim, a siostra nie bez powodu zyskała przydomek Królowej Lodu. Jednak nie podobało mu się - i to bardzo, jak się przed chwilą przekonał - że może zostać tak łatwo odprawiony przez kobietę, która budzi jego zainteresowanie. Mocno rozdrażniony rozciągnął się na fotelu brata, świadomie przybierając niedbałą pozę i zżymając się w myśli na Tarę za jej niedwuznacznie negatywną reakcję na jego subtelną zaczepkę. No, może nie taką subtelną, przyznał w duchu. Ale i nie taką znów wulgarną. Atmosfera na planie filmowym potrafi stać się bardzo zagęszczona i napięta, zwłaszcza jeśli kręci się film w miejscu odległym i opustoszałym. Długie godziny pracy, nuda i izolacja zwiększają zapotrzebowanie zespołu na jakąkolwiek rozrywkę, choćby i nie najwyższego lotu. Kobieta, która nie potrafi sobie poradzić z niewinną zaczepką, naraża się na kłopoty. Ale ona sobie z nią poradziła, zdał sobie nagle sprawę. I to całkiem dobrze. Kilkoma chłodnymi słowami i ostrym spojrzeniem usadziła go skutecznie w miejscu. Gage zapadł głębiej w fotel, opierając łokcie na drewnianych podpórkach, i schowawszy nos w trójkąt utworzony przez dłonie, patrzył ponuro na odwróconą twarz Tary, żałując, że nie stoi za kamerą. Jakoś lepiej udawało mu się odczytać jej myśli przez szkło obiektywu. Podniósł do góry małe palce obu rąk, jakby kadrował obraz, i przyglądał się jej przez tę ramkę. Do diaska, naprawdę jest piękna!

R

S

Jej profil był czysty jak u dziecka, a jednocześnie rozkosznie zmysłowy. Jej czoło było jaśniejsze niż u innych kobiet, nos prostszy, usta pełniejsze, zarys policzków bardziej egzotyczny, a delikatnie wykończony podbródek ładniejszy. Co nie znaczy, żeby stykał się z podobnym zjawiskiem po raz pierwszy. Od urodzenia przebywał w towarzystwie pięknych kobiet. Ava Gardner była częstym gościem w rezydencji jego rodziców w Beverly Hills. W okresie jego dzieciństwa Elizabeth Taylor i Natalie Wood przychodziły na przyjęcia. Meryl Streep, Michelle Pfeiffer i Kim Basinger były jego koleżankami z planu i dobrymi znajomymi. Uroda kobiet nie była dla niego niczym nowym. Zwyczajna rzecz. Więc dlaczego, do licha, sam widok Tary Channing tak na' niego działa? Tara siedziała nieruchomo z wzrokiem wbitym w książkę, modląc się, żeby przestał wreszcie się na nią gapić. Czy ten człowiek nie może przyjąć do wiadomości, że nie chce mieć z nim nic wspólnego? Że nie interesuje jej ani on, ani jego dość czytelne, choć nie ujęte w słowa, intencje? Marzyła, żeby dał jej spokój i odszedł. Już sama jego bliskość sprawiała, że serce biło jej przyspieszonym rytmem, dłonie się pociły, a oddech zamierał w piersiach. Miała ochotę wstać i uciec. Ale została na miejscu, instynktownie wiedząc, że ucieczka, dosłowna czy w przenośni, rozbudzi w nim tylko chęć pogoni. Większość mężczyzn tak reagowała. A już z pewnością Gage Kingston... mężczyzna, przy którego doświadczeniu technika uwodzenia młodego Bobby'ego Claya to dziecinne igraszki.

R

S

Mężczyzna taki jak Gage będzie ścigać kobietę z pasją i żarem. Będzie się emocjonować tym pościgiem. I delektować zwycięstwem. A jednocześnie, pomyślała mimo woli, zanim zdążyła się zmitygować, uzna za punkt honoru, aby kobieta też znalazła w tym rozkosz. Szybko odrzuciła od siebie tę myśl. Wiedziała ze smutnego doświadczenia, że nie ma w niej tego ognia i namiętności, jakich podobni mężczyźni oczekują. Brak jej umiejętności i beztroski do wdawania się w narzuconą przez nich grę - a przede wszystkim brak jej chęci. W co, nawet gdyby mu to jasno i otwarcie powiedziała, nigdy by nie uwierzył. Jej wygląd stał w jaskrawej sprzeczności z tym, co było wewnątrz, i zawsze wprowadzał mężczyzn w błąd. Mężczyźni! Nawet ci najdojrzalsi i najbardziej doświadczeni zdawali się tracić głowę na widok nieco mocniej zaokrąglonego biustu. Chociaż, trzeba przyznać, skonstatowała, zerkając na Gage'a kątem oka, że ten wpatrywał się w jej twarz, nie w wypukłość piersi zarysowanych pod bawełnianą bluzką. Ale czy musiał siedzieć tu i patrzeć na nią jak cielę na malowane wrota? Zamknęła ze złością książkę. Może już starczy? - spytała, nie mogąc dłużej znieść jego natarczywego wzroku. Ani minuty dłużej. Starczy? - Gage uniósł brwi, nadal patrząc na nią przez ramkę zrobioną z palców. Nie jestem jakimś eksponatem na wystawie. Och, tu się pani myli, panno Channing. - Opuścił palce. - Bardzo się mylisz, droga Taro.

R

S

Tara zesztywniała. Chcesz powiedzieć, że jestem eksponatem? Nie eksponatem - poprawił, uśmiechając się z wrodzonym wdziękiem Kingstonów. - Przykładem. Przykładem idealnej kobiecej urody. Jako operator jestem zachwycony. Jako mężczyzna jestem... -rozłożył ręce teatralnym gestem nie gorszym niż u ojca i brata - jestem całkowicie oczarowany. Tara mimo woli się roześmiała. Jako mężczyzna jesteś również całkowicie niewiarygodny - odparowała, próbując przekształcić wybuch śmiechu w coś w rodzaju niedowierzającego prychnięcia. Przysięgam, że mówię prawdę. - Gage zrobił urażoną minę. - Uważam, że jesteś skończoną pięknością i jestem całko... Zmarszczyła groźnie brwi, ostrzegając go przed powtarzaniem takich bzdur, ale wesołe iskierki w jej oczach osłabiały efekt tej surowej miny. Gage pogratulował sobie pierwszego sukcesu. Rozśmieszył ją, a kobiety kochają mężczyzn, przy których mogą się śmiać. Jego matka dała swoim synom tę cenną wskazówkę już dawno temu i od tej pory nieraz się przekonał, że miała rację. - No dobrze. Może nie całkowicie oczarowany... - przyznał z miną winowajcy złapanego na gorącym uczynku - ale prawie całkowicie. Do licha, to prawda, pomyślał. - Czy wolisz, żebym zamiast tego użył słowa „oszołomiony"? Tara potrząsnęła głową z udaną dezaprobatą i znudzeniem, ale sądząc po wyrazie twarzy Gage'a niezbyt go to odstraszyłoś

R

S

- Nie wierzysz? - spytał, najwyraźniej gotów podjąć walkę. - Nie wierzę. -Położył rękę na piersi. Ugodziłaś mnie w samo serce Jeśli często deklamujesz tę kwestię, to dziwię się, że twoje serce jeszcze się kołacze. Kwestię? - powiedział z udanym oburzeniem. - Deklamuję? Uważasz, że próbuję wziąć cię na lep słodkich słówek? Owszem, tak właśnie uważam. Głęboko się my... Tara podniosła rękę, uciszając go. To trzeba zdusić w zarodku. I to zaraz, nie wdając się już w zbędne subtelności. Mężczyzna, który tak łatwo i z tak błahych powodów potrafi ją rozśmieszyć, jest jeszcze bardziej niebezpieczny, niż początkowo sądziła. - Proszę cię - powiedziała. - Słyszałam już w życiu wszystkie rodzaje słodkich i mniej słodkich słówek. Od niedwuznacznej propozycji robotnika na ulicy po bardziej wyszukane, serwowane w wytwórniach Hollywood oraz całą gamę pośrodku. Wszystkie. Każdą ich odmianę - podkreśliła z naciskiem. -I chcę, żebyś wiedział, zanim posuniesz się dalej, że nie jestem zainteresowana. Nie mam nic przeciwko tobie - zapewniła go. Z pewnością jesteś bardzo miły i mogłoby mi być z tobą bardzo przyjemnie - dodała, mówiąc sobie, że robi to, aby nie urazić jego męskiej dumy, a nie dlatego, że to mogła być prawda. - Ale nie jestem zainteresowana. Absolutnie. Ani trochę. Nigdy nie wiążę się z nikim, z kim pracuję. - Spojrzała mu prosto w oczy, by wiedział, że mówi poważnie. - Nigdy. Pod żadnym pozorem.

R

S

Patrzyli na siebie przez dłuższą chwilę, oboje uważni i czujni, czekając na następne słowa. Tara siedziała napięta, z podbródkiem podniesionym do góry, z palcami ciasno zaciśniętymi na książce, zastanawiając się, czy przez tak jasne postawienie sprawy nie straciła właśnie swojej szansy na wyrwanie się ze stereotypu ról „tej trzeciej". Ale była zdecydowana postąpić tak ponownie, jeśli będzie trzeba. Żadna rola, choćby najlepsza, nie jest warta jej złamanego serca. Prędzej zejdzie z planu, niż do tego dopuści. Gage patrzył na Tarę z marsem na czole. Chęć przytarcia jej nosa za tę małą przemowę walczyła w nim z przekonaniem, że okazanie teraz męskiej urazy potwierdzi tylko opinię, jaką o nim miała. Choć trzeba przyznać, że nie bez racji, skonstatował ponuro. Ostatecznie rzeczywiście próbował wziąć ją na lep słodkich słówek. Co prawda, większość z nich mówił szczerze, ale jednak... Postanowił być wspaniałomyślny i tym razem jej wybaczyć. Uśmiechnął się. Nigdy? - zapytał z przymilną miną chłopca pełnego nadziei na jakieś małe ustępstwo. Nigdy - potwierdziła Tara stanowczo, pilnując się, żeby nie zostawić żadnych wątpliwości. Trzeba zdusić to w zarodku, powtórzyła sobie. Jeśli teraz uśmiechnie się w odpowiedzi, to nie wiadomo do czego będzie próbował skłonić ją później. - Wbrew powszechnie panującemu przekonaniu, nie nawiązuję przygodnych romansów na planie. To tylko komplikuje pracę i... Hej, moja śliczna! — Para potężnych męskich rąk spoczęła od tyłu na jej ramionach i męskie usta musnęły jej włosy, całując koniuszek ucha. Tara odwróciła głowę i uśmiechnęła się radosnym, naturalnym, pełnym sympatii uśmiechem.

R

S

Pierce! - wykrzyknęła, nadstawiając mu policzek. - Co się dzieje? Hans skończył wykładać Jeremy'emu pewne podstawowe fakty z życia i chce, żebyśmy wrócili na miejsca. Zaraz. Już? - Tara zerknęła w kierunku planu. - Nie słyszałam wybuchu. Pewno starał się być delikatny, bo chłopak jest nowy i tak dalej, ale nie martw się - pocieszył ją ze złośliwym uśmiechem. - Jeśli kochany Jeremy nie weźmie na wstrzymanie, Hans urwie mu głowę. Pierce, proszę cię. - Poklepała jego rękę na swoim ramieniu. - Nie chcę tu żadnych urwanych głów. Nawet należących do kogoś tak irytującego jak Jeremy Dean. - Wstała, rzucając książkę na krzesło i unikając wzroku Gage'a. - Wracajmy lepiej do pracy, zanim cały gniew nie obróci się przeciwko nam za to, że każemy mu czekać - ostrzegła, ruszając w kierunku planu. Poczekaj! - Piełce oplótł ją ramieniem, zatrzymując w miejscu. - Pójdziemy razem. Hans na ciebie nie nawrzeszczy - przytulił ją - więc i mnie oszczędzi, jeśli będę z tobą. Nie martw się, kochanie - powiedziała czule, obejmując go w pasie. Nie pozwolę wielkiemu złemu reżyserowi cię skrzywdzić. Nie widziała szelmowskiego uśmiechu, jaki Pierce posłał nad jej ramieniem starszemu bratu, ani zmrożonego wyrazu twarzy Gage'a, który patrzył, jak dwoje ludzi, zwanych już przez gazety „najgorętszą nową parą srebrnego ekranu" odchodzi, trzymając się wpół w czułym uścisku. Gage poczuł narastającą wściekłość, groźną i niespodziewaną, dziwnie gwałtowną. Oczy zwęziły mu się

R

S

w szparki, a ręce zacisnęły na drewnianych poręczach krzesła. „Nigdy nie wiążę się z nikim, z kim pracuję", powiedziała głosem nabrzmiałym szczerością, patrząc na niego wielkimi czystymi oczami. „Nie nawiązuję przygodnych romansów na planie", twierdziła, wyglądając jak wcielenie niewinności. Niemal jej uwierzył. Niemal przełknął ten wyświechtany frazes. A zaraz potem uśmiechnęła się jak anioł i przytuliła do Pierce'a jak tania dziwka, której oferowano worek brylantów za jedną noc. Zupełnie jak Alyssa, pomyślał, walcząc z chęcią zrobienia czegoś gwałtownego i głupiego. Miał ochotę pobiec za nimi, wyrwać ją z ramion brata i sam wziąć w ramiona. A potem całować tak długo i namiętnie, aż zacznie płonąć z pożądania, które tylko on będzie mógł zaspokoić. Nade wszystko zaś pragnął, aby uśmiechnęła się do niego tak, jak uśmiechała się do Pierce'a. Nawet gdyby miała tylko udawać. - Niech to wszyscy diabli - mruknął pod nosem. Następny miesiąc - dopóki Tara Channing nie zakończy zdjęć i nie wróci do swojej opery mydlanej - zapowiadał się męcząco.

ROZDZIAŁ 3

R

S

- Nie patrz teraz - szepnął Pierce w falujący obłok włosów Tary, biorąc ją czule w ramiona - ale coś mi się zdaje, że mój duży brat jest na nas trochę zły. - Kpiący ton jego głosu zupełnie nie szedł w parze z płomiennym wyrazem twarzy. - Zły? - szepnęła Tara w taki sposób, jakby tylko muskała wargami koniuszek jego ucha. Wolno i z namaszczeniem zaczął rozpinać jej bluzkę. - A właściwie wściekły - mruknął w wygięty łuk szyi, odsłaniając jej jedno ramię. Tara przyciągnęła jego głowę do piersi. Pochyliła się i jej rozsypane włosy zasłoniły ich twarze. - O co miałby być zły? - spytała, jakby sama nie wiedziała tego aż za dobrze. I nie bała się w duchu konsekwencji tej złości. - Nie zgrywaj niewiniątka. -Przesunął pieszczotliwie dłonią po jej biodrze. - Dobrze wiesz, o co. - Oparł ją o stół kuchenny i delikatnie uniósł do góry, sadzając na jego brzegu. - Gage nie zwykł dostawać kosza. - Tłumiony chichot, jaki uniósł mu pierś, kiedy się nad nią pochylał, wyglądał zupełnie jak dreszcz

R

S

niepohamowanej namiętności. - Chyba mu się to nie podoba. Nie musisz się tak z tego cieszyć - syknęła Tara, przytulając głowę do jego gołego torsu, żeby ukryć usta przed kamerą. Co prawda, sceny jeszcze nie kręcono, ale zrobiła to automatycznie. - I właściwie trudno to nazwać koszem. Mężczyzna musi najpierw o coś prosić, żeby... Okay, wystarczy! - zawołał Hans. - Teraz zróbcie to od nowa. Tylko tym jazem zaprzestańcie może tych pogaduszek, dobrze? - dodał, dając swoim gwiazdom do zrozumienia, że ich niepełna koncentracja na próbie nie uszła jego uwagi.-Kręcimy! Tara zsunęła się ze stołu, zapinając bluzkę i wkładając ją za pasek. Charakteryzatorka poprawiła jej makijaż i fryzurę, Tara wygładziła spódnicę i dała znać Hansowi, że jest gotowa. Pierce? - upewnił się Hans. Pierce kiwnął głową. Cisza na planie! - krzyknął asystent reżysera. Kamera - zarządził Hans. - Akcja! Powtórzyli scenę: czuły uścisk, rozpinanie bluzki, pieszczotliwe przesunięcie ręki po ciele Tary. Tym razem były westchnienia, miłosne szepty i namiętny pocałunek, kiedy Pierce sadzał ją na stole. Teraz Jeremy - powiedział Hans cicho, podczas gdy Pierce przechylał Tarę na blat. Jelena! - Do pokoju wpadł Jeremy Dean, z przejęciem grający rolę postkomunistycznego rewolucjonisty, Jurija Zdrawkowicza. Za nim, w otwartych drzwiach, kłębił się śnieg, wzbijany przez dmuchawę. Ty dziwko! - wrzasnął, sunąc przez pokój, żeby oderwać Pierce'a od swojej filmowej siostry. - Zdradziecka dziwko!

R

S

- Jurij, nie! - Tara szybko zsunęła się ze stołu. - Nie! - krzyknęła, z oczami rozszerzonymi strachem, widząc w ręce brata pistolet. Rzuciła się naprzód, chwytając rękami ramię brata. - Proszę cię, Jurij, proszę cię. Nie możesz tego zrobić, nie możesz! Odepchnął ją jednym ruchem. Upadła na zimne linoleum kuchennej podłogi. Podniosła się szybko, znów do niego przywierając. Proszę cię. Błagam. On niema broni. Nie możesz zastrzelić bezbronnego człowieka! Zejdź nam z drogi, Jeleno - rozkazał Pierce cicho i łagodnie. Wyraz jego twarzy był zimny i bezlitosny, z całej postaci biła siła i pewność siebie człowieka, któremu, nie obca była walka na śmierć i życie. Tak, zejdź nam z drogi, ty suko! - Jeremy wymachiwał pistoletem w sposób, który miał być złowrogi, a wskazywał jedynie na jego nieobycie z bronią. - To sprawa między mężczyznami. Z tobą rozprawię się jak już go zabiję. Nie! Nie pozwolę ci! - Chwyciła go za rami? -Nie... Znów ją odepchnął, uderzając na pozór z całej siły wierzchem dłoni w twarz. Tara krzyknęła i osunęła się po ścianie na podłogę, zmiażdżona ciosem. Przez chwilę siedziała bez ruchu, po czym wolno podniosła głowę. Odsuwając jedną ręką ciężki pukiel włosów z oczu, podniosła drugą do ust, jakby chciała zatamować krew. Pierce zaryczał z wściekłości i rzucił się na Jeremy'ego. Rozległ się wystrzał pistoletu. - Mikołaj! - krzyknęła Tara.

R

S

Nastąpiła starannie wyreżyserowana i przećwiczona bójka. Obaj mężczyźni zwarli się w pozornej walce na śmierć i życie, miotając się po pokoju, padając na stół, na którym tak niedawno Jelena i Mikołaj wymieniali namiętne pocałunki, zrzucając naczynia z lady kuchennej, aż w końcu zatoczyli się na drzwi i wypadli na śnieg. - Stop! - krzyknął Hans, zatrzymując akcję. - Dobra robota, chłopcy. Spojrzał na Tarę. - Nic ci się nie stało, moja droga? - spytał, mając na myśli jej upadek na ścianę. Tara uśmiechnęła się ze swojego miejsca na podłodze i podniosła kciuk do góry. To małe piwo. Wobec tego zabieramy się do kręcenia zbliżeń. Dobry Boże, zaraz zamarznę - poskarżył się Pierce, wchodząc do stodoły i otrzepując śnieg z gołych ramion i piersi. Ciesz się, że nie jesteśmy w Rosji - powiedział ktoś, podając mu ręcznik. -Tam jest teraz jakieś czterdzieści stopni poniżej zera. To się już nie nazywa Rosja tylko Wspólnota Niepodległych Państw poinformował ich Jeremy Dean z ważną miną, wchodząc za Pierce'em. - I gdyby film kręcono jak należy, w naturalnych warunkach, to bylibyśmy teraz w Kazachstanie. Ale skoro już nie jesteśmy w Kazachstanie - burknął Pierce - to może nie musimy wystawiać się na prawdziwy śnieg. W końcu jesteśmy zawodowymi aktorami, prawda? No jasne - przytaknął Jeremy. Więc czemu nie możemy po prostu grać, że jest nam zimno? Posłuchaj, Hans! - krzyknął do reżysera.

R

S

- Jeremy i ja uważamy, że przy następnym ujęciu należy użyć sztucznego śniegu. Może by ten facet od specjalnych efektów wziął się do roboty i,.. Kiedy się już wysuszysz i poprawisz charakteryzację, przygotuj się do sceny, gdy Mikołaj widzi broń - powiedział Hans, nie zwracając najmniejszej uwagi na gadanie Pierce'a. - A potem, gdy Jurij uderza Jelenę. - Odwrócił się do swojego asystenta. - Niech ktoś poda pani Channing kapsułkę z krwią. Chcę zrobić zbliżenie jej twarzy po osunięciu się na podłogę. Wobec tego nie wstaję - zdecydowała Tara ze swego miejsca pod ścianą. Spojrzała w górę z wdzięcznością, czując, że ktoś zarzuca jej marynarkę na plecy i zaraz zmieszała się, widząc, kto to taki. Nic ci nie jest? - spytał Gage, przykucając obok. Nie, wszystko w porządku - powiedziała, zdumiona, że ją o to pyta. Z doświadczenia wiedziała, że wzgardzony mężczyzna nie wykazuje zwykle troski o kobietę, która go odtrąciła. Uderzyłaś o ścianę bardzo mocno. Wcale nie. - Wzruszyła lekko ramionami i niespodziewanie skrzywiła się, czując ból w łopatce. Do diabła, jednak nie wszystko jest w porządku! Ależ tak, jak najbardziej - zapewniła, powstrzymując odruch, żeby pomasować się w bolące miejsce. - Upadłam tylko trochę niezdarnie, i tyle. Nie ty upadłaś niezdarnie, tylko Jeremy popchnął cię mocniej, niż się spodziewałaś - orzekł, zdumiony wściekłością, jaka go ogarnęła na myśl, że ktoś mógłby zrobić jej krzywdę. Nicmi nie jest, naprawdę. - Położyła mu rękę na ramieniu, powstrzymując go od podniesienia się na

R

S

nogi. Zrobiła to instynktownie, widząc w jego oczach groźny błysk. Uwierz mi, Gage. Patrzył na nią ze zmarszczonymi brwiami, najwyraźniej nie przekonany. - Po prostu dałam się ponieść grze i wyrżnęłam w ścianę trochę za mocno - powiedziała ze skruszonym uśmiechem, chcąc rozładować sytuację i ukoić jego niespodziewany gniew. - Ale to nic takiego. I nie było w tym niczyjej winy. Już mnie nawet nie boli. - Podniosła ramię, żeby to udowodnić. - Widzisz? Jego mina świadczyła, że jej nie dowierza. -Gage - ścisnęła go za ramię - to nie była niczyja wina - powtórzyła z naciskiem. - Daj spokój, dobrze? Ich oczy się spotkały i nie mogły od siebie oderwać. Zniknęła wielka stodoła i kręcąca się wokół ekipa, było tylko ich dwoje. Ich dwoje i nikt inny. On zapomniał o gniewie. Ona zapomniała o ostrożności. Oboje zapomnieli o całym bożym świecie. Dobrze? - powtórzyła Tara miękko, głosem cichym jak szept. Jej oczy były lekko zamglone, usta rozchylone kusząco. Dobrze - powiedział, nie bardzo wiedząc, na co się zgadza. W tym momencie zgodziłby się na wszystko. Na wszystko. - Taro - westchnął, podnosząc rękę do jej policzka. Pani Channing? Ach» tu pani jest. Oto kapsułka z krwią. Gage opuścił rękę. Tara podniosła wolno wzrok. - Co? Ach tak... dziękuję - zwróciła się do młodego człowieka, puszczając ramię Gage'a, żeby wziąć kapsułkę. - Ty jesteś Ario, tak?

R

S

Chłopak zaczerwienił się. Tak, proszę pani. Dziękuję jeszcze raz. Miło, że mi ją przyniosłeś. Nie ma za co, proszę pani. Nie ma za co. - Ario, cofając się, omal nie potknął się o własne nogi. Najwyraźniej nie mógł oderwać od niej wzroku. - Od tego jestem. Służę w każdej chwili. Jak tylko będzie pani czegoś potrzebować, to ja zawsze... Jak najchętniej... To miło z twojej strony, dzięki - powtórzyła, obdarzając go serdecznym uśmiechem. I jeszcze jedna ofiara padła przeszyta strzałą - mruknął Gage. Nadal uśmiechając się, zwróciła ku niemu wzrok. . - Słucham? - Ilu mężczyzn musisz mieć na sumieniu, żeby cię to zadowoliło? Choć tego tutaj - dodał, nie czekając na odpowiedź - trudno nawet nazwać mężczyzną. Jej uśmiech zgasł i oczy stały się zimne. Lubię młodych chłopców - powiedziała chłodno. - I to na pęczki. Nie wiedziałeś? - Odsunęła się od niego, żeby wstać. Nie, nie, zostań na miejscu - powstrzymał ją Hans, podchodząc do nich. - Tak jest doskonale. Masz kapsułkę? To dobrze. Wobec tego jesteśmy gotowi. - Spojrzał na Gage'a, jakby dopiero teraz go dostrzegł. - Czy nie jesteś przypadkiem po niewłaściwej stronie kamery? Znowu? - Właśnie odchodził - odpowiedziała za niego Tara, tonem równie lodowatym, jak wyraz jej oczu. Gage zawahał się przez chwilę, jakby chciał coś powiedzieć, ale ponagliła go: - Prawda? Wstał bez słowa i odszedł.

R

S

Hans podniósł do góry krzaczaste brwi. Czy dzieje się tu coś, o czym powinienem wiedzieć? Ależ skąd! - odparła wesoło, kryjąc swoją urazę i złość za beztroskim uśmiechem. Hans westchnął i pochylił się, biorąc ją za rękę. Jestem już starym człowiekiem, moja droga... Nie starym, a w sile wieku - poprawiła go, patrząc kokieteryjnie spod rzęs, żeby zamaskować zraniony wyraz oczu. Starym, starym - powtórzył Hans, kręcąc głową. -1 doświadczonym. Dzięki czemu potrafię się zorientować, że to czarujące małe przedstawienie nie jest przeznaczone dla mnie, a dla niego-kiwnął głową w kierunku Gage'a. - Znów westchnął. - Nie wiedziałem nawet, że coś was łączy. Tara wyrwała mu rękę. Nic nas nie łączy! - zaprzeczyła gwałtownie. - Ledwo się znamy. Ach, więc to tak. On zarzuca na ciebie sidła, a ty się jeszcze nie zdecydowałaś, czy dać się złapać. Powinienem się był tego domyślić po wczorajszej scenie na łóżku. Hans! - Rozejrzała się szybko wokół, czy nikt nie słyszy ich rozmowy. - Wcale tak nie jest. To ty tak twierdzisz. Ciekawe, czy Gage czuje to samo. - Nie mam pojęcia co czuje Gage. I nic mnie to nie obchodzi - skłamała. - A poza tym... - podniosła dumnie podbródek - wydaje mi się, że to nie twoja sprawa. Mylisz się, moja droga. Wszystko, co dotyczy tego filmu, to moja sprawa. Lepiej o tym pamiętaj. Czy to groźba?

R

S

Ależ skąd. Tylko przyjacielskie ostrzeżenie. Takie samo, jakie dostanie Gage. Hans, nie odważysz się! Odważę, jeśli stosunki między wami zaczną zakłócać pracę przy filmie. Nic takiego się nie stanie - zapewniła go Tara, mając nadzieję, że jej słowa okażą się prawdą. To dobrze. Doskonale. - Poklepał ją po ramieniu i wyprostował się. Włóż kapsułkę do ust i kręcimy. Hans dobrze jej ustawił tę scenę, myślał Gage, stojąc za kamerą. Tara leżała twarzą na podłodze, z rozrzuconymi włosami i skulonymi ramionami, jakby właśnie przed chwilą powalił ją brutalny cios Jeremy'ego. - Akcja! - krzyknął Hans. Dopiero teraz zaczęła się wolno podnosić na rękach. Spod rozpiętej bluzki wystawał zwykły bawełniany stanik, który nie miał w sobie nic z frywolności, a jednak wyglądała w nim niezwykle kusząco. Na moment zastygła w tej pozycji, jakby zbierając siły, potem podniosła głowę, odgarniając szczupłą dłonią włosy z czoła. Spojrzała prosto w kamerę. Przez chwilę w jej szeroko otwartych oczach widać było zdumienie, ból i niedowierzanie, jakby nie mogła pojąć, że brat naprawdę ją uderzył. Wyprostowała się i podniosła drugą rękę do ust, dotykając strużki krwi, cieknącej po brodzie. Wyraz bolesnego oszołomienia ustąpił miejsca gniewowi. Lekko zwężonymi oczami i hardo uniesionym podbródkiem przekazała bez słów swoją wzgardę mężczyźnie, który tak ją

R

S

potraktował, i ostrzeżenie, aby nie ważył się tego zrobić nigdy więcej. Gage, stojąc za kamerą, miał niemiłe wrażenie, że ta złość i pogarda płynące ku niemu przez obiektyw nie wynikały jedynie z gry aktorskiej. I nie były skierowane wyłącznie do fikcyjnego Jurija. Uczciwość i nękające go poczucie winy kazały mu przyznać, że nie były również tak całkiem nieuzasadnione. No cóż, trudno zaprzeczyć, że to co jej powiedział, choćby nawet pokrywało się ,z prawdą, było głupie i złośliwe. Nie mówiąc już o tym, że całkiem nie na miejscu. Miał szczęście, że nie dostał w pysk. - Zrób zbliżenie jej ust - zarządził Hans. Gage automatycznie wykonał polecenie. Jej zakrwawione usta wyglądały miękko i bezbronnie, a ich lekkie, niemal niedostrzegalne drżenie zdradzało głęboki żal, zadający kłam buntowniczemu wyrazowi oczu. Poczuł się jak ostatni drań, jak potwór wyrywający skrzydełka motylom, jak bydlak kopiący psa, jak szowinistyczny gbur rozmyślnie okrutny wobec bezbronnej, całkowicie niewinnej kobiety. Musi ją przeprosić. Choćby na kolanach, jeśli będzie trzeba. Zaczął się zastanawiać, gdzie może być najbliższa kwiaciarnia. Ciekawe, czy możliwe jest zamówienie gdzieś pudła czekoladek na tych bezdrożach Montany w środku zimy? -Kamera stop! Gotowe. Po zakończeniu sceny Tara pochwyciła szybko książkę i czym prędzej uciekła do swojej przyczepy, wiedząc, że Hans nie będzie jej potrzebować przez resztę popołudnia. Przyczepa była mała, ale luksuso-

R

S

wo wyposażona we wszystko co niezbędne do szczęścia, także w zamek u drzwi, a ona miała w tej chwili nieprzezwyciężoną ochotę odgrodzić się od świata. Zwłaszcza od jednego z jego mieszkańców. Dlaczego mężczyźni muszą być tacy jednakowi? Tacy pewni siebie w ferowaniu wyroków? Rzuciła książką o ścianę nad białą skórzaną sofą. Tacy szowinistyczni! Każdy, którego znała, automatycznie klasyfikował ją według swoich własnych wyobrażeń i utartych schematów, które nie miały nic wspólnego z tym, jaka była naprawdę. Przyzwyczaiła się już do tego i nauczyła z tym żyć. Więc dlaczego była taka rozgoryczona i wściekła, że Gage Kingston okazał się taki jak inni? Wzięła magnetofon z niskiego stolika i rzuciła go w ślad za książką. Wylądował rozbity na sofie, wypluwając z siebie plastikowe wnętrzności i wyrzucając kasetę w powietrze. Musiała się uchylić, żeby nie dostać nią w głowę. - No pięknie -mruknęła, czując się jak ostatnia idiotka. , Nigdy nie traciła zimnej krwi. Nigdy nie pozwalała sobie na napady złości. Nigdy nie dostawała spazmów. Więc dlaczego nagle rzuca, czym popadnie? Dlaczego ma ochotę tupać i wrzeszczeć ile sił w płucach? I dlaczego czuje w oczach piekące łzy? -To tylko stres - powiedziała głośno, jakby chciała sama siebie przekonać. - Stres i nerwy. Rola nieszczęsnej Jeleny Zdrawkowicz stanowiła dla niej szansę, na którą od dawna czekała. Nieważne, że była niewielka, a jej bohaterka ginęła od kuli jednego z towarzyszy brata już w połowie filmy.

R

S

Liczyło się to, że była wyrazista, doskonale napisana i daleko odbiegająca od tych wszystkich ról głupiutkich kokietek i niewiernych „tych trzecich", jakie dotąd grała. A najgorsze, że została do niej zaangażowana przez Kingstonów i może być w każdej chwili przez nich zwolniona. Miała za sobą na razie tylko dwa dni zdjęciowe, wymienić ją będzie równie łatwo, jak taśmę w kamerze Gage'a. Nic więc dziwnego, że czuła się zdenerwowana, powiedziała sobie. Zależało jej na opinii każdego, kto ma coś do powiedzenia przy tym filmie, a co dopiero kogoś tak wpływowego, jak jeden z Kingstonów. W tym świetle jej rozdygotane nerwy były całkiem usprawiedliwione. Nie miały nic wspólnego - absolutnie nic - z gorzkim rozczarowaniem, że Gage okazał się równie arogancki i obcesowy, jak każdy mężczyzna bez skrupułów dążący do celu. Westchnęła, zdając sobie sprawę, że oszukuje samą siebie. Na tym etapie swojego życia poradziłaby sobie z każdym innym bez mrugnięcia okiem. Prawdziwy kłopot polegał na tym, że sama odczuła w pewnej chwili chęć, aby odpowiedzieć na jego wyraźne awanse czymś innym niż chłód i dystans. Westchnęła znów, wiedząc, że może jej pomóc tylko jedno lekarstwo. Przeszła do maleńkiej sypialni, zrzucając bawełnianą bluzkę Jeleny. Zdjęła wełnianą spódnicę, grube pończochy i toporne, ciężkie buty, jakie nosiła jej bohaterka, przebierając się w kolorowy dres i parę wysłużonych adidasów. Zmyła z twarzy makijaż i sztuczną krew, związała włosy w kucyk i wróciła do saloniku, w którym stał rower do ćwiczeń.

R

S

Po dziesięciu szybko przejechanych kilometrach jej nerwy się uspokoją. Po dwudziestu będzie mogła stanąć twarzą w twarz z Gage'em bez obawy, że go zwymyśla. Albo wybuchnie płaczem. Albo jedno i drugie. Po trzydziestu może nawet wpaść na sposób, jak go do siebie zniechęcić bez przykrych konsekwencji. A w każdym razie zmęczy się pedałowaniem i wyładuje rozsadzającą ją złość. Licznik pokazywał właśnie osiemnasty kilometr, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Tara postanowiła nie reagować, mając nadzieję, że natręt odejdzie. - Tara, otwórz - dobiegł ją głos Gage'a. - Wiem, że tam jesteś. O Boże, nie! - pomyślała w panice. Tylko nie to. Jeszcze nie teraz. Nie zdążyła wymyślić żadnego rozwiązania i nie miała na razie pojęcia, jak z nim postępować, skoro dotychczasowa strategia zawiodła. Sądziła, że ma czas do jutra, lecz Gage Kingston najwyraźniej nie zamierzał czekać. Znowu zapukał, tym razem gwałtowniej i głośniej. - Tara? Otwórz drzwi. - Chwila ciszy. – Proszę cię. Westchnęła i przestała pedałować. Mimo wszystko nie mogła go trzymać na śniegu, zwłaszcza kiedy ją prosił. Zeszła z roweru, wzięła ręcznik i ruszyła do drzwi, gorączkowo opracowując plan działania. Dobrze, pomyślała, biorąc kilka głębokich oddechów. Niech ma to, na co zasłużył. Chce ją widzieć wyrachowaną i cyniczną, będzie wyrachowana i cyniczna.

R

S

Tak? - spytała, otwierając drzwi i osuszając twarz brzoskwiniowym ręcznikiem, żeby nie musieć patrzeć mu prosto w oczy. - O co chodzi? Chciałbym porozmawiać z tobą przez chwilę. Czy nie powinieneś być teraz za kamerą? Skończyliśmy na dzisiaj. I chciałbym ci coś powiedzieć. Tara oparła się o framugę drzwi. No więc mów. Nie mógłbym wejść? - spytał Gage uprzejmie, przypominając sobie, że przyszedł ją przeprosić. Nie ma zamiaru rzucać się na nią, choćby nie wiem jak kusząco i ponętnie wyglądała. Nie ma zamiaru dać się wyprowadzić z równowagi, choćby nie wiem jak zimno i z góry go traktowała. Powie tylko to, co ma do powiedzenia i wyjdzie. Nic więcej. Nie ma mowy. Uśmiechnął się, przybierając niewinną i skruszoną minę. - Strasznie tu zimno. W środku nie będzie ci dużo cieplej, jeśli na to liczysz, ale wejdź. Wpuściła go, przechodząc do kuchenki. - Idę nalać sobie soku pomarańczowego, chcesz trochę? Nie, dziękuję - odparł, podziwiając miękki ruch jej bioder: Mimo woli nasunęło mu się pytanie, czy poruszałaby się równie .płynnie, leżąc na wznak pod mężczyzną. Pode mną, poprawił się i szybko odsunął tę myśl. Nie miał zamiaru torturować się fantazjami, które nie mogły się zrealizować. Na razie. To może wina? - spytała przez ramię. - Mam tu gdzieś butelkę chardonnay. Nie, też nie. Jeśli wolałbyś piwo, to nie masz szczęścia.

R

S

- Nie, nie chcę piwa. Posłuchaj, Taro... Odwróciła się z dużą szklanką soku w ręce i oparła o blat kuchenny. - Tak? - spytała, patrząc na niego chłodnym i jakby nieobecnym wzrokiem. Przeczesał ręką włosy, nie bardzo wiedząc, jak zacząć. Czuł się niepewnie i nieswojo. Nie był przyzwyczajony do tego, żeby kobieta patrzyła na niego jak na powietrze. I wcale mu się to nie podobało. Nie podobał mu się też leciutki wyraz rozbawienia w jej oczach, jakby śmieszyło ją jego skrępowanie. Nie zamierzasz mi tego ułatwić, prawda? Co miałabym ci ułatwiać? Do diabła, Taro, przyszedłem cię przeprosić! Naprawdę? - Upiła łyk soku, żeby skryć zdumienie". - Za co? Spojrzał na nią ze złością i niedowierzaniem. Jak to: „Za co?" W takim razie co miał oznaczać ten jej gniew? Ten wyraz zranionej niewinności, który słała mu przez obiektyw kamery? Te drżące usta, które wzbudziły w nim takie wyrzuty sumienia? Czyżby to wszystko było tylko grą? Czyżby znów dał się nabrać? Jednak postanowił wyjaśnić rzecz do końca. - Za tę uwagę, którą zrobiłem o Ario. Była niczym nie usprawiedliwiona. Tara szybko wypiła następny łyk. - Och, za to. Wzruszyła ramionami, jakby ten afront nic dla niej nie znaczył, podobnie jak jego przeprosiny. W rzeczywistości zalała ją fala ciepła. Nie pamiętała, kiedy ostatni raz mężczyzna przeprosił ją za swój mylny osąd. - No dobrze, to przepraszaj, jeśli ci to przyniesie ulgę, ale to nic nie zmieni - powiedziała, mając na-

R

S

dzieję, że on nie pozna się na tym drobnym kłamstwie. I że nie przesadza z pozą osoby wyrachowanej i cynicznej. - Między nami - dodała. Wcale się tego nie spodziewałem. Podniosła brwi. Naprawdę? - Naprawdę, do cholery! Chociaż dobrze, niech ci będzie, może trochę. Jej usta wygięły się w lekko ironicznym uśmiechu. Na twoim miejscu nie liczyłabym na to. Twarda z ciebie sztuka, co? - Ledwo wypowiedział te słowa, uświadomił sobie, że właściwie nie ma pojęcia, ile w nich prawdy. Ale skąd, u diabła, mężczyzna ma wiedzieć, kiedy aktorka gra, a kiedy nie? I co go to w ogóle obchodzi? Znów przeczesał ręką włosy. - Może jednak napiję się trochę wina - powiedział, żeby zyskać na czasie. Proszę bardzo. Nalewając wina do kieliszka, walczyła z chęcią zaproponowania mu, żeby usiadł. Jej matka tak by zrobiła. Ale ja nie jestem moją matką, powiedziała sobie. I nie zależy mi na demonstrowaniu przed nim dobrych manier, tylko na zniechęceniu go do siebie. Co nie powinno być wcale takie trudne, pomyślała, ujrzawszy swoje oblicze w błyszczących drzwiczkach kuchenki mikrofalowej. Już dawno przekonała się, że mężczyźni nie przepadają za niedoskonałym, przyziemnym obrazem zwyczajnej kobiety z krwi i kości. A ona była w tym momencie aż do bólu zwyczajna i przyziemna: bez makijażu, ze zlepionymi włosami, zadyszana, spocona. Z pewnością nie tak ją sobie wyobrażał Gage Kingston, kiedy pukał do drzwi. Jeśli dodać do tego wyglądu jej pogardliwo-wyniosłe za-

R

S

chowanie, to powinien zacząć się dziwić, co on właś ciwie w niej widział. Odwróciła się do niego z kieliszkiem wina w ręce i z zimnym uśmiechem na ustach, gotowa poczęstować go kolejną kąśliwą uwagą - nic tak nie deprymuje mężczyzny, jak podejrzenie, że kobieta się z niego śmieje - i zobaczyła, że Gage stoi przy sofie, wpatrując się w rozbity magnetofon. Co mu się stało? - spytał z taką miną, jakby ten widok nie wiedzieć czemu go ucieszył. Upuściłam go. Gage spojrzał na wgniecenie w ścianie. - Upuściłaś? - spytał z leciutkim kpiącym uśmiechem w kąciku ust. Tara czuła, że się czerwieni. - Proszę, to twoje wino - powiedziała sztywno, stawiając kieliszek na stoliku. Gage uśmiechnął się szerzej. Czy w ten uprzejmy sposób chcesz dać mi do zrozumienia, że się wtrącam w nie swoje sprawy? Właśnie tak. - Jej ton był lodowaty, ale policzki płonęły. Gage nie mógł się powstrzymać, żeby się z nią nie podroczyć. - Nerwy, nerwy - powiedział sentencjonalnie, niezmiernie podniesiony na duchu, że nie była aż tak zimna i opanowana, za jaką próbowała uchodzić. Za tą fasadą chłodu tlił się jednak ogień. Pod grą aktorki Tara kryła swe prawdziwe uczucia. A pod piękną powłoką Alyssy nie było nic prócz sprytu i wyrachowania. - Czy wyobrażałaś sobie może, że celujesz w moją głowę? - spytał.

R

S

Tara odwróciła się bez słowa, chcąc skryć się w kuchence, ale Gage błyskawicznie chwycił ją za ramię. Nie odchodź. Zesztywniała. Puść mnie. Tara, chciałem tylko... Wiem, czego chcesz - przerwała. - A ja chcę, żebyś mnie puścił. Obiecasz, że nie uciekniesz? Wcale nie uciekałam. Szłam po swój sok. Spojrzała na trzymającą ją ręką. Była to niewątpliwie ręka silnego i zdecydowanego mężczyzny, duża i opalona, delikatna, a jednak stanowcza, o długich palcach, niemal zamykających się wokół jej szczupłego ramienia. Wystarczył jeden nieznaczny ruch, aby te palce dotknęły jej piersi. Zacisnęła usta. Nikt nie dotykał jej intymnie - pomijając sceny grane przed kamerą - już od, pięciu lat i nagle zapragnęła, żeby to się zmieniło. Żeby on to zmienił. Jej sutki stwardniały pod purpurową bluzą dresu, bezwstydnie wyrażając jej życzenie. - Prosiłam cię, żebyś mnie puścił - powtórzyła, przerażona zdradliwą reakcją swojego ciała. Gage niechętnie posłuchał. Zrobiła się nagle taka blada i krucha, jakby zaraz miała zemdleć. - Siadaj - powiedział, usuwając w kąt sofy rozbite szczątki magnetofonu. - Przyniosę ci twój sok. Postawił szklankę przy kieliszku z winem na stoliku i przysiadł obok. - Dobrze się czujesz? Nie jest ci słabo? Może zawołać lekarza?

R

S

- Nie, ja tylko... - Kręciło jej się w głowie i z trudem łapała powietrze. Zamknęła oczy, próbując dojść do siebie. - Tara? - Dotknął zaniepokojony jej ramienia. Odsunęła się gwałtownie i otworzyła oczy. Jestem tylko trochę wypompowana - skłamała. Za nic w świecie nie przyznałaby się, nawet przed sobą, że to dziwne uczucie osłabienia i drżenia w nogach zostało spowodowane nagłym i niespodziewanym wybuchem pożądania. - Od jazdy na rowerze - wyjaśniła. - Zwykle powoli zwalniam tempo i stopniowo reguluję oddech, a teraz tego nie zrobiłam, więc może to jakiś objaw niedotlenienia czy coś takiego. Wzięła szklankę soku w obie ręce, żeby go nie rozlać, i podniosła do ust, modląc się, aby to okropne pragnienie znalezienia się w jego ramionach czym prędzej ją opuściło. - W każdym razie już po wszystkim - skłamała ponownie. - Już dobrze się czuję. Wcale na to nie wygląda - powiedział, patrząc jej uważnie w twarz. Jej policzki był^ zarumienione, oddech nierówny, oczy zamglone... Może rzeczywiście było to spowodowane nagłym przerwaniem ćwiczeń, ale, niech go diabli, jeśli nie wyglądała jak kobieta zatracona w miłosnym uścisku. Gdyby był z nią teraz łóżku, mógłby przysiąc, że jest na krawędzi rozkoszy. To idiotyczne, przywołał się do porządku. Ma zarumienione policzki, bo jest zła i zakłopotana, urywany oddech, bo ledwo zeszła z roweru, a oczy... v Och, te oczy, pomyślał, nie spuszczając z niej wzroku. Te jej wielkie, hipnotyzujące, przepastne oczy. Były jasne i ciepłe, pełne zarówno słodkich obietnic, jak nie spełnionych pragnień. Te jej wspaniałe, olśniewające oczy kazały mu zapomnieć, że przyszedł tu

R

S

w jak najlepszych intencjach, mając jedynie zamiar ją przeprosić, i że obiecał sobie trzymać się na wodzy. Kazały mu zapomnieć o całym świecie oprócz jednej, jedynej rzeczy, o której nie dało się zapomnieć... Że pragnie jej, nawet bardziej niż myślał. I że z tego, co widzi, ona również go pragnie. A jeśli nie, jeśli jest związana z Pierce'em lub kimkolwiek innym, może mu o tym powiedzieć. Wziął ją za rękę i odstawił sok z powrotem na stolik. Położył jej dłonie na ramionach. Nie poruszyła się. Nie powiedziała ani słowa. Przyciągnął ją do siebie i bardzo wolno pochylił się nad nią, zatrzymując usta tuż nad jej wargami. Odchyliła głowę i zamknęła oczy. Tara? - Jego ciepły oddech owionął jej usta obietnicą pocałunku, pytaniem, czy pragnie tego równie mocno, jak on. Tak - powiedziała gwałtownie, zanurzając mu ręce we włosy. - Mój Boże, tak!

ROZDZIAŁ 4

R

S

Przylgnęli do siebie z namiętną gwałtownością. Nie było żadnych pieszczot, wstępnej gry, ocierania się wargami i delikatnych muśnięć końcem języka. Żadnej subtelności, techniki, finezji. Tylko dzika, nieposkromiona chęć posiadania. Tara odpowiedziała z równą namiętnością, przywierając do Gage'a z całych sił, jakby był jej jedyną^ ostoją w walącym się świecie. Przyciągnęła jego głowę jeszcze bliżej i rozchyliła szerzej usta, przyjmując jego natarczywy język. Jej ciało zwiotczało, poddając się naciskowi jego ciała. Czuła się bezbronna i bezradna jak ćma lecąca do ognia. Dawała się nieść magicznej sile zmysłów, która nie zostawiała miejsca na ostrożność czy rozsądek. Przerażało ją to, ekscytowało i na długi, rozkoszny moment kazało zapomnieć, że za miłość trzeba drogo płacić. I wtedy Gage wsunął rękę pod bluzę dresu i przykrył dłonią jej pierś. Poczuła ogarniający ją żar i krzyknęła głośno, a potem znieruchomiała nagle, uzmysłowiwszy sobie, w co się wdała. O Boże, co ja robię?

R

S

Wyplątała szybko palce z jego włosów i położyła mu ręce na piersi, żeby go odepchnąć. Gage - szepnęła, opierając głowę na poduszkach sofy, żeby umknąć przed jego pocałunkiem. - Gage, daj spokój. Dam ci wszystko, tylko nie spokój - mruknął jej cicho do ucha. Wszystko, co tylko chcesz. - Przesunął ustami po jej wygiętej szyi. Kiedy chcesz i jak chcesz. Szepnij tylko słowo. Podniósł się na łokciach i podciągnął w górę jej bluzę, przylegając twarzą do gołej skóry. Zesztywniała, przepełniona oczekiwaniem, pożądaniem i strachem. Och, jakże pragnęła tego samego co on z intensywnością, która ją przerażała. Omal nie wzięła jego twarzy w ręce, żeby skierować jego gorące, głodne usta ku swym nabrzmiałym sutkom. O mało nie uległa tej przemożnej chęci, położyła mu nawet dłonie na policzkach, ale w końcu tylko po to, aby odepchnąć go od swych piersi. - Gage -jęknęła, w pełni świadoma, że walczy z sobą nie mniej niż z nim. - Gage, przestań. Nie poddając się, Gage sięgnął ustami do jej brodawki i przesunął końcem języka po stwardniałym czubku. Tara poczuła ogarniającą ją panikę. Jeszcze chwila, a nie będzie w stanie mu się oprzeć, stanie się całkiem bezwolna, na co nie mogła sobie pozwolić. - Gage, proszę cię. Przestań. Natychmiast przestań - powiedziała stanowczo, .bojąc się, że za sekundę już będzie za późno. Coś w końcu do niego dotarło. Podniósł głowę zdumiony. - Mam przestać? Chcesz, żebym przestał? - Gorące bursztynowe oczy były pełne niedowierzania i urażonej męskiej dumy. - Teraz?!

R

S

Tak. - Znów próbowała go odepchnąć, ale bez rezultatu. Dlaczego? Bo ja nie mogę... - Odwróciła twarz przed jego zranionym, gorejącym wzrokiem. - Bo ja nie jestem... Jakaś myśl przemknęła mu przez głowę. Jeśli jesteś nie zabezpieczona, to się nie martw. Ja się tym zajmę. Nie, nie o to chodzi. - Nawet nie pomyślała o zabezpieczeniu, choć powinna. - Tylko że... że ja nie... Że ty co nie? Że ja cię nie chcę, powinna powiedzieć, ale nie mogła się zmusić do tak jawnego kłamstwa. Prawda była taka, że chciała go za bardzo, za gwałtownie, z żarliwością, jakiej nie czuła od czasów, gdy miała siedemniaście lat i po raz pierwszy była zakochana. I to ją przerażało. Bała się swoich uczuć i tego, że go rozczaruje. Albo on rozczaruje ją. Bała się oddać bez reszty. Bała się bólu i odrzucenia. - A więc jednak jesteś związana z moim bratem - wykrztusił Gage urywanym szeptem. Do wszystkich diabłów, przecież widział, że ich coś łączy! Ale była taka gorąca i uległa - i tak bardzo go rozpaliła - że wmówił sobie, iż pewno mu się przywidziało. Żadna kobieta nie mogła reagować z takim żarem i oddaniem na jednego mężczyznę, jeśli była związana z drugim. Chyba że... Spojrzał na nią, na jej wzruszająco drżące usta, na oczy pełne łez, skryte skromnie za spuszczonymi rzęsami i wykrzywił się w ironicznym uśmiechu.

R

S

Chyba że ta kobieta była aktorką, goniącą za sukcesem i sławą. Wtedy była zdolna do wszystkiego. Wściekły na nią, na siebie, wziął jej podbródek między kciuk a palec wskazujący i obrócił twarzą ku sobie. - Popatrz na mnie - zażądał i zacisnął mocniej palce, kiedy jej oczy pozostały spuszczone. - Do cholery, Tara, popatrz na mnie. Wolno i z obawą, aby nie dojrzał w jej wzroku niewygasłego pożądania i nie próbował pokonać jej oporu siłą własnej namiętności, podniosła na niego oczy. Było w nich zmieszanie, niepokój i ból niespełnienia. Jego twarz była stężała i zimna jak kamień. - Czy sypiasz z Pierce'em? Patrzyła na niego jeszcze przez chwilę, jakby nie rozumiejąc, co mówi, a kiedy dotarło do niej znaczenie tych słów, ogarnęła ją dzika, bezbrzeżna wściekłość. Wściekłość, która bez reszty wyparła poprzednie uczucia. - Ty łajdaku! - syknęła. - Ty obrzydliwy, wstrętny łajdaku! Puść mnie natychmiast! - Odepchnęła go z całej siły, odsuwając się jak najdalej w kąt sofy. – W tej chwili mnie puść! - Wygładziła bluzę od dresu i wstała. Gage również wstał, nie spuszczając z niej oczu. Dość już tych domysłów uznał. Dość niepewności i zgadywania, jakie więzy łączą ją z bratem. Musi mu to powiedzieć wprost i położyć kres jego udręce. Czy to znaczy tak, czy nie? Jak śmiesz! - Głos Tary był cichy i złowrogi. Oczy pociemniały i rzucały gniewne błyski. Ręce

R

S

świerzbiły, żeby go uderzyć. - Jak śmiesz sugerować mi coś podobnego! Czy myślisz, że byłabym tu teraz z tobą... że pozwoliłabym ci na to wszystko, gdyby... gdyby Pierce i ja... - zamilkła, nie znajdując słów. Tak czy nie? Nie mam żadnego obowiązku odpowiadać ci na to pytanie. - Uniosła podbródek. -I nie odpowiem. Tara... To ty zacząłeś mnie nagabywać, nie ja ciebie - przypomniała mu. - Ty przyszedłeś do moich drzwi, nie ja do twoich. Bądź łaskaw o tym pamiętać, zanim zaczniesz wygłaszać oskarżenia o brak lojalności wobec twojego wspaniałego brata. Do wszystkich diabłów, Taro! - Chwycił ją za rękę i przyciągnął bliżej. Tak blisko, że widziała złote iskierki w bursztynowych oczach. Tak blisko, że czuła jego oddech na twarzy, kiedy znów się odezwał pełnym napięcia, gniewnym głosem: - Chcę dostać jasną odpowiedź. Czy łączy cię coś z Pierce'em? To, bo jest między mną a Pierce'em, to nie twoja sprawa - powiedziała nieustępliwie, usiłując wyrwać mu rękę. Chwycił ją za ramiona, trzymając mocno. Po tym, co zaszło na tej sofie, to jest moja sprawa. Bo nie zamierzam przyprawiać rogów własnemu bratu. - Potrząsnął nią. - No więc? Pierce i ja jesteśmy przyjaciółmi! - wykrzyczała mu w twarz, -Tylko przyjaciółmi! Tak trudno w to uwierzyć? Że mężczyzna i kobieta mogą być przyjaciółmi? Zwyczajnymi, platonicznymi przyjaciółmi?

R

S

Nie taka kobieta jak ty - odparł, zdumiony uczuciem głębokiej ulgi, a jednocześnie zbyt spięty, żeby pozwolić sobie do końca w nie uwierzyć. A jeśli ona kłamie... jeśli znów gra... jak Alyssa. Potrząsnął głową, chcąc to sobie jakoś uporządkować. No tak, naturalnie - powiedziała Tara sarkastycznie, odczytując ten ruch jako podkreślenie jego niedowierzania. - Byłabym zapomniała. Twoim zdaniem kobiety takie jak ja nie mają przyjaciół, prawda? W każdym razie nie wśród mężczyzn. My jesteśmy od tego, aby uwodzić, brać kochanków i rozbijać przyjaźnie, a nie je nawiązywać. Jesteśmy na to zbyt samolubne i rozpieszczone. Zbyt lubieżne. Zbyt zachłanne. Zbyt... Zbyt piękne. Zbyt seksowne. Zbyt ponętne - poprawił ją miękko, na nowo podniecony jej namiętnym gniewem i równie namiętną obroną. Czy kobieta w takiej pasji może kłamać? - Zbyt kuszące, aby jakikolwiek mężczyzna mógł się im oprzeć. Spróbuj! - zażądała, bezskutecznie usiłując się uwolnić z jego uścisku. Zaczęła go odpychać rękami, wyginając się do tyłu. -1 puść mnie! Nie mogę. To znaczy, że nie chcesz - oświadczyła Tara, jeszcze bardziej rozzłoszczoną, że nie może się uwolnić. - A wiesz dlaczego? Bo jesteś taki jak wszyscy mężczyźni: egoistyczny, amoralny i opętany przez seks. Masz dokładnie te wszystkie cechy, które chciałbyś przypisać mnie, żeby móc sobie potem powiedzieć, że to nie była twoja wina, bo to ja cię skusiłam. Tacy mężczyźni jak ty zdradzają przyjaźń, braci i żony, a przyłapani na gorącym uczynku zwalają wszystko na kobietę. Tak

R

S

było od początku świata, począwszy od Adama, który za wygnanie z raju obwinił Ewę. I od tej pory nic się nie zmieniło. - Urwała, ostrzegając go gorejącym wzrokiem, żeby nie ważył się zaprzeczać. Uśmiechnął się łagodnie. Czy masz romans z kimś innym? - spytał lekko, od niechcenia, jakby chciał tylko wyjaśnić do końca pewne kwestie. Nie, z nikim. Ale to też nie twoja sprawa. - To było niesłychane. Bezczelność tego człowieka przekraczała wszelkie granice. - A teraz mnie puść. Gage potrząsnął głową. - Nie ma mowy -powiedział cicho, patrząc na nią z szerokim, zadowolonym, zdobywczym uśmiechem. Podobała mu się o wiele bardziej jako wściekła furią niż jako chłodna, pewna siebie kobieta, która powitała go u drzwi. Była naturalniejsza, bardziej spontaniczna i z pewnością nie mogła udawać, dusząc się ze złości. - Nie mogę cię puścić. Nie teraz. Jeszcze nie. Delikatnie, ale stanowczo zacisnął ręce na jej ramionach, przyciągając ją bliżej. -Gage! - Bezskutecznie próbowała mu się wywinąć, odwracając głowę, żeby uniknąć jego natarczywych ust. - Czy nie dotarło do ciebie ani słowo z tego, co mówiłam? Wziął jej twarz w swoje ręce i przytrzymał. -Dotarło wszystko, co najważniejsze - szepnął, kładąc usta na jej wargach. Tara stała bez ruchu, z rękami zaciśniętymi w pięści na jego piersi, nie mogąc uwierzyć, że on naprawdę ją całuje. Po tym wszystkim, co mu powiedziała i po

R

S

obrzydliwej insynuacji, jaką uczynił, wyobrażał sobie, że teraz ją po prostu pocałuje i wszystko naprawi. To tez była męska taktyka stara jak świat - wystarczy pocałować rozzłoszczoną kobietę, żeby ją ułagodzić i poskromić. Ci mężczyźni! Uważają, że światem rządzą hormony. No to ona mu pokaże! Może ją sobie całować, ile chce, a to nic nie zmieni. Nic a nic. Ciekawe, jak mu się będzie podobało całowanie bryły lodu. Postanowiła stać sztywno jak kołek i poczekać, kiedy mu się to znudzi. Nie czekała długo. - Czy to wyzwanie? - spytał cicho z ustami tuż przy jej zaciśniętych wargach. - Powinnaś wiedzieć, że nie potrafię oprzeć się. wyzwaniu, podobnie jak nie potrafię oprzeć się tobie., Przesunął ręce na tył jej głowy i uwięził ją jak w potrzasku, jednocześnie znów ją całując. Tym razem jego pocałunek był inny. Łagodniejszy. Delikatniejszy. Ciepły, nie gorący. Wilgotny, nie mokry. Proszący, nie żądający. Przymilny, nie natarczywy. Subtelny, nie zachłanny. Gage pocierał pieszczotliwie ustami jej wargi, przesuwając końcem języka po ich konturach. Tara stała nieporuszona, zdecydowana nie poddać się drżeniu, które zaczynało ogarniać jej ciało, zdecydowana walczyć z falą ciepła napływającą pod wpływem tej pieszczoty. Gage z westchnieniem porzucił forsowanie niedostępnej twierdzy i przeszedł do zdobywania gorzej strzeżonych rejonów. Odchylił głowę Tary jeszcze bardziej do tyłu i, powędrował ustami wzdłuż jej policzka ku skroni, poprzez powieki, które zamknął

R

S

pocałunkiem. Potem pocałował jej pięknie zarysowane brwi i alabastrowe czoło. Potarł nosem o jej nos i szorstkim policzkiem o jej gładki policzek, wciągając w nozdrza zapach, jakby wąchał perfumy. I w końcu z jej gardła wyrwało się leciutkie westchnienie, a dłonie spoczywające na jego piersi nieznacznie zadrgały. Objął ją teraz mocniej ramionami i znów przysunął usta do jej warg. - Przepraszam za to, co powiedziałem o Ario - szepnął. -I za te drobne sugestie na temat Pierce'a. Naprawdę mi przykro. Zamruczała gniewnie przez zaciśnięte wargi, bojąc się otworzyć usta, żeby tego nie wykorzystał. No dobrze - zgodził się, bezbłędnie odczytując znaczenie jej protestu, mimo nieco utrudnionej formy komunikacji. - Może nie były takie drobne. -Mówiąc to, cały czas obsypywał ją delikatnymi pocałunkami. - Ale musiałem wiedzieć. Tak bardzo cię pragnę - oświadczył bez ogródek. -I pewno dlatego moje widzenie było nieco skrzywione. No już dobrze, dobrze - znów uciszył jej protest. - Bardzo skrzywione. Ale nie mogłem myśleć o niczym innym od wczoraj, kiedy popatrzyłaś prosto na mnie przez obiektyw kamery, a potem kochałaś się z Pierce'em. Wcale na ciebie nie patrzyłam - odezwała się wreszcie, zmuszona do samoobrony. -I wcale nie kochałam się z Pierce'em. Graliśmy tylko. Wiem. Ale i tak byłem zazdrosny - powiedział, zdumiony, że to prawda. - Byłem zielony z zazdrości, choć nie miałem do tego żadnego prawa. Teraz chciałbym je mieć. - Przylgnął do jej ust z nową

R

S

nadzieją, czując, że jej wargi zmiękły, a ciało przestało się bronić. Czy dasz mi prawo do zazdrości? Przynajmniej na jakiś czas? Dlaczego miałabym się na to zgodzić? Bo i ty mnie pragniesz? - podsunął. Nie, ja wcale... Pocałował ją mocno w usta, nie pozwalając dokończyć. Tara jęknęła, czując jak ogarnia ją zdradziecki ogień i niweczy mocne postanowienie, którego nie chciała złamać. Którego nie mogła złamać. Och nie, proszę nie, myślała w panice, zaciskając palce na jego koszuli, niezdolna już cofnąć ust. Nie! - Tak - szepnął Gage, jakby czytał w jej myślach. - Właśnie tak. Tak jest dobrze. Pocałuj mnie. Bezsilna wobec jego gorących, wyrafinowanych pieszczot i własnej słabości, Tara poddała się. Objęła go rękami za szyję i otworzyła szerzej usta, pozwalając mu na to, czego tak pragnął i czego wbrew sobie i ona pragnęła. Złączyli się w namiętnym, nieskończenie długim pocałunku, rozkoszując się aż do utraty tchu swoją bliskością i wzajemnym żarem. W końcu oderwał od niej usta z głębokim westchnieniem. - Chcę się z tobą kochać - szepnął chrapliwie, gładząc pod bluzą jej nagie plecy. - Chcę cię mieć całą i bez reszty. Pozwól im się z tobą kochać, Taro. Zastygła w jego ramionach. Kochać? - pomyślała, nagle trzeźwiejąc. Co ma do tego miłość? Czy można tu mówić o miłości? Dlaczego? - spytała. Jak to: dlaczego?

R

S

Dlaczego mówisz o kochaniu? - powiedziała spokojnie, starając się ukryć gorycz. - Sądzę, że nawet niezbyt mnie lubisz. Więc dlaczego? Dlatego. - Pocałował ją, a ona bezwiednie oddała mu pocałunek. - I dlatego. - Położył rękę na jej gołej piersi, a jej brodawka natychmiast stwardniała wyczekująco. -I dlatego. - Przesunął drugą rękę na jej pośladek i przycisnął ją mocno do siebie, żeby poczuła jego męskość. -Czy to nie wystarczający powód dla dwojga dorosłych ludzi? Przeważnie. - Cyniczna nuta w jej głosie nie była teraz wynikiem gry. - Ale nawet przy dużej dozie wyobraźni trudno to nazwać kochaniem. - Rzuciła mu z ukosa spojrzenie spod rzęs, w którym nić było nic z kokieterii. - Choćby to była wyobraźnia rozpalonego mężczyzny. Uśmiechnął się pobłażliwie i przytulił ją, zbyt zaabsorbowany własnymi odczuciami, żeby spostrzec, że ona nie żartuje. Czy nikt ci nigdy nie mówił, że nie trzeba być zakochanym, żeby się kochać? Dziesiątki osób - odparła cierpko. - Sami mężczyźni. - Odchyliła głowę do tyłu, żeby uciec przed jego natarczywymi ustami. - Jednego z nich raz posłuchałam. Był to największy błąd w moim życiu. Ściągnął brwi z wyrazem zdumienia. - O czym ty mówisz, Taro? Mam rozumieć, że oczekujesz przysiąg wiecznej miłości i wierności, zanim pójdziesz z mężczyzną do łóżka? Obietnicy małżeństwa i życia razem do grobowej deski? Roześmiała się krótko i gorzko. - Boże broń! - powiedziała, nie przyznając się nawet sama przed sobą, że właśnie tego oczekuje, że

R

S

w głębi duszy zawsze tego oczekiwała. - Ale chciałabym, żeby istniała między nami sympatia, a może nawet przyjaźń. I szansa na coś więcej. Na coś więcej? - Zmarszczka na jego czole pogłębiła się, a w oczach błysnęła podejrzliwość. - Co przez to rozumiesz? Po prostu... - wzruszyła ramionami - coś więcej to coś więcej, i tyle. Próbowała wyślizgnąć się z jego ramion, ale nie miał zamiaru na to pozwolić. Nie możesz zaprzeczyć, że mnie pragniesz - perswadował, trzymając się tego, czego był pewien, a sprawę „czegoś więcej" odsuwając na później, kiedy wzburzone zmysły przestaną zaćmiewać mu jasność rozumowania. - Przecież całowałaś się ze mną. Moje ciało cię pragnie - przyznała, jako że i tak nie dało się tego ukryć. - Ale nie ja. Mówiłam ci to od samego początku. Zanim to wszystko zacząłeś, mówiłam ci, że nie chcę się w nic angażować. Ale ty mnie nie słuchałeś. Teraz cię słucham. A ja mówię nie. Wybacz. Ledwo się znamy i chyba nawet nie specjalnie lubimy. -Wysunęła się z jego uścisku i tym razem ją puścił. - Jeśli jesteś na mnie wściekły, to przepraszam. Ale nic na to nie poradzę. Wściekły? Że po tym wszystkim... Że po tym, co między nami zaszło, nadal mówię nie. Przeczesał ręką włosy. - Przyznaję, że jestem sfrustrowany i zawiedziony, ale wściekły? Potrząsnął głową. - To nie jest właściwe słowo na określenie moich uczuć w tej chwili.

R

S

A więc nie będziesz się na mnie mścić? Mścić? - Podniósł pytająco brwi. - W jaki sposób? Na planie. Patrzył na nią nie rozumiejącym wzrokiem. - To film kręcony przez Wytwórnię Kingston powiedziała prosto z mostu, zdecydowana od razu sprawę wyjaśnić. Nie chciała spędzać następnych czterech tygodni z mieczem Damoklesa nad głową, zastanawiając się, czy to jej ostatnie chwile na planie. A ty należysz do rodziny Kingstonów. I właśnie dałam ci kosza. Gage dopiero teraz wyglądał na naprawdę rozzłoszczonego. Zachowanie, jakie sugerujesz, nosi miano nieprzyzwoitego - powiedział, oburzony, że mogła w ogóle pomyśleć o nim coś takiego, zapominając, że sam jeszcze niedawno też nie najlepiej ją oceniał. Tak - zgodziła się. - Ale to nie znaczy, że się nie zdarza. Tobie się zdarzyło? Rzuciła mu spojrzenie mówiące, żeby nie był naiwny. Kto? - chciał wiedzieć. To nieważne. Kto? Naprawdę, Gage, to nie... Och, na miłość boską! - krzyknęła, przestraszona groźnym błyskiem w jego oczach. Cofnęła się o krok. - To się zdarza bez przerwy. Praktycznie przy produkcji każdego filmu, w jakim grałam. Trzeba się nauczyć sobie z tym radzić.

R

S

- Przy tym filmie to się nie zdarzy - oznajmił jasno i dobitnie. - Nie angażujemy aktorów przez łóżko. Nigdy tak nie było i nie będzie. Więc możesz być spokojna, jeśli o to idzie. Twoja rola nie zależy od tego, z kim śpisz, czy nie śpisz. Tara odetchnęła z widoczną ulgą. - Ale to nie znaczy, że możesz być spokojna, jeśli chodzi o inne sprawy. Spojrzała na Gage'a uważnie. - Twojej pozycji nic nie grozi bez względu na to, jak mocno będę się czuł sfrustrowany i jak często będziesz mówić nie. Ale to nie znaczy, że mam zamiar zrezygnować z prób zdobycia cię. - Uśmiechnął się nagle drapieżnie i wyzywająco, a ona poczuła, że znów uginają się pod nią kolana. -Gage... - Nie bądź taka przestraszona, skarbie. Nie mówię o chwili obecnej. Mamy przed sobą miesiąc wspólnej pracy. Albo dłużej. To da nam czas na nawiązanie owej sympatii, którą uważasz za niezbędną, żeby z kimś się kochać. Zresztą mój zawodowy szacunek już masz, uważam cię za świetną aktorkę. A jeśli chodzi o inne uczucia... - Uniósł w górę jej podbródek. - Sądzę, że nietrudno ci będzie je wzbudzić - powiedział, przesuwając kciukiem po jej dolnej wardze. - Prawdę mówiąc, już w tej chwili czuję ich gwałtowny przypływ - szepnął miękko. Tara zadrżała w bezsilnej udręce, ale zdołała zdusić w sobie chęć zamknięcia oczu i przytulenia się do jego piersi. - Jesteś pewna, że nie? - spytał Gage, patrząc na nią badawczo.

R

S

- Nie. -W jego oczach zapalił się błysk nadziei i entuzjazmu. - To znaczy tak, jestem pewna, że nie - dodała szybko. Znów przejechał kciukiem po jej wargach. Wcale nie wygląda na to, żebyś była pewna - szepnął. Ale jestem. - Chwyciła go za nadgarstek, próbując odepchnąć jego dłoń i to udowodnić. Jestem pewna, całkowicie pewna, powtarzała w myślach. Wmawiasz to sobie - powiedział miękko. - I być może w końcu sama zaczniesz w to wierzyć. Ale wątpię. - Podniósł jej głowę do góry palcem wskazującym i spojrzał prosto w oczy. - Prawda jest taka, że pragniesz mnie, Taro. Prawie tak mocno, jak ja ciebie. I oboje dostaniemy to, czego chcemy. Może nie tak szybko, jakbym chciał, ale szybciej niż myślisz. - Pochylił się i pocałował ją, krótkim, mocnym, zaborczym pocałunkiem, który przeszył ją do czubków palców. - Pomyśl o tym dziś wieczorem, kiedy pójdziesz spać. Puścił ją i odwrócił się na pięcie, wychodząc szybko z przyczepy, zanim zdążyła wykrztusić słowo protestu czy odpowiedzi. - A więc dała ci kosza - powiedział Pierce, podnosząc głowę znad sterty scenariuszy, które przeglądał, gdy jego starszy brat wpadł do ich wspólnej przyczepy. Gage rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie, podchodząc do lodówki po piwo, którego nie chciał pić u Tary. - Czy była to zdecydowana odmowa typu: „nigdy w życiu, za nic w świecie", czy jedna z tych bardziej

R

S

miękkich w rodzaju: Jeśli się mocno postarasz, to kto wie?" - spytał Pierce, najwyraźniej świetnie się bawiąc. Gage otworzył puszkę i pociągnął długi łyk piwa. - Skąd wiesz, że powiedziała nie? Pierce ostentacyjnie spojrzał na swój złoty zegarek. - Dwadzieścia minut - stwierdził, jakby to wszystko tłumaczyło. Co było poniekąd prawdą. - Nawet ty nie zdołałbyś uwieść kobiety w dwadzieścia minut. A jednak niemal mi się to udało, pomyślał Gage, wbijając wzrok w puszkę. Może gdyby bardziej naciskał, był trochę bezwzględniejszy i mniej przejmował się jej zastrzeżeniami, płonąłby teraz w jej ramionach, zamiast skręcać się ze złości. Wiedziałem, że nie pójdzie ci z nią tak łatwo - powiedział Pierce z satysfakcją. A ty niby skąd tyle o niej wiesz? - warknął Gage. Jesteśmy przyjaciółmi. Ach tak. Ona też tak twierdzi. Nie wierzysz jej? Wierzę, wierzę. - Jednak uzmysłowił sobie, że dopóki Pierce tego nie potwierdził, wcale nie był do końca przekonany o prawdziwości słów Tary. Ale? Wierzę jej - powiedział Gage wolno - ale jej nie ufam. Pierce westchnął głośno. - Ona nie jest taka jak Alyssa. Gage posłał bratu kolejne ostrzegawcze spojrzenie. Nie powiedziałem, że jest. Nie musisz nic mówić. I tak znam cię na wylot. Nie bardzo ufałeś aktorkom, jeszcze zanim poślubiłeś

R

S

tę amoralną harpię. A teraz przed związaniem się z kimkolwiek praktycznie żądasz od delikwentki podpisanej krwią przysięgi, że nic od ciebie nie chce prócz twego ciała i paru pięknych słówek. Przy czym terminu „związanie się" używam tu tylko w tym najbardziej przyziemnym znaczeniu. No cóż - Gage wzruszył ramionami - po prostu jestem ostrożny wobec kobiet. Ostrożny, rzeczywiście! - prychnął Pierce. - Jesteś podejrzliwy jak gliniarz w pokoju pełnym płatnych informatorów. - Potrząsnął głową, patrząc na brata z dezaprobatą. - Nigdy nie zdobędziesz takiej kobieta jak Tara, jeśli się nie zmienisz.

ROZDZIAŁ 5

R

S

No więc dobrze, myślał Gage z wzrokiem przykutym do wyrazistej twarzy Tary, gdy nazajutrz rano po raz ósmy kręcono powtórkę pierwszej sceny. Może i jestem nieco podejrzliwy. I co z tego? Uważał, że stokroć lepiej wykazać się odrobiną ostrożności, niż dać się znów wodzić za nos, jak to było w przypadku Alyssy. Jeśli się mylił co do Tary, to cóż, nic złego się nie stało. Jednak chyba się nie mylił. W każdym razie nie 4o końca. Nawet jeśli nie była taką krętaczką i kłamczucha jak Alyssa i dużo jej brakowało do bezwzględności i za-chłonności tamtej, to pozostawała aktorką żądną sławy. A on był współwłaścicielem najlepiej prosperującej spółki producenckiej w Hollywood i najstarszym synem legendarnego reżysera, Barry'ego Kingstona. Niejedna kobieta miała nadzieję uzyskać dzięki niemu specjalne względy w branży filmowej. Przed związkiem z Alyssą podchodził do tego ze stoickim spokojem, uważając, że są to nieodłączne koszta przynależności do wpływowej rodziny. Bywało to irytujące, lecz w gruncie rzeczy niezbyt dla niego

R

S

istotne. Ale potem, po przejściach z byłą żoną, jego postawa diametralnie się zmieniła. Był młody i naiwny, a ona opętała go swoją urodą i specyficzną niewinną zmysłowością, która, jak się później okazało, wcale nie była taka niewinna. Uparcie nie przyjmując do wiadomości faktu, że go wykorzystuje, rzucił się do budowania jej kariery z całą gorliwością swojej lojalnej natury. Kompromitował się dla niej, pociągając za sznurki, za które by nie pociągnął dla nikogo innego; zdobywając dla niej role, których sama by nie dostała. Przez nią omal nie zerwał z rodziną. A kiedy w końcu był zmuszony przyznać, że jej talent pozostaje daleko w tyle za seksapilem, kiedy wreszcie przestał zmuszać rodzinę do obsadzania jej w rolach, którym nie potrafiła sprostać i, do których się nie nadawała, Alyssa go zdradziła. Zarówno jako aktorka, jak i jako kobieta. Nawet wtedy upłynęło jeszcze sporo czasu, zanim zrozumiał, że jego piękna, uwodzicielska, czarująca żona nie jest uciśnioną niewinnością, za jaką się podawała, ale bezduszną intrygantką o moralności zwykłej kokoty. Długo nie dopuszczał do siebie tej prawdy, nie chcąc się przyznać nawet przed sobą - zwłaszcza przed sobą - że od samego początku go wykorzystywała, a on dawał się wykorzystywać, co było jeszcze gorsze. Ostateczne rozstanie nastąpiło, kiedy przestała się kryć ze swoim niezadowoleniem i zdradami, bez skrupułów wydając Kingstonów na żer żądnych sensacji dziennikarzy. Prasa brukowa miała prawdziwe używanie, z lubością opisując najdrobniejsze szczegóły największego od piętnastu lat skandalu w rodzinie Kingstonów.

R

S

Od tej pory Gage poprzysiągł sobie nie zadawać się więcej z kobietą, która będzie oczekiwała od niego czegoś więcej niż paru przyjemnych chwil w łóżku. A ponieważ nawet w Hollywood takich kobiet było pod dostatkiem, nie miał żadnego kłopotu z dotrzymaniem tej przysięgi. Aż do przedwczorajszego dnia. Do chwili, gdy ujrzał w obiektywie kamery Tarę Channing patrzącą na niego z tą intrygującą mieszaniną niewinnej bezradności i zmysłowego żaru. Dlaczego ten pierwszy dzień zdjęciowy sprawił, że wywarła na nim takie wrażenie, mimo że widział ją przedtem w wielu filmach? Może dlatego, że dopiero teraz zobaczył ją na żywo, a może... Do diabła, jeśli ma być ze sobą szczery - a zawsze starał się być ze sobą szczery - to musiał przyznać, że już wcześniej był świadomy jej seksualnego magnetyzmu. Dlatego właśnie był przeciwny, kiedy rodzina chciała powierzyć jej rolę Jeleny i zgodził się dopiero wtedy, gdy inna wybrana aktorka trafiła w ostatniej chwili do kliniki odwykowej z powodu nadużywania narkotyków. Od razu obawiał się następstw bezpośredniej znajomości z pociągającą Tarą Channing. I teraz miał problem, co z tym zrobić? Gdyby był mądry, pogodziłby się z jej odmową i dał sobie z tym wszystkim spokój. Ale wiedział, że nic ż tego. W tym wypadku nie będzie mądry. Za bardzo jej pragnął. A ponadto, do diabła ciężkiego, ona też go pragnęła! I chociaż uparła się obciążyć prostą sprawę czysto biologicznej natury balastem bagażu emocjonalnego,

R

S

wiedział jedno: oboje dostaną to, czego pragną. Miał tylko nadzieję, że nie będzie musiał w tym celu zbyt się upokarzać. Co to, to nie! - mruknął, starając się skupić i utrzymać w kadrze Tarę idącą przez zbudowany na planie targ warzywny. Stop! Stop, do cholery! - ryknął Hans, w ostatniej chwili uskakując przed kamerą, która omal nie uderzyła go w głowę. - Co się z wami, jasny gwint, dzisiaj dzieje? - wrzasnął, mierząc piorunującym wzrokiem całą ekipę. Nikt nie był na tyle głupi, żeby odpowiedzieć. - To prosta scena, niech was diabli. - Rzucił ze złością trzymany w ręku scenariusz na ziemię. – Jelena idzie przez targ z koszykiem na ramieniu. Szuka jakichkolwiek świeżych owoców. Ponieważ nic niema, kupuje trochę kapusty i kartofli. Patrzy tęsknię na cukier, przelicza pieniądze i idzie dalej. Nic prostszego pod słońcem. Powinniście to zrobić z zamkniętymi oczami. Powinniście to zrobić we śnie. I z tego, co widzę, niektórzy z was robią to we śnie. Członkowie ekipy technicznej i obsada aktorska patrzyli na zaśnieżoną ziemię, na ołowiane, zachmurzone niebo lub na realistycznie odtworzone stragany - wszędzie, byle nie na reżysera. Każdy z nich miał nadzieję, że nie on zostanie wybrany na kozła ofiarnego. Statyści, zaangażowani do scen zbiorowych, stali z szeroko otwartymi oczami, zafascynowani tym, jak wygląda od kuchni kręcenie filmu. - A ty co właściwie wyprawiasz, mogę wiedzieć? - zwrócił się teraz Hans ze złością do swojego operatora.

R

S

Gage niemal słyszał zbiorowe westchnienie ulgi. Ofiara została wybrana. I to taka, która w razie czego potrafi się odciąć, uwalniając resztę z poczucia winy, że zostawiają bezbronną owieczkę lwu na pożarcie. Natychmiast cała ekipa podeszła bliżej, żeby nie uronić nic z szykującej się awantury. Już po raz trzeci dzisiaj gubisz akcję - zaczął Hans. - Trzeci raz. I omal nie urwałeś mi głowy kamerą. Przepraszam - wymamrotał Gage, mając nadzieję, że szwedzki reżyser na tym poprzestanie, choć wiedział, że nie powinien na to liczyć. Dzień zaczął się pechowo już od śniadania, na które nie dostarczono ulubionego sera Hansa. Potem, podczas próby pierwszej sceny, załamała się pogoda i jasne zimowe niebo pokryły chmury. O wpół dó jedenastej zaczął padać śnieg. Statyści dowiezieni na plan autobusami z najbliższego miasta, odległego o przeszło sto kilometrów, musieliby wrócić i zostać wynajęci na kolejny dzień, gdyby nie udało się zakończyć sceny. Toteż Hans zdecydował się kręcić dalej. Uznał, że śnieg doda autentyzmu. Jakby tego było mało, co chwilę ktoś się mylił, przekręcał kwestię, przekraczał naznaczoną linię lub znikał gdzieś w momencie, gdy był potrzebny. „Przepraszam" nie załatwia sprawy - warknął Hans, wyładowując zły humor, który narastał w nim od czasu, gdy Jeremy Dean usiłował go pouczać, jak budować rolę. - Produkcja tego filmu kosztuje dwadzieścia patyków za godzinę... Dwadzieścia pięć - wtrącił jego asystent, bezwstydnie próbując się podlizać.

R

S

Dwadzieścia pięć tysięcy za godzinę - podkreślił Hans z satysfakcją. Co oznacza, że każda minuta kosztuje nas w przybliżeniu... Czterysta szesnaście dolarów i sześćdziesiąt sześć centów - obliczył szybko na kalkulatorze asystent. Czterysta szesnaście dolarów i sześćdziesiąt sześć centów - zagrzmiał Hans głębokim basem, który przypomniał wszystkim, że zaczynał karierę jako aktor na Broadwayu. - Jedna minuta. To więcej niż kupa ludzi w tym kraju zarabia przez dwa tygodnie. To przeciętna pięciomiesięczna pensja w Rosji dorzucił Pierce, ochoczo podgrzewając atmosferę. Może nawet sześciomiesięczna. Gage spojrzał na niego wzrokiem bazyliszka. Podobnie jak Hans, który nie lubił, gdy mu przerywano, kiedy budował nastrój grozy wywołany reżyserskim gniewem. - Za każdym razem, kiedy spieprzasz ujęcie - zwrócił się znów do Gagea - kosztuje nas to... Dwanaście tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt dziewięć dolarów i osiemdziesiąt centów - podpowiedział usłużnie asystent. - W wypadku jeśli przerwa trwa tylko pół godziny - dodał, zanim ktokolwiek zdążył go spytać, jak doszedł do tej liczby. - Naturalnie może być więcej. To znaczy, że dzisiaj kosztowałeś nas już trzydzieści siedem tysięcy dolarów - powiedział Hans. Dokładnie trzydzieści siedem tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt dziewięć dolarów i czterdzieści centów - sprecyzował asystent.

R

S

- A więc ponad trzydzieści siedem tysięcy dolarów poszło w błoto. A wszystko dlatego, że nie potrafisz i nie chcesz skoncentrować się na pracy. Gage poczuł, że zaczyna go palić kark, ale zmusił się, żeby opanować wściekłość. Wiedział, że zasłużył na gniew Hansa, i wiedział też, po co reżyser urządza ten spektakl. Porządna awantura rozładuje napięcie i pozwoli, wszystkim z ulgą wrócić do przerwanych zdjęć. Ale, do licha, Hans posuwał się trochę za daleko. Powiedziałem, że przepraszam - warknął, usilnie się starając, żeby nie wypaść z roli i nie wybuchnąć. Już niewiele brakowało, niech tylko Hans spróbuje nawiązać do jego... zaabsorbowania Tarą. A ja powiedziałem, że „przepraszam" nie załatwia sprawy - wrzeszczał Hans. - Nie mogę kręcić filmu z operatorem, który buja w obłokach, zajęty wyłącznie swoim libido. Więc czego chcesz? - podniósł głos Gage z niebezpiecznym błyskiem w oczach. - Pisemnego przyznania się do winy? Przysięgi na Biblię, że nie będę, jak to nazywasz, bujać w obłokach? Wystarczy, jeśli będziesz zwracać trochę mniej uwagi na niewątpliwe przymioty ciała pani Channing, a trochę więcej na to, co robisz stwierdził chłodno Hans. - Sądzisz, że dasz radę? Czy mam poprosić kogoś innego, żeby stanął za kamerą? Gage zaklął siarczyście. Ekipa cofnęła się o pół kroku. Hans uśmiechnął się z satysfakcją, że dopiął swego i zmobilizował wszystkich do większego wysiłku.

R

S

Spróbujcie to zrobić lepiej tym razem - powiedział, wyciągając rękę po scenariusz, który jego asystent podniósł z ziemi. Wszyscy na miejsca! Cisza na planie! Następnego dnia rzeczy miały się niewiele lepiej. Ekipa nie musiała pracować z niedoświadczonymi statystami, akcja wydawała się stosunkowo prosta i nawet pogoda, choć mroźna, była sprzyjająca. Co powinno zapewnić gładki i bezkolizyjny tok zdjęć. Ale jakoś nie zapewniło. - Musisz stąd wyjechać, najdroższy. Naprawdę musisz - mówiła Tara po raz szesnasty tego dnia. Jakimś cudem udało jej się to wypowiedzieć głosem równie drżącym, przepełnionym miłością i strachem, jak za pierwszym razem. Stała na pustej uliczce między piekarnią a sklepem mięsnym, w jednym z prowincjonalnych przemysłowych miast współczesnej Rosji. Miała głowę obwiązaną wełnianą chustą, której końce zachodziły na plecy. Była ubrana w ciężki płaszcz. Ręce w grubych rękawiczkach zaciskała na ramieniu kochanka. Siniak na policzku i ranka w kąciku ust były dziełem charakteryzatora, ale białe obłoczki pary, które unosiły się w powietrzu za każdym razem, gdy otwierała usta, były prawdziwe. Grozi ci niebezpieczeństwo. - Rozejrzała się ukradkiem, sprawdzając, czy nikt jej nie śledzi. - Poważne niebezpieczeństwo - dodała bolesnym szeptem. - Jurij jest... - urwała, wyraźnie nie chcąc zdradzać brata Jurij jest? - podchwycił Pierce, podnosząc jej podbródek.

R

S

Proszę cię - powiedziała, patrząc w ziemię. - Nie mogę ci powiedzieć. Nawet tobie. Jurij jest? - powtórzył. Uniosła powieki. W oczach błyszczały łzy. Jurij jest młody i zapalczywy. Nie wierzy w nowe porządki w Rosji. Jest komunistą, tak? Jest ich wielu - powiedziała, broniąc brata. - Wiele osób uważa, że przedtem było lepiej, a nowe porządki oznaczają tylko coraz większy bałagan i biedę. Przedtem przynajmniej w sklepach była żywność, a teraz jest... chaos i niepewność. Są tacy, którzy chętnie wróciliby do dawnych czasów. Gdyby mogli. Co on knuje, Jeleno? - spytał Pierce. Jego głos był miękki i czuły, ale dało się słyszeć w nim zdecydowanie: wydobędzie z niej odpowiedź za wszelką cenę. -On i jego radykalni komunistyczni przyjaciele. Co oni knują? Nie wiem. Zacisnął ręce na jej ramionach. - Dlaczego go chronisz? Dlaczego? - Dotknął delikatnie jej twarzy. Po tym co ci zrobił? Odwróciła głowę, zawstydzona, tą widomą oznaką furii swojego brata. Nie odwracaj się ode mnie, Jeleno. - Pierce pochylił się i pocałował siny policzek. - Kiedy to wszystko się skończy, zabiorę cię daleko stąd - obiecał. - I już nikt nigdy nie ośmieli się podnieść na ciebie ręki. Ale musisz mi pomóc, kochanie. Musisz mi powiedzieć, co on planuje, żebym mógł go powstrzymać, zanim będzie za późno. Nie wiem, co on planuje. Naprawdę nie wiem. - Ale powiedziała to w taki sposób, żeby każdy widz

R

S

odgadł, że to jednak tylko pół prawdy: unik, mający chronić i brata, i kochanka. - Nie zwierza mi "się ze swoich planów. Nie ufa mi. Mam wrażenie, że kazał mnie śledzić. On... - Uciekła w bok spłoszonym wzrokiem, jakby wypatrując szpiegów czających się w półmroku. Gage stał z kamerą tuż za ramieniem Pierce'a, żeby nakręcić z bliska tę pełną emocji scenę. Patrzył przez obiektyw, pożerając Tarę oczami. Tara, wytrącona z równowagi bezwstydnym spojrzeniem Gage'a, pogubiła się. Straciła wątek, usiłując w panice przypomnieć sobie dalsze słowa swojej kwestii. - On... on... Kamera stop! Weźmiemy Boba do nakręcenia tego zbliżenia, Gage - zdecydował Hans, gdy stali razem za kamerą, naradzając się szeptem. Zrobili dotąd szesnaście dubli. Szesnaście dubli stosunkowo prostej, zwykłej sceny. Była to jedna z kluczowych scen, niewątpliwie pełna emocji i napięcia, ale nie powinna przedstawiać sobą większych trudności przy kręceniu. Nie wymagała koordynacji akcji ani nietypowych ujęć, po prostu mężczyzna i kobieta stali bez ruchu, patrząc sobie w oczy. Dla operatora nic łatwiejszego pod słońcem - chyba że w grę wchodziły jego własne emocje. W przeciwnym razie ona tego nigdy nie zagra - westchnął Hans ze znużeniem. - Jeśli będziesz stać dwa kroki od niej, patrząc na nią jak wygłodniały kot na spyrkę... Ja wcale... - zaczął Gage, ale umilkł, widząc zwężające się oczy Hansa. - No dobrze, niech ci

R

S

będzie. Bob! - zawołał drugiego operatora. - Chodź, zastąpisz mnie przy tej scenie. Przejmę kamerę później. Hans odciągnął go na bok, z dala od reszty ekipy. Chcę, żebyście to załatwili między sobą i to jak najszybciej. Załatwili? Załatwili - powtórzył Hans stanowczo. - Nic mnie nie obchodzi, jak to zrobisz. Po prostu zrób. Mój film zaczyna na tym cierpieć. A skąd wiesz, że jak to „załatwimy", nie ucierpi bardziej? - Już twoja w tym głowa, aby tak się nie stało. Dziękuję za zaufanie - mruknął Gage z sarkazmem, nie bardzo wiedząc, czy ma się śmiać, czy złościć z powodu ingerencji przyjaciela w swoje prywatne sprawy. - Cenię sobie twój takt. A ja ceniłbym sobie twoją współpracę. Inaczej ten film przekroczy budżet już w pierwszym tygodniu. - Potarł ręką kark. -1 ani się obejrzę, jak Elise spadnie mi na głowę niczym jastrząb. Gage uśmiechnął się na to obrazowe sformułowanie. Elise Kingston, legendarna francuska aktorka, która przeobraziła się w producentkę, od samego początku była siłą napędową Wytwórni Kingston. Zyskała sobie zasłużoną sławę osoby skrupulatnie pilnującej budżetu zwłaszcza w czasach recesji, kiedy nawet duże wytwórnie musiały zaciskać pasa albo ponosić smutne konsekwencje rozrzutności. Żaden film realizowany w Wytwórni Kingston nie powinien przekroczyć budżetu choćby o kilka tysięcy dolarów. W przeciwnym razie nie mogło obyć się bez interwencji Elise.

R

S

Nie sądzę, aby zechciała się tu sama pofatygować -powiedział uspokajająco Gage. Wiedział, co to znaczy narazić się na gniew jego dystyngowanej matki. - Jest za zimno. Przysłałaby pewnie Claire. Jakby twoja mała siostrzyczka była mniej zasadnicza w pertraktacjach - prychnął Hans. - Tak czy owak nie chodzi tylko o pieniądze. Przy obecnej sytuacji politycznej w Rosji nasz film może okazać się nieaktualny, nim wejdzie na ekrany. Wątpię - pocieszył go Gage. - Naszemu filmowi nic nie grozi. Powiedz to swojej matce. - Hans odwrócił się z powrotem do ekipy; Dobra, zaczynamy od nowa. Musimy skończyć, zanim całkiem się ściemni. Taro, kochanie, byłaś świetna do tej ostatniej kwestii. Po prostu świetna. Zrób to dokładnie tak samo jeszcze raz i gotowe. Dobrze? Dobrze - zgodziła się potulnie. Zerknęła na Gage^, rozmawiającego z drugim operatorem. Ich oczy spotkały się na jeden pełen napięcia moment. Tara szybko odwróciła wzrok, kierując znów ,uwagę na reżysera. - Przepraszam, że... Nie masz za co przepraszać. Te rzeczy zdarzają się każdemu. Nie mnie. - Potrząsnęła głową. - Na planie „Z biegiem lat" jestem znana z tego, że nie potrzebuję dubli - powiedziała, nawiązując do opery mydlanej, w której występowała od dwóch lat. Po prostu skup się i wszystko będzie dobrze. -Hans poklepał ją po ramieniu i zwrócił się do Pierce'a. - Okaż trochę więcej bólu i wściekłości,

R

S

kiedy dotykasz jej policzka. Masz ochotę zabić tego drania za to, że ją uderzył, ale masz też pretensję do siebie, że do tego dopuściłeś. I wiesz, że nie będziesz w stanie temu zapobiec, dopóki nie wykonasz swojego zadania. Chcę zobaczyć walkę między miłością a obowiązkiem w twoich pięknych błękitnych oczętach. Tym razem zagram to bez zarzutu, powiedziała sobie Tara, kiedy Hans ponownie sprawdzał kąt ustawienia kamery i świateł. Kręcili tę scenę z pomocą specjalnych filtrów symulujących zmrok, które trzeba będzie zdjąć, kiedy słońce zacznie zachodzić. Jeśli i tym razem nie uda im się ujęcie, będą musieli dostawić sztuczne światła dla uzyskania pożądanego efektu. Pod warunkiem, że wcześniej nie zamarzną na śmierć. Na prerii w Mon-tanie było wystarczająco zimno nawet w dzień, a co dopiero po zmierzchu. Cisza na planie! Siedemnaście dubli - szepnęła Tara do Pierce'a z niesmakiem. - Jeszcze nigdy nie robiłam tylu dubli. Nawet kiedy pierwszy raz stanęłam przed kamerą. Pierce ścisnął ją za ręce. Klaps. I... - Hans wycelował zwinięty scenariusz w Tarę. Musisz stąd wyjechać, najdroższy. Naprawdę musisz. Mówiąc te słowa, próbowała myśleć tylko o scenie, którą kręciła, tylko o Jelenie Zdrawkowicz i jej rozdartym sercu. Próbowała nie tyle grać, ile wcielić się w swoją bohaterkę. Bez skutku.

R

S

Jakaś jej cząstka pozostawała Tarą Channing, która miała własne kłopoty. Nie tak dramatyczne jak Jelena, ale za to realne. I wymagające szybkiego rozwiązania. - Musisz mi powiedzieć, co on planuje, żebym mógł go powstrzymać, zanim będzie za późno – padły słowa Pierce'a, uzmysławiając jej, że zbliżają się do końca sceny. Mimo wewnętrznego napięcia i zamętu w głowie udało jej się jakoś skupić i wygłosić swój tekst z odpowiednim przejęciem. Nie wiem, co on planuje. Naprawdę nie wiem! - powiedziała, dodając od siebie coś na kształt zduszonego szlochu, czego nie było w scenariuszu, lecz dobrze wypadło. - Nie zwierza mi się ze swoich planów. Nie ufa mi. - Przed oczami stanął jej obraz Gage'a, przydając prawdy temu stwierdzeniu. - Mam wrażenie, że kazał mnie śledzić. On... Pamiętała o tym, żeby spojrzeć trwożnie w głąb ciemnej uliczki, zanim wróciła wzrokiem do Pierce'a. Zacisnęła na moment powieki, jakby zmagała się ze sobą i' łzami. Kiedy uniosła rzęsy, jej oczy były jasne i suche. Decyzja została podjęta. Zarówno przez Jelenę, jak i przez nią. - Idzie dziś wieczorem na spotkanie. Nie wiem dokładnie gdzie. Chyba do Fiodora Bartlinskiego. On jest tu ważną figurą. Ten brygadzista z fabryki? Tak. - W jej oczach pojawiło się zdziwienie, skąd on, obcy w tym miasteczku, to wie, ale o nic nie pytała. - Ten brygadzista. Był ważnym członkiem partii. Ludzie się go bali. Wydaje mi się, że on to lubił. Teraz chciałby odzyskać władzę i wciąga Jurija i innych młodych ludzi do swoich knowań.

R

S

Pierce podniósł jej rękę i pocałował w wewnętrzną stronę nadgarstka nad rękawiczką. Dziękuję ci, moja kochana. - Pocałował ją w drugą rękę. - Dziękuję, że mi zaufałaś. Ocalisz go, prawda? Kogo? Jurija. On nie jest taki zły. Jest tylko młody, zagubiony i... - dotknęła policzka - czasem nie panuje nad sobą. Proszę cię - chwyciła go za klapy - obiecaj mi, że go ocalisz przed jego własną głupotą. Pierce patrzył na nią przez dłuższą chwilę bez słowa. Obiecuję - powiedział wreszcie. Widać było, że mówi szczerze, że nie zbywa jej tylko dla świętego spokoju i że wolałby nie składać tej obietnicy. - Zrobię, co będę mógł. Kamera stop! - powiedział Hans z satysfakcją. - Gotowe. Tara postanowiła bezzwłocznie wprowadzić w życie decyzję, którą podjęła. Zostawiła Pierce'a i podeszła do Gage'a konferującego z Hansem i drugim operatorem. - Chciałabym z tobą porozmawiać - powiedziała, nie zważając na obecność pozostałych mężczyzn. Gage uniósł brwi, słysząc jej chłodny, władczy ton, który zupełnie nie pąsowiał do jej obecnego wcielenia. Był to głos utytułowanej arystokratki wychodzący z ust ubogiej, rosyjskiej robotnicy. Od razu, jeśli można. - Bała się, że za chwilę może zmienić zdanie. To nie potrwa długo. Wybaczcie, panowie - powiedział Gage, ruszając za Tarą.

R

S

Szła przodem, wyprostowana i spięta, jakby szykowała się do czegoś nieprzyjemnego. Zastanawiał się, czy zamierza go zwymyślać za te siedemnaście dubli, czy ostrzec, żeby się to więcej nie powtórzyło. Chwycił ją za łokieć. Ty ponosisz taką samą winę za to, co się zdarzyło, jak ja. Tak. - Zatrzymała się, ale nadal stała tyłem. - Zdaję sobie z tego sprawę. Mówisz poważnie? - Nie mógł ukryć zdumienia. Tak. - Wzięła głęboki oddech, zbierając się na odwagę, po czym odwróciła się do niego. —Miałeś rację. Jeśli chodzi o co? Jeśli chodzi o mnie. Doprawdy? - Wyciągnął rękę, dotykając jej twarzy i wsuwając pasmo złocistych włosów pod chustę, którą wciąż miała na głowie. Ten czuły gest powinien ją uspokoić, złagodzić jej widoczne napięcie. - W czym miałem rację, jeśli chodzi o ciebie? - Pragnę cię. Zastygł w bezruchu, z ręką na jej włosach, jakby z jasnego nieba strzelił w niego piorun. „Pragnę cię" -powiedziała. Co za cudowne słowa. Słowa, które rozpalają krew i odurzają zmysły, tylko... dlaczego zabrzmiały tak rzeczowo? Tak zimno? Opuścił rękę. I..? - spytał ostrożnie. Musiało nastąpić jakieś „i" po tym oświadczeniu. I doszłam do wniosku, że skoro masz rację, skoro... skoro, jak mówiłeś, i tak prędzej czy później wylądujemy w łóżku, to już lepiej zróbmy to teraz. Teraz?

R

S

Jeśli będziemy z tym zwlekać, film przekroczy budżet i Hans popełni zbrodnię albo samobójstwo, albo jedno i drugie. Więc lepiej rozstrzygnąć tę kwestię i mieć to z głowy. Rozstrzygnąć tę kwestię? Mieć to z głowy? - Wepchnął ręce do tylnych kieszeni dżinsów, żeby nie zacząć wymachiwać nimi ze złości. To dość instrumentalne podejście do sprawy. A czy ty podchodzisz do tego inaczej? Nie instrumentalnie? Sam seks, bez żadnych zobowiązań, bez żadnych obietnic. - Patrzyła na niego z mieszaniną wyrzutu, determinacji i gniewu, nie do końca pewna, kogo należy winić za zaistniałą sytuację. - Ty mnie chcesz - odwróciła wzrok - i ja chcę ciebie. Więc chodźmy razem do łóżka i dostaniemy, czego chcemy. Trzeba spojrzeć na to chłodno i bez emocji. Kochanie, ostatnia rzecz, o jakiej mogę myśleć chłodno i bez emocji, to pójście z tobą do łóżka. Patrzyła na niego przez chwilę w milczeniu. -A więc, tak czy nie? Jeszcze nie usłyszałem pytania. W jej oczach zapalił się gniew. Jesteś zdecydowany mi tego nie ułatwiać, co? No cóż, ty też się ze mną nie cackasz. -Niech cię... - Twarz ją paliła, słowa uwięzły jej w gardle. Skąd jej w ogóle przyszło do głowy, żeby się tak wygłupiać? - Nieważne. Zapomnij o tym, co powiedziałam. - Odwróciła się na pięcie. Wyciągnął rękę i chwycił ją za łokieć. - Tak - powiedział szybko.-Moja odpowiedź brzmi: tak.

R

S

Zamarła, ale czuł, że drży w jego uścisku jak zwierzątko schwytane w potrzask. Pomyślał, że powinien ją puścić, ale nie mógł się do tego zmusić. - Kiedy? - spytał. Wahała się przez dłuższą chwilę. Powiedz mu, że nigdy. Ratuj się, póki możesz, i powiedz mu, że nigdy. Dziś wieczorem - usłyszała swój głos. - W mojej przyczepie. Muszę mieć tylko trochę czasu, żeby wziąć prysznic, coś zjeść i... O siódmej? Dobrze - zgodziła się. A może lepiej o ósmej albo o dziewiątej? A najlepiej nigdy. - Po prostu wejdź. Zostawię drzwi otwarte. Byłabym ci wdzięczna, gdybyś... - spojrzała na niego niepewnie - to zrobił dyskretnie. Zmarszczył brwi ze złością. Co ona sobie, u diabła, wyobraża? Że miał zamiar stanąć przed jej drzwiami, wydać okrzyk Tarzana i waląc się pięściami w piersi żądać, aby go wpuściła? Rozwścieczyło go, że w ogóle śmie podawać w wątpliwość jego dyskrecję. Powinien właściwie obrazić się i odrzucić jej ofertę, ale wiedział, że się na to nie zdobędzie. - A więc o siódmej -powiedział, puszczając jej ramię. Skinęła głową i ruszyła w stronę swojej przyczepy. Gage został na miejscu, patrząc, jak szła przez pokryte śniegiem pole. Był podniecony, rozzłoszczony, a także trochę... dotknięty. Chociaż, jak sobie mówił, była to tylko kwestia jego zranionej dumy. Nigdy dotąd nie otrzymał tak dziwacznego zaproszenia od kobiety. Było bowiem jasne, że choć złożyła mu tę propozycję, uczyniła to jakby wbrew sobie.

R

S

I gdyby miał odrobinę oleju w głowie, to by z niej nie skorzystał. Przynajmniej nie dzisiaj. Gdyby był mądry, kazałby jej czekać, martwić się i... Ale, do diabła, po co się oszukiwać? Cały rozum opuścił go z chwilą, gdy ujrzał skośne, kocie oczy Tary i dostrzegł w nich odblask własnego pożądania.

ROZDZIAŁ 6

R

S

Tara rozebrała się, zmyła charakteryzację i weszła pod prysznic. Stała właśnie pod gorącym strumieniem wody, kiedy nagłe ogarnęła ją panika. To uczucie uderzyło ją z taką mocą, że zgięła się wpół i skulona oparła o zimne kafelki kabiny, z trudem łapiąc oddech. - Z pewnym zdziwieniem uświadomiła sobie, że nie bała się tak od czasu, kiedy Bobby Clay Bishop oznajmił jej, że będzie musiała sama ponieść konsekwencje swojej głupoty. Nonsens, powiedziała sobie, prostując się i biorąc dwa głębokie oddechy. Absolutny, kompletny nonsens. Tamto wydarzenie i dzień dzisiejszy to dwie zupełnie różne sprawy. Wtedy była przerażoną siedemnastolatką, żałującą, że dała się namówić do okazania „dowodu miłości" chłopakowi, który w gruncie rzeczy wcale jej nie kochał. Teraz była dojrzałą, dwudziestopięcioletnią kobietą, szykującą się na randkę z mężczyzną, który pociągał ją bardziej niż kiedykolwiek Bobby Clay. Niż ktokolwiek inny, jeśli już o to chodzi.

R

S

I to była właśnie główna przyczyna jej poważnych obaw. To obezwładniające uczucie pożądania. Wbrew pozorom nie zaprosiła Gage'a do siebie z powodów, które mu podała - a sobie wmówiła. Sam film był naturalnie ważny, ale żadne przedłużające się zdjęcia czy humory reżysera nie skłoniłyby jej do takiego kroku. To byłoby wbrew jej zasadom. Chodziło o bezwstydne fizyczne pożądanie. Paliło się w niej uporczywym ogniem, kpiąc sobie z jej wysiłków przybrania pozy osoby doświadczonej i zblazowanej. Równie doświadczonej i zblazowanej, jak Gage. Pomogłoby jej to schować się za murem obronnym, który tak starannie wokół siebie wybudowała. Przecież to tylko odrobina seksu dla przyjemności, powtórzyła sobie argumenty mężczyzn, które słyszała nieskończoną ilość razy. Normalna potrzeba biologiczna, specyficzna reakcja chemiczna między dwojgiem ludzi, gra, jaką mężczyźni i kobiety prowadzą od początku świata. Zwykłe fizyczne zbliżenie bez niepotrzebnych emocjonalnych komplikacji. Może w ten sposób rzeczywiście będzie łatwiej. Bez obietnic, ale i bez kłamstw. Bez zobowiązań, ale i bez zawiedzionych nadziei. I bez bólu, kiedy to się skończy. Bo to się zawsze kończy, prędzej czy później. Nauczyło ją tego jej własne gorzkie doświadczenie. Mężczyźni odchodzą. Mężczyźni zawsze odchodzą, a opuszczone kobiety zostają ze złamanymi sercami i straconymi złudzeniami, zastanawiając się, co takiego uczyniły. Więc może jednak mężczyźni mają rację. Jeśli się nie oczekuje niczego więcej prócz fizycznej przyjemności, to nie przeżywa się potem rozczarowania, że to było

R

S

wszystko i na tym koniec. Proste. Tak, w ten sposób jest zdecydowanie łatwiej, uznała, sięgając po szampon. Umyła włosy, ogoliła nogi i po wyjściu spod prysznica wtarła w ciało pachnącą emulsje, cały czas mówiąc sobie, że nie robi tego dla Gage'a tylko dla podbudowania swojego własnego wątłego ego. Owinięta puchatym, brzoskwiniowym ręcznikiem stanęła przed lustrem, zastanawiając się nad użyciem kosmetyków. Może powinna dać trochę różu na policzki i podkreślić tuszem rzęsy? Nie, zdecydowała nagle. Byłoby to jak przyznanie, że jej własna twarz nie jest dla niego dość dobra. Osobny problem stanowiło ubranie. Gdyby się w pełni ubrała, musiałaby potem znów się rozbierać - i to na jego oczach. Albo co gorsza, on zechciałby ją sam rozebrać, a nie mogła myśleć spokojnie o tych wszystkich zabiegach wokół guzików, haczyków i zamków błyskawicznych, których rozpinanie wzmogłoby jej napięcie do granic wytrzymałości. Najprościej byłoby czekać na niego nago w łóżku, lecz to z kolei wydało jej się zbyt wulgarne. Pozostawała więc koszula nocna, lecz nic wymyślnego, koronkowego lub przezroczystego. Zresztą i tak nic takiego nie miała. Spała w białych bawełnianych koszulach z długimi rękawami, ozdobionych przy szyi haftowanymi kwiatkami, a u dołu falbaną, która skrywała jej nogi do kostek. Wszystkie miały do kompletu lizeski: wierzchnie kaftaniki, równie kobiece i staroświeckie. I żadna nie przypominała stroju, który w oczach mężczyzny pasowałby do kobiety znanej powszechnie jako „ta trzecia".

R

S

Cóż, nic na to nie poradzę, pomyślała, wkładając jedną z nich i na to lizeskę z niebieską wstążką zawiązywaną pod szyją. Tak ubrana, z wilgotnymi jeszcze opadającymi na ramiona włosami, zaczęła się zastanawiać, gdzie powinna na niego czekać. W łóżku? Zwinięta w rogu sofy w saloniku, udając, że czyta? Czy ma otworzyć butelkę wina? Nastawić muzykę? Zapalić świeczki? Zastygła nagle na środku kuchenki, skonsternować na czynionymi przygotowaniami. Przecież to nie jest żadna historia miłosna. Już raczej zwykły romans. A nawet nie to. Co właściwie, sama nie wiedziała. Może tylko jednorazowa przygoda. Zapewne. Ale z pewnością nie historia miłosna. Choćby nie wiem jak tego chciała. - Idiotka - powiedziała do siebie głośno. - Beznadziejna idiotka. Zgasiła światło w kuchni i saloniku, przeszła do sypialni i usiadła na brzegu łóżka. Bezwiednie wzięła szczotkę z toaletki i próbując o niczym nie myśleć, zaczęła rozczesywać długie, splątane włosy. Gage wziął prysznic, ogolił się i skropił wodą kolońską, puszczając mimo uszu kąśliwe uwagi brata na temat zdenerwowania przed randką i rady, jak należy zdobywać kobietę. Nawet kiedy przestał się spieszyć i zjadł kolację przyrządzoną przez Pierce'a, zostało mu jeszcze pół godziny do wyznaczonego spotkania. Postanowił pójść na długi spacer w mroźnym nocnym powietrzu, żeby się trochę uspokoić i nie rzucić na Tarę w chwili, gdy ją zobaczy. Bardzo chciał ją jak najszybciej zamknąć w ramionach, ale miał

R

S

zamiar włożyć w to trochę finezji i delikatności. Więcej niż okazał przy przyjmowaniu jej zaproszenia. Punktualnie o siódmej otworzył drzwi przyczepy. W saloniku i kuchence było ciemno. Rzucił skórzaną kurtkę na sofę i skierował się w stronę smugi światła. Serce biło mu jak szalone na myśl, że ona zapewne czeka na niego w łóżku, naga i piękna. Stanął w drzwiach i choć jego wizja się nie sprawdziła, na jej widok zalała go fala ciepła i czułości. Jej mała sypialnia była urządzona w typowo hollywoodzkim stylu: delikatne białe meble ze złoceniami, atłasowa kapa na łóżku zwieńczonym stertą aksamitnych poduszek, jasnoróżowe ściany, puszysty dywan na podłodze, kryształowe lampy z białymi abażurami po obu stronach łóżka, pastelowy impresjonistyczny obraz na ścianie. Był to pokój, w którym Jean Harlow, Marlena Dietrich lub Madonna czułyby się jak w domu. Czarowny pokój, jakby stworzony do miłości i grzechu. Na tle tego wnętrza kobieta siedząca na łóżku wyglądała jak z innej bajki. Miała zamknięte oczy i głowę lekko przechyloną na bok. Rozczesywała leniwymi pociągnięciami szczotki w srebrnej oprawie wspaniałe długie włosy. Ubrana w prostą białą koszulę nocną z długimi rękawami i narzutkę z jasnoniebieską kokardą zawiązaną pod szyją, emanowała niewinnością i słodyczą staroświeckiej panny młodej, która - jak przystoi - zarówno do ślubu, jak na noc poślubną ubiera się w biel. Ciekaw był, czy specjalnie tak się upozowała i z właściwym sobie cynizmem doszedł do wniosku, że tak. Ale nawet przekonanie, że próbuje nim manipulować, nie zmniejszyło jego czułości.

R

S

- Tara. Odwróciła się, przestraszona, na dźwięk jego głosu. Och, to ty... Nie słyszałam, jak wchodziłeś. Kazałaś mi zachować się dyskretnie. Tak, no tak. Dziękuję. Uśmiechnął się na te wypowiedziane z całą powagą słowa. - Nie ma za co. Zrobiła ruch, jakby chciała wstać. Cóż, chyba powinniśmy... Nie, siedź. - Położył dłoń na jej ramieniu, żeby przytrzymać ją na miejscu, a drugą ręką wyjął szczotkę z jej zesztywniałych palców. Pozwól, ja to zrobię. Nie, nie, ja... Wiem, że nie miałaś tego w planach na dzisiejszy wieczór - powiedział, przyklękając na łóżku. - Ja zresztą też nie, ale daj mi się uczesać. - Przesunął wolno szczotką po jej włosach, zanurzając drugą rękę w złoto miodowe, jedwabiste pasma, które oplotły jego palce. - Przepiękne - westchnął. - Masz niezwykle piękne włosy, Taro. Tara siedziała sztywno, bojąc się odezwać czy poruszyć, żeby go nie spłoszyć. Była przyzwyczajona do cudzych rąk na swoich włosach. Ciągle ktoś je czesał, upinał, modelował. Ale od dzieciństwa nikt prócz niej samej nie poświęcał czasu na ich szczotkowanie. Z przyjemnością poddała się temu nowemu doświadczeniu, czując, jak z wolna mija napięcie i zaczyna ogarniać ją kojący spokój. Przemknęło jej przez głowę, że cudownie by było, gdyby Gage nie robił nic innego, tylko szczotkował jej włosy całą noc, dając jej błogie poczucie bezpieczeństwa.

R

S

- Są takie miękkie - szepnął Gage. - Nigdy nie widziałem tak miękkich włosów. - Opuścił szczotkę na łóżko i podniósł w dłoniach pasma jedwabistych loków, - Ani tak gęstych. - Pochylił głowę, zanurzając w nich twarz. - Ani tak pachnących. – Położył ręce na ramionach Tary, przyciągając ją do siebie. Teraz się zacznie, pomyślała. Powiedziała sobie, że nie ma powodu się denerwować. Robiła to już przedtem, wiedziała, czego oczekiwać. Mimo to zadrżała. - Nie bój się - szepnął z ustami na jej włosach. - Nie zrobię ci krzywdy. - Wiem - powiedziała, choć jej serce mówiło, że niezależnie od intencji, jednak zrobi jej krzywdę. Ale każde z nich miało na myśli inny rodzaj krzywdy. - Nie o to chodzi. A o co? Jestem... - Co mężczyźni lubią słyszeć w takich sytuacjach? Szukała w myślach jakiejś kwestii z niezliczonych scen miłosnych, jakie grała. - Jestem tylko podniecona. I... pragnę cię. Naprawdę? - Delikatnie odchylił jej głowę i spojrzał w oczy. - Jesteś pewna? Tak - powiedziała. Była pewna. Niemal pewna. Pragnęła go, ale bała się. Był inny, niż się spodziewała. Delikatniejszy. Łagodniejszy. Myślała, że będzie bardziej bezceremonialny i szybciej dążący do celu, może nie gruboskórny, ale też i nie taki czuły. Nie umiała się bronić przed czułością. Wolała jej uniknąć. Zdusić ją w zarodku. Chodziło o czysto fizyczne pożądanie. Nie ma sensu dorabiać do tego niczego więcej, bo to prowadzi tylko

R

S

do bólu i rozczarowania. Wstała i spojrzała na niego przećwiczonym uwodzicielskim wzrokiem, rozwiązując wolno niebieską kokardę pod brodą. Zaraz ci pokażę, jak bardzo cię pragnę... Nie. - Jego głos zabrzmiał szorstko. - Nie, do cholery. Nie chcę udawania. -Ale... - Nie - powtórzył. - Nie chcę, żebyś przede mną grała. - Swego czasu nabierał się na takie gierki swojej byłej żony i miał raz na zawsze dość. - Jeśli to wszystko, co masz mi do zaofiarowania, to zmieniłem zdanie. - Podniósł się z łóżka. - Nie jestem zainteresowany. Nie mogąc się powstrzymać, chwyciła go za rękaw. Wcale nie gram, Gage. Ja tylko... - Nie wiedziała, co powiedzieć. Widziałem ten nieszczery uśmiech na ekranie telewizora za każdym razem, kiedy Jessica - było to imię intrygantki, którą Tara grała w serialu - zabiera się do obrobienia jakiegoś naiwniaka z jego milionów. - Strząsnął jej dłoń. - Więc nie mów mi, że nie grasz. To wcale nie tak. Nie tak, jak myślisz. - Splotła ręce przed sobą i wbiła w nie wzrok, zastanawiając się, dlaczego nie korzysta z okazji i nie wycofuje się. Ale już teraz nie mogła się na to zdobyć. Jej pożądanie było silniejsze niż strach, co będzie potem. - Chciałam tylko sprawić ci przyjemność. I sądziłam, że... - westchnęła. - Cóż, Rita Hayworth powiedziała kiedyś w odpowiedzi na pytanie, czemu wszystkie jej związki się rozpadają, że mężczyźni zawsze myślą, iż idą do łóżka z Gildą, a potem budzą się z nią i...

R

S

I...? Wiem, jak wyglądam, Gage - powiedziała, nadal patrząc na ręce. -I wiem, czego mężczyźni oczekują od takich kobiet. Wiem, czego ty oczekujesz. I dlatego próbowałam tylko... próbowałam spełnić te oczekiwania. Patrzył dłuższą chwilę na jej pochyloną głowę. - Sądziłaś, że oczekuję, żebyś się zachowywała jak bezduszna, seksowna laleczka? - spytał miękko, z niedowierzaniem. - Jak wamp z okładki pisma dla panów? Posłała mu krótkie, sceptyczne spojrzenie spod rzęs. - A nie? Roześmiał się, nie do końca pewny, czy powinien czuć się obrażony, czy rozbawiony. --Nie, do wszystkich diabłów! - Więc... - oblizała nerwowo wargi, znów spuszczając oczy - więc jaka mam być, Gage? Patrzył na nią, zastanawiając się, czy może być aż tak nieśmiała i naiwna, i czemu właściwie go to aż tak obchodzi. - Po prostu bądź sobą - odparł w końcu, nie bardzo wierząc, że to możliwe. Tara potrząsnęła głową. Wcale byś tego nie chciał. Ależ tak. Czego nie chcę, to udawania i gry. Mam tego po dziurki w nosie. - Dotknął lekko jej policzka, wywołując tym rumieniec. - Bądź sobą. Wystarczy mi twoja naturalna reakcja, bez żadnych sztucznych gestów i zgadywania, czego po tobie oczekuję. - Podniósł palcami jej podbródek. - Dobrze? Patrzyła na niego bez słowa, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Jej naturalną reakcją był brak reakcji. Jeśli

R

S

to dostanie, będzie gorzko rozczarowany, a ona głęboko zraniona, kiedy jej to okaże. Tara? Czy możesz na chwilę zapomnieć, że jesteś aktorką, i być sobą? Postaram się - mruknęła. Ostatecznie może to i dobre wyjście z sytuacji. Kiedy spędzi noc z prawdziwą Tarą Channing, da jej spokój na przyszłość. Przestanie jej pragnąć, przestanie wpatrywać się w nią z pożądaniem i nadzieją w tych swoich gorących bursztynowych oczach, przestanie wywoływać w niej niebezpieczne i nie znane dotąd tęsknoty. - Nie staraj się, tylko bądź. - Pogłaskał ją delikatnie pod brodą i przesunął rękę na kark. Jego oczy zabłysły pożądaniem, gdy ją do siebie przyciągał. - Mój Boże, jak ja cię pragnę - szepnął, podnosząc ku sobie jej twarz. Jego pocałunek był podobny do tego pierwszego - gwałtowny i namiętny - a jednak inny. Nie tak bezmyślny i natarczywy. Nie narzucający bezwzględnego poddania się jego woli. Był to pocałunek pełen żaru, pasji i pożądania, a jednocześnie cierpliwy, uparty, nieubłaganie dążący do rozpalenia jej zmysłów. Tara próbowała reagować spontanicznie i naturalnie. Rozchyliła posłusznie usta, dając dostęp jego wprawnemu językowi..fili to jeszcze nie to... Nie tego od niej oczekiwał... Wiedziała, że powinna zdobyć się na coś więcej... A potem jego język zaczął ją pieścić, miękko, erotycznie, wprawiając w drżenie całe jej ciało, i wycofał się, zanim zdążyła oddać pieszczotę. Między jed-

R

S

nym uderzeniem serca a drugim Tara zapomniała o kontrolowaniu swoich reakcji, o zastanawianiu się, czego Gage chce lub nie chce, i poddała się własnej wszechogarniającej potrzebie. Odchyliła głowę do tyłu, otworzyła szerzej usta i wysunęła język na spotkanie jego języka. Przytuliła się mocniej i objęła go rękami w pasie, a potem, po chwili wahania, opasała go z całych sił, przyciskając dłonie do jego pleców, jakby nagląc, żeby przytulił ją mocniej. Gage z pomrukiem satysfakcji uczynił zadość jej życzeniu, zamykając ją blisko siebie w uścisku ramion i całując z taką pasją i zapamiętaniem, jakby nigdy nie zamierzał przestać. Pieścił ją językiem i wargami, wkładając w to cały swój miłosny kunszt, jakby jej usta były rzadkim, soczystym owocem, którym należy sycić się jak najdłużej, jakby była to jedyna czynność, którą chce wykonywać do końca życia. To w końcu Tara uczyniła następny krok. Nie odrywając ust, chwyciła go za nadgarstek, kładąc jego rękę na swojej piersi, wciąż skrytej pod koszulą nocną. Gage wydał pomruk rozkoszy i zacisnął palce na miękkiej, kuszącej okrągłości. Tara jęknęła i przylgnęła mocniej do wnętrza jego dłoni. - Tak - szepnął, przesuwając wargi miękko i zmysłowo po jej policzkach, skroniach, delikatnych powiekach. Potarł kciukiem brodawkę, budząc ją do życia pod cienkim, bawełnianym materiałem. - Och, tak... Tara znów jęknęła, szepcząc jego imię, bezwiednie odchylając głowę i wyginając się do tyłu. Gage zaczął obsypywać delikatnymi pocałunkami jej szyję, pachnącą skórę pod rozluźnioną niebieską wstążką. Oboje

R

S

oddychali ciężko, ciasno przylegając do siebie, czując narastające pożądanie. Dotknij mnie - powiedzieli jednocześnie, jakby wiedzeni tym samym pragnieniem. Przecież cię dotykam, kochanie. - Gage ścisnął mocniej jej pierś. Nie - szepnęła Tara. - Dotknij mojej gołej skóry. Gage drugą ręką rozpiął szybko guziki swojej koszuli, wyrywając co drugi z niecierpliwości. - A ty mojej. - Wziął jej prawą rękę i położył sobie na piersi. - Tutaj. Efekt był piorunujący, jakby przebiegła przez nich iskra elektryczna. Oboje stali przez chwilę bez ruchu, rozkoszując się tym uczuciem. Gage wolno zsunął jej z ramion narzutkę i spuścił ramiączko koszuli nocnej, odsłaniając pierś, którą przykrył dłonią. Sutka, krągła i doskonała jak dojrzała wiśnia, nabrzmiała pod jego dotykiem, a serce Tary zabiło niespokojnie. Uśmiechnął się. -Cudownie jest czuć cię tak blisko. A będzie nam jeszcze lepiej. Może - odparła z niepewnym uśmiechem. Dlaczego tylko „może"? Nie jestem zbyt dobra w tych sprawach, Gage - powiedziała poważnie;! trochę dziecinnie. - To znaczy, w łóżku. Ale cię pragnę. Jak nigdy dotąd żadnego mężczyzny. Poczuł, jak oblewa go żar na te słowa, ale zmusił się do zachowania spokoju, widząc w jej oczach, że chce coś jeszcze powiedzieć. - I...?

I boję się, że cię rozczaruję. Że nie spełnisz moich oczekiwań? - spytał, pamiętając, co mówiła mu wcześniej.

R

S

Tak. Potrząsnął głową. To niemożliwe. Co ci daje tę pewność? Potarł kciukiem jej brodawkę, a Tara mimo woli zadrżała na całym ciele. To - powiedział. Ale... - To mi daje tę pewność - przerwał, zanurzając drugą rękę w jej włosy - oraz fakt, że niczego od ciebie nie oczekuję. Ani przez moment nie chciałem, abyś się zachowywała jak wykwalifikowana panienka na zamówienie. - Założył jej pasmo włosów za ucho i pogładził po głowie delikatnym gestem, który ją zarazem uspokajał i podniecał. Miałaś być sobą, pamiętasz? Tara kiwnęła głową i zaczęła wolno zsuwać mu koszulę z barczystych ramion. Rozebrali się nawzajem bez pośpiechu, dotykając się, głaszcząc, bez słowa podziwiając to, co odkrywają. A kiedy już byli nadzy i bardzo podnieceni, Gage wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka. Chciał wejść w nią zaraz, natychmiast, bez dalszej zwłoki i zabrać ją tam, dokąd oboje dążyli, ale ona była dziwnie drżąca i nieśmiała. Gage zrozumiał, że nie powinien się śpieszyć. Objął Tarę mocno ramieniem, przytulił i pocałował, przesuwając drugą ręką pieszczotliwie po jej ciele. Poruszyła się pod nim niespokojnie. - Gage? - szepnęła niepewnie.

R

S

Odpręż się, maleńka. Odpręż się i nie myśl o niczym. Ale... - Żadnych ale. - Zamknął jej usta pocałunkiem. Była miękka, uległa i chętna. Jej usta były gorące, a język równie żarliwy w pieszczotach, jak jego język. Oplotła go ramionami, gładząc nieco bezradnie dłońmi jego plecy, jakby nie wiedziała, co dalej robić. Jej piękne piersi były pełne i krągłe, a sutki twarde pod jego kciukiem. Skóra na jej brzuchu była gładka jak aksamit, a napięte mięśnie ud zadrżały, kiedy wsunął między nie palce. Położył dłoń na kępce złotorudych włosów na jej wzgórku łonowym i poczuł, jak Tara sztywnieje. - Wszystko będzie dobrze - szepnął uspokajająco, gładząc jej biodro. Jego głos był chrapliwy i na brzmiały pożądaniem. Objechał delikatnie palcem trójkącik jej włosów. - Tylko odpręż się, Taro. - Starał się mówić łagodnie i niezbyt nagląco, ale czuł, że zaraz eksploduje, jeśli ona go nie posłucha. – Proszę cię, Taro. Wahała się jeszcze przez chwilę, drżąc z obawy i głębokiej, kobiecej niepewności. Co będzie, jeśli go rozczaruje? - Tara, kochanie, proszę - szepnął urywanym głosem, jak człowiek konający z pragnienia. Westchnęła i poddała mu się, poddała się swojej przemożnej potrzebie i naturalnemu odruchowi, z nadzieją, że to wystarczy. I w zupełności wystarczyło. Teraz nie potrafiła już nad niczym zapanować, nie mogła już kontrolować swoich reakcji, nie mogła się

R

S

bronić przed bólem i cierpieniem, jakie niewątpliwie ją czekają po tym wybuchu ekstazy. Tego właśnie się cały czas bała, przemknęło jej przez głowę, kiedy unosiła biodra, żeby mocniej przywrzeć do Gage'a. Wiedziała gdzieś w głębi ducha, że on jest w stanie obudzić w niej uczucia, którym nie chciała się poddać. I, jak prosił, była sobą, kiedy wydała długi, nieartykułowany okrzyk niewysłowionej rozkoszy, spadając w przepaść błogości z wyżyn najwyższego upojenia. W tym okrzyku znalazły ujście wszystkie jej tłumione pasje i potrzeby, uczucie, jakie wbrew sobie do niego żywiła, i cudowna, wszechogarniająca, niewytłumaczalna radość. Długo wracali do siebie, ciężko dysząc, z trudem łapiąc oddech i starając się uciszyć bicie rozszalałych serc. Gage pierwszy odzyskał siły i podniósł się na łokciu, patrząc na leżącą obok kobietę. Jego twarz rozjaśniła się uśmiechem pełnym męskiej dumy. Policzki Tary były zaczerwienione i wilgotne, zmierzwione włosy wiły się na atłasowej poduszce, egzotyczne, szmaragdowe oczy zasnuwała mgiełka, a usta były lekko rozchylone, jakby zapraszały do pocałunku. Gage poczuł, że znów pragnie Tary. To było nowe, nie znane mu przedtem, wspaniałe uczucie. Odsunął z jej mokrego policzka wilgotne kosmyki włosów i pochylając się, żeby ją pocałować, powiedział z udanym wyrzutem: - A mówiłaś, że nie jesteś w tym dobra.

ROZDZIAŁ 7

R

S

Niczego nie użyliśmy - szepnął, przychodząc do siebie szybciej teraz niż za pierwszym razem. Uhm? -mruknęła Tara leniwie, wciąż trochę oszołomiona intensywnością własnych doznań. Pogłaskała Gage'a po plecach, pogrążona w rozkosznej błogości. - Co mówisz? Gage podniósł głowę i spojrzał na nią. Niczego nie użyliśmy - powtórzył. - Mówię o środkach antykoncepcyjnych. Chyba że ty...? Nie. - Jej dłoń znieruchomiała na jego plecach, kiedy dotarł do niej sens tych słów. - Ja nie. - Nie mogła niczego zastosować, nawet gdyby o tym pamiętała, z tego prostego powodu, że niczego nie miała. Przepraszam, Gage, ja... To nie twoja wina tylko moja. Niech to diabli! Mam pół tuzina prezerwatyw w kieszeni dżinsów i zupełnie o nich zapomniałem. - Jego mina świadczyła, że nie może uwierzyć we własną głupotę i nieostrożność. - Po prostu zupełnie straciłem głowę. Przepraszam - powtórzyła Tara, cichym i nieszczęśliwym głosem, raptownie wyrwana ze stanu

R

S

błogości. Bez względu na to, co teraz mówił, wiedziała, czyja to będzie wina, jeśli coś się stanie. Jej. W przeciwieństwie do głoszonych haseł równej odpowiedzialności i tak w końcu kobieta jest obarczana winą za zaniechanie środków antykoncepcyjnych. Nie, to ja powinienem o to zadbać i tego nie zrobiłem. To nie jest w najmniejszym stopniu twoja wina - zapewnił Gage, odsuwając jej włosy z czoła. Naraz uśmiechnął się. - Choć może jednak twoja - powiedział, patrząc na nią ciepło. - Jesteś taka piękna i seksowna, że zupełnie się zatraciłem. Przepra... Nie mów tak. - Położył jej palec na ustach. - I nie miej takiej zrozpaczonej miny. Pewno i tak nie ma się o co martwić. - Pocałował ją i nie doczekawszy się odpowiedzi, spytał: - A może jest? Patrzyła na niego nie rozumiejącym wzrokiem. Czy to bezpieczny dzień miesiąca dla ciebie? Co? Ach, tak. Tak myślę... To znaczy nie, jestem pewna - powiedziała szybko, widząc rysującą się między jego brwiami zmarszczkę. - Całkiem bezpieczny - skłamała, chociaż nie miała pojęcia, jak jest w rzeczywistości. Kobieta, która od pięciu lat nie kochała się, nie musiała się zastanawiać nad takimi sprawami. Nie była nawet pewna, kiedy ten bezpieczny okres przypadał. - Absolutnie bezpieczny - powtórzyła raz jeszcze. Nic na tym świecie nie jest absolutnie bezpieczne powiedział Gage z nutą cynizmu. - Więc przyjmijmy na razie, że jest nadzieja, iż wszystko będzie dobrze. - Oparł się na łokciu, pochylając się nad nią. Kiedy będziesz wiedziała?

R

S

Za kilka dni. Za jakiś tydzień - odpowiedziała szybko, widząc, że wyraz jego twarzy się rozchmurza. - Już niedługo. Powiesz mi, prawda? - spytał poważnie. - Tak czy owak. Jeśli będziesz... - zawahał się, jakby słowo „w ciąży" nie chciało mu przejść przez gardło - jeśli, no wiesz, to znajdziemy jakieś wyjście. Oczywiście, że ci powiem - odparła, kłamiąc po raz drugi w ciągu kilku minut. Wiedziała, że przekaże mu tylko tę pomyślną dla niego nowinę, bo w przeciwnym razie i tak nie zechce jej słuchać. Bobby Clay nie chciał. Ani jej ojciec, sądząc z relacji matki. Mężczyźni nigdy nie chcą słuchać o nie zamierzonych konsekwencjach swojej żądzy. Wobec tego... Kolistym ruchem potarł kciukiem jej brodawkę. Powiedział sobie, że próbuje tylko odwrócić ich uwagę od niepokojącego tematu, ale była to tylko część prawdy. Po prostu znów jej pragnął - tak mocno jakby jeszcze jej nie posiadł. Może jednak spróbowalibyśmy? - spytał z nadzieją, patrząc na nią gorącym wzrokiem. Już późno. Nie aż tak. I mam zdjęcia od samego rana. Wiem. Ja też. Ale tylko jedno z .nas musi stać przed kamerą, wyglądając świeżo i pięknie, jak po długiej, przespanej nocy. Moglibyśmy zrobić to szybko. Zawahała się, rozdarta między namiętnością, którą tak łatwo w niej budził, a obawą, co dalej z tym pocznie.

R

S

Jak szybko? No... nie ze szybko - odparł, rozgrzany ognikiem pożądania, który dojrzał w jej oczach. Jego uśmiech obiecywał jej nowe, nie znane jeszcze rozkosze. - O dziesiątej pozwolę ci już spać. Namiętność zwyciężyła. Było to dla niej uczucie nowe, ekscytujące i zbyt pociągające, by mu się oprzeć. Jutro będzie czas na strach. A jeśli się miało zdarzyć coś nieprzewidzianego, to już się zdarzyło. Pozbawianie się przyjemności, którą jej dawał, nic tu już nie zmieni. -Powiedzmy, o dziesiątej trzydzieści - powiedziała, obejmując go rękami za szyję. Tym razem kochali się wolno i z rozmysłem, lecz i z taką żarliwością, że Tara nie poszła spać nie tylko o dziesiątej, jak jej obiecał, ale nawet o dziesiątej trzydzieści. Gage przywołał na pomoc całe swoje doświadczenie, całując i pieszcząc wszystkie zakamarki jej ciała, których nigdy przedtem nie uznałaby za godne uwagi. Poświęcił mnóstwo czułych starań nie tylko jej szyi, zgięciom łokci i kolan, ale i palcom u nóg i rąk. Nie szczędził słów zachwytu dla jej urody i mówił gorącym szeptem, co za chwilę zrobi i jakie to będzie cudowne. Delikatnie, ale stanowczo zachęcił ją, aby odwzajemniła pieszczoty, wiedząc, jak bardzo jej dotyk działa na jego zmysły. Tara poddała się bez protestu tym sugestiom, z zaciekawieniem i fascynacją badając, co w jego ciele jest tak różne od jej ciała i od ciała wszystkich innych mężczyzn, których znała. Dotykała go początkowo nieśmiało i wstydliwie, z każdą chwilą nabierając pewności siebie na widok efektu, jaki wywoływała jej

R

S

najdrobniejsza pieszczota. A kiedy w końcu w nią wszedł, wolno i głęboko, wygięła się pod nim, ruszając zgodnym rytmem, a jej ciche westchnienia i głośne okrzyki rozkoszy wtórowały jego coraz szybszym i bardziej natarczywym ruchom, wiodącym ich ku krawędzi zatracenia... i poza nią. -Nie jestem już taki młody - powiedział usprawiedliwiająco, kiedy później leżeli obok siebie, ciężko dysząc. - I dlatego ten trzeci raz zabiera trochę więcej czasu. Przeciągnęła się z westchnieniem rozkoszy u jego boku, snując w głębi serca dziewczęce, romantyczne wizje, będące wynikiem ich namiętnej miłości. Czy wyglądam na niezadowoloną? - spytała, puszczając do niego oko. Nie - odpowiedział, patrząc czule na jej jaśniejącą twarz i leniwie rozciągnięte ciało. - Wyglądasz jak kobieta, która została... Podniosła ostrzegawczo brwi, żeby się nie ważył. - Usatysfakcjonowana - dokończył, cedząc z uśmiechem każdą sylabę. Tara przewróciła się na bok, podkładając sobie dłoń pod policzek i uśmiechnęła się do niego - jak idące spać dziecko, pomyślał. - Tak, to prawda. Jestem usatysfakcjonowana. Bardzo - powiedziała z prostotą. - To było cudowne. Ty byłeś cudowny. Gage poczuł, jak serce mu rośnie. To z dumy, powiedział sobie szybko. To tylko zwykła męska duma każe mu czuć się tak szczęśliwym, gdy patrzy na rozanieloną twarz Tary. Nic więcej. I niech tak zostanie.

R

S

Nie wiem, jak to opisać - ciągnęła Tara marzycielskim, cichym głosem. - Podniosła rękę, żeby odgarnąć mu włosy z czoła. - To było najbardziej... Proszę cię - przerwał, specjalnie starając się nadać głosowi nonszalancko-obojętny ton, w panicznym przerażeniu, że powie coś, czego będzie żałowała. Czego on będzie żałował. - Nie mów nic więcej, bo się zaczerwienię. Wyraz jej twarzy natychmiast się zmienił, a palce znieruchomiały na jego czole. Chłodnym, wystudiowanym gestem odsunęła mu wilgotny kosmyk znad brwi i opadła na poduszkę. Jej marzenia legły w gruzach. - Gage Kingston miałby się zaczerwienić? - spytała z leciutką nutą ironii. - Wiele osób dużo by dało, żeby to zobaczyć. Ale już po jedenastej – ziewnęła szeroko, patrząc na budzik przy łóżku. Okryła się szczelnie kołdrą, jakby nagle zrobiło się jej zimno. Było bardzo miło, ale naprawdę muszę już iść spać. Ziewnęła ponownie. - Zamknij drzwi, wychodząc, dobrze? - dodała. Leżała bez ruchu przez parę chwil, mając nadzieję, że on coś powie, że coś zrobi... Poczuła, że wstał z łóżka i usłyszała cichy szelest zbieranego z podłogi ubrania. Po chwili trzasnęły drzwi wyjściowe, zapadła cisza, a ona przewróciła się na plecy i wbiła nie widzący, pusty wzrok w sufit. Gage zamknął za sobą drzwi jej przyczepy z przesadną starannością, walcząc z chęcią, żeby nimi nie trzasnąć. Wykorzystano go! Wykorzystano i odprawiono, niby jakiegoś żigolaka, który zrobił swoje i może odejść!

R

S

Co ona sobie właściwie wyobraża? Że może go ot, tak sobie, wykopać z łóżka? I to po tym, jak dał jej z siebie wszystko, jak starał się niczym jakiś szczeniak na pierwszej randce. Czy to się nie liczyło, że próbował być dżentelmenem? Czy to nic dla niej nie znaczyło, że uwodził ją niczym pannę młodą, dokładając wszelkich starań, żeby ją zadowolić? Wymagało to od niego nadludzkiego wysiłku, aby nie rzucić się na nią natychmiast, gdy ją zobaczył. Nadludzkiego wysiłku. A czy ona to doceniła? Do diabła ciężkiego, nie! Mógł równie dobrze wziąć ją bez żadnych ceregieli i nie przejmować się jej odczuciami, jeśli tak ma wyglądać zapłata! Miał ochotę coś rozwalić. Albo upić się i wdać w bójkę. Gdyby do najbliższego miasta - jeśli tak można nazwać niewielką zapyziałą mieścinę o jednej uliczce - nie było ponad sto kilometrów, mógłby wziąć jeden z samochodów ekipy i to zrobić. Ale odległość nie była mała, a drogi oblodzone. I gdyby wdał się w bijatykę, mógłby wylądować w areszcie. A wtedy Hans dostałby apopleksji, budżet filmu zostałby zrujnowany, matka pojawiałaby się na planie, nie bacząc na panujące mrozy, i musiałby się przed nią, tłumaczyć. A nikt przy zdrowych zmysłach nie mógł sobie tego życzyć. Toteż Gage ruszył gniewnie na samotny spacer w mroźnym powietrza, 'pod gwiaździstym niebem Montany, mrucząc przekleństwa pod nosem i kopiąc, co popadnie, aż uspokoił się na tyle, że postanowił wrócić do swojej przyczepy. Miał nadzieję, że Pierce śpi, bo nie był w nastroju do wysłuchiwania jego sarkastycznych uwag.

R

S

Niestety, nadzieja ta okazała się płonna: Pierce leżał na sofie, studiując jakiś gruby scenariusz. Na nosie miał okulary. Słysząc otwierające się drzwi, podniósł oczy z wyrazem łagodnego zdziwienia. - Myślałem, że nie wrócisz dzisiaj na noc. - A ja myślałem, że ty będziesz spał. Claire przysłała mi to dzisiaj ekspresem. - Pierce wskazał na scenariusz. - Uważa, że jest tu idealna rola dla mnie. A jest? Czy nasza mała siostrzyczka kiedykolwiek się myli? Nie w interesach. - Gage zdjął kurtkę i sięgnął po kryształowy kieliszek z koniakiem stojący na niskim stoliku. - Mogę łyka? Proszę bardzo. Gage wypił zawartość jednym haustem. To pięćdziesięcioletni armaniak - zwrócił mu łagodnie uwagę Pierce. Masz jeszcze? Stoi w barku. Ale jeśli zamierzasz pić ten szlachetny trunek, nawet go nie próbując, to polecam raczej wino, które stoi w lodówce. Gage nic nie odpowiedział i nalał sobie podwójną porcję bursztynowego płynu do kryształowego kieliszka. Pierce odłożył scenariusz i zdjął okulary. - Chcesz porozmawiać? - spytał. -Nie - warknął Gage, rzucając się na krzesło i podnosząc kieliszek do ust. Pierce czekał. Gage wypił jeszcze jeden łyk. Pierce nadal czekał bez słowa.

R

S

Wyrzuciła mnie. Przed czy po? Po - mruknął Gage, nie podnosząc wzroku znad kieliszka. Byłeś aż tak zły? Nie. - Przeniósł chmurne spojrzenie na brata. - Było nam wspaniale. Tak jakby... - Urwał, nie chcąc wyjawiać intymnych szczegółów. „Było cudownie", powiedziała z tym swoim miękkim, rozmarzonym wyrazem twarzy. „Ty byłeś cudowny". - Było nam wspamale - powtórzył, wracając wzrokiem do kieliszka z koniakiem. - A potem nagle powiedziała, że było bardzo przyjemnie, ale musi się wyspać. I najspokojniej poprosiła, żebym zamknął drzwi, wychodząc - dodał z oburzeniem. - Jakbym był jakimś pierwszym lepszym typkiem, którego poderwała na noc, ale nie chce, żeby jej się rano pętał po pokoju. Pierce ukrył uśmiech. - No więc w czym problem? Gage spojrzał na niego, jakby nie wierzył własnym uszom. Przecież właśnie o ten rodzaj związku ci chodziło, prawda? - przypomniał mu Pierce. - Żadnych obietnic. Żadnych zobowiązań. No tak, ale... Ale to ty miałeś? wyznaczać granice i ustalać reguły, tak? A teraz jesteś wściekły, ponieważ cię ubiegła. Wcale nie jestem wściekły. Więc co? Gage zamilkł. Czy to prawda? Czy nie chodziło o nic więcej, tylko zwykłą złość, że to Tara wzięła górę?

R

S

- Sam nie wiem - powiedział z irytacją. – Może masz rację. Miał nadzieję, że tak. Że to przepełniające go uczucie to tylko efekt zafascynowania seksualnego i zranionej męskiej dumy. Bo w przeciwnym razie znalałby się w wielkim kłopocie. W większym niż w przypadku Alyssy. - Idę spać - oświadczył ponuro, wypił do końca koniak i odstawił z impetem kieliszek na stolik. Pierce patrzył za nim z półuśmiechem na ustach i z sercem ożywionym nadzieją. Tara Channing była wymarzoną osobą, żeby zburzyć mur, jaki jego brat wzniósł wokół siebie po rozstaniu z byłą żoną. Oby tylko zrozumiał to, zanim będzie za późno.

ROZDZIAŁ 8

R

S

Tara i Gage zachowywali się wobec siebie nazajutrz w sposób uprzedzająco grzeczny, charakterystyczny dla ludzi, którzy byli ze sobą bardzo blisko, a teraz dręczą ich wątpliwości. Niczym para nastolatków, niepewna swoich uczuć, obserwowali się ukradkiem, jednocześnie starannie unikając bezpośredniego kontaktu. Udając, że nie zwracają na siebie uwagi, wiedzieli dokładnie, gdzie które z nich w danej minucie przebywa, z kim rozmawia i co robi. Czy ona musi stać tak blisko Hansa, kiedy jej tłumaczy, co ma robić w następnej scenie? Czy on musi obejmować tę kobietę ramieniem, kiedy omawiają sposób ustawienia kamery? Czy ona musi się uśmiechać do każdego mężczyzny, jakby był jedynym facetem na ziemi? Czy on musi patrzeć na każdą kobietę, jakby się zastanawiał, jaka jest w łóżku? Czy zeszła noc nic nie znaczyła?! - Przestań się zachowywać jak idiota i podejdź do niej -poradził mu Pierce po jakiś dwudziestu minutach obserwowania zachowania brata. - I tak wszyscy wiemy, że tylko o tym marzysz.

R

S

Odpowiedź Gage'a była niecenzuralna. Pierce uśmiechnął się szeroko i poszedł urabiać drugą stronę. Nikogo nie zwiedziecie tą waszą grą - powiedział w chwilę później do Tary. - Może oprócz siebie samych. Słucham? - spytała chłodno, wbijając wzrok w parujący kubek herbaty, jakby chciała zaznaczyć, że nie wie, o czym mowa. Wydaje mi się, że zraniłaś jego uczucia, wyrzucając go zeszłej nocy z łóżka. Co takiego?! - Podniosła głowę. - Ja zraniłam jego uczucia? Rzeczywiście wygląda na bardzo zranionego - rzuciła sarkastycznie, przenosząc wzrok na Gage'a, który rozmawiał ze śmiechem ze swoją asystentką. - A poza tym wcale nie wyrzuciłam go z łóżka. Nie? Nie. Opuścił je z własnej woli. - Zacisnęła usta w wąską linijkę. - Nie mógł się już doczekać, żeby wyjść. Któreś z was musiało coś źle zrozumieć. Albo nawet oboje... Tara, kochanie, jesteś gotowa? Oczywiście, Hans. - Podała Pierce'owi kubek z herbatą. - Potrzymaj mi go, mój drogi, dobrze? - powiedziała głośno, obdarzając go olśniewającym uśmiechem i swoim słynnym uwodzicielskim spojrzeniem spod rzęs. Pierce wiedział, że Gage ich obserwuje, czuł jego świdrujące spojrzenie. -Będę tu stał jak wmurowany i czekał na ciebie, skarbie - powiedział pieszczotliwie na cały głos, słysząc za sobą gniewne sapnięcie Gage'a.

R

S

- Wszyscy na miejsca! - krzyknął asystent reżysera. - Przygotować się do próby! Próba obejmowała najważniejszą scenę Tary. Pięć kamer miało filmować ukradkową i paniczną ucieczkę Jeleny po ciemnych uliczkach spod tylnego okienka garażu, gdzie podsłuchiwała brata i jego towarzyszy-konspiratorów. Jedna z kamer zdejmowała ją z daleka, dwie inne były ustawione w strategicznych dla zrobienia zbliżeń miejscach: kiedy skręca za rogiem czy przyciska się do ściany budynku; pozostałe dwie posuwały się na szynach przed nią i obok niej. Każda z kamer była wyposażona w specjalne filtry symulujące ciemną noc i dopiero ujęcia z wszystkich pięciu miały po montażu stanowić zwartą całość. Próbowali tę scenę cztery razy, żeby ustawić wszystkie kamery pod odpowiednim kątem. Cztery razy Tara odrywała się od okienka, zdjęta obawą, że ją odkryto. Cztery razy biegła, potykając się i ślizgając po oblodzonych uliczkach między makietami budynków do bramy domu, który zajmowała z bratem. Chusta zsuwała jej się z włosów, wystawiając ją na ostre podmuchy wiatru, policzki i nos miała czerwone od mrozu, palce zesztywniałe z zimna, a brzeg ciężkiego płaszcza mokry i oblodzony. Mogła użyć do tych prób swojej dublerki, myślał Gage, patrząc na nią..przez obiektyw kamery. Ale nie, musi pokazać wszystkim, jaka jest dzielna. „Przecież nie ma w tym nic niebezpiecznego" powiedziała, kiedy Hans jej to zaproponował. Mimo wszystko trudno było nie podziwiać Tary za pogodę i cierpliwość, z jaką powtarzała scenę, zwłaszcza że

R

S

sam Gage miał palce ścierpnięte z zimna, a wszyscy inni wokół narzekali i sarkali na nie kończące się próby. - No dobrze - powiedział w końcu Hans, kiedy Tara poprawiła makijaż i zmieniła przemoknięty płaszcz na suchy, ale dokładnie taki sam. - Kręcimy. Chcę zrobić całą tę scenę jednym długim ujęciem, bez przerw. Tara kiwnęła głową i oddała nowy kubek z gorącą herbatą w usłużne ręce chłopca na posyłki, w zamian za chustę, która suszyła się przy piecyku. Dzięki, Ario - powiedziała, uśmiechając się do młodego człowieka i spojrzawszy w lustro, trzymane przez garderobianą, owinęła sobie szczelnie chustę wokół głowy i ramion, nie zostawiając na widoku ani kosmyka włosów. Jej twarz, z lekkim makijażem i otoczona ciemną materią, wyglądała teraz jak twarz surowej i niedostępnej mniszki. Ale gdy się uśmiechnęła, jej uroda zdolna była skusić świętego. Kręcimy! - zawołał Hans. - Akcja! Tara podeszła do małego okienka i wspięła się na palce, przystawiając twarz do szyby, żeby ujrzeć, co się dzieje w środku. Brwi miała zmarszczone, jakby próbowała również dosłyszeć, o czym mowa. Szósta kamera zainstalowana wewnątrz rejestrowała każdy szczegół jej twarzy. - Teraz - powiedział Hans, sygnalizując, że ktoś ją dostrzegł. Tara cofnęła się gwałtownie, puszczając framugę i z trudem chwytając równowagę na śliskim lodzie. Na moment zastygła, rzucając pełne przerażenia spój-

R

S

rżenie w stronę drzwi garażu, a potem odwróciła się i rzuciła w dół ciemnej uliczki, jakby goniła ją sfora psów. Starała się biec jak najszybciej po oblodzonej, zamarzniętej ziemi, zachowując jednocześnie ostrożność i ciszę. W pewnej chwili przytuliła się do ściany budynku, zasłaniając twarz rogiem chusty, po czym schroniła się na moment w cień bramy, przygryzając dolną wargę w grymasie strachu - i znów rzuciła się do ucieczki. Ciężko dysząc, biegła po wąskich uliczkach, chusta zsunęła się jej z głowy, uwalniając zmierzwione włosy, rozwiewające się na wietrze. Kamera posuwająca się przed nią rejestrowała przerażenie na jej twarzy, kamera sunąca obok jej gwałtowne i rozpaczliwe ruchy. I nagle Tara runęła jak długa, poślizgnąwszy się na lodzie. Przez chwilę leżała bez ruchu, oszołomiona siłą upadku. - Nie - powiedział Hans ostro, chwytając za łokieć Gage'a, który instynktownie oderwał się od kamery, żeby ruszyć jej na pomoc. Gage warknął coś wściekle, wyszarpując się, ale Tara, nie tracąc zimnej krwi i nie wychodząc z roli, zaczęła się już podnosić i stanąwszy na nogi, podjęła ucieczkę. Zgięta w pół, przyciskając prawą rękę do piersi, jakby kuliła się z bólu, dosięgła drzwi swojego domu i wpadła do środka, potykając się o próg. Drzwi z trzaskiem zamknęły się za nią, zwieńczając scenę. Na chwilę zapadła cisza. - Kamera stop - powiedział Hans głosem pełnym satysfakcji, że udało mu się nakręcić całą scenę za jednym podejściem.

R

S

Czekali teraz na Tarę, żeby wyszła z powrotem. Prowizoryczny budynek, filmowany tylko od zewnątrz, w środku był zimny i pusty, niezbyt zachęcający, aby w nim wypoczywać. W końcu Gage zaklął i ruszył w jego kierunku. Część ekipy podążyła za nim. Czekajcie - powstrzymał ich Pierce z lekkim uśmieszkiem. - Pozwólmy im zostać samym. Nic ci nie jest? - spytał Gage, wpadając do środka. Było ciemno i nie mógł jej dostrzec. - Tara, do cholery! - krzyknął. - Gdzie jesteś? Tutaj - dobiegł go jej głos z kąta pokoju. Stała pód ścianą, zgięta wpół, oddychając z trudem. W dwóch skokach znalazł się przy niej. Gdzie cię boli? - spytał, przesuwając badawczo dłońmi po jej ramionach i rękach. Nigdzie - wykrztusiła. - Nigdzie mnie nie boli. To tylko... - Wstrzymała oddech, kiedy zaczął obmacywać jej nogi. Niech to wszyscy diabli! Wiedziałem, że coś ci się stało. - Podszedł do drzwi. - Trzeba zawołać lekarza! - krzyknął, wrócił do niej i wziął ją na ręce. Gage, na miłość boską, nic mi nie jest. To tylko... Ciii... - uciszył ją, przenosząc przez próg. - Trzymaj się mnie mocno. Zaraz się tobą zajmiemy. Gage... Tara, kochanie, nie miałem pojęcia, że naprawdę coś ci się stało. Hans miał skruszoną i zmartwioną minę. - Zatrzymałbym kręcenie. Nic mi nie jest - powtórzyła, patrząc na reżysera nad ramieniem Gage'a, który niósł ją w stronę przyczepy. - Wszystko w porządku. Pierce! - zwróciła się

R

S

do jedynego człowieka, który mógł jakoś przemówić do rozumu szaleńcowi unoszącemu ją w ramionach. - Zabrakło mi tylko tchu od tego biegu. Niemi się nie stało, kiedy upadłam. Powiedz mu to. Pierce wzruszył z uśmiechem ramionami, podnosząc do góry ręce bezradnym gestem, który oznaczał: Nic mu się nie da powiedzieć. . - Gage, to śmieszne. Puść mnie - broniła się, gdy otwierał drzwi jej przyczepy i nie zważając na jej protesty, wnosił ją ostrożnie do środka. - Żadnych lekarzy! - krzyknęła jeszcze do zgromadzonych wokół twarzy. - Nie potrzebuję dok... Przerwał jej trzask drzwi, zamykanych za nimi z zewnątrz stanowczą ręką Pierce'a Kingstona. Gage, daj spokój - powtórzyła Tara, kiedy posadził ją delikatnie na brzegu łóżka i przykląkł przed nią, rzucając kurtkę na podłogę i zdejmując chustę okręconą wokół jej szyi i ramion. — Gage! - trzepnęła go po rękach. - Przestań wreszcie i posłuchaj mnie, dobrze? Nic mi nie jest. Nic, rozumiesz? Nic sobie nie złamałam, nie potłukłam ani nie wywichnęłam. Wszystko jest w absolutnym porządku. Zadyszałam się tylko po długim biegu. Pozwól mi się samemu przekonać - poprosił cicho, , Dlaczego miałabytn ci pozwolić? Pochylił nad nią twąizi dziwnym błyskiem w bursztynowych oczach. - Bo przestraszyłaś mnie na śmierć - powiedział, puszczając wreszcie chustę i pokazując jej swoje dłonie. - Widzisz? Do tej pory trzęsą mi się ręce. I chcę sam zobaczyć, że nic ci nie jest.

R

S

Dlaczego? - spytała miękko. Dlaczego chcę sam zobaczyć? - powtórzył, wykręcając się od odpowiedzi na prawdziwe, kryjące się za tym pytanie. Potrząsnęła głową. Dlaczego tak się przejąłeś moim upadkiem? Nie wiem. Nie wiesz? Nie, do cholery! Wiem tylko, że muszę zobaczyć na własne oczy, że wszystko jest w porządku. A co potem? Zapadła pełna napięcia cisza, w której dwie pary oczu patrzyły na siebie z oczekiwaniem, obawą, niepewnością i tęsknotą. . - A potem chcę się tobą kochać aż do utraty tchu. Tara rozważała te słowa, nie odrywając od niego wzroku. Jeszcze żaden mężczyzna nie trząsł się ze strachu o nią. Ani, aż do ubiegłej nocy, nie trząsł się z niekłamanej ku mej namiętności. Nie to, co prawda, miała nadzieję usłyszeć, ale wystarczyło, aby usunąć wątpliwości. - Dobrze - powiedziała. Bez słowa, z gorączkową niecierpliwością, rozebrał ją, niemal zdzierając z niej ubranie. Tym razem nie wdawał się w finezyjne pieszczoty ani nie kończące się pocałunki. Rzucił ją na łóżko i wszedł w nią szybko i mocno; tak mocno, że powinno ją to zaboleć. Ale nie zabolało. Od momentu, kiedy zobaczyła jego trzęsące się ręce, byłą gotowa go przyjąć. Z wdzięcznością i radością. Ze stłumionym okrzykiem zarzuciła mu smukłe nogi na biodra i sama oddała się zżerającej ją pasji,

R

S

odpowiadając mu z równą namiętnością. A kiedy już było po wszystkim i leżeli wtuleni w siebie, spoceni i zdyszani, Gage szepnął: - Nigdy, nigdy więcej mnie tak nie strasz. - Dobrze - powiedziała potulnie. - Nigdy więcej. Wiedział, że jego reakcja jest wyolbrzymiona i pozbawiona sensu, ale nie potrafił się pohamować. Przypisywał to głęboko zakorzenionemu poczuciu własności, które kazało mu myśleć: „Jesteś moja", ilekroć na nią spojrzał. Prymitywna, pierwotna strona jego natury wymagała absolutnej pewności, że nikt i nic mu jej nie odbierze. Wsunął palce w jej zmierzwione, złociste włosy i odchylił jej głowę do tyłu, pochylając się nad wygiętą szyją. - Myślałem, że umrę ze strachu - szepnął, całując miękkie, zachęcające zagłębienie przy ramieniu, a jego długi pocałunek miał ją zarazem przeprosić za poprzednią gwałtowną zaborczość, jak i utrwalić prawo do tej zaborczości. Tara wiedziała, że zostawił jej znaczek na szyi, ale nie miała zamiaru się tym przejmować. Czuła się rozkosznie, cudownie zdominowana jego natarczywą namiętnością, jego nieposkromionym apetytem i pożądaniem, które w nim budziła. Kiedy podniósł głowę, ugryzła go w ramię, delikatnie, lecz na tyle mocno, aby zostawić ślad swych zębów Jęknął chrapliwie i rzucił się na nią, czule, choć nieustępliwie dążąc do następnego zbliżenia. Kochali się tego popołudnia jeszcze dwa razy, zapadając w przerwie na krótką drzemkę. Byli sobą tak pochłonięci i zaabsorbowani, że zapomnieli o bo-

R

S

żym świecie aż do chwili, gdy Gage musiał zapalić kryształową lampę przy łóżku, żeby rozproszyć zapadający mrok zimowego dnia. I tak się skończyły nasze zamiary zachowania dyskrecji - powiedział, całując Tarę lekko w koniuszek nosa. Co? - mruknęła, przytulając się do niego z wyraźnym ukontentowaniem, jak oswojona kotka. Jest już po czwartej. No to co? - Ano to, że przebywamy w tej przyczepie razem od jakiejś pierwszej. Podniosła się na łokciu, patrząc na niego z wyrazem paniki w zielonych oczach. Podczas gdy Pierce, Hans i cała reszta czekają na nas, żeby kontynuować robotę - dodał z uśmiechem, widząc, jak wyraz paniki ustępuje miejsca przerażeniu. O mój Boże - szepnęła. Pewno musieli zamknąć na dziś dzień zdjęciowy - ciągnął Gage, drocząc się z nią. - Już widzę, co Hans będzie miał na ten temat do powiedzenia. O mój Boże - powtórzyła, opuszczając głowę na jego piersi. No, a co powie moja matka, kiedy zobaczy sprawozdanie z przebiegu codziennej produkcji. Chce wypuścić „Obietnicę" na przyszłe Boże Narodzenie . i będzie wściekła, jeśli coś zepsuje jej plany. Tara zaniemówiła, pocierając w bezsilnej rozpaczy głową o jego tors. - No no no, nie przejmuj się tak, kochanie - pocieszył ją, próbując skłonić do spojrzenia mu w oczy. - Nie jest tak źle.

R

S

- Nie jest tak źle... -Uniosła głowę, ukazując czerwoną z zażenowania twarz. - Jak możesz tak mówić? Zatrzymaliśmy produkcję wysokobudżetowego filmu, żeby.., żeby... Uśmiechnął się od ucha do ucha. Takie rzeczy się zdarzają, wiesz. Ale nie mnie! - jęknęła, znów chowając głowę na jego piersi. Czyżby? Zesztywniała na moment, a potem wyszarpnęła się z jego ramion i usiadła, podciągając prześcieradło pod szyję. - Hej, czekaj no! - Gage chwycił ją za łokieć, żeby nie pozwolić jej ześlizgnąć się z łóżka. - Tylko żartowałem. Popatrzyła na niego twardym wzrokiem. Jesteś pewien? Tak, jestem pewien - odparł, zastanawiając się, ile w tym prawdy. Rzeczywiście tylko żartował, ale gnębiły go wątpliwości. Gdzieś w głębi ducha dręczyło go szowinistyczne, nietolerancyjne, staroświeckie pytanie, ilu mężczyzn spędzało całe godziny w jej łóżku. Wiedział, że to nie fair, że to nie jego sprawa, a nawet - zważywszy na przelotną naturę ich związku - że wcale nie chce, aby to była jego sprawa, Ale i tak go to dręczyło. Nie mówiąc już o uczuciu zazdrości i urażonej męskiej dumy. Puść mnie - powiedziała Tara, wyrywając rękę. Nie kłóćmy się - poprosił, gładząc palcem wskazującym jej ramię. To ostatnia rzecz, jakiej pragnę.

R

S

Jej zimne spojrzenie powiedziało mu wyraźnie, że mało ją obchodzi, czego on pragnie. Przecież tylko żartowałem. Nie wierzę ci. - Wyraz jej twarzy pozostał wrogi. Nazywasz mnie kłamcą? - zirytował się. A ty jak mnie nazywasz? Jeszcze gorzej. Nic takiego nie mówiłem! Ja tylko... - Puścił jej ramię i usiadł, przeczesując obiema rękami zmierzwione włosy. -Jak jestem z tobą, to nie wiem, co robię, ani tym bardziej, co mówię. Po prostu... Po prostu co? Po prostu patrzę na ciebie i tracę głowę, ot co - oświadczył wojowniczo. I to zapewne moja wina? Tak. Nie. Niech to wszyscy diabli! - Uderzył pięścią w łóżko z bezsilną wściekłością. - Skąd mogę wiedzieć? Przecież masz określoną reputację, jeśli chodzi o te sprawy. Przez chwilę patrzyła na niego z wyraźnym smutkiem. Choćby chciała, nie potrafiła znaleźć odpowiedzi na jego zarzut. I tak będzie wierzyć w to, co zechce, a ona była zbyt dumna, żeby go przekonywać. Poza tym dawno przestała się tłumaczyć ze wszystkich rzeczy, których nie zrobiła. Pochyliła się i podniosła z podłogi swoją chustę. Jeśli tak o mnie myślisz - oznajmiła, wstając i owijając się nią jak ręcznikiem - to chyba nie mamy sobie nic więcej do powiedzenia, prawda? Tara, zmiłuj się, poczekaj! - Wyskoczył nago z łóżka i chwycił ją za ramię. - Wcale tak nie myślę. Nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało.

R

S

Nie wyrywała się i nie protestowała. Stała, ściskając czarną chustę pomiędzy piersiami, i patrzyła na niego z twarzą całkowicie pozbawioną wyrazu. -Posłuchaj, palnąłem to bez zastanowienia, rozumiesz? - Chwycił ją teraz za ramiona, odwracając ku sobie. -I bardzo mi przykro. Wyraz jej twarzy się nie zmienił. - Powiedziałem pierwsze lepsze głupstwo, jakie mi ślina na język przyniosła, ale to nic nie znaczy. Nie miałem na myśli nic złego. Nadal żadnej reakcji. No dobrze, przyznaję, byłem chory z zazdrości -wybuchnął, zdesperowany brakiem odpowiedzi z jej strony. - Jak pomyślałem o tych wszystkich innych mężczyznach, którzy byli w twoim życiu, ogarnęła mnie wściekłość i... i... - urwał, obawiając się, że cokolwiek powie, może tylko pogorszyć sytuację. Jak sądzę, ma to znaczyć, że sam od czasu rozwodu żyłeś w celibacie? - odezwała się cierpko Tara. Gage westchnął. - Nie, nie żyłem w celibacie. Masz absolutną rację. Nie mam prawa oceniać twojej przeszłości, kiedy moja własna nie jest zbyt świetlana. W ogóle nie masz prawa oceniać mojej przeszłości, tak czy owak. Masz rację - zgodził się. - I nie oceniam. Przepraszam, że to tak wypadło. Przyjmuję przeprosiny - powiedziała Tara sucho. - A teraz mnie puść. Czy nie możemy o tym porozmawiać?

R

S

Nie ma o czym. Owszem, jest, do cholery! - Zmitygował się i powtórzył łagodniej: Owszem, jest. Ale nie tutaj. Tutaj jest zbyt... Posłuchaj, może byśmy się wybrali do miasta? Znajdziemy jakąś zaciszną restauracyjkę i pogadamy sobie przy kolacji? Co ty na to, Tara? - spytał z pokorą dotychczas sobie nie znaną. - Poszukamy jakiegoś neutralnego gruntu, żeby porozmawiać? Przez chwilę wyglądało na to, że się nie zgodzi, ale w końcu wolno kiwnęła głową. - To świetnie! - Ogarnęła go ulga, której źródeł nie chciał nawet analizować. - Ubierz się, a ja tymczasem zorganizuję jakiś samochód. Restauracja, którą znaleźli, okazała się mała i rzeczywiście zaciszna. Byli w niej niemal jedynymi gośćmi, nie licząc paru stałych klientów przy barze. Trochę mi to przypomina rodzinne strony - powiedziała Tara. A skąd pochodzisz? Z Clayville, w Teksasie. To małe miasteczko. Na przedmieściu była dokładnie taka sama knajpka. - Rozejrzała się po wykończonym drewnem i imitacją skóry wnętrzu. - W ciągu tygodnia było tam ponuro jak w grobie, ale w sobotnie wieczory przychodzili kowboje, żeby się wyszumieć. Ty też tam bywałaś? Nie. Ja tam nie chodziłam. Wiec skąd wiesz, jak tam było? Moja matka pracowała tam jako kelnerka.

R

S

A twój ojciec? Był jednym z kowbojów, którzy przychodzili się wyszumieć? Nie. -Zaczęła starannie rozkładać serwetkę na kolanach, zakłopotana obrotem rozmowy. A kim... Proszę, oto piwo. - Kelnerka postawiła przed nimi dwa oszronione kufle i wyjęła bloczek, czekając na dalsze życzenia. Złożyli zamówienie i zamilkli, słuchając tęsknej ballady z szafy grającej. Chyba zwariowałam, myślała Tara. Czyżbym się zakochała? Czy, jak w tej piosence, zostanę później sama, pogrążona we łzach? I po co ja się w to pakuję? Patrzyła na niego ż zamyśleniem i bólem w oczach. Tara? - odezwał się Gage z wahaniem. Było coś w tych jej pięknych oczach, co poruszało go do głębi. - Tara, ja... Nie - przerwała, sięgając przez stół i kładąc mu palec na ustach. - Nie teraz. Nie mówmy o tym jeszcze. Zjedzmy spokojnie kolację, a o naszym... związku porozmawiamy później. - Uśmiechnęła się, świadomie odsuwając 'na bok myśli, które omal nie doprowadziły jej do łez. Dobrze? Gage nie spuszczał z niej wzroku, częściowo zadowolony, że powstrzymała go od powiedzenia czegoś jeszcze nie do końca sprecyzowanego. Choć z drugiej strony miał ochotę to powiedzieć. - Dobrze. – Przykrył jej palce swoją dłonią i przycisnął do ust. - Nie będziemy teraz mówić o naszym związku. Możemy udawać, że w ogóle nie łączy nas jeszcze żaden związek. Że jesteśmy... Że jesteśmy na pierwszej randce. G czym właściwie ludzie mówią na pierwszej randce?

R

S

Głównie o sobie - powiedziała Tara cierpko, przypominając sobie wszystkich mężczyzn, z którymi się spotykała. Świetnie - zgodził się Gage ochoczo. - Wobec tego opowiedz mi o sobie. Twoje życie było o wiele bardziej interesujące niż moje. Gage potrząsnął głową. Ty pierwsza. - Ścisnął mocniej jej dłoń leżącą na stole. - Opowiedz mi o Tarze Channing. Co chcesz wiedzieć? - spytała ostrożnie. Wszystko. - Każdy najmniejszy detal, pomyślał. Chcę wiedzieć, jak zostałaś kobietą, którą jesteś. - Opowiedz mi, w jaki sposób dostałaś się z Clayville w Teksasie do Hollywood w Kalifornii. Autobusem. - Uśmiechnęła się szelmowsko. Więcej szczegółów, proszę. To był greyhound. - Roześmiała się na widok jego miny. - Podróż zajęła pięć dni. A po tych pięciu dniach? Dostałam pracę jako kelnerka w małej kawiarence na Hollywood Boulevard. Nie był to najwykwintniejszy lokal pod słońcem, ale płaca była Wystarczająca - powiedziała, nie dodając, że wystarczająca jedynie na opłacenie małego obskurnego pokoju w hoteliku na przedmieściu. - A później, zupełnie jak Lana Turner, zostałam przypadkowo odkryta. To tylko hollywoodzki mit. Co? To, że Lana Turner została odkryta w barze z wodą sodową.

R

S

No cóż - wzruszyła ramionami. - Mnie się to przydarzyło naprawdę. I prosto z kawiarni wylądowałam w jakimś głupawym filmie dziejącym się na plaży, kręcąc tyłkiem odzianym w bikini. Żałuję, że nie widziałem tego filmu. Ja nie. A co potem? Hm... Potem dostałam rolę wampirzycy w „Maruderach nocy". To była moja pierwsza rola mówiona. Gage uśmiechnął się na widok jawnego niesmaku malującego się na jej twarzy. - Obawiam się, że i ten film mnie ominął. Co dalej? W tym momencie podeszła kelnerka z zamówiony mi daniami. - Zaraz, zaraz, czy nie jesteście przypadkiem z tej ekipy filmowej, co to kręci film tu niedaleko? Spojrzeli na siebie, zastanawiając się, czy uda im się wykręcić kłamstwem. Tak, jesteśmy - potwierdził w końcu Gage, uznając, że kłamstwo nic nie da. No coś podobnego! I siedzicie tutaj, przy moim stoliku! Czy jesteście sławni? Nie - odparł ,Gage z nutką winy. - Pracujemy w ekipie technicznej. Ta pani jest statystką, a ja tylko kamerzystą. Kelnerka westchnęła, wyraźnie rozczarowana. - No nic, życzę przyjemnego wieczoru - powiedziała i skierowała się do kuchni. Gage i Tara wybuchnęli wesołym śmiechem. - „Tylko kamerzystą" - przedrzeźniała go z błyszczącymi oczami.

R

S

Jedząc, prowadzili dalej swobodną rozmowę. Mówili o wszystkim, tylko nie o tym, co najbardziej ich dręczyło. Po omówieniu szeregu ról Tary, eksponujących głównie jej ciało i podły charakter granych postaci, przeszli do kariery Gage'a. Czy zawszę chciałeś być operatorem? - spytała. Zawsze. Odkąd pierwszy raz znalazłem się na planie, byłem zafascynowany kamerami. I nigdy nie chciałeś stanąć przed jedną z nich? Nigdy. Dla mnie aktorstwo to zbytnie odsłanianie się przed ludźmi. Posłał jej przepraszający uśmiech. - Pewno nie możesz tego zrozumieć. Pierce na przykład jest całkiem przeciwnego zdania. Twierdzi, że to ukrywanie się pod inną postacią, a nie odsłanianie. Och, rozumiem cię bardzo dobrze - powiedziała Tara gorąco. - Czułam to samo przed kamerą, zwłaszcza na początku, kiedy musiałam odsłaniać o wiele więcej, niżbym chciała. W końcu, przy kawie i szarlotce zaczęli rozmawiać o sprawach naprawdę ich nurtujących. - Mój rozwód to była prawdziwa katastrofa - powiedział Gage, dłubiąc w ciastku. - Prawdę mówiąc, całe moje małżeństwo było katastrofą. Dowiedziałem się później, że Alyssa zdradzała mnie niemal od początku. Była piękna, uwodzicielska i wyglądała podobnie niewinnie jak ty. Wierzyłem jej. I wierzyłem w nią. A ona przez cały czas robiła ze mnie głupca. - Rzucił Tarze szybkie spojrzenie i znów spuścił oczy, szukając właściwych słów. - Dlatego przysiągłem sobie, że już nigdy na to nie pozwolę.

R

S

Zapadł długi moment ciszy. Gage siedział, wlepiwszy wzrok w swoje ręce, czekając, żeby coś powiedziała. Tara siedziała, również patrząc na jego ręce, pamiętając, jak mu się trzęsły na myśl, że się potłukła, a potem jak czule i delikatnie ją pieściły. I myślisz, /-że ja też tak postępuję przez te ostatnie dni? - spytała w końcu. - Że robię z ciebie głupca? Nie. Ale myślę, że przy tobie sam z łatwością mogę to zrobić. - Jak to? - spytała zdumiona. Popatrzył na nią zdziwiony, że nie rozumie. To cała ty. Jakbyś nie znała siły swojego seksapi-lu, kiedy wiadomo, że każdy mężczyzna, który na ciebie spojrzy, musi cię pożądać.' Ale to tylko mój sceniczny obraz. - Zatrzepotała ręką w powietrzu. Zasłona dymna, dekoracja, kamuflaż. To nie ja. Powiedziałam ci to na samym początku. To nigdy nie byłam ja. Gage uśmiechnął się smutno. - Owszem, to ty. Chciała protestować, zapewniać o swojej niewinności, ale postanowiła dać temu spokój. I tak go nie przekona. Nie będzie nikogo prosić, żeby dobrze o niej myślał. Wobec tego, co dalej? - spytała. A co byś chciała? Chciałabym wrócić do stanu sprzed... sprzed naszego związku. Chciałabym, żebyśmy po prostu zostali przyjaciółmi. Bo moglibyśmy nimi zostać - dodała szybko, widząc sprzeciw na jego twarzy. - Choćby dzisiejszy wieczór to udowodnił. Gage potrząsnął głową.

R

S

Tara, nigdy nie mógłbym być tylko twoim przyjacielem. Wiem - westchnęła, zdając sobie sprawę, że to prawda. I jeśli będziesz ze sobą szczera, przyznasz, że i tobie przyszłoby to z trudem. Teraz, kiedy już zaszło między nami to, co zaszło. Nasz związek, jak to nazwałaś, jest zbyt gorący, żeby mógł przekształcić się w zwykłą przyjaźń. Wiem - powtórzyła. Więc? Więc zerwijmy go kompletnie. Nie będziemy przyjaciółmi ani kochankami, tylko kolegami. Powinno się nam to udać przez te następne trzy tygodnie, nie sądzisz? - powiedziała z nadzieją. Nie, nie sądzę - oświadczył stanowczo. - Zwłaszcza gdy jest inne wyjście. Jakie? Bądźmy i przyjaciółmi, i kochankami. Sama powiedziałaś, że dzisiejszy wieczór dowiódł, że możemy być przyjaciółmi. Więc od tego momentu zapomnijmy o przeszłości. Zarówno twojej, jak i mojej. Zostawmy ją za sobą i zacznijmy od nowa. Bez wybiegania poza dzisiejszy dzień. Bez planów na przyszłość. Jeśli nasz związek się wypali przez ten czas, to przynajmniej spędzimy ze sobą wspaniałe trzy tygodnie. Jeśli przetrwa, to też dobrze. Co będzie, to będzie. A zazdrość? Koniec z zazdrością - powiedział, przysięgając sobie, że tak będzie. Nie mam prawa być zazdrosny o twoją przeszłość i wierzę ci, że o teraźniejszość nie

R

S

mam powodu. No więc jak, Tara? - Wyciągnął do niej poprzez stół otwartą dłoń. - Przyjaciele i kochankowie? Tara siedziała targana sprzecznymi uczuciami. Wiedziała, że układ, jaki Gage proponuje, musi prędzej czy później przynieść jej ból i cierpienie. Żadnych oczekiwań. Żadnych planów na przyszłość. Co będzie, to będzie. A kiedy ich związek się skończy - za trzy tygodnie, za trzy miesiące, czy nawet za trzy lata - ona zostanie ze złamanym sercem i wspomnieniami. Może i pięknymi, ale tylko wspomnieniami. Jednak jeśli odmówi, jeśli go odrzuci, nie będzie mieć nawet wspomnień'. - Dobrze - powiedziała i położyła rękę na jego dłoni. - Przyjaciele i kochankowie.

ROZDZIAŁ 9

R

S

Nie znalazł się nikt, kto próbowałby nawiązać do ich przydługiej nieobecności poprzedniego dnia. Oprócz Pierce'a. I Hansa. I trzech czy czterech techników, którzy założyli się co do intensywności i liczby przeżywanych w przyczepie uniesień. I charakteryzatorki, która była tak podekscytowana znaczkiem na szyi Tary, że opowiedziała o tym całej ekipie. I Aria, który wprawdzie nic nie mówił, ale patrzył na Gage'a jak na bohatera i rumienił się za każdym razem, kiedy zerkał na Tarę. Widzisz - powiedział Gage, gdy Pierce pogratulował im zdwojonej energii, z jaką zabrali się do pracy - nikt nawet nie zauważył, że nas nie było. Myślisz, że to takie śmieszne, tak? - prychnęła Tara. - Ale wiadomość o tym, jak spędziliśmy wczorajsze popołudnie stanie się tajemnicą poliszynela. W przyszłym tygodniu będzie na pierwszych stronach wszystkich gazet. Zdajesz sobie chyba z tego sprawę?

R

S

Gage, który doskonale o tym wiedział, ale starał się odsunąć te myśli, odparł beztrosko: A któż im to powie? Nie wiem kto, ale zawsze ktoś taki się znajdzie. Będą zdjęcia, cytaty „z wiarygodnego źródła" i mnóstwo obrzydliwych insynuacji. Cóż, spójrzcie na to z innej strony - wtrącił Pierce, który najwyraźniej jeszcze nie skończył się z nimi droczyć. - To będzie świetna reklama dla filmu, więc Hans i mama przymkną oko na to, że kochaliście się w godzinach pracy. - Uśmiechnął się szeroko na widok rumieńca Tary i wściekłej miny Gage'a i dorzucił z pozorną skruchą: - Przepraszam, nie powinienem być taki dosadny. Przymkną oko na to, że zakłóciliście harmonogram pracy i doprowadzili do przekroczenia budżetu. Jak się okazało nie „zakłócili" jednak harmonogramu pracy. - Zarezerwowałem cały dzień na tę wczorajszą scenę - powiedział Hans, kiedy Tara usiłowała wykrztusić przed nim jakieś usprawiedliwienie. – Ale byłaś taka dzielna i to pierwsze ujęcie tak się udało, że nie potrzebowaliśmy reszty dnia. Oczywiście mogliśmy posunąć się trochę dalej i wyprzedzić plan, ale nic się stało, moja droga. Nie przejmuj się. Wobec Gage'a był jednak nieco bardziej bezwzględny i mniej taktowny. - Jeśli jeszcze raz znikniecie mi, kiedy jest wciąż dobre światło, to choćby twój brat powstrzymywał mnie siłą, zacznę walić w drzwi i wyciągnę cię z łóżka, zamiast uprzejmie czekać, aż się zmęczycie, rozumiesz? Czy wyrażam się całkiem jasno? - Owszem - powiedział Gage krótko, nie wdając się w kłótnię, bo zdawał sobie sprawę, że Hans ma rację.

R

S

To dobrze. - Hans oczekiwał gorętszej wymiany zdań i był nieco rozczarowany, że do niej nie doszło. - Wobec tego zabierajmy się do roboty. No i jak? - spytał Gage, podchodząc do Tary po skończeniu zdjęć. Trzymasz się? Przytuliła się do niego z uśmiechem, kiedy ją objął. Policzki mi płoną po tych wszystkich aluzjach, ale jakoś przeżyję. Czy chcesz po kolacji obejrzeć z Hansem dzisiejszy materiał? Wszyscy mówią, że wypadłaś wspaniale. Tara potrząsnęła głową. -Wystarczy, że muszę oglądać się na ekranie w skończonym filmie. Jeśli mogę, oszczędzam sobie męczarni przeglądania codziennych zdjęć. To może chciałabyś zagrać w pokera? Pierce urządza dzisiaj partyjkę. Marny ze mnie gracz. Nigdy nie pamiętam, co po czym idzie. Parę osób postanowiło jechać do miasta się zabawić. Możemy się z nimi wybrać. Nie, dzięki. Muszę iść dzisiaj wcześniej spać. Jutro mam zbliżenia. No cóż, a co byś powiedziała na... Tara uniosła głowę, patrząc mu prosto w oczy. Czy próbuje pan przypadkiem wymigać się od zostania ze mną sam na sam, panie Kingston? Ależ nie, panno Channing. Próbuję tylko udowodnić, jaki potrafię być uprzejmy i przyjacielski. No, doprawdy ^powiedziała przeciągle, rozbawiona. - Czy przegląd nakręconego materiału, poker i wypad do miasta to twoim zdaniem najlepsze sposoby spędzenia wolnego czasu?

R

S

- A może chciałabyś zamknąć się ze mną w przyczepie i wskoczyć do łóżka? Rzuciła mu swoje słynne spojrzenie spod rzęs. - Myślałam, że już nigdy o to nie spytasz. Następny dzień zdjęciowy szedł jak po grudzie - nie z powodu „zakłóceń" powodowanych przez gwiazdę i operatora, lecz z powodu trudności, jakie drugi męski bohater miał z wcieleniem się w swoją rolę. Filmowali scenę wielkiej konfrontacji między Jurijem i Jeleną, w której zapalony młody komunista ostrzega swoją siostrę „po raz ostatni", żeby nie wtrącała się w sprawy partii i trzymała z dala od tego „imperialistycznego prowokatora", którego grał, oczywiście, Pierce. Jeremy Dean miał kłopoty z ustaleniem stopnia agresywności w stosunku do swojej filmowej siostry. - Jak dalece powinienem być groźny? – domagał się odpowiedzi od Hansa po zepsuciu siódmego dubla. - Czy mówię na serio, że ją zabiję, jeśli mnie nie posłucha, czy tylko chcę ją przestraszyć, żeby ją chronić? - Wyrzucił dramatycznie ręce przed twarz reżysera. - Potrzebuję tu jakiejś konkretnej wskazówki! Dwadzieścia minut przerwy - ogłosił asystent reżysera, nie pytając go nawet o zgodę. Wszyscy znali ten wyraz twarzy Hansa. Powinien wziąć przykład ze Spencera Tracy - powiedział Gage, opadając na krzesło obok Tary. -A cóż takiego zrobił Spencer Tracy? - spytała, podnosząc oczy znad książki.

R

S

Kiedy ktoś go zapytał, jaka jest jego metoda aktorska, powiedział, że stara się po prostu poruszać w wyznaczonym miejscu i pamiętać swoją kwestię. Lub coś takiego. Święte słowa - zgodziła się Tara, wracając do książki. - Z pewnością Jeremy mógłby wiele z nich skorzystać. Gage naturalnie udał, że nie zrozumiał aluzji. Co czytasz? Już od tygodnia tę samą książkę. Pióra T.E. Lawrence'a. Trochę trudna lektura, co? Bardzo. Pamiętam, że czytałem ten tekst w szkole filmowej. Wykładowca uparł się, że zmusi nas do głębszego wejrzenia w sztukę. Musiałem sprawdzać niemal każde słowo w słowniku, żeby zrozumieć, co stary T.E. miał na myśli. Naprawdę? - Spojrzała na niego z rozradowaną miną. A ty nie? Ja też - przyznała. - Ale nie wiedziałam, że inni mają podobne problemy. Nie wiedziałaś? Dlaczego? - ciągnął temat, żeby podtrzymać konwersację. Przyjacielska strona ich związku coraz bardziej mu się podobała. Była miłym dodatkiem do strony miłosnej. Tara westchnęła i zamknęła książkę. - Przerwałam naukę w szkole średniej - wyznała takim tonem, jakby przyznawała się do popełnienia masowego morderstwa. - Miałam w tym czasie rozmaite kłopoty rodzinne i cóż... - Wzruszyła

R

S

ramionami i spuściła wzrok na skórzaną okładkę książki. Nie wiedziałem, że T.E. Lawrence jest na liście lektur szkoły średniej - powiedział Gage, myśląc jednocześnie: Jakie kłopoty rodzinne? Nie, nie jest - poinformowała go.-Zdałam w końcu maturę w szkole wieczorowej, kiedy się już przeniosłam do Kalifornii. Nauczycielka dała nam na koniec listę książek, które powinniśmy przeczytać. Powiedziała, że dopiero osoba oczytana może uchodzić za wykształconą. Jestem właśnie w połowie tej listy. Mam nadzieję, że większość książek z niej jest bardziej interesująca od tej. Nie jest tak źle - roześmiała się Tara. - Stary T.E. był arogancki i pretensjonalny, ale prowadził ciekawe życie. Jeśli tylko uda się przebrnąć przez całą tę retorykę. - Pochylił się i przykrył jej rękę dłonią. - Jakie kłopoty rodzinne kazały ci zrezygnować ze szkoły? Och, no wiesz... normalne. Nie, nie wiem. Powiedz... Wszyscy na miejsca! -krzyknął asystent reżysera. - Koniec przerwy! Wieczorem Gage próbował dowiedzieć się czegoś więcej, ale Tara unikała tego tematu. Najpierw zajęła go swoim wspaniałym ęi#Mn co było z jego punktu widzenia najlepszą taktyką odwracania uwagi od wszystkiego innego - a potem wymigiwała się od odpowiedzi. - Wolałabym o tym nie mówić. To nudne, przykre i bardzo już odległe.

R

S

Czy twój ojciec cię molestował? - spytał, myśląc, że to by tłumaczyło dziwne rozdarcie, jakie w niej wyczuwaj. Kobiety, które były w dzieciństwie wykorzystywane seksualnie, często miały kłopoty ze swoją seksualnością i wysyłały sprzeczne i mylące sygnały. W ogóle nie znałam mojego ojca. Rodzice się rozstali, zanim się urodziłam. Miałaś ojczyma? Nie. Matka nigdy nie wyszła drugi raz za mąż. - W gruncie rzeczy nie wyszła za mąż nawet po raz pierwszy, ale o tym Tara nie miała zamiaru nikomu mówić. Obróciła się na brzuch i oparła o jego pierś. - Powiedz mi, skąd masz tę bliznę - zażądała, przejeżdżając czubkiem palca po cienkiej białej kreseczce przecinającej jego lewą brew. -1 tę. - Dotknęła zagłębienia u nasady nosa. Chcesz usłyszeć historię, którą zwykle opowiadam, żeby zrobić większe wrażenie na kobietach? - Podniósł do ust jej palce i pocałował. Czy prawdę? Prawdę. Nie musisz robić na mnie większego wrażenia, niż robisz. - Pierce wyrżnął mnie ciężarówką. Dużą, czerwoną, metalową ciężarówką. Miał cztery lata, a ja prawie sześć. Musiano mi założyć trzy szwy. I przez cały czas wyłem jak oszalały. Może lepiej opowiedz mi tę drugą historię - zaproponowała słodkim głosem i odwróciła się szybko, chichocząc jak pensjonarka, kiedy zaczął ją łaskotać. Cisza na planie! - krzyknął asystent. Kamera! Akcja - zarządził Hans. Z przewrotną logiką obowiązującą w przemyśle filmowym dopiero teraz doszli do kręcenia pierwszego

R

S

spotkania między młodą Rosjanką, Jeleną Zdrawkowicz a Mikołajem Czarnowem, który podawał się za inspektora rządowego nowo powstałej Wspólnoty Niepodległych Państw. W rzeczywistości był amerykańskim agentem CIA wysłanym do Rosji, żeby pomóc powstrzymać odżywającą falę komunizmu i krzewić wśród ludności ideę demokracji. Scena, choć krótka i pozornie mało dramatyczna, była bardzo istotna dla nadania tonu znajomości między bohaterami. Musiała być zagrana z odpowiednim wyczuciem: na tyle wyraziście, żeby zaznaczyć rodzące się zainteresowanie, i na tyle subtelnie, żeby wszystkiego od początku nie zdradzać. Próbowali ją wielokrotnie w różnych wersjach, dopóki Hans nie uznał, że mogą już grać. To moja siostra, Jelena - powiedział Jeremy niedbale. - A to Mikołaj Czarnów. Z Moskwy - dodał z ostrzegawczą nutą. Z daleka pan przyjechał. - Tara uniosła głowę i rzuciła Pierce'owi nieśmiałe, taksujące spojrzenie spod rzęs. Można w nim było wyczytać ciekawość, natychmiastowe zainteresowanie, które wskazywało, że mężczyźni tacy jak Mikołaj Czarnów nie pojawiają się w jej małym, ponurym miasteczku zbyt często. Tak- potwierdził Pierce, również taksując ją spojrzeniem. Jednak leciutkim zmrużeniem oczu przekazał, że rozważa możliwość wykorzystania Jeleny do zrealizowania celów swojej misji. -Z bardzo daleka. Zrób zbliżenie ich twarzy - szepnął Hans do Gage'a.

R

S

Musi się pan czuć bardzo samotny - powiedziała Jelena i coś w tonie jej głosu kazało się domyślić, że i ona czuje się samotna. Rozpaczliwie, nieznośnie samotna. - Na pewno bardzo pan tęskni za żoną i dziećmi. Nie mam żony - odparł Mikołaj, uśmiechając się do niej. Jelena, musimy już iść - powiedział ostro Jurij. - Spóźnimy się, jeśli się nie pospieszymy. Posłuchała brata natychmiast, zostawiając Mikołaja samego na chodniku przed piekarnią. Lecz kiedy odeszła już parę kroków, odwróciła lekko głowę i posłała mu słodki, ukradkowy uśmiech i zachęcające spojrzenie z kącika oczu. Kamera stop. Gotowe - powiedział Hans. Chyba niezbyt lubisz grać, prawda? - spytał Gage, kiedy leżeli później w łóżku Tary, wyczerpani po namiętnej i czułej miłości. Dlaczego tak sądzisz? Nie wiem. Po prostu mam takie wrażenie, jak na ciebie patrzę. Nie chodzi o to, że nie jesteś dobra - zapewnił ją szybko. - Jesteś wspaniała. Ale nie wyżywasz się w aktorstwie tak jak Pierce czy Jeremy. Nie pochłania cię ono do końca. - Może to i prawda - przyznała sennie. - Ale to nie znaczy, że tego nie lubię. To niezłe zajęcie. O wiele lepsze niż kelnerowanie. - Ziewnęła i wtuliła się w jego ramię. - Choć wymaga długich godzin pracy i skutki uboczne bywają przykre - dodała kwaśno, mając na myśli nie zawsze miły w jej wypadku rozgłos w gazetach. - Ale płaca jest świetna, zwłaszcza dla kogoś bez

R

S

wyższego wykształcenia. Zaoszczędziłam trochę pieniędzy za rolę Jessiki i ulokowałam w różnych inwestycjach. Zarobek z tego filmu też zainwestuję. Mówisz zupełnie jak Claire - zaśmiał się Gage. Twoja siostra? Yhm. Została prawdziwą kobietą interesu. Też nigdy nie pasjonowała się aktorstwem. Pewnego dnia zrezygnowała z grania, choć przez osiemnaście lat była jedną z największych dziecięcych gwiazd Hollywood. Ot tak, po prostu? Właśnie - potwierdził Gage. -I teraz jest jedną z najbardziej liczących się w branży producentek. Zazdroszczę jej. Czego? Że mogła ot tak, po prostu rzucić granie i zrobić coś konkretnego ze swoim życiem. Tego właśnie byś chciała? To właśnie mam zamiar osiągnąć. Jak tylko zgromadzę dość pieniędzy, rzucę aktorstwo i zacznę żyć jak normalny człowiek, To znaczy jak? - spytał zaintrygowany. Może pójdę na studia. Może wyjdę za mąż i będę miała dużo dzieci. A może jedno i drugie - powiedziała marząco, uśmiechając się na tę myśl. I co my tu mamy? -zastanawiał się Pierce kilka dni później, otwierając ostatnią ekspresową przesyłkę od Claire. Wyjął plik gazet. - Ho, ho! Wygląda na to, że trafiliście na czołówki. Boże drogi, ja też! Co? Daj mi to! - Gage wyrwał mu gazetę, a Tara sięgnęła po następną.

R

S

- „Tara Channing postawiła do walki brata przeciwko bratu". „Najnowszy film Wytwórni Kingston w niebezpieczeństwie z powodu rywalizacji o wdzięki bohaterki" - przeczytał Gage. Pod spodem było kilka zdjęć z planu: Tara i Pierce w uścisku; Tara i Gage pogrążeni w rozmowie podczas przerwy w kręceniu; Gage niosący Tarę w ramionach po jej upadku, za nimi podąża zaniepokojony Pierce. Tekst pod zdjęciami był sprytną mieszaniną prawdy i insynuacji: „Seksowna Tara znów przystępuje do akcji. Tym razem osławiona ta trzecia stała się częścią miłego rodzinnego trójkąta. Jak twierdzi, ona i supergwiazdor Pierce Kingston są „tylko przyjaciółmi." Ale czy nie słyszeliśmy tego już tyle razy przedtem? Podobno w tej chwili jest jedynie zainteresowana starszym z braci, Gage'em. Ciekawe na jak długo?" Skąd oni, do ciężkiej cholery, to biorą? - wybuchnął Gage, rzucając gazetę na podłogę i nie fatygując się nawet, żeby przeczytać rozwinięcie tematu na stronie szóstej. Tylko się tak nie wściekaj - ostrzegł Pierce. - Wiedzieliśmy, że prędzej czy później to nastąpi, Ja mam tu coś jeszcze gorszego - powiedziała Tara z przygnębieniem, podając Gage'owi swoją gazetę. „Bracia Kingston walczą o Tarę". Pod wielką czołówką widniał fotomontaż zdjęcia Gage'a i Pierce'a patrzących na siebie z wściekłością nad przedartym na pół zdjęciem nagiej Tary. W róg pierwszej strony gazety wcięto fotografię Alyssy z podpisem: „Sekretna obsesja mojego męża na punkcie Tary Channing rozbiła nasze małżeństwo."

R

S

Niech to wszyscy diabli! - zaklął Gage. Przynajmniej prawidłowo napisali wszystkie nazwiska - powiedział Pierce, starając się rozładować atmosferę. -I w ogóle to tylko chwilowa sensacja. W przyszłym tygodniu Demi Moore albo Delta Burke zepchną was z pierwszych stron jakimś swoim romansem i wszyscy o was zapomną. Gage zmiął gazetę i rzucił na podłogę. Kulka potoczyła się pod nogi Tary. Gage? - powiedziała niepewnie, drżącym głosem: Widziała, że odwraca od niej oczy i jakby odsuwa się w krześle. - Gage? - powtórzyła, wyciągając rękę. Nie mogę w tej chwili o tym mówić. Przepraszam. Wiem, że to co innego niż zeszłym razem, że nie jesteś Alyssą i nie miałaś nic wspólnego z tym świństwem. Ale nie mogę w tej chwili o tym mówić. Chwycił swoją kurtkę i wypadł z przyczepy, zostawiając Tarę i Pierce'a oniemiałych ze zdumienia. Bardzo dostał w kość podczas swojego rozwodu - powiedział Pierce po chwili, starając się wytłumaczyć reakcję brata. - Alyssa naopowiadała prasie tysiące bzdur. Półprawda mieszała się w tym z insynuacją i zwykłym kłamstwem, na tyle zbliżonym do faktów, że uwierzyli w to ludzie nawet dobrze go znający. Wiem - szepnęła. Poza tym całe to pranie brudów nie odbywało się tylko w brukowcach. Poważna prasa też poświęciła temu niemało miejsca. To bardzo nieprzyjemne przeżycie dla mężczyzny, kiedy okazuje się, że żona wykorzystywała go do robienia kariery. A na dokładkę musi publicznie nosić rogi. Takie rzeczy powodują wiele urazów. I skłaniają do podejrzliwości.

S

Zwłaszcza jeśli na pozór zdarzają się już po raz drugi - powiedziała Tara. Och nie, on wie, że ty nie jesteś winna. Tylko że czuje się teraz zraniony i wystawiony na pośmiewisko. I nie potrafi sobie z tym poradzić. Daj mu trochę czasu, żeby wszystko przemyślał i już niedługo będzie klęczał przed tobą, prosząc o przebaczenie. Może. - Ale nie przypuszczam, pomyślała. Wstała, sięgając po kurtkę. - Pójdę już. Może chciałabyś zostać i poczekać, aż wróci? spytał Pierce, chcąc ją pocieszyć, ale nie wiedząc jak. Zrobię ci zupę pomidorową i grzankę z serem. Oraz gorącą czekoladę. No jak?

R

Nie jestem głodna. Moglibyśmy pooglądać wideo. Mam parę niezłych komedii. Nie. Dziękuję, Pierce, wiem, że chcesz mi pomóc, ale wolę być teraz sama. - Włożyła kurtkę i owinęła szyję szalikiem. - Do zobaczenia rano. Zaczynamy o świcie, prawda? Tak. Trzymaj się. Wyszła na mróz, drżąc na całym ciele mimo ciepłej kurtki, szalika i rękawiczek. Wiedziałam przecież, że to się skończy, upomniała się duchu, usiłując być dzielna. Nie wiedziałam tylko, że tak prędko. r

ROZDZIAŁ 10

R

S

Nazajutrz rano Gage się nie pojawił. Hans najpierw naturalnie wpadł w złość, ale uspokoił się, kiedy mu uzmysłowiono, że Gage wykonał już wszystkie główne ujęcia, a drugi operator może równie dobrze zastąpić go przy kręceniu poszczególnych pomniejszych scen. Praca na planie nie powinna ucierpieć. Jeden czy dwa dni i tak nie zrobią wielkiej różnicy mimo wszechobecnego terroru narzuconego przez budżet. Hans mruczał coś o nieodpowiedzialności i nieprofesjonalnym zachowaniu, ale dostosował się do sytuacji. O wiele gorzej przyszło mu znieść obecność ciekawskich przedstawicieli prasy. Reporterzy wszystkich większych gazet zjawili się na planie. Spragnieni najdrobniejszych szczegółów wypytywali mieszkańców pobliskiego miasteczka, którzy występowali w scenach zbiorowych jato statyści, o każdy detal, na jaki mogli zwrócić uwagę. Oblegali ekipę techniczną i aktorów, wyciągali wszystkie stare historie - a było ich mnóstwo - z życia Tary i rodziny Kingstonów, zamieszczając je obok „ wiadomości z ostatniej chwili".

R

S

Tara żyła w nieustannym strachu, że dogrzebią się do jej starannie skrywanej tajemnicy z przeszłości. Na razie jednak nie było nigdzie wzmianki o Bobbym Clayu Bishopie i roli, jaką odegrał w jej życiu. Ani gromkie pokrzykiwania Hansa, ani uprzejme prośby Pierce'a, ani groźby wytoczenia paru procesów wygłaszane przez przybyłą dwa dni później Claire nie były w stanie skłonić dziennikarzy do zajęcia się innym tematem. Mróz, niewygoda i dodatkowi ochroniarze, nie dopuszczający ich na plan, mogliby stanowić czynniki zniechęcające, gdyby chodziło tylko Tarę albo jednego z Kingstonów. Ale skandal dotyczący najbardziej osławionej femme fatale Hollywood i obu braci Kingstonów... Taka historia warta była marznięcia na mrozie i narażenia się na proces sądowy. Tara natychmiast polubiła Claire. Miała kolor włosów jednego z braci i błękit oczu drugiego. Nosiła się z niedbałą elegancją i pewnością siebie, wynikłą z lat doświadczeń w branży filmowej. Kazałam mojej sekretarce sprawdzić wszystkie posterunki policji i szpitale w okolicy, w razie gdyby miał wypadek - powiedziała, stawiając teczkę przy stoliku w przyczepie Pierce'a. Usiadła na brzegu sofy, wygładzając spódnicę. - Bez skutku. Co znaczy, że skoro nie wrócił, nie ma go tu z własnej woli. Czy powiedział coś takiego, co mogłoby dać ci pojęcie, gdzie się wybierał? - spytała, patrząc przenikliwie na Tarę. Nie. Powiedział tylko, że nie chce o tym mówić. I wyszedł. Myślałam, że nie będzie go najwyżej parę godzin. A potem, że pewno wrócił do swojej przyczepy zamiast... - zaczerwieniła się, jakby cały świat już nie

R

S

wiedział, z kim sypia - do mojej. Przykro mi, że nie mogę w niczym pomóc. - To nie twoja wina. - Claire poklepała ją pocieszająco po kolanie. Cała wina leży po stronie mojego nieznośnego starszego brata. Och nie, on... - zaczęła Tara, próbując go bronić. Założę się, że nie dał ci nawet wyboru. Spodobałaś mu się i uznał, że nie przyjmie do wiadomości żadnej odmowy. - Spojrzała znacząco na Pierce'a. - Czy nie mam racji? No cóż, w pewnym sensie, ale... - wyjąkała Tara. Spadł na nią jak sęp na ofiarę - przyznał Pierce. A potem jeszcze ma czelność się złościć, że historia ląduje w gazetach. - Claire potrząsnęła głową. Jeśli chciał uciec przed prasą, mógł się ukryć w naszym letnim domku w Mammoth. - Nikt oprócz rodziny nie wiedział o jego istnieniu. Można by tam kogoś wysłać i sprawdzić. Tak... - zgodziła się Claire - ale dopóki nie jest tu potrzebny z jakichś szczególnych względów. - Rzuciła okiem na Tarę. Tara zaczerwieniła się lekko, zadając sobie w duchu pytanie, czy mogą już wiedzieć... Nie, to niemożliwe, sama zaczęła dopiero coś podejrzewać. Potrząsnęła głową. Jesteś pewna? - spytała Claire. Jestem pewna - odparła stanowczo, uznając, że niepotrzebnie dopatruje się podtekstów w zupełnie niewinnych wypowiedziach Claire. Skoro tak, to uważam, że powinniśmy go zostawić w spokoju. Jeśli ma choć trochę oleju w głowie, i tak wkrótce wróci.

R

S

- Pojadę po niego, jeżeli chcesz - zaofiarował się Pierce. - Mogę go nawet związać. Tara uśmiechnęła się po raz pierwszy od paru dni. Dziękuję, ale nie. Mądra dziewczyna - pochwaliła ją Claire. - Co ci po nim, jeśli trzeba by go wiązać, prawda? Uhm... prawda. Wobec tego zgadzamy się? - Claire spojrzała na Pierce'a. Tak - kiwnął głową. A Tara odniosła dziwne wrażenie, że przed tą rozmową musiała mieć miejsce jeszcze jakaś inna, bardziej poufna. Claire wzięła teczkę i wstała. - No cóż, interesy czekają, muszę zdążyć na samolot. Taro - nachyliła się i ku jej zdumieniu pocałowała Tarę w policzek - miło mi było cię poznać. Pewno będziemy się częściej spotykać, kiedy wrócisz do Los Angeles. Pierce, podaj mi ramię i odprowadź mnie do samochodu. Dwa dni później Tara musiała przyjąć do wiadomości nieuchronny fakt . Jej okres się spóźniał. Do tej pory zdarzyło się jej to tylko jeden raz: kiedy mając siedemnaście lat, zaszła w ciążę z Bobbym Bishopem. Tym razem miała lat dwadzieścia pięć, a ojcem był Gage Kingston. Oprócz tego jej sytuacja niewiele się różniła. Nadal była samotna i sama musiała stawić czoło konsekwencjom swojej głupoty. -Ale tym razem - obiecała sobie, kładąc rękę na brzuchu - będę o siebie dbać. I o ciebie - dodała do rozwijającego się w niej życia. - Będę chodzić do

R

S

lekarza, odpoczywać i jeść wszystko co trzeba. I nie dam się nikomu zawstydzić tym, co się stało. - Pogłaskała się delikatnie i kojąco po brzuchu. - Nie pozwolę cię skrzywdzić. Urodzisz się zdrowo i szczęśliwie. Podeszła do szuflady z koszulami nocnymi i wyjęła spod spodu maleńki różowy sweterek. Wróciła z nim do łóżka i wsunęła się do atłasowej pościeli, kładąc go sobie pod policzek. Kiedy zasypiała, na jej ustach błąkał się błogi, ciepły uśmiech. Obudziła się w środku nocy, słysząc skrzypnięcie drzwi przyczepy. Leżała bez ruchu, wpatrując się w ciemność, przerażona, czy to przypadkiem nie któryś z dziennikarzy wdarł się do niej, zmyliwszy ochronę. Poprzedniego dnia jednego z nich przyłapano w przyczepie Pierce'a, przeglądającego papiery na stole. Było to w pewnym sensie zwycięstwo, ponieważ nakryty na gorącym uczynku został wydalony siłą pod eskortą policji. A poza tym niczego nie znalazł, bo nie było nic do znalezienia. - Ale mogę się założyć, że już jutro wszystkie gazety w Los Angeles będą trąbić, że rozważam teraz rolę w „Diabelskiej grze" - powiedział Pierce, myśląc o scenariuszu otrzymanym od siostry. - Claire urwie mi głowę, jeśli to podniesie koszty. Słysząc ciche kroki zmierzające w kierunku jej sypialni, omal nie zaczęła głośno wrzeszczeć, ale uznała, że to tylko spłoszy włamywacza. Znacznie lepiej będzie zobaczyć najpierw jego twarz, a dopiero potem wzywać pomoc i kazać go aresztować za włamanie i naruszenie prywatności. A może nawet za spowodowanie nieodwracalnych szkód zdrowotnych.

R

S

Była w końcu aktorką. Powinna umieć przekonać sąd, że spowodowało to u niej trwały uraz psychiczny. Przecież ogólnie wiadomo, że aktorzy są przewrażliwieni i niezrównoważeni. Przygotowała się już do konfrontacji, kiedy drzwi wypełnił duży cień. Ale nie był to nikt obcy. Wrócił Gage. Tara zamarła bez ruchu, czekając na rozwój wydarzeń. Czy zamierza wślizgnąć się do niej pod kołdrę, jak gdyby nigdy nic? I czy ona ma mu na to pozwolić? Wszedł na palcach do sypialni i przysiadł na brzegu łóżka. Tara? - szepnął. Wyciągnął rękę, jakby chciał ją pogłaskać, ale szybko cofnął. - Tarą, obudź się. Nie śpię - odpowiedziała w ciemności. Przez chwilę milczeli, nie wiedząc, co powiedzieć, a jednocześnie zdając sobie sprawę, ile zależy od tych pierwszych słów. Gdzie... - zaczęła Tara, ja... - odezwał się w tym samym momencie, wpadając jej w słowo. - Znów zapadł moment niezręcznej ciszy. - Kobiety mają pierwszeństwo - powiedział Gage w końcu. Gdzie byłeś? - spytała, starając się, żeby nie zabrzmiało to oskarżycielsko. W końcu wylądowałem w miasteczku Wolf Creek. Znasz tam kogoś? Nie. Ale właśnie tam się rozbiłem, kiedy wpadłem w poślizg. Usiadła szybko i zapaliła światło przy łóżku.

R

S

Czy nic ci się nie stało? Nie jesteś ranny? O Boże! - krzyknęła z przerażeniem, dotykając purpurowej szramy na jego policzku. Nic mi nie jest - zapewnił ją. - To tylko pozostałość po uderzeniu twarzą o kierownicę. Nic poważnego. Powinieneś był zadzwonić. - Wszyscy się o ciebie martwili. Twoja siostra kazała sprawdzić wszystkie szpitale. Wiem. Przepraszam. Powinienem był dać wam znać. Postąpiłbym tak, gdyby to było coś poważnego. Ale nie było. Powiedz mi, co się stało. Wpadłem w poślizg na lodzie i uderzyłem w płot. Musiałem holować samochód do najbliższego warsztatu i czekać, aż go naprawią. Inaczej wróciłbym wcześniej. Powinieneś był zadzwonić - powtórzyła. - Ktoś by po ciebie pojechał. Nie chciałem, żeby ktoś po mnie przyjeżdżał. Potrzebowałem trochę czasu, żeby wszystko przemyśleć i dojść od jakichś konstruktywnych wniosków. No i co, doszedłeś? - spytała, bojąc się usłyszeć odpowiedź, którą już widziała w jego oczach. Tak. Czekała, wiedząc, że to co powie, złamie jej serce. Jednak była gotowa dzielnie to znieść i nic po sobie nie pokazać. -Nie mogę przechodzić przez to jeszcze raz - powiedział cicho, z wzrokiem wbitym w białą atłasową kapę. - Myślałem o tym, rozpatrywałem z każdego punktu widzenia i wiem, że nie byłbym w stanie

R

S

tego znieść. Wywlekania na światło dzienne każdego szczegółu z mojego życia prywatnego, ciągłego węszenia, lawiny plotek, insynuacji na temat twoich romansów za każdym razem, kiedy uśmiechniesz się do innego mężczyzny. Możesz to nazwać dumą albo męską próżnością, ale nie jestem w stanie tego znieść. Nie potrafię być jeszcze jednym mężczyzną w życiu „tej trzeciej". Może to wyglądałoby inaczej, gdybyśmy byli w sobie zakochani, ale nie jesteśmy. - Urwał wyczekująco, patrząc na nią badawczo. Nie, nie jesteśmy - zgodziła się, czując, że serce jej pęka. Gdybyśmy byli zakochani, poradzilibyśmy sobie z tą całą nagonką i zgrają dziennikarzy. Ale nie jesteśmy. Nie jesteśmy - zawtórowała mu, kładąc sobie nieświadomie rękę na brzuchu. Wziął głęboki oddech. Wobec tego najlepiej będzie, jeśli się rozstaniemy. - Spojrzał na nią szybko spod oka, jak to przyjmuje. Wytrzymała jego wzrok spokojnie, nawet pogodnie, z godnością prawdziwej damy. - Po przyjacielsku, jak to proponowałaś na samym początku - uśmiechnął się smutno. Po przyjacielsku - powtórzyła. - Tak, może masz rację. Tara, naprawdę strasznie mi przykro. Nie żałuję i nigdy nie będę żałować tego, co nas łączyło, ale przykro mi z powodu tych ostatnich dni. Nie zasługujesz na te obrzydliwe pomówienia i insynuacje, a już z pewnością nie zasłużyłaś, żeby tak cię zostawić samą z tym wszystkim.

R

S

Nie byłam sama - powiedziała, mimo woli pragnąc go pocieszyć. Pierce był ze mną. -I dziecko, pomyślała. - Claire też tu przyjechała. A poza tym za tydzień lub dwa będzie po hałasie - dodała lekko, jakby to było jej jedyne zmartwienie. - Jakaś nowa ofiara zrobi coś spektakularnego i gazety będą się rozpisywać o innym skandalu. A więc nie masz do mnie żalu? Oczywiście, że nie. Nie bądź śmieszny. Wiedziałam, co ryzykuję. Czy możemy być nadal przyjaciółmi? - Wyciągnął do niej rękę przez szerokość kapy. Naturalnie. - Tara szybko wyjęła rękę spod kołdry i położyła na jego dłoni. Ścisnął delikatnie jej palce. Powinny być jakieś słowa stosowne do tej chwili, pomyślał. Coś, co by rozładowało atmosferę. Nic mu nie przychodziło na myśl. Podniósł jej dłoń i szybko pocałował w milczącym pożegnaniu, zamiast słów które nie chciały mu przejść przez gardło. - Przepraszam, że tak to wyszło - wyjąkał i wstał. W tym momencie spadło coś z łóżka, zrzucone przez jego nagły ruch. Schylił się i podniósł z podłogi maleńki różowy sweterek z miękkiej wełny, niewątpliwie przeznaczony dla noworodka. Tara? - Popatrzył na nią oszołomiony, jakby go ktoś zdzielił pałką po głowie. - Czy jesteś w ciąży? Nie - powiedziała szybko. Może za szybko? - Oczywiście, że nie. Więc co to jest? To pamiątka. Oddaj. - Wyciągnęła niecierpliwie rękę.

R

S

Jaka pamiątka? Nie twoja sprawa. W obecnych okolicznościach myślę, że także moja. Obiecałaś, że powiesz mi, gdybyś zaszła w ciążę, powiłaś, że będziesz to wiedzieć najdalej za tydzień. Kochamy się co noc już od trzech tygodni. Oprócz ostatnich pięciu dni - podkreśliła, mając nadzieję, że jej uwierzy i pójdzie sobie. Miałaś okres akurat, kiedy mnie nie było? Tak. Bardzo wygodny zbieg okoliczności. Czasem się tak zdarza. Oddaj mi to zaraz. - Starała się nie okazać, jak bardzo jest zdenerwowana. Jeśli szybko się go nie pozbędzie, gotowa jeszcze się załamać j powiedzieć mu prawdę. A wiedziała, że Gage wcale nie chce jej znać. Bez względu na to, co mówi, na pewno nie chce usłyszeć prawdy. Nie bój się powiedzieć, jeśli jesteś w ciąży - poprosił miękko, czując dziwną tkliwość i coś podejrzanie zbliżonego do radości. Jeśli by tak było... mówiłem, że razem się tym zajmiemy. Nie musimy się niczym zajmować. Więc co to jest? Tara wzięła głęboki oddech i zdecydowała się wyznać mu część prawdy, bo wiedziała, że tylko wtedy jej uwierzy. Kiedy miałam siedemnaście lat, zaszłam w ciążę - powiedziała suchym, beznamiętnym głosem, który tylko podkreślał jej ból. - Wywiązały się pewne komplikacje i dziecko urodziło się trzy miesiące za wcześnie. Mała żyła tylko przez pięć dni w inkubatorze. Ten sweterek to wszystko co mi po niej zostało. Więc dlatego rzuciłaś szkołę.

R

S

Tak. - Znów wyciągnęła rękę. - Czy możesz mi go teraz oddać? Proszę. Ale dlaczego śpisz z nim właśnie dzisiaj? - spytał - Dlaczego nie widziałem go nigdy wcześniej? Bo czasem brak mi jej bardziej niż kiedy indziej. Czemu właśnie dzisiaj? - nalegał. Kiedy mój okres się spóźniał, zaczęłam sobie wyobrażać, że będę miała drugie dziecko i wtedy odezwała się tęsknota za tym pierwszym. Kiedy się w końcu okazało, że nie jestem w ciąży, poczułam się jakby trochę zawiedziona. Chciałabyś być w ciąży?! - Ta myśl dziwnie go ucieszyła. Właściwie nie. - Strzepnęła lekko niewidoczny pyłek ze sweterka końcem palców, żeby na niego nie patrzeć. Zawsze łatwiej było kłamać, jeśli się nie patrzyło rozmówcy w oczy. - To było tylko takie kobiece fantazjowanie, wywołane przez sentyment i hormony. Nie wiem, co powiedzieć. Nic nie mów. Idź już. Kręcę jutro moją wielką scenę śmierci - przypomniała mu, chcąc, żeby wyszedł, zanim się rozklei. - Muszę się wyspać. Na pewno wszystko w porządku? Absolutnie. Zwlekał jeszcze przez chwilę, ociągając się z odejściem. - Teraz pozostaje nam tylko rozstać się po przyjacielsku, tak jak sobie obiecaliśmy – podpowiedziała mu Tara. Nie mówiąc już nic więcej, odwrócił się i wyszedł.

R

S

Tara odczekała, aż usłyszy trzask zamykanych drzwi, po czym wzięła różowy sweterek i położyła go sobie na brzuchu. - Śpij dobrze, moje maleństwo - szepnęła, gładząc miękką wełnę. Finałową scenę Tary kręcili nazajutrz niemal bez prób, gdyż Hans uważał, że najlepiej zdać się tu na spontaniczność reakcji. Nie chciał wyciskać z niej ostatnich potów przez zbyt dużą ilość powtórek. - Masz uosabiać odwagę i bezgraniczną miłość - powiedział do Tary, której twarz charakteryzatorka powlekała odpowiednią do sytuacji śmiertelną bladością. Przód bluzki i jedno ramię miała obficie skropione sztuczną krwią. Jelena została postrzelona przez Fiodora Bartlińskiego, brygadzistę z fabryki, który wciągnął jej brata w konspiracyjny spisek. Teraz miała umrzeć w ramionach swojego kochanka. - Chcę widzieć na twojej twarzy ból i wściekłość - powiedział Hans do Pierce'a, który stał już w gotowości za makietą drzwi. - Wściekłość na jej bratai Fiodora Bartlińskiego. Na los. I wreszcie na siebie za wciągnięcie jej w tę sprawę. - Wszyscy na miejsca! - krzyknął asystent. Tara położyła się na podłodze twarzą do ziemi, z odrzuconym do tyłu ramieniem. Charakteryzatorka rozrzuciła jej malowniczo włosy wokół głowy, a ktoś inny ułożył obok chustę tak, żeby wyglądała, jakby zsunęła się jej z ramion podczas upadku. - Kręcimy - zarządził Hans. - Akcja!

R

S

Pierce wpadł przez drzwi, ciężko dysząc, jak człowiek po długim biegu. - Jelena! O mój Boże, Jelena! Ukląkł i chwycił jej rękę, badając puls. Dziękując Bogu, że żyje, odwrócił ją delikatnie na plecy. Ukazał się zbroczony krwią przód bluzki. Kamera zatrzymała się na chwilę na tym obrazie, a potem przeniosła na stężałą z przerażenia twarz Pierce'a. - Jelena - szepnął z mieszaniną bólu i wściekłości. Widać było, że jest świadom, iż ona umiera. Kamera najechała na twarz Tary, która zatrzepotała powiekami i uniosła je z trudem. Mikołaj? Tak, kochanie, to ja. Zimno mi - poskarżyła się żałośnie jak przestraszone dziecko. Wziął chustę z podłogi i otulił ją delikatnie, biorąc w ramiona. Teraz lepiej? Obiecałeś - powiedziała słabym, ledwo słyszalnym głosem. - Ciii, kochanie, nic nie mów. Oszczędzaj siły. Zaczął ją lekko i czule kołysać w ramionach, szepcząc czułe, pełne miłości słowa, żeby ulżyć jej w agonii. Odwaga i bezgraniczną miłość, powtórzyła sobie Tara słowa Hansa. Pomyślała o końcu swojego związku z Gage'em i o dziecku, o którym nic nie wiedział. Wyraz jej twarzy zmiękł i jednocześnie rozjaśnił się wewnętrzną siłą. - Pamiętaj o swojej obietnicy - wyszeptała, z trudem dobywając słowa.

R

S

Zrobię wszystko, co zechcesz, najdroższa. - Pocałował ją w czoło i w policzek. - Wszystko. Jurij - szepnęła. - Ocal go. Kamera pokazała teraz ręce Pierce'a zaciśnięte na chuście Jeleny. - Dobrze - obiecał zduszonym głosem. – Ocalę go. Dla ciebie, moja miłości. Podniosła wolno rękę, chcąc dotknąć jego twarzy. Chwycił ją za przegub i pocałował wnętrze jej dłoni. Jelena uśmiechnęła się. - Mój kochany - powiedziała głosem przepełnionym miłością i żalem za tym, czego już nie będzie. Przesunęła końcem palca po zarysie jego dolnej wargi, jej ręka obsunęła się, głowa opadła do tyłu i ciało zwiotczało w jego uścisku. Mikołaj jęknął z bólu i wściekłości. Przygarnął ją do siebie, wtulając twarz w zagłębienie szyi i za-łkał. Kamera ukazała jego silną, pokrwawioną pięść zaciśniętą na jej włosach, jego szerokie ramiona wstrząsane łkaniem, a potem jej wąską, zakrwawioną dłoń na zimnym linoleum podłogi. W końcu Mikołaj wstał, biorąc martwą kochankę na ręce i podszedł z nią do wąskiego łóżka, na którym kiedyś się kochali. Jedna kamera zdejmowała go od tyłu-jego szerokie bary odcinały się wyraźnie na tle jej jasnej, opływającej go spódnicy, a jej długie włosy zwieszały mu się z ramienia. Druga kamera filmowała od przodu jego twarz, gdy kładł Tarę na łóżko. Ułożył jej ręce po bokach, odsunął włosy z twarzy i przykrył kocem, otulając ją jak śpiące dziecko. Kiedy ruszył w stronę drzwi, w jego ruchach widać

R

S

było wściekłość i zdecydowanie, a po policzkach płynęły łzy. Gdy drzwi się za nim zamknęły, na planie zapadła chwila pełnej aprobaty ciszy, a potem rozległy się oklaski. - Kamera stop! Gotowe! - krzyknął Hans.

ROZDZIAŁ 11

R

S

Musisz uwolnić mnie z kontraktu na operę mydlaną, Margo - powiedziała Tara, chodząc tam i z powrotem po grubym dywanie przed biurkiem swojej agentki. - Nic mnie nie obchodzi, w jaki sposób. Po prostu musisz. Nie wolałabyś raczej wziąć dłuższego urlopu? Mogliby położyć Jessicę na parę miesięcy w szpitalu albo wysłać ją w podróż dookoła świata czy coś takiego. A potem, kiedy już będziesz wiedziała, czego chcesz, mogłabyś wrócić na plan. Dobrze wiem, czego chcę już w tej chwili, możesz mi wierzyć. I chcę zerwać kontrakt. Powiedz im, że to przypadek losowy. Mam paragraf dotyczący przypadku losowego, prawda? Masz - odparła Margo. - Choć w trakcie negocjacji z wytwórnią wolałabym wiedzieć, jaki to konkretnie przypadek nie pozwala ci kontynuować serialu. Jestem w ciąży. Na moment Margo Melrose straciła swoją legendarną chłodną powściągliwość. - W ciąży?! - wykrzyknęła z niedowierzaniem i najwyższym zdumieniem.

R

S

Tak, w ciąży. W odmiennym stanie. Czyli błogosławionym. Słowem, spodziewam się dziecka. A więc przynajmniej cześć z tego, co mówią o tobie i braciach Kingston jest prawdą. Który z nich jest ojcem? Gage. Pierce i ja jesteśmy tylko przyjaciółmi. Mam ci gratulować? Czy może współczuć? Och, gratulować - uśmiechnęła się Tara, kładąc rękę na wciąż płaskim brzuchu. - Zdecydowanie gratulować. No cóż, to rzeczywiście niespodzianka. Planujecie ślub, czy ma to być jeden z tych niemądrych współczesnych związków, w których nie składa się sobie żadnych przyrzeczeń? Nie będzie żadnego związku oprócz tego między mną a dzieckiem. Bardzo niesłusznie. - Margo zmarszczyła brwi. W tym wypadku słusznie. Chcesz mi o tym opowiedzieć? Tara zawahała się. Była osobą raczej skrytą, nieskorą do zwierzeń nawet wobec bliskich osób. Ale Margo była jej przyjaciółką, nie tylko agentką. Poza tym potrzebowała jej pomocy i uważała, że powinna powiedzieć jej całą prawdę. - Zakochałam się - wyznała w końcu, jakby to wszystko tłumaczyło. I w zasadzie miała rację. - Niemal od momentu, kiedy spojrzałam w jego oczy. Próbowałam zwalczyć to uczucie, bo wiedziałam, że on nie czuje wobec mnie tego samego, że patrzy na mnie jak wszyscy inni mężczyźni, ale on był uparty - uśmiechnęła się na samo wspomnienie. - Był uparty, czarujący i... tak bardzo go pragnęłam. Naprawdę bardzo - powiedziała miękko. - Więc w końcu się zgodziłam.

R

S

I zafundowałaś sobie ciążę. - Margo potrząsnęła głową. - Czy nie zrobił nic, żeby cię ochronić? Nie nalegałaś na to? To nie była jego wina. - Tara wzięła Gage'a w obronę. - Miał ze sobą wszystko co trzeba, ale zapomnieliśmy o tym tej pierwszej nocy. Nalegał, żebym mu powiedziała, jeśli zajdę w ciążę, to razem będziemy sobie z tym radzić. Więc czemu nie jest teraz z tobą? Bo mu nie powiedziałam. Dlaczego? Bo wszystko zaczęło się rozpadać. Bo mi powiedział, że nie może być jeszcze jednym mężczyzną w życiu „tej trzeciej". - Rozłożyła ręce. Więc po co miałam mu mówić, skoro tak o mnie myśli? Po to, że bez względu na to, co myśli lub nie, powinien być w tym momencie z tobą. Pomóc ci. Wziąć odpowiedzialność za swoje czyny. Nie. - Zabrzmiało to ostatecznie. - Moja matka zrujnowała swoje życie, próbując skłonić ojca do wzięcia na siebie odpowiedzialności za nas. A potem omal nie zrujnowała mojego, próbując skłonić do tego samego Bobby'ego Bishopa. Margo spojrzała na nią uważnie w ciszy, która zapadła. A więc byłaś już kiedyś w ciąży - powiedziała wolno. Miałam wtedy siedemnaście lat. Kazali ci ją usunąć albo zgodzić się na adopcję, tak? - zgadywała Margo. -I dlatego tak bardzo pragniesz teraz tego dziecka? Nie. Moja córeczka umarła pięć dni po porodzie. - Położyła ręce ochronnym gestem na brzuchu,

R

S

- Dlatego chcę tego dziecka. I dlatego, że to dziecko Gage'a. Powinnaś mu powiedzieć. Nie - powtórzyła. Sama wiesz, że kiedy gazety zaczną o tym trąbić, i tak się dowie. To, co o was przedtem pisali, będzie niczym w porównaniu z tą historią. Nie będzie żadnej historii. Nikt się o niczym nie dowie. Co ty opowiadasz, Taro. Przecież wiesz, że dziennikarze zawsze wszystko prędzej czy później wywęszą. Nie tym razem. Ty mi w tym pomożesz. Ja? Tak. - Pochyliła się w fotelu i położyła ręce na brzegu biurka. - Uwolnisz mnie z kontraktu, nie podając prawdziwego powodu, a potem ja zniknę. Znikniesz? Z telewizji. Z filmu. Z Hollywood. Ale twoja kariera, twoje życie... Moja kariera nie jest ważna. Nic nie jest ważne oprócz mojego dziecka. Ale żeby wychować dziecko trzeba mieć pieniądze. Pomyślałaś o tym? Mam pieniądze. Sama wiesz to najlepiej, bo je dla mnie inwestowałaś. Mam więcej pieniędzy niż większość ludzi i więcej niż będzie mi potrzeba w moim nowym życiu. Więc co zamierzasz zrobić? Sprzedam dom i... Ale byłaś taka dumna z tego domu. I tak się nim cieszyłaś, kiedy go kupiłaś.

S

-To tylko dom.-Tara wzruszyła ramionami. - Chcę, żebyś go sprzedała, dam ci upoważnienie, i znalazła mi coś mniejszego na przedmieściu jakiegoś miłego miasteczka, gdzie nikomu nie przyjdzie do głowy szukać Tary Channing. I co potem? Potem się tam wprowadzę i poczekam na narodziny mojego dziecka. A twoja kariera? Po wejściu „Obietnicy" na ekrany możesz dostać szereg interesujących propozycji. Tara strzeliła palcami. - Tyle sobie robię z mojej kariery - powiedziała. - To nie ma znaczenia. Margo uważnie przyjrzała się swojej klientce. Jak rozumiem, nie dasz sobie tego wyperswadować? Nie. A więc dobrze - westchnęła, kładąc przed sobą żółty, liniowany bloczek. - Porozmawiajmy wobec tego, gdzie chciałabyś zamieszkać.

R

Gdzie ona się podziała, do cholery?! - wybuchnął Gage, chodząc tam i z powrotem po eleganckim gabinecie siostry jak rozsierdzone zwierzę. - Nikt w jej studio nic o niej nie wie, oprócz tego, że zerwała kontrakt. Jej dom jest wystawiony na sprzedaż. Jej agentka nabrała wody w usta. Nawet gazety gubią się w domysłach. Co jej, do diabła, strzeliło do głowy? Wydaje mi się, że to całkiem jasne - oświadczyła rzeczowo Claire. Chce pozostać w ukryciu.

R

S

- Ale dlaczego, do jasnej cholery? Claire uniosła brwi, patrząc na niego. Ty chyba powinieneś najlepiej wiedzieć - powiedziała słodko. Poza tym, nie bardzo rozumiem, dlaczego robisz o to tyle szumu wtrącił Pierce ze swojego miejsca na sofie. - W końcu to ty chciałeś zakończyć wasz związek i powinieneś być szczęśliwy, że się do tego dostosowała. Jakoś nie jestem - mruknął Gage. To widzimy - stwierdziła sucho Claire. - Ciekawe tylko dlaczego. Myślę, że oboje z Pierce,em chętnie poznalibyśmy przyczynę, prawda, Pierce? - uśmiechnęła się do drugiego brata. - Jak najbardziej - oświadczył Pierce z powagą. Gage przystanął na chwilę, patrząc na nich z niedowierzaniem. Do tej pory miał swoje rodzeństwo za osoby raczej inteligentne, wrażliwe i nie pozbawione rozumu. Czy sami na własne oczy nie widzą, co się stało? Tara zniknęła. Rozpłynęła się. Odeszła. A on został z wielką krwawiącą raną w miejscu serca. Claire pochyliła się nad biurkiem. Czy zdajesz sobie chociaż sprawę, że zachowujesz się jak oszalałe zwierze?- spytała miękko.-Masz może pojęcie dlaczego? Tara odeszła - powtórzył tępo. Tak jak chciałeś - przypomniał mu Pierce. Do ciężkiej cholery, ona odeszła! - Gage zacisnął dłonie w pięści. - A ja nie wiem, czy potrafię bez niej żyć.

R

S

Pierce uśmiechnął się od ucha do ucha. - No, wreszcie do czegoś dochodzimy - powiedział do Claire. Po południu Gage wybrał się do biura Margo Melrose, przekonany, że przy osobistym spotkaniu wydobędzie z niej informaq'ę, o jaką mu chodziło. Przez telefon niewiele udało mu się osiągnąć. Miał zamiar wykorzystać cały swój wdzięk i wszystkie możliwości perswazji urodzonego Kingstona, ale jej zdecydowana odmowa szybko wyczerpała jego niewielkie zapasy cierpliwości. - Niech to wszyscy diabli! - ryknął w końcu, waląc pięścią w biurko. Nikt jej nie widział od prawie miesiąca. Chcę wiedzieć, gdzie ona jest! Margo nawet nie mrugnęła. Mógł sobie być potężny j silny i wpływowy, ale ona nie miała zamiaru się uginać przed żadnym mężczyzną. Bardzo mi przykro, panie Kingston - powiedziała spokojnie, z całym swoim legendarnym chłodem - ale Tara Channing wyraźnie prosiła o utajnienie jej miejsca pobytu. Gdybym dała panu adres, byłoby to poważne nadużycie zaufania mojej klientki. Ale może chce pan jej przekazać jakąś wiadomość? A więc nie powie mi pani, gdzie ona jest? Nie, panie Kingston. Nie powiem. Dwa dni później wielki tytuł w jednej z gazet obwieścił światu: „Tara Channing spodziewa się dziecka. Który z braci Kingstonów jest ojcem?" Powołując się na „wiarygodne źródła", autor artykułu podawał, że Tarę Channing widziano udającą

R

S

się z wizytą do znanego w mieście położnika, a „późniejsze śledztwo" potwierdziło, iż jest ona w ciąży. Potem następował szereg domysłów i spekulacji, który z Kingstonów jest ojcem tego "dziecka miłości" i rozważania, dlaczego Tara nie pokazuje się ostatnio z żadnym z nich. Niewielkim pocieszeniem w całej tej historii był fakt, że po raz pierwszy w swojej karierze Tara została ukazana jako niewinna ofiara. Z jakichś powodów dziennikarz postanowił przedstawić ją jako młodą naiwną kobietę, której życie i praca zostały zrujnowane przez bezwzględnych, wykorzystujących ją bez skrupułów rekinów świata filmu. Ta pasjonująca lektura okazała się jednak mniej przyjemna, gdy doszły do niej wygrzebane w końcu i poprzekręcane fakty z przeszłości Tary. Jedynie data i miejsce się zgadzały, cała reszta była stekiem bzdur. Staruszek lekarz, który przyjmował poród, odmówił komentarza, powołując się na tajemnicę lekarską. Jej matka, nadal mieszkająca w Clayville, wszystkiemu zaprzeczyła. Pozostał tylko Bobby Clay Bishop, jedyna oprócz nich osoba znająca prawdę i mogąca podzielić się nią z prasą. Zamieszczono nawet jego zdjęcie: przedwcześnie wyłysiały mężczyzna uśmiechał się chełpliwie do obiektywu, jakby dokonał wielkiego czynu, zostawiając przed laty w kłopocie dziewczynę, którą uwiódł. - Pompatyczny osioł - orzekła Tara, rzucając gazetę z niesmakiem na podłogę. I nagle z przerażającą jasnością uzmysłowiła sobie, że zawsze był pompatycznym osłem, nawet jako najprzystojniejszy i najpopularniejszy uczeń liceum

R

S

w Clayville. Uśmiechnęła się, zdając sobie sprawę, że ta myśl uwalnia ją od przeszłości. Zawsze będzie jej oczywiście żal dziecka, które straciła, ale reszta minęła. Wstyd. Złość. Strach. Wszystko to odeszło bezpowrotnie. Zgasiła telewizor w środku „Najnowszych wiadomości ze świata filmu" i zadzwoniła do Margo. Skąd oni to wszystko wiedzą? - spytała żałośnie. Twierdzą, że ktoś cię widział, jak szłaś z wizytą do lekarza. Ale szczerze mówiąc, wątpię w to. Ponieważ w takim wypadku ten ktoś podążyłby potem za tobą do domu i miałabyś już na progu tłum dziennikarzy. O Boże - przestraszyła się Tara, odchylając zasłonę w oknie. Nie martw się, sądzę, że nic takiego nie zaszło. Pewno po prostu recepcjonistka albo pielęgniarka powiedziała którejś ze swoich znajomych, że u nich byłaś, a ta z kolei powiedziała to komuś, kto zna kogoś, kto pracuje w gazecie. Czy im tak wolno? Czy to nie jest karalne? Myślałam, że lekarz ma obowiązek chronić tajemnicę pacjenta. Cóż z tego? Co się stało, to się nie odstanie. Teraz najważniejsze, żeby się nie dowiedzieli, gdzie mieszkasz. Masz rację - zgodziła się Tara. Mniejsza o spekulacje w gazetach - to już nie miało znaczenia. Ale nie życzyła sobie użerać się z tuzinem dziennikarzy koczujących pod jej domem. Jej nowi sąsiedzi też z pewnością nie byliby tym zachwyceni.

R

S

I Gage dowiedziałby się, gdzie jest. Nie była jeszcze na to gotowa. Przede wszystkim musisz zmienić lekarza, dziecinko - poradziła Margo. -I jeśli wolno mi coś sugerować, może nie powinien to być najbardziej znany położnik w Los Angeles - dodała z sarkazmem. W ciąży? — zdumiał się Gage, kiedy Claire podała mu gazetę. - W ciąży! Pytałem ją o to wprost i stanowczo zaprzeczyła. Może mówiła prawdę - powiedziała Claire pocieszająco. - Ten brukowiec nie jest najbardziej wiarygodnym źródłem informacji. Cała ta historia może być kompletnie wyssana z palca. Ale jakoś nie sądzisz, aby tak było, co? A ty? - odparowała. Ja też nie - przyznał, mnąc gazetę w garści. - Myślę, że tym razem piszą prawdę - powiedział, przypominając sobie wydarzenia tamtej ostatniej nocy. Nadal miał przed oczami twarz Tary i pamiętał dziwną nutę w jej głosie. - Myślę, że Tara rzeczywiście jest w ciąży. I co masz zamiar zrobić? Mam zamiar skończyć z tą farsą., W niecałe dwadzieścia minut później Gage wpadł do gabinetu Margo, nie zwracając uwagi na wysiłki sekretarki, która dzielnie usiłowała bronić dostępu do gabinetu szefowej. - Przepraszam, nie mogłam go zatrzymać. Czy mam wezwać policję? - spytała przestraszona dziewczyna, stając za nim w drzwiach gabinetu.

R

S

- Nie, Jennifer, nie trzeba. Możesz odejść. Sekretarka niechętnie się wycofała, najwyraźniej bojąc się zostawiać szefową sam na sam z wariatem. Chcę dostać jej adres - powiedział Gage bez żadnych wstępów, ledwo drzwi się za nią zamknęły. -I to natychmiast. Jak już mówiłam, Tara... Natychmiast - powtórzył ze śmiertelnym spokojem, o wiele groźniejszym niż poprzednia wściekłość. Margo wstała, prostując się na całą wysokość, lecz mimo wysokich szpilek i tak nie sięgała mu nawet do ramienia. - Nie wiem, co pana upoważnia do... - To. - Gage położył na biurku gazetę, wskazując - tytuł na pierwszej stronie. - To mnie upoważnia. Tara nosi moje dziecko i chcę wiedzieć, gdzie jest. A co to panu da, panie Kingston? Co zamierza pan zrobić, nawet jeśli dowie się pan ode mnie, gdzie ona jest? Ożenię się z nią. Dlaczego? Ponieważ jest w ciąży? - Margo potrząsnęła głową. - Tara nie wyjdzie za mąż tylko po to, aby dać dziecku ojca. Powinien pan to już chyba o niej wiedzieć. Skąd mogę w ogóle cokolwiek o niej wiedzieć? - wybuchnął zdesperowany. - W ciągu trzech tygodni, jakie spędziliśmy razem, nie powiedziała mi o sobie nic, czego z niej nie wyciągnąłem. Do ostatniego dnia naszej znajomości nie wiedziałem nawet, dlaczego przerwała naukę w liceum. A czy pan był bardziej wylewny w swoich zwierzeniach? - spytała Margo chytrze. Ja... no cóż... chyba nie, ale...

R

S

- Czy powiedział jej pan choć raz, jak bardzo ją kocha? Gage zamarł bez ruchu, ogłuszony i zawstydzony. Czy to naprawdę aż tak widać? W końcu uśmiechnął się z zażenowaniem. - Sam tego nie wiedziałem, dopóki mnie nie zostawiła - przyznał. Margo stała, patrząc na niego przez dłuższą chwilę ze zmarszczonymi brwiami. - Dobrze - powiedziała wreszcie, po głębokim namyśle. - Dam panu jej adres. - Nagryzmoliła coś na kawałku papieru i wyciągnęła rękę, trzymając mu kartkę przed nosem. - Ale ostrzegam, że jeśli ona się do mnie więcej nie odezwie, będziesz mieć ze mną na pieńku, panie Kingston. Gage wyrwał jej czym prędzej kartkę z ręki, jakby się bał, że się rozmyśli. - Dziękuję - powiedział. Podniósł jej dłoń do ust i wycisnął na niej szybki pocałunek.

ROZDZIAŁ 12

R

S

Nowy dom Tary znajdował się w małym cichym osiedlu pod Los Angeles. Osiemdziesiąt kilometrów, myślał Gage, zatrzymując się przed furtką. Spędził ostatnie sześć tygodni, zamartwiając się na śmierć, co się z nią stało, a ona była oddalona tylko o osiemdziesiąt kilometrów! Siedział w samochodzie, patrząc na piękny, stary, wiktoriański dom, i zastanawiał się, czemu do niej nie idzie. Widział, że jest w domu. Z okna na piętrze słyszał muzykę, jej auto stało pod drzewem eukaliptusowym przy drzwiach garażu, spryskiwacz kręcił się w ogrodzie, zwilżając trawę. Powinien dawno wyjść z samochodu, podejść żwirowaną ścieżką do frontowych drzwi, zapukać i natychmiast się oświadczyć. Ale... co będzie, jeśli ona powie „nie"? No cóż, pomyślał, zaciskając dłonie na kierownicy, wtedy przypomni jej o dziecku. Powinni się pobrać choćby dla jego dobra. „Tara nigdy nie wyjdzie za mąż tylko po to, żeby dać dziecku ojca" zabrzmiały mu w uszach słowa Margo. Zaklął, wiedząc, że to prawda. Jeśli kompletnie zmieniła swoje życie, aby nie mówić mu o dziecku,

R

S

to jest jasne, że nie zamierza z powodu ciąży wychodzić za niego za mąż. A gdyby jej powiedział, że wariuje z tęsknoty za nią? - Niech to wszyscy diabli - mruknął, wyskakując z samochodu. Stanął przed drzwiami, nie mogąc się zdecydować, czy zapukać. Co będzie, jeśli mu nie otworzy? Albo go nie wpuści? Albo nie będzie chciała z nim rozmawiać? Bojąc się odmowy, zanim jeszcze zada swoje główne pytanie, nacisnął lekko klamkę, która bez trudu ustąpiła pod jego ręką. Przeznaczenie, pomyślał, biorąc to za dobry znak. Wszedł do środka i idąc za dźwiękiem muzyki, skierował się na piętro do otwartego w głębi pomieszczenia. Stała tyłem do drzwi w czerwonym podkoszulku i białych ogrodniczkach, pochlapanych żółtą farbą, którą malowała pokój, najwyraźniej przeznaczony dla dziecka. Włosy miała związane w koński ogon, jak wtedy, kiedy po raz pierwszy ją pocałował, a bose stopy usiane żółtymi kropeczkami. Gage pomyślał, że nigdy jeszcze nie wyglądała tak pięknie. Marzył o tym, żeby czym prędzej wziąć ją w ramiona i już nie puścić. Ale najpierw trzeba było wyjaśnić pewne sprawy, naprawić błędy, doprowadzić do przeprosin. Wszedł cicho do pokoju i zgasił stojący na podłodze magnetofon. Tara odwróciła się zdumiona, z wałkiem malarskim w ręce. Na jego, widok oczy zrobiły się jej okrągłe jak spodki. Gage! Nie powinnaś zostawiać otwartych drzwi wejściowych, skarbie. Każdy może wejść. Jak mnie znalazłeś? Nie było to łatwe.

R

S

Podszedł i wyjął jej wałek z ręki, kładąc go na podłogę. Kiedy się wyprostował, był tak blisko, że tylko schylił głowę, aby ją pocałować. Cofnęła się o krok. Nie powinnaś brać się za malowanie w twoim stanie - powiedział miękko, obejmując czułym wzrokiem jej twarz. - Opary farby są niezdrowe. Skąd wiedziałeś? - nalegała, starając się opanować przemożną chęć, żeby rzucić mu się w ramiona. Margo mi powiedziała. Margo Melrose? Moja agentka? Nie wierzę ci. Nie zdradziłaby mnie w ten sposób. To nie była jej wina. Zastraszyłem ją. Margo nie dałaby się zastraszyć. Prawdę mówiąc, przebłagałem ją. W końcu zlitowała się nade mną. Patrzył na jej twarz, chłodną i daleką, zwróconą do niego profilem, wpatrzoną w drzewa za oknem. - Miałem nadzieję, że ty też się nade mną zlitujesz. Odwróciła głowę i spojrzała na niego. Co właściwie chcesz przez to powiedzieć? Chcę przez to powiedzieć, że proszę cię o rękę. Nie. Nawet dla dziecka? Odwróciła się z powrotem do okna. Zwłaszcza dla dziecka, pomyślała. Nie powinieneś wierzyć we wszystko, co piszą w gazetach - powiedziała, starając się wybrnąć jakoś z tej sytuacji, Nie ma żadnego dziecka. A wiec dla kogo te starania? Szykuję pokój gościnny. Z boazerią w misie? - Wskazał końcem buta rolkę tapety na podłodze. Nie ma żadnego dziecka - powtórzyła z uporem.

R

S

- Tara, do jasnej cholery! - Chwycił ją za ramiona i delikatnie, lecz stanowczo zwrócił twarzą do siebie. - Nie kłam. Wyrzuć mnie za drzwi, zwymyślaj, odtrąć, ale nie kłam! Patrzyła na niego bez słowa, obawiając się odezwać, żeby nie wybuchnąć płaczem. Czuła, że jeszcze chwila, a zaleje się łzami. Czy to, że będziesz mieć moje dziecko, jest dla ciebie takie straszne? spytał chrapliwym szeptem. Nie. Wcale nie. Tylko że... -To najpiękniejsza rzecz, jaka zdarzyła mi się w życiu, myślała, czując, że za chwilę przestanie nad sobą panować. Wzięła głęboki oddech i wyprostowała się. - Tylko że nie wyjdę za mąż wyłącznie dlatego, że jestem w ciąży, Gage. A gdybym ci powiedział, że cię kocham? Och, proszę cię! - Wysunęła się z jego ramion i odwróciła tyłem, żeby nie widział jej łez. - Oszczędź mi przynajmniej tego. Ale ja naprawdę cię kocham. Czujesz się winny i odpowiedzialny - orzekła, odsuwając jego ręce. -I twój honor nie pozwala ci zachować się inaczej. Ale poczucie winy to nie miłość. I małżeństwo nie jest żadnym rozwiązaniem. Prędzej czy później zacząłbyś mnie nienawidzić za to, że zabrałam ci wolność. Za to, ze zmieniłam twoje życie. Czy właśnie to do mnie czujesz? Nienawidzisz mnie za to, że zmieniłem ci życie? Nie, nie, skąd. Nigdy nie mogłabym cię nienawidzić. Przecież ja cię ko... -Zacisnęła usta, żeby nie kończyć, ale już było za późno. Dokończ, Taro - powiedział triumfującym głosem, przyciskając ją z całej siły do piersi. - Dokończ to zdanie, do diabła!

R

S

Kocham cię! Zadowolony?! -wykrzyknęła z rozpaczą. - Kocham cię powtórzyła spokojniej - ale nie wyjdę za ciebie za mąż tylko po to, żeby ulżyć twojemu sumieniu. Nie prosiłem cię o rękę, żeby ulżyć swojemu sumieniu. Chcę, żebyś została moją żoną, bo cię kocham i nie potrafię żyć bez ciebie. Przestań - powiedziała, próbując oswobodzić się z jego ramion. - Proszę cię, przestań... Wyjdź za mnie, Taro - nalegał, przytulając ją mimo jej protestów. Objął ją mocno jedną ręką, a drugą uniósł jej twarz, zmuszając, aby spojrzała mu w oczy. -Wyjdź za mnie i daj mi dziecko. Daj mi mnóstwo dzieci. A rozgłos w prasie? - szepnęła niepewnie. - A wszystkie spekulacje i plotki na temat twojego prywatnego życia? To się nie skończy z chwilą, kiedy się pobierzemy. Do diabła z prasą! -"powiedział gwałtownie. - Nic mnie to nie obchodzi. Jeśli tylko mnie kochasz. I jeśli za mnie wyjdziesz. Obchodziło cię, kiedy byłeś mężem Alyssy. Ale ty nie jesteś Alyssą! Nie masz z nią nic wspólnego - stwierdził, po raz pierwszy naprawdę w to wierząc. - Ty jesteś słodka, ciepła i kochająca. I jeśli dasz mi kosza, urządzę największy i najbardziej widowiskowy skandal dziesięciolecia. Zwołam konferencję prasową przed tym domem i wydam oświadczenie, że jestem ojcem twojego dziecka i nie ruszę się spod progu, dopóki nie zrobisz ze mnie przyzwoitego mężczyzny. Będzie to największe widowisko w dziejach Hollywood. Zrobiła zdumioną minę.

R

S

Nie ważyłbyś się. I owszem - odparł stanowczo i pochylił się, biorąc w posiadanie jej usta. Ich pocałunek był długi, namiętny, pełen rozpaczliwej tęsknoty, żalu, przeprosin i adoracji, pełen pasji i zbyt długo skrywanych łez. Tara przytuliła się do Gage'a z oddaniem, oferując mu ustami i ciałem to, co bała się wyrazić słowami. Weź mnie, mówiły jej usta. Kochaj mnie. Nigdy mnie nie opuszczaj. Nigdy - powiedział, jakby czytał w jej myślach. - Nigdy już nie pozwolę ci odejść. Nawet na jeden dzień. Ani na jedną chwilę. - Zaczął scałowywać jej łzy z policzków, a potem wziął ją na ręce i ruszył korytarzem. Tutaj - pokazała na drzwi swojej sypialni. Przeniósł ją przez próg niczym pannę młodą i postawił na podłodze przy staromodnym łóżku z baldachimem. Rozbierał ją wolno i delikatnie, jakby była ubrana w białe koronki, a nie w zaplamione malarskie ogrodniczki. Twoje piersi już są pełniejsze - powiedział, kiedy leżeli nago na kołdrze w kwiatki. - Czy tak jest dobrze? - spytał, obejmując kuszącą krągłość. Wspaniale - szepnęła, kładąc mu rękę na dłoni i przyciskając mocniej. A tak? - Przesunął kciukiem po jej nabrzmiałej brodawce. Wygięła się pod jego dotykiem. - A tak? - Pochylił się i wziął brodawkę do ust. Tara jęknęła cicho, wsunęła mu ręce we włosy i przyciągnęła jego głowę jeszcze bliżej. - Twoje piersi stały się o wiele wrażliwsze - powiedział z zadziwieniem, zafascynowany zmianami w jej ciele.

R

S

Wszystko stało się o wiele wrażliwsze. Tutaj? Tak. I tutaj? Tak. A tutaj? Tak, och... Och, tak - jęknęła, kiedy jego palce dotarły do źródła rozkoszy. Nie panując dłużej nad sobą, rozbudzona i niecierpliwa, przekręciła się na bok i zarzuciła mu szczupłe udo na biodro, niedwuznacznie zapraszając go i przynaglając, żeby w nią wszedł, żeby ją wypełnił. Posłuchał jej z żarem, równie spragniony połączenia, jak ona, i leżeli twarzą w twarz, wymieniając czułe szepty, wzajemne pieszczoty i nie kończące się pocałunki. W końcu przewrócił ją na plecy i wsparty na rękach, wchodził w nią wolno i głęboko, aż z krzykiem najwyższego uniesienia zwiotczała w jego ramionach. Wtedy pochylił się, obejmując jej plecy ramionami i przywarł do niej ciasno, czując rozsadzające go spazmy rozkoszy. - Moja kochana. - Westchnął i wtulił twarz w jej włosy. - Moja kochana. Nigdy cię już od siebie nie puszczę. Gazety i magazyny filmowe miały prawdziwe używanie w dniu ich ślubu. Uroczystość zaplanowano w rezydencji Pierce'a w Beverly Hills, a lista gości była do ostatniej chwili trzymana w ścisłej tajemnicy. Claire i Margo zostały druhnami panny młodej, a Pierce i Hans drużbami Gage'a. Sama ceremonia zaślubin odbyła się pod ogromnym jedwabnym baldachimem, chroniącym młodą parę przed robieniem zdjęć z krążą-

R

S

cych nad nimi helikopterów. Wzmocnione straże pilnowały posiadłości przed wtargnięciem intruzów, lecz naturalnie nikt nie mógł powstrzymać tłumu natarczywych fotoreporterów czyhających na gości przed bramą wjazdową. Nazajutrz rano gazety pełne były zdjęć, na których widnieli Bruce Willis i Demi Moore, Tom Cruise i Nicole Kidman, Goldie Hawn i Kurt Russell, Kevin Costner i jego żona Cindy, Steven Spielberg, Gregory Peck i ich żony, rodzina Douglasów i mnóstwo innych mniej znanych twarzy, należących do agentów, reżyserów i techników filmowych. „Tara Channing poślubia ojca swojego dziecka" głosiły tytuły gazet. Jedna wyśmiewała fakt, że najsłynniejsza „ta trzecia" od czasów Jean Harlow była ubrana na biało i nosiła pamiątkowy koronkowy welon matki pana młodego, druga cytowała wiadomość z „wiarygodnego źródła", że Gage został zmuszony do małżeństwa szantażem, trzecia twierdziła, że jej wystający brzuch - który w rzeczywistości w czwartym miesiącu ciąży był jeszcze całkiem płaski - zepsuł linię sukni ślubnej. Gage i Tara użyli tych gazet do rozpalenia ognia w kominku, przed którym pili szampana, całowali się, a potem kochali aż do chwili, gdy na palenisku żarzyło się już tylko parę ogników. „Tara boi się spuścić Gage,'a z oczu" głosiły gazety dwa miesiące później, kiedy się okazało, że mimo zaawansowanej ciąży postanowiła mu towarzyszyć na planie filmu kręconego na Hawajach. Według dziennikarzy Tara była tak niepewna wierności męża, że

R

S

postanowiła zrezygnować z własnej kariery i jeździć v z nim wszędzie, pilnując go na każdym kroku. Mogłabyś wrócić do pracy po urodzeniu dziecka - zasugerował Gage, nacierając ją olejkiem kokosowym, kiedy podczas przerwy w zdjęciach opalali się na prywatnej plaży przed swoją posiadłością. - Na pewno chętnie przywróciliby w serialu postać Jessiki. Wiem, że Claire ma parę scenariuszy, które chce dać ci do przejrzenia. Uważa, że po premierze „Obietnicy" będziesz bardzo poszukiwaną aktorką. Nic z tego - powiedziała Tara, poddając się leniwie, z zamkniętymi oczami, pieszczotliwemu masażowi męża. - Nie mam zamiaru już nigdy stawać przed kamerą. Nawet dla mnie? No... - uchyliła powieki i rzuciła mu swoje słynne spojrzenie spod rzęs - może dla ciebie. Sam na sam. Po urodzeniu dziecka. „Tara tuż przed urodzeniem trojaczków przybywa na premierę" krzyczały tytuły gazet w grudniu, ilustrując to na pierwszych stronach dużymi kolorowymi zdjęciami. Jej ciąża dobiegała końca, co trudno było ukryć nawet pod suknią zamówioną u najdroższego projektanta mody, gdy pani Kingston szła po czerwonym chodniku rozciągniętym od limuzyny po drzwi kina, trzymając pod rękę swojego pełnego atencji męża. Tygodnik „People" poświęcił jednak znacznie więcej miejsca pochlebnym recenzjom, jakie zebrał film „Obietnica" niż faktowi, że Tara Channing i Gage Kingston musieli opuścić premierę przed końcem, żeby udać się do szpitala.

R

S

„Poród Tary Channing trwa już trzydzieści sześć godzin" obwieszczały gazety, kiedy Tara szczęśliwa bez granic leżała ze swoim jednodniowym synkiem w ramionach, a jej dumny jak paw mąż, siedząc na brzegu łóżka, patrzył na nią z uwielbieniem. Tara westchnęła i uśmiechnęła się, spoglądając spod rzęs na Gage'a. - No i jak ci się podoba życie u boku „tej trzeciej"? Pochylił się, odsuwając włosy z jej czoła, a potem pieszczotliwym gestem pogłaskał palcem różowy policzek synka. - Nie jesteś „tą trzecią" -zaprzeczył z uśmiechem, który mówił wszystko. - Jesteś tą jedyną.