Cassandra Clare - Kroniki Banea (2)

♦ Kroniki Bane'a ♦ Cassandra Clare TŁUMACZENIE I KOREKTA: DRUZYNA_DOBRA!!! Tłumaczenie: JimmyK Korekta: Semper Drużyna Dobra - http://chomikuj.pl/Druzyna_Dobra Kielich, Stela, Miecz Anioła - zabijemy dziś demona https://www.facebook.com/ShadowhuntersPoland

Spis kronik 1. Co naprawdę wydarzyło się w Peru 2. Uciekająca królowa 3. Wampiry, bułeczki i Edmund Herondale 4. Spadkobierca mroku 5. Powstanie Hotelu Dumort 6. Upadek Hotelu Dumort 7. Ratując Raphaela Santiago 8. Co kupić Nocnemu Łowcy, który ma wszystko 9. Ostatni bastion Nowojorskiego Instytut 10. Droga do pierwszej miłości (i pierwszych randek)

strona 3 37 65 95 127 156 193 225 251 283

,,Co naprawdę wydarzyło się w Peru”

♦ Wstęp ♦ To była przytłaczająca chwila w życiu Magnusa Bane'a, gdy został wygnany z Peru przez Wysoką Radę peruwiańskich czarowników. Nie stało się tak, ponieważ plakaty z jego zdjęciem były przekazywane z rąk do rąk w Podziemnym Świecie w Peru, na której wyszedł wyjątkowo nietwarzowo. Stało się tak, ponieważ Peru było jednym z jego ulubionych miejsc. Przeżył w nim wiele przygód, z których miał mnóstwo wspaniałych wspomnień, zaczynając je w roku 1791, kiedy to zaprosił Ragnora Fella, by dołączył on do niego w krajoznawczej wycieczce po Limie.

♦ 1791 ♦ Magnus obudził się w swojej przydrożnej karczmie niedaleko Limy, znów mając na sobie haftowaną kamizelkę, bryczesy i lśniące buty ze sprzączkami. Udał się w poszukiwaniu śniadania. Znalazł swoją gospodynię, pulchną kobietę, na której długich włosach znajdowała się czarna mantyla1. Była pochłonięta w rozmowie z jedną ze służących o problemie, którym był nowo przybyły do karczmy. - Myślę, że to potwór morski - usłyszał głos swojej gospodyni - lub tryton. Mogą one przetrwać na ziemi? - Dzień dobry, paniom - zawołał Magnus. - Wychodzi na to, że mój gość przybył. Obydwie kobiety zamrugały dwa razy. Czarownik przypisał pierwszemu mrugnięciu moment, gdy spojrzały na jego jaskrawy strój, a ten drugi temu, co właśnie powiedział. Wesoło pomachał do nich i przeszedł przez szerokie, drewniane drzwi, następnie przeciął dziedziniec i wszedł do izby wspólnej, gdzie spotkał swojego przyjaciela czarownika - Ragnora Fella - który czyhał na tyłach pomieszczenia z kubkiem chicha de molle2. - Biorę to, co on ma - rzucił Magnus do dziewki służebnej. - Nie, chwila. Biorę trzy razy więcej od niego. - Powiedź jej, że biorę to samo - powiedział Ragnor. - Sięgnąłem po ten trunek w wiadomym, określonym celu. Magnus zrobił to, a gdy odwrócił wzrok w stronę starego przyjaciela zauważył, że wyglądał zwyczajnie, jak to on: paskudnie ubrany, o intensywnym zielonym kolorze skóry i mocno ponurej minie. Magnus często był wdzięczny za to, że znaki tego, że jest czarodziejem, nie są u niego tak widoczne. Było to czasami uciążliwe, mieć złoto-zielone tęczówki i pionowe, kocie źrenice - ale zazwyczaj łatwo było to ukryć z niewielkim użyciem uroku, a jeżeli nie, cóż, było kilka dam - i mężczyzn którzy nie odnajdowali w tym wady. - Bez uroku? - zapytał Magnus. - Powiedziałeś, że chcesz abym dołączył do ciebie w twoich podróżach, które będą nieustannie trwającą rozpustą - odpowiedział mu Ragnor. Magnus rozpromienił się. - Tak mówiłem! - urwał. - Wybacz, ale nie widzę żadnego powiązania. 1http://pl.wikipedia.org/wiki/Mantyla 2Rodzaj napoju alkoholowego, który jest wytwarzany ze specjalnego gatunku kukurydzy.

- Odkryłem, że lepiej szczęści mi się z kobietami w moim normalnym stanie powiedział mu Ragnor. - Damy gustują w odrobinie różnorodności. Spotkałem kiedyś kobietę na dworze Ludwika, Króla Słońce3, która powiedziała, że nikt nie może się porównywać ze mną, jej ,,drogim ptysiem”. Słyszałem, że to określenie stało się popularnym czułym słówkiem we Francji. Wszystko dzięki mnie - mówił w ten sam sposób; jak zawsze ponuro. Kiedy otrzymali sześć trunków, Magnus skonfiskował je. - Będę potrzebował wszystkich. Proszę, przynieś więcej dla mojego przyjaciela - powiedział Bane do dziewki. - Była też kobieta, która mówiła na mnie słodki, miłosny strączku groszku kontynuował Ragnor. Magnus wziął duży wzmacniający łyk trunku, spoglądając na słońce na zewnątrz, a następnie na trunki przed nim. Poczuł się lepiej - dzięki nim - w tej całej sytuacji. - Gratuluje. I witam w Limie, Mieście Królów, mój słodki strączku groszku. ♦♦♦ Po śniadaniu, którym było pięć trunków dla Ragnora i siedemnaście dla Magnusa, ten drugi wziął przyjaciela na wycieczkę po Limie. Od złotych, wijących się i rzeźbionych fasad pałacu arcybiskupa, przeszli przez plac, gdzie Hiszpanie skracali przestępców, wokół którego były budynki o jaskrawym kolorze, które miały misterne balkony. - Pomyślałem, że miło będzie zacząć w stolicy. Poza tym, byłem już tutaj powiedział Magnus. - Około pięćdziesiąt lat temu. Spędziłem tutaj cudowny czas, poza trzęsieniem ziemi, które prawie połknęło to miasto. - Miałeś coś z tym wspólnego? - Ragnor - powiedział Magnus z oburzeniem. - Nie możesz winić mnie za każdą małą klęskę żywiołową, która się wydarzyła! - Nie odpowiedziałeś na pytanie - upomniał go Ragnor i westchnął. - Powołuje się na ciebie byś był... bardziej rzetelny i mniej takim, jakim zazwyczaj jesteś ostrzegł go, gdy szli. - Ponieważ nie mówię w tych językach. - Nie mówisz po hiszpańsku? - spytał Magnus. - Nie mówisz w keczuańskim? Nie mówisz w języku ajmara? Magnus doskonale zdawał sobie sprawę, że był nieznany, gdziekolwiek poszedł. Zaczął starać się o to, by nauczyć się wszystkich języków, by mógł iść gdziekolwiek chce. Hiszpański był pierwszy na jego liście, którego nauczył się, zaraz po jego języku ojczystym. Nie posługiwał się nim często. Przypominał mu o jego matce i ojczymie - o miłości, modlitwie i rozpaczy jego dzieciństwa. Słowa, 3 http://pl.wikipedia.org/wiki/Ludwik_XIV

przypominające mu o jego ojczyźnie, spoczywały trochę zbyt ciężko na jego języku, jakby sama myśl o nich sprawiała, że robił się poważny, gdy używał tego języka. Były też inne języki - Purgatic, Gehennic i Tartarian - których nauczył się by mógł komunikować się dzięki nimi w królestwie demonów - był zmuszony ich używać często podczas swojej pracy. Przypominały mu one o jego biologicznym ojcu, a te wspomnienia były gorsze. Szczerość i powaga, w opinii Magnusa, były mocno przereklamowane, gdy był zmuszony przeżyć nieprzyjemne wspomnienia. O wiele bardziej wolał być rozbawiony i dowcipkować. - Nie mówię w żadnych z tych języków, o których mówisz - powiedział Ragnor. - Mimo to, muszę mówić w Ględzeniu Kretywiańskim, odkąd ciebie rozumiem. - To nie było miłe i potrzebne - zauważył Magnus. - Ale oczywiście, możesz mi w pełni zaufać. - Nie zostawiaj mnie tutaj bez pomocy. Musisz przysiąc, Bane. Magnus uniósł brwi. - Daję ci swoje słowo honoru! - Znajdę cię - ostrzegł go Ragnor. - Zrobię to, znajdę wszystkie kufry z twoimi absurdalnymi ciuchami, które masz. Przyprowadzę lamę w miejsce, gdzie śpisz i upewnię się, że odda mocz na wszystko, co posiadasz. - Nie ma potrzeby byś był niegrzeczny - upomniał go Magnus. - Nie martw się. Mogę nauczyć cię każdego słowa, którego musisz teraz znać. Jednym z nich jest fiesta. Ragnor skrzywił się. - Co to oznacza? Magnus uniósł brwi. - To oznacza zabawę. Kolejnym ważnym słowem jest juerga 4. - Co to słowo oznacza? Bane milczał. - Magnus - zaczął Ragnor ostro. - Czy to słowo też oznacza zabawę? Bane nie mógł zatrzymać chytrego uśmiechu, który pojawił się na jego twarzy. - Chciałbym przeprosić – zaczął - ale nie czuję w ogóle skruchy. - Postaraj się być chociaż trochę poważny - zasugerował Ragnor. - Jesteśmy na wakacjach! - krzyknął Magnus. - Zawsze na nich jesteś - przypomniał mu Fell. - Jesteś na nich od trzydziestu lat! 4 Impreza.

To była prawda. Magnus nie osadził się nigdzie odkąd jego ukochana umarła: nie jego pierwsza, ale jedyna, która żyła przy jego boku i zmarła w jego ramionach. Magnus myślał o niej na tyle często, że wzmianka o niej nie bolała go: pamiętał jej twarz jak odległe, znajome i piękne gwiazdy, których nie mógł dotknąć, a które błyszczały w jego oczach w nocy. - Nie mam dosyć przygód - powiedział lekko Magnus. - A one nie mają dosyć mnie. Nie miał pojęcia dlaczego Ragnor westchnął ponownie. ♦♦♦ Podejrzliwa natura Ragnora sprawiała, że Magnus czuł smutek i rozczarowanie względem jego jako osoby, jak na przykład wtedy, gdy odwiedzili jezioro Yarinacocha, a Ragnor zmrużył oczy i spytał: - Czy te delfiny są różowe? - Były już różowe, gdy znalazłem się w tym miejscu! - wykrzyknął w oburzeniu Magnus. Zatrzymał się i zaczął nad tym zastanawiać. - Jestem prawie pewny, że tak było. Odeszli od costa5 idąc w stronę sierra6, by zobaczyć wszystkie zabytki w Peru. Ulubionym miejscem Magnusa było najprawdopodobniej miasto Arequipa 7, które było jak kawałek księżyca, zbudowane z podobnego kamienia, które w blasku promieni słonecznych rozpraszało oślepiające światło, mieniąc się na biało, jak blask księżyca w wodzie. Była tam bardzo atrakcyjna, młoda kobieta, która w końcu zdecydowała, że woli Ragnora. Magnus mógł żyć całe swoje długie życie bez zaproszenia do miłosnego trójkąta czarowników, lub bez słyszenia czułych słówek typu ,,urocza ludzka kapturnica purpurowa” powiedziane po francusku, którego Ragnor rozumiał. Ragnor, jednakże, wydawał się być bardzo zadowolony i pierwszy raz, wydawał się nie żałować, że dołączył do Magnusa w Limie. W końcu Bane był w stanie przekonać Ragnora, by ruszyli z dala od Arequipa tylko po to, by przedstawić mu inną uroczą, młodą damę, Giulianę. Znała ona ścieżki w lesie deszczowym i zapewniła ich obydwoje, że może zaprowadzić ich do ayahuasca8, rośliny z niezwykłymi, magicznymi właściwościami. Później Magnus miał powody ku temu, by żałować swojego wyboru, który sprawił, że stał się wyjątkową przynętą w tym pełnym zieleni lesie deszczowym Manu. Wszędzie była zieleń, zieleń i zieleń - gdziekolwiek spojrzał. Nawet, gdy zerknął na swojego towarzysza w podróżowaniu. 5 Brzeg. 6 Łańcuch górski.

7 Jest ono położone na wysokości 2325 m. n.p.m. w otoczeniu gór Cordillera Volcanica. Jest stolicą regionu Arequipa i drugim co do wielkości miastem w Peru. 8 http://pl.wikipedia.org/wiki/Ayahuasca

- Nie lubię lasów deszczowych - powiedział ze smutkiem Ragnor. - To dlatego, że nie jesteś otwarty na nowe doświadczenia, tak jak ja! - Nie, i uważam tak ponieważ jest tu bardziej mokro niż pod pachą dzika i dwukrotnie bardziej tutaj śmierdzi. Magnus odepchnął liść - z którego ciekła woda - sprzed swoich oczu. - Przyznaje, że twoje słowa są doskonale trafne i jednocześnie malownicze jak barwny obraz. Nie było przytulnie w lesie deszczowym, to prawda, ale było tutaj w takim samym stopniu cudownie. Gęste, zielone podszycie lasu różniło się od delikatnych liści u drzew u góry, jak i jaskrawych kształtów jakiś roślin, które lekko falowały, a których pnącza splatały się z innymi. Zewsząd otaczająca zieleń była przełamana czasami przez nagłe jasne kolory: jaskrawość biła od kwiatów, których liście szybko poruszały się, co oznaczało, że były za nimi zwierzęta. Magnus był w szczególności oczarowany widokiem czepiaków brązowych 9 nad sobą, drobnych i połyskliwych, z długimi rękami i nogami, które zaczepiały o drzewa tak, że wyglądały jak gwiazdy. Był też zachwycony szybko i płochliwie skaczącymi wiewiórczymi małpami Saimiri. 10 - Wyobraź sobie - zaczął Magnus - mnie z małym przyjacielem małpiątkiem. Mógłbym nauczyć go sztuczek i ubrać go w uroczą marynareczkę. Mógłby wyglądać jak ja! Cóż, poza kształtami małpimi. - Twój przyjaciel chyba zaczyna wariować i ma lęk wysokości - stwierdziła Giuliana na słowa Bane'a. - Jesteśmy w końcu wiele stóp ponad poziomem morza. Magnus nie był do końca pewny dlaczego zabrał przewodnika, poza tym, że wydawał się uspokajać Ragnora. Inni ludzie najprawdopodobniej szliby blisko za przewodnikiem w nieznane i potencjalne niebezpieczne miejsca, ale Magnus był czarownikiem i był w pełni przygotowany na choćby magiczną walkę z demonem jaguarem, jeżeli to było konieczne. To byłaby doskonała historia, która mogłaby zaimponować niektórym paniom, które był w niewytłumaczalny sposób zwabiane przez Ragnora. Lub dla niektórych panów. Pochłonięty w zbieraniu owoców i rozważaniem nad demonem jaguarem, Magnus rozejrzał się wokół i zauważył, że jest oddzielony od swoich kompanów - zagubiony w zielonej puszczy. Zatrzymał się i podziwiał bromeliady, wielkie opalizujące kwiaty, przypominające kule wykonane z płatków, których kolor mienił się w kroplach wody. Było kilka żab w zakamarkach kwiatów. Następnie spojrzał w górę, wprost w brązowe, okrągłe, oczy małpy. - Witaj, towarzyszu - powiedział Magnus. Małpa wydała z siebie przerażający dźwięk, który był w połowie warczeniem, 9 http://pl.wikipedia.org/wiki/Czepiak_br%C4%85zowy 10 http://pl.wikipedia.org/wiki/Saimiri

a w drugiej sykiem. - Zaczynam wątpić w piękno naszej przyjaźni - stwierdził Bane. Giuliana powiedziała im, by nie cofali się, gdy podejdzie do nich małpa, aby zostali na miejscu i zachowali atmosferę spokoju wokół siebie. Ta małpa była większa od innych jakie Magnus widział. Miała szerokie, zgarbione ramiona i gęste, brawie czarne futro - Bane pamiętał jak się na nie mówi, małpy wyjce11. Magnus rzucił jej figę, a małpa ją wzięła. - Cóż - zaczął czarownik -powiedzmy, że sprawa załatwiona. Małpa zbliżyła się, żując z narastającą złością. - Czasami zastanawiam się co tutaj robię. Rozkoszuje się życiem miastowym, no wiesz - zauważył Magnus. - Błyszczącymi światłami, stałym towarzystwem, z płynącej rozrywki. Z braku gwałtownych małp. Zignorował poradę Giuliany i zrobił mały krok do tyłu, rzucając kolejny kawałek owocu. Małpa tym razem nie wzięła przynęty. Nastroszyła się i głośno zaczęła warczeć, przez do Magnus zrobił kilka kolejnych kroków w tył - w stronę drzewa. Bane zaczął machać rękami w obronie, na chwilę wdzięczny, że nikt nie patrzy na niego i nie oczekuje, żeby był wyrafinowanym czarnoksiężnikiem, którego małpa zaczęła bezpośrednio atakować w stronę twarzy. Krzyknął, obrócił się i zaczął biec przez las tropikalny. Nie myślał nawet o tym, by nie upuścić owoców. Upadały one jeden po drugim w jasnej kaskadzie, gdy biegł, ratując życie przed zagrożeniem ze strony małpy. Usłyszał pościg za sobą i zaczął biec szybciej, aż wszystkie jego owoce zniknęły i wpadł wprost na Ragnora. - Uważaj! - warknął Fell. - W mojej obronie mogę stwierdzić, że jesteś całkiem dobrze zakamuflowany Magnus wytknął mu, a następnie opowiedział o swoim okropnym spotkaniu z małpą. Raz do Giulian po Hiszpańsku, drugi raz do przyjaciela po Angielsku. - Ale ty, oczywiście, wycofałeś się przed dominującym samcem - powiedziała Giuliana. - Jesteś idiotą? Jesteś wyjątkowym szczęściarzem, że odwróciłeś owocami jego uwagę od rozerwania ci gardła. Musiał myśleć, że próbujesz skraść mu jego kobiety. - Przepraszam, ale nie mieliśmy czasu na wymianę tak osobistych informacji - odpowiedział Magnus. - Nie wiedziałem! Ponadto, pragnę was zapewnić, że to nie były miłosne podstępy względem małpich samic. - Urwał i zamrugał. Tak naprawdę nie widziałem żadnej i nie miałem nawet szansy. Ragnor wyglądał tak, jakby żałował każdej decyzji, która sprawiła, że znalazł się w tym miejscu, w szczególności w towarzystwie Magnusa. Po jakimś czasie nachylił się i syknął - na tyle blisko, by Giuliana go nie słyszała, w sposób, który strasznie przypominał Magnusowi o małpie 11 http://pl.wikipedia.org/wiki/Wyjce

nemezys: - Zapomniałeś, że możesz uprawiać magię? Magnus poświęcił chwilę, by rzucić pogardliwe spojrzenie przez swoje ramie. - Nie zamierzam zaczarowywać małp! Szczerze, Ragnor, za kogo mnie masz? ♦♦♦ Życie nie może być w całości poświęcone rozpuście i małpowaniu. Dlatego też Magnus musiał jakoś opłacać swoje trunki. Od zawsze była tutaj sieć Podziemnych, którą musiał znaleźć i upewnić się, że nawiąże z nimi dobre stosunki, gdy tylko postawi stopę w Peru. Kiedy tylko jego wyjątkowe zdolności zostały wezwane wziął ze sobą Ragnora. Weszli razem na pokład statku w mieście portowym Salaverry, obydwoje ubrani w swoje najbardziej odświętne stroje. Magnus miał na sobie swój największy kapelusz z piórem strusim. Edmund García, jeden z najbogatszych kupców w Peru, spotkał ich na dziobie. Był człowiekiem o rumianej cerze, ubranym w drogo wyglądającą szatę, krótkie bryczesy i pudrowaną perukę. Grawerowany pistolet miał zawieszony za skórzanym pasem. Zerknął na Ragnora. - To potwór morski? - spytał. - Jest bardzo szanowanym czarodziejem - odpowiedział Magnus. - Dostajesz, tak w ogóle, dwóch czarowników w cenie jednego. García nie dorobił się swojej fortuny przez zadzieranie nosa na interesy. Na chwilę stał się milczący na widok osobnika podobnego do potwora morskiego. - Witaj - powiedział jedynie. - Nie lubię łodzi - przestrzegł go Ragnor, rozglądając się. - Dostaję okrutnej choroby morskiej. Żart przedrzeźniający pytanie Garcí był zbyt banalny, a Magnus nie zamierzał przerwać mu tworzenia go. - Mógłby pan powiedzieć coś więcej na temat tego na czym ta praca polega? spytał. - W liście, który otrzymałem, pisał pan, że potrzebuje moich wyjątkowych talentów, przez co muszę przyznać, że mam ich wiele i nie wiem, którego pan potrzebuje. Wszystkie, oczywiście, są do pańskiej dyspozycji. - Jesteście nieznajomymi na naszym wybrzeżu - powiedział Edmund García. - Dlatego też zapewne nie wiecie, że nasz obecny stan dobrobytu w Peru spoczywa głównie na naszym eksporcie guano12. - Co on mówi? - spytał Ragnor.

wpływem fal. - Wybacz. Mówiłeś o ptasich odchodach. 12Odchody ptaków morskich (głównie kormoranów, pelikanów i głuptaków) lub nietoperzy, gromadzące się od wieków na powierzchni ziemi lub w jaskiniach, na terenach suchych, głównie na zachodnich wybrzeżach Ameryki Południowej i wyspach sąsiednich.

- Tak - powiedział García. - Przez długi czas europejscy kupcy byli tymi, którzy najwięcej korzystali z tego handlu. Teraz prawo tak się zmienia, aby zapewnić Peruwiańskim kupcom, że będą najważniejsi w tym handlu, a Europejczycy będą musieli zrobić z nas partnerów w swoich przedsiębiorstwach lub zaprzestać biznesu z guano. Jeden z moich statków, który może pomieścić dużo guano na załadunku, będzie wysłany pierwszy, aby to prawo się zmieniło. Obawiam się jednak, że coś może się stać. - Myślisz, że piraci będą chcieli ukraść twoje ptasie odchody? - spytał Magnus. - Co się dzieje? - jęknął żałośnie Ragnor. - Nie chcesz wiedzieć, zaufaj mi. - Magnus spojrzał na García. - Choć moje talenty są zróżnicowane, nie jestem pewny czy obejmują, em… guano. Miał wątpliwości co do ładunku i wiedział coś o napadach Europejczyków. Przypisywali sobie wtedy wszystko, co widzieli, jakby to było niewątpliwie ich, ziemie i życia, produkty i ludzi. Poza tym, nigdy nie miał przygody na morzu. - Jesteśmy gotowi zapłacić sowicie - zaoferował García. - Och. Cóż, w takim razie, rozpatruj nas jako zatrudnionych - powiedział Magnus, przekazując w skrócie wiadomości do Ragnora. ♦♦♦ - Wciąż nie jestem pewien tego wszystkiego - stwierdził Fell. - Nie wiem nawet skąd masz ten kapelusz. Magnus odebrał to maksymalnie beztrosko. - Po prostu go założyłem. Wydawał się być odpowiedni do okazji. - Nikt inny nie nosi nic nawet trochę podobnego do tego. Zniesmaczony Bane rozejrzał się wokół na żeglarzy, kwestionując ich modę. - Żal mi ich, oczywiście, ale nie widzę dlaczego to zaobserwowanie zmieni mój niezwykły, obecny kierunek działania. Przeniósł wzrok z podkładu statku na morze. Woda była wyjątkowo jasno zielona, z domieszką turkusu i szmaragdu, jak wyczyszczony do połysku zielony turmalin. Na horyzoncie były widoczne dwa statki - ten, w którego stronę płynęli i ten drugi, którego Magnus podejrzewał o to, że należał do piratów, którzy byli wysłani z zamiarem ataku w pierwszej kolejności. Bane pstryknął palcami, a ich statek popłynął w horyzont z haustem. - Magnusie, nie używaj magii po to, by statek szybciej płynął - powiedział

Ragnor. - Dlaczego to robisz?

Bane pstryknął palcami ponownie, a niebieskie iskry sprawiły, że warunki pogodowe pogorszyły się i przy boku pirackiego statku rozpoczął się sztorm. - Wyczułem piratów i chce ich przestraszyć z daleka. Przygotuj się na bitwę, mój zielonkawy przyjacielu. Ragnor nie ukrywał cicho swojego zdegustowania i jeszcze głośniej był nieszczęśliwy z tego powodu. Doganiali dwa statki, z czego Magnus był zadowolony. - Nie będziemy polować na piratów. Nikt nie stosuje kaperstwa 13! Naszym zadaniem jest zabezpieczenie ładunku i to wszystko. A czym jest w ogóle ten ładunek? - spytał Ragnor. - Będziesz szczęśliwszy nie wiedząc tego, mój słodki strączku groszku poradził mu Magnus. - Proszę, przestań mnie tak nazywać. - Już nigdy tego nie zrobię - przyrzekł Bane. Wykonał szybki i krótki gest, a jego pierścienie odbiły promienie słoneczne, malując powietrzne małymi, jasnymi maźnięciami pędzla. Statek, o którym Magnus myślał jako o wrogim, zauważalnie przechylił się na jedną stronę. Najprawdopodobniej Bane posunął się nieco za daleko. García wydawał się być pod ogromnym wrażeniem tego, że Magnus mógł zdyskwalifikować statki z odległości, ale chciał mieć absolutną pewność, że ładunek będzie bezpieczny. Dlatego też sprawili, że statek przepłynął koło innego, większego - piracki był już daleko w tyle za nimi. Magnus był zadowolony z tego stanu rzeczy. Odkąd polowali na piratów i przeżywali przygodę na pełnym morzu było coś, co zawsze chciał zrobić. - Też to zrób - zaproponował Ragnor'owi. - To będzie dziarskie, zobaczysz. Chwycił linę i zamachnął się, raźnie oceniając sążeń 14 między błyszczącą, niebieską przestrzenią, a odległością do lśniącego pokładu. Następnie zaczął spadać zgrabnie w stronę ładowni. Ragnor podążył za nim kilka chwil później. - Zatkaj nos - poradził mu szybko Magnus. - Nie oddychaj nim. Najwyraźniej ktoś sprawdzał ładunek i zostawił go otwartego, a my obydwoje bezpośrednio spadliśmy do niego. - A teraz jesteśmy tutaj, dzięki tobie. Wpadliśmy w tarapaty. - Jeżeli tylko... - zaczął Magnus. Nastąpiła krótka chwila ciszy między nimi, podczas której ocenili pełną grozy

sytuacje. Magnus tkwił w ohydztwie po łokcie. Bardziej okropne było to, że 13 Popularny w XV-XVIII w. proceder morski, polegający na wynajmowaniu przez państwo prywatnej jednostki pływającej z załogą i upoważnianiu jej dowódcy (tzw. listem kaperskim) do prowadzenia działań wojennych przeciwko flocie handlowej nieprzyjaciela. Prawnie zakazane od połowy XIX w. 14 Miara miała długość rozpostartych ramion dorosłego mężczyzny

stracił swój zawadiacki kapelusz. Starał się nie myśleć o substancji, w której był. Jeśli postarałby się, mógłby wyobrazić sobie wszystko inne, w czym utknął, ale nie w odchodach małych, skrzydlatych ssaków. Cokolwiek innego. - Magnus - zaczął Ragnor - Widzę, że ładunek, który pilnujemy, jest bardzo nieprzyjemną substancją. Powiedź mi dokładnie co to jest? Widząc, że ukrywanie tego i zgrywanie pozorów było bezużyteczne Bane powiedział mu. - Nienawidzę przygód w Peru - powiedział w końcu Ragnor stłumionym głosem. - Chcę wrócić do domu. To nie była wina Bane'a, gdy z wiadomych przyczyn Fell z furią sprawił, że łódź pełna guano zatopiła się, ale był tak samo o to obwiniany. Co gorsza nie dostał pieniędzy. Magnus zniszczył bezmyślnie Peruwiańską nieruchomość - jednakże, nie był to powód, przez który został wygnany z Peru.

♦ 1885 ♦ Następnym razem, kiedy Magnus wrócił do Peru, pracował z przyjaciółmi: Catariną Loss i Ragnorem Fellem. To udowodniło, że Catarina miała - poza magią - nadprzyrodzoną siłę perswazji; mimo że Ragnor przysiągł, że nie postawi już nigdy w Peru stopy, a w szczególności w towarzystwie Magnusa, zrobił to. Ta dwójka przeżyła razem kilka przygód w Anglii, w roku 1870. Ragnor stał się bardziej tolerancyjny w stosunku do Magnusa. Wciąż jednak, podczas gdy szli w dół doliną rzeki Lurín z klientem, posyłał Bane'owi podejrzliwe, krótkie spojrzenia kątem oka. - Ta stała, złowroga atmosfera, którą wytwarzasz wokół mnie, jest nieprzyjemna i bezpodstawna, jak wiesz - powiedział Magnus Ragnorowi. - Wietrzyłem ten smród z moich ciuchów przez lata! Lata! - odparł Fell. - Cóż, powinieneś je wyrzucić i kupić nowe, które byłby bardziej słodko pachnące i modne - stwierdził Magnus. - W każdym razie, to było dekady temu. Co zrobiłem ci ostatnio? - Nie kłóćcie się przy kliencie, chłopaki - poprosiła ich swoim słodkim głosem Catarina. - Chyba, że chcecie, żebym waliła waszymi głowami tak mocno, aż wasze czaszki pękłyby jak jajko. - Mówię po angielsku, tak dla waszej informacji - powiedziała Nayaraq, ich klientka, która płaciła im niezwykle hojnie. Zakłopotanie ogarnęło całą grupę. Dotarli do Pachacamac 15 w ciszy. Zobaczyli tam stosy gruzu, które wyglądały jak olbrzymie, wymyślne formy z piasku zrobione przez dziecko. Były tutaj piramidy, ale większość z nich było ruinami. To wszystko, co pozostało, miało tysiące lat, a Magnus mógł wyczuć bijącą magię nawet z piaskowych fragmentów. - Znałem wyrocznie, która żyła tutaj siedemset lat temu - ogłosił majestatycznie Magnus. Nayaraq była pod wrażeniem, w przeciwieństwie do Catariny, która znała prawdziwy wiek Magnusa. Bane pierwszy raz zaczął pobierać opłaty za swoją magię, gdy miał niecałe dwadzieścia lat. Wciąż wtedy rósł - nie zatrzymał się jak ważka zatopiona w bursztynie, mieniąca się barwami i wieczna, która w pewnej chwili - pewnego dnia - zastygła w czasie na zawsze, w swoim złotym areszcie. Kiedy urósł do swojego ostatecznego wzrostu, jego twarz i ciało zaczęły zmieniać się coraz bardziej nieznacznie każdego dnia, przez co był wtedy bardziej ludzki niż teraz. Cóż, nie powinno się mówić potencjalnemu klientowi, który oczekuje wykształconego i starego magika, że wciąż dorastasz. Magnus zaczął kłamać na temat swojego wieku i nigdy nie przestał tego 15 http://coloresdeperu.blogspot.com/2012/07/swiatynia-z-adobe-pachacamac.html

robić. To czasami wywoływało kłopotliwe sytuacje, gdy zapomniał jaki wiek komu podał. Kiedyś ktoś zapytał go jaki był Juliusz Cezar, a Magnus spoglądał na niego trochę za długo i powiedział: - Niezbyt wysoki? Bane rozejrzał się po piachu przy ścianach, które były one popękane i rozpadały się - jakby kamień, z którego były zrobione, był chlebem, a nieostrożna dłoń odrywałaby jego kawałki. Starannie podtrzymywał przesycone powietrze duchem, którego tutaj wyczuwał, a którego obecność otaczała teraz to miejsce. ,Pachacamac' oznaczał ,Pana Trzęsień Ziemi16'. Na szczęście Nayaraq nie chciała ich wywołać. Magnus nigdy nie zrobiłby tego nawet dla korzyści i nie preferował tego, aby znajdować się w miejscach nieszczęsnych katastrof podczas swojej młodości. Nayaraq pragnęła skarbu, który jej pra, pra, pra babka, piękna i szlachetna dziewczyna, żyjąca w Acllahausi - w domu kobiet wybranych przez słońce – ukryła, gdy nadeszli zdobywcy. Magnus nie był pewien tego, dlaczego go potrzebowała, ponieważ wydawało się, że ma wystarczająco dużo pieniędzy, ale nie płacono mu za przepytywanie jej. Szli godzinami w słońcu i cieniu, obok zrujnowanych murów, które nosiły na sobie znaki upływu czasu i słabo widocznych fresk, dopóki nie znaleźli tego, czego szukała. Gdy kamienie zdjęto z murów, a skarb został wykopany, słońce padło na złoto i twarz Nayaraq w tym samym czasie. To wtedy Magnus zrozumiał, że nie szukała złota, a prawdę, czegoś prawdziwego z jej przeszłości. Wiedziała o Podziemnych, ponieważ została kiedyś schwytana przez faerie. To nie była iluzja, lub czar - to złoto błyszczało w jej dłoniach jak kiedyś robiło to w rękach jej przodków. - Bardzo wam dziękuje - powiedziała, a Magnus rozumiał ją i przez chwilę jej prawie zazdrościł. Kiedy odeszła Catarina pozwoliła, by jej czar opadł, odsłaniając niebieską skórę i białe włosy, które lśniły w zachodzącym świetle słońca. - Teraz, gdy to załatwiliśmy, mam pewną propozycję. Byłam zazdrosna przez lata o te wszystkie przygody, które obydwoje przeszliście w Peru. Co wy na to, by je kontynuować tutaj przez jakiś czas? - Konieczne! - powiedział Magnus. Catarina klasnęła w dłonie, podczas gdy Ragnor skrzywił się. - Absolutnie nie. - Nie martw się, Ragnorze - rzucił wesoło Magnus. - Jestem prawie przekonany, że nikt, kto pamięta o nieporozumieniu z piratami, wciąż żyje.

16 Bardzo potężny huaca (osoba zasługująca na szacunek), a zarazem święty duch tego miejsca, który kontroluje równowagę świata.

Małpy na pewno już nie czyhają na mnie. Poza tym, wiesz co to oznacza. - Nie chce tego robić i nie będę się z tego cieszył - stwierdził Ragnor. Odszedłbym, ale byłoby to okrutne, porzucić damę w obcym kraju z szaleńcem. - Ciesze się, że wszyscy się zgadzamy - powiedziała Catarina. - Będziemy siejącym postrach triumwiratem17 - poinformował Magnus swoich towarzyszy z radością. - To oznacza potrójną przygodę. Później dowiedzieli się, że są poszukiwanymi przestępcami za bezczeszczenie świątyni, ale nie był to powód, ani czas, podczas którego Magnus został wygnany z Peru.

17 Kolektywne rządy trzech osób.

♦ 1890 ♦ To był piękny dzień w Puno. Jezioro za oknem wyglądało jak niebieska plama, a słońce świeciło z taką siłą, że wydawało się, iż wypali cały błękit i wszystkie chmury z nieba, sprawi, że całe będzie lśniło bielą. Przez czyste, górskie powietrze, ponad jeziorem i w domu rozbrzmiewała melodia Magnusa. Obracał się powoli wokół własnej osi przy parapecie, kiedy to okiennice przy oknach Ragnora zostały otworzone z trzaskiem. - Co... co ty robisz? - spytał Fell. - Mam prawie sześćset lat - wyznał Magnus, a Ragnor prychnął, ponieważ Bane zmieniał swój wiek co kilka tygodni. Magnus kontynuował: Wydaje mi się, że nadszedł czas, by nauczyć się grać na jakimś instrumencie muzycznym. - Zaczął wymachiwać swoją nową zdobyczą, małym urządzeniem strunowym, które było spokrewnione z lutnią, która byłaby zażenowana tym porównaniem. - To charango18. Planuję zostać charanguistą! - Nie nazwałbym tego instrumentem muzycznym - stwierdził bezlitośnie Ragnor. - Bardziej pasuje do niego nazwa ,,narzędzie tortur”. Magnus otoczył charango ramionami, jakby było dzieckiem, które łatwo obrazić. - To bardzo piękny i unikalny instrument! Pudło rezonansowe jest zrobione z pancernika. Cóż, z wysuszonej skorupy pancernika. - To wyjaśnia dźwięki, jakie tworzysz - stwierdził Ragnor. - Jakbyś był zagubionym, głodnym pancernikiem. - Jesteś po prostu zazdrosny - stwierdził spokojnie Magnus. - Ponieważ nie masz duszy artysty, jak ja. - Och, jestem zielony z zazdrości - warknął Fell. - Oj Ragnor, to nie fair - powiedział Bane. - Wiesz, że kocham, gdy żartujesz ze swojej karnacji. Bane postanowił przestać przejmować się okrutnymi zarzutami Ragnora. Posłał mu uważne, wyniosłe spojrzenie, które było w pełni obojętne i podniósł swoje charango, zaczynając grać buntowniczą, piękną melodię. Obydwoje usłyszeli staccato19, głuchy odgłos stóp kogoś, kto biegł jak szalony w domu, szelest spódnic, a następnie zobaczyli jak Catarina wypadła na dziedziniec. Jej białe włosy opadały luźno na ramiona, a twarz wyrażała niepokój.

18 http://pl.wikipedia.org/wiki/Charango 19 Wiki: jest techniką artykulacji w grze na instrumentach muzycznych, w której kolejne dźwięki są grane oddzielnie, ze skracaniem ich wartości.

- Magnusie, Ragnorze, słyszałam jak kot wydaje z siebie niewiarygodne odgłosy - zawołała. - Wnioskuje z tego, że to biedne stworzenie jest chore i musi być niedaleko stąd. Musicie pomóc mi je znaleźć! Ragnor natychmiast wybuchnął histerycznym śmiechem przy swoim parapecie. Magnus spoglądał na Catarinę przez chwilę, dopóki nie zobaczył jak jej wargi drżą. - Spiskujecie przeciwko mnie i mojej sztuce - stwierdził. - Jesteście bandą spiskowców. Zaczął znów grać. Catarina zatrzymała go, kładąc dłoń na jego ramieniu. - Ale to prawda, Magnusie - zaczęła - ten hałas jest przerażający. Bane westchnął. - Każdy czarownik zachowuje się jak recenzent. - Dlaczego to robisz? - Wyjaśniłem to już Ragnorowi. Chciałbym nauczyć się grać na jakimś instrumencie muzycznym. Zdecydowałem poświęcić się sztuce grania na charanguiście i nie chcę już słyszeć żadnych, choćby małych zastrzeżeń. - Jeżeli wszyscy mielibyśmy teraz tworzyć listy rzeczy, których nigdy więcej nie chcielibyśmy usłyszeć... - mruknął Ragnor. Catarina, jednakże, uśmiechała się. - Rozumiem – powiedziała. - Madame, nie rozumiesz. - Rozumiem. Widzę wszystko wyraźniej - zapewniła go Catarina. - Jak ona ma na imię? - Jestem urażony twoją sugestią - powiedział Magnus. - Ta sprawa nie ma związku z żadną kobietą. Poślubiłem swoją muzykę! - Och, dobrze - mruknęła Catarina. - Jakie jest więc jego imię? ♦♦♦ Nazywał się Imasu Morales i był zachwycający. Trójka czarowników zamieszkała w pobliżu portu, przy brzegu jeziora Titicaca. Magnus lubił obserwować i być częścią życia jakiego Ragnor i Catarina - zaznajomieni z ciszą i samotnością, które towarzyszyły im od dzieciństwa przez ich wyjątkową barwę skóry - nie do końca rozumieli. Udawał się pieszo do miasta i w góry, mając tam drobne przygody. Podczas kilku okazji, które to Ragnor i Catarina boleśnie i niepotrzebnie je mu wypominali, był eskortowany do domu przez policję, nawet jeżeli incydent z boliwijskimi szmuglerami był ogromnym nieporozumieniem.

Magnus nie był zaangażowany w jakiekolwiek relacje ze szmuglerami tamtej nocy. Po prostu szedł Plażą Republicana, mijając okoliczne pomysłowo ukształtowane krzewy i artystyczne wyrzeźbione rzeźby. Miasto poniżej błyszczało jak gwiazdy ustawione w równych rzędach, jakby ktoś wyhodował świetlne zbiory. To była piękna noc by spotkać zachwycającego chłopca. Na początku muzyka dotarła do uszu Magnusa, a następnie śmiech. Bane odwrócił się by spojrzeć i zobaczył błyszczące, czarne oczy, włosy w nieładzie oraz palce grające na instrumencie. Magnus stworzył kiedyś listę ulubionych cech u partnera - czarne włosy, niebieskie oczy, szczerość - ale w tym przypadku to, co zwróciło jego uwagę, było wyjątkowym sposobem bycia. Takim, którego jeszcze nie widział, a którego chciał zobaczyć jeszcze więcej. Podszedł bliżej i udało mu się nawiązać kontakt wzrokowy z Imasu. Kiedy obydwoje się dostrzeli, gra na podryw mogła się rozpocząć. Magnus zaczął pogawędkę, pytając się Imasu czy uczy muzyki. Chciał spędzić z nim więcej czasu, ale też chciał się uczyć - by zobaczyć czy chłonęli muzykę w ten sam sposób, tworzyli te same dźwięki. Nawet po kilku lekcjach Magnus mógł stwierdzić, że dźwięki jak tworzy dzięki charango były nieco inne od tych, które tworzył Imasu. Być może nawet więcej niż nieco inne. Ragnor i Catarina błagali go, by porzucił grę na instrumencie, tak samo jak nieznajomi na ulicy. Uciekały nawet od niego koty. Ale Imasu mówił mu: ,,Naprawdę masz potencjał na muzyka”, a jego głos był poważny, a oczy wesołe. Magnus stworzył zasadę, by słuchać tylko tych ludzi, którzy byli mili i bardzo piękni, a którzy zachęcali go do grania. Dlatego też wciąż używał charango, pomimo tego, że nie wolno mu było grać w domu. Był także zniechęcony do gry w publicznych miejscach przez płaczące przez to dzieci, mężczyznę z papierami, który mówił o rozporządzeniach miasta i przez wywoływane przez to małe zamieszki. W ostateczności chodził w góry i tam grał. Był pewien - czego był świadkiem - że uciekająca lama w popłochu to tylko zbieg okoliczności. One nie mogłyby go oceniać. Poza tym, charango zaczęło brzmieć lepiej. W końcu poradził sobie z nim, albo miał omamy słuchowe. Magnus zdecydował, że uwierzy w pierwszą wersję. - Myślę, że naprawdę poprawiłem się - powiedział szczerze do Imasu pewnego dnia. - W górach. Moja muzyka jest teraz metaforyczna, jakbym wyszedł z nią na prosto. Powinna być łatwiejsza droga do zrobienia tego. - To wspaniale - stwierdził Imasu, a jego oczy błyszczały. - Nie mogę się doczekać by to usłyszeć. Byli w domu Imasu, ponieważ Magnus nie mógł grać nigdzie indziej w Puno. Matka i siostra Imasu były bardzo podatne na migreny, przez co wiele lekcji Bane'a było o teorii muzyki. Dzisiaj było inaczej, ponieważ byli w domu sami. - Kiedy możemy się spodziewać twojej matki i siostry? - spytał Magnus mimochodem.

- Wrócą w ciągu kilku tygodni - odpowiedział Imasu. - Odwiedzają moją ciotkę. Em. Nie uciekły… to znaczy, zostawiły dom, dla żadnego konkretnego powodu. - Urocze z nich damy - zauważył Magnus. - To smutne, że są tak chorowite. Imasu zamrugał. - Problemy z migreną? - przypomniał mu czarownik. - Och - wydukał Imasu. - Och, tak. - Nastąpiła chwila ciszy, następnie chłopak klasnął w dłonie. - Miałeś coś dla mnie zagrać! Magnus uśmiechnął się do niego. - Przygotuj się - podkreślił - na bycie zaskoczonym. Podniósł instrument. Rozumieli się, czuł to, on i jego charango. Mógł sprawić, że muzyka będzie docierała z powietrza, rzeki, a nawet z zasłon jeżeli tak zdecyduje. To było dla niego inne, ludzkie i dziwnie poruszające. Zdławione i piskliwe odgłosy nadeszły razem, pomyślał Magnus, by stworzyć melodię. Już prawie tutaj była, muzyka w jego dłoniach. Kiedy Magnus spojrzał na Imasu, zobaczył jak trzyma głowę w dłoniach. - Em... - mruknął Bane. - Wszystko dobrze? - To mnie po prostu przezwyciężyło - odpowiedział Imasu słabym głosem. Magnus rozluźnił się lekko. - Ach, cóż. - Przez to jak okropne to było - powiedział Imasu. Bane zamrugał. - Słucham? - Nie mogę żyć dłużej w kłamstwie! - wybuchnął chłopak. - Próbowałem być wyrozumiały. Miastowi dostojnicy byli wysyłani do mnie, prosząc mnie bym wstawił się za nimi, żebyś przestał grać. Moja matka błagała mnie ze łzami w oczach... - To nie było takie złe... - Tak, było! - To było tak, jakby tama trzymająca krytykę muzyczną pękła. Imasu odwrócił od niego wzrok, który płonął zamiast błyszczeć. - To jest gorsze niż możesz sobie wyobrazić. Kiedy grasz, wszystkie kwiaty mojej matki tracą chęć do życia i natychmiast usychają. Quinoa20 nie ma teraz smaku. Lamy migrują z powodu twojej muzyki, a nie są wędrownymi zwierzętami. Dzieci sądzą, że istnieje jakiś straszny potwór, w połowie koń, w połowie ogromny i smutny kurczak, który żyje w jeziorze i wzywa z niego świat, który zabijając go da mu słodką ucieczkę. Ludzie sądzą, że ty i ja przeprowadzamy tajemne magiczne rytuały... - Cóż, to przypuszczenie jest raczej trafne - zauważył Magnus. 20 http://pl.wikipedia.org/wiki/Komosa_ry%C5%BCowa

- … używając czaszki słonia, nieprawdopodobnie dużego grzyba i jednego z twoich specyficznych kapeluszy! - Wcale nie - powiedział Magnus. - To coś więcej, bo moje kapelusze są niezwykłe. - Nie będę się z tym spierał. - Imasu przesunął dłonią po swoich gęstych, czarnych i kręconych włosach, które okręcały się wokół jego placów jak atramentowe winorośle. - Posłuchaj, wiem, że się myliłem. Zobaczyłem przystojnego mężczyznę, który pomyślał, że nie zaszkodzi by porozmawiać trochę z muzykiem i nawiązać z nim wspólny interes, ale nie zasługuję na to. Zostaniesz ukamienowany w centrum miasta, a jeżeli jeszcze raz usłyszę jak grasz, utopie się w jeziorze. - Och - mruknął Magnus, zaczynając się uśmiechać. - Nie będę grał. Słyszałem, że jest okropny potwór w tym jeziorze. Imasu wciąż wydawał się rozmyślać o grze Magnusa na charango, chociaż Bane stracił zainteresowanie względem tego. - Wierzę w to, że świat zakończy się przy hałasie, jaki tworzysz! - Interesujące - powiedział Bane i wyrzucił charango przez okno. - Magnus! - Wierzę w to, że muzyka i ja posunęliśmy się tak daleko, jak mogliśmy stwierdził czarownik. - Prawdziwy artysta wie, kiedy się poddać. - Nie mogę uwierzyć, że to robiłeś! Magnus machnął dłonią niedbale. - Wiem, to łamie serce, ale czasami ktoś musi przestać słuchać apelów muzy. - Chodzi o to, że są drogie i usłyszałem trzask. Imasu wyglądał na szczerze przygnębionego, ale uśmiechał się. Jego twarz była jak otwarta księga w błyszczących kolorach, tak bardzo fascynująca, jak i tak samo łatwa do odczytania. Magnus przeniósł się spod okna do Imasu i pozwolił, by jego dłoń objęła stwardniałe palce chłopaka, a druga delikatnie owinęła się wokół jego nadgarstka. Zobaczył dreszcz, który przebiegł po całym ciele chłopaka, jakby był instrumentem, z którego Magnus mógł wydobyć każdy dźwięk, jaki by zapragnął. - To mnie smuci, porzucenie mojej muzyki - mruknął Bane. - Ale wierzę, że odkryjesz we mnie wiele talentów. Tej nocy, gdy wrócił do domu i powiedział Ragnorowi i Catarinie, że porzucił muzykę, Fell powiedział: - Przez pięćset lat nie pragnąłem dotknąć innego mężczyzny, ale nagle mam szaleńczą ochotę pocałować tego chłopaka w usta. - Ręce precz od niego - powiedział Magnus z lekko słyszalną zazdrością.

Następnego dnia całe Puno zebrało się na festiwalu. Imasu powiedział Magnusowi, że harmonogram zdarzenia był całkowicie niezaplanowany. Bane zaśmiał się. Słońce pod kątem padło na oczy Imasu, tworząc błyszczące pasy na jego brązowej skórze, a usta chłopaka wygięły się w uśmiechu tuż przy wargach Magnusa. Nie zdążyli wyjść, by zobaczyć paradę. ♦♦♦ Magnus spytał przyjaciół, czy zostaliby w Puno jeszcze na jakiś czas. Nie był zdziwiony, gdy się zgodzili. Catarina i Ragnor byli czarownikami. Dla nich, tak jak dla Bane'a, czas był jak deszcz - błyszczący, gdy spadał, zmieniający świat - ale też czymś co było oczywiste. Dopóki nie pokochasz śmiertelnika. Czas stawał się wtedy złotem w dłoniach skąpca, każdy rok był uważnie liczony, niezwykle cenny, ale i też wymykający się przez palce. Imasu opowiedział mu o śmierci ojca, miłości jej siostry do tańca, która zainspirowała go do grania dla niej i powiedział mu o tym, że to drugi raz, gdy jest w kimś zakochany. Był indígena21, jak i Hiszpanem, większym mieszańcem niż metys22, zbyt hiszpański dla niektórych, a dla innych niewystarczająco. Magnus rozmawiał trochę z Imasu o niderlandzkiej i batawiańskiej krwi w jego żyłach. Nie chciał mówić o demonicznej krwi, o swoim ojcu i o magii, jeszcze nie teraz. Bane nauczył się by być ostrożnym powierzając komuś swoje wspomnienia wprost z serca. Gdy ludzie umierali, było tak, jakby każda część ciebie, którą im dałeś, odchodziła wraz z nimi. Trwało to długo - odbudowywanie siebie - aż ponownie będziesz w całości, ale nie taki sam jak wcześniej. To była długa i bolesna lekcja. Magnus wciąż nie nauczył się jej - jak przypuszczał - gdy zrozumiał, że chce powiedzieć Imasu za wiele. Nie chciał tylko porozmawiać o swoim pochodzeniu, ale o swojej przeszłości, o ludziach których kochał: o Camille; o Edmundzie Herondale i jego synu, Willu; nawet o Tessie i Catarinie, jak spotkał ją w Hiszpanii. W końcu przełamał się i powiedział mu ostatnią historię, pozostawiając dla siebie szczegóły o Cichych Braciach i o tym, że Catarina została prawie spalona na stosie przez bycie czarownicą. Gdy pory roku zaczęły się zmieniać, Magnus zaczął rozmyślać nad tym, że powinien powiedzieć Imasu przynajmniej o magii, zanim zasugeruje mu, że przestanie mieszkać z Catariną i Ragnorem, a Imasu z rodziną po to, aby osadzili się w miejscu, które wypełni muzyką, a Magnus magią. To był czas na osiedlenie się, myślał Bane, przynajmniej na ten krótki czas. Magnus przeżył szok, gdy Imasu zaproponował, dość cicho: 21 22

Indianinem, tubylcem. Mieszaniec żółtej rasy człowieka z rasą białą, zwłaszcza potomek Indianki i białego mężczyzny albo białej kobiety i Indianina.

- Możliwe, że nadszedł czas dla ciebie i twoich przyjaciół, żebyście pomyśleli o opuszczeniu Puno. - Jak to, bez ciebie? - spytał Magnus. Wylegiwał się na zewnątrz przy domu Imasu, tworząc plany na niedaleką przyszłość. Został zaskoczony, przez co nie pojmował o co chodzi. - Tak - odpowiedział Imasu, wyglądając na skruszonego, gdy wyrzucił to z siebie. - Bezwarunkowo beze mnie. To nie tak, że nie spędziłem z tobą wspaniałych chwil. Razem dobrze się bawiliśmy, ja i ty, prawda? - dodał błagalnie. Magnus kiwnął głową, najbardziej nonszalancko jak potrafił, ale zaraz to zrujnował mówiąc: - Tak myślałem. Dlaczego powinniśmy to zakończyć? Może to była jego matka, albo siostra, lub jakiś inny członek rodziny Imasu, który miał coś przeciwko temu, że oboje byli mężczyznami. To nie był pierwszy i ostatni raz, który Magnus przeżył; chociaż matka Imasu sprawiała wrażenie, że pozwala mu na zrobienie z jej synem co chce, aż nie dotknie jakiegokolwiek instrumentu w jej obecności. - Chodzi o ciebie - wybuchnął Imasu. - To jaki jesteś. Nie mogę być z tobą dłużej, ponieważ nie chce tego. - Proszę - powiedział Magnus po chwili ciszy. - Nie staraj się obsypywać mnie komplementami. To dla mnie niezwykle przyjemne doświadczenie, tak poza tym, a do tego tak właśnie wyobrażałem sobie dzisiejszy dzień. - Jesteś po prostu... - Imasu wziął głęboki wdech z frustracji. - Wydajesz się zawsze... ulotny, jak błyszczący strumień, który płynie przez cały świat. Nie jesteś kimś, kto pozostanie, będzie trwać. - Wykonał krótki gest, jakby pozwalał czemuś odlecieć; jakby Magnus był kimś, kto chciał by go uwolniono. - Nie jesteś kimś stałym. To sprawiło, że Bane roześmiał się nagle z bezradności, odrzucając głowę do tyłu. Nauczył się tej lekcji dawno temu: Nawet w trakcie łamania serca, wciąż możesz odnaleźć siebie śmiejącego się. Śmiech nie przychodził łatwo do Magnusa, pomagał mu, ale niewystarczająco. - Magnus - powiedział Imasu, brzmiąc na naprawdę złego. Bane zastanawiał się ile razy kłócili się, podczas gdy Imasu zmierzał do tego momentu zerwania. - To właśnie o to mi chodzi! - Mylisz się, wiesz o tym. Jestem najbardziej stałą osobą, jaką kiedykolwiek spotkałeś - stwierdził Magnusm prawie bez tchu przez śmiech, którego piekły oczy od nadchodzących łez. - Tylko, że to nie robi żadnej różnicy. To była najprawdziwsza rzecz, jaką kiedykolwiek powiedział do Imasu. Ostatnia prawda, którą mu zdradził. ♦♦♦

Czarownicy żyli wiecznie, co oznaczało, że widzieli na własne oczy nieunikniony cykl narodzin, życia i w końcu śmierci - wciąż i wciąż. To również oznaczało, że byli świadkami dosłownie milionów nieudanych związków. - Tak będzie lepiej – Magnus uroczyście poinformował Ragnora i Catarine, unosząc głos nad dźwiękami jakiegoś kolejnego festiwalu. - Oczywiście - mruknęła Catarina, która była dobrym i wiernym przyjacielem. - Dziwie się, że to trwało tak długo; jest o wiele ładniejszy od ciebie - mruknął Ragnor, który zasługiwał na okrutny i straszny los. - Mam tylko dwieście lat - powiedział Magnus, ignorując prychnięcia przyjaciół na jego kłamstwo. - Nie mogę się teraz ustatkować. Potrzebuje czasu na to, by zatopić się w rozpuście. Myślę... - Skończył swój trunek i rozejrzał się uważnie. Myślę, że zaproszę tamtą uroczą młodą damę do tańca. Dziewczyna, na którą spoglądał, jak zauważył, też na niego zerkała. Miała tak długie rzęsy, że prawie dosięgały jej do ramion23. Najprawdopodobniej Magnus był trochę pijany. Chicha de molle było znane ze swojego zarówno szybkiego działania, jak i strasznego kaca, który po nim był. Ragnor gwałtownie poruszył się i wydał z siebie odgłos kota, któremu ktoś nadepnął na ogon. - Magnusie, proszę, nie. Muzyka była już wystarczająco okropna. - Magnus nie jest tak bardzo zły w tańczeniu, jak w graniu na charango zauważyła w zamyśleniu Catarina. - Właściwie, tańczy całkiem dobrze. Chociaż z pewnym, em… unikalnym i charakterystycznym talentem. - Nie uspokoiłaś mnie tym choć trochę - powiedział Ragnor. - Żadne z was nie ma daru uspokajania. Po chwili Magnus wrócił do stolika oddychając ciężko. Zobaczył, że Ragnor zdecydował się zabawić, uderzając swoim czołem wielokrotnie o blat stołu. - Jak myślisz, co robiłeś? - spytał Ragnor między uderzeniami. Catarina wsparła Magnusa: - Taniec jest piękny, tradycjonalny - nazywany El Alcatraz - i myślę, że Magnus zatańczył go... - Wspaniale - zasugerował Bane. - Fantazyjnie? Zabójczo atrakcyjnie? Zwinnie? Catarina zacisnęła usta w zamyśleniu zanim wybrała odpowiednie słowo. - Spektakularnie. Magnus wskazał na nią. - To dlatego jesteś moją ulubienicą. 23

Em... Tu naprawdę jest tak napisane :>

- Tradycją jest, by mężczyzna wirował... - Wirowałeś spektakularnie - stwierdził gorzko Ragnor. Magnus lekko się ukłonił. - Cóż, dziękuje. - … próbując podpalić spódnicę partnerki - kontynuowała Catarina. - To był piękny, niesamowity i bezwarunkowo wspaniały taniec. - Och, próbuje, tak? - spytał Ragnor. - Nie jest dla nich tradycją wykorzystywanie magii, ale podpalenie spódnicy partnerki i swojego płaszcza, oraz tańczenie, nawet jeżeli partnerzy są wirującym, piętrzącym się ogniem? Catarina zakaszlała. - To nie do końca jest tradycją. - Wszystko było pod kontrolą - stwierdził wyniośle Magnus. - Miejcie wiarę w moje magiczne paluszki. Nawet dziewczyna, z którą tańczył, myślała że to jakaś cudowna sztuczka. Była otoczona prawdziwymi, jasnymi płomieniami; odchyliła głowę do tyłu i śmiała się, podczas gdy jej czarne włosy stały się migoczącym wodospadem światła, z butów wytwarzały się uderzająco piękne iskry, które były jak podskakujący i błyszczący kurz na podłodze, a jej suknia była jak zalążek ognia, przypominając ogon feniksa. Magnus wirował i kołysał się z nią, a ona myślała przez chwilę - podczas płomienistej iluzji - iż jest cudowny. Ale, podobnie jak miłość, ogień nie był wieczny. - Myślicie, że nadszedł ten czas, gdy nasz rodzaj stał się tak bardzo daleki od człowieczeństwa, że zmieniamy się w istoty, które są nietykalne i antypatyczne dla ludzi? - spytał Magnus. Ragnor i Catarina wpatrywali się w niego. - Nie odpowiadajcie - mruknął Bane. - To brzmiało jak pytanie kogoś, kto nie potrzebuje odpowiedzi. To brzmiało jak pytanie kogoś, kto potrzebuje kolejnego trunku! Dalej! Podniósł szklankę. Ragnor i Catarina nie dołączyli do niego, ale Magnus był szczęśliwy ze swojego samotnego toastu. - Za przygodę - powiedział i napił się. ♦♦♦ Magnus otworzył oczy i zobaczył oślepiające światło, jak i poczuł gorące, ciężkie powietrze na swojej skórze, które było jak nóż, który skrobał przypalony chleb. Jego cała głowa pulsowała i nagle poczuł nudności.

Catarina, która była w jego oczach mieszaniną niebieskiego i białego koloru, zaproponowała mu miskę. - Gdzie ja jestem? - wychrypiał Magnus. - Nazca24. Czyli jest wciąż w Peru, co wskazywało na to, iż był bardziej rozsądny niż bojaźliwy. - Och, udaliśmy się na małą wycieczkę. - Włamałeś się do domu jakiegoś mężczyzny - powiedziała Catarina. Ukradłeś dywan i zaczarowałeś go by latał. Później przyspieszyłeś i odleciałeś w noc, a my ścigaliśmy ciebie na piechotę. - Ach - mruknął Magnus. - Krzyczałeś pewne rzeczy. - Jakie? - Wolę ich nie powtarzać - stwierdziła Catarina. Odcień jej niebieskiej skóry wskazywał na to, że była zmęczona. - Nie chce też rozpamiętywać czasu, kiedy to byliśmy na pustyni. Była ogromna, Magnus. Zwykłe pustynie są dość duże, ale ta zasługuje na nazwę z przedrostkiem ,,gigantyczna”. - Dziękuje za interesujące i pouczające informacje - wychrypiał Magnus, starając się ukryć swoją twarz w poduszce, jak struś chowający swoją głowę w piachu na gigantycznej pustyni. - To miłe z waszej strony, że podążyliście za mną. Jestem pewien, że byłem zadowolony widząc was - stwierdził słabo. Miał nadzieję, że dzięki jego słowom Catarina przyniesie mu więcej płynów i może młot, którym mógłby rozbić swoją czaszkę. Był zbyt zmęczony by sam mógł przynieść sobie coś do picia. Uzdrawiająca magia nigdy nie była jego specjalnością i był pewien, że jeżeli się ruszy to głowa spadnie mu z ramion. Nie mógł do tego dopuścić. Miał pewność, potwierdzoną przez wielu świadków, że jego głowa wygląda super tam, gdzie jest. - Powiedziałeś nam, żebyśmy zostawili cię na pustyni, ponieważ planujesz rozpocząć nowe żyje jako kaktus - powiedziała bez emocji Catarina. - Wyczarowałeś wtedy małe igiełki i rzucałeś nimi w nas. Celnie. Magnus zaryzykował i spojrzał w górę na nią. Wciąż była niewyraźna. Bane stwierdził, że zachował się wtedy niemiło. Wierzył w to, że byli przyjaciółmi. - Cóż - zaczął poważnie - biorąc pod uwagę mój bardzo nietrzeźwy stan, musiałaś być pod wrażeniem mojej celności. - ,,Wrażeniem” nie jest słowem, które opisuje to, co czułam ostatniej nocy, Magnus. - Dziękuje za powstrzymanie mnie tam - powiedział Bane. - To był najlepszy wybór. Jesteś prawdziwym przyjacielem. Nic się nie stało, nie mówmy już nic więcej 24

http://pl.wikipedia.org/wiki/P%C5%82askowy%C5%BC_Nazca

na ten temat. Czy mogłabyś przynieść mi... - Och, nie mogliśmy ciebie powstrzymać - przerwała mu Catarina. Próbowaliśmy, ale zachichotałeś, wskoczyłeś na dywan i znów odleciałeś. Wciąż powtarzałeś, że chcesz dostać się do Moquegua. Magnus nie czuł się zbyt dobrze. Czuł narastające mdłości i kręciło mu się w głowie. - Co robiłem w Moquegua? - Nie dotarłeś tam - poinformowała go Catarina. - Latałeś w kółko krzycząc i starając się, em… napisać do na wiadomość na niebie dzięki swojemu dywanowi. Nagle Magnus przypomniał sobie swoje barwne wspomnienie; wiatr i gwiazdy w jego włosach; o tym co chciał napisać. Na szczęście nie myślał nad tym jaki Ragnor i Catarina znają język, gdy pisał. - Następnie zatrzymaliśmy się na posiłek - powiedziała Catarina. - Bardzo naciskałeś, żebyśmy spróbowali lokalną specjalność, którą nazywałeś cuy. Spędziliśmy bardzo miło czas podczas posiłku, nawet jeżeli wciąż byłeś bardzo pijany. - Jestem pewien, że zacząłem wtedy trzeźwieć - zaprzeczył Bane. - Magnus, próbowałeś flirtować ze swoim własnym talerzem. - Jestem facetem z rodzaju tych, którzy są otwarci! - Ragnor nie - zaczęła Catarina - bo kiedy dowiedział się, że poleciłeś nam świnkę morską, uderzył cię w głowę twoim talerzem, który się robił. - To zakończyło naszą miłość - powiedział Magnus. - Ach, cóż. I tak pewnie nigdy by nam się nie udało. Jestem pewien, że gdy coś zjem polepszy mi się, Catarina, i byłabyś bardzo dobra, gdybyś nakarmiła mnie i położyła do łóżka... Catarina potrząsnęła głową. Wydawała się być zadowolona z tej sytuacji, jak koszmarna pielęgniarka mówiąca dziecku, że nie spodobała jej się do końca przerażająca bajka na dobranoc. - Upadłeś na podłogę. Szczerze, zastanawialiśmy się nad tym, czy najlepiej nie byłoby zostawić cię nie niej śpiącego. Sądziliśmy, że zostaniesz na niej przez pewien czas, ale gdy odwróciliśmy na minutę wzrok od ciebie, znów uciekłeś. Ragnor twierdził, że widział jak kierujesz się ku dywanowi, pełznąc jak olbrzymi, obłąkany krab. Magnus nie wierzył, że zrobił coś takiego, bo Ragnor nie był osobą, której można było ufać. - Wierzę mu - powiedziała Catarina, domyślając się o czym myślał Bane. Miałeś duże problemy z chodzeniem prosto nawet przed tym, gdy dostałeś talerzem. Poza tym sądzę, że jedzenie nie sprawiło, że ci się polepszyło, ponieważ później biegałeś i krzyczałeś, że widzisz duże małpy, ptaki, lamy i kociaki, które są namalowane na ziemi.

- Dobry boże - mruknął Magnus. - Miałem halucynacje? Słysząc to jestem pewny, że... byłem wtedy prawie najbardziej pijany w swoim życiu. Proszę, nie pytaj o to, kiedy byłem bardziej. To smutna historia powiązana z klatką dla ptaków. - Nie miałeś halucynacji - poprawiła go Catarina. - Kiedy staliśmy na wzgórzach i krzyczeliśmy ,,Zejdź, idioto”, zobaczyliśmy ogromne rysunki na ziemi. Były imponujące i piękne. Myślę, że są częścią starożytnego rytuału polegającego na wzywaniu wody z ziemi. Warto przyjechać do tego kraju, aby je zobaczyć. Magnus, wciąż trzymający głowę mocno zatopioną w poduszce, rozluźnił się nieznacznie. - Zawsze będę chętny, by wzbogacić twoje życie, Catarina. - To nie było imponujące i wspaniałe - przypomniała mu czarownica - gdy pochorowałeś się nad tymi wszystkimi mistycznymi i ogromnymi konstrukcjami dawno wymarłych cywilizacji. Z powodu wysokości. Twoje wymiotowanie trwało nieustannie. Magnus przez chwilę czuł skruchę i wstyd. Następnie chciał znów się rozchorować. Później, gdy wytrzeźwiał, pojechał zobaczyć Rysunki z Nazca25. Wyrył sobie w pamięci linie, które stworzono wykopując czerwony żwir, by ukazać jaśniejszą, żółtobiałą glinę. Układały się one w określone wzory: ptak z rozpostartymi skrzydłami w locie, małpę z ogonem, której kształty sprawiały, że Magnus uważał je za wysoko nieprzyzwoite i - najprawdopodobniej, jak przypuszczał - kształt, który mógłby przypominać człowieka. Gdy naukowcy odkryli Rysunki z Nazca spędzili lata trzydzieste i czterdzieste na ich badaniu, przez co Magnus był trochę zirytowany, jakby wyrzeźbione kształty w kamieniu były jego własnością. Ale później to zaakceptował. Tak robili ludzie; zostawiali dla siebie wiadomości w czasie, wciśnięte między strony, lub wyrzeźbione w skale. Jakby sięgali dłonią przez czas, ufając, że jakaś widmowa ręka złapie je. Ludzie nie żyli wiecznie. Mogli mieć tylko nadzieję, że to co stworzyli przetrwa. Magnus powinien pozwolić ludziom zostawiać sobie wiadomości. Ale jego akceptacja przyszła dużo, dużo później. Bane miał inne rzeczy do robienia dzień po tym, gdy pierwszy raz zobaczył Rysunki z Nazca. Wymiotował trzydzieści siedem razy. ♦♦♦

25

http://pl.wikipedia.org/wiki/Rysunki_z_Nazca

Kiedy Magnus zwymiotował trzydziesty raz Catarina zaczęła się martwić. - Myślę, że ma gorączkę. - Powtórzę ponownie, że czuje się naprawdę bardzo podle - powiedział oschle Magnus. - Najprawdopodobniej umieram, nie żeby to was, niewdzięcznicy, obchodziło. - Nie powinieneś zamawiać świnki morskiej - stwierdził Ragnor i zachichotał. Wyglądało na to, że miał do niego żal. - Czuje się zbyt słaby, by sobie pomóc - powiedział Bane, zwracając się do osoby, która zajmowała się nim i nie znajdywała radości w jego cierpieniu. Robił co tylko mógł, by wyglądać żałośnie i podejrzewał, że idzie mu to wyśmienicie. Catarina, mogłabyś... - Nie mam zamiaru marnować magii i energii, które mogłyby uratować życie, by zwalczyć objawy pijaństwa w nocy, poświęconej piciu i lawirowaniu na dużych wysokościach! Gdy Catarina robiła się surowa, było po wszystkim. Większy sensem byłoby targowanie się o łaskę lub niełaskę Ragnora. Magnus miał właśnie próbować, gdy Catarina oznajmiła w zamyśleniu: - Myślę, że najlepiej będzie jeżeli wypróbujemy jakieś lokalne, przyziemne leki. Okazało się, że medycyna w tej części Peru polegała na pocieraniu obolałego ciała chorego świnką morską. - Żądam, żebyście przestali! - zaprotestował Magnus. - Jestem czarownikiem i mogę się wyleczyć, a także wysadzić wasze głowy! - Och nie. Majaczy, oszalał - nie słuchajmy go - powiedział Ragnor. Kontynuujmy terapię świnkową! Kobieta z świnką morską posłała im wszystkim niewzruszone spojrzenie i kontynuowała swoją prace. - Połóż się, Magnusie. - Poleciła mu Catarina, która była zawsze otwarta i zainteresowana różnymi dziedzinami medycyny. Najwyraźniej chciała by Magnus służył jej jako pionek w tej medycznej grze. - Niech magia świnki morskiej spłynie na ciebie. - W rzeczy samej - dodał Ragnor, który nie miał otwartego umysłu na wszystko i zachichotał. Magnus nie uważał, że to całe działanie było tak wesołe, jak twierdził Ragnor. Jako dziecko zażył djamu26 wiele razy. Było w nim trochę żółci kozła (jeżeli miało się szczęście była w nim natomiast żółć aligatora). Świnki morskie i djamu były i tak 26

Indonezyjski napój uzdrawiający.

lepsze niż upuszczanie krwi, które ktoś próbował na nim kiedyś w Anglii. Magnus ogólnie uważał, że medycyna przyziemnych jest bolesna. Marzył o tym, by poczekali dotąd, aż poczuje się lepiej, by mogli wtedy wykonywać na nim procedury medyczne. Bane próbował uciec kilka razy i musiał być powstrzymywany siłą. Później Catarina i Ragnor lubili odgrywać ten czas, gdy próbował wziąć świnkę morską ze sobą, krzycząc podobno: ,,Wolność!” i ,,Teraz jestem waszym przywódcą''. Było bardzo prawdopodobne, że Magnus był jeszcze wtedy lekko pijany. Na koniec tej strasznej gehenny rozcięto jedną ze świnek, a jej wnętrzności zbadano by zobaczyć, czy leczenie pomogło. Na widok tego Magnus znów się rozchorował. ♦♦♦ Kilka dni później w Limie, po całej traumie i świnkach morskich, Catarina i Ragnor w końcu zaufali Magnusowi na tyle, żeby pozwolić mu na jeden - tylko jeden, patrząc na niego przy tym obraźliwie uważnie - trunek. - To, co mówiłeś wcześniej, o Tej Nocy - powiedziała Catarina. Ona i Ragnor nazywali to tak i, w obu przypadkach, Magnus mógł prawie słyszeć jakby akcentowali te słowa wielkimi literami. - Nie martwcie się - zaczął beztrosko Bane - nigdy więcej nie zapragnę bycia kaktusem i życia na pustyni. Catarina zamrugała i skrzywiła się, najwyraźniej coś sobie przypominając. - Nie odnoszę się do tego, dobrze o tym wiesz. Miałam na myśli ludzi i miłość. Magnus niezbyt był chętny myśleć o tym, co gaworzył żałośnie o tej nocy, podczas której złamano mu serce. Nie było sensu znów zagłębiać się w to. Nie chciał tego robić. Zagłębianie się były dla słoni, przygnębionych ludzi i przytłoczonych słoni. Catarina kontynuowała mimo braku zachęty: - Urodziłam się z tym kolorem. Nie wiedziałam jak stworzyć urok jako noworodek. Nie było innego sposobu, żebym wyglądała inaczej wtedy, chociaż nie byłam z tym bezpieczna. Moja matka zobaczyła mnie i wiedziała kim jestem, przez co ukryła mnie przed światem. Wychowała mnie w tajemnicy. Robiła wszystko co mogła, żebym była bezpieczna. Wyrządzono jej wielkie zło, a ona mimo to ofiarowała mi miłość. Każdego człowieka, którego leczę, uzdrawiam w jej imieniu. Robię co robię, by ją uhonorować. Wiem, że kiedy uratowała mi życie, uratowała też życie wielu ludzi przez wieki. Spojrzała uważnie i poważnie na Ragnora, który siedział przy stole. Patrzył niezręcznie na swoje dłonie. Odpowiedział na zawołanie:

- Moi rodzice myśleli, że jestem dzieckiem faerie, czy coś, tak sądzę -

powiedział Ragnor. - Mama mawiała, że byłem koloru wiosny - dodał i zarumienił się na szmaragdowo. - Oczywiście to wszystko stało się bardziej skomplikowane, ale od tamtego czasu polubili mnie. Zawsze byli dla mnie czuli, mimo że zakłócałem spokój wokół siebie, a matka mówiła mi, że byłem zrzędliwym dzieckiem. Wyrosłem z tego, oczywiście. Po tym oświadczeniu nastała grzecznościowa cisza. Dziecko faerie łatwiej byłoby zaakceptować, pomyślał Magnus, niż to że demon oszukał, lub skrzywdził kobietę - lub rzadziej mężczyznę - i teraz dziecko było naznaczone i przypominało rodzicowi o jego bólu. Czarownicy zawsze byli z tego zrodzeni - z bólu i demonów. - Musimy pamiętać to, że mimo oddalania się od ludzi - zaczęła Catarina zawdzięczamy im wiele miłości do nas. Żyjemy wiecznie dzięki łasce ich miłości, która kołysała obce dzieci w ich kołyskach, która nie rozpaczała i nie odwracała się. Wiem z której strony mojego dziedzictwa pochodzi moja dusza. Siedzieli przed domem w ogrodzie, który otoczony był wysokim murem. Catarina była najbardziej ostrożna z nich wszystkich. Rozejrzała się w ciemności zanim zapaliła świecę na stole, a migoczący płomień pochodzący znikąd, znajdujący się między jej złączonymi dłońmi, sprawił że jej białe włosy przypominały jedwab i perły. W nagłym świetle Magnus mógł dostrzec jej uśmiech. - Nasi ojcowie byli demonami - powiedziała czarownica. - Nasze matki bohaterkami. To było dla nich oczywiste. Większość czarowników rodziło się z niewątpliwymi znakami tego, kim są. Niektórzy z nich umierali młodo ponieważ ich rodzice porzucali ich lub zabijali, gdy zobaczyli nienaturalne stworzenia. Niektórzy byli wychowani jak Catarina i Ragnor w miłości, która była silniejsza od strachu. Znakiem czarownika u Magnusa były jego lśniące, lekko skośne oczy, o wąskich źrenicach i złotozielonym kolorze. Jednak ta cecha nie rozwinęła się u niego natychmiast. Nie urodził się jak Catarina z niebieską skórą, czy też jak Ragnor z zieloną. Był niemowlakiem z niezwykłymi bursztynowymi oczami. Jego matka nie zdawała sobie sprawy, że jego ojciec był demonem przez pewien czas. Nie dotąd, aż pewnego ranka zobaczyła swoje dziecko patrzące na nią lekko ukośnymi, kocimi oczami. Domyśliła się dzięki temu, co się stało, że to coś co przyszło do niej w nocy w postaci jej męża nie było nim. Gdy zdała sobie z tego sprawę, nie chciała żyć dalej. I nie robiła tego. Magnus nie wiedział, czy była bohaterką czy też nie. Był za młody by znać jej życie, w pełni rozumieć jej ból. Nie mógł być tego pewien jak Ragnor i Catarina. Nie wiedział o tym, czy gdy jego matka odkryła prawdę, wciąż kochała go, czy też jej cała miłość została zgładzona przez ciemność. Mrok był większy, niż spodziewali się

przyjaciele jego matki, ponieważ ojciec Magnusa nie był zwykłym demonem. - Widziałem upadek szatana - wymruczał Bane przy swoim trunku - jakby był błyskawicą z nieba. Catarina odwróciła się do niego. - Co to było? - Cieszcie się, że wasze imiona są wpisane w Niebo, moi drodzy odpowiedział Bane. - Jestem tym tak dotknięty, że mimo, że jestem szczęśliwy, potrzebuje kolejnego trunku, żebym nie zacząć płakać. Następnie wyszedł na kolejny spacer. Przypomniał sobie teraz dlaczego powiedział im, tamtej pijańskiej nocy, że chce udać się do Moquegua. Był tam kiedyś i nie został tam na długo. Moquegua oznacza ,,spokojne miejsce'' i takie było to miasto, przez co Magnus czuł się tam nieswojo. Ciche, brukowane ulice, plac z fontanną z kutego żelaza, gdzie bawiły się dzieci - to nie było dla niego. Filozofią życia Magnusa był ciągły ruch, a w takich miejscach jak Moquegua zrozumiał dlaczego potrzebuje się przemieszczać. Jeśli tego nie robił, ktoś mógłby zobaczyć jaki naprawdę jest. Nie robił tego ponieważ myślał, że jest bardzo okropny, ale dlatego, że w jego głowie był głos, który był dla niego ostrzeżeniem: Pozostawaj w szybkim, ciągłym ruchu, lub cała iluzja rozpadnie się w sobie. Magnus pamiętał, gdy leżał na srebrzystym piasku w nocy na pustyni i rozmyślał; o spokojnych miejscach, do których nie zależał. Czasami rozmyślał o mijającym czasie, radości życia, o bezlitosnej niesprawiedliwości losu - wierzył w to tak samo jak w to, że nie ma dla niego spokojnego miejsca na świecie i nigdy nie będzie. Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego. Nie było mądrym kuszenie aniołów, nawet tych upadłych. Pozbył się wspomnień. Nawet jeżeli byłaby to prawda, zawsze mógł przeżyć kolejną przygodę. Można by pomyśleć, że spektakularna noc pijaństwa Magnusa, lub niezliczone zbrodnie muszą być powodem dlaczego został wygrany z Peru, ale tak nie było. O dziwo Bane wrócił do Peru. Wiele lat później, sam i rzeczywiście przeżył tam kolejną przygodę.

♦ 1962 ♦ Magnus spacerował ulicami Cuzco, obok klasztoru La Merced oraz w dół Calle Mantas, gdy usłyszał męski głos. Pierwszą rzeczą, jaką zauważył to to, że był to nosowy głos. Drugą było to, że słowa były w języku angielskim. - Nie dbam o to, co mówisz, Kitty. Jestem pewny, że znaleźlibyśmy autobus z Machu Picchu. - Geoffrey, nie ma autobusów z Machu Picchu do Nowego Jorku. - Cóż - powiedział po chwili chłopak. - Jeżeli National Geographic Society27 zamierzało umieścić to nędzne miejsce w swoich papierach, mogliby przynajmniej zorganizować autobus! Magnus dostrzegł ich wtedy; minęli dzwonnicę i zaczęli iść ulicą, nad którą rozprzestrzeniały się łuki. Geoffrey wyglądał na kogoś, kto nigdy nie milczy. Jego skóra na nosie łuszczyła się od słońca i suchego powietrza. Krawędzi jego białych spodni więdły, niczym smutny, umierający kwiat28. - Inną sprawą są tubylcy - zaczął Geoffrey. - Miałem nadzieję, że może zrobimy jakiś przyzwoite zdjęcia. Spodziewałem się, że będą tu bardziej kolorowi, a ty? - Cóż, prawie, ale nie są tutaj dla twojej rozrywki - odpowiedział Magnus po Hiszpańsku. Kitty odwróciła się słysząc go. Bane zobaczył małą, kpiącą twarz i czerwone, kręcone włosy, które wystawały z dużego, słomianego kapelusza. Skrzywiła usta. Geoffrey odwrócił się zaraz po niej. - Och, dobrze zauważyłaś, dziewczyno - powiedział. - On jest tym, kogo nazywam kolorowym. To było prawdą. Magnus miał na sobie więcej niż kilkanaście chust - wszystkie w różne kolory - wirowały wokół niego jak niesamowita tęcza. Nie był pod wrażeniem zdolności obserwatorskich Geoffreya, odkąd odkrył, że najwyraźniej nie mógł sobie wyobrazić, że ktoś z brązową skórą może być turystą, jak on. - Koleś, chcesz żebym zrobił ci zdjęcie? - spytał Geoffrey. - Jesteś idiotą - powiedział mu Magnus, uśmiechając się szeroko. Bane wciąż mówił po hiszpańsku. 27 28

Towarzystwo geograficzne założone 27 stycznia 1888 roku w Stanach Zjednoczonych, jedna z największych światowych organizacji naukowo-edukacyjnych typu non-profit. Tu naprawdę jest tak napisane...

Kitty zakrztusiła się śmiechem, co obróciła w kaszel. - Spytaj go, Kitty! - powiedział Geoffrey, jakby zachęcał psa do zrobienia sztuczki. - Przepraszam za niego - powiedziała łamiącym hiszpańskim. Magnus uśmiechnął się i zaoferował jej ramię zamaszyście. Kitty skoczyła ponad płytami chodnikowymi, jakby kamień był kałużą i chwyciła ramię. - Och, uroczo, uroczo. Mama z przyjemnością obejrzy te zdjęcia - powiedział z entuzjazmem Geoffrey. - Jak sobie z nim dajesz radę? - spytał Magnus. Kitty i Bane uśmiechnęli się jak aktorzy - pokazując zęby, z zachwytem i całkowicie nieszczerze. - Z trudnościami. - Pozwól, że zaoferuje ci alternatywną propozycję - zaczął Magnus przez zaciśnięte zęby. - Ucieknij ze mną. Teraz. To będzie najbardziej niesamowita przygoda, obiecuje ci to. Kitty wpatrywała się w niego. Geoffrey rozglądał się w poszukiwaniu kogoś, kto zrobi całej trójce zdjęcie. Za plecami chłopaka Magnus zobaczył Kitty która zaczęła się uśmiechać, powoli i z zachwytem. - Och, dobrze. Dlaczego nie? - Doskonale - powiedział Magnus. Odwrócił się i chwycił ją za dłoń i pobiegli, śmiejąc się, w dół oświetlonej ulicy. - Lepiej biegnijmy szybciej! - krzyknęła Kitty zadyszana. - Wkrótce zapewne zauważy, że ukradłam mu zegarek. Magnus zamrugał. - Słucham? Rozległ się hałas za nimi. Brzmiał niepokojąco jak zamieszanie. Magnus był - chociaż zwykle nie ze swojej winy - zaznajomimy z odgłosami pościgu i policji. Wciągnął Kitty do alejki. Wciąż śmiała się, odpinając guziki swojej bluzki. - Najprawdopodobniej zajmie im to trochę dłużej - mruknęła, odpinając tyle guzików, że było widać bogaty błysk szmaragdów i rubinów. - Aż zda sobie sprawę, że ukradłam też wszystkie klejnoty jego matki. Posłała Magnusowi łobuzerski uśmiech. Bane wybuchnął śmiechem. - Oszukujesz wielu irytujących, bogatych mężczyzn? - I ich matki - odpowiedziała Kitty. - Najprawdopodobniej mogłabym im zabrać całą fortunę rodzinną, lub chociaż srebro, ale przystojny mężczyzna spytał

mnie, czy z nim ucieknę i pomyślałam: Do diabła! Odgłosy pościgu były głośniejsze. - Jesteś zadowolona, że to zrobiłaś - stwierdził Magnus. - Odkąd mi to zdradziłaś, będzie fair jeżeli pokaże ci coś mojego. Strzelił palcami, upewniając się, że niebieskie iskry zaimponują damie. Kitty była na tyle spostrzegawcza, by zdać sobie sprawę z tego, co się dzieje, gdy pierwszy prześladowca spojrzał w alejkę i pobiegł dalej. - Nie widzą nas - szepnęła. - Sprawiłeś, że staliśmy się niewidzialni. Magnus uniósł brwi i wskazał. - Jak widać nie widzą nas. Bane widział ludzi zszokowanych, przestraszonych i zaskoczonych jego mocą. Kitty tymczasem rzuciła mu się w ramiona. - Powiedź mi, nieznany przystojniaku - zaczęła - Co myślisz o życiu magicznego przestępcy? - Brzmi to jak przygoda - odpowiedział Magnus. - Ale obiecaj mi coś. Obiecaj, że zawsze będziemy kraść od irytujących ludzi i wydawać te pieniądze na alkohol i bezużyteczne drobiazgi. Kitty pocałowała go w usta. - Przysięgam. Zakochali się w sobie, nie na całe śmiertelne życie, ale na śmiertelne lato, pełnego śmiechu, ucieczki i bycia poszukiwanym przez prawo w kilku różnych krajach. W końcu ulubionym wspomnieniem Magnusa z tego lata był obraz, którego nigdy nie zobaczył: ostatnie zdjęcie Geoffreya, na którym był mężczyzna podążający tropem jaskrawych kolorów i kobieta chowająca je pod białą bluzką - obydwoje uśmiechnięci, ponieważ wiedzieli coś, czego nie wiedział Geoffrey. Życie Magnusa nagle stało się kryminalne, jednak nie na tyle szokująco by wygnać go za to z Peru. Wysoka Rada peruwiańskich czarowników spotkała się tajnie i wysłała list do Magnusa kilka miesięcy później. Napisali mu, że zostaje wygnany z Peru pod karą śmierci za ,,niewypowiedziane zbrodnie''. Pomimo jego pytań nigdy nie dowiedział się dlaczego został wygnany. Po dzisiejszy dzień, cokolwiek sprawiło, że tak się stało, jest - i najprawdopodobniej będzie zawsze tajemnicą.

,,Uciekająca Królowa”

♦ Paryż ♦ Czerwiec, 1791 W letnie poranki w Paryżu roznosił się zapach, którym rozkoszował się Magnus. Było to zaskakujące ponieważ pachniało serem, który był wystawiony na słońce na cały dzień i rybami, jak i mniej ich pożądanymi częściami. Był to zapach ludzi i wszystkich rzeczy, które wytwarzają (to nie odnosi się do sztuki i kultury, ale do podstawowych spraw, które były wyrzucane przez okna z wiader). Były te zapachy przerywane innymi, które przemieszczają się szybko z ulicy na ulicę, z budynku do budynku. Mocny powiew z piekarni mógł być nieoczekiwanie zastąpionym przez zapach gardenii z ogrodu, który ustępował mocno wyczuwalnemu i nieprzyjemnemu zapachu żelaza z rzeźni. Paryż byłby niczym bez Sekwany pompującej wciąż jak tętnica, zbiorem szerszych ulic, zwężających się do najmniejszych alejek... i każdy cal tego miał zapach. To wszystko pachniało życiem - w każdej formie i stopniu. Zapach dzisiaj, jednak, był nieco silniejszy. Magnus wybrał nieznaną trasę, która zabrała go do dość wyboistej części Paryża. Droga nie była tutaj gładka. Było piekielnie gorąco wewnątrz jego karocy, gdy jechał naprzód. Magnus ożywił jeden ze swoich wspaniałych, Chińskich wiatraków, który powiewał bezskutecznie w jego stronę, ledwie wytwarzając wiatr. Było, jeżeli miał być całkowicie szczerym z samym sobą (nie chciał być), trochę zbyt gorąco dla jego nowej pręgowanej niebiesko-różowej marynarki, zrobionej z tafty i satyny, i jedwabnej, poprzecznie prążkowanej kamizelki, na której był wyhaftowany obraz ptaków i aniołków. Kołnierzyk koszuli frakowej, peruka i jedwabne bryczesy, jak i wspaniałe nowe rękawiczki w najbardziej delikatnym cytrynowym kolorze... to wszystko było za ciepłe. Jednakże jeżeli ktoś może wyglądać tak wspaniale, ów osoba jest zobowiązana by to robić. Należy nosić to wszystko, lub nie nosić nic z tego. Usadowił się wygodnie w siedzeniu i zaakceptował dumnie pot, zadowolony, że żyje względem swoich zasad, które zostały powszechnie przyjęte w Paryżu. Ludzie tutaj zawsze byli o krok dalej od najnowszej mody. Mieli peruki, które uderzały o sufit; miniaturowe łodzie; ekstrawaganckie jedwabie; na biało malowane ściany; mocno zaróżowiali sobie policzki (mężczyźni i kobiety); ozdobne pieprzyki; krawiectwo; te barwy... W Paryżu można było mieć kocie oczy (jak on) i mówić ludziom, że to kolejny chwyt mody. W świecie, jak w tym, jest dużo pracy dla przedsiębiorczego czarownika. Arystokraci kochali szczyptę magii i byli chętni płacić za nią. Opłacali szczęście przy

stole do grania w faro1. Płacili za to, by ich małpy mówiły, ptaki śpiewały ich ulubione arie z opery, by sprawić, żeby ich diamenty błyszczały w różnych kolorach. Pragnęli mieć pieprzyki w kształcie serc, kieliszki do szampana i by gwiazdy spontanicznie pojawiały się na ich policzkach. Chcieli olśnić swoich gości tym, jak ogień buchał z ich fontann, a następnie rozśmieszyć tych samych ludzi dzięki szezlongowi, który błądził wszerz ich pokoju. Ich listy z prośbami co do sypialni cóż, zachował z nich staranne notatki. Mówiąc wprost, ludzie w Paryżu i w jego sąsiadującym mieście królów Versailles byli najbardziej dekadenckimi ludźmi, jakich Magnus kiedykolwiek spotkał i cenił ich za to dogłębnie. Oczywiście, rewolucja trochę to utrudniała. Magnus był codziennie przypominany o tym fakcie - nawet teraz, gdy odsunął niebieskie, jedwabne zasłony powozu. Kilku Sankiulotów2 posłało mu przenikliwe spojrzenie popychając swoje wózki lub sprzedając mięso kotów. Magnus dzierżył apartamenty w dzielnicy Marais, przy ulicy Rue Barbette, bardzo blisko Hotelu de Soubise, domu jego starego (i niedawno zmarłego) przyjaciela, Księcia Soubise. Czarownik miał tam wolny wstęp by spacerować po ogrodach lub przyjmować tam gości kiedykolwiek tylko będzie chciał. W rzeczywistości mógł wejść do jakiejkolwiek ilości wspaniałych posiadłości w Paryżu i być tam serdecznie przywitanym. Jego arystokratyczni przyjaciele byli w większości głupcami, ale byli nieszkodliwi. Teraz jednak problematycznym było być widywanym w ich towarzystwie. Już nie było pożądane bycie bogatym lub bycie spokrewnionym z bogaczami. Francję opanowali producenci smrodu, nieumyte masy - przemieniając wszystko na ich drodze w brud. Jego uczucia względem rewolucji były mieszane. Ludzie głodowali. Cena chleba była wciąż za bardzo wysoka. Nie pomogło to, że królowa Maria Antonina powiedziała, że jeżeli ludzie nie mogą sobie pozwolić na chleb, zasugerowała by jedli ciastka. Było to dla niego logiczne, że ludzie powinni żądać i otrzymywać pożywienie, opał i wszystkie podstawowe rzeczy do życia. Magnus zawsze czuł się ubogo i nędznie. Ale w tym samym czasie nigdy nie był w takim społeczeństwie jak w tym, cudownym jak w Francji, przy jej oszałamiającej pełni rozkwitu i ekscesach. I odkąd lubił podekscytowanie, lubował też posiadać jakiś sens tego, co się dzieje, a to uczucie było dostarczane w ograniczeniu. Nikt nie był pewny kto jest odpowiedzialny za kraj. Rewolucjoniści sprzeczali się przez cały czas. Konstytucja była pisana od zawsze. Królowa i król żyli, i ponoć wciąż mieli nieco władzy, ale byli kontrolowani przez rewolucjonistów. Cyklicznie mordowano, palono, atakowano, wszystko w imieniu wyzwolenia. Życie w Paryżu było jak mieszkanie w beczce z prochem, która została ułożona na szczycie kilku innych, które były na statku, kołysząc się po omacku na morzu. Wciąż było to przeczucie, że pewnego dnia ludzie - nie wiadomo jacy - po prostu zdecydują zabić każdego, kto mógł pozwolić sobie na kapelusz. Magnus westchnął i oparł się, odcinając się od szeregu ciekawskich oczu, przykładając do nosa tkaninę, która była perfumowana jaśminowym zapachem. Dość 1 2

Gra karciana. http://pl.wikipedia.org/wiki/Sankiuloci

tego smrodu i dręczenia. Podróżuje by zobaczyć balon. ♦♦♦ Oczywiście Magnus latał wcześniej. Ożywiał dywany i trzymał się na tyłach emigrujących stad ptaków. Ale nigdy nie latał dzięki ludzkiej ręce. Ta baloniarska rzecz była nowością i szczerze, była trochę niepokojąca. Balon wystrzeliwał w powietrze w fantastycznej i krzykliwej kreacji, przy czym cały Paryż patrzył na ciebie... To, oczywiście, było powodem dlaczego spróbował. Balon napełniony ciepłym powietrzem obszedł go, gdy stał się pierwszy raz najnowszą modą w Paryżu, prawie dziesięć lat wcześniej. Jednak któregoś dnia, gdy Magnus najprawdopodobniej spożył za dużo wina, spojrzał w górę i zobaczył jeden z nich na błękitnym niebie. Kształt jajka, zadziwiająco dryfujący w przestrzeni, ze złotymi ilustracjami zodiakalnych znaków i kwiatu lilii, i nagle przezwyciężyła go ochota by dostać się do kosza i lecieć nad miastem. To był kaprys i Magnus nie przypisywał do tego nic bardziej znaczącego niż to. Udało mu się wyśledzić jednego z braci Montgolfier tego samego dnia i zapłacić mu zbyt wiele luidor 3 za prywatną podróż. A teraz Magnus był w drodze by podjąć się tej zaplanowanej podróży w to gorące popołudnie, myśląc znów ile wina musiał wypić, gdy to postanowił. To musiała być spora ilość wina. Jego powóz w końcu zatrzymał się w pobliżu Château de la Muette, niegdyś pięknym mały pałacu, teraz rozpadającym się. Magnus wyszedł na skwarne popołudnie kierując się do parku. Powietrze było ciężkie i duszne, sprawiając że jego wykwintne ubrania leżały na nim ociężale. Szedł ścieżką, aż dotarł do miejsca spotkania, gdzie jego balon i załoga czekała na niego. Balon bez powietrza leżał na trawie - jedwab był piękny jak zawsze, ale ogólny efekt nie był tak imponujący jak przypuszczał. Gdy podszedł do niego stwierdził, że ma lepsze szlafroki. Jeden z Montgolfierów (Magnus nie pamiętał którego zatrudnił) podszedł do niego szybko z wypiekami na twarzy. - Monsieur Bane! Je suis désolé4, monsieur, ale pogoda... dzisiaj nie jest sprzyjająca. Jest nader nieznośna. Widziałem błysk pioruna w oddali. Rzeczywiście, tak szybko, jak te słowa zostały wypowiedziane, rozległ się odległy grzmot. Niebo miało zielonkawy odcień. - Lot nie jest dzisiaj możliwy. Może jutro. Alain! Balon! Przynieś go! Gdy to mówił balon zaczął toczyć się, zbliżając się w stronę małej altanki. Zaniepokojony Magnus zdecydował przejść się wokół parku zanim pogoda się 3 4

Złota moneta francuska. Je suis désolé - przykro mi.

pogorszy. Kiedyś widział tu najbardziej atrakcyjne panie i dżentelmenów spacerujących tu, i wydawało się, że jest to miejsce, do którego przychodzili ludzie kiedy czuli... zauroczenie. Jednak nie był to już dłużej prywatny teren leśny i park. Bois de Boulogne był teraz otwarty dla ludzi, którzy używali w nim wyjątkowo dobrej ziemi do uprawiania ziemniaków do jedzenia. Nosili na sobie bawełnę i dumnie nazywali siebie Sankiulotami, co oznaczało ,,Nie noszący krótkich spodni''. Zakładali długie, robocze spodnie, rzucając długie, osądzające spojrzenia na wykwintne bryczesy Magnusa, do których była dopasowana marynarka z różowymi pręgami i lekko srebrzyste pończochy. To stawało się trudne - bycie fenomenem. Park wydawał się być wyjątkowo opustoszały od przystojnych, zauroczonych ludzi. Wszyscy mieli długie spodnie, posyłali długie spojrzenia, mrucząc o najnowszym szaleństwie rewolucji. Ci bardziej szlachetni wyglądali na nerwowych i odwracali wzrok na drogę, gdy przechodził koło nich ktoś ze Stanu Trzeciego5. Magnus zobaczył kogoś, kogo znał i nie był z tego zadowolony. Szedł szybko, wprost w jego stronę, Henri de Polignac, ubrany w czarnym i srebrnym kolorze. Henri jest niewolnikiem Marcela Saint Cloud'sa, który jest głową najpotężniejszego klanu wampirów w Paryżu. Henri był strasznym nudziarzem. W większości podporządkowanym. Ciężko było z kimś rozmawiać, kto zawsze mówił, ,,Mistrz mówi, że to.. '' i ,,Mistrz mówi, że...''. Zawsze uniżony, ociągający się, czekający na bycie ugryzionym. Magnus zastanawiał się co Henri robi w parku w ciągu dnia odpowiedź musiała być na pewno związana z czymś złym. Polowanie. Rekrutacja. A teraz przeszkadzanie Magnusowi. - Monsieur Bane - powiedział, lekko się kłaniając. - Henri. - Minęło trochę czasu odkąd cię widziałem. - Och - zaczął beztrosko Magnus - byłem bardzo zajęty. Biznes, jak wiesz. Rewolucja. - Oczywiście. Mistrz chciał przekazać ci to jak długo minęło odkąd cię widział. Zastanawiał się czy zniknąłeś z powierzchni ziemi. - Nie, nie - zaprzeczył czarownik. - Byłem po prostu zajęty. - Jak to Mistrz - zaczął Henri z lekkim uśmiechem - naprawdę uważa, że powinieneś go odwiedzić. Mistrz ma przyjęcie w poniedziałkowy wieczór. Byłby rozgniewany na mnie, jeżeli bym cię nie zaprosił. - Byłby? - spytał Magnus, przełykając gorzki smak, który pojawił się w jego ustach. - W rzeczy samej. Nikt nie odrzucał zaproszenia od Saint Cloud'a. Chyba, że ów osoba nie chciała wciąż kontynuować szczęśliwego życia w Paryżu. Wampiry obrażały się tak łatwo - a te Paryskie były najgorsze. - Oczywiście - powiedział Magnus, delikatnie marszcząc cytrynową 5

Stan trzeci – nazwą tą określano w przedrewolucyjnej Francji ogół ludzi wolnych nie zaliczających się do szlachty i kleru. W chwili wybuchu rewolucji francuskiej zaliczano do niego ponad 25 milionów, a więc około 99% ludności Królestwa Francji.

rękawiczkę, żeby po prostu coś robić. - Oczywiście. Będę zaszczycony. Nader zadowolony. - Powiadomię Mistrza o twojej obecności - odpowiedział Henri. Zaczęły spadać pierwsze krople deszczu, lądując ciężko na delikatnej marynarce Magnusa. Pozwoliło mu to przynajmniej pożegnać się i odejść. Gdy biegł po trawie uniósł dłoń. Błona z niebieskich iskier pojawiła się między jego placami, a deszcz natychmiast przestał do niego docierać. Niewidzialny, wyczarowany baldachim rozwinął się nad jego głową. Paryż był czasami problematyczny - tak bardzo polityczny. (Och, jego buty... jego buty! Dlaczego założył dzisiaj te jedwabne, z wywiniętymi czubkami? Wiedział, że będzie w parku. Ale były one nowe i urocze, od Jacques'a z ulicy Balais, i nie mógł się im oprzeć). Może to nie było najmądrzejsze, w obecnym ustroju, przez co zastanawiał się nad wycofaniem się w jakieś prostsze miejsce. Londyn był dobry do wycofania się. Nie aż tak modny, ale nie obchodził się bez jego czarów. Lub mógł udać się do Alp... Tak, kochał czyste, świeże powietrze. Mógł hasać wśród szarotek alpejskich i cieszyć się termami w Schinznach Bad. Lub dalej. Przecież dawno nie był w Indiach. I nigdy nie mógł się oprzeć zabawie w Peru... Może najlepiej by było zostać w Paryżu. Wszedł do karocy, gdy zaczęło mocno padać, a deszcz bębnił tak mocno w dach, że nie słyszał swoich myśli. Asystenci twórców balonu pośpiesznie zakrywali go, a ludzie rozbiegali się by schować się pod drzewami. Kwiaty wydawały się jaśnieć w deszczu. Magnus zaczerpnął dużego, głębokiego wdechu powietrza Paryża, którego tak bardzo kochał. Gdy odjeżdżał ziemniak uderzył o bok jego powozu. ♦♦♦ Dzień, w bardzo dosłownym sensie, wydawał się być dniem mycia. Była jedna rzecz wyjaśniająca to - długa, orzeźwiająca kąpieli z filiżanką gorącej lapsang souchong6. Kąpał się przy oknie i popijał parującą herbatę, obserwując deszcz zraszający Paryż. Następnie usiądzie i będzie czytał ,,Le Pied de Fanchette''7 i Szekspira przez kilka godzin. Na końcu wypije trochę fioletowego szampana i przez godzinę lub dwie będzie ubierał się do opery. - Marie! - zawołał Magnus, gdy wszedł do domu. - Kąpiel! Jego personelem była starsza para, Marie i Claude. Byli niezwykle dobrzy w swojej branży, a lata służenia w Paryżu sprawiły, że stali się całkowicie niezaskakiwani przez nic. Z wielu miejsc, gdzie Magnus mieszkał, uważał, że dom w Paryżu był jednym z najbardziej przyjemnych siedzib. Z pewnością były miejsca posiadające więcej 6 7

http://pl.wikipedia.org/wiki/Lapsang_souchong ,,Stopka Fanchetty, czyli różowy trzewiczek''.

naturalnego piękna - ale Paryż miał nienaturalne piękno, które było prawdopodobnie lepsze. Wszystko w domu go zadowalało; jedwabne tapety w kolorach żółtym, różowym, srebrnym i niebieskim; pozłacane drewniane stoły i fotele; zegary; lustra i porcelana... Z każdym krokiem, który brał w głąb domu, do jego głównego salonu, przypominał sobie o dobrach tego miejsca. Wielu Podziemnych trzymało się z dala od Paryża. Było w kraju oczywiście wiele wilkołaków, a każdy porośnięty lasem wąwóz był nieziemski. Ale Paryż, jak się wydawało, był terytorium wampirów. To miało sens na wiele sposobów. Wampiry były dworskimi stworzeniami. Były blade i eleganckie, uwielbiające ciemności i przyjemności. Ich hipnotyczne spojrzenia miały w sobie urok, który oczarowywał wielu wielmożnych. Nie było niczego bardziej przyjemnego, dekadenckiego i niebezpiecznego niż pozwalanie wampirowi na picie swojej krwi. To wszystko trochę wymknęło się spod kontroli podczas szału wampirów w 1787 roku. To wtedy, gdy zaczęły się krwawe przyjęcia. Wtedy, gdy wszystkie dzieci ginęły, a młodzi ludzie wracali do domu bladzi i z nieobecnym, zniewolonym wzrokiem. Jak Henri i jego siostra, Brigitte. Byli siostrzeńcami Księcia de Polignac. Henri, niegdyś lubiany członek jednej z największych rodzin we Francji, teraz żył u boku Saint Cloud'sa i wykonywał jego rozkazy. Zaproszenie jego pana było dziwne. Magnusowi nie przeszkadzała dekadencja ów wampira - ale był on zły. Było to klasyczne, zwykłe zło w najbardziej staroświeckim typie. Nocni Łowcy w Instytucie Paryskim wydawali się mieć niewielki wpływ na afery prawdopodobnie dlatego, że w Paryżu nie było wiele miejsc do ukrycia. Były tutaj mile katakumb 8 i było bardzo łatwo porwać kogoś z ulicy i zawlec go w dół. Saint Cloud miał przyjaciół w wyższych i niższych miejscach i było bardzo trudno dotrzeć do niego. Magnus robił wszystko, by uniknąć paryskich wampirów, którzy pojawiali się na uboczach dworu wersalskiego. Nigdy nic dobrego nie wynikało z takich spotkań. Ale dość z tym. Czas na kąpiel, którą Marie już napełniła. Magnus trzymał dużą wannę w swoim głównym salonie, tuż przy oknie, więc mógł obserwować ulicę, gdy się kąpał. Gdy woda była gotowa zanurzył się i zaczął czytać. Około godziny później rzucił książkę na bok wanny i wpatrywał się w niektóre chmury, które poruszały się u góry, podczas gdy z roztargnieniem myślał o historii Kleopatry rozpuszczającej bezcenną perłę w lampce wina. Rozległo się pukanie do drzwi sali i wszedł Claude. - Przyszedł mężczyzna by zobaczyć się z panem, Monsieur Bane. Claude rozumiał, że w biznesie Magnusa nie potrzeba było imion. - Dobrze - westchnął czarownik. - Wpuść go. - Czy monsieur przyjmie gościa w wannie? - Monsieur to rozważa - rzekł Magnus z jeszcze głębszym westchnieniem. To było denerwujące, ale musiał zachować profesjonalizm zawodowy. Wyszedł, ociekając wodą i założył na siebie jedwabny szlafrok, który miał wyszyty 8

http://pl.wikipedia.org/wiki/Katakumby_Pary%C5%BCa

na plecach wizerunek pawia. Z rozdrażnieniem opadł na krzesło przy oknie. - Claude! - wrzasnął. - Teraz! Wpuść go! Chwilę później drzwi otworzyły się ponownie i stanął w nich bardzo atrakcyjny mężczyzna z czarnymi włosami i niebieskimi oczami. Miał na sobie, oczywiście, ubranie dobrej jakości. Krawiectwo było absolutnie wyborne. To była jedna z rzeczy, które Magnus chciał by działy się częściej. Jak hojny wszechświat mógł być, gdy chciał tego! Po odmówieniu mu lotu balonem i nieprzyjemnym spotkaniu z Henri. - Jesteś Monsieur Magnus Bane - powiedział z pewnością mężczyzna. Magnus był rzadko mylony. Wysoki, złotoskóry, kocie oczy - tacy faceci byli rzadkością. - To ja - odpowiedział czarownik. Wielu arystokratów, których spotkał Magnus, rozprzestrzeniało wokół siebie aurę ludzi roztargnionych, który nigdy nie musieli dbać o jakiekolwiek ważne kwestie. Ten mężczyzna był inny. Stał dumnie, mocno wyprostowany i miał stanowcze spojrzenie. Co więcej, mówił po francusku z lekkim akcentem, ale takim, którego Magnus nie rozpoznał od razu. - Przyszedłem porozmawiać z tobą o pewnej pilnej sprawie. Normalnie... Ja... Magnus znał to wahanie dobrze. Niektórzy ludzie byli zdenerwowani w obecności czarowników. - Czujesz się zakłopotany, monsieur - powiedział z uśmiechem Magnus. Pozwól mi to zmienić. Mam wielki talent w tych sprawach. Proszę usiąść, wypić jakiś szampan. - Wolę stać, monsieur. - Jak sobie życzysz. Mogę mieć tę przyjemność i dowiedzieć się jak się nazywasz? - spytał Magnus. - Nazywam się Hrabia Axel von Fersen. Hrabia! O imieniu Axel! Wojskowy! Z czarnymi włosami i niebieskimi oczami! W stanie udręki! Och, wszechświat przeszedł samego siebie. Powinien dostać kwiaty. - Monsieur Bane, słyszałem o twoich talentach. Nie mogę przyznać tego, czy wierzę w to, co usłyszałem, ale racjonalni, inteligentni i rozsądni ludzie przysięgali mi, że potrafisz działać wspaniałe rzeczy, które przekraczają moje pojmowanie. Magnus rozłożył ręce w fałszywej skromności. - To prawda - powiedział. - Tak bardzo, jak jest to wspaniałe. - Mówią, że możesz odmienić kogoś wygląd przez coś w rodzaju... sztuczki magicznej. Magnus pozwolił, by ta zniewaga mu umknęła. - Monsieur - zaczął von Fersen - jakie masz odczucia względem rewolucji?

- Rewolucja nastąpi, niezależnie od moich odczuć - powiedział chłodno Magnus. - Nie jestem rodowitym synem Francji, więc nie ośmielam się mieć opinii na temat tego jak naród postępuje. - Też nie jestem synem Francji. Jestem ze Szwecji. Ale mam względem tego odczucia, bardzo silne uczucia... Magnus lubił, gdy von Fersen mówił o swoich silnych uczuciach. Bardzo lubił. - Przyszedłem tutaj ponieważ muszę i dlatego że jesteś jedyną osobą, która może pomóc. Przychodząc tu dzisiaj i mówiąc to, co mam zamiar powiedzieć, oddaje swoje życie w twoje ręce. Narażam również dużo bardziej cenne życia. Ale nie robię tego na oślep. Wiem dużo o tobie, Monsieur Bane. Wiem, że masz wielu arystokratycznych przyjaciół. Wiem, że jesteś w Paryżu od sześciu lat i jesteś bardzo lubiany i dobrze znany. Mówi się, że jesteś człowiekiem słownym. Czy jesteś nim, monsieur? - To w rzeczywistości zależy od słowa - powiedział Magnus. - Jest wiele cudownych słów... Magnus cicho przeklął na swoją słabą znajomość szwedzkiego. Mógł dopowiedzieć jakiś kolejny błyskotliwy wiersz. Próbował nauczyć się uwodzicielskich zwrotów we wszystkich językach, ale w języku szwedzkim zawsze potrzebne mu było jedynie ,,Serwujecie coś innego prócz marynowanych ryb?'' i ,,Jeżeli owiniesz mnie futrem, mogę udawać twojego małego, kędzierzawego niedźwiedzia''. Von Fersen wyraźnie uspokoił się przed kolejnym przemówieniem. - Potrzebuję cię, żebyś uratował króla i królową. Uwolnił rodzinę królewską Francji. Cóż. To był z pewnością nieoczekiwany obrót wydarzeń. Jakby w odpowiedzi, niebo pociemniało i rozległ się kolejny grzmot. - Rozumiem - odpowiedział po chwili Magnus. - Jak się czujesz po usłyszeniu tego oświadczenia, monsieur? - Zupełnie tak samo jak zawsze - powiedział czarownik, upewniając się, że utrzymuje swoją spokojną postawę. - Leży to w moich rękach. Nie czuł nic poza spokojem. Wieśniaczka wdarła się do pałacu w Wersalu i wyrzuciła królową i króla, którzy żyją teraz w Tuileries, zniszczonym starym pałacu w środku Paryża. Ludzie stworzyli pamflety9, które szczegółowo opisywały rzekome zbrodnie rodziny królewskiej. Wydawali się skupiać bardzo mocno na królowej Marii Antoniny, oskarżając ją o najstraszniejsze czyny - najczęściej seksualne. (Nie było to możliwe, by mogła zrobić wszystkie te rzeczy, które głosili pamfleciści. Zbrodnie były zbyt sprośne, niemoralne i wymagały za dużo sprawności fizycznej. Magnus sam nigdy nie próbował choć połowy). Wiedza o czymkolwiek, co było związane z rodziną królewską, była 9

Pamflet - utwór publicystyczny lub literacki, nierzadko anonimowy, zmierzający do zdemaskowania, ośmieszenia i poniżenia osoby, środowiska społecznego, instytucji.

niebezpieczna i szkodliwa. Co sprawiało, że jak bardzo to było przerażające, było tak samo pociągające. - Oczywiście, monsieur, podjąłem wielkie ryzyko mówiąc tak wiele tobie. - Zdaję sobie z tego sprawę - powiedział Magnus. - Ale uratować rodzinę królewską? Nikt im nie zagraża. - To tylko kwestia czasu - powiedział von Fersen. Jego emocje sprawiły, że pojawiły się rumieńce na jego policzkach, a serce Magnusa zabiło mocniej. - Są więzieni. Król i królowa, którzy są więzieni, generalnie nie mogą rządzić ponownie. Nie... nie. To tylko kwestia czasu zanim sytuacja stanie się bardzo tragiczna. To nie do przyjęcia, warunki w jakich są zmuszeni żyć. Pałac jest brudny. Słudzy są okrutni i szyderczy. Każdego dnia ich dobytek i wrodzone prawa się zmniejszają. Jestem pewien... Jestem bardzo, bardzo pewny... że jeżeli nie zostaną uwolnieni, nie będą żyli długo. Nie mogę żyć z tą wiedzą. Kiedy zostali wygrani z Wersalu, sprzedałem wszystko i podążyłem za nimi do Paryża. Poszedłbym za nimi gdziekolwiek. - Co chcesz, żebym zrobił? - spytał Magnus. - Powiedziano mi, że możesz zmienić wygląd danej osoby... przez coś w rodzaju... cudu. Magnus był zadowolony, że jest talenty były tak opisane. - Jakąkolwiek chcesz za to cenę, zostanie zapłacona. Rodzina królewska Szwecji zostanie również poinformowana o twoich bardzo dobrych usługach. - Z całym szacunkiem, monsieur - zaczął Magnus - nie mieszkam w Szwecji, a tutaj. A jeżeli zrobię to... - Jeżeli to zrobisz, sprawisz największą przysługę Francji. A kiedy rodzina powróci na właściwe miejsce, zostaniesz uhonorowany jako wielki bohater. To nie robiło różnicy. Największą robił on, von Fersen. Niebieskie oczy, ciemne włosy, pasja i oczywiście odwaga. Sposób, w jaki stał, wysoki i silny... - Monsieur, staniesz po naszej stronie? Dajesz swoje słowo, monsieur? To był bardzo zły pomysł. To był okropny pomysł. To był najgorszy pomysł jaki kiedykolwiek usłyszał. To było nieodparte. - Twoje słowo, monsieur - powiedział ponownie Axel. - Masz je - odpowiedział Magnus. - Przyjdę więc jutro wieczorem i przedstawię ci plan - ogłosił von Fersen. Pokażę ci co musi się wydarzyć. - Nalegam na wspólny posiłek - powiedział Magnus. - Jeśli mamy podjąć tak wielką przygodę razem.

Nastała chwila ciszy, po czym Axel kiwnął nagle głową. - Tak - zaczął - tak, zgadzam się. Zjemy razem. Kiedy von Fersen wyszedł, Magnus spoglądał na siebie w lustrze przez długi czas, szukając objaw szaleństwa. Udział w tym magii był prosty. Mógł prosto dostać się i wydostać z pałacu, rzucając prosty czar. Nikt się nie dowie. Pokręcił głową. To jest Paryż. Wszyscy wiedzą wszystko, jakoś. Zaczerpnął dużego łyka ciepłego, fioletowego szampana, smakując go w ustach. Wszelkie logiczne wątpliwości zostały zagłuszone przez bicie jego serca. Minęło dużo czasu odkąd czuł to. W jego głowie był teraz tylko von Fersen. ♦♦♦ Następnego wieczoru Magnus jadł przyniesiony obiad, który dostał z uprzejmości szefa kuchni z Hotel de Soubise. Przyjaciele czarownika pozwalali mu korzystać ze swojego personelu kuchennego i swoich wybornych produktów żywnościowych, a on potrzebował specjalnie zastawionego stołu. Dzisiejszego wieczoru miał delikatną zupę z gołębi, turbit, kaczkę z pomarańczą, cielęcinę z rożna, sok z fasoli szparagowej, karczochy, jak i stół pełny ptysi, owoców i małych ciastek. Wybranie posiłku było proste - ale ubranie się, jednakże, nie. Absolutnie nic nie pasowało. Potrzebował czegoś kokieteryjnego i ujmującego, ale i też poważnego i praktycznego. Na początku wydawało się, że cytrynowy płaszcz i bryczesy wraz z purpurową kamizelką pasowały idealnie, ale kamizelka została zmieniona na limonkowo-zieloną, a bryczesy na fioletowe. Postanowił w końcu założyć strój w całości w prostym błękitno niebieskim kolorze, wcześniej wysypując całą zawartość swojej szafy. Czekanie było wyborną agonią. Magnus mógł jedynie chodzić, spoglądając przez okno, czekając na pojawienie się powozu von Fersen'a. Przebył niezliczone wycieczki do lustra, a następnie do stołu gdzie Claude i Marie tak ostrożnie go przygotowali zanim odesłał ich z dala na wieczór. Axel nalegał na prywatność, a Magnus był z tego szczęśliwy. Dokładnie o ósmej powóz zatrzymał się przed drzwiami Magnusa i wyszedł z niego Axel. Spojrzał w górę, jakby wiedział, że czarownik będzie patrzył w dół, czekał na niego. Uśmiechnął się na powitanie, a Magnus poczuł przyjemny rodzaj paniki, zawrotów... Zbiegł po schodach by samemu wpuścić Axela. - Oddaliłem moją służbę na wieczór, jak prosiłeś - rzekł, starając się odzyskać nad sobą panowanie. - Wejdź. Obiad jest gotowy dla nas. Wybacz mi za nieoficjalny charakter mojej służby. - Oczywiście, monsieur - powiedział Axel. Jednak gość nie marudził na swoje jedzenie, pozwalając sobie na przyjemność

sączenia swojego wina - oczarowując przy tym Magnusa. Przeszedł od razu do rozpoczęcia realizacji sprawy. Miał nawet mapy, które rozwinął na kanapie. - Plan ucieczki był opracowywany w ciągu kilku poprzednich miesięcy powiedział, biorąc karczoch ze srebrnego naczynia. - Przeze mnie, jak i niektórych przyjaciół powiązanych ze sprawą, jak i przez samą królową. - A król? - spytał Magnus. - Jego Królewska Mość... trochę wycofał się z tej sytuacji. Jest bardzo przygnębiony tym stanem rzeczy. Królowa przyjęła na siebie wielką odpowiedzialność. - Wydajesz się bardzo... lubić Jej Królewską Mość - zauważył ostrożnie Magnus. - Jest podziwiana - powiedział Axel, wycierając usta serwetką. - I wyraźnie ci ufa. Musicie być blisko. - Łaskawie obdarzyła mnie swoim zaufaniem. Magnus potrafił czytać między wierszami. Axel nie ujawniał romansu ze znaną osobistością, co czyniło go jeszcze bardziej atrakcyjnym. - Ucieczka zostanie przeprowadzona w niedzielę - mówił dalej Axel. - Plan jest prosty, ale wymagający. Zorganizowaliśmy to tak, by strażnicy widzieli jak jacyś ludzie wychodzą przez różne wyjścia w różnym czasie. Nocą, podczas ucieczki, zastąpimy rodzinę tymi ludźmi. Dzieci zostaną obudzone o dziesiątej trzydzieści. Delfin10 zostanie przebrany w młodą dziewczynkę. On i jego siostra opuszczą pałac z królewską guwernantką, Marquise de Tourzel, i wyjdą mi na spotkanie na Grand Carrousel. Będę podróżował w karocy. Następnie poczekamy na Madame Elisabeth, siostrę króla. Wyjdzie przez te same drzwi co dzieci. Kiedy Jego Wysokość skończy przygotowanie do snu wieczorem i zostanie sam, zbiegnie przebrany w rycerza de Coigny. Jej Królewska Mość... wyjdzie ostatnia. - Maria Antonina wyjdzie ostatnia? - To była jej decyzja - powiedział szybko von Fersen. - Jest bardzo odważna. Żąda, by iść ostatnią. Jeżeli inni odkryją ucieczki, pragnie poświęcić się, aby pomóc rodzinie w ucieczce. W jego głosie pojawił się dreszcz zaciekłości. Ale tym razem, gdy spojrzał na Magnusa, jego wzrok spoczął na nim na chwilę, wpatrzony w kocie źrenice. - Dlaczego chcesz, żeby urok został rzucony tylko na królową? - Częściowo ma to związek z harmonogramem kolejności, w której ludzie muszą przychodzić i odchodzić. Jej Wysokość będzie z innymi ludźmi aż do przygotowania do snu, po czym natychmiast odejdzie. Jedynie Jej Królewska Mość będzie sama w pałacu przez pewien czas. Jest bardziej rozpoznawalna. - Bardziej niż król? 10

Delfin - następca tronu Francji.

- Ależ oczywiście! Jego Królewska Mość nie jest... przystojnym mężczyzną. Spojrzenia nie zostają długo na jego twarzy. Ludzie rozpoznają go po ubraniach, karocy, wszystkich zewnętrznych znaków tego, że ma status członka rodziny królewskiej. Ale Jej Królewska Mość... jej twarz jest znana, wyszukana, rysowana i malowana. Jej styl jest kopiowany. Jest piękna, a jej twarz jest rozpoznawana przez wielu ludzi. - Rozumiem - powiedział Magnus, chcąc odejść od tematu piękności królowej. - A co będzie z tobą? - Będę prowadzić powóz tak daleko jak do Bondy - odpowiedział, wciąż patrząc na czarownika. Kontynuował szczegółowo listę detali - przemieszczenie wojsk, stacje by zmienić konie, rzeczy tego rodzaju. Magnus nie był zainteresowany szczegółami. Nie mógł nie zauważyć sposobu, w jaki elegancka kreza koszuli ocierała się o podbródek Axela, gdy mówił. Pełność jego dolnej wargi. Żaden król lub królowa, pałac lub dzieło sztuki nie mogło porównywać się z jego dolną wargą. - Co do płatności... Te słowa sprowadziły Magnusa na ziemię. - Kwestia płatności jest bardzo prosta - powiedział czarownik. - Nie wymagam pieniędzy... - Monsieur - zaczął Axel, pochylając się do przodu - robisz to jako prawdziwy patriota Francji! - Robię to - kontynuował spokojnie Magnus. - by rozwinąć naszą przyjaźń. Proszę jedynie o zobaczenie ciebie ponownie, gdy sprawa zostanie wykonana. - Zobaczyć mnie? - Zobaczyć cię, monsieur. Ramiona Axela cofnęły się lekko i spojrzał na swój talerz. Przez chwilę Magnus pomyślał, że to wszystko na nic, że zrobił zły ruch. Ale wtedy Axel spojrzał w górę, a w jego niebieskich oczach był błyszczące ogniki. - Monsieur - zaczął, ujmując dłoń Magnusa przez stół - będziemy bliskimi przyjaciółmi na wieki. To było dokładnie to, co czarownik chciał usłyszeć. ♦♦♦ W niedziele rano, w dniu ucieczki, Magnusa obudził zwyczajny hałas dzwonów kościelnych dzwoniących w całym Paryżu. Jego głowa była ciężka i był w niej mętlik co było sprawką długiego wieczoru z hrabią - i grupą aktorów z Comédie-Italienne11. Wyszło na to, że w nocy nabył też małpę. Siedziała na końcu jego łóżka, wesoło jedząc poranny chleb Magnusa. Przewróciła już dzbanek z herbatą, którą Claude przyniósł, a na środku podłogi był stos strusich piór. 11

http://pl.wikipedia.org/wiki/Com%C3%A9die-Italienne

- Witaj - powiedział Magnus do małpy. Zwierze nie odpowiedziało. - Będę cię nazywał Ragnor - dodał czarownik, opierając się ostrożnie o poduszki. - Claude! Drzwi otworzyły się i wszedł Claude. Nie wydawał się w najmniejszym stopniu zaskoczony obecnością Ragnora. Od razu zabrał się do sprzątania rozlanej herbaty. - Chcę, żebyś załatwił smycz dla mojej małpy, Claude, a także kapelusz. - Oczywiście, monsieur. - Myślisz, że potrzebuje też płaszcza? - Być może nie w taką pogodę, monsieur. - Masz rację - powiedział z rezygnacją Magnus. - Zrób mu zwykły szlafrok, taki jak mój. - Który, monsieur? - Ten posrebrzany, różowy. - Doskonały wybór, monsieur - stwierdził Claude, zabierając się za pióra. - Weź go do kuchni i daj mu odpowiednie śniadanie, dobrze? Potrzebuje owoców i wody, a może nawet orzeźwiającą kąpieli. W tym momencie Ragnor zeskoczył z podnóża łóżka i torował sobie drogę ku przepięknej porcelanowej zastawy stołowej, podczas gdy Claude złapał go, jakby łapał małpy całe swoje życie. - Ach - dodał Claude, sięgając do kieszeni - przyszedł do pana dzisiaj rano liścik. Zaczął cicho wychodzić z małpą. Magnus otworzył liścik, w którym było: Jest problem. Wszystko opóźni się do jutra. - Axel. Cóż, wieczorne plany były zrujnowane. Jutro było przyjęcie Saint Cloud'sa. Oba te zobowiązania musiały być spełnione. Można to zrobić. Mógł zabrać swój powóz na krawędzie pałacu Tuileries, uczestniczyć w sprawie związanej z królową, wrócić do karocy i dostać się na przyjęcie. To będzie burzliwa noc. Ale Axel był tego warty. ♦♦♦

Magnus spędził większość następnego dnia i wieczoru martwiąc się o przyjęcie Saint Cloud'sa - bardziej niż o jego zadanie z rodziną królewską. Urok był łatwy. Przyjęcie będzie najprawdopodobniej sztywne i dziwne. Wszystko co musiał zrobić to uśmiechać się, trochę porozmawiać, a później ruszyć w drogę. Ale nie mógł pozbyć się uczucia, że jakoś ten wieczór potoczy się źle. Ale najważniejsza była mała sprawa królowej. Magnus wykąpał się i ubrał po obiedzie, a następnie opuścił cicho swoje apartamenty o dziewiątej, informując swojego woźnicę, aby zabrał go w pobliżu ogrodu Tuileries i wrócił o północy. To była zwyczajna podróż. Wielu ludzi chodziło do ogrodu na ,,przypadkowe spotkania'' wśród drzew i krzewów. Spacerował trochę przez ciemny ogród, słuchając odgłosów sapania kochanków w krzewach, od czasu do czasu zerkając przez liście. O dziesiątej trzydzieści zaczął iść względem mapy Axela do zewnętrznej części apartamentów dawno zmarłego Księcia de Villequier'a. Jeżeli wszystko potoczy się względem planu, młoda księżniczka i delfin wyjdą tymi niestrzeżonymi drzwiami wkrótce, chłopczyk przebrany za małą dziewczynkę. Jeżeli nie wyjdą, plan został jakoś pokrzyżowany. Jednak kilka minut później, niż miało się to stać, dzieci wyszły z pielęgniarką, wszyscy w przebraniach. Magnus szedł za nimi cicho, gdy przechodzili przez północny dziedziniec, w dół w stronę ruty de l'Échelle, a następnie do Grand Carrousel. A tam, w zwykłym powozie, był Axel. Był przebrany w surowego, paryskiego woźnicę. Nawet palił fajkę i stronił żarty, wszystko w idealnym niskim francuskim akcencie, a wszystkie jest ślady tego, że jest Szwedem, zniknęły. Axel w świetle księżyca, podnoszący dzieci do powozu - Magnus aż zaniemówił na chwilę. Odwaga Axela, dar, łagodność... poruszyło to sercem czarownika w sposób, który był mu nieznacznie znany, a to sprawiło, że ciężko mu było być cynicznym. Patrzył jak odjeżdżają, a następnie wrócił do swojego zadania. Mógł wejść przez te same drzwi. Chociaż były one niestrzeżone, Magnus potrzebował czaru, aby ochronił go by każdy kto go widzi zobaczył jedynie dużego kota wkradającego się do pałacu przez drzwi, które same się otworzyły. Tysiące ludzi wchodzących i wychodzących - bez grupy setek sprzątaczy królewskich - podłogi były brudne, z odciskami zaschniętego błota i śladami butów. Zapach stęchlizny był w tym miejscu, pomieszany z wilgocią, dymem, pleśnią i innymi nieopróżnionymi nocnikami, z których niektóre były w holu. Nie było światła, z wyjątkiem tego, które odbijało się od okien, od luster, słabo wzmocnione kryształowymi żyrandolami, które były pełne pajęczyn i przyciemnione przez sadzę. Axel dał Magnusowi ręcznie narysowaną mapę z bardzo jasnymi instrukcjami, jak przedostać się przez pozornie niekończące się ilości łuków i przez wyraźnie puste, okazałe pokoje, których pozłacane wyposażenie albo było nieobecne, albo zostało przywłaszczone przez strażników. Było kila sekretnych drzwi ukrytych w boazerii, przez które cicho przechodził Magnus. Gdy udał się w głąb pałacu, pokoje

stawały się coraz czystsze, a świec było coraz więcej. Był zapach gotowanego jedzenia z kuchni i dymu z palenia fajki, jak i było tutaj więcej przechodzących ludzi. A następnie dotarł do komnat królewskich. Przy drzwiach, przez które był poinstruowany by wejść, siedział strażnik, gwiżdżąc leniwie i kopiąc swoje krzesło. Magnus posłał mała iskierkę w rogu pomieszczenia, a strażnik wstał by się jej przyjrzeć. Czarownik wsunął klucz do zamka i wszedł. Te pomieszczenia miały w sobie aksamitną ciszę, która sprawiała, że czuło się w nich sztuczność i niewygodę. Poczuł zapach dymu niedawno ugaszonej świecy. Magnus nie czuł strachu przed członkiem rodziny królewskiej, ale jego serce zaczęło bić trochę szybciej, gdy sięgnął po drugi klucz od Axela. Hrabia miał go do prywatnych pokoi królowej - ten fakt był zarówno ekscytujący jak i niepokojący. I była tam - Królowa Maria Antonina. Widział jej obraz wiele razy, ale teraz stała przed nim, całkowicie ludzka. To był dla niego szok. Królowa była po prostu człowiekiem, w swoim stroju do spania. Miała wdzięk. Jedna rzecz, nie ma wątpliwości, była po prostu wyuczona - jej królewskie zachowanie i ciche, delikatne kroki. Obrazy nigdy nie oddawały sprawiedliwie jej oczu, które były duże i jasne. Jej włosy były uczesane dokładnie w aureolę jasnych loków, na których nosiła lekki lniany czepek. Magnus pozostawał w cieniu, obserwował w cieniu jak chodzi po pokoju, od łóżka do okna, i z powrotem, wyraźnie przerażoną losem jej rodziny. - Nie zauważysz niczego, madame - powiedział cicho. Królowa odwróciła się, gdy to powiedział i spojrzała w róg pomieszczenia z dezorientacją, a następnie wróciła do poprzedniej czynności. Magnus podszedł bliżej, i gdy to zrobił, mógł zobaczyć jak obowiązki obciążające ją miały swoje piętno na tej kobiecie. Jej włosy były rzadkie i jasne, zmieniając się w kruche i siwe w kilku miejscach. Wciąż jej twarz miała w sobie srogi, zdeterminowany blask, którego Magnus podziwiał. Mógł zobaczyć dlaczego Axel czuł coś do niej - była w niej siła, której nigdy by nie oczekiwał. Poruszył palcami, a niebieski płomień pojawił się między nimi. Ponownie królowa odwróciła się z dezorientacją. Magnus przesunął dłonią przed jej twarzą, zmieniając jej oblicze ze znanego i królewskiego na zwyczajne. Jej oczy zmniejszyły rozmiary i pociemniały, policzki stały się pulchniejsze, mocniej zaczerwienione, nos większy, a podbródek się cofnął. Jej włosy stały się bardziej wiotkie i pociemniały na kasztanowy kolor. Posunął się trochę dalej, niż to było konieczne, zmieniając trochę jej kości policzkowe i uszy, aby nikt nie pomylił kobiety przed nim z królową. Wyglądała tak, jak miała wyglądać - jak rosyjska szlachcianka w innym wieku, z całkowicie innego życia. Stworzył trochę hałasu przy oknie, by odwrócić jej uwagę od niego, a gdy się odwróciła, wyszedł. Opuścił pałac przez ruchliwe wyjście z królewskich apartamentów, gdzie królowa trzymała otwartą bramę dla wieczornych przyjść i wyjść Axela. To było całkiem proste i szykowne - dobra nocna praca. Magnus uśmiechnął się do siebie, patrząc w górę na księżyc wiszący nad Paryżem. Pomyślał o Axelu,

jeżdżącym swoim powozem. Następnie pomyślał o hrabim robiącym inne rzeczy. Zaczął biec by dotrzeć na spotkanie z wampirami. ♦♦♦ Dobrą rzeczą przyjęć wampirów było to, że zawsze zaczynały się tak późno. Powóz Magnusa stanął przed drzwiami Saint Cloud'sa po północy. Lokaje, wszyscy byli wampirami, pomogli mu z jego powozem, a Henri przywitał go w drzwiach. - Monsieur Bane - powiedział, uśmiechając się swoim upiorny uśmiechem. Mistrz będzie bardzo zadowolony. - Ja również jestem zadowolony - odpowiedział Magnus, ledwo kryjąc sarkazm. Brwi Henriego lekko uniosły się do góry. Następnie odwrócił się i wystawił ramię w stronę dziewczyny w podobnym wieku i wyglądzie - blond włosy, szklisty wzrok, wygląd znudzonej i bardzo pięknej. - Znasz moją siostrę, Brigitte? - Oczywiście. Spotkaliśmy się kilka razy, mademoiselle, w twoim... poprzednim życiu. - Moje poprzednie życie - powiedziała Brigitte z krótkim, dźwięcznym śmiechem. - Moje poprzednie życie. Poprzednie życie Brigitte było myślą, która bawiła ją, gdy kontynuowała chichotanie i uśmiechanie się do siebie. Henri objął w ją sposób, który nie był w pełni braterski. - Mistrz był bardzo hojny pozwalając nam zachować swoje imiona powiedział. - Byłem bardzo szczęśliwy, gdy pozwolił mi wrócić do mojego dawnego domu i przyprowadzić siostrę by tu mieszkała. Mistrz jest hojny w tych sprawach, jak i we wszystkich aspektach. To spowodowało, że Brigitte miała kolejny napad śmiechu. Henri dał jej żartobliwe klepnięcie w pupę. - Jestem całkowicie spragniony - powiedział Magnus. - Myślę, że znajdę trochę szampana. W porównaniu do ponurego i słabo oświetlonego Tuileries dom Saint Clod'sa był spektakularny. Pod względem wielkości nie kwalifikował się jako pałac, ale był cały bogato udekorowany. To była istna dżungla wzorów, z obrazami oprawionymi w ramy sięgającymi do sufitu. Wszystkie świeczniki Saint Cloud'sa błyszczały i były pełne czarnych świec, których czarny wosk kapał na podłogę. Wosk natychmiast był wycierany przez małą armię niewolników. Kilka przyziemnych sług trzymało kieliszki i butelki. Większość eksponowała swoje szyje, po prostu czekając, żebrząc o ugryzienie. Wampiry zostawały po swojej stronie pokoju, śmiejąc się do siebie i wskazując, jakby zastanawiali się co wybrać ze stołu pełnego przysmaków. W przyziemnym, paryskim społeczeństwie, duża, pudrowana peruka ostatnio

wyszła z mody, na korzyść bardziej naturalnego stylu. W społeczeństwie wampirów peruki były większe niż kiedykolwiek. Jedna wampirzyca nosiła perukę, która miała co najmniej sześć metrów wysokości, upudrowana na jasny róż i podtrzymywana przez delikatną kratownicę, którą były, co Magnus podejrzewał, kości dzieci. Miała trochę krwi w kąciku ust i czarownik nie mógł w pełni być pewny czy czerwień na policzkach była z krwi, czy też zrobiona dzięki skrajnie użytego różu. (Tak jak było z perukami, wampiry w Paryżu również preferowały trochę niemodny makijaż, dodając sobie za dużo rumieńców na policzkach, najprawdopodobniej drwiąc z ludzi). Minął harfistę z ziemistą cerą który był - co ponuro zanotował Magnus przykuty do podłogi. Jeżeli grał wystarczająco dobrze mógł zostać utrzymany przy życiu przez jakiś czas, aby jeszcze grał. Jeżeli nie szło mu dobrze zostawał ich późną przekąską. Magnus miał ochotę wyrwać harfistę z łańcuchów, ale w tym momencie usłyszał z góry głos. - Magnus! Magnus Bane, gdzie byłeś? Marcel Saint Cloud stał oparty o barierkę, machając w dół. Wokół niego stała grupa wampirów, która spojrzała na Magnusa znad ich wachlarzy z piór i kości słoniowej. Saint Cloud, chociaż przyznanie tego było bolesne dla Magnusa, był uderzająco piękny. Wszystkie starsze wampiry miały bardzo wyjątkowy wygląd blask, którzy przyszedł z wiekiem. A Saint Cloud był stary, najprawdopodobniej pierwszym z wampirzych dworzan Włada Palkownika12. Nie był tak wysoki jak Magnus, ale był drobny, z wystającymi kośćmi policzkowymi i długimi palcami. Jego oczy były całkowicie czarne, ale błyszczały, gdy odbijały światło jak lustrzane szkło. A jego ciuchy... cóż, chodził do tego samego krawca co Magnus, co oczywiście oznaczało, że były wspaniałe. - Byłem jak zawsze zajęty - odpowiedział czarownik, przywołując uśmiech, gdy Saint Cloud i jego grono zwolenników schodziło po schodach. Trzymali się blisko niego, zmieniając swoje tempo proporcjonalnie do jego. Jego pochlebcy. - Właśnie minąłeś de Sade'a. - Co za szkoda - odpowiedział Magnus. Markiz de Sade był zdecydowanie niesamowitym przyziemnym, z najbardziej perwersyjną wyobraźnią, na jaką Magnus kiedykolwiek się napatoczył od Inkwizycji Hiszpańskiej. - Jest kilka rzeczy, które chcę ci pokazać - powiedział Saint Cloud, kładąc zimną ręką na ramionach Magnusa. - Absolutnie wspaniałe rzeczy! Jedno, co ich łączyło, to wielkie uznanie względem przyziemnej mody, mebli i sztuki. Magnus miał tendencję do kupowania ich, lub otrzymywał ich jako zapłaty. Marcel handlował je z rewolucjonistami - lub z ludźmi na ulicy, którzy włamywali się do wielkich domów, biorąc z nich ładne rzeczy. Lub jego niewolnicy przekazywali mu swoje posiadłości. Albo rzeczy po prostu przybywały do jego domu. Najlepiej było nie zadawać zbyt wielu pytań, ale po prostu podziwiać - i robić to głośno. Marcel mógłby się obrazić, gdyby Magnus nie chwalił wszystkich jego 12

Wład Palownik zwany jest też Drakulą.

rzeczy. Nagle chór głosów z dziedzińca zawołał Saint Cloud'sa. - Coś się dzieje - powiedział Marcel. - Powinniśmy zobaczyć co. Głosy były podniesione, podekscytowane i przyprawiające o zawrót głowy wszystkie te tony Magnus nie chciał słyszeć na przyjęciu wampirów. Oznaczały one bardzo złe rzeczy. - O co chodzi, moi przyjaciele? - spytał Marcel, idąc w kierunku holu. Było tam zbiegowisko wampirów stojących u stóp schodów frontowych z Henri na czele. Kilku z nich trzymało wyrywającą się postać. Z jej ust wydobywały się piski, które zagłuszały inne, chociaż nie można było zobaczyć postaci w tłumie. - Mistrzu... - Henri miał szeroko otworzone oczy. - Mistrzu, znaleźliśmy... Nie uwierzysz, Mistrzu... - Pokaż mi. Przyprowadź to do przodu. Co to jest? Wampiry odsunęły się trochę, popychając człowieka na ziemię w zrobioną przez nich przestrzeń. Magnus zrobił wszystko by nie wydać z siebie dźwięku alarmu, lub zrobić czegokolwiek. To była Maria Antonina. Oczywiście czar, który na nią rzucił, nie działał na wampiry. Królowa była obnażona, a jej twarz była blada z szoku. - Wy... - powiedziała, zwracając się do tłumu drżącym głosem. - Co wy robicie... Zostaniecie... Marcel podniósł dłoń, uciszając ją, a ku zaskoczeniu Magnusa królowa zrobiła to. - Kto ją przyniósł? - spytał. - Jak to się stało? - To ja, monsieur - powiedział głos. Elegancki wampir o imieniu Coselle wyszedł na przód. - Byłem w drodze do ciebie, wyjeżdżając z rue du Bac, i nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Musiała wydostać się z Tuilerie. Była po prostu na ulicy, monsieur, wyglądała na spanikowaną i zagubioną. Oczywiście. Królowa nie była przyzwyczajona do bycia samej na ulicach. A w ciemnościach łatwo było iść w złą stronę. Wybrała złą drogę i jakoś przekroczyła Sekwanę. - Madame - zaczął Marcel, schodząc po schodach - lub powinienem powiedzieć „Wasza Wysokość”? Czy mam przyjemność zwracać się do naszej ukochanej i najbardziej... znamienitej królowej? Niski chichot przebiegł po całym pomieszczeniu, ale poza tym nie było żadnego hałasu. - To ja - odpowiedziała królowa, podnosząc się na nogi. - I żądam...

Marcel uniósł dłoń ponownie, nakazując milczenie. Zszedł resztę kroków i podszedł do królowej, stając przed nią i przyjrzał jej się dokładnie. Następnie lekko się skłonił. - Wasza Wysokość - zaczął - jestem nieopisanie zachwycony tym, że uczestniczysz w moim przyjęciu. Wszyscy tak się czujemy, prawda przyjaciele? Teraz wszystkie wampiry, które mogły się zmieścić, były tu, tłocząc się nawet w drzwiach. Ci, którzy nie mogli, pochylali się z okien. Niektórzy kiwali głowami i uśmiechali się, ale nikt nie odpowiedział. Cisza była straszna. Poza ścianami dziedzińca Marcela nawet Paryż wydawał się zamilknąć. - Mój drogi Marcelu - powiedział Magnus, zmuszając się do śmiechu. Nienawidzę cię rozczarowywać, ale to nie jest królowa. To kochanka jednego z moich klientów. Ma na imię Josette. Najwyraźniej to oświadczenie wydawało się być wyraźnie i rażąco nieprawdziwe, przez co Marcel i inni czekali, aby usłyszeć więcej. Magnus zszedł po schodach, starając się wyglądać tak, jakby był rozbawiony takim obrotem wydarzeń. - Jest dobra, prawda? - spytał. - Zaspokajam wiele gustów, tak jak ty. I zdarzy mi się mieć klienta, który pragnie zrobić z królową to, co ona robiła z ludźmi w Francji od wielu lat. Zostałem zatrudniony do przeprowadzenia całkowitej transformacji. I muszę powiedzieć, czym ryzykuję, że będzie to brzmiało nieskromnie, że wykonałem doskonałą pracę. - Nigdy nie postrzegałem ciebie jako skromnego - powiedział Marcel bez cienia uśmiechu. - To przereklamowana cecha - odpowiedział Magnus, wzruszając ramionami. - Jak więc wytłumaczysz fakt, że a kobieta twierdzi, że rzeczywiście jest Królową Marią Antoniną? - Jestem królową, potworze! - krzyknęła, a w jej głosie była teraz histeria. Jestem królową. Jestem królową! Magnus miał wrażenie, że mówi to nie po to, by zaimponować porywaczom, ale po to by w jakiś sposób zapewnić sobie własną tożsamość i zrozumienie. Podszedł do niej spokojnie i pstryknął palcami przed jej twarzą. Zaczęła upadać, nieprzytomna, opadając łagodnie w jego ramiona. - Dlaczego - zaczął, odwracając się spokojnie do Marcela - królowa Francji miałaby wędrować w dół tej ulicy, bez nadzoru w środku nocy? - Dobre pytanie. - Ponieważ to nie ona. To Josette. Musiała być w pełni podobna do niej. Początkowo mój klient chciał, żeby wyglądała jak królowa, ale później nalegał na całkowity pakiet, tak jak teraz. Wygląd, osobowość, wszystko. Josette jest całkowicie przekonana, że jest Marią Antoniną. W rzeczywistości pracowałem trochę nad nią w tym zakresie. Pewnie przestraszyła się i uciekła z moich apartamentów. Najprawdopodobniej wyśledziła mnie. Czasami moje talenty biorą nade mną

przewagę. Położył królową delikatnie na ziemi. - Okazuje się również, że ma trochę jej blasku - dodał Marcel. - Według przyziemnych - zaczął Magnus - nie możesz mieć kobiety, która wygląda tak samo jak królowa chodząca sobie ulicami. Nie powinna wychodzić z domu, bo wciąż nad nią pracowałem. Marcel przykucnął, biorąc w dłonie twarz królową, obracając ją z boku na bok, czasem patrząc na szyję, czasem na twarz. Długa minuta, lub dwie, minęły na oczekiwaniu przez zebrany tłum na jego następną wypowiedź. - Cóż - powiedział w końcu, stając i cofając się do tyłu. - Muszę ci pogratulować wspaniałej pracy. Magnus upewnił się, że westchnienie ulgi nie było widziane. - Cała moja praca jest wspaniała, ale przyjmuję gratulacje - powiedział, machając od niechcenia dłonią w stronę Marcela. - Cud, taki jak to, byłby sukcesem w jednym z moich spotkań. Muszę więc naprawdę nalegać, żebyś mi ją sprzedał. - Sprzedał? - spytał Magnus. - Tak. - Marcel pochylił się, śledząc palcem po szczęce królowej. - Tak, musisz. Niezależnie ile płaci ci klient, zapłacę dwukrotnie. Muszę naprawdę ją mieć. Jest całkiem oszałamiająca. Cokolwiek lubisz, zapłacę. - Ale, Marcel... - Teraz, teraz, Magnusie. - Marcel wolno pokiwał palcem. - Wszyscy mamy swoje słabości, względem których trzeba sobie dogodzić, jeżeli mają się rozwinąć. Będę ją mieć. Nie powinien sugerować, że ten fikcyjny klient był ważniejszy niż Marcel. Myśl. Musiał myśleć. I wiedział, że Marcel mu się przygląda. - Jeżeli nalegasz - odpowiedział Magnus. - Ale, tak jak powiedziałem, wciąż nad nią pracuję. Zostało mi kilka wykończeń do końca. Wciąż ma kilka niefortunnych przyzwyczajeń, pozostałych po jej poprzednim życiu. Wszystkie te Wersalskie maniery, a istnieje ich tak wiele, muszą być połączone jak w drobnym hafcie. Nie podpisałem jeszcze mojej pracy, a tak bardzo to lubię. - Jak długo to potrwa? - Och, nie tak długo. Mógłbym sprowadzić ją z powrotem jutro... - Wolałbym żeby została tutaj. A po tym wszystkim jak długo zajmuje ci podpisanie swojej pracy? - spytał Marcel z lekkim uśmiechem. - Zajmie trochę czasu - odpowiedział Magnus, również się uśmiechając. - Mam znakomity podpis.

- Podczas, gdy mam do czynienia z towarami użytymi, preferuję te w idealnym stanie. Pospiesz się z tym. Henri, Charles... weźcie Madame na górę i unieście ją w niebieskim pokoju. Niech Monsieur Bane ukończy swój podpis. Nie możemy się doczekać, aby zobaczyć końcowy produkt wkrótce. - Oczywiście - powiedział Magnus. Powoli podążył za nieprzytomną królową i ludzkimi niewolnikami z powrotem do środka. Po tym, jak Henri i Charles umieścili królową na łóżku, Magnus zamknął drzwi i przesunął przed nie dużą szafę, by je zablokować. Następnie rzucił się by otworzyć okiennice. Niebieski pokój był na trzecim piętrze, wychodząc w dół na dziedziniec. To było jedyne wyjście. ♦♦♦ Magnus pozwolił sobie na kilka chwil przekleństw zanim potrząsnął głową i zrobił ponowie bilans swojej sytuacji. Mógłby wydostać siebie stąd, ale obydwoje, siebie i królową... lub zwrócić królową Axelowi... Wyjrzał przez okno jeszcze raz, na ziemię poniżej. Większość wampirów wróciło do środka. Kilku służących i niewolników zostało by przyjmować powozy. W dół nie zadziała, ale w górę... W górę, na przykład dzięki balonowi. Magnus był pewien jednej rzeczy - to będzie bardzo trudne. Balon był po drugiej stronie Paryża. Sięgnął swoim umysłem i znalazł to, co szukał. Był jeszcze zwinięty, w altanie w Bois de Boulogne. Przewrócił go na trawie, nadmuchał go, zaczarował by był niewidzialny i uniósł z ziemi. Czuł jak się unosi, prowadził go, nad drzewami w parku, nad domami i ulicami, ostrożnie unikając wieży kościołów i katedr, niosąc go nad rzeką. Wiatr łatwo nim manipulował. Balon chciał udać się wprost w górę, do nieba, ale Magnus go trzymał. W pewnej chwili opuszczą go moce, a wtedy straci przytomność. Mógł mieć tylko nadzieję, że stanie się to później, ale nie był tego pewny. Gdy balon się zbliżał, starał się go całkowicie zaczarować, sprawiając że byłby niewidoczny nawet dla wampirów poniżej. Patrzył jak zbliża się do okna i ostrożnie jak tylko mógł kierował go jak bliżej. Pochylił się tak daleko, jak mógł i złapał go. Kosz miał małe drzwi, które udało mu się otworzyć. Kiedy ktoś kradnie latający balon i ożywia go by latał nad Paryżem, powinien posiadać jakąś wiedzę na temat tego jak balon normalnie działa. Magnus nigdy nie był zainteresowany mechanizmem balonu - interesowało go jedynie to, że przyziemni mogli teraz latać dzięki barwnemu kawałkowi jedwabiu. Kiedy tylko odkrył, że nad koszem jest ogień przeraził się.

Królowa nie była prawdopodobnie ciężka, ale jej suknia - czy cokolwiek co miała wszyte lub schowane w swojej sukni do ucieczki - najwyraźniej takie było, a Magnus nie miał w zapasie żadnej energii. Strzelił palcami, a królowa się obudziła. W tym samym czasie przyłożył jej do ust palec, aby uciszyć jej krzyk, który mógł wydobyć się z jej ust. - Wasza Królewska Mość - powiedział, a w jego głosie było słychać zmęczenie. - Nie ma czasu na wyjaśnienia i zapoznanie. Musisz, najszybciej jak to jest możliwe, wyjść przez to okno. Nie widać tego, ale jest tam coś za to musisz złapać. Musimy się pospieszyć. Królowa otworzyła usta odkrywając, że nie może mówić. Zaczęła biegać po pokoju, łapiąc przedmioty, którymi rzucała w Magnusa. Czarownik skulił się, gdy wazony uderzały w ścianę obok niego. Udało mu się przymocować balon przy oknie dzięki zasłonie. Złapał królową, która zaczęła go okładać. Jej pięści były małe i wyraźnie nie były wykorzystywane w takich celach, ale jej ciosy nie były w pełni nieskuteczne. Zostało mu niewiele siły, a królowa zdawała się być napędzana zwyczajnym strachem, który płynął w jej żyłach. - Wasza wysokość - syknął. - Musisz przestać. Musisz mnie wysłuchać. Axel... Na słowo „Alex” zamarła. To było wszystko, czego potrzebował. Wypchnął jej tyłem do okna. Balon odskoczył od nacisku, przesuwając się o stopę od okna - przez co wylądowała w połowie w nim, w drugiej na zewnątrz. Zawisła tam, przerażona, próbująca złapać się czegoś, co czuła, a czego nie widziała, pantoflami wierzgając w powietrzu i kopiąc bok budynku. Magnus musiał przyjąć kilka mocnych kopnięć w klatkę piersiową i twarz, zanim udało mu się ją wrzucić do kosza. Jej spódnice uniosły się i królowa Francji została obnażona do warstw tkanin i dwóch wymachujących nóg. Magnus skoczył do balonu, zamykając drzwi kosza, którego odwiązał i westchnął głęboko. Balon uniósł się, wystrzeliwując nad dachami. Królowej udało się obrócić i unieść na kolana. Dotknęła kosza z szeroko otworzonymi oczami, w których było dziecięce zdumienie. Wyprostowała się powoli, spojrzała zza boku kosza, a następnie w dół, po czym zemdlała. - Pewnego dnia - zaczął Magnus, patrząc na zwiniętego członka rodziny u jego stóp - muszę spisać wszystkie swoje wspomnienia. ♦♦♦ To nie był lot balonem, na którego liczył Magnus. Na początku balon leciał nisko i zabójczo wolno, przez co wydawało się, że spadnie nagle na dachy i kominy. Królowa przemieszczała się i jęczała na dnie kosza, kołysząc go w tą i z powrotem, wywołując w ten sposób nudności. Niespodziewanie sowa wykonała gwałtowny ruch unikając ich. Niebo było ciemne, tak bardzo, że Magnus nie miał prawie całkowicie pojęcia dokąd zmierza. Królowa jęknęła krótko i podniosła głowę.

- Kim jesteś? - spytała słabo. - Przyjacielem przyjaciela - odpowiedział. - Co my... - Lepiej nie pytaj, Wasza Wysokość. Nie chcesz znać odpowiedzi. Myślę, że kierujemy się na południe, czyli w kompletnie złym kierunku. - Axel... - Tak. - Magnus pochylił się próbując rozpoznać ulicę poniżej. - Tak, Axel... Mam pytanie... Jeżeli chcesz znaleźć, powiedźmy, Sekwanę, gdzie jej szukać? Królowa położyła głowę z powrotem w dole. Udało mu się uzyskać wystarczająco dużo siły, by przywrócić czar na balon, czyniąc go niewidzialnymi dla przyziemnych. Nie miał siły do pełnego czaru, który zakryłby jego, więc jacyś ludzie byli narażeni na widok jego górnej połowy, która przemykała przy ich oknach na trzecim piętrze w ciemnościach. Niektórzy ludzie nie oszczędzali świec i widzieli jeden, lub dwa bardzo interesujące widoki. W końcu ujrzał sklep, który znał. Zniżył balon do ulicy, aż wszystko stawało się coraz bardziej znajome, a następnie ujrzał Notre Dame. Teraz kolejne pytanie... Jak wylądować balonem? Nie mógł tego po prostu zrobić w środku Paryża. Nawet, jeżeli był niewidzialny. To miejsce było za... spiczaste. Miał jeden pomysł, którego już nienawidził. - Wasza Wysokość - powiedział, szturchając królową nogą. - Wasza Wysokość, musisz się obudzić. Kobieta poruszyła się. - A teraz - ciągnął Magnus - nie polubisz mnie za to, co powiem, a uwierz mi, kiedy mówię, że jest to jedna z kilku strasznych alternatyw... - Axel... - Tak. A teraz, w ciągu minuty wylądujemy w Sekwanie... - Co? - Byłoby dobrze gdybyś zatkała nos. Zgaduję, że twoja suknia jest pełna klejnotów, więc... Balon opadał szybko, a woda się zbliżała. Magnus ostrożnie poruszał nim między dwoma mostami. - Możesz dostać... Balon spadł po prostu jak kamień. Ogień zgasł, a jedwab natychmiast opadł na Magnusa i królową. Czarownik był prawie bez sił, ale udało mu się znaleźć jej wystarczająco dużo, aby rozedrzeć jedwab na połowę, by ich nie więził. Płynął dzięki swoim siłom, ciągnąc ją pod pachą do brzegu. Byli, miał nadzieję, blisko Tuilerie i mostku. Dostał się z nią na schód i położył ją na nim.

- Zostań tu - powiedział, przemoczony do suchej nitki i zadyszany. Ale królowa znów była nieprzytomna. Magnus jej zazdrościł. Wszedł po schodach w stronę ulic Paryża. Axel najprawdopodobniej krąży w okolicy. Umówili się, że jeżeli coś pójdzie nie tak, Magnus pośle niebieską poświatę do nieba, niczym fajerwerki. Zrobił to. Następnie opadł na ziemię i czekał. Około piętnastu minut później zatrzymał się powóz - nie zwyczajny, ten wcześniejszy, a masywny, w kolorze czarnym, zielonym i żółtym. Taki, który z łatwością może wieźć pół tuzina ludzi przez kilka dni, w najokazalszym stylu. Axel zeskoczył z siedzenia woźnicy i pospiesznie ruszył do Magnusa. - Gdzie ona jest? Dlaczego jesteś mokry? Co się stało? - Wszystko z nią dobrze - odpowiedział czarownik, unosząc dłoń. - To jest powóz? Berline de voyage13? - Tak - powiedział von Fersen. - Jej Wysokość nalegała. I byłoby to niestosowne przyjechać czymś mniej okazałym. - Nie da się go nie zauważyć! Pierwszy raz von Fersen wyglądał nieswojo. Wyraźnie nienawidził tego pomysłu i walczył o jego zmienienie. - Tak, cóż... to powóz. Ale... - Jest na schodach. Musieliśmy lądować w rzece. - Lądować? - To długa historia - odpowiedział Magnus. - Powiedzmy, że sprawy się skomplikowały. Ale żyje. Axel upadł na kolana przed czarownikiem. - Nigdy nie zostanie ci to zapomniane - powiedział cicho Axel. - Francja będzie pamiętała. Szwecja też. - Nie obchodzi mnie pamięć u Francji i Szwecji. Zależy mi na tym, żebyś ty pamiętał. Magnus był szczerze zaskoczony, gdy Axel postanowił go pocałować - jak gwałtowne to było, namiętne, tak cały Paryż, wszystkie wampiry, Sekwana, balon i reszta odeszła - byli tylko oni w tej chwili. W idealnej chwili. I to Magnus to przerwał. - Idź - szepnął. - Chcę, żebyś był bezpieczny. Idź. Axel kiwnął głową, wyglądając na zszokowanego swoim działaniem i pobiegł do schodów mostku. Magnus wstał, rzucił ostatnie spojrzenie i zaczął odchodzić. ♦♦♦ 13

Coś w stylu tej karocy: http://tnij.org/vv24

Pójście do domu nie było alternatywą. Wampiry Saint Cloud'sa najprawdopodobniej były teraz w jego apartamentach. Musiał dostać się do środka po świcie. Spędził noc w małym domu Madame de... - jednej z jego nowych kochanek. O świcie wrócił do swoich apartamentów. Frontowe drzwi były uchylone. Wszedł do środka ostrożnie. - Claude! - zawołał, ostrożnie stając w świetle słonecznym w drzwiach. Marie! Ragnor! - Nie ma ich tutaj, monsieur - odpowiedział głos. Henri, oczywiście. Siedział na schodach. - Skrzywdziliście ich? - Wzięliśmy tylko tych zwanych Claude i Marie. Nie wiem kto to Ragnor. - Skrzywdziliście ich? - spytał ponownie Magnus. - Nie czują już teraz bólu. Mój mistrz poprosił mnie żebym przekazał jego pozdrowienia. Powiedział, że przysłużyli się do doskonałej uczty. Magnusowi zrobiło się niedobrze. Marie i Claude byli dla niego dobrzy, a teraz... - Mistrz bardzo chciałby cię zobaczyć - powiedział Henri. - Dlaczego więc pójdziemy do niego razem, teraz i porozmawiasz z nim, gdy obudzi się wieczorem. - Myślę, że odrzucę zaproszenie - odpowiedział Magnus. - Jeśli tak to myślę, że Paryż będzie dla ciebie najbardziej nieprzyjaznym miejscem do życia. Kim jest ten twój nowy dżentelmen? Odkryjemy jak się nazywa. Rozumiesz? Henri stanął, próbując wyglądać groźnie, ale był przyziemnym, niewolnikiem w siedemnastoletnim ciele. - Moim zdaniem, mały niewolniku - zaczął Magnus, podchodząc bliżej - jest to, że zapomniałeś z kim masz do czynienia. Czarownik wyczarował kilka niebieskich iskier między palcami. Henri cofnął się o krok. - Idź do domu i powiedź swojemu panu, że dostałem jego wiadomość. Popełniłem przestępstwo, którego nie chciałem. Opuszczę Paryż. Sprawa może być uznana za zamkniętą. Akceptuję swoją karę. Odsunął się od drzwi i pokazał ręką, że Henri powinien wyjść. ♦♦♦ Jak się spodziewał, dom był pobojowiskiem - meble były wywrócone, na ścianach były wypalone znaki, brakowało obrazów, książki był podarte. W jego

sypialni wino zostało wylane na jego łóżko, ubrania... Przynajmniej tak myślał, że to wino. Magnusowi nie zajęło długo czasu oglądanie pobojowiska. Pstryknął palcami, a marmurowy kominek odsunął się od ściany. Podniósł ciężki worek z luidorami, zwiniętą grubą naręcze asygnatów, jak i kolekcję pięknych pierścieni z cytrynowym, jadeitowym, rubinowym i jednym wspaniałym niebieskim topazem. To była jego polisa ubezpieczeniowa, jeżeli rewolucjoniści najechaliby na jego dom. Wampiry, rewolucjoniści... teraz byli tymi samymi. Pierścienie włożył na swoje palce, asygnaty do kieszeni, a luidory do uroczej skórzanej torby, która była tam przechowywana w ścianie w tym celu. Sięgnął wgłęb otworu i wyciągnął ostatnią rzecz - Szarą Księgę oprawioną zielonym aksamitem. Włożył ją starannie do sakwy. Usłyszał za sobą cichy szum i zobaczyła Ragnora wychodzącego spod łóżka. - Mój mały przyjaciel - powiedział Magnus, podnosząc małpę. - Przynajmniej przeżyłeś. Chodź. Wyruszymy razem. ♦♦♦ Gdy Magnus usłyszał nowinę, był wysoko w Alpach, odpoczywając przy strumieniu, miażdżąc jakąś szarotkę swoim kciukiem. Próbował unikać wszystkiego co jest związane z Francją przez tygodnie - Francuzów, ich jedzenia, informacji o tym kraju. Oddał się wieprzowinie, cielęcinie, termicznym kąpielom i czytaniu. Przez większość tego czasu był sam - z małym Ragnorem - w ciszy. Tego ranka uciekł przez szlachcicem z Dijor, który przybył by zostać w gospodzie, w której mieszkał czarownik. Wyglądał na mężczyznę, który lubi długo rozmawiać, a Magnus nie miał nastoju na takie towarzystwo, więc wyszedł by usiąść koło strumienia. Nie był zaskoczony, gdy mężczyzna poszedł za nim. - Monsieur! - zawołał do Magnusa, gdy sapał wchodząc na zbocze. Czarownik zrzucił jakąś szarotkę ze swojego paznokcia. - Tak? - Właściciel mówi, że niedawno przybyłeś z Paryża, monsieur! Jesteś moim rodakiem? Magnus użył trochę uroku w gospodzie, więc mógł uchodzić za przypadkowego Francuskiego uchodźcę, jednego z setek, którzy wybywają za granicę. - Przyjechałem z Paryża - odpowiedział wymijająco Magnus. - I masz małpę? Ragnor truchtał wokół. Znosił Alpy niezwykle dobrze. - Ach, monsieur, jestem bardzo zadowolony, że cię znalazłem! Przez tygodnie nie rozmawiałem z nikim z mojej ziemi. - Załamał ręce. - Nie mam pojęcia co myśleć

lub co robić w tych czasach. Takie straszne czasy! Takie okrutne! Bez wątpienia słyszałeś o królowej i królu? - Co z nimi? - spytał Magnus, zachowując kamienną twarz. - Niech Bóg ich chroni! Próbowali uciec z Paryża! Dotarli aż do miejscowości Varennes, gdzie podobno pracownik poczty rozpoznał króla. Zostali schwytani i wysłani z powrotem do Paryża. Och, straszne czasy! Bez słowa Magnus wstał, wziął Ragnora i wrócił do karczmy. ♦♦♦ Nie chciał myśleć o tej sprawie. W jego myślach Axel i rodzina królewska byli bezpieczni. Tak powinno być. Ale teraz... Chodził po pokoju, aż wreszcie napisał list do Axela, adresowany do Paryża. Następnie czekał na odpowiedź. Minęły trzy tygodnie i przyszedł list ze Szwecji, napisany nieznanym mu pismem. Monsieur, Axel pragnął, byś wiedział, że wszystko z nim dobrze i że oddaje głębię uczuć. Król i Królowa, jak wiesz, zostali uwięzieni w Paryżu. Axel przeniósł się do Wiednia, by błagać Cesarza w ich sprawie, ale obawiam się, że jest zdeterminowany do tego, by wrócić do Paryża i narażać tym samym życie. Monsieur, ponieważ Axel wydaje się darzyć pana wielkim szacunkiem, proszę, mógłby pan napisać do niego i zniechęcić go do tego czynu? Jest moim ukochanym bratem i wciąż się o niego martwię. Był podany adres do Wiednia, a list był podpisany po prostu ,,Sophie''. Axel wróci do Paryża - tego Magnus był pewien. Wampiry, faerie, wilkołaki, Nocni łowcy i demony - te rzeczy miały sens dla Magnusa. Ale świat przyziemnych - wydawał się nie mieć żadnego wzorca, kształtu. Ich polityka była chwiejna. Ich krótkie życia... Magnus ponownie pomyślał o człowieku o niebieskich oczach, stojącym w jego salonie. Następnie zapalił zapałkę i spalił list.

,,Wampiry, bułeczki

i Edmund Herondale”

♦ LONDYN, 1857 ♦ Od nieszczęsnych wydarzeń podczas Rewolucji Francuskiej, Magnus wypielęgnował w sobie niewielkie uprzedzenie do wampirów. Nieumarli zawsze zabijali czyjegoś sługę i stanowili zagrożenie dla czyjejś domowej małpy. Wampirzy klan z Paryża wciąż wysyłał Magnusowi niegrzeczne wiadomości związane z ich małym nieporozumieniem. Wampiry chowały urazę dłużej niż - z technicznego punktu widzenia - inne żyjące stworzenia, i ilekroć byli w złym humorze, wyrażali to poprzez mordowanie. Magnus generalnie chciał by jego towarzysze byli nieco mniej - to nie była gra słów - krwiożerczy. Faktem też było to, że wampiry czasami popełniały gorsze zbrodnie od morderstwa. Robili to względem mody. Niektórzy nieśmiertelni zapominają o upływie czasu. Nie było żadnego usprawiedliwienia względem noszenia maski, która była ostatnio modna w erze Napoleona I. Magnus zaczynał, jednakże mieć wrażenie, że jest może zbyt pośpieszny w ocenianiu z góry wszystkich wampirów. Lady Camille Belcourt była szalenie uroczą kobietą. Była również zdecydowanie odziana w ostatni krzyk mody. Jej sukienka miała uroczą krynolinę, a opadająca, niebieska tafta zwężała się do siedmiu wąskich kaskad, które - kiedy wstawała - sprawiałyby wrażenie jakby wzrastała z lśniącej, niebieskiej wody. Było niewiele materiału wokół jej biustu, który był blady i falisty jak perła. To wszystko idealna bladość i krągłość jej piersi, zarys szyi - przełamywała czarna, aksamitna wstążka i grube, lśniące pukle, które okalały jej twarz. Jeden złoty pukiel był na tyle długi, by spoczywać w delikatnej krzywiźnie jej obojczyka, co prowadziło wzrok Magnusa ponownie do... Doprawdy, wszystkie drogi prowadziły z powrotem do biustu Lady Camille. To był wspaniale zaprojektowany strój - tak jak jej piersi. Lady Camille, jako obserwowana piękność, zauważyła wzrok Magnusa i uśmiechnęła się. - Wspaniałą częścią bycia istotą nocną - zaczęła cicho - jest to, że już nigdy nie będziesz nosić niczego innego niż stroju wieczorowego. - Nigdy nie wziąłem tego pod uwagę - powiedział Magnus, mocno poruszony. - Oczywiście, uwielbiam urozmaicenia, więc korzystam z jakiejkolwiek okazji do zmiany stroju. Okryłam, że jest wiele okazji dla damy, by podczas nocnych przygód pozbawić jej garderoby. - Pochyliła się, a jej blady, delikatny łokieć opierał się o mahoniowy stół Nocnych Łowców. - Coś mi mówi, że jesteś mężczyzną, który wie coś o nocnych przygodach. - Moja pani, ze mną każda noc jest przygodą. Modlę się o to, żebyś

kontynuowała swój wykład o modzie. - Nakłaniał ją Magnus. - To jeden z moich ulubionych tematów. Lady Camille uśmiechnęła się. Magnus dyskretnie zniżył swój głos. - Lub, jeżeli wolisz, możesz kontynuować mówienie o rozbieraniu się. Myślę, że to mój ulubieniec ze wszystkich ulubionych tematów. Siedzieli obok siebie przy długim stole Nocnych Łowców w Londyńskim Instytucie. Konsul, ponury Nephilim, prowadził postępowanie w sprawie, ględząc o wszystkich zaklęciach, jakie chcieliby by czarownicy udostępnili im w mniejszych stawkach, jak i o właściwym zachowaniu wobec wampirów i wilkołaków. Magnus nie usłyszał niczego co w tych ,,Porozumieniach'' mogłoby nieść korzyść Podziemnym, ale z pewnością rozumiał dlaczego Nocni Łowcy rozwijali żarliwe chęci ratyfikowania ich. Zaczął żałować tego, że zgodził się przyjechać do Londynu, do jego Instytutu, by tracić swój cenny czas dla Nocnych Łowców. Konsul, który nazywał się - jak się wydawało Magnusowi - Morgwhatsit, wydawał się żarliwie zakochany w swoim głosie. Chociaż, aktualnie przestał mówić. Magnus oderwał wzrok od Camille, by spojrzeć na mniej przyjemny widok Konsula - przez jego twarz przebiegł wyraz dezaprobaty, surowy, taki jak znaki runiczne na jego skórze - który wpatrywał się w niego. - Moglibyście, ty i ta… ta wampirzyca zaprzestać flirtować na chwilę powiedział kwaśnym tonem. - Flirtować? Oddaliśmy się tylko małej, pikantnej konwersacji - powiedział urażony Magnus. - Kiedy zacznę flirtować, zapewniam cię, że cały pokój będzie o wiedział. Moje flirtowanie robi wrażenie. Camille zaśmiała się. - Co za pomysłowy wierszyk. Żart Magnusa wydawał się wywołać niespokojne niezadowolenie wszystkich Podziemnych przy stole. - Co jeszcze będziemy robić, żeby tylko nie rozmawiać między sobą? - spytał młody wilkołak z intensywnie zielonymi oczami i szczupłej, zdeterminowanej twarzy, który był żarliwy i już w pełni kompetentny w swojej roli. Nazywał się Ralf Scott. - Jesteśmy tutaj od trzech godzin i nie dano nam szansy w ogóle mówić. Tylko wy, Nephilim, mówicie. - Nie mogę uwierzyć - dodała Arabella, niezwykła syrena z uroczo umieszczonymi muszelkami. - Przepłynęłam przez Tamizę i zgodziłam się na wciąganie dzięki linom i umieszczeniu w dużym, szklanym akwarium dla tego. Mówiła bardzo głośno.

Nawet Morgwhatsit wyglądał na zaskoczonego. Magnus chciał wiedzieć dlaczego nazwiska Nocnych Łowców były tak długie, podczas gdy czarownicy dawali sobie eleganckie, jednosylabowe imiona? Długie nazwiska były wyraźnie wysokim mniemaniem o sobie. - Nieszczęśnicy, powinniście być zaszczyceni byciem w Londyńskim Instytucie - warknął siwowłosy Nocny Łowca, Starkweather. - Nie pozwoliłbym żadnemu z was być w moim Instytucie, poza tym przypadkiem, gdy niósłbym wasze brudne głowy na pale. Cisza, niech lepsi mówią za was! Nastąpiła bardzo niezręczna cisza. Starkweather spiorunował wzrokiem wokół, a jego oczy spojrzały na Camille, nie tak jakby była piękną kobietą, a tak jakby mogła być świetnym trofeum na jego ścianie. Wzrok Camille podążył do jej przyjaciela i przywódcy, wampira o jasnych włosach, Alexeia de Quincey'a, ale nie odpowiedział na jej niemy apel. Magnus wyciągnął swoją dłoń i objął jej. Jej skóra była chłodna, ale jej palce bardzo dobrze się dopasowały do jego. Zobaczył Ralfa Scotta, który spoglądał na nich i zbladł. Był jeszcze młodszy niż Magnus myślał. Jego oczy były ogromne, jak zielonkawe lustro, wystarczająco przejrzyste, by wszystkie jego uczucia były widoczne w jego szczupłej twarzy. Spoczęły one na Camille. Interesujące, pomyślał Magnus, zaczynając dokonywać obserwacji sytuacji z odległości. - To mają być porozumienia pokojowe - powiedział Scott, celowo wolno. - Co oznacza, że wszyscy mamy okazję na to, by inni usłyszeli nasze zdanie. Słyszałem jakie ten pokój przyniesie korzyści Nocnym Łowcom. Chcę teraz porozmawiać o tym jakie korzyści przyniesie Podziemnym. Dostaniemy miejsca w Radzie? Starkweather zaczął się dusić. Jedna z Nocnych Łowczyni wstała pospiesznie. - Miłosierny Boże, myślę, że mój mąż był tak podekscytowany szansą wygłoszenia przemówienia, że nie zaoferował przekąsek - powiedziała głośno. Jestem Amalia Morgenstern. - Och, to tak się nazywał Morgwhatsit, pomyślał Magnus. Morgenstern. Okropne nazwisko. - Jest coś, co mogę zaoferować? kontynuowała. - Wezwę pokojówkę w mgnieniu oka. - Nie daje się surowego mięsa psom, pamiętaj - powiedział Starkweather i zaśmiał się. Magnus zobaczył inną Nocną Łowczynię, która cicho chichotała między palcami. Blady Ralf Scott siedział sztywno. Był siłą napędową względem zgromadzenia tutaj dzisiaj Podziemnych, jak i jedynym wilkołakiem, który chciał tutaj przyjść. Nawet jego młodszy brat, Woolsey, trzymał się z daleka, rozstając się z Ralfem na schodach Instytutu z niedbałym uniesieniem swojej blond głowy i mrugnięciem w stronę Magnusa. (Czarownik pomyślał o tym jako o czymś Interesującym). Faerie od razu odmówiły udziału - królowa była przeciwna ów pomysłowi. Magnus był jedynym czarownikiem, który przyjechał, a Ralf był zmuszony do

sprowadzenia go, wiedząc o jego stosunkach z Cichymi Braćmi. Magnus nie miał wielkich nadziei względem próby wypracowania sobie pokoju z Nocnymi Łowcami, i było mu żal widzieć jak nierealne marzenia chłopaka zmierzają ku temu samemu zdaniu. - Jesteśmy w Anglii, prawda? - spytał Magnus, i wykrzywił usta w czarującym uśmiechu do Amalii Morgenstern, która wyglądała na dość speszoną. - Byłbym zachwycony, gdybyśmy dostali jakieś bułeczki. - Och - zaczęła Amalia - z bitą śmietaną, oczywiście. Magnus spojrzał na Camille. - Jedne z moich najmilszych wspomnień obejmuje masę bitej śmietany i pięknych kobiet. Czarownik cieszył się z gorszenia Nocnych Łowców. Camille wyglądała tak, jakby ją też to bawiło. Jej zielone oczy były przez chwilę zmrużone z zadowolenia, jakby była kotem, który był już nasycony bitą śmietaną. Amalia zadzwoniła dzwonkiem. - Czekając na bułeczki, możemy usłyszeć resztę przemowy drogiego Rodericka! Nastała zbulwersowana cisza, w której mamrotanie za drzwiami stało się słyszalne i zrozumiałe. - Litościwy Aniele, daj mi siłę by znieść... Roderick Morgenstern, według którego Magnus zasługiwał na takie nazwisko, które brzmiałoby jakby koza żuła żwir, wstał uszczęśliwiony, że może kontynuować mowę. Amalia próbowała dyskretnie wstać z siedzenia - Magnus powinien jej powiedzieć, że wąskie sukienki z krynoliną były na przegranej pozycji - i ruszyła do drzwi, które otworzyła. Kilku młodych Nocnych Łowców wpadło do pomieszczenia jak szczenięta podążające za sobą. Oczy Amalii zaokrągliły się w komicznym zaskoczeniu. - Co... Pomimo szybkości Łowców, dzięki anielskiej krwi, tylko jeden zdołał wylądować z gracją. To był chłopak, a raczej młody mężczyzna, który zakończył swój skok na jednym kolanie przez Amalią, jak Romeo oświadczający się Julii. Miał włosy w kolorze monety z czystego złota, bez domieszki metalu, a rysy jego twarzy były wyraźne i eleganckie, jak profil wygrawerowany na jednych z książęcych monet. Jego koszula była w nieładzie, co było spowodowane w którymś momencie podczas podsłuchiwania. Kołnierz odpiął się, ukazując krawędź runy narysowanej na jego bladej skórze. Najbardziej niezwykłą cechą u niego były jego oczy. Były wesołe, wyrażały zarówno radość jak i wrażliwość: jak jasnoniebieski promień na niebie, przemierzający ku wieczornemu Niebu, kiedy to Anioły - które były łagodne cały

dzień - zostały skuszone do popełnienia grzechu. - Nie mógłbym sobie wybaczyć opuszczenia cię na kolejną chwilę, moja droga, najdroższa pani Morgenstern - powiedział młody mężczyzna, biorąc dłoń Amalii. Tęsknię za tobą. Prowadził grę swoimi długimi, złotymi rzęsami, a Amalia Morgenstern natychmiastowo złagodniała, rumieniąc się i uśmiechając. Magnus zdecydowanie od zawsze preferował czarne włosy. Wyglądało na to, że los był zdeterminowany do tego, by poszerzył swoje horyzonty. To, lub blondyni świata utworzyli jakiś rodzaj spisku w celu bycia nagle przystojnymi. - Przepraszam, Bane? - spytał Roderick Morgenstern. - Jesteś obecny? - Przepraszam - odpowiedział grzecznie Magnus. - Ktoś niezwykle atrakcyjny właśnie wszedł do pokoju i przestałem zwracać uwagę na twoje słowa. To była chyba nieprzemyślana uwaga. Starsi Nocnych Łowców, przedstawiciele Clave, byli przerażeni i osłupieni na dowolne zainteresowanie Podziemnego względem ich młodzieńców. Nephilim mieli swoją niepodważalną opinię na temat homoseksualistów i zachowań dewiacyjnych, odkąd grupa ich przełożonych zajmowała się walczeniem z nimi potężnymi działami i osądzaniem każdego, kogo spotkali. Camille, w międzyczasie, wyglądała tak, jakby Magnus stał się dla niej bardziej interesujący niż wcześniej. Spoglądała między nim, a młodym Łowcą o blond włosach, i ukryła uśmiech za dłonią w rękawiczce. - Jest czarujący - szepnęła do Magnusa. Czarownik patrzył jak Amalia wygania młodych Nocnych Łowców - blondyna; starszego młodzieńca z gęstymi, brązowymi włosami i brwiami; i ciemnooką dziewczynkę, ptaszynę, trochę starszą od brzdąca, która spojrzała ponad swoje ramie i powiedziała: Tato? - wyraźnie zwracając się do Szefa Londyńskiego Instytutu, poważnego szatyna, który nazywał się Granville Fairchild. - Idź, Charlotte. Znasz swoje obowiązki - odpowiedział jej ojciec. Obowiązki ponad wszystko: to była dewiza wojownika, przypomniał sobie Magnus. Oczywiście obowiązki ponad miłością. Mała Charlotte, jako sumienna Nocna Łowczymi, podreptała posłusznie dalej. Niski głos Camille zwrócił uwagę Magnusa. - Nie sądzę, byś chciał się nim podzielić? Magnus uśmiechnął się do niej. - Nie jako posiłkiem. Czy to miałaś na myśli? Camille zaczęła się śmiać. Ralf Scott machnął niecierpliwie na hałas, ale został uciszony przez de Quincey'a, który mruknął na niego z irytacją. Podczas gdy hałas wzmógł się, niezadowolony Roderick Morgenstern narzekał, chcąc najwyraźniej kontynuować swoją przemowę - aż w końcu przybył poczęstunek, wniesiony na

srebrnych tacach przez wiele pokojówek. Arabella - syrena - uniosła dłoń, rozlewając energicznie zawartość swojego akwarium. - Jeżeli pozwolisz - zaczęła - chciałabym bułeczkę. ♦♦♦ Gdy niekończąca się mowa Morgensterna w końcu skończyła się, wszyscy stracili chęci do konwersacji i marzyli by po prostu wrócić do domów. Magnus rozstał się z Camille Belcourt z głęboką niechęcią, natomiast z Nocnymi Łowcami z głęboką ulgą. Minęło trochę czasu odkąd Magnus ostatnio był zakochany, i zaczynał odczuwać tego efekty. Pamiętał żar miłości, jako coś jaśniejącego, jak i ból straty, jako coś łagodniejszego niż w rzeczywistości to było. Zrozumiał, że spogląda w wiele twarzy szukając potencjalnej miłości, widząc wiele osób jako lśniące naczynia możliwości. Może tym razem to nie było coś nieokreślonego, co sprawiało, że jego nienasycone serce galopowało, tęskniąc i szukając czegoś, nie wiedząc czego, nie rezygnując jednak z poszukiwań. Za każdym razem, gdy wzrok Magnusa napotkał twarz, lub gest, budziło to pieśń w jego rytmie serca. Być może tym razem, może ten. Gdy szedł Thames Street zaczął zastanawiać się jak zobaczyć ponownie Camille. Powinien złożyć wizytę klanowi wampirów w Londynie. Wiedział, że de Quincey mieszka w Kensington. To byłoby uprzejmym posunięciem. - Mimo wszystko - Magnus zauważył głośno sam do siebie, machając swoją laską z główką małpy - Atrakcyjne i interesujące osoby nie spadają tak po prostu z nieba. To był ten jasnowłosy Nocny Łowca, którego dostrzegł Magnus w Instytucie. Wykonał salto z góry ściany i wylądował z gracją na ulicy przed nim. - Olśniewający stój z Bond Street z czerwoną brokatową kamizelką nie spada po prostu z nieba! - Magnus ogłosił to eksperymentalnie do Niebios. Młody mężczyzna zmarszczył brwi. - Słucham? - Och, nic, nic - powiedział Magnus. - W czym mogę ci pomóc? Nie pamiętam, bym miał przyjemność ciebie poznać. Nephilim pochylił się, podnosząc kapelusz, który spadł na bruk, gdy skakał. Następnie zamachnął się nim w kierunku Magnusa. Efekt uśmiechu i rzęs jednocześnie był jak małe trzęsienie ziemi wywołane jego atrakcyjnością. Magnus nie mógł winić Amalii Morgenstern za jej chichot, nawet jeżeli chłopak jest zbyt młody dla niej.

- Nie mniej niż cztery poważane, starsze osoby powiedziały mi, żebym nigdy, w żadnym wypadku, nie rozmawiał z tobą, także przysiągłem sobie, że cię poznam. Nazywam się Edmund Herondale. Mogę spytać o twoje imię? Opisywali ciebie jako ,,ten haniebny, widowiskowy czarownik''. - Jestem głęboko poruszony tym hołdem - powiedział Magnus Edmundowi i skłonił się. - Magnus Bane, do usług. - Teraz jesteśmy zaznajomieni - odpowiedział Edmund i również się ukłonił. Stolica! Bywasz w jakiś pospolitych norach grzechu i rozpusty? - Och, od czasu do czasu. - Morgensternowie mówili, że bywasz, kiedy wyrzucali talerze - powiedział Edmund z nutką entuzjazmu. - Idziemy? Wyrzucali talerze? Zajęło Magnusowi chwilę by zrozumieć, a gdy to zrobił, poczuł zimno w środku siebie. Nocni Łowcy wyrzucali talerze, które Podziemni dotykali, bojąc się, że ich porcelana może być uszkodzona. Z drugiej strony to nie była wina Edmunda. Jedynym miejscem, do którego mógł iść Magnus, był dworek w Grosvenor Square, który najprawdopodobniej kupił pochopnie. Ostatnia przygoda sprawiła, że stał się chwilowo zamożny (stanem tym pogardzał; zwykle starał się pozbyć swoich pieniędzy tak szybko, jak mógł), także postanowił żyć stylowo. W Londynie mówiono o nim, w co wierzył, ,,Bane bogacz”. To oznaczało bardzo wielu Londyńczyków, którym zależało, by był ich znajomym, a wielu z nich było męczących. Edmund, jednakże, nie. - Dlaczego nie? - Magnus postanowił. Edmund rozpromienił się. - Wyśmienicie. Bardzo mało ludzi chce przeżyć prawdziwe przygodny. Też tak twierdzisz, Bane? Czy to nie jest smutne? - Mam kilka zasad w życiu, wśród których jest ta, by nigdy nie nie przyjmować przygód. Kolejnymi są: unikać wplątania się w romantyzm z morskimi stworzeniami; aby zawsze pytać o to, co chcesz, ponieważ najgorszą rzeczą, która może się stać, jest wstyd, a najlepszą jaka może się zdarzyć to nagość; domagać się pieniędzy z góry; i nigdy nie grać w karty z Catariną Loss. - Co? - Ona oszukuje - wytłumaczył Magnus. - Nieważne. - Chciałbym poznać kobietę, która oszukuje w karty - powiedział z zadumą Edmund. - Poza moją ciocią, Granadille Millicent, która jest postrachem w pikiecie. Magnus nigdy nie zastanawiał się nad tym, by wysoko postawieni i potężni Nocni Łowcy grali w karty, nie mówiąc już o oszukiwaniu w nich. Najwyraźniej wyobrażał sobie, że ich zajęciem podczas wolnego czasu jest trening i niekończące się dyskusję nad ich wyższością nad wszystkimi innymi. Magnus odważył się dać Edmundowi podpowiedź.

- Kluby Przyziemnych krzywo patrzą na klientów, którzy mają, w wyjątkowych przypadkach, mnóstwo broni przy sobie. To może być przeszkodą. - Wcale nie - zapewnił go Edmund. - Dlaczego, skoro mam najbardziej marny asortyment broni ze sobą. Tylko kilka nędznych sztyletów, jeden cienki nóż, kilka biczów... Magnus zamrugał. - Marny arsenał - powiedział. - Niemniej jednak, zapowiada się wesoła sobota. - Znakomicie! - krzyknął Edmund Herondale, najwyraźniej uznając to za aprobatę dla wspólnego wypadu z Magnusem. Wyglądał na zachwyconego. ♦♦♦ Klub White, na ulicy Świętego Jamesa, nie zmienił się na zewnątrz w ogóle. Magnus patrzył na bladą, kamienną fasadę z przyjemnością; Greckie kolumny i łukowe ramy w wyższych oknach, jakby każde z nich było kaplicą samą w sobie; żeliwne balkony, które tworzył skomplikowany, wirujący wzór, który zawsze sprawiał, że Magnus myślał o muszli ślimaków; okno wykuszowe, z którego kiedyś patrzyli sławni ludzie, obstawiając gonitwę między kroplami deszczu. Klub był założony przez Włochów. Był siedliskiem przestępców i nieodparcie zmorą angielskich arystokratów przez ponad sto lat. Ilekroć Magnus słyszał coś opisanego jako ,,bane1”, był pewien, że to lubi. To był powód tego, dlaczego wybrał takie nazwisko dla siebie, a także dlaczego dołączył do White kilka lat wcześniej na krótkiej wizycie w Londynie. Głównie dlatego, że jego przyjaciółka, Catarina Loss, założyła się z nim, że tego nie zrobi. Edmund obrócił się wokół jednej z żeliwnych, czarnych lamp ustawionych przed drzwiami. Poruszające się płomienie za szybą były nikłe w porównaniu z jego oczami. - To miejsce zwykło być dla rozbójników pijących gorącą czekoladę powiedział Magnus do Edmunda beztrosko, gdy weszli do środka. - Gorąca czekolada była bardzo dobra, a bycie rozbójnikiem jest oziębłą pracą. - Czy kiedykolwiek powiedziałeś ,,pieniądze albo życie!”? - Powiem tylko tyle - zaczął Magnus - że wyglądam fantazyjnie w gustownej masce i dużym kapeluszu. Edmund zaśmiał się ponownie - miał lekki i radosny śmiech, jak dziecko. Jego spojrzenie wędrowało po całym pomieszczeniu, od sufitu - wykonanego tak, jakby stali w ogromnym, kamiennym cylindrze - do żyrandola, który opływał błyszczącymi klejnotami jak księżna; do stołów pokrytych zielonym suknem, które były po prawej stronie pokoju, gdzie ludzie grali w karty i tracili fortuny. Wyraz Edmunda był wyraźnie zdumiony i zaskoczony, co sprawiło, że 1

Z eng: zakała, zmora.

wydawał się młodszy niż był; to dodało jego urodzie delikatności. Magnus nie zastanawiał się dlaczego on, jeden z Nephilim, nie był ostrożniejszy względem Podziemnych. Wątpił, by Edmund Herondale miał się przed czymkolwiek na baczności w swoim życiu. Był chętny do zabawienia się, do zostania przyprawionego o dreszczyk emocji, zasadniczo ufny światu. Edmund wskazał tam, gdzie stało dwóch mężczyzn; jeden z nich dokonywał wpisu do dużej księgi machając prowokacyjnie swoim piórem. - Co się tam szykuje? - Myślę, że zapisują zakład. Jest tutaj specjalna księga na nie, która jest dość sławna. Są podejmowane wszelkie rodzaje zakładów; czy dżentelmenowi uda się zniewolić kobietę na balonie, tysiąc stóp nad ziemią; czy człowiek może żyć pod wodą przez dzień. Magnus znalazł im parę krzeseł niedaleko ognia i wykonał gest wskazujący to, że on i jego towarzysz pilnie potrzebują trunku. Ich pragnienie zostało zaspokojone po chwili. Były zalety klubu dla wybornych dżentelmenów. - Myślisz, że ktoś mógłby? - spytał Edmund. - Nie żyć pod wodą; wiem że przyziemni nie mogą. Inną rzecz. - Moje doświadczenie na balonie z damą nie było zbyt przyjemne - powiedział Magnus, krzywiąc się na wspomnienie. Królowa Maria Antonina była ekscytująca, ale nie była komfortowym towarzyszem podróży. - Byłbym niechętny w zaangażowaniu się w cielesną rozkosz na balkonie z damą, lub dżentelmenem. Bez względu na to jak uroczy by byli. Edmund Herondale nie wydawał się być w ogóle zaskoczony wzmianką o dżentelmenie w romantycznych spekulacjach Magnusa. - Dla mnie byłaby dama na balonie - powiedział. - Ach - mruknął Magnus, który tak przypuszczał. - Zawsze schlebiało mi bycie podziwianym - wyznał Edmund z ujmującym uśmiechem. - Od zawsze jestem podziwiany. Powiedział to ze szczerym uśmiechem i mrugnięciem złotych rzęs, w ten sam sposób, gdy owinął Amalię Morgenstern wokół swojego palca. Było jasne, że jest ekstrawagancki i oczekiwał tego, że ludzie to lubią. Magnus podejrzewał, że tak było. - Ach, cóż - powiedział czarownik, rezygnując ze sprawy z gracją. - Jakaś konkretna dama? - Nie jestem całkowicie pewien tego czy wierzę w małżeństwo. Po co mieć jeden cukierek, skoro można mieć ich całe pudełko? Magnus uniósł brwi i napił się łyku znakomitej brandy. Młody chłopak w taki sposób mówił i zachwycał się naiwnie, jak ktoś, kto nigdy nie miał złamanego serca. - Nikt nigdy cię nie skrzywdził, prawda? - spytał czarownik, który nie widział

sensu owijania w bawełnę. Edmund wyglądał na zaniepokojonego. - Dlaczego? Co masz na myśli? - Przez te wszystkie skaleczenia na twojej duszy? Chyba nie. Mam tylko na myśli to, że wydajesz się być kimś, kto nigdy nie miał złamanego serca. - Straciłem rodziców jako dziecko - powiedział szczerze Edmund. - Ale rzadko spotykany jest Nocny Łowca z nietkniętą rodziną. Zostałem przygarnięty przez Fairchild'sów i wychowany w Instytucie. Jego sale zawsze były moim domem. A jeśli masz na myśli miłość, to nie, moje serce nigdy nie zostało złamane. I nie przewiduję by tak się stało. - Nie wierzysz w miłość? - Miłość, małżeństwo, to wszystko jest mocno przereklamowane. Na przykład ten jegomość, który nazywa się Benedict Lightwood, niedawno żeniąc się został zakuty w kajdany, a sprawa jest paskudna... - Dla twoich przyjaciół może być trudne, zmierzać ku innej erze swojego życia - wtrącił się współczująco Magnus. Edmund skrzywił się. - Benedict nie jest moim przyjacielem. Chodzi o tą biedną, młodą kobietę, której współczuje. Benedict jest specyficzny w swoich upodobaniach, jeżeli rozumiesz co chcę powiedzieć. - Nie - powiedział stanowczo Magnus. - Jest trochę zboczeńcem, to chcę powiedzieć. Czarownik przyjrzał mu się z oziębłą miną. - Nazywamy go „Niedobry, Odmienny Benedict” - powiedział Edmund. Głównie ze względu na zwyczaj zadawania się z demonami. Im więcej macek, tym lepiej, jeżeli wiesz co mam na myśli. - Och - powiedział Magnus, oświecony. - Wiem kogo masz na myśli. Mam przyjaciela, od którego kupił kilka najbardziej niezwyczajnych drzeworytów. Jak i kilka rycin. Powiedźmy, że przyjaciel ów jest po prostu uczciwym handlowcem, i nigdy nic od niego nie kupiłem, pamiętaj. - Tak jak Benedict Lightworm2, Demoniczny Benedict - kontynuował gorzko Edmund. - Zakrada się, podczas gdy reszta nas knuje solidne figle, a całe Clave myśli, że jest bardzo dobrze wychowany. Biedna Barbara. Obawiam się, że działała zbyt pospiesznie przez swoje złamane serce. Magnus odchylił się do tyłu na swoim siedzeniu. - A kto złamał jej serce, o ile mogę spytać? - był rozbawiony. - „Kobiece” serca są trochę jak porcelana na kominku. Jest ich wiele i łatwo je 2

Z ang ,worm' oznacza robaka.

potrzaskać przez nieuwagę. - Edmund wzruszył ramionami, trochę z żalem, ale przede wszystkim z rozbawieniem. Następnie mężczyzna w niefortunnej kamizelce wpadł na jego krzesło. - Wybacz - powiedział dżentelmen. - Myślę, że jestem trochę zakręcony! - Jestem gotowy łagodnie stwierdzić, że byłeś pijany podczas ubierania się powiedział Magnus pod nosem. - Ech? - spytał mężczyzna. - Nazywam się Alvanley. Nie jesteś jednym z tych Indyjskich nababów, prawda? Magnus nigdy nie miał zbyt wiele ochoty na to, by wyjaśniać swoje pochodzenie Europejczykom o białej karnacji, którzy nie dbają o to by wiedzieć czym różni się Szanghaj od Rangoon. Ze względu na problemy w Indiach to nie było dobrym pomysłem dla Magnusa by podjąć się bycia Hindusem. Westchnął i wyparł się tego, przedstawiając się i kłaniając. - Herondale - powiedział Edmund, kłaniając się. Jego dosadna pewność siebie i uśmiech wykonały swoją pracę. - Nowy w klubie? - spytał Alvanley, nagle życzliwy. - Cóż, dobrze. Trzeba to uczcić. Mogę zaoferować wam kolejny trunek? Przyjaciele Alvanley'a, niektórzy przy stole karcianym, niektórzy krążący niedaleko, wydali z siebie dyskretny okrzyk. Doszedł uszczęśliwiający raport o Królowej Wiktorii, o jej bezpiecznym połogu, na którym matka jak i córka spisały się znakomicie. - Pijmy za zdrowie naszej nowej Księżniczki Beatrice i królowej! - Czy ta biedna kobieta ma dziewięcioro dzieci? - spytał Magnus. - Przy dziewiątym będzie za bardzo zmęczona by myśleć o nowym imieniu, jak i rządzeniu krajem. Wypiję za jej zdrowie w każdym znaczeniu. Edmund był w pełni gotowy by wypić więcej trunków, chociaż w pewnym momencie pomylił się i zwrócił się o królowej jako Vanessie zamiast Wiktorii. - Ahahaha - zaśmiał się Magnus. - Zabalował, bez dwóch zdań! Edmund, zaczerwieniony od trunku, praktycznie natychmiast został wciągnięty w grę karcianą. Magnus dołączył do gry w macao, ale obserwował Nocnego Łowcę z pewnym niepokojem. Ludzie, którzy beztrosko wierzyli, że świat jest im winny szczęście, mogą być groźni przy stole gier. Dodać do tego fakt, że Edmund wyraźnie pragnął emocji, a jego rodzaj temperamentu był najbardziej nadający się do katastrofy w grze. Nagle pojawiło się coś niepokojącego w błyszczących oczach chłopaka, zmienionych przez światło klubowych świec woskowych, jakby niebo stawało się morzem chwilę przed burzą. Magnus postanowił zapamiętać Edmunda jako nic innego jak statek błyszczącą, piękną rzecz, poruszającą się przez kaprysy wody i wiatru. Tylko czas powie czy znajdzie kotwicę i port, czy to całe piękno i urok nie zostanie zredukowane do wraku.

Odrzucił wyobrażenia na bok - nie było potrzeby by Magnus był niańką Nocnego Łowcy. Edmund był dorosły i był w stanie zadbać o siebie. Jednak w końcu to Magnus, który zaczął się nudzić, namówił Edmunda by wyjść z White na otrzeźwiający spacer w nocne powietrze. ♦♦♦ Nie doszli za daleko od ulicy Św. Jamesa, kiedy to Magnus przerwał swoją opowieść o pewnym incydencie w Peru, ponieważ poczuł jak Edmund staje na baczność obok niego, a każda część tego anielskiego, wysportowanego ciała nagle spina się. Przywodził dosadnie na myśl wyżła duńskiego, który usłyszał zwierze w zaroślach. Magnus podążył po linii wzroku Edmunda, dopóki nie zobaczył co Nocny Łowca widzi: mężczyznę w meloniku, z dłonią stanowczo położoną na drzwiach powozu, mając - co się wydawało - sprzeczkę z pasażerami. Był szokująco niegrzeczny, a po chwili było gorzej. Magnus zobaczył jak mężczyzna trzyma kobiecą rękę. Była ubrana na jasno, jak przystoi to służącej lub pokojówce damy. Mężczyzna próbował wyciągnąć ją z powozu siłą. Udałoby mu się to, gdyby nie inny pasażer powozu, drobna ciemnowłosa dama w sukni, która szeleściła jak jedwab, której głos brzmiał jak grzmot. - Puść ją, łajdaku! - krzyczała, atakując mocno mężczyznę w głowę swoim czepkiem. Mężczyzna był zaskoczony atakiem i puścił kobietę, ale zwrócił uwagę na damę i chwycił ją za dłoń, w której trzymała czepek. Zaczęła krzyczeć, bardziej z oburzenia niż z przerażenia i uderzyła go w nos. Głowa mężczyzny odwróciła się lekko na cios, a Magnus i Edmund zobaczyli jego oczy. Nie było wątpliwości co do próżni kryjącej się w jadowicie zielonych oczach. Demon, pomyślał Magnus. Był głodny, przez co próbował porwać kobiety z powozu na Londyńskiej ulicy. Miał bardzo pechowy dzień, by robić to przed Nocnym Łowcom. Do Magnusa dotarło to, że Nephilim generalnie polują w grupach, jak i to, że Edmund Herondale jest nietrzeźwy. - Cóż - zaczął Magnus - zatrzymajmy się tu na chwilę i zastanówmy się... Och, już go nie ma. Doskonale. Zrozumiał, że stoi koło płaszcza Edmunda, który zerwał go z siebie i pozostawił na bruku w stercie wraz z kapeluszem. Edmund skoczył, robiąc salto w powietrzu, zgrabnie lądując na dachu powozu. Gdy to zrobił wyciągnął broń z kieszeni ukrytych w jego szatach: dwa baty, o których mówił wcześniej, którymi zakreślił skrzące się łuki na nocnym niebie. Dzierżył je,

tnąc nimi z precyzją, a ich światło obudziło złoty ogień w jego potarganych włosach i rzucało blask na jego wyraziste rysy twarzy. Dzięki temu światłu Magnus dostrzegł zmianę na jego twarzy, od roześmianego chłopca do surowego, anielskiego oblicza. Jeden bat owinął się wokół talii demona, jak dłoń dżentelmena wokół pasa damy podczas walca. Drugi owinął jego gardło tak ciasno jak drut. Edmund przekręcił dłoń, a demon obrócił się i upadł na ziemię z łoskotem. - Słyszałeś panią - powiedział Edmund. - Puść ją. Demon, który nagle miał więcej zębów niż wcześniej, warknął i rzucił się do powozu. Magnus uniósł dłoń i sprawił, że drzwi zamknęły się natychmiast, a powóz z szarpnięciem przejechał do przodu o kilka kroków, pomimo że brakowało woźnicy powozu - najprawdopodobniej został zjedzony - a Nocny Łowca stał na jego dachu. Edmund nie stracił równowagi. Trzymając się pewnie na nogach - jak kot - po prostu zeskoczył na ziemię i uderzył demona Eidolona w twarz batem, posyłając go natychmiastowo ponownie do tyłu. Edmund położył stopę na gardle demona, a Magnus zobaczył jak kreatura zaczyna się wić, a jej kontury zaczynają się zamazywać, zmieniając się. Usłyszał skrzypienie drzwi powozu, które otworzyły się i zobaczył damę, która zadawała ciosy demonowi, podejmującą próbę wyjścia ze względnie bezpiecznego powozu do ulicy nawiedzonej przez demona. - Proszę pani - powiedział Magnus, przesuwając się do przodu. - Muszę pani poradzić zostanie w powozie podczas gdy trwa zabijanie demona. Spojrzała mu prosto w twarz. Miała duże, ciemnoniebieskie oczy, koloru nieba tuż przed tym, jak noc szybko zmienia je w czerń, a jej włosy - które wymsknęły się ze skomplikowanej fryzury - były czarne, jakby nadeszła noc bez gwiazd. Chociaż jej niesamowite oczy były szeroko otwarte, nie wyglądała na przerażoną, a ręka, którą uderzyła demona, wciąż była zaciśnięta w pięść. Magnus kiedyś w ukryciu przyrzekł sobie, że będzie w przyszłości częściej odwiedzał Londyn. Spotykał tutaj najbardziej czarujących ludzi. - Musimy pomóc temu młodzieńcowi - powiedziała kobieta śpiewnym, muzykalnym akcentem. Czarownik spojrzał na Edmunda, który w tej chwili został rzucony o ścianę i krwawił dość obficie, ale był uśmiechnięty, wyciągając sztylet z buta jedną dłonią, drugą dusząc demona. - Proszę się nie martwić, droga madame. Ma sprawy w swoich rękach powiedział, gdy Edmund wbił sztylet w demona. - Że tak powiem. Demon zaczął bulgotać i trząść się w agonii. Magnus podjął decyzję by zignorować poruszenie za nim, i ukłonił się do dwóch kobiet. To zdawało się nie pocieszyć służącej, która skurczyła się do zaciemnionych zakamarków powozu, próbując najpierw z grymasem wyciągnąć z kieszeni chusteczkę. Kobieta o błyszczących, hebanowych włosach i fiołkowych oczach zabrała

dłoń z drzwi powozu i podała ją Magnusowi. Jej dłoń była mała, miękka i ciepła; nawet nie drżała. - Jestem Magnus Bane - przedstawił się czarownik. - Możesz mnie wezwać do pomocy w każdej chwili śmiertelnego zagrożenia, lub jeśli pilnie będziesz potrzebować eskorty na wystawę kwiatów. - Linette Owens - powiedziała kobieta z dołeczkami. Były urocze. - Słyszałam, że stolica kryje wiele niebezpieczeństw, ale to wydaje się przesadne. - Zdaje sobie sprawę, że to wszystko musi wydawać się dla ciebie bardzo dziwne i przerażające. - Czy ten mężczyzna był złym faerie? - spytała panna Owens. Jej spokojne spojrzenie napotkało zdumiony wzrok Magnusa. - Jestem z Walii - zaczęła - gdzie wciąż wierzymy w dawne zwyczaje i w baśniowe stwory. Odchyliła głowę do tyłu, by przyjrzeć się Magnusowi. Korona z warkoczy wydawała się zbyt ciężka na tak małej główce i smukłej szyi. - Twoje oczy... - powiedziała powoli. - Myślę, że musisz być dobrym faerie, sir. Kim jest twój towarzysz, nie wiem. Magnus spojrzał przez ramię na swojego towarzysza, o którym prawie zapomniał. Gdy Edmund całkowicie rozgromił demona, który był teraz kurzem i cieniem u jego stóp, zwrócił uwagę na powóz. Magnus zobaczył, jak iskrzący się, złocisty urok Edmunda rozżarza się na widok Linette, zmieniając płomień świecy w światło słońca w jednej chwili. - Kim jestem? - spytał. - Jestem Edmund Herondale, i, pani, zawsze i na zawsze będę do twoich usług. Jeśli mnie zechcesz. Uśmiechnął się leniwie i rozbrajająco. W ciemnej, wąskiej ulicy dawno po północy jego oczy błyszczały jak w środku lata. - Nie chce wydać się niedelikatna, lub niewdzięczna - zaczęła Linette Owens ale nie jesteś może niebezpiecznym szaleńcem? Edmund zamrugał. - Obawiam się, że muszę podkreślić, że chodzisz po ulicach uzbrojony po zęby. Oczekiwałeś, że stoczysz walkę z potworną istotą tej nocy? - Tak dokładnie to nie spodziewałem się - odpowiedział Edmund. - Jesteś mordercą? - spytała Linette. - Lub nadgorliwym żołnierzem? - Madame - zaczął Edmund - jestem Nocnym Łowcom. - Nie znam tego określenia. Możesz czarować? - spytała Linette, przykładając dłoń do rękawa Magnusa. - Ten dżentelmen tak. Obdarzyła zadowolony.

aprobującym

uśmiechem

Magnusa,

który

- Mój honor nakazuje mi pomoc, Panno Owens - wymruczał.

był

niezwykle

Edmund wyglądał tak, jakby został uderzony w twarz rybą. - Oczywiście... Oczywiście, że nie mogę czarować! - Udało mu się wyrzucić z siebie, brzmiąc jak prawdziwy Nocny Łowca, przerażony na ten pomysł. - Och, cóż - powiedziała Linette, wyraźnie rozczarowana. - To nie twoja wina. Wszyscy zadowalamy się tym, co mamy. Jestem wdzięczna panu, sir, za uratowanie mnie i mojej przyjaciółki przed okropnym losem. Edmund napuszył się, i z przyjemnością mówił lekkomyślnie. - Nie ma za co. Byłoby dla mnie zaszczytem odprowadzić cię do domu, Panno Owens. Ulice przy Mall Pall mogą być zdradliwe dla kobiety w nocy. Zapadła cisza. - Masz na myśli Pall Mall? - spytała Linette, nieznacznie uśmiechając się. - To nie ja upiłam się mocnym trunkiem. Może zechcesz, żebym to ja ciebie eskortowała do domu, Panie Herondale? Edmundowi brakło słów. Magnus podejrzewał, że to było dla niego nowym doświadczeniem, które będzie dla niego najprawdopodobniej dobre. Panna Owens odwróciła się nieco od Edmunda do Magnusa. - Moja pokojówka, Angharad i ja jechałyśmy z mojej posiadłości w Walii wyjaśniła. - Mamy spędzić pewien czas w Londynie u mojego dalekiego krewnego. Miałyśmy długą i męczącą podróż, i wierzyłam, że dotrzemy do Londynu przed zapadnięciem mroku. To było bardzo głupie i nierozważne z mojej strony, co spowodowało wielkie strapienie u Angharad. Twoja pomoc jest nieoceniona. Magnus mógł dostrzec znacznie więcej od tego, co Linette Owens powiedziała mu. Odnosiła się nie do majątku swojego ojca, ale do jej własnego, w swobodny sposób, jakby była przyzwyczajona do jego posiadania. To, powiązane z kosztownym materiałem jej sukni i jej zachowaniem potwierdziło Magnusowi, że kobieta była dziedziczką, i nie tylko spadkobierczynią fortuny, ale i majątku ziemskiego. Sposób, w jaki rozmawiała o Walii sprawiał, że Magnus myślał, że kobieta nie chciała, by jej ziemie były pod opieką jakiegoś wynajętego zarządcy. Społeczeństwo myślało, że to skandal i wstyd dla posiadłości, znajdować się w rękach kobiety, szczególnie tak młodej i pięknej. Oczekuje więc zapewne od niej zawarcia małżeństwa, by jej mąż zarządzał majątkiem, władając zarówno ziemiami jak i małżonką. Musiała przyjechać do Londynu, ponieważ zalotnicy dostępni w Walii musieli być nie w jej guście, i dążyła do znalezienia męża, którego zabierze ze sobą do Walii. Przyjechała do Londynu w poszukiwaniu miłości. Magnus mógł jej współczuć. Zdawał sobie sprawę, że miłość nie zawsze była częścią transakcji w wysoko usytuowanych małżeństwach, ale Linette Owens wydawała się mieć własne zdanie. Pomyślał, że miała cel - właściwe małżeństwo, właściwy mężczyzna - i że dokona tego. - Witam w Londynie - powiedział do niej Magnus.

Linette wykonała lekki ukłon w otwartej przestrzeni powozu. Jej oczy powędrowały ponad ramieniem Magnusa i stały się łagodniejsze. Czarownik obejrzał się i zobaczył Edmunda, stojącego tam, z jednym batem okręconym wokół swoje nadgarstka, jakby próbował się tym pocieszyć. Magnus musiał przyznać, że to było coś, wyglądać na tak niesamowicie przystojnego, a jednocześnie załamanego. Linette wyraźnie uległa miłosiernemu impulsowi i wyszła z powozu. Szła w stronę bruku i stanęła przed samotnym Nocnym Łowcą. - Przepraszam, jeżeli byłam niegrzeczna, lub jeśli w jakikolwiek sposób zasugerowałam, że jesteś... twpsyn3 - powiedziała, taktownie nie tłumacząc słowa. Wyciągnęła dłoń, a Edmund zaoferował swoją, unosząc ją, z batem wciąż owinięty wokół jego nadgarstka. Nagle otwarcie pojawiło się pożądanie na jego twarzy; moment ten miał wielką wagę. Linette zawahała się, a następnie położyła swoją dłoń na jego. - Jestem bardzo zobowiązana za uratowanie mnie i Angharad przez strasznym losem. Naprawdę jestem - powiedziała. - Ponowne, przepraszam jeżeli jestem niewdzięczna. - Odpuszczę ci niewdzięczność, jeżeli zdecydujesz się - zaczął Edmund - czy będę mógł zobaczyć cię jeszcze raz. Spojrzał na nią, nie czyniąc gry swoimi rzęsami. Jego twarz była obnażona i otwarta. Poważna, pokorna szczerość Edmunda zrobiły to, czego nie udało się rzęsom i przechwałkom, sprawiając, że Linette Owens zawahała się. - Możesz odwiedzić mnie na 26 Eaton Square, u Pani Caroline Harcourt powiedziała. - Jeżeli wciąż chcesz, ale rano. Zaczęła cofać swoją dłoń, a po jednej, niepewnej chwili Edmund pozwolił jej na to. Linette dotknęła ramienia Magnusa zanim weszła do powozu. Była ładna i miła tak jak wcześniej, ale coś w jej zachowaniu się zmieniło. - Proszę również o odwiedzenie mnie, jeżeli pan chce, panie Bane. - Brzmi wybornie. Wziął jej dłoń i pomógł jej wsiąść do powozu, pozwalając jej odejść w pełnym gracji stylu. - Och, panie Herondale - powiedziała Panna Owens, wystawiając swoją uroczą, roześmianą głowę przez okno powozu. - Proszę o pozostawienie batów w domu. Magnus machnął ponaglająco dłonią, a maleńkie, błękitne iskry tańczyły między jego palcami. Powóz ruszył w ciemność Londyńskich ulic. ♦♦♦ 3

Z Walijskiego: nieukiem.

Minęło trochę czasu zanim Magnus wziął udział w kolejnym spotkaniu na temat proponowanych Porozumień - głównie dlatego, że były różnice zdań co do wyboru miejsca. Czarownik głosował za tym, by spotkali się gdzieś indziej niż w sekcji Instytutu, który został zbudowany na świętej ziemi. Czuł jakby ta sekcja miała atmosferę pomieszczeń dla służb. Głównie dlatego, że Amalia Morgenstern wspominała o tym obszarze jako o pomieszczeniach dla służby Fairchildsów. Nocni Łowcy odparli pomysł spotkania się w jakiejkolwiek nisko położonej norze Podziemnych (cytat Granville'a Fairchild'sa). Sugestia zostania na dworze i pójścia do parku została odrzucona ponieważ uznano, że zaszkodziłoby to godności konklawe, gdyby jakiś zwyczajny przyziemny urządził sobie piknik wśród nich. Magnus nie wierzył im w ani słowo. Po tygodniu kłótni ich grupa w końcu skapitulowała i - ze zniechęceniem i z ociąganiem - zaproponowali ponownie Londyński Instytut. Jedynym jasnym punktem był dosłownie jasny punkt - Camille miała na sobie niezwykle fascynujący czerwony kapelusz i w tym samym kolorze delikatne, koronkowe rękawiczki. - Wyglądasz głupio i niepoważnie - powiedział de Quincey pod nosem, gdy Nocni Łowcy zajmowali swoje miejsca wokół stołu w dużym, ciemnym pokoju. - De Quincey ma rację - zaczął Magnus - wyglądasz głupio i niepoważnie, ale i wspaniale. Camille była usatysfakcjonowana i dumna, a czarownik uznał, że jest to urocze i przychylne, sposób w jaki mały komplement może zadowolić kobietę, która była piękna od wieków. - Dokładni taki efekt chciałam wywołać - powiedziała Camille. - Mogę ci powiedzieć sekret? - Modlę się o to. - Magnus pochylił się do niej, a ona ku niemu. - Założyłam to dla ciebie - szepnęła. Ciemny, duży pokój - którego ściany były pokryte ozdobnymi arrasami przedstawiającymi miecze, gwiazdy i runy Nephilim, które nosili na własnej skórze rozjaśnił się nagle. Cały Londyn wydawał się rozjaśnić. Magnus żył setki lat samotnie, a jednak najprostsze rzeczy mogły obrócić dzień w skarb, a seria dni w skrzący się szereg, który trwa i trwa. To jest najprostsza rzecz: ładna dziewczyna go lubi, a dzień się rozjaśnia. Szczupła, blada twarz Ralfa Scotta obróciła się, stając się teraz zbiorem rys bólu, ale Magnus nie znał chłopaka i nie był zobowiązany by dbać o jego złamane serce. Jeżeli dama wolała jego to czarownik nie był skłonny do sprzeczania się z nią. - Jesteśmy zadowoleni, że przybyliście tutaj wszyscy ponownie - zaczął Granadille Fairchild, srogo jak zawsze. Złożył ręce przed sobą na stole. - Nareszcie. - Jesteśmy zadowoleni, że możemy dojść do porozumienia - powiedział

Magnus. - Nareszcie. - Jestem pewien, że Roderick Morgenstern przygotował kilka słów kontynuował Fairchild. Jego twarz była opanowana, a w jego niskim głosie było słychać fałszywość. Powiedział to z lekkim podtekstem; jak kot krzyczący samotnie w dużej jaskini. - Myślę, że słyszałem dostatecznie od Nocnych Łowców - powiedział Ralf Scott. - Słyszeliśmy ich warunki zachowania pokoju między naszym rodzajem, a waszym... - Lista naszych wymagań nie jest kompletna - przerwał mu Silas Pangborn. - Faktycznie, nie była - przyznała kobieta u jego boku, surowa i piękna, jak jeden z posągów Nephilim. Pangborn przedstawił ją jako ,,Eloisa Ravenscar, moja parabatai”. Odnosił się tak, jakby mówił ,,moja żona”. Ewidentnie zjednoczyli się przeciwko Podziemnym. - Też mamy nasze warunki - powiedział Ralf Scott. Nastała cisza ze strony Nocnych Łowców. Z ich twarzy Magnus wywnioskował, że nie przygotowywali się do słuchania tego uważnie. Zamiast tego wydawali się oszołomieni bezczelnością Podziemnych. Ralf nie ustąpił, mimo kompletnego braku zachęty dla siebie. Chłopak był dzielny, nawet w przegranej sprawie, pomyślał Magnus, i poczuł lekkie ściśnięcie serca. - Chcemy gwarancji, że żaden Podziemny, którego dłonie są czyste od przyziemnej krwi, nie zostanie zamordowany. Chcemy prawa, które będzie mówiło, że jakikolwiek Nocny Łowca, który zabije niewinnego Podziemnego, zostanie ukarany. - Ralf nie zważał na wybuch protestu i zaczął go przekrzykiwać. - Żyjecie według prawa! Wszyscy powinniście zrozumieć! - Tak, nasze prawa, dane nam przez Anioła! - rozgrzmiał Fairchild. - Nie będzie żadnych praw, które szumowiny i demony będą próbować nam narzucać - zadrwił Starkweather. - To za wiele, by mieć prawo do ochronienia nas, takie samo prawo jak to do obrony przyziemnych i Nephilim? - spytał Ralf. - Moi rodzice zostali zabici przez Nocnych Łowców przez straszne nieporozumienie, ponieważ byli w złym miejscu, w złym czasie i stali się winni, bo byli wilkołakami. Wychowałem młodszego brata sam. Chcę, by moi ludzie byli chronieni, silni, a nie żeby byli zapędzani w kąty dopóki nie staną się zabójcami albo nie zostaną zabici! Magnus spojrzał na Camille, dzieląc iskierkę współczucia i oburzenia dla Ralfa Scotta, tak bardzo młodego i skrzywdzonego, jak i strasznie w niej zakochanego. Twarz Camille była niewzruszona, bardziej jak porcelanowej lalki, niż osoby. Jej skóra była porcelanowa, nie mogła być zarumieniona lub blada, a jej oczy zimne jak szkło. Poczuł wątpliwości i odrzucił je. To była twarz wampira, to wszystko - nie

ukazywała tego, jak i co aktualnie czuła. Było wielu, którzy nie mogli wyczytać w oczach Magnusa nic innego ja zło. - Co za straszny wstyd - powiedział Starkweather. - Myślałem, że możesz mieć więcej rodzeństwa by dzielić ten ciężar. Na ogół macie wyląg, prawda? Ralf Scott zerwał się i uderzył w stół z otwartej dłoni. Z jego palców wysunęły się pazury i porysowały powierzchnie stołu. - Myślę, że potrzebujemy bułeczek! - wykrzyknęła Amalia Morgenstern. - Jak śmiesz? - ryknął Granadille Fairchild. - To był mahoń! - krzyknął Roderick Morgenstern, zbulwersowany. - Bardzo chciałabym bułeczkę - powiedziała Arabella, syrena. - I jeszcze może jakieś kanapki z ogórkiem. - Poprosiłbym z jajkiem i rzeżuchą - dodał Rachel Branwell. - Nie zniosę tej zniewagi! - powiedział Nocny Łowca nazywający się Waybread, czy jakoś tak. - Nie zostałeś obrażony, a jednak będziesz się upierać ku mordowaniu nas zauważyła Camille, a jej zimny głos przeciął powietrze. Magnus czuł się nieznośnie z niej dumny, a Ralf rzucił jej żarliwie i wdzięczne spojrzenie. - To wydaje się mało sprawiedliwe. - Wiecie, że ostatnim razem wyrzucili talerze, bo nasz dotyk mógł je uszkodzić, gdy nas nie było? - spytał cicho Magnus. - Możemy dojść tylko wtedy do Porozumienia, gdy stanowiska zaczną się w jakiś sposób szanować. Starkweather wybuchnął śmiechem. Magnus naprawdę go nienawidził; ale mimo wszystko nie był hipokrytą. Jakkolwiek był zepsuty, czarownik doceniał jego szczerość. - Wtedy nie dojdzie do Porozumienia. - Obawiam się, że muszę się zgodzić - mruknął czarownik. Ścisnął dłoń ponad swoim sercem i nad jego nową pawio-niebieską kamizelką. - Staram się znaleźć trochę szacunku dla ciebie w moim sercu, ale niestety! To wydaje się niemożliwym zadaniem. - Cholerny, bezczelny, magiczny rozpustnik! Magnus skłonił głowę. - Właśnie tak. Kiedy tace z przekąskami przybyły, zaprzestali rzucania zniewag w celu skonsumowania bułeczek. To było tak nieznośnie dziwne, kiedy Magnus przeprosił pod pretekstem skorzystania z szaletu. ♦♦♦

Było tylko kilka komnat w Instytucie, w których Podziemni mieli pozwolenie na zapuszczanie się. Magnus zaczął się skradać do zaciemnionego kąta i był niezadowolony gdy zauważył, że pierwszy z nich był zajęty. Był tam fotel i stolik. Osuwając się przy blacie, który przedstawiał złote, filigranowe anioły, siedział mężczyzna, tulący do siebie małe pudełko w dłoniach. Magnus natychmiast rozpoznał jego lśniące włosy i szerokie ramiona. - Pan Herondale? - spytał. Edmund zaczął źle. Przez moment Magnus myślał, że spadnie z fotela, ale gracja Nocnych Łowców go uratowała. Patrzył na czarownika niewidzącym, urażonym zaskoczeniem, jak dziecko wyrwane ze snu. Magnus wątpił, że wiele spał; jego twarz była naznaczona bezsennymi nocami. - Miałeś długą noc, prawda? - spytał Magnus łagodnie. - Wypiłem kilka kieliszków wina i zjadłem kaczkę z pomarańczami powiedział Edmund z bladym uśmiechem, który zniknął tak szybko jak się pojawił. Nigdy już nie zjem kaczki. Nie mogę uwierzyć, że ją lubiłem. Zdradziła mnie zamilkł, a następnie dodał: - Może trochę więcej niż kilka kieliszków. Nie wiedziałem cię w Eaton Square. Magnus zastanawiał się dlaczego u licha Edmund pomyślał, że tam będzie, a następnie przypomniał sobie. Chodziło o adres młodej i pięknej dziewczyny z Walii. - Poszedłeś do Eaton Square? Edmund spojrzał na czarownika tak, jakby był tępy. - Wybacz - zaczął Magnus - po prostu trudno mi uwierzyć, że jeden z niewidocznych, wielkich łowców udał się na wizytę towarzyską. Tym razem uśmiech Edmunda był jednym z tych starych, olśniewający i czarujący, nie taki jak ostatni. - Cóż, spytali mnie o bilet4, i nie miałem zielonego pojęcia co mieli na myśli. Zostałem odprawiony z ogromną pogardą przez jej kamerdynera. - Założę się, że nie poddałeś się tam. - Faktycznie - zaczął Edmund - po prostu czyhałem i po zaledwie kilku dniach miałem okazję śledzić Li... Panną Owens i dogonić ją podczas jej jazdy w Rotten Row. Widziałem ją codziennie od tamtej pory. - Śledziłeś ją? Zastanawia mnie dlaczego dama nie zaalarmowała policjanta. Rumieńce wróciły na twarz Edmunda, wydobywając z niego znów kolor złoty, niebieski i perłowy. - Linette mówi, że mam szczęście, że tego nie zrobiła - powiedział i dodał, trochę nieśmiało: - Zamierzamy się pobrać. To faktycznie była nowość. Nephilim ogólnie brali śluby między sobą, jak arystokracja opierająca się na swojej wierze w ich własną świętość. Od każdego 4

http://czasgentlemanow.pl/2012/01/o-biletach-wizytowych-gentlemanow/

potencjalnego przyziemnego - pana młodego lub panny młodej - oczekiwano wypicia z Kielicha Anioła, przemienienie przez niebezpieczną alchemię i przerodzenie się dzięki uznaniu Anioła. To nie jest przemiana, którą wszyscy przeżywają. - Gratuluje - powiedział Magnus, zostawiając swoje obawy zamknięte na klucz w swoim sercu. - Przypuszczam, że Panna Owens wkrótce przejdzie Rytuał? Edmund zaczerpnął głębokiego wdechu. - Nie - zaczął - nie przejdzie. - Och - mruknął Magnus, w końcu rozumiejąc. Edmund spojrzał w dół na pudełko, które trzymał. Było proste, drewniane, z symbolem nieskończoności narysowanej po boku, co wyglądało jak płonący knot. - To Pyxis - powiedział. - Ma w sobie duszę pierwszego demona, którego zabiłem. Miałem czternaście lat i był to dzień, gdy wiedziałem po co się urodziłem, i jako kto - jako Nocny Łowca. Magnus spojrzał na pochyloną głowę Edmunda, którego naznaczone dłonie wojownika były zaciśnięte na niewielkim pudełku, i nie mógł nie czuć współczucia, które w nim wzrastało. Edmund przemówił, a potok wyznań z jego duszy był skierowany do jedynej osoby, którą znał, a która mogła go wysłuchać i nie myśleć, że jego miłość jest bluźnierstwem. - Linette mówi, że jej obowiązkiem i powołaniem jest dbanie o ludzi na jej ziemiach. Nie chce być Nocnym Łowcą. I... I nie chcę tego, nie chcę jej o to pytać. Mężczyźni i kobiety giną podczas Rytuału. Jest dzielna, piękna i uparta, a jeżeli Prawo mówi, że nie jest wartościowa taka, jaka jest, to Prawo jest kłamstwem. Nie mogę uwierzyć w niesprawiedliwość tego, że znalazłem jedyną kobietę na całym świecie, którą pokochałem, a co Prawo mówi o takim uczuciu, które uważałem za święte? Aby być z nią muszę poprosić moją największą miłość by narażała życie, które jest dla mnie więcej warte od mojego. Lub wyzbyć się innej części mojej duszy - wypalić cel mojego życia i wszystkie dary, którymi obdarował mnie Anioł. Magnus pamiętał jak Edmund wyglądał podczas wspaniałego skoku, gdy atakował demona, jak jego całe ciało zmieniło się od niespokojnej energii do wyłącznej determinacji, gdy zobaczył demona: gdy rzucił się w wir walki z prostą, naturalną radością jak ktoś robiący coś, do czego był stworzony. - Czy kiedykolwiek chciałeś być kimś innym? - Nie - odpowiedział Edmund. Wstał i przyłożył dłoń do ściany, drugą przeczesując włosy, jak Anioł sprowadzony na kolana, oszalały i opętany przez ból. - Co z twoim nieaprobowaniem małżeństwa? - spytał Magnus. - Co z posiadania jednego cukierka, skoro można mieć ich pudełko? - Byłem wielkim głupcem - odpowiedział Edmund, niemal gwałtownie. Myślałem, że miłość jest zabawą, ale nią nie jest. Jest poważniejsza od śmierci. Bez Linette mógłbym równie dobrze nie żyć.

- Mówisz o porzuceniu swojej natury Nocnego Łowcy - powiedział łagodnie Magnus. - Można zrezygnować z wielu rzeczy dla miłości, ale nikt nie powinien ofiarowywać siebie. - Tak ci się wydaje, Bane? - spytał Edmund, odwracając się do niego. Urodziłem się by być wojownikiem, jak i po to by być z nią. Powiedź mi jak pogodzić to, ponieważ sam nie wiem! Magnus nie odpowiedział. Patrzył na Edmunda i przypomniał sobie o tym, gdy był pijany i myślał o Nocnym Łowcu jak o pięknym statku, który może popłynąć w morze, lub rozbić się o skały. Widział je teraz na horyzoncie, ciemne i ostre. Widział przyszłość Edmunda bez polowań, to jak będzie tęsknić za niebezpieczeństwem i ryzykiem. Jak odnalazłby te uczucia w stołach hazardowych. Jak kruchy się stanie, gdy sens jego życia odejdzie. I była Linette, która zakochała się we wspaniałym Nocnym Łowcu, w mściwym Aniele. Co myślałaby o nim, gdyby był po prostu kolejnym Walijskim rolnikiem, a cała jego chwała by odeszła? Mimo to miłość nie była czymś, co można było odrzucić z łatwością. Przychodziła rzadko, tylko kilka razy w ciągu śmiertelnego życia. Czasami nawet jeden raz. Magnus nie mógł przyznać tego, że Edmund Herondale nie miał racji względem przyjęcia miłości, gdy ją odnalazł. Mógł jedynie przyznać, że Prawo Nephilim myliło się każąc mu wybierać. Edmund westchnął. Wyglądał na wyczerpanego. - Wybacz, Bane - powiedział. - Jestem po prostu chłopcem, krzyczącym i mocno sprzeciwiającym się losowi. Nadszedł czas by przestać był głupcem. Dlaczego warto walczyć przeciwko wyborowi, który już jest dokonany? Jeśli dane by mi było wybierać pomiędzy poświęceniem swojego życia, a Linette, do końca swojego życia wolałbym poświęcić siebie za każdym razem. Magnus odwrócił wzrok, by nie zobaczyć wraku. - Życzę szczęścia - powiedział. - Szczęścia i miłości. Edmund lekko się ukłonił. - Życzę miłego dnia. Myślę, że już się nie spotkamy. Odszedł kierując się do wnętrza Instytutu. Po kilku krokach zawahał się i zatrzymał, a światło z jednego z wąskich okien kościelnych sprawiło, że jego włosy były intensywnie złote. Magnus pomyślał, że się odwróci. Ale Edmund Herondale nigdy nie spoglądał wstecz. ♦♦♦ Magnus wrócił z ciężkim sercem do pokoju, gdzie Nocni Łowcy i Podziemni wciąż toczyli wojnę na słowa. Żadna ze stron nie wydawała się skłonna do tego, by ustąpić. Czarownik stwierdził, że sytuacja była beznadziejna.

Przez witraże było widać, że osłona nocy zaczęła opadać, ujawniając rozpoczynający się dzień, jak i to, że wampiry musiały wyjść. - Wydaje mi się - zaczęła Camille, naciągając swoje szkarłatne rękawiczki - że kolejne spotkanie okaże się równie daremne jak te, które się już odbyły. - Tak, jeżeli Podziemni będą kontynuować bycie bezczelnymi nędznikami powiedział Starkweather. - Tak, jeżeli Nocni Łowcy będą kontynuować świętoszkowate morderstwa warknął Scott. Magnus nie mógł do końca patrzeć na jego twarz, nie po spotkaniu z Edmundem Herondale. Nie chciał patrzeć na innego chłopca, którego marzenia umierają. - Dosyć! - krzyknął Granadille Fairchild. - Madam, nie proś mnie bym sądził, że nigdy nie skrzywdziłaś ludzkiej duszy. Nie jestem głupcem. A zabijanie przez Nocnych Łowców było wykonane na rzecz sprawiedliwości i obronie bezbronnych. Camille uśmiechnęła się powolnym, słodkim uśmiechem. - Jeżeli w to wierzysz - szepnęła - jesteś głupcem. Wybuchł kolejny, ponury i męczący wybuch oburzenia ze strony zgromadzonych Nocnych Łowców. To zaalarmowało Magnusa, który zobaczył jak Camille broni chłopaka. Lubiła Ralf Scotta, pomyślał. A może coś więcej. Czarownik miał nadzieję, że to jego wybierze, ale odkrył, że nie może zazdrościć Scottowi jej sympatii. Zaoferował jej swoje ramie, gdy opuszczali pokój, a ona za nie złapała. Wyszli razem na ulicę. I tam, na progu Instytutu, zstąpiły demony. Były z rodzaju Achaierai - o zębach jak brzytwy, z szerokimi skrzydłami ze spiekło-czarnej skóry, przypominającej fartuchy kowali. Spowili noc, zasłaniając księżyc, rozmazując gwiazdy. Camille zadrżała u boku Magnusa, ukazując kły. Na widok strachu wampirzycy Ralf Scott rzucił się na wroga, przemieniając się jednocześnie, a następnie powalił go, zmieniając w krwawą plątaninę na bruku. Nadeszli Nocni Łowcy, wysuwając broń z pochew i tym podobnych. Amalia Morgenstern, jak się okazało, trzymała małą, gustowną siekierę pod swoją krynoliną. Jej mąż, Roderick, wybiegł na ulicę i pchnął sztyletem demona, z którym szamotał się Ralfem Scottem. Z małej furmanki, w której było jej akwarium, Arabella wydała okrzyk strachu i zanurkowała w dół, ale dolna część jej zbiornika była zdecydowanie niewystarczająca. - Do mnie, Josiah! - zagrzmiał Fairchild, a Josiah Wybread - nie, Magnus był pewien, że to jednak Wayland - dołączył do niego. Ustawili się przed wozem Arabelle by ją obronić, nie pozwalając żadnemu demonowi dojść do niej na odległość jasnej linii ich ostrzy. Silas Pangborn i Eloisa Ravenscar ruszyli na ulicę, walcząc ramię w ramię, a ich bronie jasno płonęły w ich dłoniach, gdy przemieszczali się w doskonałej synchronizacji, jakby ich para złączyła się w jedną, silną postać. De Quincey podążył za nimi, walcząc wspólnie.

Nagle Magnus został sam. Camille zostawiła go i pobiegła pomóc Ralfowi Scottowi. Jeden z demonów skoczył na nią od tyłu i chwyciła ją w swoje szponiaste pazury. Ralf zawył z rozpaczy i cierpienia. Magnus wysadził w niebo demona. Camille upadła na ziemię, a czarownik przyklęknął i wziął ją - drżącą - w ramiona. Był zdumiony widząc błysk łez w jej zielonych oczach, jak i to jak delikatna była. - Wybacz. Generalnie nie denerwuje się tak łatwo. Przyziemny wróżbita powiedział mi kiedyś, że śmierć przyjdzie po mnie niespodziewanie - powiedziała drżącym głosem Camille. - Głupi zabobon, prawda? Już na zawsze chcę być ostrzeżona. Nie będę się bać niczego, jeżeli tylko będę wiedzieć, że niebezpieczeństwo nadchodzi. - Byłbym całkowicie zdenerwowany, gdyby moja kreacja została zepsuta przez demony, które nie wiedzą nic na temat mody - wyznał Magnus, a Camille zaczęła się śmiać. Jej oczy były koloru trawy pod rosą - była odważna i piękna, walczyła dla ich rodzaju, aż w końcu opierała się o niego. To był ten moment, w którym Magnus czuł się tak, jakby zatrzymał swoje poszukiwania miłości. Magnus spojrzał ponad zachwycającą twarzą Camille by zobaczyć, że Nocni Łowcy i Podziemni, cudem, nie kłócili się. Zamiast tego wszyscy obserwowali się stojąc w nagle cichej ulicy, wokół ciał swoich rozgromionych wrogów - ponieważ zrobili to razem. W powietrzu można było wyczuć pewien rodzaj zdziwienia, jakby Nephilim nie postrzegali Podziemnych jako potworów, gdy wraz z nimi walczyli przeciwko prawdziwym demonom. Nocni Łowcy byli wojownikami; łączenie się w walce oznaczało dla nich wiele. Czarownik nie był wojownikiem, ale pamiętał jak Nocni Łowcy chronili syrenę i wilkołaka. To też coś dla niego znaczyło. Być może coś dzięki tej nocy ocalało. Może ten dziki pomysł Porozumienia uda się po tym wszystkim. Następnie poczuł jak Camille poruszyła się w jego ramionach i zobaczył na co patrzyła. Na Ralfa Scotta, a on a nią. Było masę bólu w jego oczach. Chłopak wstał, dając upust swojemu gniewowi na Nocnych Łowców. - Wy to zrobiliście - powiedział ze wściekłością. - Chcecie śmierci nas wszystkich. Zwabiliście nas tu.... - Oszalałeś? - spytał Fairchild. - Jesteśmy Nephilim. Jeżeli chcielibyśmy twojej śmierci to tak by się stało. Nie żądamy by demony zabijały dla nas, i na pewno nie chcemy by skalały nasz próg. Moja córka tu mieszka. Nie chciałbym jej narażać, na cokolwiek sobie wyobrażasz, tak samo jak Podziemnych. Magnus musiał przyznać, że ma rację. - To wy sprowadziliście to ścierwo na nas! - ryknął Starkweather. Czarownik otworzył usta, by sprzeciwić się, a następnie przypomniał sobie jak zbyt gwałtownie Królowa Jasnego Dworu sprzeciwiła się Porozumieniu z Nocnymi Łowcami, a jednak jak ciekawa była szczegółów tego kiedy i gdzie będą ich

spotkania. Zamknął usta. Fairchild posłał Magnusowi potępiające spojrzenie, jakby Nocni Łowcy mogli odczytać winy wszystkich Podziemnych na ich twarzach. - Jeżeli to, co mówi Starkweather, jest prawdą, straciliście wszelką okazję na wypracowanie sobie porozumienia między nami - powiedział Fairchild. To się stało, Magnus zobaczył jak wściekłość wybywa z twarzy Ralfa Scotta, gdy wyraźnie zrezygnował z walki. Ralf spojrzał jasnymi oczami na Fairchilda i powiedział spokojnym, dźwięcznym głosem: - Nie ofiarujecie nam wsparcia? Bardzo dobrze. Nie potrzebujemy go. Wilkołaki same się sobą zajmą. Tak będzie. Wilkołak uchylił się sprzed zatrzymującej go ręki de Quincey'a i nie zwracał uwagi na ostrą odpowiedź Fairchilda. Jednie zwrócił uwagę na Camille. Spojrzał na nią na chwilę. Wampirzyca uniosła dłoń, a następnie opuściła ją, a Ralf odwrócił się i odszedł od Nocnych Łowców, jak i jego Podziemnych przyjaciół. Magnus zobaczył jak wyprostował ramiona, gdy odchodził - chłopak zaakceptował ciężkie brzemię i przyjął, że stracił to co kochał najbardziej. Czarownikowi przypominał Edmunda Herondale. ♦♦♦ Magnus nie zobaczył ponownie Edmunda Herondale, ale za to usłyszał go. Nocni Łowcy zdecydowali, że Magnus i Camille byli najrozsądniejszymi wśród Podziemnych, których zgromadzili. Biorąc pod uwagę, że innymi do wyboru były gwałtowne wilkołaki i Alexei de Quincey, Magnus nie mógł nie czuć się pochlebiany przez to uprzywilejowanie. Nephilim spytali Magnusa i Camille by przyszli na prywatne spotkanie, w celu wymiany informacji, by mogli odpowiednio kontynuować, bez Ralfa Scotta. W ich prośbie była ukryta obietnica, że Nocni Łowcy mogą zaoferować im ochronę, jeżeli Magnus i Camille będą ją potrzebować w przyszłości. W zamian, oczywiście, za magię i informacje o świecie Podziemnych. Magnus udał się na spotkanie by zobaczyć Camille, z żadnego innego więcej powodu. Powiedział sobie, że nie będzie myślał o tej całej walce przeciwko demonom, jak i to jak się zjednoczyli. Następnie wkroczył do Instytutu, jednakże, zatrzymał się przez dźwięki. Odgłosy pochodziły z głębi budynku, był to okropny dźwięk, jakby ktoś był katowany, obdzierany ze skóry. Brzmiało to jak krzyk duszy w Piekle, lub duszy wyrwanej z Nieba. - Co jest? - spytał Magnus. Było tylko kilku Nocnych Łowców obecnych na ich nieoficjalnym spotkaniu, zamiast masy przedstawicieli Clave. Jedynie byli obecni: Granadille Fairchild, Silas

Pangborn i Josiah Wayland. Trzech Nocnych Łowców stało w małej sali, a płacz w agonii odbijał się od gobelinowych ścian i kopulastego sufitu. Wszyscy trzej Nephilim byli całkowicie obojętni. - Młody Nocny Łowca, Edmund Herondale, zhańbił swoje nazwisko i porzucił swoje powołanie, aby mógł polecieć w ramiona przyziemnej siksy - odpowiedział Josiah Wayland, bez śladu emocji. - Jest pozbawiany Znaków. - Jest pozbawiony swoich znaków... - powiedział powoli Magnus. - Właśnie tak? - Jest przemieniany w podłą rzecz - powiedział Granadille Fairchild, a jego głos był zimny, chociaż jego twarz była blada. - To wbrew woli Anioła. Oczywiście, że to boli. Rozległ się drżący krzyk agonii pod koniec jego słów. Nie odwrócił głowy. Magnus poczuł zimno z przerażenia. - Jesteście barbarzyńcami. - Chcesz pospieszyć mu z pomocą? - spytał Wayland. - Jeśli spróbujesz, każdy z nas wspólne powali cię. Nie ośmielaj się kwestionować naszych motywów i sposobu życia. Mówisz o czymś, co jest ponad tobą, szlachetniejsze niż możesz to sobie wyobrazić. Magnus usłyszał kolejny krzyk, urwany do zrozpaczonego szlochania. Czarownik pomyślał o chłopaku, z którym spędził jedną noc w klubie, o jego promiennej twarzy i braku czułości na ból. Czyli to było ceną Nocnych Łowców za miłość. Czarownik ruszył do przodu, ale Nocni Łowcy wyciągnęli ostrze. Mieli surowy wyraz twarzy. Jak Anioł z płonącym mieczem głoszący, że Magnus nie może przejść, że nie jest przekonany co do jego prawości. Usłyszał echo słów jego ojczyma w umyśle: dziecko diabła, podmiot Szatana, narodzony by być przeklętym, opuszczony przez Boga. Długi, osamotniony krzyk cierpiącego chłopaka, któremu nie mógł pomóc, sprawił, że Magnus poczuł zimno w kościach, jakby było wodą sączącą się po to, by odnaleźć mogiłę. Czasami myślał, że wszyscy są opuszczeni, każda dusza na tej ziemi. Nawet Nephilim. - Nic nie można zrobić, Magnus. Chodź - szepnęła mu Camille do ucha. Jej dłoń była mała, ale trzymała Magnusa pewnym chwytem. Była silna, silniejsza niż czarownik, najprawdopodobniej we wszystkim. - Rodzina Fairchild wychowała chłopaka od dziecka, tak myślę, a jednak porzucili go jak śmiecia na ulicę. Nephilim nie mają litości. Magnus pozwolił jej odciągnąć się na ulicę, z daleka od Instytutu. Zaimponowało mu to, że wciąż była taka spokojna. Camille ma hart ducha, pomyślał Magnus. Chciał, by mogła go nauczyć bycia mniej niemądrym, jak i mniej podatnym

na ból. - Słyszałam, że nas opuszczasz, panie Bane - powiedziała Camille. - Będzie mi przykro widzieć jak odchodzisz. De Quincey był gospodarzem najsławniejszych przyjęć i słyszałam, że jesteś całkowicie życiem i duszą każdego przyjęcia, na którym jesteś obecny. - Przykro mi, że muszę odejść - odpowiedział Magnus. - Jeśli mogę zapytać, dlaczego? - spytała Camille, zadzierając swoją uroczą głowę, z błyszczącymi, zielonymi oczami. - Sądziłam, że Londyn spodobał ci się i że może zostaniesz. Jej zaproszenie było prawie nie do odparcia. Ale Magnus nie był Nocnym Łowcą. Mógł się litować nad kimś, kto był młody i cierpiał. - Ten młody wilkołak, Ralf Scott - zaczął czarownik, porzucając pozory - jest w tobie zakochany. Wydawało mi się, że spoglądałaś na niego z pewnym zainteresowaniem. - A jeżeli to prawda? - spytała Camille i zaśmiała się. - Nie wydajesz się typem człowieka, który zrzeka się czegoś na korzyć kogoś innego! - Ach, ale nie jestem człowiekiem, prawda? Mam swoje lata, tak jak ty - dodał. To było cudowne, idea kochania kogoś i nieobawiania się, że szybko zostanie to utracone. - Ale wilkołaki nie są nieśmiertelne. Starzeją się i umierają. Ten Scott ma jedną szansę na twoją miłość, kiedy ja... Ja mogę odejść i wrócić, znaleźć się tu ponownie. Wydęła uroczo wargi. - Mogę cię zapomnieć. Nachylił się do jej ucha. - Jeżeli tak, będę musiał skutecznie zwrócić twoją uwagę na siebie. Jego ręce były przy jej talii, jedwabiu jej sukni, gładkiego pod jego opuszkami palców. Czuł jak napina się i drży pod wpływem jego dotyku. Jego usta otarły się o jej skórę i poczuł jak się wzdryga. - Kochaj chłopaka. Daj mu szczęście. A wtedy wrócę i poświecę wiek na podziwianie cię. - Cały wiek? - Być może - powiedział Magnus, drocząc się. - Jak brzmiał poemat Marvella? ,,I sto lat by się pewno musiało przetoczyć, Bym wysławić mógł czoło twe piękne i oczy. Pochwała każdej z piersi trwałaby lat dwieście, Trzydzieści zaś tysięcy poświęciłbym reszcie;

Stulecie za stuleciem tak by nam mijało, W ostatnim by się serce twoje otwierało...”5 Camille uniosła brwi na odwołanie do jej piersi, ale jej oczy błyszczały. - Skąd wiesz, że mam serce? Magnus uniósł swoje brwi, przyznając racje. - Słyszałem, że mówi się, że miłość to wiara. - Czy twoja wiara jest uzasadniona, czas pokaże - powiedziała Camille. - Zanim czas pokarze nam coś więcej - zaczął czarownik - pokornie proszę cię, abyś przyjęła mały symbol mojego szacunku. Sięgnął pod płaszcz, który został wykonany z niebieskiej, delikatnej tkaniny, mając nadzieję, że Camille przyjmie ozdobny i przeznaczony do konkretnych celów naszyjnik. Rubin zabłyszczał w świetle lamp ulicznych - przywieszka miała głęboki, krwisty kolor. - Jest całkiem uroczą rzeczą - powiedział. - Bardzo uroczą. - Brzmiała na rozbawioną, gdy to dodała. - Nie dosięga do twojej urody, oczywiście, ale co to robi? Jest jedna mała rzecz, którą ma prócz urody. Jest zaklęcie na klejnocie, który ostrzeże cię, gdy demony będą w pobliżu. Oczy Camille mocno rozszerzyły się. Była inteligentną kobietą, a Magnus zobaczył, że wie w pełni o wartości klejnotu i zaklęcia. Czarownik sprzedał dom w Grosvenor Square, a co miał zrobić z dochodu tej akcji? Nie mógł pomyśleć o niczym innym cenniejszym niż zakup gwarancji, która chroniłaby Camille, jak i powodowała, że zapamięta go przychylnie. - Będę myśleć o tobie, gdy będę daleko - obiecał Magnus, zapinając naszyjnik z wisiorkiem przy jej bladym gardle. - Chciałbym myśleć o tobie jako o nieustraszonej. Dłoń Camille, białej gołębicy, powędrowała do błyszczącej przywieszki i z powrotem. Spojrzała w górę w oczy Magnusa. - Ku całkowitej sprawiedliwości, muszę ofiarować ci oznakę, dzięki której mnie zapamiętasz - wyznała, uśmiechając się. - Och, cóż - powiedział Magnus, gdy się zbliżyła. Jego dłoń dotykała jedwabiu, który otaczał jej talię. Zanim jego wargi dotknęły jej, wymruczał: - Jeżeli jest to sprawa sprawiedliwości. Camille go pocałowała. Magnus pomyślał o tym by sprawić, żeby lampy uliczne paliły się jaśniej i tak się stało. Płomień wśród żelaza i szkła zalał ulicę delikatnym, niebieskim światłem. Trzymał ją w ramionach, jak i obietnicę możliwej 5

Przełożył Artur Międzyrzecki.

miłości, a ta ciepła chwila sprawiła, że wszystkie wąskie uliczki w Londynie wydawały się rozszerzać, i nawet mógł myśleć uprzejmiej o Nocnych Łowcach - raz jeszcze. Poświęcił chwilę na nadzieję, że Edmund Herondale znajdzie pocieszenie w ramionach swojej pięknej, przyziemnej miłości, że będzie żyć tak, jakby cała strata i cierpienie wydawało się opłacalne. Statek Magnusa odpływał tej nocy. Zostawił Camille by mogła odszukać Ralfa Scotta i wszedł na pokład swojego parowca, o wspaniałej żelaznej powłoce, który nazywał się Persia - został stworzony dzięki najnowszym przyziemnym innowacją. Jego zainteresowanie statkiem i myśli o przygodzie sprawiły, że mniej żałował swojego odjazdu, ale mimo wszystko stał przy poręczy, gdy statek odpłynął w nocną wodę. Spojrzał ostatni raz na miasto, które pozostawiał. Po latach Magnus wróci do Londynu do Camille Belcourt i nie odnajdzie wszystkiego tak, jak sobie wyśnił. Lata później kolejny zdesperowany chłopak Herondale z niebieskimi oczami podejdzie do jego drzwi, drżąc z zimna w deszczu, z własną niedolą, a tym razem Magnus będzie w stanie mu pomóc. Czarownik nie wiedział jeszcze nic wtedy o tym. Stał tylko na podkładzie statku i obserwował Londyn i jego wszystkie światła i cienie, które znikają z jego zasięgu wzroku.

,,Spadkobierca mroku''

►

1903 ◄

Magnusowi zajęło prawie dwadzieścia minut zauważenie chłopca rozświetlającego pokój, ale żeby być uczciwym, został rozproszony przez wystrój. Minęło niemal ćwierć wieku, od kiedy Magnus po raz ostatni był w Londynie. Trochę tęsknił za tym miastem. Oczywiście Nowy Jork w tym okresie tętnił energią, z którą żadne inne miasto nie mogło się równać. Magnus kochał jazdę grzechoczącymi karocami i powozami, migoczące światła Longacre Square, przyciągającą renesansową i misterną fasadę Olympia Theatre, lub natykanie się na różnych pasjonujących ludzi podczas wystawy psów w Greenwich Villag. Wielką przyjemność sprawiała mu jazda koleją nadziemną - ten pisk hamulców - i nie mógł się doczekać podróży rozległym systemem kolei podziemnych, które były budowane w samym centrum miasta. Widział budowę wielkiej stacji na Columbus Circle - tuż przed swoim wyjazdem - i miał nadzieję, że po powrocie zastanie ją wreszcie ukończoną. Ale Londyn to Londyn. Otulony wieloma warstwami historii, gdzie każda epoka zostawiała ślad na poprzedniej. Magnus także brał tutaj udział w niejednym wydarzeniu, kochał ludzi żyjących w Londynie i zarazem ich nienawidził. Była tutaj pewna kobieta, którą kochał i jednocześnie nienawidził, przez co opuścił Londyn by uciec od tych wspomnień. Czasami zastanawiał się czy źle zrobił wyjeżdżając, może powinien był przezwyciężyć złe wspomnienia na rzecz tych dobrych, cierpieć i zostać. Magnus osunął się w aksamitny, pikowany fotel – miał podłokietniki wytarte na przestrzeni stuleci przez ręce, które zniszczyły tkaninę i sprawiły, że wyblakła – i rozejrzał się po pokoju. To było elegancko urządzone - w angielskim stylu - miejsce, tak, że Ameryka z całą swoją młodą zuchwałością by się tu nie wpasowała. Migoczący żyrandol zwisał z sufitu – oczywiście był zrobiony ze szkła, a nie z kryształów, ale mimo to dawało to niezwykły efekt – a ze ścian wystawały zaopatrzone w światło elektryczne kinkiety. Magnus wciąż uważał prąd elektryczny za rzecz ekscytująca, choć nie dawał tak jasnego blasku jak czarodziejskie światło. Grupa gentlemanów siedziała przy stoliku grając partyjkę faro i piquet1. Kobiety, które nie były lepsze, w obcisłych i jaskrawych sukniach - i w tym wszystkim co Magnus najbardziej lubił - wylegiwały się na pokrytych aksamitem ławach rozstawionych wzdłuż ściany. Jeden z gentlemanów, który skończył już grę przy stole, podszedł do nich, dumny ze swojego zwycięstwa i zarobionych pieniędzy. Ci, do których szczęście się nie uśmiechnęło, odebrali swoje płaszcze przy wyjściu i wymknęli się po cichu pozbawieni pieniędzy i towarzystwa. 1

Gry karciane pochodzące z Francji. Faro pochodzi z początku XVI w, a piquet z końcówki XVII w. (przy. Candy )

To wszystko było bardzo dramatyczne i podobało się Magnusowi. Jeszcze nigdy nie znudził się oglądaniem widowiska, jakim jest życie zwykłych ludzi i ich samych, mimo upływu czasu i faktu, że wszyscy ludzie kończyli w ten sam sposób. Głośny wybuch zmusił go do podniesienia wzroku. Na środku pokoju stał chłopiec, który właśnie odbezpieczył srebrny pistolet znajdujący się w jego dłoni. Odgłos, który usłyszał, był dźwiękiem tłuczonego szkła, które zostało odstrzelone od żyrandola. Magnus stał się przytłoczony uczuciem - które Francuzi nazywali déjà vu - iż był tu wcześniej. Oczywiście odwiedzał już Londyn, był tu ostatnio dwadzieścia pięć lat temu. Twarz chłopca wywołała wspomnienia. To była twarz z przeszłości, jedna z najpiękniejszych jakie Magnus był sobie w stanie przypomnieć. Miała ona finezyjny kształt, który sprawiał że miejsce, w którym się znajdowali, nie raziło aż tak swoją nędzą – piękno które świeciło tak wyraźnie, że przyćmiło blaski światła elektrycznego. Skóra chłopca była tak biała i jasna, iż wydawało się jakby rozświetlana była płomieniem świecy. Linie kości policzkowych, szczęki i gardła – widoczne dzięki rozpiętemu kołnierzykowi lnianej koszulki – były tak wyraźne i doskonałe, że chłopak przypominałby swoim wyglądem posąg, gdyby nie był lekko zaniedbany, a jego lekko kręcone włosy nie opadałyby mu na twarz. Były czarne jak noc o północy w porównaniu do jego świetlistej, bladej skóry. Lata zawirowały w głowie Magnusa; mgła i światła londyńskich lamp gazowych sprzed ponad dwudziestu lat - zamęt w głowie czarownika ustał. Jego usta mimowolnie poruszyły się i wypowiedziały imię: Will. Will Herondale. Magnus ruszył w jego stronę instynktownie, czując jakby nie robił tego z własnej woli. Chłopiec odwrócił w jego stronę wzrok, a Magnus poczuł ogarniający go szok. To nie były oczy Willa, które - czarownik pamiętał - były niebieskie jak niebo nocą w Piekle - oczy przepełnione desperacją i wrażliwością. Ten chłopak miał lśniące złote oczy - jak kryształowe szkło wypełnione po brzegi świeżo nalanym białym winem, wystawione tak, by łapać promienie palącego słońca. Jeśli jego skóra była świetlista to oczy promienne. Magnus nie mógł wyobrazić sobie tych oczu wyrażających troskę. Chłopak był bardzo, bardzo piękny, ale był to typ urody, którą mogła posiadać Helena z Troi - wręcz biła od nich katastrofa. Jego uroda sprawiła, że Magnus zaczął myśleć o podpaleniu miast. Mgła i światła lamp gazowych ponownie wywołały u niego zamęt w głowie. To była chwilowa pomyłka spowodowana przez nostalgię i tęsknotę. To nie był Will. Tamten załamany, piękny chłopak jest teraz zapewne mężczyzną, a ten chłopiec był obcy. Mimo to Magnus nie myślał, że takie uderzające podobieństwo może być zbiegiem okoliczności. Ruszył z niewielkim wysiłkiem w kierunku chłopca, tak zapewne wydawało się uczestnikom gier hazardowych. Chłopak stał sam, jak gdyby szkło dookoła niego było lśniącym morzem, a on był wyspą.

- To nie do końca broń Nocnych Łowców – mruknął Magnus. – Nieprawdaż? Jego jasne oczy zwęziły się do jasnych szczelin, a długa, zwinna ręka, w której nie trzymał pistoletu, sięgnęła do rękawa w którym - jak Magnus domniemywał ukryte było ostrze. Jego ręce nie były dość stabilne. - Spokojnie – dodał czarownik. – Nie skrzywdzę cię. Jestem czarownikiem z Whitelaws z Nowego Jorku i ręczę za to, że jestem dość… hmm, przeważnie nieszkodliwy. Nastąpiła długa cisza, która zdawała się emanować niebezpieczeństwem. Oczy chłopca były jak gwiazdy, lśniące, ale nieodzwierciedlające jego uczuć. Magnus był bardzo dobry w odgadywaniu ludzkich emocji, jednak stwierdził, że bardzo trudne jest przewidzenie co ten chłopak może zrobić. Był szczerze zaskoczony tym co młodzieniec powiedział po chwili. - Wiem kim jesteś. – Jego głos nie wyrażał tego, co twarz: było w nim słychać łagodność. Magnus zdołał ukryć zaskoczenie i uniósł brwi w niemym pytaniu. Nie przeżył trzystu lat bez nauczenia się tego, by nie połykać tego haczyka. - Jesteś Magnus Bane. Czarownik zawahał się, a następnie skinął głową. - A ty? - Ja – zaczął chłopak - jestem James Herondale. - Wiesz – mruknął Magnus – przypuszczałem, że tak może brzmieć twoje nazwisko. Cieszę się, że jestem sławny. - Jesteś czarownikiem, przyjacielem mojego ojca. Zawsze wspominał cię mojej siostrze i mnie, gdy inni Nocni Łowcy wyrażali się źle w naszej obecności o Podziemnych. Opowiadał że znał czarownika, który był lepszym przyjacielem i osobą bardziej godną zaufania niż jest niejeden Nephilim. Kąciki jego ust uniosły się, gdy powiedział to wszystko kpiącym tonem, z wyraźnie brzmiącą w jego tonie pogardą, nie rozbawieniem, jak gdyby jego ojciec był głupi mówiąc to, a on na tyle pomylony by to powtórzyć. Magnus nie był w nastroju na kpiny i cynizm. Rozstali się w dobrych stosunkach, on i Will, lecz on znał Nocnych Łowców. Byli szybcy w osądzaniu Podziemnych za złe uczynki, działając tak jakby każdy grzech był wyryty w kamieniu na zawsze, udowadniając że ludzie pokroju Magnusa byli źli z natury. Przekonanie Nocnych Łowców o swojej własnej anielskiej mocy i prawości ułatwiało im ignorowanie wszystkich dobrych uczynków czarowników, jakby były pisane na wodzie. Nie spodziewał się zobaczyć bądź usłyszeć o Willu Herondale podczas tej podróży. Magnus pomyślał o tym co nie byłoby to dla niego zaskoczeniem – zostanie całkowicie zapomnianym, w końcu był tylko małostkowym graczem w tragedii

chłopca. Lśniące jak gwiazdy i palące miasta oczy chłopca wpatrywały się wprost w twarz Magnusa i ujrzały zbyt wiele. - Nie radziłbym przywiązywać zbyt dużej uwagi do tego. Mój ojciec ufa sporej liczbie osób – powiedział James Herondale i roześmiał się. Nagle stało się całkiem jasne, że był kompletnie pijany. Co prawda Magnus nie wyobrażał sobie, że strzelał w żyrandol będąc zupełnie trzeźwym. – Zaufanie jest jak umieszczenie sztyletu w czyjejś dłoni i ustawienie jego ostrza tak by celowało prosto w twoje serce. - Nie prosiłem cię byś mi ufał – zauważył Magnus łagodnie. – Dopiero, co się poznaliśmy. - Och, ja ci zaufam – rzucił chłopak niedbale. – To nie ma znaczenia. My wszyscy zostaniemy zdradzeni – prędzej, czy później – wszyscy zostaniemy zdradzeni, bądź zdradzimy. - Widzę odziedziczony talent do dramatycznych przemów – mruknął Magnus pod nosem. To był inny rodzaj dramatyzmu. Will zamykał się w czymś na kształt umysłowego imadła, by odepchnąć od siebie najbliższe i najdroższe mu osoby. James robił widowisko. - Co? – zapytał James. - Nic – odpowiedział Magnus. – Zastanawiałem się tylko w jaki sposób zaszedł ci za skórę ten żyrandol. James spojrzał w górę na żyrandol, a następnie na odłamki szkła u jego stóp, jakby dopiero teraz je zauważył. - Rzucono mi wyzwanie – wyznał. – Założyliśmy się o dwadzieścia funtów, że nie zestrzelę wszystkich lamp z żyrandola. - A kto rzucił ci to wyzwanie? – spytał Magnus, nie wyrażając swojej opinii o tym, że każdy kto rzucił wyzwanie pijanemu siedemnastolatkowi, by biegał bezkarnie z śmiercionośną bronią w dłoni, powinien wylądować w więzieniu. - Tamten facet – powiedział, wskazując ręką. Magnus spojrzał w stronę, w którą wskazywał James i dostrzegł znajomą twarz przy stole do gry w faro. - Ten zielony? – zapytał czarownik. Namawianie pijanych Nocnych Łowców do robienia z siebie idiotów było jednym z ulubionych zajęć Podziemnych, a ten występ był na pewno sukcesem. Ragnor Fell - Wysoki Czarownik Londynu - wzruszył ramionami, a Magnus westchnął w duchu. Może więzienie byłoby zbyt ekstremalnym rozwiązaniem, ale jego szmaragdowy przyjaciel powinien zostać sprowadzony na ziemię. - On jest naprawdę zielony? – James nie zdawał się tym zbytnio przejmować. – Myślałem, że to przez absynt. Następnie James Herondale -

syn Williama Herondale i Theresy Gray,

Nocnych Łowców, którzy zostali najbliższymi przyjaciółmi Magnusa z tego rodzaju, jakich kiedykolwiek miał, choć Tessa nie była Nocnym Łowcą, nie do końca odwrócił się plecami do Magnusa, zwrócił wzrok na kobietę serwującą drinki przy stole pełnym wilkołaków i strzelił do niej. Upadła na podłogę z krzykiem, a wszyscy gracze zerwali się od stołów upuszczając karty i rozlewając drinki. James roześmiał się czystym i perlistym śmiechem, co spowodowało, że Magnus zaczął się poważnie niepokoić. Gdyby to był Will w jego głosie słychać byłoby wstrząs świadczący o tym, iż okrucieństwo było tylko elementem gry, lecz śmiech jego syna brzmiał jakby był naprawdę zachwycony otaczającym go chaosem. Ręka czarownika wystrzeliła i złapała chłopaka za nadgarstek, a szum i blask magii zawirowały wokół jego palców jak przestroga. - Wystarczy. - Wyluzuj – powiedział James wciąż się śmiejąc. – Jestem bardzo dobrym strzelcem, a Peg, służąca tawerny, jest znana z tego, że ma drewnianą nogę. Myślę, że to dlatego nazywają ją Peg2. Jej prawdziwe imię, tak mi się wydaje, to Ermentrude. - Przypuszczam, że Ragnor Fell założył się z tobą o dwadzieścia funtów, że nie jesteś w stanie w nią trafić bez zranienia jej. Jakże mądrze z waszej strony. James wyrwał rękę z uchwytu Magnusa kręcąc głową. Czarownik gwałtownie zaczerpnął powietrza - czarne loki opadły mu na twarz dokładnie tak jak u jego ojca. - Mój ojciec powiedział mi, że swego czasu byłeś kimś w rodzaju jego opiekuna, lecz ja nie potrzebuje twojej ochrony, czarowniku. - Raczej się z tym nie zgodzę. - Przyjąłem wiele zakładów tego wieczoru, więc muszę popełnić wszystkie straszliwe czyny tak jak obiecałem. Czyż nie jestem człowiekiem słownym? Chcę zachować swój honor. I chcę kolejnego drinka! - Co za znakomity pomysł – powiedział Magnus. – Słyszałem, że alkohol tylko polepsza celność. Noc jest jeszcze młoda. Wyobraź sobie ile barmanek możesz postrzelić przed nadejściem świtu. - Czarownik tak nudny jak wykładowca – powiedział James, mrużąc bursztynowe oczy. – Kto by pomyślał, że ktoś taki istnieje. - Magnus nie zawsze był taki nudny – stwierdził Ragnor, pojawiając się koło Jamesa z kieliszkiem wina w dłoni. Podał go chłopcu, który wypił jego zawartość w niepokojąco szybkim tempie nie zważając na maniery. – Był taki okres w Peru, z łodzią pełną piratów… James otarł usta wierzchem dłoni i odstawił kieliszek. - Wielce spodobałoby mi się siedzenie i słuchanie starych ludzi wspominających dawne czasy, ale niestety mam coś innego, ciekawego do roboty. Może innym razem, chłopaki. 2

Eng.peg – kołek (przyp. Candy )

Obrócił się na pięcie i wyszedł, a Magnus podążył za nim. - Pozwól Nephilim kontrolować swojego bachora, jeśli są w stanie – powiedział Ragnor, szczęśliwy jak zawsze oglądając chaos i zamęt, ale nie uczestnicząc w nim. – Choć się ze mną napić. - Może innym razem. - Wciąż masz takie miękkie serce, Magnus – zawołał za nim Ragnor. – Nie lubisz niczego bardziej niż zagubionej duszy, bądź złego pomysłu. Czarownik chciał się z nim kłócić, lecz byłoby to trudne, gdyż już opuszczał ciepłe pomieszczenie pachnące alkoholem i przepełnione hazardzistami, a zagłębiał się w zimne miasto podążając za obłąkanym Nocnym Łowcą. Wspomniany chłopak obrócił się w jego stronę, jak gdyby wąska uliczka była klatką, a on jakimś głodnym, dzikim zwierzęciem przetrzymywanym w niej zbyt długo. - Nie będziesz za mną chodził. – James go ostrzegł. - Nie jestem w nastroju na towarzystwo. A w szczególności towarzystwo czarownika-przyzwoitki, który nie wie czym jest zabawa. - Wiem doskonale czym jest zabawa – zauważył rozbawiony Magnus. Wykonał mały gest ręką, a z żelaznych latarni - ustawionych wzdłuż ulicy - posypały się kolorowe iskry. Przez chwilę zdawało mu się, że zobaczy delikatne i mniej żarzące się światło w złotych oczach Jamesa Herondale’a, zalążki dziecięcego uśmiechu przepełnionego zachwytem. Po chwili światło zniknęło, a oczy Jamesa, jasne jak klejnoty w skarbcu smoka, nie były już pełne radości i poruszenia. Potrząsnął głową, a jego czarne loki zawirowały w powietrzu - kolorowe światełka zniknęły. - Ale ty nie chcesz się bawić, nieprawdaż Jamesie Herondale? – zapytał Magnus. – Nie naprawdę. Ty chcesz iść prosto do diabła. - Prawdopodobnie, będę miał niezły ubaw idąc do diabła – powiedział James, a jego oczy płonęły jak ognie piekielne, kuszące i zwiastujące niewyobrażalne cierpienie. – Nie potrzebuję nikogo by szedł ze mną. Gdy to powiedział zniknął, na pozór cicho i dyskretnie, jak gdyby został porwany przez nocny wiatr, pozostawiając Magnusa samego z jaśniejącymi na niebie gwizdami. Magnus rozpoznał magię, gdy tylko ją zobaczył. Obrócił się w tym samym momencie, gdy rozległ się trzask gwałtownych kroków na bruku. Obrócił głowę w stronę maszerującego policjanta na służbie, który u boku miał przywieszoną pałkę. Miał podejrzliwy wyraz twarzy, gdy przyglądał się Magnusowi. To nie na czarownika musiał uważać ten człowiek. Magnus zauważył, że guziki na uniformie mężczyzny nie lśnią nawet po wejściu w obręb światła dawanego przez latarnię. Czarownik dostrzegł wynurzający się cień, lecz nie było niczego co by go wywoływało – fala ciemności, ciemniejsza

niż mrok nocy. Policjant wydał okrzyk zaskoczenia, gdy jego hełm został zabrany przez niewidzialne ręce. Zachwiał się i zaczął wymachiwać rękoma, starając się odzyskać niedawno zabraną własność. Magnus uśmiechnął się do niego pocieszająco. - Głowa do góry – powiedział. – Można znaleźć wiele przyzwoitych nakryć głowy w prawie każdym sklepie na Bond Street. Mężczyzna zemdlał. Magnus rozważał zatrzymanie się by mu pomóc, ale to by oznaczało posiadanie miękkiego serca, a poza tym to nie było na tyle komiczne by porzucił chęć rozwikłania ekscytującej tajemnicy. Nocny Łowca potrafiący zamieniać się w cień? Magnus obrócił się i ruszył za podskakującym w powietrzu hełmem strażnika, który mknął przez ciemność. Biegli wzdłuż ulicy, Magnus i ciemność, do momenty gdy Tamiza zagrodziła im drogę. Czarownik usłyszał hałas przelewających się mas wody zanim ją zobaczył. Czarna woda zlewała się z mrokiem nocy. Tym co zobaczył były białe palce zaciskające się na brzegu hełmu policjanta, a następnie pojawiła się głowa Jamesa - ciemność została zastąpiona powoli pojawiającym się uśmiechem. Po chwili Magnus ujrzał całego Jamesa Herondale'a stojącego przed nim. Najwyraźniej chłopiec odziedziczył również coś po matce. Ojciec Tessy był upadłym aniołem, jednym z królów demonów. Migotliwe i złote oczy chłopca przypominały Magnusowi jego własne – oznaka piekielnej krwi krążącej w jego żyłach. James zauważył, że czarownik mu się przypatruje i mrugnął, a następnie wyrzucił kask w powietrze. Przez moment leciał jak jakiś dziwny ptak, wirując dookoła własnej osi w powietrzu, potem uderzył w taflę wody. Ciemność została zakłócona przez srebrny błysk. - Nocny Łowca znający magiczne sztuczki – zauważył Magnus. – Co za historia. Nephilim, który zaatakował Przyziemnego, a przecież jego zadaniem była ich ochrona - Clave byłoby tym zachwycone. - Prochem i cieniem jesteśmy, jak to mówią – powiedział James. – Oczywiście nie dodają „Niektórzy z nas zamieniają się okazjonalnie w cień, jeśli najdzie ich na to ochota”. Nikt nie przewidział, że coś takiego może się faktycznie stać. Powiedziano mi, że jestem dość nieprzewidywalny. - Czy mogę cię zapytać, kto rzucił ci wyzwanie byś ukradł kask policjantowi i dlaczego? - Głupie pytanie. Nigdy nie pytaj o ostatni zakład, Bane. – James poradził mu i sięgnął niedbale ręką w stronę pasa, gdzie miał przywieszony pistolet, a następnie wyciągnął go płynnym ruchem. – Powinieneś się raczej martwić o następny. - Nie ma żadnych szans – zaczął Magnus bez entuzjazmu – żebyś był raczej

miłym człowiekiem, który wierzy, iż jest przeklęty i udaje niemiłego, by oszczędzić ludziom z jego otoczenia okrutnego losu? Bo słyszałem, że to się czasem zdarza. James wydawał się tym rozbawiony. Uśmiechnął się, a jego czarne falujące loki wtapiały się w nocne niebo. Jego skóra i oczy rozbłysły i stały się tak odległe jak gwiazdy na niebie, a następnie jego ciało zaczęło blaknąć aż się rozmyło. Stał się niczym innym jak cieniem pośród cieni. Był jak irytujący kot z Cheshire - nie pozostało po nim nic oprócz błyszczącego uśmiechu. - Mój ojciec był przeklęty – powiedział James z ciemności. – A ja? Ja jestem potępiony. ► ◄ Londyński Instytut był dokładnie taki, jakim Magnus go zapamiętał – wysoki, biały i imponujący. Jego wieża była białą smugą na czarnym nocnym niebie. Instytuty Nocnych Łowców były budowane tak, by wytrzymać atak demonów i upływ czasu. Gdy drzwi się otworzyły Magnus ujrzał ogromny marmurowy hol i dwie klatki schodowe. Kobieta z kręconymi, wściekle rudymi włosami, którą Magnus był pewien, że powinien pamiętać - lecz niestety, nie był w stanie sobie przypomnieć - otworzyła drzwi. Na jej twarzy widać było odcisk poduszki. - Czego chcesz, czarowniku? – spytała. Magnus przesunął ciężar spoczywający w jego ramionach. Chłopiec był wysoki, a czarownik miał za sobą długą, nieprzespaną noc. Rozdrażnienie sprawiło, że jego ton zabrzmiał ostro, gdy powiedział: - Chcę byś poszła do Willa Herondale i powiedziała mu, że przyniosłem do domu jego dzieciaka. Oczy kobiety rozszerzyły się. Zagwizdała cicho i prędko zniknęła. Kilka chwil później Magnus zobaczył białą postać schodzącą cicho w dół jednej z klatek schodowych. Tessa była jak Instytut: w ogóle się nie zmieniła. Miała tą samą gładką, młodzieńczą twarz, którą miała dwadzieścia pięć lat temu. Magnus stwierdził, że musiała przestać się starzeć nie więcej niż trzy bądź cztery lata od momentu, gdy ją ostatnio widział. Jej brązowe włosy był zaplecione w długi warkocz przerzucony przez ramię. W jednej dłoni trzymała czarodziejskie światło, a w drugiej jaśniejącą kulę. - Widzę, że brałaś kilka lekcji magii, czyż nie, Tesso? – zapytał czarownik. - Magnus! – rzuciła Tessa, a na jej poważnej twarzy zakwitł radosny uśmiech, który wywołał dreszcz u czarownika. – Ale oni powiedzieli… O nie. Och, gdzie znalazłeś Jamiego?

Dotarła do podnóża schodów i podeszła do Magnusa. Roztargnionym, przepełnionym miłością gestem pogłaskała mokrą głowę chłopca. Po tym geście Magnus poznał jak się zmieniła - rozpoznał silnie zakorzeniony instynkt macierzyński, miłość do kogoś kogo stworzyła i o kogo się troszczy. Żaden inny czarownik nigdy nie będzie w stanie posiadać dziecka w którego żyłach płynie jego krew. Tylko Tessa mogła tego doświadczyć. Magnus odwrócił wzrok od Tessy, gdy usłyszał kroki na schodach. Wspomnienia o Willu – chłopcu było wciąż świeże, że Magnus doznał coś na kształt szoku widząc go teraz we własnej osobie, starszego, szerszego w ramionach, lecz wciąż z tymi potarganymi czarnymi włosami i śmiejącymi się niebieskimi oczami. Wyglądał tak przystojnie jak zawsze – może nawet bardziej, bo wydawał się szczęśliwszy. Na jego twarzy widać było więcej zmarszczek wywołanych śmiechem, niż starością. Magnus spostrzegł, że się uśmiecha. Zdał sobie sprawę, że to, co mówił Will było prawdą. Byli przyjaciółmi. Oznaki rozpoznania pojawiły się na twarzy Willa, a wraz z nim radość, która natychmiast zniknęła i została zastąpiona przez niepokój, gdy zauważył co Magnus trzymał na rękach. - Magnus – zaczął Will – co do diabła stało się z Jamesem? - Co się z nim stało? – Magnus zapytał zadumany. – Pozwól mi pomyśleć... Ukradł rower i jechał nim, nie używając ani przez chwilę rąk, przez Trafalgar Square. Próbował wspiąć się na Kolumnę Nelsona i z nim walczyć. Potem zgubiłem go na chwile, a gdy udało mi się go dogonić, wędrował w Hyde Parku, dobrnął do Jeziora Serpentine, rozłożył ręce i zaczął krzyczeć: „Kaczki, przyjmijcie mnie jako waszego króla!” - Dobry Boże – stwierdził Will. – Musiał być niesamowicie pijany. Tesso, nie mogę znieść tego dłużej. On podejmuje okropne ryzyko robiąc to wszystko i w dodatku łamie większość naszych zasad. Jeśli nadal będzie eksponował się w całym Londynie zostanie wezwany do Idrisu i będzie trzymany z daleka od Przyziemnych. Czy on nie zdaje sobie z tego sprawy? Magnus wzruszył ramionami. - On również zalecał się do zaskoczonej podstarzałej sprzedawczyni kwiatów, a ich rozmowa dotyczyła wilczarza irlandzkiego3. Zabrał również kapelusz z mieszkania do którego się włamał razem ze mną. Dodam również, że nie wierzę w jego zachwyt moją osobą, choć jestem olśniewający, muszę być szczery. Powiedział mi, że jestem niesamowitą, iskrzącą damą. Potem nagle upadł, naturalnie na drodze nadjeżdżającego pociągu z Dover i zdecydowałem, że nadszedł czas by zabrać go do rodzinnego domu. Chyba, że miałem zabrać go do sierocińca, co oczywiście w pełni bym zrozumiał. Will pokręcił głową, a jego oczy pociemniały. 3

Rasa psa zaliczana do grupy chartów, wyhodowana w Irlandii. (przyp. Candy )

- Bridget – krzyknął, a Magnus przypomniał sobie, że tak nazywała się ta pokojówka. – Poślij po Cichych Braci – dokończył. - Masz na myśli poślij po Jema – powiedziała Tessa, a jej głos był cichszy. Ona i Will obrzucili się nawzajem spojrzeniami, które Magnus mógł określić jedynie jako małżeńskie spojrzenia, spojrzenie dwóch ludzi którzy całkowicie się rozumieli i nawzajem kochali. To trochę przyprawiało o mdłości. Odchrząknął. - Jest wciąż Cichym Bratem, prawda? Will posłał Magnusowi miażdżące spojrzenie. - To wydaję się być permanentnym stanem. Podaj mi proszę mojego syna. Magnus pozwolił Willowi wyjąć Jamesa ze swoich ramion, które od razu stały się lżejsze, lecz bardziej wilgotne, a następnie podążył za Tessą i Willem w górę schodów. Wnętrze Instytutu zostało przemeblowane. W ciemnym gabinecie Charlotte stało teraz kilka wygodnych sof, a ściany pokryte były warstwą jasnego adamaszku. Wysokie regały wypełnione były książkami, a na grzbietach tomów widać było zagięcia. Magnus był pewny, że na stronach znajduje się wiele odcisków palców. Wyglądało na to, że oboje, Tessa i Will, są nadal pełnymi zapału czytelnikami. William położył Jamesa na jednej z kanap. Tessa pospieszyła się by znaleźć koc. Gdy Magnus odwrócił się w stronę drzwi poczuł, że jego ręka znajduje się w uścisku Willa. - To było bardzo miłe z twojej strony, że przyprowadziłeś Jamiego do domu – powiedział Will. – Zawsze byłeś dla mnie dobry. Byłem trochę więcej niż chłopcem, a nie okazałem swojej wdzięczności i uprzejmości tak jak powinienem był. - Byłeś wystarczająco wdzięczny – stwierdził Magnus. – I jak widzę, że wyrosłeś na lepsze. Poza tym nie jesteś łysy i nie obrosłeś tłuszczem. To całe rzucanie się do walki ze złem, jest przynajmniej o tyle przydatne, że utrzymuję się porządną figurę w średnim wieku. Will roześmiał się. - Ciebie też dobrze widzieć. – Zawahał się. – Co do Jamiego… Magnus zesztywniał. Nie chciał zbytnio stresować Willa i Tessy. Nie powiedział im o tym, że James wpadł do Jeziora Serpentine i nie podjął żadnego wysiłku by się stamtąd wydostać. Nie chciał, by wyciągnięto go z czarnych głębin wody: walczył z Magnusem, gdy ten go wyciągał, następnie położył się na wilgotnej ziemi u brzeg jeziora i schował twarz w dłoniach. Przez chwile Magnus myślał, że płacze, lecz gdy pochylił się by sprawdzić co z chłopcem odkrył że był ledwo przytomny. Z zamkniętymi, okrutnymi, złotymi oczyma przypominał on zagubionego chłopca, którym kiedyś był Will. Magnus dotknął jego wilgotnych włosów i powiedział – James – tak łagodnym głosem na jaki było go stać.

Blade ręce chłopca były rozłożone na ciemnej ziemi. Blask pierścienia rodziny Herondale świecił na jego skórze, a krawędź jakiegoś metalowego przedmiotu ukrytego w rękawie odbijała światło księżyca. Jego oczy były zamknięte, ciemne rzęsy rzucały długie, półokrągłe cienie na jego kości policzkowe. Błyszczące na końcówkach rzęs krople wody sprawiły, że wyglądał nieszczęśliwie. - Grace – szepnął James przez sen i umilkł. Magnus nie był zły: wiele razy sam prosił o łaskę. Pochylił się i wziął chłopca na ręce, a jego głowa opadła na ramię Magnusa. Podczas snu James wyglądał tak spokojnie, niewinnie i całkowicie ludzko. - To do niego niepodobnie – powiedział Will, gdy Tessa nakryła kocem chłopca i otuliła go mocno. Magnus uniósł brew. - On jest twoim synem… - Co masz przez to na myśli? – zapytał Will, a przez moment Magnus spostrzegł błysk w jego oczach i ujrzał stojącego w jego gabinecie chłopca, o zaniedbanych czarnych włosach i jaskrawych niebieskich oczach, wściekłego na cały świat, a jeszcze bardziej na samego siebie. - To do niego niepodobne – zgodziła się Tessa. – Zawsze był tak spokojny i pilny. Lucie była tą porywczą, lecz oboje są dziećmi o dobrym sercu. Podczas przyjęć Jamiego można było najczęściej znaleźć skulonego w kącie z książką od łaciny, lub śmiejącego się z żartów swojego parabatai. On zawsze trzymał siebie i Mathewa z dala od kłopotów. Był jedyną osobą, która była w stanie skłonić tego leniwego chłopaka do nauki – powiedziała z lekkim uśmiechem na ustach, który świadczył o tym, że lubiła parabatai syna niezależnie od jego wad. – Teraz całymi godzinami nie ma go w domu, robi najbardziej haniebne rzeczy i nie słucha żadnych argumentów. Nie słucha nikogo. Rozumiem co miałeś na myśli mówiąc o Willu, ale on był samotny i nieszczęśliwy, gdy zachowywał się źle. James był otaczany miłością przez całe swoje życie. - Zostałem zdradzony! – mruknął Will. – Okrutnie oczerniony przez mojego przyjaciela, a teraz przez moją własną ukochaną żonę, wzgardzony, moje imię zostało splamione… - Wiedzę, że wciąż lubisz dramatyzować – zauważył Magnus. – Tak jak wciąż jesteś przystojny. Oboje dorośli. Żadne z nich nie wyglądało na zaskoczone. Tessa uniosła brwi, a Magnus dostrzegł w tym geście coś z jej syna. Oboje mieli te same wyraziste, zaokrąglone brwi, nadające ich twarzom wyraz zarówno podejrzliwości jak i rozbawienia, choć u Jamesa rozbawienie mieszało się ze zgorzknieniem. - Przestań flirtować z moim mężem – powiedziała Tessa. - Nie powinienem był – stwierdził Magnus. – Ale przestanę na chwilę, by dowiedzieć się co u was nowego. Nie miałem od was żadnych wieści odkąd na świat

przyszło dziecko, a z tego co wiem i ono, i matka czuło się wtedy wyśmienicie. Will wyglądał na zaskoczonego. - Ale przecież wysłaliśmy ci kilka listów poprzez Morgensternów którzy wybrali się by odwiedzić Whitelaws'ów w Instytucie w Nowym Jorku. To ty na nie nie odpowiedziałeś. - Ach. – In sam nie był nawet odrobinę zaskoczony. To było typowe zachowanie Nocnych Łowców. – Morgersten'owie musieli zapomnieć je dostarczyć. Co za zaniedbanie. Tessa, jak zauważył, też nie wyglądała na zaskoczoną. Była jednocześnie czarownikiem i Nocnym Łowcą, lecz żadnym do końca. Nocni Łowcy wierzyli, że ich krew jest dominująca, lecz Magnus wiedział, że wiele Nephilim mogło być niemiłym w stosunku do kobiety, która mogła uprawiać magie i się nie starzała. Wątpił by któreś z nich odważyło się być niemiłym w stosunku do Willa. - Następnym razem będziemy bardziej ostrożni z tym komu powierzamy naszą pocztę – powiedziała Tessa zdecydowanie. – Zbyt długo nie utrzymywaliśmy kontaktu. Jakie to szczęście zarówno dla nas i dla Jamiego, że jesteś w Londynie. Co cię tutaj sprowadza? Interesy czy przyjemności? - Chciałbym żeby to był przyjemny interes – wyznał Magnus. – Ale niestety nie jest. Jest bardzo nudny. Nocny Łowca, którego myślę, że znacie - Tatiana Blackthorn, kiedyś miała na nazwisko Lightwood, prawda? - Magnus obrócił się w stronę Willa. – Twoja siostra Cecily wyszła za jej brata. Gilberta. Gastona. Mam zadziwiająco kiepską pamięć jeśli chodzi o Lightwoodów. - Błagałem Cecily, by nie rzucała się prosto do gniazda Lightwormów4– mruknął William. - Will! – upomniała go Tessa. – Cecily i Gabriel są razem bardzo szczęśliwi. William opadł dramatycznie na fotel, dotykając nadgarstka swojego syna delikatnie jak gdyby gładził grzbiet jednego ze swoich woluminów. - Musisz przynajmniej przyznać, Tess, że Tatiana jest tak szalona jak mysz zamknięta w czajniku. Nie chce rozmawiać z żadnym z nas włączając w to swoich braci, bo twierdzi że maczaliśmy palce w śmierci jej ojca. Tak naprawdę twierdzi, że bezlitośnie go zabiliśmy. Każdy stara się zwrócić jej uwagę na to, że w trakcie bezlitosnego zabicia jej ojca był on gigantycznym robakiem, który pożarł jej męża, a następnie przeczyścił sobie gardło jej sługą. A ona domaga się własności rezydencji Benedicta i dąsa się nie odzywając do nas. - Straciła tak wiele. Swoje dziecko – powiedziała Tessa i zmartwiona pogłaskała Jamesa po głowie. Will spojrzał na syna i zamilkł. - Pani Blackthorn specjalnie przybyła z Idrisu do swojej rodzinnej posiadłości w Anglii. Powinienem był ją odwiedzić, bo wysłała mi wiadomość jednym ze 4

Will, Will, Will powtarzasz się, może to przez ten wiek XD Oczywiście chodzi o grę słów eng worm – robak Benedict Lightwood zamienił się w robaka. (przyp. Candy )

zwykłych kanałów Podziemnych i obiecała niebotyczną sumę za rzucenie kilku zaklęć zwiększających atrakcyjność jej podopiecznej – powiedział Magnus, starając się zachować lekki ton. – Rozumiem, że chce wydać ją za mąż. Tatiana nie była pierwszym Nocnym Łowcą, który za pomocą magii czarowników chciał uczynić swoje życie łatwiejszym i przyjemniejszym. Była jednak Nephilim oferującym najlepszą cenę. - Doprawdy? – spytał Will. – Ta biedna dziewczyna musi wyglądać jak ropucha w masce. Tessa roześmiała się, a następnie stłumiła chichot ręką. William uśmiechnął się - jak zawsze zadowolony z siebie gdy udało mu się rozbawić Tessę. - Przypuszczam, że nie powinienem był oczerniać niczyich dzieci odkąd mój syn traci rozum. Wiecie, on strzela do różnych rzeczy. Zrobił całkiem niezłe widowisko w trakcie Ascot Derby Day5 kiedy zauważył, że pewna nieszczęśliwa kobieta miała, jego zdaniem, zbyt dużo woskowych owoców na swoim kapeluszu. - Wiem, że strzela do różnych rzeczy – powiedział taktownie Magnus. Will westchnął. - Aniele, daj mi cierpliwość, żebym go nie udusił i mądrość, bym wbił mu trochę rozsądku do jego zakutego łba. - Zastanawiałem się właśnie skąd te cechy się u ciebie wzięły – wyznał Magnus uszczypliwie. - To nie to samo – stwierdziła Tessa. – Gdy Will był w wieku Jamiego starał się odsunąć od siebie każdego kto go kochał. James jest kochany jak każdy z nas, przez Luce, swojego parabatai. On chce zniszczyć samego siebie. - A w dodatku nie ma żadnego powodu – powiedział Will uderzając o podłokietnik fotelu zaciśniętą pięścią. – Znam swojego syna i wiem, że nie zachowywałby się w ten sposób gdyby nie miał wyboru. Jeśli nie starałby się osiągnąć jakiegoś celu, lub ukarać się za coś co według siebie zrobił źle… Wzywaliście mnie? Jestem. Magnus podniósł wzrok i zobaczył Brata Zachariasza stojącego w drzwiach. Miał smukłą sylwetkę, a kaptur jego szaty był odrzucony na plecy odsłaniając twarz. Cisi Braci rzadko je pokazywali, wiedząc jak Nocni Łowcy zareagowaliby na ich blizny. To, że Jem pokazał Willowi i Tessie swoją twarz, świadczyło o jego zaufaniu. Jem był ciągle sobą - tak jak Tessa nie starzał się. Cisi Bracia nie byli nieśmiertelni, ale starzeli się bardzo powoli. Runy, które dawały im taką wiedzę, jak również pozwalały im się mentalnie komunikować, spowalniały starzenie się ciała, zmieniając Braci w żywe posągi. Ręce Jema były długie i blade, pod mankietami szat, lecz wciąż - po tylu latach - wyglądały jak ręce muzyka. Jego twarz wyglądała 5

Derby - to nazwa płaskiej gonitwy 3-letnich koni pełnej krwi angielskiej. Chodzi o derby które odbyły się w angielskiej wsi Ascot, znanej z odbywających się tam wyścigów konnych od 1711 r. ( przyp. Candy )

jak wykuta z marmuru, a oczy zdawały się być migoczącymi półksiężycami. Ciemne runy Braci odznaczały się na jego wysokich kościach policzkowych. Jego włosy falowały wokół głowy - ciemność kontrastowała ze srebrem. Magnus poczuł wieki smutek, gdy go zobaczył. Rzeczą ludzką było starzec się i umieranie, a Jem znajdował się teraz poza ludzkością, poza światłem, które płonęło tak jasno, i tak krótko. Było zimno z daleka od tego płomienia i światła. Nikt oprócz Magnusa nie miał większego powodu by czuć to zimno. Zauważywszy czarownika pochylił głowę. Magnus Bane. Nie wiedziałem, że tutaj będziesz. - Ja… – zaczął Magnus, ale Will był już na nogach, krocząc przez pokój do Jema. Wręcz rozpromienił się, gdy tylko zobaczył swojego dawnego parabatai. Uwaga Jema przeniosła się z Magnusa na Willa i tam pozostała. Ci dwaj chłopcy byli tak różni - nawet dawniej, gdy razem mieszkali w Instytucie. Dla Magnusa dziwne widzieć było te wszystkie ludzkie zmiany w Willu, odkąd został oddzielony od Jema. Jak bardzo dziwne musiało to dla nich być, nieposiadanie możliwości pójścia tam, gdzie ten drugi podąża. A jednak. Było między nimi coś co zawsze przypominało Magnusowi starą legendę, którą kiedyś usłyszał, legendę o czerwonej nici przeznaczenia. Niewidoczna jasnoczerwona nić wiązała niektórych ludzi i niezależnie od tego jak została zawiązana, nie dało się jej przerwać6. Cisi Braci poruszali się w sposób, w który poruszałby się posąg - gdyby mógł. Jem to robił, i gdy tylko Will się zbliżył, zrobił krok w stronę swojego dawnego parabatai. Ten gest był szybki, ochoczy i ludzki, jakby bycie otoczonym przez ludzi, których kochał, sprawiło, że poczuł jakby jego ciało ponownie było zrobione z krwi i kości. - Jesteś tutaj – powiedział Will, a w jego słowach dało się wyczuć radość. Teraz Jem był razem z nim i wszystko było w porządku ze światem. - Wiedziałam, że przyjdziesz – dodała Tessa, stojąca u boku swojego syna. Ruszyła w kierunku męża i Jema. Magnus zobaczył błysk, który pojawił się na twarzy Brata Zachariasza na dźwięk jej głosu, a runy i bladość nie miały już znaczenia. Był znowu przez chwilę chłopcem, a jego życie dopiero się rozpoczynało - jego serce było przepełnione nadzieją i miłością. Jak bardzo kochali się nawzajem, cała trójka, jak bardzo cierpieli dla siebie nawzajem i jaką wielką radość sprawiało im przebywanie w tym samym pokoju. Magnus kochał wcześniej, wiele razy, ale nigdy nie czuł uczucia spokoju związanego z przebywaniem w czyimś towarzystwie, które aż promieniowało od 6

Poszperałam i znalazłam, jakby ktoś był ciekawy, to Magnus ma na myśli chińską legendę, która mówi o tym że bogowie wiążą ludzi sobie przeznaczonych, czerwoną nitką za kostki, w wersji japońskiej małe palce u stóp. I stąd się wzięło chińskie przysłowie : ''Niewidzialna czerwona nić łączy tych, których przeznaczeniem było się spotkać, niezależnie od czasu, miejsca czy okoliczności. Ta nić może się rozciągać lub splątać, ale nigdy się nie przerwie.” ( przyp. Candy )

całej trójki. Czasami pragnął spokoju, tak jak człowiek wędrujący wieki na pustyni i niewidzący wody - musiał żyć z samym pragnieniem. Stali razem jakby zawiązani w ciasny węzeł. Magnus wiedział, że teraz nic nie istniało na świecie - tylko ich troje. Spojrzał na sofę, na której leżał James Herondale i odkrył, że chłopak się obudził, a jego złote oczy były jak płomienie uczące świece jak płonąć jasno. Chłopak był młody, miał całe życie przed sobą, lecz na jego twarzy nie było widać ani krzty radości lub nadziei. James wyglądał samotnie, chociaż w pomieszczeniu były osoby, które kochały go nad życie. W jego wyrazie twarzy była pustka i desperacja. Starał się oprzeć się na łokciu, lecz nie dał rady i opadł z powrotem na poduszki, jakby jego głowa była zbyt ciężka by ją udźwignąć. Tessa, Will i Jem szeptali coś miedzy sobą. Ręka Williama spoczywała na ramieniu Jamesa. Magnus nigdy nie widział by ktoś tak dotykał Cichego Brata - z przyjaźnią. Poczuł ukłucie, którego odzwierciedlenie widział w twarzy chłopca leżącego na sofie. Opierając się gwałtownemu impulsowi, Magnus przeszedł przez pokój i ukląkł obok sofy, tuż przy synu Willa, który patrzył na niego zmęczonymi, złotymi oczami. - Widzisz ich – powiedział James. – Sposób, w który nawzajem się kochają. Kiedyś myślałem, że wszyscy kochają w ten sposób. Baśniowy sposób. Myślałem, że miłość jest darem, jak i łaskawością i dobrem. - A teraz? – spytał Magnus. Chłopak obrócił głowę. Czarownik wpatrywał się teraz w szopę jego czarnych kręconych włosów - tak bardzo podobnych do jego ojca - i w krawędź runy parabatai, która wystawała spod kołnierzyka. Musiała zostać umieszczona na plecach, pomyślał Magnus, na łopatce - tam gdzie wyrastają skrzydła anioła. - James – szepnął pośpiesznie Magnus. – Gdy twój ojciec miał sekret i wiedział, że nie mógł go powierzyć żadnej istocie na tym świecie, wyjawił go mnie. Widzę, że coś cię gryzie, coś co trzymasz w ukryciu. Jeśli jest cokolwiek co chciałbyś mi powiedzieć, teraz lub kiedy indziej, mogę ci obiecać, że dochowam tajemnicy i pomogę ci, jeśli będę w stanie. James przeniósł wzrok na Magnusa. Czarownik miał wrażenie, że wyraz jego twarzy zmiękł, jakby zdał sobie sprawę, iż to co go dręczy i tak go dopadnie. - Nie jestem taki jak mój ojciec – wyznał. – Nie należy nadawać mojemu cierpieniu szlachetnych pobudek. Cierpię dla samego siebie, nikogo innego. - Ale dlaczego cierpisz? – zapytał Magnus z frustracją. – Twoja matka miała rację, kiedy mówiła, że jesteś kochany przez całe swoje życie. Jeśli po prostu pozwoliłbyś mi sobie pomóc… Wyraz twarzy chłopca na powrót skamieniał. Odwrócił twarz od Magnusa i zamknął oczy, a światło padło na końcówki jego rzęs. - Dałem słowo, że nigdy nikomu o tym nie powiem – wyznał. – I nie ma

nikogo kto mógłby mi pomóc. - James – powiedział Magnus, zdziwiony desperacją, którą było słychać w tonie chłopca. Zaniepokojony głos czarownika zwrócił uwagę pozostałych osób w pokoju. Tessa i Will oderwali wzrok od Jamesa i spojrzeli na swojego syna, który nosił imię Jema i jak jeden mąż - ramię w ramię - podeszli do miejsca gdzie leżał. Brat Zachariasz stanął za oparciem sofy i dotknął swoimi długimi palcami muzyka włosów chłopca. - Cześć, wujku i Bracie Zachariaszu – powiedział James bez otwierania oczu. – Powiedziałbym, że jest mi przykro przeszkadzając ci, ale myślę że jest to najbardziej ekscytujące wydarzenie, które przeżyłeś w ciągu całego roku. W Mieście Kości nie ma zbyt wielu rozrywek, prawda? - James! – krzyknął Will. – Nie odzywaj się do Jema w taki sposób. Tak jakbym nie był przyzwyczajony do źle zachowujących się Herondale'ów, powiedział Brat Zachariasz w sposób, w który Jem zawsze starał się wprowadzić spokój pomiędzy Willa a resztę świata. - Myślę, że różnica polega na tym, iż ojciec zawsze przejmował się tym co o nim sądzisz – powiedział James. – Ja nie. Ale nie bierz tego do siebie, wujku Jemie. Nie obchodzi mnie co ktokolwiek o mnie myśli. A jednak zaczął się obnosić ze sobą, tak jak Will kiedyś to robił, a Magnus był pewien, że to było celowe. Musi go obchodzić co ktoś o nim myśli. Musi to wszystko robić w jakimś celu. Pytanie tylko, w jakim? Magnus zastanawiał się nad tym. - James, to do ciebie niepodobne – stwierdziła zmartwiona Tessa. – Zawsze troszczyłeś się o siebie i innych. Zawsze byłeś miły. Co cię trapi? - Nic mnie nie trapi. Prawdopodobnie po prostu zrozumiałem, że wcześniej byłem raczej nudny. Czyż nie jestem nudny? Cała ta nauka i łacina – wzdrygnął się. – Okropieństwo. Nie ma nic nudnego w trosce i otwartym, kochającym sercu, powiedział Jem. - Tak mówicie wy – odpowiedział James. – I nietrudno dostrzec dlaczego. Cała wasza trója aż buzuje miłością do siebie nawzajem, niektórzy bardziej niż inni. I miło z waszej strony, że tak się mną interesujecie. – Wziął głęboki oddech, a potem uśmiechnął się, lecz był to smutny uśmiech. – Ale nie chciałbym was kłopotać. Tessa i Will wymienili zrozpaczone spojrzenia. Pokój był przepełniony obawą i troską rodzicielską. Magnus poczuł się przytłoczony nadmiarem człowieczeństwa. - Cóż – oznajmił. – Jakkolwiek pouczający, i momentami wilgotny by nie był ten wieczór, nie chcę wtrącać się w rodzinne spotkanie, a już na pewno nie chcę doświadczać rodzinnego dramatu, które w przypadku Nocnych Łowców są bardzo rozległe. Muszę podążać swoją droga. - Ale możesz się tu zatrzymać – zaoferowała Tessa. – Być naszym gościem.

Bylibyśmy zaszczyceni gdybyś został. - Czarownik w świętych komnatach Londyńskiego Instytutu? – Magnus wzdrygnął się. – Tylko pomyśl. Tessa posłała mu ostre spojrzenie. - Magnus… - Poza tym mam spotkanie. Takie, na które nie powinienem się spóźnić. Will spojrzał na niego z dezaprobatą. - O tej porze w nocy? - Mam specyficzny zawód, z którym wiążą się specyficzne godziny pracy – powiedział Magnus. – Przypominam, że sam udałeś się do mnie po pomoc kilka razy o dość późnych godzinach w nocy. – Czarownik pochylił głowę. – Tessa, Will, Jem, dobranoc. Tessa pojawiała się u jego boku. - Odprowadzę cię. - Dobranoc, kimkolwiek jesteś – mruknął James sennie, przymykając oczy. Nie mogę sobie przypomnieć twojego imienia. - Nie przejmuj się nim – powiedziała Tessa półgłosem, gdy podążali w kierunku wyjścia. Zatrzymała się w drzwiach i obejrzała przez ramie patrząc na swojego syna i dwóch towarzyszących mu mężczyzn. Will i Jem stali ramię w ramię. Nie dało się przy tym nie zauważyć szczupłej budowy Jema, świadczącej o tym, że nie starzał się tak jak Will. Mimo to w głosie Williama było słychać zapał małego chłopca, gdy odpowiedział na zadane mu przez Jema pytanie, którego nie słyszał Magnus: - Oczywiście, że możesz zagrać zanim odejdziesz. Są w pokoju muzycznym, tak jak zawsze, trzymane tam dla ciebie. - Jego skrzypce – mruknął Magnus. – Nie wiedziałem, że Cichych Braci obchodzi muzyka. Tessa westchnęła cicho i wyszła na korytarz, a czarownik razem z nią. - Will nie widzi Cichego Brata, gdy patrzy na Jamesa – powiedziała. – Widzi tylko Jema. - Czy to jest trudne? – spytał. - Czy co jest trudne? - Dzielenie serca twojego męża z kimś innym. - Jeśli byłoby to trudne, to nie byłoby to serce Willa – powiedziała Tessa. – On wie, że również dzieli moje serce z Jemem. Nie mam innego wyjścia i on również. To było takie skomplikowane, ale jednocześnie właściwe. Magnus chciał się zapytać Tessy, czy myślała o tym i bała się tego, co się stanie gdy Will odejdzie, gdy

ich więź zostanie przerwana, ale nie zrobił tego. Prawdopodobnie minie wiele szczęśliwych lat do pierwszej śmierci Tessy, wiele lat zanim ona całkowicie zrozumie ciężar bycia nieśmiertelnym i kochania osób, które takie niebyły. - Bardzo pięknie – powiedział zamiast tego. – Cóż, życzę wam wszystkiego najlepszego z waszym małym diabłem wcielonym. - Zobaczymy się jeszcze, oczywiście zanim wyjedziesz z Londynu – oznajmiła tonem nieznoszącym sprzeciwu, który miała jeszcze jako mała dziewczynka. - W rzeczy samej – powiedział i zawahał się. – I, Tessa, jeśli kiedykolwiek będziesz mnie potrzebować - mam nadzieję, że za wiele szczęśliwych lat - wyślij mi wiadomość, a jak zostanę z tobą. Oboje wiedzieli co miał na myśli. - Zrobię to – powiedziała i podała mu rękę. Była miękka i delikatna, a jej uścisk był zaskakująco silny. - Uwierz mi, moja damo – zaczął lekko Magnus i ukłonił się – wezwij mnie, a przybędę! Gdy Czarownik obrócił się, by odejść od kościoła, usłyszał docierający do niego dźwięk skrzypiec, przywiany na gęstych londyńskich chmurach. Przypomniał sobie inną noc - noc śniegu i duchów, i Bożonarodzeniowej muzyki - i Willa stojącego na schodach Instytutu i patrzącego jak Magnus odchodzi. Teraz to Tessa stała na schodach - z ręka uniesioną w geście pożegnania - i patrzyła jak przechodzi przez bramę z wyrytą na niej złowieszczą wiadomością: Prochem i cieniem jesteśmy. Obejrzał się znowu i zobaczył bladą postać stojącą na progu Instytutu. Tak, pomyślał Magnus, prawdopodobnie myliłem się opuszczając Londyn. ► ◄ To nie był pierwszy raz kiedy Magnus pokonywał drogę z Londynu do Chiswick, by odwiedzić dom Lightwoodów. Dom Benedicta Lightwooda zawsze stał otworem dla Podziemnych, którzy byli otwarci na ideę dobrze spędzonego czasu. Był to wielki dwór, wykonany przeważnie z białego kamienia, przyozdobiony greckimi rzeźbami i większą ilością kolumn, niż był w stanie zliczyć. Lightwoodowie byli dumni i ostentacyjni, a ich dom wykonany w całej swojej neoklasycznej chwale odzwierciedlał to. Magnus wiedział, co się stało z tą całą dumą. Głowa rodziny, Benedict Lightwood, od zadawania się z demonami zaraził się chorobą, która zamieniła go w morderczego potwora, a jego właśni synowie przy pomocy kilku innych Nocnych Łowców byli zmuszeni go zabić. Ich dwór został przejęty przez Clave w ramach kary, ich pieniądze zabrane, a rodzina stała się pośmiewiskiem, synonimem grzechu i zdrady - wszystkiego w co Nocni Łowcy wierzyli.

Magnus miał mało czasu dla zadufanych w sobie i aroganckich Nocnych Łowców i zwykle czerpał przyjemność z oglądania ich ciał nadzianych na kołek, ale nawet on nigdy nie widział rodziny upadającej tak szybko. Gabriel i Gideon, dwaj synowie Benedicta, zdołali odzyskać splamiony honor przez dobre zachowanie i wejście w łaski konsula – Charlotte Branwell. Ich siostra była zupełnie inna. Jak udało jej się odzyskać dom? Tego Magnus nie wiedział. Jest tak szalona jak mysz zamknięta w czajniczku, jak określił ją Will, a znając skompromitowaną pozycje rodziny, spodziewał się że posiadłość nie będzie wyglądać tak jak za czasów Benedicta. Niewątpliwie to miejsce było teraz nędzne, z czasem pokryło się kurzem, tylko kilku sług zostało by je sprzątać i pilnować… Wynajęty przez Magnusa powóz zatrzymał się. - To miejsce wygląda na opuszczone – powiedział przewoźnik i rzucił wątpliwe spojrzenie na zamkniętą na głucho, zardzewiałą i porośniętą winoroślami bramę. - Albo nawiedzone – zasugerował Magnus jasno. - Cóż, nie mogę dostać się do środka. Tej bramy nie da się otworzyć – powiedział kierowca szorstko. – Będziesz musiał wysiąść i iść pieszo, jeśli jesteś zdeterminowany. Magnus był. Jego ciekawość została poruszona. Podszedł do bramy jak kot, gotów ją przeskoczyć jeśli byłoby to koniecznie. Szczypta magii i zaklęcie otwierające, a brama stała otworem przy akompaniamencie odrywających się płatów zardzewiałego metalu. Magnus wpatrywał się w ciemny zarośnięty podjazd prowadzący do upiornego dworku błyszczącego się jak nagrobek w pełni księżyca. Magnus zamknął bramę, gdy przez nią przeszedł i zaczął się wsłuchiwać w odgłosy nocnych ptaków siedzących na drzewach nad jego głową i szelest liści poruszanych przez nocny wiatr. Las czarnych splotów był tym co pozostało ze słynnych ogrodów Lightwoodów. Te ogrody były naprawdę piękne. Magnus przypomniał sobie, że kiedyś podsłuchał Benedicta jak był pijany i opowiadał o tym, że sprawiały one jego zmarłej żonie wielką radość. Teraz wysokie żywopłoty z włoskiego ogrodu tworzyły poskręcany labirynt, z którego nie było ucieczki. Właśnie w tym ogrodzie zabito potwora, którym stał się Benedict Lightwood. Magnus pamiętał przesłuchanie i czarną krew sączącą się z żył potwora i wsiąkającą w ziemie, w niepowstrzymanej, ciemnej powodzi. Magnus poczuł drapanie na ręce, spojrzał w dół i ujrzał krzak róży, który przetrwał, lecz rozrósł się dziko. Rozpoznanie rośliny zajęło mu chwilę, bo choć

kwiat był znajomy, to kolor nie. Te róże były tak czarne jak krew martwego węża. Wyrwał jedną. Kwiat rozsypał mu się w dłoni, jakby był zrobiony z popiołu, jakby był już martwy. Magnus ruszył w kierunku domu. Uszkodzenia, które dotknęły róż, nie oszczędziły domu. Tam gdzie kiedyś znajdowały się gładkie, białe fasady, widoczne były teraz szare ściany ponaznaczane biegiem lat i pokryte paskami czarnego brudu lub zielonej pleśni. Błyszczące filary były pozarastane obumierającymi winoroślami, a balkony, które Magnus pamiętał jako okrągłe alabastrowe puchary, były teraz wypełnione cierniowymi węzłami i szczątkami z minionych lat. Kołatka miała dawniej kształt złotej głowy lwa trzymającego w paszczy pierścień. Teraz pierścień leżał zgniły na schodach, a szara paszcza lwa wisiał otwarta i pusta w głodnym grymasie. Magnus zapukał energicznie do drzwi. Usłyszał echo dochodzące z wnętrza, jak gdyby budynek był starym zapieczętowanym grobowcem, a każdy rozlegający się tam dźwięk zakłócałby spokój zmarłego. Przekonanie, że wszyscy w środku są martwi, było tak pewne, iż szokiem było dla niego, gdy drzwi otworzyła kobieta, która go tu wezwała. To było, oczywiście, trochę dziwne dla damy by otwierać swoje własne drzwi wejściowe, ale po wyglądzie posiadłości Magnus stwierdził, że cala służba musiała zostać oddelegowana dekadę temu. Magnus miał dość wyblakłe wspomnienia dotyczące Tatiany Lightwood, widział ją podczas jednego z przyjęć jej ojca: przebłysk przeciętnej dziewczyny o zielonych oczach, chowającej się za pośpiesznie zamykanymi drzwiami. Nawet po zobaczeniu domu i terenu nie był przygotowany na Tatianę Blackthorn. Jej oczy wciąż były bardzo zielone. Jej srogie usta były ponaznaczane liniami gorzkiego rozczarowania i ciężkiego bólu. Wyglądała na kobietę będącą w wieku sześćdziesięciu lat, a nie po czterdziestce. Miała na sobie sukienkę uszytą kilka dekad temu, wisiała ona na jej wynędzniałych ramionach i falowała wokół ciała jak całun. Tkanina pokryta była ciemnobrązowymi plamami, fragmenty sukienki miały biały kolor, a część fuksji. Magnus pomyślał, że to musiał być jej naturalny kolor - fuksja. Powinna wyglądać śmiesznie. Miała na sobie głupi różowy strój, jak zamężna młoda kobieta, ktoś kto był prawie dziewczynką, zakochaną w swoim mężu, udającą się z wizytą do taty.

Nie wyglądała śmiesznie. Jej surowa twarz zabraniała litości. Ona, podobnie jak jej dom, powoli popadał w ruinę. - Bane – powiedziała Tatiana i przytrzymała mu drzwi, akurat na tyle, by mógł przez nie przejść. Nie rzekła ani słowa na powitanie. Zamknęła drzwi za Magnusem, a dźwięk przez nie wydany był tak ostateczny, że kojarzył się z zamykaniem grobu. Magnus zatrzymał się w holu, czekając na kobietę idącą za nim, gdy usłyszał dobiegające znad jego głowy odgłosy kroków, oznaka, że w tym domu pozostała jakaś inna żywa osoba. Wzdłuż szerokich, kręconych schodów szła w jego stronę dziewczynka. Magnus zawsze sądził, że śmiertelnicy mają tendencje do bycia pięknymi, ale jeszcze nigdy nie widział śmiertelnika którego mógłby opisać jako czyste piękno. To było niesamowite piękno, piękno tak przeciwne do tego śmiertelników. W poplamionej i brudnej ruinie jaką ten dom się stał błyszczała jak perła. Jej włosy również były koloru perły, lub kości słoniowej z przebłyskami złota. Jej skóra była różowobiała jak kolor morskiej muszli. Jej rzęsy były gęste i ciemne, przysłaniając oczy o nieziemsko głębokim szarym kolorze. Magnus wziął głęboki oddech. Tatiana usłyszała to i obejrzała się, uśmiechając w triumfalnym uśmiechu. - Jest wspaniała, nieprawdaż? Moja ukochana. Moja Grace7. Zrozumienie uderzyło w Magnusa jak cios. Oczywiście James Herondale nie wołał o coś tak odległego i niepotrzebnego jak łaska, lub tęsknota duszy do Bożego przebaczenia i zrozumienie. Jego desperacja była skupiona na czymś z krwi i kości. Ale czemu jest to tajemnicą? Czemu nikt nie mógł mu pomóc? Magnus starał się zachować kamienną twarz, gdy dziewczyna podeszła do niego, a on podał jej dłoń. - Jak się masz? – wymamrotała. Magnus spojrzał na nią. Jej twarz była jak odwrócona, porcelanowa filiżanka, a w jej oczach widać było obietnice. Połączenie piękna, niewinności i obietnicy grzechu było zdumiewające. - Magnus Bane – powiedziała łagodnym głosem. Czarownik nie mógł nic na to poradzić, że się w nią wpatrywał. Wszystko w niej było takie idealne, idealnie rozłożone. Tak, była piękna, ale to było coś więcej niż to. Wydawała się nieśmiała, ale całą swoją uwagę skupiała na Magnusie, jak 7

James wołał wcześniej Grace - może to być zarówno imię, jak i w tłumaczeniu ,łaska'.

gdyby był najbardziej fascynującą rzeczą którą kiedykolwiek widziała. Nie ma człowieka, który nie chciałby aby taka piękna dziewczyna postrzegała go w ten sposób. Nawet niesamowicie wycięty dekolt sukni nie wydawał się w jej przypadku skandaliczny, możliwe że to przez jej niewinne szare oczy, które świadczyły o tym, że nie zaznała pożądania, jeszcze nie, ale jej usta miały charakterystyczną krzywiznę, a oczy mroczny błysk, które świadczyły, że byłaby uczniem który przyniósłby najbardziej wykwintne wyniki… Magnus odsunął się od niej jakby była jadowitym wężem. Nie wyglądała na zranioną, złą, a nawet zdziwioną. Zwróciła wzrok na Tatianę, jak ciekawy śledczy. - Mamo? – spytała. – Co jest nie tak ? Tatiana wykrzywiła wargi. - On nie jest taki jak inni – powiedziała. – Wystarczająco lubi kobiety, ale ma też słabość do mężczyzn, tak słyszałam, natomiast jego gusta nie obejmują Nocnych Łowców. I nie jest śmiertelny. Żyje już przez długi czas. Nie można oczekiwać po nim, że normalnie zareaguje… Magnus mógł sobie wyobrażać jak wyglądała normalna reakcja, reakcja chłopca jak James Herondale, nauczonego, że miłość jest łagodna i delikatna, że należy kochać całym sercem i oddać osobie kochanej całą duszę. Magnus mógł sobie wyobrazić normalna reakcję na tę dziewczynę, której każdy gest, każdy ruch, każda linia krzyczała: Kochaj mnie, kochaj mnie, kochaj mnie… Ale Magnus nie był tym chłopcem. Przypomniał sobie o manierach i ukłonił się. - Jestem oczarowany – powiedział. – Lub jakikolwiek inny efekt cię zadowoli. Grace spojrzała na niego z chłodnym zainteresowaniem. Jej reakcje były wyciszone, Magnus pomyślał, a może raczej kontrolowane. Wydawała się być istotą, która została stworzona by ją podziwiał, lecz tak by nie wyrażała nic prawdziwego. Zdać z tego sprawę mógł tylko mistrz obserwacji, taki jak Magnus. Nie przypominała Magnusowi żadnego śmiertelnika, lecz wampirzycę Camille, która była jego ostatnią i najbardziej godną ubolewania miłością. Magnus spędził lata wyobrażając sobie, że gdzieś za tym lodem czai się ogień, że były tam marzenia, nadzieje i miłość czekająca na niego. To co kochał w Camille było niczym więcej jak iluzją. Magnus postępował jak dziecko wyobrażając sobie, że z chmur na niebie da się stworzyć historie i kształty. Odwrócił wzrok od Garce ubranej w przycięta, biało niebieską sukienkę, która wyglądała jak wizja Nieba w piekielnej szarości tego domu i spojrzał na Tatianę. Jej

oczy zwęziły się z pogardy. - Choć czarowniku – powiedziała. – Mamy interes do przedyskutowania. Magnus podążył za Tatianą i Grace w górę schodów, a następnie wzdłuż korytarza, który był czarny jak smoła. Magnus słyszał trzask i chrzęst tłuczonego szkła pod nogami. W przyćmionym, ledwo widocznym świetle, ujrzał coś szurającego, po tym jak obok tego przeszedł. Miał nadzieję, że to było tak nieszkodliwe jak szczur, ale coś w jego ruchach sugerowało, że ma bardziej groteskową postać. - Nie próbuj, będąc tu, otwierać żadnych szaf i komód, Bane – usłyszał głos Tatiany. – Mój ojciec zostawił po sobie wielu strażników, by chronili to co należy do nas. Tatiana otworzyła drzwi prowadzące do pokoju, a Magnus zajrzał do środka. Znajdowało się tam zdarte biurko, ciężkie zasłony w oknach, wiszące jak ciała na szubienicy, na drewnianej podłodze leżały odłamki różnych przedmiotów i smugi krwi, ślady odbytej tu dawno temu walki, po której nikt nie posprzątał. Na ścianach znajdowało się wiele ramek na obrazy, które albo wisiały krzywo, albo miały rozbite szkło. Wiele z nich wydawało się zawierać malowidła przedstawiające morskie przygody – Magnus odpuścił je sobie wiele lat temu przez jego nieudaną próbę prowadzenia pirackiego życia przez jeden dzień – ale nawet te ze zdjęć które pozostały pyły pokryte szarym pyłem. Namalowane statki zdawały się być zanurzone w morzu popiołu. Był tylko jeden portret, który wydawał się cały i czysty. Był to olejny obraz, bez szkła pokrywającego go, na jego powierzchni nie było ani odrobiny kurzu. To była jedyna czysta rzecz, oprócz Grace, w całym domu. Portret przedstawiał chłopca w wieku około siedemnastu lat. Siedział na fotelu, a jego głowa była wsparta na oparciu krzesła, jakby nie miał siły by utrzymać się o własnych silach. Był chorobliwie chudy i blady jak sól. Jego oczy były zapadnięte, wciąż zielone, jak basen za zalesionym terenie, ukryty pod liśćmi zwisającymi z drzew, nigdy nie wystawiony na działanie słońca i wiatru. Miał opadające na czoło proste jak jedwab - włosy w kolorze czarnym. Jego długie palce były zaciśnięte na podłokietnikach fotela, prawie jak do niego przywiązane, desperacja emanująca od tych rąk opowiadała cichą historię jego cierpienia. Magnus widział już obrazy takie jak ten, ostatni wizerunek utraconej osoby. Mógł powiedzieć, nawet po upływie tylu lat, ile wysiłku kosztowało tego chłopca by usiąść i pozować do tego portretu, zrobił to dla ulgi osób kochających go, by pamiętały o nim po jego śmierci.

Jego blada twarz wyglądała odlegle, jak twarz kogoś kto zrobił zbyt wiele kroków na ścieżce śmierci, by teraz być sprowadzonym z powrotem. Magnus pomyślał o Jamesie Herondale, który lśnił za jasnym światłem, za dużo miłością, za dużo, zbyt jasno… gdy chłopiec na portrecie był tak uroczy jak umierający poeta, posiadający delikatne piękno świecy. Na obdartych tapetach, które kiedyś mogły być zielone, ale obecnie miały szaro-zielony kolor, jak morze zalane zanieczyszczeniami, znajdowały się słowa w takim samym kolorze w jakim były plamy na sukni Tatiany – ciemnobrązowym. Magnus musiał sam przed sobą przyznać, że wiedział co to za kolor: kolor krwi, która została wiele lat temu rozlana i jeszcze niezmyta. Tapeta dyndała ze ściany w strzępach. Magnus mógł jedynie dostrzec to tu, to tam po kilka słów na pozostałych kawałkach: LITOŚCI, ŻAŁUJĄ, DIABELSKIE Ostatnie zdanie było jeszcze czytelne. Głosiło: NIECH BÓG ZLITUJE SIĘ NAD NASZYMI DUSZAMI. Poniżej, nienapisane krwią, lecz wycięte w tapecie, przez co Magnus podejrzewał, że zrobił to ktoś inny, było napisane: BÓG NIE LITUJE SIĘ I JA TAKŻE. Tatiana upadła na fotel, jego obicie było zużyte, wytarte przez lata, a Grace uklękła u boku je przybranej matki na brudnej podłodze. Uklękła z gracją, delikatnie, a spódnica falowała wokół niej niczym płatki kwiatu. Magnus pomyślał, że to musiał być jej nawyk, odpoczywać w brudzie i powstawać z niego wyglądając promiennie i czysto. - Przejdźmy do interesów, szanowna pani – powiedział Magnus, a potem dodał cicho sam do siebie: Przejdźmy do opuszczenia tego domu tak szybko jak to możliwe. – Powiedz mi do czego dokładnie potrzebujesz moich wspaniałych i niedoścignionych umiejętności i co chciałabyś bym zrobił? - Jak zapewne już spostrzegłeś – zaczęła Tatiana – moja Grace nie potrzebuje zaklęć do zwiększenia jej naturalnego uroku. Magnus spojrzał na Grace, która wpatrywała się w swoje splecione na kolanach dłonie. Być może ona już używała zaklęć, a może była po prostu piękna. Magia i natura były dla Magnusa tym samym. - Myślę, że jest już sama w sobie wystarczająco czarującą kobietą. Grace nie powiedziała nic i spojrzała na niego spod swoich rzęs, druzgocąco niewinnym spojrzeniem. - Chcę od ciebie czegoś innego, czarowniku. Chcę żebyś – mówiła Tatiana powoli i wyraźnie – wyszedł na zewnątrz i zabił dla mnie kilku Nocnych Łowców. Powiem ci jak to powinno zostać zrobione, a w zamian zapłacę ci bardzo szczodrze.

Magnus był tak zdziwiony, że myślał, iż musiał się przesłyszeć. - Nocnych Łowców? – powtórzył. – Zabić? - Czy moja prośba jest taka dziwna? Nienawidzę Nocnych Łowców. - Ależ moja droga, ty jesteś Nocnym Łowcą. Tatiana Blachthorn położyła dłonie na kolanach. - Nie jestem kimś takim jak oni. Magnus wpatrywał się w nią przez chwilę. - Ach – powiedział. – Proszę o wybaczenie. Uch, czy byłoby to bardzo nieuprzejme gdybym zapytał, w takim razie, kim jesteś? Czy uważasz, że jesteś kloszem od lampy? - Nie uważam twojej frywolności za zabawną. Głos Magnusa był cichy, gdy powiedział: - Po raz kolejny proszę o wybaczenie. Czy wierzysz, że jesteś fortepianem? - Trzymaj swój język za zębami, czarowniku i nie wypowiadaj się o sprawach, na które temat nic nie wiesz. – Palce Tatiany zacisnęły się mocno, jak szpony na spódnicy plamiastej sukni. Jej głos był tak przepełniony prawdziwą agonią, że wystarczyłoby to Magnusowi, by nie odzywać się więcej, ale ona kontynuowała. – Nocny Łowca jest wojownikiem. Nocny Łowca jest szkolony by stać się prawą ręką Boga na ziemi, by niszczyć zło. Tak głoszą legendy. Tak nauczył mnie mój ojciec, ale nauczył mnie jeszcze czegoś innego. Postanowił, że nie będę szkolona na Nocnego Łowcę. Powiedział mi, że to nie będzie moje zadanie, powiedział mi, że moim życiowym zadaniem będzie bycie córką wojownika, a z czasem żoną i oparciem innego szlachetnego wojownika, a potem jego dzieci, by mogły przenieść chwałę na następne pokolenie. – Tatiana zamaszystym gestem pokazała słowa na ścianie i plamy na podłodze. - Co za sława – powiedziała i roześmiała się gorzko. – Moja rodzina i ojciec zostali zhańbieni, a mój mąż został rozszarpany na moich oczach, rozszarpany. Miałam jedno dziecko, mojego ślicznego chłopca, mojego Jessego, ale on nie mógł być trenowany na wojownika. Był taki słaby, taki chorowity. Błagałam ich by nie nakładali na niego run, byłam pewna, że to go zabije, ale Nocni Łowcy odciągnęli mnie i przytrzymali, gdy runy wypalały jego ciało. Krzyczał i krzyczał. Wszyscy myśleliśmy, że umrze, ale tego nie zrobił. Wytrzymał dla mnie, dla swojej mamy, ale oni okrutnie go przeklęli. Z biegiem czasu był coraz bardziej chorowity i słaby, aż do momentu, gdy było za późno. Miał szesnaście lat, gdy powiedzieli mi, że nie może żyć.

Jej ręce poruszały się niespokojnie, gdy mówiła, od wskazywania na ściany z napisami, po skubanie sukienki zabarwionej starą, zaschniętą krwią. Dotknęła ramion, tak jakby wciąż ją bolały po tym jak została odciągnięta przez Nocnych Łowców, a następnie zaczęła się bawić dużym, ozdobnym medalionem wiszącym na jej szyi. Otwierała i zamykała go, nadszarpany metal błyszczał między jej palcami, a Magnus stwierdził, że ujrzał przebłysk przerażającego portretu. Znowu jej syn? Spojrzał na obraz na ścianie, blada, młoda twarz i policzył ile lat musiał mieć syn Ruperta Blackthorna, gdy jego ojciec zmarł dwadzieścia pięć lat temu. Jeśli Jesse Blackthorn zmarł mając szesnaście lat, to musi być martwy przez dziewięć lat, ale prawdopodobnie żałoba matki nigdy się nie kończy. - Zdaję sobie sprawę, jak wiele pani wycierpiała, pani Backthorn – powiedział Magnus tak delikatnie jak był w stanie. – Ale zamiast bezsensowniej rzezi, w akcie zemsty, myślę że istnieje wiele Nocnych Łowców, który pragnęliby pani pomóc i złagodzić ból. - Naprawdę? Kogo masz na myśli? Może Willa Herondale? – Imię Willa ociekało nienawiścią, gdy tylko Tatiana je wypowiedziała. – Szydził ze mnie, bo jedyne co robiłam, gdy mój ukochany umierał, to krzyczałam, ale powiedz mi, co innego mogłam zrobić? Czego innego zawsze byłam uczona? – Oczy Tatiany były ogromne i jadowicie zielone, przepełnione takim bólem, że były w stanie pochłonąć świat i pożreć duszę. – Czy możesz mi to powiedzieć, czarowniku? Czy Wiliam Herondale mi to powie? Czy ktokolwiek inny jest w stanie mi powiedzieć, co powinnam zrobić, jeśli robiłam wszystko o co zostałam poproszona? Mój mąż nie żyje, mój ojciec nie żyje, moi bracia są zgubieni, mój dom został ukradziony, a Nephilim nie potrafili uratować mojego syna. Robiłam to o co mnie proszono, a moja nagroda to, to że moje życie spłonęło na popiół. Nie mów mi o złagodzeniu mojego bólu. Mój ból jest jedyną rzeczą jaka mi pozostała. Nie mów mi o byciu Nocnym Łowcą. Nie jestem jednym z nich. Nie chcę być. - Zatem dobrze, proszę pani. Wyraziłaś swoją anty-Nocno-Łowcową opinię wystarczająco jasno – powiedział Magnus. – Jedyną rzeczą której nie wiem jest to, dlaczego myślisz, że ci pomogę dostać to czego pragniesz. Magnusa można nazwać na różne sposoby, ale na pewno nie głupcem. Śmierć kilku Nocnych Łowców niebyła celem samym w sobie. Gdyby to było wszystko, czego potrzebowała, nie musiałaby iść do Magnusa. Jedynym powodem dla którego udała się do czarownika było to, że Tatiana pragnęła użyć tych śmierci do stworzenia odpowiedniej ilości magii do zaklęcia. To byłoby najmroczniejsze, z najmroczniejszych zaklęć, a fakt że Tatiana widziała o nich świadczył, że nie był to pierwszy raz, gdy sięgała po czarną magię. Co Tatiana

Blackthorn, w której ból zagnieździł się tak głęboko jak wilk w jej piersi, chciała osiągnąć przy pomocy czarnej magii, tego Magnus nie wiedział. Nie chciał wiedzieć co zrobiła z tą mocą w przeszłości i nie mógł pozwolić by użyła jej z katastrofalnym skutkiem w przyszłości. Tatiana zdziwiona zmarszczyła brwi z dezaprobatą, co sprawiło, że znowu wyglądał jak rozpuszczona i rozpieszczona córka Benedicta Lightwooda. - Oczywiści dla pieniędzy. - Wyobrażasz sobie że zabiję pięciu ludzi i pozostawię w twoich rękach niewypowiedzianą moc – powiedział Magnus. – Dla pieniędzy? Tatiana machnęła ręką. - Och, nie próbuj podbijać ceny przez udawanie, że masz opory moralne lub łagodne uczucie, demoniczny potomku. Wymień wyższą sumę i skończ z tym. Nocne godziny są dla mnie bardzo cenne i nie chcę ich marnować na kogoś takiego jak ty. Lekkość z jaką wypowiadała te słowa była oziębła. Choć Tatiana mogła być szalona, nie bredziła i nie była zgorzkniała. Po prostu działała na zasadzie informacji jakie znali Nocni Łowcy: Podziemni byli tak skorumpowani, że ona nawet nie wyobrażała sobie, że Magnus ma serce. Oczywiście, większość Nocnych Łowców twierdziła, że był czymś mniej niż człowiekiem i gorszym od potomków Anioła, tak jak małpy od ludzi. Mógł czasem być przydatny, ale był stworzeniem pogardzanym, używanym, a następnie wyrzucanym, jego dotyk był unikany, bo przecież był nieczysty. Ostatecznie, był bardzo przydatny dla Willa Herondale. Nie przybył do niego szukając przyjaciela, lecz dogodnego źródła magii. Nawet najlepsi Nocni Łowcy nie różnili się tak od innych. - Pozwól, że powiem ci coś co kiedyś powiedziałem, w zupełnie innym kontekście, do Katarzyny Wielkiej – powiedział Magnus. – Maja droga pani, nie stać cię na moje usługi i proszę zostawić konie w spokoju. Dobranoc. Ukłonił się, a następnie szybko wyszedł z pokoju. Gdy drzwi zamknęły się z trzaskiem usłyszał głos Tatiany krzyczący: Idź po niego! Nie był zaskoczony, gdy usłyszał ciche kroki na schodach. Obrócił się plecami do drzwi frontowych i spojrzał Grace prosto w oczy. Jej kroki były tak delikatne jak dziecka, ale ona nie wyglądała jak dziecko. Na jej czystej, porcelanowej twarzy szare oczy wyglądały na puste, jak głębokie wciągające jeziora z syrenami w głębinach. Ich spojrzenia się spotkały, a Grace znowu przypomniała Magnusowi Camille. To było niezwykłe, że dziewczyna mająca niespełna szesnaście lat może

konkurować z wielowiekowym wampirem jeżeli chodzi o opanowywanie uczuć innych. Nie miała czasu by zamrozić opiekuńczość i troskliwość. Musi być coś za tym lodem, pomyślał Magnus. - Jak widzę, nie zawrócisz na górę – powiedziała Grace. – Nie chcesz być częścią planu mamy. To nie było pytanie, a ona nie brzmiała na wstrząśniętą, lub ciekawą. Nie wydawało się dla niej nie do pomyślenia, że Magnus może mieć skrupuły. Być może dziewczyna sama miała wyrzuty sumienia, w końcu była sama zamknięta w tym ciemnym domu z szaloną kobietą, od rana do świtu do jej uszu dobiegały same wyrazy goryczy. Nic dziwnego, że tak różniła się od innych dziewcząt. Magnus zaczął żałować, że tak odskoczył od Grace. Nie była w końcu nikim więcej jak tylko dzieckiem, a nikt oprócz niego nie mógł wiedzieć lepiej jak to jest być osadzanym i unikanym. Wyciągnął rękę i dotknął jej ramienia. - Czy masz jakieś inne miejsce dokąd mogłabyś iść? – zapytał ją Magnus. - Jakieś inne miejsce? – spytała Grace. – Mieszkamy głównie w Idrisie. - Miałem na myśli, czy ona pozwoliłaby ci odejść? Czy potrzebujesz pomocy? Grace poruszyła się z taką prędkością, jak gdyby była błyskawicą owiniętą w muślin. Długie, lśniące ostrze przeleciało od jej spódnicy do dłoni i wycelowała je w klatkę piersiową Magnusa, tam gdzie znajdowało się serce. Oto Nocny Łowca, pomyślał Magnus, Tatiana nauczyła się czegoś na błędach swojego ojca. Wytrenowała tę dziewczynkę. - Nie jestem tutaj więźniem. - Nie? – spytał Magnus. – W takim razie kim? Okropne, budzące respekt oczy Grace zmrużyły się. Były lśniące jak stal i Magnus był pewien, niemniej zabójcze. - Jestem ostrzem mojej matki. Nocni Łowcy zazwyczaj umierają młodo i zostawiają po sobie dzieci by zaopiekował się nimi ktoś inny. Nie było to coś niezwykłego. To było naturalne, by taki wychowanek mówił do swojego opiekuna jak do rodzica. Magnus nie myślał nigdy na ten temat. A teraz przyszło mu do głowy, że takie dziecko może był tak wdzięczne za opiekę, że jego lojalność będzie zawzięta, że dziewczynka wychowana przez Tatianę Blackthorn może nie chcieć zostać uratowana. Może nie pragnąć niczego więcej niż spełnienia mrocznych planów swojej matki. - Grozisz mi – stwierdził Magnus cicho.

- Jeśli nie zamierzasz nam pomóc to opuść ten dom. Nadchodzi świt. - Nie jestem wampirem – powiedział. – Nie zniknę przy pierwszych promieniach słońca. - Znikniesz, jeśli cię zabiję zanim wzejdzie słońce – zagroziła mu Grace. – Kto będzie tęsknił za jednym czarownikiem? Uśmiechnęła się, tym dzikim uśmiechem, który znów przypomniał Magnusowi Camille. To silne połączenie piękna i okrucieństwa. Padł ofiarą tego samego. Mógł tylko wyobrażać sobie, z rosnącym przerażeniem, jaki wpływ miało to na Jamesie Herondale, delikatnym chłopcu, który był wychowany tak, by wierzyć, że miłość również była delikatna. James oddał swoje serce tej dziewczynie, pomyślał Magnus, a wiedział bardzo dobrze na przykładzie Edmunda i Willa co oznacza, gdy Herondale oddaje komuś serce. To nie był prezent, który mógł być zwrócony. Tessa, Will i Jem wychowali Jamesa w miłości i otoczyli dobrocią i uczuciami. Ale nie stworzyli mu żadnej zbroi przed złem. Owinęli jego serce w jedwab i aksamit, a następnie on oddał je Grace Blackthorn, a ona stworzyła dla niego klatkę z drutu kolczastego i potłuczonego szkła, trochę je podpaliła, a następnie wyrzuciła szczątki, kolejną warstwę popiołu w tym przerażającym miejscu. Magnus machnął ręką za plecami, odsunął od ostrza Grace i przeszedł przez otwarte magią drzwi. - Nie powiesz nikomu, o co prosiła cię dziś moja matka – powiedziała Grace. – Albo cię zniszczę. - Wierzę, że myślisz, iż jesteś w stanie – odetchnął Magnus. Była straszna i błyskotliwa, jak światło odbijające się od krawędzi brzytwy. – Och, tak przy okazji. Podejrzewam, że gdyby James Herondale wiedział, że się dziś tu wybieram, przesłałby pozdrowienia. Grace opuściła miecz, nic więcej. Jego czubek opierał się delikatnie o podłogę. Jej ręka nie trzęsła się, a rzęsy przysłaniały oczy. - Co mnie obchodzi James Herondale? – spytała. - Myślałem, że może cię obchodzi. Poza tym ostrze nie wybiera w którą stronę jest skierowane. Grace podniosła wzrok. Jej oczy wciąż były całkowicie niewzruszone. - Ostrza to nie obchodzi – powiedziała. Magnus obrócił się i ruszył w stronę zardzewiałej bramy, przechodząc obok czarnych róż i runa leśnego. Tylko raz spojrzał ponownie na dwór, ruinę tego, co kiedyś było ogromne i monumentalne. Spostrzegł, że w jednym z okien faluje

zasłona i miał wrażenie, że za szybą mignęła mu twarz. Zastanawiał się kto go obserwuje. Mógł ostrzec Podziemnych, by omijali Tatianę i jej działania. Nie zależne od tego jaką cenę zaoferowałaby, żaden Podziemny nie zignorował by ostrzeżenia przed konkretnym Nephilim. Tatiana nie będzie uprawiać czarnej magii. Magnus mógł to zrobić, ale nie widział sposobu, by pomóc Jamesowi Herondale. Grace i Tatiana mogły rzucić na niego zaklęcie, przypuszczał Magnus. Nie umieściłby go u ich boku i nie rozumiał dlaczego one mogłyby chcieć z nim współpracować. Jaką rolę mógłby odegrać James Herondale w jakiejkolwiek ich mrocznej intrydze którą planowały? Bardziej prawdopodobne było, że chłopak padł po prostu ofiarą jej wdzięku. Miłość to miłość. Nie istnieje żadne lekarstwo na złamane serce, które nie zniszczyłoby jego zdolności kochania na zawsze. Nie było żadnego powodu, by Magnus powiedział Willowi i Tessie o tym czego się dowiedział. Uczucia Jamesa do Grace były jego sekretem. Magnus powiedział chłopcu, że nigdy nie zdradzi jego tajemnic, przysiągł to. Nigdy nie zdradził zaufania Willa i nie zdradzi teraz Jamesa. Co dobrego przyniosłoby Willowi i Tessie poznanie przyczyny cierpienia syna, ale nie posiadanie na niego lekarstwa? Pomyślał jeszcze raz o Camille, o tym jak bardzo zraniło go poznanie prawdy o niej i o tym jak walczył jak człowiek czołgający się po nożach, aby jej nie poznać i ostatecznie wielki ból z jakim przyszło mu to zaakceptować. Magnus nie miał lekko ze swoim cierpieniem, ale ostatecznie nawet śmiertelnicy nie umierają od złamanego serca. Niezależnie od tego jak okrutna była Grace, James wyzdrowieje. Mimo, że był z rodziny Herondale. Otworzył rękami bramę, poczuł ciernie wbijające mu się w ciało i przypomniał sobie swoje pierwsze odczucia, gdy zobaczył Grace, wrażenia że ma do czynienia z drapieżnikiem. Bardzo różniła się od Tessy, która zawsze uspakajała Willa, zmiękczała jego oczy humorem, a usta łagodnością. To było ironiczne, strasznie i okrutnie ironiczne by jeden Herondale został uratowany przez miłość, a drugi przeklęty. Próbował wytrząsnąć z pamięci zarówno wspomnienie Tessy i Willa, jak i echo potępiających słów Tatiany. Obiecał Tessie, że wróci, ale teraz jedyne co pragnął zrobić to uciec. Nie chciał by obchodziło go co pomyślą o nim Nocni Łowcy. Nie chciał by obchodziło go co się stanie z ich dziećmi. Zaoferował dziś pomoc trzem Nocnym Łowcą. Jeden powiedział, że nikt nie jest w stanie mu pomóc, drugi poprosił go o popełnienie morderstw, a trzeci groził mu ostrzem.

Jego związek z Whitelaws'ami w Nowym Yorku, polegający na zdystansowanej tolerancji, wydawał mu się nagle bardzo pociągający. Był częścią świata podziemnego Nowego Yorku i nie miał innego domu. Był zadowolony, że opuścił Londyn. Magnus odkrył, że coś ciągnie go do tego miejsca; migające światła i brak złamanych serc. - Dokąd? – zapytał kierowca. Magnus pomyślał o statku z Southampton do Nowego Yorku. O samym sobie stojącym na pokładzie, pozwalając morskiemu powietrzu oczyścić siebie z zatęchłej atmosfery Londynu. - Wracam do domu.

,,Powstanie Hotelu Dumort”

♣ Koniec września 1929 roku ♣ Magnus od razu dostrzegł małego wampira. Przepychała się przez tłum i zatrzymała tylko przez chwilę – na szybki taniec shimmy z zespołem. Miała perfekcyjnie, równo przycięte, lśniące, czarne włosy, z prostą grzywką, podobnie jak u Louise Brooks1. Ubrana była w delikatną, elektryczno-niebieską sukienkę przyozdobioną malowanymi koralikami, która wyszczuplała jej kolana. Ogólnie wyglądała jak typowy klient nielegalnego pubu2 Magnusa. Łatwo wmieszała się w trzy bądź cztery tuziny ludzi, którzy ściskali się na jego małym parkiecie tanecznym, ale było w niej coś innego, coś marzycielskiego i dziwnego. Muzyka była szybka, ale ona tańczyła w średnim tempie. Miała śnieżnobiałą skórę, ale nie był to przykurzony biały kolor jaki dawały sproszkowane kosmetyki. Gdy skończyła już tańczyć snake dance koło saksofonisty spojrzała bezpośrednio na Magnusa. Gdy to zrobiła, dwa małe i białe kły wysunęły się zza jej krwistoczerwonych warg. Zdając sobie sprawę z tego co się stało roześmiała się, a następnie zakryła usta dłonią, a gdy ją odjęła kły nie były już widoczne. W tym czasie Alfie, który podtrzymywał się baru by zachować równowagę, zaczął kontynuować swoją opowieść. - Poweziaem mu… Magnus suchasz mie? - Oczywiście, Alfie – powiedział Magnus. Alfie był bardzo przystojny i chętny, jeśli chodzi o rozrywkę i wyszukane drinki, miał także świetny gust do garniturów. Opowiadał bardzo dobre historie i bardzo dobrze się uśmiechał. Był bankierem, lub kimś w tym stylu. Może maklerem. W tych czasach każdy miał do czynienia z pieniędzmi. - Powieziaem mu, że nie może zabrać swojej łozi do swojego pokoju hotelowego, a on powieział: Ossszywiście, że mogę, jestem kapitanem! Opowieziaem, odpowieziaem mu, ja opowieziaem… - Jedna chwila, Alfie, muszę coś załatwić. - Właśnie pechodze do najepszej szęści... - Tylko chwilka – powiedział Magnus, poklepując swojego przyjaciela po ramieniu. – Zaraz będę z powrotem. Alfie podążył za wzrokiem Magnusem i spojrzał na dziewczynę. - To dopiero smaszny pomidor – powiedział, kiwając głowa. – Ale nie sądzę by przypadł ci do gustu. 1 Amerykańska tancerka, modelka i aktorka. 2 Chodzi tutaj o nielegalny pub z czasów prohibicji, gdzie sprzedawano alkohol.

- Moje gusta są uniwersalne – odpowiedział Magnus z uśmiechem. - Sóż, musisz ruszyć dalej. Ona nie bęzie tu tkwić pszez całą noc. Popilnuję za ciebie baru. – Alfie uderzył pięścią w blat. – Możesz mi zaufać. Magnus skinął głową na Maxa, jego doskonałego barmana, a on natychmiast zrobił nowego South Side’a dla Alfiego. - Aby utrzymać gwizdek mokry, kiedy odejdę. - Bardzo miłe – powiedział Alfie, kiwając głową. – Jesteś jajkiem, Dry. Magnus nazwał swój bar Mr. Dry’s. Technicznie rzecz biorąc, odkąd alkohol stał się nielegalny na całym jej obszarze, Ameryka była „sucha”. Ale prawda była taka, że większość miejsc było jednak „mokrych” – wręcz zalanych. Szczególnie Nowy York. Wszyscy tu pili, a fakt, iż teraz robili to nielegalne, polepszał sprawę. Nielegalny pub, tak długo jak dotyczył Magnusa, był jednym z największych osiągnięć ludzkości. Kameralny, uroczysty, nielegalny i jednocześnie niemoralny – dreszczyk niebezpieczeństwa bez rzeczywistego zagrożenia. Mr Dry’s nie było dużym miejscem – nielegalne puby rzadko miały dużą powierzchnię. Z natury utrzymywano ich istnienie w tajemnicy. Jego został ukryty za fasadą sklepu z perukami za Wschodniej 25 Ulicy. Aby dostać się do środka należało podać hasło bardzo efektywnie pracującemu bramkarzowi, który patrzył na gości przez małą szparkę we wzmocnionych drzwiach znajdujących się na tylnej ścianie sklepu. Gdy weszło się do środka należało przecisnąć się przez wąski korytarz, a potem było cieszyć wzrok dumą Magnusa – dziesięć stolików i marmurowy bar (importowane z Paryża) podparty mahoniowymi wystawami na których czarownik pokazywał najbardziej egzotyczne butelki jakie udało mu się zdobyć. Większość przestrzeni zajmowała scena i parkiet taneczny, który pulsował pod naciskiem tańczących stóp. Rano zostanie wyczyszczony i nawoskowany, a znaki tysiąca skaczących po nim butów zostaną starte. Przedarł się delikatnie przez tłum tańczących, otumanionych i tak nietrzeźwych ludzi, że nawet go nie zauważyli. Podobało mu się, że otaczają go te miękkie (i okazjonalnie nie za bardzo miękkie) latające kończyny i kopiące obcasy. Podobało mu się ciepło otaczających go ciał i bycie prowadzonym zgodnie z ruchem tancerzy coraz mniej lub bardziej stających się jedną wielką pulsującą masą. Mała wampirzyca była młody – nie miała więcej niż szesnaście lat – gdy podeszła do Magnusa jej głowa kończyła się na wysokości jego klatki piersiowej. Pochylił się i szepnął jej do ucha - A może postawię ci drinka – powiedział. – Prywatnie. Z tyłu. Czubki kłów pojawiły się wraz z uśmiechem. Magnus poczuł się lekko uspokojony. Ten odsłaniający kły uśmiech prawdopodobnie nie był wywołany głodem. Nietrzeźwość mogła powodować delikatne wysuwanie się kłów. A wampiry tak jak Przyziemni, gdy byli pijani, poszukiwali słonych przekąsek i miłosnych schadzek.

- W tę stronę – powiedział, odsuwając kotarę i odsłaniając wąski korytarz prowadzący do pojedynczych drzwi. Zaraz za głównym klubem Magnus skonstruował mały pokój z cynkowym barem przeznaczony do prywatnych spotkań. Pokój wyłożony był szklanymi panelami, podświetlanymi od środka światłem elektrycznym, tworzącymi witraż przedstawiający Dionizosa - greckiego boga wina. To było miejsce gdzie przechowywał i najlepsze, i najgorsze zapasy. Tutaj również prowadził swój najbardziej prywatny biznes. - Nie wierzę, że nie spotkaliśmy się wcześniej - powiedział, gdy opadła szczęśliwie na stołek barowy i okręciła dookoła. - Och, wiem kim jesteś, Magnusie Bane. Miała jeden z tych nowojorskich akcentów do których Magnus dopiero się przyzwyczajał, nawet jeśli spędził tu już kilka miesięcy. Był bezczelny i silny, jak świecący neonowy znak. Jej dziecięco skórzane buty do tańca miały pozdzierane palce, błotnistą plamę na wysokości pięty oraz kilka innych plamek, których pochodzenia czarownik nie chciał znać. Były to zarówno buty do tańca jak i polowania. - Jak mogę się do ciebie zwracać? - Mów mi Dolly – powiedziała. Magnus wyciągnął butelkę zimnego szampana z wanny wyłożonej lodem zawierającej sześćdziesiąt identycznych butelek. - Lubię to miejsce – stwierdziła. – Ma klasę. - Cieszę się, że tak myślisz. - Wiele miejsc ma klasę – powiedziała Dolly, sięgając do słoika na barze, częstując się koktajlowymi wisienkami, wyciągając je długimi (i prawdopodobnie brudnymi) paznokciami. - Ale tamte mają fałszywą klasę, wiesz? To wygląda na prawdziwą klasę. Masz dobre wino. Jak to. Wskazała na przecenionego szampana, którego Magnus trzymał i wlewał jej do kieliszka. Butelka, tak jak i inne w wannie, była z pewnością ładna, ale wszystkie zostały wypełnione namusowanym tanim winem i ponownie zakorkowane. Wampiry mogą pić dość sporo i bywają drogimi gośćmi, lecz miał pewność, że nie poczuje różnicy. Miał rację. Opróżniła połowę kieliszka jednym łykiem i wyciągnęła rękę po dolewkę. - Cóż, Dolly – powiedział Magnus, uzupełniając jej kieliszek. - Z pewnością nie obchodzi mnie, co robisz na ulicach czy gdziekolwiek indziej, ale lubię swoją klientelę. Uważam, że to kwestia dobrej obsługi upewnienie się, że wampiry nie jedzą ich pod moim dachem. - Nie przyszłam tutaj jeść – wyznała. - Chodzimy po to na Bowery. Kazano mi tutaj przyjść i zapytać o ciebie. Buty potwierdziły historię o Bowery. Te śródmiejskie ulice bywały bardzo brudne.

- Och? A kto jest tak łaskawy i pyta o małego mnie? - Nikt – odpowiedziała dziewczyna. - Nikt – powtórzył Magnus. - To jedno z moich ulubionych imion. To spowodowało, że wampirzyca zachichotała i zakręciła się na stołku. Opróżniła kieliszek i wystawiła go po więcej. Magnus napełnił go ponownie. - Mój przyjaciel... - Nikt. - Tak, nikt. Dopiero poznałam g... tego kogoś, ale ta osoba jest jedną z moich, wiesz? - Wampir. - Tak. W każdym razie, oni chcą ci coś powiedzieć – powiedziała. Powiedzieli, że musisz wyjechać z Nowego Jorku. - Och, naprawdę? A to dlaczego? W odpowiedzi zachichotała i w pół ześlizgnęła się, a w pół spadła za stołka i zaczęła tańczyć powłóczystego i pijackiego Charlestona do muzyki, która pulsując dochodziła przez ścianę. - Widzisz – zaczęła, wykonując swój taniec - sprawy staną się niebezpieczne. Coś o Przyziemnych pieniądzach i co one wróżą. Widzisz, to wszystko zostanie zrujnowane, czy coś. Wszystkie pieniądze. A gdy tak się stanie, będzie to oznaczało, że świat się kończy... Magnus westchnął w głębi ducha. Nowojorski Podziemny Świat był jednym z najbardziej absurdalnych miejsc jakie kiedykolwiek istniały, co było po części powodem dla którego spędzał czas serwując nielegalny alkohol Przyziemnym. I mimo to nie mógł uniknąć tego nonsensu. Ludzie przychodzili do barów, aby porozmawiać tak samo jak Podziemni. Wilkołaki były paranoidalne. Wampiry były plotkarzami. Wszyscy mieli historię. Coś zawsze miało się wydarzyć, coś wielkiego. To była tylko część atmosfery tego czasu. Przyziemni zarabiali absurdalne kwoty pieniędzy na Wall Street i wydawali je na błyskotki, ruchome obrazy i alkohol. To były rzeczy, które Magnus mógł respektować. Ale Podziemny Świat zajmował się wróżbami i bezcelowymi rywalizacjami. Klany walczyły ze sobą o kontrolę nad skrawkiem nieistotnej ziemi. Faerie trzymały się razem jak zwykle, okazjonalnie porywając zbłąkanego człowieka z zewnątrz Central Park Casino, wabiąc go do ich świata obietnicą imprezy o jakiej nigdy nie zapomni. Chociaż... dość nowocześnie wyglądający wampir, wygadujący brednie, był lepszy niż śliniący się pijany wilkołak. Magnus skinął głową jakby słuchał i w umyśle policzył butelki brandy i rumu przechowywane na półkach pod barem. - Widzisz, ci Przyziemni próbują przywołać demona... - Przyziemni robią to zbyt często – stwierdził Magnus, przesuwając

zawieruszoną butelkę złotego rumu, który został postawiony z przyprawami. - W tej chwili uwielbiają również siedzenie na szczycie masztów i chodzenie po skrzydłach powietrznych dwupłatowców. To jest wiek głupich hobby. - Cóż, ci Przyziemni nie żartują. - Oni zawsze nie żartują, Dolly – powiedział Magnus. - To zawsze kończy się niefajnie. Widziałem wystarczająco Przyziemnych rozbryzganych na ścianach i wystarczy mi... Nagle dzwonek na ścianie zaczął gorączkowo dzwonić. Po czym nastąpił głośny, głęboki krzyk z głównej sali. - NALOT! A po tym rozległo się jeszcze więcej krzyków. - Przepraszam na chwilkę – powiedział Magnus. Postawił butelkę taniego szampana na barze i wskazał ją Dolly, by się częstowała, ale był pewien, że zrobiłaby to nawet bez pozwolenia. Wrócił do głównego baru, gdzie atmosfera ogólnego szaleństwa przejęła kontrolę. Zespół się nie spakował, ale przestał grać. Niektórzy ludzie przełykali drinki, inni biegli do drzwi, jeszcze inni płakali i panikowali. - Panie i panowie! - zawołał. - Proszę po prostu postawić drinki na stołach. Wszystko będzie dobrze. Pozostańcie na swoich miejscach. Magnus miał teraz wystarczająco dużo stałych klientów, dlatego też istniał jakiś ustalony porządek. Ci ludzie siedzieli i radośnie odpalali papierosy, ledwie zwracając uwagę na siekiery, które już próbowały przebić się przez drzwi. - Światła! - krzyknął dramatycznie Magnus. Personel baru natychmiast wyłączył wszystkie światła i nielegalny pub skąpał się w ciemności, z wyjątkiem świecących pomarańczowych czubków papierosów. - Teraz proszę, wszyscy – powiedział Magnus, ponad krzykiem policji, waleniem siekiery i dźwiękiem rozłupywanego drewna. - Jeśli moglibyśmy wszyscy razem policzyć do trzech. Jeden! Przyłączyli się nerwowo do „dwa” i „trzy”. Pojawił się niebieski błysk, a w końcu trzask upadających drzwi i policja wpadła do środka. Następnie wszystkie światła naraz ponownie się zapaliły. Ale nielegalny pub zniknął. Wszyscy stali klienci znaleźli przed sobą porcelanowe czajniki i filiżanki herbaty. Na miejscu zespołu jazzowego pojawił się kwartet smyczkowy, który natychmiast zaczął grać kojącą muzykę. Butelki za barem zniknęły, zastąpione dobrze zaopatrzonym regałem z książkami. Nawet wystrój się zmienił – ściany zostały wyłożone regałami i aksamitnymi draperiami, wszystkie ukrywały bar i zapasy alkoholu. - Panowie! - Magnus rozpostarł ramiona. - Witam w naszym kółku herbaty i książki. Mieliśmy właśnie omówić książkę dzisiejszego wieczoru „ Juda nieznany”. Przyszliście w samą porę! Będę musiał was poprosić o zapłacenie za drzwi, ale rozumiem ten nagły impuls. Nie można się spóźnić na dyskusję!

Tłum zaczął się śmiać. Potrząsnęli filiżankami i pomachali egzemplarzami książek w stronę policji. Magnus próbował zmieniać tę procedurę co jakiś czas. Raz, kiedy światła ponownie się zaświeciły, przemienił bar w pasiekę z brzęczącymi ulami w całym pokoju. Innym razem miejsce stało się kółkiem modlitewnym, a wielu gości nosiło przebrania zakonnic i ministrantów. Zazwyczaj dezorientowało to policję na tyle, że naloty były krótkie i stosunkowo pokojowe. Ale za każdym razem wyczuwał, że ich frustracja rośnie. Dziś wieczorem grupą dowodził McMantry, najbardziej szemrany policjant jakiego Magnus kiedykolwiek spotkał. Czarownik odmówił mu zapłaty z zasady, a teraz on przyszedł do baru Mc Dry's. Tym razem przybyli przygotowani. Każdy oficer miał narzędzie – przynajmniej tuzin siekier, tyle samo dwuręcznych młotów, łomy i nawet jedna czy dwie łopaty. - Zabrać ich wszystkich – powiedział McMantry. - Wszyscy idą na wóz. A potem rozbierzcie tę melinę. Magnus poruszał palcami za jego plecami, aby ukryć niebieskie światło, które zabłysnęło między nimi. Na raz, cztery panele odpadły od ściany, odsłaniając korytarze i drogi ewakuacyjne. Jego klienci pobiegli ku nim. Wyszliby w czterech różnych miejscach, kilka przecznic dalej. Wystarczy trochę delikatnej, ochronnej magii. Nikt nie zasłużył na to by pójść do więzienia za wypicie paru koktajli. Kilku oficerów próbowało za nimi iść, tylko po to, aby stwierdzić, że przejścia były niewidoczne. Magnus pozwolił opaść ciężkiemu czarowi i pub odzyskał swój normalny wygląd. Oszołomiło to policję na wystarczająco długo, by pozwolić mu się wślizgnąć za zasłonę znajdującą się obok i rzucić na siebie czar niewidzialności. Szedł od strony baru, tuż obok oficerów. Zatrzymał się na chwilę, żeby przyjrzeć się jak odsłaniają zasłonę, aby zbadać ścianę za nią, szukając dojścia do wyjścia ewakuacyjnego, które jak zakładali miało tam być. Wycofał się na ulicę. To była gęsta, wrześniowa noc. Nowy Jork często pozostawał gorący o tej porze roku, a miejscowa wilgotność miała swoją szczególną jakość. Powietrze było lepkie, pełne mroku East River, rzeki Hudson, morza i bagna, pełne dymu i popiołu oraz zapachu każdego rodzaju gotowanego jedzenia. Czuć było też surową woń gazu. Zszedł do jednego z punktów wyjścia, gdzie podekscytowana grupa klientów stała, śmiejąc się i rozmawiając o tym co się właśnie stało. Składała się ona z jego ulubionych klientów, wliczając w to przystojnego Alfiego. - No dalej! - zawołał Magnus. - Myślę, że powinniśmy kontynuować to u mnie, a wy? Kilkanaście osób zgodziło się, że to świetny pomysł. Magnus zatrzymał taksówkę, niektórzy zrobili to samo. Wkrótce utworzył się wesoły mały łańcuch taksówek gotowych do odjazdu. Kiedy jeszcze jedna osoba próbowała wcisnąć się na

tylne siedzenie z Magnusem, Dolly nachyliła się w oknie i powiedziała mu do ucha. - Hej, Magnus – powiedziała. - Nie zapomnij. Pilnuj pieniędzy! Czarownik zbył ją uprzejmym skinięciem głowy, a ona zachichotała i potknęła się. Była taką małą rzeczą. Bardzo ładną, naprawdę. I bardzo pijaną. Prawdopodobnie pójdzie teraz do Bowery, najeść się na jakimś miastowym nieszczęśliwcu. Następnie łańcuch taksówek zaczął się poruszać, a cała impreza ( która z tylnego okna wyglądała jakby powiększyła się o kolejny tuzin osób) ruszyła do lepszej dzielnicy - do Hotelu Plaza ♣♣♣ Kiedy Magnus obudził się następnego ranka, pierwszą rzeczą, jaką zauważył to fakt, że jest o wiele, wiele, wiele za jasno. Ktoś naprawdę musi się pozbyć słońca. Magnus szybko się zorientował, że nadmierna jasność została spowodowana tym, że wszystkie zasłony w jego apartamentowej sypialni zniknęły. Następnie zwrócił uwagę na cztery w pełni ubrane (westchnienie) leżące wokół niego osoby, nieświadome słonecznego światła, pogrążone w głębokim śnie. Trzecią rzeczą, którą zauważył, chyba najbardziej zaskakującą, był stos samochodowych opon w nogach łóżka. Magnusowi zajęło kilka chwil oraz szereg dziwnych wygibasów, aby pozbyć się śpiących z jego łóżka. W całym salonie było kolejne dwadzieścia pogrążonych we śnie lub nieprzytomnych ludzi. Zasłon brakowało również w oknach tego pokoju, ale teraz mógł zobaczyć gdzie wszystkie zniknęły. Ludzie użyli ich jako koce i improwizowane namioty. Alfie jako jedyny nie spał, siedząc na kanapie i patrząc żałośnie na słoneczny dzień. - Magnus – jęknął. - Zabij mnie, co? - Dlaczego, to jest nielegalne! - odpowiedział Magnus. - Wiesz co myślę o łamaniu prawa. I kim są ci wszyscy ludzie? Nie było ich tak wielu kiedy zasnąłem. Alfie wzruszył ramionami, wskazując, że wszechświat jest tajemniczy i nic nigdy nie będzie w pełni zrozumiałe. - Mówię poważnie – mruknął Alfie. - Jeśli nie chcesz użyć tego swojego voodoo, po prostu uderz mnie czymś w głowę. Musisz mnie zabić. - Przyniosę ci coś na wzmocnienie – powiedział Magnus. - Mrożony sok pomidorowy z Tabasco, pokrojony w plasterki grejpfrut i talerz jajecznicy, to jest to, czego potrzebujemy. Moja obsługa hotelowa wyśle wszystkiego po dwa tuziny. Potknął się o kilka osób w drodze do telefonu, aby zorientować się, że tak naprawdę sięgnął do dużego, dekoracyjnego dozownika na papierosy. Możliwe, że nie był w formie. - I kawę – dodał, odkładając dozownik i podnosząc słuchawkę z ogromną

godnością. - Ją też bym zamówił. Magnus złożył zamówienie u obsługi, która przestała kwestionować nietypowe potrzeby Pana Bane'a takie jak dwadzieścia cztery talerze jajecznicy i „tyle kawy, aby wypełnić jedną z waszych największych wanien”. Dołączył do Alfiego na kanapie i obserwował kilku nowych gości, którzy przekręcali się i jęczeli przez sen. Alfie niewątpliwie był jedną z tych osób, które robiły się ckliwe po dobrej nocnej imprezie. W jakiś sposób czyniło go to bardziej atrakcyjnym. - To tylko kac, Alfie. - To coś więcej niż to. Widzisz, jest taka dziewczyna... - Ach – powiedział, Magnus kiwając głową. - Wiesz, najszybszy sposób, aby wyleczyć złamane serce to powrót na właściwą drogę. - Nie dla mnie – stwierdził Alfie. - Ona była tą jedyną. Zarabiam dobre pieniądze. Mam wszystko co chce. Ale straciłem ją. Widzisz... O nie. Historia. To chyba zbyt ckliwe i było to za dużo jak na tak wczesną godzinę, ale przystojny i załamany młody mężczyzna mógł sobie czasem pofolgować. Magnus próbował wyglądać na zainteresowanego. To było trudne w blasku słońca i z pragnieniem, by pójść ponownie spać, ale się starał. Alfie opowiadał historię o dziewczynie imieniem Louisa, coś o jakiejś imprezie, o zamieszaniu wokół listu, było też coś o psie i być może coś o wyścigowej łodzi motorowej. To była albo łódź albo chata w górach. Trudno pomylić te dwie rzeczy, ale za wcześnie było na rozróżnianie. W każdym razie, był pies i list, a to wszystko skończyło się katastrofą i Alfie przychodził do baru Magnusa co noc by zapić swoje smutki. Kiedy historia chyliła się ku końcowi, Magnus zobaczył, że jeden ze śpiących jego podłodze zaczyna okazywać oznaki życia. Dlatego też Alfie pochylił się, aby porozmawiać z Magnusem bardziej prywatnie. - Słuchaj, Magnus – powiedział Alfie. - Wiem, że potrafisz... robić rzeczy. To zabrzmiało obiecująco. - To znaczy... - Alfie zmagał się ze sobą przez chwilę. - Możesz robić rzeczy, które nie są naturalne... To rzeczywiście zabrzmiało bardzo obiecująco, przynajmniej na początku. Jednakże wyraz szeroko otwartych oczu Alfiego wskazywał, że nie było to uwodzicielskie zapytanie. - Co masz na myśli? - zapytał Magnus. - Mam na myśli... - Alfie zniżył bardziej głos. - Robisz...te rzeczy, które robisz. Są... są magiczne. To znaczy, muszą być. Nie wierzę w te rzeczy, ale... Magnus utrzymywał założenie, że był tylko showmanem. To było założenie, które miało sens i większość ludzi z przyjemnością to zaakceptowała. Ale Alfie – inaczej rzeczowy Przyziemny – wydawał się to przejrzeć. Co było atrakcyjne. I niepokojące.

- O co mnie tak dokładnie prosisz, Alfie? - Chce ją odzyskać, Magnus. Musi być jakiś sposób. - Alfie... - Albo pomóż mi zapomnieć. Założę się, że potrafisz to zrobić. - Alfie... - Magnus nie chciał kłamać, ale to nie była dyskusja, w której chciał brać udział. Nie teraz i nie tutaj. Jednak wydawało się, że musi coś powiedzieć. - Wspomnienia są ważne – powiedział. - Ale to boli, Magnus. Myślenie o niej sprawia mi ból. Magnus tak naprawdę nie chciał wcześnie rano takiego czegoś – to gadanie o bolesnych wspomnieniach i pragnieniu zapomnienia. Ta rozmowa musiała się zakończyć, teraz. - Muszę szybko ochlapać się w wannie, aby się odświeżyć. Wpuść obsługę pokojową, dobrze? Poczujesz się lepiej jak coś zjesz. Magnus poklepał Alfiego po ramieniu i ruszył do łazienki. Musiał pozbyć się jeszcze dwóch śpiących z wanny i z podłogi, aby zająć się obmywaniem. Zanim się pojawił, obsługa wprowadziła sześć stolików na kółkach załadowanych dzbankami soku pomidorowego, jajkami, grejpfrutami i kawą, potrzebnych do rozjaśnienia tego poranka. Kilkoro ludzi powstało z martwego snu, teraz głośno jedząc pijąc i wymieniając się wrażeniami, by zobaczyć, kto czuje się najgorzej. - Dostałeś nasze prezenty, Magnus? - spytał jeden z mężczyzn. - Tak, dziękuje. Potrzebowałem kilku zapasowych opon. - Zdjęliśmy je z radiowozu. Aby im odpłacić za zrujnowanie twojego miejsca. - Bardzo miło z waszej strony. A propos, sądzę, że powinienem zobaczyć co zostało z mojej firmy. Policja nie wyglądała zeszłej nocy na szczęśliwą. Nikt nie zwrócił większej uwagi gdy wyszedł. W dalszym ciągu jedli, pili, rozmawiali i śmiali się ze swojego cierpienia, od czasu do czasu przez chorobę biegali do łazienki. Tak mniej więcej było każdej nocy i każdego poranka. Nieznajomi pojawiali się w jego hotelowym pokoju, zawsze zalani po poprzedniej nocy. Rano zbierali się razem do kupy. Przecierali twarze pełne rozmazanego makijażu, szukali kapeluszy, piór, koralików, numerów telefonów, butów czy godzin. To nie było złe życie. Nie mogłoby jednak przetrwać, bo nic nie trwa wiecznie. Oni wszyscy na koniec będą tak jak Alfie płakać na kanapie o świcie, żałując wszystkiego. Właśnie dlatego Magnus trzymał się z dala od takich problemów. Wciąż szedł naprzód. Wciąż tańczył. Magnus gwizdał, gdy zamykał drzwi do swojego apartamentu i zdjął kapelusz na widok dezaprobaty starszej kobiety stojącej w holu, która słyszała zamieszanie wewnątrz. Do czasu, gdy winda zjechała na jego piętro był w wystarczająco dobrym nastroju by dać operatorowi windy pięć dolarów.

♣♣♣ Dobry nastrój Magnusa trwał tylko kilka minut. Podróż taksówką była znacznie mniej wesoła niż ostatnim razem. Słońce było uporczywie promieniste, taxi krztusiło się i buczało, a ulice były bardziej zakorkowane niż zwykle – sześć samochodów stało wszerz, wszystkie jednocześnie trąbiły, wytwarzając szkodliwe opary. Każdy radiowóz, który widział, przypominał mu o upokorzeniach, których wczoraj doświadczył. Kiedy dotarł do 25 Ulicy pełny stopień zniszczeń natychmiast był dla niego jasno zrozumiały. Drzwi do sklepu z perukami były uszkodzone i zastąpione (niezbyt dokładnie) drewnianą płytą i łańcuchem. Magnus pozbył się ich szybkim pstryknięciem i błyskiem niebieskiego światła ze swoich palców, po czym odciągnął płytę na bok. Sklep był dość poważnie uszkodzony – ekspozycja została przewrócona, peruki walały po całej podłodze, zalane piwem i winem, wyglądając tak, jakby prowadziły dziwaczne, morskie życie. Wcześniejsze drzwi zostały wyrwane całkowicie z zawiasów i przerzucone przez pokój. Magnus torował sobie drogę przez ciasny korytarz, którego podłoga była zalana chyba trzema różnymi i skwaśniałymi alkoholami. Potok spływający po schodkach prowadził do baru. Drzwi do niego całkowicie zniknęły, zredukowane do drzazg. Poza tym Magnus widział jedynie zniszczenie – odłamki szkła, połamane stoły, stosy gruzu. Nawet niewinny żyrandol został zrzucony i leżał w kawałkach na tym, co pozostało z parkietu. Ale to nie było najgorsze. Pośród zniszczeń siedział – na jednym z trzech niezniszczonych krzeseł - Aldous Nix, Wysoki Czarownik Manhattanu. - Magnus – powiedział. - Wreszcie. Czekałem na ciebie godzinę. Aldous był stary – nawet jak na czarnoksiężnika. Antydatował kalendarz. Na postawie jego wspomnień, ogólnie zgadzano się, że ma najprawdopodobniej poniżej dwóch tysięcy lat. Miał wygląd człowieka może po pięćdziesiątce, o cienkiej, białej brodzie i starannie ostrzyżonych, również białych, włosach. Jego znakiem czarnoksiężnika były szponiaste dłonie i stopy. Te drugie były ukryte przez specjalnie wykonane buty, a dłonie przeważnie trzymał w kieszeniach, lub jedną oplatał srebrną rękojeść długiej, czarnej laski. To, że Aldous siedział tutaj pośrodku bałaganu było czymś w rodzaju ostrzeżenia. - Czym sobie zasłużyłem na ten honor? - spytał Magnus, ostrożnie idąc przez bałagan na podłodze. - A może zawsze chciałeś zobaczyć zdemolowany bar? To pewien rodzaj widowiska. Aldous odepchnął kawałek potłuczonej butelki laską. - Jest tutaj lepszy biznes do zrobienia, Magnus. Czy naprawdę chcesz spędzić czas sprzedając nielegalny alkohol dla Przyziemnych?

- Tak. - Bane... - Aldous... - powiedział Magnus. - Byłem zaangażowany w wiele problemów i bitew. Nie ma nic złego w chęci zwyczajnego życia na jakiś czas i unikania kłopotów. Aldous machnął ręką na zniszczenia. - To nie są prawdziwe – zaczął Magnus – nie takie prawdziwe. - Ale nie jest to też poważnym przedsięwzięciem. - Nie ma nic złego w cieszeniu się trochę życiem. Mamy wieczność. Czy naprawdę musimy spędzić ją całą na pracy? To było głupie pytanie. Aldous prawdopodobnie spędził cały czas pracując. - Magnus, nie da się nie zauważyć, że coś się zmienia. Toczą się sprawy. Wielka Wojna Ludzkości... - Oni zawsze są skorzy do wojen – powiedział Magnus, zbierając kilkanaście rozbitych kieliszków do wina i stawiając je w rzędzie. - Nie aż tak. Nie tak globalnie. Oni zbliżają się do czarów. Stworzyli światło i dźwięk. Komunikują się na odległość. To cię nie martwi? - Nie. - Nie dostrzegasz, że to nadchodzi? - Aldous, miałem długą noc. O czym mówisz? - To nadchodzi, Magnus. - Nagle głos Aldousa stał się bardzo głęboki. - Można to wyczuć wokół. To nadchodzi, a wszystko się rozpadnie. - Co nadchodzi? - Rozpad i upadek. Przyziemni oddają się papierowym pieniądzom, a gdy zmienią się one w popiół, świat wywróci się do góry nogami. Bycie czarownikiem z pewnością nie wyklucza możliwości bycia lekko szurniętym. Prawdziwa waga wieczności może naprawdę dać się we znaki – czasami w środku nocy, gdy jesteś sam – ten ciężar może być nie do zniesienia. Świadomość, że wszyscy zginą, a ty będziesz żyć i żyć, aż do nieograniczonej, nieznanej przyszłości, że wszystko to i tak przeminie, a ty będziesz trwać i trwać... Aldous też o tym myślał – było to widać. - Napij się, Aldous – powiedział współczująco Magnus. - Trzymam kilka specjalnych butelek ukrytych pod podłogą na tyłach. Mam Château Lafite Rothschild z 1818, którą oszczędzałem na słoneczne dni. - Myślisz, że to wszystko rozwiąże, co, Bane? Picie i tańczenie, kochanie się... Ale mówię ci, coś nadchodzi, a my będziemy głupcami jeżeli to zignorujemy. - Kiedy sobie zasłużyłem na niebycie głupcem? - Magnus! - Aldous stanął nagle i uderzył laską w dół, wysyłając powódź

fioletowych iskier poprzez zniszczoną podłogę. Nawet, gdy mówił jak szalony, był potężnym czarownikiem. Trzymał się około dwóch tysięcy lat – jest zobowiązany do tego i owego. - Kiedy zdecydujesz być poważny, znajdź mnie i przyjdź. Nie czekaj zbyt długo. Mam nową rezydencję, w Hotelu Dumont, na 115 Ulicy. Zostawił Magnusa pośród pozostałości baru. Gdy odwiedził go Przyziemny, rozprawiał o steku bzdur o omenach i katastrofach, które zignorował. Teraz wizytatorem był Aldous, który zdawał się mówić to samo. ….jednak mimo wszystko te dwie plotki były jednym i tym samym, i obydwie były zapoczątkowane przez Aldousa, który brzmiał tak, jakby nie mówił tego bez powodu. Fakt, to miało sens. Najwyższy czarownik Manhattanu staje się dziwny. Zaczyna mówić o zagładzie, pieniądzach Przyziemnych i katastrofie... Ktoś mógłby rozmyślać o tej historii długo, i jak we wszystkich historiach, odnalazłby drogę do Magnusa. Czarownik bębnił palcami o popękany marmur jego pierwszego baru. Czas, zauważył, przyspieszył w tych dniach. Aldous się nie mylił. Czas jest jak woda, czasem lodowaty i powolny (1720... nigdy więcej), czasami tworzy jezioro, czasami delikatny strumyk, a następnie jest pędzącą rzeką. Czasami jest jak mgła, znika, gdy przez niego przechodzisz, otacza wszystko nieprzeniknionym obłokiem, załamuje światło. Tak było w 1920 roku. Nawet w szybkich czasach jak te, Magnus nie mógł wznowić działalności baru od razu. Musiał się trzymać jakiegoś pozoru normalności. Kilka dni, może tydzień. Mógł to nawet posprzątać w ludzki sposób – zatrudnić ludzi, by przyszli z wiadrami, drewnem i gwoźdźmi. Może to nawet zrobić sam. To chyba wyjdzie mu na dobre. Magnus podwinął więc rękawy i zabrał się do pracy, zbierając rozbite szkło, połamane krzesła i stoły w stos. Wziął mopa i przesuwał nim po kałużach, które były mieszaninami alkoholu, brudu i odłamków. Po kilku godzinach poczuł się zmęczony i znudzony, przez co pstryknął palcami, przywracając całe miejsce do porządku. Słowa Aldousa wciąż tkwiły w jego głowie. Coś trzeba zrobić. Ktoś powinien zostać poinformowany. Ktoś bardziej odpowiedzialny i zainteresowany niż on, ktoś, kto przejmie tę sprawę. Co, oczywiście, oznaczało jedną grupę ludzi. ♣♣♣ Nocni Łowcy nie przyjdą do nielegalnego baru. Przestrzegają Przyziemnego prawa względem alkoholu (są zawsze uciążliwi z tym ,,Twarde prawo, ale prawo”). To oznaczało, że Magnus musiał wybrać się do Upper East Side, do Instytutu. Wspaniałość Instytutu nigdy nie zrobiła na nim wrażenia – sposób, w jaki górował, wysoki i potężny ponad wszystko, ponadczasowy i nienaruszony w swojej

gotyckości, odrzucając wszystko co nowoczesne i nowe. Przyziemni nie mogli normalnie wejść do Instytutu przez główne drzwi – ich wejście było w Sanktuarium. Ale Magnus nie był zwyczajnym Przyziemnym, a jego powiązania z Nocnymi Łowcami sięgały daleko i były dobrze znane. To nie oznaczało, że witano go ciepło. Gospodyni, Edith, nie powiedziała nic z wyjątkiem: ,,Poczekaj tutaj''. Został w foyer, gdzie krytycznym wzrokiem mierzył przestarzałe dekoracje. Nocni Łowcy wielbią się w swoich burgundowych tapetach, lampach w kształcie róż i ciężkich meblach. Czas nigdy nie poruszał się tutaj szybko. - Chodź – powiedziała Edith, wracając. Magnus podążył za nią korytarzem do izby przyjęć, gdzie Edgar Greymark, szef Instytutu, stał przed regałem. - Edgar – zaczął Magnus, kiwając głową – Widzę, że poddałeś się naciskom i zainstalowałeś telefon. Czarownik wskazał na rzecz, która stała na małym stoliku w ciemnym kącie pomieszczenia, jakby to była jej kara za istnienie. - To utrapienie. Słyszałeś jaki hałas wytwarza? Ale możesz łatwo porozmawiać z innymi Instytutami i przekazać informacje, także... Zamknął głośno książkę, którą czytał. - Co ciebie do nas sprowadza, Magnus? - spytał. - Słyszałem, że prowadzisz bar, to prawda? - Dość trafny opis – powiedział czarownik z uśmiechem. - Choć obecnie może być bardziej przydatny jako stos na podpałkę. Edgar nie prosił o wyjaśnienie tej uwagi, a Magnus się do tego nie spieszył. - Zdajesz sobie sprawę, że sprzedaż alkoholu wysokoprocentowego jest teraz wbrew prawu – zaczął Edgar – ale domyślam się, że to właśnie ciebie zadowala. - Każdy powinien mieć jedno lub dwa hobby – stwierdził Magnus. - U mnie to nielegalny handel, picie i hulanki. Słyszałem o gorszych. - Nie mamy czasu na hobby. Nocni Łowcy, Zawsze lepsi od ciebie. - Jestem tutaj, ponieważ w swoim barze usłyszałem parę rzeczy, rzeczy o Podziemnych, o których najprawdopodobniej chciałbyś wiedzieć. Magnus opowiedział wszystko co pamiętał – o tym co powiedział Aldous, w tym o jego dziwnym zachowaniu. Edgar słuchał, a jego wyraz twarzy się nie zmieniał. - Popierasz ten bełkot Aldousa Nixa? - spytał, gdy czarownik skończył. Wszyscy wiedzą, że Aldous nie jest sobą w dzisiejszych czasach. - Żyje dłużej od ciebie – powiedział Magnus. - Moje doświadczenie jest szerokie i nauczyłem się by ufać swoim instynktom.

- Nie działamy przez instynkt – stwierdził Edgar. - Albo masz informacje, albo nie. - Biorąc pod uwagę naszą długą historię, Edgar, myślę, że powinieneś działać względem tego, co mówię. - Co chcesz, żebyśmy zrobili? Magnus był niezadowolony z tego, że musiał wszystko wyjaśniać. Przyszedł do Nocnych Łowców z informacjami. To nie on powinien im mówić jak powinni je interpretować. - Może z nim porozmawiaj? - spytał. - Rób, co robisz najlepiej, miej oko na wszystko. - Jesteśmy zawsze czujni, Magnus. - W jego głosie była czuć sarkazm, którym czarownik się nie przejmował – Będziemy mieć to na uwadze. Dziękuje za przybycie do nas. Edith pokarze ci drogę. Zadzwonił dzwonkiem i w jednej chwili przybyła służąca o surowej minie by wyprowadzić Podziemnego z domu. ♣♣♣ Przed udaniem się do Instytutu, Magnus nie decydował się na robienie czegokolwiek. Chciał przekazać informacje i toczyć dalej swoje nieśmiertelne życie. Ale Edgar lekceważąc jego obawy zmotywował go. Aldous powiedział, że Hotel Dumont znajduje się na 116 Ulicy, co nie było tak daleko. Niedaleko Włoskiego Harlemu3, może dwadzieścia minut drogi. Magnus skierował się na północ. Nowy Jork był miejscem, gdzie dzielnice bardzo się od siebie różniły. Upper East Side było dystyngowane i aż do bólu pełne przepychu. Gdy szedł w górę, domy stawały się mniejsze, ruch uliczny agresywniejszy i pojawiało się więcej wozów konnych. Przy 100 Ulicy, dzieci był bardziej niesforne, grając w palanta na ulicy i biegając, gdy matki krzyczały na nich przez okno. Uczucia na tych ulicach były bardziej przyjemne niż na innych. Dało się tu wyczuć bardziej rodzinną atmosferę, a z domów dochodziły ładne zapachy. Miło było zobaczyć, że w okolicy nie każdy ma jasną barwę skóry. Harlem był centrum kultury czarnych, jak i najlepszej muzyki na całym świecie. To było najgorętsze, najbardziej nowatorskie miejsce. Co, jak przypuszczał, był powodem tego, dlaczego ktoś osadził tutaj ten wielki, monstrualny hotel. Dumont nie do końca pasował do piaskowców, sklepów i restauracji, ale nie wydawał się miejscem, które dbało o to, by sąsiedzi go lubili czy nie. Był położony trochę na uboczu, przy małej uliczce, która równie dobrze mogła być dla niego specjalnie wykonana. Miał potężny kolumnadowy front z dziesiątkami okien otwieranych pionowo, w których – we wszystkich – zasunięto zasłony. Para ciężkich, metalowych drzwi była dokładnie zamknięta. 3 Harlem – dzielnica Nowego Jorku, która zajmuje większość północnej części gminy Manhattan.

Magnus siedział w kawiarni po drugiej stronie ulicy, decydując się na obserwację i czekanie. Na co czekał? Sam nie wiedział. Na coś. Na cokolwiek. Nie był pewny czy cokolwiek może się stać, ale mimo to zdecydował się na to. Pierwsza godzina, albo jakoś tak, była śmiertelnie nudna. Czytał gazetę by zapić czas. Zjadł kanapkę z sardynkami i wypił trochę kawy. Użył swojej mocy by odzyskać utraconą piłkę dla przypadkowych dzieci po drugiej stronie ulicy, którzy nie mieli pojęcia, że zrobił to on. Miał się już poddać, gdy parada bardzo drogich samochodów zaczęła toczyć się na przody hotelu. To był jak pokaz najwspanialszych aut na świecie – Rolls-Royce, Packar, kilka Pierce Arrows, Isotta Fraschini, trzy Mercedesy Benz i Duesenberg – wszystkie wypolerowane do tego stopnia, że Magnus ledwie widział je w oślepiającym blasku słońca. Jego oczy zaszły łzami, więc zamrugał i spojrzał na kierowcę, który otwierał drzwi, wypuszczając pasażerów. Byli to z pewnością ludzie zamożni. Bogacze kupowali nieziemskie ciuchy. Ci najbogatsi mieli swoich ludzi i wysyłali ich do Paryża, by kupowali całą nową kolekcję, którą nikt spoza domu mody nie widział. Ci ludzie należeli do tej drugiej grupy. Wszyscy, zauważył Magnus, mieli od czterdziestu do sześćdziesięciu lat. Mężczyźni byli brodaci i mieli kapelusze, natomiast kobiety niezbyt młode lub wystarczająco młode dla pokazywania zaróżowiałych dekoltów i zwiewnych szyfonów Vionnetsa, które miały na sobie. Wszyscy szybko udali się do hotelu, nie rozmawiając i nie zatrzymując się, by podziwiać zachód słońca. Wyglądali na wystarczająco zadufanych w sobie i ponurych, co sugerowało, że najprawdopodobniej przybyli tu, by przywołać demona. (Ludzie, którzy próbowali to robić zawsze tak wyglądali). Ale to, co niepokoiło Magnusa, to to, że wyraźnie szli do Alodusa po pomoc. Miał taką moc i wiedzę, że Magnus nie mógł się nawet jej domyślać. Mimo to czarownik czekał. Minęła około godzina. Szoferzy ustawili samochody w rzędzie, jeden za drugim, a grupa ludzi wsiadła do nich i ruszyli w nowojorską noc. Nie było demonów. Nic. Magnus opuścił swoje siedzenie i ruszył z powrotem w dół, do Plaza, próbując to wszystko zrozumieć. Może to było na nic. Aldous patrzał nieprzychylnym wzrokiem na Przyziemnych. Może po prostu bawi się tą grupą najwyraźniej ważnych ludzi. Były gorsze rozrywki niż zabawa gronem milionerów, zwodzeniem ich, wyłudzaniem pieniędzy i mówieniem im, że będziesz dla nich czarował. Można zbić fortunę w krótkim czasie, przebywać na Francuskiej Riwierze i nie robić nic przez dziesięć lat. Może przez dwadzieścia. Ale Aldous nie był tym rodzajem czarownika, który tak pogrywa, a dziesięć, czy dwadzieścia lat – był z tych, którzy nie liczyli czasu. Może zaczyna po prostu dziwaczeć. To się dzieje. Magnus zastanawiał się, czy za setki lat od teraz stanie się to i jemu. Może też zaszyje się w hotelu i spędzi czas z bogatymi ludźmi, robiąc nie wiadomo co. Czy to naprawdę jest inne od tego, co robi teraz? Czy nie spędził tego poranka sprzątając śmieci w swoim przyziemnym barze? Nadszedł czas by wrócić do domu.

♣ Październik 1929 roku ♣ Magnus jakoś stracił zainteresowanie swoim barem. Jego plany zamykały się w kilku dniach, rozciągając się do tygodnia, dwóch, a następnie trzech. Wraz z Mr. Dry - tymczasowo zamkniętym - kilku stałych bywalców Magnusa zrozumiało, że nie mają gdzie iść. Tak więc, oczywiście, po prostu przychodzili kazdej nocy do pokoju hotelowego Magnusa. Początkowo przychodził jeden lub dwóch, ale w ciągu tygodnia był w nim ciągły potok ludzi. To zaalarmowało zarządcę hotelu, który grzecznie zasugerował, by pan Bane ,,zechciał wziąć swoich przyjaciół i współpracowników gdzieś indziej''. Magnus odpowiedział, równie grzecznie, że nie byli to ani ci, ani ci. Że zazwyczaj to goście, na co zarządcy nie byli zbytnio szczęśliwi. Nie było to do końca prawdą. Alfie był tu od samego początku, a teraz zajmował na stałe kanapę Magnusa. Z upływem czasu stawał się coraz bardziej ponury. Udawał się tam, gdziekolwiek pracował w ciągu dnia, wracał pijany i tak w kółko. Potem przestał chodzić do pracy. - Pogarsza się, Magnus - powiedział pewnego popołudnia, budząc się z odrętwienia wywołanego whiskey. - Jestem tego pewien - odpowiedział czarownik, nie podnosząc wzroku znad egzemplarza ,,Wojna i Pokój”. - Naprawdę. - Jestem pewien, że tak jest. - Magnus! Czarownik podniósł ze znużeniem głowę. - Pogarsza się. To nie może trwać. To zaczyna się rozpadać, widzisz? Pomachał gazetą w kierunku Magnusa. - Alfie, musisz mówić bardziej szczegółowo. Chyba, że mówisz o tej gazecie, która wydaje się mieć dobrze. Alfie wyprostował się i spojrzał nad tyłem kanapy. - Mam na myśli, że cała struktura finansowa Stanów Zjednoczonych może upaść w każdej chwili. Wszyscy mówią, że to może się stać, a ja nigdy im nie wierzyłem, ale teraz wydaje się, jakby naprawdę miało się to stać. - Takie rzeczy się dzieją. - Jak może cię to nie obchodzić? - Praktyka – odpowiedział Magnus, spoglądając z powrotem na książkę i

odwracając stronę. - Nie wiem, może masz rację. - Alfie zsunął się trochę na kanapie. - Może wszystko będzie w porządku. Musi być, prawda? Magnus nie kłopotał się by powiedzieć, że to nie jego słowa. Alfie wydawał się być spokojniejszy i to teraz wystarczało. Czarownik stracił chęć czytania. Jego goście stawali się coraz bardziej irytujący. Po kilku dniach Magnus był całkowicie zmęczony swoimi kompanami, ale nie był zdolny do wyrzucenia ich. To byłoby niestosowne. Wynajął drugi apartament na innym piętrze i przestał przychodzić do domu. Jego goście zdawali się to zauważyć, ale nikt najwyraźniej tego nie rozpatrywał dotąd, aż drzwi do apartamentu Magnusa były dla nich otwarte i nikt z obsługi ich nie wyrzucił. Czarownik próbował wypełnić swój czas zwykłymi zajęciami – czytanie, spacerowanie po Central Parku, oglądanie filmów, lub show, robienie zakupów. Było coraz zimniej, a w mieście zawitał chłodny październik. Pewnego dnia wynajął statek i spędził jakiś czas dryfując wokół Manhattanu, patrząc na szkielety wielu nowych wieżowców i zastanawiając się co się stanie, gdy to wszystko się rozpadnie, jak i nad tym, na ile go to obchodzi. Widział jak rządy i gospodarki upadają. Ale ci ludzie... robili wielkie rzeczy, do których upadku była jeszcze długa droga. Otworzył szampana. Zauważył, że wiele ludzi spędza swoje dni na tłoczeniu się wokół dalekopisów, które były w każdym klubie i hotelu, w wielu restauracjach, nawet w barach i zakładach fryzjerskich. To zaskakiwało Magnusa, jak te głupie, małe mechanizmy pod szkłem mogą zafascynować niektórych ludzi. Ludzie zbierali się wokół nich, siedząc godzinę po godzinie, oglądając jak maszyna wypluwa z siebie długi wiersz papieru pełnego symboli. Ktoś łapał papier, który został chwilę wcześniej wydrukowany i czytał magię w nim zawartą. Dwudziestego czwartego października nadeszła pierwsza troska, z upadającym rynkiem i lekkim odzyskaniem równowagi. Każdy miał niespokojny weekend, a gdy nadszedł kolejny, pogorszyło się. Następnie przyszedł wtorek, dwudziestego dziewiątego, gdy wszystko się rozpadło, jak wszyscy najwyraźniej przewidywali, ale nikt naprawdę nie wierzył w to, że tak się stanie. Magnus nie mógł uniknąć tej fali uderzeniowej nawet w zaciszu swojego pokoju w Plaza. Telefon zaczął dzwonić. Słychać było głosy na korytarzu, krzyk, a nawet dwa. Zszedł na dół, do lobby, gdzie trwała panika. Ludzie uciekali z walizkami, każdy telefon był zajęty, a jakiś mężczyzna płakał w kącie. Na ulicy było jeszcze gorzej. Usłyszał rozmowę grupki ludzi. - Skaczą ze śródmiejskich budynków – mówił jeden z mężczyzn. - Słyszałem o tym. Mój przyjaciel pracuje tam i mówił, że po prostu otwierają okna i skaczą. - To dzieje się naprawdę? - spytał inny, chwytając za swój kapelusz z głowy i przykładając go do serca, jakby chcąc go chronić. - Czy się dzieje? Dzieje! Banki kneblują drzwi! Magnus postanowił – co było najlepszym rozwiązaniem – udać się na górę,

zamknąć drzwi i wyciągnąć butelkę dobrego wina. ♣♣♣ Wszedł na górę i ruszył do swojego pokoju, ale gdy przybył, zobaczył jednego nieznajomego ze swojego drugiego pokoju, który pojawił się w jego drzwiach. - Magnus – powiedział, a jego oddech cuchnął gorzałą. - Musisz przyjść. Alfie próbuje wyskoczyć przez okno. - Cóż, ten szał szybko chwyta – powiedział z westchnieniem czarownik. Gdzie? - W twoim drugim pokoju. Magnus nie miał czasu, by zapytać od jak dawna wiedział o jego nowym pokoju. Podążył za mężczyzną, gdy w pół toczył się, w pół biegł przez korytarze Plaza. Znaleźli się na bocznych schodach, idąc trzy piętra w górę do starego apartamentu, którego drzwi były otwarte, a kilka ludzi zebrało się wokół wejścia do starej sypialni Magnusa. - Zamknął się tam i zablokował czymś drzwi – powiedział jeden z nich. Wyjrzeliśmy za okno i zobaczyłem go na gzymsie. - Wyjdźcie wszyscy – zaczął Magnus. - Natychmiast. Gdy odeszli, Magnus wyciągnął dłoń i magi posłał drzwi do sypialni. W oknie, źródle pięknego widoku na Central Park i we wpadającym do pokoju świetle, widać było przyczajoną postać Alfiego. Siedział na cienkiej krawędzi betonu, nerwowo paląc papierosa. - Nie zbliżaj się, Magnus! - zagrzmiał. - Nie zamierzam – odpowiedział, siadając na łóżku. - Ale może podzielisz się papierosami? Mimo wszystko, to w moim pokoju chcesz zrzucić się z okna. To chwilowo zdziwiło Alfiego, ale sięgnął do kieszeni, wyciągając paczkę papierosów, którą wrzucił do środka. - Także – zaczął Magnus, podnosząc je z podłogi i wyciągając jednego z opakowania – zanim skoczysz, dlaczego nie powiesz mi o co w tym wszystkim chodzi? Strzelił palcami, tworząc ogień, którym zapalił papieros. To było korzystne dla Alfiego i zwracało – definitywnie – jego uwagę. - Ty... wiesz o co chodzi... coś ty zrobił? - Zapaliłem papierosa. - Mam na myśli, co właśnie zrobiłeś? - Och, to... - Magnus skrzyżował nogi i wyprostował się nieco. - Cóż, myślę że zgadłeś, Alfie, że nie jestem jak inne dzieci.

Alfie zachwiał się na piętach na chwilę, rozważając to. Jego spojrzenie było wyraźne, a Magnus pomyślał, że to najprawdopodobniej pierwszy raz w ciągu tygodni, gdy jest zupełnie trzeźwy. - Więc to prawda – powiedział. - Tak, to prawda. - Więc kim jesteś? - Jestem kimś, kto nie chce, żebyś wyskoczył z okna. Reszta to szczegóły. - Daj mi dobry powód, by nie skakać – powiedział. Wszystko odeszło. Louisa. Wszystko, co miałem, co zrobiłem. - Nic nie trwa wiecznie. Znam to z doświadczenia. Ale można zdobyć nowe rzeczy. Poznać nowych ludzi. Można iść dalej. - Nie, gdy pamiętam co miałem – wyznał Alfie. - Więc jeżeli jesteś... kimkolwiek jesteś, możesz to zrobić, prawda? Magnus wykorzystał papieros by przez chwilę pomyśleć. - Wejdź do środka, Alfie – powiedział w końcu. - A ci pomogę. ♣♣♣ Sam proces modyfikowania pamięci był trudny. Umysł to złożona sieć, a pamięć jest istotną rzeczą do nauki. Wyciągnij złe wspomnienie a sprawisz, że ktoś zapomni jak płonie ogień. Lecz wspomnienia mogą być osłabione lub skrócone. Utalentowany czarownik - a Magnus na pewno taki był - może przekształcać przeszłość w coś zupełnie innego kształtu i tonu. Lecz nie było to łatwe. Nie wiadomo, dlaczego Magnus robił to za darmo dla Przyziemnego, który pasożytował na nim od tygodni. Może dlatego, że ten dzień był dniem wielkiego cierpienia, i była to część cierpienia, którą Magnus mógł zakończyć. Godzinę później Alfie wyszedł ze swojego apartamentu, nie do końca pamiętając dziewczynę o imieniu Louisa, która była kolekcjonerem opłat za przejazd autobusem lub czymś w tym stylu. Być może dało się ją porównać do bibliotekarki w jego rodzinnym mieście? Nie mógłby ci nawet powiedzieć, dlaczego w ogóle jej imię przyszło mu na myśl. Nie posiadał też żadnego przejrzystego wspomnienia o swojej wielkiej fortunie. To było wyczerpujące, a kiedy Magnus skończył, oparł się o parapet okna i spojrzał ponad ciemniejące miasto oraz wielki obszar Central Parku. To wtedy zauważył dziwne światło na niebie, zaraz nad lepszą częścią miasta. Miało kształt stożka, węższego przy linii horyzontu i rozszerzającego się ku chmurom o zielonkawym odcieniu.

Stożek światła znajdował się zaraz nad hotelem Dumont. ♣♣♣ Nie można było złapać taksówki. Każda w mieście już była zajęta i wszystkie pędziły z zawrotną prędkością. Wszyscy gdzieś szli, starając się pozbyć towaru lub coś sprzedać, bądź poruszali się po prostu spanikowani, w szale zygzakiem przemierzając miasto. Zatem Magnus przemierzył na piechotę wschodnią część parku, całą drogę do 116 Ulicy. Hotel Dumont wyglądał dokładnie tak samo jak wtedy, kiedy Magnus widział go po raz pierwszy. Wszystkie zasłony wciąż zasunięte, a drzwi pozamykane. Było zimno, cicho i nieprzyjemnie. Jednak gdy Magnus podszedł do frontowych drzwi, okazało się, że są otwarte. Pierwszą dziwną rzeczą wydało mu się to, że hotel sprawia wrażenie całkowicie pustego. Nikogo nie było w recepcji, tak samo w holu ani nigdzie indziej. Było to z pewnością wspaniałe miejsce ze zgrabnymi, złoconymi schodami. Do tego bardzo luksusowe. Bogaty czerwono-złoty dywan pokrywał posadzkę, a w oknach wisiały ciężkie zasłony, które sięgały aż do samej podłogi. Tu też panował chłód, ciemność, a do tego otaczała go niepokojąca cisza. Magnus spojrzał w górę i rozejrzał się wokół, widząc freskowany sufit z pulchnymi cherubinami wskazującymi siebie nawzajem i radośnie kołyszącymi się na winnych huśtawkach w ogrodach. Zaraz po lewej znajdowało się szerokie przejście otoczone przez filary pokryte kwiatowym wzorem. Wyraźnie prowadziło ono do jednego z lepszych pokoi i wydawało się, że każdy powinien go zobaczyć. Magnus otworzył te drzwi. Prowadziły do sali balowej - absolutnie tej najwspanialszej - z białą, marmurową posadzką i sznurem pozłacanych balkonów wokół pokoju, poprzedzanych złotymi lustrami, które w nieskończoność odbijały od siebie obraz pomieszczenia. Odbijały również stosy ludzkich ciał rozrzuconych w drugim końcu pomieszczenia, wokół czegoś, co wyglądało jak wypolerowana, granitowa płyta. Byli to ci sami ludzie, których Magnus wcześniej widział wychodzących z drogich samochodów, był tego niemal pewny. Niektórzy nie mieli twarzy, strzępy kosztownych ubrań rozrzucono po pomieszczeniu, czasem wciąż z oderwanym ramieniem bądź tułowiem. Podłoga w tej części pokoju była czerwona, niemal czarna. Krew rozgałęziała się i łączyła równomiernie na marmurze tworząc delikatny werniks. - Na Anioła... Magnus odwrócił się i ujrzał stojącego za nim Edgara Greymarka, ubranego w kompletny strój bojowy, z serafickim ostrzem w ręku. - Dobrze, że wpadłeś - powiedział Magnus. Uwaga miała być sarkastyczna, jednak zabrzmiało to matowo. Dobrze, że oboje tu przyszli. Cokolwiek się działo, wymagało to pomocy. - Myślałeś, że tak po prostu zignorowalibyśmy twoje ostrzeżenie? - zapytał

Edgar. Magnus postanowił nie odpowiadać. Prawdopodobnie zignorowali jego ostrzeżenie i, tak samo jak on, zauważyli na niebie światło. - Kim są ci ludzie? - zapytał Edgar. - Przypuszczam, że to Przyziemni, którzy przyszli zobaczyć Aldousa. - A gdzie jest Aldous? - Nie widziałem go. Przyszedłem sam. Edgar uniósł rękę i pojawiło się pół tuzina innych Nocnych Łowców, którzy podeszli do ciał, żeby je zbadać. - Według mnie wygląda to na atak Behemotha - powiedziała jedna z dziewczyn, badając stos krwi i mięsistych kawałków oraz niektóre posiekane crepe de chine. - Niechlujnie. Chaotycznie. A to są prawdopodobnie podwójne rzędy śladów po zębach, ale trudno stwierdzić... Za nimi rozległ się ogromny huk, i wszyscy odwrócili się, kiedy młody mężczyzna krzyknął i upuścił na ziemię coś dymiącego i syczącego. - Mój Sensor eksplodował - warknął. - Myślę, że możemy założyć bardzo poważną demoniczną aktywność powiedział Edgar. - Przeszukajcie hotel. Znajdźcie Aldousa Nixa i przyprowadźcie go tu. Nocni Łowcy wybiegli z pomieszczenia, pozostawiając Magnusa i Edgara samych ze stosem ciał. - Masz jakikolwiek pomysł co mogło się tu stać? - Powiedziałem ci wszystko co wiem - odpowiedział Magnus. - Przyszedłem, bo zauważyłem coś na niebie. I znalazłem to. - Aldous jest do tego zdolny? - Aldous ma dwa tysiące lat. Jest zdolny do wszystkiego. - Aldous Nox ma dwa tysiące lat? - Tak słyszałem. Nie zaprasza mnie na swoje przyjęcia urodzinowe. - Wydawał mi się trochę stuknięty, ale nigdy bym nie pomyślał... Cóż, nie ma to znaczenia. Wyraźnie mamy w pobliżu kilka demonów. To jest naszym celem. A Nix... - Jest tutaj - usłyszeli. Aldous wyszedł zza jednej z wielkich draperii. Opierał się ciężko na lasce, idąc w stronę granitowej płyty, na której usiadł. Edgar uniósł odrobinę broń, ale Magnus przytrzymał jego ramię. - Co się tu stało, Aldous? - zapytał Magnus. - To był tylko test - powiedział Aldous. - Dla dobra moich sponsorów, którzy

uprzejmie udostępnili mi cały ten hotel, pozwalając pracować w spokoju. - Twoi sponsorzy - powiedział Magnus. - Ci ludzie tutaj, na podłodze, w kawałkach. - Co to za praca? - zapytał Edgar. - Praca? Ach. No, to jest ciekawy temat. Lecz nie dla waszych uszu. Będę rozmawiał z nim. - Wskazał na Magnusa. - Reszta z was może wyjść i zająć się własnymi sprawami. Wy, Nocni Łowcy, zawsze macie coś do roboty. Gdzieś muszą być jakieś demony. Nie spisałem ich wszystkich, ale tak jak dziewczyna powiedziała, większość wyglądała na Behemothy. Paskudne stworzenia. Idźcie je zabić. Edgar Greymark nie był typem człowieka, który lubił być odwoływany, ale Magnus spojrzał na niego, starając się go przekonać, żeby odpuścił. - Tak - warknął Edgar. - Mamy co robić. Ale nie ruszaj się stąd, Nix. Wrócimy, żeby to przedyskutować. Magnus skinął głową, a Edgar opuścił salę balową, zatrzaskując za sobą drzwi. Aldous przyglądał się przez chwilę swoim szponiastym dłoniom zanim przemówił. - Magnus, nie należymy tutaj. Nigdy nie należeliśmy. Żyję na tym świecie dłużej niż ktokolwiek, kogo znam, i to jest jedyna prawda, na której mogę polegać. Jestem pewien, że sam też doszedłeś do tego wniosku. - Nie całkiem – powiedział Magnus. Podszedł trochę bliżej, lecz unikał wielkiego morza krwi i ciał leżących między nimi. - Nie całkiem? - Czasami czuję się trochę nie na miejscu, ale z pewnością uważam się za część tego świata. Gdzie jeszcze mógłbym należeć? - Może się tutaj urodziłeś, ale twoje miejsce jest w innym wymiarze. - Masz na myśli Pustkę? - Dokładnie tak. Zamierzam iść tam, gdzie należę. Chcę udać się do jedynego miejsca, które mógłbym nazwać domem. Chcę iść do Pandemonium. Otwierałem Portal, który pozwoliłby mi się tam dostać. - A ci ludzie? - Ci ludzie wierzyli, że mogą rządzić światem. Wierzyli, że ich pieniądze dadzą im kontrolę. Usłyszeli o mnie, przyszli, szukając sposobu, by uzyskać kontrolę bez wojny, bez użycia siły. I powiedziałem im, że mogę pokazać im siłę tak potężną, o jakiej nawet nie śnili jeśli dadzą mi to, czego chcę. Więc dali mi ten hotel. Pracowałem tu od kilku miesięcy, przygotowując drogę. Cały ten budynek jest teraz skupiskiem zaklęć i czarów. Ściany zrobione są z elektrum i demonicznego metalu. Teraz to kanał. Zrobię z tego budynku idealny i najsilniejszy Portal. - I przyszli tu... - Na demonstrację. Powiedziałem im, że robią to na własne ryzyko, Może nie

wyraziłem się zbyt jasno. Myślałem, że... Uśmiechnął się delikatnie mówiąc to. - Byli potworami, Magnus. Nie powinni w ogóle żyć. Głupi Przyziemni, myślą, że mogą rządzić swoim światem wykorzystując naszą moc? Nie. Szybko zginęli. - I, jak mniemam, w wielkim bólu i strachu. - Być może. Lecz ich cierpienie dobiegło końca. A teraz, także moje. Chodź ze mną. - Iść z tobą? Do Pandemonium? Do Pustki? A ja myślałem, że to zaproszenie na lato w New Jersey było najgorsze, jakie kiedykolwiek otrzymałem. - To nie jest czas na żarty, Bane. - Aldous - powiedział Magnus. - Mówisz o udaniu się do królestwa demonów. Stamtąd się nie wraca. I ty wiesz, z jakimi potwornościami mógłbyś się tam zmierzyć. - Nie wiemy, jak tam jest. Niczego nie wiemy. Chciałbym wiedzieć. Moim ostatnim życzeniem jest poznać to najbardziej tajemnicze miejsce, mój prawdziwy dom. Ostateczny krok, by ukończyć zaklęcie - powiedział, podciągając się na okrągłej główce swojej laski i wyciągając nóż. - Kilka kropel krwi czarownika. Tylko trochę wystarczy. Jedno cięcie wzdłuż dłoni. Aldous spojrzał w zamyśleniu na nóż, potem na Magnusa. - Jeśli tu zostaniesz, Portal się otworzy, a ty pójdziesz ze mną. Jeśli nie chcesz iść, odejdź już teraz. - Aldous, nie możesz... - Z pewnością mogę i tak zrobię. Podejmij decyzję, Magnus. Zostajesz czy idziesz, lecz jeśli idziesz, idź teraz. Oczywistym dla Magnusa był to, że Aldous oszalał. Nie planujesz podróży do Pustki, jeśli jesteś o zdrowych zmysłach. Pójście do Pustki było aktem większym i okropniejszym niż samobójstwo - to było jak pójście do Piekła. Lecz rozmawianie z ludźmi, którzy oszaleli, było bardzo, bardzo trudne. Alfiego można było odciągnąć od okna dając mu powód. Nie było to łatwe z Aldousem. Siła fizyczna była także trudnym podejściem. Każdy ruch, który Magnus by wykonał, zostałby prawdopodobnie przewidziany oraz mógł spotkać się z równą bądź większą siłą. - Aldous... - Więc zostajesz? Idziesz ze mną? - Nie, Ja tylko... Ja... - Martwisz się o mnie - powiedział Aldous. - Myślisz, że nie wiem, co robię. - Nie ująłbym tego w ten sposób. - Myślałem nad tym przez długi czas, Magnus. Wiem, co robię. Więc proszę.

Zostajesz lub idziesz. Zdecyduj teraz, zanim otworzę Por... Strzała przecięła powietrze ze świstem. Utkwiła w pierś Aldousa niczym nóż z łatwością wbijający się w jabłko. Aldous usiadł podpierając się przez chwilę, patrząc na strzałę; po czym osunął się na bok, martwy. Magnus obserwował, jak jego krew dosięgła granitu. - UCIEKAJ! - wrzasnął. Młody Nocny Łowca wciąż z dumą patrzył na swoje dzieło, jak idealnie trafił w cel. Nie zauważył siatki pęknięć rozprzestrzeniających się od ołtarza, biegnących po podłodze, rozłupując biały marmur na setki tysięcy kawałków z odgłosem pękającego lodu. Magnus zaczął biec. Nie wiedział, że potrafi biec tak szybko, i kiedy dotarł do Nocnego Łowcy, chwycił go i pociągnął za sobą. Jak tylko dobiegli do drzwi i wypadli na zewnątrz, foyer eksplodowało ogniem, wypełniając nim pokój od podłogi aż do sufitu. Z taką samą prędkością zasysany był on z powrotem do sali balowej. Drzwi hotelu się zatrzasnęły. Przez sam budynek przebiegł wstrząs, jakby tuż nad nim ukazała się wielka próżnia i zaczęła go zasysać. - Co się dzieje? - zapytał Nocny Łowca. - Otworzył coś w rodzaju tunelu do Pustki - powiedział Magnus, chwiejąc się na nogach. - Co? Magnus potrząsnął głową. Nie było czasu na wyjaśnienia. - Czy wszyscy wyszli z budynku? - zapytał. - Nie jestem pewien. Demony były zarówno w środku i na zewnątrz. Złapaliśmy pół tuzina na ulicy, ale... Budynek zadrżał i wydawał się wyższy o cal lub dwa, jakby został wyciągnięty w górę. - Wracaj do swoich - powiedział Magnus. - Nie mam pojęcia, co się teraz stanie, ale wygląda na to, że to wszystko może... po prostu wracaj! Przez te wszystkie lata, we wszystkich jego badaniach, Magnus nigdy nie spotkał się z czymś, co mogło go na to przygotować - budynek zmienił się w doskonały Portal, czarownik, który chciał wrócić do domu do Pustki, użył własnej krwi jako klucza. Tego nie można było znaleźć w książkach. Wymagałoby to zgadywania. I dużo szczęścia. Oraz prawdopodobnie nieco głupoty. Jeśli popełniłby jakikolwiek błąd, mógłby zostać wessany w Pustkę. Do samego Piekła. Czyli tam, skąd wzięła się głupota. Magnus otworzył drzwi. Nocny Łowca krzyknął za nim, lecz Magnus nakazał mu tylko trzymać się z daleka. To był okropny pomysł, pomyślał Magnus, kiedy znów znalazł się w holu. To

może być najgorszy pomysł, jaki kiedykolwiek przyszedł mi do głowy. Ogień, który wysadził serce budynku, wypalił wszystko, osmalając sufit, niszcząc meble, odsłaniając podłogę pod dywanem i zwęglając wielkie schody. Drzwi do sali balowej były jednak nienaruszone. Magnus ponownie, ostrożnie wszedł do sali. Nadal niewessane przez Pustkę, pomyślał. Dobrze. Zdecydowanie dobrze. Na miejscu zwłok leżały teraz dymiące się szkielety, a biała marmurowa podłoga była całkowicie popękana. Krew wyparowała, a w jej miejscu pozostała ciemna plama. W jakiś sposób granitowa płyta była w idealnym stanie. Ale też lewitowała, około sześć stóp nad ziemią, skąpana w delikatnym, zielonym świetle, które Magnus widział już wcześniej. Aldousa nigdzie nie było widać. Czym jesteś? Głos nadszedł znikąd. Był w pokoju. Był na zewnątrz. Był w głowie Magnusa. - Czarownikiem - odpowiedział. - A czym ty jesteś? Jest nas wielu. - Proszę, nie mówcie, że jesteście legionem. Ktoś inny już to zaklepał. Nabijasz się z przyziemnego Pisma, czarowniku? - Po prostu przełamuję lody – powiedział Magnus do siebie. Lody? - Gdzie jest Aldous? - zapytał Magnus głośno. Jest z nami. Teraz ty do nas dołączysz. Podejdź do ołtarza. - Myślę, że nie skorzystam - powiedział Magnus. - Mam tu swoje miejsce, które bardzo lubię. To było ciekawe. Widocznie demony nie mogły się ukazać. W przeciwnym razie już by to zrobiły. To właśnie robiły. Lecz połączenie zostało otwarte. Działało w jedną stronę, lecz nadal było połączeniem. Magnus podszedł trochę bliżej, szukając na podłodze jakichkolwiek znaków, czegokolwiek, co mogłoby mu powiedzieć, jak duży był Portal. Niczego nie znalazł. Czarowniku, nie jesteś zmęczony życiem? - Niezwykle filozoficzne pytanie jak na bezimienny i bezcielesny głos z Pustki - odpowiedział Magnus. Nie męczy cię wieczność? Nie chciałbyś zakończyć swojego cierpienia? - Skacząc w Pustkę? Nie bardzo. Jesteś jak my. W twoich żyłach płynie nasza krew. Jesteś jednym z nas. Przyjdź i czuj się mile widziany. Przyjdź i bądź sobą. Krew...

Jeśli krew czarownika otworzyła Portal... cóż, krew czarownika może mogłaby go zamknąć ... albo i nie. Był to pomysł lepszy niż żaden. - Dlaczego tego chcecie? - zapytał Magnus. - Pandemonium musi być bardzo zatłoczone, biorąc pod uwagę, że zawsze próbujecie je opuścić. Nie znasz swojego ojca? - Mojego ojca? Tak, czarowniku. Twojego ojca. Nie znasz go? - Mój ojciec nigdy się mną zbytnio nie interesował - powiedział Magnus. A gdybyś z nim porozmawiał? Magnus zatrzymał się słysząc to. - Nie - powiedział. - Nie sądzę. Chyba że chcecie powiedzieć, że to, co teraz słyszę, to głos mojego ojca. Słyszysz swoją własną krew, czarowniku. Magnus widział latającą płytę, zniszczenie, szczątki ciał. Ledwo wyczuł za plecami czyjąś obecność. Kilkoro Nocnych Łowców weszło do środka i patrzyło na płytę, lecz wyglądało na to, że nic nie słyszeli. - Magnus? - zapytał jeden z nich. - Cofnijcie się - odpowiedział. Dlaczego ich chronisz? Oni by cię nie chronili. Magnus podszedł do najbliższego Nocnego Łowcy, chwycił sztylet i skaleczył się. - Ty - wskazał na Nocnego Łowcę, który zastrzelił Aldousa. - Daj mi strzałę. Już. Dał mu strzałę, a Magnus zanurzył ją we własnej krwi. Następnie roztarł ją jeszcze dodatkowo na drzewcu. Nie potrzebował łuku. Skierował z całej siły strzałę w stronę płyty, rzucając każde zaklęcie zamykające Portal jakie znał. To było jak zamknięcie się w przestrzeni, całe jego ciało stężało, czas rozciągnął się i zwolnił. Magnus nie był już pewien gdzie, lub może nawet czym, jest. Wiedział tylko, że wciąż rzucał zaklęcie, był świadomy tylko ołtarza i wrzeszczących w jego głowie głosów. Setek głosów. Tysięcy. Magnus... Magnus, chodź do mnie... Magnus, podejdź... Lecz Magnus tego nie zrobił. I wtedy płyta spadła na podłogę, łamiąc się na tysiące kawałków.

♣♣♣ Tej nocy, po powrocie, jakaś postać pochylała się przed drzwiami hotelu, w którym mieszał Magnus. - Więc dostałeś wiadomość, co? - spytała Dolly. - O pieniądzach Przyziemnych? Zgaduję, że wszystko skończyło się fiaskiem? - Na to wygląda - powiedział Magnus. - Nie sądziłam, że mi uwierzysz. Magnus oparł się o przeciwległą ścianę i westchnął ciężko. Z żadnego korytarza nie dochodziły żadne głosy, z wyjątkiem kilku odległych - stłumione wrzaski na dalekim końcu. Miał wrażenie, że większość ludzi właśnie opuszczało hotel z powodu braku pieniędzy na rachunek lub w milczeniu siedzieli oszołomieni za swoimi drzwiami. Nie mieli jednak pojęcia, że ta katastrofa była ich najmniejszym zmartwieniem, a prawdziwe niebezpieczeństwo zostało zażegnane. Nigdy się nie dowiedzą. I nigdy się nie dowiedzieli. - Wyglądasz na wyczerpanego - stwierdziła Dolly. - Jakbyś potrzebował jakiegoś kieliszka na wzmocnienie. - Właśnie zamknąłem Portal do Pustki. Potrzebuję snu. Muszę odespać za trzy dni. Dolly zagwizdała. - Przyjaciółka powiedziała mi, że stanowisz problem, który wymaga rozwiązania. Nie żartowała, prawda? - Ona? Dolly zatkała dłonią usta. Drasnęła się przy tym w nos długimi, polakierowanymi paznokciami. - Oops! - Kto cię przysłał? - zapytał Magnus. Dolly opuściła dłoń, a jej zęby błysnęły w uśmiechu. - Twoja dobra przyjaciółka. - Nie jestem pewien, czy mam jakichkolwiek dobrych przyjaciół. - Och, masz. - Dolly skręciła swoją małą, koralikową torebkę w spiralę. Masz. Na razie, Magnus. Przemierzyła korytarz posuwistym krokiem, obracając się raz na jakiś czas by na niego spojrzeć. Magnus zsunął się na ścianie o parę cali, czując jak wyczerpanie wypełnia jego ciało. Lecz podniósł się z wysiłkiem i pospieszył za Dolly. Patrzył zza rogu, jak wsiada do windy, a on natychmiast przywołał drugą. Ta winda była pełna ponuro wyglądających ludzi, wyraźnie zdruzgotanych aktualnymi wiadomościami.

Więc to, co zamierzał zrobić, było dla nich bardzo przykre. Magnus pstryknął palcami i przejął kontrolę nad windą, wysyłając ją w dół z wysoką, nieco niekontrolowaną prędkością. Przejmował kiedyś kontrolę nad windą, więc wydawało mu się, że może to teraz zrobić bez problemu. Nie przewidział jednak reakcji pasażerów, którzy zaczęli krzyczeć, kiedy winda szybko jechała z piętra na piętro. Dotarł do holu przed Dolly, przepychając się obok wciąż zszokowanych (i kilku modlących się) ludzi w windzie. Wpadł do holu, trzymając się z boku, za kolumnami i palmami doniczkowymi oraz grupami ludzi. Wślizgnął się do budki telefonicznej i obserwował stamtąd Dolly, jej obcasy stukały delikatnie na marmurowej podłodze. Poszedł za nią, tak cicho i dyskretnie jak tylko to było możliwe, do frontowych drzwi, rzucając na siebie czar by prześlizgnąć się obok portiera. Na zewnątrz stał samochód, ogromny czerwony Pierce-Arrow, ze srebrnymi zasłonami w oknach, tam gdzie było miejsce pasażera, ukrywając twarz postaci w środku. Drzwi były jednak otwarte. Kierowca stanął na baczność. W środku Magnus widział tylko stopę i kostkę, obie bardzo zgrabne, kawałek srebrnego buta i nogi ubranej w pończochę. Rozmawiały, jednak Magnus nie słyszał o czym, a potem Dolly zaczęła wspinać się do samochodu, dając przez chwilę szansę ludziom stojącym przed Plazą podziwiania jej okazałych pośladków. Następnie pasażer pochylił się w stronę kierowcy, żeby mu coś powiedzieć, a Magnus zobaczył jej twarz z profilu. Nie miał wątpliwości, kto to jest. To była Camille.

,,Upadek Hotelu Dumort”

Lipiec 1977 r. Co robisz? – zapytała kobieta. – To i tamto – odparł Magnus. – Zajmujesz się modą? Wyglądasz, jakbyś się nią zajmował. – Nie – powiedział. – Ja jestem modą. Uwaga ta była trochę pretensjonalna, ale wydawało się, że zachwyciła ona siedzącą obok niego w samolocie osobę. Prawdę mówiąc owy komentarz był rodzajem testu. Wyglądało na to, że jego towarzyszkę uszczęśliwia wszystko: oparcie siedzenia przed nią, jej paznokcie, jej okulary, jej własne włosy, włosy wszystkich innych, worek na wymiociny… Samolot był w powietrzu ledwie godzinę, ale kobieta już cztery razy wstawała, by skorzystać z toalety. Za każdym razem pojawiała się chwilę później, pocierając szaleńczo nos i wyraźnie się krzywiąc. Teraz pochylała się nad nim, podkręcone blond włosy zanurzyły się w jego kieliszku do szampana, szyja cuchnęła Eau de Guerlian. Nikły ślad białego proszku nadal uparcie przylegał do jej nosa. Mógłby załatwić tę krótką podróż w parę sekund, przechodząc przez Portal, ale w przemieszczaniu się za pomocą samolotów było coś przyjemnego. Były czarujące, intymne i przede wszystkim powolne. Poznawałeś nowych ludzi. Magnus lubił poznawać nowych ludzi. – A co z twoim strojem? – zapytała. – Co to jest? Czarownik spojrzał w dół na swój zbyt duży garnitur w czarno-czerwoną szkocką kratę, wykonany z winylu, i postrzępioną koszulkę założoną pod spód. Wśród londyńskich punków był to modny zestaw, ale Nowy Jork jeszcze do tego nie doszedł. – Zajmuje się PR1 – powiedziała kobieta, najwidoczniej zapominając o pytaniu. – Dla dyskotek i klubów. Tych najlepszych. O tutaj. Tutaj. Pogrzebała w ogromnej torebce, przestając na chwilę, gdy znalazła swoje papierosy. Wpakowała jednego między swoje wargi, zapaliła i kontynuowała 1 Public relations (z ang. publiczne relacje, kontakty z otoczeniem). Celem działań public relations jest dbałość o dobry wizerunek, akceptację i życzliwość wobec działań danej osoby lub firmy.

szperanie dopóki nie stworzyła małej żółwiej skorupki z wizytowników. Pootwierała je i wybrała jedną z kart, na której widniał napis: ELECTRICA. – Przyjdź – powiedziała, stukając w wizytówkę długim, czerwonym paznokciem. – Przyjdź. Właśnie go otwarto. Będzie kapitalny. O wieeeele lepszy niż Studio 542. Och. Przepraszam na sekundkę. Chcesz? Pokazała mu trzymany na dłoni mały flakonik. – Nie, dziękuję. Wtedy znowu niezgrabnie podniosła się ze swojego miejsca, torebka uderzyła w twarz Magnusa, gdy kobieta wróciła do łazienki. Przyziemni znowu bardzo zainteresowali się narkotykami. Przechodzili przez te fazy. Teraz była to kokaina. Nie widział jej zbyt dużo w rzeczach odkąd na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku dodawano ją do wszystkiego: do toników i mikstur, a nawet do Coca-Coli. Przez chwilę sądził, że zostawili ten środek odurzający za sobą, ale on wrócił, z pełną mocą. Narkotyki nigdy Magnusa nie interesowały. Dobre wino, jak najbardziej, ale unikał mikstur i proszków oraz pigułek. Nie możesz brać narkotyków i uprawiać magii. Ponadto ludzie, którzy zażywali środki odurzające, byli nudni. Beznadziejnie, nieubłaganie nudni. Prochy sprawiały, że byli oni albo zbyt powolni, albo zbyt szybcy i mówili głównie o narkotykach. A potem rzucali je – co miało okropny przebieg – albo umierali. Nigdy nie istniała trzecia, środkowa opcja. Jak wszystkie etapy, przez które przechodzili Przyziemni, ten również miał przeminąć. Miejmy nadzieję, że wkrótce. Zamknął oczy i postanowił przespać swoją podróż przez Atlantyk. Londyn został za nim. Wreszcie nadszedł czas, by wrócić do domu.

♣♣♣ O puszczając

lotnisko Johna Kennedy'ego, Magnus przypomniał sobie,

dlaczego w minionym czasie dwa razy pośpiesznie opuszczał Nowy Jork, zanim nadeszło lato. Nowy Jork był tak cholernie gorący o tej porze roku. To było po prostu odczucie jakby stu stopni Celsjusza oraz zapach paliwa do silników odrzutowych oraz spalin zmieszanych z powietrzem znad bagien , które wisiało wokół tego odległego krańca miasta. Smród, który mógł stać się tylko gorszy. 2 Najpopularniejszy i najbardziej ekskluzywny pod koniec lat siedemdziesiątych nocny klub w USA.

Z westchnieniem dołączył do kolejki ludzi oczekujących na taksówkę. Samochód był tak wygodny, jak każde inne metalowe pudło w słońcu, a spocony kierowca nie poprawiał ogólnej woni unoszącej się w powietrzu. – Dokąd, kolego? – zapytał, mierząc okiem strój Magnusa. – Róg Christophera i Szóstej Alei. Taksówkarz chrząknął i uderzył w licznik, a potem włączyli się do ruchu. Dym z cygara kierowcy leciał wprost na twarz Magnusa. Czarownik uniósł palec i skierował go przez okno na zewnątrz. Droga z lotniska na Manhattan była dziwna. Lawirowała pomiędzy zamieszkanymi przez rodziny dzielnicami, wyludnionymi obszarami i rozciągającymi się wokół cmentarzami. To była tradycja stara jak świat. Zmarłych chowano poza miastem, ale jednocześnie niezbyt daleko. Londyn, który właśnie opuścił, był otoczony wiekowymi cmentarzami. A Pompeje, które odwiedził kilka miesięcy temu, miały całą aleję zmarłych, grobowce prowadziły pod same mury miasta. Cała przeszłość nowojorskich dzielnic i cmentarzy, a w końcu i zatłoczona droga szybkiego ruchu, migotały w oddali. To był Manhattan, jego iglice i szczyty po prostu rozświetlały noc. Od śmierci ku życiu. Nie zamierzał opuszczać miasta na tak długo. Planował wybrać się tylko w najkrótszą możliwą podróż do Monte Carlo… ale wtedy sprawy potoczyły się dalej same. Tydzień w Monte Carlo zmienił się w dwa na Riwierze, następnie miesiąc w Paryżu i dwa w Toskanii. Potem lądujesz na statku zmierzającym do Grecji i znowu kończysz na czas jednej pory roku w Paryżu. Wreszcie trafiasz na trochę do Rzymu, i do Londynu… I czasami wyjeżdżasz przez przypadek na dwa lata. To się zdarza. – Skąd jesteś? – zapytał taksówkarz, przyglądając się Magnusowi w lusterku wstecznym. – Och, z tych okolic. Głównie stąd. – Jesteś stąd? Wyjeżdżałeś? Wyglądasz, jakbyś wyjeżdżał. – Na chwilę. – Słyszałeś o tych morderstwach? – Nie czytałem ostatnio gazet – powiedział Magnus.

– Jakiś dziwak. Sam siebie nazywał Synem Sama3. Inni nazywali go również 44. kalibrowym mordercą. Chodzi po okolicy, strzelając do par spacerujących po alejkach kochanków, wiesz? Chory sukinsyn. Naprawdę chory. Policja nie potrafi go złapać. Nic nie robią. Chory łajdak. Miasto jest ich pełne. Nie powinieneś był wracać. Nowojorscy taksówkarze – zawsze byli maleńkim promykiem słonecznego blasku.

♣♣♣ Magnus

wysiadł na obsadzonym drzewami rogu Szóstej Alei i

Christopher Street, w sercu West Village. Nawet o zmierzchu upał był przytłaczający. Jednak miało się wrażenie, że imprezowa atmosfera w okolicy dodaje otuchy. Zanim wyjechał, dzielnica ta była interesującym miejscem. Wyglądało na to, że podczas jego nieobecności sprawy weszły na zupełnie nowy poziom rozrywki. Przebrany mężczyzna spacerował w dół ulicy. Roiło się od kafejek na świeżym powietrzu. Panowała karnawałowa atmosfera, która natychmiast podziałała na czarownika zachęcająco. Apartament Magnusa mieścił się na trzecim piętrze jednego ze stojących wzdłuż ulicy ceglanych domów, w którym nie było windy. Otworzył sobie drzwi i lekko przeskakiwał w po schodach, pełen świetnego humoru. Jego dobry nastrój uleciał, gdy dotarł do półpiętra. Pierwszą rzeczą, jaką zauważył zaraz obok drzwi, był silny i brzydki zapach – coś zgniłego zmieszanego jakby ze smrodem skunksa i czymś, czego nie miał ochoty identyfikować. Magnus nie mieszkał w śmierdzącym mieszkaniu. Jego apartament pachniał czystą podłogą, kwiatami i kadzidłem. Umieścił klucz w zamku, a kiedy spróbował popchnąć drzwi, te się zablokowały. By je otworzyć, musiał naprzeć na nie z większą siłą. Przyczyna natychmiast stała się jasna – po drugiej stronie stały pudła pełne pustych butelek po winie. I, co było dla niego większą niespodzianką, telewizja była włączona. Cztery wampiry rozwaliły się na jego sofie, beznamiętnie oglądając kreskówki. Od razu wiedział, że to wampiry. Skóra, z której odpłynęły kolory, ospała poza. Ponadto te wampiry nawet nie wysiliły się, by zetrzeć krew z kącików swoich ust. Wszystkie one miały w okolicach twarzy jakieś zasuszone kawałki 3 Postać autentyczna. Jego prawdziwe imię to David Berkowitz. W późnych latach 70. zabił w Nowym Jorku sześć osób i ranił kilka innych. Aresztowany 10 sierpnia 1977 roku, skazany na sześciokrotne dożywocie. Słyszał głosy, które kazały mu zabijać.

czegoś. Płyta gramofonowa obracała się w odtwarzaczu. Dotarła do końca i zablokowała się na niewypełnionej resztce ścieżki, szumiąc lekko z dezaprobaty. Tylko jedna wampirzyca odwróciła się, by na niego spojrzeć. – Kim jesteś? – Magnus Bane. Mieszkam tu. – Och. Zwróciła się z powrotem w stronę kreskówki. Gdy Magnus dwa lata temu wyjeżdżał, zostawił ten apartament pod opieką gospodyni domowej, pani Milligan. Co miesiąc przysyłał pieniądze na opłacenie rachunków i sprzątanie. Najwyraźniej musiała regulować opłaty. Elektryczność wciąż była. Ale kobieta nie sprzątała i prawdopodobnie nie zaprosiła też czterech wampirów, by przyszły, zatrzymały się tutaj i ogólnie rzecz biorąc, zdemolowały to miejsce. Wszystko, na co spojrzał Magnus, nosiło ślady zniszczenia i rozpadu. Jedno z kuchennych krzeseł było połamane i leżało w kawałkach na podłodze. Kolejne zawalone było czasopismami i gazetami. Były tam przepełnione popielniczki i popielniczki zastępcze, a także smugi popiołu oraz talerze pełne niedopałków papierosów. Zasłony w salonie wisiały przechylone i podarte. Wszystko było krzywe, a niektórych rzeczy po prostu brakowało. Magnus miał wiele pięknych dzieł sztuki, które zbierał przez lata. Rozejrzał się za ulubioną sewrską porcelaną, którą trzymał na stole w przedpokoju. I która, oczywiście, przepadła. Podobnie jak stolik. – Nie chcę być nieuprzejmy – rzekł Magnus, nieszczęśliwie mierząc wzrokiem stertę cuchnących śmieci w rogu jednego z należących do niego perskich dywanów – ale czy mógłbym zapytać, dlaczego jesteście w moim domu? W zamian otrzymał spojrzenie zaczerwienionych oczu. – Mieszkamy tu – powiedziała wreszcie dziewczyna, jedyna, która potrafiła zebrać się na odwagę, by odwrócić głowę. – Nie – odrzekł Magnus. – Sądzę, że właśnie wyjaśniłem, że to ja tutaj mieszkam. – Nie było cię. Więc się tutaj wprowadziliśmy. – No cóż, wróciłem. Będziecie więc musieli ułożyć sobie jakiś inny plan. Brak reakcji.

– Pozwólcie, że wyrażę się jaśniej – powiedział, stając przed telewizorem. Niebieskie ogniki trzaskały pomiędzy jego palcami. – Skoro tu jesteście, być może wiecie do czego jestem zdolny. Może chcecie, żebym przypomniał sobie o kimś, kto pomoże wam się wynieść? Albo mógłbym otworzyć Portal i wysłać was w najdalszy kraniec Bronxu? Do Ohio? Mongolii? Gdzie chcielibyście wylądować? Przez minutę czy dwie wampiry siedzące na sofie nic nie mówiły. Następnie zaczęły się sobie nawzajem przyglądać. Jedno chrząknięcie, kolejne, a potem z wielkim trudem podnosiły się z kanapy. – Nie martwcie się o swoje rzeczy – powiedział Magnus. – Wyślę je przed wami. Do Dumont? Wampiry od dawna rościły sobie prawo do wymarłego, starego Hotelu Dumont. To był powszechny adres wśród wszystkich nowojorskich wampirów. Magnus przyjrzał się im dokładniej. Nigdy nie widział wampirów podobnych tym. One wydawały się być… chore? Wampiry tak naprawdę nigdy nie chorują. Bywają głodne, ale nigdy chore. A te się żywiły. Dowody widniały na ich twarzach. Ponadto nieco drżeli. Zważywszy na bałagan, który po sobie zostawili, nie powinien czuć się zmartwiony stanem ich zdrowia. – No dalej – powiedział jeden z nich. Powłócząc nogami, wyszli na półpiętro i zeszli po schodach na dół. Magnus stanowczo zamknął drzwi i machnięciem ręki przesunął suchy zlew z marmurowym blatem tak, żeby zablokować je od środka. Był przynajmniej zbyt ciężki i wytrzymały, by go połamać lub usunąć, ale za to pełen starych, brudnych ubrań, które wydawały się okrywać coś, o czym instynktownie wiedział, że wolałby tego nie oglądać. Zapach był okropny. I to on musiał zniknąć w pierwszej kolejności. Jeden niebieski trzask rozszedł się w powietrzu, a smród został zastąpiony przez łagodną woń zakwitającego nocą jaśminu. Zdjął płytę z odtwarzacza. Wampiry zostawiły po sobie stertę albumów. Przejrzał je i wybrał nową płytę Fleetwood Mac, której wszyscy słuchali. Lubił ich. Byli czarodziejskim światełkiem muzyki. Magnus po raz kolejny machnął ręką w powietrzu i apartament sam zaczął doprowadzać się do ładu. W podziękowaniu wysłał śmieci i niewielkie obrzydliwe stosy rozmaitości nad Dumont. Obiecał, że po wszystkim odeśle im rzeczy.

♣♣♣ Pomimo użycia magii na mechanizmie okiennego klimatyzatora, mimo sprzątania, mimo wszystkiego, co zrobił – apartament nadal wydawał się lepki, brudny i nieprzyjemny. Magnus kiepsko spał. Około szóstej rano poddał się i wyszedł w poszukiwaniu kawy i śniadania. W każdym razie on wciąż funkcjonował na londyńskim czasie. Na ulicy jacyś ludzie wyraźnie wracali do domu na noc. Widział tam kobietę, skaczącą na jednym bucie z wysokim obcasem, jej druga noga była bosa. Z taksówki za rogiem wyłoniło się troje ludzi pokrytych brokatem i potem, wszyscy oni mieli na sobie opadające boa z piór. Magnus ulokował się w narożnym boksie w jadłodajni po drugiej stronie ulicy. Był to jedyny otwarty lokal. Zaskakująco pełny. Po raz kolejny większość ludzi wyglądała, jakby kończyli, a nie zaczynali swój dzień. Pożerali naleśniki, by wchłonęły alkohol, zalegający w ich żołądkach. Magnus nabył w kasie gazetę. Taksówkarz nie kłamał – wieści z Nowego Jorku były złe. Zostawiał miasto przeżywające trudny okres, a wrócił do kompletnie zepsutego. Miasto było w rozsypce. Połowa zabudowań Bronxu doszczętnie spłonęła. Śmieci piętrzyły się na ulicach, bo nie było pieniędzy na ich odbiór. Rozboje, morderstwa, kradzieże… i tak, ktoś nazywający sam siebie Synem Sama i utrzymujący, że jest pełnomocnikiem Szatana, biegał po okolicy z pistoletem i strzelał do przypadkowych ludzi. – Tak myślałem, że to ty – odezwał się jakiś głos. – Magnus. Gdzie ty się podziewałeś, człowieku? Młody człowiek ześlizgnął się po drugiej stronie boksu. Ubrany był w dżinsy i skórzaną kamizelkę, pod którą nie założył podkoszulka. Na łańcuszku wokół jego szyi wisiał złoty krzyżyk. Magnus uśmiechnął się i złożył gazetę. – Greg! Gregory Jensen był nadzwyczaj przystojnym młodym wilkołakiem z sięgającymi ramion blond kosmykami na głowie. Nie był to ulubiony kolor włosów Magnusa, ale Greg z całą pewnością dobrze się w nich prezentował. Czarownik przez krótki czas odrobinkę się w nim przez krótki czas podkochiwał. Zauroczenie minęło w końcu, gdy poznał jego żonę, Consuelę. Miłość wilkołaków jest intensywna. Nie chcesz przebywać w jej pobliżu.

– Mówię ci – Greg wyjął popielniczkę spod małej szafy grającej stojącej na stoliku i zapalił papierosa – sprawy się ostatnio spaprały. Mam na myśli: bardzo spaprały. – Jak bardzo? – Wampiry, człowieku. – Greg porządnie się sztachnął. – Coś jest z nimi nie tak. – Znalazłem kilka w swoim apartamencie zeszłej nocy, gdy wróciłem do domu – powiedział Magnus. – Nie wyglądały za dobrze. Zaczynając od tego, że były obrzydliwe. I wyglądały na chore. – One są chore. Karmią się jak oszalałe. Źle się dzieje. Niedobrze. Mówię ci… Nachylił się i zniżył głos. – Nocni Łowcy dobiorą się nam wszystkim do skóry, jeśli wampiry nie będą się kontrolować. Na ten moment nie jestem pewien, czy Nocni Łowcy wiedzą, co się dzieje. Wskaźniki morderstw są bardzo wysokie, może nie potrafią ich odróżnić. Ale nie potrwa długo, zanim na to wpadną. Magnus odchylił się na siedzeniu. – Camille zazwyczaj ma sytuację pod kontrolą. Greg ciężko wzruszył ramionami. – Mogę ci tylko powiedzieć, że wampirzyce zaczęły wpadać do wszelkich klubów i dyskotek. Kochają to. Ale potem zajęły się atakowaniem ludzi gdzie popadnie. W klubach, na ulicach. NYPD4 myśli, że te ataki to dziwaczne napady, więc jak dotąd trzymane są w tajemnicy. Ale kiedy Nocni Łowcy się o nich dowiedzą, ruszą na nas. Staną się impulsywni. Nie będzie żadnych tłumaczeń. – Porozumienia zabraniają… – Mam w dupie Porozumienia. Mówię ci, nie potrwa długo, zanim zaczną je ignorować. A zachowanie wampirów narusza je tak bardzo, że wszystko jest możliwe. Mówię ci, to wszystko jest bardzo popaprane. Przed Magnusem postawiono talerz naleśników i obaj z Gregiem przerwali na chwilę rozmowę. Wilkołak zgasił ledwie zapalonego papierosa. 4 New York Police Department – Policja Miasta Nowy Jork.

– Muszę iść – powiedział. – Patrolowałem okolicę, żeby sprawdzić, czy ktokolwiek zostanie zaatakowany i zobaczyłem przez okno ciebie. Chciałem powiedzieć „cześć”. Miło widzieć cię z powrotem. Magnus rzucił na stół pięć dolarów i odepchnął od siebie naleśniki. – Pójdę z tobą. Sam chcę to sprawdzić.

♣♣♣ Temperatura w ciągu mniej więcej godziny, którą spędził w jadłodajni, wystrzeliła w górę. Ten wzmocniony smród zalegających śmieci – unoszący się z metalowych konserw (które po prostu smażyły się na słońcu i nasilały zapach) oraz toreb nagromadzonych przy krawężnikach. Śmieci rzuconych po prostu na ulicę. Magnus przechodził ponad opakowaniami po hamburgerach, puszkami i gazetami. – Patrolujemy dwa podstawowe obszary – powiedział Greg, odpalając nowego papierosa. – Ten tutaj oraz zachodnią część śródmieścia. Sprawdzamy ulicę za ulicą. Pracuję na zachód stąd. Tutaj nad rzeką, w Meatpacking District, jest mnóstwo klubów. – Jest dość ciepło. – To upał, człowieku. Sądzę, że to gorąco mogło sprawić, że powariowały. Wszyscy tak mają. Greg zdjął kamizelkę. Na pewno były gorsze rzeczy niż pójście letnim rankiem na spacer z przystojnym, pozbawionym koszulki mężczyzną. Teraz godzina była bardziej przyzwoita, ludzie wychodzili. Pary gejów spacerowały, otwarcie trzymając się w ciągu dnia za ręce. To było dość nowe. Nawet jeśli miasto wydawało się rozpadać, działo się również coś dobrego. – Czy Lincoln rozmawiał z Camille? – zapytał Magnus. Max Lincoln był przywódcą wilkołaków. Wszyscy mówili mu po prostu po nazwisku, które pasowało do jego wysokiego wzrostu i wychudłej postury oraz brodatej twarzy. A także dlatego że, tak jak ten słynniejszy Lincoln, był wzorcowo spokojnym i stanowczym liderem. – Nie rozmawiają ze sobą – powiedział Greg. – Już nie. Camille schodzi tu do klubów i to wszystko. Wiesz, jaka ona jest.

Magnus wiedział to wszystko aż za dobrze. Camille zawsze była nieco powściągliwa, przynajmniej wobec obcych i znajomych. Roztaczała wokół siebie atmosferę majestatu. Prywatnie była zupełnie inną bestią. – A co z Raphaelem Santiago? – zapytał Magnus. – Odszedł. – Odszedł? – Plotka głosi, że został odesłany. Usłyszałem to od jednej z wróżek. Twierdzą, że przypadkiem podsłuchały to od jakichś wampirzyc, spacerujących po Central Parku. Musiał wiedzieć, co się dzieje i powiedzieć kilka słów do Camille. A teraz po prostu odszedł. To nie wróżyło zbyt dobrze. Spacerowali po Village, koło sklepów i kafejek, w kierunku Meatpacking District z brukowanymi ulicami i opuszczonymi magazynami. Wiele z nich przekształciło się teraz w kluby. Rankiem okolica sprawiała wrażenie wyludnionej – po prostu szczątki po opuszczonych imprezach i wlekąca się poniżej rzeka. Nawet ona wydawała się nienawidzić tego upału. Sprawdzali wszędzie – w zaułkach, przy śmieciach. Zaglądali pod furgonetki i ciężarówki. – Nic – powiedział Greg, gdy rozglądali się badawczo i trącali ostatnią kupkę śmieci w ostatnim zaułku. – Zgaduję, że to była spokojna noc. Czas się zameldować. Już późno. W tym wciąż wzrastającym upale konieczny był szybki chód. Greg nie mógł zapłacić za taksówkę i odmawiał zgody na to, by Magnus się tym zajął, więc nieszczęśliwy czarownik truchtał z nim całą drogę do Canal Street. Kryjówka Dzieci Księżyca ukryta była za fasadą knajpki serwującej jedzenie na wynos w Chinatown. Za kontuarem stała kobieta-wilkołak, nad nią wisiały menu oraz zdjęcia przeróżnych chińskich dań. Spojrzała na Magnusa. Kiedy Greg skinął głową, pozwoliła im przejść przez kotarę z paciorków na tyły. Za ścianą nie było kuchni. Zamiast niej były drzwi, prowadzące do znacznie większego obiektu – starego posterunku policji Drugiej Dzielnicy. (Cele okazały się użyteczne podczas pełni księżyca.) Magnus podążył z Gregiem w dół słabo oświetlonym korytarzem do głównego pokoju komisariatu, który był już pełny. Wataha zebrała się, a Lincoln stał na przedzie pomieszczenia, słuchając raportu i poważnie potakiwał. Gdy zobaczył Magnusa, uniósł na powitanie dłoń.

– W porządku – powiedział Lincoln. – Wygląda na to, że wszyscy już są. No i mamy gościa. Wielu z was zna Magnusa Bane’a. Jak widzicie, jest czarownikiem i przyjacielem tej sfory. Natychmiast zostało to zaakceptowane, dokoła rozległy się powitania i skinienia głów. Magnus oparł się o szafkę na dokumenty stojącą z tyłu i obserwował przebieg wydarzeń. – Greg – rzekł Lincoln. – Jesteś ostatni. Cokolwiek? – Nie. Mój obszar był czysty. – Dobrze. Ale niestety, było zajście. Elliot? Zechcesz objaśnić? Inny wilkołak wystąpił do przodu. – Znaleźliśmy ciało – powiedział. – W centrum, blisko Le Jardin. Definitywnie atak wampira. Wyraźne ślady na szyi. Przecięliśmy gardło, więc nakłucia zostały ukryte. W pokoju rozległ się zbiorowy jęk. – To na jakiś czas będzie trzymało gazety z dala od słów: „wampirzy zabójca” – powiedział Lincoln. – Ale najwidoczniej sprawy miały się coraz gorzej i wreszcie ktoś zginął. Magnus słyszał głosy szepczące przeróżne uwagi na temat wampirów, niektóre były głośniejsze. Wszystkie komentarze zawierały przekleństwa. – Okej. – Lincoln uniósł dłonie i zapadła niepokojąca cisza. – Magnusie, co o tym myślisz? – Nie wiem – odparł czarownik. – Dopiero co wróciłem. – Widziałeś kiedykolwiek coś podobnego? Masowe przypadkowe ataki? Wszystkie głowy obróciły się w jego stronę. Podparł się o szafkę na akta. Tak wczesnym rankiem nie był do końca gotowy, by przedstawić, co wkrótce będzie się działo z wampirami. – Widziałem złe zachowanie – rzekł Magnus. – To zależy. Odwiedzałem miejsca, w których pobliżu nie było ani policji, ani Nocnych Łowców, więc czasami sytuacja mogła wymykać się spod kontroli. Ale nigdy nie widziałem niczego podobnego do tego, co dzieje się tutaj czy w jakimkolwiek innym rozwijającym się rejonie. Zwłaszcza nie w pobliżu Instytutu. – Musimy się tym zająć – krzyknął ktoś.

W pomieszczeniu rozległy się echem liczne głosy akceptacji. – Chodźmy porozmawiać na zewnątrz – powiedział Lincoln do Magnusa. Wskazał głową drzwi, a wilkołaki rozstąpiły się, żeby czarownik mógł przejść. Lincoln i Magnus wzięli gorąca kawę w delikatesach na rogu i usiedli na podeście przed sklepem z akupunkturą. – Coś jest z nimi nie tak – powiedział przywódca watahy. – I cokolwiek to jest, uderzyło szybko i mocno. Jeśli przyczyną tego rodzaju rozlewu krwi jest choroba wampirów… będziemy w końcu musieli przystąpić do działania, Magnusie. Nie możemy pozwolić, by to nadal się działo. Nie możemy pozwolić na morderstwa, nie możemy ryzykować sprowadzenia tutaj Nocnych Łowców. Nie możemy znowu mieć takich problemów jak na początku. Dla nas wszystkich kiepsko by się to skończyło. Magnus przyglądał się uważnie pęknięciom na schodku poniżej. – Kontaktowałeś się z Pretor Lupus? – zapytał. – Oczywiście. Ale nie potrafimy zidentyfikować sprawcy. Nie wygląda to na robotę świeżo opierzonego łobuza. Wielokrotne ataki w różnorakich lokalizacjach. Jedynym szczęściem jest to, że wszystkie ofiary były na przeróżnych substancjach, więc nie są w stanie dojść do tego, co się im przydarzyło. Jeśli jeden z nich powie: „wampir”, policja będzie myślała, że jest na haju. Ale w końcu historia zacznie nabierać kształtów. Prasa coś wywęszy, Nocni Łowcy się o tym dowiedzą i problem gwałtownie się nasili. Lincoln miał rację. Jeśli to nadal będzie trwało, wilkołaki będą miały pełne prawo do działania. A wtedy poleje się krew. – Znasz Camille – powiedział Lincoln. – Mógłbyś z nią porozmawiać. – Ja znałem Camille. W tym momencie prawdopodobnie ty znasz ją lepiej niż ja. – Nie wiem, jak z nią rozmawiać. Camille jest osobą, z która ciężko się porozumieć. Już bym z nią pomówił, gdybym wiedział jak. No i nasze stosunki nie są zupełnie takie same, jak relacje, które ty z nią miałeś. – Tak naprawdę nie radziliśmy sobie – rzekł Magnus. – Od kilku dekad ze sobą nie rozmawiamy. – Ale wszyscy wiedzą, że waszą dwójkę łączyło… – To było dawno temu. Sto lat temu, Lincoln.

– Dla was taki czas ma w ogóle znaczenie? – I chcesz, żebym jej powiedział? Ciężko po tak długim czasie wejść i powiedzieć po prostu: „Przestańcie atakować ludzi. A tak poza tym, jak ci się powodziło, od czasu gdy ostatni raz rozmawialiśmy na przełomie wieków?”. – Jeśli coś jest nie tak, może potrafiłbyś im pomóc. Jeśli są po prostu przekarmione, to muszą wiedzieć, że przygotowujemy się do działania. I jeśli ci na niej zależy – a myślę, że tak jest – to zasługuje ona na ostrzeżenie. To byłoby dobre dla nas wszystkich. Położył rękę na ramieniu Magnusa. – Proszę – powiedział Lincoln. – Jest szansa, że wciąż możemy to naprawić. Bo jeśli tak dalej pójdzie, wszyscy będziemy cierpieć.

♣♣♣ Magnus

miał dużo byłych. Wiele historii z nimi związanych. Po

większości z nich zostały wspomnienia, ci ludzie dawno już umarli. Niektórzy byli teraz bardzo starzy. Etta, jedna z jego ostatnich miłości, przebywała w domu spokojnej starości i już go nie poznawała. Odwiedzanie jej stało się zbyt bolesne. Camille Belcourt była inna. Weszła w życie Magnusa w świetle lamp gazowych, wyglądała po królewsku. To było w Londynie, a tam był inny świat. Ich romans trwał wśród mgieł. Trwał w powozach, toczących się po wybojach wybrukowanych ulic, na kanapach pokrytych jedwabiem w kolorze damaszki. Kochali w czasie mechanicznych istot, zanim nastały wojny przyziemnych. Wydawało się, że wtedy było więcej czasu; czasu, który można było zapełnić; czasu, który można było spędzać razem. I oni go wypełniali. Spędzali ze sobą. Źle zakończyli znajomość. Kiedy kochasz kogoś tak mocno, a on nie kocha ciebie tak samo, nie ma szans na to, że rozstanie będzie dobre. Camille przybyła do Nowego Jorku pod koniec 1920 roku, zaraz po krachu giełdowym, gdy wszystko się waliło. Miała świetne wyczucie, jeśli chodzi o dramatyczne chwile i dobrego nosa do miejsc, które przeżywały kryzys i potrzebowały przewodnika. W mgnieniu oka została liderem wampirów. Ulokowała się w słynnym budynku Eldorado w Upper West Side. Magnus wiedział, gdzie była, a ona zdawała sobie sprawę z tego, gdzie przebywał on. Jednak żadne z nich nie nawiązało kontaktu. Na przestrzeni lat mijali się

wzajemnie, jedynie przez przypadek, w przeróżnych klubach i podczas rozmaitych wydarzeń. Wymieniali tylko szybkie skinienia głowami. Ten związek był skończony. Był jak przewód pod napięciem, którego się nie dotykało. Magnus wiedział, że to jedyna pokusa, którą zostawi w spokoju. A jednak był tutaj, zaledwie dwadzieścia cztery godziny po powrocie do Nowego Jorku, wkraczając do Eldorado. Był to jeden z wielkich nowojorskich budynków mieszkalnych w stylu art deco5. Przycupnął tuż przy zachodnim krańcu Central Parku, górując nad zbiornikiem z wodą. Był godny uwagi z powodu dwóch dopasowanych do siebie, kwadratowych wież, wznoszących się w górę niczym rogi. Eldorado było domem dla starej fortuny, sław, ludzi, którzy po prostu posiadali. Umundurowany portier był wyszkolony, by nie zauważać niczyjego ubioru czy wyrazu twarzy tak długo, jak sprawiał on wrażenie, że wszedł do budynku z jakiegoś uzasadnionego powodu. Z tej okazji Magnus postanowił porzucić swój nowy styl. Nie było tu miejsca dla punków – dla winylu czy siateczek. Tego wieczora założył garnitur od Halstona6, czarny, z szerokimi atłasowymi klapami. Przeszło to test i zasłużyło na skinienie oraz lekki uśmiech. Camille mieszkała na dwudziestym ósmym piętrze północnej wierzy, ciche dębowe panele i mosiężna klatka windy ruszyły w górę najdroższej nieruchomości na Manhattanie. Wieże złożone były z bardzo małych, prywatnych pięter. Niektóre z nich miały tylko jednego lub dwóch mieszkańców. W tym wypadku było ich dwoje. Camille mieszkała pod 28C. Magnus mógł słyszeć przesączającą się pod drzwiami muzykę. Obecny był również silny zapach dymu papierosowego i pozostałości po perfumach kogoś, kto właśnie tędy przechodził. Pomimo faktu, że wewnątrz panowało ożywienie, około trzech minut musiał pukać, zanim ktoś odpowiedział. Był zaskoczony odkryciem, że natychmiast rozpoznał tę osobę. To była twarz sprzed lat. Wtedy kobieta miała na głowie małego czarnego boba i znoszoną, niepodkreślającą dziewczęcych kształtów sukienkę. Wtedy była młoda, a pomimo że w zasadzie zachowała ten wiek (wampiry faktycznie się nie starzeją), wyglądała na zmęczoną otaczającym ją światem. Teraz jej włosy miały kolor tlenionego blondu i układały się w solidne, długie loki. Miała na sobie 5 Styl w sztuce: malarstwie, architekturze, grafice, rozpowszechniony w latach 1919 – 1939. Charakteryzował się klasycyzującym zgeometryzowaniem i dążeniem do syntetycznego ujmowania form. Piękna poszukiwał w funkcji przedmiotu użytkowego. 6 Co ciekawe, doczytałam się, że Roy Halston projektował kapelusze i sukienki. Ubierały się u niego prawdziwe sławy. Nie znalazłam wzmianek o modzie męskiej. Czyżby niedopatrzenie Cassie? (Z ciekawostek doszukałam się też, że Halston był przyjacielem Andy’ego Warhola, artysty, przedstawiciela pop-artu i geja. Cassie to robi celowo? Czy to ja mam paranoję?)

dopasowaną złotą sukienkę, która muskała jej kolana, a w kąciku ust trzymała papierosa. – No, no, no. Toż to nasz ulubiony czarownik! Nie widziałam cię od czasu, gdy uciekałeś z nielegalnego pubu. To było dawno temu. – W rzeczy samej – powiedział Magnus. – Daisy? – Dolly. – Pchnęła drzwi, otwierając je szerzej. – Hej wszyscy, patrzcie kto tu jest! Pokój pełen był wampirów, wszystkie ubrane były nadzwyczaj dobrze. Magnus musiał im to przyznać. Mężczyźni mieli na sobie białe garnitury, które były w tym sezonie bardzo popularne. Wszystkie kobiety nosiły fantastyczne dyskotekowe sukienki, głównie białe lub złote. Mieszanka lakieru do włosów, dymu papierosowego, kadzidła i wody kolońskiej oraz perfum zaparła mu na chwilę dech. Poza tymi silnymi zapachami w powietrzu wyczuć można było napięcie, które nie miało żadnej widocznej przyczyny. Magnus nie był wampirom obcy, jednak członkowie grupy byli nerwowi i oglądali się jeden na drugiego. Przemieszczali się. Czekali na coś. To nie zachęcało do przekroczenia progu. – Czy jest tutaj Camille? – zapytał wreszcie czarownik. Dolly pchnęła biodrem drzwi. – Co cię tu dziś sprowadza, Magnusie? – Właśnie wróciłem z przedłużonych wakacji. Miałem wrażenie, że właściwym będzie złożenie wizyty. – Naprawdę? W tle ktoś ściszył odtwarzacz, tak że muzyka stała się ledwie słyszalna. – Ktoś przyszedł porozmawiać z Calille – powiedziała Dolly, nie odwracając się. Została na swoim miejscu, blokując wejście swoim niewielkim ciałem. Przymknęła trochę drzwi, żeby zredukować przestrzeń, którą miała do wypełnienia. Nadal uśmiechała się do Magnusa w sposób, który był nieco wytrącający z równowagi. – Zaczekaj chwilkę – powiedziała.

W tle w korytarzu ktoś się poruszył. – Co to? – zapytała Dolly, wyrywając coś z kieszeni Magnusa. – Electrica? Nigdy nie słyszałam o tym klubie. – Jest nowy. Utrzymują, że są lepsi niż Studio 54. Tam też nie byłem, więc nie wiem. Ktoś dał mi wejściówkę. Magnus wetknął tę wejściówkę do kieszeni, gdy wychodził. Mimo wszystko włożył wysiłek w te przebieranki. Jeśli sprawa zakończy się tak źle, jak myślał, że mogłaby się zakończyć, miło byłoby po wszystkim mieć gdzie pójść. Dolly skręciła wejściówkę w wachlarzyk i pomachała nią sobie przed twarzą. – Weź ją – powiedział Magnus. Oczywiste było, że Dolly już ją sobie przywłaszczyła i nie zamierza jej oddawać, więc uprzejmie wydawało się zrobienie tego oficjalnie. Z korytarza wyłonił się wampir i naradził się z innymi na sofie i w pokoju. Następnie weszły pozostałe wampiry. Dolly na moment przekroczyła próg, mocniej przymykając drzwi. Magnus słyszał mamrotanie. Potem przejście znowu się otworzyło, wystarczająco szeroko, by go przepuścić. – To twój szczęśliwy wieczór – powiedziała. – Tędy. Biały, sięgający od ściany do ściany dywan był tak kudłaty i gruby, że Dolly chwiała się na swoich wysokich obcasach, jak gdyby przecinała go w poprzek. Cały był poplamiony – rozlanymi drinkami, popiołem i kałużami czegoś, co jak przypuszczał, było krwią. Biała sofa i krzesła były w podobnym stanie. Wiele dużych roślin i palm doniczkowych było zeschniętych i opadniętych. Kilka obrazów na ścianach wisiało krzywo. Wszędzie były butelki i puste szklanki z zaschniętym na dnie winem. To był taki sam rodzaj nieładu, jaki Magnus zastał we własnym mieszkaniu. Bardziej niepokojące było milczenie wszystkich wampirów w pokoju, które obserwowały, jak Dolly prowadzi go w stronę korytarza. A dalej była sofa pełna nieruchomych ludzi – zniewolonych, bez wątpliwości, wszyscy oni osunęli się odurzeni, ich usta były otwarte, siniaki i rany na szyjach, ramionach i rękach wyglądały dość brzydko. Szklany stół przed nimi pokrywała cienka warstwa białego proszku i kilka żyletek. Jedynym dźwiękiem była przyciszona muzyka i stłumiony huk pioruna na zewnątrz.

– Tędy – powiedziała Dolly, chwytając Magnusa za rękaw. Przedpokój był ciemny, a jego podłoga pokryta ubraniami i butami. Od strony trojga drzwi rozmieszczonych wzdłuż korytarza płynęły przytłumione odgłosy. Dolly przeszła do samego końca, do dwuskrzydłowych drzwi. Stuknęła w nie raz i pchnęła. – Idź przodem – powiedziała, wciąż mając na ustach swój mały dziwny uśmiech. W przeciwieństwie do bieli wszystkiego w salonie, ten pokój był ciemną częścią apartamentu. Dywan miał barwę ciemnego jak nocne morze indygo. Ściany pokryte były tapetą w kolorze głębokiego srebra. Abażur lampy ukryty był pod złotymi i srebrnymi szalami oraz narzutami. Stoły miały lustrzane blaty, odbijające widok tam i z powrotem. A po środku tego wszystkiego znajdowało się masywne czarne, lakierowane łóżko z atramentowym prześcieradłem i ciężką złotą pościelą. A na nim była Camille, w brzoskwiniowym jedwabnym kimonie. Wydawało się, że te sto lat gdzieś zniknęło. Magnus przez chwilę czuł, że nie jest w stanie się odezwać. Równie dobrze mógłby być znowu w Londynie; cały dwudziesty wiek został zwinięty w kulkę i odrzucony na bok. Ale cała obecna chwila runęła na niego znowu, gdy Camille zaczęła niezdarnie pełznąć w jego kierunku, ślizgając się po satynowej pościeli. – Magnus! Magnus! Magnusie! Chodź tutaj! Chodź! Siadaj! Jej jasne srebrzyste włosy były długie i opadały swobodnie, wyglądając dziko. Poklepała brzeg łóżka. To nie było powitanie, jakiego się spodziewał. To nie była Camille, jaką pamiętał ani nawet taka, którą mógł zobaczyć mimochodem. Gdy zrobił krok nad czymś, co wziął za część ubioru, zdał sobie sprawę, że na podłodze, twarzą w dół, leży człowiek. Schylił się i delikatnie sięgnął masy długich czarnych włosów, by odwrócić ku górze twarz owej osoby. Była to kobieta, w której wciąż tliło się nieco ciepła, na jej szyi wciąż biło nikłe tętno. – To Sarah – powiedziała Camille, opadając na łóżko i zwieszając w końcu głowę, by popatrzeć. – Żywisz się nią – rzekł Magnus. – Jest chętnym dawcą?

– Och, kocha to. A teraz, Magnusie… Tak przy okazji, wyglądasz wspaniale. Czy to Halston? Już prawie mieliśmy wychodzić. A ty pójdziesz z nami. Ześliznęła się z łóżka i lekkim krokiem podeszła do masywnej szafy. Magnus słyszał wieszaki zgrzytające wzdłuż szyny. Czarownik jeszcze raz sprawdził co z dziewczyną na podłodze. Miała nakłucia wzdłuż całej szyi – a teraz uśmiechała się słabo do Magnusa i odsunęła włosy, proponując mu ugryzienie. – Nie jestem wampirem – powiedział, z powrotem delikatnie opierając jej głowę o podłogę. – A ty powinnaś stąd uciekać. Chcesz, żebym ci pomógł? Dziewczyna wydała z siebie dźwięk, coś pomiędzy śmiechem a jękiem. – Która z tych? – zapytała Camille, gdy zataczając się cofnęła się od szafy, trzymając dwie niemal identyczne czarne suknie wieczorowe. – Ta dziewczyna jest osłabiona – powiedział. – Camille, wzięłaś od niej zbyt dużo krwi. Potrzebuje szpitala. – Wszystko z nią w porządku. Zostaw ją. Pomóż mi wybrać sukienkę. Cała ta wymiana zdań była niewłaściwa. To spotkanie nie tak miało przebiegać. Powinno być wstydliwe; powinno składać się z wielu dziwnych przerw i momentów o podwójnym znaczeniu. Zamiast tego Camille zachowywała się, jakby widziała się z Magnusem zaledwie wczoraj. Jakby byli zwyczajnymi przyjaciółmi. I to wystarczyło, by przeszedł do rzeczy. – Jestem tutaj, bo mamy problem, Camille. Twoje wampiry zabijają ludzi i zostawiają ciała na ulicach. Zbyt często się posilają. – Och, Magnusie. – Camille potrząsnęła głową. – Mogę być za nie odpowiedzialna, ale nie kontroluję ich. Trzeba pozwolić im na odrobinę swobody. – Obejmuje to mordowanie Przyziemnych i porzucanie ich ciał na chodniku? Wampirzyca już nie słuchała. Rzuciła sukienki na łóżko i dobrała się do stosu kolczyków. Tymczasem Sarah usiłowała czołgać się w jej stronę. Nawet na nią nie patrząc, Camille położyła na podłodze lusterko pełne białego proszku. Dziewczyna niemal się na nie rzuciła i zaczęła wciągać substancję przez nos. I wtedy Magnus zrozumiał.

Nawet jeśli ludzkie narkotyki zupełnie nie działały na Podziemnych, nie wspominało się o tym, co mogłoby się stać, jeśli krążyłyby w żyłach człowieka, a potem zostały spożyte wraz z krwią. To wszystko nabierało sensu. Zamęt. Pogmatwane zachowanie. Szaleńcze pożywianie się w klubach. Fakt, że wszyscy oni wyglądali na chorych, że ich charaktery wydawała się zmienione. Tysiąc razy mógł obserwować to u Przyziemnych. Camille patrzyła teraz na niego, jej spojrzenie było niewzruszone. – Chodź dzisiaj z nami, Magnusie – zagruchała. – Jesteś mężczyzną, który wie, co znaczy dobra zabawa. A ja jestem kobietą, która nam ją zapewni. Chodź z nami. – Camille, musisz przestać. Musisz zrozumieć, jak niebezpieczne to jest. – Magnusie, to mnie nie zabije. To zupełnie niemożliwe. A ty nie rozumiesz, jak się po tym czuję. – Narkotyki nie mogą cię zabić, ale inne rzeczy tak. Wiesz, że jeśli będziesz to kontynuować, na zewnątrz są ludzie, którzy nie mogą pozwolić na to, byście mordowali Przyziemnych. Ktoś zacznie działać. – Mogą próbować – powiedziała. – Odkąd mam nieco tego, mogę stawić czoła dziesięciu Nocnym Łowcom. – To może nie być… Camille upadła na podłogę, zanim zdążył dokończyć i ukryła twarz w szyi Sarah. Dziewczyna szarpnęła się energicznie i jęknęła, a potem znieruchomiała w ciszy. Słyszał przyprawiający o mdłości odgłos picia, ssania. Wampirzyca podniosła głowę, dokoła jej ust była krew, spływająca jej po podbródku. – Idziesz czy nie? – zapytała. – Z przyjemnością zabrałabym cię po prostu do Studio 54. Nigdy nie spędziłeś wieczoru tak dobrze, jak my to robimy. Magnus musiał zmuszać się, by wciąż patrzeć na nią w taki sposób. – Pozwól, żebym ci pomógł. W kilka godzin, kilka dni – mógłbym przegonić to z twojego organizmu. Camille przeciągnęła wierzchem dłoni po ustach, rozmazując krew po policzku. – Jeśli nie idziesz z nami, to trzymaj się od nas z daleka. Weź sobie do serca to uprzejme ostrzeżenie, Magnusie. Dolly!

Wampirzyca już była przy drzwiach. – Sądzę, że twoja wizyta dobiegła końca. Magnus patrzył, jak Camille znowu zatapia zęby w Sarah. – Tak – powiedział. – Sądzę, że tak.

♣♣♣ Na zewnątrz trwała ulewa. Portier trzymał parasol nad głową Magnusa i przywoływał dla niego taksówkę. Sprzeczność uprzejmości na parterze i tego, co zobaczył na górze była… Nie chciał o tym myśleć. Magnus wsiadł do taksówki, podając kierunek i zamknął oczy. Deszcz bębnił w kabinę. Czuł się, jakby przezroczyste krople uderzały bezpośrednio w jego umysł. Czarownik nie był zaskoczony, natrafiwszy na Linclolna, siedzącego na jego schodach. Ze znużeniem machnął na niego, że ma wejść do środka. – A zatem? – odezwał się wilkołak. – Nie jest dobrze – odparł Magnus, zdejmując mokrą marynarkę. – To narkotyki. Oni karmią się krwią ludzi, którzy brali proszki. To musi potęgować ich potrzeby i obniżać kontrolę odruchów. – Masz rację – powiedział Lincoln. – To nie jest dobre. Myślałem, że to może mieć coś wspólnego z narkotykami, ale sądziłem, że są odporni na takie rzeczy jak uzależnienie. Magnus nalał im po kieliszku wina. Usiedli i przez chwilę nasłuchiwali deszczu. – Możesz jej pomóc? – zapytał Lincoln. – Jeśli mi pozwoli. Ale nie można wyleczyć narkomana, który nie chce być uleczony. – Nie – powiedział wilkołak. – Widziałem to na własne oczy u naszych. Ale rozumiesz… nie możemy pozwolić, by takie ich zachowanie trwało. – Wiem, że nie możecie. Lincoln dokończył swoje wino i delikatnie odstawił kieliszek. – Przepraszam, Magnusie. Naprawdę mi przykro. Ale jeśli to jeszcze raz się powtórzy, musisz zostawić to nam.

Czarownik skinął głową. Lincoln ścisnął go za ramię, a potem wyszedł.

♣♣♣ Przez następne kila dni Magnus trzymał się z dala od ludzi. Pogoda była straszna, błyskawicznie przechodziła od upałów do burz i odwrotnie. Próbował zapomnieć o scenie w apartamencie Camille, a najlepszym na to sposobem okazało się bycie wciąż czymś zajętym. Tak naprawdę przez ostatnie dwa lata nie kontynuował swojej pracy. Byli klienci do odwiedzenia. Zaklęcia do nauczenia i teksty do przetłumaczenia. Książki do przeczytania. W mieszkaniu konieczna była zmiana wystroju. Były nowe restauracje, nowe bary i nowi ludzie… Za każdym razem, gdy przerywał, cofał się myślami w przeszłość i dostrzegał Camille kucającą na dywanie, wiotką dziewczynę w jej ramionach, lusterko pełne narkotyków, twarz wampirzycy, pokrytą krwią. Bałagan. Smród. Grozę. Obojętne spojrzenia. Gdy tracisz kogoś z powodu uzależnienia – a on stracił wielu – tracisz coś bardzo cennego. Widzisz ich upadek. Czekasz, aż stoczą się na samo dno. Owo oczekiwanie jest straszne. Nie mógł nic zrobić. To co się teraz działo, nie było jego problemem. Nie miał wątpliwości, że Lincoln i pozostałe wilkołaki zajmą się tą sprawą, a im mniej wiedział, tym lepiej. To sprawiało, że nie mógł w nocy spać. To oraz grzmoty. Spanie samemu było piekłem, więc postanowił, że nie będzie spał samotnie. Wciąż się budził. To była noc, trzynastego lipca – szczęśliwa trzynastka. Burza z piorunami na zewnątrz była niesamowicie głośna, głośniejsza od klimatyzatora i radia. Magnus właśnie skończył tłumaczyć i miał pójść na kolację, gdy zamigotały światła. Radio osłabło i zamilkło. Następnie wszystko pojaśniało silnie jak przepięcie na kablach. Potem… Wszystko zamarło. Klimatyzator, światła, radio, wszystko. Magnus pstryknął z roztargnieniem palcami i zapalił świecę na biurku. Przerwy w dostawie prądu zdarzały się rzadko. Chwilę trwało, zanim uświadomił sobie, że istotnie zrobiło się bardzo cicho i ciemno, a na zewnątrz ktoś krzyczał. Podszedł do okna i otworzył je.

Wszystko było ciemne. Latarnie uliczne. Każdy budynek. Wszystko z wyjątkiem przednich reflektorów samochodów. Wziął świecę i ostrożnie zszedł po dwóch kondygnacjach schodów na ulicę. Dołączył do podekscytowanej masy ludzi. Deszcz przestał padać – tylko grzmoty pomrukiwały w tle. Nowy Jork był… wyłączony. Wszystko było wyłączone. Zniknęła linia horyzontu. Przepadła też poświata Empire State Building. Budowla była zupełnie, całkowicie ciemna. I tylko jedno słowo niosło się z okna do okna, z ulicy do samochodu i do framugi drzwi… – BLACKOUT7. Niemal od razu zainicjowało to zabawę. Zaczęło się od sklepu z lodami przy chodniku, który sprzedawał wszystko po dziesięć centów od rożka, a potem po prostu rozdawał swoje produkty każdemu, kto przyszedł z miseczką albo filiżanką. Następnie bary zaczęły podawać przechodniom koktajle w papierowych kubeczkach. Tłum wylewał się na ulice. Ludzie ustawiali w oknach zasilane bateriami radia, więc wokół rozbrzmiewała mieszanina muzyki i wiadomości. Przerwa w dostawie prądu spowodowana była uderzeniem pioruna. Wszystko w Nowym Jorku zgasło. Minie kilka godzin, może dni, zanim przywrócą elektryczność. Magnus wrócił do swojego mieszkania, wyjął z lodówki butelkę szampana i znowu wyszedł na ganek, by go wypić, dzieląc się z kilkoma osobami, które przechodziły obok. Było zbyt gorąco, by zostać w środku, a na zewnątrz zrobiło się zbyt interesująco, by mógł to przegapić. Ludzie zaczęli tańczyć na ulicach, a on na chwilę do nich dołączył. Przyjął Martini od miłego młodego człowieka z pięknym uśmiechem. Wtedy zaczął się szum. Ludzie zebrali się wokół jednego z odbiorników radiowych, nadającego aktualności. Magnus oraz jego nowy przyjaciel, który nazywał się David, dołączyli do nich. – …na obszarze pięciu gmin. W ciągu ostatniej godziny zgłoszono ponad sto pożarów. Docierają do nas słuchy na temat różnorakich grabieży. Artyleria jest w natarciu. Prosimy, jeśli jesteście dzisiaj na zewnątrz, zachowajcie najwyższą ostrożność. Mimo że cała policja została obowiązkowo wezwana, nie ma wystarczającej ilości funkcjonariuszy, by… 7 (ang. zaciemnienie) Słowo to jest również używane w języku polskim, dlatego zdecydowałam się je zatrzymać w oryginalnej formie. Słowo „zaciemnienie” dotyczy raczej celowego wygaszenia świateł w trakcie nalotu, a „blackout” oznacza rozległą awarię sieci elektrycznej.

Inne radio kilka metrów dalej, nastawione na inną stację, podawało podobne wieści. – …etki sklepów zostało zrujnowanych. Są informacje o całkowitym spustoszeniu niektórych regionów. Wykażecie się wielką roztropnością, pozostając w domach. Jeśli nie możecie się do nich dostać, szukajcie schronienia w… Podczas krótkiej chwili ciszy, Magnus mógł usłyszeć wyjące w dali syreny alarmowe. Village było bliską wspólnotą, więc ludzie świętowali. Ale najwyraźniej sytuacja w innych częściach miasta wyglądała inaczej. – Magnus! Czarownik odwrócił się, by znaleźć wyłaniającego się z grupy Grega. Wyciągnął Magnusa z tłumu w spokojne miejsce pomiędzy dwoma zaparkowanymi samochodami. – Tak myślałem, że to byłeś ty – powiedział. – Te wszystkie zdarzenia. Wariują. Blackout… Wampiry szaleją w klubie. Nie potrafię nawet tego wytłumaczyć. Na Dziesiątej Alei i w dół przecznicy. Nie ma teraz taksówek. Musisz biec. Teraz, gdy Magnus próbował się gdzieś dostać, zdał sobie sprawę z czystego szaleństwa, które panowało na pozbawionych elektryczności ulicach. Odkąd przestała działać sygnalizacja świetlna, zwykli ludzie próbowali kierować ruchem. Samochody albo zamierały w miejscu, albo poruszały się zbyt szybko. Niektóre były zaparkowane tak, by ich reflektory służyły do oświetlania sklepów i restauracji. Wszyscy przebywali na zewnątrz, mieszkańcy Village wylewali się z każdego budynku, nigdzie nie było miejsca. Magnus i Greg lawirowali wśród ludzi i samochodów, potykając się w ciemności. Tłum przerzedzał się nieco, gdy zbliżali się do rzeki. Klub mieścił się w jednym ze starych magazynów rzeźniczych. Ceglana przemysłowa fasada pomalowana była na srebrno, a nad kilkoma starymi pracowniczymi drzwiami znajdowało się słowo „ELECTRICA” oraz znak błyskawicy. W ich pobliżu stały dwa wilkołaki, trzymające latarki, a z boku czekał Lincoln. Pogrążony był w rozmowie z Consuelą, która była jego zastępcą. Kiedy zobaczyli Magnusa, kobieta wycofała się w stronę czekającej furgonetki, a mężczyzna podszedł do nich. – Stało się to, czego się obawialiśmy – powiedział. – Czekaliśmy zbyt długo.

Członkowie straży rozdzielili pomiędzy siebie wejścia, a Lincoln pchnął drzwi. Wewnątrz klubu panowała zupełna czerń, z wyjątkiem miejsc, do których docierały wiązki światła z latarek wilkołaków. Czuć było silny zapach rozlanych, wymieszanych napoi alkoholowych i czegoś o silnej, ostrej woni. Magnus uniósł dłonie. Neonowe światła wokół pomieszczenia zabuczały i rozjarzyły się. Górne pracownicze światła – fluorescencyjne, niepasujące do wnętrza – zawarczały. Kula dyskotekowa obudziła się do życia, powoli się obracając, rozsiewając w pomieszczeniu tysiące wielobarwnych punkcików odbitego światła. Parkiet, wykonany z dużych kwadratów kolorowego plastiku, również był od spodu jasno oświetlony. Co czyniło całą scenę jeszcze okropniejszą. Były tam trzy ciała, trzy kobiety i jeden mężczyzna. Wszyscy wyglądali, jak gdyby biegli do różnych punktów wyjścia. Ich skóra, cała poznaczona zielono-fioletowymi siniakami i wieloma innymi skazami, miała kolor popiołu, a od spodu jaskrawo oświetlały ją czerwone, żółte i niebieskie światła. Było bardzo mało krwi. Tylko kilka małych kałuż tu i tam. Wcale nie aż tak dużo, jak powinno ich być. Jedna z martwych kobiet, jak zauważył Magnus, miała znajome blond włosy. Ostatnim razem widział ją w samolocie, gdy wręczała mu wejściówkę… Magnus musiał szybko się odwrócić. – Wszyscy byli osuszeni – powiedział Lincoln. – Klub nie został jeszcze tej nocy otwarty. Mieli kłopoty z nagłośnieniem, jeszcze zanim zgasł prąd, więc jedynymi ludźmi tutaj byli pracownicy. Dwoje tutaj… Wskazał podniesioną platformę DJ-a ze stertą gramofonów i głośników. Niektóre wilkołaki weszły tam, by zbadać scenę. – Dwoje za barem – kontynuował. – Jeden uciekł i ukrył się w łazience, ale drzwi były wyłamane. No i ta czwórka. Razem dziewięcioro. Magnus usiadł na jednym z pobliskich krzeseł i na chwilę oparł głowę na rękach, by się ogarnąć. Nie ma znaczenia, jak długo żyjesz, nigdy nie przyzwyczaisz się do oglądania strasznych rzeczy. Lincoln dał moment, by się pozbierał. – To moja wina. Gdy poszedłem zobaczyć się z Camille, jeden z nich zabrał wejściówkę do tego miejsca z mojej kieszeni. Lincoln przysunął sobie krzesło i usiadł obok Magnusa.

– To nie sprawia, że jesteś temu winny. Ja poprosiłem cię, żebyś porozmawiał z Camille. Jeśli ona przyszła tu przez ciebie… żaden z nas nie jest z tego powodu odpowiedzialny, Magnusie. Ale teraz widzisz, że tak nie może dalej być. – Co zamierzasz zrobić? – zapytał czarownik. – Trwają dzisiaj pożary. W całym mieście. Skorzystamy z tej okazji. Doszczętnie spaliny to miejsce. Sądzę, że lepiej będzie dla rodzin ofiar myśleć, że ich bliscy zginęli w pożarze, niż że… Wskazał okropną scenę tuż za nimi. – Masz rację – powiedział Magnus. – Nic dobrego nie przyniosłoby nikomu z oglądania swoich bliskich w takich okolicznościach. – Nie. I nic dobrego nie przyszłoby z oglądania tej sceny przez policję. To mogłoby pogrążyć miasto w zupełnej panice, a Nocni Łowcy byliby zobowiązani, by tu przybyć. Utrzymamy sprawę w tajemnicy. Poradzimy sobie. – A wampiry? – Mamy zamiar pójść, dorwać je i zamknąć tutaj, gdy to miejsce będzie płonęło. Mamy pozwolenie od Praetor Lupus. Cały klan jest traktowany jako zainfekowany, ale spróbujemy być rozsądni. Jednak pierwszym wampirem, na którego zapolujemy, będzie Camille. Czarownik powoli wypuścił powietrze. – Magnusie – powiedział Lincoln – co innego możemy zrobić? Ona jest głową klanu. Musimy zakończyć to teraz. – Daj mi godzinę – rzekł Magnus. – Jedną godzinę. Jeśli w ciągu godziny jestem w stanie usunąć ich z ulic… – Grupa skierowana do apartamentu Camille już wyruszyła. Kolejna pójdzie do Hotelu Dumont. – Jak dawno opuścili to miejsce? – Coś koło pół godziny temu. – Więc wyruszam natychmiast. – Czarownik wstał. – Muszę spróbować coś zrobić. – Magnusie – powiedział Lincoln – jeśli staniesz nam na dam na drodze, sfora wyeliminuje cię z sytuacji. Rozumiesz to?

Magnus skinął głową. – Ja zjawię się, gdy już tu skończymy – rzekł Lincoln. – Pójdę do Dumont. Tak czy siak to miejsce, w którym skończą.

♣♣♣ Potrzebny był Portal. Biorąc pod uwagę sytuację na ulicach, była jeszcze szansa, że wilkołaki nie przybyły jeszcze do apartamentu Camille – jeśli nawet tam była. Po prostu się do niej dostanie. Ale zanim chociażby zaczął rysować runy, usłyszał z ciemności głos. – Tutaj jesteś. Magnus obrócił się na pięcie i uniósł dłoń, by oświetlić zaułek. Chwiejnym krokiem zbliżała się do niego Camille. Miała na sobie długą, czarną sukienkę – czy raczej sukienkę, która teraz była najzwyczajniej czarna od ilości przesiąkającej ją krwi. Wciąż była mokra oraz ciężka i przylegała do jej nóg, gdy wampirzyca się zbliżała. – Magnusie… Jej głos był silny. Smugi krwi pokrywały jej twarz, ramiona, srebrzystoblond włosy. Jedną ręką podpierała się o ścianę, gdy, niczym dziecko, stawiała szereg wyczerpujących kroków. Magnus zbliżył się do niej powoli. Gdy tylko był wystarczająco blisko, ona zrezygnowała z wysiłku, którego wymagało od niej trzymanie się w pionie i upadła do przodu. Złapał ją w pół drogi do ziemi. – Wiedziałam, że przybędziesz – powiedziała. – Coś ty zrobiła, Camille? – Szukałam cię… Dolly powiedziała, że tu… że tutaj byłeś. Magnus delikatnie opuścił ją na ziemię. – Camille… czy ty wiesz, co się stało? Wiesz, co zrobiłaś? Jej zapach przyprawiał o mdłości. Magnus oddychał gwałtownie przez nos, by się uspokoić. Oczy Camille wywróciły się do wnętrza czaszki. Potrząsnął nią. – Musisz mnie posłuchać – powiedział. – Spróbuj nie zasypiać. Musisz je wszystkie wezwać.

– Nie wiem, gdzie są… Wszędzie. Jest tak ciemno. To nasza noc, Magnusie. Dla moich dzieci. Dla nas. – Potrzebujesz ziemi z grobu – rzekł czarownik. To stwierdzenie nagrodzone zostało niedbałym skinieniem głowy. – W porządku. Zdobędziemy tę ziemię. Użyjesz jej, by ich wezwać. Gdzie ona jest? – W krypcie. – A gdzie jest krypta? – Cmentarz… Green-Wood. Brooklyn. Magnus wstał i zaczął rysować runy. Gdy skończył, a Portal zaczął się otwierać, podniósł Camille z ziemi i mocno przytrzymał. – Myśl o niej teraz – powiedział. – Zobacz ją wyraźnie w swoim umyśle. Kryptę. Biorąc pod uwagę stan wampirzycy, było to ryzykowne przedsięwzięcie. Przytrzymawszy ją bliżej, czując krew przesączającą się z jej ubrań na jego koszulę… Magnus wszedł w Portal.

♣♣♣ Były

tam

drzewa.

Drzewa

i

odrobina

księżycowego

blasku,

przecinającego pochmurne nocne niebo. Absolutnie żadnych ludzi czy głosów. Jedynie odległe buczenie zatrzymanego ruchu ulicznego. I setki wystających z ziemi białych płyt nagrobnych. Magnus i Camille stali przed mauzoleum, które przypominało folly8 – frontową część maleńkiej świątyni z kolumnadą. Zbudowane zostało bezpośrednio w zboczu niskiego wzgórza. Magnus spojrzał w dół i zobaczył, że wampirzyca znalazła siłę, by opleść wokół niego swoje szczupłe ramiona. Drżała nieco. – Camille? Odchyliła głowę do góry. Płakała. Camille nigdy nie płakała. Nawet wtedy, gdy się wynosił. Wciąż chciał ją pocieszyć, pragnął mieć dość czasu, by 8 Dziwaczny obiekt budowany w celach dekoracyjnych, sugeruje, że ma inne znaczenie, niż w rzeczywistości. Atrapy zamków, celowo budowane ruiny.

powiedzieć jej, że wszystko będzie w porządku. Ale jedyną rzeczą, którą potrafił wyrazić, było pytanie, czy ma ona klucz. Potrząsnęła głową. Nie było na to zbyt wielkich szans. Magnus położył dłoń na zamku zabezpieczającym szerokie metalowe drzwi, zamknął oczy i skupiał się, dopóki nie poczuł pod opuszkami palców lekkiego kliknięcia. Krypta była około ośmiostopniowym kwadratem i wykonana została z betonu. Ściany, od podłogi do sufitu, wyłożone były drewnianymi półki. A te wypełniono małymi szklanymi flakonami z ziemią. Flakony były bardzo różne – jedne mocno zielone albo żółte z dmuchanego szkła z zauważalnymi pęcherzykami. Były cieńsze butelki, niektóre wyjątkowo małe, kilka maleńkich brązowych. Najstarsze zamykały korki. Inne szklane zatyczki. Nowsze miały zakrętki. Wiek był również widoczny w warstwie kurzu, brudu, ilości pajęczyn biegnących między nimi. Z tyłu nie byłbyś nawet w stanie podnieść niektórych butelek z półek, tak gęsty był nagromadzony osad. Była tam historia nowojorskich wampirów, która prawdopodobnie wielu mogłaby zainteresować, która zapewne warta była przestudiowania… Magnus wyciągnął ręce i z ogromną eksplozją niebieskiego światła wszystkie fiolki wybuchły. Złapał ich silny kaszel, wywołany brudem i szklanym proszkiem. – Dokąd pójdą? – zapytał Camille. – Do Dumont. – Oczywiście – powiedział Magnus. – Oni i wszyscy pozostali. Pójdziemy tam, a ty zrobisz to, co powiem. Dokładnie to musimy zrobić, Camille. Masz obowiązek spróbować. Rozumiesz? Skinęła głową.

♣♣♣ Tym razem to Magnus nadzorował Portal. Pojawili się na Sto Szesnastej Ulicy, w samym środku czegoś, co wydawało się być zamieszkami na pełną skalę. Szalały pożary. Echa krzyków i rozbijanych szyb rozbrzmiewały z jednego krańca ulicy na drugi. Nikt nie zwrócił uwagi na to, że Magnus i Camille znaleźli się nagle pośród nich. Było zbyt ciemno i panowało zbyt wielkie szaleństwo. Upał w tej okolicy było o wiele gorszy, a czarownik czuł, jak całe jego ciało ocieka potem.

Dwie furgonetki zaparkowano bezpośrednio przed Dumont, a tłum wilkołaków bez wątpienia już się zebrał. Mieli kije baseballowe i łańcuchy. To wszystko, co dało się zauważyć. Oczywiście były też pojemniki z wodą święconą. Wokół było teraz mnóstwo ognia. Magnus ściągnął Camille w dół, za osłonę zaparkowanego tam Cadillaca, który miał już wybite wszystkie okna. Sięgnął do środka i otworzył drzwi. – Wsiadaj – powiedział do Camille. – I trzymaj się nisko. Przyszli tutaj po ciebie. Pozwól mi tam pójść i pomówić z nimi. Nawet wtedy, gdy Magnus obchodził dokoła samochód, Camille znalazła siłę, by przeczołgać się przez szkło rozsypane na przednich siedzeniach i wypaść przez drzwi od strony kierowcy. Gdy czarownik próbował wpakować ją znowu do środka, odepchnęła go. – Zejdź mi z drogi, Magnusie. To mnie chcą. – Zabiją cię, Camille. Ale ona to rozumiała. Wilkołaki przechodziły przez ulicę, kije były w pogotowiu. Camille uniosła ręce. Kilkoro wampirów właśnie przybyło przed hotel. Kilka innych już walczyło, a parę wciąż leżało na chodniku. Niewiele więcej zachowało się powściągliwie. – Wejdźcie do hotelu – rozkazała. – Camille… oni nas spalą – powiedział jeden. – Popatrz na nich. Zobacz, co się dzieje. Camille spojrzała na Magnusa, a on zrozumiał. Zostawiła to jemu. – Do środka – powtórzyła. – To nie była prośba. Podczas gdy mijały kolejne godziny, jeden po drugim, każdy wampir w Nowym Jorku – nie ważne w jakim był stanie – pojawiał się na stopniach Dumont. Camille, podpierając drzwi, kierowała je do środka. Przechodzili przez zastęp wilkołaków z kijami i łańcuchami, czujnie ich obserwując. Niemal świtało, gdy ukazała się ostatnia grupa. W tym samym czasie przybył Lincoln. – Niektórych brakuje – powiedziała Camille, gdy wysiadł z samochodu. – Niektóre są martwe – odpowiedział Lincoln. – Podziękuj Magnusowi, że tylko one. Camille skinęła głową, potem weszła do hotelu i zamknęła drzwi.

– Co teraz? – zapytał Lincoln. – Nie możesz ich wyleczyć bez ich zgody, ale możesz je odtruć. Zostaną tutaj zamknięte, dopóki nie będą czyste – powiedział czarownik. – A jeśli to nie zadziała? Magnus popatrzył na walącą się fasadę Dumont. Ktoś, jak zauważył, zmienił N na R. Dumort. Hotel śmierci. – Zobaczymy, co się stanie – odparł.

♣♣♣ Przez trzy dni Magnus kontynuował utrzymywanie w Dumont oddziału odwykowego. Przychodził kilka razy w ciągu doby. Wilkołaki przez cały czas patrolowały obrzeża, by mieć pewność, że nikt nie wychodzi. Trzeciego dnia, już po zachodzie słońca, czarownik wypuścił wampiry frontowymi drzwiami, wszedł do środka i ponownie je za nimi zapieczętował. Najwyraźniej praca w hotelu została zorganizowana wedle jakichś reguł. Wampiry, które nie miały styczności z narkotykami porozwalały się po całym holu oraz balkonach i schodach. Głównie spały. Wilkołaki pozwoliły im teraz wstać i wyjść. Wraz z Lincolnem i jego doradcami u boku, Magnus prześledził stopnie, którymi wspinał się prawie pięćdziesiąt lat wcześniej, do sali balowej Dumont. Po raz kolejny drzwi były zapieczętowane – tym razem łańcuchami. – Przynieście z furgonetki szczypce – powiedział Lincoln. Spod drzwi wydobywał się naprawdę okropny smród. Proszę, myślał Magnus. Niech tam będzie pusto. Oczywiście sala balowa nie mogła okazać się pusta. To, by wszystkie wydarzenia ostatnich trzech dni po prostu nie miały miejsca, było tylko głupim życzeniem. Bo ostatecznie nie ma nic gorszego, niż zobaczenie upadku osoby, którą kochałeś. Z jakiegoś powodu odczuwało się to dotkliwiej, niż utratę miłości. Sprawiało to, że wszystko wydawało się niejasne. Przeszłość stawała się gorzka i pogmatwana. Jeden z wilkołaków wrócił ze szczypcami przegubowymi, a łańcuchy puściły i spadły na podłogę z pustym brzdękiem. Kilka niedotkniętych

uzależnieniem wampirów zostało z tyłu, by się przyglądać i zebrali się za plecami Dzieci Księżyca. Magnus pchnięciem otworzył drzwi. Biała marmurowa posadzka sali balowej była rozłupana. Czy pięćdziesiąt lat temu, właśnie w tym miejscu, Aldous naprawdę otworzył Portal do Otchłani? Wampiry rozproszone były po całym pomieszczeniu, w sumie mogło ich być trzydzieści. Te były chore, wszystkie pogrążone w głębokim cierpieniu. Sam smród był wystarczał, by zatkać każdemu z obecnych tam usta. I wilkołaki podnosiły dłonie do twarzy, żeby je zasłonić. Wampiry nie poruszyły się i nie przywitały. Tylko kilkoro podniosło głowy, by sprawdzić, co się dzieje. Magnus przechodził nad nimi, każdemu się przyglądając. W pobliżu środka pomieszczenia natrafił na nieruchomą Dolly. Za jedną z długich kotar, które wisiały w odleglejszym końcu sali balowej, znalazł rozłożoną tam Camille. Tak jak inni, otoczona była pewną liczbą ohydnych sadzawek zwróconej krwi. Jej oczy były otwarte. – Chcę się przejść – powiedziała. – Pomóż mi, Magnusie. Pomóż mi się nieco przespacerować. Muszę wyglądać na silną. Jej głos był stabilny, pomimo faktu, że była zbyt słaba, by wstać o własnych siłach. Magnus schylił się i podniósł ją na nogi, a potem wspierał ją, gdy przechadzała się ponad rozłożonymi na podłodze ciałami członków jej klanu tak dostojnie, jak tylko była w stanie. Ponownie opieczętował drzwi, gdy opuścili pomieszczenie. – Na górę – powiedziała. – Wokół. Potrzebny mi spacer. Po piętrze. Mógł poczuć wysiłek, jaki wkładała w zrobienie każdego kroku. Czasem niemal musiał ją nieść. – Pamiętasz? – zapytała. – Stary Aldous otworzył tutaj Portal… pamiętasz? Musiałam ostrzec cię, co zamierza zrobić. – Pamiętam. – Nawet Przyziemni wiedzą, żeby trzymać się z dala od tego miejsca i pozwalają mu niszczeć. Nienawidzę tego, że niektóre z moich dzieci żyją w tym zagniłym miejscu, ale jest tutaj ciemno. Bezpiecznie.

Rozmawianie i chodzenie było zbyt trudne, więc zamilkła i oparła się o klatkę piersiową Magnusa. Gdy dotarli na najwyższe piętro, zatrzymali się przy poręczy i spojrzeli w dół na szczątki holu hotelowego. – To nigdy nas nie opuściło, prawda? – powiedziała. – Tak naprawdę nigdy nie było nikogo innego – nikogo takiego, jak ty. Masz podobnie? – Camille… – Wiem, że nie możemy się cofnąć. Rozumiem to. Po prostu powiedz mi, że nie było nikogo takiego jak ja. W rzeczywistości było wiele takich osób. I mimo że Camille z pewnością była klasą sama dla siebie, w ich związku było dużo miłości – przynajmniej ze strony Magnusa. Nie minęło jeszcze sto lat wywołanego tym bólu, a czarownik musiał zastanowić się, czy naprawdę był aż tak osamotniony w swoich uczuciach. – Nie – powiedział. – Nie było nikogo takiego jak ty. Wydawać się mogło, że przybyło jej od tych słów trochę sił. – To miało się nigdy nie zdarzyć – rzekła. – Zaczęło się w klubie w centrum miasta, gdzie niektórzy Przyziemni świętowali to, że zostali ugryzieni. Mieli w krwiobiegu narkotyki. Są całkiem silne, te substancje. Po prostu się zakorzeniają. Dostałam trochę skażonej krwi w prezencie. Nie zdawałam sobie sprawy, co piłam – wiedziałam tylko, jakie efekty to daje. Nie miałam pojęcia, że byliśmy kompletnie uzależnieni. Nie wiedzieliśmy. Magnus spojrzał na pstrąga źródlanego namalowanego na sklepieniu. Stare rany. Żadna tak naprawdę nigdy się nie zagoiła. – Wydam… wydam odpowiednie polecenia – rzekła. – To co się tutaj stało, nigdy się nie powtórzy. Masz moje słowo. – To nie ja muszę to usłyszeć. – Przekaż Praetor – odparła. – Przekaż Nocnym Łowcom, jeśli sądzisz, że powinieneś. To się więcej nie powtórzy. Prędzej stracę życie, niż znowu do tego dopuszczę. – Prawdopodobnie najlepiej będzie, jeśli porozmawiasz z Lincolnem. – W takim razie tak zrobię. Płaszcz dostojeństwa powrócił na jej ramiona. Pomimo wszystkiego, co się stało, wciąż była Camille Belcourt.

– Powinieneś teraz odejść – powiedziała. – To nie jest już dłużej twoja sprawa. Czarownik przez chwilę się wahał. Coś, jakaś jego część chciała zostać. Ale spostrzegł, że schodzi już po schodach. – Magnusie – krzyknęła Camille. Odwrócił się. – Dziękuję, że dla mnie skłamałeś. Ty zawsze byłeś miły. Ja nigdy. To powód, dla którego nie mogliśmy być razem, czyż nie? Magnus odwrócił się, nie odpowiedziawszy i kontynuował schodzenie w dół. Po drodze minął go zmierzający na górę Raphael Santiago. – Przepraszam – powiedział wampir. – Gdzie się podziewałeś? – Gdy zobaczyłem, co się dzieje, próbowałem je powstrzymać. Camille próbowała przekonać mnie do tego, bym wypił nieco krwi. Chciała, by każdy dołączył do wąskiego grona, które brało w tym udział. Była chora. Widziałem wcześniej podobne rzeczy i wiedziałem, jak mogą skończyć. Więc odszedłem. Wróciłem, gdy fiolka z ziemią z mojego grobu została rozbita. – Nie widziałem cię wchodzącego do hotelu – powiedział Magnus. – Dostałem się do środka przez rozbite piwniczne okno. Sądziłem, że najlepiej będzie przez jakiś czas pozostać w ukryciu. Opiekowałem się chorymi. Było to bardzo nieprzyjemne, ale… Ponad ramieniem czarownika spojrzał w stronę Camille. – Teraz muszę wejść na górę. Mamy tutaj wiele pracy. Idź, Magnusie. Nie masz tu już nic do roboty. Raphaelowi zawsze odrobinę zbyt łatwo przychodziło odczytywanie jego myśli.

♣♣♣ Magnus

podjął decyzję, gdy wracał taksówką do domu. Gdy tylko

wszedł do mieszkania, bez wahania przygotował się, gromadząc wszystko, czego mógłby potrzebować. Musiał być bardzo szczegółowy. Wszystko zapisywał.

Potem zadzwonił do Catariny. Czekając na jej przybycie, pił jakieś wino. Catarina, była być może najlepszą i najbardziej zaufaną przyjaciółką Magnusa, może z wyjątkiem Ragnora (a ta znajomość była często w stanie ciągłych zmian). Była ona jedyną osobą, która otrzymała od niego listy albo telefony, podczas trwania jego dwuletniej wycieczki. Jednak właściwie nie powiedział jej, że jest w domu. – Naprawdę? – zapytała, gdy otworzył drzwi. – Dwa lata, a potem wracasz i przez dwa tygodnie nawet nie dzwonisz? A teraz tylko „Wpadnij, potrzebuję cię”? Ty nawet nie powiedziałeś mi, że jesteś w domu, Magnusie. – Jestem w domu – rzekł, obdarowując ją czymś, co uważał za swój najbardziej ujmujący uśmiech. Wymagało to od niego odrobiny wysiłku, ale miał nadzieję, że wyglądał szczerze. – Nawet nie próbuj na mnie tej swojej miny. Nie jestem jedną z twoich zdobyczy. Jestem przyjaciółką. Zakładam, że zamówimy pizzę, nie rób złośliwości. – Złośliwości? Ale ja… – Nie. – Uniosła ostrzegawczo palec. – To miałam na myśli. Niemal zrezygnowałam z przychodzenia tu. Ale przez telefon brzmiałeś tak żałośnie, że nie mogłam tego zrobić. Magnus przyjrzał się jej tęczowej koszulce i parze czerwonych ogrodniczek. To i to odznaczało się silnie na jej niebieskiej skórze. Kontrast ranił oczy mężczyzny. Postanowił nie komentować jej stroju. Czerwone ogrodniczki były bardzo popularne. Po prostu większość ludzi nie była niebieska. Większość ludzi nie żyła tęczą. – Dlaczego tak na mnie patrzysz? Poważnie, Magnusie… – Pozwól mi wyjaśnić – powiedział. – Potem na mnie nawrzeszczysz, jeśli będziesz chciała. Więc tłumaczył. A ona słuchała. Catarina była pielęgniarką i dobrą słuchaczką. – Zaklęcia pamięci – powiedziała, potrząsając głową. – To nie za bardzo moja dziedzina. Jestem uzdrowicielem. To ty jesteś jedynym, który zajmuje się wszystkimi rodzajami narzędzi. Jeśli zrobię to niewłaściwie… – Nie zrobisz.

– Ale mogę. – Ufam ci. Tutaj. Wręczył Catarinie zgiętą kartkę papieru. Była na niej lista wszystkich sytuacji, w których spotykał w Nowym Jorku Camille. Za każdym razem w czasie trwania dwudziestego wieku. To były wspomnienia, które musiały odejść. – Wiesz, że jest powód, dla którego potrafimy pamiętać – powiedziała bardziej delikatnie. – To o wiele łatwiejsze, gdy twoje życie ma datę ważności. – To może być dla nas ważne. – Kochałem ją – powiedział. – Nie potrafię unieść tego, co widziałem. – Magnusie… – Albo ty to zrobisz, albo spróbuję to sobie zrobić sam. Catarina westchnęła i kiwnęła głową. Przez kilka chwil uważnie studiowała kartkę, następnie bardzo delikatnie przeniknęła przez skroń Magnusa. – Pamiętasz, że mając mnie, jesteś szczęściarzem, prawda? – zapytała. – Zawsze.

♣♣♣ Pięć

minut później zdezorientowany Magnus spostrzegł siedzącą obok

niego na kanapie Catarinę. – Catarina? Co… – Przysnąłeś – powiedziała. – Zostawiłeś otwarte. Sama się wpuściłam. Musisz zamykać drzwi. To miasto jest szurnięte. Możesz być czarownikiem, ale to nie znaczy, że nikt nie ukradnie ci twojego zestawu stereo. – Zazwyczaj zamykam – rzekł, pocierając oczy. – Nawet nie zdawałem sobie sprawy z tego, że zasypiam. Skąd wiedziałaś, że jestem… – Zadzwoniłeś do mnie i powiedziałeś, że wróciłeś do domu i chcesz wyjść na pizzę. – Naprawdę? Która godzina? – Czas na pizzę – odparła.

– Dzwoniłem do ciebie? – Uhm. – Wstała i wyciągnęła rękę, by mu pomóc. – A jesteś z powrotem od dwóch tygodni i zadzwoniłeś do mnie dopiero dzisiaj wieczorem, więc masz kłopoty. Przez telefon brzmiałeś na zawstydzonego, ale nie wystarczająco. Potrzebne będzie więcej płaszczenia się. – Wiem. Przepraszam. Byłem… Zmagał się ze słowami. Co on w ogóle robił w ciągu ostatnich tygodni? Pracował. Odwiedzał klientów. Tańczył z przystojnym nieznajomym. I jeszcze coś, ale zupełnie nie mógł sobie tego przypomnieć. Nieważne. – Pizza – powtórzyła, stawiając go na nogi. – Pizza. Jasne. Brzmi świetnie. – Hej – odezwała się, gdy blokował drzwi. – Słyszałeś ostatnio cokolwiek na temat Camille? – Camille? Nie widziałem jej przynajmniej przez… osiemdziesiąt lat? Czy coś koło tego? Dlaczego o nią pytasz? – Bez powodu – powiedziała. – Jej imię po prostu wyskoczyło w moim umyśle. Swoją drogą, ty stawiasz.

,,Ratując Raphaela Santiago”

Działo się to podczas gwałtownej fali upałów, która nadeszła późnym latem 1953 roku. Promienie słońca brutalnie uderzały w bruk, który wydawał się bardziej płaski niż zazwyczaj, a paru chłopców z Bowery1 otworzyło hydrant przeciwpożarowy, by stworzyć na ulicy fontannę i zyskać kilka minut ulgi. Wtedy dosięgło go słońce. Magnus myślał potem, że to ono wypełniło go pragnieniem, by zostać prywatnym detektywem. Ono i powieść Raymonda Chandlera2, którą właśnie skończył czytać. Z tym planem wciąż jednak był problem. Na okładkach książek i w filmach większość detektywów wyglądała, jakby wystroili się w niedzielne garnitury na małomiasteczkowy zlot skautów. Magnus pragnął zmazać tę skazę ze świeżo wybranego przez siebie zawodu i ubrać się w sposób, który byłby zarówno odpowiedni do wykonywanej profesji, przyjemny dla oka, jak i zgodny z najnowszymi trendami mody. Zarzucił prochowiec i dodał do swojej szarej marynarki jakieś zielone aksamitne mankiety oraz melonik o wygiętym rondzie. Upał był tak okropny, że musiał zdjąć marynarkę, gdy tylko przeszedł przez drzwi, ale i tak się liczyła, a poza tym miał jeszcze na sobie szmaragdowozielone szelki. Decyzji o zostaniu detektywem tak naprawdę nie oparł całkowicie o stan swojej garderoby. Był czarownikiem, a ludzie – no cóż, nie wszyscy myśleli o nich jak o ludziach – często przychodzili do niego po magiczne rozwiązania swoich problemów, które on im dawał. Za opłatą. Informacja o tym, że Magnus jest czarownikiem, który wydostanie cię z tarapatów, rozprzestrzeniła się po całym Nowym Jorku. Jeśli musiałeś się ukryć, było jeszcze Sanktuarium w Brooklynie, ale czarownica, która je prowadziła, nie rozwiązywała twoich problemów. Magnus to robił. Więc dlaczego miałby nie brać za to opłaty? Czarownik nie sądził, że prosta decyzja o zostaniu prywatnym detektywem spowoduje, że sprawa wyląduje na jego biurku już w chwili, gdy pogrubionymi czarnymi literami namaluje na swoim oknie słowa: „MAGNUS BANE, PRYWATNY DETEKTYW”. Ale przypadek pojawił się, tak jakby ktoś wyszeptał Przeznaczeniu na ucho jego osobiste myśli. Magnus po zdobyciu rożka lodowego wrócił do budynku mieszkalnego, a kiedy zobaczył tą kobietę, zadowolony był, że już go skończył. Najwyraźniej była jedną z tych Przyziemnych, którzy wiedzieli o Świecie Cieni dość, by przyjść do Magnusa po czary. Uchylił przed nią kapelusza i zapytał: – Czy mogę pani w czymś pomóc? Nie była blondynką, na widok której biskup zdolny byłby wybić dziurę w witrażu3. Cechował ją niski wzrost i ciemna karnacja, a choć nie była piękna, miała w 1 2 3

Najstarsza główna ulica na Manhattanie i jej okolice. W tamtych czasach była wschodnią granicą slumsów. Amerykański autor powieści kryminalnych oraz scenarzysta. Magnus czytał powieść „Żegnaj, Laleczko” wydaną w 1940 roku. Zdanie to pochodzi z powieści „Żegnaj, Laleczko”, gdzie niejaka pani Helena Grayle opisywana jest jako piękna blondynka, dla

sobie światło, urok inteligencji wystarczająco silny, żeby Magnus mógł zobaczyć, ile byłby w stanie zrobić, jeśli tylko zechciałaby rozbić jakieś okna. Ubrana była w nieco znoszoną, ale wciąż bardzo twarzową sukienkę w szkocką kratę, opasającą jej wąską talię. Wyglądała na niecałe czterdzieści lat – tyle samo, co obecna towarzyszka Magnusa – a pod wijącymi się, czarnymi włosami skrywała drobną twarz w kształcie serca i brwi tak cienkie, że nadawały jej wygląd zarówno bardziej atrakcyjny, jak i przerażający. Potrząsnęła jego ręką, jej dłoń była mała, ale uścisk pewny. – Jestem Guadalupe Santiago – rzekła. – A ty jesteś… – Machnęła ręką. – Nie znam na to dokładnego określenia. Czarodziej, sprawca czarów. – Możesz mówić „czarownik”, jeśli chcesz – powiedział Magnus. – To nie ma znaczenia. Chodzi ci o kogoś, kto posiada moc, dzięki której mógłby ci pomóc. – Tak – odparła Guadalupe . – Tak, właśnie o to mi chodziło. Potrzebna mi jest twoja pomoc. Chcę, żebyś ocalił mojego syna. Magnus wprowadził ją do środka. Myślał, że teraz gdy wspomniała o pomocy dla bliskiej jej osoby, rozumie sytuację. Ludzie nieraz przychodzili do niego po uzdrowienie, nie aż tak powszechnie, jak do Catariny Loss, ale i tak wystarczająco często. Nawet jeśli dostawał za to mniej pieniędzy, o wiele bardziej wolał leczyć przyziemnego chłopca niż jednego z tych wyniosłych Nocnych Łowców, którzy wielokrotnie do niego przybywali. – Opowiedz mi o swoim synu – nakazał. – O Raphaelu – powiedziała. – Nazywa się Raphael. – Opowiedz mi o Raphaelu – odparł Magnus. – Od jak dawna jest chory? – On nie jest chory – rzekła Guadalupe. – Boję się, że może być martwy. – Jej głos był stanowczy, jak gdyby nie wyrażała właśnie tego, co w każdym rodzicu z całą pewnością musi wywoływać okropny lęk. Magnus zmarszczył brwi. – Nie wiem, co powiedzieli ci ludzie, ale z tym nie mogę ci pomóc. Guadalupe uniosła dłoń. – Tu nie chodzi o zwykłą chorobę ani o nic, co ktokolwiek w moim świecie może wyleczyć – oznajmiła mu. – To dotyczy twojego świata i tego w jaki sposób przeniknęło to do mojego. Chodzi o potwory, od których Bóg odwrócił oblicze, o tych, którzy obserwują w ciemnościach i polują na niewinnych. Przeszła się po salonie, spódnica w szkocką kratę ułożyła się wokół jej brązowych nóg w kształt dzwonu. – Los vampiros4 – wyszeptała. – O Boże, tylko nie znowu te krwiożercze wampiry – powiedział Magnus. – której biskup byłby do takiego działania zdolny. Kobieta ta prosi detektywa Morlowe’a o odzyskanie jej naszyjnika z nefrytów; 4 Z hiszp. - wampiry.

Gra słów nie była zamierzona. Wyjawiwszy wzbudzające strach słowa, Guadalupe odzyskała odwagę i kontynuowała opowieść. Wszyscy słyszeliśmy szepty takich istot – powiedziała. – Potem były to więcej niż szepty. Jeden z tych potworów podkradał się wokół naszej dzielnicy. Zabierał małe dziewczynki i chłopców. Jeden z przyjaciół mojego Raphaela… młodszy brat tego chłopaka został zabrany i znaleziono go niemal na progu jego własnego domu… jego małe ciało osuszone z krwi. Modliłyśmy się, my, wszystkie matki, każda rodzina, żeby ta zmora zniknęła. Ale mój Raphael, on zaczął pałętać się z grupą chłopców, trochę starszych od niego. Dobrych chłopców, rozumiesz, z dobrych rodzin, ale trochę… niespokojnych, trochę za mocno chcących pokazać, że są mężczyznami, zanim w ogóle się nimi naprawdę stali. Wiesz, co mam na myśli? Magnus przestał stroić sobie żarty. Wampir polujący na dzieci dla sportu – wampir smakujący z tego powodu ich krwi i nie mający zamiaru z tym skończyć – nie był zabawny. Zniżył się do poziomu Guadalupe, poważnie wpatrując się w jej oczy, by pokazać, że rozumie. – Utworzyli gang – powiedziała kobieta. – Nie jeden z tych ulicznych gangów, ale… Cóż, mówili, że jego celem jest ochrona naszych ulic przed potworem. Raz śledzili go aż do kryjówki i wszystkie ich rozmowy dotyczyły tego, jak dowiedzieli się, gdzie on jest, jak mogliby po niego pójść. Powinnam była… Nie słuchałam uważnie tego, co mówili. Bałam się o moich młodszych chłopców, a to wszystko wyglądało na zabawę. Ale wtedy Raphael i jego przyjaciele… wszyscy oni zniknęli kilka nocy temu. Już wcześniej zdarzało im się znikać na całe noce, ale to… to trwa za długo. Raphael nigdy mnie tak nie zmartwił. Chcę, żebyś dowiedział się, gdzie jest wampir i ruszył w pogoń za moim synem. Jeśli Raphael żyje, pragnę, żebyś go uratował. Jeśli wampir zabijał ludzkie dzieci, gang nastolatków podążających za nim musiał wyglądać jak paczka cukierków dostarczona mu pod drzwi. Syn tej kobiety był martwy. Magnus pochylił głowę. – Spróbuję dowiedzieć się, co się z nim stało. – Nie – powiedziała kobieta. Czarownik spostrzegł, że unosi wzrok, przyciągany tonem jej głosu. – Nie znasz Raphaela – rzekła. – Ale ja tak. Jest wśród starszych chłopców, ale nie narzuca się im. Oni wszyscy go słuchają. Ma zaledwie piętnaście lat, ale jest tak silny, tak szybki i tak mądry jak dorosły mężczyzna. Jeśli tylko jeden z nich mógł przeżyć, on będzie tym jednym. Nie idź szukać jego ciała. Idź i uratuj Raphaela. – Masz moje słowo – obiecał jej Magnus i właśnie to miał na myśli. Śpieszno mu było, by wyjść. Zanim odwiedził Hotel Dumort, miejsce, które zostało opuszczone przez śmiertelników i które od 1920 roku często odwiedzane było przez wampiry, miejsce, do którego poszli Raphael i jego przyjaciele, miał do

przeprowadzenia inne śledztwo. Pozostali Podziemni chcieliby wiedzieć o wampirze, który tak jawnie łamie prawo, nawet jeśli mieli nadzieję, że wampirom się powiedzie, nawet jeśli pozostali Podziemni jeszcze nie zdecydowali się, by pójść do Nocnych Łowców. Jednak zanim Magnus odszedł, Guadalupe chwyciła jego rękę, a jej palce uczepiły się go kurczowo. Spojrzenie kobiety zmieniło się z wyzywającego w błagalne. Magnus miał wrażenie, że nigdy nie prosiła o nic dla siebie, ale była gotowa zrobić to dla swojego chłopca. – Dałam mu krzyżyk do noszenia na szyi – powiedziała. – Dał mi go ze swoich własnych rąk kapelan ze Świętej Cecylii, a ja dałam go Raphaelowi. Jest mały i zrobiony ze złota; po tym go poznasz. – Wzięła drżący oddech. – Dałam mu krzyżyk. – W takim razie dałaś mu szansę – rzekł Magnus. ♣♣♣

Plotkować

na temat wampirów idź do faerie, do wilkołaków na plotki o

Baśniowym Ludku, ale o Dzieciach Księżyca nie plotkuj, bo spróbują odgryźć ci głowę – tak brzmiało motto Magnusa. Miał okazję poznać faerie, która pracowała w nocnym klubie Lou Waltersa: Latin Quarter5, który znajdował się w bardziej obskurnej i nagiej części Times Square. Magnus raz czy dwa poszedł tam zobaczyć Mae West6 i dostrzegł tancerkę rewiową otoczoną czarem, który zasłaniał jej bladofioletową skórę oraz skrzydła faerie. Od tamtej pory stali się z Aeval przyjaciółmi – na tyle, na ile można, gdy oboje, ty i ona, jesteście nimi tylko dla pozyskiwania informacji. Siedziała na schodach, ubrana już w kostium, który pozostawiał na widoku sporo delikatnej, liliowej skóry. – Jestem tutaj, by zobaczyć się z faerie, z powodu wampira – powiedział niskim głosem, a ona się zaśmiała. Magnus nie potrafił odpowiedzieć śmiechem. Miał wrażenie, że przez długi czas nie będzie w stanie pozbyć się z pamięci ani twarzy Guadalupe, ani jej uścisku na swoim ramieniu. – Szukam chłopca. Człowieka. Zabranego najprawdopodobniej przez jeden z klanów Harlemu Hiszpańskiego7. Aeval jednym płynnym, wdzięcznym ruchem wzruszyła ramionami. 5

6

7

„Dzielnica Łacińska” (ang.) – miejsce to naprawdę istniało na Broadwayu przy Czterdziestej Siódmej Ulicy w latach 1942-1956. Lou Walters, imigrant z Polski, był właścicielem sieci nocnych klubów w USA i ojcem amerykańskiej dziennikarki telewizyjnej Barbary Walters. Mary Jane West – amerykańska aktorka filmowa i teatralna, której szczyt popularności przypadał na lata 30. XX wieku. Słynęła ze skandalizujących ról i swobodnego trybu życia. W swoich sztukach teatralnych odważnie poruszała kwestie dotyczące seksualności. Część dzielnicy Harlem znajdującej się w północnej części gminy Manhattan w Nowym Jorku. Nazywana też Harlemem Wschodnim lub El Barrio. Zamieszkiwana głównie przez Afroamerykanów.

– Wiesz, jakie są wampiry. To mógł być którykolwiek z nich. Magnus zawahał się, a potem dodał: – Kluczem jest to, że ten wampir lubi tych w bardzo młodym wieku. – W takim razie… – Aeval zatrzepotała skrzydłami. Nawet najbardziej zatwardziałym Podziemnym nie podobała się myśl o polowaniu na dzieci. – Być może słyszałam coś o Louisie Karnsteinie. Magnus skinął na nią, by podeszła bliżej, pochylając się i przechylając do tyłu swój melonik, tak żeby Aeval mogła mówić do jego ucha. – Do niedawna mieszkał na Węgrzech. Jest stary i potężny, to dlatego Lady Camille przyjęła go w swoje szeregi. I ma szczególne zamiłowanie do dzieci. Uważa, że ich krew jest najczystsza i najsłodsza, tak jak młode mięso jest najdelikatniejsze. Został przegnany z Węgier przez Przyziemnych, którzy znaleźli jego kryjówkę… którzy znaleźli w niej wszystkie dzieci. Uratuj Raphaela, pomyślał Magnus. Coraz bardziej wyglądało to na zlecenie niemożliwe do wykonania. Aeval spojrzała na niego, jej ogromne owalne oczy zdradzały nikły cień niepokoju. Kiedy wróżka była zmartwiona, oznaczało to, że najwyższa pora na panikę. – Zajmij się tym, czarowniku – powiedziała. – Wiesz, co zrobią Nocni Łowcy, jeśli dowiedzą się o kimś takim. Jeśli Karnstein praktykuje swoje stare sztuczki w naszym mieście, tym gorzej dla nas wszystkich. Nephilim zabiją każdego wampira, jakiego zobaczą. Serafickie ostrza będą miały pierwszeństwo przed zadawaniem jakichkolwiek pytań. Magnus nie lubił przebywać w pobliżu Hotelu Dumort, jeśli tylko mógł temu zaradzić. Był to rozpadający się, niepokojący budynek, pełen złych wspomnień, a od czasu do czasu pojawiała się tam także jego dawna nikczemna ukochana. Ale wyglądało na to, że dzisiaj hotel ten był jego nieuniknionym celem. Słońce na niebie parzyło, ale taki stan rzeczy nie utrzyma się już zbyt długo. Jeśli Magnus miał zamiar walczyć z wampirami, wolał robić to, gdy te były najsłabsze. ♣♣♣

Hotel

Dumont wciąż był piękny, ale już tylko ledwie, pomyślał Magnus,

kiedy wszedł do środka. Pochowany przez czas, z gęstą siecią pajęczyn tworzących kotary, zwisające z każdego łuku. Było tak, odkąd w latach dwudziestych wampiry uznały go za swój prywatny teren i zaczęły się tam kręcić. Magnus nigdy nie zapytał, w jaki sposób Camille i inne wampiry były zamieszane w tragedię z 1920 roku albo dlaczego roszczą sobie prawa do tego budynku. Być może wampiry cieszył po prostu

urok miejsca, które było jednocześnie dekadenckie i opuszczone. Nikt inny się do niego nie zbliżał. Przyziemni szeptali, że było nawiedzone. Magnusa nie opuszczała nadzieja, że Przyziemni wrócą, domagając się zwrócenia im budynku i odnowią go, a wampiry przegonią. To tak bardzo rozdrażniłoby Camille. Młoda wampirzyca pośpieszyła przez foyer w stronę Magnusa, kolory jej czerwono-zielonego cheongsam8 i farbowanych henną włosów odbijały się jaskrawo w szarym mroku. – Nie jesteś tu mile widziany, czarowniku! – powiedziała. – Nie? Ojej, co za towarzyski nietakt. W takim razie przepraszam. Zanim pójdę, mogę zapytać o jedną rzecz? Co możesz mi powiedzieć o Louisie Karnsteinie? – zapytał swobodnym tonem Magnus. – I o przyprowadzanych przez niego do hotelu dzieciach, które mordował? Dziewczyna skuliła się, tak jakby Magnus wymachiwał jej przed twarzą krzyżem. – Jest tutaj gościem – rzekła cicho. – A Lady Camille powiedziała, że mamy okazywać mu wszelkie honory. Nie wiedzieliśmy. – Nie? – zapytał Magnus, a jego głos zabarwił się nieufnością jak woda kroplą krwi. Wampiry z Nowego Jorku były oczywiście ostrożne. Dbały, by nie dochodziło do zbytniego rozlewu krwi, a wszystkie „wypadki”, do których dochodziło, były szybko tuszowane, tuż pod nosem Nocnych Łowców. Jednakże Magnus nie musiał się wysilać, by uwierzyć, że jeśli Camille miała powód, by zadowolić swojego gościa, mogłaby pozwolić mu uciekać się do morderstwa. Mogłaby to zrobić tak łatwo, jak gdyby otaczała go luksusami: srebrem, aksamitem, a także ludzkim życiem. I Magnus nawet przez sekundę nie wierzył, że Louis Karnsein przynosił do domu smakowite kąski, ponosząc za to całkowitą odpowiedzialność, ale jednocześnie będąc gotowym, by podzielić się odrobiną krwi, żeby oni nie ucztowali. Patrzył na te delikatną dziewczynę i zastanawiał się, jak wielu ludzi ona zabiła. – Wolałabyś w takim razie – powiedział bardzo łagodnie – żebym teraz odszedł i wrócił z Nephilim? Nephilim, postrach potworów i wszystkich tych, którzy mogą nimi być. Magnus był pewny, że ta dziewczyna mogłaby być jednym z nich, gdyby chciała. Zdawał sobie sprawę, że on sam też mógłby nim być. I wiedział coś jeszcze. Nie miał zamiaru zostawiać młodego chłopca w legowisku tych potworów. Dziewczyna wytrzeszczyła oczy. 8 Odmiana Qipao, tradycyjnego chińskiego stroju kobiecego. Szyty najczęściej z jedwabiu, ciasno opinający ciało. Ma niesymetryczne zapięcie, stójkę osłaniającą szyję, rozcięcia u dołu. Zdobiony haftami i ozdobnymi guzikami. Tradycyjna suknia sięga do kostek, ale z czasem była coraz bardziej skracana.

– Ty jesteś Magnus Bane – powiedziała. – Tak – odparł. Czasami dobrze było być rozpoznawanym. – Ciała są na górze. W niebieskim pokoju. Lubi się nimi zabawiać… po wszystkim. – Zadrżała i zeszła mu z drogi, znikając z powrotem w ciemnościach. Magnus wyprostował ramiona. Zakładał, że ich rozmowa została podsłuchana, skoro, choć przybyły pozostałe wampiry, nie rzucono mu wyzwania, gdy ruszył w górę po krętych schodach. Złoto i purpura zniknęły pod warstwą szarości, ale kształty pozostały nietknięte. Wchodził coraz wyżej i wyżej do apartamentów, w których, jak wiedział, nowojorski klan wampirów podejmował swoich cenionych gości. Dość łatwo znalazł niebieski pokój: był on jednym z największych i prawdopodobnie najbardziej okazałych hotelowych apartamentów. Gdyby to wciąż był hotel, w jakimkolwiek normalnym sensie tego słowa, gość tej kwatery musiałby zapłacić pokaźne odszkodowanie. W wysokim stropie wybito dziurę. Łukowaty sufit pomalowany był na błękitno, na kolor jaj składanych przez drozda wędrownego9, delikatny odcień niebieskiego, w którym artyści wyobrażają sobie letnie niebo. Prawdziwe letnie niebo ukazywało się przez dziurę w dachu, oślepiając bezlitosną bielą, bezwzględną jak głód, który kierował Karnsteinem, płonące jasno jak pochodnia, trzymana przez kogoś stawiającego czoło potworowi. Magnus wszędzie na podłodze widział pył. Pył, który jego zdaniem nie był po prostu oznaką przemijającego czasu. Widział to i widział ciała: powyginane, odrzucone na bok jak szmaciane lalki, rozwalone, jak rozgniecione na podłodze i ścianach pająki. W tej śmierci nie było gracji. Były to ciała nastoletnich chłopców, podekscytowanej, nieustraszonej gromady, która, naiwnie sądząc, że dobro zatriumfuje, przybyła tu zapolować na drapieżnika prześladującego ich dzielnicę. I były też inne ciała, leżące tu od dłuższego czasu ciała młodszych dzieci. Dzieci schwytanych przez Louisa Karnsteina na ulicy, przy której mieszkał Raphael Santiago, które wampir zabił i zatrzymał. Dla nich nie było ratunku, pomyślał Magnus. W tym pomieszczeniu nie było nic, prócz krwi i śmierci, i echa strachu, utraty wszelkich szans na zbawienie. Zatem Louis Karnstein był szalony. To się czasem zdarzało, z upływem lat i po zdystansowaniu się od swojego człowieczeństwa. Magnus widział, jak trzydzieści lat temu przytrafiło się to znajomemu czarownikowi. Miał nadzieję, że jeżeli kiedykolwiek on sam zwariuje, oszaleje do tego stopnia, że zatruje powietrze wokół siebie i skrzywdzi każdego, kto wejdzie z nim w kontakt, znajdzie się ktoś, kto będzie kochał go wystarczająco, by go powstrzymać. By go zabić, gdyby do tego doszło. Rozpryski z tętnic i krwawe odciski dłoni przyozdabiały wyblakłe niebieskie ściany, a podłoga pełna była ciemnych kałuż. Była tutaj ludzka i wampirza krew: ta 9

Z ang. „robin egg blue” – nazwa koloru pochodzi od nazwy ptaka znoszącego jaja, których skorupki mają właśnie ten kolor: drozda wędrownego. I jako że nie mamy odpowiednika dla nazwy tego koloru w języku polskim (no bo ile razy można powtarzać „jasnoniebieski”?) zdecydowałam się na przełożenie tego w taki sposób.

druga miała głębszy odcień, czerwień, która zachowywała kolor, nawet gdy wyschła, czerwona na wieczność. Magnus przeszedł wokół tych plam, ale w jednej z kałuż ludzkiej krwi dostrzegł coś błyszczącego. Niemal pogrzebał już nikłą nadzieję, ale ten uporczywy błysk przykuł jego wzrok. Czarownik schylił się i wyciągnął błyszczący przedmiot z ciemnej kałuży. Był to krzyżyk, mały i złoty, pomyślał więc, że mógłby przynajmniej zwrócić go Guadalupe. Włożył przedmiot do kieszeni. Zrobił krok do przodu, a potem jeszcze jeden. Powiedział sobie, że nie ma pewności, że podłoga go utrzyma, ale wiedział, że to była jedynie wymówka. Nie chciał wycofać się ze zobowiązań w obliczu całej tej śmierci. Ale nagle dotarło do niego, że musiał. Musiał, ponieważ z najdalszego, pogrążonego w największych ciemnościach kąta pokoju, usłyszał okropny odgłos zachłannego ssania. Zobaczył chłopca w ramionach wampira. Magnus uniósł rękę, a siła jego magii cisnęła wampirem w powietrze, w stronę jednej z pokrytych smugami krwi ścian. Czarownik usłyszał trzask i zobaczył, jak wampir osuwa się na podłogę. Nie miało to jednak trwać zbyt długo. Czarownik przebiegł przez pokój, potykając się o ciała i ślizgając na krwi, by upaść na kolana obok chłopca, by wziąć go w ramiona. Był młody, piętnaście albo szesnaście lat, i umierał. Nie potrafił wyczarować krwi dla organizmu, szczególnie nie takiego, który już przestaje działać z powodu jej braku. Jedną dłonią uniósł zwieszoną, ciemną głowę chłopca, obserwował jego drgające powieki i czekał, by przekonać się, czy nadejdzie chwila, gdy chłopiec skupi uwagę. Moment, w którym Magnus mógłby powiedzieć mu do widzenia. Chłopiec nigdy na niego nie spojrzał i nie przemówił. Uchwycił się ręki Magnusa. Czarownik pomyślał, że był to odruch, jaki może mieć też małe dziecko, ale trzymał go i próbował ofiarować mu tak wiele pocieszenia, ile tylko był w stanie. Chłopiec zrobił jeden wdech, drugi, trzeci, a potem jego uścisk się rozluźnił. – Znałeś jego imię? – Magnus szorstko zażądał odpowiedzi od wampira, który go zabił. – Czy to był Raphael? Nie miał pojęcia, dlaczego o to pytał. Nie chciał wiedzieć, że chłopiec, którego kazała mu znaleźć Guadalupe, właśnie umarł w jego ramionach; że ostatni uczestnik tej walecznej, z góry skazanej na niepowodzenie misji ratowania niewinnych przeżył prawie wystarczająco długo – ale jednak nie dość długo. Nie potrafił zapomnieć błagalnego wyrazu twarzy Guadalupe. Spojrzał na wampira, który nie ruszył się, by go zaatakować. Siedział w tej samej pozycji, w jakiej wylądował, osuwając się po ścianie, gdy Magnus nim rzucił. – Raphael – odparł powoli wampir. – Przybyłeś tu, szukając Raphaela? – Wyrwał mu się krótki, ostry, niemal sceptyczny śmiech.

– Dlaczego to jest takie śmieszne? – zażądał odpowiedzi Magnus. W jego klatce piersiowej narastała ponura furia. Minął długi czas, odkąd zabił ostatnio wampira, ale gotów był zrobić to znowu. – Ponieważ to ja jestem Raphael Santiago – odparł chłopak. Magnus gapił się na wampirzego chłopca… Na Raphaela. Kolana miał przyciągnięte do klatki piersiowej, ręce owinięte wokół nich. Na delikatną twarz w kształcie serca, taką samą jak jego matki, wielkie ciemne oczy, które mogłyby zauroczyć kobiety – i mężczyzn – kiedy dorośnie, i miękkie dziecięce usta splamione krwią, swobodnie opadały loki. Krew maskowała dolną połowę jego twarzy, a Magnus, jak diamenty w ciemności, mógł zobaczyć przebłyski białych zębów na wardze Raphaela. Był on jedyną poruszającą się rzeczą w całym tym pomieszczeniu pełnym straszliwego bezruchu. Drżał, lekkie dreszcze przechodziły wzdłuż całego jego chudego ciała, trzęsąc nim tak mocno, że Magnus mógł to zobaczyć, tak mocno, że wyglądało to niemal brutalnie. Szczękał zębami, jak ktoś, komu było tak zimno, że bliski był wpadnięcia w bezruch i śmierć. W tym pełnym śmierci pokoju było gorąco jak w piekle, które wyobrażają sobie Przyziemni, ale chłopak dygotał, jak gdyby było mu tak zimno, że nigdy więcej nie mógłby poczuć ciepła. Magnus wstał i przesuwał się wśród pyłu i zmarłych, dopóki nie dotarł w pobliże wampirzego chłopca, a potem odezwał się łagodnie. – Raphael? Raphael uniósł twarz na dźwięk głosu Magnusa. Czarownik widział już wiele innych wampirów z cerą białą jak sól. Oblicze Rafaela wciąż było brązowe, ale brakowało mu tego ciepłego tonu, który miała skóra jego matki. To nie było już dłużej ciało żywego chłopca. Dla Raphaela nie było już ratunku. Jego ręce pokryte były ziemią i krwią, jakby niedawno wypełzł ze swojego grobu. Jego twarz również była pokryta smugami brudu. Miał czarne włosy. Te kędzierzawe pasma wydawały się tak miękkie, że jego matka musiała kochać uczucie towarzyszące przebieganiu przez nie palcami; że musiała głaskać je, gdy miał koszmary i ją wołał; delikatnie dotykać palcami, kiedy spał w swoim łóżku, a ona nie chciała go budzić. Włosy, z których mogłaby zachować dziecięcy pukiel, teraz pełne były pyłu. Na jego twarzy, ciemno połyskując, widniały ślady łez. Szyja była pokryta krwią, ale Magnus wiedział, że rana już się zamknęła. – Gdzie jest Louis Karnstein? – zapytał czarownik. Gdy Raphael przemówił, tym razem cichym, miękkim hiszpańskim, powiedział: – Wampir myślał, że mógłbym mu pomóc z pozostałymi, jeśli zmieniłby mnie w kogoś należącego do jego rodzaju. – Zaśmiał się niespodziewanie, wydając z siebie radosny, dziki dźwięk. – Ale nie pomogłem mu – dodał. – Nie. Nie spodziewał się tego. Jest martwy. Obrócił się w popiół, rozwiany przez wiatr. – Wskazał na dziurę w

dachu. Zaskoczony Magnus stał w milczeniu. Nadzwyczaj niespotykane było, żeby nowy wampir powstał i opanował głód wystarczająco, by myśleć czy robić cokolwiek innego, poza pożywieniem się. Czarownik zastanawiał się, czy Raphael zabił więcej niż jednego ze swoich przyjaciół. Nie zapytałby, i to nie tylko dlatego, że byłoby to okrutne. Nawet jeśli chłopak ich zabił, a potem zaatakował swojego pana i pokonał Karnsteina, musiał mieć żelazną wolę. – Oni wszyscy są martwi – powiedział Raphael, pozornie do samego siebie. Nagle jego głos stał się czysty. Ciemne oczy również nabrały wyrazu, gdy spojrzał na Magnusa, a potem umyślnie odwrócił się od niego, lekceważąc go jako kogoś nieistotnego. Magnus z rosnącym poczuciem niepokoju dostrzegł, że Raphael przyglądał się tej oślepiająco jasnej dziurze w suficie, tej samej, która wskazał, gdy mówił, że Karnstein zmienił się w popiół. – Oni wszyscy są martwi – powtórzył powoli chłopak. – I ja też jestem martwy. Wyprostował się, błyskawicznie niczym wąż, i skoczył. Magnus poruszył się wystarczająco szybko tylko dzięki temu, że widział, w co wampir się wpatrywał i temu, że – samemu również znając zimne wrażenie bycia wyrzutkiem, tak samotnym, że wydawało mu się, że ledwie istnieje – wiedział, jak chłopak się czuł. Raphael rzucił się w plamę śmiercionośnego blasku na podłodze, Magnus skoczył na niego. Przewrócił chłopaka na podłogę tuż przed tym, jak ten dosięgnął światła słonecznego. Wampir, niczym drapieżny ptak, wydał z siebie nieskładny wrzask, wściekły krzyk, który był niczym innym, jak furią i żądzą, który odbijał się w głowie Magnusa i wywoływał u niego ciarki. Raphael miotał się i czołgał w stronę słońca, a kiedy czarownik nie pozwolił mu się ruszyć, drapiąc i wiercąc się, użył każdej cząstki swojej nowo nabytej wampirzej siły, by się uwolnić. Nie wahał się, nie miał wyrzutów sumienia, ani nie okazywał żadnych typowych dla nowo narodzonego wampira dolegliwości w związku ze swoją nową siłą. Próbował ugryźć Magnusa w szyję. Próbował rozszarpać go na strzępy. Czarownik musiał użyć magii, by przymocować jego kończyny do podłogi, a nawet gdy całe ciało Raphaela było do niej przyszpilone, Magnus musiał unikać jego kłapiących zębów i ledwie sobie z tym poradził. – Puszczaj mnie! – krzyknął wreszcie chłopak, łamiącym się głosem. – Cicho, cicho – szeptał Magnus. – Twoja matka mnie przysłała, Raphaelu. Uspokój się. Twoja matka przysłała mnie, żebym cię odnalazł. – Wyciągnął z kieszeni złoty krzyżyk, który znalazł, i trzymał tak lśniący przed twarzą Raphaela. – Dała mi to i powiedziała, że mam cię uratować.

Wampir wzdrygnął się przed krzyżem i czarownik pośpiesznie go odłożył, ale nie zanim chłopak przestał walczyć i zaczął łkać. Szlochy targały całym jego ciałem, jak gdyby mógł rozszarpać samego siebie, cały swój nowy znienawidzony byt, poza wnętrzem, jeśli tylko potrząśnie i rozzłości się wystarczająco mocno. – Czy ty jesteś głupi? – wydyszał. – Nie możesz mnie uratować. Nikt nie może tego zrobić. – Magnus mógł posmakować jego rozpaczy, tak jakby była to krew. Czarownik mu wierzył. Przytrzymywał chłopca, nowo narodzonego z ziemi i krwi, i żałował, że nie znalazł go martwego. ♣♣♣

To szlochanie musiało wyczerpać Raphaela wystarczająco, by stał się uległy. Magnus sprowadził go do własnego domu, ponieważ nie miał najmniejszego pojęcia, co powinien z nim zrobić. Chłopak siedział na jego kanapie, wyglądając jak mała kupka nieszczęścia. Czarownik mógłby poczuć wobec niego bolesne współczucie, ale w drodze do domu zatrzymał się w budce telefonicznej, by zadzwonić do klubu jazzowego, w którym tej nocy miała śpiewać Etta, żeby powiedzieć jej, że przez jakiś czas ma się nie zbliżać do jego lokum, ponieważ musi się uporać z młodym wampirem. – Młody wampir, co? – śmiejąc się, zapytała Etta w taki sam sposób, w jaki żona mogłaby przemówić do swojego męża, który zawsze przynosi do domu dziwne przedmioty z lokalnego targu staroci. – Nie znam w mieście żadnego łowcy wampirów, do którego mógłbyś zadzwonić, żeby się tym zajął. Magnus uśmiechnął się. – Sam sobie z tym poradzę. Zaufaj mi. – Och, zazwyczaj tak robię – powiedziała Etta. – Mimo że moja mama próbowała nauczyć mnie większej rozwagi. Magnus tylko kilka minut paplał z Ettą przez telefon, ale kiedy wyszedł, znalazł Raphaela kucającego na chodniku. Gdy czarownik się zbliżył, chłopak syknął, błyskając w ciemności nocy białymi, ostrymi kłami, niczym kot chroniący swoją zdobycz. W ramionach trzymał mężczyznę, którego śnieżnobiały kołnierzyk koszuli zabarwiony był szkarłatem; Magnus szarpnął go z dala od syczącego wampira i zostawił opartego o ścianę w bocznej uliczce, mając nadzieję, że uzna, iż został napadnięty i obrabowany. Gdy wrócił na chodnik, Raphael wciąż tam siedział, z palcami zwiniętymi w szpony i przyciśniętymi do klatki piersiowej. Na jego ustach wciąż były ślady krwi. Magnus wyczuwał rozpaczliwą pustkę w jego sercu. Nie było w nim po prostu nic z cierpiącego dziecka. Był za to potwór z twarzą jednego z aniołów Caravaggia. – Powinieneś był pozwolić mi umrzeć – powiedział Raphael cichym, pustym

głosem. – Nie mogłem. – Dlaczego nie? – Ponieważ obiecałem twojej matce, że przyprowadzę cię do domu – odparł Magnus. Na wspomnienie o matce Raphael zamilkł, jakby wrócił do hotelu. W blasku latarni ulicznej czarownik mógł zobaczyć jego twarz. Wyglądał jak osłupiałe, zranione dziecko, które dostało klapsa: na jego obliczu malowały się ból oraz oszołomienie, z którymi widocznie sobie nie radził. – A myślisz, że ona chce, żebym wrócił do domu? – zapytał Raphael. – Jako tto coś? Załamał mu się głos, a jego dolna warga, wciąż splamiona krwią mężczyzny, zadrżała. Brutalnie uderzył się ręką w twarz, a Magnus znowu to zobaczył: sposób, w jaki natychmiast doprowadził się do porządku, nieugiętą kontrolę, na którą się silił. – Spójrz na mnie – powiedział. – Powiedz, że zaprosiłaby mnie do środka. Magnus nie potrafił mu tego powiedzieć. Pamiętał, jak Guadalupe opowiadała o potworach, które chodziły w ciemnościach i żerowały na niewinnych. Wiedział, jak ona – kobieta, która dała swojemu dziecku krzyżyk – mogłaby zareagować na syna, który ma na rękach krew. Przypominał sobie swego przybranego ojca, zmuszającego go do powtarzania modlitw, dopóki święte słowa nie nabrały w jego ustach gorzkiego smaku; wspominał matkę i to, że odkąd wiedziała, nie była ona w stanie go dotknąć oraz to, że ojczym przytrzymywał go pod powierzchnią wody. Ale dawniej go kochali, a on kochał ich. Miłość nie przezwycięży wszystkiego. Nie zawsze przetrwa. Wszystko, co masz, może zostać ci odebrane, miłość może być ostatnią rzeczą, którą zachowasz, a potem ona również może zostać ci odebrana. Magnus wiedział jednakże, że może być ona również ostatnią nadzieją i gwiazdą, która cię poprowadzi. Światło, które zgasło, musiało zapalić się raz jeszcze. Czarownik nie mógł obiecać Raphaelowi matczynej miłości, ale dopóki chłopak wciąż kochał swoją matkę, Magnus pragnął mu pomóc i uważał, że chyba wie, jak to zrobić. Przeszedł po dywanie do przodu i zobaczył, jak w ciemne oczy Raphaela, zaskoczonego jego celowo nagłym ruchem, błysnęły. – Co jeśli nigdy by się nie dowiedziała? Raphael powoli zamrugał, w swojej niepewności przypominając niemal gada. – Co masz na myśli? – zapytał z rezerwą. Magnus sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej mieniący się przedmiot, trzymając go w złożonych dłoniach.

– Co jeśli podejdziesz do jej drzwi – zapytał czarownik – mając na sobie krzyżyk, który ona ci dała? Rzucił krzyżyk, a Raphael odruchowo złapał go w otwartą dłoń. Gdy uderzył w jej wnętrze, Magnus dostrzegł grymas na twarzy Raphaela; zobaczył, jak grymas przeszedł w drżenie, które przebiegło przez całe jego chude ciało i sprawiło, że jego oblicze stężało z bólu. – W porządku, Raphaelu – powiedział łagodnie Magnus. Raphael otworzył oczy i spojrzał gniewnie na czarownika, co nie było reakcją, której ten oczekiwał. Pomieszczenie wypełnił smród palonej skóry. Będzie musiał zainwestować w jakieś potpourri10. – Dobra robota, Raphaelu – powiedział Magnus. – Dzielnie to zniosłeś. Możesz go teraz odłożyć. Wampir wytrzymał intensywne spojrzenie czarownika i bardzo wolno zacisnął palce wokół krzyża. Z pomiędzy nich wydostała się maleńka strużka dymu. – W porządku? – powtórzył chłopak. – Dzielnie zniosłeś? Ja dopiero zaczynam. Siedział tak na kanapie z ciałem wygiętym z bólu i trzymał krzyżyk swojej matki. Nie puścił go. Magnus ponownie ocenił sytuację. – Dobry początek – powiedział czarownik protekcjonalnym tonem. – Ale będzie to wymagać czegoś więcej. Oczy Raphaela się zwęziły, ale nie odpowiedział. – Oczywiście – dodał od niechcenia Magnus – może okazać się, że nie potrafisz tego zrobić. To będzie wymagało mnóstwa pracy, a ty jesteś tylko dzieckiem. – Wiem, że to będzie wymagało mnóstwa pracy – odparł Raphael, kąsając końcówkę każdego ze słów. – Mam tylko ciebie do pomocy, a nie jesteś szalenie imponujący. To uświadomiło Magnusowi, że zadane mu w hotelu przez Raphaela pytanie, czy jest głupi, nie było tylko wyrazem desperacji, ale także ekspresją jego charakteru. Wkrótce nauczył się też, że było to również ulubione pytanie tego wampira. ♣♣♣

Podczas nocy, które teraz nastały, Raphael wszedł w posiadanie sporej ilości strasznej monochromatycznej odzieży, przegonił kilku klientów Magnusa zjadliwymi 10 Nazwa pochodzi z języka francuskiego. Potpourri to aromatyczna mieszanka suszonych kwiatów i ziół.

i niegrzecznymi uwagami, poświęconymi swojemu nieżyciu w klatce czarownika i pozostawaniu niewzruszonym na jakiekolwiek magiczne sztuczki czarownika. Magnus ostrzegł go przed Nocnymi Łowcami, dziećmi Anioła, które mogły próbować go złapać, jeśli złamałby którekolwiek z ich praw i opowiedział o wszystkim, co te prawa zawierały oraz o wszelkich ludziach, których mógłby spotkać. Cały Świat Podziemnych rozpościerał się przed nim: faerie i wilkołaki, i czary, ale jedyną rzeczą, która wydawała się interesować Raphaela, było to, jak długo mógł trzymać krzyżyk, o ile dłużej każdej nocy mógł go ściskać w dłoni. Etta orzekła, że nic nie jest w stanie zadowolić tego dzieciaka. Ona i Raphael trzymali się od siebie na dystans. Wampir jawnie i obelżywie zaskoczony był tym, że czarownik ma towarzyszkę, a Etta, mimo że znała Świat Podziemnych, była ostrożna wobec wszystkich, którzy do niego należeli, za wyjątkiem Magnusa. Zwłaszcza Raphael schodził z drogi, gdy kobieta przychodziła. Oni, Etta i Magnus, spotkali się w klubie piętnaście lat temu. On przekonał ją, by z nim zatańczyła, a ona powiedziała, że zakochała się w nim, zanim piosenka dobiegła końca. On odparł, że zakochał się, zanim się w ogóle zaczęła. Ich tradycją stało się, że gdy Etta wracała późną nocą, podczas której Magnus nie był w stanie do niej dołączyć – a czarownik stracił wiele z nich z powodu Raphaela – kobieta zrzucała z bolących po długim wieczorze nóg wysokie obcasy, ale zachowywała swoją kosztowną, ozdobioną paciorkami sukienkę i tańczyli ze sobą, mrucząc sobie nawzajem do uszu jazzowe kawałki i konkurując o to, do jakich melodii będą tańczyć najdłużej. Po tym jak kobieta zetknęła się z Raphaelem po raz pierwszy, zrobiła się trochę małomówna. – On stał się wampirem ledwie kilka dni temu – powiedziała w końcu, gdy tańczyli. – Tak powiedziałeś. Zanim to się stało, był tylko zwykłym chłopcem. – Jeśli to pomoże, podejrzewam, że był utrapieniem. Etta się nie zaśmiała. – Zawsze myślałam o wampirach, jako o czymś starym – powiedziała. – Nigdy nie myślałam o tym, jak ludzie mogą się nimi stać. Sądzę, że to ma sens. To znaczy… Raphael, biedny dzieciak, jest zbyt młody. Ale potrafię dostrzec, że ludzie mogliby chcieć pozostać na zawsze młodzi. Tak samo jak ty. Etta w ciągu ostatnich kilku miesięcy coraz więcej mówiła o wieku. Nie wspominała o mężczyznach, którzy przychodzili do klubu posłuchać jej śpiewu, którzy chcieli ją stamtąd zabrać i mieć z nią dzieci. Nie musiała. Magnus rozumiał, potrafił odczytywać znaki, tak jak marynarz wiedział, które chmury przyniosą sztorm. Porzucano go już wcześniej, z wielu powodów, i nie było w tym nic niezwykłego. Nieśmiertelność była czymś, za co musiałeś zapłacić i płaciłeś tym, co kochałeś, wciąż i wciąż na nowo. Było tylko kilka drogocennych osób, które

pozostawały z Magnusem, dopóki śmierć ich nie rozdzieliła, jednak wszystkie one odchodziły od niego z jakiegoś powodu: poprzez nadejście śmierci albo wejście w nowy etap ich życia, gdy czuły, że on nie może za nimi podążyć. Nie potrafił obwiniać Etty. – Chciałabyś tego? – zapytał wreszcie Magnus po dłuższym czasie kołysania się razem. Nie składał oferty, ale sądził, że mógłby to zaaranżować. Były sposoby. Sposoby, za które byłby w stanie zapłacić straszną cenę. Sposoby, które znał jego ojciec. A Magnus nienawidził swojego ojca. Ale jeśli ona mogłaby zostać z nim na zawsze… To było inne milczenie. Wszystkim, co czarownik słyszał, był stukot jego butów i lekkie szuranie jej bosych stóp na drewnianej podłodze. – Nie – rzekła Etta. Jej policzek przyciśnięty był do jego ramienia. – Nie. Gdybym mogła zrobić to na swój własny sposób, pragnęłabym mieć z tobą trochę więcej czasu. Ale nie chcę z tego powodu zatrzymywać zegara. ♣♣♣

Czasami,

gdy Magnus przyzwyczaił się do Raphaela jako do zawsze

rozdrażnionego i irytującego współlokatora, którego sam sobie zażyczył, dziwnie i boleśnie uświadamiał sobie na nowo pewien fakt. Dziwiło go to, że zegar Raphaela zatrzymał się, że jego ludzkie życie zostało mu brutalnie odebrane. Magnus stawiał nową fryzurę przy pomocy Brylcreem11 i odrobiny magii, kiedy chłopak zjawił się za nim i go zaskoczył. Raphael często tak robił, odkąd posiadał charakterystyczny dla wampirów cichy chód. Czarownik podejrzewał, że zrobił to celowo, ale od kiedy przestał się przelotnie uśmiechać, ciężko było to stwierdzić. – Jesteś niepoważny – skomentował z dezaprobatą Raphael, gapiąc się na jego włosy. – A ty jesteś piętnastolatkiem – odgryzł się Magnus. Zazwyczaj wampir miał gotową ripostę na każdą uwagę, którą czarownik rzucał pod jego adresem, ale miast odpowiedzi otrzymał długą ciszę. Gdy Magnus spojrzał w lustro, zobaczył, że Raphael przesunął się w stronę okna i wyglądał przez nie w noc. – Teraz miałbym szesnaście – powiedział chłopak głosem tak odległym i chłodnym, jak światło księżyca. – Gdybym żył. Magnus przypomniał sobie dzień, kiedy zdał sobie sprawę, że wcale się już nie starzeje, patrząc w lustro, które wydawało się zimniejsze niż wszystkie inne zwierciadła wcześniej, jakby oglądał swoje odbicie w odłamku lodu. Jak gdyby to 11 Marka produktów do stylizacji włosów dla mężczyzn. Istnieje od 1928 roku.

ono odpowiedzialne było za zatrzymanie jego obrazu takiego całkowicie zamarzniętego i odległego. Zastanawiał się, jak dziwnie musi się czuć wampir, który zna dokładny dzień, godzinę, minutę, w której przestał należeć do pospolicie ciepłej i zmieniającej się ludzkości. Gdy on stoi nieruchomo, a świat się kręci i nigdy go nie zauważa. Nie zapytał. – Wy, ludzie – powiedział Raphael, co było sposobem, w jaki zwracał się do czarowników, przez co zachowywał się całkiem czarująco. – Przestajecie się starzeć przypadkowo, prawda? Rodzicie się tak samo jak ludzie i – choć zawsze jesteście tym, czym jesteście – starzejecie się tak, jak robią to ludzie, aż w pewnym momencie przestajecie. Magnus zastanawiał się, czy Raphael mógł wyczytać identyczne myśli z jego twarzy. – To prawda. – Myślisz, że ludzie mają dusze? – zapytał wampir. Wciąż gapił się przez okno. Magnus znał osoby, które myślały, że on jej nie posiada. On wierzył, że ma duszę, ale to nie znaczyło, że nigdy nie wątpił. – Nieważne – wampir kontynuował, zanim czarownik mógł odpowiedzieć. Jego głos był matowy. – Tak czy owak ci zazdroszczę. – Dlaczego? Światło księżyca spływało na Raphaela, wybielając jego twarz, tak że wyglądał jak marmurowy posąg świętego, który młodo umarł. – Albo wciąż masz swoją duszę – rzekł chłopak – albo nigdy jej nie miałeś, i nie dowiesz się, jak to jest włóczyć się po świecie, będąc skazanym na wieczne potępienie, na wygnanie i utracić ją na zawsze. Magnus opuścił na dół szczotkę do włosów. – Wszyscy Podziemni mają dusze – powiedział. – Właśnie to odróżnia nas od demonów. Raphael szyderczo się uśmiechnął. – Nephilim są o tym przekonani. – Co z tego? – odparł czarownik. – Czasami mają rację. Wampir powiedział coś nieuprzejmego po hiszpańsku. – Myślą, że są takimi wybawcami, cazadores de sombras12 – powiedział. – Nocni Łowcy. A mimo to nigdy nie przyszli, by mnie ratować. Magnus w milczeniu patrzył na chłopca. Nigdy nie był w stanie kłócić się z 12 Z hiszp. łowcy cieni, nocni łowcy.

przekonaniami przybranego ojca na temat tego, czego Bóg chce albo tego, w jaki sposób osądza. Nie wiedział, jak przekonać Raphaela o tym, że wciąż może mieć duszę. – Widzę, że próbujesz odwrócić moją uwagę od naprawdę najważniejszej sprawy – powiedział zamiast tego. – Miałeś urodziny – co jest idealną dla mnie wymówką, bym mógł zorganizować jedno z moich słynnych przyjęć – i nawet mi o tym nie powiedziałeś? Raphael gapił się na niego w milczeniu, a potem odwrócił się i wyszedł. Magnus często myślał o kupieniu zwierzaka, ale nigdy nie rozważał nabycia posępnego nastoletniego wampira. Pomyślał, że kiedy Raphael odejdzie, przyniesie do domu kota. I zawsze będzie urządzał mu przyjęcia urodzinowe. ♣♣♣

Niedługo po tym Raphael nosił na szyi krzyżyk przez całą noc, bez krzyku czy jakichkolwiek widocznych dolegliwości. Pod koniec nocy, gdy go zdjął, na jego piersi pozostał nikłe znamię, jakby pozostałość po długo leczonym oparzeniu, ale nic poza tym. – Tak więc o to chodziło – powiedział Magnus. – To było świetne. Chodźmy odwiedzić twoją matkę. Wysłał jej wiadomość, mówiącą, że ma się nie martwić i nie przychodzić, bo użył całej dostępnej mu magii, by ocalić Raphaela i nie może być niepokojony, ale wiedział, że to nie mogłoby trzymać jej z dala na zawsze. Twarz chłopaka miała pusty wyraz, gdy jedną ręką bawił się łańcuszkiem, co było jedyną oznaką jego niepewności. – Nie – odparł. – Ile razy zbyt nisko mnie ocenisz? Nie jestem gotowy. Nie jestem nawet blisko. Wyjaśnił Magnusowi, czego następnie chce dokonać. – Dużo robisz, żeby mi pomóc – powiedział wampir kolejnej nocy, gdy zbliżali się do cmentarza. Jego głos był niemal bezduszny. Tak, ponieważ był czas, gdy to ja byłem tak zdesperowany, jak ty, tak samo nieszczęśliwy i przekonany o tym, że nie mam duszy, pomyślał Magnus, ale nie powiedział tego głośno. Ludzie pomogli mu, gdy tego potrzebował, tylko dlatego, że potrzebował tej pomocy. Pamiętał, że Cisi Bracia przyszli do niego w Madrycie i nauczyli go, że gdzieś tam w życiu wciąż jest sens. – Nie musisz być wdzięczny – odparł zamiast tego. – Nie robię tego dla ciebie. Raphael płynnym ruchem wzruszył ramionami. – W takim razie w porządku.

– To znaczy, okazjonalnie możesz być wdzięczny – rzekł Magnus. – Możesz raz na jakiś czas posprzątać mieszkanie. Wampir rozważył to. – Nie, nie sądzę. – Myślę, że matka powinna była cię bić – powiedział czarownik. – Często. – Mój ojciec raz mnie uderzył, w Zacatecas13 – odparł wampir beztrosko. Raphael nigdy wcześniej nie wspominał o ojcu, a i Guadalupe milczała o mężu, choć Magnus wiedział, że chłopak miał kilku braci. – Zrobił to? – starał się, by jego głos brzmiał zarazem neutralnie i zachęcająco, na wypadek gdyby chłopak chciał mu się zwierzyć. Raphael, który nie należał do zbyt ufnych ludzi, wyglądał na rozbawionego. – Drugi raz już nie. To był mały cmentarz, w zacisznym i odległym Queens, otoczony przez ciemne, wysokie budynki, jeden magazyn i opuszczony wiktoriański dom. Magnus zorganizował dla tego miejsca pokropienie wodą święconą, pobłogosławienie go i poświęcenie. Kościoły były uświęconą ziemią, ale cmentarze nie. Wszystkie wampiry musiały zostać gdzieś zakopane i musiały powstać. Nie będzie stanowiło to takiej przeszkody, jak wejście do Instytutu Nocnych Łowców, ale dla Raphaela postawienie nogi na tej ziemi powinno okazać się wystarczająco trudne. To był kolejny test. Chłopak złożył obietnicę, że nie zrobi niczego ponad dotknięcie stopą tego gruntu. Obiecał. Gdy wampir uniósł podbródek, jak koń biorący wędzidło między zęby i właściwie wpadł na uświęconą ziemię, biegnąc, płonąc i krzycząc, Magnus dziwił się, jak w ogóle mógł mu uwierzyć. – Raphael! – zawołał i pognał za nim w ciemność po poświęconej ziemi. Chłopak wskoczył na płytę nagrobną, lądując na niej z równowagą. Kręcone włosy wiatr zdmuchnął na jego szczupłą twarz, ciało wygięło się w łuk, a palce uchwyciły się marmurowej krawędzi. Zęby miał obnażone aż po końcówki dziąseł, a ciemne oczy pozbawione były wyrazu. Wyglądał jak upiór, mara podnosząca się z grobu. Nieposiadający duszy, mniej ludzki niż jakakolwiek okrutna bestia. Skoczył. Nie na Magnusa, ale na ogrodzenie cmentarza. Zszedł po drugiej stronie. Czarownik pobiegł za nim. Raphael chwiał się oparty o niską kamienną ścianę, tak jakby ledwie mógł ustać na nogach. Jego ramiona pokryte były wyraźnie widocznymi pęcherzami. Wyglądał tak, jakby w udręce chciał zdrapać z siebie resztę 13 Stan w północno-środkowym Meksyku.

skóry, ale nie miał na to siły. – Cóż, dokonałeś tego – skomentował Magnus. – Przez co rozumiem, że omal nie przyprawiłeś mnie o zawał. Nie przestawaj teraz. Noc jest młoda. Co teraz zamierzasz zrobić, żeby mną wstrząsnąć? Raphael spojrzał na niego w górę i wyszczerzył zęby w uśmiechu. To nie była przyjemna mina. – Mam zamiar zrobić jeszcze raz to samo. Magnus przypuszczał, że musiał zadać to pytanie. Gdy wampir znowu przebiegł po uświęconej ziemi, nie raz, a dziesięć razy, wsparł się o mur, wyglądając na zmęczonego i wyczerpanego, a pomimo że był zbyt słaby, by biec, opierał się o ścianę i szeptał sam do siebie, początkowo się krztusząc, a potem wymawiając to słowo, imię Boga. Zadławił się krwią, gdy to powiedział, zakaszlał i szeptał nadal. – Dios14. Magnus podniósł na niego wzrok: był zbyt słaby, żeby stać, ale krzywdził się tak długo, jak się dało. – Raphaelu, nie sądzisz, że dość już zrobiłeś? Jak można się było spodziewać, chłopak posłał mu gniewne spojrzenie. – Nie. – Masz wieczność, by nauczyć się, jak to robić, i jak się kontrolować. Masz… – Ale oni nie! – Raphael wybuchnął złością. – Dios, czy ty niczego nie rozumiesz? Jedyną rzeczą, która mi pozostała, jest nadzieja na to, że ich zobaczę, że nie złamię matce serca. Muszę ją przekonać. Muszę robić to doskonale i to wkrótce, dopóki ona wciąż ma nadzieję, że jestem żywy. Tym razem powiedział „Dios” niemal bez wzdrygnięcia. – Jesteś bardzo dobry. – Teraz to niemożliwe, abym był dobry – powiedział Raphael, jego głos brzmiał surowo. – Gdybym wciąż był dobry i odważny, zrobiłbym to, czego chciałaby moja matka, gdyby znała prawdę. Wyszedłbym na słońce i zakończył swoje życie. Ale jestem samolubną, niegodziwą, nieczułą bestią i nie chcę jeszcze płonąć w ogniach piekielnych. Chcę zobaczyć swoją matkę i zrobię to. Zrobię. Zrobię! Magnus kiwnął głową. – A co, jeśli Bóg może ci pomóc? – zapytał łagodnie. To było najbliższe, co mógł powiedzieć bez użycia słów: Co jeśli wszystko, w co wierzysz, jest błędem, a ty wciąż możesz być kochany i otrzymać przebaczenie? 14 Z hiszp. Bóg.

Raphael uparcie potrząsał głową. – Jestem jednym z Nocnych Dzieci. Nie jestem już dłużej Jego dzieckiem, nie patrzy już na mnie czujnym okiem. Bóg mi nie pomoże – jego głos był silny, gdy przemawiał ustami pełnymi krwi. Ponownie nią splunął. – I Bóg mnie nie powstrzyma. Magnus więcej się z nim nie kłócił. Raphael wciąż pod wieloma względami był taki młody, a cały świat wokół niego legł w gruzach. Jego przekonania były wszystkim, co nadawało światu sens i uczepiłby się ich kurczowo, nawet gdyby te właśnie poglądy mówiły mu, że jest beznadziejnie przegrany, potępiony i już nieżywy. Czarownik nie wiedziałby nawet, czy próba odebrania mu tej wiary byłaby właściwa. Tej nocy Magnus obudził się i usłyszał cichy, żarliwy szept Raphaela. Wiele razy słyszał modlących się ludzi i rozpoznał te dźwięki. Wychwycił nazwy, nieznane imiona i zastanawiał się, czy byli to przyjaciele chłopaka. Potem usłyszał imię Guadalupe i już wiedział, że pozostałe należały do jego braci. Tak jak śmiertelnicy zwracali się do Boga, aniołów i świętych, jak oni odmawiali różaniec, tak młody wampir wymawiał jedyne święte dla niego imiona, które nie paliły jego języka. Raphael nawoływał swoją rodzinę. ♣♣♣

Posiadanie Raphaela jako współlokatora pełne było wad, które nie miały nic wspólnego z przekonaniami wampira na temat tego, że jego dusza jest stracona, czy nawet z tym, że chłopak zużywał pod prysznicem tak dużo mydła (pomimo że wcale się nie pocił i na pewno nie potrzebował tak częstych kąpieli) i nigdy nie zmywał naczyń. Gdy Magnus zwrócił mu na to uwagę, Raphael odparł, że nigdy nie je normalnego jedzenia, a zatem w jego wykonaniu nie będzie żadnego sprzątania naczyń. Kolejną wadą stał się oczywiście dzień, w którym Ragnor Fell, Wysoki Czarownik Londynu i niezmiennie ogromny zielony wrzód na tyłku Magnusa, przybył, by złożyć Bane’owi nieoczekiwaną wizytę. – Ragnor, co za miła niespodzianka – powiedział Magnus, gwałtownie otwierając drzwi na oścież. – Paru Nephilim opłaciło mnie, bym udał się w krótką podróż – rzekł Ragnor. – Oni życzą sobie pewnego zaklęcia. – A moja lista oczekujących jest zbyt długa. – Magnus pokiwał smutno głową. – Jest na mnie wielki popyt. – I stale pyskujesz Nocnym Łowcom, więc wszyscy oni niezbyt cię lubią.

Ocaliłeś kilka krnąbrnych, buntowniczych dusz – powiedział Ragnor. – Ile razy mam ci to mówić, Magnusie? W środowisku zawodowym zachowuj się profesjonalnie. Co oznacza, że nie możesz być niegrzeczny wobec Nephilim, a także to, że się do nich nie przywiązujesz. – Nigdy nie przywiązuję się do Nephilim! – zaprotestował Magnus. Ragnor kaszlnął, mówiąc w tym samym czasie coś, co brzmiało jak „blerondale”. – Cóż – przyznał Bane. – Prawie nigdy. – Nie przywiązuj się do Nephilim – powtórzył Ragnor stanowczo. – Rozmawiaj ze swoimi klientami z szacunkiem i oferuj im usługi, których sobie życzą oraz magię. I zachowaj nieuprzejmości dla swoich przyjaciół. I jeśli już o tym mówimy, w tym stuleciu jeszcze cię nie widziałem, a wyglądasz jeszcze bardziej przerażająco niż zazwyczaj. – To ohydne kłamstwo – rzekł Magnus. Wiedział, że wygląda wyjątkowo modnie. Miał na sobie zdumiewający brokatowy krawat. – Kto stoi w wejściu? – Z łazienki doszedł ich władczy głos Raphaela, a potem jego właściciel, ubrany w ręcznik, ale patrzący dokładnie tak samo krytycznie, co zazwyczaj. – Mówiłem ci, że powinieneś zacząć przestrzegać normalnych godzin pracy, Bane. Ragnor zmrużył oczy na widok Raphaela. Wampir spojrzał groźnie na czarownika. W powietrzu niezaprzeczalnie wyczuwało się napięcie. – Och, Magnusie – powiedział Ragnor, zakrywając oczy dużą zieloną dłonią. – O nie, nie. – Co? – zapytał zdezorientowany Bane. Fell raptownie opuścił dłoń. – Nie, masz rację, oczywiście. Jestem niemądry. On jest wampirem. Tylko wygląda na czternastolatka. Ile masz lat? Założę się, że jesteś starszy od nas, ha ha. Raphael spojrzał na Ragnora, jakby ten był szalony. Magnus spostrzegł, że to całkiem pokrzepiające, że dla odmiany patrzy na kogoś innego w ten sposób. – Teraz miałbym szesnaście – powiedział powoli. – Och, Magnusie! – lamentował Ragnor. – To obrzydliwe! Jak mogłeś? Straciłeś rozum? – Co? – ponownie zapytał Bane. – Uzgodniliśmy, że osiemnaście lat to wiek graniczny – powiedział Ragnor. – Ty, ja i Catarina przyrzekaliśmy to. – Przy… Och, czekaj. Myślisz, że spotykam się z Raphaelem? – zapytał Magnus. – Z Raphaelem? To śmieszne.

– To najbardziej odrażający pomysł, jaki kiedykolwiek słyszałem. Głos Raphaela zabrzmiał donośnie w pomieszczeniu. Prawdopodobnie mogli go usłyszeć ludzie na ulicy. – To było mocne – powiedział Magnus. – I, szczerze mówiąc, krzywdzące. – A gdybym życzył sobie dogodzić w tych sprzecznych z naturą dążeniach – i niech jasne będzie, że z całą pewnością tego nie zrobię – kontynuował pogardliwie wampir – jak mógłbym wybrać jego? Jego! On ubiera się jak szaleniec, zachowuje jak głupiec i robi gorsze żarty niż facet, w którego ludzie rzucają zgniłymi jajami przed Dew Drop w każdą sobotę. Ragnor zaczął się śmiać. – Lepsi od ciebie błagali o szansę na zdobycie tego wszystkiego – wymamrotał Magnus. – Walczyli na moją cześć. Jeden facet stoczył pojedynek o mój honor, ale to było nieco zawstydzające, bo od dawna go nie mam. – Wiesz, że on czasami całe godziny spędza w łazience? – zakomunikował bezlitośnie Raphael. –On naprawdę trwoni magię na swoje włosy. Na włosy! – Kocham tego dzieciaka – powiedział Ragnor. Oczywiście, że tak. Wampir, wypełniony posępną desperacją związaną ze światem w ogóle, chętny był obrażać zwłaszcza Magnusa, z językiem równie ostrym jak jego zęby. Raphael był oczywiście pokrewną duszą Ragnora. – Bierz go – zasugerował Magnus. – Zabierz go bardzo, bardzo daleko. Zamiast tego Fell zajął krzesło, a Raphael ubrał się i dołączył do niego przy stole. – Pozwól, że powiem ci jeszcze jedną rzecz o Banie – zaczął chłopak. – Wychodzę – oświadczył Magnus. – Opisałbym, co zamierzam robić, wychodząc, ale uważam, że trudno uwierzyć, że którykolwiek z was mógłby zrozumieć słowa: „spędzać miło czas w zajmującym towarzystwie”. Nie zamierzam wracać, dopóki wy dwaj nie załatwicie między sobą obrażania waszego czarującego gospodarza. – Więc wynosisz się i zostawiasz mi mieszkanie? – zapytał Raphael. – Zgadzam się. – Pewnego dnia ten wyszczekany dziób sprowadzi na ciebie sporo kłopotów – posępnie oznajmił przez ramię Magnus. – Patrzcie, kto to mówi – rzekł Ragnor. – Halo? – powiedział Raphael tak lakonicznie, jak zwykle. – Potępiona dusza. Najgorszy współlokator, jaki kiedykolwiek istniał. Ragnor został trzynaście dni. To było najdłuższe trzynaście dni w życiu Magnusa. Za każdym razem, gdy czarownik starał się trochę zabawić, oni – jeden niski i jeden zielony – byli tam, równocześnie potrząsając głowami i zadzierając

nosa. Przy jednej sposobności Bane odwrócił głowę bardzo szybko i zobaczył, jak trącają się pięściami. – Napisz do mnie – powiedział Ragnor do Raphaela, gdy wychodził. – Albo zadzwoń ze swojego telefonu, jeśli chcesz. Znam młodych ludzi, którzy to wolą. – Świetnie było cię poznać, Ragnorze – powiedział wampir. – Zaczynałem myśleć, że wszyscy czarownicy są kompletnie bezużyteczni. ♣♣♣

Niedługo

po tym, jak Ragnor wyjechał, Magnus spróbował przypomnieć

sobie, kiedy ostatnio Raphael pił krew. Czarownik zawsze unikał myślenia o tym, jak Camille zdobywała swoje posiłki, nawet wtedy gdy ją kochał i nie chciał patrzeć, jak chłopak znowu zabija. Ale widział, jak zmienia się mu odcień skóry, dostrzegał napięcie jego ust i myślał o trzymaniu się z daleka i pozwoleniu Raphaelowi na uschnięcie z czystej rozpaczy. – Raphaelu, zupełnie nie wiem, jak to powiedzieć, ale ty coś jesz, prawda? – zapytał Magnus. – Do niedawna byłeś dorastającym chłopcem. – El hambre agudiza el ingenio – odparł wampir. Głód potęguje inteligencję. – Dobre przysłowie – rzekł czarownik. – Jednak, jak większość powiedzonek, brzmi rozsądnie, a właściwie niczego nie wyjaśnia. – Myślisz, że mógłbym sobie pozwolić na przebywanie w pobliżu mojej matki… moich małych braci… gdybym nie był pewien, bez cienia wątpliwości, że potrafię się kontrolować? – odparł Raphael. – Chcę wiedzieć, że jeśli zostanę uwięziony z którymkolwiek z nich w jednym pokoju, nie pożywiwszy się przez parę dni krwią, będę mógł nad sobą zapanować. Tamtej nocy Raphael na oczach Magnusa prawie zabił jakiegoś mężczyznę. Udowodnił swoje stanowisko. Czarownik nie musiał martwić się o Raphaela głodzącego się z powodu żalu albo litości, albo jakiejkolwiek wrażliwości wobec reszty ludzi. Chłopak nie uważał się już za część ludzkości i sądził, że może popełnić każdy grzech świata, ponieważ już jest potępiony. On po prostu powstrzymywał się od picia krwi, by udowodnić sobie, że może to zrobić, by sprawdzić własne granice i ćwiczyć całkowitą samokontrolę, którą był zdeterminowany osiągnąć. Następnej nocy Raphael biegał po poświęconej ziemi, a potem spokojnie pił krew z włóczęgi śpiącego na ulicy, który mógłby się nigdy nie obudzić, pomimo zaklęć leczących, które szeptał nad nim Magnus. Szli przez noc, chłopak głośno kalkulował, ile jeszcze czasu zajmie mu stanie się tak silnym, jak tego potrzebował. – Myślę, że jesteś dość silny – powiedział Magnus. – I masz całkiem sporo

samokontroli. Spójrz, jak stanowczo tłumisz w sobie całe uwielbienie dla mnie, choć tak naprawdę pragniesz pokazać mi, że je odczuwasz. – Czasem prawdziwym ćwiczeniem dla mojej samokontroli jest niezaśmianie ci się w twarz – odparł Raphael poważnie. – W tym jest znacznie więcej prawdy. Właśnie wtedy chłopak zesztywniał, a gdy Magnus wydał z siebie pytający dźwięk, wampir gwałtownie go uciszył. Czarownik popatrzył w dół, w ciemne oczy Raphaela, i podążył spojrzeniem w kierunku miejsca, w które tamten się wpatrywał. Nie wiedział, czemu wampir się przyglądał, ale zrozumiał, że nie wyrządzi szkody, podążając za nim, gdy się poruszył. Był tam zaułek, rozciągający się pomiędzy opuszczonymi restauracjami, w których jedzenie wydawane było z automatów na monety. W ciemnościach coś szeleściło. To mogły być szczury w śmieciach, ale gdy się zbliżyli, Magnus mógł usłyszeć, co przyciągnęło Raphaela: chichotanie i odgłos ssania oraz jęki bólu. Nie był pewien, co chłopak zamierza zrobić, ale nie miał zamiaru teraz go opuszczać. Czarownik pstryknął palcami i pojawiło się światło – promieniujące z jego dłoni, wypełniające zaułek blaskiem i padające na twarze czwórki wampirów, znajdujących się naprzeciwko niego i ich ofiary. – Jak wam się wydaje: że co robicie? – zażądał odpowiedzi Raphael. – A na co to wygląda? – odparła jedyna w grupie dziewczyna. Magnus uznał ją za samotną odważną osobę, która zaczepiła go w Hotelu Dumort. – Pijemy krew. Co, jesteś nowy? – To jest właśnie to, co robicie? – zapytał Raphael z przesadnym zaskoczeniem w głosie. – W takim razie przepraszam. Musiało to umknąć mojej uwadze, ponieważ byłem zaabsorbowany tym, jak niewiarygodnie głupi wszyscy byliście. – Głupi? – powtórzyła dziewczyna. – Masz na myśli „źli”? Zrobisz nam wykład na temat… Raphael pstryknął niecierpliwie palcami. – Czy mam na myśli „źli”? – powiedział. – Wszyscy jesteśmy martwi i już potępieni. Co w ogóle znaczy „być złym” w odniesieniu do nas? Dziewczyna przekrzywiła głowę i wyglądała na zadumaną. – Miałem na myśli „głupi” – rzekł Raphael. – Nie żebym uważał polowanie na mało rozgarnięte dziecko za honorowe, pamiętajcie. Rozważcie to: zabijając ją, na nas wszystkich sprowadzacie Nocnych Łowców. Nic o was nie wiem, ale nie życzę sobie Nephilim przychodzących do mnie i skracających mi ostrzem życie, ponieważ ktoś był trochę zbyt głodny i bardzo głupi. – Więc mówisz: „Oh, oszczędźcie jej życie”. – Jeden z chłopaków uśmiechnął się szyderczo, choć dziewczyna dźgnęła go łokciem. – Ale nawet jeśli jej nie zabijecie – Raphael kontynuował nieustępliwie, jakby zupełnie nikt mu nie przerwał – cóż, wtedy i tak już z niej piliście, w tych niekontrolowanych i szalonych okolicznościach, które mogłyby sprawić, że

łatwiejsze stałoby się dla niej przypadkowe skosztowanie waszej krwi. Która sprawi, że będzie czuła wewnętrzny przymus, by za wami podążyć. To da wystarczająco dużo ofiar i będzie ich zbyt wiele, żebyście mogli nad nimi zapanować – i szczerze, oni nie są najlepszymi rozmówcami – albo przemienicie ich w więcej wampirów. Co, z matematycznego punktu widzenia, ostatecznie zostawi was z problemem zaopatrywania się w krew, ponieważ nie będą już dłużej śmiertelnikami. Ludzie mogą trwonić zasoby, wiedząc, że przynajmniej nie będzie ich w pobliżu, by mieć do czynienia z konsekwencjami, ale wy, matoły, nie macie nawet tej wymówki. Boże mój, będą myśleć, że to tylko krwotok z nosa, gdy serafickim ostrzem odcinać wam będą głowy, albo będziecie gapić się na przygnębiający krajobraz i umierać z głodu, myśląc: „gdybym tylko był zaradny i posłuchał Raphaela, gdy miałem szansę”. – On jest poważny? – zapytał inny wampir, głosem pełnym nabożnego lęku. – Prawie zawsze – odparł Magnus. – To czyni go tak nudnym towarzystwem. – To twoje imię? Raphael? – zapytała wampirza dziewczyna. Uśmiechała się, jej czarne oczy poruszały się szybko. – Tak – powiedział z rozdrażnieniem pytany, tak samo odporny na flirtowanie, jak na wszelkie inne rzeczy, które były zabawne. – Jaki jest sens bycia nieśmiertelnym, jeśli nie robisz nic, poza byciem nieodpowiedzialnym i niedopuszczalnie głupim? Jak ci na imię? Wampirza dziewczyna uśmiechnęła się szeroko, pokazując kły lśniące na tle jej umalowanych szminką ust. – Lily. – Tu leży Lily – powiedział Raphael. – Zabita przez łowców wampirów, ponieważ mordowała ludzi i potem nie miała nawet dość rozumu, by zatrzeć za sobą ślady. – Co, teraz mówisz nam, że mamy bać się mordować? – rzekł kolejny wampir, śmiejąc się. Ten był mężczyzną ze skronią pokrytą srebrem. – Są stare historie opowiadane, by przestraszyć najmłodszych z nas. Przypuszczam, że jesteś dość młody, ale… Raphael uśmiechnął się, obnażając kły, jednak jego wyraz twarzy nie miał nic wspólnego z humorem. – Jestem raczej młody – powiedział. – A kiedy żyłem, byłem łowcą wampirów. Zabiłem Louisa Karnsteina. – Jesteś wampirzym łowcą wampirów? – zapytała Lily. Raphael przeklął po hiszpańsku. – Nie, oczywiście, że nim nie jestem – powiedział. – Jak zdradliwą gnidą byłbym wtedy? Ponadto takie zachowanie byłoby głupie. Natychmiast zostałbym zabity przez inne wampiry, które zjednoczyłyby się wobec wspólnego zagrożenia. Przynajmniej mam nadzieję, że tak właśnie by się stało. Może wszystkie okazałyby się zbyt głupie. Mówię z sensem – poinformował ich poważnie Raphael – i to zajęcie,

w którym mam bardzo małą konkurencję. Siwowłosy wampir niemal się nadąsał. – Lady Camille pozwala nam robić wszystko, na co mamy ochotę. Raphael nie był durniem. Nie miał zamiaru znieważyć przywódcy wampirzego klanu swojego własnego miasta. – Lady Camille najwidoczniej ma wystarczająco dużo do roboty bez uganiania się za wami, idioci i założyła, że macie więcej rozumu, niż to jest w rzeczywistości. Pozwólcie, że dam wam coś do rozważenia w związku z tą sytuacją, jeśli w ogóle potraficie myśleć. Lily niepostrzeżenie przysunęła się do Magnusa, jej oczy wciąż utkwione były w Raphaelu. – Lubię go – powiedziała. – Jest swego rodzaju szefem, nawet jeśli jest takim dziwakiem. Wiesz, co mam na myśli? – Wybacz. Ogłuchłem z oszołomienia, wywołanego tym, że ktokolwiek mógłby lubić Raphaela. – I niczego się nie boi – kontynuowała Lily, szeroko się uśmiechając. – Zwraca się do Dereka tak, jak nauczyciel do niegrzecznego dziecka, a osobiście widziałam, jak facet odrywa ludziom głowy i pije z ich szyj. Oboje spojrzeli na Raphaela, który wygłaszał przemowę. Pozostałe wampiry nieco kuliły się ze strachu. – Już jesteście martwi. Życzycie sobie zostać całkowicie pozbawieni egzystencji? – zapytał chłopak. – W momencie, w którym opuścimy ten świat, wszystkim, co przed sobą zobaczymy, będzie męka w wiekuistych ogniach piekielnych. Chcecie mieć swoją skazaną na wieczne potępienie egzystencję za nic? – Myślę, że muszę się napić – mruknął Magnus. – Ktoś jeszcze chce drinka? Każdy wampir, poza Raphaelem, cicho uniósł rękę. Chłopak patrzył oskarżycielsko, ale czarownik wierzył, że nie był zdolny do przywołania na swoją twarz innego wyrazu. – Bardzo dobrze. Gotów jestem się podzielić – powiedział Magnus, wyjmując wytłaczaną złotą piersiówkę ze specjalnie do tego celu zaprojektowanego miejsca przy równie ozdobnym pasku. – Ale ostrzegam was, że w mojej krwi nie ma ani krzty niewinności. To szkocka. Po tym jak pozostałe wampiry się upiły, Raphael i Magnus odesłali przyziemną dziewczynę do domu w całkiem niezłym stanie, nie licząc zawrotów głowy wywołanych niedostatkiem krwi. Czarownik nie był zaskoczony, gdy wampir w doskonały sposób użył na niej swego encanto15. Zakładał, że Raphael ćwiczył także to. Albo możliwe, że po prostu nadzwyczaj naturalnie przychodziło mu narzucanie swojej woli innym. 15 Z hiszp. urok, czar.

– Nic się nie stało. Pójdziesz położyć się spać we własnym łóżku i nie będziesz niczego pamiętać. Nie włócz się w nocy w tych okolicach. Natkniesz się na nieprzyjemnych mężczyzn i pijące krew bestie – niewzruszenie powiedział do dziewczyny Raphael ze spojrzeniem utkwionym w jej oczach. – I idź do kościoła. – Myślisz, że twoim powołaniem może być mówienie wszystkim, co mają robić? – zapytał Magnus, gdy wracali do domu. Raphael kwaśno przyglądał się czarownikowi. Miał taką słodką twarz, myślał Magnus, twarz niewinnego anioła, a duszę najbardziej zrzędliwej osoby na całym świecie. – Nie powinieneś nigdy więcej zakładać tego kapelusza. – Dokładnie o to mi chodziło – rzekł Magnus. ♣♣♣

Dom rodziny Santiago mieścił się w Harlemie, przy rogu

Sto Dwudziestej

Dziewiątej i Lenox Avenue. – Nie musisz na mnie czekać – oznajmił Raphael Magnusowi, gdy szli. – Myślałem, że po tym wszystkim, jakkolwiek się to skończy, pójdę do Lady Camille Belcourt i zamieszkam z wampirami. Mogą mnie tam potrzebować, a ja też mogę chcieć… zrobić coś. Ja… przepraszam, jeśli cię tym uraziłem. Magnus pomyślał o Camille i wszystkich podejrzeniach, jakie wobec niej żywił, przypominając sobie makabrę w latach dwudziestych i to, że nadal nie wiedział, jaki był jej udział w tamtych wydarzeniach. Ale Raphael nie mógł pozostać gościem Magnusa, tymczasowym, nienależącym do żadnego miejsca gościem w Świecie Podziemnych, nie zakotwiczonym nigdzie w ciemności i trzymający się z dala od słońca. – O nie, Raphaelu, proszę, nie zostawiaj mnie – powiedział Magnus monotonie. – Gdzież bym był bez blasku twojego słodkiego uśmiechu? Jeśli odejdziesz, rzucę się na ziemię i rozszlocham. – Zrobisz to? – zapytał Raphael, unosząc cienką brew. – Bo jeśli tak, zostanę i obejrzę to przedstawienie. – Wynocha – odrzekł czarownik. – Precz! Chcę, żebyś się wyniósł. Gdy odejdziesz, zamierzam urządzić przyjęcie, a sam wiesz, jak ich nie znosisz. Takie w tematyce mody, muzyki i zabawy. Nigdy nie potępię cię za odejście i robienie tego, co ci najlepiej odpowiada. Pragnę, żebyś miał własne cele. Chcę, żebyś miał coś, dla czego warto żyć, nawet jeśli uważasz, że już nie jesteś żywy. Zrobił krótką przerwę. – Cóż, znakomicie – powiedział Raphael. – Bo tak czy siak odchodzę. Rzygam

Brooklynem. – Jesteś nieznośnym bachorem – poinformował go czarownik, a Raphael uśmiechnął się jednym ze swoich rzadkich, skandalicznie uroczych uśmiechów. Ten wyraz twarzy jednak rychło jednak wyblakł, gdy zbliżyli się do jego starej dzielnicy. Magnus mógł zobaczyć, że wampir walczy z paniką. Czarownik pamiętał twarze swojej matki i ojczyma. Wiedział, jakie to uczucie, gdy rodzina się od ciebie odwraca. Wolałby raczej, by odebrano mu słońce – tak jak to się już w przypadku Raphaela stało – niż miłość. Zdał sobie sprawę, że modli się, jakby był tym samym facetem, co kiedyś, który często rozmawiał z Bogiem, choć od lat prawie mu się to nie zdarzało; modli się, tak jak robił to Raphael. O to, by chłopak nie musiał znosić odebrania mu obu tych rzeczy. Podeszli do drzwi domu. Wampir gapił się na nie z mieszaniną tęsknoty i strachu, tak jak grzesznik mógłby wpatrywać się w bramę nieba. Na Magnusie spoczęła konieczność zapukania i czekania na odpowiedź. Kiedy Guadalupe Santiago otworzyła drzwi i zobaczyła syna, czas na modlitwę dobiegł końca. Magnus mógł zobaczyć w oczach kobiety jej serce, gdy patrzyła na Raphaela. Nie poruszyła się, nie rzuciła na niego. Wpatrywała się w jego anielską twarz i ciemne loki, patrzyła na jego drobną sylwetkę i zarumienione policzki – posilił się, zanim tu przyszedł, żeby wyglądać na bardziej żywego – a szczególnie na złoty łańcuszek błyszczący wokół jego szyi. Czy to był krzyżyk? Widział jej zdumienie. Czy to jej podarunek, który miał chronić go przed niebezpieczeństwem? Oczy Raphaela lśniły. Była to rzecz, której nie zaplanowali, uświadomił sobie niespodziewanie przerażony Magnus. Jedyna, której nie wyćwiczyli – zapobiegnięcie temu, by Raphael się rozpłakał. Jeśli uroniłby przy swojej matce łzy, okazałyby się one krwią, a cała gra byłaby skończona. Magnus zaczął mówić tak szybko, jak tylko potrafił. – Znalazłem go dla ciebie, jak prosiłaś – powiedział. – Ale gdy do niego dotarłem, był bardzo bliski śmierci, więc musiałem ofiarować mu część własnej mocy, sprawić, że był jak ja. – Czarownik złapał spojrzenie Guadalupe, choć było to trudne, gdyż cała uwaga kobiety skupiała się na synu. – Sprawcą czarów – rzekł, używając tych samych słów, których ona kiedyś przy nim powiedziała. – Nieśmiertelnym czarodziejem. Ona myślała, że wampiry były potworami, ale do Magnusa przyszła po pomoc. Czarownikowi potrafiła zaufać. Mogła wierzyć, że on nie był przeklęty. Całe jej ciało było spięte, ale nieznacznie skinęła głową. Magnus wiedział, że rozpoznała te słowa i chciała w nie wierzyć. Tak mocno chciała wierzyć w to, co mówili, że nie potrafiła się zmusić, by całkowicie im zaufać. Wyglądała starzej niż parę miesięcy temu, zmęczona przez czas, od kiedy jej

syn odszedł. Wyglądała na starszą, ale wcale nie mniej stanowczą; stała z ramionami tarasującymi wejście, dzieci zgromadzone wokół niej badawczo przyglądały się sytuacji, chronione jej ciałem. Ale nie zamknęła drzwi. Wysłuchała opowieści, a całą swoją uwagę poświęciła Raphaelowi; jej oczy śledziły znajome rysy twarzy, ilekroć się odzywał. – Przez cały ten czas trenowałem, więc mogłem przyjść do domu i sprawić, byś była ze mnie dumna. Matko – powiedział chłopak – zapewniam cię, błagam, żebyś mi uwierzyła. Wciąż mam duszę. Oczy Guadalupe wciąż niezmiennie utkwione były w cienkim, błyszczącym łańcuszku dokoła jego szyi. Drżącymi palcami Raphael wyciągnął krzyżyk spod koszulki. Zwisając z jego ręki, kołysał się, złoty i lśniący, najjaśniejsza rzecz w całym pogrążonym w nocy mieście. – Nosiłeś go – wyszeptała Guadalupe. – Tak się bałam, że mógłbyś nie posłuchać matki. – Oczywiście, że tak – powiedział Raphael roztrzęsionym głosem. Ale nie płakał, miał żelazną wolę. – Nosiłem go, a on chronił mnie przed niebezpieczeństwem. Ocalił mnie. Ty mnie ocaliłaś. Wtedy postawa kobiety się zmieniła, z przymusowego bezruchu w ruch, i Magnus uświadomił sobie, że więcej niż jedna z osób, które brały udział w tej rozmowie, ćwiczyła żelazną samokontrolę. Wiedział już, skąd się to wzięło u Raphaela. Kobieta przekroczyła próg i wyciągnęła ramiona w stronę syna. Chłopak wpadł w nie, oddalając się od boku Magnusa znacznie szybciej, niż człowiek byłby w stanie, i jedną ręką ciasno objął ją za szyję. Trząsł się w ramionach matki, cały drżał, gdy głaskała jego włosy. – Raphael – wymruczała w ciemne loki. Początkowo Magnus i Raphael nie byli w stanie przestać gadać, a teraz wyglądało na to, że ona nie potrafiła tego zrobić. – Raphael, mijo16, Raphael, mój Raphael. Na początku w plątaninie słów o miłości i bezpieczeństwie czarownik rozróżnił tylko to, że zaprosiła chłopaka do środka, że byli bezpieczni, że osiągnęli cel, że Raphael mógł zatrzymać swoją rodzinę i że ona nigdy nie będzie wiedziała. Wszystko, co mówiła, było zarówno czułymi słówkami, jak i zwykłymi stwierdzeniami, wypełnionymi miłością i niosącymi spokój: mój syn, mój chłopiec, moje dziecko. Pozostali chłopcy, otrzymawszy matczyne błogosławieństwo, tłoczyli się wokół brata, a ten wyciągnął w ich stronę łagodne dłonie, dotykał dziecięcych włosów, ciągnąc za nie ze wzruszeniem, tak, że wyglądało to swobodnie, mimo że tak naprawdę był bardzo ostrożny i szorstko odpychając starszych chłopców, ale nigdy nie robiąc tego zbyt ostro. Grając swoją rolę dobroczyńcy i nauczyciela Raphaela, Magnus również go 16 Z hiszp. mój syn.

przytulił. Złośliwość Raphaela nie zachęcała do uścisków. Czarownik nie był tak blisko chłopaka od dnia, gdy walczył o powstrzymanie wampira od wyjścia na słońce. Plecy Raphaela pod dłońmi Magnusa okazały się chude, kruche – jednak on sam taki nie był. – Jestem twoim dłużnikiem, czarowniku – rzekł wampir spokojnym szeptem do jego ucha. – Obiecuję, że o tym nie zapomnę. – Nie bądź śmieszny – powiedział Magnus, a następnie, ponieważ był w stanie uciec, cofając się, zmierzwił kręcone włosy Raphaela. Oburzony wyraz jego twarzy był komiczny. – Zostawię cię samego z twoją rodziną – powiedział czarownik i odszedł. Jednakże zanim to zrobił, zatrzymał się i wypuścił ze swoich palców kilka niebieskich iskier, które uformowały malutkie zabawkowe domki i gwiazdy, tworząc za pomocą magii coś zabawnego, żeby dzieci się nie bały. Powiedział im wszystkim, że Raphael nie do końca jest tak znakomity i niewiarygodnie utalentowany jak on sam i jeszcze przez wiele lat nie będzie w stanie dokonywać takich maleńkich cudów. Złożył szeroki ukłon, na co dzieci zareagowały śmiechem, a Raphael przewrócił oczami. Magnus wyszedł, idąc powoli. Nadchodziła zima, ale jeszcze nie całkiem dotarła w te okolice i czarownik cieszył się zwyczajną przechadzką, czerpiąc przyjemność z małych rzeczy: z rześkiego zimowego powietrza, z kilku ciąż wijących się na wietrze, zbłąkanych złocistych liści pod swoimi stopami, z nagich drzew nad sobą, czekających, by odrodzić się w chwale. Wracał z powrotem do mieszkania, które, jak się obawiał, wyda mu się nieco zbyt puste, ale wkrótce zaprosi Ettę, a ona zatańczy z nim i wypełni pokoje miłością i śmiechem, tak jak wypełni nimi jego życie, na krótką chwilę, zanim jeszcze go opuści. Usłyszał za sobą długie kroki i przez chwilę myślał, że to Raphael, nagle ukrywający się w ruinach, teraz, gdy odnieśli zwycięstwo. Ale to nie był on. Magnus nie zobaczył go przez kolejne kilka miesięcy, a w tym czasie wampir stał się zastępcą Camille, bez mrugnięcia okiem rozkazując, tak jak to tylko on potrafił, wampirom setki lat starszym od siebie. Wtedy Raphael mówił do czarownika, jak jeden wpływowy Podziemny do drugiego, z doskonałym profesjonalizmem, ale Magnus wiedział, że niczego nie zapomniał. Relacje pomiędzy czarownikiem a nowojorskimi wampirami, klanem Camille, zawsze były napięte, ale niespodziewanie intensywność tego napięcia zmalała. Wampiry z Nowego Jorku przybywały na jego przyjęcia, jakkolwiek zastępca Camille się na nich nie pokazywał, i przychodziły po magiczne wsparcie, chociaż Raphael nigdy więcej tego nie zrobił. Odgłos kroków ścigających Magnusa poprzez chłodną zimową noc nie należał do Raphaela, ale do Guadalupe. Była zadyszana po biegu, jej ciemne włosy wyślizgnęły ze spinek, tworząc kłębek wokół jej twarzy. Niemal na niego wpadła, zanim zdołała się zatrzymać.

– Czekaj – powiedziała. – Nie zapłaciłam ci. Jej ręce trzęsły się, rozsypując banknoty. Magnus zamknął jej palce na pieniądzach i swoje wokół jej dłoni. – Weź je – nagliła. – Bierz. Zarobiłeś; zarobiłeś nawet więcej. Sprowadziłeś go do mnie z powrotem, mojego najstarszego syna, najsłodszego z nich wszystkich, moje kochane serce, mojego dzielnego chłopca. Ocaliłeś go. Wciąż drżała, gdy Magnus trzymał jej ręce, więc czarownik oparł swoje czoło o jej. Trzymał ją wystarczająco blisko, by ją ucałować, wystarczająco, by wyszeptać jej najważniejszy sekret świata i mówił do niej tak, jak chciałby, żeby jakiś dobry anioł przemówił do jego rodziny, do jego własnej młodej drżącej duszy, dawno temu i w odległym od tego miejsca kraju. – Nie – wyszeptał. – Nie, nie zrobiłem tego. Znasz go lepiej, niż ktokolwiek inny kiedykolwiek znał czy pozna. Ty go stworzyłaś, ty nauczyłaś go być wszystkim tym, czym jest i to ty znasz go na wylot. Wiesz, jaki jest silny. Wiesz, jak bardzo cię kocha. Jeśli cokolwiek ci dałem, ty daj mi teraz swoją wiarę. Wszystkie swoje dzieci naucz jednej rzeczy. Nigdy nie powiedziałem ci niczego bardziej prawdziwego niż to. Jeśli nie wierzysz w nic innego, uwierz w to.

Raphael sam się ocalił.

,,Co kupić Nocnemu Łowcy, który ma wszystko (a z którym tak czy owak oficjalnie się nie umawiasz)

”

Magnus obudził się przy złocistym, południowym świetle wlewającym się powoli przez okno, z kotem śpiącym na jego głowie. Prezes Miau czasami okazywał swoją miłość w ten nieprzyjemny sposób. Magnus delikatnie, lecz stanowczo, wyplątał kota ze swoich włosów. Małe pazurki jeszcze bardziej je zmierzwiły, kiedy Prezes został zabrany z nich z krzykiem oznaczającym koci dyskomfort. Potem kot wskoczył na poduszkę i, całkowicie wstrząśnięty tą sytuacją zeskoczył z łóżka. Wylądował cicho na podłodze i poszedł do swojej miski, miaucząc. Magnus przekręcił się tak, że leżał teraz w poprzek łóżka. Okno nad nim było wykonane z barwionego szkła. Przechodzące przez nie złote i zielone refleksy osiadały na jego nagiej skórze. Podniósł głowę z poduszki, i zdał sobie sprawę co robi: szukał w powietrzu aromatu kawy. To zdarzyło się kilka razy w ciągu minionych tygodni; Magnus szedł do kuchni, wabiony intensywnym zapachem kawy pochodzącej z jego dużej i zróżnicowanej kolekcji, i znajdywał tam Aleca. Magnus kupił ekspres do kawy, ponieważ Alec nie czuł się dobrze z tym, że Magnus wyczarowywał (łamane- nakradł) kubki z kawą z The Mudd Truck. Ekspres był uciążliwy, ale Magnus cieszył się, że go kupił. Alec wiedział, że był dla niego i jego delikatniej, ludzkiej wrażliwości, i wydawało się, że czuł się z tym tak swobodnie jak nigdzie indziej. Robił kawę bez pytania i przynosił Magnusowi kubek, kiedy ten pracował. W każdej części mieszkania Magnusa Alec ciągle był ostrożny kiedy czegokolwiek dotykał , jakby nie miał prawa tego robić, jakby był gościem. Oczywiście, był gościem. Tylko Magnus miał jakąś irracjonalną potrzebę, żeby Alec czuł się u niego jak w domu, tak jakby to coś znaczyło, jakby Magnus mógł dopominać się Aleca, albo Alec jego. Magnus przypuszczał, że o to chodziło. Tak bardzo pragnął, by Alec chciał być tutaj i żeby był z tego powodu szczęśliwy. W każdym razie, nie mógł porwać pierworodnego Lightwoodów i zatrzymać go jako dekoracji w swoim domu. Alec spał tutaj dwa razy – na kanapie, nie na łóżku. Raz po długiej nocy, kiedy się całowali i raz, kiedy przyszedł po świeżą kawę, zupełnie wykończony po długim dniu polowania na demony i prawie natychmiast padł jak nieprzytomny. Magnus zaczął zostawiać drzwi otwarte, bo nikt przecież nie okradłby Wysokiego Czarownika Brooklynu, a Alec mógł wpadać wczesnym rankiem. Za każdym razem kiedy przychodził, lub rano po tym, jak tutaj spał, Magnus był budzony dźwiękiem i zapachem kawy, robionej dla niego przez Aleca, nawet jeśli ten wiedział, że Magnus mógł wyczarować kawę z powietrza. Alec zrobił tak tylko kilka razy, rano był tutaj dość rzadko. To nie było coś, do czego Magnus powinien się przyzwyczajać.

Oczywiście, Aleca nie było tu dzisiaj, ponieważ były jego urodziny i spędzał je ze swoją rodziną. Magnus nie był do końca tym typem chłopaka, którego można przyprowadzić na rodzinne uroczystości. A mówiąc o rodzinie, to Lightwoodowie nie wiedzieli nawet, że Alec ma chłopaka – nie mówiąc już o tym, że ów chłopak jest czarownikiem – i Magnus nie miał pojęcia, czy kiedyś się dowiedzą. To nie było coś, do czego namawiał Aleca. Wiedział, że było jeszcze za wcześnie. Magnus nie miał powodu, aby wychodzić z łóżka. Nie musiał tego robić, żeby wyobrazić sobie Aleca w jakimś brzydkim swetrze, klęczącego przy blacie kuchennym i skupionego na tak prostym zadaniu jak robienie kawy. Zawsze był co do niej skrupulatny. I nosił naprawdę brzydkie swetry, pomyślał Magnus i przeraził się, kiedy ta myśl przyciągnęła falę sympatii. To nie była wina Lightwoodów. Oni oczywiście dawali Isabelle - siostrze Aleca - i Jace'owi Waylandowi pieniądze na ładne ubrania. Magnus podejrzewał, że matka kupowała te ubrania synowi, albo Alec kupował je sam, z czystej praktyczności – O, spójrz, jak fajnie; na szarym nie będzie zbytnio widać wydzieliny demonów – i potem zakładał te brzydkie ubrania nawet bez zwracania uwagi na to, czy są podniszczone, czy wypłowiałe, i tak czy inaczej robił w nich potem dziury. Wbrew swojej woli, Magnus uśmiechnął się, kiedy znalazł swój duży, niebieski kubek do kawy na którym błyszczącymi literami napisano LEPSZY NIŻ GRANDALF. Zakochał się, oficjalnie zbuntował się przeciw sobie. Mógł być zakochany, ale miał do robienia ważniejsze rzeczy niż myślenie o Alecu. Przyziemna firma zatrudniła go, aby przywołał cecealyjskiego demona. Przez sumę pieniędzy, którą oferowali i fakt, że cecaelyjskim demonom trudno jest wyrządzić większe szkody, Magnus zgodził się bez słowa. Popijał kawę i kompletował swój dzisiejszy strój wywoływacza demonów. Magnus nie robił tego często, zwłaszcza że przywoływanie demonów było technicznie rzecz biorąc nielegalne. Nie miał wielkiego szacunku do Porozumień, ale jeśli miał je łamać, to chciał dobrze przy tym wyglądać. Jego przemyślenia zostały zakłócone przez dzwonek do drzwi. Nie zostawił ich otwartych dla Aleca i uniósł brwi słysząc ten dźwięk. Pani Connor przyszła dwadzieścia minut za wcześnie. Magnus bardzo nie lubił ludzi, którzy przychodzili za wcześnie na spotkania biznesowe. To było tak samo nietaktowne jak spóźnienie się. Wytrząsało wszystkich z rytmu, lub nawet gorzej. Ludzie, którzy przychodzili za wcześnie, nie widzieli niczego złego w swoim braku umiejętności pilnowania czasu. Zachowywali się, jakby lepiej było wstać wcześniej niż siedzieć do późna, nawet jeśli w takim samym odstępie czasu wykona się tyle samo pracy. Magnus stwierdził, że to wielka niesprawiedliwość.

Myślał tak prawdopodobnie dlatego, że nie zdążył skończyć swojej kawy zanim musiał zabrać się do pracy. Wpuścił przedstawicielkę firmy, panią Connor, która była trzydziestokilkuletnią kobietą i wyglądała, jakby urodziła się ze swoim Irlandzkim nazwiskiem. Miała kręcone, rude włosy i ten rodzaj bladej skóry, który nigdy się nie opalał. Miała na sobie kanciasty, ale wyglądający na drogi, niebieski garnitur i patrzyła podejrzliwie na strój Magnusa. To było jego mieszkanie, ona przyszła za wcześnie i Magnus czuł, że ma pełne prawo być ubranym tylko w czarne, jedwabne spodnie od piżamy ze wzorem w tańczące tygrysy i flamingi. Zdał sobie sprawę, że spodnie zsuwają mu się z bioder i podciągnął je. Zauważył pełne dezaprobaty spojrzenie przesuwające się po jego nagim torsie, i dalej po gładkiej, brązowej skórze tam, gdzie powinien być pępek. Znak diabła, jak mawiał mu ojczym, ale mówił to samo o jego oczach. Magnus od dawna nie przejmował się, co myślą o nim Przyziemni. - Caroline Connor – powiedziała kobieta. – Dyrektor finansowy i wice dyrektor od spraw marketingu dla Sigblad Enterprises. - Magnus Bane – odrzekł Magnus. – Wysoki Czarownik Brooklynu i mistrz gry w Scrabble. - Jesteś bardzo rekomendowany. Słyszałam, że jesteś potężnym czarodziejem. - Czarownikiem – poprawił ją – tak dokładniej. - Spodziewałam się, że będziesz... Urwała, jak ktoś rozpływający się nad czekoladkami, w których smak wątpił. Magnusa zastanawiało, kogo spodziewała się zobaczyć – starego czarodzieja z brodą? Poznał już wielu ludzi z takim podejściem. Miał na to dużo czasu. Mimo to musiał przyznać, że prawdopodobnie nie wyglądał teraz zbytnio profesjonalnie. - Spodziewałaś się, że na przykład... - delikatnie zasugerował – założę koszulę? Pani Connor lekko wzruszyła ramionami. - Wszyscy mówili mi o twoim ekscentrycznym guście i jestem pewna, że to bardzo modna fryzura – powiedziała. – Ale to wygląda jakby na głowie spał ci kot.

♣♣♣

Magnus zaproponował pani Connor kawę, ale odmówiła. Wszystko, na co mogła się zgodzić, to szklanka wody. Bane robił się w stosunku do niej coraz bardziej podejrzliwy. Kiedy wyszedł ze swojej sypialni, miał na sobie kasztanowe, skórzane spodnie i brokatowy sweter, który razem z pasującym do niego szalikiem sprawiał, że wydawał się weselszy. Caroline popatrzyła na niego chłodno, co sugerowało, że jego strój nie był dużo lepszy od spodni od piżamy. Magnus zdążył już zaakceptować, że pomiędzy nimi nie zrodzi się wieczna przyjaźń i bynajmniej nie pękło mu przez to serce. - Zatem, Caroline – powiedział. - Wolę panią Connor – poprawiła go, siedząc na krawędzi złotej, miękkiej kanapy. Przyglądała się meblom z takim samym rozczarowaniem, z jakim patrzyła na nagi tors Magnusa – jakby znalazła kilka interesujących obrazów i lampę z dzwonkami będącymi odpowiednikami tych ze wczesnych lat w historii Rzymu. - Pani Connor – poprawił się Bane. Klient ma zawsze rację i to mogłaby być dewiza Magnusa do momentu, w którym praca nie byłaby skończona, kiedy to mógłby odmówić ponownego zatrudnienia przez tę firmę. Wyciągnęła plik dokumentów z aktówki i podała Magnusowi kontrakt w ciemnozielonej teczce. W ostatnim tygodniu Bane podpisał dwa kontrakty; jeden wyryty na pniu drzewa w głębi niemieckiego lasu podczas nowiu i drugi podpisany jego własną krwią. Przyziemni potrafili być bardzo osobliwi. Magnus go przejrzał. Przyzwanie pomniejszego demona, nieznany cel i nieprzyzwoita suma pieniędzy. Sprawdzone, sprawdzone, sprawdzone. Podpisał się wymyślnie i oddał kontrakt. - Więc – powiedziała pani Connor, zaciskając ręce na udach. – Chciałabym teraz zobaczyć demona, jeśli można. -Przygotowanie pentagramu i ochronnego kręgu zajmuje trochę czasu – odrzekł. – Powinnaś się rozgościć. Pani Connor nie wyglądała na zadowoloną. - Mam spotkanie w czasie lunchu – zauważyła – Nie ma sposobu, żeby przyspieszyć ten proces? - Em, nie. To czarna magia, pani Connor – powiedział Magnus. – To nie to samo, co zamawianie pizzy. Zacisnęła usta. - Czy mogłabym przyjść za kilka godzin? Przekonanie Magnusa, że ludzie przyjeżdżający za wcześnie nie mieli szacunku dla innych zostało potwierdzone. Z drugiej strony nie chciał, aby ta

kobieta pozostawała w jego domu dłużej niż to potrzebne. - Może pani iść – powiedział Magnus, utrzymując swój głos wykwintnym i czarującym. – Kiedy pani wróci, cecealijski demon będzie tu czekał. - Dom Magnusa – mruknął, kiedy Connor wyszła. Nie był jednak wystarczająco cichy, żeby mieć pewność, że go nie usłyszała. – Demony na zimno i gorąco, do usług. Nie miał czasu, aby siedzieć i się złościć. Demon sam się nie przywoła. Zaczął układać krąg z czarnych świec. W środku narysował pentagram, używając wykonanej przez faerie różdżki z jarzębiny. Cały ten proces zajął mu kilka godzin zanim mógł zacząć śpiewać. - Iam tibi impero et praecipio, maligne spiritus! Przywołuje cię poprzez moc dzwonu, księgi i świecy. Przywołuję cię z wietrznej nicości, z mrocznych otchłani. Przywołuję cię Elyaasie, który pływasz w morzach wiecznie tonących dusz, Elyaasie który czai się w cieniach otaczających Pandemonium, Elyaasie, który kąpie się w łzach i bawi kośćmi zagubionych żeglarzy. Magnus przeciągał słowa, postukując paznokciami o swój kubek i przyglądając się schodzącemu, zielonemu lakierowi na paznokciach. Był dumny ze swojego dzieła, ale to nie była jego ulubiona część pracy, nie jego ulubiony klient i nie odpowiedni dzień. Złote drewno na podłodze zaczęło się dymić, a unoszący się dym miał zapach siarki. Magnus poczuł opór i przyciągnął wymiar demona bliżej siebie, tak jak rybak przyciąga sieć z rybą, która przestała walczyć. Było za wcześnie, żeby to robić. Magnus przemówił głośniej, czując jakby jego krew zmieniała się w ogień, a rosnąca w nim moc potęgowała wypowiadane przez niego słowa. - Jako zabójca Marabasa, przywołuję cię. Przywołuję cię, jako dziecko demona, który może zmienić twoje morza w pustynie. Przywołuję cię poprzez moją własną siłę, poprzez siłę mojej krwi. Wiesz, kim jest mój ojciec, Elyaasie. I nie odważysz się być mi nieposłusznym. Dym unosił się coraz wyżej, stając się zasłoną, za którą Magnus dostrzegł inny świat. Potem dym stał się zbyt gęsty, aby móc przez niego cokolwiek dostrzec. Magnus czekał, aż skurczył się i przybrał określony kształt – niezbyt podobny do człowieka. Magnus przywoływał wiele obrzydliwych demonów w swoim życiu. Amfisbaeński demon miał skrzydła i tułów wielkiego kurczaka. Historie Przyziemnych mówiły, że miał głowę i ogon węża, ale to nie była prawda. Demon był pokryty mackami, na jednej dużej znajdowało się oko, a z ust wystawały mu kły. Amfibeańskie demony były najgorsze, ale cecaelijskie też nie należały do ulubieńców Magnusa. Nie były zbyt piękne i zostawiały śluz na podłodze.

Elyaas wyglądał bardziej jak kleks. Jego głowa przypominała nieco ludzką, tyle że z zielonymi oczami umieszczonymi blisko siebie pośrodku jego twarzy i trójkątnym nacięciem służącym jednocześnie za nos i usta. Nie miał ramion. Jego tułów nagle się urywał, a dolne kończyny przypominały macki kałamarnicy; grube i krótkie. Od głowy do macek pokryty był ciemnozielonym śluzem, jakby właśnie wyszedł z bagna i pocił się na całej powierzchni ciała. - Kto przyzywa Elyaasa? - spytał normalnym, nawet wesołym, męskim głosem, który brzmiał jak spod wody. Może dlatego, że jego usta były pełne śluzu. Magnus widział w nich język demona - jak ludzki, ale zielony, wystający w trakcie mówienia spomiędzy jego pokrytych śluzem zębów. - Ja - powiedział Magnus – Ale wierzę, że doszliśmy do tego, kiedy cię przywoływałem. Mówił przyjaznym tonem, ale niebiesko-białe płomienie świec odpowiadały jego nastrojowi i zaczęły tworzyć ognistą klatkę wokół Elyaasa, co sprawiło, że ten jęknął. Jego śluz nie działał na ogień. - Daj spokój! - burknął Elyaas – Nie bądź taki! Byłem w drodze. Musiałem się zatrzymać w osobistej sprawie. Magnus przewrócił oczami: - Co robiłeś, demonie? Elyaas wyglądał na cwanego, o ile można było to zauważyć pod śluzem. - Miałem coś do zrobienia. Zatem, jak leci, Magnusie? - Co? - spytał Magnus - No wiesz, odkąd ostatnio mnie przywołałeś. Jak się trzymasz? - Co? - powtórzył. - Nie pamiętasz mnie? - zapytał demon. - Przywołuję wiele demonów – odpowiedział obojętnym tonem Bane. Tu nastała długa cisza. Magnus wpatrywał się w dno swojego kubka od kawy i desperacko chciał, aby ten się napełnił. To samo robiło wielu Przyziemnych, ale Magnus był lepszy od tych półgłówków. Jego kubek powoli znowu się napełniał ciemnym, aromatycznym płynem. Napił się i spojrzał na Elyaasa, który przystępował nerwowo z macki na mackę. - No... - powiedział Elyaas. – To krępujące. - To nic osobistego – powiedział Magnus. - Może odświeżę ci pamięć. – Elyaas zasugerował pomocnie – Przywołałeś mnie, kiedy szukałeś demona, który rzucił klątwę na Nocnego Łowcę? Bill Herondale?

- Will Herondale – poprawił go Magnus. Elyaas pstryknął mackami, jakby były palcami. - Wiedziałem. - Wiesz - powiedział Magnus, nagle oświecony – myślę, że pamiętam. Przepraszam za tamto. Od razu zdałem sobie sprawę, że nie byłeś demonem, którego szukałem. Wyglądałeś na niebieskiego na rysunkach, ale oczywiście, nie jesteś niebieski i zmarnowałem twój czas. Byłeś wtedy bardzo wyrozumiały. - Nie myśl o tym.– Elyaas machnął macką. – Takie rzeczy się zdarzają. I wyglądam na trochę niebieskiego. No wiesz, przy odpowiednim oświetleniu. - Oświetlenie jest bardzo ważne, to prawda – powiedział Magnus. - Zatem, co się stało z Billem Herondale’em i klątwą, którą rzucił na niego niebieski demon? - Cecaelijski demon wydawał się być tym zainteresowany. - Will Herondale – Magnus znowu go poprawił. – To raczej długa historia. - Wiesz, czasami my, demony, udajemy, że rzucamy na kogoś klątwę, a tak naprawdę tego nie robimy – powiedział Elyaas. – Tak dla żartów. Tacy już jesteśmy. Wiedziałeś o tym? - Mogłeś o tym wspomnieć wiek, lub dwa temu. – Magnus patrzył na niego chłodno. Elyaas potrząsnął głową z uśmiechem, w ustach miał pełno śluzu. - Stara sztuczka. To klasyka. Bardzo zabawna. - Po raz pierwszy zobaczył jakieś emocje na twarzy Magnusa. – Oczywiście nie z twojej perspektywy. - Nie była zabawna dla Billa Herondale’a! - powiedział Magnus. – Cholera. Złapałeś mnie… Telefon Magnusa zawibrował na szafce, na której go zostawił. Poszedł po niego i ucieszył się, że to Catarina. Spodziewał się telefonu od niej. Wtedy zauważył, że demon przygląda mu się z zainteresowaniem. - Przepraszam – powiedział. – Nie masz nic przeciwko, że odbiorę? Elyaas machnął macką. - Nie, nie, śmiało. Magnus wcisnął zieloną słuchawkę na telefonie i podszedł do okna, z daleka od demona i oparów siarki. - Witaj Catarino! - powiedział Magnus – Cieszę się, że w końcu do mnie oddzwoniłaś. - Mógł położyć zbyt duży nacisk na "w końcu". - Zrobiłam to, bo powiedziałeś, że to pilne – powiedziała jego przyjaciółka Catarina, która była najpierw pielęgniarką, a dopiero potem czarownicą. Ma-

gnus sądził, że nie była na randce od piętnastu lat. Wcześniej miała narzeczonego, którego miała zamiar poślubić, ale nigdy nie znalazła na to czasu i on zmarł ze starości, ciągle mając nadzieję, że ona kiedyś znajdzie czas. - To jest pilne – powiedział Magnus. – Wiesz, że chodzę, emm, spędzam czas z jednym Nefilim z nowojorskiego Instytutu? - Lightwood, tak? - spytała Catarina. - Alexander Lightwood – powiedział Magnus i prawie przeraziło go to, jak jego głos zmiękł, kiedy wymawiał jego imię. - Nie pomyślałabym, że masz na to czas, podczas gdy dzieją się te wszystkie rzeczy. To była prawda. W nocy, kiedy Magnus poznał Aleca, chciał tylko urządzić przyjęcie, zabawić się, pokazać część czarownika z pełną radością dopóki mógł to czuć. Pamiętał jak w przeszłości, wiele lat temu, czuł niepokojące pragnienie miłości i zaczął jej szukać w pięknych nieznajomych. Nie znalazł jej jednak. Spędził lata 80' w dziwnej otoczce cierpienia, myśląc o Camille, wampirzycy, którą kochał ponad wiek temu. Tak naprawdę nie kochał nikogo od Etty w latach 50'. Etta zmarła dawno temu, a on ją zostawił przed jej śmiercią. Od tamtego czasu oczywiście miewał romanse, kochanków których zostawiał, albo którzy zostawiali jego. Twarze, które ledwo pamiętał, przebłyski, które znikały. Nie przestał pragnąć miłości. Tylko jakoś przestał jej szukać. Zastanawiał się, czy mógł być tym zmęczony, bez zdawania sobie z tego sprawy, że tracił nadzieję nie od razu, lecz powoli, dzień po dniu, aż w końcu mogła zniknąć zanim by sobie to uświadomił. Potem Clary Fray pojawiła się na jego przyjęciu, dziewczyna, której matka ukrywała przed nią przez całe jej życie i pochodzenie. Clary została przyprowadzona do Bane'a, aby ten wymazał jej pamięć i zabrał jej Wzrok, powtarzał to w kółko, kiedy dorastała. To nie było miłe dla dziewczyny, ale jej matka bała się o nią i to nie była sprawa Magnusa. Nie mógł powstrzymać się od traktowania tego w sposób osobisty. Obserwowanie jak dziecko dorasta, rok po roku, było dla niego czymś nowym, tak jak uczucie ciężaru jej wspomnień na swoich rękach. Zaczął czuć się za nią odpowiedzialny i pragnął wiedzieć, co się z nią stanie i chciał dla niej jak najlepiej. Magnus interesował się Clary, małą, rudą osóbką, która wyrosła na – cóż, większą małą, rudą osóbkę, ale nie sądził, że jej towarzysze też przyciągną jego uwagę. Nie myślał, że będzie to dziwny, przyziemny chłopiec, złotooki Jace Wayland, który za bardzo przypominał Magnusowi przeszłość, o której wolałby zapomnieć i zdecydowanie nie myślał, że będzie to rodzeństwo Lightwoodów czarnowłosy chłopiec i dziewczyna, których rodziców Magnus miał powody żeby nie lubić. Potem cały czas zerkał na Aleca. Nie miało to dla niego sensu. Alec trzymał się z tyłu ich małej grupki, nie dawał szansy na kontakt wzrokowy. Miał

czarne włosy i niebieskie oczy, co zawsze było ulubionym połączeniem Magnusa, a on sam myślał, że to dlatego na początku spojrzał właśnie na niego. To było dziwne, że pod tym względem był tak podobny do Willa i jego siostry, pomimo dzielących ich wielu mil i lat, nie wspominając o innym nazwisku. Wtedy Alec uśmiechnął się, słysząc jeden z żartów Magnusa i ten uśmiech rozświetlił tę uroczą twarz, sprawiając, że jego niebieskie oczy zalśniły, odbierając Magnusowi oddech. I kiedy zauważył, że zwrócił na siebie uwagę Magnusa, w oczach Aleca pojawiła się mieszanka winy, zaintrygowania i zadowolenia spowodowanego zainteresowaniem czarownika. Nocni Łowcy byli staromodni w tych sprawach, można by powiedzieć, że pobożni i ograniczeni umysłowo, tak jak we wszystkim. Magnus zbliżył się już do męskich Nocnych Łowców, oczywiście w potajemny sposób, zawsze jeśli wyświadczali mu jakąś wielką przysługę, a dotyk Magnusa, nawet jeśli pożądany, mógł ich zhańbić (Magnus zawsze ich odprawiał). To był szok, widzieć takie uczucia, doskonale widoczne i niewinne, na pięknej twarzy chłopca. Kiedy Magnus mrugnął do Aleca i powiedział, aby do niego zadzwonił, to był impuls, coś więcej niż kaprys. Zdecydowanie nie spodziewał się Nocnego Łowcy przy swoich drzwiach kilka dni później, pytającego czy chce się umówić. Nie spodziewał się też, że ta randka wyjdzie tak dziwnie, lub że po niej tak bardzo polubi Aleca. - Alec wziął mnie z zaskoczenia – odpowiedział w końcu Catarinie, co było wielkim niedopowiedzeniem, ale było też tak prawdziwe, że poczuł jakby wyjawił za dużo. - Dla mnie to brzmi jak wariacki pomysł, ale to najczęściej na ciebie działa – powiedziała Catarina. – W czym problem? To było pytanie za milion dolarów. Magnus starał się brzmieć zwyczajnie. Nie powinien się o to martwić tak bardzo, jak to robił w tej chwili i potrzebował rady, ale nie chciał pokazywać nikomu, nawet Catarinie, jak bardzo mu na tym zależy. - Cieszę się, że zapytałaś. A więc – zaczął Magnus – dziś są urodziny Aleca. Kończy osiemnaście lat. I chciałbym dać mu prezent, bo przy świętowaniu urodzin tradycją jest dawanie prezentów, co pokazuje, że o nich pamiętasz. Ale – i w tym momencie chciałbym powiedzieć, że mogłaś oddzwonić wcześniej – nie mam pojęcia, co mu kupić i z chęcią przyjmę jakąś radę. Bo widzisz, niezbyt obchodzą go dobra materialne, łącznie z ubraniami, czego nie rozumiem, ale jest to niezmiernie czarujące. Kupienie mu czegoś jest niemożliwością. Jedyne, z czym go widzę to broń, a nunczako nie jest zbyt romantycznym prezentem. Oprócz tego, zastanawiam się, czy dawanie mu prezentu nie będzie wyglądało, jakbym się narzucał. Widuję się z nim dość krótko, a jego rodzice nawet nie wiedzą, że on woli chłopców, nie mówiąc o zdegenerowanych czarownikach, i chcę być subtelny. Może danie mu prezentu będzie błędem. On może pomyśleć,

że za bardzo się angażuję. A jak wiesz, nie angażuję się za bardzo. Nie wtrącam się. Jestem wyrafinowany aż do bólu. Nie chcę, by zaczął źle o mnie myśleć, albo żeby pomyślał, że prezent znaczy więcej niż powinien. Może jakiś tani. Co sądzisz? Magnus wziął głęboki oddech. Wyszło to trochę mniej chłodno i poważnie niż by chciał. - Magnus – powiedziała Catarina. – Mam życia do ratowania. Po czym się rozłączyła. Magnus patrzył na telefon z niedowierzaniem. Nigdy nie sądził, że Catarina mogłaby mu to zrobić. To było jak nieprzemyślane okrucieństwo. Nie brzmiał aż tak źle przez telefon. - Czy Alec jest twoim kochankiem? - spytał Elyaas. Magnus gapił się na niego przez chwilę. Nie był gotowy, żeby słyszeć, jak ktoś mówi przy nim ,,kochanek” ze śluzem kapiącym przy każdym słowie. Poczuł, że nigdy nie byłby na to gotowy. - Powinieneś kupić mu kasetę – powiedział demon. – Dzieciaki kochają kasety. To są teraz fajne rzeczy. - Czy ostatnim razem, kiedy cię przyzwano, były lata 80'? - Możliwe – odpowiedział Elyaas w obronie. - Czasy się zmieniają. - Czy ludzie ciągle słuchają Fleetwood Mac? - spytał demon. W jego głosie zabrzmiała żałosna nuta. – Kocham Mac. Magnus zignorował demona, który cicho zaczął sobie śpiewać. Magnus użalał się nad swoim własnym, nieszczęśliwym losem. Musiał to zaakceptować. Nie było innego wyjścia. Nie było nikogo innego do kogo mógłby się zwrócić. Musiał zadzwonić do Ragnora Fella i zapytać o radę dotyczącą jego życia miłosnego. Ragnor spędzał mnóstwo czasu w Idrisie, szklanym mieście Nocnych Łowców, gdzie nie działały telefony, telewizja i internet, i gdzie Magnus wyobrażał sobie, że wybrańcy Anioła musieli uciekać się do pornograficznych drzeworytów, kiedy chcieli rozluźnić się po długim dniu polowania na demony. Ragnor użył magii, aby zainstalować telefon, ale nie mógł wisieć nad nim cały dzień. Magnus był bardzo wdzięczny, kiedy czarownik go odebrał. - Ragnor, dzięki Bogu – powiedział. - Co jest? - spytał Ragnor – Valentine? Jestem w Londynie, a Tessa jest w Amazonii i nie mam jak się z nią skontaktować. W porządku. Pozwól mi to ogarnąć. Ty dzwonisz do Catariny, a ja będę z tobą w...

- Ach – powiedział Magnus. – Nie ma potrzeby. Ale dzięki za natychmiastowe pospieszenie mi na ratunek, mój słodki, szmaragdowy książę. Nastała cisza. Potem Ragnor powiedział, dużo mniej zdeterminowanym i dużo bardziej zrzędliwym głosem – Czemu w takim razie mi przeszkadzasz? - Chciałbym zasięgnąć pewnej rady – powiedział Magnus. – Więc zadzwoniłem do ciebie, mojego najstarszego i najdroższego przyjaciela, znajomego czarownika, byłego Wysokiego Czarownika Londynu, któremu bezgranicznie ufam. - Twoje komplementy sprawiają, że robię się nerwowy – powiedział Ragnor. – To znaczy, że czegoś chcesz. Prawdopodobnie czegoś okropnego. I nie będę się z tobą znowu bawił w piratów Magnus. Nie obchodzi mnie, ile mi zapłacisz. - Nie zamierzałem tego sugerować. Moja prośba jest bardziej... osobista. Nie rozłączaj się, Już Catarina była ekstremalnie niemiła. Zapadła długa cisza. Magnus obserwował przez okno linie dachów magazynów przekształconych w apartamentowce. Firanka powiewała na letnim wietrze w otwartym oknie po drugiej stronie ulicy. Starał się ignorować odbicie demona w jego własnym oknie. - Czekaj – powiedział Ragnor i zaczął chichotać. – Chodzi o twojego chłopaka- Nefilim? - Nasz związek nie jest jeszcze oficjalny – powiedział Magnus z powagą, po czym chwycił słuchawkę i syknął. – Skąd znasz szczegóły mojego prywatnego życia z Alexandrem? - Oooo, Alexander – powiedział śpiewnie Ragnor. – Wiem o nim wszystko. Raphael zadzwonił i mi powiedział. - Raphael Santiago – powiedział Magnus, myśląc o obecnym przywódcy nowojorskiego klanu wampirów. – On ma czarne, niewdzięczne serce i któregoś dnia zostanie ukarany za swoją zdradę. - Raphael dzwoni do mnie co miesiąc – powiedział Ragnor – Raphael wie, jak ważne jest pozostawać w dobrych stosunkach i regularnie wymieniać się nowinkami pomiędzy różnymi Podziemnymi. Dodam, że Raphael zawsze pamięta o ważnych wydarzeniach z mojego życia. - Zdarzyło mi się zapomnieć ten jeden raz sześćdziesiąt lat temu – powiedział Magnus. – Dałbyś spokój. - To było pięćdziesiąt osiem lat temu, tak dla przypomnienia. I Raphael wie,że musimy trzymać front przeciw Nefilim, a nie, na przykład, zabawiać się z ich nieletnimi synami – dokończył Ragnor. - Alec ma osiemnaście lat!

- Wszystko jedno – powiedział Ragnor. – Raphael nigdy nie umówiłby się z Nocnym Łowcą. - Oczywiście, jaki miałby ku temu powód, skoro wy dwaj tak bardzo się kochaaaaaaacie? - spytał Magnus - ,,Oooch, Raphael jest zawsze taki idealny.” , ,,Oooch, Raphael poruszył najbardziej interesujące tematy na tym spotkaniu, na które zapomniałeś przyjść.” , ,,Oooch, Raphael i ja planujemy ślub we wrześniu.”. Poza tym, Raphael nigdy nie umówiłby się z Nocnym Łowcą, bo jest nudny i nigdy nie robi nic, co jest fajne. - Runa wytrzymałości nie jest jedyną rzeczą, jaka liczy się w życiu – powiedział Ragnor. - Mówi to ktoś, kto marnuje swoje życie – odpowiedział mu Magnus. – I w każdym razie, to nie tak... Alec jest... - Jeśli opowiesz mi o swoich uczuciach do tego Nefilim, stanę się jeszcze bardziej zielony i zwymiotuję – przerwał mu Ragnor. – Ostrzegam cię. Jeszcze bardziej zielony Ragnor brzmiał interesująco, ale Magnus nie chciał marnować czasu. - Dobra. Tylko doradź mi w jednej sprawie – powiedział. - Czy powinienem kupić mu prezent na urodziny, i jeśli tak, to jaki? - Właśnie przypomniałem sobie, że mam coś bardzo ważnego do zrobienia – rzucił Ragnor. - Nie – powiedział Magnus. – Czekaj. Nie rób tego. Ufałem ci! - Przepraszam, Magnus, coś przerywa. - Może kaszmirowy sweter? Co sądzisz o swetrze? - Uups, tunel – ciągnął Ragnor i Magnus usłyszał odgłos zakończonego połączenia. Magnus nie wiedział, czemu jego nieśmiertelni przyjaciele byli tak nieczuli i okropni. Czymś ważnym do zrobienia dla Ragnora było zapewne zabraniem się do napisania płonącej księgi z Raphaelem. Magnus mógł ich sobie teraz wyobrazić, siedzących na jednej ławce i opisujących głupie włosy czarownika. Magnus został oderwany od tej ponurej wizji przez inną ponurą wizję, która akurat działa się w jego mieszkaniu. Elyaas wydzielał coraz więcej śluzu, który wypełniał pentagram. Cecaelijski demon się w nim tarzał. - Myślę, że powinieneś kupić mu świecę zapachową – zaproponował demon, mlaskając przy tym ustami. Entuzjastycznie nakreślił macką swoją wizję. – Jest wiele zapachów, jak borówka i kwiat pomarańczy. Pomoże mu się to rozluźnić i będzie o tobie myślał przed snem. Wszyscy lubią świece zapachowe.

- Zamknij się – powiedział Magnus. – Muszę pomyśleć. Położył się na kanapie. Magnus mógł się spodziewać, że Raphael, ten brudny zdrajca i pizda, którą był, mógł powiedzieć wszystko Ragnorowi. Magnus pamiętał wieczór, kiedy zabrał Aleca do Taki. Najczęściej chodzili do miejsc wypełnionych Przyziemnymi. Lokale Podziemnych z faerie, wilkołakami, czarownikami i wampirami, którzy mogli powiedzieć coś jego rodzicom sprawiały, że Alec był nerwowy. Magnus nie sądził, że Alec wie, jak bardzo Podziemni wolą trzymać się z dala od Nocnych Łowców. W kawiarni było tłoczno, w zasięgu wzroku znajdowali się tylko wróżka i wilkołak, którzy kłócili się o coś związanego z ich terytoriami. Nikt nie zwracał uwagi na Aleca i Magnusa, poza Kaelie, małą blond kelnerką, która uśmiechnęła się, kiedy przyszli i była bardzo uprzejma. - Znasz ją? - spytał Magnus. - Trochę – odpowiedział Alec. – Jest po części nixie. Lubi Jace'a. Magnus wiedział, że nie była jedyną, która lubiła Jace'a. Osobiście nie rozumiał, o co to całe zamieszanie. Oprócz tego, że Jace miał twarz anioła i idealną figurę. Magnus zaczął opowiadać Alecowi historię o klubie nocnym nixie w którym raz był. Alec się śmiał i wtedy Raphael Santiago przekroczył próg kawiarni ze swoją wierną, wampirzą świtą, Lily i Elliotem. Raphael spojrzał na Magnusa i Aleca, unosząc brwi. - Nie, nie, nie i jeszcze raz nie – powiedział Raphael i zrobił kilka kroków w kierunku wyjścia. - Wszyscy niech się odwrócą. Nie życzę sobie wiedzieć czegokolwiek na ten temat. Nie zgadzam się przyjąć sobie tego do świadomości. - Jeden z Nefilim – powiedziała Lily, zła dziewczyna, i postukała w ich stolik pomalowanymi na niebiesko paznokciami – Boże, boże... -Cześć? - powiedział Alec. - Poczekaj. - powiedział Raphael – Czy ty jesteś Alexander Lightwood? Alec z minuty na minutę wyglądał na coraz bardziej spanikowanego. – Tak? - powiedział, jakby był niepewny odpowiedzi. Magnus pomyślał, że rozważał zmianę imienia na Horace Whipplepool i opuszczenie kraju. - Nie masz dwunastu lat? - naciskał Raphael. – Wyraźnie pamiętam, że miałeś dwanaście. - Em, to było jakiś czas temu – odrzekł Alec. Wyglądał na jeszcze bardziej wystraszonego. Magnus podejrzewał, że to musi być niepokojące, kiedy ktoś mówi ci, że masz dwanaście lat, a sam wygląda na piętnaście.

W innym przypadku ta sytuacja byłaby zabawna dla Magnusa, ale patrzył na Aleca, którego ramiona były napięte. Znał Aleca wystarczająco dobrze, aby wiedzieć, co teraz czuje, sprzeczne impulsy, które sobie wysyłał. Był typem osoby, która wierzyła, że wszyscy wokół są od niego dużo ważniejsi, myślał, że wszystkich zawodzi. Był szczery, był osobą, która w naturalny sposób wyraża wszystko co czuje i czego chce. Te zalety Aleca same zastawiały na niego pułapkę; te dwie dobre cechy boleśnie się zderzały. Czuł, że nie mógłby być szczery bez rozczarowania każdego, kogo kochał. To było dla niego okropne zadanie. Tak, jakby świat był zbudowany po to, żeby uczynić go nieszczęśliwym. - Daj mu spokój – powiedział Magnus sięgając po rękę Aleca nad stołem. Na chwilę palce Aleca rozluźniły się pod palcami Magnusa, zacisnęły się na nich, również chwytając jego dłoń. Potem spojrzał na wampiry i zabrał rękę z powrotem. Magnus znał wielu mężczyzn i wiele kobiet, którzy bali się tego kim są i czego pragną. Kochał wielu z nich i cierpiał przez nich wszystkich. Kochał w czasach, kiedy ludzie musieli być trochę mniej przestraszeni. Tym razem kochał w świecie, gdzie mógł iść z Alekiem w publiczne miejsce i trzymać go za rękę. To, że Magnus widział jednego z Nocnych Łowców, który bał się czegoś takiego nie sprawiało, że darzył ich większą sympatią. Jeśli wierzyli, że są dużo lepsi od całej reszty, to przynajmniej powinni umieć sprawić, aby ich własne dzieci czuły się dobrze z tym, kim są. Elliott oparł się o krzesło Aleca kręcąc głową, tak że jego cienkie dredy obijały się mu o twarz. - Co pomyśleliby twoi rodzice? - spytał z udawaną powagą. To było zabawne dla wampirów, ale nie dla Aleca. - Elliott – powiedział Magnus. – Jesteś nudny. I nie chcę słyszeć, że rozpowiadasz wokół jakieś niestworzone historie. Zrozumiałeś mnie? Bawił się łyżeczką do herbaty, po której przeskakiwały niebieskie iskry, z jego palców i z powrotem. Wzrok Elliotta mówił, że Magnus nie byłby w stanie zabić go łyżeczką. Oczy Magnusa zapraszały Elliotta, aby to sprawdził. Raphael stracił cierpliwość, co wyglądało tak, jakby pustynia straciła wodę. - Dios – warknął Raphael, a dwa pozostałe wampiry wzdrygnęły się. – Nie interesują mnie twoje nieczyste spotkania albo obłąkane wybory życiowe i absolutnie nie jestem zainteresowany wtrącaniem się w sprawy Nefilim. Tak jak powiedziałem. Nie chcę o tym wiedzieć. I nie będę. To się nie wydarzyło. Nic nie widziałem. Chodźmy. Ale Raphael poszedł zdać raport Ragnorowi. Wampiry zawsze takie były:

zawsze dobiorą ci się do krwi, dosłownie i w przenośni. Byli tak samo dobrzy w mieszaniu w jego życiu miłosnym jak i byciu nieuprzejmymi gośćmi na przyjęciach, poprzez na przykład wlewanie krwi do jego wieży stereo. Na ostatnim przyjęciu zamienili głupiego przyjaciela Clary w szczura, co było oznaką braku dobrych manier. Magnus nie miał już zamiaru zapraszać do siebie wampirów. Od teraz będą to tylko wilkołaki i faerie, nawet jeśli cholernie trudno jest usunąć sierść i pyłek z kanapy. Magnus i Alec siedzieli w ciszy po wyjściu wampirów i coś innego się wydarzyło. Bójka pomiędzy wróżką, a wilkołakiem wyszła spod kontroli. Twarz wilkołaka się zmieniła, a wróżka przewróciła stolik. Rozległ się trzask. Magnus ledwie zwrócił uwagę na dźwięk, ale Alec zaczął działać. Wstał, ściskając nóż w jednej ręce, a drugą sięgnął po broń zatkniętą za pasek. Poruszał się szybciej niż ktokolwiek w pomieszczeniu – wilkołak, wampir, czy faerie – mógł się poruszyć. Automatycznie stanął przed miejscem, w którym siedział Magnus, stając między nim a zagrożeniem, nawet o tym nie myśląc. Magnus widział, jak Alec zachowuje się przy swoich znajomych Nocnych Łowcach, swojej siostrze i parabatai, bliższym mu niż brat. Osłaniał ich tyły, pilnował, zachowywał się, jakby ich życie było ważniejsze od jego. Magnus był Wysokim Czarownikiem Brooklynu i od wieków był potężniejszy niż mogłoby się wydawać nie tylko Przyziemnym, ale też większości Podziemia. Magnus zdecydowanie nie potrzebował ochrony i nikt, nigdy mu jej nie zaoferował, a na pewno nie Nocny Łowca. Najlepszym czego Podziemni mogli oczekiwać od Nocnych Łowców, było, to, żeby zostawili ich w spokoju. Odkąd pamiętał nikt nie próbował go chronić, odkąd był bardzo młody. Nigdy nie chciał, aby ktokolwiek to robił, nie odkąd był dzieckiem, które musiało uciec się do zimnego miłosierdzia w sanktuarium Cichych Braci. To było dawno temu, w odległym kraju i Magnus nigdy nie chciał być ponownie tak słaby. Jednak widok Aleca, chcącego go obronić, sprawił, że Magnus poczuł ukłucie w piersi, jednocześnie słodkie i bolesne. Klienci Taki odsunęli się od Aleca z anielską mocą objawiającą się w blasku furii. W tym momencie nikt nie podważał tego, że Alec mógł ich wszystkich zabić. Wróżka i wilkołak rozeszli się do przeciwnych stron kawiarni i szybko opuścili budynek. Alec opadł na siedzenie naprzeciwko Magnusa i posłał mu zażenowany uśmiech. To było dziwne, zaskakujące i strasznie miłe, zupełnie jak Alec. Magnus wyciągnął Aleca na zewnątrz i popchnął go na ceglaną ścianę Taki pod świecącym, pionowym neonem i pocałował go. Niebieskie oczy Aleca, które rozświetliły się blaskiem anielskiej furii, były spokojniejsze i pociemniałe

z namiętności. Magnus czuł silne i smukłe ciało Aleca na swoim, delikatne ręce przesuwające się w górę jego pleców. Alec odpowiedział na pocałunek z podwójnym entuzjazmem, a Magnus pomyślał: Tak, ten. Ten pasuje, po tych całych poszukiwaniach, jest tutaj. - Za co to było? - spytał Alec dużo później, z błyszczącymi oczami. Alec był młody. Magnus nigdy nie był stary, nigdy nie wiedział jak świat reaguje na ciebie, kiedy jesteś stary i nie pozwolono mu również na bycie młodym. Bycie nieśmiertelnym znaczyło oddzielenie się od takich spraw. Wszyscy śmiertelni, których kochał Magnus, wydawali się jednocześnie młodsi i starsi od niego. Ale czarownik był w pełni świadomy, że to był pierwszy raz kiedy Alec się z kimś spotykał. Z nim Alec całował się po raz pierwszy. Magnus chciał być dla niego dobry, nie przytłoczyć go ciężarem uczuć, których chłopak może nie odwzajemnić. - Za nic – skłamał Magnus. Myśląc o nocy w Taki, Magnus zdał sobie sprawę, jaki byłby idealny prezent dla Aleca. Zdał też sobie sprawę, że nie ma pojęcia, jak mu go dać. Podczas tej jedynej chwili, kiedy poczuł szczęście podczas tego strasznego dnia wypełnionego śluzem i okrutnymi przyjaciółmi, właśnie wtedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Magnus przeszedł pokój w trzech krokach i zagrzmiał do domofonu : „KTO ŚMIE PRZESZKADZAĆ WYSOKIEMU CZAROWNIKOWI W PRACY?' Nikt nie odpowiedział. - Naprawdę, jeśli jesteś świadkiem Jehowy... - Em, nie – powiedział dziewczęcy głos, pewny siebie, z lekkim akcentem z Idrisu. – Tu Isabelle Lightwood. Mogę wejść? - Oczywiście, że tak – powiedział Magnus i nacisnął guzik, aby ją wpuścić. Isabelle Lightwood od razu podeszła do ekspresu do kawy, bez pytania biorąc sobie kubek. Była właśnie takim typem dziewczyny, pomyślał Magnus, typem, który bierze co chce i zakłada, że będziesz zachwycony, że naszła ją na to ochota. Zupełnie zignorowała Elyaasa: obdarzyła go jednym spojrzeniem, kiedy weszła do mieszkania Magnusa i widocznie zdecydowała, że zadawanie pytań o wygląd demona byłoby nieuprzejme i prawdopodobnie nudne. Wyglądała jak Alec, miała takie same wysokie kości policzkowe, bladą, porcelanową skórę i czarne włosy, ale jej były długie i starannie ułożone. Jednak oczy miała inne: błyszczące i czarne jak lakierowany heban: zarówno piękne i niezniszczalne. Wydawało się, że może być tak samo oziębła jak jej matka, że może mieć skłonności do korupcji tak jak wielu jej przodków. Magnus znał wie-

lu Lightwoodów i nie był pod wrażeniem większości z nich. Nie, do czasu tego jednego. Isabelle wskoczyła na kontuar i wyciągnęła nogi. Miała na sobie dopasowane dżinsy, buty na wysokich obcasach i ciemnoczerwony, jedwabny top, który pasował do rubinowego naszyjnika wiszącego na jej gardle, który Magnus kupił w Londynie ponad sto lat wcześniej. Podobało mu się, że go nosi. To było jak oglądanie siostrzenicy Willa, zuchwałej, śmiejącej się, palącej cygara Anny Lightwood – jednej z niewielu lubianych przez niego Lightwoodów – która nosiła go wieki temu. To go oczarowało, sprawiło, że poczuł jakby miał wpływ na ten czas, na tych ludzi. Zastanawiał się, jak zniesmaczeni byliby Lightowoodowie, jeśli wiedzieliby, że naszyjnik był miłosnym prezentem od rozwiązłego czarownika dla wampirzej morderczyni. Prawdopodobnie nie aż tak zniesmaczeni, jak gdyby odkryli, że Magnus umawia się z ich synem. Napotkał śmiałe, czarne oczy Isabelle i pomyślał, że ona mogłaby nie być oburzona, gdyby dowiedziała się skąd jest jej naszyjnik. Pomyślał, że mogłoby jej to nawet nie obchodzić. Może kiedyś jej powie. - Więc, dzisiaj są urodziny Aleca – zaczęła Isabelle. - Mam tego świadomość – powiedział Magnus. Nie powiedział nic więcej. Nie wiedział, co Alec powiedział Isabelle, wiedział jak bardzo Alec ją kochał i chciał ją chronić oraz jej nie zawieść, tak jak nie chciał zawieść żadnego z nich i ciągle obawiał się, że mógłby. Dyskrecja nie była dobrą stroną Magnusa, który mrugnął do młodzieńca pierwszej nocy, kiedy się poznali, kiedy Alec był tylko przystojnym chłopakiem, spoglądającym na Magnusa z nieśmiałym zainteresowaniem. Lecz teraz to było bardziej skomplikowane, gdy Alec wiedział, jak bardzo będzie bolało Magnusa jego cierpienie. - Wiem, że wy dwaj... widujecie się – powiedziała Isabelle, ostrożnie dobierając słowa, ale ciągle patrząc Magnusowi prosto w oczy. – Nie obchodzi mnie to. Znaczy, nie przeszkadza mi to. Wcale. Mówiła wyzywającym tonem. Nie było potrzeby, aby była taka w stosunku do niego, ale rozumiał jaki miała powód, rozumiał, że musiała trenować słowa, które będzie mogła powiedzieć pewnego dnia rodzicom, jeśli wstawi się za swoim bratem. Wstawiłaby się za nim. Kochała swojego brata. - Dobrze wiedzieć – powiedział Magnus. Wiedział, że Isabelle Lightwood była piękna i myślał, że jest silna i zabawna – wiedział, że jest kimś z kim nie miałby nic przeciwko wypiciu drinka albo pójściu na przyjęcia. Nie wiedział o tym, że było w niej pełno lojalności i miłości.

Nie był przystosowany do czytania z serc Nocnych Łowców, pod ich gładkimi maskami anielskiej arogancji. Chyba dlatego Alec tak bardzo go zaskoczył, postawił go w złej sytuacji i dlatego Magnus wpadł w uczucia, których nie planował. Alec nie miał maski. Isabelle przytaknęła, dając znać, że rozumie, co Magnus jej powiedział. - Pomyślałam, że powiedzenie tego komuś w jego urodziny wydaje się ważne – powiedziała. - Nie mogę powiedzieć nikomu innemu, nawet jeśli bym chciała. To nie jest tak, że moi rodzice albo Clave chcieliby mnie słuchać. - Isabelle wykrzywiła wargi kiedy wspomniała o swoich rodzicach i Clave. Magnus lubił ją coraz bardziej. - On nie może nikomu powiedzieć. I ty nie powiesz nikomu, prawda? - To nie mój sekret do wyjawienia – powiedział Magnus. To całe ukrywanie się mogło mu się nie podobać, ale nie wyjawiłby niczyjego sekretu. Mógłby tym jedynie zaryzykować, że Alec będzie cierpiał, albo się bał. - Naprawdę go lubisz, prawda? - spytała Isabelle. – Mojego brata? - Och, mówisz o Alecu! – odciął się Magnus. – Myślałem, że masz na myśli mojego kota. Isabelle zaśmiała się i kopnęła rozpromieniona w drzwi od gabinetu Magnusa jednym z obcasów. - No dalej – powiedziała. – Lubisz go. - Będziemy rozmawiać o chłopakach? - zapytał się Magnus. – Nie wiedziałem i szczerze, nie jestem przygotowany. Możesz wpaść kiedy indziej, kiedy będę miał na sobie piżamę? Moglibyśmy zrobić domowe maseczki i zapleść sobie nawzajem warkocze, a wtedy i tylko wtedy powiem ci, że myślę, że twój brat jest cudowny. Isabelle wyglądała nie tyle na zadowoloną, o ile nie na trochę zdumioną. - Większość ludzi woli Jace'a. Albo mnie - dodała beztrosko. Alec powiedział Magnusowi to samo, kiedy był zaskoczony, że Magnus zwrócił uwagę na niego, a nie na Jace'a. Magnus chciał rozmawiać o tym, czemu wolał Aleca. Serce miało ku temu powody, a one rzadko bywały sensowne. Równie dobrze można by zapytać czemu Clary nie stworzyła wesołego trójkąta miłosnego poprzez zakochanie się w Alecu, który był – w zdecydowanie stronniczej opinii Magnusa – niesamowicie przystojny i niezbyt miły w stosunku do niej, co podobało się niektórym dziewczynom. Lubisz ludzi, których lubisz. Oprócz tego Magnus miał wiele powodów. Nefilim byli chronieni, Nefilim byli aroganccy, Nefilim należało unikać. Nawet Nocni Łowcy, których Ma-

gnus znał i lubił, byli jak zimne lody z ciemną, pełną sekretów wisienką na górze. Alec nie był jak żaden Nocny Łowca, którego Magnus poznał do tej pory. - Mógłbym zobaczyć twój bat? - spytał Magnus. Isabelle zamrugała, ale nie zawahała się. Odwiązała bat z elektrum i przez chwilę oplątała go wokół swojej dłoni, jak bawiące się dziecko. Magnus złapał bat delikatnie, kładąc go na swoich dłoniach jak węża i zaniósł do drzwi szafy, które otworzył. Wyciągnął specjalny, zachowany na ważną okazję eliksir, za który zapłacił wygórowaną sumę. Nocni Łowcy mieli swoje runy, aby ich chroniły. Czarownicy mieli magię. Magnus zawsze wolał swoją magię od innych. Tylko Nocni Łowcy mogli używać run, ale on mógł dać magię każdemu. Wylał eliksir – mieszaninę proszku faerie i krwi zawziętej ze starych rytuałów, hematytu, ciemiernika i wielu innych – na bat. W krytycznej sytuacji ta broń cię nie zawiedzie; w najczarniejszą godzinę ta broń powali twoich wrogów. Kiedy skończył, Magnus zaniósł bat z powrotem do Isabelle. - Co zrobiłeś? - spytała Isabelle. - Dodałem mu coś ekstra – powiedział Magnus. Isabelle popatrzyła na niego mrużąc oczy. - Czemu miałbyś to robić? - A ty czemu przyszłaś, żeby powiedzieć mi, że wiesz o mnie i o Alecu? spytał Magnus. – To jego urodziny. To znaczy, że ludzie, którym na nim zależy, chcą mu dać to, czego on najbardziej sobie życzy. W twoim przypadku – akceptacji. W moim, wiem, że najważniejszą dla niego rzeczą na świecie jest, abyś była bezpieczna. Isabelle przytaknęła, a ich oczy się spotkały. Magnus powiedział zdecydowanie za dużo i obawiał się, że Isabelle mogłaby dostrzec więcej. Przesunęła się w kierunku małego, alabastrowego stolika do kawy i nabazgrała coś w jego notatniku. - To mój numer. - Jeśli mogę zapytać, dlaczego mi go dajesz? - No, wow, Magnus. Wiem, że masz kilkaset lat i w ogóle, ale miałam nadzieję, że znasz się na współczesnej technologii. - Isabelle wzięła do ręki swój telefon, aby pokazać, o co jej chodzi i pomachała nim. – Żebyś mógł do mnie zadzwonić lub napisać. Jeśli potrzebowałbyś pomocy Nocnej Łowczyni. - Ja potrzebujący pomocy od Nocnej Łowczyni? - zapytał Magnus z niedowierzaniem – Przez... masz rację, setki lat, to zawsze działało na odwrót. Do-

myślam się, że chcesz dostać mój numer i mogę się założyć, bazując tylko na gronie twoich znajomych, że masz zamiar wpakować się w kłopoty i bardzo potrzebujesz eksperta od magii. - Taa, może – powiedziała Isabelle z zawadiackim uśmiechem. – Jestem znana jako ktoś, kto stwarza kłopoty. Ale nie dałam ci mojego numeru bo chcę magicznej pomocy, i okay, rozumiem, że Wysoki Czarownik Brooklynu prawdopodobnie nie potrzebuje pomocy od nieletniej Nefilim. Pomyślałam, że jesteś ważny dla mojego brata i powinniśmy być w kontakcie. Pomyślałam też, że chciałbyś go mieć, jeśli musiałbyś spytać się mnie o Aleca. Albo ja musiałabym spytać ciebie. Magnus zrozumiał, co dziewczyna miała na myśli. Jego numer był łatwy do zdobycia – był w Instytucie – ale dając mu swój własny numer, Isabelle oferowała darmową wymianę informacji o bezpieczeństwie Aleca. Nefilim wiedli niebezpieczne życie, ganiając za demonami, polując na Podziemnych, którzy łamią prawo, a ich pokryte runami, podarowane przez anioła ciało było ostatnią linią obrony dla przyziemnego świata. Za drugim razem, kiedy Magnus widział Aleca, chłopak umierał otruty jadem demona. Alec mógł umrzeć w każdej chwili, w każdej walce w której brał udział. Isabelle mogła być jedyną Nocną Łowczynią, która wiedziała, że pomiędzy Alekiem,a Magnusem coś jest. Mogła być jedyną, która wiedziała, że jeśli Alec by umarł, Magnus był kimś, kto powinien się o tym dowiedzieć. - W porządku – powiedział powoli. – Dziękuję Isabelle. Isabelle mrugnęła. - Nie musisz dziękować. Będę doprowadzać cię do szału jeszcze przez długi czas. - Będę się tego spodziewał – powiedział Magnus, kiedy stanęła na swoich wysokich, morderczych obcasach. Podziwiał każdego, kto potrafił łączyć piękno i użyteczność. - Tak przy okazji, ten demon kapie śluzem po całej podłodze – powiedziała Isabelle, wystawiając głowę zza drzwi. - Cześć – powiedział Elyaas i pomachała jej macką. Isabelle popatrzyła na niego z pogardą i uniosła brwi, odwracając się do Magnusa. - Pomyślałam, że zwrócę ci na to uwagę – powiedziała i zamknęła drzwi. - Nie rozzzzzumiem twojego prezentu – powiedział Elyaas. – On się o tym nawet nie dowie. Powinieneś kupić mu kwiaty. Czerwone różżżże są bardzo romantyczne. Albo może tulipany, jeśli uważasz, że róże mówią, iż chcesz go tylko przelecieć.

Magnus leżał na swojej złotej kanapie i kontemplował sufit. Słońce wisiało nisko na niebie, złocisty blask wspinał się niedbale po panoramie Nowego Yorku. Wraz z przemijaniem dnia, demon stawał się coraz bardziej galaretowaty, aż w końcu wyglądał jak przyczajona kupka śluzu. Caroline Connor mogła nigdy nie wrócić. Elyaas zamieszkałby teraz z Magnusem. Bane zawsze myślał, że to Raphael Santiaago był najgorszym z możliwych współlokatorów, jakich mógł mieć. Mógł się teraz przekonać, że był w błędzie. Chciał żeby Alec tutaj był. Głęboka tęsknota za nim go zaskoczyła. Magnus pamiętał miasteczko w Peru, którego nazwa Quechua znaczyła "ciche miejsce". Pamiętał, nawet zbyt wyraźnie, bycie zupełnie pijanym i nieszczęśliwym z powodu złamanego serca w tamtym czasie i te ckliwe wspomnienia powracały do niego przez te wszystkie lata, jak niechciany gość dobijający się do jego drzwi: nie było spokoju dla kogoś takiego jak on, nie istniało żadne miejsce, w którym mógłby sie nie martwić dręczącymi go problemami i nigdy miało nie być. Zaczął sobie przypominać siebie leżącego w łóżku z Alekiem – zupełnie ubrani, leżący na łóżku w leniwe popołudnie, Alec śmiał się, odrzucając głowę do tyłu, ślady, które Magnus zostawił na jego szyi były bardzo widoczne. Czas był dla Magnusa czymś, co poruszało się zrywami, rozpraszało jak mgła lub ciągnęło jak łańcuch, ale kiedy Alec tu był, czas Magnusa wydawał się wpadać w rytm z czasem Aleca, jak dwa serca bijące tym samym rytmem. Czuł się przywiązany do młodzieńca i całym sobą odczuwał niepokój i niezadowolenie, kiedy go nie było, ponieważ wiedział jak inaczej jest, kiedy chłopak tu był i jak hałaśliwy świat cichł przy dźwięku głosu Aleca. To była część Aleca, która niespodziewanie urzekła Magnusa i niezwykle go fascynowała – Alec wydawał się stary jak na swój wiek, poważny i rozsądny, i to, że szedł przez świat powoli sprawiało, że wszystko było nowe. Alec był wojownikiem, który przyniósł Magnusowi spokój. Magnus leżał na sofie i przyznał to przed samym sobą. Wiedział, czemu zachowywał się jak obłąkany i męczył swoich przyjaciół prezentem urodzinowym. Wiedział, czemu podczas zwyczajnego, nieprzyjemnego dnia pracy każda jego myśl kręciła się wokół Aleca z natarczywym pragnieniem, aby mieć go przy sobie. To była miłość - nowa, jasna i przerażająca. Pomyślał o setkach złamanych przez niego serc. Tym razem bał się, że Alexander Lightwood złamie jego serce. Nie wiedział, jak ten chłopiec z potarganymi, czarnymi włosami, zatroskanymi, niebieskimi włosami, silnymi dłońmi, rzadkimi, ale słodkimi uśmiechami, które w obecności Magnusa były trochę mniej rzadkie, przejął nad nim taką władzę. Alec nie starał się go zdobyć, zdawał się nie wiedzieć, że to zrobił, albo nie próbował niczego z tym zrobić. Może tego nie chciał. Może Magnus był głupcem, którym tyle razy okazał

się w przeszłości. Był pierwszym doświadczeniem Aleca, nie chłopakiem. Alec ciągle pielęgnował swoje pierwsze zauroczenie w swoim najlepszym przyjacielu, a Magnus był ostrożnym doświadczeniem, odejściem od bezpieczeństwa, które zapewniał złoty i tak bardzo umiłowany Jace. Jace, który wyglądał jak anioł: Jace, który jak anioł, jak Bóg we własnej osobie, nigdy nie pokochałby Aleca. Magnus mógł być po prostu spacerem po dzikiej stronie, buntem jednego z najostrożniejszych synów Idrisu, zanim Alec miał wrócić do swojej tajemniczości i przezorności. Magnus pamiętał Camille, która nigdy nie traktowała go poważnie, nigdy go nie kochała. Jak bliski ku temu był Nocny Łowca? Jego ponure myśli zostały zakłócone przez dzwonek do drzwi. Caroline Connor nie miała zamiaru wytłumaczyć swojego spóźnienia. Przeszła koło Magnusa jakby był służącym i zaczęła opisywać swój problem demonowi. - Jestem członkiem Pandemonium Enterprise, które jest pewną podsekcją dla bogaczy. -Tych, którzy używają swoich pieniędzy i wpływów, aby pogłębić swoją wiedzę o Świecie Cieni – powiedział Magnus. – Znam twoją organizację. Byłem tu i tam przez długi czas. Pani Connor potaknęła. - Moim zajęciem jest zapewnianie naszym klientom rozrywki w morskich warunkach. Mimo, iż w New York Harbor są inne rejsy, my zapewniamy naszym klientom posiłek dla smakoszy w towarzystwie najbardziej magicznych mieszkańców miasta - nixich, kelpii, syren i najprzeróżniejszych wodnych duszków. Sprawiamy, że jest to bardzo wyjątkowe przeżycie. - Brzmi wytwornie – zabulgotał Elyaas. -W każdym razie, nie chcemy zapewniać bardzo wyjątkowych przeżyć, podczas których syreny zaciągają naszych bogatych klientów na dno rzeki - powiedziała pani Connor – Niestety, niektóre z naszych syren nie lubią, kiedy ludzie się na nie gapią i to się zdarza. Chcę, abyś użył swoich piekielnych mocy, by zlikwidować to zagrożenie wzrostu gospodarczego dla mojej firmy. - Poczekaj chwilę. Chcesz rzucić klątwę na syreny? - zapytał Magnus. - Mogę rzucić klątwę na parę syren – powiedział Elyaas, zgadzając się. – Pewnie. Magnus rzucił mu piorunujące spojrzenie. Elyaas machnął swoją macką. - Jestem demonem – powiedział. – Rzucę klątwę na syrenę. Rzucę klątwę na koker spaniela. Nie dbam o to.

- Nie wierzę, że spędziłem cały dzień pilnując kupy śluzu na nic. Jeśli powiedziałabyś mi, że problemem były zdenerwowane syreny, naprawiłbym to bez wzywania demona, aby je przeklął – powiedział Magnus. – Mam trochę kontaktów w społeczności syren i poza tym, zawsze są Nocni Łowcy. - O, tak. Magnus spotyka się z Nocnym Łowcą – wtrącił się Elyaas. - To osobista sprawa, byłbym wdzięczny, za nierozpowiadanie tego – powiedział Magnus. – I oficjalnie ze sobą nie chodzimy! - Kazano mi przywołać demona – powiedziała lakonicznie pani Connor. – Ale, jeśli potrafisz rozwiązać ten problem w bardziej wydajny sposób, czarowniku, zgadzam się na to. Wolałabym nie rzucać klątw na syreny; klienci lubią na nie patrzeć. Zapłata może pozostać ta sama. Musimy zmieniać kontrakt, czy zgodzisz się na te same warunki, czarowniku? Magnus poczuł, że mógłby się kłócić o to, by zapłacili więcej, ale już teraz brał od nich oburzająco satysfakcjonującą sumę pieniędzy i nie chciał, aby klątwa spadła na wszystkie syreny w Nowym Jorku. To bardzo szybko mogłoby stać się bardzo skomplikowane. Zgodził się podpisać gotowy kontrakt, uścisnęli ręce z panią Connor, a ona wyszła. Magnus miał nadzieję już nigdy jej nie spotkać. Kolejny dzień, kolejny dolar. (Cóż, kolejna, wielka sterta pieniędzy. Usługi Magnusa nie były tanie.) Elyaas wyglądał na bardzo niezadowolonego, że nie mógł spowodować chaosu w mieście Magnusa. - Dziękuję ci za bycie zupełnie bezużytecznym przez cały dzień – powiedział Magnus. - Powodzenia z wybrańcem Anioła, synu demona – odrzekł Elyaas, jego głos nagle stał się ostrzejszy i mniej śliski. – Myślisz, że on tobą nie gardzi w głębi serca? On wie, gdzie należysz. Wszyscy to wiemy. Twój ojciec w końcu cię zdobędzie. Pewnego dnia twoje życie będzie wyglądało jak sen, jak głupia, dziecięca gra. Pewnego dnia Wielki Mroczny przyjdzie i zaciągnie cię w głębiny, do nassss... Jego syczący głos przeszedł w krzyk, kiedy płomienie świec wystrzeliły w górę, aż nie dotarły do sufitu. Potem zniknął, a jego ostatni krzyk zawisł w powietrzu. - Powinieneś kupić śśśświecę zapachową.... Magnus otworzył wszystkie okna w lofcie. Zapach siarki i śluzu powoli zaczął znikać, kiedy telefon zadzwonił mu w kieszeni. Wyciągnął go, nie bez trudu – jego spodnie były obcisłe, ponieważ czuł się odpowiedzialny w stosunku do świata, żeby wspaniale wyglądać, ale to oznaczało mało miejsca w okolicy kieszeni – i jego serce przestało bić, kiedy zobaczył, kto do niego dzwonił.

- Hej – powiedział Alec, kiedy Magnus odebrał, jego głos był głęboki i niepewny. - Czemu dzwonisz? - spytał Magnus, obawiając się, że jego prezent urodzinowy został nagle odkryty i Lightwoodowie wysyłają Aleca do Idrisu, z powodu zaklęcia rzuconego na bat przez niedbałego czarownika, czego Alec nie mógł wyjaśnić. - Umm, zadzwonię kiedy indziej – Alec brzmiał na zmartwionego. – Pewnie masz lepsze rzeczy do robienia... Nie powiedział tego w sposób, w który mówili niektórzy byli kochankowie Magnusa, oskarżający lub wymagający zaprzeczenia. Powiedział to naturalnie, jakby akceptował to, że nie może być priorytetem dla kogokolwiek. To sprawiało, że Magnus chciał przekonać go, że jest w błędzie dziesięć razy bardziej niż chłopak mógłby się spodziewać. - Oczywiście, że nie, Alexandrze – powiedział. – Byłem zaskoczony, że zadzwoniłeś. Myślałem, że będziesz ze swoją rodziną w ten ważny dzień. - Och – powiedział Alec, brzmiąc na zawstydzonego i zadowolonego. – Nie spodziewałem się, że pamiętasz. - Może przeszło mi to dzisiaj przez myśl raz czy dwa – powiedział Magnus. – Więc dobrze się bawiłeś? Dał ci ktoś wielki topór w cieście? Gdzie jesteś, skończyłeś świętować? - Er – powiedział Alec. – W sumie jestem... przed twoim mieszkaniem? Zadzwonił dzwonek. Magnus wcisnął guzik, aby go wpuścić, przez chwilę oniemiały, ponieważ tak bardzo pragnął obecności Aleca i on tu był. To wydawało się bardziej magiczne, niż cokolwiek, co mógłby zrobić. Alec był tutaj, stojąc w otwartych drzwiach. - Chciałem cię zobaczyć – powiedział Alec z druzgocącą prostotą. – Czy to jest w porządku? Mogę sobie pójść, jeśli jesteś zajęty, czy coś. Na zewnątrz musiało trochę padać. W czarnych, potarganych włosach Aleca błyszczały kropelki wody. Miał na sobie bluzę, którą , jak uważał Magnus, mógł znaleźć w śmietniku i niedopasowane dżinsy, a cała jego twarz pojaśniała tylko dlatego, że patrzył na Magnusa. - Myślę – powiedział Magnus, przyciągając do siebie Aleca za sznurki od jego bluzy – że zostałem przekonany do wyczyszczenia mojego grafiku. Potem Alec go pocałował, a jego pocałunki były nieskrępowane i zupełnie szczere, całe smukłe ciało wojownika, skupiło się na tym, czego chciał, łącznie z jego otwartym sercem. Przez długą chwilę dzikiej euforii Magnus uwierzył, że Alec nie chce niczego poza byciem z nim, że nie mogliby zostać rozdzieleni przez długi, długi czas.

- Wszystkiego najlepszego Alexandrze – zamruczał Magnus. - Dzięki za pamięć – wyszeptał Alec.

,,Ostatni bastion Nowojorskiego Instytutu”

Nowy Jork, 1989 rok Mężczyzna był za blisko. Opierał się o skrzynkę jakieś sześć stóp od Magnusa i jadł byle jakiego hot doga z Gray's Papaya1 polanego chilli. Gdy skończył, zgniótł opakowanie poplamione sosem i rzucił je na ziemię, w kierunku Magnusa, po czym włożył dłonie w kieszenie swojego dżinsowego płaszcza i nie obejrzał się za siebie. Wyglądało to tak, jakby jakieś zwierzę porzucało swoją ofiarę. Magnus miał zwyczaj zwracać na siebie uwagę. Jego ubrania wręcz się o to prosiły. Miał na sobie srebrne martensy, artystycznie podarte i ogromne dżinsy, tak ogromne, że przed zsunięciem chronił je tylko wąski srebrny pasek, a do tego bardzo duży różowy t-shirt odsłaniający obojczyki i kawałek klatki piersiowej - był to rodzaj ubrań tworzonych przez ludzi, którzy myśleli tylko o nagości. Całe ucho zdobiły małe kolczyki, kończąc się jednym większym, w kształcie dużego srebrnego kota w koronie i z uśmiechem na pyszczku. Na wysokości serca znajdował się srebrny wisiorek Ankh2. Na ramiona zarzucił dopasowaną skórzaną kurtkę obszytą koralikami, bardziej chcąc eksponować ozdoby niż chronić się przed nocnym powietrzem. Strój dumnie uzupełniał irokez zakończony ciemnoróżowym paskiem. Czarownik opierał się o zewnętrzną ścianę kliniki West Village długo po zmroku. To wystarczyło, by wywabić na zewnątrz to, co najgorsze w niektórych ludziach. Była to klinika dla chorych na AIDS. Nowoczesny dom zarazy. Zamiast ukazywać współczucie, czy rozsądek bądź troskę, wielu ludzi patrzyło na klinikę z nienawiścią i wstrętem. Każdy wiek, nie ważne jak oświecony, pełen był tej samej ciemności, ignorancji i strachu. - Świr - powiedział w końcu mężczyzna. Magnus zignorował to i kontynuował czytanie książki Gildy Radner "To zawsze jest coś" w słabym fluorescencyjnym świetle padającym od wejścia do kliniki. Teraz zirytowany brakiem odpowiedzi człowiek zaczął mamrotać coś pod nosem. Magnus nie słyszał, co tamten mówił, ale mógł zgadywać. Obelgi na temat seksualności Magnusa, nie miał co do tego wątpliwości. - Dlaczego sobie stąd nie pójdziesz? - zapytał Magnus, przerzucając stronę. Wiem, całonocny salon. Mogą się pozbyć twojej monobrwi w jednej chwili. Nie była to odpowiednia do powiedzenia rzecz, ale czasami po prostu takie coś padało z ust. Jedynie będąc ślepym bądź głupio ignoranckim mógłbyś nie zauważyć, przynajmniej w części, pęknięć na krawędzi. - Co powiedziałeś? 1

Taka budka z żarciem |K.

2 http://pl.wikipedia.org/wiki/Anch |K.

Akurat w tym momencie obok przeszło dwóch gliniarzy. Rzucili spojrzenia ku Magnusowi i nieznajomemu. Spojrzenia te emanowały ostrzeżeniem, gdy były skierowane ku tamtemu mężczyźnie, a słabo skrywanym wstrętem, gdy patrzyli na Magnusa. Trochę bolało, ale Magnus przywykł do tego. Dawno temu przysiągł, że nikt go nie zmieni - ani Przyziemni nienawidzący go za jedno, ani Nocni Łowcy polujący na niego z jeszcze innego powodu. Mężczyzna odszedł, ale rzucał mu spojrzenia przez ramię. Magnus wsunął książkę do kieszeni. Dochodziła dwudziesta i było już naprawdę zbyt ciemno, żeby czytać, poza tym został rozproszony. Rozejrzał się. Zaledwie kilka lat temu było to jedno z najbardziej tętniących życiem miejsc, pełnym kawiarni i pięknych zakątków. Teraz kawiarnie wydawały się niemal puste. Ludzie chodzili szybko. Tak wielu wspaniałych ludzi umarło. Z miejsca, w którym stał, Magnus widział apartamenty dawniej zajmowane przez przyjaciół i kochanków. Gdyby skręcił za róg i szedł przed siebie pięć minut, w większości mijanych okien zobaczyłby ciemność. Przyziemni umierali tak łatwo. Bez względu na to, ile razy to widział, nigdy nie było łatwiej. Teraz żył już wieki i nadal czekał, by lepiej znosić śmierć. Zwykle z tego powodu unikał tej ulicy, lecz dzisiejszego wieczoru czekał, aż Catarina skończy swoją zmianę w klinice. Przestąpił z nogi na nogę i mocniej owinął się kurtką, przez chwilę żałując, że podjął decyzję bazując na modzie, zamiast na cieple i komforcie. Lato trwało krótko, a teraz drzewa szybko gubiły liście. Liście szybko opadały, przez co ulice pozostawały odsłonięte. Jedynym jasnym akcentem był mural3 Keith Haringa4 na ścianie kliniki - jasne postacie z kreskówek namalowane podstawowymi kolorami tańczyły razem, a nad nimi wszystkimi unosiły się serca. Rozmyślania Magnusa przerwał nagły powrót mężczyzny, który najwyraźniej obszedł budynek dookoła, nie dając sobie spokoju z powodu komentarza Czarownika. Tym razem podszedł do Magnusa i stanął naprzeciwko niego tak, że, niemal stykali się twarzami. - Serio? - powiedział Magnus. - Odejdź. Nie jestem w nastroju. W odpowiedzi mężczyzna wyciągnął scyzoryk i otworzył go. Mała odległość między nimi oznaczała, że w pobliżu nie ma nikogo, kto mógłby to zobaczyć. - Zdajesz sobie sprawę - powiedział Magnus, nie patrząc na czubek noża tuż przed jego twarzą - że stojąc tak blisko siebie wyglądamy, jakbyśmy się całowali. A to jest dla mnie strasznie krępujące. Mam o wiele lepszy gust co do mężczyzn. - Myślisz, że tego nie zrobię, świrze? Ty... Czarownik uniósł rękę. Spomiędzy jego palców buchnął gorący, niebieski błysk, a w następnej chwili jego napastnik poszybował w poprzek chodnika, po czym upadł i uderzył głową o hydrant. Przez chwilę, gdy mężczyzna w ogóle się nie ruszał, 3 http://pl.wikipedia.org/wiki/Mural |K. 4 http://pl.wikipedia.org/wiki/Keith_Haring |K.

Magnus zmartwił się, że zabił go przez przypadek, ale wtedy zobaczył, że zaczyna się poruszać. Spojrzał w górę na czarownika zmrużonymi oczami, a na jego twarzy malowały się wściekłość i strach. Był wyraźnie oszołomiony tym, co się właśnie stało. Po czole spływała mu strużka krwi. W tej chwili pojawiła się Catarina. Szybko oceniając sytuację podeszła prosto do poszkodowanego człowieka i przyłożyła mu rękę do głowy, tym samym tamując krwawienie. - Zostaw mnie! - krzyknął. - Przyszłaś stamtąd! Zostaw mnie! Masz na sobie to wszystko! - Ty idioto - powiedziała Catarina. - W ten sposób nie zarazisz się HIV. Jestem pielęgniarką. Pozwól mi... Nieznajomy odepchnął Catarinę i podniósł się na nogi. Stojący po drugiej strony ulicy przechodnie przyglądali się z lekkim zaciekawieniem incydentowi, ale gdy mężczyzna się podniósł, stracili zainteresowanie. - Proszę bardzo - powiedziała do wycofującego się człowieka. - Osioł. Odwróciła się do Magnusa. - Wszystko w porządku? - Nic mi nie jest - odpowiedział. - To nie ja krwawiłem. - Czasami chciałabym po prostu pozwolić komuś się tak wykrwawić stwierdziła Catarina, wyjmując chusteczkę i wycierając ręce. - Co tu robisz, tak poza tym? - Przyszedłem, żeby cię odprowadzić do domu. - Nie musiałeś tego robić - powiedziała z westchnieniem. - Nic mi nie jest. - Tu nie jest bezpiecznie. A ty jesteś zmęczona. Catarina przechyliła się lekko na bok. Magnus złapał ją za rękę. Była tak zmęczona, że czarownik widział jak jej czar znika na moment. Spoglądał na rękę, za którą ją trzymał, na jej przebłysk błękitu. - Nic mi nie jest - powiedziała ponownie, ale już bez zapału. - Tak - zripostował Magnus. - Oczywiście. Wiesz, że jeśli nie zaczniesz o siebie dbać, to zmusisz mnie, żebym zabrał cię do siebie i zaczął wciskać w ciebie moją okropną magiczną zupę z tuńczyka, dopóki nie poczujesz się lepiej. Catarina zaśmiała się. - Wszystko, tylko nie zupa z tuńczyka. - Więc zjedzmy coś. Chodź. Zabiorę cię do Veselki. Potrzeba ci trochę gulaszu i dużego kawałka ciasta. Szli na wschód w ciszy, stąpając po śliskich i mokrych stosach liści. Veselka była cicha, a oni dostali stolik przy oknie. Ludzie wokół nich rozmawiali po rosyjsku, palili i jedli gołąbki. Magnus zamówił kawę i rugelach5. 5

Żydowskie kruche rogaliki |K.

Catarina poprosiła o dużą miskę barszczu, talerz smażonych pierogów z cebulą i mus jabłkowy, trochę ukraińskich klopsików oraz kilka wiśniowo-limonkowych drinków. Po zjedzeniu tego wszystkiego zamówiła na deser talerz naleśników z serem i dopiero wtedy znalazła siłę, by mówić. - Źle się tam dzieje - stwierdziła. - To trudne. Mało było tego, co mógł powiedzieć Magnus, dlatego po prostu słuchał. - Pacjenci mnie potrzebują - powiedziała, poruszając słomką kostkę lodu w pustej szklance. - Niektórzy lekarze... ludzie, którzy powinni wiedzieć lepiej - nawet tych pacjentów nie dotykają. I to jest straszne, ta choroba. Sposób, w jaki słabną. Nikt nie powinien umierać w ten sposób. - Nie - powiedział Magnus. Catarina jeszcze przez chwilę bawiła się słomką i lodem, a potem odchyliła się na oparcie i westchnęła głęboko. - Nie mogę uwierzyć, że akurat teraz Nephillim sprawiają kłopoty, po tych wszystkich latach - powiedziała, pocierając ręką twarz. - Niemniej, dzieci Nephillim. Jak to się w ogóle stało? To właśnie z tego powodu Magnus czekał przed kliniką, żeby odprowadzić Catarinę do domu. Nie dlatego, że dzielnica była zła - nie była taka. Czekał na Catarinę, ponieważ niebezpiecznie było teraz Podziemnym poruszać się samotnie. Nie mógł uwierzyć, że Podziemny Świat był teraz pełen chaosu i strachu przez działania gangu głupich młodych Nocnych Łowców. Kiedy kilka miesięcy temu usłyszał plotki, po prostu przewrócił oczami. Banda Nocnych Łowców, zaledwie dwudziestolatków, niemal dzieci, zbuntowała się przeciwko prawom swych rodziców. Wielka sprawa. Clave, Przymierze i starsi, a także stare, szanowane zasady zawsze były dla Magnusa idealnym przepisem na bunt młodzieży. Grupa ta nazywała siebie Kręgiem, powiedział jeden z Podziemnych, a dowodził nimi charyzmatyczny chłopak o imieniu Valentine. Grupa ta składała się z najzdolniejszych wojowników ich pokolenia. Członkowie Kręgu mówili, że Clave nie powinno tak zawzięcie pertraktować z Podziemnymi. Tak właśnie obracało się koło, przypuszczał Magnus, generacja za generacją - od Aloysiusa Starkweathera, który pragnął wilkołaczych głów na ścianie, do Willa Herondale'a, który próbował, choć nigdy mu się to nie udało, ukryć swe otwarte serce. Dzisiejsza młodzież najwyraźniej twierdziła, że polityka Clave polegająca na chłodnej tolerancji jest zbyt szczodra. Dzisiejsza młodzież chciała walczyć z potworami i niby przypadkiem doszła do wniosku, że osoby pokroju Magnusa są potworami, co do jednego. Wyglądało to tak, jakby przyszedł sezon na nienawiść do całego świata. Krąg Valentine'a nie uczynił jeszcze zbyt wiele. Być może nigdy nie zrobią wiele. Ale zrobili wystarczająco. Opuszczali z Idris, przechodzili przez Portale i podróżowali do Instytutów w innych miastach, a tam gdzie byli, ginęli Podziemni. Zawsze byli Podziemni łamiący Porozumienia i Nocni Łowcy odpłacający im

za to. Ale Magnus nie urodził się wczoraj, czy nawet w tym wieku. Nie sądził, by przypadkiem była tam, gdzie akurat przebywał Valentine ze swoimi przyjaciółmi, śmierć. Szukali pretekstu, by zniszczyć świat Podziemnych. - Czego w ogóle chce ten dzieciak, Valentine? - zapytała Catarina. - Jaki jest jego plan? - Chce śmierci i destrukcji dla całego Podziemnego Świata - powiedział Magnus. - Jego plan najprawdopodobniej będzie wielkim niewypałem. - A co, jeśli przyjdą tutaj? - zapytała Catarina. - Co zrobią Whitelawowie? Magnus mieszkał w Nowym Jorku od dziesięcioleci i znał Nocnych Łowców z nowojorskiego Instytutu od zawsze. W ciągu ostatnich dziesięcioleci Instytut prowadzili Whitelawowie. Zawsze byli posłuszni i zdystansowani. Magnus nigdy nie lubił żadnego z nich, a oni nie lubili jego. Czarownik nie miał dowodów, że zdradzili niewinnego Podziemnego, ale Nocni Łowcy wiedzieli tak wiele o swoim gatunku i ich własnej krwi, że Magnus nie miał pojęcia, co zrobią Whitelawowie. Czarownik poszedł na spotkanie z Marian Whitelaw, głową Instytutu i przekazał jej sprawozdanie z Podziemnego Świata na temat tego, że Valentine i jego pomocnicy zabijają Podziemnych, którzy nie łamią Porozumień, a następnie okłamują Clave. - Idź do Clave - poradził jej. - Powiedz im, żeby pilnowali swoich niesfornych dzieciaków. - Kontroluj swój niesforny język - powiedziała chłodno Marian Whitelaw - gdy mówisz do lepszych od ciebie, czarodzieju. Valentine Morgenstern jest uważany za najbardziej obiecującego Nocnego Łowcę, tak samo jak jego młodzi przyjaciele. Znałam jego żonę, Jocelyn, gdy była dzieckiem; jest słodką i piękną dziewczyną. Nie zamierzam wątpić w ich dobro. A na pewno nie bez powodu lub opierając się na złośliwych plotkach Podziemnych. - Zabijają moich ludzi! - Zabijają podziemnych kryminalistów, w pełnej zgodności z Porozumieniami. Pokazują zapał w zwalczaniu zła. Z tego nie może wyjść nic złego. Nie oczekuję, że zrozumiesz. Oczywiście Nocni łowcy nie wierzą, że ich najlepsi i najzdolniejsi stali się po prostu zbyt krwiożerczy. Akceptują oczywiście wymówki Valentine'a i jego przyjaciół, no i oczywiście wierzą, że Magnus oraz inni Podziemny skarżą się tyko dlatego, że chcą, aby kryminalistów ominęła sprawiedliwość. Wiedząc, że nie mogą odwrócić się od Nocnych Łowców, Podziemni próbowali zabezpieczać się samodzielnie. W Chinatown stworzono bezpieczny dom, między nieustannie zwaśnionymi wampirami i wilkołakami doszło do rozejmu i wszyscy byli ciągle w pogotowiu. Podziemni działali na własną rękę. Ale czy nie zawsze tak było? Magnus westchnął i popatrzył na Catarinę znad talerzy.

- Jedz - powiedział. - Nic się w tej chwili nie stanie. Możliwe, że w ogóle nic się nie stanie. - Zabili "niebezpiecznego wampira" w Chicago w zeszłym tygodniu powiedziała, krojąc jedne z naleśników. - Wiesz, że chcą się tu pojawić. Jedli w milczeniu, ze względu na zamyślenie Magnusa i wyczerpanie Catariny. Poprosili o rachunek, a czarownik zapłacił. Catarina nie myślała zbyt wiele o takich rzeczach jak pieniądze. Była pielęgniarką w klinice i miała trochę zasobów, za to on miał wiele gotówki. - Muszę wracać - stwierdziła. Przesunęła ręką po zmęczonej twarzy, a Magnus zobaczył błękitne linie na jej dłoniach, a jej czar blakł, gdy mówiła. - Idziesz do domu i kładziesz się spać - odpowiedział czarownik. - Jestem twoim przyjacielem. Znam cię. Zasługujesz na wolną noc. Powinnaś spędzić ją oddając się takiemu luksusowi jak sen. - A co jeśli coś się stanie? - zapytała. - Co, jeśli przyjdą? - Poproszę Ragnora, żeby mi pomógł. - Ragnor jest w Peru - powiedziała Catarina. - Powiedział, że odnalazł tam spokój bez twojej przeklętej obecności, a jest to cytat. Może Tessa przyjedzie? Magnus potrząsnął głową. - Tessa jest w Los Angeles. Backthornowie, potomkowie córki Tessy, prowadzą tam Instytut. Chce mieć na nich oko. Magnus martwił się także o Tessę, samą w pobliżu Instytutu w Los Angeles, w tym domu na wysokich wzgórzach nad morzem. Była najmłodszą czarownicą, jaką znał na tyle blisko, by nazywać ją przyjaciółką, a żyła przez lata z Nocnymi Łowami, gdzie nie mogła praktykować magii do tego stopnia, co Magnus, Ragnor czy Catarina. Magnus widział okropne wizje Tessy rzucającej się w wir walki między Nocnych Łowców. Nigdy nie pozwoliłaby, żeby komuś z jej bliskich stało się coś złego, jeśli tylko mogłaby poświęcić siebie. Ale Magnus znał i lubił Wysokiego Czarownika Los Angeles. Nie pozwoliłby skrzywdzić Tessy. A Ragnor był na tyle przebiegły, że Magnus nie musiał się o niego martwić. Nigdy nie pozwalał sobie tracić czujności, bo nigdy też nie czuł się w pełni bezpiecznie.. - Więc pozostaliśmy tylko my - powiedziała Catarina. Magnus wiedział, że serce Catariny należy do śmiertelników i że angażowała się bardziej przez wzgląd na przyjaźń niż dlatego, że chciała walczyć z Nocnymi Łowcami. Catarina prowadziła swoje własne bitwy, walczyła na własnym terenie. Była bardziej bohaterska niż jakikolwiek Nocny Łowca, którego Magnus kiedykolwiek poznał. Nocni Łowcy zostali wybrani przez anioła. Catarina sama stanęła do walki. - Zapowiada się na spokojną noc - powiedział. - Chodź.. Zakończ to i pozwól mi zabrać cię do domu.

- Czy to rycerskość? - spytała Catarina z uśmiechem. - Myślałam, że zginęła. - U takich jak my nigdy nie ginie. Wrócili drogą, którą przyszli. Zapadła już całkowita ciemność, a noc okazywała się chłodna. W powietrzu czuło się zapowiedź deszczu. Catarina mieszkała w prostym, nieco zaniedbanym mieszkaniu na piętrze przy Zachodniej dwudziestej pierwszej Ulicy, niezbyt daleko od kliniki. Kuchenka nigdy nie działała, a kosze na śmieci były wiecznie przepełnione, ale nikogo to nie obchodziło. Miała łóżko i miejsce, gdzie chowała ubrania. To było wszystko, czego potrzebowała. Prowadziła prostsze życie niż Magnus. Czarownik udał się do domu, do swojego apartamentu w dalszej części miasta, przy Christopher Street. Jego apartament także znajdował się na piętrze, a on brał po dwa schody na raz. W przeciwieństwie do mieszkania Catariny, jego ekstremalnie nadawało się do mieszkania. Ściany pomalowane zostały pogodnymi odcieniami różu i stokrotkowego żółtego, a mieszkanie zostało umeblowane niektórymi przedmiotami, które kolekcjonował na przestrzeni lat - cudownym małym francuskim stolikiem, kilkoma wiktoriańskimi kanapami, a cała sypialnia została urządzona w stylu art deco6, natomiast ściany pokrywały lustra. Normalnie o tak wczesnej porze nocnej Magnus nalałby sobie kieliszek wina, włożyłby płytę z albumem "Cure" do odtwarzacza CD, podkręciłby głośność i zająłby się biznesem. Noc była czasem jego pracy; miał wielu klientów i zawsze trzeba było znaleźć jakieś informacje, czy też dużo przeczytać. Tej nocy zrobił sobie wielki kubek mocnej kawy, usiadł w fotelu przy oknie i wyglądał na ulicę. Tej nocy, jak każdej innej, odkąd zaczęły się rozchodzić plotki o krwiożerczych młodych Nocnych Łowcach, siedział przy oknie, patrzył i myślał. Jeśli Krąg pojawi się tutaj, jak się wydawało, że zrobią, to co się stanie? Valentine żywił szczególną nienawiść do wilkołaków, mówili, ale zabił też czarownika w Berlinie za zabijanie demonów. Magnus również był znany z tego, że czasami je wzywał. Bardzo prawdopodobne było, że jeśli się tu pojawią, to przyjdą do Magnusa. Prawdopodobnie sensowne byłoby odejść, zniknąć. Miał mały dom w Florida Keys oddalony o mile od brutalnej zimy w Nowym Jorku. Dom znajdował się na jednej z mniejszych, mniej zamieszkanych wysp, miał tam także dobrą łódkę. Gdyby coś się stało, mógłby na nią wsiąść i popędzić przez morze w kierunku Karaibów czy Południowej Ameryki. Kilkakrotnie pakował już bagaż, ale zaraz potem go rozpakowywał. Nie było sensu uciekać. Jeśli Krąg będzie kontynuował swoją kampanię w imię sprawiedliwości, to będą ją prowadzić ją dotąd, aż cały świat stanie się dla Podziemnych zagrożeniem. Poza tym nie było mowy, by Magnus potrafił spojrzeć sobie w twarz, gdyby uciekł i zostawił przyjaciół, jak na przykład Catarinę, by mieli się bronić sami. Nie podobała mu się myśl o śmierci Raphaela Satiago czy innego z jego wampirów, albo któregokolwiek z faerie pracujących na Broadwayu, których 6 http://pl.wikipedia.org/wiki/Art_d%C3%A9co |K.

znał, czy też którejś z syren pływających w East River. Magnus zawsze myślał o sobie jak o toczącym się kamieniu, ale w Nowym Jorku mieszkał już długo. Stwierdził, że chce bronić nie tylko swoich przyjaciół, lecz także swoje miasto. Dlatego też został, czekał i próbował być gotowy na przybycie Kręgu. Oczekiwanie było najtrudniejsze. Może dlatego zajął się mężczyzną przed kliniką. Coś w Magnusie pragnęło, by zaczęła się walka. Poruszył i rozprostował palce, a spomiędzy nich buchnęły niebieskie iskry. Otworzył okno i zaczął wdychać nocne powietrze pachnące jak mieszanka deszczu, liści i pizzy z lokalu na rogu. - Po prostu to zrób - powiedział do nikogo. *** Dzieciak pojawił się pod jego oknem około pierwszej w nocy, akurat wtedy, gdy Magnus gotów był zająć się tłumaczeniem starego greckiego tekstu, który leżał na jego biurku od tygodni. Magnus spojrzał w dół i dostrzegł dzieciaka kręcącego się po chodniku. Miał dziewięć, może dziesięć lat - mały punk z East Village w koszulce Sex Pistols należącej prawdopodobnie do starszego rodzeństwa oraz workowatych dresowych spodniach. Miał niedbałą fryzurę, zapewne robioną w domu. Na ramiona zarzucił płaszcz. Wszystkie te rzeczy wskazywały na to, że dzieciak jest w tarapatach, a jego uliczny wygląd oraz płynność ruchów kwalifikowały go do bycia wilkołakiem. Magnus otworzył okno. - Szukasz kogoś? - zawołał. - Ty jesteś Wspaniałym Banem? - Oczywiście - powiedział Magnus. - Niech będzie. Poczekaj. Otwórz drzwi, gdy usłyszysz brzęczenie. Odszedł od fotela przy oknie i podszedł do panelu z guzikiem przy drzwiach. Usłyszał szybkie kroki na schodach. Dzieciak się spieszył. Magnus otworzył drzwi dopiero wtedy, gdy gość znalazł się w budynku. Gdy chłopak stanął w świetle, na jego twarzy widać było prawdziwe cierpienie. Policzki miał zaczerwienione, widać też było smugi od łez. Mimo zimna był spocony, a jego głos był drżący i ponaglający. - Musisz przyjść - powiedział, jąkając się. - Mają moją rodzinę. Są tutaj. - Kto tu jest? - Ci zwariowani Nocni Łowcy, których wszyscy się obawiają. Są tu. Mają moją rodzinę. Musisz teraz iść. - Krąg?

Dzieciak potrząsnął głową, ale nie w przeczeniu, lecz zmieszaniu. Magnus zauważył, że chłopiec nie wie, czym jest Krąg, ale opis pasował. Dzieciak mówił o Kręgu. - Gdzie są? - zapytał Magnus. - W Chinatown. W bezpiecznym domu. - Dzieciak niemal trząsł się ze zniecierpliwienia. - Moja mama usłyszała, że te dziwolągi tu są. Zabili już tej nocy wszystkie wampiry buncha w hiszpańskim Harlemie, powiedzieli, że za zabijanie Przyziemnych, a faerie powiedziały, że przyjdą po nas do Chinatown. Więc mama zabrała nas wszystkich do bezpiecznego domu, ale wtedy się włamali. Wydostałem się przez okno. Mama powiedziała, żeby przyszedł do ciebie. Cała historia została powiedziana w tak pogmatwany sposób i tak pośpiesznie, że Magnus nie miał czasu, by ją uporządkować. - Jak wielu was jest? - zapytał. - Moja mama, brat, siostra i sześciu innych z mojej paczki. A więc dziewięć wilkołaków w niebezpieczeństwie. Nadeszła chwila testu i przyszła tak szybko, że Magnus nie miał czasu, by naprawdę zastanowić się nad swoimi uczuciami, czy przemyśleć plan. - Słyszałeś cokolwiek, co mówił Krąg? - zapytał Magnus. - O co Krąg oskarża twoją rodzinę? - Powiedzieli, że nasza stara paczka coś zrobiła, ale my nic o tym nie wiemy. To nie ma znaczenia, prawda? I tak ich zabiją, wszyscy tak mówią! Musisz iść. Chwycił Magnusa za rękę i chciał go pociągnąć. Czarownik odsunął chłopca i sięgnął po podkładkę i papier. - Ty - powiedział, zapisując adres Catariny - pójdziesz tutaj. Nigdzie indziej. Zostaniesz tam. Będzie tam miła, niebieska pani. Ja pójdę do bezpiecznego domu. - Idę z tobą. - Albo zrobisz tak, jak mówię, albo nie pójdę - warknął Magnus. - Nie ma czasu na kłótnie. Decyduj. Chłopak miał łzy w oczach. Otarł je wierzchem dłoni. - Wydostaniesz ich? - zapytał. - Obiecujesz? - Obiecuję - powiedział Magnus. Jak to zrobi, nie miał pojęcia. Ale walka nadeszła. W końcu nadszedł czas na walkę. Ostatnią rzeczą, jaką przed wyjściem zrobił Magnus było spisanie detali: gdzie jest położona kryjówka - magazyn - jakie miał obawy co do planów Kręgu wobec wilkołaków w nim przebywających. Złożył kawałek papieru w kształt ptaka i wysłał go ruchem palców oraz serią niebieskich iskier. Wątły papierowy ptak był szarpany przez wiatr niczym liść, ale poleciał ku wieżom Manhattanu, przecinające powietrze

niczym ostre noże. Nie wiedział, dlaczego zadawał sobie trud, by wysłać wiadomość do Whitelaw'ów. Nie sądził, by przyszli. *** Magnus biegł przez Chinatown, pod neonami, które migotały i skwierczały, poprzez żółty smog miasta i koło żebraków kręcących się niczym duchy. Przebiegł przez tłum ludzi zażywających na rogu ulicy narkotyki, a potem dotarł na ulicę, gdzie znajdował się magazyn, którego blaszany dach trzaskał na nocnym wietrze. Przyziemni widzieli ten budynek mniejszym niż był naprawdę, brudny i ciemny, zabity deskami. Czarownik widział światła: widział wybite okno. W głowie Magnusa rozległ się cichy głos przypominający o ostrożności, ale w większości słyszał tylko jak coś głośno mu mówi o tym, co Krąg Valentine'a zrobił bezbronnym Podziemnym, gdy po nich przyszli. Czarownik podbiegł do bezpiecznego domu, niemal potykając się w swoich martensach na popękanej powierzchni. Dotarł do dwuskrzydłowych drzwi, pomalowanych sprejem, w korony i ciernie, po czym otworzył je szeroko. W głównej sali bezpiecznego domu, plecami do ściany, stały rządkiem wilkołaki, większość z nich jeszcze w ludzkiej postaci, choć niektórzy mieli pazury i zęby, ci skuleni w pozycjach obronnych. Wokół nich stały tłumy młodych Nocnych Łowców. Wszyscy się obrócili i spojrzeli na Magnusa. Nawet jeśli Nocny Łowcy spodziewali się, że ktoś im przerwie, a wilkołaki miały nadzieję na ocalenie, najwyraźniej nikt nie spodziewał się całego tego różu. Raporty o Kręgu były prawdziwe. Tak wielu z nich było rozczulająco młodych, nowe pokolenie Nocnych Łowców, którzy dopiero osiągnęli pełnoletność. Magnus nie był zaskoczony, ale okazało się to smutne i irytujące, że odrzucili światło, które powinno zaczynać ich życie na rzecz nienawiści. Na czele tłumu Nocnych Łowców stała mała gromada ludzi od których, choć byli młodzi, emanowała władza - krąg w Kręgu Valentine'a. Magnus nie rozpoznał nikogo, do kogo pasowałby opis, jaki słyszał o przywódcy. Magnus nie miał całkowitej pewności, ale myślał, że liderem obecnej tu grupy był albo chłopiec o złotych włosach i oczach o głębokiej niebieskiej barwie bądź stojący tuż obok mężczyzna z ciemnymi włosami i wąską, inteligentną twarzą. Magnus żył już długo i umiał powiedzieć, którzy członkowie tej grupy są przywódcami. Żaden z nich nie wyglądał imponująco, ale mowa ciała pozostałych wskazywała na tę dwójkę. Obok nich stali młody mężczyzna i kobieta, oboje o czarnych włosach i z zaciętymi minami na twarzach, a zaraz nimi stał przystojny chłopak z kędzierzawymi włosami. Za tą grupką było kolejnych sześciu Nocnych

Łowców. Na drugim końcu pokoju znajdowały się drzwi, pojedyncze, nie takie jak te, przez które wszedł Magnus, a prowadziły one do innego pokoju. Pilnował ich młody, krępy Nephillim. Było ich zbyt wielu, by walczyć, a wszyscy byli tak młodzi i świeży, prosto ze szkolenia w Idrisie, że Magnus nie poznawał nikogo. Czarownik nie uczył się w akademii Nocnych Łowców od dziesięcioleci, ale pamiętał pokoje, pamiętał lekcje o Aniele, a także zacięte młode twarze spijające każde słowo na temat ich świętego obowiązku. I wszyscy ci nowi Nephillim przybyli tu ze szkolenia po to, by zrobić coś takiego. - Krąg Valentine'a, jak mniemam? - spytał i zobaczył wstrząs na te słowa, jakby myśleli, że Podziemni nie mają własnych sposobów na przekazywanie informacji, gdy są ścigani. - Ale nie widzę tu Valentine'a Morgensterna. Słyszałem, iż jest na tyle charyzmatyczny, że potrafi wyciąć ptaki z drzewa i przekonać je do życia w morzu, jest wysoki, zabójczo przystojny i ma biało-blond włosy. Nikt z was nie pasuje do tego opisu. - Magnus zamilkł na chwilę. - I nikt z was nie ma biało-blond włosów. - Wszyscy byli zaskoczeni, że ktokolwiek może się do nich odezwać w ten sposób. Byli z Idrisu i nie miał wątpliwości, że jeśli znali czarnoksiężników, to takich jak Ragnor, który starał się być jak najbardziej profesjonalny i cywilizowany we wszystkich swych kontaktach z Nephillim. Marian Whitelaw mogła powiedzieć Magnusowi, żeby kontrolował swój język, ale nie była wstrząśnięta tym, że mówi. Te głupie dzieciaki nienawidziły z daleka, walczyły i nigdy nie rozmawiały z Podziemnymi, nigdy nie ryzykowali choćby chwili na to, by zobaczyć w swoich wyznaczonych wrogach coś na kształt człowieczeństwa. Myśleli, że wiedzą wszystko, a wiedzieli bardzo mało. - Jestem Lucian Graymark - powiedział młody mężczyzna ze szczupłą, inteligentną twarzą stojący na czele grupy. Magnus słyszał to imię wcześniej parabatai Valentine'a, jego zastępca, droższy niż brat. Czarownik zaczął go nie lubić tak szybko, jak się odezwał. - Za kogo się uważasz, że przychodzisz tu i zakłócasz nam dążenie do spełnienia naszego zaprzysięgłego celu? Graymark trzymał głowę wysoko uniesioną, a mówił głosem jasnym i autorytatywnym, który przeczył jego wiekowi. W każdym calu wyglądał jak idealne dziecko anioła, nieugięty i bezlitosny. Magnus spojrzał przez ramię na wilkołaki skulone na samym końcu pomieszczenia. Uniósł rękę i narysował linię magii, lśniącą niebiesko-złotą barierę. Sprawił, że światło rozbłysło tak ostro, jak nie potrafiło żadne ostrze anioła, a tym samym oddzielił od siebie Nocnych Łowców. - Jestem Magnus Bane, a wy wtargnęliście do mojego miasta. Jego rozmówca zaśmiał się. - Twojego miasta? - spytał Lucian.

- Musicie wypuścić tych ludzi. - Te kreatury - zaczął Lucian - są częścią sfory, która zabiła rodziców mojego parabatai. Wyśledziliśmy ich. Teraz możemy wymierzyć sprawiedliwość Nocnych Łowców, jak stanowi nasze prawo. - Nie zabiliśmy żadnych Nocnych Łowców! - powiedziała jedyna z kobiet wśród wilkołaków. - A moje dzieci są niewinne. Zabicie moich dzieci będzie morderstwie. Bane, musisz ich przekonać, żeby puścili moje dzieci. - Nie chcę słyszeć więcej twoich psich jęków - powiedział młody mężczyzna o twarzy przywodzącej na myśl sokoła, stojący obok czarnowłosej kobiety. Wyglądali jak dopasowana jedność, a ich twarze wyrażały identyczną okrutność. Valentine nie był znany ze swego miłosierdzia, a Magnus wątpił w to, że Krąg oszczędzi dzieci. Wilkołaki może i przemieniły się częściowo w wilczą formę, ale nie wyglądały na gotowe do walki, a Magnus nie wiedział dlaczego. Było tu zbyt wielu Nocnych Łowców, by czarownik miał pewność, że samotnie ich pokona. Najlepsze co mógł zrobić, to ich zagadać i mieć nadzieję, że zasieje wątpliwości u niektórych członków Kręgu, albo że przyjdzie Catarina czy Whitelawowie i że staną po stronie Podziemnych, a nie po stronie swoich pobratymców. Była to bardzo mała nadzieja, ale tylko ona mu pozostała. Magnus nie mógł na to nic poradził, ale jeszcze raz spojrzał w stronę złotowłosego chłopaka na przedzie grupy. Było w nic coś tak strasznie znajomego, jakaś miękkość w jego ustach i wyrządzona krzywda w głębokich niebieskich oczach. Było w nim coś takiego, co sprawiło, że Magnus patrzył na niego jak na jedną z szans na odwiedzenie Kręgu od osiągnięcia zamierzonego celu. - Jak się nazywasz? - zapytał Magnus. Jego niebieskie oczy zwęziły się. - Stephen Herondale. - Znałem kiedyś Herondale'ów bardzo dobrze - powiedział Magnus i wiedział, że popełnił błąd, gdy Stephen Herondale drgnął. Nocny Łowca wiedział coś, słyszał jakieś mroczne szepty o swoim drzewie genealogicznym i był zdesperowany, by udowodnić, że to nieprawda. Magnus nie wiedział jak bardzo chłopak był zdesperowany i nie chciał się dowiedzieć. Magnus ciągnął wesoło, zwracając się do nich wszystkich: - Zawsze byłem przyjacielem Nocnych Łowców. Znałem wiele z waszych rodzin na przestrzeni setek lat. - Nie możemy zrobić nic, by poprawić wątpliwe osądy naszych przodków powiedział Lucian. Magnus nienawidził tego gościa. - Ponadto - kontynuował czarownik, ostentacyjnie ignorując Luciana

Graymarka - uważam waszą historię za nieco podejrzaną. Valentine gotów jest polować na każdego Podziemnego pod byle jakim, niejasnym pretekstem. Co zrobiły mu wampiry w Harlemie, że je pozabijał? Stephen Herondale zmarszczył brwi i spojrzał na Luciana, który z kolei wyglądał na zakłopotanego, ale powiedział: - Valentine powiedział mi, że zabił wampiry, które złamały Porozumienia. - Och, Podziemni są tacy winni. I jest to dla was bardzo wygodne, prawda? A co z ich dziećmi? Chłopiec, który przyszedł do mnie miał może dziewięć lat. Czy stołował się na mięsie Nocnego Łowcy? - Szczeniaki obgryzają kości, które podrzucają im starsi - mruknęła czarnowłosa kobieta, a stojący obok niej mężczyzna skinął głową. - Maryse, Robercie, proszę. Valentine jest szlachetnym człowiekiem! powiedział Lucian, podnosząc głos, gdy odwrócił się, by powiedzieć do Magnusa: Nie skrzywdziłby dziecka. Valentine jest moim parabatai, moim najukochańszym bratem miecza. Jego walka jest moją walką. Jego rodzina została zniszczona, Porozumienia złamano, a on zasługuje na swoją zemstę i ją dostanie. Odsuń się, czarowniku. Lucian Graymark nie trzymał broni w ręku, ale Magnus widział, że czarnowłosa kobieta, Maryse, stojąca za nim, trzyma między palcami lśniące ostrze. Magnus spojrzał jeszcze raz na Stephena i zrozumiał dokładnie, dlaczego jego twarz wydawała mu się tak znajoma. Złote włosy i niebieskie oczy - był najbardziej eteryczną i smukłą wersją młodego Edmunda Herondale'a, jakby Edmund wrócił z nieba, jeszcze bardziej anielski. Magnus nie znał Edmunda długo, ale był on ojcem Willa Herondale'a, jednego z nielicznych Nocnych Łowców, których czarownik uważał za przyjaciół. Stephen uchwycił spojrzenie Magnusa. Jego oczy zwęziły się do tego stopnia, że zniknął z nich cały błękit, ustępując czerni. - Dość tych gierek z demonicznymi pomiotami! - powiedział Stephen. Brzmiał tak, jakby kogoś cytował, a Magnus mógł się założyć, że widział kogo. - Stephen, nie... - ostrzegł go Lucian, ale złotowłosy Stephen już rzucił nożem w kierunku jednego wilkołaka. Magnus machnął ręką i posłał ostrze na ziemię. Spojrzał na wilkołaki. Kobieta, która wcześniej mówiła, patrzyła na niego intensywnie, jakby próbowała przekazać wiadomość samym spojrzeniem. - To jest to, czym stali się nowocześni Nocni Łowcy, prawda? - zapytał Magnus. - Powiedzcie mi, jaką historyjkę usłyszy wasza pociecha przed snem? O tym, jak to wszyscy jesteście odjechani w kosmos?... Ach, tak. Przez wieki waszym priorytetem było chronienie ludzkości, walka z siłami zła, dopóki nie zostaną pokonane i świat będzie mógł żyć w pokoju. A za co wy teraz walczycie, tak dokładnie?

- Walczę o lepszy świat dla siebie i mojego syna - powiedziała kobieta o imieniu Maryse. - Nie obchodzi mnie świat, którego chcesz - powiedział jej Magnus. - Ani twój niewątpliwie odstraszający bachor7, pozwolę sobie dodać. Robert wyciągnął sztylet z rękawa. Magnus nie był przygotowany do odpychania magią wszystkich sztyletów. Uniósł rękę, po czym w pomieszczeniu zgasły wszystkie światła. Tylko hałas i poświata neonów i miasta wlewała się do środa, nie zapewniając jednak dobrego oświetlenia, ale Robert i tak rzucił sztylet. Stało się to w chwili, gdy eksplodowało szkło w oknach, a do środka wpadła powódź ciemnych form: młoda Rachel Whitelaw wylądowała na podłodze tuż obok Magnusa i przyjęła na siebie nóż rzucony w Magnusa. Zagłębił się w jej ramię. Magnus widział w ciemności lepiej niż większość ludzi. Zauważył, że Whitelawowie przyszli, mimo wszelkich wątpliwości. Marian Whitelaw, głowa Instytutu; jej mąż, Adam; brat Adama; oraz młodzi kuzyni Whitelaw'ów, których Marian z Adamem adoptowali po śmierci ich rodziców. Whitelawowie już dzisiaj walczyli. Mieli pokrwawione i podarte stroje bojowe, a Rachel Whitelaw była wyraźnie ranna. Siwe, krótkie włosy Marian były miejscami czerwone od krwi, ale Magnus wątpił, by była to jej krew. Magnus wiedział, że Marian i Adam Whitelawowie nie mogli mieć własnych dzieci. Jak mówiła plotka, uwielbiali swoich młodych kuzynów tak bardzo, że zawsze robili awanturę, kiedy jakikolwiek młody Nocny Łowca wszedł do ich Instytutu. Członkowie Kręgu musieli być w wieku kuzynów Whitelaw'ów, wychowanymi razem w Idrisie. Krąg stworzony został z myślą o zdobyciu sympatii Whitelaw'ów. Jednakże Krąg ogarniała panika. Nie widzieli tyle co Magnus. Nie wiedzieli, kto ich atakował – tylko tyle, że ktoś przyszedł Magnusowi z pomocą. Zauważył ruch i usłyszał zderzenie ostrzy, tak głośne, że niemożliwym było usłyszenie Marian Whitelaw, która rozkazywała Kręgowi by przestał i opuścił broń. Zastanawiał się, czy którykolwiek z członków Kręgu w ogóle zdawał sobie sprawę z kim walczył. Wyczarował w dłoni małą kulę światła i zaczął szukać kobiety-wilkołaka. Musiał wiedzieć, dlaczego wilkołaki nie atakują. Ktoś na niego wpadł. Magnus patrzył prosto w oczy samego Stephena Herondale'a. - Nigdy nie masz wątpliwości co do tego wszystkiego? - wyrzucił z siebie Magnus. - Nie - wydyszał Stephen. - Zbyt wiele straciłem. Zbyt wiele poświęciłem dla tej wielkiej sprawy, żeby teraz się wycofać. Kiedy mówił, uniósł nóż w kierunku gardła Magnusa. Czarownik rozgrzewał rękojeść w dłoni młodego człowieka, dopóki go nie upuścił. Nagle Magnusa już nie obchodziło, co poświęcił Stephen, ani nie przejmował się bólem, który widział w jego oczach. Chciał, by Stephen odszedł z tego świata. 7

Ekhem... Mówisz o Alecu, Magnus xD |K.

Chciał zapomnieć, że kiedykolwiek widział jego twarz, pełną nienawiści i tak bardzo przypominającą twarze, które Magnus kochał. Czarownik przywołał nowe zaklęcie i już miał je rzucić na Stephena, kiedy powstrzymała go jedna myśl. Nie wiedział, jak mógłby spojrzeć w oczy Tessie po tym, jak zabiłby jednego z jej potomków. Nagle Marian stanęła w świetle połyskującego w dłoni Magnusa zaklęcia, a twarz Stephena zastygła w wyrazie zaskoczenia. - Pani, to ty! Nie powinniśmy... - Jesteśmy Nocnymi Łowcami. Nie powinniśmy walczyć przeciwko nim. - To Podziemni - syknął Stephen. - Zwrócą się przeciwko tobie jak podstępne psy, którymi są. Taka ich natura. Nie warto za nich walczyć. Co masz do powiedzenia? - Nie ma żadnych dowodów, że te wilkołaki złamały Porozumienia. - Valentine powiedział - zaczął Stephen, ale Magnus usłyszał niepewność w jego głosie. Lucian Graymark mógł wierzyć, że Nocni Łowcy polowali tylko na tych Podziemnych, którzy złamali Porozumienia, ale Stephen przynajmniej wiedział, że działali oni raczej jako strażnicy niż praworządni Nocni Łowcy. Stephen robił dokładnie to samo. - Nie obchodzi mnie, co mówi Valentine Morgenstern. Ja mówię, że Prawo jest twarde - odpowiedziała Marian. Wyciągnęła sztylet, zamachnęła się i jego ostrze zderzyło się z ostrzem Stephena. Ich spojrzenia się spotkały. Marian łagodnie kontynuowała. - Ale takie jest Prawo. Nie tkniesz tych Podziemnych, póki żyję ja, lub ktokolwiek z mojej krwi. Wybuchł chaos, lecz najgorsze wyobrażenia Magnusa okazały się błędne. Kiedy zaczęła się walka, Nocni Łowcy stanęli po jego stronie, walcząc przeciwko innym Nocnym Łowcom, za Podziemnych, Porozumienia i pokój, który chcieli zawrzeć. Pierwszą ofiarą była najmłodsza z Whitelaw’ów. Rachel Whitelaw rzuciła się w stronę kobiety o imieniu Maryse, zaskoczoną samą wściekłością jej ataku tak bardzo, że prawie jej się udało. Maryse potknęła się i skoncentrowała, szukając nowego sztyletu. Wtedy czarnowłosy mężczyzna, który - jak podejrzewał Magnus był jej mężem, zaatakował Rachel i przebił ją na wylot. Rachel opadła w jego stronę, a ostrze przeszywało ją niczym szpilka przygważdżająca motyla do tablicy. - Robert! - powiedziała delikatnie Maryse, jakby nie mogła uwierzyć w to, co się właśnie wydarzyło. Robert wyjął miecz z piersi Rachel, która runęła na ziemię. - Rachel Whitelaw właśnie zginęła z ręki Nocnego Łowcy - krzyknął Magnus i

pomyślał wtedy, że Robert wrzaśnie, iż stanął w obronie żony. Przyszło mu do głowy, że Whitelawowie mogą odłożyć miecze, zamiast przelewać jeszcze więcej krwi Nephillim. Lecz Rachel była członkiem rodziny, ukochaną osobą. Whitelawowie jak jeden mąż ryknęli i ze zdwojoną zaciekłością rzucili się w wir walki. Adam Whitelaw, powściągliwy, siwowłosy starszy człowiek, który zawsze wydawał się iść w ślady swojej żony, natarł na Krąg Valentine'a, unosząc nad głową lśniący topór i zabijając wszystkich, którzy stawali na jego drodze. Magnus ruszył się w stronę wilkołaków, do kobiety, która jako jedyna przypominała człowieka, mimo że jej zęby i pazury rosły w szybkim tempie. - Dlaczego nie walczysz? - domagał się odpowiedzi. Kobieta-wilkołak spojrzała na niego jakby był niewiarygodnie głupi. - Ponieważ jest tu Valentine - warknęła. - Ponieważ ma moją córkę. Zabrał ją tam, a oni powiedzieli, że jeśli za nią ruszymy, to ją zabiją. Magnus nie miał czasu, by zastanawiać się, co Valentine może zrobić bezradnemu Podziemnemu dziecku. Uniósł rękę i rzucił krępego Nocnego Łowce na pojedyncze drzwi po drugiej stronie pomieszczenia, a następnie pobiegł w ich stronę. Usłyszał za sobą krzyk Whitelaw'ów. - Bane, gdzie ty... - I wrzask, najprawdopodobniej Stephena. - Idzie po Valentine'a! Zabijcie go! Zza drzwi dobiegł Magnusa okropny dźwięk. Otworzył je. Po drugiej stronie znajdował się zwykły pokój, wielkości sypialni, chociaż nie było tam łóżka, tylko dwie osoby i jedno krzesło. Był to wysoki mężczyzna z burzą jasnoblond włosów, mający na sobie czerń Nocnych Łowców. Pochylał się nad dziewczyną, która wyglądała na dwanaście lat. Była przymocowana do krzesła srebrnym sznurem i wydawała z siebie straszny, niski dźwięk, coś pomiędzy skowytem a jękiem. Jej oczy błyszczały, a Magnus pomyślał przez moment, że światło księżyca zmieniło je w zwierciadła. Jednak kiedy Valentine lekko się przesunął, dotarło do niego, że jest w błędzie. To nie jej oczy błyszczały. Światło księżyca odbijało się od srebrnych monet przyciśniętych do oczu dziewczyny, a spod jasnych dysków uciekały cienkie smugi dymu, kiedy ta wydawała z siebie ciche dźwięki. Starała się stłumić odgłosy bólu, ponieważ bała się tego, co jeszcze może jej zrobić Valentine. - Gdzie jest twój brat? - dopytywał się Valentine. Dziewczyna nie przestawała szlochać, ale nie odpowiedziała. Przez chwilę Magnus czuł się jak sztorm; zbierające się czarne chmury, grzmot burzy, błysk piorunu; cały ten sztorm chciał wtoczyć do gardła Valentine'a. Magia Magnusa wystrzeliła z obu jego dłoni niemal z własnej woli. Wyglądała jak

błyskawice, płonące tak niebieskim płomieniem, że w pomieszczeniu było niemal biało. Zwaliła Valentine'a z nóg i rzuciła na ścianę. Valentine uderzył w nią tak mocno, że rozległ się trzask, a on sam osunął się na podłogę. Ten jeden akt zużył zbyt dużo mocy Magnusa, lecz nie potrafił teraz o tym myśleć. Podbiegł do krzesła dziewczyny i ściągnął z niej łańcuch, a następnie z bolesną łagodnością dotknął jej twarzy. Płakała, drżąc i łkając, kiedy jego ręce dotykały jej skóry. - Cśś. Twój brat mnie przysłał. Jestem czarownikiem; jesteś bezpieczna wyszeptał i objął jej szyję. Monety sprawiały jej ból. Musiał je zdjąć. Ale czy usunięcie ich nie sprawi, że będzie jeszcze gorzej? Magnus potrafił leczyć, ale nigdy nie było to jego specjalnością, jak w przypadku Catariny, i nieczęsto zdarzało się, że musiał uzdrawiać wilkołaki. Były bardzo wytrzymałe. Mógł mieć tylko nadzieję, że teraz dziewczyna będzie tak samo wytrzymała. Zabrał monety tak delikatnie, jak tylko mógł, i rzucił nimi o ścianę. Już było za późno. Było za późno zanim w ogóle wszedł do pokoju. Była ślepa. Rozchyliła wargi i powiedziała: - Czy mój brat jest bezpieczny? - Cały i zdrów, kochanie - powiedział Magnus. - Zabiorę cię do niego. Ledwie powiedział słowo "niego", kiedy poczuł, jak w jego plecach zatapia się zimne ostrze miecza, a usta wypełniają gorącą krwią. - Och, doprawdy? - zapytał Valentine z ustami przy jego uchu. Wysunął ostrze, raniąc go tak bardzo, jak kiedy je wsuwał. Magnus zacisnął zęby i mocniej złapał się oparcia krzesła, wyginając się w łuk i chroniąc dziecko, a następnie odwrócił głowę w stronę Valentine'a. Białowłosy mężczyzna wyglądał na starszego niż inni przywódcy, ale Magnus nie był pewien, czy rzeczywiście był w takim wieku, czy to jego mroczne działania sprawiły, że jego twarz wydawała się wyrzeźbiona z marmuru. A Magnus chciał ją rozbić. Valentine poruszył ręką, a Magnus zdążył tylko zauważyć nadgarstek Valentine'a, nim ostrze znalazło się w jego sercu. Magnus skoncentrował się i zacisnął dłoń, wokół której krążyła niebieska energia elektryczna. Dotknął nią Valentine'a, parząc mu skórę tak samo jak srebro oparzyło dziewczynę i uśmiechnął się, kiedy usłyszał jak syknął z bólu. Valentine nie pytał go o imię ani nie traktował jak człowieka. Po prostu wbijał w niego zimny wzrok jak w jakieś odrażające zwierzę, które stanęło mu na drodze, niszcząc jego plan.

- Wtrącasz się w nieswoje sprawy, czarowniku. Magnus splunął mu w twarz krwią. - A ty torturujesz dziecko w moim mieście. Nocny Łowco. Valentine użył wolnej ręki, by zatrzymać cios, który posłał mu Magnus, zataczając się do tyłu. Valentine odwrócił się gwałtownie i podążył za nim. Dobrze, pomyślał Magnus. Odsuwa się od dziewczyny. Nie widziała, ale nadal była wilkołakiem, zapach i słuch były dla niej ta samo ważne, co wzrok. Mogła uciec i wrócić do swojej rodziny. - Myślałem, że gramy w grę, w której mówimy o tym, czym jest druga osoba i o tym, co robimy - powiedział Magnus. - Źle zrozumiałem? Mogę zgadywać jeszcze raz? Łamiesz swoje własne święte Prawo, dupku? Spojrzał na dziewczynę, mając nadzieję, że uciekła, ale wydawała się zastygnąć w bezruchu, a na jej twarzy malowało się przerażenie. Magnus nie miał odwagi, żeby do niej krzyknąć w obawie, że przyciągnie to uwagę Valentine'a. Magnus uniósł rękę, kreśląc w powietrzu zaklęcie, lecz Valentine zdążył zrobić unik. Skoczył, odbił się od ściany i z szybkością Nepfillima rzucił się na Magnusa. Ściął go z nóg, a kiedy czarownik upadł, Valentine zaczął go kopać z niesamowitą brutalnością. Wyciągnął miecz i opuścił go. Magnus przetoczył się tak, że zauważył błysk ostrza, przecinającego mu koszulę i skórę, lecz nie uszkadzającego najważniejszych organów. Nie tym razem. Magnus miał szczerą nadzieję, że nie zginie w tamtej chwili, w tym zimnym magazynie, z daleka od ukochanych osób. Próbował się podnieść, lecz podłoga była śliska od jego własnej krwi, a ostatki magii, które mu zostały, nie były wystarczające, by mógł się uzdrowić lub walczyć, nie mówiąc już o obu tych rzeczach jednocześnie. Marian Whitelaw stanęła przed nim, z ostrzami w rękach i nowymi połyskującymi runami na skórze. Widział ją jak przez mgłę. Jej włosy lśniły srebrzystym blaskiem. Valentine zamachnął się mieczem i przeciął ją niemal na pół. Magnus sapnął, a poczucie zbawienia zniknęło tak szybko jak się pojawiło. Odwrócił głowę w kierunku odgłosu kroków na kamieniu. Był głupi myśląc, że znowu ktoś przyszedł mu na ratunek. W drzwiach zobaczył jednego z członków Kręgu, którego wzrok utkwiony był w dziewczyniewilkołaku. *** - Valentine! - krzyknął Lucian Graymark. Podbiegł do dziewczyny, a Magnus napiął mięśnie, przygotowując się do skoku, lecz zamarł, kiedy zobaczył jak Lucian podnosi dziewczynę i odwraca się gwałtownie do swojego przywódcy.

- Jak mogłeś to zrobić? To tylko dziecko! - Nie, Lucian. To potwór, który tylko wygląda jak dziecko. Lucian trzymał dziewczynę, głaszcząc ją delikatnie kojącym gestem. Magnus zaczynał myśleć, że naprawdę źle go oceniał. Twarz Valentine była biała jak papier, co jeszcze bardziej upodabniało go do posągu. - Czy nie obiecywałeś mi bezwarunkowego posłuszeństwa? Powiedz mi, na co mi zastępca, który osłabia mnie w taki sposób? - powiedział wolno. - Valentine, kocham cię i podzielam twój żal - odrzekł Lucian. - Wiem, że jesteś dobrym człowiekiem. Wiem, że jeśli przestaniesz i się nad tym zastanowisz, zobaczysz, że to szaleństwo. Kiedy Valentine zbliżył się do niego o krok, Lucian zrobił krok w tył. Uniósł rękę nad głowę dziewczyny w obronnym geście, kiedy ta przylgnęła do niego, oplatając nogami w pasie, a jego druga ręka zawahała się, jakby chciał sięgnąć po broń. - Dobrze więc - powiedział łagodnie Valentine. - Rób co chcesz. Stanął obok, pozwalając Lucianowi Graymarkowi wyjść z pomieszczenia do korytarza i wrócić do pokoju, w którym wilkołaki sądziły że będą bezpieczne. Pozwolił Lucianowi zwrócić wilkołakom ich córkę, a po chwili poszedł za nim, utrzymując znaczną odległość. Magnus ani przez chwilę nie ufał Valentine'owi. Nie uwierzyłby, że dziewczyna jest bezpieczna, dopóki nie znalazłaby się w ramionach matki. Lucian Graymark dał Magnusowi dość czasu, by ten mógł zebrać magię. Czarownik skoncentrował się i poczuł, że jego skóra zrasta się, choć jest pozbawiony sił. Podniósł się i pobiegł za Valentinem. *** Odgłosy walki w pokoju, który opuścili, były cichsze, ponieważ wielu poległo. Komuś udało się włączyć światła. Na podłodze leżał martwy wilkołak, cal po calu zmieniający się w bladego mężczyznę. Obok niego znajdował się inny martwy młody człowiek, jeden z członków Kręgu. Po śmierci zbytnio się od siebie nie różnili. Wielu Nocnych Łowców z Kręgu Valentine'a było wciąż na nogach, w przeciwieństwie do Whitelaw'ów. Maryse Lightwood trzymała twarz w dłoniach. Niektórzy byli wyraźnie wstrząśnięci. - Valentine - powiedziała Maryse błagalnym tonem, kiedy zauważyła swojego przywódcę. - Valentine, co my zrobiliśmy? Whitelawowie nie żyją... Valentine... Wszyscy spojrzeli na Valentine'a, gromadząc się wokół niego i przypominając

raczej przerażone dzieci niż dorosłych. Valentine musiał ich zgromadzić wiele lat temu, pomyślał Magnus, ale dotarło do niego, że nie dba o to, czy zrobiono im pranie mózgu, czy ich oszukano, nie po tym, co zrobili. Jakby nie zostało w nim już ani trochę współczucia. - Działaliście w imię Prawa - powiedział Valentine. - Wiecie, że wszyscy zdrajcy naszego gatunku muszą kiedyś za to zapłacić. Jeśli wybraliby naszą stronę, jeśliby zaufali nam, dzieciom Anioła, nic by się im nie stało. - A co z Clave? - powiedział kędzierzawy mężczyzna, a w jego głosie słychać było wyzywającą nutę. - Michael - szepnął mąż Maryse. - Z Clave, Wayland? - zapytał Valentine ostrym tonem. - Whitelawowie nie żyją przez bandę wilkołaków. Taka jest prawda i tak powiemy Clave. Lucian Graymark jako jedyny go nie słuchał. Podszedł do kobiety wilkołaka i przekazał jej dziewczynkę. Magnus usłyszał, jak kobieta wstrzymała oddech, kiedy zobaczyła oczy córki. Zaczęła cicho płakać. Lucian stał przy nich, wyglądając na głęboko zmartwionego, a następnie przeszedł przez pokój zdeterminowanym krokiem. - Chodźmy, Valentine - powiedział. - Whitelawowie... to był straszny wypadek. Krąg nie może za to ucierpieć. Powinniśmy iść. Te istoty nie są warte twojego czasu, żadne z nich, a te wilkołaki to tylko przybłędy, które zerwały się ze swojego stada. Obaj pójdziemy dziś w nocy do obozowiska wilkołaków, gdzie znajduje się prawdziwe zagrożenie. Razem pokonamy ich przywódcę. - Razem. Ale jutro. Wrócisz dzisiaj do domu? Jocelyn chce z tobą porozmawiać. Lucian z ulgą uścisnął ramię Valentine'a. - Oczywiście. Zrobię dla Jocelyn wszystko. Zrobię wszystko dla was obojga. Wiesz o tym. - Przyjacielu - odrzekł Valentine. - Wiem. Valentine również uścisnął jego ramię, lecz Magnus widział spojrzenie, jakie posłał Lucianowi. Była w nim miłość, ale również nienawiść, i to właśnie ona dominowała. Czysta niczym srebrzysta płetwa rekina w ciemnych wodach czarnych oczu Valentine'a, w których Magnus widział śmierć. Nie zdziwiło go to. Widział w życiu wiele potworów, którzy potrafili kochać, lecz niewielu z nich pozwalało, by to uczucie ich zmieniało i potrafili zmieniać miłość do jednej osoby w życzliwość dla wielu. Pamiętał twarz Valentine'a, kiedy przywódca Kręgu przecinał na pół ciało Marian Whitelaw, a Magnus zastanawiał się jak to jest żyć z kimś takim jak Valentine, zastanawiał się jak znosi to jego żona, którą Marian określiła jako czarującą. Dzielenie łóżka z potworem, spanie na jednej poduszce, obok człowieka, którego głowa wypełniona była chęcią mordu i szaleństwem. Magnus już to przeżył.

Lecz ta ślepa miłość nie trwała długo. Pewnego dnia podniosłeś głowę znad poduszki i zobaczyłeś, że twoje życie to koszmar. Lucian Graymark mógł być jednym z wielu, o których warto było się martwić, lecz Magnus mógł się założyć, że ten człowiek był już prawie martwy. Magnus pozwolił, by przeszłość go oszukała; mylił się myśląc, że Stephen Herondale był tym, który posiadał w sobie nieograniczoną ilość dobroci. Magnus spojrzał na Stephena, na jego piękną twarz i cienkie usta. Poczuł nagle chęć, by powiedzieć Nocnemu Łowcy, że zna i kocha jego przodka, że Tessa byłaby nim rozczarowana. Lecz nie chciał, by Krąg zaczął jej szukać. Magnus nic nie powiedział. Stephen Herondale wybrał po której stanie stronie, tak samo jak Magnus. Krąg wycofał się z magazynu, maszerując niczym mała armia. Magnus pobiegł do miejsca, gdzie w kałuży krwi leżał Adam Whitelaw, blady i spokojny, z błyszczącym toporem obok. - Marian? - zapytał Adam. Magnus opadł przy nim na kolana, szukając na jego skórze najgorszych ran i zalepiając je. Było ich wiele - zbyt wiele. Magnus spojrzał w oczy Adama, z których uciekało już światło, i wiedział, że Adam wyczyta odpowiedź z jego twarzy, zanim nawet zdąży wymyślić jakieś kłamstwo. - Mój brat? - zapytał Adam. - Dzie... Dzieci? Magnus rozejrzał się po pomieszczeniu i spojrzał na tych, którzy polegli. Kiedy ponownie odwrócił się do Adama, ten obrócił głowę i zacisnął usta tak, by nie zdradzać swojego cierpienia. Magnus użył całej magii, jaka mu została, by złagodzić ból mężczyzny, który w końcu uniósł rękę i, ściskając dłoń czarownika, oparł głowę na jego ramieniu. - Wystarczy, czarowniku - powiedział zachrypniętym głosem. - Nie mógłbym... nie mógłbym żyć, gdybym ocalał. - Kaszlnął, z jego ust wyrwał się okropny, mokry dźwięk, i zamknął oczy. - Ave atque vale, Nocny Łowco - wyszeptał Magnus. - Twój Anioł byłby z ciebie dumny. Adam Whitelaw wydawał się tego nie słyszeć. To był tylko bardzo krótki moment po tym jak ostatni z Whitelaw'ów umarł w ramionach Magnusa. *** Clave uwierzyło, że Whitelaw'ów zabiła wataha wilkołaków i nic z tego, co powiedział Magnus, nie wpłynęło na ich zdanie. Nie oczekiwał, że mu uwierzą. Nie wiedział dokładnie, dlaczego o tym mówił, zwłaszcza że Nephillim wyraźnie woleli, by siedział cicho.

Magnus czekał na powrót Kręgu. Krąg nie wrócił do Nowego Yorku, lecz Magnus widział ich jeszcze raz. Podczas Powstania. Niedługo po nocy w magazynie, Lucian Graymark zniknął, a Magnus zakładał, że nie żyje. Rok później znów o nim usłyszał. Ragnor Fell powiedział Magnusowi, że istnieje wilkołak, który kiedyś był Nocnym Łowcą, i powstają plotki, że nadszedł czas, by Podziemny Świat przygotował się do walki z Kręgiem. Valentine ujawnił swoje plany i uzbroił Krąg na czas, kiedy Porozumienia pomiędzy Nephillim i Podziemnymi miały być znowu zawarte. Jego Krąg zredukował liczbę Nocnych Łowców i Podziemnych w Wielkiej Sali Anioła. Dzięki ostrzeżeniu Luciana Graymarka, Podziemni mogli wtargnąć do sali i zaskoczyć Krąg. Zostali zarówno uprzedzeni jak i dobrze uzbrojeni. Nocni Łowcy zaskoczyli wtedy Magnusa, tak samo jak wcześniej zaskoczyli go Whitelawowie. Clave nie zostawiło Podziemnych i zwróciło się przeciwko Kręgowi. Zdecydowana większość Clave i przywódców Instytutów podjęła decyzję, którą podjęli wcześniej Whitelawowie. Walcząc w imię zaprzysiężonych sojuszników i pokoju, pokonali Krąg Valentine'a. Lecz kiedy walka dobiegła końca, Nocni Łowcy obwiniali Podziemnych za śmierć tak wielu z nich, jakby bitwa była pomysłem Świata Podziemnego. Nocni Łowcy szczycili się wymierzoną przez nich sprawiedliwością, lecz ich poczucie sprawiedliwości dla istot pokroju Magnusa zawsze miała gorzki smak. Relacje między Nephillim i Światem Podziemnym nie poprawiły się, a Magnus stracił nadzieję, że kiedykolwiek te dwa gatunki dojdą do porozumienia. Zwłaszcza kiedy Clave wysłało do miasta Magnusa ostatnich członków Kręgu, Lightwoodów i człowieka zwanego Hodge Starkweather, by odpokutowali za swoje czyny poprzez prowadzenie nowojorskiego Instytutu, będącego własnością wygnańców Szklanego Miasta. Po tej masakrze Kielich Anioła zaginął wraz z Valentinem, co odbierało Nocnym Łowcom możliwość uzupełniania ich szeregów. Lightwoodowie wiedzieli, że łagodne traktowanie zawdzięczają dobrym znajomościom w Clave i jeśli choć raz podwinie im się noga, Clave ich zniszczy. Raphael Santiago, który był winny Magnusowi przysługę - lub dwadzieścia – doniósł mu, że Lightwoodowie są chłodni, lecz skrupulatnie uczciwi w kontaktach z Podziemnymi. Magnus wiedział, że prędzej czy później - wolał później - przyjdzie mu z nimi współpracować i będzie musiał być dla nich uprzejmy. Krwawa historia Kręgu dobiegła końca, a Magnus wolałby zapomnieć o skąpanej w ciemności przeszłości i patrzeć przed siebie, mając nadzieję na światło. Przez ponad dwa lata po Powstaniu Magnus nie widział żadnego z członków kręgu Valentine'a. Do czasu.

Nowy York, 1993 Życie czarownika zapewniało nieśmiertelność, magię, prestiż oraz nieustanne emocje. Jednakże czasami Magnus chciał po prostu zostać w domu i usiąść na kanapie, oglądając telewizję, jak wszyscy inni. Teraz zwinął się na sofie i w towarzystwie Tessy oglądał na video "Dumę i Uprzedzenie". Tessa dość obszernie skarżyła się, że książka była lepsza. - To nie jest to, czego chciałaby Jane Austen - powiedziała do niego. - Jestem pewna, że gdyby mogła to zobaczyć, byłaby przerażona. Magnus wyprostował się i podszedł do okna. Spodziewał się dostawy chińskiego jedzenia, a umierał z głodu po długim dniu polegającym na lenistwie i rozpuście. Jednak nie zauważył dostawcy. Jedyną osobą na ulicy była młoda kobieta niosąca dziecko szczelnie opatulone przed zimnem. Szła szybko i bez wątpienia była w drodze do domu. - Gdyby Jane Austen mogła to zobaczyć - stwierdził Magnus. - Zakładam, że wrzeszczałaby: "W tym pudełku jest mały demon! Przyprowadźcie księdza!" i zaczęłaby uderzać w telewizor parasolką. Rozległ się dźwięk dzwonka i Magnus odwrócił się od okna. - W końcu - rzucił, chwytając dziesięciodolarowy banknot ze stolika stojącego obok drzwi i nacisnął przycisk, aby wpuścić dostawcę. - Potrzebuję wołowiny i brokułów zanim ponownie zmierzę się z panem Darcy. Prawdą jest powiedzenie, że oglądanie zbyt długo telewizji z pustym brzuchem powoduje, że tracisz głowę. - Gdybyś stracił głowę - powiedziała Tessa - cała branża fryzjerska pogrążyłaby się w kryzysie. Magnus skinął głową i dotknął swoich włosów, które teraz sięgały podbródka. Otworzył drzwi, nie zmieniając swojej pozy i ujrzał wpatrującą się w niego kobietę z burzą rudych włosów. Trzymała dziecko. To była ta sama kobieta, którą przed chwilą widział na ulicy. Magnus był zaskoczony widząc pod swoimi drzwiami kogoś, kto wyglądał tak... przyziemnie. Miała na sobie byle jakie dżinsy i nierównomiernie ufarbowany t-shirt8. Opuściła dłoń, którą miała uniesioną, jakby zamierzała zapukać do drzwi, a Magnus zauważył wyblakłe, srebrzyste blizny na jej ramieniu. Widział już ich zbyt wiele, aby je pomylić z czymkolwiek innym. Nosiła Znaki Przymierza, a to były ich pozostałości, niczym pamiątki. Jednak 8

Ang. tie-dye - specjalna metoda farbowania ubrań, polegająca na związaniu kawałka odzieży w węzeł i maczaniu go w farbie.

nie była Przyziemną. Była Nocną Łowczynią, ale bez świeżych runów i typowego dla nich stroju. Nie była tutaj służbowo. To oznaczało kłopoty. - Kim jesteś? - zapytał. Przełknęła i odpowiedziała: - Jestem… Jestem Jocelyn Morgenstern. To imię przywołało wspomnienia sprzed wielu lat. Magnus pamiętał ostrze zatapiające się w jego plecach i smak krwi. To sprawiło, że miał ochotę splunąć. Oblubienica potwora u jego drzwi. Magnus nie mógł przestać się na nią gapić. Ona również się w niego wpatrywała. Zdawała się być sparaliżowana widokiem jego piżamy. Magnus poczuł się szczerze urażony. Nie zapraszał żadnych żon przywódców ogarniętych szaleńczym kultem nienawiści, aby wpadały do niego z wizytą i krytykowały jego garderobę. Gdyby chciał zrezygnować z koszulki i nosić szkarłatne spodnie od piżamy zdobione wzorem w czarne niedźwiedzie polarne oraz czarną jedwabną lizeskę9, to mógłby to zrobić. Poza tym żadna z osób, które miały szczęście widzieć Magnusa w jego sypialnianym stroju, nigdy nie narzekała. - Nie przypominam sobie, żebym zamawiał żonę złego szaleńca - rzucił. - To na pewno była wołowina i brokuły. A ty, Tessa? Zamawiałaś żonę złego szaleńca? Otworzył szerzej drzwi, aby Tessa mogła zobaczyć, kto stoi za nimi. Przez chwilę nikt się nie odzywał. Potem Magnus zobaczył, że coś przykrytego kocykiem w ramionach Jocelyn poruszyło się. Właśnie wtedy przypomniał sobie, że to było dziecko. - Przyszłam tutaj, Magnusie Bane - odezwała się - Aby błagać cię o pomoc. Magnus chwytał krawędź drzwi do czasu, gdy jego knykcie nie pobladły. - Pozwól mi się zastanowić - mruknął. - Nie. Jednak delikatny głos Tessy go zatrzymał. - Pozwól jej wejść, Magnusie - powiedziała. Obrócił się na pięcie w jej kierunku. - Poważnie? - Chcę z nią porozmawiać. W głosie Tessy zabrzmiała dziwna nuta. Ponadto, dostawca pojawił się na korytarzu niosąc torbę z jedzeniem. Magnus zaprosił Jocelyn do środka, wręczył dziesięć dolarów i zatrzasnął drzwi przed nosem zdezorientowanego mężczyzny, zanim tamten miał szansę przekazać mu jedzenie. Teraz Jocelyn stała niepewnie przy drzwiach. Mały człowiek w jej ramionach 9

Ang. bed jacket; rodzaj szlafroka (kaftanika) wkładanego na nocną bieliznę.

wymachiwał nogami. - Masz dziecko - Magnus stwierdził coś, co było oczywiste. Kobieta poruszyła się niespokojnie i przycisnęła niemowlę do piersi. Tessa podeszła do nich po cichu i stanęła obok Jocelyn. Mimo, że miała na sobie czarne legginsy i szeroki szary t-shirt z napisem WILLIAM CHCE LALKĘ, to wciąż emanowała uprzejmością i autorytetem. Koszulka, jak się okazało, wyrażała feministyczne stwierdzenie, że chłopcy lubią bawić się lalkami, a dziewczynki ciężarówkami, ale Magnus przypuszczał, że częściowo wybrała ją ze względu na imię. Mąż Tessy nie żył od tak wielu lat, że jego imię przywoływało szczęśliwe, wyblakłe wspomnienia, zamiast dotkliwego bólu, który czuła niedługo po jego śmierci. Inni czarownicy także kochali i tracili bliskich, ale niewielu było tak beznadziejnie wiernych jak Tessa. Dekady później nie pozwoliła nikomu innemu nawet zbliżyć się do siebie. - Jocelyn Fairchild. - powiedziała Tessa. - Potomkini Henry'ego Branwella i Charlotte Fairchild. Jocelyn zamrugała, jakby nie spodziewała się wykładu na temat jej pochodzenia. - To prawda - odpowiedziała ostrożnie. - Wiesz, znałam ich - wyjaśniła Tessa. - Jesteś bardzo podobna do Henry'ego. - Znałaś ich? Więc ty musisz być... Henry nie żył już od więcej niż połowy wieku, a Tessa nie wyglądała na więcej niż dwadzieścia pięć lat. - Ty też jesteś czarownikiem, tak? - zapytała podejrzliwie Jocelyn. Magnus zauważył jak obrzuciła Tessę spojrzeniem od stóp do głów, szukając znaku demona, który wskazywał Nocnemu Łowcy to, co było nieczyste, nieludzkie i godne pogardy. Niektórzy czarownicy mogli ukryć ich znaki pod ubraniem, ale Jocelyn mogła do woli patrzeć na Tessę i nigdy by go nie znalazła. Niby Tessa nie wyprostowała się natrętnie, ale nagle stało się jasne, że jest wyższa od Jocelyn, a jej szare oczy potrafią być bardzo zimne. - Jestem - odezwała się Tessa. - Jestem Theresa Gray, córka Wielkiego Demona i Elizabeth Gray, która urodziła się pod nazwiskiem Adele Starkweather i należała do twojego rodzaju. Byłam żoną Williama Herondale’a, głowy londyńskiego Instytutu, a także matką Jamesa Herondale’a i Lucie Blackthorn. Will i ja wychowaliśmy nasze dzieci na Nocnych Łowców, którzy chronią Przyziemnych, żyją zgodnie z Kodeksem Clave i Przymierzem oraz dochowują Porozumień. Mówiła w dobrze znany sobie sposób, jak Nephillim. - Kiedyś żyłam wśród Nocnych Łowców - powiedziała miękko. - Kiedyś może wydałabym ci się prawie człowiekiem. Jocelyn wyglądała na zagubioną, zupełnie jak ludzie, którzy dowiadywali się

czegoś bardzo dziwnego, jakby cały świat nagle wydał się jej obcy. - Rozumiem jeśli uważasz moje czyny przeciwko Podziemnym za niewybaczalne - odparła Jocelyn. - Ale ja…ja nie mam dokąd się udać. I potrzebuję pomocy. Moja córka potrzebuje waszej pomocy. Jest Nocnym Łowcą i córką Valentine'a. Ona nie może żyć tak jak jej własny rodzaj. Już nigdy nie będziemy mogły wrócić. Potrzebuję zaklęcia, które uczyni ją ślepą na wszystko poza przyziemnym światem. Może dorastać w nim bezpieczna i szczęśliwa. I nie musi się nigdy dowiedzieć kim był jej ojciec. - Jocelyn mówiła zdławionym głosem, jednak uniosła podbródek i dodała - Ani matka. - Tak więc przyszłaś błagać nas - rzekł Magnus - potwory. - Nie mam nic do Podziemnych - powiedziała w końcu Jocelyn. - Ja... mój najlepszy przyjaciel jest Podziemnym i nigdy nie wierzyłam, że przez to jest inny od osoby, którą zawszę kochałam. Popełniłam błąd. Już zawsze będę musiała żyć z tym, co zrobiłam. Ale proszę, moja córka jest niewinna. Jej najlepszy przyjaciel, Podziemny. Magnus przypuszczał, że Lucian Graymark wciąż żyje, mimo że nikt nie widział go od czasu Powstania. Czarownik uznał, że to stawia ją w trochę lepszym świetle, skoro wciąż uważa go za swojego najlepszego przyjaciela. Ludzie mówili, że ona i Lucian planowali razem pokonać Valentina, choć Jocelyn nie było tam i nie potwierdziła tej plotki po bitwie. Magnus nie widział jej podczas Powstania. Nie wiedział wtedy czy wierzyć tym zapewnieniom czy też nie. Bane często uważał, że sprawiedliwość Nocnych Łowców jest niczym więcej niż okrucieństwem, a on nie chciał być okrutny. Spojrzał na tę kobietę, na jej niezwykle zmęczoną i zdesperowaną twarz, na zawiniątko w jej ramionach i nie potrafił być okrutny. Wierzył w odkupienie, w tą nieokreśloną łaskę w każdej osobie, którą spotykał. To była jedna z tych niewielu rzeczy, w które musiał wierzyć, jakieś piękno stojące w obliczu tak brzydkiej rzeczywistości. - Powiedziałaś, że byłaś żoną Herondale'a. - Jocelyn zwróciła się do Tessy, a jej głos był zdławiony, jakby właśnie zdała sobie sprawę ze słabości tego argumentu, ale nie miała nic do stracenia. - Stephen Herondale był moim przyjacielem… - Stephen Herondale zabiłby mnie, gdyby kiedykolwiek mnie spotkał - odparła Tessa. - Nie mogłabym być bezpieczna żyjąc wśród ludzi takich jak ty i on. Jestem żoną i matką tych, którzy walczyli i umierali i nigdy nie zhańbili się tak jak wy. Nosiłam strój Nocnego Łowcy, dzierżyłam ostrza i zabijałam demony, a jedyne czego chciałam to zgładzić zło, abym mogła żyć i być szczęśliwa z tymi, których kochałam. Miałam nadzieję, że tworzę lepszy, bezpieczniejszy świat dla moich dzieci. Ale Krąg Valentine’a, linia Herondale’ów, linia, do której należał syn dzieci moich dzieci, sprawił, że w to zwątpiłam. To wszystko przez ciebie, twój Krąg i twojego męża, Stephen Herondale umarł z nienawiścią w sercu, a ja mam krew swoich pobratymców na rękach. Nie potrafię wyobrazić sobie gorszego sposobu, w jaki mogła się skończyć linia, którą stworzyłam ja i Will. Przez całe życie będę musiała nieść to brzmienie nałożone na mnie przez Krąg Valentina, a będę żyła wiecznie.

Tessa przerwała i spojrzałam na bladą, zdesperowaną twarz Jocelyn, a potem znów zaczęła, tym razem delikatniej. - Ale Stephen Herondale sam dokonał tych wyborów, tak samo jak ty, z powodu nienawiści. No może oprócz jednej. Wiem, że Valentine nie zostałby pokonany bez twojej pomocy. A wasze dziecko nie zawiniło nikomu. - To wcale nie oznacza, że powinniśmy jej pomóc - przerwał Magnus. Nie chciał odmawiać Jocelyn, ale dokuczliwy głosik wciąż podpowiadał mu, że była wrogiem. - Poza tym nie jestem organizacją dobroczynną dla Nocnych Łowców, a wątpię, żeby miała pieniądze by mi zapłacić. Uciekinierzy rzadko są hojnie wynagradzani. - Znajdę pieniądze - powiedziała Jocelyn. - Nie wyciągam ręki po jałmużnę i nie jestem już Nocnym Łowcą. I nie mam czego wśród nich szukać. Teraz chcę być kimś innym. Chcę wychować moją córkę na inną osobę, tak żeby Clave nie miało na nią wpływu i nikt jej nie oszukał. Chcę, żeby była odważniejsza oraz silniejsza niż ja i żeby sama mogła decydować o swoim losie. - Nikt nie mógłby prosić o więcej dla swojego dziecka - odezwała się Tessa i podeszła bliżej. - Czy mogę ją potrzymać? Jocelyn wahała się przez chwilę, mocniej przyciskając zawiniątko do piersi. Potem wolno, niechętnie, prawie nerwowo, wyprostowała się i bardzo starannie ułożyła niemowlę w ramionach kobiety, którą dopiero co poznała. - Jest piękna - wyszeptała Tessa. Magnus nie widział jej trzymającej dziecko od paru dekad, ale trzymała je na wysokości bioder, zataczając koła ramionami, z tą instynktowną miłością i z łatwością, jaką mają tylko rodzice. Widział ją taką raz, gdy nosiła na rękach jedno ze swoich wnucząt. - Jak ma na imię? - Clarissa - odpowiedziała Jocelyn, patrząc na Tessę z uwagą, a potem, tonem jakbym zawierzała komuś sekret, powiedziała - Ja nazywam ją Clary. Magnus spojrzał znad ramion Tessy na twarz dziecka. Dziewczynka była starsza niż sądził, mała jak na swój wiek, ale jej twarz straciła niemowlęce krągłości: musiała mieć około dwóch lat i wyglądała prawie jak jej matka. Wyglądała jak Fairchild. Rude loki, o identycznym odcieniu jak Henry'ego, okalały jej małą główkę, a czyste jak szkło i błyszczące niczym diament zielone oczy z ciekawością przyglądały się otoczeniu. Nie wydawała się mieć cokolwiek przeciwko przekazywaniu jej obcym. Tessa szczelniej owinęła ją kocykiem, a mała pulchna piąstka Clary zacisnęła się wokół palca Tessy. Dziecko machało palcem w tę i z powrotem, jakby chciało pochwalić się swoją nową własnością. Tessa uśmiechnęła się do dziecka, tym delikatnym, jasnym uśmiechem i powiedziała: - Cześć Clary. To było jasne, że Tessa do końca straciła dla niej głowę. Magnus pochylił się, a

jego ramię znalazło się tuż nad ramieniem Tessy i spojrzał na twarz dziecka. Pomachał, aby przyciągnąć jego uwagę, ruszając palcami, co sprawiło, że wszystkie jego pierścienie zabłysły w świetle. Clary roześmiała się, jej perłowe ząbki rozbłysły w niezmąconej radości, a mężczyzna poczuł, jak węzeł niechęci w jego piersi rozwiązał się. Clary wykręciła się, dając jasny sygnał, że nie chce już być trzymana na rękach, ale Tessa podała ją Jocelyn, aby matka zadecydowała, czy chce ją postawić, czy nie. Mogła nie chcieć, żeby jej dziecko bawiło się w domu czarownika. Jocelyn rozejrzała się niespokojnie, ale albo uznała, że to bezpieczne, albo mała, wijąca się Clary była tak uparta, iż jej matka zdała sobie sprawę, że musi jej ustąpić. Postawiła dziewczynkę na ziemi, a ona pewnie udała się na poszukiwania. Wszyscy wstali i przyglądali się jej krótko ostrzyżonej główce, gdy złapała kolejno książkę Tessy, jedną ze świeczek Magnusa (którą przez chwilę gryzła) i srebrną tacę, którą Magnus położył pod kanapą. - Ciekawski maluch, czyż nie? - zapytał Magnus. Jocelyn spojrzała na niego. Jej oczy były pełne troski o dziecko. Czarownik zorientował się, że uśmiecha się do niej. - To nic złego - zapewnił ją. - Może wyrosnąć na poszukiwaczkę przygód. - Chcę tylko, żeby wyrosła na bezpieczną i szczęśliwą osobę - powiedziała Jocelyn. - Nie chcę żeby miała przygody. One zdarzają się, gdy życie jest okrutne. Chcę dla niej zwykłego życia, cichego i spokojnego i mam nadzieję, że nigdy nie ujrzy Świata Cieni. To nie jest świat dla dzieci. Ale nigdy nie miałam szczęścia do nadziei. Widziałam wczoraj jak próbowała się bawić z faerie w żywopłocie. Dlatego potrzebuję twojej pomocy. Czy możesz uczynić ją ślepą na to wszystko? - Czyli mam odebrać temu dziecku istotną część jego natury i przekształcić ją tak, jak tobie bardziej pasuje? - zapytał jej Magnus. - Skoro chcesz doprowadzić do tego, żeby oszalała. Pożałował tych słów już w chwili, kiedy je wypowiedział. Spojrzała na niego z pobladłą twarzą, jakby ktoś właśnie ją uderzył. Ale Jocelyn Morgenstern nie była jedną z tych kobiet, które płakały i załamywały się, bo inaczej Valentine złamałby ją już dawno temu. Wyprostowała się i zapytała podniesionym głosem. - Czy jest jeszcze coś innego, co możesz zrobić? - Jest coś... coś czego mógłbym spróbować - powiedział. Ale nie powiedział, że to zrobi. Przeniósł wzrok na dziewczynkę i pomyślał o młodej wilkołaczce oślepionej przez Valentine’a, o Edmundzie Herondale'u, którego pozbawiono znaków wieki temu oraz o Jamie i Lucy, dzieciach Tessy i wszystkich ich potomkach. Nie mógł oddać dziecka Nocnym Łowcom, dla których Prawo było ważniejsze od miłosierdzia. Clary zauważyła jego biednego kota. Wielki Catsby, który miał już swoje lata, leżał na aksamitnej poduszce, otoczony swoim puszystym szarym ogonem.

Dorośli zorientowali się, że katastrofa jest nieunikniona. Wszyscy, jak jeden mąż, ruszyli w ich kierunku, ale Clary właśnie pociągnęła Wielkiego Catsby'ego za ogon, z iście królewską miną hrabiny, która właśnie sięga po dzwonek, aby zawołać swoją służącą. Wielki Catsby wydał się z siebie żałosne miauknięcie, a w proteście przeciwko takiemu poniżeniu odwrócił się i podrapał Clary, która zaczęła wrzeszczeć. Jocelyn uklęknęła obok dziewczynki, jej rude włosy były jak welon, który zasłonił dziewczynkę przed światem. - Czy ona jest w części banshee? - zapytał Magnus, przekrzykując okropne zawodzenie. Clary brzmiała jak policyjna syrena, a mężczyzna poczuł się tak, jakby miał zostać aresztowany po raz dwudziesty siódmy. Jocelyn spiorunowała go wzrokiem spod jej włosów, a Magnus uniósł ręce w udawanym geście kapitulacji. Och, wybacz mi sugestię, że krew dziecka Valentina nie jest kryształowo czysta. - Daj spokój, Magnus - powiedziała cicho Tessa. Ona kochała o wielu więcej Nocnych Łowców niż Magnus. Podeszła do Jocelyn i położyła dłoń na jej ramieniu, a kobieta jej nie zrzuciła. - Jeśli chcesz, żeby dziecko było bezpieczne - powiedział Magnus. - To nie wystarczy tylko zaklęcie aby odebrać mu Wzrok. Ona również musi być chroniona przed siłami nadprzyrodzonymi, demonami, które mogą do niej podpełznąć. - A jaka Żelazna Siostra, czy jaki Cichy Brat przeprowadzi ceremonię bez wcześniejszego doniesienia na Clary i mnie do Clave? - Jocelyn zaprotestowała. Nie. Nie mogę tego zaryzykować. Jeśli nie będzie wiedziała nic o Świecie Cieni to będzie bezpieczna. - Moja matka była Nocną Łowczynią, która nie wiedziała nic o Świecie Cieni odezwała się Tessa. - Ale nie zapewniło jej to bezpieczeństwa. Jocelyn spojrzała na nią ze zgrozą. Zakończenie tej historii było oczywiste: demon uzyskał dostęp do niechronionej Nocnej Łowczyni, a Tessa była tego rezultatem. Zapanowała cisza. Clary zerkała z ciekawością na Tessę, już od chwili gdy do nich podeszła, zapominając o krzyku. Teraz wyciągała do niej swoje pulchne rączki. Jocelyn pozwoliła Tessie wziąć ją ponownie, a tym razem Clary nie próbowała się jej wyrywać. Dziewczynka schowała swoją małą zapłakaną twarzyczkę w t-shircie Tessy. To wydawał się być gest sympatii. Magnus miał nadzieję, że nikt nie zaproponuje mu wzięcia Clary w jej obecnym, lepkim stanie. Jocelyn zamrugała i na jej twarzy powoli zaczął pojawiać się uśmiech. Magnus po raz pierwszy zauważył, że jest piękna. - Clary nigdy nie ufa obcym. Może…może ona wie, że nie jesteś obca dla Fairchildów. Tessa spojrzała na Jocelyn swoimi czystymi szarymi oczami. Magnus pomyślał, że w tym przypadku Tessa rozumie więcej niż on.

- Może. Pomogę ci w ceremonii - obiecała. - Znam Cichego Brata, który dotrzyma tajemnicy, jeśli go o to poproszę. Jocelyn skłoniła głowę. - Dziękuję ci, Tesso Gray. Do Magnusa dotarło, jak wściekły byłby Valentine, gdyby widział swoją żonę proszącą o pomoc Podziemnych, a nie mówiąc już o jego dziecku w ramionach czarownicy. Myśl Magnusa, żeby odpowiedzieć na prośbę Jocelyn okrucieństwem jeszcze bardziej się oddaliła. Był to pewien rodzaj zemsty na Valentinie, który zaczął się dopełniać po jego śmierci i pokazywał, w jak wielkim był błędzie. Podszedł do dwóch kobiet i dziecka, zerknął na Tessę i zauważył, że skinęła głową. - No cóż - powiedział. - Zdaje się, że zamierzamy ci pomóc, Jocelyn Morgenstern. Kobieta drgnęła. - Nie nazywaj mnie tak. Jestem…Jestem Jocelyn Fairchild. - Myślałem, że nie jesteś już Nocnym Łowcą - rzucił. - Jeśli nie chcesz żeby cię znaleźli, zmiana nazwiska wydaje się dość oczywistym pierwszym krokiem. Zaufaj mi. Jestem ekspertem. Oglądałem wiele oper mydlanych. Jocelyn wyglądała na nieprzekonaną. Magnus przewrócił oczami. - Ja także nie urodziłem się jako „Magnus Bane” - powiedział. - Tylko zdecydowałem, że ono będzie moje własne. - Ja naprawdę urodziłam się pod nazwiskiem Tessa Gray. Ale ty powinnaś wybrać jakiekolwiek nazwisko jakie wyda ci się właściwe. Zawsze twierdziłam, że w słowach jest wielka moc, a to tyczy się również nazwisk. Nazwisko które wybierzesz dla siebie, może powiedzieć ci jakie będzie twoje przeznaczenie i kim możesz się stać. - Nazywajcie mnie Fray. Pozwól mi połączyć nazwisko Fairchild, należące do mojej utraconej rodziny z nazwiskiem Gray, z powodu... przyjaciela rodziny powiedziała Jocelyn z nieoczekiwaną mocą. Tessa uśmiechnęła się do niej, wyglądając na zaskoczoną, ale zadowoloną, a Jocelyn uśmiechnęła się do córki. Czarownik widział determinację na jej twarzy. Valentine chciał zniszczyć świat, o czym Magnus doskonale wiedział. Ale ta kobieta, zamiast pomóc mu to zrobić, patrzyła teraz na swoją córkę, jakby zamierzała stworzyć inny, lśniący i zupełnie nowy świat, właśnie dla Clary, dzięki któremu córka nigdy nie zostałaby dotknięta przez cienie przeszłości. Magnus wiedział, jak to jest chcieć zapomnieć o tym, co złe. Znał namiętną chęć ochrony kogoś przychodzącą z miłości. Może żadne z dzieci należących do następnego pokolenia - ani nie ta mała uparta rudowłosa psotnica, ani Helen i Mark Blackthornowie z Los Angeles, w

których żyłach płynęła krew faerie, ani nawet dzieci Maryse Lightwood, dorastające w Nowym Yorku, daleko od Miasta Szkła - nie dowiedzą się nigdy całej prawdy o tej paskudnej przeszłości. Jocelyn pogładziła twarz dziewczynki i wszyscy zobaczyli, jak dziecko uśmiechnęło się, promieniując szczerą radością życia. Była to historia sama w sobie, słodka i pełna nadziei, która właśnie się zaczynała. - Jocelyn i Clary Fray - powiedział Magnus. - Miło mi was poznać.

DROGA DO PRAWDZIWEJ MIŁOŚCI (I PIERWSZYCH RANDEK)

Była piątkowa noc na Brookynie, a na niebie odbijały się światła miasta: ciemnopomarańczowe chmury napierały letnim upałem na chodniki niczym stronice książki na zamknięty w środku kwiat. Magnus przechadzał się w samotności po swoim mieszkaniu na poddaszu, rozmyślając nad pewnym problemem, jaki pojawił się w jego życiu. Chodziło o zaproszenie na randkę przez Nocnego Łowcę, co klasyfikowało się na pierwszym miejscu dziesięciu najbardziej dziwnych i nieoczekiwanych rzeczy, które mu się przydarzyły, chociaż Magnus zawsze starał się żyć chwilą. Był zaskoczony tym, że się zgodził. Miniony wtorek był dniem pochmurnym, a spędził go w domu z kotem i spisem zapasów, który obejmował rogate ropuchy. Później Alec Lightwood najstarszy syn Nocnych Łowców prowadzących nowojorski Instytut - zjawił się w progu mieszkania czarownika, dziękując mu za uratowanie życia i pytając o wyjście gdzieś razem, podczas czego rumienił się w piętnastu odcieniach, od ciemnoczerwonego do fiołkoworóżowego. W odpowiedzi Magnus stracił w zastraszającym tempie rozum, pocałował go i umówił się na randkę w piątek. Wszystko to było bardzo dziwne. Po pierwsze, Alec przyszedł i podziękował Magnusowi za ocalenie życia. Bardzo niewielu Nocnych Łowców byłoby do tego zdolnych. Myśleli o magii jako o czymś należnym im przez prawo, którą wykorzystywać mogli wtedy, gdy tylko chcieli, podczas czego uważali czarowników za coś uciążliwego lub przydatnego. Większość Nephilim prędzej pomyślałoby o podziękowaniu windzie za przybycie na odpowiednie piętro. Oczywiście zdarzało się już, że Nocni Łowcy zapraszali Magnusa na randki. Pragnęli przysług w różnych rodzajach: magicznym, seksualnym lub jakimś innym, dziwacznym. Nikt z nich nie chciał spędzić z nim czasu, iść do kina, dzielić się popcornem. Nie był nawet pewien, czy Nocni Łowcy oglądali jakiekolwiek filmy. To była tak prosta, zwyczajna prośba - jakby Nocni Łowcy nigdy nie potłukli talerza, ponieważ Magnus ich dotykał lub nie pluli na słowo ,,czarownik” jakby było czymś w rodzaju przekleństwa. Jakby wszystkie stare rany mogły zostać uleczone , jakby ich nigdy nie było, a świat mógłby się stać tak promienny jak niebieskie oczy Aleca Lightwooda. Magnus zgodził się, ponieważ chciał tego. Bardzo możliwe było, że powiedział tak, ponieważ był idiotą. Po wszystkim Magnus wciąż rozmyślał o tym, że Alec nie interesował się nim aż tak. Po prostu była to jego odpowiedź na jedyne zainteresowanie ze strony mężczyzny, jakiego w życiu doświadczył. Alec był skryty, nieśmiały, wyraźnie niepewny siebie, a także przywiązany do swojego przyjaciela o blond włosach,

Trace'a Waylanda. Magnus nie był pewny, czy tak brzmiało jego imię, ale Wayland przypominał mu niezaprzeczalnie Willa Herondale'a, a czarownik nie chciał o nim myśleć. Wiedział, że najlepszym sposobem, by oszczędzić sobie na zawodzie miłosnym było niemyślenie o utraconych przyjaciołach i zerwanie wszelkich kontaktów z Nocnymi Łowcami. Powiedział sobie, że ta randka będzie nieco ekscytującym, jednorazowym incydentem w jego - stającym się zbyt rutynowym – życiu, niczym więcej. Starał się nie myśleć o tym, jak potraktował Aleca, gdy wychodził, jak i nad tym, jak Nocny Łowca spojrzał na niego i powiedział z powalającą prostotą „lubię cię”. Magnus zawsze myślał o sobie jako o kimś, kto może dzięki swoim słowom - jeżeli tylko będzie musiał - owinąć sobie ludzi wokół palca, zmylić ich lub zamydlić im oczy. Niesamowite było, jak Alec przez to wszystko przebrnął. A było jeszcze bardziej niesamowite, ponieważ robił to nieświadomie. Gdy tylko Alec wyszedł, Magnus zadzwonił do Catariny i kazał jej przysiąc, że zachowa tajemnicę, po czym powiedział jej o wszystkim. - Zgodziłeś się z nim wyjść, ponieważ uważasz Lightwoodów za głupków i chcesz pokazać im, że jesteś w stanie zepsuć ich małego chłopca? - zapytała Catarina. Magnus dotknął stopą Prezesa Miau. - Uważam ich za głupków - zgodził się. - I brzmi to jak coś, co mógłbym zrobić. Cholera. - Nie, właściwie to tak nie brzmi - odezwała się Catarina. - Jesteś sarkastyczny dwanaście godzin na dobę, ale prawie nigdy nie jesteś złośliwy. Pod całym tym brokatem kryje się dobre serce. Catarina była jedną z tych o dobrym sercu. Magnus doskonale wiedział, czyim synem był, jak i to, skąd pochodził. - Jeżeli jest to spowodowane złością, nikt nie może cię winić, nie po Kręgu i po tym wszystkim, co się stało. Magnus wyjrzał przez okno. Naprzeciwko jego domu znajdowała się polska restauracja, której migające światła reklamowały cały dzień barszcz i kawę (oby nie pomieszane ze sobą). Pomyślał o tym, jak ręce Aleca drżały, gdy pytał go, czy z nim gdzieś wyjdzie, jak i o tym jak zadowolony i zaskoczony był, gdy się zgodził. - Nie - powiedział. - To chyba zły pomysł, najprawdopodobniej najgorszy pomysł od dekady, ale to nie ma nic wspólnego z jego rodzicami. Zgodziłem się ze względu na niego. Catarina milczała przez chwilę. Gdyby Ragnor był w pobliżu, roześmiałby się, ale nie było go, bo zniknął w SPA w Szwajcarii, gdzie czekała go seria skomplikowanych maseczek, mających na celu wyzbyć się z jego cery zieloności. Catarina prowadziła instytut uzdrowienia - wiedziała kiedy być miłą. - Życzę ci więc powodzenia na randce - powiedziała w końcu.

- To cenne, ale nie tego potrzebuję lecz pomocy - stwierdził Magnus. - To, że idę na tę rankę nie oznacza, że pójdzie ona źle. Jestem bardzo czarujący, ale do tanga trzeba dwojga. - Magnus, pamiętaj o tym, co się stało, gdy ostatnim razem próbowałeś tańczyć tango. Spadł ci but i odleciał, prawie kogoś zabijając. - To była metafora. Jest Nocnym Łowcą, Lightwoodem, jest przywiązany do blondasa. On igra z ogniem. Potrzebuję strategii do ucieczki. Jeżeli ta randka będzie całkowitą katastrofą, napisze do ciebie coś w stylu ,,Niebieska Wiewiórko, tu Gorący Lis. Misja musi zostać przerwana z powodu skrajnego uprzedzenia”. A wtedy zadzwonisz do mnie i powiesz, że stało się coś strasznego i potrzebna jest ekspercka pomoc czarownika. - Niepotrzebnie to komplikujesz. To twój telefon, Magnus - nie musisz kodować imion. - Dobrze. Napiszę po prostu ,,Przerwij nam”. Magnus wyciągnął rękę do Prezesa Miau i przejechał nimi od jego głowy do ogona. Prezes Miau przeciągnął się i wymruczał swą entuzjastyczną aprobatę co do świetnego gustu Magnusa w doborze mężczyzn. - Pomożesz mi? Catarina zaczerpnęła oddech – zdawała się być zirytowana. - Tak - obiecała. - Ale upominałeś się o to przed każdą swoją randą w tym wieku, przez co jesteś mi coś winien. - Targujesz się - stwierdził Magnus. - Jeżeli wszystko wypali - zaczęła Catarina, chichocząc - chcę być druhną na twoim ślubie. - Rozłączam się - poinformował ją Magnus. Zawarł umowę z Catariną. Zrobił nawet więcej: zadzwonił i zarezerwował miejsce w restauracji. Wybrał strój na randkę: czerwone spodnie Ferragamo, pasujące buty, i czarną, jedwabna kamizelkę, którą nosił bez koszuli, ponieważ sprawiała, że jego ramiona i ręce wyglądały niesamowicie. I tak wszystko było na nic. Alec spóźnił się pół godziny. Było to najprawdopodobniej związane z jego załamaniem nerwowym – wnikającym z tego, że ważyło się jego życie, że jego najcenniejszym obowiązkiem było żyć jak Nephilim, a także przez randkę z kolesiem, którego za bardzo nie lubił - przez co nie miał zamiaru przychodzić. Magnus wzruszył ramionami w geście rezygnacji i ze swobodą, której do końca nie czuł, ruszył do swojego barku, gdzie stworzył niezwykłą miksturę z łez jednorożca, napoju energetycznego i soku żurawinowego, do którego wrzucił poskręcaną skórkę limonki. Pewnego dnia przypomni to sobie i będzie się z tego śmiał. Prawdopodobnie

jutro. Cóż, może za dwa dni. Jutro będzie miał kaca. Mógłby podskoczyć, gdy zabrzęczał dzwonek, ale nie widział nikogo innego prócz Prezesa Miau. Doprowadził się ponownie do perfekcji w czasie, gdy Alec wbiegał po schodach, po czym wpadł przez drzwi. *** Aleca nie można było określić jako kogoś perfekcyjnego. Jego czarne włosy sterczały w każdym kierunku, niczym macki ośmiornicy, która wpadła do sadzy 1; jego pierś unosiła się i opadała szybko pod błękitnym podkoszulkiem; na jego twarzy widać było pot. Musiało się stać wiele, by Nocny Łowca się spocił. Magnus zastanawiał się na tym, jak szybko Alec musiał biec. - No cóż, to coś nieoczekiwanego - powiedział Magnus, unosząc brwi. Wciąż trzymając swojego kota, usiadł miękko na kanapie, kładąc nogi na jednym z jej rzeźbionych boków. Prezes Miau siedział się na jego brzuchu i zaczął miauczeć w zakłopotaniu, wynikającym z jego nowego legowiska. Magnus chyba trochę za bardzo starał się być niedostępnym i niewzruszonym, bo gdy zobaczył strapiony wzrok Aleca, przestał taki być. - Przepraszam za spóźnienie - wysapał Alec. - Jace chciał potrenować i nie wiedziałem jak uciec... To znaczy, nie mogłem mu powiedzieć... - Och, Jace, faktycznie - powiedział Magnus. - Co? - spytał Alexander. - Zapomniałem imienia tego blondyna - wyjaśnił czarownik z lekceważącym machnięciem palcami. Alec wyglądał na oszołomionego. - Och. Mam na im... mam na imię Alec. Dłoń Magnusa zatrzymała się w połowie lekceważącego machnięcia palcami. Blask świateł miasta padający z okna, odbijał się od niebieskich klejnotów na jego palcach, które wytwarzały błękitne iskry, płonące i opadające, by utonąć w ciemnoniebieskich oczach Aleca. Alec się postarał, pomyślał Magnus, chociaż tylko spostrzegawcze oko mogło to dostrzec. Jego błękitna koszulka pasowała znacznie lepiej niż ta okropna, szara bluza, którą miał na sobie we wtorek. Wyczuł odrobinę wody kolońskiej. Magnus nieoczekiwanie został poruszony. - Tak - powiedział powoli czarownik, a następnie równie wolno się uśmiechnął. - Twoje imię zapamiętałem. Alec uśmiechnął się. Może nie miało znaczenia to, że czuł coś do rzucającegosię-w-oczy-Jace'a. Rzucający-się-w-oczy-Jace był przystojny, należał także do osób, 1

Te porównania Cassie....

które doskonale o tym wiedziały, i przeważnie sprawiały więcej kłopotów niż były tego warte. Jeżeli Jace miałby być jak złoto, lśniąc i przyciągając uwagę, Alec byłby niczym srebrno: przyzwyczajony do tego, że wszyscy zwracają uwagę na Jace'a, tak jak i zresztą on, nawykły do życia w jego cieniu, w którym nie spodziewał się dostrzeżenia. Może nadszedł czas, by był pierwszą osobą, która powie Alecowi, że jest tym najbardziej wartym uwagi w pomieszczeniu, i by postarać się, by trwało to jak najdłużej. A srebro, co wiedziało niewiele osób, było metalem rzadziej spotykanym od złota. - Nie martw się o to - powiedział Magnus, lekko wstając z kanapy i spychając Prezesa Miau delikatnie na poduszki na sofie, na co kot wyraził swój żałosny sprzeciw. - Napij się. Z życzliwością podał napój Alekowi; nie napił się choćby łyka i mógłby zrobić sobie nowy. Nocny Łowca wyglądał na zaskoczonego. Był najwyraźniej bardziej zdenerwowany niż Magnus myślał, ponieważ upuścił szklankę, rozlewając jej zawartość na siebie i podłogę. Rozległ się dźwięk tłuczonego szkła, gdy szklanka uderzyła o drewno. Alec wyglądał tak, jakby ktoś zadał mu cios - był tym bardzo zakłopotany. - Jej - powiedział Magnus. - Twoi ludzie naprawdę wyolbrzymiają swój elitarny refleks Nephilim. - Och, na Anioła. Ja... przepraszam. Czarownik potrząsnął głową, po czym zaczął gestykulować, posyłając w powietrze niebieskie iskry, a kałuża szkarłatnego płynu i potłuczonej szklanki zniknęła. - Nie przepraszaj - powiedział. - Jestem czarownikiem. Nie ma takiego bałaganu, którego nie jestem w stanie posprzątać. Jak myślisz, dlaczego organizuję aż tyle imprez? Powiem ci. Nie robiłbym tego, gdyby musiał samodzielnie szorować toalety. Widziałeś kiedyś wymiotującego wampira? Obrzydliwość. - Nie znam tak naprawdę, em, towarzysko jakichkolwiek wampirów. Oczy Aleca były szeroko otwarte i wyzierało z nich przerażenie, jakby wyobraził sobie rozpustne wampiry wymiotujące krwią niewinnych. Magnus mógł przypuszczać, że nie miał żadnych towarzyskich kontaktów z Podziemiem. Potomkowie Anioła zadawali się tylko ze swoją rasą. Magnus zastanawiał się, co tak naprawdę Alec robił w jego mieszkaniu. Przypuszczał, że Nocny Łowca zastanawiał się nad tym samym. Zapowiadał się długi wieczór, ale przynajmniej obydwoje mogliby być dobrze ubrani. Koszulka Aleca wskazywała, że się starał, ale Magnus mógł zrobić to o wiele lepiej. - Dam ci nową koszulkę - zaoferował czarownik, po czym udał się do swojej

sypialni, podczas gdy Alec wciąż nieskutecznie protestował. Szafa Magnusa zajmowała połowę jego sypialni. Co oznaczało, że wciąż ją powiększał. Było w niej wiele ciuchów, w których Alec wyglądałby doskonale, a przynajmniej tak uważał Magnus, ale gdy przekopywał się przez nie, zdał sobie sprawę, że Alec może nie docenić jego unikalnego stylu. Postanowił, że jego wybór będzie trzeźwy i wybrał czarną koszulkę, którą miał na sobie we wtorek. Była dla Magnusa trochę sentymentalna. Koszulka miała wprawdzie napis ,,mrugnij, jeśłi mnie pragniesz”, zrobiony z cekinów, ale była i tak najbardziej nadająca się pośród innych, które Magnus posiadał. Gwałtownie ściągnął ją z wieszaka i tanecznym krokiem wrócił do salonu. Odnalazł w nim Aleca, który zdjął już swoją poplamioną koszulkę i stał nieco bezradnie, ściskając ją w dłoni. Magnus zamarł. Pokój oświetlała tylko lampka do czytania: reszta światła pochodziła zza okna. Alec stał w świetle lamp ulicznych i księżyca. Wokół jego bicepsów i smukłych obojczyków wiły się cienie, tors miał smukły i gładki, a naga skóra widoczna była do ciemnej linii jego dżinsów. Na jego płaskim brzuchu narysowane były świeże runy, na żebrach dało się zauważyć srebrzyste blizny po starych Znakach, jeden Znak miał w górnej części biodra. Stał z pochyloną głową, włosy miał czarne jak atrament, a skórę świetlistą i bladą, białą niczym papier. Wyglądał jak dzieło sztuki, światłocień, niezwykle pięknie zrobione. Magnus wiele razy słyszał historię tego, jak zostali stworzeni Nephilim. Najwyraźniej zapomniano o tej części, która mówiła: I Anioł zstąpił z nieba i obdarował swego wybrańca fantastycznymi mięśniami brzucha. Alec spojrzał na Magnusa, otwierając usta, jakby chciał coś powiedzieć. Patrzył na czarownika szeroko otwartymi oczami, pełny zdumienia tym, że jest obserwowany. Magnus wykazał się niemałą samokontrolą, bo uśmiechnął się i zaoferował koszulkę. - Ja...przepraszam za bycie tak kiepską randką - wymamrotał Alec. - O czym ty mówisz? - spytał Magnus. - Jesteś fantastyczną randką. Jesteś tu od dziesięciu minut, a już pozbyłem się u ciebie połowy ubrań. Alec wyglądał w równi na zawstydzonego i zadowolonego. Powiedział wcześniej Magnusowi, że był nowy w tym wszystkim, przez co coś więcej niż łagodny flirt mógł go przestraszyć. Magnus był przez to bardzo opanowany i zaplanował normalną randkę: bez niespodzianek, bez niczego niespodziewanego. - Chodźmy - powiedział Magnus, biorąc swoje skórzane, czerwone okrycie. Idziemy na kolację.

*** Pierwszym punktem w planie Magnusa było metro, co wydawało się takie zwyczajne. Takie bezpieczne. Nie przyszło mu do głowy, że Nocny Łowca nie był przyzwyczajony do widzialności, jak i do interakcji z Przyziemnymi. Metro w piątkowy wieczór było zatłoczone, co go nie zaskakiwało, ale wydawało się niepokoić Aleca. Patrzył na Przyziemnych, jakby znalazł się w dżungli, otoczony przez małpy, dodatkowo wciąż wyglądał tak, jakby przeżywał traumę przez koszulkę Magnusa. - Mogę użyć runy niewidzialności? - spytał, gdy wsiedli do wagonu F. - Nie. Nie będę wyglądał tak, jakbym w piątkową noc był sam, tylko dlatego, że nie chcesz, by Przyziemni na ciebie nie patrzyli. Udało im się znaleźć dwa miejsca, ale to nieznacznie poprawiło sytuację. Siedzieli koło siebie niezręcznie, a wokół nich rozbrzmiewała paplanina ludzi. Alec całkowicie milczał. Magnus był pewien, że pragnie jedynie wrócić do domu. Nad nimi wisiały niebieskie i fioletowe plakaty, ukazując pary w podeszłym wieku patrzące na siebie smutnie. Plakaty te głosiły, że wraz z upływem lat nadchodzi... impotencja! Magnus zrozumiał, że wpatruje się w nie z czymś w rodzaju zdumienia i przerażenia. Spojrzał na Aleca i zauważył, że nie może oderwać od nich wzroku. Zaczął zastanawiać się czy Alexander był świadomy tego, iż Magnus był od niego starszy o trzysta lat - co mogło go skłonić do rozmyślań o tym, jaki poziom impotencji może po tak długim czasie osiągnąć czarownik. Na następnej stacji do metra wsiadło dwóch chłopaków, zajmując przestrzeń tuż przed Magnusem i Aleckiem. Jeden z nich zaczął tańczyć, obracając się wokół rury. Drugi usiadł po turecku i zaczął stukać w bęben, który miał ze sobą. - Witajcie, panie i panowie, i inni tu obecni! - krzyknął koleś z bębnem. Wystąpimy teraz, by umilić wam czas. Mamy nadzieję, że wam się spodoba. Nazwaliśmy ten utwór... Piosenka Trzonowa. Wspólnie zaczęli rapować i oczywistym stało się, że ów utwór stworzyli sami. Róże są czerwone, a miłość nie jest wieczna, Lecz wiem, że nigdy nie znudzi mi się ta słodka dupencja. Ta pupcia opięta dżinsami, ten hipnotyzujący tył, Po prostu muszę go mieć - jedno spojrzenie i zamieniam się w pył. Jeśli kiedykolwiek myślałaś, dlaczego musiałem cię zdobyć, To dlatego, że żadna inna nie mogła cię swą pupcią pobić. Mówią, że żadna z ciebie lasencja, lecz ja o to nie dbam,

Bo to na twój zacny tyłek co chwilę zerkam. Żaden ze mnie romantyk, nie wiem co to miłość, Ale to, jak wyglądasz w tych dżinsach sprawia, że pragnę wzbudzać w tobie litość. Nienawidzę, gdy odchodzisz, lecz kocham twój chód, Obróć się, odejdź - kochanie, zrób to znów. Idę tuż za tobą, w grę nie wchodzi ucieczka, Bo już nigdy nie będę miał dość tego słodkiego tyłeczka. Większość pasażerów wydawała się oszołomiona. Magnus nie był pewien czy Alec został tylko oszołomiony czy również głęboko zgorszony, w sekrecie polecając swoją duszę Bogu. Miał specyficzny wyraz twarzy, a jego usta były mocno zaciśnięte. W normalnych okolicznościach Magnus zaśmiałby się i dałby ulicznym artystom dużo pieniędzy. W tej chwili był głęboko wdzięczny, kiedy wreszcie dotarli do końca podróży. Wyłowił z kieszeni kilka dolarów dla śpiewaków, kiedy z Alekiem opuścili pociąg. Magnus ponownie przypomniał sobie o niezwykłych wadach przyziemnej widoczności, kiedy chudy piegowaty facet prześlizgnął się między nimi. Magnus właśnie myślał o tym, że chyba poczuł wijącą się rękę w jego kieszeni, kiedy facet wydał z siebie dźwięk - połączenie wycia i wrzasku. Podczas gdy Magnus bezczynnie zastanawiał się czy został okradziony, Alec zareagował jak wyszkolony Nocny Łowca: złapał faceta za rękę i rzucił nim w powietrze. Złodziej poleciał, ręce miał bezwładne niczym szmaciana lalka. Wylądował z trzaskiem na stacji, z butem Aleca na gardle. Przyjechał kolejny pociąg, wszystkie światła i hałasy zostały stłumione przez piątkowych podróżujacych tworzących okrąg ciał - w obcisłych i błyszczących ubraniach z pomysłowymi włosami - wokół Magnusa i Aleca. Oczy Aleca były lekko wytrzeszczone. Magnus podejrzewał, że działał odruchowo i nie miał zamiaru użyć siły przeznaczonej dla wrogich demonów wobec Przyziemnych. Rudowłosy facet zaskrzeczał, odsłaniając szelki i zamachał rękami, co wydawało się być albo gestem nagłej kapitulacji albo bardzo dobrą parodią spanikowanej kaczki. - Koleś! - powiedział. - Przepraszam! Poważnie! Nie wiedziałem, że jesteś ninja! Alec zdjął z niego nogę i rzucił okiem na zafascynowane spojrzenia gapiów. - Nie jestem ninja – mruknął. Ładna dziewczyna ze spinkami z motylkami w dredach położyła dłoń na jego ramieniu.

- Byłeś niesamowity – powiedziała, jej głos brzmiał śpiewnie. - Masz refleks atakującego węża. Powinieneś być kaskaderem. Naprawdę, z twoimi kośćmi policzkowymi powinieneś zostać aktorem. Wielu ludzi szuka kogoś tak ładnego, jak ty, a do tego robiącego takie wyczyny kaskaderskie. Alec rzucił Magnusowi przerażone i błagalne spojrzenie. Magnus zlitował się nad nim, kładąc mu rękę na krzyżu i pochylając się ku niemu. Jego postawa i spojrzenie, jakim obdarzył dziewczynę, wyraźnie komunikowało to moja randka. - Bez urazy – powiedziała dziewczyna, szybko zabierając rękę, żeby pogrzebać w torebce. - Dam ci moją wizytówkę. Pracuję w agencji talentów. Możesz być gwiazdą. - Jest cudzoziemcem – powiedział dziewczynie Magnus. - Nie ma numeru ubezpieczenia społecznego. Nie możesz go zatrudnić. Dziewczyna przyjrzała się pochylonej głowie Aleca ze smutkiem. - Szkoda. Mógłby wiele osiągnąć. Te oczy! - Zdaję sobie sprawę, że jest wystrzałowy – powiedział Magnus. - Ale obawiam się, że muszę go szybko zabrać. Jest poszukiwany przez Interpol. Alec rzucił mu dziwne spojrzenie. - Interpol? Magnus wzruszył ramionami. - Wystrzałowy? - powiedział Alec. Magnus uniósł brew. - Musiałeś wiedzieć, że tak myślałem. Z jakiego innego powodu poszedłbym z tobą na randkę? Najwyraźniej Alec nie wiedział tego na pewno, mimo iż powiedział, że Isabelle i Jace to komentowali. Może wampiry poszły do domu i plotkowały o tym, że Magnus myślał, że jeden z Nocnych Łowców był niezły. Prawdopodobnie czarownik potrzebował nauki subtelności, a Alec nie miał dostępu do lustra w Instytucie. Wyglądał na zaskoczonego i zadowolonego. - Myślałem, że może... wiesz, powiedziałeś, że nie byłeś nieżyczliwy. - Nie działam dobroczynnie – powiedział Magnus. - W żadnej dziedzinie życia. - Oddam portfel – odezwał się głos. Przerwał im rudowłosy koleś, niszcząc coś, co mogło być miłą chwilą, gramoląc się na równe nogi, wyciągając portfel Magnusa, a potem upuszczając go na ziemię z bolesnym skowytem. - Ten portfel mnie ugryzł! To cię nauczy, żeby nie kraść portfeli czarowników, pomyślał Magnus, pochylając się, by podnieść portfel z gąszczu błyszczących wysokich obcasów. Na głos powiedział: - To nie jest twoja szczęśliwa noc, prawda?

- Twój portfel gryzie ludzi? - zapytał Alec. - Ten gryzie ludzi – powiedział Magnus, wkładając go do kieszeni. Był zadowolony, że ma go z powrotem, nie tylko dlatego, że lubił pieniądze, ale dlatego, że portfel był dopasowany do jego czerwonych spodni ze skóry węża. - Portfele Johna Varvatosa stają w płomieniach. - Kogo? - powiedział Alec. Magnus spojrzał na niego smutno. - Absolutnie fajnego projektanta – odpowiedział, naśladując głos dziewczyny ze spinkami z motylkami. - Wiesz, gdy jest się gwiazdą filmową, takie gadżety od projektantów dostaje się za darmo. - Zawszę mogę opchnąć portfel Varvatosa – zgodził się rudowłosy rabuś. - Nie to, żebym ukradł i sprzedał coś, co należy do kogoś na tym peronie. Szczególnie do was. - Rzucił Alecowi spojrzenie graniczące z uwielbieniem dla bohatera. - Nie wiedziałem, że kolesie geje mogą tak walczyć. Bez urazy. To było kozackie. - Nauczyłeś się dwóch ważnych rzeczy o tolerancji i uczciwości – poinformował go surowo Magnus. - I wciąż masz wszystkie palce po próbie obrabowania mnie na pierwszej randce, więc to najlepszy wynik, jakiego mogłeś się spodziewać. Zabrzmiał pomruk sympatii. Magnus rozejrzał się wokół i zobaczył, że Alec wydaje się być rozkojarzony, gdy wszyscy inni sprawiali wrażenie zatroskanych. Najwyraźniej tłum naprawdę uwierzył w ich miłość. - Stary, naprawdę mi przykro – powiedział rabuś. - Nie chciałbym mieszać w czyjejś pierwszej randce z ninja. - WYCHODZIMY – powiedział Magnus najlepszym głosem Wysokiego Czarownika. Martwił się, że Alexander planował rzucić się pod nadjeżdżający pociąg. - Bawcie się dobrze na randce, chłopcy – powiedziała Motylkowa Spinka, wpychając swoją wizytówkę do kieszeni dżinsów Aleca. Podskoczył jak spłoszony zając. - Zadzwoń do mnie jeśli zmienisz zdanie na temat sławy i fortuny! - Ponownie przepraszam! - powiedział ich były rabuś, machając radośnie na pożegnanie. Opuścili stację pośród chóru sympatyków. Alec wyglądał jakby tylko chciał uwolnienia w słodkiej śmierci. *** Restauracja znajdowała się po wschodniej stronie w pobliżu sklepu American Apparel, pośród rzędu zmęczonych budynków z czerwonej cegły. Restauracja była połączeniem kuchni etiopskiej i włoskiej, prowadzona przez Podziemnych. Leżała w zacienionym i obskurnym miejscu, więc Nocni Łowcy tam nie bywali. Magnus

podejrzewał, że Alec nie chciałby, żeby jakiś Nephilim zobaczył ich razem. Przyprowadzał tutaj często Przyziemnych z którymi się umawiał, aby wprowadzić ich do jego świata. Restauracja wolała przyziemną klientelę, jednak głównymi klientami byli Podziemni, więc uroki były używane, ale dość rzadko. Znak przysłaniało wielkie graffiti z dinozaurem. Alec na niego zerknął, ale wszedł za Magnusem do restauracji dość chętnie. W momencie, w którym Magnus wszedł do środka, uświadomił sobie, że popełnił straszny błąd. Kiedy drzwi zamknęły się za nimi, w dużej oświetlonej sali nastała cisza. W pomieszczeniu jednymi z gości byli crash, ifrit z płonącymi brwiami i gołąb za stołem. Magnus spojrzał na Aleca i uświadomił sobie, co zobaczyli: nawet jeśli broń nie była widoczna, jego ramiona były pokryte runami, a na ubraniach widać było ślady odciskającej się broni2. Równie dobrze Magnus mógł wejść do baru z okresu Prohibicji otoczony przez policjantów z pistoletami maszynowymi. Bożę, randki były do kitu. - Magnus Bane! - zasyczał właściciel Luigi, podbiegając. - Przyprowadziłeś tutaj Nocnego Łowcę! Czy to nalot? Magnus, myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi! Mogłeś przynajmniej mnie poinformować! - Jesteśmy tutaj towarzysko – powiedział Magnus. Uniósł ręce w górę, dłońmi na zewnątrz. - Przysięgam. Po to, żeby porozmawiać i zjeść. Luigi pokręcił głową. - Dla ciebie, Magnusie. Ale jeśli on nie uczyni żadnych gestów wobec innych moich klientów... - Wskazał na Aleca. - Nic nie zrobię – powiedział Alec i odchrząknął. - Jestem... po służbie. - Nocni Łowcy nigdy nie są po służbie – powiedział ponuro Luigi i zaciągnął ich do stolika w najdalszej części restauracji, w kąt obok wahadłowych drzwi, które prowadziły do kuchni. Podszedł do nich kelner wilkołak z beznamiętnym wyrazem twarzy, który wskazywał albo znudzenie albo ciągłe zaparcia. - Dzień dobry, mam na imię Erik i będę wam służyć tego wie... O mój Boże, jesteś Nocnym Łowcą! Magnus przymknął oczy na bolesną chwilę. - Możemy wyjść – powiedział Alecowi. - To mógł być błąd. Ale w niebieskich oczach Aleca pojawił się błysk nieustępliwości. Pomimo jego porcelanowego wyglądu, Magnus mógł zobaczyć ukrytą pod powierzchnią stal. - Nie, w porządku, tu wydaje się być... w porządku. - Sprawiasz, że czuję się bardzo zagrożony – powiedział kelner Erik. 2

W sensie, że pod koszulkę miał ją schowaną czy coś takiego.

- On nic nie robi – warknął Magnus. - Nie chodzi o to co robi, tylko o to jak sprawia, że się czuję – prychnął Erik. Rzucił menu, jakby go osobiście urazili. - Dostaję wrzodów ze stresu. - Mit, że wrzody są spowodowane przez stres, został obalony lata temu – powiedział Magnus. - Tak naprawdę powodem jest jakiś rodzaj bakterii. - Um, jaka jest specjalność lokalu? - zapytał Alec. - Nie pamiętam, gdyż w tej chwili pracuję pod presją – powiedział Erik. Nocny Łowca zabił mojego wujka. - Nigdy nie zabiłem niczyjego wujka – powiedział Alec. - Skąd wiesz? - dopytywał Erik. - Kiedy masz zamiar kogoś zabić, zatrzymujesz się i pytasz czy ten ktoś ma bratanków? - Zabijam demony – powiedział Alec. - Demony nie mają bratanków. Magnus wiedział, że to tylko technicznie prawda. Odchrząknął głośno. - Może powinienem zamówić dla nas obu i się podzielimy? - Jasne – powiedział Alec rzucając menu na stolik. - Chcesz coś do picia? - zapytał dosadnie kelner Aleca, dodając półgłosem. - A może chcesz kogoś dźgnąć? Jeśli koniecznie musisz, mógłbyś dźgnąć kolesia w kącie, który ma na sobie czerwoną koszulę. Daje okropne napiwki. Alec otworzył i zamknął usta, po czym otworzył je ponownie. - Czy to podchwytliwe pytanie? - Proszę, odejdź – powiedział Magnus. Alec milczał nawet po tym, jak irytujący kelner Erik odszedł. Magnus był niemal pewny, że źle się bawił i nie mógł go za to winić. Kilkoro innych klientów wyszło, rzucając przez ramię spanikowane spojrzenia kiedy pośpiesznie płacili. Gdy dostali jedzenie, Alec wytrzeszczył oczy widząc, że Magnus zamówił surowe kitfo. Luigi włożył w to trochę wysiłku: na talerzu były też soczyste tibs, doro wat, pikantny gulasz z czerwonej cebuli, tłuczona soczewica i kapusta pastewna, wszystko to ułożone na pulchnym etiopskim chlebie znanym jako idżera. Włoskie dziedzictwo Luigiego było reprezentowane przez kupkę makaronu penne. Alec pochłaniał jedzenie, wydawał się wiedzieć, że powinien jeść palcami, bez podpowiedzi. Był nowojorczykiem, pomyślał Magnus, nawet jeśli był też Nocnym Łowcą. - To najlepsze etiopskie jedzenie jakie kiedykolwiek jadłem. Wiesz dużo na temat jedzenia? - zapytał Alec. - To znaczy, oczywiście, że tak. Nieważne. To było głupie pytanie. - Wcale nie – powiedział Magnus marszcząc brwi. Alec sięgnął i ugryzł penne arriabiata. Natychmiast zaczął się nim dusić. Łzy popłynęły z jego oczu. - Alexandrze! - powiedział Magnus.

- Nic mi nie jest! - wysapał Alec, wyglądając na przerażonego. Chwycił kawałek chleba, zorientował się, że to chleb, kiedy próbował wytrzeć nim oczy. Rzucił go pośpiesznie i chwycił serwetkę, ukrywając zarówno płynące z oczu łzy jak i szkarłatną twarz. - Oczywiście, ze coś ci jest! - powiedział mu Magnus i spróbował mały kęs penne. Spłonął jak ogień: Alec wciąż sapał w serwetkę. Magnus uczynił stanowczy gest na kelnera, który zawierał kilka niebieskich trzaskających iskier sypiących się na obrusy innych ludzi. Ludzie jedzący blisko nich subtelnie odsuwali swoje stoły. - To penne jest za bardzo arrabiata i zrobiłeś to celowo – powiedział Magnus, kiedy pojawił się gburowaty kelner wilkołak. - Prawa wilkołaków – zrzędził Erik. - Zgnieść podłych ciemiężców. - Nikt nigdy nie wygrał rewolucji makaronem, Erik – powiedział Magnus. Teraz przynieś świeże danie, albo doniosę na ciebie Luigiemu. - Ja... - zaczął wyzywająco Erik. Magnus zmrużył swoje kocie oczy. Erik napotkał jego spojrzenie i postanowił nie być bohaterskim kelnerem. - Oczywiście. Przepraszam. - Co za głupek - zauważył głośno Magnus. - Taa – powiedział Alec, odrywając nowy pasek indżery. - Co Nocni Łowcy mu zrobili? Magnus uniósł brew. - Cóż, wspomniał zmarłego wujka. - Och – powiedział Alec. - Racja. Znowu patrzył nieruchomo na obrus. - Wciąż jest totalnym głupkiem – dodał Magnus. Alec wymamrotał coś, czego nie mógł usłyszeć. Wtedy właśnie otworzyły się drzwi i przystojny ludzki mężczyzna z głęboko osadzonymi zielonymi oczami wszedł do środka. Ręce trzymał w kieszeniach drogiego garnituru, a otoczony był przez grupkę wspaniałych i młodych faerie, mężczyzn i kobiet. Magnus zsunął się na swoim krześle. Richard. Richard był śmiertelnikiem, którego adoptowały faerie w sposób w jaki to czasem robiły, zwłaszcza kiedy śmiertelnicy byli muzykami. Był też czymś jeszcze. Magnus odchrząknął. - Szybkie ostrzeżenie. Facet, który właśnie wszedł jest moim byłym – powiedział. - Cóż. Ledwo byłym. To był swobodny związek. Rozstaliśmy się bardzo przyjaźnie. W tym momencie Richard go spostrzegł. Cała jego twarz zadrgała, następnie przeszedł przez parkiet w dwóch krokach.

- Jesteś łajdakiem! - syknął Richard, a następnie podniósł kieliszek z winem Magnusa i chlusnął go nim w twarz. - Uciekaj, póki możesz – kontynuował, zwracając się do Aleca. - Nigdy nie ufaj czarownikowi. Zabiorą lata z twojego życia i miłość z serca! - Lata? - wykrztusił Magnus. - To było zaledwie dwadzieścia minut! - Czas oznacza różne rzeczy dla tych, którzy są z faerie – powiedział Richard, pretensjonalny idiota. - Zmarnowałeś najlepsze dwadzieścia minut mojego życia! Magnus chwycił serwetkę i zaczął wycierać twarz. Zamrugał przez czerwone plamy na wycofującego się Richarda i zaskoczoną minę Aleca. - No dobrze – powiedział. - Możliwe, że pomyliłem się z tym przyjaznym rozstaniem. - Starał się gładko uśmiechnąć, co było trudne z winem we włosach. Ach, no cóż. Wiesz, byli faceci. Alec patrzył w obrus. W muzeach były dzieła sztuki, którym poświęcano mniej uwagi niż temu obrusowi. - No właśnie nie wiem – powiedział. - To moja pierwsza randka. To nie działało. Magnus nie wiedział, dlaczego pomyślał, że to może zadziałać. Musiał wydostać się z tej randki, za bardzo nie raniąc dumy Aleca Lightowooda. Chciał czuć satysfakcję, że ma plan na takie sytuacje, ale kiedy wysłał pod stołem sms'a Catarinie, jedyne co poczuł, to otaczającą ciemność. Magnus siedział w milczeniu, czekając na telefon Catariny i starał się znaleźć sposób, żeby to powiedzieć. - Bez urazy. Lubię cię bardziej niż jakiegokolwiek Nocnego Łowcę, którego poznałem od ponad wieku i mam nadzieję, że znajdziesz miłego Nocnego Łowcę... jeśli jest jakiś miły Nocny Łowca, oprócz ciebie. Telefon zadzwonił, kiedy Magnus wciąż mentalnie się uspokajał, w ciszy między nimi był szorstki wydźwięk. Magnus szybko odebrał. Jego ręce nie były w pełni stabilne, przez chwilę bał się, że upuści telefon tak jak Alec upuścił szklankę, ale udało mu się jakoś odebrać. Głos Catariny przenikał przez linie, czysty i niespodziewanie pilny. Catarina była najwyraźniej metodyczną aktorką. - Magnus zdar... - Nagły wypadek, Catarina? - zapytał Magnus. - To straszne! Co się stało? - Naprawdę zdarzył się nagły wypadek Magnus! Magnus doceniał zaangażowanie w rolę Catariny, ale chciałby, żeby nie krzyczała tak głośno prosto w jego ucho. - To okropne Catarino. To znaczy, jestem bardzo zajęty, ale jeśli w grę wchodzi czyjeś życie, nie mogę odmów... - W grę wchodzi czyjeś życie, ty skończony idioto! - krzyknęła Catarina. Przyprowadź Nocnego Łowcę.

Magnus przerwał. - Catarino, nie sądzę, abyś w pełni rozumiała, co powinnaś teraz robić. - Już jesteś pijany Magnusie? - zapytała Catarina. - Skończyłeś deprawować i poić jednego z Nephilim – jednego z Nephilim, który jest przed dwudziestką – alkoholem? - Jedyny alkohol, jaki przeszedł przez moje usta to wino, które zostało wylane na moją twarz – powiedział Magnus. - Również w tej sprawie byłem bez winy. Nastąpiła cisza. - Richard? - powiedziała Catarina. - Richard – potwierdził Magnus. - Dobra, mniejsza o niego. Słuchaj uważnie Magnus, ponieważ pracuję, a jedna moja ręka jest pokryta płynem i mam zamiar powiedzieć to tylko jeden raz. - Płyn – powiedział Magnus. - Jaki płyn? Alec wytrzeszczył na niego oczy. - Mam zamiar powiedzieć to tylko raz Magnus – powtórzyła stanowczo Catarina. - W Beauty Bar w śródmieściu jest młody wilkołak. Wyszła w nocy w czasie pełni, bo chciała sobie udowodnić, że wciąż może normalnie żyć. Wampiry o tym powiadomiły, nie udzielą żadnej pomocy, ponieważ nigdy tego nie robią. Wilkołak się przemienia, jest w nieznanym, zatłoczonym miejscu i prawdopodobnie straci kontrolę i kogoś zabije. Nie mogę opuścić szpitala. Lucian Graymark ma wyłączony telefon, jego stado powiedziało, że jest z ukochaną w szpitalu. Ty za to nie jesteś, masz głupią randkę. Jeśli poszedłeś, do restauracji do której powiedziałeś mi, że pójdziesz, to jesteś najbliżej znajdującą się osobą, która może pomóc. Pomożesz czy dalej będziesz tracić mój czas? - Innym razem będę tracić twój czas, kochanie – powiedział Magnus. Catarina odpowiedziała, mógł usłyszeć wymuszony śmiech w jej głosie. - Założę się, że tak. Odłożyła słuchawkę. Była często zbyt zajęta, żeby się pożegnać. Magnus zdał sobie sprawę, że sam nie miał wiele czasu, ale zmarnował chwilę patrząc na Aleca. Catarina powiedziała, żeby przyprowadzić Nocnego Łowcę, ale ona nie miała wiele wspólnego z Nephilim. Magnus nie chciał zobaczyć Aleca odcinającego głowę jakieś biednej dziewczynie za złamanie Prawa: nie chciał, żeby ktoś inny ucierpiał, jeśli popełnił błąd w ocenie i nie chciał znienawidzić Aleca tak samo jak innych Nephilim. Nie chciał również, żeby zginęli Przyziemni. - Przepraszam za to – powiedział. - Nagły wypadek. - Um – powiedział Alec, kuląc ramiona. - W porządku. Rozumiem. - Niedaleko stąd jest wilkołak, który traci kontrolę. - Och – powiedział Alec.

Coś wewnątrz Magnusa pękło. - Muszę iść i postarać się nad nią zapanować. Pójdziesz ze mną i mi pomożesz? - Och, to prawdziwy nagły wypadek? - wykrzyknął Alec i się rozchmurzył. Przez chwilę Magnus poczuł zadowolenie, że oszalały wilkołak pustoszył śródmieście Manhattanu, jeśli to sprawiło, że Alec tak wyglądał. - Pomyślałem, że to jedna z tych rzeczy, gdzie zaaranżowałeś telefon od przyjaciela, żebyś mógł wydostać się z beznadziejnej randki. - Ha ha – powiedział Magnus. - Nie wiedziałem, że ludzie to robili. - Yhym. - Alec już stał, wkładając kurtkę. - Chodźmy, Magnusie. Magnus poczuł przypływ sympatii w piersi; to było jak mały wybuch, przyjemny i zaskakujący jednocześnie. Podobało mu się, że Alexander mówił rzeczy, o których inni myśleli, ale ich nie powiedzieli. Podobało mu się jak Alec nazywał go Magnus a nie „czarownik”. Podobało mu się jak mięśnie ramion Aleca poruszały się pod kurtką. (Czasami był płytki). Cieszył się, że Alec chciał przyjść. Przyjął, że Alec będzie zachwycony pretekstem, aby uciec z niewygodnej randki, ale być może źle odczytał tę sytuację. Magnus rzucił pieniądze na stół, kiedy Alec wydał z siebie odgłos sprzeciwu, więc uśmiechnął się. - Proszę – powiedział. - Nie masz pojęcia jak bardzo zdzieram z Nephilim za moje usługi. Tak jest sprawiedliwie. Chodźmy. Kiedy wychodzili przez drzwi usłyszeli jak kelner krzyczy do ich pleców: – Prawa wilkołaków! *** Zwykle w piątkowe wieczory Beauty Bar był pełen ludzi, lecz osoby, które wychodziły z lokalu, nie robiły tego w wyniku potrzeby zaczerpnięcia świeżego powietrza, zaspokojenia tytoniowego głodu lub w celu nawiązania krótkiej pogawędki. Gromadzili się pod białym szyldem, na którym widniał czerwony, koślawy napis „Beauty”, a pod nim coś, co wyglądało jak złota głowa Meduzy. Cały ten tłum był pełen ludzi, wyglądających jakby szukali drogi ucieczki, jednak ci, którzy się zatrzymali, stali jak wryci, przesiąknięci przerażającą fascynacją. Jakaś dziewczyna szarpnęła Magnusa za rękaw i spojrzała na niego, na sztucznych rzęsach miała srebrny brokat. - Nie wchodź tam - szepnęła. - W środku jest potwór. Ja jestem potworem, pomyślał Magnus. Potwory to jego specjalność. Lecz nie powiedział tego na głos. Zamiast tego rzekł: - Nie wierzę ci. - Wszedł do środka. Mówił prawdę: Nocni Łowcy, nawet Alec, być może uważali Magnusa za potwora, lecz on sam w to nie wierzył. Nauczył się w

to nie wierzyć, nawet jeśli jego matka, mężczyzna, którego nazywał ojcem i tysiące innych ludzi mówili mu, że tak jest. Magnus nie uwierzyłby też, że znajdująca się w lokalu dziewczyna była potworem, nieważne jak wyglądała dla Przyziemnych i Nephilim. Miała duszę, a to oznaczało, że zasługiwała na ratunek. W barze było ciemno, i w przeciwieństwie do oczekiwań Magnusa, nie wszyscy stamtąd wyszli. Na co dzień, wieczorami, Beauty Bar był kiczowatym miejscem, pełnym roześmianych ludzi, przychodzącym, by zrobić im manicure, usadowieni na krzesłach wyglądających jak masywne, staromodne krzesła fryzjerskie, z suszarkami przymocowanymi na ich tyle, lub tańczący na podłodze wyłożonej na przemian czarnymi i białymi kafelkami, przez co przypominała szachownicę. Dziś nikt nie tańczył, a krzesła były puste. Magnus zerknął na plamę na czarno-białej posadzce i zobaczył, że płytki wysmarowane są jasnoczerwoną krwią. Spojrzał na Aleca, by sprawdzić, czy też to zauważył, lecz chłopak nerwowo przestępował z nogi na nogę. - Wszystko w porządku? - Zawsze to robię z Isabelle i Jace'em - powiedział Alec. - A teraz ich tu nie ma. I nie mogę po nich zadzwonić. - Dlaczego nie? - zapytał Magnus. Alec zarumienił się w chwili, kiedy Magnus uświadomił sobie, co chłopak miał na myśli. Alec nie mógł wezwać przyjaciół, bo nie chciał, by wiedzieli, że jest na randce z Magnusem. A zwłaszcza Jace. Niezbyt dobrze mu się o tym myślało, ale to była sprawa Aleca. Magnus nie chciał również, by jakikolwiek inny Nocny Łowca wpadł i wymierzał swoją sprawiedliwość, ale wiedział, co czuje Alec. Z tego, co widział, obserwując jego ostentacyjną siostrę i Jace'a, był pewien, że Alexander zawsze ich chronił, broniąc przed konsekwencjami ich własnych nieprzemyślanych czynów, a to oznaczało, że Alec skupiał się tylko na obronie, nie na ataku. - Świetnie sobie poradzisz bez nich - zachęcił go Magnus. - Mogę ci pomóc. Alec wyglądał nieco sceptycznie, słysząc to, co było śmieszne, ponieważ to Magnus władał magią, o której Nocni Łowcy lubili zapominać, od kiedy koncentrowali się tylko na swojej wyniosłości. Lecz kiwnął głową ze zrozumieniem, lekko zdziwiony, że zawsze, kiedy Magnus chciał wziąć sprawy w swoje ręce, Alec tylko wyciągał rękę lub szedł nieco szybciej, stając przed Magnusem w postawie obronnej. Ci, którzy pozostali w środku, rozpłaszczyli się na ścianie, jakby ich tam przypięto, nieruchomi z przerażenia. Ktoś płakał. Nagle, z tyłu baru, dobiegł do nich niski, silny ryk. Alec podążył w jego kierunku, ze zwinnością i szybkością Nocnego Łowcy, a Magnus za nim. Salon udekorowany był czarno-białymi obrazami kobiet z lat pięćdziesiątych, a

z sufitu zwisała kula dyskotekowa, która oczywiście nie zapewniała potrzebnego oświetlenia. Oprócz tego znajdowała się tu pusta, zbudowana z pudeł scena i stojąca lampa - jedyne źródło prawdziwego światła. Pośrodku pomieszczenia stały kanapy, w tylnej jego części krzesła, a całość spowijały cienie. Jeden z nich się poruszał, wydając z siebie cichy ryk. Alec skradał się w jego kierunku, a wilkołak warknął, co oznaczało wyzwanie. Nagle szczupła dziewczyna z długimi, kręconymi, ciemnymi włosami, podążając śladem wstążek i krwi, rzuciła się w ich kierunku. Magnus skoczył do przodu i złapał ją za ramiona, zanim zdążyła zdekoncentrować Aleca lub być celem jego ataku. - Nie pozwól mu jej skrzywdzić! - krzyknęła w tym samym czasie, kiedy Magnus zapytał: - Jesteś ranna? - Magnus urwał i powiedział - w tym momencie jesteśmy w pewnego rodzaju impasie. Odpowiedz „tak” lub „nie”: jesteś ranna? - Trzymając ją delikatnie za ramiona, zmierzył ją wzrokiem. Na całej długości gładkiego ramienia widniała głęboka rana. Ciekła z niej krew, kapiąc wielkimi kroplami na podłogę; to ona była źródłem krwi w pomieszczeniu. Spojrzała na niego. - Nie - skłamała. - Jesteś Przyziemną, prawda? - Tak... to znaczy... nie jestem wilkołakiem ani czymś takim, jeżeli to masz na myśli. - Ale wiesz, że ta dziewczyna to wilkołak. - Tak, głupku! - warknęła. - Powiedziała mi o tym. Wiem o nich wszystko. Nie obchodzi mnie to. To moja wina. To ja jej powiedziałam, żeby wyszła na dwór. - To nie ja powiedziałem wilkołakowi, żeby wyszedł z domu w czasie pełni i zaatakował ludzi na parkiecie - powiedział Magnus. - Ale być może będziemy mieli lepszą okazję, żeby ustalić, kto z nas jest głupkiem, kiedy już nikomu nie będzie grozić śmierć. - Dziewczyna chwyciła go za ramię. Patrzyła na Aleca, widzialnego tak, jak Nocni Łowcy niemal nigdy nie byli widzialni dla Przyziemnych. Widziała jego broń. Mocno krwawiła, lecz to właśnie on był źródłem jej strachu. Magnus trzymał ją za ramię. Byłoby lepiej, gdyby miał dostęp do jakichś ziół lub mikstur, ale wysłał falę błękitnej, jasnej energii, która oplotła jej ramię, ukoiła ból i zatrzymała krwawienie. Kiedy otworzył oczy, zobaczył, że dziewczyna wpatruje się w niego z otwartymi ustami i zdziwionym wyrazem twarzy. Magnus zastanawiał się, czy w ogóle wiedziała, że istnieją ludzie władający magią, że na Ziemi istnieje coś oprócz wilkołaków. Spojrzał ponad jej ramię i zobaczył, jak Alec skoczył do przodu i zaczął walczyć z wilkiem.

- Ostatnie pytanie - powiedział pośpiesznie, łagodnym tonem. – Uwierzysz mi, jeśli ci powiem, że twojej przyjaciółce nie stanie się krzywda? Dziewczyna zawahała się, a po chwili powiedziała: - Tak. - Więc poczekaj na zewnątrz - powiedział Magnus. - Wyjdź na dwór, nie tylko z tego pokoju. Idź na zewnątrz i postaraj się, żeby jak najwięcej ludzi się stamtąd usunęło. Powiedz im, że w środku jest bezpański pies - daj im powód to zignorowania tej sprawy. I powiedz im, że nie jesteś ciężko ranna. Jak twoja przyjaciółka ma na imię? Przełknęła ślinę. - Marcy. - Marcy będzie chciała się upewnić, że jesteś bezpieczna, kiedy już do niej dotrzemy - powiedział Magnus. - Idź, dla jej dobra. Dziewczyna szybko pokiwała głową i puściła jego ramię. Usłyszał, jak jej obcasy stukają na kafelkach, kiedy kierowała się do wyjścia. W końcu mógł dołączyć do Aleca. Zobaczył w ciemności błysk zębów, lecz nie widział Aleca, który stanowił jedynie niewyraźny kształt, który przetoczył się w kierunku odwrotnym do wilka, a następnie ponownie na niego ruszył. Na Marcy, pomyślał Magnus, i w tym samym momencie zobaczył, że Alec nie zapomniał, że Marcy była człowiekiem, lub przynajmniej o tym, że Magnus poprosił go, żeby jej pomóc. Nie używał serafickich ostrzy. Starał się nie skrzywdzić kogoś, kto miał kły i pazury. Magnus nie chciał, żeby dosięgły one Aleca - a już na pewno nie chciał, by Alec został ugryziony. - Alexandrze - zawołał Magnus i uświadomił sobie swój błąd, kiedy Alec odwrócił głowę w jego stronę, a w następnej chwili musiał pospiesznie się wycofać i uniknąć ciosu. Schował się i przetoczył, w przysiadzie zatrzymując się przed Magnusem. - Musisz uważać - powiedział bez tchu. Wilkołak, korzystając z okazji, ryknął i skoczył. Magnus posłał w jej stroną kulę niebieskiego ognia, zaskakując ją i odrzucając w przeciwną stronę. Z pomieszczenia obok dobiegły do nich krzyki ludzi, którzy jeszcze byli w środku wszyscy pośpiesznie zmierzali do wyjścia. Magnusa to nie obchodziło. Wiedział, że obowiązkiem Nocnych Łowców było chronienie ludzi, ale Magnus nie miał w sobie na tyle empatii, żeby się tym przejmować. - Nie zapominaj, że jestem czarownikiem. - Wiem - powiedział Alec, wpatrując się w cienie. - Po prostu... - Nie miało to żadnego sensu, ale to, co powiedział później, miało wszelki sens. - Chyba powiedział głośno – chyba ją wkurzyłeś.

Magnus podążył za wzrokiem Aleca. Dziewczyna wilkołak znowu była na nogach i właśnie się do nich skradała, jej oczy płonęły żywym ogniem. - Doceniam twoje znakomite umiejętności obserwacyjne, Alexandrze. Alec próbował odepchnąć Magnusa od potwora. Magnus chwycił go za czarny T-shirt i poprowadził ze sobą. Wspólnie, powoli, wycofywali się z salonu. Przyjaciółka wilkołaka dotrzymała słowa: bar ział pustką, teraz był to błyszczący, ciemny plac zabaw dla wilkołaka, który wciąż szedł w ich stronę. Alec, zaskakując zarówno wilkołaka jak i Magnusa, zerwał się i skoczył na nią. Cokolwiek chciał zrobić, nie udało mu się to: tym razem wilk zamachnął się i z całej siły uderzył Aleca w pierś. Chłopak przeleciał przez pomieszczenie i wpadł na wściekle różową ścianę, upstrzoną złotym brokatem. Rozbił wiszące na niej lustro, udekorowane ornamentem w tym samym kolorze co brokat. - Och, głupi Nocni Łowcy - jęknął pod nosem Magnus, lecz Alec skorzystał z sytuacji i użył swojego ciała jako dźwigni: odbił się od ściany, skoczył i chwycił świecącego żyrandola. Zakołysał się na nim i opadł na podłogę, lekko niczym kot, jednym ruchem przyczajony do ponownego ataku. – Głupi, seksowni Nocni Łowcy. - Alec! - zawołał Magnus. Chłopak widocznie uczył się na błędach: nie rozejrzał się i nie dekoncentrował. Magnus strzelił palcami, z których wystrzelił tańczący, niebieski płomień, jakby włączał zapalniczkę. To przykuło uwagę Aleca. Alexandrze. Zróbmy to razem. Magnus uniósł ręce, a z jego palców wystrzeliły nici niebieskiej, lśniącej mocy, odgradzając wilka od Przyziemnych. Każda z połyskujących linii wydzielała wystarczająco dużo magicznego ładunku, by zdekoncentrować wilkołaka. Alec lawirował między nimi, kiedy Magnus w tym samym czasie oplatał go magią. Ze zdziwieniem zauważył, z jaką łatwością Alec z nią współgra. Niemal każdy znany mu dotąd Nocny Łowca zawsze był wobec niej nieco nieufny i nie wiedział, jak z nią współpracować. Może to przez fakt, że Magnus nigdy nie chciał im pomagać i ich chronić w taki sposób, jednak kombinacja jego magii i siły Aleca spełniała swoje zadanie. Wilk warknął i skulił się, po czym zapiszczał, kiedy uderzyła ją taka ilość oślepiającego światła, a gdziekolwiek się nie ruszyła, Alec zastępował jej drogę. Magnus poniekąd wiedział, co dziewczyna czuje. Wilk osłabł i pisnął, kiedy niebieska linia światła przebiegła wzdłuż jej pręgowanego futra, a Alec już przy niej był. Kolanem przyciskał jej bok, kiedy jego ręka powędrowała do paska. Mimo wszystko, Magnus przestraszył się. Mógł sobie wyobrazić, jak Alec wyciąga nóż i podrzyna wilkołakowi gardło. To, co wyciągnął Alec, było liną. Owinął ją wokół szyi wilkołaka, podczas gdy nadal przyszpilał ją ciałem do podłogi. Szarpała się i warczała. Magnus puścił wici magii, które opadły na podłogę i wymruczał kilka zaklęć, które wydostawały się z

jego ust w postaci blaknących kłębów niebieskiego dymu: zaklęcia uzdrawiające i uspokajające, iluzje bezpieczeństwa i spokoju. - No dalej, Marcy - powiedział wyraźnie. - Dalej! Wilkołak zadrżał i przemienił się. Kości pękały, futro opadało na posadzkę i przez parę bolesnych chwil Alec obejmował dziewczynę ubraną jedynie w podarte pozostałości sukni. Była niemal naga. Alec wyglądał na bardziej zmieszanego niż wtedy, kiedy trzymał w ramionach wilkołaka. Puścił ją pośpiesznie, a Marcy podniosła się do pozycji siedzącej, obejmując ramionami. Płakała cicho. Magnus ściągnął swój długi czerwony skórzany płaszcz i ukląkł obok dziewczyny, aby ją nim owinąć. Marcy chwyciła za jego klapy. - Dziękuję - powiedziała, patrząc na Magnusa wielkimi oczami. W ludzkiej postaci była niską blondynką, więc, z perspektywy czasu, ten kontrast wydawał się nieco śmieszny. Nagle jej twarz wykrzywił ból i już nic nie wydawało się śmieszne. – Czy ja... proszę, czy zrobiłam komuś krzywdę? - Nie - powiedział Alec głosem mocnym i pewnym, co nie było dla niego częste. - Nie, nikogo nie zraniłaś. - Ktoś ze mną był... - zaczęła Marcy - Drapnęłaś ją - wtrącił Magnus, panując nad głosem i starając się nadać mu pocieszający wyraz. - Nic jej nie jest. Uleczyłem ją. - Ale zrobiłam jej krzywdę - powiedziała Marcy i schowała twarz w zakrwawionych dłoniach. Alec wyciągnął rękę i dotknął jej pleców, gładząc je delikatnie, jakby ta obca dziewczyna-wilkołak była jego własną siostrą. - Nic jej nie jest - powiedział - Ty nie... Wiem, że nie chciałaś jej skrzywdzić, że nie chciałaś nikogo skrzywdzić. Nic nie poradzisz na to, kim jesteś. Wszystko zrozumiesz. - Wybaczy ci - powiedział Magnus, ale Marcy patrzyła na Aleca. - O mój Boże, jesteś Nocnym Łowcą - wyszeptała, tak jak Erik – kelnerwilkołak, lecz teraz towarzyszył temu strach, a nie pogarda. - Co się teraz ze mną stanie? - Zamknęła oczy. - Nie, przepraszam. Powstrzymałeś mnie. Gdyby cię tu nie było... cokolwiek teraz zrobisz, zasługuję na to. - Nic ci nie zrobię - powiedział Alec, a Marcy otworzyła oczy i spojrzała mu w twarz. - Naprawdę. Nikomu nie powiem. Obiecuję. Alec wyglądał tak samo jak wtedy, kiedy Magnus opowiadał o swoim dzieciństwie na przyjęciu, na którym spotkali się po raz pierwszy. To było coś, czego Magnus nigdy nie robił, ale wtedy był podenerwowany i zdystansowany, kiedy ci wszyscy Nocni Łowcy weszli do jego domu, razem z Clary, córką Jocelyn Fray, która przyszła bez niej, mając do niego wiele pytań, na których odpowiedzi zasługiwała. Nie spodziewał się wtedy, że w oczach Nocnego Łowcy zobaczy sympatię.

Marcy wyprostowała się, owijając ciaśniej płaszczem. Nagle wyglądała dostojnie, jakby uświadomiła sobie, że nie ma słuszność w tej sprawie. Że jest człowiekiem. Że ma duszę, a ta dusza została uszanowana. - Dziękuję - powiedziała spokojnie. - Dziękuję wam obu. - Marcy? - Od drzwi dobiegł do nich głos jej przyjaciółki. Marcy podniosła głowę. - Adrienne! Adrienne wpadła do środka, omal nie ślizgając się na kafelkach i opadła na podłogę, zamykając Marcy w silnym uścisku. - Jesteś ranna? Pokaż - wyszeptała Marcy z ustami przy jej ramieniu. - Wszystko w porządku. To nic, naprawdę, nic się nie stało - powiedziała Adrienne, głaszcząc Marcy po włosach. - Tak mi przykro - powiedziała Marcy, trzymając w dłoniach twarz Adrienne. Pocałowały się, nie zważając na obecność Aleca i Magnusa. Kiedy się od siebie odsunęły, Adrienne zaczęła kołysać Marcy w ramionach i wyszeptała: - Zobaczysz, wymyślimy coś, żeby to się już nie powtórzyło. Znajdziemy sposób. Inni poszli śladem Adrienne i weszli do środka, po dwie lub trzy osoby na raz. - Jak na hycla, to ubierasz się dość dziwacznie - powiedział mężczyzna, który, jak sądził Magnus, był barmanem. Magnus skinął głową i odparł: - Dziękuję bardzo. Do środka wlewało się coraz więcej ludzi. Nikt nie pytał, co się stało z psem. Większość chciała drinka. Być może niektórzy będą później zadawać jakieś pytania, kiedy minie ogólne oszołomienie, a to, co stało się tej nocy, będzie wymagało wyjaśnienia. Ale Magnus jak na razie się tym nie przejmował. - To było miłe. To, co jej powiedziałeś - odezwał się Magnus, kiedy Marcy i Adrienne zniknęły im z oczu, schowane wśród tłumu ludzi. - Yyy... to nic wielkiego - powiedział Alec, przestępując z nogi na nogę. Wyglądał na zawstydzonego. Magnus przypuszczał, że Nocni Łowcy nie specjalizowali się zbytnio w uprzejmości. - To znaczy, po to tu jesteśmy, prawda? Nocni Łowcy, w sensie że. Musimy pomagać każdemu, kto tego potrzebuje. Musimy ochraniać ludzi. Nephilim, których znał Magnus, uważali, że Podziemnych stworzono po to, by im pomagać. A jeżeli nie mogli sprostać zadaniu, pozbywano się ich. Magnus spojrzał na Aleca. Jego skórę pokrywał pot, oddech nadal miał nieco ciężki, a dzięki iratze rany na jego ramionach i twarzy szybko się goiły. - Nie sądzę, żebyśmy tu prędko dostali jakiegoś drinka; za długa kolejka -

powiedział Magnus powoli. - Zjedzmy coś u mnie. Poszli do domu. Mimo, że mieli dużo do przejścia, miło było spacerować w letni wieczór, czuć ciepłe powietrze na ramionach i patrzeć, jak księżyc oblewa Most Brooklyński jaśniejącą bielą. - Cieszę się, że twój przyjaciel zadzwonił do ciebie i poprosił, żeby pomóc tej dziewczynie - przyznał Alec, kiedy szli. - Cieszę się też, że mnie zaprosiłeś. Ja... zaskoczyłeś mnie, po tym, co się wcześniej stało. - Martwiłem się, że ci się nudzi - powiedział Magnus. Miał wrażenie, że chłopakowi trudno było z siebie to wyrzucić, ale był z nim szczery, a Magnus poczuł dziwny impuls, by odwzajemnić tę szczerość. - Nie - powiedział Alec i poczerwieniał. - Nie, to nie to. Myślałeś, że...? Przepraszam. - Nie przepraszaj - odparł Magnus łagodnie. Słowa zdawały się wylewać potokiem z ust Aleca, chociaż po jego wyrazie twarzy można było stwierdzić, że wolał tego nie mówić. - To moja wina. Wszystko rozumiem na opak, wiedziałeś, jak złożyć zamówienie w restauracji, a ja musiałem powstrzymywać się od śmiechu słuchając piosenki w metrze. Nie mam bladego pojęcia, co robię, a ty zawsze jesteś... ekhm... czarujący. - Co? Alec spojrzał na Magnusa, dotknięty jego reakcją, jakby pomyślał, że znowu zrobił coś nie tak. Magnus chciał powiedzieć: Nie, to ja cię przyprowadziłem do tej okropnej restauracji i traktowałem jak Przyziemnego, ponieważ nie wiedziałem, jak to jest być na randce z Nocnym Łowcą i za ciebie zapłaciłem, chociaż wiedziałem, że miałeś na tyle odwagi, żeby mnie zaprosić. Lecz zamiast tego powiedział tylko: - Uważam, że ta okropna piosenka była śmieszna. - Po czym odrzucił głowę i roześmiał się. Zerknął na Aleca, który też zaczął się śmiać. Cała jego twarz zmieniała się, kiedy się śmiał, pomyślał Magnus. Nikt nie musiał za nic przepraszać, nie dzisiaj. Kiedy dotarli do domu Magnusa, Magnus położył rękę na drzwiach i pchnął je. - Zgubiłem klucze jakieś piętnaście lat temu - wyjaśnił. Może rzeczywiście powinien dorobić parę kluczy. Lecz tak naprawdę to ich nie potrzebował, a minęło dużo czasu, odkąd chciałby komuś je dać - żeby ten miał łatwy dostęp do jego mieszkania – z powodu pragnienia, by ta osoba przychodziła do niego, kiedy tylko miała na to ochotę. Nie było nikogo takiego od czasu Etty, pół wieku temu. Magnus spojrzał na Aleca z ukosa, kiedy wchodzili po skrzypiących schodach. Alec napotkał jego spojrzenie, a Magnus poczuł, jak oddech mu przyspiesza; chłopak patrzył na niego z intensywnością w niebieskich oczach. Alec przygryzł

dolną wargę, a Magnus się zatrzymał. To było tylko chwilowe zawahanie. Ale potem Alec wyciągnął rękę i chwycił go za ramię, mocno ją ściskając powyżej łokcia. - Magnus - powiedział niskim głosem, a Magnus zdał sobie sprawę, że Alec powtórzył jego gest z wtorku: kiedy to pocałowali się po raz pierwszy. Zaparło mu dech. Widocznie innej zachęty Alec nie potrzebował. Pochylił się, wyraz twarzy miał otwarty i zaciekły w cieniu schodów, w ciszy, która w tamtej chwili miała największe znaczenie. Jego usta, miękkie i ciepłe, napotkały wargi Magnusa. Odzyskanie oddechu było niemożliwością, ale Magnus się tym zbytnio nie przejmował. Magnus zamknął oczy, a przed oczami stanęły mu obrazy: Alec powstrzymujący się od śmiechu w metrze, Alec pozytywnie zaskoczony smakiem nowego jedzenia, Alec szczęśliwy, że Magnus z nim nie zerwał. Alec siedzący na podłodze i mówiący wilkołakowi, że nic nie poradzi na to, kim jest. Oblała go fala poczucia winy za to, że mało brakowało, a zostawiłby Aleca przed końcem wieczoru. W tym momencie zostawienie go było ostatnią rzeczą, jaką chciał zrobić. Przyciągnął go do siebie za szlufki spodni, aż między ich ciałami nie było wolnej przestrzeni i usłyszał delikatne sapnięcie, którego tak bardzo potrzebował. Pocałunek przestał być delikatny i teraz płonął żywym ogniem. Wszystko co widział Magnus, to złote iskry; wszystko co czuł, to usta Aleca, jego silne dłonie, które przytrzymywały wilkołaka, próbując jej nie zranić; Alec przyciskał go do poręczy, a przegniłe drewno trzeszczało alarmująco, ale Magnusa to nie obchodziło Alec tutaj, Alec teraz, smak Aleca w jego ustach, jego własne ręce starające wślizgnąć się pod materiał znoszonego T-shirtu chłopaka, by dotknąć jego nagiej skóry. Minęło zadziwiająco dużo czasu, zanim obaj przypomnieli sobie o mieszkaniu Magnusa i rzucili się w jego stronę, nie przerywając pocałunku. Magnus otworzył z hukiem drzwi, nie patrząc na nie: uderzyły w ścianę tak mocno, że Magnus spojrzał kątem oka, czy przez nieuwagę ich nie rozwalił. Alec zaczął całować jego szyję, obdarzając ją delikatnymi słodkimi pocałunkami, poczynając od zagłębienia pod uchem i kończąc u podstawy szyi. Drzwi były całe. Wszystko było w porządku. Magnus pociągnął Aleca na sofę, a chłopak opadł na nią delikatnie przykrywając go ciałem. Przycisnął wargi do szyi Aleca. Poczuł w ustach smak potu, mydła i skóry. Ugryzł go lekko, mając nadzieję, że zostawi ślad na bladej skórze. Chciał tego. Alec wydał z siebie chrapliwy jęk i mocniej przywarł do Magnusa. Czarownik wsunął dłonie pod cienką koszulkę Aleca, badając kształt jego

ciała. Przebiegł palcami po umięśnionych ramionach chłopaka, a potem przesunął ręce niżej, śledząc krzywiznę jego pleców, czując tam blizny - ślady licznych walk. Alec zaczął nieśmiało rozpinać guziki płaszcza Magnusa, obnażając jego nagą skórę i dotykając dłońmi jego piersi, brzucha, a Magnus poczuł, jak chłodny jedwab zastępują ciepłe dłonie, ciekawe i delikatne. Poczuł, jak palce Aleca drżą, kiedy dotykał jego skóry. Magnus sięgnął do twarzy Aleca i dotknął jego policzka. Jego ciemne palce kontrastowały ze śnieżnobiałą skórą chłopaka: Alec odwrócił twarz w stronę dłoni Magnusa i pocałował ją, a Magnus poczuł, jak ściska mu się serce. - Alexandrze - mruknął, pragnąc powiedzieć coś więcej niż tylko „Alec”, nazywać go dłuższą formą imienia, inaczej niż reszta, nazywać go tak, by nadać temu imieniu wartość i znaczenie. Wyszeptał je, jakby to była obietnica, którą mógł złożyć w tym momencie. - Może powinniśmy trochę poczekać. - Popchnął lekko Aleca, ale chłopak zrozumiał aluzję. Tylko, że interpretacja tego gestu zaszła nieco dalej, niż chciał Magnus. Zgramolił się z kanapy, z dala od Magnusa. - Zrobiłem coś nie tak? - zapytał Alec, głos też mu drżał. - Nie – zapewnił go Magnus. - Wręcz przeciwnie. - Odsyłasz mnie do domu? Magnus uniósł ręce. - Nie mam prawa mówić ci, co masz robić, Alexandrze. Nie chcę cię do niczego namawiać i nie chcę cię do niczego zniechęcać. Mówię tylko, że być może chcesz przestać i zastanowić się przez chwilę. A wtedy zdecydujesz - cokolwiek chcesz zdecydować. Alec wyglądał na sfrustrowanego. Magnus mu współczuł. Wtedy przeczesał rękami włosy - które, dzięki Magnusowi, były już w opłakanym stanie - nie można było ich bardziej zmierzwić - i zaczął chodzić w tę i z powrotem. Magnus widział, że się zastanawia, i próbował nie dociekać, co było celem jego rozważań: Jace, Magnus, jego rodzina, obowiązki, czy to, jak być ze sobą szczerym. Zatrzymał się. - Chyba powinienem iść do domu - powiedział w końcu. - Prawdopodobnie - odrzekł Magnus, głęboko żałując swoich słów. - Nie chcę tego - powiedział Alec. - Też tego nie chcę - odpadł. - Ale jeśli nie chcesz... - Alec skinął głową. - do zobaczenia - powiedział i pochylił się, by pocałować go szybko. A przynajmniej tak myślał Magnus. Nie był pewien, co się później stało, ale jakimś cudem nagle znalazł się w ramionach Aleca i obaj wylądowali na podłodze. Alec dyszał i trzymał się go kurczowo. Nagle czyjeś ręce znalazły się na

klamrze od czyjegoś paska. Alec całował go tak mocno, że w ustach poczuł krew. - O Boże - powiedział, a wtedy... a wtedy Alec z powrotem stanął na nogach i chwycił się futryny, jakby była to jedyna rzecz, która mogła go trzymać z dala od Magnusa. Wyglądał, jakby się przed czymś powstrzymywał, a Magnus zastanawiał się, czy chciał zapytać, czy mimo wszystko może zostać, lub powiedzieć, że cała ta noc była błędem. Magnus bał się bardziej niż był w stanie to pokazać, i zdał sobie sprawę, że obchodzi go to bardziej niż powinno. Tak szybko. Czekał, spiął się, a Alec powiedział: - Zobaczymy się jeszcze? Słowa wydostały się z jego ust w pośpiechu, nieśmiało i z entuzjazmem. Był kompletnie niepewny odpowiedzi Magnusa, a Magnus poczuł nagły przypływ adrenaliny i podniecenia na samą myśl o początku nowej przygody. - Tak - powiedział, nadal leżąc na podłodze. - Bardzo chętnie. - Ekhm... - bąknął Alec - więc... piątek wieczór? - Cóż... Nagle Alec wyglądał na zmartwionego, jakby bał się, że Magnus wszystko odwoła i powie, że właściwie to zmienił zdanie. Był piękny, pełen nadziei i niepewności zarazem. Był chłopcem, który nie ukrywał swoich uczuć. Magnus chciał dać mu szansę, podjąć ryzyko i być otwarty na tego chłopaka. Poznał i zaakceptował to uczucie: wolałby, żeby to on został zraniony, a nie Alec. - Piątek pasuje - powiedział Magnus, a Alec uśmiechnął się, tym swoim genialnym, rozświetlającym-świat uśmiechem i wycofał się z mieszkania, cały czas patrząc na Magnusa. Szedł tak do szczytu schodów. Magnus usłyszał krzyk, ale zanim zobaczył, jak Alec spada ze schodów, podniósł się szybko i zamknął drzwi, jakby było to coś, co człowiek powinien zrobić z dala od wzroku innych. Jednak oparł się o parapet i patrzył, jak Alec wyłania się z frontowych drzwi budynku, wysoki, blady i rozczochrany, i idzie wzdłuż Greenpoint Avenue, pogwizdując pod nosem. Fałszował. Nagle Magnus poczuł nadzieję. Tyle razy przekonywał się, że nadzieja należy do głupców, lecz nic nie mógł na to poradzić, jakby był bezmyślnym dzieckiem, które podchodzi blisko ognia i uparcie nie chce uczyć się na swoich błędach. Może tym razem będzie inaczej - może ta miłość jest inna. Wydawała się inna; to musiało coś znaczyć. Może nadchodzący rok

będzie dobrym rokiem dla nich obu. Może tym razem wszystko pójdzie tak, jak będzie chciał tego Magnus. Może Alexander Lightwood nie złamie mu serca. Tłumaczenie: JimmyK, AvisThorne, Ma_cul Korekta: KlaudiaRyan

ZAPRASZAMY NA CHOMIKI: DD_TranslateTeam i Druzyna_Dobra