Carrie Jones - 1 - Pragnienie

FOBIOFOBIA lęk przed fobiami

Każdy się czegoś boi, prawda? Doskonale znam to uczucie. Kolekcjonuję lęki, jak inni zbierają znaczki, co pewnie czyni ze mnie jeszcze większą dziwaczkę, niż jestem w rzeczywistości. Ale ja znam to uczucie. Lęk. Fobie. Istnieje wiele typowych, powszechnych fobii. Ludzie boją się wysokości, pająków czy jazdy windą. Ale to nudne. Ja jestem fanką prawdziwych lęków. Na przykład nelofobia to strach przed szkłem. Albo arachibutyrofobia – obawa, że masło orzechowe przyklei ci się do podniebienia. Oczywiście akurat masła orzechowego się nie boję, ale czyż to nie fajne, że ktoś wymyślił taką nazwę? Dużo łatwiej coś zrozumieć, jeśli się to nazwie. Mnie najbardziej przeraża to, co nieznane. Nazwy tej fobii niestety nigdzie nie znalazłam, ale na pewno jestem chora – chora na lęk przed nieznanym.

MNEMOFOBIA lęk przed wspomnieniami

Samoloty są do bani. Jedyne, co możesz w nich robić, to patrzeć w niebo i myśleć o różnych sprawach – takich, o których niekoniecznie masz ochotę myśleć. Mnemofobia to prawdziwy strach. Przysięgam, że go nie wymyśliłam. Można bać się własnych wspomnień. Niestety, nie da się ich wyłączyć, naciskając jakiś guzik, choć byłoby to bardzo przydatne. Przyciskam więc palce do skroni, próbując zatrzymać ten proces przypominania, i skupiam się na teraźniejszości, na chwili obecnej. Tak każą robić w telewizji: żyć dniem dzisiejszym. Kiedy umarł mój tata, owinęłam sobie wokół palca białą nitkę. Nie zdjęłam jej do tej pory, by przypominała mi, że kiedyś coś czułam. Kiedyś miałam tatę, miałam życie. Supełek zahacza o mój mały palec. Obracam go, gdy nagle facet siedzący obok zakłada nogę na nogę i kopie mnie w łydkę wiełgachnym butem. – Przepraszam – mówi. – Nie ma sprawy. – Odkładam papiery Amnesty International wzywające do podjęcia natychmiastowej akcji pisania listów w obronie torturowanych mnichów i uwięzionych studentów. – Bez urazy, ale czy wszystko w porządku? Wyglądasz trochę jak zombie. Odwracam głowę, by na niego spojrzeć. Ma kartoflany nos, obwisły podbródek i wygląd typowego pracownika korporacji. – Słucham? – niechętnie otwieram usta. Uśmiecha się. Jego oddech pachnie kawą. – Przez cały lot zachowujesz się, jakbyś jechała na autopilocie. Piszesz te swoje listy i ratujesz świat, ale tak beznamiętnie jak zombie. Czuję, jak coś we mnie pęka.

– Niedawno umarł mój tata. Właściwie ojczym. Ale mówiłam do niego „tato”. Był moim tatą. Wychował mnie. Uprzejmy uśmiech znika. – Rany, bardzo mi przykro. Głupio mi, że go zawstydziłam. – W porządku, jestem po prostu... Sama nie wiem, co powiedzieć. Martwa w środku. Rzeczywiście jak zombie. Jestem... „zombiowata”? Facet nie odpuszcza. – Wracasz do szkoły? Chodzisz do szkoły w Maine? Kręcę głową. Nie, myli się, ale nie mam ochoty wszystkiego wyjaśniać. Nie chce mi się nawet o tym myśleć. Mama wysłała mnie do Maine, bo od czterech miesięcy się nie uśmiechnęłam. Od czterech miesięcy nie mogę się rozpłakać... Nic nie czuję. – Jadę, by zamieszkać z babcią – udaje mi się wydusić. Mężczyzna kiwa głową, odchrząkuje i mówi: – Aha. Fajnie. Chociaż to kiepska pora roku na wizytę w Maine. Zima. Mróz jak diabli. Moja babcia, czy raczej przybrana babcia, ma mnie odebrać z lotniska Bangor w Maine, chyba najmniejszego lotniska na świecie, za to z najdłuższym pasem startowym. Samolot ląduje i od razu widzę zachmurzone niebo, ani śladu słońca. Gdy człowiek widzi takie szare, zimne niebo, wiadomo, że nie może być dobrze. Patrzę na moją kurtkę, ale na razie jej nie wkładam. Nie chcę tak od razu się poddawać. Przecież mamy dopiero koniec października, prawda? Jak zimno może tu być? Bardzo. Kiedy tylko stewardesa otwiera drzwi samolotu i do środka wpada zimne powietrze, przechodzi mnie dreszcz. – No właśnie, już nie jesteśmy w tropikach. – Mój współpasażer wyjmuje z bagażu podręcznego ciepłą kurtkę. Widać jest zmyślniejszy, niż sądziłam. Tata zawsze mówił, żeby w ludziach szukać tego, co najlepsze. Tata zmarł na atak serca, ale ja uważam inaczej: serce go zawiodło, nie zaatakowało. Postanowiło przestać bić, już więcej nie pompować krwi do żył. Zatrzymało się i już.

Tata zmarł, leżąc na kuchennej podłodze, tuż obok butelki z wodą, którą upuściłam. Brzmi nierealnie, ale tak właśnie było. Gdy tylko wychodzę z samolotu, ślizgam się na schodkach prowadzących na ziemię i prawie upadam. Idący za mną mężczyzna (alias: mój współpasażer) łapie mnie za rękę. – Jak chcesz ratować świat, skoro nie umiesz uratować siebie? – wymądrza się. Znów się potykam i czuję, jak żołądek zwija mi się w supełek. – Słucham? – pytam, choć dobrze słyszałam, co powiedział. Ale nie wierzę, że mógł rzucić taki wredny komentarz. Na szczęście go nie powtarza. Powiew wiatru sprawia, że włosy uderzają mnie w policzek. Schylam się, próbując jakoś osłonić przed zimnem. – Kochane Maine – wzdycha stojąca u szczytu schodów stewardesa. Nie uśmiecha się przy tym. A ja w tej chwili najbardziej boję się tego, że muszę bezradnie patrzeć, jak mój tata umiera na atak serca na kuchennej podłodze. Tyle że to już się wydarzyło, prawda? Zajmę się więc moim drugim największym strachem: przed zimnem. To psychrofobia, zwana też cheimafobią, cheimatofobią lub frigofobią. Wiele nazw, ten sam lęk. Nie przywykłam do zimna. Ale wkrótce będę musiała. Trzeba stawić czoło swoim lękom. Tak mawiał tata. Trzeba się z nimi zmierzyć. A ja, żeby zmierzyć się z lękami, recytuję kolejne nazwy. Jeden niepewny krok po płycie lotniska w stronę terminalu, jedno wyszeptane słowo. Cheimatofobią. Frigofobią. Psychrofobia. Cheimafobią. Dlaczego nazywanie lęku wcale go nie osłabia? Moja babcia, Betty, czeka w terminalu. Gdy tylko mnie dostrzega, rzuca się w moją stronę i przytula mocno, obejmując długimi rękami. Ma sylwetkę podobną do sylwetki taty. Wtulam się w nią, ciesząc się, że nie jestem już sama, ale jednocześnie żałując, że to nie on mnie wita.

– Ależ miły widok dla moich starych oczu. Miałaś ciężką podróż? – pyta, prowadząc mnie na parking prosto do wielkiego czarnego pickupa. Wrzuca moją walizkę i plecak na tylne siedzenie. Resztę rzeczy wysłałyśmy z Charlestonu już wcześniej, chociaż wszystkie te koszulki i sukienki raczej nie przydadzą mi się w Maine. Babcia uśmiecha się, widząc, jak próbuję wsiąść do wielkiej szoferki. – Betty, to jakiś potwór – mówię, obejmując się ramionami. Nie mogę powstrzymać drżenia. Wydaje mi się, że od tego zimna bolą mnie kości. – To auto jest ogromne. Betty poklepuje deskę rozdzielczą i śmieje się. – Przyzwyczaj się. Bierzmy pupę w troki. – „Pupę w troki”? – Mam mówić „dupę”? Nie chcę urazić twoich delikatnych uczuć. Delikatnych uczuć? Próbuję się zaśmiać, ale mi nie wychodzi. – To nowy samochód? – Nowy. Mama cię odprowadziła? – pyta babcia. –Tak. Płakała. – Przesuwam palcami po krawędzi drzwi i dodaję: – Okropnie się czułam, gdy tak płakała. Spoglądam odważnie w oczy Betty. Mają kolor jasnego, bursztynowego brązu, tak jak oczy taty. W kącikach, od strony skroni, są lekko skośne, tylko odrobinę. Łagodnieją, gdy w nie patrzę. Jako że nie znam mojego biologicznego ojca, nie mam innych dziadków oprócz Betty. Rodzice mamy umarli, gdy była nastolatką. Mieszkała tutaj z Betty i jej mężem Benem oraz z moim tatą aż do końca liceum. Betty wspaniałomyślnie przyjęła ją do siebie, tak jak teraz przyjęła mnie. Babcia kiwa głową i zapala silnik. – Nie dziwię się. Trudno jej puszczać cię samą. – W takim razie dlaczego się mnie pozbywa? – Myślisz, że o to chodzi? Wzruszam ramionami i kładę ręce na kolanach. – Próbuje tylko cię...

– Co? Chronić? – Śmieję się gorzko. Z nietypową dla mnie ironią. Jakby siedziała gdzieś we mnie. – Wysłała mnie na to pustkowie, żeby mnie chronić? – Po co ta gorycz, skarbie? – Tak, wiem. Przepraszam. Betty się uśmiecha. – Lepsze to niż nic. Z tego, co mówiła mama, jesteś ostatnio bardzo przygnębiona, w ogóle nie przypominasz dawnej siebie, upartej i zbawiającej świat. – On umarł, Betty. – Wiem, kochanie. Ale chciałby, żebyśmy my żyły. Może to banał, ale prawdziwy. Jak na babcię, Betty jest całkiem do rzeczy. Kiedyś pracowała w firmie ubezpieczeniowej, ale po śmierci dziadka przeszła na emeryturę. Nie miała innych zajęć oprócz gry w golfa i łowienia ryb, zdecydowała się więc podjąć nowe wyzwania. „Mam zamiar rozwijać siebie, a potem naszą społeczność” – powiedziała wtedy mojemu tacie. Zaczęła biegać i trenować, by pobiec w Maratonie Bostońskim, czego dokonała w wieku sześćdziesięciu pięciu lat. Potem zdobyła czarny pas w karate. A następnie postanowiła zostać ratownikiem medycznym i tym zajmuje się do dzisiaj. Jest szefową stacji pogotowia ratunkowego w Bedford w Maine. Ale nie chce za to pieniędzy. „Mam emeryturę. Niech lepiej płacą młodym chłopakom, którzy mają rodziny na utrzymaniu – wyjaśniła tacie, gdy zaczynała jeździć w karetce. – Tak będzie sprawiedliwie”. Babcia Betty ma ogromne poczucie sprawiedliwości. – Nie jestem pewna, czy to w porządku, że utkniesz z taką starą babą jak ja – mówi, gdy jedziemy drogą 1A w kierunku Bedford. Wzruszam ramionami. Nie chcę o tym rozmawiać. – Piękne te jesienne liście, prawda? W ten sposób pozwala mi nic nie mówić. – Pewnie, że tak – odpowiadam. Mijamy drzewa zmieniające kolory na zimę. To już ostatni etap. Wkrótce staną sie zupełnie nagie i martwe.

Liście w istocie są piękne, tyle że ledwo trzymają się gałęzi i lada moment opadną. Jak te, które już leżą na ziemi, zagrabione albo na wpół spalone, podeptane. Niełatwo jest być liściem w Nowej Anglii. Znów wzdrygam się z zimna. – Wiesz, że my po prostu się o ciebie martwimy? Wzruszam ramionami – tylko na tyle mnie stać. Betty podkręca dmuchawę i gorące powietrze uderza mnie w twarz. – Wyglądasz jak modelka, której wiatrak rozwiewa włosy, żeby wyglądała bardziej seksownie – śmieje się. – Chciałabym – wzdycham. – Przyzwyczaisz się do mrozu. – Tu jest po prostu zupełnie inaczej niż w Charlestonie, tak zimno i ponuro... – Chowam twarz w dłoniach i zdaję sobie sprawę, jaki to melodramatyczny tekst. – Przepraszam. Strasznie marudzę. – Wolno ci marudzić. – Nieprawda. Nie znoszę marudzenia. Nie mam w tej chwili powodu, żeby narzekać, a już na pewno męczyć tym ciebie. Tyle że Maine wydaje mi się martwe i smutne. Jakby cały stan zamierzał zagrzebać się na zimę pod śniegiem. To pora śmierci. Nawet trawa chyba się poddała. Betty śmieje się i z udawanym strachem szepcze: – I drzewa. Zasłaniają ci wszystko tak, byś nie widziała, co czai się przed tobą albo na ziemi, co ukrywa się w krzakach, żywopłotach, za pniakami. Przyciskam dłoń do zimnej szyby, zostawiając na niej ślad. – To nie jest horror, Zaro. – Uśmiecha się do mnie, trochę ze współczuciem, a trochę z ironią. Taka jest Betty. – Wiem. – Ale oczywiście w porównaniu z Charlestonem tutaj, w Maine, jest zimno. Będziesz musiała się ciepło ubierać. – Uhm. Cheimafobia. – Wciąż recytujesz fobie?

– Słyszałaś, co powiedziałam? – Uhm. – Betty na chwilę puszcza kierownicę i klepie mnie po udzie, a potem jeszcze podkręca ogrzewanie. – Mam pewną teorię na ten temat. – Naprawdę? – Tak. Wydaje mi się, że jesteś jedną z tych osób, które wierzą, iż jeśli nazwą jakiś strach, uda im się go pokonać, przezwyciężyć – a to właśnie musisz zrobić, jeśli chodzi o śmierć taty. Wiem, Zaro, to boli, ale... – Betty! – Na poboczu stoi wysoki mężczyzna. Nie rusza się, tylko patrzy. Betty skręca ostro, przejeżdża podwójną ciągłą linię i wraca na właściwy pas. – Kurna! – wrzeszczy. – Idiota! Oddycha ciężko, prawie dyszy. Ściskam pasy, a Betty robi kilka głębokich wdechów i rzuca: – Tylko nie zacznij mówić jak ja, bo twoja mama mnie zabije. – Widziałaś go? – udaje mi się wydusić. – Oczywiście, że tak. Kompletny debil stojący na poboczu. Dobrze, że go zobaczyłam, bo mogłabym go przejechać. Wpatruję się w babcię, próbując coś zrozumieć. Potem oglądam się za siebie, ale już skręciłyśmy, więc nawet jeśli tamten mężczyzna wciąż stałby przy drodze, nie mogłabym go dostrzec. – Naprawdę go widziałaś? – pytam znowu. – Pewnie, że widziałam. Dlaczego pytasz? – Pomyślisz, że jestem głupia. – A skąd wiesz, że już tak nie myślę? – Śmieje się, dając znak, że żartuje. – Jesteś bardzo wredną babcią. – Wiem, wiem. To dlaczego pytałaś? Betty nigdy się nie poddaje, udaję więc, że to nic ważnego. – Ciągle mi się zdaje, że w różnych miejscach widzę wciąż tego samego faceta – wysoki, blady, ciemne włosy. Ale to nie mógł być on.

– Widziałaś tego faceta w Charlestonie? Kiwam głową. Szkoda, że moje stopy nie sięgają podłogi, może nie czułabym się wtedy taka mała i głupia. Betty zastanawia się przez chwilę. – A teraz widziałaś go tu? – No wiem, to niemądre i dziwne. – Wcale nie niemądre, kochanie, ale na pewno dziwne. Babcia trąbi na nadjeżdżającą z przeciwka ciężarówkę. – To John Weaver. Buduje domy. I jest strażakiem ochotnikiem. Porządny gość. Zaro, skarbie, nie chcę cię straszyć, ale proszę, żebyś nie wychodziła w nocy z domu. Żadnych wygłupów i żadnego wychodzenia. – Co? – Zrób przyjemność starej kobiecie. – Powiedz, dlaczego. – W zeszłym tygodniu zaginął chłopiec. Wszyscy się martwią, że coś mogło mu się stać. – Może po prostu uciekł z domu? – Może. A może nie. Zresztą chodzi nie tylko o to. Posłuchaj, w pracy ratuję ludzi, wiesz o tym, prawda? Pamiętam, że w Charlestonie zwykle biegałaś wieczorami, ale tutaj ulice są źle oświetlone i wolałabym nie zdrapywać wnuczki z Beechland Road. Jasne? – Tak. – Wpatruję się w drzewa przy drodze i nagle zaczynam się śmiać, bo to wszystko jest absurdalne. – Zresztą i tak już nie biegam. – Z tego, co słyszałam, w ogóle niewiele robisz. – Uhm. – Bawię się nitką zawiązaną na palcu. Pochodzi z dywanu kupionego przez tatę. Kiedyś była biała, teraz jest brudnoszara. Wzdrygam się. Przez resztę podróży rozmawiamy o innych sprawach, a ja próbuję wytłumaczyć Betty, jaki wpływ na prawa człowieka na całym świecie ma wojna z terroryzmem. Ale nie mam jakoś ochoty na dyskusję, więc większość czasu milczymy. I dobrze. – Już prawie jesteśmy – odzywa się Betty. – Na pewno lecisz z nóg.

– Trochę. – Właśnie tak wyglądasz. I zbladłaś. Dom babci jest typowy dla Maine: kryty cedrowymi dachówkami, z gankiem z przodu. Wygląda na przytulny i ciepły, jak wygodna kryjówka ukryta w zimnych lasach. Wiem od mamy, że w środku są trzy sypialnie na górze i pokój na dole. Dom zbudowany jest z cegieł i drewna, w kuchni zobaczę wysoki sufit, a w salonie kominek. Od razu po zaparkowaniu na podjeździe Betty wskazuje stojące tam subaru. Otwieram ze zdziwienia usta i mamroczę: – Wciąż ma naklejkę na szybie. – Bo przyjechało z salonu. W Maine trudno się jeździ, a ja chcę, żebyś była bezpieczna. Zresztą nie mam zamiaru wszędzie cię wozić jak jakiś cholerny szofer. – Klniesz. – Jak szewc. Przyzwyczaj się. – Mierzy mnie wzrokiem. – Podoba ci się wóz? Zarzucam jej ręce na szyję, a Betty chichocze i klepie mnie po plecach. – Nie ma sprawy, kochanie. Na razie jest zarejestrowany na mnie. To nic takiego. – Ależ tak. – Wyskakuję z furgonetki i biegnę do drugiego auta. Przytulam się do zimnej, pokrytej śniegiem karoserii, aż zaczynają marznąć mi palce i Betty zapędza mnie do domu. – Nie zasłużyłam na to – mówię. – Oczywiście, że zasłużyłaś. – Nie. – Uważaj, bo na ciebie wrzasnę. Powiedz tylko „dziękuję” i koniec sprawy. – Dziękuję i koniec sprawy. – Wariatka – parska śmiechem. – Bo ja... Jest piękny, Betty. – Znów zarzucam jej ręce na szyję. Samochód to pierwsza miła rzecz, jaka spotkała mnie w Maine. I pierwsza dobra rzecz, jaka spotkała mnie od bardzo, bardzo dawna.

Oczywiście wiem, że ludzie w krajach Trzeciego Świata muszą przez całe życie oszczędzać na samochód... A mój stoi sobie, ot tak, na podjeździe, i na mnie czeka. Kręci mi się w głowie. – Nie zasługuję na niego, Betty – powtarzam, kiedy już siedzimy w przytulnym salonie. Betty rozpala ogień w kominku, zgniatając gazety i podkładając drewno na rozpałkę. – Dość tego gadania, Zaro – karci mnie. Gdy się podnosi, coś strzela jej w plecach. Przypominam sobie, że Betty jest już stara. Wolałabym o tym nie pamiętać. – Zasługujesz na dużo więcej. – Ale na świecie tylu ludzi umiera z głodu. Inni nie mają gdzie mieszkać. A jeszcze inni... Babcia podnosi ostrzegawczo palec. – Masz rację. Nie powiem, że nie masz racji, ale fakt, iż inni są głodni, nie znaczy, że ty też masz nie jeść. – Ale... – I nie znaczy to również, że nie możesz korzystać z tego, co masz, by pomagać innym. – Betty zdejmuje czapkę i przeczesuje palcami szaropomarańczowe nieujarzmione loki. – Jak chcesz bez samochodu pracować jako wolontariuszka? Albo jeździć do szkoły? Co? Wzruszam ramionami. – Mam bardzo dużo zajęć, Zaro – ciągnie Betty. – Choć i tak zmieniłam grafik, by nie brać nocnych dyżurów. Będziemy po domowemu jadały razem kolacje. – Uśmiecha się i dodaje ciepło: – Jesteś taka jak on. Mówi o tacie. Coś ściska mnie w gardle, ale udaje mi się wyszeptać: – Dlaczego? – Chcesz ratować świat. Nieustannie martwisz się, że masz zbyt dużo, a inni nie mają nic – tłumaczy. – I bardzo chcesz wymigać się od chodzenia do szkoły. Betty przytula mnie, by po chwili dać mi klapsa w pupę. Czasem zachowuje się jak nie babcia. Dzwonię do mamy, choć wolałabym tego nie robić. – Jestem na miejscu – mówię. – Och, kochanie, cieszę się, że dotarłaś bezpiecznie. Jak tam jest?

– Zimno. – A więc nic się nie zmieniło, odkąd wyjechałam z Maine. – Śmieje się, lecz zaraz milknie. Dopiero po chwili pyta: – Wciąż jesteś na mnie zła? – Tak. – Ale to dla twojego dobra. – Jasne. Znałaś tego chłopca, który zaginął w zeszłym tygodniu ? – Co? Daj mi do telefonu babcię, dobrze? Zaro... kocham cię. – Chce z tobą rozmawiać – zwracam się do Betty i odpowiadam mamie: – Ja ciebie też. Babcia bierze ode mnie słuchawkę, zakrywa ją dłonią i mówi: – A teraz idź na górę do swojego pokoju i rozpakuj się. Drugie drzwi na lewo. Jutro musisz zarejestrować w ratuszu samochód. I iść do szkoły, to przede wszystkim. Nie będziesz snuła się po domu. Kiwam głową i posłusznie idę do sypialni. Gdy zatrzymuję się na chwilę na schodach, słyszę szept Betty: – Rzeczywiście zachowuje się dziwnie, jak nie ona. Miałaś rację. Przechodzi przez pokój i zauważa, że podsłuchuję. – Czy ty podsłuchujesz moją rozmowę z twoją matką? Mam ściśnięte gardło i mogę tylko skinąć głową. – Do łóżka, moja panno! Wbiegam na górę i wchodzę do swojego pokoju. Koronkowe firanki, wygodne, przykryte kapą łóżko – lepiej, niż myślałam. Ściany są jasne i bez boazerii. Pod ścianami stoją kartony z moimi ubraniami. Zdejmuję dżinsy i bluzę, po czym wkładam szlafrok, który wisiał na drzwiach. Na miękkim jasnoniebieskim materiale wyszyto literę „Z” – otulam się nim i przez chwilę czuję się prawie szczęśliwa. Cudownie jest też wziąć gorący prysznic, by zmyć kurz podróży, choć śmieszą mnie przyklejone do kafelków gumowe antypoślizgowe kaczuszki. Zawijam się w ręcznik i wracam do pokoju. Babcia Betty pozwoliła mi go urządzić, jak chcę. Wieszam więc na ścianie plakat z logo Amnesty International – świecą otoczoną drutem kolczastym. Wpatruję się w płomień i jest mi prawie – choć nie całkiem – dobrze. Wyciągam właśnie raporty dotyczące łamania praw człowieka, kiedy w drzwiach pojawia się głowa Betty.

– Wszystko w porządku? Urządzasz się? – Tak. Dzięki, że mnie przyjęłaś. — Zostawiam papiery na kupce, wstaję i się uśmiecham. Odwzajemnia uśmiech i spuszcza roletę w jednym oknie. – Jestem zaszczycona, mogąc spędzić czas z moją jedyną wnuczką. Podchodzę do drugiego okna, by opuścić roletę, ale najpierw wyglądam na dwór. Muszę przetrzeć szybę, by cokolwiek zobaczyć – są tam jednak tylko drzewa i ciemność, ciemność i drzewa. Opuszczam roletę i mówię: – Naprawdę nie chcę iść jutro do szkoły. Betty podchodzi i staje obok mnie. – Domyślam się. – Tak naprawdę to nic mi się nie chce. – Wiem, ale z czasem będzie łatwiej. – Trąca mnie biodrem, obejmuje i przytula. – Zawsze możesz się modlić, żeby jutro padał śnieg. Odwzajemniam uścisk. – Doskonały pomysł. Odtańczę śnieżny taniec. – Tata cię nauczył? – śmieje się Betty. – Tak. Wrzucasz kostkę lodu do toalety i tańczysz dokoła, śpiewając: „Śnieg, śnieg, śnieg”. – Dopóki się nie rozpuści. Ach, ten mój syn. Naprawdę mi go brakuje. – Przytula mnie i kładzie silne dłonie na moich ramionach. – Ale cieszę się, że ty ze mną będziesz, chociaż to samolubne. No, już się nie martwimy. Wszystko będzie dobrze, Zaro. Już ja o to zadbam. – Po prostu nie wiem, czy dam radę w szkole. – Odsuwam się i krzyżuję ręce na piersi. Babcia całuje mnie w czubek głowy. – Poradzisz sobie, księżniczko. A jeśli ktoś będzie ci dokuczał, załatwię go, dobra? Sama myśl o mojej stareńkiej babci szturchającej kogokolwiek budzi we mnie śmiech, chociaż wiem, że nie powinnam żartować z przemocy. – Mówię poważnie, Zaro. Jeśli ktoś będzie cię nękał, od razu mi powiedz. Tak samo, jeśli coś cię przestraszy albo zaniepokoi. To mój obowiązek dbać o ciebie i pozwól mi na to, dobrze?

Pada śnieg. Drżąc na całym ciele, patrzę w bursztynowe, kocie oczy Betty. Ich źrenice rozszerzają się – wiem, że mówi poważnie. Naprawdę poważnie. Łapię ją za rękę i odpowiadam: – Dobrze. Odsuwam się od okna, zaciągam firankę. Pokonuję na palcach odległość od okna do łóżka tak szybko, jak potrafię. – To nic takiego. Trudno, okłamuję samą siebie, ale rzadko mogę w te kłamstwa uwierzyć. Łatwiej jest wyliczać fobie, zmierzyć się z prawdą i działać, ale ja nie potrafię. Jeszcze nie teraz. W środku nocy budzi mnie przeraźliwy skowyt. Przeciągły, przeszywający, porażająco smutny. Wzdrygam się i siadam na łóżku. Na dworze znów coś wyje. I to niezbyt daleko. Kojoty? Następuje seria niespokojnych ujadań i kolejny skowyt. Przypominam sobie film, który oglądaliśmy na lekcji biologii – o tym, jak zachowują się kojoty, gdy dopadną ofiarę. To chyba podobne dźwięki, ale wydają je zwierzęta większe niż kojoty – może wielkie psy albo wilki. Podchodzę do okna, odsuwam firankę i wyglądam. Trawnik i moje auto przykrywa biała kołdra. Księżycowy blask odbija się w śniegu, powodując, że drobinki wyglądają jak kryształki lub diamenty i przepięknie lśnią. Wypuszczam powietrze z płuc. Czyżbym wstrzymywała oddech? Ale dlaczego? Dlatego, że myślę o tacie. Mój tata tu dorastał. I już nigdy nie zobaczy tego śniegu, tego domu, lasu i mnie. Jest odcięty od świata, ode mnie, od życia. Jest więźniem. Zrobiłabym wszystko, by go uwolnić. Przyciskam dłonie do zimnej framugi. Na skraju lasu widzę jakiś ruch, jakiś cień, nieco tylko ciemniejszy od pni drzew i gałęzi. Przechylam głowę i wytężam wzrok. Nic. A potem nadpływa to uczucie. Jakby po mojej skórze chodziły małe pająki.

Odsuwam się od okna, zaciągam firankę. Pokonuję na palcach odległość od okna do łóżka tak szybko, jak potrafię. – To nic takiego. Trudno, okłamuję samą siebie, ale rzadko mogę w te kłamstwa uwierzyć. Łatwiej jest wyliczać fobie, zmierzyć się z prawdą i działać, ale ja nie potrafię. Jeszcze nie teraz.

DIDASKALEINOFOBIA lęk przed pójściem do szkoły

Jedyny pozytywny efekt płaczu jest taki, że zawsze lepiej potem śpię. Poprzedniej nocy spałam nawet bardzo dobrze, chociaż koło północy znów zaczęły wyć te głupie psy. Przynajmniej nie jestem kynofobiczką, bo zarwałabym kolejną noc. A teraz jest cicho. Śnieg tłumi dźwięki z zewnątrz i kiedy dzwoni budzik, nie zamierzam nawet ruszyć ręką, by go wyłączyć, a tym bardziej wstać. Dom babci Betty jest bezpieczny i przytulny, szczególnie moje łóżko. Zwlekam się niechętnie i wyglądam przez okno. Śnieg przykrył już wszystko, a jest dopiero... połowa października! – To niesprawiedliwe – oznajmiam i rozsuwam firanki. Do mojego pokoju wpada teraz dziwne białe światło, odbijające się od białego puchu. Śniadanie jem sama. Betty zostawiła mi na środku stołu wielką kartkę, leżącą tuż obok śladu po wodzie, który wygląda dokładnie jak Karolina Południowa. Ze ściśniętym gardłem dotykam miejsca, gdzie powinien leżeć Charleston. Potem czytam liścik:

Zaro,

pojechałam

do

pogotowia.

Ciężarówka

z

drewnem

wpadła

w poślizg na dziewiątce. Niegroźne obrażenia. Masz iść do szkoły. Nie modliłaś się wystarczająco żarliwie. Może następnym razem lepiej ci pójdzie. Ha, ha. Wszystkie młodsze klasy mają dzisiaj Wf, więc nie zapomnij wziąć stroju. Jedź ostrożnie. Jest ślisko. Oto mapa – droga jest prosta. Nie wolno ci jeździć nigdzie po zmierzchu. Wrócę przed zapadnięciem zmroku. Rzuć ich na kolana. Kluczyki są tutaj ---------------------->

Narysowała nawet strzałkę wycelowaną w kluczyki leżące na stole tuż obok kartki – gdybym przypadkiem je przeoczyła. Biorę kluczyki i podrzucam. Jeden zahacza o sznurek na moim palcu – już się poluzował. Katastrofalny poranek rozpoczyna się w chwili, gdy schodzę po schodach z ganku i od razu wpadam na drzewo. Pod śniegiem kryje się warstwa lodu, której nie zauważyłam. Chwieję się i wymachuję rękami, ale udaje mi się doślizgać do najbliższej dużej sosny. Przyciskam się do niej, twarzą prawie uderzając w pień. – Cholera. Powoli i ostrożnie odsuwam się od drzewa. Jeśli nie podnosi się nóg, człowiek zaczyna się ślizgać jak na lodowisku. Ale niestety trudno podnosić nogi w butach na obcasach. – Kroczek za kroczkiem – powtarzam sobie. – Kroczek za... Au! Znów się chwieję, znów macham rękami i ślizgiem docieram do auta. Opieram się o maskę i wypuszczam powietrze, które od razu zmienia się w lodowaty obłoczek. Moje śliczne buty kupione w Charlestonie! Całe w śniegu. Tuż obok własnych śladów dostrzegam ślady dużych roboczych butów i drobinki jakiegoś złotego pyłku – podobnego do tego, jakiego dzieci używają na zajęciach plastycznych do zdobienia rysunków. Pewnie Betty wczoraj wieczorem sprawdzała jeszcze samochód. No tak, naklejka z salonu samochodowego znikła. Na chwilę przestaję o tym myśleć, bo przecież to nie ślady butów są interesujące. Bynajmniej. Obok śladów Betty są także inne, należące do jakiegoś wielkiego psa. Tak mi się przynajmniej wydaje. Bo przecież nie ma aż tak dużych kotów. Przechylam głowę. Nie wiedziałam, że Betty ma psa. Może to on tak wył o północy? I może to właśnie psa widziałam wtedy na skraju lasu? A może to jakiś pies Baskerville'ów z zaślinionym pyskiem i bardzo czerwonymi oczami, który tylko czeka, żeby na mnie skoczyć, odsłaniając wielkie zęby? Podręcznikowa kynofobia. Uderzam się ręką w czoło, by oprzytomnieć. – Za dużo Stephena Kinga. Ale przecież od siódmej klasy, kiedy tata mi tego zabronił, nie czytałam tych horrorów, których akcja rozgrywa się w Maine. Co wtedy powiedział?

„Uwielbiam Stephena, ale on psuje Maine opinię”. Każde wspomnienie taty powoduje ucisk w gardle. Zarzucam więc plecak na ramię i wsiadam do auta. Tutaj także Betty zostawiła kartkę – na desce rozdzielczej.

Włącz odmrażanie. To ten przyciska z falkami.

Znajduję przycisk, ale z trudem wciskam go skostniałymi palcami. Zimne powietrze uderza mnie nagle z całą siłą. Jakby całował mnie psychodeliczny bałwan albo potwór z piekła, który wysysa dusze – ten z horrorów Stephena Kinga. A może z Harry'ego Pottera? Nie pamiętam. Powietrze owiewa mi usta, mogę przysiąc, że czuję, jak pierzchną. – Super. Szyby odmarzają dopiero po pięciu minutach. W tym czasie decyduję się wrócić do domu po czapkę, rozglądając się, czy w pobliżu nie ma jakichś przerośniętych psów. Po powrocie do auta wyjeżdżam z podjazdu i dowiaduję się jeszcze jednej rzeczy: trudno się jeździ po lodzie. Jeśli nie chcesz wylądować na przeciwległym pasie, trzydzieści mil na godzinę to największa dozwolona prędkość. Lód jest do bani. Gdy wreszcie docieram do szkoły, mam palce sine ze strachu i zimna, a serce bije mi milion razy na minutę. Niespecjalnie cieszy mnie więc, kiedy jakiś palant w pięknym czerwonym mini cooperze wyprzedza mnie nagle i wjeżdża na parking tuż przede mną. Z łańcuchami na kołach – dlatego się nie ślizgają. Kocham mini. – Hej! – wrzeszczę, znowu blokując hamulce. Parkuję powoli, opieram głowę o kierownicę i oddycham głęboko. Mam ochotę walnąć tego kolesia w mini, ale to myśl pełna przemocy. A ja mam przecież być nastawiona pokojowo i miła – tata powinien być ze mnie dumny. Dotykam nitki na palcu. Choć luźna i postrzępiona, wciąż tam jest. – Nie ucieknę się do przemocy – mruczę pod nosem. – Nie ucieknę się do przemocy. Będę spokojna i opanowana. Spokojna i opanowana. Nikomu nie pokażę środkowego palca. Wyłączam silnik, wysiadam z samochodu i czekam.

Chłopak wyskakuje z mini coopera z gracją dżokeja i staje na zamarzniętej kałuży, ani trochę się nie ślizgając. No tak, ma zimowe buty. Rany, faceci tutaj po prostu takie noszą, jak kanadyjscy drwale. Wygląda na to, że jestem daleko od cywilizacji. Drwal zatrzaskuje drzwi, odwraca się i wreszcie mnie zauważa. Jak miło. Moje serce nagle przestaje bić. Po chwili ożywa, ale uderzenia są coraz szybsze, gdy napotykam wzrok nieznajomego chłopaka. Stoję jak słup soli, a on podchodzi do mnie swobodnie, jakby szedł po piasku czy trawie. Pewnie. Zbliża się z każdym krokiem, a kiedy przystaje, dostrzegam ciemnobrązowe tęczówki dokoła jego źrenic, lekki zarost na policzkach i brodzie (niezbyt gęsty, ale widać, że musi się często golić). Czuję nawet jego zapach. Jest tak blisko, że wydaje się, iż wchodzi na moje terytorium... Nie, raczej narusza moją przestrzeń osobistą. Robię krok do tyłu i znów chwieję się na łodzie. Chłopak wyciąga rękę i łapie mnie za łokieć, pomagając odzyskać równowagę. – Ostrożnie. Tu jest diabelnie ślisko – mówi, uśmiechając się szeroko. Odwzajemniłabym uśmiech, gdyby nie to, że wciąż czuję się dziwnie niepewnie. – Aha. No tak – bąkam z udawaną pewnością siebie. Jego gęste kasztanowe włosy rozwiewa wiatr. Pociąga nosem i pyta: – Na pewno wszystko w porządku ? – Tak. – Wyrywam łokieć, choć wcale tego nie chcę. Chciałabym, żeby jego ręka podtrzymywała mnie jeszcze przez następnych tysiąc godzin. Chłopak jest wysoki, naprawdę bardzo wysoki i umięśniony, ale nie tak jak zapaśnicy w telewizji, tylko bardziej przyjaźnie. Wiem to, choć widzę tylko jego ręce i szyję. Jak ten facet mieści się w mini Cooperze? Po chwili obdarza mnie kolejnym uśmiechem. – Jesteś nowa. Zara, tak? Trzymając się maski subaru, odpowiadam pytaniem: – Skąd wiesz? – Znam Betty, twoją babcię. – Znasz Betty? – Puszczam się, próbując zrobić kilka kroków w stronę szkoły, ale znów ślizgam się jak szalona.

– Uczyła nas na kursie pierwszej pomocy. Jest niesamowita. – Łapie mnie za rękę. – Nie mogę uwierzyć, że nie kazała ci założyć kozaków. – Nie było jej, gdy wychodziłam. – Powinnaś mieć porządne buty. Idzie powoli, choć oboje słyszymy donośny dzwonek. – Nie musisz mi pomagać – mówię. – Dam radę. Spóźnisz się na lekcje. – Nie pozwolę ci upaść. Przełykam ślinę i podnoszę wzrok. – Dzięki. – Zawsze do usług. – Przytrzymuje mi drzwi. Szkoła jest zdecydowanie weselsza, niż przypuszczałam. W jasnych korytarzach pachnie syropem klonowym, a na ścianach powieszono mnóstwo uczniowskich prac, jakby na przekór temu, co dzieje się na dworze, gdzie wszystko jest ponure, białe albo szare, jak zaczarowane. Po wejściu do szkoły czuję, że wróciłam do normalnego świata. Jest tutaj nawet kolorowy mural na ścianie, tak jak w mojej poprzedniej szkole, tyle że tam umieszczono go w bibliotece. – Dzięki Bogu – mruczę i tupię mocno, by otrzepać buty ze śniegu. Mam nadzieję, że moje palce u stóp szybko ogrzeją się do dwudziestu stopni, bo inaczej zaczną odpadać jeden po drugim – i zostanę kaleką. Były takie przypadki. Na szczęście nie przydarzyły się mnie. – Sekretariat jest tam. – Chłopak wskazuje pokój po prawej stronie, ten z wielkim oknem. – Poradzisz sobie? – Tak. Dzięki. Kiwa głową, uśmiecha się i pomachawszy mi, odchodzi. Spacerkiem. Jest niesamowity, nawet z tyłu. Potrząsam głową, by wrócić do rzeczywistości, prawie dobiegam do sekretariatu i otwieram drzwi. Dużo lżejsze, niż mi się wydawało. Z hukiem uderzam nimi w ścianę. Rumieniąc się, mówię: – Przepraszam. Ładna blada dziewczyna czytająca ogłoszenia przez radiowęzeł rzuca mi spojrzenie mówiące: „Kim ty, do diabła, jesteś?”. Uśmiecham się i próbuję być słodka, gdy powtarzam:

– Przepraszam. Nie działa. Dziewczyna odrzuca jasnoblond włosy na ramiona i wykrzywia usta w drwiącym uśmieszku. Podnoszę brew z udawanym zdziwieniem. Trafiłam. Moje przeprosiny podziałały za to na szkolną sekretarkę. Zerka na mnie i szybko podchodzi do kontuaru. Wygląda trochę jak pani Mikołajowa, nie ma tylko czerwonego dresu i lizaków w ręku. – Och, to ty jesteś Zara White! Wnuczka Betty. – Zakłada długie cienkie włosy za uszy, jak mała dziewczynka. – Wyglądasz dokładnie jak mama. Niesamowite podobieństwo. Poznałabym cię wszędzie. Jakbyście były bliźniaczkami... tylko włosy masz inne. Pewnie po ojcu. Gdy przerywa na chwilę, by nabrać powietrza, próbuję to wykorzystać. Kiwam głową nieco zmieszana. – Tak, to ja. Dzień dobry. Muszę się zapisać na zajęcia. Przepraszam, jeśli to dla pani dodatkowa praca. Wredna Dziewczyna od Ogłoszeń parska i dosłownie kręci nosem, ale sekretarka uśmiecha się i odpowiada: – Jak to miło. Przepraszasz! Matka dobrze cię wychowała. Tak mi przykro z powodu twojego ojczyma, kochana. W gardle natychmiast pojawia mi się gula, ale mówię cicho: – Dziękuję. – Wiesz, znałam ich oboje... Twoich rodziców. Sekretarka zdejmuje okulary i zerka na mnie uśmiechniętymi, współczującymi oczami. Podwija rękawy bluzki, wyjmuje z szuflady jakąś teczkę i kładzie ją na blacie. Wredna Dziewczyna od Ogłoszeń krzywi się i odwraca do nas plecami. Sekretarka ją ignoruje. W teczce jest rozkład zajęć. – Proszę, kochana. Wszystkie twoje zajęcia. A ja nazywam się Nix. Drżącymi rękami biorę od niej wydruk. Nawet kartki zaczynają się trząść. Rany boskie.

– Będzie dobrze, kochana. Pierwszy dzień zawsze jest najgorszy. – Odwraca się do Wrednej Dziewczyny od Ogłoszeń i pyta: – Megan, czy zechciałabyś zaprowadzić Zarę na jej pierwszą lekcję? Megan. Cóż za idealne imię dla Wrednej Dziewczyny. Wszystkie Megan zawsze mnie nienawidzą. A ta nie będzie wyjątkiem od niechlubnej reguły. Odwraca się i spogląda na mnie, mówiąc: – Mam ogłoszenia do przeczytania. Pani Nix stuka się w głowę. – No tak, racja. – I woła przez ramię: – lanie, może ty zaprowadzisz Zarę do właściwej sali? Megan znów parska i patrzy na moje dżinsy. – Ładne pacyfki, hipisowska dziwaczko. Uśmiecham się i myślę: Ładne buty zrobione przez dzieci niewolników w Azji, materialistyczna laleczko. A gdy odwraca się plecami, na wszelki wypadek zasłaniam usta, żeby nie powiedzieć tego głośno. Pani Nix szuka lana. – O, tam jest! – woła w końcu. – Pokaż Zarze jej klasę, dobrze, kochany? Chłopak siedzący w głębi sekretariatu wyciąga długie nogi zza biurka i uśmiecha się do mnie uprzejmie. – Jasne. Podchodzi do mnie i staje tak blisko, że muszę wyciągnąć szyję, by spojrzeć na jego pociągłą bladą twarz, otoczoną potarganymi rudoblond włosami. Czy wszyscy chłopcy w tym mieście są tacy wysocy? Ale nie, mój ojczym taki nie był, choć mnie zawsze wydawało się inaczej. – Pullman. Łatwizna. Też idę. – Ian zarzuca plecak na ramię, znowu się uśmiecha i bierze mój plan. – Pani Nix, jaki jest numer jej szafki? Sekretarka znów puka się w czoło. Jeszcze kilka razy i zrobi sobie krzywdę. – Oczywiście, proszę. Jak mogłam zapomnieć. Kręci głową i uśmiecha się do mnie. – Przepraszam, kotku. – W porządku, dziękuję – odpowiadam.

Zerkam jeszcze na Megan – jak to możliwe, że już mnie tak bardzo nienawidzi? – i pospiesznie wychodzę z sekretariatu, próbując dogonić prawie biegnącego przede mną lana. Dostrzega mnie i zwalnia. – Wybacz. – Czerwieni się. – Długie nogi. Uśmiecham się ironicznie, Ian rumieni się jeszcze bardziej i zaczyna jąkać. – Nie chodziło mi o to, że jesteś niska... Ani nic podobnego. Tylko że moje nogi są... No wiesz, długie... i... Dotykam jego ramienia i mówię: – W porządku. – Naprawdę? Uśmiecha się uroczym uśmiechem dziecka, któremu właśnie podarowano czekoladowe ciastko, choć wylał herbatę na perski dywan. – Naprawdę. – Oddycham głęboko. – Biegasz? – Można tak powiedzieć. – Łapie mnie za łokieć. – Wygrałem zawody stanowe na półtorej mili i startowałem w... – ...zawodach na chwalipiętę – burczy ktoś, szturchając mnie i odsuwając od Iana, nadal ściskającego mój łokieć w dziwnie nadopiekuńczy sposób. To chłopak od mini coopera, który machnąwszy ręką, rzuca: – Przepraszam. Wpatruję się w niego, gdy nas mija. Pod swetrem dostrzegam szerokie ramiona... Nie, żebym się przyglądała czy coś. Ale sweter chyba jest kaszmirowy. Jak na Maine to snobizm. Może mają tu w okolicy jakiś outlet albo zamówił go przez Internet. Ian burczy coś pod nosem. Udaję, że nie słyszę, ale znów dotykam jego ręki, próbując go uspokoić. – Kto to? Wzdryga się i schyla, żebym słyszała, co mówi. – To Nick Colt, znany także jako „same kłopoty”. – „Znany także jako same kłopoty”? – Śmieję się.

– Co? – Oczy lana i pociągła twarz smutnieją. – Po prostu wszyscy tutaj gadają, jakby mieli po pięćdziesiąt lat: „znany także jako same kłopoty”. Ian kładzie mi dłoń na ramieniu i prowadzi mnie przez korytarz. – A tam, skąd pochodzisz, ludzie tak nie mówią? – W Charlestonie? – Podczas licznych podróży z rodzicami poza Stany spotkałam się z różnymi sposobami mówienia, ale kiedy ostatnio sprawdzałam, Maine wciąż leżało w USA. – Jesteś z Charlestonu. – Kiwa głową. – Nic dziwnego. – Nic dziwnego, że co? Zatrzymuje się koło jakichś drzwi. – Nic. – No, powiedz. – Rany, mam nadzieję, że nie uważa mnie za wieśniarę czy bigotkę, bo wielu ludzi to właśnie myśli o każdym, kto mieszka na południe od Nowego Jorku. – Po prostu wydajesz się inna. – Płytka? – Co? Powłóczę nogami, przerażona, że powiedziałam to na głos. – Nic, przepraszam. Ian jednak wydaje się niewzruszony. – Słuchaj, jeśli chcesz o cokolwiek zapytać, nie wahaj się. Jestem w drużynie lekkoatletycznej i koszykówki, w klubie pomocy i w różnych innych. I jeszcze jestem przewodniczącym trzecich klas. Gdybyś chciała do czegoś dołączyć, daj znać. Mogę cię wprowadzić, ot tak. – Pstryka palcami. – Przepraszam, przesadziłem. – Nie, właściwie to... fajnie. Ale robisz bardzo dużo rzeczy naraz, co? – Nie ma sensu wtapiać się w tłum, rozumiesz? Trzeba chwytać za sznurki, gdzie się da. – Kręci z dezaprobatą głową. – To zabrzmiało okropnie. Chodziło mi o to, że... Trzeba robić, co się da, żeby dostać się do college'u i takie tam. Dobra, jesteśmy. Uśmiecha się nieśmiało, gdy stajemy przed drzwiami klasy. Widzę przez szybę, jak uczniowie rozkładają swoje rzeczy, wiercą się na krzesłach, plotkując o sprawach, które są mi

obce. Wszyscy mają na sobie ciuchy z GAP-a, wyglądają jak wyjęci z młodzieżowych czasopism, tyle że chłopcy noszą te wielkie buty drwali. Kilku ma też na sobie flanelowe koszule i czarne swetry. I oto wchodzę ja, w dziurawych dżinsach z naszytymi pacyfkami. Wzdycham głęboko. Mam zerowe szanse, żeby się tu wpasować, szczególnie w środku roku. Beznadzieja. Ucisk w żołądku jest coraz bardziej dokuczliwy. Aurorafobia – lęk przed zorzą polarną. Autodysomofobia – lęk przed ludźmi, którzy wydzielają przykry zapach. Automatonofobia — gdy boisz się manekinów, cyborgów i woskowych figur, które wyglądają jak żywi ludzie. Automisofobia - przeraża cię naturalny zapach własnego ciała. Autofobia - lęk przed samym sobą... Wstrętnej Megan nie ma w mojej klasie, ale chodzi ze mną na hiszpański, Ian odprowadza mnie także i na tę lekcję, a ona obrzuca nas podejrzliwym spojrzeniem. Jestem pewna, że gdyby była kotem, zaczęłaby prychać. – Naprawdę nie ma problemu, mogę przyjść i odprowadzić cię na chemię – powtarza Ian już czwarty raz. – Żebyś się nie zgubiła, czy coś. – Dobra. W porządku. Dzięki. Kim jest ta dziewczyna? – Wskazuję głową Megan. – To Megan Crowley. Staję na palcach i szepczę: – Ona mnie chyba nienawidzi. Ian śmieje się i przytakuje. – Pewnie tak – mówi. Czekam na ciąg dalszy, ale on tylko wyciąga rękę i wita się głośno z jakimś kolesiem w koszulce futbolowej, który odwrzaskuje powitanie. W obronnym geście opieram ręce na biodrach. – Może powiesz mi, dlaczego tak mnie nie znosi? Ian odwraca się w moją stronę i odpowiada: – Pewnie nie podoba się jej to, jak pachniesz. – Słucham? – Robię krok do tyłu. Myślałam, że Ian jest w porządku, ale on raczej zasługuje na kopa w tyłek. Nie, żebym miała ochotę to zrobić, ale co to za wredny komentarz? Podnosi rękę i prostuje:

– Tylko żartowałem, naprawdę. Jesteś dla niej konkurencją. A Megan nie znosi konkurencji. Podoba jej się Nick Colt. Widziała, że dzisiaj przyszłaś z nim do szkoły. Ot, cała historia. I początek zawodów. – Jasne, jakbym mogła być dla niej konkurencją. Taka mała ja. – Wchodzę na lekcję hiszpańskiego, a Megan szepcze coś do kolegów. Pani Provost – nauczycielka – przedstawia mnie klasie i wskazuje miejsce. Dziewczyna siedząca obok Megan chichocze, zakrywając usta ręką, i patrzy wprost na mnie. Cudownie. Oczywiście ostatnie, na co zwracam uwagę, to nauczycielka – za to ona mówi do mnie: – Zara, cóż za niezwykłe imię. Zerka na moje podarte dżinsy z pacyfkami i nagle zmienia temat: – Cieszymy się, że do nas dołączysz. Zaczynajmy lekcję. Tylko po hiszpańsku. Wyglądam przez okno, wyłączam się i najbardziej na świecie pragnę wrócić do domu, być z tatą i mamą. Jeść z nimi zapiekane bakłażany z mozzarellą i normalnie żyć. Ale już nigdy nie będzie normalnie. Brzozy uginają się pod ciężarem śniegu. Kiedy stopnieje, znów się wyprostują. Czy to samo stanie się ze mną? Odpowiedź to jedno wielkie zdecydowane NIE. Megan Crowley odwraca się, by na mnie spojrzeć. W jej oczach widzę jakiś dziwny, nieprzyjemny błysk – przez sekundę wydaje mi się, że nie jest prawdziwa, nie jest człowiekiem. Podnosi ostrzegawczo wypielęgnowany paznokieć i rzuca bezgłośnie: – Mam cię na oku. Que? No entiendo. – Co? – pytam również bezgłośnie. – Mam cię na oku – powtarza. Pani Provost przerywa nam: – Dziewczynki, bardzo się cieszę, że Zara zawiera przyjaźnie, ale to nie czas na zabawy, tylko na lekcję hiszpańskiego. Zaro, może opowiesz nam o Charlestonie? – Hm... – Rozglądam się, szukając pomocy, ale widzę tylko mnóstwo wpatrzonych we mnie oczu. Rany, jak to możliwe, że wszyscy w Maine są tacy biali? – Cóż, Charleston jest naprawdę piękny i ciepły. Są tam charakterystyczne domy i... – Po hiszpańsku, por favor – przerywa mi nauczycielka, poprawiając opadające ramiączko od stanika.

Chce, żebym mówiła o architekturze Południa po hiszpańsku? Nienawidzę tego miejsca. Megan chichocze, zakrywając usta ręką, i odwraca się do mnie plecami. Drżę na całym ciele, tak tu zimno. – Charleston es caliente y hermosa – zaczynam raz jeszcze. – A mi me gusta alli. Gdy wychodzimy z klasy, jakaś chuda dziewczyna z niesfornymi brązowymi włosami zaczyna do mnie machać. Pomarańczowa koszulka z Hello Kitty zwisa jej z ramion, gdy porusza śmiesznie nosem niczym królik i podskakuje, chcąc przyciągnąć moją uwagę. – Cześć! – Znowu do mnie macha, zamaszyście, jakby wzywała taksówkę na ruchliwej ulicy. Ale to szkolny korytarz, nie ulica, i z pewnością nie jest zatłoczony. – Cześć. Wrzucam nowy fascynujący podręcznik hiszpańskiego do plecaka i go zamykam. Przy okazji zauważam, że brakuje jednej klamerki. – Podoba mi się twój plecak. Kupiłaś go w sklepie dla wojskowych? – Dziewczyna wciąż podskakuje na palcach, jakby miała za dużo energii i próbowała ją jakoś spożytkować. – Tak. – W Bangor? – Nie, w Charlestonie. Uśmiecha się szeroko. – Jesteś Zara White? Cofam się, zarzucając plecak na ramię. – Skąd wszyscy to wiedzą? – To małe miasto. – Dziewczyna uśmiecha się przepraszająco. – Wiadomości szybko się rozchodzą. Gdy pojawia się ktoś nowy, wszyscy się ekscytujemy. Jestem Issie. – A więc wiedziałaś, że nie kupiłam plecaka w Bangor? – No tak. – Uśmiecha się, tym razem odsłaniając zęby. Szeroko otwierając oczy, rzuca jeszcze: – Ale ja uwielbiam Bangor, więc miałam nadzieję, że może jednak tam go kupiłaś, bo strasznie mi się podoba. Rany, znowu zaczynam paplać. Nie znoszę, gdy to robię. Devyn

mówi, że to fajne, ale ja wiem, że raczej okropnie denerwujące. A więc naprawdę masz na imię Zara? Próbuję się uspokoić i zachowywać przyjaźnie. Odwzajemniam uśmiech i odpowiadam: – Tak, naprawdę. – To tak jak „Sara” tylko przez „Z”. Dużo fajniej. – Porusza głową w górę i w dół. – Super, super, super. Fajnie cię poznać. Co teraz masz? – Wuef. – Znów się uśmiecham. W Charlestonie lubiłam wuef. Lekcje zawsze odbywały się na dworze i nie trzeba było nosić książek. Ani z nikim rozmawiać. Chyba że chciało się kogoś zdekoncentrować. Na gimnastyce łatwo wmieszać się w tłum. Issie wciąż podskakuje. Ma na sobie bardzo długą lejącą się spódnicę, która porusza się razem z nią (włosy także ma długie i swobodnie opadające na ramiona). – No to super. Wuef jest w sali gimnastycznej. Jasne, wuef zawsze jest w sali, co nie? Stuka się w czoło tak mocno, że mam ochotę pobiec po zimny kompres, ale Issie wyraźnie nic się nie stało, bo informuje mnie: – Ja też idę. Pokażę ci. – Hm... – Zatrzymuję się i szukam wzrokiem lana. Nigdzie go jednak nie widzę. Nie wiem, czy to dobrze czy źle. Nagle czuję się opuszczona. – Szukasz lana? Wzruszam ramionami. – Cóż, no tak. Miał mi wszystko pokazać. Z twarzy Issie znika uśmiech, a na czole pojawia się zmarszczka. – Co? – pytam. – Chyba cię polubił. Powiem mu, że się tobą zajmę, Ian uwielbia się wykazywać. Jeśli mu pozwolisz, będzie cię pilnował przez cały rok. – Issie wyjmuje komórkę i wysyła Ianowi wiadomość, że zabiera mnie na wuef. – Już. Załatwione. Ta

dziewczyna

działa

ekspresowo,

podoba

i konspiracyjnym szeptem dodaje: – Trudno jest być nowym. Ja też to przeżyłam. – Naprawdę? Kiedy się przeniosłaś?

mi

się.

Bierze

mnie

pod

ramię

– W pierwszej klasie. Parskam śmiechem, a Issie się przyłącza. – I tak było mi ciężko. Wciąż pamiętam to uczucie. Paskudne. Wszyscy się na mnie gapili i olewali, bo byłam nowa – musieli zdecydować, czy jestem warta, by należeć do ich paczki, czy nie. Koszmar. Na przerwach przez cały miesiąc nikt ze mną nie rozmawiał. A samotne życie to naprawdę okropieństwo. Szczególnie gdy wszyscy obok grają w piłkę czy gadają. Wydaje się taka smutna, że przyciągam ją bliżej siebie. Mam ochotę się nią zaopiekować. – Ale to było dawno temu – mówię. Wzrusza ramionami i znowu się uśmiecha. – No tak. I nie trwało wiecznie, prawda? Ale i tak pamiętam, jak to jest. Gdy przechodzimy obok Megan Crowley, Issie ścisza głos do szeptu. Klika popularnych dziewczyn bardzo się stara, by wyglądać modnie i nonszalancko na szkolnym korytarzu. Co jest śmieszne, bo w końcu to tylko szkolny korytarz. – Mnie także nienawidziła – wyznaje Issie. – Czy to aż tak widoczne? – pytam. Kiwa głową. – Ona nienawidzi każdego, kto może jej zagrozić. – A czym ja mogę jej zagrozić? Issie odsuwa się ode mnie i uderza zeszytem po ramieniu. – Ze mną tak nie pogrywaj. Chichocze i otwiera drzwi do damskiej szatni. W powietrzu unosi się zapach talku i smród tenisówek. Uśmiecham się – to takie znajome. Gdybym zamknęła oczy, mogłabym udawać, że jestem w domu. Ale nie jestem. – Ta Megan... – szepczę, bo królowa ze swoją świtą także wchodzi do szatni – ona jest jakaś dziwna. – Co masz na myśli? – Sama nie wiem... – Przypominam sobie moment, w którym wydała mi się taka nierzeczywista. – Nic, to głupie. – Coś nigdy nie jest niczym – oznajmia Issie, zataczając się nagle do tyłu. – O mój Boże!

– Co? Issie, co się stało? – Rozglądam się, szukając pająka na podłodze albo myszy w kącie. Może Issie boi się pająków? To dość powszechna fobia. Issie patrzy na mnie i widzę w jej oczach panikę. Przełyka ślinę i wyrzuca z siebie słowa z prędkością błyskawicy: – Będziemy biegały. Biegały na milę. Rany boskie, to okropne. Bardzo, totalnie koszmarne. A ja prawie skaczę, przytulając Issie. – Mila! Super! – Super? Bieganie na milę? Oszalałaś. – Issie otwiera szafkę i wyciąga z niej strój na wuef. – Może jednak się tu wpasujesz. Zakładam starą szarą koszulkę z antywojennego koncertu U2. Lubię w niej biegać, bo jest miękka i wygodna. Tata przywiózł ją jeszcze w latach osiemdziesiątych. – A co, nie chcesz, żebym się wpasowała? – Miło jest znać kogoś innego – wyjaśnia Issie, wskazując chichoczące koleżanki Megan, wkładające cieniutkie koszulki na ramiączkach. – Innego niż one, rozumiesz? Megan związuje włosy w kucyk. Poprawia idealne piersi pod idealną obcisłą koszulką i rzuca mi idealne spojrzenie. –Nie jestem taka jak one, Issie – zapewniam, wkłada palec w jedną z wielu dziur w mojej koszulce. I dobrze. – Po prostu lubię biegać. Issie wkłada jasnoniebieską słodką koszulkę ze Snoopym. – Dlaczego? Jak można lubić bieganie? – Sprawia, że czuję się bezpiecznie – odpowiadam, gdy zawiązujemy buty. Nie chcę się przyznawać, ale bieganie sprawia też, że czuję się bliżej taty. Gdy się rozciągam, trener Walsh, kiwając głową, zapisuje moje nazwisko, a potem gwiżdże i wszyscy ruszamy na próbne okrążenie. – Bedford jest jedyną szkołą w północnym Maine, która ma kryty tor lekkoatletyczny – chwali się trener, gdy wracam. – Poparła nas cała społeczność. Zbierała fundusze, na przykład. – Aha. To super. – Rozciągam się. Znowu. Nikt inny tego nie robi z wyjątkiem Issie, która prawie się przewraca za każdym razem, gdy się schyla i dotyka palców u nóg. Zabawne, że

ktoś może mieć tak uroczo nieskoordynowane ruchy. Issie ma taki sam kolor włosów jak mój tata. Megan spogląda krzywo i znów ogarnia mnie to dziwne, bardzo dziwne uczucie. Przecieram oczy. Trener łapie mnie za łokieć i pyta: – Co ci jest? Masz niskie ciśnienie krwi czy co? Przeczesuje dłonią włosy. Issie przerywa rozgrzewkę i patrzy na mnie uważnie. Chyba wszyscy się na mnie gapią. Zaczynam się czuć trochę oftalmofobicznie, ale to zupełnie zrozumiałe, gdy ludzie ci się przyglądają. – Nie, w porządku – kłamię. Trener Walsh patrzy na mnie przenikliwie i puszcza mój łokieć. – W takim razie, do szeregu. Wszyscy stajemy w szeregu oprócz chłopaka na wózku, Devyna. Uśmiecha się do mnie i przedstawia. Ma piękny, filmowy uśmiech, białe zęby, duże oczy i ciemną skórę. Byłby bardzo przystojny, gdyby nie duży nos, ale nawet on pasuje do jego twarzy, czyniąc ją naturalną i silną. Devyn puszcza oko do Issie, która natychmiast się czerwieni. – Dasz radę, Is – mówi. Ona zaś wznosi oczy do góry, wydyma wargi i odpowiada: – O ile nie zemdleję. – Jeśli zemdlejesz, wezmę cię na kolana i przewiozę przez linię mety – obiecuje Devyn i nie można traktować tego tekstu jak obrazy, bo w jego oczach widać, jak bardzo zależy mu na Issie. Od razu zaczynam go lubić. Ona czerwieni się jeszcze bardziej i wygląda, jakby już przebiegła ponad milę. Podskakuję niecierpliwie, szczęśliwa, że mam okazję pobiegać, nawet jeśli w środku siedzi we mnie to „coś”, nawet jeśli idealna, plastikowa Megan Crowley wciąż się we mnie wpatruje. Obok niej stoi Ian i uśmiecha się tajemniczo. – Myślisz, że jesteś lekkoatletką czy co? – Megan rozpuszcza włosy i raz jeszcze zbiera je w kucyk, odsłaniając doskonale kości policzkowe. – Fajna koszulka. Wzruszam ramionami, Ian ściąga brwi i wtrąca: – Mnie to ona wygląda na lekkoatletkę.

Wydaje mi się, że nie mówi szczerze. Jakby żartował albo ze mną flirtował. Ale być może to wciąż skutek szoku po śmierci taty: wszystko wydaje mi się dziwne. Dotykam nitki na palcu. Megan unosi idealnie wyskubaną brew. – Może i biegała w tej swojej południowej dziurze, z której wypełzła, ale tutaj nie pobiega. My biegamy inaczej. Zresztą, jak ktokolwiek może ruszać się szybko na takich krótkich nóżkach? – Nie bądź wredna, Megan – odzywa się Issie. – Dużo bardziej cool jest być miłą. – A co ty wiesz o byciu cool? – odparowuje Megan. Zaciskam dłonie w pięści i próbuję wymyślić jakąś dobrą ripostę, ale wszystkie słowa utknęły gdzieś w środku. Za naszymi plecami rozlega się za to inny glos – niski i głęboki. Poznaję go od razu i małe włoski na rękach stają mi dęba. – Issie jest bardziej niż cool – oznajmia Nick Colt, kładąc rękę na ramieniu Is, a ona uśmiecha się szeroko. Przyjaźnią się? Chodzą ze sobą? Boże, tylko nie to. Żeby tylko się nie spotykali. Nick zwraca się do pięknej Megan: – Martwisz się, Megan? Boisz się, że cię prześcignie? Nick Colt niby się uśmiecha, ale nie ma w tym ani odrobiny ciepła – mnie samą przebiega dreszcz. To uśmiech drapieżnika. Co prawda niesamowicie przystojnego drapieżnika z piękną linią szczęki, ale jednak... Potrząsam głową, by oprzytomnieć. Nie, to raczej uśmiech kiepskiego kierowcy, który sprawia, że całe moje ciało krzyczy: „Uwaga! Niebezpieczeństwo!”. Rany, ale ze mnie kłamczucha. Ten uśmiech jest cudowny. Nick znów podpuszcza Megan: – Może jest szybsza... – Tak, jasne. – Królowa pochyla się, by dotknąć palców u nóg. Porusza się z gracją kota, jakby planowała każdy, nawet najdrobniejszy ruch. – I to ona miałaby mnie martwić? Czuję, jak narasta we mnie gniew pomieszany z dumą i frustracją. Nie jestem przyzwyczajona do tych dziwnych emocji. Ostatnio właściwie czułam tylko pustkę, ale ta dziewczyna, Megan, coś we mnie obudziła. Atmosfera w sali gimnastycznej jakby się ochłodziła, stężała, wydaje się, że wszyscy czekają, aż coś się wydarzy, na przykład bijatyka.

Naprawdę nie chcę do tego dopuścić. Nie mam zamiaru budzić w tym świecie jeszcze większej nienawiści. Tata często cytował różnych sławnych ludzi, między innymi Bookera T. Washingtona1, którego myśl najbardziej utkwiła w mojej głowie i teraz mi się przypomniała. „Nigdy nie pozwolę, by ktokolwiek mnie ograniczał i niszczył moją duszę, prowokując, bym go nienawidził”. Uśmiecham się fałszywie i niczym biała, żeńska wersja Bookera T. jak najmilszym głosem mówię: – Ależ ja nie chcę cię martwić, Megan. Odwraca się w moją stronę i rzucając pewne siebie, złe spojrzenie, oznajmia: – Uwierz, naprawdę nie chcesz. Issie łapie mnie za łokieć i patrzy z troską. Megan za to zaczyna nagle udawać, że przestałyśmy istnieć, i rusza do swojej grupy blondynek, zapewne szkolnej brygady ślicznotek. Nick i Ian mierzą się wzrokiem niczym psy przed walką, oceniając swoje siły. Ian pierwszy odwraca wzrok, schylając się, by zawiązać sznurowadła. Nick za to uśmiecha się już dużo milej. Czyżby szczerze? – Widzę, że znalazłaś sobie przyjaciół. – Dobry dowcip – prycham, przestępując z nogi na nogę. – Bardzo, bardzo śmieszny. Issie podnosi wzrok i ściska mocniej moją rękę. – Właśnie, Nick. Zara doskonale sobie radzi. To ja jestem jej przyjaciółką. Nick kiwa głową i tym razem uśmiecha się naprawdę, zdecydowanie bardziej sympatycznie. – Doskonale, Issie. Powinienem był się domyślić. – Domyślić się czego? – pytam, ale nikt mi nie odpowiada. Zmieniam więc taktykę i szeptem pytam Is: – Chodzisz z nim? Podnosi gwałtownie głowę. – Z Devynem? – Nie, z Nickiem. 1

Booker T. Washington (1856-1915) - amerykański przywódca polityczny, pisarz i wychowawca, działał na rzecz zniesienia segregacji rasowej (przyp. red.).

– Skąd. – Śmieje się. – W ogóle mi się nie podoba. Devyn także podnosi głowę, by spojrzeć na twarz Nicka. Bębniąc palcami o oparcie wózka, pyta: – Dowiedziałeś się czegoś? Nick kręci głową. Do linii startowej podchodzi trener, podając Devynowi stoper i kartkę na podkładce do zapisywania wyników. – Gotowi? Tylko bez żartów. Biegniecie na całego, postarajcie się. Nick pochyla się w moją stronę i szepcze. Czuję na policzku jego ciepły oddech. –Trener założył się z innymi nauczycielami wuefu w okręgu. Jeśli nie będziemy mieli najlepszych czasów, musi postawić wszystkim strudel. – Strudel? Podnosi ręce na znak, że także nie rozumie. – Mnie nie pytaj. – Nauczyciele wuefu lubią strudel – wtrąca Issie. – Ale nie mam pojęcia dlaczego. Strudel jest taki lepki. – Lubię lepkie ciasta – oświadcza Nick. – Serio? – pytam zdziwiona. – Hm, lubisz strudel? – Lubię wiele rzeczy, które niekoniecznie są dla mnie dobre. – Kolejny uśmiech. Chyba stoję z otwartymi ustami, bo Nick wybucha śmiechem. – Zarumieniła się przez ciebie! – zauważa Issie. – Nie czerwień się, Zaro, on tylko się nabija. Trener Walsh gwiżdże i startujemy. Większość dziewcząt po prostu truchta, ale Megan Crowley od razu rusza do przodu. Biegnę tuż za nią, patrząc ze złością, jak pięknie i zgrabnie wyglądają jej nogi, jakim swobodnym biegnie krokiem i jak szybko. Czy Nick widzi, jaka jest idealna? A zresztą, co mnie to obchodzi? Megan odwraca głowę i rzuca mi uśmiech – bynajmniej nie przyjacielski. O co chodzi tej dziewczynie? I co się dzieje ze mną? – No, bierz ją – sapie Issie, która już opadła z sił. Męczy się, całkowicie rozluźniona macha rękami. – Nie czekaj na mnie. – Ale...

– Kiepsko mi idzie na dłuższych dystansach, wolę sprinty. – Is uśmiecha się przepraszająco. – A najlepiej idzie mi na spacerze. Nie przebiegliśmy jeszcze nawet ćwiartki dystansu, a twarz Issie już jest czerwona z wysiłku. – Biegnij, łap ją. Uśmiecha się i macha ręką. Po chwili dodaje jeszcze: – Wiem, że masz ochotę. Zwiększam tempo i z łatwością doganiam Megan. Rzucam jej moją własną wersję superwrednego, bardzo nieprzyjaznego uśmiechu i mijam na znaczniku ćwiartki dystansu. A nie ma nic lepszego niż szybkie bieganie. Nie ma nic lepszego niż to uczucie, kiedy nogi rozciągają się, przystosowując do prędkości sprintu, a płuca i serce dotrzymują im spokojnie kroku. Uderzając tenisówkami o czerwony tartan, zaczynam powoli doganiać prowadzących chłopców. Nauczyciel niespodziewanie włącza jakiś maksymalnie miejski hiphopowy kawałek, co nieco wytrąca mnie z rytmu, bo chyba nie ma niczego dziwniejszego niż słuchanie takiego rodzaju muzyki w sali gimnastycznej gdzieś w północnym Maine. Przysięgam, że to chyba najbardziej biały stan w Ameryce. Tamtego dnia w Charlestonie, kiedy umarł tata, także biegaliśmy. Gdy sobie to przypominam, nagle urywa mi się oddech i tracę rytm biegu. Cholera. – Nie myśl o tym, biegnij szybciej – mruczę do siebie. Co się ze mną dzieje? Przecież bieganie nigdy nie wywoływało we mnie zdenerwowania. Mijam biegnące spokojnie dziewczyny, które śpiewają jakąś piosenkę. Co z tobą, co jest grane... Mijam też naszą uroczą Issie. Wciąż wymachuje rękami, a gdy mnie widzi, woła: – Uważaj, ona cię dogania! Podkręcam tempo i dobiegam do najwolniejszego z prowadzących chłopaków. Puszczam do niego oko i z łatwością mijam. Śmierdzi cebulą, a pod pachami ma wielkie wilgotne plamy. Próbuje mnie dogonić, ale wytrzymuje tylko kawałek, po czym zwalnia. A potem widzę Nicka. Zbliżam się do niego – chyba jest kimś w rodzaju lekkoatletycznego boga, bo nie wydaje się ani odrobinę zmęczony. Jego krok jest wciąż długi, silny i szybki. – Hej!

Nie wiem, po co w ogóle się odzywam. Nick jest taki słodki. Dobra, przyznaję, mam słabość do ładnych chłopaków, a on w dodatku był miły dla Issie. No i ma ładne włosy i nie jest tak blady jak wszyscy pozostali faceci w Maine. Chyba pracuje na dworze albo przynajmniej przebywał kiedyś na słońcu, nawet jeśli to było kilka tygodni temu. A przecież w życiu trzeba się kochać, nie walczyć. Tata słuchał Johna Lennona, więc wiem, o czym mówię. – Szybka jesteś – rzuca Nick. Żadnego sapania, dyszenia, ciężkiego oddechu. – Ty też. Biegniemy obok siebie, w równym tempie. Przed nami jest tylko Ian, który pędzi dokoła toru, jakby to była najłatwiejsza rzecz na świecie. Nick, wciąż biegnąc, wzrusza ramionami – a to już jest wyczyn. Kiedy ja biegnę, trudno mi choćby rzucić słowo, o poruszaniu ramionami nie wspominając. – Możesz jeszcze przyspieszyć, prawda? – sapię. Nick uśmiecha się lekko, ale jego oczy nagle zmieniają wyraz, jakby były dwoma martwymi kamieniami, w których nie można odczytać absolutnie niczego i nie widać śladu życia. – Zaro – szepcze. Pochylam się, by lepiej słyszeć. – Co? Mój głos daleki jest od szeptu, bliżej mu raczej do walącego głośno serca i muzyki lecącej z głośników. – Dobra robota, dziewczyno! – wrzeszczy Devyn i klaszcze. Nick wbija we mnie wzrok i odpowiada: – Trzymaj się z daleka od lana. – Dlaczego? – Nie wiem. To po prostu... pasożyt. – Pasożyt? Mijamy truchtające i śpiewające dziewczyny. – Co masz na myśli? – ponawiam pytanie. Mijamy kilku ledwo zipiących chłopaków, w tym tego śmierdzącego cebulą.

Nick nabiera powietrza i rzuca: – Czuję, że chyba nie dadzą rady. Nie dadzą rady. Tak jak mój tata. Przełykam ślinę i odwracam głowę, by spojrzeć na Nicka. Udaje, że nic się nie stało. W mojej głowie pojawia się obraz taty, butelka wody leżąca na podłodze, moja bezradność, gdy w żaden sposób nie mogłam mu pomóc. To boli, boli jak diabli, i z tego bólu zaczynam finiszować. Robię to zdecydowanie za wcześnie, ale muszę spróbować uciec, jakbym jakimś cudem chciała przechytrzyć śmierć, uciec od rzeczywistości. Nie dam rady. Każdy mięsień w moim ciele zaczyna się buntować, ignoruję to jednak i mijam Nicka, zmniejszając na ostatnim okrążeniu dystans do lana. Przebiegam obok jakichś ludzi, ale nie widzę, kim są. Niektórzy coś krzyczą, jednak ja nic nie słyszę. Z każdym uderzeniem o tartan jestem dalej od Nicka, a zarazem od wszystkich złych wspomnień. Nie dam rady. Po prostu biegnij. Biegnij. Biegnij. Odległość dzieląca mnie od lana zmniejszyła się już o połowę. Po chwili zostaje tylko jedna czwarta. Wydaje mi się, że uczniowie coś wrzeszczą, skandują. Moje czerwone tenisówki błyskają na ziarnistym torze. Poruszam rękami, biegnę coraz szybciej, z całą mocą, w największym możliwym tempie, i zbliżam się tak bardzo, że czuję zapach lana – zimny i lodowaty jak zamarznięte szyby tego poranka, Ian odwraca się i patrzy na mnie. Nie wydaje się ani trochę zaniepokojony. Chociaż biegacz nigdy nie odwraca głowy, chyba że wie, iż nikt nie może go pokonać. Uśmiecha się uprzejmie – chyba jest nawet rozbawiony – i przyspiesza kroku. Na jego koszulce i na czole nie widzę śladu potu. Ani odrobiny. Boże, to niesamowite – móc tak biegać. Ian przekracza metę o trzy długości przede mną i staje, wciąż się uśmiechając. Z trudem kończę bieg i upadam na ziemię, dysząc ciężko, z ręką na ściśniętym żołądku i próbując nie zwymiotować, co czasem się zdarza, gdy człowiek biegnie tak ostro. – Byłaś świetna. – Ian schyla się i wyciąga rękę, by pomóc mi wstać.

Łapię ją i od razu się zataczam, a świat wiruje, Ian obejmuje mnie w pasie. Kiedyś to tata tak mnie obejmował i bardzo to lubiłam, ogarniał mnie wtedy spokój. Podświadomie zauważam, że ręka lana nie jest nawet ciepła, tylko bardzo zimna – dziwne. – Aleś ty niesamowity – mówię. – Nigdy nie widziałam kogoś tak szybkiego. – Daję radę. – Dajesz radę? – Dużo trenuję. Moje oczy napotykają spojrzenie Nicka. Nie ma zadyszki, ale się spocił i pachnie zmęczeniem. Spogląda na mnie i nagle zdaję sobie sprawę, że Ian ciągle obejmuje mnie w talii. – Wszyscy tutaj tak szybko biegają. – Wciąż sapię, zginając się wpół. – Nie mogę uwierzyć, że jesteście tacy dobrzy. – Ty też – mówi Ian. – Potrzebujesz tylko odrobiny treningu w Maine. Nauczyciel wuefu klepie mnie po plecach. – Biorę cię do drużyny. Co za czas! O minutę lepszy od kobiecego rekordu stanu Maine. Nie wierzę. Kiwam głową i się uśmiecham. Moje serce wreszcie zaczyna się uspokajać, a świat nabiera ostrych konturów, Ian wciąż obejmuje mnie w pasie. Coś mówi, ale ja jestem zbyt zmęczona, by rozróżnić słowa. Nick staje obok Devyna z rękami na biodrach. Na jego czole widzę kropelki potu, które ściera wierzchem dłoni, po czym patrzy na mnie. Niczego więcej nie trzeba. Jestem ugotowana.

SITOFOBIA lęk przed jedzeniem

Nauczyciel wuefu po kolei podaje czasy wszystkich uczniów. Nick nie spuszcza ze mnie wzroku. Znów bezgłośnie powtarza: „Pasożyt”. Otwieram usta, by coś powiedzieć, ale zanim udaje mi się odezwać, Nick odwraca się i odchodzi. Za to Ian krzywi się i wskazuje go palcem: – Naprzykrza ci się? – pyta. – Sama nie wiem – odpowiadam szczerze, odsuwając się. Twarz lana zastyga. – Ignoruj go po prostu, dobra? To palant. Na dodatek ma kompleks gliniarza. – Kompleks gliniarza? – Wydaje mu się, że wie wszystko i że jest lepszy od innych. A nie jest. To po prostu przerośnięty koleś, który szybko biega. Od czasu wypadku Devyna zachowuje się jak totalny psychol, a odkąd w zeszłym tygodniu uciekł tamten chłopak, Nick powtarza, że „to może być seryjny morderca”. Chłopak ogląda za dużo telewizji. Nic dziwnego, że jego rodzice się zmyli. – Zmyli się? – Podobno pojechali kręcić jakieś zdjęcia. Zajmują się robieniem filmów przyrodniczych. Zresztą nie wiem. Fajny masz podkoszulek. Zerkam na mój T-shirt z U2: jest wymięty, jak zwykle po ciężkim biegu, z ciemnymi plamami potu. Tytuł albumu – War – zaczął już odchodzić od materiału. A ja nie mogę przestać myśleć o Nicku. – Ale on wydaje się taki... Sama nie wiem. Spięty. Ian łapie mnie za ramiona. Znów mam wrażenie, że tutejsi ludzie są zbyt energiczni. Próbuję się cofnąć, ale on nie puszcza. – Zaro, po prostu go ignoruj – powtarza. Uścisk lana powoli słabnie. – To palant, rozumiesz? Nick staje obok Devyna i kopie w koło jego wózka. Znów spogląda wprost na mnie.

– Rozumiem – zwracam się do lana. Ale kłamię. Nie mam zamiaru trzymać się z dala od Nicka. Druga część poranka jest całkiem niezła, jak na pierwszy dzień w nowej szkole – choć wszyscy na mnie zerkają i szepczą coś między sobą. Issie próbuje mi tłumaczyć, kto jest kim, ale imiona i opisy zupełnie się mnie nie trzymają. Nie mogę niczego zapamiętać. – Czy ten blondyn to Jay Dahlberg? – pytam Is, gdy zbiegamy na dół, kierując się do stołówki. – Nie, to Paul Rasku, który umie robić bomby z dyni – wyjaśnia Issie po raz tysięczny. – Jay Dahlberg to ten skejter, który zrobił wielką tubę z kartonu i wali nią jak z armaty podczas meczów koszykówki, piłki nożnej i w ogóle. – Poddaję się. – W końcu zapamiętasz – pociesza mnie Is. Wciąż nie mogę uwierzyć, że tu mieszkam. Chociaż Issie jest naprawdę urocza. Ona i Devyn siedzą ze mną przy stole podczas lunchu, a o to właśnie – nauczona oglądaniem seriali – martwiłam się najbardziej. „Nowa dziewczyna sama w szkolnej stołówce”. Jestem nawet zadowolona z tego dnia. Wgryzam się w wegetariańską kanapkę i widzę przed sobą zadowoloną twarz Devyna. – Hej, a wy od zawsze mieszkacie w Maine? – pytam. – Ja tak. Ale Issie przeprowadziła się tu z Portland – odpowiada Devyn. – W pierwszej klasie – przypominam sobie. Issie śmieje się i macha do Devyna słupkiem marchewki. – Już jej o tym mówiłam – oznajmia, po czym ziewa, otwierając usta tak szeroko, że widzę jej migdałki, i przeciąga się. Devyn wyciąga rękę i zakrywa Issie usta. – Ciekawe, gdzie jest Nick? – zastanawia się. Chyba zrobiłam przerażoną minę, bo od razu dodaje: – Nick jest naprawdę w porządku. Ma tylko obsesję, by wszystkich chronić.

Otwieram kanapkę, patrząc na przywiędłą sałatę między kromkami chleba. Odkładam ją i bawię się nitką na palcu. – Macie tu oddział Amnesty International? – pytam, chcąc zmienić temat. Wycieram usta serwetką i wyjmuję z kanapki plasterek ogórka. – Zawsze chciałam się zapisać do Amnesty! Ty należysz? – pyta nagle Issie. Sama wpatruje się w kawałek pizzy, zdejmując z niej pepperoni. Devyn kradnie kawałki kiełbasy z jej talerza i wrzuca je sobie do ust, wywołując tym uśmiech Is. – Ciągle to robi. Ma obsesję na punkcie protein. I je surowe mięso. – Jak sushi? – pytam. – Tak... Jak sushi... – Issie nagle urywa. – Niektórzy ludzie boją się ryb. To się nazywa ichtiofobia – wyjaśniam, ale szybko zakrywam dłonią usta. Zwykle nie wdaję się w rozmowy na temat fobii, ale Devyn podłapał temat. – Hej, to i tak lepsze niż ideofobia – rzuca. Otwieram szeroko oczy. – Wiesz, co to jest ideofobia? Issie odpowiada za przyjaciela: – Devyn wie wszystko o fobiach i chorobach psychicznych. – Moi rodzice są psychiatrami – wyjaśnia. – Ideofobia to strach przed pomysłami. – Kurczę, to zgadłabym nawet ja. – Issie kręci nosem. – Ale wracając do Amnesty, może założymy tu oddział? Co myślisz, Devynie? Dev kiwa głową i wyciera tłuste od pepperoni palce. Gdyby tylko w Maine nie było tak zimno, życie tutaj mogłoby się okazać całkiem fajne. Ale nagle Devyn się spina i z głębi jego gardła wydobywa się dziwny niski dźwięk, jakby skowyt. Issie kładzie mu rękę na ramieniu. – Is? – słyszę ciche pytanie. Ona jednak milczy. Gdy podążam wzrokiem w kierunku, w którym patrzą, i wyglądam przez okno stołówki, widzę, co tak bardzo przeraziło Devyna. Na skraju lasu stoi mężczyzna.

– Cholera – rzucam. Issie jakby wytrącono z transu. –Znasz go? Oboje skupiają się teraz na mnie, choć chciałabym w tym momencie zniknąć. Zamiast spojrzeć im w oczy, nie mogę odwrócić ich od mężczyzny, który podnosi rękę i pokazuje coś palcem. Szkolną stołówkę, nas, mnie... – On pokazuje na mnie. – Devyn ze zdenerwowania jakby kurczył się w sobie. Strach sprawia, że jego głos wydaje się chropawy, suchy. Issie łapie przyjaciela za rękę. – On mnie pokazuje, Is. Boże... – Nie, on pokazuje na mnie – wtrącam, spinając się. – Jezu, kim, do licha, jest ten facet? Przez zaśnieżone pole w kierunku nieznajomego biegnie pies. W tym samym momencie zeskakuję z ławki i pędzę w stronę wyjścia przeciwpożarowego, potrącając uczniów niosących zielone tace, a na nich puszki z colą. Mijam Megan i jej psiapsiólki popijające wodę. Gdy pcham metalową dźwignię w drzwiach, rozlega się alarm. Co z tego? – Dziewczyno! – Jakiś nauczyciel wciąga mnie z powrotem do środka, odwraca do siebie i prawie plując mi w twarz, pyta: – Co ty wyprawiasz? Issie i Devyn patrzą z szeroko otwartymi ustami. – Ja... Um, ja tylko miałam napad klaustrofobii – kłamię. – Zrobiło mi się słabo. – Panie Marr... Ona ma problemy z poziomem cukru – przerywa mi Issie. – Nie tylko z tym ma problemy – parska Megan od stołu. Ktoś się śmieje, ale ignoruję to, bo tamten mężczyzna już zniknął, uciekł do lasu albo gdzie indziej. Psa także nie widzę. Issie nie przestaje mnie bronić. – Jej babcia mi o tym mówiła. To znaczy Betty. Zna pan Betty, tę, która pracuje w stacji pogotowia? Rzucam jej pełne wdzięczności spojrzenie. Pan Marr ma włosy uczesane na pożyczkę – niektórzy mężczyźni próbują w ten sposób ukryć łysinę – resztka włosów powiewa na wietrze. Nauczyciel zatrzaskuje drzwi. – W takim razie lepiej podnieś sobie poziom cukru, moja droga.

Issie prowadzi mnie do stołu. Siadam i udaję, że popijam słodką i pełną kofeiny colę, a kiedy pan Marr już nie patrzy, Is pyta: – Dlaczego to zrobiłaś? – On mnie śledzi. – Wzruszam ramionami. – Śledzi ciebie? – dziwi się Devyn. – Ten facet na dworze? Jesteś pewna? – Wiem, że to dziwaczne – tłumaczę się, składając nerwowo serwetkę na coraz mniejsze kwadraty. – Ale przysięgam, że to prawda. Widziałam go w Charlestonie i potem na lotnisku. A teraz jest tutaj. Jestem pewna, że coś się dzieje, bo to nienormalne. To... nienormalne. Devyn kręci głową. – Nie podoba mi się to. – Co masz na myśli? Gdy rozlega się dzwonek, Issie wstaje od stołu, ale Devyn ani drgnie. – Pozwól, że najpierw zorientuję się w sytuacji, dobrze? A potem pogadamy. – A co? – wstaję z ławki. – Myślisz, że to seryjny zabójca albo stalker, czy ktoś w tym rodzaju? Przytakuje. – Ale to nie ma sensu. Nie wiem, dlaczego miałby się pojawiać tam, gdzie ja. Chyba nie uważasz, że on ma związek z tym zaginionym chłopcem, co? – Wpatruję się w czubek jego głowy i kręcone włosy. Ale ważniejsze jest spojrzenie, które wyraźnie coś ukrywa. – Myślałeś, że ten facet pokazuje na ciebie? Widzę, jak policzek Devyna drga nerwowo. Odwraca głowę i odpowiada: – Widać się myliłem. – Ale się przestraszyłeś. Spogląda mi w oczy, jakby nagle coś zrozumiał. – Ty też – mówi. Resztę dnia spędzam, wyglądając przez okna i wypatrując tamtego mężczyzny. Na każdej kolejnej lekcji wpatruję się w drzewa na skraju lasu, patrzę, jak śnieg opada z ciężkich gałęzi, ale nikogo tam nie ma. Za to ja dostaję takiej obsesji, że nawet wstanie z ławki powoduje szybsze bicie serca, jakbym przebiegła milę. Dlatego kiedy wkładam rzeczy do szafki

w szkolnym korytarzu i ktoś nagle kładzie mi rękę na ramieniu, odwracam się nerwowo i wydaję okrzyk przerażenia. Trener – bo to on – odskakuje ode mnie gwałtownie, aż żółte okulary ześlizgują mu się z nosa. – Zara? Masz na imię Zara, prawda? – T-tak. – Przestraszyłem cię? Już dobrze? – Mówi szybko, zupełnie nie jak mieszkańcy Maine. – Przepraszam. Macha lekceważąco ręką. – Nieważne. Posłuchaj, wiem, że do końca sezonu nie zostało już dużo czasu, ale pomyślałem, że zechcesz się przyłączyć. – Przyłączyć? –Pocieram łokieć. – Do czego? – Do drużyny lekkoatletycznej trenującej biegi przełajowe. Korytarzem przechodzą kolejni uczniowie, gapiąc się na nas: mnóstwo twarzy, których nie rozpoznaję. – Jasne, zapiszę się, to dobry pomysł – mówię w końcu z uśmiechem. – Nie uśmiechaj się tak szeroko. – Trener śmieje się, pokazując moje usta. – Bo mucha wleci ci do ust. Zaciskam szczękę, a on szturcha mnie żartobliwie w ramię. – Żartowałem – chichocze. – Do jutra, mała. – Super! – udaje mi się wydusić, kiedy trener jest już w połowie korytarza i jego krótko ostrzyżona głowa ginie wśród głów długowłosych uczniów. – Dziękuję! – krzyczę. Trener wyciąga rękę i podnosi do góry kciuk. W tej samej chwili dzwoni moja komórka. Zerkam na ekran, spanikowana, kto może do mnie telefonować. Ale to tylko mama. – Wszystko w porządku? – pyta. Wpatruję się w swoją smętną, szarą szafkę, tak bardzo różną od wszystkich pozostałych, które są kolorowo udekorowane. Na drzwiach szafki Issie na przykład pełno jest naklejek z Hello Kitty. – Uhm.

– To dobrze. Słyszę, jak ktoś w korytarzu wrzeszczy imię Megan. – Zaprzyjaźniłaś się już z kimś? Wyjmuję jakieś książki, nie bardzo zwracając uwagę na to, których potrzebuję. – Uhm. Cisza w słuchawce. – Zawsze łatwo zawierałaś znajomości – mówi wreszcie mama. – Jesteś taka towarzyska. Szamocę się z podręcznikami, aż jeden spada na ziemię i otwiera się, a strony zginają. Podnoszę książkę i mówię: – Będę biegała na przełaj, ale już niedługo. Potem na torze. – W hali? – Oczywiście. Kolejna pauza. – Tęsknię za tobą –— wyznaje w końcu mama. Issie staje obok mnie. Uśmiecham się i mówię do słuchawki: – W takim razie nie powinnaś mnie była tu wysyłać. Rozłączam się i czuję, jak gdzieś w moim żołądku rodzi się wielkie poczucie winy. – To moja mama – wyjaśniam Issie, kiedy odprowadza mnie do samochodu. Przy okazji – prawie przez całą drogę podskakując. – Na pewno za tobą tęskni. – Chyba tak. – Jesteś zła, że wysłała cię tu do nas, na Arktykę? – pyta Is, szeroko otwierając oszklone drzwi wejściowe. W twarz natychmiast uderza mnie powiew wiatru, a potem spadający z dachu śnieg. – Trochę tak. – Wybieram szczerość. – Tęsknię za Charlestonem. Tam było tak gwarno, tyle ludzi, kwiatów, a tu jest... – Zimno? Kiwam głową. Na skraju parkingu dostrzegam szarego królika, który uważnie nam się przygląda, poruszając małym noskiem.

– Popatrz, królik – wzdycham. Tkwiąca we mnie mała dziewczynka bardzo lubi te zwierzaki. – Zawsze chciałam mieć królika. Issie przechyla głowę. – Poważnie? Królika? Futrzak znów porusza wąsikami, obserwując szkolny parking. Ma małe czarne oczka. Rumienię się. – Wiem, to głupie, ale króliki są takie miękkie i słodkie jak futrzane przytulania. Sama nie wiem... – Jesteś taka jak ja! – oznajmia Issie. – Wiedziałam. – Taka jak ty? – Kochasz króliki. – Uśmiecha się i mnie przytula. – Ludzie dzielą się na tych, którzy lubią słodkie, mięciutkie zwierzaki, i tych, którzy jedzą słodkie, mięciutkie zwierzaki. Klepię ją po plecach. Czuję się jakoś niezręcznie. – Tak się cieszę, że tu przyjechałaś. – Is w końcu mnie puszcza. Po chwili zastanowienia dodaje jeszcze: – To znaczy, wiem, że tu jest zimno i w ogóle, ale mamy króliki... chociaż pewnie w Charlestonie też je mieliście. Zagryzam wargę, bo wydaje mi się, że za dużo o sobie powiedziałam. Tak naprawdę to nawet piżamę mam w króliki, ale o tym nie powiem ani Issie, ani nikomu innemu. Tak samo jak o moim starym pluszowym króliczku Edgarze, który co noc śpi ze mną w łóżku. – Może do mnie wpadniesz? – pyta Is, a wiatr zwiewa jej kręcone włosy na twarz, aż wpadają do ust. Wypluwa je i nie przestając się uśmiechać, oznajmia: – Bardzo niesmaczne. – I dodaje: – Wyglądasz na strasznie zmarzniętą. – Hm... – Otwieram samochód, przyciskając rękę do żołądka. – Muszę jechać do urzędu zarejestrować auto. Nie mogę, przepraszam. I naprawdę mi przykro. Rozczarować Issie to jak powiedzieć czterolatkowi, że Święty Mikołaj nie istnieje. A jeśli już trzeba to przyznać, nikt nie chce być pierwszy. Is stoi nieruchomo, wyraźnie zdołowana. Próbuje raz jeszcze: – Aha, rozumiem. Ale wiesz, mam naprawdę cudną kotkę, Muffin. Na pewno ją polubisz, na pewno.

– Ładne imię dla kota. – Kiwam głową. – Niezbyt oryginalne – zauważa Is i krzyżuje ręce na piersi. – Może wpadniesz jednak chociaż na chwilę? Muszę ci opowiedzieć tyle rzeczy o naszym mieście. A Devyn chce pogadać o tym facecie, którego widziałaś. Podjedziemy go odebrać. To ja zawożę go do domu. I dzięki Bogu, bo nie znosił jeździć autobusem dla niepełnosprawnych uczniów. – Dobrze, w porządku. – Odblokowuję drzwi auta. – Słuchaj, myślisz, że on wciąż tam jest? – Devyn? – Nie, tamten facet. – Coś ty, na pewno już go nie ma. – Uśmiecham się. – W porządku? Dobra. To jedź za mną. Macha, odbiega w podskokach, i teraz to ja zaczynam się uśmiechać, tak naprawdę. Czuję to aż w głębi serca, chociaż może na mojej twarzy nie widać uśmiechu. Nie cieszyłam się tak od bardzo, bardzo dawna, ale Issie jest taka słodka i urocza, że może jednak Maine okaże się mniej straszne, niż myślałam. Z nieba zaczynają spadać wielkie płatki śniegu. Przechylam głowę na bok, wpatrując się w nie. Są takie piękne, miękkie i delikatne. Wysuwam język i łapię jeden, ale topi się w ułamku sekundy. A potem łapię drugi. I kolejny. Na szczęście na drodze nie jest bardzo ślisko i udaje mi się jechać za małym volkswagenem Issie aż do jej domu bez ostrego hamowania, poślizgu i innych przygód. Przez całą drogę myślę: tutaj dorastał mój tata. Jeździł tymi samymi drogami. I nigdy już nimi nie pojedzie. Skręcam ostro, by ominąć dziurę w jezdni. Issie wyciąga właśnie wózek Devyna, gdy parkuję i przyglądam się jej domowi. – Bardzo ładny – oceniam. –I bardzo w stylu. – Krzywi się. – Typowy dla Maine. Pewnie w Charlestonie domy wyglądają zupełnie inaczej, co?

– Nawet nie – odpowiadam i zamykam samochód. Alarm odzywa się przyjacielskim sygnałem. – Nie musisz go zamykać – zauważa Devyn, stając tuż za swoim wózkiem. Chyba mam bardzo głupią minę, bo dodaje: – Tak, mogę stać. – Przepraszam, kretynka ze mnie. Gapiłam się na ciebie, prawda? Okropne, rany boskie, jestem okropna. – Czuję, że się rumienię, a Devyn siada na wózku. – Tym razem ci wybaczę. – Uśmiecha się. Odblokowuje jakąś dźwignię z boku i podjeżdża pod frontowe drzwi. – Wiesz, Devyn ma duże szanse, żeby normalnie chodzić – mówi z dumą Issie, otwierając duże czerwone drzwi. – Wszyscy lekarze się dziwią, bo po wypadku diagnozowali, że nie będzie mógł nawet stać. Ale szybko zdrowieje. Na twarzy Devyna pojawia się ból, a może wstyd, więc nawet nie pytam o wypadek. Szczególnie że sam zmienia temat: – Rodzice Issie pracują do późna. – W banku – dodaje Is. Rzuca się na kanapę, poklepuje leżącą obok poduszkę i opiera się wygodnie. – Rany, powinnam zaproponować wam coś do jedzenia. Jesteście głodni? – Ja nie, dzięki – odpowiadam, sadowiąc się w przytulnym pokoju. Dom przypomina drewnianą leśniczówkę. – A ja umieram z głodu – oznajmia Devyn. Issie w podskokach rusza do kuchni i po chwili wraca z wielkim pudłem lodów. Rzuca je na kolana Devyna i podaje mu łyżkę. – Ty zawsze jesteś głodny. On zdejmuje wieczko i zaczyna zajadać. – Święta prawda. Patrzymy na niego w milczeniu. Issie wraca na kanapę, ale ma tyle energii, że natychmiast zaczyna poruszać stopą. Nikt się nie odzywa. – A więc... – zaczynam – mieliście mi powiedzieć coś o tym mężczyźnie, który stał koło stołówki. Widzieliście go przedtem?

Devyn nerwowo przełyka ślinę. – Nie jestem pewny. Ale mnie przestraszył, choć wiem, że to niezbyt męskie. – Jesteś bardzo męski – oznajmia nagle Is takim tonem, że oboje z Devynem oblewamy się rumieńcem. Is przestaje machać nogą i dodaje: – Devyn poszukał różnych informacji. I pewnie będzie ci trudno w to uwierzyć... – Uhm. – Czekam. – Chcesz jej powiedzieć sam? – pyta przyjaciela Is. Devyn wbija łyżkę w lody i z namysłem oznajmia: – Myślimy, że ten facet jest piksem. Wciąż czekam. Teraz Issie decyduje się wtrącić: – No dobra, wiem, że to dziwnie brzmi, ale wysłuchaj nas, dobrze? Przez chwilę zastanawiam się, czy wszyscy w mieście Bedford, w Maine, są chorzy na głowę czy tylko Devyn, Issie i najwyraźniej ja. Ale posłuchać mogę. – W porządku – rzucam. – To w porządku, w porządku... – powtarza Issie raz po raz. – Mówiłaś, że widziałaś go na lotnisku w Charlestonie. – Devyn przejmuje pałeczkę. – Na pasie startowym. – Podwijam nogi i siadam wygodnie na kanapie. – A potem zobaczyłam go tutaj. Na samo wspomnienie przechodzi mnie dreszcz. – To bardzo dziwne – stwierdza Issie, przebierając palcami na udzie. – Wiem, że to dziwne – potwierdzam i biorę z kanapy poduszkę. Jest ciemnozielona z wyszytymi liśćmi, przytulam ją do siebie. – Najpierw myślałam, że to wszystko mi się przyśniło. Ale wy też go dzisiaj widzieliście, prawda? Przytakują. – Myślicie, że jest piksem? – pytam. Kolejne skinięcie głowy. Łyżka przewraca się w stopionych lodach. – A czy piksy to nie są takie małe ludziki ze skrzydłami, które tańczą w ogrodach pełnych kwiatów? – pytam.

– Nie do końca. – Devyn trzyma łyżkę, jakby to go uspokajało. – Dlaczego myślicie, że jest piksem? – pytam, próbując zrozumieć, o co chodzi. – Przemieszcza się z miejsca na miejsce w ekspresowym tempie i zostawia po sobie złoty pył – wyjaśnia Issie. – To zachowanie typowe dla piksów. Przynajmniej według tej strony internetowej, którą znalazł Devyn. – Złoty pył? Jak Dzwoneczek z Piotrusia Pana? – Wstaję z kanapy. Za dużo informacji jak na jeden raz. – Czy to jakiś żart? Inicjacja w nowej szkole? Chcecie ze mnie zażartować? – Nigdy byśmy czegoś takiego nie zrobili. To by było wredne. – Zaskoczona i zasmucona Issie marszczy czoło. Devyn podnosi trochę glos. – Mówiłem ci, żeby nie wspominać o złotym pyle. To idiotyczne. – Wiem, że to idiotyczne. – Issie także wstaje. – Ale taka jest prawda. – Jasne. Prawda. – Bawię się kluczykami do auta i mam wielką ochotę wyjść, ale z jakiegoś głupiego powodu chciałabym też usłyszeć, co mają mi do powiedzenia. Issie powtarza przepraszająco: – Ale na tej stronie tak napisali. – No tak, ale nie możemy mieć pewności, że to prawda, Is. Może to tylko teoria. – Devyn patrzy na mnie z żalem. – Wiem, Zaro, że wydaje ci się to bezsensowne. Ja też myślę, że to trochę bezsensowne, ale przejrzałem wszystkie możliwe strony internetowe i nic innego nie tłumaczy pojawiania się tego faceta. – A niby dlaczego on mnie śledzi? – Dobre pytanie – odpowiada Dev. – Kiedy zobaczyłaś go po raz pierwszy? O tym nie chcę myśleć. Od czterech miesięcy ze wszystkich sił staram się o tym nie myśleć, ale Is i Devyn patrzą na mnie szeroko otwartymi, ufnymi oczami. Mówię więc wprost, ignorując wielki supeł w żołądku: – Zaraz po śmierci taty. Oboje wyglądają na zaskoczonych.

– Widziałaś go w dniu, w którym umarł twój tata? – pyta Issie. I nagle coś sobie przypominam. Dzisiaj rano koło mojego auta znalazłam ślady drobnego błyszczącego pyłu. Pył piksów. Nie, to niemożliwe. Ale może to coś innego, jakaś wiadomość, znak szczególny seryjnego zabójcy. – Co? – Devyn podjeżdża bliżej mnie, trącając kołem jakąś gazetę. – Coś ci się przypomniało? – Skąd wiesz, że coś jej się przypomniało? – dziwi się Issie. – Widzę, jak patrzy. Zamykam oczy, a po chwili je otwieram. – Nie jestem pewna, czy wierzę w całą tę sprawę z piksami... – Ale? – Issie prostuje się, czekając na odpowiedź. – Ale jestem prawie pewna, że mężczyzna, którego widziałam w dniu śmierci taty, to ten sam, który obserwował nas dzisiaj. Właściwie to jestem cholernie pewna i bardzo chcę się dowiedzieć, kim on, do diabła, jest. Issie próbuje raz jeszcze: – A jeśli jest piksem? O mało nie wybucham śmiechem. – Nie wydaje mi się, żeby był piksem. Może to po prostu jakiś wariat. Oczy Issie nagle się rozświetlają. – Myślisz, że przeczytał tę samą stronę i naśladuje ich zachowanie? – Tak... Sama nie wiem. Ale jeśli to tylko psychol, jak udaje mu się tak szybko przemieszczać? To nie ma sensu. Może to wszystko jest po prostu przypadkowe? – Sama w to nie wierzysz. Okłamujesz siebie, żeby się nie bać – ocenia Issie. Przełykam ślinę. Ma rację, to właśnie robię. – A co z pyłem? – nalega Devyn. – Dużo go nie było, ale widziałem, że zostawił ślad. – Jeśli chodzi o pył, to zupełnie nie wiem. Może go rozsypuje jako znak rozpoznawczy? – Zerkam na zegarek. – Wybaczcie, ale muszę zarejestrować samochód, zanim zamkną urząd.

Mówię prawdę, ale oprócz tego muszę już wyjść, bo potrzebuję chwili, żeby wszystko jakoś sobie poukładać. Gdy podchodzę do drzwi, Issie delikatnie łapie mnie za rękę. – Uważaj na siebie, dobrze ? Kiwam głową. – Nie wierzysz nam? – pyta Devyn, manewrując wózkiem tak, by na mnie spojrzeć. – Sama nie wiem. Nie wiem. Cała ta historia z piksami jest dziwna, ale w końcu mój przyjazd do Maine też jest dziwny. – I fakt, że facet cię śledzi – dodaje Dev. – To nie jest tylko dziwne – ocenia Issie. – To przerażające.

AMAKSOFOBIA lęk przed jazdą samochodem

Tego lęku do tej pory nie znałam. Do dzisiaj. – Jestem amaksofobiczką! – oznajmiam kierownicy. Prawie ją przytulam, by przekonać, że mówię prawdę. Kierownica nie odwzajemnia pieszczoty. Powinno być jakieś prawo, które zabraniałoby przyzwyczajania się do czegoś, bo wtedy zawsze dzieje się coś niedobrego. A, chyba nawet takie prawo istnieje. Prawo Murphy'ego, które mówi, że jeśli coś może pójść nie tak, to z pewnością pójdzie. Ujechałam zaledwie trzy mile od domu Issie, gdy nagle opony subaru wydały dziwny odgłos. Samochód zjechał najpierw na prawo, a potem niebezpiecznie skierował się w stronę lasu. – Stój! – wrzeszczę i wciskam z całej siły hamulec. Auto zwalnia i pod kątem czterdziestu pięciu stopni zatrzymuje się w zatoczce. – Dobrze, uspokój się – mówię do kierownicy. – Nie ma powodów do paniki. Kierownica nie panikuje. – To moja karmiczna kara za to, że wcześniej nie wpadłam na to, o co chodzi temu natrętnemu psycholowi, tak? Próbuję wyjechać z powrotem na drogę, ale opony ani drgną. Widzę tylko, jak się spod nich kurzy. – Dobra, moje kochane autko, sabotujesz drogi, rozumiem. Są śmiertelną pułapką dla zwierząt, a składniki asfaltu są nieekologiczne i szkodzą środowisku. Wszystko jasne. Ale czy nie moglibyśmy przełożyć tego protestu na lato? Usiłuję ruszyć raz jeszcze. Tyle że jedno z kół wpada w bagnistą kałużę na skraju drogi. Cała się trzęsę, próbując po raz kolejny. Ale samochód tylko zjeżdża na bok.

Świetnie. Teraz w bagnie utknęły dwa koła. – Yoko! Nie rób mi tego! Momencik. Właśnie nazwałam samochód. Dlaczego Yoko? Nie mam pojęcia. Yoko zawsze stała u boku Johna, a subaru właśnie mnie olało. – No, dalej, Yoko. Pamiętasz Imagine. Wyobraź sobie, że nie ma tu żadnego błota. To łatwe, jeśli tylko spróbujesz. Żadnego błota pod kołem, a nad nim tylko ja. Wrzucam wsteczny. Potem pierwszy bieg. Do przodu i do tyłu. Wyłączam muzykę. Może Yoko nie lubi Green Day? – Nienawidzę Maine! Walę pięścią w kierownicę. Trafiam w klakson, tym samym płosząc wszystkie wiewiórki w okolicznych lasach. A co mnie to obchodzi... Walę w klakson raz jeszcze. – Głupie, głupie Maine – mamroczę i nie przestaję uderzać w kierownicę raz po raz, aż w końcu na dłoniach robią mi się czerwone ślady. Sprawy nie wyglądają najlepiej. Słońce zaczyna zachodzić i jest zimno jak diabli. Mój samochód utknął na odludziu, skrzywiony jak wszystko ostatnio w moim życiu – wszystko idzie nie tak, w rzeczy samej. Jestem w Maine, a moje auto zaryło się w lodzie. Biję biedną Yoko, co jest okropne. I nie mogę skorzystać z telefonu. Dlaczego? A dlatego, że go nie naładowałam. Może być jeszcze gorzej ? Próbuję ruszyć po raz kolejny. Samochód drgnął, ale nadal stoi w miejscu. W powietrzu czuję zapach palonej gumy. Co za absurd. – Nienawidzę lodu! Walę o kierownicę głową i nagle zaczynam beczeć, szlochać. Płaczę, płaczę i płaczę. Dlatego że utknęłam na lodzie, mój tata nie żyje, a mama wysłała mnie tu samą – tu, gdzie

ludzie z pozoru są normalni, ale ni z tego, ni z owego zaczynają wierzyć w jakieś piksy. Tęsknię za Charlestonem, za ciepłym powietrzem, kwiatami i drogami, na których nie ma lodu. Do niedawna należałam do osób nieustannie będących w ruchu. Wciąż coś robiących, piszących petycje, biegających po ulicach, bawiących się z przyjaciółmi. Zawsze w ruchu, zawsze do przodu. Lecz nagle utknęłam. Umarł tata i jedyne, co słyszałam wokół, to „śmierć”, „martwota”, „bezruch”. Nie pędzę już do przodu. Do tyłu też nie. Tkwię w miejscu. Nie ma mnie, tak jak nie ma taty. Jakbym była pustym ekranem komputera, starym zdjęciem bez ducha, lodową kałużą na drodze donikąd. Nie istnieję. Słońce zachodzi, choć jest dopiero siedemnasta. Jak ludzie mogą tu żyć? To powinno być karalne – mieszkać w miejscu, w którym słońce zachodzi tak wcześnie. Gdybym była dyktatorem, ustanowiłabym prawo tego zabraniające. Ale jako że nim nie jestem, z niechęcią wysiadam na zimno z flarą, którą wyjęłam z apteczki Betty, i zapalam ją. Zaglądam jeszcze pod koła i wsiadam do auta. W okno Yoko ktoś puka. Podskakuję na fotelu, wydając okrzyk przerażenia. Pewnie uderzyłabym głową w sufit, gdyby nie to, że mam zapięty pas. Ze strachu zakrywam twarz dłońmi, ale pukanie znów się rozlega. W końcu, po dłuższej chwili, zdobywam się na to, by spojrzeć. Obok mojego auta stoi Nick Colt – zupełnie spokojny, jakby pojawianie się na pustej drodze było jego codziennym zajęciem. Opuszczam szybę i wzdrygam się, czując strumień zimnego powietrza. – Co ty tu robisz? – pytam zdziwiona. Rany, widział, jak krzyknęłam. Wygląda na to, że ta sytuacja go rozbawiła. Uśmiecha się lekko, jakbym naprawdę była dowcipna. – Czy tak się wita swojego wybawcę? Uśmiecha się tym swoim idealnym uśmiechem. – Przepraszam, ja tylko... Rany, sama nie wiem, co się ze mną dzieje. Zupełnie odleciałam. Przepraszam. – Na to wygląda – mówi spokojnie. Pocieram twarz dłońmi. – Nigdy dotąd nie jeździłam po lodzie. U siebie byłam doskonałym kierowcą. – Z pewnością. – Naprawdę. Jestem bardzo odpowiedzialna.

– Oczywiście. – Kiedy się uśmiecha, robi mu się dołeczek w lewym policzku. Zmuszam się, by odwrócić wzrok od tego pięknisia i jego dołeczka. – Mówię poważnie. I zazwyczaj, kiedy ktoś puka w moje okno, nie wrzeszczę. Zamierzam otworzyć drzwi, ale Nick przytrzymuje je obiema rękami. Zerkając w stronę pobliskiego lasu, mówi: – Zostań w aucie, Zaro. – Ale sami nie wyciągniemy go z tego bagna. Musisz mnie odwieźć do domu. – Lepiej, żebyś nie wysiadała. Patrzę na niego zirytowana. Co za przemądrzały palant. – Potrafię zdecydować, czy chcę zostać w moim aucie czy z niego wysiąść. – Spróbuję wypchnąć twój samochód. Lepiej będzie dla nas obojga, jeśli sama pojedziesz do domu – mówi, znów patrząc na las. Tym razem podążam za spojrzeniem Nicka i nie mogę powstrzymać westchnienia, które przerywa ciszę. Nagle jakiś cień odrywa się od drogi i znika wśród drzew. O Boże. – Czy tam był jakiś mężczyzna, który pobiegł do lasu? W brązowych oczach Nicka coś błyska. Gniew? Niepokój? Sama nie wiem. Rany, w ogóle nic nie wiem. – To nic. Zamknij okno, wrzuć na luz, a ja spróbuję cię wypchnąć. – Ale ten mężczyzna! Mógłby nam pomóc? – Tam nikogo nie było. Zaciska zęby. Przełykam ślinę i dodaję: – Gdyby chciał nam pomóc, to nie wiałby do lasu, prawda? – Prawda. – No dobra – rzucam w końcu. – W porządku. Ale ktoś tam był. – W moim głosie słychać irytację, gdy dodaję: – A ty nie jesteś wystarczająco silny. To wielki samochód. Subaru. – Wiem, że to subaru, Zaro. Pozwól mi spróbować. Po raz kolejny spogląda na las. Widzę, że jest już nieco spokojniejszy. Dotyka mojego policzka. Mówi także dużo łagodniej: – Płakałaś?

Chcę odsunąć głowę, ale robię to o sekundę za późno. Palce Nicka dotykają mojej skóry i mam wrażenie, że przechodzi przez nią dreszcz, jakby niewidzialny magnes przyciągał mnie do niego. – Ja nie płaczę – kłamię i zaczynam zamykać okno. Przerywam, gdy słyszę Nicka: – We łzach nie ma nic złego. Utknęłaś tutaj, to normalne, że jesteś sfrustrowana. Nie przywykłaś do takich dróg. – Nie płakałam. Nick kręci głową, najwyraźniej mi nie wierząc, a potem podchodzi do auta z tyłu i wrzeszczy: – Teraz! Wciśnij gaz! – Dobrze, tylko nie zrób Yoko krzywdy. – Yoko? – To mój samochód. – Nazwałaś samochód „Yoko”? Ono? – Wymyślisz lepsze imię? – Może „Subaru”? – Jadę! – Zmieniam bieg, wciskam gaz, samochód drga i wyjeżdża na drogę. Zadziwiona wciskam hamulec. Uwolniłyśmy się. Hurra! Nick podbiega do mnie, wycierając dłonie o dżinsy. Schyla się i uśmiecha zadziornie. – Mówiłem, że dam radę. Ale w jego spojrzeniu widzę tylko ciepło. – Dzięki. – Przygryzam wargę i odwracam wzrok. Dłonie zaczynają mi się pocić. Dlaczego on jest taki przystojny? – Nic ci się nie stało, prawda? Nie zraniłeś się? – A wyglądam, jakbym się zranił? Wygląda super, ale tego akurat mu nie powiem. Wciąż trzymając stopę na hamulcu, wrzucam na luz. Próbuję się pozbierać i odważnie kładę ręce na krawędzi okna, by spojrzeć Nickowi w twarz. Jest taki uroczy i tak bardzo mi pomógł. Muszę być miła. – Dziękuję – mówię. – Cieszę się, że nie musiałam porzucać Yoko i iść do domu piechotą.

Spojrzenie Nicka poważnieje. – Zaro – słyszę – jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebowała pomocy, zadzwoń do mnie albo do Issie, dobrze? Przesuwa dłonie, teraz przykrywają moje. Są naprawdę duże i ciepłe, ale mnie i tak przechodzi kolejny dreszcz. Nie odsuwam się jednak. Nie chcę. – Nie mam twojego numeru – mówię dziwnie powoli, wciąż otępiała. – Dam ci go. To numer komórki. Zapisuje coś na starym rachunku za paliwo i podaje mi go zamaszystym gestem. – A kimże ty jesteś? Ochroniarzem nowych uczennic? – pytam żartobliwie, żeby nie uznał, iż się wyzłośliwiam. – Nie wszystkich nowych uczennic. Próbuję nie rozpłynąć się z zachwytu. – Tylko mnie? Przechyla zadziornie głowę. – Być może... – Ścisza głos, po raz kolejny wpatrując się w skraj lasu. – Naprawdę widziałaś kogoś między drzewami? – A ty nie? – Kiwam głową. Nick nie odpowiada, tylko przeczesuje ręką włosy. Nagle przypominam sobie, że powinnam być bardziej uprzejma. Przecież prawie pochodzę z Południa. A Nick uratował moje auto. – Dziękuję. Za pomoc z samochodem i w ogóle. Nick znowu się uśmiecha, ale ja kątem oka widzę coś w oddali na drodze. Nie mogę się powstrzymać. Muszę wiedzieć. Otwieram gwałtownie drzwi i wyskakuję na drogę, po czym biegnę tam, gdzie stał mężczyzna. – Co ty wyprawiasz?! – wrzeszczy Nick. – Zaro! – Znów go widziałam. – Nie przestaję biec, rozglądając się. Nick pędzi za mną. – Co ty wyprawiasz? – powtarza. – Szukam dowodów – odpowiadam, zatrzymując się. Wskazuję ziemię. Na kupie wyschniętego błota, gałęzi i kawałków lodu leżą drobinki złotego pyłu, coś jak brokat, ale jeszcze drobniejszy. Z przerażenia prawie wpadam na Nicka. – O mój Boże! Czuję, jak łapie mnie za ramiona, a potem puszcza, schyla się i dotyka złotego proszku.

– To jakby kurz, tyle że złoty. – Pył piksów – mówię. – Jak to możliwe? – Pył piksów? Co masz na myśli? –Devyn i Issie mają teorię na temat tego, co mi się przytrafia. Wciąż pokazuje mi się pewien facet. Oni myślą, że jest piksem. Wiem, że to głupie. Ale podobno ich królowie zostawiają taki pył. Nick bierze na palce drobinki pyłku, żebyśmy mogli im się przyjrzeć. Nasze twarze są tak blisko, że robi mi się ciepło od jego oddechu – miętowego. Widzę, że lekko drżą mu ręce. – Właśnie taki... – mówi. – Tak. – Robię krok do tyłu i przyglądam się twarzy Nicka. Czy uważa, że jestem śmieszna? – Cały ten pomysł z piksami jest trochę porąbany, ale to może być też seryjny morderca albo jakiś szajbus. Może złoty pył to jego znak rozpoznawczy czy coś w tym stylu. Sama nie wiem. Ale bardzo mi się to nie podoba. – Mnie też nie. – Nick ciągnie mnie za rękaw. – Wracajmy do samochodu. – Nie chcesz sprawdzić, czy on tam jest? – Wskazuję skraj lasu. – Nie masz porządnych butów. – No tak. Jasne. – Wracamy do auta i nagle zauważam coś na plecach Nicka, na jego kurtce. Małe złote płatki... pył. Nick jedzie za mną do domu, by upewnić się, że dotrę bezpiecznie. Parkuję Yoko na podjeździe i mówię do niej: – John byłby z ciebie dumny. Gaszę silnik i myślę o tym, co się wydarzyło. Co prawda nie udało mi się zarejestrować auta, ale w tych okolicznościach to raczej zrozumiałe. Nie codziennie człowiek zaczyna wierzyć w piksy, wpada w przerażenie, gdy musi otworzyć drzwi auta, i boi się – tak jak teraz – przejść kilka kroków do drzwi własnego domu. – Paranoja, Zaro. Jesteś kompletną paranoiczką – powtarzam sobie, ale wcale mnie to nie uspokaja. Słońce już prawie zaszło. Otwieram drzwi auta i ruszam przez lodowisko w stronę frontowych drzwi. Babcia Betty zostawiła na ganku zapalone światło, a na podwórku rozsypała

jakąś niebieską, ziarnistą, chemiczną substancję, by lód roztapiał się w małe grudki – bardzo miło z jej strony. Chyba jutro powinnam jej w tym pomóc. Tuż obok podjazdu rozlega się nagle trzask łamanej gałązki. Z piskiem dopadam ganku i niezgrabnie wbiegam po schodach Zatrzaskuję za sobą drzwi i przekręcam zamek. A potem go sprawdzam. No dobra, spójrzmy prawdzie w oczy: Maine jest przerażające. I tyle. Straszne, przerażające i cholernie zimne. Przez chwilę żałuję, że Nick Colt nie odprowadził mnie do samych drzwi. Jest taki przystojny i zachowuje się, jakby naprawdę chciał mnie chronić. Chociaż przecież nie ma przed czym. Co mogą zrobić te stwory? Zdemolować ogródek kwiatowy albo coś podobnego? Tyle że tamten facet pokazał mnie palcem. Podchodzę do okna wychodzącego na długi podjazd, las i trawnik. – Zachowuję się idiotycznie. Patrzę na spowity zmierzchem ogród. Las rosnący tak niedaleko wydaje się pełen tajemnic i niewyjaśnionych zjawisk. Nie powinnam była czytać w dzieciństwie tych wszystkich strasznych książek. Po co tata w ogóle trzymał je w domu? Na samo wspomnienie zaczyna ściskać mnie w dołku. Tata. Tak trudno o nim myśleć. Odwracam się od okna i siadam na kanapie – tam, gdzie on zwykle siadywał. Chowam twarz w dłoniach i kołyszę się w przód i w tył, ale nie płaczę. Już nie. Betty wyłania się z kuchni, wnosząc zapach spalonego mięsa. – Zamordowałam te kotlety, zasmażyłam je na śmierć – oznajmia. – Nic nie szkodzi. – Mam zupę w puszce. Rosół z makaronem. – Super. Przygląda mi się i pyta: – Dobra, co się dzieje?

– Opowiedz mi o tym chłopaku, który zaginął w zeszłym tygodniu. Co się wydarzyło? Betty zerka za okno. – Już prawie zmrok. Musisz wracać, zanim się ściemni. Nie znasz naszych dróg, są niebezpieczne. – Byłam u Issie. – O, to dobrze. Urocza dziewczyna. „Skoczna”. Jej rodzice pracują w banku. – Uhm. Taaaak... Gdy wracałam, trochę zniosło mnie z drogi. Ale nie rozbiłam samochodu, przysięgam! Nick mnie wypchnął. – Nick? – Betty ociera twarz ściereczką z łosiem i gestem pokazuje, że mam iść za nią do kuchni. – Nick Colt? Kiwam głową. – Nic ci się nie stało? Jechałaś za szybko? – Droga była oblodzona. Betty zastanawia się przez chwilę. – To dobry chłopak. Milutki. Tylko mi tu nie wzdychaj, taka jest prawda. – Opowiedz mi o tym zaginionym. Proszę. – Wyszedł w nocy, sam. Ósmoklasista. Nie wrócił. – Wiadomo, co się stało? – Nie. Zorganizowaliśmy poszukiwania, zawiadomiliśmy policję stanową. – Buty Betty klapią na drewnianej podłodze. – Zaczynasz się czymś interesować, znowu. Może Maine już ci dobrze zrobiło. Decyduję się zignorować tę psychoanalizę. – Policja znalazła jakieś ślady? Betty otwiera szafkę i wyjmuje z niej dwa plastikowe pojemniki. – Nie. – A ty co sądzisz? Zdejmuje plastikowe wieczka z pojemników, a potem metalowe – z puszki. Czekam, aż wyleje zawartość do miseczek i na sześćdziesiąt sekund wstawi do mikrofalówki.

Wreszcie odpowiada: – Ja myślę, że uciekł. Tym razem czekam na dalszy ciąg. Betty odwraca się i opiera o blat, jakby zbyt trudno jej było stać. – No dobrze, posłuchaj. Dawno temu zdarzyło się coś podobnego. Wiele, wiele lat temu. Zaczęli ginąć chłopcy. Nie dziewczynki, tylko chłopcy. Co tydzień jeden. Zawsze w nocy. Mówili o tym w krajowych wiadomościach. Licznik na mikrofali odmierza sekundy, zbliżając się do zera. – Mama i tata nigdy o tym nie wspominali. – Bo i po co. Nikt tutaj nie chce o tym pamiętać. – I myślisz, że teraz dzieje się to samo? – Daj Boże, żebym się myliła. – Ale może tak być. Dzwoni zegar w mikrofalówce. Betty wyrzuca resztki kotletów do kosza na śmieci. – Oczywiście, ale może chłopak po prostu uciekł. – W takim razie dlaczego mama mnie tu przysłała, skoro giną tu ludzie? – A w Charlestonie nie giną? Za to z pewnością odsetek morderstw jest tam dużo większy. – Betty przełyka ślinę i wciąga w płuca tak dużo powietrza, jakby miał to być jej ostatni oddech. – Uważała, że postępuje właściwie. Nie było jej łatwo, Zaro. Zachowywałaś się jak żywy trup. Pomyślała, że zmiana otoczenia dobrze ci zrobi. – Było aż tak strasznie? Naprawdę? Betty wygląda przez okno nad zlewem. Na parapecie stoją małe świeczniki, które kolekcjonuje. – Tak. Zaraz po kolacji dzwoni moja komórka, która leży na blacie podłączona do ładowarki. Podbiegam, by odebrać, chociaż to pewnie tylko mama, ale na ekranie wyświetla się numer z Maine. – Halo?

– Cześć, Zaro. To ja, Ian – słyszę. – Cześć, Ianie. – Opieram się o blat, a Betty przewraca oczami, jakby ekscytowało ją to, że dzwoni do mnie chłopak. Nie patrzę na nią. – Hej. Przepraszam, że przeszkadzam. Mam nadzieję, że nie jecie kolacji. – Nie, już skończyłyśmy. – To dobrze. Pomyślałem właśnie, że pewnie musi być ci ciężko w nowym miejscu i w ogóle... Odwracam się tyłem do Betty. Trudno mi ustać w miejscu. – Nie jest tak źle – kłamię. – Chciałbym pokazać ci okolicę. Jutro po treningu? Mógłbym ci udowodnić, że nasze Bedford jest fascynujące. – Hm. Jutro? Betty sprząta naczynia ze stołu. – Zgódź się – szepcze. – Jutro muszę jechać zarejestrować auto – mówię do słuchawki. Przecież to prawda. – Aha. – Przykro mi. Betty gwałtownie odkręca kurek z gorącą wodą i jęczy pod nosem. – Mógłbym pójść z tobą – proponuje Ian. – Do urzędu? – Zaskoczył mnie. – Pewnie. Tam jest nudno jak diabli, a lepiej, gdy można z kimś pogadać. – Jasne, dobra. – Nie wiem, co odpowiedzieć. – Jeśli masz ochotę. Rozłączam się, a Betty pyta, kto dzwonił. – Jeden chłopak, Ian, poznałam go w szkole. Chce jutro jechać ze mną do urzędu. Babcia podaje mi talerz do wytarcia. – To się nazywa prawdziwa miłość. Parskam z irytacją.

– To ten Ian, który biega, prawda? I gra w koszykówkę? – pyta. – Nie wiem. To znaczy, na pewno biega i należy do dziesięciu różnych drużyn i klubów. – Jest niezwykle ambitny. Jego rodzina mieszka w Bedford od zawsze. Ojciec łowi homary, dziadek był drwalem. Niewiele mają, mieszkają prawie w ruderze. Niesamowite, ile ten chłopak osiągnął. Wycierając talerz, myślę o Ianie, o wszystkim, co robi, i o jego niespożytej energii. – No tak. – I najwyraźniej ma dobry gust, skoro mu się spodobałaś. – Betty celuje we mnie widelcem. Odstawiam talerz i wyrywam Betty to śmiercionośne narzędzie. – Po prostu chce być miły. – Ha. Jasne. Odsuwa się od okna i popycha mnie lekko w kierunku schodów. – Maszeruj do łóżka. Jutro idziesz do szkoły. W porządku? – W porządku. Budzę się w środku nocy. Na dole słyszę jakiś hałas, ciche kroki. Biorę wielką metalową latarkę, która leży koło łóżka, i wyślizguję się spod kołdry. Nie zapalam jednak światła, tylko łapię latarkę tak jak policjanci, gotowa walnąć napastnika w głowę. Na palcach idę po schodach i od razu zauważam Betty stojącą przy oknie. Dostrzegam, jakie ma silne, elastyczne ciało, jest w świetnej formie. Bardziej jak olimpijka niż babcia. – Betty? – szepczę, nie chcąc jej przestraszyć. Pokazuje gestem, żebym zeszła na dół. Po chwili staję obok niej, zerkając w ciemność. – Czego szukasz? – pytam cicho. – Rzeczy w ciemności. – Widzisz coś? – Nie. – Śmieje się. Przyciąga mnie do siebie i całuje w czubek głowy.

– Wracaj do łóżka. Mam wszystko pod kontrolą. Robię krok do tyłu i zatrzymuję się. – Babciu? Naprawdę coś kryje się w ciemności? – Zaro, ludzie od zawsze patrzą w ciemność. Boimy się tego, co możemy tam zobaczyć. To może być ciemność na dworze, ale także w naszych duszach, choć mnie się wydaje, że lepiej zostać przyłapanym na patrzeniu, niż nie wiedzieć. Rozumiesz? – Nie bardzo. Odsuwa się od okna i popycha mnie lekko w kierunku schodów. – Maszeruj do łóżka. Jutro idziesz do szkoły. W porządku? – W porządku.

KUPLOGAGOFOBIA lęk przed byciem piątym kołem u wozu

Tym razem śniłam o tacie przez całą noc. W moim śnie stał na końcu podjazdu przed domem Betty. Padał śnieg. Na śniegu widać było ślady jakichś wielkich stóp. Tata miał otwarte usta, niby coś mówił, ale nie docierał do mnie żaden dźwięk. Zmusiłam się, by otworzyć oczy. W pokoju jest zimno, wiatr szarpie gałęziami drzew, które obijają się o ściany, dziwnie hałasując. Zapalam stojącą obok łóżka lampkę i próbuję nie panikować. – To tylko sen – szepczę, ale prawda jest taka, że kiedy tata umierał, jego usta poruszały się tak samo, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Tata umarł wkrótce po tym, jak wróciliśmy z porannej przebieżki. Zawsze biegaliśmy przed śniadaniem, bo potem upał w Charlestonie robił się nie do zniesienia i czynił jogging niemożliwym. Tamtego dnia rozmawialiśmy o małżeństwach homoseksualnych. To tata zaproponował, żebym zaczęła pisać listy do Amnesty International. Byłam wtedy chyba w pierwszej klasie i narzekałam, że pisanie jest głupie i nudne, i że tracę na nie mój cenny czas sześciolatki. Tata posadził mnie wtedy przy stole w jadalni i opowiedział o ludziach, którzy cierpią. Tłumaczył, że pisanie nigdy nie jest stratą czasu. Tamtego dnia napisałam pierwszy list. Ale wtedy, gdy umarł, nie rozmawialiśmy akurat o Amnesty, ale o jego kolegach – Donie i Davie. Don, artysta, musiał pójść do lekarza, ale ubezpieczenie Dave'a nie pokrywało kosztów leczenia. Tata otworzył drzwi i weszliśmy do domu. – To absurdalne. Przynieś mi wodę, skarbie – powiedział wtedy z uśmiechem. Schylił się, by uspokoić oddech, i oparł o kolana, chcąc złapać równowagę. Wcześniej zdjął czapkę Red Sox’ów, a jego siwe włosy były mokre od potu. Wyjęłam z lodówki dwie butelki wody i odwróciłam się, ale taty już tam nie było. Tylko tak mogę to opisać – prawie zniknął. Jego skóra zrobiła się białoszara. – Tato?

Nie odpowiedział, tylko jakby machnął ręką, żebym odeszła. Potem pokazał na zlew i wyszeptał: – Okno... On tam... Widziałem go. Uciekaj. – Co? – spytałam. – Nie pozwól, żeby zabrał... – Tato? Chciałam się odwrócić i wyjrzeć przez okno, ale tata upadł na bok z szeroko otwartymi ustami, rozpaczliwie łapiąc powietrze. Gdy tylko serce się zatrzymało, w jego żyłach przestała płynąć krew. Upuściłam butelki na podłogę. Jedna poturlała się pod nogi taty, a druga poleciała w stronę lodówki, jakby chciała się ukryć. Tak samo jak ja. Moje własne serce zaczęło wymykać się spod kontroli i walić jak oszalałe. Sięgnęłam po rękę taty i przytrzymałam ją, niezbyt mocno. Oddał uścisk, ale nie tak zdecydowanie jak zwykle. Tracił siły. – Mamo! – wrzasnęłam. - Mamo! Zbiegła po schodach i zatrzymała się w drzwiach kuchni. Nabrała powietrza i złapała się wielkiej palmy stojącej obok zlewu. Prawie szeptem powiedziała: – On ma zawał. I wtedy także moje serce przestało bić. Tata spojrzał na mnie błagalnie szeroko otwartymi oczami. Nigdy przedtem tak na mnie nie patrzył. Poruszył ustami, ale nie słyszałam żadnego dźwięku. Podczas lunchu siadam z Issie – tak jak na wszystkich lekcjach, które mamy wspólnie. W stołówce przysiada się do nas także Devyn. On i Issie wciąż zaśmiewają się do rozpuku z różnych drobiazgów, trudno nie śmiać się razem z nimi, chociaż czasem muszę się upewnić, że w ogóle mnie dostrzegają. Nie sposób się zresztą irytować, bo wyglądają razem tak słodko. – Wiecie co... – odzywam się – chyba zaczynam wierzyć w to, co mówiliście o tym piksie. – Dlaczego? – pyta Issie. Żując kawałek bajgla, odpowiadam: – Wczoraj wpadłam w poślizg i zniosło mnie z drogi.

– Nick nam opowiadał – wtrąca Devyn. – A opowiadał wam o złotym pyłku? – Przyglądam się, jak Devyn wgryza się w kanapkę z pieczoną wołowiną. – Uhm – odpowiada z pełnymi ustami. – To bardzo dziwne. I chyba ma związek z tym chłopakiem, który zaginął w zeszłym tygodniu. Myślę, że ten mężczyzna ma z tym coś wspólnego. – Wiesz o młodym Beardsleyu? – pyta Is. – Betty mówiła mi, że nie pierwszy raz porwano chłopaka. Może pójdę do pracowni informatycznej i poszukam czegoś w Internecie. – Pójdę z tobą – proponuje Devyn, przełykając ostatni kęs kanapki. – Ja też. – Issie zbiera śmieci ich obojga. – Powinniście zostać parą – mówię do Issie, gdy wrzucamy odpadki do kosza. – Bo chyba jeszcze nie jesteście, prawda ? – Ja i Devyn? – pyta piskliwym głosem. – Tak, ty i Devyn – potwierdzam, szturchając ją delikatnie. – Wydaje mi się, że cię lubi. Is wrzuca puszkę do kosza na aluminium i odwraca się, by spojrzeć na przyjaciela. On macha do niej, a ona uśmiecha się szeroko. – Tak myślisz? – pyta. Wrzucając ogryzek do kubła, potwierdzam: – Tak. Is bierze mnie pod ramię. – Tak bardzo się cieszę, że tu jesteś, Zaro. I że nie prowadzasz się z Megan i jej towarzystwem. Zerka na królową szkoły, jak zawsze otoczoną wianuszkiem wielbicielek. Megan podnosi nagle głowę i patrzy na mnie. Jestem prawie pewna, że gdyby potrafiła, bez wahania zabiłaby mnie wzrokiem, ciskając błyskawice albo przynajmniej promienie lasera. – Ona mnie nienawidzi – stwierdzam. – Żadna strata. Zdecydowanie wolę przyjaźnić się z tobą.

To nieco przesłodzony tekst, ale Issie się podoba. – Naprawdę? Wiesz, musisz znowu do mnie wpaść. Tyle rzeczy chcę ci opowiedzieć. – Is ciągnie mnie do stolika, przez cały czas podskakując. – Devynie, zgadnij, co powiedziała mi Zara. – Że uwielbia się śmiać? – żartuje Dev. – I już nie jest ofiarą cheimafobii? Issie zlizuje z palców odrobinę miodu, który wyciekł z kanapki. – Nie. – Że zadzwoniła do swojej matki i już nie nienawidzi jej za to, iż musiała przyjechać do Maine, i w związku z tym moi głodni przychodów rodzice nie będą mieli okazji przeprowadzić długiej i drogiej terapii naszej koleżanki? – Nie. Bardzo śmieszne. Pokazuję Devynowi język. – Że udało jej się uwolnić wszystkich więźniów politycznych na ziemi? – Devyn! Śmieje się i odwraca do Issie, pytając grzecznie: – Dobrze, będę miły. No więc, co powiedziała Zara? – Że woli przyjaźnić się ze mną niż z Megan. Zdecydowanie. – Zara jest rozsądną dziewczyną – mówi Dev, unosząc pytająco brwi. – Wiedziałem, że nam to udowodnisz. Nie bardzo rozumiem, co ma na myśli, więc popijając napój, pytam: – O co ci chodzi ? – O dokonywanie właściwych wyborów – wyjaśnia. – Wybrałabyś Issie, nawet jeśli Megan by cię lubiła, prawda? Spoglądam na Megan – jej lodowaty cień na powiekach, idealną fryzurę, grupkę fanów i nieszczery śmiech. – Megan jest zimna – rzucam. – No właśnie – potwierdza Devyn.

Jak szaleni rzucamy się do wyszukiwarki. Większość wyników to zupełne bzdury o piksach w grach RPG. Ale w końcu trafiamy w dziesiątkę. Ludzie myślą, że piksy to małe radosne wróżki, które lubią psocić. Ale to nieprawda. Bliżej im do wampirów – pogardzają świętością ludzkiego życia i za wszelką cenę należy ich unikać. Jedyną ochroną przed ich gniewem są ich śmiertelni wrogowie – zmiennokształtni. – Zmienno co? – pytam. Devyn i Issie wymieniają spojrzenia, ale to on odpowiada na moje pytanie: – Możesz nie wiedzieć, o co chodzi, ale istnieją stworzenia, które potrafią zmieniać kształty: wilkołaki, niedźwiedziołaki i tym podobne. Uśmiecha się, jakby to była zupełnie zwyczajna informacja. – Nabijacie się ze mnie. – Odchylam się na krześle i kręcę głową. – Zmiennokształtni mają chronić ludzi i siebie nawzajem – dodaje Issie. – To coś w rodzaju ich odwiecznego obowiązku. – A skąd niby to wiemy? – Z projektu z kryptozoologii, który robiliśmy w ósmej klasie. – Is wraca do komputera. – Jest tam coś jeszcze, Devynie? Wszyscy w milczeniu czytamy stronę. Dev widocznie czyta szybciej niż ja, bo pokazuje nam jeden z ostatnich akapitów. Piksy zwykle zbierają się w zalesionych miejscach. Niektóre udają ludzi i współżyją z nimi, korzystając z rzucanego na nich czaru – zasłony. Należy ich bezwzględnie unikać. Jeśli król piksów w bliżej nieokreślonym czasie nie połączy się z królową, zażąda ofiar z młodych mężczyzn gatunku ludzkiego... – „...których zabija, wykorzystawszy najpierw ich ciała do zaspokojenia żądzy krwi” – kończy Devyn. – Niefajnie – ocenia Issie. – Bardzo niefajnie – potwierdzam. I czytam dalszy ciąg: – „Torturowani chłopcy stopniowo wpadają w histerię...” Ha! Kto by nie wpadł? „...a potem powoli tracą duszę, stając się jedynie bezduszną łupiną, aż w końcu umierają”.

– To jest koszmarnie okropne – szepcze Issie, łapiąc Devyna za rękę. W jego oczach także widzę smutek i strach, ale mówi odważnie: – Wszystko będzie dobrze, Is. – A jeśli to prawda? – pytam również szeptem. – Jeśli to właśnie się dzieje? Patrzę na ich blade, nieruchome twarze. Próbuję dodać sobie jakoś odwagi: – Ale to przecież tylko Internet, prawda? Każdy może tu napisać, co tylko zechce. Rozlega się dzwonek na lekcje. – No dobra. – Devyn wykasowuje historię w wyszukiwarce. Wszyscy wyglądamy na tak spiętych, że postanawiam zażartować. – Chyba zmiennokształtni nie najlepiej sobie radzą w tej okolicy. Moi przyjaciele jednak się nie uśmiechają. – Hej, przestańcie – rzucam. – Chyba w to nie wierzycie, prawda? Issie pociera dłonią czubek nosa i odpowiada: – Trochę tak. Wpatruję się w Devyna. – Wierzycie w wilkołaki i piksy? Nie macie dość zła w normalnym życiu, mało wam? Chcecie jeszcze więcej? – Zaro, możesz jakoś wyjaśnić ten pył? Oddycham głęboko, przypominając sobie złoty proszek koło mojego auta, w lesie, na kurtce Nicka. – Nie – odpowiadam w końcu. – Myślisz, że jesteśmy genialni i rozumiemy wszystko, co się tu dzieje? – Nie – powtarzam. – A co myśli o tym Nick? Czy on też wierzy, że ten facet jest piksem? – Cóż, muszę przyznać, że tak – słyszę za plecami znajomy głos. Devyn wyłącza monitor, a ja wpatruję się w Nicka. – Zamknij usta, Zaro – szepcze Issie. Nick pyta, łapiąc mnie za rękę: – Jedliście już? Kiwam głową. – Mimo to chcesz ze mną pójść?

Znów przytakuję, wpatrując się w swoją dłoń dotykającą jego ręki. Issie zaczyna chichotać i Nick wreszcie mnie puszcza. Śnieg prawie stopniał, więc trening odbywa się na dworze. Trasa – taka, jakiej można by się spodziewać w Maine. Najpierw trzeba biec przez wielkie pole, a potem wąską ścieżką wijącą się przez las, w którym wysokie sosny nachylają się, gotowe złapać człowieka za włosy. Idealne miejsce na atak jakiegoś psychola. Ale tym razem to się nie zdarzy, choć i tak trochę żałuję, że nie wzięłam gazu pieprzowego albo jakiejś innej broni. Gromadzimy się wszyscy wokół trenera, który wypina pierś, jakby był najważniejszym człowiekiem na świecie, dyktatorem ustanawiającym własne prawa – co chyba zresztą robi. W powietrzu pachnie Bożym Narodzeniem, dezodorantem i zasypką dla dzieci. To ostatnie to chyba Megan. – Dobierzcie się w pary – wydaje polecenie trener. – Megan, ty z nową. – Nie ma mowy – prycha przerażona. – Ja mogę – odzywają się jednocześnie Ian i Nick. – Och, jaka ona popularna – ironizuje królowa, a trener tylko kręci głową. – Dobra – rzuca w końcu. – Colt, ty z nią biegnij. Nick kiwa głową, a ja przygryzam usta. – No co? Nie pasuje ci? – pyta trener. – Skąd – mruczę pod nosem. – W porządku. Pozostali dobierają się w pary i trener Walsh ustawia nas w szeregu. – Dzisiaj bez szaleństw, tylko rekreacyjna przebieżka, żadnych erżetów. – Czyli rekordów życiowych – podpowiada mi łaskawie Megan. Schylam się, dotykając palców u nóg. – Wiem, co to znaczy. Ruszamy jako ostatni. Nick przez cały czas biegnie krok za mną, co doprowadza mnie do szału. Jakbym nie była dość dobra, by biec z nim ramię w ramię. – Musisz tak za mną biec? – pytam w końcu, gdy wbiegamy na wzgórze. – Przeszkadza ci to? – Tak.

– Ale nie robię tego, żeby oglądać twoją pupę ani nic takiego. Zatrzymuję się nagle, Nick wpada na mnie i się przewracamy. Z łatwością mogłabym osłonić się rękami, ale nie muszę, bo to prawa ręka Nicka obejmuje mnie i przesuwa tak, żebym spadła na niego, nie na ziemię. Przez chwilę mnie nie puszcza, aż w końcu sama się wyrywam. Nick także wstaje i obraca się, pewnie chcąc ocenić sytuację. – Co robisz? – warczy. – Oglądam twój tyłek – żartuję i ruszam sprintem przez pole, byle tylko trener zapisał mój czas i puścił mnie do domu. Czekamy wszyscy, niby się rozgrzewając, a trener wykonuje wszystkie te swoje zwyczajowe czynności – mamrocze pod nosem i coś notuje. Ian podchodzi do mnie i uśmiecha się, zginając nogę w kolanie i podciągając ją, by rozruszać mięśnie. Pochylam się, sięgając palców u nóg, ale nie dotykam ziemi, bo jest zimna i leży na niej śnieg. – Nick dał ci w kość? – pyta Ian. Mruczę coś tylko i prostuję się. – Podobasz mu się. – Serio? – Tak. Ale to samotnik. Nigdy nie miał dziewczyny. – Naprawdę? Ian podnosi rękę. – Przysięgam. – I dobrze. – Dobrze? Stopa Iana opada głośno na ziemię. Spoglądam na Nicka, który chodzi w kółko i nawet nie udaje, że się rozciąga. Zbliża się do nas, ale nie zaszczyca Iana choćby spojrzeniem. – Powinienem pojechać za tobą do domu, upewnić się, że twoje auto znowu nie zaszaleje – mówi. – Nie jadę do domu. – Co? – Nick przechyla głowę.

– Jedziemy razem do ratusza. Zara musi zarejestrować samochód – odpowiada za mnie Ian. Mocno pachnie perfumami. Nozdrza Nicka dziwnie drżą, kiedy na mnie spogląda. – Aha. No dobra. To na razie, Zaro. Uważaj na drodze, dobrze? Jest ślisko. – Ale przecież śnieg stopniał. – Śnieg topnieje na chwilę, a potem zamienia się w wodę, która zamarza. To się nazywa gołoledź. Uważaj, dobrze? – Dobrze. – Patrzę, jak odchodzi, i mimo iż jestem zmęczona, każda komórka mojego ciała chce pobiec za nim.

FILOFOBIA lęk przed miłością

Tego wieczoru schodzę boso do salonu i widzę, że babcia Betty znów stoi przy oknie, patrząc w ciemność. Ręka, którą podtrzymuje zasłonę, drży. – O Jezu... – mamrocze. Dotykam jej ramienia. Podskakuje nerwowo, odwraca się i słyszę coś jakby warknięcie. Dostrzegam też błysk w jej oczach. – Babciu? Co się dzieje? – Przestraszyłaś mnie jak diabli. – Wybacz. Betty przykłada dłonie do serca. – Na co patrzyłaś? – pytam. – Na nic. – Próbuje się uśmiechnąć. – Muszę zadzwonić do twojej matki. Jesteśmy jej to winne. Może zaczniesz robić kolację? Kupiłam u Shawa kurczaka do pieczenia i pudełko z nadzieniem. – Babciu? – Wszystko jest pod kontrolą, Zaro. Już ty się nie zamartwiaj o starą babę wpatrującą się w ciemność. Tak, jasne. Wyglądam przez okno, ale widzę tylko mrok. – Dlaczego Nick z nami nie chodzi? – pytam Issie i Devyna na lekcji wuefu. Issie i ja snujemy się dokoła, czekając na trenera Walsha. Według Devyna trener jest w szatni i wrzeszczy na Iana. Siadamy w ostatnim rzędzie ławek i czekamy. Devyn bębni palcami o bok wózka. – Wydaje mi się, że Nick próbuje nie ściągać na ciebie uwagi. Wiesz, jeśli on cię lubi, to wszyscy zaczną cię zauważać. Zresztą to część jego image'u. Niegrzeczny chłopiec i takie tam.

– Seksowny ogier z kamiennym sercem – dodaje Issie, sznurując tenisówkę. Męczy się tak bardzo, że klękam i pomagam jej rozwiązać supły. – Ależ wy jesteście uroczy – mówię. Devyn śmieje się, aż robią mu się dołeczki w policzkach. Za każdym razem, gdy tak się dzieje, Issie oblewa się rumieńcem. – Seksowny ogier z kamiennym sercem – powtarza jej słowa, kiedy ja pomagam Is rozwiązać drugi but. – Doskonałe. – Nigdy nawet nie pocałował dziewczyny, więc to chyba jednak niezbyt trafiony tekst... – zastanawia się Issie. Moje serce na moment zamiera. – Poważnie? Skąd ty wiesz takie rzeczy? – Nick powiedział to Devynowi, a on mnie. Więc źle powiedziałam. Dobra, wymyślam dalej. Może „miejscowy bohater o dużych wymaganiach”? – Miejscowy bohater? – Zerkam na węzeł, który zawiązałam. – Nick? Devyn wzrusza ramionami. – Dla mnie tak. Uratował mi życie. Podnoszę pytająco brew i chcę poznać szczegóły, ale pojawia się Megan – seksowna w tych swoich kusych szortach i koszulce na cienkich ramiączkach. Takie ramiączka są wbrew regulaminowi szkoły, ale oczywiście Megan ma to w nosie. Trener Walsh najwyraźniej także. Kiedy Megan staje przede mną i zasłania mi Nicka, coś zaczyna ściskać mnie w gardle. Uśmiecha się. Ale nie ufam jej uśmiechowi. Issie chrząka i splata nerwowo dłonie. Wkładam palec wskazujący w pętelkę sznurowadła Issie i rozwiązuję supeł, jakby to była najważniejsza rzecz na świecie. Potem podnoszę głowę i napotykam wzrok Megan. W jej oczach nie ma śladu uśmiechu. Widać nie jest dość dobrą aktorką, by przekonywać spojrzeniem. – Zaro? – Okręca sobie długie pasmo jasnoblond włosów wokół idealnego palca. – Jesteś z Charlestonu, prawda?

Kiwam głową i czekam na cios. – Pewnie trudno ci się przyzwyczaić do Bedford – ciągnie Megan. Zerkam na Devyna, który posyła mi współczujące spojrzenie. – Daję radę. – Wiesz, niektórzy nigdy się nie przyzwyczają... – To nieprawda – wtrąca się Issie. – Dzięki za pomoc, Zaro. – Taaak. – Megan spogląda na Is. – Niektórzy nigdy się nie dopasują. Koncentruję się na wiązaniu sznurowadła. Jedno uszko, drugie uszko. Już. – A dlaczego myślisz, że chcę się dopasować? – Krzyżuję ręce na piersi. Megan podchodzi bliżej i pochyla się lekko, by zbliżyć twarz do mojej. Rzęsy ma pomalowane białym tuszem, co nadaje jej błękitnym oczom nieco przerażający wygląd. I nie prezentuje się najlepiej. – Najwyraźniej nie chcesz, skoro prowadzasz się z tymi dziwadłami. Koleś na wózku i nadpobudliwa laska. Megan chce odejść, ale łapię ją za rękę – zimną, wręcz lodowatą. – Co powiedziałaś? Nie odpowiada. Moje paznokcie zostawiają na jej skórze ślady w kształcie półksiężyców, ale nie odpuszczam. – Nie waż się straszyć moich przyjaciół! I nie obrażaj ich! Wyrywając się z mojego uścisku, Megan mierzy mnie wzrokiem, po czym odrzuca włosy na ramię i oznajmia z pogardą: – Och, mała księżniczko, to nie mnie powinnaś się bać. Wspina się na trybunę, by usiąść ze swoim towarzystwem. Oczywiście wszyscy zgodnie zaczynają chichotać, wspierając Megan, ale to ignoruję. Za to ona woła: – Te twoje hasełka o pokoju i miłości już od dawna są nic niewarte! A John Lennon nie żyje! – Cała drżysz – zauważa Devyn. – Już dobrze, Zaro, usiądź. Patrzę na mój podkoszulek i powoli się załamuję. Chyba westchnęłam, bo Issie łapie mnie za rękę i mocno trzyma. Nie wiem, po co mam siadać. Siedzieć, gdy ona na mnie patrzy? Mam

ochotę uciec, zniknąć stąd jak najprędzej. Tylko dokąd pójść? Zaczynam się rozglądać, szukając wyjścia. Wciąż nie mogę złapać tchu, a moje serce wali jakieś osiemset razy na sekundę. – Zaro... – powtarza Devyn. – Już dobrze. – Złapałam ją za rękę – wyduszam. – Nigdy nikogo tak nie potraktowałam. Nigdy. Issie otwiera usta, wyraźnie spanikowana, ale wtedy do sali wchodzą trener Walsh i Ian. Ian podbiega i staje obok mnie. – Pomogę ci robić brzuszki – oznajmia. – Przytrzymam ci stopy. Kiwam głową. – Jasne. Pewnie. Tylko... Megan się to nie spodoba. – No to co? – Ian wpatruje się we mnie uważnie. W kącikach oczu robią mu się małe kurze łapki. – Wiesz, przecież się przyjaźnicie i w ogóle... Nie chcę, żeby się na ciebie złościła. – Megan nie jest moim strażnikiem, Zaro. Patrzę na niego, próbując sklecić jakieś zdanie. – Hm, no tak, oczywiście. Issie, nie masz nic przeciwko? – Coś ty. – Is wstaje niezgrabnie. Teraz ma pięknie zawiązane buty i sznurówki nie wloką się po podłodze. – Devynie, mogę włożyć stopy pod twój wózek? Policzysz za mnie? – Pewnie – odpowiada Dev i znów widzimy dołeczki w jego policzkach. A Issie znowu się rumieni. Chciałabym być z kimś tak blisko. Ian obejmuje mnie i prowadzi na materac. – A więc Megan daje ci popalić. – Poradzę sobie – odpowiadam, siadając na materacu, który śmierdzi potem i kredą, Ian się krzywi – nie wiem, czy z mojego czy z jej powodu. Zerkam w bok, gdzie Nick i Megan ćwiczą skłony. Nick szepcze jej coś do ucha, a ona wydaje się poirytowana. Skoro Nick mnie lubi, dlaczego pomaga jej? I do niej szepcze? Skoro przyjaźni się z Issie i Devynem, jak może w ogóle z nią gadać? Issie czasem jest taka naiwna. Czuję w sercu wyraźne ukłucie. Nie lubię Nicka Colta. Nie podoba mi się ani trochę. A może boję się go polubić?

– Hej, Ian – odzywam się, podnosząc głowę, by na niego spojrzeć. Ma ładne zęby – białe i równe. – Issie i ja zakładamy w szkole oddział Amnesty International. Będziemy pisały listy z żądaniem uwolnienia więźniów politycznych i tak dalej. Chcesz do nas dołączyć? – A co dostanę w zamian? Opadam na podłogę, robię skłony coraz szybciej i szybciej. – Mój dozgonny szacunek? – Może być. A oprócz tego umówisz się ze mną w piątek? Uśmiecham się i zamieniamy się miejscami. Przytrzymuję stopy Iana i zastanawiam się, co powiedziałby o naszej teorii z piksami i co myśli o chłopaku Beardsleyów. Może Ian również jest w niebezpieczeństwie? Jak każdy chłopak w miasteczku... – No więc? – Może – odpowiadam w końcu. Przecież u Nicka i tak nie mam szans. – Podobno twierdzisz, że cię ignoruję – mówi Nick, siadając na krześle przy moim stoliku w stołówce. Chyba musiałam otworzyć usta ze zdziwienia, bo Devyn wpycha moją brodę na właściwe miejsce, mówiąc: – Hm, hm. Issie krzywi się i nagle zrywa z krzesła. – Ups, przepraszam, ale idę po ciastko. Ktoś ma ochotę na ciastko? Nikt nie odpowiada, Is ciągnie więc Devyna za ramię. – Devynie, wiem, że chcesz pomóc mi z tym ciastkiem ... – Co? – Po chwili załapuje i rzuca serwetkę na stół. – A, no tak. – Porzucili mnie – stwierdzam po chwili. – Nas – poprawia mnie Nick. – Nie chcą, żebyśmy się kłócili. – Ja też nie chcę się kłócić, nie znoszę tego. – Naprawdę? – Tak, naprawdę. Dlaczego tak cię to dziwi? – Bo ja powiedziałbym raczej, że to uwielbiasz.

– Więc nie znasz mnie zbyt dobrze. – Myślę, że lubisz się kłócić, ale nie lubisz tego, że to lubisz. – Och, dziękuję, mędrcze. – Poradziłaś sobie dzisiaj z Megan. Zasłaniam dłonią oczy. – To było koszmarne. – Nie udusiłaś jej. – Złapałam ją za rękę, a nigdy nie robię takich rzeczy. – Zaatakowała twoich przyjaciół. – To prawda. A potem ty pomogłeś jej robić brzuszki. I to było wredne. – Dlaczego wredne? – Bo to także twoi przyjaciele. Wyszedłeś na zdrajcę i już. Nick kręci głową, a włosy opadają mu na uszy. Widzę, że ma ochotę się roześmiać. – Zaro, nigdy bym ich nie zdradził. – W porządku, rozumiem, Megan jest ładna. – Rozmawiałem z nią. Kazałem jej zostawić w spokoju ich i ciebie. Bezmyślnie skubię listek sałaty i kiedy podnoszę widelec do ust, liść rozrywa się i spada na stół. Wszystko się rwie i rozpada – listek sałaty, moje serce, moje ego, wszystko. Po chwili mówię cicho: – Nie podoba mi się to, że tak ją szarpnęłam. I że musiałam wrzeszczeć. Nienawidzę wrzeszczeć. I nie lubię wchodzić w konflikty. Już dawno temu obiecałam sobie, że nigdy nie zrobię nikomu krzywdy, nawet jeśli będę miała powód... – Co? Nie miałabyś ochoty przyłożyć temu walniętemu kolesiowi, który wskazuje na ciebie palcem? Wzruszam ramionami. – Sama nie wiem. Nie wiem, czy byłabym zdolna zrobić komuś krzywdę. – Przestań, Zaro. Chyba nie cenisz siebie aż tak nisko, co? – Noga Nicka dotyka mojego uda. Żadne z nas się nie odsuwa.

– Nie o to chodzi. Naprawdę nie potrafię ci tego wyjaśnić. Chodzi mi bardziej o to... kimże jestem, żeby decydować o tym, czy moje życie jest warte więcej niż życie kogoś innego? Gdy czuję jego ciało tak blisko, dostaję gęsiej skórki. Jarzeniówka nad nami zaczyna mrugać i bzyczeć. Gdzieś w tle słyszę grzechotanie tac. Ludzie wokół rozmawiają o terminach esejów i testach, a my – o tym. Nick pachnie lasem. Próbuję go nie wąchać, bo dostaję od tego zawrotów głowy, tylko skupić się na czymś innym. A on ciągnie: – Nie zaatakowałabyś kogoś, kto próbowałby porwać człowieka? Albo skrzywdzić dziecko? Albo... – Przestań – przerywam mu. – Nie wiem, co bym zrobiła, jasne? Niby rozumiem, że może chodzić o samoobronę i tak dalej, ale nie mam pojęcia, czy mogłabym coś podobnego zrobić, czy mam do tego moralne prawo. – Zrobiłabyś to. – Nick uśmiecha się, pewny swoich racji. – Jeśli ktoś chciałby skrzywdzić Issie, zareagowałabyś. Albo Betty – też nie stałabyś bezczynnie. Albo Devyna. A nawet Iana. Zamykam oczy. Nick pewnie ma rację. – Wolałabym, żeby to nie była prawda. – Dlaczego? – Bo nie chcę uciekać się do przemocy. – Gdy bronisz przyjaciela, to nie jest przemoc. – Nieważne. Zresztą przecież nikt nie będzie atakował Issie. – Tego nie wiemy. – Co? Myślisz, że Is coś grozi? – Nie. – Nick podnosi ręce. – Wszystkim nam coś grozi. – Chodzi ci o tego faceta, który na mnie pokazuje? Uważasz, że jest naprawdę niebezpieczny? – Tak. Myślę, że tak. Pochylam się do Nicka. – Ale dlaczego? Skąd to wiesz?

– Czuję tutaj. – Klepie się po brzuchu. Przez chwilę patrzymy na siebie w milczeniu. W oczach Nicka dostrzegam coś, co z jednej strony mnie przeraża, a z drugiej uspokaja. Bez sensu. Jakby każda część mojego ciała pragnęła, by na mnie patrzył, ale jednocześnie czuję, że się tego boję. Chciałabym zapytać o złoty pył na jego kurtce, jednak nie mam odwagi. – Mięczak ze mnie – wzdycham. Pewnie myśli, że wciąż mówię o tajemniczym mężczyźnie, bo kręci głową. – Wcale nie. Po prostu nie chcesz być odważna. – Co? Nick nie odpowiada, bo do stolika podjeżdża Devyn. Issie podskakuje tuż za nim. Na kolanach Deva widzę cały zestaw najróżniejszych ciastek rozłożonych na serwetce. – Is sobie poszalała – słyszymy. – Nie wiedziałam, na co będziecie mieli ochotę – wyjaśnia Is, zdejmując ciastka z serwetki i kładąc je na stole. Zerka na nas i dorzuca: – O nie, wy nadal się kłócicie. – Wcale nie – odpowiada za nas Nick. Devyn przygląda nam się uważnie. – Naprawdę – potwierdzam. – Nie kłócimy się. – W takim razie, dlaczego panuje tu taka smętna atmosfera? – Issie wreszcie siada koło nas i podaje mi ciastko nadziewane M&M'sami i kawałkami czekolady. – Przestraszyłem Zarę – wyjaśnia Nick, biorąc herbatnika owsianego z rodzynkami. – I dobrze – kwituje Devyn. – Niech się boi. – Co? – Teraz to Issie się denerwuje. – Strach wzmaga naszą czujność, stajemy się uważniejsi. Trzeba sobie z nim radzić. – Faceci czasem są tacy głupi. – Is przełamuje ciastko na pół. Racja. Devyn nawet się rumieni, ale Nick tylko się śmieje. – A więc idziemy po szkole do biblioteki? – zmieniam temat. – Nie macie treningu? – pyta Dev. – Dzisiaj wolne – odpowiada Nick. – Jedziemy jednym autem? Odwracam się do niego i pytam:

– Ty też jedziesz? – Tak, oczywiście, że jadę. Nie masz nic przeciwko, prawda? Kiwam głową. – Nie, jasne, że nie. Powinniśmy jechać jednym autem, żeby nie zanieczyszczać środowiska i takie tam. Z jakiegoś powodu informacja, że będziemy w bibliotece z Nickiem, sprawia, iż w żołądku znów zawiązuje mi się wielki supeł – i to nie dlatego, że ciastko jest niedobre. Ten supeł zwiastuje coś znajomego: strach. Złoty pył na jego kurtce... Przecież nie musi od razu czegoś oznaczać, prawda? I to, że moje serce i ciało wariują, kiedy spoglądam w oczy Nicka... To też nie musi nic znaczyć. W bibliotekach, szczególnie tych starych, jest coś, co czyni je swego rodzaju świątyniami. W powietrzu unosi się zapach papieru, pleśni i kleju introligatorskiego. Jakby wszystkie książki walczyły z unicestwieniem, nie chcąc obrócić się w pył, a jednocześnie próbowały zwrócić na siebie uwagę. Dotykam jednej z podniszczonych okładek pozbawionych liter... mień swoją drogę. – Jakby wszystkie krzyczały: „Weź mnie! Przeczytaj mnie!”. Nick spogląda na mnie i pyta: – Książki? – Chyba są samotne... – Wzruszam nieco nonszalancko ramionami, żeby nie pomyślał, iż całkiem mi odbiło. – „Książki są samotne” – powtarza, odwracając wzrok i przyglądając się tomom gdzieś nad swoją głową. – Co? – To takie słodkie. Jestem słodka. Moje serce robi fikołka, aż muszę ugryźć się w język. Słodka jak cukierek czy słodka jak dziewczyna, którą chce się namiętnie pocałować między półkami? Oto jest pytanie. Schylam się, sprawdzając numery. – Coś znalazłam.

Nick kuca koło mnie i gwiżdże cicho z podziwem. – O rany. Wyciągamy je po kolei. Wiedza o stworzeniach magicznych. Czarodziejskie uroki. Encyklopedia czarodziejskich stworzeń. Nick zanosi większość książek do stołu znajdującego się pod ogromnym oknem. W promieniach słońca wirują drobinki kurzu. Devyn i Issie wyglądają jak zaczarowani, jak postacie z bajek. – Znaleźliście coś? – pyta Issie trochę za głośno. Jakiś mężczyzna w dziale prasy cmoka karcąco. – Przepraszam, przepraszam! – Is podnosi rękę w przepraszającym geście i szepcze do nas: – Ale gbur. My też coś znaleźliśmy. Prawda, Devynie? Dev kiwa głową, ale nic nie mówi. Czyta książkę, którą znalazł. Jest bardzo stara i śmierdzi pleśnią. Kicham i siadam na krześle, a Nick sadowi się obok mnie. Dzieli przyniesione przez nas tomy i podaje mi trzy. – Zasuwaj. Zasuwam. Czytamy, czytamy i czytamy, aż w końcu Nick mówi: – Mam coś. – Co? – pytam, pociągając nosem. Issie podaje mi wymiętą chusteczkę, którą wyjęła z torebki. – Masz, czysta. – Dzięki. – Wydmuchuję nos. – Wybaczcie, jestem uczulona. – Na książki? – Devyn unosi brwi, jakby mi nie uwierzył. – Stare książki – uściślam i pochylam się, by obejrzeć tom leżący przed Nickiem. – Co znalazłeś? – Piszą tu o ofiarach – odpowiada. Prawie warczy. – To paskudne. – Przeczytaj – prosi Devyn. – Tylko cicho. – Issie zerka na faceta w dziale prasy, który patrzy na nas znad przeglądanego „Economista”. Nick czyta cicho:

– „A więc prześladuje cię piks?”. – Tego wcale tam nie ma! – wykrzykuje Issie, wyrywając mu tomisko. – O mój Boże, jest. – Issie... – ostrzegam, sprawdzając, czy Nick się denerwuje. Ale nie. – Na pewno tego nie napisali. – Ależ tak! – Pokazuje mi książkę i wskazuje palcem odpowiedni fragment. – Dla wszystkich Lśniących – piksów, elfów, wróżek – najważniejszym warunkiem przeżycia jest zachowanie królewskiej krwi. Wszystkie te rasy wywodzą się z istot zwanych sidhe – a nazwa tych pierwszych pochodzi od irlandzkiego słowa pict-sidhe. To tak zwani Caille Daouine, ludzie lasu. Jeśli zostałaś wyróżniona przez mężczyznę tej rasy, możesz być dumna, bowiem zostałaś wybrana, by przedłużyć królewski ród. To jednak zdarza się rzadko, szczególnie rzadko wśród ludzkich kobiet. Być może w twoich żyłach już płynie odrobina krwi sidle”. – Zamykam tomisko. – Rany, ależ jestem zaszczycona! – To strasznie dziwne. – Devyn patrzy na mnie, jakbyśmy widzieli się po raz pierwszy. – Myślisz, że płynie w tobie krew sidle? – Co? Skąd! – Gapię się na przyjaciół. – Chyba w to nie wierzycie? Nick i Issie równocześnie kładą mi dłonie na ramionach. Is, by to zrobić, musi sięgnąć przez cały stół. – Wiem, że to trochę przerażające – mówi spokojnie. – Trochę przerażające?! – wyrywam się. – To cholernie przerażające! – Możecie się w końcu uciszyć!? – odzywa się facet znad „Economista”. – Przepraszam, bardzo przepraszam. – Siadam i próbuję uspokoić oddech. – Może ten świr chce, żebyś była jego królową? – podsuwa Devyn. – Przedłużyła ród. – Bzdury – prycha Nick. – Racja. – Patrzę na niego i pytam: – Dlaczego ktokolwiek miałby chcieć, żebym była jego królową? – Nie o to mi chodziło. – Nick, który huśtał się na krześle, opada z hukiem na podłogę. – Aha. – Już wolę nie patrzeć w stronę działu z prasą. – Po prostu nie rozumiem, co to wszystko ma wspólnego z zaginionymi chłopakami. – Mówi poważnie i po chwili dodaje: – Co myślisz, Devynie?

Dev pociera nos i wyciąga ręce, jakby przed chwilą podnosił ciężary i był zmęczony. – Przeczytaliśmy w Internecie, że jeśli król nie ma królowej, żąda ofiary z krwi młodych chłopców. – Mam dreszcze – jęczy Issie. – Co to znaczy „ofiary z krwi”? – Biorę jedną z książek Nicka leżących na stosie i sprawdzam spis treści. – O, tutaj. Strona sto dwudziesta trzecia. Przewracam kartki, czytam właściwy akapit i nagle zamieram. – Co piszą? – pyta Devyn. Kiedy podnoszę wzrok, widzę, jak wpatruje się w Nicka – jakby próbował czerpać od niego siłę. Mimo to blednie. – Czytaj, Zaro. – Nick kiwa głową. – „Jeśli nie może połączyć się z królową, król piksów nie ma innego wyboru, jak tylko zażądać ofiary z krwi młodych mężczyzn”. – Głos zaczyna mi drżeć. Nick kładzie wielką dłoń na moim ramieniu. – „Cały dwór pomaga mu upolować chłopców, zwabić ich do królewskiego domu, a tam powoli wysysana jest z nich krew”. Przerywam czytanie. Twarz Devyna jest blada, całe jej ciepło i śniada karnacja jakby zniknęły. Issie patrzy na nas otwartymi szeroko oczami. – To chore – stwierdza, po czym nachyla się do Devyna, który nadal wygląda, jakby miał zemdleć, zwymiotować albo coś podobnego. Nick delikatnie ściska moje ramię. – Coś jeszcze? – pyta. Odwracam stronę, ale nie chcę czytać dalej, skoro tak niepokoję tym Devyna. Ale on mówi tylko: – W porządku. Odchrząkuję i czytam szeptem: – „W końcu chłopcy umierają, gdyż ich ciała nie mają siły walczyć z okrucieństwem piksów. Okrucieństwem, którego – jak pozwoli sobie dodać autor – wcale nie mają ochoty przezwyciężać. Nie chcą walczyć ze swoim pragnieniem. Król piksów może żyć bez królowej

tylko przez jakiś czas, dopóki nie zwycięży w nim jego ciemna, okrutna strona. Za jego pozwoleniem pozostałe piksy stają się jeszcze śmielsze i bardziej zdeprawowane, zaczynają polować w lasach, szukając potencjalnych królowych i ofiar”. – Patrzcie – wskazuje coś Nick. – Tu, na marginesie. – Co tam jest napisane? – pyta Issie. Patrzę na wyblakłe, napisane ołówkiem litery. – „Trzymać się z dala od lasu”. – Dobry pomysł – stwierdza Nick. W końcu zabiera rękę z mojego ramienia i od razu czuję się porzucona, robi mi się zimno. Przewracam kartki do ostatniej strony – tam, gdzie zanotowane są daty zwrotu. Nikt nie czytał tego tomu, od kiedy przyklejono nową kartkę na okładce. Ale pod pustą kartką jest coś napisane. Zaczynam odrywać brzegi, gdy odzywa się Issie: – Naprawdę nie podoba mi się ta historia z piksami. Wy pewnie myślicie, że to prawda, co? O tych ofiarach krwi? – Ja wiem, że to prawda – odpowiada Dev. – Tylko dlaczego ten facet ciągle wskazuje palcem Zarę? – To oczywiste – mówi Nick. – Chce, żeby została jego królową. Przełykam głośno ślinę, ale gdy się odzywam, nie patrzę na Issie, tylko w oczy Nicka. – Właściwie dlaczego nie? Nikt tu nie napisał, że królowe piksów są złe. – Ale nie napisał też, że są dobre! – Devyn prawie na mnie wrzeszczy. Facet z działu prasowego rzuca gazetę na stół i wychodzi, tupiąc głośno. – Pewnie nie doszliśmy jeszcze do tej części – mówi cicho Is – w której królowa piksów zostaje zamordowana, zgwałcona i złożona w ofierze. – Jasne – prycham. – Zaro... – Nick jakby mnie ostrzegał. – Co ci chodzi po głowie? – Nic – kłamię i wstaję od stołu. Biorę książkę, którą czytaliśmy, oraz kilka innych. – Poczytam sobie później, już prawie zmierzcha, a Betty mnie zabije, jeśli nie wrócę do domu przed zachodem słońca.

– Myślisz, że ona wie? – pyta Devyn. – O czym ? – O piksach. Wyobrażam sobie Betty w jej flanelowych męskich koszulach, konkretną aż do bólu. –Na pewno nie – odpowiadam. Nick podwozi mnie do domu, gdzie czeka na mnie Yoko, bo byliśmy w bibliotece jednym samochodem. Przez większą część drogi milczymy. – Nie wiem, czy mam w to wierzyć – odzywam się w końcu. – Ale? – Ale jeśli to prawda... – ...to fatalnie. – Właśnie. Tak. – Może gdy już dowiemy się, o co chodzi, zastawimy pułapkę – proponuje, parkując mini. – Pułapkę? – Skubię nerwowo ostatnią kartkę książki, pod którą coś jest. Trybiki w mojej głowie bez przerwy się obracają. – Co ty wyprawiasz? – Chyba się denerwuję – odpowiadam i wtedy czysta kartka odchodzi, odsłaniając nazwiska ludzi, którzy wypożyczali ten tom. Cała lista spisana jest równym pismem, linijka pod linijką. Wzdycham przeciągle. Nick pochyla się w moją stronę i znów czuję zapach lasu. – Co? Słowa rozmazują się na papierze. – Popatrz na tę listę. Ostatnie nazwisko. – Matthew White? – Nick patrzy na mnie uważnie. Po policzku spływa mi łza. Nick ją ociera. – To mój tata. – Wpatruję się w imię i nazwisko wypisane jego wysokimi, spiczastymi literami. – A to znaczy... – Wiedział.

– Wiedział o piksach? Nick kiwa głową. – Spójrz na to. Dookoła wszystkich nazwisk ktoś napisał ołówkiem: „Nie lękaj się. Gdzie mieszkają tygrysy„. – Co to znaczy? – pytam. – Może Is będzie wiedziała. Ja skądś znam ten cytat, ty nie? – Nick wyjmuje z kieszeni komórkę. W jego oczach widzę powagę. – Czegoś mi nie mówisz. – Co? – Coś ukrywasz. – A skąd niby to wiesz? Teraz na dodatek jesteś medium? – Policzek ci drga. Mam taką... hm, teorię, że za każdym razem kiedy kłamiesz albo coś ukrywasz, zaczyna drżeć ci mięsień na policzku. Jakbyś chciał wyskoczyć ze skóry. Nick kręci głową i naciska kolejne klawisze. – Co ja mam z tobą zrobić? – Możesz po prostu powiedzieć mi, o czym myślisz – odpowiadam z uśmiechem. – Poczekaj – rzuca i zaczyna opowiadać Issie, co znaleźliśmy. Słucha jej odpowiedzi, a potem się rozłącza. – No i? Kręci się niespokojnie i wrzuca komórkę do małej kieszeni między siedzeniami. – Issie myśli, że to odniesienie do starej maksymy umieszczanej na dawnych mapach: „Tu mieszkają smoki”. Używano jej, by ostrzegać żeglarzy przed niebezpieczeństwami. – Tak, wiedziałam, że skądś to znam. – Uhm. – Ale to nie ma sensu. – Dlaczego? Pokazuję na pierwsze dwa wyrazy.

– „Nie lękaj się". – No i nie ma smoków. – Tylko tygrysy. – Dziwne. Betty podchodzi do frontowych drzwi i krzyczy: – Długo jeszcze będziecie tam siedzieli? – Powinnam iść. – Rumienię się. – Jasne. Wysiadam z auta. Kiedy wpycham biblioteczne tomy do plecaka, uderza mnie podmuch zimnego powietrza. Zarzucam plecak na ramię i uginam się pod jego ciężarem. Nick wyskakuje z samochodu tak szybko, że nawet tego nie zauważam. Już stoi obok i zdejmuje mi brzemię z ramion. – Ja to wezmę. Co prawda jestem za równouprawnieniem, ale plecak naprawdę sporo waży. – Dzięki – mówię. – Nie ma sprawy. – Idzie ze mną na ganek, gdzie wciąż stoi Betty z rękami skrzyżowanymi na nieistniejących piersiach i się uśmiecha. Nick zniża głos do szeptu: – Tylko nie zrób niczego głupiego. – Ty też nie. Betty parska z irytacją, kiedy gramolimy się po schodach. – Panie Colt, może zje pan z nami kolację? – Ale babcia gotuje – ostrzegam. Betty próbuje zamachnąć się na mnie ścierką. – Spaghetti. Co można zepsuć w spaghetti? Nick stawia mój plecak za progiem. Naprawdę wygląda na nieco przerażonego. – Nie, dziękuję. W domu czeka na mnie stek.

– No jasne. – Betty puszcza oko najpierw do niego, a potem do mnie, co wywołuje u Nicka nagły rumieniec. – Pozwolę wam się pożegnać. – Ale obciach – jęczę. Nick się śmieje, a w kącikach ust robią mu się dołeczki. Rany, nie mogę patrzeć na jego usta. Jak to możliwe, że nigdy ich do tego nie wykorzystał? To jest prawdziwa zbrodnia przeciwko ludzkości. – Cześć – rzuca. – Do zobaczenia w szkole. – Cześć – odpowiadam. Słońce już prawie zaszło. Las zmienił się w ciemną wysoką plamę oddzielającą ziemię od nieba. Tam może czaić się wszystko. Patrzę, jak Nick wsiada do samochodu i odjeżdża. Boję się, że coś wyskoczy z ciemności, złapie go i zabierze na krwawą ofiarę. Kręcę głową, gdy tylne światła wozu znikają za zakrętem. Betty obejmuje mnie w pasie. Podskakuję przestraszona. – Wpuszczasz zimno do domu – zauważa, zamykając drzwi. – A więc synowi Johna McKee rozlał się wyrostek... – oznajmia Betty, gdy czekamy, aż zagotuje się woda na makaron. Kładę na stole widelce. Koniec mojego dotyka starej mokrej plamy, która wygląda na drewnie jak chmurka. – Fatalnie. – Gorzej niż fatalnie – narzeka Betty. – To znaczy, że pewnie mnie wezwą. Jesteśmy jedynymi sanitariuszami w mieście. I tylko my możemy sobie poradzić z poważnymi przypadkami. Najpierw wzywają kierowców, a potem mnie albo Johna, żeby załatwić sprawę. – No i? – No i? No i? – Wrzuca makaron do garnka jak jedną wielką kluchę. Połowa spaghetti wystaje ponad krawędź. – No i to znaczy, że muszę się zastanowić, co z tobą zrobić. Słowa wychodzą z moich ust powoli, a złość gotuje się jakby tuż pod przykrywką. – Co ze mną zrobić? – Jeśli będę musiała wyjechać.

Odsuwam Betty, łapię łyżkę do makaronu i wpycham spaghetti tak, by całe zmieściło się w garnku. – Możesz mnie tu zostawić, jestem dużą dziewczynką. – Nie chcę zostawiać cię samej. – Dlaczego? –W nocy ludzie łatwiej wpadają w depresję. Prawie wszystkie wezwania do samobójców przychodzą w nocy. Chcemy tylko... Chcemy, żeby nic ci się nie stało, Zaro. Zmniejszam gaz na średni, by woda się nie wygotowała. – Czy to dlatego mama mnie tu przysłała? Bo myślała, że któregoś wieczoru się zabiję? Betty mruga nerwowo. – Martwiła się o ciebie. – Jestem dużą dziewczynką – prycham. – Dam sobie radę. – Tęsknisz za tatą? – Oczywiście, że tęsknię za tatą! – Wymachuję łyżką do makaronu, co jest trochę melodramatyczne. Odkładam ją więc na blat tuż obok ekspresu do kawy. – Ale to nie robi ze mnie samobójczyni. I nie oznacza, że bezustannie muszę mieć przy sobie zdziwaczałą niańkę ratowniczkę. W spojrzeniu Betty widzę, że moje słowa ją ubodły, ale jej szczupłe, żylaste ciało sztywnieje, jakby zrobiono je ze stali. – A więc tak o mnie myślisz? – Nie, przepraszam, to było wredne. – Przełykam ślinę i odwracam wzrok od jej smutnej twarzy. Znów biorę nieszczęsną łyżkę do makaronu i mieszam wodę, udając, że to bardzo ważne, by ani jedna nitka spaghetti nie wystawała ponad powierzchnię. – Jeśli cię wezwą, mogę pojechać z tobą. Betty wzdycha. – Może to jest jakieś rozwiązanie, ale gdy trafię na skomplikowany przypadek, to i tak nie wejdziesz do budynku. Musiałabyś sama siedzieć w karetce. Zresztą to nielegalne. – Nielegalne? – Wozić w karetce pasażerów. Podkręcam gaz i patrzę na twarz Betty. Uśmiecha się.

– Może zadzwonię do Nicka i poproszę go, żeby tu wpadł? – Nie! – Dlaczego? Nie lubisz go? Słyszałam, że biegasz po mieście z nim, Issie i Devynem. Byliście dzisiaj w bibliotece, prawda? – Szpiegujesz mnie? – Nie. Ale to małe miasto, ludzie gadają. Kręcę głową, wyjmuję szklanki i otwieram lodówkę. – Nie zadzwonisz do Nicka. Betty wyciąga z szafki pod zlewem papierowe serwetki i rzuca je na stół. – Może wcale mnie nie wezwą. W połowie kolacji odzywa się alarm Betty. – Cholera! Słuchamy radia. Prawdopodobny zawał serca w YMCA. – Wybacz – mówi Betty. – Poczekaj, aż wrócę, dobrze? Po drodze zadzwonię do Nicka. – Nie ma mowy! – Oczywiście, że zadzwonię. I nikogo nie wpuszczaj. Mówię poważnie, Zaro. Cholera. – Całuje mnie w czubek głowy i nerwowo zakłada na mój nadgarstek bransoletkę. – Mama zastanawia się, czy przyjechać. Podnoszę rękę, na której błyszczy metalowa bransoletka. – Co to jest? – Mały prezent. Wkładając kurtkę, dodaje: – Wrócę tak szybko, jak się da. Nie musisz sprzątać po kolacji. – Nie dzwoń do Nicka! – Dotykam zimnego metalu na nadgarstku. – Zamknij drzwi. – Betty ignoruje moją uwagę. Mogłabym zabrać się do pisania listów dla Amnesty. Ale tego nie robię. Mogłabym zadzwonić do Nicka i powiedzieć mu, żeby nie przyjeżdżał. Ale tego też nie robię. – Tu jedynka. Jestem dziesięć-dwadzieścia trzy w YMCA – z radia na blacie dobiega głos Betty. Dyspozytorka, Josie, odpowiada po chwili:

– Dziesięć-cztery, jedynka. Dziesięć-dwadzieścia trzy w YMCA, jeden, osiem, cztery, pięć. W slangu ratowników 10-23 znaczy „na miejscu”. Każda inna osoba powiedziałaby po prostu, że dotarła. Jedynka to Betty, 1845 to podana godzina. Trochę to wszystko staromodne. A więc Betty jest w YMCA. Godzina – za piętnaście siódma, czyli osiemnasta czterdzieści pięć. A skąd to wiem? Na lodówce babcia powiesiła listę dziesięciu najważniejszych kodów. Chyba zapamiętałam już połowę. Maine zrobiło ze mnie strasznego kujona. Odpycham się od stołu, wstawiam brudne talerze do zlewu i zdrapuję z nich makaron. Betty nie skończyła swojej porcji, więc po chwili zmieniam zdanie i wkładam resztki do pudełka i chowam do lodówki. Może później zgłodnieje. Z mojego talerza wyrzucam wszystko. Nie lubię jeść sama. Przez okno nad zlewem patrzę na ciemny las. Księżyc jest w pełni, dzięki czemu wszystko lśni i wygląda prawie pięknie. Nawet śnieg jest przyjemniejszy i jakby mniej zimny. Założę się, że ten świr gdzieś tam jest. Ten piks. I założę się, że jeśli wyjdę, znajdzie mnie, a wtedy może poznam odpowiedź. A skoro nie jestem chłopcem, to chyba nie grozi mi prawdziwe niebezpieczeństwo? W radiu znów odzywa się głos Betty. – Dziesięć sześć, zabieram czterdziestopięciolatka do Bangor. Kod CH-3. Dziesięćcztery? Problemy z sercem. Bóle w klatce. Tak jak tata. – Dziesięć-cztery – odpowiada Josie w dyspozytorni. – Dziesięć-cztery – mówię do radia, jakby mogły mnie usłyszeć. – Będę dziesięć-sześć, idę pobiegać, szukać piksa. Dziesięć-trzy? Biegnę do swojego pokoju i wkładam ciuchy do biegania. Jest zimno, więc wciągam też getry i cienką przeciwpotną koszulkę. To z powodu potu człowiekowi robi się zimno. W szafie Betty znajduję wełnianą czapkę i zakładam ją, co sprawia, że wyglądam fatalnie – gdy ma się takie gęste włosy jak ja. Ale przecież nie startuję w wyborach Miss Maine. Idę pobiegać po ciemku, nikt mnie nie zobaczy. Chyba że dotrze tu Nick. W porządku. Pobiegam i może znajdę tego piksa, który porywa młodych chłopców. Nasuwam czapkę na czoło i zatrzymuję się na chwilę, nie myśląc właściwie, co robię: spoglądam w lustro na moje

bledsze, chudsze niż zawsze odbicie. Nawet oczy mam smętne. Niebieskie, ale już nie tak jak kiedyś. Gdyby był tu tata, zmierzyłby mi temperaturę i próbował nakarmić zupą cebulową. Ale to nie moje ciało jest chore, tylko wnętrze. Jest puste. Puste, bo za bardzo bałam się żyć, żyć dalej – co zresztą jest egoistyczne i okropne, kiedy pomyśli się o tych wszystkich ludziach, którzy siedzą w więzieniach za nic. Za blogowanie albo za to, że inaczej myślą czy mówią. Pewnie oddaliby wszystko, by móc żyć. Czy istnieje jakieś określenie na taki strach? Nie jestem pewna, muszę poszukać. Ale na pewno znam tachofobię – lęk przed prędkością, zbyt szybkim poruszaniem się. Otrząsam się z transu i zawiązuję tenisówki. To pierwszy krok, by pójść dalej, i pierwszy krok w polowaniu na piksy. Pierwszy krok do kontrolowania swojego życia, przecież potrafię to zrobić. Wysyłam SMS-a do Issie. Piszę, że idę trochę pobiegać i że jutro podczas lunchu moglibyśmy znów pogrzebać w Internecie. A potem piszę do Nicka:

POSZŁAM POBIEGAĆ. DO ZOBACZENIA NA DRODZE.

W ten sposób jestem kryta i mogę wyruszyć na polowanie.

SKOTOFOBIA lęk przed ciemnością

Moja mama boi się ciemności. Kiedy byłam mała, w całym domu zostawialiśmy na noc włączone nocne lampki – nie tylko w moim pokoju i w łazience. W holu na górze świeciły się dwie, po jednej w pokoju gościnnym, kuchni, jadalni, w łazienkach na dole, w salonie... wszędzie. Kiedyś zapytałam o to mamę. Byłyśmy w kuchni – ja siedziałam na blacie, machając nogami, ubrana w piżamę z Elmo, i patrzyłam, jak mama gotuje. – Mamusiu, dlaczego boisz się ciemności? Robiła wtedy naleśniki i mieszała ciasto. Wrzuciła jagody do miski i mieszała, mieszała, mieszała... – Wcale się nie boję. – To dlaczego zapalamy w nocy milion lampek? Uderzyła łyżką o dużą ceramiczną miskę, tę z dwoma kasztanowymi paskami wokół krawędzi. – Żebyś się nie bała – odparła. – Ale ja się nie boję. Lubię ciemność. – Nie lubisz. Patrzyła na mnie, ale nie potrafiłam odczytać wyrazu jej twarzy. Zbyt energicznie mieszała ciasto i rozgniotła wszystkie jagody. – Naleśniki będą niebieskie – zauważyłam. Zajrzała do miski, zmarszczyła czoło i puściła łyżkę. – Rany! – Nic się nie stało. Niebieski jest ładny. Pocałowała mnie w nos. – Coś ci wyjaśnię, Zaro. Na świecie są rzeczy, których ludzie powinni się bać. – Jak ciemność? Pokręciła głową.

– Nie, raczej nieobecność światła. Rozumiesz? Kiwnęłam głową, ale nie rozumiałam ani trochę. Trzaskam drzwiami i zbiegam po schodach. Nie rozgrzewam się ani nie rozciągam. Od razu zaczynam powoli biec w świetle księżyca. Szron wyrysował różne kształty na oknach w całym domu. Drzewa wydają się przytłoczone samym ciężarem powietrza. Tu zdecydowanie brakuje światła, ale na szczęście wzięłam czołówkę, więc się nie potknę. Zimne powietrze sprawia, że gdy ruszam, moje płuca od razu zaczynają piec. Każdy oddech jest jak topór wbity w pierś. Każdy oddech to decyzja, którą muszę podjąć – by dalej żyć. Boli, jednak nie daję za wygraną i po chwili ból słabnie. Nie znika zupełnie, ale przestaje mnie tak skręcać. Chyba nie ma na to innego słowa niż „skręcać”. Oddychanie zawsze powinno być proste, ale w Maine nic takie nie jest. W tym zimnie wszystko staje się trudniejsze. Nie przestaję biec – skręcam z bocznej na główną drogę – łatwiej poruszać się po asfalcie niż po ziemi, inaczej stawia się stopy. Tyle że cierpią na tym stawy. Bardziej się boję, mam wrażenie, że coś mnie obserwuje. Wyciągam nogi i przyspieszam, ale to dziwne uczucie wraca. W ciemnym lesie słyszę jakiś hałas, ale wciąż biegnę. Dziwne – Maine przyprawia mnie o dreszcze. Nigdy nie byłam strachliwa. W Charlestonie trenowałam w różnych miejscach i nigdy się nie bałam. Nie znoszę się bać. „Jeśli możesz czemuś nadać nazwę, przestaje być takie straszne – mawiał tata. – Ludzie boją się tego, czego nie znają”. Odwracam głowę i patrzę na las, ale widzę tylko drzewa i ich cienie. Nic ani nikogo poza tym. W mojej głowie pojawiają się wizje niedźwiedzi i wilków, ale tu, w Maine, żyją tylko niedźwiedzie brunatne, a one ponoć boją się ludzi. Stanowy Departament Rybołówstwa i Dzikiej Przyrody zapewnia też, że w Maine nie ma wilków, tylko kojoty. Wiem to, bo sprawdziłam ich stronę internetową, kiedy pierwszego poranka zobaczyłam te wielkie ślady łap na śniegu. Mówiłam o nich babci Betty, ale ona odparła tylko: – Boją się przyznać, że są tu wilki, jednak wszyscy wiedzą, że to prawda. Ale nie ma się czego bać. Wilki nie napadają na ludzi.

I to właśnie sobie powtarzam: „Wilki nie napadają na ludzi. Wilki nie napadają na ludzi”. Nie pomaga. „Wilki nie napadają na ludzi. Piksy napadają na ludzi”. To koszmarne uczucie i ciarki na rękach pojawiają się znowu. A potem je słyszę. Moje imię. – Zaro... Tracę na chwilę równowagę, potknąwszy się o kamień czy coś innego leżącego na poboczu. Dlaczego nie ma tu żadnych samochodów? Ach, no tak, przecież Maine nie jest najgęściej zaludnionym stanem w tym kraju – szczególnie część, w której mieszka Betty. Znów ruszam równym tempem i nasłuchuję. Po chwili słyszę go ponownie, jakby echo odbijało się od każdego drzewa w lesie. Głos dobiega z obu stron drogi, zza moich pleców, zewsząd. Jest jednak delikatny. Coś jakby szept, ale stanowczy. – Zaro... Chodź do mnie, Zaro... To takie naciągane – jak jakiś tekst z kiepskiego musicalu, który w rzeczywistości wcale nie jest taki straszny. Ej, to jakaś bzdura. Jestem naprawdę przerażona. Cholera. Choleracholeracholera... Sama tego chciałam. Chciałam wywabić go z kryjówki. A teraz? Strach sprawia, że moje stopy poruszają się szybciej, a serce wali jak szalone, obijając się o żebra, jakby chciało uciec. Ale od czego? Od głosu? Cienia? Wyszłam z domu, żeby go znaleźć, a to on znalazł mnie. W końcu dociera do mnie prawda. Nie wymyśliłam sobie tamtego mężczyzny na lotnisku. Nie wymyśliłam sobie, że dostaję gęsiej skórki za każdym razem, gdy go widzę. Nie wymyśliłam sobie złotego pyłu ani tego, co znalazłam w książce. Nagle rozlega się łopot dużych skrzydeł i podnoszę wzrok. Nad moją głową przelatuje orzeł, który po chwili nurkuje w las. Lśni tylko jego biała głowa. – Głupia jesteś – mówię sobie. – Głupia i tyle. To pewnie tylko orzeł. Gdyby tata tutaj był, śmiałby się, że taki ze mnie tchórz. Sama się z tego śmieję i biegnę dalej. Oddycham, wydmuchując małe obłoczki powietrza. Wdech, wydech – skupiam się na swoich stopach. – Zaro!

Zatrzymuję się, wściekła. Do diabła z tchórzami. I do diabła z mądrymi cytatami z Bookera T. Washingtona. – Czego? Stoję i czekam. Zimne powietrze owiewa mnie, aż dostaję dreszczy. Zaciskam pięści. – Czego chcesz?! – wrzeszczę. – Dlaczego za mną łazisz?! Zmuszam się, by nie zamykać oczu, i się rozglądam, świecąc latarką, którą mam na głowie. Czego właściwie szukam? Mężczyzny? Mężczyzny w ciemnym europejskim garniturze? A może mężczyzny, który lubi pokazywać palcem samoloty i sprawia, że po moim ciele zaczynają maszerować pająki? Wydaje mi się, że drzewa na mnie patrzą. Każda gałąź wyciąga się, jakby próbowała zobaczyć, co oprócz mnie jest na drodze. Nagle dostrzegam jakiś ruch. Łapię pierwszy lepszy kij leżący na ziemi i trzymając go przed sobą, odwracam się, by sprawdzić. Światło latarki przesuwa się razem ze mną. Ale to nie jest normalny hałas, raczej uczucie, świadomość ruchu. – Nie boję się – mówię, wpatrując się w pobocze. – Wyjdź i ze mną porozmawiaj. Czytałam o tobie. Znalazłam książkę. Mój głos drży i wcale nie ściskam mocno kija. –Zaro – powtarza glos. – Przyjdź do mnie. – Aha, już lecę. – Proszę. – Nie. Chcesz rozmawiać, przyjdź tutaj. Nagle powietrze rozdziera krzyk orła. Między drzewami tuż za mną pęka gałąź – ale to przeciwny kierunek niż ten, z którego dobiega głos i dochodzą pozostałe dźwięki. Odwracam się, gotowa na wszystko: wariata, wilki, niedźwiedzie albo dinozaury. – Wiem, że jesteś cholernym piksem, ale jeśli myślisz, że się boję, to jesteś głupi! – krzyczę. – I wiem, że za mną chodzisz. Głos nie odpowiada, a małe pająki biegające po mojej skórze znikają. – No i co? Idziesz sobie? Pogrywasz ze mną? Ty nędzny tchórzu. Cisza.

– Jeśli chcesz, żebym była waszą durną królową, powinieneś przestać się ukrywać. Bo coś ci powiem, panie piksie, dopóki tu jestem, nie będziesz już torturował żadnych chłopców. Jasne? – Gniew rozsadza mnie od środka tak bardzo, że ryczę jak jakiś nędzny aktor grający zapaśnika. Wykrzykuję swój gniew ze wszystkich sił, z samego środka. Przyszłam tutaj, bo chcę go znaleźć, bo chcę wiedzieć, co jest prawdziwe, i chcę to wszystko zatrzymać. Nagle oślepiają mnie reflektory samochodu i słyszę warkot silnika mini coopera, który wyjeżdża zza zakrętu. Słyszę klakson, więc uskakuję z drogi i wpadam do rowu, raniąc sobie policzek o kamień. Dopiero po chwili orientuję się, co się stało, i wstaję, upuszczając kij. Świat lekko wiruje, jest nieostry i zamglony. Latarka spadła mi z głowy, nie mogę jej znaleźć. – Zaro! – Nick zatrzaskuje drzwi auta, podbiega i staje tuż przede mną. Nie widzę rysów jego twarzy, bo oświetlają go od tyłu reflektory. To tylko wielka postać, ale rozpoznałabym ją wszędzie. – Co ty tutaj robisz? – pyta rozgniewany. A ja odpowiadam słabym szeptem: – Chciałam go znaleźć. – Co? – Nick zaciska pięści, drży ze złości. – Do diabła, co ci przyszło do głowy?! Kulę się w sobie. Nikt nigdy tak na mnie nie krzyczał. Nigdy. Jest taki zły, że nie zdziwiłabym się, gdyby mnie uderzył. Chyba się zachwiałam, bo Nick łapie mnie w pasie i prowadzi do samochodu. – Chciałam tylko to powstrzymać. Ocalić kogoś, skoro nie potrafiłam ocalić mojego... – Zabiorę cię do domu – przerywa mi, już dużo spokojniej. W samochodzie pachnie Nickiem – sosną i morzem. Dotykam twarzy i widzę krew na palcach. Nick wyjmuje kilka chusteczek higienicznych i przykłada je do mojego policzka. – W porządku – mówię. W jego oczach widzę, że wcale nie jest w porządku. – Nie bądź na mnie zły. – Przyciskam chusteczki do policzka i muskam palcami palce Nicka. Coś jakby prąd – nagły, ale przyjemny – przepływa przez moje ciało. On chyba też to czuje, bo się odsuwa. Patrzy na krew na swoich palcach i poważnieje.

– Zablokuj drzwi – nakazuje. Robię to. Wrzuca bieg i odwozi mnie do domu. Podróż nie trwa długo, ale przez całą drogę Nick się nie odzywa i ta cisza mnie przytłacza. Wszystko w środku mnie drży ze strachu i niepewności. Nick bębni palcami w kierownicę. – Powiesz mi, co się tam wydarzyło? – mówi wreszcie. Wpatruję się w drogę i wiszący nad nami, jakby czekający na coś księżyc. Drzewa toną w mroku. Dotykam czoła w miejscu, gdzie powinna być latarka. Po chwili odpowiadam: – Sama nie wiem. Wydaje mi się, że ten stwór tam był i wołał mnie po imieniu, jak w jakimś horrorze. Potem na niego nawrzeszczałam, nadleciał orzeł, potem znów trochę wrzeszczałam i tamten zniknął. – Odstraszyłaś piksa? To mi chcesz powiedzieć? – Nie wiem. – Po co tam w ogóle poszłaś? – Chciałam, żeby mnie zabrał. I nie chciałam, żeby coś stało się tobie, Devynowi albo komuś innemu. Pomyślałam więc, że... To głupie. – Chciałaś się poświęcić, by uratować innych? – Ale stchórzyłam. – Krzywię się. Nick podjeżdża pod dom i wyskakuje z samochodu. Odblokowuje drzwi, by pomóc mi wysiąść. Kładzie obie dłonie na mojej talii, jakbym była dzieckiem. – W porządku. – Próbuję się odsunąć. – Mogę iść. Marszczy czoło, ale puszcza mnie i patrzy, jak od razu tracę równowagę. – Myślę, że jesteś w szoku – ocenia. – Cóż, o mało mnie nie przejechałeś. – Stałaś na środku drogi – przypomina, ciągnąc mnie na ganek. – A ty za szybko jechałeś – przekomarzam się. Otwieram drzwi i się odwracam.

– Wcale nie – upiera się, poprawiając czapkę, na której widnieje duża litera „B”, jak Bedford. – Przepraszam. – Naprawdę jest mi przykro. Opieram się o drzwi – przynajmniej one milczą i nie narzekają na moje zachowanie. Drzwi to bardzo miła rzecz, jeśli o to chodzi. Do policzka wciąż przyciskam chusteczkę, która przesiąkła krwią. Nick patrzy na mnie, ale ani drgnie. Mówię więc: – W Charlestonie często biegałam. – To nie jest Charleston. – Co ty powiesz? – Śmieję się. – Zaro, mówię poważnie. – Delikatnie wpycha mnie do środka. – Dlatego, że są tu piksy? „Zaro, mówię poważnie”. – Odwracam się i podchodzę do kanapy, wciąż czując się idiotycznie. Zdenerwowałam się i zachowałam jak jakiś diaboliczny dyktator. Muszę zachować resztki godności. Siadam w rogu kanapy i przytrzymuję się oparcia. Nick wciąż stoi – oczywiście. Najwyraźniej nie ma ochoty zostać, napić się gorącego kakao czy pogadać o tym, dlaczego wszyscy w tym denerwującym miejscu są nienormalni, biegają tak szybko i wpadają w paranoję. – No i? – rzucam po chwili. –— Nie wychodzisz? – Obiecałem Betty. – Zaciska zęby i oznajmia spokojnym, ale zdecydowanym tonem, niczym aktor grający policjanta: – Nie wolno ci wychodzić po zmroku. – Nie jestem chłopcem. – Nie? Poważnie? Ale to ciebie chce ten stwór. – Tak myślisz? To dlaczego w takim razie mnie nie złapie? Dlaczego tylko woła moje imię? Odsuwam od policzka chusteczkę, z której kapie krew. – Może tak to się odbywa. Nie wiem. Chyba w ogóle nic nie wiem. Nick bierze mnie za ramiona i prowadzi do kuchni, w której ciągle pachnie spaghetti. Zdejmuje z haczyka ścierkę, podsuwa ją pod kran i przyciska do mojej głowy. Woda spływa mi po twarzy.

– Wybacz, zapomniałem wykręcić – mówi i rumieni się (naprawdę!), wykręcając ścierkę nad zlewem. Jego palce wyciskają i obracają materiał, który po chwili znów przykłada do mojej skóry. Robi to tak delikatnie, że nawet jego oczy łagodnieją. Wpatruję się w Nicka oparta o blat. Jest tak blisko. Wolną ręką dotyka mojego drugiego policzka i przechyla głowę, zaglądając mi w oczy. – Nie potrafię cię rozgryźć – mówi. Przełykam ślinę, a on patrzy na delikatny ruch mojej szyi, a potem – z niepokojem – na ściereczkę przy moim policzku. – Chcesz mnie doprowadzić do szału? – pyta. – Nie. Jeśli będę miała oczy szeroko otwarte i nie będę się spieszyła, może to ja rozgryzę jego. Ale czy na pewno chcę tego próbować? Raczej tak. – Betty cię zabije. – Kciuk Nicka delikatnie dotyka mojego policzka, ale to muśnięcie wystarczy, by przyprawić mnie o dreszcze, tyle że bardzo miłe. Coś się między nami dzieje, lecz nie potrafię określić co. Wyciągam rękę. – Bałam się. Bałam się, zanim przyjechałeś. Myślałam, że słyszę... Chyba dostaję paranoi. Czy Maine doprowadza ludzi do szaleństwa? Może ten mróz wchodzi w głowy i nie pozwala racjonalnie myśleć albo... nie wiem, może zamraża neurony... Przestaję mówić, bo sama słyszę histeryczny ton swojego głosu. Macham rękami, jakbym chciała złapać powietrze, szukam słów, czegoś, czego mogłabym się uchwycić. Nick kręci głową, a jego włosy falują niczym psia sierść. – Nie oszalałaś. – Ale tak się czuję. – Dlaczego? – Chodzi o to, że... Nie wiem, co się dzieje. Zapytaj mnie o sytuację w Darfurze, powiem ci wszystko. Chcesz wiedzieć, ilu ludzi czeka na wykonanie wyroku śmierci w Stanach? To też

wiem. Ale nie, nie rozumiem, dlaczego w prowincjonalnym miasteczku w Maine grasują jakieś piksy. – Ja też tego nie rozumiem. Wzdycham i przykładam dłoń do policzka, a potem pocieram nią oczy. Jestem taka zmęczona. Podłoga kołysze się pode mną, ale docieram jakoś do salonu i padam na kanapę. Nick od razu jest przy mnie, kładzie rękę na moim ramieniu i przygląda mi się. – Jestem jakaś przymulona – mówię. – Może dlatego zachowuję się jak... jak... – Przymulona? – Wiem, to głupie słowo. Mama często go używa. To ona mnie tu wysłała, wiesz? I powtarzała to śmieszne słowo. Nick ściąga koc z oparcia kanapy. – Tęsknisz za nią? – Tak. Przed śmiercią taty miała... ikrę. Chciałabym mieć ikrę, być odważna. Lubicie dziewczyny z ikrą czy bez? Zawsze się nad tym zastanawiałam. Nie ty, ale faceci w ogóle. Czy ja mam ikrę? – Tak, masz. – Ha, jasne. A czuję się zupełnie odwrotnie. – Czyli jak? Bez ikry? – Otula mnie kocem i siada obok, tuż obok. Przysuwam się jeszcze bliżej, zupełnie podświadomie. – Nie podoba mi się to, że nie wiem, co się dzieje – wyznaje Nick. – Bo czujesz się przez to bezradny? Dotyka nitki na moim palcu. – Tak – odpowiada. – W końcu coś wymyślimy. – Wdycham jego sosnowy zapach przypominający choinkę. – Dobrze by było. – Bałam się – mówię, przypominając sobie tamten głos. – Wiem, słyszałem. – Obejmuje mnie. Tak samo jak Blake Willey na naszej pierwszej randce w siódmej klasie, kiedy poszliśmy do kina na Shreka.

Pozwalam Nickowi mnie trzymać i gryzę się w język, żeby znowu nie zacząć paplać. I nie myślę o tym, co pomyślałby Ian. Ian, który chce się ze mną umówić, Ian, który mimo dziwacznej przyjaźni z Megan zawsze jest dla mnie miły. W przeciwieństwie do Nicka. Nick. Nick ma gęste ciemne włosy. Nick ma wielkie kasztanowe oczy. Nick ma ładne białe zęby. Nick ma potężną pierś i płuca biegacza, takie, że mógłby biec prawie bez przerwy. Ale ja mam to w nosie. Przytulam się. Jest tak bezpiecznie ciepły, jednak mnie na wspomnienie lasu i tak przechodzi dreszcz. Moje oczy same się zamykają, choć chcę, by były otwarte, bo Nick jest taki cudowny, kiedy na mnie nie krzyczy. – Dzięki, że po mnie przyjechałeś – próbuję wymamrotać. Nawet moje usta są tak zmęczone, że nie chcą się ruszać. – Zawsze, Zaro. Mówię poważnie. – Nick chyba wącha moje włosy. – Wiem, że mnie nie lubisz i w ogóle, ale możemy być przyjaciółmi. – Zamykam oczy. – To nie jest tak, że cię nie lubię – zaprzecza. – Wcale nie. – W takim razie, o co chodzi? Masz partenofobię? – Partenofobię? – Boisz się dziewczyn? – Jesteś taka dziwna. – Przysuwa się bliżej i dostrzegam łobuzerski błysk w jego oku, jakby próbował się ze mnie nie śmiać. Jego dłoń dotyka mi skroni. Nikt dotąd tak mnie nie dotykał – delikatnie i romantycznie, ale też zdecydowanie. – Nie, nie boję się dziewczyn. – To dlaczego nigdy żadnej nie pocałowałeś? Z jego oczu znika rozbawienie. – Może nie pojawiła się jeszcze ta właściwa. – Ale nędzny tekst. – Przyglądam się jego ustom. I z jakiegoś dziwnego powodu powtarzam: – Możemy być przyjaciółmi. – Tak, możemy – zgadza się, a ja czuję jakieś dziwne ciepło, które przyciąga mnie do Nicka jeszcze bardziej. – Wiesz, nie mam zamiaru być jedną z tych denerwujących filmowych bohaterek, które zakochują się w facecie, bo je uratował. A to dlatego, że wcale nie uważam, iż mnie uratowałeś, jasne?

– Uratowałem? – Nieważne. – Czuję skurcz w żołądku. Śmieje się, więc uderzam go w udo. – Przestań – rozkazuję. – Nie mogę. Nick aż podskakuje na kanapie – od razu wygląda młodziej i tak uroczo. Kiedyś oglądałam z tatą głupie wyścigi NASCAR i tata wtedy zachowywał się podobnie. Jakby nagle znów stał się małym chłopcem i wszystko, czym się martwił – rachunki, ja, prawa człowieka – na chwilę zniknęło. Nick wzdycha głęboko, tak głęboko, że nawet ja się poruszam, bo wciąż siedzę przytulona. Wreszcie wypuszcza powietrze i mówi do mnie tak cicho, że ledwo go słyszę: – Nie chcę cię zranić, Zaro. Nie chcę, by ktokolwiek cię skrzywdził. Uśmiecham się. – To dobrze, ale ja nie jestem damą i nie wpadłam w tarapaty. A potem zasypiam – w fatalnym momencie, bo rozmowa właśnie robiła się interesująca.

FILOFOBIA lęk przed zakochaniem się i byciem zakochanym

Następnego ranka budzę się we własnym łóżku. Nie na kanapie, ale w łóżku. A więc... A więc to wszystko mi się przyśniło! Tak? Nie. Dotykam rany na policzku. Jest przykryta gazą i plastrem. Na ręku mam ślady po upadku. Nie są bardzo głębokie, ale śmiesznie wyglądają. Siadam, co nie jest łatwe. Wszystkie kości trzeszczą i bolą, jakbym przebiegła maraton. Mięśnie brzucha też czuję. Wygrzebuję się z łóżka i człapię do lustra. Biały bandaż prawie – choć nie całkiem – zlewa się z moją bladą twarzą. Pewnie Betty zabandażowała ranę wieczorem, ale w ogóle tego nie pamiętam. Nie przypominam też sobie, kiedy wyszedł Nick. Na myśl o nim oblewam się rumieńcem. O Boże, prosiłam go, żeby został moim przyjacielem. Nie prosi się ludzi o takie rzeczy. Katagelofobia to lęk przed ośmieszeniem. Wydaje mi się, że to bardzo normalna fobia, którą powinnam aktywnie w sobie hodować. – Żebraczka. Żałosna żebraczka – mówię do swojego paskudnego odbicia w lustrze. A paskudne odbicie powtarza dokładnie te same słowa. Przeczesuję palcami włosy i poddaję się. Katagelofobia. Czym ja się właściwie przejmuję? Nie ma żadnego powodu, żeby przejmować się Nickiem. To po prostu przystojny chłopak, który o mało nie przejechał mnie swoim pięknym autem. Jasne – ładnie pachnie, trochę jak bezpieczeństwo, ciepło i wygoda – ale z pewnością nie jestem przy nim bezpieczna. Wiem to. Wiem to doskonale. Zresztą dlaczego w ogóle miałby mnie chcieć? Dziewczyna odbijająca się w lustrze jest zbyt blada, zbyt nijaka i ma na głowie wielki bandaż. Daleko mi do supermodelki... nawet do Megan mi daleko. Zaczynam rozczesywać włosy, próbując na siebie nie patrzeć i się nie przejmować. Ręka babci Betty na moim ramieniu sprawia, że podskakuję.

– Zaro? Odwracam się i opieram o toaletkę. Nie chcę patrzeć jej w oczy. Dotyka moich włosów. – Musisz nałożyć na nie odżywkę, żeby rozczesać kołtuny – mówi. – Wiem. Na dworze szczeka pies. – Cholerne psy – mruczy Betty, odwracając na chwilę wzrok. – Nick to miły chłopiec – dodaje po chwili. Patrzę na nią zdziwiona. – Ale mnie nie lubi. – Czyżby? Próbujesz przekonać mnie czy siebie? Bo ja zastałam go wczoraj, jak opatrywał ci ranę na twarzy, ty nieprzytomna leżałaś na kanapie, a z ust ciekła ci ślina. – Co?! – Tylko trochę – śmieje się. Ukrywam twarz w dłoniach. Powietrze w pokoju jest zatęchłe, śmierdzi zakrzepłą krwią i zwątpieniem. Betty odciąga moje ręce od twarzy, wciąż się uśmiechając. – On cię lubi, Zaro. Zaopiekował się tobą. Tak robią mężczyźni, kiedy im na kimś zależy. – Ma chyba jakiś gen, który każe mu ratować białogłowy w potrzebie, co zresztą jest zupełnie niepotrzebne, bo ja do takich nie należę. – W moim głosie jest trochę za dużo goryczy. Nawet ja to słyszę. – Raczej nie. A ty jesteś zbyt zajęta ratowaniem ludzi, których nawet nie znasz. – Wskazuje moje papiery z Amnesty International. – Czy to źle? – Dobrze, Zaro, tylko... Wiesz, każdy z nas od czasu do czasu potrzebuje, by go uratować. To nie czyni nas słabymi. – Ale on nie lubi mnie w ten sposób. – Posłuchaj, nie ma nic złego w tym, że przyznasz, iż podobasz się Nickowi. W pozytywnych uczuciach nie ma nic złego. Twój tata nie chciałby, żebyśmy przestały żyć.

Moja pościel jest wymięta, nic nie leży na swoim miejscu. Próbuję ją wygładzić, a wtedy książki i raporty z Al spadają mi na stopę. Na wierzch tom z nazwiskiem taty. – Ale tu bałagan – mruczę, próbując wszystko uporządkować. – Przepraszam, że tak bałaganię. Założę się, że mama taka nie była, kiedy tu mieszkała. – Nie była bałaganiarą, ale nigdy nie zakręcała tubki z pastą do zębów. – I wciąż tego nie robi! – Dla podkreślenia swoich słów potrząsam plikiem papierów. W raportach z Amnesty jest tyle liczb, a każda liczba oznacza czyjś ból i czyjąś historię. Mój żołądek kurczy się z nerwów, gdy delikatnie odkładam gruby plik kartek na stos. Potem podnoszę książkę wypożyczoną z biblioteki. – Tata ją czytał. Jego nazwisko jest tu z tyłu. Betty bierze ją ode mnie i się w nią wpatruje. Po bardzo, bardzo długiej chwili czyta cicho: – „Nie lękaj się. Gdzie mieszkają tygrysy”. – Myślisz, że on to napisał? – Dotykam jej ręki. Nagle wydaje mi się taka krucha. – Wygląda na jego pismo. – Jak myślisz, co znaczą te słowa ? – To tytuł opowiadania Raya Bradbury'ego. – Chyba patrzę pytająco, bo wyjaśnia: – Był pisarzem science fiction, jednym z najlepszych. – Aha, mnie nie bardzo interesuje science fiction. – Hm. – Betty nagle poważnieje, zamyka książkę i mi ją podaje. Przez moment przyciskam ją do piersi, choć to wydaje się takie dziecinne. Ale dla mnie jest wyjątkowa. Jakbym znalazła w niej wiadomość od taty. Betty mierzy mnie wzrokiem. – Wczoraj wieczorem wyszłaś sama z domu. Odkładam książkę na stos dokumentów. – Wiem, ale... – Zaro... – zaczyna Betty ostrzegawczo. Nie odpowiedziałam tak szybko, jak powinnam. – Przepraszam. Poinformowałam Nicka i Issie, że wychodzę. No dobra, wysłałam im wiadomości, żeby nie mogli mnie powstrzymać. I... chciałam tylko poznać odpowiedzi. –I pomyślałaś, że poszukasz ich w ciemności? – Betty bierze poduszkę. Oddycham głęboko.

– Już dobrze, poszłam kogoś szukać. – Kogoś? – Tego mężczyzny, którego widziałyśmy wtedy na drodze, kiedy jechałyśmy z lotniska. – Wygładzam gładkie juz prześcieradło. Pościel jest taka chłodna, miękka i uspokajająca. Betty cedzi przez zęby: – Zaro, to nie był dobry pomysł. – Dlaczego? – Prostuję się. Babcia przestaje trzepać poduszkę. – Bo on jest niebezpieczny. – Skąd wiesz? Skąd wiesz, że jest niebezpieczny? – dopytuję się nerwowo. Odsuwa się ode mnie. Zaczyna ścielić łóżko, po raz kolejny upychając dokładnie rogi prześcieradła pod materac. – Myślę, że to on porwał młodego Beardsleya. – Ja też tak myślę. Dlaczego więc go nie aresztujemy? – zadaję kolejne pytanie. – Żeby kogoś aresztować, musisz go najpierw złapać. – Betty poprawia poduszkę, wygładzając ją szybkimi, zdecydowanymi ruchami. Słońce odbija się w jej siwych włosach, sprawiając, że lśnią jak śnieg. – No i on nie zostawia żadnych śladów, wskazówek, tylko pojawia się i znika. Dziwne, że udało nam się go zobaczyć tamtego wieczoru. Chciałabym go spotkać jeszcze raz. – Dlaczego? – Żeby go dorwać. – Przez chwilę znów wydaje mi się, że moja babcia zniknęła. Jakby stała się na chwilę kimś innym, złym. – Złapać tego, kto porywa chłopców – dodaje jeszcze. – Ale nie jesteś przecież pewna, że to on. – Nie, nie jestem pewna. Chcę powiedzieć o wszystkim Nickowi, Issie i Devynowi. – Jestem strasznie spóźniona do szkoły. – Zawiozę cię. – Nie musisz – rzucam, odwracając się, by jeszcze raz spojrzeć na Betty. Ma szerokie ramiona, niczym zawodowa pływaczka, ale jest chuda. Nie wiem, jakim cudem została

ratownikiem medycznym i dźwiga tych wszystkich chorych, jak może ich ratować, skoro sama jest taka stara. – Ale chcę – uśmiecha się. – Pozwól mi przez jeden dzień być twoją babcią i się tobą zająć. Dobrze? – Dobrze – odpowiadam z uśmiechem. – Jeśli zrobisz mi gorące kakao. – Zresztą możesz mieć lekkie wstrząśnienie mózgu. – Nie mam lekkiego wstrząśnienia mózgu. – Oczywiście, że masz. Betty podrzuca mnie do szkoły. Przez chwilę siedzimy w jej furgonetce, choć i tak jestem spóźniona i będę musiała pójść do sekretariatu po usprawiedliwienie od pani Nix. – Twoja mama za tobą tęskni, Zaro – wyskakuje Betty jak filip z konopi. Coś gniecie mnie w dołku. –Uhm. A wiedziałaś, że niektórzy ludzie boją się brzydoty? Poważnie. Jest na to specjalna nazwa – kakofobia. – A inni boją się rozmawiać o swoich matkach. – Dobre. – I nie przewracaj oczami – nakazuje Betty, ale bez złości. Bębni palcami o kierownicę i dodaje: – Po prostu martwię się o wasze relacje. Wydaje mi się, że jej unikasz. Zamykam oczy, żeby znów nimi nie „przewracać”. – Odesłała mnie. – Ponieważ się o ciebie martwiła. Straciłaś ikrę. – Betty ściska moje kolano. Skóra na jej dłoniach jest cienka jak papier. – A teraz chyba ją odzyskujesz. Unoszę brew – tylko jedną – specjalnie, żeby pokazać babci, co o tym myślę. Klepie mnie w kolano i mówi ze śmiechem: – Masz talent aktorski, no proszę. A teraz zmykaj. Żegna mnie trąbieniem i odjeżdża, by spędzić kolejny dzień na ratowaniu świata. Niechętnie, walcząc z lodowatym wiatrem, wlokę się do szkoły i idę korytarzem, mijając wielką drewnianą rzeźbę orła i autoportrety zrobione przez uczniów na plastyce. Naprawdę nie chcę

tu być, ale to i tak lepsze niż siedzenie przez cały dzień w domu i rozmyślanie o głosie dobiegającym z lasu. Drzwi sekretariatu są zamknięte, ale otwieram je i staję przy ladzie, czekając, aż pani Nix odwróci się i mnie dostrzeże. Wypełnia papiery i nuci jakąś piosenkę country, coś o jeździe samochodem i marnowaniu czasu. Chrząkam cicho, by dać jej znać, że przyszłam. Działa. Pani Nix odwraca się i uśmiecha. – Zara! Odkłada papiery na biurko i podchodzi do lady. Patrzy z troską i zainteresowaniem na mój bandaż. – Zaro, wszystko w porządku? – Tak. Wczoraj wieczorem poszłam biegać i upadłam. Pani Nix kręci głową, ale podpisuje mi usprawiedliwienie. – Cóż, mam nadzieję, że babcia kazała ci włożyć kurtkę na lewą stronę. Usprawiedliwienie wypada mi z rąk. – Słucham? Pani Nix spogląda na mnie i otwiera usta, z których bardzo powoli wydobywają się słowa: – Och, myślałam, że Betty ci powiedziała... Kręcę głową. – Mama też nie? – Nie. Bo i po co? – pytam coraz bardziej zdezorientowana. Wiem, że pani Nix jest urocza, ale zachowuje się dość dziwnie, jakby nie mogła uwierzyć w to, co się dzieje. – Bo i po co? Wszyscy zaprzeczają, ale to dzieje się znowu – mamrocze pod nosem. Uderza ręką w blat i pudełko kolorowych spinaczy spada na podłogę, rozsypując się na obrazku szkolnej maskotki wyrysowanym na kafelkach. – Co za ciamajda! – gdera pani Nix i kuca, żeby pozbierać spinacze. Schylam się, by jej pomóc, i nasze kolana prawie się dotykają, podczas gdy palce zbierają spinacze. Nie mogę uwierzyć, że powiedziała „ciamajda”. – Nic się nie stało. – Jesteś taką uroczą dziewczynką, Zaro, zupełnie jak twoja mama. – Pani Nix wstaje. – Dziękuję za pomoc.

– Nie ma za co. – Zakładam włosy za uszy – wpadały mi do oczu i nie mogłam dokładnie przyjrzeć się szkolnej sekretarce, a chciałabym ją rozgryźć. – A więc dlaczego mam nosić kurtkę na lewą stronę? Pani Nix rumieni się i macha lekceważąco ręką. – Wkładasz okrycie na lewą stronę, kiedy wieczorem jesteś sama na dworze. To taki stary przesąd. Myślałam, że wszyscy o nim wiedzą. – Ale dlaczego? Jej twarz robi się jeszcze bardziej czerwona, lecz przerywa nam dzwonek telefonu. Pani Nix wzdycha z ulgą. Macha mi na pożegnanie i odbiera, jak zwykle trajkocząc wesoło: – Dzień dobry, tu pani Nix, sekretariat. Czym mogę służyć w tak pięknym dniu? Zabieram usprawiedliwienie i wychodzę. Maine robi się coraz dziwniejsze. Devyn znajduje mnie po hiszpańskim. Jako że przy moim boku tkwi Ian, mówi: – Cześć, muszę pogadać z Zarą. – Jasne. – Ian nie zwalnia kroku. – Sam na sam. – Aha. – Ian załapuje. – Jasne. To na razie, Zaro. – Na razie. – Patrzę, jak odchodzi. – Biedaczek. – Nic mu nie będzie – ocenia Devyn. – Myślałem o tej książce. Masz ją? – Tak. – Przerzucam kolejne tomy i pokazuję ten właściwy. – Mogę pożyczyć? – Tak, pewnie... – odpowiadam niechętnie. – Będę na nią uważał, Zaro, obiecuję. Wiem, że jest wyjątkowa, bo twój tata się w niej podpisał. Kładę książkę na kolanach Devyna i ruszamy korytarzem. – To aż tak oczywiste? – Gdybym był na twoim miejscu, czułbym to samo – zapewnia. – Chcę ją po prostu przeczytać. – Pewnie. Wiesz, myślałam o tym cytacie z tygrysami.

– I? – Wydaje mi się ważny. – Mnie też. Tuż przy nas pojawia się Issie. – Jestem na ciebie wściekła! – krzyczy. – Na mnie? – dziwię się. Łapie mnie za łokieć. – Tak, na ciebie. Bo poszłaś wieczorem biegać. Sama! Jesteś idiotką! – Dzięki, Is. – Wyrywam rękę. – On mógł cię porwać – szepcze i patrzy na Devyna, szukając wsparcia. – To było głupie – przyznaje Devyn. – Nick powiedział nam, co się stało. I o tym, jak tamten facet wołał cię po imieniu. Milczymy przez chwilę. Issie mięknie i obejmuje mnie w pasie. – Wiemy, że chciałaś się poświęcić. – Ale ja nie... – Nie chcemy, żebyś się poświęcała – przerywa mi. – Razem rozgryziemy tę sprawę. I nikt nie musi zostawać męczennikiem. Prawda, Devynie? – Tak – potwierdza Dev. – Przynajmniej nie w samotności. – Zaro, jest super. – Issie podskakuje między ławkami. – Popatrz, ilu przyszło ludzi. Rozglądam się po klasie, którą dostałyśmy do dyspozycji, by zorganizować spotkanie Amnesty International. Nick nie przyszedł. – Issie, tu jest dziesięć osób – zauważam, wzdychając. – Dziesięć to niezbyt dużo. Na świecie żyją tysiące ludzi, którzy potrzebują naszej pomocy. Ian macha do mnie – uśmiecha się szeroko i zachowuje tak, jakby to on te dziesięć osób przyprowadził. Co zresztą, jeśli mam być szczera, pewnie jest prawdą. – Dziesięć to dużo – oznajmia Issie i wskazuje łokciem Iana. – Patrz, kto przyszedł. – Przynajmniej on. – Odkładam długopisy i koperty ze znaczkami. – W przeciwieństwie do innych. Coś ściska mnie w środku, kiedy myślę, że Nick jednak się nie pojawił.

– Chociaż jemu zależy – dodaję, gdy Ian do nas podchodzi. Uśmiecha się do mnie, witając: – Cześć, Zaro. Niezła frekwencja. Zerkam na Issie, a ona rzuca mi spojrzenie pod tytułem „a nie mówiłam?”. – To tylko dziesięć osób. – Dziesięć to dobry wynik. Cieszymy się, jeśli w naszym klubie pomocy pojawi się piątka – wyjaśnia, wskazując głową moje raporty. – Pomóc ci je rozdać? – Tak. – Ian jest taki miły. – Pomóc. Kiedy już opowiedziałam o najważniejszych celach Amnesty International i ludzie zaczęli pisać listy, pojawił się Nick. Ponieważ koło mnie siedzi Ian, Nick staje przed naszą ławką. – Miło, że się w końcu pokazałeś, Colt – rzuca Ian z ironią. Nagle wydaje mi się, że wygląda jak wąż – przebiegły i oślizły. Issie zasłania ręką oczy, jakby nie chciała oglądać rozlewu krwi. Podnoszę wzrok na Nicka. – Spóźniłeś się – zauważam. Uśmiecha się i dostrzegam kawałek gałązki przyczepiony do jego swetra. – Miałem sprawy do załatwienia – ucina, odwracając ode mnie spojrzenie i patrząc na lana. Odgrywają tę swoją męską scenę pod tytułem „To ja jestem samcem alfa”, mierząc się wzrokiem, prężąc się i robiąc miny. Devyn szepcze do Issie, ale tak, żebyśmy słyszeli: – Czasami są tacy żałośni. – Wiem – odpowiada Is. Nick zdejmuje gałązkę ze swetra i już normalnym głosem mówi: – Jesteśmy żałośni, w istocie. Potem znów się do mnie uśmiecha, a moje serce nagle przyspiesza – wstydzę się do tego przyznać, ale to prawda. Serce zawsze cię zdradzi, dlatego nie ma nic złego w byciu kardiofobikiem.

– Przepraszam za spóźnienie. Powiedz mi, co mam robić, Zaro – prosi Nick, nonszalancko kołysząc się na piętach. Mogłabym przysiąc, że Ian prawie łamie na pół długopis, ale ja wstaję i podaję Nickowi dokumenty i kartki. Kiedy jesteśmy w szkole, niebo robi się jasne i niebieskie – takie, jakie zwykle malują artyści lubiący Maine, takie, które sprawia, że nawet dziewczyna z Charlestonu może się odprężyć i uśmiechnąć. Siedząc na plastyce, wpatruję się w wyraziste kolory drzew. Co prawda powinnam pracować nad kolażem przedstawiającym orła, ale moje myśli wciąż krążą wokół piksów i więźniów politycznych. Odrywam kawałek czerwonego papieru z brokatem, by ożywić trochę lewe skrzydło mojego ptaka. Gdy nakładam klej, do sali wchodzi Nick. – Mogę tu usiąść? – pyta. Kiwam głową, a moje serce od razu zaczyna wybijać milion radosnych, szalonych rytmów. Za to umysł zastanawia się, dlaczego Nick usiadł właśnie tu. W klasie jest milion, trylion wolnych miejsc, nie wspominając o tym, gdzie siedzi zazwyczaj. Nie ekscytuj się za bardzo. Nie wyobrażaj sobie za dużo. Pewnie chce tylko pogadać o piksach. Nick idzie najpierw do szafek z materiałami i wyjmuje swój projekt, po czym kładzie go na stole. To obraz wilka przekradającego się przez las, zrobiony z lśniącego łuskowatego papieru. – Fajne. – Wskazuję jego pracę. – Twoje też – uśmiecha się Nick. Przez jakąś minutę siedzimy w milczeniu, choć wolałabym, żeby coś powiedział. Cokolwiek. No dobrze, może nie cokolwiek, raczej coś miłego. – Milczysz – wyrywa mi się. – A ty to nie? – Śmieje się. —To nie ja się do ciebie przysiadłam. – Prawda, ale wczoraj wieczorem to ty poprosiłaś, żebym został twoim przyjacielem. – W jego oczach widzę błysk. – Cicho. Niektórych rzeczy po prostu nie wolno powtarzać. Nick łapie się za serce, udając, że go zraniłam. – Proszę? A może nie prosiłaś?

– I wyszłam na żebraczkę. – Wcale nie. – Wcale tak. Znowu się uśmiecha, słyszę to nawet w jego głosie. – Zaro, nie jesteś żadną żebraczką. Odrywam kolejny kawałek papieru i wyrównuję krawędzie nożykiem do tapet, mrucząc: –Taaak, jasne, że nie. A oprócz tego – dodaję po chwili pracy nad skrzydłem i własną logiką – prawdziwy przyjaciel nie przypominałby bardzo wstydliwego faktu, udowadniając, jak dogłębnie ta druga osoba jest żałosna. Nick zaczyna się śmiać, ale brzmi to bardziej jak parsknięcie. – „Dogłębnie żałosna”? Udaję, że mam ochotę dziabnąć jego wyrzeźbione przedramię nożykiem do tapet, ale oczywiście zauważa to nauczycielka i od razu celuje we mnie pistoletem z klejem: – Zaro! – Tylko żartowałam! – tłumaczę. – Mam poprosić pana Colta, żeby się przesiadł? – Wydyma usta. – Czyżby szykował nam się mały romansik? Wszyscy uczniowie chichoczą – nie śmieją się, ale chichoczą. Czuję, jak moja twarz robi się czerwona. – Nie, nie, w porządku. Nic mu nie jest. – Z pewnością – prycha jakaś dziewczyna z fryzurą pudla, siedząca w ławce obok. Koleżanka przybija jej piątkę. – Do pracy, moi drodzy. – Nauczycielka obciąga fartuch tak, że odsłania kawałek dekoltu. – Zostawmy Nicka i nową uczennicę w spokoju. Krzywię się i wbijam nóż w gazetę. – Nie znoszę być nowa. – Dlaczego?

Spoglądam na Nicka, próbując nie wpadać w zachwyt na widok jego oczu, linii szczęki i dłoni. Nie odpowiadam jednak. Przez minutę siedzimy w milczeniu, pracując. Jestem tak absurdalnie, boleśnie świadoma jego obecności obok mnie, jakbym odczuwała ciepło, które od niego emanuje. To miłe. – Dobra, powiem ci. Kiedy przyszłam dzisiaj do szkoły, pani Nix zachowywała się bardzo dziwnie. Powiedziała, że jeśli będę wychodziła sama wieczorem, powinnam włożyć kurtkę na lewą stronę. – Co? – No właśnie. Dziwne, prawda? Więc wyszukałam w Internecie „włożyć ubranie na drugą stronę”. – No i? – I wyczytałam, że piksy potrafią omamić ludzi, którzy w nocy znajdą się w lesie, ale noszenie ubrań w taki sposób przed tym chroni. Nick przyciska papier do kleju, a potem papier do papieru. – Bardzo dziwne. – I dodaje po chwili: – Rozmawiałem z Betty o różnych sprawach. – Tak, już wspomniałeś. – Dzisiaj wieczorem ma ci coś opowiedzieć. – A dlaczego ty nie możesz powiedzieć mi teraz? – Bo nie. – Bo nie? – Ktoś może usłyszeć. – Wskazuje pozostałych uczniów. – Zdradź mi chociaż, o co chodzi. – Wydymasz usta. Nie wolno tego robić, bo to zbyt urocze. Moje serce rośnie, ale twarz Nicka nagle zmienia wyraz. Mruży oczy i poważnieje. – Powiedz mi teraz – nalegam. – Nie ma mowy. – Proszę. – Obiecałem Betty.

– No i? – Wiesz, że nie wolno jej denerwować. – Racja. – Poddaję się. Po kilku chwilach zbieram się na odwagę i mówię: – Skoro jesteśmy przyjaciółmi, powinnam coś o tobie wiedzieć. – Strzelaj. – Nick rozkłada ręce. – Hm... – Zastanawiam się przez chwilę. – Co robią twoi rodzice? – Są fotografami krajobrazu. Dużo podróżują. – Naprawdę? Na przykład dokąd? – W różne miejsca. W tej chwili kręcą film w Afryce. – Żartujesz. – Poważnie. Wracam do wyklejanki i odrobina kleju kapie mi na palec. – A więc jesteś zupełnie sam. – Tak. Wzdrygam się. To okropne. – A nie złości cię, kiedy wyjeżdżają? Nie czujesz się porzucony? – pytam. Nick kręci głową. – Mnie dane jest zostać tutaj. – Bardzo filozoficzne stwierdzenie – rzucam i dotykam swojej głowy. Guz wciąż boli. Ciekawe, czy Betty powiedziała mamie o wypadku. Nick patrzy na mnie z troską. – Nie, taka jest prawda. Wyraźnie dał mi do zrozumienia, że temat jest zamknięty. Ale ja nie milknę – bardzo mi się nie podoba, że jesteśmy tacy różni. – Chyba dobrze jest wiedzieć, gdzie jest ci dane zostać – mówię. – Pewnego dnia ty też to zrozumiesz, Zaro. Wzruszam ramionami.

– Wątpię. – Niby zawsze miałam przyjaciół, ale nigdy nie czułam, że pasuję do reszty świata. Mama twierdziła, że to normalne w okresie dorastania. Nienawidziłam, kiedy tak mówiła. Wypadałam wtedy z pokoju i szłam biegać po mieście. – Wydaje mi się, że nigdy nie znajdę swojego miejsca – mówię powoli, odwracając się, żeby patrzeć na mój kolaż, nie na Nicka. Muszę przestać się na niego gapić. – Ja po prostu nie pasuję. Trudno. – Jestem przekonany, że to się zmieni. – Naprawdę? – Oczywiście. – Pokazuje pędzel do kleju i pyta: – Mogę pożyczyć? Wyciąga rękę, by wziąć go ode mnie, a ja robię to samo dokładnie w tej samej chwili. Kiedy nasze palce się dotykają, jarzeniówki nad naszymi głowami zaczynają mrugać i gasną. Rozlega się jęk, chociaż wszyscy dobrze widzimy. Przez okno nadal wpada wystarczająco dużo światła, mimo to trudno nam się skupić na szczegółach. Palce Nicka delikatnie gładzą moje – tak delikatnie, że nie jestem pewna, czy ten dotyk jest prawdziwy. Moje wnętrzności drgają jak lampa przed zgaśnięciem. Na szczęście to mija. Odwracam głowę, by spojrzeć Nickowi w oczy. Pochyla się w moją stronę i szepcze: – Trudno mi będzie zostać tylko twoim przyjacielem. Światła się zapalają. – To była tylko mała przerwa. – Nauczycielka rozkłada ręce i uśmiecha się. – Witamy w Maine, Zaro. Kraju codziennych awarii prądu. Na uchu czuję oddech Nicka. – Słyszałem, że nie przyjechałaś dzisiaj sama do szkoły. Po treningu zawiozę cię do domu, dobrze? – Tak. – Próbuję zachować spokój, ale tak naprawdę mam ochotę skakać i tańczyć po całej klasie. Nick odwiezie mnie do domu! Pod klasą czeka na nas Devyn. – Co jest? – pyta od razu Nick, a na jego twarzy widać troskę. – Coś z Issie? – Nie, w porządku – odpowiada Dev, dając znak, żebyśmy za nim poszli. – Ale coś znalazłem.

Prowadzi nas do małej kanciapy w korytarzu, tuż przy auli. Stoi tu szafa na szczotki z czerwonymi drzwiami, drugie drzwi prowadzą do rozdzielni. Ledwo się tu mieścimy. Nick kuca, zniżając się do poziomu wózka Devyna. Robię to samo. – No więc... – zaczyna Dev – nie jest dobrze. – Po prostu powiedz. – One całują ludzi. Śmieję się. – Kto całuje ludzi? – Piksy – odpowiada Devyn. Pokazuje książkę wypożyczoną z biblioteki. – To poważna sprawa, Zaro. – Wybacz. Jasne. Całują ludzi – powtarzam. Spoglądam na Nicka, który nigdy nie pocałował żadnej dziewczyny. Dev chyba zauważył, że wpatruję się w usta Nicka, bo rzuca z irytacją: – I nie chodzi o miłosny pocałunek. Tamten jest koszmarny, może zabić. – Potężny – rzucam. – Zaro... – ostrzega mnie Nick. Podnoszę ręce, opierając się o ścianę, by nie stracić równowagi. – Wybaczcie. Devyn wcelowuje we mnie palec. – Koniec z przeszkadzaniem i koniec z próbami ukrywania strachu za żałosnymi i sarkastycznymi uwagami, choć doceniam twoje wysiłki. Chodzi o to, że pocałunek daje królowi piksów władzę nad duszą kobiety. I jednocześnie zmienia ją w piksa. – Co to oznacza? – pyta Nick. – Nie jestem pewny – ciągnie Dev – ale jeśli jest tylko człowiekiem i nie ma krwi piksów, może umrzeć. – Czekaj – wtrącam się – a więc piks całuje kobietę. Ona albo umiera, albo zostaje królową. Tyle że, tak czy owak, część jej duszy należy już do niego? – Tak.

– Do bani – oceniam. – I powiedziałeś „jeśli” jest człowiekiem? A czym innym miałaby być? Devyn wzrusza ramionami. – Mogłaby już mieć w sobie krew piksów. Według tej książki na świecie jest wielu ludzi, którzy od nich pochodzą. Albo... – spogląda na Nicka i kończy: – Może też być zmiennokształtna. – A ty znowu o tym? O wilkołakach? – Kręcę głową i wstaję, a bransoletka zsuwa mi się do nadgarstka. – To szaleństwo. –Zaro? – Nick także się podnosi i łapie mnie za rękę. – I tak wierzysz już w połowę tego wszystkiego. – Wiem! Ale pocałunek, który odbiera duszę? Krew piksów? Zmiennokształtni? To chore. – Zabieram książkę z kolan Devyna i odchodzę. – Dla mnie zbyt chore.

MALAKSOFOBIA lęk przed grą wstępną

Nick i ja kończymy trening wcześniej, bo wciąż kręci mi się w głowie – nie tylko od uderzenia, ale także – odrobinę – po naszym tete-a-tete z Devynem w szkolnej kanciapie. – Zawiozę ją do domu – proponuje Ian, widząc, że Nick sprowadza mnie z trasy. – Nie, zajmę się tym. – Nick podnosi rękę. Na parkingu, gdzie kończy się trasa biegu, spotykamy trenera Walsha. Opiera się o swojego starego brązowego pickupa, jak zwykle z notesem w ręku. Spogląda na mnie i nagle znika cała ta jego „trenerska” napięta postawa, wyraźnie się zmienia. Kręcąc głową, mówi do mnie: – Nie przemęczaj się, Zaro. – Nie przemęczam się. Wpatruje się we mnie intensywnie, a ja odwzajemniam spojrzenie. W kąciku jego oka dostrzegam śpiocha – powiedzieć mu czy udawać, że nie zauważyłam? – A ja myślę, że tak. Daruj sobie jutro trening – nakazuje. – Źle zrobiłem, że pozwoliłem ci dzisiaj biegać. Betty mnie zabije. – Ale... – Żadnych „ale”. – Walsh wskazuje Nicka i prosi: – Zawieź ją do domu. Nick udaje, że salutuje: – Tak jest, proszę pana! – Sarkazm do ciebie nie pasuje, Colt – rzuca nauczyciel, ale się uśmiecha, więc widać, że jest zły tylko na mnie, a nie na idealnego Nicka Colta, którego kochałby każdy trener na świecie. Pewnie gdybym była chłopakiem, mogłabym jutro normalnie trenować. – Trenerze, ale ja chcę ćwiczyć – mówię. – Jutro będę zdrowa. – Właściwie to jutro nie ma treningu – oznajmia nauczyciel. Bez sensu.

– Ale mamy grafik – przypominam. Pan Walsh wzdycha i pociera czubek głowy. – Równie dobrze mogę wam powiedzieć teraz. Właśnie się dowiedzieliśmy, że Jay Dahlberg zaginął. – Zaginął? – Zaczyna mi się kręcić w głowie. Nick łapie mnie za rękę. – Nie wrócił do domu wczoraj wieczorem po treningu. Nie odezwał się do rodziców. – Trener pociera dłonią kark. – A nie należy do tych, którzy mogliby uciec z domu. – Może jeszcze wróci. – Dotykam ramienia nauczyciela. – Pozostali nie wrócili... – mówi cicho, coraz bardziej przygnębiony. Teraz trze oczy. – Boże, nigdy nie przypuszczałem, że to znowu się wydarzy. Przełykam ślinę i spoglądam to na niego, to na Nicka. Pod moimi stopami leży opakowanie po cheetosach – mały pomarańczowy gepard na obrazku ledwo żyje od brudu i lodu. Zapomniany, porzucony. Schylam się, podnoszę papierek i wstaję, nieco zamroczona. Upycham folię w kieszeni. Nick otwiera drzwi auta i wpuszcza mnie do środka. Trener Walsh zerka na notatki i krzyczy: – Nie rób niczego głupiego, Zaro! Zamykam drzwi mini coopera. Co trener miał na myśli? Nie robić niczego głupiego? Założę się, że Nickowi nie powiedziałby czegoś podobnego. Ale skoro jestem pacyfistką, nie będę dyskutowała. Zapinam pas, a Nick rozmawia jeszcze z nauczycielem. Rany, zaginął kolejny chłopak. Jay Dahlberg. Wysoki blondyn, który zabawnie się śmiał. Wydawał się sympatyczny. Czasem towarzyszył Ianowi. Wzdychając głęboko, rozglądam się po samochodzie. Wczoraj wieczorem nie przyjrzałam mu się dobrze. Ciemne kasztanowe siedzenia mają kolor krwi. W środku pachnie Nickiem – to leśny, męski zapach. Umieszczam stopy między podręcznikami rozrzuconymi po podłodze. Nagle natrafiam na mały kłaczek brązowej sierści. Widać Nick ma psa. Trochę tu śmierdzi psem, ale bardziej odświeżaczem powietrza o zapachu choinki. Podnoszę pierwszą z brzegu książkę – Dobre wiadomości Edwarda Abbeya. Trochę postapokaliptyczne dziełko. Ciekawe.

A może Nick jest piksem? Znalazłam pył na jego kurtce. I podobno nigdy nie całował dziewczyny. Co prawda to nie on mnie śledzi, ale może jest sługusem tamtego? Tak to się nazywa? Sługus? Odkładam książkę na podłogę. Nick i trener wyglądają, jakby o czymś dyskutowali. Przekręcam kluczyk w stacyjce i opuszczam szybę, by coś usłyszeć, ale nie dociera do mnie ani jedno słowo. Za to do środka wpada lodowate powietrze. Robi się tak zimno, że zamykam okno i włączam ogrzewanie. Z dmuchawy gwałtownie wylatuje strumień ciepłego powietrza, a spod siedzenia mnóstwo sierści. Nick wskakuje do auta. Wygląda na człowieka. Prawdziwego. – Nie spieszyłeś się – ironizuję, wyganiając z głowy wszelkie wątpliwości. Spogląda groźnie i wrzuca wsteczny bieg, by wyjechać z parkingu. – Musieliśmy sobie pogadać z panem trenerem. – Wyglądało, jakbyście się kłócili. – To była zwykła rozmowa – odpowiada powoli, zmieniając bieg i wyjeżdża z parkingu tak szybko, jakby ścigało nas tornado. – Jak chcesz. – Wydaje mi się, że nie powinniśmy na razie trenować. A on oczywiście się z tym nie zgadza, bo chce wygrać zawody stanowe. – Nick robi niezadowoloną minę i ciągnie: – Strasznie się martwię o Jaya Dahlberga, Zaro. Od zeszłego miesiąca, kiedy zaatakowano Devyna, prawie w ogóle nie śpię. Próbuję zrozumieć, co się dzieje, ale nie mogę złożyć faktów w całość. Piksy!? Komu przyszłoby do głowy, że to piksy? – W porządku, Nick. – Łapię go za rękę i ściskam pocieszająco. – Nie musisz ratować całego świata. – Ależ muszę. – Nick wydaje ryk, jakiego nie powstydziłby się zawodowy zapaśnik. Żyły na jego szyi nabrzmiewają. – Próbuję, rozumiesz? Naprawdę próbuję. – Ale dlaczego? Dlaczego tak bardzo się starasz? Nick nie puszcza mojej ręki i spogląda mi w oczy. – A ty?

Nagle budzi się we mnie gniew, o którego istnieniu nie miałam pojęcia. – Bo nie mogłam uratować mojego taty. I już. Powiedziałam to. Zadowolony? Chcę wyrwać rękę, ale Nick mnie nie puszcza. Zjeżdża na pobocze i zatrzymuje auto. – Nie. Nie jestem zadowolony. Raczej zaszczycony, że mi to powiedziałaś. – Ma taką piękną twarz i głębokie spojrzenie, jest niczym mocne, stabilne drzewo. – Przepraszam, nie wiem, dlaczego tak się zdenerwowałam. – W porządku. – Dotyka kciukiem mojej dłoni, tej niepodrapanej. Odpina pas i odwraca się tak, by na mnie spojrzeć, zasłaniając plecami całe okno po stronie kierowcy. Rany, ależ jest potężny. Jedną ręką trzyma się kierownicy, drugą położył na oparciu siedzenia. Długie palce bębnią w tapicerkę. Ja również się odwracam. – Jak twoja ręka? – pyta, jakby nic się nie stało. – Dobrze. – A głowa? – Dobrze – odpowiadam, choć sama chciałabym to wiedzieć. – Zmieniasz temat. Uśmiecha się. – Wiem. Większość dziewczyn, które znam, wykorzystałaby okazję, by opowiedzieć o swoich ranach, a potem o ciuchach, zakupach i o tym, jak źle traktują je rodzice. – Nie jestem taka jak większość. – To prawda. – I nie lubię, kiedy ktoś się nade mną użala. Nick unosi brwi, a ja odwracam rękę, by spojrzeć na wczorajsze zadrapanie. Nie wygląda źle, tylko kilka czerwonych kresek. Kiedy łapie mnie za nadgarstek i nie puszcza, znów zaczynam drżeć. – Wiesz, co przypominają te linie? – pyta. Kręcę głową. – Runiczny znak ochrony – odpowiada, nie dotykając ich, ale rysując kształt w powietrzu.

– Znasz się na runach? – Jestem zaskoczona. Nick wygląda tak, jakby wiedział wszystko o sporcie, ale w samochodzie ma filozoficzne książki Edwarda Abbeya. Kim właściwie ten facet jest? – A ty? Nagle ogarnia mnie smutek. Przypominam sobie, jak mama próbowała przepowiadać przyszłość, rzucając runiczne kości na nasz stolik do kawy, i żartowała, że widzi wszystkich chłopców, z którymi kiedyś będę. A tata chciał przewidywać przyszłość świata. Przełykam ślinę i odpowiadam: – Mama je lubiła, a tata... Tatę naprawdę ciekawiły. Mojego ojczyma. – Syna Betty? – Tak. Zabieram rękę i kładę ją na kolanach. I stwierdzam, że Nick znów próbuje odwrócić moją uwagę od siebie. Nick wzrusza ramionami, ale nie wygląda na skruszonego. – To nie fair – mówię. – Oczekujesz, że będę grał fair? – Bohaterowie powinni. – Bohaterowie? – A nie próbujesz nim być? Panem Supermanem? Wyciągam rękę i bawię się kratką klimatyzacji. Otwieram i zamykam dopływ powietrza, przesuwając palcem po zakurzonej desce rozdzielczej. – Dobra, pytaj – zgadza się w końcu pan Superman. – Serio? Mam jakiś milion pytań, które chciałabym mu zadać. Co stało się Devynowi? Dlaczego w Maine jest tak cholernie zimno? Jak mamy znaleźć Jaya Dahlberga i młodego Beardsleya? Dlaczego Nick ma kompleks bohatera? Ale o to nie pytam. Zadaję najgłupsze możliwe pytanie, najpłytsze. Nie mogę się powstrzymać.

Choć nie jestem z tego dumna. Wciąż przesuwając palec po desce rozdzielczej, niechcący rysuję na niej niedokończone serce. Przestaję i zadaję to nieszczęsne pytanie: – Lubisz mnie? No wiesz, lubisz lubisz? Gdy tylko wypowiadam ostatnie słowo, ze wstydu zakrywam rękami twarz. Czuję na nich zapach krwi i brudu. Coś we mnie pęka. Cóż to takiego? A, już wiem – to moja godność, o ile jeszcze jakąkolwiek mam. – Mogę to cofnąć? – pytam cicho. – Nie – odpowiada Nick ciepłym, niskim głosem. Zerkam między palcami. – Nie, nie mogę tego cofnąć, czy nie, nie lubisz mnie? Odsuwa moje dłonie od twarzy, by na mnie spojrzeć. Chyba. Albo żebym ja spojrzała na niego. – Nie, nie możesz tego cofnąć, to było twoje pytanie. – Patrzy na mnie znacząco i znów mówi głosem tak głębokim, ciepłym, że nie mogę nie oszaleć. Chyba to właśnie mają na myśli ludzie, twierdząc, że „się rozpływają”. Ja mam w dodatku dreszcze. – Och – rzucam tylko. – No dobrze. Oddycham szybko. Oczy Nicka są takie brązowe, piękne i... Jak oczy jakiegokolwiek faceta mogą być tak absurdalnie cudowne, boskie, pełne odpowiedzi, na które czekam? – A jaka jest odpowiedź? – szepczę, wciąż przerażona, że zaraz wszystko zepsuję. Piękne oczy otwierają się szerzej, a ja wstrzymuję oddech. – Lubię cię, Zaro. Wypuszczam powietrze. Czuję, że rośnie we mnie radość. Przypominam sobie, jak przytuliłam się do Nicka na kanapie. Pamiętam, jak to jest czuć jego pierś pod głową: dobrze i bezpiecznie. Czy na pewno to nie było złudzenie? Może wstrząs mózgu pozbawił mnie zdolności logicznego rozumowania? Może jednak coś, na co miałam nadzieję, rzeczywiście jest możliwe? Wiatr rozwiewa suche liście na podjeździe.

– Lubisz mnie? – powtarzam, bo chcę – muszę – być pewna, na sto procent, że dobrze zrozumiałam. Takie rzeczy lepiej wyjaśniać od razu. Nick kiwa głową i odpowiada: – Bardzo. – Lubisz mnie bardzo? Puszcza moje ręce i dotyka policzka. – Nawet za bardzo. – Za bardzo? – Staram się, by mój głos brzmiał spokojnie. – Nie można kogoś lubić za bardzo. – Gdybyś wiedziała... – To mi powiedz. Przysuwa się bliżej. I jeszcze bliżej i jeszcze... O Boże, rany, dobrze. Tak. Zaraz mnie pocałuje. Spokojnie. Spokojnie. Bliżej. Z pewnością nie jest piksem, prawda? Ale nagle Nick odsuwa się ode mnie, cały zesztywniały, jakby poraził go prąd. Patrzy na mnie i mogłabym przysiąc, że porusza nosem, jakby odstraszył go zapach moich włosów czy coś podobnego. – Biegnij do domu, natychmiast. Muszę iść – mówi szybko rozkazującym tonem. – Iść? Ale dokąd? O co chodzi? Co się stało? Jednak nie chciał mnie pocałować? Wszystko sobie wyobraziłam? Serce wali mi jak oszalałe, a potem się uspokaja. Albo przestaje bić. Nick jednak mnie nie lubi... prawda? Mam ochotę złapać go za rękę i zmusić, by został, ale tego nie robię. Nie jestem aż tak żałosna. – Dokąd idziesz? – Do lasu. Zaraz wrócę. Wyskakuje z auta i biegnie w stronę drzew, nie zamykając nawet drzwi. Wysiadam za nim i przebiegam na drugą stronę. – Nick, o co chodzi?

Rzuca słowa przez ramię, ale nie zwalnia tempa. Rany, ależ jest szybki – szybszy niż na treningu i na lekcjach, nadludzko wręcz. Chyba jest szybszy niż łan. – Idź do domu. Nie wpuszczaj nikogo poza mną i Betty. Zaraz wrócę. Wszystko w środku zaczyna mnie boleć, jakbym rozpadała się na kawałki. Ale to nie jest tępy ból, do którego przyzwyczaiłam się przez ostatnich kilka miesięcy. Nie. To taki sam ból, który poczułam, gdy umarł tata: ostry, przeszywający, wszechobecny. – Wrócę! – krzyczy Nick, a potem znika między drzewami, połyka go gęsta i ciemna zieleń. Zamykam drzwi od strony kierowcy i drżę. Słońce już zachodzi. – Idź do domu, Zaro! – słyszę znów. Nie widzę już Nicka, ale dociera do mnie jego głos, słaby i daleki. – Idź do domu! Więc idę.

AUTOFOBIA lęk przed samym sobą

Wiem, że powinnam spędzić kolejną godzinę w domu, wykonując zwykle czynności i próbując się nie martwić, ale to nie działa. W żołądku zagnieździł mi się strach. Urządził tam sobie legowisko. A jeśli Nick zniknie, jak Jay Dahlberg i młody Beardsley? Dlaczego o to nie spytałam? Aż boję się myśleć. Wkładam puree z ziemniaków do kuchenki mikorfalowej i zaczynam pisać list w obronie Vadivela i Valarmathi Jasikaranów ze Sri Lanki. Od bardzo dawna siedzą w więzieniu, a nie postawiono im nawet zarzutów. Valarmathi tuż przed aresztowaniem miała operację. Być może umiera. Oboje są w pułapce, bez sądu, zapewne torturowani i samotni. Wzburzona zaczynam pisać. Ściskam długopis tak mocno, że rana na mojej dłoni zaczyna boleć, ale ignoruję ją. To nic takiego w porównaniu z przeżyciami małżeństwa Jasikaranów i z tym, przez co zapewne przechodzi Jay Dahlberg. I być może... Nie, Nickowi nic nie grozi. Wciąż nie wiem, jak ludzie mogą robić sobie nawzajem krzywdę. Jak mamy przetrwać, skoro to się dzieje? I jak możemy nie pomóc ? Nick jest w lesie, sam. A co ja robię? Piszę list. Potrzebuję planu. W porządku, skoro te stworzenia to naprawdę piksy, musi być jakiś sposób, żeby z nimi walczyć, prawda? Loguję się do Internetu, co trwa całe wieki, jako że u Betty jest tylko modem. Szału można dostać. W końcu łączę się i wpisuję do wyszukiwarki hasło „walka z Piksami”. Wyskakują oczywiście same strony z grami. Dopiero na ósmej znajduję coś sensownego. Przewijam wszystkie kawałki o tym, że piksy to nie dobre wróżki, ale niebezpieczne, bardzo niebezpieczne stworzenia, do których nie wolno się zbliżać. Parskam. Ale znajduję to, czego szukałam:

Jedyne, czym można zwyciężyć piksa, to żelazo. Żelazo znajduje się w stali. Jest elementem niezbędnym do budowy torów kolejowych, wieżowców i samochodów. Piksy bezwzględnie unikają żelaza. Pewnie dlatego osiedliły się tutaj. Większość domów w okolicy zbudowanych jest z drewna i nie ma w nich wiele metalowych elementów. W okolicy zamiast wieżowców rosną drzewa. Nawet samochodów nie ma zbyt wiele, bo mieszkańców można policzyć na palcach. Bardzo chcę powiedzieć o tym Nickowi, ale najpierw muszę go znaleźć. No dobrze. Żelazo jest najważniejszym składnikiem stali. Rozglądam się po pokoju i zatrzymuję wzrok na żeliwnej kratce chroniącej kominek. Jej raczej ze sobą nie zabiorę, lecz mogę wziąć pogrzebacz, którym przewracamy polana. Muszę się spieszyć – dzwonię do stacji pogotowia i proszę o rozmowę z Betty, ale jest w Trenton, gdzie tir z belami drewna wjechał w minivana. – Nie wyrwie się stamtąd przez długi czas – mówi Josie. – Dobrze, proszę jej tylko powiedzieć, żeby do mnie zadzwoniła. Tu Zara. – Oczywiście, wiem, kochana. Przekażę wiadomość. Co oznacza, że utknęłam sama w domu z milionem pytań i bez jednej odpowiedzi. Wychodzę na dwór i stoję na ganku, nasłuchując. Nie śpiewa ani nawet nie ćwierka żaden ptak. Tylko wiatr zawodzi w gałęziach drzew. Jakaś szyszka spada na dach, a potem pod moje stopy, a ja podskakuję nerwowo. Mocno ściskam pogrzebacz. – Tchórz – mruczę. Podchodzę do samochodu Nicka i poranioną ręką otwieram drzwi od strony kierowcy. W środku pachnie nim. Dotykam palcami kierownicy. Coś we mnie drży, ale nie z ekscytacji. Nie chcę, by cokolwiek mu groziło. Zdejmuję rękę z kierownicy – piecze. Zadrapania rzeczywiście tworzą runiczny znak ochrony. Bardzo dziwne. Odwracam się, by niczego nie przeoczyć. Przez moją rękę przechodzą ciarki, wędrując w stronę serca. —Nick? – szepczę. Odgarniam włosy z twarzy, ale wiatr zwiewa je z powrotem. Zdejmuję z nadgarstka gumkę i zbieram je w kucyk. Słońce już prawie zaszło za drzewami. Rzuca teraz pomarańczową poświatę, ostatni blask przed zapadnięciem ciemności. – Nick? – mówię głośniej. Żadnej odpowiedzi. Próbuję jeszcze raz:

– Nick? Jesteś tam? I wtedy słyszę ten dźwięk – wściekłe wycie jakiegoś psa. Zamieram. Ale po chwili słyszę coś gorszego. Z lasu dobiega chrapliwy szept, który nie jest głosem Nicka, ale dobrze go znam. Słyszałam go wczoraj wieczorem, gdy poszłam pobiegać. – Zaro. Chodź do mnie.

FONOFOBIA lęk przed głosami i hałasem

Robię krok w stronę, z której dochodzi głos. Tylko jeden krok. – Nick? – Zaro... Zatrzymuję się i rozglądam. W miarę jak słońce zachodzi, chmury robią się coraz ciemniejsze, groźniejsze, zwiastują niebezpieczeństwo. Drzewa kołyszą się, smagane wiatrem, te mniejsze zginają się prawie do ziemi. Obejmuję się ramionami, próbując powstrzymać dreszcze. – Zaro... – Nick, to ty? Żadnej odpowiedzi. – Kim jesteś?! – krzyczę. – Przyjdź do mnie. – Powiedz mi, kim jesteś! – Zaro... Tupię. – Słuchaj, to wariactwo. Powiedz mi, kim jesteś, to przyjdę, dobra? Ale oznajmiam ci, że jeśli skrzywdziłeś Nicka – albo jeśli to ty, Nick, tylko oszalałeś – nie będę zadowolona. Moje słowa wiszą w powietrzu jak ostrzeżenie. Czuję, że wewnątrz mnie rodzi się pożar – to gniew. – Zaro... – Przestań wołać moje imię! – wrzeszczę, teraz już wściekła. – To śmieszne. A potem wbiegam do lasu, zupełnie bezmyślnie, kierowana złością, gotowa kogoś sprać, choć nigdy dotąd nikogo nie uderzyłam. Fryderyk Nietzsche powiedział: „Ten, kto walczy z potworami, powinien zadbać o to, by sam nie stał się potworem”.

Wbiegam jakieś pięćdziesiąt stóp w głąb lasu, a potem się zatrzymuję. Nie mogę ustać na śliskiej, twardej ziemi. Robię dokładnie to, przed czym wszyscy mnie ostrzegali, czego mi robić nie wolno, i obiecałam Nickowi, że nie zrobię. Chce mi się wrzeszczeć. Jestem taka zła na siebie, zła na ten głos, zła na Nicka. Wciąż ściskam pogrzebacz. Ten ktoś szepcze za moimi plecami: – Jeszcze kawałek, Zaro. Nie zatrzymuj się teraz. Odwracam się, ale między drzewami nikogo nie ma. – Gdzie jesteś? – pytam. Cisza. – Kim jesteś? – Przecież wiesz. – Tym razem głos dochodzi z prawej strony. Odwracam się. To na pewno nie Nick, to ktoś starszy, przebiegły. – Skąd znasz moje imię? – Nasłuchuję. – Zawsze je znałem, księżniczko. Zara znaczy „księżniczka”. No tak. Nie obchodzi mnie to. Biegnę w stronę, z której – jak mi się wydaje – dochodzi głos. Przeskakuję nad kamieniami, szyszkami i korzeniami drzew. – Gdzie jesteś?! Ale widzę tylko drzewa – żadnego kawałka materiału, oczu czy włosów. Tylko pnie kolejnych drzew. Drzewa. Drzewa. Drzewa... Obracam się, szukając domu, który powinien być gdzieś po prawej, ale go tam nie ma. Tylko drzewa. Cholera, w lesie jednak jest ciemno. Strach ściska mnie za serce, ale tym razem to już nie tylko obawa o Nicka, ale także o siebie. To niemożliwe, że się zgubiłam. To niemożliwe, że zgubiłam się tak szybko. – Gdzie jesteś? – Tędy. – Głos dobiega z lewej strony. Biegnę za nim, przedzieram się przez drzewa, coraz dalej i dalej w pogłębiającą się ciemność. Już prawie noc. – Porwałeś Nicka? Bo przysięgam na Boga, że jeśli coś mu zrobisz, skopię ci tyłek. Wypadam na niewielką polanę. Niczym wartownicy otaczają ją małe świerki. Zaczyna padać śnieg. Zatrzymuję się, zupełnie sama w środku tego kręgu, a śnieg jest coraz gęstszy. – Chcesz, żebym się zgubiła! – krzyczę, zaciskając pięści, ale zaraz je rozluźniam. Nie pokażę, że się boję. Nie będę się bała. – Naprawdę mnie wkurzasz!

Żadnej odpowiedzi. – I nie wyobraziłam sobie tego! Wciąż milczenie. Moje serce przyspiesza. Jest na to jakaś nazwa, na lęk przed głosem. Ale nie potrafię sobie przypomnieć. Cholera. Filofobia, lęk przed miłością. Fobofobia, lęk przed fobiami. Fonofobia, lęk przed głosem lub hałasem. Fotofobia, lęk przed światłem. A więc pamiętam. A co jest następne? Fronemofobia, lęk przed myśleniem. Nie boję się myśleć. Myślenie mnie uspokaja. Patrzę na skraj lasu, szukam, szukam. Gdzie jestem? W lesie. Gdzie jest Nick? Nie mam pojęcia. Ale nie zaginął. Nie może zaginąć. Gdzie jest głos? Sprawdzam kieszenie, szukając komórki. Oczywiście została w torbie, którą miałam na treningu. Kręcę głową – jak mogę być taką gapą? I co właściwie wyrabiam? Biegam po ciemnym lesie za głosem jakiegoś psychopatycznego mordercy-piksa w scenerii jak ze Stephena Kinga i na dodatek nie wzięłam telefonu. Z moich ust wydobywa się dziwny dźwięk – przepełniony strachem i paniką, żałosny. Przełykam ślinę i prostuję plecy. Nie będę taka. Nie umrę jak tchórz i nie będę czekała, aż ten morderca mnie złapie. Śnieg osiada na gałęziach świerków, spada mi na włosy, oblepia kurtkę i spodnie, wciska się do tenisówek. Pada tak gęsto, że już przykrył ziemię, co znaczy, że może znajdę jakieś ślady. Albo ktoś znajdzie moje. – Zaro – głos odzywa się znowu. – Przyjdź do mnie. Kręcę głową. Zachowuję się tak irracjonalnie, że nie chcę pogarszać sprawy. – Nie. Ścieram śnieg z twarzy.

– Tędy. Zakrywam uszy i nie ruszam się z miejsca. – Zgubiłam się. Przez ciebie – mówię słabym głosem. – A to już jest totalnie wredne. I nagle go słyszę: wesoły śmiech, a w tle skowyt. Wilk? To pies. To na pewno pies, bo wilka teraz nie zniosę. Nasłuchuję. Może te stare książki, które czytałam w czwartej klasie, mówiły prawdę? Owczarki niemieckie i bernardyny zawsze ratują ludzi z niebezpiecznych sytuacji. Może jakiś miły piesek pojawi się, by mnie ocalić przed tym, co kryje się w lasach. Może nawet będzie miał na szyi baryłkę z alkoholem. Wszystko mi jedno. Może być nawet wilkołak. Wezmę kogokolwiek. Nadzieja to paskudna rzecz. Sprawia, że zaczynasz wierzyć. Biegnę w stronę, z której dobiega wycie. Szukam kawałka miękkiego futra i błyszczących od śliny zębów. Skowyt się zbliża, lecz dochodzi zza moich pleców. Ruszam w tamtą stronę, nie zważając na śnieg, który pokrywa ziemię, ale także korzenie i skały. Teraz są niebezpieczne, bo niewidoczne. Przystaję i wstrzymuję oddech. Nie mam pojęcia, gdzie jestem. Po wczorajszym wypadku wciąż kręci mi się w głowie. Wdech, Zaro. Wydech. Wymień kolejne fobie. Nie mogę, żadnej nie pamiętam. Wdech. Pani Nix! Powiedziała, że aby się nie zgubić, trzeba włożyć kurtkę na lewą stronę. Jasne, jest dziwna, a to tylko głupi przesąd, ale jestem gotowa tak zrobić. W tej chwili mogę zrobić wszystko. Zdejmuję kurtkę i wywracam ją na lewą stronę. Potem to samo robię z bluzą. Moje ręce są niezgrabne i skostniałe z zimna. – Gorzej być nie może – mruczę w kierunku drzew i znów zaczynam biec.

Nie mam pojęcia, jak długo biegnę przez las. Pędzę na oślep, obijam się o drzewa, moje włosy wplątują się w nisko wiszące gałęzie, ale nogi jakimś cudem trzymają mnie w pionie, choć w głowie pulsuje mi krew. Słyszę psa. Idę za jego głosem, coraz donośniejszym, aż w pewnej chwili – tak po prostu – wychodzę z lasu. Jestem na trawniku przed domem. Wyrzucam ręce do góry w geście zwycięstwa. Gdyby ziemia nie była tak cholernie zimna, ucałowałabym ją. Udało mi się, udało! Hip, hip, hurra dla Zary! I dla psów! Udaje mi się odtańczyć mały taniec zwycięstwa, godny zawodowego futbolisty. Hurra! Rozglądam się. Światło na ganku wciąż się pali, samochodu Betty nadal nie ma, a mini coopera zaparkowanego na podjeździe zasypał śnieg. Nie dostrzegam żadnych śladów na ziemi. Z ciężkim sercem oglądam się za siebie, szukając mężczyzny, do którego należy głos wołający moje imię. Ale widzę tylko las. – Nick? Jego imię dźwięczy w zaśnieżonym powietrzu niczym pełne troski pytanie. Idę przez śnieg, krok za krokiem. Tenisówki zupełnie mi przemokły, ale dopiero teraz to zauważyłam. Wyrzucam z pamięci myśli o odmrożonych palcach. Dlaczego Nick jeszcze nie wrócił? – Nick? Wydaje mi się, że z prawej strony coś wyczuwam, odwracam się więc z uniesioną pięścią, gotowa kopać, bić, ale także uciekać. Tyle że to nie żaden psychopata. Zza samochodu Nicka wychodzi największy pies, jakiego w życiu widziałam. Jest zgrabniejszy niż bernardyn, ale też wyższy i bardziej umięśniony. Brązowe futro przypomina futro wilka, tyle że wilki nie są aż tak ogromne. A może są? Nie, to niemożliwe. Może to jest pies, który przyprowadził mnie do domu i uratował?

Wyciągam rękę, a on spogląda na mnie uważnie. Ma piękne, lśniące, głębokie i ciemne oczy odcinające się od upstrzonej śniegiem sierści. – Piesku! – wołam. – Chodź, piesku. Wiesz może, gdzie jest Nick? I wtedy zauważam w jego boku strzałę. Z rany wyciekła krew, krzepnąc w miejscu, gdzie grot wszedł w ciało. Kto, do diabła, mógłby strzelać do psa z łuku? Budzi się we mnie złość, zaczynam zgrzytać zębami, próbując się uspokoić. Gdy słyszę psie skomlenie, cały gniew zmienia się w coś innego. – Och, skarbie – podbiegam, nie myśląc o tym, jaki jest wielki i że to zapewne wilk. Klękam koło niego na śniegu. – Boli cię? Pies/wilk wącha moją rękę. Drapię go po mordzie i zaglądam w oczy. Zaczarował mnie. Wydaje mi się, że chciałby wzruszyć ramionami, ale ból musi być bardzo silny, bo tylko wydaje przeciągły skowyt. Biedaczek. Zimnymi palcami gładzę go pod brodą, czuję bijące od niego ciepło. – Lepiej zabiorę cię z tego zimna. – Wstaję i klepię się w nogę, z nadzieją, że mnie zrozumie. – No, chodź. Zaczynam powoli iść w kierunku domu, oglądając się przez ramię, by sprawdzić, czy ktoś tresował kiedyś tego psa i czy idzie za mną. To przecież możliwe, prawda? Znów uderzam się w nogę, powtarzając: – No, chodź. Podnosi wielką głowę z dumą, ale i wdziękiem i patrzy mi prosto w oczy. Nie jestem pewna, co w nich widzę. Coś dzikiego? Silnego? Inteligentnego? O Boże... – Chcę się tylko tobą zająć – mówię cicho. Chowam dłonie w rękawy, bo skostniały z powodu zimna i śniegu. – Proszę, chodź ze mną do domu. Wyjmę tę strzałę, ogrzeję cię. Proszę. Pozwól mi się uratować. Przyglądam się psu, a potem patrzę na wciąż padający śnieg i samochód Nicka. Czuję gulę w gardle. – A potem zadzwonię do babci, wyjdę i poszukam Nicka, chłopaka, który zostawił tu ten samochód – wyjaśniam.

Gdy wymawiam imię Nicka, pies przechyla głowę. W moje serce wkrada się irracjonalna nadzieja. – Widziałeś go? Widziałeś Nicka? Nie wpada w dziką radość, ale lekko porusza ogonem, jakby próbował nim machnąć, tylko mu nie wyszło. No i oczywiście nie odpowiada. Nie wiem, co robić. Zaczynam wierzyć w zmiennokształtnych i w piksy. Tak jakby coś głęboko we mnie, od dawna ukryte, zawsze wiedziało, że to wszystko prawda i teraz ta wiara wyszła na wierzch, choć próbowałam ją zdusić. Wskazuję drzwi i mówię: – Do środka. Już. Pies kładzie uszy po sobie, napręża się i skacze tuż obok mnie, by jednym susem znaleźć się na ganku. Gdy przednie łapy dotykają podłogi, słyszę skomlenie. Nic nie rozumiem. Musiał jednym susem przeskoczyć przynajmniej trzydzieści stóp. To niemożliwe. Wchodzę po schodkach i delikatnie kładę rękę na głowie zwierzaka. – Dobra, piesku – mówię, otwierając drzwi – spróbujemy cię wyleczyć. Dom jest ciepły i przytulny – ten wielki pies w ogóle tu nie pasuje. Stoi przy drzwiach i ocieka wodą. Zdejmuję koc z kanapy i zarzucam go na zwierzaka. – W porządku – mówię, cofając się i rozkładając ręce. Muszę mieć jakiś plan. – Ogrzej się, dobrze? Zadzwonię do weterynarza. W drugim pokoju łapię telefon, znajduję książkę telefoniczną i przynoszę wszystko do holu, w którym pies już położył się na podłodze przy drzwiach. Siadam obok niego, a on kładzie mi głowę na kolanach. Schylam się i całuję go w czarny suchy nos. Czuję, jak przeszywa go dreszcz. – Spokojnie, piesku, wszystko będzie dobrze – mruczę, kartkując książkę telefoniczną. Znajduję tylko jednego weterynarza, ale jest przy nim podany numer pogotowia. Wybieram go i słyszę irytujący głos w słuchawce: „Połączenie nie może być zrealizowane”. Rozłączam się. Czy raczej rzucam telefonem, bo wyładowuję gniew na przedmiotach martwych. Lepsze to niż zemsta na ludziach, prawda?

Wzdycham, próbując się uspokoić i pomyśleć. No dobrze, pewnie wybrałam zły numer. Czasem zdarza mi się pomylić cyfry. Próbuję raz jeszcze, ale słyszę to samo cholerne nagranie. „Połączenie nie może być zrealizowane”, mówi z pogardą automat. Jak automat może mówić z pogardą? Nie wiem, ale tak właśnie jest. Gdy po raz kolejny się rozłączam, pies skomli. Zapominam o telefonie i oglądam strzałę wystającą z psiego boku. Jest zrobiona z jakiegoś czarnego drewna, na cienkim promieniu są wyryte zielone listki. Byłaby piękna, gdyby tylko ktoś nie wbił jej w żywe ciało. – Kto ci to zrobił? – pytam szeptem. Pies wydycha strumień ciepłego powietrza, jakby chciał odpowiedzieć. Jest ranny, poważnie ranny. Zaczynam się denerwować, dostaję dreszczy, jak po wypiciu ośmiu filiżanek kawy. Pocieram czoło. Myśl, Zaro, myśl. Zatapiam ręce w miękkiej sierści. Odpowiedź przychodzi nagle. – Zadzwonię do babci – oznajmiam. – Betty będzie wiedziała, co robić. Jest bardzo rozsądna. Polubiłbyś ją. Wystukuję kolejne cyfry, czego zresztą nie powinnam robić. Najpierw powinnam zadzwonić do Josie. Ale to ważna sprawa, a co niesamowite – Betty odbiera. – Babciu, mam tu psa. Rannego. W jego boku tkwi strzała. Dzwoniłam do weterynarza, ale chyba mam zły numer. I nie mogę znaleźć Nicka, chociaż jego samochód wciąż tu jest. Musisz wrócić do domu – wyrzucam z siebie. – Zaro, kotku, zwolnij trochę. – Głos Betty jest spokojny. – Powtórz. Powtarzam. A kiedy mówię, pies przytula swój słodki pysk do moich kolan i drży. O Boże. – On ma dreszcze – dodaję. Zaczyna też szybciej i płyciej oddychać. Jego oczy spoglądają ufnie w moje. Wierzy, że go ocalę. Przez chwilę myślę o chwili, w której serce mojego taty odmówiło posłuszeństwa – gdy złapał się za pierś i upadł na podłogę. Nie mogłam mu wtedy pomóc. Kogo ja oszukuję? Nikomu nie potrafię pomóc. – Babciu. Musisz przyjechać. – Już jadę, kotku, ale jest ślisko. To trochę potrwa.

– Ale pies... On jest naprawdę ciężko ranny, babciu. A Nick... zniknął. – Co? – Odwiózł mnie do domu i usłyszeliśmy jakiś hałas dobiegający z lasu, więc on pobiegł i kazał mi zostać w środku, i nie wrócił. – Nie wrócił, ale jest z tobą pies? – Tak. Wyszłam na dwór i szukałam go. Znów usłyszałam w lesie głos tego mężczyzny, który wołał moje imię. – Zaro! – przerywa mi Betty. – Zamknęłaś drzwi? Sprawdzam i odpowiadam: – Tak, ale Nick zniknął, a pies jest ranny i... – Najpierw się uspokój. Oddychaj głęboko. Nie pomożesz Nickowi, jeśli będziesz panikowała. Rozumiesz? Zawstydzona oddycham głęboko i przytakuję: – W porządku. Głaszczę psa po głowie, a on otwiera oczy. Coś w jego spojrzeniu sprawia, że robię się spokojniejsza i silniejsza. Ufa mi. Sama też muszę sobie zaufać. – Dobra. – Głos Betty jest teraz oficjalny i spokojny. – Właśnie poprosiłam Josie, żeby wysłała do ciebie patrol. A ja już jadę. – Powiedz mi, co robić. – Najpierw umyj ręce w gorącej wodzie mydłem antybakteryjnym. Nie wolno dopuścić do zakażenia. Delikatnie kładę psi łeb na podłodze. Obchodząc wielkie cielsko, biegnę do kuchni i szoruję ręce. – Już. – Dobrze. Weź ręcznik, zmocz go w wodzie i wyjmij neosporin. Jest w szafce w łazience. Wracam do kuchni, zwilżam ręcznik i po drodze wyjmuję lekarstwo. Kuchenka wciąż jest włączona, ale nie mam czasu jej wyłączyć. – Gotowe. – Najpierw będziesz musiała wyjąć tę strzałę.

– Ale babciu, nie wiem, czy... – Musisz. Poradzisz sobie, Zaro. Masz być silna i zdecydowana. Zaraz będę. Wpatruję się w strzałę i dotykam jej palcem. Pies skomli cicho, ale nie otwiera oczu. – Muszę odłożyć telefon – mówię. – Dobrze, kotku, odłóż. Kładę słuchawkę na dywanie w orientalne wzory i ujmuję strzałę. Jest cienka, twarda i zimna. Ciągnę delikatnie, ale ani drgnie. Nie rusza się, ale pies znów drży i cicho jęczy. Serce mi pęka. Czuję w gardle gorzki posmak. – Potrafisz to zrobić – mówię sobie. Wzmacniam uchwyt i ciągnę powoli, próbując załatwić to jednym płynnym ruchem. Strzała opiera się, a pies znów jęczy, skomli tak żałośnie, że z oczu płyną mi łzy. Musi go strasznie boleć. I to ja robię mu krzywdę. – Jeszcze trochę – mówię. – Jeszcze moment, piesku. Jesteś bardzo, bardzo dzielny. Rozlega się koszmarny zasysający dźwięk i strzała wyskakuje, a z nią strumień krwi. Psim ciałem wstrząsa okropny dreszcz, a potem zwierzak przestaje się ruszać. – Piesku! Ani drgnie. Z rany leje się krew. Odrzucam strzałę i podnoszę słuchawkę, drugą ręką przyciskając ranę. – Zrobiłam to, ale on krwawi. I to bardzo. Piesku, tak mi przykro. – Jest dobrze – odzywa się Betty. – Czy krew tryska z rany? – Nie. – Wpatruję się w czerwoną plamę. – Leci wolniej. – To dobrze, w takim razie nie musisz zakładać opaski uciskowej. Przyłóż tylko do rany bandaż, delikatnie. Masz jakiś? – Chyba tak. – Przeszukuję apteczkę, brudząc krwią plastry, pudełko aspiryny i nożyczki ze śmiesznymi końcami. – Tak, znalazłam.

– Dobrze, Zaro. Nie martw się. Najgorsze za tobą. Powiem ci teraz, co robić. Gdy tylko krwawienie się zmniejszy, musisz oczyścić ranę wodą. Jeśli jest tam jakiś brud albo coś utkwiło, zanurz szczypce w alkoholu. Też są w apteczce. Rozumiesz? Mówi bardzo szybko, ale chyba rozumiem. –Tak. – Potem wytnij sierść dookoła rany, żeby się nie paprała. Lepiej byłoby ją ogolić, ale to za dużo roboty. Potem nałóż neosporin i zabandażuj. Jasne? – Tak. – Dobrze się spisałaś, Zaro. Ja już jadę, ale policja może dotrzeć pierwsza. – Rozumiem. – Przełykam ślinę. Chciałabym, żeby Betty wróciła i mi pomogła. Nie chcę być sama. – Dziękuję. Myślisz, że Nickowi nic się nie stało? – Nie martw się o Nicka, Zaro. Ten chłopak należy do wyjątkowego gatunku. Zresztą policja zaraz tam będzie. – Dzięki, babciu. – Oczyszczam ranę. – Nie ma za co, kotku. Świetna robota. I lubię, gdy mówisz do mnie „babciu”. Betty się rozłącza i świat wokół nagłe staje się dziwnie cichy. Wyjątkowy gatunek? Czy to właśnie powiedziała? Schylam się i całuję psią mordę. – Myślisz, że chciała powiedzieć to, co myślę, że powiedziała? Pies skomli. – Chyba zostaliśmy sami, kolego – ciągnę. – Prześpij się, dobra? A może zjadłbyś puree z ziemniaków? Pies nie odpowiada. Oczywiście, że nie odpowiada. Przytulam się do niego. Zostaliśmy sami, ja i pies. Ale ocaliłam go – sama, z pomocą babci Betty. Ale to ja. Ja.

TERATOFOBIA lęk przed potworami i zdeformowanymi ludźmi

Zrobiłam dla psa wszystko, co mogłam. Oczyściłam ranę i podniosłam go tak, by opatulić jego ciało kocem. Zabandażowałam ogolone miejsce i głaszczę go po głowie, słuchając, jak cicho skomli przez sen. – Biedny szczeniaczek – mówię, choć to zdecydowanie nie jest szczeniaczek. A może nawet nie pies. – Myślisz, że z Nickiem wszystko w porządku? Wzdycha sennie. Drżę z zimna, bo przy drzwiach jest przeciąg. Zdejmuję z nogi głowę psa, kładąc ją na miękkiej poduszce, którą ściągnęłam z kanapy. Jest naprawdę wielki. – Jesteś wilkołakiem? – szepczę, zawstydzona, że odważyłam się zapytać. Otwiera jedno oko i patrzy na mnie. – Przepraszam, że cię obudziłam. – Schylam się i całuję zwierzę w nos. – Dobrze się czujesz? Sprawdzam bandaż i poprawiam koc. – Wydaje mi się, że przestałeś krwawić. To dobrze. Muszę wyjść na dwór, ale zaraz wrócę. Naprawdę martwię się o Nicka. Ale nie bądź zazdrosny, bo o ciebie też się martwię. Pies próbuje podnieść głowę, ale chyba jest zbyt zmęczony i obolały. Głaszczę go i dodaję: – Odpoczywaj, słodziaku. Jest naprawdę piękny, ma gęstą sierść i szeroki grzbiet. Może będę mogła go zatrzymać? W domu Betty byłoby weselej z psem. Zresztą chyba wszyscy mieszkańcy Maine mają psy. A może to stereotyp z podręczników, tak jak wielkie stare ciężarówki przed domem i ganek, na którym leżą bale drewna i pułapki na homary. Unoszę jedną z psich warg, by obejrzeć zęby. Są czyste, białe i ogromne. Zwierzak otwiera jedno oko i patrzy na mnie karcąco. Puszczam i mówię:

– Przepraszam, jestem natrętna, wiem. W odpowiedzi porusza ogonem, ale tylko raz. – Dzięki, że przyprowadziłeś mnie do domu – ciągnę. Szkoda, że mnie nie rozumie. Kolejne machnięcie. – Zaraz wrócę. Wstaję, sprawdzam, czy frontowe drzwi na pewno są zamknięte, w razie gdyby jakiś seryjny morderca zapragnął tu wpaść, i wyglądam przez okno. Śnieg przykrył już wszystko, absolutnie wszystko. Samochód Nicka wciąż stoi na podjeździe, koła już zapadły się w małe zaspy. Wzdycham i podnoszę z podłogi książkę telefoniczną, by zanieść ją do kuchni. Na palcach przechodzę obok chrapiącego psa. Policzki mu drżą, gdy wydycha powietrze. – Będziesz zdrowy. Numer Nicka znajduje się pod nazwiskiem „Colt, Anna i Mark”. Dzwonię, ale nikt nie odbiera. Znów dzwonię do babci, lecz również z nią nie mogę się połączyć, od razu odzywa się poczta głosowa. Dyspozytorka Josie twierdzi, że Betty jedzie do domu. – To dobrze. – Przypominam sobie, że powinnam być bardziej uprzejma. – Ciężki wieczór? – Nawet sobie nie wyobrażasz – odpowiada Josie pospiesznie, bo w tle dzwoni drugi telefon. – Jakieś wieści o Jay’u? – pytam. – O chłopaku Dahlbergów? – Wzdycha. – Nie. Siedź spokojnie, Zaro. Zastępca szeryfa był aż na Deer Isle, ale już do ciebie jedzie, Betty też. – A nie mogliby się pospieszyć? – Spieszą się, złotko. Drogi są śliskie. – No dobrze. – Nic się nie martw, kochanie. I nie bój się za bardzo o Nicka Colta, bo to inteligentny młody człowiek. Prawdziwy opiekun, w rzeczy samej. Słyszysz mnie? Przygryzam wargi.

– Słyszysz, Zaro? – pyta znów Josie. – Tak. – Cholercia, mam drugi telefon. Siedź spokojnie, Zaro. A co innego mogę zrobić? – Dobrze. Wzdycham sfrustrowana, odkładam słuchawkę i patrzę na brudną białą nitkę owiniętą wokół palca. Tata kazałby mi się uspokoić i powiedziałby, że to moja wybujała wyobraźnia tworzy góry z krecich kopczyków – albo coś podobnego. Tęsknię za żarcikami taty. –

Wszystko będzie dobrze – oznajmiam pustej kuchni. Nagły powiew wiatru uderza

o dom, zawodząc przeciągle. Światło mruga, gaśnie na jakieś trzy sekundy i się zapala. Cyfrowy zegar na kuchence mikrofalowej błyska na zielono. 00.00 mówi samo za siebie. Jakaś gałąź wali w okno, aż zrywam się i zgrzytam zębami. Dość tego. Będę musiała znów wyjść i poszukać Nicka, ale tym razem lepiej się do tego przygotuję. Uważajcie, psychole! Zara profesjonalistka rusza do akcji. Otwieram szeroko drzwi do piwnicy, by wziąć stamtąd stare kozaki Betty i jej porządną zimową kurtkę, i może jeszcze trochę drewna, jeśli prąd wysiądzie na dobre i trzeba będzie rozpalić ogień. W wariackim pośpiechu uderzam palcem u nogi o jeden ze starych podkładów kolejowych, które Betty tu trzyma. Zakładam najpierw jeden but, potem drugi, a na końcu naciągam czapkę. Wbiegam po drewnianych schodach, tupiąc jak opętana. Przygryzając wargi, zakładam kurtkę na lewą stronę, co jest trudne, bo muszę zapiąć zamek od środka. Nitka na palcu zahacza o zamek, a kiedy ciągnę, robi się luźna. I zaczyna się strzępić. – Nie będę zamartwiała się sznurkiem – rzucam w przestrzeń. Dom aż trzeszczy od wiatru, co być może oznacza, że się ze mną zgadza. Wyciągam trzy polana i przytrzymuję ręką, opierając je o biodra. Drzazgi przyczepiają się do kurtki. Drugą ręką łapię latarkę dokładnie w chwili, gdy światła w domu zaczynają mrugać i gasną. Z moim szczęściem nie zdziwiłabym się, gdyby baterie w latarce się wyczerpały, ale na szczęście gdy wciskam guzik, zalewa mnie strumień światła.

– Dzięki, Betty – szepczę. Babcia Betty należy do tych zawsze przygotowanych pań, które nie zapominają, by wymienić baterie w latarce. Wbiegam na górę i rzucam drewno na kuchenny blat. W powietrzu rozchodzi się zapach ziemniaków i czegoś jeszcze – czegoś surowego i leśnego. Dostaję gęsiej skórki, jakby chodziły po niej pająki. Z bijącym sercem omiatam latarką kuchnię, przerażona tym, co mogę w niej znaleźć. Cyfrowy wyświetlacz na mikrofali już niczego nie pokazuje. Jest czarny, milczący i martwy. Cofam się, otwieram szufladę ze sztućcami i wyjmuję z niej największy nóż, jaki mogę znaleźć – taki do krojenia wielkich warzyw. Ma duże, ostre, srebrne ostrze i czarną masywną rączkę. Z salonu dobiega jakiś dźwięk. Zaciskam palce na nożu. Może to tylko pies. A może nie. Przesuwam stopy po drewnianej podłodze, próbując nie hałasować, ale w wielkich butach babci to prawie niemożliwe. W jednej ręce wciąż trzymam nóż, gotowa dźgnąć, w drugiej latarkę – długą i ciężką – która też może służyć za broń. Prawda? Jeden krok do przodu, potem drugi, aż w końcu omiatam pokój światłem i widzę oczy wielkiego gołego faceta opatulonego kocem.

HORMEFOBIA lęk przed szokiem

Wrzeszczę. Latarka spada na podłogę, turla się i gaśnie pod wpływem uderzenia. – Zaro? – Głos Nicka przebija się przez ciemność. – Jezu, Nick, wystraszyłeś mnie na śmierć. – Klękam na podłodze i próbuję znaleźć latarkę. Zapalam ją, czując, jak wali mi serce – milion razy na minutę. Czy serce to wytrzyma? – Jesteś nagi. – Naprawdę? Nie zauważyłem – żartuje, ale to marny żart. – Dlaczego jesteś nagi? Oświetlam latarką jego twarz – nie poniżej piersi, przysięgam. Podnosi rękę, żeby zasłonić oczy, więc odrobinę obniżam promień światła, kierując go na gładkie linie brzucha. Kocem, którym przykryłam psa, owinął się w pasie jak togą, więc i tak widzę tylko połowę tego boskiego ciała. Ale nie o to chodzi. Kiwa głową, gdy powoli podchodzę bliżej. Staję niedaleko i od razu mięknę. Ma takie smutne oczy. – Zimno ci? Dotykam go ręką, w której ciągle trzymam nóż. – Jesteś ciepły – stwierdzam przestraszona, cofając się o krok. Oświetlam latarką drzwi – zamknięte na klucz. Sama je zamknęłam, pamiętam. – Jak się tu dostałeś? – Przez drzwi. Cofam się jeszcze kawałek. – Ale przecież je zamknęłam. Nick nie odpowiada. Jego zmęczone brązowe oczy wpatrują się w moje. Omiatam światłem podłogę; promień drży razem z ręką.

– Gdzie jest pies? – pytam. Nick milczy. – Pies – powtarzam, na wypadek gdyby nie zrozumiał. – Był tutaj pies, ranny. Ten koc, który masz na sobie... skąd go wziąłeś? Zabrałeś psu? To byłoby bardzo wredne, on jest ranny. Nick nadal milczy. Podchodzę bliżej, a ze mną podąża snop światła. – I dlaczego jesteś nagi? Unosi brwi i podchodzi do białego skórzanego fotela stojącego przy oknie. Pada na niego, krzywiąc się. Robi mi się go żal, ale tylko trochę. – Jesteś ranny? – pytam, stając przy nim. – Nic mi nie jest. Słyszę, że kłamie. Nie mam pojęcia, co się dzieje, ale decyduję się udawać, że mu ufam. Jeśli coś ukrywa, wyciągnę to z niego. – Nick, już nie będę się złościła, przepraszam – mówię, kładąc nóż na podłodze, a latarkę na stoliku. Wyciągam do Nicka rękę. – Martwiłam się o ciebie. Dzieją się tu dziwne rzeczy. Poszłam szukać cię do lasu i śledził mnie jakiś facet. Nick łapie moją dłoń i prawie miażdży mi palce. – Kazałem ci zostać w domu. – Martwiłam się o ciebie. – Próbuję być cierpliwa. – I miałam prawo się martwić. Rozluźnia uścisk i jego dotyk nagle robi się przyjemny. Podnoszę rękę Nicka do ust i delikatnie ją całuję – tak jak robiła mama, gdy źle się czułam. Nie obchodzi mnie, że jest nagi. Cieszę się, że nic mu nie grozi i że nie jestem sama. – No więc ten pies... – zaczynam, patrząc, jak zareaguje – ...był wielki, ale ktoś strzelił do niego z łuku. Widziałeś go? Może poszedł na górę? Nick kręci głową. – Raczej nie – odpowiada powoli. – Aha, no dobrze. Teraz nie będę martwiła się o psa. – Zabieram rękę. – Martwię się o ciebie. Gdzie się zraniłeś?

– Nic mi nie jest, już zdrowieję. – Hm. Jasne. Zdrowiejesz? A co ci się stało? Odwraca wzrok. – Zostań tutaj. – Odsuwam się. – Rozpalę w kominku. Robię krok, ale coś przychodzi mi do głowy i dodaję: – Obiecaj, że nie będziesz się ruszał. – Obiecuję – mówi, pokasłując. – Przysięgasz? – Przysięgam. – Chichocze, jakbym powiedziała coś zabawnego. Łapię latarkę, biegnę do kuchni i przynoszę polana. Zgniatam trochę gazet, wrzucam je do wielkiego czarnego kominka razem z podpałką i znajduję długie zapałki, które Betty trzyma w żelaznym koszu stojącym obok. Gdy tylko papier zajmuje się ogniem, dorzucam szczapy. Płomienie zalewają pokój ciepłym, delikatnym blaskiem, ale kąty wciąż są ciemne i tajemnicze. Płonące drewno daje dziwne poczucie pewności i spokoju, jakby wszystko było w porządku, jakby wcale nie ścigał mnie po lesie jakiś wariat, jakbym nie wyjmowała strzały z psiego boku, a w pokoju nie siedział goły facet. – Nie mogę uwierzyć, że potrafisz rozpalić ogień – odzywa się Nick. Wycieram ręce o spodnie. – Nie jestem całkiem beznadziejna, wiesz? – Wiem. – Uśmiecha się. – Jestem też doskonała w pisaniu listów. – I bieganiu. – Racja. I w byciu upartą. – Oboje jesteśmy uparci. Zrzucam buty i wdycham leśny zapach drewna, po czym wstaję i rozkazuję: – Pokaż mi, gdzie cię boli. – To nic takiego. – Pozwól mi obejrzeć.

Podchodzę bliżej, ale Nick nagle się krzywi. Naprawdę. Wielki i silny Nick Colt krzywi się z bólu. – Nic ci nie zrobię, zresztą zaraz będą tu Betty i policja. – Odgarniam ciemny kosmyk włosów z jego czoła. – Masz gorączkę. Może to infekcja. – Zawsze jestem taki gorący. – Wierci się nerwowo na fotelu. – I skromny. Nick próbuje się zaśmiać, lecz ruch powoduje ból. – Nie to miałem na myśli. – Wiem. Przez chwilę patrzymy na siebie, aż w końcu wyciągam rękę i dotykam jego ciepłego policzka. Nick był na dworze w taką pogodę – może naprawdę zachorował? I gdzie, do diabła, podziały się jego ubrania? No i pies? Jak Nick wszedł do domu? Wolę nie myśleć o tym, co przychodzi mi do głowy, od kiedy zobaczyłam psią sierść w mini cooperze, ale nie potrafię się powstrzymać. Myślę o tym. – Nick, musisz mi zaufać. W gruncie rzeczy jestem osobą godną zaufania. Wzdycha głęboko i kładzie dłoń na mojej dłoni, a potem prowadzi obie do okrytego kocem boku. – Wiem. Drżę. Nagle budzi się we mnie ochota, by uciec, ale nie ruszam się z miejsca i pytam: – Gdzie cię boli? Delikatnym ruchem zrzuca koc. Zamieram. Profesjonalistka Zara znika. Na boku Nicka dostrzegam nasiąknięty krwią bandaż. Znam go, znam bardzo dobrze. Odsuwam rękę, ale reszta mojego ciała ani drgnie. Nick wpatruje się we mnie wyczekująco. Przełykam ślinę, próbując ukryć strach i dezorientację. Tylko to powstrzymuje mnie przed natychmiastową ucieczką. To zrobiłaby mama, nie ja. Nie jestem mamą. – Ale... – szepczę – to przecież niemożliwe, prawda? Przechylam głowę, przyglądam się bandażowi, po czym odrywam go jednym szybkim szarpnięciem. I widzę ranę po strzale, zasklepioną i gojącą się. Oddech zamiera mi w piersi.

Powoli, tylko powoli. Podnoszę głowę i spoglądam w oczy Nicka. Jest przestraszony, ale też zdecydowany i spokojny. Bandaż zwisa z moich palców i nie mogę nie zapytać: – Nick? Czym ty jesteś? Tak bardzo boję się tego, że już wiem, kim jest... Ale to niemożliwe. Serce boli mnie tak, jakby ktoś je ściskał w dłoni, choć to nieprawda. To tylko ja i mój strach. Nick zamyka jedno oko i odwraca głowę, by zerknąć na ranę, a potem spogląda na mnie. – Gdzie poszedł ten pies? – pytam spanikowana. – To nie był pies, Zaro – odpowiada zdecydowanym szeptem. – W takim razie co? Kot? Nutria? Przerośnięty chomik? – Nie histeryzuj. – Nick bierze mnie za rękę. Odskakuję i wymierzam w niego palec. – Nie histeryzuję, tylko żartuję. Dlaczego przystojni faceci nigdy nie mają poczucia humoru? – Zaro... – Nick znów próbuje wziąć mnie za rękę. – To było pytanie retoryczne. – Robię krok do tyłu, wciąż przestraszona. Podskakuję ze strachu, słysząc iskrę strzelającą w kominku. Strach przed ogniem to pirofobia. Natomiast ranidafobia to strach przed żabami – zupełnie absurdalny. A rektofobia – lęk przed odbytem i chorobami odbytu. Obrzydliwe. Koniec z fobiami. Prawdziwe życie jest wystarczająco przerażające. – Co się stało z psem? – pytam znów. – To był wilk, Zaro – odpowiada w końcu Nick. Wierci się na fotelu, ale jest dziwnie spokojny i cierpliwy. Patrzy mi w oczy i dodaje: – Doskonale wiesz, co się z nim stało. Biorę pogrzebacz i przesuwam polano. Inne wpycham głębiej. Iskry i popiół wzlatują w powietrze, zatrzaskuję więc szklane drzwi kominka. – Ostrożnie – rzuca Nick. – To ogień. Jest ciepły. Lubię ciepło.

Płomienie uderzają o szkło, „muskają je”, jak mawiał tata. Płomień muska szybę. Zmienia kolor z ciemnopomarańczowego na brązowoczarny, a potem na jasnopomarańczowy, i od nowa. – Zaro... – Głos Nicka muska mnie niczym płomienie szkło. Wszystko w środku aż mnie boli, pragnąc ciepła, ale nic, absolutnie nic nie trzyma się tu kupy. Muszę zebrać wszystkie siły, by się odwrócić i spojrzeć na Nicka. Oddycham głęboko i powoli się uspokajam. Poradzę sobie. Nie będę się bała. – Nick? – zaczynam błagalnie. Musi powiedzieć mi, że jest jakieś logiczne wyjaśnienie tego wszystkiego. – Zaro – powtarza – podejdź do mnie. Wyciąga ręce, a w jego oczach widzę mieszaninę smutku, bólu i samotności. Podchodząc bliżej, zastanawiam się, czy to na pewno ten sam arogancki chłopak, którego spotkałam pierwszego dnia w szkole – wydawał się wtedy taki hardy i pewny siebie. Teraz jego kruchość przeraża mnie bardziej niż to, skąd się wzięła rana w boku. Biorę Nicka za rękę, a on przyciąga mnie do siebie, delikatnie kierując tak, że ląduję na jego kolanach. – Zrobię ci krzywdę. – Już się goi – odpowiada mocnym głosem. – Tylko spójrz. Rana rzeczywiście się zasklepia, prawie na moich oczach. – Zwykle szybko zdrowiejemy – wyjaśnia. – My? Przełykam ślinę i szukam spojrzenia Nicka, ale sama nie wiem, co chciałabym w nim dostrzec. Zarówno jego głos, jak i spojrzenie są już spokojniejsze, gdy mówi: – Zmienni. – Zmienni? Jakby wbrew własnej woli opieram się o jego ciepłą pierś. Nick kiwa głową. – Dobra, kim są zmienni?

– Zmiennokształtni. Parskam śmiechem, ale Nick wzdycha i dodaje: – Mówię poważnie, Zaro. – No jasne. A niby jakim zmiennokształtnym jesteś ty? – Cóż, akurat ja jestem wilkołakiem. Śmieję się i zdejmuję z jego nagiego ramienia kawałek białej gazy. – Niezbyt oryginalnie. – Nie żartuję, Zaro. – Szturcha mnie delikatnie. – To nie dowcip. Spójrz na moje ramię i pomyśl o wilku, którego ocaliłaś. – Psie. – Wilku. Wzdrygam się, przypominając sobie dźwięk, który usłyszałam, wyjmując strzałę z ciała zwierzęcia. – To jeszcze niczego nie dowodzi. Nick unosi brew. – To ta sama rana. – Twoja jest mniejsza. – Bo już się goi. Próbuję wstać, ale Nick mnie przytrzymuje. – Nie chcę ci wierzyć – mówię. – Ale wierzysz. Wstaję z jego kolan i niezatrzymywana podchodzę do drzwi. Szybkim ruchem przekręcam zamek i otwieram je na oścież. Wiatr nawiewa do środka śnieg. Cały świat lśni od zimnej bieli, a jedyne ślady, które dostrzegam, także są pokryte białym całunem. I są tam wyłącznie ślady moje i psa. Przytrzymuję się futryny, żeby nie przewrócił mnie wiatr i nie powaliła prawda, ale i tak boję się, że zaraz upadnę albo zemdleję. To nie może dziać się naprawdę, nie może. Nick staje za mną, obejmując mnie w pasie. Wstrzymuję oddech, a świat zaczyna wirować. – Zemdlejesz? – pyta. Cofam się i wyrzucam z siebie:

– Ale ty jesteś taki przystojny. Wilkołaki nie mogą być ładne. Wampiry owszem, tak mi się wydaje. Przynajmniej w filmach. Ale wilkołaki są raczej obrzydliwe, noszą skórzane kurtki i są brudne, i mają te obrzydliwe bokobrody. – Tylko tyle masz mi do powiedzenia? Że jestem przystojny? – Nick bierze kosmyk moich włosów i owija go wokół palców. – Większość ludzi mdleje, wrzeszczy albo nie chce ze mną rozmawiać. – Ilu osobom powiedziałeś? – Kilku. – A rodzice? – Tak, oni wiedzą. – Twarz Nicka tężeje. – To genetyczna przypadłość. – Po tacie? – Po obojgu. Kiwam głową, zastanawiam się przez chwilę, a potem jedną dłonią dotykam szorstkiego wełnianego koca, a drugą gładkiej skóry Nicka. – Boli cię? Kręci głową, puszcza mój podbródek i przesuwa rękę na tył mojej głowy. – Dziękuję, że wyjęłaś strzałę. – Nie ma sprawy – odpowiadam, próbując się uspokoić. Sama nie wiem, czy bardziej przeraża mnie fakt, że właśnie powiedział mi, że jest wilkołakiem, czy może to, że jego usta są tak blisko moich. – Nie wiedziałeś, że codziennie ratuję ludzi, którym wydaje się, że są wilkołakami? – Nie. – Nick się pochyla. – Nie wiedziałem. Ma tak piękne ciemne oczy, że w istocie przypominają te psie... to znaczy wilcze. Są dobre, pełne siły i jeszcze czegoś. Podobają mi się. Bardzo. Zdecydowanie za bardzo. Coś w moim wnętrzu robi się cieplejsze i przyciąga mnie do Nicka. W kominku strzela iskra, a ja znów podskakuję nerwowo, jednak nie odsuwam się od Nicka, a tylko przysuwam jeszcze bliżej. On zaś, oświetlony płomieniami, owinięty kocem, jest szalenie pociągający, bez względu na to, czy oszalał czy nie. Jego skóra, tak ciepła, lśni. Ma

wyraźnie zarysowane mięśnie, ale nie tak jak kolesie na sterydach. Jest idealny i piękny. Jak na chłopaka, nie potwora. I nie wilkołaka. – Pocałujesz mnie? – pytam drżącym głosem. Uśmiecha się, ale nie odpowiada. – Nigdy nie całowałam wilkołaka. Czy wasze pocałunki są takie jak te piksów? Coś się dzieje całowanej osobie? Czy to dlatego nigdy dotąd nie całowałeś dziewczyny? Nie przestając się uśmiechać, Nick odpowiada: – Nie. Nigdy nie całowałem dziewczyny, bo nigdy nie mogłem szczerze przyznać, kim jestem, rozumiesz? I nie chciałem, żeby któraś za bardzo się do mnie przywiązała, bo jestem... – Bo jesteś wilkołakiem. – Bo jestem wilkołakiem – powtarza cicho. Samo patrzenie na jego poruszające się wargi przyprawia mnie o dreszcze. Nie ze strachu, raczej z zachwytu. Kładę rękę na piersi Nicka – jego skóra jest niezwykle ciepła. Zawsze taka była. Pachnie cudownie, lasem i bezpieczeństwem. Zapominam o strachu i dotykam ustami jego warg, bardzo delikatnie. Nasze usta się poruszają, dłonie Nicka leżą na moich ramionach, a ja mam ochotę skakać ze szczęścia. Całe moje ciało nim emanuje. – O rany – mówię w końcu. – Właśnie – odpowiada. – O rany. Nasze usta znów się spotykają. Jakby do siebie należały. Jakaś mała część mnie w końcu znalazła swoje miejsce. Odsuwamy się, by odetchnąć. – Czy jest was więcej? Bo myślę, że na wilkołacze pocałunki mógłby być bardzo duży popyt. – Znajdzie się kilku. – Nick się śmieje. Odsuwam się odrobinę, obciągam bluzkę i próbuję ochłonąć. – A w Bedford jest ich więcej? – Tak, właściwie to w Bedford jest ich więcej niż gdzie indziej. Chociaż niektóre się wyniosły. – Dlaczego akurat tutaj?

– Kwestia genów. Tu rozmnażano rasę w dziewiętnastym wieku czy coś takiego. Nie wiem. – Dotyka swojego boku. – Ale to nie jedyne miejsce, w którym można spotkać zmiennokształtnych. – A czy znam kogoś innego oprócz ciebie? Wpatrując się we mnie, Nick odpowiada: – Betty. – Betty? – Jest tygrysem. „Gdzie mieszkają tygrysy”. Mija jedna sekunda, potem druga. Walę pięściami w pierś Nicka i krzyczę: – Wynoś się! Podnosi ręce w obronnym geście. – Co?! – Nie możesz tak po prostu mówić mi, że moja babcia jest cholernym tygrysem! Jasne? Wynoś się! – Zaro... – To dla mnie za dużo – mówię, siadając na kanapie. – Rozumiesz? Za dużo.

ALGOFOBIA lęk przed bólem

Powiedzmy sobie szczerze: jestem mięczakiem. W porządku? Proszę bardzo: jestem mięczakiem. Zeskakuję z kanapy i zaczynam chodzić w tę i z powrotem, powtarzając: – O mój Boże. Mój Boże. O mój Boże. Podbiegam do kominka i wyciągam ręce, by sprawdzić, czy nie oszalałam, czy wciąż czuję jego ciepło. Ogień jest prawdziwy. A szaleńcy często tracą kontakt z rzeczywistością. – To nie dzieje się naprawdę. Ale się dzieje. Wybucham nagle histerycznym śmiechem i zakrywam dłonią usta. – W porządku – mamroczę. – Wszystko jest w porządku. Poradzisz sobie z tym. Moja babcia nie jest człowiekiem. Nick nie jest człowiekiem. Są ludźmi, którzy nie są ludźmi. Nick milczy. Przysiadł na krawędzi stolika i obserwuje mnie. Widzę, że jest spięty, jak żołnierz, który czeka, aż wpadnie w zasadzkę i dostanie bolesny postrzał w brzuch. W końcu przestaję chodzić po pokoju. – Dzięki, że mi zaufałeś – szepczę. Przechyla głowę i odpręża się. Potem gestem nakazuje mi zaczekać i drepcze do kuchni. Czekam, a on po chwili wraca – bledszy – z ręcznikiem owiniętym w pasie i w wielkiej niebieskiej bluzie z kapturem należącej do Betty. Zapina zamek pod szyją i krzyżuje ręce na piersi, opierając się o ścianę niedaleko kominka. – A więc... – zaczyna. – A więc. – A więc jestem wilkołakiem, a twoja babcia tygrołakiem. Pogodziłaś się z tym? Kiwam głową jak grzeczna dziewczynka, jakby to była zupełnie normalna sytuacja. – Na to wygląda. Boli cię? – pytam.

– Nie, w porządku. Dotykam czoła, bo świat znowu zaczyna wirować. Nick musiał to zauważyć, bo łapie mnie za rękę i prowadzi na kanapę – brzydką, śmieszną, kraciastą kanapę. Siadamy. – Myślałem, że zemdlejesz. – Patrzy na mnie spod oka. Nie znoszę tego. – Nie zamierzam. Opadam na oparcie kanapy, biorę poduszkę i przyciskam ją do piersi, jakby miała mnie chronić. Nick chyba to dostrzega, bo widzę, że jest urażony. Rzucam w niego poduszką. Nie mogę się nie roześmiać. On też się śmieje i wali mnie poduszką, aż w powietrze wzbija się kurz i muszę kichnąć. – To po prostu dziwne – odzywam się, wyrywając mu poduszkę. – Dziwnie jest dowiedzieć się, że ktoś jest wilkołakiem. Przecież nawet w nie nie wierzę. To niemożliwe. Fizycznie niemożliwe. – Cóż, to prawda. – Najwyraźniej. Macham ręką, wskazując Nicka, ale szybko opuszczam ją na kolana. – No i Betty jest zmiennokształtna, a skoro to genetyczne, to znaczy, że mój tata – ojczym – także taki był. – Błyskotliwa dedukcja. – Zamknij się. Nick jest trochę irytujący – uśmiecha się, jakby bawiło go to, że się miotam. A mnie przychodzi do głowy milion pytań. Od razu zadaję pierwsze: – A jak właściwie można stać się wilkołakiem? – Trzeba się nim urodzić. Chyba że zostanie się ugryzionym. – Ściąga brwi. – A co, zainteresowana? Odskakuję z piskiem, uderzając się biodrem o oparcie kanapy, i prawie upadam na podłogę. – Nie! Nick łapie mnie w pasie i sadza z powrotem, śmiejąc się do rozpuku.

– Żartowałem, Zaro. Nigdy bym nie pozwolił, by to się stało. – Naprawdę? Jego spojrzenie zupełnie mnie rozbraja. – Naprawdę. Nie pozwolę, żeby cokolwiek ci się stało. – Ach, no tak. Kompleks bohatera. Wilkołak z kompleksem bohatera. Zabawne. Nick nie odpowiada. Przyćmione światło w salonie nadaje wszystkiemu nieco romantyczny charakter, chociaż ogień sprawia, że powietrze jest suche i drapie mnie w gardle. Za to moje serce bije jak szalone, zbyt szybko. Nick wplata mi palce we włosy. Znów czuję to niesamowite ciepło, tęsknotę, spokój. Chciałabym przytulić się do Nicka, chcę, by poczuł moje pragnienie. Koc, którym się owinął, ociera się o nasze nogi. – Teraz cię pocałuję, dobrze? – szepcze Nick chrapliwie. Nie jestem w stanie się odezwać, więc tylko kiwam głową. – Dobrze. Jego ciepłe wargi dotykają moich. Zarzucam mu ręce na szyję i przytulamy się mocno. Jest mi dobrze, bezpiecznie. Czuję miłe dreszcze pod kolanami i wiem, że nie jestem już pusta w środku. Moje życie nareszcie się zaczęło. Na dobre. – Nie mogę uwierzyć, że mnie całujesz – mówię w końcu. Nick kładzie wielką dłoń na moim policzku. – Słucham? A ty mnie nie całujesz? Wzruszam ramionami. – Myślałam tylko, że... – Co myślałaś? – Że może ty... Och, sama nie wiem. Że nigdy nie całowałeś dziewczyny. Tylko się nie złość. Tak mi powiedzieli Issie i Devyn. – Że nie całowałem dziewczyny? – Tak. I myślałam, że to dlatego, że jesteś piksem. Widziałam złoty pył na twojej kurtce. – Co? – Nick jest wyraźnie zdenerwowany. – Tak naprawdę to nie wierzyłam, tylko pomyślałam... Przytulam się, chcąc go uspokoić.

– Kiedy widziałaś pył na mojej kurtce? – Wtedy, gdy pomogłeś mi z samochodem. Kiwa głową. – To wtedy wszedłem do lasu, szukając tamtego. Zrzuciłem kurtkę, zanim zmieniłem kształt, i później ją podniosłem. Nie mogę uwierzyć. Myślałaś, że jestem piksem? – Tylko przez chwilę. – Milczymy przez jakąś minutę. – Chyba powinniśmy zadzwonić do Issie i Devyna, powiedzieć im. – Że się całowaliśmy? Funduję mu kuksańca w bok. – Nie, to o piksach i zmiennokształtnych. Zwlekam się z kanapy i biorę słuchawkę z gzymsu kominka. Jest ciepło. Wybieram numer. – A potem powinniśmy poszukać Jaya – dodaję. Telefon wydaje dziwny dźwięk, a na wyświetlaczu widnieje: „Brak sygnału”. – Cudownie – wzdycham. Nick wstaje, bierze drugą słuchawkę i nasłuchuje. – Zerwane linie – mówi. Otwieram komórkę i stwierdzam: – Nie ma sygnału. Chowam ją do kieszeni, a Nick wygląda przez okno. Pokój wypełniają niebieskie światła. – Przyjechała policja.

POGONOFOBIA lęk przed zarostem na twarzy, przede wszystkim przed brodą

Do drzwi podchodzi dwóch policjantów, zastępców szeryfa. Dłonie trzymają na pistoletach, jakby szli na akcję. – Ty jesteś Zara? – pyta ten wyższy, z brodą. Ma krótkie rude włosy. Przytakuję. – Sierżant Fahey – przedstawia się, zdejmując rękę z broni i podając mi ją. Dostrzega za mną Nicka, uśmiecha się i kiwa głową. – Cześć, Nick. Nick też się uśmiecha i kiwa głową. – A więc się odnalazłeś. – Sierżant Fahey zerka na ręcznik na jego biodrach i zwraca się do drugiego oficera – bez brody i wglądającego bardzo młodo. – Cały i zdrowy. Zatem Clark i ja nie musimy wszczynać poszukiwań. – Nie – odpowiada Nick. – Przepraszam za zamieszanie. – Nie ma za co przepraszać. – Oficer Clark drży na mrozie. – Rany, może chcecie wejść do środka? – pytam. – Nie, dzięki – odpowiada za obu sierżant Fahey, bardzo oficjalnie i sztywno, czym wywołuje grymas na twarzy oficera Clarka. – Ale twoja babcia mówiła nam, że słyszałaś w lesie jakiegoś faceta, który wołał cię po imieniu? Potwierdzam. – I on próbował zaatakować Nicka. Sierżant otwiera szeroko oczy. – Serio? Nick spogląda na mnie i nagle orientuję się, że przecież nie mamy żadnych dowodów. Jego rana już prawie się zagoiła.

– To nic takiego, uciekłem – odpowiada. Widzę, jak drga mu kącik ust: oszukiwanie zdecydowanie nie leży w jego naturze. Takie kłamstwo dużo go kosztuje. Clark wyjmuje z kieszeni notatnik. – Czy możesz go opisać? Nick mówi, że tak. Wchodzą do domu, siadają na kanapie i zaczyna się przesłuchanie. Oficer Clark zadaje mnóstwo pytań, myślę, że przede wszystkim dlatego, by nie wychodzić na zimno. Potem policjanci wstają i idą do lasu z supermocnymi latarkami, szukać tamtego faceta. Stoimy z Nickiem przy oknie i patrzymy, jak błysk światła omiata ciemność. – Nigdy go nie znajdą – odzywa się Nick. – Nie wiesz tego. – On nie zostawia śladów. – Nick siada na kanapie. Nie dołączam do niego, tylko wpatruję się w ciemną noc i policjantów. – Myślałam, że cię porwał – mówię, choć głos więźnie mi w gardle. – Tak łatwo się nie dam. – Bo jesteś zmiennokształtny? – Zaciągam zasłonę. – Tak. – Ale mimo to cię zranił. – Odwracam się i patrzę na Nicka – silnego i zdrowego, wyglądającego tak normalnie i absurdalnie, po ludzku pięknego. – Przecież czytałaś informacje w Internecie, że jesteśmy największymi wrogami piksów. – A wiedziałeś w ogóle, że oni istnieją? Nick krzywi się, dotykając ramienia. – Nie, ale od jakiegoś miesiąca Devyn i ja czuliśmy, że coś się dzieje, coś złego. Issie też. Więc jej powiedzieliśmy. – Twoi rodzice też się zmieniają, prawda? Ale wyjechali robić jakieś zdjęcia. – Film dokumentalny, tak. – I tak po prostu zostawili cię samego? Myślałam, że wilki żyją w watahach, nie chodzą samotnie. – To prawda, ale moi rodzice... W mojej rodzinie układy nie są takie proste. – Nie rozumiem.

– Kiedy syn samca alfa, przywódcy stada, dorasta, sam zmienia się w samca alfa i pojawia się napięcie – bo w genach mamy zapisane, że każdy chce być samcem alfa. – Przywódcą, bohaterem? – Mniej więcej. Ale jako że może być tylko jeden samiec alfa, moi rodzice zdecydowali się wyjechać w długą podróż, która potrwa do następnego roku, aż pójdę do college'u. Dzięki temu ja i tata nie rozerwiemy się na strzępy. – Bo obaj jesteście samcami alfa? Przytakuje. – O rany. To ci dopiero. Na podjazd wjeżdża pickup Betty. Patrzę, jak policjanci wychodzą z lasu i rozmawiają z nią przy samochodzie. Potem odjeżdżają, a babcia wchodzi do domu, śmiertelnie poważna. Wskazuje Nicka palcem i rzuca: – Ściągaj koszulę. Robi, co każe. – Dlaczego każesz mu zdejmować... – zaczynam. – Ona wie – przerywa mi Nick. – Ona wie, że jestem zmiennokształtny. Betty przytakuje i spogląda na prawie niewidoczną ranę. – Powiedziałeś jej? – zwraca się do Nicka. – Że też jesteś zmiennokształtna? – Opadam na zielony skórzany fotel przy drzwiach. – Tak, powiedział mi. – I jak to przyjęła? – babcia znów pyta Nicka. – Niezbyt dobrze. – Twoja ranka wygląda dobrze – śmieje się Betty. – Doskonale się spisałaś, Zaro. Udaje mi się kiwnąć głową. – Policja niczego nie znalazła. – Betty dorzuca drew do kominka, iskry strzelają w górę. – Ale nie spodziewałam się niczego innego. Tyle że zawsze można mieć nadzieję. – Uważamy, że ten facet jest piksem, babciu – wyrzucam z siebie. Kiwa głową. – Dobrze uważacie. Gdzie pogrzebacz? Znajduję pogrzebacz koło frontowych drzwi. – Wzięłam go jako... hm... broń.

– Dobry pomysł. – Betty przesuwa kolejne polana. Kilka iskier spada na podłogę i natychmiast gaśnie. – Dzwoniłam do twojej matki. Chce, żebyś wróciła do domu. Uważa, że popełniła błąd, wysyłając cię tutaj. Podwijam nogi i z uciskiem w gardle przyglądam się twarzy Betty oświetlonej ogniem z kominka. – A ty co myślisz? – pytam. Zamiast babci odpowiada Nick: – Będzie bezpieczniej, jeśli wyjedziesz. – Nie mam zamiaru uciekać – protestuję. – I tak mnie znajdzie, prawda? Znalazł mnie w Charlestonie, ale nie zaatakował. Tutaj też nie, choć byłam sama w lesie. Nie jestem w niebezpieczeństwie. – Tego nie wiesz, Zaro – odzywa się Betty. – Ale mama wysłała mnie tutaj, bo myślała, że będę bezpieczna. Z tobą, babciu. Bo jesteś zmiennokształtna. A skoro Nick także, to jestem podwójnie bezpieczna, czyż nie? – Mam nadzieję – wzdycha babcia. – Nigdzie nie jadę. – Wstaję i patrzę na nią. – Nie zmusisz mnie, żebym wyjechała. – Nie. Nie zmuszę. Ale tutaj jest niebezpiecznie. Nie wiemy, jak go powstrzymać. Nick też wstaje i obejmuje mnie. – Coś wymyślimy – mówi. Nick zostaje na noc. Następnego dnia nie idziemy do szkoły, a kiedy się budzę, jest już dzień i pokój wypełnia białe od śniegu światło. Wszystko wydaje się bezpieczniejsze, mniej przerażające. Nick zagląda do mnie i widzi, że nie śpię. Uśmiecha się i mówi: – Myślałem, że się nie obudzisz. – Byłam zmęczona. – Przeciągam się i martwię o włosy, oddech i śpiochy w kącikach oczu. Ale zauważam coś ciekawszego. – Włożyłeś spodnie. – Wożę zapasową parę w samochodzie. – Nick wchodzi do pokoju i przysiada na brzegu łóżka. – Zawiedziona? – Troszeczkę. Siadam i trę oczy.

– Co robiłeś? – Zadzwoniłem do Issie i Devyna. Próbują znaleźć jakiś sposób, żeby tu przyjechać. Rodzice Devyna mają skuter śnieżny, ale nie chcą, żeby nim jeździł z powodu obrażeń. Betty pojechała do pracy tą zarąbistą ciężarówką. – Zarąbistą? – No. Widziałaś, jakie ma opony? – A ty masz mini coopera. – To nie znaczy, że nie potrafię docenić porządnego pickupa. – Nick uśmiecha się i targa mi włosy, jakby był moim starszym bratem. Niefajnie. – A w ogóle to usmażyłem naleśniki. Czekają w piecyku, a ja podczytuję stare książki Stephena Kinga. – O, to naprawdę świetny pomysł, żeby jeszcze bardziej się przestraszyć. – Trudno mnie przestraszyć. – Twardziel. Śmieje się. Ja też się śmieję i pytam: – Naprawdę usmażyłeś naleśniki? Nick łapie mnie za ręce i wyciąga z łóżka. – Chodź. – Rany, byłeś głodny jak wilk – zauważam. Ręka Nicka trzymająca widelec zatrzymuje się w pół drogi do ust. – Bardzo oryginalny tekst. – Prawda? – chichoczę. Nick uśmiecha się tak, że na jego policzkach pokazują się dołeczki. – Jesteś bardzo dowcipna. – A ty smażysz dobre naleśniki. – Dziękuję. – Uważam, że powinieneś się do nas wprowadzić i codziennie je smażyć. – Betty jest aż tak złą kucharką?

– Tak, a ja nie jestem lepszą. – Może mógłbym tu zostać, dopóki... no wiesz, wszystko się uspokoi, albo... Mimo ukłucia w żołądku kroję naleśnik na kawałki, nie podnosząc wzroku. – Nie wrócę do Charlestonu – oznajmiam. – Byłabyś bezpieczniejsza. – Tylko ja. A ten facet będzie porywał chłopców, dopóki nie znajdzie królowej. Nie mogę do tego dopuścić. – To nie twoja wojna. –

Jasne. – Podnoszę widelec, ale nie wkładam kawałka naleśnika do ust, tylko

przyglądam się Nickowi. Jest pewny siebie, silny, jednak również może zostać ranny. – A więc czyja to wojna? Tylko twoja? Na pewno tak nie będzie. Nie możesz sam brać się do ocalania świata, rozumiesz? Nick polewa naleśniki syropem i krzywi się, jakby bolało go samo mówienie. – Jasne. Rozumiem. To nasza wojna. Nas wszystkich. – Syrop kapie na książkę. – Przesuwam butelkę. Wtedy dostrzegam okładkę. – Szkieletowa załoga – Stephen King. Moje serce na moment zamiera, a mózg zaczyna łączyć fakty, co powinien był zrobić już dawno temu. – Wiem, że to Stephen King, ale... Tam jest takie opowiadanie... Przeglądam książkę i nagle zatrzymuję się na jednej ze stron. – Które? – „Gdzie mieszkają tygrysy”. Nick przysuwa krzesło bliżej stołu – bliżej mnie – i pochyla się, czekając na dalszy ciąg. – W tej książce z biblioteki tata napisał: „Nie lękaj się. Gdzie mieszkają tygrysy, sto pięćdziesiąt siedem”. – Pamiętam. Wydawało mi się, że Devyn albo Betty mówili, że to opowiadanie fantastyczne jakiegoś innego autora. Nie powiedzieli, że to Stephen King, prawda? – Gdy mówi, czuję, jak jego oddech muska moją szyję. Trudno mi się skoncentrować.

– Wydaje mi się, że to był Ray Bradbury. Nie mówili o Kingu. Ale dwa opowiadania mogą mieć taki sam tytuł. – Docieram do strony sto pięćdziesiąt siedem. – Zaro? Odwracam książkę tak, żebyśmy oboje mogli ją czytać. – Spójrz. – Coś tu napisał. – Nick zerka na kartkę. Pachnie syropem klonowym. – Możesz odczytać? – Wyblakło. – Dlaczego pisał ołówkiem? – Zawsze używał ołówka. Tata był trochę dziwny. – Podnoszę książkę wyżej. – Tu jest napisane: „Obrona: zmienni i żelazo. Problem: jeśli pragnienie stanie się zbyt silne, zaczynają polować w dzień. Christine”. Super. Ładny szyfr, tato. I jeszcze podkreślił linijkę w opowiadaniu o tym, że tygrysy są głodne i podstępne. – Kim jest Christine? – pyta Nick. – To tytuł innej książki Stephena Kinga. Chyba tej o samochodzie. Nick gwałtownie odsuwa krzesło. – Przeczytaj to jeszcze raz. Widziałem tę drugą książkę na górze. Czytam słowa taty po raz kolejny, tym razem głośno, by Nick mógł mnie słyszeć. Jest szybki jak wilkołak, wbiega i zbiega po schodach w kilka chwil, przynosząc kolejną książkę Kinga. – Twój tata napisał, że jeśli pragnienie staje się zbyt silne, piksy polują w ciągu dnia – przypomina. – Powinniśmy zadzwonić do Betty. – Najpierw pokaż mi tę książkę. – Wyciągam rękę. Nick wręcza mi tom, otwieram go, a na podłogę wypada kartka. Zanim zdążyłam zareagować, Nick podnosi ją i mi podaje. Drżącymi rękami rozkładam kartkę. – Może to nic takiego, notka z biblioteki albo liścik do mamy... – Czytaj, Zaro. – Głos Nicka rozbrzmiewa w pustej kuchni. Wydaje się, że nawet powietrze na coś czeka.

Czytam więc: – „Jeśli znaleźliście ten list, to znaczy, że pragnienie wróciło. On mówi, że nie potrzebuje tego pragnienia, że z nim walczy – chciałbym mu wierzyć, ale to nie ma żadnego znaczenia. Jeśli straci kontrolę nad swoim pragnieniem, straci też władzę nad swoim dworem, a oni zażądają krwi i dusz, by zaspokoić potrzeby – te, które pojawiają się, gdy król się starzeje i zaczyna potrzebować królowej. Mamo, wiesz, dlaczego uciekliśmy. Nie mogłem pozwolić, by poświęciła jeszcze więcej, a jego gniew był ogromny. Baliśmy się zaufać. Tak mi przykro, że to nie wystarczyło”. Podnoszę wzrok na Nicka. – Rozumiesz coś z tego? – Nie bardzo. To wszystko? – Nie, jest jeszcze kilka linijek. – Czytam dalej: - „Muszę was ostrzec, że jeśli pragnienie stanie się zbyt wielkie, będzie pojawiał się nie tylko w nocy. Tak samo jak inni zacznie wychodzić w świetle dnia. Żelazo ich osłabia. Są szybcy, ale my jesteśmy szybsi i także możemy zabijać. To nasza jedyna nadzieja. Inni Lśniący są naszą jedyną nadzieją". Zaginam kartkę i kładę ją koło widelca. Po chwili zastanowienia upycham ją w kieszeni. – Mój tata to napisał – mówię. Nick kiwa głową. – Mogą wychodzić w ciągu dnia. – Jeśli pragnienie jest zbyt wielkie. – Wolałbym nie ryzykować – dodaje. – Dzwonię do Betty. Łapię go za rękę. – Nick? Schyla się, by na mnie spojrzeć. W jego cudnych oczach dostrzegam troskę. – Słucham? – Dziwnie się czuję. – Masz prawo się bać, Zaro. Ale zadzwonię do Betty i razem cię ochronimy. – Nie o to chodzi. Mam gęsią skórkę, takie pajączki – próbuję wyjaśnić i od razu się czerwienię. – To głupie. Takie dziwne uczucie, jakby coś po mnie chodziło. Nie potrafię go opisać. Nick kładzie dłonie na moich ramionach i głaszcze je delikatnie.

– Kiedy to się dzieje? – pyta. – Nie wiem. Odkąd wyjechałam z Charlestonu, za każdym razem gdy widzę tego mężczyznę, na przykład na lotnisku, i gdy słyszę tamten głos. – Głos w lesie? Przytakuję. Nick podbiega do kominka, bierze pogrzebacz, którym Betty przewraca drewno, i wkłada mi go do rąk. – Weź to. – Po co? Nick prawie warczy: – To znaczy, że on jest blisko. Będzie chciał cię namówić, żebyś otworzyła drzwi. Nie pozwól mu wejść. Chcę zaprotestować, ale Nick podnosi ostrzegawczo palec. Ma skupione i poważne oczy, prawie wilcze. Jak mogłam tego nie dostrzec? – Mówię poważnie, Zaro. Nie możesz tu nikogo wpuścić. Obiecaj mi. – A czy oni nie mogą się tu po prostu włamać? – pytam. Tupię, jakbym miała dwa latka, ale trudno. Jestem naprawdę absurdalnie przerażona. I wolałabym, żeby Nick przestał mnie straszyć. Nie odpowiada, tylko zaciąga zasłony. – Musisz wziąć ten nóż, który zostawiłaś w kuchni – rzuca, zerkając na schody. – Na górze wszystkie okna są zamknięte? – Nie wiem! – krzyczę, wymachując pogrzebaczem. Znów mam gęsią skórkę – ze strachu. A może Nick ma rację? Sama nie wiem. On już biegnie po schodach, przeskakując po trzy stopnie naraz. – A jeśli wyłamią drzwi? – Nie mogą. – Skąd wiesz, ze nie mogą? Ten facet wygląda na całkiem silnego. Nick krzyczy do mnie z piętra: – Piksy trzeba zaprosić do domu, tak jak wampiry. Czytałem w Internecie.

– No proszę bardzo – mruczę. – W takim razie to z pewnością prawda.

PIKSOFOBIA lęk przed piksami Ten lęk zmyśliłam, ale uważam, że powinien zostać nazwany, bo to z pewnością bardzo prawdziwa fobia.

Pędzę za Nickiem na górę. Ignoruje mnie. Biega od jednego pokoju do drugiego, sprawdzając okna i opuszczając po kolei wszystkie rolety. Porusza się tak szybko, że ledwo mogę go dostrzec. Nic dziwnego, że jest tak doskonałym biegaczem – przecież to nie człowiek. Wzdrygam się, ale przecież to Nick. Mój pokój jest ostatnim, do którego wbiega. Blokuję drzwi, żeby znowu nie uciekł, ale wydaje się już trochę spokojniejszy. Włosy nie stają mu dęba ani nic podobnego. – Wszystkie okna zamknięte – oznajmia, siadając na moim łóżku. Dzwonię na komórkę Betty. Odbiera od razu: – Zaro? – Myślę, że ten piks tu idzie. – Co? Przecież jest dzień. – Wiem! Ale znalazłam list, który napisał do ciebie tata. Ostrzega w nim, że jeśli pragnienie robi się zbyt wielkie, piksy polują także w dzień. – Boże... – Betty milknie na chwilę, jakby musiała przyswoić fakty. – Zostawił list? – Uhm. – Muszę dać jej kolejną sekundę, bo wiem, że chce zrozumieć to, co słyszy. Potem ciągnę: – No i mam gęsią skórkę, jak zawsze, gdy on się pojawia. – Dobrze. Nick jest z tobą, prawda? – Uhm. – Daj mi go do telefonu. Przyjadę jak najszybciej. Już wyjeżdżam.

– Dobrze. Podaję słuchawkę Nickowi. – Tak. Wiem. Wiem – mówi tylko. A potem odsuwa ją od ucha i dodaje: – Rozłączyło nas. – Super. Pociera rękami twarz i znów opada na łóżko. – Podoba mi się twój plakat z Amnesty. Powiesiłam go nad łóżkiem, tak samo jak w domu. – I to jest twój komentarz do kryzysowej sytuacji? Że podoba ci się mój plakat? Załamujesz mnie. – Siadam obok Nicka. – Posuń się. Trącam go biodrem, żeby zrobił mi miejsce, ale nie mam nastroju na romantyczne chwile. Nick prostuje rękę, opieram na niej głowę i spoglądam na plakat. A jako mistrzyni konwersacji odzywam się po chwili: – Lubię Amnesty International. – Mały kompleks ratowania świata, co? – pyta, obejmując moje ramię. – Pewnie tak. – Też go mam. – Naprawdę? Nie zauważyłam. – Sarkazm do ciebie nie pasuje. – Nick odwraca głowę, by na mnie spojrzeć. A ja od razu dostaję dreszczy. Leżę na łóżku z bardzo przystojnym facetem. Ach, poprawka – z przystojnym wilkołakiem. Tyle że gdy tylko słyszę wiatr uderzający w okna, uczucie szczęścia i spokoju natychmiast znika. – Powinniśmy się bać? – pytam. – Szczerze? Kiwam głową. – Tak. Delikatnie gładzę Nicka po policzku. Jego twarz nieruchomieje pod moimi palcami. – Powiedz mi, jak to jest być zmiennokształtnym. Nick kręci głową, ale nie zabieram ręki. – Zmiennokształtni mają dusze, bo są po części ludźmi. Za to piksy – niekoniecznie. W ogóle nie są ludźmi, tak przynajmniej twierdzi Betty. Jedna teoria mówi, że były rasą nie

dość dobrą, by pójść do nieba, ale nie na tyle złą, by trafić do piekła. Dlatego zostawiono ich tutaj, na wieczną tułaczkę i męki. Ściągam brwi, ale Nick od razu je wygładza. Potem pochyla głowę i wącha moje włosy. – Nie wierzysz? – rzuca nagle. – To głupia teoria. – Ja też tak uważam. – Wyciąga się na materacu i przytula mnie. – Piksy zdecydowanie są wystarczająco złe, by pójść do piekła. – O ile ono istnieje – przypominam. – Jasne. – Nick nie wydaje się przekonany. – Jest jeszcze druga teoria o pięciu starożytnych rasach, które pojawiły się na Ziemi. – Jakich? – Piksach, wróżkach, zmiennokształtnych, elfach i jeszcze jednej, której nie pamiętam. Mają swoją radę, a jej członków nazywa się Lśniącymi. – O tym pisał tata. Leżymy w milczeniu, lecz po chwili przysuwam się do Nicka i wtulam w niego. Mam w nosie to, co mówi o piksach, wilkołakach i wszystkim innym. Czuję się bezpieczna u jego boku. – Mówiłeś, że piksy nie mogą wejść do domu, dopóki się ich nie zaprosi, tak jak wampirów w książkach Stephena Kinga – odzywam się pierwsza. – Nie wiem nic o wampirach. Nie jestem pewny, czy w ogóle istnieją. – Poważnie? – Tak. – To chyba dobrze. Palce Nicka zaciskają się na moim ramieniu. Wdycham jego wilczo-męsko-sosnowy zapach i zbieram siły. – Mama wysłała mnie do kraju zimna i piksów. Cudowna mama. – Betty mówiła, że twoja mama naprawdę się o ciebie bała. Uważały, że jesteś martwa w środku.

– Byłam zupełnie pusta. Ale już tak nie jest – mówię, choć nie bardzo chcę opowiadać o sobie. Przez chwilę zastanawiam się, chłonąc ciepło Nicka. – Dlaczego wysłała mnie tutaj, skoro nigdy tu razem nie byliśmy? – Nigdy? – To Betty zawsze nas odwiedzała. Kiedy mama była w Maine po raz ostatni, doszło do pierwszych zniknięć. – No tak. – To było zaraz po tym, jak mama skończyła college. Chyba dziwnie było wrócić tutaj w sytuacji, gdy zaginęło tylu chłopców, mama już była w ciąży, a potem wyszła za tatę i wyjechała do Tulane na studia magisterskie. Jakby zaczynała życie od nowa. Może po prostu chciała zapomnieć? Przecież z pewnością znała przynajmniej kilku z tych, którzy zaginęli. Łaskotanie znowu powraca, a zadrapania na dłoni zaczynają piec. – To wariactwo – wzdycham. Nick ściska pocieszająco moją dłoń. – Wiem – mówi. Wpatruję się w płomień świecy na plakacie Amnesty. Wszyscy ci ludzie w więzieniach na całym świecie, torturowani, odarci z godności, często bez żadnego powodu, a często za to, że odważyli się wyrazić swoje zdanie. Jak to możliwe, że żyjemy na tym samym świecie? Ja z Nickiem, tutaj, martwimy się o piksy, oni, rozsiani po świecie, martwią się, czy przeżyją. Gdzie tu wspólnota? Zostaje tylko płomień świecy i nadzieja. – Co się stało? – pytam nagle. – Co się wydarzyło poprzednim razem? – Ludzie zaczęli znikać. W nocy. Zawsze, gdy byli sami. Wprowadzono godzinę policyjną. Aż w końcu wszystko się uspokoiło. – Kto ich zatrzymał? – Nikt nie wie. Może z wyjątkiem Betty. Wydaje mi się, że ona może wiedzieć więcej. – W takim razie powinna nam była powiedzieć. – Może uznała, że nie musi. – Kiepska wymówka. – Zakrywam ręką oczy i próbuję nie myśleć o głosie, który woła moje imię, ale on i tak rozbrzmiewa mi w uszach. – Na dodatek chłopcy zaczęli znikać

dokładnie w tym samym czasie, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam tamtego faceta w Charlestonie. A ty, Nicku Colcie, uważasz, że twoim zadaniem jest chronić ludzi, tak? – Mogę odstraszyć te stwory – mówi, jakby się chwalił. – Niby jak? – Mamy różne zdolności. – Jakie? – Potrafimy polować. Dotykam metalowego zamka przy jego bluzie, zapinam go i odpinam, próbując zrozumieć, co właśnie usłyszałam. – Potraficie polować... Wilkołaki polują. Zabijasz. – Odsuwam się nieco. – Nie zabijam ludzi. – Jest wyraźnie zirytowany. Siadam prosto i pytam: – A skąd mam to wiedzieć? Przechyla głowę. – Spójrz na mnie. Z niechęcią podnoszę wzrok. – Spójrz mi w oczy, Zaro. Nie zabijam ludzi. – W porządku. – Przełykam ślinę. – Wierzysz mi? Kiwam głową, wstaję i przechodzę przez pokój, by zapalić świecę. Zabieram się do układania płyt, bo są rozrzucone po całej podłodze. Bransoletka na moim nadgarstku dźwięczy co chwilę. – Zaro? – Co? Nie mogę posprzątać? – prawię krzyczę, ale staram się uspokoić. – Trochę trudno mi to wszystko zaakceptować. Nick spuszcza nogi z łóżka, podchodzi do mnie i kuca na podłodze. – Wiem. Wielką dłonią gładzi mnie po plecach, ale nagle sztywnieje. Upuszczam płytę. Przebiega mnie znajomy dreszcz. Nick znów łapie pogrzebacz i ściska go w potężnej pięści. Nagle ktoś puka do frontowych drzwi, głośno i energicznie.

Podskakuję przestraszona. – Nick? Patrzy spokojnie, ale jego palce zaciskają się na żelaznym pogrzebaczu, aż bieleją mu kciuki. – Nie otwieraj drzwi, Zaro. – Czy to... Rozlega się walenie w drzwi. Wpatruję się w Nicka i dostrzegam własne odbicie w lustrze toaletki. Mam wielkie i przerażone oczy – dokładnie tak się czuję. Skóra na całym moim ciele cierpnie, jakby biegały po niej małe pająki. Przewracam stopą stos płyt. Rozsypują się po całej podłodze. Razem z nimi rozpada się moje serce, kawałki fruwają dokoła. Nadeptuję na stertę kopert, które przygotowałam do wysłania dyktatorom na całym świecie. Ściskam nadgarstek Nicka i pytam: – Nie mogą tu wejść, prawda? – Nie, chyba że ich wpuścisz. – A tego nie zrobię. – Zgadza się. Znów pukanie. I jeszcze raz. I jeszcze. – Nick? Obejmuje mnie mocno, aż czuję zimne żelazo pogrzebacza na swoich plecach. Ale to nic w porównaniu z ciepłem Nicka. – Jesteś ze mną bezpieczna – zapewnia. – Zmienisz się w wilka? – Jeśli nie będę musiał, to nie. – A nie potrzebujesz do tego pełni czy czegoś takiego? – pytam szeptem, przytulając się mocniej. – Nie.

Zaczynam drżeć. Najchętniej wpełzłabym pod jego skórę i się tam schowała. – Myślisz, że będziesz musiał się zmienić? Nick przesuwa mnie w stronę łóżka i sadza na nim. Wciąż trzyma pogrzebacz, żelazny, ciężki, gotowy do zadania ciosu, straszny. – Nie uda im się wejść do domu – mówi. – Chyba że już kiedyś tu byli. – Jest ich wielu? – Czuję przynajmniej pięciu. Nie martwię się o tych pomniejszych, ale ich przywódca... – Mają przywódcę? – Jestem prawie pewny. – Nick odsuwa się ode mnie, przechodzi przez pokój i przekręca klucz w zamku. Nie odwraca się, by na mnie spojrzeć, tylko wpatruje się w zamknięte drzwi. Wolną ręką dotyka drewnianej ramy. Na schodach dudnią kroki. Nick patrzy na mnie. Jego tęczówki robią się lekko skośne, jak u wilka. Gdy się do mnie odzywa, jego glos to właściwie złowrogi pomruk. Prawie nieludzki. – Myślę, że przynajmniej jeden z tych piksów już tu kiedyś był. Zamieram. Plecy Nicka drżą, jakby z wysiłku, ale nie wiem, co to oznacza. – Nick? Czy skoro jeden z nich tu był, to mogą wejść wszystkie? – Nie, tamci czekają na zewnątrz. – A czy on może wejść do pokoju, skoro był w domu? – Strach prawie mnie paraliżuje. – Nie wiem. Nie mam pojęcia, co robić, co mówić, szepczę więc tylko jego imię: – Nick? Jego głos jest ciepły, ale jednocześnie przepełniony cierpieniem. – Bardzo staram się nie zmienić, Zaro. Ale to nieuniknione, kiedy ludzie są w niebezpieczeństwie. – A ja jestem? Kiwa głową.

Zupełnie rozbita, dotykam jego pleców. Nawet nie pamiętam, żebym podchodziła do drzwi. Mięśnie Nicka napinają się i poruszają pod moimi palcami. – W takim razie się zmień! – nakazuję. – Nie chcę cię przestraszyć. – Już jestem przestraszona! – krzyczę. – Nie chcę, żeby coś ci się stało! – Mnie? To nie o siebie się martwię, lecz o ciebie. Ktoś puka do drzwi mojego pokoju, aż zaczyna drżeć framuga. O Boże, Boże... Nick odwraca się nagle. W jego oczach widzę ból i smutek. Ściąga szybko bluzę i przeskakuje na drugą stronę łóżka, żebym nie mogła go zobaczyć. – Cokolwiek się stanie, Zaro, nie wpuszczaj go do środka. Cokolwiek ci powie, nie możesz go wpuścić. – Słyszę warknięcie, a potem znów pukanie do drzwi, tym razem delikatne, uprzejme. Robię krok do tyłu. Spodnie, które miał na sobie Nick, przelatują przez pokój. Łapię je. Nick próbuje mówić dalej: – Może udałoby mi się go tu pokonać, ale wolałbym nie ryzykować. On jest silniejszy niż pozostali, a to nie mój teren i... – Nick? – szepczę. Przez łóżko przelatuje poduszka. – Musimy wytrzymać do powrotu Betty. Wytrzymaj do jej przyjazdu, Zaro. – Szybko wyrzucane słowa zagłusza pukanie do drzwi. Mimo to dociera do mnie głośny ryk wydobywający się z gardła Nicka – ni to ostrzeżenie, ni okrzyk wojenny. Ale to ryk wilka. – O Boże... – jęczę. Ktoś wytrwale puka do drzwi. – Zaro, wpuść mnie. Wilk z warknięciem staje między mną a drzwiami. Jego gęsta, piękna sierść jeży się w obliczu zagrożenia. Nick mówił, że jest ich przynajmniej pięciu. Jeden wszedł do domu, ale dopóki nie otworzę drzwi, jesteśmy bezpieczni.

Dlaczego Nick myślał, że przyjdzie mi do głowy otwierać drzwi? Chyba uważa mnie za najbardziej naiwną istotę na ziemi. Nie ma mowy, żebym to zrobiła i wpuściła tego piksa do środka. Ale co z pozostałymi? Wyglądam przez okno, odrobinę odsuwając roletę, i widzę na śniegu dwie ciemne postacie. Z szarobiałego nieba sypie śnieg i wszystko wydaje się takie spokojne. Znów rozlega się pukanie – delikatne, jak wtedy, gdy mama próbowała dobudzić mnie z koleżankami po piżamowej imprezie. Patrzę na Nicka, który kuli się, gotowy do skoku. Próbują mnie przechytrzyć, ale się nie dam. Zignoruję pukanie i będę obserwowała tych na zewnątrz. Odwracam się do okna, ale natychmiast piszczę z przerażenia, bo dostrzegam za szybą bladą twarz o dzikim spojrzeniu. Odskakuję z wrzaskiem, a roleta opada, zasłaniając widok. Siadam na środku łóżka i podciągam kolana pod brodę, ściskając pogrzebacz. Użyję go. Pacyfizm bywa mocno przereklamowany. – To nie dzieje się naprawdę. To nie dzieje się naprawdę - powtarzam. Coś zaczyna drapać w szybę – wiem, że to nie gałąź, tylko coś strasznego, co chce wejść do środka. Nick krąży po pokoju niczym na patrolu, w tę i z powrotem, od okna do drzwi i od drzwi do okna. Odsłania zęby, gdy po raz kolejny rozlega się ciche pukanie. Nick warczy i otwiera pysk tak, że widać jego dziąsła. – Zaro? – głos jest głęboki, nieco ochrypły. Znam go, ale nie słyszałam go w lesie. Moje serce drży, ale już nie ze strachu. – Zaro, kotku? To niemożliwe. Niemożliwe! Siadam prosto i stawiam stopy na podłodze. Płomień świecy na biurku mruga, a potem łapie podmuch powietrza i wydłuża się. Odpowiadam szeptem, modlitwą, nadzieją. – Tatusiu?

WITRIKOFOBIA lęk przed ojczymem

To niemożliwe. To wydaje się niemożliwe, ale głos należy do niego. Choć język przywarł mi do podniebienia i coś ściska mnie w piersi, udaje mi się wydusić raz jeszcze: – Tato? Nick nie potrafi już opanować warczenia. Całe jego ciało aż drży, trzęsie się od tego dźwięku. Moje także. Nikt nie chciałby znaleźć się w pobliżu warczącego wilka, a ja jestem bardzo, bardzo blisko niego i się boję. Boję się jak diabli, ale to nic w porównaniu z tym, co czeka na mnie za drzwiami. Mój tata umarł. A jednak do mnie mówi. Słyszę jego głos mimo warczenia. Słyszę go. W jakiś dziwny sposób go słyszę, jest tuż za drzwiami. Podchodzę na palcach trochę bliżej. – Tatusiu, czy to ty? – pytam szeptem. Ale on słyszy. – Otwórz drzwi, Zaro, skarbie, i wpuść mnie. Chcę tego. Bardzo tego chcę, ale moje nogi ze strachu sztywnieją i robią się ciężkie. Nagle Nick spręża się do skoku i przyciska przednie łapy do drzwi, zagradzając mi drogę. – Przesuń się, Nick – proszę i robię krok do przodu. Pochylam się, opieram dłonie o drzwi, jakbym mogła coś poczuć, dotknąć przez nie twarzy taty, poczuć jego ciepłą skórę, pulsujące życiem ciało. Ale nie mogę. Oczywiście, że nie mogę. To takie niesprawiedliwe, że czuję tylko zimne drewno. – To nie możesz być ty – mówię słabym, cichym głosem, czując, jak wali mi serce. Czy gdybym otworzyła drzwi, on by tam był? Czy uśmiechnąłby się i pokazał dołeczki w policzkach? Czy byłby nieogolony? Uściskałby mnie? Przez te wszystkie miesiące chciałam tylko jednego – żeby żył.

Ale widziałam go tamtego dnia na podłodze. A potem w trumnie. Przecież czuje się, że ktoś naprawdę umarł, czuje się, że nie ma już jego duszy, zostaje tylko puste ciało. Jednak skoro wilkołaki i piksy mogą istnieć, to może i to dzieje się naprawdę. Może mój tata rzeczywiście tutaj jest, zaraz obok, i oddziela nas tylko kawałek drewna. Zataczam się, wbijając łokieć w bok Nicka. – To niemożliwe, nie może cię tutaj być. – Jestem, Zaro. Wpuść mnie, a wszystko ci wyjaśnię – odpowiada. On umarł. Tata umarł. Widziałam, jak umiera. Widziałam butelkę na podłodze. Jego zimną twarz w moich dłoniach. A jeśli nie umarł? – Tatusiu? – Jestem tu, kochanie. W gardle rośnie mi wielka gula, która powoli przeciska się do żołądka. To jego głos. Jego. Tutaj. Sięgam do klamki, ale jej nie naciskam. Nick uderza we mnie głową, trafiając w dolną szczękę i policzek. Pyskiem odsuwa moją głowę od drzwi. Wciska nos między mnie i drzwi. W ustach mam sierść – wypluwam ją i odpycham wilka. – To mój tata. Mój tata! – Walę w drzwi. – Jest po drugiej stronie. Piksy go złapią. Nick odsłania zęby. – Nick, nie mogę znów go stracić. Wilk warczy, jakby był gotowy zaatakować. Odsuwam głowę, ale po chwili się uspokajam. – Zejdź... mi... z drogi... Próbuję się przecisnąć obok jego grubej szyi i szturcham go raz po raz, ale wilk ani drgnie. – Rusz się! – nakazuję. – Odsuń się. – Zaro, czy jest tam z tobą wilk? Nie ufaj mu. – Głos taty jest spokojny, naprawdę uspokajający. Łapię Nicka za sierść i nagle zamieram. Dociera do mnie, że coś tu jest nie w porządku. Mój tata nigdy nie byłby spokojny, gdybym znalazła się w jednym pokoju z wilkiem. Byłby

zdenerwowany, krzyczałby, waliłby w drzwi i próbował je wyważyć tak jak wtedy, gdy byłam małą dziewczynką i niechcący zamknęłam się w łazience, a później nie potrafiłam przekręcić klucza, bo był bardzo stary. Wtedy tata kopnął w drzwi, rozwalił je w drzazgi i mocno mnie przytulił, obsypując czoło pocałunkami. „Nigdy nie pozwolę, by coś ci się stało, księżniczko – powiedział wtedy. – Jesteś moim skarbem”. Tata wyważyłby drzwi. Ocaliłby mnie. – Wpuść mnie – mówi. – Zaro... Odsuwam się od Nicka i cofam. Zakrywam ręką usta. Nick przestaje warczeć i macha kudłatym ogonem. Skąd tata wie, że jest tu ze mną wilk, a nie na przykład pies? Skąd wie, że to nie piksy? Dostaję dreszczy. Nick podbiega do mnie i przytula się do moich nóg. Zatapiam palce w jego futrze, jakbym czegoś tam szukała. Może pocieszenia, może ciepła, może siły. Albo wszystkiego po trochu. – Ty nie żyjesz – mówię i z mojej piersi wydobywa się szloch, prawie eksploduję. – Nie może cię tu być. – Nie umarłem, Zaro. Biorę poduszkę i przytulam ją, jakby była moją tarczą. Znów dopada mnie wspomnienie taty leżącego w kuchni. Widzę butelkę z wodą toczącą się po podłodze. Widzę jego usta – otwarte, szukające oddechu. – Umarłeś, tato. Nie żyjesz. Zostawiłeś mnie. Widziałam cię. Zostawiłeś mnie. A teraz jestem tutaj, w Maine, gdzie wszystko jest zupełnie szalone, nie można biegać wieczorem i zawsze jest zimno. – Zaro, wpuść mnie, to wszystko ci wyjaśnię. Rzucam w drzwi Dorocznym raportem na temat praw człowieka 2009, papier odbija się od drewna. Nick odsuwa się, by nie oberwać. Łapię kolejny plik kartek i walę nim w klamkę. – Kłamca! Niczego nie możesz wyjaśnić! Niczego! Zostawiłeś mnie! Szlochając i oddychając ciężko, biegnę do drzwi i walę w nie pięściami. – Odszedłeś!

Tata przytulał najlepiej na świecie. W jego ramionach zawsze było najbezpieczniej, jak u wielkiego pluszowego misia, tylko cieplej. – Po prostu mnie wpuść, Zaro. – Teraz wydaje się, że jest zagniewany, jak wtedy, gdy pyskowałam. I mówi dokładnie jak mój tata. Robię krok do przodu, potem drugi. Nick znów wydaje głębokie wilcze warknięcie. Kładę palec na ustach, chcąc powiedzieć mu, żeby był cicho. Drżącymi palcami otwieram zamek. – Otwórz drzwi, Zaro – słyszę. Nick odsuwa mnie od drzwi, a ja się nie bronię. – Nie – mówię. – Gdybyś naprawdę był moim ojcem, otworzyłbyś je sam. Nie słyszę odpowiedzi. Wiedziałam. Wiedziałam, że się jej nie doczekam. Nick trąca moją rękę. Znów zatapiam pałce w jego futrze. – Dlaczego ich nie otworzysz? Odblokowałam zamek. Coś we mnie krzyczy, coś gwałtownego, prawdziwego, zdesperowanego. – No, dalej! – wrzeszczę, zagubiona i zdenerwowana, ale przynajmniej nie sama. Nick wpycha się przede mnie, stając pomiędzy mną a tym czymś, co jest za drzwiami. – Dlaczego tego nie zrobisz, co? Dlaczego nie otworzysz tych cholernych drzwi? Wpatruję się w klamkę, ale ani drgnie. On wie, że mnie nie nabierze. Nick miał rację. Piksy mogą wejść tylko do tych domów i miejsc, do których ich zaproszono, chyba że byli w nich już wcześniej. Mój ojczym był w tym pokoju milion razy. Gdyby to naprawdę on stał za drzwiami, po prostu by przez nie przeszedł, gdy tylko odblokowałam zamek. Ale to nie on. Nie zmartwychwstał. To ktoś inny. Albo coś innego, coś, co było w tym domu, ale nie w moim pokoju. I co mówi dokładnie jak mój tata. – Przyjdź do mnie, Zaro. Musisz do mnie przyjść. – Co?

– Moje pragnienie... Już dłużej nie mogę go powstrzymywać... jest ogromne. – Czym ty jesteś? – pytam, zataczając się do tyłu, wciąż wpatrzona w klamkę. – Kim ty, do diabła, jesteś? Kimkolwiek jest, szaleje z wściekłości. Biega po schodach z góry na dół i mam wrażenie, że przez dom babci Betty przewala się tornado. Spadają książki, tłucze się szkło. Zamykam oczy. Nick warczy. Rzucam się na łóżko. Przez sekundę wierzyłam, że to, czego chciałam najbardziej na świecie, spełniło się. Przez sekundę wierzyłam, że tata wrócił. Ale to nieprawda. Odszedł. Raz jeszcze. Odszedł naprawdę i ja o tym wiem. Wiem, że nigdy już go nie zobaczę, nieważne, jak bardzo bym tego chciała. Płomień, który się we mnie tlił, zgasł i po prostu się boję. Jestem przerażona, bo stało się to, czego tak bardzo się obawiałam. Muszę przeżyć resztę życia bez taty – bez partnera do biegania, bez człowieka, który powiedział mi o Amnesty i który śpiewał, fałszując, piosenki Johna Lennona. Szlochając spazmatycznie, ściskam pluszowego królika. Nick wskakuje na łóżko i przytula się do mnie, szturchając pyskiem, aż podnoszę głowę na tyle wysoko, że może zlizać łzy płynące po moich policzkach. Podczas gdy piks grasuje na dole, zarzucam ręce na futrzastą szyję Nicka i płaczę. Ramiona aż drżą mi od wysiłku. Nick skamle raz czy dwa i próbuje polizać moją twarz, ale przede wszystkim pilnuje drzwi. W końcu przestaję żałośnie szlochać i już tylko płaczę. Kiedy płacz ustaje, przytulam się mocniej do Nicka z nadzieją, że to wszystko nieprawda, że to tylko zły sen – ale jeśliby tak było, straciłabym także i jego. Nie istniałby, a tak bardzo chcę, żeby był. Pragnę tego, choć w głębi duszy wiem, że pewnie stracę Nicka, tak samo jak straciłam tatę, mamę i samą siebie.

NEKROFOBIA lęk przed śmiercią

Gdy Nick budzi mnie pocałunkiem w czoło, znowu jest człowiekiem. Otwieram oczy i widzę nad sobą jego uśmiech. Jęcząc, zakrywam dłońmi twarz. Nick odsunął rolety i do pokoju wlewa się jaskrawe światło. – Zasnęłam? Naprawdę? Jak mogłam zasnąć? – Stres i płacz potrafią człowieka wykończyć. Padłaś jak kawka, kiedy tylko ten piks przestał demolować parter. – Och – dotykam policzka. – Polizałeś mnie. Nick śmieje się i pochyla, delikatnie muskając językiem moją dłoń. – Jesteś bardzo smaczna. Próbuję go uderzyć, ale tylko się śmieje i łapie moje ręce. – To niesprawiedliwe! Biedna śmiertelniczka przeciw wilkołakowi! – jęczę. – Dobra. Puszcza moje ręce, lecz najpierw całuje po kolei wszystkie palce. Wzdycham zadowolona, ale nagle przytomnieję i siadam na łóżku. – Piksy? – Zniknęły – odpowiada Nick, wstając i przeciągając się. Znów ma na sobie ubranie. Wszystkie jego stawy trzeszczą, kręgi powoli się prostują. – Już ich nie czuję. Kiwam głową, jakby słowa Nicka były zupełnie normalne, choć nie są, ale przecież nie jestem ekspertem od magicznych stworzeń. Czuję ukłucie w żołądku. – On udawał mojego tatę – przypominam sobie. Spojrzenie Nicka łagodnieje. – Na pewno było ci trudno.

Przełykam ślinę, w ustach czuję ohydny smak spalonego drewna. – Ale go przechytrzyłaś – dodaje Nick. – Jestem z ciebie dumny. Próbuję się uśmiechnąć, ale kiepsko mi to wychodzi. Nick bierze mnie za rękę. – Zobaczymy, czy telefon działa, dobrze? Może znajdziemy coś do jedzenia. – Betty wróciła? – Jeszcze nie. – Myślisz, że wszystko u niej w porządku? – Drogi są fatalne, Zaro. Jeśli się nie zmieniła, będzie jej trudno szybko dotrzeć do domu. – „Jeśli się nie zmieniła” – powtarzam, splatając palce z palcami Nicka. Podoba mi się to uczucie – bezpieczne, pewne, przytulne. – Ale nic nam nie grozi? – Jestem z tobą, Zaro. Obiecuję, że nic ci się nie stanie. Chcę mu wierzyć, ale nie jestem pewna, czy potrafię. Czy w ogóle istnieje coś takiego jak bezpieczeństwo? Zbieramy siły i schodzimy na dół, gdzie naszym oczom ukazuje się okropny, naprawdę okropny widok. Może tylko jeden piks dokonał tych zniszczeń, ale trudno uwierzyć, że nie grasowały ich tu setki. – Wygląda, jakbym urządziła imprezę. Wielką, fantastyczną imprezę – odzywam się, stając na środku schodów, by ocenić straty. – Rany, Betty mnie zabije. Kanapa leży przewrócona. Biały skórzany fotel jest cały usmarowany sadzą. Papiery i książki rozrzucone po podłodze. Złoty pył pokrywa poduszki na sofie. Nick łapie mnie za rękę i ciągnie na dół po schodach. – Nie ma sprawy, posprzątamy i nie będzie tak źle. Puszcza mnie i podchodzi do kanapy. – Najpierw zajmiemy się tym. Razem ustawiamy sofę pod ścianą. Nick zdmuchuje złoty pył ze swoich rąk. – Obrzydlistwo. – Mogło być gorzej. Nie pociął poduszek ani nic takiego – mówię, ale nie brzmi to zbyt przekonująco. Nick daje się jednak nabrać.

– Właśnie. Zabieramy się do porządków. Sprawdzam komórkę i telefon stacjonarny, by się przekonać, czy działają. Nie działają. Otwieramy drzwi i do domu wpada mnóstwo śniegu. Wszelkie ślady piksów już dawno zasypało. Zapiera mi dech w piersiach: świat wygląda jak z bajki, prawdziwej, świątecznej bajki. Śnieg pokrył drzewa, które zrobiły się białe i magiczne. Samochód Nicka utonął w śniegu. Na dworze wszystko jest piękne, uporządkowane i bezpieczne – zupełnie inaczej niż w domu. – Zasypało nas – oznajmiam. Nick wciąga powietrze. – Porządna śnieżyca. Pewnie potrwa całe popołudnie i nie skończy się przed jutrzejszym rankiem. Wchodzę do salonu i próbuję namierzyć Betty. Przez radio łączę się jednak tylko z Josie, która mówi: – Betty wyjechała do domu dwie godziny temu. – O Boże. – Nie martw się. Spróbuję złapać ją na drugim kanale. Nic nie wiadomo o chłopaku Dahlbergów. Śnieżyca na pewno potrwa cały wieczór, a drogi są śliskie, więc może jeszcze będziesz musiała trochę na nią poczekać. Na dodatek siadł satelita, więc niektóre kanały przestały działać. Wciskam przycisk w radiu. – W porządku, nie przemęczaj się, Josie. Dyspozytorka śmieje się, co słychać głośno i wyraźnie. — Jeszcze nie umarłam, Zaro. Mam w sobie trochę życia. Cóż, wszyscy mamy, myślę, i wracam do sprzątania salonu. Sprzątamy i sprzątamy, aż w końcu oba nasze żołądki burczą głośniej niż wiatr. – Umieram z głodu – oznajmia Nick. – Głodna? Klepię się po brzuchu. – Tak. Myślisz, że z Betty wszystko w porządku? – Myślę, że tak. – Przytula mnie. Potem idzie do kuchni i wyjmuje z lodówki jajka, a ja wynoszę część produktów na ganek, żeby się nie zepsuły.

Gdy wracam, Nick stawia na kuchence dwie patelnie i otwiera puszkę peklowanej wołowiny. – Peklowana wołowina? Obrzydlistwo – mówię. – Jest dobra, rosną od niej włosy na piersi. – Chyba futro. – Właśnie. Zdejmuje metalowe wieczko i kładzie je na papierowym ręczniku, po czym wrzuca mięso do rondla i zaczyna mieszać. – To potrwa chwilkę. – Wyjmuje drugą łyżkę, by mieszać jajka. – Wydaje mi się, że w związku z tą sytuacją powinniśmy poprosić kogoś o pomoc. – Jasne. Słuchaj, myślałam, że wilki mają swoje watahy. Masz watahę? – Nie w potocznym znaczeniu tego słowa. – Wybacz, Nick, ale jeśli chodzi o wilkołaki, to nie wiem, jaki jest „potoczny” sens. – Nie biegam z innymi. Kiwam głową i czekam na dalszy ciąg, aż w końcu pytam: – A więc biegasz z... Krzywi się i kończy: – ...z kojotami. Ale one mają część wilczego DNA. Trudno się nie uśmiechnąć. – Przynajmniej jesteś samcem alfa, prawda? – Oczywiście, że tak – prawie warczy. – Wybacz, wybacz. A więc czy możemy poprosić twoją watahę o pomoc? – pytam. – Skoro jesteś samcem alfa, możesz im rozkazać, prawda? – Poprosimy je. Mogłyby zrobić trochę zamieszania, odwrócić uwagę piksów i czymś ich zająć. Ale to tylko zwykłe kojoty, Zaro, i przestraszą się magii. – Rozdrabnia mięso w garnku. – Nie, myślałem o kimś innym. – O kim? Nick wskazuje na mnie łyżką i odpowiada: – Tylko się nie denerwuj, dobrze? Powiem ci, ale nie wpadaj w histerię. – No mów.

– Myślałem o Issie i Devynie. Obracam się na pięcie. – Nie możemy tego zrobić. Po pierwsze, coś mogłoby im się stać. A po drugie, co, powiesz im, że jesteś wilkołakiem? Jasne, na pewno doskonale to przyjmą. – Oni już wiedzą, bo... Ogień w kominku trzaska, a domem trzęsie wiatr. Nick robi się czujny, ale nic się nie dzieje. – Oni już wiedzą, bo... – Czekam niecierpliwie. Nick nabiera powietrza. – O mój Boże! Issie jest królikiem, prawda? To one istnieją? Królikołaki? – Nie przesadzaj, Zaro – przerywa mi Nick i kręci ze śmiechem głową. Wydymam usta. – Byłaby świetnym królikiem. – To prawda, ale nie chodzi o nią, tylko o Devyna. – Devyna? On jest miły i normalny. Nick skrobie łyżką dno rondla i śmiertelnie spokojnym głosem wyjaśnia: – Dev jest orłem. – Dobrze, nie będę świrowała, powiem tylko, że jestem zaskoczona. – Bo jeździ na wózku? – Nie. Bo jest ptakiem.

AGATEOFOBIA lęk przed szaleństwem

Wiatr raz po raz uderza o ściany domu, sprawiając, że płomienie na kuchence nie przestają tańczyć. Siedzę w kuchni w towarzystwie superprzystojnego chłopaka, który dla mnie gotuje, ale co innego chodzi mi po głowie. – Musimy znaleźć sposób, by powstrzymać tego piksa przed pocałowaniem mnie i zrobieniem ze mnie królowej – mówię. – Wiem. – Chyba samo „nie” może nie wystarczyć. – Chichoczę nerwowo. Nick zaczyna zdrapywać brązowe chrupiące resztki, które przywarły do dna rondla. Miesza je z miękkimi, tworząc brązowo-czerwono-białawą papkę. Która mimo to dobrze pachnie. A przynajmniej na tyle dobrze, by odwrócić moją uwagę od piksów. Prawie. Albo od tego, że jedyni fajni ludzie w szkole to zmiennokształtni. – Bądź poważna, Zaro. – Nick zabiera się do jajecznicy. – Po pierwsze, nie mogę uwierzyć, że piksy mają królów i królowe. To strasznie staroświeckie. I nic mnie nie obchodzi, że należą do Lśniących. To naciągane. Wyglądają mi na jakąś totalitarną dyktaturę opartą na monarchistycznej teorii przywództwa, czyli najgorszy możliwy rodzaj lisim ju. W takiej sytuacji pogwałcenie praw człowieka to... Nick kładzie wolną dłoń na moich ustach, tak jak kiedyś Devyn, aby uciszyć Issie. Ale nie zachowuję się jak ona, nie chichoczę i nie liżę jego palców, tylko patrzę. Drugą ręką wciąż miesza jajka, jakby nic, zupełnie nic się nie stało, jakbyśmy prowadzili zwyczajną rozmowę. – Zaro, to są piksy i jeśli chodzi o prawa człowieka, mają je głęboko w nosie – wyjaśnia. – Po pierwsze, nie są ludźmi. Po drugie – tortury to część ich sposobu działania. Próbuję nadepnąć Nickowi na stopę, ale on odwraca się superszybko, jak wilk, i ani na chwilę nie przestaje mieszać jajek, które są już prawie gotowe. Nie zabiera też ręki z moich ust, a w jego lśniących oczach czytam, że jestem bardzo zabawna.

Nie jestem zabawna. – Zabiorę teraz rękę, dobrze? – Nie jestem materiałem na królową – wyrzucam z siebie. Nick wyciera rękę o koszulkę. – Co, oplułam cię? – Troszeczkę. – Jesteś wilkiem, powinieneś być przyzwyczajony. – To był chwyt poniżej pasa. Zdejmuje patelnię z gazu i stawia na ceglanym murku obok. Krzyżuję ręce na piersi i wzdycham: – Trudno. Milczymy przez chwilę, podczas gdy Nick znowu miesza wołowinę. Z powodu padającego śniegu wydaje się, że za oknami jest zupełnie pusto. Część płatków rozpłaszcza się na szybach, jakby próbowały uciec do domu przed zimową rzeczywistością. – To na pewno nie jest ich normalne zachowanie. W końcu od długiego czasu piksy nikogo nie zabiły – zaczynam. Nick chce mi przerwać, lecz podnoszę rękę, by milczał. – Wiem, że to wiemy. Po prostu głośno myślę, próbując uporządkować fakty. Wszystko jakoś łączy się z listem mojego taty. – One przez ćwierć wieku nie miały królowej. Na pewno jest jakaś reguła. – Nick macha łyżką. – Zaro, wiem, że trochę się boisz, to normalne, ale wydaje mi się, że... – Normalne? Co jest w tym normalnego? Ty, najprawdopodobniej najprzystojniejszy chłopak w kosmosie, co prawda mnie lubisz, ale jesteś wilkołakiem. – Sama słyszę histerię w swoim głosie, ale nie mogę się powstrzymać. – Dwoje moich ulubionych kolegów w tej chorej szkole to wilkołak i orzełak. Dobrze zrozumiałam? Wilkołak i orzełak? A, no tak, na dodatek moja babcia jest tygrołakiem. Nick kiwa głową i pozwała mi mówić dalej. Chodzę w tę i z powrotem po salonie. – No i nie zapominajmy, że jakiś piks zdemolował nasz salon, a inne chcą, żebym była ich królową. Lecz aby tak się stało, nikt nie jest dla mnie miły i nie przynosi mi kwiatów, tylko ktoś szepcze moje imię, gdy idę do lasu, sprawia, że się gubię, i wpada do domu, kiedy akurat nie ma babci. – Milknę na chwilę. – Czekaj. Dlaczego oni czekali, aż Betty nie będzie?

Nick nakłada na talerz mięso, a potem jajka. – Nie mam pojęcia. Ale myślę, że się jej boją. Tygrolaki są silne. Wzrusza ramionami i też nakłada sobie jedzenie. – Może mieli dość czekania – rzuca po chwili, siadając na podłodze przed kominkiem. Siadam obok. Tak dobrze jest poczuć ciepło. – Może zrozumieli, że nie pozwolę im cię zabrać w lesie, więc zdecydowali się na bezpośredni atak. Wilki lepiej walczą w terenie. Nie jesteśmy zwierzętami domowymi. Smakuje ci? Mieszam na talerzu jajka i zjadam odrobinę wołowiny. W ustach także robi mi się ciepło. – Dobre. – Dzięki – uśmiecha się Nick. – A więc potrafisz także gotować? Pan idealny, czyż nie? – Jestem wilkołakiem – przypomina między jednym kęsem a drugim i pochyla głowę. – To usprawiedliwia twoją porywczość? Nick ściąga brwi. – Zgadza się. – Ale jeśli zostanę królową piksów, będziesz musiał zwracać się do mnie „Wasza Wysokość” – droczę się z nim. – Nigdy. – Nigdy nie nazwiesz mnie Waszą Wysokością? To wredne. Ty będziesz tylko pospolitym wilkołakiem, a ja arystokratką. Ogień trzaska, aż jedna ze szczap się przesuwa. Podskakuję nerwowo, ale Nick ani drgnie. Chyba trudno zaskoczyć wilkołaka. – Nigdy nie zostaniesz królową piksów. Nie pozwolę na to. – Patrzy na mnie. Rzeczywiście jest w nim coś z samca alfa. Nie potrafię oderwać od niego wzroku, nawet gdybym chciała. I tak czułabym na sobie jego spojrzenie. – Kurczę, nie podoba mi się to. Ugrzęzłam. A już myślałam, że wreszcie robię krok naprzód. Chociaż utknęłam w Maine, powoli zaczęłam zbliżać się do przyszłości. Przyszłości

bez taty, ale jednak przyszłości. Mojej własnej. Issie i Devyn są moimi przyjaciółmi, Nick jest obok. Wszystko to mogłoby zniknąć. Wzdrygam się. Nie chcę umierać. Nick idzie do kuchni i stawia talerz na blacie. Porcelana kołysze się lekko na nierównej cegle. Potem podchodzi do mnie i pochyla się, opierając obie ręce na podłodze, jak w pozycji jogi. – Zaro? – Jego głos zupełnie mnie rozbraja, ale udaję, że jestem zajęta jedzeniem jajecznicy. – Nie pozwolę, by coś ci się stało. – Nie możesz tego obiecać. Ludzie nie są w stanie uratować innych przed zranieniem albo śmiercią. – Przełykam i spoglądam na niego. Nasze usta są tak blisko. W oczach Nicka widzę pragnienie, spokój i siłę. – Kilka tygodni temu nie obchodziło mnie, że mogę umrzeć. Wiesz o tym? Kiwa głową w milczeniu. Język mi się plącze, z trudem znajduję właściwe słowa. – Po prostu bardzo tęskniłam za tatą. Ściska mnie w gardle. Dlaczego tak trudno mi przełykać? – Ale teraz – ciągnę – nie chcę już umierać. Nie chcę się bać. Chcę żyć. Nick odczekuje chwilę i pyta: – Co się zmieniło? – Sama nie wiem. Może to z twojego powodu. A może dlatego, że patrzyłam na dzielną i radosną Issie? Albo... – Przysuwam się tak, że nasze czoła się stykają. – Może to przez ten strach. Po prostu wiedziałam, że nie chcę umierać. Nick całuje mnie w nos, potem w policzek, aż dociera do ust i szepcze: – Obronię cię, Zaro. Łapię go za ramiona i pytam: – Ale co z tobą? Kto zadba o ciebie? – Nic mi nie będzie.

Muska ustami moje wargi, a potem mocno całuje. Odpycham go i zatapiam palce w jego włosach. – Obiecujesz? – pytam. – Przysięgasz? – Przysięgam. – Musimy wyjść – mówi Nick. Stoimy w zimnej kuchni i wstawiamy naczynia do zlewu, choć nie ma wody. Wciąż sypie śnieg. Dotykam lodowatej szyby. – Chyba żartujesz. Wstawiam do zlewu rondel po mięsie. Resztki peklowanej wołowiny pokrywają dno garnka, tworząc brązową chrupiącą skorupę. Odrywam z rolki papierowy ręcznik. – Obrzydliwość. – Zaro, nie możemy przez całą noc chować się w twoim pokoju. – Nick trzyma rondel za rączkę. Wlewa do niego płyn do naczyń, by odmoczyć resztki jedzenia. – Musimy od razu pozbyć się problemu. – Teraz? – Dopóki jest dzień. – Proszę, pan nadaktywny. – Mówię poważnie, Zaro. – Umieszcza garnek w zlewie. – Bez wody i tak nic nie zdziałamy. – Wiem. Wiem, że mówisz poważnie, ale ja nie jestem wielką fanką śniegu. – Poprawiam kucyk. Moje włosy dalekie są od doskonałości, bo nie wzięłam prysznica. Naciągam wełniane skarpetki – założyłam dwie pary, więc śmiesznie skrzypią pod stopami. – I niby dokąd mamy pójść? No i co z Betty? – Powinna już być – odpowiada Nick, a moje serce chce wyskoczyć z piersi. Wolałabym tego nie usłyszeć, ale usłyszałam. Martwię się o Betty. – Pojedziemy do mnie. Zabierzemy Issie i Devyna, obmyślimy plan. Wskazuję za okno. – A jak masz zamiar się tam dostać?

– Moim autem. – Drogi są fatalne. Betty zabroniła nam jeździć. – Wiem, ale czasem trzeba złamać zasady. Poddaję się. Nie chcę zostawać w domu bez Betty, szczególnie że piksy mogą wrócić na kolejną miłą pogawędkę. Biegnę na górę i zabieram listy do Amnesty. – Chcesz iść na pocztę? – ironizuje Nick. – To są pilne listy. Muszą być wysłane od razu, inaczej ktoś może być torturowany, zabity albo... Nick dotyka palcami moich ust. – Jesteś gorsza ode mnie. – Niemożliwe. Ubieramy się i wychodzimy na dwór. Zrzucamy śnieg z mini coopera. Drzewa mnie niepokoją. Właściwie nie drzewa, ale to, co jest za nimi. Wszystko jest białe. Śnieg pokrywa gałęzie, samochody, ziemię i wodę, wszystkie domy. Świat ginie pod białą kołdrą. Giną ludzie, zwierzęta, trawa. Wszystko zrobiło się oślepiająco białe i znikło. Ostre krawędzie dachów, pnie drzew, proste linie dróg, wszystko jest zamazane, nieistniejące. – Tacie by się to spodobało. Wyciągnąłby narty i powiedział: „Jedziemy się zabawić”. – Musiał być fajny. – Bardzo. – Musiał też być zmiennokształtny. – Tak, jasne. – Próbuję puścić tę dodatkową informację mimo uszu, ale w końcu została wypowiedziana głośno. – Napisał w liście „Lśniący”. Nick wyjmuje z auta zmiotkę i pozbywa się resztek śniegu, ale szyby pokrywa cienka warstwa lodu. Wsiada więc do samochodu i włącza odmrażanie na pełną moc. Opieram się o maskę, patrzę, jak lód powoli spływa z szyb, i rozmyślam. – Zaro?

Nick stoi przy otwartych drzwiach od strony kierowcy. Śnieg obsypał jego włosy i osiadł na brwiach. Uśmiecha się ciepło. – Jedziemy? – Jasne. Dom jest tak blisko. Mogłabym wbiec tam, zatrzasnąć drzwi i się ukryć. Mogłabym się przyczaić. I nie ruszać. Ale zamiast tego wsiadam do auta. – Dobra. – Zamykam drzwi. – Jedźmy. W mini cooperze jest ciepło, bo silnik pracuje już od dłuższej chwili i ogrzewa wnętrze. Wzdycham i uśmiecham się – mogłabym tu zostać na zawsze, tu, gdzie jest ciepło, przytulnie i bezpiecznie, jak w ramionach Nicka. Schylam się i dotykam sierści, którą widziałam na podłodze tamtego dnia. Należy do Nicka. Zerkam, czy nie patrzy, i wkładam kłębek do kieszeni. Cokolwiek się stanie, będzie mi o nim przypominać. Ale przecież nic złego się nie wydarzy, prawda? Nick łapie mnie za rękę, jakby czytał w moich myślach. Czy wilkołaki to potrafią? – Będzie dobrze, Zaro. – Wiem. – Pociągam zatkanym nosem. – Nic mi nie jest. Ściska moją rękę, lecz po chwili puszcza, co bardzo mi się nie podoba. – Potrzebuję dwóch rąk, żeby prowadzić – tłumaczy. Ma grube, długie palce. Nieowłosione. – Nie mogę uwierzyć, że zmieniają się w łapy – wzdycham. – Dziwne, prawda? Przyglądam mu się. Szerokie ramiona pod kurtką i długie silne nogi. Zapinam pas. – Musimy jechać. Droga dojazdowa nie jest odśnieżona. – Nick wrzuca wsteczny bieg. – Uhm. – Możemy się zakopać. Wciska

pedał

gazu,

unieruchomieni w śniegu.

przejeżdżamy

krótki

odcinek

i

zatrzymujemy

się

nagle,

Nick próbuje rozhuśtać auto – w przód, w tył, znów w przód – ale tylko się przy tym krzywi. – Niedobrze, prawda? – pytam. – Bardzo niedobrze. – Wyłącza silnik. – Mogłabym popchnąć. – To nic nie da. Nie na takim kawałku. – Wysiada. – Musimy odśnieżyć. – Odśnieżyć? Nigdy w życiu nie machałam łopatą. Widziałam w telewizji, jak to się robi, i słyszałam opowieści taty o tym, że trzeba odśnieżać kilka godzin, by wydostać się z domu, szczególnie gdy Maine nawiedzają gwałtowne burze śnieżne. Wyskakuję z auta za Nickiem i od razu tonę w śniegu. Mam przemoczone spodnie, a grudy śniegu wpadły mi do butów i się topią. Śnieg jest do bani. – Mamy odśnieżyć cały ten kawał? – pytam, biorąc się pod boki. – We dwójkę? To jest bardzo długi odcinek, ma prawie pół mili. Gdzieś w oddali śpiewa ptak. Pierwszy, którego słyszę od wczoraj. Nick także go słyszy. Przechyla głowę i zerka, nasłuchując jak pies. Chyba coś do niego dotarło, bo nagle poważnieje. – Nick? Macha ręką, jakby próbował odgonić muchę. – Wiem, to kawał drogi. Gdzie są łopaty? Rusza w kierunku domu, a ja biegnę za nim. – Nick? A jeśli droga jest nieprzejezdna? Jeśli pług jeszcze tam nie dotarł? Nie możemy odkopać całej drogi. Zatrzymuje się i odwraca. Jego szerokie ramiona opadają. – Nie pomyślałem o tym. – Jedno z nas mogłoby pójść sprawdzić, a drugie zaczęłoby odśnieżać. – Nie ma mowy. Musimy trzymać się razem.

Jego twarz znów tężeje. Nie lubię takiego Nicka. Czuję w gardle narastającą panikę. Krzywię się, przypominając sobie strzałę w wilczym boku. Nick znów pociera twarz, tym razem bardziej zdecydowanie, ostro, całą dłonią. Przypomina psa, który drapie się w pysk, gdy coś go swędzi. Boże, on naprawdę jest pół psem, pół wilkiem, czy jak to się tam nazywa. – Musimy coś zrobić – rzuca Nick. Widzę, jak drżą mu nozdrza. – Nienawidzę piksów. – Nienawiść to bezużyteczne uczucie. – Co? – odwraca się i spogląda na mnie. Cofam się o krok. Małe włoski na moich rękach stają na baczność. Nick przeraża mnie, gdy emanuje takim gniewem. – Mama wciąż to powtarzała. To jedna z jej życiowych dewiz, którą wzięła od taty. „Nienawiść to bezużyteczne uczucie”. – Strasznie maminy tekst. – Wiem. Dam jej popalić, kiedy już będzie po wszystkim. Betty także. – Myślałem, że jesteś pacyfistką – śmieje się Nick. – Już nie. Dajemy sobie spokój z odśnieżaniem. I z jazdą samochodem. Bierzemy rakiety śnieżne. Tak, te rakiety, które znajduję w piwnicy – leżą koło starych podkładów kolejowych i drutu kolczastego. Idziemy przez padający śnieg, niezbyt szybko, ale równo i przede wszystkim naprzód. Razem. Ostrożnie podnosimy nogi, jednocześnie się ślizgając. Jedna noga, druga noga... W nosy uderza nas zapach świeżego śniegu, sosen i drewna palonego w kominku Betty. Śnieg pada miękko na ziemię. – Ładnie – wzdycham, gdy zaczynamy wspinać się na wzgórze. – Naprawdę? – Tylko zimno. Nick szturcha mnie w ramię i kopie śnieg, kierując go na moje kolana.

– Masz szczęście, że jesteś przystojny – prycham. – Naprawdę? – Szczególnie z tym psim oddechem. Lepi kulkę ze śniegu i podnosi rękę. – Odwołaj to. – Nigdy! – chichoczę. Schylam się, by też ulepić śnieżkę, i upadam twarzą w śnieg. Zimno wgryza mi się w policzki. Próbuję się podnieść, ale nie mogę. Z rakietami na nogach jestem strasznie niezdarna. Nick śmieje się, a ja wciąż się męczę. Bierze mnie za ramiona i pomaga wstać. Z uśmiechem wysuwa język i zaczyna delikatnie zlizywać śnieg z moich policzków. To powinno być obrzydliwe, ale nie jest. Jest ciepło, przyjemnie, cudownie. Zamykam oczy i nie protestuję. – Ładnie pachniesz – szepcze. – Nie brałam prysznica. – Nieważne, i tak ładnie pachniesz. Jego zmysłowy ciepły głos rozkłada mnie na łopatki. Nasze usta spotykają się, rozstają i znów spotykają. Wdycham zapach Nicka, a on odsuwa się nieco i mi się przygląda. Nie mogę powstrzymać uśmiechu. – Lubię cię – mówię. – Bardzo. Nawet mimo tej kwestii z wilkołakiem. – Ja też cię lubię. – Odwzajemnia uśmiech. – Bardzo? – Uhm – potwierdza, schylając się, by znów mnie pocałować. – Bardzo, bardzo. Śnieg już nie jest ważny. Piksy też nie. Mogłabym zostać tu na zawsze, w ramionach Nicka, całując jego usta, czując ciepły, drapiący policzek obok mojego. Wszystkie smutki i obawy nie mają znaczenia. I już. Żadnych melodramatów, nic. Tylko my.

MERINTOFOBIA lęk przed byciem związanym lub unieruchomionym

Całujemy się długo, bardzo długo. Nie zauważam nawet, że jest zimno, i zapominam się bać – tak dobrze całuje Nick. Jego usta dotykają moich, moje tęsknią za miękkością jego skóry. Nie przestajemy. Zanurzam dłonie w jego włosach, a on przyciąga mnie blisko, tak blisko, jak to możliwe. Nick jest silny, spokojny, nieziemski. Drżę i dotykam jego policzków. – Powinniśmy ruszać – mówi niskim, chropawym głosem. Uwielbiam ten głos, głębszy niż zwykle. Wydyma lekko usta i dodaje: – Czerwienisz się. Zaciskam usta, jakbym próbowała poczuć jego smak. Zdejmuję rakiety z jego rakiet, co nie jest łatwe. – Dobrze całujesz — wzdycham. – Ty też. Idziemy, idziemy i idziemy. Wychodzimy z bocznej drogi na główną, której od jakiegoś czasu nie odśnieżano – leży na niej gruba warstwa białego puchu. – Myślałam o Ianie – zaczynam, szurając rakietami. – Super. Właśnie o nim chciałem porozmawiać. – Nie, nie o to chodzi. Myślałam o tym, że będzie mu smutno. – Och, biedny pan Król Balu – ironizuje Nick i trąca mnie biodrem. Też go trącam i mówię: – Wredny. Słyszymy pisk orła. Przegapiam ten znak. Nick też. Gdy coś spada nam na głowę, Nick zaczyna warczeć – zwierzęco, gardłowo. Przeraża mnie bardziej niż to coś na mojej głowie, ale nie mogę go zmusić, żeby przestał. Atakuję więc to, co wpiło mi się we włosy, szarpiąc palcami. Zaczepiają się o małe metalowe kółka: to jakaś sieć. Ktoś zarzucił nam na głowy sieć.

Nick ściska mnie, wciąż warcząc. Jego oczy już się zmieniły, a czoło zmarszczyło. – Nick? – wymawiam powoli jego imię. Odsuwam od siebie strach, próbując sprawić, żeby wszystko dobrze się skończyło. Jakbym potrafiła... – Piksy – udaje mu się powiedzieć. Rozciąga sieć nad naszymi głowami. Jesteśmy nią owinięci. – Sieć jest srebrna. – Srebrna? Kręci głową. Cały drży, próbując się opanować. – Nick! – krzyczę przerażona. Jakieś ręce odciągają mnie od niego. Zaatakowały z tyłu, nie widzę, do czyjego ciała należą. Trzymają mnie w żelaznym uścisku, mocnym, złowieszczym. Chcę się wyrwać, krzyczę: – Puszczaj! Ale ręce nie puszczają, tylko wzmacniają uścisk. Jakby próbowały złamać mi kości. Wyciągają mnie z sieci, rzucają w śnieg. Potykam się o metalowe rakiety śnieżne, zupełnie zagubiona. Zrywam jedną z rakiet i rzucam ją za siebie, próbując kogoś trafić. Dociera do mnie cudowny dźwięk metalu uderzającego o czyjąś skórę, ale uścisk nie zelżał. Najwyraźniej nie jestem już pacyfistką. Próbuję złapać sieć, ale ktoś odciąga mnie i wlecze po śniegu. Wszystko jest białe, wiruje i boli. – Nick! Wbijam palce w śnieg, próbując hamować, ale nie mam czego się złapać. Wierzgam więc i kopię. Obce ręce trzymają mnie za kostki. Próbując się obrócić, przelotnie widzę ich plecy. Mają na sobie kurtki i czapki, wyglądają normalnie, jak ludzie, tylko są szybsi. Znów padam na twarz i udaje mi się podnieść głowę tylko na moment, by zobaczyć warczącego Nicka uwięzionego w sieci. Jest już przemieniony. – Nick! – wrzeszczę, ale śnieg wpada mi do ust. Zęby i czaszkę przeszywa mi zimny, przenikliwy ból. Odkasłuję i próbuję znowu: – Nick! Podnosi się na cztery łapy i wyje, przeraźliwie, rozdzierająco, ze złości i smutku.

Serce mi pęka, gdy go słyszę. Muszę pomóc mu uciec, muszę się uwolnić. Kopię raz jeszcze. – Puść mnie. Nagle czuję ból przenikający głowę. Fajerwerki, eksplozje, i to wszystko w moim mózgu. Biały świat nagle robi się czarny i już wiem, co się wydarzy. To mnie zabierają. To ja odchodzę.

NYKTOHYLOFOBIA lęk przed ciemnym lasem

Budzę się w jakimś pomieszczeniu – pustym, dużym i zimnym, na leżącym na ziemi dmuchanym materacu. W głowie mi dzwoni. Drżącą ręką dotykam wielkiego guza z boku. Uderzyłam w jakiś kamień? Czy ktoś mnie uderzył? A Nick? Gdzie jest Nick? Wstaję, opierając się rękami o zimny niebieski materac. Świat wiruje, więc zamykam na chwilę oczy, ale to nie pomaga. Ściany są betonowe, tkwią w nich wielkie nity, bolce, które kiedyś coś przytrzymywały. Dostrzegam drzwi – duże, drewniane i zamknięte. Strach ściska mnie za gardło i nie puszcza. Staję na lodowatej cementowej podłodze. Jezu, ktoś zabrał mi buty. I kurtkę. – Nick? – szepczę ze złudną nadzieją. Nie ma go tu. Samo wspomnienie wyjącego Nicka uwięzionego w sieci uderza we mnie jak kamień, wywołując przenikliwy ból. – Żebyście tylko nie skrzywdzili Nicka! – wrzeszczę do... Boże, nawet nie wiem, do kogo. Idę po zimnym betonie, aż dochodzę do drzwi. I próbuję jeszcze raz: – Hej! Lepiej, żebyście nie ważyli się go tknąć! Łapię za klamkę i ciągnę z całej siły. Nie puszcza. Próbuję popchnąć. Nic. Cholera, dlaczego nie jestem silniejsza? Widać drzwi są zabarykadowane albo zamknięte na zamek z drugiej strony. Cofam się i uderzam w nie ramieniem, co nie tylko nie odnosi skutku, ale na dodatek wywołuje ból. A policjantom w filmach zawsze się udaje. – Halo! Nikt nie odpowiada.

– Zadaliście sobie wiele trudu tylko po to, żeby zamknąć mnie w jakiejś norze – oznajmiam i znów napieram na drzwi. I tym razem nic. – To głupie – dodaję. – Bardzo, bardzo głupie. Oddycham głęboko i staram się myśleć o czymś uspokajającym, co pozwoliłoby mi się skupić. Ale nie wiedzieć czemu, wyliczanie fobii nie wydaje się dobrym rozwiązaniem. W działaniach Amnesty czasem używany jest taki cytat: „Podstawą szczęścia jest wolność, a podstawą wolności – odwaga”. Grecki filozof Tukidydes napisał to setki milionów lat temu. A więc muszę znaleźć w sobie odwagę. Wracam na materac i rozglądam się po pomieszczeniu – choć nie ma tu wiele do oglądania. Ma jakieś dziesięć na dziesięć stóp i jest z betonu. Bez okna. Z sufitu zwisa żarówka, lecz nie widzę wyłącznika. W podłodze dostrzegam kratkę wentylacyjną, taką, jakie czasem są w starych domach. Klękam nad nią i zaglądam przez otwory. Nie dochodzi tu żadne ciepło, a tylko odrobina światła. Do moich uszu docierają jakieś odległe głosy. Kratka ma jakieś trzy stopy szerokości. Zmieszczę się? Może jednak? Rodzi się we mnie nadzieja – ucieknę i znajdę Nicka, może nawet go uratuję. Kratka przytwierdzona jest do podłogi czterema śrubami. Wciskam paznokieć w jedną z nich i obracam. Niewiele, ale mi się udaje. To może zająć całe wieki, jednak muszę spróbować. Nabieram powietrza. Ciekawe, czy Amnesty podjęłaby pilną akcję w mojej sprawie, gdyby wiedzieli: „Nastolatka z Maine przetrzymywana przez...”. Tylko co wpisać na końcu? Przekręcam śrubkę jeszcze odrobinę, aż udaje mi się złapać ją czubkami palców. Kręcę, kręcę, aż w końcu odskakuje. Jedna z głowy, jeszcze trzy. Zaczynam chichotać, jestem już chyba w lekkiej histerii, i zabieram się do drugiej śrubki. Udaje mi się odkręcić ją do połowy, kiedy słyszę szczęk otwieranych zamków. Wrzucam odkręconą śrubę do kieszeni i pędem wracam na materac akurat w chwili, gdy drzwi się uchylają. Wstrzymuję oddech i zbieram siły. Nie wiem, kogo oczekuję, ale na pewno nie Iana.

– Zaro, wyglądasz na zaskoczoną – uśmiecha się Ian. Ma na sobie zwykłe ubranie: dżinsy, niebieski sweter, pod spodem koszulę. Rude włosy są z rozmysłem niechlujnie ułożone. Zamyka za sobą drzwi i stoi przez chwilę, patrząc na mnie. – Naprawdę nie wiesz? – pyta wreszcie. – Czego nie wiem? – syczę przez zaciśnięte zęby. Zmuszam się, by je rozewrzeć, opuszczam ręce. Ian nie musi wiedzieć, jak bardzo jestem przestraszona i wściekła. Opiera się o ścianę, wyraźnie zadowolony i zrelaksowany. – Że jestem piksem. Chyba opadła mi szczęka albo coś w tym rodzaju, bo Ian zaczyna się śmiać. – Widzę, że jesteś w szoku. Nic nie mówię, próbując przyswoić tę wiadomość, Ian jest piksem. – A gdzie pył? Myślałam, że zostawiacie po sobie złoty pył. – Tylko królowie – prycha ze złością. Ale jego twarz szybko łagodnieje, robi się mniej groźna. I nagle jest tym samym miłym chłopakiem, który pierwszego dnia szkoły pomagał mi znaleźć salę. – Zimno ci, Zaro? – Nie, w porządku. Czy to Ian poprzedniego wieczoru przyszedł do mnie do domu? Czy to on udawał tatę? Rodzi się we mnie nienawiść, trudno, nawet jeśli to bezużyteczne uczucie. – Kłamiesz. Czuję to. Jest ci zimno – stwierdza Ian. – Przyniosę koc. Odwraca się i podchodzi do drzwi. Puka w nie dwa razy i ktoś je otwiera. – Zaczekaj! Odwraca głowę i znów się uśmiecha. – Nie martw się, Zaro. Nie zostawiam cię. Siadam na materacu. Chcę kontrolować sytuację, nie dam się pokonać. – Wydaje ci się, że wszyscy cię opuszczają, prawda? – pyta Ian łagodnie. – Ale piksy są inne. My zawsze wracamy. Naprawdę. Nigdy nikogo nie zawiedliśmy. A tych, którzy od nas uciekają, ścigamy. Twoja matka może coś o tym powiedzieć. – Co to ma wspólnego z mamą?

– Zaro, naprawdę nie rozumiesz? Ian wychodzi i zamyka za sobą drzwi. Drżąc, gapię się na ściany, ale wpatrywanie się w szary beton to dla mnie za dużo. Zamykam więc oczy i kładę ręce na czole. Krew pulsuje mi w skroniach. Ian wraca po chwili z kocem, szklanką wody i jakimś lekarstwem. – Jeśli to wypiję, to utknę z tobą w tym pikslandzie na zawsze? – pytam, kiedy kładzie mi koc na ramionach i nim otula. – Chciałbym, żeby to było takie proste – śmieje się. – Chyba czytałam coś podobnego. – Ale to o wróżkach. Tu mam tylko zwykłą wodę mineralną i aspirynę. Boli cię głowa, prawda? Przytakuję powoli. – Przykro mi to słyszeć. – Czy to ty? Ty mnie tutaj zaciągnąłeś? Ian nadal otula mnie kocem. – Ktoś musiał to zrobić. Ale przepraszam, że cię uderzyłem. Odrzucam koc i wstaję, jednak robię to za szybko i cały świat zaczyna się kołysać, Ian łapie mnie za łokieć i pomaga ustać. Wyrywam się, upokorzona i wściekła. Rany, dlaczego nie mam nawet siły, by stanąć na nogach? Cały mój gniew skupia się na lanie. – Skrzywdziłeś Nicka? – Nie, jest teraz małym kochanym pieskiem w ślicznej psiej sieci. Podnoszę pięść. Coś we mnie buzuje. Nie potrafię się kontrolować. – Jeśli go skrzywdzisz... – To co zrobisz? Zbijesz mnie? – Ian udaje, że się boi. – Och, jestem przerażony. Bez urazy, Zaro, ale nie jesteś aż tak onieśmielająca. Podchodzi do mnie z uśmiechem. – Ale nie zrobię mu krzywdy. Nie muszę, Zaro. Już mamy to, czego nam trzeba. Robi mi się niedobrze. Opanowuję jednak mdłości i skupiam się na swoim gniewie.

– A potrzebujecie mnie, tak? – Unoszę pytająco brwi, nie chcę okazywać strachu. – Oklepany tekst. – Oklepany z jakiegoś powodu – zaznacza Ian. – Co z Betty? Wzrusza ramionami. – Nie mam pojęcia, gdzie jest twoja babcia. Przyjrzyj się temu miejscu. Wiesz, co to jest? Składowano tu meble. Betonowy pokój, idealny do przetrzymywania więźniów, jak te cele z Amnesty International, o których trąbisz. Wiem, że próbujesz ocalić świat, Zaro. Ale nigdy nie pomyślałaś, że ktoś będzie musiał ocalić ciebie, prawda? – Nikt nie musi mnie ratować. – Rzeczywiście nie. Jesteś tutaj bezpieczna. – Ian podchodzi bliżej i pociąga nosem. Jest bardzo blisko. Próbuję się odsunąć, lecz stoję pod samą ścianą. Uśmiecha się, ale w tym uśmiechu jest smutek. – Tak bezpieczna jak my wszyscy, gdy nie mamy władzy ani kontroli. – Musiałeś demolować dom Betty? – pytam. – To nie my – śmieje się Ian. – To akurat król. Ma charakterek, podobnie jak ty. Pewnie to genetyczne, niezależnie od tego, jak bardzo chciałabyś to ukryć. Zresztą twój temperament też gotuje się już pod przykrywką. – A więc zmienił taktykę i kazał wam mnie porwać? – Nie. On nie ma z nami nic wspólnego. Sam to zaplanowałem. – Ian nonszalancko przeczesuje ręką włosy i wyjmuje z kieszeni spodni scyzoryk. Wysuwa z niego wykałaczkę i zaczyna czyścić sobie paznokcie. – Niezła zmiana taktyki – oceniam. – Podręcznikowe odwrócenie uwagi. Ale od piksów spodziewałabym się czegoś bardziej oryginalnego. Nie odpowiada, tylko mruga nerwowo i zaciska zęby. Po kilku sekundach chowa scyzoryk. – Jesteś taka słodka, Zaro, taka niewinna i milutka. Ale człowiek nie może ocalić drugiego człowieka, wiesz? Możemy tylko ocalić samych siebie. Jesteś tego świadoma, prawda? Czubkami palców dotyka mojego policzka, a potem linii brody. Nie ruszam się. – Czy ciebie też ktoś kiedyś powinien był ocalić, Ianie? Zastyga na chwilę, wbija we mnie wzrok i szepcze:

– Może. – Nie zawsze byłeś piksem. Zmienili cię. – Przełykam ślinę i widzę w jego oczach prawdę. Ciągnę więc: – To nie ty jesteś piksem, który ścigał mnie po lesie. Wiem o tym. Jesteś jakiś inny. Ian powoli porusza palcami. Odwracam głowę, ale on nie przestaje mnie dotykać. – Nie – przyznaje. – To nie byłem ja. Zmuszam się, by na niego spojrzeć, na jego bladą skórę, zbyt głębokie jak na człowieka oczy. Jak to możliwe, że nigdy tego nie zauważyłam? Byłam zbyt zajęta zamartwianiem się, Nickiem i tym, że ktoś mnie lubi. – A kto to był? – Król. On ciebie potrzebuje. A uwierz mi, nie chcesz, by cię dostał w swoje ręce. Lepiej będzie dla wszystkich, jeśli pójdziesz z nami. On jest już słaby. Prowadzimy wojnę o wpływy, a ty jesteś kluczem do jej zakończenia. – Kręci głową. – Kto by pomyślał, iż ktoś tak mizerny i tak smutny będzie osobą, na którą czekamy. Wszyscy albo cię pragniemy, albo nienawidzimy. – Ale dlaczego? – To przeznaczenie. Zostałaś wybrana, Zaro. Jesteś księżniczką. Nigdy nie zastanawiałaś się, co znaczy twoje imię? Nic nie rozumiem. – Mama mi je nadała. – No właśnie. – Co masz na myśli, mówiąc „właśnie”? – Jesteś przedłużeniem królewskiej krwi. Ten, kto zdobędzie ciebie, zdobędzie królestwo. – To śmieszne. – Wcale nie. Ian ujmuje moją twarz w lodowate ręce. – Wiesz, co znaczy pocałunek piksa, Zaro? Wiem.

– Ten pocałunek cię przemieni. Jest bolesny, ale jeśli wszystko zrobi się jak należy, człowiek nie umiera, tylko się rozwija. Staje się taki jak my. Niektórzy mają już w sobie odrobinę krwi piksów, ty też. Ja również miałem. – Tak, jasne. – Trudno mi powstrzymać się od ironii. Ironia jest zresztą lepsza od strachu. A sama myśl o tym, że mam geny piksów, przeraża mnie jak diabli. Czy moja mama jest piksem? – Po przemianie staniesz się potężniejsza i bardziej pożądana. – Palce lana głaszczą mój podbródek. – I to niby ty masz mnie przemienić? – pytam, starając się nie drżeć. – Musiałem o to walczyć z Megan. – Wzrusza ramionami. – Uznałem, że ona nie pozwoliłaby ci przeżyć. Zamieram. – Tak, zgadza się, Megan również jest piksem i bardzo chciałaby zdobyć królestwo. Tylko ty stoisz jej na drodze, przynajmniej tak jej się wydaje. – A ten mężczyzna w lesie... – Także chce cię przemienić, jasne. Musi to zrobić. To on cię odnalazł, ale nie zawsze kto pierwszy, ten lepszy, prawda? Przełykam ślinę i pytam: – Czy on jest moim ojcem? – Nie, on nie może być moim ojcem. Moim ojcem jest jakiś przypadkowy facet, z którym moja mama przespała się „w chwili słabości”. Mój ojciec nie jest piksem, bo to by znaczyło, że... Ian się śmieje. – Naprawdę nikt ci nie powiedział? No tak, wilki zdecydowanie zbyt wolno kojarzą. A orły i tygrysy nie są dużo lepsze. – Ale przecież wy chodzicie do szkoły... Jak... Jak możecie być piksami? Czy wszyscy w tym mieście są nienormalni? – Nie, mieszka tu mnóstwo ludzi. I niestety sporo zmiennokształtnych. Ale my ukrywamy, że jesteśmy piksami, dzięki czarowi. Tak to wygląda. – A jest was więcej? W innych miejscach?

– Oczywiście. Tylko o tym sza. – Drugą ręką łapie mnie za włosy, nie mogę się ruszyć, jakby moje ciało się poddało. Próbuję podnieść ręce, żeby odepchnąć Iana, ale nie mam siły. – Jesteś palantem. Pochyla się nade mną. Jego usta są blisko, bardzo blisko moich. – Uwielbiam twój zapach. – Czuję jego oddech na skórze, rana na mojej dłoni zaczyna piec, ale jakoś udaje mi się oprzytomnieć. Znów mogę się ruszać. Zdecydowanie odpycham Iana i widzę szok na jego twarzy. Zrywam się, przebiegam obok niego i dopadam drzwi. Walę w nie pięściami: – Megan! Wypuść mnie! Megan! Drzwi ani drgną, a sekundę później Ian jest obok. Rzuca mną przez całe pomieszczenie, aż uderzam o ścianę. Rozlega się okropny trzask łamanej kości. Moje przedramię dynda pod jakimś dziwnym kątem. Nie boli. Szok sprawia, że ciało próbuje się ratować i walczyć. Z wysiłkiem zbieram się i znów rzucam w stronę otwieranych drzwi. Zdejmuję bransoletkę i ciskam nią w Iana. Trafia go w pierś i przepala koszulę. Megan z uśmiechem otwiera drzwi. – Masz kłopoty, Ianie? Ian ignoruje ją, a ja spoglądam błagalnie. Za to Megan ignoruje mnie. – Zaro – mówi Ian ostrzej – nie utrudniaj. Teraz jesteś ranna, co zmniejsza twoje szanse na przeżycie. A musisz przeżyć. Przebiegam obok niego, lecz jest szybki, Ian zawsze był szybki – powinnam była się domyślić, że za szybki jak na człowieka. Łapie mnie w pasie, łamiąc mi w ręce kolejną kość. Uginają się pode mną nogi. Szok powoli mija i ból promieniuje w górę aż do ramienia. Próbuję przytrzymać ją zdrową ręką, ale Ian złapał mnie tak mocno, że nie mogę się ruszyć. – Pozwól mi się pocałować, Zaro – mówi miłym, przekonującym głosem, jakby zamawiał sałatkę w restauracji. – Szybciej, Ianie – ponagla go Megan. Ian przytula mnie mocniej. Rozlega się krzyk. Mój. Kość przebiła skórę, z rany skapuje ciepła krew. W oczach Iana widzę szaleństwo. Zlizuje krew, ma całe usta we krwi.

– Nie musisz się zgadzać – syczy. – Ale byłoby po prostu łatwiej. Podobnie jak u dentysty. Im bardziej histeryzujesz, tym bardziej boli i tym dłużej trwa. – Nienawidzę dentystów – mówię, próbując się wyrwać. Moja ręka, ta podrapana w kształt runiczny, zaczyna lśnić. Przyciskam ją do twarzy Iana – krzyczy, ale mnie nie puszcza. Nagle słyszę ryk. Może to ja? Ian przysuwa się bliżej. Patrzę na jego czerwone od krwi usta. Są duże i zimne. Wiem, że są zimne. – Nie. – Szlocham z bólu, ale wciąż próbuję się uwolnić. Upadamy na ziemię, uderzając o beton. W oczach Iana dostrzegam pragnienie. – Potrzebuję tego, Zaro. Pragnę... Proszę, pomóż mi, Zaro. Pragnę, żebyś... Nie mogę tego znieść, nie chcę być zawsze tylko poddanym. – Ian! – wrzeszczy Megan. Jego usta zbliżają się do moich. Odpycham go, półprzytomna. Straciłam zbyt dużo krwi, z trudem otwieram oczy. – Nie... – szepczę. – Proszę, nie... Ale jego ręce trzymają mocno, usta są coraz bliżej. Pragnie mnie. A ja? Nie mam już siły. Opieram głowę o jego pierś, żeby nie dotknąć ust, i zapadam się w ciemność.

NOSOKOMEFOBIA lęk przed szpitalem

Te ryki nie są ludzkie. Wiem o tym. Chociaż nie mogę otworzyć oczu i wydusić choćby jednego słowa, wiem, że to nie ryczy ani człowiek, ani piks. – Wszystko dobrze, nic jej nie będzie – mówi jakiś głos. Dziewczęcy. Świat zupełnie nie ma sensu. Przykrywa go śnieg. A ja jestem pod śniegiem. I tyle. Zgadza się? Przykrywa mnie śnieg – ciężki, pusty, biały. – Zabiję go. – Męski głos. – Ona już to zrobiła. – Znów głos dziewczęcy. Coś mokrego dotyka mojego policzka. Ściereczka? Łza? I znów mężczyzna: – To moja wina, to wszystko moja wina. Nie obroniłem jej. Nick? I głos Betty: – Obroniłeś. Muszę nastawić jej rękę. Straciła bardzo dużo krwi. Betty! Babcia! Ktoś dotyka mojej ręki i mam wrażenie, że wracam do tamtego betonowego bunkra. Krzyczę. – Zaro! Dziewczyna: – Ma wielki guz na głowie. I rękę złamaną w kilku miejscach. Świat znowu traci ostrość. Słyszę jeszcze inny głos, należy do mojego taty. – Zaro, trzymaj się – nakazuje. – Trzymaj się. – Tatusiu? – mówi ktoś. Wyciągam rękę, próbując się czegoś złapać, ale coś mnie przytrzymuje.

– Ma halucynacje. Śnieg pada nade mną, dokoła mnie, w środku mnie. – Zimno – mówi głos. – Tak mi zimno. Śnieg pada, pada i pada, a ja pozwalam, by mnie przykrył. Nic innego nie mogę zrobić. Jest tak zimno. Nie chcą mnie puścić. – Zaro – nalega jeden z głosów. – Zaro, musimy cię stąd zabrać. Czy możesz wstać? Próbuję przepłynąć przez śnieg, wrócić do ciepłego miejsca. Próbuję, naprawdę, ale ból uderza nagle, przeszywa mi rękę, łupie w głowie. Mrugam, otwieram oczy, ale nie mogę się skupić. – Nick? – Jestem tutaj, skarbie. – Mama nazywa mnie skarbem – chrypię. Dlaczego mój głos jest taki słaby i dziwny, ochrypły, ale cichy niczym szept? I gdzie jest mama? Oddycham ciężko, gdy ktoś zakłada coś na moją rękę. Znów próbuję otworzyć oczy. – Nic nie widzę. – Pocałował ją? – pyta dziewczyna. To Issie. Issie? Dlaczego Issie jest tutaj? – Wydaje mi się, że nie, przynajmniej nie do końca. Weszłam w dobrym momencie – odpowiada Betty. – Nick, widziałeś, jak ją całował? – Chyba nie. – Boli mnie... Proszę, zróbcie coś, żeby nie bolało. – Dobrze, dobrze, skarbie. Już w porządku. – Głos Nicka słyszę tuż przy uchu. Łapię go za ramię wolną ręką. Jest nagie. Nagie ramię. – Musimy cię stąd zabrać i zawieźć do lekarza. Dobrze? Kiwam głową. Mocno trzymam Nicka. – Jesteś taki ciepły. – Zajmiemy się tobą, Zaro. Nie martw się – pociesza mnie głos Issie.

Zaczynam widzieć twarz Nicka. Jego oczy – idealne, brązowe, ludzkie – wpatrują się we mnie, zlewają ze ścianami, wchodzą do mojej podświadomości. – Nie zostawiaj mnie. – Puszczam go. Nie mam siły. Zimno. Lodowato. Mróz. Śmierć. Novercafobia – lęk przed macochą. Nukleomitufobia – lęk przed bronią nuklearną. Nudofobia – lęk przed nagością. Numerofobia - lęk przed liczbami. Nyktohylofobia – lęk przed ciemnym lasem. Wszyscy odchodzą. – Nie martw się – słyszę Issie. – My nie odejdziemy. Wszyscy odchodzą. – Nie pozwólcie Ianowi... – Już nie musisz martwić się o Iana – warczy Betty. Nick przyciąga mnie do siebie. Jest taki ciepły, aż parzy. Boli mnie, gdy się ruszam. Krzyczę. Nawet gdy mnie trzyma, czuję, że zimno i ciemność czekają, by znów mnie zabrać. Budzę się w szpitalu. Rękę mam nad głowę, zamkniętą w białym gipsie. – Nick? – szepczę. Betty zrywa się i łapie moją zdrową dłoń. Uśmiecha się lekko, ale dostrzegam w jej oczach łzy. – Zaro? Mrugam, lecz od jasnego światła boli mnie głowa. – Strasznie tu jasno – próbuję powiedzieć. Babcia puszcza moją rękę. Od razu zaczynam się bać. – Nie odchodź. – Tylko zgaszę światło – mówi, naciskając wyłącznik. Wraca szybko i znów bierze mnie za rękę. – Ale mi napędziłaś strachu, malutka. – Jestem cała? – Mój głos nabiera siły. – Masz paskudne złamanie dwóch kości w ręce. Oprócz tego wstrząśnienie mózgu. To drugie jest poważniejsze od tego pierwszego. I poobijane żebra. Gdybym mogła, wzruszyłabym ramionami. Zamiast tego próbuję się uśmiechnąć. – To wszystko?

Betty śmieje się i delikatnie ściska moją rękę. Szybko jednak poważnieje. – Pamiętasz, co się wydarzyło? – Nie – kłamię. Babcia przygryza dolną wargę i patrzy na mnie uważnie. – Nick powiedział, że... Próbuję usiąść, ale to za trudne. – Nick jest tutaj? – Wysłałam go do domu. Siedział przy tobie przez całą noc. Issie i Devyn także. Byli wykończeni. Już nie wiem, ile razy rozmawiałam z ich rodzicami, zapewniając, że są bezpieczni. Ale w końcu musieli pojechać. Robi mi się smutno. – Tyle że bardzo nie chcieli, szczególnie Nick. Babcia uśmiecha się tajemniczo, a ja się rumienię. – Ładny chłopak z tego Nicka – dodaje. Puszcza moją rękę i odgarnia sobie włosy z czoła. – Dzwoniłam do twojej matki. Wpadła w histerię i obwinia się za to, co się wydarzyło, bo to ona cię tu wysłała. Próbuje zarezerwować jakiś lot, ale całe Wschodnie Wybrzeże jest totalnie zatkane. Nadchodzi ogromny front burzowy. Nigdy takiego nie widziałam. A przecież kalendarzowa zima jeszcze się nie zaczęła. Podaje mi szklankę wody. Przełykam odrobinę, ale smakuje metalem. – Nie musi przylatywać. – To samo jej powiedziałam. – Betty odstawia szklankę na stolik. – Ale może powinna? Niespecjalnie udało mi się tobą zaopiekować. – Oczywiście, że ci się udało. Babcia chichocze. – Jasne. Dlatego właśnie leżysz w szpitalu z kolejnym wstrząsem mózgu i złamaną ręką. Unikam jej spojrzenia i wlepiam wzrok w lekki szpitalny koc, którym jestem przykryta. – A więc to byłaś ty? Te ryki? Kiwa głową, znów ściskając moją rękę. – Jasna cholera – szepczę. – Jeśli będziesz tak mówiła, skończysz jak ja.

– A tata... – Z trudem przełykam ślinę. – Bardzo, bardzo długo udawało mu się chronić ciebie i mamę – odpowiada Betty drżącym głosem. – Tak was kochał. – Podciąga mój koc nieco wyżej i dodaje: – Przykro mi, Zaro. Twoja mama i ja... cóż, nie wiedziałyśmy, że istnieje jeszcze jakieś niebezpieczeństwo. W końcu od ponad dekady nie działo się nic złego. Nawet gdy zaginął chłopak Beardsleyów, miałam nadzieję, że porwał go człowiek albo że po prostu uciekł. To głupie. – Betty zakrywa ręką oczy. – Czasami po prostu nie chce się znać prawdy. – Nie, jeśli jest zła – przyznaję. – Ja też wszystkiemu zaprzeczałam. Że piksy istnieją... Że dzieje się coś dziwnego... Ależ byłam naiwna... I kim jest mój ojciec. Babcia spogląda na mnie i ledwo dostrzegalnie kiwa głową. – Narobiłam strasznego bałaganu. Jestem już za stara, by walczyć z piksami. – Słyszałam coś innego – mówię, biorąc ją za rękę. Na jej delikatnej skórze widzę plamy, ale palce wciąż są długie i silne. – Dlaczego mama nie przyjeżdżała? – Nawet twój tata nie mógł jej tutaj ochronić. – Dlaczego? Przeczesuje włosy i odpowiada: – To jest ojczyzna króla piksów. Obecność twojej matki doprowadziłaby go do szaleństwa, bez względu na to, jak bardzo starałby się kontrolować pragnienie. Gdyby wiedział, że tu jest, od razu by po nią przyszedł, nie zdołałby się oprzeć. – A więc ukrywaliśmy się, tak? Przez cały ten czas w Charlestonie? Przez całe moje życie się ukrywaliśmy? – Próbuję jakoś ogarnąć to, co słyszę, ale nie potrafię. Świat jest zupełnie inny, niż myślałam, absurdalnie, totalnie inny. Betty przytakuje. – Żałuję, że Ian do ciebie dotarł, Zaro. Wiem, że cię zawiodłam. – A gdzie byłaś? Myślałam, że coś ci się stało, bo tak długo nie wracałaś do domu. – W połowie drogi zepsuł się samochód. To był sabotaż. Chciałam iść na piechotę, ale to trwałoby wieki, więc się zmieniłam. A potem zrozumiałam, że ten piks i tak zdążył dotrzeć do domu przede mną, więc ukryłam się i czekałam. W środku byłaś bezpieczna, lecz oczywiście

wiedziałam, że tam nie zostaniesz. Domyśliłam się, że wyjdziesz, a kiedy to zrobisz, piksy zaatakują. Niestety, nie byłam dość szybka. Powinnam najpierw pójść za tobą, zamiast uwalniać Nicka z tej siatki. – Nie. Dobrze zrobiłaś. A potem poszłaś do miejsca, gdzie przetrzymywali mnie Ian i Megan. – Łatwo było namierzyć ich zapach. W końcu zadaję to pytanie: – Zabiłaś go? – Jeśli ja bym tego nie zrobiła, twój chłopak by się nie powstrzymał. Ian nie żyje. Zabiła go Betty. Pewnie rozszarpała go na strzępy, jak to tygrysy. Wzdrygam się. – On nie jest moim chłopakiem. – Ha, bardzo śmieszne. Widziałam, jak oblizywaliście sobie migdałki. Teraz już przesadziła! – Ja nawet nie mam migdałków! – Wiem, a teraz także Nick jest tego świadomy. – Betty zaśmiewa się do rozpuku, uważa, że jest bardzo zabawna. W tym momencie otwierają się drzwi i staje w nich Nick. Podbiega do mojego łóżka i nachyla się, ale mnie nie dotyka. – Proszę, proszę, o wilku mowa – ironizuje Betty, ale od razu wstaje. – Widzę, że masz towarzystwo, więc pobiegnę po jakąś przyzwoitą kawę. Obie wiemy, że kawę piję jak smok. Całuje mnie w czoło i patrzy w oczy. Nie wiem, co chce w nich zobaczyć. Odwraca się do Nicka i pyta: – Zostaniesz tu trochę? Nick kiwa głową. – Opiekuj się nią. Mam tylko jedną wnuczkę, jasne? Nick staje na baczność, jak wszyscy, gdy słuchają poleceń Betty. – Obiecuję. – Dobra. – Babcia wychodzi, zostawiając nas samych. Gdy tylko upewniamy się, że zniknęła, Nick schyla się i całuje mnie w policzek, chociaż to moje usta za nim tęsknią. – Tak bardzo się o ciebie martwiłem.

– Wyszedłeś. – Betty mnie zmusiła. Ale ukrywałem się w poczekalni. Wypuszczam powietrze i od razu się rozluźniam. – Naprawdę? – Przysięgam. Nick jest spokojny, zatroskany i bardzo, bardzo uroczy. Nie wiem, jak poradziłabym sobie bez niego. Zamykam oczy. Powieki są takie ciężkie. – Boję się, Nick. Trzyma mnie za rękę i poważnieje. Zajmuje ręce wygładzaniem koca, tak samo jak babcia. Jestem szczelnie opatulona. – Oszalałbym, gdyby on ci to zrobił – mówi Nick chrapliwym szeptem. – Gdyby zmienił cię w jedną z nich. Nigdy nie możesz zostać jedną z nich. Ale może już jestem? Skoro mój ojciec jest taki... To znaczy, że mam w sobie ich geny, ale Nick tego nie wie. I nie może się dowiedzieć. Nigdy. Wyciągam zdrową rękę i dotykam jego policzka. Jest szorstki, kłujący. – A znienawidziłbyś mnie, gdybym taka była? Gdybym była piksem? Szukając mojego spojrzenia, odpowiada: – Nie. Chyba żadne z nas nie jest pewne, czy mówi prawdę. – A co z pozostałymi? Nick unosi pytająco brew (bardzo piękną, oczywiście). – Z pozostałymi? – Z piksami, z innymi piksami. Czasem, gdy kot złapie mysz, torturuje ją. Mógłby zabić gryzonia jednym uderzeniem łapy, jednym kłapnięciem zębami, ale zamiast tego bawi się z nim. Patrzy, jak cierpi. Mysz zawsze próbuje uciekać, ale wie, że nie ma dla niej nadziei, że kot złapie ją zawsze i wszędzie. Boję się, że piksy są jak koty.

– Issie i Devyn ich szukali, ale nie znaleźli żadnych śladów. – Nick przesuwa ręką po włosach, a potem masuje sobie kark. Ma podkrążone oczy, jest bardzo zmęczony. – A więc zniknęli? – pytam z nadzieją, patrząc mu w twarz. – Myślisz, że się wynieśli? – Myślę, że się przegrupowują. To zajmie im trochę czasu, ale wrócą. – Wzdycha i prostuje plecy. – Tak czy owak, będziemy gotowi. Nie martw się, Zaro, na razie jest po wszystkim. – Jesteś pewny? Nick kiwa głową. Jego piękna twarz tak blisko mojej. – Jestem. Na razie nie mogą cię przemienić, jesteś za bardzo okaleczona i masz we krwi zbyt dużo leków. Umarłabyś. A martwa na nic im się nie przydasz, jeszcze nie, dopóki cię nie przemienią. Dotyka moich ramion, aż dostaję dreszczy, ale takich przyjemnych. Nick dodaje jeszcze ochryple: – Przysięgam, że do tego nie dopuszczę. Znów zamykam oczy. Bardzo trudno mi nie zasnąć i myśleć. Mruczę tylko: – Jesteś dobry, Nick, prawda? Jesteś dobry? – Staram się. – Jego usta dotykają mojego czoła. Dzwonię do niej. Oczywiście, że dzwonię. Przecież to moja mama. – Zaro! – wita mnie spanikowanym głosem. – Już jestem na lotnisku, ale wszystkie loty są opóźnione przez tę cholerną burzę. Ale to nieważne. Najważniejsze, jak się czujesz. Wszystko dobrze? Boże, nie mogę uwierzyć, że jesteś ranna. – Babcia powiedziała ci, co się stało? Słyszę, jak oddycha szybko. – Tak. Milczę i czekam. Korytarzem przechodzi pielęgniarka. W końcu mama dodaje: – Myślałam, że tamto już się skończyło. Szpital jest cały biały, nudny, nijaki. – Powiedz mi, dlaczego mieszkaliśmy w Charlestonie? – proszę. – Czy tylko dlatego, że się ukrywaliśmy? Byłaś z tatą tylko dlatego, że nas chronił?

– Jestem ci winna wiele odpowiedzi, Zaro, ale przysięgam, że byłam z tatą dlatego, że go kochałam. – Aha. W wyobraźni widzę, jak mama nerwowo bawi się kolczykiem, próbując dobrać odpowiednie słowa. – Ukrywaliśmy się. Ja się ukrywałam. – Przed władcą piksów? – Tak. – Królem? – Tak. – A dlaczego on tak bardzo pragnął cię dopaść? – Chcę usłyszeć, jak to mówi. Chcę, żeby mama mi powiedziała. – Przechytrzyłam go, Zaro. Zrobiłam coś, czego chciał, ale tylko pod pewnymi warunkami. A moje warunki uczyniły go słabszym, pragnął więc, żebym została. Gdy umarł twój tata, myślałam, że on... że po mnie przyjdzie. Ale nie po ciebie. Myślałam, że pojawi się w Charlestonie, a ty będziesz bezpieczna z Betty. Myślałam... – On jest moim ojcem? Biologicznym? – Skąd to wiesz? – Mamo? – naciskam. – Tak, jest twoim ojcem. – A więc jestem w części piksem? – Nie, nie jesteś. Jesteś człowiekiem, bo ja i twój ojciec nigdy się nie całowaliśmy. Nigdy mnie nie przemienił, rozumiesz? Chyba to jest właśnie problem – dlatego król jest taki słaby. Co prawda nie jestem tak do końca pewna, ale wydaje mi się, że aby miał siły, musi mieć przy sobie królową, bratnią duszę... Nie chcę już tego słuchać. Rozłączam się. – Wszystko będzie dobrze – powtarzam sobie przy zgaszonym świetle.

Pielęgniarki chodzą po korytarzu. W którejś z sal jest włączony telewizor, leci jakiś film akcji. Słyszę strzały i eksplozje. Zamykam oczy i próbuję zasnąć. W każdym śnie widzę tylko moją mamę, która wyciąga do mnie ręce, a ja się odwracam. Następnego dnia babcia zabiera mnie do domu. Lot mamy odwołano, tak jak pozostałe dwieście dwadzieścia trzy na Wschodnim Wybrzeżu. Ma spróbować wylecieć dzisiaj. Jeśli się nie uda, przyjedzie autem – tysiąc czterysta mil. – Naprawdę bardzo się stara – zapewnia Betty. – Uhm. Główne drogi i dojazd do naszego domu odśnieżono, a pickupem jedzie się całkiem wygodnie. Śnieg przykrył wszystko - świat lśni czystością. – Wygląda pięknie – mówię, gdy skręcamy do domu. – Czy mój tata lubił śnieg? Babcia kiwa głową. – Lubił. Ale tak jak ty wolał ciepło. Jesteście bardzo podobni, wolicie, gdy świeci słońce. I macie swoje zasady. – Pisałam z nim listy do Amnesty. – Wiem. – Naprawdę myślisz, że jesteśmy do siebie podobni, choć nie łączą nas więzy krwi? – Lewą ręką sięgam, by otworzyć drzwi. Niechcący dotykam tej złamanej i krzywię się z bólu. – Krew to nie zawsze najmocniejsze ogniwo – odpowiada Betty, wyskakując z samochodu. – Pomogę ci z drzwiami. Obejmuje mnie w pasie i kuśtykamy razem przez śnieg. – Znałaś mojego biologicznego ojca? – pytam. – Nigdy go nie spotkałam. A gdyby tak było, to prawdopodobnie już by nie żył. Docieramy na ganek, wchodzimy do domu. Betty sadza mnie na kanapie i strasznie się ze mną cacka. Na dodatek gotuje rosół, co dla niegotującej babci jest naprawdę nie lada wyczynem.

Nick wpada przez frontowe drzwi, otwierając je tak szeroko, że uderzają o ścianę. – Ups – krzywi się. – W porządku. To tylko ściana – uspokajam go. Przyniósł bukiet irysów, stokrotek i tulipanów, który od razu mi wręcza. – Nie wiedziałem, jakie lubisz kwiaty – wyjaśnia. – Wszystkie. – Naprawdę? – Tak. Próbuje wcisnąć mi bukiet do rąk, ale przypomina sobie o gipsie. – Włożę je do wody – reflektuje się. Betty absurdalnie szybko wpada do pokoju i wyrywa kwiaty z ręki Nicka. – Ja się tym zajmę – mówi. – A wy, papużki nierozłączki, siedźcie sobie na kanapce i jedzcie sobie z dziobków. – Babciu! – próbuję ją skarcić, ale Betty tylko się śmieje i idzie do kuchni. – Kocham ją, choć czasem jest nie do zniesienia. Nick przytakuje i ciągnie mnie na kanapę. Wtulam się w niego. – Dobrze mieć cię znowu w domu – szepcze. – Tak – odpowiadam. Widzę, jak babcia krząta się w kuchni, nuci pod nosem i odcina końcówki łodyżek. – Dziwnie jest myśleć tak o tym miejscu. – Ale uważasz je za dom, prawda? – pyta Nick, zanurzając twarz w moich włosach. –Tak, uważam. Czuję na skórze jego oddech, delikatny i spokojny. Wzdycham głęboko i dodaję: – Ostatnio dużo myślałam i mam pewien plan. Nick wstrzymuje oddech, aż drży mu pierś. – Plan? Odwracam się, by zobaczyć, jak Nick zareaguje. Jego twarz jest spokojna, nieruchoma. – Chcę znaleźć Jaya i syna Beardsleyów. I złapać króla piksów.

– W takim razie – wtrąca Betty, wchodząc do pokoju z dwoma tulipanami w ręku. – Posłuchajmy, jaki to plan. Nick jest na dworze, patroluje skraj lasu, a po jakichś trzydziestu minutach przyjeżdżają Issie i Devyn. – Myśleliśmy, że już po tobie – wali Issie prosto z mostu, podskakując. – Tak się cieszę, że żyjesz. – Tak, jeszcze żyję. – Kiwam głową. – Wczoraj zadzwoniłam ze szpitala do mamy. Nie odpowiedziała na wszystkie moje pytania, ale obiecała, że zrobi to, gdy tylko do nas dotrze. – Przyjeżdża? – dziwi się Devyn. Ustawił wózek koło kanapy, a Issie klapnęła obok niego na podłodze. – Próbowała przylecieć, ale wszystkie samoloty były albo opóźnione, albo odwołane, więc jedzie samochodem – wyjaśniam. – Myślisz, że to dobry pomysł? – pyta Dev. – Najpierw myślałam, że tak, ale teraz wydaje mi się, że nie bardzo. – Ponieważ... – wtrąca Issie. – Ponieważ uważam, że tak naprawdę to jej grozi niebezpieczeństwo, nie mnie. Przynajmniej jeśli chodzi o króla piksów. Ja jestem tylko przynętą. – Przynętą... – powtarza Devyn śmiertelnie poważnie, jakby wszystko nagle nabrało sensu. – Pomyślcie: przez prawie siedemnaście lat mama tu nie przyjeżdżała. Dlaczego? – Bo jest zimno – sugeruje Devyn. – Bo jest strasznie – dodaje Issie. – Nie tylko o to chodziło. Przecież babcia tu mieszkała. Is się rozgląda. – A gdzie starsza pani? – Na dworze, na patrolu – odpowiadam. – Dobra, posłuchajcie. O czym to ja mówiłam? Chodziło mi o to, że mama tu nie przyjeżdżała, ponieważ się bała. Ukrywała się przed piksami. Tylko dlaczego? – Dobre pytanie. – Nick wchodzi do domu.

– Ej, koleś. – Issie marszczy czoło. – Zapomniałeś, że się puka? To bardzo niegrzeczne tak włazić. – Wcale nie. Jestem niegrzeczny? – Nick spogląda na mnie, a Issie zaczyna chichotać i go przedrzeźniać: – Koleś, manoleś, koleś, manoleś. – Trochę tak, ale wybaczam. Tyle że nam przeszkodziłeś. – Wskazuję miejsce koło siebie i Nick siada. – A więc moja mama mieszkała z moim tatą, zmiennokształtnym, a oni jako jedyni mogą walczyć z piksami. Ale tata umarł. Umarł dokładnie w chwili, gdy dostrzegł za oknem króla piksów. Wtedy, gdy najbardziej go potrzebowałyśmy. – Do bani – prycha Issie. – Is... – rzuca ostrzegawczo Devyn. – No co? Przecież to prawda. – Patrzy na mnie i dodaje: – A więc mama przysłała cię tutaj, żeby Betty mogła cię ochronić? – Zgadza się. – Bawię się nitką na palcu. – Albo po to, żebym zniknęła z pola widzenia, bo bała się, że król wykorzysta mnie, by dotrzeć do niej. Co zresztą zrobił. A tego akurat nie przewidziała. Wysłała mnie tutaj, dokładnie do miejsca, gdzie mieszka ten piks, a teraz przyjeżdża, chociaż to właśnie tutaj on ma największą władzę. Devyn drapie się w ucho. – Jednego nie rozumiem: dlaczego piksy są akurat tutaj? Dlaczego w Bedford? Drzwi do salonu otwierają się i staje w nich Betty z wielką mokrą plamą na flanelowej koszuli. Milkniemy jak na komendę. – Powiesz nam, babciu? – proszę. – Co mam wam powiedzieć? – Zdejmuje wełnianą czapkę. – Dlaczego tu jest tak dużo piksów? – Są tu od dawna. To odosobnione miejsce. – Czy to z powodu żelaza? – pytam. – Dlatego, że w miastach budynki są budowane ze stali? – Właśnie tak. Reszty świata nie obchodziło, że znikały krowy, a potem, że znikali chłopcy. Szczególnie że wtedy nie było Internetu i telewizji satelitarnej. Nikogo nie obchodzi, co

dzieje się w małym miasteczku w Maine, na wschód od niczego. Ale czasy się zmieniły. Już ostatnim razem piksy musiały być ostrożniejsze. Stanowe gazety pisały o zaginięciu chłopców. – A co to obchodzi piksy? – prycha Nick. Betty opiera się o balustradę, nie wchodząc do salonu. – Wydaje mi się, że król nie przepada za porywaniem ludzi. Ale musi to robić. Nie potrafi oprzeć się pragnieniu. – W takim razie, dlaczego ludzie po prostu go nie zabiją? – pytam. – Przede wszystkim niewielu o nim wie. Nawet niektórzy zmiennokształtni nie mają pojęcia o jego istnieniu. Ale gdyby zginął, pojawiłby się następny, który już niekoniecznie miałby chęć walczyć ze swoim pragnieniem. – Patrzy na nas uważnie. – Rozumiecie, co mam na myśli? Issie wzdryga się i łapie Devyna za rękę. Betty mówi dalej, przygładzając włosy: – Król utrzymuje władzę dzięki swojej sile. Gdy jest słaby, traci kontrolę i inne piksy, jak Megan czy Ian, próbują przejąć królestwo. By to zrobić, muszą znaleźć własną królową. – Ale dlaczego Zara? Dlaczego Ian pragnął właśnie jej? – dopytuje się Devyn. Pochyla się, przebierając palcami, jakby robił notatki. – Być może dlatego, że Zara ma domieszkę ich krwi. Wiemy, że jej matka przyciąga piksy, więc... – zaczyna wyjaśniać Betty. – Co masz na myśli, mówiąc „domieszkę ich krwi”? – przerywa jej Nick. – Jej ojciec... Próbuję zejść z kanapy, ale Nick nie pozwala mi się ruszyć. – Jej ojciec to... – podejmuje Nick. Betty patrzy zdziwiona. – Nie powiedziałaś im? Mój żołądek rozpada się na kawałki, dokładnie tak jak moja ręka. – Biologicznym ojcem Zary jest król piksów. Nick reaguje pierwszy. Zeskakuje z kanapy, szeroko otwierając usta. Prawie krzyczy prosto w twarz Betty:

– Zawsze o tym wiedziałaś?! Babcia potwierdza skinieniem głowy. Nick zaciska dłonie w pięści i odwraca się do mnie. – Zara jest w części piksem? – Nie wiem, jak działają geny, Nick – mówi Betty. – Nie robiliśmy jej dokładnych badań. Wydaje się normalna. – Wydaję się normalna? – mruczę pod nosem. – Ale jest ładniejsza niż normalni ludzie – zauważa Issie. – I bardzo szybko biega – dodaje Devyn. – Ale nie nadzwyczajnie szybko – zaznacza Betty, podczas gdy Nick chodzi po pokoju. – Nicku Colcie, czy możesz się uspokoić? Para wylatuje ci uszami. – Zara jest w części piksem! – wrzeszczy Nick. Oczy mu błyszczą, widać w nich złość. – To niemożliwe! – Czy ty w ogóle słuchasz, co mówię? – pyta Betty i widzę, że nie jest ani zadowolona, ani cierpliwa. – Jej ojciec jest piksem, ale to nie znaczy, że będzie zachowywała się jak oni. – Jest cholernym piksem! – krzyczy Nick. Patrzy na mnie tak, jakby zobaczył mnie pierwszy raz w życiu i nie podobało mu się to, co widzi. – Boże! Wypada z domu, trzaskając drzwiami. Czuję to trzaśniecie w całym ciele. – Nick! – Issie rzuca się za nim. – Czasem zachowuje się jak wilk. – Betty kręci głową. – Zostawcie go. Opony mini coopera szorują po lodzie. Coś w środku mnie pęka. – Musimy za nim jechać – rzuca Devyn. – Kiedy tak się zachowuje, robi się niebezpieczny. I czasem się przemienia. Dev rusza na wózku w stronę drzwi. Issie także się zrywa, ale podbiega do mnie. Zarzuca mi chude ręce na szyję i gniecie złamaną rękę. – W porządku, Zaro. Nawet gdybyś była stuprocentowym piksem, pozostałabyś Zarą. Z moich oczu płyną łzy, gardło mam ściśnięte. – Nie będzie się tak zachowywał zawsze – dodaje Is, puszcza mnie i rusza za Devynem.

Betty i ja siedzimy przez chwilę w milczeniu. Ja na kanapie, ona rozparta w wielkim czerwonym fotelu. – No i nici z mojego planu – mówię, zniżając głos do szeptu. – Jak mamy złapać króla bez Devyna i Nicka? Miałam być przynętą. Król powinien myśleć, że jestem sama. A gdy wywabiłby mnie na dwór, Betty i Nick mieli zaatakować. W terenie zawsze mają przewagę. Devyn miał stać na czatach. Potem powinniśmy zmusić króla, by powiedział nam, gdzie jest Jay. Jestem przekonana, że po mnie przyjdzie, bo chce mnie wykorzystać, by zwabić moją mamę. – Chcesz się wycofać? – pyta babcia. Mierzy mnie wzrokiem. Robię to samo. – Nie. Jesteś wystarczająco silna, by poradzić sobie z królem piksów, prawda? – Jestem wystarczająco silna, by poradzić sobie z całą armią tych cholernych królów. Wszystko w porządku? – pyta nagle. Wzruszam ramionami i ocieram oczy wierzchem dłoni. – Szkoda, że ktoś nie powiedział mi o tym wszystkim trochę wcześniej – udaje mi się wydusić. – Gdy miałam dziewięć lat albo coś koło tego. Babcia siada obok mnie na sofie. – Ech tam, daj spokój. Popełniliśmy tylko jakieś sto tysięcy błędów. Ale teraz ty dowodzisz. Myślę, że będzie dobrze. Szturcha mnie lekko w nogę, ale szybko zwycięża w niej babcia i mocno mnie przytula. Pachnie lasem i drewnem z kominka. Bezpieczeństwem. Wtulam się w nią i płaczę. – Myślisz, że już zawsze będzie mnie nienawidził? – Jeśli tak, to jest głupcem. – To mi nie pomogło. – Pociągam nosem. – Szkoda, że nie widziałaś swojego taty, kiedy dowiedział się o mamie – mówi Betty. – Prawie postradał zmysły. – A więc dlaczego? – Co „dlaczego”? – Dlaczego to zrobiła?

– Próbowała uratować tamtych chłopców. – Co? – Twoja mama jest trochę podobna do Nicka. Ma kompleks bohatera. Tylko lepiej go ukrywa. Wiesz, co przede wszystkim sprawiło, że Nick tak znienawidził piksy? Chociaż nie wiedział nawet dokładnie, kim są? Nie odpowiadam. – Powiem ci: Devyn trenował biegi przełajowe, trasa wiodła przez las, gdy trafiła go strzała – prosto w kręgosłup. Krzyknął i upadł sparaliżowany. Nick usłyszał krzyk i natychmiast przybiegł. Zaniósł Devyna na drogę, ale nie wiedzieli, kto właściwie tę strzałę wypuścił. Dopiero kiedy przyjechałaś i zobaczyli króla niedaleko szkolnej stołówki, zaczęli kojarzyć fakty. – Mój Boże. A co zrobiła policja? – Twierdzili, że to myśliwy polujący na kojoty. Widzieli tylko ślady Nicka, bo piksy ich nie zostawiają. – No tak. – Przełykam ślinę. – To takie dziwne. Wszystko jest takie dziwne... – W każdym razie ten wypadek sprawił, że Nick zorientował się, iż coś się dzieje. Nagle zapragnął zostać zmiennokształtnym rycerzem broniącym świata. Bezustannie patroluje teren, w czasie każdej przerwy na lunch, okienka w zajęciach, treningu biegowego. Fakt, że porwali jeszcze dwóch chłopców... dobił go. Kiwam głową. – Ale co z mamą? – Jedyne, co może powstrzymać pragnienie króla piksów, to jego królowa. Zbyt długo jej nie miał i pragnienie obudziło się na nowo. Nagle w kominku strzela iskra i obie podskakujemy. To zdecydowanie nie jest część planu. – A więc mama przespała się z nim, żeby przestał porywać chłopców? Betty przytula mnie odrobinę mocniej. – No tak. – Mój Boże. To znaczy, że jestem owocem gwałtu? – Twoja mama się zgodziła.

– Dlatego, że musiała! – Zdecydowała się ocalić tamtych chłopców, Zaro. Była odważna. Może także i głupia, ale odważna. – A teraz wszystko zaczyna się od początku. – Pragnienie powróciło. Zastanawiam się przez chwilę. – Kiedy mama tutaj dotrze? – Dziś wieczorem, pewnie koło dziewiętnastej. – Król chce ją odzyskać, by zmienić w piksa i wzmocnić swoją władzę. – Nie zadaję pytania, próbuję tylko przyswoić prawdę i cokolwiek zrozumieć. Betty zresztą nie odpowiada, tylko wstaje i mówi: – Idę zobaczyć, co możemy zjeść na kolację. – Pomóc ci? – Powoli odwracam głowę. – Nie, posiedź spokojnie i pomyśl. Masz sporo do przemyślenia. Nadszedł czas na mój plan. Spokojnie wypowiadam swoją kwestię, którą ułożyłam jeszcze w szpitalu. – Pewnie niedługo będziesz musiała jechać na akcję, co? Betty gapi się na mnie. Rozmawiamy, jakby dom był na podsłuchu. Żadna z nas nie wie, jak dużo słyszą piksy, ale mamy zamiar zaryzykować. – Myślisz, że gdy zadzwonią, powinnam pojechać? – pyta babcia cicho. – Nie jestem pewna, czy mogę cię tutaj zostawiać bez opieki Nicka. Tak naprawdę chce spytać: czy możemy zrealizować plan bez Nicka? – Tak – odpowiadam. – Możesz. Poradzę sobie. Wszystko będzie dobrze. – Wolałabym, żeby jednak przyszedł. – Betty podchodzi i całuje mnie w czubek głowy. – Dobrze jest odzyskać wnuczkę. – Dobrze jest wrócić – mówię, bo tak w istocie jest.

Siedzę więc. Siedzę i siedzę, i siedzę, ale wcale nie myślę o naszym planie ani o tym, że nagłe odejście Nicka pozbawiło nas jednego zmiennokształtnego. Przypominam sobie, jak to jest czuć na ustach jego wargi. Przypominam sobie, jaki jest ciepły. Kilka minut później rozlega się pisk pagera Betty. Babcia patrzy na mnie, podchodzi szybkim krokiem i mierzy mi puls, co jest zresztą bezsensowne, bo złamałam rękę, a nie serce. Potem dotyka mojego czoła, sprawdzając, czy mam gorączkę. Chyba zdałam test, bo babcia prostuje się i krzyżuje ręce na piersi. – Na drodze do Acadii był jakiś duży wypadek. Pewnie trzeba będzie wezwać helikopter. Na razie wezwali mnie – mówi powoli. – Chyba muszę tam pojechać. Poradzisz sobie? – Tak. – Biorę Antologię literatury brytyjskiej Nortona. Mam duże zaległości, choć opuściłam tylko dwa dni szkoły. Będę więc przekonująca. Betty zdejmuje płaszcz z wieszaka przy drzwiach. – Dzwoniłam do Nicka. Powinien być za dziesięć minut. – Przyjeżdża? A nie poszedł znęcać się nad jakąś biedną owcą? – Ma gorącą głowę, ale nie jest głupcem. – Betty się uśmiecha. Nic nie mówię. – Zaczerwieniłaś się – żartuje. – Jesteś bardzo niemiłą babcią. Otwiera drzwi, a zimne powietrze wpada do środka tak gwałtownie, że ogień w kominku strzela wysoko. – Ale i tak mnie kochasz? – upewnia się Betty. – Oczywiście. – Dobrze. Ale nie szarżuj. Wrócę szybko, ale nie za szybko, jeśli mnie rozumiesz. A potem bezgłośnie dodaje: – Uważaj. Puszcza do mnie oko i znika. Ach, te babcie. Pojawia się pięć minut po wyjściu Betty. Puka do drzwi, które babcia zostawiła otwarte, żebym nie musiała wstawać z kanapy.

Nie zapraszam go – po prostu wchodzi. Najwyraźniej już tu przedtem był. I to on udawał, że jest moim tatą. Wciąż ma na sobie tę czarną pelerynę, którą widziałam na lotnisku w Charlestonie i przy szkolnej stołówce. Jest wysoki i blady, jak ja. Ma lśniące, ciemne i dobrze ostrzyżone włosy, a także duże piękne oczy. Zamieram. – Zaro. Wymawia moje imię i milczy. A potem, jakby nic się nie stało, zamyka za sobą drzwi. W pokoju jednak wciąż jest zimno. Drżę. – Zimno ci? Dorzucę drew do kominka. Przechodzi przez pokój, otwiera drzwiczki i wrzuca w ogień polano. Iskry strzelają w górę. Łapie jedną w rękę, a potem puszcza. Nie ma śladu oparzenia. – Czym ty jesteś? – udaje mi się wykrztusić. Przechyla głowę i otrzepuje ręce. – Nie wiesz? – Nic mam pojęcia. – Właściwie mówię prawdę, bo choć zasadniczo rozumiem, czym jest, to jednak nie do końca. Od tego końca jestem bardzo, bardzo daleko. Siadam sztywno na kanapie. – Widziałaś mnie na lotnisku. Potem wołałem cię w lesie. A gdy umarł twój zastępczy ojciec, także tam byłem. – Za oknem. Kiwa głową. Oboje milczymy przez jakąś minutę. Zastępczy ojciec? Raczej „jedyny ojciec”. – Zabiłeś go? – pytam. – Oczywiście, że nie. – Czyżby? Bawi się ogniem, podrzucając mały węgielek. Byłoby to nawet fajne, gdyby nie wyglądało tak przerażająco. – Śledzisz mnie – mówię w końcu. – Dlaczego? – Bo próbuję odzyskać to, co moje.

– Nie jestem twoja. – Jesteś. Zawsze byłaś i zawsze będziesz. – Bzdura. – Czyżby? Zajrzyj w siebie, Zaro. Myślę, że zobaczysz, co jest prawdą. – Sama już tego nie wiem. Ale zaczynasz gadać jak kiepska kopia Dartha Vadera. I wiem, że chcesz mnie skrzywdzić. Kręci głową i milczy przez chwilę. – Nigdy. – Co „nigdy”? Nie będziesz jak Darth Vader czy nie chcesz mnie skrzywdzić? – Jedno i drugie. Wznoszę oczy do nieba, a po chwili rozglądam się w poszukiwaniu jakiejś broni. Widzę pogrzebacz – niestety leży zbyt daleko. Jest jeszcze lampa, ale co mogę zdziałać jedną ręką? Muszę go wywabić na dwór. Podchodzi do mnie i mówi spokojnie: – Może pójdziesz ze mną? Nic ci nie zrobię. – Dokąd mam iść? – Do mojego domu. – Masz dom? – Oczywiście, że tak. – Taki z bajek, z dachem z piernika i oknami z cukierków? A może mieszka w nim Dzwoneczek, gotowa spełnić moje trzy życzenia? Uśmiecha się gorzko. – Nie, to duży dom w lesie. Jest otoczony czarem, żeby ludzie nam nie przeszkadzali. – Czar ukrywa prawdę o was. – Czytałaś? – Troszeczkę. – A więc chodź ze mną.

– Po co? Żebyś mógł w ten sposób zwabić mamę? – Czy to takie złe? – Tak. – Zaro. – Wzdycha do taktu wiatru wyjącego za oknem. – Jak mam ci to wytłumaczyć? Potrzebuję twojej mamy. Jeśli jej nie zdobędę, zginą kolejni chłopcy. – To śmieszne. – Nie, tak po prostu jest. Zastanawiam się przez moment. – Skoro to prawda, dlaczego Ian próbował mnie przemienić? Traci pewność siebie, jest zmartwiony, prawie ludzki. – Pocałował cię? – Niewiele brakowało. Betty dopadła go pierwsza. Widzę cień uśmiechu. Przeczesuje ręką włosy i mówi: – Betty jest silna. – Dlatego trzymasz się z daleka, gdy ona jest tutaj? – Nawet piksy nie chcą zadzierać z tygrysem. Dmucha na trzymany w dłoni węgielek, który zamienia się w popiół. – Wyglądasz, jakbyś mógł zadrzeć z każdym – rzucam. – To? – Parska ironicznie. – Jarmarczne sztuczki. Patrzymy na siebie przez jakiś czas. – Ian chciał cię przemienić, bo wiedział, że byłabyś potężną królową. A królowa z mojej krwi uczyniłaby z niego króla, Ian próbował cię przemienić, bo myślał, że ja też chcę cię za żonę. – Obrzydliwość. – Zgadza się. – Jest ich dużo? Zbuntowanych piksów, takich jak Ian i Megan? Kiwa głową. – Teraz, gdy jestem słaby, coraz więcej. Wyczuwają to. Przybywają z różnych stron, by mnie pokonać i zagarnąć moje królestwo. Nie jesteśmy najłatwiejszą rasą.

– Najwyraźniej. – Masz wybór, Zaro. – Siada koło mnie na kanapie. Porusza się elegancko. Przykrywa ręką moją zdrową dłoń i czuję, że wciąż jest ciepły od zabawy ogniem, prawie gorący – to miłe uczucie w porównaniu z zimnem Maine i moim. – Możemy pójść do mojego domu, gdzie odpowiem na wszystkie twoje pytania i poczekamy tam na twoją mamę. Albo poczekamy tutaj, aż pokaże się twój wilczy chłopak. Jedno z tych rozwiązań jest jednak niekorzystne. – Niby dlaczego? – pytam mimo woli. – Bo mam pragnienie, a twój wilk wygląda bardzo zachęcająco.

KINETOFOBIA lęk przed ruchem lub poruszaniem się

Zgadzam się z nim pójść. Uśmiecha się triumfująco, jakby wiedział, że wygra. – Bardzo się cieszę – mówi jak prawdziwy dżentelmen, choć dopiero co groził Nickowi śmiercią. Wyprowadza mnie z domu, ale strząsam jego rękę z ramienia. Śmieje się rozbawiony. – Nie zrobię ci krzywdy, Zaro. – Jasne. Nie zrobisz, dopóki będę z tobą współpracowała – mówię, gdy otwiera drzwi. Do środka wpada zimne powietrze. Pomaga mi włożyć kurtkę, lecz i tak mogę włożyć tylko jeden rękaw – z powodu gipsu. Wyglądam na zewnątrz – nic tylko las i śnieg. Szukam śladu Betty albo Nicka. – Pojedziemy subaru? – pytam. – Nie, pobiegniemy. Biegania nie miałam w planie. Zamierzałam zostać przed domem. – Właściwie to nie wolno mi biegać. Z powodu ręki i w ogóle. – Przykro mi z powodu twojej ręki – mówi. – Naprawdę? Podnosi mnie, jakbym była piórkiem, i niesie tak, jak pan młody przenosi żonę przez próg. Z dala od ognia nie jest już taki ciepły. I pachnie grzybami. – Boisz się wysokości? Podtrzymuje mnie za zdrową rękę, nie dotykając tej w gipsie. Robi wszystko tak szybko i sprawnie, że nie mam czasu zaprotestować. A potem leci. Dosłownie. Ponad jego ramieniem widzę ciemny kształt na czterech nogach, który wyłania się z lasu i ryczy. Betty się spóźniła. Serce zamiera mi w piersi. Drzewa migają mi przed oczami, gdy mijamy je w pędzie, są tylko ciemnymi przyczajonymi cieniami. Lecimy nad śniegiem, moje włosy uderzają o jego pierś. Znów pada śnieg – pokrywa nasze twarze i nas samych,

a przemieszczamy się coraz szybciej i szybciej. O takiej prędkości marzyłam zawsze, gdy biegałam, o tej niesamowitej szybkości. To niezwykłe uczucie, ledwo potrafię je opisać, doświadczyć... A potem się zatrzymujemy. Betty nigdy mnie nie znajdzie. Nie zostawiliśmy żadnych śladów. Stawia mnie na ziemi. Znajdujemy się na dużej polanie otoczonej wysokimi sosnami. Z trudem łapię powietrze, jakbym przez dłuższy czas wstrzymywała oddech. – Och, to było niesamowite – mówię wbrew sobie. – Masz rumieńce. A myślałem, że mnie znienawidzisz. – Nienawidzę. Ale latania nie mogłabym znienawidzić. Kiedyś czytałam taką książkę... – Dużo czytasz? – Tak. – To dobrze. Ja lubię filozofię. Cieszę się, że mam oczytaną córkę. Milczę, przestępując z nogi na nogę. Nikt za nami nie podąży, bo nie zostawiliśmy żadnego tropu. Nie mogę uwierzyć, że naprawdę lecieliśmy. – Czy wszystkie piksy potrafią latać? Bo w ogóle nie byłam na to przygotowana. To znaczy, nie czytałam o tym. – Tylko te z królewskiego rodu. Ty potrafisz. – Jeśli się przemienię? – Oczywiście. – Wskazuje polanę. – Oto mój dom. – Polana? – Nie widzisz domu? – Nie. Jego twarz się zmienia, jakby był rozczarowany. – Jest otoczony czarem, ale jako moja córka powinnaś go dostrzec. – Uhm. – Drżę. Śnieg spada na jego włosy, robią się białe. – Ludzie widzą to, w co wierzą, a nie to, co naprawdę istnieje. Nie trzeba wielkiego wysiłku, by ukryć przed nimi nas i naszą naturę. – O, dzięki. Lekcja o piksach numer sto dwanaście, tak?

– Jesteś sarkastyczna. Zupełnie nie jak twoja matka. Ona, gdy się boi, staje się milcząca. Przestaję przygryzać wargę. – Rzeczywiście. Jestem zupełnie inna niż mama. Wzdycha. – Zaro, spróbuj zobaczyć to, co naprawdę tu jest. Będziemy mogli wejść do środka, uciec od tego zimna. – Dobrze. Wpatruję się w polanę, a ona nagle się zmienia, zaczyna lśnić. Na mojej rzęsie ląduje płatek śniegu. Topi się, gdy zamykam oczy. Po chwili je otwieram. – Kurczę – mruczę. Słyszę w jego głosie, że się uśmiecha. – Widzisz go? – Nie wiem, jak mogłam go przegapić. – Czar. Dom nie jest właściwie domem, tylko ogromną posiadłością z wielkimi witrażowymi oknami na każdym z trzech pięter. Drewnianą, pomalowaną na kremową żółć – jak stare domy w dzielnicy Bartery w Charlestonie. Wydaje się, że linie proste rozdzierają niebo. Nie jest bogato zdobiony, ale duży – tylko czekać na popołudniową herbatkę w oranżerii i partię krokieta w ogródku. Odwracam głowę, by mu to powiedzieć, ale z wrażenia opada mi szczęka, a język odmawia aktywnego uczestniczenia w konwersacji. – Widzisz mnie w normalnej postaci. – Uśmiecha się. Ma lekko szpiczaste zęby. Ale nie one robią na mnie takie wrażenie. Raczej fakt, że ma srebrne oczy z czarnymi źrenicami. I to, że jego skóra lśni jak niebieski lód. I jest wyższy, niż mi się wydawało. Masywniejszy. – Nie wyglądam jak ty – odzywam się w końcu. – Nie. Wyglądasz jak twoja mama. – Mam twoje włosy. Mama zawsze mówiła, że nas porzuciłeś, ale było inaczej, prawda? – Tak. To ona porzuciła mnie. – Jego twarz robi się smutna, a oczy wydają się mniejsze. Po chwili znów na mnie spogląda. – Wejdźmy do środka, bo zamarzniesz.

Idę za nim, bo i tak nie mam specjalnego wyboru. Idę za nim, bo chcę, by Nick był bezpieczny, i wciąż mam nadzieję, że mój plan pozostał planem i jakimś cudem przyjaciele przyjdą tu za nami i odnajdą mnie i Jaya. Idę za nim, bo chcę się dowiedzieć, jakim potworem jest mój ojciec. Tak, to prawda. Mój ojciec. Wielkie mahoniowe drzwi otwierają się przed nami. Ojciec prowadzi mnie do ogromnego holu. Jeden krok. Drugi. Pachnie winem i grzybami. Jasne światło odbija się od marmurowych podłóg. Wzdłuż obitych materiałem ścian stoją postacie. Większość ma na sobie zwyczajne ubrania, ale niektórzy wystrojeni są w podobne do balowych suknie i smokingi. Kłaniają się – jeden po drugim – cały hol. Jest ich chyba setka. To piksy bez nałożonego czaru. Ich zęby są ostre niczym zęby rekina. Skórę mają niebieską, a nogi długie, dłuższe niż ludzkie. Drżą mi kolana. – Nasz dwór, czarny dwór! – mówi król. – Wstańcie, proszę. Piksy stają na baczność. Nie wiem, co robić. Macham nieśmiało ręką, a one wbijają we mnie wzrok – srebrne oczy piksów. – Spotkamy się w tylnej sali balowej – oznajmia mój ojciec, kierując mnie do bocznego wejścia. Patrzę, jak piksy rozchodzą się, zanim zdąży zamknąć drzwi. – Czy to wszystkie piksy, jakie istnieją? – pytam. – Nie, ale większość z tego regionu. Te, które należą do mnie. – Jest więcej niż jeden region? – Oczywiście. – No tak. Oczywiście. – Podchodzę do okna i patrzę na śnieg. – Zostawię cię tutaj, żebyś poczekała na matkę. Muszę poczynić przygotowania. Oczywiście możesz poruszać się po całym domu, Zaro, ale niestety nie wolno ci z niego wyjść. – A więc jestem więźniem? – Gościem. – Goście mogą wychodzić – mówię, patrząc mu w twarz. – Chcę zobaczyć Jaya Dahlberga. Krzywi się. – Nalegam.

– Jest na górze. Trzecie piętro. Trzecie drzwi na prawo. Ale to nie będzie ładny widok, Zaro. Nie potrafię ukrywać tego, kim jestem i czego potrzebuję. Przyglądam się pięknym zasłonom, skórzanej kanapie, aksamitom, stojącym wszędzie orchideom. – Nic tu nie jest ładne – kwituję. Gdy zostaję sama, liczę do sześćdziesięciu i również wychodzę. Wspinam się po białych marmurowych schodach wyłożonych ciemnoczerwonym orientalnym dywanem. Jedno piętro. Mijam piksy, które się na mnie gapią i pociągają nosami. Poruszają się zbyt płynnie jak na ludzi, a spojrzenia mają zbyt przeszywające. Patrzą na mnie, jakbym była zwierzyną łowną. Niektórzy dotykają moich rąk i włosów, szepcząc: „Księżniczka, księżniczka”. Niewiele brakuje, a uciekłabym stąd z wrzaskiem. Ale nie zatrzymuję się, aż wreszcie docieram na trzecie piętro. Liczę drzwi, próbując się skupić, uspokoić bijące serce, i nareszcie docieram do tych drzwi – za którymi powinien być Jay Dahlberg. To zwykłe drewniane drzwi ze złotą, lśniącą klamką, na której wyryto podobne do znaków runicznych napisy. Ciekawe, ilu więźniów trzymanych jest za takimi zwyczajnymi drzwiami? Nabieram powietrza, naciskam klamkę i otwieram. Jay Dahlberg leży na boku, zwinięty w kłębek, na dużym zaścielonym łóżku. Na jego rękach pełno jest śladów ugryzień. Ma na sobie tylko bokserki i podartą koszulkę. – Och, Jay – szepczę i zamykam drzwi. Nie porusza się, gdy przechodzę cicho po miękkim dywanie – także orientalnym, ręcznie tkanym. Ani drgnie, gdy dotykam jego ręki, dokładnie nad pięcioma podłużnymi ranami, skąd pewnie wysysali mu krew. Pod naciskiem moich palców skóra Jaya robi się zimna, a z powodu fluorescencyjnego światła wydaje się jeszcze bledsza. Plecy ma pocięte i posiniaczone. – Jay? – Dotykam go trochę bardziej zdecydowanie. – Jay? Jęczy przeciągle i powoli otwiera oczy. Ma spierzchnięte usta, lecz udaje mu się powiedzieć: – Hej, ty jesteś tą nową... – ...dziewczyną. Tak, jestem tą nową – kończę za niego. – Rozwiążę cię i wydostanę stąd. Otwiera szeroko oczy z przerażenia. – Nie możesz. Piksy...

– Wiem wszystko o piksach – mówię, próbując rozwiązać węzły na jego nogach. – I mam je gdzieś. Wydostanę cię stąd. Zabieram się do więzów na rękach, ale z gipsem to dość trudne. W końcu udaje mi się i zdrową ręką obejmuję Jaya w pasie. – Możesz wstać? – Jasne – odpowiada, jednak traci równowagę, gdy tylko jego stopy dotykają ziemi. – Przepraszam. – Możesz się na mnie oprzeć. Damy radę, ale musimy pokonać schody – wyjaśniam. – Nie będziemy się spieszyli. Jesteśmy już przy drzwiach, gdy Jay się zatrzymuje. – Nowa... – Zaro... Mówi z wysiłkiem, drży i muszę go podtrzymywać. – On mnie pociął. Zlizywał moją krew. A potem oni wszyscy... Jakby... Jakby wysysali mi duszę. On może... Ciebie też mogą skrzywdzić. – Nie martw się. Nic mi nie będzie. Tobie też nie. Już nikt cię nie skrzywdzi, rozumiesz? Nie na mojej wachcie. A teraz cię stąd zabiorę. Otwieram drzwi i nasłuchuję. Cisza. – Czekaj – szepczę. – Widziałeś tu jakichś innych chłopaków? – Nie – odpowiada z wysiłkiem. – A ten drugi, syn Beardsleyów? – Mówili, że nie żyje. Złość ściska mi żołądek. – Zabieram cię stąd. Idziemy korytarzem, a ja myślę o tych wszystkich schodach. I piksach. Ale mam to w nosie.

NYKTOFOBIA lęk przed nocą

Nie jest łatwo, ale powoli schodzimy na dół, jedno piętro po drugim. – Gdzie są piksy? – szepcze Jay. – Rzucą się na nas. Przyjdą tu. – Nie wiem. Pewnie w tylnej sali, tak mi się wydaje. Nie martw się. Lecz gdy docieramy na parter, słyszymy głosy. Dochodzą z głównego holu. Zaczyna boleć mnie serce. Nie taki miałam plan. Nie powinno jej tu być, jeszcze nie. Miała zjawić się później, kiedy już będzie po wszystkim. – Dobra, dostałeś to, czego chciałeś. Jestem. – Śpiewny kobiecy głos drży, próbując okazać siłę. Bez rezultatu. Dlaczego po prostu nie powiedziała mi tego wszystkiego wcześniej? Dlaczego kłamała? Pewnie chciała mnie chronić... – To moja mama – szepczę do Jaya. – Twoja mama jest tutaj? Ale dlaczego? – Jay opiera się o poręcz schodów. – Żeby mnie uratować. – Przyciągam go bliżej, pilnując, by nie upadł. Jay z trudem pojmuje, co do niego mówię. – Ale to ty ratujesz mnie. – Jasne, nie martw się. Idziemy. Dochodzimy do połowy schodów, gdy wreszcie widzę, co się dzieje. Mama stoi na środku wielkiego holu, na dużym białym kwadracie z granitu. Ręce ma skrzyżowane na piersi. Król stoi na czarnym kwadracie – obok niej. Piksy znów warują pod ścianami, otaczając tę dwójkę. – To wygląda jak ogromna szachownica – zauważa Jay. Pomagam mu zejść z kolejnych kilku stopni. – Nie masz pojęcia, jak za tobą tęskniłem – mówi król. Mama parska z irytacją. – Kazałaś mi bardzo długo czekać.

Tym razem mama wznosi oczy do nieba. A myślałam, że robi to tylko wtedy, gdy ja narozrabiam. Schodzimy z Jayem kolejny stopień niżej. Chyba nikt nas nie zauważył. Wreszcie mama mówi: – Twoje piksy zaatakowały naszą córkę. – To byli renegaci i już zostali zlikwidowani. – Tak, przez Betty. Król wzdycha melodramatycznie. – Ja zlikwidowałem resztę. – Resztę? – To był bardzo rozbudowany spisek. Wiesz, że gdy nie mam przy sobie królowej, tracę władzę. Korzystają z tego ci, którzy są jej głodni. Nie mogę pozwolić, by mu się upiekło, wrzeszczę więc, stojąc na schodach: – Zabiłeś Briana Beardsleya! I popatrz na Jaya, który też ledwo żyje. Wszyscy, łącznie z mamą, odwracają się, by na nas spojrzeć. Mama bezradnie opuszcza ręce. Za to król rozkłada ramiona. – Wiecie, że nie mogę się powstrzymać. – Możesz! Możesz po prostu przestać! – Ciągnę Jaya po kolejnym schodku na dół, coraz bliżej i bliżej mamy. Spogląda na mnie przestraszona. Chciałabym ją uściskać, mimo całej złości, jaką czuję. Chcę, żeby wiedziała, iż jej wybaczam i rozumiem, co próbuje zrobić. Skupiam się jednak na nim, na królu. – Taka jest nasza natura – dodaje. – W takim razie ją zmień. Nie musisz nikogo torturować i zabijać. – Wtedy umrę. I inny piks, być może bardziej okrutny ode mnie i mniej wyrozumiały dla ludzkiego gatunku, zajmie moje miejsce. – No i? Rodzice patrzą na mnie uważnie. Jay chwieje się, więc pomagam mu utrzymać równowagę.

– Codziennie ludzie poświęcają życie dla wyższego dobra. To się nazywa być męczennikiem. Na dodatek śledziłeś mnie, wabiłeś i chciałeś, żebym zgubiła się w lesie. A to na pewno nie wpisuje się na listę „Jak być dobrym ojcem” – wyjaśniam, pokonując kolejny stopień, i staję na posadzce w holu. Piksy syczą jak dzikie zwierzęta. Zbliżają się do mnie, pociągając nosami, zapewne czują krew Jaya i robią się głodne, chcą ją wyssać. Król gestem nakazuje, by wróciły na miejsca. Robią to, ale z wyraźną niechęcią. – Chciałem, żebyś przyszła do mnie z własnej woli – mówi. – Chciałem, żebyś zapragnęła poznać swojego ojca. – Wyjaśnijmy coś sobie: zatruwanie komuś życia nie jest dobrą zachętą do dobrowolnego kontaktu. Na dodatek udawałeś, że jesteś moim ojczymem, a to już czyste zło. Mama wychodzi z białego kwadratu i obejmuje mnie. To miłe. – Co zrobił? – Musiałem, byłem zdesperowany – wyjaśnia król. – Kiepska wymówka, bardzo kiepska – prycham, a Jay osuwa się na ziemię. Próbuję go złapać, ale mimo że jest lekki, nie daję rady. Żaden piks nawet nie drgnie. – A teraz musimy już iść. Domyślam się, że nie macie wózka inwalidzkiego albo czegoś, na czym mogę posadzić Jaya. Stojąca obok mnie mama sztywnieje. – Zaro... Nie chcę patrzeć jej w twarz, ale robię to. Bardzo mi ciężko, rośnie we mnie wielka, ogromna pustka. – Mamo? – Co jeszcze mogę zrobić, Zaro? – Po prostu tu zostaniesz? Z nim? Z tym potworem? Kiwa powoli głową, nie zdejmując rąk z moich ramion. Tupię jak małe dziecko. – To najgłupsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałam. – Wiem, że nie zawsze w to wierzyłaś, ale jesteś dla mnie najważniejsza na świecie i muszę cię chronić. – Zerka na mój gips, potem na Jaya leżącego na podłodze, całuje mnie w policzek i odwraca się ode mnie, mówiąc do króla: – Musisz obiecać, że ich puścisz. Puścisz ich wolno i zostawisz w spokoju na zawsze, jeśli tu zostanę?

– Obiecuję. – Król kiwa głową. – Mamo! Przytula mnie ostatni raz. – Tak mi przykro, Zaro. Miałam nadzieję, że uda się tego uniknąć, ale to niemożliwe. Czym jest moja wolność w porównaniu z... – On cię przemieni – przypominam. – Uczyni cię jedną z nich. Nie odpowiada. Odsuwam się. – Powiedziałaś, że nie można tego uniknąć, ale to nieprawda. Wszystko można odwrócić. Piksy odciągają mnie od mamy, wynoszą przez drzwi i wyrzucają na śnieg, a obok mnie ląduje Jay Dahlberg. – Mogliście przynajmniej dać mu jakieś ubranie! – wrzeszczę, ale piksy wracają do domu i zamykają drzwi.

ASTENOFOBIA lek przed zasłabnięciem lub utratą sił

–Cholera – jęczy Jay. – Jasna cholera, ale zimno. – Nic się nie martw – mówię, podnosząc go jedną ręką. Ledwo udaje mu się ustać. – Mam plan. Kuśtykamy na skraj lasu. Zdejmuję kurtkę i próbuję włożyć ją na Jaya – okazuje się co prawda przykrótka i za mała, mimo że jest taki chudy, ale zawsze to coś. – Co zrobimy? – Drży z zimna, a jego nagie stopy robią się sine. – Sprowadzimy pomoc – odpowiadam, gdy wchodzimy do lasu. Gwiżdżę i wołam: – Babciu! Nic. – Nick! Nad nami krąży orzeł, skrzecząc głośno. Dwie sekundy później spomiędzy drzew wybiegają wielki biały tygrys i wilk – piękny brązowy wilk. Są dzikie i złe, to widać. Babcia jest piękna, tyle że taka... Sama nie wiem. Silna. Ma potężne, wspaniałe, groźne mięśnie. A Nick? Nick wrócił, przyszedł mi na pomoc, tak jak obiecał, zanim dowiedział się o moich genach piksów. Podnoszę rękę i uśmiecham się szeroko, choć szczękam z zimna zębami. – Jasna... Jasna... – Jay się zatacza. – Masz halucynacje – wyjaśniam. – Nie denerwuj się. Jay mdleje. Nic dziwnego. Udaje mi się złapać go zdrową ręką i z trudem położyć delikatnie na ziemi. Betty i Nick warczą wściekle – mają obnażone zęby i gotowi są zabić, skoczyć i rozedrzeć kogoś na strzępy, nawet jeśli mieliby zginąć. Ale w domu jest zbyt dużo piksów, by mogli sobie poradzić. Wiem, że zabijanie jest złe, bez względu na to, jak okropni są ludzie czy piksy. – Mam lepszy pomysł – mówię. – Musicie mi zaufać. Wchodzimy w fazę drugą mojego planu. Musimy, bo mama przyjechała wcześniej. A więc to w połowie plan, a w połowie misja ratunkowa. Powiem wam w domu, dobrze?

Pierwsze, co robimy, to próbujemy ocucić Jaya. Wsadzamy go na plecy Betty, która ma go zostawić w miejscu, gdzie będzie łatwy do odnalezienia. Zabieram moją kurtkę, żeby nie doprowadziła nikogo do mnie. Betty biegnie do lasu, a Nick i ja wracamy do domu. Stamtąd mamy zadzwonić do Issie, poczekać na babcię i rozpocząć realizację planu. Wydaje mi się, że jest dobry, i lepiej byłoby, gdyby zadziałał.

ATYCHIFOBIA lęk przed porażką

Linie telefoniczne już są naprawione, więc Devyn dzwoni do Issie, a potem jedzie po nią. Babcia dzwoni do pani Nix, szkolnej sekretarki. – Ona jest niedźwiedziem – wyjaśnia babcia, odkładając słuchawkę. – Ufam jej. Nie robi to na mnie wrażenia. Nick chodzi po pokoju, wciąż wściekły, i wcale na mnie nie patrzy. Wreszcie łapię go za ramię i pytam: – Co jest? – Poszłaś z nim. Czuję ukłucie w sercu. – Bo ci groził. – Potrafię się obronić, Zaro. – Nick wyrywa mi się i idzie do kuchni, gdzie Betty przegląda sztućce. – To była część planu, miałam z nim wyjść na dwór – tłumaczę. – Rozmawialiśmy o tym w szpitalu. Wiedziałeś, że jestem przynętą. A ty i babcia mieliście go zaatakować. I prawie się udało. – Tylko dlatego, że wróciłem z Devynem. I tylko dlatego, że Dev widział, w którą stronę lecicie. – Nie miałam wyboru. Musiałam uwolnić Jaya. Betty podnosi widelec do góry. – Myślicie, że jest w tym żelazo? Ignoruję ją i zwracam się do Nicka: – Dowiedziałam się, gdzie są. Pomyślałeś o tym? Teraz możemy je dorwać i uwięzić. – Jak zamierzasz to zrobić, geniuszu? – Nick opiera się o blat, krzyżując ręce na piersi. Betty chrząka znacząco. – Żadnych wyzwisk.

– Właśnie – prycham. – Żadnych wyzwisk, kundlu. Babcia próbuje się nie śmiać. Podnosi ręce i oznajmia: – Poczekam w salonie, a wy, papużki, możecie się pozabijać. – Odnajdziemy dom, idąc śladem naszych zapachów, prawda? – upewniam się. – Długo się nie utrzymają przy tym śniegu – mamrocze Nick. – Dlatego ruszymy od razu. Nick mierzy mnie wzrokiem i widzę, że trochę się uspokaja. – A skąd mam wiedzieć, że ty już nie jesteś jedną z nich? Że cię nie przemienił? Z pokoju dobiega głos Betty: – Bo nie mogłaby nosić stalowej bransoletki, kundelku! – Hej, i kto tu kogo wyzywa? – odkrzykuję, uśmiechając się, i znów spoglądam na Nicka. Zgiął się wpół, jakby bolał go brzuch. Chcę go dotknąć, ale się powstrzymuję i pytam tylko: – W porządku? – Głupio się czuję – odpowiada powoli. – Oczywiście, że nie mogłabyś nosić bransoletki, gdybyś była piksem. – Nie ma sprawy – mówię, choć nie jestem tego taka pewna. Widzę, jak policzek Nicka drga nerwowo, gdy zatrzymuje się na progu i rzuca: – Nie chcę, żebyś ryzykowała. Nie dla mnie, rozumiesz? Przełykam ślinę i próbuję zażartować, bo nie wiem, jak mam się nie rozkleić. – Dobra, kochasiu. Przyjeżdżają na skuterach śnieżnych. Nick niesie Devyna na plecach, ponieważ ten nie zabrał wózka. – Mam nadzieję, że zacznę szybciej zdrowieć – odzywa się Dev, gdy Nick sadza go w białym fotelu przy drzwiach. – Tak, mam już dość noszenia cię – odpowiada Nick, ale widać, że żartuje. – I tak zdążyłeś przerazić lekarzy – mówi Issie, siadając na dywanie i opierając się plecami o nogi Devyna. – Powinieneś być całkowicie sparaliżowany.

– Oni nazwą to cudem – wtrąca babcia. Do domu właśnie wchodzi pani Nix, rozkładając ramiona. Starsze panie przytulają się – co zresztą jest nawet urocze. Pani Nix, widząc nas, nagle się czerwieni. – A więc ja jestem niedźwiedziem – wyjaśnia, mierząc nas wzrokiem. – Moment, a Issie też jest... – Nie. – Is posmutniała. – Tylko człowiekiem. Przez cały czas. – Za to najfajniejszym człowiekiem na świecie – odzywa się Devyn, targając jej włosy. Przejmuję kierownictwo: – Dobra, Betty wyjaśniła wam, o co chodzi, tak? Wszyscy przytakują. Nick przysiada na oparciu kanapy, a pani Nix sadowi się w zielonym fotelu, podczas gdy ja chodzę po plecionym chodniku. – Moja teoria bazuje na tym, że piksy nie mogą przekroczyć żelaznej bariery – mówię. – Moja stalowa bransoletka poparzyła Iana, a na stronie internetowej jest napisane, że nienawidzą żelaza, dlatego unikają miast. – Dlaczego akurat żelaza? – pyta Is. Devynowi włącza się tryb naukowca, więc uprzedza mnie i odpowiada: – Żelazo to jeden z ostatnich pierwiastków powstałych w trakcie gwiezdnej nukleosyntezy. Nie mam pojęcia, co to znaczy. Jak wszyscy pozostali. – Po angielsku, Devynie – nakazuje przyjacielowi Nick. Irytacja Devyna jest doskonale widoczna w tym, w jaki sposób przeczesuje ręką włosy. – Żelazo jest bardzo ciężkie i zwarte. A jego jądra gromadzą niezwykle dużo energii. To silny, wytrzymały pierwiastek. – Ale dlaczego piksy go nie lubią? – pytam. – Czy to ma jakieś znaczenie? – Dev wzrusza ramionami. Pani Nix odchrząkuje i mówi: – To jedyny element opowieści o piksach, który pozostaje niezmienny. We wszystkich podaniach mówi się, że można je zabić żelazem, więc go unikają. – Cóż, miejmy nadzieję, że to prawda – wzdycham.

– Jaki masz plan? – pyta Nick. – Zrobić z nich więźniów. – Nasze oczy się spotykają, więc spojrzeniem wskazuję, że myślę o piwnicy. – Leżą tam metalowe podkłady kolejowe i zwój drutu kolczastego. Pani Nix, przywiozła pani więcej, prawda? – Tak jest – potwierdza. – Mamy też taśmę izolacyjną i widelce z nierdzewnej stali. – Oglądam zgromadzone rzeczy. – To dziwny pomysł, Zaro – ocenia Devyn. – Przecież... No tak. Kurde. Widelce? – Niczego lepszego nie wymyśliłam. – Otrzepuję ręce, próbując nie myśleć o uwięzionej w tamtym

domu

mamie,

o

ranach

Jaya

Dahlberga

i

prawdopodobnych

moralnych

konsekwencjach tego, co zamierzamy zrobić. – Wszyscy gotowi? Gotowi. – To dobrze – rzucam. – Zbierajmy się. – Myślisz, że damy radę, Zaro? – pyta Issie. Chowamy się za pniem drzewa. Za nami leżą wielki zwój drutu kolczastego i żelazne szyny. Łapię rękę Issie i mocno ściskam. – Mam nadzieję, że tak. – Ja też. – Is odwzajemnia uścisk. – Wiesz, że nie musisz nam pomagać – szepczę. – Och, zamknij się. – Chucha na swoje zmarznięte dłonie. – Przyjaciele pomagają przyjaciołom w walce z piksami. – No tak – mówię. – Jasne. Zerkam za pozostałe drzewa. Za jednym stoi Betty, za drugim Devyn i Nick. Devyn jest przemieniony, tak samo jak pani Nix – odpowiednio w orła i niedźwiedzia. Wszyscy inni pozostali ludźmi. Z dzioba Devyna zwisa kawałek drutu kolczastego. Pani Nix podchodzi bliżej domu i pociąga nosem. Niedźwiedzie łapy mocno uderzają w ziemię. Porusza uszami – to nasz umówiony sygnał, że na zewnątrz nie ma żadnych piksów. Nick pokazuje uniesione kciuki. Niewiele rozmawialiśmy o tym, że jestem córką piksa, nie mieliśmy czasu. Teraz najważniejsza jest moja mama. Ale i tak martwię się, co ta sytuacja oznacza dla nas, dla mnie. W tej chwili to nieistotne.

Daję pozostałym drugi sygnał i ruszamy. Biegniemy w stronę domu, wbijając kawałki żelaznych podkładów w ziemię, jeden po drugim. Issie i ja pracujemy razem, bo żadna z nas nie jest specjalnie silna, a mnie na dodatek przeszkadza chora ręka. Żółty dziób Devyna lśni w mroku, wciąż zwisa z niego drut. Owija nim kolejne kawałki stalowych belek, łącząc je ze sobą. Musimy się pospieszyć, zanim piksy zauważą, że coś się dzieje. Issie wbija w śnieg kolejny kawał metalu. – Jesteś pewna, że tu stoi dom? –Przysięgam – odpowiadam, wbijając następną belkę. Mięśnie palą mnie z wysiłku. – Widzę go, naprawdę. – Czasem bycie człowiekiem jest do bani – rzuca Is. Obie pochylamy się, umieszczając podkład w śniegu. – Nie Is, wcale tak nie jest. Wszystkie żelazne przedmioty zgromadziliśmy w wózkach przymocowanych za skuterami należącymi do rodziców Issie oraz do pani Nix. Nie zdawałam sobie sprawy, jak ciężkie są te kawałki stali, ale teraz już wiem. Dzięki adrenalinie dajemy jakoś radę. Betty zajmuje się kolejnymi, a Devyn dostarcza więcej drutu. Jego wielkie skrzydła łopoczą w powietrzu. Krąg jest prawie kompletny, potrzebujemy jeszcze tylko kilku kawałków. Nick przebiega obok mnie z naręczem drutu. Przecina trawnik i wtedy otwierają się drzwi. Pani Nix ryczy ostrzegawczo. Rzucam na ziemię stalową belkę. – Nick! – wrzeszczę, a on podnosi wzrok. – Wychodzą! Jakiś piks biegnie w kierunku Nicka z obnażonymi zębami. Rzuca się na niego, ale Nick zasłania się zwojem drutu kolczastego, który uderza piksa w twarz. Z oparzenia na skórze unosi się para. Napastnik osuwa się na ziemię, trzymając się za policzek. Nick stoi i czeka. – Wracaj, Nick! – krzyczy Betty. On jednak się waha. Napręża drżące mięśnie. Widzę doskonale, że chce zmienić się w wilka. – Natychmiast! – nakazuje babcia i Nick biegnie w jej stronę, przeskakując przez drut i szyny, by znaleźć się na zewnątrz prawie zamkniętego kręgu.

Z domu wychodzą kolejne piksy. Wszystkie są ubrane jak na przyjęcie. Aksamitne i satynowe suknie łopoczą na wietrze. Smokingi wyglądają na doskonale skrojone. Piksy powinny być piękne, ale wiem, że to tylko potwory i piękne być nie mogą, bo uroda to wdzięk, miłość i nadzieja. A w nich jest tylko pragnienie. Pani Nix wyjmuje resztę drutu kolczastego z dzioba Devyna i owija go wokół belek. Krąg jest zamknięty. – Zmień się – nakazuje Betty Nickowi. – Teraz. Jedna z belek przewraca się, biegnę więc, by ją poprawić. Próbuję wbić ją w zimną, twardą ziemię, lecz chwieje się, naciągając druty i destabilizując całą konstrukcję. – Babciu! – wrzeszczę. – Pomóż! Betty podbiega do mnie i obie, używając całej naszej siły, prostujemy stalową belkę. Piksy zaczynają coś skandować, jakieś szalone monotonne słowa, których moja głowa nie rozumie, za to ciało przeszywa dreszcz przerażenia. U mojego boku pojawia się Nick, znów w postaci wilka. Zjeżona sierść, obnażone kły i warkot. Mięśnie jego pleców naprężają się. Przyciskam rękę do jego boku. – Nie. Zostań na zewnątrz kręgu, ze mną. Piksy wciąż wysypują się przez drzwi, ignorując rannego kolegę leżącego koło schodów. W drzwiach pojawia się mama. Ubrana jest w długą białą suknię uszytą z ogromnej ilości koronki. Idzie przez śnieg. Przemyka pod ścianą, podczas gdy reszta piksów podchodzi do przodu. Krąg z drutu kołysze się – musi wytrzymać. Łapię jakąś belkę i próbuję ją ustabilizować. Wiatr rozwiewa włosy Issie. W jej oczach maluje się przerażenie – teraz z pewnością widzi już wszystko. – Zaro, wycofaj się. A potem wychodzi król. Patrzy na nas, potem na piksy. Wie, co zrobiliśmy. Podnosi ręce do góry. Skandowanie piksów robi się coraz głośniejsze, przeradza się w jakieś wojenne okrzyki, pełne złości i chęci walki, jednak piksy wciąż poruszają się powoli, jakby oceniały sytuację i przyglądały się nam, a może czekały na rozkazy. – Widzisz go? – pytam Nicka, gdy Devyn ląduje na gałęzi rosnącego w pobliżu drzewa.

Nick ryczy. – Opuścili czar – mówi Betty. – Widzę ich. – Nie zmieniaj się jeszcze – proszę. – Dobrze? Kiwa głową. Król piksów nawiązuje kontakt wzrokowy z babcią. Mniej niż sekundę później stoi tuż przed nią. Jest od niej wyższy i znów ma srebrne oczy. Oddzielają ich tylko stalowe belki i drut kolczasty. – Tygrysie? – Jego twarz drży z gniewu. – Ty... Ty to zrobiłaś. Betty tylko się śmieje – kpi z króla piksów, jakby był nikim. – Nie ja to wymyśliłam. To twoja córka. Ojciec odwraca się i w mgnieniu oka staje przede mną. Wciąż ma srebrne oczy, niczym płynne żelazo. – Uwięziłaś nas. Biała nitka, którą zawiązałam na palcu po śmierci taty, pęka. Porywa ją wiatr i unosi nad żelazną barierę. Król łapie ją i rwie. Pani Nix przemieniona w niedźwiedzia zmiata z drogi jakiegoś piksa. Przechadza się po wewnętrznej stronie kręgu, rycząc i odwracając ich uwagę. – Wasza Wysokość! – rozlega się spanikowany głos jednej z kobiet piksów. – Nie zbliżać się do niedźwiedzia – nakazuje król. – Tylko w grupach po pięcioro. Otoczyć go. Pani Nix staje na tylnych łapach. Devyn leci na dach, w dziobie wciąż trzymając kłębek drutu, który przymocowuje do komina. Jakiś piks wychyla się przez okno na drugim piętrze, próbując złapać orła, ale nie udaje mu się to, więc wyje ze złości. – Wasza Wysokość, królowa! – woła ta sama kobieta. Król na sekundę odrywa spojrzenie ode mnie i patrzy, co dzieje się z boku. A tam jest mama. Wiem, że król widzi, jak próbuje przekroczyć żelazną barierę. Jednak nic nie robi. Wtedy zdaję sobie sprawę, w jak strasznej pułapce jest mój ojciec – uwięziony przez swoją naturę i przypisaną mu rolę, przez swoje pragnienie. A jednak dokonuje wyboru. Dobrego wyboru. – Wasza Wysokość! – powtarza kobieta. Jej blond włosy targa wiatr.

Król ją ignoruje, za to znów patrzy prosto w moje oczy, podczas gdy Issie pomaga mamie przekroczyć krąg. Za nią podąża pani Nix, na drugą stronę, gdzie jest bezpieczniej. Nick uderza ogonem o ziemię. Razem z panią Nix zasłaniają mamę swoimi ciałami. – Uwięziłeś moją matkę – mówię. – Musiałam ją uwolnić. Król patrzy na mnie, a ja nie odwracam spojrzenia. Czuję bijące od niego niesamowite zimno. Nick podchodzi i przytula się do mojego boku. Patrzę na więźniów. Nie wiem, czy robię dobrze czy źle. Nie wiem, czy spodobałoby się to Amnesty albo mojemu tacie, ale nie mam wyboru. Kolejny piks rzuca się do przodu z otwartymi ramionami, próbując złapać mamę. Najpierw drutu dotyka klapa jego smokingu, a potem piks zaczyna płonąć. Trzy inne z piskiem próbują go odciągnąć. Łapię chwiejącą się belkę, by przestała się ruszać. Nick ryczy. A król nareszcie przyznaje, że moja mama uciekła – już wolna, idzie obok Issie i podchodzi do mnie. – Coś ty zrobiła?! – wyje król. Nie odpowiadam. Moje serce wali jak szalone ze szczęścia, że widzę mamę pod drugiej stronie żelaznego kręgu – nietkniętą. A więc nie zdążył jej przemienić. – Zaro – mówi król spokojniej – potrzebuję jej, by utrzymać władzę. – Nie musisz mieć władzy. Wszyscy jesteście uwięzieni. Przestaniecie wreszcie porywać chłopców, strzelać z łuków w lesie i sprowadzać ludzi na manowce. Koniec z tym. – Czuję w palcach zimny metal. Devyn bierze nowy zwój drutu i wzlatuje. Grupa piksów próbuje go dosięgnąć, wrzeszcząc i przepychając się. Rzucają się na siebie z pazurami, zagubione, przestraszone, złe i głodne. Jakaś kobieta w różowej sukience piszczy, gdy inna, odziana w czarną balową suknię, szponami rozcina skórę na jej ramieniu. – Zaro? – Król próbuje być miły i spokojny, próbuje wyglądać na człowieka, ale mu nie wychodzi. – Wiesz, co to oznacza? Wiesz, jaką władzę utracę? A pragnienie? Będziemy ze sobą walczyli. Pozabijamy się. – Wiem – odpowiadam, ale glos mi drży. Wciąż jednak patrzę na niego jak na ojca, w którego żyłach płynie ta sama krew, co w moich. Ale on nie jest mną. Rozumiem jednak jego

pragnienie i strach. Utknął w tym koszmarnym miejscu i nie ma sposobu, by ruszył dalej. – Przykro mi. Naprawdę mi przykro. Puszczam żelazną szynę i się odwracam. Król rzuca się na mnie, ale w tym samym momencie słyszę krzyk mamy i widzę, że rusza w moją stronę. Jednak nie może mi pomóc, jest za daleko. Jego ręce łapią mnie za ramiona i przyciągają. Mimo że są poparzone i pełne pęcherzy od przejścia przez żelazo, król wciąż jest silny. Moja złamana ręka pulsuje, zaciskam zęby, ale ból jest nieziemski. Z obu stron dochodzą warknięcia. – Odsuń się, mamo. – Wyjmuję z kieszeni widelec i wbijam go w udo króla. Z wrzaskiem puszcza mnie, zataczając się do tyłu. – Wracaj tam – rozkazuję. Patrzy na mnie. Ze spalonej skóry unosi się dym. Obok mnie stoi mama z nożem do chleba. – Ona mówi poważnie – cedzi przez zęby. Ojciec wstaje i odsuwa się, krzywiąc się z bólu. – Nie zrobiłabyś tego. – Dla mojej córki zrobię wszystko – odpowiada ona. Jej ręka tym razem nie drży. – Do domu – rozkazuję piksom. – Wszyscy. Natychmiast. Odwracają się i jak mrówki wracają do gniazda. Król wchodzi ostatni. Czeka. – Jeśli wymyślę lepsze rozwiązanie, wrócę tu, obiecuję – mówię. Kręci powoli głową i mówi szeptem, który słychać wyraźnie mimo zimnego wiatru. – Czy łamiesz obietnice jak twoja matka? – Nie – odpowiadam. – Moje obietnice składam sama. Mama obejmuje mnie i całuje w skroń. Nie jestem pewna, która z nas bardziej się trzęsie. Milczymy, gdy król zamyka drzwi. – Dobra. Szybko – rozkazuję. Działamy w pośpiechu. Nick przeobraża się w człowieka, wspina na drugie i trzecie piętro, taśmą izolacyjną przyczepiając do okien noże i widelce, i rozciąga na ścianach drut kolczasty. To samo robimy na niższych piętrach. – Mam nadzieję, że wytrzyma. – Issie odrywa kawałek taśmy i przykleja nią kawałek drutu. – Będziemy wracali codziennie i sprawdzali – mówię, robiąc to samo na oknie.

Jakiś piks rzuca się na szybę. To kobieta – obnaża zęby i warczy. Nick zeskakuje, odpowiada warknięciem, chcąc nas chronić, ale już jest człowiekiem. Przyklejam łyżkę dokładnie w miejscu, gdzie jest jej język. Mimo oddzielającej nas szyby kobieta odskakuje. Babcia i pani Nix kończą zabezpieczanie drzwi. Niedźwiedzie łapy są jak ludzkie ręce – nie wiedziałam o tym. Wszyscy robimy krok do tyłu i przechodzimy przez żelazną barierę. Wszędzie pełno jest drutu, podkładów, taśmy izolacyjnej i sztućców. Wszystko wygląda dziwnie, jak dom z bajki Disneya, zepsuty przez sfrustrowanego filmowca. – Dobrze – oceniam. – Dobrze. – Mama łapie mnie za rękę i prowadzi do skutera. W oddali słyszę wycie piksów. – Już ich nie widzę – mówi Issie. Ja widzę. – Jesteś za daleko – wyjaśnia babcia. – Czar ukrywa piksy przed ludźmi i zmiennokształtnymi. A ja wciąż widzę. Gdzieś w domu rozlega się przeraźliwy pisk. Jest tak głośny, że boję się, iż świat się rozpadnie. Nikt się nie odzywa, nawet kiedy już wsiadamy na skutery i odjeżdżamy. Czasem nie ma właściwych słów. Czasem trzeba tylko stawić czoło swoim strachom i uwięzić je, odizolować. Mijają dni, które z trudem przeżywamy. Wreszcie mama i ja wsiadamy na skutery, by przyjrzeć się domowi. – Nie widzę go – mówi. – Bo tak naprawdę jesteś człowiekiem. – Skoro czar wciąż działa, on widać jeszcze żyje. – Mama wyłącza silnik i patrzymy w przestrzeń. – Nie widzę nawet drutu. Ja za to widzę wszystko. Pewnie dzięki genom ojca. Dom wygląda absurdalnie. Piękny dom otoczony stalowymi belkami i drutem kolczastym. Do okien wciąż przyklejone są łyżki, noże i widelce. Wiatr wzbija w powietrze drobinki śniegu. Z zimna zamykam oczy.

– Wszystko dobrze, skarbie? Boli cię ręka? – pyta mama. – W porządku – odpowiadam, otwierając oczy. Nie ma sensu chować się przed tym widokiem. I tak widzę dom w snach. – Jest bezpiecznie, prawda? – upewniam się. – Nie wydostaną się? – Nie wydostaną się. Miałaś dobry pomysł. Mama zeskakuje ze skutera i bierze w ręce trochę śniegu. Formuje kulkę i rzuca nią w ścianę domu – trafia. Nagle wygląda młodziej i silniej, jak wtedy, gdy żył tata. – Ulżyło mi, nawet jeśli nie widziałam, że trafiam. – Uśmiecha się. – Ulepić ci jedną? To wariactwo, tak szybko się zmieniamy. Nawet moja mama, która – jak mi się wydawało – jest totalnym mięczakiem – potrafi stawić czoło ponadludzkiej istocie. Każdy potrafi być silny. Wyciągam rękę po śnieżkę. – Tak – odpowiadam. Każdy może być odważny, prawda? Wierzę w to. Rzucam kulkę, która rozbija się o ścianę domu. Mama obejmuje mnie i stoimy w milczeniu. Zaledwie tydzień temu w salonie domu mojej babci stał król piksów. Teraz wróciłam do szkoły, ale wszystko się zmieniło. Mam rękę w gipsie. Nie mogę biegać, więc Issie wciągnęła mnie w planowanie corocznego balu w Halloween. Mama i ja nie wiemy jeszcze, czy wrócimy do Charlestonu. Być może zostaniemy tutaj. Wyjazd byłby nie w porządku wobec Devyna i Issie, pani Nix, babci i Nicka – tylko oni zostaliby tu, żeby pilnować piksów uwięzionych w domu. – Tak mi przykro z powodu tego wszystkiego – mówi mama i odpala skuter. Powtarza mi to co dzień. A ja, tak jak co dzień, odpowiadam: – Wiem. Mama wysadza mnie pod szkołą. Przywłaszczyła sobie Yoko, co uważam za ogromną niesprawiedliwość. – Pospiesz się, już jesteś spóźniona.

Wbiegam do szkoły w chwili, gdy dzwoni dzwonek, ale Nick łapie mnie za rękę i wciąga do schowka przy sali gimnastycznej. Otaczają nas piłki do kosza i siatki. Powietrze pachnie skórą, pleśnią i Nickiem. Musimy stać blisko siebie, spoglądam więc w jego twarz. Na brodzie ma lekki zarost, który zaostrza linię szczęki. – Jay Dahlberg ma się lepiej – mówi Nick. Ma smutne oczy. – Niczego nie pamięta. Rodzice Devyna twierdzą, że to samoobrona i mózg wszystko wymazał. – To dobrze. – Przełykam ślinę. – Wszyscy myślą, że Megan wyjechała. Nikt nie wie, że tak naprawdę Betty ją zabiła. A Iana podobno porwał ten sam facet, który miał Jaya. Rodzina Iana wychodzi z siebie, informacje puszczają w CNN, w Fox News, wszędzie. Patrzę na tablicę z wynikami. Jest pusta – tylko wolne miejsca tam, gdzie zwykle są cyfry. Nie ma zwycięzców, przegranych, nic. – Zaro? – Głos Nicka jest lekko ochrypły. – Przepraszam. – Za co? – Wzruszam ramionami, jakbym nie miała pojęcia, o co chodzi. – Że tak się zachowałem, gdy powiedziałaś mi o ojcu. Patrzę mu w oczy i odpowiadam: – Zachowałeś się jak palant. Dotyka moich policzków i powtarza: – Przepraszam. Odsuwam się, lecz zaraz za moimi plecami stoją kije do lacrosse, wolę więc się nie ruszać. – Nie. Nie ma mowy. Nie uda ci się mnie pocałować, jeszcze nie. Wydyma wargi z udawanym żalem. – Przyznajesz, że mój plan uwięzienia piksów za pomocą żelaza był dobry? – Staram się mówić jak prawnik. – Tak. – Przyznajesz, że nie jesteś jedyną osobą na świecie, czy raczej półosobą, która może ocalić innych? Nick marszczy nos, ale odpowiada: – Tak.

– Przyznajesz, że jesteś porywczy, masz cudny samochód i fajną dziewczynę? Wstrzymuję oddech. – Mam niesamowitą dziewczynę – potwierdza, a potem mnie całuje, co – trzeba przyznać – powinien zrobić w takiej chwili porządny chłopak. Pocałunek jest miękki i ekscytujący jak spadająca gwiazda na nocnym niebie. Przytulam się do Nicka, marząc, by pocałunek trwał wiecznie, choć wiem, że to niemożliwe... A może? Ale to nie przemijające pocałunki mnie martwią. Nie. W tej chwili boję się tylko samej siebie. Tej Zary, którą mogę się stać. Zary, którą stać się nie chcę. Każdy z nas czegoś się boi, prawda? Ale ilu z nas boi się tego, co ja? Chyba wielu, skoro istnieje określenie tego strachu. Autofobia – lęk przed samym sobą.

Podziękowania Dziękuję Dougowi Jonesowi i Emily Ciciotte za to, że pomogli mi zwalczyć atychifobię, pokazując, że nawet jeśli zdarza nam się porażka, jest jeszcze miłość. Sentymentalne, ale prawdziwe. Dziękuję Betty Morse, Lew Barnardowi, Renie Morse, Bruce'owi Barnardowi, Debbie Gelinas i Alison Jones za to, iż pokazali mi, że z pewnością nie muszę bać się syngenesofobii (to lęk przed krewnymi). Dziękuję Michelle Nagler, Caroline Abbey i całej ekipie Bloomsbury. Nie ma fobii określającej lęk przed wydawnictwami, a gdyby była, nie miałaby tu zastosowania, bo Bloomsbury jest po prostu wspaniałe. Dziękuję Andrew Karre'owi, że zaryzykował. Jesteś nieustraszony. Dziękuję Williamowi Rice'owi, Jennifer Ośborn, De-vynowi Burtonowi, Doris BunkerRzasie, Bethany Rey-nolds-Hughes, Dotty Vachon, Gayle Cambridge, Marcy Phippen, Chrisowi Masellemu, Emily Wing Smith, Pirate Whores, Schmoozers, Whirligigs, Hancock County Dems oraz moim przyjaciołom z LJ i Fangs, Fur, Fey. Dzięki przyjaciołom wszystkie lęki wydają się mniejsze – zawsze mi pomagacie. Dziękuję także Edwardowi Necarsulmerowi, superbo-haterowi, mojemu agentowi (więcej niż dobremu przyjacielowi), oraz jego pomocnicom – Abby Shepard i Cate Martin. Edwardzie, wszystkie moje strachy uczyniłeś swoimi – a to wielkie brzemię, które ty dźwigasz z gracją i powodzeniem. Tyle ci zawdzięczam!