Carola Dunn Kryminalne przypadki Daisy D 06 Wet za wet, milordzie

W serii – KRYMINALNE PRZYPADKI DAISY D. ukażą się: Tom 1 - Śmierć w posiadłości Wentwaterów Tom 2 - Tajemnica ogrodu zimowego Tom 3 - Oklaski zbierze morderca Tom 4 - Ślepy tor fortuny Tom 5 - Młoda dama w opałach Tom 6 - Wet za wet, milordzie Tom 7 - Zaczęło się od listu Tom 8 - Doktorat z zabijania Tom 9 - Przeklęty rejs Tom 10 - Strzały w hotelu Chelsea

Dziękuję Toddowi Jesdale'wi, trenerowi wioślarstwa Cincinnati Juniors i National Junior Team Boys, oraz Philowi Holmesowi, trenerowi wioślarstwa z uniwersytetu w Oregonie, za informacje i wskazówki techniczne na temat wioślarstwa i lodzi wyścigowych. Dziękuję również Richardowi S. Goddardowi, sekretarzowi Henley Royal Regatta, za szczegółowe informacje dotyczące regat z 1923 roku, w tym eksperymentalnego toru, nazwisk poszczególnych wioślarzy w każdym z wyścigów i katastrof, które spadły na kilka osad. Spieszę donieść, że nikt nie został zamordowany. Wszelkie błędy, pominięcia, nieścisłości czy zmiany faktów są wyłącznie moim dziełem.

ROZDZIAŁ PIERWSZY Daisy zatrzymała się na szczycie kamiennych schodów prowadzących z tarasu do ogrodu. Ciemnoskóry kamerdyner poinformował ją, że lady Cheringham znajdzie w ogrodzie na tyłach domu, ale nigdzie nie było śladu ciotki Daisy. Po obu stronach schodów kwitły róże, wypełniając swoją wonią zastygłe powietrze. Przy najniższym stopniu zaczynała się żwirowa ścieżka, która przecinała trawnik częściowo ukryty w cieniu olbrzymiego kasztanowca, i łagodnie opadała w stronę rzeki, niczym murawa do gry w bowls (Bowls dyscyplina sportu bliska petanque i curlingowi [przyp. tłum.].).Szarozielona Tamiza płynęła wokół zakola, nieśpiesznie, ale i nieprzerwanie, kierując się w stronę Londynu i morza. W górze rzeki Daisy dostrzegła drzewa na wyspie Tempie, które zasłaniały niewielkie miasteczko Henley - on - Thames. W dole widać było białe zabudowania młyna w Hambleden i słupki oddzielające kanał dla łódek od młynówki, które wyznaczały pozycję śluzy i tamy. Od strony Berkshire, za przybrzeżną ścieżką na przeciwległym brzegu rzeki wnosiło się zwieńczone lasem wzgórze Remenham. Po tej stronie, przy końcu trawnika, znajdował się długi, niski hangar, częściowo zasłonięty przez krzaki i wybujały krzew powojnika z liliowymi kwiatami. Wzdłuż brzegu ciągnął się drewniany pomost, przy którym zacumowały dwa małe skify (Skif - jednoosobowa łódź wiosłowa, jedynka wioślarska [przyp. tłum.].) wyściełane jaskrawym materiałem. Na pomoście stały dwie dziewczyny bez kapeluszy, w letnich sukienkach - jedna w żółtej, druga w niebieskiej. Daisy z ulgą zdjęła własny kapelusz. Schłodzona wodą bryza mierzwiła jej miodowobrązowe, krótko ścięte włosy. Dziewczęta wpatrywały się w górę rzeki, osłaniając oczy przed

zachodzącym słońcem, które wciąż było wysoko na bezchmurnym niebie. Ze swojego punktu widokowego Daisy podążyła wzrokiem za ich spojrzeniem i dostrzegła wioślarską ósemkę wyłaniającą się z przesmyku od północnej strony wyspy. Smukła łódź, zniekształcona z powodu odległości, pełzła w ich stronę niczym dziwaczny owad. Wiosła w równym tempie unosiły się i opuszczały po obu stronach. Głos sternika niósł się po wodzie. - Mam cię! - w pobliżu rozległ się triumfalny kobiecy okrzyk. Spoglądając w dół, Daisy zauważyła pokrytą plamami postać, odzianą w brązowy płócienny fartuch, ostrożnie wycofującą się z klombu róż, za którą wyłonił się słomkowy kapelusz z szerokim rondem. - Witaj, ciociu Cynthio. - Cały czas mu powtarzam, że ścinanie samych główek nic nie daje. - Lady Cheringham wyprostowała się, wymachując zabłoconą rękawiczką, w której trzymała żonkila z dwunastocalowym korzeniem. Na jej szczupłej twarzy, ogorzałej po latach spędzonych w tropikach, pojawił się uśmiech. - Witaj, Daisy. O rety, to już po czwartej? Daisy ruszyła w dół. - Dopiero kwadrans po. Pociąg był wyjątkowo punktualny, a wasz człowiek czekał już na mnie na stacji. - Na najniższym stopniu prawie się przewróciła, zahaczając o ogrodowy rozpylacz. - Uważaj, kochanie! Spryskiwałam róże, próbując pozbyć się tych okropnych mszyc, kiedy zauważyłam tego żonkila. - Mam nadzieję, że to nie trucizna. Zdaje się, że poplamiło ci bluzkę. - To tylko wywar tytoniowy, ale może rzeczywiście powinnam go zmyć. Zostają po nim okropne plamy. - Lady Cheringham położyła zwiędłego żonkila obok rozpylacza. - Bister nie może zrozumieć, że motyką nie da się pozbyć tych zwyrodnialców. Ale tak to się kończy, gdy się ma szofera, ogrodnika i złotą rączkę w jednej osobie. - Ja nawet lubię żonkile - przyznała Daisy.

- Nie obawiaj się, niezależnie od tego, ile my, ogrodnicy, byśmy je tępili, zawsze wyrosną nowe. - Pochyliła się, by podnieść koszyk wypełniony ściętymi różowymi i żółtymi różami, który stał na trawie. - Tak naprawdę przyszłam tylko po to, by poobrywać zwiędnięte kwiaty i ściąć kilka róż do twojego pokoju. Na pewno nie masz nic przeciwko, by dzielić pokój z kuzynką? Dom jest wypełniony po sam dach. - Ależ skąd. Będzie kapitalnie. Będę miała okazję ją bliżej poznać. Teraz, kiedy Patsy dorosła, pięcioletnia różnica wieku między nami nie będzie aż tak odczuwalna. - Tish, kochanie. Patricia nalega, by mówić na nią Tish, Bóg raczy wiedzieć dlaczego. Powinnam być chyba wdzięczna, że nie wołają do siebie po nazwisku, ona i jej koleżanka, Dotty. Lady Cheringham pomachała w kierunku dwóch dziewcząt stojących nad rzeką. - Z tego, co wiem, taki jest teraz zwyczaj w żeńskich college'ach, papugują mężczyzn. To takie niestosowne. Cały czas zastanawiam się, czy dobrze zrobiliśmy, powierzając wychowanie Patricii bratu Ruperta, kiedy byliśmy za granicą - westchnęła. - Dorastanie w domu dwóch wykładowców z Oksfordu z pewnością skłoniło Pat... Tish, do skosztowania studenckiego życia. Daisy miała nadzieję, że w jej głosie nie dało się wyczuć zazdrości. Ani rodzina, ani szkoła nie przygotowały jej na studia. Tak naprawdę nawet nie przyszło jej to do głowy, dopóki gazety nie ogłosiły, że uniwersytet w Oksfordzie zaczął przyjmować kobiety, zaledwie trzy lata temu, w 1920 roku. Miała wówczas dwadzieścia dwa lata, z trudem wiązała koniec z końcem, i zdała sobie sprawę, że jej szansa minęła. Ciotka odezwała się wesołym głosem: - Och, Patricia musi wkuwać jak szalona. Wcale nie jest większą intelektualistką ode mnie. I całe szczęście, bo podejrzewam, że jest po słowie z Rollo Friethem. Uroczy, młody człowiek, choć niezbyt bystry, ale jest studentem w Ambrose College. - To załoga, którą wystawiacie w regatach, prawda?

- Zgadza się. Siostrzeniec Ruperta będzie wiosłował dla Ambrose. Na chrzcie dali biedakowi Erasmus, ale wszyscy mówią na niego Cherry. - Jestem pewna, że miałam okazję go spotkać, i to pewnie nieraz, ale to było wieki temu. - Bardzo prawdopodobne. Dla Patricii jest niemal jak brat. Spotkasz się z nim na podwieczorku i poznasz całą resztę. - Chyba widziałam, jak tędy przepływali. Odwróciły się i spojrzały na rzekę. Łódka była oddalona o paręset jardów i dryfowała z prądem w ich stronę. Wioślarze w białych koszulkach i bordowych czapkach odpoczywali przy wiosłach. Daisy usłyszała odgłosy kłótni, ale nie zrozumiała poszczególnych słów. - Muszę iść i się przebrać, no i zająć się kwiatami powiedziała pośpiesznie lady Cheringham. - Idź na dół i przywitaj się z Patricia. Została w domu specjalnie po to, żeby się z tobą przywitać. Jest z nią Dottie Carrick. Daisy ruszyła w stronę pomostu. Słysząc jej kroki na żwirowej ścieżce, Patricia, Tish, i jej przyjaciółka obejrzały się. Tish była ładną jasnowłosą dziewczyną, która właśnie skończyła dwadzieścia lat. Szczupła, w jasnoniebieskiej pikowanej sukience, nisko przepasanej granatową szarfą. Jak zauważyła z zazdrością Daisy, jej figura idealnie pasowała do kanonów obecnej mody, lansującej brak biustu i bioder. Nie znała zbyt dobrze swojej kuzynki. Sir Rupert Cheringham, urzędnik w służbie kolonialnej, zostawił swoje jedyne dziecko na wychowanie bratu i szwagierce, wykładowcom akademickim na uniwersytecie w Oksfordzie. Kontakty między rodziną akademicką i arystokratyczną rodziną Daisy były rzadkie i przelotne, chociaż lady Cheringham była siostrą matki Daisy. Daisy Oksford kojarzył się z dworcem kolejowym lub miejscem, przez które przejeżdżało się w drodze z Londynu do rezydencji jej przodków w Gloucestershire, stanowiącej teraz własność jej kuzyna Edwarda. Brat Daisy, Gervaise, prawdopodobnie wybrałby się do Oksfordu, gdyby wojna nie pokrzyżowała mu planów. Jego śmierć wykluczyła taką

możliwość. Z kolei śmierć narzeczonego sprawiła, że Daisy przestała interesować się mężczyznami, którzy po wojnie mogliby zapraszać ją na majowe bale (May Balls - formalne bale, odbywające się na koniec roku akademickiego w college'ach uniwersytetów w Oksfordzie i Cambridge [przyp. tłum.].), kiedy to odwołani do cywila oficerowie masowo ruszyli na studia. Minęło już pięć lat od śmierci Gervaise'a i Michaela. Nowy mężczyzna w życiu Daisy uzyskał dyplom plebejskiego uniwersytetu w Manchesterze. - Witaj, Daisy! - przywitała ją Patricia. - Nie wzięłaś ze sobą pana Fletchera? Alec Fletcher jest narzeczonym Daisy wyjaśniła przyjaciółce. - Będzie wolny dopiero w piątkowy wieczór. Zarezerwował pokój w White Hart. - Może to i lepiej. Matka musiałaby go chyba upchnąć na strychu. Połowa mężczyzn śpi na łóżkach polowych, dzieląc pokoje, a sternik śpi w pomieszczeniu na pościel, bo tylko on jest na tyle niski, by się tam zmieścić! Och, nie znasz Dottie, prawda? Dorothy Carrick, koleżanka z college'u – jest zaręczona z Cherrym. Dottie, to moja kuzynka, Daisy Dalrymple. Panna Carrick miała okrągłą twarz, okulary, ziemistą cerę, upiornie proste, mysie włosy, obcięte na obowiązkowego pazia, i wyglądała jak typowa studentka. Sukienka w olbrzymie żółte, cukrowe róże nie dodawała uroku jej korpulentnej figurze. Daisy, która sama nie czuła się dobrze ze swoimi niemodnymi krągłościami, od razu poczuła do niej sympatię. - Bardzo mi miło, panno Carrick - powiedziała. - Pan Cheringham wiosłuje, prawda? Dottie uśmiechnęła się w chłopięcy sposób, ukazując równe, niezwykle białe zęby. - Zgadza się. Zarówno w pucharze Tamizy, jak i w pucharze gości - to znaczy w ósemce i czwórce bez sternika - odezwała się pięknym, melodyjnym kontraltem. - Czwórka wygrała rano swoje eliminacje i czekamy, żeby się dowiedzieć, co z ósemką. Tish mówiła, że będzie pani pisała o regatach?

- Tak, dla amerykańskiego czasopisma. Harvard oraz inne uczelnie często wysyłają swoje ekipy, by relacjonowały zawody, szczególnie gdy wygrywa jakaś amerykańska załoga, ale mój wydawca zlecił mi artykuł o towarzyskim aspekcie regat. - Szampan i truskawki w Stewards' Enclosure (Najbardziej ekskluzywny sektor regat Henley Royal Regatta w Henley on Thames, tak zwany Stewards' Enclosure, który jest otwarty wyłącznie dla organizatorów, sportowców i ich gości [przyp. tłum.].)? - zapytała Tish. - Tak, coś w tym stylu. Kapelusze z Ascot, fajerwerki w Phyllis Court (Phyllis Court - prywatny klub tylko dla członków w Henley - on - Thames, usytuowany nad Tamizą [przyp. tłum.].). Przyjaciel mojego ojca jest jego członkiem, a mąż mojej przyjaciółki należy do Stewards' Enclosure. Obaj byli na tyle mili, że mnie zaprosili. Napiszę też coś o wesołym miasteczku. - Towarzyska rozrywka dla plebsu - zauważyła Dottie. Świetnie. Pomogę ci przygotować materiał. Nie mogę się doczekać, by przejechać się na diabelskim młynie. Tish wzdrygnęła się. - Ty może i tak! Ja za to jestem ekspertem w strącaniu kokosów. Namówmy Cherry'ego i Rolla, by poszli z nami po podwieczorku. - Rollo? - zapytała podstępnie Daisy. - Roland Frieth. - Jasna karnacja Tish pokryła się delikatnym rumieńcem, tym samym potwierdzając słowa jej matki. - To kolega Cherry'ego. - I kapitan Ambrose - wtrąciła Dottie. - A oto i oni. - Lepiej nie wchodzić im w drogę, gdy wyciągają łódź doradziła Tish. - Traktują to bardzo poważnie. Osamotniona kokoszka zwyczajna czmychnęła na środek rzeki, kiwając głową, w poszukiwaniu azylu, gdy łódź płynnie podpłynęła do pomostu, tuż obok dwóch przycumowanych skifów. Sternik, niski i żylasty mężczyzna, z odsłoniętymi opalonymi kolanami wystającymi spod bordowych wioślarskich szortów, wyskoczył na brzeg. Mocno trzymał za

rufę, gdy jego załoga odliczała. - Bow (Wioślarz siedzący na przedzie łodzi [przyp. tłum.].). - Daisy poznała kuzyna Tish, Erasmusa „Cherry'ego” Cheringhama, jasnowłosego, poważnie wyglądającego młodzieńca, który był o wiele wyższy i bardziej umięśniony niż zapamiętała. - Dwa. - Kolejny potężny, muskularny młody człowiek o ciemnych włosach. Pomachał wesoło w ich stronę. Daisy domyśliła się, że wygrali eliminacje. - Trzy. - Cztery. - Pięć. - Sześć. - Siedem. - Szlakowy (Inaczej strok, wioślarz nadający tempo osadzie [przyp. tłum.].). - W przeciwieństwie do reszty szlakowy wydawał się nadąsany. Gdyby nie odmienny kolor włosów, równie dobrze mogliby być siedmioraczkami. Daisy nie widziała między nimi różnicy. Na komendę sternika ośmiu potężnych, muskularnych, spoconych młodzieńców weszło na deski pomostu, wprawiając je w ruch pod stopami Daisy. Czym prędzej wróciła na stały ląd. Bow i szlakowy trzymali łódź, podczas gdy pozostała szóstka układała wiosła na trawie. Po chwili cała ósemka pochyliła się nad łódką. - Ręce na pokład - zakomenderował sternik. - Gotowi. Do góry! Jednym płynnym ruchem łódź uniosła się nad wodą i odwróciła do góry dnem nad ich głowami. - Gotowe. Ruszamy! Wydłużony, wielonożny żółw pomaszerował do hangaru. - Wygraliśmy - zawołał wesoło, ruszając w drogę. - Za chwilę do was dołączymy, miłe panie. Tish i Dottie podniosły po jednym wiośle w bordowe, zielone oraz białe pasy i ruszyły za nimi. Zerkając na pozostałe mające ponad trzy metry i ociekające wodą wiosła, Daisy postanowiła

darować sobie swoją pomoc. Sternik został w tyle, patrząc spode łba na pozostałych wioślarzy. - Myślałam, że wygraliście? - zapytała zdumiona Daisy. - Co takiego? A tak, pewnie że wygraliśmy - przyznał nerwowym głosem okrągły oksfordczyk z monotonnym, nosowym akcentem rodem z Midlands (Midlands - kraina geograficzno - historyczna obejmująca środkową część Anglii, położona pomiędzy Anglią Północną a Południową [przyp. tłum.].). - Może i jesteśmy niewielkim college'em i nie mielibyśmy szans w Wielkim Wyścigu, ale w pucharze Tamizy możemy powalczyć. - Nie wydaje się pan zbyt szczęśliwy. Och, nazywam się Daisy Dalrymple, jestem kuzynką Patricii. - Horace Bott. Bardzo mi miło, panno Dalrymple. Oczywiście, że się cieszę, że wygraliśmy eliminacje - ciągnął ponurym głosem - ale nawet jeśli wygramy finał, nadal będę outsiderem. - Ponieważ pan nie wiosłuje? - Ponieważ nie mam odpowiedniego pochodzenia, akcentu, stroju czy instynktu. Kiedy zdobyłem stypendium do Ambrose, myślałem, że wystarczy, jeśli udowodnię, że na nie zasłużyłem. Ale mogę zdobyć setki dyplomów z wyróżnieniem, a mój ojciec wciąż będzie tylko drobnym sklepikarzem. - Nie ma w tym nic złego - powiedziała pocieszająco Daisy. Napoleon mówił, że jesteśmy narodem sklepikarzy, a i tak go pokonaliśmy. - Owszem, nie ma w tym nic złego, dopóki zna się swoje miejsce - marudził Bott - które z pewnością nie jest w Oksfordzie, gdzie rywalizuję z lepszymi od siebie. „Lepszymi od siebie”, też coś! Połowa z tych zarozumiałych snobów, którzy traktują mnie jak śmiecia, dostała się do Ambrose tylko dzięki swoim koneksjom. Nawet biorąc niezliczone korepetycje, będą mieli szczęście, jeśli w ogóle uda im się ukończyć studia.

Daisy nie przejmowała się jego zgorzkniałym tonem, choć podejrzewała, że miał powody do niezadowolenia. Gdyby Gervaise dostał się do Oksfordu, z pewnością nie byłaby to zasługa jego wybitnych osiągnięć akademickich, nie miałby też ambicji, by cokolwiek osiągnąć. Chyba raczej gardziłby tymi, którzy się starali, a już z pewnością nie podzielałby jej entuzjazmu, by bratać się z niższymi klasami. - A bierze pan udział w innych zajęciach? - zapytała, dodając ogólnikowo - kółkach teatralnych, debatach, zbiórkach charytatywnych, sporcie i tak dalej... No tak, w sporcie. - Myślałem, że sport mi pomoże, sterowanie. Gram też w rackets (Rackets - angielska gra powstała w XVIII w., zbliżona w swych zasadach do tenisa [przyp. tłum.].) - w zeszłym roku dostałem się nawet do drużyny uniwersyteckiej. - Gra pan w rackets dla uniwersytetu, nie tylko college'u? Gratuluję. - Wszystko pięknie, ale te eleganciki wciąż nie chcą napić się ze mną piwa po meczu - powiedział z żalem Bott. Daisy domyśliła się, że jego brak popularności był raczej wynikiem wiecznego utyskiwania niż pochodzenia. Już miała powiedzieć to na głos, ale ugryzła się w język. Z pewnością nie przyjąłby dobrze jej rad, choćby wypowiedzianych w dobrej wierze, i chociaż mu współczuła, nie darzyła go sympatią. Wyjął z kieszeni koszulki papierosy marki Woodbines (Woodbines - marka tanich papierosów produkowanych w Anglii w latach 1888 - 1988 [przyp. tłum.].). - Zapali pani? - zaproponował. - Nie, dziękuję. Zapalił taniego papierosa, rzucając zapałkę do rzeki. - Założę się, że sięga pani jedynie po tureckie. - Tak się składa, że w ogóle nie palę. Nie przepadam za zapachem dymu papierosowego - fajka to co innego, szczególnie fajka Aleca. Bott zrobił krok do tyłu, odganiając rękoma dym. - Przepraszam. Moja dziewczyna też tego nie lubi.

Przyjeżdża dziś wieczorem, zarezerwowała pokój w mieście, więc jak skończę tę paczkę, przez kilka dni nie kupię kolejnej. - Jego chwilowa radość związana z przyjazdem dziewczyny znikła, ponownie zastąpiona smutkiem. - I tak mnie nie stać na nie. Daisy kusiło, by wymienić mu listę rzeczy, na które jej nie było stać, ale uratował ją powrót pozostałych wioślarzy. Obok hangaru leżała odwrócona do góry dnem łódź, spoczywająca na podporach, zbyt długa, by zmieścić się w środku. Trzech mężczyzn ruszyło w kierunku domu, rezydencji w stylu gregoriańskim zbudowanej ze szlachetnej, czerwonej cegły z białymi, pionowo otwieranymi oknami. Za nimi rozległ się krzyk: - Tylko nie zużyjcie całej ciepłej wody! Tish, Dottie, Cherry i czwórka pozostałych podeszli do Daisy i Botta. - Daisy, pamiętasz Cherry'ego? - zapytała Tish. - Tak, oczywiście. - Bardzo mi miło, panno Dalrymple - przywitał się jasnowłosy wioślarz. - Proszę mi mówić Daisy. W końcu jesteśmy prawie kuzynami. Na jego twarzy pojawił się uśmiech. - A zatem niech będzie Daisy, jeśli obiecasz, że nigdy nie nazwiesz mnie Erasmusem. - Obiecuję! Podczas tej kurtuazyjnej wymiany uprzejmości dwóch z mężczyzn podniosło wiosła i wróciło do hangaru, a Daisy usłyszała jak ciemnowłosy wioślarz numer dwa powiedział do Botta: - Świetna robota, Bott. - Tylko dzięki temu, że święta Teresa uderzyła w zaporę powiedział sarkastycznie wioślarz numer pięć. Miał ciemne włosy, podobnie jak wioślarz numer dwa, ale zaczesane do tyłu i posmarowane brylantyną. Daisy domyśliła się, że był to nadąsany szlakowy. - Wiele łodzi w nią uderza, ten eksperymentalny tor jest

piekielnie wąski. Bott kierował nas cały czas prosto. Jutro damy Richmondowi popalić. - Chyba że nas wszystkich otruje tym świństwem, które pali. Bott posłał szlakowemu nienawistne spojrzenie, po czym odwrócił się i ruszył w stronę domu. - Daj spokój, DeLancey - powiedział numer dwa. - Nie wszyscy szaleją też na punkcie tych twoich okropnych cygar. - Nie mogę pogodzić się z tym, że muszę przyjmować rozkazy od tego wymoczka - grzmiał DeLancey. - Wszyscy sternicy są mali... - Bott nie jest żadnym wymoczkiem! - przerwała im rozgorączkowana Dottie. - Jest mądrzejszy niż wy wszyscy razem wzięci. - Daj spokój - zaprotestował Cherry. - No prawie - potwierdziła niewzruszonym głosem jego narzeczona. - Ty masz całkiem niezły umysł, mój drogi, ale jego jest pierwsza klasa. Cherry wyglądał na zrozpaczonego. - Lepiej niech pani uważa, panno Carrick - odezwał się złośliwym głosem DeLancey - bo jeszcze zostanie pani starą panną. - Wolnego! - Cherry zrobił krok do przodu. - Uważaj na język, DeLancey. Tish położyła mu rękę na ramieniu. - Nie ekscytuj się tak, kochany. Najlepszym sposobem na to, by odszczekał swoje słowa, jest niezrywanie zaręczyn z Dottie. - Oczywiście! - warknął jej kuzyn - ale chętnie wepchnąłbym mu je do gardła! - To nie pora na awantury. Jutro macie wyścig - przypomniała im Tish. - No proszę, zdrowy rozsądek i uroda - pochwalił ją kpiącym głosem DeLancey. - Dziewczyna taka jak ty marnuje się nad książkami i na wykładach. Chętnie pokazałbym ci, jak miło spędzić czas. Tish odwróciła się do niego plecami. Numer dwa, czerwony ze

złości, odezwał się przez zaciśnięte zęby: - Mówiłem ci chyba, że teraz twoja kolej, by pomóc przy wiosłach, DeLancey? - Owszem, kapitanie, mówiłeś. - Nie spiesząc się, DeLancey ruszył w stronę pozostałych wioseł. Kapitan, a zatem numer dwa, to nie kto inny, jak Rollo, narzeczony Tish, czego Daisy zdążyła się już domyślić. Wpatrywał się w DeLanceya z zaciśniętymi pięściami, po czym wzruszył ramionami i odwrócił się do pozostałych. - Tak mi przykro, Daisy - przeprosiła ją nieszczęśliwym głosem Tish. - Też mi powitanie! Daisy wymruczała coś na pocieszenie. - Ale nie przedstawiłam ci jeszcze Rolla, prawda? - oblała się rumieńcem. - Roland Frieth, kapitan załogi. - Musi mnie pani uważać za kiepskiego kapitana, panno Dalrymple - powiedział żałosnym głosem Rollo. - Nie potrafię nawet stłumić buntu w szeregach. - Sądzę, że całkiem nieźle pan sobie poradził - powiedziała z uśmiechem Daisy. - Wiosła są w drodze do hangaru, prawda? Wszyscy spojrzeli na oddalającego się DeLanceya. - Jego też powinnam była przedstawić - zmartwiła się Tish. Dottie prychnęła. - Nie dał ci zbyt wielu okazji. - Któregoś dnia - powiedział ponuro Cherry - naprawdę przeholuje i ktoś wybije mu zęby. Rollo pokręcił głową. - Wątpię. Jest mistrzem w boksie, pamiętasz? Obawiam się tylko, że któregoś dnia przyłoży Bottowi. - Bott! Jeśli o mnie chodzi, może z nim robić, co chce, byle po regatach. - Ale Cherry, on jest od Botta dwa razy większy zaprotestowała Dottie.[L.J] - Nie sądzę, by to go miało powstrzymać - powiedział Rollo. - Jego ojciec jest wprawdzie hrabią, ale on nie jest żadnym dżentelmenem, gdy w ten sposób obraża kobiety. Ale na Botta naprawdę się uwziął. - Z Botta też nie jest żaden dżentelmen - wymruczał Cherry

- nawet jeśli jest cholernym geniuszem. - Kochanie! - Stając na palcach, Dottie pocałowała go w policzek. - Jedyne, co podziwiam u Botta, to jego umysł. Nie wyszłabym za niego za żadne skarby świata. Pomyśl tylko, jakżebym mogła nazywać się Dottie Bott? Śmiejąc się, ruszyli w stronę domu.

ROZDZIAŁ DRUGI Popołudniową herbatę podano na tarasie. Cała załoga była obecna. Fakt, iż mieli na sobie flanelowe spodnie i blezery, zredukował ich w oczach Daisy do rozsądnych proporcji. Ale nawet gdy została przedstawiona tym, których jeszcze nie znała, nie była wcale pewna, czy następnym razem, gdy spotka ich nad rzeką, będzie w stanie ich odróżnić. Zdała sobie sprawę, że Cherry i Rollo wyróżniali się, nie tylko ze względu na relacje z jej kuzynką. Byli starsi od pozostałych, mniej więcej w jej wieku, gdyż przed przybyciem do Oksfordu walczyli na wojnie. Byli na trzecim roku, podobnie jak Horace Bott i Basil DeLancey, pozostali byli studentami pierwszego i drugiego roku. Niektórzy siedzieli na ogrodowych krzesłach i ławkach, inni, relaksując się na tarasie, rozłożyli się na poduszkach na posadzce o nieregularnych kształtach. Tish nadzorowała imbryk z herbatą i termos bufetowy, gdyż jej matka się nie zjawiła. - Może pójdę poszukać cioci Cynthii? - zaproponowała Daisy, czując nagły niepokój, gdy przypomniała sobie plamy środka owadobójczego widoczne na bluzce lady Cheringham. Ale wywar tytoniowy nie wydawał się szczególnie niebezpieczny, niezależnie od tego, jak szkodliwy mógł być dym z tanich papierosów. Ale musiał zawierać nikotynę, a ta, jak przeczuwała, w pewnych okolicznościach mogła okazać się trująca. Po sprawie w Albert Hall przeczytała książkę o truciznach, choć szczegółów już nie pamiętała. - Widziałem lady Cheringham w ogrodzie przed domem, kiedy schodziłem na dół - powiedział Rollo. - Miała przy sobie nożyce ogrodowe i szła w kierunku jednego z tych krzewów przypominających łabędzie. - Matka jest wniebowzięta, że ma prawdziwy angielski

ogród, i trudno ją od niego odciągnąć - wyjaśniła Tish. Cherry roześmiał się. - A wuja Ruperta ciężko oderwać od jego rękopisów. Daisy, wiesz, że pisze wspomnienia? Najwyraźniej taki jest zwyczaj wśród emerytowanych urzędników kolonialnych, rodzaj hobby, podobnie jak nadawanie domom okropnych nazw w stylu Bulawayo. Zaniosę mu herbatę. Służba pada z nóg, mając na głowie całą tę zgraję. - Machnął niedbale ręką w kierunku sączących herbatę towarzyszy. - Ja pójdę - powiedziała Daisy. - Nie przywitałam się jeszcze z wujkiem Rupertem. On lubi kanapki z ogórkiem, prawda? Zaczęła układać na talerzu stosik cienko pokrojonych trójkącików z odkrojoną skórką, ale Tish, zajęta obsługiwaniem dwójki spośród gości, odwróciła się, by ją powstrzymać. - Obawiam się, że tatuś dal nogę - powiedziała z miną winowajcy, jakby to ona ponosiła winę za to, że ojciec postanowił darować sobie obowiązki gospodarza. - Mówił, że nie może zebrać myśli, kiedy po domu pałęta się tuzin atletów, spakował więc swoje dzieło i pojechał do klubu. Bister zawiózł go na stację, kiedy pojechał po ciebie, Daisy, musiałaś się z nimi minąć. Cherry roześmiał się, ale Rollo wydawał się niepocieszony. - Do diabła, tak mi przykro, Tish - odparł. - Powinnaś mi była powiedzieć. Uciszyłbym tę zgraję. - Nie ma sprawy, głuptasie - powiedziała z czułością. Matka mówi, że to jego wina, skoro zgodził się przyjąć całą załogę. Ona, rzecz jasna, jest przyzwyczajona, ciągle gości przeróżnych podróżujących Europejczyków. Tak naprawdę wydaje mi się, że ojciec nie słuchał, gdy zaproponowałam, by was wszystkich zaprosić, więc może będzie to dla niego nauczka, by słuchać własnej córki! - Typowy facet! - powiedziała Dottie i dodała coś, czego Daisy nie zrozumiała. Cherry odpowiedział jej w tym samym języku. - Greka - wyjaśniła Tish, widząc puste spojrzenie Daisy, gdy Dottie i Cherry odeszli na bok i stanęli przy balustradzie, najwyraźniej zaangażowani w pasjonującą debatę. -

Starożytna greka, nie współczesna. Ja też nic nie rozumiem, ale potrafię ją rozpoznać. - Dla mnie to wszystko greka - przyznał Rollo, najwyraźniej zadowolony z własnego żartu. - Przez rok uczyłem się w szkole, ale nigdy nie złapałem bakcyla. Łacina była równie okropna. - Rozumiem, że nie robi pan dyplomu z języków starożytnych - roześmiała się Daisy. - Skądże! Języki nowożytne. Nauczyłem się francuskiego w czasie podróży do Francji, a niemieckiego w wojsku. W końcu wylądowałem w łączności. - To musiało być szalenie interesujące. - Bardzo. Byłem naprawdę zaangażowany. Ale problem polega na tym, że język mówiony różni się od pisanego, a co dopiero czytanie czy dyskutowanie o literaturze i tak dalej. Nigdy nie dostałbym się do Ambrose, gdyby nie ustępstwa na rzecz byłych wojskowych. Oczywiście pomógł też fakt, że ojciec jest absolwentem college'u. A teraz będę musiał powtarzać rok - zakończył niepocieszony. - A to pech - powiedziała Daisy. - Niezupełnie. Powinienem był rzucić wioślarstwo i skupić się na egzaminach. Wiem, że nie jestem szczególnie bystry, nie tak jak Cherry, któremu udało się pogodzić wioślarstwo z nauką i ukończyć studia z oceną bardzo dobrą. - Rollo odwrócił się i ściszył głos. - Nie wspominając już o tym małym wypierdku, który bez większego wysiłku zdobył dyplom z podwójnym wyróżnieniem. Daisy spojrzała na nieszczęsnego Botta, siedzącego samotnie na ławce po przeciwnej stronie tarasu, markotnie sączącego herbatę. I choć po raz kolejny bardzo mu współczuła, nie miała ochoty do niego dołączyć. Odwróciła się z powrotem do Rolla. - Będzie pan jeszcze raz próbował? - zapytała. - Tak - powiedziała w tym samym momencie Tish. Wymienili spojrzenia. Zanim Daisy zdążyła poprosić o wyjaśnienie, zjawił się DeLancey i poprosił Tish o dolewkę. - Bądź tak miła, piękna pani - powiedział, a jego znaczący

ton pozbawił jego słowa wszelkiej niewinności. Tish z kamienną twarzą nalała mu herbaty. Odwrócił się od niej z kpiącym uśmiechem, podniósł niemal pusty talerz makaroników (Makaroniki - słodkie ciastka przyrządzane z białek jaj, cukru pudru i mielonych migdałów, czasem także z niewielkim dodatkiem masła, mąki, drożdży, miodu, śmietany, żółtek, czekolady, kakao, bakalii i przypraw korzennych [przyp. tłum.].) i zaproponował je Daisy. - Lepiej się poczęstować, zanim wykończą je te wygłodzone hordy. „Najmilsza z dziewic, bądź zdrowa!” (Cytat z Hamleta (akt 5, scena 1)) - powiedział mało oryginalnie. Daisy może i nie posiadała wyższego wykształcenia, ale Hamleta znała na wylot. - Zamierza je pan rozsypać na moim grobie, panie DeLancey? - zapytała słodkim głosem. - Zapewniam pana, że nie zamierzam topić się z powodu nieodwzajemnionej miłości. Poczęstowała się ciasteczkiem, w końcu należały do jej ulubionych, celowo używając lewej ręki, by jej szafirowy pierścionek zaręczynowy błysnął w słońcu. Kamień nie był wielki, ale był dokładnie w kolorze jej oczu, powiedział Alec, szczerych, błękitnych oczu, które sprawiały, że ludzie mieli ochotę się jej zwierzać, podobnie jak on. Zatracając się w ich głębi, często zdradzał jej tajemnice śledztwa. Zaledwie godzinę temu, po dwuminutowej znajomości, Bott odkrył przed nią swoją duszę. Daisy miała nadzieję, że DeLancey nie pójdzie w jego ślady. Nie miała zamiaru tego słuchać. Był równie niesympatyczny jak Bott, ale nic go nie usprawiedliwiało, jak tamtego nieszczęśnika. DeLancey wydawał się zdumiony jej ripostą. Cokolwiek studiował, z pewnością nie był to Szekspir. Zrozumiał natomiast wymowę szafiru. Rzucając pogardliwe spojrzenie w kierunku Dottie, wciąż zatopionej w rozmowie z Cherrym, powiedział: - A więc pani również jest zaręczona, panno Dalrymple? przynajmniej nie wydawał się zaskoczony. - Tak, z policjantem - poinformowała go Daisy.

- Z...? Ale myślałem... To znaczy, lord Dalrymple nie jest pani bratem? - Nie - powiedziała szczerze Daisy, z zainteresowaniem śledząc jego reakcję. - Proszę mi tylko nie mówić, że jest pani jedną z tych niedoszłych intelektualistek? - Jestem pisarką. - Niech Bóg ma nas w swojej opiece! Skąd mi przyszło do głowy, że jest pani hrabianką. Siostra Gervaise'a? - Byłam. - Co takiego? Jak to pani była? Nie chce mi chyba pani powiedzieć, że kopnął w kalendarz? - Owszem. - Daisy zrobiła pauzę, by pozwolić mu na wyrażenie żalu, ale na próżno. - Ale nie mógł go pan znać. Był pan wtedy tylko małym chłopcem. - A do tego bardzo rozpieszczonym, pomyślała. Słysząc jej lekceważący ton, DeLancey się zarumienił. - Cedric, mój brat, znał go z Francji i czasami go wspominał, kiedy przyjeżdżał do domu na przepustki. Ale Ceddie wrócił do domu przed końcem wojny, więc nie wiedziałem... Na czas regat zatrzymał się w Crowswood Place. - Również interesuje się wioślarstwem? - Nieszczególnie, czasami wygłupia się na łódce albo żaglówce na Isis (Isis - tak studenci Oksfordu nazywają Tamizę, która przepływa przez miasteczko Oksford [przyp. tłum.].). Ale to w końcu spore wydarzenie towarzyskie. Wybieramy się wieczorem z paroma osobami na tańce do klubu Phyllis Court. Może wybrałaby się pani z nami? - Nie, dziękuję - powiedziała Daisy. Szkoda, bo chociaż nie była wielką entuzjastką tańców, był to doskonały temat na artykuł. Ale nic nie mogło jej nakłonić, by wyszła wieczorem z DeLanceyem. Wtrącił się Rollo: - Ty też się nigdzie nie wybierasz, DeLancey. Jutro jako pierwsi mamy eliminacje do pucharu Tamizy. Dziś wieczorem nikt nigdzie nie wychodzi. Za kwadrans chcę widzieć całą czwórkę w łodzi, by poćwiczyć start. Powiedz

pozostałym, dobrze? - Gdzieżbym śmiał przerywać tak urocze tete - a - tete powiedział sarkastycznie szlakowy. - Ja powiem Cherry'emu - powiedziała Daisy, podnosząc się z miejsca. - Zaniosę też filiżankę herbaty cioci Cynthii, nie wydaje mi się, by miała się zjawić. Gdy podeszła do stojącej przy balustradzie pary, usłyszała, jak Dottie mówiła z przejęciem: - A po dziewiąte... - Przepraszam, że przerywam ci wyliczanie - powiedziała ze śmiechem Daisy - ale kapitan wzywa do siebie Cherry'ego. Ćwiczenia dla czwórki za kwadrans. - Już idę. - Pocałował Dottie w policzek. - Kochanie, nie zapomnij o numerze dziewięć. Może uda ci się mnie przekonać. Patrząc, jak odchodzi, Dottie powiedziała z czułością: - Głuptas, dawno by się zgodził, gdybym nie była rok niżej. Ale muszę mu to oddać, nie zbywa moich argumentów, tylko dlatego że jestem kobietą. - Jakżeby śmiał! - zauważyła Daisy. - W końcu jego matka jest wykładowcą akademickim. Dottie roześmiała się. - To prawda. Otrzymał porządne wychowanie. Kurczę, herbata mi zupełnie wystygła, a prawie nic nie wypiłam. Mam nadzieję, że coś zostało. Wróciły do stolika z herbatą. Daisy na próżno szukała herbatnika, kawałka ciasta czy choćby kanapki, którą mogłaby zanieść ciotce. Wszystko zniknęło, co do ostatniego okruszka. - Co ciekawe, to wcale nie pomniejsza ich apetytów przed kolacją - powiedziała Tish, nadzorując pobojowisko. - To filiżanka herbaty dla matki, Daisy. Będzie musiało jej to wystarczyć. Aha, zdaje się, że dzisiaj nici z wesołego miasteczka, skoro wyciągają łódź. - Nie szkodzi. I tak wolę zaczekać na Aleca. Jeśli zaś chodzi o tańce z tym okropnym DeLanceyem - akurat! Znasz jego brata? - Lorda DeLanceya? Nie, nigdy go nie spotkałam, ale wiem,

że jest najstarszym synem hrabiego z Bicester, sporo starszym niż nasz drogi Basil, a Cherry mówił mi, że... - Tish przerwała i uśmiechnęła się spokojnie do Botta, który przymaszerował do stolika, trzymając w pogotowiu filiżankę i talerz. - Życzy pan sobie jeszcze herbaty, panie Bott? zaproponowała. - Woli pan hinduską, prawda? - A nawet jeśli tak? - warknął wojowniczym tonem sternik. Daisy uciekła. Odnalazła lady Cheringham przed domem, gdy ta przywiązywała ostróżkę do słupka. W pobliżu Bister wcześniej elegancki szofer, teraz ubrany w krótki rękaw, wyjątkowo szmatławe spodnie i rozpadający się słomkowy kapelusz - kosił okrągły trawnik wokół powozowni. Upojny zapach świeżo skoszonej trawy rywalizował ze zmieszaną wonią kwiatów. - O rety, znowu przegapiłam podwieczorek? - Lady Cheringham ostrożnie wyszła z rabatki z ziołami. - Dziękuję, Daisy, kochana jesteś - szybko wypiła herbatę. Wciąż miała na sobie poplamioną tytoniem bluzkę, zapewne nieodwracalnie poplamioną, chociaż nie wyglądało na to, by jej właścicielka odczuwała jakieś skutki uboczne. Mokre plamy musiały szybko wyschnąć w tak upalny dzień, pomyślała Daisy. Uznała jednak, że powinna poszukać informacji na temat szkodliwych efektów nikotyny, by mogła ostrzec ciotkę i poprosić, by bardziej uważała. Po kilkuminutowej pogawędce weszła do domu i zakradła się do biblioteki sir Ruperta, znajdującej się na tyłach budynku naprzeciwko salonu. Pośrodku stał długi stół otoczony kilkoma prostymi krzesłami. O tej porze roku wygodne skórzane fotele ustawiono przy oknach, a obok nich stały niewielkie stoliki. Między oknami stało ogromne orzechowe biurko, oświetlone z obydwu stron. Z wyjątkiem ściany, na której znajdował się kominek, obydwie ściany naprzeciwko drzwi i okien były od góry do dołu wypełnione książkami. I chociaż książki były ułożone tematycznie, Daisy nie miała pojęcia, gdzie rozpocząć poszukiwania, i przez jakiś czas bezskutecznie przeszukiwała półki. Już miała się poddać, gdy

zerknęła na książki leżące na stole. Dostrzegła Trujące rośliny Henslowa, a rozdział o truciznach tropikalnych był zaznaczony zakładkami. Zerkając na spis treści, Daisy znalazła tytoń, otworzyła odpowiednią stronę i szybko przeczytała opis. Odkryła, że nikotyna związana była z wilczą jagodą. Obszerna lista straszliwych symptomów zatrucia nikotynowego obejmowała: bóle głowy, nudności, zawroty głowy, chaotyczne zachowanie i konwulsje, które mogły prowadzić do śmierci. Ale najbardziej niepokojące było to, że substancja wchłaniana przez skórę była szczególnie niebezpieczna. Pobiegła poszukać ciotki. - Tak, kochanie - powiedziała lady Cheringham z roztargnieniem, choć nie chaotycznie, pochylając się, by wyciągnąć z róż natrętny chwast, bez wyraźnych zawrotów głowy. - Zaraz pójdę i się przebiorę. Przypomnę też Bisterowi, by zamykał szopę, choć jestem pewna, że już to robi. Arszenik, wiesz, na szczury, i cyjanek na gniazda os. Paskudne rzeczy. Daisy czuła, że zrobiła wszystko, co w jej mocy, by uchronić ciotkę Cynthię przed okrutną śmiercią. Kolacja, w jeszcze większym stopniu niż podwieczorek, miała na celu zaopatrzenie załogi w paliwo. Daisy była zdumiona ilością pochłanianego jedzenia. W tych okolicznościach rozmowa była zbędna. Dzięki pewnemu jąkale, jasnym, rzadkim wąsom i godnym pozazdroszczenia długim, czarnym, kręconym rzęsom, Daisy udało się dopasować imiona do twarzy. Czwórka studentów drugiego roku obejmowała: Poindextera (jąkałę), Wellsa (z rzęsami), Mereditha (z wąsami) i Leigha. Daisy siedziała obok Fosdyke'a, jedynego pierwszoroczniaka w załodze, a właściwie w dwóch załogach. Pierwszorzędny wioślarz, jak określił go Rollo, wiosłował już dla szkoły St. Paul, zanim trafił do Oksfordu, i był członkiem zarówno czwórki, jak i ósemki z Ambrose. Podwójne zmęczenie i obecność starszych niewątpliwie przyczyniły się do tego, że był najbardziej małomównym członkiem i tak małomównego towarzystwa.

- Poproszę sól - to była najdłuższa wypowiedź, którą Daisy od niego usłyszała w trakcie całej kolacji. Kiedy jednak wstawali od stołu na koniec posiłku, stłumił ogromne ziewnięcie, przeprosił i powiedział: - Idę do łóżka. Tych gości nie da się namówić na poważny trening, ale ja lubię przebiec parę mil przed śniadaniem. - Brawo - powiedziała z uśmiechem Daisy, czując jak przechodzi ją dreszcz. Choć podziwiała tych, którzy osiągali sukcesy, uważała sport za torturę, której należało za wszelką cenę unikać. Podobnie zresztą myślała o brydżu, choć pasja jej matki zmusiła ją, by nauczyła się grać. Kiedy w drodze do salonu Leigh, Meredith i Wells zaprosili ją na partyjkę, pokręciła głową z udawanym żalem. - To miło z waszej strony, ale, niestety, nie gram. - Nauczymy panią - zaproponował Meredith. - Jestem beznadziejna w kartach. Obawiam się, że mój partner by mnie zamordował. Protestowali, ale niezbyt mocno. Nie ustępowała, więc przekabacili Poindextera, który chciał napisać list, obiecując mu pierwsze rozdanie. Lady Cheringham była zatopiona w lekturze książki o ogrodnictwie. Daisy wolnym krokiem wyszła przez okno balkonowe na taras. Słońce zdążyło już zajść, ale niebo wciąż było rozświetlone kolorami, odbijającymi się w lśniącej, różowej tafli wody. Jeszcze przez godzinę czy dwie miało być widno. Tish i Rollo, Dottie i Cherry byli na tarasie, ale wyraźnie podzieleni na pary. Daisy nie chciała im przeszkadzać. Ruszyła w stronę rzeki, tęskniąc za Alekiem. Jutro wieczorem będzie go miała tylko dla siebie, i to przez cały weekend. I choć uwielbiała jego córkę Belindę, ta perspektywa wydawała jej się cudowna. Obiecał nie zostawiać w Scotland Yardzie żadnego telefonu kontaktowego. Tylko jedno mogło popsuć im weekend: jakaś ważna sprawa, która wypłynęłaby przed jego przyjazdem. Daisy doskonale wiedziała i zdążyła pogodzić się z tym, że małżeństwo z

detektywem nie będzie łatwe. Nie chciała jednak o tym myśleć, zaczęła więc planować ich wspólny czas. Jednoosobowy skif sunął w górę rzeki długimi, leniwymi ruchami, wprawiając w popłoch całą rodzinę perkozów siedzącą na ciemnych falach różowej wody. Po chwili, na zakręcie przy Hambleden Lock, zaterkotała motorówka, kierując się w stronę portu w mieście. Zagwizdała ostrzegawczo w stronę łódki. Gdy ucichł warkot silnika, odezwała się hałaśliwa muzyka organów parowych, niosąca się po wodzie od strony wesołego miasteczka. Daisy cieszyła się, że nie udało im się pójść dziś wieczorem. Miała przynajmniej wymówkę, by zabrać Aleca na diabelski młyn, a pocałunek na górze karuzeli był wręcz obowiązkowy. - Do diabła! - Uderzyła ręką w odsłonięte ramię, zgniatając komara. Ale spóźniła się, zostawił po sobie krwawą plamę. Wokół jej głowy zabrzęczało więcej owadów. Pocierając ramię chusteczką zwilżoną śliną, czym prędzej ruszyła do domu. Przy balustradzie po przeciwnej stronie schodów stały dwie ciemne postacie. W zapadającym zmierzchu widoczne były dwa żarzące się punkciki. Postać stojąca po prawej stronie była nieco mniejsza. Horace Bott, domyśliła się Daisy, i jego Woodbiny. Zapach taniego papierosowego dymu unosił się nad ciężką wonią róż. Westchnęła. Nie mogła tak po prostu pomaszerować do przodu, nie zamieniając z nim choćby słowa. Dym przynajmniej odstraszy komary. Kiedy weszła na schody, drugi mężczyzna odwrócił się, by się jej przyjrzeć. W świetle rzucanym przez okno rozpoznała Basila DeLanceya, a po chwili poczuła duszący zapach jego cygara. Bez wątpienia bardzo drogiego, ale zapach był obrzydliwy, zdolny zabić setki komarów w locie. Zakasłała. Oba czerwone punkciki natychmiast wylądowały w krzakach róż. - O rety! - wymruczała pod nosem Daisy. Wyglądało to tak, jakby obaj chcieli z nią porozmawiać. Jeśli zatrzyma się na górze i pozwoli im się zbliżyć, będzie robiła za tarczę obronną przeciwko strzałom DeLanceya skierowanym w

stronę Botta. Może uda jej się przepłynąć między Scyllą i Charybdą, rzucając jedynie: „Cudowny wieczór! Dobranoc”. - Cudowny wieczór - zdążyła powiedzieć. - Na jutro zapowiadają upał - Bott zaczął pierwszy. - Ale to lepsze niż deszcz czy boczny wiatr - przyznał. Daisy odwróciła się w jego stronę. Pod wieloma względami wydawał się jej mniejszym złem, a gdyby go zignorowała, poczułby się nie tylko urażony ale i zraniony. - Boczny wiatr pewnie okropnie utrudnia sterowanie powiedziała. - Na tym eksperymentalnym torze, który ma zaledwie siedemdziesiąt pięć stóp szerokości, wystarczy wektor wiatru... Daisy roześmiała się. - Niech pan nie mówi mi o szczegółach technicznych. Jeśli chodzi o przedmioty ścisłe, w mojej szkole trzymano się zasady: czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. Pan robi dyplom z nauk ścisłych? - I matematyki - wycedził DeLancey, dołączając do nich. - Czego można się spodziewać po dzieciaku sklepikarza? - Z pewnością lepszych manier niż po dzieciaku hrabiego! warknęła Daisy. Z ulgą usłyszała za plecami kroki, które obwieściły przybycie Poindextera i Leigha. Jeden zapalał papierosa, drugi ubijał fajkę. - Cudowny wieczór - zauważył Leigh. - Łatwo ci m - ówić, ty wygrałeś. S - słuchaj, DeLancey ciągnął Poindexter - ty zdaje się lubisz whisky, prawda? Lady Cheringham poprosiła kamerdynera, by przyniósł p pierwszorzędną sz - szkocką. Też powinieneś spróbować, Bott - dodał łaskawie. - Nie piję mocnych trunków. - Piwo jest napojem niższych klas - powiedział DeLancey. Wszystko inne jest zbyt mocne na ich słabe głowy. - Coś t - takiego! Leigh obrócił śmiech w kaszel. Rozwścieczona Daisy wzięła

Botta pod ramię. - Może wejdziemy do środka, panie Bott? Na zewnątrz jest zbyt dużo irytujących owadów. - Popchnęła go w kierunku wejścia. - Widzi pani - wymamrotał wściekłym głosem. - Nic nie robię dobrze. Nienawidzą mnie nawet za to, że studiuję matematykę i fizykę zamiast martwych języków. Zamierzam przyjąć stypendium z Cambridge, gdzie poważnie traktuje się matematykę i nauki ścisłe. - Czyżbyś zamierzał opuścić Oksford? - zapytał DeLancey, podchodząc do Daisy z drugiej strony, gdy wchodzili do salonu. Wells i Meredith leżeli rozłożeni w fotelach, ze szklaneczkami w ręku. Kiedy weszła Daisy, z trudem wstali na nogi. - Panna Cheringham prosiła, by pani powiedzieć, że obie z panną Carrick udały się już na górę, panno Dalrymple powiedział wąsaty Meredith. - Dziękuję. Również pójdę już na górę. Dobranoc. - Dobranoc - powiedzieli chórem, a DeLancey dodał: „słodkich snów". Daisy miała nadzieję, że Bott ruszy w jej ślady. Gdy dotarła do drzwi, obejrzała się. Podszedł do barku. Za nim stał DeLancey i przyglądał mu się ze złośliwym uśmieszkiem. Bott, z zaciętą twarzą, nalał sobie whisky. Daisy miała przeczucie, że zamierzał ją wypić.

ROZDZIAŁ TRZECI Ukąszenie komara zaczęło na dobre swędzieć. Pocierając skórę wokół ugryzienia i zwalczając pokusę, by się podrapać, Daisy skręciła w prawo na podeście na szczycie schodów. Z łazienki na końcu korytarza wyłonił się Cherry. Spod niebieskiego szlafroka wystawały nogawki piżamy w niebiesko - białe pasy. - Pomyliłaś drogę - powiedział, podchodząc do niej. - Spisz w pokoju z Tish, prawda? Jej pokój jest po tamtej stronie, pierwszy po prawej, zaraz za schodami. Ciocia Cynthia umieściła wszystkich facetów w tym skrzydle. - Ach tak, zapomniałam. Kiedy ostatnim razem tu byłam, spałam właśnie tu - wskazała na najbliższe drzwi. - Wierz mi, nie chciałabyś tam wejść. To pokój Fosdyke'a i tego dra... gałgana DeLanceya. Fosdyke śpi jak kamień. Nie liczyłbym na to, że się obudzi, by bronić twojej cnoty. - Czy DeLancey naprawdę jest aż tak zły? - Cóż, krążyły jakieś paskudne plotki o nim i pewnej dziewczynie ze sklepu, ale nie przypuszczam, by próbował narzucać się córce wicehrabiego. Choć na twoim miejscu, trzymałbym się od niego z daleka, szczególnie w ciemnych zakamarkach. Tish miała z nim kłopoty na majowym balu w Ambrose. - A Rollo wziął go jeszcze do załogi! - Jest cholernie dobrym wioślarzem, a załoga i tak była już skompletowana. Gdyby go nie wziął, rozpętałaby się niezła afera. Co gorsza, wcześniej został już zaproszony do rezydencji i przyjął zaproszenie. - Ale się narobiło. - Prawda? Przysięgam, że mu przyłożę, jeśli jeszcze raz obrazi Dottie. Ale dopiero po regatach - dodał szybko. - Oczywiście - powiedziała ze śmiechem Daisy. - Macie

spore szanse na wygraną, prawda? - Całkiem niezłe. Bott jest palantem, ale to pierwszorzędny sternik, a to szczególnie ważne na tym wąskim torze, chociaż jest prosty. Czwórka ma naprawdę duże szanse w wyścigu gości. Mam nadzieję, że uda nam się coś wygrać. Dla mnie to nie ma aż takiego znaczenia, ale podbudowałoby trochę Rollo. Biedaczek może tego nie pokazuje, ale jest bardzo przybity, że będzie musiał powtarzać rok. - Będę wam kibicować. Lepiej już się położę - powiedziała, słysząc zbliżające się z dołu kroki i salwy śmiechu. Dobranoc. - Dobranoc, Daisy. Cieszę się, że tu jesteś. Dottie i Tish nie będą się czuły już tak zdominowane! Daisy odwróciła się z uśmiechem. Mężczyźni głośno wchodzili po schodach. - Cicho! - powiedział czyjś ostrzegawczy głos. Zwalczyła pokusę, by zerknąć przez balustradę. Jeśli Bott dał się namówić na większą ilość whisky, niż był w stanie wypić, z pewnością dowie się o tym rano. Przynajmniej nie mógł już narzekać, że nikt nie chciał się z nim napić. Daisy zastała Tish siedzącą przy toaletce i kremującą twarz. - Cieszę się, że intelektualne zapędy nie wykluczają odrobiny próżności - powiedziała. - Żadna ze mnie intelektualistka - przyznała Tish, potwierdzając tym samym słowa matki. - Ale moja ciotka, matka Cherry'ego, byłaby strasznie rozczarowana, gdybym nie poszła na studia. Jestem zdeterminowana, by zdobyć dyplom, nawet jeśli miałoby mnie to zabić. - Jest aż tak źle? - Nie, nie jest najgorzej. Daję sobie radę, o ile nie narobię zaległości. Ale Daisy, okropnie martwię się o Rolla. - Cherry mi mówił, że przejmuje się egzaminami bardziej, niż to okazuje. - Spodziewając się dłuższego wywodu, Daisy usiadła na łóżku. Z zadowoleniem zauważyła, że różowa, bawełniana piżama Tish leżała na polowym łóżku. - Czuje, że mnie zawiódł, bo zamiast się uczyć, wiosłował.

Widzisz, od razu po studiach chciał rozpocząć pracę w dyplomacji i odłożyć pieniądze, byśmy mogli się pobrać, kiedy ja skończę college w przyszłym roku. Bardzo interesuje się służbą dyplomatyczną, ale bez dyplomu może być tylko zwyczajnym urzędnikiem. - Pewnie tak. - Chcę, żeby został w Ambrose i powtórzył rok, ale on zaczął mówić o tym, żeby rzucić studia i znaleźć jakąkolwiek pracę, byśmy mogli się pobrać. Fakt, że jest starszy od pozostałych studentów, wcale nie pomaga. - Jego rodzina nie ma żadnych pieniędzy? - Ma starszego brata i dwoje młodszych. Zapłacą za kolejny rok college'u, ale później będzie zdany na siebie. My będziemy zdani na siebie - powiedziała gwałtownie Tish. - Ja na pewno za niego wyjdę. Głuptas nie chce oficjalnych zaręczyn, żeby nie wiązać mi rąk. Dostanę jakieś pieniądze od ojca i chętnie podejmę pracę, ale on nie chce na mnie żerować. Jest taki szlachetny! - powiedziała, pociągając nosem. - A jeśliby został i zdobył dyplom... ? - Rozpocząłby pracę w dyplomacji i pewnie musielibyśmy jeszcze rok czy dwa poczekać. Ale może nie. Poza tym mielibyśmy jeszcze jeden wspólny rok w Oksfordzie i miałabym okazję trochę nad nim popracować. - Jestem pewna, że by ci się udało. A co o tym sądzi Cherry? - On jest oczywiście za tym, by Rollo został, ale tak naprawdę nie rozumie, co on czuje, szczególnie gdy chodzi o dyplomację. Dla Cherry'ego uniwersytet jest całym jego życiem. - W końcu niemal się tam wychował, prawda? Tish pokiwała głową. - On i Dottie chcą pójść w ślady jego rodziców i nawet sobie nie wyobrażasz, jak im zazdroszczę! - W jej oczach pojawiły się łzy, które spłynęły po jej zbolałej twarzy. Szybko je wytarła. - Przepraszam, marna ze mnie gospodyni. Chciałabyś się wykąpać? Jestem pewna, że zostało jeszcze trochę ciepłej wody. - Niekoniecznie. Kąpałam się rano. Wystarczy, że się umyję.

Kuzynka zmusiła się do uśmiechu. - Może to i lepiej. Tak naprawdę powinnam chyba powiedzieć, że mam nadzieję, że zostało jeszcze trochę ciepłej wody. Nie wyobrażasz sobie, ile ci faceci jej zużywają. Bister przysięga, że nie robi nic innego, tylko cały czas podgrzewa bojler. - Pomyśl tylko, co by było, gdyby się nie myli! - krzyknęła Daisy, ześlizgując się z łóżka i sięgając po kosmetyczkę z nocnego stolika. - Upiorna myśl. Dziękuję, że mnie wysłuchałaś, Daisy. Nie mogę o tym rozmawiać z matką ani z Dottie, a od razu lepiej się czuję, gdy to z siebie wyrzuciłam. - To dobrze. Pomyślę o tym. Może będę mogła dyskretnie popchnąć Rolla w odpowiednim kierunku. Zaraz wracam. Kiedy wróciła z łazienki, Tish już prawie spała na swojej polówce. - Śniadanie jest od dziewiątej - wymamrotała. - Dobranoc. - Dobranoc, Tish. - Nawet ukąszenie komara i przerażające odkrycie trzech nowych piegów na nosie nie powstrzymały by Daisy od snu. - Muszę nosić kapelusz - powiedziała sobie i zasnęła. Lady Cheringham sprytnie uniknęła porannej serdeczności, decydując się na śniadanie w łóżku. Ale Tish, Dottie i Daisy były bardziej zawzięte. Razem zeszły do jadalni. Młody Fosdyke, z różowymi policzkami i przeraźliwie jasnym spojrzeniem, jak na tę porę dnia, był już w połowie swojej porcji jajek i kiełbasek. Rollo i Cherry również rozpoczęli już śniadanie, a Wells i Poindexter stali przy kredensie, badając zawartość naczyń na elektrycznych podgrzewaczach. Kiedy zjawiły się dziewczęta, obaj odsunęli się na bok. - Panie przodem - powiedział z galanterią Wells. - Ależ proszę - powiedziała Tish. - Musicie jeszcze strawić to wszystko przed startem. - Bott nie będzie dziś rano zbyt wiele trawił - obwieścił Leigh, wchodząc do pokoju. - Nie czuje się najlepiej. Meredith trzyma mu głowę pod kranem z zimną wodą.

- Jest chory jak pies. - DeLancey zjawił się tuż za Leighem. Mówiłem palantowi, że nie ma głowy do mocniejszych trunków. - Co takiego? - Rollo aż podskoczył. - Bott się wczoraj upił? - Zalał się w trupa - potwierdził DeLancey zadowolonym głosem. Rollo ruszył do drzwi. - Niech ja tylko dorwę tego małego padalca! Daisy ruszyła za nim. Gdy dotarła do holu, był już przy schodach. Zamykając za sobą drzwi do jadalni, zawołała: - Rollo, zaczekaj! - O co chodzi? - zapytał niecierpliwym głosem, jedną nogą już na schodach. - Bott nie jest niczemu winien, przynajmniej nie do końca. Został sprowokowany do picia whisky, a jest przyzwyczajony do piwa. Nawet święty dałby się złapać. - DeLancey? - A któż by inny? Rollo jęknął. - Bott jest idiotą, jeśli nie widzi, że tańczy tak, jak mu DeLancey zagra. - Tak naprawdę DeLancey tak go podszedł, że nie miał szans. Ten facet uwielbia sprawiać kłopoty, nawet jeśli miałby odciąć sobie nos, by oszpecić własną twarz. Ale jest też w czwórce. Myślisz, że to zrujnuje szanse ósemki? - Trudno mi powiedzieć, dopóki nie ocenię sytuacji. Możesz poprosić Tish, by wysłała na górę hektolitry czarnej kawy? Rollo kontynuował swoją wspinaczkę, przeskakując po dwa stopnie naraz. Daisy przekazała jego prośbę, po czym poczęstowała się bekonem, tostami i herbatą. Dołączyła do Dottie i Cherry'ego, którzy na szczęście siedzieli na drugim końcu stołu, z dala od DeLanceya, i cichym głosem przedstawiła okoliczności obecnego stanu Botta. Fosdyke cały czas spokojnie przeżuwał. Leigh, Poindexter i Wells, którzy w jakimś stopniu przyczynili się do upadku sternika, byli raczej zawstydzeni. I choć nic nie mówili, ich

wymowne spojrzenia rzucane w kierunku DeLanceya sugerowały, że nie mieli ochoty stać się ofiarami jego kąśliwych uwag. DeLancey z kolei wydawał się podenerwowany. Czyżby żałował tego, że być może sprzeniewierzył szanse ósemki? Może nie przyszło mu to do głowy, gdy poprzedniego wieczoru knuł swoją intrygę? Drzwi otworzyły się i zjawił się Meredith, a za nim Bott. Rollo zamykał pochód, trzymając Botta za ramię, wspierającym czy też opiekuńczym gestem, lub jednym i drugim. Bott był zielony na twarzy i chodził tak, jakby pod stopami miał skorupy jaj. - Poczujesz się o niebo lepiej, jak coś zjesz - powiedział zachęcającym głosem Rollo. Bott jęknął i zrobił się jeszcze bardziej zielony, gdy zapach śniadania uderzył go w nozdrza. - Nie mogę - wymamrotał, cofając się. - Pozwólcie mi wrócić do łóżka i umrzeć w spokoju. - Weź się w garść, stary. Za parę godzin mamy wyścig. - Nie dam rady, mówię ci. - Chwycił się za głowę obiema rękoma. - Głowa mi pęka. Wzrok mi się rozmazuje, nie dam rady sterować. Rollo zacisnął usta. - W takim razie zadzwonię do organizatorów i zobaczę, czy uda im się przełożyć nasz wyścig na popołudnie. Ale program jest dość napięty, wątpię, by im się udało. - Tak to jest, gdy zaufa się plebsowi - powiedział z pogardą DeLancey. - Zawsze mówiłem, że nie powinni go wybierać na sternika. Łajdak, nie dość, że nie potrafi pić jak dżentelmen, to jeszcze nie ma za grosz poczucia lojalności. - Dobrze, do diabła, już dobrze! Zrobię to. Ale teraz dajcie mi już wyjść. - Przyciskając rękę do ust, Bott uciekł. - Może klin? - zasugerował Wells. - Aspiryna i suchary - zaproponował Cherry. - Możemy spróbować - odezwał się ponuro Rollo, rzucając w kierunku DeLanceya złowrogie spojrzenie. - Nie chciałbym nas wycofać. - Chodź i zjedz śniadanie - powiedział Cherry.

- Ja się nim zajmę. Daisy, Tish i Dottie chciały zobaczyć końcówkę wyścigu, a ponieważ czekała je przeprawa na drugą stronę rzeki i półtoramilowy spacer, wyruszyły na długo, zanim wyścig się rozpoczął. Zostawiły rozgrzewających się na trawniku wioślarzy, obserwowanych przez bezwładnego, wciąż bladego sternika, rozłożonego na leżaku na tarasie. Tish i Dottie przeprawiły się z Daisy na drugą stronę lśniącej w słońcu rzeki w jednym ze skifów. Daisy siedziała na tylnym siedzeniu i trzymając w ręku linki steru, próbowała sterować. Kiedy ostatni raz była na łódce, a było to dawno temu, sterowała za pomocą drewnianego rumpla, a to oznaczało pchanie w lewą stronę, by skręcić w prawo. To wspomnienie nie dawało jej spokoju i wciąż ją myliło, choć sprawa była całkiem prosta. Należało pociągnąć za prawy sznurek, by skręcić w prawo, i za lewy, by skręcić w lewo. Na szczęście pozostałe łódki, pontony, motorówki, kajaki i inne łodzie, kierujące się w górę rzeki w stronę toru wyścigowego, były pod lepszą kontrolą. Dziewczęta co chwilę słyszały pokrzykiwania, pohukiwania i gwizdy, ale w końcu bezpiecznie dotarły do brzegu Remenham. Tish, czerwona na twarzy, przywiązała łódź do pala. - Jak będziemy wracać, darujemy sobie ster - powiedziała surowym tonem. - Będziemy sterować wiosłami. - Będę wdzięczna! - powiedziała Daisy, wachlując się kapeluszem. Po chwili przypomniała sobie o nowych piegach i szybko włożyła go z powrotem. Kapelusz był całkiem nowy i choć raz niekupiony na wyprzedaży u Selfridge'a. Jej sprytna, jak zawsze, współlokatorka Lucy odkryła prawdziwy skarb - pewną modystkę na Kings Road, która miała niskie ceny, bo dopiero rozkręcała interes. Kapelusz był granatowy, słomkowy, w kształcie klosza, z rozszerzającym się, dającym cień rondem, otoczony wianuszkiem stokrotek, które idealnie pasowały do niebieskiej sukienki Daisy również ozdobionej stokrotkami. Była z niego całkiem zadowolona. Nie miała ambicji, by konkurować ze wspaniałymi nakryciami głowy stworzonymi na spotkanie w

Royal Ascot sprzed dwóch tygodni, które modne damy ponownie prezentowały w Henley. Poza tym, pomyślała Daisy, kapelusz z dużym rondem nie wyglądałby profesjonalnie. Zerknęła na sukienkę. Może powinna była włożyć uszyty na miarę kostium? Ale dzień był zbyt piękny! Poza tym jej strój nie miał nic wspólnego z jej referencjami, upomniała siebie. W torebce, obok notesu, miała przepustkę prasową wystawioną przez biuro regat. Zastanawiała się, czy zawdzięcza ją prestiżowi amerykańskiego czasopisma, czy tytułowi wielmożnej pani, który nosiła przed nazwiskiem, a który potrafił otworzyć wiele drzwi. Ruszyły przybrzeżną ścieżką, mijając bagniste łąki ukwiecone połyskującymi, żółtymi jaskrami. Wokół nie było jeszcze zbyt wielu ludzi. - Tam jest nowa linia startowa - pokazała Tish, gdy dotarły do brzegu rzeki na wyspie Tempie. - Kiedyś była po stronie Bucks. W połowie wyspy, na brzegu, zebrała się garstka ludzi. Na miejscu była już łódka organizatorów, ale nie było jeszcze łodzi Ambrose ani ich przeciwników z Marlow Rowing Club. Gdy mijały górny kraniec wyspy, Daisy zerknęła na tak zwaną świątynię, dotąd zasłoniętą drzewami. Niewielki budynek okazał się ogrodzoną altaną z otwartą, otoczoną kolumnami kopułą. Od frontu znajdował się szeroki pomost, od północy osłonięty wierzbą płaczącą - idealne miejsce na piknik. Oczywiście był to teren prywatny, należący, jak sądziła Daisy, do Crowswood Place, gdzie zatrzymał się lord DeLancey, po stronie Buckinghamshire. A może w tym miejscu było już Oxfordshire? Adres Cheringhamów był w Bucks, ale Henley - on - Thames należało do Oxon. Miasteczko było teraz dobrze widoczne za trybuną klubu Phyllis Court. Budynki z czerwonej cegły i brązowe dachówki ciągnęły się wzdłuż rzeki, zdominowane przez kwadratową, szarą wieżę kościoła St. Mary. Osiemnastowieczny most ukrył się za zakolem rzeki przy Poplar Point. Na brzegu Berkshire,

tuż przy linii mety, wyłaniały się z łęgów trybuny i markizy, niczym ogromne grzyby. Dobre pół mili spacerkiem. Daisy zerknęła na zegarek. Miały jeszcze mnóstwo czasu, zanim rozpocznie się pierwszy wyścig. Minęły Remenham Club i dotarły do wesołego miasteczka. Organy parowe milczały, koniki z karuzeli stały nieruchomo, stoiska były zasłonięte. A nad wszystkim, niczym stalowa pajęczyna, górował diabelski młyn. Jaskrawe wagoniki przypominały schwytane w sieć owady. Wokół kręciło się kilku zaspanych mężczyzn z papierosami w ustach, którzy wykonywali przeróżne prace. - Wygląda kiczowato, kiedy nie ma ludzi, prawda? powiedziała lekko zdenerwowanym głosem Tish. - Potrzebne są tłumy, gwar, muzyka. W lesie Remenham Hill zakukała kukułka. Roześmiały się. Dotarły do głównej trybuny. Dottie i Tish miały gościnne przepustki załogi Ambrose. Daisy pokazała swoją przepustkę prasową i została wpuszczona wraz z nimi. - Wow! - krzyknęła z ulgą. - Jeszcze nigdy z niej nie korzystałam. To naprawdę działa. - Sezamie, otwórz się - powiedziała Tish. - Chodźcie, zajmijmy miejsca na trybunach. Dottie, masz lornetkę Cherry'ego? Dottie otworzyła niewielką, przewieszoną na ramieniu torbę, pogrzebała w niej i wyłuskała lornetkę. - Proszę. Tylko nie zgub przesłonki, bo cię zabije. Albo mnie. Wspięły się na główną trybunę. O tak wczesnej porze na miejscu byli tylko najwięksi entuzjaści wioślarstwa, dżentelmeni od lat osiemnastu do osiemdziesięciu, większość w czapkach i blezerach. Dominował jaskrawy, by nie powiedzieć krzykliwy, łososiowy róż Leander Club (Leander Club - jeden z najstarszych klubów wioślarskich na świecie z siedzibą w Remenham w hrabstwie Berkshire [przyp. tłum.].), którego siedziba mieściła się przy samym brzegu za Stewards' Enclosure, obok mostu. Przysłuchując się zawiedzionym głosom, Daisy zrozumiała, że ósemka z Leander odpadła w pierwszym

wyścigu eliminacyjnym do Wielkiego Finału. Ale mieli nadzieję na parę w Srebrnym Pucharze i pojedynczą łódź w Diamentowym. W oddali rozległ się huk pistoletu startowego. Natychmiast w ruch poszły lornetki, a gawędząca na dole jaskrawa grupa pośpiesznie ruszyła na trybuny. - A więc Bott doszedł do siebie! - westchnęła Dottie, dając upust nieświadomemu napięciu. - Cholernie dobry widok! - komentował do swego towarzysza siedzący przed nimi członek klubu Leander. - Nie byłem przekonany do tego nowego toru, ale już sam fakt, że start jest na południu wyspy Tempie, to spore usprawnienie. Tish skierowała lornetkę w dół rzeki. - Niewiele widzę - powiedziała. - Same kropki. Trudno powiedzieć, kto jest na przedzie. - Pokaż. - Kolej na Dottie. - Jesteśmy po stronie Berks, prawda? Słońce strasznie mocno świeci i odbija się od wody. Rety, wygląda to tak, jakby stali w miejscu. - Faktycznie, z tej odległości wydaje się, że poruszają się bardzo wolno - zgodziła się Tish. - Proszę, Daisy, twoja kolej. Daisy zmrużyła oczy, ustawiła ostrość i ponownie zerknęła. Widziała obydwie łodzie pełznące w górę rzeki. Skierowała lornetkę na Phyllis Court, gdzie trybuny były jeszcze bardziej wyludnione, a potem na flotyllę małych łódek tłoczących się na rzece. Pomiędzy nimi sunęły łodzie wyścigowe, kierując się w dół rzeki na linię startu. Ponownie skierowała lornetkę na tor wyścigowy. Teraz widziała już poszczególne postacie ciągnące za wiosła. Widok był nieco zniekształcony, ale wydawało jej się, że zawodnicy Marlow wysuwali się na prowadzenie. Załoga z Ambrose wyraźnie przyspieszyła. Zbliżała się do osady Marlow, mozolnie, centymetr po centymetrze. Nagle, zupełnie bez uprzedzenia, Bott wychylił się za burtę i zwymiotował. - O rety! - Co się dzieje? - krzyknęła Tish. - Patrzcie, gwałtownie

zeszli z kursu. Co się stało? - Uderzyli w zaporę - powiedziała zrezygnowanym głosem Dottie, gdy Daisy podała lornetkę Tish. - Teraz już tego nie nadrobią. - Sternik jest chory jak pies - powiedział któryś z członków Leander. - Tak samo jak w załodze Oriel w środę. Drugi pokiwał głową. - Już po nich, nie mają szans. Wielka szkoda. Jaki jest następny wyścig? Daisy obserwowała łódź Marlow, która szybko oddaliła się od kulejących przeciwników. Załoga z Ambrose wzięła się w końcu garść na tyle, by pokonać prąd rzeki, ale ledwo co. Po chwili Daisy gołym okiem dostrzegła Botta skulonego w nieszczęsną kulkę przy rufie. Musiał trzymać prosto ster, by siedzący na rufie Cherry mógł dawać wioślarzom odpowiednie komendy, aby choć trochę trzymali się toru. - Chodźmy na metę - zaproponowała ze smutnym wyrazem twarzy Tish. Dotarły do unoszących się na wodzie pomostów, tuż za linią mety, w chwili gdy osada Marlow ją minęła. Rozległy się brawa, choć nikt nie wiwatował. Załoga z Marlow przeszła do kolejnej rundy, ale nie było to zwycięstwo, z którego mogli być dumni. Zgaszona osada Ambrose dotarła do mety. Obecni i byli studenci college'u w bordowych blezerach zgromadzili się wokół nich, wyrażając współczucie. Dwoje najmłodszych przykucnęło, by przytrzymać łódź, gdy Rollo kierował załogę na brzeg. Ośmiu zrozpaczonych wioślarzy opuściło łódź. Cherry i Rollo skrzywili się, widząc trójkę dziewcząt. Rollo i numery od trzech do siedmiu w towarzystwie Tish i pozostałych sympatyków ruszyli z wiosłami do stojaków przy namiotach. - Zawsze możemy spróbować za rok - powiedział filozoficznie Meredith. - A ty masz przed sobą jeszcze czwórkę, Frieth. - Pocieszał Rolla Poindexter. Zignorowany Bott leżał skulony na rufie, obejmując głowę. Wokół było mnóstwo pomocnych rąk, gotowych trzymać łódź,

więc Cherry podszedł do niego. - Chodź, stary. Co się stało, to się nie odstanie. - Wyciągnął do niego rękę. Bott przyjął jego pomoc i wygramolił się na zewnątrz. Stał, chwiejąc się na pomoście. Miał zamknięte oczy i pobladłą twarzą. - To przez to bujanie - wymamrotał. - I oślepiający blask słońca na wodzie. Mówiłem, że się nie nadaję. - Nie nadaje! - wybuchnął DeLancey, gwałtownie odwracając się od mężczyzn, z którymi rozmawiał. - Nie nadajesz się, by zadawać się z dżentelmenami, ty parszywy prostaku! Kanalie takie jak ty w ogóle nie powinny opuszczać swoich nor. Odsunął na bok Cherry'ego i z całej siły pchnął Botta w pierś. Sternik tyłem wpadł do wody.

ROZDZIAŁ CZWARTY Bott pojawił się na powierzchni, wypluwając wodę. - Pomóżcie mi - krzyczał spanikowanym głosem. - Nie umiem pływać. Daisy chwyciła za najbliższy hak do cumowania łodzi. Rollo przebiegł obok niej, wprawiając pomost w ruch. Cherry już był na kolanach i próbował złapać machające ręce Botta. - Już dobrze - powiedział uspokajającym głosem. - Tu jest najwyżej metr głębokości. Nie możesz się utopić. Stary, postaw nogi na dnie. Wstań. Bott, czerwony ze wstydu, stanął do pasa w wodzie. Zrobił krok do przodu, a Rollo i Cherry wyciągnęli go na brzeg. Mętna woda spływała mu z włosów po twarzy. Przemoczone szorty i koszulka przykleiły się do jego żylastego, trzęsącego się ciała. - Zmokła kura - drwił DeLancey. Ktoś zachichotał. Dwóch czy trzech mężczyzn otwarcie się roześmiało. Rollo i pozostali odwrócili się, by ukryć rozbawienie. Ale niektórzy, w tym Cherry i Dottie, patrzyli na DeLanceya z obrzydzeniem. - To ty odpowiadasz za całe to zamieszanie - powiedział ze złością Cherry. - Dobrze powiedziane, zamieszanie - powiedział DeLancey, zerkając na Botta. - Ale w każdej chwili mogę się na dobre rozprawić z tym małym gnojkiem. Ruszył do przodu, zaciskając pięści jak bokser. - Wstyd! - krzyknął jakiś głos. - Wolnego! - Daj spokój, jest dwa razy mniejszy od ciebie! - Poindexter i pozostali wioślarze wrócili na miejsce. Cherry i Rollo ruszyli, by interweniować, ale ubiegł ich nowo przybyły gość, mężczyzna około trzydziestki, ubrany w granatowy blezer. Był tego samego wzrostu co DeLancey, ale

szczuplejszy. Chwycił szlakowego za ramię. - Na litość boską, Basil, nie zachowuj się jak idiota. - Z udręczonym i wściekłym wyrazem twarzy wskazał na gapiów i pobliskie trybuny. - Pół świata na ciebie patrzy. Urządzasz prymitywną scenę. - Jedynym prymitywem jest ten palant, który udaje naszego sternika - powiedział nadąsanym głosem DeLancey, odpychając jego rękę. - Daj mu spokój. Robisz z siebie widowisko, zniżając się do jego poziomu. Ojciec będzie wściekły. Odejdź. - Proszę go zabrać, lordzie DeLancey - błagał Rollo. Poradzimy sobie z łodzią bez niego. - Jeszcze mi za to zapłacisz, DeLancey - przysiągł zawziętym głosem Bott, podczas gdy Cedric DeLancey odciągał swojego protestującego brata. - Poczekaj tylko! Może wreszcie zrozumiesz, że nie możesz tak po prostu wdeptać kogoś w ziemię, bez żadnych konsekwencji. Widząc, że zaczynał tracić resztki współczucia, które zdołał wzbudzić, Daisy ruszyła w jego stronę, by go uciszyć. Dotarła do niego w tej samej chwili, co atrakcyjna dziewczyna z zadartym nosem i rudymi, krótko obciętymi włosami wystającymi spod wesołego, żółtego kapelusza. - Zamknij się, Horace - powiedziała dziewczyna. W jej pozornie wyrafinowanym głosie pobrzmiewał ten sam akcent z Midlands co u Botta. - Widziałaś, co ten łajdak zrobił? - wykrztusił Bott. - Tak, ale teraz już niepotrzebnie zwracasz na siebie uwagę. Im mniej słów, tym lepiej, takie jest moje zdanie. Lepiej chodź do mnie do pokoju i się wysusz. - Całkowicie się zgadzam - wtrąciła się Daisy. - Najlepiej o wszystkim zapomnieć, a ponieważ nie czuł się pan dzisiaj najlepiej, panie Bott, z pewnością się pan przeziębi, jeśli się pan szybko nie przebierze. - Dziękuję. - Dziewczyna uśmiechnęła się do niej przyjaźnie. - Nazywam się Susan Hopgood. - Daisy Dalrymple. Załoga z Ambrose zatrzymała się u mojej kuzynki.

- Bardzo mi miło panią poznać. - Wielmożna panna Dalrymple - powiedział złowieszczo Bott. - Nie bądź niemądry, Horace - powiedziała surowo panna Hopgood. - Chodź już. Moja gospodyni jest wprost przemiła. Wysuszy ci ubranie i poczęstuje filiżanką herbaty. Dłonią w białej rękawiczce chwyciła go za ociekający wodą łokieć i popchnęła w kierunku brzegu wzdłuż opustoszałego już pomostu. Na komendę, którą wydał Rollo, pozostała część załogi i jeden ochotnik podnieśli łódź z wody i z okrzykiem: „Uwaga na plecy!” ominęli gapiów i ruszyli w stronę hangaru. Wszystkie oczy były skierowane w dół rzeki, gdzie odbywał się kolejny wyścig. Daisy ruszyła za Bottem i panną Hopgood. Dziewczyna była najwyraźniej charakterna i miała na niego dobry wpływ, ale mogła potrzebować dalszego wsparcia, by jej osobliwy ukochany zachował resztki rozsądku, szczególnie gdyby natknął się na swojego prześladowcę. Kierując się w stronę mostu, minęli klub Leander, rojący się od różowych blezerów, czapek, krawatów i skarpetek, niczym stado flamingów. Daisy dostrzegła braci DeLanceyów, gdy wchodzili do budynku klubowego z jednym z flamingów, być może gospodarzem lorda DeLanceya w Crowswood. Miała nadzieję, że Cedricowi uda się ujarzmić jaśnie pana Basila. Czym prędzej skierowała uwagę Botta gdzie indziej. - Widzicie ten zwornik na środku mostu? - zagaiła. Czytałam co nieco o Henley przed przyjazdem. Głowy - jest jeszcze jedna w górze rzeki - zostały wyrzeźbione przez osiemnastowieczną rzeźbiarkę. - No proszę - powiedziała pogodnie panna Hopgood. Popatrz, Horace. Jęknął. - Reprezentują Isis i Tameses, duchy rzeki, chyba tak można by je nazwać, ale nie pamiętam, która jest która. - Mówiłeś mi chyba, że Tamiza nazywana jest w Oksfordzie Isis, prawda, Horace? - panna Hopgood nie dawała za wygraną. - Zgadza się. Typowa zagrywka, by oddzielić

wtajemniczonych od ignorantów. - Doprawdy, zachowujesz się dziś jak kretyn, a przejechałam taki kawał drogi, by się z tobą zobaczyć! Cóż, na pewno poczujesz się lepiej, jak się wysuszysz. - Nie wypuszczając jego łokcia z żelaznego uścisku, panna Hopgood zwróciła się do Daisy i zapytała: - Czy pani zawsze czyta o miejscach, do których się pani wybiera, panno Dalrymple? Muszę przyznać, że to doskonały pomysł. - Tylko wtedy, gdy zamierzam o nich pisać. - Daisy miała zamiar zawrócić na moście, ale nie chciała dolewać oliwy do ognia, by przewrażliwiony Bott nie pomyślał, że gardzi towarzystwem jego narzeczonej. Poza tym zdążyła już polubić pannę Susan Hopgood. - Widzi pani, piszę do czasopism - wyjaśniła. - Na Boga, chce pani powiedzieć, że jest kobietą pracującą? - Dla zabawy - mruknął Bott. - Zarabiam na życie - powiedziała stanowczo Daisy. - Pani pracuje, panno Hopgood? - Jestem księgową. To lepiej płatne niż pisanie na maszynie czy nawet stenografia, a w szkole zawsze byłam niezła z matematyki. Oczywiście nie tak dobra jak Horace powiedziała z czułością. - Jest prawdziwym geniuszem. Popatrz tylko, Horace, czyż tu nie jest pięknie? Zatrzymała się w połowie mostu i oparła o balustradę, podziwiając widok. W dole rzeki oprawionej zielonymi, zalesionymi wzgórzami odbywały się regaty. Markizy i trybuny przesłoniły niemal całe wesołe miasteczko, ale diabelski młyn był doskonale widoczny. - Och, Horace. Nie mówiłeś, że tu jest wesołe miasteczko! - Pójdziemy tam dziś wieczorem. - Bott po raz pierwszy uśmiechnął się do niej, ale po chwili rozległy się wiwaty na cześć zwycięzców wyścigu, który odbył się po katastrofalnym występie Ambrose, i dodał markotnie: - Skoro i tak nie będę już sterował. Jeśli myślał o wesołym miasteczku, zauważyła Daisy, kąpiel musiała wyleczyć go z kaca!

Ci, których mijali po drodze, nie zwracali uwagi na jego żałosny wygląd. Przemoczeni wioślarze nie byli niczym nadzwyczajnym w nadrzecznym miasteczku. Minęli malowniczy zajazd Angel, położony nad brzegiem rzeki, na końcu mostu, i kościół St. Mary z kamienną i krzemienną kratownicą. Tuż za kościołem znajdował się Old White Hart, stary zajazd, w którym Alec zarezerwował pokój. Daisy ukradkiem skrzyżowała palce, błagając los, by nie dopuścił do tego, by jakieś nagłe morderstwo, zgraja narkomanów czy bolszewickich terrorystów zrujnowały ich wspólny weekend. Pokój panny Hopgood mieścił się w maleńkim, szeregowym domku w tylnej uliczce - połowa populacji Henley dorabiała sobie na boku, wynajmując pokoje na czas regat. Gospodyni załamała ręce, widząc Botta. Zagoniła go na górę, obiecując, że ani się obejrzy, a szorty i koszula wyschną na sznurze rozwieszonym za domem. Tymczasem przyniesie mu filiżankę herbaty do pokoju panny Hopgood, podczas gdy panna Hopgood i jej przyjaciółka mogą wypić herbatę w salonie. Maleńki salon był wypełniony meblami. Tradycyjny zestaw, złożony z kanapy i kilku foteli, powiększył się o niewielki stół i krzesło dla nowego lokatora. Daisy i panna Hopgood dostały dzbanek herbaty, tak czarnej, że nawet po dolaniu mleka jej kolor pozostał mahoniowy. A do tego olbrzymie kawałki wiktoriańskiego przekładańca. Panna Hopgood ugryzła kawałek ciasta, wzięła łyk herbaty i zwróciła się do Daisy. - Panno Dalrymple, może mi pani powiedzieć, o co w tym wszystkim chodziło? I co pani miała na myśli, mówiąc, że Horace nie czuł się dziś najlepiej? Wiem, że w połowie wyścigu coś się wydarzyło, ale z brzegu niewiele widziałam. Dochodząc do wniosku, że dziewczyna była na tyle rozsądna, by usłyszeć całą historię, Daisy opowiedziała jej o docinkach, whisky, kacu i katastrofalnych skutkach bujania łodzią. - Rozumiem - westchnęła panna Hopgood. - Tyle razy mu mówiłam, żeby nie przejmował się złośliwościami tego całego DeLanceya. Niezła z niego kanalia, jeśli mogę tak

powiedzieć. - Ależ oczywiście. Nie jest moim przyjacielem. Obraża wszystkich wokół, nie tylko Horace'a. - Z tego, co Horace słyszał, jest najmłodszy w rodzinie. Ma trzy siostry, sporo od niego starsze, które rozpieściły go na amen. Pewnie sądziły, że cokolwiek ich ukochany chłopczyk powiedział, było niezwykle mądre lub zabawne. - Albo jedno i drugie - zgodziła się Daisy. - Tak czy siak, nawet jeśli był prowokowany, Horace dobrze wie, że nie powinien pić whisky. Zawsze miał słabą głowę, najczęściej pije nie więcej niż pół kuna piwa. - Długo go pani zna? - Byliśmy sąsiadami w Wolverhampton, kiedy byliśmy dziećmi. Jego tata ma kiosk na rogu. Chodziliśmy do tej samej szkoły, on do klasy chłopców, a ja dziewcząt, a odkąd mogliśmy się już razem pokazywać, zaczęliśmy się spotykać. - Ale, proszę mi wybaczyć ciekawość, nie jesteście zaręczeni? Panna Hopgood rozłożyła palce lewej dłoni i zerknąwszy na pierścionek Daisy, powiedziała uczciwie: - Ja nie chciałam. On daleko zajdzie, będzie co najmniej profesorem albo zdobędzie jedną z tych nagród Nobla. Tylko ściągałabym go w dół. On potrzebuje żony z towarzystwa, która pociągnie go w górę. - Może ma pani rację - przyznała Daisy - tyle tylko, że biorąc pod uwagę to, jak według niego traktują go w Oksfordzie, żona „z towarzystwa” może tylko pogłębić jego kompleks niższości. Sądzę, że pani byłaby dla niego idealna. Wspierałaby go pani i nie pozwoliła rozpamiętywać urazów. - Zawsze brał wszystko do siebie, wie pani, wszystko brał do serca. - Na pani miejscu tak łatwo bym się nie poddawała. - Naprawdę? - Panna Hopgood wyglądała na zadowoloną, choć nie do końca przekonaną. - Ja bym mu z pewnością nie dała kosza, ale kto wie, czego będzie chciał, gdy już będzie w tym Laboratorium Cavendisha (Laboratorium Cavendisha jednostka Uniwersytetu Cambridge stanowiąca wydział fizyki

tego uniwersytetu, otwarta w 1874 r. jako laboratorium przeznaczone do nauczania [przyp. tłum.].) w Cambridge. A kim jest pani narzeczony? Pewnie jakimś hrabią? Daisy roześmiała się. - Nie, policjantem. - Nie, nabiera mnie pani! Policjantem? - Nie takim zwyczajnym. Jest detektywem, inspektorem naczelnym ze Scotland Yardu. - Oho, to będzie pani musiała uważać na to, co mówi zachichotała panna Hopgood. - Ale skoro jest pani wielmożną panią, to znaczy, że pani ojciec jest lordem, prawda? Może powinnam się do pani zwracać jaśnie pani? - Nie, panna Dalrymple w zupełności wystarczy, ale proszę mi mówić Daisy. - Och nie, jakżebym mogła. Pani ciocia jest damą, prawda? Sir Rupert i lady Cheringham, Horace mi mówił. To miło z ich strony, że zaprosili do siebie całą załogę. - Jej twarz nagle posmutniała. - O rety, myśli pani, że pani ciocia będzie miała coś przeciwko, by Horace został jeszcze na jedną czy dwie noce, skoro jego college wypadł z wyścigów? - Jestem pewna, że ciocia Cynthia będzie chciała, by zostali i kibicowali czwórce. Pewnie większość zostanie. - Tak, ale Horace... Wszyscy mają hrabiowskie tytuły, prawda? To prawdziwi dżentelmeni. Chodzi o to, że zapłaciłam już za piątek i sobotę, ale nie chcę zostawać bez niego, a jego nie stać na pokój, nawet jeśli udałoby mu się jakiś znaleźć, choć to mało prawdopodobne. Chyba mógłby spać w swoim namiocie. - Jestem pewna, że będzie mógł zostać u mojej cioci do niedzieli - zapewniła ją Daisy. - Czemu wziął ze sobą namiot? Nie chce mi chyba pani powiedzieć, że myślał, że każą mu spać na trawniku? - Ależ nie! - krzyknęła rozbawiona panna Hopgood. - Ten sympatyczny pan Frieth, kapitan, uprzedzał, że może być ciasno, ale miejsca wystarczy dla wszystkich. W końcu okazało się, że Horace miał dla siebie cały pokój. A zaraz po regatach Horace wybiera się na pieszą wyprawę, więc zabrał ze

sobą namiot, plecak i wszystko, co potrzebne. On lubi... Przerwała, gdy do pokoju weszła gospodyni, niosąc pogniecioną koszulkę i bordowe szorty Botta. - A nie mówiłam, suchutkie jak się patrzy. Przeprasuję je jeszcze gorącym żelazkiem, żeby młody panicz się nie przeziębił. Panna Hopgood skoczyła na równe nogi. - Ślicznie pani dziękuję. Ja je wyprasuję. Jestem pewna, że jest pani zajęta. - Cóż, muszę przygotować mężowi obiad... - spojrzała z wahaniem na Daisy. - Muszę już iść - powiedziała od razu Daisy. - Kuzynka będzie się zastanawiała, gdzie się podziewam. Bardzo dziękuję za herbatę. Miło mi się z panią gawędziło, panno Hopgood. Myślę, że spotkamy się jeszcze nad rzeką. Gdy Daisy wróciła do głównej trybuny, tłum był znacznie większy. To i tak nic, w porównaniu z tym, co będzie się działo jutro, gdy na finał przybędą najwięksi modnisie, ale już teraz oprócz blezerów dało się zauważyć jaskrawe sukienki i eleganckie garnitury. Daisy, spragniona po spacerze z miasteczka w upalnym słońcu, ruszyła w stronę namiotu z napojami. Brzegi namiotu podwinięto, dzięki czemu w środku był cień, ale nie było duszno i roztaczał się doskonały widok na rzekę. W środku Daisy odnalazła Tish, Dottie, Rolla i Cherry'ego. Dziewczęta piły lemoniadę, a panowie trzymali w rękach kufle z piwem. - Gdzie ty się podziewałaś? - przywitała ją Tish. - Zastanawialiśmy się, czy nie zadzwonić na policję powiedziała Dottie - ale nie byliśmy pewni, czy mamy się zgłosić do miejscowego komisariatu, czy od razu do Scotland Yardu. - No tak, Scotland Yard. Alec chyba by mnie udusił! Wszyscy się roześmiali. Cherry poszedł po lemoniadę dla Daisy, a Rollo z wyraźnym niepokojem zapytał ją o Botta. - Musiałem odstawić łódź, bo kolejne dwie były już w drodze - wyjaśnił - a wyglądało na to, że ty i jego dziewczyna,

albo siostra, oraz lord DeLancey opanowaliście sytuację. - Jego dziewczyna i do tego bardzo rozsądna. Uspokoiła Botta i zdaje się, że przeszedł mu już ból głowy i kłopoty żołądkowe. - Terapia szokowa - powiedział Cherry, wracając z lemoniadą Daisy. - Niespodziewana kąpiel zawsze pomaga. Powinniśmy go byli wrzucić przed wyścigiem. Rollo pokręcił głową. - Powinienem był poprosić o przesunięcie, a w razie odmowy, wycofać nas z wyścigu. Przynajmniej uniknęlibyśmy tej żałosnej sceny z DeLanceyem odgrywającym... Tish szturchnęła go łokciem w żebra. Zbliżali się bracia DeLanceyowie. Byłaby z nich całkiem przystojna para, gdyby nie zaciśnięte usta starszego i niechętny wyraz twarzy młodszego. - Przepraszam za tę chryję - powiedział chłodno jaśnie pan Basil. Jeśli to miały być przeprosiny, wypadły dość blado. - Nie powinienem dać się ponieść w obecności pań. Ale ten wstrętny gnojek wyprowadził mnie z równowagi, rujnując nam wyścig! - A to czyja niby była wina... - prychnął Cherry. Tish szturchnęła go drugim łokciem w żebra. - Im mniej słów, tym lepiej - gładko wtrącił lord DeLancey, ku uciesze Daisy nieświadomie powtarzając słowa panny Hopgood. - Pożałowania godny incydent dla obydwu stron. Ale jego brat nie dał się tak łatwo uciszyć. - Słyszałeś groźby Botta? Poprzysiągł mi zemstę. Jeśli nie jest tchórzem i stanie do walki, stłukę go na kwaśne jabłko. - Łatwo ci mówić - krzyknęła Dottie. - Jesteś od niego dwa razy większy, a na dodatek jesteś bokserem. - Nie bądź idiotą, Basil - powiedział szorstko wielmożny pan. - Sto lat temu kazałbyś go wychłostać, ale w obecnych czasach to nie przystoi. - A szkoda. Jeszcze by mnie beksa ciągał po sądach. - Może jeszcze to zrobi - zauważyła nieco złośliwie Dottie. Myślę, że ma całkiem mocne argumenty, by zgłosić napaść, jeśli tylko będzie chciał.

Obaj bracia spojrzeli na nią z oburzeniem. - Porozmawiam z nim - powiedział pojednawczo Rollo. DeLancey, nasz drugi wyścig eliminacyjny jest dopiero po południu, po piątej. Wciąż nie jestem zadowolony z naszych startów. Zobacz, czy uda ci się namierzyć Fosdyke'a, i za godzinę spotkamy się przed hangarem, żeby poćwiczyć. - Czwórka! - Na twarzy panicza Basila pojawił się niepokój, zastępując poprzedni wyraz oburzenia. - Założę się, że o to chodzi. Bott będzie pewnie próbował kombinować coś przy łodzi, żeby się na mnie odegrać. Co go obchodzi porażka czwórki bez sternika? - Stek bzdur! - powiedział zniesmaczony Cherry. - Nie, pomyśl tylko o tym. Nie czuje się lojalny wobec Ambrose. Pewnie nie będzie próbował niczego za dnia, ale mówię wam, będę dziś w nocy pilnował łodzi, nawet jeśli wy do mnie nie dołączycie. - Nie mamy zamiaru - zapewnił go Rollo. - Ty też nie! - warknął lord DeLancey. - Do diabła, czemu nie, Ceddie? - zapytał bezczelnie Basil. - Nie nazywaj mnie w ten sposób. Zamierzasz spędzić noc, pełniąc wartę przy hangarze? Jedyne, co osiągniesz, to zrobisz z siebie i rodziny pośmiewisko. Miałeś szczęście, że twój dzisiejszy wyścig był o tak wczesnej porze, zanim zjawiły się tłumy, ale i tak przysporzyłeś dość tematów do plotek! O dziwo Daisy odniosła wrażenie, że lord DeLancey był nie tyle rozgniewany, co zaniepokojony. Ukradkowe spojrzenia, które rzucał w stronę Rolla i Cherry'ego, gdy beształ brata, wydawały się niemal przerażone. Czego tak bardzo się obawiał?

ROZDZIAŁ PIĄTY - Strasznie się cieszę, że czwórka wygrała swoje eliminacje powiedziała Tish, ostrożnie wspinając się na łóżko, które w każdej chwili mogło się złożyć, gdyby źle na nie weszła. Myślę, że Rollo z większym optymizmem patrzyłby na kolejny rok w Ambrose, gdyby udało mu się zdobyć puchar dla college'u. - Lubię go. - Ziewając, Daisy drapała ukąszenia po komarach. Świeże ugryzienie podrażniło stare, które ponownie zaczęło swędzieć. - Mam nadzieję, że ułożycie swoje sprawy, niezależnie od tego, czy wygra, czy nie. - Jeszcze tylko jeden wyścig przed finałem. Trzymaj kciuki. Daisy, myślisz, że Basil DeLancey może mieć rację? Że Bott będzie próbował uszkodzić łódkę? - Myślę, że nie. Za to lord DeLancey zachowywał się dość dziwnie, prawda? Jakby się czegoś bał. Trzeba przyznać, że niełatwo mieć takiego brata, jak nasz kochany Basil, ale trudno go za to winić. - To prawda - Tish zawahała się. - Dottie mówiła dokładnie to samo, a Cherry nam wszystko wyjaśnił. Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby sprawa się wydała, ale nie chciałabym rozsiewać plotek. Daisy, wyraźnie zaintrygowana, głośno zaprotestowała. - Zmiłuj się! Jak już zaczęłaś, musisz mi wszystko opowiedzieć. Jeżeli Scotland Yard powierza mi swoje tajemnice, ty tym bardziej możesz. - Naprawdę? Pan Fletcher mówi ci o różnych rzeczach? - Czasami. Tak naprawdę pomogłam mu już w kilku sprawach. Ale nie o tym teraz mówimy. Opowiedz mi o Cedricu DeLanceyu albo wywalę cię z łóżka. - Tylko nie to! Musiałabym je na nowo składać. No dobrze. Cherry mówił, że lord DeLancey umiera ze strachu, że ludzie

zaczną plotkować na temat jego rodziny i ktoś wypomni mu wojenną przeszłość. Wygląda na to, że spanikował, stracił głowę i doprowadził do rozbicia swojego oddziału, z tym że sam był wtedy na tyłach, jak książę Plaza - Toro... (Postać z operetki Gondolierzy A. Sullivana [przyp. tłum.].) - „Prowadził swój oddział od tyłu. Wydawało mu się to mniej emocjonujące. Ten sławny...” (Fragment operetki Gondolierzy A. Sullivana [przyp. tłum].) - Cicho! - syknęła Tish, zerkając na drzwi. - Przeżyło zaledwie trzech żołnierzy, a on był jedynym, który wyszedł bez szwanku. Został wprawdzie zdegradowany, ale sprawa została wyciszona, bo jego ojciec jest hrabią i członkiem parlamentu. Rodzina utrzymuje, że został zwolniony z przyczyn zdrowotnych. Ale Cherry i Rollo byli w tym samym batalionie, więc wiedzą, co się naprawdę stało. Cherry twierdzi, że gdyby sprawa wyszła na jaw i towarzystwo zaczęłoby o tym mówić albo, co gorsza, wyciekła do prasy, zostałby zbojkotowany. - Rety, pewnie zostałby wykluczony ze wszystkich klubów i nie mógłby się pokazać na dworze królewskim. Myślę, że jego ojciec mógłby nawet stracić stanowisko, będąc pośmiewiskiem dla rządu. I wcale nie dlatego - dodała surowym głosem Daisy - że ktokolwiek przejąłby się tym, że doprowadził do rozbicia swojego oddziału. W końcu generałowie czynili to nagminnie. Ale ludzie nie wybaczyliby mu tego, że spanikował, co dla mnie jest całkowicie naturalną reakcją z uwagi na to, że znalazł się w samym epicentrum bitwy. - Dla mnie też - wzdrygnęła się Tish - ale mężczyźni nie powinni okazywać strachu, a co dopiero zachowywać się tak, jakby się czegoś bali. Może dlatego wszczynają wojny, żeby udowodnić sobie nawzajem jacy są odważni. - Jak mali chłopcy rzucający sobie nawzajem wyzwania. Jesteś gotowa? Zgaszę światło. Tish odezwała się w ciemnościach: - Niemal zapomniałam zapytać, jak ci idzie zlecenie? - Bardzo dobrze. Spotkałam pewnego Amerykanina, członka

załogi z Harvardu, która wygrała finał w tysiąc dziewięćset czternastym roku. Zabrał ze sobą żonę, żeby zobaczyła regaty. Ich opinia powinna zainteresować amerykańskich czytelników. A moja znajoma, Betty, której mąż Fitz jest członkiem Stewards' Enclosure, zaproponowała, że przestawi mnie jutro księciu Gloucester. Kapitalnie, prawda? Amerykanie uwielbiają angielską rodzinę królewską, nie pytaj dlaczego. - Poznasz księcia Henry'ego? - Tak, jutro po południu. Alec mówił, że paru jego kolegów w cywilu będzie się jutro kręciło w tłumie, żeby mieć na wszystko oko. Alec musi udawać, że ich nie zna, chociaż oni go oczywiście znają. Mam tylko nadzieję, że nie wydarzy się nic, co wymagałoby ich interwencji. - Miejmy nadzieję. Szkoda, że Alec tak późno dotarł do Henley i nie mógł pójść z nami na wesołe miasteczko. - Pan Fosdyke był przemiły, że zechciał mi towarzyszyć, ale przez niego czułam się jak stara ciotka! Przynajmniej Alec dotarł na miejsce. Z policjantami nigdy nic nie wiadomo. Ma przyjechać po mnie rano, żeby zobaczyć start czwórki z Ambrose. - Zdecydowałyśmy z Dottie, że też pójdziemy zobaczyć start. Jeśli przegrają, wszyscy będą zdruzgotani, a jeśli wygrają, obejrzymy końcówkę wyścigu finałowego. - Tish przez chwilę milczała, a potem dodała: - Mam ogromną nadzieję, że wygrają. Myślisz, że mimo sprzeciwu brata, Basil DeLancey będzie pilnował łódki? - Nie wiem - powiedziała sennym głosem Daisy - ale nie bardzo potrafi nad sobą panować, a widziałam, że zdążył już wychylić jedną whisky z sodą, nie wspominając o tym, że zaczynał drugą. Jeśli ją wypije, mam tylko nadzieję, że Bottowi nie przyjdzie do głowy, żeby zejść na dół, bo dojdzie do tragedii. Daisy, wybudzona ze snu, leżała przez chwilę, nasłuchując. Ciężkie, niezdarne kroki, urywany oddech - ktoś był w pokoju! Zapaliła nocną lampkę. Basil DeLancey stał na środku, chwiejąc się na nogach. Jedną

ręką trzymał się za głowę, drugą usiłował się czegoś złapać. Przerażona Tish leżała z szeroko otwartymi oczami, przyciskając do piersi kołdrę. DeLancey chwiejnym krokiem ruszył do przodu, a Tish z piskiem usiadła na łóżku. Polówka złożyła się, a DeLancey potknął się o wystający róg. Daisy czym prędzej wyskoczyła z łóżka, by wyciągnąć Tish spod sterty kołder i koców. - Przyszedł po mnie! - łkała Tish. Ale DeLancey leżał rozłożony na podłodze, jęcząc. Nie próbował się ruszyć ani nikogo atakować. Daisy zmarszczyła brwi. - Być może. Może wypił za dużo i próbował cię uwieść, zapominając o tym, że dzielę z tobą pokój. Ale myślę, że jest po prostu kompletnie pijany i pomylił się, skręcając na schodach. Jego pokój jest pierwszy po tamtej stronie, prawda? - No tak - powiedziała z wdzięcznością Tish. Była biała jak ściana i wpatrywała się w leżącego intruza, niczym królik zafascynowany gronostajem. DeLancey był w pełni ubrany, miał na sobie pulower i flanelowe spodnie. Daisy zerknęła na stojący na kominku zegar. Minęła druga! Musiał zostać na dole i pić do lusterka. A może po prostu zasnął, myślała dobrodusznie, i był otumaniony nie tyle alkoholem, co snem. Miała taką nadzieję, w przeciwnym razie jutrzejszy wyścig będzie kolejną katastrofą. Tak czy siak, same z Tish nie mogły dać sobie z nim rady. Chwyciła szlafrok kuzynki. - Włóż to i idź obudzić jego współlokatora. Zdaje się, że to Fosdyke. Zaniesie go do łóżka. - Nie możesz z nim zostać sama - powiedziała drżącym głosem Tish. - Oczywiście, że mogę. Nie jest w stanie się ruszyć, poza tym to o ciebie mu chodziło. Tylko na miłość boską, nie budź Rolla i Cherry'ego, będą chcieli dobrać mu się do skóry, nie zadając żadnych pytań. Tylko Fosdyke'a. No idź już. Tish wyszła. Daisy również założyła szlafrok i spojrzała na DeLanceya. Bezskutecznie usiłował się podnieść,

przypominając raczej ofiarę niż złoczyńcę. Z odrazą Daisy pomogła mu się odwrócić i usiąść plecami do ściany. - Nic nie widzę - mamrotał niewyraźnie. Miał rozbiegany wzrok, siną twarz, a ciemne, pokryte brylantyną włosy sterczały na różne strony, jakby potargał je rękoma. Jego oddech zionął alkoholem. - Chryste, głowa mi pęka. Co się stało? - Whisky - poinformowała go surowym głosem Daisy, żałując, że w pokoju nie było umywalki. - Chyba że przerzucił się pan na coś innego. Niech pan się nie waży tu wymiotować. - Nie mam zamiaru... Gdzie...? Jeśli nie wiedział, że jest w pokoju Tish, Daisy nie miała zamiaru niczego mu wyjaśniać. Przy odrobinie szczęścia do rana zapomni o swojej pomyłce w drodze do łóżka. Tish wróciła z zaspanym i wyraźnie zawstydzonym Fosdyke'em. Był bosy i ubrany w jaskrawożółty szlafrok zarzucony na piżamę w żółte paski. - Najmocniej przepraszam - wymamrotał młodzieniec, który na widok Daisy jeszcze bardziej się zaczerwienił. - Panna Cheringham mówiła, żebym się nie ubierał. - I bardzo słusznie. Da pan radę zabrać pana DeLanceya do łóżka, nie budząc przy tym pozostałych? Im mniej ludzi dowie się o jego pomyłce, tym lepiej. - Oczywiście! Nikomu ani słowa. Wygląda, jakby zalał się w trupa. - Fosdyke spojrzał z dezaprobatą na DeLanceya, który z kolei rzucił mu półprzytomne spojrzenie. - Nie wygląda to najlepiej przed jutrzejszym wyścigiem, prawda? Tak, panno Dalrymple, dam sobie z nim radę. Chodź, stary. Podniósł DeLanceya na nogi. Tish nie chciała się do niego zbliżyć, ale Daisy ułożyła jego rękę na ramieniu Fosdyke'a, który objął go w pasie i wyprowadził z pokoju. - Rety - westchnęła Daisy, zamykając za nimi drzwi - a myślałam, że to regaty będą trzymały mnie w napięciu! Chodź, musimy rozłożyć ci łóżko. Fosdyke jest kochany, prawda? I na szczęście jest typem silnego milczka.

- Nie mogłam go dobudzić. Musiałam wejść do środka i go potrząsnąć - powiedziała Tish, grzebiąc przy łóżku trzęsącymi się rękoma. - To było okropne. - Zakładam, że mówisz o wizycie DeLanceya, a nie o budzeniu Fosdyke'a. Rozchmurz się, nic się nie stało, o ile nie powiesz o wszystkim Rollowi i Cherry'emu. - W życiu! - Jeśli chodzi o eliminacje, nie wierzę, by DeLancey był na tyle głupi, by zaryzykować swój udział w wyścigu, nie po tym jak upił Botta. Pewnie należy do ludzi, którzy wszystko przesypiają i nie mają rano problemów. Masz poduszkę, wskakuj - to znaczy wślizgnij się do środka. - Daisy przykryła kuzynkę kołdrą. - Śpij dobrze. Sama również wskoczyła do łóżka i zgasiła światło. Miała zamiar zastosować się do własnych słów, ale sen nie nadchodził. Czy DeLancey wziął pod uwagę własne możliwości wchłaniania alkoholu? Jak dotąd nie wykazywał się zdrowym rozsądkiem, a wydawał się bardzo pijany. Przynajmniej nie zwymiotował. Doszła do wniosku, że był po prostu oszołomiony. Oszołomienie - jeden z podstawowych objawów zatrucia nikotynowego. Czyżby Bott wlał do whisky nikotyny, zamiast próbować uszkodzić łódkę? Bzdura - powiedziała do siebie. Ryzykowałby, że zatruje wszystkich w domu, a przynajmniej wszystkich mężczyzn. Bott nie mógł też wiedzieć o owadobójczym wywarze tytoniowym, trzymanym w ogrodowej szopie. Poza tym kolejnym objawem zatrucia były wymioty, a DeLancey dzięki Bogu nie wymiotował. Nie, Bott nie mógł go otruć. Ale co z Bottem i łódką? Może DeLancey faktycznie poszedł jej pilnować, zjawił się Bott i... Sama przyznała, że wtedy mogło dojść do tragedii. Oczywiście, przesadziła, ale może DeLancey pił, żeby się rozgrzać, i zaatakował Botta z większą siłą, niż zamierzał. Był od sternika cięższy o parę kilogramów. Wstrząs spowodowany zabiciem człowieka, a do tego wypity alkohol, z pewnością

mogły go wprawić w stan oszołomienia, który właśnie zaprezentował. Bzdury! - ponownie siebie upomniała. Była druga nad ranem, a raczej wpół do trzeciej, idealna pora, by różnego rodzaju koszmary atakowały senny umysł. Do tego wszystkiego w ciągu ostatnich kilku miesięcy wplątała się w kilka spraw związanych z morderstwem, nic więc dziwnego, że jej tok myślenia szedł w tym kierunku. I nie dawał jej spokoju. Jeśli Bott faktycznie był martwy, nie mogła mu już pomóc. A jeśli był ciężko ranny? Z pewnością nawet Basil DeLancey nie zostawiłby rannego człowieka. Ale może myślał, że go zabił. Daisy żałowała, że nie wiedziała, gdzie znajduje się pokój na pościel, czyli sypialnia Botta. Nie mogła tak po prostu zaglądać do wszystkich pokoi tylko po to, by przekonać się, że sternik smacznie śpi. Ale mogła pójść do hangaru. Zawiązując szlafrok, przypomniała sobie, że na stoliku przy schodach leżała latarka, na wypadek awarii prądu. Po omacku wymknęła się z sypialni. Słabe światło wpadające przez okno na korytarzu umożliwiło Daisy dotarcie do stolika. Metalowa obudowa latarki lśniła w ciemnościach. Daisy sięgnęła po latarkę i szybko cofnęła rękę. Jeśli naprawdę coś się wydarzyło, na latarce mogły zostać odciski palców. Alec by ją zabił, gdyby je zamazała. Zabił? Musiała przestać myśleć w ten sposób! Na szczęście w kieszeni szlafroka znalazła chusteczkę. Zawinęła ją wokół latarki, uważając, by nie zamazać potencjalnych odcisków, jak mawiał Tring, sierżant od Aleca. Podniosła latarkę i ruszyła w dół schodami. Ostrożnie stąpała po każdym stopniu, trzymając się barierki i wstrzymując oddech, w oczekiwaniu na skrzypnięcie, które obudziłoby cały dom. Wyszłaby na kompletną idiotkę! Ale dom był pogrążony we śnie. Niezauważona dotarła do holu. Wokół panował mrok, ale udało jej się dotrzeć do salonu, nie używając latarki. Zamknęła za sobą drzwi i zapaliła światło. Zasłony przy drzwiach balkonowych były zasunięte, ale jedno

skrzydło było otwarte. Daisy poczuła, jak strach chwyta ją za serce. Choć zaszła tak daleko, była pewna, że to wszystko marny trud. Ale ktoś jednak wychodził. Po co i kto, jeśli nie DeLancey, który poszedł do hangaru? Był na tyle pijany, że po powrocie mógł zostawić otwarte drzwi. DeLancey albo Bott. DeLancey i Bott? Musiała to sprawdzić. Gdy przechodziła przez taras, na niebie pojawił się półksiężyc. Ruszyła po schodach i przecięła zroszony trawnik, który lśnił srebrzystym blaskiem odbijającego się w rzece księżyca. Gdy stanęła na pomoście, skrzypnęła jedna z desek. Usłyszała szuranie i plusk. To z pewnością szczur wodny, nie lądowy, przekonywała samą siebie. Pomyśl lepiej o „O czym szumią wierzby” (O czym szumią wierzby (ang. The Wind in the Willows) - klasyczna powieść dla dzieci autorstwa Kennetha Grahame'a, opublikowana w 1908 r. [przyp. tłum.].) i miłym, przyjaznym Rattym (Szczur - miły i przyjazny przedstawiciel szczurów wodnych, postać z bajki O czym szumią wierzby [przyp. tłum.].). Drzwi do hangaru były otwarte. Daisy stała na zewnątrz, nasłuchując. Wokół słupków pomostu bulgotała rzeka, uderzając o brzeg miękkim, płynnym ruchem. „Słodka Tamizo, płyń łagodnie, nim skończę mą pieśń" (Fragment utworu T. S. Eliota Ziemia jałowa (ang. Wasteland). Przekład Andrzeja Piotrowskiego [przyp. tłum.].). Czyżby pieśń Botta urwała się na dobre? Nie, to była Alph (Fikcyjna rzeka z poematu pt. Kubla Khan Samuela Taylora Coleridge'a [przyp. tłum.].), święta rzeka, prawda? W Xanadu (Letnia stolica przedstawicieli dynastii Yuan. Nazwa Xanadu utrwaliła się w kulturze Zachodu jako metafora zbytku i bogactwa dzięki poematowi Samuela Coleridge'a Kubla Chan [przyp. tłum.].): O, dzikie miejsce! Tak święte i zaklęte Jakby natchnione zanikiem księżyca... (Fragment utworu S. T. Coleridge'a Kubla Khan [przyp. tłum.].) W blasku księżyca wszystko wydawało się takie złowieszcze! Z hangaru nie dochodził żaden dźwięk. Daisy nacisnęła przycisk latarki. Kliknięcie sprawiło, że aż podskoczyła do góry.

Pojawił się szeroki, uspokajający strumień światła. Ruszyła w stronę drzwi. Coś otarło się o jej policzek i znowu podskoczyła. Po chwili zdała sobie sprawę, że to tylko wąs powojnika. - Idiotka - upomniała samą siebie. Jeśli ktoś tu był, nie stanowił dla niej zagrożenia. Poświeciła latarką po hangarze. W środku wydawał się dużo większy niż na zewnątrz, pokryty kamuflażem z liści. Światło ledwo docierało do najdalszych zakamarków. Widok przesłonił jej stojak z wiosłami i najwyraźniej nieuszkodzona łódź czwórki, ustawiona na klockach do góry dnem. Łódź ledwo mieściła się w środku, jej smukła rufa zajmowała całą długość przeciwległej ściany. Przynajmniej nie było w niej żadnego ukrytego ciała. Ale musiałaby wejść do środka, by porządnie przeszukać budynek. Olbrzymie drzwi prowadzące do rzeki były zamknięte i zaryglowane. Światło latarki odbijało się od spokojnej, ciemnej wody środkowego kanału, gdzie wpływały łódki. Żadnego unoszącego się na wodzie ciała. Do jej uszu nie dotarł żaden jęk ani oddech. Stąpając na palcach, machając latarką na lewo i prawo, Daisy minęła ozdobione kolorowymi paskami poduszki skifów, ułożone na deskach tuż za drzwiami. Za stojakiem na wiosła nic nie było, poza zwiniętym sznurem, żelaznymi pierścieniami i płótnem, które zmieniało skify w pływające namioty, oraz różne bliżej nieokreślone przedmioty związane z wioślarstwem. Nic nie czaiło się w ciemnościach za łódką czwórki. Daisy odwróciła się w stronę czarnej wody. Światło latarki nie przenikało jej powierzchni. Jeśli Bott leżał na dnie, nic nie mogło mu już pomóc. Nie miała zamiaru przeszukiwać wody bosakiem!

ROZDZIAŁ SZÓSTY Mimo niespokojnej nocy, a może właśnie dlatego, Daisy zjawiła się na śniadaniu jako jedna z pierwszych, dołączając do Cherry'ego i Leigha. Na szczęście Bott zjawił się tuż po niej. Na jego twarzy nie widać było śladów bliższego spotkania z pięścią DeLanceya. Był posępny, choć nie bardziej niż zazwyczaj. Przywitał się z Daisy i oznajmił, że wybiera się do Henley, by spotkać się z panną Hopgood. - Po tej stronie nie ma żadnej ścieżki dla pieszych, a to długa droga - powiedział dobrodusznie Cherry. - Przewiozę cię na drugą stronę skifem. Bott posłał mu podejrzliwe spojrzenie, ale w końcu uprzejmie mu podziękował. Po chwili zjawili się Rollo, Poindexter i Wells. - Tish jeszcze nie zeszła? - zapytał Rollo. Wyglądał na znękanego. Obowiązki kapitana załogi okazały się dla niego niespodziewanie uciążliwe, pomyślała Daisy. Martwił się też tym, co przyniesie przyszłość. - Jeszcze spała, gdy schodziłam na dół - powiedziała mu Daisy. - Wczoraj była trochę zmęczona. Zdaje się, że ciocia Cynthia przerzuciła na nią wszystkie obowiązki gospodyni, a Tish nie jest do tego przyzwyczajona. Rozchmurz się, dopilnuję, żeby wstała na czas wyścigu. Z pewnością jeden z pozostałych mężczyzn mógł zająć miejsce DeLanceya, jeśli zaszłaby taka konieczność, prawda? W przeciwieństwie do sternika nie był niezastąpiony. Następnie zjawił się Fosdyke, który wrócił z porannego biegu. Ostrożnie unikał wzroku Daisy. Kiedy nakładał sobie jedzenie, Daisy rzuciła od niechcenia: - Chyba jednak skosztuję parówek - i podeszła do niego. Uniosła pytająco brwi. - Kiedy wychodziłem, jeszcze spał - wyszeptał półgębkiem. -

Pół godziny temu. Obudzę go, jeśli się wkrótce nie zjawi. - Jest pan aniołem - powiedziała Daisy, a on oblał się rumieńcem. Bott wyszedł z Leighem, który zaproponował, że przewiezie go na drugą stronę rzeki zamiast Cherry'ego, gdyż tego ranka nie miał wyścigu. Po chwili zjawili się Dottie i Meredith. Wciąż nie było śladu Tish i DeLanceya. Było jeszcze mnóstwo czasu, uspokajała się Daisy, patrząc na górę jedzenia, którą metodycznie pochłaniał Fosdyke. W końcu zjawił się DeLancey. Przez chwilę stał w progu, trzymając się framugi i rozglądając wokół zaczerwienionymi oczami. Niepewnym krokiem wszedł do jadalni. Rollo podskoczył, rzucając mu groźne spojrzenie. - Co ci się stało? - Nic - powiedział niewyraźnym głosem. - Trochę boli mnie głowa, ale to nic poważnego. Kawa i śniadanie postawią mnie na nogi. - Mam nadzieję! Jeśli nie jesteś w formie, by wziąć udział w wyścigu... - Jestem w idealnej formie - powiedział poirytowanym głosem DeLancey. Nie mógł powiedzieć nic innego, gdyż wszyscy się w niego wpatrywali, pamiętając, jak załatwił Botta. - Usiądź - zakomenderował Rollo. - Przyniosę ci śniadanie. Ku zaskoczeniu Daisy DeLancey z ochotą zabrał się za śniadanie. Sądziła, że nudności są nieodłącznym elementem kaca, a bez wątpienia przejawiał inne objawy tego stanu, nie wspominając o jego zachowaniu zeszłej nocy. Prawdopodobnie była to jego indywidualna reakcja na zbyt dużą ilość wypitego alkoholu. W takim razie najwyraźniej znał swoje możliwości, więc jeśli wierzył, że będzie w stanie wiosłować, pewnie miał rację. Jego solidny apetyt uspokoił jej obawy, że Bott mógł go otruć nikotyną. Nie pamiętała do końca wszystkich symptomów, ale była pewna, że jednym z nich były mdłości. Skończyła śniadanie i poszła na górę, by sprawdzić, co u Tish. Kuzynka właśnie wygramoliła się z łóżka i ospale wkładała

szlafrok. Wyglądała tak, jakby żałowała, że w ogóle się obudziła. - Lepiej się pospiesz - poradziła jej Daisy - jeśli masz zamiar coś zjeść przed wyścigiem. - Nie jestem głodna. Daisy, czy zeszłej nocy...? - Obawiam się, że to nie był sen. Ale DeLancey zszedł na śniadanie. Nie patrzył na mnie, ale i nie unikał mojego wzroku. Nic też nie powiedział, nie rzucał żadnych kąśliwych uwag na temat swojego najścia, podejrzewam więc, że o wszystkim zapomniał. Co więcej, przysięga, że da radę wiosłować. - Naprawdę? - Tish od razu się rozchmurzyła. - Naprawdę nic mu nie jest? Daisy postanowiła nie mówić jej, że wielmożny pan Basil nie był do końca w formie. - Musi mieć mocną głowę. Chociaż nie do końca, biorąc pod uwagę to, jak zachowywał się zeszłej nocy, ale najwyraźniej nie jest podatny na poranne nudności. Kiedy wychodziłam, pałaszował jak przystało na prawdziwego wioślarza. Tish posłała jej słaby uśmiech. - Dzięki Bogu. Może jednak coś zjem, ale nie chcę się z nim widzieć, nawet jeśli nic nie pamięta. Może poprosisz jedną ze służących, by... - Coś ci przyniosę. Herbatę z grzankami i plasterek bekonu? - Kapitalnie. Dziękuję Daisy. Cieszę się, że jesteś moją kuzynką. Po tym nieoczekiwanym wyznaniu wyszła do łazienki. Alec był punktualny co do minuty. Daisy wcale go nie wypatrywała, wmawiała sama sobie. Tak się złożyło, że akurat była w ogrodzie przed domem, bo tam właśnie znalazła ciotkę, a żeby powiedzieć „dzień dobry" tej nieuchwytnej kobiecie, trzeba się było nieźle naszukać. Ale jej sprytne wytłumaczenie nie wykluczało dreszczyku emocji, który poczuła, widząc na podjeździe małego żółtego austina seven. - ...tu jest zbyt dużo kredy, by kwitły rododendrony... Daisy, wcale mnie nie słuchasz. Naprawdę musisz mi przerywać,

gdy zaczynam nudzić o ogrodzie. Popatrz, to chyba samochód twojego narzeczonego, prawda? - Tak, ciociu Cynthio. Mówiłaś o tym, jak kwitną twoje rododendrony. - O to właśnie chodzi, że nie kwitną. No, biegnij kochanie. Przyprowadź go, żeby się przywitał, obiecuję, że nie będę mówiła o rododendronach. Alec rozsunął dach swojego żółtego austina. Widząc, jak Daisy macha do niego jak szalona, odwrócił swoją ciemną, odkrytą głowę, pomachał do niej i zatrzymał samochód. Daisy, zapominając o powadze swoich dwudziestu pięciu lat, czym prędzej pobiegła przez trawnik, by wskoczyć na siedzenie obok niego. Jego szare oczy, zdolne przewiercić złoczyńcę na wskroś, uśmiechnęły się do niej ciepło. Ciężkie, ciemne brwi, które równie łatwo okazywały sceptycyzm, co dezaprobatę, były spokojne. Krótko ostrzyżone włosy sterczały mu na skroni w ten cudowny sposób, jakby prosząc ją, by przejechała po nich palcami. Co też uczyniła. - Nic się nie zmieniłeś. Alec roześmiał się. - Może się mylę, ale wydaje mi się, że spędziłem z tobą całą zeszłą niedzielę, gdy zabraliśmy Belindę do zoo. - Ale nie widziałam cię przez cały tydzień. - Mamy przed sobą dwa pełne dni. - Alec nie mógł się oprzeć jej szczerym, optymistycznym, błękitnym oczom. Pocałował ją. Gdy tylko dotknął jej ust, zdał sobie sprawę, że kobieta, z którą rozmawiała, obserwowała ich z rozbawionym wyrazem twarzy, przynajmniej taką miał nadzieję, choć z tej odległości nie mógł być tego pewien. Pocałunek zrobił się symboliczny. Alec chrząknął i podniósł głowę, machając do kobiety ręką. - To twoja ciotka? - wyszeptał. - Tak. Nie rób takiej przerażonej miny, zobaczysz, że z ciocią Cynthią pójdzie nam o wiele łatwiej niż z mamą. - Wcale nie mam przerażonej miny. Inspektorzy naczelni, detektywi, nie wiedzą, co to strach.

- W takim razie nieźle udawałeś. Podjedź pod dom, potem wrócimy i cię przedstawię. Alec grzecznie zaparkował obok zielonego lea - francisa, taniego, choć szykownego pojazdu. Czuł się niepewnie. Potrafił bez zająknięcia aresztować księcia, który zszedł na złą drogę, ale truchlał na myśl o spotkaniu z arystokratycznymi krewnymi Daisy. Poczuł, jak ogarniają go wątpliwości. Czy Daisy nie powinna być teraz u boku eleganckiego, młodego dżentelmena w dwumiejscowym wozie, zamiast statecznego gliniarza z klasy średniej, dziesięć lat starszego od niej, w rodzinnym samochodzie klasy średniej? Wydawało się, że jej to wcale nie przeszkadza. Czule gładziła go po włosach, które wcześniej potargała. Alec wygładził krawat z Królewskiego Korpusu Lotniczego, który zakładał, gdy miał do czynienia z wyższymi sferami, i poszedł otworzyć drzwi od strony pasażera. Gdy szli przez trawnik, Daisy wzięła go za rękę. Gdy poczuł jej drobną dłoń w swojej dłoni, nabrał pewności siebie, ale i kolejnych wątpliwości. Gdy był w jej wieku, jeszcze przed wojną, nawet zaręczona para nie odważyłaby się podejść do krewnych, trzymając się za ręce. Przynajmniej nie w jego sferach, ale kto wie, jakie były zwyczaje szlachty? Lady Cheringham nie wydawała się jednak urażona. Uśmiechnęła się do niego i zdjęła brudne ogrodowe rękawice, by się z nim przywitać, gdy Daisy go przedstawiła. - Ciociu Cynthio, to jest Alec Fletcher. - Bardzo mi miło, panie Fletcher. O rety, może powinnam zwracać się do pana per panie inspektorze naczelny? - Na Boga, nie! Jestem tu po cywilnemu, lady Cheringham. Cóż za piękny okaz floksów! - Całkiem nieźle się prezentują, prawda? - zgodziła się jaśnie pani, patrząc z zadowoleniem na kolorowy zielnik. Ale obiecałam Daisy, że nie będę pana zanudzać pogawędkami o ogrodzie. Musicie już iść nad rzekę, jeśli chcecie zobaczyć wyścig. Gdy wracali w stronę domu, Daisy rzuciła ze złością: - Ty szczwany lisie! Nie wiedziałam, że potrafisz odróżnić

floksa od naparstnicy. - Skromność to moje drugie imię. Mój ojciec interesował się ogrodnictwem. Chętnie bym się tym zajął, gdybym miał na to czas. - Uprzedziłabym cię, że rozmową o ogrodnictwie możesz się wkraść w łaski ciotki Cynthii. - Moja droga, zapominasz chyba, że jesteś zaręczona z detektywem. Kiedy zobaczyłem lady Cheringham w kaloszach i ubłoconych rękawicach, z łopatką w ręku i spódnicą umazaną po kolana trawą, pomyślałem sobie, że albo zakopywała właśnie jakieś ciało, albo... - Idiota - roześmiała się Daisy. Uwielbiał słuchać, jak się śmieje. Kompletnie oszalał na jej punkcie, zauważył nie po raz pierwszy. Za nic w świecie by z niej nie zrezygnował, mimo sprzeciwu obydwu ich matek i tych wszystkich niedorzecznych historii, w które go wplątywała. Minęli otwarte na oścież drzwi frontowe i weszli do uroczego, wyłożonego parkietem holu. Alec, który na uniwersytecie zrobił dyplom z epoki gregoriańskiej, z uznaniem spojrzał na jasną tapetę w niebieskie, szare i białe pasy w stylu regencji i inkrustowany stolik w kształcie półksiężyca. - Róże - powiedział, wskazując na stojący na stoliku wazon, który odbijał się w wiszącym powyżej lustrze. Daisy znowu się roześmiała. - Przestań się popisywać i chodź wszystkich poznać. Wszystkich, poza załogą rzecz jasna. Poprowadziła go przez przyjemny i wygodny salon, skąd przez okno balkonowe wyszli na wychodzący na rzekę taras. Czterech młodych mężczyzn w bordowych blezerach natychmiast skoczyło na równe nogi, podobnie jak ładna jasnowłosa dziewczyna, która okazała się kuzynką Daisy, Patricią Cheringham. Panna Cheringham podeszła, by się z nim przywitać. Była równie gościnna jak jej matka, choć wyglądała na zmęczoną. Przebywanie w domu pełnym dziarskich wioślarzy musiało dawać się jej we znaki. Przedstawiła mu swoją przyjaciółkę,

pannę Carrick, zwyczajną, młodą kobietę z głosem słodkim jak miód, i czterech studentów. Okazywali niewątpliwy szacunek, bez wątpienia ze względu na mój wiek, pomyślał z żalem Alec. Jego pozycja nie zrobiłaby na nich wrażenia, nawet gdyby byli jej świadomi. Dla tak uprzywilejowanych potomków arystokracji i szlachty żaden policjant nie był „jednym z nich". Przynajmniej nie mogli mu zarzucić nieodpowiedniego akcentu. Nie po raz pierwszy Alec dziękował w duchu matce za to, że nie pozwoliła mu podłapać choćby śladu północno londyńskiego akcentu. Mówił królewską angielszczyzną nie gorzej od nich, a nawet lepiej, gdyż sami posługiwali się uniwersyteckim slangiem i używali afektowanych głosów, przez co brzmieli jak zgraja nadętych głupków. Eton i Oksford nie czynią z ludzi nadętych głupków, Alec upomniał siebie dobrodusznie. Razem ruszyli nad rzekę. Stały tam dwa podwójne skify. Każdy miał skierowane do przodu siedzenie na rufie, trójkątne siedzenie na dziobie i pośrodku dwie ławki dla wioślarzy. - Mam nadzieję, że nie oczekujesz, że przeprawię cię na drugi brzeg - odezwał się cichym głosem Alec, zerkając na chmarę niewielkich łódek płynących w górę rzeki. - Może dałbym radę z prądem albo ruchem na rzece, ale nie z jednym i drugim. Szczytem mojego doświadczenia jest jezioro Serpentine (Sztuczny zbiornik wodny znajdujący się w Hyde Parku w Londynie [przyp. tłum.].). - Ja wiosłowałam na rzece Severn (Najdłuższa rzeka w Wielkiej Brytanii [przyp. tłum.].). - W takim razie ty możesz mnie przeprawić. - Chyba żartujesz! To było lata temu i rzeka była mniejsza i spokojniejsza. Na szczęście mamy pod ręką czterech dzielnych wioślarzy. Studenci z Ambrose od razu przejęli dowodzenie. Panna Cheringham i panna Carrick weszły na pokład z Meredithem i Leighem, a Alec i Daisy z Wellsem i Poindexterem. - Wie pan, jak się steruje, panie Fletcher? - krzyknęła panna Carrick, gdy Alec usadowił się z Daisy na miękkim tylnym siedzeniu.

Daisy podała mu linki od steru. - Chyba tak - powiedział ostrożnie Alec. Panna Carrick i panna Cheringham wymieniły spojrzenia. - Na rzece jest spory ruch - powiedziała panna Cheringham. - Popłynę z wami. Choć w łódce było dość miejsca dla nich wszystkich, Daisy nie chciała zostawiać panny Carrick samej, zajęła więc miejsce kuzynki na drugiej łodzi. - Pomyślałam, że lepiej zapytam - powiedziała panna Cheringham przepraszającym głosem, gdy Alec odepchnął łódź bosakiem. - Daisy wysterowała nas wczoraj po całej rzece. Myślę, że pan doskonale by sobie poradził. Alec uśmiechnął się do niej. - Raczej wysterowałbym nas w kogoś innego albo przewrócił parę łódek do rzeki. Dobrze pani zrobiła, że mi pani nie zaufała, panno Cheringham. - Proszę mi mówić Tish. W końcu wkrótce wszyscy będziemy kuzynami. Chyba że woli pan mówić Patricia. Odwzajemniając uprzejmość, Alec oświadczył, że Tish będzie w sam raz. Jej sugestia, że może preferować jej właściwe imię, sprawiła, iż po raz kolejny poczuł ciężar swojego wieku. Zaczynał się już zastanawiać, czy w nocy przypadkiem nie osiwiał. Daisy była pięć lat starsza od swojej kuzynki, przypomniał sobie. Choć w uroczej, letniej sukience i kapeluszu ozdobionym stokrotkami nie wyglądała na więcej niż osiemnaście lat. Dwa dni na to, by nie robić nic innego, tylko cieszyć się jej towarzystwem. Dotarli na przeciwległy brzeg i wysiedli. Gdy ruszyli nadbrzeżną ścieżką, Alec i Daisy zostali w tyle za tymi, którzy nie chcieli przegapić początku wyścigu czwórki z Ambrose. - Twoja kuzynka jest urocza - powiedział Alec. - O ile dobrze zrozumiałem, jej kuzyn wiosłuje? Opowiedz mi trochę o osadzie, której mam kibicować. - Tak, Cherry jest jednym z nich. - Daisy wsunęła mu rękę pod ramię. - Tak naprawdę jest dla niej jak brat. Jego rodzice właściwie ją wychowali, gdyż ciotka i wujek dużo przebywali

za granicą. Jest zaręczony z Dottie. Oboje są typem inteligentów, marzy im się kariera akademicka. Ale są mili, nie spoglądają z wyższością na nas, zwyczajnych śmiertelników o przeciętnych umysłach. - Mów za siebie! - Właśnie to robię. - Jej oczy zalśniły, gdy na niego spojrzała. - Doskonale zdaję sobie sprawę z twojej błyskotliwości, choć nie rzucasz wokół cytatami ze starożytnej greki, niczym Jowisz ciskający błyskawice. - Zeus. Oni tak robią? - Rzadko, ale potrafią. Z kolei Rollo Frieth oblał swoje egzaminy, biedaczek. On i Cherry są starsi od większości studentów, bo walczyli na wojnie. Rollo jest kapitanem załogi, przyjacielem Cherry'ego i narzeczonym Tish, kolejność do wyboru. Z natury jest dobroduszny i potrafi łagodzić napięcia, a to doskonałe kwalifikacje na kapitana załogi. - Kłótliwa banda? - zapytał Alec, machając ręką do idących przodem mężczyzn. - Wydają się dość spokojni. - W większości tacy właśnie są. Szczególnie młody Fosdyke, który żyje po to, by wiosłować, biegać, jeść i spać. Ale to miły, uczynny chłopak. Też jest w czwórce. No i jeszcze jest jaśnie pan Basil. - Łyżka dziegciu w beczce miodu? - domyślił się, słysząc jej ton. - Raczej uciążliwy komar. - Na samo wspomnienie, potarła ramię, wyjaśniając: - Zeszłego wieczoru zostałam pogryziona. Nie patrz tak, przez prawdziwego komara, nie Basila DeLanceya. Nie sądzę, by faktycznie gryzł, chociaż nie mogę za to ręczyć. - Typ donżuana? Zmarszczyła czoło. - Niezupełnie. Chociaż Cherry mówił, że wpakował w kłopoty jakąś dziewczynę ze sklepu i cały czas naprzykrza się Tish, ale chyba chodzi mu bardziej o to, by dopiec Cherry'emu i Rollowi... Nie, nawet nie o to. Po prostu mówi to, co akurat przyjdzie mu do głowy, i często jest nieprzyjemny. Wydaje się, że gardzi większością ludzi. Był

bardzo niegrzeczny w stosunku do Dottie. Szczerze mówiąc, wydaje mi się, że on nie zdaje sobie nawet sprawy z tego, jaki jest okropny. Chyba nikt nie chce robić sobie wrogów na lewo i prawo, prawda? - Znam paru takich, którym jest wszystko jedno. - O to właśnie chodzi. Jemu jest wszystko jedno. Susan Hopgood mówiła mi, że jest najmłodszy w rodzinie, i wspólnie doszłyśmy do wniosku, że dorastał w przekonaniu, że wszystko, co mówi, jest mądre lub zabawne, albo i takie i takie. - Susan Hopgood? - dociekał Alec. - Dziewczyna Horace'a Botta. Jest sternikiem ósemki i główną ofiarą DeLanceya. - Tylko nie mówi mi o ofiarach! Jestem na wakacjach. - Jasne, nie będę - obiecała ze śmiechem Daisy. - Tam jest wyspa Tempie. Rety, popatrz tylko na tych wszystkich ludzi czekających na start! Mam nadzieję, że uda nam się coś zobaczyć. Koncentrując się wyłącznie na Daisy, Alec nie zwracał większej uwagi na zalesioną wyspę na środku rzeki. Teraz zobaczył przed sobą grupę ludzi zgromadzonych na brzegu. Nieopodal flagi znaczyły linię startu, za którą rzeka była podzielona na dwa tory. Organizatorzy na łodzi motorowej obserwowali przybycie dwóch łodzi czwórek. Wioślarze w bliższej łodzi mieli na sobie bordowe szorty. - Po tej stronie jest łódź Ambrose? - zapytał Alec. - Tak, po stronie hrabstwa Berk. Drugi tor to strona hrabstwa Buck, chociaż kiedy dotrą do mety, będzie to już Oxfordshire. Z kim się ścigają, panie Meredith? - zapytała Daisy, gdy dołączyli do pozostałych. - Z Medway. Klub wioślarski Medway. Chcemy pójść trochę dalej, panno Dalrymple, za ten tłum. Panna Carrick odwróciła się w ich stronę. - Będziemy za linią startu, ale będziemy mieć lepszy widok wyjaśniła. - My też pójdziemy - powiedziała Daisy. Poindexter ruszył przodem, torując drogę i mówiąc:

- P - przepraszam, koledzy, dajcie przejść. Większość z tych, którzy zgromadzili się przy linii startu, byli to młodzi mężczyźni, których znajomi brali udział w tym lub w kolejnym wyścigu. Było też kilku starszych panów, być może ojców, i kilka młodych dam. Potężny policjant w średnim wieku stał na pobliskiej łące, spoglądając życzliwym okiem na tłum. Choć Alec robił, co mógł, by nie zwracać uwagi na funkcjonariusza, jak na złość napotkał jego wzrok. Posterunkowy zrobił kilka kroków do przodu i powiedział dyskretnym tonem: - Ci młodzi dżentelmeni czasami za bardzo się ekscytują, gdy dochodzi do falstartu albo wydaje im się, że doszło. Alec uśmiechnął się i pokiwał głową. Idąc dalej, zapytał Daisy: - Czy ja rzeczywiście wyglądam jak policjant? - Wiesz, że nie. Jestem pewna, że się nie domyślił. Ale masz wokół siebie naturalną aurę autorytetu. Pewnie wyglądałeś tak, jakbyś zastanawiał się, co on tu robi, więc ci powiedział. - Mam tylko nadzieję, że nie oczekuje, iż stanę u jego boku, gdy dojdzie do rękoczynów - mruknął Alec, ukrywając zadowolenie. A więc uważała, że otaczała go aura autorytetu. No proszę. A potem skrzywił się, gdy przypomniał sobie, że jego autorytet jeszcze nigdy nie powstrzymał jej przed robieniem tego, na co miała ochotę. Idąca na przedzie Tish, stanęła na równi z górnym krańcem wyspy, nieopodal linii startowej. Wszyscy zgromadzili się wokół niej. Mieli doskonały widok na łodzie ustawiające się na swoje pozycje na starcie. Alecowi wydawało się to niezwykle skomplikowane. Poindexter wyjaśnił: - W - widzi p - pan, chodzi o to, żeby r - rufa była na linii s startu, ale to z kolei sprawia, że dłuższa łódź ma przewagę, gdyż wygrywa ta, której dziób pierwszy przetnie linię mety. W - więc jeśli jedna z łodzi jest krótsza, jak w tym przypadku, drugą przesuwa się do tyłu, by dzioby były na równi. Alec darował sobie pytanie, dlaczego po prostu nie zaczną z

dziobem na linii startu. Każda dyscyplina sportu, podobnie jak każdy zawód i fach, rządziły się swoimi prawami, niezrozumiałymi dla osób postronnych. Jeden z organizatorów na motorówce podniósł rękę. Nastała cisza i Alec usłyszał kukanie kukułki. Daisy zawisła mu na ramieniu, wyraźnie podekscytowana. Rozległ się huk pistoletu startowego. Wiosła przecięły powierzchnię wody. Mężczyźni oddychali z wyraźnym wysiłkiem. Łodzie wystrzeliły naprzód. W idealnej harmonii, z wdziękiem czaplich skrzydeł, wiosła unosiły się do góry, wracały i ponownie zanurzały w wodzie. Przy trzecim pociągnięciu łodzie się rozdzieliły. - Na dziobie jest Cherry - powiedziała Daisy. - Potem Rollo, Fosdyke i DeLancey, jest szlakowym. Musi sterować stopami, a do tego liczyć... Rety, wygląda okropnie. Ledwo zdążyła to powiedzieć, stało się jasne, że DeLancey nie pochyla się do przodu, by pociągnąć za wiosło, ale zgina się z bólu. Wypuścił wiosło, chwycił się za głowę, wychylił za burtę i zwymiotował do rzeki. - Chryste, zupełnie jak Bott wczoraj - odezwał się czyjś głos. Łódź zeszła z kursu, podczas gdy pozostała trójka wioślarzy desperacko próbowała utrzymać ją w torze, choć wyścig był już zaprzepaszczony. Cheringham krzyczał jakieś komendy, ale nie mogli nic wskórać bez szlakowego i jednej z czterech par wioseł, nie wspominając już o wadze DeLanceya, która przechylała ich na bok. Łódź się zakołysała, nie mając szans, i zaczęła się cofać. Szlakowy z wyraźnym wysiłkiem próbował usiąść, ale zamiast tego, z nagłym szarpnięciem podniósł się na nogi, przechylił i wpadł do rzeki. Zanim widzowie zdążyli jęknąć z przerażenia, Cheringham wskoczył za nim. Prąd zdążył zmieść nieruchome ciało DeLanceya parę metrów w dół rzeki, zanim Cheringham do niego dotarł i odwrócił na plecy. Płynąc z całych sił, ruszył ze swoim ciężarem w stronę brzegu. W ciągu tych paru sekund, zanim dotarli do drugiej boi, Alec wkroczył do akcji.

- Proszę się odsunąć. Zróbcie im miejsce. Oficerze, proszę tutaj! Poindexter, Wells, pomóżcie im. Wy dwoje, pomóżcie funkcjonariuszowi powstrzymać ludzi. Jeden ze starszych mężczyzn, poważny, zamożnie wyglądający dżentelmen, przepchnął się przez tłum. - Jestem lekarzem - oznajmił, machając rozkładanym krzesełkiem. - Doskonale. Dziękuję panu. - Alec odwrócił się i ujrzał Poindextera i Wellsa, którzy wyciągali DeLanceya z wody. Położyli go na trawie, a lekarz ukląkł obok, sięgając po puls. Cheringham wydostał się na brzeg, z włosów i ubrania ściekała mu woda. - Odwróćcie go na plecy - wysapał. - Umiem robić sztuczne oddychanie. - Opadł na kolana, obok nieruchomej postaci DeLanceya. Lekarz pokręcił głową. - Nie czuję pulsu. Przykro mi, młody człowieku, ale nic już nie możesz dla niego zrobić. Nie był w wodzie na tyle długo, by się utopić. Coś mi przyszło do głowy... - uniósł do góry jedną powiekę i z uwagą spojrzał na wpatrujące się w niego oko. Cheringham opuścił ramiona. Alec podał mu rękę i pomógł mu wstać. - Zrobił pan wszystko, co się dało. A teraz, proszę, odsuńcie się, cała trójka. - Gdy Cheringham i pozostała dwójka cofnęli się, pojawiła się wyraźnie blada Daisy. - Daisy, proszę! - Chwileczkę. Wydaje mi się, że to może być zatrucie nikotynowe - powiedziała zdenerwowanym głosem. Lekarz podniósł wzrok i potrząsnął głową. - Nie. Jestem pewien, że to był krwotok podtwardówkowy. Po obu stronach czaszki są stłuczenia. Mówiąc prostym językiem, został uderzony w głowę.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Daisy wpatrywała się w ciało DeLanceya. Gdy tak leżał w przemoczonych klubowych spodenkach i koszulce, wydawał się całkiem niegroźny. Jego cięty język został uciszony, ale najwyraźniej nie przez truciznę. Wzdrygnęła się i odwróciła. Alec objął ją ramieniem i lekko uścisnął. Puścił ją i rozejrzał się wokół. Daisy podążyła za jego wzrokiem. Dostrzegła pojedyncze twarze w tłumie: przerażone, ciekawe, podekscytowane. Cherry był oszołomiony, pozostała czwórka z Ambrose była blada i nie mogła ruszyć się z miejsca. Dalej na brzegu zauważyła Tish, skuloną na trawie, z głową ukrytą w ramionach. Daisy zastanawiała się, czy nie powinna podejść do kuzynki, ale Dottie objęła ją ramieniem i doskonale dawała sobie radę. Posterunkowy stał z rozdziawioną buzią i zbaraniałym wyrazem twarzy. Alec westchnął. - Jestem funkcjonariuszem policji - ogłosił zrezygnowanym głosem. - Inspektor naczelny, detektyw Fletcher ze Scotland Yardu. To nie moja sprawa, ale obejmę dowodzenie dopóki nie zjawi się miejscowy człowiek. Posterunkowy...? - Rogers, proszę pana. - Mężczyzna zasalutował z wyraźną ulgą. - Inspektor Washburn pełni teraz dyżur na trybunach. Mam po niego pójść? - Nie, jest mi pan tu potrzebny. - Alec zwrócił się do wioślarzy z Ambrose. - Czy jeden z panów mógłby pójść po inspektora? - Ja pójdę. - Leigh zdjął blezer i podał go Meredithowi. Trzymaj, lepiej go tym przykryj. - Szybkim krokiem ruszył wzdłuż ścieżki. Meredith stał, nie ruszając się z miejsca, z blezerem w ręku.

- Nie żyje? - zapytał dziwnym głosem. - DeLancey nie żyje? - Obawiam się, że tak. - Daisy wzięła od niego blezer i próbując nie patrzeć na martwą twarz, pomogła lekarzowi zakryć głowę i tors DeLanceya. Lekarz wydał się jej znajomy, choć była pewna, że nigdy wcześniej go nie widziała. Alec skończył rozmawiać z posterunkowym Rogersem, który zaczął rozganiać tłum gapiów, kierując ich w górę i w dół rzeki. Gdy Alec się odwrócił, odezwał się Cherry: - Jeśli nie ma pan nic przeciwko, panie inspektorze, zabiorę panie do domu. - Drżąc, wskazał na Tish i Dottie. - Tak, lepiej niech pan pójdzie i się przebierze. Ale proszę nigdzie nie wychodzić, będę musiał z panem porozmawiać. Proszę oczywiście zabrać kuzynkę i pannę Carrick, ale chcę żeby Daisy została. Jego ton nie sugerował niczego dobrego. Daisy żałowała, że wystrzeliła ze swoją teorią na temat zatrucia nikotynowego. Dzięki Bogu myliła się. To byłoby okropne, gdyby okazało się, że wystarczyło podać wczoraj wieczorem antidotum, by ocalić DeLanceyowi życie. Alec poprosił, by Poindexter, Wells i Meredith pozostali w pobliżu, na wypadek gdyby ich potrzebował, po czym zwrócił się do lekarza, ale przerwał mu okrzyk dobiegający znad rzeki. - Hej tam! - motorówka organizatorów podpłynęła do boi. - Co tu się do licha dzieje? - Policja! Mamy tu nieboszczyka. - A co z następnym wyścigiem? - zażądał oficjel o purpurowej twarzy, w ozdobionej złotą plecionką marynarskiej czapce. - Proszę bardzo, niech wiosłują. On nie będzie miał nic przeciwko temu. Ale pragnę panu przypomnieć, a musiał pan to widzieć przez lornetkę, że ma pan na torze dwoje ludzi wiosłujących czteroosobową łódź, ze sterem poza wszelką kontrolą. Sądzę, że nie mają wyboru i muszą dopłynąć do mety. - Nie mogą zawrócić między bojami ani opuścić toru potwierdził inny oficjel. - Damy im jeszcze parę minut. A tu wszystko pod kontrolą? - Mniej więcej - powiedział ironicznie Alec.

- Zatem będziemy kontynuować. Bardzo nam przykro, ale nie możemy tak po prostu wszystkiego przerwać. Motorówka zawróciła i odpłynęła z powrotem do linii startu, gdzie czekały już kolejne dwie łódki. Alec raz jeszcze zwrócił się do lekarza. - Dziękuję, doktorze...? - Jestem chirurgiem. Nazywam się Fosdyke. Mój chłopak jest jednym z dwóch wiosłujących w tamtej czwórce. - Dziękuję, panie Fosdyke. Mogę zapytać, czy jest pan pewny swojej diagnozy? - Zazwyczaj nie zajmuję się wstępną diagnozą, ale operowałem kilkoro pacjentów z krwiakiem i krwotokiem podtwardówkowym. Oczywiście, ich lekarze omawiali najpierw ze mną symptomy. Ten nieszczęsny młodzieniec cierpiał chyba na ostry ból głowy, prawda? - Tak to wyglądało - przyznał Alec. - Wymiotował, choć wcześniej nie miał nudności. Inaczej nie wziąłby udziału w wyścigu. A jego źrenice są różnej wielkości, to istotny znak. Według mnie siniaki na głowie niemal zamykają sprawę. Sekcja zwłok, a zakładam, że do niej dojdzie, potwierdzi moje słowa. Lub im zaprzeczy. - Rozumiem. A nie mógł upaść? - Pod warunkiem że upadł dwa razy - powiedział lekarz z lekkim zdziwieniem. - Najpierw na jedną stronę głowy, potem na drugą. Skłaniam się ku opinii, że został uderzony w głowę, na tyle mocno, że upadł. Mam nadzieję, że nie sugeruję się tym, co słyszałem od mojego syna. Zdaje się, że charakter zmarłego nie wyklucza takiej możliwości. Alec postanowił być równie zdystansowany. - Też tak słyszałem. Zakładam, że nie został uderzony po tym, jak wsiadł do łodzi, gdyż wtedy by nie wypadł. A więc jego śmierć była opóźnioną reakcją na cios. Jak dawno mogło się to stać? - Teoretycznie nawet parę tygodni temu. Ale patrząc na obtłuczenia, powiedziałbym, że od czterech do dwudziestu czterech godzin temu. Może od dwóch do trzydziestu dwóch. Nie jestem ekspertem. Bez wątpienia policyjny chirurg

będzie mógł szczegółowo określić czas. - Mam nadzieję! Czy mógłby pan poczekać do przyjazdu miejscowego człowieka, panie Fosdyke? - Oczywiście. Daisy ledwo słyszała jego odpowiedź. Dotarły do niej jego poprzednie słowa. Od dwóch do trzydziestu dwóch godzin! - Panie Fosdyke - odezwała się przerażonym głosem - czy kolejnym objawem mogą być zaburzenia świadomości? I niestabilność i utrata równowagi? - Oczywiście, panno... - Dalrymple - wtrącił Alec, widząc, że Daisy odjęło mowę. - I zaburzenia widzenia - dodał lekarz. - Objawy różnią się w zależności od tego, która część mózgu została uszkodzona. Daisy dość niespodziewanie usiadła na trawie, czując się nieswojo. - Myśleliśmy, że był pijany - powiedziała cicho, gdy Alec usiadł obok niej i chwycił ją za rękę, chcąc dodać jej otuchy. - To naturalne założenie - powiedział pan Fosdyke. - Ale gdybyśmy zadzwonili po pomoc medyczną... Nie, Alec, muszę to wiedzieć! Gdyby DeLancey od razu widział się z lekarzem, miałby jakieś szanse? - Czas ma ogromne znaczenie. Jednak rokowania są słabe, nawet wtedy gdy krwotok tamowany jest w wyniku natychmiastowej operacji, a ci, którym się udaje, rzadko odzyskują pełnię zdrowia. Nie ma pani powodów, by się obwiniać, panno Dalrymple - powiedział uprzejmie lekarz. Laikowi łatwo to pomylić z objawami nadużycia alkoholu. Daisy z wahaniem pokiwała głową. - Alec - powiedziała naglącym głosem. - Wolałabym tobie opowiedzieć, co się stało, niż obcemu człowiekowi. Możesz potem powiedzieć wszystko detektywowi, który przejmie sprawę. - Wiesz, że to tak nie działa, kochanie. Jeśli posiadasz jakieś istotne informacje, będziesz musiała je powtórzyć miejscowej policji. - Chyba tak. Ale możesz mi powiedzieć, co jest istotne. - Watsonie, znasz moje metody. Każdy szczegół może

okazać się ważny. Nie możesz niczego ukrywać przed śledczymi. - Dobrze - westchnęła Daisy. - Powiem ci, żeby ułożyć sobie to wszystko w głowie. Ale obawiam się, że jeśli się nie mylę, mogą cię poprosić, byś przejął dochodzenie. - Tylko nie to, to jest nasz weekend! - wybuchnął Alec, zrywając się na nogi i obejmując Daisy w mocnym, niedźwiedzim uścisku. Lekarz taktownie się odwrócił, rozłożył krzesełko i usiadł, żeby obejrzeć start kolejnego wyścigu. Daisy przez chwilę rozkoszowała się złością Aleca z powodu ich przerwanego weekendu, ale po chwili odezwała się smutnym głosem: - Wątpię, by Scotland Yard zgodził się przysłać kogoś innego, skoro jesteś już na miejscu i na własne oczy widziałeś śmierć DeLanceya. Widzisz, zmarł w Berkshire, ale jestem niemal pewna, że został zaatakowany w Buckinghamshire. - Cholera - jęknął Alec - wybacz mi język. Masz rację, pewnie wezwą Centralę. A skoro ty jesteś w to wplątana, podkomisarz będzie nalegał, bym zajął się sprawą. - Nie rozumiem, dlaczego twój podkomisarz uważa mnie za swoją bete noire (Persona non grata [przyp. tłum.].) powiedziała ze złością. - Wiele razy ci pomogłam. Skrzywił się. - Daisy, jak ty to robisz, że ciągle natykasz się na nieboszczyków? Czy ludzie wiedzą, że się zbliżasz i czym prędzej decydują się kogoś pozbyć? - Nic na to nie poradzę! To tak jak ktoś natyka się na nieznane mu słowo i potem przez cały tydzień wszędzie je widzi, we wszystkim, co czyta. Albo gdy spotyka się znajomego, którego nie widziało się od lat, a potem spotyka się go wszędzie, gdziekolwiek się człowiek ruszy. To się zdarza wielu osobom. - Ale nie, gdy chodzi o nieboszczyków, i całe szczęście! Dobrze, lepiej mi o wszystkim opowiedz. - Czy musimy tu zostać? Tuż nad nim? - Choć Daisy stała tyłem do DeLanceya, który miał zakrytą twarz i zamknięte

oczy, czuła na sobie jego martwy, pełen wyrzutu wzrok. - Nie, ale muszę być w pobliżu. Nikt nam nie będzie przeszkadzać, jeśli przesuniemy się trochę dalej, w kierunku pola. Na ścieżce zaroiło się od ludzi. Ciekawscy wpatrywali się w bordowy blezer i wystające spod niego nogi, które zdążyły już wyschnąć na słońcu, ale posterunkowy Rogers cały czas odsuwał ludzi na bok. - Zdarzył się wypadek - spokojnym głosem odpowiadał na pytania. Tuż przy linii startu, poza zasięgiem posterunkowego, zdążyła się już zebrać nowa grupka widzów, zainteresowanych jedynie tym, by mieć dobry widok na osady, którym przyszli kibicować. Kiedy Alec rozmawiał z Rogersem i poprosił Mereditha, Wellsa i Poindextera, by podeszli bliżej i czuwali nad ciałem DeLanceya, Daisy wróciła na łąkę. Trawa została już ścięta na siano, ale stokrotki i purpurowe chabry ponownie podnosiły swoje główki. Odnalazła lekkie wzniesienie i usiadła. Alec dołączył do niej. - Lepiej usiądź na mojej marynarce - powiedział i zaczął ją zdejmować. - Nie zdejmuj jej. Będziesz chciał wyglądać profesjonalnie, kiedy zjawi się miejscowa policja. Ziemia jest całkiem sucha, a sukienka i tak jest już brudna. Usiadł, zostawiając między nimi trochę miejsca. Przysunęła się bliżej, a on powiedział: - To i tak będzie wyglądało mało profesjonalnie, jeśli przysuniesz się jeszcze bliżej, poza tym będziesz mnie rozpraszać. Minął już największy szok? - Tak. Już sam fakt, że umarł, był okropny, a co dopiero świadomość, że mogłam mu pomóc... Wziął ją za rękę, zapominając o tym, że może mieć problemy z koncentracją. - Fosdyke ma rację, kochanie. Nie mogłaś tego wiedzieć. Nie widziałaś siniaków na jego czole, prawda? - Nie, ale pomyślałam, że mógł zostać otruty nikotyną. Gdybym wtedy wezwała lekarza... Ale nie wierzyłam, że

mogło do tego dojść, to wydawało się tak nieprawdopodobne, poza tym on pił. Jego oddech zionął whisky. - Daisy, o co chodzi z tym zatruciem nikotynowym? Kiedy i gdzie widziałaś DeLanceya w takim stanie? I... - Lepiej zacznę od początku - powiedziała stanowczo inaczej się pogubię. Wszystko zaczęło się od ciotki Cynthii i mszyc. Spryskiwała róże preparatem tytoniowym, a ja martwiłam się z powodu nikotyny. Wiesz, czytałam trochę o truciznach po tej sprawie w Albert Hall. - Tak na wszelki wypadek? - zasugerował Alec. Skrzywiła się. - Zapomniałam szczegóły, więc poszłam to później sprawdzić. Lista objawów była tak długa, że i tak jej nie pamiętałam, ale jestem pewna, że DeLancey przejawiał niektóre z nich. Dojdę do tego za chwilę. Po rozmowie z ciotką Cynthią poszłam na pomost. Ósemka właśnie wracała. Rozmawiałam z Bottem, kiedy pozostali odstawiali łódź. - Tajemniczy Bott. - Wcale nie taki tajemniczy, nie spotkałeś go, bo jest sternikiem ósemki, a czwórka nie ma sternika. - Ale nie pojawił się wraz z resztą, żeby kibicować czwórce zauważył Alec. - Nie, i wcale mu się nie dziwię. Pozostali go nie lubią... Cóż, im też się nie dziwię. Wydaje się wiecznie obrażony. To błędne koło. Ma bystry umysł, wygrał stypendium do Ambrose i uzyskał podwójny dyplom z wyróżnieniem z fizyki i matematyki. Otrzymał też propozycję z Cambridge, ale jest synem kioskarza. Z Birmingham. - Nie ten akcent. Nie ta rodzina - powiedział cierpko Alec. - Nie ten instynkt, nie ten strój - dodała Daisy. - Tak mi powiedział. Nie wątpię, że był okropnie traktowany, ale efekt jest taki, że wciąż szuka powodów do obrazy i, oczywiście, je znajduje, więc ciągle jest gotów do walki. I nawet ci, którzy byliby gotowi przyjąć go do swego grona ze względu na jego zalety, nie są w stanie przebić się przez jego kolce. - A DeLancey był jego głównym prześladowcą. - Tak naprawdę jedynym. Pozostali nie zwracają na niego

uwagi. Rollo stanął w jego obronie, gdy DeLancey był dla niego nieprzyjemny, i razem z Cherrym ruszyli mu na ratunek, gdy DeLancey go zaatakował. - DeLancey zaatakował Botta fizycznie? - krzyknął Alec. - Wepchnął go do rzeki. - Daisy opowiedziała mu o drwinach, które sprawiły, że Bott zdecydował się napić whisky, a następnego ranka próbował usiąść za sterem, z żałosnym skutkiem. - Ale DeLancey nie czuł się winny. Za wszystko obwiniał Botta. Ta kąpiel była jedynie wynikiem całej serii publicznych obelg i nie wiadomo, jakby się to skończyło, gdyby lord DeLancey, jego brat, go nie zabrał. - A więc Bott miał powody, by zaatakować DeLanceya. - Cherry i Rollo również. - Daisy natychmiast pożałowała swojej instynktownej obrony sternika, ale uniesione brwi Aleca domagały się wyjaśnień. - Cherry był wściekły, ponieważ DeLancey ubliżał Dottie i naprzykrzał się Tish. Rollo ledwo go powstrzymał, choć sam też z trudem się opanował. Nie są z Tish oficjalnie zaręczeni, ale bardzo ją kocha. - Bott, Cheringham i Frieth - zastanawiał się głośno Alec. - A co z resztą? - Nie słyszałam, by DeLancey ich prowokował, nie w złości. Byli na niego wściekli z powodu Botta, bo przegrali wyścig. Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby któryś z nich się z nim posprzeczał. Jeżeli faktycznie zignorował słowa brata, każdy mógł pójść do hangaru i... - Chwileczkę! Co ma do tego brat DeLanceya i hangar? O rety, idzie już Leigh i miejscowy detektyw! - Wstał i pomógł Daisy się podnieść. - Do diabła! - powiedziała. - Jeśli nie przejmiesz tej sprawy, nie sądzę, by ktokolwiek inny zechciał wysłuchać moich teorii. Trzymając ją za ręce, spojrzał na nią z krzywym uśmieszkiem. - Postaram się ich przekonać, by przynajmniej cię wysłuchali - obiecał. - Czasami masz całkiem niezłe pomysły. - Kochany jesteś! - powiedziała Daisy.

ROZDZIAŁ ÓSMY Leigh przyprowadził inspektora Washburna, dwóch funkcjonariuszy i wysokiego, szczupłego dżentelmena, którego przedstawił jako komendanta policji w Berkshire. Alec aż zamrugał oczami na widok jaskraworóżowego blezeru, krawatu, czapki i skarpetek sir Amory'ego Brentwooda, które wyraźnie kontrastowały z otaczającym go poważnym policyjnym błękitem. - Wszystko pod kontrolą? - zapytał sir Amory. - Mam nadzieję, że nie ma pan nic przeciwko, by objąć dowodzenie. Moi ludzie nie wiedzą, w co ręce włożyć przez te tłumy na regatach i fakt, że książę Henry ma się u nas zjawić dziś po południu. Wytworny, młody człowiek, ale trzeba mieć na niego oko, prawda? Widząc, że Daisy jest w zasięgu słuchu, choć taktownie odwróciła się plecami, jakby oglądała wyścigi, ale niewątpliwie przysłuchiwała się rozmowie, Alec podjął rozpaczliwą próbę ratowania ich wspólnego weekendu. - Proszę pana, podkomisarz... - Ja się zajmę pana podkomisarzem, proszę się nie martwić - zapewnił go sir Amory. - Mamy szczęście, że pan tu jest. Może pan, oczywiście, poprosić inspektora Wishbone'a o pomoc, ale mam nadzieję, że nie będzie pan potrzebował zbyt wielu moich ludzi. Alec poddał się. - Poślę po swoich. Wydaje się, że sprawa ma związek z hrabstwem Buckinghamshire. Nie wie pan, jak mogę skontaktować się z tamtejszym komendantem? - Starym Felterem? Pewnie jest w Phyllis Court, podobnie jak Packington, komendant z Oxfordshire, jeśli będzie go pan potrzebował. Ja sam jestem wioślarzem - westchnął. - A raczej byłem. Cóż, zostawię już panów, byście mogli ruszyć z

miejsca. Wszystko w pana rękach, co, panie Wishbone? - Tak jest - powiedział zrezygnowanym głosem inspektor. Odchodząc, sir Amory nagle się odwrócił. - Naprawdę chodzi o morderstwo? Ten młodzieniec nie wyglądał najlepiej. - Lub zabójstwo - Alec postanowił grać na zwłokę. - Ale o tym zdecyduje sąd. Każde zabójstwo to dla policji domniemane morderstwo. - Tak, oczywiście. Zabójstwo, mówi pan? Mam nadzieję, że nie grasuje tu żaden maniak? - roześmiał się nerwowo. - A kim...? - spojrzał na ofiarę okrytą prowizorycznym, bordowym całunem. Alec z wdzięcznością zauważył, że Poindexter użył własnego blezera, by zakryć mu nogi. - Wielmożny pan Basil DeLancey – powiedział. - Wielmożny pan...? - komendant zbladł. - Święty Boże! To chyba nie bolszewicki spisek, co? - To mało prawdopodobne, proszę pana. - To dobrze. W końcu lada moment przyjedzie tu książę Henry, prawda? Będę wdzięczny, jeśli nie będzie pan tej sprawy nagłaśniał. Nie chcemy mieć problemów, gdy wokół kręci się rodzina królewska, zgadza się? - Zrobię, co w mojej mocy, ale z tego, co wiem, lord DeLancey, brat ofiary, jest już w Henley. Nie będę mógł utrzymać tego w tajemnicy przed nim do czasu, aż książę Henry wyjedzie. - Alec uprzytomnił sobie nagle, że cała ta sprawa nie tylko zepsuje mu weekend z Daisy, ale i postawi go w dość niezręcznym położeniu. Sir Amory ponuro pokręcił głową. - Nie mogę prosić o nic więcej - przyznał. - Lord DeLancey, powiada pan? Leigh, który odsunął się na bok i dołączył do Daisy, właśnie wrócił. - Przepraszam, że przeszkadzam - zaczął - ale zdaje się, że lord DeLancey właśnie nadchodzi. Tam, w granatowym blezerze. Komendant zerknął na ścieżkę, wytrzeszczając oczy.

- Ja uciekam. Im mniej słów, tym lepiej, zgadza się, inspektorze naczelny? Alec nie marnował czasu, gdy komendant odchodził. - Pan Washburn, prawda? - zapytał miejscowego inspektora, za co tamten posłał mu wdzięczne spojrzenie. Na chwilę obecną chciałbym zatrzymać pańskich funkcjonariuszy, ale zwrócę ich panu, jak tylko będę mógł. Nie będę pana zatrzymywał, ale czy mógłby pan zatelefonować do Centrali i poprosić, by przysłali moich ludzi? - Oczywiście. - Inspektor wyciągnął swój notatnik. - Sierżanta Tringa i posterunkowego Pipera. Lepiej niech przyjadą na komisariat w Henley. Zostawię im tam wiadomość, gdy już będę wiedział, gdzie będą mogli się ze mną skontaktować. - Oczywiście, proszę pana. Posłałem po naszego policyjnego chirurga, doktora Dewhursta, ale musi dojechać z Reading. Jeśli zamierza pan zaangażować policję z Henley, będzie pan musiał skontaktować się również z nimi. - Cholera! - powiedział Alec. - Muszę porozmawiać z komendantami z Bucks i Oxfordshire. Gdzie jest Phyllis Court? - To ekskluzywny klub - towarzyski, nie wioślarski, jak Leander - tam po drugiej stronie rzeki. - No tak! Będę też musiał znaleźć jakiś telefon - jęknął, przewidując piętrzące się komplikacje. Człowiek, którego Leigh wskazał jako lorda DeLanceya, właśnie miał do nich dołączyć. - Felter i Packington, tak? - Pułkownik Felter i pan James Packington. - Dziękuję, Washburn. Zapomnijmy na razie o chirurgu z Henley. Wyślę któregoś z nich, jeśli będę potrzebował pańskiej pomocy. Inspektor Washburn odwrócił się, by odejść, ale został zaczepiony przez człowieka w granatowym blezerze. - Witam, jestem DeLancey Co to za bzdury, że mój brat wypadł z łodzi? Źle się czuje? - Inspektor naczelny, detektyw Fletcher wszystko panu wyjaśni - powiedział inspektor i czym prędzej się ulotnił.

Lord DeLancey zbladł. - O co chodzi? - zapytał niepewnym głosem. - Frieth właśnie mi powiedział, że zwymiotował i wpadł do wody. - Przykro mi, proszę pana - powiedział Alec. - Obawiam się, że mam złe wieści. Pański brat nie żyje. - Utonął? Co za idiota! - krzyknął porywczo DeLancey, czerwieniejąc ze złości. - Nikt nie topi się w Henley! Pół świata to widziało, teraz nigdy nie uda nam się tego uciszyć. Cóż za wspaniały przykład braterskiej miłości. Alec był już znacznie spokojniejszy, gdy dodał: - Nie utonął. Wygląda na to, że pan DeLancey zmarł w wyniku wcześniejszego uderzenia w głowę. - Upadł? - Jaśnie pan wyraźnie zbladł. - Czy też chce pan powiedzieć, że ktoś go uderzył? - Tak. Prawdopodobnie w wyniku kłótni. - Kłótni? - twarz DeLanceya przypominała teraz twarz jego zmarłego brata. - Jak to wcześniejszego uderzenia? Kiedy to się stało? - W tej chwili mam bardzo niewiele informacji. Będę musiał pana zapytać, kiedy po raz ostatni widział pan brata i w jakim był wtedy stanie, czy wie pan, co robił, i czy jest ktoś, kto... mógł go nie lubić. Ale to nie jest odpowiednie miejsce. Po raz pierwszy lord DeLancey spojrzał ponad jego ramieniem na okryte blezerami ciało Basila DeLanceya. - To nie jest też odpowiednie miejsce, by leżał, wystawiony na widok każdego przechodnia - krzyknął poirytowanym głosem. Alec całkowicie się z nim zgadzał. Nie było też powodów, by nie ruszać ciała przed oględzinami policyjnego chirurga. Nie było potrzeby, by fotografować jego położenie czy przeczesywać teren w poszukiwaniu wskazówek. Te znajdą się tam, gdzie został uderzony, lub w miejscu upadku, a nie w miejscu, w którym zmarł. W hangarze? Alec zaczął się zastanawiać, zerkając na Daisy, która stała obok i udawała, że nie słucha. - Nie chciałbym go nieść przez cały ten tłum do miasta powiedział do lorda DeLanceya.

- Nie, na Boga! - Nie mamy więc wyboru. Daisy! - Alec ledwo powstrzymał śmiech, widząc, jak szybko się odwróciła. - Myślisz, że twoja ciotka bardzo się pogniewa, jeśli zabierzemy zmarłego do jej domu? - Nie mam pojęcia. Przypuszczam, że nie. W Afryce zdarzały się pewnie gorsze rzeczy, prawda? Ale... nie zostałby tam długo, co? Boże, to brzmi okropnie. Przepraszam pana, lordzie DeLancey. Proszę przyjąć wyrazy współczucia. DeLancey lekko skinął głową. - Do czasu aż przewieziemy go do najbliższej kostnicy powiedział Alec. - Nie będzie miała nic przeciwko, jeśli wykonam parę telefonów? - Jestem pewna, że nie. - W takim razie zabierzemy go do domu państwa Cheringham. Zna pan ich rezydencję, lordzie DeLancey? Bulawayo, przy Marlow Road. - Znam. - Może być trochę ciężko w skifie, ale jakoś damy radę. Może pan rozłożyć nosze, oficerze. Jeden z funkcjonariuszy Washburna przyniósł nierozłożone nosze, z białym prześcieradłem w środku. Alec wyjął prześcieradło, a posterunkowi zaczęli rozkładać nosze. - To ja już pójdę - powiedział lord DeLancey. - Nie pójdzie pan z nami? - zapytał zaskoczonym głosem Alec. - Nie. Wracam do Crowswood Place, tam się zatrzymałem. Tam mnie pan znajdzie. Muszę skontaktować się z rodziną. Hrabią i hrabiną Bicester. Są na pokładzie statku, w drodze do mojej siostry w Ameryce. Jeden kłopot mniej. Alec westchnął z ulgą. - Jak pan sobie życzy. Ale najpierw muszę pana prosić o zidentyfikowanie ofiary. Nie ma wątpliwości, że to pański brat, ale koroner (Koroner (ang. coroner) - w krajach anglosaskich urzędnik prowadzący śledztwo w sprawie nagiego, niespodziewanego lub przypadkowego zgonu, który nastąpił w sposób nienaturalny, w podejrzanych lub

brutalnych okolicznościach [przyp. tłum.].) woli, gdy identyfikacji dokonuje ktoś z rodziny. Lord DeLancey niechętnie podszedł do ofiary. Alec odsunął z twarzy zmarłego kawałek blezera. Wielmożny pan rzucił na niego szybkie spojrzenie i zbladł. - To mój brat, Basil DeLancey - potwierdził, a na jego czole pojawiły się kropelki potu. - Dziękuję. Skontaktuję się z panem. DeLancey popędził wzdłuż ścieżki, jakby galopował. Z pomocą Poindextera i Wellsa Alec szybko zastąpił blezery prześcieradłem. Poindexter i Leigh spojrzeli na zwrócone części garderoby z wyraźnym obrzydzeniem. - Chyba nie powinienem go zakładać - powiedział Poindexter. Leigh zadrżał, trzymając swój blezer w wyciągniętej dłoni. - Chyba możecie je włożyć - zauważyła praktycznie Daisy. - I tak musicie je ze sobą zabrać. Nie możecie ich tak po prostu tu zostawić. - Oczywiście, że nie, panowie - zgodził się Meredith. - Nie chcemy, by jacyś włóczędzy deptali po blezerach z Ambrose. - A oto Frieth i Fosdyke - ogłosił Leigh. - Oni ich bardziej potrzebują niż my. Leigh i Poindexter wyszli naprzeciw Rolla i młodego Fosdyke'a, którego ojciec odwrócił się, słysząc własne nazwisko. Lekarz nie poruszył się ani o milimetr, odkąd usiadł na rozkładanym krzesełku, ale teraz je złożył. - Inspektorze - zwrócił się do Aleca, który nadzorował posterunkowych przenoszących zakryte prześcieradłem ciało na nosze. - Życzy pan sobie, abym panu towarzyszył do... Bulawayo? - Jeśli nie sprawi to panu zbyt dużego kłopotu, panie Fosdyke. Byłbym bardzo wdzięczny. - Ależ to żaden kłopot. Cieszę się, że będę mógł być z moim chłopcem w tak trudnym czasie. - Ruszył za Leighem i Poindexterem. - A co z tym policyjnym chirurgiem? - Daisy zapytała Aleca. - Ten człowiek przyjedzie z Reading, które jest w Berkshire...

- Wiedziałem, że podsłuchujesz! Uśmiechnęła się do niego szeroko. - Ale ciało będzie w Bucks - jęknął Alec. - A chirurg z Henley jest z Oxfordshire. - Marlow jest pewnie najbliżej w Buckinghamshire, ale to niewielkie miasteczko. - Człowiek z Reading będzie musiał się tym zająć powiedział zdecydowanym głosem Alec. - I tak jest już w drodze, poza tym DeLancey zmarł w Berkshire. Prawda? - Możliwe - powiedziała Daisy - choć granica między hrabstwami przebiega przez sam środek rzeki i nie mam pojęcia gdzie. Już rozumiesz, dlaczego mówiłam, że będą chcieli, byś się tym zajął? - Istotnie! - zwrócił się do Wellsa i Mereditha. - Czy wy dwaj możecie pomóc przy noszach? I powiosłować do Cheringhamów? Obaj czym prędzej zapewnili, że Scotland Yard może na nich liczyć. Minął już pierwszy szok związany ze śmiercią DeLanceya i Daisy podejrzewała, że zaczynali delektować się dramatyzmem sytuacji. W końcu ofiara i tak nie cieszyła się zbyt dużą sympatią. Alec wysłał jednego z posterunkowych do inspektora Washburna z wiadomością, by doktor Dewhurst udał się do Bulawayo. W tym momencie zjawili się Rollo i młody Fosdyke. Obaj wyglądali na wykończonych i wstrząśniętych. - On naprawdę nie żyje? - Rollo zapytał Aleca. - To moja wina! Wszyscy spojrzeli na niego ze zdumieniem. - Panie Frieth - powiedział poważnie Alec. - Muszę pana uprzedzić, że... - Nie o to mu chodzi - krzyknęła Daisy, którą ponownie ogarnęły wyrzuty sumienia. - Nie uderzyłeś go, prawda, Rollo? - Chryste, nie! - krzyknął wstrząśnięty. - Widziałem dość przemocy we Francji. Od tamtej pory nie podniosłem na nikogo ręki. Ale pan Fosdyke mówi, że upadł z powodu nagłego wysiłku. Nie powinienem był pozwolić mu

wiosłować. - Jakbyś miał inne wyjście - prychnął Wells. - Twierdził, że czuje się na tyle dobrze, by wyjść. Poza tym myślałeś, podobnie zresztą jak my wszyscy, że po prostu ma kaca. - To prawda - pozostali przyznali mu rację. Pan Fosdyke zaczął pocieszać Rolla, ale Daisy już go nie słuchała, gdyż Alec zgromił ją wzrokiem, po czym zaczął organizować kondukt pogrzebowy. Drugi posterunkowy szedł na czele pochodu, u szczytu noszy, a Wells na końcu. Alec podziękował posterunkowemu Rogersowi za pomoc i razem z Daisy dołączył na koniec pochodu, za panem Fosdyke'em i Rollem. - Nie powinnaś mu była przerywać - powiedział miękko Alec przez zaciśnięte usta. - Kto wie, może miał zamiar się przyznać. Przez ciebie cofnął się znad krawędzi. - Jestem pewna, że nie uderzył DeLanceya. Jest zbyt pokojowo nastawiony. - Nie możesz być tego pewna. Sama mówiłaś, że miał dobry motyw, że ledwo powstrzymał swój gniew na DeLanceya, który robił maślane oczy do Patricii. Nie możesz brać go pod swoje skrzydła tylko dlatego, że jest narzeczonym twojej kuzynki. - Wcale tego nie robię! - upierała się Daisy. - Ale nie jest typem, który rzuca się na kogoś z pięściami bez oczywistego powodu. A ponieważ Tish nie było w hangarze, nie mogli się o nią posprzeczać... - Aha, hangar! Zapomnijmy na chwilę o Friethu i Tish, wyjaśnij mi lepiej, czemu cały czas mówisz o tym hangarze. I jak to się stało, że obie widziałyście DeLanceya w opłakanym stanie, kiedy najwyraźniej nikt inny go nie widział? - Dobrze. Mówiłam ci już, że DeLancey wepchnął Botta do rzeki. Bott przysiągł zemstę, a DeLancey ubzdurał sobie, że on zamierza uszkodzić łódź czwórki. Zaplanował więc, że spędzi noc w hangarze, pilnując łodzi. Lord DeLancey zabronił mu tego, mówiąc, że zrobi z siebie pośmiewisko i ludzie zaczną gadać. Chociaż po tym, jak Basil publicznie zaatakował Botta, zwyczajne czuwanie nie byłoby aż tak

wielkim skandalem. - Lord DeLancey najwyraźniej nie cierpi być tematem plotek - zauważył Alec. - To go najbardziej zdenerwowało, kiedy usłyszał, że jego brat nie żyje. Daisy nie obiecała Tish, że nie powie nikomu o jego powodach. Szczegóły były jednak mało istotne. - Ma dość podejrzaną wojenną przeszłość - powiedziała. Sprawa została wyciszona, ale niektórzy oczywiście wiedzą, i on się strasznie boi, że wszystko się wyda, kiedy ludzie zaczną plotkować na temat jego rodziny. Tak czy siak, wcale bym się nie zdziwiła, gdyby okazało się, że Basil DeLancey poszedł do hangaru pomimo zakazu brata, a ty? - Ja również nie. - Szczególnie, że i tak wcześniej pił, więc pewnie nie myślał zbyt logicznie. - Prawdopodobnie nie. Oczywiście, weźmiemy pod uwagę hangar jako możliwe miejsce zbrodni, choć nie mamy podstaw twierdzić, że to nie stało się gdzie indziej. - Pewnie tak - powiedziała zdruzgotana Daisy. - Rozchmurz się, kochanie. Dobrze wiedzieć, że musimy dokładnie przeszukać to miejsce. „My”. Mam tylko nadzieję, że Tring i Piper wkrótce się tu zjawią. - Z powodu regat kursują dodatkowe pociągi, a to tylko godzina drogi. - To prawda, ale to zależy od tego, jak szybko Centrala ich powiadomi i czy poważnie potraktują prośbę inspektora z Berkshire. Lepiej będzie, jak sam zadzwonię. Spędzę pewnie sporo czasu przy telefonie, Daisy, lepiej więc opowiedz mi o wszystkim, zanim dotrzemy do łodzi. - Nie ma zbyt wiele do dodania. Tylko tyle że DeLancey obudził nas w środku nocy, mnie i Tish. Zjawił się nagle w naszym pokoju, zupełnie skołowany, chwiał się na nogach, zupełnie jakby był pijany. - W środku nocy? - zapytał ostro Alec. - Możesz to sprecyzować? - Około drugiej. Tuż po. - Daisy zauważyła, że nie martwił się o jej bezpieczeństwo. Nie była pewna, czy powinna się

cieszyć z tego, że wierzył, iż potrafi się o siebie troszczyć, czy też obrazić z powodu braku zainteresowania. Oczywiście, doskonale widział, że nic jej się nie stało. - Spojrzałam na zegarek, kiedy zapaliłam światło, żeby zobaczyć, co się stało dodała. - A zatem wygląda na to, że DeLancey został uderzony przed drugą, choć będę musiał omówić to z panem Fosdyke'em i doktorem Dewhurstem. Będą pewnie chcieli od ciebie bardziej szczegółowych informacji. A co zrobiłaś w związku z jego najściem? - Tish poszła po młodego Fosdyke'a. Mieli wspólny pokój i Fosdyke go od nas zabrał, dzięki Bogu. Alec położył jej rękę na ramieniu i zatrzymał ją, aż zostali nieco w tyle, za Rollem i starszym panem Fosdyke'em.. - Jeśli DeLancey był wtedy zwyczajnie pijany - powiedział cicho Alec - mógł posprzeczać się z młodym Fosdyke'em już po wyjściu od was. - Chcesz powiedzieć, że to Fosdyke go uderzył? - Dokładnie. Chociaż ktoś z pewnością by usłyszał, gdyby doszło do bójki na korytarzu lub w pokoju. - Niekoniecznie. Wioślarze śpią jak zabici. O nie! Chciałam powiedzieć jak niemowlęta. Tish ledwo zdołała obudzić Fosdyke'a. Najwyraźniej wioślarstwo to bardzo wyczerpujący sport - ciągnęła w zamyśleniu Daisy. - I wszyscy mają wilczy apetyt. - Rozumiem, że nikt nie słyszał, jak DeLancey był w waszym pokoju? - powiedział niecierpliwie Alec, dołączając do reszty. - Nie, nasz pokój jest po drugiej stronie skrzydła, w którym są mężczyźni, naprzeciwko jest łazienka, a pomiędzy pokojem Tish a pokojem jej rodziców jest jeszcze garderoba. Pokój Dottie znajduje się naprzeciwko pokoju ciotki Cynthii i na ukos od pokoju Tish. - Panna Carrick niczego nie słyszała? - Mogła słyszeć, gdyby DeLancey zaczął się awanturować, ale on jedynie mamrotał coś pod nosem i jęczał. W pewnym momencie Tish myślała, że ją zaatakuje, ale nie był agresywny.

- Mógł zrobić się agresywny po tym, jak został wyproszony. Młody Fosdyke musi się znaleźć na mojej liście. Och, Daisy, Daisy, wygląda na to, że nici z naszego wspólnego weekendu! - To straszne - powiedziała z żalem Daisy, ale po chwili dodała filozoficznie: - Ale w końcu uprzedzałeś mnie, co oznacza małżeństwo z policjantem. Przynajmniej jesteś tu ze mną, a nie w jakiś odległych zakątkach Devon czy Derbyshire. - Daisy, gdzie jest Tish? - zapytał niespokojnym głosem Rollo, zostając nieco w tyle, podczas gdy pan Fosdyke dołączył do swego syna. - Cherry zabrał ją i Dottie do domu, już dawno temu. Była bardzo roztrzęsiona. Rollo zmarszczył brwi. - Nie wiedziałem, że lubiła DeLanceya. Zerkając na Aleca, Daisy była pewna, że on również wyczuł w jego głosie nutę zazdrości. - Wcale go nie lubiła, wariacie - Daisy zapewniła Rollo. Widok kogoś umierającego na twoich oczach jest dość przerażający, nawet jeśli się go specjalnie nie lubiło. - Ale on cały czas się jej naprzykrzał! - Teraz już nie będzie - zauważył Alec. - Tak - powiedział Rollo, nie ukrywając satysfakcji. Jeśli zamierzał odnieść sukces w dyplomacji, musiał popracować nad zachowaniem większej dyskrecji, pomyślała Daisy. - Nie mogę powiedzieć, by było mi przykro - ciągnął, zwracając się szczerym głosem do Aleca - ale nie uderzyłem go, choć nie powiem, że nigdy o tym nie myślałem. Alec kiwnął głową, niczego nie zdradzając. - Z tego, co słyszałem, miał pan ku temu powody. Rollo zatrzymał się wpół kroku, a na jego twarzy pojawiło się przerażenie. - Daisy, Tish nie sądzi chyba, że to ja go uderzyłem? Daisy nawet o tym nie pomyślała. - Oczywiście, że nie. Zbyt dobrze cię zna - dodała szybko, starając się, by jej głos brzmiał przekonująco, choć było całkiem prawdopodobne, że Tish mogła podejrzewać Rolla

albo Cherry'ego, albo nawet ich obu. Tish miała też inne powody do niepokoju, przypomniała sobie Daisy. Teraz, kiedy DeLancey już nie żył, nie było powodów, by ukrywać przed Rollem jego nocną wizytę w ich sypialni, więc o wszystkim mu powiedziała. - Sam widzisz, Tish i ja również mamy powody do wyrzutów sumienia - zauważyła. - Gdybyś ty nie pozwolił mu wiosłować, gdybyśmy my wiedziały, że nie jest pijany, a potrzebuje pomocy lekarza... - Pan Fosdyke twierdzi, że nawet gdyby nie wiosłował, mógł go zabić jakikolwiek wysiłek. Nawet gdyby otrzymał pomoc medyczną, mógłby umrzeć albo żyć z uszkodzeniem mózgu. Poproszę go, by porozmawiał z Tish. - Rollo dołączył do lekarza. Alec westchnął. - Wydaje się zbyt naiwny, by kłamać. A co z Cheringhamem? Jeśli się nie mylę, mówiłaś, że Frieth powstrzymał go kiedyś od bójki z DeLanceyem. - Żałuję, że ci o tym powiedziałam! - jęknęła Daisy. - Ale to on wyciągnął DeLanceya z rzeki. - Nie sądzę, by osoba, która uderzyła DeLanceya, pragnęła jego śmierci, inaczej wykończyłaby go tam na miejscu. Ale jak zapewne słyszałaś, mówiłem, a raczej przypomniałem panu Amory'emu, że z policyjnego punktu widzenia każda bezprawna śmierć traktowana jest na równi. To sąd decyduje, czy było to zabójstwo, czy morderstwo. Próba uratowania DeLanceyowi życia podjęta przez Cheringhama z pewnością zostałaby uznana za okoliczność łagodzącą. - Nie wierzę, by on to zrobił. - Ale Daisy przypomniała sobie przerażoną twarz Cherry'ego, gdy pan Fosdyke ogłosił, że DeLancey nie żyje. - Nie mogę oczekiwać, że będziesz się źle wypowiadać o kuzynie swojej kuzynki. Ale obawiam się, że muszę jego i Frietha uznać za głównych podejrzanych. - A co z Horace'em Bottem? - zapytała Daisy. - No właśnie - powiedział Alec - co z Horace'em Bottem? A raczej, gdzie jest Horace Bott?

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Alec spędził frustrującą, choć ostatecznie udaną godzinę, wisząc na telefonie w bibliotece sir Ruperta. Otrzymał pozwolenie od komendantów z Bucks i Oxfordshire do prowadzenia działań na ich terenie, gdyby zaszła taka potrzeba. Obaj byli zachwyceni, że nie muszą zajmować się morderstwem, szczególnie że dotyczyło arystokracji. Naczelnik Aleca ze Scotland Yardu, wytropiony w domku letniskowym, niecierpliwym głosem wyraził zgodę na prośbę trzech komendantów dotyczącą działań Aleca. Przy odrobinie szczęścia podkomisarz do spraw przestępczości o niczym się nie dowie. Otrzyma wprawdzie raport końcowy, ale Alec zamierzał zrobić wszystko, by nie ujawniać w nim imienia Daisy. Detektyw Tom Tring i detektyw Ernie Piper byli już w drodze do Henley. Alec żałował, że musiał przerywać im weekend z rodzinami, ale ponieważ sprawa wyglądała na skomplikowaną, potrzebował ludzi, na których mógł polegać. Posterunkowy z Henley został wysłany na zwiady do kwatery narzeczonej Botta (Daisy znała jej nazwisko i dokładny adres, jak ona to do diabła robiła?). Funkcjonariusz z Berkshire, który wcześniej niósł nosze, ulokował się w salonie, bacząc na młodych mężczyzn. Zjawiło się też trzech funkcjonariuszy z oddziału z Buckinghamshire, który w niewielkim tylko stopniu był zaangażowany w regaty. Jeden pilnował hangaru, drugi sypialni, którą DeLancey dzielił z młodym Fosdyke'em. Alec nie wiedział, czego jeszcze należało pilnować i które pomieszczenie należało przeszukać. Trzeci stał pod drzwiami biblioteki, czekając na rozkazy. Przyjechał również policyjny chirurg. Kolejnym zadaniem Aleca była rozmowa z doktorem Dewhurstem i upewnienie się, że zgadzał się z diagnozą pana Fosdyke'a.

Alec przełknął ostatni kęs kanapki, którą lady Cheringham kazała mu posłać, i popił letnią herbatą. Kiedy dotarli do domu, Daisy przeprosiła ciotkę w imieniu Aleca, a on ruszył prosto do telefonu. Cieszył się, że wuj Daisy przebywał w Londynie, choć wieści z domu mogły go szybko sprowadzić z powrotem. Alec zostawił policjanta przy telefonie w bibliotece sir Ruperta, a sam udał się do starej powozowni, obecnie przerobionej na garaże. W jednym z nich spoczywały zwłoki wielmożnego Basila DeLanceya. Doktor Dewhurst i pan Fosdyke siedzieli w słońcu na ławce przy kamiennej ścianie. Pierwszy palił fajkę, a drugi cygaro. Zmierzając w ich stronę, Alec wymacał w kieszeni własną fajkę i niebieską, oprawioną krzywym monogramem torebkę na tytoń, którą zrobiła dla niego Belinda. Na jego widok obaj lekarze wstali. Pan Fosdyke przedstawił Aleca policyjnemu chirurgowi, niskiemu, szczupłemu, starszemu, choć żwawo wyglądającemu mężczyźnie. - Panna Dalrymple to pańska narzeczona, inspektorze? zapytał doktor Dewhurst, ściskając mu dłoń. - Urocza młoda dama. Na podstawie jej słów... - Już pan z nią rozmawiał? - zapytał Alec. - Oczywiście. W tego typu przypadkach relacja z pierwszej ręki jest niezwykle istotna, a z tego, co wiem, młodsza pani domu, która również była świadkiem całego zajścia, jest niedysponowana. Pan Fosdyke ze smutkiem pokiwał głową. - Rozmawiałem z panną Cheringham i próbowałem ją przekonać, że nie powinna winić się za to, że nie poznała, iż ten młody człowiek był nie tylko pijany. - To miło z pana strony. - Obawiam się, że za bardzo wzięła to sobie do serca. Przepisałem bromek (Środek o działaniu uspokajającym [przyp. tłum.].), a jej matka, bardzo rozsądna kobieta, położyła ją do łóżka. - Przykro mi, że tak to przeżywa - powiedział Alec, zastanawiając się jednocześnie, czy Tish cierpiała tylko z powodu swoich podejrzeń, czy też wiedziała, iż Cheringham

lub Frieth mogli mieć ze sprawą coś wspólnego. - Panna Dalrymple to kobieta z zupełnie innej gliny stwierdził z uznaniem doktor Dewhurst. - Mam nadzieję, że nie ma pan nic przeciwko temu, że z nią rozmawiałem. Ubijając kawałki tytoniu w fajce, Alec stłumił westchnienie. - Nie, oczywiście, że nie. - Powinien był się domyślić, że Daisy zdążyła się już wplątać w całą historię. Nie był też pewien, czy chciał ją trzymać z dala od sprawy dla jej dobra, czy raczej własnego. - W wyjątkowo przejrzysty sposób opisała mi stan zmarłego zeszłej nocy i dziś rano - kontynuował policyjny chirurg. Biorąc pod uwagę relację pana Fosdyke'a dotyczącą jego śmierci i moje własne, wstępne badanie, całkowicie zgadzam się z jego wnioskami. Byłbym niezwykle zaskoczony, gdyby sekcja zwłok nie wykazała jako przyczyny zgonu podtwardówkowego wylewu i krwiaka spowodowanego uderzeniem w głowę, a następnie upadkiem. - Czy, według pana, DeLancey mógł być wczoraj wieczorem pijany? To znaczy, czy możliwe jest, że został uderzony później? - Jak najbardziej. Ale równie dobrze mógł już odczuwać skutki uszkodzenia mózgu. Dla laika te dwie sprawy mogą być praktycznie nie do odróżnienia. To się stało nie więcej niż czterdzieści osiem godzin temu, nie mniej niż cztery. Wiem, że to niezbyt pomocne, ale sekcja zwłok powinna wykazać bardziej szczegółową godzinę. - Dziękuję panu. Chyba powinienem obejrzeć obrażenia, jeśli zechce mi pan towarzyszyć, i wyjaśni to, co widzę. - Będę się już zbierał - powiedział pan Fosdyke - jeśli nie jestem już panu potrzebny. To moja wizytówka inspektorze. Zatrzymałem się w Catherine Wheel w Henley, przynajmniej do jutrzejszego popołudnia. Jak się domyślam, będzie pan chciał, żeby Nicholas, mój syn, tu został. - Nie mogę nalegać, ale tak będzie wygodniej. - Alec przyłożył trzecią zapałkę do fajki i z całej siły dmuchnął. - Zostanie. Nick tego nie zrobił. Mógłby mu dać w nos, ale

nigdy nie uderzyłby go tępym narzędziem w tył głowy. - Tak to wygląda? - Sam pan zobaczy. - Fosdyke uścisnął mu dłoń i Alec podziękował mu za pomoc, mając nadzieję, że chirurg nie mylił się co do swego syna. Oglądając obrażenia na głowie DeLanceya, Alec musiał przyznać Fosdyke'owi rację, choć było też pewne pole do dyskusji. Choćby to, że żaden z obrzęków nie sprawiał wrażenia, jakby powstał w wyniku uderzenia pięścią. - W dziewięćdziesięciu dziewięciu przypadkach na sto widoczne są ślady poszczególnych kostek palców - powiedział doktor Dewhurst, po czym dodał ostrożnie: - Ale zawsze jest ten setny przypadek. Nie było pewne, który siniak pojawił się pierwszy. Oba znajdowały się z boku głowy, a nie na górze, z przodu czy z tyłu. Ten z prawej strony znajdował się nieco bardziej z tyłu, ten z lewej, bardziej z przodu, choć i tak za linią włosów. Ten ostatni był czerwony i podrapany, mimo tego że po śmierci krew odpłynęła na tył głowy. - To musiało krwawić - zauważył Alec. - Tak, ale niezbyt mocno. To raczej otarcie niż rana. Krew się raczej sączyła, niż spływała. Na tyle, by dać panu pewną wskazówkę, ale nie, by przykuć czyjąś uwagę, tym bardziej że otarcie było zakryte ciemnymi włosami. - A ci, którzy go widzieli, niemal spali. To było drugie uderzenie, nie sądzi pan? - zasugerował Alec. - Jakby upadł i poślizgnął się na nierównym podłożu. Dewhurst przyznał mu rację. - Do tego obrzęk jest mniej widoczny, jakby powstał w wyniku upadku z niezbyt dużej wysokości, a nie pod wpływem mocnego ciosu. Co więcej, na lewym biodrze są jakieś zadrapania i... - Nie muszę tego oglądać - powiedział pospiesznie Alec, gdy lekarz zaczął odkrywać prześcieradło. Trudno mu było zachować profesjonalny spokój. Wystarczyło, że oglądał samą głowę, nie chciał już oglądać nagiego ciała. Zawzięcie palił fajkę, choć sam, w przeciwieństwie do innych, nie

potrzebował niczego, by chronić swoje śluzówki w nosie. Dzięki Bogu. Lekarz również palił fajkę i, nie wyjmując końcówki z ust, mówił dalej: - Na drugim obrażeniu i lewej dłoni jest też kilka niewielkich drzazg - zauważył. - Drewniana podłoga? Szorstkie deski, raczej nie parkiet. - To już pan musi ustalić, inspektorze, ale wydaje się to wielce prawdopodobne. Trudno mi sobie wyobrazić broń, która mogłaby zostawić takie ślady, ale to już pańska działka. Z drugiej strony, wydaje się, że obrażenie prawego płata ciemieniowego powstało w wyniku uderzenia tępym narzędziem, raczej płaskim niż zaokrąglonym, gładkim, nieszorstkim. Nie było krwawienia. - Został uderzony od tyłu przez praworęcznego napastnika wywnioskował Alec. - Od tyłu i nieco z góry. Alec skrzywił się. - On jest dość wysoki, prawda? - Metr osiemdziesiąt. - Wystarczy. Kucał? - czyżby jednak czaił się w hangarze? - Zadrapane biodro - przypomniał doktor Dewhurst. Musiał upaść z większej wysokości niż gdyby kucał. - Hm. Pewnie stracił przytomność. - Niekoniecznie. Natychmiastowy efekt mógł być mało widoczny. Nastąpił wewnątrzczaszkowy obrzęk, krwawienie, prawdopodobnie zrobił się skrzep i to go zabiło. - Więc jego napastnik mógł nie zdawać sobie sprawy, jak bardzo go zranił. - Zdziwiłbym się, gdyby nie czuł się nieco oszołomiony powiedział lekarz. - Ale uszkodzenia mózgu rządzą się swoimi prawami. Możliwe, że po prostu wstał i wyszedł. W takim razie DeLancey mógł spokojnie wrócić do rezydencji o własnych siłach. - Czy jest coś jeszcze, o czym powinienem pomyśleć? zapytał Alec. - Wykona pan sekcję zwłok? - Jeśli pan sobie życzy. Wątpię, by w tych okolicznościach ktokolwiek podważył kwestię jurysdykcji, a w Reading mam

dobry sprzęt. Jeśli przywiezie pan ciało dziś po południu, wezmę się od razu do pracy. - Im szybciej, tym lepiej. Dzień jest bardzo ciepły. Skoro i tak zajmie się pan sekcją zwłok, mógłby pan powiadomić miejscowego koronera? Dziękuję, doktorze. Wracając do domu, Alec spotkał posterunkowego, którego zostawił przy telefonie. - Dzwonili z komisariatu, proszę pana - oznajmił policjant - Z Henley. Gospodyni panny Hopgood powiedziała, że przygotowała dla panienki i Botta piknik. Wspominali, że wybierają się nad rzekę w stronę Marsh Lock. - To daleko od regat? - Zgadza się. Dobrą milę od mostu. Chcą wiedzieć, czy życzy pan sobie, by ktoś poszedł za Bottem? Alec zastanowił się nad tym, kiedy wchodzili do domu bocznym wejściem. Nie sądził, by Bott dowiedział się o śmierci DeLanceya, więc nie miał powodów do ucieczki. Lepiej było zgromadzić więcej informacji, zanim się z nim spotka. Sprawy nie wyglądały dla sternika najlepiej. Alec mógł sobie wyobrazić Frietha, młodego Fosdyke'a czy Cheringhama, jak rzucają się na kogoś z pięściami, ale atakowanie kogokolwiek od tyłu nie przystawało dżentelmenom. Nie powinien był pozwolić Cheringhamowi wrócić do domu z dziewczętami. Miał doskonałą okazję, by zatrzeć wszelkie ślady. - Alec! - Daisy podeszła do niego, gdy przechodził przez hol, kierując się w stronę biblioteki. - Właśnie miałam cię szukać. - A, Daisy. Bott powinien tu wrócić, prawda? Cóż za romantyczne powitanie, pomyślała, niemal biegnąc, by dotrzymać mu kroku. - Tak. Martwił się, że ciocia Cynthia będzie mu kazała wyjechać po tym, gdy ósemka pożegnała się z pucharem Tamizy, ale, oczywiście, tak się nie stało. - To dobrze. - Chciał zostać ze względu na pannę Hopgood, a nie można teraz zdobyć wolnego pokoju w mieście. Jutro wieczorem, kiedy ona wróci do Londynu, on wybiera się na pieszą wyprawę, ma zamiar spać w namiocie, ale wiem, że wszystko

tu zostawił. Leigh przewiózł go na drugą stronę rzeki, ścieżką jest bliżej niż drogą, wyruszyli zaraz po śniadaniu. Alec, ja... - Chwileczkę, kochanie. Czekają na mój telefon w komisariacie w Henley. Daisy zerknęła na zegarek. Miała jeszcze parę minut. Otwarcie przysłuchiwała się, jak mówił oficerowi dyżurnemu, że nie muszą szukać Botta. - Ale niech policjant, który jest na patrolu, ma oko na kwaterę panny Hopgood, i proszę mnie powiadomić, kiedy wrócą. - Słuchał, wyraźnie się rozluźniając. - Na stacji? Dobrze, zaraz po nich wyjadę. Może mi pan wyjaśnić, jak dojechać do stacji i podać numer telefonu? - Tring i Piper? - wyszeptała Daisy, a on kiwnął głową. Czekała, aż zapisał numer, i rozłączył się, po czym powiedziała: - Jeśli wybierasz się do miasta, może byś mnie podrzucił? - Podrzucił? - zapytał, wykręcając kolejny numer. - Mam spotkanie z... - Halo? Mówi inspektor naczelny, detektyw Fletcher. - ...z moją przyjaciółką, która... - Zgadza się. Proszę im powiedzieć, że przyjadę po nich za kwadrans. - ...przedstawi mnie... - Tak, dziękuję. - ...księciu Henry'emu z Gloucester. - Co takiego, Daisy? Księciu Gloucester? - Tak, chodzi o mój artykuł. Jeśli będę musiała iść pieszo, muszę wyjść teraz, inaczej będę musiała się spieszyć i cała się zgrzeję i spocę. Rollo zaproponował, że mnie zawiezie, ale pewnie nie będziesz chciał, by się stąd ruszał. Ale ja mogę chyba pojechać, prawda? Nie jestem na liście podejrzanych. - Nie jesteś? - zapytał z uśmiechem Alec. - Nie - powiedziała stanowczym głosem Daisy, prowadząc go do głównego holu. - DeLancey nigdy mnie nie obraził. W końcu jestem wielmożną panią, tak jak on. - A nawet bardziej, mam nadzieję. - Wariat. Podrzucisz mnie do mostu?

- Tak, kochanie. Jesteś gotowa? Idź do samochodu, a ja przeproszę młodych dżentelmenów za to, że muszą tak długo czekać. Chociaż nie powiem, by było mi szczególnie przykro. W tych okolicznościach lepiej niech trochę poczekają, to może okazać się pomocne, a potrzebuję Tringa i Pipera, kiedy zacznę zadawać pytania. Gdzie oni wszyscy są? - W salonie i na tarasie. Próbują udawać, że nic się nie stało, choć nie jest to łatwe z policjantem na karku. Dottie jest z nimi, z Cherrym, ale Tish leży w łóżku. - Tak, pan Fosdyke mówił, że przepisał jej bromek. Przykro mi, że tak ciężko to znosi, i cieszę się, że ty masz w sobie więcej ikry, kochanie. Zaraz do ciebie dołączę. Zadowolona z rzadkiego komplementu Daisy ruszyła w stronę żółtego austina. Nie przejmowała się już tym, że nie zauważył, jak ładnie wyglądała w nowej bursztynowej sukience z jedwabiu. Nawet Lucy mówiła, że wąskie plisy biegnące od ramion aż po rąbek spódnicy sprawiały, że wyglądała niemal szczupło. Sukienka sporo ją kosztowała, ale w końcu miała się spotkać z księciem Henrym, a kiedy później zarzuci na nią szal, mogła uchodzić za suknię wieczorową. Wóz na szczęście stał w cieniu, inaczej siedzenia robiły się zbyt gorące, by na nich siedzieć. Z zaciągniętym dachem byłoby strasznie duszno, ale droga do Henley, główna droga do Marlow, była tłuczniowa, nie powinna więc zbytnio się zakurzyć. Poszukała w torebce grzebienia. Alec nie kazał jej długo czekać. - Tak naprawdę - powiedział, siadając za kierownicą i wciskając rozrusznik - nie jesteś podejrzana. Wygląda na to, że napastnik był co najmniej tego samego wzrostu co DeLancey. Cios został zadany z góry. - W takim razie to nie mógł być Bott. - Jest za niski? - Alec nie wydawał się zachwycony. - Jest sternikiem. Wszyscy sternicy są mali, gdyż stanowią dodatkowe obciążenie dla łodzi. Myślałeś, że to on? - Byłem skłonny tak myśleć - mruknął, wyjeżdżając z podjazdu i skręcając w lewo na drogę otoczoną pachnącym żywopłotem powojnika i kapryfolium. - Wydawało mi się

mało prawdopodobne, by ktokolwiek wychowany na dżentelmena uderzył kogoś od tyłu, raczej przyłożyłby mu pięścią w nos. W każdym razie nie z powodu zwyczajnego napadu złości. Ale chyba jestem naiwny. - Dżentelmeni z urodzenia nie zawsze zachowują się jak dżentelmeni. Pomyśl tylko o DeLanceyu! - zauważyła Daisy. Ale pozostali są prawdziwymi dżentelmenami. Może ktoś niski mógł uderzyć go długim przedmiotem? - Hm, to możliwe. A to oznacza, że jednak jesteś na liście podejrzanych. - Właśnie, że nie - powiedziała ze złością Daisy. - Jeśli już, to ja obraziłam jego, a nie odwrotnie. - Kochanie, co ty mówisz? - Dość niegrzecznie odmówiłam wyjścia z nim na tańce i powiedziałam, że jego maniery są gorsze od Botta. - Na Boga! Masz szczęście, że nie walnął cię czymś w głowę! Daisy posłała mu całusa. - Prawda? Alec, a może DeLancey został uderzony wiosłem? W hangarze jest stojak na wiosła. Kiedy tam zaglądałam, wszystkie były na miejscu, ale... - Kiedy tam zaglądałaś? Daisy, czy jest coś, o czym mi nie powiedziałaś? - Popatrz, tam jest Crowswood Place. To tam zatrzymał się lord DeLancey. I choć Alec spojrzał z uwagą na otwartą bramę i zajazd, próba odwrócenia jego uwagi się nie powiodła. - Co ty robiłaś w hangarze w chwili, gdy ktoś mógł użyć wiosła, potencjalnego narzędzia zbrodni? - zapytał surowym głosem. - Szukałam Botta, jeśli już musisz wiedzieć. - Szukałaś Botta? Nie chcesz mi chyba powiedzieć, że martwiłaś się o to, że może uszkodzić łódź... - Jasne, że nie. Martwiłam się o Botta. Pomyślałam, że jeśli DeLancey rzeczywiście stał na straży, a Bott tam poszedł, DeLancey mógł go uderzyć i zostawić ciężko rannego, a może nawet martwego. Myślałam, że to dlatego DeLancey był w takim stanie, z powodu szoku.

- Poszłaś więc do hangaru w samym środku nocy? Sama, jak mniemam? - Wszyscy spali, a nie mogłam pozwolić, by Bott tam tak po prostu leżał, prawda? Szczególnie, że okno balkonowe było otwarte, a to znaczyło, że ktoś... Popatrz, to wejście do klubu Phyllis Court. Mówiłam ci, że jesteśmy tam wieczorem zaproszeni? - Owszem, ale niczego nie mogę obiecać. - Wiem, ale spodziewam się, że do tego czasu rozwiążesz już sprawę. - Twoja wiara bardzo mi schlebia, kochanie. - Alec uśmiechnął się do niej i szybko odwrócił głowę, gdy Marlow Road dojechała do głównej ulicy prowadzącej przez Henley. Ale bardzo możliwe, że do tego czasu będę miał serdecznie dość i będę potrzebował odetchnąć na moment od sprawy. Na razie niczego nie odwołuj. Nie znalazłaś Botta w hangarze. Co zatem znalazłaś? - Zupełnie nic. Było trochę strasznie - przyznała, wzdrygając się na samo wspomnienie, choć nie mogło być mniej przerażającego widoku niż skąpane w słońcu sklepy i puby przy Bell Street. - Nie byłam pewna, czy nie leży utopiony na dnie rzeki, a nawet gdyby był, nie mogłam mu już pomóc. Nawet sobie nie wyobrażasz, jak bardzo się ucieszyłam, gdy zobaczyłam go rano na śniadaniu. - Wyobrażam. A jak udało ci się cokolwiek zobaczyć? Jest tam prąd? - Nie, zabrałam ze schodów latarkę. Bardzo uważałam, by nie zatrzeć odcisków palców - powiedziała z dumą Daisy. - Tom Tring byłby z ciebie dumny. Niestety, do chwili obecnej każdy mógł je wytrzeć, a pokojówka pewnie i tak codziennie ją poleruje - zauważył z bezduszną, męską logiką Alec. - Ale nie wiemy, czy hangar jest faktycznie miejscem zbrodni. - Jeśli ktoś wychodził przede mną, mógł nie potrzebować latarki. Na zewnątrz nie była potrzebna, księżyc właśnie wschodził, a wcześniej... O, tu jest Hart Street. Skręć w lewo, potem w prawo w stronę mostu, tam wysiądę. Możesz jechać

prosto, wzdłuż rzeki, skręcić w prawo na końcu drogi i dojedziesz do stacji. - Jasne. Czy w hangarze są okna? - Nie zauważyłam - przyznała z zakłopotaniem Daisy. - Jeśli nie, to w środku nie pomogłoby nawet najjaśniejsze światło księżyca. Alec skręcił w prawo i zatrzymał się. Nie mógł podjechać pod sam krawężnik z powodu ogromnej liczby zaparkowanych wzdłuż ulicy samochodów, z których niektóre miały z tyłu przyczepy na łodzie. Daisy szybko wyskoczyła z wozu. Odwróciła się, by się pożegnać. W ich stronę zmierzał wyraźnie udręczony policjant. - To bardzo twarzowa sukienka - powiedział Alec. Powinienem być zazdrosny o księcia Henry'ego? - Nie martw się, jest dla mnie zbyt młody. Do zobaczenia później, skarbie. Austin odjechał z piskiem opon, unikając reprymendy ze strony funkcjonariusza. Daisy zawróciła w stronę mostu. A więc jednak Alec zauważył jej nową sukienkę. Oczywiście żartował sobie z tym księciem, choć jego słowa przypomniały jej o Rollu, który miał powody, by dobrać się DeLanceyowi do skóry. Rollo od razu pomyślał, że Tish zdenerwowała się z powodu śmierci DeLanceya, gdyż ten jej się podobał. Czyżby miał rację? Czy Tish była załamana, bo bała się o Rolla i Cherry'ego, czy też dlatego, że choć brzydziła się DeLanceyem, była nim zaintrygowana? Brak poważnych intencji z jego strony mógł sprawić, że odrzuciła go z pozorną irytacją, niezależnie od własnych uczuć. Jeśli Rollo faktycznie miał powody do zazdrości, albo wierzył, że je miał, jego motywy były o wiele poważniejsze niż wówczas, gdyby był zwyczajnie zły z powodu ciągłego naprzykrzania się DeLanceya. Bzdury! - powiedziała sobie Daisy, przemykając przez ulicę między starym dwukołowym powozem a granatowym napierem prowadzonym przez szofera w stroju o identycznym kolorze. Alec miał rację - nawet pokojowo nastawiony Rollo

mógł rzucić się na kogoś z pięściami, ale nie uderzyłby nikogo wiosłem w tył głowy. Z kolei Horace Bott to zupełnie inna historia. Daisy zatrzymała się na środku mostu, spoglądając na panujący na rzece i brzegu rozgardiasz, zupełnie jak wczoraj z Bottem i jego dziewczyną. Bott miał o wiele większy powód do nienawiści niż Rollo czy Cherry. DeLancey był od niego cięższy, a jak sam przyznał, brakowało mu instynktów dżentelmena. Mógł śmiało posłużyć się jakimś narzędziem, gdyby został złapany na gorącym uczynku. Ale jeśli to DeLancey go zaatakował, w jaki sposób oberwał w tył głowy? Kręcąc w zamyśleniu głową, Daisy ruszyła dalej.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Zaatakowany wiosłem? Pióro wiosła mogło być płaskim, gładkim narzędziem, o którym wspominał doktor Dewhurst, choć Alec, w przeciwieństwie do Daisy, nie do końca wierzył w teorię z hangarem. Co ją do diabła napadło, by chodzić tam samej w środku nocy i badać wyimaginowane miejsce brutalnej zbrodni? Każda inna kobieta obudziłaby któregoś z licznych młodych osiłków, przebywających w tym czasie w domu, by jej towarzyszył, albo co bardziej prawdopodobne - by poszedł zamiast niej. Ale Daisy nie była zwyczajną kobietą i za to właśnie ją kochał, choć nieraz wyprowadzała go z równowagi swoimi szalonymi, irytującymi, choć często oświecającymi teoriami, wtrącając się w prowadzone przez niego sprawy. Wiosło w hangarze? Dojechawszy do końca ulicy, Alec skręcił w prawo w Station Road. Tom Tring, potężny mężczyzna w letnim garniturze w niebiesko - białą kratkę, i młody Piper czekali na chodniku przed stacją. Alec zaparkował austina obok nich. - Witaj, szefie! - Piper rzucił na ziemię swojego woodbine'a, zmiażdżył go butem i sięgnął po walizkę. - Tom, Ernie, witajcie. Nie, jeszcze nie wsiadajcie - powiedział Alec, sięgając za swoje siedzenie po parasolkę. Wysiadł, trzymając ją w dłoni. - Przepraszam, że zrujnowałem wam weekend. - Praca nie wybiera, szefie, choć żonka była nieco rozeźlona z powodu swojej mięsnej zapiekanki - zagrzmiał Tom. Zdjął jasnoszary melonik, ukazując szeroki, łysy, lśniący od potu czubek głowy, który stanowił przeciwwagę do sumiastych wąsów bujnie rosnących nad górną wargą. Wachlował się kapeluszem, wycierając szerokie czoło chusteczką w niebieskie kropki. - Dobrze, że nie kazał nam pan iść na

piechotę na miejscowy komisariat. Piper wskazał na czarny, złożony parasol. - Szef przyniósł panu parasolkę słoneczną, sierżancie. - Za chwilę ci ją dam, Tom - powiedział ze śmiechem Alec. Ale najpierw chcę wykonać pewien eksperyment. Piper, odsuń się trochę. Dobrze, wystarczy. A teraz wyobraź sobie, że to jest z drewna i ma jakieś trzy metry długości. Jest zbyt ciężkie, by je złapać, gdy się na ciebie zamachnę. - Zaciskając dłonie na nasadce, wprowadził swoje słowa w czyn. Piper zrobił unik, obracając się na bok i odwrócił twarz od zmierzającej w jego stronę parasolki. Alec zatrzymał ją, zanim rączka uderzyła detektywa w skroń, bliżej tylnej części głowy. - Właśnie tak! W tym momencie usłyszeli za plecami czyjś surowy głos. - No dobrze. A więc - kontynuował policjant, gdy wszystkie twarze zwróciły się w jego stronę. - Co tu się dzieje? Podejrzliwie zerknął na szybko wyciągnięte identyfikatory Policji Metropolitarnej - na szczęście Alec nosił swój również wtedy, gdy nie był na służbie - i równie podejrzliwie wysłuchał wyjaśnień Aleca o eksperymencie. Twarz mu się jednak wypogodziła, gdy Alec zapytał go o Horace'a Botta. Oznajmił, że dom gospodyni panny Hopgood znajdował się na patrolowanym przez niego terenie. - Na pewno ich nie przeoczę, gdy wrócą, proszę się nie obawiać. Ale jeśli mogę pana prosić o robienie swoich eksperymentów z dala od ulicy. Ludzie zaczną gadać, proszę pana. Tak właśnie będzie, zaczną gadać. Alec, wyraźnie speszony, przeprosił. Udobruchany posterunkowy zasalutował i patrzył jak wsiadają do austina, który przechylił się na bok pod ciężarem Tringa. - Posłuchajcie - powiedział Alec, skręcając w prawo w Reading Road, która przechodziła w Duke Street, następnie w Bell Street, prowadzącą przez środek miasteczka, wreszcie w Northfield End, która dojeżdżała do Marlow Road. Do tego czasu przekazał im szczegóły sprawy. - Kurczę, szefie - powiedział z uznaniem Piper, siedząc na tylnym siedzeniu. - Wygląda na to, że nas pan nie potrzebuje.

Wszystko już pan rozszyfrował. - Tak naprawdę - przyznał Alec, oblewając się rumieńcem - większość moich informacji pochodzi od panny Dalrymple. Nie miałem jeszcze okazji, by potwierdzić to, co mi powiedziała. - Aaa - powiedział znacząco Tom. Alec nie musiał na niego patrzeć, by wiedzieć, że sierżant uśmiechnął się pod wąsem. - Jeśli panna Dalrymple to panu powiedziała, szefie, to tak jakby pan to widział na własne oczy - Piper bezgranicznie ufał Daisy. - Od czego zaczynamy, szefie? - zapytał Tom. - Chyba zajrzę do lorda DeLanceya, i tak będziemy przejeżdżać obok Crowswood, gdzie się zatrzymał. Może potwierdzić parę spraw, a chyba nie przyjąłby dobrze zaproszenia do Bulawayo. Po krótkiej, pełnej zdumienia ciszy, Tom zapytał ostrożnie: - Bulawayo? Czy to nie jest przypadkiem w Afryce? Nie było łatwo zaskoczyć Toma Tringa. Alec stłumił uśmiech, mówiąc: - Nie wspominałem wam? Wujek panny Dalrymple był administratorem kolonialnym. Nazwał swoją rezydencję Bulawayo. Piper odetchnął z wyraźną ulgą. - Ernie, pójdziesz ze mną, żeby robić notatki. Tom, chcę żebyś pojechał do Cheringhamów, to jakieś półtorej mili stąd, i przeszukał hangar. Nie powinno ci to zająć zbyt dużo czasu. Jeśli będziesz miał chwilę, zajrzyj do sypialni Basila DeLanceya. - Ten młody człowiek, z którym dzielił pokój, nazywa się Fosdyke, tak? Ten, któremu panna Dalrymple kazała położyć DeLanceya do łóżka? - Zgadza się. Nie wyobrażam sobie, by chłopak mógł uderzyć czymkolwiek kolegę z załogi, choćby nie wiem, jaki stawiał opór, ale jeśli tak było, nie mógł zrobić tego nikt inny, jak Fosdyke. Nie musisz szukać w sypialni odcisków palców, chyba że znajdziesz możliwe narzędzie zbrodni. Tom miał fioła na punkcie odcisków palców.

- Znajdę odciski DeLanceya na szczotce do włosów czy czymś podobnym, po to żeby je wyeliminować - powiedział stanowczo. - Dobrze, zrób to. Zadzwonię po ciebie, kiedy będę chciał żebyś po nas przyjechał. Nie mam do niego dużo pytań, ale jaśnie pan pewnie będzie kazał nam czekać, tak dla zasady. - Ten typ? - zapytał Tom. - Chyba tak, choć może niesłusznie go oceniam. Kiedy z nim rozmawiałem, był w szoku z powodu śmierci brata. Dojechali do bramy, którą wskazała mu Daisy, i Alec wjechał do środka. Jadąc kręconą alejką przez zalesiony park, przekazał Tomowi dalsze instrukcje, - Wiesz, co robić - zakończył, gdy wyjechali z lasu i dojechali do otoczonego kolumnami portyku pokaźnej rezydencji. - Jasne, szefie. - Tom przeszedł na drugą stronę samochodu, krokiem zaskakująco lekkim, jak na człowieka jego postury. Wóz przechylił się w drugą stronę, gdy zajął miejsce za kierownicą. - Wracam za godzinę. Odjechał. Alec i Piper czym prędzej schowali się w cieniu portyku i zadzwonili do drzwi. Kamerdyner, który im je otworzył, wyglądał na urażonego, gdy Alec pokazał mu swój identyfikator i zapytał o lorda DeLanceya. - Czy jaśnie pan się pana spodziewa? - zapytał lodowatym tonem. - Jaśnie pan wie, że chcę z nim rozmawiać. - W takim razie poślę lokaja, by poinformował jaśnie pana o pańskim przybyciu, ale to trochę potrwa, nawet jeśli zdecyduje się pana przyjąć. Naturalnie, jaśnie pan jest nad rzeką i ogląda regaty. Mogą panowie tu zaczekać. - Otworzył drzwi i wprowadził ich do małego przedpokoju z niewielką ilością niewygodnie wyglądających mebli. W upalny letni dzień było tu przyjemnie chłodno. Zimą, pomyślał Alec, musiało być strasznie zimno. - To tutaj umieszczają niechcianych gości - powiedział, jak tylko za kamerdynerem zamknęły się drzwi. - Mają nadzieję, że sobie pójdą. No i co, Ernie, co o tym myślisz?

- Ogląda regaty! - Młody detektyw aż kipiał ze złości. - A jego brat zmarł zaledwie parę godzin temu! - Co o tym myślisz? Piper uspokoił się i pomyślał. - Nikomu nie powiedział. Prawda, szefie? Pozostali myśleliby, że to trochę dziwne, co nie? Choć z jaśnie państwem nigdy nic nie wiadomo. - Słuszna uwaga - powiedział Alec zachęcająco, ale po chwili zmarszczył brwi. Podszedł do okna, które wychodziło na werandę pod wejściem, ale widok przesłaniały kolumny. Lepszy widok na niewiele by się zdał. Patrzyli nie na tę stronę, co trzeba. - Nie wiem, jakie jest nasze położenie w stosunku do rzeki powiedział, siadając na krześle z bambusowym siedzeniem i wyjątkowo niewygodnym oparciem i pomachał do Erniego, by uczynił to samo. - Zastanawiam się, jak daleko stąd do wyspy Tempie, miejsca, w którym Basil zmarł. Chyba niecała mila, ale to zbyt daleko, by widzieć, co się działo z poszczególnymi osobami, nawet przy pomocy lornetki. - Tylko czy zdecydowałby się aż tak ryzykować, szefie? To znaczy, gdyby ktoś widział, co się stało, a lord DeLancey by wrócił i nikomu nic nie powiedział, to by wyglądało jeszcze dziwniej. - Z tego, co wiem, ostatnią rzeczą, jakiej by chciał, to to, by ludzie zaczęli gadać. Może wiedział, że nikt z tutejszych gości nie poszedł nad rzekę aż do popołudnia. Rano było tylko kilka wyścigów eliminacyjnych. Finały zaczęły się dopiero po południu. - I tak prędzej czy później o wszystkim się dowiedzą, szefie. Może im powie, że dopiero się dowiedział. Ale czemu miałby to ukrywać? Tylko po to, by obejrzeć do końca regaty? Alec pokręcił głową. - Wątpię. To chyba wynika z jego śmiertelnego strachu, by nie stać się tematem plotek, które mogłyby ujawnić dawny skandal. Jeśli nie myśli w sposób logiczny - a kiedy go spotkałem nie sprawiał takiego wrażenia, przynajmniej nie pod wpływem stresu - może chce jedynie opóźnić moment,

kiedy ludzie zaczną plotkować o śmierci jego brata. - Wie pan, co to za skandal, szefie? - Panna Dalrymple nie ujawniła mi szczegółów. Mówiła, że to nieistotne, i śmiem twierdzić, że tak właśnie jest. - Skoro ona tak mówi - zgodził się lojalnie Piper, choć wydawał się zawiedziony. Alec, wyraźnie rozbawiony, wrócił do istotniejszych spraw, ujawniając Piperowi więcej szczegółów na temat trzech głównych podejrzanych, których nie zdążyli omówić w samochodzie. - A więc Bott, Frieth i Cheringham - podsumował. - Jest jeszcze Fosdyke, ale wydaje mi się mało prawdopodobny. W każdym razie nie bardziej niż pozostała czwórka. - Leigh, Meredith, Poindexter i Wells. - Piper miał zdumiewającą pamięć do liczb, a teraz, gdy nabierał doświadczenia jako detektyw, jego pamięć do nazwisk zaczynała być równie imponująca. - Z tego, co wiemy, żaden z tej piątki nie miał wyraźnego powodu, by nienawidzić DeLanceya. Ale byli rozgoryczeni, że przez jego prowokacje względem Botta przegrali wyścig, i zniesmaczeni jego późniejszym zachowaniem w stosunku do sternika. Każdy z nich mógł pójść do hangaru, by sprawdzić łódź czwórki, ale tylko Fosdyke był osobiście zainteresowany wyścigiem. - Więc jeżeli już któryś z nich poszedł, to raczej on, szefie. Poza tym dzielił z DeLanceyem pokój i położył go do łóżka, gdy ten był w kiepskim stanie. - Tak. Pozostali dzielili dwie sypialnie, więc gdyby któryś wychodził w środku nocy, ten drugi mógłby coś usłyszeć. Alec przypomniał sobie jednak, że Daisy wymknęła się, nie obudziwszy przy tym kuzynki. W doskonale utrzymanej rezydencji nie było żadnych skrzypiących desek czy zawiasów u drzwi. - Kurczę, muszę porozmawiać z nimi wszystkimi. Gdzie do licha jest lord DeLancey? - Kamerdyner pewnie się nie spieszy - zasugerował Piper. - Założę się, że wysłał najwolniejszego lokaja. Chyba nie spodobała mu się nasza obecność.

- Kamerdynerom nigdy nie podoba się obecność policji w domu - powiedział cierpko Alec. Lord DeLancey zjawił się parę minut później. Był czerwony na twarzy, prawdopodobnie z powodu upału i pospiechu, gdyż kropelki potu lśniły na jego szerokim czole, nie tak imponującym jak u Tringa, ale równie mokrym. - Przepraszam, że musiał pan czekać, inspektorze powiedział bez tchu, gdy obaj detektywi wstali z miejsca. Rzeka jest co najmniej ćwierć mili stąd. Przez chwilę Alec zastanawiał się, czemu jaśnie pan postanowił być tak przyjazny, ale pewnie zależało mu jedynie na schwytaniu zabójcy brata. W trakcie ich ostatniego spotkania był w szoku, przypomniał sobie Alec. - Nie czekamy długo - powiedział Alec. - To jest detektyw Piper, który będzie robił notatki. Jak już mówiłem, mam do pana kilka pytań. Przepraszam, że pana niepokoję. Lord DeLancey, który na chwilę odzyskał swój dawny kolor, znowu poczerwieniał. - Pewnie wydaje się to panu dziwne, że oglądam regaty, podczas gdy Basil... Tak naprawdę nikomu nie powiedziałem. Nie chciałem zepsuć atmosfery moim gospodarzom i pozostałym gościom. - To zrozumiałe, proszę pana. Bardzo rozsądne. Może pan usiądzie? Wszyscy usiedli. Ernie wyciągnął swój notes i jeden z garści doskonale naostrzonych ołówków, które zawsze nosił przy sobie, nawet teraz, gdy w pośpiechu opuszczał dom. Dumny ze swojej umiejętności stenografii, dzięki której awansował na detektywa, był zawsze doskonale przygotowany. Alec zapytał lorda DeLanceya, kiedy po raz ostatni widział brata. - Wczoraj, około południa. - Czy jego zachowanie było w jakiś sposób niezwykłe? - Być może pan słyszał... cokolwiek niestosowne... żałosny pokaz charakteru, niestety. - To prawda, słyszałem. Wrócimy do tego za chwilę. Nie wydawał się oszołomiony, nie narzekał na ból głowy, słabość,

zawroty głowy czy coś takiego? Lord DeLancey pokręcił głową. - Nie. Dopiero co skończył wyścig, jeśli można tak to nazwać, kiedy sternika w samym środku zaczyna mdlić. Ponieważ sprawa i tak była już przegrana, załoga nie narzucała dużego tempa, a Basil nie wydawał się zmęczony, nie tak jak zazwyczaj. Kiedy się rozstawaliśmy, był okazem zdrowia. - Rozumiem, że to może być dla pana przykre, ale proszę mi powiedzieć, co się stało, gdy przypłynęła łódź college'u Ambrose. - Znajdzie pan na to mnóstwo świadków - powiedział cierpko jaśnie pan. To prawda. Alec zdecydował się odpuścić, ale zanim zdążył wymyślić taktowny sposób, by przejść do kolejnego pytania, lord DeLancey kontynuował: - Basil był w podłym nastroju i zachował się jak głupiec. Powstrzymałem go, jak tylko dotarłem na miejsce. - Czy pan DeLancey często tracił w ten sposób głowę? - Czy to jest naprawdę konieczne, inspektorze? - Charakter ofiary ma często istotne znaczenie w wyjaśnieniu motywów mordercy i nierzadko wskazuje, kim on jest. Jestem pewien, że sam pan rozumie, że w tym przypadku... - Tak, tak, rozumiem. Z przykrością muszę przyznać, że mój brat był niezwykle rozpieszczony. Basil jest, był, najmłodszy w rodzinie, młodszy o parę lat, ukochany syn matki i brat naszych sióstr - powiedział zjadliwie lord DeLancey. I znowu okazało się, że Daisy trafiła w dziesiątkę! - A lord Bicester? - zapytał Alec. - Ojciec zawsze spędzał dużo czasu w Londynie jako członek parlamentu i aktywny członek opozycji. Często też przywoził pracę do domu i, niestety, nie robił zbyt wiele, by wpłynąć na wychowanie mojego brata. - Innymi słowy, pan DeLancey kierował się raczej swoimi impulsami? - Nigdy nie nauczył się ich kontrolować.

- A zatem nie przejmowałby się zbyt wiele albo nawet wcale uczuciami innych? - Wcale! - gorzki ton lorda DeLanceya sugerował, że nie po raz pierwszy cierpiał z powodu wybryków brata. - Czyli raczej nie prosiłby o radę? - Zawsze robił to, co mu się podobało. - A zatem nie byłby pan zaskoczony - zasugerował Alec gdyby, pomimo pańskiego zakazu, zdecydował się wczorajszej nocy stać na straży w hangarze przy rezydencji Bulawayo? Lord DeLancey nagle zrobił się nieufny. - Nie mam powodów sądzić, że to zrobił. Czy to tam zwilżył usta - czy to tam, według pana, został uderzony? - To możliwe. A więc potwierdza pan, że zamierzał spędzić tam noc? - Tak. Wspomniał coś takiego. Nie potraktowałem jego słów poważnie. Basil lubił wygodę, a noc w hangarze trudno za taką uznać. - To prawda - zgodził się Alec. - Zakładam, że wiedział pan, dlaczego zamierzał pilnować łodzi. Czy był pan przy tym, gdy groźba została rzucona? - Tak. Tuż po tym, jak przekonałem go, by odszedł, sternik przysiągł, że się odegra. Ale groził Basilowi, nie łodzi. Nie wiem, dlaczego Basil ubzdurał sobie, że ten człowiek będzie chciał uszkodzić łódź. Myślałem, że Basil szybko zmieni zdanie, skoro oznaczało to mało komfortową noc. - Ale kiedy rozmawiał pan z nim po raz ostatni, wciąż zamierzał stać na straży? - Kiedy rozmawiałem z nim przez... - DeLancey zawahał się i przełknął ślinę, być może przypominając sobie ostatni kontakt z żywym bratem. Po chwili wziął się w garść i kontynuował: - Kiedy rozmawiałem z nim przez telefon. Alec nadstawił uszu. - Kiedy to było? - Och, wczoraj wieczorem. - O której? - Kwadrans przed jedenastą. Grałem w brydża. Akurat

czekałem kolejkę i zdałem sobie sprawę, że nie byłem pewien, o której jest wyścig Ambrose, więc zadzwoniłem do niego. Żaden z nas nie wspomniał o jego idiotycznym pomyśle. - W jakim był stanie? Normalnym? - Jego głos był trochę niewyraźny. Pomyślałem, że zdążył już wypić szklaneczkę whisky czy dwie. Nie sądzi pan chyba, że już wtedy został uderzony? - W tej chwili tego nie wiem, proszę pana. Czy pański brat sam odebrał telefon? DeLancey spojrzał na niego z góry. - Telefon odebrał kamerdyner lady Cheringham, rzecz jasna. - Czy odniósł pan wrażenie, że ktoś jeszcze nie spał? - Tego nie wiem. Wydaje mi się, że załoga w trakcie wyścigów kładzie się dość wcześnie spać, ale oczywiście czterech z nich, pięciu, licząc sternika, nie miało dzisiejszego dnia wyścigu. Czy to mógł być sternik? - Nie mam wystarczająco dużo informacji, by o tym zdecydować. Czy według pana ktoś jeszcze mógł żywić do niego urazę? - Pewnie całkiem sporo osób. Basil miał cięty język i nie wahał się go używać. Ale to musiał być ktoś z załogi, nie sądzi pan? - Z pewnością mieli najlepszą okazję - powiedział ostrożnie Alec. Wstał. - Cóż, dziękuję za pomoc, lordzie DeLancey. Nie chciałbym dłużej zabierać pana od przyjaciół. Jaśnie pan odezwał się z przekąsem: - Chyba powinienem powiedzieć im o Basilu. - Obawiam się, że sprawa znajdzie się w wieczornych gazetach. - Gazety! - Cedric DeLancey z jękiem zakrył rękoma twarz. Zupełnie zapomniałem o prasie. Można się było spodziewać, że Basil wpakuje nas w tarapaty, żywy czy martwy!

ROZDZIAŁ JEDENASTY - Lord DeLancey potwierdził większość z tego, co mówiła panna Dalrymple, Tom - powiedział Alec, wychodząc z cienia werandy na piekące słońce. - Oczywiście! - powiedział wzburzony Piper, wspinając się na tylne siedzenie austina. - Potwierdził, że jego brat wspominał o tym, że zamierza spędzić noc w hangarze? - zapytał Tom. - Tak, choć zbytnio się tym nie przejął. - Alec usiadł w fotelu pasażera i zamknął drzwi. - Powiedział, że nie wierzył, że Basil faktycznie to zrobił. - Wygląda na to, że jednak się mylił - powiedział lakonicznie Tom, wciskając sprzęgło. Prowadził pewnie i ostrożnie, inaczej Alec nie powierzyłby mu swojego bezcennego wozu. - Co znalazłeś? Mrużąc oczy, gdy jechał na przemian to w słońcu, to w cieniu alejki, Tom rzekł: - Na podłodze jest smuga krwi, szefie, i kilka ciemnych włosów. W kącie z tyłu ukryto poduszkę, którą trudno zauważyć, gdy się wchodzi. Tak samo gdyby ktoś na niej siedział. A jeden z młodych dżentelmenów powiedział mi, że jedno z wioseł było uszkodzone, gdy rano poszli zwodować łódź. - Uszkodzone? - skrzywił się Alec. - Byłoby dziwne, gdyby uderzenie płaską częścią wiosła, które nie poczyniło poważnych obrażeń na głowie DeLanceya, zostawiło widoczny ślad na wiośle. - Wgniecenie było na krawędzi wiosła. Według pana Cheringhama wyglądało to tak, jakby ktoś rzucił je na podłogę, co z kolei wyprowadziło z równowagi pana Frietha, jako że jest kapitanem. Daisy zauważyłaby leżące na ziemi wiosło, nawet gdyby

przeoczyła poduszkę w kącie pomieszczenia. Ale jeśli DeLancey został uderzony w hangarze, to musiało się to stać, zanim wtargnął do jej sypialni. - Czy rano znaleźli wiosło na ziemi? - zapytał Alec. - Nie, było z powrotem na stojaku, szefie. Może ten, kto go uderzył, upuścił je w szoku, potem podniósł i odłożył na miejsce. Pewnie żaden z wioślarzy nie zostawiłby wiosła, ot tak, na podłodze. - Bardzo prawdopodobne. Odciski palców? - Pełno. Wiosła wydają się niemal identyczne, więc każdy mógł nimi wiosłować. Do tego dochodzą jeszcze młode damy, panna Cheringham i panna Carrick. Pan Cheringham mówił, że często pomagały odkładać wiosła. - Zdaje się, że pan Cheringham był niezwykle pomocny. - Mówił, że przypadła mu rola gospodarza, skoro jego wuj się ulotnił. Nie jest kuzynem panny Dalrymple, prawda, szefie? - Nie, ale jest niemal jak brat dla panny Cheringham, która jest jej kuzynką. - Alec westchnął. Tring i Piper doskonale wiedzieli, że Daisy miała w zwyczaju brać pod swoje skrzydła któregoś z podejrzanych. Kogo, jeśli nie Cherry'ego? - Aha! - Tom zastanowił się przez chwilę. - Mówił, że na wiośle są jego odciski palców, bo sam wziął je rano ze stojaka, zanim ktokolwiek zauważył, że jest wgniecione. - Może chciał zatrzeć ślady, jak myślisz? Jeśli na wiośle jest pełno odcisków, niewiele nam to pomoże. Sierżant był innego zdania. - Niektóre będą na wierzchu. Kiedy już wszystkie zidentyfikuję, może będę mógł określić, kto poza panem Cheringhamem jako ostatni dotykał wiosła albo kogo można wykluczyć. - To prawda. Lepiej weź się za to, jak tylko wrócimy, Tom. Hangar jest zamknięty? - Wziąłem kłódkę od Bistera, ogrodnika i złotej rączki w jednym. Oto klucz, szefie. Zdaje się, że latem wcale nie zamykają hangaru - powiedział z dezaprobatą Tom. - Jakby zimą było większe prawdopodobieństwo, że ktoś zwinie

łódkę. Alec roześmiał się. - Pewnie nie. Pobrałeś próbkę krwi do analizy? - Jasne. - Dobry z ciebie człowiek. Któryś z miejscowych policjantów może ją zawieźć do miasta. Przypuszczam, że na zewnątrz nie ma żadnych znaczących śladów butów? Było za sucho, poza tym, tak samo jak w przypadku odcisków palców, każdy tam chodził. - Żadnych śladów, szefie, ale za to znaleźliśmy z posterunkowym pełno ślimaków i szczypawek i... - Tom! - Pająków - powiedział z niewinną miną Tom. - I stare kacze gniazdo, pety i śledzia od namiotu. - Od namiotu? - Czemu wydawało się to istotne? - Nie jest z lakierowanego drewna, jak wiosło, więc nie ma na nim odcisków palców. Nie był też pokryty zwiędłymi liśćmi, więc pewnie nie leżał tam zbyt długo, ale ponieważ jak wszystkie śledzie był używany na dworze i leżał na ziemi, jest brudny i zniszczony. - Ale DeLancey nie został uderzony śledziem od namiotu, sierżancie - zauważył Ernie Piper. - Nie - zgodził się Alec, gdy Austin skręcił na podjazd Cheringhamów - ale mam przeczucie, że to ważne. Nie zgub go, Tom. - Ja miałbym zgubić dowód rzeczowy! - zagrzmiał Tom. Zlituj się szefie, czy kiedykolwiek coś zgubiłem? - Odgrywam się tylko za te szczypawki - powiedział Alec. Piper zaśmiał się pod nosem. - Udało ci się zajrzeć do sypialni DeLanceya i Fosdyke'a? - Tylko zerknąłem, nie było czasu. Zdjąłem odciski palców DeLanceya z jego przyborów do golenia. Wszystko inne lśniło jak nowe, łącznie z latarką. Teraz, kiedy dom pęka w szwach, przyjęli kilka dodatkowych dziewcząt, a gospodyni nie spuszcza ich z oka. - Porozmawiaj ze służącą, która sprzątała ich sypialnię. Jeśli było tam coś godnego uwagi, z pewnością uda ci się to z niej

wydobyć. Alec uśmiechnął się, gdy Tom, zatrzymując austina pod drzwiami wejściowymi, poprawił wąsa. Mimo swojej postury i oddania żonie sierżant miał sposób na służące i służbę w ogóle. Nikt nie musiał mu mówić, o co ma pytać, kiedy rozmawiał ze służbą. To był jeden z powodów, dla których Alec kazał po niego posłać. - Ale to może zaczekać - ciągnął Alec. - Wygląda na to, że hangar był jednak miejscem zbrodni... - Tak jak mówiła panna Dalrymple - zauważył Piper. - Więc twoim pierwszym zadaniem, Tom, będzie pobranie od wszystkich odcisków palców i porównanie ich z tymi na wiośle. Ernie, czekają nas kolejne przesłuchania. Masz wystarczająco dużo naostrzonych ołówków? - Oczywiście, szefie - zapewnił go młody detektyw. Mimo iż drzwi frontowe wciąż były otwarte, a Alec wracał po krótkiej nieobecności, zadzwonił do drzwi. Wątpił, by wyrozumiała lady Cheringham poczuła się urażona, gdyby tak po prostu wparował do środka, ale kamerdyner owszem. A mógł być ostatnią osobą, która widziała DeLanceya, zanim został zaatakowany. Jego pomoc mogła okazać się niezwykle istotna. Nie wspominając już o tym, że współpraca z kamerdynerem zawsze ułatwiała sprawę, o ile udało się go do niej nakłonić, co zdarzało się jednak rzadko. Kamerdyner lady Cheringham różnił się jednak od wyniosłego majordomusa w Crowswood. Po pierwsze, był czarnoskóry. Alec nie widział go wcześniej, bo Daisy wprowadziła go do domu, a potem towarzyszyła mu w bibliotece, gdy dzwonił, a lunch przyniosła służąca. Najpierw był zdumiony, ale kiedy przypomniał sobie, że Cheringhamowie długo mieszkali w Afryce, doszedł do wniosku, że to wcale nie było zaskakujące, że przywieźli ze sobą kompetentnego służącego. Tom miał już okazję go spotkać. - To jest pan Gladstone - przedstawił Alecowi wysokiego Afrykańczyka. - Panie Gladstone, to jest inspektor naczelny, detektyw Fletcher i detektyw Piper.

Gladstone ukłonił się z powagą pasującą do sytuacji, ale i z szacunkiem wynikającym z faktu, że Alec był narzeczonym siostrzenicy sir Ruperta i lady Cheringham, z czego niewątpliwie zdawał sobie sprawę. - W czym mogę panu pomóc, inspektorze naczelny? zapytał uprzejmie głębokim głosem bez cienia akcentu. - Będę potrzebował pomieszczenia, w którym będę przesłuchiwał ludzi - powiedział mu Alec. - Biblioteka będzie idealna, jeśli nie zakłóci to funkcjonowania domu. - Ależ oczywiście. Panowie oraz panna Carrick są w salonie albo na trawniku pod kasztanem, ponieważ na tarasie nie ma teraz cienia. - Panna Cheringham jeszcze nie zeszła? - Z tego, co wiem, panna Cheringham zamierza dołączyć do swoich gości w trakcie podwieczorku, który wkrótce zostanie podany. Jestem pewien, że jaśnie pani życzyłaby sobie, bym panom również zaproponował coś do jedzenia. - Chętnie napilibyśmy się herbaty - przyznał Alec. - Dla mnie coś zimnego, jeśli można, panie Gladstone powiedział Tom, wycierając czoło chusteczką w groszki. - Oczywiście, panie Tring. - I jeśli macie jakąś komórkę, gdzie mógłbym pobrać odciski palców, to znacznie ułatwiłoby sprawę. To dość brudna robota. - Przebieralnia na dole będzie wygodniejsza dla panów zasugerował kamerdyner. - Ma pan rację. Będziemy się martwić o panie, gdy już do nich dojdziemy. Wyłącznie po to, by je wyeliminować - dodał szybko Tom, widząc zszokowane spojrzenie Gladstone'a. Żebyśmy wiedzieli, które odciski pominąć. - Oczywiście - powiedział z wyraźną ulgą kamerdyner. - Zna pan drogę do biblioteki, inspektorze? Jeśli zechce mi pan towarzyszyć, panie Tring, pokażę panu, dokąd pójść. - Najpierw porozmawiam z Leighem, sierżancie - odezwał się Alec. - A potem sam wybierz kolejność. Piper, tam jest biblioteka, a tam salon z oknami wychodzącymi na taras i na trawnik. Przyprowadź najpierw pana Leigha. -

Zazwyczaj zaczynał od najmniej podejrzanych osób. Skreślał ich z listy i miał więcej informacji przed rozmową z bardziej podejrzanymi osobami. - Tak, proszę pana. - A mi możesz przysłać kilku pozostałych, chłopcze powiedział Tom. Alec przeszedł do biblioteki. Przy otwartym oknie stały dwa fotele. Przestawił jeden z nich tak, by twarz osoby, która miała na nim siedzieć, była dobrze oświetlona, ale nie światłem słonecznym. Ciężko było zauważyć wyraz twarzy kogoś, kto mrużył oczy. Zajmując miejsce z boku, przy dużym biurku, będzie miał dominującą pozycję, z doskonałym widokiem na ofiarę. Po drugiej stronie i nieco za fotelem umieścił krzesło dla Pipera - podejrzani często tracili zapał do mówienia, gdy widzieli, że każde ich słowo jest spisywane. Piper wprowadził Leigha. Młody wioślarz najwyraźniej otrząsnął się już po śmierci towarzysza z załogi i nie wydawał się onieśmielony czekającym go przesłuchaniem. - Przepraszam za koszulkę z krótkimi rękawami, proszę pana - powiedział wesołym głosem. - Dziś jest potwornie gorąco i to pomimo bryzy znad rzeki. Pewnie chce pan wiedzieć o sporze DeLanceya z Bottem. - Między innymi, panie Leigh. - Alec wskazał mu krzesło, a sam usiadł za biurkiem. - Jak ma pan na imię? Muszę to mieć w dokumentach. Detektyw Piper będzie robił notatki. - Donald. Między innymi? Nie sądzi pan, że to Bott go załatwił? - Leigh wydawał się zaskoczony. Najwyraźniej uważał, podobnie jak większość pozostałych, że sprawa jest zamknięta. - Nie mam wystarczających dowodów, by dojść do takich wniosków. - Ale tylko Bott dał nogę, poza tym to jemu DeLancey dokuczał i to on groził, że... - Chwileczkę! - Czasem warto było pozwolić świadkowi czy podejrzanemu się wygadać, ale w tym przypadku to do niczego nie prowadziło. - Chciałbym panu zadać kilka pytań. - Tak, oczywiście, proszę pana. Przepraszam. Na Boga, czy

to znaczy, że wszyscy jesteśmy...? Przepraszam, ani słowa więcej, tylko odpowiedzi, rzecz jasna. - Dziękuję. - Alec uśmiechnął się do niego. - Czemu pan myśli, że Horace Bott się ulotnił? Leigh się zarumienił. - Wszyscy o tym gadają, ale to nieprawda, co? Sam przewiozłem go rano na drugi brzeg, na długo zanim DeLancey wyzionął ducha. Miał spędzić ten dzień z dziewczyną. - Wziął coś ze sobą? - Tylko to, co miał w kieszeniach. Nie miał przy sobie torby ani nic w tym stylu, jeśli o to panu chodzi. Wspominał coś o pikniku nad rzeką. Pewnie chciał się oddalić od miejsca, gdzie został upokorzony, biedaczysko. Jak się nad tym zastanowię, to on pewnie nawet nie wie, co się stało, prawda? - Nie - powiedział z roztargnieniem Alec. Jednym uchem słuchał tego, co mówił Leigh, próbując ułożyć w całość kawałki układanki. Przypomniał sobie własne pytanie o to, czy Bott się ulotnił. - Wspominał, jakie ma plany po zakończeniu regat? - Wybierał się na pieszą wycieczkę - powiedział szybko Leigh. - Zamierzał spać w namiocie. Nie sądzę, by było go stać na nocowanie choćby w zajazdach. - Proszę chwileczkę zaczekać. Zaraz wrócę. Piper! - Alec wyprowadził detektywa z biblioteki. Na korytarzu powiedział: - Idź i znajdź sypialnię Botta. - Siedź od namiotu - powiedział Piper. - Dokładnie. Powinien mieć ich całą torbę. Weź jeden i porównaj z tym, który znalazł Tom. Nie pozwól, by ktokolwiek zobaczył, co robisz, Ernie. Wszyscy i tak są przekonani, że Bott to zrobił, ale nawet jeśli ten śledź należy do niego, to jeszcze nie jest żaden dowód. - Jasne, szefie. Alec wrócił do biblioteki. Otworzył szufladę, szukając papieru i ołówka, by robić notatki - nie zamierzał sporządzać

dosłownego raportu - a Leigh obserwował go z wyraźnym niepokojem. - Jeśli to nie był Bott - wybuchnął - to kto? Ja go nie uderzyłem. DeLancey nigdy mi szczególnie nie przeszkadzał. - Ale nie przepadał pan za nim? - Cóż, nie bardzo. Był szują. Może nie skończonym draniem, raczej świnią. Jeśli chce pan znać moje zdanie - powiedział konfidencjonalnie Leigh - lepiej by mu było w Christ Church College (Christ Church College - jedno z kolegiów wchodzących w skład Uniwersytetu Oksfordzkiego. Powstało w 1546 r. i od początku jest bardzo ściśle powiązane z Kościołem Anglii. Kaplica kolegium jest zarazem katedrą anglikańskiej diecezji Oksfordu. Dziekan katedry pełni równocześnie rolę dziekana kolegium i pochodzi z nominacji królewskiej [przyp. tłum.].), gdzie przyzwyczajeni są do książąt i tak dalej”. Musiałby wziąć się do roboty. A tak, po tym jak był oczkiem w głowie całej rodziny, został tylko jednym z wielu. - Ach tak? - Ambrose to mały college i chodzi tam głównie zwyczajna szlachta, nie arystokracja. W mojej rodzinie nikt nie ma szlacheckiego tytułu. I co z tego, że jego ojciec jest hrabią Bicester, że miał dwa razy więcej pieniędzy od innych, do tego był niezły w sporcie i bez najmniejszego wysiłku zaliczał wszystkie egzaminy - i tak pozostał nadętym pyszałkiem. Nigdy nie musiał brać pod uwagę tego, co czują inni. Przepraszam, znowu się zapędziłem! - Ależ nie. Zrozumienie charakteru ofiary jest niezwykle pomocne w śledztwie. A więc Basil DeLancey był przyzwyczajony to tego, by jeździć po ludziach jak po łysej kobyle? - Tak, ale był szczególnie opryskliwy dla ludzi, którymi gardził, jak dla Botta czy panny Carrick. Uważał, że uniwersytet to nie jest miejsce dla kobiet, a ona, cóż, daleko jej do Heleny Trojańskiej - powiedział taktownie Leigh. - Był dla niej bardzo nieprzyjemny. Słownie, rzecz jasna, nieraz słyszałem, jak jej ubliżał. Ale, oczywiście, nigdy jej nie tknął. Za to chętnie położyłby łapę na pannie Cheringham, pan

wybaczy wyrażenie. - Rozumiem, że chciał ją uwieść? Czy odpowiadała na jego zaloty? - Na Boga, nie! Zachowywała kamienną twarz. Oczywiście w jego ustach nawet komplement zamieniał się w obelgę. Mówił, że nie powinna marnować czasu na naukę. - Ona i panna Carrick musiały czuć się dotknięte. - Nie tak jak Cheringham i Frieth. Ale nie powinienem na ich temat plotkować - powiedział zdenerwowanym głosem. - To nie są plotki - zapewnił go Alec. - Pomaga pan policji znaleźć mordercę. - Ale tu chyba nie chodzi o morderstwo, prawda? To znaczy Bott, czy ktokolwiek inny, kto uderzył DeLanceya, mógł go wykończyć tam na miejscu, gdyby chciał. Na Boga, nie sądzi pan chyba, że to Frieth albo Cheringham? - Nie mam wystarczających dowodów, by być czegokolwiek pewnym. - Alec próbował sobie przypomnieć, co do tej pory usłyszał i od kogo. Leigh i pozostali pewnie nie wiedzieli, że DeLancey został uderzony w tył głowy jakimś narzędziem. Co pan o tym myśli? - Frieth nie uderzyłby go przed wyścigiem - Leigh wydawał się przekonany. - Dopóki istniał choć cień szansy, by Ambrose mogło zdobyć puchar. Nadal uważam, że to był Bott, nawet jeśli jeszcze nie wie, że DeLancey nie żyje. Jest niższy i lżejszy, a DeLancey boksował dla Oksfordu, ale Bott gra w racquets. Jest bardzo szybki. Mógł go uderzyć, gdy DeLancey opuścił gardę. Bez odniesienia jakichkolwiek obrażeń? Alec nie wyraził na głos swoich wątpliwości, to było nieistotne. Zauważył za to, że Leigh unikał tematu Cheringhama. Kuzyn kuzynki Daisy miał większy powód do złości niż Frieth. Próbował chronić zarówno kuzynkę, jak i narzeczoną. Poza tym możliwe skutki uderzenia rzutujące na wyścig miały dla niego mniejsze znaczenie niż dla Frietha, gdyż był typem intelektualisty. Z drugiej strony, skoro zdobycie trofeum miało dla Frietha większe znaczenie, byłby bardziej skłonny niż Cheringham, by pójść do hangaru i sprawdzić łódź. Możliwe, że pokłócił się z

DeLanceyem, być może z powodu jego zachowania w stosunku do sternika i przegranej ósemki z Ambrose, a może z powodu Tish. Działając w afekcie, mógł nie pomyśleć o rym, jakie to mogło mieć konsekwencje dla odbywającego się następnego dnia wyścigu. Tylko czy którykolwiek z nich zaatakowałby drugiego czymś innym niż pięściami? Mało prawdopodobne, pomyślał Alec, choć niewykluczone. - Opowiedz mi o Botcie i DeLanceyu - poprosił. Poza skruszonym wyznaniem, że wspólnie z kolegami raczej zachęcali DeLanceya w aferze z whisky, słowa Leigha tylko w niewielkim stopniu różniły się od tego, co mówiła Daisy. - Bott jest marudą - powiedział szczerze - ale miał prawo być wściekły. DeLancey się zagalopował. Mógłbym powiedzieć, że zasłużył na lanie, gdyby nie to, że z tego powodu zmarł. - Wygląda na to, że wiedział, jak stracić popularność. Miał reputację donżuana? - Krążyły jakieś plotki. Ale chodziło o dziewczynę ze sklepu, nie o szanowaną młodą damę jak panna Cheringham - dodał pospiesznie Leigh. - Zwyczajna historia: wpakował dziewczynę w kłopoty i ją opuścił. Z tego, co słyszałem, jego brat elegancko uciszył sprawę. Nie było mowy o złamaniu obietnicy, ale jej matka groziła, że narobi szumu. - Nie było żądnego krwi ojca czy brata? - Nic na ten temat nie słyszałem - powiedział z żalem Leigh, jakby żałował, że musiał darować sobie hipotetycznego podejrzanego, który był zupełnie obcą osobą. - Z tego, co wiem, była wdową z jednym dzieckiem. Ale ludzie gadali o tym w zeszłym roku. To trochę długo jak na akt zemsty, chyba że planuje się coś bardziej wyrafinowanego niż zwyczajne uderzenie w głowę. Alec odetchnął z ulgą na wieść, że nie będzie musiał wzywać policji z Oksfordu do wytropienia nieznanego i prawdopodobnie wyssanego z palca złoczyńcy. Postanowił jednak potwierdzić słowa Leigha u innych. - Czy to się stało w hangarze? - zapytał Leigh. - Widziałem,

jak pański człowiek tam węszył. - Czy według pana wiedzy DeLancey był wczoraj wieczorem w hangarze? - Nie widziałem, jak szedł, ale nie przestawał mówić o tym, że Bott rzucał groźby i ktoś powinien pilnować łodzi. Mówił, że nie wie, co to obchodzi jego brata, jeśli ma zamiar spędzić tam mało komfortową noc. - To było wczoraj wieczorem, tak? - Tak, po kolacji. - Kto przy tym był? - Lady Cheringham, panna Dalrymple, Fosdyke przez chwilę, ale to ranny ptaszek i kładzie się wcześnie spać, Poindexter, Wells, Meredith. - Leigh zastanowił się chwilę. Cheringham i Frieth przez większość czasu byli na tarasie z panną Cheringham i panną Carrick. Albo odwrotnie, wie pan, o co chodzi. Panna Dalrymple wyszła, żeby odebrać telefon, potem wróciła i powiedziała, że jest gotowa się położyć. To było około wpół do jedenastej. Wtedy lady Cheringham wezwała pozostałe dziewczęta i razem poszły na górę. Cheringham i Frieth weszli do środka parę minut później i od razu poszli na górę. - Nie zatrzymali się, by posłuchać narzekań DeLanceya? - Nie przypominam sobie. - A Botta nie było? - Nie, nie zjawił się na kolacji. Pewnie był ze swoją dziewczyną, a po powrocie poszedł od razu na górę. Wcale mu się nie dziwię po tym, co się stało poprzedniego wieczoru i rano. Gdyby się pojawił, DeLancey by mu nie odpuścił. Wypił już dwie whisky i zaczynał trzecią, kiedy został wezwany do telefonu. Kiedy wyszedł, reszta poszła spać. Mieliśmy już dość jego gderania. - Wszyscy wyszli? Leigh zastanowił się chwilę. - Tak, chyba tak. Właściwie to jestem pewien. Meredith wyszedł z salonu zaraz po mnie, a on był ostatni. - I później nie widział pan już ani nie słyszał DeLanceya? - Niczego nie słyszałem. Wychodziliśmy jeszcze do łazienki i

tak dalej, ale ja dość szybko zasnąłem i spałem jak zabity aż do rana. DeLancey i tak nie narobiłby zbyt wiele hałasu. Potrafił wychylić trzy szklaneczki whisky, bez rozpoczynania śpiewów i potykania się o własne sznurowadła. Alec zdał sobie nagle sprawę, że nie miał pojęcia, co DeLancey miał na sobie, kiedy został zaatakowany. Daisy nie wspominała, w co był ubrany, kiedy wtargnął do jej pokoju, a Tom nie miał czasu przejrzeć jego garderoby. - Czy ubieracie się tu elegancko na kolację? - zapytał. Leigh wydawał się zdumiony. - Oczywiście, że tak. Owszem, my, wioślarze, czasami pokazujemy światu nasze krzywe kolana i w upalny dzień zdarza nam się siadać na trawie w krótkich rękawkach, ale ogólnie jesteśmy dość cywilizowani. Alec nigdy nie wierzył w opowieści o angielskich dżentelmenach przebierających się na kolację w samym sercu dżungli, ale może jednak było w tym ziarenko prawdy. Czy Daisy również oczekiwała, że po ślubie będzie się codziennie przebierał na kolację? Z trudem wrócił do chwili obecnej. Z powodu upału i pragnienia ciężko mu było się skoncentrować. Ale godny podziwu Gladstone z pewnością nie przyniósłby herbaty w samym środku przesłuchania. Alec odwrócił się, gdy usłyszał, jak otwierają się drzwi. To nie był Gladstone z herbatą, ale Piper, wyraźnie z siebie zadowolony. - To na razie wszystko, dziękuję panu - powiedział do Leigha Alec. - Był pan bardzo pomocny. Sierżant Tring pobierze od pana odciski palców, tylko po to, by pana wykluczyć. Być może później będę miał do pana więcej pytań. Czy miał pan zamiar opuścić dziś Henley? - Nie, zostanę do końca. Nie chcę zostawiać pozostałych. Czy mogę pójść nad rzekę, by oglądać pozostałe wyścigi? - Jak najbardziej. Jeśli zaczeka pan jakieś pół godziny, ktoś pewnie będzie mógł już do pana dołączyć. Proszę tylko nie rozmawiać o tym, o czym tu mówiliśmy. - Jasne.

Leigh wyszedł, a Alec zwrócił się do Pipera. - Coś znalazłeś? - Bingo, szefie. Pasuje idealnie. Myślę, że Bott chciał nim przedziurawić łódź. - Możliwe - powiedział Alec. - Ale pozostaje pytanie, po co do licha miałby go wyrzucać w krzaki?

ROZDZIAŁ DWUNASTY Dyskusja na temat śledzia od namiotu musiała poczekać. Drzwi ponownie się otworzyły i do środka weszła lady Cheringham z wazonem pełnym różowych i białych foksów, a tuż za nią Gladstone z tacą. - Gladstone mówił mi, że prowadzi pan tu przesłuchania, panie Fletcher. Pomyślałam, że kilka kwiatów rozjaśni nieco to miejsce. - Postawiła wazon na biurku, a Gladstone dyskretnie postawił tacę na stole i wycofał się. - Rupert nigdy nie pozwala mi stawiać kwiatów w bibliotece kontynuowała. - Kicha przez nie, biedaczek. - Są piękne, lady Cheringham. To jest detektyw Piper, jeden z moich asystentów. - Bardzo mi miło, panie Piper. Poznałam już pana Tringa, uroczy człowiek. Mój drogi panie Fletcher, czy chce mi pan zadać jakieś pytania? Proszę się nie krępować. W końcu wkrótce będziemy rodziną. - To nie powód, bym panią przesłuchiwał - powiedział z uśmiechem Alec. Tak naprawdę, choć nie była podejrzana, ich relacje znacznie utrudniały sprawę. - Jest jedno pytanie, na które może mi pani odpowiedzieć: czy wie pani, czy ktokolwiek wychodził z domu wczoraj wieczorem po tym, jak położyła się pani do łóżka? Lady Cheringham pokręciła głową. - Gdy cały dzień spędzam w ogrodzie, śpię jak zabita. Nic bym nie słyszała, chyba że ktoś narobiłby hałasu i mnie obudził, na przykład zapalając pod oknem samochód. Czy to wszystko? - zapytała lekko rozczarowanym głosem. - Na razie tak. Jak się czuje Patricia? - Nalega na to, by zejść na podwieczorek - powiedziała jaśnie pani, marszcząc czoło - ale według mnie wciąż jest w

szoku. Nigdy bym nie pomyślała, że jest aż tak wrażliwa. - Kiedy widzi się czyjąś śmierć, choćby zupełnie obcego człowieka, i to bez cienia przemocy, to dla wielu osób ogromny szok - powiedział Alec. - A gdy chodzi o znajomego, a do tego istnieje podejrzenie popełnienia morderstwa, jest jeszcze gorzej. - Domyślał się, że ani Tish, ani Daisy nie poinformowały lady Cheringham o najściu DeLanceya i związanego z tym poczucia winy. - Pewnie tak. Nie wiem, czy dobrze zrobiliśmy, nie biorąc jej ze sobą do Afryki, ma tak słabe nerwy. Może dobrze by jej to zrobiło, wzmocniło nieco jej morale. Ale teraz jest już za późno. Będzie pan musiał ją przesłuchać? - Obawiam się, że tak. - Jestem pewna, że nie muszę pana prosić, by obszedł się pan z nią łagodnie. - Na Boga, oczywiście, że nie! W końcu niedługo zostanie moją kuzynką po kądzieli. - A Cheringham będzie niemal kuzynem, zdał sobie sprawę Alec z zaniepokojeniem. Może powinien poprosić, by odsunęli go od sprawy? - Jest pan niemal naszym krewnym - zauważyła lady Cheringham - nie powinien pan zatrzymywać się w mieście. Dom niemal pęka w szwach, więc nie mogę zaproponować panu własnej sypialni. Jest łóżko pana DeLanceya w pokoju pana Fosdyke'a, ale może wolałby pan spać na sofie w garderobie Ruperta? Czy fakt, iż będzie pan na miejscu, wynagrodzi panu dyskomfort? - To by mi bardzo ułatwiło sprawę - przyznał Alec, którego łóżko w Old White Hart wydawało się równie stare jak piętnastowieczny zajazd. Bez najmniejszego oporu postanowił poświęcić miękko otulone kości Toma Tringa, skazując je na niewygodę. - Właśnie się zastanawiałem, co zrobić z Tringiem i Piperem dziś wieczorem. Będą mogli zająć mój pokój w zajeździe, jeśli jest pani pewna, że nie będę przeszkadzał. - Oczywiście, że nie. - Sir Rupert nie wraca? - Nie próbowałam się z nim skontaktować. Był doskonałym

administratorem, ale odkąd przeszedł na emeryturę, oszalał na punkcie swojej książki. Niewiele by panu pomógł ani mnie czy Patricii. Każę przygotować dla pana łóżko w garderobie. Musi pan nas kiedyś ponownie odwiedzić, kiedy nie będziemy mieć w domu tego całego zamieszania związanego z morderstwem. To bardzo przygnębiające! - Niestety tak - przeprosił ją Alec, dochodząc do wniosku, że nieczęsto miał okazję widzieć kogoś, kto w podobnych okolicznościach zachowałby taki spokój. Życie w Afryce musiało uodpornić ją na wszelkie wstrząsy. Poklepała go po ramieniu. - Cieszę się, że to narzeczony naszej kochanej Daisy zajmuje się tą sprawą, a nie jakiś obcy człowiek. Cóż, zostawię już pana z podwieczorkiem i pańskimi sprawami. - Z uśmiechem skinęła głową do Pipera, który taktownie wycofał się na drugi koniec pokoju, i wyszła. - Miła dama - powiedział Piper, z podziwem zwykle zarezerwowanym dla Daisy. Alec przyznał mu rację, szczególnie gdy przypomniał sobie dezaprobatę jej siostry, wdowy, lady Dalrymple, matki Daisy. Przyzwyczajony do szybkich posiłków, Piper zdołał spałaszować dwa sandwicze „rozkosz dżentelmena”, trzy herbatniki, kawałek ciasta Dundee (Ciasto Dundee - lekkie, biszkoptowe ciasto ze sporą ilością suszonych i kandyzowanych owoców oraz z dodatkiem whisky. To tradycyjny szkocki przysmak, bardzo popularny również w całej Wielkiej Brytanii [przyp. tłum.].) i pół filiżanki herbaty, zanim Alec wysłał go z kolejną misją. - Chciałbym teraz porozmawiać z panem Poindexterem powiedział, nalewając sobie drugą filiżankę. Daisy piła w tej chwili herbatę, a może nawet szampana i truskawki, w Stewards' Enclosure ze swoimi przyjaciółmi, lordem i lady Fitzsimmons, i jego wysokością, księciem Henrym z Gloucester. Ile lat mógł mieć książę? Dwadzieścia dwa albo trzy, pomyślał Alec, niewiele mniej niż Daisy. Oczywiście, spodziewała się, że zostanie mu tylko przedstawiona i nie będzie miała okazji napić się z nim

herbaty. W końcu chodziło tylko o pracę, pocieszał się Alec. Chyba powinien wrócić do sprawy. Zerkając na swoje zwięzłe notatki ze spotkania z Leighem, zaczął zastanawiać się nad tym, czy istotne było to, co DeLancey miał na sobie, gdy upadł. Na marynarce, a może i na spodniach, powinny być ślady upadku. Ubrudzony czy podarty smoking nie wskazałby miejsca, gdzie upadł. Ale jeśli miał na sobie coś innego, musiał się przebrać po kolacji, a po co miałby to robić, jeśli nie po to, by czuwać w hangarze? To byłby kolejny dowód wskazujący na hangar jako potencjalne miejsce zbrodni. Bott nie zjawił się wczoraj na kolacji. Nawet jeśli wrócił wcześniej w ciągu dnia, żeby przebrać się ze spodenek wioślarskich, nikt by mu nie powiedział, że DeLancey zamierza pilnować łodzi, prawda? Nie miał powodów sądzić, że ktoś stanie mu na drodze, gdy w środku nocy pójdzie do hangaru. Ze śledziem od namiotu w ręku? Ile szkód mógł uczynić łodzi wyścigowej takim śledziem? Po co miałby go wyrzucać obok hangaru? Czemu nie skorzystał z bosaka? - A, pan Poindexter, proszę usiąść. Poindexter potwierdził większość z tego, co mówił Leigh, nie dodając wiele od siebie. To samo dotyczyło Wellsa i Mereditha. Wszyscy twierdzili, że spali kamiennym snem, nie wychodzili z pokoju po tym, jak położyli się do łóżka, i przez całą noc nie słyszeli swoich współlokatorów. Każdy z nich przyznał, że żaden prawdziwy wioślarz nie zostawiłby wiosła na ziemi. Wszyscy zgodzili się też, że coroczne wyścigi zderzeniowe (Tradycyjne wyścigi odbywające się w maju na uniwersytetach w Oksfordzie i Cambridge, podczas których zawodnicy zderzają się łodziami [przyp. tłum.].) w Oksfordzie sprawiały, że łodzie były bardzo wytrzymałe. Przedziurawienie łodzi śledziem od namiotu nie byłoby łatwe, przynajmniej bez użycia młotka. Tom z pewnością nie przeoczyłby młotka porzuconego gdzieś w krzakach. Czemu sprawca nie miałby uderzyć ofiary młotkiem, zamiast odkładać go na ziemię i sięgać po wiosło? Być może śledź nie miał nic wspólnego z Bottem. Pasował do pozostałych, ale w końcu śledzie od namiotu niewiele się od siebie różnią. Analiza drewna mogła coś wykazać. Nie warto

było też sprawdzać, czy Bottowi nie brakuje jakiegoś śledzia każdy, kto miał choć trochę oleju w głowie, wziąłby ze sobą zapas, na wypadek gdyby któryś się złamał. Gdzie był Bott? Alec odesłał Mereditha i posłał po Fosdyke'a. Syn chirurga znajdował się wyżej na liście podejrzanych niż przesłuchana dotąd czwórka, choć niewiele. Jako członek załogi czwórki miał powód, by sprawdzić w nocy łódź, ale nikt nie sugerował, by miał jakiś szczególny powód do kłótni z DeLanceyem. Istniała możliwość, że DeLancey stawiał opór, kiedy Fosdyke kładł go do łóżka, ale wszystkie dowody wskazywały na hangar, nie sypialnię. - Co miał na sobie DeLancey, kiedy przyszedł mu pan z pomocą zeszłej nocy? - zapytał Alec, jak tylko Fosdyke zjawił się w bibliotece. - Sweter i flanelowe spodnie. Ulżyło mi, bo miałbym spory kłopot, gdybym musiał zdejmować z niego smoking. - Stawiał opór? - Był bezwładny. - Alec napotkał jego wzrok, równie prostolinijny jak wzrok Daisy. Postanowił, że nigdy więcej nie nazwie Daisy prostolinijną. - A tak, nie musiałem go wcale rozbierać - ciągnął Fosdyke, siadając, gdy Alec wskazał mu fotel. - Ale to nie on poprosił mnie o pomoc, tylko panna Cheringham i panna Dalrymple. Jest wspaniała, prawda? Myślałem, że DeLancey jest pijany. Ojciec mówi, że to naturalny błąd, ale wciąż źle się z tym czuję. - DeLancey był pana przyjacielem? Chciał pan dzielić z nim pokój? - Ależ skąd! Nie sądzę, by miał jakichkolwiek prawdziwych przyjaciół, tylko paru lizusów. Pozostali zdążyli się już dobrać, a ja utknąłem z nim. Starałem się nie wchodzić mu w drogę, wcześnie wstawałem i wcześnie kładłem się spać. Nie dokuczał mi, bo nie zwracałem na niego uwagi. Tacy ludzie szybko dają sobie spokój, jeśli się ich ignoruje. - To prawda. - Ojciec nauczył mnie tego, zanim poszedłem do szkoły z internatem. Ojczulek jest kochany - powiedział Fosdyke

zawstydzonym głosem. Może w jego kręgach, traktowało się ojców jak przedpotopowe antyki. Alec doszedł do wniosku, że młodzieniec był równie niewinny, jak sugerował to jego wygląd. Co o nim mówiła Daisy? Miły, uczynny chłopiec, który żył po to, by biegać, wiosłować, jeść i spać. - Spał pan czy może obudził się, kiedy DeLancey wszedł na górę, żeby się przebrać? - Obudził mnie. To było dla niego typowe - zapalił górne światło i wcale nie próbował być cicho. Ale wydaje mi się, że był wtedy nieco wstawiony. - Która to była godzina? - Nie wiem. Nie chciałem, żeby wiedział, że mnie obudził. Kiedy sobie poszedł, musiałem wstać, żeby zgasić światło, ale nie spojrzałem, która była godzina. - Jak pan myśli, gdzie się wybierał? - Myślałem, że do hangaru. Wcześniej o tym mówił, choć nie wierzyłem, że to zrobi. - Przejął się pan groźbami Botta na temat łodzi? - zapytał Alec. - On nie groził łodzi, tylko DeLanceyowi. Hangar był wymysłem DeLanceya. - Fosdyke zawahał się, marszcząc czoło. - Ale chyba miał rację, prawda? To tam Bott go uderzył, a po co w ogóle tam poszedł, jeśli nie po to, by uszkodzić łódź? - Nie mamy żadnych dowodów na obecność Botta w hangarze zeszłej nocy - powiedział ostrożnie Alec, podobnie jak cztery razy wcześniej. Zadał jeszcze kilka pytań, ale był gotów zinterpretować wątpliwości na korzyść młodego Fosdyke'a. - Mówiłem ojcu, że pójdę go poszukać, jak pan ze mną skończy. - Jest pan wolny, ale proszę zadzwonić, jeśli z jakiegoś powodu nie wróci pan na noc. Piper, chciałbym teraz porozmawiać z panną Cheringham, na wypadek gdyby znowu zechciała położyć się do łóżka. Gdy Fosdyke i Piper wyszli, wszedł Tom.

- Nie chciałem panu przerywać, szefie, na wypadek gdyby ktoś się jednak przyznał. - Niestety nie. A czego ty się dowiedziałeś? - Rozmawiałem z panem Gladstonem. DeLancey traktował służbę jak powietrze, więc nikt z nich nie ma motywu. Kwadrans przed jedenastą poszedł odebrać telefon od brata. - Tak, lord DeLancey wspominał o tym. A co Gladstone miał na ten temat do powiedzenia? - Cała reszta poszła na górę, kiedy Basil DeLancey rozmawiał przez telefon. Gladstone wszedł do salonu, żeby posprzątać i pozamykać. Po powrocie DeLancey był wściekły, pewnie dlatego że został sam. Powiedział Gladstone'owi, żeby nie zamykał okna balkonowego, bo chciał wyjść na zewnątrz zapalić cygaro. Mówił też, że sam je zamknie, i popędził na górę. Gladstone dokończył sprzątanie i już miał wychodzić, gdy zjawił się DeLancey, ubrany w sweter. Wygląda na to, że to jednak hangar, co, szefie? - Tak, możemy być tego niemal pewni. Sprawdziłeś odciski palców na wiośle? Tom nie zdążył odpowiedzieć, gdy na korytarzu rozległy się odgłosy kłótni. Pojawił się Piper. - Pan Frieth i pan Cheringham pragną towarzyszyć pannie Cheringham, szefie, ale ona... Tish wpadła do środka i odwróciwszy się na progu, gwałtownie krzyknęła: - Odejdźcie stąd, obaj. Nie potrzebuję, byście trzymali mnie za ręce. Nie chcę, byście trzymali mnie za ręce. Z głębi korytarza dobiegł ich niczym niezmącony, melodyjny głos panny Carrick. - Cherry, no chodź już. Pan Fletcher nie gryzie, wariacie. - Co też ona może wiedzieć - powiedział teatralnym szeptem Piper, gdy Alec ruszył w kierunku drzwi. Tish odwróciła się i stanowczo zamknęła za sobą drzwi. Blada i wymizerowana spojrzała na niego nerwowym wzrokiem, jakby słowa Pipera były bliższe tego, czego się spodziewała, niż słowa panny Carrick. - Nie gryzę - zapewnił ją Alec. - Proszę usiąść. Domyślam

się, że nie chce ich pani tutaj, gdy będziemy mówili o nocnej wizycie DeLanceya w pani sypialni. - Nie - powiedziała z jękiem. - Oni już wiedzą, ale nie chciałabym o tym mówić... To było okropne... - i zaczęła płakać. Żałując, że nie ma z nim Daisy, Alec wziął ją za rękę i zaprowadził do fotela. Miał już do czynienia z płaczącymi kobietami, a nawet paroma mężczyznami, ale nigdy z kimś, kto wkrótce miał się stać jego bliskim krewnym. W tym niefortunnym momencie zadzwonił telefon. Oczywiście, mógł być do któregokolwiek z domowników, ale najwyższy czas, by zjawił się Bott. Alec zerknął na Toma, który kiwnął głową i wyszedł z pokoju. Siadając na oparciu fotela Tish, Alec podał jej chusteczkę. - Proszę wytrzeć nos - powiedział. - Zwykle mówię tak do córki. Może nie powinienem tak mówić do młodej damy. - Cherry tak mówił, kiedy byłam mała. - Na jej ustach pojawił się blady uśmiech i podniosła na niego oczy przepełnione łzami. - Nie wiedziałam, że ma pan córkę, choć Daisy wspominała, że był pan już żonaty. - Tak. - Podszedł do biurka. Nie bardzo wiedząc, czy próbował jedynie uspokoić potencjalnego świadka, czy też pogłębić znajomość z kuzynką narzeczonej, ciągnął dalej: Joan zmarła w trakcie epidemii grypy w tysiąc dziewięćset dziewiętnastym roku, podobnie jak ojciec Daisy. Belinda ma dziewięć lat. Uwielbia Daisy. - Daisy jest cudowna, prawda? - Siedzący za nią Piper energicznie pokiwał głową. Alec z ulgą zauważył, że nie zaczął jeszcze robić notatek. - Wydaje się, że można jej wszystko powiedzieć. Żałuję, że nie znałam jej lepiej, gdy dorastałam. Nie wiem, co bym wczoraj wieczorem zrobiła, gdyby jej nie było. - Możesz już o tym rozmawiać? Nie miałem okazji szczegółowo porozmawiać o tym z Daisy. I tak lepiej mieć dwóch świadków. Często jedna osoba zauważa to, co przeoczyła druga. - Od czego mam zacząć? - zapytała drżącym głosem Tish.

- Zacznijmy od tego, co wydarzyło się wczoraj nad rzeką. Mam mnóstwo świadków, którzy widzieli, jak DeLancey wepchnął Botta do rzeki, ale nikogo nie było, kiedy po raz pierwszy ubzdurał sobie, że Bott może uszkodzić łódź czwórki. Daisy zaledwie o tym wspomniała. Byłaś może przy tym? - O tak. To było później, w klubie. Dottie, Cherry, Rollo i ja poszliśmy się czegoś napić, było okropnie gorąco. Daisy była z nami. Wcześniej poszła gdzieś z Bottem i jego dziewczyną i zaczynaliśmy się o nią niepokoić. Pamiętam, że... Och! - Co takiego? Tish zarumieniła się. - Nic takiego. Dottie powiedziała jej, że już mieliśmy dzwonić na policję, ale nie byliśmy pewni, czy powinniśmy zadzwonić na miejscowy komisariat, czy od razu do Scotland Yardu. Tak sobie żartowaliśmy i Daisy powiedziała, że skręciłby jej pan kark. - Bardzo możliwe - przyznał ze śmiechem Alec. - Czy wraz z nią zjawił się Bott ze swoją dziewczyną? - Nie, dzięki Bogu. Bo właśnie wtedy podeszli do nas DeLanceyowie. Wyglądali tak, jakby ciągle się sprzeczali, od czasu gdy ich ostatnio widzieliśmy. DeLancey przeprosił za scenę z Bottem, ale chyba wcale tak nie myślał. Było oczywiste, że lord DeLancey go do tego zmusił. Wtedy właśnie Basil DeLancey zaczął się martwić o łódź. - Czy Frieth i Cheringham również się o to niepokoili? - Ależ skąd - powiedziała szybko Tish. Za szybko? - Cherry powiedział, że to bzdury, a Rollo oznajmił, że nie będą stać z nim na straży. Wtedy lord DeLancey powiedział Basilowi, żeby nie robił z siebie idioty, że zrobi z siebie pośmiewisko, spędzając noc w hangarze. I to wszystko. - Nic więcej na ten temat nie słyszałaś? Twój kuzyn i Frieth nie rozmawiali już o tym? - Po tym, jak DeLanceyowie odeszli, Rollo powiedział, że to koniec tej historii. A Cherry mówił, że skoro lord DeLancey potrafił nakłonić Basila do przeprosin, to szkoda, że częściej nie korzystał ze swego autorytetu. Potem poszliśmy obejrzeć

wyścig. - A wieczorem? Przy kolacji lub później? - Przy kolacji nikt nie rozmawiał o aferze z Bottem. Nawet Basil DeLancey zachowywał się przyzwoicie w obecności mojej matki. - Tish ponownie się zarumieniła. - Po kolacji byliśmy na tarasie, a pozostali zostali w środku. - Czy DeLancey mówił, że jednak wybiera się do hangaru? - Niewiele o tym wspomniał. Wyglądało na to, że Cheringham i Frieth oczekiwali, że brat zrobi z Basilem porządek. Tish najwyraźniej nie rozumiała, że w związku z tym sami mieli powody, by sprawdzić łódź. Jednak Alec zdał sobie sprawę, że na niewiele by to się zdało, chyba że złapaliby Botta na gorącym uczynku. Obwiniał upał za to, że tak późno doszedł do podobnych wniosków. Frieth i Cheringham byli inteligentnymi ludźmi, którzy z pewnością sami by do tego doszli. Z drugiej strony, DeLancey i Bott byli podobno równie inteligentni, a zachowywali się zupełnie idiotycznie. Inteligencja nie zawsze szła w parze ze zdrowym rozsądkiem. Jednak gdy w grę wchodziły emocje, zdrowy rozsądek nie miał szans, pomyślał Alec, patrząc na zapłakaną twarz Tish. To wszystko miałoby więcej sensu, gdyby Frieth i Cheringham wiedzieli, że DeLancey był w hangarze, i poszli tam specjalnie po to, by się z nim skonfrontować. Co wydawało się mało prawdopodobne, gdyż mieli mnóstwo okazji, by wcześniej stawić mu czoła. Tylko zamierzone morderstwo wymagało osłony nocy, a Basil DeLancey nie został zamordowany z premedytacją. Alec zauważył, że jego długie milczenie wprawiło Tish w niepokój. - Dobrze - powiedział - opowiedz mi o tym, jak DeLancey wtargnął do twojego pokoju. Wyraźnie jej ulżyło. - Daisy go usłyszała i zapaliła nocną lampkę. Ja byłam przerażona. Pewnie ktoś już wspominał, jak on... mi się naprzykrzał i nie przyjmował do wiadomości odmowy? - Tak.

- Myślałam, że przyszedł po to, żeby... żeby... - Cię uwieść albo napastować? - dokończył łagodnie Alec. Tish kiwnęła głową. - Był... wydawał się pijany. Mógł zapomnieć, że dzielę pokój z Daisy. Mówiła, że spałam na polówce? Zachwiał się i przewrócił ją na ziemię. - Zaczęła się nerwowo śmiać. - To musiało wyglądać śmiesznie, ale wtedy byłam przerażona. Leżał na podłodze. Daisy powiedziała, że pewnie był tak pijany, że źle skręcił na schodach. Kazała mi obudzić Nicka Fosdyke'a. Mówiła, że nie boi się zostać sama z DeLanceyem. Jest taka odważna! - Raczej lekkomyślna - wymruczał Alec, po czym głośno dodał: - Fosdyke spał? - Jak zabity. Nie chciałam zbyt głośno pukać do drzwi, żeby nie obudzić całego domu, weszłam więc do środka i zawołałam go. Nawet się nie poruszył. Musiałam nim potrząsnąć, a i tak był półprzytomny, dopóki nie zobaczył DeLanceya w naszym pokoju. Zachował się cudownie. - Tak, chyba nie wyraziłem wystarczająco mocno mojej wdzięczności. - Też myślał, że DeLancey był pijany. - Pan Fosdyke, senior, i doktor Dewhurst, policyjny chirurg, obaj zapewnili mnie, że nie mogliście wiedzieć, że jest ranny. Nie możesz się za to obwiniać, Tish. Ale jego słowa sprawiły jedynie, że dziewczyna ponownie się rozpłakała. Alec powoli tracił cierpliwość. Czemu nie potrafiła wziąć się w garść, tak jak Daisy? Oczywiście, lepiej znała DeLanceya i wiele osób odczuwało wyrzuty sumienia, gdy umierał ktoś, kogo nienawidzili. Jakby pradawna wiara w rzucanie uroków wciąż funkcjonowała we współczesnej świadomości. Nie sądził, by Tish obawiała się tego, że Cherry i Rollo mogli być winni śmierci DeLanceya. Ta dwójka wyglądała coraz mniej podejrzanie. Alec miał tylko nadzieję, że po rozmowie z nimi dowie się czegoś istotnego. O ile najpierw nie dadzą mu w zęby za to, że doprowadził Tish do łez.

- Czy mam poprosić Pipera, by wezwał twoją matkę? zapytał. Wycierając oczy chusteczką, pokręciła głową. - Nie, nic mi nie jest, naprawdę. Jestem po prostu zmęczona. Chyba znowu się położę. To okropne z mojej strony, po tym jak wszystkich zaprosiłam, ale nie dam rady... - Proszę nie płakać! Jestem pewien, że nikt nie oczekuje, byś pełniła obowiązki idealnej pani domu po takim wstrząsie. Możesz już iść. Obiecuję, że rano wszystko będzie wyglądało o wiele lepiej. Kiedy Tish wyszła, pojawił się Tom. - Dzwonili z komisariatu w Henley, szefie - oznajmił. - Bott wrócił do kwatery panny Hopgood. Mają tam człowieka na patrolu, ale jest im potrzebny. W mieście zaczyna robić się gorąco. - Lepiej weź austina i przywieź tu Botta. - Jasne, szefie. Czy mam też przywieźć pannę Hopgood? - Zupełnie o niej zapomniałem. Nie, jeśli będę musiał, zobaczę się z nią jutro rano. Aha, i zatrzymaj się po drodze w White Hart i zabierz moje rzeczy, dobrze? Ale najpierw powiedz mi o odciskach palców na wiośle. - Wszystkie są sprawdzone, szefie. Najświeższe są pana Cheringhama, tak jak mówił, panny Cheringham - ale pamięta pan, mówił, że panienki często pomagały przy wiosłach - zmarłego, pana Mereditha, pana Wellsa i pełno starych odcisków pod spodem. Na ostrzu są też odciski pana Frietha, pewnie go dotknął, gdy chciał obejrzeć uszkodzenie. - Nie ma odcisków Botta? - Nic, co pasowałoby do odcisków z jego szczotki do włosów, szefie. - Nie założyłby też rękawiczek w ciepłą letnią noc, nawet gdyby wybierał się wyrządzić jakieś szkody. Wśród jego rzeczy też nie ma rękawiczek, szefie. - A niech to! - krzyknął Alec.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Wezwany ponownie Leigh był pewien, że zauważyłby, gdyby Bott oprócz flanelowych spodni i szkolnego blezeru miał na sobie rękawiczki, kiedy rano przeprawiali się przez rzekę. - Zdarza mu się popełniać gafy, ale nie aż takie. Wyglądałby jak własny dziadek, gdyby w tak upalny dzień wybrał się na piknik w rękawiczkach. Zapamiętałbym. Alec podziękował mu z ponurą miną, dochodząc do wniosku, że jego najbardziej prawdopodobny podejrzany właśnie przestaje nim być. Czyżby wiosło było fałszywym tropem? Może się jednak mylił i gubiąc się w szczegółach, nie potrafił dotrzeć do sedna sprawy? Może Basil DeLancey faktycznie był na tyle pijany, że dwukrotnie się przewrócił? Ale otarcie na jego głowie i krew na podłodze hangaru świadczyły o czymś zupełnie innym. Człowiek może się pośliznąć i upaść, gdy biegnie, ale zazwyczaj nie biega się po hangarze. Alec doszedł do wniosku, że będzie musiał dokładnie obejrzeć hangar i skonsultować się z doktorem Dewhurstem. Ale najpierw musiał dokończyć przesłuchania. Już wystarczająco długo kazał wszystkim czekać. - Piper, przyprowadź, proszę, pannę Carrick. Dorothy Carrick przebrała się w granatową lnianą spódnicę i jasnoniebieską bluzkę, w której wyglądała o wiele lepiej niż w kwiecistej sukience. Nie była nazbyt pulchna, raczej mocno zbudowana, i Alec, któremu bardziej podobały się krągłości Daisy niż modne chłopięce sylwetki, nie widział w jej figurze nic złego. I choć jej twarz nigdy nie wyprawiłaby na morze tysięcy statków (Nawiązanie do Heleny Trojańskiej ze sztuki Christophera Marlowa Doktor Faust [przyp. tłum.].), miała uroczy uśmiech i idealne zęby. Do tego dochodziła inteligencja

i serdeczność, okazana roztrzęsionej przyjaciółce na brzegu rzeki. Trudno więc było kwestionować wybór Cheringhama. I oczywiście cudowny głos. - Obawiam się, że pański weekend jest już stracony, panie Fletcher. A Daisy tak się cieszyła, że udało się panu uciec ze Scotland Yardu na całe dwa dni. Co za pech! - Raczej dla Basila DeLanceya - zauważył cierpko Alec. - Nie będę udawała, że jest mi przykro, że go nie ma. Żałuję tylko, że Erynie (Erynie - boginie i uosobienia zemsty (kary, gniewu) za wszelką nieprawość oraz wyrzutów sumienia w mitologii greckiej [przyp. tłum.].) dopadły go właśnie teraz, wciągając w to wszystko nas. To i tak musiało się kiedyś stać. - Deptały mu po piętach? Nie sądzi pani, że śmierć to zbyt surowa kara za cięty język, którego, z tego, co słyszę, nie oszczędzał? - Przez niego Bott się rozchorował, obraził go i upokorzył. Erynie stosowały surowsze kary za dużo mniejsze grzechy. Daisy wspominała, że studiował pan epokę gregoriańską. Czyż wtedy nie stosowano kary śmierci za coś, co dziś nazywamy jedynie wykroczeniem? - Owszem, za kradzież dóbr wartych pięć szylingów przyznał Alec. - A więc myśli pani, że Bott uderzył DeLanceya? - Panie Fletcher - powiedziała szczerze panna Carrick. Horace Bott ma błyskotliwy umysł. Jest matematykiem i naukowcem, a to wymaga logicznego myślenia. W przypływie emocji groził, że się zemści. Kiedy emocje opadły, z pewnością zrozumiał, jak nielogiczne byłoby jego działanie. Uszkadzając łódź, ukarałby nie tylko DeLanceya, ale i Rolla, i Cherry'ego. A z nimi nie miał na pieńku. Z tego, co mówiła Daisy, Bott nie darzył sympatią swoich kolegów z college'u, choć wspominała też o tym, że Rollo Frieth się za nim wstawił. Gdzie ona była? Czy nie powinna już wrócić? Alec chciał z nią porozmawiać. Daisy z pewnością nie popełniłaby błędu, wierząc, że umiejętność logicznego rozumowania w przypadku liczb przekłada się na to samo w realnym życiu. Alec przypomniał

sobie, że pomimo swojej znajomości starożytnej greki Dottie Carrick była bardzo młodą kobietą, miała nie więcej niż dwadzieścia lat i niewiele doświadczenia w życiu. - Co Cheringham i Frieth sądzili o groźbach Botta? zapytał. - Obaj uważali, że się popisuje. Obawiam się, że nie mają o nim zbyt dobrej opinii. - A co sądzili o tym, co DeLancey mówił o łodzi? - Że to bzdury - powiedziała zdecydowanym głosem panna Carrick. - Cherry mówił, że DeLancey sam w to nie wierzył i chciał jedynie dopiec Bottowi, próbując obrócić wszystkich przeciwko niemu. - Obaj nie lubili DeLanceya? - A kto go lubił? Ale jak mówił Rollo, po tym weekendzie nie musieliśmy go więcej widzieć, więc po co mielibyśmy się martwić? - Całkiem zdrowe podejście. - Alec zadał pannie Carrick jeszcze kilka pytań, ale jedynie potwierdziła to, co już wiedział. Podziękował jej i posłał po Frietha. Gdy kapitan załogi niechętnie usiadł w fotelu, Ernie Piper ogłosił: - Przyszedł lord DeLancey, proszę pana. Alec jęknął. - Będzie musiał zaczekać. - On nie chce z panem rozmawiać. Pytałem. Powiedział, że przyszedł po rzeczy brata, ale powiedziałem mu, że jeszcze nie może ich zabrać. Prawda? - Oczywiście. - Chyba ma ochotę porozmawiać o swoim bracie powiedział Frieth. Był bardziej dojrzały od pozostałych, których Alec dotąd przesłuchał. Kombinacja wieku i wojennych przeżyć. W świetle padającym z okna na jego twarz wydawał się niespokojny, zniechęcony i zwyczajnie zmęczony. - To trochę niezręczne, gdyż nie mamy na jego temat nic dobrego do powiedzenia, poza jego umiejętnościami wioślarskimi. Obawiam się, że niektórzy wciąż rozprawiają o Botcie i hangarze, bo nic innego nie przychodzi im do głowy.

- Nic nie możemy na to poradzić - powiedział Alec, krzywiąc się. - Myślałem, że będą oglądać wyścigi. - Doszli do wniosku, że jest za gorąco i... za dużo się dzieje. Grają w krykieta na trawie. Będą mogli uczestniczyć w regatach w przyszłym roku. - A pan? - Ja nie. Nie zdałem egzaminów i jeśli zdecyduję się powtórzyć rok, będę musiał skoncentrować się na nauce, nie na wioślarstwie. - A więc tegoroczna wygrana była dla pana ważna? - Byłoby miło wrócić do Ambrose z pucharem, ale to wszystko wydaje się mało istotne w porównaniu z ludzkim życiem, nawet gdy chodzi o taką świnię jak DeLancey. Frieth ukrył twarz w rękach. - Boże, czemu pozwoliłem mu wiosłować? - No właśnie, dlaczego? - Alec powinien był zadać to pytanie wszystkim pozostałym. Mając za sobą służbę wojskową, Frieth powinien wiedzieć co nieco na temat urazów głowy. Uderzenie DeLanceya to jedno, ale widząc objawy i pozwalając mu na podjęcie wysiłku fizycznego to zupełnie inna historia. Frieth uniósł głowę. - Nawet przez myśl mi nie przeszło, że to może nie być zwyczajny kac. - A nie obawiał się pan, że wpłynie to na jakość jego wiosłowania? Mógł go zastąpić ktoś inny. - DeLancey był nie tylko wioślarzem, ale również szlakowym i sternikiem. Mogłem zająć jego pozycję i posadzić Mereditha czy Wellsa na dziobie, ale DeLancey był zdeterminowany, by wziąć udział w wyścigu. Gdybym mu nie pozwolił, doszłoby do awantury. Poza tym nie pierwszy raz zjawił się w takim stanie i zawsze dawał sobie radę na wodzie. Rano bez problemu wiosłował do linii startowej. Zjadł też solidne śniadanie. Skąd mogłem wiedzieć, że coś było nie tak? To było całkiem rozsądne i dawało się łatwo sprawdzić, pomyślał Alec.

- Nie słyszał pan jego nocnych wyczynów? - Ani słowa. Biedna Tish! Szkoda, że nie przyszła z tym do mnie. - A co by pan zrobił? Frieth wydawał się zaskoczony. - Cóż, pewnie niewiele więcej niż Fosdyke. Gdybym uczynił z tego wielką sprawę, wtedy czy później, jeszcze bardziej zdenerwowałbym Tish. Miała zbyt wiele na głowie. Ale mógłbym ją chociaż pocieszyć i zapewnić, że ani przez chwilę nie sądziłem, że mogła drania w jakikolwiek sposób zachęcić. Gdybym się obudził. - Spał pan dobrze przez całą noc? - Właściwie to nie. DeLancey nie mógł narobić zbyt wiele hałasu, inaczej bym go usłyszał. Sam miałem kiepską noc, cały czas przekręcałem się z boku na bok, przynajmniej tak mi się wydawało. Dobrze, że Cherry zajął polówkę, bo bym ją przewrócił. - On się nie obudził? - Nawet się nie poruszył. Ależ mu zazdrościłem! powiedział cierpko Frieth. - Wie pan, jak to jest: smutek lubi towarzystwo. Jeśli w ten sposób próbował zapewnić przyjacielowi alibi, Frieth był o wiele subtelniejszy, niż mogło się wydawać. Alec był gotowy mu uwierzyć. - A co pana tak smuciło? - dociekał. - Smutek to może zbyt mocne słowo. Byłem trochę wkurzony przez to, w jaki sposób DeLancey potraktował Botta. Jako kapitan powinienem był to przerwać, tym bardziej że w końcu odpadliśmy przez to z pucharu Tamizy. Poza tym martwię się o przyszłość. Nie mogę się zdecydować, czy zostać kolejny rok w Oksfordzie, czy może poszukać jakiejkolwiek pracy, by utrzymać Tish. Nie robię się młodszy. - Ile ma pan lat, dwadzieścia pięć? - zapytał szorstko Alec. Ma pan przed sobą jakieś trzydzieści czy czterdzieści lat pracy. Czy chce je pan spędzić, robiąc coś, na czym panu nie zależy? - Na litość boską, zajmowanie się prywatnym życiem innych to była specjalność Daisy. To musiało być zaraźliwe!

Wzruszył ramionami. - To pański wybór. Nie martwił się pan o to, że Bott może uszkodzić łódź? - DeLancey sobie to ubzdurał - prychnął Frieth - bez względu na to, co teraz mówią inni. Mówiłem już Tish, że gdyby Bott to zrobił, wszyscy by wiedzieli, kogo za to winić. Owszem, nie jest zbyt popularny, ale jego imię zostałoby zmieszane z błotem i to nie tylko w Oksfordzie. Na regatach są też załogi z Cambridge. Publiczne upokorzenie ze strony DeLanceya musiało być dla Botta tym bardziej bolesne, zauważył Alec. - Co pan myślał o tym, że DeLancey planował pilnować łodzi? - zapytał. - Wygląda na to, że faktycznie to zrobił, prawda? Kiedy jego brat się sprzeciwił, myśleliśmy, że to koniec tej historii. W końcu lord DeLancey zmusił Basila, by nas przeprosił, choć nie Botta. Jak się nad tym zastanowię, dochodzę do wniosku, że pomysł błagania Botta o wybaczenie pewnie nawet nie przyszedł lordowi do głowy. - Prawdopodobnie nie - zgodził się Alec. Zauważył, że zaczynał darzyć Frietha sympatią. To dobrze, w końcu mieli zostać rodziną. Czy miało to wpływ na jego osąd? Nie wierzył, by ten młody człowiek mógł być kłamcą skłonnym do przemocy, a co dopiero zimnokrwistym mordercą. - Domyślam się, że w końcu pan zasnął? - powiedział. - Wie pan może o której godzinie? - zerknął na zegarek i z przerażeniem odkrył, że było już bardzo późno. - Kiedy ostatni raz sprawdzałem godzinę, było po trzeciej. - Jest pan gotowy przysiąc, że ani pan, ani Cheringham nie opuściliście do tego czasu pokoju? - Oczywiście - powiedział stanowczo Frieth. - Nie mógł wyjść tak, bym tego nie zauważył. Widzi pan, nasza sypialnia jest dość mała. Żeby wstać z polówki, nie składając jej, musiałby przejść przez moje łóżko. To brzmiało przekonująco. Alec postanowił go puścić. Zawsze mógł go wezwać później, a chciał jeszcze porozmawiać z Cheringhamem, zanim Tom wróci z Bottem. Kiedy Frieth i Piper wyszli z biblioteki, do środka wparowała

Daisy. Choć jej loki wyprostowały się przytłoczone kapeluszem i z powodu upału, jej błękitne oczy lśniły i wyglądała na bardzo zadowoloną z siebie. - Alec, kochanie. - Pocałowała go w policzek. - Miałam cudowną rozmowę z księciem Henrym. Wyobraź sobie, że powiedział, że to wielka szkoda, że nasi „amerykańscy przyjaciele” nie wystawili w tym roku osady, jedynie dwóch mężczyzn w wyścigach jedynek. Mój wydawca będzie wprost zachwycony. - Szczęściarz z niego - mruknął Alec. - A ty miałeś okropne popołudnie? Przyszłabym wcześniej, ale brat Betty wiosłował w ostatnim wyścigu, finale Stewards' Cup, więc nie mogłam ich prosić, by mnie odwieźli do domu, zanim dobiegnie do końca. A było zbyt upalnie, by iść na piechotę. Dasz wiarę, że wypiłam tylko jeden kieliszek szampana, bo po nim było mi jeszcze bardziej gorąco? Przerzuciłam się więc na lemoniadę. Uśmiechnął się. - Trajkoczesz, jakbyś przez całe popołudnie nie robiła nic innego, jak tylko piła szampana. - Cóż, to był niezwykle udany dzień, a gdybym tu została, mówiłbyś, że się wtrącam. Ale jeszcze nie słyszałeś wszystkiego. Ci dwaj Amerykanie, którzy wiosłowali w Diamentowym Pucharze, zostali przedstawieni księciu Henry'emu, kiedy ja przy nim byłam, i kiedy książę poszedł dalej, miałam okazję z nimi porozmawiać i wysłuchać ich opinii o regatach. Podoba im się, choć obaj zostali pokonani przez tego samego wioślarza z klubu Leander. Mili ludzie, jeden z Bostonu, a drugi z miejscowości o nazwie Duluth. Nie uwierzysz, ale ten z Bostonu nazywa się Codman. - „Dobry stary Boston, stolica fasoli i dorsza” (Gra słów cod (z ang.) znaczy „dorsz” [przyp. tłum.].) - zacytował Alec. Daisy zachichotała. - Nie śmiałam go o to pytać. Zostali zaproszeni na wieczór do Phyllis Court. Będziesz mógł ze mną pójść, prawda? - Nie wiem, kochanie. Kiepsko mi tu idzie. - A więc dobrze ci zrobi, jeśli na chwilę oderwiesz się od

śledztwa - powiedziała stanowczo Daisy. - Nabierzesz dystansu i będziesz miał pełniejszy obraz sytuacji, zamiast samych szczegółów. - Faktycznie, mam wrażenie, że widzę drzewa, a nie widzę lasu - przyznał Alec. - Parę godzin przerwy dobrze mi zrobi, a Ernie będzie miał okazję przepisać swoje notatki, żebyśmy mogli je przeanalizować. Poza tym jedzenie kolacji tutaj, z osobami, które właśnie przesłuchiwałem, byłoby co najmniej krepujące. - Kapitalnie! Muszę iść umyć włosy. Przykleiły mi się do głowy. Musimy wyjść najpóźniej za dwadzieścia ósma dodała, gdy Piper przyprowadził Cheringhama. - Do tego czasu Tom wróci już z wozem, prawda? Minęliśmy go po drodze, jak jechał do miasta. - Tak, pojechał po Botta. Cheringham wyraźnie się rozchmurzył. - Znaleźliście Botta? A więc cała ta okropna sprawa wkrótce znajdzie swój finał. Daisy odwróciła się, by coś powiedzieć, ale Alec posłał jej ostrzegawcze spojrzenie. Zamknęła usta, zmarszczyła pokryty piegami nos i wyszła. Alec poprosił Cheringhama, by usiadł, nie zwracając uwagi na dzwoniący natarczywie telefon. Jeśli był do niego, Gladstone z pewnością go o tym poinformuje. I tak był zaskoczony, że nie dzwonił bez przerwy - najwyraźniej prasa jeszcze nie odkryła, gdzie zatrzymał się DeLancey. - Dlaczego sądzi pan, że znalezienie Botta rozwiąże sprawę? - Bo to on uderzył DeLanceya - powiedział zniecierpliwionym głosem Cheringham. - Wcale mu się nie dziwię i śmiem twierdzić, że działał w samoobronie, ale i tak nie powinien kręcić się w pobliżu hangaru. Musiał tam pójść po to, by uszkodzić łódź. Muszę przyznać, że nigdy bym nie pomyślał, że zrobi coś aż tak głupiego. Dottie cały czas powtarza, jaki jest genialny. - Inteligencja i zdrowy rozsądek nie zawsze idą w parze. - Czy to ukłon w moją stronę? Wcale nie jestem zazdrosny o to, że podziwia Botta. Szanuje jedynie jego umysł. Ma zbyt

wiele zdrowego rozsądku, by... No proszę, Dottie jest zarówno inteligentna, jak i praktyczna. - Panna Carrick nie wierzy, by Bott był winowajcą. Zazdrosny czy nie, Cheringham oblał się rumieńcem. - Ale najważniejsze jest to, co pan o tym sądzi, prawda? powiedział nieco agresywnie. - Moje opinie nie mają znaczenia. Potrzebuję dowodów. Jednak pytania Aleca nie wniosły nic nowego. I choć Cheringham nie był równie bezpośredni i nie tak pokojowo nastawiony jak Frieth, jego słowa brzmiały prawdziwie. Zeszłej nocy nie wychodził z sypialni, nie mógłby tego zrobić, nie budząc przy tym przyjaciela. Ani Cheringham, ani Frieth nie byli na tyle głupi, by kłamać na temat czegoś, co z łatwością można było sprawdzić, jednak Alec i tak miał zamiar wysłać Toma, by przeszukał ich pokój. Zerknął na zegarek. Jeśli Tom nie wrócił jeszcze z Bottem, nie wspominając o smokingu Aleca, Daisy będzie musiała pójść do Phyllis Court sama. Nie podobał mu się jednak pomysł, by bratała się z tymi dwoma amerykańskimi wioślarzami bez niego. Nie, żeby był zazdrosny. - Piper, sprawdź, proszę, czy sierżant Tring już wrócił rozkazał, po czym zwrócił się do Cheringhama. - Mając na uwadze nasze przyszłe relacje, mam nadzieję, że nie ma mi pan za złe mojej dociekliwości. - Ależ skąd. - Cheringham wstał i podał mu rękę. - Nie żywię do pana urazy. Wykonuje pan jedynie swoje obowiązki, a gdybyśmy z Rollem trzymali DeLanceya z dala od Botta, być może mógłby się pan cieszyć spokojnym weekendem. Może dziś wieczorem uda się panu trochę rozerwać. - Spróbuję. - Alec uścisnął mu dłoń, odetchnąwszy z ulgą. Wyglądało na to, że nie będzie musiał aresztować żadnych krewnych Daisy. Cheringham wyszedł. Po chwili zjawił się Piper, a tuż za nim niski, szczupły mężczyzna o groźnym wyrazie twarzy. Na końcu szedł Tom. Przedstawił Aleca w uprzejmy sposób,

tak by sternik nie czuł się urażony. - Inspektor naczelny, detektyw Fletcher, proszę pana. Inspektorze, to jest pan Bott. - Co do...? - wykrztusił wściekle Bott. Alec grzecznie mu przerwał: - Proszę usiąść, panie Bott. Przepraszam na moment, muszę przekazać sierżantowi pewne instrukcje. Straciwszy wiatr w żaglach, Bott zrezygnowanym gestem opadł na fotel. Alec odszedł na bok z Tomem i cichym głosem poprosił go, by sprawdził pokój Cheringhama i Frietha. - A przy okazji, czy ktoś ze służby widział Botta zeszłej nocy? - dodał. - Pan Gladstone i pokojówka widzieli, jak wchodził mniej więcej dwadzieścia po ósmej, kiedy podawali kolację. Później nikt go nie widział. Przywiozłem pana walizki, szefie. Pan Gladstone kazał panu powiedzieć, że dzwonił młody pan Fosdyke. Zatrzyma się dziś wieczorem w Catherine Wheel ze swoim ojcem. Lady Cheringham pyta, czy życzy pan sobie, abyśmy wraz z Erniem zajęli jego pokój, ten, który dzielił z panem DeLanceyem? - Tak, anioł nie kobieta! - odwracając się do Botta, Alec zauważył jego zdenerwowane spojrzenie, które tamten jednak szybko ukrył. - O co w tym do diabła chodzi? - zażądał wyjaśnień Bott. - Pewnie myśli pan, że może mnie w ten sposób traktować, bo nie należę do arystokracji. - Wszyscy zostali już przesłuchani, panie Bott. Basil DeLancey nie żyje. - Nie żyje! - Czy oprócz zdumienia na jego twarzy pojawiła się również panika? Alec mógłby przysiąc, że był autentycznie zdumiony. - Zeszłej nocy został uderzony w głowę w hangarze, a dziś rano zmarł z powodu opóźnionych skutków tego zdarzenia. Mamy podstawy sądzić, że wczoraj w nocy poszedł pan do hangaru. - Macie podstawy, by tak sądzić? Co to ma znaczyć? Nie miałem powodów, by kręcić się w pobliżu hangaru, i tego nie

zrobiłem. - W krzakach znaleziono pańskiego śledzia od namiotu. Znowu po jego twarzy przemknął niepokój, ale po chwili logika wzięła górę. - Jeden śledź nie różni się wiele od drugiego. Może pan udowodnić, że należy do mnie? Jeśli nawet tak, to nie dowód na to, że byłem tam zeszłej nocy, albo że znalazł się tam dopiero wczoraj. Trudno było temu zaprzeczyć. Alec sam doszedł do podobnych wniosków. - Groził pan DeLanceyowi. - Owszem. Miałem ku temu powody. A co to ma wspólnego z hangarem? - DeLancey uważał, że ma pan zamiar uszkodzić łódź, by się na nim zemścić. - Nie odpowiadam za to, w co wierzył DeLancey. Powtarzam, zeszłej nocy nie byłem w hangarze. Bott cały czas wszystkiemu zaprzeczał, nawet wówczas, gdy Alec zapewnił go, że policja poprze werdykt, iż działał w samoobronie. Widoczny na jego twarzy strach nie stanowił dowodu, nie świadczył również o jego winie. Bott był przekonany, że świat się na niego uwziął, a fakt, że mógł być podejrzany o morderstwo, wystraszyłby każdego. Tak jak mówił, nie był odpowiedzialny za to, co myślał DeLancey. Trudno było sobie wyobrazić, że wybrałby akurat taką metodę zemsty, którą ubzdurał sobie DeLancey, chyba że słyszał, jak na ten temat rozmawiano. Powinien był zapytać wszystkich, łącznie ze służbą, czy wspominali o tym przy Botcie lub widzieli, że mógł coś na ten temat usłyszeć. Ale to musiało zaczekać do jutra, pomyślał ze znużeniem Alec. Podobnie jak wizyta w hangarze i sprawdzenie wiosła. Musiał omówić z Tomem, czego ten dowiedział się od służby, i przejrzeć notatki Pipera z przesłuchań. Potrzebował nabrać dystansu i spojrzeć na sprawę z boku. Musiał natychmiast przebrać się w strój wieczorowy, jeśli mieli z Daisy dotrzeć do Phyllis Court na czas.

- Porozmawiam z panem jutro - powiedział do Botta. Proszę nigdzie nie wychodzić bez informowania moich oficerów. Bott wymaszerował. Alec był pewien, że nie powiedział mu wszystkiego. Teraz wydawało mu się jeszcze bardziej prawdopodobne, że to on uderzył DeLanceya. Wątpił, by mógł to kiedykolwiek udowodnić. Potrzebował wyraźnego przyznania się do winy, a wydawało się mało prawdopodobne, by uzyskał je od Botta.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY - A więc jesteś pewien, że to był Horace Bott? - zapytała Daisy, gdy Alec wcisnął maleńkiego austina między rolls royce'ami, napierami, daimlerami, hispano - suizami i isotta - fraschinisami. Podczas ich krótkiej przejażdżki Daisy nalegała, by opowiedział jej o dotychczasowych rezultatach śledztwa. - Tego nie powiedziałem - zaprotestował. - Nie, ale zdaje się, że wykluczyłeś wszystkich pozostałych. Czekając, aż obejdzie samochód i otworzy jej drzwi, zastanawiała się, czy celowo nie wprowadził jej w błąd, gdy chodziło o Cherry'ego i Rolla. Może chciał oszczędzić jej przykrości albo sprawić, by się nie wtrącała. - Nikogo nie skreśliłem z mojej listy - powiedział, podając jej rękę. - Wyglądasz cudownie, kochanie. Czy to nowa sukienka? - Nie, ale Lucy pomogła mi ją trochę przerobić. Wiesz, że ma niezwykłą rękę do ciuchów. - Daisy była zadowolona, ale nie dała się tak łatwo zwieść. - To nie mógł być Cherry, bo faktycznie utknąłby w swojej polówce, ani Rollo, ponieważ jego odciski palców były tylko na piórze wiosła. Mówiłeś też, że odcisków Fosdyke'a w ogóle nie było. Ani Botta. - Mówiłem również, że mam wątpliwości, czy wiosło rzeczywiście było narzędziem zbrodni, ale to nieważne. Jeśli to nie był Cheringham, Frieth, Fosdyke ani Bott, to w takim razie kto? - Ktoś z pozostałej czwórki? - zasugerowała z powątpiewaniem. - Żaden z nich nie wydawał się szczególnie zaalarmowany faktem przesłuchania, a to oznacza, że nikt z nich nie uważał się za podejrzanego. Żaden też nie jest na tyle sprytny, by mogło mu się wydawać, że... morderstwo ujdzie mu na sucho.

Mam więcej powodów, by sądzić, że to żaden z tej czwórki. - A może ktoś z zewnątrz, kto chciał ukraść łódź? - Na zewnątrz były skify, stały zacumowane przy pomoście wyjaśnił cierpliwie Alec. - Poza tym DeLancey z pewnością narobiłby rabanu i darłby się wniebogłosy, gdyby został zaatakowany przez obcego człowieka. - Darłby się również wtedy, gdyby to Bott go uderzył. - Nie sądzę. Nie chciałby się przyznać, że został zaatakowany przez Botta, którym gardził. - Och. Może i nie. Ale i tak nie wierzę, że to był Bott. - Chcesz mi powiedzieć, że rzucane przez niego groźby i śmierć DeLanceya nie mają nic wspólnego? - Nie, oczywiście, że nie. Gdyby nie rzucał tych gróźb, DeLancey nie poszedłby do hangaru. A to wszystko by się nie wydarzyło i moglibyśmy cieszyć się wspólnym weekendem... - Cieszmy się chociaż wspólnym wieczorem, Daisy. Nie chcę słyszeć ani jednego słowa o sprawie aż do jutra. Proszę? - Jasne, kochanie, zamykam buzię na kłódkę. - Ale jej umysł pracował pełną parą, gdy wchodzili do klubu. Był to uroczy gregoriański budynek, który jednak pękał w szwach i trudno było docenić jego urok. Jeśli wiosło nie było narzędziem zbrodni, to brak odcisków palców Botta o niczym nie świadczył. Śledź od namiotu nie dawał jej spokoju, ale raczej wskazywał na Botta niż na kogokolwiek innego. Alec miał rację, był najbardziej podejrzany ze wszystkich, pomyślała z przygnębieniem Daisy. I choć za nim nie przepadała, było jej go szkoda. DeLancey okropnie się z nim obszedł. Poza tym to nie będzie łatwe dla Susan Hopgood, którą zdążyła polubić. Szklaneczka sherry z przyjaciółmi przed kolacją i wino w trakcie posiłku skutecznie rozwiały wszelkie myśli o Botcie. Po kolacji gospodarze, którzy byli w wieku ojca Daisy, usiedli na tarasie przy kawie i likierach, uprzejmie ją zapewniając, że nie musi się trzymać ich spódnicy. Odbywały się tańce, ale Daisy, która była przekonana, że ma dwie lewe nogi, bez problemu przekonała Aleca, by pospacerował z nią po uroczym ogrodzie nad rzeką. W końcu

wylądowali na boisku do krykieta, ucząc zasad gry pana Codmana z Bostonu, pana Hoovera z Duluth oraz pewnego Szwajcara, Norwega i Kanadyjczyka, którzy również brali dział w Diamentowym Pucharze. Bawili się znakomicie. Daisy nigdy wcześniej nie widziała Aleca w tak beztroskim nastroju. Ich weekend nie okazał się więc totalną klapą. W końcu zrobiło się zbyt ciemno, by grać. Wszyscy ruszyli nad rzekę, by oglądać pokaz sztucznych ogni. Pośród huków, wystrzałów i gwizdów w niebo szybowały strumienie czerwonych i zielonych iskierek, fontanny zielonego deszczu, wirowały ogniste koła, lśniły świece, a wszystko odbijało się na powierzchni rzeki. Alec położył rękę na ramieniu Daisy, która objęła go w pasie, wsuwając mu dłoń pod smoking, i mocno przylgnęła do jego boku. Daisy kurczowo trzymała się resztek snu. Alec całował ją pośród fontanny lśniących świateł w każdym kolorze tęczy, a niebiański chór śpiewał im miłosną pieśń. Pieśń zaczęła przypominać trele drozda za otwartym oknem, przez które wpadał promień wschodzącego słońca, rozświetlając twarz Daisy. Zamrugała oczami i usiadła na łóżku. Było bardzo wcześnie. Niedziela właściwie się nie zaczęła. Może uda im się z Alekiem skraść parę chwil i wspomnień, zanim reszta świata się zbudzi. Tish wciąż spała. Daisy dziarsko zarzuciła na siebie szlafrok i poszła zapukać do drzwi garderoby wuja Ruperta. Wstrzymała oddech. Czy Alec będzie wściekły, że obudziła go o świcie? Drzwi otworzyły się. - Daisy, o co chodzi? - wymamrotał, oczy miał na wpół przymknięte. - Nic. - Wyciągnęła dłoń, by wygładzić kępkę włosów sterczącą przy jego uchu. Miał na sobie bawełnianą piżamę w jasnoniebieskie i szare pasy oraz bose stopy. Widok jego bosych stóp wydał jej się dziwnie intymny, ale i poruszający, a Daisy nagle zrozumiała, dlaczego poeci pisali ody na cześć

płatka uszu ukochanej. - Jest taki cudowny poranek powiedziała szybko. - Chodźmy do ogrodu, zanim inni wstaną. Był już w pełni rozbudzony, a jego szare oczy uśmiechnęły się do niej. - Dobry pomysł. - Potarł ręką zarost na brodzie. - Daj sobie spokój z goleniem, a ja daruję sobie puder. Za dziesięć minut? - Dziesięć minut. Dziesięć minut później przemknęli przez cichy dom. Daisy starała się nie myśleć o swojej poprzedniej szalonej wyprawie. Jednak wspomnienie wróciło, gdy odkryli, że okno balkonowe w salonie jest otwarte. - Ktoś nas ubiegł - powiedziała zawiedzionym głosem. - Nie szkodzi. Jeśli kogoś zobaczymy, pójdziemy w przeciwnym kierunku. Powietrze było rześkie i na tyle chłodne, że Daisy była wdzięczna, że wzięła ze sobą rozpinany sweter. Na różach i trawniku lśniły kropelki rosy. Nad rzeką unosiła się mgła, gdy schodzili po schodach i spacerowali wzdłuż ścieżki, trzymając się za ręce. W cieniu hangaru zamajaczyła jakaś postać. Daisy jęknęła. Złowroga sylwetka wyszła na słońce i pojawił się Cherry, ubrany we flanelowe spodnie i koszulkę do wiosłowania. Podszedł do nich. - Obudziłem się i pomyślałem, że przepłynę się skifem, póki jest chłodno i spokojnie - powiedział - ale wiosła są w hangarze, a ten jest zamknięty na kłódkę. Domyślam się, że to pańska robota, panie Fletcher. - Sierżanta Tringa. - Fajny gość. Aha, na wypadek gdyby się pan zastanawiał, Rollo mnie przeklął, odwrócił się na drugi bok i poszedł spać. - Mam klucz. Może pan sięgnąć po wiosła do skifu, nie ruszając niczego innego? Różnią się od waszych wioseł wyścigowych? - Jak niebo i ziemia, przynajmniej dla nas wioślarzy. Kładziemy je na podłodze za stojakiem, bo na nim są teraz

nasze wiosła. Jeśli chcecie, mogę was przewieźć po rzece, będę wiosłował. Potrzebuję spokoju, ale i gimnastyki. Alec zerknął na Daisy. Wprawdzie nie do końca to planowała, ale przejażdżka łodzią po rzece, podczas gdy słońce rozpraszało mgłę, brzmiała bardzo zachęcająco. Owszem, oprócz Aleca będzie z nimi Cherry, ale przynajmniej nie będą musieli wiosłować. - Chętnie. - Pójdę po wiosła - powiedział Alec, sięgając do kieszeni po breloczek. Daisy nabrała podejrzeń i odezwała się ostrym tonem: - Ale żadnego myszkowania. - Nie, dopóki nie wrócimy - obiecał ze śmiechem. - Kochanie, lepiej weź bosak, jeśli to my mamy sterować, i kilka poduszek. - W łodzi jest już bosak - powiedział Cherry. Daisy spojrzała na rzekę, gdy Alec otwierał kłódkę. - Nie ma jednego ze skifów! - krzyknęła. - Tak. - Cherry uklęknął na pomoście, by ustawić ster. Ktoś musiał wpaść na ten sam pomysł, ale wcześniej. Przypuszczam, że wczoraj zostały jakieś wiosła i bosak, nic dziwnego, biorąc pod uwagę okoliczności. Daisy wzdrygnęła się, przypominając sobie powrót do Bulawayo z ciałem DeLanceya. W trakcie przeprawy było straszne zamieszanie. Cherry, przemoczony do suchej nitki po próbie ratowania DeLanceya, przepłynął jednym ze skifów z Tish i Dottie. Wciąż ktoś pływał w tę i z powrotem. Nic dziwnego, że ktoś zapomniał o wiosłach. Alec podał jej dwie poduszki i wrócił po wiosła, które przekazał Cherry'emu. Założył kłódkę i mocno ją zatrzasnął. - Popłyniemy w górę rzeki, jeśli nie macie nic przeciwko powiedział Cherry. - W ten sposób będzie mi łatwiej w drodze powrotnej. I tak w dół rzeki daleko się nie popłynie, bo dopływa się do śluzy i tamy Hambleden. Wyruszyli. Daisy i Alec usiedli razem na rufie. Na rzece nie było innych łodzi, ale ptactwo wodne korzystało z chwili spokoju. Łabędzie, usunięte na czas regat, zdążyły już wrócić.

Obok przepłynęła para ptaków, spoglądając na intruzów z wyraźną niechęcią. W szuwarach taplały się kokoszki wodne, a nad brzegiem poszybowała w górę szara czapla, leniwie machając olbrzymimi skrzydłami, aż wydawało się niemożliwe, by mogła utrzymać się w górze. Kiedy wokół nie było innych łodzi, Alec doskonale radził sobie z linkami sterowniczymi. Cherry wykonywał długie, leniwe ruchy wiosłami. Brzeg wciąż się przesuwał i wkrótce ujrzeli przed sobą wyspę Tempie. - Popłyniemy z lewej strony wyspy - oznajmił Cherry. - Nie powinno się tak robić, ale wątpię, byśmy kogoś spotkali, a prąd jest tam słabszy niż po drugiej stronie. Przynajmniej z apetytem zjem śniadanie. - Patrząc na ciebie, wydaje się to takie proste - powiedziała Daisy. - Chciałabym spróbować swoich sił przy wiosłach, kiedy będziemy wracać i płynąć z prądem. - Wiosłowałaś już kiedyś? - Jeszcze przed wojną. Czasami braliśmy łódź rybacką do Upton - upon - Severn albo Severn Stroke. Gervaise i jego przyjaciel Phillip kazali mi wiosłować, bo sami łowili ryby. Cherry i Alec roześmiali się. - Jasne - zgodził się Cherry. - Jestem gotowy zawierzyć ci swoje życie. Niech się pan trzyma blisko wyspy na kanale, panie Fletcher, bo płyniemy nie po tej stronie, co trzeba. Prąd jest tam dużo słabszy i łatwiej się wiosłuje. Zawrócimy za wyspą. Dopłynęli do miejsca, w którym zaczynał się tor regat. Boje zostały już wyciągnięte na brzeg, by zrobić miejsce łodziom, które wkrótce zaczną płynąć do domu. Wokół wciąż nie było żywego ducha. Jedynym dźwiękiem było uderzenie fal o łódź, skrzypienie wioseł w uchwytach, szczebiotanie i ćwierkanie ptaków ukrytych w drzewach na wyspie. Daisy wypatrywała świątyni. Ale zanim ją ujrzała, usłyszała krzyk. Chwilę później ciszę przerwał huk wystrzału. Przez chwilę Daisy zdawało się, że znowu jest na wyścigach i słyszy strzał pistoletu startowego. Po chwili rozległ się kolejny

strzał, a potem plusk. - Patrzcie! Tam! - krzyknęła Daisy, wskazując miejsce, w którym jakiś kształt płynął niesiony prądem w dół rzeki, od strony wyspy w kierunku środkowego kanału. Coś bordowego. W kolorze Ambrose? - Chryste! To jakiś człowiek! Cherry odwrócił głowę, by zobaczyć. Po chwili rzucił wiosła do łodzi, wstał i zanurkował do rzeki. Skif zakołysał się. Łódź wciąż kierowała się do przodu, niesiona ostatnim uderzeniem wiosła, ale lada chwila miała zacząć się cofać. Daisy ostrożnie wsunęła się na ławkę z przodu. Usiadła i zobaczyła, jak Alec, zdjąwszy już marynarkę, wychylił się za rufę, by wyciągnąć ster. - Daisy, dasz sobie radę? - zapytał. - Cheringham potrzebuje pomocy. - Poradzę sobie. - Wysunęła wiosła na zewnątrz. Całe szczęście, że Cherry zostawił je w uchwytach. Alec wyskoczył za burtę i skif ponownie się zakołysał. Daisy widziała, jak ruszył za Cherrym energiczną żabką, ale po chwili skupiła całą uwagę na wiosłowaniu. Jakoś udało jej się nie złapać raka (W wioślarskiej gwarze „rak" oznacza, że wiosło zostało źle włożone do wody, co w krańcowym przypadku może spowodować wywrócenie się łódki [przyp. tłum.].) przy pierwszych niezdarnych ruchach. Po chwili złapała rytm. To było jak z jazdą na rowerze, jak już raz się człowiek nauczy, nigdy nie zapomina. Ale sterowanie to zupełnie inna historia. Siedziała tyłem. Nie było przy niej Gervaise'a, by krzyknąć, by odbiła w prawo, ani Phillipa, który odepchnąłby łódź, gdyby dobiła do brzegu. Brzeg wydawał się strasznie blisko. Lewe wiosło musnęło opadające gałązki wierzby płaczącej. Daisy szybko poprawiła kurs, zadowolona, że przynajmniej udało jej się płynąć w górę rzeki w spokojnej wodzie w pobliżu wyspy. Ale dokąd zmierzała? Przypomniała sobie pomost przed świątynią. Gdyby udało jej się go minąć, prąd zniósłby ją w stronę pomostu i byłoby jej łatwiej wyjść na brzeg niż wśród drzew i krzaków. Z tym że

stamtąd właśnie dobiegły strzały. Czy wciąż stał tam jakiś człowiek ze strzelbą w ręku, nasłuchując, czekając? Daisy odpoczęła chwilę przy wiosłach. Ptaki wciąż milczały po wstrząsie spowodowanym wystrzałem. Zmusiła się, by nie szukać Cherry'ego i Aleca, a całą uwagę skupiła na nasłuchiwaniu. Gdzieś za wyspą usłyszała skrzypienie wioseł i pluskanie niezbyt wprawionego wioślarza. Uciekał! Daisy w przypływie energii chwyciła za wiosła. Ale drzewa tak wolno się przesuwały. Rozejrzała się wokół i wśród listowia dojrzała kawałek białej ściany, ale po chwili ciemne iglaste drzewo ponownie przesłoniło widok. Była niemal na miejscu. Zrównując się ze świątynią, ponownie obejrzała się za siebie. Odwrócony plecami mężczyzna niezdarnie wiosłował naprzód w stronę brzegu po stronie hrabstwa Becks, oddalając się od niej. Może i był niezdarny, ale coraz bardziej się oddalał. Daisy czuła, że bolą ja ramiona, ręce miała jak z ołowiu, a na dodatek bolesny skurcz złapał jej szyję od ciągłego oglądania się za siebie. Gdy dotarła do szczytu wyspy, porwał ją prąd. Nic nie mogła zrobić. Ostatni raz obejrzała się za siebie. Ciemne włosy, biała koszula - niewiele jej to mówiło. Całą uwagę skupiła więc na tym, by dotrzeć do wyspy, nie zatapiając skifu. Zanurzyła lewe wiosło w wodzie i mocno pociągnęła prawym. Łódź posłusznie się odwróciła. Daisy porzuciła wiosła i chwyciła za bosak. Rzeka unosiła ją w stronę pomostu, gdy w zastygłym powietrzu dryfowała niczym puch dmuchawca. Stał tam zacumowany drugi skif, bliźniak jej łodzi. Klękając, sięgnęła do niego bosakiem, złapała za dziób i przyciągnęła się do brzegu. - Daisy! Hop, hop! Daisy, gdzie ty do diabła jesteś? Coś jej mówiło, że Alec już ją wołał, gdy była zbyt zajęta, by zwrócić na niego uwagę. - Tutaj! - krzyknęła, próbując utrzymać bosak, a jednocześnie chwytając za linkę. - Tutaj, przy świątyni. On

uciekł! - Dobrze, zostań tam, zaraz tam będziemy. Ale gdy Daisy postawiła nogę na brzegu, przypomniała sobie bolesne wspomnienie z letnich dni nad rzeką Severn: „Nigdy nie stawiaj jednej nogi na brzegu, a drugiej w łodzi, jeśli nikt jej nie trzyma”. Za późno. Jej rozpaczliwa próba, by nie zrobić szpagatu, zakończyła się katastrofą. Wpadła do rzeki. Wstając i plując wodą, odkryła, że znajduje się w wodzie o głębokości około jednego metra, z całych sił trzymając w ręku linkę (Gervaise nie był zachwycony, gdy pewnego razu musiał popłynąć za łódką). Daisy zerknęła na pomost. Znajdował się jakieś pół metra nad powierzchnią wody. Będzie musiała zaczekać na pomoc. Tymczasem odpychając skif, który niesiony prądem cały czas w nią uderzał, spojrzała w kierunku, w którym oddalił się złoczyńca. I choć mgła powoli się rozchodziła i nie przesłaniała już widoku, był zbyt daleko, by mogła mu się przyjrzeć. W pobliżu brzegu po stronie hrabstwa Bucks odwrócił się i popłynął w górę rzeki. Daisy, drżąc z zimna, obserwowała, jak dopłynął do jakiegoś hangaru, zacumował łódź i wyszedł na brzeg. Ku jej rozczarowaniu nie wpadł do wody. - Daisy? Gdzie...? Na Boga, kochanie, jakim cudem udało ci się wylądować w rzece? - Alec starał się zachować obojętny wyraz twarzy, ale jego głos wydawał się rozbawiony. - Postanowiłam trochę popływać - powiedziała wściekłym głosem. - Sam spróbuj kiedyś wysiąść z łodzi bez niczyjej pomocy. - To wymaga wprawy. - Stojący za Alecem Cherry uśmiechał się od ucha do ucha. Szybko się opanował, gdy Alec powiedział: - Połóż go tu, Cheringham. Tylko ostrożnie. Daisy zauważyła, że niosą czyjeś bezwładne ciało. - Kto to jest? - zapytała przerażonym głosem. - Czy on...? - Żyje. Jest nieprzytomny i ranny w głowę. - Alec uklęknął, by podać jej rękę.

Podała mu linkę, którą przywiązał do żelaznej obręczy na pomoście. Oczywiście był równie mokry, podobnie jak Cherry i... - Bott? - Bott - potwierdził Alec, wyciągając ją z wody. - Niemal się utopił i drasnęła go kula. Musimy go szybko przewieźć do lekarza. Cheringham uważa, że najszybciej będzie przewieźć go z powrotem łodzią do Bulawayo, zadzwonić do miejscowego szpitala i zawieźć samochodem do Henley. - Fletcher! - Cherry taktownie się odwrócił, gdy Daisy wyłoniła się z Tamizy ze spódnicą przyklejoną do nóg. Pochylał się nad czymś, co leżało na ziemi w pobliżu skifu. To pistolet. Mauzer. - Nie dotykaj go! Dobra robota. Wyciągnę z marynarki chusteczkę i go zawinę. Alec usiadł na brzegu pomostu i wsuwając nogi do łódki, sięgnął po marynarkę z tylnego siedzenia. Daisy podeszła do Botta. - Alec, chusteczka na jego głowie przesiąkła krwią, a i tak była pewnie mokra od wody, która pewnie nie jest zbyt czysta. Jeśli masz czystą, suchą chusteczkę, jego głowa bardziej jej potrzebuje niż strzelba. To znaczy pistolet. Gervaise zawsze powtarzał, że pistolet to nie strzelba, choć nie do końca to rozumiem... Nieważne. Proszę, możesz użyć mojej chusteczki. - Poszperała w rękawie swojego przemoczonego swetra i wyciągnęła wilgotną szmatkę. Alec niechętnie podał jej czystą chusteczkę. Wziął jej chusteczkę, wycisnął z niej wodę i rozłożył. - Ta jest za mała, by zawinąć w nią pistolet - narzekał. - Dasz sobie radę. Zdejmując sweter, który teraz był raczej źródłem dyskomfortu niż ciepła, patrzyła, jak ostrożnie podniósł mauzera za pomocą chusteczki. Powąchał lufę. - Oczywiście, został wystrzelony. Mam nadzieję, że są na nim odciski palców, które pomogą nam znaleźć właściciela,

bo wygląda na pamiątkę z wojny i pewnie nie ma licencji. Westchnął. - Chyba będę musiał użyć marynarki, by go zawinąć. Chodźmy. - W drugiej łodzi są wiosła - zauważył Cherry. - Możemy razem wiosłować. Podnieśli Botta do góry. Daisy trzymała łódź i ułożyli go na przednim siedzeniu w kształcie litery V, kładąc mu głowę na poduszce z tylnego siedzenia. Daisy usiadła na dziobie, na szczycie łodzi, przyciskając złożoną chusteczkę Aleca do długiego, ale na szczęście płytkiego rozcięcia na czaszce Botta. Gdy unosiła chusteczkę do góry, zbierała się krew i ciekła w dół. Nie miała pojęcia, ile jej stracił, ale jego twarz była bardzo blada i leżał zupełnie nieruchomo. Drżąc, miała tylko nadzieję, że nie wyzionie ducha, będąc pod jej opieką. Cherry, który objął dowodzenie, skierował Aleca na rufę. - Jeśli będę pana widział - wyjaśnił - będzie nam łatwiej skoordynować ruchy. Odwiązał linkę, przeciągnął luźny koniec przez obręcz i wręczył go Daisy. Kiedy ona trzymała linkę, a Alec bosak, nie było obawy, że Cherry wpadnie do wody, wchodząc do skifu. - Dobrze, Daisy, puść linkę i wciągnij ją. - Uśmiechnął się do niej przez ramię, gdy usiadł na ławce. - Pokażę ci, jak to się robi, kiedy będziemy mieli więcej czasu. - Nie sądzę, bym po tym weekendzie, chciała mieć cokolwiek wspólnego z łódkami - mruknęła Daisy. - Fletcher, proszę nas odepchnąć. Niech mi pan zostawi wiosłowanie, dopóki nie będziemy na prostej. Kiedy znaleźli się na kanale, a prąd zaczął unosić ich w dół rzeki, Cherry poprosił Aleca, by zaczął wiosłować i dostosował się do jego rytmu. Daisy zaczekała, aż Alec nabierze wprawy, po czym zwróciła się do niego nad głową Cherry'ego. - Alec, widziałam człowieka, który postrzelił Botta. - Nie rozpoznałaś go? - zapytał zdyszanym głosem Alec. - Był odwrócony w drugą stronę, chociaż musiał wiosłować do tyłu. Albo do przodu, zależy jak na to patrzeć. Widziałam jedynie, że miał ciemne włosy, więc nie mogłabym go poznać,

ale wyszedł na brzeg po stronie hrabstwa Bucks, przy hangarze, a to chyba teren Crowswood. Po tej stronie rzeki nie ma żadnej publicznej ścieżki, prawda, Cherry? - Zgadza się. Zdaje się, że można przejść łąką od Bulawayo do Crowswood, ale to teren prywatny. Hangar po tamtej stronie należy do Crowswood Place. - A tylko jedna osoba związana ze sprawą mieszka w Crowswood - zauważyła Daisy. - Lord DeLancey - powiedział Alec osłupiałym tonem.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Alec, zdenerwowany rewelacjami Daisy, złapał raka. Powstały w ten sposób strumień wody oblał puste siedzenie na rufie, ale biorąc pod uwagę, w jakim byli stanie, nikt by się nie przejął kolejną kąpielą. Alec poleciał do tyłu, choć udało mu się nie wpaść na kolana Cherry'ego. Mimo potknięcia brzeg przesuwał się o wiele szybciej w drodze do Bulawayo, niż gdy płynęli w tamtą stronę. Mężczyźni nic nie mówili, oszczędzając siły na wiosłowanie, a Daisy milczała, żeby nie odwracać uwagi Aleca. Ale jej umysł pracował pełną parą. Co też lord DeLancey robił o świcie na wyspie Tempie z Bottem? Poza tym że go postrzelił, rzecz jasna. Jeśli DeLancey uważał, że to Bott jest winny śmierci jego brata, strzelanina musiała być aktem zemsty. Ale co robił Horace Bott o świcie na wyspie Tempie z lordem DeLanceyem? Jedno było pewne: nie mogli się spotkać przypadkiem. Jeśli spotkanie zaproponował DeLancey, Bott musiałby być szalony, by się na nie stawić, chyba że jest niewinny i nie zdaje sobie sprawy, że jest głównym podejrzanym. Z drugiej strony, dlaczego Bott miałby się spotykać z DeLanceyem? Chciał go przekonać o swojej niewinności? Powinno mu raczej zależeć na przekonaniu Aleca. Potajemne spotkanie o świcie z pistoletami pachniało pojedynkiem, ale zwyczaj ten ustał w Anglii jakieś pół wieku temu. Poza tym pojedynki odbywały się między dżentelmenami, a lord DeLancey nie uznawał Botta za dżentelmena. A może to był ktoś inny, nie lord DeLancey? Choć to wydawało się jeszcze mniej prawdopodobne niż pojedynek. Cała ta historia nie miała najmniejszego sensu i Daisy doskonale zdawała sobie z tego sprawę.

Zbliżali się do posiadłości Cheringhamów. Cherry często oglądał się za siebie i dostosowywał tempo wioseł, dzięki czemu udało im się utrzymać łódź na prostym kursie. Minęli zakole rzeki i wkrótce zbliżyli się do celu, bez konieczności wykonywania dalszych manewrów. - Dobra, Fletcher, rzuć wiosła i chwyć za bosak poinstruował Cherry i zgrabnie skierował łódź w stronę pomostu. Alec dzielnie radził sobie z bosakiem. Jednak wyczerpany wiosłowaniem wyraźnie opadł z sił, kiedy tylko Cherry wyskoczył na brzeg i skif został bezpiecznie zacumowany. - Moje ręce... przestały działać - jęknął. - Nie chcę ryzykować... i podnosić Botta, na wypadek gdybym go upuścił. - Wykonał pan kawał dobrej roboty - powiedział uprzejmie Cherry. - Wiosłowanie wykorzystuje niemal wszystkie mięśnie naszego ciała, łącznie z tymi, o których istnieniu nie mamy nawet pojęcia. Pobiegnę do domu i poproszę kogoś o pomoc. Któryś z tych obiboków powinien być już na nogach. - Tylko... nic nie mów... - wysapał Alec. Daisy domyśliła się, o co mu chodzi. - Nie mów nikomu o lordzie DeLanceyu, Cherry. Ani o wystrzałach i strzelbie - dodała, gdy Alec wskazał na swoje zawiniątko. - Pistolecie. - Jasne. - Cherry ruszył przez trawnik niezwykle energicznym krokiem. Alec zebrał w sobie dość energii, by rzucić za nim gniewne spojrzenie. - Miał rację, mówiąc o tych wszystkich mięśniach. - Daisy próbowała go pocieszyć, taktownie nie wspominając o dziesięcioletniej różnicy wieku. - Ja ledwo żyłam po przepłynięciu zaledwie pięćdziesięciu jardów (50 jardów = 45,72 m [przyp. tłum.].). Alec, masz jakiś pomysł, co oni mogli tam robić? Lord DeLancey i Bott? Nic z tego nie rozumiem. - Wiesz, nie bardzo miałem czas, by nad tym pomyśleć. - W końcu udało mu się złapać oddech. - Powiedz mi, co ty o tym sądzisz, albo dlaczego masz wątpliwości. Ale najpierw, co z

Bottem? - Nawet się nie poruszył. - Daisy zajrzała pod chusteczkę, zdjęła ją i ponownie złożyła. - Krwawienie chyba ustało. - A co z pulsem? Mam nadzieję, że da się jeszcze coś wyczuć? - Oddycha, ale trochę rzęzi. - Przykryła ranę Botta czystą stroną chusteczki i sięgnęła po jego nadgarstek. - Nie znam się dobrze na tętnie. Wydaje się stabilne, choć słabe. - Mam nadzieję, że wyjdzie z tego. Inaczej nigdy się nie dowiemy, co tam się wydarzyło. Kiedy Daisy wytłumaczyła mu swój tok myślenia i wyjaśniła wątpliwości, nadeszła pomoc. Rollo, Leigh i Meredith galopowali przez ogród niczym Szarża Lekkiej Brygady (Nawiązanie do wiersza Alfreda Tennysona pod takim właśnie tytułem [przyp. tłum.].), a Tom Tring i Ernie Piper zamykali pochód. Alec szybko podniósł zawinięty marynarką pistolet i wyszedł na pomost, by pomóc Daisy wydostać się na brzeg. Na szczęście jej lekka letnia sukienka zdążyła już nieco wyschnąć i nie wyglądała nieprzyzwoicie. Piper, Rollo, Leigh i Meredith przenieśli Botta z łodzi na pomost, a Alec ostrożnie przekazał Tomowi mauzera. Sierżant zawinął go w swoją chusteczkę w groszki i wsunął do przepastnej kieszeni marynarki w zdumiewającą niebiesko białą kratkę. - Pan Cheringham wysłał pana Gladstone'a po Bistera, by ten przygotował samochód lady Cheringham, szefie. Właśnie telefonuje do szpitala, więc będą gotowi. Nie powiedział, o co chodzi, tylko tyle, że pan Bott nie czuje się najlepiej. - Wyjaśnię wszystko w wozie, Tom. - Jasne, szefie. A co z tym? - poklepał się po kieszeni. - Weź to ze sobą i swój zestaw. - Pójdę po niego. Kiedy Tom ruszył z powrotem do domu, Daisy zapytała: - Ma jakieś odciski palców lorda DeLanceya, żeby je porównać?

- Nie. Będziemy musieli je jakoś zdobyć. Odwrócili się do pozostałych. Piper zdjął marynarkę i powiedział: - Można zrobić nosze z płaszczy i tych tam... tych wioseł. - Dobry pomysł - powiedział Rollo, zdejmując swój blezer, a Meredith i Leigh sięgnęli po wiosła. Bott został ostrożnie przeniesiony z desek pomostu na prowizoryczne nosze i kolejna procesja ruszyła wzdłuż ścieżki. Jednak tym razem ciało ułożone na noszach było żywe. Jeszcze. - Jakie ma szanse? - zapytała Aleca, gdy ruszyli za pozostałymi. - Przy odpowiedniej opiece całkiem spore, ale gdy chodzi o ofiary podtopienia, mogą być różne komplikacje. Nie chodzi tylko o płuca, ale i serce, a nawet mózg. Miałem z paroma do czynienia. Do tego dochodzi utrata krwi, a jeśli chodzi o rany głowy mieliśmy już okazję przekonać się o ewentualnych skutkach. - Tak. - Daisy zadrżała, choć poranek był bardzo ciepły. - Natychmiast idź się przebrać - zakomenderował Alec. Nie chcę, żebyś jak Bott nabawiła się zapalenia płuc. - Nic mi nie jest. - Daisy nie miała zamiaru tracić czasu na przebieranie się, jeśli przez to miałaby zostać na lodzie. Pojedziesz do szpitala czy od razu do lorda DeLanceya? - Do szpitala. Po pierwsze, muszę zorganizować jakiegoś strażnika. - Nie wygląda na to, by gdzieś się wybierał. - Przerażona zatrzymała się nagle na dole schodów. - Och, myślisz, że lord DeLancey może ponownie zaatakować? - Nie sądzę, ale nie mogę tego zignorować. Poza tym muszę porozmawiać z lekarzem i zapytać o prognozy. Przy odrobinie szczęścia Bott może odzyskać przytomność i powiedzieć mi coś przed spotkaniem z DeLanceyem. - Alec już planował kolejne posunięcia. - Jeśli nie, zostawię przy nim Toma. Może przyjąć od niego oświadczenie, kiedy będzie już taka możliwość, a jednocześnie robić za strażnika. - Panna Hopgood będzie chciała być przy Botcie. - Do licha, zupełnie o niej zapomniałem. Tego mi tylko brakuje, rozhisteryzowanej kobiety.

- Susan Hopgood nie jest typem, który łatwo popada w histerię. - Tak czy siak, chyba lepiej, żeby o niczym nie wiedziała, dopóki on nie odzyska przytomności, nie sądzisz? - Albo umrze? Nie - powiedziała stanowczo Daisy. Bister może po nią pojechać. Należy też poinformować jego rodzinę. - Nie, dopóki się nie dowiem, co tu się dzieje - powiedział równie stanowczo Alec, gdy weszli do domu, zamykając pochód z noszami. Podniósł głos: - Frieth, zanieście go, proszę, do holu, żeby był gotowy, kiedy tylko zjawi się samochód. Wells i Poindexter byli już w holu, próbując wyciągnąć coś od wyjątkowo małomównego Cherry'ego poza tym, że Bott został ranny. Z zapałem zwrócili się do Rolla, w nadziei, że uda im się czegoś dowiedzieć. Cherry podał Daisy rolkę bandażu i z wyraźną ulgą zwrócił się do Aleca. - Rozmawiałem z pielęgniarką, która ma dyżur w szpitalu Townlands. Miała poszukać lekarza i przygotować łóżko. Sierżant Tring mówił, że Bott powinien dostać osobny pokój, tak? - Tak, dziękuję. Samochód lady Cheringham...? - Już jest w drodze. Bister spał, kiedy Gladstone po niego zadzwonił. Są też inne auta, ale pomyślałem, że w humberze (Humber - brytyjska marka samochodowa założona przez Thomasa Humbera, który w latach 1868 - 1932 zajmował się produkcją rowerów. Po przystąpieniu do spółki innych udziałowców firma Humber zaczęła budować pojazdy silnikowe. W 1931 r. firma stała się częścią koncernu Rootesa. Przedsiębiorstwo produkowało przede wszystkim samochody luksusowe [przyp. tłum.].) nie będzie nim tak trzęsło, więc... Przerwał mu przenikliwy krzyk. Wszystkie spojrzenia, w tym Daisy, powędrowały w górę. Tish i Dottie zatrzymały się w połowie schodów. Tish wyjrzała przez balustradę, wpatrując się w bezwładne i blade ciało Botta, rozciągnięte na prowizorycznych noszach. Zrobiła się

równie blada i padła zemdlona. Dottie udało się ją złapać, zanim rozbiła sobie głowę o stopień i spadła ze schodów. Rollo i Cherry ruszyli jej z odsieczą. W tym momencie zjawił się Gladstone i głosem, który wciąż był pełen szacunku, ale jednocześnie potrafił się przebić przez ogólny harmider, obwieścił: - Panie Fletcher, humber czeka pod drzwiami. Daisy musiała natychmiast zadecydować, czy zostać z Tish, czy pojechać z Bottem. To była łatwa decyzja i ciekawość nie miała z tym nic wspólnego, zapewniła samą siebie. Jej kuzynka miała przy sobie Dottie i ciocię Cynthię, nie wspominając, że są też Rollo i Cherry, podczas gdy Susan Hopgood nie miała nikogo. Wymknęła się na zewnątrz i usadowiła na tylnym siedzeniu humbera, kiedy Wells i Poindexter wynosili Botta, a Meredith i Leigh stali z boku, gotowi im pomóc. Alec, który szedł za noszami z Piperem i Tringiem, rzucił jej groźne spojrzenie. Posłała mu słodki uśmiech, pewna, że w obecności innych osób nie będzie próbował jej nakłonić, by została. Jej rozumowanie okazało się słuszne, czy to z powodu publiczności, czy też dlatego że zdawał sobie sprawę, iż wszelkie próby wydawania jej rozkazów były bezcelowe. I w ten oto sposób zabandażowana głowa Horace'a Botta ponownie spoczęła na wilgotnych kolanach Daisy, gdy humber powoli ruszył po podjeździe. Piper usiadł z przodu, obok Bistera, tym razem ubranego w czapkę i marynarkę, jak przystało na prawdziwego szofera. Alec pojechał za nimi swoim austinem seven wraz z sierżantem Tringiem. Daisy żałowała, że nie słyszy ich rozmowy. Wspólnie mogli wyjaśnić tajemnicę spotkania Botta i DeLanceya o świcie na wyspie. To było nieuczciwe, pomyślała Daisy. Alec oczekiwał, że wyjawi mu wszystkie swoje spekulacje, nie gwarantując, iż odwdzięczy się tym samym. Westchnęła. Jako żona detektywa będzie musiała się do tego przyzwyczaić. Kiedy wjeżdżali do miasteczka, uwagę Daisy przykuła stojąca

przed kioskiem tablica: „Szlakowy trafiony, zatopiony - śmierć na regatach”. Pełna uznania dla błyskotliwego tytułu, miała tylko nadzieję, że prasa nie zdążyła się jeszcze dowiedzieć, gdzie Basil DeLancey zatrzymał się przed swoją tragiczną śmiercią. Bott odwrócił głowę i jęknął. - Piper, on się poruszył! Młody detektyw odwrócił się. - Dochodzi do siebie, panienko? - zapytał podekscytowany. - Czy chce pani, bym przesiadł się do tyłu i pani pomógł? - Nie, znowu się nie rusza - przyznała z żalem Daisy. - Ale to chyba dobry znak, prawda? - Pewnie tak. Szef się ucieszy. Przez całą dalszą drogę uważnie obserwowała Botta, ale zauważyła jedynie lekkie poruszenie palcami lub mrugnięcie powieką. Kiedy parę minut później dojechali do szpitala, zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem nie wyobraziła sobie znaków życia dawanych przez Botta. Kiedy wyciągali go z samochodu, był przerażająco wiotki. - Jestem niemal pewna, że poruszył głową - powiedziała Alecowi. - Myślałam o czymś innym i bardziej to poczułam, niż widziałam. Słyszałam też, jak jęknął. - Nie otworzył oczu? - Nie zauważyłam. - Powiem o tym lekarzowi, ale to brzmi obiecująco. Dziękuję, że opiekowałaś się nim po drodze. Daisy pomyślała, że to zabrzmiało jak próba pozbycia się jej. - Pojadę po pannę Hopgood - powiedziała szybko, nie dając mu szansy, by odprawił ją ze szpitala. I tak już zdecydowała, że na razie nie wejdzie do środka. Nie mogła tak po prostu wparować do szpitala i zażądać, by położyli Botta do łóżka i go zbadali, nawet jeśli miałaby na to ochotę, a nie miała. Bister jest bardzo wszechstronny - wyjaśniła - ale nie mogę go prosić o to, by przekazał jej złe wieści. - Tak, to byłoby niestosowne. Poza tym na pewno wolałaby to usłyszeć od ciebie. Zgadzam się, że należy ją powiadomić, ale spróbuj ją przekonać, by nie przyjeżdżała do szpitala.

- Zobaczę, jak się czuje - powiedziała niezobowiązująco Daisy. - Twoja ciotka nie miałaby nic przeciwko temu, gdybyś zabrała ją do Bulawayo? Mogłabyś dotrzymać jej towarzystwa i byłaby pod telefonem, gdyby coś się działo. - Ciocia Cynthia nie będzie miała nic przeciwko, jestem pewna, ale myślę, że panna Hopgood będzie chciała być przy Botcie. Darzy go olbrzymim uczuciem. Alec zmarszczył brwi. - Mógłbym, a może nawet powinienem, zabronić jej wchodzić do jego pokoju. - Nie zrobiłbyś tego! W końcu on jest ofiarą, a nie złoczyńcą. Poza tym przy niej zachowuje się zupełnie inaczej, nie jest zadziorny, bo nie musi się wiecznie bronić. Ona jest bardzo rozsądna. Może się przydać, jeśli będziesz chciał z nim porozmawiać, jak odzyska przytomność. - Jeśli będzie stawiał opór, zawsze mogę po nią posłać zauważył Alec. - Zobaczę, jak to przyjmie - powtórzyła Daisy, wsiadając do humbera. Wiedziała, że nie miała szans, by towarzyszyć mu w trakcie rozmowy z lordem DeLanceyem. Niezależnie od tego, czy Susan Hopgood będzie chciała być przy łóżku Botta, czy nie, Daisy miała zamiar jej towarzyszyć. - Victoria Road, Bister - zakomenderowała. Gdy jechali ulicą, w oknach co rusz odchylały się koronkowe firanki, aż w końcu humber zatrzymał się przed kwaterą panny Hopgood. Czując na sobie ciekawskie spojrzenia, Daisy nie posunęła się do tego, by wysłać Bistera, by zapukał do drzwi i obwieścił jej przybycie, ale poczekała, aż wyjdzie i otworzy jej drzwi od samochodu. Niech sympatyczna gospodyni panny Hopgood ma okazję pochwalić się, że pod jej skromny dom zajechał samochód z szoferem. Zanim Daisy zdążyła zapukać, otworzyły się drzwi i w progu stanęła Susan Hopgood. Na jej ładnej twarzy wyraźnie było widać niepokój. - Panno Dalrymple! Co się stało? - Zerknęła na otwarte

okno sąsiedniego domu i ściszyła głos. - Czy Horace wpakował się w kłopoty? Nie zrobił chyba niczego głupiego? Policjant, który wczoraj po niego przyjechał, nie chciał powiedzieć, co się stało. - Nie został aresztowany ani nic w tym stylu - zapewniła ją Daisy. - Ale obawiam się, że mam złe wieści. Mogę wejść? Susan zbladła. - Nie żyje? - Nie, nie. Ale jest w szpitalu. - Przyjechała pani, by mnie do niego zabrać? Nie mogła mi pani tego powiedzieć już po drodze? - opanowała się z wyraźnym trudem. - To bardzo miło z pani strony. Wezmę tylko torebkę. Zaraz wracam. Cóż, nie było chyba sensu przekonywać jej, by się nigdzie nie ruszała, pomyślała Daisy, wracając do samochodu. - Panna Hopgood pojedzie ze mną do szpitala - powiedziała Bisterowi. Zasalutował. - Oczywiście, panienko. Tylko czy będzie pani chciała, żebym na panią zaczekał? Bo muszę jeszcze podrzucić ziemniaki, jeśli mają być podane na obiad. Ci młodzi dżentelmeni jedzą strasznie dużo ziemniaków. - Nie musi pan czekać. - Daisy z radością pozwoli mu odjechać. Alec nie mógł oczekiwać, że opuści Susan na szpitalnym progu. Zanim znajdą pokój Botta, Bister będzie już w połowie drogi do domu. Alec z pewnością nie będzie chciał marnować czasu na to, by przed rozmową z lordem DeLanceyem zawieźć ją z powrotem do Bulawayo. Jeśli będzie miał wątpliwości, przypomni mu, że Horace Bott już raz jej się zwierzył i może znowu zechcieć to zrobić, nie chcąc otworzyć się przed sierżantem Tringiem. Susan pospiesznie wyszła z domu i Bister pomógł jej wejść do humbera obok Daisy, po czym wrócił za kierownicę. I choć przejażdżka eleganckim samochodem w asyście szofera była dla niej z pewnością nowym doświadczeniem, panna Hopgood była zbyt strapiona, by to docenić. - Cieszę się, że to pani po mnie przyjechała, panno

Dalrymple, a nie policjant - powiedziała, gdy humber ruszył w drogę. - Co się stało biednemu Horace'owi? Złe wieści? - Obawiam się, że niezbyt dobre. Został ranny... w głowę. - Przypominając sobie słowa Aleca, Daisy nie wspomniała o pistolecie. - Nie wiem, ile krwi stracił, ale czaszka zazwyczaj mocno krwawi. Poza tym wpadł do rzeki i niemal utonął. Może nic mu nie będzie, ale mogą też wystąpić różnego rodzaju komplikacje. Nie czekałam dłużej, więc nie wiem, co powiedział lekarz. - Biedny Horace. - Usta Susan zadrżały. Wyglądała o wiele młodziej, niż wskazywałby na to jej zdrowy rozsądek, i była nieco przestraszona. Daisy wzięła ją za rękę. - Musi się okropnie czuć. - O to nie musi się pani martwić. Wciąż jest nieprzytomny, przynajmniej był, kiedy wychodziłam. - Och! To... to chyba nie jest dobry znak, prawda? Ale on jest bardzo zdrowy i w pełni sił. To mu pewnie pomoże, prawda? - Z pewnością - zapewniła ją Daisy. - Jak to się stało? Zranił się w czasie upadku, kiedy wpadł do wody? Daisy zawahała się. - Przykro mi, ale nie mogę nic powiedzieć. - To znaczy, że pani nie wolno? Policja wciąż coś od niego chce? Co on takiego zrobił? - Pewnie nic. Wszystko jest dość zagmatwane. Alec, mój narzeczony - pamięta pani, mówiłam, że jest detektywem nie ma zielonego pojęcia, co się dzieje - powiedziała Daisy, przepraszając w myślach Aleca. Susan wyraźnie ulżyło. - Pani narzeczony zajmuje się tą sprawą? Nie będzie chyba próbował wrobić Horace'a w coś, co zrobił ktoś z arystokracji? - Oczywiście, że nie! - Nie, nie byłaby pani w nim zakochana, gdyby nie był porządnym gościem. Cieszę się, że to on. Biedny Horace. Skoro jest nieprzytomny, pewnie nikt nie powiadomił jego

rodziców. Jest ich jedynym synem. Ciocia Flo pewnie też będzie chciała przyjechać, a podróż pociągiem zajmuje całe wieki. - Ciocia? Nie wiedziałam, że to pani kuzyn. - Horace? Nie. Ciocia Flo jest najlepszą przyjaciółką mojej mamy. Lady Cheringham to pani prawdziwa ciotka, prawda? - Tak, to siostra mojej matki. - Daisy poczuła nagłe wyrzuty sumienia, przypominając sobie, w jakim stanie zostawiła swoją kuzynkę. Od tego czasu ani razu nie pomyślała o Tish. Widok nieruchomego ciała Botta leżącego na podłodze był dla niej zbyt dużym wstrząsem. Może powinna była zostać. Chociaż nie, dobrze zrobiła. Susan Hopgood chwyciła ją za dłoń, jak tonący brzytwy. O rany, znowu te koszmarne porównania! Zadzwoni i zapyta o Tish, jak tylko Susan pozwoli jej odejść. - Jesteśmy - powiedziała, gdy humber zatrzymał się przed szpitalem Townlands. - Może powinna im pani powiedzieć, że jest jego kuzynką lub narzeczoną, na wypadek gdyby robili jakieś problemy. - Ale pójdzie pani ze mną, panno Dalrymple, prawda? Wiem, że za dużo od pani wymagam, ale bardzo proszę. - Oczywiście, jeśli pani chce - powiedziała bezczelnie Daisy, jakby nigdy wcześniej nie przyszło jej to do głowy. Większy szpital mógłby zakwestionować tożsamość dwóch młodych dam, pragnących odwiedzić pacjenta będącego pod policyjną kuratelą. Ale w wiejskim szpitalu portier, tudzież sanitariusz, skierował je po prostu do pokoju nieszczęsnego młodego człowieka, ponuro kręcąc przy tym głową. - Przepraszam, panienko, ale nie jest z nim dobrze. Lekarz nie daje mu zbyt wielu szans.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Alec i Tom Tring stali na korytarzu w towarzystwie lekarza ze stetoskopem na szyi, siostry przełożonej, dyżurnej pielęgniarki i Pipera kręcącego się wokół tej grupy. Wszyscy odwrócili się, słysząc na wykafelkowanej podłodze kroki Daisy i Susan Hopgood. Siostra przełożona, niska, szczupła, siwowłosa kobieta o dość surowych rysach, wyszła im na spotkanie. Rzuciwszy jedno spojrzenie na zapłakaną twarz Susan, odezwała się serdecznie: - Kochanie, czy ten przeklęty portier powiedział ci, byś porzuciła wszelkie nadzieje? Zawsze mówi to samo, czy chodzi o złamaną nogę, czy o krwawiący wrzód. - Trzeba się wreszcie pozbyć tego pocieszyciela Hioba mruknął doktor. - Jak pan doskonale wie, doktorze - powiedziała, posyłając mu zirytowane spojrzenie - przewodniczący rady powierniczej... Cóż, nieważne. Nie ma powodów, by sądzić, że pani narzeczony nie wyzdrowieje, dziecko, tym bardziej że otrzyma tu najlepszą możliwą opiekę, prawda, siostro? - Oczywiście, siostro. - Pielęgniarka była dużą, pulchną kobietą o matczynym wyglądzie, choć Daisy, która w czasie wojny pracowała w szpitalnym biurze, nie miała wątpliwości, że obie z siostrą przełożoną potrafiły dać personelowi nieźle w kość. - Panna Hopgood, prawda, kochanie? Spodziewam się, że będzie pani chciała zobaczyć pana Botta. Nie ma pan nic przeciwko temu, inspektorze? - Nie - powiedział bez entuzjazmu Alec. - Sierżant Tring będzie stał na straży. Jeśli poprosi panią, by opuściła pani pokój, proszę natychmiast to zrobić. - Oczywiście, proszę pana. Czy panna Dalrymple może ze mną zostać? Alec wzniósł oczy do nieba.

- Chyba tak - powiedział z jeszcze mniejszym entuzjazmem ale stosowanie się do rozkazów sierżanta Tringa dotyczy również jej. - Naturalnie, inspektorze - powiedziała skromnie Daisy, napotykając rozbawione spojrzenie Toma. Pielęgniarka wprowadziła je do niewielkiego pomieszczenia, które było nieskazitelnie białe, począwszy od ścian, nocnej szafki i łóżka, a skończywszy na pacjencie i jego zabandażowanej głowie. Wprawdzie Horace Bott spędził zbyt wiele czasu na dworze, by jego twarz była zupełnie biała, ale pod warstwą opalenizny jego skóra była wyraźnie blada. Susan jęknęła z przerażenia. Daisy jednym uchem słuchała relacji pielęgniarki dotyczącej stanu Botta, a drugim szmeru głosów za otwartymi drzwiami. - ...puls i bicie serca są silne, a płuca... - Dobry pomysł, sierżancie. Niech pan to zrobi, ale proszę nie zapominać, że... - ...zawsze istnieje ryzyko zapalenia płuc i... - Dziękuję, panie doktorze. Obiecuję, że sierżant Tring... - ...obrażenie głowy wydaje się powierzchowne, ale zawsze mogą nastąpić... - Tom, na litość boską, nie pozwól jej się wtrącać. Ona... Daisy, oburzona, skupiła całą uwagę na pielęgniarce. - ...w Henley nie mamy urządzenia do rentgena. Musielibyśmy go przenieść do Reading, a lekarz mówi, że ważniejsze od zrobienia zdjęć czaszki jest to, by leżał nieruchomo. Trochę nas niepokoi to, że nie odzyskał jeszcze przytomności. Proszę, kochanie, usiądź tu, koło niego. Możesz go trzymać za rękę, ale nie siadaj na łóżku i nie próbuj poprawiać mu poduszek ani nic takiego. Możecie rozmawiać, ale starajcie się być cicho. - Oczywiście, siostro. Bardzo dziękuję. Pielęgniarka rozejrzała się po pokoju. - Poproszę portiera, by przyniósł dodatkowe krzesło dla sierżanta Tringa. - Tylko duże - powiedziała Daisy i Susan zdobyła się na uśmiech.

- Duże i solidne - zgodziła się siostra. - I nie słuchaj tego, co mówi portier, kochanie. Powiem mu, by trzymał język za zębami. Wyszła z pokoju. Daisy słyszała jej głos i basowe odpowiedzi Toma Tringa, kiedy Susan wyszeptała: - Zupełnie się nie rusza! Och, panno Dalrymple, jak mam to powiedzieć cioci Flo? Będą się strasznie martwić. Powinnam od razu wysłać telegram, ale nie chcę zostawiać Horace'a. - Poprosimy sierżanta Tringa, by coś wymyślił. - Szkoda, że on musi zostać. - Niech się pani nie martwi. Tom Tring jest szalenie miły. - Czego policja właściwie chce od Horace'a? Chodzi o tego człowieka, który umarł, prawda? Tego z załogi? Zanim Daisy zdążyła wymyślić jakąkolwiek odpowiedź, zjawił się Tom Tring, niosąc ze sobą własne krzesło. - Czy jadła już pani śniadanie, panno Hopgood? - zapytał dobrodusznie. - Ja jeszcze nie jadłem i wiem, że panna Dalrymple też nie, więc poprosiłem siostrę, by coś nam przysłała. - Niech Bóg panu wynagrodzi, panie Tring! - krzyknęła Daisy, zdając sobie nagle sprawę, że umiera z głodu. - Właśnie miałam jeść śniadanie - powiedziała Susan kiedy... Ale teraz nie mogłabym nic przełknąć. - Cóż, myślę, że filiżanka herbaty dobrze pani zrobi. Moja żona zawsze mówi, że gorąca filiżanka herbaty jest najlepszym lekarstwem na wszelkie zło. Pani gospodyni podaje dobre śniadania? - Och tak, bekon i jajka i wszystko, co trzeba. - Założę się, że przygotowała wam również wspaniały piknik. Nie ma to jak świeże powietrze, by pobudzić apetyt, co? Z żoną od czasu do czasu urządzamy sobie pikniki w lesie Epping. Była tam pani kiedyś? Bardzo ładne miejsce, ale nad rzeką jest pewnie dużo ładniej. Dobrze się państwo bawili? posłał Daisy ostrzegawcze spojrzenie. Wtedy zdała sobie sprawę, że ta miła pogawędka miała swój cel. Niewątpliwie „dobrym pomysłem”, na który tak ochoczo przystał Alec, była okazja, by przesłuchać nic nie

podejrzewającą pannę Hopgood. - Było bardzo przyjemnie - powiedziała Susan. - Od razu powiedziałam Horace'owi, że nie chcę słyszeć ani jednego słowa o tym, jak wszyscy mu dokuczają. Jak tylko przestał o tym mówić, przestał o tym myśleć i od razu się rozchmurzył. - Nie wspominał więcej o swoich kłopotach? - Nie, mówił o tym, co będzie robił w przyszłym roku w Cambridge. Nie rozumiem tego całego naukowego żargonu, ale lubię go słuchać, gdy jest szczęśliwy. To był bardzo miły dzień. - Było pani wystarczająco ciepło? - zapytał szelmowsko Tom. Susan zarumieniła się. - Na słońcu było gorąco. Horace żałował, że nie miał na sobie krótkich spodenek, jak dzień wcześniej. - Kurczę, panie wybaczą, ale cały dzień paradował w spodenkach wioślarskich? - W Henley nikomu to nie przeszkadza, prawda, panno Dalrymple? - Przynajmniej nie w czasie regat. - Gdyby musiał pójść się przebrać, to zajęłoby mnóstwo czasu. Musiałby pójść drogą, nie wiedział, czy będzie jakaś łódź, która mogłaby go zabrać na drugą stronę. Ale muszę przyznać, że w wesołym miasteczku ludzie dziwnie na niego patrzyli. - W wesołym miasteczku? - Przy rzece jest wesołe miasteczko - wyjaśniła Daisy. Strącanie kokosów, karuzele, diabelski młyn i tak dalej. - Ale otwiera się dopiero po zakończeniu wyścigów powiedziała Susan. - Z powodu hałasu. - Musiała pani późno wrócić, co? - Och nie, niezupełnie. Podwieczorek zjedliśmy u mnie na kwaterze, a właściwie obiadokolację. To było dodatkowo płatne, tak jak piknik, ale mówiłam Horace'owi, że raz na jakiś czas można trochę zaszaleć. - Ma się rozumieć - zgodził się szczerze Tom. - Po podwieczorku poszliśmy do wesołego miasteczka, ale

nie zostaliśmy długo. Horace musiał iść na piechotę, żeby wrócić do rezydencji Cheringhamów. - Ależ to niemądre! - powiedziała Daisy. - Mógł przecież wrócić z nami. Dlaczego nic nie powiedział, kiedy spotkaliśmy się w wesołym miasteczku? - Nie chciał nikogo prosić o przysługę - powiedziała z godnością Susan. - Poza tym najpierw chciał mnie odprowadzić do domu. Zawsze nalega na to, by mnie odprowadzić. Och, Horace! - Jej oczy wypełniły się łzami, gdy spojrzała na nieruchomą postać na łóżku. - I jeszcze nieraz panią odprowadzi - zapewnił ją Tom, choć bardziej z nadzieją niż z pewnością, zauważyła Daisy. Oboje poczuli ulgę, gdy zjawiła się pielęgniarka z wózkiem ze śniadaniem. W tym czasie Alec pojechał do Crowswood Place. Musiał pogodzić się z faktem, że Daisy skutecznie uniemożliwiała mu sprzeciwianie się temu, by robiła to, na co miała ochotę. Na szczęście miał nowoczesne poglądy na małżeństwo, które traktował jak partnerstwo, pomyślał z kwaśną miną. Typowy, wiktoriański ojciec rodziny, który miałby Daisy za żonę, musiałby wybierać między szaleństwem a morderstwem. Ale najbardziej denerwujące było to, że musiał przyznać, że czasami okazywała się całkiem pomocna w prowadzonych przez niego sprawach, w które bez przerwy się mieszała. Gdyby nie zachowała zimnej krwi, kiedy została porzucona przez swoich współtowarzyszy na środku rzeki, nie miałby bladego pojęcia, gdzie szukać sprawcy napadu na Botta. Szkoda tylko, że tak naprawdę nie rozpoznała lorda DeLanceya. Choć szanse na to, by ktokolwiek inny w Crowswood Place interesował się Bottem, były niewielkie. Z drugiej strony, jej teoria na temat spotkania o świcie wydawała się rozsądna. DeLancey mógł pragnąć zemsty, ale czemu Bott miałby godzić się na to spotkanie? Mógł próbować przekonać DeLanceya o swojej niewinności, ale czemu miałby to robić akurat o świcie na wyspie? Czyżby chodziło o dwie różne sprawy? Ale najpierw, zdecydował Alec, musiał przekonać lorda

DeLanceya, by przyznał się, że był na wyspie Tempie. - Ernie, postaraj się, by twoje notatki z tego przesłuchania były wyjątkowo dokładne. - Zawsze takie są - powiedział Piper urażonym głosem. - To zachowaj dodatkową ostrożność. Chcę mieć na papierze moje dokładne słowa, by żaden prawnik nie mógł mi zarzucić, że okłamałem lorda DeLanceya. Jeśli będzie chciał inaczej zinterpretować to, co powiem, to będzie jego wybór. Piper uśmiechnął się. - A więc o to chodzi, co, szefie? Niech się pan nie martwi o moje notatki. Nawet jeśliby pan coś przekręcił, nie musiałbym tego zanotować. - Nie musimy od razu koloryzować - powiedział delikatnie Alec. - Rozegramy to uczciwe. Miejmy nadzieję, że znajdziemy inne dowody, nawet jeśli się nie przyzna. Jesteśmy na miejscu. Tego ranka bramy Crowswood Place były zamknięte. W pobliżu kręciły się dwie ponure postacie i Alec bez trudu rozpoznał przedstawicieli czwartej władzy. Udało mu się nawet zidentyfikować reportera z „Daily Graphic". Niestety, rozpoznanie było wzajemne. Zanim austin zdążył się zatrzymać, Dugden już tam był. - No proszę, inspektor naczelny Fletcher z Yardu powiedział radośnie, pstrykając zdjęcie, podczas gdy drugi mężczyzna podbiegł, by do nich dołączyć. - Jakiś postęp w śledztwie, o którym, chciałby nas pan poinformować, inspektorze? Przyszedł pan do jaśnie pana, by powiedzieć mu, kto załatwił jego brata? - Jeśli nawet jaśnie pan dowie się o tym pierwszy. Bądź tak dobry, Dugden, i zapukaj po stróża... O, już idzie. Kobieta, która wyszła z budynku, skrupulatnie obejrzała policyjną legitymację Aleca. Odruchowo wsunął ją do kieszeni, gdy w pośpiechu ubierał się o świcie, by wyjść do ogrodu. Poszła otworzyć bramę. - Niech się pan zlituje, panie inspektorze - błagał Dugden. - Proszę wygłosić choć oświadczenie. - Śledztwo przebiega zgodnie z planem - powiedział krótko

Alec, nie do końca zgodnie z prawdą. - Dziś po południu porozmawiam z panami z prasy w komisariacie policji w Henley, jeśli znajdę na to czas. - Jeśli znajdzie pan czas? Żadnych aresztowań? - odezwał się rozczarowanym głosem drugi z mężczyzn, gdy samochód ponownie ruszył. Biegnący obok Dugden krzyczał: - Proszę mi tylko powiedzieć, gdzie zatrzymała się załoga z Ambrose. - Nic z tego. I proszę nie wchodzić na teren prywatny, bo każę was zamknąć. - Twardy z pana zawodnik, inspektorze. - Reporterzy zostali w tyle, gdy austin nabrał prędkości na krętym podjeździe. - Banda pasożytów ci dziennikarze - powiedział Piper z dezaprobatą. - Wykonują tylko swoją pracę, Ernie. Czasami mogą być całkiem przydatni, więc chodzi o to, by się ich pozbyć, ale tak, by ich nie urazić. - Tak jak kamerdynerów - zauważył młody detektyw. - Mniej więcej. - Alec zatrzymał się przed imponującą werandą. - Jeśli się nie mylę, jesteśmy zbyt wcześnie, by kamerdyner otworzył nam drzwi. Z drugiej strony, miałem na sobie te spodnie, gdy pływałem. Nie wiadomo, czy to z powodu wygniecionych i wciąż wilgotnych spodni, czy też nie, lokaj w liberii zaprowadził ich do tego samego chłodnego pomieszczenia. I równie lodowatym tonem, co kamerdyner, zapytał: - Czy jaśnie pan się panów spodziewa? - Myślę, że lord DeLancey będzie chciał się ze mną spotkać powiedział spokojnie Alec. - Myślę, że jaśnie pan jeszcze nie zszedł na dół. - To proszę się tego dowiedzieć, dobry człowieku. A jeśli nie, proszę dać mu znać, że tu jesteśmy, dobrze? Inspektor naczelny, detektyw Fletcher, tak się nazywam, jeśli wyleciało to panu z głowy. Ze Scotland Yardu. Możemy zaczekać. Wzburzenie widoczne na twarzy lokaja wyraźnie zdradzało, że nikt nie zaprosił ich, by czekali. Jednak inspektor naczelny ze

Scotland Yardu to nie to samo co miejscowy, łatwo dający się zastraszyć policjant. Lokaj nie bardzo wiedział, co zrobić, ale na wpół stłumiony chichot Pipera przesądził sprawę. Zrobił się czerwony i wyszedł. - To nie było miłe - powiedział z uśmiechem Alec. - Zarozumiały służbista - prychnął Piper. - Widać, że ma jeszcze mleko pod nosem. Alec roześmiał się. - Ale gdybyś zapisał jego słowa w tym swoim bezcennym notesie, a potem je przeczytał, nie miałbyś się do czego przyczepić - zauważył Alec. - Dobrze, usiądź w takim miejscu, żebyś nie był zbyt widoczny, i przygotuj ołówki. Lord DeLancey nie jest może szczególnie bystry, ale nawet on musi zdawać sobie sprawę, że gdyby odmówił spotkania ze mną, mógłbym nabrać podejrzeń. Piper usadowił się na krześle pod ścianą obok drzwi. Alec podszedł do okna. Spoglądając na mało inspirujący krajobraz złożony z filarów i żółtego żwiru na podwórku, dokładnie planował to, co miał powiedzieć. Nie musieli długo czekać. Jak tylko lord DeLancey się zjawił, Alec od razu wiedział, że Daisy się nie pomyliła. Był blady, oczy miał wystraszone, a twarz pokrytą warstwą potu, choć dzień dopiero zaczął się ocieplać. Lord DeLancey się bał. Jego strach był zbyt widoczny, by można go było ukryć pod maską gniewu. - Co pan do licha ode mnie chce o tak wczesnej godzinie? To nie mogło zaczekać? Czy człowiek nie może nawet spokojnie zjeść śniadania? - Przerwałem panu posiłek? - Alec z żalem pomyślał o własnym, pustym żołądku. - Proszę mi wybaczyć. Sądziłem, że miał pan mnóstwo czasu na śniadanie, odkąd pan wrócił. - Wrócił? Do diabła, o co panu chodzi? - Znad rzeki. - Rzeki? - wykrztusił jaśnie pan. - Proszę pana, rozmawia pan nie z tym DeLanceyem, co trzeba. To mój brat był wioślarzem, nie ja. Nigdy w życiu nie spotkałby mnie pan na łódce przed śniadaniem.

- Nie? - zapytał miękko Alec. Nie wspomniał nic o łódce. Naturalnym założeniem było to, że chodziło mu raczej o spacer nad brzegiem rzeki. - To... ekscytujące przeżycie. Rzeka jest wyjątkowo piękna o świcie. Dziś rano miałem okazję osobiście się o tym przekonać. - P - pan? - głos DeLanceya zadrżał, ale jaśnie pan brnął dalej. - Dziwię się, że znalazł pan na to czas w trakcie śledztwa w sprawie śmierci Basila. Jeśli tak, bardzo się cieszę, że panu się podobało, ale to nie jest odpowiedni moment na towarzyskie pogawędki. Pańska wyprawa nad rzekę nie ma ze mną nic wspólnego. Pan mnie tam nie widział. - To prawda, nie widziałem. Ale był świadek. Lord DeLancey zwilżył językiem usta. - K - kto? - Ktoś, kto dobrze pana zna z widzenia - powiedział powoli Alec. - Ktoś, kto popłynął dalej po tym, jak Cheringham i ja zanurkowaliśmy w Tamizie, chcąc ratować Horace'a Botta. Nie był zbyt długo w wodzie, ale w końcu nie potrzeba zbyt wiele czasu, by utonąć, choć to mało istotne, ponieważ wcześniej został postrzelony w głowę. - Mogę to wyjaśnić! To nie jest tak, jak pan myśli. To była jego wina, wyłącznie jego. - Lordzie DeLancey, mam obowiązek pana poinformować, że może pan zachować milczenie. Jeśli zdecyduje się pan mówić, wszystko, co pan powie, zostanie zapisane i może zostać wykorzystane jako dowód. - Niczego nie zrobiłem - ciągnął DeLancey. - Nie mam nic do ukrycia. Miałem nadzieję, że uda mi się nie mieszać w wyjątkowo nieprzyjemną sprawę. Gazety - nie muszę chyba panu mówić, że potrafią człowiekowi zniszczyć życie bezpodstawnymi insynuacjami. - Nie, proszę pana - przyznał spokojnie Alec. Biorąc pod uwagę to, co mówiła Daisy, o strachu DeLanceya przed rozgłosem, jego wcześniejsze zaprzeczania były zrozumiałe. A więc spotkał się pan z Bottem na wyspie dziś wczesnym rankiem?

- Tak, tak. Byłem tam. Wie pan o tym. Sam pan mówił, że ktoś mnie widział. Jeśli to nie był pan ani Cheringham, kto to do diabła był? Jak on się nazywa, ten przyjaciel Cheringhama, kapitan osady z Ambrose? - Obawiam się, że tego nie mogę ujawnić, proszę pana. Dlaczego spotkał się pan z Bottem o świcie na wyspie ? - Bo mnie o to poprosił. - Powiedział dlaczego? - Mówił, że ma mi coś do powiedzenia. - To wszystko? O co mogło mu chodzić, że zgodził się pan z nim spotkać... o tak niezwykłej porze i w takim miejscu? - Miałem nadzieję, że ma jakieś informacje na temat śmierci Basila. - Które przede mną zataił? - Które chciał mi sprzedać. Ludzie tego pokroju są bardzo pazerni - powiedział z wyższością DeLancey. - Są zdolni do tego, by chcieć się dorobić na czyimś cierpieniu. Poza tym uważają policję za swoich wrogów. Alec darował sobie wyjaśnienie mu, że według policji drobni sklepikarze należeli do najbardziej wspierających i najchętniej współpracujących obywateli. - A nie podejrzewał pan, że to właśnie Bott mógł być sprawcą ataku na pańskiego brata? - zapytał. - Oczywiście, że tak! Groził Basilowi, o czym pan doskonale wie. Pozostali studenci z Ambrose są przekonani o jego winie. - Czy nie zastanowiło to pana, dlaczego chciał się spotkać w tak odosobnionym miejscu? - Nie sądziłem, że może chcieć mnie skrzywdzić, ale zabezpieczyłem się. Wziąłem ze sobą pistolet. Niestety, nie mam licencji, inspektorze - przyznał, siląc się na poufały uśmiech. - To mauzer, „Bolo”, pamiątka z czasów wojny. Przykro mi, że wziąłem go ze sobą, ale to i tak niczego by nie zmieniło. Człowiek, który pragnie popełnić samobójstwo, zawsze znajdzie sposób. Samobójstwo! Alec próbował ukryć zdumienie. Bott nie wydawał się w samobójczym nastroju, gdy wczoraj z nim

rozmawiał. Czyżby wieczór spędzony w towarzystwie osób, które były przekonane o jego winie, sprawił, że próbował odebrać sobie życie? - Proszę mi lepiej opowiedzieć, co się dokładnie wydarzyło na wyspie Tempie. - Oczywiście. Okazało się, że Bott chciał się ze mną spotkać po to, by mnie przeprosić za to, że zabił Basila. Przez przypadek, jak twierdził. Wiedział, że zostanie złapany, i postanowił się zabić. Nie chciał czekać na rozprawę i więzienie, a może i stryczek. Jego życie i tak było nieszczęśliwe, ponieważ postanowił wznieść się ponad własny poziom. Mówił, że się utopi, ale widząc w mojej dłoni mauzera, zdecydował, że łatwiej będzie się zastrzelić. Odebrał mi pistolet, postrzelił się w głowę i wpadł do rzeki. - Ale były dwa strzały, lordzie DeLancey. - A tak. Jeden strzał nastąpił, zanim odebrał mi pistolet. Kiedy już go chwycił, przez chwilę myślałem, że zmienił zdanie i zamierza pozbyć się jedynego świadka swojego wyznania, więc trzymałem palec na spuście. Pistolet wystrzelił, gdy wyrwał mi go z ręki. Ale ten strzał go nie zabił. To on trzymał pistolet, gdy przystawił go sobie do głowy. Ależ jaśnie pan się zdziwi, kiedy dowie się, że mylił się co do stanu Botta. Alec nie spieszył się, by wyprowadzić go z błędu. - Rozumiem - powiedział. - Oczywiście próbował go pan powstrzymać. - Oczywiście. Kiedy cofnął się z pistoletem, podbiegłem w jego stronę. Obawiam się, że dlatego właśnie cofnął się i wpadł do rzeki. - Zabierając ze sobą mauzera? - Tak. Nie! - Lord DeLancey poczerwieniał ze złości. Proszę mi wybaczyć, inspektorze. Ale to było okropne zdarzenie i nie chcę o tym myśleć. Ee, nie, upuścił pistolet zaraz po tym, jak wystrzelił, gdy zachwiał się i wpadł do rzeki. - Upuścił? Jest pan tego pewien? - Upuścił. Puścił. Wypadł mu z ręki - powiedział cierpko

jaśnie pan. - To dziwne. Biorąc pod uwagę to, gdzie pistolet został znaleziony, pomyślałbym raczej, że Bott powinien wpaść do łódki, a nie do wody. - Och tak. Mogę to wyjaśnić. Mówiłem już, że próbowałem o wszystkim zapomnieć. Widzi pan, byłem w szoku i niewiele myśląc, podniosłem pistolet. Jak tylko zdałem sobie sprawę z tego, co zrobiłem, wyrzuciłem go. Nie chciałem mieć z tym nic wspólnego! A więc pan go znalazł? - DeLancey udał oburzenie, ale bez większego entuzjazmu. - Z tego, co pan mówił, zrozumiałem, że wpadł do rzeki. - Przykro mi, małe nieporozumienie - skłamał Alec. Szkoda, że pan go podniósł. Pana odciski palców zakryją odciski Botta. - Wcale nie. Miałem na sobie rękawiczki. Dni może i są upalne, ale poranki są diabelnie chłodne. Jego zadowolona mina jeszcze bardziej przekonała Aleca, że w pośpiechu wymyślił sobie całą tę historię, na wypadek gdyby mimo zaprzeczeń został w jakiś sposób powiązany z historią na wyspie. Wszelkie pojawiające się luki wypełniał na bieżąco, gdy stawały się zbyt oczywiste. Nie wydawał się jednak wytrącony z równowagi sugestią o odciskach palców Botta, co sugerowałoby, że faktycznie doszło między nimi do walki. Albo nie zdawał sobie sprawy, że brak odcisków Botta świadczyłby o tym, że kłamał. Z drugiej strony, cała ta historia mogła być prawdziwa, a dziwne zachowanie jaśnie pana spowodowane wstrząsem i strachem przed rozgłosem. Jakkolwiek było, Alec nie mógł się doczekać, by usłyszeć wersję Botta na temat ich spotkania. - To na razie wszystko, proszę pana - powiedział. - Ale mogę mieć do pana więcej pytań później. Proszę dać mi znać, jeśli będzie pan opuszczał Crowswood. Może pan skontaktować się ze mną przez policję w Henley. - Jeśli pan nalega. - DeLancey wyszedł na korytarz przed Alekiem i Piperem. Gdy odwrócili się w stronę drzwi wyjściowych, chwycił Aleca za rękaw. - Niech pan posłucha, inspektorze, nie ma chyba potrzeby, by przy okazji jego

samobójstwa padło moje nazwisko, prawda? W końcu jest już po sprawie. Nic nie sprowadzi go z powrotem, a ja znajdę się w bardzo niekomfortowej sytuacji, gdy prasa się o tym dowie. - Obawiam się, że nie będę mógł pana pominąć. Będzie trzeba wyjaśnić choćby pochodzenie mauzera. - Do diabła! Czy będę musiał zeznawać? Pewnie będzie dochodzenie w sprawie śmierci. - Och, mam nadzieję, że nie - powiedział Alec, patrząc na niego znacząco. - Bott jest wprawdzie nieprzytomny, ale lekarz ze szpitala Townlands uważa, że z tego wyjdzie. Lordowi DeLanceyowi opadła szczęka, a jego twarz zrobiła się blada. Był zdumiony? Oburzony? A może zwyczajnie wściekły z powodu tego, że został wprowadzony w błąd? Wyglądał, jakby miał zaraz wybuchnąć, ale Alec nie miał zamiaru go słuchać. DeLancey z pewnością nie powiedział niczego, z czego nie mógłby się później wytłumaczyć, ale jeśli pozostawi go samego sobie, może zrobić jakiś fałszywy ruch.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY W drodze powrotnej do Henley Alec dał swojemu posterunkowemu szansę zabłysnąć. - I co o tym myślisz, Ernie? - Dał mu pan do myślenia, szefie. - A co sądzisz o jego historii? - Jak dla mnie to stek bzdur, szefie. Chociaż nie wiem, po co miałby zabijać Botta, a jeśli nie, to czemu kłamał? - Nie uważasz, że zemsta była wystarczająco dobrym motywem? - Nie w jego przypadku - powiedział ostrożnie Piper. Według mnie, za bardzo by się bał, że zostanie złapany. - Faktycznie, wydaje się dość nerwowym typem. A więc myślisz, że Bott się postrzelił, ale DeLancey z jakiegoś powodu kłamie na temat tego, jak to się stało? - Coś tu nie gra. Po pierwsze, szefie, trudno mi sobie wyobrazić, by jaśnie pan wybrał się na łódkę o tak wczesnej porze tylko dlatego, że jakiś gość, za którym nie przepada, powiedział, że ma mu coś do powiedzenia. - To rzeczywiście wydaje się mało prawdopodobne przyznał Alec. - Ale jeśli kłamie, czemu nie trzymał się wersji, że Bott się postrzelił, kiedy walczyli o pistolet, zamiast wymyślać całą tę historię z samobójstwem. - „To jedynie dodatkowe szczegóły, mające na celu zwiększenie wiarygodności brawurowej i mało przekonującej historii” - zatrzymując austina, podczas gdy kobieta - stróż otwierała bramę, Alec dostrzegł osłupiały wyraz twarzy Pipera i dodał: - Przepraszam, Ernie, to mój ulubiony cytat z Mikado (Nawiązanie do popularnej operetki z 1885 r. A. Sullivana i W.S. Gilberta The Mikado [przyp. tłum].). Sprowadza się do tego, że niektórzy ludzie czują nieodpartą

potrzebę, by ubarwiać swoje historie, wierząc, że im bardziej są skomplikowane, tym bardziej wiarygodne. - Aaa - powiedział Ernie, korzystając z ulubionej monosylaby Toma Tringa, jednocześnie próbując rozszyfrować wielosylabowe słowa Aleca. Jadąc dalej, Alec kontynuował: - Ale tak jak mówił DeLancey, miał nadzieję, że uda mu się nie mieszać w sprawę samobójstwa. Gdyby przyznał, że miał choć częściowo kontrolę nad pistoletem, gdy ten wystrzelił, trzymanie go z dala od tej sprawy nie wchodziłoby w grę. A więc o to może mu chodzić albo mówi prawdę. - Może i tak, szefie. Gdyby Bott faktycznie się przyznał, jak twierdzi lord DeLancey, jaśnie pan chyba wolałby nam o tym powiedzieć, niż do niego strzelać, prawda? W ten sposób sam uniknąłby kłopotów, a mógłby się zemścić, gdybyśmy aresztowali Botta. - To tylko pogłoski, Ernie. Przyznanie się do winy przed osobą trzecią nie jest traktowane jako dopuszczalny dowód. Nie mielibyśmy podstaw, by aresztować Botta, chyba że powtórzyłby nam swoje wyznanie. - Ale nam dałoby jakiś punkt zaczepienia - upierał się Ernie - nawet gdybyśmy nie mogli wierzyć jaśnie panu na słowo. - To prawda. Kłopot w tym, że pewnie wszystko sprowadzi się do tego: słowo DeLanceya przeciwko słowom Botta. O ile Bott wyzdrowieje i będzie mówił - Alec skrzywił się. Samobójstwo nawet nie przyszło mi do głowy. Nie zauważyłem też żadnych śladów po oparzeniu prochem na dłoni Botta, a i lekarz o tym nie wspominał. Ciekawe, czyje odciski palców, jeśli w ogóle, znalazł Tom na mauzerze? Tom Tring wrócił do szpitalnej sali swoim miękkim, kocim krokiem. Daisy podejrzewała, że w trakcie swojej nieobecności, sprawdził odciski na pistolecie. Już miała zapytać, czy znalazł coś ciekawego, ale w porę przypomniała sobie, że nie mówiła Susan o broni. - Zadzwoniłem na policję w Birmingham, panno Hopgood powiedział Tom. - Wyślą tam kogoś, by powiadomił panią i pana Bottów.

- Bardzo dziękuję, panie Tring. To o wiele lepsze niż telegram. - Budzi się? - Nie poruszył się ani nie otworzył oczu - powiedziała Daisy - ale zaczął coś mamrotać. Nic nie mogłyśmy zrozumieć. Proszę tylko posłuchać, znowu zaczyna. Tom nachylił się nad nieruchomą postacią leżącą na łóżku, przystawiając ucho do drżących ust. Mamrotanie ustało i sierżant wyprostował się, kręcąc głową. - Nie wiem, czy to, co mówi, ma sens, bo nic nie rozumiem, tak jak panienka mówiła. - Ale to chyba znaczy, że zaczyna się wybudzać, prawda? zapytała z nadzieją Susan. - Owszem, panienko. Jeśli pani pozwoli, usiądę obok niego, żebym go lepiej słyszał, gdy zacznie mówić wyraźniej. Susan niechętnie oddała mu swoje miejsce przy łóżku. Tom usiadł, wyciągnął notes i rozłożył go na masywnym, przypominającym pień drzewa udzie. - Dziękuję panienko. Dobrze, a teraz cisza. Nie chciałbym niczego przegapić. Przez kilka minut siedzieli w milczeniu, a Susan nie spuszczała oczu z twarzy chorego. Daisy słyszała wesoły głos pielęgniarki w pokoju obok. Poza szpitalnymi murami, w miasteczku panowała niedzielna cisza, dopóki nie odezwały się kościelne dzwony obwieszczające poranną mszę. Niemożliwe czuła się tak, jakby od czasu gdy się obudziła, minęło co najmniej sto lat! Poranny spacer wydawał się doskonałym pomysłem. Pół godziny skradzione z tego, co zostało z ich weekendu. Gdyby tylko nie przyjęli z Alekiem zaproszenia Cherry'ego, by popływać po rzece! Ale Cherry mógłby sam nie uratować Botta. Bott prawdopodobnie by zginął i nikt by się nie domyślił, że lord DeLancey miał cokolwiek wspólnego z jego śmiercią. Daisy zastanawiała się, jak Alecowi poszło z DeLanceyem. Nie była w stanie stuprocentowo go zidentyfikować, więc jedyne, co musiał zrobić, to zaprzeczyć, że był na wyspie, i trzymać się tej wersji. Alec byłby wtedy w kropce.

W takiej sytuacji musieliby polegać na wersji Botta, o ile odzyska rozum i mowę, i będzie chciał mówić. Daisy umierała z ciekawości, by dowiedzieć się, co się wydarzyło na wyspie Tempie. Gdyby zjawili się pięć minut wcześniej, mogliby wszystko... - Nie! - Bott wystrzelił nagle w górę, choć oczy miał nadal zamknięte. - Nie! Proszę! Nie umiem pływać - krzyczał wysokim, spanikowanym głosem. - Horace! - Susan podbiegła do niego. Tom ją odsunął. - Spokojnie, panienko. Cały czas śpi i coś mu się śni. Nie należy go tak nagle budzić. Niech pani usiądzie i pozwoli mi się nim zająć. - Delikatnie, ale stanowczo położył Botta z powrotem na poduszce. - Wszystko dobrze, synu, jesteś już bezpieczny. Kiedy sierżant uspokajał Botta, Daisy uspokajała Susan. - Wiemy już, że może się ruszać i wyraźnie mówić, a więc wygląda na to, że ani rana, ani brak tlenu nie uszkodziły mózgu. Po prostu śni mu się jakiś koszmar. - Pewnie tak. Pewnie śni mu się to, jak ten brutal DeLancey wepchnął go do wody. Przez chwilę Daisy zastanawiała się, jakim cudem Susan wie o wydarzeniach na wyspie. Ale po chwili zdała sobie sprawę, że dziewczyna mówi o ataku Basila DeLanceya po wyścigu eliminacyjnym o puchar Tamizy. Czy to właśnie śniło się Bottowi, czy też na wyspie rozegrała się podobna scena? Czemu, czemu, czemu Cedric DeLancey miałby zaatakować Botta? Może działał w samoobronie - ale po co Bott miałby atakować lorda DeLanceya? Po co w ogóle się tam spotkali? Daisy czuła, że to wszystko nie ma sensu, i była zachwycona, gdy Tom ostrożnie powiedział: - Chyba faktycznie się budzi. Gdy powieki Botta zaczęły drgać, Susan rzuciła się na drugi koniec łóżka, naprzeciwko sierżanta. Chwyciła Botta za rękę i powiedziała zdenerwowanym głosem: - Jestem przy tobie, Horace. To ja, Susan. Nie pozwolę, by ktokolwiek się nad tobą znęcał.

- Ależ panienko - powiedział oburzonym głosem Tom. - Nikt nie zamierza tu nikogo napastować. Ale jeśli chce pani zostać, musi być pani cicho, kiedy zacznę zadawać pytania. Susan posłała Daisy błagalne spojrzenie. - Nie pozwolę, by ktokolwiek się nad nim znęcał - obiecała Daisy. - Choć pan Tring nie ma w sobie nic z despoty. Bujne, siwe wąsy Toma zadrgały. Uśmiechnął się do niej, a oczy mu zalśniły. - To samo tyczy się pani, panno Dalrymple. Jedno słowo za dużo i panią wyproszę. I nie jestem wcale pewien, czy szef pozwoliłby pani zostać. Mając co do tego poważne wątpliwości, Daisy jedynie się uśmiechnęła. Przysunęła do nocnej szafki krzesło dla Susan, która usiadła, nie puszczając ręki Botta i nie spuszczając z niego wzroku. Drugą ręką Bott dotknął bandaża i jęknął. - Moja głowa! Boli jak cholera. - Horace! - Przepraszam, Susie. - Otworzył wreszcie oczy i posłał jej słaby uśmiech. - Jak diabli. Co się stało? - To właśnie chcemy wiedzieć - powiedział Tom Tring. - Nic pan nie pamięta? - zapytała zrozpaczona Daisy, ale Bott wpatrywał się tylko w Toma. - Policja! - jęknął. - Detektyw sierżant Tring, prawda? Co się dzieje? Gdzie ja jestem? - Jest pan w szpitalu - powiedział Tom, rzucając Daisy i Susan ostrzegawcze spojrzenie. - Został pan na wpół żywy wyciągnięty z Tamizy. Chcemy się dowiedzieć, co pan tam robił. Bott zamknął oczy. - Z Tamizy? Wpadłem? - powiedział powoli. Zmarszczył jedyny widoczny fragment czoła i skrzywił się, ponownie dotykając głowy. - Do licha, już pamiętam! DeLancey! - Nie, Horace, to było przedwczoraj. - Panno Hopgood, proszę nie przeszkadzać! - Ten drugi DeLancey, Susie. Na Boga, nie pozwolę, by uszło mu to płazem!

- Pamięta pan, gdzie pan był, panie Bott? - Na wyspie Tempie, sierżancie. Pamiętam każdy... O Boże, chyba będę wymiotował. Gdy Susan sięgnęła po stojącą na stoliku miskę, Tom pomógł mu usiąść. - Zdaje się, że opił się pan wody z Tamizy. Teraz poczuje się pan znacznie lepiej. Daisy, robiąc co w jej mocy, by nie słyszeć nieprzyjemnych odgłosów, zadzwoniła po pielęgniarkę. Po chwili zjawiła się sama siostra dyżurna. Sprawną ręką wytarła Bottowi twarz i podała mu wodę, by przepłukał usta, przykryła miskę i wyciągnęła z szafki czystą. - Jak się pan czuje, młody człowieku? - Chyba... żołądek jest już w porządku, ale trochę. .. kręci mi się w głowie. - Niech się pan położy. Pewnie musi pan zostać, sierżancie, ale proszę go więcej nie niepokoić rozmową, a wy, młode damy... - Nie! - Bott chwycił Susan za rękę i ponownie opadł na poduszki. - Położę się siostro, ale proszę nie kazać jej wychodzić. I chcę porozmawiać z panem Tringiem. Muszę z nim porozmawiać. Będę bardziej niespokojny, gdy tego nie zrobię, naprawdę. Siostra zbadała mu puls, dotknęła niezabandażowanego fragmentu czoła i kiwnęła głową. - Zgoda, ale jeśli znowu poczuje pan zawroty głowy albo mdłości, albo będzie pan miał gorączkę, czy będzie pana cokolwiek bolało, albo zacznie pan kaszleć, proszę mnie natychmiast powiadomić. - Wezwiemy siostrę - obiecała żarliwie Susan. - Wrócę za parę minut, żeby zobaczyć, jak się czuje. Proszę się nie denerwować, panie Bott. Musi pan zachować spokój. Bott zaczekał, aż drzwi się za nią zamknęły, i wybuchnął: - Zachować spokój! To trochę trudne dla kogoś, kto był ofiarą próby morderstwa! - Horace, o czym ty mówisz? - zapytała zdumiona Susan. - Panno Dalrymple, myśli pani, że on bredzi? Może

powinnam zawołać siostrę? - Nie, proszę tego nie robić. Obawiam się, że on nie bredzi. - A wy, młode damy, za chwilę stąd wyjdziecie - powiedział surowo Tom - jeśli nie będziecie trzymać języka za zębami. Wie pani co, panno Dalrymple, może będzie pani robiła dla mnie notatki? - Bezczynność prowadzi do złego...? - Daisy wzięła od niego notes i ołówek. Mrugnął do niej okiem, po czym odezwał się do . Botta: - Proszę mówić dalej. - Wyciągnął pistolet i kazał mi wskoczyć do rzeki powiedział Bott, głosem zdradzającym wcześniejszy szok. Mówiłem mu, że nie potrafię pływać, a on powiedział, że o tym wie. Był przy tym, jak jego brat wepchnął mnie do wody. Chciał, żebym zginął! Cóż, nie miałem zamiaru go słuchać, może być pan tego pewien. Byłbym skończonym głupcem, gdybym tam wskoczył i się utopił, kiedy nie mógł do mnie strzelić. Przynajmniej tak myślałem. - Dlaczego? - Wytłumaczyłem mu, że przeszyte kulami ciało trudno będzie wytłumaczyć jako wypadek. Powiedział, że nikt go z tym nie powiąże, ale zaczynał się denerwować. Chyba nie spodziewał się, że będę stawiał opór: jaśnie pan rozkazuje, a poddani wykonują rozkazy! - prychnął Bott, a Daisy przypomniała sobie „poddanych”, którzy zginęli na rozkaz lorda DeLanceya na wojnie. - Nie chciał mnie zastrzelić - kontynuował Bott. - Zaczął bredzić coś o tym, że postrzelenie to o wiele gorsza śmierć niż utonięcie. Wymachiwał pistoletem jak dmuchawką do strzelania grochem. Krzyknąłem, żeby uważał, ale wystrzelił w powietrze. A ja wciąż nie chciałem wskoczyć do rzeki. Potem chyba stracił głowę. Wycelował prosto we mnie. Zrobiłem kilka kroków w tył. Nie mogłem nic zrobić, celował we mnie z pistoletu, choć do końca nie wierzyłem, że we mnie strzeli. - Ale to zrobił. - Bott ostrożnie dotknął bandaża. - Albo trzęsła mu się ręka, albo jest fatalnym strzelcem,

inaczej nie rozmawiałbym teraz z wami. - Och, Horace! - Już dobrze, Susie. Upiekło mi się, boli mnie tylko głowa. - Ale mimo tego, że spudłował, omal nie utonąłeś! - Może o to mu właśnie chodziło. Miał nadzieję, że wystraszy mnie na tyle, że się utopię, a to draśnięcie było tylko pomyłką. Tak czy siak, dopilnuję, by zgnił w więzieniu! - warknął Bott. Susan już miała otworzyć usta, gdy Tom podniósł do góry rękę. - Jak to się stało, że pan wpadł do rzeki? - zapytał. - To znaczy lord DeLancey pana wepchnął czy wrzucił, gdy był pan już nieprzytomny? - Nie sądzę - przyznał niechętnie Bott, najwyraźniej nie chcąc, by wątpliwości przemówiły na korzyść DeLanceya. - Z tego, co pamiętam, straciłem równowagę, gdy się cofałem, kiedy trafiła mnie kula. Przewróciłem się do tyłu i wpadłem do wody. Ale nie mogę tego przysiąc. Zakręciło mi się w głowie. Nie pamiętam momentu, gdy wpadłem do wody, musiałem być już nieprzytomny. Dla Daisy fakt, że oparł się pokusie, by oskarżyć DeLanceya o wepchnięcie czy wrzucenie do Tamizy, brzmiał bardzo wiarygodnie. Była skłonna mu uwierzyć. Nie miał czasu, by wymyślić tę historię. Poza tym było oczywiste, że był ofiarą. Umierała za to z ciekawości, by dowiedzieć się, dlaczego lord DeLancey chciał zabić Botta. Chciała o to zapytać już od dłuższego czasu, ale była pewna, że Tom Tring natychmiast by ją odesłał, gdyby mu przerwała, chociaż Susan pozwolił mówić. Sierżant miał jednak własne metody działania. Susan znowu chciała coś powiedzieć, gdy Tom podniósł rękę, by ją powstrzymać. - Dobrze, proszę pana - powiedział. - A dlaczego spotkał się pan z lordem DeLanceyem na wyspie Tempie o tak wczesnej porze? - Na jego prośbę, sierżancie. Po rozmowie z inspektorem naczelnym Gladstone przekazał mi wiadomość, którą znalazł na stole w holu, na której było moje nazwisko. Była to kartka

wyrwana z notesu. Było na niej napisane: „Muszę z panem porozmawiać” i zaproponowana godzina i miejsce spotkania. To wszystko. Żadnych uprzejmości dla mnie. - Była podpisana? - Nie, ale domyśliłem się, od kogo może być. Gdyby chciał ze mną porozmawiać ktoś, kto był w domu, nie zostawiałby dla mnie kartki ani nie proponował tak mało dogodnego miejsca spotkania. Słyszałem też, jak Wells wspominał, że DeLancey zjawił się tego popołudnia w rezydencji. To nie było trudne do wydedukowania. - A czemu lord DeLancey chciał z panem rozmawiać? Spokojne pytanie Toma zostało przyjęte milczeniem. Daisy zerknęła w górę. Spojrzenie Botta zrobiło się nerwowe. - Nie wiem - powiedział opryskliwie. - Pewnie dlatego, że nie było mnie w domu, gdy rozmawiał z resztą załogi o swoim bracie. - Ale nie musiał pan od razu chodzić na wyspę, prawda? Łagodne, spokojne nastawienie Toma nie zmieniło się ani trochę. Wydawał się niemal tępawy, choć Daisy doskonale wiedziała, że było to bardzo mylące. - Jestem pewien, że musiał się pan domyślić lub wydedukować, że chodziło o coś więcej. Inaczej by się pan tam nie zjawił. - Ja nic nie wiem, mówię panu - teraz Bott wydawał się rozdrażniony. - Musi mnie pan tak męczyć? Parę godzin temu omal nie zginąłem. Nie mam siły na przesłuchanie. - Proszę go zostawić w spokoju! - krzyknęła Susan. - Nie widzi pan, że źle się czuje? Boli cię coś, Horace? Masz gorączkę? - położyła mu rękę na czole. - Mam wezwać siostrę? - Nie! Na litość boską, przestań robić ceregiele, Susan. - Może poczuje się pan lepiej, gdy napije się pan wody. Jestem pewien, że zaschło panu w gardle od tego gadania. Bott niechętnie kiwnął głową i Tom pomógł mu się podnieść, a Susan podała mu szklankę wody z nocnej szafki. Pił łapczywie, a potem zaczął narzekać. - Smakuje jak woda z Tamizy. - Pewnie pochodzi prosto z rzeki. Jeszcze tylko jedno czy

dwa pytania i dam panu spokój. Musi pan zrozumieć, że musimy wiedzieć, czemu zgodził się pan spotkać z lordem DeLanceyem. Nie szantażował pana przypadkiem? - Szantażował mnie? - prychnął Bott, wyraźnie rozbawiony. - A co ja do licha takiego mam, na czym. mogłoby mu zależeć? Poza tym wszystko się panu pokręciło, prawda? To szantażyści są zazwyczaj atakowani przez swoje ofiary. - Ale mogło być też tak - powiedział znacząco Tom - że to pan go zaatakował, a on strzelił w obronie własnej. - No nie, proszę nie robić ze mnie złoczyńcy! - krzyknął Bott. - Jeśli już musi pan wiedzieć, bał się, że to ja zacznę szantażować jego. Poszedłem na wyspę po to, by roześmiać mu się w twarz, gdyby próbował mnie przekupić, bym siedział cicho. Z tym że on wcale nie chciał mnie przekupić, on chciał mnie zabić. - A co takiego pan wie na temat lorda DeLanceya, czego wolałby nie ujawniać? Nastąpiło długie milczenie. Daisy odkryła, że wstrzymała oddech. Wydawało jej się, że Susan zrobiła to samo. Tom cierpliwie czekał. W głowie Botta toczyła się wyraźna walka, widoczna na jego twarzy. - Powiem wam! - wybuchnął w końcu. - Cedric DeLancey zabił swojego brata!

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY - To były jego dokładne słowa? - krzyknął Alec. Daisy zerknęła na własne zapiski, czyli niepowtarzalną wersję stenografii Pitmana. Ponieważ nikt inny nie mógł jej rozczytać, a Alec chciał mieć dokładny raport, chcąc nie chcąc musiał zaprosić ją na naradę ze swoim sierżantem w dyżurce pielęgniarek. Nie miał innego wyjścia. Tom nie chciał zniechęcić Botta, zapisując każde jego słowo, a Alec przyznał, że nie spodziewał się, że Bott tak szybko dojdzie do siebie i będzie aż tak chętny do mówienia. - Cedric DeLancey zabił swojego brata - powtórzyła Daisy. Po tym wyznaniu Bott nie chciał już powiedzieć ani słowa. Potem przyszła siostra i wygoniła sierżanta Tringa i mnie. Ale pozwoliła Susan zostać. Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby udało jej się go przekonać, że musi czymś poprzeć takie wyznanie. - Nie wspominając już o tym, że powinien mi wyjaśnić, czemu wcześniej o tym nie wspomniał - powiedział ponurym głosem Alec. - Tom, a co z mauzerem? - Dokładnie wypolerowany, szefie - twarz Toma pozostała niewzruszona. - Nie ma na nim żadnych śladów czy smug? A zatem nie mogło dojść do walki? - Chyba że obydwie strony miały na sobie rękawiczki. - DeLancey twierdzi, że miał rękawiczki. Bott nie, przynajmniej nie miał ich na sobie, gdy go wyciągnęliśmy. Nie sądzę, by był w rzece na tyle długo, by woda zdążyła je zmyć. - Lord DeLancey twierdzi, że walczyli o pistolet? - zapytała Daisy. - Mówi, że pan Bott wziął od niego pistolet i się postrzelił poinformował ją Piper. - Samobójstwo! Nie wyglądał na człowieka, który właśnie

usiłował popełnić samobójstwo, prawda, panie Tring? - Nie, panienko. Czy lord DeLancey powiedział, dlaczego pan Bott chciał się zabić, szefie? Alec skrzywił się, zerknął na Daisy i westchnął. - Czuł się winny i bał się stryczka. Dobrze, możecie chyba usłyszeć całą resztę. - I po mistrzowsku przekazał im w pigułce swoją rozmowę z DeLanceyem. - Czy o czymś zapomniałem, Ernie? Piper zerkał na swoje doskonałe notatki, gdy Alec mówił. - Nie, szefie. Tyle tylko, że lord DeLancey drżał ze strachu, że sprawa wycieknie do prasy, tak jak poprzednim razem. - Wydaje się, że na niczym innym mu nie zależy powiedziała Daisy. - Jeśli chcecie znać moje zdanie, cała ta historia wydarzyła się tylko dlatego, że DeLancey bał się rozgłosu. O to właśnie pokłócił się z Basilem po wyścigu eliminacyjnym o puchar Tamizy, więc jeśli prawdą jest, że go zabił... Jest tylko jeden sposób, w jaki Bott mógł się o tym dowiedzieć, prawda, Alec? - Tylko jedno przychodzi mi do głowy. Dobrze, o ile nie będzie to zagrażać jego zdrowiu, muszę usłyszeć od niego resztę tej historii. Lepiej porozmawiam z siostrą. - A ja pogadam z Susan - zaproponowała Daisy i wymknęła się z pokoju, zanim Alec zdążył zaprotestować. Zapukała do drzwi pokoju Botta. Otworzyła je, a Susan zerknęła jej przez ramię i przekonawszy się, że jest sama, cichym głosem zaprosiła ją do środka. - Jak on się czuje? - wyszeptała Daisy. Bott leżał na plecach, z zamkniętymi oczami, ale jego policzki zdążyły już nabrać nieco koloru, choć nie wydawał się rozgorączkowany. Nie sprawiał już też wrażenia, jakby śmierć pukała do jego drzwi. Daisy pomyślała, że miał sporo szczęścia, że nie zginął i nie został poważnie ranny w wyniku postrzału i że był przy nim ktoś, kto wyciągnął go z Tamizy. Wiedział, kto go uratował? Ani ona, ani Tom Tring o tym nie wspomnieli i nie mówiła nic Susan. Może poczucie wdzięczności skłoni go do rozmowy z Alekiem. - Boli go głowa - powiedziała Susan. - Siostra dała mu jakieś

tabletki, chyba fenacetynę. Fenacetyna, prawdopodobnie środek przeciwbólowy, ale chyba nie nasenny, z tego co Daisy wiedziała. Podniosła nieco głos. - To dobrze, na pewno czuje się już lepiej. Będzie mógł porozmawiać z inspektorem Fletcherem. - Kątem oka zauważyła, że powieki Botta zadrgały. - Mówiłam mu, że będzie musiał, ale on nie chce. - Nie? Cóż, pani zna go lepiej niż ja, ale pomyślałam, że będzie chciał podziękować człowiekowi, który uratował mu życie. - Uratował mu życie? - krzyknęła Susan. - Tak, nie wiedziała pani? Pewnie o tym nie wspomniałam. Byliśmy dziś rano na rzece, w chwili gdy wpadł do wody, i pan Fletcher wskoczył do rzeki, by go wyciągnąć. - Nie było potrzeby komplikować sprawy udziałem Cherry'ego. Ratunek w pojedynkę wydawał się bardziej imponujący. - Naprawdę? - Tak. Więc nie sądzi pani, że będzie chciał wyrazić swoją wdzięczność? Chyba że... O rany! Może wcale nie jest wdzięczny. Może prawdą jest to, co mówi lord DeLancey, że pan Bott próbował popełnić samobójstwo. - Wcale nie! - krzyknął Bott. Daisy odwróciła się i posłała mu chłodne spojrzenie. - Nie? Ale czemu ktoś miałby wierzyć panu, a nie jemu, skoro nie chce pan wytłumaczyć swoich słów, że to on zabił Basila? - Dobrze, powiem - powiedział z grymasem Bott. W tym momencie do środka wpadł Alec. Siostra zatrzymała się na progu, a Tom i Piper zerkali jej przez ramię. - Ktoś tu krzyczał! - Alec szybkim spojrzeniem ogarnął cały pokój, zbyt mały, by ukryć intruza. Jego wzrok spoczął na Daisy. Posłała mu triumfalny uśmiech. - Nie ma się o co martwić - powiedziała. - Z przyjemnością zawiadamiam, że pan Bott czuje się już na tyle dobrze, by opowiedzieć dalszą część historii.

Siostra przeszła obok Aleca i położyła dłoń na czole Botta. - Jest pan dość rozpalony. - Chwyciła go za nadgarstek. Jest pan pewien, że czuje się pan na siłach? - Tak - powiedział krótko. - Cóż, pański puls wydaje się dość mocny i stabilny. Dziesięć minut, inspektorze. - Zerknęła na zegarek przyczepiony do fartucha i wymaszerowała z pokoju. Tom i Piper zrobili jej przejście, niczym Morze Czerwone rozstępujące się przed Mojżeszem. - Dobrze - powiedział Alec. - Piper, wejdź do środka, będziesz robił notatki. Drogie panie... - Nigdzie się stąd nie ruszę - powiedziała stanowczo Susan. - Susie, nic mi... - Nie kłóć się ze mną, Horace. Zostaję i tyle. - Wyciągnął do niej rękę i dziewczyna podeszła bliżej, by ją uścisnąć. - Panie Fletcher - powiedział łagodnie, wprawiając Daisy w zdumienie - to, co mam do powiedzenia, nie będzie przyjemne dla panny Hopgood. Będę wdzięczny, jeśli pozwoli pan pannie Dalrymple zostać i jej towarzyszyć. Alec zamknął oczy i poruszył bezgłośnie ustami, jakby błagał niebiosa o wybaczenie albo bardzo szybko liczył do dziesięciu. Po chwili otworzył oczy. - Jak pan sobie życzy, panie Bott. Sierżancie Tring... Podszedł do drzwi i szepnął coś do Toma, który po chwili wyszedł. Zamknąwszy drzwi, Alec stanął w nogach łóżka. - Panie Horace Bott, muszę pana uprzedzić, że wszystko, co pan powie, zostanie spisane i może zostać użyte jako dowód w sądzie. - Nie zrobiłem niczego, co byłoby niezgodne z prawem. Może pan tego użyć przeciwko lordowi DeLanceyowi. - A zatem? - Po pierwsze, chciałbym panu podziękować - powiedział Bott niezbyt uprzejmym głosem. - Panna Dalrymple powiedziała, że to pan uratował mi życie. - Pomagałem jedynie panu Cheringhamowi wyciągnąć pana na brzeg.

- Cheringhamowi? Cóż, i tak panu dziękuję. Nie próbowałem się zabić. - Cieszę się, że to słyszę. Twierdzi pan, że lord DeLancey próbował pana zabić, by pana uciszyć? - Zgadza się. - Ponieważ był pan świadkiem tego, jak zaatakował brata? - Słyszałem, jak kłócili się w hangarze Cheringhamów w środku nocy - powiedział z wyraźną rozkoszą Bott. Oczywiście, to musiało być to, pomyślała Daisy. Alec szybko skinął głową, więc pewnie myślał podobnie. - Lord DeLancey pana widział? - zapytał. - Chyba nie, ale wszyscy byli przekonani, że tam poszedłem, więc pewnie też w to wierzył. - Jest pan gotowy przysiąc, że słyszał pan braci DeLanceyów? - Znam - a raczej znałem - głos Basila aż za dobrze, a człowieka, na którego krzyczał, nazywał Ceddie. - To bardzo poważne oskarżenie, panie Bott. Rozumie pan, że potrzebuję więcej informacji. Zacznijmy od tego, co dokładnie mówili. - Nie pamiętam dokładnie słów. Ceddie mówił, że mieli szczęście, że wyścig eliminacyjny Ambrose odbywał się jako pierwszy i nie zainteresował reporterów. Inaczej by w gazetach nie pisano o niczym innym jak o ataku Basila na mnie. Ale gdybym zjawił się w hangarze, a on ponownie by mnie zaatakował, z pewnością wniósłbym sprawę do sądu, a tego nie dałoby się już ukryć przed prasą. - Jaka była odpowiedź Basila? - zapytał Alec. Bott oblał się rumieńcem. - Jego słowa były dla mnie bardzo obraźliwe. Nie może pan oczekiwać, że je powtórzę. Potem kazał Cedricowi pilnować własnego nosa i nie wtrącać się w coś, co nie było jego sprawą. Cedric krzyknął, że to była jego sprawa. Podczas nieobecności ojca był głową rodziny i czy to się Basilowi podobało, czy nie, miał się go słuchać. Basil powiedział, że nie będzie się płaszczył przed tchórzem. Kazał Cedricowi się wynieść, bo inaczej pożałuje. Myślałem, że Cedric, a może

obaj, wyjdą, więc sobie poszedłem. Ale wtedy musiało dojść między nimi do bójki. - Czemu nie powiedział mi pan o tym wczoraj, panie Bott? Zatajanie informacji przed policją to poważne wykroczenie. - Byłem pewien, że sam pan wpadnie na trop Cedrica DeLanceya, bez mojej pomocy. Do tego czasu robiłbym tylko za kozła ofiarnego, gdyby pan wiedział, że kręciłem się w pobliżu hangaru. Pewnie nawet nie szukałby pan dalej, prawda? - Nie mam w zwyczaju szukać kozłów ofiarnych - powiedział chłodno Alec. - A co pan robił w pobliżu hangaru w środku nocy? Patrząc na niego spode łba, Bott powiedział: - Jestem pewien, że sam pan na to wpadnie, inspektorze. - Och, Horace! - Susan wydała z siebie zrozpaczony okrzyk. Odwrócił od niej głowę. - Mogę się chyba domyślać - zgodził się Alec. - Poszedł pan uszkodzić łódź czwórki. - Och Horace, obiecałeś, że tego nie zrobisz! - wyrwała rękę z jego uścisku. - I nie zrobiłem, prawda? - warknął ostro. - Co sprawiło, że pan o tym pomyślał? - zapytał Alec. - To znaczy, żeby w ten właśnie sposób zemścić się na Basilu DeLanceyu? - To było w wesołym miasteczku - powiedziała Susan, gdy stało się jasne, że Bott nie ma zamiaru odpowiedzieć. Staliśmy za panną Cheringham i panem Friethem w kolejce na diabelski młyn. Nie widzieli nas. Panna Cheringham zapytała pana Frietha, czy był pewien, że Horace nie uszkodzi łodzi. - Słyszała pani odpowiedź pana Frietha, panno Hopgood? - Tak, powiedział, że pan DeLancey to sobie ubzdurał. Nie wierzył, by Horace chciał zaszkodzić jemu, panu Cheringhamowi i panu Fosdyke'owi tylko po to, by zemścić się na panu DeLanceyu. A Horace obiecał, że tego nie zrobi. - Nie miałem takiego zamiaru - warknął Bott. - Dlaczego zmienił pan zdanie, panie Bott?

- Chyba i tak bym tego nie zrobił. - Bott zamknął oczy i odezwał się ponurym, monotonnym głosem: - Tyle tylko, że... Wróciłem do domu i poszedłem do swojego pokoju. Wszyscy wiedzieli, że rano zostałem wrzucony do rzeki i musiałem wracać kawał drogi na piechotę z Henley, ale żaden z tych dr... Nikt nie przyszedł zobaczyć, czy wszystko u mnie w porządku, nie mówiąc już o tym, by zapytać, czy nie chciałbym dołączyć do nich na dole. Siedziałem tam i kipiałem ze złości, aż w końcu przestałem logicznie myśleć. Wtedy postanowiłem, że jeszcze im pokażę. To było głupie. Chyba i tak bym tego nie zrobił. Po jego wyznaniu nastąpiła cisza, podczas której Susan ponownie wzięła go za rękę i ją uścisnęła. Daisy, która sama czuła ogromne wyrzuty sumienia, że nie zapytała go o samopoczucie, zerknęła na Aleca. Spoglądał na Botta z takim współczuciem, że zaczęła się zastanawiać, ile sam wycierpiał z powodu tych, którzy uważali się za lepszych od niego. Wynagrodzi mu to wszystko, gdy już będą po ślubie, przysięgła uroczyście. Po chwili Alec ponownie przywdział zawodową maskę. - Żeby już wyjaśnić do końca wszystkie wątpliwości, panie Bott - zaczął rzeczowym tonem, jak pan zamierzał przedziurawić łódź? - Myślałem o tym, żeby użyć bosaka, ale nie byłem pewien, czy po ciemku znajdę go w hangarze. Świecił księżyc ale nie pamiętałem, czy są tam jakieś okna. Pomyślałem, że gdy otworzę drzwi, będę miał dość światła, by dojść do łodzi. Wziąłem więc jeden ze swoich śledzi i młotek. - Nie znaleźliśmy młotka. - Nie. - Bott otworzył oczy i posłał mu cierpki uśmiech. Spanikowałem i rzuciłem śledzia w krzaki, myśląc że DeLanceyowie wychodzą i mogą mnie złapać. Ale zachowałem dość rozsądku, by zatrzymać mój jedyny młotek. - Bardzo słusznie. - Wierzy mi pan? - zapytał zdumiony Bott. - We wszystko? - Skłaniam się ku temu. Szkoda tylko, że nie mamy żadnych konkretnych dowodów na to, że lord DeLancey był w to

zaangażowany. Tamtej nocy też musiał mieć na sobie rękawiczki. - Typowe dla takiego mięczaka. - A co z jego liścikiem? - odezwała się Daisy. - To byłby dowód na to, że zaproszenie, by spotkać się na wyspie, faktycznie wyszło od niego. Alec odwrócił się na pięcie i przeszył ją wzrokiem, choć nie był zły, że mu przerwała. W namyśle zmrużył swe szare oczy. W tym momencie otworzyły się drzwi i siostra wsunęła do środka głowę. - Już czas, żeby mój pacjent trochę odpoczął, inspektorze. Naprawdę nalegam. - Jeszcze tylko chwilę, siostro. Panie Bott, nie miał pan przy sobie liściku, gdy wyciągnęliśmy pana z wody. Co pan z nim zrobił? - Wyrzuciłem do kosza w swoim pokoju. - Dziękuję za pańską pomoc i pani, panno Hopgood. Oddaję go w pani ręce, siostro. Chodźmy, Piper. Alec zamaszyście wyszedł z pokoju, Piper podreptał za nim, a Daisy truchtała obok, by dotrzymać im kroku. Mocno zamknęła za sobą drzwi. Alec odwrócił się, zobaczył ją i powiedział: - Nie zostaniesz, by dotrzymać pannie Hopgood towarzystwa, Daisy? - Już mnie nie potrzebuje. Bott odzyskał przytomność i skończyłeś go przesłuchiwać. Poza tym nie chcę tu utknąć, skoro wychodzisz. Kiedy dzwoniłam, Gladstone powiedział, że Tish czuje się lepiej, ale chcę się z nią zobaczyć i powiedzieć jej, że z Bottem już lepiej. - Raczej nie chcesz, by ominęło cię to, co ma się wydarzyć? - To też - powiedziała z promiennym uśmiechem. Posłał jej cierpki uśmiech. - Cóż, nie mam czasu na kłótnie. Ernie, chcę żebyś tu został i pilnował drzwi Botta. Niedługo powinien dołączyć do ciebie posterunkowy z Henley, wysłałem sierżanta Tringa, żeby po kogoś zadzwonił. Wątpię, by lord DeLancey ponownie próbował zabić Botta w tak publicznym miejscu, ale nigdy nic nie wiadomo.

- Jasne, szefie. Mam go aresztować, jeśli się zjawi? - Tylko wtedy, gdyby udało mu się jednak zmylić twoją czujność i byłbyś świadkiem napaści na życie Botta. W przeciwnym razie spróbuj go jakoś zatrzymać aż do mojego powrotu. Gdyby ci się nie udało i jednak by wyszedł, zadzwoń do mnie do rezydencji Cheringhamów. - Jasne, szefie. - Dobry z ciebie policjant. Chodźmy, Daisy. - Szybkim krokiem ruszył wzdłuż korytarza. - Naprawdę myślisz, że lord DeLancey może ponownie zaatakować Botta? - zapytała, truchtając u jego boku. - Nie, jeśli zachował resztki zdrowego rozsądku, chociaż wydaje się skłonny do tego, by tracić głowę. - To właśnie przez to wpakował się w kłopoty w czasie wojny - wysapała Daisy. Alec spojrzał na nią, unosząc do góry brwi, i zwolnił kroku. - Naprawdę? Lepiej opowiedz mi całą historię, skoro jest już podejrzany. - Wiem tylko to, co mówiła mi Tish. Cherry mówił, że lord DeLancey spanikował i doprowadził do rozbicia swojego oddziału, a sam był wtedy na tyłach i jako jedyny wyszedł z opresji bez szwanku. Przeżyło tylko dwóch czy trzech żołnierzy. Sprawa została wyciszona dzięki pozycji jego ojca, ale dlatego tak bardzo boi się plotek. - Raczej jest tchórzem, który traci głowę w obliczu zagrożenia. - Nic na to nie poradzi, że się boi - upierała się Daisy, ze zdumieniem odkrywając, że broni Cedrica DeLanceya. - Nie prosił się o to, by wysłać go na wojnę. To znaczy, że pewnie mógł zostać w domu, gdyby się o to postarał, biorąc pod uwagę, że lord Bicester jest członkiem rządu, ale presja społeczna była wtedy olbrzymia. Michael mówił, że o wiele więcej odwagi wymagało sprzeciwienie się opinii społecznej... - Michael? - Alec zatrzymał się wpół kroku i spojrzał na nią, marszcząc ciemne, krzaczaste brwi. - Mężczyzna, z którym byłam zaręczona. Był świadomym

obdżektorem (Obdżektor - uchylający się od służby wojskowej z przyczyn moralnych lub religijnych [przyp. tłum.].). Nie musisz patrzeć z taką pogardą. - Daisy zamrugała oczami, by powstrzymać łzy. - Wstąpił do oddziału ratunkowego FAU (Friends' Ambulance Unit ochotniczy oddział ratunkowy działający w czasie I wojny światowej [przyp. tłum.].) i mina piechotna rozerwała go na strzępy. Biorąc ją za ręce, Alec powiedział cicho: - Przepraszam, wcale nie patrzyłem z pogardą. Musisz mi to wyjaśnić... ale nie teraz. - Nie, to ja przepraszam, nie chciałam teraz o tym mówić. - Pociągnęła nosem. - Zobacz, nadchodzi pan Tring. Szybko uścisnął jej dłoń i po chwili głowę miał ponownie zaprzątniętą sprawą. Długimi susami podbiegł do swego sierżanta. - Właśnie miałem sprawdzić, czy siostra zdążyła już pana przegonić, szefie. Co teraz? - Najwyższy czas, Tom. Wracamy do Bulawayo. - Jasne, szefie. Człowiek z Henley jest już w drodze. Nie jedziemy do Crowswood Place? - Nie, DeLancey może już tam być. - Chcesz poszukać jego liściku do Botta? - zapytała Daisy, ponownie przyspieszając kroku, by za nim nadążyć. - Tak, to może być jedyny namacalny dowód, jaki uda nam się znaleźć. Boję się tylko, że DeLancey będzie o tym pamiętał i zacznie go szukać. Może użyć wymówki, że przyszedł po rzeczy brata, żeby pójść na górę i go poszukać. - Nie wie, że Bott wyrzucił go do kosza - zauważyła Daisy, ledwo dysząc. - Nie, ale może myśleć, że znajdzie go w pokoju Botta. Do licha! Czy służące zdążyły już opróżnić kosze? - Jest niedziela - wydyszała Daisy, wychodząc na zamglone słońce, krok za Alekiem. Tom deptał jej po piętach. Z ulgą zauważyła zaparkowany w pobliżu wóz. - Nie sądzę, by miejscowe dziewczyny dzisiaj pracowały, więc sypialnie pewnie zostały tylko z grubsza sprzątnięte. Wskoczę na tylne

siedzenie, panie Tring. - Tak chyba będzie lepiej, panienko. Maleńki austin ugiął się pod ciężarem Toma, który zajął miejsce w fotelu pasażera, podczas gdy Alec wcisnął rozrusznik. Silnik, stuningowany przez mechanika ze Scotland Yardu, zaterkotał. Pomknęli wzdłuż ulicy. - Od czasu gdy Ernie i ja go zostawiliśmy, DeLancey miał mnóstwo czasu, by dotrzeć do Bulawayo i zniszczyć liścik powiedział Alec, zarzucając wóz na zakręcie. Na szczęście ruch był niewielki, typowy dla niedzielnego poranka. Miasteczko jeszcze spało po wczorajszej fecie. - Mam tylko nadzieję, że nie wpadł na to zbyt szybko, albo wahał się, co zrobić. - A ja mam nadzieję, że nie będziemy musieli przeszukiwać śmietników - powiedział Tom. Skręcili w Marlow Road. Jak tylko wyjechali z miasteczka, Alec wcisnął pedał gazu. Daisy wcale by się nie zdziwiła, gdyby minęli lorda DeLanceya w drodze do szpitala, by wykończyć Botta. Jednak po chwili minęli bramy Crowswood Place, nie napotykając żadnych samochodów. - Spokojnie, szefie, to nie Brooklands (Brooklands - tor wyścigowy w Wielkiej Brytanii, założony w 1907 r., jako pierwszy stały tor wyścigowy na świecie [przyp. tłum.].) zaprotestował Tom, gdy austin wystrzelił zza zakrętu. - Nic nam to nie da, gdy zjawimy się tam ze skręconymi karkami. - Przepraszam. - Alec delikatnie zwolnił. - Cały czas pluję sobie w brodę, że nie zadzwoniłem ze szpitala. Dom jest pełen dziarskich, młodych mężczyzn, którzy mogliby zatrzymać DeLanceya. - Cherry wie, że lord DeLancey jest na liście podejrzanych przypomniała mu Daisy, trzymając się drzwiczek samochodu. - Pewnie będzie miał go na oku, jeśli faktycznie się zjawi. Więc przestań pluć sobie w brodę i bądź łaskaw dowieźć nas tam w jednym kawałku. Alec i Tom roześmiali się, ale ich prędkość nie zmniejszyła się w żaden widoczny sposób, dopóki nie dotarli do Bulawayo i nie wjechali na podjazd.

W ogrodzie przed domem Poindexter, Wells, Leigh i Meredith grali w krykieta. Alec zatrzymał się nieopodal nich. - Widzieliście może lorda DeLanceya? - krzyknął. - Nie, p - proszę pana, nie dzisiaj. - Jesteśmy tu od godziny - dodał Leigh. - Dziękuję. - Alec pomachał do nich i podjechał pod dom. - Tom, znajdź sobie jakieś miejsce w środku, skąd będziesz go widział, zakładając, że się zjawi. Pozwól mu wejść, nie pokazuj się, a potem spuść powietrze z jego opon. Jeśli okaże się, że nie przyjechał po liścik, jakoś to wytłumaczymy. - Co ty chcesz zrobić, Alec? - zapytała Daisy, gramoląc się z tylnego siedzenia. - Spróbuję złapać go na gorącym uczynku, nie dając mu szansy, by zniszczył liścik. - Alec zadzwonił do drzwi, gdy wszyscy weszli do domu. Kamerdyner wszedł przez obite suknem drzwi dla służby na końcu holu. - Gladstone, muszę umieścić sierżanta Tringa w takim miejscu, by widział przez okno podjazd. - Może w jadalni, proszę pana? - Gladstone, niewzruszony, otworzył drzwi do jadalni i Tom zajął swoją pozycję. - Spodziewamy się lorda DeLanceya - powiedział Alec. - Przyjedzie po rzeczy pana DeLanceya? - Niewątpliwie tak właśnie powie. Kiedy zadzwoni do drzwi, proszę skierować go na górę, ale zostawić go samego. - Dobrze, proszę pana. - Który to pokój Botta? - Ostatnie drzwi po lewej stronie w prawym skrzydle. Naprzeciwko tylnych schodów. - Czy przy schodach są jakieś drzwi? - Oczywiście, proszę pana. Zwyczajne drzwi wahadłowe, wyciszone na hałasy. - Idealnie. Dziękuję. - Alec ruszył w kierunku schodów. Kiedy Daisy ruszyła za nim, odwrócił się i pokręcił głową. Masz się trzymać od tego z daleka. Cedric DeLancey jest nieprzewidywalny i przez to niebezpieczny. - Wiem, kochanie. Obiecuję, że nie stanę ci na drodze, ale muszę iść na górę, żeby się przebrać.

Obejrzał ją od stóp do głów, a w jego szarych oczach pojawiło się rozbawienie. - To nie jest zły pomysł, skarbie - przyznał. - Sam nie wyglądasz najlepiej - odparowała Daisy. Kręciła się po sypialni i łazience, zamierzając dotrzymać słowa, ale nie chciała się zbytnio oddalać. W końcu Alecowi również groziło niebezpieczeństwo. Była w sypialni Tish, kiedy usłyszała warkot silnika na podjeździe. Dyskretnie wyglądając przez okno, widziała, jak lord DeLancey wysiadał z ciemnozielonego sportowego bentleya. Gladstone musiał go obserwować razem z Tomem, bo od razu wpuścił go do środka. Minutę lub dwie później Tom wyszedł i uklęknął przy bentleyu, by spuścić powietrze z pierwszej opony. - Hej, co się dzieje? - zawołał jeden z graczy w krokieta i wszyscy porzucili grę, by zebrać się wokół sierżanta. Daisy nie czekała na odpowiedź Toma. Przeszła przez pokój, otworzyła drzwi i wyjrzała na zewnątrz. Na podeście ani na przeciwległym korytarzu nie było śladu lorda DeLanceya. Po chwili na tylnych schodach zjawił się Alec, przeszedł na palcach przez korytarz i otworzył drzwi do pokoju Botta. W tym momencie na schodach zadudniły kroki. Meredith i Wells przebiegli przez podest, a tuż za nimi Leigh i Poindexter. Daisy zauważyła, jak Alec odwrócił głowę i spojrzał na nich z oburzeniem. Potem zatoczył się, gdy DeLancey odepchnął go na bok. - Huzia! - krzyknął Leigh. DeLancey rzucił się przez wahadłowe drzwi na tylne schody i zniknął. Za nim ruszyli wioślarze, ujadając jak zgraja psów. - Wyczha! - Uciekł! - Bierz! - Hej, hop! Hej, hop! - Do diabła! - Alec rzucił im wściekłe spojrzenie, odwrócił się i ruszył w kierunku głównych schodów. Widząc Daisy, wskazał na pokój Botta. - Daisy, zerknij tam, dobrze? - Jasne. - Pobiegła do pomieszczenia na pościel. Polówka

Botta wypełniała niemal cały pokój. Okropny wiktoriański stojak na kwiaty wykonany z pomalowanej masy papierowej służył za nocny stolik. Z półki usunięto bieliznę pościelową, by zrobić miejsce na jego rzeczy. Te leżały w nieładzie, na pomiętych koszulach i podkoszulkach porozrzucane były śledzie od namiotu. Na łóżku leżał wieszak na ubrania, wywrócona na drugą stronę marynarka, wiklinowy kosz na śmieci i jego skromna zawartość: pusta paczka po woodbinach, zużyte zapałki, rachunek ze sklepu tytoniowego, wejściówka na główne trybuny i zmięta kartka papieru. Lord DeLancey nie mógł jej przeoczyć. Alec musiał mu przeszkodzić w chwili, gdy opróżniał kosz. Daisy chwyciła kartkę i zatrzymała się tylko po to, by upewnić się, że istotnie było to zaproszenia na spotkanie na Tempie. Potem wybiegła poszukać Aleca. W połowie schodów zauważyła go przy drzwiach wejściowych z Tomem Tringiem i Gladstonem. - Alec, mam! Pomachała kartką, gdy cała trójka odwróciła się w jej stronę. Alec zrobił krok do przodu, ale nagle jego wzrok padł na coś, co było za nią. Na przedostatnim stopniu Daisy odwróciła się, by wyjrzeć przez balustradę i zauważyła, jak otwierają się drzwi dla służby na końcu korytarza. Lord DeLancey wbiegł do holu. Kiedy drzwi się za nim zamknęły, Daisy usłyszała ujadanie goniącej za nim watahy. Jego blada, wymizerowana twarz i przerażone oczy przypomniały jej, dlaczego nigdy nie chciała chodzić na polowania na lisy. Alec wyszedł mu naprzeciw. - Lordzie DeLancey... Krzycząc z rozpaczy, jaśnie pan odwrócił się na pięcie i rzucił w kierunku najbliższych drzwi prowadzących do biblioteki. Wells wypadł przez drzwi dla służby w samą porę, by go zauważyć. Wydając triumfalne okrzyki, on i jego przyjaciele ruszyli za swoją ofiarą. Ale lis nie dał się tak łatwo przechytrzyć.

- Wyjdzie przez okno - krzyknął Alec, zmieniając kierunek. Tom, spróbujemy go wyprzedzić. - Wbiegł do salonu, a sierżant deptał mu po piętach. Ruszając za nimi, Daisy nie była do końca pewna, po czyjej jest stronie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Stojąc na szczycie schodów na tarasie, Daisy miała doskonały widok na całą sytuację. W połowie trawnika czwórka z Ambrose, która została w tyle, bo wszyscy naraz chcieli wyjść przez to samo okno w bibliotece, dogoniła Aleca i Toma. Cherry i Rollo mieli lepszy start, gdyż przybiegli z boku. Siedzieli pod kasztanowcem z ciotką Cynthią i dziewczętami, kiedy rozpoczęło się polowanie. Wszyscy ruszyli na pomost. Lord DeLancey klęczał już w jednym ze skifów i rozpaczliwie machał scyzorykiem, próbując przeciąć linkę. Linka pękła. Odepchnąwszy się, DeLancey chwycił wiosła i wsunął je do uchwytów. Wypłynął na wodę, a Rollo i Cherry pobiegli wzdłuż pomostu do drugiej łodzi. - Nie ma wioseł! - krzyknął zrozpaczony Rollo. Cherry odwrócił się na pięcie. - Fletcher! Alec zmienił kierunek i skierował się w stronę hangaru, zwalniając nieco kroku, by w kieszeniach spodni poszukać kluczyka do kłódki. Poindexter go wyprzedził. - Zostawiłem tu parę wioseł, kiedy popłynęliśmy na wyspę Tempie po brakujący s - skif. - Wyciągnął z krzaków wiosła i ruszył do łodzi. Do tego czasu Cherry i Rollo usadowili się już na ławkach do wiosłowania, a Meredith na tylnym siedzeniu. Wells wsunął na miejsce ster. Alec i tak otworzył drzwi od hangaru. Leigh wskoczył do środka i wyciągnął kolejną parę wioseł, które wraz z Poindexterem podali Cherry'emu ponad coraz większą przerwą między łódką a brzegiem. Lord DeLancey zbliżał się do środka rzeki, kierując się na drugą stronę i w dół nurtu. Niewielka głośna łódź motorowa i

kilka innych łodzi wioślarskich kierowało się w dół rzeki od strony Henley, trzymając się prawego brzegu hrabstwa Berk Daisy spojrzała w dół w stronę Hambledon. W tym momencie nic nie płynęło w górę rzeki, ale przy zakręcie, przy palach i bojach nad śluzą, kilka łódek czekało na swoją kolej. Śluza musiała się napełniać do poziomu górnej rzeki. Czy lord DeLancey wiedział o śluzie? Ścigający z pewnością go tam dopadną. A może zamierzał dopłynąć do brzegu Remenham i tam uciec? Nie miał szans, by daleko zajść. Najprawdopodobniej stracił głowę i nie miał żadnych planów. Dzięki temu, że Meredith sterował, chcąc wykorzystać szybszy strumień płynący w kierunku tamy, przy bliższym brzegu rzeki, Cherry i Rollo szybko skrócili dystans dzielący ich od DeLanceya. - Niewiele mogą zrobić - powiedział Alec, dołączając do Daisy w jej punkcie widokowym - dopóki nie dopłynie do brzegu. - Albo do śluzy. - Jest zaraz za zakrętem? - Tak, po prawej stronie. Tamte łódki czekają, by wpłynąć, kiedy poziom wody... Och, musieli otworzyć bramę. Nadpływa j akaś motorówka. Motorówka, brzęcząc dobrze wyregulowanym silnikiem niczym uporczywa pszczoła, szybko skierowała się na środek rzeki, by zrobić miejsce łodziom płynącym w dół. Meredith dostrzegł ją ułamek sekundy później niż Daisy. W tle warkotu motorówki usłyszała jego krzyk. Rollo i Cherry wstrzymali wiosła. Lord DeLancey płynął dalej, rozpaczliwie ciągnąc za wiosła. Motorówka zatrąbiła na niego i chciała zrobić unik, ale zbyt późno. Wiosła skifu roztrzaskały się o burtę motorówki, a siła uderzenia sprawiła, że DeLancey wpadł do rzeki. Zaczął odpływać od motorówki, kierując się w dół rzeki, w stronę brzegu hrabstwa Bucks. Prąd był bardzo szybki, pędził w stronę śluzy. Meredith, Cherry, Rollo i mężczyźni z motorówki - wszyscy krzyczeli coś do DeLanceya. Nie słysząc ich lub nie

zwracając na nich uwagi, nie zrobił nic, by skierować się bezpośrednio w stronę brzegu. Na wysokości i z odległości ogrodowych schodów pędząca woda wydawała się gładka niczym szkło, wirujące prądy ukryte pod niezmąconą powierzchnią. Ciemna głowa DeLanceya unosiła się na wodzie niczym rybacki spławik, po czym zniknęła. - Utonął - potwierdził zmęczonym głosem Alec, siadając obok Daisy na trawie w cieniu kasztanowca. Wszyscy zamilkli, zastygły łyżeczki do herbaty. W ciszy, która nastąpiła, rozległ się głośny krzyk czapli. Ptak leniwie zamachał skrzydłami, unosząc się w górę rzekł. Ktoś stłumił nerwowy chichot, zamieniając go w atak kaszlu, ale napięcie minęło. Ponownie odezwały się kulturalne głosy, porcelanowe kubki zabrzęczały o spodki. - Herbaty, panie Fletcher? - Poproszę, lady Cheringham. I kanapkę lub dwie, jeśli można. Zdaje się, że ominęło mnie zarówno śniadanie, jak i obiad. Daisy podskoczyła do góry i napełniła talerz kanapkami: z ogórkiem, rzeżuchą, „rozkoszą dżentelmena” i dwoma maślanymi bułeczkami. - Masz szczęście, kochanie - powiedziała, podając Alecowi talerz. - Kucharz ciągle zaspokaja apetyty wioślarzy. - A propos. - Pierwsza bułeczka zatrzymała się w połowie drogi do jego ust i Alec podniósł głos. - Panowie, jesteście oczywiście wolni. Chciałbym wam z całego serca podziękować za to, że byliście najbardziej pomocną grupą podejrzanych, z jaką kiedykolwiek miałem przyjemność współpracować i której nie musiałem aresztować. Wszyscy się roześmiali. Daisy domyśliła się, że w głowach czterech młodzieńców dramat i tragedia ostatnich dni zdążyły się już przerodzić w fantastyczną historię, którą mogli w przyszłości opowiadać. Alec chyba pomyślał o tym samym, bo dodał: - Liczę na to, że zachowacie w tej sprawie dyskrecję, przynajmniej na razie. Sprawą wciąż zajmuje się policja, nie

wspominając o niewinnych ludziach, którzy mogliby ucierpieć z powodu plotek. Zgodzili się, wyraźnie rozczarowani. - A Fosdyke wie, że może już jechać? - spytała Daisy. - Kazałem Tomowi zatelefonować do Catherine Wheel, zanim dołączył do Gladstone'a na podwieczorek. Zdaje się, że jadł śniadanie w szpitalu. - Owszem, nakarmili nas, choć nie polecam ich cateringu. Wiesz może, co z Bottem? - Zajrzałem do niego po drodze, by powiedzieć mu, co się stało i że nie jest już podejrzanym. Ma niewielką gorączkę. Chcą go zatrzymać na noc, ale lekarz nie uważa, by było to coś poważnego. Jest zbyt zdrowy, by łatwo poddać się infekcji. Panna Hopgood jest na tyle spokojna, że wieczorem wybiera się do domu, żeby rano zdążyć do pracy. - To dobrze. A co z tobą? - Mam tu jeszcze kilka spraw do wyjaśnienia. Czeka mnie spotkanie z trzema komendantami w komisariacie w Henley. - Zerknął na zegarek. - Za pół godziny, więc daj mi spokojnie zjeść, kobieto. - Jasne, kochanie. Leigh i Meredith, Poindexter i Wells żegnali się ze swoją gospodynią, więc Daisy poszła, żeby się z nimi pożegnać. Cherry, Rollo i Dottie mieli zamiar zostać parę dni w Bulawayo. Rollo odciągnął Daisy na bok. - Niepokoję się o Tish - przyznał. - Cała ta historia okropnie ją przygnębiła. Daisy zerknęła na swoją kuzynkę siedzącą obok matki. Była blada i wymizerowana i z wyraźnym wysiłkiem uśmiechała się do czwórki wyjeżdżających mężczyzn. - Nie jest przyzwyczajona do tego, że ludzie skaczą sobie do oczu, po czym padają trupem - stwierdziła Daisy. - Za dużo tego było. Nie miała czasu, by wyjść z szoku. Jestem pewna, że kilka dni ciszy i spokoju dobrze jej zrobi. Tylko dobrze się nią opiekuj. - Chciałbym mieć prawo, by się nią opiekować! - krzyknął Rollo.

- Zdecydowałeś już, co zrobisz w sprawie swojego dyplomu? Skrzywił się. - Mówiąc szczerze, nie zniósłbym chyba kolejnego roku wykładów, esejów i zajęć. Chyba się do tego nie nadaję. Daisy posłała mu twarde spojrzenie. - To chyba zależy od tego, czy uważasz, że Tish jest tego warta, prawda? Rollo wydawał się zaskoczony, jakby nigdy wcześniej nie myślał o tym w ten sposób. Oblał się rumieńcem. - Cóż, kiedy tak stawiasz sprawę... - zerknął na Tish, która posłała mu drżący uśmiech. - A, do diabła, spróbuję powiedział dziarskim głosem. - Dla niej byłbym gotów stanąć do walki ze smokiem, więc co mi tam kilku profesorów? - Kapitalnie! Powiedz jej o tym. To ją rozweseli. - Patrzyła, jak podszedł do Tish i jak oboje poszli w kierunku rzeki. Po chwili wstał Alec i dołączyła do niego. - No, teraz czuję się jak człowiek - powiedział, odkładając na stolik na kółkach pusty talerz i filiżankę - ale muszę uciekać. Lady Cheringham, moi ludzie wyjeżdżają wieczorem do Londynu, ale jeśli mógłbym jeszcze skorzystać z pani gościnności, zostałbym do jutra. Mam parę spraw, które będę mógł załatwić dopiero rano, a potem będę mógł odwieźć Daisy do miasta. - Jest pan tu mile widzianym gościem, panie Fletcher zapewniła go ciotka Cynthia. - Kapitalnie! Alec uśmiechnął się do Daisy. - Podczas mojej nieobecności będziesz miała czas, żeby przepisać na maszynie zeznania Botta. Potraktuj to jako karę za... - ...wtrącanie się - dokończyła Daisy, marszcząc nos, ale posłusznie poszła za nim do domu. Tej nocy, kiedy większość gości już wyjechała, w domu było dość sypialni dla każdego. Daisy była już w łóżku i właśnie miała zgasić światło, kiedy Tish zapukała do jej drzwi i weszła do środka. - Daisy, mogę z tobą porozmawiać?

- Oczywiście. - Daisy poklepała łóżko. - Chodź, usiądź tu. Ku jej rozpaczy oczy kuzynki były zaczerwienione i spuchnięte. Ciotka Cynthia odesłała ją do łóżka zaraz po podwieczorku, mówiąc, że wygląda na wykończoną. Kolację zjadła w pokoju, więc Daisy nie widziała jej od czasu rozmowy z Rollem. Nie wyglądało jednak na to, by płakała ze szczęścia. Jednak Daisy była pewna, że Tish go kochała. Czyżby w ostatnim momencie się wycofał? Cały wieczór był bardzo cichy. - O co chodzi? - zapytała. - Och, Daisy, po prostu muszę o tym komuś powiedzieć! Ale to wszystko jest takie straszne, nie zniosę tego... - załkała. Sięgając do szafki nocnej po chusteczkę, Daisy nachyliła się, by objąć Tish. - Proszę, kochanie. Czy to ma coś wspólnego z Rollem? - Niezupełnie. To znaczy teraz już trochę tak. Poprosił mnie o rękę. To byłoby długie narzeczeństwo, ale co to ma za znaczenie? Powiedziałam mu, że muszę się nad tym zastanowić, bo nie chcę go rozczarować, ale nie mogę pozwolić, by ożenił się z morderczynią! Daisy poczuła, że kręci jej się w głowie. Próbując zebrać myśli, oparła się i chwyciła Tish za ręce. - Basil DeLancey? Tish kiwnęła głową. Miała zamknięte oczy, a usta jej drżały, mimo że były zaciśnięte. - Kochanie, to okropne! Opowiedz mi o wszystkim. - Obudziłam się w środku nocy, tamtej nocy. - Kiedy już zaczęła mówić, nic nie mogło jej powstrzymać. - Zaczęłam się martwić o Botta i łódź czwórki. To była ostatnia szansa, by Rollo zdobył puchar. Pomyślałam, że jeśli mu się nie uda, rzuci uniwersytet i to będzie nasz koniec. Wiesz, jak to jest, o drugiej nad ranem wszystko wydaje się takie okropne. - Absolutnie beznadziejne - przyznała Daisy. - Człowiek cały czas rozmyśla o różnych rzeczach i przestaje myśleć logicznie. Rollo i Cherry byli pewni, że Bott tego nie zrobi, ale byli również przekonani, że Basil DeLancey nie będzie stał na straży. W końcu doszłam do wniosku, że nie zasnę, dopóki sama się o tym nie przekonam. Wymknęłam

się więc i poszłam tam. - I zobaczyłaś wielmożnego pana Basila czającego się na Botta. - Nie widziałam go, dopóki nie stanął pomiędzy mną a drzwiami. Księżyc świecił przez okna, ale winorośl matki przesłaniała większość światła, a wiesz, jaki straszny może być blask księżyca. Przypomniawszy sobie własną wyprawę, Daisy pokiwała głową. - Pomylił cię z Bottem? - Och nie. Nazwał mnie „milutką Patsy”, a ja wprost nienawidzę tego imienia, i powiedział, że cieszy się, że przyszłam mu dotrzymać towarzystwa, że woli mnie od Botta. Szedł prosto na mnie, wygadując różne świństwa. Chwyciłam ze stojaka wiosło i powiedziałam, żeby mnie przepuścił albo go uderzę. Ale on cały czas się zbliżał, a ja nie miałam się już gdzie cofnąć i w końcu to zrobiłam. Tish ukryła twarz w rękach i Daisy ponownie ją objęła. - Rety, kochanie, to musiało być dla ciebie straszne. - Zrobił unik, ale wiosło uderzyło go w skroń. Nie sądziłam, że mogę go uderzyć na tyle mocno, by go naprawdę zranić, ale te wiosła są takie długie... Przewrócił się, poślizgnął na podłodze i leżał nieruchomo. Rzuciłam wiosło, ale pomyślałam, że Rollo się wścieknie, gdy znajdzie je na ziemi, więc odłożyłam je na stojak. Chciałam wrócić do DeLanceya, żeby sprawdzić, czy bardzo go skrzywdziłam, ale kiedy się odwróciłam, on już się podnosił. Księżyc oświetlał mu twarz i miał taki wściekły wyraz twarzy, był taki zły, że po prostu uciekłam. - Wcale ci się nie dziwię. Nic dziwnego, że się przeraziłaś, że przyszedł po ciebie, kiedy wtargnął do naszego pokoju. - Daisy, zachowałaś się wtedy cudownie! Byłam pewna, że miałaś rację, że był pijany. Nie zachowałby się w ten sposób, gdyby był trzeźwy. Nie sądziłam też, że dałby radę sam wrócić do domu, gdyby był ciężko ranny. Nie wiedziałam, że czasami upadek następuje później. - Ja też nie. W takim razie nie pozostaje nam nic innego, jak

żałować, że nie zorientowałyśmy się, że był w gorszym stanie, niż myślałyśmy. - Ale to ja za to odpowiadam. Nie wyobrażasz sobie, co czułam, kiedy umarł. - Wzdrygnęła się. - A potem bałam się, że Alec wpadnie na to, co zrobiłam. Potem myślałam, że Bott zostanie za to aresztowany i będę musiała się przyznać, by go uratować. Daisy odezwała się z wyraźną ulgą: - Cieszę się, że nie pozwoliłabyś Bottowi stać się kozłem ofiarnym. - Och nie. Ale to było jak niekończący się koszmar, z którego nie mogłam się obudzić, choćbym nie wiem, jak się starała. Kiedy Bott został ranny, Cherry powiedział, że lord DeLancey zaatakował go, bo on zabił Basila, więc to znowu była moja wina. - Jeśli lord DeLancey nie uderzył swojego brata, musiał wierzyć, że zrobił to Bott, choć według Botta bał się, że ktoś dowie się o tym, że był w hangarze. - Daisy czuła, że coś tu nie gra, ale nie wiedziała co. Skupiła się na tym, by pocieszyć Tish. - Bott słyszał, jak DeLanceyowie się kłócili. - Naprawdę? Lord DeLancey pewnie się tego obawiał. Ale to i tak była moja wina, bo gdyby Basil nie umarł, lord DeLancey nie zaatakowałby Botta i sam by się nie utopił. Jestem więc podwójną morderczynią, a nawet potrójną, jeśli Bott umrze... - Nie umrze. Alec mówił, że lekarze są dobrej myśli. - ...więc jak mogę wyjść za Rolla? - lamentowała Tish. - Kochanie, nie jesteś morderczynią. Nie miałaś zamiaru zabić Basila DeLanceya, przynajmniej nie z premedytacją, jak to mówią prawnicy. Groził ci. Nikomu nie przyszłoby do głowy, że mogłabyś go uderzyć, gdyby nie zaatakował cię pierwszy. Tish podniosła na nią zapłakaną twarz. - Myślisz, że Rollo w to uwierzy? - Oczywiście! - zapewniła ją pewnym głosem Daisy. - Lepiej mu o wszystkim powiedz. Nie pozwól, by to cię gryzło i stanęło między wami.

- Może. Pewnie tak. Ale co z Alekiem? - Nie musimy mu o niczym mówić - powiedziała ostrożnie Daisy. - Nigdy cię nie podejrzewał, ani Dottie, ani tym bardziej cioci Cynthii. Skoro Cedric DeLancey i tak nie żyje, po co pakować się w kłopoty? - Myślisz, że byłyby kłopoty? Czułabym się znacznie lepiej, gdyby potwierdził, że to była obrona własna. Może mogłabyś go hipotetycznie o to zapytać? - Jasne - powiedziała Daisy, pełna złych przeczuć. - A więc cała sprawa zostanie wyciszona? - zapytała Daisy, gdy Alec skręcił w Marlow Road. - Nie śmierć DeLanceyów, ale fakt, że jeden brat zabił drugiego. Skoro Bott zgodził się nie wspominać o ataku Cedrica DeLanceya, w zamian za to, że nie wniesiemy przeciwko niemu zarzutów za zatajenie dowodów, można to uznać za tragiczny wypadek. Komendanci oraz podkomisarz nie widzą powodów, by przysparzać rodzinie DeLanceyów dalszych zmartwień. Chciałbym wierzyć w to, że to nie dlatego, że ich ojciec jest hrabią Bicester. - To wydaje się rozsądne - powiedziała zdecydowanym głosem Daisy. Jedyną rzeczą, która nie dawała jej spokoju, gdy zdecydowała się chronić Tish, był fakt, iż prawda o tym, że to Cedric DeLancey spowodował śmierć własnego brata, przysporzy jego krewnym cierpienia. Ale obiecała Tish, że dowie się, co na ten temat sądzi Alec. - Kochanie, mogę cię o coś zapytać, czysto hipotetycznie? zapytała ostrożnie. - Hipotetycznie? Co masz na myśli? - Powiedzmy, że pewna dziewczyna poszła tamtego wieczoru do hangaru. A Basil DeLancey ją zaatakował i groził, że... ją zbałamuci. A jeśli chwyciła za wiosło i ostrzegła go, że go uderzy, jeśli nie przestanie, a on dalej robiłby swoje, i ona by go uderzyła, czy sąd potraktowałby to jak obronę własną? - Daisy, coś ty narobiła! - krzyknął Alec, odwracając w jej stronę oburzoną i wściekłą twarz. - Ja nic nie zrobiłam, głupku! Mówiłam ci już, że poszłam

tam dopiero po tym, jak DeLancey był bezpieczny w swoim łóżku. Rzucił jej szybkie i podejrzliwe spojrzenie. Tylko na chwilę oderwał wzrok od drogi, ale w tym właśnie momencie minęli zakręt i znaleźli się oko w oko ze stadem krów. Alec wcisnął hamulec. I choć austin seven nie był znany z niezawodności swoich hamulców, to wytrzymały. Najbliżej stojąca krowa zahuczała, bardziej z zainteresowaniem niż z niepokojem, i polizała maskę samochodu. Stado, poganiane przez parę czarno - białych psów farmerskich, ruszyło spokojnie dalej, niezainteresowane mechanicznym intruzem napotkanym na swej drodze. Powolny oborowy zamykający pochód uniósł do góry czapkę, gdy ich mijał. Ponownie uruchamiając silnik, który zdążył zgasnąć, Alec powiedział: - Daisy... - Czysto hipotetycznie... - wtrąciła szybko. - Więc pewnie potraktowaliby to jak obronę własną i nie chcę słyszeć nic więcej na ten temat. Chciałem właśnie zapytać, czy znasz może kogoś mieszkającego w pobliżu Lyndhurst? - Hampshire? - zapytała zdumiona Daisy. - Tak, New Forest. - Nie, nie przypominam sobie. - Znam uroczy wiejski zajazd w Lyndhurst. Zarezerwuję tam dwa pokoje na przyszły weekend i... - W przyszłym tygodniu jest przyjęcie zaręczynowe, które pan Arbuckle wydaje na naszą cześć w Claridge's. Alec jęknął. - Musimy tam być? Brzmi okropnie. - Tak, kochanie - powiedziała stanowczo Daisy. Musimy. - A zatem kolejny weekend spędzimy w New Forest, w bezpiecznej odległości od któregokolwiek z twoich znajomych i z dala od granic hrabstw. A lokalna policja będzie musiała jakoś sobie poradzić z ciałami, na które niewątpliwie się natkniesz!