Carolyn Jewel My Wicked Enemy PL

My Wicked Enemy- Jewel Carolyn

Tłumaczenie- aga.xx

Rozdział 1 Ktoś ją śledził. Carson zauważyła go dwadzieścia minut temu, kiedy kupowała kawę. Stała na jednym ze skrzyżowań w Chinatown, czekając aż światło sygnalizatora zmieni kolor. I tam był on. Ten sam mężczyzna. Był niezwykle wysoki. Ludzie stłoczyli się przy pasach, czekając, tak samo jak ona. Kiedy zerknęła przez swoje ramię, rozpoznała go, widziała go już dwa razy. Kiedy na nią spojrzał, szybko się odwróciła. Jej serce biło tak szybko i mocno, że musiała oddychać przez usta. Nagle pojawiły się pierwsze sygnały migreny, oznaczające całkowite osłabienie. Jeżeli to Magellan go wysłał, właściwie już nie żyła. Proszę- pomyślała. Nie może mnie teraz boleć głowa. Nie teraz. Jej kawa już dawno zniknęła, ale ciągle mocno ściskała pusty kubek, wciąż męczył ją rozdzierający ból głowy. Za godzinę, może mniej, będzie zupełnie wyczerpana, niezdolna do zrobienie niczego, po za leżeniem w zacienionym pokoju i czekaniem na koniec ataku. Zewnętrzny, dodatkowy hałas wcale nie pomagał. Nie była przyzwyczajona do hałasu i tak wielu ludzi wkoło niej. Carson bardzo rzadko spędzała czas publicznie. Prawie nigdy. Sama? Wogóle. Nawet, jeżeli nie była śledzona, trzymała ręce blisko siebie, pusty kubek prawie dotykał jej klatki piersiowej. Teraz nie była pewna, czy wytrzyma na nogach wystarczająco długo żeby dotrzeć do bezpiecznego miejsca. Bardziej, niż kiedy kolwiek chciała wrócić do domu, wziąć prysznic i położyć się do łóżka w swoim pokoju, swoim mieszkaniu i czuć się bezpiecznie. Tęsknota za czymś znajomym ścisnęła jej gardło. Nie mogła wrócić do domu. Zamiast tego wiedziała rzeczy, których chciałaby nie wiedzieć i widziała rzeczy, których wolałaby nie widzieć. Wczoraj mieszkała w rezydencji Tiburon z piętnastoosobową służbą opiekującą się Alvaro Magellanem. Dzisiaj była w San Francisco ze stoma dolarami i ubraniami, które należały do kogoś innego. Światło się zmieniło, przez chwilę nikt się nie poruszył. Dwa samochody i goniec jeżdżący na rowerze przejechali na czerwonym. Normalnie, jak co dzień ludzie ruszyli do przodu, Carson poszła z nimi. Śledzący ją mężczyzna przeszedł na drugą stronę ulicy. W połowie drogi tłum zmalał. Carson zatrzymała się przed jubilerem i spojrzała w okno, patrzyła na jego odbicie w szybie, a nie na wystawę, próbując wymyśleć, co dalej. Wysoki, umięśniony, długonogi mężczyzna w wytartych jeansach, starej koszulce i kowbojskich butach, wyglądał zbyt niechlujnie jak na osobę pracującą dla Magellana. Nie był jednym z opłacanych pracowników, ale ona też pracowała dla niego, jak wszyscy inni w domu. Magellan jest typem-tak proszę pana-a ten facet nie wygląda na takiego rodzaju mężczyznę. Jego jeansy były jasne na udach i zupełnie białe na kolanach. Dwudniowy zarost pokrywał policzki. Jego ciemnoblond włosy były trochę za długie. Okno sklepu nie odbijało koloru jego oczu. Stał za daleko, ale Carson widziała, jak opiera się o ścianę, zupełnie jak model Calvina

1

Klaina. Jej tętno zwolniło wystarczająco, żeby mogła znowu spokojnie oddychać. Jej ból głowy pogorszył się. Zrobiła kilka kroków wzdłuż wystawy tak żeby móc go widzieć w szybie. Wszystko, co zobaczyła to to, że wygląda jak ktoś, kto chce ukraść jej torebkę. Miałaby szczęście, jeżeli o to właśnie mu chodziło. Przeszła do następnego sklepu, udając ze interesuje ją kolekcja porcelanowych kotów. Nie widziała już odbicia pana w kowbojskich butach. Może przyczaił się na torebkę kogoś innego. Właściciel chodnikowej wystawy Long-Life Happy Balls wyciągnął rękę i zakreślił okrąg dzwoniącymi metalowymi kulkami wkoło swojej dłoni. Spojrzała na niego, ale jego twarz zniknęła za dekoracją z pomarańczy. Przeszły ją ciarki od czubka głowy przez szyje, do nóg. Do jej uch doszły słowa Kantończyka, po chwili je zrozumiała. Ich znaczenie błyskawicznie przebiegło przez jej głowę wszystko, co słyszała było nieprzeniknionym rytmem języka rodzącego się na azjatyckim kontynencie. Znaczenie Kantończyk umierał po za Chinami. Ale tu, w mieście jak San Francisco, z azjatycką populacją, którą sprowadziła chęć znalezienia pracy i zarobienia pieniędzy, Chińczyk znaczył Kantończyk. W tle słyszała dźwięki ulicy: przejeżdżających samochodów, trąbienie klaksonów, pracujących silników. W powietrzu unosił się zapach spalin, gołębie krążyły nad dachami sklepów, słyszała rozmowy mijających ją ludzi i muzykę wydobywającą się ze słuchawek iPoda. Słyszała muzykę z jednego ze sklepów. Całą swoją uwagę skupiła na oddychaniu, ale ból głowy nie zmniejszał się. - Proszę, proszę- usłyszała tuż za swoimi plecami. Jego głosy był miękki i łagodny- Czy to nie czasem czarownica Magellana? W jednej chwili oznaki bólu zniknęły, zniekształcone dźwięki, barwy różnych kolorów, zostały zastąpione przez chłód w żołądku. Nagle zrozumiała. Była mile od domu. W San Francisco, w Chinatown. Mile od miejsca gdzie spędziła wczorajszą noc. Jeżeli nie zatrzymałaby się, byłaby niedaleko zatoki. Magellan wiedział, że zniknęła, ale nie wiedział gdzie była. Nie mógł wiedzieć. Nigdy nie wyobrażał sobie, że mogłaby być w takim miejscu jak San Francisco, sama. Uważał, że jest bezradna, bezbronna. Jednak wczoraj, zostawiła wszystko, torebkę, ubrania, książki i swoje lekarstwa. Jedyne, co zabrała to pieniądze, które wykradła z szuflady, kiedy uciekała. Dzisiaj nieznajomy śledził ją. Nie był człowiekiem Magellana, nie był też złodziejem, bo znał jej imię. Carson odwróciła się, Pan Kowboj uśmiechał się do niej. - Każda dziewczyna lubi być nazywana czarownicą-odpowiedziała- Dzięki za komplement, naprawdę- cholera był przystojniejszy niż jej się wcześniej wydawało-Kim jesteś, czemu mnie śledzisz? - Hmm- odpowiedział kolejny raz się uśmiechając, ale przedłużał odpowiedź, miał zamiar kłamać- Nikodemus. - Bez nazwiska?

2

- Bez-pulsujący ból wrócił, wraz z uczuciem naelektryzowania. Kiedy powiedział swoje imię, jego powieki były przymknięte do połowy, ale jego spojrzenie dokładnie ją badało, od czubka głowy po stopy i spowrotem do twarzy. Przebywała z mężczyznami wystarczająco długo, żeby wiedzieć, że ocenia jej wygląd. Nikodemus. Co za pomysł. Ścisnęła mocniej czarną torebkę, którą znalazła w śmietniku w Goodwill. Jej kolana zaczęły się trząść. Czuła jakby jej ciało miało zamiar zaraz odlecieć. Był przystojny, w tym się nie pomyliła. Nie był też kimś, kogo spodziewała się od Magellana. Jego oczy były z szare z odcieniem niebieskiego, jeansy idealnie opinały szczupłe biodra i uda. Najprawdopodobniej to nie było jego prawdziwe imię, miało przekonać ją, że zna Magellana. Przeszedł ją kolejny dreszcz. Był niebezpieczny, tyle wiedziała na pewno. Przytłaczał ją, jej serce zaczęło bić szybciej. - Dokąd idziesz-zawołał- Wiesz, że to bardzo niegrzeczne. Zrobiła może trzy kroki, a tam był on, szedł naprzeciwko niej, musiała na niego patrzeć a inni ludzie musieli schodzić mu z drogi. Oddech uwiązł w jej płucach, nagle znalazła rozwiązanie. - Kochanie- powiedział, wyciągając do niej ręce, jego głos zwracał uwagę- Czemu odchodzisz? Szła dalej, trzęsącymi się rękami szukała w torebce dolara. Jeżeli ktoś zobaczy, że daje mu pieniądze, może pomyślą, że chciał od niej jałmużny a nie celowo się z nią spotkał. Cały czas szukała pieniędzy w torebce, palce przemieszczały się po różnych przedmiotach żeby znaleźć to, czego potrzebowała, nagle cofnęła rękę. Mała figurka była gorąca. - Kimkolwiek jesteś, odejdź ode mnie- jej głos się trząsł. Znalazła dolara, zatrzymała się żeby go mu dać. Banknot zadrżał w powietrzu- Jeżeli jesteś przyjacielem Alvaro Magellana nie chce mieć z tobą nic wspólnego- złapał się za klatkę piersiową udając, że się potknął: - Przyjaciel? - Przestań mnie dręczyć- zaczęła rozglądać się wkoło udając, że szuka policjanta- Weź to i odejdź, proszę.- Uśmiechnął się. Pomimo niechlujnego wyglądu i zbyt długich włosów jego zęby były śnieżno białe- Dzięki- wziął dolara- Carson. Kiedy ruszył głową zauważyła, że miał w uchu rubinową gwiazdkę. Kamień mrugnął jak oko pod wpływem światła. Zamarła na myśl samą myśl, że kamień ją obserwuje. - Nie uważasz, że powinniśmy porozmawiać o tym, co tutaj robisz? Całkiem sama? - Nie, nie uważam. - A ja tak- musiał mieć jakieś 190 cm wzrostu, co oznaczało, że jest od niej wyższy o 30 cm. Nie miała szans. Rozważając jej osłabiający ból głowy, nie miała szans uciec, był od niej silniejszy fizycznie. Nachylił się w jej stronę: - Magellan jest numerem jeden na liście osób, których nienawidzę. Jeżeli na twojej też to powinniśmy porozmawiać.

3

Tak mocno ściskała torebkę, że zaczęły boleć ją palce. Spojrzała na jego twarz. - Nie tutaj. Uśmiechnął się: -Jestem głodny, co powiesz na tą restauracje po drugiej stronie ulicy? Pięć minut później, Carson przeglądała menu, nie miała zielonego pojęcia co znaczą poszczególne nazwy. Nigdy nie próbowała chińskiej kuchni, kurczak tao, sajgonki albo tofu były jej zupełnie obce. Magellan nigdy nie jadał po za domem, co oznaczało, że ona również nie. Czasami jego pracownicy coś zamawiali, ale nigdy nie była zapraszana. Żyła w tym męskim świecie całkiem sama. Usiadła na krześle ustawionym prostopadle do ściany, ale w taki sposób żeby mogła widzieć drzwi, nie była aż tak głupia żeby dać się zaskoczyć. Przyciemnione światło w restauracji pomogło nieznacznie zmniejszyć ból głowy. Nikodemus usiadł zgarbiony na swoim miejscu, przechodzący mężczyźni i kobiety przyglądali mu się, ponieważ to San Francisco a tutaj ktoś taki jak on wzbudza zainteresowanie i ciekawość. Carson pomyślała, że nie był do tego przyzwyczajony. Uśmiechał się do niej i nie zainteresował się nawet menu. - Carson Philips, nie mogę uwierzyć. Wpatrywała się w niego bez słowa. Gdyby tylko głowa jej nie bolała, aż tak bardzo, może wiedziałaby, czemu nazywał się Nikodemus. Nie wybrał go przypadkiem. Spotkała się z tym imieniem w mitach Magellana, nad którymi pracował. Opisał je bardzo dokładnie. Rzecz w tym, że Nikodemus lub ktokolwiek, kim był nie wyglądał teraz wogóle groźnie. Był młody. Bardziej zbliżony do jej wieku niż Magellana. Wyglądał na osobę, która lubi się zabawić, ale też wie, czego chce. - Mów-powiedział. - Musisz być z Harvardu lub Yale. Parsknął. - Prawie. Próbowała się skupić, ale ból znowu zaczął rosnąć. Chciała żeby minął. - Kolekcjoner? Przegrałeś jakąś aukcje z Magellanem?- Spojrzała na niego - Kolekcjonujesz artefakty? Uśmiechnął się. - Nie, nie i nie. Przyszła kelnerka, Nikodemus zamówił jakąś chińszczyznę bez zaglądania w kartę. Nazwy dań nic nie mówił Carson, dlatego sama zdecydowała się na coś taniego i niebrzmiącego zbyt egzotycznie. Potem zajrzała do imbryczka, pomimo iż wiedziała, że

4

herbata nie nadawała się jeszcze do picia. Nikodemus cały czas ją obserwował, przechylił lekko głowę na lewą stronę. Ból głowy sprawił, że poczuła się zmęczona i powolna. - Czemu mnie śledziłeś?- spytała. Wyprostował głowę i spojrzał na nią jakby była głupia, może właśnie była. Miała ogromne problemy z myśleniem. Wzruszył ramionami: - Jesteś czarownicą Magellana. - Przynajmniej nie nazywasz mnie jeszcze gorzej- Carson zdecydowanie cofnęła się na swoim krześle, szybko tego pożałowała, bo nagły ruch przysporzył jej tylko jeszcze większego bólu - Byłabym wdzięczna gdybyś przestał mnie tak nazywać. - Chyba wiesz, co mam na myśli. Potarła swoje skronie: - Właściwie, to nie. - Zobaczmy czy mogę ci to jakoś wyjaśnić- zaczął udawać, że myśli- Carson Philips jesteś czarownicą. Brzmiało to tak jakby na myśli coś więcej niż tylko przezwisko, ale czuła, że do jej już i tak zbyt obciążonego mózgu nic nie dociera. Zastanawiała się czy czytał dokumenty Magellana na temat Nikodemusa, musiał. - Jasne, jestem czarownicą, tak samo jak ty demonem, który pojawił się pięć tysięcy lat temu na pustyni Gobi. Nawet się nie uśmiechnął. - Tutejszy klimat bardziej mi odpowiada. Zastanawiała się ile może mieć lat trzydzieści, może mnie. j- Jak mnie znalazłeś?- spytała. - Czemu uciekłaś od Magellana? - A kto powiedział, że uciekłam- jej palce zaczęły drżeć, przycisnęła dłonie do białego obrusu, wpatrywała się w swoje ręce- czy nie mogę pojechać na zakupy, kiedy tylko mam na to ochotę?- starała się żeby jej głos zabrzmiał lekceważąco, ale naprężone dłonie wyrażały całe napięcie. Próbowała się rozluźnić, ale nie potrafiła. Wiedział, że uciekła od Magellana, ale jak to możliwe. Skąd zupełnie obca osoba mogła wiedzieć o niej cokolwiek. Po tym, co zobaczyła nie wiedziała czy mogła zaufać kelnerce a co dopiero obcemu, o takim imieniu. - Może mógłbym pomóc - kiedy spojrzała na niego, nie mogła pozbyć się absurdalnego uczucia, że może faktycznie mógł jej pomóc. Pochylił się w jej stronę - Dlaczego po prostu nie opowiesz mi o Magellanie.

5

Z powodu bólu nie czuła już polowy głowy, patrzenie na jego kolczyk pomogło się jej skupić. Poczuła jak tętniący ból ją opuszcza. - Miałam osiem lat, kiedy moi rodzice umarli, od tamtego czasu mieszkam z nim- mieszkanie, tak to można było tylko nazwać. Alvaro Magellan izolował się od niej jak tylko było to możliwe- Zajął się mną tylko, dlatego bo rodzice uczynili go moim prawnym opiekunem, gdyby nie to, nie miał by ze mną nic wspólnego. Zapewnił mi dach nad głową, płacił za ubrania, jedzenie. Miałam opiekunki, które się mną zajmowały do dwunastego roku życia, jedynie nie wolno było mi przeszkadzać mu w czymkolwiek. Nigdy. W domu były pomieszczenia, do których nie wolno było mi wchodzić. Nie miałam możliwości przypadkowo go spotkać- prychnęła- byłam bardziej związana z kucharzem, niż z nim. Nikodemus zsunął papierowe zabezpieczenie z drewnianych pałeczek i rozdzielił je. - Uczyłaś się w domu- to było stwierdzenie a nie pytanie. Skąd wiedział o niej aż tyle? - Nie mogłam chodzić do normalnej szkoły. - Nie mógł pozwolić sobie na to, by osoba taka jak ty miała dostęp do normalnego otoczenia. Nie miała pojęcia, co miał na myśli, mówiąc o osobie takiej jak ona. Tak samo nie miała pewności, co miał na myśli nazywając ją czarownicą. Nie chciała wiedzieć. - Normalna szkoła byłaby dla mnie za bardzo stresująca. - Jasne- wcale nie brzmiał jakby się z nią zgadzał. - To prawda- Carson spędziła większą część dzieciństwa odwiedzając różnego rodzajów specjalistów, robili jej testy, serwowali różno-kolorowe tabletki, ale nic nie mogło zatrzymać jej bóli, za każdym razem były gorsze a ich powtórki trwały dłużej i były, co raz silniejsze - Samoistne migreny z towarzyszącym zmęczeniem. - Uh-huh. Oblizała usta, przy nim czuła jakby jej całe życie było kłamstwem, co właściwie chyba było prawdą: - Magellan wydał mnóstwo pieniędzy na lekarzy. - Tak Magellan to świetny facet- sprawdził swoje pałeczki. Szare oczy z odcieniami niebieskiego, zupełnie jak poranne niebo tuż przed wschodem słońca, Carson pomyślała, że ma naprawdę ładne oczy- Szlachetny obywatel, a nie skurwiel. - Nie wydaje mi się żeby lubił dzieci. - Tak jak powiedziałem. Carson powoli wciągnęła powietrze. Czy aż tak nie lubił Magellana, czy mogła mu powiedzieć więcej? Jeżeli tak to jak dużo. Nie wiedziała, wiedziała jedynie, że ostatnią noc

6

spędziła w jakimś obcym miejscu, a nienawiść do Magellana nie była najgorszą rzeczą, jaka mogła ją spotkać. - Praca jest dla niego najważniejsza. - Jego praca- ton głosu Nikodemusa nie brzmiał już łagodnie, rzucił swoje pałeczki na stolik, jego t-shirt z nadrukiem „Alcartaz Więzienie Federalne” idealnie opinał jego tors, przy każdym ruchu można było obserwować jak napinają się jego mięśnie- Pomagałaś mu w jego pracy, prawda? Carson skrzywiła się, jego głos ją ranił. - Czasami, Magellan jak wiesz jest sławny. I to nawet bardzo- pomyślała, że powinna odejść, ale co wtedy?- Jest światowym autorytetem w dziedzinie „Mitu pustynnych demonów”- z jego miny próbowała wyczytać ile wie na ten temat- Ludzie ciągle pisali do niego w sprawie opinii na temat różnych artefaktów czy źródeł mitów. Prosili o możliwość skorzystania z jego notatek, pisali o różnych szalonych pomysłach. Ktoś musiał odpisywać na maile i organizować jakoś całą pracę. Nikodemus wpatrywał się w nią, jego oczy wyrażały coś więcej niż tylko chłodną złość. Wytrzymała jego spojrzenie, jeżeli odwróciłaby wzrok pokazałaby, że jest słaba. To by było jak przyznanie się, że jest gorsza, nigdy nikomu na to nie pozwoliła, nawet Magellanowi. Oczy Nikodemusa był jak twierdza, on widział wszystko, a ona nie mogła z nich nic wyczytać. Ponownie sprawdziła herbatę, była jeszcze za słaba. - Uważasz, że zajmuje się badaniem mitu o „Pustynnych demonach”? Podniosła głowę, ponownie napotkała jego wzrok, bynajmniej nie wyglądał już przyjaźnie: - Oczywiście, to jest to, nad czym cały czas pracował- jednak Carson wiedziała, że to nie była prawda i Nikodemus, czy jak kolwiek on się nazywał, też to wiedział. Jej ciało zaczęło się trząść, nie wiedziała, jaka odpowiedź gwarantowała jej bezpieczeństwo.

Potrząsnął głową: - Nieźle, naprawdę nieźle Carson, następną rzeczą, jaką mi pewnie powiesz, to, że nie zasługujesz na śmierć.

7

Rozdział 2 K

elnerka, ładna Chinka, która nie mogła być młodsza od Carson przyniosła ich zupę i sajgonki, według niej wogóle ich nie przypominały. Nikodemus przyglądał się kobiecie, która nie mogła oderwać od niego oczu. Carson znała się na mężczyznach i flirtowaniu. Czasami, ale nie zbyt często któryś z ludzi Magellana flirtował z nią. Raz, jeden z naukowców zatrzymał się w ich domu na jakiś czas. Posunęli się trochę dalej niż sam flirt, więc nie była zupełną ignorantką, jeżeli chodziło o mężczyzn. Kelnerka- była bardzo, bardzo ładna- powiedziała coś do niego po chińsku, odpowiedział jej również w jej języku, oboje zaczęli się śmiać. Przyglądał się jej, kiedy odchodziła od ich stolika. W zupełnej ciszy zjedli zupę, Carson zrezygnowała ze spróbowania swoich sajgonek. Pomyślała, że Nikodemus w sumie wcale nie był przystojny, przyciągała jednie jego siła fizyczna. No dobra, właściwie to był bardzo przystojny, nie tak jak asystenci Magellana w tych swoich włoskich garniturach i krótkich włosach. Carson gapiła się na niego i nie mogła nic z tym zrobić, patrzyła na mężczyznę tak różnego od tych, w których otoczeniu dorastała. Długie włosy to jedno, do tego kolczyk, miły uśmiech i pewność siebie. Kiedy skończył jeść zupę i sajgonki- zjadł wszystkie, łącznie z jej porcją, kiedy odmówiła ich spróbowania- spojrzał na swoje nadgarstki. Nie miał zegarka, ale to nie miało znaczenia. Intensywnie wpatrywał się w jej twarz, gwiazdka w jego uchu błyszczała w świetle: -Powiedz mi, czemu potrzebujesz mojej pomocy, a jak skończysz możesz dodać, czemu nie powinienem cię teraz zabijać. W jednej chwili jej świat zamarł: -Nie rozumiem- odpowiedziała, kiedy zrozumiała, że się nie przesłyszała, groził jej. Jej klatka się zatrzęsła, znowu miała problemy z oddychaniem. Jedynie, o czym mogła myśleć to, że nie może jej nic zrobić w restauracji. Nie w miejscu publicznym. Głowa znowu ją bolała, kłujący ból tuż za oczami. Nie miał zamiaru jej pomóc. Uciekła od Magellana a skończyła z kimś, kto chciał ją zabić. Pod stołem wycierała spocone dłonie w jeansy: - Nic ci nie zrobiłam. -Co tu rozumieć?- poruszył głową, strząsając włosy z czoła, miał wyróżniające się brązowe pasemka, gdyby tylko dość często korzystał z usług fryzjera, nie przeszkadzałyby mu: - Wszystko, co musisz zrobić to powiedzieć, Nikodemus chcę- cokolwiek chcesz- i nie powinieneś mnie zabijać, bo- cokolwiek uważasz za istotne. Łatwizna. Kelnerka przyniosła ich przystawki. Podała Nikodemusowi kawałek papieru, musiał zawierać jej numer telefonu, bo kiedy rozmawiali, Carson wychwyciła angielskie słowanumer komórki. Kobieta położyła widelec na jej talerzu, a on schował karteczkę do swojego portfela. Jego wzrok ponownie powrócił do kelnerki, podniósł swoje pałeczki. Carson zauważyła, że zamówił coś z mackami, pachniało obco, ale apetycznie. Podniosła swój widelec, sama zdecydowała się na smażonego kurczaka z warzywami. Jej żołądek się skręcił i to na pewno nie z głodu.

8

- Jak bardzo może być źle?- spytał, jego glos brzmiał współczująco i wbrew wszystkiemu chciała żeby była to prawda. Pragnęła kogoś po jej stronie, nie chciała być sama: - Po prostu powiedz. Prawdopodobnie nie mogę o tobie gorzej myśleć, niż teraz- poczekał, aż Carson będzie wiedziała jak zacząć. Rzecz w tym, że chciała mu zaufać, ale jak mogła to zrobić po tym jak jej groził i to jeszcze z taką łatwością. Jakby to nie była żadna wielka sprawa, jakby miał do tego prawo. Powinna zostawić go kelnerce tylko, że najprawdopodobniej poszedłby za nią żeby z nią skończyć? - Okey, w takim razie- powiedział, kiedy dwa razy próbowała coś powiedzieć, ale tylko otwierała i zamykała usta –Może to pomoże. Dziś rano na mojej top liście rzeczy do zrobienia były- trzymał dłoń z przodu swojej twarzy-Zjeść śniadanie -zaczął wyliczać na palcachwypocząć, zabić Alvaro Magellana, tego nie zrobiłem- z powrotem skupił swoją uwagę na jedzeniu, wszystko co Carson mogła zrobić to tylko patrzeć jak zahipnotyzowana w jego piękne oczy: - Ty też jesteś na tej liście, po czwarte, zabić Carson Philips. -Ja? -Tak, ty. -Dlaczego?- użyła widelca do poprzesuwania jedzenia na talerzu. Musiał być naukowcem albo handlarzem artefaktów. Jakoś żadna z tych możliwości jej nie pasowała. Stwierdziła, że jednak musi być handlarzem, bo na pewno nie był typem uczonego: - Czy kiedyś odpisałam ci niegrzecznie? Powiedz, nie chcieliśmy kupić od ciebie twojej fałszywej Babilońskiej rzeźby, którą sam znalazłeś w grobie Hammurabiego. - Gdybym miał artefakt na pewno nie byłby fałszywy. Może jednak dzisiaj uda mi się zrobić trzy z czterech rzeczy z mojej listy. Wolałbym zabić Magellana, ale wyeliminowanie jego czarownicy też jest na mojej liście. Czy to pomogło? Pomimo wrażenia, jakie pewnie odnosisz mógłbym mieć to już z głowy, nie jestem cierpliwy Carson. -Czemu ciągle nazywasz mnie czarownicą?- spytała łagodnie. Zatrzymał pałeczki się w połowie drogi do jego ust: -Kochanie, ciągle się wypierasz. Carson znowu zaczęła się trząść, więc odłożyła widelec i przeniosła ręce na kolana: -W porządku, jeżeli tak mówisz, jestem czarownicą- zastanawiała się czy jego zachowanie było normalne. Może nie wychodziła zbyt często, ale czytała ksiązki i różne czasopisma i gazety. Nawet czasami oglądała telewizje. Wiedziała, że, Magellan był daleki od normalnego zachowania. Nikodemus to wiedział, wiedział wiele nieciekawych rzeczy o nim: - Potrzebuje pomocy- wyszeptała. -Dlaczego?

9

Spojrzała mu w oczy- On jest szalony- nie było innego wytłumaczenia. Zjadł kawałek macki: - Szalony, bo uważa się za kwiatka doniczkowego, czy szalony jak psychopatyczny morderca?- spojrzał w górę udając, że myśli-Oh, czekaj, on jest mordercą!- ponownie spojrzał na nią. Przez chwilę wydawało się jej, że widzi w nich coś więcej niż tylko chłód, jakby ruch, zmianę koloru, ale to było czyste szaleństwo. Nikt nie ma takich oczu: - Naprawdę Carson mów, bo teraz tylko marnujesz mój czas i strasznie mnie to wkurza. Nagle pomarańczowy kolor wypełnił jej umysły. Nikodemus dotknął jej ramienia, tętniący ból zmalał. Wiedziała dwie rzeczy- dotknął jej i ból zmniejszył się, to było nierealne, ale nie mogła pozbyć się wrażenia, że to było jakoś ze sobą połączone. - Carson- powiedział łagodnie- Powiedz mi, nie mogę ci pomóc, jeżeli nic nie powiesz. Łagodność jego głosu bardzo ją dotknęła. Nie miał zamiaru robić na niej wrażenia, ale ona chciała mu wierzyć. Zmusiła się żeby na niego spojrzeć i odkryła, że jest nieszczęsną kłamczuchą. Kłamstwo oznaczało trzymanie się tego, co już powiedziała i umiejętne zastąpienie prawdy oszustwem. To, co powiedzieć i to co ominąć. Jej głowa bolała tak, że nie potrafiła zmusić się do kłamstwa: - Wydaje mi się, że on wierzy w demony i magie. Podrapał się w podbródek, kiwając głową: - To wyjaśnia jego zainteresowania. - Czy naprawdę masz na imię Nikodemus? - Czy robi to jakąś różnice? - Więc, to tylko hmm……zbieg okoliczności, tak mi się wydaje- ścisnęła swoje palce w pięści. Myślała o notatkach Magellana i opisanym rytuale z udziałem Nikodemusa. Znowu zaczęła się trząść, jakby świat wkoło niej miał się nagle rozpłynąć: - Wydaje mi się, że on wierzy, że naprawdę istnieje starożytny demon o imieniu Nikodemus. - Roślina doniczkowa, prawda?- Nikodemus miał rysy europejczyka z dodatkiem jeszcze innych cech bardziej egzotycznych, na pewno nie chińskich. Jego kości policzkowe były wysokie, usta zmysłowe, wrażliwe. - Nie zajmujesz się mitologią, prawda? Zbierasz artefakty, mam racje? - O jakich mitach mówisz? - Na temat demonów. Pustynnych demonów. I nie są to demony z Biblii. Jego demony pochodzą z początków istnienia świata, a może nawet i jeszcze wcześniej. Wiesz, ma na ich punkcie obsesje.

10

Zrobił minę - Jeżeli o mnie chodzi to strasznie śmieszna obsesja. Nie dziwie się, że od niego uciekłaś. - One potrafią kontrolować umysły ludzi a nawet i ciała. - Och, przerażające- nie wyglądał na przestraszonego, rozejrzał się po restauracji- Jak myślisz ile jest tu teraz takich osób? - Oni są złem wcielonym- pochyliła się w jego stronę, szukając na jego twarzy odpowiedzi czy uważał Magellana za wariata - Ale mag, czarodziej mogliby ich kontrolować i chronić ludzi przed nimi – Albo czarownica, pomyślała że ona też mogła by je kontrolować. Patrzył na nią zupełnie spokojnie: - Czy to prawda? - Myślę, że wierzył w istnienie demonów i możliwość ich kontrolowania przez odpowiednią magię…bzdury- poruszyła palcami w powietrzu. Podniósł brwi- Bzdury? - No wiesz hokus- pokus- nie mogła pozwolić mu myśleć, że w to wierzy. Zawsze wierzyła w racjonalność, logikę i naukę. Magia dla niej nie istniała: - Artefakty, zaklęcia, wszystkie te rzeczy, które Magellan zbierał i opisywał. Wiara w mistyczne przedmioty naszych przodków, pochodzące z setek czy tysięcy lat temu. - Masz na myśli istoty nie z tego świata, które potrafią przejmować kontrolę nad ludźmi, tak ja w Egzorcyście?- pokiwała głową a on się uśmiechnął: - To stek bzdur, Carson. Obróć ludzką głowę o 360 stopni, a właściciel nie powie ci jak się nazywa. Będzie martwy- Położył ręce na swoim gardle i zaczął udawać, że się dusi.

Carson chciała się śmiać, ale nie potrafiła. Znowu zaczął dokuczać jej żołądek, czuła jakby się przewracał. Od razu zareagował, ponownie dotknął jej ramienia i poczuła się lepiej od samego jego dotyku: - A co jeżeli Magellan naprawdę wierzy w demony wiem, że to niedorzeczne, ale co jeżeli oszalał z tego powodu? - Dobrze, teraz- powiedział, cofając od niej rękę, prawie natychmiast jej ból głowy powrócił Dobrze, cała ta historia o demonach żyjących wśród nas jest całkiem interesująca-nalał sobie herbaty, czy on się uśmiechał? Nie miała pewności- Szczerze, do tej pory nie spotkałem się z niczym żeby uważać, że jest szalony. Jest mnóstwo zdrowych, normalnych ludzi, którzy wieżą w ten rodzaj gówna. Carson poczuła, że głos zaczyna jej drżeć, nie potrafiła powstrzymać emocji, ale starała się to ukryć: - Widziałam jak Magellan zabił mężczyznę.

11

- Mężczyznę?- Nikodemus napełnij jej filiżankę. Podniosła ręce przypominając sobie czerwone kolory na swoich palcach: - Tak mężczyznę. Popchnął w jej stronę filiżankę z herbatą. Miał długie szczupłe palce, z trochę za długimi paznokciami. Pamiętała, że czytała gdzieś, że gitarzyści mają dłuższe paznokcie. Zastanawiała się czy mógł być muzykiem. Oparł się wygodnie o krzesło, uporczywie się w nią wpatrywał, w jednej ręce trzymał filiżankę a drugą założył na klatce piersiowej: - Chcesz mi powiedzieć, że myślał, że ten facet był pustynnym demonem? - Może- Carson uporczywie wpatrywała się w stolik- Może, tak. - Jak ten demon wyglądał? Jesteś pewna, że to był człowiek?- przytrzymał jej spojrzenie. Nigdy nie widziała oczu o tak czystym, przejrzystym kolorze. To z połączeniem jej bólu głowy dawało nieprawdopodobne efekty. Ktoś z takimi oczami mógł podbić twoje serce jednym przeciągłym spojrzeniem. - Tak, oczywiście. Coś zamigotało w jego oczach: - Skąd ta pewność? - Bo znałam tą osobę- wzięła głęboki wdech i pomimo, że chciała, nie mogła powiedzieć mu reszty. I tak nie wyglądał jakby jej w ogóle wierzył: - Pracował dla Magellana. Magellan kazał mi iść do mojego pokoju. Tak też zrobiłam, ale nie zostałam tam- nie mogła powiedzieć mu niczego więcej. A co jeżeli się myliła? Jeżeli to ona oszalała? - Uciekłam. - Dlaczego nie zadzwoniłaś na policje? Wiedziała, że jej wahanie sprawiło, że wyglądała jak kłamca, ale musiała być ostrożna. Z jej bólami głowy potrzebowała więcej czasu, żeby ułożyć sobie wszystko, co mu powiedzieć a co opuścić. Potrząsnęła głową: - Zadzwoniłam z mojego telefonu, ale kiedy zobaczyłam samochód, który na pewno mnie szukał, wyrzuciłam go. Bałam się, że mnie znajdą jeżeli go zatrzymam- wstrzymała oddechWsiadłam w autobus i przyjechałam tutaj- To wszystko było z najgorszej nocy w jej życiu. Wypił swoją herbatę. Wkoło nich zrobiło się cicho. Pomyślała, że bezwzględnie o czym myślał nie był zadowolony. Po kolejnym łyku odstawił swoją filiżankę: - Czy ty kurwa sobie ze mną pogrywasz czy mówisz prawdę? - Co masz na myśli?- kiedy drzwi restauracji się otworzyły poczuła powiew zimnego powietrza na policzku. Odsunęła swój talerz, zapach krwisto czerwonego sosu sprawiał, że

12

było jej niedobrze, nie mogła sobie teraz na to pozwolić, nie teraz: - Magellan zabił człowieka, widziałam to, widziałam jak to zrobił- jej ciało zadrżało, przypomniała sobie dźwięk, straszny dźwięk, który ciągle słyszała: - Według ciebie- powiedziała półgłosem- być może to nie jest pierwszy raz. - No nie żartuj Sherlocku, tak myślisz?! Zagapiła się na gwiazdkę w jego uchu. Rubinowa gwiazdka była jednym z elementów rytuału, nad którym pracował Magellan, starał się ją odtworzyć. Czy to był również zbieg okoliczności? Czy jego imię to był zbieg okoliczności? Jego oczy zmieniały kolor od szaroniebieskiego po srebrno-czarny, nigdy nie widziała czegoś takiego: - Może to ja oszalałam. Nikodemus odsunął się od niej jakby nie chciał być blisko kobiety, która straciła kontrole na swoją psychiką: - Co jeszcze Carson? Zamknęła oczy, zobaczyła Magellana stojącego pośrodku pokoju, krew spływającą z jego rąk. Cały horror, który przeżyła powrócił do niej na nowo: - Proszę pomóż mi-wyszeptała. Miał na imię Nikodemus, jego oczy zmieniały kolor. To musiało coś znaczyć. Nagle zaczęła szlochać. To nie był czas na załamanie, musiała wytrzymać jeszcze trochę: - Uciekłam od niego, a nikt nigdy od niego nie odszedł. Sięgnął do przedniej kieszeni jeansów, wyciągnął sto dolarów i rzucił je na stolik: - Wychodzimy- Złapał ją za rękę i zmusił żeby wstała: - Jeżeli chcesz żyć do czasu aż mnie przekonasz, że mówisz prawdę, to się ruszaj. Carson spojrzała w stronę drzwi i jej żołądek skręcił się ze strachu. Dwóch mężczyzn weszło do restauracji. Wyglądali jak bankierzy. Ubrani w czarne włoskie garnitury i wypolerowane, błyszczące buty, mieli krótkie włosy. Bardzo krótkie włosy. Jeden z nich miał ciemne okulary. Drugi grzebał w kieszeni marynarki, szukając czegoś. Rozpoznała ich obu. Kynan i Tibold. Magellan dopiero niedawno zatrudnił Tibolda, ale Kynan pracował u niego od zawsze, Carson zawsze się go bała. Był wysoki, bardzo umięśniony, miał jasno brązowe oczy, mogło ci się wydawać, że są piękne do czasu, kiedy nie zobaczyłeś w nich nienawiści. A kiedy patrzył się na nią czuła się jakby była naga. Stanęła koło nich kelnerka, która ich wcześniej obsługiwała i wskazała im wolny stolik, zignorowali ją rozglądając się po restauracji szukając kogoś. Przez pół sekundy nie dopuszczała do siebie myśli, że ma kłopoty, dopiero po chwili jej mózg zaczął pracować normalnie. Szukali jej i to nie mogło oznaczać niczego dobrego. Kynan zobaczył ją pierwszy, przez chwile skupił swoją uwagę tylko na niej, po jej plecach przebiegł lodowaty dreszcz. - Magellan nie traci czasu, co? Nasłał na ciebie swoje wielkie psiska- pociągnął ją w stronę wyjścia ewakuacyjnego: - Tędy.

13

Tibold krzyknął, kiedy Carson i Nikodemus ruszyli w kierunku wyjścia. Tibold wpadł na kelnerkę o mały włos nie przewracając się, miska z ryżem poleciała w powietrze. Kynan wskoczył na stół omijając całe zamieszanie, wydawało się, że zatrzymał się w powietrzu nadzwyczajnie długo. Klienci zaczęli krzyczeć i chować się przed latającym jedzeniem i rozbitymi talerzami. Nikodemus podniósł pionowo ich stolik i kopnął go w kierunku zbliżającego się mężczyzny. Następnie, złapał ją i pociągnął w kierunku wyjścia ewakuacyjnego. Wyszli na wąską uliczkę zamkniętą dla ruchu, w oddali rozbrzmiewał dźwięk alarmu. - Magellan ich wysłał- znowu zaczęła się trząść, tym razem jeszcze bardziej. Kiedy pomyślała co Kynan jej zrobi, jeśli ją złapie, zrobiło jej się niedobrze: - Chcą mnie zabić. - Jesteś jakimś jebanym geniuszem- rozglądał się czujnie po uliczce, od jednej strony do drugiej i drzwi ewakuacyjnych. Nic nie mówił, nawet się nie poruszył. Włosy na szyi Carson zjeżyły się, a ręce i przedramiona pokryła gęsia skórka. Alarm ucichł. Przez krótką chwilę oślepił ją błysk światła jakby flesz aparatu fotograficznego. Zobaczyła jak Kynan doszedł do wyjścia przeciwpożarowego, którym wcześniej wydostali się z lokalu. Położył ręce na drzwiach, zdecydowanie je popchnął, ale nic się nie stało, pchnął jeszcze raz, ale drzwi nawet nie drgnęły. Dołączył do niego Tibold. Jego okulary zniknęły. Kynan wbił wzrok w Carson, cofnęła się krok do tyłu. Skrzywił się z wściekłości i zaczął mocniej atakować drzwi. Nikodemus śmiał się jakby wiedział, że drzwi się zablokują i diabelnie dobrze bawił się widząc tą dwójkę niepotrafiącą sobie z nimi poradzić. Złapał ją z rękę i pociągnął w stronę następnej ulicy. Musiała biec żeby dotrzymać mu kroku. Nagle coś za nimi wybuchło. Potknęła się, poczuła wstrząs w powietrzu. Nikodemus złapał ją i popchnął w kierunku ściany, przycisnął ją do siebie, patrzyła w stronę restauracji. Wdychała jego zapach, gorącej pustyni, który wzrósł, kiedy przylgnęła mocniej do niego. Jej głowa przestała boleśnie pulsować. Czuła jego oddech. Szkło, fragmenty betonu i metalu opadły na ziemię. - Kynan idzie po mnie- wyszeptała. Magellan spuścił Kynan ze smyczy i wysłał go specjalnie za nią. Była przerażona, zawsze wiedziała, że z nim coś jest nie tak. - Oddychaj- powiedział, uspokajająco głaszcząc ją wzdłuż ramienia: - Nie panikuj, tylko ich jeszcze bardziej nakręcasz. To tylko para durnych zniewolonych demonów, Carson. Nic, z czym bym sobie nie poradził. Zdała sobie sprawę, że mówiła o swoich obawach na głos: - On chce mnie zabić, on chce mnie zabić, on chce mnie zabić- przycisnął ją mocniej do siebie:

14

- Chcesz żebym przejął kontrolę? To przykuło jej uwagę, jej umysł rozjaśniał. Cała ta sytuacja była nienormalna. Zupełnie szalona. Chciała być jak najdalej stąd. Jej ciało zareagowało, gotowe do ucieczki. Chciała być jak najdalej od tego koszmaru, w jaki zmieniło się jej życie. Nikodemus odsunął się od ściany, Kynan i Tibold szybko się do nich zbliżali. Światło oświetliło ich oczy, były intensywnie pomarańczowe. Dopiero teraz zrozumiała, że ludzkie oczy nie mogą zmieniać koloru. To niemożliwe. Tibold cofnął się do tyłu jakby został uderzony, wydając zduszony okrzyk upadł na ziemie. Kynan nawet się nie zatrzymał, kroczył pewnie do przodu. Tibold siedział na ziemi, trzymając się za klatkę piersiową, ciężko sapiąc jakby nie mógł złapać oddechu. Kynan nawet przez chwile nie przestawał jej obserwować. Metalowe pozostałości po drzwiach leżały porozrzucane pod nogami, Carson schyliła się i podniosła pręt, to było lepsze niż nie posiadanie żadnej broni. Metal oziębił jej dłonie. Nikodemus podbiegł w stronę Kynana, odwrócił się i uderzył go z całej siły. Carson słyszała dźwięk łamanych kości. Poruszał się dopóki nie znalazł się za plecami Kynana, zawinął ręce dookoła jego szyi i gwałtownie skręcił. Kynan rzucił jego przez ramię, zatoczył się, krew popłynęła z rozbitego nosa. W tym czasie, Tibold podniósł się na nogi. Ruszył w kierunku Nikodemusa. Carson krzyknęła żeby go ostrzec, w ten sposób przyciągnęła na siebie uwagę Kynana. Jego poraniona twarz uzdrowiła się na jej oczach. Wskazał na nią i uśmiechnął się. Nikodemus trzymał Tibolda w headlocku1, ścisnął mocniej ręce. Słychać było dźwięk łamanych kości, kiedy go puścił, ciało upadło bezwładnie na ziemię. Nikodemus klęknął, dotknął jego dłoni, ciało nagle szarpnęło. Ktoś zaczął ryczeć, Carson zorientowała się, że to Kynan. Ruszył w jej stronę tak szybko, że nie miała nawet czasu pomyśleć. Ścisnęła pręt tak mocno jak tylko mogła. Pomyślała, że zaraz zginie, ale na pewno nie podda się bez walki. Postrzępiony kawałek jej pręta skaleczył jego policzek. Złapał się za twarz, jego oczy płonęły żywym ogniem, Carson poczuła się jakby ziemia przekręciła się do góry nogami. Nie mogła się ruszyć. Jej mózg był kompletnie wyłączony. Kynan był wściekły, krew z policzka sączyła mu się przez palce. - Nie bój się, mam zamiar się z tobą zabawić. Możliwe, że miną godziny zanim cię zabije. Za nim stał Nikodemus. Nie wyglądał przyjaźnie. Wysunął rękę i ciało Kynana zgięło się przed nią w pół. Jej paraliż zniknął. Kynan skręcił się w stronę Nikodemusa. Ból głowy Carson powrócił ze zdwojoną siłą. Była przez to praktycznie ślepa. Poczuła w brzuchu ogień, w ustach czuła gorzko-metaliczny smak. Jej ból się nasilił. Nie ważne jak bardzo starała się coś zobaczyć, dla niej Kynan bardziej przypominał zniekształconego lwa 1

Headlock- niedozwolony chwyt za szyję w walce zapaśniczej

15

niż człowieka. Jego oczy błyszczały, twarz wystawała albo miał cofniętą szczękę. Zaczął biec w stronę Nikodemusa. Spod jego stóp wydostawała się para. Chodnik po stronie Carson zmarszczył się. Kynan warknął był to dźwięk, który brzęczał w jej uszach i wibrował w klatce piersiowej. Skoczył w stronę Nikodemusa z wyciągniętymi przed siebie rękoma, jego palce zamienił się w szpony. Carson chwyciła swój pręt w obie ręce i rzuciła się w jego stronę, krzycząc w nieograniczonej wściekłości. Zamachnęła się prętem z całej siły i uderzyła go w głowę, zabrzmiało to jak wystrzał z pistoletu. Ręce bolały ją z powodu użytej siły. Kynan był oszołomiony. Gorąco wrzało dookoła niej spalając ją, jej skóra skwierczała, była niemal pewna, że jej głowa zaraz eksploduje. Ból przejął całe jej ciało, wrzasnęła. Ciepło pochodziło od Nikodemusa. Zbierało się wkoło niego, zgromadziło się i błysnęło na zewnątrz. Carson nic nie widziała, ale czuła napierającą moc na jej ciało. Ciało Kynana opadło na ziemie, z szeroko otwartymi ustami i zimnymi oczami. Bez oznak jakichkolwiek zwierzęcych cech. Była to tylko jego piękna twarz z wyrazem głębokiej nienawiści. Carson trzymał swój pręt jak bejsbolista kij. - No już- Nikodemus podbiegł łapiąc ją za rękę. Ściskała pręt, kiedy szybko szli w kierunku głównej ulicy. Przepychał się przez narastający tłum: - Możesz to już zostawić. Spojrzała na rurkę: - Nie. Nikodemus wzruszył ramionami: - Jak chcesz. Jadący w dół wzgórza, autobus linii nr 1 poruszał się powolnie w ruchu ulicznym. Ciała ludzi naciskały na nią, prowadzący ją w kierunku przystanku autobusowego, zastanawiała się czy chce tam iść czy nie. Nikodemus szedł przed nią, przemieszczając się przez tłum z łatwością, ponieważ był wysoki, zachowywał się jakby był panem chodnika. Ból głowy zelżał, ale ciągle była zaniepokojona, czuła jakby powietrze dokoła niej było naelektryzowane. Z całej siły ściskała metalowy pręt, bolały ją od tego palce, były zupełnie blade, ale nie chciała zostać, bez jakiejkolwiek broni, tylko to chroniło ją przed zupełnym załamaniem. Kiedy Nikodemus doszedł na przystanek obejrzał się za siebie żeby sprawdzić jak była daleko od niego, stała niedaleko pośród tłumu innych ludzi. Chciała być jak najdalej stąd. Jak najdalej od Kynana, bólu i wybuchających drzwi. Pot spłynął po jej plecach, jej ramiona były sztywne z napięcia. Ktoś wpadł na nią próbując przepchnąć się przed nią. Autobus zatrzymał się, otworzyły się drzwi. Nikodemus przeszukał tłum widząc ją tylko przez chwile. Pozytywną cechą bycia niskim było to, że mogła bez problemu znaleźć miejsce wśród tylu wsiadających pasażerów. Wygrzebała jakieś pieniądze i zapłaciła za przejazd. Mocno zaciskała zęby. Czuła na sobie nacisk ciał innych ludzi.

16

Czekając przed autobusem Nikodemus przyglądał się wsiadającym ludziom. Carson przeszła na tył autobusu, znajdowała się w wśród ludzi, którzy żyli swoim normalnym codziennym życiem, nie musieli zastanawiać się czy czasem nie oszaleli. Nikodemus przeszukiwał ulice, zobaczył mężczyznę i krzyknął. Obrócił się dookoła. Zacisnął usta, przyglądał się dokładnie otoczeniu. Zawołał jeszcze raz jej imię. Kiedy ostatni pasażer zapłacił, panika ścisnęła ją za gardło. Nikodemus walczył w tamtej uliczce próbują ochronić ją przed Kynanem i Tiboldem, ochronić ją. Musiała zwariować jeżeli myślała, że Kynan przestanie jej szukać. Wiedziała to i jeżeli już ktoś miałby ją zabić wolała żeby to był Nikodemus niż Kynan. W ostatniej chwili wychyliła się i uderzyła pięścią w okno. Nikodemus odwrócił się. Ich spojrzenia się spotkały i Carson mogła przysiąc, że poczuła go w swojej głowie. Wskoczył do środka, kiedy drzwi już się zamykały, pokazał kierowcy swoją kartę Metro i dołączył do niej na koniec autobusu. Stanął blisko niej, za blisko. Nie więcej jak sześć cali2pomiędzy nimi, nie miała miejsca żeby się cofnąć choćby o krok. Uśmiechnął się: -Całkiem nieźle mu przywaliłaś. Zadarła podbródek do góry żeby móc zobaczyć jego twarz: - Zasłużył sobie. Uśmiechnął się szeroko: - Możesz grać w mojej drużynie, kiedy tylko zechcesz. Autobus przechylił się w momencie podjeżdżania pod górę. Carson miała głowę pełną myśli o Nikodemusie, mogło okazać się, że może mieć-lub nie- około pięciu tysięcy lat. Mocniej ścisnęła swój pręt i modliła się, żeby na razie nie planował jej zabić.

2

Ok. 15 cm

17

Rozdział 3 Nikodemus złapał czarownice za rękę, wysiedli z autobus przy Polk Street, była to jedna z bardziej handlowych części miasta: restauracje, księgarnie, sklepy, piekarnie, apteki. Większość budynków stanowiła apartamenty. Carson szła krok za nim, z łatwością mógł stwierdzić, że miała problemy z chodzeniem prosto. Odwrócił się i przywołał ją do siebie, podeszła bez oporu. Przycisnął palec do jej czoła. Dźwięki z ulicy ucichły, żadnych wyjących syren czy głosów ludzi, chwila zupełnej ciszy, zapragnął żeby trwała wiecznie. Jej oczy były smutne i przygnębione, przepełnione bólem. Biorąc pod uwagę, że Kynan Aijan próbował ją zabić to trzymała się całkiem nieźle: - Wszystko w porządku? Lekko pochyliła się w jego stronę: -Jasne- Wtedy zaczęła się śmiać, ale nie tak jakby coś ją rozśmieszyło- W końcu to ty zdecydujesz czy mnie zabić. - Nie zabijam bezbronnych osób, masz na to moje słowo- uśmiechnął się, ponieważ nie był pewny jak dużo wiedziała, mogło to być więcej niż mu się wydawało: - Jest ok.- cholera, była ładna. Jak najbardziej w jego typie. Otoczył ją ramionami i przyciągnął bardziej do siebie. Poczuł jej rurkę między swoimi nogami: - Naprawdę. - Dlaczego mam ci uwierzyć- przytuliła się do niego, jakby wkrótce mieli zostać kochankami, nie zdała sobie sprawy, że on tak właśnie myślał. Ok, może wiedziała. Odepchnęła go walcząc z łzami. - Kochanie- potarł opuszkiem palca jej policzek. Nie odwróciła głowy. Bardzo źle, ponieważ miała bardzo miękką skórę, która bardzo na niego działała. W tej chwili jej zdolności magiczne praktycznie nie istniały i to uczyniło ją kusząco ludzką: -Komu jeszcze możesz zaufać? Co więcej, zastanów się, kto jeszcze może ci pomóc z Kynanem? Spojrzała na jego twarz, przyglądając się jej uważnie, ponieważ robiło się ciemno a w przeciwieństwie do niego nie widziała dobrze w ciemności: - Nikomu. - To, dlaczego nie ja? - Nie znam cię- powiedziała łagodnie. Dotknęła jego kolczyka. Czy to nie było tak, że czarownica przyszła prosto do źródła mocy?- Mogłeś pozwolić Kynanowi mnie zabrać, ale nie pozwoliłeś na to. Dlaczego? - To był wielki błąd z mojej strony- uśmiechnął się szeroko, Carson wiedziała, że żartuje. Tak jakby- Ale jestem znany z mojego otwartego umysłu. Możesz mi zaufać, ale jeżeli z jakiegoś powodu tego nie zrobisz, wtedy możesz walnąć mnie tym prętem, ok.? Umowa?- pokiwała

18

twierdząco głową, wziął ją za rękę i znowu zaczęli iść. Powoli, dopóki nie poczuła się pewniej na nogach. Szli pod górę mijając park Lafayette następnie skręcili w ulicę Treelined. Jej oczom ukazał się dom w stylu edwardianśkim3, bez ogródka z około dwudziestoma krokami do drzwi wejściowych. Kiedy weszli po schodach Nikodemus wyciągnął klucze z kieszeni i zaczął otwierać drzwi, przepuścił ją przodem. Kiedy zaglądał do skrzynki na list, miała okazje się rozejrzeć. Jego dom miał dobre proporcje, wysokie sufity, drewniane podłogi, kwiaty na parapetach i przy drzwiach. Była zafascynowana malowidłami twarzy postaci leśnych namalowanymi w linii prostej formując kształt korony. Czy wiedziała, co oznaczały? Po lewej stronie znajdowały się schody prowadzące na piętro, holl rozciągał się na prawo od schodów, zakończony łukowatym przejściem skręcającym w prawą stronę, mógł zobaczyć okna sąsiadów z przeciwnej ulicy. W ręce trzymał listy, zapalił światło. Carson zamknęła oczy, światło ją raziło, kiedy otworzyła je ponownie, z uporem wpatrywała się w twarze z malowideł. Przetarła oczy: - Gdzie jesteśmy? - Dom, słodki, dom- rzucił lisy na stolik stojący przy wejściu, odwrócił się żeby przekręcić zamki w drzwiach. Zamarł w bezruchu, powoli obrócił się spodziewając się śmiertelnego ciosu, ale zobaczył, że czarownica stoi oparta o ścianę ze spuszczoną głową, trzymała swój metalowy pręt jakby to był jej jedyny przyjaciel na świecie -Wszystko ok? Pokiwała przecząco głową. Nie było z nią ok, każdy idiota by to zauważył a Nikodemus nie lubił myśleć, że jest idiotą. Była czarownicą, pomimo tego bardzo wrażliwą czarownicą: - Może chciałabyś już to odłożyć?- wskazał na pręt. Potrząsnęła głową i wyprostowała się. Jej spojrzenie było roztargnione: - Co ci jest? - Boli mnie głowa - przycisnęła swoją torebkę do piersi, a metalowy pręt trzymała wzdłuż ciała. Była taka mała, naprawdę mała. Nie wyglądała w ogóle groźnie: - Mam migrenę a nie mam ze sobą moich leków. Nikodemus pchnął ją w głąb domu: - Zaraz coś ci dam . - Zwykłe leki mi nie pomagają. W korytarzu, który był oddalony od drzwi panował głęboka ciemność. Był do niego przyzwyczajony, Carson nagle się zatrzymała. Odwrócił się. Kiedy próbowała pójść do przodu, straciła równowagę podtrzymując się ściany. Metalowy pręt upadł z brzękiem na podłogę.

3

A przynajmniej tak mi się wydaje;)

19

- Aż tak źle, co?- złapał ją za ramie i pomógł jej złapać równowagę. W restauracji nie zjadła nic, poza zupą. Zawroty głowy miała pewnie z powodu głodu -Chodź. Pozwoliła mu się zaprowadzić do kuchni. Nie zapalał światła specjalnie dla niej, wyglądała jakby była mu za to wdzięczna. Z lodówki wyjął plastikowy dzbanek zawierający ciemny płyn i piwo, nalał brunatny płyn do swojego ulubionego kubka i podał Carson. Nie wzięła go, więc wypił połowę zanim ponownie jej go podał: - Nie jesteś jedyną osobą, którą boli głowa- włożył kubek w jej ręce-Zupełnie bezpieczne. Stara rodzinna receptura. Obiecuje ci, że pomoże. - Co to jest? - Tradycyjne lekarstwo na twoją przypadłość- przyglądał się jej, kiedy powąchała zawartość: - Pachnie okropnie. - Ale pomaga, siadaj- wskazał jej chromowane krzesło stojące przy małym stoliku w kącie kuchni. Kiedy usiadła, otworzył butelkę z piwem. Usiadł na rogu stołu, niedaleko niej, wyciągnął nogi krzyżując je w kostkach -Używam brązowego cukru do słodzenia tego. Wzięła pierwszy łyk: - Nie bardzo pomogło. Wzięła kolejny łyk, z całych sił starała się nie skrzywić. Starał się nie dać po sobie poznać, że to zauważył. Jak na czarownice miała nienaganne maniery. - A jeżeli powiem, że smakuje jak kurczak? - Żartujesz? Schyliła głowę i przez chwilę wpatrywała się w kubek: -Tak. Właściwie tak uważam. Przepraszam, jeżeli cię uraziłam. Poczekał chwilę i powiedział: - Już myślałem, że nie masz poczucia humoru. Smakuje jak kurczak. To gówno smakuje jak muł wodny- zaczął się śmiać, ona również, ale tylko trochę. Miała ładny uśmiech, nie żeby ładny uśmiech miał coś znaczyć- Już zacząłem się zastanawiać, czy zaczniesz śmiać się kiedykolwiek z moich dowcipów- wziął łyk piwa. Spojrzał na nią z nad butelki - Mógłbym ci jedno zaproponować, ale najpierw musi ci przejść ból głowy. Później mogę cię upić i skorzystać z okazji. Czarownica zaśmiała się i wypiła resztę mikstury: -Dobra dziewczynka- powiedział, kiedy pokazała mu pusty kubek. Wziął go i odstawił na stół. Przechylił głowę w stronę korytarza-Choć pokaże ci moje laboratorium szalonego naukowca, dopóki lekarstwo nie zacznie działać. Carson wstała z krzesła: - Jeżeli chcesz mnie zabić, to musze powiedzieć, że jesteś najmilszym zabójcą, jakiego spotkałam.

20

- Dzięki, to znaczy dla mnie bardzo dużo. Naprawdę- był zaskoczony, że go rozbawiła, a właściwie to on chciał ją rozśmieszyć. Wyszła za nim z kuchni, obserwując go jak chodzi, był tego świadomy-To była kuchnia, pokój dzienny- wskazał ręką trzymającą piwo, pokój znajdujący się naprzeciwko kuchni. Kropelka wody spłynęła po butelce i spadła iskrząc się na podłogę. Podchodząc do rogu pokoju włączył światło. Tym razem nie musiała zamykać oczu - Piła łańcuchowa jest tutaj. Rozejrzała się po pokoju - A gdzie zakrwawiony topór? - Zapasowa sypialnia. Zaśmiała się szczerze. Jezu, naprawdę, kiedy się uśmiechała miała to coś. Obserwował ją z nad butelki piwa - Zawsze miałem słabość do dziewczyn z zielonymi oczami. Carson otworzyła usta żeby coś powiedzieć, ale zrezygnowała. Była bardzo dobra w ukrywaniu swoich myśli. Zastanawiał się, co dzieje się w jej głowie, chciała powiedzieć „Dziękuje, cieszę się ze mam zielone oczy czy nie dotykaj mnie, bo będę krzyczeć. Oparł się o ścianę krzyżując ramiona na klatce piersiowej, obserwował ją, ale nic nie mówił. Miał wrażenie, że nadsłuchiwała jakiś odgłosów, ale w domu było cicho jak w pustym kościele: - Jak tam głowa? Trochę lepiej? - Tak, jest lepiej- dotknęła ręką głowy-Co to w ogóle było? Powiedziałem ci. Sekretyn rodzinny przepis- użył siły żeby odepchnąć się od ściany -Gotowa na rozmowę?

21

Rozdział 4 Rozmowa.

Cofnęła się o krok. Tylko nie to-pomyślała. Rozmowa mogłaby zaprowadzić ich w złym kierunku: -Dobrze. Ciągle trzymając piwo wziął ją za rękę i zaprowadził w głąb salonu. Nawet w kowbojskich butach poruszał się prawie bez dźwięku, płynnym krokiem, jak tancerz. W restauracji jego pełne wdzięku ruchy zamieniły się w zabójczą siłę. Wystrój pokoju był przytulny i zachęcający. Zielona, aksamitna sofa wyglądała na bardzo wygodną. Znajdowały się tu też dwa dopasowane krzesła i czarny skórzany fotel. Postawił swoje piwo na szklanym stoliku i usiadł na sofie, podniósł kolana i położył nogi na zielono-aksamitnej poduszce. Wyciągnął z tylniej kieszeni spodni komórkę i położył ją obok piwa. Na ścianie wisiał płaski plazmowy telewizor. Rozpoznała leżące na stole Wii, ponieważ pracownicy Magellana często z takiego korzystali. Wiimotes i Nunchucks leżały obok. Oparł łokcie o kolana, pozwalając jego długim i smukłym palcom swobodnie zwisać. Miał długie nogi, szczupłe uda i rozbudowane mięśnie. Nie dało się ich nie zauważyć z tak bliska. Nic dziwnego, że nie bał się Kynana: - Usiądź na krześle, będzie lepiej, jeżeli nie będziesz czuła się zbyt wygodnie. - Dobrze-zaschło jej w ustach. Położyła torebkę na podłodze i usiadła na krześle. Nie było wygodne. Patrzyła w sufit. Na tynku mogła zobaczyć wzór złożony z brązowych gwiazdek, który biegł wzdłuż sufitu, w dół ściany. Wyglądało to jakby otaczały pokój lub wychodziły z jednego punktu w podłodze. - Dam ci kredyt zaufania- był poważny, jego pogodny uśmiech zniknął bezpowrotnie. Nie przeszło jej nawet przez myśl, że mógłby jej nie zaufać. Zaskoczyło ją to, wyglądało na to, że nie była jedyną osobą, która nie ufała tej drugiej. Co jeszcze przeoczyła? - Według ciebie, kim jestem? - Zielonooką czarownicą, której udało się uciec z rąk Kynana Aijana. Przesunęła się na brzeg krzesła: - Znasz go. - Magellan nie posyła Kynana do byle roboty, sprawdza się w trudnych zadaniach. - Kynan mnie nienawidzi. Zawsze mnie nienawidził - Oczywiście, jesteś czarownicą. - Nie mam zamiaru zmieniać tego, co o mnie myślisz. Staram się tylko poznać prawdę. - Mówię ci prawdę. 22

- Nie, nie mówisz a na pewno nie wszystko- podniósł głowę. - Ok. powiedz mi wszystko, co pamiętasz od ostatniej normalnej rzeczy do teraz. Carson skuliła się na krześle, ale nie pomogło jej to dodać otuchy: - Nic nie jest normalne w moim życiu. - Normalne dla ciebie. - Ostatnie, co pamiętam to to jak byłam w swoim pokoju. - Kiedy? - Wczoraj. Bolała mnie głowa, bardzo mocno, próbowałam otworzyć moje pudełeczko z lekami, ale tak bardzo trzęsły mi się ręce, że nie mogłam sobie poradzić. Było mi niedobrzedotknęła swojej głowy-Nie widziałam też za dobrze. Magellan nie lubił jak przeszkadzałam jego asystentom, ale właśnie kucharz miał wolne i poszłam go poszukać- Ledwo zeszła po schodach, była osłabiona. Płakała z bólu i była przestraszona, bo czuła, że dzieje się coś złego. I w chwili, kiedy otworzyła drzwi na dole zamarła- Nie jestem szalona-wyszeptała Wiem, co widziałam- widziała, to było niezaprzeczalne- Wiem, co widziałam. - Zobaczyłaś Magellana. I? Patrzyła na niego, kiedy opowiadała. Jak dużo mu powie zależy od tego, co uda jej się wyczytać z jego twarzy. - Stał nad ciałem. - Co było później? Carson usiadła na swoich dłoniach, żeby Nikodemus nie widział jak się trzęsą. - Miał kamienny nóż- Przez wspomnienie o nożu powróciły jeszcze gorsze obrazy- Pochodził z pustyni Thar. Jestem pewna, że nóż był kradziony. Pochodził z wykopalisk- Carson wciągnęła powietrze- Zadźgał go nożem. I?- powiedział to bez żadnego niedowierzania, przerażenia czy współczucia. Horror powrócił, jakby przed chwilą znowu weszła to tego pokoju, stała i gapiła się na kogoś, kogo znała, kogo ciało nie wyglądało tak samo jak zwykle. Ciało, które nie przypominało ludzkiego. Carson przywołała się do porządku. Ale przecież właśnie o to chodziło, prawda? Ciało nie wyglądało na ludzkie. Emocjonalny kataklizm tej nocy oddziaływał na poprawność jej toku myślenia. Carson przeżywała pewnego rodzaju dysonans poznawczy4, przypomniała sobie to straszne wydarzenie. Opowiedziała mu prawie wszystko, co się zdarzyło.

4

http://pl.wikipedia.org/wiki/Dysonans_poznawczy

23

- Wszyscy słuchają Magellana- nigdy nie była wielkim mówcą, zawsze musiała zastanowić się, co powiedzieć. Dobierała starannie słowa. Zwłaszcza teraz- Nigdy nie podnosił głosu, ale wiedziałeś, kiedy był zły. To okropne-pochyliła się do przodu, złączyła kolana razem, balansowała na brzegu krzesła- Był zły na mnie. Nie mogłam przeszkadzać jego asystentom. Nigdy nie mogłam schodzić na dół, kiedy pracował. Do wczoraj tego nie robiłam, ale nie mogłam sama sobie poradzić- przeczesała palcami włosy- Nigdy nie widziałam tak złego Magellana. Był tam też Tibold. Zaprowadził mnie z powrotem do pokoju- zadrżała na wspomnienie o tym, ale poczuła się trochę lepiej mówiąc o tym Nikodemusowi- Otworzył moje lekarstwo i wyszedł. Bałam się je wziąć- spojrzała na niego, jakie to wywarło na nim wrażenie, ale wydawał się spokojny. Zupełnie nieodgadniony - Ponieważ wiedziałam, że nie jestem już tam bezpieczna, uciekłam z tego domu. I jestem tutaj. - Z tylko tym co masz na sobie. - Tak. To prawda- spojrzała na swoje nogi, do tej pory nigdy nie miała pary jeansów-Ale to nie są moje ubrania- przesunęła palce z krawędzi krzesła na swój brzuch-Wiedziałam, że będą mnie szukać, chciałam wyglądać inaczej. Magellan nie lubi ……tracić swoich rzeczy. A potem znalazłeś mnie ty- Nikodemus człowiek z imieniem demona, który mógł mieć pięć tysięcy lat. Ich oczy się spotkały, czuła między nimi jakby niewidzialną nić, którą mógł kontrolować. Ale nie mogła mu tego powiedzieć. Nie chciała mówić głośno o rzeczach, które siedziały jej w głowie - Więc jeżeli miałabym wybierać, które z nas oszalało, zgaduję, że to ja. - Nie jesteś szalona. W swojej głowie widziała Magellana i jego zakrwawione dłonie, czuła chłód panujący wtedy w pokoju. Znowu widziała jego wściekły wzrok, widziała martwą nieludzką postać. Czuła jak opuszczało go życie. To był potwór. Nic nie mogło wymazać tych wspomnień. Nawet jeżeli żyłaby pięć tysięcy lat. - To wszystko? - Tak - Jesteś pewna? - Tak-jej serce waliło i ciężko było jej mówić, dopiero po chwili wyszeptała -A co jeżeli mit o pustynnych demonach jest prawdziwy? Dlaczego uważasz, że to prawda. Wyglądał jakby się nad tym zastanawiał. - Dowódca bez portfolio?- Carson zastanawiała się czy to, co powiedział to był żart- Rodzaj istot, które lubi zabijać Magellan, tak mi się wydaje. - Jeżeli pochodziłbyś z Chin miałbyś brązowe oczy- wpatrywała się w jego szaro-niebieskie tęczówki.

24

- Dlaczego. Naprawdę? Jeżeli istniałyby demony, Carson Philips, dlaczego miałyby posiadać ludzkie cechy charakterystyczne dla różnych regionów świata? - Więc dlaczego wyglądają jak ludzie? Potrząsnął głową. - Dobre pytanie. - Dla mnie wyglądasz normalnie, jak każdy zwykły człowiek- głos uwiązł jej w gardle, wzięła bez pytania łyk piwa Nikodemusa, było zimne, przejmująco zimne. - Lubię myśleć, że jestem ponad średnią, ale nie mamy na to wpływu, nie sądzisz?Nikodemus położył swoje łokcie na uniesionych kolanach- Powiedzmy, że jestem jednym z pustynnych demonów. Jego uśmiech spowodował zimny dreszcz, który przebiegł jej po plecach. Nie był normalny. Widziała to, ale nie chciała tego sobie głośno powiedzieć. - Dobrze. - Wiesz co teraz zrobię? - Co?- wyszeptała. - Dostanę się do twojej głowy. Nagnę twoją wolę, ale tylko trochę. Wystarczająco, abym mógł zobaczyć to, czego potrzebuje. Wtedy będę na pewno wiedzieć, kim jesteś. Przez dłuższą chwilę żadne z nich się nie odezwało. Czuła nacisk na czole, odrzuciła głowę do tyłu mocno naciągając mięśnie. - Czy demony mogą robić takie rzeczy? - Oh, tak-wyszeptał, miękko i czule. - Jak to będzie? - Szybko, nie za bardzo ci się spodoba, ale szybciej będziesz mieć to za sobą. Wolniej nie znaczy nieprzyjemnie, ale ta część, która nie przypadnie ci do gustu będzie trwać o wiele dłużej. Jestem dobry w obu metodach. Ty wybierasz, szybko czy wolno? - Szybko- wyszeptała. Zaschło jej w ustach, ciągle wycierała spocone palce o jeansy. - Jesteś pewna? Skinęła głową. Pomyślała, że to szaleństwo. Tak zwariowane, że trudno byłoby to opisać, jeżeli w ogóle się wydarzy.

25

Poczuła nacisk na czole, wybuch ciśnienia za oczami. Zobaczyła gwiazdy, po chwili poczuła czyjąś obecność w swojej głowie. Instynkt podpowiadał jej żeby walczyła, tak też zrobiła. Z całych swoich sił. Siła jego ataku zwiększyła się, paląc ją za oczami i tyłem głowy. Czuła w gardle żywy ogień, temperatura jej krwi była nie do wytrzymania. - Kochanie-usłyszała jego głos, brzmiał jakby z bardzo daleka-Musisz mi pozwolić wejść, albo będzie jeszcze gorzej. Nie chcę cię skrzywdzić- jego głos był delikatny-Proszę? Otworzyła oczy, Nikodemus wyglądał na smutnego, jakby był krok od łez. Zobaczyła jego usta wymawiające proszę. Mogło być coś gorszego od tego cierpienia? Uciszając krzyk protestu swojej intuicji, pozwoliła mu wejść. Poczuła ulgę- nie było to jej odczucie- i wtedy Nikodemus wszedł, przejmując kontrolę, przeszukując jej myśli szukając jakiegokolwiek cienia oszustwa. Zaczęła się krztusić, nie mogła oddychać. W głowie czuła ogień. Naciskał bardziej, szybciej. Szybciej niż mogła sobie wyobrazić. Wspomnienia przebiegały przez jej głowę, bez kontroli, emocje bez kontekstu, wychowana, odrzucona, zbadana. W uszach słyszała dźwięk ryczący z protestem, próbując chronić wszystko, co tworzyło Carson Philips. Po wszystkim znowu usiadł na tapczanie, ciągle trzymając łokcie na kolanach. Srebrny ogień migotał w jego oczach. Uczucia wypełzły z niej, paląc. - Masz całkowicie przejebane- usłyszała jego głos

26

Rozdział 5 Nikodemus

złapał swoją komórkę i wystukał numer. Czekając na połączenie, przyglądał się czarownicy Magellana. Była nieprzytomna, ale tylko chwilowo, biorąc pod uwagę jak długo przebywał w jej głowie. Ten rodzaj przeszukiwania często kończył się w ten sposób. Kurde, było mu jej szkoda, był pod wrażeniem tego, jak długo nie chciała go wpuścić do swojego umysłu. Umiejętność przetrwania nabyta przez lata mieszkania w domu pełnym demonów? Połączył się. - Mów-powiedział głos w słuchawce. - Durian, potrzebuje cię. - Rozumiem. Odłożył telefon i powrócił do studiowania Carson Philips. Bez wątpliwości była niesamowicie gorąca. Można powiedzieć, że była mała, ale proporcjonalna. Proporcjonalnie długie nogi, szczupła talia. Dokładnie taka kobieta, jakie podobały się Nikodemusowi, ludzka czy inna. Szkoda, jej życie było zupełnie popieprzone. Ludzie, nawet, jeżeli byli magami byli strasznie zabawni. Związane to było z ich delikatnymi ciałami i krótkim życiem. Oczywiście większość tego magicznego gatunku miało złe nawyki w postaci przedłużania swojego istnienia za pomocą wszelkich niezbędnych środków, które zawsze kończyły się mordowaniem jego gatunku. Właśnie, dlatego Magellan i jego czarownica trafili na jego listę osób do zabicia. Byli wrogami, magowie i jego gatunek, a Magellan był dobry, bardzo dobry w zabijaniu. Jeżeli tylko mag stawał się lepszy w mordowaniu, nawet on nie był wstanie go zatrzymać. Psychicznie, czarownica była na wysokim poziomie. Potrafiła się zrelaksować i wpuścić go bez większego problemu, tylko z wyjściem było gorzej. Czuła się dobrze, naprawdę dobrze. Pasowali do siebie, nawet, jeżeli pochodziła z gatunku czarowników. Prawdopodobnie z powodu tego kim była. Jego wrogiem. Źle. Źle, jednakże nie walnęła go w głowę żeby chronić niewłaściwego demona. Była małą nierozważną chaotyczną istotą. Nigdy nie może przeczytać przewodnika dla Złych Magów, biorąc pod uwagę fakt, że mieszkała z facetem, który najprawdopodobniej go napisał. Poszedł do kuchni wziął kolejne piwo. Wrócił do salonu, usiadł na kanapie, wyciągnął nogi na stoliku i zdjął kapsel. Potrząsnął głową, ale to nie pomogło na dziwne uczucie ściśnięcia w klatce piersiowej. Nigdy nie odczuwał emocjonalnej reakcji na ludzi, ale teraz to czuł przy Carson Philips. Na pewno z powodu hormonów, takie miał cały czas. Odczuwał seksualne potrzeby jak to facet, ale emocjonalne związanie z Carson? Było mu szkoda czarownicy? Nie możliwe. Nie mógł sobie na to pozwolić. Straciłby wszystko. Po za tym nie współczuł czarownicy od wieków. Pił swoje piwo w ciszy, myśląc o parze boskich zielonych oczu i o czarownicy, która nie znała odpowiedzi na swoje pytania.

27

Wyczuł Duriana w pobliżu domu. Zapowiedzią innego demona był rodzaj ładunku elektrycznego, w tej chwili Durian czuł to samo tylko, że silniej ponieważ był niżej od Nikodemusa w hierarchii mocy. Kiedy usłyszał pukanie zignorował je wystarczająco długo żeby wkurzyć Duriana. Jego telefon wykonał mały taniec na stoliku, miał włączone wibrację, mała rzecz brzęczała jak trzmiel. Zignorował go i poszedł do drzwi: -W samą porę. Durian zamknął swój telefon. Zawsze schludnie ubrany, tak i teraz miał, na sobie czarne spodnie, czarny kaszmirowy sweter i bardzo lśniące czarne loafersy5. Miał brązowe oczy, długie brązowe włosy, kiedy było ciemno wydawały się czarne. - Otworzyłeś na czas, Warlordzie. Kiwnięciem głowy przywitał Duriana. Pozostało niewielu warlordów, którzy przeżyli mordercze polowania magów. Nawet demony zaczynały się bać. - Piwa? - Dzięki-przeszli do kuchni, Nikodemus wyciągnął kolejną butelkę z lodówki. Durian zdjął kapsel i zaczął pić. - Ah, tego potrzebowałem- Nikodemus wyszedł do pokoju mężczyzna za nim-Więc o co chodzi? Jest jakiś problem ze spotkaniem? Dowiedziałeś się, że nie przyjadą? Za kilka dni trzech przywódców miało przyjechać do San Francisco, mieli rozmawiać w sprawie połączenia sił przeciwko czarownikom. Na pewno wystąpią problemy w przekonaniu ich do tego pomysłu, ale nie miał teraz głowy do problemów związanych ze spotkaniem. Teraz martwiły go inne rzeczy. Wszedł do pokoju i wskazał na Carson. - O nią. Durian stanął obok Nikodemusa, spojrzał na niego z boku i wziął kolejny duży łyk piwa. Jak większość demonów, w swojej ludzkiej postaci był wysoki i dobrze zbudowany. Dzisiaj jego włosy były rozpuszczone i opadały swobodnie na ramiona. W dzisiejszych czasach demony były szczególnie dumne ze swoich długich włosów, jeżeli miałeś krótkie włosy oznaczało to, że miałeś przejebane. Durian rzadko musiał używać swoich zdolności żeby przekonać ludzkie kobiety do kontaktów łóżkowych czy kontaktów emocjonalnych, które były dla demonów bardzo ważne. Wystarczyło, że szeroko pięknie się uśmiechał, patrzył swoimi wielkimi uwodzicielskimi brązowymi oczami, po prostu wzbudzał w kobiecie niepohamowane pragnienia. - Ona nie jest martwa. Ściągnąłeś ją tutaj dla siebie? - Tak jakby- Nikodemus podniósł swoje piwo. - Zemdlała?- podniósł swoją butelkę w geście toastu- W takim razie to poważne uczucie.

5

http://tagged4sale.com/osc/images/loafers.jpg wydaje mi się że to właśnie takie butki

28

- Nie poznajesz jej?- było to zrozumiałe, ponieważ włosy częściowo zakrywały jej twarz, a jej boskie zielone oczy były zamknięte. Każdy demon znajdujący się nawet tysiące mil od San Francisco wiedział, że czarownica Magellana miała zielone oczy. Była z nich znana. Wydawało mu się, że Durian potrafi wyczuć nić jej moc, pomimo iż jej rozwój został zablokowany. Nikodemus ją wyczuwał. Durian wzruszył ramionami: - A powinienem? - To Carson Philips. Bez uśmiechu, Durian już nie wyglądał uprzejmie i sympatycznie, właściwie wyglądał bardzo niebezpiecznie. - Jesteś pewien? - Mówi, że uciekła od Magellana- Nikodemus usiadł znowu na sofie, rozciągając ramiona na oparciu- Znalazłem ją jakieś pół godziny przed Kynanem. Miał ją zabić. Durian otworzył szeroko oczy. -Kynan Aijan?- Nikodemus przytaknął - Dlaczego nie jest martwa? Ominął temat ignorującym machnięciem ręki. - Miała szczęście? Spotkałem ją jak szła do centrum, nawet nie starała się ukryć tego kim jest. I tak myślę, kim ona kurwa myśli że jest, chodząc po ulicy w stylu chodź i weź mnie. Jakimś mało rozgarniętym głuptasem. Im dłużej z nią przebywam tym bardziej czuje się zagubiona. Durian parsknął: - Wzruszająca historia- podniósł rękę. Carson nawet się nie poruszyła, ale jej magia zmieniała swój poziom od wysokiej intensywności do ledwo wyczuwalnego poziomu. Rozpraszając i zmuszając Duriana do szczególnej ostrożności. -Spokojnie, zostało jej jeszcze dwadzieścia minut do wybudzenia. - Co to jest? - O to właśnie mi chodzi. Nie ma szans żeby mogła pomagać Magellanowi, kiedy jej moc właśnie tak wygląda- To było bardzo dziwne jak na czarownice Magellana, którą wszyscy oskarżali o pomaganie mu w zbrodniach, ale ona nie miała takich umiejętności- Nawet kiedy jest przytomna to nic się nie zmienia. Zupełny brak mocy. Durian otarł ręce o sweter. - Dlaczego tak jest? - Ona nie ma o niczym pojęcia. O nas również. Tylko jakieś typowo książkowe bzdury. Z tego co się orientuje Magellan nigdy jej nie pozwolił na kontakt z prawdziwymi

29

informacjami. Może po za jedną rzeczą- problem Carson Philips z minuty na minutę stawał się bardziej skomplikowany- Jest coś, co nie daje mi spokoju, od kiedy Kynan chciał ją zabićNikodemus przypomniał sobie o piwie, ale nie smakowało tak jak powinno- Kynan na nią poluje, a ona jest jak pieprzony szczeniak. - Racja, szczeniak wilka, któremu urosną wielkie zębiska i instynkt zabójcy. Nikodemus pokiwał głową. - To się nie stanie. Już jest dla niej za późno. - Jak to? - Uważa, że cierpi na migreny. Słyszałem, że takie rzeczy mogą sobie robić czarownicy nawzajem. Najwidoczniej on jej to robił- przeciągnął się i spojrzał na ciągle nieprzytomną Carson- Magowie uważają, że młode czarownice czy czarodzieje posiadają mnóstwo mocy. Muszą złapać ich zanim nauczą się korzystać ze swoich umiejętności- obrzydzenie w spojrzeniu Duriana było bezcenne- Dają dzieciakom odpowiednie narkotyki a potem je odstawiają. Cały czas posiadają swoją moc, ale nie mogę już z niej korzystać. Nigdy. - Ale mag potrafi to wykorzystać? Przytaknął. - Dla Magellana Carson jest jak własna zapasowa rezerwa mocy, z której może w każdej chwili skorzystać. Do czasu aż narkotyki jej nie zabiją, albo odbierze jej całą energię. Zgaduje, że nie zostało jej zbyt wiele czasu- ta myśl zasmuciła Nikodemusa, nie zasłużyła na coś takiego. Nikt nie zasłużył. - Naprawdę nie może z niej korzystać? Nikodemus porządkował informacje, które znalazł w głowie Carson. Urodziła się czarownicą, ale nie wyczuł żadnego znaku, który mógł świadczyć o jej znajomości magii, nie było nawet najmniejszej sugestii, że wiedziała, czym jest. Durian czekał, aż opowie mu resztę. Nie chciał. Ponieważ były tam też dobre momenty. Potrzasnął głową. - Jej moc z niej wypływa i płynie jak szalona. Kiedy tak się dzieje Carson czuje zapach wanilii. Zupełnie ludzkie- przeciągnął się po raz kolejny, starał się nie reagować na moc czarownicy- Mogłaby prawie uchodzić za zwykłego człowieka. Ma silne bóle głowy powodowane mocą, której nawet nie może tknąć. Potyka się, jest biała jak ściana, nawet przy mnie o mały włos nie straciła przytomności. Durian przez chwilę przyglądał się czarownicy Magellana. - To musi być trudne. Ramiona Nikodemus ześlizgnęły się po oparciu kanapy. - Tak- moc magów jest atrakcyjna dla demonów. Jest nawet bardzo atrakcyjna. Tylko wtedy musisz nauczyć się kontrolować swoje reakcje, albo prędzej czy później podejdziesz do niego za blisko i skończysz z ogoloną głową, służąc jako niewolnik jakiemuś magowi, który zdecyduje, kiedy twoje życie się skończy. Czasy kiedy demony mogły ufać magom są odległą

30

przeszłością. Każdy demon znajdujący się pod wpływem maga ma krótkie włosy, jest to skutek uboczny magii. Charakterystyczne krótkie włosy ułatwiają magom rozróżnianie demonów, które są zniewolone a które są wolne. Durian miał racje. Powinien zabić czarownice z samej zasady. Tylko jak ona brzmiała? Dobra czarownica to martwa czarownica. Czy jakoś tak. - I ona nie wie czym jest? Nikt jej nigdy nie powiedział? Nigdy nawet się nie domyślała? - Niby czemu Magellan miałby jej mówić cokolwiek? O to chodzi, łatwiej ją kontrolować, kiedy nie ma o niczym pojęcia. To on faszerował ją narkotykami do czasu, aż nie będzie miała najmniejszej szansy skorzystać ze swojej mocy. Umrze przez niego, cholerny skurczybyk- wypił więcej piwa- Myślisz, że powiedział jej o tym wszystkim? To co Magellan dla niej zrobił to tylko różne rodzaje zła- do diabła, było mu jej szkoda- W pewien chory sposób, z nami ma więcej wspólnego. Durian przyglądał mu się. Intensywnie. - To się nazywa ironia, Durian. Magellan schrzanił z nią wszystko i tak jak każdy jego podopieczny, nie przeżyje tego. - Masz mój szacunek i wsparcie, Warlordzie. Będę walczył u twojego boku, kiedy nadejdzie czas. - To bardzo dobrze- bo nie będzie innego wyjścia. - Nie interesuje mnie co jej podawał albo co robił. Jest czarownicą. Jej przeznaczeniem jest śmierć. Jednej czarownicy mniej na świecie, oznacza jednego wroga mniej dla nas. Nikodemus zrobił minę. Jakby sam nie wiedział, że Carson jest czarownicą, albo zapomniał jak jej gatunek skrzywdził inne demony. Wiedział, że nie powinien jej bronić. Ale zaatakowała Kynana Aijana, kiedy nie musiała nić robić. Zrobiła to, pomimo iż była zdezorientowana i bezbronna. - Nienawidzę ich gatunku tak samo jak ty. Byłbym szczęśliwy, jeśli wszyscy na raz spłonęliby żywcem i umarli kilka minut później, ale ciągle myślę o tym, co Magellan jej zrobił, to jest chore i zboczone. W końcu Durian zdecydował się usiąść. Jak długo go znał? Nie aż tak długo. Od czasu, kiedy przyjechał do San Francisco, ale Durian był wiernym przyjacielem. Był wystarczająco inteligentny żeby nie dać się złapać. Wystarczająco inteligentny żeby zrozumieć, że Nikodemus musi połączyć siły z innymi przywódcami, jeżeli chce żeby ich gatunek przetrwał. Klany musiały się złączyć i współpracować. Przywódcy muszą połączyć siły i wystąpić przeciwko mocy magów. Nie było innego wyjścia przeciwko pogłębiającemu się zagrożeniu ich gatunku. Durian był pierwszym, który do niego dołączył, kiedy zdecydował, że nadszedł czas na wspólną walkę. Klan. Bez samowolki. Jeden Warlord jako przywódca, reszta podporządkowanych wojowników. Dla Nikodemusa to był pierwszy raz, kiedy miał przewodzić. Dlatego potrzebował Duriana, jego inteligencji i umiejętności. Demon

31

nie bał się kombinować. Potrafił radzić sobie z innymi. Całe to spotkanie na szczycie nie odbyłoby się bez jego pomysłów i umiejętności. Durian wygładził nogawki spodni. - Zabij ją teraz, zanim ucieknie spowrotem do swojego kochanka i będzie go błagać o wybaczenie. A później mu o nas wszystko opowie. Nikodemus znowu zaprzeczył głową. - To nie możliwe. Boi się go jak cholera. Po za tym Magellan nigdy jej nie tknął. Załatwia wszystko z Kynanem- z uporem wpatrywał się w swoją butelkę z piwem, czuł się źle z powodu tego, co zobaczył w jej głowie- Jest wspomnienie, bez którego mogłem się obejść. Widziała ich tylko raz. Kynan obciągał mu fiuta. Jej partnerzy, obu poznała przez Magellana. Prawdopodobnie magowie, ale nie mam żadnej pewności. Żaden z tych związków nie trwał długo- wziął łyk piwa, ale to nie zmieniło smaku w jego ustach. Wiedział, że Kynan nie lubił się tak zabawiać. Niektóre demony owszem – nie odróżniało ich to za bardzo od ludzi, ale nie Kynan. Był na pewno hetero i jeżeli Magellan go pieprzył, nie z jego własnego wyboru. - Jak głęboko byłeś w jej głowie? Nikodemus przebierał palcami po swojej koszulce. Bardzo głęboko. Tak głęboko, że nie był pewien czy całkowicie opuścił jej głowę. - Jest energicznym maleństwem- I kłamcą. Nie żeby ją winił, ale ciągle nie powiedziała mu wszystkiego. - Energiczna. Tracisz swoją obiektywność- zniżył głos, był co raz bardziej niezadowolonyNikodemus to jest czarownica. - Czarownica, która nie może korzystać ze swojej mocy. Czy może być niebezpieczna, skoro nie może jej użyć? Magellan chce żeby była martwa, Carson wierzy, że Kynan ją znajdzie i zabije. I po tym, co widziałem, ma racje- wyraz twarzy Duriana był nieprzenikniony- To Magellan kazał ją zabić. - Dlaczego i tak umrze. Wzruszył ramionami. - To, co zrobił Magellan przekroczyło granice prawa pomiędzy magami. Jest paru magów, którzy jeżeli dowiedzą co się stało- cięcie- przeciągnął palcem po gardle- Jeżeli będzie martwa nie będzie dowodów. Durian usiadł przodem, stawiając butelkę na stoliku. - Dlaczego po mnie zadzwoniłeś? Jeżeli chcesz żebym niańczył twoją małą czarownice, odmawiam-jego oczy błysnęły-Z całym szacunkiem. Nie chce mieć z nią nić doczynienia. - Nie chodziło mi o nią- Durian był jego dłużnikiem. Jakby dłużnikiem przez karme. Przyjaciel przysiągł mu wierność i to była tylko kwestia czasu, kiedy Nikodemus poprosi go o pomoc. Durian został w magiczny sposób z nim związany, gotowy w każdej chwili go

32

wesprzeć, a on wiedział, że nie może wykorzystywać go do swoich zachcianek czy służenia mu. Nikodemus spojrzał na mężczyznę- Potrzebuje cię do czegoś innego. Wyprostował się i wpatrywał w niego. Durian mrugnął. Jego podopieczni są ogromni. To cały Durian. Na początku powiedział, że skończył z zabijaniem, obawiał się przebywać z własnym gatunkiem. Kiedyś został schwytany i zabrany do Kopenhagi i służył jakiemuś duńskiemu magowi. - Chodzi o Kynana. Na razie jest bez Magellana- Kynan kiedyś sam był Warlordem, ale został zwolniony bardzo niedelikatnie. Kynan Aijan był przerażający jak piekło, a teraz gra w przeciwnej drużynie- Chce żebyś go wytropił i zdjął. Trwale. Durian złapał butelkę za szyjkę i obrócił ją. - Za bycie pieprzonym kumplem Magellana? - Zabicie go jest jedynym sposobem. Chce mieć czarownice żywą a Magellana martwegoNikodemus słyszał bicie serca Duriana. Dostał pozwolenie na zabicie jednego ze swojego gatunku, jego demon cieszył się jak uzależniony narkoman na następną działkę- Jeżeli Kynan zginie, wtedy Magellan będzie osłabiony-to była prawda-Carson Philips pomoże mi dostać się jak najbliżej niego- jeżeli demon raz zasmakuje zabijania, nigdy tak naprawdę nie straci tego pragnienia-Jest gdzieś tam na zewnątrz. Bez Magellana. Znajdź go i załatw. - Z przyjemnością. Nikodemus powiedział Durianowi gdzie ostatni raz widział Kynana, kiedy z Carson zostawili go z bardzo mała ilością mocy, jednak wystarczającą żeby ją ponownie odszukać. Kynan w końcu znowu ją znajdzie, a na to Nikodemus nie mógł mu pozwolić. Czarownica będzie mu jeszcze potrzebna. - Nie ma nikogo lepszego od ciebie, Durian. Wstał z sofy, całe sześć stóp wzrostu plus silnie umięśnione całe ciało. Jego oczy iskrzyły. - To nie znaczy, że da się to łatwo załatwić. - Bez zbędnego ryzyka- problem z demonami służącymi magom polegał na tym, iż nie dało się ich wyczuć. Nawet wśród niewolników, należących do jednego maga, zniewolone demony zostały odcięte od swojego gatunku. Durian i Nikodemus mieli możliwości wpływać na połączenia między sobą, każdy z nich czuł wpływ umysłu drugiego. Demony należące do maga byli zupełnie jak ludzie, pozbawieni możliwości kontaktowania się z innymi, biedne dranie. Nikodemus wyczuł wpływający z Carson mały promień mocy. Wyczuł kolejne uderzenie. Jej moc strasznie go podniecała. To musiała być jej moc, prawda? Co innego mogło to by być? W tym tempie będzie musiał sam troszeczkę sobie pomóc żeby normalnie przetrwać noc. Durian również ją wyczuł. Nareście. - Budzi się. - Tak, za kilka minut.

33

Wziął głęboki oddech. - Nie podoba mi się to. - Nie musi. Bądź ostrożny i zadzwoń, kiedy skończysz. Durian przyglądał mu się przez chwilę, Następnie skinął głową z przytkniętymi trzema palcami do czoła. -Warlordzie. Kiedy wyszedł, Nikodemus rozciągnął się na kanapie i pozwolił mocy Carson swobodnie przez niego przepływać. Poczuł szarpnięcie przez całe ciało do jąder, wyobrażał sobie jakby to było być z tak piękną i zapomnianą kobietą jak Carson Philips. Bardzo powoli by ją rozebrał, całując i pieszcząc każdą część jej ciała, dopóki nie rozpłynęłaby się w jego ramionach. Kochanie się z nią byłoby słodkie, ponieważ taka była w głębi serca. Wolno i delikatnie za pierwszym razem, ponieważ Magellan zniszczył ją tak bardzo- wiedział, że jej seksualne doświadczenia były bardzo ograniczone, uważała, że nie była wystarczająco dzika dla mężczyzn i ich potrzeb. Później, kiedy wiedziałaby, czym jest dobry seks, mogliby spróbować paru innych rzeczy. Najpierw zdecydują się na coś słodkiego. Carson potrzebuje kogoś kto pokaże jej jak to jest mieć kochanka, który myśli o niej w pierwszej kolejności.

34

Rozdział 6 Carson zwalczyła chęć zwymiotowania, ta próba odebrała

jej całą koncentracje. Wszystko. Kolory tworzyły smugi za jej zamkniętymi oczami, intensywny fioletowy, zielony i pomarańczowy, przeciwko martwej czerni. Kiedy jej żołądek się uspokoił, otworzyła oczy, zobaczyła pasek swojej torebki. To nie miało sensu. Boże, czuła się okropnie. W chwili, kiedy próbowała się skupić, zaczęło jej się kręcić w głowie, uczucie pełności i pustki, jednocześnie. Gdyby zawroty nie ustały, znowu zrobiłoby się jej niedobrze. Zamknęła oczy. W końcu uczucie niekontrolowanego wirowania pokoju, ustało. Wnętrze jej głowy paliło żywym ogniem. Czy czasem Nikodemus nie mówił, że to się tak skończy? Nikodemus. Był prawdziwy. Demon z pustyni Gobi. Sprawił, że czuła się jakby miała go w głowie. Był tam. Przejął nad nią kontrole i zrobił z nią, co chciał. Był z nią teraz w pokoju. Adrenalina przepłynęła przez jej ciało. Ponownie otworzyła oczy. Tym razem kolory nie przejęły nad nią kontroli, nie widziała ich przed oczami, ale pasek swojej torebki. Nie siedziała już na krześle. Jej policzek mocno przyciskał się do twardej podłogi. Jedno ramię miała wciśnięte pod brzuchem, palce były zupełnie zdrętwiałe. Jej druga ręka leżała płasko na podłodze. Udało jej się przekręcić na bok. Pokój ponownie zaczął wirować. Wzór z brązowych gwiazdek na suficie kręcił się. Oszałamiająca perspektywa dopóki nie uświadomiła sobie, że tak nie powinno być. Usiadła, rozprostowała palce, zwracając im czucie. Poczuła w ramieniu ukłucia milionów szpilek i igieł. Nikodemus przyglądał się jej ze swojej kanapy, jego oczy wyrażały pobudzenie, ale twarz niczego nie zdradzała. Reszta energii, którą do niej wysłał błysnęła i rozprysła się jak umierający impuls elektryczny. Skrzyżował ramiona na piersi i kontynuował przyglądanie się jej. Białka jego oczu zmieniły się w szare, a nawet, kiedy wrócił do normalności, jego tęczówki były szaro-czarne. Carson pomyślała najpierw, że to niemożliwe, ale później stwierdziła, że nie musi to być wcale takie niemożliwe. Zmrużyła oczy. Jego ubranie było takie samo, sprane jeansy, koszulka i kowbojskie buty, ale jego blond- brązowe włosy były teraz ciemno brązowe, prawie czarne i zamiast sięgać do ramion, spływały swobodnie po plecach do samej tali. Jak jej. Jego zarost zniknął, zastąpiony przez idealnie gładką, ogoloną skórę, a rysy twarzy były ostrzejsze i ładniejsze niż poprzednio, miał jasną skórę jak ktoś kto posiada cechy irlandzkie w swoich genach. Jak ona. Miał długi nos i zawzięte usta. To była twarz mężczyzny z charakterem, taka bardzo męska wersja Nikodemusa. Jego oczy były zielone, ciemno zielone. Jak jej. Zamrugała ponownie i powrócił do wizerunku niechlujnego przystojnego mężczyzny, którego spotkała za pierwszym razem. Patrzył się na nią, ale nie pomógł jej się podnieść. Nie mogła go winić. Jest druga za Alvaro Magellanem, na liście osób, które chciałby widzieć martwymi. Gdyby nie wróciła z 35

otchłani, miałby jedną osobę mniej do zabicia. Nie chciał jej tutaj, tak samo jak ona nie chciała leżeć na podłodze w jego salonie z uczuciem, że nie może normalnie wrócić do świata zewnętrznego. Masz kompletnie przejebane. Coś w jej głowie zabrzęczało a może to było w klatce piersiowej. Nie mogła przyzwyczaić się do nowego uczucia. Najdziwniejszego. W środku jej głowy coś pulsowało, ale to był ból zupełnie inny od tego, który jej zawsze towarzyszył. Cała wewnętrzna część jej głowy jakby paliła. Zdecydowała, że zostanie tam gdzie jest. Jeżeli ma zamiar ją zabić, nie ma żadnego sensu wstawać. Wpatrywała się w sufit, oddychając przez usta. Pod rękawami swetra czuła ciarki. - Więc?- wyszeptała- Kim jestem? Pomyślała, że byłoby miło wiedzieć. Nikodemus ruszył w jej stronę. Tym razem słyszała dźwięk jego butów na podłodze. Nagle jego głowa zasłoniła jej widok na gwiezdny sufit. Wyciągnął do niej rękę. - Jesteś żywa. - A jestem? Chwycił jej ramie i pociągnął ją na nogi. -Jesteś. Na razie. Nogi jej się trzęsły, ale Nikodemus podtrzymał ją podając drugą rękę. Jej głowa znowu zaczęła brzęczeć, a kiedy zamknęła oczy wielkie fioletowe smugi zmieszały się z czarnymi za jej powiekami. Po jednym głębokim oddechu pokój powrócił do normalności. Nikodemus zaprowadził ją do kanapy, zatonęła w poduszkach. Pokój wirował. Gwiazdy na suficie wirowały bardzo szybko. Złapał jej torebkę i tak długo grzebał, aż wyciągnął, około trzycalową figurkę, wykonaną z bazaltu, przypominała człowieka z głową wilka. - Zechcesz mi to wyjaśnić? - Jest to sumeryjska rzeźba - białka figurki wykonane były z kości słoniowej a źrenice z obsydianu. Tęczówki były złote. Postać miała jedną stopę wysuniętą przed drugą, szata była tak delikatnie wyrzeźbiona, że wydawało się, że jest w ruchu. Carson oblizała usta- Magellan też ją ukradł. - A co robi w twojej torebce? Pojechała na wakacje? - Wydaje mi się, że ukradłam ją Magellanowi- wyciągnęła rękę i zabrała ją. Iskra przeszła przez jej rękę, wystarczająco mocno żeby być bolesną i poczuć ją w czubkach palców. Uczucie torowało sobie drogę w górę, przez palce do ramienia. Poczuła jak znowu drętwieją jej palce- Ałł.

36

- Co? - Przeszedł mnie prąd, tak myślę. - Czułaś to?- pochylił się do przodu patrząc się na figurkę-To bardzo interesujące Carson. Przełożyła figurkę do drugiej dłoni tak żeby mogła strząsnąć ramie. Druga ręka też drżała. Kamień nagrzał się w jej palcach. A ciepło dodawało figurce dodatkowej ciężkości. Przyglądając się jej z bliska można było zobaczyć więcej szczegółów, wzór rzeźbiony był do końca jego szaty. - Dlatego Magellan mnie szuka, ukradłam mu ją, ponieważ uważa że jest mu potrzebna do rytuału który opisywał. Próbował go tej samej nocy. Pomyślałam, że jeżeli ją zabiorę nie będzie próbował zabić kogoś innego. - Jesteś cholernie szlachetna- Nikodemus przeczesał palcami włosy i pozostawił lewą rękę na głowie-Wiesz co to jest? - Talizman. Przynosi szczęście właścicielowi. W świecie pustynnych demonów i czcicieli, używany do komunikowania się z bogiem albo starożytnym przodkiem. - Bardzo blisko-puścił swoją głowę-Istnieje mit na temat tej figurki, w ten sposób czyni ją specjalną. Kontynuowała obracanie figurki w ręce. Materiał, z którego była zrobiona wyglądał jak bazalt, ale nie był tak chłodny w dotyku. Gdyby oddała się fantazją byłaby skłonna powiedzieć, że rozgrzewa się od środka. - Naprawdę? - W środku jest demon, zamknięty przez maga i tylko mag może go uwolnić. To jest ta historia. Nie patrzyła na niego, starała się nie myśleć, że jest blisko. Pocierała palcem wskazującym w górę i w dół po czarnym kamieniu. -To nie jest niezwykłe dla kultury, żeby rozwijać mity o obiektach, które obdarzone są ludzkim czy boskimi cechami. Ale jestem pewna, że twojej historii chodzi o coś więcej niż toczekała aż będzie kontynuować. - Tak. Wielu magów poświęciłoby własne dziecko, żeby uwolnić tego demona. Mag jak Alvaro Magellan chciałby ją otworzyć z hukiem i zabrać cała moc dla siebie- tętno Carson przyspieszyło- Każdy, kto bada przeszłość wie, że istnieje cena za wiele rzeczy, zwłaszcza za moc. Żeby ją otworzyć i dostać się do demona w środku musisz odebrać czyjeś życie. Jeżeli mu się uda staje się niepokonany. Możliwe, że nieśmiertelny. - Dlatego Magellan jej potrzebuje- wyszeptała.

37

Nikodemus przechylił głowę, prezentując swoją rubinową gwiazdkę. - Oczywiście nie może zabić kogokolwiek. - Nie? - Musi zabić kogoś takiego jak ja. Jej serce się skurczyło. - Naprawdę jesteś z Chin? Z Pustyni Gobi? - A jak myślisz? Biegała wzrokiem po jego ciele w tą i spowrotem i nie widziała niczego nadzwyczajnego. Stał blisko, za blisko. Jeżeli ruszyłaby kolanem nawet troszeczkę dotknęłaby jego nogi. - Sama już nie wiem. - Świat się zmienia Carson. Czas ludzi mija bardzo szybko- potarł swoje ramię- Przystosuj się lub giń. - Jak naprawdę wyglądasz?- kiedy zamknęła oczy, zobaczyła stworzenie leżące na stole Magellana. Widziała pokój, widziała Magellana stojącego pośrodku. Z jego rąk spływała krew, a jej cierpki zapach unosił się w powietrzu. Umierające stworzenie spojrzało jej w oczy, a jego wściekłość i rozpacz dotarły prosto do jej głowy. Nikt nie zasłużył na taką śmierć. Nikt. Rozciągnął ręce. - To jest jedyna forma, o którą musisz się martwić- nie cofnął się, stał blisko, zdecydowanie za blisko. - Co teraz? - To, kochanie jest pytanie dnia- jej ciało drgnęło pragnąc cofnąć się, ale nie chciała ustępować z terytorium- Do diabła to może być pytanie stulecia. Co mam zamiar zrobić z czarownicą Magellana, kiedy mam ją u siebie? - Zabierzesz mnie do sklepu, przed, którym mnie znalazłeś? Nie śmiał się. Nawet się nie uśmiechnął. Przesunęła tyłek do tyłu, ale utrzymała moralną przewagę, nie przesunęła swoich nóg. Ma zamiar wystawić ją na ulice, żeby znalazł ją Kynan? Ta myśl wywołała u niej lęk. Byłaby sama. Z niewielką ilością pieniędzy i Kynanem szukającym jej. Polującym. Strach ścisnął jej gardło. Nikodemus miał racje. Miała przejebane. Usiadł na kanapie, odsunęła się tak daleko jak tylko pozwalała jej godność. Rozciągnął ramiona na oparciu, a nogę oparł na kolanie.

38

- Nawet jeżeli w moim interesie leżało puszczenie cię, a nie jest, nie ma zbyt wielu miejsc gdzie mogłabyś się ukryć przed Magellanem- pochylił się w jej stronę ingerując ponownie w jej przestrzeń. Miał taki cudowny uśmiech i mógł zmienić go szybciej niż ona mrugałaWydaje mi się, że nawet nie ma takiego miejsca. Poruszyła się. Jak on, usiadła bokiem na końcu kanapy i podciągnęła kolano do piersi. Wyglądał tak samo jak wcześniej zapamiętała. Czy wyobraziła sobie go z czarnymi włosami i zielonymi oczami? - Ludzie znikają cały czas. - Żeby cię znaleźć, wszystkie demony Magellana muszą użyć swojego naturalnego pokrewieństwa do ludzi z mocą. Przez sposób, w jaki ją rozsyłasz, nawet dziecko mogłoby cię znaleźć. Miałaś szczęście, że Kynan nie znalazł cię pierwszy. - Wysyłam co?- przeczesała palcami włosy, chciałaby móc je związać. Położył ramię na najwyższym punkcie sofy i rozprostował palce w jej kierunku. - Magię, Carson. To nasz szósty zmysł. Tak właśnie przeżywamy. Nie możemy przetrwać bez połączenia z mocą, w ten czy inny sposób. - To absurd- Carson oparła głowę na kolanach i drżała jakby w pokoju było poniżej zera- Coś takiego nie istnieje. Nikodemus wstał z kanapy i zaczął chodzić po pokoju. Carson przekręciła głowę i obserwowała go. Zatrzymał się pośrodku i patrzył na nią. - Magellan z tobą pogrywał. Mag taki jak on nie pozostawia niczemu szansy. Wszystko to, kim jesteś lub nie, jest obliczone- skrzywił się- Jesteś zupełnie- do diabła jak to się mówi?pstryknął palcami- Nieświadoma? Naiwna? Podniosła głowę. - Nie masz o niczym pojęcia. Będę szczery. Nie oczekiwałem tego. Nie wiesz najważniejszej rzeczy o Magellanie, tego, kim on jest i tego, kim ty jesteś. - Nienawidzę go- poczuła się lepiej po wypowiedzeniu tych słów. Nienawidziła Alvaro Magellana z całego serca. Rzucił się na skórzane krzesło, ręce oparł z tyłu głowy. - Będąc na twoim miejscu byłbym ciekawy, co mi zrobił- Nikodemus patrzył w sufit, a Carson mogła przysiąc, że gwiazdy zaczęły świecić. Był od niej oddalony o może dwie stopy, nie chciała odwracać się od niego, pomimo iż się w nią wpatrywał- Wszyscy wiedzą, że jesteś jego czarownicą. Pomagasz mu. Jesteś jego prawą ręką- jego uwaga przeniosła się na jej piersi i o kurde to spojrzenie było niepewne- Że tak powiem. Wysyłasz czytelne informacje i większość demonów nie może im się oprzeć.

39

Carson przez chwilą nic nie mówiła, ponieważ nie wierzyła, że jej głos by się nie załamał. Nie była szalona. Dlaczego nie czuła się lepiej? - Nie wiedziałam. Nie wiedziałam, czym się zajmuję do dnia, kiedy uciekłam- potarła swoje skonie- Nic dziwnego, że chciałeś mnie zabić. - Jeżeli jest to pocieszenie, to teraz, kiedy wiem, że nie pomagałaś mu celowo, nie ma cię już na tej liście. - Szczęściara ze mnie- więc mogła wyjść na zewnątrz, gdzie szuka jej Kynan- To znaczy, że mogę odejść? - Jeżeli wyjdziesz niechroniona jak dzisiaj, kiedy cię znalazłem, lepiej uwierz, że ten jego wielki demon cię znajdzie. I jeżeli mu się uda, będziesz żałować, że nie zostałaś ze mną. - Mam mało pieniędzy- przycisnęła kolana do swojej klatki piersiowej- Myślałam o pojechaniu do Los Angeles. Przez chwilę milczał. Ona również - Ok. Wiem, że nie jesteś normalną czarownicą. Wiem co Magellan ci zrobił- podniósł głowę, Carson odniosła wrażenie jakby starał się dopierać odpowiednie słowa- Więc mamy umowę? - Umowę? - Oferuję ci moją ochronę. Masz moje słowo. Zrobię wszystko co w mojej mocy żeby utrzymać cię przy życiu. - W zamian za? - Nie musisz nic robić. Odpłacisz swoim oddaniem do mnie- pochylił się w jej stronę- Oboje wiemy, że jeżeli wyjdziesz sama na zewnątrz, to zginiesz. Zajęłaś się dla mnie piepszonym Kynanem. Nie pozwolę, żeby on czy Magellan cię zabrali. To proste- wyglądał na zamyślonego, strząsnął włosy na plecy- Chociaż… - Chociaż? - Mogłabyś mi pomóc z Magellanem- złapał swoje piwo i wypił je do końca- Nie musisz, żadnej presji Carson. - Pomogę, jeżeli będę mogła. - Dzięki- postawiła figurkę na stole- Mam na myśli- spojrzał w sufit- Cholera, nie wierzę, że dziękuje czarownicy. Podszedł do niej, ale nic nie powiedział. Wpatrywał się w jej twarz jakby starał się ją zapamiętać. Szare tęczówki ze śladami niebieskiego. Ale nie były normalne. On nie był

40

normalnym człowiekiem. Jej skóra napinała się, od zimnej wiedzy na jego temat, nie był ludzki i pozwalał poczuć jej tą różnicę. - Ty i ja jesteśmy zupełnie różni. Temperatura powietrza pomiędzy nimi wzrosła i ponownie zaczęło bzyczeć w jej głowie. Na skórze pod jej swetrem przebiegły ciarki. Potarła przedramiona. -Więc, będąc uczciwą, nie było zbyt wiele prawdy w moim życiu do tej pory. Powoli opuścił się na kanapę, otaczając ją ręką, kładąc ją na oparciu. Kciukiem dotknął jej policzka. -Bardzo mi przykro Carson. - Mi też. Przesunął palec w kierunku jej czoła. - Co się stanie jeżeli nie weźmiesz leków? - Nie wiem. Nigdy nie wyjeżdżałam na tak długo bez nich. Później, musiałam brać ich więcej i więcej, żeby powstrzymać ból-jego palec zakreślił linie od środka jej czoła do czubka nosa. Przypływ ciepła podążał za jego palcem na przestrzeni od nosa do końca ust. Kimkolwiek był pustynnym demonem, kłamcą, uratował jej dzisiaj życie. - Brałam kilka rodzajów leków. W większości były to ergotaminy, tryptany, isomethepteny.. Zmienialiśmy je. Kiedy jeden przestawał działać, brałam następny- jego palec kontynuował podróż przez jej policzek w dół w kierunku gardła. Czuła jakby wyrysowywał trwałą linie na jej ciele. Naznaczał ją. Nie była pewna co powinna o tym myśleć, odnosiła wrażenie, że powinna zachować większy dystans. - Jesteś pewna tego, co brałaś? Odepchnęła go, ale nawet się nie drgnął. Zaczął kreślić nową linię, powyżej oczu i w dół jak. Przez chwilę była pewna, że zwymiotuje, ale skupiła się na powietrzu wkoło nich i nudności minęły. Nikodemus kontynuował rysowanie linii i po chwili nie czuła się już taka chora. Przebywanie tak blisko niego ukazywało jego męskość, twardą jak skała klatkę piersiową ukrytą pod jego koszulką i umięśnione uda oparte po obu stronach jej nóg. - Wydaje mi się, że jestem uzależniona- strach przejął nad nią kontrolę, wyznanie wyszło z niej samej- Cokolwiek mi dawał, uzależniało mnie to. Zastanawiałam się nad tym kiedyś. Wiesz? Jak paranoja samotnej osoby. Nie jestem normalna, wiem o tym. Normalni ludzie mają przyjaciół i chodzą do szkoły, nigdy tego nie robiłam. Jestem praktycznie jedyną kobietą w domu pełnym mężczyzn i prawie nie uprawiałam seksu-śmiała się, ale dla niej był to smutny śmiech. Rysował nową linię w dół, na prawej stronie twarzy Carson. - Próbowałam nie brać tabletek, ale nie wytrzymywałam długo- z ust wyrwał się jej szloch, lecz szybko postarała się go stłumić- Nie mogę ich nie brać. Ale nie mam ich teraz ze sobą.

41

Byłam głupia uciekając bez nich-mówiła zbyt szybko. Wiedziała, że było to głupie, ale nigdy nie miała nikogo, kto by ją wysłuchał, a Nikodemus wyglądał jakby naprawdę jej słuchał. Jakby naprawdę chciał jej pomóc. - Jestem szalona, bo myślałam, że mnie truje i celowo zostawiłam je w domu. - On to naprawdę robił Carson. Naprawdę, bardzo mi przykro. Wstrzymała oddech, kiedy Nikodemus skończył opowiadać jej jak Magellan ją wykorzystywał. Poczuła jakby coś w jej głowie po prostu się odblokowało. Jak bardzo mógł jej pomóc, kiedy ona była regularnie truta. -Umrę, prawda? Nie odpowiedział, Carson starała się zwalczyć uczucie narastającej paniki. Nie radziła sobie najlepiej. - Hej, jest ok- narysował linię kończącą się w knociku jej oka- Pamiętasz moją obietnice? Znajdziemy sposób, żeby utrzymać cię przy życiu, dobrze?! Obiecuje. - Jak?- wyszeptała. Tajemnicza wiedza o demonach wypełniała jej głowę, zdobyła ją przez czytanie przypadkowych książek, cały czas myśląc jak stare są to wierzenia. Magellan pisał o demonach, ich imionach, rangach, tytułach, mocach i cechach charakterystycznych. Opisywał rodzaj kultu im poświęcony, jak mogą zostać schwytani, czy sposób ich wykorzystania. Słowa, frazy, które mogą pomóc przejąć władze i kontrole nad demonami. Wszystko to krążyło po jej głowie tylko, że nie były to tylko jakieś starożytne religijne praktyki. To była prawda. Nawet rytuał wykonywany przez Magellana w dniu, w którym uciekła, był prawdziwy. Demony były prawdziwe. Jej żołądek skręcił się - Dlaczego miałbyś mi pomóc? Jego oczy migotały w innym kolorze niż szaro-niebieski. Nie odezwał się, milczał jak grób. Powietrze pomiędzy nimi oziębiło się. -Nie rozumiesz, prawda? Zaprzeczyła głową. - Nie mam zamiaru pozwolić Magellanowi znowu położyć łap na tobie. Już nigdy. I nie wyjdziesz na ulice bez ochrony przed Kynanem czy innym magiem. Teraz jesteś ze mną. Ochronię cię. Ponieważ pomożesz dostać mi się bliżej Magellana- podniósł dwa palce-Słowo harcerza, Carson. - Czy ty jesteś kiedyś poważny? - Cały czas kochanie- jego oczy migotały od szaro-niebieskiej do zielonej barwy, a nawet na krótko do czarnej. Bawił się górnym guzikiem od jej swetra, nie zdawał sobie nawet z tego sprawy. Carson wydawało się, że ma na jego temat niewłaściwe myśli. Wszystko, co robił to śledził swoim palcem po jej ciele obszar małej linii, ale czuła, że jej skóra jest gorąca w każdym miejscu gdzie ją dotykał. Ich spojrzenia się spotkały. Czy

42

mógłby być bardziej wspaniały? Najprawdopodobniej, tak. Uwodził ją uśmiechem. Rozpiął jej górny guzik. - Jak myślisz Carson? Nas dwoje? Powinniśmy? Zbladła. Propozycja. Właśnie złożył jej propozycje. No dalej, skarbie. Nie czujesz tego? Byłoby nam dobrze razem. Naprawdę dobrze. Mój Boże, ona właściwie się nad tym zastanawiała. Naprawdę musiała oszaleć. Zsunął palec, aż nie zatrzymał go drugi guzik. -Skąd mam wiedzieć, że nie wpływasz na moją wole? Zmuszasz mnie do tego, czego nie chce? - Możesz zostać oszukana tutaj- postukał ją w mostek- ale nie ma nic słabego w twojej głowie-wrócił spowrotem do jej swetra, trzymając drugi guzik pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym- Walczyłaś opierałaś się. Nie było łatwo dostać się do twojej głowy. Wszedłem dopiero, kiedy sama mnie wpuściłaś-rozpiął kolejny guzik-Wiedziałabyś gdybym naciskał teraz na ciebie. Czujesz mnie. Wzięła oddech, Nikodemus musnął palcem wzniesienie jej piersi. Wstrzymała oddech, ale tym razem z innego powodu. - Więc sprawa wygląda następująco Carson- powiedział z uśmiechem rozmiękczającym jej kości- jeżeli czujesz, że mnie pragniesz, to jest tylko twoje uczucie- pochylił się bliżej, głowa Carson opierała się teraz o oparcie kanapy, a Nikodemus patrzył jej w oczy. A jego ręka przesuwała się po jej ciele, dotykając jej piersi od zewnątrz. Mogła tylko ciężko oddychać, to było cudowne uczucie- Rozpalasz mnie-wyszeptał- rozpalasz mnie i dręczysz-jego ręka była już pod jej swetrem, jeszcze więcej guzików było rozpiętych-Zróbmy to. Dlaczego nie, pomyślała. Z jednej strony i tak wkrótce umrze. Jeżeli nie z powodu narkotyków Magellana, to na pewno Kynan wkrótce ją znajdzie. Dlaczego nie zobaczyć, jaki byłby seks z Nikodemusem? - Przyrzekam, że zrobię wszystko jak należy. Wyciągnęła ręce i wplotła palce w jego włosy. Zadrżała od kontaktu. - Carson. Jezu. Jesteś piękna. Jesteś naprawdę piękna. Z jakiegoś powodu zachciało jej się płakać. - Sam jesteś piękny-dlaczego miałaby nie mieć prawdziwego życia zanim umrze? Uśmiechnął się ponownie, powolnie i rozkosznie. - O tak. Ale nagle zadzwonił jego telefon, sięgnął go ze stolika.

43

Zanim Nikodemus powiedział-Mów- Carson usłyszała w słuchawce krzyk rozmówcy.

44

Rozdział 7 Xia pozwolił swojemu Harleyowi zjechać w dół drogi. Na szczęście miejsce gdzie figurka została zabrana znajdowało się na ulicy umieszczonej na nachyleniu, co znaczyło, że mógł podjechać całkiem blisko bez zwracania na siebie uwagi. Stał zwrócony plecami do domu, do którego miał niedługo wejść. Światła paliły się przed wejściem, ale to nie był problem. Miał całą noc. Zaparkował, ściągnął kask. Przesunął ręką po głowie. Nawet lata później, czuł przerażenie wywołane ogoloną głową. Ten okres, kiedy nie należał do siebie palił go w piersi. Złość pulsowała w pustce, gorąca i ostra. Czekał w ciemności. Powiedziano mu, że może spodziewać się w domu maga. Niedobrze, ponieważ dopiero niedawno został zwolniony ze swojej smyczy. Przestrzegał instrukcji nie dlatego, że był grzecznym posłusznym chłopcem, tylko, dlatego bo musiał improwizować do dnia, w którym zabije maga, który go schwytał. Magia wydostawała się z domu w nierównych uderzeniach mocy. Możliwe, że mieszkający w tym domu demon już stracił dusze. Ohh. Biedny gnojek. Może właśnie goli mu głowę. Usiadł na tyle motocykla i czekał, czy będzie mieć nowego towarzysza w tym piekle. Xia był dobry w czekaniu. Czekanie dawało mu czas na przemyślenia na to, w jaki sposób pewnego dnia zabije własnego maga. Podniósł nogę i wyciągnął swój nóż. Rasmus, duński mag, który go kontrolował, nie przejmował się posiadanym przez Xie nożem, ponieważ wiedział, że nie może użyć go przeciwko niemu. Szczęściarz z niego, Rasmus nie widział niczego złego w zwolnieniu go od czasu do czasu z zakazu szkodzenia magom, stojącym mu na drodze. Jeden z jego niewielu uroków życia, jakie mu zostało, kiedy został zdradzony i wysłany za magiem. Zabijanie tych drani to była jego ulubiona praca. Zdobył doświadczenie w posługiwaniu się nożem, sprawdzał ich wytrzymałość, patrzył jak ulatywała z nich magia. Spędzał godziny szlifując krawędzie do śmiertelnej ostrości. Może dzisiejszej nocy będzie ten rzadki raz, kiedy będzie mieć możliwość wyeliminowania jednego z nich. Dał się na chwilę ponieść fantazji. Może godzinę później, garaż się otworzył i wyjechał z niego bordowy mercedes kabriolet. Kierowca. Mężczyzna z długimi włosami. Ok. To była dla niego niespodzianka. Ale rozpoznał po chwili Nikodemusa, Warlord usunął mu się łatwo. Najważniejsze, że on, mag, o którym wcześniej słyszał musiał być w środku, żywy. Niedługo po odjeździe Nikodemusa, samochód dostawcy pizzy zatrzymał się pod domem. Jakiś chuderlawy ludzki słabeusz wysiadł z samochodu. Xia odłożył nóż i podniósł się. Zajął się dzieciakiem. Szybko i po cichu. Nie będzie pamiętać, co mu się stało. Czekał przy samochodzie, wziął pudełko z pizzą i balansując z nią na ręce ruszył w stronę drzwi. -Czas na show-wyszeptał. Mag otworzył mu drzwi. Czarownica, tak jak mówił Rasmus, miał też racje mówiąc o jej ograniczeniach. Nie miała żadnych zdolności osoby używającej magii. Różniła się od tych, których spotykał, na co dzień. Miała zielone oczy. Duże zielone oczy i niezłe ciało. Ładną buzię, również. Otworzyła szeroko oczy, kiedy go zobaczyła. Xia wiedział, co zobaczyła, podobało mu się to, że się go bała. Wielki facet w skórzanej motocyklowej kurtce stoi w 45

twoich drzwiach a ty jesteś jak mały kurczaczek w brzydkim swetrze, tak miała się czego obawiać. -Pizza- powiedział. Czarownica otworzyła mu drzwi, żeby go wpuścić. Jest idiotką? Wszedł do środka. Żadnego zaskoczenia. Dom Warlorda był chroniony. Chwilę później jak wszedł, wyczuł reakcje chochlików na jego więź z magiem. Czarownica nie wiedziała co oznacza jego wizyta albo nie była za bardzo bystra, żeby użyć swojej mocy przeciwko niemu. Xia poczuł u siebie małą seksualną iskrę podniecenia. Czy to, jego szczęśliwy dzień, czy co? Była nawet młodsza, niż mu powiedziano. Była naprawdę młodą osobą, z której wypływała moc. Cały jego kręgosłup zesztywniał. Ooo tak. To był naprawdę jego szczęśliwy dzień. Czarownica nie widziała, co robić ze swoją siłą. - Jest zapłacona, tak? Xia improwizował, kiedy zorientował się, że nie wiedziała, kim był. Po pierwsze musi zająć się tymi chochlikami zanim wszystko zniszczą. - Wszystko jest zapłacone. Nikodemus zadzwonił po mnie. Nie chciał żebyś była sama i spytał czy nie przywiózłbym pizzy ze sobą- podniósł pudełko do twarzy-Ładnie pachnie. Odsunęła się od niego, Xia przyjrzał się jej uważnie, kiedy nie patrzyła. Niskie kobiety nie były w jego typie, ale mógł zrobić wyjątek dla czarownicy z tak zgrabnym tyłkiem. Wszedł dalej, minął chochliki i znalazł pokój, w którym paliło się światło. - Nie zapomnij przekazać Nikodemusowi pozdrowień ode mnie. - Powinien niedługo wrócić. Będziesz mógł mu sam je przekazać. - Jasne- postawił pudełko na stoliku i otworzył je. Pizza pachniała naprawdę dobrze- Trzymaj kawałek- wziął duży kawałek z ciągnącym się serem i podał Carson. - Dzięki. Xia stał tam, patrzył ja zjada pizze i całkowicie go to wciągnęło. Więc, był demonem, prawda? Odpowiadał w naturalny sposób na osobę z jej gatunku. Jej magia mówiła do niego, zmuszając go do działania. Kobieta z apetytem. No, cholera. W końcu zrozumiał, dlaczego przebywała z Nikodemusem bez wykorzystania go. Łączył ich związek. Wydawało mu się, że wyczuwa niedawno zerwane połączenie. Nikodemus był jedynym pieprzonym demonem, który mógł zrobić to z czarownicą i pozwolić jej żyć po wszystkim. Jeżeli to on by jej to zrobił, nie byłaby wstanie później nawet mówić. - Proszę poczęstuj się-wskazała mu miejsce na kanapie-Siadaj. - Dzięki-wziął kawałek dla siebie i usiadł na kanapie. Nie za blisko niej, nie było sensu jej straszyć. Czarownica i demon zabawiający się ze sobą. Dobre sobie. Nigdy nikt nie posądzał Nikodemusa o brak jaj albo o przekroczenia granic. Położył nogi na stoliku, rozpiął swoją

46

skórzaną kurtkę i oparł się na kanapie. Skończyła kawałek i sięgała po następny. Wytarł palce o koszulkę i wyciągnął do niej rękę. - Tak w ogóle mam na imię Xia. - Carson- dotknęła jego ręki swoją i do diabła, jeżeli nie poczuł wtedy uderzenia gorąca biegnącego po jego całym ciele. Już improwizował, dlaczego nie miałby poimprowizować pod jej ubraniem? - Idę po piwo, chcesz?- ta szczególna improwizacja polegała na rzekomej znajomości tego domu i w pewnym stopniu należenia do niego. Wiedział o Nikodemusie. Nie było zbyt wielu demonów, którzy by o nim nie słyszeli, jedyny Warlord bez własnego klanu i podległych mu demonów. Istniał plotka mówiąca, że tworzy właśnie klan a inni przywódcy wariowali z tego powodu. Zanim cokolwiek zrobi z czarownicą, musi dostać to, po co przyszedł. Dostanie swoją figurkę i będzie mógł poimprowizować trochę dłużej. Tylko gdzie ona do diabła jest? - Częstuj się- wzruszyła ramionami i spojrzała na pizze. Telewizor był włączony, na ekranie zatrzymana gra Mortal Kombat - Grasz? - Próbowałam, ale nic się nie dzieje-westchnęła- W większości nic się nie dzieje. - Chcesz się nauczyć? Masz jeszcze jeden kawałek-pochylił się w jej stronę i podał jej duży kawałek pizzy. Następnie zdjął kurtkę i powiesił ją na krześle. Był ubrany w niebieską koszulkę, wiedział, że pasuje do jego oczu. Wzięła wielkiego gryza. - Do diabła, Nikodemus zapomniał cię nakarmić? - Nie byłam wcześniej głodna- zobaczył jak swoimi zielonymi oczami patrzy na jego ręce i brzuch, w górę w dół i spowrotem. - Jesteś ładna- prawda. Była i był gotowy nad nią popracować. Fizycznie i inaczej. Z wyjątkiem jej moc, która była wyjątkowo spieprzona. Robota Nikodemusa? Carson zarumieniła się. To było nawet uroczę, jeżeli dba się o takie rzeczy u czarownicy. Nie dbał. - Dziękuje-powiedziała. - Najpierw przyniosę nam piwo a potem skopie ci tyłek w Mortal Kombat. Może być? Spojrzała na niego z całą swoją niewinnością jakby nigdy w swoim życiu nie spotkała demona. - Ok. W drodze do kuchni skanował dom, ale nie wyczuł żadnego śladu obecności figurki. Czarownica, ukradła ją najprawdopodobniej Magellanowi, podstępny mag, jeżeli w ogóle istniał. Rasmus był bystry i chciał mieć to samo co Magellan. Wszystko. Rasmus celowo był

47

blisko Magellana, ponieważ ktokolwiek znajdzie talizman stanie się potężniejszy, a Magellan jest jedyną osobą, która zna rytuał. Dostał dokładne instrukcje żeby ukraść czarownicy figurkę., instrukcje, co tu dużo myśleć, dały mu duże pole manewru. Jeżeli znajdzie się w pobliżu talizmanu powinien poczuć swędzenie pod skórą. Czarownica poszła za nim, nie wiedział, dlaczego. Pomijając powód, nie podobało mu się to i nie ufał jej. Stała w przejściu mała i bezbronna. Nie padło żadne pytanie. - Kuchnia jest tam. - Chciałem tylko coś sprawdzić. Zapomniałem zabrać czegoś ostatnim razem-poczuł migotanie energii, ale nie pochodziło ono od czarownicy, poczuł swędzenie skóry. To musiał być talizman. Musiał być. Czarownica patrzyła na niego z rozbawieniem. Kurwa. Wiedziała? - Zimno ci? - To nic wielkiego. Jej piękne zielone oczy w ogóle nie wyglądały na podejrzliwe. Minął ją, tak, blisko że jego tors potarł się o jej klatkę piersiową, co sprawiło, że zaczął myśleć o czymś zupełnie innym. Wziął piwo i wrócił spowrotem. Usiadł koło niej, tym razem bliżej. Spojrzała na niego z boku. Kciukiem zdjął kapsel z butelki i podał jej, następnie zajął się swoim piwem. Kapsel odleciał i upadł na podłogę pięć stóp dalej. Wzięła Wiimota, kiedy była zajęta, Xia pozwolił sobie wchłonąć trochę jej energii. Nawet nie zauważyła, co robił. Jego żołądek prawie się obrócił. Nieźle. I tym razem Rasmus nie mógł go powstrzymać. Był trochę spięty, ponieważ nie zrobił tego co już był powinien zrobić, znalazł talizman, ale nie mógł z tym nic zrobić. Przy niej czuł się spięty. Nic dziwnego, była u Nikodemusa. Pozwolił jej magii na niego wpływać. Gdyby nie był tak daleko od wypełnienia swojego zadania, byłby prawie szczęśliwy. Zabrał jej Wiimota położył swoje dłonie na jej ramionach, blisko szyi. Jej wzrok stracił na ostrości, tak ludzie reagowali, kiedy demony znajdowały się zbyt blisko. Jego skóra napięła się, kiedy nachylił się w jej stronę, i na Boga nie mógł się zdecydować, co zrobić najpierw. Pieprzyć umysł czy ciało. Mógł usłyszeć głośne bicie jej serca, wyczuł jej niepokój. Dostanie się do środka będzie łatwe. - Nie-jej oczy były bardziej zaniepokojone niż oczekiwał. - Oh, tak-wyszeptał ponownie, uwodząc i uspakajając- Jesteś taka ładna Carson-bardzo kurwa niedobrze, pomyślał-Nie mam pojęcia, dlaczego Nikodemus zostawił cię samą. - Jego przyjaciel ma kłopoty- przesunął się na kanapie. Skrzywiła się i odsunęła od niego. Spróbował znaleźć inną drogę do jej głowy, ale nie potrafił. -Przestań- odepchnęła jego dłonie-Z tym też, albo wyjdziesz.

48

- Mój błąd. To się już nie powtórzy-cholera, potrafiła się bronić. Rasmus powiedział mu, że jest ograniczona, ale czuł jakby miała wystarczającą ilość mocy w sobie, żeby odrzucić Duńskiego maga bez większego wysiłku. Uśmiechnęła się. -Więc skąd znasz Nikodemusa? - Żartujesz?- złapał swoje piwo i wziął naprawdę duży łyk- Każdy zna Nikodemusa. - Wporządku, w takim razie, czym się zajmujesz, Xia? Czarownica była tak uprzejma, że o mało się nie zadławił. - Co to kurwa ma znaczyć? Czym się zajmuję? Co myślisz, że robię? Jego oczy przestały być miłe, usiadł prosto, wyciągnął ręce w powietrze. Dopiero teraz wyglądała jak mag. -Nie wiem- powiedziała. Jej moc kręciła się, aż pomyślał że jego głowa zaraz eksplodujeDostarczyciel pizzy, model? Cholera. Czy ona się nigdy nie poddaje? - Czy ty wiesz cokolwiek? Pracuje dla Nikodemusa. Teraz rozumiesz. - Co dla niego robisz?- zmrużyła oczy i potarła tylnią część szyi. - Trochę tego, trochę tamtego. Cokolwiek mi powie żebym zrobił. - Jesteś posłańcem. -Między innymi, tak. - Jest jakaś szansa, że masz kontakt z artefaktami? - Czasami. - Tak mi się też wydawało- czarownica pochyliła się do przodu i skupiła swoją uwagę na nożu przypiętym do boku jego nogi- Na przykład twój nóż. Jego rękojeść jest delikatna. Naprawdę, nie powinieneś nosić czegoś tak drogocennego. Nie wydaje mi się żebym widziała kiedyś podobny. Gdzie go dostałeś? - Jest mój-jego ciało wydało przewidywalną odpowiedź, przesunął się na kanapie. - Mogę zobaczyć?- wyciągnęła rękę. Zupełnie jak mag, wszędzie ci sami rozkazujący ludzieProszę? Jedną ręką wyciągnął ostrze z futerału. Zacisnęła palce się na kamiennej rękojeści. Jej oczy się powiększyły.

49

- Ałł. - Uważaj-odebrał jej nóż. - Jest piękny- strząsnęła rękę. Miał erekcje wielkości Empire State Building. Wyobraził sobie siebie w niej, w środku ludzkiej kobiety, gorącej i mokrej. Zatrzymał ostre w świetle. - Spójrz na to. Nie skrzywdzę cię. Obiecuje- wziął jej rękę i ustawił ramieniem w swoją stronę. Trząsł się cały wewnątrz. Kiedy ostatni raz to robił? Zacisnął dłoń na rękojeści noża, podciągnął jej rękaw i przyglądał się sieci niebieskich żył pod skórą. Smukłe ostrza jego noża przeplatał się, zawijały się wkoło siebie, każda krawędź tysiąc razy ostrzejsza od jakiejkolwiek ludzkiej stali. Jak wiele lat niewolnictwa, każdy z tych ostrzy pracował, żeby się równać tym obecnym. Jej oczy powiększyły się bardziej, kiedy przyłożył czubek ostrza do jej ramienia. Zacisnął swoje palce dookoła jej nadgarstka. Tak bardzo tego chciał, że bał się, że jego dreszcze nie pozwolą mu trafić w tą żyłę, którą wybrał. Jezu, był bezużyteczny. Wziął się w garść i rozciągnął jej rękę, w poprzek kanapy. Przewidzenie otworzyło go. Dotknął ostrzem jej skóry, w dokładnie to miejsce, które wybrał. - Ledwie mnie dotknąłeś- patrzyła się na rosnącą czerwoną kropkę na jej ręce. Odezwał się w nim głód, kwitnąc jak róża. Krew drżała na jej bladej skórze. Przysunął głowę blisko do jej ramienia i wąchał. Kropelka krwi trysnęła i upadła w zgięciu jej łokcia. Poczuł ból. Ból. Dotknął językiem szkarłatnej krawędzi. Smak wybuchł w nim. Dziki i gorzki. Zobaczył prawdę, tylko z tak małej ilości jej krwi. Przycisnął usta mocniej do jej skóry i zaczął smakować głębiej. Głębiej i głębiej. Słodki. Słodko-gorzki smak. - Co ty robisz?- tłoczyła się w jego głowie i prawie udało się jej wyrwać wolną rękęPowiedziałam przestań. Dźwięk otwieranego garażu wybił go z transu. Kurwa. Stracił zupełnie poczucie czasu. Złapał jej głowę, nóż trzymał w ręce. - Gdzie jest talizman? - Nie wiem, o czym mówisz. Był prawie pewien, że kłamie, ale nie miał czasu żeby ją nastraszyć. -Rzecz, którą ukradłaś Magellanowi, gdzie jest? Usłyszał jak zamknięto drzwi od samochodu. Xia odskoczył, klatka piersiowa mu ciążyła, oddech palił go w płucach. Nie miał dużo czasu, miał do wypełnienia obowiązek. Musiał zdradzić swój gatunek, znowu. Każdego cholernego dnia był wrogiem swojego gatunku, ale to był chyba najgorszy uczynek, miał ukraść talizman, który zostanie wykorzystany przeciwko jego ludziom. Kiedy Rasmus go otworzy, jego obecna moc będzie

50

wyglądać wręcz anemicznie w porównaniu do tej nowej. Szarpnął Carson za ramie ściągając ją z kanapy. Żadnych opóźnień. - Hej. Ciągnął Carson za sobą, wpadł do korytarza, gdzie wcześniej wyczuł drżenie pod skórą. Poszedł za tym uczuciem w dół korytarza. Uderzenie drżenia dotarło wzdłuż całej jego ręki. Gdziekolwiek była, był blisko. Nie miał czasu na pobieżne badanie, jak Nikodemus ochronił talizman. Uderzył bez opamiętania. Ostrze noża rozbawiło talizman ochrony. Cholerna robota dla ubogich. Zostawiała ślady. Bardzo źle. Jego rozkazy zawierały nie zostawienie żadnego znaku jego obecności. Chwycił talizman z miejsca, w którym był ukryty i został poparzony przez błyska białego gorąca. -Kurwa. Ale miał ją. Rzeźbiony kamień ogrzewał jego palce, właściwie to parzył je. Zazgrzytał zębami z bólu, cofnął się do tylnego okna, trzymając Carson. Moc wydobywała się z niej, Xia był przekonany, że spróbuje go zaatakować. - Co robisz?- wpatrywała się w jego rękę z talizmanem. Gdzieś w domu otworzyły się drzwi. Warlord był w domu. Xia schował figurkę do kieszeni. Była gorąca, oznaczało to, że jej wewnętrzna moc była niestabilna-Oddawaj nie jest twoja. - Twoja też nie jest, czarownico-gdyby był wolny zabiłby ją i byłoby po wszystkim. Zobaczył jej zamiary ostrzeżenia Nikodemus zanim sama wiedziałaby, co robić. Złapał ją za ramię i wykręcił je aż pisnęła z bólu-Jedno słówko i będziesz martwa. Wolną ręką pochylił jej głowę i oboje wypadli przez okno.

51

Rozdział 8 Carson upadła

na ręce i kolana, kiedy Xia wypchnął ją przez okno. Uderzenie powietrza przy lądowaniu pozbawiło ją tchu. Kiedy próbowała złapać oddech, Xia złapał ją w tali. Starała się normalnie oddychać, ale mężczyzna przyłożył jej nóż do gardła. Była przerażona i przekonana, że to Magellan go wysłał. Kto jeszcze mógł wiedzieć o talizmanie? - Ani słowa-powiedział jej porywacz. W każdej chwili spodziewała się, że wbije nóż w jej klatkę piersiową. Nie zrobił tego. Ciągnął ją za sobą wzdłuż wąskiej ścieżki biegnącej pomiędzy budynkami. Zobaczyła jak zapalają się światła w domu Nikodemusa. Na ulicy Xia ruszył z nią na wzgórze, gdzie pod drzewem stał zaparkowany motocykl. Ścisnął rękę, naciskając na jej żebra. Jedną ręką sięgnął po rolkę taśmy izolacyjnej z jednej z kieszeni. Zakleił jej usta, później założył jej na głowę kask. Pochyliła się próbując wyzwolić się spod jego kontroli, ale w wyniku serii szybkich ruchów, obrócił ich tak, że klatką piersiową przylegała do jego pleców, szarpiąc ją za nadgarstki zmuszając do objęcia go w tali. Obwinął jej nadgarstki taśmą, następnie wsiedli na motocykl. Była tak przerażona, że myślała, że serce jej zaraz wybuchnie. Xia zwolnił hamulec i pozwolił motocyklowi stoczyć się swobodnie ze wzgórza. Użył swoich stóp żeby utrzymać pionową pozycje. Znacznie oddalili się od domu Nikodemusa, kiedy zdecydował się odpalić silnik. Podjeżdżali pod tak strome wzgórze, że musiała mocniej go objąć żeby się nie ześlizgnąć. Wyczuła ruch jego żeber, śmiał się z niej. Straciła poczucie miejsca i czasu, nie wiedziała gdzie byli i jak długo jeździli po mieście. Uderzyło w nią zimno, kiedy zatrzymał się w pustej, ciemnej ulicy: domy handlowe, magazyny, sklepy. Prawie żadnego ruchu ulicznego. To właśnie tu zamierzał ją zabić. Wzięła wolny głęboki wdech. Panika tylko szybciej by ją zabiła. Kiedy oparł stopy na ziemi, przeciął taśmę na jej nadgarstkach ale przytrzymał jej rękę. Zgięła drugą, przywracając krążenie w palcach. Jej stopy nie dotykały ziemi, ale przy pierwszej sposobności postawiła stopy na chodniku, gotowa uciekać żeby ratować swoje życie. Ciągle mocno trzymając jej rękę, Xia odwrócił się żeby zdjąć jej kask. Krawędź otarła się o tył jej głowy. - Zsiadaj. Z trzęsącymi się nogami, ześlizgnęła się z motoru, musiała skupić się żeby nie upaść. Jego palce mocno ściskały jej nadgarstek. Zerwała taśmę z ust, oddychała świeżym powietrzem. Jeżeli byłby bystry, ściągnąłby ją ze środka ulicy i wciągnął pomiędzy magazyny, albo pod płot na tyłach podwórka. Strach sprawił, że czuła się słabo, ale jej umysł pracował jasno. Utrzymywała równowagę ciała przygotowaną w każdej chwili do ucieczki, jeśli tylko poluźni uchwyt. W głębi ulicy byłoby jej łatwiej uciec, przez ulicę i w cieniach największych budynków. Pociągnął ją w swoją stronę, jej oczy patrzyły w górę i w dół. 52

- Znajdę cię znowu, gdziekolwiek pójdziesz, znajdę cię. - Nic ci nie zrobiłam-z opóźnieniem zrozumiała jego słowa. Puszczał ją wolno. Wpatrywała się w jego spoczywającą w cieniu twarz. Zrozumienie przyszło szybko, przypomniała sobie co mówił jej Nikodemus i to co wiedziała z tekstów Magellana. Xia jest własnością maga, ale jemu bardzo się to nie podobało. Jakiś mag, ktoś jak Magellan, kontrolował go. Podeszła bliżej niego i położyła dłoń na jego policzku. - Przykro mi z powodu tego, co ci zrobiono. To jest złe. Gdybym tylko wiedziała jak to naprawić, zrobiłabym to. - Odpierdol się czarownico- odepchnął jej dłoń. Kąciki jego ust wykrzywiły się-Kiedy będę wolny, wytropię cię i zabije. Zabije każdego maga, jakiego znasz. Każdego kogo kochasz. - Oddaj mi talizman- wyciągnęła rękę jakby był jej to winien, jakby on był nikim a ona królową świata. - Tak jak każdy inny mag- warknął. Jego usta zwinęły się ze złości, a oczy zmieniły się w intensywnie niebieskie-Nie możesz mnie kontrolować czarownico, więc odpowiedź brzmi nie. - Oddaj mi ją zanim zrobi to Nikodemus. - Odpierdol się- jedną ręką założył kask, nie widziała już jego szaleńczo niebieskich oczu. Następnie popchnął ją wystarczająco mocno, aż oderwała się od ziemi. Jej stopy straciły kontakt z chodnikiem i upadła ciężko rysując sobie plecy oraz oba ramiona przez sweter. Była lekko ogłuszona, ale usłyszała dźwięk silnika motoru. Odwróciła głowę w obłoku spalin. Kiedy patrzyła jak odjeżdżał, mogła myśleć tylko o tym że to on ma teraz talizman, Nikodemus musiał uwierzyć, że ukradła go i była w połowie drogi do Magellana, że zdradziła go tak jak magowie zawsze zdradzali demony. Dźwięk motocykla zniknął. Była sama. Na oddalonej od niej znacznie ulicy widziała ruch. Ale ta ulica była zupełnie pusta. Podniosła się, powoli, żeby nie urazić zadrapań, pozostała na krawężniku dopóki zawroty głowy nie minęły. Zdjęła resztki taśmy z nadgarstków. Wstała i sprawdziła, w jakim jest stanie. Nie miała nic złamanego, ale w najlepszym razie była poobijana i podrapana. Jej ból głowy, który w domu Nikodemusa zniknął, wrócił z pełną siłą. Super. Drżała. Nie miała pojęcia gdzie była. Kombinacja wiatru i mgły spowodowały odrętwienie, teraz kiedy nie wisiała nad nią groźba bycia zamordowaną poczuła jak zimno przez nią przenika. Nie miała żadnych pieniędzy. Jej torebka została w domu Nikodemusa. Sprawdziła kieszenie. Nic nie znalazła. Zaczęła iść. W dół. Xia cały czas jechał pod górę. Ulice były szerokie i ciemne, niewiele świateł, tylko zamknięte na kłódki ogrodzenia, w powietrzu unosił się zapach asfaltu i smoły. Jej codzienne życie zmieniło się w niebezpieczną przygodę. Utknęła w środku

53

wojny. I jeżeli Nikodemus miał rację i była czarownicą, miała okropne uczucie, że po jej stronie nie stali grzeczni chłopcy. Potknęła się o metalową rurę, była trochę krótsza niż jej przedramię, była zardzewiała z jednej strony. Podniosła ją, ponieważ nie było w pobliżu żadnej innej broni. Czy Nikodemus ją odnajdzie? Nie wiedziała, ale wiedziała, że gdzieś tam szuka jej Kynan. Nie chciała być nieuzbrojona, kiedy się z nim spotka. Co jakiś czas przejeżdżały koło niej samochody, muzyka grała w nich tak głośno, że raniła jej uszy. Jeden z nich zwolnił. Ignorowała krzyki i gesty i szła dalej, mocno ściskając swój pręt. Szła z opuszczoną głową, liczyła kroki zmierzała w kierunku świateł i dźwięków ulicznych. Bolały ją uda, buty uwierały, ale szła dalej. Ulica wyrównała się, była to część mieszkalna. Jakieś bary, nie zbyt czyste, z tego co widziała. Restauracje z obskurnymi ścianami i papierowymi obrusami. Przeważały stare domy mieszkaniowe. Szmaty w oknach, odpadająca farba. Zakazane drzwi. Zaburczało jej w brzuchu. Kolejny samochód pojawił się na ulicy, jechał powoli. Błyszczące czarne BMW. Zacisnęła palce mocniej na rurce, przygotowała sięsama nie wiedziała na co. Walnie kogoś w głowę jeżeli będzie musiała. Usłyszała szum opuszczanego okna po stronie pasażera. Szła szybciej. Kolory pojawiły się jej przed oczami. Drzwi samochodu otworzyły się kiedy pojazd jeszcze się poruszał, ktoś wyskoczył na ulicę, przeszedł kilka kroków żeby utrzymać równowagę. Odwróciła się, podniosła rurę, krew jej zamarzła. Kynan wpatrywał się w nią. Dał znać kierowcy samochodu i zatrzasnął drzwi. Złapał ją za przedramię. -Mam cię. Był znacznie, znacznie wyższy od niej. Carson podniosła rurę, ale złapał ją w mgnieniu oka i zmiażdżył, zmieniając ją w kupkę rdzy. Zatrzymał się, zmuszając Carson żeby również się zatrzymała. Wzięła oddech, żeby krzyknąć, ale złapał ją, zatkał ręką jej usta, rozglądał się poznając otoczenie, w którym się znaleźli. Starała się otworzyć usta i ugryźć go, ale zakrył je dłonią a nie palcami. Wlókł ją po schodach do budynku ze zniszczoną skrzynką pocztową, na szczycie rozpadających się schodów, ktoś przyczepił informacje Do wynajęcia, na oknie od strony ulicy. Zdała sobie sprawę, że zamierza zabrać ją do środka, walczyła, ale był wyższy i silniejszy od niej, kiedy zaczęła kopać, po prostu podniósł ją i wrzucił do środka, tak mocno, że uderzyła o podłogę i przeturlała się kilka metrów. - Zostaw mnie Kynan- podniosła się na nogi, rozglądając się gdzie by mogła się schować. Gdzieś gdzie mogła uciec- Magellan nigdy się nie dowie, że mnie wypuściłeś- jej prośba mogłaby być wypowiedziana w starożytnym Egipcie taki miała na niego wpływ. Byli w środku pustego domu. Pusty. Podszedł do niej i złapał ją za ramię w bezlitosny sposób. Odciągał ją od okien w głąb domu, gdzie panowała większa ciemność. Próbowała się wyrwać, próbowała uderzyć go kolanem, ale popchnął ją własnym ciałem. Uderzyła mocno głową o ścianę, rozcinając skórę. Ciepła strużka krwi płynęła po jej skroni. Carson modliła się żeby Nikodemus był wystarczająco zły, żeby jej szukać.

54

- Wydaje mi się, że dowiedziałaś się paru rzeczy, odkąd uciekłaś. - Tak- skupiła się na utrzymaniu oddechu-Tak, Kynan. Wiem, co Magellan ci zrobił. Wiem, że nie jesteś wolny-słowa wypływały zdesperowanie i powoli- Jestem magiem, może mogłabym to naprawić. Zaśmiał się. -Carson, nie możesz użyć swojej mocy, twoje życie od tego zależy- uderzył ręką o ścianę powyżej jej ramienia-Zapomniałaś, obserwowałem jak Magellan truł cię od momentu sprowadzenia cię do jego domu. Jesteś jednorazowego użytku. Zawsze byłaś i kiedy zginiesz, wyśle mnie po nową czarownicę czy maga, którego będzie mógł wykorzystać. Poczuła się jakby połknęła kamień. Nikodemus powiedział jej prawdę. - Wygląda, że dużo wiesz. Więc może wiesz też to, co oznacza, że zostałem zwolniony z zakazu krzywdzenia twojego gatunku- przyłożył swoją głowę do jej ucha-Wiesz, co to oznacza, prawda?- złapał jej rękę i przycisnął ją do ściany- Dowiedziałaś się tego? Wpatrywała się w jego piękne oczy. Grube czarne rzęsy. Złoto-brązowe tęczówki. -To oznacza, że Magellan wysłał cię żebyś mnie zabił-zniżyła głos-Nie musisz tego robić. - Szybko się uczysz na wolności-zbliżył swoje usta do jej ucha, wystarczająco blisko, żeby jego oddech łaskotał jej policzek. Zlizał krew z jej skroni-Jak to jest Carson? Móc pójść gdzie się chce i kiedy się chce? Rozglądać się dokoła i wiedzieć, że możesz robić co tylko zechcesz? Jej głowa znowu pulsowała. Czuła, że mogła odlecieć ze swojego ciała. -Tak bardzo go nienawidzę- wyszeptała. - Powiedział, żebym przyniósł mu twoje oczy i serce, kiedy z tobą skończę. Carson wpatrywała się w niego. Poczuła się chora, nie chciała mu nic po sobie pokazać i nie dać mu tej satysfakcji. Przycisnął ją do ściany, zamykając ją w pułapce swoich ramion i ciała. Był podniecony. Przycisnął swoje biodra do jej, żeby wiedziała jak się czuł. Kiedy wpatrywał się w nią, palcem wodził po jej ustach. -Zawsze kiedy patrzę na twoje usta, wyobrażam sobie ciebie na kolanach. Wiedziałaś? W mojej głowie jesteś zawsze naga i dotykasz mnie, twoje usta na moim ciele i mogę robić z tobą co tylko zechcę. Co chcę. W sposób jaki lubię. Mam zamiar przejąć twój umysł Carson i kiedy mój kutas będzie mocno w tobie, sprawię, że dojdziesz. Znienawidzisz to. Znienawidzisz każdą sekundę, w, której będziesz moja. Poczuła jak wślizguję się do jej głowy, czuła się tak samo kiedy opierała się przed Nikodemusem próbującym wniknąć w jej umysł.

55

- Nie przegram Carson- warknął- Nie możesz zatrzymywać mnie wiecznie. - Nienawidzę go tak samo mocno jak ty. Warknął, był to dźwięk bardziej zwierzęcy niż ludzki. -Nikt nienawidzi Alvaro Magellana bardziej ode mnie. Nawet ty- czuła jego obecność wkoło siebie, ciężka i monstrualna siła próbująca wedrzeć się do jej głowy. Ściana-pomyślała. Jej umysł był chroniony przez barierę. Cofnął swój atak- Zabiłem dla niego twoich rodziców. To ja odebrałem cię od kochającej rodziny i dałem Magellanowi. Biedna sierota. Pokonana przez mordercę rodziców. Potrząsnęła głową. - Na kolana Carson. W ten sam sposób kiedy widziałaś mnie z Magellanem- popchnął ją na dół- Zrób to, właśnie tak. Tak zaczniemy. Zrobisz mi to co ja musiałem robić jemu. Carson walczyła, żeby obronić swój umysł. Może nie była zdolna użyć swojej mocy, ale Kynan miał rację. Była wolna i mogła zrobić co tylko chciała. -Prędzej umrę.

56

Rozdział 9 Nikodemus

wyczuł pizze, kiedy z Durianem weszli do domu. Cała sprawa z telefonem i krzyczeniem była cholernie wkurwiająca. Durian zadzwonił żeby złożyć raport, później zgubił telefon w domu publicznym, stąd te krzyki, zanim telefon zamilkł. - Czarownica ciągle tu jest?- Durian spytał. - Tak- i dobrze, pomyślał. Wyczuł dodatkowy czosnek i bazylię. W końcu Carson musiała coś zjeść. Chochliki były nerwowe, nic dziwnego biorąc pod uwagę, że nie-czarownica Magellana była w domu. Jego również podniecała. - Jesteś pewien?- Durian właśnie wrócił z miasta i ciągle wyglądał jakby wyszedł ze stron magazynu GQ6. Był tego pewien tylko, że teraz nie mógł jej wyczuć. Zupełnie nic. Zmęczony śpiący człowiek, mógł zostać niewykryty. - Pewnie śpi jak martwa na kanapie. Miała ostatnio kilka ciężkich dni. To ma sens, że zasnęła po tym jak jedzenie w końcu trafiło do jej żołądka. - Jasne. Nie było jej w pokoju. Kawałek pizzy i dwie butelki piwa stały na stoliku. Telewizor był włączony z wyłączonym dźwiękiem, zatrzymany na scenie z Mortal Kombat. Jedno piwo było puste. Drugie było prawie nietknięte. W najlepszym wypadku brakowało dwóch, trzech łyków. Zimne, niezmrożone, ale zimne. Durian podniósł jej torebkę. Czarna, skórzana, zniszczona, szwy rozchodził się luźno. - To jej? - Tak-kątem oka zobaczył czerwoną kropkę na podłodze. Jego serce zaczęło mocniej bić. Kropla krwi. Tylko jedna, idealny okrąg na podłodze. Klęknął nad nią. Nie wystarczająco świeża żeby była ciepła, nie wystarczająco stara żeby zaschnąć. Dotknął jej i skierował palec na swój język. Krew Carson, nie miał żadnych wątpliwości. Nawet nieświeża działała na niego. Pozwolił ciału zareagować, jego moc zawrzała. Nie zrobił nic żeby ją uciszyć. - Co to jest? - Carson zniknęła-dom był pusty, żadnego maga. Nie było tu Carson Philips, talizmanu również. Nieprzyjemne uczucie uderzyło w niego. Ta kropla krwi sugerowała, że nie było to nic miłego- Nie czuję innego demona, a ty? 6

http://www.gq.com/ magazyn dla mężczyzn

57

- Nie-poczuł jak Durian czujnie zbiera informacje, skanuje przestrzeń zmuszając ludzkie ciało do uzyskania dodatkowej władzy. Nikodemus zrobił to samo. Sprawdzenie domu nie zajęło im dużo czasu. - Wygląda na to, że mała czarownica ukradła twój skarb- Durian stał koło niego, kiedy oboje patrzyli w pustą skrytkę. Nikodemus próbował udawać, że talizman ciągle tu był, ale jego pobłażliwość trwała jakieś trzy sekundy, kiedy znaczenie klęski do niego dotarło. Myśl o magu posiadającym moc z tego talizmanu mroziła mu krew w żyłach. - Nie, nie ukradła jej- obrona jej przyszła mu z łatwością. Teraz był w szoku, kiedy zdał sobie sprawę jak silne uczucia żywił do czarownicy. Więc, pieprzyć nastawienie Duriana. - Jest teraz w drodze do Magellana, albo sama zabija kogoś ze swojego gatunku. - Chciałbym wiedzieć, co tu się stało. Później chciałbym ją znaleźć- nie mogło być nawet mowy, żeby sama wykradła figurkę. Nie mogłaby. I nie wierzył, że mogła spowrotem uciec do Magellana. To było niemożliwe. Durian klęknął na jednym kolanie, badając podłogę -Dałeś się oszukać, Warlordzie to się stało. - Tylko inny demon, mógł ominąć moje zabezpieczenia- Durian nie zaprzeczał, ponieważ wiedział, że to była prawda- I jeżeli nie wyczuwamy jego obecności, ktokolwiek go wziął musiał być demonem któregoś z magów. - Oczywiście. Jest czarownicą. Prawdopodobnie ma dziesiątki demonów pod swoją kontroląDurian spoglądał na Nikodemusa znad swojego ramienia- Wezwała jednego i pozwoliła zrobić to za siebie- wstał i analizował korytarz- Były dwie osoby- przyklęknął ponownie żeby sprawdzić palcami ślady na podłodze- Tutaj mamy ślady ciężkich butów. - Demon? - Trudno powiedzieć. Mógł to być demon tak jak myślisz-dotknął innego miejsca. Nikodemus nic nie widział, ale to były zdolności Duriana. Jeżeli chcesz być dobrym zabójcą, to lepiej żebyś był też dobrym tropicielem. Durian wyćwiczył lepiej te umiejętności niż niejeden demon-Mniejsze stopy tutaj. Świeże. Ludzkie. Kobiece- Durian podniósł podbródek i obrócił głowę, odetchnął głęboko. - Duże męskie. Ludzka forma, ale nie człowiek. Zgadzam się z tobą, demon. Tutaj, dużo mniejsze kobiece. Łatwe do zidentyfikowania. Twoja ludzka czarownica. Dwa ślady stóp. Duże demona. Malutkie czarownicy, zareagowała na talizman, jakby miał ją przywoływać. Dodać dwa do dwóch i możesz skończyć jak idiota oszukany przez parę zielonych oczu. Tylko, że tak się nie stało. Carson nie była jak inni magowie. Był w jej głowie i widział różnice. Nie ma takiej możliwości żeby Carson ukradła talizman. - Co z krwią?

58

- Może być mnóstwo wyjaśnień- Durian stanął przed skrytką, przyglądał się jej z bliskaWypadek, szamotanina. A może dała swojemu demonowi na spróbowanie. Słyszałem, że niektóre czarownice lubią pracujące demony pomiędzy ich nogami- Durian stał naprzeciwko niego z szeroko otwartymi oczami- To była szybka robota. Można powiedzieć, że pochopnie wykonana-zmarszczył brwi- Broń, której użył nie była delikatna. Śpieszył się- zaczął iść w kierunku okna na końcu holu. Zatrzymał się przy oknie, nie ruszał się, z wyjątkiem oddychania i ruchu oczu- W tym miejscu ją podniósł, wyszli oknem. Ona pierwsza, on później. - Kynan? Potrząsnął głową. - Może, ale nie mogę powiedzieć na pewno. - Chcesz znać moją wersje? Durian przeniósł swoją wagę na jedno biodro, pokiwał twierdząco głową. - Jego żądza znalezienia Carson jest tak wielka, jak jego penis jest twardy. Zostaje wysłany za nią z rozkazem zabicia. Znajduje ją, ponieważ to Kynan Aijan i potrafi znaleźć pryszcza na twoim tyłku jeżeli jest w tym chociaż odrobina magii. Ale nie zabije jej od razu. Do diabła, słyszałem jak mówił jej, że wcześniej się z nią zabawi. - Jak tu się dostał? Twój dom jest zabezpieczony. - Ochrona została naruszona kiedy otworzyła drzwi- przypomniała mu się jego obietnica. Była gdzieś tam, musi ją odszukać-Kynan był wystarczająco blisko żeby ją wyczuć. Szukał jej. Znalazł. Złapał. Zabrał talizman razem z nią, bo wie, że jest dla Magellana najważniejszy. Durian wzruszył ramionami. - Może. - Carson nie może używać swoich mocy. Nawet gdyby dysponowała armią demonów, nie mogłaby nimi zarządzać, mogłaby jedynie sama ukraść talizman. Znajdź Kynana, a znajdziesz czarownicę i talizman.

Durian zgubił ślad dwa bloki w dół wzgórza od domu. - Zabierze talizman do Magellan, potem ją zabije- Kynan albo jakiś inny demon w tym miejscu przestał dotykać stopami ziemi. Durian stanął na środku ulicy, skrzywił sięDotykałeś czarownicy, prawda? Jej umysłu. - Miałem zgodę- pomaganie sobie myślami innych ludzi, było tematem tabu wśród demonów, ale zawsze znajdowały się okoliczności łagodzące. To była właśnie taka sytuacja. Był tak głęboko w głowie czarownicy, że z małym szczęściem, uda mu się znaleźć jej dokładne miejsce. Im była bliżej tym były większe szanse na jej odnalezienie. Problem w tym, że wie o

59

tym i nie można jej ufać, albo ktoś inny przejął kontrolę nad jej umysłem. Będą mieć przejebane. Taki mały element zaskoczenia. - Jeżeli mamy ją znaleźć zanim dostarczy talizman Magellanowi, nie mamy wyjścia. Znajdź ją. Nikodemus pozwolił, swojej mocy płonąć, aż jego skóra bolała. Powrócił do bardziej łagodnego stanu, wyczuwał płomień Duriana. Wyczuwał Carson, bardzo daleko. Była jeszcze na terenie miasta. Urok jej umysłu był jak narkotyk. Ktoś zabrał ją z jego domu i wkurzyło go to. - Mam ją. Razem z Durianem wrócili po samochodu. Podzielił się z nim swoim połączeniem z czarownicą. Czterdzieści minut zajęło im dotarcie na miejsce i czterdzieści nanosekund żeby zauważyć demony w błyszczącym Beemerze, zaparkowanym przed budynkiem, gdzie była Carson. Demony były własnością maga, ponieważ nie mógł ich wyczuć. Wydał ich, ich wygląd. Wskazówka numer jeden: samochód wart dziewięćdziesiąt tysięcy dolarów zaparkowany w kiepskiej okolicy. Wskazówka numer dwa: dwóch czubków siedzących w samochodzie, z krótkimi włosami i ubrani w garnitury. Magellan powinien im jeszcze przyczepić etykietę na czole. Niewygodne jak diabli było to, że nie mógł ich wyczuć. Nie mogli ich zdjąć, ponieważ musieli być tak blisko nich, że mogli ich prawie dotknąć, ale oni również ich nie wyczuwali. To dla niego i Duriana było korzystne. Nikodemus ciągle jechał, skręcił za zakrętem, zaparkował samochód za domem, w którym była Carson. -Co za śmietnik- powiedział, kiedy wysiedli z samochodu i rozglądali się po ogrodzie. Wszystko było w rozsypce. Popękany cement, z którego szczelin wyrastał mlecz. Kałuża wody pod schodami-Chce ich spowrotem, Durian. Czarownice i talizman. Mina Duriana wskazywała na to że uważał, że już było za późno. - Zajmę się Kynanem, czarownica to twój problem. Nikodemus złapał podbródek, Duriana i pozwolił swojej mocy przypiec go. - To nazywasz wiernością-powiedział łagodnie-Powiedziałem ci czego chce. I cholera będzie lepiej jeżeli mi pomożesz to zrealizować. Oczy Duriana błysnęły. -Przepraszam Warlordzie. - Przyjęte. - Wchodzimy- Durian wskazał- Bierzesz tyły, żadnych gwałtownych ruchów. Robimy rekonesans dopóki nie będziemy wiedzieli, z czym walczymy. Nikodemus przytaknął.

60

Wejście do środka było jak ślizganie się na lodzie. Gładkie, zimne i szybkie. Pozwolił zmienić sobie swoją formę wystarczająco żeby użyć większej zwinności przy wspinaniu się na ścianę domu. Wejście przez okno było łatwe, po tym jak wyłamał stary zamek. Dzięki Bogu za kutwę właściciela. W środku również był śmietnik. Stara farba została zamalowana nową, a dywan był wyjątkowo stary i brzydki. Ruszył w kierunku schodów, utrzymując czujnie swoją moc i zmysły. Durian czekał na niego na dole schodów. Kiedy Nikodemus zszedł na dół, poczuł uderzenie mocy Carson, tak kurewsko silne, że mogło usmażyć praktycznie na miejscu. Przez chwile zastanawiał się czy Durian nie miał racji mówiąc, że wkręciła go po mistrzowsku, insynuując, że nie może używać swojej mocy. Wtedy gorąco zmieniło się w lód i rozprysło dookoła. Gorąca magia, zimna magia i żadnej kurwa kontroli. Nie miał pojęcia jakim sposobem udało się jej tak długo przeżyć. Takie zróżnicowane użycie mocy mogło zabić ją już dawno temu. Szedł za Durianem mijając pralnie ze złą instalacją elektryczną i kiepskim linoleum. Niewyraźny męski głos zakłócił ciszę, Nikodemus zaczął się denerwować, ponieważ pamiętał jak wyglądała twarz Kynana, kiedy zobaczył Carson. Nie musiał być połączony z nim żeby wiedzieć co chciał jej zrobi. Kynan Aijan szykował swojego wacka specjalnie dla czarownicy. Stali za rogiem, dwa zimne i ciche cienie. Był tak blisko Kynana a nie potrafił go wyczuć. To było nienaturalne. Cholernie złe. To uczucie uderzyło prosto w niego. Dostał dreszczy na samą myśl jak to musi być stracić umiejętności kontaktowania się z innymi. Wściekłość urosła w nim. Absolutna furia. Pieprzony gatunek magów, był jak zwierzęta przez to co robili demonom. Kynan nie mógł ich wyczuć, ale miał inne zmysły, domyślił się, że nie jest już sam z kobietą. Kiedy walka się zacznie jego kumple z Bemmera przyjdą mu pomóc. Mieli przewagę, ale Nikodemus już dawał sobie radę w gorszych sytuacjach. Wierzył, że Durian może zająć się tamtą dwójką. Zatrzymał się w przejściu, wyczuł Duriana przy sobie. Była tu krew i jej zapach drażnił ich zmysły. Nie było możliwości żeby Carson była tu z własnej woli. Krew płynęła w dół jej twarzy. Rana głowy może krwawić jak szalona a zapach krwi rozpraszał Kynana, przed oczywistą próbą gwałtu na jej umyśle. Ciągle miała na sobie ubrania, dzięki Bogu, Kynan nie dostał się też do jej ciała. Mógłby już czyścić jej umysł, nawet odciąć ją od jej mocy, trzymała go na dystans wyłączną siłą woli. Dał znak Durianowi, żeby zaatakował z boku, przyjmując główny atak na siebie, był do tego szkolony. Ale Durian zawahał się. Nikodemus wiedział, że zmusza go do brania w tym udziału, ratowania czarownicy, wymagania od niego żeby dobrze wykonał swoje zadanie. Nie ma takiej możliwości, żeby pozwolił Kynanowi złamać Carson. Nie było kurwa takiej możliwości. Weźmie to na siebie. Durianem zajmie się później. Carson obróciła głowę i Nikodemus przyjrzał się jej. Jezu Chryste. Był w jej głowie tak szybko, że poczuł zawroty. Dostęp do niej można porównać do włączenia węża ogrodowego i uzyskana węża przeciwpożarowego. Cholera. Nic nie powiedziała, ale nie musiała. Jej oczy mówił za nią. Strach. Ulga. I opór, który omal go nie spalił. I co ty wiesz?

61

Mógł wyczuć Kynana przez jej moc nawet jeżeli Kynan był zniewolonym demonem. To dało mu przewagę nad demonem, które w ogóle nie oczekiwał. W chwile zanim Kynan zorientował się, że ma towarzystwo, Nikodemus uderzył. Wypchnął swoją moc przez Carson, chcą spalić wszystko po drodze. Kynan przeleciał przez pokój jak rakieta. Dom zadrżał, kiedy spadł na podłogę. Na dodatek Nikodemus zablokował tamtą dwójkę. Mały czar na drzwi i byli zamknięci w samochodzie. Zablokował Kynana, przejmując kontrolę, musiał użyć Carson nie mógł inaczej postąpić. Opanowanie całej sytuacji zabrało mu jakieś trzydzieści sekund. Durian klęknął przy Kynanie przeszukując jego kieszenie, szukając talizmanu. Jemu pozostała czarownica, po za tym starał się utrzymać swoją moc w gotowości. Durian podniósł się, nic nie znalazł, skierował się w stronę Carson. Podparła się na swoich dłoniach i kolanach, trzęsąc się próbowała pozbyć się wpływu Kynana - Gdzie to jest?- Durian krzyczał. Carson stanęła na nogach, jedną ręką szukała oparcia w ścianie. Spojrzała na Duriana ze zwodniczo spokojnym wyrazem twarzy. -To nie on ją zabrał- jej moc prysła i umarła, Nikodemus stracił swoje panowanie nad Kynanem i jego towarzyszami. Kurwa. Kynan zaczął się trząść. - Kłamiesz. - Uważaj- krzyknął Nikodemus. Kynan przesunął się. Osiągnął pełną moc. W domu zahuczało. Jego dłonie wystrzeliły, łapiąc Duriana za szyje od tyłu. Kynan ponownie leciał w powietrzu, tym razem przez Duriana. Dwójka z Beemera była wolna. Przez Carson Nikodemus mógł ich ciągle czuć, tylko odrobinę, było to słabe echo. Nie było to zbyt wiele, ale wystarczające żeby się przygotować. Pozostała dwójka biegła po zewnętrznych schodach, Nikodemus zdjął jednego zanim dostał się do środka. Drugi dotarł do połowy pokoju zanim Durian go załatwił. Szybki, czysty, sposób zabijania, warty każdego mordercy. Biedny demon nie miał nawet szans. Nikodemus postanowił, że pozostanie w głowie Carson nie przysporzy mu więcej kłopotów niż już miał, przebywał tam bez pozwolenia. Jeżeli nie byłby w niej, w pół sekundy byłoby tu więcej ciał. Ponownie wypchnął swoją moc przez Carson, wystarczająco mocno, żeby obciążyć ją zadyszką, wtedy wskoczył w umysł Kynana, praktycznie na ślepo, ponieważ była teraz na niskim poziomie. Jego ostatnie dotknięcie demona pomogło mu wyprowadzić atak, Kynan znowu leżał na ziemi. To nie będzie trwało długo. - Idziemy, szybko, szybko- chwycił Carson za rękę i ruszył w kierunku samochodu. Durian pędził za nimi. Nawet on nie był tak szalony, żeby poradzić sobie z Kynanem w takim stanie. Dogonił ich kiedy Nikodemus musiał zwolnić żeby pomóc jej przejść przez ogrodzenie. Biegli sprintem po ulicy. Bez słów Nikodemus zajął miejsce kierowcy, a Durian wsadził Carson na tylnie siedzenie. Drzwi trzasnęły. W środku zapach krwi Carson wypełnił

62

powietrze i zaczął drażnić ciało Nikodemusa. prawdopodobnie nie radził sobie lepiej.

Świeży,

bogaty zapach.

Durian

- Jedziemy- krzyczał Durian. W tylnim lusterku, Nikodemus zobaczył Kynana skaczącego przez płot. Moc Carson wybuchała jak fajerwerki i znikała zanim zdążyłeś pomyśleć, że show się skończyło, docierało do niego więcej kolorów. -Durian, powstrzymaj krwawienie. Już- w tym tempie Kynan mógł wynająć taksówkę i ich odszukać. Nikodemus bał się ponownie korzystać z mocy Carson, która tak szybko zanikała. - Zajmę się tym Warlordzie- jego głos był napięty, to miało sens, jej krwawienie również na niego wpływało. Carson zaskamlała, ona i Durian zniknęli w tylnim lusterku.

63

Rozdział 10 Tył głowy Carson z głuchym łoskotem uderzył o zagłówek, przymknęła oczy. Leżała wzdłuż na siedzeniu, bez zapiętych pasów, z jedną stopą opartą na podłodze, drugą na drzwiach. Mężczyzna, którego Nikodemus nazwał Durianem złapał ją za ramiona i przycisnął, kiedy samochód ruszył. Jego oczy błyszczały czerwienią, przycisnął ją, dusząc. Jej serce tłukło się o żebra. Nie mogła złapać oddechu, pomimo iż wdychała powietrze do płuc. Uderzyła łokciem o drzwi, zobaczyła gwiazdy. Był ciężki, przyciskał ją mocno żeby utrzymać ją w miejscu. Jego oczy płonęły jak złoto w ogniu, Demon. Taki sam jak Nikodemus. Durian był demonem. Samochód wyrównał, ale Durian nie puścił jej. Uniosła swoje ramiona żeby go odepchnąć. Jak tylko go dotknęła, ryk wydobył się z jego klatki piersiowej, ale teraz przynajmniej mogła normalnie oddychać. - Gdzie to jest-powiedział Durian zgrzytając zębami. Jego palce zacisnęły się na jej ramieniu. Jego warczące słowa odpowiedziały na jej pytanie, czy została uratowana?- nie zupełnie. - Nie wiem- nie miał zamiaru jej puszczać, chociaż samochód był ciągle w ruchu. Próbowała uderzyć go łokciem w żebra, ale odchylił się w odpowiednim momencie-On go wziął. - Kto? Magellan? - Nie! - Durian- Nikodemus warknął z przedniego siedzenia-Ciągle czuje krew. Nie interesuje mnie jak to zrobisz, zatrzymaj ją-samochód wjechał w zakręt zbyt szybko i jej ciało przycisnęło się do zewnętrznej części uda Duriana. Demon zdjął koszulkę i przycisnął ją do boku jej głowy. - Ała - Nie ruszaj się czarownico-jego mięśnie napięły się. Zupełnie jak Nikodemus, był bardzo umięśniony. Nacisk na jej obolałą głowę przysporzył jej tylko cierpienia, kiedy była rozproszona przez ból, Durian próbował dostać się do jej umysłu. Carson odepchnęła go, Durian skrzywił się. - Tak lepiej-Nikodemus ponownie odezwał się z przedniego siedzenia. Nie. Nie możliwe. Nie pozwoli dostać się mu do jej głowy. Poczuła uwolnienie ciśnienia tuż za powierzchnią czoła, w efekcie, cokolwiek to było, odepchnęło Duriana. Ustawiła się za ścianą, która pomagała jej utrzymać się poza zasięgiem Nikodemusa i Kynana wcześniej a teraz przed Durianem. -Odwal się- wyszeptała. Samochód zwolnił. Durian gapił się na nią, rozluźnił uścisk.

64

-Chryste- wyszeptał. - Niezło piekło, co?- powiedział Nikodemus z przodu-Tylko nie przesadzaj z tym. Trzymaj ją w ukryciu. To wszystko co musisz zrobić. - Warlordzie- Durian nigdy nie spuszczał z niej oczu. Jego ręka zakryła jej usta, kiedy pochylił się nad nią. Carson nie była wystarczająco silna, żeby go powstrzymać. Wyrywała się, oparła dłonie na jego nagiej piersi, ale to nie pomogło. Jego włosy opadły ponad nią, jego usta były tuż nad jej policzkiem, czuła gorący oddech na swojej skórze. Szarpnęła głową na stronę, jego ręka ześlizgnęła się z jej ust. -Jeżeli chcesz coś wiedzieć-powiedziała niskim, twardym głosem- wszystko, co musisz zrobić, to spytać. Durian cofnął się. -Kogo wpuściłaś do domu Warlorda? - Powiedział, że nazywa się Xia. - Demon Rasmusa- powiedział spoglądając do przodu samochodu. - Cholera- Nikodemus, wdepnął hamulec a Carson i Durian znaleźli się na podłodze wśród ryczącego klaksonu. Durian upadł na nią, pozbawiając ją powietrza. Poziom adrenaliny u Carson wzrósł. Podniosła kolano, które powinno uderzyć go w krocze, ale jego głowa odskoczyła do tyłu, a za nią górna część jego ciała. Nikodemus wysunął rękę w stronę Duriana, jego palce wplątały się we włosy demona. - Odpierdol się od niej Durian. Carson. Do przodu. Durian zawył w proteście. Carson wypełzła spod niego, Nikodemus zatrzymał się przy jednej z zadrzewionych ulic z domami w wiktoriańskim stylu. Nikodemus mocno przyciskał hamulec, chroniąc w ten sposób samochód przed zjechaniem w dół stromej ulicy. Prześlizgnęła się w kierunku siedzenia pasażera. -Uważaj na głowę, nie ty kretynie- położył rękę na jej tyłku popchnął ją w swoją stronę, wylądowała z głową na jego kolanach- Wszystko w porządku, kochanie? Usiadła na siedzeniu pasażera, próbując utrzymać emocje na wodzy, starała się zapiąć pas bezpieczeństwa. Spuścił hamulec ręczny i patrzył przez ramię sprawdzając czy może włączyć się bezpiecznie do ruchu. Durian warczał i gdyby Carson nie wiedziała, że demon tam był, pomyślałaby, że w samochodzie mieli niedźwiedzia. - Wypuść mnie tutaj-powiedział. - Kynan może poczekać. Najpierw musimy dorwać tyłek Xii. Durian zamilkł.

65

-Jak sobie życzysz Warlordzie- nuta szacunku w jego głosie była absolutnie szczera- Ale ciągle potrzebuję paru rzeczy zanim pójdziemy po niego. Nikodemus przytaknął i zwolnił zamek w drzwiach. - Do zobaczenia u mnie, Durian-demon wysiadł, skłonił się Nikodemusowi zanim zamknął drzwi. Nikodemus je zablokował- Jest na mnie cholernie wkurzony. - Przepraszam. - To nie twoja wina. On po prostu nie lubi magów. Nie mogę powiedzieć, że go winie-dotknął jej ramienia-To się już nie powtórzy. Jadąc do jego domu, całą drogę trzymał rękę opartą o tył jej siedzenia. Co jakiś czas dotykał jej karku lub bawił się włosami. Za każdym razem, gdy tak robił czuła się jak przed pierwszym pocałunkiem, drżała i denerwowała się, co miał przez to na myśli. Nie miała pojęcia co robić, czy powinna robić cokolwiek. Nie odezwał się całą drogę, nawet kiedy parkował w garażu albo kiedy wchodzili bocznym wejściem. Bolała ją głowa, ale tym razem z powodu uderzenia, kiedy Kynan rzucił nią o ścianę. Zamknął za nimi drzwi. Nie wyglądał na rozłoszczonego, ani jakby planował najlepszy sposób zabicia jej. Ale co ona mogła wiedzieć o tym, co dzieje się w jego głowie. Nie była jedyną z tych osób, które potrafiły wejść do czyjegoś umysłu i wyszukać czegoś interesującego. Byli w tylniej części domu, blisko kuchni. Tu również na ścianach namalowane były obrazy. Była przekonana, że za twarzami ukryte były prawdziwe ciała i jeżeli odwróciłaby się do nich plecami, ożyłyby i rzucił się na nią. Bolała ją głowa, w miejscach, których została zraniona. Poszła za nim do kuchni. Nikodemus otoczył ją ramionami i przytrzymał, pozwoliła mu na to ponieważ sprawiał że czuła się bezpieczna. Ulga uderzyła w nią, byli w środku. Była bezpieczna, na razie. Jej nogi lekko zadrżały. -Carson, opowiedz mi o tym, jeżeli nie masz nic przeciwko. - Xia powiedział mi, że zadzwoniłeś po niego żeby to on przywiózł pizze. Powiedział że cię zna- jego ciało było ciepłe, musiała bardzo uważać żeby nie przytulić się do niego. Nie wyglądał jakby jej bliskość mu przeszkadzała. - Nie dzwoniłem do nikogo po za pizzerią- jego głos był stonowany, z lekką nutą napięcia, ale bez oznak złości- Oni mieli ją dostarczyć. - Powiedział, że był twoim przyjacielem- przechyliła głowę żeby zobaczyć wyraz jego twarzy. Nie wyglądał na rozłoszczonego. Ale ile razy Magellan wybuchał bez jakiegokolwiek ostrzeżenia? Ta myśl przyspieszyła bicie jej serca. Cofnęła się o krok, następny ale jedyne co zrobił to przechylił głowę. - Rozpoznałaś w nim zniewolonego demona?

66

- Zniewolonego?- położyła ręce na skroniach i potarła je-Nie. Nie rozpoznałam. - Zniewolonym demonem nazywamy demona, który jest kontrolowany przez maga. Jak na przykład Xia. Jest demonem Rasmusa. Kynan Magellana. - Nie widzę w nich żadnej różnicy. - Tu nie chodzi o to jak wyglądamy, tylko jak wyczuwamy siebie nawzajem. Jest szansa że wyczułaś go, ale nie potrafiłaś tego rozpoznać- Nikodemus położył rękę na jej ramieniu i poszedł z Carson do lodówki, gdzie nalał jej szklankę jego lekarstwa na ból głowy- Wolny demon nie może wyczuć tego zniewolonego, ale mag może. Krótkie włosy też są dobrą wskazówką. Magowie golą głowy demonom jak niewolnikom. - Oh- pomyślała o tych wszystkich krótkowłosych mężczyznach w domu Magellana, demonach. Każdy z nich był zniewolony. Wzięła kubek i przygotowała się na smak jego zawartości- Dziękuje- wzięła łyk i zadrżała. - To gówno ciągle smakuje jak woda z bagna? - Tak-skończyła pić swoją wodę, myśląc o magach i demonach jak Xia, jego krótkich włosach i ich znaczeniu, zastanawiała się kim by była gdyby Magellan jej nie zabrał. Czy miałaby własną prywatną armię demonów? To była niepokojąca myśl. Nikodemus dotknął jej policzka. Jedynie musną jej skórę opuszkami, ale to spowodowało u niej dreszcze aż do czubków palców. Opuściła głowę, więc nie mógł zobaczyć jej reakcji, udawała że wpatruje się w pusty kubek stojący na blacie. Magellan wybuchał niespodziewanie cały czas. Przygotowywała się na to samo ze strony Nikodemusa. - Xia, jest tutaj od bardzo dawna. Jest zniewolony od lat, dłużej niż ty żyjesz. - A co z Kynanem?- zacisnęła pięść na blacie. Może gdyby Magellan się nią nie zajął, sama by polowała na Nikodemusa. - On również- Nikodemus stał blisko niej, rozpraszało ją to jak jej ciało jest świadome jego. Tęskniła za komfortem przebywania w jego ramionach i chciała żeby przytulił ją ponownie, nawet jeżeli czuła się jakby go zdradzała tylko przez to pragnienie-Nie rozumiem, czemu magowie nienawidzą demonów. Czemu oni, czemu my się tak zachowujemy? Nikodemus westchnął. - Bardzo dawno temu, działania demonów z ludźmi wydostały się spod kontroli. Świat był wtedy inny, nie mówię że teraz się to nie zdarza, ale działamy wspólnie kiedy magowie zaczynają walczyć przeciwko nam. Chociaż kiedyś byliśmy … bardziej ostrożni w kontaktach między sobą, magowie nigdy nie przestali przychodzić po nas. Carson zagryzła dolną wargę. Wpatrywał się w nią, jej żołądek chwilowo skurczył się na myśl, że chce ją pocałować. Był wystarczająco blisko.

67

- Na podłodze była krew kiedy wróciłem do domu- spojrzał na nią. Otarł jej głowę wilgotną szmatką. - Ała. - Boli? Carson zobaczyła gwiazdy. -Tak. - Przepraszam- sprawdził jej szyję i ramiona tak dokładnie jak tylko mógł bez ruszania ubrania, dotykał ją delikatnie, ale bez intymnych zamiarów. Podciągnął jeden rękaw, potem następny. Zagapiła się na siną rankę w zgięciu jej łokcia. Spojrzała na swoje ramię. - Pokazywał mi swój nóż. To ledwie mnie zabolało, ale wtedy on się zmienił. - Krew jest dla nas podniecająca- czekał sprawdzając reakcje Carson- Zapach. Kolor. Ale najbardziej jej smak. Dlatego krzyczałem na Duriana, żeby powstrzymał krwawienie. Oboje nie bylibyśmy w najlepszym stanie. - Oh - W pasji, Carson, czy to miłość, nienawiść czy tylko zwyczajna żądza, smak, kolor i ludzka krew wywołują w nas najbardziej pierwotne cechy. Im bliżej z kimś jesteśmy. W dobry lub zły sposób, zależnie, co czujesz do demonów. Niektórzy z was lubią to-odsunął rękę od niejczubki dwóch jego palców błyszczały smugą czerwieni- inni nie- podszedł do zlewu, odkręcił kurek i opłukał palce. Wytarł rękę o jeansy- Pragnienie krwi było dla niego normalne. Gdybym był na jego miejscu, pragnąłbym tego samego. Pozwoliła słowom dotrzeć do niej, spróbowała zrozumieć je bez emocji. Czuła jak jej żołądek zaciska się jak pięść, spojrzała na jego palce, teraz czyste od krwi. - To jest to czym jesteśmy Carson. Jesteśmy gatunkiem wojowników. Krew i chwała w walce utrzymuje nas przy życiu. Dla nas życie bez połączenia z własnym gatunkiem i krwią jest gorsze niż śmierć- wrócił do niej i pogłaskał siniak na jej ramieniu- Prawdopodobnie z tobą Xia, przez chwilę poczuł się jakby był wolny-Carson pomyślała, że jego oczy są takie piękne, mogłaby się wpatrywać w nie wiecznie- Kilka tysięcy lat temu, ludzka ofiara była dosyć częsta. Teraz jest inaczej, ponieważ świat się zmienił. Gatunek magów traktuje nas jak gdyby nic się na dla nich nigdy nie zmieniło. Dla nich jesteśmy złem. Potworami, których albo kontrolują albo zabijają, żeby nie zabijać się między sobą. - Gatunek magów- powiedziała przedłużając sylaby. Powietrze wibrowała między nimi- Masz na myśli mój gatunek. Ludzi takich jak ja. - Tak, Carson. Przykro mi, ale tak właśnie jest. Ty i ja jesteśmy wrogami.

68

- Dlaczego? Nigdy niczego nie zrobiłam. Dlaczego musimy nienawidzić się nawzajem? - Jesteś inna Carson- położył palec na zewnątrz jej brwi, czubkiem palca kreślił łuk. Carson zamknęła oczy. Nić inności była w jej głowie, wibracje wystarczające dla niej żeby wiedziała, że on tam był. Otworzyła oczy, poczuła przebłysk, że Nikodemus nie jest człowiekiem. Czuła to od niego teraz. Silniej niż wcześniej-Nie jesteś taka jak Magellan. Pozostawał po za jej umysłem. Studiowała jego. Gdyby posiadał zdolność zajrzenia do jego głowy, skorzystałaby z niej. Chętnie. -Co Rasmus zrobi, kiedy Xia da mu talizman? - Znasz rytuał, widziałaś Magellana. No i czytałaś o nim. - Poświęcenie żeby uwolnić ducha uwięzionego w środku. Morderstwo. Carson znane były związki magów i ich demonów. Zmusiła się żeby porównać to co wiedziała o rytuale od Magellana z tym co Nikodemus powiedział jej o demonach i magach, oraz to co zaobserwowała i wywnioskowała sama. Spojrzała Nikodemusowi w oczy-Domyślam się że Rasmus jest wystarczająco silny żeby przeżyć następstwa uwolnienia. Oparł się o blat, swoje długie nogi skrzyżował w kostkach. -Rasmus jest wystarczająco silny, możesz mi wierzyć. - Jak bardzo będzie źle jeżeli mu się uda?- nie miała o tym pojęcia. - Jeżeli Rasmusowi lub Magellanowi w jakiś sposób udałoby się otworzyć talizman, miałby wystarczającą moc żeby pojmać Warlorda bez niczyjej pomocy. I musisz uwierzyć mi jak bardzo złe było by to dla nas-przeczesał palcami włosy, światło odbiło się w jego kolczykuIdź ogarnij się, dopóki Durian nie wróci. Na górze. Pierwsze drzwi po prawo. Szła schodami na górę, usłyszała brzęczenie wibracji telefonu Nikodemusa. Zwolniła kiedy usłyszała jego głos-Mów- następne co powiedział to-Kurwa- w niskim stanowczym tonie. Wróciła do łukowatego przejścia. Nikodemus stał plecami do niej, słuchał tego co mówił mu jego rozmówca. - Powiedz mu, żeby został na miejscu. Nie. Powiedziałem nie- słuchał chwilę dłużej-Jeżeli już wyszedł dlaczego pozwoliłeś mi myśleć że jeszcze tam jest?- słuchał chwilę dłużej-Nieważne. Zajmę się tym. Dzięki. Nie. Musisz zadzwonić. Już zrobiłeś. Jesteśmy umówieni- zamknął telefon, stał bez ruchu, ściskał rękę tak mocno, iż Carson wydawało się, że zmiażdży telefon. - Co się stało?- spytała. Obrócił się.

69

- Durian poszedł po Xie sam. - Znalazł go? Przestał ściskać telefon i w pokoju zrobiło się momentalnie goręcej. Czuła ciśnienie jego energii psychicznej. -Śledził go całą drogę, aż do Rasmusa. Carson utrzymywała z nim kontakt wzrokowy. -Idziemy po niego, prawda? Zaśmiał się. - Czarownica, która nie może korzystać ze swojej mocy? Oprzytomniej. Pozostała na swoim miejscu, pierwszy raz świadoma swojego celu. -Czułam cię, kiedy walczyłeś z Kynanem. Użyłeś mnie. Mojej mocy. Zarumienił się. -Gdybym tego nie zrobił, byłabyś już martwa. - Powiedziałam, że pomogę-dotknęła jego ramienia-Dlaczego masz mi nie pozwolić? Przyglądał się jej twarz. -Nawet jeżeli to cię szybciej zabije? - Nikodemusie oferuje ci pomoc. Nie bądź idiotą. Po prostu nie bądź. Wsunął telefon do tylniej kieszeni. - Powrót sytuacji z Kynanem? Wyciągnąłem z ciebie jakąś cholernie zdumiewającą moc. Nieprawdopodobną. - Więc? - Carson problem jest w tym, że twoja moc jest w każdym pieprzonym miejscu. Nie mogę narażać cię, kiedy cię potrzebuję, rozumiesz mnie? Wpatrywała się w jego zaciskającą się pięść. Jego palce zaciskały się i rozprostowywały. Zaciskały i rozprostowywały. - Potrafisz kontrolować ludzi, prawda? Jego oczy zwęziły się, mogła być prawie pewna, że zobaczyła w nich wyraz oczekiwania. -To się nazywa zamieszkanie. - I możesz mi to zrobić. - Tak-wyszeptał.

70

- Czy to zadziała? Wziął oddech. - Nie będę potrzebował zupełnej kontroli, ale potrzebuję żeby to było trwałe, nie możesz mnie nie dopuścić. - Ciągle jestem na to gotowa. Jego oczy migotały w odcieniach niebieskim, szarym i czarnym. -Chodź do mnie- podeszła do niego, złapał ją z nadgarstek i ustawił jej rękę równolegle do podłogi-Dotrzymam swojej obietnicy, wiesz o tym, prawda? - Wiem. - To powinno zadziałać- zakreślił swoim paznokciem okolice wokół punktu, który zrobił Xia, pozostawiając uczucie przenikającego zimna-Patrz na mnie-jego głos był jak dym-To bardzo ważny etap. Zadziała lepiej jeżeli będziesz na mnie patrzeć. Nie blokuj mnie Carson, dobrze? Przytaknęła. Przycisnął palec do jej czoła, iskra przeskoczyła z niego przez jej skórę do głowy. Jego oczy zmieniały się z szaro-niebieskiego przesz srebrno-czarny, Carson nie ośmieliła się odwracać. Strach wzrósł, ale pozostawiała swój umysł otwarty. Wrażliwy. Nikodemus wślizgnął się do jej głowy, kiedy był tam, podniósł jej ramiona i dotknął ustami jej ponownie otwartego skaleczenia. Jej ciało napięło się w tym samym momencie kiedy przełknął. Drugą rękę położył na tyle jej głowy. Kiedy podniósł głowę, był cały w jej umyśle. Oddychała wtedy kiedy on, jej serce biło w tym samym rytmie co jego. Bez pytania mógł zrobić jej cokolwiek chciał, poprosić o cokolwiek, a ona by to zrobiła. Nie zrobił tego, przyglądał się jej, rosnąc coraz bardziej w jej głowie. - Ja pierdolę- wziął oddech. Jego ręka była ciągle z tyłu jej głowy. Ich ciała dzieliły tylko centymetry. Carson oblizała usta, obserwował ruchy jej języka-Podoba ci się?- wyszeptał. Przytaknęła. Jego obecność w jej umyśle zapłonęła w kolejnym oddechu, byli fizycznie z synchronizowani. Nie kontrolował jej- po prostu tam był. Niewiarygodnie tam. Podniosła się na palcach i dotknęła ustami jego ust. Zawahał się, ale w końcu odpowiedział, jego pragnienie odpowiadało jej własnemu. Otworzył usta dla niej i o Boże smakował tak dobrze. Tak właściwie. Przycisnął kciukiem jej skaleczenie, jego język ślizgał się wewnątrz jej ust. Powoli odsunął się od niej, niechętnie. Opuścił głowę i przycisnął swoje czoło do jej, ciągle dotykając dłonią tyłu jej głowy. Oddech brzęczał w jego klatce piersiowej. -Następnym razem Carson powiedz, nie, albo dowiesz się co czyni z demonów najlepszych kochanków.

71

Wymuszona uwaga, która spowodowała że ponownie zapragnęła go pocałować. Nikodemus cofnął się w jej głowie, ale nie zniknął. -Myślę, że będzie lepiej jeżeli już pójdziemy-powiedziała. Cała trzęsła się w środku, ale nie czuła się jakby ją kontrolował. Czuła się bardziej normalnie, pomijając jej dzikie pragnienie ponownego pocałowania go i zobaczenia dokąd by ich to zaprowadziło, a to nie było dla niej normalne. Ale wcześniej nie znała Nikodemusa, prawda? - Zaufaj mi, będziesz wiedziała, kiedy przejmę kontrolę. - Nie traćmy więcej czasu Nikodemusie. Rasmus mieszkał przy Berkeley Hills, naprzeciwko zatoki, przy Wildcat Canyon Road, kręta droga prowadziła na wzgórze powyżej Uniwersytetu Kalifornijskiego. Mercedes Nikodemusa pokonywał zakręty gładko jak jedwab. Był środek nocy, było mgliście, więc światło księżycowe nie oświetlało im drogi. Latarni ulicznych było bardzo niewiele. Skręcili w zakręt, kiedy Nikodemus niespodziewanie wcisnął hamulec, aż pas bezpieczeństwa Carson zacisnął się. Cofnął do zaparkowanego na trawie volvo, które pamiętało lepsze dni. - Samochód Duriana-Nikodemus zamknął oczy i potrząsnął głową- Nie mogę go wyczuć. - Może nie jesteśmy wystarczająco blisko. - Może-powiedział półgłosem. Chwycił kierownicę i nie odzywał się. Carson położyła mu dłoń na ramieniu. -Znajdziemy go. - Chodź. Usta miała suche jak kurz, zaparkowali na poboczu zarośniętym chwastami i jeżynami, szli podjazdem ciągnącym się pod górę. Puls Carson wzrósł kiedy minęli ostatnie drzewo ocieniające chodnik. Byli na miejscu. Bez namysłu zwolniła, Nikodemus zatrzymał się kilka kroków od niej. W ciemności wyglądał na wyższego i jeszcze bardziej imponującego. Bardziej pewnego siebie również. Poruszał się po cichu, w przeciwieństwie do niej, idealnie skradający się złodziej. Kilka kroków przed bramą, zaczekał na nią żeby go dogoniła. Czekali w cieniu sosny na Duriana, ale nie zjawił się. Może piętnaście minut później, Nikodemus zarzucił rękę na jej ramię i przyciągnął ją do siebie, żeby słyszała jego szept. -Zmiana planów, dobrze?-przytaknęła- Bez Duriana musimy zabrać się za to w inny sposób, więc słuchaj uważnie-jego oddech ogrzewał jej ucho-Do póki coś nie pójdzie nie tak i skończy się noc bez zabijania. Nie jestem tu po Rasmusa. Wejdziemy pod przykrywką. Jego demony nie mogą mnie wyczuć, bez względu na wszystko ty jesteś najważniejsza. Mogę ukryć nas oboje przed magami. To czego chce, to talizman. Bierzemy go, znajdujemy Duriana i znikamy jakby nas tu nigdy nie było. Dobrze?

72

- A jeżeli się nie uda? - Plan B jest taki, jeżeli puszczę cię samą, jesteś miła dla Rasmusa dopóki ja nie zajmę się sprawą. Pozwól mu myśleć cokolwiek będzie chciał. Oboje jesteście magami. Sprzedaj mu gadkę sprzedawcy albo coś innego. Mów cokolwiek. Kłam. Oszukuj. Kradnij. Po prostu go rozpraszaj. Możesz to dla mnie zrobić? Pokiwała głową. Nikodemus ześlizgnął rękę z jej ramienia na tył jej szyi spojrzał jej w oczy. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, punkt w jej głowie dźwięczał, ze świadomością o jego bliskości. -Najpierw plan A Carson. Będziesz w ukryciu. Użyje twojej mocy, kiedy będzie mi potrzebna. Jeżeli nie dostaniemy talizmanu w ten sposób, skorzystamy z planu B. A tak przy okazji ciągle mogę cię kontrolować więc nie próbuj niczego głupiego. Jesteś czarownicą i zniewolone demony muszą ci się podporządkować. Zażądasz widzenia z Rasmusem. Powinno ich przekonać jeżeli będziesz zachowywać się jak suka. Dobrze? Ponownie przytaknęła. - W obu przypadkach, znajdujemy talizman, Duriana i wyciągam nas z stamtąd. - Jest plan C? Nikodemus uśmiechnął się. - Ma się rozumieć. Uciekaj szybko jak diabli. Gotowa? Nie była, ale znowu przytaknęła. - To jest moja dziewczyna. Jaja ze stali-odwrócił się do bramy i wymamrotał coś czego Carson nie zrozumiałą. Echo niesione przez powietrze wróciło do niej. Brama się otworzyła. Jej początek bólu głowy zniknął jakby ktoś otoczył ją kocem. Wiedziała, że ból tam był, ale ona go nie czuła. Spojrzał na nią z ukosa i dmuchnął na czubki swoich palców. Nikt nie wyszedł żeby sprawdzić co się dzieje. Carson wpatrywała się w dom, wytężając słuch i wzrok. Czy w tym momencie mag mordował demona? Czy ona kiedyś miała robić też coś podobnego? Szczyt podjazdu wyłożony był płytą chodnikową, duży teren mogący służyć za parking dla kilku samochodów. Stał tam teraz jeden samochód, ciemny Jaguar i motocykl. Dom maga był zbudowany z trzech rodzajów szarego kamienia z oliwkowymi drzewkami i kwiatami tulipanów rosnącymi z przodu domu w specjalnie zaprojektowanym ogrodziewszystko to było oznakami bogactwa, które Magellan tak bardzo kochał we własnym otoczeniu. Światło przed domem było włączone, ale tylko w dwóch oknach się świeciło, oba były na trzecim piętrze. Co jeżeli ten dom był podobny do domu Magellana gdzie każdy asystent miał własny pokój. W jednym z okien rozpoznała światło telewizora. Carson zadrżała. Przed wejściowymi drzwiami jej serce zaczęło bić tak szybko że nie mogła złapać

73

oddechu. Płonęła w niej chęć zaszkodzenia Rasmusowi, nie z powodu Nikodemusa ale to był jej rodzaj zemsty na Magellanie. Nikodemus ponownie zbliżył głowę do jej ucha-Durian tu jest. Czuję go. To będzie bułka z masłem. Już czas. Ruszył się pierwszy, miękko i zdecydowanie jak cień, tak cicho że mógłby być prawdziwym cieniem. Przekroczyła prób za nim, każdy nerw jej ciała był napięty. Miała zawroty głowy i przepłynął do niej jakiś strzępek informacji, który pochodził od Nikodemusa. Jego wrażenia zmieszały się z jej własnymi, starała się je rozdzielić od siebie. Gdzieś w domu usłyszała hałas, drapiący dźwięk. Jakby pies chodził po podłodze. Zapach był jej bardzo znajomy. Krew. Krew zmieszana z zapachem prochu strzelniczego, pamiętała go z nocy kiedy uciekła od Magellana.

- Spóźniliśmy się-wyszeptała. Rasmus zdążył rozpocząć rytuał. Ktoś kto oglądał telewizje zmienił kanał. Dźwięk zamarł na reklamie i zmienił się w rozsadzający rock. Jeden z demonów Duńczyka schodził na dół po schodach, odgłos kroków tłumiły dywanowe wykładziny. Na dole schodów zapalił światło, kliknięcie było głośniejsze niż powinno być. Dla Carson wyglądał jak człowiek. Jak człowiek, jak Nikodemus, zastanawiając się nad tym. Spojrzał na nich, ale wydawał się nie dostrzegać ich obecności. Patrząc na niego szukała znaków zdradzających go kim jest. Nie był tak wysoki jak Nikodemus, ani tak szeroki w ramionach ale był dobrze umięśniony. Miał na sobie tylko spodnie od dresu i sportowe buty. Patrząc na niego wyglądał jak po bójce. Krew kapała w dół jego twarzy z rozciętego łuku brwiowego, nie zatrzymał się. Carson odetchnęła z ulgą. Rozmowa na dole stała się głośniejsza i bardziej napięta. Cierpki zapach w powietrzu zgęstniał. -Kurwa- wyszeptał Nikodemus. Kiedy skręcili za rogiem i weszli do salonu, dźwięki stały się głośniejsze i intensywniejsze. Nikodemus syknął i chwycił ją za rękę. Skoncentrowała się na oddychaniu i utrzymaniu spokoju. Wycofali się z hałasów, poczuła się dzięki temu lepiej. Przyciągnął ją blisko siebie. Jej ręce przesuwały się po jego ciele, intensywnie myślała o nim w swojej głowie, pomagając sobie być spokojną. -Nie- wymruczał- Nie, nie. Nie.

74

Rozdział 11 Nikodemus nie wyczuwał już Duriana. Nawet odrobinę. Kurwa. Był teraz demonem Rasmusa i to w najlepszym wypadku. Pojawił się najpotężniejszy ze sługusów Rasmusa, Xia, zszedł po schodach na dół. Jak pozostałe demony był ubrany w spodnie od dresu i sportowe buty. Czarna koszulka opinała jego klatkę piersiową. Na najniższym schodku Xia zawahał się. Jego oczy płonęły neonowy błękitem, skanował pomieszczenie. Za sobą, wyczuł jak Carson wstrzymała oddech tak bardzo, że Nikodemus poczuł jak jej umysły wysyłał jej sygnały o konieczności oddychania. Xia spoglądał w kierunku schodów i spowrotem, jego oczy płonęły podejrzeniem. Xia szedł wolno do frontowych drzwi, zatrzymał się, prześledził palcem drewno wodząc nim w górę i w dół, szczególną uwagę poświęcił klamce. Nawet Nikodemus wstrzymał oddech i modlił się żeby jego kamuflaż wytrzymał przed demonem. Ale w końcu opuścił pokój. W tym samym momencie Carson i Nikodemus wypuścili powietrze. -Jezu, on jest jednym z najgorszych-powiedział. Carson zaczęła coś mówić, ale wrzeszczące wycie z głębi domu zmroziło ich oboje. Trwało tak długo, że trudno było mu wyobrazić sobie kogokolwiek wydającego dźwięki tak rozdzierające dusze. Magia, moc maga przewodziła w powietrzu. - Durian-wyszeptała. Ale było już za późno. Zbyt późno. Carson chwyciła jego rękę ponieważ przerażające zawodzenie ponownie rozpruwało powietrze. Nagle wszystko zamilkło, pozostawiając ich w ciszy. Bez namysłu zsunął swoją rękę w dół jej ramienia, aż chwycił jej dłoń. Otoczył jej palce swoimi i delikatnie ścisnął. Pomógł jej się uspokoić, aż przywykła do jego obecności w jej głowie. Zagłębił się bardziej. -Będziemy teraz widoczni-powiedział, utrzymując głowę blisko jej ucha i przemawiając delikatnie-Jeżeli sprawy źle się potoczą, użyje swojej moc przez ciebie, poczujesz to. Tak jak teraz. Ilość jej mocy pobudziła go. Był to jak jakiś rodzaj ciemnego i pokręconego jeziora, jeżeli miałby czas zbadałby je dokładniej. Chciał zabić Magellana. Jezu, była jeszcze dzieckiem kiedy z nią zaczął eksperymentować. To było jak z seksualnym dojrzewaniem, osoba musiała zostać mentalnie wykastrowana jeżeli poważnie myślano o zatrzymaniu magicznego rozwoju maga. Starał się by w jego głosie nie było słychać złości. -Nie będziesz wariować, jeżeli tak się stanie? - Nie. Użył tyle mocy ile tylko był wstanie. Nie obawiał się demonów. Nie mogły wyczuć jego magii. To o Carson się martwił. Był przekonany, że była chroniona przed innymi magami, ale

75

im więcej używał jej mocy tym istniało większe ryzyko przypadkowego odsłonienia jej. Jeden z demonów może domyśleć się, że ta moc nie należała do Rasmusa. Albo gorzej, popełniłyby błąd i Rasmus domyśliłby się, że ma nieproszone towarzystwo. Nie ma życia bez ryzyka, prawda? Po za tym była jego sekretną bronią. Schodząc w dół powietrze stało się cięższe i duszniejsze. Tam na dole ktoś używał poważnej mocy. Kolejny krzyk przeciął powietrze. Rozpacz i ból, oburzenie i terror, wszystko w jednym strasznym dźwięku szarpiącym jego serce. Nie był jedynym, który czuł się zrozpaczony tym dźwiękiem. Carson zakryła dłońmi uszy, przyciągając głowę do piersi, jej ramiona skuliły się dookoła niej. Nawet ludzki mag, który nie mógł korzystać z mocy zareagował. Durian był mordowany, jego dusza była rozrywana, ciało było separowane od mocy. Nie zostało im zbyt wiele czasu. Na dole schodów jego głowa pulsowała z dodatkową świadomością. W lewą stronę korytarz prowadził do zamkniętych metalowych drzwi. Nikodemus wyciągnął rękę i przycisnął palce do metalowej powierzchni. Odbicie zostało spaczone i było prawie tak samo przydatne jak zmysł Carson pozwalający rozróżnić wolnego demona od zniewolonego. - Podwójna platyna-powiedział miękko- Warstwa zgniecionych rubinów pośrodku. Typowe paranoidalne zachowanie maga. Nic magicznego nie może przejść przez te drzwi-cholera, miał naprawdę nadzieje dowiedzieć się co się tam dzieje- Nie mam szans przeprowadzić nas przez to- odwrócił głowę i zobaczył, że Carson potrząsa głową. Jednak miała jaja. Czuł jej gotowość. Czuł jej fatalistyczne myślenie, że to co jej się przytrafia jest odpłatą za wypuszczenie Xii do jego domu. Myliła się, ale tak właśnie się czuła. Jej oczy powiększyły się, były ogromne. Bystra kobieta. Nie musiał jej nawet mówić, że czas na plan B. Musiała być przerażona, ale przełknęła raz, podeszła do drzwi i zapukała. Zniósł z niej kamuflaż kiedy tylko podeszła do drzwi. Otworzył się i było już za późno. Nie musiał jej mówić że w środku było dwóch magów, a nie jeden.

76

Rozdział 12 Drzwi otworzyły się bez przeszkód, Carson weszła szybko do środka zanim się zamknęły, słowa Nikodemusa rozbrzmiewały w jej głowie. -Zachowaj spokój, oni będą widzieć tylko ciebie. Stanęła w obliczu swojego koszmaru. Zapach krwi i cierpkiego dymu proszkowanego rubinu był tak świeży i wyraźny, że zdziwiła się, że nie wyczuła go wcześniej. Durian leżał na długim, chromowanym stole, jego głowa była prawie łysa. Jedna ręka wisiała bezwładnie z jeden strony stołu, stopy miał ułożone po przeciwnej stronie. Jego krew zaschła dookoła ciała, część kapała na podłogę tworząc kałużę zasychającą już na krawędziach. Jej żołądek się skręcił. Jego głowę otaczał zimny metal stołu. Talizman stał na brzegu, tuż koło głowy demona. Figurka przyciągnęła jej uwagę tak bardzo, że nie potrafiła spojrzeć na nic innego. Dwóch mężczyzn stało przy boku stołu. Rasmus był wysokim mężczyzną z jasną karnacją i wąskim nosem na cudownej twarzy. Miał niebieskie oczy tak samo boskie jak reszta jego ciała. Długie blond-białe włosy opadały za jego ramiona, proste, gęste, sięgały do połowy jego pleców. Miał na sobie czarne spodnie i czarny golf. Obok niego stał Magellan, ubrany w szytym na specjalne zamówienie, jednorzędowym szarym garniturze. Jego czekoladowe oczy były głęboko osadzone nad nosem, dziedzictwem przodków azteckich, dziedzictwa portugalsko-bazylijskiego. Na płaszczu oraz białej koszuli i błękitnym krawacie miał ślady krwi. Dwa demony, które widziała wcześniej w domu, wystąpiły do przodu. Ich usta były zaciśnięte a ciała gotowe do działania. Magellan podniósł jaskrawoczerwoną dłoń żeby ich zatrzymać, posłuchali go. Nigdy nie widziała nikogo sprzeciwiającego się Magellanowi. Xia stał zaraz za Rasmusem, skrzyżował ręce na piersi. - Boa noite7Carson- powiedział Magellan- Jaka miła niespodzianka, że cię widzę. - Chciałabym móc powiedzieć to samo. - Odeszłaś tak nagle-jego brwi się połączył, próbował udawać zaskoczonego- Nie mówiąc mi co tak cię zdenerwowało-jego głos obniżył się-O tak, tęskniliśmy za tobą. Bardzo. Ale dzisiaj wrócisz do nas, prawda? Sim8? Oblizała usta. -Nie wydaje mi się. Spojrzenie Magellana spochmurniało. -Jeszcze zobaczymy. Po za tym, przybyłaś w samą porę-w drugiej ręce trzymał nóż-to był nóż Xii-przytknął go pod nieznacznym kątem do gardła Duriana, gotowy zanurzyć błyszczące 7 8

Dobry wieczór-z portugalskiego to będzie Sim- tak

77

ostrze. Durian skrzywił się, chociaż Carson nie widziała jak mógł jeszcze żyć. Nie kiedy Magellan pociął jego klatkę piersiową, pozostawiając otwarte rany. Kątem oka, zobaczyła migotanie naprzeciwko ściany, raz się pojawiało a następnie znikało. Nikodemus. Umysł podpowiadał jej, że to był on. Ani Magellan ani Rasmus nie pokazali po sobie, że cokolwiek zauważyli, a Xia mógłby dorabiać jako statua, jednakże wzrokiem śledził sytuacje w pokoju. Carson podeszła do Rasmusa i Magellana, jak najdalej od Nikodemusa. Rasmus wykonał ruch. -Dobry wieczór pani Philips-jego angielski był perfekcyjny-Witam w moim domu-jego głos był słodkim basem, znajomym i przerażającym w swoim pięknie. Magellan miał taki sam głos-Alvaro dużo mi o tobie opowiadał. Zrobiło się jej zimno w środku. Uwaga Rasmusa była skupiona na niej, patrzył na nią w górę i w dół z taką koncentracją, że była przekonana, że nie wiedział nic o Nikodemusie. Magellan również się jej przyglądał z zimnym i pogardliwym uśmiechem. Poczuła chłód dookoła serca i iskry gorąca, umysł podpowiadał jej, że to Nikodemus dawał jej znaki. Oczy Xii zwęziły się. Rasmus zmarszczył brwi. - Ona jest-nie zgadzam się na to, Alvaro. - Jej stan nie jest twoim problemem-Magellan gestykulował dłonią pokrytą całą krwiąPodejdź- powiedział jakby nie było żadnych wątpliwości, co do jej posłuszeństwa wobec niego. Może nie było, ponieważ zbliżyła się o krok, sprowokowana przez wewnętrzny przymus patrząc się na czarną figurkę stojącą na stole. Ah- powiedział Rasmus widząc na co się gapiła-Skupiasz się na tym, pomimo swojej próbypodniósł figurkę pełnym wdzięku ruchem ignorując nachmurzoną minę Magellana. Balansował nią na swojej dłoni-Jest piękna prawda? - Tak. - Powiedziałem Magellanowi, że to dlatego ją zabrałaś. - Ona nic nie czuje, Rasmus. - Możliwe, że nie może korzystać ze swojej mocy, ale to nie oznacza, że nic się w niej nie dzieje, albo nawet w jej otoczeniu-wyglądał jakby połknął coś zepsutego-Na temat tego co jej zrobiłeś Alvaro, nie musimy się zgadzać Gdyby chciała rozprostować rękę mogłaby dotknąć piersi Duriana i gdyby odważyła się mogłaby zabrać czarną figurką z ręki Rasmus, zanim zdążyłby ją zatrzymać. Palce aż ją swędziły żeby ponownie dotknąć talizmanu, zamiast tego dotknęła szyi Duriana. Chłód dookoła jej palców pogłębił się. Opuszkami wyczuła puls, był słaby, nitkowaty, ale był. Otworzył oczy, były przepełnione bólem, ale i nienawiścią. -To jest złe. To jest okrutne i złe.

78

- Jesteś ignorantką-powiedział Magellan- Zniszczyłby wielu ludzi, jeżeli nie byłby kontrolowany. Taka jest jego natura. A co jeżeli nie byłaby wystarczająco szybka żeby zabrać figurkę? Magellan obrócił głowę w jej stronę, położyła ręce na stole. Zabrał talizman z rąk Rasmusa. Za nim, Xia wyciągnął nóż i zaczął przerzucać ostrze, przechylał rękojeść i chwytał nóż między kciuk a palec wskazujący. Była wystarczająco blisko, żeby widzieć wyrzeźbione szczegóły na figurce. -Jest bardzo delikatna-powiedziała do Rasmusa. Czy była wystarczająco szybka żeby zabrać ją Magellanowi? Czy była wystarczająco blisko?- Niwia. Myślę że pochodzi z okresu pierwszego tysiąclecia. Górna warga Rasmusa drgnęła. -Carson czy mógłbym z tobą porozmawiać?- nie czekał na odpowiedź-Jesteśmy bardzo blisko uwolnienia mocy ukrytej w środku tej pięknej figurki. - To tylko kamień-to nie była prawda. Impuls świadomości pochodził z obiektu, pociągając ją w dziwnie znajomy sposób. Z jej prawej strony światło migotało, nie mogła powstrzymać się przed spoglądania w to miejsce. Jej roztargnienie mogło ich zdradzić. Xia stał się czujnyKamień- powiedziała obojętnym tonem-To wszystko. Kawałek kamienia wyrzeźbiony tysiące lat temu. - Jeżeli chcesz w to wierzyć-Rasmus spojrzał na Magellana-Twoja czarownica jest tutaj. Domyślam się, że nie będziesz potrzebował już mojej pomocy. Figurka ciągle znajdowała się między kciukiem a palcem wskazującym Magellana. Mogła go chwycić. Długie lata posłuszeństwa wymuszone strachem przed Magellanem blokowały ją od podjęcia działań. Wypchnęła swoją rękę, było za późno. Talizman został zamknięty w zaciśniętej pięści Magellana. - Mogę jej użyć. Sim- oczy Magellana zapłonęły-Ale mogę potrzebować, byś przytrzymał ją dla mnie. Nie bierze swoich lekarstw-popatrzył groźnie-To będzie ostatni raz kiedy jest dla mnie przydatna. Nie musisz być ostrożny. - Oczywiście- wymruczał pod nosem- Chodź Carson-ból uderzył w nią, widziała przez smugi różnych kolorów. Cofnęła się do tyłu, łapiąc się rękoma za głowę, wtedy ból ustał. Rozpadł się, widziała już normalnie. - Wybacz mi Alvaro-powiedział Rasmus. Wykrzywił usta-Nie wiem co się stało- moc Rasmusa otoczyła ją ponownie, ale już jej nie dotknęła. Jej spojrzenie skierowało się do migotającego światła, oznaczającego pozycje Nikodemusa. Głowa Magellana kręciła się dookoła. -Na co się patrzysz?

79

Złapała się ponownie za głowę, ale było już za późno na udawanie. Magellan wpatrywał się w Rasmusa. -Zdradziłeś mnie Rasmusie? - Zapewniam cię że nie-jego głos nie był już przyjemny-Xia? Czy czarownica patrzy na coś o czym powinienem wiedzieć? Oczy demona wpatrywały się uparcie w nią, jakby chciał w niej zrobić dziurę. Prosto przez nią. Jakby już zaplanował najlepszy sposób jej zabicia i teraz pozostało mu tylko wprowadzić to w życie. - Nie przyszła tu sama, nie ma takiej możliwości. - Czy to prawda? Czy przyprowadziłaś gościa Carson?- spytał Rasmus. Magellan postawił figurkę na stole, koło biodra Duriana, daleko po za jej zasięgiem. Przesunął się w lewą stronę, mrużąc mocno oczy. Przycisnął nóż do podbródka Duriana. -Wydobądź z siebie choćby jeden atom mocy więcej demonie-powiedział głośno, ale nie do tego konkretnego miejsca, w którym stał Nikodemus-A będzie to nieodwracalna strata. Coś odezwało się w jej umyśle. Puknięcie rozbrzmiało wewnątrz jej ucha. Nikodemus uwolnił swoją moc. Widział jej oczami. Xia chwycił swój nóż, układając go swobodnie w dłoni. Mięsień w policzku Magellana drgnął. Nie wiedział, że Nikodemus dostał się tak blisko. Bardzo dobrze ukrywał swoje reakcje. Carson obserwowała jak oczy Magellana się powiększały. - Nikodemus? - Pierdol się-Nikodemus kucał, jego tęczówki były srebrne z plamkami czerni. - Rasmus, na razie nic nie rób-podniósł rękę w stronę drugiego maga, ale jego uwaga była skierowana na Nikodemusa-Nie ma ograniczeń do tego co mógłbym osiągnąć z Nikodemusem będącym pod moją władzą. - Jeszcze mnie nie masz, magu. Czubkiem noża Magellan narysował w powietrzu linie biegnącą w górę klatki piersiowej Duriana, zatrzymał się przy sercu. Carson poczuła lodowate zimno. -Co ci powiedziałem demonie?- Magellan trzymał czubek noża przy otwartej ranie na piersi Duriana. - To była prawie magia-powiedział Nikodemus. Jego głos był pozbawiony delikatności i ciepła. Przemawiał kamiennym głosem. Carson wiedziała, co zamierzał powiedzieć zanim wypowiedział jakiekolwiek słowo- Rób co chcesz magu, tu już nic nie pozostało do uratowania. Ręka Magellana wystrzeliła i złapał Carson za włosy, szarpał ją wystarczająco mocno, żeby oderwała się stopami od podłogi. Krzyknęła, kiedy wylądowała na metalowym stole.

80

- A ona?- szarpał ją za włosy, aż poczuła jak do oczu napływają jej łzy-Jest pod twoją kontrolą? Odpowiadaj albo twój sługa zginie. Brzdęk. Przekręciła głowę w kierunku dźwięku i zobaczyła, że figurka się przewróciła. Durian wyciągnął palec w jej kierunku. Poczuła, że za jej oczami rośnie ciśnienie. Widziała twarz i klatkę piersiową Xii. Czekał. Carson leżała i czekała, Nikodemus wpatrywał się w nią. Czuła w sobie przenikający lód. Wypchnęła wszystko ze swojej głowy. Wszystko po za rzeźbionym czarnym kamieniem i palcami Duriana wyciągniętymi w jej stronę. Coś się stało. Nie wiedziała co, ale Magellan powiedział. - Nie rzucam słów na wiatr, demonie-nóż był przyciśnięty do jej gardła. - Idź do diabła-powiedziała Carson. Sięgnęła po jego rękę, próbując go zablokować. Zanurzył rękę w kierunku klatki piersiowej Carson. Czuła się jakby była twarda jak kamień. Tak samo jak Nikodemus. Skierowała palce w kierunku jego nadgarstka. W jej uszach eksplodował dźwięk. Zobaczyła żywe smugi purpury i granatu. Jedyną rzeczą uświadamiającą jej że jest połączona z Magellanem, był brzdęk noża upadającego na stół. Znowu ją szarpał, wpychając ją przed tors Duriana. Zapach krwi przyprawił ją o mdłości. Opuściła dłonie, ślizgały się po stole pokrytym krwią. Przez zasłonę kolorów, widziała jak palce Duriana sięgają po figurkę. Odizolowała się od wszystkiego. Xii. Magellana. Rasmusa. Duriana. Nawet od Nikodemusa. Durian przekazał jej figurkę. Zacisnęła palce dookoła niej. Poczuła jak ciepło i ładunek elektryczny rozchodzą się po jej ramieniu. Po tym, wydarzenia potoczyły się z zawrotną szybkością. Magellan zmiażdżył jej nadgarstek w uścisku, ścisnęła zęby żeby nie krzyknąć z bólu. Nie miała zamiaru dawać Magellanowi tej satysfakcji. Nigdy. Nikodemus był w jej głowie, jego emocje były ogromne, pokonując jej własne. - Xia-powiedział Rasmus- Zajmij się Nikodemusem. Spojrzenie Magellan powróciło do Carson. - To nie jest ci potrzebne-wykręcił jej nadgarstek zwiększając ból. Obie ręce zesztywniały jej od łokcia w dół. Przycisnął nóż do jej gardła-Puść- jego głos był brzmiał metalicznie- Nie możesz nic z nią zrobić. Nie masz odpowiednich zdolności. Patrzyła na niego przepełniona nienawiścią. Nie przejmowała się tym, że może ją zabić. To czego pragnęła to zniszczyć Magellana. Jego uścisk na jej nadgarstku spowodował, że znajdowała się w niewygodnej pozycji. Jeden ruch noża spowodowałby, rozlanie i zmieszanie jej krwi z krwią Duriana na podłodze. Poczuła jak ostrze noża zsuwa się w dół. Szarpnęła się, w samą porę ponieważ nóż przeciął powietrze centymetr przed jej gardłem. Magellan ciął ostrzem jej nadgarstek Wstrząs biegł do jej ramienia i spowrotem. Spodziewała się, że

81

ponownie poczuje nóż, ale nie czuła niczego. Może umieranie nie bolało. Może szok śmiertelnego zranienia chronił przed odczuwaniem czegokolwiek. Nagle coś ciężkiego uderzyło mocno w ścianę i wstrząsnęło pokojem. Nikodemusowi udało się rzucić Xią, demon właśnie podnosił się z podłogi. - Jeden ruch-powiedział Magellan-użyj choćby odrobinę mocy a ją zabije- Carson zobaczyła jak Nikodemus szykował się do skoku na Xie. Strumień światła pomiędzy nimi zgasł. - Nie słuchaj go-powiedziała ignorując nóż i uścisk Magellana. Poczuła fale narastającego gniewu. Jej całe życie, aż do teraz okazało się kłamstwem. Jednym wielkim kłamstwem. Nikodemus był tym kto powiedział jej prawdę. Nie przejmowała się tym, że mógł ją wykorzystywać, do póki Magellan nie dostanie tego czego pragnie- Nigdy ci nie wybaczę jeżeli to zrobisz. Nigdy. Mag wykręcił jej rękę, aż jej ramię nieznośnie nacisnęło na panewkę stawu. Czubek jego ostrza przeciął w poprzek jej nadgarstek. Ale trzymała palce mocno ściśnięte dookoła talizmanu. - Puść- warknął- Albo odetnę ci rękę. Ty-wskazał jednego ze swoich demonów-Zabij Nikodemusa. Demony wydał przenikliwy krzyk i rzucił się przez pokój. - Nie- poczuła gwałtowny napływ adrenaliny, Carson rzuciła się w kierunku Magellana, chwytając go i zmuszając do wykonania salta nad ciałem Duriana. Mag nie puścił jej nadgarstka, ale potknął się i pociągnął ją za sobą. Upadła plecami, starała się ochronić głowę przed roztrzaskaniem jej o podłogę. Zdrętwienie jej rąk rozszerzało się. Magellan musiał ją nieźle pociąć. Fragment jej umysły nie przekazywał jej informacji, najprawdopodobniej była w szoku. Nikodemus skoczył na stół i uwolnił oślepiający strumień gorąca, w tym samym czasie Carson zaczęła wdychać płonące powietrze. Demon, który go wcześniej atakował, upadł z trzaskiem na ziemię i już się nie poruszył. Widziała ciało Rasmusa lecące przez pokój, Wylądował 10 stóp dalej, opierając się na rękach i kolanach. Moc wydostawała się od Nikodemusa-czuła opuszczające ją zimno, wędrujące do niego. Magellan krzyczał, ale jego uścisk na jej nadgarstku nie zelżał. Zobaczyła nad sobą srebrny błysk oczu Nikodemusa. Xia przyjął na siebie największą część uderzenia mocy. Miał skaleczony policzek, krew spływała w dół jego twarzy. Magellan szarpał jej nadgarstek, w którym trzymała figurkę. Talizman, gdzie mag uwięził demona. Nad sobą usłyszała głos, zobaczyła jak Nikodemus robi fikołka w tył, odrzucony przez niewidzialną rękę. Magellan ponownie przyłożył do jej ręki nóż. Jej przegub płonął gorąco-zimnym ogniem, szarpała ręką, krzycząc i raniąc swoje gardło. Magellan stracił kontrolę nad jej ręką i upadła na podłogę. Dlaczego? Przetoczyła się, niezdarnie, jej serce biło jak szalone. Ból odciął ją od wszystkiego.

82

Moc wrzała w pokoju, szalała z taką mocą, że uderzała w nią jak wodospad Niagara. Nie czuła już zimna tylko palące gorąco. Wspomnienia powróciły, powracały obrazy jeden po drugim, kalejdoskop kolorów i kształtów, ludzie i sceny, należące do życia kogoś innego. Niewyobrażalny ból uderzył w nią. Przepływ energii spalił jej wnętrze pozostawiając miejsce dla bólu. To co mogła jedynie zrobić to leżeć na podłodze i walczyć, żeby jej płuca zaczęły pracować normalnie. Nikodemus wrzeszczał, krzyczał na nią żeby się skupiła, ale ona nie wiedziała jak i dlaczego. Ponownie bez ostrzeżenia poczuła uderzenie gorąca. Powietrze zgęstniało dookoła niej i znikało w miejscu jej zaciśniętych palców na figurce. Poczuła lekkie uderzenie w tył jej głowy, to był koniec. Odczucia powrócił, każdy utrwalony rodzaj bólu uderzył w jej umysł ponownie. Najprawdopodobniej zwymiotowałaby gdyby tylko nie była sparaliżowana przez narastającą agonię. Kiedy wrażenia osłabły, przekręciła się na plecy, przyciągnęła rękę do piersi, bojąc się spojrzeć, bojąc się że Magellan odciął jej dłoń. Nie czuła nic poniżej łokcia. Magellan leżał na podłodze z otwartymi oczami. Żywy ale niezdolny do jakiegokolwiek ruchu czy mówienia. Z Xią nie było lepiej. Opierał się na swoich rękach i kolanach z głową pochyloną pomiędzy trzęsącymi się ramionami. Rasmus stracił przytomność, a dwa demony leżały martwe. Nikodemus pomógł jej wstać, ale nie mogła ustać bez kołysania się na boki. W jej głowie wirowały myśli i uczucia, raz zimne a raz gorące. Złapał ją dookoła jej tali, chroniąc przed upadkiem na kolana. Poczuła jak jego biceps napina się na jej plecach, jego siła uspokajała ją. - Na nogi stokrotko-zerknął na maga i Xie-Ten stan utrzyma się maksymalnie dziesięć minut. Piętnaście, jeżeli będziemy mieli szczęście. - Durian, co z Durianem? - Już nic nie możemy zrobić. Weszła po schodach czując jakby miała nogi jak z gumy. Próbowała poruszyć palcami, ale nie mogła. I wtedy dopadał ją przerażająca myśl, kiedyś słyszała historie o braku bólu i uczuciu dotykających ludzi po amputacji kończyn. -Nikodemus- powiedziała przerażonym głosem. Wpatrywała się w jego oczy-Powiedz mi, że mam ciągle dłoń. Powiedz mi, że mi jej nie uciął. Spojrzał na nią, ale ciągle szli. -Masz dwie dłonie Carson. Dzięki Bogu-a co jeżeli kłamał? Zaśmiała się. Prawda będzie musiała zaczekać. Zmierzali do wyjściowych drzwi, Nikodemus coś wymamrotał i Carson mogła przysiąc, że widziała blask dokoła krawędzi drzwi. Pomyślała, że je zapieczętował. Zapieczętował tak,

83

żeby nie mogli bez problemu za nimi pójść. Każda minuta opóźnienia Magellana działała na ich korzyść. Ból w jej ramieniu był tak ogromny, że nie potrafiła powiedzieć gdzie bolało najbardziej. Może jej nadgarstek, albo palce. Może palce gdzie ostre krawędzie talizmanu przecięły jej skórę? Ból był lodowato-gorący. Poluźnił uścisk, ale jej nogi były jak z galarety i ponownie szybko ją złapał. - Wszystko w porządku?- Nikodemus poczekał aż kiwnie głową-Dobrze. Bo przechodzimy do planu C. Uciekamy jak diabli.

84

Rozdział 13 Dla nagrzanego magią ciała Nikodemusa temperatura na zewnątrz była o dwanaście stopni niższa, niż kiedy szli z Carson podjazdem w stronę domu Rasmusa. Szedł szybko, wspierając Carson, utrzymując ich w cieniu. Jej puls zatrzepotał w jego podświadomości. Została uderzona ilością mocy zdolną do zburzenia pokoju, w tym momencie jej umysł był wyczyszczony. Taka była jej moc. Szła ze spuszczonymi ramionami, przyciskając zraniony nadgarstek do piersi. Magellan naprawdę chciał odciąć jej rękę. Nie wiedział jaki rodzajem gówna było nasmarowane ostrze noża. Był tym rodzajem drania, który zatruwa nóż żeby przysporzyć swojej ofierze więcej cierpienia. Ta myśl spowodowała u niego dreszcze. Co jeżeli to był powód jej bólu. Przez cały czas kiedy szli do początku podjazdu, wariował myśląc, że mogła zostać otruta. Nie przejmował się pytaniami, co go obchodziło, co się stanie z czarownicą? Już dawno temu przestał myśleć o niej jako o wrogu. Cholera bardziej wyglądała na sojusznika. Jego sojusznika. Nie tylko obserwował jak przeciwstawia się Magellanowi i Rasmusowi, ale był przekonany, że zaryzykowałaby wszystko żeby mu się udało. I zrobiła to. Była małą twardą czarownicą. Na razie nie radziła sobie najlepiej. Chociaż uparcie przy nim szła, utrzymując spokój, nie wiedząc jak jej się to udawało, ich połączenie umysłów było chaotyczne a ona znajdowała się na skraju załamania psychicznego. Chwycił jej ramię kiedy się potknęła. - Nie jestem bezradna- ale jej kondycja zawodziła. Każdy głupiec by to zauważył. Cóż trzeba przyznać, że ma ducha walki. - Nie-powiedział łagodnie-Nie jesteś bezradna. Ale kochanie spowalniasz nas, a powinniśmy wydostać stąd nasze tyłki jak najszybciej. Pozwól sobie pomóc i odjedziemy stąd zanim Magellan się przegrupuje i wyśle za nami swojego dobrego kumpla Kynana. - Ze mną wszystko w porządku. - Nieprawda-popędzał ją do przodu-I przestań mówić, że jest inaczej. Przez ciebie oboje zginiemy w tym gównie-Co jeżeli się na niego wkurzy? Był głęboko w jej umyśle i zrobił co było konieczne, żeby szła szybciej. Kiedy to zrobił jego żołądek skręcił się. O kurcze. Patrzył w dół krateru, gdzie jej moc kipiała jak gorąca magma, która lada moment miała wybuchnąć. To musiała być moc Magellana, którą wchłonęła podczas uderzenia. Nadążała za jego krokami, ale jej ciało było osłabione nawet z jego wsparciem. Straciła równowagę. - Jasne, kochanie- złapał ją chroniąc ją przed upadkiem-W porządku. Wszystko jest absolutnie w porządku- puścił ją, żeby znaleźć kluczki od samochodu. Na skraju jezdni upadła na kolana i zwymiotowała.

85

Dwa razy. Oparła dłonie na drodze, żeby się uspokoić. Jej ręce się trzęsły, przestały kiedy usiadła na pupie, przycisnęła klatkę piersiową do kolan. Przypomniał sobie o ich połączeniu, było wystarczająco silne, żeby móc utrzymać ją pod kontrolą. Jakikolwiek rodzajem gówna Magellan ją otruł, osłabiało ją to i to bardzo. Jej moc szalała, później zupełnie znikała, niezrozumiale się to powtarzało. Carson upadła.

- O kurwa- klęknął przy niej. Kolce jeżyn wczepiły się w jego jeansy, bez wahania zmienił je w proch. Nie wiedział zbyt wiele o ludzkiej fizjonomii, ludzie byli krusi w porównaniu do jego gatunku i powolnie uleczali się kiedy zostali zranieni, Nie odczuwał żadnej reakcji jej umysłu. Żadnej. Niepokój opanował jego umysł. Dotknął dłonią jej gardła, żeby upewnić się że żyje. Wziął ją na ręce i sposobem otworzył drzwi samochodu od strony pasażera. W środku, przypiął ją pasem bezpieczeństwa. Jej głowa opadła do tyłu, ale znowu była przytomna. Prawie. Nieokiełznana moc wirowała w niej jak huragan. Rozpoznał tą moc. Zdziwiłby się gdyby nie było tam jego mocy i Magellana również, właśnie to wywołało w niej takie zamieszanie. W tym przeklętym miejscu nie było nikogo, kto mógł zobaczyć jak właśnie przeskoczył przez samochód. Zapaliła się wewnętrzna lampka kiedy wsiadał do środka. Włożył kluczyk do stacyjki i uruchomił silnik. Oddech Carson się zmienił. Oddychała szybko i płytko, z powodu rozszalałej burzy w jej ciele. Jej sweter był zaplamiony świeżą krwią. Wyczuł intensywny zapach miedzi. Do diabła. Nie wiedział wystarczająco dużo o czarownicach, żeby wiedzieć co jest dla niej większym zagrożeniem, zranienie fizyczne czy moc próbująca znaleźć sposób na wydostanie się z ludzkiego ciała, niezdolnego ją pochłaniać. Wydostanie się stąd było jego numerem jeden na liście, ale Carson mogła wykrwawić się w czasie jazdy. Kręcił się na siedzeniu, odciągnął jej rękę od klatki piersiowej. Poczuł zapach krwi unoszący się znad jej swetra, trochę krwi Duriana, ale w większości była to jej krew. Pozwoliła mu rozprostować rękę, ale jej dłoń pozostała ciągle zaciśnięta w pięść. Rana jej nadgarstka była głęboka, otwarta, na krawędziach pojawiała się ciągle świeża krew. Jej zapach uderzał w jego zmysły. Słodki, słodki zapach krwi. - Czy ja umrę?- spytała. - Spróbuj umrzeć, a sprawie że tego pożałujesz- rozglądał się po samochodzie za czymś czym mógłby zawinąć jej nadgarstek. Nic nie znalazł. Wysiadł z samochodu i znalazł w bagażniku starą koszulkę. Wrócił do środka i dotknął jej ręki. Opatrunek ze starej koszulki nie był higieniczny, ale jeżeli nie zatamowałby krwawienia, nie dożyłaby momentu zakażenia rany. Otworzyła oczy. -Nie chcę zniszczyć ci samochodu.

86

- Wyślę ci rachunek, Carson- to było jedyne co mógł zrobić, żeby nie zbliżyć twarzy do rany i spróbować jej krwi. Była cholernie odpowiednia do spełnienia jego kaprysu. Tak, tak być może skosztowałby jej trochę. Może poczułby dreszcze próbując ciepłego smaku swojej ofiary. Ale wstrzymał się, prawda? To nie jest tak, że ludzie nie mają własnych instynktów drapieżców żeby zaspokajać swoje potrzeby. Usłyszał jak na wzgórzu ktoś uruchomił silnik motocykla, głośny silnik Harleya. Jeszcze raz owinął jej nadgarstek koszulką. Spróbował odzyskać na sobą kontrolę. Nie zasłużyła żeby umrzeć. Nie z jego powodu. Nie po tym jak poświęciła się wtedy dla niego. Wślizgnął się spowrotem na miejsce kierowcy. Trzymał stopę nad pedałem gazu, zrobił takie rozpoznanie terenu jakie tylko był wstanie. Nic nie znajdowało się przed nimi, nic po za jeleniem, kilkoma szopami i nietoperzami. Usłyszał motocykl zanim jeszcze zobaczył jego reflektory w tylnim lusterku. Wyciszył swoją moc, dużo trudniej było zapanować nad mocą Carson. - Potrzebuje moich lekarstw-szepnęła. Wiedział, że czuła się jak na haju, ponieważ to się przydarzało ludziom, którzy przeżywali wystarczająco długo w stanie zamieszkania przez demona. Nie miał pojęcia w jaki inny sposób mógłby utrzymać ją przy życiu, a w tym momencie był bardzo blisko pełnego przejęcia kontroli nad czarownicą, że mógłby nawet w niej zamieszkać. Czy to nie byłoby coś? Zamieszkać w Carson Philips. Wątpił żeby mu kiedykolwiek pozwoliła, ale czy to nie byłoby miłe? Zapiął pas, chwycił kierownicę i zwolnił ręczny hamulec. Jego mercedes stoczył się z wzgórza. Nie zapalił silnika, nim nie zniknęli za zakrętem. O oddziale ratunkowym nie było mowy. Wszystkie wybryki natury leczyły się w szpitalu Berkeley’s Alta Bates, ale gdyby ją tam zabrał mieliby na głowie każdego maga w tym kraju polującego na nich. Jechał w kierunku centrum, do jednego z tych sklepów otwartych dwadzieścia cztery godziny na dobę w którym może uda mu się dostać apteczkę, igły i nici. W połowie zjazdu ze wzgórza znowu zaczęła krwawić, kiedy dotknął jej czoła poczuł że jest gorące. -Cholera. Była wykończona fizycznie i psychicznie. Moc Magellana zabijała ją. Nagle domyślił się czym została otruta, objawy zgadzały się z jego podejrzeniami. Co oznaczało, że będzie musiał zaryzykować. Super. Jeżeli chce utrzymać ją przy życiu nie ma wyjścia. Dwadzieścia minut później, przyjechali na Solano Avenue, patrzył na ostatnią niezależnie prowadzoną aptekę w stanie Kalifornia otwartą dwadzieścia cztery godziny na dobę. Zgasił silnik. To nie było bezpieczne. Rasmus był cenionym magiem we Wschodniej Zatoce, ale z ciągle pogarszającym się stanem Carson nie miał innego wyjścia. Potrzebował ludzkiej pierwszej pomocy, po za tym nie wiedział jak długo potrafi się kontrolować przy tak silnym zapachu krwi i rozszalałą mocą. Spojrzał na nią i pomyślał, że jest jedną z najpiękniejszych kobiet jakie widział. -Zostań tutaj, ja zaraz wracam.

87

Zsunęła się na siedzeniu, ale jej oczy były pół otwarte. Przytaknęła a jej oczy powoli się zamknęła. Przybrał formę Duriana, łącznie z ogoloną głową, wysiadł z samochodu. Miał nadzieje że to wystarczy. W środku apteki, łysiejący mężczyzna, około sześćdziesiątki spojrzał na niego znad monitora komputera, kiedy Nikodemus unieruchomił mały brzdękający dzwoneczek przy drzwiach. Na plastikowym identyfikatorze dostrzegł imię mężczyzn Harsh. Nikodemus niczego od niego nie wyczuł, co byłoby niekorzystne ponieważ ta apteka należała do zniewolonych demonów. Czy staruszek był człowiekiem czy nie? Nikodemus uśmiechnął się do Harsha. Z przodu sklepu ustawione były półki z produktami dla ludzi, między innymi przekąski, pasty do zębów, dezodoranty a nad ladą ustawione były leki. Jedną ze ścian zajmował różnorodny wybór prezerwatyw, inną artykuły dla kobiet w ciąży. Tak proszę, dajcie mu ekstra pudełko Trojan Ribbed9, aby mógł uratować życie Carson, a potem spędzić kilka dni na kochaniu się z nią. Miał cholernie poważne zamiary co do tego. W sposób daleki od bezpiecznego. Harsh, farmaceuta usiadł za ladą w tyle sklepu, ze stosem recept czekających na odbiór przez ludzi, którzy nie wiedzieli, że apteka nie była legalna. Niebieskie światło migotało na twarzy faceta. Stos mangii leżał z boku. Jedna z nich leżała odwrócona na ladzie. -Późno przychodzisz-powiedział Harsh. Śmieszne wcale nie brzmiał jak stary pryk. Nikodemus wzruszył ramionami. - Co mogę dla ciebie zrobić?- podniósł puszkę Red Bulla i napił się. - Copa10. Czysta jeżeli masz-złapał największy zestaw pierwszej pomocy jaki udało mu się znaleźć i zaczął się rozglądać za jakimś zestawem do szycia. - Huh- Harsh rzucił tęskne spojrzenie na swoją mangę- Wy zniewolone demony zawsze chcecie czystej. - A co powiesz na jakąś gumę? Czy to pomoże na monotonię-Nikodemus pogrzebał w swojej kieszeni i wyciągnął zgnieciony papier- I jeszcze penicylinę. - Masz na to jakąś kartkę? Podniósł ręce. - Twój szef też traktuje cię jak gówno? - Cały czas- wzniósł toast swoim Red Bullem w stronę Nikodemusa- Szef dupek. Nie ma uczulenia na penicylinę?

9

Trojan Ribbed- prezerwatywy- specifically designed for "her" Copa- pomimo iż przeszukałam Internet nie znalazła tłumaczenia dla tego „specyfiku”, wydaje mi się, że może to być coś jak odpowiednik naszych dopalaczy tylko, że dla „magów”. Dlatego pozostaje bez tłumaczenia. 10

88

- Czy to ważne? - Dla penicyliny tak. Ile waży pacjent? Pomyślał o tym jak szczupła jest Carson, ale przy tym bardzo seksowna. - Niska szczupła osoba. Harsh przez dłuższą chwilę przyglądał się Nikodemusowi. - Mam nadzieje, że jest to dobra waga. Nikodemus spojrzał przez okno na samochód. Mógł ledwie zobaczyć czubek głowy Carson. Farmaceuta zeskoczył ze swojego krzesła jakby miał nowiusieńkie tytanowe uda i kolana, poszedł na tył sklepu. -Tak. Szef dupek jest najgorszy- stał odwrócony plecami przez dłuższą chwilę. Wystarczająco długo żeby Nikodemus znalazł zestaw do szycia, położył zakupy na ladzie. Spojrzał przez okno i zobaczył, och cholera, Carson wysiadającą z samochodu. - Hej- zawołał Nikodemus- Moja gówniana szefowa będzie naprawdę wkurzona jeżeli nie dostanie dzisiaj czystego towaru. Ona naprawdę potrzebuje tego gówna dzisiaj. - Minutkę- doszedł go głos Harsha z zaplecza. Nikodemus jeszcze raz wyjrzał przez okno. Zaswędział go tył szyi. Nie podobało mu się to. Nagle pojawił się Harsh trzymając w ręce przezroczystą brązową buteleczkę. - To jest bardzo niebezpieczne- miał brązowe oczy ze złotymi plamkami, odmładzały jego sześćdziesięcioletnie ciało- Copa jest niebezpieczna. Uważaj jak jej używasz. - Jak dobrze pójdzie przedawkuje i moje problemy się skończą- sięgnął do kieszeni po portfel. Mały dzwoneczek przy drzwiach zadzwonił. Kurwa. Do apteki weszła Carson z rękami skrzyżowanymi na klatce piersiowej, jej dłoń ciągle była zaciśnięta w pięść. Krew na jej swetrze ściemniała do barwy czarno-czerwonej. Spojrzała na Harsha a później na Nikodemusa. - Nie mogę ruszyć palcami- powiedziała półgłosem- Próbowałam odkąd tutaj wszedłeś- jej głos nawet nie zadrżał, jej wyraz twarzy był równie spokojny, ale jej przerażenie odbijało się w rozgorączkowanym spojrzeniu-Nie mogę poruszyć palcami. Główna szyba wystawowa apteki skierowana była na skrzyżowanie dwóch głównych ulic. Czarny Jaguar z przyciemnionymi szybami zaparkował naprzeciwko apteki. Nikodemus usłyszał dźwięk zbliżającego się silnika motocykla. Drzwi po stronie kierowcy otworzyły się, z samochodu wysiadł mężczyzna w garniturze i trzech towarzyszących mu mięśniaków. Nikodemus spojrzał na Harsha. - Kurwa wydałeś mnie. Wzruszył ramionami. - Jestem tylko kolejnym zniewolonym gnojkiem jak ty, prawda? Robie to co karze szef.

89

Mag i jego demony stanęli w pobliżu budynku. Przewaga Magellana była niezaprzeczalna. Rozpoznał wśród nich Kynana. -Nie- potrząsnęła głową-Nie. Próbował złapać ją za zdrowe ramię, ale chybił ponieważ nagle przesunęła się w stronę farmaceuty. Nikodemus ponownie spojrzał na frontowe drzwi, ale tym razem były tam cztery demony o jednym z nich był Kynan Aijan, cholerny Warlord. Zabawa z drzwiami nie dałabym im wystarczająco dużo czasu, biorąc pod uwagę jego kumpla Harsha, który mógłby przeszkodzić mu w jego planach. Magellan nie był głupi. Najprawdopodobniej miał też wsparcie, w postaci Rasmusa i jego potwora, Xii. Rzeczywiście Harsh, powoli wycofywał się i nagle skoczył w kierunku tylnich drzwi. Był cholernie sprawny jak na seniora. -Ty-Carson wskazała na Harsha. Moc wzrosła w niej tak szybko, że nawet Nikodemus był zaskoczony. Ruszyła w jego kierunku i zanim Nikodemus zdążył ją zatrzymać dotknęła klatki piersiowej Harsha. Powietrze stało się zimne a następnie gorące. Szarpnął się do tyłu jakby został uderzony pięścią. Chrząknął, chwycił się pierś, zataczając się w kierunku półki z lekami. Cokolwiek użyła przeciwko niemu, znokautowało to jego ludzką formę. Jako demon, farmaceuta był imponująco zbudowanym okazem. Miał ponad sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu, długie kończyny i silnie umięśnione ciało, przygotowane do walki. Miał ogoloną całą głowę. Po prostu kurwa cudownie, był wystarczająco duży żeby skopać komuś tyłek. Nikodemus kucnął, był przygotowany na przyjęcie jego ataku. Tylko, że teraz potrafił go wyczuć, a to nie powinno się zdarzyć. - Kurwa- Harsh odsunął ręce od klatki, gapił się na nich jakby oczekiwał że będą pokryci cali we krwi-Ona mnie odcięła. Nikodemus nie miał czasu na reakcje, ponieważ demony Magellana dotarły do drzwi. Nie mogli ich otworzyć. Kynan złapał jednego ze zniewolonych za kołnierzy i rzucił nim w kierunku szyby. Wpadł w okno i bum. Szkło rozprysło się we wszystkich kierunkach.

90

Rozdział 14 Kynan nonszalancko przeszedł przez zniszczone drzwi, unikając pozostałości szkła, niszcząc ramę. Jego towarzysze poszli w jego ślady. Jeden z demonów spojrzał na Carson i wyciągnął broń z wewnętrznej kieszeni płaszcza, zabezpieczoną i naładowaną. Broń zabija. Nikodemus nie chciał z powodu broni stracić Carson. Złapał ją za rękę i ściągnął z linii strzału, w tym samym czasie wysłał w kierunku demonów, stojących przy drzwiach śmiertelny cień. Broń nie wypaliła, ale Carson upadła na kolana. Nikodemus puścił czarownicę, i zaatakował pierwszego demona Magellana, uderzając go w szyję. Drugiego uderzył nawet mocniej, trafiając go w twarz, następnie kopiąc w kolano, roztrzaskał mu rzepkę. Jeden z nich upadł wrzeszcząc. Nikodemus atakował w ciemno niszcząc wszystko, co stanęło mu na drodze. Bezlitośnie. Bez wyrzutów sumienia. Czasami najlepsze, co mógł zrobić to zwrócić zniewolone demony wolności. W międzyczasie Carson podbiegła i chwyciła broń zdrową ręką. Wycelowała w miejsce gdzie znajdował się Kynan, ale wielki demon leżał na ziemi i nie wyglądało na to żeby tatusiek miał wkrótce się podnieść. Jej źrenice były rozszerzone, zaskakująco zielone. Patrzyła ze spokojem i opanowaniem. Miał przeczucie, że nic nie sprawiłoby żeby chybiła. Carson opuściła broń. - Chodź kochanie- Nikodemus chwycił ją za zdrowe ramię i ruszył w kierunku drzwi. Harsh cofnął się do lady, zabrał buteleczki z lekami i rzeczy wybrane przez Nikodemusa. Potem szybko do nich dołączył, w swojej ludzkiej postaci, a nie jako starzejący się farmaceuta. W tym ciele był prawie tak wysoki jak Nikodemus i był znacznie młodszy. Na pustej ulicy, Magellan opierał się plecami o jaguara, w ręce trzymał papierosa. Żeby mogli dostać się do samochodu musieliby przejść po nim i reszcie jego podwładnych. Carson podniosła broń jedną ręką mocną jak skała - Carson- Magellan powiedział półgłosem-Muszę przyznać, jestem pod wrażeniem, że ciągle żyjesz, ale nie bądź głupia, nie możesz zacząć walki w tym miejscu, ludzie przestaną mówić o walkach gangów, a zaczną mówić o zmiennokształtnych potworach. Spojrzała na Magellana ze złością i zabezpieczyła pistolet. - Dobra dziewczynka- powiedział szyderczo. W tym momencie Nikodemus upewnił się, że nienawidzi Magellana najbardziej na tej cholernej planecie. - A teraz oddaj mi talizman. Por favor. Harsh zasłonił Carson własnym ciałem, jakby miał zamiar przyjąć na siebie cios przeznaczony dla niej. Facet myślał, że jest jakimś kowbojem? Wiatr zmienił kierunek i niósł w ich stronę słodkawy zapach dymu. Zdecydowanie nie papierosowy, tylko jakby Copa

91

połączona z marihuaną. Magellan potrafił samodzielnie zregenerować swoją moc. Prawdopodobnie wiedział, że nie miał już Carson. Pieprzony nałogowiec. Zrobiłby z nim porządek, ale tymczasem Magellan miał nad nim przewagę. Przytrzymywał Carson za ramię, znowu zachwiała się niepewnie. Wysunął z kieszeni pilot automatycznego sterowania samochodu i nacisnął guzik. Przednie reflektory rozbłysły. Rasmus i jego demony wyszli za tyłów sklepu, był z nimi Xia. Harsh warknął. - Miej na nich oko farmaceuto- wyszeptał Nikodemus. Spojrzenie Rasmusa zatrzymało się na nowo uwolnionym demonie. Jego brwi podniosły zdradzając zaskoczenie. - Czy to nieinteresujące? Tak mi się wydawało, że coś poczułem. - Nie-powiedział Nikodemus- Nie jest w ogóle interesujące. Rasmus patrzył na Magellana jakby chciał wypalić w nim dziurę. - To twoja robota? Był dla mnie przydatny. - Nie- Magellan odsunął od siebie papierosa- Nie wiem, co się stało twojemu demonowi. Może nie był ci wierny od początku. - A co z panią Carson? Możliwe, że nie była ci nigdy wierna?- spojrzenie Rasmusa skierowane było na Carson. Nikodemus nawet nie drgnął. Magellan uśmiechnął się, wydychając dym papierosa, to nie był miły uśmiech. - Wygląda na to, że potrzebuje leków. - Wszystko jest pod kontrolą- odpowiedział Nikodemus. Magellan podniósł rękę i wskazał na samochód Nikodemusa. Jeden z demonów ruszył do przodu, Nikodemus próbował go ponownie oślepić jednak w tym stanie Carson, nie mógł użyć zbyt dużo mocy przez nią, był odcięty. Ale z nim było mu łatwiej niż z Kynanem. Demon zadrżał. Tak. Problem ze zniewolonymi polegał na tym, że nie chcieli mu pomagać. Nikodemus uśmiechnął się do maga. Przynajmniej ten facet nie był dla niego zagrożeniem w przyszłości. -Dotknij mojego samochodu, a nie będziesz żył wystarczająco długo żeby pożałować swojej decyzji. Inny demon wyszedł z cienia Rasmusa i Magellana, stanął pomiędzy Nikodemusem a mercedesem. Jego moc płonęła. Chciał walczyć, to była jego prawdziwa natura. Jak większość zniewolonych demonów był rozdarty, ponieważ musiał wykonywać polecone mu zadania, ale sam najchętniej chciałby skończyć marne życie maga w wyjątkowo krwawy sposób. Nikodemus nawiązał kontakt wzrokowy z Magellanem. - Odwołaj swoich chłopców, albo zamrożę ich tak samo jak tego twojego dużego chłopca wcześniej- pochylił głowę w kierunku apteki.

92

- Nie- Carson wyszeptała cicho wewnątrz jego umysłu. Jej moc wirowała, była tak intensywna, że sprawiała mu ostry ból. Była bliska utraty kontroli. Nikodemus chciał, choćby na chwilę żeby jej siła wydostała się na zewnątrz. Pragnął jej mocy, pragnął kąpać się w jej mocy, chciał ją jeść, pić, kosztować całej życiodajnej mocy Carson, jeżeli nawet miałoby ją to zabić. Nie wielu ludzi przeżyło taki intensywny rodzaj kontaktu z demonem, przynajmniej żaden z nich nie wyszedł z tego cało. - Ale ona jest bardzo chora- powiedział Rasmus, szeroko rozkładając ręce. Jego demony zatrzymały się-Zostaw ją z nami a pomożemy jej dojść do siebie. W jej stanie, nie jest ci do niczego potrzebna. - Sorry magu, ale ona nie chce iść z tobą- odpowiedział mu Harsh. Magellan zaciągnął się swoim papierosem i wydmuchał zbyt słodki dym. Carson zakrztusiła się i macnięciem ręki chciała go rozgonić. Harsh stanął przed nią jak bardzo duży, obronny rottweiler. - W jej stanie nie wie co jest dla niej najlepsze- Magellan włączył się do rozmowy, poprawiając swój francuski mankiet. - Nie cierpię eliminować kolejnego z twoich chłopców- Nikodemus odciął trzeciego już zniewolonego demona. Wtedy następny otrzymał rozkaz zatrzymania go. Nagle poczuł jak Kynan odzyskuje przytomność. Cholera. To jest facet z, którym nie łatwo sobie poradzić. Utrzymywał swoją moc na samej krawędzi samokontroli. Musieli się jakoś z tego wydostać. Jedną z możliwości było pozwolenie jego mocy swobodnie wypłynąć i stać i patrzeć kto potem będzie jeszcze stał na nogach. Miał nadzieje, że nie dojdzie do tego. Szeroki uśmiech Magellana ześlizgnął się z jego twarzy. Nikodemus przypomniał sobie o gapiących się na niego demonach. Jeden został odcięty, był zdezorientowany i bezbronny jak zwykły człowiek. Co nie było mu wcale pomocne. - Nie masz tego co jest potrzebne, żaden z was tego nie ma. Można nazwać to patową sytuacją- Nikodemus uśmiechnął się- Cofnij się albo zabije wszystkich twoich chłopców. Moc Magellana błysnęła. Instynktownie Nikodemus użył Carson. Głęboko w jego klatce jej moc paliła go, zatruta, skręcona, z chaotycznymi pozostałościami tego co spotkało ją w domu Rasmusa. Odciął pozostałe demony. To było łatwe, nawet się nie spocił. Carson stała przy nim, trzymając broń, bujając się na nogach, z szeroko otwartymi oczami, jej źrenice były tak rozszerzone, że zakryły jej tęczówki. Jeżeli wziąłby od niej odrobinę więcej mocy, umarłaby tu i teraz. Niski ryk wydobył się z jego gardła, gdy rozdzierająca siła mocy przedarła się przez jego ciało. Za nimi, Kynan wychodził z apteki. - Kluczyki-głos Harsha przeszył nocne powietrze. Schował paczkę z pierwszą pomocą do kieszeni i wyciągnął jednocześnie kluczyki do samochodu.

93

Nikodemus rzucił klucze w stronę Harsha, złapał je w powietrzu, jednocześnie kierując się w stronę drzwi od strony kierowcy. Przeskoczył przez maskę i wylądował z łoskotem na ulicy. Nikodemus złapał Carson i pobiegli między nieprzytomnymi demonami do samochodu. Przy krawężniku, szarpnął za klamkę tylnich drzwi, wpychając Carson do środka i wskakując tuż za nią, zdążył zabrać stopy kiedy drzwi zatrzasnęły się za nimi. Harsh siedział na miejscu dla kierowcy. Kynan rzucił się w ich stronę. Pojazd zakołysał się. - Whooo-hooo!- Harsh krzyknął. Nikodemus zepchnął Carson na podłogę i zakrył ją własnym ciałem. Silnik powrócił do życia. Uderzył czubkiem głowy w siedzenie, kiedy Harsh gwałtownie skręcił, zrzucając Kynana z maski samochodu. Harsh nacisnął pedał gazu i gwałtownie ruszyli do przodu. Przytrzymał głowę Carson i spojrzał w tylnią szybę, zobaczył jak Magellan gestykuluje nerwowo. Pozostałe demony maga były bezużyteczne. - Zgub go- powiedział do Harsha- A potem jedź w stronę miasta. Doszedł ich dźwięk silnika motocykla jak tylko skręcili za rogiem, Harsh zasalutował. Samochód wjechał w wąski zakręt. Nikodemus przesunął Carson przed siebie. Przez następne dwadzieścia minut pozostał z nią na podłodze, próbując nad nią zapanować, dopóki dźwięk silnika się nie unormował a Harsh powiedział. - Jesteśmy przy Bay Bridge, szefie. Wtedy Nikodemus podniósł ich z podłogi. Musiał pomóc Carson zapiąć pasy, ponieważ nie mogła używać swojej ręki, zapiął też swoje, nie chciał natknąć się na patrol policji, liczący na łatwy mandat. - Krwawisz- powiedział. Carson potrząsnęła głową-Kłamczucha- wziął jej zranioną rękę i zaczął oglądać ranę. Jego prowizoryczny bandaż już dawno zniknął. Jej pięść była tak mocno napięta, że jej ścięgna były sztywna jak druty. - Rozluźnij palce. Potrząsnęła głową. Do cholery, wyglądały jakby były zablokowane, nie ośmielił się zmusić jej do rozprostowania ich. Cięcie przez przegub było dużo głębsze, niż na krawędziach, widział miejsce w którym nóż Magellan naruszył kość. Zbliżyli się do płatnego punktu, jednak mieli FasTrak i nie musieli się zatrzymywać. - Kiedy wrócimy do domu, załatwimy ci jakąś fachową pierwszą pomoc, okej? Ale teraz nie chcę żebyś zakrwawiła mi cały samochód. - Połóż jej rękę nad sercem- powiedział Harsh. Carson podniosła rękę. -Nie krwawię. - Kłamczucha.

94

-Tylko trochę. Nikodemus kręcił się na siedzeniu próbując rozprostować nogi, uniemożliwiał mu to daleko wysunięty fotel kierowcy. - Więc kochanie- otoczył ją ramionami, to było zdumiewające, że była ciągle świadoma i przytomna- Co do diabła zrobiłaś mojemu człowiekowi, Harshowi- Nikodemus spojrzał w lusterko i zobaczył, że Harsh patrzy na nich. Podobnie jak oni miał zapięte pasy bezpieczeństwa, jechał środkowym pasem z prędkością nieprzekraczającą siedemdziesięciu pięciu kilometrów na godzinę, w kierunku Yerba Buena Island. - Miło cię poznać Harsh- wychylił się z przodu i wysunął dłoń w kierunku przestrzeni przedniego siedzenia. Jego kolana cholernie go bolały- Nikodemus. - Wiem kim jesteś, Warlordzie. Carson od dłuższego czasu wpatrywała się w tył głowy Harsha. - Czuje cię. Ale nie w mojej głowie, jak Nikodemusa- trzymała rękę przyciśniętą do piersiDlaczego?- spojrzała na Nikodemusa- Dlaczego wyczuwam go w ten sposób? - Ponieważ- Harsh zaczął mówić- Uwolniłaś mnie od Rasmusa- zmienił pas i wjechał w tunel- Najprościej mówiąc. Carson, należę do ciebie. - Nie! Oboje podskoczyli, Nikodemus i Harsh, z powodu gwałtowności z jaką się odezwała. Interesujące- kontynuował Harsh- Ale nie czuję się tak samo kiedy byłem zniewolony przez Rasmusa. - Czy ona naprawdę cię uwolniła?- spytał Nikodemus. Bo jeżeli tak, to było to kurwa coś. Gdyby się nad tym trochę zastanowić, było to trochę przerażające. - Tak. Zrobiła to. Jak czarownica pozbawiona dostępu do swojej mocy, mogła uwolnić zniewolonego demona. Dlaczego nie usłyszał nawet najmniejszego szeptu, podpowiadającego mu co miała zamiar zrobić. - Jesteś pewien że to była ona? - Tak. - Mówię ci, że to niemożliwe, tylko że cię wyczuwam, a wcześniej nie mogłem. Cholernie dobra robota, jak na czarownicę, która nie może użyć mocy, nie sądzisz- usiadł bokiem na siedzeniu, próbując znaleźć odrobinę miejsca na nogi- Nie uwolniła cię. Nie mogła.

95

- To była ona. Czułem jak to zrobiła- otoczył ją ramionami, kiedy oparła się na nim, mały dreszcz przebiegł po jego kręgosłupie.- To znaczy, że Harsh nie jest już dłużej demonem Rasmusa. To znaczy, że ktoś oddzielił go od Rasmusa i teraz jest wolny. - Jak?- spytała. - Nie mam pieprzonego pojęcia Carson- myśl, że mogła uwolnić zniewolonego demona była dla niego niemożliwa. Nie mogła użyć mocy, więc jak w imię twojego ulubionego bóstwa mogła uwolnić kogokolwiek od czegokolwiek? Będą potrzebować armii do pomocy jeżeli Carson Philips odzyskała swoją moc spowrotem- Witaj w domu Harsh. Harsh przytaknął bez uśmiechu. Jego farmaceutyczna ludzka postać miała, brązowe, krótkie, bardzo krótkie włosy i kości policzkowe dla których niejeden model dałby się zabić. - Czyste uwolnienie czy nie?- spytał. Harsh przesunął się żeby mocniej nacisnąć pedał gazu. - Czyste, Rasmus również je odczuł- jego oczy znowu odbijały się w lusterku- Czuje ją, rozumiesz. - Jak? Czujesz się przywiązany? - To nie to. To jest czyste odłączenie. - Huh.

- Myślę, że wiem, Warlordzie, a co jeżeli to była wymiana między jednym magiem a drugim? Kiedy byli po wschodniej stronie mostu, Nikodemus przekazał Harshowi wskazówki jak dojechać do domu. - Nie jest tak samo jak z Rasmusem- Harsh wypowiedział ostatnie słowo z obrzydzeniem- To jest po prostu… Czuje ją to wszystko- jego spojrzenie znowu utkwiło w lusterku- Czy to jest dla ciebie w porządku? Nie. Właściwie to nie było. Harsh cholerny farmaceuta myślał, że Carson była z nim. - To nie jest tak, że mogę coś z tym zrobić. Do diabła, nie mógł.

96

Rozdział 15 Wewnątrz

domu, Nikodemus zdążył złapać Carson zanim zemdlała. Jego puls uderzał szybko jakby był w jakimś szalonym koszmarze. Gdyby nie trzymał jej w ramionach osunęłaby się na podłogę. - Cholera, Carson, nie rób tego- słowa wypływały z niego, rodząc coraz większą panikęKochanie- wyszeptał, tuląc ją- Proszę kochanie- słowa jego przysięgi złożonej jej wcześniej raniły go- Nie wiem jak leczy się zranione czarownice. Rozważając, w jaki sposób jej moc wypływała z niej- dziko i nieprzerwanie, jakby nigdy jej od niej nie wyczuwał- nie był nawet pewny czy jej moc była ciągle zablokowana. I jeżeli nie była, część jego myśli uważała, że da się ją wyleczyć, to jednak pozostała część podpowiadała mu, że ostatnią rzeczą, jaką powinien zrobić to pomóc jej wyzdrowieć. Właśnie zaczęła zmieniać się w wilka. Tego bał się Durian. Jednak większa część jego myśli, nie mogła pogodzić się z jej śmiercią. Nie zniósłby tego. Miał ogromną świadomość tego jak popieprzone było dla niego trzymanie w ramionach maga, próbując wymyślić sposób utrzymania go przy życiu, ale tak wyglądały sprawy, zawsze wolał stanąć twarzą w twarz z rzeczywistością. Nie była taka jak reszta jej gatunku. Bez Carson nigdy nie udałoby mu się zabrać talizmanu Magellanowi. Nie w takim czasie. Był jej dłużnikiem. Kurwa, jasne, ale takie były fakty. I co więcej była warta złożonej jej obietnicy. Jej zraniona ręka wciśnięta była między ich ciała, blisko jej piersi, z ciągle zaciśniętą pięścią. Jej ciało zadrżało. - Nie czuje się najlepiej- wyszeptała w jego tors. Nikodemus pogłaskał ją po głowie, drugą ręką sięgnął do kieszeni jeansów, szukając Copy. Cholera. Harsh miał wszystkie rzeczy łącznie z opatrunkami. - Harsh. - Warlordzie?- stał koło niego, ale był tak zajęty Carson, że nie zauważył tego, co się działo koło niego. Drugi demon zgiął się w pełnym szacunku ukłonie, ale nie wyglądał w nim naturalnie. Nie miał pojęcia kim Harsh był naprawdę, ale nie był jakimś nisko klasowym demonem, był tego pewien. - Copa- Nikodemus wyciągnął rękę. Stan Carson przerażał go. - Nie jestem pewien czy to mądre. Poruszył palcami, utrzymywał miłe wrażenie, chociaż był na krawędzi robienia tego we właściwy sposób. Cholera. - Nie zmuszaj mnie żeby wydobył to od ciebie siłą. - To trucizna.

97

- A ona jest czarownicą- pstryknął palcami- jej gatunek ciągle bierze to gówno do utrzymania mocy na wysokim poziomie. A ona musi odbudować swoją moc. Zaufaj mi- ponownie poruszył palcami. Jej moc wydostawała się na zewnątrz i coś jeszcze, czego nie czuł wcześniej, wzrastało w niej, przerażało go to jak diabli- Czujesz to Harsh? Przytaknął- Magellan użył na niej czegoś wyjątkowo paskudnego. Cokolwiek to jest, uderza w jej umysł. Potrzebuje swojej moc, albo to gówno ją zabije- wyciągnął ponownie rękę po Copę, Harsh zlekceważył jego gest- Masz lepszy pomysł? - Tak- postukał w zestaw pierwszej pomocy- Trzeba oczyścić jej ranę, założyć szwy, jeżeli będą konieczne i podać jej antybiotyk o szerokim zakresie zastosowania, żeby osłabić pasożyta. Podałbym jej morfinę, gdybym ją miał, ale na razie zadowolimy się wysoką dawką ibuprofenu i czymś co pomoże jej zasnąć. - Dzięki doktorze Harsh- nie było kurwa możliwości żeby Harsh był jakimś słabym demonem- Dobrze zróbmy tak dopóki nie umrze od mocy, która ją teraz zabija. Może twój antybiotyk wróżki przyniesie jej pełen zakres gówna o którym mówisz. Do diabła może wniesie ze sobą opium wróżek- przesunął rękoma w powietrzu- Czy ja do cholery wyglądam jak ludzki lekarz? Harsh stał spokojnie, jego oczy nie wyrażały żadnych emocji. - Faktycznie Warlordzie nie wyglądasz. - Mam zestaw pierwszej pomocy, prawda? W ciągu pięciu minut jeżeli jeszcze będzie żyła, możemy zacząć ją opatrywać. Teraz- zniżył głos- daj mi tą cholerną Copę albo wyrwę ci ręce i wepchnę ci tam gdzie słońce nie dochodzi- Harsh podał mu pigułki bez słowa- Dziękuję. Ukłonił mu się diabelnie nisko. Ale nie przyłożył palców do czoła w wyrazie posłuszeństwa. Instynkt Nikodemusa podpowiadał mu, że zmusił demona do bezwzględnego posłuszeństwa. - Warlordzie. Głowa Carson odchyliła się na bok, ukazując mu całą długość jej szyi, jak uległa kobieta z jego własnego gatunku, ta myśl sprawiła, że poczuł się jak zboczeniec. Ona nie była demonem. To był tylko ułamek sekundy kiedy pomyślał w ten sposób. - Już dobrze- wyszeptał. Jego obietnica, że utrzyma ją przy życiu ciążyła nad nim- Trzymam cię. I zrobi to. Jej oddech ogrzewał jego mostek kiedy otwierał pojemnik i wysypywał porcje Copy na rękę. - Proszę- wręczył jej żółte pigułki, ale jej usta były zaciśnięte a oczy patrzyły podejrzliwie. Jasne. Cholera, był idiotą. Magellan karmił ją trucizną latami. Nic dziwnego, że nie chciała ich wziąć. - To Copa. Demony biorą to dla haju, a magom pomaga zwiększyć moc. To pomoże w ustabilizowaniu twojej mocy, więc będziemy mogli skupić się na twojej zranionej ręce. W porządku? – poczekał aż sama zdecyduje czy mu zaufać czy nie- Smakuje jak kurczak, obiecuję.

98

Połknęła tabletki na sucho jak profesjonalista. Chwilę później Copa dotarła do jej żołądka, przez ich połączenie czuł jak narkotyk rozchodzi się po jej ciele. Mroczny i oszukujący. Cokolwiek jej się stało, jej moc wróciła, nigdy nie czuł niczego podobnego to tego co przez nią obecnie przechodziło. Szaleńczodzikie wahanie mocy zwolniło. Podniosła głowę, patrzył w jej szeroko otwarte oczy, poczuł jej szaloną energię. Copa przywróciła barwę jej nieziemskim zielonym oczom. Jak głębokie dno zimnego jeziora. Chciał pływać w nim przez długi czas. Była to naturalna reakcja nad którą ciężko było mu zapanować. Gdzieś w domu chochliki zareagowały na moc Carson. Jej umysłowa energia skwierczała nieskupiona, przepełniona lękiem, czysty chaos. Była bliska załamania. Biorąc pod uwagę wszystko to co dzisiaj przeszła. Potrzebował miejsca gdzie mógłby rozwiązać ich połączenie, opatrzyć zranioną rękę i jak radził Harsh pozwolić jej spokojnie spać. Miał nadzieję, że nie pozostaną w niej jakieś trwałe ubytki z powodu ich połączenia. Czasem tak się działo. Niektórzy ludzie nigdy nie wyzdrowieli całkowicie. Jej moc bardzo go podniecała. Silnie, intensywnie, ale potrafił zapanować nad swoimi emocjami. Pod jej oczami pojawił się fioletowe cienie, jej skóra była blada za bardzo blada, nawet jak dla niego, osoby która lubiła ludzi o bardzo jasnej karnacji. Nie żeby nigdy z kimś podobnym nie próbował. Próbował i do diabła za każdym razem mu się podobało. Blada skóra była stworzona jakby specjalnie dla niego. W pewnym sensie przyciągały go przeciwieństwa. Jej moc wyciszała się, krążąc w niej razem z resztą śmieci ukrytych w jej ciele. Mięśnie jego brzucha napięły się. Czy nie chciał postąpić z nią tak samo? Kusiła go jego mroczna nieludzka strona osobowość, jej blada skóra jak kość słoniowa i skażona moc wyciekająca z niej oraz jej szeroko otworzone oczy oszalałe z pasji spowodowanej narkotykiem. Zapanował nad sobą, ale cholera jasna, Jezu, wyczuwał jej krew i jej zapach, doprowadzało go to prawie do szaleństwa. Jej moc wracała do życia doprowadzając go jeszcze bardziej do szaleństwa. Jako czarownica czuła teraz o wiele więcej niż kiedykolwiek, odpowiedział jej jako demon. Żądza krwi i żądzą ciała. Pragnął tego, co mogła mu dać. - Ona słabnie, Warlordzie. - Wiem to- wyglądała bardzo, bardzo blado. Jej kolana ugięły się i złapał ją żeby nie upadła. Chochliki odezwały się w jego umyśle. Zignorował je, podłożył rękę pod jej kolana, biorąc ją na ręce i chroniąc przed kolejną groźbą upadku- Na górę. Przynieś zestaw pierwszej pomocy.

99

Wszedł szybko po schodach, trzymając ją w ramionach, obrócił się ponieważ czuł, że jej ciało było zimniejsze niż wcześniej. Harsh stał tuż za nim z zestawem pierwszej pomocy. Co za grzeczny harcerz z niego. Otworzyła oczy, kiedy kładł ją na swoim łóżku. Harsh otworzył ekwipunek i zaczął grzebać wewnątrz opakowania, mrucząc sam do siebie. Przez skarpetki czuł, że jej stopy były lodowato zimne. Miał gdzieś tu koce, na wszelki wypadek gdyby miał ludzkich gości. Tylko, że od pewnego czasu nikt go nie odwiedzał i nie pamiętał gdzie trzymał takie rzeczy. Znalazł koc w jednej z szuflad, rozłożył go w powietrzu. Nikodemus przykrył Carson, układając szczelnie końce pod jej stopami. Harsh wyeksponował jej zraniony nadgarstek, oboje zareagowali na intensywny zapach świeżej krwi. Dwa demony czujące krew, to nigdy nie znaczyło nic dobrego. Ale Harsh dobrze się kontrolował, a Nikodemus potrafił to jeszcze lepiej od niego. Harsh wyrzucił zawartość paczki na materac. - Najpierw wstępna dezynfekcja-grzebał w elementach z ekwipunku, marszcząc brwi- Tu nic nie ma. Mam ją opatrzyć za pomocą bandaży i gazy? - Użyj tego co masz, farmaceuto, a nie tego co chciałbyś mieć- Nikodemus pracował nad połączeniem między nimi. Nie miał zamiaru go zrywać do chwili, aż będzie psychicznie stabilna, a teraz była daleka od tego. Harsh usiadł na łóżku i położył rękę Carson na swojej nodze. Przekręcił lampę kierując promień światła dokładnie tam gdzie chciał. Rana otworzyła się. Carson otworzyła oczy, wydawała się zbyt mała i delikatna żeby przejść przez to co ją dzisiaj spotkało. Nie narzekała jeszcze. Jej ramiona otaczały szyje. Mocna zaciskała usta, nie wydała nawet najmniejszego dźwięku. - Czy możesz zrobić coś z jej bólem, Warlordzie? Nikodemus wszedł do jej umysłu. Była jednym wielkim kłębkiem nerwów. Dostał się do odpowiedniego miejsca jej umysłu gdzie mógł odczuwać za nią ból. Jej stan psychiczny przepływał teraz przez jego umysł, zacisnął zęby żeby powstrzymać się od wrzeszczenia. Jak to możliwe, że ona wytrzymała to tak długo? Harsh spojrzał na niego. - Dzięki- spowrotem zwrócił swoją uwagę na Carson. Jej ramiona zdążyły się już rozluźnić. Nikodemus czuł jakby jego ramie miało zaraz eksplodować. Cholera. Jej nadgarstek wyglądał paskudnie. Dużo gorzej niż sobie wyobrażał. Z jej zranionego przegubu sączyła się krew. Zaschnięta krew pokrywała cały nadgarstek i pięść. Harsh zwrócił rękę ku światłu. - Możesz poruszyć palcami? Potrząsnęła głową. - Dobrze, że skaleczenie jest od tej strony, mógł przeciąć jej ścięgno- Harsh spojrzał na niegoOna potrzebuje operacji plastycznej. - Nie doktorze. Wiesz o tym.

100

- W innym przypadku zostanie blizna, bez względu na to co zrobię- użył zębów żeby otworzyć opakowanie opatrunku. - Do jakiego stopnia ma nie odczuwać bólu? - W ogóle. Nie może się poruszyć. Możesz to zrobić? -Tak. Harsh nawlókł igłę nicią znalezioną w ekwipunku- Nie mogę uwierzyć, że to robię. To jest jakieś średniowiecze. Dobry Boże, zupełne gówno. Nikodemus przygotował się. To nie powinno tak wyglądać. W dawnych czasach, przed powstaniem różnych tabu, kiedy demony zadawały się z ludźmi, to on pozwalał ludziom brać na siebie cierpienie. Tym razem, ta brudna robota przypadła jemu. Ponieważ bez względu kim się stanie, czy kompletnie osłabioną czarownicą niepotrafiącą korzystać z mocy czy magiem, który może z nich korzystać w pełnym zakresie, nie chciał żeby umarła. Zupełnie go popieprzyło. To nie było tak, że nie potrafił oprzeć się jej gatunkowi. Był powód, że przetrwał tak długo bez zniewolenia. Nie martwił się za bardzo tym, że Carson może go zniszczyć, po prostu nie wierzył, że chciałaby z nim tego spróbować. Chyba, że przez przypadek Demon i czarownica jako kochankowie nie byliby za bardzo godni zaufania, ale co kurwa z tego? Znalazłby inne wyjście. Sam sobie z tym poradzi, ale najpierw ona musi z tego wyjść. Przycisnął plecy do ściany kiedy Harsh zaczął zakładać cieniutkie szwy, czuł jakby ktoś wkładał w jego ciało gorący metal. Zacisnął zęby, bo musiał to kurwa wytrzymać. Harsh założył ostatni szef i sprawdził swoją pracę zanim zakryje ją plastrem, mały frankenstainowski wzór na skórze Carson był teraz żółty, ponieważ posmarował ją maścią znalezioną w opakowaniu. Harsh nałożyła na jej rękę jeszcze środkiem antyseptycznym i przykrył przegub gazą. Wyszukał na materacu jakąś buteleczkę i wytrząsnął na rękę pigułki. - Co ja bym dał za demerol. Nikodemus trzymał ręce skrzyżowane na piersi. - Nadal czekasz na narkotykową wróżkę? Harsh zignorowało go i położył pigułki na zdrowej dłoni Carson. - Weź je. Zmniejszą ból- ponownie połknęła bez wody. Harsh pogrzebał w kieszeni i wyciągnął fiolkę z tabletkami- Teraz penicylina- wzięła kolejną porcję leków. Jak mistrz. Teraz jej nadgarstek został naprawiony, Harsh badał jej zaciśnięte palce- Czy możesz nimi poruszyć? Carson skinęła. Nikodemus podszedł bliżej. Chciał żeby talizman był bezpieczny. Nieważne co się z nią teraz działo, nie żałował pójścia do Rasmusa. Dzięki niej, Magellan i Rasmus nie będą mogli dostać się do talizmanu. Zasłużyła na medal. Naprawdę. Spojrzała na niego.

101

- Zabrałam go spowrotem, dla ciebie. Powoli, wyciągnęła rękę w kierunku Nikodemusa, ciągle zaciśniętą, zbliżył się do niej i wysunął rękę. To było warte wszystkiego. Jej palce były zdrętwiałe, spróbowała otworzyć pięść. Skrzywiła się. Czarny piasek i piękny krystaliczny żwir upadły na jego dłoń. Światło załamujące się na krawędzi jego ręki, rzucały na nią maleńkie tęcze. Zobaczył przed oczami całe swoje życie. Poczuł się chory, głęboko w swoim ciele. Harsh spojrzał na nich. - Co to jest? -Katastrofa. Pieprzona katastrofa. Do diabła, dlaczego nie byli martwi albo zniewoleni?

102

Rozdział 16 Nikodemus rozprostował jej palce. Większość błyszczących pozostałości po figurce pozostało na skórze, delikatnie wyczyścił jej rękę. Na środku dłoni znajdowała smuga, czarna jak węgiel. Ciemna linia biegła od znaku, do jej przegubu, gdzie znikała pod gazą. Położył rękę na jej ramieniu, delikatnie, uważając żeby nie dotknąć jej nigdzie indziej, podwinął jej rękaw. - O kurwa- wyszeptał. - Co to jest?- spytał Harsh. Złapał jedną z nawilżających chusteczek i zaczął wycierać jej rękę, aż nie pozostał najmniejszy ślad po zaschniętej krwi. To niczego nie zmieniło. Na zewnątrz jej przedramienia, czarna linia ciągnęła się od znaku na dłoni do przedramienia gdzie znikała pod rękawem jej swetra. Carson patrzyła na Nikodemusa. - To się rusza. Nikodemus się nie odezwał. Nie potrafił dobrać odpowiednich słów opisujących co teraz czuł. - Przy zakażeniu krwi pojawia się czerwona pręga- wzrok Harsha wędrował od Carson do Nikodemusa i spowrotem- Dlaczego jest czarna? - To nie jest zakażenie- odezwał się po chwili Nikodemus. Wziął głęboki oddech, złapał nożyczki i rozciął rękaw jej swetra. Linia wewnątrz jej ręki ciągnęła się od łokcia w górę. Carson zamknęła oczy, zadrżało całe jej ciało. Dusiła w sobie ogrom emocji. To nie była zwykła czarna linia i ona to wiedziała. Tak. Teraz już wiedziała. Kiedy otworzyła oczy, przepełnione były niemą prośbą. Nie mógł jej dać żadnych zapewnień. - Wiesz, że mity są prawdziwe. Wiesz co Magellan próbował zrobić. Talizman został otwarty, Carson, ale nie wewnątrz Magellana. Tylko wewnątrz ciebie. -Ale Durian nie był martwy. - Zginęły dwa inne demony, Carson- tak się złożyło, że on sam je zabił. Przez chwilę wpatrywała się w niego, zastanawiał się czy czuła się tak samo jak on, ich połączenie zapłonęło. Oparła zranioną rękę na kolanie, jednocześnie opierając się o Harsha. Ich połączenie mówiło mu, że starała się nie panikować. Linia zmierzała prosto do jej serca, a stamtąd do mózgu, tam gdzie moc od tego zwariowanego talizmanu przeciekłaby do jej duszy i ciała, do centrum mocy, którego ona nawet nie mogła dotknąć. Nie potrafił nic wymyślić, czasami kolejne dwadzieścia cztery godziny są decydujące dla ciała. Magellan czy Rasmus może by to przeżyli, ale nie Carson. Patrzył na nią i czuł jej strach, nagle zapanowała nad swoimi emocjami. Wzięła kolejny głęboki wdech, wpatrywała się w ramię pokryte czarną smugą. Próbował ignorować uczucie ściśnięcia w jego sercu. - W porządku- nagle się odezwała- W porządku- tym razem wszeptała słowa. Spojrzała na niego- Co się stanie?

103

Nikodemus przycisnął palec wskazujący do jej czoła, miał nadzieje, że pomoże się jej to uspokoić. Jej moc przepływała do niego. - Nie wiem Carson. - Kłamiesz. Nikodemusie nie kłam- przeczesał palcami swoje włosy. Carson wzięła wdech i powoli wypuściła powietrze- I tak umrę Nikodemusie. Jaką różnice zrobi to co mi powiesz. - Demon nie umarłby od trucizny Magellana. A teraz, przynajmniej częściowo, jesteś demonem. Wydaje mi się, że właśnie dlatego ciągle żyjesz. Otworzyła szeroko oczy. - Umrę czy nie? - Nie wiem. Wszystko co słyszałem na ten temat, to żeby czekać i zobaczyć co się stanieumrze lub połączy się z mocą. Nie było tu żadnego wyboru. I nie wyobrażał sobie jak Carson mogła poradzić sobie z takim rodzajem mocy, bez względu na to czy była człowiekiem czy demonem. Harsh strzepnął ze spodni niewidzialny pyłek. - Znam kogoś- oblizał usta, starał się unikać spojrzenia Nikodemusa. - Co? - Znam kogoś kto może pomóc- Carson podniosła zaciekawiona głowę- Nie mówię, że to pewne ale możliwe. Chyba to lepsze niż siedzieć i czekać. - Kogo?- spytał Nikodemus. Czy był podejrzliwy? Do diabła tak. Ale Harsh miał rację, to było lepsze niż siedzenie tu i czekanie co się stanie. - Mieszkają godzinę stąd na północ. - Oni?- poziom jego złego przeczucia wzrósł. Możliwości było wiele. I to nie było zabawneJacy oni? Harsh patrzył wszędzie tylko nie na Nikodemusa. - Znam ich od dawna. Zanim trafiłem do Rasmusa. - Coś jak dwóch przypadkowych kumpli, którzy potrafią naprawić coś takiego? Oh, nie … Po chwili ciszy oczy, Harsh westchnął, jego oczy w końcu spotkały spojrzenie Nikodemusa. - Są stabilni Warlordzie. - Mam swoje problemy z bliźniakami krwi- Nikodemus podniósł rękę powstrzymując Harsha przed powiedzeniem czegokolwiek. Nie chciał nic słyszeć na temat bliźniąt- Nie chcę tego wiedzieć. Wporządku. Są stabilni. Ale czy są wystarczającą stabilni?

104

- Kiedy ich ostatnim razem widziałem, byli. - Bracia czy siostry?- spytał. Nikodemus naprawdę, naprawdę chciał usłyszeć, że bliźnięta są tej samej płci. - Brat i siostra- odpowiedział. - Do diabła jaki demon ma za przyjaciół bliźnięta krwi?- Carson patrzyła to na jednego to na drugiego. Nikodemus próbował uruchomić w sobie ostatnie pokłady spokoju- Czy ty oszalałeś? - Nie wiem Warlordzie. - Czy oni posiadają moc? Ponieważ powiem ci coś teraz, jeżeli mają to nie jest to warte takiego ryzyka. - Tak. - O czym wy mówicie?- wtrąciła Carson.

Nikodemus spojrzał na nią. Istniały ludzkie bliźnięta, które kupowały takie same ubrania czy samochody, jeżeli nawet mieszkali na różnych kontynentach. Istniały też demony, które były mentalnymi bliźniętami, ale również fizycznymi bliźniętami. Bliźnięta krwi. Jeżeli byli słabi, ukrywali to kim byli naprawdę. Ich moc była symbiotyczna, dwukrotnie podwojona, znacznie przewyższająca to co jeden demon mógł osiągnąć. Bliźnięta mogły robić rzeczy, których inne demony nie mogły, oraz dzielili się swoimi życiami tak samo jak dzielili się mocą. Byli notorycznie niestali i aspołeczni, ponieważ nie potrzebowali nikogo. Nigdy nie przysięgali posłuszeństwa i nie służyły żadnemu Warlordowi. Bliźnięta krwi nie były grzeczne. Dla nikogo. Znajdowali się na skraju zaburzeń psychicznych. Koniec historii. Po za tym Harsh miał rację. Para bliźniąt krwi mogła być zdolna zatrzymać to co ją teraz zabijało. Musieli być szaleńczo zdesperowani prosząc bliźnięta o pomoc. Spojrzał na Carson i po prostu wiedział, że jeżeli ona umrze to pęknie mu serce. Każdy myślałby, że to ten sam Nikodemus ale to nie byłaby prawda. Myślał przez chwilę. Martwił się o przyszłość czy będzie w niej Carson. Jeżeli zrezygnowałby ze swoich marzeń o prowadzeniu sojuszu przeciwko magom, tak mogło być. Może mógłby pracować w ukryciu. Przez Harsha, jeżeliby zechciał i może kilku innych demonów, które wiedziałby że mogą mu zaufać. Przekazał Harshowi swój telefon. - Dzwoń. Powiedz, że jesteśmy w drodze.

105

Rozdział 17 Harsh przygotowywał samochód, kiedy Nikodemus wychodził za Carson z domu. Była ubrana w jego starą koszulkę, ponieważ jej sweter był zupełnie zniszczony. Przez wyszarpaną dziurę z tyłu jeansów mógł oglądać jej nagie udo. Nikodemus oderwał wzrok od jej nogi i wrzucił koc oraz kilka innych niezbędnych rzeczy do bagażnika. Kalkulował czas, jaki pozostał mu do podjęcia decyzji w sprawie spotkania Warlordów. Godzinę zajmie im dojazd do bliźniaków. Powiedzmy pół dnia, dzień na uratowanie Carson, przyjazd do miasta i jej powrót do zdrowia, pozostawienie jej, najgorsza część i dzień na przygotowanie do spotkania. Wykonalne. Nie optymalnie, ale wykonalne. Nawet bez Duriana. Otworzył jej drzwi od strony pasażera. - Dzięki- jej usta wyrażały napięcie i zdenerwowanie. Nic dziwnego sam był spięty i zdenerwowany. Wszyscy byli. Wsiadła i zapięła pas jedną ręką. Nikodemus również zajął miejsce z tyłu. Jak do tej pory szło nieźle. Carson nie cierpiała bardzo. Środki przeciwbólowe pomogły na, tyle że był wstanie wytrzymać ten poziom bólu. Zeszła sama po schodach, to było więcej niż od niej oczekiwał. Copa ustabilizowała jej moc. Idealnie, dobrze, w ogóle nie było dobrze. Harsh zajął miejsce dla kierowcy, odpalił silnik. Były farmaceuta znalazł w szafie Nikodemusa jakieś odpowiednie dla siebie ubrania, jednak nie wyglądał w nich tak seksownie jak Carson w jego koszulce. Harsh wziął od niego jego nowe jeansy, których nigdy nawet nie miał na sobie, ponieważ były na niego za duże, a Harsh był od niego kilka centymetrów wyższy. Do tego skrócił rękawy jego ulubionej koszulki z napisem Lista Rzeczy Niebezpiecznych. Drań. Musiał wyglądać jak kompletny czubek, a ubierał się jak bogacz ze slumsów. Zastanawiał się, czym zajmował się Harsh zanim został wplątany w historie z Rasmusem. Na pewno nie był Warlordem. To, Nikodemus na pewno by wiedział. Gość, który spotykał się z bliźniętami krwi. Czy jadał również paznokcie na śniadanie? Było mu cholernie ciężko go rozszyfrować, to było pewne, Nikodemus nie był pewien czy było to spowodowane połączeniem z Carson, czy był dziwakiem od zawsze. Wyglądał na odprężonego prowadząc drogi samochód. Nie miał żadnych pytań, co i gdzie znajdowało się na desce rozdzielczej czy w ogóle w samochodzie. Jakby sam miał taki. - Wszyscy zapięli pasy?- spytał. - Tak, mamusiu- odpowiedział mu Nikodemus. Carson się zaśmiała, zobaczył odbicie jej oczu w lusterku. Oczywiście, że się śmiała. To nie jej koszulka została zniszczona. Ich połączenie było ciągle otwarte, pozwolił mu takim pozostać jeszcze przez pewien czas. Jeżeli miałaby w swój specyficzny sposób działać na moc demonów, wolał to wiedzieć. Harsh podłączył swój odtwarzacz mp3 do systemu dźwiękowego samochodu, kiedy tylko ruszyli w głośnikach rozbrzmiała symfonia Mozarta. Po prostu świetnie. Harsh był zajętym chłopcem, kiedy tylko nie okradał go z jego rzeczy, niszczył również jego zmysł muzyczny. - Lepiej żeby Death Cab for Cutie ciągle tam było, farmaceuto.

106

- Zrelaksuj się- podkręcił głośność- sto jedynką na północ. Jedziemy. Nikt się nie odzywał przez pewien czas. Nikodemus nie był fanem Mozarta, dlatego zastanawiał się nad włączeniem dvd żeby mogli z Carson obejrzeć Jeta Lii kopiącego tyłki starożytnej chińskiej bandzie. Jednak Harsh powiedział, że będą jechać tylko godzinę, a to było zbyt mało czasu żeby mistrz wu-shu mógł zakończyć swoje zadanie. Zsunął się na siedzeniu i skrzyżował ręce na piersi. Im dłużej w tym tkwili tym bardziej widział jak popieprzona była ich sytuacja. Carson zsunęła rękę i położyła ją na jego kolanie, delikatnie wsunął swoją dłoń w jej. Jej palce były gorące, demoniczna moc, jaką od niej wyczuwał bardzo go podniecała. Demon i mag w jednej osobie. Dzikie szaleństwo. Otworzył ich połączenie, nie sprzeciwiła się. Ciężko mu było dopasować jego światopogląd na temat magów włącznie z jego czarownicą, której nie chciał zabijać. Życie było naprawdę do dupy, kiedy twoje musiałeś stawić czoła swoim największym nienawiścią i do tego nie potrafić sprostać temu testowi. Cholera jasna. Był jej dłużnikiem. To nie był dla niego problem. Byli dużo gorsi magowie, z którymi mógł być związany; tak jakby każdy inny na świecie po za Carson Philips. Nikodemus gładził jej ramię. Przez materiał jej koszulki czuł wibrowanie w swojej ręce, moc magii demona wiązała się z mocą maga. Nie miał wstrętu do czarownicy Magellana, z którą czuł teraz pokrewieństwo gatunkowe. Nie tak dawno temu był szczęśliwy, kiedy znajdowała się na szczycie listy osób, które miał zabić. Teraz chciał ocalić jej życie. Nie chciał po prostu jej uratować. Musiał to zrobić. Za każdym razem, kiedy na nią patrzył, taką bladą i pobitą z tą cholerną linią wijącą się do jej głowy, odbierało mu oddech. Okrężnym ruchem palca masował jej skroń. W narkotycznym chaosie w jej umyśle wyczuł przebłyski rodzącej się mocy, mogła się czuć jak osobnik z jego gatunku. Nie chciał mieć nadziei i do diabła wiedział, że nie powinien snuć dla nich planów, ale cholera jasna, nie potrafił się poddać. Po prostu nie mógł. Przełknęła jakby bolało ją gardło. - Gorąco tutaj- odezwała się- Też ci jest tak gorąco? - Harsh- Nikodemus przekrzyczał Mozarta- Mógłbyś włączyć klimatyzację? Minutę później poczuli jak napływa zimne powietrze. Rozprostował jej rękę, podwinął rękaw jej koszulki żeby sprawdzić jak wysoko kończyła się linia. Odpowiedź- przedramię. Możliwe, że zwolniła, ale możliwe było, że się mylił, na pewno była ciemniejsza niż poprzednio. Śledził przebieg linii palcem. Opuszkiem palca wyczuł wibrujący magnetyczny puls. Czyste pokrewieństwo, ale wyczuwał w niej również ukrytego maga. Wyciągnął się ponownie na swoim siedzeniu i zamknął oczy. Powód, pomyślał. Potrzebował powodu i logiki pomagającej przejść mu przez to wszystko. Była człowiekiem. Oni nie był. Ona była czarownicą, a w końcu od tego zaczęła. On był demonem, a demony i magowie to naturalni wrogowie. Z wyjątkiem, że nie miał jej w dupie jak każdej innej czarownicy, a poza

107

tym teraz była czymś innym, nieprawdaż? Carson oparła głowę na jego ramieniu i to był do diabła wystarczająco dobry powód. Otoczył ją ramieniem i pocałował w czubek głowy. - Wszystko w porządku? - Boli mnie głowa- wyszeptała. - Wszystko będzie dobrze kochanie, obiecuję- wyjął tabletkę ibuprofenu i podał jej, ponieważ był bardzo rozproszony przez to jak bardzo cierpiała. Trzy mile później, Carson zdrzemnęła się, wyjechali z zabudowań miejskich i jechali przez otwarte tereny. Kilka mil dalej zobaczył jak słońce wschodzi nad wzgórzem. Przejechali z hrabstwa Marin do hrabstwa Sonoma, kolejnych kilka mil dalej, nie było żadnych zabudowań nie licząc występujących okazjonalnie barów mlecznych. - Jak ona sobie radzi?- spytał Harsh. - Śpi- Nikodemus podniósł jej rękaw, linia dotarła do końca ramienia- Daleko jeszcze? Nie mamy zbyt wiele czasu. - To już niedaleko- Harsh zwiększył prędkość, opuścił 101 drogę na rzecz lokalnej wąskiej drogi. Otaczały ich otwarte tereny, krowy, owce i konie oraz dzikie kwiaty kontrastujące z zielenią trawy w porannym świetle. Niedługo później, skręcili na niebrukowany prywatny podjazd. Jechali dalej pod górę, samochód podskakiwał na nierównej drodze, w końcu zjechali do doliny. Droga skończyła się i zamieniła się w dom z dziewiętnastego wieku z kilkoma budynkami gospodarczymi w tle. Harsh zaparkował na żwirowym podjeździe za domem, koło starej zardzewiałej ciężarówki. Nikodemus i Harsh wysiedli. - Jak para bliźniąt krwi zdobyła takie miejsce?- spytał Nikodemus - Jest moje. Tutejsze ziemi są wyjątkowo tanie- oczy Harsha pociemniały- Nie spodziewałem się, że nie wrócę tu tak długo. Żołądek Nikodemus ścisnął się, ponieważ zrozumiał coś, co powinien zrobić już dawno. Pozwolił mieszkać bliźniętom krwi w swoim domu? Harsh nie był dla nich zwykłym przyjacielem. Nikt nie pozwala zbliżyć się tak blisko bliźniętom, jeżeli nie jest z nimi związany w zupełnie inny sposób. - Które z nich Harsh?- Nikodemus był wkurzony na Harsha, że nie powiedział mu o jego związku z nimi. - Fen- odpowiedział łagodnie- siostra. Ale oczywiście Harsh skończył jako kochanek ich obojga. Musiał, żeby związek mógł przetrwać. Nie było możliwości żeby ktoś wszedł pomiędzy bliźnięta. Związek między nimi był do skonsumowania z każdej możliwej strony. To był układ wyłączenie dwa plus jeden, bez dopuszczania nikogo z zewnątrz. Co oznaczało, że Harsh znalazł się w trudnej sytuacji. Sprawiał wrażenie, że też zdaje sobie z tego sprawę. Nie mieli zamiaru zaakceptować jego powrotu. Nie przy jego więzi z Carson.

108

- Wejdźmy do środka- zaproponował Nikodemus- I sprawdźmy na czym stoimy. - Kontrola, Warlordzie- mruknął Harsh. Starał się uspokoić. Jeżeli nie będzie wystarczająco łagodny, bliźnięta mogły uznać, że Warlord jest tutaj żeby ich zaatakować i ich małe spotkanie zakończy się przed zamkniętymi drzwiami. Chciałby żeby Durian był z nim. Chciałby wiedzieć jak poradzić sobie z tą całą sytuacją. Chciałby wiedzieć jak przekonać bliźnięta czy cokolwiek czym byli żeby pomogli im rozwiązać ich problem. Z Nikodemusem wspierającym Carson weszli do domu, znaleźli się w kuchni. Prostej zwyczajnej kuchni. Oh no nie tak zupełnie. Styl wikingowy. Marmurowe blaty, dębowe szafki i chromowana lodówka. Miedziane garnki zawieszone przy suficie. W części do gotowania znajdował się specjalny blat do krojenia oraz komplet drogich noży. Ktoś tu lubił gotować. Bliźnięta siedziały przy stole kuchennym. Nikodemus nie potrafił rozdzielić ich mocy. Byli identyczni, ale to nie było niezwykle u bliźniąt. Harsh zaczął przesuwać dłońmi po głowie, nagle jego palce zamarły otaczając jego prawie łysą czaszkę. - Nigdy się do tego nie przyzwyczaję- powiedział łagodnie. Demon siedzący przy stole był idealnym przykładem jak wygląda mężczyzna z ich gatunku: wysoki, umięśniony z prostymi brązowymi włosami, związanymi w luźny kucyk. Pięć pasów niesamowicie intensywnego błękitnego koloru spływało po lewej stronie jego twarzy, wytatuowane były w różnych szerokościach od lewej strony jego źrenicy po zewnętrzną część skroni. Siedział wpatrzony w stół, nie dał żadnego znaku, że wiedział o ich wejściu. Dobrze wyglądający mężczyzna, pomyślał Nikodemus. Jego ciało było wysportowane i zdrowe. Wyglądał jakby mógł wyjść na zewnątrz i belować siano, kolczykować bydło albo skręcić kark jakiemuś magowi bez większego wysiłku. Kiedyś Harsh był w ich klubie, męska część pary mogła przejąć reakcje siostry na jego widok. Każdą z nich, przyjaźń, tęsknotę, żądzę. Miłość, jeżeli tak właśnie było. Siostra, Fen, była imponująco piękna. Miała ciemno rude włosy zaczesane do tyłu jej twarzy i kiedy już Nikodemus oderwał wzrok od jej idealnych kości policzkowych odniósł nieprzyjemne wrażenie, że jej włosy były bardzo krótkie, ale to było tylko błędne wrażenie, ponieważ na jej plecach leżał gruby rudy warkocz. W jednym uchu miała założone kilka cieniutkich okrągłych srebrnych kolczyków, a na nadgarstkach miała założone chyba z tuzin srebrnych bransoletek. Miała na sobie prześwitującą białą bluzę. Jej stanik był czerwony. Bardzo czerwony, kontrastował z porcelanowym odcieniem skóry. Fen wstała. Wyglądała jakby krew odpłynęła jej z twarzy. Była szczupła, wysportowana, miała długie ramiona a poruszała się jak baletnica. Jedno z nich, a prawdopodobnie oboje trzymało swoją moc w gotowości. Mężczyzna nawet nie drgnął. - To ja- odezwał się Harsh.

109

Fen spojrzała na niego, potem na Nikodemusa i Carson. - Harsh. Miała seksowny głos. Nikodemus poczuł przenikającą go moc bliźniąt. Fen była boska, wiedział już, czemu Harsh zdecydował się z nimi być. Ta dwójka posiadała cholernie wielką moc. Pierwszy raz odkąd wsiedli z Carson do samochodu, poczuł że jest dla nich nadzieja. Wzrok Fen skierował się na Carson, skupiła swój wzrok na niej. Jej błękitno niebieskie oczy nie wyrażały skupienia, ale Nikodemus był pewien, że analizowała każdy szczegół. Pięć miedzianych okręgów różnej szerokości otaczało jej przedramiona. Nikodemus wyłapał drganie źrenicy w oku Fen. Moc Carson rozbryznęła się dookoła nich. Poczuł jak wypełnia go adrenalina kiedy jej moc go otoczyła, poczuł jak bardzo wypaczony jest sens bycia spokrewnionym. Otoczył ją ramionami. Jej skóra była rozpalona. Mieli szczęście, że ciągle stała o własnych siłach. Fen ścisnęła usta. - Czemu wracasz po tak długim czasie?- Fen wpatrywała się w Carson wcale nie z ciekawości. Patrzyła na nią z nienawiścią. Nie. Nie była wcale zadowolona. Jak wiele kobiet, demonów czy nie, chciało żeby jej dawno zaginiony kochanek wracał do domu z nową laską? - Wcześniej nie byłem wolny- zrobił krok naprzód ale przesunął się w kierunku Carson. Duży błąd. Harsh sprawiał wrażenie jakby nie chciał odsunąć się od czarownicy. Fen utkwiła swoje spojrzenie w Carson. Harsh odezwał się do mężczyzny. - Iskander? Carson złapała rękę Nikodemusa swoimi gorącymi palcami, jej uwaga zwrócona była na Iskandera. Ich połączenie było ciągle aktywne, wyczuwał od niej chciwe pragnienie tak typowe dla jej gatunku. Iskander podniósł głowę, poczuł uderzenie gorąca kiedy spojrzenia jego i Carson się spotkały. Coś tutaj śmierdziało, jak zdechły gupik w gorący dzień. Iskander patrzył na Carson jakby już mu stanął, a Fen wyglądała jakby chciała zrzucić ją do Wielkiego Kanionu. Gdyby nie były to bliźnięta krwi różna reakcja byłaby normalna, ale nimi byli i ich różne zachowania nie były typowe. - Czym on jest?- Carson wyszeptała. Zwiększyła uścisk na jego przedramieniu- Nikodemus czym on jest? Dobre pytanie-pomyślał.

110

Rozdział 18 Fen przy pomocy swojej mocy badała Carson. Nikodemus pozwolił jej przez chwilę się pobawić, stanie się bardziej sfrustrowana, a kiedy spróbuje wtargnąć do umysłu Carson, zmiażdży ją. W każdym innym momencie pozwoliłby czarownicy poradzić sobie z nią samemu. Jej umysł był cholernie odporny na wpływ demonów, ale to nie był odpowiedni czas i poza tym nikt, a zwłaszcza bliźniaki nie mogły odkryć jego połączenia z Carson. Oczy Fen rozszerzyły się, kiedy uderzyła w nią próbka mocy Nikodemusa. Chciał mieć pewność, żeby zrozumiała, że miała się od nich trzymać z daleka. - Kim jesteś?- spytała. - Kimś kogo nie powinnaś wkurzać- odpowiedział Nikodemus. To już była druga rzecz której nie rozumiał. Bliźnięta krwi, które nie dzieliły wspólnej reakcji na spotkaną osobę, a teraz Fen pytała go kim był. Musiała cholera wiedzieć. Musiała wiedzieć kiedy był minutę przed drzwiami ich domu, jak niewcześniej. - Warlordzie- Harsh zabrał głos grając dyplomatę, ostrzegając Fen przed nie popełnieniem błędu, który mógł kosztować kogoś ciężkim zranieniem. Było mu go szkoda. Widząc tą dwójkę przypominającą mu, że bycie zakochanym było niczym innym jak tylko fizyczną i umysłową niedolą. Powrót do domu po tak długim czasie i dowiedzenie się, że wszystko włącznie z miłością twojego życia, zmieniło się na gorsze, było do dupy. Przez właśnie takie gówno Nikodemus powiedział sobie, że nigdy się nie zakocha. Skończyć próbując tłumaczyć drugą osobę. Usprawiedliwiać niewybaczalne. Miłość sprawiała że stawałeś się głupi. Problem w tym, że martwił się że sam zaczyna głupio postępować. Nie szukał wymówek dla Carson, ale był tego cholernie bliski. Przez cały czas trwania ich znajomości zachowywała się tak odważnie- nie tego spodziewasz się po gatunku magów. Ta cała sytuacja źle na niego wpływała. Naprawmy ją a on zostanie wyleczony. Jasne. Każde z nich mogło powrócić do swojego życia. Mężczyzna, Iskander, gapił się na Carson jakby nigdy w życiu nie widział kobiety. Śmieszny. Jego siostra była jedną z najbardziej gorących kobiet na ziemi. Byli bliźniętami krwi. Oczywiście Iskander posuwał swoją siostrę. Więc dlaczego, kiedy ona przesyłała mu swoje emocje, nie reagował tak jak ona? Powinien. Ta dwója powinna odczuwać to samo. Zwrócił się do Harsha. - Powiedziałeś że są bliźniętami. - Bo są- Harsh podniósł ręce żeby poprawić włosy, których już nie miał, szybko skrzyżował ręce na piersi. Moc Carson ponownie krążyła bez żadnej kontroli, najpierw przebłysk siły maga a po chwili demona. - Myślałam, że zniewolone demony mają krótkie włosy- Carson zrobiła krok w kierunku Iskandera ale spojrzała się na Nikodemusa- Prawda?

111

- On nie jest zniewolony Carson- powtórzył. Przeraziło go jak diabli to, że pomyślała o Iskanderze tak jak on wcześniej myślał o Fen. Jednak mógł ich wyczuć. Nie byli zniewoleni, byli po prostu cholernymi dziwakami. Błękitne oczy Fen drgały jak płyty tektoniczne ścierające się o siebie i produkujące trzęsienia o sile dziewięciu stopni w skali Richtera. Nagle drżenie ustało i Nikodemus poczuł jak otacza go jej moc. Mogła być przerażająca jak diabli, ale miała naprawdę silnie ukierunkowane mojo. Tym razem pozwolił jej mocy się dotknąć. Najdziwniejszą rzeczą było, że Iskander nawet nie zareagował. Nawet nie drgnął kiedy jego siostra użyła tak dużo mocy. - Trzyma ją z daleka od mojego brata, Warlordzie. Nikodemus cofnął Carson i stanął koło niej, w tym samym czasie Harsh usiadł naprzeciwko Iskandera. Wyprostował się i dotknął ręki bliźniaka. - Iskander? W końcu demon oderwał wzrok od Carson, ale jego spojrzenie było martwe. Jego oczy były tego samego koloru co jego siostry, błękitno niebieskie, ale nie było w nich w ogóle życia. Był pusty w środku. Gdyby Nikodemus mijałby go na ulicy, wziąłby go za człowieka z ciekawymi plemiennymi tatuażami. - Jak długo jest w takim stanie?- Harsh dotknął ramienia Fen. - Od kiedy wyjechałeś- Fen usiadła, położyła łokcie na stole, dłonie oparła na spuszczonej głowie. Pasy na jej przedramieniu zmieniły barwę na czerwono miedzianą. Po chwili milczenia podniosła głowę. - Niektóre dni są lepsze od innych. Powie kilka słów, sam się ubierze, ale większość dni jest właśnie takich. Nie odzywa się, a czasem w ogóle nie rusza. Harsh zsunął rękę w dół jej ramienia. - Przykro mi. Kurwa. Nikodemus robił wszystko, żeby nie wypowiedzieć na głos swoich myśli. - Chcesz mi powiedzieć, że bliźnięta są niesprawne?- przez uszkodzoną więź bliźnięta nie będą mogły niczego naprawić. Iskander podniósł głowę. Jego jasno niebieskie oczy rozbłysły, przez chwilę wyrażały pełnię życia. Płomień mocy wydostał się z jego ciała, gorący, parzący. Psychotyczny. Całkowicie pozbawiony kontroli. Tuz obok niego Harsh zamarł. Iskander patrzył prosto na Carson, w jego oczach było życie. Wiedza. Carson strząsnęła ręce Nikodemusa i ruszyła w kierunku Iskandera, z wyciągniętą ręką. Pieprzona męska połowa bliźniąt czekała spokojnie. Jego oczy zaczęły błyszczeć, zmieniając się z błękitno niebieskich do kobaltowych. Powietrze wypełnione było mocą. - Nie dotykaj go czarownico!- Fen wyskoczyła za swojego krzesła z wyciągniętą dłonią, łapiąc Carson za jej opatrzony nadgarstek, kiedy czarownica próbowała dotknąć klatki piersiowej Iskandera.

112

Wszystko działo się tak szybko, że Nikodemus nie zdążył zablokować bólu, który uderzył w ich oboje. Carson upadła na kolana, jej oczy wyrażały ogrom trawiącego ją bólu, ale Fen ciągle ściskała jej rękę. Nikodemus starał się, ograniczyć odczuwanie bólu do minimum, biorąc wszystko na siebie. Użył swojej mocy, przez ich połączenie odczuwał energię Carson, silną i wibrującą. Demon i mag. Fen skręciła jej rękę i nagle wszyscy poczuli zapach krwi, kiedy jej szwy zostały zerwane. Poziom napięcia sięgał do księżyca. Nikodemus warknął. Musiał odciąć Fen zanim skończy wymawiać jej imię. - Puszczają ją, natychmiast- Nikodemus cedził słowa przez zaciśnięte zęby. Jego ciało trzęsło się od bólu Carson oraz głodu krwi, świeżej i gorącej, płynącej w dół jego gardła. Harsh zamarł na krześle, jego nozdrza były rozszerzone. Podobnie jak Nikodemus był poruszony do granic możliwości. Jedyną osobą, która się nie poruszyła był Iskander. - Zaufaj mi demonie- Nikodemus mówił ściszonym głosem- Nie chcesz mnie wkurzyć. - Ona próbowała nas dotknąć- Fen patrzyła na nadgarstek Carson, używając więcej mocy. Nic się nie stało. Nikodemus uśmiechnął się do niej, Fen syknęła- Czarownica próbowała dotknąć mojego brata. Nikodemus odciął jej dopływ powietrza. Oczy Fen powiększyły się. - Powiedziałem, puść ją. Zdobienia na przedramionach Fen rozbłysły czerwienią, ale w końcu puściła nadgarstek Carson. Ból zmalał a Nikodemus odpowiedział kobiecie dopuszczając do niej tylko minimalną ilość powietrza potrzebną do przeżycia. Próbowała się uwolnić od bloku Nikodemus, ale nie miał zamiaru puścić jej tak łatwo. Miał obawy czy czasem ona mogłaby usmażyć go żywcem. Upewnił się, żeby Fen zrozumiała że może zgnieść ją jak robaka, że rozważa taką możliwość. Cholerne bliźnięta. Byli szaleni, każdy z nich. Każdy cholerny bliźniak był zagrożeniem. Pokój wypełniony był po brzegi mocą, ale nie pochodziła ona od Fen. Blokował siostrę co oznaczało, że Iskander nie był za nią odpowiedzialny. Był pewny, że nie mogła to być też Carson. Znowu stała na nogach, przyciskając mocno nadgarstek do klatki piersiowej ciężko sapiąc. Harsh poderwał się ze swojego miejsca, jego krzesło upadło na podłogę. - Iskander? Nikodemus spojrzał na Iskandera i zobaczył, że jego oczy są ożywione i skupione na Carson. Ona również wpatrywała się w niego z zaciekawieniem. Zrobiła krok w jego kierunku. Nagle jasna plama krwi pojawiła się na jej opatrunku. Dotarła do przewróconego krzesła, zatrzymała się i bardzo dobrze bo Fen najprawdopodobniej spróbowałaby zabić ją gołymi rękoma. Nikodemus złapał ją za ramię i odciągnął do tyłu. Cokolwiek do diabła było niewporządku z tymi demonami, Nikodemus nie wierzył, że byli prawdziwymi bliźniętami krwi. Mógł wyczuć bliźniaczą moc w swoich kościach, drżącą wzdłuż jego kręgosłupa i w głowie. Nagle ktoś jakby przekręcił kurek i moc zniknęła zupełnie. Życie w oczach Iskandera zniknęło bezpowrotnie.

113

- Puść mnie Warlordzie- Fen skinęła głową i dotknęła czubkami trzech palców czoła- Już jestem grzeczna. - Czarownica jest pod moją opieką, demonie- do diabła był podniecony, przepełniony pożądaniem do Carson- Zrozumiano? - Tak. Przyjęłam to do wiadomości- znaki na jej ramieniu zanikały, ale Nikodemus nie wypuścił jej dopóki nie zniknęły zupełnie. Moc Carson krążyła, czuło ją każde z nich. W przeważającej części była to moc maga, ale mógł wyczuć też siłę demona. Kompletnie popieprzone. Poczuł jak napinają i wypełniają się jego jądra. Moc zniknęła. Po jego karku przebiegł dreszcz. Złapał ją w samą porą, chwilę przed tym jak zemdlała i uchronił ją przed upadkiem na podłogę. - Na górę- instruował go Harsh- Pierwsze drzwi po prawo. Kiedy Harsh wybiegł na zewnątrz po apteczkę, Nikodemus zaniósł Carson do wskazanej mu sypialni. Bliźnięta zostały na dole. Ktoś wykonał tu dokładny remont. Stare domy nie były tak wygodne i funkcyjne jak ten. Położył ją na łóżku, Carson zwinęła się i drżała na całym ciele. Usiadł na brzegu łóżka, ktoś wszedł do pokoju. Harsh wrócił z jakimś szorstkim materiałem i apteczką. Moc Carson wypełniła pokój. Jeśli nie zapanowałaby nad sobą, mogłaby kogoś zabić. Usiadła, dotknęła dłońmi gardła, które otoczone było czarną linią. - Nie mogę oddychać- wychrypiała.

114

Rozdział 19 Godzinę później, czarna linia tworzyła naszyjnik dookoła szyi Carson. Koniec znikał na jej karku pod włosami. Dzięki Bogu duszności minęły nie zabijając jej. Do tej pory Nikodemus mógł śledzić linię biegnącą od jej palców przez całą długość ręki, ramie, dookoła szyi i tył jej głowy. Teraz skóra od jej palców do ramienia była nienaruszona. Początek smugi był widoczny od szczytu ramienia a koniec z tyłu szyi. Nie minęło zbyt dużo czasu, kiedy linia zupełnie zniknęła. Podłożył rękę pod jej plecy podtrzymując ją. Ciągle drżała. Był z nią cały czas w łazience, kiedy siedziała na podłodze i wymiotowała. Harsh stał w drzwiach, dokoła nich panowała cisza, dopóki Nikodemus nie klęknął koło niej, Chciałby móc wyrwać sobie serce, ponieważ patrzenie na nią jak odchodzi w ten sposób, a on nie był wstanie nic zrobić żeby to zatrzymać, było dla niego istnym piekłem. Nie mógł powstrzymać postępującego zakażenia, to był dla niej ostateczny koniec. Po wytrzymaniu tak długiego okresu, jej umysł i ciało dotarło do nieuniknionego końca. Kiedy linia zniknie, ona odejdzie. Niezdrowa myśl próbowała wedrzeć się w jego umysł. Czuł jak oddech ściska mu gardło, czuł jak się rozpada, część niego chwiała się na progu czarnej paniki, a inna część obserwowała, że ją traci i jeśli wpadłby w tą otchłań już nigdy nie byłyby taki sam. Nie wiedział jak to się cholera stało, że dla czarownicy Magellana oszalał jak ten psychol Iskander, ale stało się, był tutaj i patrzył na swoje totalne zniszczenie. Więc, na razie Carson była żywa i będzie się trzymał do ostatniej sekundy, aż poczuje że nie potrafi już tego znieść. Carson nachyliła się i przytuliła do muszli klozetowej. Czuł jak kurczą się jej żebra, ale nie zwymiotowała. Ich połączenie pogłębiło się. W jednej minucie mógł przysiąc, że wyczuwa w niej moc demona, a za chwilę czystego maga. Zdarzyło mu się być w jej głowie jakby nie działo się z nią z nic złego, ale po chwili bum i mógł wyczuć tylko jej stan fizyczny. Następnie emocje, umysłowy wrzask i znowu znajoma mieszanina demona i maga. I czasem, tak jak właśnie teraz w ogóle nie wyczuwał ich związku, dusiła go wtedy fala paniki, że odeszła na dobre. - Martwisz się o nią, prawda?- Harsh miał na sobie już własne rzeczy, musiał mieć taką samą słabość do ubrań co Durian. Miał na sobie oliwkowy kaszmirowy sweter, jedwabne spodnie i błyszczące buty. Wszystko modne i drogie. - Gdyby nie ona udałoby się Magellanowi- obrócił głowę i patrzył na Harsha. Jego uwaga była skupiona na nim, ale nie osądzał go, co czyniło sprawy prostszymi. Nikt nie lubił oceniać załamującego się nieznajomego. - Jest dla ciebie wyjątkowa, prawda? - Tak- odpowiedział tak ponieważ był zbyt zmęczony żeby zaprzeczać. W którejś części był z nią zupełnie połączony. Spędzać czas w głowie dziewczyny i patrzeć jak próbuje wyciągnąć swój tyłek z rozszalałego ognia. Nikodemus znowu patrzył na Carson, miała spuszczoną głowę, rozsunięte włosy odsłonił jej kark. Miejsce gdzie czarna linia kończyła się i nabierała

115

najciemniejszego koloru- Gdyby nie ona- Nikodemus przemówił spokojnie- Musielibyśmy stawić czoła magowi, który mogły pojmać każdego Warlorda bez większego wysiłku. Harsh nie odzywał się przez dłuższą chwilę. Linia znikała coraz szybciej. Nikodemus zsunął się obok niej na podłogę. Carson rozpadała się fizycznie, a jej psychika była jak huragan piątego stopnia. Pociągnął ją w swoją stronę, pochyliła się jęcząc. Była taka malutka i przez większość jej życia nie miała nikogo kto by się o nią troszczył i martwił co się z nią działo. Był tylko ten cholerny mag, który ją wykorzystywał. Nie potrafił sobie przypomnieć, kiedy to ostatni raz w swoim życiu pragnął kogoś ochraniać. To był ten moment, a on był bezsilny. - Nie wiem co możemy dla niej zrobić- powiedział- Gdyby była jedną z nas, pewnie, ale nie jest. Nie jest do nas podobna- oparł głowę o ścianę. Nie chciał myśleć o jej śmierci. Harsh przygryzał dolną wargę przez chwilę. I kiedy Nikodemus miał mu powiedzieć, żeby poszedł rozmyślać gdzie indziej, nagle klęknął przy niej. Złapał ją za nadgarstek, nie ten, który Magellan próbował wcześniej przeciąć, skoncentrował się. - Spójrz, a co jeżeli problem nie jest w magii? - To znaczy? - Może problem jest w jej ciele. Nie jest demonem. Jest zbudowana jak człowiek. - Dzięki za te nowiki- dotknął linii na jej karku. Energia płynęła do niego, tylko demon. Harsh musiał to wyczuć, ponieważ wziął oddech, ale powietrze wypuścił dopiero po dłuższej chwili. - Gdyby była demonem, to byłoby dla niej jak łagodna grypa a niej jak dżuma. Jej ciało różni się od naszego i to ją zabija. - Do rzeczy. - Jest szpital w Olompali. Niewielki, ale może mogliby poradzić coś na jej objawy. Zrobiłeś wszystko co było możliwe dla jej psychiki. Teraz musimy leczyć jej objawy fizyczne. - Ona nie może jechać do szpitala- złapał nadgarstek Harsha- Myślisz że nie zabrałbym jej gdyby była taka możliwość? Wiesz czym jesteśmy i co jej się stało. Ona nie może jechać do szpitala. Tam umarłaby na pewno. - Rozumiem to- oczy Harsha były takie uspokajające, że Nikodemus mógł ciągle w nie patrzeć- A co jeżeli szpital przyjedzie do niej? - O czym ty mówisz?- dotarł do jego umysłu, był przygotowany żeby wedrzeć się do jego myśli bez pozwolenia, bez wyrzutów sumienia, ale poczuł jego odpowiedź, zatrzymał się jedynie na poziomie żelaznego uścisku na jego nadgarstku. Demony stworzył niezdarny, ale jednak efektywny blok. Mógłby wedrzeć się w niego bez wysiłku, ale czekał, gdyby okazał choć sygnał braku szacunku, stałby się niegrzecznym chłopcem. Nie pierwszy raz miał

116

przeczucie, że Harsh był tym na kogo wyglądał. Nie był Warlordem, ani psychicznym fanem bliźniąt krwi. Wiedziałby to, ale nie był też zwyczajnym demonem. Przeciętny demon nie zadawałby się z bliźniętami. Nikodemus mocniej przytulił Carson, zastanawiał się czy Harsh jest godny zaufania- O czym mówisz, farmaceuto? Harsh westchnął. - Jestem w zespole UCSF. A przynajmniej byłem zanim mnie zabrali. - W zespole- musiał zastanowić się przez chwilę zanim przypomniał sobie jak działało to u ludzi- Uniwersytet kalifornijski? Centrum medyczne? Harsh przytaknął. - Jesteś lekarzem? - Onkologiem. Specjalizuje się w raku związanym bliżej z krwią. - Leczysz ludzi z raka?- demon nie powinien wykonywać ludzkiej pracy. Mieszanie się ludźmi sygnalizowało, że wystawiają cię, albo jesteś zniewolony. Demony kontaktowali się z ludźmi kiedy musieli. Żyli na skraju społeczeństwa, jak niezauważona przyroda w mieście, tylko, że z własnym systemem bankowym- dopóki ktoś nie zobaczy kojota zjadającego kota. Jego rodzaj odsunął się od ludzi, byli oni źródłem psychicznej energii, stanowili rodzaj starożytnej, tradycyjnej zdobyczy. - Nie jestem lekarzem pracującym na intensywnej terapii, Warlordzie. - Ale chodziłeś do ludzkiej szkoły. Medycznej szkoły- odniósł wrażenie, że serce zaraz wyskoczy mu z piersi, intensywny wzrost emocji sprawił, że Carson poruszyła się. Machnął ręką- Nie ważne jak doszedłeś do tego kim jesteś. Jesteś lekarzem-ściskał nadgarstek Harsha, dopóki nie dostrzegł w jego oczach wyrazu bólu. Zrobił to celowo- Jedź do szpitala i zdobądź to co jest ci potrzebne do uratowania jej. Przełknął ciężko. - Nie jestem aż tak dobry. - Nie tak dobrym lekarzem? - Nie tak dobrym złodziejem- Harsh spróbował wyszarpnąć rękę w kierunku swojego splotu słonecznego, ale Nikodemus nie puścił go, nie zamierzał uwalniać go bez jego zgody. - Jesteś demonem. Wytłumacz mi dlaczego nie. Powoli, żebym zrozumiał. - Do moich dwudziestych piątych urodzin nie wiedziałem czym jestem. Nikt nie wiedział, poza moimi rodzicami. - Dorastałeś wśród ludzi?

117

Przytaknął. - Dopóki nie spotkałem Fen, wtedy zrozumiałem co jest ze mną nie tak. Była pierwszym demonem, którego spotkałem. Iskander był drugi. Zadzwoniło w jego głowie jakby został uderzony. Demon wychowany wśród ludzi, jako człowiek. - Nic dziwnego, że jesteś tak popieprzony. - Jest wiele rzeczy, które są dla ciebie zupełnie naturalne Warlordzie a ja się ich nigdy nie nauczyłem. Jest wiele rzeczy, w których nie jestem dobry. - Nic dziwnego, że zostałeś zniewolony. Harsh nie odpowiedział od razu. Ta cisza była wymowna. Czy to była wystarczająca wymówka na związek z rudą socjopatką? - Zrobię ci listę czego potrzebuję. - Wporządku, zrób ją. Nikodemus skończył szpitalu około trzeciej, musiał zamknąć swoje połączenie z Carson, żeby mógł skoncentrować się na zadaniu, żeby nikt nie widział go ani nie pamiętał jego wizyty. Z bagażnikiem załadowanym kradzionym towarem, Nikodemus wrócił do domu bliźniąt. Miał szczęście, ulice tej części miasta nie były patrolowane przez policje. Kiedy minął miejskie ograniczenia, wskaźnik jego prędkościomierza nie spadał poniżej sześćdziesiątki. Próbował nawiązać połączenie z Carson, kiedy tylko jego oczom ukazał się wiejski domek. Nie wyczuł nawet odrobiny reakcji z jej strony. Fen stała na ganku, kiedy on parkował samochód pod domem. Zeszła po schodach. Takpomyślał- Jest boska, ale nie jest Carson. - Kobieta jeszcze żyje- mówiła to w taki sposób jakby przekazanie tej wiadomości miało ją zabić- Mam ci pomóc w noszeniu rzeczy- podniosła ręce w pełnej wdzięku pozie baleriny. Jak do tej pory Nikodemus nie widział żeby zrobiła coś nieeleganckiego- To wszystko. Na szczycie schodów, odczuł błysk mocy Carson, ich połączenie było na tym samym poziomie co przed jego wyjazdem. Dzięki Bogu. Nie spóźnił się. Nikodemus i Fen rozładowali rzeczy w sypialni. - Hey!- krzyknął Harsh kiedy Fen upuściła jedno z pudeł-Uważaj. Coś mogło się potłuc. Nikodemus nie mógł zrozumieć faktu, że Harsh dorastał wśród ludzi. Mówiąc o patologicznym dzieciństwie, Fen zgięła kolana i upuściła kolejne pudełko w ten sam sposób co poprzednio. Nikodemus podszedł do niej i zabrał jej resztę paczek. - Jeżeli cokolwiek się potłukło, pojedziesz po nie sama do szpitala.

118

Bez słowa odeszła w kierunku drzwi. Typowe zachowanie dla bliźniąt, ale to nie pomogło mu łatwiej sobie z tym radzić. Nikodemus naprawdę jej nie lubił i to ona wprowadziła Harsha do świata demonów? To był cud, że Harsh nie był w pełni rozwiniętym socjopatą. Fen zatrzymała się przy drzwiach, obserwowała jak Harsh przeszukiwał różnorodności przywiezionych rzeczy. Jej bransoletki zadzwoniły po cichu. - Ludzkie lekarstwa jej nie pomogą tego przeżyć. Odpuść Warlordzie, po co przedłużać to co nieuniknione? - Spadaj- odpowiedział jej Nikodemus. - Tam jest jezioro- jej bransoletki zabrzęczały głośniej- Możesz wyrzucić tam ciało. Harsh chwycił plastikową torebkę z przezroczystym płynem. - Fen nie pomagasz. Nikodemus wiesz gdzie jest rękaw od ciśnieniomierza? - Dzięki za wskazówkę- Nikodemus odpowiedział w tym samym czasie, patrzył tylko na FenA teraz odpierdol się. Jeżeli zapisałeś go na liście, powinien być gdzieś tam- wskazał na jedno z pudeł- Sprawdź w, którymś z tych. Harsh założył jej kroplówkę, sprawdził ciśnienie, zbadał jej oczy i gardło. I całą masę rzeczy, które robił ludzki lekarz żeby dowiedzieć się co dolega jego pacjentowi. Faszerował ją środkami, które miały zapobiec wymiotom i pomóc jej się zrelaksować. Nikodemus siedział na brzegu łóżka. Czarna linia zniknęła, ale powyżej karku pojawił się okrąg o wielkości dużej monety. Trzymał ją za rękę i dokonał własnych badań. Jej stan psychiczny nie był dobry. A jej moc była bliska kompletnego chaosu. Carson jęczała, próbowała drapać dłoń, w którą miała wbitą igłę od kroplówki, ale Harsh przewidział to i ochronił narażone miejsce specjalną taśmą, użył jej tyle że mogła wystarczyć na rok. Dlatego pozwolił jej przez chwilę podrapać. Po chwili zamknęła oczy, ale ciągle oddychała, Nikodemus nie stracił ich połączenia. Nie spała, do diabła po prostu się koncentrowała. Pomagał jej jak mógł. Harsh ponownie sprawdził jej oczy i puls. - Teraz możemy już tylko czekać. Zainstalowali się. Harsh parę razy sprawdzał kroplówkę, ale najwięcej siedział na podłodze i układał sprzęt, Nikodemus trzymał się do niego na dystans. Strzykawki, igły, różne rodzaje narkotyków, pigułki różnych rozmiarów i kolorów. Miał nadzieje że coś z tych rzeczy jej pomoże. Carson spała, albo może spowodowane to było lekami jakie jej podali, że ustabilizować jej chaotyczny stan. Harsh skorzystał z możliwości zdjęcia jej opatrunku z nadgarstka i użycia innej igły i prawdziwych szwów. Środki musiały działać, ponieważ nawet nie drgnęła, a Nikodemus miał przeczucie, że wiedziała co się z nią działo. Zbadał jej puls, założył jej rękaw ciśnieniomierza i zaczął pompować.

119

- I jak?- Nikodemus odezwał się kiedy Harsh zdjął z uszu stetoskop. - Więc teraz ma niskie ciśnienie, wcześnie było zatrważająco wysokie. - To dobrze? Nikodemus poczekał, aż Harsh znajdzie odpowiednie słowa. - Powiedzmy, że to nie katastrofa. Nikodemus położył dłoń na jej skroni i skoncentrował się próbując zdobyć własne informacje. - Zamyka się w sobie. Harsh ponownie znalazł się na podłodze szykując tabletki, szybko przeszukiwał buteleczki, pudełka. - Moc zostawiam tobie Warlordzie. - Widziałem demony, które nie przeżywały tak długo. Harsh podniósł głowę do góry i spojrzał na niego. - Widziałeś to wcześniej? - Z demonami, nie z ludźmi. Istnieje tylko jeden sposób, żeby uratować demona uwięzionego w ten sposób. Magowie używają tego na nas cały czas. Rozdzielają demona od jego mocy i tłumią ją, zamykają w nim. Pojemnik przyznaje uprawnienia własności do mocy i demona. - Jak dżin w butelce? - Tu nie ma trzech życzeń. Tylko czysta moc. Kiedy magowie zaczęli kombinować za bardzo odkryli, że mogą wchłaniać demona do swojego ciała. Fen i Iskander mówili ci o takim rodzaju zamieszkiwania?- Harsh przytaknął- W przydatku Carson zamieszkanie zostało wymuszone. Demony mogą przeżyć jeżeli są wystarczająco silne. Tak samo jest z magami. W dzisiejszych czasach tylko kilku by się udało. Magellan, Rasmus, Dharma z Indonezji i jeszcze paru innych- przyglądał się Harshowi- Żyjemy dłużej niż ludzie. Mag, który zabiera demona w ten sposób posiada jego moc i długowieczność- Nikodemus westchnął- Większość wiedzy zaginęła podczas tak zwanych Ciemnych Wieków Ludzkości. Pojawiły się kłopoty i kilku magów pozyskało motywację aby odnaleźć swoją chwalebną przeszłość ucisku i morderstw bez jakichkolwiek ograniczeń. Talizmany pojawiały się co jakiś czas, ale tworzenie ich w dzisiejszych czasach jest staromodne. Dzisiaj magowie preferują inne metody. My tylko próbujemy trzymać talizmany zdala od ich gatunku. Nikodemus odwrócił się do Carson. Leżała na materacu, ramionami otoczyła głowę, ledwie oddychała. Odsunął włosy z jej twarzy i szyi, żeby nie drażniły jej skóry. Pasma jej włosów przesuwały się po jego palcach jak jedwab. Kiedy skończył wytarł jej twarz ręcznikiem. Ułożył się koło niej na materacu. Masował jej ramiona i uda, ale nie przyniosło jej to zbyt

120

dużej ulgi. Połączenie zbliżało się nieubłagalnie. Znał demony, które nie przeżyły asymilacji tak długo jak ona. Próbował sobie wmawiać, że ona nie jest jeszcze martwa. Harsh przenosił swoje tabletki na komodę. Spojrzał przez ramię na Nikodemusa. - Wyczuwam jej moc. Lepiej daj jej copę. Wstał i sięgnął do kieszeni po buteleczkę. Miał problem żeby ją otworzyć, cholerne kapsle zabezpieczające. - Carson- wyszeptał. Położył kolano na łóżku i przysunął się do niej, pogłębiając połączenie z nią. Zareagowała na jego głos- Weź to. Zrobiła to. Połknęła jak demon, czy mag. Kimkolwiek do diabła była. Był zdenerwowany z chęci zrobienie czegoś. Czegokolwiek. Musiał coś zrobić. Spojrzał na Harsha. - Też chcesz? Demon wyciągnął ręce i oparł je na futrynie. Dorastał wśród ludzi, a został wprowadzony do ich świata przez parę bliźniąt. Cholerny biedak. - Nie dzięki. Spojrzał na Carson, leżącą na łóżku, bladą, spoconą i ledwo oddychającą. - Możesz podać jej coś innego? Nie masz czegoś w tych śmieciach co mogłoby utrzymać ją przy życiu? - Nie mogę podawać jej już leków- nie teraz. - Stracimy ją. Prawda? - Moim zdaniem, jeżeli umrze to już niedługo- zniżył głos- Jeżeli. Powiedziałem jeżeli. Nikodemus ścisnął butelkę z copą. - Gdyby była zwykłym człowiekiem, jak długo? - Godzina, może mniej.

121

Rozdział 20 - Carson. Hej kochanie. Stan snu Carson się pogłębił. Była półprzytomna, nie śniła, ani nie była też w pełni świadoma, nie była pewna czy głos, który słyszała był prawdziwy czy jej się tylko śnił. Coś w tych słowach kazało jej myśleć, że powinna na nie odpowiedzieć. - Wypieprzaj stąd, jeżeli nie możesz się na nic przydać. Ktoś pochylał się nad nią, jego oddech ogrzewał jej policzek, dotknął miękkimi ustami jej czoła. - Potrzebuje cię Carson. Proszę nie opuszczaj mnie. Próbowała otworzyć oczy, ale bez żadnego efektu. - Carson? Boże, musiała popracować nad podnoszeniem powiek, kiedy jej się udało, nie widziała nic poza mieszaniną linii i nierównomiernych kształtów, które nie przypomniały nic, co znała. Zamrugała. Ktoś stał nad nią. Walczyła żeby skupić wzrok na jego twarzy. Nikodemus odgarnął jej włosy z czoła. - Musisz się obudzić, Carson. Możesz to dla mnie zrobić?- obniżył głos- Proszę? Wyciągnęła zdrową rękę i dotknęła jego klatki piersiowej. Jak dziwnie, pomyślała. Nic się nie stało. Nie było żadnego przepłynięcia mocy z niej do niego, nie czuła żadnego ciepła związanego z przepływem energii. Co się stało? Nikodemus położył swoją dłoń na jej. - To nie jest dla ciebie dobre- wyszeptała- Nie jesteś zniewolony. - Carson? Jej mózg nie pracował prawidłowo. Wszystko przetwarzał w zwolnionym tempie, jakby nie chciał w ogóle pracować, ale była tutaj, w tej chwili, teraz, z Nikodemusem. Gdzieś w domu Harsh siedział na łóżku i trzymał swoją głowę ukrytą w dłoniach. Czuła Iskandera, przypomniała sobie jego wygląd, mogła przysiąc, że czuła jakby jej twarz również była pokryta pasami. Jej ciało bolało. Każdy pojedynczy oddech sprawiał jej ból. Nie mogła skupić myśli. Nikodemus pogrzebał w kieszeni i wyciągnął małą brązową buteleczkę. Wyciągnął korek i wytrząsnął na rękę małą trójkątną tabletkę. - Proszę. Ziemisty zapach przypomniał jej jego herbatkę od bólu głowy. Przysunął pigułkę do jej ust. Próbowała ją od niego wziąć, ale jej ręce trzęsły się za bardzo. Lek zaczął się kruszyć.

122

Otworzyła usta a on umieścił pigułkę na jej języku. Zadrżała, kiedy poczuła ostry smak. Nikodemus usiadł na brzegu łóżka, jedną nogę oparł zgiętą na materacu. Czuła się jakby była w obcym kraju a Nikodemus był kimś z domu. Jakby był z nią spokrewniony. Skąd jej to przyszło na myśl? Jej skóra była wysuszona i gorąca. - Carson jesteś bardzo chora. Wiesz o tym prawda? - Tak- jej serce zabiło szybciej. Umierała, z powodu Magellana. Założył włosy za jej ucho i zwlekał z zabraniem stamtąd ręki. - Talizman, który zabrałaś Magellanowi został otwarty i cała jego zawartość jest w tobie. Pamiętasz to? Przytaknęła. Jej głowa była jak kamień leżący na poduszce. - Harsh uważa, że umierasz- rozprostował jej zranioną rękę, palce, mógł teraz dotknąć jej dłoni. Szarawo czarne miejsce było jedynym przypomnieniem o tym, że trzymała w niej talizman- Harsh uważa, że tego nie przeżyjesz. - Ale Magellan nie dostał talizmanu- przewróciła drżącą rękę, do góry i na dół. Poziom bólu był ogromny, musiała odczekać chwilę żeby osłabł. Jej głowa leżała oparta o poduszkę, Jej ciało było puste. Bez względu na to, jaka moc ją pochłaniała, zabierała z jej ciała dosłownie wszystko- Było warto- wyszeptała. - Carson. Myślę, że istnieje sposób żeby cię uratować. Musiała uważać na co patrzy. Jej zmysł postrzegania płatał jej figle. Był coś nie tak również z jej uchem wewnętrznym, bo kiedy tylko ruszyła głową cały świat wirował. Skupił na niej swoje spojrzenie, ginęła w jego szaroniebieskich oczach. Nić lęku zaczęła pojawiać się w jej głowie. - Posłuchaj mnie. Po prostu posłuchaj mnie, dobrze?- dotknął ustami jej ucha- Nie chcę żebyś umarła. Nie możesz mi tego zrobić Carson. Rozumiesz to? Przytaknij, jeśli mnie rozumiesz. Poruszyła głową, ale zabrało jej to całą jej siłę. - Wyczuwam cię jako mój gatunek i jeżeli jesteśmy teraz spokrewnieni możesz złożyć mi przysięgę wierności. Będziemy związani i myślę, że to może powstrzymać moc talizmanu od zabijania ciebie- mówił ściszonym głosem- Jeżeli to zadziała, będziesz moim „stworzeniem”, dzielącą część mnie istotą. Istnieje ryzyko, że to nie zadziała w taki sposób jaki powinno, jeżeli nie byłabyś wystarczająco blisko z nami spokrewniona. Ale nie wydaje mi się żeby tak się stało- zacisnął zęby- Musisz zrozumieć, że to nie jest taki sam rodzaj połączenia, jaki nawiązaliśmy przed wizytą u Rasmusa. To połączenie zobowiązuje nas oboje. Nie można go nigdy cofnąć. Jest trwały. Wzrok znowu zaczął ją zwodzić. Mrugnęła i skupiła się na jego twarzy. Jego szaroniebieskie spojrzenie było zdecydowane. Pokiwała głową.

123

- Jeszcze jedno. To jest pewien rodzaj tabu. Możesz czuć się jak demon, ale należysz do gatunku magów Carson. Nie wydaje mi się żeby ktokolwiek to aprobował- chwycił jej rękęPrzytaknij jeżeli się zgadzasz, a jeżeli nie możesz, to ściśnij moją rękę. Przełknęła. - Kiedy?- wyszeptała, czuła że jej gardło jest wysuszone jak piach na pustyni. - Teraz. Nie ma chwili do stracenia- wziął głęboki wdech, dotknął dłonią jej podbródka, przesunął delikatnie głowę, eksponując odkryte gardło- Powiedz to Carson albo pomyśl o tym bardzo mocno. Zadziałają obie metody. Przysięgam na moją krew, Warlordzie Nikodemusie, że będę ci wierna. Nigdy cię nie skrzywdzę i będę oddawać ci cześć wbrew wszystkiemu, co sprzeciwi się tobie, w dobrej wierze i bez oszustwa. Z każdą sylabą odczuwała intensywniejsze pulsowanie w głowie, pogłębiała się jej świadomość obecności Nikodemusa. Wyczuwała go bardziej z każdym następnym słowem. Kiedy skończyła jego palce zacisnęły się na jej podbródku. - Dobra robota Carson Philips-pomógł jej usiąść na łóżku, nie była już rozbita przez ból. Jego siła płynęła do niej. Nikodemus śledził paznokciem linię dookoła jej szyi. W pierwszej chwili nie czuła nic po za ich połączeniem i mrowieniem na skórze. Wtedy poczuła zimny ból. Odczuwała go intensywniej w głowie. Trzymał ją nieruchomo, jedną ręką w tali a drugą położył z tyłu jej głowy. Był silny. Zdecydowanie silniejszy niż oczekiwała. Walczyła żeby zachować spokój, pokonał ją. Nikodemus pochylił głowę i wdychał jej zapach. Kropla krwi kapnęła na jej obojczyk, maleńkie źródło gorąca na jej skórze. Zacisnął rękę na tyle jej głowy, pociągnął ją do tyłu, napinając szyje. Szepnął. - Wpuść mnie Carson. Na początku nie wiedziała jak ma to zrobić, ale przypomniała sobie pierwszy raz kiedy był w jej umyśle i rozluźniła się. Spróbowała tego teraz. Została zaskoczona przez nagły przepływ jego zmysłów do niej. Pchnął swoją moc do jej ciała na początku odrobinę, a potem znacznie więcej. Pochylił się, jego oddech ogrzewał ją, dotknął ustami skaleczenia, które sam zrobił. Jego język poruszył się, badając a następnie cofnął go. Wiedziała, że próbuje jej krwi, iskra pulsującego gorąca przetoczyła się przez jej ciało. Przesunął się w dół jej ciała, usta przesuwał po śladzie krwi, smakując ją, zbliżył się do jej obojczyka, nagle pocałował ją w miejsce gdzie gromadziła się krew, dotykając ją językiem. Fala emocji przetoczyła się przez nią. Czuła jak rośnie jej ciśnienie. Muskał zębami skaleczenie. Jego energia płynęła wszystkim połączeniami w jej ciele. Jęknęła, był to dźwięk zmysłowej tęsknoty. Chciała żeby zaspokoił swój głód smakiem jej krwi. Podobał jej sposób, w jaki czuła jego ciało tuż obok swojego. Ciepłe i żywe. Rozluźnił uścisk na jej podbródku, Carson odwróciła głowę w jego stronę. Czuła zawroty głowy, drżenie. Jego klatka powiększała się powoli, nagle wypuścił powietrze. Odwrócił głowę na bok, na swojej szyi zrobił takie same skaleczenie, jakie miała Carson, podciągnął ją

124

za podbródek w swoją stronę. Poczuła zapach jego krwi, otworzyła usta. Poczuła skurcz żołądka, walczyła z napływającą falą mdłości. - Skończ to- wyszeptał- Skończ, albo nie zadziała- trzymał ją jakby byli kochankami. Jego ciepło rozchodziło się po jej ciele, jego zapach przeszywał ją aż do kości. Dotknęła palcami ściany mięśni na jego torsie. Ufała mu. Ocalił jej życie więcej niż jeden raz. Wstrzymała oddech i przycisnęła usta do jego szyi, rękoma umieszczonymi na jego piersi próbowała utrzymać równowagę. Otworzyła usta i dotknęła jego skóry. Jego krew rozpłynęła się po jej języku, gorący i cierpki, otoczyła ją pełnia smaków. Zbyt gorący, zbyt gorzki, zbyt słodki żeby mogła to znieść. Wypełnił ją sobą, byli jak dwie idealnie pasujące połówki. Jej świat się zmienił. Była połączona z Nikodemusem, psychicznie i fizycznie. Gorąco wypełniło jej ciało i powróciło spowrotem do niego. Wygiął szyję dając jej lepszy dostęp. Jej ciało przestało boleć, a smak jego krwi przestał być wstrętny. Przyciskał ją mocniej do siebie dopóki się nie zrelaksowała, rękami otoczyła jego ramiona. - Tak-zabrał rękę z tyłu jej głowy, odwracając ją. Carson myślała, że chciał wziąć jeszcze więcej krwi i dlatego eksponuje jej szyje jednak on wsunął palce pod jej włosy, objął głowę i obrócił ją w jego stronę. Patrzyła na jego twarz, w jego niebieskie oczy, które błyszczały srebrnym ogniem. W tej chwili przestało mu chodzić o jej wierność w stosunku do niego, które dało im ich trwałe połączenie, a zaczęło być czymś zupełnie innym. Podniósł jej głowę wyżej i sam zaczął pochylać się nad nią aż jego usta nie znalazły się tuż nad jej ustami. Pozwalał jej dokonać wyboru. Zmniejszyła oddzielającą ich odległość i przycisnęła swoje usta do jego. Krew zmieszała się na ich językach. Przysunął się do niej i ich ciała zbliżyły się do siebie, ale to niebyło jeszcze wystarczająco blisko. Kiedy ją całował, moc przepływała pomiędzy ich połączeniem, napiętym do granic możliwości. Jego palce delikatnie obejmowały jej szyje, następnie powoli zsunął je w dół, przez piersi, brzuch prosto do jej niebieskich jeansów. Nie wycofywał się. Całował ją delikatnie, słodko, pieszcząc każdą wargę osobno lub wsuwając język w usta. Nikodemus wycofał się. Kiedy pozwolił mu się odsunąć straciła poczucie gdzie się znajdowała. Poczuła jakby pojawił się dodatkowy wymiar. Więcej wszystkiego, kolorów, kształtów, dźwięków, przytłaczających ją. Zachwiała się a Nikodemus złapał ją zanim- zanim co? Jego dotyk uspokajał ją, pomógł skoncentrować się na nowych dodatkowych wrażeniach. - Nie mówię nie- jednak on i tak wstał- Nie odchodź. - Nigdy- wyciągnął buteleczkę z Copą i wytrząsnął z niej trzy tabletki, a buteleczkę postawił na stoliku obok łóżka. Usiadł i dotknął palcem jej szyi, złapała go za nadgarstek i przyciągnęła do siebie- Jesteś pewna, że tego chcesz?

125

Carson przytaknęła. - Tak. - W takim razie w porządku- podał jej jedną pigułkę a pozostałe zażył sam.

126

Rozdział 21

P

odniecenie wypełniło jej ciało, czuła dreszcze, jej krew prawie wrzała z pobudzenia. Wpadła głębiej w ramiona Nikodemusa. Jego pocałunki nie były podobne, do czego była przyzwyczajona. W ogóle. Miękkość jego ust powodowała, że prawie się rozpływała, wysyłając ją na krawędź zmysłowej przepaści. Jak ktoś tak silny i niemiłosiernie męski mógł całować z taką ogromną czułością? Jego usta nakryły jej, wsunęła język do jego ust, wdychając jego zapach zmieszany z Copą. Z każdą sekundą czuła się silniejsza. Przysunęła się mocniej do jego klatki piersiowej, wplotła palce w jego włosy, gęste i miękkie, czuła jak ciepło z jej dłoni je ogrzewa. Nikodemus przesunął ją wyżej na łóżku, zmuszając żeby kolanami objęła jego biodra. Przysunęła się jeszcze bliżej demona. Przesunął ręce w górę, czuła dotyk jego palców na swoich plecach, kiedy podciągał jej koszulkę, ściskała mocniej kolanami jego biodra. Zimne powietrze łaskotało jej skórę na ramionach. Odchylił się odrobinę do tylu, patrzył na nią jakby chciał ją pożreć. - Nikodemus- czuła jak świadomość obecności Nikodemusa łaskotała ją w jej umyśle. Przesuwała ręce po jego plecach, jego umięśnionych plecach. - Lubię kobiety malutkie, takie jak ty- powiedział łagodnym niskim głosem. Trzymał dłonie pod jej koszulką, na nagiej skórze jej klatki piersiowej- Chcesz wiedzieć dlaczego? - Tak- sposób w jaki Nikodemus na nią patrzył i jak jej dotykał był zupełnie inny od tego co poznała do tej pory. Jego spojrzenie było wygłodniałe, pełne oczekiwania, sama zaczęła odczuwać ten głód, nigdy seks nie był dla niej taki dziki. Przesunął ręce wyżej, złapała się jego ramion żeby utrzymać równowagę. Gwałtowny wstrząs przeszedł przez jej palce prosto do brzucha. Pomiędzy nogami była mokra i przepełniona pożądaniem. Nikodemus trzymał ręce na jej piersiach, na biustonoszu. - Podnieca mnie kiedy kobieta jest mała i zwinna. Zwłaszcza kiedy jest czarownicą- jego oczy rozbłysły srebrem- Zgadnij co Carson? - Co?- wygięła się żeby być bliżej jego rąk. Widziała jak jego oczy zmieniają kolor od szaroniebieskiego do brunatno-czarnego. Przesunął usta tuż nad jej. - Teraz czuję się bardzo podniecony. - Ja też. Jego oddech ponownie ogrzewał jej ucho. - Powinnaś być dla mnie całkowicie zabroniona, Carson, ale naprawdę chcę z tobą to zrobić. Spojrzała na niego, przeszedł ją mały deszcz widząc jego rozchylone usta. - Myślę że powinieneś to zrobić.

127

- Naprawdę?- pchnął ją spowrotem na materac, zaczął przesuwać ustami po jej gardle, zatrzymując się na skaleczeniu, które sam zrobił. Pochylił się do przodu, musiała przytrzymać się jego ramion, żeby pozostać blisko niego. Jego zęby zacisnęły się na jej gardle, nie mocno, ale również nie delikatnie. Usłyszała jak jęknął. - To jest przyjemne. Carson- w jego głosie słyszalne było napięcie- Cholera jasna. Nie powinniśmy tego robić, ale to jest – cholera. Ogromna mieszanina emocji uderzyła w nią, zbyt szybko żeby mogła je przyswoić. Wyciszył je. Jej serce waliło jak oszalałe, ponieważ przelotnie widziała jak czuł się i co robił żeby uratować ją przed śmiercią. Trzymała w dłoniach jego twarz i czekała aż ich spojrzenia się spotkają. Całą przyszłość jaką miała zawdzięczała tylko jemu. - Dziękuje. Za wszystko. Za uratowanie mi życia. A najważniejsze za znalezienie mnie. Trzymał ją jedną ręką, a drugą rysował linę od szyi do góry jej jeansów. Ciągle miała na sobie pożyczoną koszulkę, była za szeroka i za długa na nią. Jego piękne włosy swobodnie opadały na jego ramiona. Lada chwila, rozpadnie się z powodu intensywności wypełniających ją uczuć. Spojrzał na nią. - Jezu Carson- pochylił się nad nią- Czuję tą pieprzoną moc w tobie i tak mocno jej pragnę, że aż boli. Kurwa, przysięgam że to boli. Może to Copa spowodowała, że czuła jakby się rozrastała wewnątrz, a może to z powodu połączenia z Nikodemusem czuła to samo co on. Miała świadomość jego obecności w swoim umyśle. Kiedy tylko podniósł głowę, wychyliła się w jego stronę i pocałowała go, pierwszy raz w życiu pocałowała kogoś pierwsza. Delektując się jego ustami, dotykając jego języka swoim. Umysłowy kontakt pulsował między nimi. Wszystkie odczucia sprawiły, że była bardziej świadoma tego, że on był mężczyzną a ona kobietą. Pokój wydawał się jej mniejszy, a jej pragnienie Nikodemusa wiąż rosło - Podoba ci się?- spytał łagodnie. Zsuwał rękę w dół jej pleców, aż wsunął ją pod jej koszulkę. Dotykając nagiej skóry. - Tak. - To jest tylko próbka tego jak jest pomiędzy dwoma osobami z gatunku, Carson. Jesteśmy połączeni w ten sposób. Chcesz więcej? - Tak. To nie było podobne to tego kiedy przeszukiwał jej wspomnienia, kiedy była jak sparaliżowana, niezdolna wykonać żadnego ruchu, przepełniona obawami czy uda jej się normalnie oddychać. Tym razem jego obecność w jej umyśle była świadoma i celowa, oraz w ogóle nie chciała się jej opierać.

128

- Chcę żebyś wiedziała, że tu nie chodzi tylko o moc i o twoją przysięgę. To by tak nie wyglądało gdyby nie było między nami chemii- odsunął się żeby móc swobodnie dotykać jej brzucha. Widziała jak napinają się jego mięśnie brzucha i ud. Pieścił ją, drażnił, wydawało jej się że zaraz eksploduje. Czuła emanujące od niego ciepło i siłę. Jej dłonie znalazły się na jego umięśnionych ramionach, przesuwając nimi w dół jego pleców i ramion. - Tak- zamknął oczy i opadł na nią, koszulka podwinęła się jej na wysokości brzucha. Przesunął się dociskając swoje biodra do jej. Odpowiedziała, pragnęła mieć go głęboko w swoim ciele. Zacisnęła palce na jego ramionach. Z pełną świadomością wygięła się w łuk, przyciskając swoje ciało do niego. Przez całe swoje życie nigdy nikogo celowo nie prowokowała. Nigdy nie ośmieliła się poprosić o to czego naprawdę chciała, a teraz ledwie się ośmieliła. Energia pomiędzy nimi sprawiała, że prawie się rozpływała. Uderzyła w nią fala gorąca, temperatura w jej ciele wzrosła jeszcze bardziej kiedy zobaczyła na jego twarzy wyraz pełnej koncentracji. Kiedy jej kręgosłup prawie wgryzał się w materac, otworzył oczy, patrząc na nią. Carson poczuła błysk czegoś obcego. Świadomość, że on nie postrzegał świata jak ona. - Czy to ci przeszkadza?- to, że nie był człowiekiem nie mogło być już jaśniejsze- Byłem wcześniej ostrożny, ale teraz cholera nie poddam się. Chce zobaczyć dokąd nas to doprowadzi, dobrze? - Dobrze- wyszeptała. Dostrzegła, że jej otoczenie zmieniło się jakoś. W pewien subtelny sposób iż trudno było jej dostrzec co było inaczej. Widziała bardziej dokładnie, kolory były bardziej nasycone, jej zmysł powonienia był lepszy, a słuch bardziej czuły. Był taki moment, ale była to tylko chwila, kiedy odczuwała swoje emocje, jakby stała obok, po za ciałem. Czuła głód, chciała mieć możliwość zanurzenia się w jego mocy. Skupiła się na jego ustach. Usiadł, opuszczając jej rozłożone biodra, wskazują na wybrzuszenie swoich jeansów. - Muszę być nagi, nie uważasz? - jego rozpuszczone włosy zasłaniały część jego twarzy, ale nic nie było w stanie zakryć jego szelmowskiego uśmiechu. - Tak- chciała go dotknąć, smakować, mieć swoje usta na jego ciele, otaczać go ramionami, kiedy on będzie w nią się wsuwał, musiała się śpieszyć zanim zmieni zdanie- Uważam, że masz racje. Złapał krawędź koszulki i podciągnął ją do góry. Jego jeansy były opuszczone nisko na biodrach, delektowała się widokiem jego nagiego ciała, klatki piersiowej, muskułów, mięśni zwężających się w kierunku dołu brzucha i bioder. Jego skóra miała złoto-brązowy kolor. Napięcie pomiędzy nimi rosło i rosło. Jego uśmiech sprawiał, że czuła się cudownie w środku. Roztapiał ją. Położył rękę w pasie i próbował rozpiąć zamek spodni. Był podniecony i to bardzo. Śledziła wzrokiem jego przesuwające się po rozporku palce. Bielizna, odkryła, że nie był jej zwolennikiem. Roześmiał się widząc jej zaskoczenie. Znała jego pragnienia, mogła rozróżnić swoje potrzeby do jego. Pragnął jej. Ona była powodem jego podniecenia. Chciał czuć jej ciało pod sobą.

129

Pragnął ludzkiego ciepła i karmiących go emocji, pragnął ugasić swoje pragnienia przez ich związek. Mogli zrobić cokolwiek, musiała uwolnić się jeszcze od ostatniej blokady. Mogli zrobić cokolwiek i nikt się nie dowie, że Carson Philips była zła i zdeprawowana. - Cokolwiek zechcesz- jego głos był niski i zdecydowany, jakby zależało mu żeby mu uwierzyła- I jak tylko zechcesz. Z powodu rozpiętego rozporka, jego jeansy zjechały poniżej bioder. Wstrzymała oddech, kiedy udało dotrzeć mu się do jej ostatniej bariery. Złapał ją za nadgarstek. Carson spojrzała w jego oczy. Zacisnął palce na jej ręce. - Dotknij mnie. Proszę. - Z przyjemnością Warlordzie- jej słowa sprawiły, że zaśmiał się cicho, do czasu otoczyła jego penisa palcami, trzymając go delikatnie. Przysunął się bliżej jej ręki. Jej reakcja na niego, dotykającej go i jego ruch, uświadamiający ją że potrzebował jej, sprawiła, że poczuła się oszołomiona. Nigdy nie była wcześniej tak śmiała. Nikodemus nie zrobił nic, przez co mogłaby poczuć się niezręcznie. Jego penis miał nieznaną jej szerokość i długość. Z sercem walącym jak oszalałe i klatką piersiową ściśniętą z powodu nowego doświadczenia, badała jego męskość ręką i koniuszkami palców, chwytając delikatniej, mocniej kiedy Nikodemus ściskał jej nadgarstek. - Kurwa, tak. Podniosła się na kolana, położyła drugą rękę na jego brzuchu. Jej zranione palce bolały, ale teraz jej to w ogóle nie przeszkadzało. - Jesteś taki ciepły- zamruczała jak kotka. - Dotknij też moich jąder- wydyszał, prawie jęknął. Zsunęła rękę w dół, dotykając jeszcze cieplejszej skóry. Wstrzymał oddech, jego oczy były na wpół zamknięte. Czuła na palcach jego wagę, dotykała, głaskała go- O tak. Pocałował ją, gwałtownie jakby poza kontrolą, jego ręka ściskająca jej nadgarstek nadawała tempa, którego pragnął. Kiedy przestał, pozwolił jeansom ześlizgnąć się do końca jego nóg. Odrzucił je na bok i ponownie złapał ją w tali. - Wiesz co najbardziej lubię w ludzkich kobietach? Nie obchodziła jej odpowiedź, ponieważ próbowała zdecydować co najbardziej jej się podobało w demonie Warlordzie. Był nagi, był piękny, miał długie umięśnione ramiona, które pozwalały jej myśleć, że był silny ale i szybki jednocześnie, miał złoto-brązowe włoski na ciele. Był jak rzeźba. Nikodemus pozwolił jej się mu dokładniej przyjrzeć. Był tak piękny, że bała się go dotknąć. Roześmiał się. - Lubię ludzkie ciała ponieważ nie mogą się zmieniać, sposób w jaki ich odczuwam kiedy jestem w środku. A z tobą to jest podwójne. Mogę wyczuć twoją moc, Carson i mogę też czuć

130

twoją skórę- zmierzył ją wzrokiem z góry na dół. Podciągnął jej koszulkę, palcami dotykając nagiej skóry. - Carson- wymruczał- Powiedz mi, że ty też tego pragniesz. Nie była przyzwyczajona, żeby ktoś patrzył na nią z tak wielkim pożądaniem. Opuszkami palców muskał jej ciało, nigdy nie spodziewała się, że jej ciało może reagować w ten sposób. Nikodemus wziął ją w ramiona i w jakiś sposób ponownie znaleźli się na łóżku, tylko że teraz to ona była na górze, swój ciężar opierając na ramionach, pożądanie paliło ją jak ogień. - Dobry Jezu- reakcja Nikodemus zapłonęła w jej głowie i przez peszącą serie sekund, minut albo godzin, widziała swoje odbicie w jego oczach. Wyglądała seksownie, rozpustnie nawet z bladą skórą i ciemno zielonymi oczami. - Kochanie, tak- słyszała jego słowa- Tak, właśnie tak- intensywność wyrazu jego twarzy przeraziła ją. Jej serce powolnie łomotało w klatce piersiowej, a oddech stał się nierównomierny. Poczuła jak pulsująca moc w jej umyśle jakby ją unosi. Nikodemus podniósł się i zadarł jej koszulkę, jego usta znajdowały się na jej brzuchu kiedy pracował nad jej spodniami. Oddech uwiązł w jej piersi. Nie rozumiała co jej się stało, jak jej ciało mogło reagować w ten sposób. Znajdowała się na emocjonalnej fali, kiedy zdała sobie sprawę, że dłonie Nikodemusa były na jej twarzy, powoli pieszcząc ją. Nachyliła się żeby pocałować jego ramię, włosy opadł przed jej twarz, kiedy pochylił się jeszcze trochę, czuła ciepło jego skóry i krwi płynącej w ciele. - Oh, kurwa tak. To jest przyjemne. - Tak- wyszeptała- Jest. Puścił ją, zabierając się do rozpinania jej jeansów. Był obecny w jej umyśle, ale nie w ten sposób, który rozumiała. Nawet bez kontaktu wzrokowego, byli połączeni. Ale kiedy spojrzał na nią, jego wzrok świdrował ją, ożył w jej myślach. Jego emocje płonęły w niej tak intensywnie, że zastanawiała się czy był świadomy, że go wyczuwa. Właśnie tak to wyglądało. To uczucie było dla niej zupełnie nowe żeby mogła być czegokolwiek pewna. Opuścił spowrotem głowę, wydając niski wzdychający jęk. Ich mentalne połączenie sięgało zenitu. Seks dla niej nigdy nie był dla wielką rzeczą, ale teraz wydawało jej się, że umrze jeżeli Nikodemus nie będzie się z nią kochał. Hałas za nią przerwał intymność. Zignorowała go dopóki nie poczuła na plecach ciarek. Odepchnęła od siebie niepokój i skoncentrowała się na Nikodemusie i jego ustach, na rękach na jego ciele, ślizgających się po jego mięśniach. Nikodemus zastąpił usta palcami, głowę przekręcił w kierunku drzwi. - Spójrz kogo znowu licho przyniosło- szepnął. - Carson?- odezwał się męski głos.

131

Podskoczyła do góry, wtedy uświadomiła sobie, że była spleciona z Nikodemusem. Nawet przez pół przymknięte powieki Nikodemusa widziała jak jego oczy z niebiesko-szarego koloru zmieniają się w czarny. - Zignoruj go. W końcu zrozumie, że nam przeszkadza. - Mogę ją wyczuć- głos Harsha był bliski drżenia- Wyczuwam ją jako maga, ale jako kogoś z naszego gatunku również. Jest związana z tobą i teraz mogę ją wyczuć jako demona. Im bliżej niej jestem tym lepiej wiem co ona czuje. Wy oboje. To mnie zabija- Harsh podszedł do krawędzi łóżka i dotknął ramienia Carson. Jego palce były zimne. Dobry Boże. Nikodemus ciągle trzymał ręce na jej piersiach- Czuje Warlorda w twoim umyśle Carson Philipspowiedział obniżonym głosem- Jest go tak dużo, że nie ma tam dla mnie miejsca- powietrze dookoła nich zadrżało. - Odejdź- Nikodemus szybko obciągnął jej koszulkę na dół. - Brakowało mi tego- wyszeptał- Przebywania z innymi demonami. Kiedy jesteś zniewolony wszystko to znika. To jest jak powolne umieranie każdego dnia. Tylko, że ty nie możesz umrzeć i przerwać tego cierpienia. Spojrzenia Nikodemusa i Carson spotkały się. - Idź na dół. Ona nie jest na to gotowa. Nie rozumie jak to jest być demonem. Jeszcze nie. Ale Carson zareagowała i dotknęła ramienia Harsha, ponieważ wyglądał tak smutno. Czubki jej palców drżały, czuła wyczuwała mentalną obecność Harsha w swojej głowie. On tęsknił za umysłowy i fizycznym kontaktem z kimś z jego gatunku. Podniosła rękę i ich połączenie zostało przerwane. Kiedy znowu go dotknęła, uczucia wezbrały w niej ponownie. - Co to jest?- wyszeptała.

Wyczuła jak obecność Nikodemusa w jej głowie staję się coraz bardziej napięta. - Tym właśnie są demony Carson. Jesteśmy połączeni mentalnie. Potrzebujemy takiej więzi żeby przetrwać i być zdrowym- ponownie rozprostowała rękę i tym razem kiedy dotknęła Harsha jego oczy zmieniły kolor. Z czekoladowych przez szkarłatne do intensywnie czarnych. Wyraz jego twarzy zmienił się. Jego skóra zmieniła się, Carson miała prawie pewność że były to halucynacje. Szybko zabrała dłoń. - On był cały czas wolny- wygląd Harsha w ogóle się nie zmienił- To jest dla niego normalne. Nigdy nie był odcięty w sposób jaki ja byłem. Odizolowany od wszystkich, których kocha lub mógłby pokochać. Nikodemus przerzucił ramię do tyłu i złapał się za wezgłowie łóżka, podnosząc ich oboje do góry, jego i Carson, złapał Harsha za podbródek, jednocześnie otaczając Carson ramieniem. - Nie będziesz już więcej wolnym strzelcem Harsh.

132

Harsh zamarł jak prawdziwa rzeźba lodowa. - W czym problem Harsh?- głos Nikodemusa stracił swoje łagodne ciepło- Mogę ci ufać? Bo jeżeli nie, nie zbliżysz się do Carson. Osobiście tego dopilnuje, doktorze Harsh. Tak bardzo tego pragniesz, że dołączysz do mnie. Formalnie. Tak właśnie to powinno być zrobione. - Oczywiście Warlordzie- Harsh skłonił się Nikodemusowi, a kiedy podnosił głowę recytował te same słowa przysięgi, które niedawno mówiła Carson. Pod koniec, wydawało jej się, że poczuła coś od Harsha, uczucie spokoju i akceptacji, znalazł miejsce do którego należał. Tylko tym razem go nie dotykała. Biceps Nikodemusa napiął się kiedy zrobił nacięcia na dole szczęki Harsha. Jasna krew wypełniła ranki, Carson poczuła jak rośnie jej głód z powodu widoku i zapachu krwi. Chciała być bliżej źródła zapachu, móc wdychać go i czuć smak rozpływający się na jej języku. Nikodemus przycisnął usta do szczęki drugiego demona, czuła smak miedzi w ustach i szybki oddech Harsha przyniesiony do jej umysłu przez Nikodemusa. Harsh złapał tył głowy Nikodemusa i przycisnął mocniej do siebie. Napięcie głęboko wdzierało się w ciało Carson, nie przestało nawet, kiedy Nikodemus uwolnił Harsha i w pełni powrócił do niej. Spojrzenie Harsha było rozkojarzone i oszołomione, usta miał wilgotne, rozchylone, oddychał tak samo ciężko jak Carson. Nikodemus wyciągnął rękę, narysował palcem linię w kierunku zgięcia łokcia. Krew już tam była, Harsh nachylił się pragnąc poznać jej smak. Czuła psychiczną barierę utrwalającą jego przysięgę wiążącą go z Nikodemusem. Harsh skłonił się im. - On przywiązał też ciebie- swoje słowa kierował do Carson. Podszedł do niej bliżej, jego oddech ogrzewał jej skronie, poruszając kosmyk włosów- I to jest cudowne Carson Philips. Położyła swoją dłoń na jego, wzięła głęboki oddech kiedy lawinowo zaczęły wypełniać ją emocje jego i Nikodemusa, było to zupełnie inne od tego co czuła wcześniej, mroczne uczucia, większe, silniejsze jednocześnie niewiarygodnie skoncentrowane. Nareście czuła radość z możliwości bycia razem z innymi. Bardziej niż czegokolwiek pragnęła dotknąć Harsha i Nikodemusa, czuć smak ich krwi na języku, czuć swoją skórę przy ich. W jej głowie pojawił się obraz ich trójki kochającej się, Harsha dotykającego Nikodemusa, całującego go i wtedy ona-. Nikodemus zmienił się. Złapał ramię demona i przerwał ich kontakt, wizja rozpłynęła się w jej ciele. - To dla niej za dużo, Harsh. Może innym razem, kiedy zrozumie czym teraz jest. - Warlordzie… - Harsh- Nikodemus odwrócił się, Carson wyczuwała jego rosnący gniew- Już wystarczy. Wystarczy.

133

- Ona nie jest z tobą bezpieczna kiedy jesteś tak rozdrażniony. Nikodemus wychylił się do przodu i złapał dłońmi twarz Harsha. Wpatrywał się w niego i Carson wiedziała, że Harsh chce go pocałować, ponieważ wyczuwała jego pożądanie. Wiedziała też, że Nikodemus nie ma już zamiaru się z nią kochać. Harsh miał rację mówiąc, że nie jest to dla niej bezpieczne i Nikodemus zmienił swoje zdanie. Nikodemus skierował do Harsha gwałtowne ostrzeżenie. - Wynoś się stąd!

134

Rozdział 22 Xia stał nisko pochylony, po za zasięgiem bystrego wzroku demonów. Jego krew boleśnie odpowiadała na obecność czarownicy. Ciągle czuł jej smak. Cierpko słodki smak jej krwi. Śnił o niej odkąd uciekła z domu maga. Z początku były to tylko normalne marzenia senne. Wspomnienia o niej na stałe znalazły miejsce w jego umyśle, nie było dnia żeby o niej nie myślał. Do diabła tak, smakowała tak dobrze, że nie miałby nic przeciwko gdyby mógł dostać więcej. Dręczyły go szczególnie jedne myśli, seksualne, nachodziły go szczególnie wtedy, kiedy używał swojego noża, rozpraszały go. Czarownica przeprowadziła prawdziwą inwazje na jego życie, zaczynał ją nienawidzić mocniej niż Rasmusa. Właśnie teraz była w centrum handlowym Olompali w Californi. Była na zakupach. Towarzyszyli jej Warlord Nikodemus i Harsh. Żadne z nich nie miało pojęcia, że ich obserwuje. Rasmus i Magellan wezwali armię, żeby mogli tylko ich złapać. To był punkt dla Rasmusa, bez wątpienia był potężnym magiem, ale Xia nie był pewien, czy udałoby mu się go zniewolić. Osobiście, uważał że najlepiej byłoby złapać tylko czarownicę i ewentualnie Harsha. Zgodnie z oczekiwaniami, Warlord i Harsh pilnowali czarownicy, jak zniewolony demon swojego pana, a to oznaczało, że złapanie jej tym razem nie będzie łatwe. Teraz, jaki i wcześniej miał na niego oko. Xia nie mógł wyczuć, co planował, mógł się tego jedynie domyślać. Co zrobiłby gdyby znalazł się z czarownicą Magellana w publicznym miejscu: wysyłał impulsy mocy sprawdzające czy w jego najbliższym otoczeniu znajdują się jakieś demony czy magowie. To w niczym mu nie pomagało, bo nawet taki Warlord jak Nikodemus nie mógł wyczuć zniewolonego demona, a Magellan i Rasmus trzymali się po za jego zasięgiem. Szedł za ich trójką przez centrum handlowe. Zakupowa wycieczka dla małej czarownicy. Jak uroczo. Byli cholernie niezmordowani. Do jak wielu sklepów mieli zamiar wejść? Ponownie miał na sobie swoje skóry i kiedy pozwolił sobie na rozproszenie z jej powodu, czasami wywoływał zbyt duże wrażenie na ludziach. Kilka ludzkich samic wcześniej skusiłoby go, ale teraz nie był w nastroju. Nie był, od kiedy poznał smak Carson Philips. Bez wątpienia jej moc była o niebo silniejsza niż poprzednio. Coś w rytuale Magellana poszło nie tak, coś cholernie nie tak. Teraz, kiedy był wystarczająco blisko niej, żeby wyczuwać jej moc, niepokojące było dla niego to, że wyczuwał ją jako demona. Nawet aluzja do jego gatunku zabijała jego duszę. To oczywiście było niemożliwe, od kiedy była czarownicą, a on był odcięty od swojego gatunku. Jedynymi demonami w jego pobliżu byli podwładni Rasmusa i Xia, mógł czuć ich jedynie przez maga. Obserwował ich trójkę przez chwilę, próbując zrozumieć co było między nią a dwoma demonami. Znał Harsha, był jego współtowarzyszem w niewoli, jednak nie wyczuwał go zupełnie. Czarownica i Warlord wyglądali jak para zakochanych, oboje próbowali ukryć przed innymi ludźmi, co do siebie czują.

135

To zmusiło go do myślenia. Jeżeli czarownica potrafiła stać się miła, delikatna i łagodna dla Warlorda- a tak było w rzeczywistości- widział to przez sposób, w jaki się na niego patrzyła, kiedy on spoglądał w inną stronę- więc dlaczego to nie mógł być on? Najwyraźniej lubiła być posuwana przez demona, a on był demonem, czy nie złożyło się idealnie? Jego telefon zadzwonił. Rasmus. Poczekał do ostatniej chwili żeby wcisnąć odpowiedni przycisk i odebrać rozmowę. - Czego kurwa chcesz? Jego szczęśliwa trójka zmierzała do sklepu z butami. Carson się ociągała, serce Xii zaczęło bić szybciej, ale Nikodemus wrócił się po nią a nawet ją pocałował, wsuwając jej język do ust. Zaczęło się robić nawet trochę gorąco, ale Warlord wycofał się i oboje dołączyli do Harsha. - Ruchy, na co czekasz?- usłyszał głos Rasmus w swojej słuchawce bluetooth. Jak do diabła udało się Harshowi uwolnić od Rasmusa? Rozważał nawet porwanie go i wyciśnięcie od niego prawdy, ale Harsh nie był już zniewolony, a jako wolny demon był groźny. Nie wiedział, na co mógł liczyć, jeżeli stanąłby z nim w twarzą w twarz. - Jestem zajęty. - Jeszcze? Xia nie miał żadnego problemu z wyobrażeniem sobie wyrazu twarzy maga, nawet potrafił wyobrazić sobie swoje palce na jego gardle. Zaciskające się. Mocniej, coraz mocniej. Nie mógł wyczuć nawet migotania mocy Harsha. Nawet najmniejszego atomu energii, każdy zniewolony demon mógł wyczuwać jakby echo innych ubezwłasnowolnionych osobników. Koncentrując się odrobinę mógł wyczuć demony, które zostały na parkingu. Ale nie Harsha. Ten facet został naprawdę trwale odcięty. Xia nie przypominał sobie, kiedy ostatni raz Rasmus stracił swojego demona. Pomyślał, że Harsh nie będzie jedynym uwolnionym. Magellan zostawił wiele swoich demonów na parkingu, ponieważ aż się palił żeby mieć czarownicę i talizman spowrotem. Biedny mag, nie udało mu się to, co zaplanował i był teraz strasznie wkurwiony, wyżywał się na każdym nawet na Rasmusie. - Chcesz to załatwić, tak? Harsh namawiał ją do przymierzenia jakiś butów. Czarownica zrobiła minę, ale w końcu zgodziła się. Wykonała polecenie demona. Wyobraź to sobie. Kiedy on dostanie ją w swoje ręce, też będzie miał dla niej parę instrukcji. \ - To czego chce, to to żebyś wykonał swoje zadanie. Por favor- doskonałe naśladował głos Magellana. Mag zaczynał być sarkastyczny wiedział, że aż się w nim gotowało. Xia uśmiechnął się. W końcu coś szło dzisiaj dobrze. Jego trzy małe gołębie opuścił sklep.

136

- Pierdol się magu. A potem wydało mu się, że wygrał los na loterii. Weszli do salonu kosmetycznego, gdzie obserwował jak obcinano jej włosy jakby była jakąś dziwką dla dupkowatego zniewolonego demona, lubiącego perwersyjny seks. Jej włosy sięgał teraz do ramion. Po zakończonym strzyżeniu, weszła do kabiny ze smukłą ludzką kobietą. Xia zaczekał żeby sprawdzić, co Harsh i Nikodemus mając zamiar zrobić. Nic. Siedzieli na miejscu ględząc i oglądając gazety ze zdjęciami kobiet z dużymi cyckami i dziwacznymi fryzurami. Cudowanie. Nie byli wystarczająco blisko, żeby wyczuć czarownicę. Przejął kontrolę na ciałem kobiety, która była z Carson i wślizgnął się do środka. Kończyły depilację brazylijską. Przewidywał, że miał maksymalnie dziesięć minut zanim Rasmus znowu zacznie go nękać, dlatego nie marnował czasu. Złapał ludzką kobietą za gardło, żeby nie mogła wydać żadnego dźwięku i zaczął zaciskać palce. - Piśnij choćby słówko czarownico a ona umrze. Użyj mocy a ty umrzesz. Czarownica chwyciła ręcznik i zakryła swoje nagie ciało. Cholerna szkoda, ponieważ lubił nagie akurat te części ciała. Skóra tam na dole była miękka i delikatna zwłaszcza świeżo po depilacji. Interesujące, ale ona się go nie bała. - Czego chcesz? Obezwładnił umysł ludzkiej kobiety i pozwolił jej upaść na podłogę, żeby móc swobodnie wyjąć swój nóż. Moc czarownicy stała się wyczuwalna. Jej moc nie kumulowała się, ale ona pogłębiała się, wyczuwał w niej jakby siłę demona, co sprawiało, że czuł się pusty bardziej niż kiedykolwiek. Zraniony przez Magellana nadgarstek był prawie wyleczony. Mag, który potrafi wyleczyć swoje rany nie był niczym nadzwyczajnym. Jeżeli była ograniczona, to kurwa chciałby zobaczyć jej siłę gdyby była wolna. - Co zrobiłaś Harshowi? Jej oczy powiększyły, patrzyła na ostrze jego noża. - Nie wiem. - Pierdol się czarownico- myślał o tym jak dobrze ona smakuje. Miała w sobie Copę, mógł ją wyczuć, ale to oznaczało, że mogła smakować tylko lepiej- Odpowiedz na moje pytanie- jego puls przyspieszył- Harsh należał do Rasmusa, a pięć minut po spotkaniu z tobą był całkowicie wolny, ale nie należy do ciebie, prawda? Nie zachowuje się jak twoja własność. Gdyby był zniewolony mógłbym go wyczuć. - Nie należy- usiadła, z ręcznikiem zasłaniającym jej ciało. Nie podobało mu się, że się go nie bała. Coś było inaczej i miał przeczucie, że jeżeli nie dowie się co, to nie Rasmus będzie tym który go zabije. Czarownica uwolniła Harsha, był tego pewien. Jego podekscytowanie opadło, żadnego przekazywania emocji Rasmusowi. Jeżeli miał rację, to była jego szansa na wolność. Oparł się plecami o ścianę. W porównaniu do niego była malutka, w pomieszczeniu, gdzie nie musiał prostować rąk żeby dotknąć sufitu, pewnie wyglądał jak gigant. Ludzkie

137

kobiety były bardzo zabawne. Nie lubiły być w tego typu nieprzyjemnych sytuacjach z mężczyzną, którego nie znały. Jedna z podstawowych słabości ich gatunku. Musiał się skupić. Odczuwał ból, raniło jego duszę sprzeciwianie się rozkazom. Nie mógł w to uwierzyć, ale nawet najmniejsza myśl, że mógłby zdradzić Rasmusa była jakby wbijanie igieł w jego serce. - Układ, w porządku? Odpowiesz na moje pytanie, a ja ci powiem jak wyjść z pułapki, w której się teraz znajdujesz. Spojrzała na kobietę leżącą na podłodze, złapał zabawną wibracje od czarownicy. Prawie jakby była demonem, ale nie mogła być, ta myśl nie dawała mu spokoju. - Tak, ona jest moim zabezpieczeniem. Jeżeli mi nie pomożesz, ona umrze i mogę ci obiecać, że będzie to bardzo bolesna śmierć. - Myślałam, że musisz zrobić wszystko, co Rasmus ci kazał. Użył swojej mocy, tylko odrobinę, kierował nią wzdłuż krawędzi ostrza swojego noża. Matowa niebieska barwa ostrza błyszczała w świetle. Pragnął powtórzyć to na jej skórze. Delikatnie, śledząc całe jej ciało, rysując sieć, która uczyniłaby ją jego. - Muszę. - Więc? - Powinienem zabrać cię na północną część parkingu, gdzie Rasmus i Magellan pozostawili dla mnie wsparcie w postaci swoich demonów. Magellan chce zabrać ciebie i Warlorda, a Rasmus odzyskać Harsha. Jej oczy rozbłysły. - Nie może. - Są magami. Mogą zrobić co tylko zapragną- kobieta na podłodze jęknęła. Spojrzał w dół i położył stopę na jej klatce piersiowej, jakby był zdecydowany wgnieść ją w podłogę. Był prawie pewien, że by tego nie zrobił, ale ostatnio sam siebie zaskakiwał. - Nie! Poczuł smagnięcie mocy na swojej twarzy, czarownica znowu wybuchła. No to teraz musiał to powstrzymać Chyba, że chciał mieć Nikodemusa i Harsha na głowie próbujących skopać mu tyłek. Wdarł się do jej umysłu, czuł jakby walił głową w mur. - Powiedz mi to, co chcę wiedzieć, a ja dopilnuję żeby cię nie złapali. - Ale teraz wiem, że on tam jest- złapał ją za jej zraniony nadgarstek, była bardzo blisko wyślizgnięcia się mu, ale przytrzymał ją mocniej. Czuł, że była inna niż przy poprzednim spotkaniu, silniejsza. Jego rozkaz od Rasmusa, żeby pomógł mu ich złapać, nie był już taki ironiczny.

138

Uśmiechnął się do niej znad czubka swojego noża. - Martwa czarownica nie pamięta zbyt wiele- na szczęście, jakby zbladła na twarzy, najwyraźniej nie brała pod uwagę faktu, że magowie mogli chcieć mieć ją żywą. Gdyby mu pomogła, zostałby zwolniony z zakazu krzywdzenia magów, jaka szkoda, jaka cholernie wielka szkoda. - Czego chcesz? - Chcę wiedzieć co zrobiłaś Harshowi- zrobił krok w jej kierunku. Była czarownicą i nie mógł pozwolić sobie nawet na odrobinę zaufania do niej. Harsh był wolny, a on nie i to ona była za to odpowiedzialna. Odetchnął i poczuł zapach róży na jej skórze. Musiała użyć jakiegoś szamponu o świeżym kwiatowym zapachu. Czysta kobieca skóra, zupełnie naga tam na dole. Może była dla niego ciągle oziębła, ale ciągle miał jeszcze szanse na odniesienie korzyści z ich spotkania- On nie należy już do Rasmusa. Chcę wiedzieć jak i dlaczego. Potrząsnęła ręką i prawie straciła kontrolę nad ręcznikiem. - Nie wiem co zrobiłam. W każdym bądź razie niedokładnie- jego nóż ześlizgnął się i skaleczył płatek jej ucha. Carson zamarła, jej oczy powiększyły się, ale nie narzekała. Zapach jej krwi obudził w nim głód. - Żadnych gwałtownych ruchów czarownico- uderzenia jej pulsu rozbrzmiewały w jego głowie, a cierpko słodki zapach krwi powodował, że prawie się rozpływał. Jej moc nie przypominała nic, co wyczuwał od niej poprzednim razem. Wyczuwał ją jako demona i maga, a to było czystym szaleństwem. - Dotknęłam go. Pochylił się w jej stronę, oddychając płytko. - Więc dotknij mnie- po jego plecach przebiegł dreszcz jakby Rasmus ich słuchał. Nie robił tego, ale był bardzo blisko zdradzenia go, a to mogło go zabić- Więc dotknij mnie tak jak Harsha. Uwolnij mnie, a pomogę ci się z tego wydostać. To obietnica. Zawahała się, ale potem położyła dłonie na jego piersi. - Dotknęła jego piersi. Właśnie tak. Xia zassał powietrze, przez jego ciało przebiegł dreszcz adrenaliny. Ale nic się nie wydarzyło, nic się nie stało. Spojrzał w dół. Nie odwróciła swojego kłamiącego, zdradliwego wzroku czarownicy. - Powiedziałam ci- wyszeptała- nie wiem jak to zrobiłam. Po prostu stało się. Kurwa. Chciało mu się wyć z rozczarowania. Jeżeli Rasmus by go uwolnił, zabiłby ją na miejscu. Podszedł krok bliżej, naruszając jej przestrzeń. Myślał o unieruchomieniu jej i sprawdzeniu jej świeżej nagiej skóry. - Kłamstwa i jeszcze więcej kłamstw czarownico. Powinienem cię teraz zabić. - Powiedziałam ci, nie wiem jak to się stało- ścisnęła dłoń w pięść, mocno zaciskając palce. Jej moc wzrastała, ale bez żadnego celu czy zamiaru, nie kierowała jej nigdzie. Gdzieś

139

głęboko w niej wyczuwał swój gatunek, przepełniła go rozpacz bo myślał, że już nigdy nie połączy się z innym demonem, że będzie własnością Rasmusa, aż ten zdecyduje kiedy go zabić- Działo się tak wiele, wszystko było tak zakręcone i po prostu to zrobiłam. To wszystko co wiem. Po prostu stało się. Uwolniłabym cię gdybym mogła, przysięgam. Jego telefon ponownie zawibrował. - Pierdol się- powiedział do swojej słuchawki. - Wchodzę- to był Rasmus. Xia zaśmiałby się gdyby nie wiedział, że to jego mag będzie winić za niepowodzenie. - Więc Warlord dowie się, że tu jesteś. - Nie dowie się. Nie może. - Nigdy nie uda ci się ich złapać. - To nie twój problem Xia. Zazgrzytał zębami. - Najpierw czarownica- usłyszał głos Rasmusa w słuchawce- Potem Warlord.

140

Rozdział 23 Nikodemus upuścił swoją gazetę, kiedy poczuł jak włosy zjeżyły mu się na karku, a przez kręgosłup przeszło uderzenie gorąca. - Mag. Harsh spojrzał na niego znad swojego czasopisma. - Nic tu nie ma. O, teraz go czuję- odłożył długopis, którego używał do wpisywania haseł krzyżówki z New York Timsa i wstał ze swojego miejsca. - Nie jakiś słabeusz- powietrze wibrowało od mocy, której sam używał- Rasmus. Chyba, że się mylę- Harsh nie wyczuł go tak szybko, a dla Nikodemusa było to prawie oczywiste. - Nie mylisz się, ale jeżeli to Rasmus jest z nim też Xia. - Prawdopodobnie możemy liczyć też na Magellana ze swoim kumplem Kinanem Aijimrzucił kluczyki do Harsha- Idź po samochód i zatrzymaj się gdzieś w pobliżu- wskazał palcem miejsce, które miał na myśli- Drzwi otwarte, bądź gotowy kiedy wyjdziemy- złapał ramie demona- I do diabła trzymaj się z daleka od Rasmusa, słyszysz mnie? Harsh ledwie zdążył przyjąć jego polecenie kiedy już wybiegał z pomieszczenia, w którym przebywali. Nikodemus miał nadzieje, że nie wysłał go prosto w łapy Rasmusa. Nie miał pewności czy Harsh był chroniony przez jego połączenie z Carson. Jeżeli chodziło o niego, jego ciało przygotowywało się do walki: napięte mięśnie, wyczulone zmysły. Wszystko stało się jaśniejsze, jakby szedł po krawędzi, a to było dla niego normalne. Poszedł na tyły salonu, gdzie znajdowało się pomieszczenie, w którym była Carson, mijał kobiety oglądające balsamy i olejki. Wiedział gdzie się znajdowała ponieważ wyczuwał ją wcześniej, ale od tamtej pory nie otrzymał od niej żadnej informacji. Zupełnie nic. Nie mógł zrobić nic więcej, jeżeli chciał zatrzymać swoją ludzką formę. Ograniczył swoją moc zanim wybuchłby w tym malutki pomieszczeniu, na tyle aby mógł spokojnie kontrolować sytuacje, a nawet trochę więcej. Był na krawędzi, jeżeli by ją przekroczył, byłoby kiepsko. Ludzka kobieta leżała nieprzytomna na podłodze, została psychicznie obezwładniona zanim zemdlała. Nikodemus stanął nad człowiekiem. Carson siedziała na stole z dłońmi opartymi na piersi Xii, jakby próbowała go odepchnąć. Xia warknął, obnażając zęby. Zniewolony demon był bardzo bliski zmiany swojej formy, bez możliwości szybkiego powrotu do ludzkiej postaci. Xia sięgnął ręką za swoje plecy i wyciągnął nóż, ostrze lśniło od zgubnej magii zawartej w broni. - Jesteśmy zajęci Warlordzie- patrzył w oczy Nikodemusa- Więc się odpierdol, w porządku?zaśmiał się. Kąciki jego ust uniosły się ku górze- Spójrz, twojej czarownicy podoba się co dla niej robię.

141

Nikodemus nie czekał. Miał pełny kontakt z Carson a to znaczyło, że mógł wyczuć Xię, nie w pełni, ale wystarczająco żeby go zaskoczyć. Skierował powolne rozpalone gorącem uderzenie mocy prosto w pierś Xii. Demon uderzył z trzaskiem plecami w ścianę, udało mu się je wystarczająco zniwelować. Ale było już za późno, Nikodemus miał do niego otwartą drogę. Ruszył w stronę Carson, odcinając demona od jego mocy, cholera, Xia był pieprzonym potworem. Chwycił jeansy Carson i rzucił je w jej stronę. - Musimy się stąd wynosić. Zsunęła się ze stołu, trzymając spodnie w ręce, ale stała odwrócona w stronę Xii. Demon może nie mógł teraz użyć swoich mocy, ale ciągle był wystarczająco cholernie wielkim i silnym dziwadłem. Nikodemus kalkulował ile minut im pozostało, zanim Xia złamie barierę jaką na niego nałożył, było to pięć a może sześć minut. - Ubieraj się Carson. Natychmiast. Ponownie na niego spojrzała zanim zaczęła wkładać jeansy. Trzymał demona unieruchomionego, ale nic poza tym. Ciągle gapiąc się na Xie, skoczyła parę razy w miejscu próbują założyć spodnie. W tym tempie zaraz będzie musiał wyprowadzić ją gołą. W końcu udało jej się założyć jeansy i buty. - Kochanie chodź już! Pochyliła się w stronę Xii. - Ale ja go wyczuwam. - Carson- sięgnął po nią, ale kiedy dotknął palcami jej ręki poczuł wybuch jej mocy, początkowo rozproszonej z czasem bardziej spójnej. Nie zniknęła, nie mogła, ale jej moc demona była jakaś inna, zmieniała się w coś nieludzkiego. Stała na ziemi, miała zamknięte oczy, koncentrowała się. Pochyliła się w kierunku Xii. Zniewolony mrugnął. - Mogę go wyczuć. Wcześniej nie mogłam, ale teraz tak. - Co ty kurwa wyrabiasz?- zacisnął uścisk na jej nadgarstku. Sięgnęła po Xię, który zabiłby ją, ale wcześniej, w trakcie lub później wydłubałby jej mózg na zewnątrz. - Mogę to teraz zrobić. Musisz go uwolnić Nikodemusie. Nie mogę tego zrobić jeżeli nie ma swoich mocy. Xia wygiął się w łuk, odsuwając się od niej jak mógł najdalej. - Pierdol się czarownico. Prędzej umrę niż będę twoim niewolnikiem. Nikodemus był bliski utraty kontroli nad demonem. - Carson, zapewniam cię, że nie chcemy znaleźć się blisko tego faceta, kiedy będzie wolny. W jego obecnym stanie mógłby rozwalić cały budynek. - Pozwól mi spróbować.

142

- Carson, już!- wyciągnął ją z pokoju. Xii udało się uwolnić, zanim oni dotarli do bocznego wyjścia, gdzie Nikodemus miał nadzieję, że Harsh będzie czekać z samochodem. Nie było go. Nikodemus dokładnie skanował parking szukając swojego mercedesa. Było tam dużo ludzi, samochodów również. Zbyt wiele osób dookoła. W ogóle mu się to nie podobało. Rasmus tu był, nie za daleko, co oznaczało, że jego demony też tu były. Carson była zupełnie spokojna. Spoglądała co chwila w kierunku centrum handlowego. Nastąpiła w niej zmiana, aż dygotała od jej chęci podążenia za Xią, Ciężko było mu się skoncentrować, kiedy wyczuwał ciągle rosnącą jej moc. Szedł z nią w kierunku wschodniego wyjścia, cały czas trzymając rękę na jej plecach przez całą drogę. Dwadzieścia kroków od wyjścia, poczuj jak włosy jeżą mu się na karku. - Cholera. Magellan gdzieś tu jest. Żaden mag nie zrobiłby niczego na otwartym terenie, a na pewno nie w zatłoczonym centrum handlowym. Musieli być głupi albo cholernie dobrzy, albo jedno i drugie, żeby myśleć o użyciu mocy w takim miejscu, ale Magellan nawet nie próbował ukrywać już swoich umiejętności i to było niepokojące. Nikodemus nie lubił wiedzieć, że gdzieś tam czekają demony, których nie mógł wyczuć. To sprawiało, że miał na całym ciele dreszcze. Przejął odczucia Carson, wiedział jak to jest czuć innych magów. Kontakt z nią otworzył dla niego psychiczną tamę. To było prawie to samo co stało się z Kynanem. Jego związek z Carson pozwalał mu na dostęp do jej mocy a jej moc rozbrzmiewała dookoła demonów. Centrum handlowe było oddzielone od głównego parkingu ogrodzeniem z krat. Pięćdziesiąt jardów dalej, jego mercedes stał za kilkoma innymi samochodami, czekającymi aż kobieta z podwójnym wózkiem przejdzie przed nimi. Cholera. Dwóch pajaców przy kratach zwracało na siebie uwagę. Rasmus był gdzieś niedaleko, ale jeszcze się im nie pokazał. Jeden z mężczyzn przy kracie, warknął na nich. Harsh był za daleko. Nikodemus położył rękę na plecach Carson i przy pierwszej nadarzającej się okazji wszedł z nią na parking, jak najdalej od tych typków. Trzech mężczyzn w skórach szło wzdłuż przejścia po przekątnej stronie. Nikodemus zacisnął mocniej uścisk na jej łokciu. Ci faceci mieli więcej wspólnego z magami. - Carson, możesz odciąć któregoś z nich? Jej oczy się rozszerzyły, w wyniku szalejących bodźców, była w grze, zupełnie wyciszona i skupiona jakby ktoś odkręcił jej zawór mocy. - Tak mi się wydaje, ale muszę go dotknąć- jej oczy zwęził się w skupieniu- Nie wydaje mi się żeby działało to w inny sposób.

143

Kolejne trzy demony pojawiły się po drugiej stronie. Każdy z nich ubrany był w skórzane spodnie i długie czarne płaszcze jakby szli na przesłuchanie do Nieśmiertelnego. Nagle jeden z nich zniknął. Kurwa. Ludzki nastolatek w workowatych spodniach opadających mu do połowy tyłka nagle znieruchomiał. Jego oczy prawie wyszły mu z oczodołów i widać było tylko białka, zaczął krzyczeć nie robiąc przerwy na wzięcie oddechu, a jego ramiona uderzały w powietrze. Ślina wypływała z jego ust, bujał się w przód i tył, nagle ruszył prosto w stronę Carson. Absolutnie nie mógł sobie pozwolić na zranienie człowieka, nie wśród takiego tłumu. Najlepsze co mógł zrobić to zasłonić Carson i przyjąć na siebie fizyczny atak. Kątem oka zobaczył Harsha w samochodzie stojącego pośrodku jezdni. Dzieciak wrzeszczał jakby jego głowa stała w płomieniach, uderzał w Nikodemusa żeby dostać się do kobiety. Dwóch facetów w skórach zatrzymało się, trzeci krążył dookoła nich, a czwarty właśnie spadł z dachu. Czy oni naprawdę myśleli, że nikt nie zauważy jak skacze z wysokości dwunastu stóp a potem spokojnie spacerkiem odchodzi? Nagle Carson wyminęła go, w tym samym momencie kiedy wydawało mu się ze dzieciak zaraz po prostu wybuchnie w ich kierunku. Wyprostowała ramiona i chłopak wpadł prosto w jej ręce. Oboje odsuwali się od niego, zataczając się. Nikodemus złapał ją i zatrzymał w ostatniej chwili przed roztrzaskaniem sobie głowy o betonową kolumnę. Ich połączenie było wystarczające żeby odczuł co się stało. Jej moc oddzieliła demona od chłopaka, tak jak ogień spopiela papier. Dzieciak upadł bezwładnie na ziemię, ledwie oddychał, zamieszkujący go demon pojawił się niedaleko nich, został prawie zniszczony przez uderzenie mocy, ciągle krzyczał. Jego zniewoleni towarzysze złapali go kiedy uświadomili sobie, że go stracili. Ludzie znajdujący się dookoła gapili się na nich, niektórzy wyciągnęli telefony i zaczęli dzwonić. - Kurewsko cudownie Carson- Nikodemus złapał ją za rękę- A teraz uciekamy! Kiedy Harsh zobaczył biegnącego Nikodemus z Carson, odpalił silnik i prowadził samochód w kierunku chodnika. Za nimi demon odpowiedzialny za obezwładnienie dzieciaka zemdlał, a dwa pozostałe biegły za nimi dopóki nie uświadomili sobie, że już stracili swoją szanse. Zapiszczały opony, kiedy Harsh wcisnął hamulce a Nikodemus poczuł zapach palonej gumy. Carson skoczyła w stronę samochodu, szarpnęła za klamkę przy tylnich drzwiach. Nikodemus wsiadł do środka a kobieta tuż za nim. Harsh wcisnął gaz do samego oporu. Na tylnim siedzeniu Carson kręciła się w koło próbując usiąść. Wpatrywała się w tylnią szybę. - O mój Boże- wyszeptała. - Zapnij pasy Carson- pociągnął ją w dół i złapał pas znajdujący się po jej stronie. Klik- Nie uda ci się uwolnić żadnego cipowatego demona, jeżeli zginiesz wypadając przez szybę. Kiedy przejechali na czerwonym świetle, Nikodemus również spojrzał za siebie. Magellan właśnie odwoływał swoje demony. Przy jezdni przed centrum handlowym, stał mężczyzna w garniturze a przy nim wysoki demon. Ale oni byli już za daleko żeby mógł rozpoznać Magellana i Kynana Aijana.

144

Rozdział 24 K

iedy wrócili na farmę, Nikodemus czuł, że jego niepewność sięga zenitu. Nie miał już żadnej pewności, że cokolwiek jeszcze kontroluje. Jednej rzeczy był pewien, oddanie Carson było takie samo jak każdego innego demona, który złożył przysięgę. Może nawet silniejsze. Ona była jego. A im więcej o tym myślał to dostawał dreszczy. Czarownica Magellana była mu oddana. Gdyby inni Warlordowie się o tym dowiedzieli, pewnie od razu zaczęliby planować morderstwo, gdyby tylko stanął odwrócony do nich plecami. Poszedł za Carson na górę, pozostawił Harshowi rozładowanie samochodu z ich zakupów, miał mieć też oko na Fen i Iskandera. W pokoju Carson stała przy łóżku, skrzyżowała ramiona na piersi i całą swoją uwagę skupiła na podłodze. Ruszył w jej stronę. - Carson… Podniosła głowę, a następnie cofnęła się o krok w tył. Jej zwykły poważny wyraz twarzy nie maskował przerażenia. - Co mi się stało?- podniosła ręce- Drżę ciągle na samą myśl co Magellan i jego demony mogły ci zrobić. Gdyby którykolwiek z nich dotknąłby cię, zabiłabym go gołymi rękomaopuściła ręce- Nie jestem mordercą. Nie jestem. - To wierność do mnie- musiał uważać żeby jego głos pozostał spokojny. Nic wielkiego. To nie było nic wielkiego. Oparł się o drzwi, zgiął jedno kolano, podeszwa jego buta wspierała się na drewnie- Silniejsza niż się spodziewałem, ale to wszystko- zaczepił dwa palce na pasku od spodni. Nic wielkiego. Prawda- Zobowiązałem się chronić ciebie, a ty przyrzekłaś chronić mnie. Tak to właśnie działa. Otworzyła usta żeby coś powiedzieć, ale się powstrzymała. - Muszę się napić wody. Obserwował ją jak szła do łazienki, usłyszał jak piła, potem dźwięk uderzenia, był to kubek wpadający do umywalki. Kiedy wyszła spytała. - Co stało się z chłopcem? - Oddzieliłaś go od demona, który go opętał. Oparła się o ścianę naprzeciwko drzwi od łazienki i wpatrywała się w sufit. - Ok.- wyszeptała drżącym głosem. Przeczesała palcami włosy- Ok.- nagle spojrzała prosto na niego- Ale wszystko z nim będzie dobrze? - Prawdopodobnie- podszedł do niej otoczył ramionami jej talię zanim zdążyła wziąć oddechNie zabiłaś tego dzieciaka. Jest szansa, że uratowałaś mu życie. Żaden zniewolony demon nim się nie przejmował. - Magellan nas szuka- jej intensywnie zielone oczy wpatrywały się w niego z uporem- Poluje na ciebie przeze mnie. A on nigdy się nie poddaje.

145

Oparł głowę na jej ramieniu, przysuwając się bliżej, myśląc o niej będącej nagiej w jego ramionach, na co właściwie nie mógł sobie pozwolić. - Posłuchaj- powiedział po chwili- Nie uczyniłaś mojego życia bardziej niebezpiecznym niż było wcześniej. Tak po prostu jest, więc nie zadręczaj się tym, że Alvaro Magellan uparł się na mnie. Magowie zawsze próbowali szkodzić demonom. Tak jest odkąd pamiętamwestchnął, a Carson otoczyła go swoimi ramionami- Jeżeli nie wymyślimy jak to zmienić, wkrótce większość demonów pozostania zniewolona niż wolna. - Więc co teraz? Wzruszył ramionami. - Idziemy na przód. Spotkam się z innymi Warlordami i zrobię wszystko co w mojej mocy żeby ich przekonać że musimy działać razem- jej ciało doskonale pasowało do jego. Wąchał jej szyje, wdychając jej zapach- Ładnie pachniesz Carson- jej ciało zmiękło w jego ramionach a on bez zastanowienia otworzył usta i zębami przygryzł jej skórę. Nie tak mocno żeby spowodować krwawienie, ale to co zrobił przepełnione było pożądaniem. Zrobił to odrobinę mocniej. Jej ramiona objęły go mocniej. Mogli to zrobić. Mógł się wystarczająco kontrolować żeby mieć wspaniały seks. Kiedy odsuwał usta od jej szyi, zdecydowanie był pewny że usłyszał gardłowy jęk. Położył rękę na jej policzku- Nie bądź taka poważna- jej oczy były jak cichy, spokojny zielony ocean. Wpatrywała się w niego, gdyby wypadał za burtę to on by ją uratował- To nie życie albo śmierć, Carson. To nie to samo co zajście z Harshem tamtego dnia, pomiędzy naszą trójką. Tamto było poważne. Nagłe. To co się wydarzyło dzisiaj w centrum handlowym było poważne. Ty i ja tacy nie jesteśmy. Naszej dwójce jest razem po prostu dobrze.

A jego odczucia jakby była dla niego jedną liczącą się osobą nie miały znaczenia. Badała go swoim poważnym spojrzeniem, od którego zrobiło mu się gorąco. Rozluźniła swój uścisk, więc nie mógł być pewien jej uczuć. Bez zrobienia czegoś czego nie powinien. Na dolnej wardze miała, małą cienką bliznę, diamentowa biel na nieskazitelnej czerwieni. Oblizała usta, zapatrzył się na jej usta, myśląc o rzeczach o których nie powinien. Pochylił się bliżej, celowo naruszając jej osobistą przestrzeń. Poczuł na całej skórze ciarki, czuł tak jakby miał zmienić formę. - Ludzkie kobiety, Carson- powiedział niskim głosem- Są zdolne zaspokoić mnie na więcej niż tylko fizycznie. - Czy to źle? - Lubię to- nawet więcej niż lubił, lubił też sposób, w jaki tak intensywnie myślała o wszystkim. Dla niej podjęcie każdej, nawet najmniejszej decyzji było ważne. Była mu coraz bardziej bliższa. Myślał więcej o niej niż o sobie- Więc jak, wchodzimy w to? - Masz prezerwatywy?- spytała poważnym głosem.

146

- Mój gatunek jest odporny na choroby weneryczne. Zaczerwieniła się. - A co z ciążą? Musimy się nią przejmować? - Nie jestem płodny w tej formie. Jeżeli kiedykolwiek zrobimy to kiedy będę zmieniony, wtedy możesz martwić się wpadką. Znowu oblizała usta i zamrugała parę razy. Jej skóra zbladła o jakieś dwa tony. Nikodemus położył rękę na jej karku. Zing.11 Połączenie uderzyło prosto do jego sedna. Jej dolna warga lekko wysunęła się do przodu, przykuwając jego uwagę. - Cóż- otoczyła jego ciało ramionami- Wydaje mi się, że tak. - Jak lubisz Carson? Powoli i słodko czy szybko i ostro? - To zależy od danej chwili, prawda? Przycisnął kciuk do jej dolnej wargi. - Więc wypróbujemy oba sposoby. Ja chcę być po postu dla ciebie dobry- opuścił rękę na jej ramię i zaczął kreślić kółka opuszkiem palca. Kiedy tak robił, jego wyobraźnia zaczęła pracować. Zobaczył siebie w swojej pierwotnej postaci, wyznaczającego ścieżkę palcem w dół jej ciała. Swędziały go całe plecy od myśli, że mógłby się zmienić się do swojej podstawowej formy. Z ogromnym wysiłkiem przywrócił swoje myśli do rzeczywistości. Przyglądała się mu z tak dobrze znaną mu ostrożnością. Jakie myśli kryły się za tym spojrzeniem? Skrzywiła się a ich spojrzenia się spotkały. Tak. Zdecydowanie widział siebie zmienionego, dotykającego jej nagiej ludzkiej skóry, zupełnie przypadkowo, przesuwając ręce po całym jej ciele, wdychając powietrze do płuc, jego kutas jest twardy, kiedy on zagłębia się głęboko w jej umysły, karmiąc się jej emocjami. Czuł wibracje na całej długości kręgosłupa. Ona też miała nad tym kontrolę, więc nie miała zamiaru pozwolić mu bezwzględnie przejąć sytuacji. Nie żeby tego chciał. Odsunął się do tyłu, żeby móc ściągnąć swoją koszulkę i rzucić ją na podłogę. W sytuacji kiedy był bliski przemiany, nie lubił mieć na sobie ubrań, a teraz był tego bardzo bliski. Zresztą do seksu i tak nie potrzebował ubrań. Dotykał jej czoła wskazującym palcem. - Wiesz Carson, jeżeli chcesz ty również możesz wejść do mojego umysłu. - Mogłabym? - Tak, chcesz spróbować?- przytaknęła. Jego moc pragnęła posmakować żyjącej w niej mrocznej mocy, prawie tak samo mocno jak pragnął poczuć jej ciało. Delikatnie opuszkami palców nacisnął punkt tuż nad mostkiem nosa, w ten sposób ich połączenie ożyło, było to

11

Zing- nie mam pojęcia co z tym zrobić, jaki jest polski odpowiednik, nie mam pojęcia

147

teraz łatwiejsze ponieważ jej moc demona była mu zupełnie wierna. Jako Warlord nigdy nie dopuścił nikogo tak blisko siebie- Po prostu pomyśl o byciu we mnie. Ku jego zaskoczeniu, udało jej się wejść, delikatnie lecz pewnie, nie był nachalna. Carson była w nim, z nim. Jego krew prawie wrzała z powodu jej obecności w jego umyśle. Diabelnie jej się śpieszyło. Była słodka i przepełniona pożądaniem, wydawało mu się, że słyszy wyjące syreny jego wygłodniałej natury. Przycisnęła palce do jego klatki piersiowej i rozszerzyła palce, sprowadzając go na krawędź jego samokontroli. - Wszystko w porządku? - Do diabła tak- odpowiedział jej. Odczuwał na swojej skórze zimno bijące od jej dłoni. Na swojej ludzkiej skórze, bo ciągle była ludzka- Lubię to że nie jesteś wysoka- powiedział jej to, żeby odwrócić swoją uwagę i nie zmieniając swojej postaci. Obrócił się w stronę ściany, przyciskając Carson do zimnej powierzchni, jego dłonie znalazły się powyżej jej ramion. Podobało mu się jak przesuwała ręce po jego torsie- Boże tak bardzo mu się to podobałotrząsł się z pragnienia przemienienia się a to na pewno wytrąciłoby ją z nastroju- Idealnie. Zniżył głowę i pocałował ją. W tyle jego głowy odczuł, obcą mu, jej zmieszaną ludzką obecność, mieniącą się, pulsującą w całym jego ciele. Coś w nim odpowiadało, do czasu kiedy poczuł palące uczucie, które oznaczało dla niego utratę wszelkiej kontroli. Przerwał kontakt i odsunął głowę, docisnął swoje biodra do jej, dopóki szalejąca w nim energia nie osłabnie. Kiedy miał pewność, że miał swoje odczucia pod kontrolą, wrócił do całowania jej. Mocniej tym razem. Koniec z tą gównianą słodyczą i delikatnością. Jego język wtargnął do jej ust, spotykając znajome mu gorąco. Wsunął ręce pomiędzy ich ciała i zaczął podciągać jej koszulkę. To trwało tak długo, poczuł ulgę wiedząc, że tym razem doprowadzą sprawy do końca. Miał wystarczającą ilość miejsca żeby zdjąć z niej koszulkę. - Do diabła tak!- słowa same cisnęły mu się na usta, kiedy zobaczył jej nagą błyszczącą skórę. Miała na sobie zwykły bawełniany biustonosz, który był wyjątkowo ohydny, nie było w nim nawet najmniejszego kawałka koronki, niczego nie udawała, ale była seksowna. W każdym razie nie było to nic obscenicznego, było to przyjemne, bardzo przyjemne. Bardzo, bardzo przyjemne. Była dla niego nieco zbyt szczupła, ale czuł się jakby ktoś stworzył specjalnie dla niego ludzką kobietę, i umieścił w niej wszystko to czego najbardziej pragnął. Prawdziwe biodra, piersi, płaski brzuch i skórę która nigdy nie spiekła się na słońcu. Rękę trzymał za nią, palce przyciskając do jej pleców. Szybkie pociągnięcie do przodu i już przytulała się do niego, jej miękka, naga skóra dotykała jego klatki piersiowej. Jej obecność w jego głowie elektryzowała go. Czuł impuls wędrujący pod jego skórą w tą i spowrotem, musiał odsunąć się od niej żeby nie oszaleć zupełnie. Jej usta rozdzieliły się, jedną dłonią otoczył pieszczotliwie jej policzek, a drugą pracował nad zapięciem jej stanika. Tak. Pierwsza przeszkoda wkrótce zostanie pokonana.

148

- Uwielbiam twoje usta- warknął. Jej źrenice stały się ogromne i czarne jak niebo o północy, jak ocean czerni otoczony zieloną intensywną barwą- Uwielbiam je tak bardzo, że mam nadzieję, że lubisz nimi popracować- pracował nad jej stanikiem. Trzy przeklęte rzędy haftek, ale tego ostatnie nie miał zamiaru jeszcze odczepiać, nie mógł go odczepić- Lubisz Carson?jego głos był miękki i zmysłowy. Była tam, w jego głowie. Więc wiedziała dokładnie o czym myślał i co czuł- Powiedz mi, że lubisz ssać fiuta. Ale wtedy jej stanik spadł na ziemię a on stracił zupełnie kontrolę nad słownictwem i paroma innymi rzeczami. - Boże, jesteś idealna- położył dłonie na jej nagich piersiach, usłyszał jak z jej gardła wydobywa się niski dźwięk, co sprawiło że stanął nad krawędzią swoich emocji. Szybko, zbyt szybko. Wiedział to, ale właśnie tak wyglądały sprawy pomiędzy nimi. I nie mógł tego nie wykorzystać. Jego usta znalazły się na jej ciele, liżąc ją, ssąc, gorącą i wilgotną, odbierał jej reakcje w swoim umyśle. Jej sutek stwardniał w jego ustach, pod jego językiem i, właśnie, Chryste, był w niebie. Wsunął palce w jej jeansy. Dokładnie wiedział gdzie ją dotknąć. Całował całą drogę do jej gardła, pozwalając dłoni na dotyk w miejscach, w których wcześniej znajdowały się jego usta a kiedy dotarł do jej, nakrył je swoimi i pocałował ją, kiedy oddała pocałunek było to dla niego jak marzenie. On w tym samym czasie wysunął rękę z jej majtek. Poruszona zbliżyła się do niego i przesunęła palcem w górę po ekspresie jego spodni. Na końcu tej drogi szybko odpięła guzik jego spodni. Obrócił ich tak, że teraz opierał się plecami o ścianę a głową uderzył o krawędź drzwi. Zsunął ze stóp buty, ciepłymi palcami dotknęła go, nagle zacisnęła uścisk dookoła niego. - Ja pierdolę, Carson- wahał się czy ich spotkanie odbywało się w tej samej strefie czasowej. Zrobiła to. Zsunęła się w dół jego ciała, dokładnie wiedziała jak najbardziej lubił. Poprawił swoją pozycję, żeby było jej łatwiej i wygodniej zajmować się nim- Oddam przysługę. Obiecuję. Och, Jezu, to jest takie przyjemne. Jej język badał jego długość, magia. Złapał jej rękę i odsunął. W jego umyśle pojawił się obraz, który nie uczynił niczego dobrego dla jego nadziei grzecznego chłopca. Obraz, kiedy szybko na nią spojrzał wiedział, że widziała prawie to samo co on, po za tym, że ciągle wyglądał jak człowiek. Skończyła kładąc rękę na jego brzuchu, musiał zapanować nad sobą żeby nie wybuchnąć w jej ustach, znaczył kolejną ścieżkę od jej ramienia do środkowego palca. Udało mu się opanować, uspakajała go możliwość dotykania jej do czasu, kiedy lekko dmuchnęła na główkę jego penisa. Stracił ją. Jego kontrola rozpadła się w proch a ciało zaczęło się zmieniać, był niewiarygodnie blisko swojej naturalnej formy. Na szczęście nie zrobił tego. Zapanował nad sobą w ostatniej chwili. No cóż, nie zupełnie, ponieważ kiedy wstała, zobaczył linie krwi na jej ramieniu. Pocałował zadrapanie, poczuł słony smak krwi. Ugryzł ją, ale tylko troszeczkę, tylko po to żeby przypomnieć sobie, że to co chciał zrobić było tabu. Demon nie powinien brać człowieka kiedy ten wiedział, że może się zmienić, a potem będzie o tym pamiętał.

149

- Moja kolej- ruszył do przodu zmuszając ją żeby całą drogę do łóżka szła za nim. Złapał ją za ramię kiedy tylko jej nogi opadł na materac, jego dłoń przesunęła się do jej palców, odsuwając ją swobodnie na bok. Klęczał na materacu, kolanami obejmując jej biodra. Jej ciało było zabójczo seksowne. Złapał ją za nadgarstek i palcami wyznaczył kolejną linie. Dotknął ustami jej ucha. - Myślałem, że będzie to zwykłe pieprzenie, ale wymknęło się to trochę spod kontroli. Wiesz, zrób to a będzie dobrze. Może nawet więcej niż dobrze. Wporządku? Chciałem żebyś to wiedziała. Nie przeszkadza ci to. Bo mi nie. - Tak- odpowiedziała, przyciągając go do siebie- Nie przeszkadza mi to. Puścił jej nadgarstki i zaangażował się w rozebranie jej. Była już boso. Jej majtki zniknęły. Obrzydliwa bawełniana bielizna, zniknęła. - Ty- powiedział czując, że zabrakło mu powietrza, pożerał ją wzrokiem-Ta depilacja brazylijska i cała ty jesteś cudowna- i to były ostatnie słowa, jakie wypowiedział na długi czas. Smakowała tak dobrze, a kiedy była bliska orgazmu, połączenie pomiędzy nimi zawibrowało. Pozwolił jej na odpoczynek, zanim po raz kolejny zabrał ją prawie na samą krawędź przyjemności, a potem szybko się wycofał, pozostawiając ją skręcającą się z pragnienia- Co będzie jeżeli cię tak teraz zostawię?- spytał kiedy była tylko malutki krok od orgazmu. Użył kolana rozsuwając jej nogi na bok. - Nawet się nie waż- wysapała odpowiedź, a z jej oczu wyczytał dzikość i pragnienie. - Jesteś pewna?- spytał- Ponieważ wydaje mi się, że zaraz dojdziesz? Prawda? To nie byłoby takie złe dojść w moich ramionach, prawda?- przesunął swoje ciało niżej i dmuchnął na jej rozgrzaną skórę, w samo jej sedno. Ręką dotykał jej nagiej miękkiej pupy, niesamowicie miękkiej- Myślę, że może odrobinę… Smakowała tak dobrze. Zadrżała, znajdowała się głęboko w jego umyśle, on również zadrżał. Jej serce zaczęło wolniej bić, zrównało się z jego. Dwa uderzenia, jedno serce. Położył się na niej, chciałby móc nigdy tego nie kończyć. Nie był w tak intymnej sytuacji z człowiekiem tak długo, że nie mógł sobie przypomnieć kiedy ostatnio to było. Koniuszkami palców dotykał zewnętrznej strony jej przedramienia, czuł parzącą moc wypływającą z jej ciała. Zapomniał jak radosna mogła być ta forma połączenia. Carson otworzyła oczy, zobaczył w nich swoje odbicie, ciągle emanujący energią, ciągle z nią połączony. - To było niesamowite- wyszeptała. - No coś ty. Jej oczy były ciemno zielone z gęstymi hebanowymi rzęsami, Nikodemus mógł wyczytać w nich wszystko. Jęknęła, miękki gardłowy dźwięk przepełniony pragnieniem. Dłonią dotknęła jego piersi. Jego moc płynęła do niej, wiła się w środku niej, używał jej jeszcze więcej aż jego ciało było napięte do granic możliwości a po skórze przebiegł dreszcz

150

energii. Wślizgnął się w nią, do gorąca i wilgotności. Otworzyła szerzej oczy, głowę odrzuciła do tyłu. Chwyciła jego ramiona i przycisnęła się bardziej do niego. - Więcej- powiedziała. Musiał się skoncentrować żeby utrzymać swoją formę. Wypełniał ją swoim ciałem, ciągle ślizgał się w narastającej przyjemności. - Nie jesteś przygotowana na to czym jestem-przypominając sobie, że było to więcej niż powinna wiedzieć. Dopasowała się do niego ciasno. Z jedną rękę opartą na łóżku za jej ramionami, poruszył się. Oboje dzielili tą przyjemność. Carson wygięła się w łuk. Wolną ręką przesuwał po jej tali do miejsca wygięcia jej kręgosłupa, żeby mógł swobodnie pieścić ją palcami. Przesunął się w głąb jej umysłu, biorąc odrobinę energii. Mógł wyczuć w niej moc, ale to jej ludzka część wciągnęła go w głąb. Jego palce tańczyły wzdłuż jej kręgosłupa, wzdłuż miękkiej, ciepłej i gładkiej skóry, mógł wyczuć narastającą w niej pasje, kolejna cecha ludzi, którą można było przypisać do jego gatunku. Zapach jej podniecenia, fizyczność w czystej postaci jej rosnących pragnień, otoczyły go dookoła. Był w punkcie kulminacyjnym, na samej krawędzi zdolności utrzymania cielesnej formy, która pozwalała jej widzieć go jako człowieka. Wszedł głębiej w umysł Carson, mijając wewnętrzne bariery, dotykając jej, otaczając się pulsem jej życiowej siły. Zniżył głowę i dotknął ustami połączenia jej gardła z ramieniem, gdzie mógł poczuć puls, skosztował go. Jej ciało zareagowało falą gorąca. Otworzył usta i posmakował jej skóry, dotykając jej koniuszkiem języka. Wyszedł z niej ponieważ, chciał to przedłużyć. Pocałował jej ramię, przekręcając ją na brzuch. Znalazł jej zadrapanie na ramieniu, wysłał impuls, który spowodował pojawienie się krwi. Tylko trochę. Czuł na języku słodko gorzki smak. Czuł jak skóra na jego plecach zmarszczyła się. Był tak głęboko w umyśle Carson, że chciałby nigdy z niego nie wychodzić. Była mroczna i słodka a jej moc psuła wszystko. Wypiął biodra i wsunął się w nią ponownie zwiększając swoją przyjemność. Wydała zduszony cichy gardłowy dźwięk. - Carson- wyszeptał. Mógł pić jej krew wiecznie, zostając w niej całą wieczność. Ponownie ruszyła biodrami. - Carson, potrzebują żebyś się nie ruszała. Jęknęła. Była zgubiona, tak samo jak on, czego mężczyzn nie zrobi żeby kobiet naprawdę się w nim zatraciła? Nie zamierzał, ale obrócił ją i wszedł w nią od tyłu. Przez krótką chwilę myślał, że jest bezpieczny, że jej tyłek naprzeciwko jego brzucha był wystarczający, wsunął się w nią znowu a potem znowu jakby to było wystarczające, ale nie było. Po prostu nie było. Odsunął się na brzeg łóżka, trzęsąc się. Był tak blisko. Tak blisko zmienienia się ponieważ jego ciało i dusza pragnęły jej. Jeżeli by to zrobił. Gdyby to zrobił poczułby się naprawdę dobrze. Odwróciła się do niego i spojrzała pytającym wzrokiem. Moja, moja, moja, moja, moja. Słowa grzmiały w jego głowie.

151

Wyciągnęła w jego kierunku ręce. - Nie powinienem tego robić z człowiekiem. Pragniemy tego. Wszyscy, ale … - Co? - Coś paskudnego- jego fiut zabolał, tak bardzo chciał być w niej. Ale jeżeli to miało się zakończyć tutaj, musiał się kontrolować- Coś złego, coś bardzo złego. Coś co może ci się nie spodobać- Jest człowiekiem- pomyślał. A perfidia jego pragnień nakręcała go nawet bardziejW innym wypadku musimy się zatrzymać. Przepraszam. Przechyliła głowę, rozważając jego słowa, ich związek osłabł. Przełknął ciężko. - Nie odsuwam się od ciebie. I nie kłamię- Źle zrozumiała jego intencje. Myślała że kolejna osoba ją opuszcza, odcina się od niej- Próbuje cię chronić. Usiadła, a on czekał. Nie czuł się wcale lepiej. Jego pierdolone niemoralne pragnienie ciągle w nim było i musiał ciężko pracować, żeby utrzymać je w ryzach. - Chronić. Przed czym? Wiem czym jesteś Nikodemusie. - Nie wiesz co mi robisz- był idiotą, wrócił spowrotem do łóżka. - Wiem, że dzięki tobie czuje się dobrze. Wiem, że jesteś inny. Nie jesteś człowiekiem. Nie takim jak ja- jej włosy były w nieładzie, była tak cholernie seksowna, w sposób jaki na niego patrzyła, nieśmiała z ustami stworzonymi do pocałunków. Zaczynał czuć, że przegrywa. Jego ciało dotarło do punktu krytycznego- Nie pozwól żeby to się tak skończyło. Nie, kiedy wiem, że jest coś jeszcze. - Carson, nie mogę ci obiecać, że nie zajdziesz w ciąże. Nie w ten sposób. - Jutro mogę być już martwa i nawet nie wiemy czym teraz właściwie jestem. Przesunęła ręką wzdłuż jego boku do biodra, w głowie pojawił mu się obraz ich dwójki znowu razem, ona mała bladziutka, on znowu nie człowiek, a ona ciągle nad nim pracowała. - Proszę, Nikodemusie, potrzebuję cię- stracił sens utrzymania jego ludzkiego kształtu kiedy spojrzała na niego spod tych swoich rzęs otrzymał pełną dawkę jej zielonych oczu- Nie odmawiaj mi, proszę? - Nie chcę cię przerazić- odpowiedział, zastanawiając się czy jest jeszcze jakiś sposób, żeby uniknąć tego niepowodzenia. Z drugiej strony, właściwie, może nie miałby nic przeciwko gdyby się go bała, odrobinę- A nie mogę utrzymać tej formy, po prostu nie mogę. Jeżeli tego nie chcesz, musimy przestać… –zasapał się ponieważ właśnie dotknęła miejsca wystarczająco bliskiego jego pachwiny-teraz.

152

- Nie boję się ciebie Nikodemusie- ponownie dotknęła jego biodra- Nie boję się ciebie w ogóle. Ok. Więc. Pieprzyć to. - Zgaszę światło- powiedział powoli, dając jej czas na zmianę decyzji, gdyby pojawiła się w niej taka myśl- Dzięki temu mnie nie zobaczysz. Wszystko w porządku? Przytaknęła. Światła zamigotały, zgasił wszystkie lampy. Dokładnie każdą. Jego moc pochodził z mroku, była dla niego ważna ponieważ to było jego źródło, esencja jego natury. Skóra na jego plecach zmarszczyła się a następnie zmienił się. Tak Powoli stawał się świadomy swojego ciała i stanu pobudzenia, a potem zobaczył ją. Widział idealnie w ciemnościach. Zobaczył jej ludzki kształt, jej intensywnie wpatrzony wzrok, niezdolny zobaczyć cokolwiek. Wyczuł zapach jej skóry i podniecenia, wyłapał cierpki zapach krwi pochodzący z miejsca zadrapania. Wiedział, że czuła jego zmianę. Byli zbyt blisko siebie, żeby nie poczuła jego wybuchu mocy, ale nie mogła go zobaczyć. Położył się na niej na materacu. Jego zmysły się wyostrzyły, jak zawsze po zmianie, jego doznania były pełniejsze, intensywniejsze. Mały strach może nie byłby taki zły. Tylko odrobina. Tylko trochę żeby podniecić go. Jej palce badały go, spokojnie, wtedy poruszył się a ona wzięła głęboki oddech. Sapnięcie. Pozwolił jej poczuć różnice w jego budowie i cieple. I oh, stało się. Strach, tańczył na jej skórze a dotyk karmił jej informacje o tym czym był. Warknięcie wydarło się z głębi jego gardła, basowa wibracja. Jej palce śledziły wnętrze jego ramienia. Od kiedy utrzymywał swoją wagę na rękach, jego mięśnie były stale napięte. Nie było możliwości żeby wyczuła różnicę w rozmiarze. - Nie boję się ciebie- wyszeptała. Było to jedno wielkie kłamstwo. Bała się, ale radziła sobie z tym i jeżeli wcześniej myślał, że był twardy - był w błędzie. Był tak podniecony, że jego fiut aż bolał. Pozwoliła głowie opaść do tyłu. Przesuwał ustami po jej skórze, szukając skaleczenia i pozwalając jej poczuć swoje zęby, które były ostrzejsze niż poprzednio. A wtedy to zrobił. Wsunął swoje nieludzkie w ciało w jej ludzkie i było idealnie. Surowo. Pierwotnie. Wszedł w nią, jeszcze raz i jeszcze raz i to było niewiarygodne, kochając się z nią w ten sposób, wiedząc że czuła różnice w jego ciele, zmianę tekstury jego skóry. Ludzkie ciało pod nim. Ludzka skóra pod jego palcami, dotykająca go, ludzkie kobiece piersi w jego

153

dłoniach. Mógł gołym okiem zobaczyć różnice pomiędzy nimi. Nie musiał już sobie tego wyobrażać. Otoczył ją ramionami i przeturlał ich aż to on leżał na plecach. Wygięła się w łuk, złapała gwałtowny oddech kiedy jego penis znalazł się głębiej w niej, a ten dźwięk wydała jakby specjalnie dla niego. Oddech i sapnięcie jednocześnie. Jej pożądanie mieszało się z jego mocą, wzywając go, wciągając go głębiej w ich połączenie. Jego pragnienia spotkały jego, ich moce i pożądania tańczyły razem. Dotykał jej wszędzie gdzie tylko mógł. Klik. Przetoczyła się przez niego fala pożądania. Podniósł wyżej biodra, jego biodro przyciskało się mocno do jej ponieważ przyciągnął ją do siebie w dół i pchnął w nią ponownie, zmuszając ją do wygięcia się w łuk. Wchodząc w nią tak głęboko jak tylko mógł. Jego palce dotykały jej brzucha, poczuła ukłucie jego paznokci, pragnące kontaktu. Jego uczucia rozlały się łącząc się z jej. Jego postrzeganie wyostrzyło się. Odbierał emocje jako demon a ona myślała i odbierała fizyczność jak człowiek. Przesuwała palce wzdłuż jego ramienia, przesyłając dreszcze jej orgazmu do niego. Dogłębnie. Prosto do jego jąder. Nagle otworzyła dla niego sedno swojej energii dając demonowi moc silniejszą niż fizyczne doznania. Usiadł, przytrzymując ją na sobie, otoczyła go ramionami utrzymując równowagę. Nie zastanawiając się co robi, zniżył głowę do jej ramienia pogłębił jej zadrapanie. Wzdrygnęła się. Była teraz dużo, dużo od niego mniejsza. Rozproszona, w tej pozycji nie mogła wyczuć jak śledził linie wzdłuż jej ciała, była taka ludzka, piękna, miękka. Nie było powodu się wstrzymywać. Pokonali wszystko co niedopuszczalne. - Chcę zobaczyć- powiedziała w ciemności. - Jesteś pewna?- odchylał ją do tyłu, aż jej ramiona znalazły się na materacu. Ułożył na nowo swoje biodra. Nie zajęło jej dużo czasu, a już mocno obejmowała go udami. Więcej linii. Więcej iskier na jej bladozłotej skórze. Jego znak na niej. Sam siebie oszukiwał. Ich połączenie było trwałe. - Oh- powiedziała, a był to dźwięk przepełniony pasją. Wszedł w nią, uderzając w to jedyne właściwe miejsce w jej wnętrzu Chwycił jej biodra żeby móc wejść w nią głębiej, jednocześnie pozwalając światłom zapalić się. Carson otworzyła oczy. Zamrugała. Skupiła spojrzenie. Nie cofnęła się, a czego właściwie się spodziewał, ale otrzymał impuls jej reakcji. Co ostrzegło go, że dokładnie wiedziała co znajdowało się w jej ciele. Chyba sam Bóg pomógł mu utrzymać wzrok na niej i powiedział. - Pieprz mnie mocniej, Carson.

154

Rozdział 25 C

arson udała się na strych w poszukiwaniu broni, którą według Harsha powinna tam znaleźć. Kolejny atak Rasmusa i Magellana był prawie pewny i Nikodemus chciał być gotowy, gdyby magom udało się odnaleźć farmę. Broń nie była najlepszym sposobem na zabicie demona, nie tak jak magia, ale celny strzał mógł zabić maga a nawet skutecznie spowolnić demona. Wiec właśnie po to tu była, na strychu, szukając broni tam gdzie miała być według Harsha. Nikodemus znowu rozmawiał przez telefon, ale pięć minut temu entuzjastycznie kiwał głową, kiedy Harsh opowiadał mu o ukrytej broni. A potem znowu zadzwonił telefon. Znowu, Przy telefonie spędził ostatnich kilka godzin, próbując zdobyć zgodę innych Warlordów na zmianę terminu ich spotkania. Warlordzi, przypuszczała, że byli paranoicznymi uparciuchami. Na pewno nie szło mu najlepiej dopóki Harsh nie zaczął dzwonić i notować wiadomości. Warlord z asystentem, który nie chciał mu pokazać wyników swojej pracy. Fen siedziała nadąsana przy stole skubiąc resztkę jedzenia, kiedy nie patrzyła na nią z nadzieją, że zaraz padnie trupem. Wyjątkowo urocze. Iskander wpadł w swój własny świat i nie było z nim kontaktu. Na strychu było chłodno, wyjątkowo czysto i ciemno, kiedy okno było zasłonięte okiennicą. Próbowała wymacać sznurek włączający żarówkę. Ah. No cóż czystość była pojęciem względnym. Pajęczyny ozdabiały sufit i zasłaniały okna, ale za to kurzu nie było zbyt wiele. Perski dywan zakrywał większą część podłogi, ocieplając atmosferę. Nie żeby ostatnio odczuwała zimno. Pomału zaczęła rozumieć, dlaczego Harsh lubił wprowadzać wszędzie swój kosztowny styl. Dywan wart pięćdziesiąt tysięcy dolarów na strychu? Typowe. Jak tysiąc dolarów, które wydał wcześniej na buty. W jednym kącie stała masa kartonowych pudeł, ułożonych w stos sięgający sufitu, z innej strony ułożone były skrzynie, obok nich stała drewniana rama łóżka i kredens z rozbitym lustrem. Interesujące, ktoś używał strychu jako miejsca gdzie mógł uciec od reszty świata. Wełniany koc i poduszka ułożone były na dywanie ze stosem broszurek leżącym obok nich. Na wierzchu z zagiętą okładką leżał podręcznik autorstwa Amerykańskiego Korpusu Piechoty Morskiej Podręcznik skutecznej walki partyzanckiej. Lekka lektura do czytania. Przeszła przez pokój żeby otworzyć okno. Od czasu wchłonięcia talizmanu odczuwała, że temperatura jej ciała wzrosła o jakieś dwa, trzy stopnie. Harsh ciągle mierzył jej temperaturę. Nigdy nie była za niska. Światło księżyca wpadało do pokoju oświetlając koc i ściany. Usłyszała pohukiwania sowy. Poszła w stronę skrzyń, w których według Harsha powinna znajdować się broń, otworzyła pierwszą z nich. Wow. Harsh nie żartował, kiedy mówił, że miał tam broń. Heckler & Koch. 12

12

Niemiecka firma produkująca broń.

155

Kolejna ze skrzyni wypełniona była amunicją, ukryta w opakowaniach kawy. Poczuła jakby łaskotanie w swojej głowie, wibrację. Ciągle przyzwyczajała się do zmian jakie w niej zachodziły od czasu wchłonięcia talizmanu, miała świadomość, że stawała się jednym z demonów. Odczucia znikały tak samo nagle jak się pojawiały, ale niektóre z tych najdziwniejszych wydawały się wniknąć w nią na stałe. Na przykład nie potrzebowała wiele snu, albo odczuwała chłód w swoim umyśle, kiedy gdzieś niedaleko był demon. Odwróciła się. Iskander stał przed drzwiami, blokują jej drogę ucieczki. Jasne. Spojrzała na koc i poduszkę. Iskander nie sypiał już ze swoją siostrą. Nocował tutaj. Przyzwyczaiła się do bycia jakby poza rozmiarem. Prawie każdy był od niej wyższy. Iskander, niewiele myśląc był dużym mężczyzną. Był wyższy od Nikodemusa i bardziej umięśniony. Miał budowę ciała podobną do Xii. Dłonie trzymał na głowie, a krótkie rękawy jego koszulki w pełni ukazywały mięśnie ramion. Przy Fen mogła wyjść albo ją zignorować, ale Iskander czasami ją przerażał. Reagowała na niego w ten sam sposób, w jaki reagowała na Xie. - Ty- powiedziała, ulżyło jej ponieważ nie odebrała od niego, żadnych dziwnych wibracji. Z jej szczęściem, Fen będzie tu za parę minut, grożąc jej pozbawieniem głowy za przebywanie w tym samym pomieszczeniu co jej brat- Nie mam zamiaru cię ratować kiedy Fen znajdzie cię tu z potężną złą czarownicą. Linie na jego twarzy błyszczały, jakby zostały namalowane fosforyzującym tuszem, co sprawiało, że świadomość Carson o nim była gorętsza niż zwykle. - Czarownica Magellana- jego głos brzmiał jakby nie używał go od bardzo dawna. Dreszcz przebiegł jej po plecach, ponieważ zazwyczaj kobaltowe pasy na jego twarzy wyrażały więcej życia niż jego oczy, ale teraz, jego oczy błyszczały równie intensywnie. Opuścił wejście i wszedł do środka, stanął w jednej ze smug światła rzucanych przez księżyc. Stała, pocierając dłońmi po udach. - Czego chcesz? Ich spojrzenia się spotkały i bum. Znowu straciła zmysł postrzegania. Rogi sufitu połączyły się z podłogą a kolory zmieszały w jeden. Potrząsnęła głową. Oddech uwiązł w jej płucach. Czuła jakby jej całe ciało było naelektryzowane. Zamrugała, a kolory powróciły do normalności. Dłoń Iskandera chwyciła jeden z wspierających filarów. Z powodu problemów z widzeniem, nie miała pewności, ale wydawało jej się, że jego palce są dłuższe niż powinny być, ze szponami zamiast paznokci. Próbowała śledzić jego dłoń ślizgającą się w dół po kolumnie. Gruba drzazga wbiła się w jego palec wskazujący. Cofnął się, a dziwne połączenie między nimi zadrżało i zniknęło. Pokój powrócił do normalnego stanu, tak samo Iskander. Normalny mężczyzna, jeżeli normalnym możemy nazwać 104 kg samych mięśni. Ale nie wszystko było jak powinno. Na palcu miał małą krwawiącą rankę. Zapach jego krwi drążył jej żołądek, a ona nie mogła się ruszyć. To była kolejna zmiana, do której musiała się przyzwyczaić. Jak Nikodemus do przemiany, jak zapach czy widok krwi. Jasna czerwień i intensywny zapach.

156

W całym swoim życiu, nigdy nie widziała tak pięknego odcienia czerwieni, albo nie wąchała czegoś co miało tak bogaty i głęboki zapach jak krew Iskandera. Podeszła do niego, trzy albo cztery kroki. - Potrzebujesz opatrunku- wyszeptała. Powstrzymywała się tak długo jak tylko mogła, ale pragnęła spróbować jego krwi, a to nie było normalne. Wcale. - Czarownica- odezwał się szyderczym tonem. To samo wewnętrzne światło zdobiącego jego tatuaż rozpalało jego spojrzenie. Niebieskie smugi na czarnym tle. Pasy zastygły i stały się trwałym wzorem na twarzy Iskandera. Prosto do jego niebiesko-czarnych źrenic. Jego pasiaste oko wwiercało się w jej umysł. Znowu traciła poczucie równowagi, musiała walczyć żeby utrzymać kształt pokoju i całą resztę w trzech wymiarach. Cokolwiek się działo rozpoznała, że popadała w ten sam stan nadświadomości, kiedy była z Xią. Ze zniewolonym demonem, po prostu zobaczyła w jaki sposób odłączyć go od Rasmusa. Widziała właśnie teraz w ten sam sposób Iskandera. Wszystko co musiała zrobić to przywołać jego moc do życia, przywołać ją, wydobyć z głębi tych kobaltowych linii i dotknąć ich. Połączyć jego moc z jej, a on już nigdy nie będzie rozbity. Skupiła się na pasach na jego twarzy i skoncentrowała się na wolnej przestrzeni między nimi. Dźwięki pohukiwań sów zniknęły, wiatr przestał uderzać o okno. Jej umysłowy kontakt z Harshem i Nikodemusem został zawieszony. Poczuła, że ma zatkane uszy, przełknęła mając nadzieję że to je oczyści. Coś w nich trzasnęło i poziom ciśnienia wrócił do normalnego poziomu. Ale na strychu panowała martwa cisza. Mogła prawie, że dotknąć mocy, od której chciała odciąć Iskandera. Była świadoma, wtedy, inna moc, moc której nie mogła dotknąć. To, co ją teraz wypełniało było inne, nie było to źródło narodzin mocy maga, lecz demona, mroczna, głęboka i namacalna. Sięgnęła przez ogromny bezkresny zbiornik mocy, który stworzył dla niej demon. W oczach Iskandera dostrzegła błysk zmiany koloru od ciemno niebieskiego do kobaltowego żeby na końcu powrócić do jasno niebieskiego. Czuła zapach jego ciała, mieszanina ziemi, popiołu i drzewnego dymu. Głód rósł w niej, targała nią ostra potrzeba posiadania go dla siebie. To uczucie się w niej pogłębiało, umacniało, płynęło przez nią jak rzeka potrzeb. Zadrżała, czuła wibrację w czubkach palców. Wyciągnęła rękę i przycisnęła palce do jego piersi. Tak. Nurt mocy, elektryzującej i piekielnie gorącej, wydostał się z niej, podążyła za nim ponieważ tylko Iskander mógł usatysfakcjonować jej głód. Oczy demona były szeroko otwarte. Na zewnątrz usłyszała miękki krzyk. Dźwięk nic dla niej nie znaczył. Przysunął się do niej, odchylając głowę do tyłu, wyciągając szyje, napinając mięśnie. Przysunęła się do niego bliżej, samemu otwierając się na moc. Obraz ukształtował się w jej głowie, jej samej w ramionach Iskandera, pijącą z niego, smakującą go, dotykającą jego

157

mocy. Klęknęła a Iskander zrobił to samo co ona, śledziła ich wzajemne powiązanie. Oparła głowę na dłoniach, demony wysunął podbródek w jej stronę, oczy miał szeroko otwarte. Jego tęczówki były błękitnoniebieskie, lewa były podzielona przez pas koloru na jego twarzy. Z ogromną radością, zobaczyła dokładnie jak uczynić go jej własnością. Dotknęła palcami prawej dłoni początek każdego pasa. Powoli, przesuwała rękę w dół, śledząc każdą linię, zmieniając swoją mocy w nic innego tylko instynkt. Pasy zmieniły barwę od blado popielatego przez jasny błękit, a w ostateczności głęboki odcień kobaltu. Zobaczyła prawdziwy charakter jego związania, powiązanie z Fen i przez Fen i coś zupełnie innego. Kogoś innego? Coś co było niezrozumiałe. Coś co zagrażało jego życiu psychicznemu. Zrozumiała teraz co Nikodemus miał na myśli mówiąc o Harshu. Iskander był odizolowany od swojego gatunku już od tak dawna. Jak Harsh, powolnie umierał w samotnie bez nadziei na uwolnienie. Nie był zniewolony, tego była pewna. Czuła wielu zniewolonych demonów, kiedy Magellan i Rasmus byli w centrum handlowym i Xia i Kynan dali jej specjalną zarówno mentalną jak i fizyczną wskazówkę jak odczuwa się obecność zniewolonego demona. A nie wyczuwała tego w Iskanderze. Wniknęła w niego głębiej. Jego ciało, ciągle spięte, rozluźniło się na tyle, że nie czuła się jakby dotykała posągu. Jego skóra była ciepła, teraz on pochylał się w jej stronę, wpatrując się w nią, przez pasy patrzył prosto jej w oczy. Ożywione połączenie pomiędzy nimi było jak naelektryzowane. Pokój wirował, oszałamiając ją i nagle Iskander pojawił się tam. W pełni obecny w jej umyśle i tak prawdziwy, ze ledwo mogła to znieść. Sięgnęła w głąb niego, drżąc z powodu wypełniającej jej mocy i potrzeby uczynienia jego jej. Jego więź z Fen pulsowała, połączona z czymś mrocznym i toksycznym; źródło wszelkich problemów jakie go dotyczyły. Kiedy odetchnęła, powietrze pachniało czymś gorzkim. Poczuła na języku metaliczny smak. Iskander został odcięty od wszystkiego poza więzią z siostrą. A nawet tam zbudował mur pomiędzy sobą a swoim bliźniakiem, pomiędzy nim a trucizną, która jednak przedostawała się spowrotem. Carson uchwyciła błysk tego jaki był wcześniej kiedy jego więź z Fen zmieniła się. Zobaczyła go kochającego się z nią, dotykającego jej ognisto czerwonych włosów, gładkie ciało jego siostry wyginające się pod nim, perfekcyjne połączenie ich umysłów i siły. Harsh też był w jego wspomnieniach, jak go dotykał, pieścił, całował, trzy umysły i ciała przeplatające się. Kiedy wszyscy byli razem. Carson wysłała swoją moc do niego, jak jakiś uczony idiota, która nie rozumiał jaką władze posiadł, zobaczyła co i jak musi zrobić. Rozerwała jego związek z Fen. Bezlitośnie. Bez wyrzutów sumienia czy niezdecydowania. Był wolny od trucizny i wszystko co pozostało to przywiązać go do niej. Gdyby się nie zatrzymała, Iskander należałby do niej tak samo jak Kynan należał do Magellana. Jak cudownie byłoby mieć całą tą moc pod swoją kontrolą. Czy naprawdę mogłaby zrobić coś tak obrzydliwego innej żywej istocie?

158

Zadzwoniło jej w uszach, boleśnie, było to wstrząsające wycie, rozbrzmiewające w jej głowie, Kiedy przestało, Iskander dotknął dłońmi jej skroni, zakrywając uszy, trzęsła się, teraz już tak normalnie. Tocząca się w niej wojna skończyła się, a jej udało się nie zniszczyć ani jej ani Iskandera. Dotykała pasów na jego twarzy, badając je cały czas. Otworzył usta i Carson dotknęła jego wargi wewnętrzną stroną wskazującego palca, najpierw dolnej potem górnej. Nie czuła w ogóle jego mocy, dopóki jego kobaltowo niebieskie tęczówki zaiskrzyły życiem, w pełni świadomie pierwszy raz od czasu, kiedy tam przyjechała. Linie znaczące jego policzek świeciły nieziemskim błękitem. Ich spojrzenia się spotkały, przeżyła wstrząs, kiedy próbowała uwolnić się z jego uścisku ale jej się to nie udało. Iskander dotknął swojej szyi, śledząc bijący puls. Krew zebrała się na koniuszku jego palca. Uderzyła w nią fala zimnego powietrza, aż zjeżyły się jej włoski na rękach. Próbowała się od niego odsunąć, ale trzymał ją w żelaznym uścisku. Moc bliźniąt krwi powróciła, a ona poczuła, że znalazła się w pewnego rodzaju psychicznej pułapce. Nieważne jak bardzo starała się, nie mogła zerwać łączącego ich połączenia. Poczuła przebiegający przez jej ciało dreszcz zimna, jego moc otaczała ich oboje, pełnowartościowa, mroczna i obezwładniająca. Carson była przeraźliwie świadoma obecności Iskandera w jej umyśle, rosnąca z każdą minutą, mroczniejsza i potężniejsza. Poradził sobie ze swoim odmiennym fizycznym jak i psychicznym stanem. Nie był już bliźniakiem krwi, ale nie był również już ubezwłasnowolniony. Jak Nikodemus ich nazwał? Psychotyczny. Niestały. A ona właśnie uwolniła go bez nikogo, kto mógłby ją chronić i wspierać?

159

Rozdział 26 Połączenie pomiędzy Carson i Nikodemusem zapłonęło. Gorącem i niepokojem, rozpraszając złe emocje. Nie mogła się poruszyć. Nie mogła nawet drgnąć, chociaż jej kręgosłup wrzeszczał z wysiłku, jaki wkładała żeby utrzymać pionową pozycje i być jak najdalej od demona. - Iskander, nie włamiesz się do jej umysłu. To był głos Nikodemusa. Niski a nawet zupełnie, w pełno spokojny, w przeciwieństwie do Carson, którą panika zupełnie unieruchomiła. Iskander podniósł się. Był wysoki, wysoki, bardzo wysoki. Jego osoba wypełniła cały pokój. Nie mogła oderwać od niego oczu. Przechyliła głowę spowrotem. Musiało być jakieś wyjście z tej sytuacji. Ale on ciągle ją podejrzewał, obawiała się, że gdyby spróbowała coś zrobić on się zaraz tego domyśli. - Ona jest czarownicą- głos Iskandera był ochrypły. Jego moc przetoczyła się przez nią powodując gęsią skórę na całym ciele- Jest wrogiem. - I demonem- jedna z desek skrzypnęła, ruch zasłonił światło księżyca wpadające do pokoju przez otwarte okno- Chcesz mi powiedzieć, że nie wyczuwasz jej jako jednego z nas? Puść ją Iskander. - Przywiązałeś do siebie czarownice. Nikodemus stanął na linii wzroku Carson. Iskander był wyższy od niego o kilka cali, skrzyżował ramiona na piersi, był zupełnie obojętny na przewagę fizyczną drugiego demona. - Powiedziałem puść ją- jego ręka wystrzeliła do przodu, złapał bok głowy Iskandera- Musisz pragnąć śmierci robiąc coś takiego- przysunął głowę naprzeciwko drugiego mężczyzn- Ona jest moja, demonie- oczy Iskandera rozbłysły ponownie. Zrobił krok w tył, ale Nikodemus go nie puścił. Jego głos zmienił się w szept- Nie mam nawet zamiaru liczyć do trzech. - Warlordzie- blokady w umyśle Carson ustąpiły. Nikodemus rozluźnił uścisk, a włosy demona swobodnie opadły dookoła jego twarzy. Iskander dotknął trzema palcami czoła i ukłonił mu się. Carson wyczuwała ich obu, ale Iskander nie próbował już jej zniszczyć. - Cokolwiek było z tobą niewporządku, ty psychopatyczny dupku. Carson to naprawiła. Myślisz, że możemy to wykorzystać po naszej stronie? Uważasz, że to nie jest moc, która może nas uratować? Iskander klęknął przed stopami Nikodemusa z nisko spuszczoną głową. - Warlordzie.

160

Był duży. Większy od Nikodemusa i gdyby nie poznała mocy Nikodemusa, gdyby nie przepływała właśnie teraz przez jej ciało, nie byłaby pewna, który z nich wygrałby w sprawiedliwej walce. Nikodemus podniósł głowę nad klęczącym Iskanderem. - Możesz mi powiedzieć co ma to znaczyć? Wyjaśnij mi to, bo później nie będzie odwrotu. Ponownie dotknął trzema palcami czoła, zanim odchylił głowę na bok, ukazując napiętą szyję: - Odbędzie się walka pomiędzy demonami i magami- powiedział- a ja pragnę stać po stronie Warlorda i czarownicy, która mnie uwolniła. - A co z twoją siostrą- spytał Nikodemus łagodnie. Pasy na jego twarzy zabłysły intensywnym kolorem. - Sam podejmuję decyzje Warlordzie- powtórzył. - To jest to o czym zawsze marzyłem. Psychopatyczna połowa bliźniąt krwi. Ostatnia szansa. Jesteś pewien? Iskander zaczął mówić łagodnym, miękkim głosem brzmiącym jak jedwab w mrocznym pokoju. Magia okryła wypowiadane słowa przysięgi, nadawała sens ich znaczeniu, przenosiła się do powietrza, którym oddychali. Carson nie ośmieliła się poruszyć. Może Iskander przestał próbować przejąć jej umysł, ale nie uwolnił jej a ona stała się świadkiem rytuału, łączącego demona z przywódcą. Kiedy Iskander skończył wypowiadać słowa, Nikodemus zadrapał szyje demona ostrym pazurem. Szkarłatna gorąca krew wypłynęła z małej ranki, roznosząc bogaty i czysty zapach miedzi. Chęć skosztowania go rozbiła Carson. Już znajdowała się na krawędzi z powodu mocy Nikodemusa przepływającej przez nią a to wysłało ją na samą krawędź urwiska. Przyciągnął Iskandera do swoich stóp z palcami zaplątanymi w jego włosy z tyłu głowy, Nikodemus przysunął demona bliżej do siebie. Żeby złapać równowagę Iskander otoczył ramionami biodra Nikodemusa. Carson też to czuła, współodczuwała smak krwi Iskandera i dreszcz świadczący o zawarciu więzi pomiędzy demonami. Czuła też reakcję bliźniaka kiedy ta wieź wypełniła lukę pozostawioną w jego duszy po odcięciu go od siostry. Nikodemus cofnął się, żeby skaleczyć swój nadgarstek i zaoferować swoją krew Iskanderwoni. Oczy demona rozbłysły tuzinem odcieni niebieskiego koloru, Carson poczuła jego moc wypełniającą ją, kiedy skłonił się do nadgarstka. Smak i zapach odbił się echem w jej umyśle. Jej serce biło powoli, spokojnie, ich więź została utrwalona. Uświadomiła sobie, że było to czego Nikodemus potrzebował. Oddany mu demon, ktoś komu mógł zaufać. Kiedy Iskander podniósł głowę znad nadgarstka Nikodemusa, ukłonił się i przyłożył trzy palce do czoła- Warlordzie. Nikodemus opuścił rękę i pociągnął Carson na nogi. Oparł dłoń na tyle jej szyi. - Ona jest moja, Iskander. A ja jestem jej. Rozumiesz mnie?

161

- Wyczuwam ją jak kogoś z naszego gatunku- było to zarówno zgodzenie się jak i wyrażenie ulgi. Ich spojrzenia się spotkały, Carson wyczuła jego nikłą obecność w swoim umyśle, ale nagle było go zdecydowanie więcej. Moc Iskandera podobnie jak jego umysł były zbyt długo zablokowane a teraz były zdecydowanie nie w pełni sprawne, ale nie mogła zaprzeczyć, że jest bardzo potężnym demonem. Był odizolowany od tak dawna, odcięty i niezdolny do korzystania ze swoich mocy, nic dziwnego, że teraz tak chciwie dążył do kontaktu z Nikodemusem. Jego potrzeba bliskości z osobnikiem z jego gatunku była przeogromna. Jego umysł dotknął Carson, rozdrgany jak oczy Fen. Niestabilny. Nikodemus potarł palcem linię szczęki bliźniaka. Powietrze dookoła nich falowało od zawartej w nim mocy, Carson mogła bez wysiłku wyczuć jej wpływ na ich połączenie. Straciła z oczu Iskandera, ale jego obecność w jej umyśle zapłonęła zmysłowym płomieniem. Widziała też Nikodemusa, był ciągle w jej głowie- nic z tego się nie zmieniło. Oboje byli w jej umyśle, ale to ona była również w nich. Próbowała dojrzeć twarz Nikodemusa w cieniu, ale kiedy wydawało jej się, że któregoś z nich widziała, traciła ich. - Nikodemus? Znikąd zrobiło się jaśniej, albo to może jej wzrok powrócił do normalnego stanu, ponieważ teraz widziała ich tak jakby promienie słońca wpadały do pomieszczenia przez okno. Iskander zsunął ręce z ramion demona. Nikodemus uwięził ją w swoich ramionach, pieszcząc jej szyję opuszkami palców. Czuła się jak w domu i pomimo, że Iskander też tam był, czuła głębsze powiązanie z Nikodemusem. Ta dwójka z nich wszystkich, Nikodemus i ona, dzielili swój silny związek z Iskanderem. Razem, sprowadzili go spowrotem. Przez tak wiele lat pozostawał odizolowany. Nawet teraz Iskander tęsknił za siostrą, wieloletnie współżycie z nią było jego nieodłączną częścią. Bez tego, powolnie obumierał. A teraz, Carson zdała sobie sprawę, że to połączenie pomiędzy ich trójką był krokiem w kierunku uzdrowienia go. Potrzebował dotyku, fizycznego i psychicznego, stworzenia należącego do jego gatunku, Musiał nauczyć się jak współżyć z innymi demonami niż jego siostra. Iskander płynnym ruchem zdjął z siebie koszulkę. Światło księżyca oświetlały mięśnie jego klatki piersiowej i ud, kiedy zdjął swoje szorty. Nagi, dotknął palcem swojego serca, potem zakreślił linię ze środka piersi do pępka. Na jego ciele pojawiła się niebieska linia. W przyćmionym świetle jego oczy rozbłysły błękitem kobaltu, Carson poczuła przebiegający dreszcz wzdłuż kręgosłupa. Niebieska linia z piersi Iskandera nie znikała, patrzyła na niego zafascynowana i przerażona jednocześnie. Demon kucnął. Energia zgromadzona w nim wcisnęła powietrze do płuc kobiety. Rozprostował ręce nad głową, kiedy wstał i wyprostował się, sięgał prawie sufitu. Musiała się ruszyć i zadrzeć głowę do góry żeby móc zobaczyć go w pełni. Moc rozbrzmiewała w nim, w połączeniu pomiędzy ich trójką. A wtedy Iskander się zmienił. Jego ciało zadrżało. Przez chwilę wydawało jej się, że zniknął. Zamrugała, potem zamrugała ponownie. Pochłaniał ciemność do tego stopnia, że kontury jego

162

ciała zanikały, musiała patrzeć na niego z boku żeby go widzieć dokładnie. Jego oczy zapłonęły gorącym błękitem, był to jedyny kolor, jaki pozostał na jego nieludzkim czarnoniebieskie ciele, błyszczało kobaltem w miejscach oświetlanych przez światło księżyca. Nawet jego włosy były czarnoniebieskie, atramentowe loki sięgające ramion. Iskander pozostawał w swojej wyważonej pozie. Został stworzony do walki, była zabójczo niebezpieczny. Był teraz nawet większy, jego ciało było potężniejsze. Niebezpieczne. A ona nie mogła pozbyć się wrażenia, że takie było jego założenie. Co najważniejsze, jej się to podobało. Podobało jej się to niebezpieczeństwo. Czy to miał Nikodemus na myśli mówiąc jej o odpowiadaniu na inne demony. Patrzenie na Iskandera zaostrzało jej apetyt. Usta demona wykrzywiły się coś, co mogło przypominać uśmiech. - Tak Carson- Nikodemus złapał jej nadgarstki i zdecydowanie pociągnął do siebie, że nawet nie wiedziała kiedy oplatała rękami jego szyje. Z powodu jego wzrostu musiała się, jak najbardziej wyciągnąć w górę. Przycisnął rękę do jej pleców, a kiedy wygięła się w łuk w reakcji na jego dotyk, wsunął obie dłonie pod jej koszulkę, przesuwając je po brzuchu, dotykając jej piersi. Pomimo obecności Iskandera, powiedział - Masz na sobie zbyt dużo ubrań. I rozpoczął cały proces rozbierania. Jej koszulka i stanik zniknęły. Chwycił, dotknął jej piersi a głowę oparł na ramieniu, muskał jej skórę zębami, nie do tego stopnia żeby ją skaleczyć ale był bardzo blisko. Mógł z taką łatwością ją zranić. Wrócił jedną dłonią na jej plecy, dopóki go nie puściła. Złapał ją w pasie żeby uchronić ją przed upadkiem na podłogę, ale nie było to delikatne. Jego ręce na jej ciele sygnalizowały o jego sile. Mógł być nawet jeszcze bardziej brutalny. Carson złapała szybki oddech. Kątem oka zobaczyła jakby Iskander przesunął się bardziej w ich stronę. Nikodemus zaczepił palcami o krawędź jej flanelowych spodni i ściągnął je z niej razem z bielizną. Jego usta stanowczo zajmowały się jej piersią, jego niegodziwie zwinny język był wokół i na jej sutku. Czuła jak docierał prosto do jej sedna, czuła Nikodemusa, Iskandera i siebie w tej samej psychicznej przestrzeni. - To nie będzie słodkie i zmysłowe. - Nie chcę słodko i zmysłowo- przyciągnęła jego głowę do siebie, kiedy ich usta się spotkały, jej żołądek skręcił się. Czuła jego zęby na swoich wargach, a kiedy otworzył usta wsunęła w nie swój język. Jej ciało bolało. Odsunął się. Jego oczy błyszczały czernią rozświetlaną przez srebrne refleksy. Czuła jak robi się mokra między nogami i czuła ból w klatce piersiowej. Jej serce biło za szybko. - Nikodemus- czuła w sobie echo Iskandera. Wsunęła dłonie w jego włosy, wplatając palce w jedwabne loki partnera- Nikodemusie, proszę. - To nie jest bezpieczne- jego głos wydobywał się z głębi piersi, niski i szorstki- Nie jesteśmy teraz bezpieczni. - Nie obchodzi mnie to- Carson przycisnęła palce do jego piersi.

163

Była o cal od jego ust, kiedy się cofnął. - Nikodemus- wyjęczała jego imię, podnosząc ręce i ponownie chwytając jego jedwabiste włosy. - Iskander. Musisz się spowrotem zmienić. Natychmiast. - Warlordzie- nie wyczuwała go już, ale powrócił w pełni widoczny, w ciele człowieka którego znała z niebieskimi pasami na twarzy, z w pełni ożywionym spojrzeniem. Nikodemus dotknął palcem wskazującym jej czoła i znalazł się w jej umyśle, przejmując kontrolę. Odczucia związane z ich połączeniem zapłonęły, a potem jego srebrnoczarne oczy zniknęły. Nawet cienie dookoła niego zniknęły. Nikodemus był w niej. Naprawdę był w jej ciele. Cały czarny cień jego istoty był w niej, kontrolując jej uczucia i nieznośnie je wzmacniając. Używał jej ciała od środka. Iskander klękną i dotknął jej, jego ręce dotykały jej na całym ciele, dotyk ożył w jej umyśle. Nikodemus przejął jej odczucia i karmił nimi ich oboje. Złapała szybki oddech kiedy Iskander dotknął jej źródła mocy pochodzącej z talizmanu. To uświadomiło jej istnienie energii, z której nie mogła korzystać, z którą się narodziła, z powodu trucizny zgromadzonej w jej organizmie przez te wszystkie lata. Jej ciało reagowało różnie, widziała też różne obrazy. Poczuła zęby Iskandera na swoich ustach, Nikodemus dzielił z nią doznania. Kiedy otworzył dla niej swoje usta, wsunęła język do środka. Iskander potrzebował psychicznego kontaktu połączonego z fizycznymi doznaniami. Powolnym ruchem Iskander nakrył jej ciało swoim. Gorąco jego ciała zaskoczyło ją, nacisk jego torsu na jej piersi wstrząsnął nią. Pocałował ją, jednym palcem odszukał z tyłu jej szyi miejsce, w którym wniknęła moc talizmanu, głaszcząc je. Carson objęła go, dotykając go, pozwalając mu całować się intensywniej, sama zaczęła chętniej odpowiadać na jego pocałunki. Mogła wyczuć Nikodemusa w swoim umyśle, prowadzącego ją na skraj zmysłowego upadku. Iskander dopasował swoje ciało do jej, pomyślała że był brutalnie duży, ale ona była na niego gotowa. Wsunął się w nią, zmuszają jej ciało do zaakceptowania go. Podciągnęła kolana do góry a on wszedł w nią głębiej. Kiedy był w niej już na całą swoją długość, szloch zamarł w jej gardle. Sprawił, że czuła się tak dobrze, dokładnie tego potrzebowali. A wtedy wślizgnął się w nią ponownie, wycofał się i znowu wszedł gwałtownie. Czuła go w swoim ciele a Nikodemusa w umyśle, zwiększającego jej doznania. Iskander chwycił ją za ręce przyciągając bliżej do siebie, wchodząc w nią do granic możliwości, a ona starała się jak najlepiej do niego dopasować. - Nikodemus, Warlordzie- słowa wyszły prosto z jego piersi. Czuła rozpalające ją gorąco, falę uderzającego w nią orgazmu. Nikodemus kontrolował ją, przekazywał doznania im obojgu, podsycał je. Iskander zamknął powieki, ukrywając rozpalone niebieskie oczy. Pasy na jego policzku błyszczały łagodnie. Przytuliła go tak mocno jak tylko mogła, śledząc dłońmi

164

mięśnie na jego plecach, wyczuwając, kiedy się napinały i rozluźniały. Przycisnął ją do ziemi, pieprząc ją mocniej i szybciej. Doprowadziło ją to do niekontrolowanego krzyku, na co on w tym samym czasie odpowiedział warczeniem, które dotarło do każdej cząstki jej ciała. Nie był nawet blisko orgazmu, nie był wystarczająco głęboko w niej. Jego rozpalone dłonie chwyciły jej ramiona. Przeturlał się na plecy, utrzymując ją na sobie, nie wysuwając się z niej nawet na cal. Ciśnienie było dla niej prawie nie do wytrzymania. Już dawno minęła swój moment, kiedy miała dojść. Zacisnęła mocniej swoje mięśnie na jego penisie. Iskander chwycił ją za głowę wplątując palce w jej włosy i przyciągnął ją do siebie. Nakrył jej usta swoimi, wpychając w nie swój język. Wnętrze jego ust było gorętsze niż sobie mogła wyobrazić. Drżenie nadchodzącego orgazmu narastało w niej coraz szybciej. Jej dłonie ślizgały się po jego ramionach do bioder. Doszedł pierwszy, z przenikliwym jękiem docierającym do niej i pociągającym ją tuż za nim. Poczuła jak Nikodemus opuszcza jej ciało i kiedy mogła go ponownie zobaczyć, klęczał przy niej, wyprostowany z dłońmi opartymi na udach. Zamrugała i kiedy otworzyła oczy ponownie zmienił się tak samo jak Iskander wcześniej. Bardzo dokładnie, jednakże dopóki znajdował się w cieniu musiała się bardzo skupić, żeby go zobaczyć. Palce opierał na swoich udach, zakończone były błyszczącymi hebanowymi szponami, jego twarz była pokryta surowymi bruzdami, zagłębieniami i zmarszczkami. Nieustępliwy i władczy wyraz twarzy nie miał nic wspólnego z jego ludzką delikatnością, nos skrzywiony do policzka. Pomiędzy wargami dostrzegła ostre, białe jak kość słoniowa zęby, kończące się na pełnej i bardzo wrażliwej dolnej wardze. Jego ciało było męskie, twarde- umięśnione, jednakże zachowywało, przynajmniej jej się tak zdawało, zbliżone proporcje do formy ludzkiej, którą tak doskonale znała. Zobaczyła Iskandera stojącego w świetle księżyca, poczuła błysk energii w powietrzu, demon zmienił swoją formę i zniknął, wyczuwała jedynie jego związek z Nikodemusem. Oczy mężczyzny były teraz bardziej niebieskie niż szare, a na jego policzku pojawiły się jasnobłękitne pasy. Wyciągnęła dłoń w jego kierunku aż jej palce go dotknęły. Opuszkami palców wyczuwała delikatną miękkość, delikatność jego skóry i ciepło, które ją ogrzewało. Nikodemus zamrugał więcej niż raz, a ona straciła go z oczu zupełnie. Gdyby go nie dotykała, pomyślałaby że jest zupełnie sama. Jego serce łomotało jak oszalałe w tym niesłychanie miękkim ciele. Odrzucił głowę do tyłu, wyginając tors w jej stronę. Zrozumiała, że przez tą milczącą prośbę miał na myśli, zajęcie się jego sutkami. Jego oddech zamarł w gardle, warknął. Poczuła Iskandera w swojej głowie, połączonego z Nikodemusem. Jej odpowiedzią był pochylenie się do przodu i dotknięcie językiem jego piersi. Zsunął dłoń z uda i przeniósł ją na tył jej głowy. Poruszyła się pomiędzy jego rozsuniętymi udami, opierając ręce na jego ramionach, pozwalając im odpocząć. Jego sutek zesztywniał pod dotykiem jej języka. Dłoń oparta na jej głowie, sprawiała jej ból, zawrót głowy. Położył palce na jej szyi, drugą pieścił plecy. Nie opuszkami, poczuła na plecach szpony. Szpony. Zadrżała a gorąco między jej nogami, wzrosło nieznośnie. Wygiął swoje palce tak, że

165

pieścił ją tylko opuszkami. Przy najmniejszej zmianie ruchu wyczuwała zakrzywione pazury na swojej skórze. Spojrzała w dół i zobaczyła, na swoim pasie czarną jak atrament rękę, dotykał ją jedynie szponem, którym kreślił kółka w jej pępku. Pomimo iż czuła w swoim umyśle Iskandera to Nikodemus w niej dominował. Drugą rękę położył na jej plecach, przesuwając ją w stronę łopatek, pod jego dotykiem ponownie wygięła się w łuk. Teraz obie jego ręce dotykały linii jej ramion, przesuwał je powoli w dół aż dotarł do dłoni. Przez cały czas, Iskander był mentalnie z nimi, podkreślając jej emocje i dzieląc je dla nich.

Wsunął kolano między jej nogi rozsuwając je na boki, układając się pomiędzy jej udami. Jej serce biło jak oszalałe, jej płeć pulsowała w oczekiwaniu na jego ciało. Załkała, ponieważ nie wszedł w nią od razu. Chwycił jej biodra, umieścił się tuż przed jej wejściem i pchnął zdecydowanie. Mocno. Główka jego penisa w ślizgnęła się do środka. Nie czekał aż się rozluźni, wszedł w nią szybko i zdecydowanie. Była już dla niego mokra, gotowa na jego siłę. Pragnęła go całą sobą, czuła go na sobie, kiedy w nią wchodził. Tuż nad nią falowała jego pierś, siła wydychanego przez niego powietrza rozbrzmiewała w jej uszach, a kiedy opuścił głowę czuła jego gorący oddech na swoim ramieniu. Jej spocona skóra ślizgała się po jego, gorącej i twardej. Przeniósł swój ciężar na jedną rękę, a palcami drugiej nakrył jej nagą pierś, ściskając ją póki nie poczuła ukłucia pazurów. On mógłby być niebezpieczny, ale ufała mu. Po prostu mu ufała. Pchnął mocno, cudownie głęboko. W jej umyśle prowadził ją ze sobą. Żądza rosła w niej jak temperatura jego ciała, gorąca jak ogień. Wyszedł z niej, klękną i pociągnął ją na siebie, pomiędzy nimi była jego sztywna stercząca erekcja. Obniżył głowę a z głębi jego piersi wyrwał się warkot. Jego włosy łaskotały jej ramiona. Spojrzała na niego, spotkała patrzące na nią srebrnoniebieskie tęczówki. Jego emocje płynęły prosto do niej. Oddech zamarł jej w piersi. W jego spojrzeniu dostrzegła czerwono-pomarańczowe iskry. Wyślizgnęła się z jego uścisku i zanim znowu ją dotknął, usiadła na nim okrakiem i położyła dłonie na jego piersi. Przez kilka sekund patrzyły na nią oczy Iskandera, ale po chwili znów zmieniły się w szare, tak dobrze jej znane. Kiedy zamknął swoje czarne powieki, pchnęła go i zmusiła do położenia się na plecach. Zgiął kolano, ocierał się łydką o jej udo. Chciała go dotykać tak długo, aż będzie tak samo podniecony i zdesperowany jak ona. Chciała mu sprawić przyjemność. Dotykała jego napiętych mięśni. Była mokra, mokra i cała obolała, tylko dla niego. Pocałowała jego szyję, śledziła językiem całą drogę do jego sutków. Jego ciało przylgnęło do niej, dłoń położył na jej plecach pomagając tym samym utrzymać równowagę, palec wskazujący drugiej dłoni wsunął pomiędzy jej uda, prosto do źródła jej pragnień. Krzyknęła. Cisza wypełniła strych. Wypuścił ją z objęć, podniósł się i spojrzał prosto na nią. Jego nogi był splecione z jej. Patrzył na nią ostrożnie swoimi - przechodzącymi w szary i niebieski kolor- oczami. Złapał równowagę opierając się na jednej ręce, drugą objął jej policzek. Usiadł tak żeby mogła zsunąć się z jego kolan. Rozsunął uda, była teraz dla niego zupełnie otwarta i dostępna, jednak zdala od jego penisa. Wsunął ręce między ich ciała. Na początku myślała, że chciał ją przyciągnąć do siebie, ale nie zrobił tego. Wsunął w nią oba palce wskazujące,

166

ślizgając się w jej wilgoci. Oddech zamarł w jej płucach. Pracował w jej wnętrzu jednocześnie kciukami masując łechtaczkę, doprowadzając ją na skraj orgazmu. Spełnienie nadeszło szybciej i mocniej, bez możliwości żadnej kontroli. Gorący oddech palił jej policzek kiedy pochylił się w jej stronę i szepnął: - Powiedz mi, że tego chcesz, Carson. Spojrzała w górę, wytężając wzrok, skupiając się na jego twarzy, nie było łatwo go zobaczyć, ponieważ ciągle znikał w cieniu. - Chcę. - Warlordzie- wyszeptał- Powiedz to. - Dotknij mnie Warlordzie- obserwowała jego dłoń, długie szczupłe palce zakończone szponami, dotknął jej piersi- Dotykaj mnie, proszę- spełnił jej prośbę- Więcej- wysapała.

Chwycił jej głowę ręką i odciągnął na bok, eksponując jej odkrytą szyje. Szponem, drasnął jej skórę, ustami nakrył skaleczone miejsce. Otoczył ją ramionami, zmusił ją do położenia się na brzuchu, pieścił jej kark i szyję. Tak samo jak Iskander, dotkał miejsca wniknięcia talizmanu, przez co prawie doszła. Przytrzymał ją dłońmi w pasie, unieruchamiając ją. A nagle był w jej umyśle razem z Iskanderem. Pożądanie pędziło przez nią oszalałe jak ogień, paląc ją od środka, przyjęła wszystko co jej zaoferowano, pozwalając się spalić płomieniom żądzy. Łkała, kiedy kład się na niej, z ramieniem otoczonym wkoło jej tali podciągającym ją w górę bliżej brzucha. - Możesz to wytrzymać- jej emocje, odczucia fizyczne podwoiły się. Jego penis był ogromny i gorący, ale ona była już na niego gotowa, wszedł w nią z łatwością jakiej się nie spodziewała. Poruszał się mocniej, szybciej i wolniej. Wzdłuż całych mokrych od potu pleców, czuła ciepło jego ciała. Jego włosy otoczyły jej głowę jak czarna zasłona. W pomieszczeniu słychać było jedynie dźwięki uderzanych o siebie mokrych ciał. Z ich ust nie padło ani jedne słowo. Używał jej umysłu, tak samo jak używał jej ciała. Czuła narastający orgazm, grożący jej rozbiciem na małe kawałeczki, krzyczała, błagając go żeby skończył, zanim brak spełnienia ją zniszczy. Błagał go żeby pozwolił jej dojść i Boże, jego penis pieprzył ją mocno i szybko, ale ona to wytrzymała. Kiedy już doszła do siebie, Nikodemus był z nią, przynosząca ulgę w jej umyśle. Iskander odseparował się od nich. Cały czas go wyczuwała, ale nie w takim stopniu jak wcześniej. Złożyła pocałunek na obojczyku Nikodemusa, a on mocno ją do siebie przytulił. Usłyszeli głos Iskandera. - Fen zniknęła.

167

Rozdział 27 Na dole Harsh spojrzał na ich trójkę i powiedział: - Nie wiem do diabła gdzie zniknęła Fen. Po prostu zniknęła. - Tak, wiemy- Nikodemus pragnął wziąć Carson w ramiona i złamać z nią parę innych tabu. Ale nie zrobił tego. W zamian wszedł do kuchni i czekał, jego ciało drżało z tęsknoty do powrotu do pierwotnej formy. Czekał na Harsha. - Czy ona odeszła bo jest niezadowolona, że Iskander jest teraz mój, czy z jakiegoś innego powodu?- usiedli przy stole, po chwili rozmowy doszli do wniosku, że Fen zniknęła kiedy Carson uwolniła Iskandera. Czarownica Magellana, cholera, kobieta, którą chciał zabić, przywróciła dwa demony, które były zniewolone przez magów. Za pierwszy razem to mógł być przypadek. Ale dwa razy? Zniewolony demony i pojebany bliźniak krwi. Siedząca obok niego Carson wsunęła swoją dłoń w jego. - Zastanów się- powiedziała- Jeżeli demon został zniewolony, nie może kontaktować się z wolnymi demonami, prawda? - Tak- odpowiedział powoli. - A ty nie możesz go wyczuć, tak? Kiedy przyjechaliśmy tutaj, mogłeś wyczuć ich oboje. Iskandera i Fen, tak? Wydawali się w porządku bo mogłeś ich wyczuć? - Tak jest- odpowiedzieli w tym samym czasie z Harshem. Iskander oparł się o oparcie krzesła, ramiona skrzyżował na piersi. Carson spojrzała na niego: - Ale ty i Fen, Iskanderze. Czy zawarliście wzajemne porozumienie jednostki? Nie funkcjonujecie oddzielnie, tylko jako jedność?- spytała, a na jej policzkach pojawił się rumieniec. Spojrzała na Nikodemusa, ale szybko odwróciła wzrok. Chciałby być na tyle nieuprzejmy żeby wedrzeć się do jej głowy i zobaczyć o czym myśli. Zrobił inną najlepszą rzecz jaką mógł i przyciągnął ją bliżej siebie. Ich palce splotły się ze sobą, a ona podarowała mu mały uśmiech, który go rozczulił- Może się mylę, ale czy nie wyczuwacie bliźniąt krwi jako jeden organizm, zamiast dwóch? - Do czego zmierzasz Carson?- spytał. Miał bardzo złe przeczucia. Bardzo złe. - Dwie osoby wyczuwalne jako jeden organizm- zmarszczyła brwi, ciągle patrzyła na Iskandera- Ale co jeżeli jedno z nich zostało zniewolone? Co się wtedy stanie? Nie wyczuwacie żadnej różnicy czy identyfikujecie tylko jedno z nich?

168

- Kurwa- Nikodemus w końcu zrozumiał o co jej chodziło - Ona chce nam powiedzieć, że pomyliliśmy Iskandera z Iskanderem i Fen. Założyliśmy, że to co czuliśmy było parą bliźniąt krwi. Pyta, co jeżeli przez cały czas była zniewolona?- spojrzał na Harsha- Ty znałeś ich wcześniej, wcześniej czułeś coś innego? - Tak, ale myślałem, że to przez stan w jaki znajdował się Iskander, że to on był tego przyczyną, a poza tym… Uciął jego wypowiedź małą falą mocy. - Naszym najważniejszym zadaniem jest dowiedzieć się gdzie do diabła jest Fen i dlaczego. - Nie wiemy czy Fen uciekła- odezwał się Harsh, Biedny głupek- pomyślał Nikodemus. Nie chce przyjąć do wiadomości, że jego była kochanka była prawdopodobnie zniewolona- Albo jeżeli uciekła, dlaczego to zrobiła. Nie wiemy gdzie teraz jest i jaki jest jej obecny stan psychiczny- stukał palcami o blat stołu- Możliwe, że zerwanie jej więzi z Iskanderem zraniło ją. Może jest gdzieś tam na zewnątrz. Zraniona, albo zbyt zdezorientowana żeby wrócić. - Iskander- Co się stało, że znalazłeś się w takiej sytuacji? Spuścił głowę, zamknął oczy. Wziął głęboki oddech i kiedy się wyprostował, z jego oczu biły czysto niebieskie płomienie- Nie wiem. Nie mam pojęcia. To stało się tak nagle. - Byłeś wtedy razem z Fen? Potrząsnął głową. - Miesiącami nie mogłem nic zrobić, nic powiedzieć. Nie czułem nic. Jakie jest ludzkie słowo, które mogłoby to określić?- zmarszczył brwi- Katatonia.- spojrzał dookoła stołu- Fen uratowała mnie przed śmiercią- przycisnął palce do stołu, rozciągając je, przyglądał się Nikodemusowi z przymrużonych oczu. Kobaltowy ogień rozpalił jego tęczówki- Czy naprawdę rozumiesz znaczenie słów bliźnięta krwi, Warlordzie? W jego głosie można było usłyszeć warkot. Iskander ze swoją przywróconą mocą był przerażający. Mężczyzna usiadł prosto, kładąc dłonie na stole. Mięsnie jego ramion napięły się: - Moja siostra robiła wszystko żeby nas ratować. Raz nawet jej się prawie udało. Byłem stracony. Sam, nigdy nie byłem sam- wziął oddech- I wtedy pojawiliście się wy. Czuję cię Warlordzie. Czuję Harsha a nawet Carson. - Musimy rozważyć każdą nawet najgorszą możliwość- odezwała się Carson. - Tak- Nikodemusowi nie podobało się, dokąd to zmierzało. Spojrzała na niego. - Ona wie, że spotykasz się z innymi przywódcami. Jeżeli jest zniewolona, to bez względu do kogo należy, on też już wie.

169

- Musimy odwołać spotkanie- wyszeptał. Harsh wstał ze swojego miejsca. - Za późno- spojrzał na nich- Już są. Dzwonili pięć minut przed tym jak zeszliście na dół. - Jak dużo Fen wie? - Nie mam całkowitej pewności- westchnął i zaczął chodzić po kuchni. - Wiemy, że Magellan i Rasmus tam są. Musimy przyjąć, że jeden z nich kontroluje Fenpochyliła się w kierunku Nikodemusa, powaga malowała się na jej twarzy. Lubił na nią patrzeć, kiedy była taka skupiona- A co jeżeli mają już wszystkich Warlordów? - Wtedy mamy przejebane. - Mało prawdopodobne- odezwał się Harsh- Raczej schwytaliby nas razem. Mnie, Carson i Nikodemusa. - Plan A- Harsh konstatujesz się z jednym z przywódców, a my jedziemy do miasta. Jeżeli będziemy mieć szczęście, poinformujesz kogoś, kto przekaże reszcie informację o zagrożeniu- w jego umyśle pojawiały się różne scenariusze. - Plan B jest taki, jedziemy na spotkanie i informujemy osobiście- plan A jest najlepszym. Mało prawdopodobnym jak diabli, ale kto wie- Harsh, ty i Iskander jedziecie na miejsce i informujecie ich o sytuacji. Carson i ja postaramy się zmylić magów, że spotkanie odbędzie się w innym miejscu i czasie. Jeżeli się to uda będziecie musieli zająć się nimi do czasu, aż nie uporam się z Rasmusem i Magellanem. - Jest plan C?- spytała Carson. - Tak- uśmiechnął się szeroko- Improwizacja. To jak udało się zniknąć Fen, wyjaśniło się, kiedy zajrzeli do garażu. Nikodemus uderzył pięścią o ścianę budynku. - Jebana suka ukradła mi samochód! Mieli tylko do wyboru starą zardzewiałą półciężarówkę, zaparkowaną za stodołą. Oczywiście nie było kluczyków, ale Iskander odpalił ją bez nich i osiem i pół minuty później byli już w drodze do miasta. Carson jechała z nim z przodu, Iskander i Harsh wygodnie na pace. Miał zamiar torturować Fen, jeżeli na jego Mercedesie będzie chociaż jedna rysa. Był powód dlaczego Nikodemus wybierał nowe drogie samochody. A to była kupa złomu, czuł sprężyny w siedzeniu dźgające go w tyłek. Jeden przewód utrzymywał radio na miejscu a inny chronił schowek przed ciągłym otwieraniem się. Kiedy Carson zapięła swój pas bezpieczeństwa zapinany w pasie, pikap był za stary żeby mieć pasy zapinane przez ramię- wlał w niego

170

trochę paliwa i już pędzili w dół podjazdu. Bez, jak zdążył się Nikodemus zorientować, najnowocześniejszego wynalazku- amortyzatorów. Przez tylnie lusterko widział Harsha rozmawiającego przez telefon. W mieście, zaparkował ciężarówkę na parkingu za barem Kodiak Jacks. Idealnie. Kiedy Carson siłował się z drzwiami od strony pasażera, Nikodemus wyłączył silnik, rozłączając druty. Kiedy wysiadł z samochodu, boczna szyba w drzwiach spadła w drzwi, kiedy próbował je zamknąć. Jednak po chwili udało mu się ją naprawić. - Bar to dobre miejsce na fałszywe spotkanie. Zbyt dużo ludzi, żeby ktokolwiek mógł użyć mocy. Bezpieczne dla nas wszystkich. Jakieś dobre wiadomości Harsh? - Nie- oddał Nikodemusowi jego telefon. - Plan B jest taki- wiatr znad rzeki Olompali obniżył temperaturę powietrza o kilka stopni Celsjusza. Był wdzięczny za to ochłodzenie. Szyba w furgonetce zsunęła się spowrotem, ale tym razem kiedy ją podniósł opadła wewnątrz drzwi od razu. Wzruszył ramionami i zostawił samochód z otwartym oknem- Musiałeś być zajebiście zdesperowany kupując tą kupę złomu, w każdym razie- nikt się nie uśmiechnął. Harsh otrzepał swoje spodnie. - Harsh, ty nadzorujesz przywódców. Zrób tak żeby to dobrze wyglądało. Iskander, jesteś jego wsparciem. Jeżeli będzie to możliwe, spotkamy się tutaj wszyscy. Zrozumieliście? Harsh i Iskander przytaknęli. Trzy demony i czarownica, a nikt nie martwi się tym czy czasem ich nie zdradzi. Wszyscy wiedzieli, że stała za nimi murem. Nikodemus dotknął dłońmi jej twarzy. - Jeżeli będą kłopoty, improwizuj, dobrze? Jeżeli się rozdzielimy, nie zapominaj że jesteś czarownicą. Jeśli natkniesz się na zniewolonych, nie daj się dotknąć. Odetnij ich jeżeli będziesz mogła. Jeżeli będziesz miała problemy z użyciem mocy, do diabła, uciekaj stamtąd. Kogo próbował oszukać? Była dla niego najważniejsza. Czy mu się to podobało czy nie, był z nią emocjonalnie, fizycznie i psychicznie związany. Pociągnął jej twarz do siebie i pocałował, wystarczająco długo i mocno, zapomniał że mieli widzów. Kiedy przestał, jego dłonie ścisnęły jej. Wpatrywała się w niego. Czekał, ale jedyne co powiedziała było: - Będę ostrożna, Nikodemusie. Było dla niego głupotą stać tam i obawiać się powiedzieć to co naprawdę chciał jej przekazać. - Zostaniesz ranna, a przyjdę po ciebie i sam skopie ci tyłek, zrozumiałaś? Zastanawiał się czy zrozumiała, że chciał jej przekazać, żeJesteś dla mnie najważniejsza Carson, jesteś tą jedyną. Spojrzeli na Harsh i Iskandera a potem odeszli.

171

Rozdział 28 Carson i Nikodemus szli w kierunku betonowego podjazdu przed głównym wejściem do lokalu. Próbowała stłumić narastające w niej uczucia, ale nie mogła zapanować nad nerwami. Ten cały pomysł, żeby udać się do miejsca gdzie Magellan mógł ich zaatakować, według niej był przerażający. Uderzający w nią wiatr, spowodował pojawienie się na jej ciele gęsiej skórki, pomimo że nie odczuwała zimna. Na chodniku przed barem, odbijało się czerwone światło neony wiszącego na budynku. Kodiak Jack’s. Kodiak Jack’s. Kodiak Jack’s. Nikodemus otworzył drzwi i przepuścił Carson przodem. Kobieta, która odchodziła od drzwi prawie skręciła sobie kark oglądając się za nim. Jak zwykle wyglądał atrakcyjnie w starych jeansach i obcisłej czarnej koszulce, podkreślającej budowę jego ciała. Uderzyło w nią ciepło powietrza ze środka, pomieszczenie przesiąknięte było zapachem ciał i piwa. Poziom głośności muzyki i rozmów, ranił jej słuch. Sześć osób czekało na możliwość pokazania swojego dowodu ochroniarzowi. Dwie kobiety stojące przed nimi w kolejce, odwracały się i patrzyły na Nikodemusa. Obdarzały go długimi przeciągającymi się spojrzeniami. Jedna z nich odsuwając się od przyjaciółki wsunęły mu do ręki kartkę: - W razie czego- odezwała się patrząc na Carson- Możesz szybko się znudzić. Nikodemus nie odwzajemnił uśmiechu. - Nie wydaje mi się. Kolejne osoby oddawały swoje dokumenty do sprawdzenie i odchodziły w stronę baru. Nikodemus podał swój dowód ochroniarzowi. Już zaczął kiwać głową w rytm otaczającej ich muzyki. Nagle Carson zaschło w ustach. Złapała Nikodemusa za nadgarstek żeby go zatrzymać, wyciągnęła się na palcach, szepcząc mu do ucha: - Ale ja nie mam żadnego dokumentu ze sobą. - To żaden problem- odpowiedział przyciszonym głosem. Odwrócił się, podchodząc do niej, aż stykali się klatkami piersiowymi, czuła jego narastające uczucia. Położył rękę na jej plecach, na nagiej skórze pomiędzy jej paskiem od jeansów i dołem koszulki. Kiedy odzyskał swój dowód, podał go jej, opierając rękę na ścianie i pochylając się w kierunku ochroniarza. Kiedy drzwi od lokalu otwierały się, lub nie, uderzenie zimnego powietrza łaskotało jej ramiona. Ręce jej się trzęsły. Carson pokazała dowód przez Nikodemusa. Ochroniarz porównywał zdjęcie na dokumencie z nią. Carson uśmiechnęła się do niego: - Bawcie się dobrze- polecił oddając jej dowód. Nikodemus odebrał go i weszli do środka. Serce Carson uderzało dziesięć razy szybciej niż normalnie. Kodiak Jack był wypełniony ludźmi. Miała problemy w odróżnieniu jednej osoby od drugiej. Kolory, zbyt jasne w porównaniu do poziomu ciemności panującej w lokalu i nadmiar obrazów spowodowały, że widziała teraz wszystko jako niespójne plamy

172

kolorów. Zamrugała, ale przyprawiło ją to jedynie o zawroty głowy, kiedy otworzyła oczy ponownie. Nikodemus wziął ją za rękę i po chwili niewyraźne plamy nabrały ludzkich kształtów, stołów i krzeseł. Podłogę tworzyły brudne ciemne deski, na której leżały papiery i serwetki. Muzyka na żywo była fantastyczna. Na scenie według plakatów wiszących na ścianach grał, Ryan Houston. Wokalista śpiewał coś wolnego i nastrojowego. Na parkiecie w rytm muzyki przytulały się pary. Nie było już tam prawie żadnego wolnego miejsca. Ludzie gapili się na nich. Kobiety jawnie śliniły się na widok Nikodemusa. Co było zupełnie zrozumiałe. Jego włosy były rozpuszczone, sięgając za ramiona. Wyglądał więcej niż tylko niebezpiecznie. Poczuła chłód na plecach, kiedy odwróciła się w stronę Nikodemusa, jego spojrzenie wyrażało maksymalną koncentrację. Użył swojej mocy oznaczając to miejsce, od razu poczuje niepokój kiedy w okolicy pojawi się jakiś zniewolony demon. Przy barze, zamówił coś co brzmiało dla Carson jak la froge. Podał barmanowi dwudziesto dolarowy banknot, który zniknął w jego ręce. - Dla ciebie Carson? Potrząsnęła głową. Mężczyźni przyglądali się jej, to sprawiło, że skoncentrowała się jeszcze bardziej. Chciała być ubrana w coś innego niż jej nowe ubrania. Różową koszulkę w zielone kropki odsłaniającą jej brzuch i jeansowe biodrówki, nie lubiła nadmiernego pokazywania swojego ciała publicznie. Pociągnęła bluzkę na dół, ale nie było żadnej nadziei na zakrycie jej pępka. Barman podał Nikodemusowi szklankę z jakimś, płynem, który wypił od razu. Spojrzał na nią: - Dobrze wyglądasz- wsunął palec za pasek jej spodni i przyciągnął do siebie. Z powodu wcześniejszych problemów z widzeniem, teraz widziała w oczach Nikodemusa srebrne iskryChcesz zatańczyć? - Myślałam, że powinniśmy zrobić rekonesans? Rozejrzał się dookoła, a potem spojrzał na nią z góry na dół: - Nie ma tu żadnych demonów poza mną i tobą. - Nie jestem demonem. Uśmiechnął się. Jego palec ciągle był zaczepiony o jej spodnie - Tak, jesteś- strząsnął włosy z ramion- Nie ma też tutaj żadnego maga poza tobą- jego uśmiech zniknął i przyciągnął ją jeszcze bliżej- Więc magu, chcesz zatańczyć z dużym złym demonem? - Nie umiem tańczyć. - To łatwizna Carson, z przyjemnością z tobą zatańczę.

173

Nerwy sprawiły, że źle zinterpretowała łaskotanie w dole kręgosłupa. Wszyscy ci ludzie rozpraszali ją. Za drugim razem, rozpoznała dręczące ją uczucie. Poczuła jakby ktoś ścisnął jej serce. Nikodemus zesztywniał w tym samym czasie. - Gdzieś tu jest zniewolony- odezwała się. Stanęła twarzą do zatłoczonego pomieszczenia, przyglądając się ludziom, szukając źródła jej niepokoju- Niedaleko. Nikodemus oparł przedramię na barze i stukał palcami o blat z niepewnym spojrzeniem. Barman wrócił. - Butelkę Laphroaig13- polecił mężczyźnie. Położył na barze sto dolarów- Zaczekajwyszeptał- Ktokolwiek to jest niedługo wyczuję twoją moc. Pozwól mu nas znaleźć. Carson obróciła się i zobaczyła Fen, stała od nich oddalona o jakieś piętnaście metrów, swoje czerwone włosy związała w długi koński ogon, chociaż zwykle zaplatała je w warkocz. Jeszcze ich nie zobaczyła. Carson nie mogła zdecydować, czy Fen była zniewolona. Jeżeli tak, to dlaczego ciągle miała długie włosy? Carson naprawdę nie lubiła wyjątków, anomalii. Stawka była zbyt wysoka. Dotknęła dłoni Nikodemusa i wskazała głową na demona. - Spójrz to nasza szczęśliwa noc- odpowiedział kiedy ją zobaczył- Kiedy tylko będziesz miała okazje, oddziel ją. Dobrze? - Ok. Fen ich zauważyła, Carson najpierw. Kolory pojawiły się na jej policzkach, kiedy zobaczyła Nikodemusa. Ruszyła w ich stronę. Nikodemus poruszył się tak szybko, że nawet nie wiedziała kiedy, zdała sobie z tego sprawę kiedy trzymał Fen w żelaznym uścisku. Temperatura powietrza ochłodziła się o jakieś dwa stopnie. Carson chwyciła butelkę i szklaneczkę Nikodemusa i w trójkę ruszyli w kierunku stolika, który kiedy tylko do niego podeszli opustoszał. Nikodemus prowadził Fen blisko siebie, kobieta trzymała w ręce butelkę piwa. Carson odstawiła butelkę i szklankę, potem wyciągnęła rękę w stronę Fen: - Ukradłaś samochód Warlorda. Jeżeli jesteś bystra, oddasz kluczyki, nim on zdecyduje że musi się zając tobą osobiście. - Idź do diabła czarownico. - Oddawaj je- odezwał się Nikodemus- Albo ja ci je odbiorę. A wolisz nie wiedzieć co mógłbym ci zrobić, obiecuję ci. Fen sięgnęła po klucze poczym położyła je na otwartej dłoni Nikodemusa, on natychmiast schował je do kieszeni spodni: - Dziękuje. 13

Po prostu wisky.

174

Usiedli. Fen koło Nikodemusa, Carson naprzeciwko nich, ale przyciągnął jej krzesło blisko siebie. Jego moc była szaleńczo gorąca w reakcji na obecność Fen. Otworzył butelkę wisky i nalał sobie pół szklaneczki: - Kiedy pokarze się Rasmus? - Kto?- skrzyżowała swoje długie szczupłe nogi- Nigdy o nim nie słyszałam. - Kłamczucha- wziął drinka. Gardło Carson paliło jakby to ona sama go wypiła- Kiedy się z nim spotykasz? - O czym ty mówisz? Z nikim się nie spotykam. - Nie jesteś za bardzo przekonująca- Carson pochyliła się w jej stronę i złapała ją za ramie. Miała nadzieję poczuć coś co pozwoliłoby jej ją odciąć, ale nic takiego nie poczuła- Do kogo należysz? Rasmusa czy Magellana? - Jesteś szalony. Jestem tutaj, bo chciałam od niej uciec- wyszarpnęła rękę z uścisku CarsonPomyślałam, że znajdę jakiegoś człowieka i spędzę z nim kilka godzin. Nikodemus wychylił się nad Carson tak, że opierał się o jej plecy, położył palec na ustach Fen, pieszcząc je, tak samo jak usta swojej kochanki. Otoczył Carson ramieniem: - To kłamstwo. Fen wpatrywała się w ramię mężczyzny: - Dlaczego dotykasz czarownicy w ten sposób, Warlordzie? Może to ty zostałeś zniewolony? Demon szybko podniósł głowę do góry: - Niedaleko jest mag.

175

Rozdział 29 -

Jasne jest tu mag, Warlordzie- Fen spojrzała tęsknie na swoją pustą butelkę od piwa- Ona.

- Demony również- odezwała się Carson. - Tak. Warlord i ja. - Nie tylko wy dwoje. Zniewolone demony- wzdłuż ramion i pleców Carson poczuła dreszcze- Przynajmniej sześciu, może więcej- Czy to oznaczało, że ich plan działał? Czy Magellan i Rasmus myśleli, że spotkanie ma się odbyć tutaj? Gdzie byli i co robili teraz Harsh i Iskander? Czy pozostali przywódcy zostali ostrzeżeni, czy się spóźnili? - Zniewoleni?- Fen zaczęła teatralnie rozglądać się dookoła- Widzę tylko ludzi- pochyliła się w kierunku Carson, wpatrując się w nią. Była tak samo nienormalna jak jej brat- Ofiary. Dla nas. Ale żadnych demonów. Sama nie wiesz, co czujesz wiedźmo. Na scenie, Huston kończył swój występ. Kiedy w końcu brawa i wiwaty się skończyły, odłożył na bok swoją gitarę i zszedł na zasłużoną przerwę. Przez chwilę zapanowała nieznośna cisza, kiedy nikt nic nie mówił. Carson niczego nie wyczuła od Fen, albo inaczej: czuła, że nie jest wolna. Nikodemus sięgnął do szczytu jej szyi, gdzie wchłonęła moc talizmanu, zaczął pieścić koniuszkiem palca wrażliwą skórę: - Możesz ją odłączyć?- wyszeptał. Sięgnęła po swoją moc, ale bez żadnego entuzjazmu, żeby się nią zająć. Nic się nie stało. Była na dobrej drodze żeby odciąć Fen, tak samo jak się izoluje demony od jego rodzaju. Carson pragnęła zareagować i zrobić coś, ale siedząc tam czuła jakby zawiodła. Fen podskoczyła na swoim miejscu. - Odwał się ode mnie wiedźmo. - Nic w niej nie ma. Po prostu …nic- Ciągle miała długie włosy. Musiało to znaczyć, że była wolna, prawda? I tak samo jak jej brat, nie była zupełnie wolna. Nie została zniewolona, ale Carson wiedziała, że pomimo tego została związana z magiem. Po prostu nie wiedziała, na czym polegał jej problem. Muzyka popłynęła z głośników: Keith Urban śpiewał o kobiecie, która pragnęła odzyskać swojego kota14. Nikodemus w jednej ręce trzymał swoją szklankę a drugą na karku Carson do czasu, kiedy Fen wyciągnęła swoją dłoń w jego kierunku żeby go dotknąć. Tatuaże na jej ramionach rozbłysły. Nikodemus oparł się na swoim krześle, poza jej zasięgiem. Między kobiecym brwiami pojawiła się zmarszczka niezadowolenia. Jej krystaliczno niebieskie spojrzenie było rozbiegane.

14

http://www.youtube.com/watch?v=B-oKxpQrRY4

176

- O co chodzi?- spytała- Obawiasz pozwolić się dotknąć demonowi? - Jesteś szalona- odpowiedział szybko- Myślisz, że dam się dotknąć bez pozwolenia zniewolonej psychopatce, która powinna być połową bliźniąt krwi? Jeżeli tak, to jesteś kurwa w błędzie. Fen dotknęła swojej fryzury, przeczesując już i tak gładkie włosy: - Czy Iskander jeszcze żyje, czy już go zabiłaś wiedźmo? - Wrócił do swoich. - Jak? - Carson- wyraz jego twarzy się nie zmienił, ale zacisnął mocniej palce na szklance. Fen podniosła trzęsącą się dłoń do policzka Nikodemusa, ale kiedy już miała go dotknąć odwrócił się. Jej ręka zawisła w powietrzu na jedno uderzenie serca a potem ją opuściła- Możesz mnie dotknąć, kiedy przyrzekniesz mi wierność, Fen. Nie wcześniej. - Co ta czarownica mu zrobiła, Warlordzie? Nie czuję go. Nawet odrobinę. Podniósł swój drink do ust i opróżnił szklankę: - Powiedziałem ci. Jest wolny. Złóż przysięgę a go odzyskasz, wiesz co robić. Zacisnęła usta, a następnie skupiła uwagę na Carson. Jej spojrzenie studiowało twarz kobiety. Bez entuzjazmu. Wcale a wcale: - Jest na tyle wolny na ile pozwala mu twój mag, to chciałeś powiedzieć? - Jest wolny. Tak samo jak wolny jest teraz Harsh- otoczył Carson ramieniem, żeby mogła się oprzeć na nim, przyglądał się fen, Carson poczuła jak użył na niej swojej mocy. Nic się nie stało. - Jasne- przyłożyła swoją pustą butelkę do szyi a potem jej dłoń z nią zawisła nad blatem stołu- To działa w ten sposób- Clunk. Butelka uderzyła o stół, ale od razu podniosła ją spowrotem- Myślisz, że jesteś wolny, że mag nigdy nie zrobi nic żeby cię ograniczyć czy kontrolować- potrząsnęła głową, jej oczy wyrażały złość-Ale to nigdy tak nie działaponownie sięgnęła po Nikodemusa, ponownie i ponownie, ale on cały czas się od niej odsuwał. - Powiedziałem, żadnego dotykania- przemówił niskim głosem- Chcesz kontaktu, złóż przysięgę. - Jesteś głupi, jeżeli myślisz, że pozwoli ci chodzić wolno. Prędzej czy później, zdradzi cię. Nikodemus odstawił pustą szklankę na blat. Z prędkością światła pochylił się w jej stronę i pochwycił jej nadgarstek w żelaznym uścisku- Tak samo jak zdradziłaś dzisiaj swojego brata?

177

Powietrze dookoła nich zapłonęło gorącem. Carson ścisnęła udo Nikodemusa- Używa mocy. - Zamknij się czarownico- światło odbiło się w bransoletkach Fen- To nie ma z tobą nic wspólnego. Nikodemus odparł jej atak: - Powinnaś wiedzieć żeby nie używać mocy w pomieszczeniu pełnym ludzi, ale czego mogę się spodziewać po kimś, kto zdradził nas wszystkich- Fen próbowała uwolnić rękę, ale Nikodemus tylko jeszcze bardziej zacieśnił uścisk. Jej tatuaże lśniły rozpaloną czerwoną miedzią-Zdradziłaś Iskandera. Twojego brata krwi. Pozwoliłaś mu obumierać powoliNikodemus wziął głęboki wdech- Żeby być sługusem maga? - Nie jestem żadnym sługusem. Puścił jej rękę jakby niedobrze mu się robiło od dotykania jej: - Co powiedziałaś swojemu magowi o nas? - Nie powiedziałam nic nikomu- Carson dojrzała emocje w jej spojrzeniu, zrozumiała w końcu, dlaczego nie wyczuwała jej jako zniewolonego demona. Fen z własnej woli odeszła do maga- On już wiedział. Zdenerwowanie znowu dopadło Carson. Zadrżały jej kolana. Fen napięła się i Carson poczuła jak znowu używa mocy. Jej energia była niestabilna. Nikodemus wiedział to dzięki ich połączeniu, dlatego był przygotowany, kiedy go zaatakowała. Odwarknął jej. Ludzie za nim krzyczeli, a jeden z nich spadł ze swojego krzesła. Znajoma wibracja uderzyła w Carson, kiedy spojrzała na wejście, gdzie sześciu mężczyzn właśnie wchodziło do środka i torowali sobie drogę prosto do baru. Fen również spojrzała w tamtą stronę. Każdy z nich był zniewolonym demonem. Nikodemus mógł ich wyczuć jedynie przez Carson, ale Fen robiła wszystko żeby nie dać po sobie poznać, że wie o ich obecności. A to musiało znaczyć, że była jakoś związana z ich magiem.

Czterech z nich miało na sobie ubrania z kamuflażem z operacji Pustynna Burza. Wyglądali jak żołnierze, z tymi swoimi czarnymi butami i bardzo krótko obciętymi włosami. Wszyscy wydawali się być niezwykle umięśnieni. Xia szedł pierwszy, pozostała piątka trzymała się w jego cieniu. Był wysoki, miał ten rodzaj siły, który przyprawiał ją o gęsią skórkę. W końcu dostali odpowiedź. Fen była związana z duńskim magiem, Rasmusem. Próbowała nie gapić się na Xię z jego zapraszającym uśmiechem- proszę podejdź, żebym mógł cię zabić. Skórzane spodnie opinały jego umięśnione nogi. Nosił zdarte, znoszone buty z metalowymi czubkami. Koszulka z długimi rękawami podkreślała umięśnioną klatkę piersiową i brzuch. Wyglądał okrutnie. Wyglądała jakby zjadał paznokcie na śniadanie, obiad i kolację. I sprawiało mu to radość. Fantastyczny mężczyzna gdyby tylko

178

nie zwracać uwagi na jego nastawienie. Przeszukiwał pomieszczenie, Carson uświadomiła sobie w pełni czym był. Jej całe ciało zadrżało, kiedy jej mocy ożyła. Szósty demon wyszedł z cienia, jak Xia miała na sobie skórzane spodnie. Jego twarz była odwrócona od niej, ale również skanował bar, w końcu, zobaczyła go. Jej serce zabiło mocniej, ponieważ szóstym zniewolonym demonem był Durian. Nikodemus usłyszał jej przyspieszony oddech i złapał ją za rękę, uspokajając ją. Bransoletki Fen zadzwoniły, Carson spojrzała na nią w tym samym czasie kiedy jej miedziane tatuaże rozbłysły ponownie. Ich szóstka stała dziesięć metrów od niej, uczucia które nad nią zapanowały w centrum handlowym pojawiły się ponownie. Reagowała na Xię i Duriana w inny sposób niż na Fen. Ponieważ, tak jej się wydawało, Fen nie była przetrzymywana wbrew swojej woli. Carson nie odrywała oczy od Xii. Wiele osób im się przyglądało. Oczywiste było to, że Xia dowodził grupą. To jemu inni ustępowali, nawet Durian. Xia był właśnie tym demonem, którego musi odłączyć. To oni stanowili główną siłę ataku, wysłani żeby wmieszać się w tłum ludzi, mogli być niewidoczni dla Warlordów i ich demonów. Xia i Durian stanowili przerażającą parę, zdolną obezwładnić przywódcę od czasu podjęcia działań przez Rasmusa. A jeżeli dodać by jeszcze do nich Kynana? Po co mieli martwić się o wezwanie wsparcia? Obserwowała jak Xia obserwował tłum, taksujące spojrzenie, zatrzymanie, badanie i dalsze przyglądanie się ludziom. Carson próbowała skoncentrować się, poszukując swoich mocy i trzymaniu ich w gotowości. Wiedziała, że starała się za bardzo, ale nie wiedziała jak miała się zrelaksować pod takim naciskiem. Nie mogła zawieść. Jej przysięga nie przyjęłaby porażki. Odebranie Xii Rasmusowi znacznie osłabiłoby jego siły. Musiała tylko znaleźć sposób. I nagle Xia zobaczył ją. Albo podszedł wystarczająco blisko żeby poczuć jej moc. Cokolwiek to było, jego spojrzenie odnalazło ją. Wszystko inne stało się niewidoczne. Xia utrzymywał na niej swoje elektryzujące niebieskie spojrzenie, zbliżył się do Duriana i pozostałych demonów. Ostatni raz, kiedy widziała Duriana, miała niemal pewność, że nie było dla niego powrotu od tego co zrobił z nim Magellan. Ostatni raz, kiedy go widziała, nie wyczuwała jego mocy. Teraz mogła i przerażał ją tak samo jak Xia. Jak oni mieli sobie poradzić z dwoma takimi demonami? Zatrzymali się, Xia z przodu, Durian zaraz za nim, pozostała czwórka z tyłu. Usta Xii wykrzywiły się. Obejrzał Fen od góry do dołu: - Rasmus powiedział, że cię tu znajdziemy- na uchu miał założoną słuchawkę bluetoothMam ją- jego spojrzenie wydało się być rozkojarzone, przytaknął na to co usłyszał od swojego rozmówcy- Jak chcesz. Warlord też- kiedy jego spojrzenie znowu było skupione, iskra energii przeskoczyła od niego do Carson, ale nie miała ona dla niej znaczenia. - Cieszę, że przeżyłeś Durianie- demon nie odpowiedział Nikodemusowi. - On chce ciebie- Xia wskazał podbródkiem Fen- Na zewnątrz- znowu czegoś słuchał. Zamrugał, a jego oczy z elektryzującego niebieskiego zmieniły się w czarne i powróciły

179

spowrotem do niebieskiego. Zbyt niebieskiego. Niebieskiego przepełnionego bólem. Carson zadrżała- Już idzie. Fen przytaknęła, tęsknie spojrzała na Nikodemusa, zignorowała pozostałe demony i wyszła. Kiedy zniknęła, Xia uśmiechnął się do Nikodemusa: - Warlordzie- skrzyżował ramiona na imponującej piersi. Wstał. Nie był tak wysoki jak Xia, ale w jakiś sposób emanował mocą, z jaką Xia nie mógł się równać- Przyprowadzę mu ciebie Warlordzie a może Rasmus zdecyduje się mnie wynagrodzić- zaśmiał się- Może czarownicą. Jeden z demonów ruszył do przodu, ale Durian wyciągnął rękę a mężczyzna się zatrzymał. Jak Xia, Durian dominował nad innymi osobnikami: - Nie tutaj- przemówił. Złapał innego za koszulkę i odepchnął do tyłu- Wiecie, że nie tutaj. Nie wśród ludzi. Moc Carson ożyła, sięgnęła po nią zanim znowu by ją straciła. Mogła zobaczyć kształt jego energii. Zobaczyła, w jaki sposób Xia był przywiązany do Rasmusa. Kiedy tylko myślała, że może to kontrolować, jej moc zgasła tak nagle, że aż poczuła ból. Kolejny powolny uśmiech pojawił się na twarzy Xii. Każdy demon wyczuwał jej energię. Wiedział, kiedy jej używała. Miała tylko nadzieję, że Nikodemus domyślił się, że jej nie kontrolowała. - Pierdolona czarownica- tytułował ją Xia. Carson wstała od stolika i zrobiła trzy kroki potrzebne jej, żeby stanąć przed nim. Czuła rosnącą adrenalinę. Oh tak. Jego moc wzywała ją. Poczuła w piersi znajome palące uczucie, zapalające iskrę bólu w jej głowie. Również skrzyżowała ramiona: - Czarownica? Znasz do tego jakiś rym? - Carson- odezwał się do niej Nikodemus- Nie tutaj. Zwracamy na siebie uwagę. Zlekceważyła ciekawskie spojrzenia ludzi przy barze. Mogła zrobić, co tylko chciała. Jak długo Xia i pozostałe zniewolone demony zajmowały się nią, a nie pozostałymi przywódcami, o to chodziło w ich spotkaniu. Xia znowu się do niej odezwał. Jego oczy zamieniły się w zupełnie czarne. Nie niebieskie. Czarne. Czarne rozszerzone źrenice otoczone przez czarne tęczówki. Chciała wskoczyć w ten mroczny ocean i pływać w nim, aż znalazłaby jego połączenie z Rasmusem. A potem je zniszczyła. - Co byś mi zrobił gdybym była kradnącym zniewolonym skurczybykiem? - użyła swojego instynktu w ten sam sposób kiedy była z Iskanderem. Xia śledził powolnym spojrzeniem jej ciało od podbródka do bioder: - Jesteś za mała żeby mnie tak wkurzać. Mógłbym cię złamać jedną ręką.

180

Carson była na nim tak skupiona, że nawet nie myślała o tym, że przewyższali ich liczebnie. Dla niej tylko teraz miał znaczenie Xia, który znajdował się w jej zasięgu, przy jej pojawiającej się i zanikającej mocy, co nie miało dla niej znaczenia. - Nie jesteś wolny- wychyliła się delektując się jego mocą, czekając aż kolejna fala ją pochwyci a ona będzie mogła go dotkną i oddzielić- Nie możesz mnie dotknąć. Zrobił krok do przodu, a ich ciała były oddalone od siebie o kilka centymetrów: - Odpierdol się. Jej głowa została wypełniona tak gorącą mocą, że ledwo mogła ją znieść. Zalewała ją. Nikodemus złapał ją za ramię a jej koncentracja rozpadła się: - Nie tutaj- powiedział- Nie możemy. Nie wśród ludzi. - Czas iść- demony otoczyły ich ściśle, ją i Nikodemusa, ruszyli do tylniego wyjścia z baru. Przy wyjściu Xia pochylił się w stronę Carson i wyszeptał: - Jeżeli ja będę wolny to ty będziesz martwa.

181

Rozdział 30 Xia prowadził grupę w dół korytarza do tylnego wyjścia. Czarownica uspokoiła się, co wzmocniło jego czujność. Nie podobało mu się, że wyczuwał ją jako maga i swój gatunek. To było niemożliwe. Jego życie było pojebane. Wyczuwanie jej jako demona było niemożliwe. Czarownica spoglądała na Nikodemusa, a Xia chciał wiedzieć jak się komunikowali. Czy Warlord był jej własnym demonem? Jeżeli tak było, pewnie teraz coś planowali. Po za tym ciągle miał długie włosy, nie rozumiał jak to było możliwe żeby mag zniewolił demona i pozwolił mu zachować włosy. Skoncentrował się na uczuciu ciepła w piersi- pochodziło od czarownicy- i demonów znajdujących się dookoła niego. Nie wyczuwał nic od Duriana. Wielki demon Magellana był zimny jak jasna cholera, ale pozostała czwórka ze zdenerwowaniem zerkała na kobietę. Każdy demon był niespokojny w otoczeniu maga. Nigdy nie wiedziałeś, kiedy ktoś miał zamiar dobrać ci się do skóry. Ich niepokój był uzasadniony. Wiedzieli kim jest Nikodemus, jego posłańcy mieli prawo się go obawiać. Miał nadzieję, że nikt nie spanikuje. Potrzebował spokoju. Cykle mocy czarownicy były silniejsze niż kiedykolwiek, zgadł to po liczbie demonów dookoła niej. Nie podobało mu się to z różnych powodów. Zmierzali do jakiegoś ciemnego i pustego miejsca, obawiał się co mogła zrobić. Durian należał do nich od niedawna, dopiero przystosowywał się do bycia popychadłem do końca swojego życia i nie miał żadnego wyboru, tylko wypełniać rozkazy Rasmusa, pomimo iż należał do Magellana. Gdyby Durian skończył z Rasmusem, Xia nie rozpaczałby z tego powodu, ale byłyby idiotą gdyby polegał na nim. Nie podobało mu się to w ogóle. W wąskim korytarzu, Xia odwrócił się i zatrzymał całą grupę. Przycisnął Nikodemusa do ściany i chwycił garść jego włosów. Oczy Warlorda zapłonęły i gdyby Xia nie był zniewolony zapewne poczułby jak płonie. Jedyne co go chroniło to fakt, że ciągle znajdowali się w barze, otoczenie przez ludzi. W innym przypadku, Nikodemus bez zawahania zabiłby go. Xia wyciągnął swój nóż i zatrzymał go przy jego włosach: - Nie wiem dlaczego pozwoliła ci je zatrzymać. Może powinienem zrobić to za nią. Jak myślisz demonie?- oczy Nikodemusa płonęły czarno srebrnym ogniem- Myślisz, że nie wiem że coś kombinujecie?- spojrzał szybko na Carson- Spróbuj zrobić cokolwiek a on zginie, Durian!- Durian wystąpił do przodu- Trzymaj go. Jeżeli czarownica zrobi cokolwiek, skręć mu kark. Durian pociągnął go. Xia poczuł odpowiedź na swojej skórze. To powinno powstrzymać czarownicę przed działaniem. Durian założył Nikodemusowi dźwignię, ale wszystko trwało jakieś dziesięć sekund i Warlord był znowu wolny. Kurwa. Xia zaczął iść. Teraz zdecydowanie szybciej. Durian trzymał się blisko ich nowego więźnia. Kiedy minęli magazyn wypełniony przede wszystkim butelkami alkoholu dotarli do wąskich zamkniętych drzwi. Xia podniósł nogę i uderzył w nie z całej siły. Otworzyły się z hukiem, dając im wyjście na teren dla pracowników i komplet drewnianych schodów prowadzących do

182

zacienionego parkingu. Z Durianem, Nikodemus i dwoma demonami na przedzie zeszli na dół. Parę osób stojących na parkingu spojrzało na nich i szybo odeszli. Jebani frajerzy. Dotarli do zabezpieczonego metalowym łańcuchem ogrodzenia, które utrudniało im przejście. Xia wyciągnął nóż i przeciął go z taką łatwością jakby kroił masło. Nie mogli zabić tu Nikodemusa. W żadnym wypadku. Biedny skurczybyk. Wygląda na to, że nowy zniewolony niewolnik nie pożyje długo. Niektórzy faceci mieli szczęście. Wierzby rosły dookoła ogrodzenia, Xia i jego grupa musiała minąć kontener na śmieci żeby opuścić teren baru. Poczuł zimne powietrze wiejące z nad rzeki. Czuł dreszcze na skórze, zresztą jak każdy zniewolony demon, w którego obecności używano mocy. W swojej piersi czuł jak energia czarownicy wydostaje się spod kontroli. Jego ludzie utrzymywali szyk, chociaż zmierzali nad rzekę a musieli przedostać się tam po starym zbutwiałym drewnianym przejściu. Stuknął w słuchawkę założoną na uchu: - Gotowi- przekazał swojemu rozmówcy Xia- Durian się nim zajmie zanim tu dojedzieszsłuchał instrukcji Rasmusa. Usłyszał głos Fen w tle, mówiła coś o zabiciu czarownicy. Nie było to możliwe kiedy Magellan chciał zrobić to sam. Złapał ją za ramię i szarpnął nią tak mocno, że jej stopy oderwały się od ziemi. Otoczył silnie jej szyję rękę i wydał Durianowi ostatecznie instrukcje- Zajmij się Warlordem- zawahał się, kiedy mag gderał mu do słuchawki. Oczy Nikodemus płonęły nieziemskim srebrem. Czas skończyć z słuchaniem głupich poleceń- Zrobi coś podejrzanego, zabij go Durianie, zrozumiałeś? Rasmus jakoś to przeżyje. - Oczywiście- odpowiedział mu. Carson zamachał nogami, ale w niczym jej to nie pomogło. W ciemności oczy Nikodemusa zabłysły Czarnią: - Wiesz co robić Carson. Więc znajdź sposób. - Co znaczy nie rób nic- odpowiedział mu Xia. Zsunął swoje ramiona na talię Carson, zgiął nadgarstek tak, że czubek noża dotykał jej boku, trzymał ją tak żeby Warlord zobaczył jak łatwo jego mała czarownica mogła zginąć. Xia zmierzał w kierunku kładki. Kobieta wiła się w jego uścisku. - Nikodemus! - Zamknij się, kurwa!- odwrócił się i zobaczył jak jeden ze słabszych demonów leciał w powietrzu a potem uderzył z hukiem na ziemię. Durian nie był jeszcze zupełnie wyleczony i Xia wiedział, że Warlord zdziesiątkuje tych słabeuszy a Durian zostanie zmuszony do poddania się i zginie. Xia ciągnął za sobą czarownicę. Nadszedł czas żeby zwrócić jej uwagę na coś innego: - Rasmus i Magellan wiedzą gdzie miało się odbyć spotkanie przywódców- zaśmiał sięPrawdopodobnie już ich golą- zbliżył się do niej- Chodźmy popatrzeć.

183

To odwróciło jej uwagę, w porządku. Jej moc sięgnęła zenitu, to go nakręciło jeszcze bardziej. Dotknęli się biodrami i przez całą drogę kiedy szli, impulsy jej mocy powodowały u niego gęsią skórkę na całym ciele. Powąchał jej ciało, ciepłe, miękkie i mroczne. Zamyślił się a ona szturchnęła go mocno łokciem w nerkę. Kontynuował wędrówkę, stąpając pewnie po zniszczonym drewnianym przejściu. Szli wzdłuż pomostu, po schodkach na górę, następnie skręcili w prawo wchodząc w jednokierunkową ulicę na której znajdował się po jednej stronie magazyn a po drugiej jaskrawo żółty budynek w wiktoriańskim stylu. Mercedes Warlorda stał zaparkowany z przodu, gdzie go wcześniej zostawiła Fen, kiedy przyjechała do nich z wiadomością, że czarownica odebrała jej brata. Skierował ich do bocznego wejścia do wiktoriańskiego budynku. Schody były wąskie i skręcały w bok, więc nie mógł dostrzec co jest na ich szczycie. Xia położył dłoń na środku jej pleców i pchnął ją do przodu: - Na górę- rozkazał. Zatrzymała się w pół kroku. - Powiedziałem na górę- chciał żeby to się już skończyło, pragnął żeby jego udział w zdradzie jego własnego gatunku się już zakończył. Przywódcy znajdujący się w budynku nie wyczuwali go, ale czarownicę wyczują bardzo szybko. Poczuł lekkie zdenerwowanie przed wzięciem udziału w najbardziej ekscytującym punkcie programu dzisiejszego wieczoru. Warlordzi będą za bardzo zdezorientowani żeby się bronić, kiedy Magellan i Rasmus zaatakują. - Nic nie widzę. Oh, boo-hoo. Jeżeli mogła używać swojej mocy jak każdy normalny mag, to powinna widzieć w ciemności a on nie byłby tutaj z nią sam w ciemności. Xia otoczył jej szyje ramieniem i przycisnął do swoich bioder i klatki piersiowej: - Na górę- warknął. Złapała jego ramię obiema dłońmi i odciągnęła żeby móc złapać oddech. Jej mocy przeciekała przez jego skórę, mroczna, dzika i praktycznie pozbawiona jakiejkolwiek kontroli. To zmusiło go do ruszenia się z miejsca. Jej moc była kurewsko niesamowita. Jego fiut szybko zrobił się twardy. Przycisnął ją mocno do siebie, tak że nie mogła nie dowiedzieć się o jego stanie. Może chciała żeby to jej zrobił. Jego uścisk zelżał odrobinę. Jego druga ręka pozostała na jej tali, kiedy wchodzili po schodach w ciemność. - Puść mnie. - Należę do maga Rasmusa- odpowiedział jej- Nie do maga Carson. Nie muszę robić co mi karzesz. Więc się kurwa zamknij- ostrze jego noża przedarło się przez rękaw jej bluzki i naciął skórę. Poczuł krew i będzie przeklęty jeżeli nie wyczuł od niej tego samego uczucia podekscytowania, które sam czuł. Ta część niej, którą wyczuwał jako swój gatunek wypełniła jego ciało: - Spowrotem na dół. - Nie mogę. Nie wiem jak.

184

- Gówno prawda- zacisnął ramiona mocniej dookoła niej. - Puść mnie, ty czubku- szarpnęła się wystarczająco mocno, że potknął się i cofnął do tyłu. Ale nie wypuścił jej z uścisku. - Możemy to zrobić tutaj- ostrzegł ją, zbliżył się do niej i zacisnął usta przy jej uchu. Wsunął jedną dłoń pod jej koszulkę. Była taka miękka. Rasmus prawie nigdy nie pozwalał mu na seks. Jak długo to już było? Lata, lata temu. Ale czarownica była inna. Potrzebował czarownicę doprowadzoną na skraj możliwości jej mocy, kiedy znajdą się w zasięgu przywódców, to pozwalało demonowi posiąść ją, Rasmus był skłonny pójść na ustępstwa. Dotknął jej nagiej skóry, rozprostował palce, przycisnął do niej biodra. Zsunął drugą dłoń po jej ciele na wysokość tali: - Pozwolił mi to zrobić. Lubi kiedy się mnie boją- jego oddech ogrzewał jej gardło. Wciągnął przy wdechu zimne powietrze, jakby wdychał jej moc- Boisz się mnie czarownico? - Tak- jej głos był zbyt spokojny, żeby miał jej uwierzyć- Ale jeżeli chcesz uwolnić się od Rasmusa, przestań próbować zedrzeć ze mnie spodnie. - Jak teraz?- przesuwał palcami po zapięciu jej jeansów. Poczuł jak odpina się górny guzik i jego penis stał się jeszcze twardszy niż przedtem. Im więcej jej dotykał tym bardziej wyczuwał w niej demona. Otworzyła się na niego, żadnych barier, i to było to, przez chwilę czuł się, jakby nigdy nie został zniewolony. - Pozwól mi na to- wyszeptała. To było czyste szaleństwo, że ją tak odczuwał- Uwolniłam Iskandera. To już drugi. Ty możesz być trzeci. - A co ty na to, że zrobimy to tu i teraz? Z Rasmusem gadającym w kółko. Ponieważ on tu jest. Wystarczająco blisko, że być w tej mojej cholernej głowie. Chce wiedzieć o wszystkim co się między nami dzieje- jego dłoń zsunęła się niżej na jej brzuch. Pchnął ją w biodro żeby mieć do niej lepszy dostęp- Obiecuję ci, czarownico, nie pozwoli mi nic czuć. - Czego chcesz demonie?- spytała. Obejrzała go z góry na dół jakby to ona była od niego dwa razy większa. Odebrał wybuch jej mocy maga, wystarczający żeby jego żołądek się skurczyłSeks czy wolność? Ty decydujesz. Ponieważ uprzedzam cię, nie możesz mieć obu. - Już raz nawaliłaś ze mną- przysunął nóż do jej ramienia, a ona wzdrygnęła się. Jego nóż nie był płaski z żadnej strony. Czubek wbił się w jej skórę, rozrywając koszulkę, zagłębiając się w jej ciało aż wyczuł intensywny zapach krwi. Puścił ją a ona się odwróciła i przywarła plecami do ściany. - Pozwól mi spróbować. Na schodach panowała ciemność, ale on widział wszystko dokładnie. Jej duże szeroko otwarte oczy. Patrzył na nią, kiedy dotknęła swojego zranionego ramienia. Odsunęła

185

zakrwawione palce. Nie wytarła dłoni o spodnie jak każdy normalny człowiek by zrobił. Nie, ona zlizała krew, z zamkniętymi oczami, delektowała się swoim smakiem. - To jest to czego chcesz?- spytał. Dotknął ostrzem zgięcia łokcia. Lekki nacisk noża i krew pojawiła się w zagłębieniu jego ręki. Czarownica wzięła głęboki wdech, i w tej chwili, przysiągłby że była demonem. Wyciągnął rękę w jej stronę. Podeszła bliżej. Jej usta znalazły się na jego przedramieniu, gorące i miękkie, badała językiem skaleczenie, które sam sobie zrobił. Jęknęła, sam poczuł miedziany smak w ustach, odbierając jej odczucia. Wygiął się w jej stronę, oszalały z potrzeby jej dotyku, oszalały z potrzeby dotyku jej mocy. Ale ona go odepchnęła, cofnął się o krok zabierając rękę. Zadrżała a jej moc rozbłysła. Syknął i szarpnął się jakby został ugryziony. Jej źrenice były rozszerzone a tęczówki zabójczo zielone. - Nie ruszaj się- rozkazała mu- Nie- położyła dłoń na jego piersi następnie rozprostowała palce, poczuł się jakby został porażony prądem. Obwód został zamknięty. Ból rozpalił jego całe ciało. Nie mógł zaczerpnąć wystarczającej dla niego ilości powietrza. Żadnego powietrza. Czuł jak brakowało go mu. Rasmus tam był, w jego głowie, wrzeszczał, czuł jakby zaraz miały mu popękać bębenki w uszach. Zakrył dłońmi uszy, a kolana się pod nim ugięły. Czarownica zassała powietrze we wdechu a on mógł znowu normalnie oddychać. Jego płuca opróżniały się przy jej wydechu. Ożyła w jego umyśle, w pełni żywa, ponieważ była tam jej moc. Jego serce biło nieregularnie, tak samo jak jej. Cholera. Co to kurwa było? - Poruszyłeś się- była bardzo wkurzona, nie to, że normalny mag powinien wkurzać się w ten sposób- Wszystko popsułeś. Jedynym magiem w jego głowie był Rasmus a on chciał mieć u siebie czarownicę i Warlorda pięć minut temu. Przymus bycia posłusznym zirytował go. Obrócił ją i pchnął w kierunku schodów na górę: - Zamknij się. Po prostu się kurwa zamknij. Na szczycie schodów, poczuł na tyle szyi dreszcz zimna, jakby ponownie był połączony ze swoim gatunkiem. Ale nie był. Nie mógł być. Czarownica zatrzymała się, Xia pchnął ją w kierunku drzwi. Oparła się dłońmi na ścianie żeby złapać równowagę. Nie wyczuwał nikogo w pokoju, chociaż wiedział, że byli tam czterej przywódcy. Kolejne cztery demony do zdradzenia.

186

Rozdział 31 Carson czuła w piersi palący żywy ogień. Nie była w stanie nic zobaczyć. Czuła jakby połknęła kamień. Całe jej ciało wrzeszczało za potrzebą odseparowania Xii od Rasmusa. Dotknęła czegoś palcami. Ściany. To musiała być ściana.

W końcu towarzyszące jej odczucia ustabilizowały się umożliwiając jej normalne widzenie. Znajdowała się na prawo od drzwi wejściowych, stojąc ciągle na nogach. Przyciskała mocno rękę do ściany, że rozbolał ją nadgarstek. Przez rankę na ręce sączyła się strużka krwi, podniecała ją jeszcze bardziej świadomość, że Xia czuł to samo. Obserwowała jak gałka w drzwiach się obraca. Nagłe pojawienie się światła oślepiło ją. Mrugnęła i przesunęła się z najbardziej oświetlonego miejsca.

- Carson?- Iskander stał w wejściu, z dłońmi opartymi na biodrach, z wysuniętą stopą przytrzymując drzwi.

- To pułapka- ostrzegła go.

Xia złapał ją za włosy i pociągnął do siebie, przyciskając ostrze noża do jej szyi: - Zamknij się czarownico. Wpuść nas demonie albo ona zaraz umrze.

Iskander odsunął się a Xia wszedł do pokoju. Kilka schodków prowadziło do apartamentu, który jakby mogła zgadywać zajmował całe piętro. Za nią Xia zatrzasnął drzwi i przekręcił zamek. Rozejrzał się po pokoju: - Posłuchaj mojej rady, spieprzaj stąd póki możesz- stuknął palcem w słuchawkę- Jestem w środku.

Pozostali przywódcy, dwóch mężczyzn i kobieta, poderwali się ze swoich krzeseł. Harsh też tam był, w gotowości jak pozostali. Poziom mocy w pokoju przekraczał wszystkie normy, a Carson była jedyną osobą zdolną wyczuć to wszystko.

- Wszystko w porządku Carson?- Harsh walczył z chęcią złapania jej za rękę i przyciągnięcia do siebie. 187

- Nie powinniście nas wpuszczać. Rasmus szuka Nikodemusa. Iskander musisz mu pomóc. Idź!- słowa wydarły się z jej gardła, żeby po chwili, ugrząźć w jej gardle, jakby zjadła watę. Czuła palący ból w klatce piersiowej. Powietrze zamarło w jej piersi ponieważ dzieliła z Xią oddech. Walczyła o większą ilość tlenu dla siebie. Boże, czuła jakby jej głowa miała zaraz wybuchnąć. Kątem oka widziała jak obrazy zamazywały się w ciemnofioletowe smugi. Kiedy jej oczy wystarczająco przyzwyczaiły się do światła, dostrzegła wyraz spojrzenia Harsha.

Carson wyczuła moc maga, który musiał znajdować się niedaleko budynku. Mroczną i zanieczyszczoną, przez te odczucia zacisnęła zęby. Magellan czy Rasmus? Nie wiedziała który. Jeżeli nie oddzieli wkrótce Xii, może już jej się to nigdy nie udać, a Rasmus złapie Nikodemusa. Spojrzała na Xię, skoncentrowała się pomimo szalejących w niej emocji. Nie poruszyła się, ale uczucie ruchu spowodowało, że trzęsły się jej kolana i czuła zawroty głowy. Nie mogła zawieść Nikodemusa. Nie zrobi tego. Teraz moc płynąca przez jej ciało nie była jej obca i po za kontrolą. W każdym razie nie całkowicie. Gorąco wrzało w jej piersi i przepłynęło wzdłuż ramion do palców. Ryk wściekłości Xii ogłuszył ją. Fala mocy rozbijała się o ścianę jak szalony ptak w klatce. Xia rzucił się na nią z nożem w ręce. Czas zwolnił. Ostrze przesunęło się po jej skórze, pozostawiając po sobie cienkie czerwone skaleczenie. Pomimo bólu skupiła się na demonie. Wygięła nadgarstek a nóż poleciał na bok. Szok wymalowany był na jego twarzy, a kiedy pochyliła się i oparła dłonie na jego piersi, zamarł.

Tak

Xia rozkwitł w jej wnętrzu. Czuła jakby znalazła się w labiryncie nienawiści i władzy. Jej moc ożyła również, przejmują kontrolę, prowadząc ją, pokazując jej jak oddzielić Xię od Rasmusa. Zapomniała kim i czym była. Jej moc pędziła, rozpalona do białości. Starała się ją zawrócić, ale nieskutecznie. Odbiła się w jej umyśle echem. Kolory pojawiły się przed jej zamkniętymi oczami. Czuła ogień w palcach.

Kurwa.

188

W jednym szalonym momencie świat zawirował. Xia spalał się przez nią. Moc która wiązała go do Rasmusa pulsowała złem, czuła jej gorzki posmak, była jak wrzód w jego ciele, palący jego wnętrze, tworzący źródło aroganckiej nienawiści.

Patrzył na nią rozwścieczonym spojrzeniem. Jego tęczówki i źrenice zlały się w jedną atramentową czerń, tryskające nieskończoną nienawiścią oczy. Jego siła była tym czego Nikodemus właśnie potrzebował. Wepchnęła się do środka, tuż zaraz obok siedliska energii Rasmusa, mocy wiążącej go z magiem. Dotknęła tej mieszaniny, była najbardziej niegodziwą i cuchnącą rzeczą z jaką się spotkała. Ta część niej, która znalazła się w jego umyśle otoczyła toksyczną masę Rasmusa służącą do oddzielenia Xii od jego gatunku.

- Co myślisz, że kurwa robisz? -Xia złapał jej nadgarstek i ścisnął, ale nie odepchnął jej.

Otoczyła całą mieszaninę zła odpowiedzialną za okradanie go z wolności. Demon zaskamlał i pchnął ręce w przestrzeń między jej ramionami. Wykonując serię ruchów przerwał ich fizyczny kontakt. Cały świat rozpadł się na kawałki, czuła się jakby spadała głową w dół. Zamrugała i spojrzała w dół na kobietę z bladą skórą i ciemnymi włosami. Jej oczy zamigotały w świetle.

- Pierdol się, czarownico- wyszeptał, ale mówił wewnątrz swojego umysłu, nie do kobiety stojącej przed nim.

Zniknął jej z oczu, przez chwilowe oślepienie. Zawyła z wściekłości, ponieważ nie zrobiła tego co powinna. Jej ciało drżało. Gorąco znowu się pojawiło, rozpalając do białości jej brzuch i pierś. Z wściekłością wpatrywała się w niego, ale próbowała jak tylko mogła nie zawieść ich ponownie. Wyszczerzyła do niego zęby. Cofnął się do pokoju, dużego, z otwartą przestrzenią, cofał się aż uderzył plecami o ścianę, unikając fotografii w pozłacanej ramie.

- Zrób to- powiedział. Podniósł nóż, czerwony od jej krwi. Brzmiał na rozwścieczonego, ale cały się trząsł. Czuła to w swoich kościach, jego głos rozbrzmiewał w jej ciele- Zrób to tym razem.

Nic po za surowymi emocjami, Carson sięgnęła w głąb Xii, do skomplikowanego połączenia z Rasmusem. Szybko. Bez straty czasu. Xia był zbyt duży i silny dla niej, żeby pozwolić 189

sobie chociażby na chwilę zawahania. Wiedziała już gdzie uderzyć. Czuła jak ogień spala jej wnętrze, ale pozwoliła się porwać płomieniom. Wysłała całe ciepło ze swojego ciała do źródła mocy wewnątrz Xii.

Demon wyrzucił obie ręce w powietrze. Uderzył ramionami ścianę. Obrazek spadł na podłogę. Szkło rozbiło się. Jego oczy były szeroko otwarte, wpatrywał się w nią z grymasem ból.

Wiązanie oparło się jej atakowi, oddając jej, ale ona odmówiła, odmówiła zrezygnowania z niego. Chciała żeby Xia uwolnił się od Rasmusa. Musiał być wolny. To co Rasmus mu zrobił było klątwą i musiała to zakończyć. Dźwięki rozbrzmiały w jej uszach, wibrację przez, które nie słyszała zupełnie nic. Zbadała co jej się stało i odkryła, że mogła skupić i się na cieple jeżeli będzie o nim myśleć. Więc skupiła się na tej bladej bezkształtnej wibrującej masie. I udało się jej do oddzielić.

Kiedy było już po wszystkim, opierał się plecami o ścianę i patrzył na Carson, oczami czarnymi jak smoła. Kropla potu spłynęła w dół po jego twarzy. Jego ubrania były nietknięte, ale oddychał ciężko, jego klatka piersiowa podnosiła się i opadała rytmicznie, miał otwarte usta. Jego oczy błyszczały. Carson poczuła mdłości, ale nie mogła zwymiotować. Czas powrócił do normalności, zdała sobie sprawę, że minęło zaledwie kilka sekund. Był to wystarczający czas dla przywódców, do użycia swoich mocy i usmażenia ją na popiół. Jedyną osobą powstrzymujących ich był Iskander, stojący przy niej, emanujący siłą.

Nóż Xii spadł na podłogę, wirując rozmywając się w szaro-niebieskiej plamie. Demon dotknął swojej piersi. Jego nogi drżały, widziała jak z całej siły przyciskał się do ściany, próbując utrzymać się w pionowej pozycji. Jedna noga wyślizgnęła się spod niego i osunął się na podłogę pokrytą odłamkami szkła, ale znowu złapał równowagę: - Co ty zrobiłaś?- miał zachrypnięty głos. Jego nogi się rozsunęły- Co ty mi zrobiłaś?

Wywrócił oczami do tyłu i runął na ziemię z głuchym łoskotem.

Okno w kuchni zaskrzypiało i wszyscy w pokoju odwrócili się żeby zobaczyć jak Nikodemus wskakuje przez nie do pokoju: - Dobry wieczór, wszystkim- strzepał kurz z piersi- Przepraszam za spóźnienie. 190

Nikodemus podszedł do noża Xii, potem powrócił do nie ruszającego się demona i włożył ostrze do jego futerału: - Cholera Carson. Nie miałem kurwa pojęcia, że możesz zrobić coś takiego. Czułem to całą drogę znad jeziora.

Jeden z przywódców kucnął, rozprostował rękę. Nikodemus przewrócił oczami: - Skończ z tym przedstawieniem, Mir. Nie będziemy roztrząsać tu tytułów i dobrze o tym wiesz. Iskander, potrzebuję żebyś zrobił dla mnie małe sprzątanie. Naprzeciwko rzeki. Na pewno trafisz. Lepiej wyjdź oknem, przed budynkiem mógłbyś spotkać magów.

- Warlordzie- Iskander skinął głową.

Umysł Carson był już zupełnie oczyszczony. Pożar w jej piersi pomału wygasał, a ona go czuła. W ten sam sposób jak Iskandera i Harsha. Z miejsca w którym teraz stała, wyglądało na to że nie oddychał. Jak w jednym z tych przypadków delirium, gdy sprawca umiera kiedy policjanci próbują go zatrzymać. Serce biło jej szybko. Kiedy tak leżał obawiała się, że nie żył, pomimo ich połączenia.

- Wszystko w porządku?- spytał ją Nikodemus. Wsunął rękę pod jej ramię pomagając utrzymać równowagę. Jego rubinowy kolczyk błyszczał, kiedy spojrzał się na jednego z Warlordów.

- Jasne- odpowiedziała mu, było to kłamstwo, ale nie wydawało jej się dobrym pomysłem, żeby przywódcy myśleli coś innego;

Kolejny z mężczyzn stanął pośrodku pokoju, ze skrzyżowanymi ramionami na piersi. Obywaj byli typowymi demonami. Atletyczna budowa ciała, umięśnieni, z włosami sięgającymi za ramiona. Jeden z nich miał dredy, drugi proste włosy związane z tyłu głowy w kucyk. Kobieta demony, była wysoka z długimi nogami ze sztyletem przymocowanym do biodra, stała w odległości od nich, miała długie kręcone włosy. Wysunęła swój sztylet i przesunęła nim po skórzanej sofie gdzie usiadła.

191

Harsh podniósł Xię z podłogi jakby demon ważył tyle co nic. Jego głowa bezwładnie oparła się na ramieniu Harsha, zaciągnął go i położył na mniejszej sofie, zdala od przywódców. Słuchawka spadła z jego uch i upadła na podłogę. Nikodemus podszedł do niej i deptał ją aż została z niej jedynie kupka plastiku.

Warlord z dredami obejrzał Carson od góry do dołu i powiedział: - No Carson Philips to była imponująca sztuczka.

Nie podobało jej się, że wszyscy byli zdenerwowani. Nawet od Nikodemusa odbierała niepokój. Nie pozwolił jednak swojej mocy się wydostać.

- Nikodemusie- przemówiła kobieta. Przesunęła swoim sztyletem- Jedna rzecz że, masz maga na zewnątrz. Niebezpieczna gra, ale tylko, jeżeli ona jest tylko twoją zabawką. Ale co innego Nikodemusie, kiedy pozwalasz jej tutaj przyjść.- wzruszyła ramionami- Wzywam cię do przejęcia nad nią kontroli. Będzie to lekcja dla nas, dla pewności. Dzisiejszej nocyprzesunęła palcem po krawędzi noża- Zdradziłeś i zabijesz swoją zabawkę.

192

Rozdział 32 Carson emanowała taką wściekłością, że Nikodemus wiedział dokładnie o czym myślała. Co oznaczało, że byli w głębokim gównie. Nie zgadzał się z sentymentem. Ale żaden z Warlordów nie zrobił nic przeciwko Siddique i jej wyciągniętemu sztyletowi. Żadnych rozbłysków światła, żadnego śmiertelnego ciosu w serce. Stał pośrodku pokoju, półtora metra od kanapy, na której siedział Xia z głową opartą na rękach.

Powietrze stało się gęstsze wkoło Siddique, kobiety Warlorda, Nikodemus zebrał swoją mocy, był przygotowany na wykopanie jej stąd to Hrabstwa Napa i spowrotem gdyby było to konieczne. Xia poczuł nacisk mocy i poderwał głowę do góry.

Siddique wskazała go swoim nożem. Powietrze dookoła niego zadrżało. Dreszcz przebiegł w dół ramion Nikodemusa. Każdy teraz stał w gotowości. Xia pochylił się do przodu i wystawił w kierunku Siddique swój środkowy palec. Nie winił demona za jego zdenerwowanie. Nie istniało zbyt wiele demonów, którzy mieli szanse uczynić z Warlorda swojego wroga: - Odpierdol się- Xia swoje słowa kierował do kobiety- Nie jestem twoją własnością.

- Byłabym dla ciebie miła, gdybyś nim był- odpowiedziała- Bardzo dobra- rozprostowała nogi, trzymając nóż bokiem w obu rękach, czubek ostrza pomiędzy dwoma palcami, rękojeść pomiędzy kciukiem i palcem wskazującym drugiej ręki. Spojrzała na Xię znad ostrza: Zastanawiam się w takim razie czyj jesteś?

- Mogę cię wyczuć. Ty czujesz mnie-Xia spojrzał na Carson, Nikodemus zastanawiał się czy nie wydawało mu się, że demon nagle zbladł- Zgaduję, że czyni mnie to wolnym strzelcemwpatrywał się w Siddique- Nie zamierzam do nikogo dołączyć.

Kobieta opuściła ręce. Za sobą, Nikodemus wyczuł jak Harsh użył wystarczającej ilości mocy, żeby przywódcy zrozumieli, że Nikodemus miał wsparcie- Jakie...rozczarowanie.

Nikodemus uśmiechnął się, otoczył Carson ramieniem i przyciągnął bliżej siebie:

193

- Może powinnaś iść do domu Siddique. Zawre porozumienie z innymi.

Siddique zwróciła uwagę na Nikodemusa. Jej śliczna, z azjatyckimi rysami twarz wyrażała zaciekawienie z tak typową dla niej dozą złośliwości: - Czy mag jest pod twoją kontrolą, Warlordzie?

Mir, przywódca z dredami, usiadł obok kobiety i wziął jej dłoń, podnosząc do swoich ust i całują: - To świetna okazja, żebyśmy mogli uczyć się od siebie nawzajem. Z tego powodu cieszę się za możliwość porozmawiania z Nikodemusem.

Nikodemus przewrócił oczami. Powiedziałby tak. Mir nie był taki jak Siddique, posiadał o połowę mnie wiernych sobie demonów niż ona. Nie mniej jednak, Mir miał zwyczaj dominowania nad tymi, którzy znaleźli się w gorszym położeniu. Rozejrzał się po pokoju, skupił swoją uwagę na Carson i uśmiechnął się: - Gdybyśmy byli w prywatnym gronie, jestem pewien, że usłyszelibyśmy najbardziej fascynującą historię. Spojrzenie mężczyzny przesunęło się na Nikodemusa. Pozwolił mu mówić dalej. Jego słowa były wypowiedziane subtelnie, ostre jak brzytwa, bez użycia więcej energii niż było to konieczne- Twoją nową towarzyszką, jeżeli się nie mylę jest czarownica Magellana.

- Gdybym był zniewolony, nie wyczuwałbyś mnie.

- Ale to ciągle czarownica- odezwał się trzeci Warlord, Huijan. To on zawsze był tym małomównym. Miał reputację- najpierw uderzaj. O czymkolwiek pomyślał robił największej zniszczeń.

- Jesteś tego pewien?- Nikodemus rozejrzał się po pokoju- Nie wyczuwacie jej jako demona?

- Powinna być martwa- mówił Huijan- Powinieneś ją zabić.

Nikodemus pochylił się w stronę Carson: - Nie powiem, że nie myślałem tak samo kiedy się spotkaliśmy. Ale czy którekolwiek z was czuło Xię kiedy zbliżali się do budynku?- rozejrzał się po pokoju i dostrzegł na ich twarzach 194

wyraz niedowierzania- Odpowiedź brzmi, nie. Czuliście ją, ale nie Xię. A teraz Xia znowu jest jednym z nas. Widzieliście ją kiedy go oddzielała. Zrobiła to samo Harshowi wcześniej. Nie znam żadnego maga, który zwalniał demony z niewoli. A wy?

Siddique rozprostowała ramiona na czarnej skórzanej sofie: - Czemu nie udowodnisz, że nie jesteś pod jej wpływam i jej nie zabijesz?

Mir i Huijan wymienili spojrzenia, ale nie zaprzeczyli. Ich milczenie było zgodą na sugestię kobiety. Warlordzi byli krwiożerczymi istotami i to był ich problem.

- Nie mogę- zatrzymał ramię na Carson. Siddique syknęła i znowu zaczęła bawić się swoim sztyletem. Podniósł obie ręce w przepraszającym geście- Przyrzekła mi wierność.

- Wierność?- zapytał Mir a jego brwi wygięły się w łuki.

Nikodemus odwzajemnił się Siddique zabójczym spojrzeniem. Warlordzi najpierw brali pod uwagę siłę, potem walkę a na samym końcu politykę: - Ona jest pod moją ochroną. Skrzywdźcie ją a zetrę was i każdego kogo kochacie z powierzchni ziemi. Zaatakujcie mnie, a ona będzie bronić mnie za cenę własnego życia. Możecie być silniejsi od większości demonów, ale czy jesteście silniejsi od maga?

Ostatnie zdanie zawierało w sobie kalkulowane ryzyko, domyślał się, że nie wiedzieli o ograniczeniach Carson w możliwości korzystaniu z mocy maga. Jedna z czarnych jak noc brwi Huijana podniosła się: - Jak to się stało?

- Znalazłem ją i współpracowaliśmy aż do tego momentu.

Xia wstał ze swojego miejsca i zaczął chodzić dookoła apartamentu. Wyjął swój nóż i podrzucał go łapiąc najpierw za uchwyt potem podrzucał go jeszcze raz i łapał za ostrze. Powtarzał to w kółko. Bez przerwy. Bezbłędnie. Była to niezwykła broń. Nikodemus nie widział takiego noża przez wiele lat. Nie jedno ostrze, ale tuziny, zaplecionych ze sobą tworząc bezlitośnie ostre ostrze. Zrobienie go zajmowało wiele lat i mocy.

195

Siddique obserwowała Xię, kiedy kręcił się po pokoju, podniosła swój sztylet i balansowała ostrzem na palcu wskazującym: - Ja też znam sztuczki z nożami, demonie.

Ciągle bawiąc się nożem Xia zignorował zaczepkę kobiety i konturował chodzenie po pokoju. Poświęcił dużo czasu na oglądanie oprawionych zdjęć zawieszonych na ścianach. Przedstawiające głównie sceny z miasta sto pięćdziesiąt lat temu. Kilka wiejskich panoram, okolicznościowe ujęcia żywego inwentarza.

Spojrzenie Mira zatrzymało się na Nikodemusie. Z trójki przywódców, on był najsłabszy, ale jego subtelność zrozumienia nadrabiała braki: - Czuję to. Ona jest naprawdę twoja.

- Jak powiedziałem.

Siddique przestała bawić się nożem, żeby wziąć dłoń Mira. Podniósł jej palce do ust i złożył na nich szybki pocałunek: - W jej mocy jest coś dziwnego- Nikodemus poczuł, że Warlord badał Carson. Delikatnie, niemniej jednak ją sprawdzał. Nie posunął się za daleko. Nikt by się nie ośmielił: - Słyszałem o takim incydencie. Tylko raz, ale jestem pewien, że były inne przypadki, w których demon przeniósł się do ludzkiego cała na stałe. Jednakże w tym przypadku demon pozostał w nim, aż jego gospodarz zginął.

Carson zachowała spokój.

- W twoim przypadku- swoje słowa Mir skierował do Carson- demon nie przejął nad tobą kontroli. Pełna asymilacja, demon i mag- zmarszczył brwi- Zastanawiam się, czy można o tobie powiedzieć, że jesteś nadal ludzka- wykrzywił usta, ale bynajmniej nie był to uśmiechJestem ciekawy Nikodemusie. Kiedy jesteś w jej posiadaniu, jej moc oddziałowuje na ciebie?

Nikodemus zrobił minę, to również nie był uśmiech: - Ona jest cholernie zachwycająca, Mir, Nie uwierzyłbyś.

196

Mir ponownie zaczął używać swoich mocy a to Nikodemusowi się nie spodobało. Siddique wróciła do zabawy swoim nożem, zatrzymała go i przesunęła palcem wzdłuż ostrza. Włożyła zakrwawiony palec do ust. Nikodemus przyciągnął Carson bliżej siebie: - Miała dzisiaj długi dzień, obawiam się, że może być niezadowolona jeżeli nie dojdziemy szybko do porozumienia. To mamy tą umowę czy nie? Czy macie zamiar trwać przy swoich starych metodach i patrzeć jak coraz więcej demonów wpada w łapy magów, aż nikt nie pozostanie?

Oferował im to po co demony żyły- wojna przeciwko ich wrogowi. Przez wieki rodzaj magów był dla nich większym zagrożeniem niż ich wewnętrzne zatargi. Trzymali się starych zwyczajów, izolowali się nawzajem od siebie, walczyli pomiędzy sobą, niszcząc i śmiertelnie osłabiając ich gatunek.

- To wymaga przemyślenia- odezwał się Huijan- Dyskusja.

- Strata czasu- odpowiedział Nikodemus- Wchodzicie w to albo nie, a jeżeli nie, równie dobrze możecie stąd wyjść i oddać się w ręce najszybciej spotkanemu magowi. Xia stał twarzą skierowany do okna, rozdzielił żaluzję czubkiem noża i wpatrywał się w ciemność. Podrzucił broń w powietrzu i złapał palcami za ostrze: - Na zewnątrz stoi limuzyna- spojrzał na Nikodemusa- Ładna błyszcząca limuzyna- podniósł głowę- Jeżeli mnie pytasz, wygląda na to że przyjechali tu z Tiburon.

Za nim Carson znieruchomiała: - Magellan-wyszeptała.

Migotanie mocy otoczył Siddique rozbłysło białym gorącem zgromadziło się w jedność i znikło. Nikodemus czuł jak zmierzało w stronę Carson, złośliwe i kumulujące siłę. Xia wyciągnął swój nóż, śmiał się, ale dźwięk wydobywający się z jego ust pozbawiony był wesołości. Nikodemus sięgnął po własną moc, Carson otworzyła się na niego więc mógł czerpać jeszcze więcej siły. Nie miała wiedzy na temat tego całego gówna na temat demonów, ale nic nie przeszkadzało jej w słuchaniu swoich instynktów. Czasami dobra improwizacja przebijała najlepszą taktykę. Nikodemus uderzył i moc Siddique rozbiła się na granitowej ścianie. Nawet Xia zatoczył się pod wpływem użytej siły.

197

Carson podskoczył na nogach i krzyknęła: - Okna!

Moc przeszła przez szkło, ohydna i mroczna, gdyby Nikodemus nie został ostrzeżony przez jej krzyk nie miałby czasu na reakcję. Atak Magellana był cichy i zabójczy. Wszyscy trzej przywódcy zerwali się na równe nogi a ich połączenie z zaprzysiężonymi demonami zniknęło. Jego atak miał odwrócić uwagę Warlordów od innych magów. Nikodemus ciągle miał Harsha i nagle jego sytuacja przeciwko przywódcom nie wyglądała wcale tak źle.

Świst uwolnionego sztyletu Siddique prawie ginął w dźwięku kobiecego ciała podrywającego się z sofy. Trzymała ostrze w ręce i zmierzała prosto do Carson. Mir i Huijan również użyli mocy. Pokojowi groziło spalenie w wyniku ataku Siddique.

Nikodemus wygiął swoje ciało i wysłał ciepło do wnętrza sztyletu i uderzył z całych sił. Całe powietrze w jego płucach wyszło z niego jako jeden świst. Ponieważ spadał nie wiedział czy udało mu się zmienić kierunek ruchu demona. Atak Magellana zamieszał wszystkim. Zobaczył gwiazdy a jego oczy przez chwilę odmawiały współpracy, usłyszał jak nóż Xii ciął powietrze. Jego ciało bezwładnie spadło na podłogę. Poczuł krew. Mir i Huijan użyli mocy w tym samym czasie, zwiększają przeciw atak do Magellana. Harsh dodał swoją siłę do wspólnego wysiłku.

Moc Magellana powoli się rozpraszała. Przez moment trwały podziękowania, za ostrzeżenie Carson, wspólna kombinacja siły przywódców skutecznie unicestwiła starania maga. Ale to był tylko rekonesans. Z czasem będzie dużo gorzej.

Krew należała do Siddique. Leżała na podłodze, rękojeść noża Xii wystawała z jej gardła. Jej oczy zaszły łzami. Paskudny mały skurwiel z tego ostrza. Xia coś powiedział a nóż powrócił do jego dłoni.

Mir przyciskał dłonie do gardła Siddique, ale nie miało to najmniejszego sensu, ponieważ krew wypływała i była wszędzie. Nic nie pozostało z jej sztyletu, oprócz rękojeści którą ciągle miała w ręce: - Jesteś martwy demonie- powiedział Mir wskazując na Xię- Martwy. Oczy Xii zmieniły kolor od czarnego po niebieski: 198

- No dawaj- jego głos trząsł się z wściekłości- Pokaż na co cię stać- jego oczy błyszczałyZobaczymy, który z nas przeżyje po tej twojej próbie.

- Jeżeli chcesz przymierza pomiędzy nami, Nikodemusie, daj mi tego demona.

Jezu Chryste, czy oni nigdy się nie nauczą?: - On nie jest mój. A jeżeli nawet by był, musiałbym odmówić. Siddique zaatakowała nasJego gniew eksplodował. Furia- Ostrzegłem ją a ona i tak zaatakowała. Kiedy zagraża Carson, zagraża mnie. Sam bym ją zabił za atak na każdego demona, który przysiągł mi wierność. Xia oszczędził mi tylko kłopotu z zabiciem jej.

- Wierzcie lub nie- powiedział Harsh. Stał przy oknie, patrząc na zewnątrz, utrzymując wzrok w jednym punkcie- Mamy dużo poważniejsze kłopoty.

Nikodemus podszedł do okna, patrząc na ulicę, gdzie siwowłosy mężczyzna stał przy limuzynie. Skupiając się, uświadamiając sobie cholerne fakty. Przeczucie przyszłej walki wzrosło w nim: - Wygląda na to, że Magellan przywiózł ze sobą kilku przyjaciół do zabawy.

Carson ożyła w jego umyśle. Powróciło jej ożywienie, rozbrzmiewając w nich obojgu. Łowca, to nim właśnie była. Jego puls przyspieszył, kiedy zrozumiał co to oznaczało. Gdyby spotkała potężnego demona stojącego od niej w odległości dziesięciu metrów, stałaby się istnym zwierzęciem. I oczywiście, byłaby dla niego jak najbardziej oddany ochroniarz.

- Kto to jest?- Nikodemus ją spytał.

Wyprostowała się, była blada, ale jej oczy były bardziej zielone niż zwykle: - Kynan.

Okna się wygięły.

- I Rasmus- powiedział Xia.

Nikodemus zaryzykował długie spojrzenie przez okno: 199

- Jak wiele demonów Rasmus przywiózł dzisiaj ze sobą?

Xia wsunął nóż do pochwy: - Łącznie ze mną i Durianem, dwunastu.

Nikodemus nie miał czasu o tym myśleć. Dopóki Carson nie podała mu ręki, Durian teraz był jednym z jego wrogów: - Jacyś uczniowie?

- Jeden z nich jest utalentowany.

- Zatem trzech magów- Xia przytaknął twierdząco- Carson, ile demonów wyczuwasz?

- Skąd ona może wiedzieć ile zniewolonych demonów tam jest?- spytał Huijan.

Nikodemus oparł dłoń na ścianie. To była przyszłość. Demony walczące przeciwko magom. Tak powinno być: - Ona jest magiem, Warlordzie. Czuje nas nie zależnie od tego czy jesteśmy wolni czy zniewoleni. Ilu ich jest Carson?

- Żeby mieć pewność muszę być bliżej nich- zamknęła oczy- Piętnastu? Może.

- Piętnastu, więc- powiedział Nikodemus- Durian i Kynan, tylko o nich musimy się martwićspojrzenie jego i Carson się spotkały- Czy jest jakaś szansa, że jednym z nich jest Iskander?

- Nie wydaje mi się- dotknęła swojej piersi- Ciągle go czuję- szybko potrząsnęła głową- Ale nie mam pewności.

Mir i Huijan stali na baczność. Miał nadzieję, że zrozumieli ile Carson dla nich zrobiła- Jacyś inni, którzy mieli się tobą zająć, poza Durianem i Kynanem?

Zaczęła chodzić w kółko z rękami opartymi na biodrach: - Wypuście mnie stąd a się nimi zajmę.

200

- Jak- spytał ją. Znajdował się już w ciężkich sytuacjach, ale nigdy tak złych jak teraz. Okno zadrżało ponownie. Magellan zajął się już demonami warlordów a teraz zmierzał po nich. Pęknięcie pojawiło się na środku szyby.

Jej spojrzenie było spokojne, ale wiedział, że w środku niej się aż gotowało: - Oddzielę ich. Każdego demona jaki wpadnie mi w ręce. Tobie zostawiam zajęcie się Magellanem i pozostałymi magami.

- Dwóch idzie tylnymi schodami, czterech od frontu- powiedział Xia. Rozwiał wszystkie wątpliwości Mira- Słyszę ich, Warlordzie. Nawet nie próbują ukryć swojej obecności.

- Dobry z ciebie żołnierz, Xia- Nikodemus nie mógł nie zauważyć Xii stojącego przy Carson. Odkąd przyszedł nie pozwolił nikomu stanąć pomiędzy nim a Carson. Wątpił, żeby Xia był świadom tego co robił.

Xia kiwnął głową w jego stronę: - Ktoś musi być czujny, Warlordzie.

- Kiedy znudzi ci się bycie niezależnym, daj mi znać. Jakieś pomysły jak wydostać stąd Carson na ulicę?

Xia odpowiedział tak, jakby był jednym z jego demonów. Wskazał na okno; - Przez okno.

- Jesteśmy na drugim piętrze, a ona nie jest demonem. Nie może stąd skoczyć żeby nie zrobić sobie krzywdy.

Xia przewrócił oczami: - Opuścimy ją przez okno, nie wyrzucimy. Utworzymy łańcuch. Złapiesz ją za kostki, ja przytrzymam ciebie. Ale ty i ja zostajemy tutaj- popatrzył na bezwładne ciało Siddique. Skinął na Harsha- Zrzuć jej ciało po schodach. To powinno ich zaskoczyć. Da nam to kilka ekstra minut, na wydostanie jej stąd.

Nikodemus zaśmiał się: 201

- Lubię twój sposób myślenia.

Xia spojrzał na Carson: - I jak człowieku?

Była całkowicie przygotowana na nowe wyzwanie: - Które okno?

- Kuchenne. Tutaj- zdjął pochwę z nożem i założył na jej pasie- Weź to.

- Co mam z nim zrobić?

Xia poklepał rękojeść ostrza: - Jeśli zobaczysz Rasmusa, zadźgaj go nim.

202

Rozdział 33 Serce Carson biło jak oszalałe, kiedy tylko postawiła stopy na ziemi w alejce. Zdecydowanie była to oddychaj-

przez- usta sytuacja.

Wybrała kierunek obok

poprzewracanych koszy na śmieci, rozbitych butelek i wyszła na ulicę.

Niedaleko znajdowały się dwa bary, przed oboma budynkami zebrali się ludzie, próbując dostać się do środka, tak przypuszczała. Miejsce parkingowe było tu na wagę złota, kierowcy jeździli wolno po ulicy w poszukiwaniu wolnego miejsca. Minął ją jeden z przepełnionych wozów. Biorąc pod uwagę, że była prawie północ na ulicach było sporo osób. Chodzili w grupach, trzymając się za ręce, śmiejąc się, flirtując. Byli w jej wieku, prawie, większość nie wyglądała na dorosłych. Do dzisiaj nigdy nie była w barze. Nie wiedziała jak to jest mieć przyjaciół albo po prostu wyjść gdzieś wieczorem żeby dobrze się bawić.

Na chodniku wypróbowała sztuczkę Nikodemusa polegającą na odwróceniu uwagi od siebie. Oparła się o ścianę, skupiając się, czekając aż dreszcz strachu zniknie. Powietrze było chłodne i wilgotne od mgły unoszącej się nad rzeką, odetchnęła głęboko dopóki smród śmieci zniknął. Ale strach nie zniknął. Kilkoro ludzi, wszyscy byli ludźmi-skąd to wiedziała? Cóż, pomyślała. Po prostu wiedziała. Byli ludźmi, kobiety i mężczyźni w grupie, minęli ją rozmawiając pomiędzy sobą.

Nikt nie zwrócił na nią uwagi.

Odepchnęła się od ściany i skierowała się w kierunku budynku z metalową elewacją, nadającą miastu dziewiętnasto wiecznego uroku. Jakby to było być jedną z tych śmiejących się kobiet, trzymających się za ręce z przystojnym młodym mężczyzną, albo flirtując z kimś kto mógłby jej się podobać? Nóż Xii był przypięty z przodu jej jeansów i za każdym razem kiedy rękojeść dotykała jej skóry wysyłała impuls mrocznej mocy do jej ciała. Na rogu musiała skręcić żeby wejść na ulicę gdzie Magellan zostawił strażników, poczuła dreszcze.

Zniewolony.

203

Jakby ktoś przekręcił przełącznik, jej zmysły wyostrzyły się. Widziała lepiej, wzrok jej się wyostrzył, każdy najdrobniejszy szczegół przez chwilę poczuła się zdezorientowana kiedy jej mózg nie akceptował nadmiaru bodźców. Oddychaj głęboko. Zrelaksuj się. Pozwól temu działać. Jej świat się uspokoił i zobaczyła go teraz w nowy sposób. Jak smutno, pomyślała jak mało miała wspólnego ze swoim własnym gatunkiem. Nieważne jak bardzo by się starała być normalna, taka nigdy nie będzie. Żaden z ludzi nie zauważył stojącego tam demona, ale Carson wiedziała, że tam był, jego obecność wywołała drgania w jej klatce piersiowej.

Tym razem kobieta, co było nie podobne do Magellana, Miała na sobie jasny garnitur z białą koszulą i zieloną chustką zamiast krawata. To, było już bardziej w stylu Magellana, ubierać swoje demony tak elegancko. Stała plecami opartymi o niebieskiego forda Langera zaparkowanego na poboczu, lufa pistoletu wystawała z nad tylniej szyby. Kobieta skrzyżowała ramiona na piersi. Kiedy tym razem nóż Xii dotknął jej skóry, poczuła jeszcze silniejsze mrowienie.

Carson szła ciągle w stronę demona. Musiała podejść wystarczająco blisko, żeby jej dotknąć. Słuchała uważnie, wyostrzając zmysły, namierzając swój cel. Skierowała swój instynkt zbyt daleko. Wszystko co potrzebowała teraz wiedzieć to ile demonów było najbliżej niej, na jakie wsparcie mógł liczyć jej cel i jak blisko byli.

Trójka. Wczuła trzy źródła mocy: kobietę stojącą przy rengerze i dwóch mężczyzn. Jeden stał w tłumie ludzi tłoczących się przed barem w dole ulicy, a drugi siedział w czarnym mercedesie SUVie. Nie byli wystarczająco blisko żeby pomóc koleżance. Carson skupiła się na kobiecie i opuściła uliczkę jak cień. Kiedy była prawie na wysokości zderzaka półciężarówki opuściła swój kamuflaż. Carson wyczuła naturę tej kobiety, zanim podeszła po niej na długość ramienia, wiedziała jak ma ją oddzielić. Trzymała w ręce nóż Xii, była przerażona że musiała być przygotowana na coś takiego, odebrania jej życia gdyby coś poszło źle. Ale gdyby tego nie zrobiła Nikodemus i pozostali byliby zagrożeni.

Spojrzenie kobiety się podniosło, kiedy ją zobaczyła. Odepchnęła się od samochodu: - Carson Philips?

204

- Tak- odpowiedziała. Kobieta była młoda. Była bardzo młodym demonem. A co jeżeli jej się nie uda? Co jeżeli jej połączenie z Magellanem było silniejsze niż odzyskanie wolności? Carson podeszła do niej, przekroczyła jej przestrzeń i przycisnęła palce dłoni do mostku demona. Moc płynęła a Carson razem z nią, wepchnęła się do środka i zniszczyła moc Magellana. Nie było to trudne, ponieważ została niedawno zabrana. Nie posiadała wielkiej mocy i Magellan nie musiał używać dużo swojej siły żeby ją do siebie przywiązać. Kobieta zatoczyła się. Uderzyła plecami o drzwi samochodu. Gdyby ktoś je zobaczył, pomyślałby że Carson pomagała kobiecie, która za dużo wypiła. Carson podobało się jak jej moc ryczała w niej. Lubiła swoją moc. Nawet bardziej niż lubiła. Była nią odurzona.

Uciszyła swoją ekscytację. Kobieta została oderwana od Magellana, ale gdyby chciała mogła zrobić prawie to samo co się stało z Xią. Mogła wziąć odrobinę więcej- jak pstryknąć palcami, a demon należałby do niej. Jej stworzenie zamiast Magellana. Jakiegokolwiek demona by odebrała, mogła wysłać go za Rasmusem i Magellanem i zrobiłby co tylko by chciała. Byliby zniewoleni, prawda, ale pracowaliby dla Nikodemusa zamiast maga.

Zamknęła ich oczy, swoje i jej, niepewność tej sytuacji wypełniła je obie. Wolność czy niewolnicza służba dla kogoś innego? Jak cudownie byłoby mieć własnego demona, gotowe źródło mocy do czerpania w każdej chwili, służącego gotowego wypełnić każde jej polecenie. Jak cudownie byłoby wziąć nóż Xii i ciąć nim delikatnie wzdłuż skóry demona, żeby uwolnić jej krew, poczuć ciepły miedziany smak spływający do jej gardła. Mroczne pragnienie przepełniło Carson dopóki się z niego nie otrząsnęła. Podchodząc krok ciągle ściskając jej ramię, Carson uwolniła swoją moc w jej ciele.

Mroczna strona osobowości Carson szeptała jej, że mogła zakończyć to inaczej, przywiązując demona do siebie. Dla Nikodemusa. Dla dobra sprawy i z właściwych powodów. Zadrżała i kontynuowała swoje działania. Cofnęła się, łapiąc oddech, cofając swoją moc. Rozciągnęła ramiona i wyrecytowała numer komórki Nikodemusa, wysyłając go do jej głowy z odrobiną mocy, dzięki której cyfry wyryły się trwale w jej pamięci: - Oddzwoń gdybyś chciała się do nas przyłączyć.

Kobieta zawisła nad samochodem, przyciskając ręce do maski i łapiąc oddech. Miała szeroko otwarte oczy. Nie za późno: - Jestem wolna. 205

Carson cofnęła się pozwalając poczuć się demonowi pewniej. Okazja znikała, a ona ciągle myślała, że nie jest za późno żeby wziąć to czego pragnęła. Kobieta kiwnęła głową i to było to: - Idź: wyszeptała Carson.

Stała obok rangera, lodowaty dreszcz przeszył jej ciało aż do szpiku kości. Dopiero kiedy demon zniknął Carson zdała sobie sprawę jak mocno ściskała nóż Xii. Gapiła się na splecione metalowe ostrze. Był spragniony. Był spragniony krwi. Mój Boże, była tak blisko zniewolenia demona. Tęsknota noża, ucisk w piersi przypominały jej głos, szeptał że kolejnego będzie mogła zabrać, będzie mogła go spróbować. Nikodemus, wyszeptała, Potrzebuję cię. Jej potrzeba wcale nie różniła się od tej noża Xii, pojawiła się przepaść między nią a tym co miała zrobić dzisiejszej nocy.

Wsunęła nóż do futerału i ponownie otworzyła się na otocznie. Drugiego demona łatwo było zlokalizować, stał pośród tłumu ludzi przed barem. Był blisko

i

najprawdopodobniej widział o kobiecie, która nie zajmowała już swojej pozycji. Przeoczyła go i prawie go zgubiła, podczas ich pierwszego kontaktu. Dopadła do niego, nikt w tłumie nie mógł o nich myśleć nic innego jak o parze opartej o ścianie, dotykającej się. Odcięła go. Z łatwością. Ten w samochodzie poszedł równie łatwo jak wcześniejsze demony. Pozwoliła mu się widzieć, wysiadł z auta i gonił ją. Oh, z nim poszło szybko. Z łatwością go uwolniła, z łatwością mogła go uczynić swoim. Ale nie zrobiła tego. Oparła się pokusie, ale tym razem było ciężej niż poprzednio.

Demon w SUVie domyślił się, że coś było nie tak i ruszył przez ulicę w kierunku baru, przyglądając się ludziom, szukając tej jednej nie pasującej do reszty osoby. Carson czekała. Wkrótce ulica opustoszała. Rozpoczęła czyszczenie kolejnych ulic. Łącznie jedenaście demonów. Niektórych z nich znała z Tiburon. Niektórzy byli nowi.

Kiedy torowała sobie drogę do Magellana, wyczuwała Kynan, odległy mroczny punkt. Przy siódmym zrozumiała, że najbezpieczniej dla niej było zatrzymać się na chwilę i ocenić demona, ale kiedy wiedziała co robić, musiała działać szybko. Przy siódmym była najszybsza, lepsza, spokojniejsza. Za każdym razem znajdowała się nad przepaścią, za każdym razem musiała używać więcej mocy żeby oprzeć się pokusie. 206

Wyszła za rogu, w pośpiechu oddalając się od ostatniego uwolnionego demona. Jej zmysły wyczuwania Nikodemusa wyostrzył się. Znajdował się niedaleko i używał mocy. Z tego powodu stała się nieostrożna. Zaniepokojona pozostała otwarta na otoczenie, w którym powinna być wyjątkowo ostrożna.

- Carson- usłyszała czyjś głos.

Świat zamarł, a kiedy ożył ponownie, nic nie było takie, jakie powinno być. Alvaro Magellan, człowiek, który odebrał jej rodzinę, stał oddalony od niej o kilka metrów, Kynan tuż za nim. Uciszyła swoją moc. Musiała go zaskoczyć, sprawić że stałby się mnie czujny i naprawdę, naprawdę nie mogła sobie pozwolić żeby zapanowała nad nią jej nienawiść do niego.

Wyraz jego twarzy był spokojny, można powiedzieć uprzejmy. Kynan zmarszczył brwi i patrzył na nią przymrużonymi oczami. To najprawdopodobniej była największa umiejętność Magellana jako maga, wyglądać na miłego i nieszkodliwego gdy w tym samym czasie niszczyłeś czyjeś życie. Po za tym miał Kynana, który terroryzował i mordował dla niego. Nie miała problemu w odseparowaniu mocy Kynana od Magellana, wyczuwała jego mocy inaczej.

- Proszę, proszę, Carson- odezwał się do niej Magellan- Widzę, że wyzdrowiałaś po naszym ostatnim spotkaniu.

Obejrzała się dookoła, gorączkowo, ponieważ czuła, że coś jest niewporządku, tylko nie wiedziała co: - Nie mam ze sobą talizmanu.

- Wielka szkoda, Carson. Ale wkrótce powiesz mi gdzie on jest. Oh a tak po za tym, twoi towarzysze nie będą w stanie nas zobaczyć- powiedział łagodnie. Inny rodzaj mocy od tej której używała, otoczył ich. Zaczęła boleć ją głowa, znajomy, osłabiający ból- Nie będą mogli cię też usłyszeć.

207

Pokazał coś Kynanowi, demon podszedł do niej, położył jej rękę na ramieniu i zdecydowanym ruchem ją wykręcił, ściskając mocno. Kynan stanął z nią przed drzwiami limuzyny. Trzymał jej wykręcone ramię oparte na plecach, położył drugą rękę na jej głowie zmuszając ją do zajęcia miejsca z tyłu samochodu. Policyjny radiowóz minął ich, spróbowała bezskutecznie wyrwać się w kierunku krawężnika.

Carson poczuła smak żelaza w ustach, suchy, ciężki, metaliczny posmak, kiedy Kynan usiadł obok niej na tylnim siedzeniu limuzyny. Trzymał ją pochyloną z wygiętym ramieniem na plecach. Nóż Xii wciskał się w jej brzuch. Nic nie widziała, ponieważ twarz miała skierowaną na podłogę, a Kynan uniemożliwiał jej zrobienie choćby najmniejszego ruchu. Carson próbowała zablokować wszystko po za tym co potrzebowała wiedzieć na temat demona. Musiała wiedzieć jak go oddzielić. Jej strach przed Kynanem był duży i tym razem nie było to tak łatwe jak z innymi demonami.

Tylnie drzwi otworzyły się ponownie i ktoś jeszcze wsiadł do środka. Mówił do nich z przeciwnego siedzenia: - Warlord, Carson- odezwał się spokojnym głosem Magellan- Nikodemus we własnej osobie, niewiarygodne- jego znajomy głos płynął w powietrzu jak zmrożony jedwab- Imponujący nabytek dla czarownicy bez umiejętności.

Udało jej się podnieść podbródek go góry: - Idź do diabła.

- Kynan?

Ucisk jego ciała na Carson zelżał, ponieważ podniósł jej głowę w kierunku przeciwnego do ich siedzenia, na którym siedział z założoną nogą na nogę, Magellan: - Zastanawiam się, Carson, o co chodzi w twoim związku z demonem- jego srebrnoszare brwi podniosły się- Nie masz wystarczających mocy żeby kontrolować demona z jego umiejętnościami. Nie, myślimy, Kynan i ja, że to Nikodemus cię kontroluje. Dopóki się nie znudzi. Później, jestem tego pewien, zabije cię. Takie są zwyczaje demonów- jego uwaga przechodziła z niej na Kynana, którego nie mogła widzieć- Jak myślisz Kynan, jak długo czasu zajmie Nikodemusowi domyślenie się, że ją mamy?

208

- Nie długo- odpowiedział mu. Jedną rękę trzymał na jej głowie, drugą po środku pleców, wciskając ją w siedzenie- Pół godziny może dłużej, taki mi się wydaje. Inni sobie z nim nie poradzą.

Moc Magellan osłabła a koncentracja Carson poprawiła się. Blokowała maga najlepiej jak tylko mogła, skupiając się na Kynanie: - Sugeruję, żebyś mądrze wykorzystał czas. Im szybciej Nikodemus po nią przyjdzie tym lepiej.

Carson ciągle czuła za sobą ciało demona.

- Poczekam na zewnątrz- poinformował go mag. Słyszała jak Magellan pocałował Kynana. Ciało demona napięło się, nawet kiedy odsuwał się od drugiego mężczyzny- Rób z nią co chcesz. Wykorzystaj swój czas, oczywiście. Ale nie kończ z nią, dopóki Nikodemus nie będzie mój.

- Tak, panie.

Usłyszała otwierające się zamki w drzwiach. Zimne powietrze wypełniło samochód, a wtedy drzwi się zamknęły. Nikt nie mógł zobaczyć co dzieje się w środku. Szyby były czarne. Carson próbowała zapanować na rosnącą paniką. Musiała skupić się na Kynanie, musiała pójść naprzód w uwolnieniu go od Magellana.

Przerzucił ją na plecy, próbowała skupić się na jego mocy i znalezieniu jakiegoś sposobu żeby ostrzec Nikodemusa, początkowo nie zdała sobie sprawy, że zabrał jej nóż Xii. Usłyszała świst ostrza wyciąganego z futerału, przyglądał się lśniącym krawędziom broni.

Kynan roześmiał się. Złapał ją za nadgarstek i ścisnął dopóki jej oczy nie wypełniły się łzami. Czuła jak drętwieją jej palce. Demon uwolnił ją z uścisku i kiedy usiadła na miejscu poruszył się i zajął wcześniejsze miejsce Magellana. Skupiła się na Kynanie, który badał nóż Xii. Usiadł tak samo jak mag wcześniej. Zakładając nogę na nogę, krzyżując nadgarstki na kolanie: -Nie możesz się stąd wydostać, Carson. Zablokował drzwi- przesunął spojrzenie na jej podbródek- Nikt nie usłyszy jak krzyczysz. 209

Jego moc ją przerażała. Odczuwała go jak Nikodemusa, byli podobni w sile ich mocy, ledwo mogła śledzić ją do jej źródła. Więź utkana w nim przez Magellana była zdecydowanie najbardziej skomplikowaną z jaką musiała zmierzyć się dzisiejszej nocy. Nie mogła wystarczająco wyobrazić sobie więzi żeby mieć w ogóle nadzieje, że uda się jej go uratować. Czas odgrywał tu kluczowe znaczenie. A do tego gorące uczucia Nikodemusa zapłonęły w jej umyśle. Ponowie używał mocy, słabła też jej bariera ochronna przed Kynanem, próbującym dobrać się do Nikodemusa przez nią.

Kynan rozłączył nogi i oparł stopy na siedzeniu po obu stronach jej ciała. Jego cudowne oczy błyszczały pomarańczowymi płomieniem. Miał na sobie ciemnoszary garnitur od Luigiego Borelliego, białą koszulę i złotobrązowy krawat. Wszystko ręcznie robione na zamówienie z Włoch. Rozmiary Kynana nigdy się oczywiście nie zmieniły. Wszystko co najlepsze dla demonów Magellana: - Wyczuwam cię jakoś inaczej. Co Nikodemus ci zrobił?

Zignorowała impuls skrzyżowania ramion na piersi. Pozwalając mu gapić się na siebie: - Nie wiem jak mam ci to wytłumaczyć.

Rozwiązał swój krawat i rzucił go na siedzenie obok siebie: - Słyszałem, że uwolniłaś inne demony Rasmusa- rozpiął marynarkę- Najpierw Harsh, potem Xia. To prawda?

- Tak.

- Kiedy wcześniej dotykałaś Xii, powiedział mi, że nic się nie stało- zaczął rozpinać guziki od swojej koszuli, pod podkoszulkiem

zobaczyła jego skórę o złotym odcieniu. Carson

przycisnęła mocniej plecy do oparcia. Kontynuował rozpinanie koszuli. Kiedy skończył, rozsznurował buty a następnie zsunął je ze stóp. Podniósł głowę, usta wykrzywił lekki grymas. Carson szukała jego oczu, musieli połączyć się spojrzeniem, żeby mogła znaleźć wejście do jego duszy. Jego spojrzenie było zimne. Beznamiętne. Nie miało znaczenie czego pragnął Kynan. Znajdował się pod wpływem rozkazu Magellana. Carson poprawiła się na swoim miejscu. Jej ręka trzęsła się, z powodu wznowionego bólu. Jasne krople krwi płynęły po ręce ze skaleczenia zrobionego nożem Xii. Jego oczy ożyły. Wiedziała jaki wpływ miała 210

krew na demony i emocje w oczach Kynana były pierwszą jego prawdziwą reakcją jaką u niego dostrzegła.

- A ja?- zdjął marynarkę i rozpiął pasek. Z kocią gracją zdjął spodnie. Miał na sobie bokserki które też szybko z niego zniknęły. Carson czuła bicie swojego serca w głowie. Wiedziała, że demony wolał być nagie, kiedy zmieniały formę. Nie musiały, ale wolały. Nie była pewna czy będzie wstanie znieść Kynana w jego pierwotnej formie. Jego koszula i podkoszulka zniknęły. Zatrzymał na niej spojrzenie, które odwzajemniła: - Co stałoby się ze mną gdybyś mnie dotknęła?

- To zależy- odpowiedziała- czy byś mi pomagał czy walczył ze mną- wzięła oddech, z wielkim lękiem zaoferowała mu swój nadgarstek.

Zawahał się a Carson czekała. W końcu otoczył jej łokieć swoimi długimi palcami i przyciągnął do siebie. Jego mentalna energia skupiła się na jej nadgarstku, na kolorze i zapachu krwi. Przesiadła się na jego siedzenie, szukając jednocześnie wejścia do jego umysłu. Kynan wsunął rękę pod jej przedramię, obrócił i podniósł nadgarstek do swoich ust, dotykając jej skóry, ale nie krwi. Jeszcze nie: - Czego jeszcze nauczył cię Nikodemus?- spytał niskim głosem.

- Więcej niż się spodziewasz.

Z uśmiechem wykrzywiającym usta, wysunął język, wezbrały w niej emocje, kiedy zbliżył usta- w prawie pocałunku- i spróbował jej krwi. Dzielili wspólnie reakcję jego ciała, rosnące podniecenie, łączące ich oboje. Sięgnął po nią drugą ręką i przycisnął jej ramie do chłodnej szyby.

- A co z tobą- wyszeptała- Pragniesz swojej wolności?

Kiedy podniósł głowę z nad jej krwawiącego ramienia, Kynan przechylił głowę na bok, eksponując gardło. Przesunął ostrzem po skórze. Delikatne dotknięcie noża a krew pojawiła się natychmiast. Czekał, jego piękne oczy były na niej skupione. Carson pochyliła się do przodu, w nieznośnie ciasnym samochodzie, Czuła jego zapach, przycisnęła usta do jego

211

skaleczenia na szyi. Był ostry, ale słodki jednocześnie. Jej ciało skręciło się z przyjemności. Jego palce pracowały przy jej jeansach, rozpinając ekspres spodni.

Carson udało się wydostać z jego uścisku: - Nie.

- Dlaczego nie?- przesunął palcem po jej dolnej wardze ścierając z nich krople jasnej krwi. Carson czuła zawirowania w swoim umyśle spowodowane jego mocą i echem siły Magellana. Pomyślała, że mogłaby podążyć tym śladem i dostać się do Alvaro. Uwolnienie Kynana mogłoby zniszczyć maga, a ona musiała zrobić wszystko co możliwe żeby zniszczyć ich jak najwięcej. Zamknęła oczy i skoncentrowała. I nagle znalazła się w jego głowie. Nie zbyt głęboko ale wystarczająco. Po chwili była jeszcze dalej. Jego nienawiść do Alvaro Magellana mogłaby spalić cały świat gdyby był wolny.

- Mogę cię od niego uwolnić.

- Jak to robisz?- trzymał w ręce nóż Xii i przyciskał go jej do głowy. Poluzował uścisk i pozwolił trzem palcom wplątać się w jej włosy. Carson była w jego umyśle a wiedział o tym i pozwolił jej tam zostać- Nie jesteś jedną z nas, a ja nie jestem wolny.

- Tak. Jestem z waszego gatunku. I jestem magiem- wślizgnęła się w głąb jego umysłu. Jej nowa moc, istniejąca od wieków i dla niej nieznana, zareagowała na Kynana z siłą, która uwolniła szloch z jej gardła. Zagłębiła się w nim jeszcze bardziej i nie widziała już więcej Kynana. Pędziła przez jego myśli, separując jego moc od mocy Magellana i wtedy uśmiechnęła się do niego.

- Niemożliwe- wyszeptał- To nie jest możliwe.

Pochyliła się w jego stronę i dotknęła dłonią jego policzka: - Wiem jak ci to zrobił. I mam zamiar zaraz to zakończyć.

Uwolniła go pojedynczym, brutalnym cięciem, kontynuowała, stanęła niebezpiecznie blisko możliwości uczynienia go swoim. Otoczyła ją z siłą huraganu moc Kynan. Ta część jej

212

mocy, która nie pochodziła od demona kłębiła się, zakłócając jej wizję. Kynan łapał oddech. Kontynuował wpychanie w nią mocy.

- Przestań- rozkazała mu. Jego ciało wygięło się w jej kierunku. Jego klatka piersiowa podnosiła się, kiedy walczył o oddech- Kynan- walczyła zdesperowanie żeby nie dać się wciągnąć w coś co mogło kosztować ją jej związek z Nikodemusem. Jej pragnienie wzięcia go paliła ją, było tak ogromne, że nie wiedziała jak ma je powstrzymać. Nie będzie mogła im pomóc jeżeli uczni go swoją własnością.

Kynan podniósł głowę, wpatrując się w jej oczy, kontynuując karmienie jej umysł. Skrzywił się: - Lepiej być twoim niewolnikiem niż Magellana.

- Nie- Nikodemus potrzebował jej pomocy w oddzieleniu Kynana, ale nigdy nie mogła nigdy przekroczyć granicy i uczynić demona swoim. Gorąco ich połączenia paliło ją, ale uciszyła je ponieważ prowadziło do zła, którego nigdy by się nie pozbyła. Gdyby to zrobiła straciłaby Nikodemusa.

Ciało mężczyzny wygięło się w łuk i wypuścił z ust powietrze. Gapiła się na jego ręce otaczające jej ramiona: - Puść mnie Kynanie. Proszę.

Pochylił się nad siedzeniem, przyciskając ręce do piersi: - Zniknął- jego oczy były szeroko otwarte, Carson uwolniła się od niego i kiedy próbował wślizgnąć się do jej umysłu, odseparowała się od niego.

- To koniec.

Spojrzał w jej stronę: - Nie wzięłaś mnie. Dlaczego?

Wzruszyła ramionami: - Ponieważ to obrzydliwe i złe, dlatego.

213

- Ale byliśmy połączeni, czułem to,

-Nie jesteś już zniewolony.

- Niemożliwe- powiedział łagodnie, dotykając piersi.

Limuzyna zakołysała się, Carson poczuła zimno ponieważ Nikodemus korzystał z jej mocy. Był tam na zewnątrz stojąc tam twarzą w twarz z Magellanem, potrzebując jej. Jej serce ścisnęło się jak żelazna pięść. Z płaczem, ruszyła do drzwi, walcząc z zamkiem ponieważ jej głowa płonęła od bólu powodowanego otaczającą ją mocą Magellana. Kynana złapał ją za ramię. Odwróciła się do niego i warknęła: - Jeżeli chcesz mi się odwdzięczyć za to że cię uwolniła, to upewnij się, że nic nie stanie się Nikodemusowi.

- Mag- spytał- Czy jesteś demonem?

- Obojgiem- pstryknęła palcami.

Kynan obrócił się i odblokował zamki. Kopnęła drzwi wydostając się na zewnątrz. Był tam, Nikodemus i Magellan też, możliwe że z Rasmusem. Może i nie miał już Kynan po swojej stronie, ale sam w sobie był przerażający. Nad nimi, rozciągał się czarne niebo, bezgwiezdne, bezgraniczne. W połowie wpadła, w połowie rzuciła się na ulicę. Kynan wyskoczył za nią na chodnik. Ciągle był nagi, wiedziała że był tylko o krok od przemiany.

Nikodemus kulił się przy masce limuzyny kiedy Magellan stał nad nim z wyciągniętymi do niego rękoma. Gardło Carson ścisnęło się, ponieważ czuła jak Nikodemus się jej wyślizguje. Czysta panika napędził ją do działania. Nawet bez Kynana miał wystarczającą moc żeby związać Nikodemusa- i wiedziała co miał zamiar zrobić Magellan. Nie próbował go zniewolić. On próbował go zabić.

Skoczyła do Magellana, widziała błyszczące smugi pomarańczy i purpury. Oddech zamarł w jej płucach, nie czuła swojej skóry. Przez chwilę opanowała ją panika, zmroził ją strach, że jej najmniejszy błąd może kosztować Nikodemusa życie. Jej moc nie mogła dotknąć Magellana.

214

Wszystko co znalazła próbując dostać się do jego umysłu było czernią. Nieprzeniknioną zasłoną.

Nie mogła zrobić magowi tego samego co była w stanie zrobić z demonem.

Wysłała swoje myśli, wszystko czym była zawarła w Nikodemusie i odnalazła go, dołączyła do niego bez jakichkolwiek oporów. Nie obchodziło ją, że mogła zginąć próbując ratować go przed Magellanem. Nie obchodziło ją co się z nią stanie. Nikodemus zmienił swoją pozycję, przygotowując się do skoku, ale Kynan dopadł go pierwszy, w błyskawicznym ruchu, który nie należał już do człowieka. Nóż Xii błysnął w jego ręce, wtedy usłyszała jak ciało uderzyło o chodnik.

Magellan zatoczył się do tyłu i wyprostował się, krew trysnęła z rany na jego piersi. Jego spojrzenie skupiło się na Carson, ogień palił wnętrze jej głowy. Znała Magellana. Znała jego moc i wiedziała, że teraz chciał dorwać ją. Była odsłonięta na jego atak z powodu demona w jej ciele. Pierwsza fala wiązania otoczył ją, pozbawiając ją myśli i woli. Obserwowała pojawiający się uśmiech na jego twarzy i słyszała krzyk Nikodemusa jakby z oddali. Pomyślała, że był przepełniony taką wielką rozpaczą. Jego miłość do niej przeszyła jej serce.

Została schwytana w pułapkę, otoczyła ją chora przyjemna mocy wiążąca ją z magiem. Każdy fragmenty jej ciała protestował przeciwko utracie wolności. Wycie wydarło się z jej gardła kiedy uświadomiła sobie, że Magellan związał ją z sobą, zabierając ją. Skończy jako jego niewolnik, ponieważ nie wiedziała jak ma się uwolnić od niego. Jej serce zamarło z powodu nowego lęku, przez nią będzie mógł dobrać się do Nikodemusa.

Jej umysł został otoczony siłą woli Magellana, próbując nakłonić ją do wzięcia noża Xii. Ból spowodowany jej odmową wstrząsnął jej ciałem. Magellan chciał żeby zabiła Nikodemusa, część niej drżała z pragnienia żeby to zrobić. Walczyła z tym otaczając się murem, który zawsze stosowała kiedy ktoś z zewnątrz próbował wtargnąć do jej umysłu. Ten wysiłek rwał jej duszę. Ale prędzej by umarła niż skrzywdziła Nikodemusa. I to było to o czym dokładnie myślała, co właśnie się działo.

215

Ostrze błysnęło w świetle latarni ulicznej, w swoim indywidualnym niebiesko-szarym błysku. Kątem oka zobaczyła Kynan zmieniającego się ze swojego ludzkiego ciała i szykującego się do skoku w zmienionej formie. Nie Magellan. Jej wola się rozpadła. Z nożem w ręce stała naprzeciwko Nikodemusa. Ryknęła i zmusiła swoje palce do puszczenie noża. I wtedy zemdlała, z powodu jej nieposłuszeństwa wobec Magellana czuła, że ją to niszczy.

Leżała na chodniku, drżąc, walcząc z falą agonii torującej sobie drogę przez jej umysł. Jej płuca odmówiły współpracy, próbowała złapać oddech jak ryba wyjęta z wody. Ostatnie co zobaczyła to jak Nikodemus staje nad Magellanem. Jego ramię zatrzymało się, zamrożone na chwilę. Wtedy on zakończył atak i ujrzała krew błyszczącą na ostrzu. Niebo zrobiło się białe. Żadnego dźwięku, żadnego zapach krwi. Żadnych barw tylko oślepiające białe światło i w tej jednej chwili poczuła jak życie jej i Magellana się skończyło.

216

Rozdział 34 Nikodemus wziął Carson w ramiona, przyciągając ją do piersi: -Proszę żeby nie było za późno- jego głos drżał tak samo jak jego serce. W oddali rozbrzmiała syrena.

- Warlordzie?- to był Kynan Aijan. Zignorował go.

Nie czuł nic od Carson, ale po chwili paniki uświadomił sobie, że ciągle oddychała. Pomyślał, że była blada jak ściana. Podniósł się z nią na rękach.

- Warlordzie- to znowu był Aijan- Znikajcie stąd- spojrzał za Nikodemusa i ciało MagellanaJa tu posprzątam.

- Zobaczymy się później na ranczu?- przekazał mu w myślach jak ma się tam dostać. Kynan przytaknął, bez słowa Nikodemus odszedł.

Słońce zaczęło już wschodzić, kiedy zaparkował mercedesa przed farmą. Przez ten czas Carson doszła do siebie wystarczająco żeby siedzieć o własnych siłach, ale przez cały czas nie odezwała się nawet słowem. Jak na razie, cisza mu nie przeszkadzała. Ale w środku cały drżał z możliwości zniszczeń, jakie mógł zostawić w niej Magellan. Wstrzymywał się z korzystania z ich połączenia, ponieważ nie był niej do końca pewien, po tym wszystkim, co ją spotkało, po za tym nie chciał jej do niczego zmuszać i pogarszać sprawy.

- Jak się czujesz?- spytał.

- Czuję się nieźle- wychrypiała.

Pochylił głowę nad kierownicą. Nie poniosła zniszczeń podobnych do tych Iskanderajej umysł był nietknięty. Ale nie szukała kontaktu z nim, a on nie śmiał go inicjować. Dobry Boże, ludzie potrafili być zabawniejsi w swojej umysłowej prywatności niż tej fizycznej.

217

Skorzystał z chwili żeby obejrzeć samochód. Jeśli będzie chciała, może wejść do domu sama. Poczuł jakby ktoś wbił mu nóż w plecy, kiedy odeszła.

- Hej kochanie. Zaczekaj.

Odwróciła się w jego stronę i bez patrzenia na jej twarz wiedział, że coś było nie w porządku. Coś poważnego. Dogonił ją i złapał ją za przedramię: - Hej Carson, co się dzieje?

Potrząsnęła głową: - Nie teraz, dobrze? Chce wejść do środka.

- Jasne- kiedy weszli do kuchni, Harsh mielił kawę i wyciągał z lodówki różne produkty. Xia zaszył się w ciemnym kącie i gapił się na stół. Był też robiący piorunujące wrażenie Kynan w swoim włoskim garniturze. Iskander siedział koło niego, w jego oczach widać było życie. Uderzyło go to, że każdy z demonów obecnych w pokoju był związany z Carson w ten czy inny sposób. Harsh. Xia. Iskander i Kynan. I on. On również. Może wcale nie potrzebował pomocy innych warlordów. Może mógł rozpocząć wojnę przeciwko magom. Właśnie teraz.

Wrzucił klucze do kuli stojącej przy drzwiach, a wszyscy podskoczyli jakby odpalił bombę.

- Jak do diabła udało ci się ich wszystkich przywieźć tutaj pikapem, Harsh?

- Z tyłu jest naprawdę dużo miejsca- odpowiedział. Ekspres do kawy świsnął i nic więcej nie powiedział, albo Nikodemus nie usłyszał.

- To wyjaśnia siano- Carson wyjęła nitki z włosów Kynana. Nikodemus próbował złapać jej spojrzenie, ale go unikała. Kynan gapił się na nią jakby była lodami a on czekoladowym syropem.

Harsh wyjął espresso i zaczął ją pić z małych srebrnych kubeczków, jedną za drugą. W ciszy, która towarzyszyła Harshowi ponownemu włączeniu ekspresu, odezwał się Xia: - Oddaj mój nóż.

218

Kynan oderwał wzrok od Carson i zwrócił się do demona. Sięgnął w dół, poniżej blatu stołu i wyciągnął nóż. Ostrze odbijało poranne światło, tworząc tęczę na twarzy Carson. Zbladła. Jeżeli wcześniej była kredowo blada to teraz nie miała żadnego koloru. Kynan balansował nożem na czubku palca i uśmiechnął się: - To jest piekielne ostrze, demonie.

- Kynan, oddaj mu go- rozkazał mu Nikodemus. I pomimo to, że Kynan sam był Warlordem zrobił, co mu kazał.

- To dobry nóż- powiedział- Lubi krew- podrzucił ostrze i złapał je pomiędzy kciuk i palec wskazujący i rzucił je w kierunku Xii. Mężczyzna złapał nóż bez mrugnięcia okiem. Nikt, nawet Kynana Aijan, wymiękał przy Xii.

Carson spuściła głowę i ukryła ją w dłoniach. Nikodemus pomyślał o delikatnym mentalnym rekonesansie żeby dowiedzieć się czy wszystko z nią jest w porządku, ale zdecydował się tego nie robić. To nie było podobne to innych razów, kiedy myślał, że był zakochany. Dla żadnej z nich nie poświęciłby duszy. Carson była jego duszą a on był głęboko przekonany, że posiadał moc, która mogła ją skrzywdzić. A na to nie mógł sobie pozwolić: - Nienawidzę tego- powiedziała do siebie- Mam nadzieję, że nie będę musiała znowu tego oglądać.

Harsh ustawił na blacie w linii kubki do kawy i uzupełniał je spienioną śmietanką. Miał też coś ładnie pachnącego przygotowane na patelni. Harsh wziął pierwszy kubek i dał go Carson razem z cukrem i spojrzał na Nikodemusa: - Czy ktoś wie, co na pewno stało się z Magellanem?

- Warlord go zabił- Kynan kiwnął w stronę Nikodemusa. Przekręcił głowę w stronę XiiUżywając tego bardzo pięknego noża.

Carson podniosła głowę szybko do góry. Jakby obwiniała się za coś. Ale o co do diabła ona mogła się obwiniać? Do diabła, prawie sama ich uratowała.

219

Kynan oparł się na swoim krześle, krzyżując ramiona na piersi. Jego krawat wystawał z kieszeni marynarki, ale ciągle wyglądał cholernie dobrze. Jego włosy były kolory ciemnego blond, chociaż powinny być brązowe. - Jesteś pewien, że nie żyje?- spytał go Iskander.

Harsh podał mu kubek kawy idealnej, poznał ją po zapachu. Postawił kolejną przed Iskanderem i wrócił do kuchni żeby przerzucić naleśnika: - Tak- powiedział Kynan uśmiechając się się- Spaliłem jego ciało na popiół, więc tak jestem pewien, że Alvaro Magellan nie żyje.

- Co z Rasmusem?- spytał go Nikodemus.

Iskander podniósł swoją kawę i odetchnął: - Uciekł, Warlordzie.

- Co z tym teraz zrobimy?- spytała Carson.

Xia obrócił głowę, żeby dobrze widzieć twarz Carson: - My? Co my mamy w ogóle robić? Sam znajdę Rasmusa i go zabiję.

Kynan odstawił swoje cappuccino: - Kto uwolnił cię, Xia?- obdarzył demona mrocznym spojrzeniem- To nie był żaden demon w tym pokoju. Dlaczego tak się do niej odzywasz?

- Jest człowiekiem. Posiada moc- podniósł ręce rozprostował palce- Do tego jest czarownicą. Nie lubię ludzi i nienawidzę czarownic- wykrzywił usta- I im dłużej się nad tym zastanawiam powinniśmy ją odciąć. Któryś z nas powinien ją zabić, kiedy mamy taką szansę.

Harsh z hukiem odstawił talerz z naleśnikami: - Zabawne, nie zauważyłem żeby Carson zmuszała nas do czegokolwiek, Xia. I do diabła pamiętam, że Rasmus to robił.

- Pierdol się i zgiń. 220

Harsh pchnął nogą krzesło Xii: - Nikt cię tu nie trzyma, demonie.

- To tylko kwestia czasu kiedy ulegnie impulsowi żeby nas kontrolować- Xia wskazał Carson palcem- Jest magiem. Nie może sobie pomóc.

Interesujące pomyślał Nikodemus. Carson wyglądała teraz na jeszcze bardziej przygnębioną. Co do diabła się z nią działo: - Jezu, Xia- powiedział do niego- Nic nie może poprawić ci humoru? Jesteś kurewsko wolny. Skorzystaj z chwili i idź powąchać kwiatki, ty dziwolągu.

Harsh rozłożył przed nimi talerze: - Dlaczego? Na pewno je podepcze. Carson go uwolniła. Jeżeli ciągle jej nienawidzi może iść do diabła. Nie należy tu- usiadł przy stole i dźgnął widelcem stertę naleśników i przełożył kilka na swój talerz- Nie z nami.

Carson oblizała usta: - Xia ma rację- wszyscy się na nią spojrzeli- Robi mi się niedobrze. Robi mi się niedobrze na samą myśl co magowie robią. Ale wiecie co?

Wszyscy się w nią wpatrywali, oczarowani, nawet kiedy nie robiła nic poza patrzeniem na nich. - Xia, możesz nienawidzić kogo tylko chcesz, ale w swoim czasie. Nie z nami. To samo tyczy się ciebie Kynan- jej spojrzenie wędrowało do każdego z nich po kolei- Mam tylko pytanie ilu z was jest wiernych Nikodemusowi? Ponieważ chcecie walczyć z magami i odzyskać kilka kolejnych demonów, będziecie go potrzebować.

Zawsze lubił kobiety, które potrafiły przejąć kontrolę nad sytuacją. Jego kobieta. Oparł się na krześle i pozwolił jej prawić im kazanie.

Wskazała palcem na Xię a potem na Kynana:

221

- My złożyliśmy już przysięgę Nikodemusowi. Tak, ja również. Jeżeli wasza dwójka chce zostać, musi zrobić to samo- obdarowała ich miażdżącym spojrzeniem- Wasz wybór, ale jeżeli nie, musicie odejść. Teraz.

Wszyscy się ożywili i trzeba było coś powiedzieć. Xia podniósł głowę i z uporem wpatrywał się w Carson. Ona postanowiła usiąść i zaczęła smarować naleśniki masłem. Nikt nic nie mówił, a ona patrzyła na nich jakby nie wiedziała o co chodzi: - To wszystko. Skończyłam mówić. Harsh, czy mógłbyś podać mi syrop- podał jej buteleczkę- Teraz, czy możemy zjeść jak normalni ludzie, proszę? Po wszystkim pożegnamy tego kto zdecyduje się odejść.

Przez chwilę właśnie tacy byli. Ucywilizowani. A wtedy jedzenie i kawa zniknęły, a Kynan klęknął przed Nikodemusem.

- Jesteś Warlordem Kynan- Nikodemus powiedział do niego. Zastanawiał się czy nie byłby szczęśliwszy gdyby zdecydował się odejść z Xią- Możesz odejść stąd na własną rękę jeśli chcesz. Jesteś pewien że tego chcesz?

Kynan

dotknął

czubkami

palców

swojego

czoła:

- Będę walczyć z tobą i Carson.

Przysiągł mu wierność a następnie wymienili się krwią. Kiedy Kynan wrócił na swoje miejsce, Nikodemus wyciągnął rękę w kierunku Xii: - Nie ma żadnej potrzeby żebyś zostawał tu ani minuty dłużej. Nit nie zmusi cię do zmywania przed odejściem. Dzięki za pomoc ostatniej nocy i powodzenia.

Patrzył na niego. Nagle zadziwił ich wszystkich klękając na kolana. Przysiągł mu wierność, pozbawionym emocji głosem. Kiedy wszystko zostało wypowiedziane i przypieczętowane, Nikodemus powiedział: - Cieszę się, że mam cię po swojej stronie. Ale jeżeli tkniesz Carson choćby palcem, urwę ci łeb, jasne?

-Pierdol się.

222

- Prawdopodobnie nigdy- spojrzał na Kynan, również- To samo tyczy się ciebie. Zrozumiałeś?

- Oczywiście- wtedy Kynan wstał i pomógł Harshowi sprzątać w kuchni, Iskander poszedł na górę a Xia wyszedł na dwór posiedzieć na ganku. Czysta magia. Carson i Nikodemus zostali sami.

- Carson- spytał- Nie uważasz, że powinniśmy już porozmawiać?- poczuł mały ucisk w piersi- Ponieważ doprowadza mnie do szaleństwa, że coś jest do diabła nie tak.

Podeszła do jego krzesła i wzięła jego dłoń. Zaczęła coś mówić ale zatrzymała się. Czekał: - Chodzi o Magellana.

- On nie żyje, Carson- prawdopodobnie nigdy nie zapomni ogromnej radości jaką sprawiło mu zabicie maga. Zrobiłby to jeszcze raz gdyby mógł- Nigdy cię już nie skrzywdzi.

Jej palce ogrzewały jego: - On mnie zniewolił.

- Tak, wiem- przyciągnął ją bliżej- Nie chciałby już nigdy tego poczuć- wyciągnął ramie i wplótł palce w jej włosy- Czułem, że to się stało- wyszeptał- Zniknęłaś a moje życie skończyło się w tamtej chwili.

- Chciał żebym cię zabiła.

- To ma sens- przyciągnął jej dłoń do swoich ust i zaczął całować palce-Ale nie zrobiłaś tegopatrzył na nią próbując zobaczyć problem i bał się tego co może zobaczyć. Przyciągnął ją bliżej ale się mu oparła.

- Część mnie chciała tego.

Nikodemus oblizał usta:

223

- Na tym właśnie polega zniewolenie, Carson. Te skurwiele zmuszają nas do robienia rzeczy, których nigdy byśmy nie zrobili- zmarszczył brwi i przysunął ją bliżej siebie, czy tego chciała czy nie- Nie winię cię za to co wtedy myślałaś czy czułaś i jeżeli się tym martwisz to możesz natychmiast przestać- trzymał ją patrząc jej w oczy- Po za tym nie zabiłaś mnie. Widziałem jak sięgnęłaś po nóż ale go nie użyłaś.

- Ale chciałam- jej oczy wypełniły się łzami.

- Więc kurwa co z tego? Nie zrobiłaś- otarł jej łzy- Wiesz, nie jestem dobry w całym tym emocjonalnym gównie, więc najprawdopodobniej to spieprzę. Nie jesteś demonem Magellana. Jesteś bezpieczna, ja jestem bezpieczny i tylko to się liczy. To i to, że cię kocham.

Wcale się nie uspokoiła: - A co jeżeli to się powtórzy? Jak jakiś inny mag będzie chciał dobrać się do ciebie przeze mnie?

Nikodemus wciągnął ją na swoje kolana: - Mogę stąd jutro wyjechać. Albo oboje możemy. Może to nie jest najbardziej romantyczny sposób, ale nie ma najmniejszego sensu żebyśmy rezygnowali ze szczęścia bo coś złego może stać się później- trzymał więc musiała na niego patrzeć- Nie rób tego nam Carson. Należymy do siebie. Ja należę do ciebie. - Nikodemus- rozluźniła się odrobinę, otoczył ją ramionami i przytulił.

- Potrzebuje cię. Jak do tej pory nie dałaś mi nikogo z niskim poziomem. Z twoim tempem, będę mieć klan składający się z samych warlordów i psycholi jak Xia i Iskander. Nie to żebym był niewdzięczny, ale będzie strasznie dużo pracy w panowaniu nad nimi.

- Chcesz mi powiedzieć, że potrzebujesz mnie żeby się nimi zajęła?

- Myślę, że muszę ci coś wyjaśnić.

- Co?

224

- No dobrze, gdybyś nie wiedziała, kiedy demon mówi ci, że cię kocha to znaczy, że jesteś tą jedyną. To znaczy, że do diabła mam nadzieję nie złamiesz mi serca i znajdziesz sobie kogoś innego- założył włosy za jej ucho- Kocham cię. Jeżeli mnie zostawiasz już nigdy nie będę taki sam.

- Nie. Nie. Myślałam, że jestem za bardzo popieprzona żeby kogoś pokochać, ale Nikodemus, ja nie wie. Może jestem zbyt dziwna. Nie jestem normalna. Nigdy nie byłam.

- Jakbym ja sam był Panem Normalnym- roześmiał się i pocałował ją w ramie- Widziałem co zrobiłaś dzisiaj w nocy- zeszłej nocy- cokolwiek to było dzięki temu żyje. Zniewolił cię i gdybyś była tylko demonem zabiłabyś mnie. Ale nie jesteś. Nie mógł cię zmusić, ponieważ nie przejął nad tobą pełnej kontroli. A część ciebie była ciągle wolna, która tak po za tym, była przede mną głęboko ukryta- pocałował ją w czoło- Kocham cię Carson. Kocham cię bo jesteś popieprzona i dzielna i strasznie mnie to podnieca. Teraz, mam to powiedzieć za ciebie?

- Nie- wzięła głęboki wdech- Jesteś tym jedynym. Cokolwiek się stanie jesteś dla mnie jedyny.

- Ta?- zmarszczył brwi- Ojej. To rozczarowujące.

Przewróciła oczami: - Dobrze, w takim razie- otoczyła go ramionami, a serce urosło w jego piersi- Ja też cię kocham Nikodemusie.

Nikodemus zacisnął palce na jej tali i przyciągnął do siebie. Otworzył dla niej swój umysł i serce: - Cholernie dobrze to słyszeć. Ponieważ nie jesteś już czarownicą Magellana, kochanie. Jesteś moja.

225

To już koniec historii Carson i Nikodemusa, mam nadzieję, że czytając ją bawiłyście się tak samo dobrze jak ja podczas jej tłumaczenia. Chciałabym bardzo podziękować Wam za wszystkie komentarze zarówno te dłuższe jak i te zupełnie króciutkie oraz cierpliwość i wyrozumiałoś dla mnie i mojego pierwszego tłumaczenia.. Mam nadzieję, że zobaczymy się wkrótce przy Animal Attraction. Pozdrawiam Agata

226