Celebryci i smierc - Roberts Nora

NORA ROBERTS

Celebryci i œmieræ Tytu³ orygina³u: CELEBRITY IN DEATH

Od s³awy do nies³awy wiedzie szeroka droga. THOMAS FULLER ¯¹dza w³adzy, dominacji nad innymi rozpala serce bardziej ni¿ inne namiêtnoœci. TACYT

Z frustracj¹ i pewnym ¿alem przygl¹da³a siê zamordowanemu mê¿czyŸnie. Le¿a³ na kanapie koloru dobrego merlota, krew utworzy³a plamê na jasnoszarej koszuli poni¿ej serca, w którym tkwi³ srebrny skalpel. Beznamiêtnie i z ponur¹ min¹ spogl¹da³a na trupa, pokój, a tak¿e tacê z artystycznie u³o¿onymi owocami i serem, ustawion¹ na niskim stoliku. - Znowu z bliskiej odleg³oœci. Jej g³os, podobnie jak wzrok, by³ wyprany z wszelkich emocji. Wyprostowa³a siê.

Wy³¹czy³ androida, zaprogramowa³ domowy system zabezpieczeñ na „Nie przeszkadzaæ”. A potem siê po³o¿y³, nie przejmuj¹c siê, ¿e ktoœ mo¿e tu wejœæ, pochyliæ siê nad nim. Mo¿e za¿y³ œrodki uspokajaj¹ce. Zlecimy badanie toksykologiczne, ale nie s¹dzê, ¿eby wyniki coœ wykaza³y. Zna³ j¹. Nie obawia³ siê o ¿ycie, kiedy wesz³a do tego pokoju. Skierowa³a siê do drzwi. Na korytarzu ³adna blondynka siedzia³a na pod³odze, g³owê wspar³a na rêkach; obok niej sta³a, uœmiechaj¹c siê z wy¿szoœci¹, œwie¿o upieczona pani

detektyw, mocno zbudowana m³oda kobieta o krótkich w³osach. Zatrzyma³a siê na progu, ty³em do zamordowanego. - Ciêcie! Kapitalnie zagrane. Na znak re¿ysera w makiecie gabinetu nie¿yj¹cego Wilforda B. Icove’a juniora zapanowa³ zgie³k i harmider. Porucznik Eve Dallas, która kiedyœ sta³a w prawdziwym gabinecie Icove’a nad trupem - lecz wtedy denat nie usiad³ i nie podrapa³ siê po ty³ku, jak teraz ten mê¿czyzna - otrz¹snê³a siê z

dziwnego uczucia déjà vu. - Ale super, no nie? - Peabody wykona³a obok niej krótki, powœci¹gliwy taniec, unosz¹c i opuszczaj¹c obcasy ró¿owych, kowbojskich butów. - Naprawdê jesteœmy na planie zdjêciowym i ogl¹damy siebie. I ca³kiem dobrze siê prezentujemy. - To upiorne. A jeszcze bardziej upiorne, pomyœla³a Eve, by³o widzieæ siebie albo kogoœ bardzo do siebie podobnego - zmierzaj¹cego ku niej z szerokim, zadowolonym uœmiechem na twarzy.

Chyba siê tak nie uœmiecha, co? To naprawdê upiorne. - Porucznik Dallas, œwietnie, ¿e uda³o siê pani wpaœæ na plan. Marzy³am o poznaniu pani. Aktorka wyci¹gnê³a rêkê. Eve nie pierwszy raz widzia³a Marlo Durn, ale poprzednio ta kobieta by³a lekko opalon¹ blondynk¹ o ciemnozielonych oczach. Patrz¹c teraz na jej krótkie, zmierzwione, br¹zowe w³osy, br¹zowe oczy, a nawet p³ytki do³eczek w brodzie, taki sam jak jej, poczu³a siê odrobinê nieswojo. - I detektyw Peabody. - Marlo

odda³a garderobianej d³ugi, skórzany p³aszcz, w którym przed chwil¹ gra³a kopiê p³aszcza podarowanego Eve przez mê¿a, kiedy prowadzi³a œledztwo w sprawie Icove’ów. - Jestem pani zagorza³¹ fank¹, pani Durn. Widzia³am wszystkie filmy z pani udzia³em. - Marlo - poprawi³a aktorka Peabody. - Ostatecznie jesteœmy partnerkami. A wiêc co panie o tym myœl¹? - Wskaza³a dekoracje, a na jej palcu b³ysnê³a obr¹czka œlubna, identyczna z t¹, któr¹ nosi³a Eve. Bliskie to rzeczywistoœci? - Tak - przyzna³a Eve. Zupe³nie

jak prawdziwe miejsce zbrodni krêc¹cymi siê wokó³ ludŸmi.

z

- Roundtreemu, to znaczy re¿yserowi, zale¿y na maksymalnym autentyzmie. - Marlo skinê³a g³ow¹ w kierunku przysadzistego mê¿czyzny, pochylonego nad monitorem. - I zawsze udaje mu siê dopi¹æ swego. Miêdzy innymi dlatego upar³ siê, ¿eby wszystko krêciæ w Nowym Jorku. Mam nadziejê, ¿e uda³o siê paniom tu rozejrzeæ, zorientowaæ siê, jak wygl¹da nasza praca. Jak tylko siê dowiedzia³am o zamiarze nakrêcenia tego filmu, bardzo chcia³am dostaæ tê rolê. Nawet jeszcze przed przeczytaniem ksi¹¿ki Nadine Furst. A pani, obie panie, to prze¿y³y

naprawdê. Och, plotê trzy po trzy. Rozeœmia³a swobodnie.

siê

krótko,

- Skoro ju¿ mowa o wielkich fankach... Od miesiêcy staram siê wczuæ w postaæ Eve Dallas. Nawet parê razy towarzyszy³am parze detektywów, kiedy Roundtreemu nie uda³o siê nak³oniæ pani ani pani komendanta, byœcie siê zgodzili, ¿ebym razem z K. T. z bliska przyjrza³a siê waszej pracy. I - ci¹gnê³a, nie daj¹c dojœæ Eve do s³owa - dopiero wtedy w pe³ni zrozumia³am, dlaczego nie wyraziliœcie zgody. - Cieszê siê.

- Znów mówiê od rzeczy. K. T.! ChodŸ tu i poznaj prawdziw¹ detektyw Peabody. Poch³oniêta dyskusj¹ z Roundtreem aktorka spojrza³a w ich stronê. Eve dostrzeg³a na jej twarzy irytacjê, któr¹ dopiero po chwili zast¹pi³a mina, przybierana - zdaniem Eve - na u¿ytek publicznoœci. - Có¿ za zaszczyt. - K. T. uœcisnê³a im rêce, zmierzy³a Peabody wzrokiem od stóp do g³ów. Zapuszczasz w³osy. -

Tak

jakby.

Dopiero

co

widzia³am ciê w filmie „£za”. By³aœ absolutnie rewelacyjna. - Porwê Dallas na kilka minut. Marlo wziê³a Eve pod rêkê. - Napijmy siê kawy - zaproponowa³a, odci¹gaj¹c Eve z planu zdjêciowego i prowadz¹c przez makietê drugiego piêtra domu Icove’ów. - Producenci za³atwili dla mnie gatunek kawy, któr¹ pani pije, no i siê od niej uzale¿ni³am. Poprosi³am swoj¹ asystentkê, ¿eby przygotowa³a dla nas wszystko w mojej przyczepie. - Nie musi pani wróciæ na plan, Marlo? - Moja praca w du¿ej mierze sk³ada siê z czekania. Przypuszczam, ¿e

podobnie, jak praca policjantów. Maszeruj¹c szybkim krokiem w wysokich butach, spodniach z szorstkiej tkaniny, z broni¹ w kaburze - Eve przypuszcza³a, ¿e to rekwizyt - Marlo poprowadzi³a j¹ przez studio filmowe. Mija³y plany zdjêciowe, sprzêt, grupki ludzi. Eve przystanê³a na widok makiety sali ogólnej wydzia³u. Biurka pe³ne papierzysk, tablica, której widok sprawi³, ¿e cofnê³a siê w czasie do poprzedniej jesieni, boksy, porysowana pod³oga. Brakowa³o jedynie gliniarzy... I zapachu rafinowanego cukru, kiepskiej

kawy oraz potu. - Wszystko jak trzeba? - Tak... Chocia¿ chyba jest trochê wiêksza ni¿ w rzeczywistoœci. - Na ekranie nie bêdzie wygl¹da³a na tak¹ du¿¹. Tu¿ obok odtworzyli równie¿ pani gabinet, wiêc mog¹ mnie czy innych krêciæ, jak têdy przechodzimy. Chce pani rzuciæ okiem? Minê³y atrapê œciany, jakieœ puste pomieszczenie, które - jak przypuszcza³a Eve - te¿ nie bêdzie widoczne na ekranie, i znalaz³y siê w niemal idealnej makiecie jej gabinetu w komendzie. Odtworzono nawet w¹skie

okno, ale wychodzi³o na studio, nie na Nowy Jork. -

Komputerowo wygeneruj¹ widok, budynki, ruch powietrzny powiedzia³a Marlo, kiedy Eve podesz³a do okna, ¿eby przez nie wyjrzeæ. - Ju¿ krêciliœmy tu kilka scen, podobnie jak scenê w sali konferencyjnej, gdy przedstawi³a pani spisek... Icove, Unilab, Brookhollow Academy. Dialog bez ¿adnych poprawek wziêto z ksi¹¿ki. Podobno moje kwestie niewiele siê ró¿ni¹ od tego, co naprawdê pani wtedy mówi³a. Nadine œwietnie uda³o siê wpleœæ wydarzenia autentyczne we wci¹gaj¹c¹ fabu³ê.

Chocia¿ rzeczywistoœæ emocjonuj¹ca. podziwiam.

przypuszczam, ¿e by³a równie Ogromnie pani¹

Zaskoczona i lekko speszona, Eve siê odwróci³a. - To, czym siê pani zajmuje na co dzieñ - ci¹gnê³a Marlo ~jest niezwykle wa¿ne. Jestem dobra w tym, co robiê. Jestem cholernie dobra w tym, co robiê, i uwa¿am, ¿e moja praca jest wa¿na. Mo¿e nie tak wa¿na, jak rozpracowanie szajki o œwiatowym zasiêgu, zajmuj¹cej siê klonowaniem ludzi, ale bez sztuki, opowieœci i tych, którzy w nich wystêpuj¹, œwiat by³by smutniejszy.

- Z ca³¹ pewnoœci¹. Kiedy zaczê³am siê przygotowywaæ do tej roli, uœwiadomi³am sobie, ¿e nigdy nie gra³am postaci, której tak bardzo chcia³am oddaæ sprawiedliwoœæ. Nie tylko z uwagi na to, ¿e mo¿e mi ona przynieœæ Oscara - chocia¿ ta z³ota b³yszcz¹ca statuetka piêknie by siê prezentowa³a na kominku - ale poniewa¿ to wa¿na rola. Wiem, ¿e przygl¹da³a siê pani krêceniu tylko jednej sceny, ale mam nadziejê, ¿e gdyby dostrzeg³a pani jakiœ fa³sz, coœ, co by pani nie pasowa³o, powiedzia³aby mi pani o tym. - Wszystko mi pasowa³o. - Eve

wzruszy³a ramionami. - Tyle tylko, ¿e to dziwne i wed³ug mnie trochê niesamowite patrzeæ, jak ktoœ, udaj¹cy mnie, robi to, co ja robi³am, mówi to, co powiedzia³am. Skoro wiêc czu³am siê dziwnie, musia³o byæ wszystko jak nale¿y. Marlo uœmiechnê³a siê szeroko. Nie, pomyœla³a Eve, z ca³¹ pewnoœci¹ ja tak siê nie uœmiecham. - Œwietnie. - A tutaj... - Eve obróci³a siê wœród dekoracji, udaj¹cych jej gabinet.

- Odczuwam nieprzepart¹ ochotê, by usi¹œæ za biurkiem i zabraæ siê do pracy papierkowej. - Carmandy by³aby zachwycona, gdyby to us³ysza³a. Jest g³ównym scenografem. Napijmy siê tej kawy. Wkrótce znów bêdê potrzebna na planie. Kiedy wysz³y paŸdziernikowe s³oñce, powiedzia³a, wskazuj¹c rêk¹:

na Marlo

- Jeœli pójdziemy têdy, zobaczy pani makiety niektórych pomieszczeñ z domu Roarke’a i Dallas. S¹ olœniewaj¹ce. Czy Preston, asystent re¿ysera, powiedzia³ pani, ¿e chc¹ zrobiæ kilka zdjêæ pani i Peabody

podczas waszej wizyty w studiu? Wykorzystaj¹ je póŸniej w kampanii promocyjnej. Zajmuje siê ni¹ Valerie Xaviar, rzeczniczka prasowa wytwórni. Ona tym wszystkim dyryguje. - Coœ mi siê obi³o o uszy. Marlo znów siê uœmiechnê³a i krótko, lekko uœcisnê³a ramiê Eve. - Wiem, ¿e niespecjalnie siê pani do tego pali, ale to bêdzie ogromna reklama dla filmu... Wszyscy aktorzy i ca³a ekipa realizatorska bardzo siê uciesz¹. Mam nadziejê, ¿e dziœ wieczorem pojawi siê pani na kolacji

razem z Roarkiem. - Mamy taki zamiar. - Nie uda siê od tego wymigaæ, pomyœla³a Eve. Marlo spojrza³a wybuchnê³a œmiechem.

na

ni¹

i

- ¯a³uje pani, ¿e nie ma pani jakiejœ pilnej sprawy, by móc siê wykrêciæ od tej kolacji. - Chyba rzeczywiœcie jest pani dobra w tym, co robi, Marlo. - Bêdzie fajniej, ni¿ pani przypuszcza. Co nie takie trudne, bo uwa¿a pani, ¿e to bêd¹ katusze.

- Czy za³o¿yliœcie pods³uch w moim gabinecie? - Nie, ale lubiê sobie wyobra¿aæ, ¿e wiem, co siê dzieje w pani g³owie. - Marlo dotknê³a skroni. Dlatego wiem, ¿e bêdzie siê pani bawi³a znacznie lepiej, ni¿ pani przypuszcza. I pokocha pani Juliana. Doskonale naœladuje Roarke’a - jego akcent, mowê cia³a, to nieuchwytne poczucie w³adzy i zmys³owoœæ. A poza tym jest przystojny, zabawny, czaruj¹cy. Bardzo lubiê z nim pracowaæ. Czy prowadzi pani teraz jakieœ œledztwo? - W³aœnie zakoñczyliœmy jedno

kilka dni temu. - Sprawê Oœrodka Whitwood? Tak przynajmniej okreœlaj¹ j¹ w mediach. Jak ju¿ powiedzia³am, jestem na bie¿¹co. Ale nawet jeœli sama nie prowadzi pani œledztwa, nadzoruje pani inne dochodzenia, zeznaje w s¹dzie, konsultuje siê z pracownikami swojego wydzia³u. Ma pani mnóstwo spraw na g³owie. Zajmowanie siê... Marlo urwa³a, bo zabrzêcza³ komunikator Eve.

nagle

- Dallas. - Dyspozytor do porucznik Eve Dallas. Proszê natychmiast udaæ siê na

Zachodni¹ Trzeci¹ numer dwanaœcie. Podejrzenie zabójstwa. - Potwierdzam. Ju¿ tam jadê razem z detektyw Deli¹ Peabody. Roz³¹czy³a siê i zatelefonowa³a do Peabody. - Mamy pilne wezwanie. Spotkamy siê ko³o mojego wozu. Wcisnê³a komunikator kieszeni i spojrza³a na Marlo.

do

- Przykro mi. - Ale¿ rozumiem. Dosta³a pani now¹ sprawê, akurat kiedy siê tu zatrzyma³yœmy. To prawdopodobnie

g³upie pytanie, ale jakie to uczucie, kiedy otrzymuje siê wiadomoœæ, ¿e ktoœ nie ¿yje? - ¯e pora zabraæ siê do pracy. Dziêkujê za oprowadzenie mnie po studiu. - Pokaza³am pani jedynie drobny jego fragment. Wytwórnia Big Bang Productions w³aœciwie odtworzy³a œwiat Dallas tu, w Chelsea Piers. Bêdziemy tu krêciæ jeszcze przynajmniej przez dwa tygodnie, mo¿e trzy. Mo¿e jeszcze siê uda pani tu zajrzeæ.

- Mo¿e. Muszê ju¿ iœæ. Zobaczymy siê wieczorem, jeœli obowi¹zki zawodowe mi pozwol¹. - Powodzenia. Eve wróci³a na parking dla VIPów, gdzie zostawi³a swój wóz. Nie cieszy³a siê, ¿e ktoœ zgin¹³, ale skoro ludzie i tak umieraj¹, nie by³a nieszczêœliwa, ¿e dziêki nowej sprawie uniknie tej g³upiej sesji zdjêciowej. Pomyœla³a, ¿e Marlo Dum jest ujmuj¹ca, mo¿e trochê afektowana, ale ujmuj¹ca, inteligentna i niemêcz¹ca. Lecz musia³a przyznaæ, ¿e by³o trochê denerwuj¹ce patrzeæ na kogoœ tak podobnego do siebie. W dodatku w

pomieszczeniu tak przypominaj¹cym to, gdzie ona zwykle przebywa. Œwiat Eve Dallas. Hm. - Wiadomo by³o, ¿e dostaniemy now¹ sprawê. - Pojawi³a siê zdyszana Peabody. - Ale tu fajnie! I Preston... Preston Stykes, asystent re¿ysera, powiedzia³, ¿e mogê zagraæ epizod! W przysz³y weekend bêd¹ krêcili sceny plenerowe, mogê byæ przechodniem... Poka¿¹ mnie z bliska, mo¿e nawet dostanê jak¹œ kwestiê. Za³o¿ê siê, ¿e wyskoczy mi jakiœ pryszcz. - Dotknê³a rêk¹ twarzy, jakby sprawdza³a. - Zawsze cz³owiekowi wyskakuj¹ pryszcze, kiedy

pokazuj¹ go w zbli¿eniu. - To dla mnie nie pierwszyzna... Zbli¿enia, nie pryszcze. Nie interesuj¹ mnie twoje pryszcze. - To bêdzie mój pierwszy wystêp w filmie. - Delia usadowi³a siê na miejscu dla pasa¿era, a Eve usiad³a za kierownic¹. - A dziœ wieczorem bêdziemy siê zadawaæ z wielkimi tego œwiata na przyjêciu. Zjem kolacjê z gwiazdami filmu, z celebrytami, w eleganckiej rezydencji przy Park Avenue, nale¿¹cej do jednego z najbardziej rozrywanych re¿yserów z Hollywood, poznam najpotê¿niejszego i najbardziej

szanowanego producenta, za³o¿yciela wytwórni Big Bang Productions. Przesta³a sprawdzaæ, czy wyskoczy³y jej jakieœ pryszcze, i przycisnê³a d³oñ do ¿o³¹dka. - Trochê mnie mdli. - Bêdziesz mog³a siê wyrzygaæ w eleganckim kibelku w domu jednego z najbardziej rozrywanych re¿yserów z Hollywood. - Roundtree ciebie szuka³. Ju¿ chcia³ wys³aæ goñca, ¿eby ciê odnalaz³. Doœwiadcza³am surrealistycznego prze¿ycia, bêd¹c oprowadzan¹ przez swojego sobowtóra po swoim w³asnym wydziale.

- Och! Moje biurko! Mog³am usi¹œæ przy swoim biurku. Mog³am usi¹œæ za twoim biurkiem. - Nie. - Przecie¿ zdjêciowy.

to

tylko

plan

- Itak nie. - Jesteœ wredna. Druga ty jest mi³a. Pozwoli³a mi zwracaæ siê do niej po imieniu. A druga ja wydaje siê trochê jêdzowata. No proszê. ZnaleŸli odpowiednie aktorki do obsadzenia w roli ciebie i mnie.

- Bardzo œmieszne, cha, cha, cha. Rozmawia³a ze mn¹ mo¿e przez trzydzieœci sekund, a potem zaczê³a mnie olewaæ. I wiesz, co powiedzia³a? - Sk¹d mam wiedzieæ, skoro mnie przy tym nie by³o? - To ci powiem. - Peabody, z nachmurzon¹ min¹ wygl¹daj¹c przez okno, w³o¿y³a swoje okulary przeciws³oneczne ze szk³ami we wszystkich kolorach têczy. Powiedzia³a, ¿e jeœli Nadine przedstawi³a w swojej ksi¹¿ce mój wierny portret, to proponuje mi kurs asertywnoœci. W przeciwnym razie wiecznie pozostanê podw³adn¹ albo w

najlepszym razie pomagierk¹. Bo ze swoj¹ uleg³¹ postaw¹ nigdy nie awansujê. Eve ogarnê³a irytacja. Jej partnerka by³a wystarczaj¹co asertywna, by spowodowaæ wszczêcie œledztwa i po³o¿yæ kres dzia³alnoœci nieuczciwych gliniarzy. - Nie wydaje siê trochê jêdzowata, tylko jest stuprocentow¹ jêdz¹. A ty nie jesteœ podw³adn¹. - Racja. Jestem twoj¹ partnerk¹. Zgoda, jesteœ pani¹ porucznik, ale to nie znaczy, ¿e jestem podlizuj¹c¹ siê podw³adn¹, we wszystkim uleg³¹.

- Wykonywanie rozkazów to nie przejaw s³u¿alczoœci, tylko cecha dobrego gliniarza. Poza tym czêsto siê m¹drzysz. - Wielkie dziêki. Bardzo siê sobie nie podoba³am. - Mnie du¿o siê w tobie nie podoba. Mojej drugiej mnie te¿. - Teraz ju¿ nic z tego nie rozumiem. - Marlo i K. T. niezbyt siê nawzajem lubi¹. Widaæ to, gdy nie pokazuje ich kamera. Kiedy re¿yser zawo³a³ „ciêcie”, ka¿da posz³a w swoj¹ stronê, nie rozmawia³y ze sob¹ ani na

siebie nie patrzy³y, póki Marlo nie zawo³a³a K. T., ¿eby przywita³a siê z nami. - Chyba mam klapki na oczach, bo tego nie zauwa¿y³am. Ale masz racjê. Chyba trudno tak blisko z kimœ wspó³pracowaæ, udawaæ wzajemn¹ sympatiê i szacunek, kiedy naprawdê czuje siê coœ innego. - Dlatego nazywa siê to gr¹. - Mimo wszystko. Och, i myœlê, ¿e ta druga ja ma wiêkszy tytek ode mnie. - Z ca³¹ pewnoœci¹.

- Naprawdê? - Peabody, w³aœciwie nie przygl¹da³am siê jej ty³kowi i rzadko mam okazjê ogl¹daæ twój. Ale chêtnie przyznam, ¿e ma wiêkszy ty³ek od ciebie, jeœli sprawi ci to przyjemnoœæ i bêdziemy mog³y przestaæ rozmawiaæ o ludziach Hollywood. - Dobra, tylko jeszcze jedno. Druga ja jest równie¿ k³amczuch¹. Powiedzia³a, ¿e musi siê przygotowaæ do nastêpnej sceny, ale kiedy mija³am przyczepy w drodze na parking dla VIP-ów, zobaczy³am j¹... I us³ysza³am.

Wali³a w drzwi jednej z przyczep, wydzieraj¹c siê na ca³e gard³o: „Wiem, ¿e tam jesteœ, ty ³obuzie, otwórz te cholerne drzwi”. I tym podobne rzeczy. - Czyja to by³a przyczepa? - Nie wiem, ale K. T. by³a maksymalnie wkurzona i w ogóle siê nie przejmowa³a tym, ¿e ktoœ j¹ us³yszy, a krêci³o siê tam mnóstwo osób. - Zawsze mówi³am, ¿e jesteœ jêdz¹, masz okropny charakter i brak ci klasy. Peabody uœmiechnê³a.

westchnê³a

i

siê

- Ale nie jestem podw³adn¹. - Skoro to uzgodni³yœmy powiedzia³a Eve, zatrzymuj¹c siê za radiowozem - mo¿e zajmiemy siê tym trupem. - Wizyta na planie zdjêciowym, trup i kolacja z celebrytami. To naprawdê dobry dzieñ. * Ale nie dla Cecila Silcocka. On zakoñczy³ ju¿ swój dzieñ na kafelkach w lamparci wzór we w³asnej wyrafinowanej kuchni. Krew z rany na g³owie utworzy³a ka³u¿ê na z³otych

p³ytkach w czarne cêtki. Zdaniem Eve w efekcie pod³oga trochê przypomina³a œmiertelnie ranne zwierzê. Rana Cecila z ca³¹ pewnoœci¹ by³a œmiertelna. Krew wsi¹k³a równie¿ w cieniutki, bia³y, kaszmirowy szlafrok, który mia³ na sobie, zanim jego g³owa wesz³a w kontakt z têpym przedmiotem o solidnym ciê¿arze, a nastêpnie z kafelkami. S¹dz¹c po ranie ciêtej na czole, Eve siê domyœli³a, ¿e Cecil uderzy³ g³ow¹ równie¿ w kant czarnej wyspy kuchennej ze z³otym blatem. Poza tym w kuchni, aneksie jadalnym, salonie, sypialni, pokoju goœcinnym i ³azience panowa³ idealny

porz¹dek, wszystkie pomieszczenia przypomina³y wzorcowe ekskluzywne pokazowe mieszkanie. - Brak œladów w³amania poinformowa³ Eve funkcjonariusz, stoj¹cy w drzwiach. - Ma³¿onek ofiary jest w sypialni. Mówi, ¿e wyjecha³ z miasta na dwa dni, wróci³ do domu wczeœniej - by³ spodziewany dopiero po po³udniu - i znalaz³ zw³oki. - Gdzie jego walizka? - W sypialni. - Zapoznajmy siê z zapisami kamer monitoruj¹cych.

- Ma³¿onek mówi, ¿e kiedy siê pojawi³, alarm by³ wy³¹czony. Twierdzi, ¿e ofiara zapomina³a aktywowaæ alarm.

czêsto

- I tak sprawdzimy zapisy kamer. - Eve wrzuci³a z powrotem do torby puszkê z substancj¹ zabezpieczaj¹c¹ i ukucnê³a obok zw³ok. - Peabody, potwierdŸ to¿samoœæ, okreœl godzinê zgonu. Uderzono go czymœ z ca³ych si³ w lew¹ czêœæ g³owy, skroñ, oczodó³. Czymœ szerokim, ciê¿kim i p³askim. - Potwierdzam, ¿e ofiara to Cecil Silcock, lat piêædziesi¹t szeœæ, zameldowany pod tym adresem. Od czterech lat w zwi¹zku ma³¿eñskim z

Paulem Havertoem. Jest w³aœcicielem i dyrektorem zarz¹dzaj¹cym firmy „Dobre czasy”, organizuj¹cej przyjêcia. - Dla niego to ju¿ koniec dobrych czasów. - Eve przysiad³a na piêtach i rozejrza³a siê woko³o. - Brak œladów w³amania. A mieszkanie wygl¹da, jakby je posprz¹ta³y i wychucha³y dobre duszki. Ma na palcu obr¹czkê - za³o¿ê siê, ¿e platynow¹ - z wielkim brylantem. Raczej mo¿na wykluczyæ kradzie¿ jako motyw. Z uwagi na bi¿uteriê i sporo sprzêtu elektronicznego najwy¿szej klasy, który mo¿na ³atwo wynieœæ. - Zgon nast¹pi³ o dziesi¹tej trzydzieœci szeœæ. Skoro jest tak

ubrany i brak œladów w³amania, to znaczy, ¿e musia³ znaæ zabójcê. Wpuœci³ go, przyszed³ tutaj, mo¿e aby zaparzyæ kawê albo coœ w tym rodzaju. Buch! - i po Cecilu. - Byæ mo¿e. Albo, skoro jest tak ubrany, Cecil mia³ towarzystwo pod nieobecnoœæ swego ma³¿onka, któr¹ to nieobecnoœæ w mieœcie potwierdzimy. Przyszed³ tu, ¿eby przygotowaæ œniadanie, a osoba, dotrzymuj¹ca mu towarzystwa, walnê³a go z ca³ych si³. Albo ma³¿onek wróci³, stwierdzi³, ¿e Cecil jest niegrzecznym ch³opcem, i r¹bn¹³ go w g³owê. Wróci³ mundurowy.

- Alarm by³ wy³¹czony przez ostatnich dwadzieœcia osiem godzin, pani porucznik. Nie ma nic z ostatniej nocy ani dzisiejszego ranka. Rozumiem. Zacznijcie wypytywaæ s¹siadów. Mo¿e ktoœ coœ widzia³. Eve w³o¿y³a mikrogogle uwa¿nie obejrza³a zw³oki.

i

- Cecil jest równie czyœciutki, jak mieszkanie. Pachnie cytrynami. Przybli¿y³a twarz do twarzy denata, wci¹gnê³a powietrze nosem. - Ale czujê równie¿ kawê. Wzi¹³ prysznic i napi³ siê kawy, zanim oberwa³ w g³owê. Nie widaæ obra¿eñ, œwiadcz¹cych, ¿e siê

broni³, ani innych ran. Otrzyma³ cios, upad³, uderzy³ g³ow¹ o kant wyspy, a drug¹ skroni¹ o kafelki. Dziwne, prawda? - Dlaczego? - Wszystko jest takie czyste, takie wysprz¹tane. - Denat schludnym.

by³

cz³owiekiem

- Byæ mo¿e. Prawdopodobnie tak. - Eve zdjê³a gogle, wyprostowa³a siê. - Brak autokucharza. Co to za dom? - Zajrza³a do lodówki. - Wszystko bardzo œwie¿e i te¿ lœni czystoœci¹.

- Zaczê³a otwieraæ szafki, szuflady. - Du¿o garnków, rondli, gad¿etów, naczyñ, kieliszków i te pe. Wyci¹gnê³a wielk¹, ciê¿k¹ patelniê. Szerok¹, o p³askim dnie. - Wa¿y swoje. - Och, moja babcia ma tak¹. ¯eliwna. Przysiêga, ¿e dosta³a j¹ od swojej babki. Eve przyjrza³a siê patelni, znów przykucnê³a, w³o¿y³a gogle, by jeszcze raz zbadaæ ranê z boku g³owy Cecila. Wyci¹gnê³a z torby jeszcze jeden przyrz¹d, dokona³a pomiaru. Skinê³a g³ow¹.

- Pasuje. Umieœæ w torbie na dowody i podpisz. Niech technicy sprawdz¹, czy s¹ na niej jakieœ œlady. Czyli Cecil mia³ towarzystwo, przyszli tu razem, stanêli ko³o wyspy kuchennej. Ale brak œladów, ¿e coœ gotowali, a poniewa¿ nie ma tu autokucharza, jak w ka¿dej normalnej kuchni w znanym, cywilizowanym œwiecie, musia³ korzystaæ z naczyñ. A co z kaw¹? Stoi tutaj urz¹dzenie przypominaj¹ce ekspres. Wsypuje siê ca³e ziarna kawy, wlewa wodê, urz¹dzenie samo miele ziarna i parzy kawê. - Ale jest czyste i puste.

- Mo¿e nie zd¹¿y³ przygotowaæ kawy, nim oberwa³ w g³owê. - Czuæ od niego kawê. Nie przyszed³ tu z zabójc¹, który waln¹³ go ciê¿kim przedmiotem. Za³o¿ê siê, ¿e to ¿eliwne naczynie oka¿e siê narzêdziem zbrodni. Jeœli je wyj¹³, gdzie jest ca³a reszta, to, co zamierza³ ugotowaæ? Jeœli k³óci siê z kimœ, czy myœli o szykowaniu œniadania? Dlaczego zabójca nie zostawi³ narzêdzia zbrodni na wierzchu albo nie zabra³ go z sob¹? Zamiast tego umy³ je i odstawi³ na miejsce. - Jeœli szykujesz œniadanie, co robisz w pierwszej kolejnoœci?

- Kawê. - Wszyscy tak robi¹ i Cecil zdradzi³ mi, ¿e post¹pi³ identycznie. Ale nie ma kawy, nie ma kubka ani fili¿anki. Peabody zacisnê³a usta, zmru¿y³a oczy i próbowa³a zobaczyæ to, co widzia³a Eve. - Mo¿e ju¿ zjad³ czy zjedli, posprz¹tali. A potem dosz³o do sprzeczki. - Mo¿liwe, ale jeœli tak, czy ta patelnia nadal by³a na widoku, by ktoœ móg³ ni¹ waln¹æ Cecila? Wszystko od³o¿ono na miejsce, a ona zosta³a pod rêk¹? Bo to... - Unios³a zabezpieczon¹

patelniê. - To narzêdzie, które nawinê³o siê pod rêkê. Ktoœ siê wkurzy³, z³apa³ j¹, waln¹³. Nie otworzy³ szuflady, by j¹ wyj¹æ, wybraæ akurat tê, a potem zadaæ cios. Peabody po³¹czy³a kropki. - Uwa¿asz, ¿e to sprawka ma³¿onka, który szybko wszystko posprz¹ta³, a potem dopiero wezwa³ policjê. - Ciekawa jestem, jak Havertoe dosta³ siê do mieszkania. Pora na pogawêdkê z nim. Eve zwolni³a mundurowego, siedz¹cego z Havertoem, zlecaj¹c mu

pójœæ do kolegi, który przepytywa³ s¹siadów. Tak jak kuchnia, g³ówna sypialnia mog³a wyst¹piæ w reklamie Modnego Miejskiego Domu. Od smuk³ych srebrnych s³upków i narzuty w bia³o-czarne pasy, na której starannie rozmieszczono bia³e i czarne poduszki, przez b³yszcz¹ce, lustrzane komody i dzie³a sztuki o osobliwie wygiêtych liniach, po falisty wazon z jednym spiczastym, czerwonym kwiatem, który wed³ug Eve móg³ ukrywaæ pod p³atkami ostre, cienkie jak ig³y z¹bki. Przed szerokimi drzwiami na taras siedzia³ skulony na kanapie o srebrnym oparciu i czerwonych poduchach Paul Havertoe, miêdl¹c w

rêku mokr¹ chusteczkê. Eve oceni³a, ¿e jest jakieœ dwadzieœcia lat m³odszy od martwego ma³¿onka. G³adka, przystojna twarz by³a opalona na jasnoz³oto, co stanowi³o przyjemny kontrast z karmelow¹, bujn¹ czupryn¹. Mia³ na sobie eleganckie, uprasowane w kant d¿insy i nieskazitelnie bia³¹ koszulê. Eve przypuszcza³a, ¿e ich w³aœciciel sporo czasu spêdza w si³owni. Kiedy spojrza³ na Eve, zobaczy³a, ¿e oczy mia³ koloru œliwkowego, w tej chwili spuchniête od p³aczu. - Jestem porucznik Dallas, a to

detektyw Peabody. Bardzo mi przykro w zwi¹zku z poniesion¹ przez pana strat¹, panie Havertoe. - Cecil nie ¿yje. Eve wyczu³a poprzez odrobinê melasy i magnolii.

³zy

- Wiem, ¿e to trudne chwile, ale musimy zadaæ panu kilka pytañ. - Bo Cecil nie ¿yje. - Tak. Dla pana bezpieczeñstwa nagramy tê rozmowê, panie Havertoe. I przeczytam panu przys³uguj¹ce panu prawa, ¿eby mia³ pan pe³n¹

jasnoœæ w tej kwestii. Dobrze? - Czy to konieczne? - Tak bêdzie lepiej. Postaramy siê, ¿eby trwa³o to jak najkrócej. Czy chcia³by pan, ¿eby siê z kimœ skontaktowaæ w pana imieniu, z przyjacielem, cz³onkiem rodziny, zanim zaczniemy? - Nie... Nie mogê myœleæ. - Jeœli uzna pan, ¿e chcia³by, by ktoœ panu towarzyszy³, proszê nam powiedzieæ. - Usiad³a naprzeciwko niego, odczyta³a przys³uguj¹ce mu prawa. - Czy rozumie pan swoje prawa i obowi¹zki?

~Tak. -

Dobrze.

Wyjecha³

pan z

miasta? - By³em w Chicago u klienta. Przygotowujemy imprezy. Wróci³em dziœ rano i... - Wróci³ pan dziœ rano z Chicago. O której godzinie? - Wydaje mi siê, ¿e ko³o jedenastej. Planowa³em, ¿e wrócê nie wczeœniej ni¿ o czwartej, ale uda³o mi siê szybciej wszystko za³atwiæ. Chcia³em niespodziankê.

zrobiæ

Cecilowi

- Czyli przebukowa³ pan bilet na wczeœniejszy lot? - Tak, w³aœnie to zrobi³em. Uda³o mi siê przylecieæ wczeœniejszym wahad³owcem, za³atwiæ transport z lotniska, ¿eby zrobiæ Cecilowi niespodziankê. Dusz¹c szloch, przycisn¹³ mokr¹ chusteczkê do twarzy. - Wiem, ¿e dozna³ pan okropnego wstrz¹su. Z us³ug jakiej firmy przewozowej pan skorzysta³, panie Havertoe? Dla porz¹dku. - Zawsze korzystamy z us³ug Delux. - Rozumiem. I kiedy znalaz³ siê

pan w domu - ci¹gnê³a Eve, gdy Peabody cicho wysz³a z pokoju - co pan zobaczy³? - Wszed³em, wnios³em tu torbê, ale Cecila nie by³o w sypialni. - Czy zwykle przebywa³ w domu o tej porze dnia? - Dziœ mia³ pracowaæ w domu. Po po³udniu umówi³ siê z klientem. Powinienem do niego zadzwoniæ. - Beznamiêtnie rozejrza³ siê po pokoju zap³akanymi oczami. Powinienem... - Pomo¿emy panu. Co zrobi³ pan

potem? - Zawo³a³em go... Jak to siê zwykle robi. Pomyœla³em, ¿e musi byæ w gabinecie. Gabinet s¹siaduje z kuchni¹, okno wychodzi na podwórze, bo kiedy Cecil pracuje, lubi spogl¹daæ na nasz ma³y ogródek. I zobaczy³em go na pod³odze. Nie ¿y³. - Czy czegoœ pan dotyka³ w kuchni? - Dotkn¹³em Cecila. Wzi¹³em go za rêkê. Nie ¿y³. - Zna pan kogoœ, kto pragn¹³by œmierci Cecila?

- Nie. Nie. Wszyscy kochaj¹ Cecila. - Nieco teatralnym gestem przycisn¹³ mokr¹ chusteczkê do serca. Kocham Cecila. - Jak pan przypuszcza, kogo wpuœci³ do œrodka, bêd¹c tylko w szlafroku? - Myœlê... - Havertoe z trudem próbowa³ opanowaæ dr¿enie ust. Myœlê, ¿e Cecil mia³ romans. Myœlê, ¿e spotyka³ siê z kimœ. - Dlaczego tak pan myœli? - Kilka razy póŸno wróci³ do domu i... Œwiadczy³y o tym ró¿ne rzeczy.

- Czy rozmawia³ pan z nim o tym? - Wszystkiemu zaprzeczy³. - K³óciliœcie siê? - Wszystkie pary siê k³óc¹. Byliœmy szczêœliwi. Uszczêœliwialiœmy siê nawzajem. - Ale mia³ romans. - Przelotny. - Havertoe otar³ oczy. - Nie trwa³by d³ugo. Ten, z kim siê spotyka³, musia³ go zabiæ. - A z kim wed³ug pana siê spotyka³?

- Nie wiem. Z jakimœ klientem? Z kimœ, kogo pozna³ na jednej z naszym imprez? Spotykamy masê ludzi. Jest wieczna pokusa zboczenia z drogi. - Macie imponuj¹ce mieszkanie, panie Havertoe. - Jesteœmy z niego bardzo dumni. Czêsto przyjmujemy goœci. Tego zreszt¹ wymaga nasza praca. I to dobra reklama dla nas. - Przypuszczam, ¿e dlatego posprz¹ta³ pan kuchniê - rzuci³a od niechcenia Eve, kiedy wróci³a Peabody. - Nie chcia³ pan, ¿eby ludzie zobaczyli ba³agan.

- S³ucham? - Czy Cecil przygotowywa³ œniadanie, kiedy pan wróci³ wczeœniej, ni¿ siê pana spodziewa³? Czy ju¿ zjad³? Czy coœ œwiadczy³o, ¿e nie by³ sam? ¯e zdradza³ pana pod pañsk¹ nieobecnoœæ? By³ bardzo niegrzecznym ch³opcem. - Nie ¿yje. Nie powinno siê tak o nim mówiæ. - O której godzinie wróci³ pan do domu? - Jak ju¿ powiedzia³em, chyba ko³o jedenastej.

- To dziwne, panie Havertoe odezwa³a siê Peabody. - Bo pañski wahad³owiec wyl¹dowa³ o ósmej czterdzieœci piêæ. - Mia³em za³atwienia...

kilka

spraw

do

- A kierowca z Delux przywióz³ pana pod dom o dziewi¹tej dziesiêæ. - Poszed³em na spacer. - Z baga¿em? - Eve przechyli³a g³owê. - Nieprawda. Wszed³ pan do domu o dziewi¹tej dziesiêæ i zaczêliœcie siê

k³óciæ z Cecilem, kiedy jeden z was lub obaj parzyliœcie kawê, szykowaliœcie œniadanie. Chcia³ pan wiedzieæ, z kim by³ Cecil, kiedy pan bawi³ w Chicago. Chcia³ pan, ¿eby Cecil przesta³ pana zdradzaæ. Pok³óciliœcie siê, z³apa³ pan ¿eliwn¹ patelniê, zamachn¹³ siê ni¹. By³ pan wœciek³y. Tyle pan dla niego zrobi³, a on nie potrafi³ dochowaæ wiernoœci. Któ¿ móg³by mieæ panu za z³e, ¿e ponios³y pana nerwy? Nie chcia³ go pan zabiæ, prawda, Paul? Tylko w gniewie zamachn¹³ siê pan patelni¹. - Nie zrobi³em tego. Wszystko panie Ÿle zrozumia³y. - Nieprawda. Wróci³ pan do

domu wczeœniej. Przypuszcza! pan, ¿e przy³apie go pan z kimœ? - Nie, nie, to nie tak. Chcia³em mu sprawiæ niespodziankê. Chcia³em, ¿eby wszystko by³o po staremu. Przyrz¹dzi³em dla niego jego ulubione œniadanie! Koktajl Mimoza z sokiem z mandarynki, kawê orzechow¹, jajka Benedict, francusk¹ grzankê malinow¹. - Zada³ sobie pan wiele trudu. Wszystko przyrz¹dzi³em w³asnorêcznie, zastawi³em stó³ jego ulubion¹ porcelan¹. - A on tego nie doceni³. Poœwiêci³ pan tyle czasu i trudu, ¿eby

przyrz¹dziæ dla niego coœ wyj¹tkowego, a on tego nie doceni³. - Potem... Potem poszed³em na spacer. Poszed³em na spacer, a kiedy wróci³em, nie ¿y³. - Nie, Paul. Pok³óciliœcie siê, uderzy³ go pan. To by³ odruch. By³ pan taki z³y, ¿e z³apa³ pan patelniê i zamachn¹³ siê ni¹. A potem by³o ju¿ za póŸno. Wiêc sprz¹tn¹³ pan kuchniê, od³o¿y³ wszystko na miejsce. - Kiedy martwy Cecil le¿a³ na pod³odze, pomyœla³a Eve. - Wyszorowa³ pan ¿eliwn¹ patelniê. - Ze œladami krwi na dnie. - Wszystko pan wysprz¹ta³, tak, jak lubi³ Cecil.

- Nie chcia³em tego zrobiæ! To by³ wypadek. - Rozumiem. - Oœwiadczy³, ¿e chce rozwodu. Robi³em dla niego wszystko, opiekowa³em siê nim. Powiedzia³, ¿e go przyt³aczam, ¿e ma dosyæ tego, ¿e grzebiê w jego rzeczach, sprawdzam jego rozk³ad dnia, ci¹gle do niego wydzwaniam. Mia³ tego dosyæ. Mia³ dosyæ mnie. Przygotowa³em dla niego œniadanie, a on za¿¹da³ rozwodu. - Przykre - zauwa¿y³a Eve. Po aresztowaniu Havertoego i

przedstawieniu mu zarzutów, po sporz¹dzeniu raportu i zamkniêciu sprawy Eve nie mia³a ¿adnej wymówki, by wykrêciæ siê od kolacji z typkami z Hollywood. Chocia¿ bardzo siê stara³a. Zapozna³a siê z dochodzeniami prowadzonymi przez swoich podw³adnych, maj¹c nadziejê, ¿e trafi na coœ, co bêdzie wymaga³o jej natychmiastowego i osobistego zaanga¿owania. Kiedy te próby siê nie powiod³y, rozwa¿a³a powtórne zajêcie siê jakimiœ starymi sprawami. Ale nikt nie uwierzy³by, ¿e to coœ pilnego, szczególnie ¿e Peabody nie odstêpowa³a

jej ani na krok. - Co w³o¿ysz na dzisiejszy wieczór? - zapyta³a teraz. - Nie wiem. Cokolwiek, byle nie byæ nago. - D³ug¹ czy krótk¹? - Co d³ugie czy krótkie? - Kreacjê. Krótk¹, ¿eby pokazaæ nogi. Masz zgrabne nogi, wiêc mo¿esz. Czy d³ug¹ i obcis³¹, bo jesteœ chuda i te¿ mo¿esz. Eve siedzia³a nad raportem, sporz¹dzonym przez detektywa Baxtera.

Przeczyta³a go trzy razy, ¿eby niczego nie przeoczyæ. - Spêdzasz za du¿o myœl¹c o moim wygl¹dzie.

czasu,

- Myœli o twoim wygl¹dzie przeœladuj¹ mnie w dzieñ i w nocy. Ale przyznaj siê, Dallas, ubierzesz siê seksownie czy skromnie, elegancko czy ekstrawagancko? - Mo¿e skromnie, acz seksownie, elegancko, a zarazem ekstrawagancko? Jakie to, u diab³a, ma znaczenie? Skoñczy³a studiowaæ raport Baxtera. ~I czemu tak ciê interesuje, co w³o¿ê? - Bo ja mam do wyboru dwie

opcje. Jak bêdê wiedzia³a, w czym ty wyst¹pisz, ³atwiej mi bêdzie podj¹æ decyzjê. Jedna kreacja jest seksowna, ale jeœli ty w³o¿ysz coœ skromnego, uwa¿am, ¿e nie powinnam jej wk³adaæ. Wiêc... Szczerze zbita z tropu Eve obróci³a siê na swoim fotelu. - Naprawdê myœlisz, ¿e pomogê ci zadecydowaæ, czy powinnaœ podczas kolacji paradowaæ z cyckami na wierzchu? - Nie, to nie. Poradzê siê Mavis. -

Bardzo

dobrze.

A

teraz

powiedz mi, czemu siedzisz w moim gabinecie? - Bo jest prawie koniec zmiany, a ty siê oci¹gasz, szukaj¹c pretekstu, by móc siê wykrêciæ od udzia³u w kolacji. - Racja. Peabody otworzy³a usta, a potem siê rozeœmia³a. - Daj spokój, Dallas, bêdzie fajnie. Przyjd¹ Nadine i Mavis, i Mira. Jak czêsto mamy okazjê jeœæ kolacjê z celebrytami? - Mam nadziejê, ¿e to bêdzie ostatni raz. A teraz zabieraj siê st¹d i

zmykaj do domu. - Serio? Do koñca zmiany zosta³o dziesiêæ minut. A szanse, ¿e w ci¹gu tych dziesiêciu minut trafi siê jakaœ pilna sprawa, by³y nik³e. - Kto tu jest szefem? - spyta³a j¹ Eve. - Ty. Dziêki! Do zobaczenia wieczorem. Nie maj¹c po wyjœciu Peabody specjalnego wyboru, Eve wziê³a siê do lektury kolejnego raportu. Poniewa¿ usilne wpatrywanie siê w ³¹cze nie

sprawi³o, ¿e otrzyma³a wiadomoœæ o jakimœ psycholu, który wykoñczy³ wszystkich turystów na Pi¹tej Alei, podda³a siê i uzna³a, ¿e ten dzieñ pracy dobieg³ koñca. To tylko jeden wieczór, powtarza³a sobie, zje¿d¿aj¹c do gara¿u. Jedzenie bêdzie prawdopodobnie smaczne, i Peabody mia³a racjê, spotka tam wiele znanych sobie osób. Nie bêdzie zmuszona przez ca³y czas prowadziæ rozmów o niczym z ludŸmi ca³kowicie sobie obcymi. Ale przypomnia³a sobie Icove’ów, ojca i syna, szanowanych lekarzy, którzy bawili siê w Boga w

swoim podziemnym laboratorium. Tworz¹c ludzkie klony, pomyœla³a, likwiduj¹c te, które nie by³y idealne, powielaj¹c inne. Kszta³c¹c je, szkol¹c, czyni¹c z nich niewolników. Póki obaj nie zginêli z rêki tych, których sami wykreowali. Po tej kolacji, przypomnia³a sobie, bêdzie mia³a spokój. Tylko ju¿ j¹ uprzedzono, ¿e musi wzi¹æ udzia³ w nowojorskiej premierze. Ale potem bêdzie mog³a zapomnieæ o wszystkich tych celebrytach. I na dobre zakoñczy sprawê Icove’ów. Ciekawa by³a, ile ich jeszcze ¿yje... Klonów, stworzonych przez

Icove’ów? Przypomnia³a sobie ma³¹ dziewczynkê i niemowlê, które puœci³a wolno - a raczej które Roarke puœci³ wolno - i Avril Icove, a œciœlej trzy Avril Icove, wszystkie poœlubione m³odszemu Icove’owi. Czy przeczyta³y ksi¹¿kê Nadine? Gdziekolwiek siê uda³y, czy nadal œledz¹ intryguj¹c¹ ludzi historiê, sk¹d siê wziê³y? Przypomnia³a sobie te¿, co razem z Roarkiem zostawili w probówkach i zamra¿arkach - nie maj¹c wyboru, bo ca³e podziemne laboratorium i tak skazane by³o na zniszczenie. Dekoracje, krzykliwa

reklama, aktorka w d³ugim, czarnym, skórzanym p³aszczu, która uratowa³a ¿ycie tym sztucznie stworzonym i przerwa³a je tym pozostawionym w tamtym laboratorium jak z najgorszego koszmaru. Wspomnienia te wci¹¿ nie dawa³y jej spokoju. Tak, chcia³a definitywnie zamkn¹æ sprawê Icove’ów. Przejecha³a przez bramê, poruszy³a ramionami. Jeden wieczór, powtórzy³a sobie, kiedy ujrza³a swój wspania³y dom. Jeœli znów bêdzie mia³a wolny wieczór i gdy nadal bêdzie ³adna pogoda, razem z Roarkiem zje kolacjê

na jednym z tarasów. Z winem, przy œwiecach. Mo¿e potem przejd¹ siê w œwietle gwiazd po ogrodzie. Zanim pozna³a Roarke’a, nigdy nie myœla³a o spacerze noc¹ pod gwiazdami, nigdy o niczym takim nie marzy³a. Ale teraz mia³a Roarke’a i ten dom. I pragnê³a siê tym rozkoszowaæ, kiedy tylko mog³a. Zaparkowa³a przed domem, rozleg³ym i pe³nym fantazyjnych wie¿yczek. Mo¿e przyjêcie nie bêdzie trwa³o zbyt d³ugo. Wróc¹ do domu i przespaceruj¹ siê w œwietle gwiazd. Wysiadaj¹c z samochodu, machinalnie potar³a ramiê. Obra¿enia,

których dozna³a w Dallas, zagoi³y siê prawie zupe³nie. Ale wspomnienie o nich... Tak, pragnê³a rozkoszowaæ siê wszystkim, kiedy tylko mog³a. Tak, jak siê tego spodziewa³a, chudy Summerset i gruby kocur czekali na ni¹ w holu. - Widzê, ¿e nie uda³o siê pani znaleŸæ ¿adnej wymówki, by wykrêciæ siê od dzisiejszej uroczystoœci. Eve nie przejmowa³a siê, ¿e upierdliwy kamerdyner Roarke’a tak dobrze j¹ zna. - Zawsze jest doœæ czasu na morderstwo. Mo¿e do niego dojœæ

nawet tu i teraz. - Trina zostawi³a dla pani wiadomoœæ na automatycznej sekretarce. Eve znieruchomia³a. By³ to naturalny efekt tego, ¿e krew œciê³a siê jej w ¿y³ach. - Jeœli wpuœcisz j¹ do domu, dojdzie do morderstwa. Podwójnego, bo oboje was zat³ukê na œmieræ. - Jest zajêta w centrum, pomaga Mavis i Peabody, wiêc nie uda jej siê dotrzeæ tutaj, by pani¹ uczesaæ i umalowaæ przed imprez¹. Jednak ci¹gn¹³, kiedy miejsce paniki zajê³a ulga

- zostawi³a instrukcje.

dla

pani

szczegó³owe

- Wiem, jak siê wyszykowaæ na jak¹œ g³upi¹ kolacjê - mruknê³a Eve, wchodz¹c po schodach. - Nie potrzebujê szczegó³owych instrukcji. W sypialni zdjê³a marynarkê, od³o¿y³a broñ. I z gniewn¹ min¹ spojrza³a na telefon. - Myœlisz, ¿e nie wiem, jak wzi¹æ prysznic i na³o¿yæ na twarz jakieœ mazid³a? - spyta³a kota, który pod¹¿y³ za ni¹ na górê. - Nie bêdê tego robi³a pierwszy raz.

W ci¹gu ostatnich dwóch lat uzbiera³oby siê tego wiêcej ni¿ w ci¹gu wszystkich poprzednich lat razem wziêtych. Ale mimo wszystko. Kocur utkwi³ w niej swoje oczy, ka¿de innego koloru. Eve syknê³a, podesz³a do telefonu, ods³ucha³a wiadomoœæ. - „Zrób to, co ci powiem, a bêdzie dobrze. Zorientujê siê, jak coœ schrzanisz, wiêc lepiej siê postaraj. No wiêc na pocz¹tek d³ugi, gor¹cy prysznic i peeling z owoców granatu.” Eve usiad³a na skraju ³ó¿ka, s³uchaj¹c g³osu Triny, która wylicza³a tysi¹ce rzeczy do zrobienia tysi¹ce

zabiegów. Nikt przy zdrowych zmys³ach nie poddawa³ siê tym wszystkim zabiegom przed jakimœ g³upim przyjêciem. A kto siê zorientuje, czy zastosowa³a peeling z owoców granatu czy nie? Trina mo¿e tak, pomyœla³a Eve. Tak czy owak, nie mia³a nic przeciwko d³ugiemu, gor¹cemu prysznicowi. Nim skoñczy³a prysznic, zrobi³a peeling, wysmarowa³a siê balsamem do cia³a, na³o¿y³a na twarz fluid rozjaœniaj¹cy, a na w³osy coœ bardzo

glutowatego, znów zaczê³a rozwa¿aæ pope³nienie morderstwa. Na³o¿y³a cieñ na powieki i ró¿ na policzki, pomalowa³a usta pomadk¹ i przeklê³a tego, kto wymyœli³ kosmetyki upiêkszaj¹ce. Dosyæ tego dobrego, pomyœla³a, i wesz³a do sypialni jednoczeœnie z Roarkiem. Jak to mo¿liwe, ¿e nie potrzebuje wszystkich tych zabiegów i mazide³, a i tak wygl¹da tak cholernie dobrze? zada³a sobie pytanie. Nawet Trina nie wymyœli³aby nic, by dodaæ urody jego twarzy, wyrzeŸbionej przez ³askawe anio³y, tym niesamowicie niebieskim

oczom, idealnie wyciêtym ustom, które uœmiechnê³y siê na jej widok. - Tu jesteœ. - Sk¹d wiesz, ¿e to ja? Mam na twarzy tyle mazide³, ¿e mo¿e siê pod tym ukrywaæ ka¿dy. - Przekonajmy siê. - Podszed³ do niej, poca³owa³ j¹ prosto w usta. - To ty - znów powiedzia³ z lekkim, irlandzkim akcentem. - Moja Eve. - Nie czujê siê jak twoja Eve ani jak swoja Eve zreszt¹ te¿. Dlaczego nie mogê siê pokazaæ ze swoj¹ zwyk³¹ twarz¹?

- Najdro¿sza, to nadal twoja twarz. Tylko lekko podretuszowana. Bardziej zmys³owa. I pachniesz bardziej zmys³owo. - To zas³uga owoców granatu i innych kosmetyków, których kaza³a mi u¿yæ Trina. Dlaczego pozwalam jej tak sob¹ rz¹dziæ? - Nie wiem. Jak by³o w studiu filmowym? - Dziwnie, ale Durn jest w porz¹dku. Nie zosta³yœmy tam do koñca, bo wezwano nas do zabójstwa. - Och?

- Sprawca œledztwo zamkniête.

pod

kluczem,

Uœmiechn¹³ siê do niej czule. Czujê, ¿e powinienem powiedzieæ, ¿e szkoda, ¿e tak g³adko posz³o. Mo¿e podzielisz siê ze mn¹ wra¿eniami o Marlo Durn i innych, kiedy bêdê bra³ prysznic? - Prawdopodobnie niektórych znasz. Kolegowa³eœ siê z ludŸmi z Hollywood. Mo¿e nie poprzesta³eœ na tym. - Hmmm - mrukn¹³ zamiast

odpowiedzi, rozbieraj¹c siê. - Tak czy owak nie mia³em okazji poznaæ Marlo Durn, co powinno ucieszyæ wszystkich po tym, jak widzia³em kilka relacji o niej. Mo¿e uchodziæ za twoj¹ siostrê. - Chyba tak. Bardzo to dziwne. Z rêkami w kieszeniach szlafroka opar³a siê o drzwi i patrzy³a na jego zgrabne poœladki, kiedy skierowa³ siê do ³azienki, ¿eby wzi¹æ prysznic. - Aktorka, która gra Peabody, jest okropn¹ jêdz¹. - Kr¹¿¹ takie s³uchy - powiedzia³, przekrzykuj¹c szum wody. ~I ¿e ona i Durn serdecznie siê nienawidz¹. Zapowiada siê ciekawy wieczór.

- Mo¿e siê pobij¹. - Eve wyraŸnie siê o¿ywi³a na tê myœl. - By³oby zabawnie. nadziejê.

Mo¿emy

jedynie

mieæ

- Ogl¹danie planu zdjêciowego wywo³uje ciarki - ci¹gnê³a. - Jedyne, czego brakowa³o w makiecie sali ogólnej wydzia³u, to okruchów na biurku Jenkinsona. I charakterystycznych zapachów. Ale potrzeba lat, ¿eby powsta³ taki zapach. Kiedy wyszed³ spod prysznica w rêczniku owiniêtym wokó³ pasa,

zmarszczy³a brwi. - To wszystko? Tylko tyle musisz zrobiæ? To niesprawiedliwe. - Nie zapominaj, ¿e ty nie musisz goliæ zarostu. - To i tak niesprawiedliwe. Podesz³a do szafy, otworzy³a j¹. I znów zrobi³a chmurn¹ minê. - Co mam na siebie w³o¿yæ? Za du¿o tu tego wszystkiego. Jeœli ma siê tylko jedn¹ kieckê, nie trzeba siê zastanawiaæ. Cz³owiek j¹ wk³ada i ju¿. To zbyt skomplikowane. Peabody wierci³a mi dziurê w brzuchu, a¿ mia³am

ochotê wyrwaæ jej jêzyk i owin¹æ go wokó³ jej szyi. Ona i Trina doprowadz¹ mnie kiedyœ do ostatecznoœci. Rozbawiony Roarke podszed³ do szafy. - To. - Zdj¹³ sukienkê z wieszaka. By³a krótka, z uk³adanym do³em, spiêta w pasie kwiatem z tej samej tkaniny, co sukienka. Koloru ni to niebieskiego, ni zielonego, lekko po³yskuj¹ca. Przyjrza³a siê uwa¿nie prostemu przodowi, rami¹czkom na szerokoœæ palca. - Sk¹d wiesz, ¿e akurat ta bêdzie dobra?

- Ma³a czarna to klasyczne rozwi¹zanie, ale zbyt oklepane, szczególnie w Nowym Jorku. Dlatego lepsze jest coœ kolorowego, z lekkim po³yskiem. To eleganckie, a nie ekstrawaganckie, seksowne, a zarazem skromne. Wziê³a sukienkê, obróci³a na wieszaku i unios³a brwi na widok g³êbokiego wciêcia na plecach. - Seksowne, a zarazem skromne? - Tak jest. Masz pantofle, które do niej pasuj¹. - Naprawdê?

- Tak. I brylanty. Podkreœl¹ kolor sukienki. - Które brylanty? Wiesz, ile mi ich da³eœ? Dlaczego to robisz? Nuta niezadowolenia w g³osie Eve sprawi³a mu niemal tak¹ sam¹ przyjemnoœæ, jak dawanie jej brylantów. - To choroba. Przyniosê ci je, jak siê ubierzesz. Nic nie powiedzia³a, tylko sta³a i patrzy³a, jak wybiera ciemny garnitur z niezliczonej liczby, jak¹ posiada³, ciemnopopielat¹ koszulê i szary krawat.

- A czemu ty nie w³o¿ysz nic kolorowego? - By stanowiæ lepsze t³o dla swojej œlicznej ¿ony. Zmru¿y³a oczy. - Przygotowa³eœ odpowiedŸ wczeœniej.

sobie

tê

- Prawdziwe stwierdzenia s¹ zawsze pod rêk¹. DŸgnê³a go palcem. - Tê te¿. - Ale z ciebie cyniczka. - Mijaj¹c

Eve, klepn¹³ j¹ w pupê. Mog³a zrobiæ jeszcze kilka cynicznych uwag, ale da³a sobie spokój. Nim siê ubra³a, z góry przeprosi³a swoje nogi za pantofle na cieniutkich szpilkach, a potem wcisnê³a broñ, odznakê i komunikator do jednej z niepraktycznych torebek, jakie kobiety musz¹ zabieraæ na wieczorne przyjêcia. Roarke wybra³ dla niej brylanty. - Mam je wszystkie w³o¿yæ? - Tak, wszystkie - powiedzia³ z moc¹, koñcz¹c wi¹zaæ krawat. - Mo¿na za nie kupiæ ca³y stan New Jersey. - Wolê patrzeæ, jak je nosi moja

¿ona, ni¿ kupiæ za nie stan New Jersey. - Bêdê widoczna z kosmosu mruknê³a Eve, wk³adaj¹c lœni¹ce kolczyki, bransoletkê i wymyœlny zegarek. - Nie, nie tak - powiedzia³, kiedy walczy³a z zapiêciem potrójnego naszyjnika. - W taki sposób. - U³o¿y³ sznury naszyjnika tak, ¿e brylanty zwisa³y z przodu i z ty³u. Ju¿ chcia³a rzuciæ jak¹œ uwagê na temat specjalnej bi¿uterii do ozdoby pleców, ale kiedy siê przejrza³a, musia³a przyznaæ, ¿e wygl¹da³o to cholernie elegancko.

- Wieczory s¹ ju¿ ch³odne. Poda³ jej krótki p³aszczyk z przeœwituj¹cej tkaniny. Na sukience wygl¹da³ jak cieniutka zas³ona z gwiazd. takiego?

Naprawdê

mia³am

coœ

- Teraz masz. Spojrza³a na jego odbicie w lustrze. Ju¿ chcia³a rzuciæ przem¹drza³¹ uwagê, ale kiedy siê do niej uœmiechn¹³, pomyœla³a: A co mi tam. Ca³kiem prezentujemy.

nieŸle

siê

Po³o¿y³ d³onie na ramionach Eve

i przycisn¹³ policzek do jej twarzy. - Zgadzam siê. - ChodŸmy siê zabawiæ. * Rzeczywiœcie przypomina³o to plan zdjêciowy: dekoracje, kostiumy, œwiat³a. Mason Roundtree mia³ swoj¹ g³ówn¹ rezydencjê w New L. A., ale nie po¿a³owa³ pieniêdzy na urz¹dzenie swojej nowojorskiej siedziby. Jego miejski dom przy Park Avenue wznosi³ siê na wysokoœæ trzech kondygnacji i mia³ na dachu taras z krytym basenem i ogrodem. Re¿yser

zdecydowa³ siê na minimalistyczny, wspó³czesny styl, z mnóstwem szk³a, chromu, jasnego drewna i otwartej przestrzeni. Tu i ówdzie punktowe reflektorki oœwietla³y jak¹œ rzeŸbê o falistych liniach lub kulê w kolorach klejnotów. Miêdzy plamami kolorów albo czarno - ~bia³ymi fotografiami rozmieszczono dzie³a sztuki. Z holu, oœwietlonego pojedyncz¹, srebrn¹ listw¹, przechodzi³o siê do wysokiego salonu. Na srebrnym kominku p³on¹³ ogieñ. - W koñcu. - Wyj¹tkowo przysadzisty w czarnym garniturze, Roundtree wyci¹gn¹³ rêkê i uœcisn¹³

d³oñ Eve. Mia³ ognistorud¹, trójk¹tn¹ kozi¹ bródkê i szopê krêconych w³osów. Pomyœla³a, ¿e wygl¹da³by bardziej na miejscu, œcinaj¹c siekier¹ drzewo w jakimœ lesie w górach ni¿ w eleganckim, nowoczesnym, nowojorskim salonie. - Trudno pani¹ z³apaæ, porucznik Dallas. - Chyba tak. - Nie spotka³em pani dziœ na planie. Chcia³em spêdziæ z pani¹ trochê czasu. - By³am potrzebna na miejscu

zabójstwa. - S³ysza³em. - Uwa¿nie jej siê przyjrza³ swoimi niebieskimi oczami. Bardzo nie w porê. Mam nadziejê, ¿e znajdzie pan trochê czasu, by przyjœæ do studia - zwróci³ siê do Roarke’a, mocno œciskaj¹c mu rêkê i uœmiechaj¹c siê szeroko. - Zobaczê, czy mi siê uda. - Prawie koñczymy zdjêcia. Nie chcê zapeszyæ, ale jak do tej pory realizacja filmu przebiega wyj¹tkowo g³adko. - Znów utkwi³ swoje niebieskie oczy w Eve, jedn¹ rêk¹ szarpi¹c bródkê. -

Pani jest jedyn¹ skaz¹ na tym obrazie. Nie zgodzi³a siê pani zostaæ konsultantk¹, spotykaæ siê z ekip¹, zjeœæ ze mn¹ obiadu, udzielaæ wywiadów. - Dla mnie to nadal morderstwo. - Ha! - Mój drogi, zaw³aszczy³eœ sobie g³ówn¹ bohaterkê wieczoru. Podesz³a do nich kr¹g³a brunetka z umalowanymi na czerwono ustami, obwieszona po³yskuj¹cymi szafirami. - Connie Burkette, ¿ona Masona. Witamy.

- Jestem pani wielbicielem powiedzia³ jej Roarke. - Nie mo¿na us³yszeæ nic piêkniejszego od przystojnego mê¿czyzny - odpar³a miêkkim g³osem. Pozwólcie, ¿e odwdziêczê siê wam komplementem - zwróci³a siê do Eve. - Mason ju¿ prawie od roku zajmuje siê tym przedsiêwziêciem. A kiedy on siê czemuœ poœwiêca bez reszty, i mnie wci¹ga w to bez reszty. Czujê siê, jakbym ju¿ was zna³a. No wiêc szampan, wino czy coœ mocniejszego? Dyskretnie da³a znak i podszed³

do nich kelner ze smuk³ymi kieliszkami z szampanem. - W sam raz. Dziêkujê. - Eve wziê³a kieliszek. - Cudowna sukienka. Nosi pani Leonardo, prawda? - Jest dla mnie trochê za du¿y. Connie siê rozeœmia³a. Niewymuszony, gard³owy œmiech pasowa³ do jej lekko zaspanych, br¹zowych oczu. - A oto i on. Ogromnie siê cieszê ze spotkania z nim i Mavis. To wyj¹tkowa kobieta. A ich córeczka jest

przeœliczna. Proszê ze mn¹, przywita siê pani ze starymi i nowymi znajomymi. - Dallas! - Mar³o, szczup³a w obcis³ej sukni koloru br¹zu, skierowa³a siê w jej stronê. - Tak siê cieszê, ¿e uda³o siê pani przyjœæ. Peabody powiedzia³a, ¿e ju¿ zamknê³yœcie sprawê. Czy¿ to nie niesamowite? zwróci³a siê do Connie. - Ujê³y sprawcê w ci¹gu kilku godzin. - To nic trudnego, kiedy zabójca jest pó³g³ówkiem - zauwa¿y³a Eve. - Czy¿ obie nie jesteœcie wyj¹tkowe? - Connie z³apa³a jedn¹ rêk¹ Eve, a drug¹ - Marlo. Eve zaczê³a siê zastanawiaæ, czy wszyscy w Hollywood

odczuwaj¹ nieodpart¹ potrzebê dotykania ludzi. - Znam Marlo od lat - ci¹gnê³a Connie. - Ale widzieæ was razem to surrealistyczne uczucie. Naturalnie s¹ miêdzy wami ró¿nice. - Connie przechyli³a g³owê i zmierzy³a je obie od stóp do g³ów. - Marlo jest odrobinê ni¿sza, a pani ma bardziej wyd³u¿one oczy. I bez charakteryzacji Marlo nie ma tego do³eczka w brodzie, ale na pierwszy rzut oka... - To trochê upiorne - dokoñczy³a Eve. - Tak jest.

- Joel, producent, chcia³, ¿ebym pozwoli³a chirurgowi plastycznemu zrobiæ sobie ten do³eczek - wtr¹ci³a Marlo. - ¯artujesz. - Wcale nie. Joel ma sk³onnoœci do przesady. Ale w³aœnie dziêki temu jest najlepszy. - Zgoli³am dla niego w³osy do filmu „Niedorzeczna w¹tpliwoœæ” powiedzia³a Connie. - Ale w tamtym przypadku on i Mason mieli racjê. Czego dowodem jest Oscar. - Dosta³aœ Oscara nie dziêki

ogolonej g³owie, tylko talentowi. - Rozumiecie teraz, dlaczego trzymam tê m³od¹ piêknoœæ na podorêdziu? - spyta³a Connie. - Och, to musi byæ Charlotte Mira. Eve siê obejrza³a. - Tak. To doktor Mira ze swoim mê¿em, Denisem. - Bo¿e, wygl¹da³ uroczo, pomyœla³a Eve, w pierwszorzêdnym garniturze i skarpetkach od pary. Sam jego widok dzia³a³ na ni¹ uspokajaj¹co. - Muszê siê przedstawiæ. Zajmij siê nasz¹ gwiazd¹, Marlo.

- Wiesz, ¿e mo¿esz na mnie polegaæ. Jest cudowna - powiedzia³a Marlo, kiedy Connie podesz³a do pañstwa Mira. - Nie znam aktorki ani kobiety, która mia³aby wiêksz¹ klasê od niej. Ona i Roundtree s¹ ma³¿eñstwem od ponad dwudziestu piêciu lat. To dobry wynik dla ka¿dej pary, a w naszej bran¿y prawdziwy ewenement, szczególnie, kiedy obydwoje w niej pracuj¹. Spojrza³a nad ramieniem Eve i zamruga³a powiekami. - O, rany.

- Witam panie. - Roarke - przedstawi³a go Eve. - Z ca³¹ pewnoœci¹. Nie wysz³o im z oczami. Przynajmniej nie do koñca. Przykro mi. Pracujemy z Julianem od wielu miesiêcy i przyzwyczai³am siê do myœli, ¿e on jest panem. A oto teraz pozna³am orygina³. - Bardzo mi mi³o. Podziwiam pani pracê. - Tutaj jesteœcie. - Podbieg³a do nich Peabody z biustem dumnie stercz¹cym nad gorsetem sukienki z granatowej tkaniny w gwiazdy. Oprowadzaj¹ nas po bardzo eleganckim

domu. - Witaj, Peabody. - Roarke wzi¹³ z tacy smuk³y kieliszek i poda³ go Delii. - Wygl¹dasz bardzo apetycznie. - O, mój Bo¿e - mruknê³a pod nosem Marlo, kiedy Peabody zarumieni³a siê i rozpromieni³a. - Dziêkujê. Jestem taka przejêta. Œwietnie siê bawimy. Stoj¹cy obok niej Ian McNab o poci¹g³ej, przystojnej twarzy, uœmiechn¹³ siê szeroko. W jego opinii w³aœciwym strojem na eleganck¹ kolacjê by³y koszula koloru dyni, ¿ó³tozielony garnitur i wysokie adidasy

koloru koszuli. Jasne w³osy zwi¹za³ w d³ugi kucyk, w uchu po³yskiwa³y w œwietle z³ote kó³ka. Eve zaczê³a coœ mówiæ, kiedy obok Peabody stan¹³ jakiœ mê¿czyzna. Jasne w³osy mia³ zebrane w d³ugi kucyk, twarz poci¹g³¹, przystojn¹. Garnitur i koszula z krawatem w kolorze zielonym le¿a³y idealnie na jego szczup³ej sylwetce. - McNab, tak byœ wygl¹da³... Prawie... Gdybyœ siê ubiera³ jak normalny cz³owiek. - NieŸle, co? - powiedzia³

McNab i ugryz³ tartinkê, któr¹ porwa³ z tacy. - Matthew Zank w roli detektywa Iana McNaba. - Wyci¹gn¹³ rêkê do Eve. Pani porucznik. Jego szarmanckie maniery wywo³a³y uœmiech na jej ustach. - Wystarczy Dallas. - Hej, wszyscy! Kiedy Eve siê odwróci³a, s³ysz¹c znajomy g³os, Mavis pstryknê³a zdjêcie. - Megafajnie! Wszyscy uznaj¹, ¿e jestem de do kwadratu, ale koniecznie

chcê mieæ zdjêcia. - Nie ma tu ma³ej - przypomnia³a jej Eve. - Nie musisz siê kamuflowaæ. - Przyzwyczai³am siê. Dupa, dupa, gówno, pieprzyæ. Bo¿e, ale fajnie. Tak czy owak, Leonardo naradza siê z Andi w kwestii kreacji dla niej na premierê. Czy ju¿ pozna³aœ Andreê?Id¹c za przyk³adem McNaba, Mavis wziê³a z tacy tartinkê. - Andreê Smythe, czyli doktor Mirê. Dziœ wieczorem nie przypomina tak bardzo Miry, bo nigdy nie widzia³am Miry w czarnym, obcis³ym kombinezonie ani nie s³ysza³am, ¿eby klê³a jak szewc.

- Andi ma niewyparzon¹ gêbê potwierdzi³a Marlo. - Ale to tylko dodaje jej uroku. Wszyscy ubóstwiaj¹ Andi. - Sprawi³a, ¿e Leonardo siê zaczerwieni³. To by³o takie s³odkie. Mavis wsadzi³a tartinkê do ust. - To Leonarda, prawda? Eve zrobi³a skonsternowan¹ minê, s³ysz¹c pytanie Marlo. - Tak - odpowiedzia³ za ni¹ Roarke. -

Cudowna.

Wiem,

¿e

nie

przepada pani za strojami, wiêc pod tym wzglêdem siê ró¿nimy. Ja je kocham. Ciuchy, torebki, buty, buty i jeszcze raz buty. Nigdy nie mam ich doœæ. Nigdy nie zostaniemy przyjació³kami - powiedzia³a z powag¹ Eve, czym rozœmieszy³a Marlo. - Chocia¿ nie mam a¿ takiego bzika na ich punkcie, jak Julian. - Czyli to jeszcze jedno, co on i Roarke maj¹ ze sob¹ wspólnego. - Eve siê rozejrza³a. - Nie ma go tutaj? Nie wydaje mi siê, ¿ebym go nie zauwa¿y³a. - Zawsze siê spóŸnia. Przyjdzie z Nadine.

- Naprawdê? - Kto wie? - powiedzia³a Marlo, wzruszaj¹c ramionami. - K. T. te¿ jeszcze nie ma, wiêc... - Obie nasze gwiazdy, Valerie, pozuj¹ do zdjêcia. Joel Steinburger. Wysoki, dobrze zbudowany mê¿czyzna o stalowych w³osach i czarnych, przenikliwych oczach mocno potrz¹sn¹! d³oni¹ Eve, a potem siê odwróci³, z³apa³ j¹ za ramiê i wyszczerzy³ zêby do kobiety z aparatem fotograficznym. - To prawdziwa przyjemnoœæ, prawdziwa przyjemnoœæ. - Znów pokazuj¹c zêby w uœmiechu, obj¹³ woln¹

rêk¹ Marlo w pasie i przyci¹gn¹³ j¹ do siebie. - Jak siê pani podoba³a dzisiejsza wizyta na planie zdjêciowym? Lepiej póŸno ni¿ wcale! Preston mówi, ¿e detektyw Peabody zagra w epizodzie. Wspaniale. Pani te¿ powinna wyst¹piæ przed kamer¹. - Nie - powiedzia³a Eve. Bêdzie niez³a zabawa. Zadbamy, by potraktowano pani¹ jak nale¿y. Kto nie chcia³by przez jeden dzieñ byæ gwiazd¹ filmow¹?

- Ja. - Jeszcze porozmawiamy. Puœci³ do Eve oko, ale nadal patrzy³ na ni¹ œwidruj¹cym wzrokiem. - Valerie odpowiada za kontakty z mediami. Musicie siê umówiæ na obiad, przedyskutowaæ kwestie kampanii promocyjnej. - Nie - powtórzy³a Eve i spojrza³a na ³adn¹ kobietê o cerze koloru mlecznej czekolady i tygrysich oczach. Przykro mi, ale nie chodzê na s³u¿bowe obiady ani nie zajmujê siê sprawami promocji. - Valerie wszystkim siê zajmie,

pani o nic nie bêdzie musia³a siê martwiæ. Podobno nie ma pani agenta ani asystenta. Brak poœredników oznacza oszczêdnoœæ czasu. Bêdzie nam pani potrzebna przez dwa dni do nakrêcenia dodatkowych materia³ów, które do³¹czymy do p³yt DVD. Ale jako porucznik Dallas. Publicznoœæ chce ogl¹daæ prawdziw¹ pani¹. - Czy rozumie pan, co oznacza s³owo „nie”? - No, no, z³otko, nie musi pani udawaæ takiej skromnisi. Valerie pani pomo¿e przez to przejœæ. I prze³o¿y na inny dzieñ tê sesjê zdjêciow¹, której nie uda³o nam siê dzisiaj zrealizowaæ.

Mo¿liwie jak najszybciej. - Joelu. - Uœmiechaj¹c siê swobodnie, Roarke po³o¿y³ d³oñ na ramieniu Steinburgera. Mo¿e znajdziemy sobie jakieœ ustronne miejsce, ¿eby porozmawiaæ? - Roarke. Naturalnie. Bardzo mi przyjemnie. Biznesmen - powiedzia³, znów puszczaj¹c oko do Eve. - M¹¿. Prawa rêka. - Myœlisz, ¿e wie, ¿e Roarke uratowa³ mu ¿ycie? - spyta³a Peabody. - Czy naprawdê nazwa³ mnie „z³otko”? Myœla³am, ¿e siê przes³ysza³am.

- Przepraszam, pani porucznik. Valerie rzuci³a jej profesjonalny uœmiech. Pan Steinburger zaanga¿owa³ siê w to przedsiêwziêcie na sto dziesiêæ procent. Oczekuje tego samego od wszystkich zainteresowanych. - Sk¹d wzi¹³ dodatkowe dziesiêæ procent? Uœmiech wymuszony.

Valerie

sta³

siê

Promocja ma ogromne znaczenie. Jeœli znajdzie pani woln¹ chwilkê, proszê siê ze mn¹ skontaktowaæ. Obiecujê, ¿e postaram siê nie zmarnowaæ ani minuty pani

cennego czasu. - Ciekawa jestem, czy zwraca³a siê do niego „panie Steinburger”, kiedy j¹ posuwa³ jak m³ot hydrauliczny w swoim hollywoodzkim gabinecie mruknê³a Marlo, gdy Valerie siê oddali³a. - Nie, nazywa³a go Bogiem powiedzia³ Matthew. - „O, Bo¿e, o, Bo¿e, o, Bo¿e, tak!”. Sam s³ysza³em. Niestety, od przyjazdu do Nowego Jorku w jego gabinecie jest cicho. - Och, skoñczyli z tym wiele miesiêcy temu, zanim opuœciliœmy Zachodnie Wybrze¿e.

- Wypi¹³ siê na szefow¹ reklamy przedsiêwziêcia? Przepraszam. Matthew znów rzuci³ Eve ten swój czaruj¹cy uœmiech. - Jesteœmy p³ytcy, mamy obsesjê na punkcie tego, kto z kim krêci. - Jak w szkole œredniej zauwa¿y³a Eve. Rozeœmia³ siê. - Obawiam siê, ¿e tak. Poza tym plotki skracaj¹ czas oczekiwania miêdzy krêceniem poszczególnych scen. - Najdro¿sza Eve! Irlandzki akcent w jego g³osie

by³ zbyt wyraŸny, a oczy nie tak olœniewaj¹co niebieskie. Ale Julian Cross porusza³ siê identycznie jak Roarke i by³ równie przystojny. Prawdê mówi¹c, podszed³ prosto do Eve i poca³owa³ j¹ krótko, namiêtnie w same usta. - Wolnego! - Nie mog³em siê powstrzymaæ. Spojrza³ na ni¹ swoimi niewystarczaj¹co niebieskimi oczami. Czujê siê, jakbyœmy byli bardzo sobie bliscy. - Jak jeszcze raz ci siê to przytrafi, bêd¹ musieli uwzglêdniæ, ¿e w

nastêpnej scenie wyst¹pisz z podbitym okiem. - Dostrzeg³a w drugim koñcu salonu Roarke’a, który patrzy³ na nich spod zmru¿onych powiek.- I mo¿e ze z³aman¹ szczêk¹. - Julianie, zachowuj siê. Nadine Furst wznios³a oczy do góry i ujê³a go mocno pod ramiê. - Czy przyszliœmy ostatni? - K. T. jeszcze siê nie pojawi³a powiedzia³a jej Marlo i nadstawi³a policzek, kiedy Julian siê nachyli³, ¿eby j¹ poca³owaæ. - Julianie, przedstawiam ci detektyw Peabody i McNaba. - Peabody! - Wyci¹gn¹³ rêce i porwa³ j¹ w objêcia.

Z jej ust wydoby³o siê coœ jakby „oooo”, nim j¹ poca³owa³. Potem mruknê³a „Hm”. - Zuch dziewczyna - pochwali³ j¹ McNab. - McNab! - Julian nie porwa³ McNaba w objêcia, ale te¿ go poca³owa³ prosto w usta. Eve by³a ciekawa, czy równie¿ z jêzyczkiem. - Hollywood. - Matthew siê rozeœmia³ i uniós³ rêce w górê. - Jesteœmy zgraj¹ dupków.

- Wiêkszych i mniejszych mruknê³a Marlo, kiedy wesz³a K. T. i spojrza³a chmurnie na obecnych. Okaza³o siê, ¿e kolacja nie by³a taka oficjalna, jak Eve siê obawia³a, panowa³ wiêkszy luz. Uzna³a, ¿e to zas³uga Connie, która zadba³a o obfite menu, rozmaitoœæ win, zgrabnie prowadzone rozmowy przy stole. Poniewa¿ znalaz³a siê miêdzy Roundtreem i Julianem, Eve domyœli³a siê, jaki zastosowano klucz przy rozsadzaniu goœci; poszczególnym osobom przydzielono miejsce miêdzy ich prawdziwymi i filmowymi

partnerami albo naprzeciwko nich. Peabody miêdzy Matthew a McNabem, Dennis miêdzy Mir¹ a Andre¹ Smythe która œmia³a siê czêsto, do tego wyj¹tkowo diabolicznie. Roundtree, cz³owiek najwyraŸniej potrafi¹cy korzystaæ z ¿ycia i uwa¿aj¹cy za coœ oczywistego, ¿e zajmuje honorowe miejsce, sypa³ anegdotkami jak z rêkawa. Zna³a ze s³yszenia wiêkszoœæ osób, o których mówi³, ale zastanawia³a siê, czy nie powinna przeczytaæ przewodnika o tym, kto jest kim w Hollywood, nim przyjê³a zaproszenie na ten wieczór. - Czyta³em, ¿e poznaliœcie siê z

Roarkiem, kiedy by³ podejrzewany o morderstwo. - Julian uœmiechn¹³ siê do niej w sposób, który - jak przypuszcza³a - sprawia³, ¿e kobieta czuje siê podziwiana i w centrum uwagi. Mo¿e nawet by³o to szczere. - Interesowa³am siê jego osob¹. - Jakie to romantyczne. - Wiêkszoœæ ludzi nie uwa¿a za romantyczne bycia obiektem zainteresowania policji podczas œledztwa w sprawie morderstwa. Mê¿czyzna prowadz¹ca œledztwo

tak, jest

jeœli piêkn¹

kobiet¹. Szczêœciarz z niego. - Mia³ szczêœcie, ¿e nie pope³ni³ tego morderstwa - odpar³a Eve, czym rozœmieszy³a Juliana. - Uwa¿am, ¿e oboje jesteœcie szczêœciarzami. - Racja. - Poczu³a do niego wiêksz¹ sympatiê za te s³owa. - Jak to siê sta³o, ¿e zosta³a pani policjantk¹? Policyjn¹.

Ukoñczy³am

Akademiê

- Ale dlaczego? - Zwróci³ siê w jej stronê, trzymaj¹c w rêku prawie nietkniêty kieliszek z winem. - Do tego gliniarzem od morderstw... Tak to siê mówi, prawda? Czy zawsze pani marzy³a o takiej pracy? Rzeczywiœcie wydawa³ siê szczerze tym zainteresowany, wiêc Eve zrezygnowa³a z sarkastycznego tonu. - Odk¹d pamiêtam. - W³aœnie tak uzna³a Marlo i w tym duchu przedstawia pani postaæ. Jest tam pasja i zapa³, ta postawa gliniarza do szpiku koœci. Próbujê w podobny sposób zagraæ Roarke’a - jako

cz³owieka posiadaj¹cego w³adzê, pieni¹dze, a jednoczeœnie tajemniczego. Razem z Marlo na samym pocz¹tku zgodziliœmy siê, ¿e wasza dwójka to g³ówni bohaterowie tej opowieœci. Wszystko siê krêci wokó³ was. - Uwa¿am, ¿e wokó³ Icove’ów. - Traktujê ich bardziej jako uosobienie z³a. Jak powiedzia³a Marlo, rak, tocz¹cy trzewia. Takie jest moje zdanie. - Wzruszy³ ramionami. - A historia waszej mi³oœci jest tu najwa¿niejsza.

- Naszej... - Przera¿enie i zak³opotanie sprawi³o, ¿e odebra³o jej mowê. - To nie powinno pani wprawiaæ w zak³opotanie. - Julian po³o¿y³ rêkê na jej d³oni. - Prawdziwa mi³oœæ jest czymœ piêknym. I... Ulotnym, prawda? - Julian ma romantyczn¹ duszê. Marlo, siedz¹ca miêdzy Roundtreem i Roarkiem po drugiej stronie sto³u, pos³a³a uœmiech swojemu partnerowi. Ale ma racjê. Julian odpowiedzia³ jej uœmiechem, w jednej chwili skupiaj¹c na niej ca³¹ uwagê, jakby by³a jego œwiatem.

- Mi³oœæ sprawia, ¿e wszystko wydaje siê s³odsze. - A ty masz wielk¹ s³aboœæ do s³odyczy - zauwa¿y³a Marlo. - Tak. Zawsze najbardziej lubiê graæ w scenach mi³osnych. - O, Bo¿e! - To jedyne, na co zdoby³a siê Eve. - Miêdzy nimi istnieje chemia wtr¹ci³ Roundtree. - Ich uczucie rozpali widzów do bia³oœci. - O, Bo¿e! - powtórzy³a Eve i tym razem Roarke siê rozeœmia³.

Spokojnie, porucznik.

moja

pani

- S³yszycie, jak to powiedzia³? NajwyraŸniej zachwycony, Julian œcisn¹³ d³oñ Eve, a potem siê nachyli³ nad sto³em i utkwi³ spojrzenie w Roarke’u. - Moja pani porucznik powiedzia³, naœladuj¹c ton g³osu Roarke’a. - Jest w tym mi³oœæ, po¿¹danie i przywi¹zanie. - To mój stopieñ s³u¿bowy mruknê³a Eve. - Szanuje pani stopieñ s³u¿bowy. Szanuje pan jej stopieñ - zwróci³ siê do Roarke’a, wyraŸnie nakrêcony - nie mniej, ni¿ j¹ pan kocha.

- Niezupe³nie - poprawi³ go Roarke. - Racja, ale to siê czuje. I lubicie siê nawzajem. Darzycie siê zaufaniem. Kiedy razem poszliœcie do tego tajnego laboratorium, nara¿aj¹c ¿ycie... - Och, na rany Chrystusa, Julianie, przestañ tak siê podlizywaæ. K. T. poci¹gnê³a ³yk wina i g³oœno odstawi³a kieliszek na stó³. Pstryknê³a palcami na jednego z kelnerów, ¿eby dola³ jej trunku. - Nawet tobie powinno siê ju¿ znudziæ to wazeliniarstwo. - Rozmawiamy... - zacz¹³ Julian. - Tak to nazywasz? Zachowujesz

siê, jakbyœcie wy³¹cznie ty z Marlo grali w tym cholernym filmie, a dwie osoby, które próbujecie tak usilnie naœladowaæ, s¹ jedynymi, które siê licz¹. To obraŸliwe. Wiêc mo¿e dasz sobie z tym spokój, do ciê¿kiej cholery, umówisz siê z Marlo i Dallas w swoim wolnym czasie? Niektórzy z nas próbuj¹ jeœæ. Zapad³a grobowa cisza. Eve przyjrza³a siê uwa¿nie K. T. przez ca³¹ d³ugoœæ sto³u. - Peabody? - Tak jest - odrzek³a partnerka, kul¹c siê odruchowo.

jej

- Wiesz, ¿e czasami odgra¿am, ¿e skopiê ci ty³ek?

siê

- Powiedzia³abym, ¿e raczej regularnie, ale zgadza siê, pani porucznik. - Mo¿e bêdziesz mia³a okazjê patrzeæ, jak skopiê ty³ek kobiecie, która ciê udaje, sama mog¹c wygodnie siedzieæ na swoich czterech literach. Taka szansa nie trafia siê co dzieñ. - Nie bojê siê ciebie. - K. T. uœmiechnê³a siê do niej wynioœle. - A mo¿e powinnaœ. Ka¿dy, kto pokazuje publicznie swój wielki ty³ek, prosi siê, ¿eby go skopaæ. Ale mo¿e

lepiej niech sobie œwieci, wielki i ró¿owiutki, kiedy doroœli rozmawiaj¹. - Celna riposta - powiedzia³ Roarke, kiedy Eve usiad³a prosto i wziê³a swój widelec. Julian z³apa³ kieliszek z winem i poci¹gn¹³ z niego d³ugi ³yk, a zebrani przy stole wrócili do przerwanych rozmów. - Przepraszam. - Gdy tylko kelner ponownie nape³ni³ jego kieliszek, znów siê napi³. - Przepraszam powtórzy³. - Wcale nie...

- W porz¹dku, stary. - Eve spróbowa³a homara, którego mia³a na talerzu. - Gdyby tak by³o, Roarke ju¿ by ci skopa³ ty³ek. - Uœmiechnê³a siê szeroko do mê¿a, siedz¹cego naprzeciwko. - Prawdziwa mi³oœæ jest piêkna, ulotna i podstêpna jak w¹¿. - Porozmawiam z K. T. oœwiadczy³ Roundtree ch³odnym, beznamiêtnym tonem, œwiadcz¹cym, ¿e naprawdê zamierza to zrobiæ. - Nie ma sprawy. Prawdê mówi¹c, teraz czujê siê mniej dziwnie. - Czy mogê pani¹ o coœ prosiæ? - Marlo nachyli³a siê do Eve, zni¿aj¹c g³os.

- Jasne. - Jeœli jednak postanowi pani skopaæ jej ty³ek, czy te¿ bêdê mog³a siê temu przygl¹daæ? - Im wiêcej œwiadków, tym weselej. * Po kolacji by³y desery, brandy, likiery, kawa, wszystko w formie bufetu w sali projekcyjnej na parterze domu. - NieŸle to wygl¹da - zauwa¿y³a Eve. - Owszem.

Obserwowa³a, jak Roarke patrzy na ogromny ekran, sposób rozstawienia g³êbokich, skórzanych foteli, wygodnych kanap, oœwietlenie, bar. - Widzê, ¿e coœ kombinujesz. -

Rozwa¿a³em urz¹dzenie czegoœ takiego, ale jeszcze nie wiem, jak i gdzie. - Po prostu lubisz naprawdê du¿y ekran. To typowe dla mê¿czyzn. Przed³u¿enie penisa. - Byæ mo¿e. Lubiê dogadzaæ swojemu penisowi.

- Jakbym nie wiedzia³a. - Eve rozejrza³a siê obojêtnie wko³o. - A wiêc gdzie, twoim zdaniem, Connie zaci¹gnê³a K. T. i jak czerwony bêdzie jej ró¿owy, b³yszcz¹cy ty³ek, kiedy nasza gospodyni z ni¹ skoñczy? - Myœlê, ¿e w jakieœ bardzo ustronne miejsce. Chocia¿ niew¹tpliwie Julian ciê podrywa³. - To u niego odruch. Podrywa wszystkie kobiety. - Zgadzam siê. I tylko dlatego wci¹¿ ¿yje. Nadine, w ma³ej czarnej i z kilkoma sznurami pere³, podesz³a do

Eve i stuknê³a koniakówk¹ w fili¿ankê z kaw¹, któr¹ trzyma³a Eve. - Roundtree obiecuje nam niebawem ciekawy pokaz filmowy, ale nie jestem pewna, czy przyæmi to tê ma³¹ scenê przy kolacji. - Aktorka, graj¹ca Peabody, jest g³upia i arogancka. Nie przeszkadza mi arogancja jako taka, ale po³¹czenie jej z g³upot¹ sprawia, ¿e mam ochotê spraæ K. T. po pysku. - Nie jesteœ pierwsza, ostatnia ani jedyna, która ma na to ochotê. Roundtree anga¿uje j¹, bo chocia¿ cieszy siê opini¹ konfliktowej,

jest dobr¹ aktork¹. Widzia³am kilka scen z jej udzia³em. Doskonale udaje Peabody. - Jak d³ugo sypia³a z Julianem? - Zauwa¿y³aœ to, prawda? Byli ze sob¹ bardzo krótko i ju¿ jakiœ czas temu. Julian jest przystojny, ma mi³y charakter i wrodzony urok. To doskona³y aktor, tylko pieprzy siê ze wszystkimi wszêdzie i o ka¿dej porze. Jest dziwkarzem, ale bardzo sympatycznym. - Mówisz tak na podstawie osobistego doœwiadczenia?

- Nie i ma³o prawdopodobne, by miêdzy nami kiedykolwiek do czegoœ dosz³o. Nie powiem, to kusz¹ce, wiadomo jednak, jak siê skoñczy. By³ zaskoczony, ale siê nie obrazi³ za „nie, dziêkujê”. Nadine rozejrza³a siê po sali pe³nej grupek rozmawiaj¹cych ze sob¹ osób. - Joel chce wykorzystaæ romans Durn i Crossa w kampanii promocyjnej. To klasyczne posuniêcie, nigdy nie zaszkodzi³o ¿adnemu filmowi. Julian, bêd¹c Julianem, z chêci¹ na to przysta³. Poza tym wydaje mi siê, ¿e wmówi³ sobie, ¿e jest w niej zakochany. To

stanowi czêœæ jego pracy nad rol¹. I naprawdê dobrze wychodzi na ekranie. - Czy to film o mi³oœci, czy o morderstwie? - zapyta³a Eve. - Jedno i drugie napêdza tê machinê - uzna³ Roarke. - Wygl¹da na to, ¿e nasza gospodyni skoñczy³a besztaæ Ÿle wychowanego goœcia. Winowajczyni nie ma skruszonej miny - zauwa¿y³a Dallas, kiedy obie kobiety wesz³y do sali projekcyjnej. - Wygl¹da raczej na wkurzon¹. I zamierza dolaæ oliwy do ognia - doda³a, kiedy K. T. skierowa³a

siê prosto do baru. Eve wzruszy³a ramionami i siê odwróci³a, uznawszy, ¿e doœæ uwagi poœwiêci³a tej kobiecie. Jeszcze przez pó³ godziny prowadzono rozmowy o niczym, raczono siê deserami i drinkami, goœcie kr¹¿yli po sali, wchodzili, wychodzili. Eve dosz³a do wniosku, ¿e jest u kresu wytrzyma³oœci, kiedy Roundtree przemówi³: - Niech wszyscy zajm¹ miejsca. Dallas i Roarke, proszê tutaj, z przodu. Zmontowa³em krótki zwiastun „Planu Icove’ów”, który chcia³bym pokazaæ dziœ wieczorem zaproszonym tu

osobom. Mam nadziejê, ¿e wszystkim siê spodoba, szczególnie naszym goœciom specjalnym. - Zobaczmy, jak wypadliœmy powiedzia³ Roarke, ujmuj¹c Eve za rêkê, kiedy Roundtree zaprowadzi³ ich do pierwszego rzêdu. Eve nachyli³a siê do niego, kiedy obecni zajmowali miejsca za nimi w fotelach i na kanapach. - Czy powinniœmy udawaæ, ¿e nam siê podoba, nawet jeœli bêdzie inaczej? - Jak mo¿esz cokolwiek widzieæ przez te ró¿owe okulary?

Uœcisn¹³ jej d³oñ, kiedy przygas³o œwiat³o i rozleg³a siê muzyka. Eve dosz³a do wniosku, ¿e akceptuje muzykê. Ostra, rytmiczna, a zarazem wpadaj¹ca w ucho. W chwili, kiedy siê odprê¿y³a, twarz Marlo - tak podobna do jej twarzy - wype³ni³a wielki ekran. - W³¹czone nagrywanie. Mówi porucznik Eve Dallas. Kamera przesz³a od zbli¿enia do planu ogólnego, pokazuj¹c Marlo i mê¿czyznê w fotelu z wysokim oparciem. - Ustalono, ¿e ofiara to William

B. Icove. Kiedy siê g³oœno kichn¹³.

pochyli³a,

denat

- Na zdrowie - odruchowo powiedzia³a Marlo. Spojrza³a, kiedy ludzie zza kadru wybuchnêli œmiechem. - Widocznie denat ma alergiê na œmieræ. To g³upawe, pomyœla³a Eve, ale dziêki temu znów siê odprê¿y³a. Na ekranie pojawia³y siê gagi, kiksy, wa¿ne sceny przeplata³y siê z wpadkami na planie. Andi, graj¹ca Mirê, sypnê³a siê i œmiej¹c siê g³oœno, puœci³a wi¹zankê sproœnych i pomys³owych przekleñstw. Marlo i aktorka, graj¹ca Nadine, w

œrodku dialogu objê³y siê i namiêtnie poca³owa³y. Ta scena zosta³a nagrodzona oklaskami przez widowniê. Matthew spad³ z krzes³a, kiedy komputer, na którym pracowa³ jako McNab, siê zawiesi³. Julian spartaczy³ kwestiê, wypowiadaj¹c j¹ z brooklyñskim akcentem. Widownia reagowa³a œmiechem, brawami, gwizdami. - Jak udaje im siê cokolwiek zrobiæ, skoro maj¹ tyle wpadek? dziwi³a siê Eve.

- Dlatego krêc¹ tyle dubli wyjaœni³ jej Roarke. Wed³ug Eve by³o ich naprawdê mnóstwo, i to powtarzanych trzy, cztery, a nawet wiêcej razy. Ale wygl¹da³o na to, ¿e wszyscy œwietnie siê bawi¹, kolejny raz z rzêdu graj¹c tê sam¹ scenê. Na samym koñcu kamera znów pokaza³a Marlo, tym razem w d³ugim, czarnym p³aszczu, z wyci¹gniêt¹ broni¹, wiatr rozwiewa³ jej krótko ostrzy¿one w³osy. „Jestem policjantk¹” powiedzia³a, spogl¹daj¹c przenikliwie. A kiedy rozchyli³a p³aszcz, ¿eby schowaæ broñ, nie trafi³a do kabury i paralizator upad³ na ziemiê u jej stóp.

- O, kurde. Nie znowu. Roundtree poleci³ w³¹czyæ œwiat³o i sta³, uœmiechniêty od ucha do ucha, g³adz¹c siê po bródce, kiedy rozleg³y siê brawa. - Wybór nie by³ ³atwy przy tej iloœci kiksów, jak¹ dysponowa³em. Opad³ na fotel obok Eve, skupiaj¹c na sobie jej uwagê. - Z pewnoœci¹ dobrze siê pani bawi³a. - Œmiem twierdziæ, ¿e pan te¿. - Dorzucê wiêcej. Bêdzie to dodatkowy materia³ na p³yty DVD. Ludzie ubóstwiaj¹ ogl¹daæ, jak

aktorzy siê myl¹, sypi¹, zaliczaj¹ wpadki. - Muszê przyznaæ, ¿e ja te¿. - Nakrêcimy równie¿ rozmowy z odtwórcami g³ównych ról. Nie zamierzam pani naciskaæ - zostawiê to Joelowi - ale chcia³bym dorzuciæ swoje trzy grosze. Gdyby zgodzi³a siê pani na wywiad, wp³ynê³oby to bardzo dobrze na sprzeda¿ DVD. A jeszcze lepiej, gdybyœcie pañstwo oboje zgodzili siê na rozmowê przed kamer¹. Jestem gotów zostaæ w Nowym Jorku po zakoñczeniu zdjêæ, jeœli zajdzie taka potrzeba, albo przylecê tu specjalnie, kiedy bêdzie pani mia³a czas. Proszê siê nad tym zastanowiæ.

Prze¿y³a pani to wszystko naprawdê. Obiecujê pani, ¿e oddamy sprawiedliwoœæ temu wydarzeniu, a dotrzymujê obietnic. Ale pani prze¿y³a to naprawdê. Ka¿dy, kto zobaczy ten film, bêdzie chcia³ us³yszeæ, co ma pani do powiedzenia. - Dla mnie to zamkniêta sprawa. - Nieprawda. - Pokrêci³ g³ow¹ i utkwi³ swoje jasnoniebieskie oczy w Eve. - Wystarczaj¹co dobrze pani¹ pozna³em. Icove’owie byli g³ównymi winowajcami, a te wszystkie Avril i inne - ofiarami. Ale mimo wszystko ofiara zamordowa³a winowajcê i musia³a pani przeprowadziæ œledztwo.

Ofiary, które prze¿y³y, nadal s¹ wœród nas. Dziêki temu, co pani zrobi³a, ich liczba nie wzroœnie, co jest bardzo wa¿ne. Ogromnie wa¿ne. Ale chocia¿ zakoñczy³a pani tê sprawê, nie zamknê³a jej pani. Wiêc... - Poklepa³ j¹ po d³oni. - Proszê to przemyœleæ. - Jest dobry - mruknê³a Eve, kiedy wsta³ i przeniós³ siê na fotel obok Andi. - I ma racjê, ¿e ta sprawa nie jest zamkniêta. Kiedy siê zgodzi³am wspó³pracowaæ z Nadine - w rozs¹dnych granicach przy powstawaniu ksi¹¿ki, wiedzia³am, ¿e na

tym siê nie skoñczy. Z jednej strony chcia³am definitywnie zamkn¹æ tê sprawê, ale nie mog³am. Bo jednoczeœnie wiem, ¿e dobrze, jeœli ludzie siê dowiedz¹, kim naprawdê by³y... S¹ ofiary w tym przypadku. Jak mam o tym rozmawiaæ? Nie do mnie nale¿y rozstrzyganie kwestii, kto jest winny, a kto nie. - Z punktu widzenia prawa nie. Ale twoja praca wymaga, ¿ebyœ to wiedzia³a. I wiesz to. Eve prychnê³a i odwróci³a g³owê, ¿eby spojrzeæ Roarke’owi w oczy.

- Czyli uwa¿asz, ¿e powinnam to zrobiæ? - Uwa¿am, ¿e jeœli siê na to zdecydujesz, bêdziesz mia³a kontrolê nad tym, co i jak powiesz, a to mo¿e ci pomóc zamkn¹æ tê sprawê. Bo nie tylko rozg³os, jaki zyska³o to œledztwo dziêki ksi¹¿ce, nie pozwala ci o nim zapomnieæ, Eve. Myœlisz o tym... O nich. Ja te¿. - Niech to diabli. Zastanowiê siê nad tym. Czy mo¿emy ju¿ sobie st¹d pójœæ? - Uwa¿am, ¿e mo¿emy zacz¹æ siê do tego przymierzaæ.

Mia³ racjê. Zegnanie siê oznacza³o kolejne rozmowy. Z zazdroœci¹ patrzy³a, jak Mavis i Leonardo siê ulotnili, wykorzystuj¹c jako pretekst ma³e dziecko, kiedy j¹ i Roarke’a znów ktoœ dorwa³. Eve obliczy³a sobie, ¿e minie jeszcze dwadzieœcia minut, nim w koñcu dotr¹ do holu, gdzie pijany jak bela Julian spa³ na jednej z kanap. - Obawia³am siê tego. - Connie westchnê³a. - Pod koniec kolacji zbytnio sobie pofolgowa³. - Rzeczywiœcie nie szczêdzi³ sobie wina - potwierdzi³a Eve.

- Zrobi³o mu siê wstyd za scenê, któr¹ urz¹dzi³a K. T. podczas kolacji. Julian ma sk³onnoœci do picia, kiedy mu wstyd albo jest zdenerwowany. Jeszcze raz przepraszam za jej zachowanie, ale có¿, jest, jaka jest. - Nie ma sprawy - zapewni³a Eve pani¹ domu. - Mo¿emy przypilnowaæ, ¿eby bezpiecznie dotar³ do domu zaproponowa³ Roarke. - Dziêkujê. - Connie rzuci³a œpi¹cemu Julianowi spojrzenie pe³ne

macierzyñskiej pob³a¿liwoœci. - Ale chyba zostawimy go tu, ¿eby móg³ siê wyspaæ. Nie ma sensu ci¹gn¹æ go do hotelu. Przyniosê ten pani cudowny p³aszcz. - Widzê coraz wiêcej ró¿nic miêdzy wami - odezwa³a siê cicho Eve. - Ty masz mocniejsz¹ g³owê i jeszcze ciê nie widzia³am, jak le¿ysz zwiniêty w k³êbek, tul¹c poduszkê, jakby to by³ miœ. - I mam nadziejê, ¿e nigdy tego nie zobaczysz. Jest zachwycaj¹cy powiedzia³a Connie, wróciwszy p³aszczem Eve.

z

Akurat, kiedy Eve zobaczy³a œwiate³ko w tunelu, z windy wypad³ ociekaj¹cy wod¹ Matthew Zank. Marlo, blada jak œciana, wysz³a za nim, potykaj¹c siê. - Na dachu... Na dachu... K. T... Jest na dachu. - Chyba nie ¿yje. - Marlo usiad³a na pod³odze i utkwi³a wzrok w Eve. - Nie ¿yje. Jest tam na górze martwa. Musi pani tam pójœæ. - Proszê zostaæ tutaj - zwróci³a siê Eve do Connie. - Nikomu nie wolno st¹d wyjœæ, póki tego nie sprawdzê.

- To... To musi byæ jakaœ pomy³ka... - zaczê³a Connie. - Byæ mo¿e. Niech wszyscy tu zostan¹. Razem z Roarkiem wsiad³a do windy. - Czy to jakiœ ¿art? - spyta³a. - Na dach - poleci³ Roarke. Mo¿e usnê³a, pijana, jak Julian. - Miejmy tak¹ nadziejê, bo by³abym maksymalnie wkurzona, gdybym musia³a prowadziæ œledztwo w sprawie zabójstwa pope³nionego podczas kolacji, na której by³am

goœciem. - Nieczêsto siê to zdarza. - Nawet raz to za du¿o. Wysiedli z windy i znaleŸli siê w salonie - w kominku p³on¹³ ogieñ, na niskich kanapach le¿a³y poduszki, w przeszklonym barku sta³a otwarta butelka wina. Szklane drzwi na taras rozsunê³y siê bezszelestnie, kiedy siê do nich zbli¿yli. Gdy wyszli na taras, poczuli zapach nocy i kwiatów, wpadaj¹cy przez drugie automatyczne drzwi na kryty basen sportowy.

Poczu³a lekki spojrza³a w górê.

wiaterek

i

- Dach jest lekko rozchylony zauwa¿y³a. Ciekawa by³a, czy przez ca³y wieczór pozostawa³ otwarty. K. T. w mokrym ubraniu le¿a³a na wznak obok basenu z kryszta³owob³êkitn¹ wod¹. Eve poczu³a siê nieswojo na widok szeroko otwartych, br¹zowych oczu Peabody. Przykucnê³a, puls kobiety.

¿eby sprawdziæ

- Kurde. Nie tylko martwa, do tego ju¿ zimna. Wyci¹gn¹³ j¹ z wody.

Albo wepchn¹³ do basenu, utopi³, a potem wyci¹gn¹³. Tak czy owak, dotyka³ trupa. Kurde! - W tej chwili przypomina nasz¹ Peabody.

bardzo

- Ale to nie ona. Lepiej œci¹gnij j¹ tutaj. I przynieœ zestaw podrêczny, jeœli go zabra³eœ. - Jest w limuzynie. To dobrze. Powiedz McNabowi, ¿eby zabezpieczy³ dom... Nikt nie mo¿e wyjœæ. I niech sprawdzi, czy s¹ tu zainstalowane kamery. Nie pozwól tu przyjœæ nikomu poza Peabody.

- Dobrze. - Przez chwilê przygl¹da³ siê zw³okom. - le zakoñczy³ siê ten wieczór. - Dla niej z ca³¹ pewnoœci¹ tak. Kiedy Roarke zjecha³ na dó³, Eve wyci¹gnê³a komunikator z beznadziejnej, ma³ej torebki i zameldowa³a o przypadku podejrzanego zgonu. A potem przyczepi³a rekorder do w¹skiego rami¹czka sukienki. - Porucznik Eve Dallas... zaczê³a mówiæ. Zobaczy³a st³uczony kieliszek i ka³u¿ê czerwonego wina, prawdopodobnie z otwartej butelki

stoj¹cej w barku. - Na podstawie wygl¹du zewnêtrznego mo¿na przypuszczaæ, ¿e ofiar¹ jest K. T. Harris. Poda³a szczegó³y: miejsce, powód obecnoœci tutaj ofiary, nazwiska - ³¹cznie ze swoim i Roarke’a - innych obecnych osób. - Jest tu st³uczony kieliszek i rozlane wino. Na barku zauwa¿y³am otwart¹ butelkê wina. - Cofnê³a siê i zobaczy³a popielniczkê. - W popielniczce niedopa³ki szeœciu papierosów zio³owych. Torebka ofiary le¿y otwarta na stole.

Przykucnê³a, pilnuj¹c siê, ¿eby niczego nie dotkn¹æ, póki nie zabezpieczy d³oni. - Widzê pomadkê do ust, ma³¹, czarn¹ kasetkê, pewn¹ sumê gotówki i kartê-klucz. Ofiara ma na sobie sukienkê, w której by³a przez ca³y wieczór, a tak¿e bi¿uteriê i zegarek. Na lewej nodze ma pantofel. Prawy znajduje siê na dnie basenu. Odwróci³a siê, specjalnie zas³aniaj¹c trupa, kiedy us³ysza³a kroki Peabody. - Muszê wiedzieæ, czy dasz radê zaj¹æ siê t¹ spraw¹. Jeœli nie, zrozumiem to.

- Nie wypi³am du¿o, by³am zbyt przejêta i zdenerwowana. Ale na wszelki wypadek ³yknê³am œrodek na wytrzeŸwienie. - Nie to mia³am na myœli. Peabody obliza³a usta, a jej obna¿ony biust lekko zafalowa³. - Dam radê. Eve odsunê³a siê bez s³owa. - Och... - Oczy Delii zrobi³y siê wielkie. - W porz¹dku. Mo¿e potrzebna mi minutka. - Nie ma poœpiechu. Wróæ do

salonu, zabezpiecz butelkê wina. Roarke zaraz przyniesie zestaw. Musimy zabezpieczyæ rêce, nim przyst¹pimy do pracy. Ju¿ zg³osi³am przypadek zgonu. Przyœl¹ kilku mundurowych do pilnowania miejsca. - Rozumiem. - Peabody wróci³a do salonu. Mo¿liwych jest kilka scenariuszy, pomyœla³a Eve, przygl¹daj¹c siê miejscu, zw³okom: Harris wjecha³a na górê, ¿eby zapaliæ papierosa, napiæ siê, poz³oœciæ w samotnoœci. By³a podpita, poœlizgnê³a siê, i maj¹c na nogach wysokie szpilki, wpad³a do basenu i utonê³a. Zwyczajny,

g³upi wypadek. Fajnie by by³o, no nie? - Móg³ to byæ wypadek powiedzia³a, kiedy znów pojawi³a siê Peabody. - Za du¿o alkoholu, szpilki, ups. Basen ma tylko metr g³êbokoœci. Wpad³a, uderzy³a siê w g³owê. - Podczas kolacji nie ¿a³owa³a sobie wina. - Czyli mo¿e nieszczêœliwy wypadek. Rozejrzyj siê na tarasie, sprawdŸ, czy znajdziesz coœ, co by œwiadczy³o, ¿e nie by³a tu sama.

- W porz¹dku, ale ju¿ dobrze siê czujê. - Œwietnie. - Skinê³a g³ow¹, kiedy wszed³ Roarke z walizk¹. Zabezpiecz rêce i buty, rozejrzyj siê tu. Otworzy³a zestaw. - Jak przedstawia siê sytuacja na dole? - spyta³a mê¿a. - McNab ma wszystko pod kontrol¹. Zebra³ obecnych, ³¹cznie z obs³ug¹, w salonie. Powiedzia³, ¿e o ile nie zg³osisz zastrze¿eñ, odeœle personel do kuchni, jak tylko pojawi¹ siê mundurowi. -

To

najlepsze

rozwi¹zanie.

Potwierdzono, ¿e ofiar¹ jest K. T. Harris - powiedzia³a do mikrofonu, kiedy przycisnê³a kciuk kobiety do urz¹dzenia, odczytuj¹cego odciski palców. - Kobieta rasy bia³ej, wiek dwadzieœcia siedem lat... Parê lat starsza od Peabody. - Szukasz ró¿nic. Eve wzruszy³a ramionami. - Najwiêksza ró¿nica, to ta, ¿e nie ¿yje. Przybli¿ona godzina zgonu dwudziesta trzecia zero zero. - Spojrza³a na zegarek. - Czyli chyba wkrótce po tym, jak zacz¹³ siê pokaz filmu. Wczeœniej i póŸniej ludzie siê krêcili,

wchodzili, wychodzili. Zaraz potem chwilê rozmawialiœmy z Roundtreem, ale nie zwraca³am uwagi, która godzina. Na chwilê zamknê³a cofnê³a siê myœlami w czasie.

oczy,

- Posadzi³ nas z przodu. Nie pamiêtam, ¿ebym j¹ widzia³a, kiedy zajêliœmy miejsca. - By³a z ty³u. Wiem to, bo postanowi³em jej unikaæ i dopilnowaæ, ¿ebyœ ty te¿ siê na ni¹ nie napatoczy³a. - Siedzieliœmy plecami do sali. Mog³a wyjœæ, wjechaæ tutaj, kiedy zaczê³a siê projekcja. Nie widaæ krwi. Pomaca³a zabezpieczonymi d³oñmi

g³owê K. T. - Wyczuwam tu jakby guza, niewielk¹ ranê szarpan¹. Kiedy siêga³a do torby po mikrogogle, pojawi³ siê McNab. - Zameldowa³o siê czterech mundurowych, pani porucznik. Kaza³em im... Urwa³ i ca³a krew odp³ynê³a mu z twarzy, kiedy jego wzrok pad³ na trupa. - Jezu. Jezu. - Jest starsza - powiedzia³a Eve rzeczowym tonem.

- Górn¹ wargê ma cieñsz¹, oczy bardziej okr¹g³e. Stopy d³u¿sze, wê¿sze. - S³ucham? - Ofiara to K. T. Harris, lat dwadzieœcia siedem, aktorka. - Znalaz³am kilka kieliszków i serwetek na stoliku w ogrodzie... zaczê³a Peabody, kiedy wróci³a. Zabezpieczy³am je do analizy przez techników. - Dee. - McNab z³apa³ j¹ za rêkê. Peabody wyda³a cichy okrzyk, Eve przypuszcza³a, ¿e o ma³o jej nie zgniót³ rêki. Przyci¹gn¹³ Deliê do siebie,

wtuli³ twarz w jej w³osy. - Co u... Och. Wiem. Ja te¿ dozna³am wstrz¹su. Nic mi nie jest. Sam siê przekonaj. - Z³apa³a go za poœladki. Eve postanowi³a to zignorowaæ z uwagi na okolicznoœci. - McNab, raportuj. - Eve siê wyprostowa³a i znów tak stanê³a, ¿eby zas³oniæ sob¹ zw³oki. - Detektywie McNab, proszê zdaæ raport. - Tak jest. - W nastrojowym, niebieskim œwietle jego tak¿e mo¿na by³o wzi¹æ za trupa. - Patrz na mnie - warknê³a Eve. Patrz na mnie, kiedy mówiê do ciebie.

Raport! - Personel - osoby zatrudnione na sta³e i kelnerzy - jest w kuchni. Pozostali w salonie. Ka¿dej grupy pilnuje dwóch mundurowych. Zadaj¹ masê pytañ. Z wyj¹tkiem Crossa. Nadal œpi, wiêc pomyœla³em, ¿e lepiej go nie budziæ, chyba, ¿e zadecydujesz inaczej. - Mo¿e byæ. Wracaj na dó³ i przyœlij tutaj jednego z mundurowych, pilnuj¹cych personelu. Zast¹pisz go. Zacznij sporz¹dzaæ listê nazwisk, danych kontaktowych, spisz ich oœwiadczenia. Ile jest osób personelu?

- Troje z zatrudnionych na stale, którzy pracuj¹ dziœ na nocn¹ zmianê, dziesiêciu kelnerów. - W porz¹dku. Peabody, pomó¿ mu. Co wiemy o kamerach tu na górze? - Spyta³em Roundtreego. Nie maj¹ tutaj kamer. S¹ kamery w wejœciach, ale w œrodku ani na tarasie - nie. -

Bardzo niedobrze. Trzeba bêdzie przejrzeæ zapisy monitoringu, wyeliminowaæ ewentualnoœæ, ¿e zrobi³ to ktoœ z zewn¹trz. Wykorzystamy jadalniê do przes³uchania w³aœcicieli domu i goœci. IdŸ i ka¿ tam przyjœæ Matthew Zankowi. Samemu. Wkrótce

siê tam pojawiê. Eve zaczeka³a, trzymaj¹c siê za rêce.

a¿

wyszli,

- Obawiam siê, ¿e nie bêdzie to takie proste. - Nie? - Móg³by to byæ wypadek, gdyby nie to, ¿e ty³ obcasa pantofla, który K. T. wci¹¿ ma na nodze, jest zdarty. I widzê niewielki siniak na prawym policzku ofiary. - Przypuszczasz, ¿e ktoœ j¹ tu zaci¹gn¹³?

- Uwa¿am, ¿e ca³kiem mo¿liwe, ¿e ktoœ j¹ tu zaci¹gn¹³, a potem wrzuci³ do basenu. Albo mog³a sama zniszczyæ obcas, a siniak na twarzy to efekt upadku. - Ale w to nie wierzysz zauwa¿y³ Roarke. - Nie, wygl¹da to na œlady powsta³e w wyniku ci¹gniêcia. Jakby uderzy³a twarz¹ w obramowanie basenu, kiedy j¹ wrzucano do wody. Lecz nawet jeœli to by³ wypadek, mamy trupa, który bardzo przypomina jedn¹ z osób, prowadz¹cych dochodzenie, dom pe³en gwiazd Hollywood oraz dziennikarkê, a do tego media, które siê na to rzuc¹ jak

na rozp³ywaj¹c¹ czekoladkê.

siê

w

ustach

- A kieruj¹ca œledztwem jest gwiazd¹ wieczoru. Eve pokrêci³a spojrza³a na zw³oki.

g³ow¹,

znów

- Œmiem twierdziæ, ¿e w tej chwili ona jest gwiazd¹ numer jeden. Na dole poprosi³a Roarke’a, ¿eby szybko przejrza³ zapisy kamer monitoringu, po czym wesz³a do salonu. Natychmiast wszyscy zaczêli mówiæ jeden przez drugiego. - Cisza! Proszê usi¹œæ. W tej

chwili nie mogê odpowiedzieæ na ¿adne pytania, wiêc nie zdzierajcie sobie garde³. Mogê tylko potwierdziæ, ¿e K. T. Harris nie ¿yje. - O, Bo¿e. - Connie ukry³a twarz w d³oniach. - Póki lekarz nie zbada zw³ok, nie mogê nic wiêcej powiedzieæ. Porozmawiam pañstwa osobno.

z

ka¿dym

z

Andrea trzyma³a w rêku nisk¹ szklankê. Wychyli³a jej zawartoœæ i utkwi³a wzrok w Eve.

- Jesteœmy podejrzanymi. - Porozmawiam z wami powtórzy³a Eve. - Doktor Miro, czy mogê prosiæ na s³ówko? - Naturalnie. Mira wsta³a z kanapy i wysz³a za Eve z pokoju. Co zaobserwowa³aœ? Przedstaw krótko i zwiêŸle reakcje. - Zabójstwo? - Nie mogê tego powiedzieæ. Naprawdê. Nosi to wszelkie znamiona wypadku, ale... Wiêc póki tego nie

ustalimy, bêdziemy postêpowaæ tak, jakbyœmy mieli do czynienia z zabójstwem. Co zaobserwowa³aœ? - Ka¿dy osobno i wszyscy razem s¹ zdenerwowani. Connie uda³o siê nie wyjœæ z roli gospodyni. Roundtree niemal zdo³a³ przekonaæ j¹ i wszystkich pozosta³ych, ¿e Harris spi³a siê do nieprzytomnoœci, jak Julian. Producent i szefowa od promocji jakiœ czas siê naradzali. Steinburger nie wygl¹da³ na zadowolonego - zreszt¹ nie on jeden - kiedy McNab zabra³ wszystkim telefony. Ale nikt nie sprawia³ k³opotów. Matthew i Marlo s¹ najbardziej wstrz¹œniêci, jednak mo¿na

by³o siê tego spodziewaæ, bo to oni j¹ znaleŸli. - Mo¿e mog³abyœ byæ obecna podczas rozmów z nimi, przynajmniej przez jakiœ czas? - Jeœli to ci pomo¿e. - To dziwaczna, popieprzona sytuacja. Jesteœ psychologiem. Specjalizujesz dziwacznych i sytuacjach, prawda?

siê w popieprzonych

Mira siê rozeœmia³a i zniknê³o napiêcie, maluj¹ce siê na jej twarzy.

- Chyba tak. Usiad³a z Matthew przy stole, przy którym wszyscy wczeœniej zjedli kolacjê. Zamiast potraw i nakryæ sta³a teraz na nim niska aran¿acja z bia³ych lilii i krótkie œwieczki. Matthew nie by³ w garniturze, tylko w szarej, bawe³nianej koszulce i spodniach od dresu. - Dosta³em to od Connie. Maj¹ w³asn¹ si³owniê, trzyma tam stroje gimnastyczne dla goœci. McNab powiedzia³, ¿e mogê siê przebraæ. Mój garnitur by³ mokry. Sukienka Marlo te¿. Równie¿ w³o¿y³a coœ suchego.

- Nie ma sprawy. Chcê nagraæ nasz¹ rozmowê i ¿eby formalnoœciom sta³o siê zadoœæ, odczytam przys³uguj¹ce panu prawa. - Przypomnia³y mi siê dawne czasy. - S³ucham? - Kiedy mia³em siedemnaœcie lat, aresztowano mnie za pijañstwo i agresywne zachowanie. Korzystaj¹c z tego, ¿e rodzice kolegi wyjechali, urz¹dziliœmy u niego imprezê. Zachowywaliœmy siê zbyt g³oœno, wyg³upialiœmy siê, napyskowa³em gliniarzowi. Ukarano mnie grzywn¹ w wysokoœci tysi¹ca dolarów, skierowano

na prelekcje na temat szkodliwoœci spo¿ywania alkoholu i musia³em przez trzy miesi¹ce pracowaæ spo³ecznie. A potem przez trzy miesi¹ce mia³em szlaban. Przepraszam - doda³ i przesun¹³ d³oñmi po twarzy. - To nie ma nic do rzeczy, prawda? Nigdy wczeœniej nie widzia³em trupa. By³em martwy, zabija³em ludzi, trzyma³em w ramionach umieraj¹c¹ siostrê oczywiœcie na ekranie. Wiêc cz³owiekowi siê wydaje, ¿e wie, jak to jest, ale siê myli. Bez wzglêdu na to, jak dobra jest charakteryzacja, oœwietlenie, ujêcia, to nie to samo. WyraŸnie

mia³

trudnoœci

z

oddychaniem. - By³a taka bia³a. A jej oczy... - Chcia³by siê pan napiæ wody, Matthew? Albo herbaty? Z wdziêcznoœci¹ spojrza³ na Mirê. - Mogê dostaæ herbaty? Eve skinê³a g³ow¹ i Mira wsta³a. - Zajmê siê tym. - Nie mogê siê rozgrzaæ. Przypuszczam, ¿e woda by³a zimna. I...

Przepraszam - znów powiedzia³ do Eve. - Czy ma pan za co przepraszaæ? - Niezbyt dobrze sobie radzê z t¹ sytuacj¹. Myœla³em, ¿e potrafiê siê zachowaæ w obliczu kryzysu, ale to mnie przeros³o. - Nie jest tak Ÿle. - W³¹czy³a rekorder, odczyta³a przys³uguj¹ce przes³uchiwanemu prawa. - Zrozumia³ pan wszystko, Matthew? Zrozumia³ pan swoje prawa i obowi¹zki? - Jasne. - Co robi³ pan z Marlo na dachu?

- Pojechaliœmy na górê, ¿eby zaczerpn¹æ nieco œwie¿ego powietrza, odetchn¹æ. - I co siê sta³o? Marlo bola³y nogi. Powiedzia³a, ¿e nie czuje nóg, wiêc zaproponowa³em jej, ¿eby zdjê³a buty i zanurzy³a stopy w wodzie. Zamierzaliœmy przez chwilê posiedzieæ na skraju basenu. Œmialiœmy siê, podchodz¹c do wody i wspominaliœmy monta¿ kiksów z planu. W pierwszej chwili nawet jej nie zauwa¿yliœmy. Minê³o chyba kilka sekund, nim...

Wróci³a Mira z tac¹, pêkatym imbrykiem, kilkoma fili¿ankami. - Kawy? - spyta³a Mira Eve. - Dziêkujê. Co siê wydarzy³o potem? - Marlo krzyknê³a. Chyba pierwsza j¹ zobaczy³a i krzyknê³a. Nie zastanawia³em siê ani chwili, tylko wskoczy³em do wody. Le¿a³a twarz¹ do do³u... Wyci¹gnêliœmy j¹. - Marlo te¿ wesz³a do basenu? - Nie. Nie. - Napi³ siê herbaty. Przyci¹gn¹³em K. T. do krawêdzi basenu i Marlo pomog³a mi j¹ wydostaæ.

Wydawa³a siê bardzo ciê¿ka. Zrobi³em jej sztuczne oddychanie. By³em ratownikiem w szkole œredniej i na uczelni, wiêc wiem, jak postêpowaæ w takim wypadku, ale okaza³o siê za póŸno. Nie ¿y³a. Marlo p³aka³a i mi pomaga³a, jednak nie uda³o nam siê odratowaæ Harris. Zjechaliœmy na dó³ po pani¹. Powinniœmy byli zadzwoniæ z dachu pod dziewiêæset jedenaœcie, ale zjechaliœmy po pani¹. - Czy widzieliœcie kogoœ na górze albo kiedy siê tam udawaliœcie b¹dŸ zje¿d¿aliœcie na dó³? - Nie. Widzieliœmy Juliana,

œpi¹cego na kanapie, i Andi, jak wychodzi³a z ³azienki, do której drzwi s¹ w holu. Pojechaliœmy wind¹ prosto na górê. - Czy zna pan kogoœ, kto ¿yczy³by K. T. œmierci? - Jezu. - Mocno zacisn¹³ powieki, znów poci¹gn¹³ ³yk herbaty. Czasami trudno z ni¹ wytrzymaæ, a kiedy za du¿o wypije, staje siê jeszcze bardziej nieznoœna. Jeœli dochodzi do jakichœ taræ na planie, zwykle to ona jest powodem, bo reszta ekipy nie stwarza ¿adnych problemów. Ale nie, nikt z nas nie zrobi³by jej czegoœ takiego. Nakrêcono ju¿ wiêkszoœæ scen

z udzia³em K. T., wiêc wkrótce i tak byœmy siê od niej uwolnili. A potem musielibyœmy z ni¹ wytrzymaæ tylko podczas spotkañ z dziennikarzami. - Czy mia³ pan jakieœ prywatne zatargi z ni¹? Utkwi³ wzrok w herbacie. - Nie wiem, jak siê do pani zwracaæ. - Mo¿e byæ „Dallas”. - Dallas. - Wzi¹³ g³êboki oddech. - Kilka razy siê umówiliœmy. To by³o wiele miesiêcy temu, zanim przyst¹piliœmy do krêcenia filmu, nim

dosta³em tê rolê. I nie pi³a, kiedy siê spotykaliœmy. Nie pi³a równie¿, kiedy dosta³a rolê, a Roundtree wzi¹³ jej stronê w rozmowach z ludŸmi od pieniêdzy. Musia³a siê zg³osiæ na zdjêcia próbne, nie posz³o jej najlepiej, ale celnie odda³a gran¹ postaæ... I wstawi³a siê za mn¹, pomog³a mi zdobyæ rolê McNaba. Upatrzyli sobie kogoœ innego, lecz postara³a siê o zaproszenie dla mnie na zdjêcia próbne i okaza³em siê lepszy. To dla mnie wa¿na rola. Potem spotykaæ.

przestaliœmy

- Bo dosta³ pan rolê?

siê

- Wiem, ¿e mo¿e to tak wygl¹daæ. I lubi³a tak myœleæ. Lubi³a myœleæ, ¿e wykorzysta³em j¹, ¿eby siê ustawiæ. - W takim razie co powodem waszego rozstania?

by³o

- No wiêc... - Potar³ d³oñmi uda, potem po³o¿y³ rêce na stole. Pocz¹tkowo doskonale siê bawiliœmy. Chodziliœmy ze sob¹ tylko przez jakieœ trzy tygodnie i by³o nam dobrze. Razem przygotowywaliœmy siê do zdjêæ próbnych, co pomog³o nam obojgu. Byliœmy dobrzy. Potem, kiedy dosta³a rolê, zaczê³a piæ. Du¿o piæ. Sta³a siê zaborcza i nieobliczalna.

- To znaczy? - Chcia³a wiedzieæ, gdzie spêdzam ka¿d¹ sekundê. Gdzie I z kim by³em, co robi³em. Albo nie dzwoni³a do mnie ani nie przysy³a³a mi SMS-ów, tylko pojawia³a siê tam, gdzie akurat by³em. Kiedy jedliœmy kolacjê i uœmiechn¹³em siê do kelnerki, to wed³ug niej dlatego, ¿e chcia³em siê z ni¹ przespaæ albo ju¿ z ni¹ spa³em. Sama pani widzia³a, co by³o podczas kolacji. K. T. tak samo siê zachowywa³a w miejscach publicznych. Wzi¹³ fili¿ankê obróci³ j¹ w d³oniach.

z herbat¹

i

- To by³o ¿enuj¹ce, irytuj¹ce. Zarzuca³a mi, ¿e j¹ zdradzam, ok³amujê, wykorzystujê, kiedy nie okazywa³em jej doœæ zainteresowania. Spotykaliœmy siê tylko przez kilka tygodni, jak ju¿ powiedzia³em, i ani ja, ani ona nie traktowaliœmy tego powa¿nie. Dopiero potem coœ jej siê odmieni³o. Przychodzi³a do mnie w œrodku nocy, ¿eby sprawdziæ, czy z nikim nie œpiê. Kilka razy dopuœci³a siê przemocy fizycznej wobec mnie popycha³a mnie, policzkowa³a, rzuca³a we mnie ró¿nymi przedmiotami. Oœwiadczy³em jej, ¿e z nami koniec. Jeszcze siê nie rozpoczê³y

zdjêcia, kiedy próbowa³a sprawiæ, ¿eby mi odebrano rolê. Musia³em pójœæ do Roundtreego i wszystko mu wyjaœniæ. Stan¹³ po mojej stronie, powiedzia³, ¿e K. T. nie pierwszy raz tak siê zachowuje. - Praca z ni¹ musia³a byæ nie³atwa. - Nazywamy to „gr¹” powiedzia³, uœmiechaj¹c siê s³abo.

-

- Gdyby to by³o ³atwe, ka¿dy by to robi³. Tak czy owak, przez jakiœ czas zachowywa³a siê normalnie, jakby nigdy nic nas nie ³¹czy³o. Odpowiada³o mi to i wszystko

sz³o g³adko. Znaczy siê, dobrze nam siê gra³o. Wszyscy widzieli, ¿e bardzo siê staramy. Dopiero niedawno znów siê zaczê³o. Mo¿e dlatego, ¿e prawie ukoñczyliœmy zdjêcia. W zesz³ym tygodniu zdemolowa³a moj¹ przyczepê. Wiem, ¿e to jej sprawka. Poniszczy³a mi rzeczy, podar³a ubrania. Musia³em zacz¹æ zamykaæ przyczepê na klucz, kiedy szed³em na plan. Skoñczy³y siê wspólne sceny - doda³ i siê skrzywi³. Chcia³em powiedzieæ, ¿e skoñczyliœmy krêciæ wspólne sceny, nim to siê sta³o. Urwa³ na chwilê i utkwi³ wzrok w pustej fili¿ance. - Dobrze zagraliœmy. Mimo tych

problemów œwietnie zagraliœmy. - W porz¹dku, Matthew. To na razie tyle. Czy mo¿e pan poprosiæ Marlo, ¿eby tu przysz³a? Pan jest ju¿ wolny. - Czyli mogê wróciæ do domu? - Na razie tak. - Wola³bym zaczekaæ, a¿... Mogê tu zostaæ trochê d³u¿ej? - Tak, jeœli sobie pan ¿yczy. I proszê powiedzieæ Marlo, ¿e tu na ni¹ czekam. Wsta³, spojrza³ na Mirê, potem

na Eve, znów na Mirê. - Dziêkujê za herbatê. Eve wy³¹czy³a nagrywanie. - Co s¹dzisz? - spyta³a Mirê. - Wygl¹da m³odziej ni¿ podczas kolacji. Wci¹¿ jest w szoku. Rozmowny. Wed³ug mnie nieco poczuwa siê do winy. Nie ma pewnoœci, czy j¹ wykorzysta³ czy nie, ¿eby dostaæ tê rolê, ale wie, ¿e Harris tak uwa¿a³a, wiêc czuje siê winny. Moim zdaniem postanowi³ jak najmniej zaprz¹taæ sobie ni¹ g³owê, a teraz nie ma wyboru, tylko musi o niej myœleæ.

Eve znów w³¹czy³a rekorder, kiedy wesz³a Marlo. Mia³a na sobie czarne spodnie do jogi i koszulkê bez rêkawów, by³a nieumalowana. - Chyba jestem nastêpna. - Muszê nagraæ nasz¹ rozmowê zaczê³a Eve i powtórzy³a wszystko, co zrobi³a w przypadku Matthew. Marlo siedzia³a, patrzy³a na ni¹ wielkimi oczami, rêce zaciœniête w piêœci po³o¿y³a na kolanach. - Dlaczego Matthew na taras?

wyszliœcie

z

Powiedzia³a prawie to samo, co on.

- By³a taka piêkna noc. Chocia¿ trochê ch³odna. Na basenie by³o nieco cieplej, ale te¿ ch³odno. A kiedy Matthew wyci¹gn¹³ K. T. z wody, zrobi³o siê zimno. Myœla³am, ¿e ona zacznie oddychaæ. Zakrztusi siê, wypluje wodê... Ale nie. Robi³ jej sztuczne oddychanie, lecz na pró¿no. To by³ wypadek, prawda? Widzia³am st³uczony kieliszek. Musia³a siê poœlizgn¹æ i wpaœæ do wody. Uderzy³a siê w g³owê? Przez ca³y wieczór pi³a. - Jeszcze nie wiemy, czy to by³ wypadek. Nikt

- Z ca³¹ pewnoœci¹ to wypadek. z nas nie... Nie jesteœmy

mordercami. - Jej oczy, tego samego koloru, co oczy Eve, o¿ywi³y siê, pojawi³a siê w nich pasja. - By³a pani obecna podczas sceny, któr¹ urz¹dzi³a w czasie kolacji, wiêc nie ma sensu udawaæ, ¿e siê przyjaŸni³yœmy. Ona nie mia³a przyjació³. Mia³a rywali, niektóre osoby traktowa³a jak swoj¹ w³asnoœæ, ale przyjació³ nie mia³a. Lecz nikt by jej nie zabi³. Lubimy dramatyczne wydarzenia, k³amiemy, kiedy twierdzimy inaczej. S¹ nam niezbêdne do ¿ycia, ale nie posunêlibyœmy siê do czegoœ takiego. - Czy mia³a pani jakieœ osobiste

zatargi z K. T.? - Och, niech policzê. Przesunê³a rêk¹ po w³osach w dziwnie znajomy Eve sposób. Robi³a to samo, kiedy by³a zniecierpliwiona. Nienawidzi³a mnie. - Z powodu?

jakiegoœ

konkretnego

- Proszê pozwoliæ, ¿e policzê. Nominowano mnie do Oscara. Nie dosta³am statuetki, ale jestem aktork¹ nominowan¹ przez Akademiê Filmow¹. Strasznie j¹ to wkurzy³o. Da³a mi do zrozumienia, ¿e wie, jak zdoby³am tê rolê: sypiaj¹c, z kim trzeba. Spotyka³am siê ze scenarzyst¹, zanim napisa³

scenariusz do tego filmu, zanim wybrano obsadê, zanim cokolwiek siê zaczê³o. Spotykaliœmy siê i nadal jesteœmy przyjació³mi. Uzna³a, ¿e puszcza³am siê, by dostaæ nominacjê do Oscara. Twierdzi³a, ¿e podczas zdjêæ do tego filmu chcia³am byæ ca³y czas na ekranie, nak³ania³am Roundtreego, ¿eby pomniejszy³ jej rolê i tak dalej, i tak dalej. Dziœ wieczorem dopad³a mnie tu¿ przed projekcj¹. Chcia³a wiedzieæ, jak siê bêdê czu³a, kiedy media siê dowiedz¹, ¿e sypiam z Roundtreem, Matthew i Julianem. Oœwiadczy³a, ¿e Connie wie o wszystkim, a Nadine wyemituje materia³y w najbli¿szym

wydaniu programu „Teraz” o tym, jak zdobywa³am role, sypiaj¹c z kim trzeba. - Jak pani na to zareagowa³a? -

Odpar³am, ¿eby da³a mi spokój. To ostatnie, co jej powiedzia³am. „Pieprz siê, K. T., bo nikt nie chce ciê pieprzyæ”. - Zacisnê³a powieki. - Bo¿e. - Gdyby ktoœ mi powiedzia³ coœ takiego, mia³abym ochotê mu przy³o¿yæ... A mo¿e nie poprzesta³abym na tym.

- Gdybym zachowywa³a siê, jak postaæ, któr¹ odtwarzam, mo¿e bym jej przywali³a. - Marlo westchnê³a i ¿a³oœnie spojrza³a na Eve. - Ale wtedy chyba czu³abym siê jeszcze gorzej, ni¿ teraz siê czujê. - W porz¹dku, to mi na razie wystarczy. Mo¿e pani jechaæ do domu. Tylko najpierw proszê powiedzieæ Connie, ¿eby tu przysz³a. - To wszystko? - Na razie tak. - Powie nam pani, co siê sta³o, kiedy to pani ustali?

- Tak. Bêdê w kontakcie. Marlo wsta³a i ruszy³a w stronê drzwi. Jesteœmy podejrzanymi, prawda? - spyta³a Marlo Eve. - Przygotowywa³a siê pani do roli. Jak pani myœli? - ¯e pani zdaniem K. T. zosta³a zamordowana i zrobi³ to ktoœ z nas. Marlo siê wzdrygnê³a. - Czekam, a¿ ktoœ zawo³a: „ciêcie”. - Nie podoba jej siê, ¿e ostatnie s³owa, które skierowa³a do denatki, by³y takie obraŸliwe - zauwa¿y³a Mira. - Nie

lubi³a jej, ale zarazem uwa¿a³a siê za kogoœ lepszego od ofiary. Uwa¿a³a, ¿e K. T. jest nieokrzesana, ¿a³osna i tak paskudna, jak jej ostatnie s³owa do niej. - I stanowi³a potencjalne zagro¿enie dla jej dobrego imienia. - Nie wierzysz, ¿e Marlo ma romans z Roundtreem, Julianem i Matthew? - Z Julianem i Roundtreem nie, ale z Matthew owszem. Mira zaskoczona.

wyprostowa³a

siê

- Dlaczego tak uwa¿asz? Nie

dostrzeg³am u ¿adnego z nich niczego, co by o tym œwiadczy³o. - Nie. S¹ dobrzy. I to bêdzie stanowi³o trudnoœæ w tej sprawie. Mamy do czynienia z dobrymi aktorami. Nie afiszuj¹ siê swoim romansem. Ale dwoje ludzi nie opuszcza przyjêcia, na którym s¹ w centrum zainteresowania, mog¹ siê napiæ i poœmiaæ, ¿eby moczyæ nogi w basenie na dachu. Chyba, ¿e chc¹ pobyæ trochê sam na sam. I on na ni¹ zaczeka³, chocia¿ móg³ uciec st¹d, gdzie pieprz roœnie. Zabêbni³a palcami w stó³. - Mogê siê myliæ. Ale mówi³ o tym, jak mu pomaga³a, jak p³aka³a. A

ona opowiada³a, jak usilnie reanimowa³ ofiarê. - Bo s¹ w sobie zakochani powiedzia³a Mira. ~I widz¹ w sobie nawzajem bohaterów. - Byæ mo¿e. - Kiedy wesz³a Connie, Eve znów siêgnê³a po rekorder. Zanim zaczniemy, przynieœæ paniom coœ?

czy

- Nie, dziêkujemy - odrzek³a Eve. - Czy mogê poprosiæ, ¿eby podano wiêcej kawy i coœ do jedzenia pozosta³ym? To czekanie jest okropne.

- Jasne. - Mo¿e ja siê tym zajmê? - Mira wsta³a, dotknê³a ramienia Connie, nim gospodyni zdo³a³a zaprotestowaæ. Usi¹dŸ, Connie. - Nie wiem, co robiæ - zwróci³a siê Connie do Eve. - Zadam pani kilka pytañ, postaram siê zabraæ pani jak najmniej czasu. Nagrywam rozmowy i ka¿demu odczytujê przys³uguj¹ce mu prawa, ¿eby wszystko przebieg³o zgodnie z przepisami.

Widaæ by³o, ¿e Connie jest spiêta, kiedy przytakuj¹co kiwa³a g³ow¹, splata³a i rozplata³a palce. - Mo¿e mi pani powie, co zasz³o miêdzy pani¹ i K. T., kiedy zabra³a j¹ pani od sto³u? - Powiedzia³am jej jasno i wyraŸnie, ¿eby w moim domu liczy³a siê ze s³owami i zachowywa³a, jak nale¿y. Jeœli jeszcze raz odezwie siê w taki sposób do któregoœ z moich goœci, ka¿ê j¹ wyprowadziæ i ju¿ nigdy jej nie zaproszê. Connie zacisnê³a usta.

odwróci³a

wzrok,

- Ale to nie wystarczy³o. - Co by³o dalej? - Nie chcia³a przeprosiæ pani ani pozosta³ych, a tego by³o ju¿ dla mnie za wiele. Wiêc dorzuci³am, bo by³am bardzo rozgniewana i za¿enowana, ¿e dopilnujê, by nigdy wiêcej nie pracowa³a z moim mê¿em ani z kimkolwiek, kto siê liczy z moim s³owem. Powinna pamiêtaæ, ¿e mam spore wp³ywy w naszej bran¿y. Wzdrygnê³a siê lekko i otar³a ³zê. - I zrobi³abym to. Zamierza³am to zrobiæ.

- Jak to przyjê³a? - Pocz¹tkowo nie najlepiej. Oœwiadczy³a, ¿e ma doœæ s³uchania, co jej wolno robiæ, co jej wolno mówiæ. Ma du¿o do powiedzenia i nikt nie mo¿e jej w tym przeszkodziæ. A potem oœwiadczy³a, ¿e Marlo robi Masonowi loda miêdzy poszczególnymi scenami. - Uwierzy³a jej pani? - K. T. jest utalentowan¹ aktork¹, pijana czy trzeŸwa - zaczê³a Connie. - TrzeŸwa jest do wytrzymania, czasem nawet zabawna. Kiedy siê upije, jest pod³a, niedorzeczna, czasami

gwa³towna. Rozmaici agenci, mened¿erowie, dziennikarze, producenci ukrywaj¹ to, wiêc ludzie nie maj¹ pe³nego obrazu, ¿e siê tak wyra¿ê. - Czy to pani odpowiedŸ na moje pytanie? - Pierwsza czêœæ odpowiedzi. Nie uwierzy³am w jej oszczerstwa, rzucane po pijanemu, bo mój m¹¿ mnie nie zdradza ani nie jest mê¿czyzn¹, który domaga siê, ¿eby graj¹ca u niego aktorka robi³a mu loda na planie. Poza tym Marlo zbyt siê ceni, ¿eby zni¿yæ siê do czegoœ takiego. Szanuje mnie i Masona. Przejdê do drugiej czêœci odpowiedzi. Od wielu

lat jesteœmy z Masonem ma³¿eñstwem. I zawarliœmy uk³ad. Jeœli któreœ z nas siê odkocha, nie bêdziemy tego ukrywaæ. Jeœli któreœ z nas bêdzie potrzebowa³o chwili wytchnienia od drugiego, nie ma sprawy. Jeœli któreœ z nas zdradzi - koniec. Nie bêdzie drugiej szansy. - Brzmi to bardzo rozs¹dnie. - I doskonale siê sprawdza w naszym przypadku. - Jaki problem mia³a K. T. z Marlo, bo to oczywiste, ¿e coœ takiego by³o. - To a¿ nadto oczywiste po tej

niewybrednej uwadze podczas kolacji. Konkluzja? powiedzia³a Connie. - K. T. zazdroœci³a Marlo, nie lubi³a jej z wielu powodów. Z uwagi na urodê, talent, urok, popularnoœæ nie tylko wœród fanów, lecz równie¿ wœród osób z bran¿y. Wydaje mi siê, ¿e K. T. zaatakowa³a pani¹, bo Marlo wcieli³a siê w pani postaæ w tym filmie. Wiêc to, co czuje do Marlo, czuje... Czu³a równie¿ do pani. Nie wiem, w jakim czasie o niej mówiæ. Urwa³a i przycisnê³a rêkê do ust. - Przesz³oœæ, teraŸniejszoœæ, wszystko siê popl¹ta³o. Nie wiem, jak z tego wybrn¹æ.

- Œwietnie sobie pani radzi. Eve akurat wypytywa³a j¹, co robi³a podczas tego wieczoru, kiedy wróci³a Mira. - Bo¿e. Dziêkujê - powiedzia³a Connie, kiedy Mira postawi³a przed ni¹ fili¿ankê kawy. - Pani m¹¿ doda³ odrobinê brandy. - Zna mnie. - Pamiêta pani, czy podczas filmu K. T. wychodzi³a z sali projekcyjnej? - spyta³a Eve. - A mo¿e ktoœ inny wychodzi³ podczas projekcji?

- Widzia³am ju¿ ten materia³, wiêc wymknê³am siê podczas napisów pocz¹tkowych, posz³am porozmawiaæ z kelnerami. Jakiœ czas spêdzi³am w kuchni. Pij¹c kawê, Connie zmarszczy³a czo³o. - Wróci³am pod koniec, podesz³am do bufetu, ¿eby sprawdziæ, czy jest doœæ jedzenia, kiedy skoñczy siê pokaz. Nie widzia³am, ¿eby ktoœ wychodzi³ albo wchodzi³. - A kiedy zapali³o siê œwiat³o? Czy byli wszyscy? - Nie by³o Harris. Wiem, bo mia³am j¹ na oku. Za du¿o pi³a, a nie chcia³am kolejnej sceny. Zamierza³am j¹ wyprowadziæ i wsadziæ do samochodu,

ale nie by³o jej w sali. - Czy brakowa³o jeszcze kogoœ? - Nie jestem pewna. Skupi³am uwagê na niej ze wzglêdu na to, co siê wydarzy³o wczeœniej, i jak siê dalej nakrêca³a. Nie chcia³am ryzykowaæ kolejnej sceny. Zamierza³am wyjœæ, sprawdziæ, czy pojecha³a do siebie, czy nadal jest w domu, ale zatrzyma³a mnie Valerie. Chcia³a listê deserów do materia³u, który zamierza³a wysma¿yæ na temat przyjêcia. Potem pojawi³a siê Nadine, zaczê³yœmy rozmawiaæ i zapomnia³am o K. T. Eve zobaczy³a Roarke’a, da³a mu wiêc dyskretnie znak, ¿eby wszed³.

- Przepraszam, ¿e przeszkadzam. - Nie szkodzi. Na razie to tyle, Connie. Za chwilê poproszê nastêpn¹ osobê. - Przyjechali technicy i ekipa z kostnicy - powiedzia³, kiedy zostali sami z Mir¹. - Udali siê na dach. - Zwiêkszymy tempo. Powiedz Peabody, ¿e chcê, by porozmawia³a z Roundtreem, Denisem Mir¹ i rzeczniczk¹ prasow¹ w takiej kolejnoœci, jak chce, w jakimœ innym pomieszczeniu. Czyli mnie zostanie Andrea Smythe, ten dupek producent i Nadine. Julianem zajmiemy siê razem na samym koñcu. Kiedy bêdziemy koñczyæ z innymi - zwróci³a

siê do Miry - podaj mu coœ na wytrzeŸwienie. Szkoda czasu na rozmowê z pijanym. * - By³a cip¹. - Andrea, spogl¹daj¹c czujnie, napi³a siê kawy. Okreœlam tak osoby bez wzglêdu na p³eæ, które s¹ szczególnie niemile, a ona by³a cip¹ do kwadratu. Nie lubi³am jej w tej roli, bo postaæ Peabody jest taka przejmuj¹ca. Dla K. T. woda nigdy nie jest wystarczaj¹co mokra. Urwa³a na chwilê i uœmiechnê³a siê niepewnie. -

Bardzo

niezrêcznie

siê

wyrazi³am, uwzglêdniaj¹c okolicznoœci. - Odrzuci³a g³owê do ty³u. - Nic a nic mi nie przeszkadza, ¿e nie ¿yje. Dla mnie to tylko oznacza, ¿e jest martw¹ cip¹. - Mocno powiedziane. - Zas³u¿y³a sobie na to. Nie dalej jak wczoraj zagrozi³am jej, ¿e wsadzê jej kij w cipê i podpalê. Mo¿e przedwczoraj. Straci³am rachubê, bo rzadko zdarza³ siê dzieñ, kiedy nie mia³am ochoty udusiæ tej kobiety go³ymi rêkami, najpierw przywaliwszy jej w ³eb zardzewia³¹ ³opat¹. Wypi³a kolejny ³yk kawy i znów siê uœmiechnê³a.

- Stara³a siê nie wchodziæ mi w drogê. - Nie dziwiê siê. - Nie przeszkadza mi, ¿e jestem podejrzan¹, kiedy ofiar¹ jest popaprana suka bez krztyny rozumu, ale gdybym ja j¹ zabi³a, by³oby du¿o krwi i ha³asu. I zbyt wielk¹ by mi to sprawi³o frajdê, ¿eby zachowaæ coœ takiego tylko dla siebie. Przynajmniej teraz Eve uwierzy³a. I pozwoli³a jej wyjœæ.

jej

Joel Steinburger stara³ siê przej¹æ kontrolê, jak tylko wmaszerowa³ do jadalni.

- Musimy jasno postawiæ kilka kwestii. - Naprawdê? - Nic nie mo¿e trafiæ do mediów, o ile ja, Valerie albo jeden z moich ludzi siê z tym nie zapoznamy. Trzeba to starannie rozegraæ. Potrzebny mi telefon. W takiej chwili nie mogê byæ pozbawiony mo¿liwoœci kontaktowania siê ze swoimi ludŸmi. Poza tym wszyscy tu obecni - ³¹cznie z personelem, policj¹, goœæmi - musz¹ podpisaæ zobowi¹zanie o zachowaniu dyskrecji. Nie mo¿emy dopuœciæ, ¿eby któryœ z kelnerów pobieg³ do redakcji bulwarówki i sprzeda³ jak¹œ pokrêtn¹

wersjê tego, co siê wydarzy³o dzisiejszego wieczoru, albo jakiœ kiepsko wynagradzany gliniarz próbowa³ wynieœæ w kieszeni nakrêcony telefonem komórkowym film, przedstawiaj¹cy martw¹ Harris. Powiedziano mi, ¿e chce pani, by przewieziono zw³oki K. T. do kostnicy. Nie mo¿emy siê na to zgodziæ. - Nie mo¿emy? - Mogê za³atwiæ prosektorium, zaufanego s¹dowego.

prywatne lekarza

Jezu Chryste, wie pani, ile zap³aci³aby jedna z tych internetowych hien za zdjêcie nagiej K. T. na stole

prosektoryjnym w jakiejœ kostnicy? - Jeszcze coœ? - Tak. Muszê... - Musi pan zaczekaæ, bo ma pan prawo zachowaæ milczenie. I proponujê, ¿eby pan to zrobi³, póki nie odczytam praw, jakie panu przys³uguj¹. - O czym pani mówi? - By³ naprawdê zaszokowany. - O czym ona mówi? - zwróci³ siê do Miry. - Joelu - zaczê³a Mira, kiedy Eve kontynuowa³a wyliczanie

przys³uguj¹cych mu praw. - Usi¹dŸ i odetchnij g³êboko. Porucznik Dallas zrobi to, co do niej nale¿y. - Ja te¿! Ka¿dy, zaanga¿owany w produkcjê tego filmu, ¿¹da ode mnie, bym ca³¹ uwagê skupi³ na tym wydarzeniu i dopilnowa³, ¿eby w³aœciwie je przedstawiono. - Czy rozumie pan swoje prawa i obowi¹zki? - spyta³a go Eve. - Nie bêdzie mnie traktowa³a jak kryminalisty.

pani

- Splót³ rêce na piersi. Domagam siê obecnoœci moich adwokatów.

- Œwietnie. Proszê siê z nimi skontaktowaæ. Pojedziemy do komendy i zaczekamy tam na prawników. Nie ma sprawy. - Nie mo¿e pani... - Owszem, mogê. - Eve rzuci³a na stó³ swoj¹ odznakê. - Ja tutaj decydujê. Daje mi takie prawo ta odznaka i martwa kobieta na dachu. Mo¿e pan z³o¿yæ oœwiadczenie tutaj albo pojedziemy do komendy i zaczekamy na pañskich adwokatów. Wybór nale¿y do pana. pani

- Proszê uwa¿aæ, jakim tonem siê do mnie zwraca, albo

skontaktujê siê z pani prze³o¿onymi. Proszê prze³o¿onym jest Whitney.

bardzo. Moim komendant Jack

Steinburger odetchn¹³ g³êboko. Wypieki na jego twarzy trochê zblad³y. - Chcê, ¿eby pani zrozumia³a, ¿e to moje przedsiêwziêcie, moi ludzie. I jedynie próbujê ich chroniæ. - A ja próbujê ustaliæ, jak dosz³o do tego, ¿e kobieta, z któr¹ kilka godzin temu wszyscy razem jedliœmy kolacjê, znalaz³a siê na dnie basenu. Ja wygra³am. Tu czy tam, Joelu? Proszê

wybieraæ. - Dobrze ju¿, dobrze. Czego pani chce? Nikt z nas nic nie zrobi³ Harris. To oczywiste, ¿e dosz³o do wypadku. Nie chcê, ¿eby media rozg³asza³y, ¿e siê upi³a. Nie chcê, ¿eby Roundtree i Connie ucierpieli, bo upi³a siê w ich domu i by³a nieostro¿na. - By³ pan dziœ wieczorem na dachu? - Nie. - Mia³ pan jakieœ k³opoty ze zmar³¹? - Nie.

- Có¿, to nie mo¿e byæ prawda. Jest pan jedyn¹ osob¹ w tym domu, która nie mia³a ¿adnych zatargów z ofiar¹? Uniós³ rêce w górê, westchn¹³ przeci¹gle. - Nie twierdzê, ¿e nie by³a osob¹ trudn¹ w kontaktach. To artystka. Aktorzy pod pewnym wzglêdem s¹ jak dzieci, czêsto pod kilkoma wzglêdami. K. T. mo¿na porównaæ do trudnego dziecka. Bardzo dobrze dajê sobie radê z ludŸmi, z osobami kreatywnymi i z dzieæmi z problemami, w przeciwnym razie nie by³oby mnie dziœ tutaj.

- S³ysza³am, ¿e jak siê upi³a, stawa³a siê szczególnie z³oœliwa. Producent znów westchn¹³. - To jedna z tych plotek, którym chcia³bym zapobiec. Nie umia³a piæ i mia³a temperament. Nie by³a kobiet¹ szczêœliw¹, ale dobra by³a z niej aktorka. Nie chcê, ¿eby j¹ oczerniano. - Czy miêdzy panem a ni¹ dosz³o do jakichœ sprzeczek? Nie nazwa³bym tego sprzeczkami. Nie by³a szczêœliwa, jak ju¿ powiedzia³em, mia³a szereg uwag do scenariusza, re¿ysera, innych gwiazd.

Przyzwyczai³em siê do tego, ¿e aktorzy przychodz¹ do mnie na skargê. - Jak pan postêpowa³ w takich wypadkach? - £agodzi³em sytuacjê, kiedy to by³o mo¿liwe, by³em stanowczy, kiedy to by³o konieczne. K. T. rozumia³a, ¿e jeœli nie bêdzie wspó³pracowa³a, Ÿle siê to odbije na jej karierze. By³a dobra, bardzo dobra, ale nie niezast¹piona. Rozumiem, ¿e dziœ wieczorem trochê j¹ ponios³o. By³o to wysoce niew³aœciwe. Nie na miejscu. Uniós³ rêce w geœcie, maj¹cym

wyra¿aæ: có¿ mo¿na na to poradziæ. - Zamierza³em porozmawiaæ z ni¹ o tym jutro, nak³oniæ j¹, by zg³osi³a siê na odwyk, odby³a kilka sesji poœwiêconych radzeniu sobie z gniewem. W przeciwnym razie... - W przeciwnym razie? Zimne wyrachowanie zast¹pi³y wzruszenie ramionami i pob³a¿liwy uœmiech. - Jest masa g³odnych aktorów, tylko czekaj¹cych na okazjê.

Otrzyma³em zielone œwiat³o na krêcenie kolejnego filmu, a K. T. chcia³a w nim zagraæ. Ja te¿ tego chcia³em. Ale, jak powiedzia³em, nie by³a niezast¹piona i jasno da³bym jej to do zrozumienia. Eve podziêkowa³a mu, a gdy wyszed³, spojrza³a na Mirê. - Ma w³adzê i wp³ywy powiedzia³a konsultantka. Wykorzystuje je i sprawia mu to przyjemnoœæ. Traktowa³ j¹ jak towar i bez skrupu³ów zast¹pi³by j¹ kimœ innym albo zagrozi³by, ¿e to zrobi, gdyby wartoœæ tego towaru spad³a. - Tak. Poza tym jest arogancki i ³atwo siê irytuje. Ciekawe, co zrobi³aby

ka¿da z tych osób, gdyby ofiara mia³a coœ, co zagrozi³oby ich karierze - co mog³oby zraniæ ich mi³oœæ w³asn¹ i niekorzystnie odbi³oby siê na stanie konta bankowego... Lub przekreœli³o szanse udzia³u w kolejnym filmie. Nie ma w¹tpliwoœci, ¿e nikt jej nie lubi³ i nikt nawet nie próbowa³ tego ukrywaæ. By³a niesympatyczna.

wyj¹tkowo

- Bezsprzecznie. Ale bycie niesympatycznym to za ma³o, ¿eby zas³u¿yæ sobie na stó³ prosektoryjny w kostnicy. - Mia³a jak¹œ rodzinê?

- Jeszcze nie sprawdzi³am. Zrobimy to, poinformujemy najbli¿szych krewnych. - To zawsze nie³atwe. Chcesz, ¿ebym zaczê³a odtruwaæ Juliana? Eve uœmiechnê³a siê, s³ysz¹c to. - Tak. Kiedy bêdzie trzeŸwia³, porozmawiam z Nadine. Dziêkujê ci za pomoc. Przypuszczam, ¿e ty i twój m¹¿ chêtnie byœcie siê st¹d zmyli. - Prawdê mówi¹c, Denis uwa¿a, ¿e to bardzo ciekawe. Ja te¿. - Ma skarpetki od pary.

- S³ucham? - Pan Mira ma skarpetki od pary. - Kurczê. - Mira rozeœmia³a siê, wyraŸnie zawstydzona. - Wiem, ¿e nie przywi¹zuje do tego wagi, ale umknê³o mi to. To... Eve szuka³a w³aœciwego s³owa. - S³odkie. - To najlepsze, co jej przysz³o do g³owy. Mira siê uœmiechnê³a. - Zawsze myœli o czymœ innym. Chodzi³by w z³achanym swetrze i mia³ dziury w kieszeniach spodni. Nigdy nie mo¿e znaleŸæ portfela ani

czegokolwiek w lodówce. A kiedy cz³owiekowi siê wydaje, ¿e nie zwraca uwagi na to, co mówisz czy robisz, podsuwa w³aœciw¹ odpowiedŸ czy rozwi¹zanie. - Mira wsta³a. - Ludzie, oczekuj¹cy doskona³oœci od swych towarzyszy ¿ycia, du¿o trac¹. No có¿, zajmê siê Julianem. Czy mam poprosiæ Nadine, ¿eby tu przysz³a? - Tak. Dziêkujê. Eve pomyœla³a o Roarke’u. Przypuszcza³a, ¿e wiele osób uwa¿a go za chodz¹cy idea³. Ona wiedzia³a, ¿e tak nie jest, i uzna³a, ¿e dziêki temu jej ¿ycie jest bardzo zabawne i s³odkie. Kiedy o

tym myœla³a, wszed³ z wielkim kubasem kawy. - Sk¹d go wzi¹³eœ? Przynieœli mi te ma³e, dziewczyñskie fili¿anki. I dlatego poprosi³em gospodyniê o coœ wiêkszego. Kiedy postawi³ przed ni¹ kawê, Eve skinê³a na niego palcem, wiêc siê nachyli³. Poca³owa³a go. - Nie powiedzia³a.

jesteœ

idea³em

-

- Przekonaj siê, czy znów ci przyniosê wielki kubas kawy.

- Nie jesteœ idea³em i dziêki temu jesteœ w sam raz. - Bycie w sam raz to lepsze ni¿ bycie idea³em. - No pewnie. - Wziê³a kubek i poci¹gnê³a d³ugi ³yk kawy. - Chcesz byæ obecny podczas mojej rozmowy z Nadine? - Tak, o ile podzielisz siê ze mn¹ kaw¹. Jeœli chcesz wiedzieæ, co nowego, Peabody i McNab w³aœnie skoñczyli przes³uchiwaæ przydzielone im osoby. Peabody nie chcia³a ci przeszkadzaæ i poprosi³a, bym ci powtórzy³, ¿e jad¹ na dach sprawdziæ,

co ustalili technicy. Zw³oki ju¿ zosta³y zabrane. - Tak, dosta³am SMS od ludzi z kostnicy. Nieznana przyczyna œmierci. Musz¹ j¹ przewieŸæ do prosektorium, by móc rozstrzygn¹æ, czy to by³ wypadek, czy zabójstwo. Œmiem twierdziæ, ¿e samobójstwo jest wykluczone, ale trzeba uwzglêdniæ równie¿ tak¹ ewentualnoœæ. Nadine przysz³a ze swoj¹ kaw¹ i talerzem ciasteczek. Postawi³a talerz na stole. - No wiêc s³uchaj...

- Nie, to ty siadaj i s³uchaj. - Eve wziê³a herbatnika, na wypadek gdyby Nadine siê wkurzy³a i je zabra³a. Jesteœ œwiadkiem przypadku podejrzanej œmierci. Muszê ciê przes³uchaæ i spisaæ twoje wyjaœnienia. - Dostaniesz moje oœwiadczenie - powiedzia³a ponuro Nadine. - Chcê ¿eby mi oddano telefon i palmtop. Nie masz prawa... - Och, daj spokój. - Eve ugryz³a ciastko - by³o niez³e. - Nie dostaniesz ich bez mojego pozwolenia, bo nie chcê, ¿ebyœ siê skontaktowa³a z producentem czy

redaktorem czy z kimœ innym z twojego programu, by Kana³ 75 móg³ nadaæ specjaln¹ wiadomoœæ o tym, ¿e K. T. Harris znaleziono na dnie basenu w domu Roundtreego, szczegó³y podamy wkrótce. - Jestem dziennikark¹, moja praca polega na tym, co w³aœnie powiedzia³aœ. Jestem na miejscu wydarzenia. Jad³am kolacjê z denatk¹. Nadine odrzuci³a w³osy do ty³u, zmru¿y³a swoje kocie oczy. - Jeœli pomyœla³aœ sobie choæby przez minutê, ¿e pozwolê, by mnie wyrolowa³ inny reporter, inny

kana³, inne cokolwiek lub ktokolwiek, to radzê ci, ¿ebyœ przemyœla³a to jeszcze raz. Z czego siê œmiejesz? - warknê³a do Roarke’a. - Jestem mê¿czyzn¹, siedzê sobie tutaj, pijê kawê i jem ciasteczka, a dwie piêkne kobiety warcz¹ na siebie. Bêd¹c mê¿czyzn¹, mam prawo przypuszczaæ... Mo¿e wyobra¿aæ sobie... ¯e wkrótce dojdzie do rêkoczynów. Mo¿e porwiecie sobie nawzajem ubrania. Dlaczego mam siê nie uœmiechaæ? - Z ca³¹ pewnoœci¹ nie jesteœ idea³em - mruknê³a Eve. - Zamknij siê na piêæ sekund poleci³a Nadine - nim zacznie sobie

wyobra¿aæ nas nagie, wysmarowane oliw¹, jak tarzamy siê po pod³odze. - Jeszcze szerzej siê uœmiecham. - Zakomunikujesz o tym œwiatu powiedzia³a Eve do Nadine. - Nikt ciê nie ubiegnie i masz zapewnion¹ moj¹ wspó³pracê. - To znaczy? - To, co us³ysza³aœ. Ale jad³aœ kolacjê z denatk¹, a gdzie trup, policjantka przebija dziennikarkê. - Chcê przeprowadziæ z tob¹ wywiad, jak tylko tu skoñczymy.

- Powiem ci to, co ci bêdê mog³a powiedzieæ, kiedy tu skoñczymy. Nie pos³u¿ysz siê swoj¹ kamer¹, przynajmniej nie teraz. Im d³u¿ej bêdziesz siê k³óci³a albo próbowa³a coœ wytargowaæ, tym wiêksze prawdopodobieñstwo, ¿e ktoœ z personelu opowie wszystko jednej z twoich konkurencyjnych stacji. Jesteœ mi potrzebna, Nadine. Oto, co wiem. K. T. Harris nie ¿yje. Trzy osoby, znajduj¹ce siê w tym pokoju, nie zabi³y jej ani nie przyczyni³y siê do jej œmierci. Pañstwo Mira te¿ nie. Peabody i McNab równie¿ nie. Mavis i Leonardo

podobnie. Poza wymienionymi móg³ to zrobiæ ka¿dy. Dlatego potrzebne mi twoje spostrze¿enia, twój przenikliwy wzrok i twoje kocie uszy do s³uchania plotek, insynuacji i wszelkich komentarzy. A teraz zaczynajmy. Nadine rzuci³a torebkê na stó³, otworzy³a j¹ i wyjê³a kilka papierowych serwetek. - Zobacz, do czego mnie zmusi³aœ. Do bazgrania piórem na papierowych serwetkach. Powiedzia³am McNabowi, ¿e nie wykorzystam palmtopa do skontaktowania siê z kimkolwiek.

Gdyby ci uleg³, dopilnowa³abym, ¿eby trafi³ do drogówki. Najpierw powiedz mi - a pytam teraz oficjalnie i twoja odpowiedŸ zostanie nagrana - czy ty i Julian Cross siê bzykacie? - Co za jêzyk. Nie. Jak ci ju¿ powiedzia³am, jest cudowny, czaruj¹cy, zabawny, do tego bogaty i s³awny. Lecz odpuœciliœmy sobie seks. Bo jest te¿ trochê têpawy. To nawet s³odkie, ale wolê inteligentnych mê¿czyzn. Poza tym bzyka siê ze wszystkimi zawsze i wszêdzie. A preferujê bardziej wybrednych mê¿czyzn. Nie nalega na Bara-bara, nie obrazi³ siê, kiedy grzecznie siê wykrêci³am. Lubiê go, ale

nie chcê z nim spaæ. Niestety. Na dodatek - ci¹gnê³a - machina reklamowa tr¹bi, ¿e miêdzy Marlo i Julianem coœ zaiskrzy³o na planie i poza nim. To klasyczna metoda promocji. I doœæ dobrze siê sprawdza, pomimo ¿e w rzeczywistoœci poza planem ³¹czy ich tylko przyjaŸñ. - I poniewa¿ poza planem coœ zaiskrzy³o miêdzy Marlo i Matthew. - Co? Nie. Naprawdê? - Nadine przesunê³a rêk¹ po w³osach, utkwiwszy wzrok w Eve. - Sk¹d wiesz? Niczego nie zauwa¿y³am. - To tylko moje przypuszczenia. Eve wzruszy³a ramionami. - Bêdziesz

musia³a z nimi o tym porozmawiaæ. - Kurde. Kurde. - Nadine wyjê³a pióro z torebki, by coœ zapisaæ na jednej z serwetek. - Ostatnio - ci¹gnê³a Eve spêdza³aœ du¿o czasu na planie. Powiedz mi, kto pragn¹³ œmierci K. T.? - Czy zabójstwo?

stwierdzono,

¿e

to

- Nie, ale... - Dobra, odpowiem tak: kto tego nie pragn¹³? Sama mia³am ochotê waln¹æ j¹ czymœ w g³owê i utopiæ. Bo tak siê sta³o?

- Pozostawiê to bez komentarza. Dlaczego? - Nie ma sprawy. Bo jest jêdz¹. Do szpiku koœci, jeœli chcesz znaæ moje zdanie. Jest samolubna, marudna, Ÿle wychowana. D¹sa siê, wybucha, warczy, narzeka. Uwa¿a³a siebie za najlepsz¹ aktorkê w obsadzie tego filmu i przy ka¿dej okazji to podkreœla³a. Nieraz zwraca³a siê do mnie w kwestii postaci Peabody, domaga³a siê zmian, wiêcej czasu na ekranie. Chcia³a, ¿ebym dopisa³a scenê mi³osn¹ z Matthew i bardzo naciska³a, ¿eby grana przez ni¹ bohaterka postawi³a siê Dallas podczas œledztwa. Nic z tego, czego ¿¹da³a, nie mia³o sensu, ale Roundtree, Valerie,

Steinburger, Preston czy jakiœ nieszczêsny asystent niemal codziennie musieli z ni¹ negocjowaæ. Przez ni¹ praca przy filmie siê œlimaczy³a, co wywo³ywa³o u wszystkich niezadowolenie. Czy widzia³aœ coœ konkretnego? Czy by³aœ œwiadkiem, jak siê do kogoœ przyczepi³a? - Dallas, ona czepia³a siê wszystkich. Potem przez kilka dni zachowywa³a siê jak nale¿y, nim znów znalaz³a sobie now¹ ofiarê. - No dobrze, skupmy siê na dzisiejszym wieczorze. Poza t¹ scen¹,

któr¹ urz¹dzi³a podczas kolacji, czy widzia³aœ, ¿eby siê z kimœ pok³óci³a? - Pok³óci³a siê ze mn¹. - Nadine przyjrza³a siê herbatnikom, z namys³em wybra³a jeden i ugryz³a kawa³ek. - O co? - zapyta³a Eve. - Zosta³y jej tylko dwie krótkie sceny. Chcia³a, ¿eby obie rozbudowaæ. Upiera³a siê, ¿e powinnam usi¹œæ z Roundtreem i omówiæ zmiany, jakie proponuje. Oœwiadczy³am jej, zreszt¹ nie pierwszy raz, ¿e wszelkie zmiany s¹ wykluczone. Odpar³a, jak to robi³a wczeœniej, ¿e nie rozumiem bran¿y ani wolnoœci twórczej.

Powiedzia³am, ¿eby sama napisa³a ksi¹¿kê i scenariusz na jej podstawie, a mnie da³a spokój. Tylko nie tak grzecznie. - By³aœ dziœ wieczorem na dachu? Nadine znacz¹co.

uœmiechnê³a

siê

- Nie, dziœ wieczorem nie. - Czy pok³óci³a siê jeszcze z kimœ? - Przypuszczam, ¿e ona i Connie siê posprzecza³y, kiedy po kolacji Connie wysz³a z ni¹ z jadalni. I

zamieni³a kilka s³ów z Andi. K. T. nie by³a taka wyszczekana, jak Andi, i o tym wiedzia³a, wiêc stara³a siê, ¿eby ich potyczki s³owne by³y krótkie. Zauwa¿y³am, ¿e przed kolacj¹ przypar³a do muru Prestona. Nie mia³ zbyt zadowolonej miny. Poza tym przyznajê, ¿e nie zwraca³am na ni¹ specjalnej uwagi. - A podczas pokazu? Widzia³aœ, jak opuœci³a salê projekcyjn¹? - Nie. Siedzia³a z ty³u, o ile dobrze pamiêtam, a ja obok Andi, bo zawsze ma coœ ciekawego do powiedzenia. Poza tym Julian zd¹¿y³ ju¿ siê nieŸle upiæ i by³ nabzdyczony, wiêc

nie chcia³am z nim siedzieæ. Kilka minut po tym, jak zaczê³a siê projekcja, zadzwoni³a moja komórka. Przygotowujemy pokaz plenerowy w Dallas, wywiady z bliŸniaczkami Jones. Musia³am odebraæ, posz³am wiêc do ma³ego saloniku obok. Rozmawia³am z producentem i re¿yserem mniej wiêcej przez dziesiêæ minut. Kiedy wróci³am, usiad³am z ty³u i... K. T. nie by³o w sali - powiedzia³a Nadine, mru¿¹c oczy, jakby próbowa³a sobie przypomnieæ. - Rozejrza³am siê, zanim usiad³am, ¿eby siê upewniæ, czy nie

znajdê siê zbyt blisko niej, lecz jej nie zobaczy³am. Uzna³am, ¿e siê przesiad³a, ale chyba nie. Musia³a wyjœæ. Mog³a wyjœæ przede mn¹. Nie widzia³am tego. Przykro mi. - Zauwa¿y³aœ, kogoœ brakowa³o?

czy

jeszcze

- Nie, ale wysz³am do ³azienki w chwili, kiedy zapali³o siê œwiat³o. Kiedy wróci³am parê minut póŸniej, mia³am wra¿enie, ¿e s¹ wszyscy z wyj¹tkiem K. T., a zauwa¿y³am, ¿e jej nie ma, bo chcia³am unikn¹æ kolejnej rozmowy.

- No dobrze. Jaka panowa³a atmosfera, kiedy wszyscy czekali na rozmowê ze mn¹ albo z Peabody? - Wszyscy byli wstrz¹œniêci, zdenerwowani. Ka¿dy siê denerwuje, kiedy w domu jest trup i policja, Dallas. Roundtree chodzi³ tam i z powrotem z ponur¹ min¹, Connie stara³a siê wszystkich uspokoiæ, Julian spa³ pijany, Matthew i Marlo siedzieli przytuleni. Uzna³am, i¿ to dlatego, ¿e razem znaleŸli cia³o. Nie wygl¹dali najlepiej. Andi zabawia³a Dennisa Mirê albo prosi³a Connie, ¿eby usiad³a i siê odprê¿y³a. Steinburger szepta³ coœ z Valerie - co jest normalne - albo przeklina³ McNaba, ¿e zabra³ mu sprzêt

elektroniczny, co doskonale rozumia³am. Preston rozmawia³ z Roundtreem, ze mn¹ lub ze Steinburgerem albo siedzia³ ze wzrokiem utkwionym w piwie. Atmosfera by³a napiêta, niezrêczna, nerwowa i trudna do wytrzymania. Wszyscy wierz¹ albo chc¹ wierzyæ, ¿e to by³ tragiczny wypadek, lecz nikt nie jest tego pewien. Wesz³a Peabody, ale zatrzyma³a, zobaczywszy Nadine.

siê

- Ach. Czy mogê prosiæ o minutkê, pani porucznik?

- To na razie wszystko, Nadine. Mo¿esz zaczekaæ w salonie. Niebawem oddamy wam sprzêt elektroniczny. - Daj spokój, Dallas. Obieca³aœ, ¿e mi powiesz, co ustali³aœ. - I powiem. Ale teraz muszê porozmawiaæ ze swoj¹ partnerk¹. ciasteczka.

Œwietnie.

Zabieram

Peabody ze smutn¹ min¹ patrzy³a, jak Nadine wychodzi z talerzem. - Apetycznie wygl¹daj¹.

- I s¹ smaczne. Melduj. Mamy oœwiadczenia wszystkich. McNab zrobi! kopiê dla ciebie i do akt. - Poda³a Eve p³ytkê. Nie ma tam nic, co by œwiadczy³o, ¿e ktoœ jest winny. Jedyn¹ osob¹, która sprawia³a wra¿enie szczerze zasmuconej, jest Roundtree. Nie s¹dzê, by j¹ lubi³, ale nie czu³ do niej tak wielkiej antypatii, jak pozostali. Technicy koñcz¹ pracê. ZnaleŸli krew. Eve unios³a wzrok znad notatek. - Gdzie? - Ko³o basenu. Niewielk¹ iloœæ na samej krawêdzi. Mog³a zostaæ

wytarta albo zmyta przez wodê, kiedy wyci¹gano cia³o, ale poniewa¿ w kominku na górze znaleŸli równie¿ coœ, co wygl¹da jak zwêglone resztki jakiejœ tkaniny, sk³aniam siê ku temu, ¿e ktoœ próbowa³ usun¹æ krew. - Ja te¿. - Ekipa z kostnicy potwierdzi³a st³uczenie i ranê ciêt¹ z tylu g³owy ofiary, i ¿e trochê krwawi³a. Na butelce, któr¹ znalaz³yœmy w barku na górze, i na korkoci¹gu s¹ odciski palców denatki. Laboratorium potwierdzi zawartoœæ butelki. Sprawdzaj¹ te¿ DNA znalezione na niedopa³kach papierosów, ale to ten sam gatunek, jaki mia³a Harris w

papieroœnicy w torebce. Mieœci siê w niej tuzin, zosta³y dwie sztuki. Na kieliszkach na tarasie s¹ odciski palców Marlo i Matthew. - Dobra. WeŸmy siê do Juliana. Daj mi chwilkê na przekazanie czêœci tych informacji Nadine i wyprowadŸ j¹ st¹d. Odwróci³a siê do Roarke’a. - Chcesz tu zostaæ na ostatni¹ rozmowê? - Najdro¿sza, za nic w œwiecie nie przepuœci³bym okazji, ¿eby pos³uchaæ, jak przes³uchujesz moje alter ego.

- Ha. Peabody, przyprowadŸ go tu. Odczytaj mu przys³uguj¹ce mu prawa, niech siê wygodnie usadowi. Zaraz wracam. Skinê³a na Nadine, która rozmawia³a z Roundtreem i Connie, podczas gdy Peabody zaprowadzi³a stosunkowo trzeŸwego Juliana do jadalni. - Wygl¹da na to, ¿e uderzy³a g³ow¹ o skraj basenu i albo wlecia³a do niego albo ktoœ jej w tym pomóg³. Mog³a wpaœæ. Albo próbowa³a wstaæ, pijana i nieco oszo³omiona upadkiem, i wpad³a do wody. Bêdê wiedzia³a wiêcej, kiedy obejrzy j¹ lekarz s¹dowy.

- Tylko tyle? - Na razie tylko tyle. Jeœli ktoœ jej pomóg³, mam zeznania, wra¿enia i chronologiê wydarzeñ. Jeœli to wypadek, mam to samo i mo¿emy zamkn¹æ sprawê. Ale na razie nie mamy potwierdzenia przyczyny œmierci. Tak czy owak, chcê, ¿ebyœ odczeka³a trzydzieœci minut, nim zadzwonisz i wprawisz machinê w ruch. Nim zacznie siê wrzawa, chcê mieæ nagrane oœwiadczenie Juliana, a jego samego w jego w³asnym ³ó¿ku. - Co za ró¿nica, jeœli... - Nadine, gdybym ci nie ufa³a, ¿e odczekasz te trzydzieœci minut, bo ciê o

to poprosi³am, przetrzyma³abym ciê tutaj przez pó³ godziny bez twoich elektronicznych zabawek. Ale wierzê, ¿e poczekasz pó³ godziny. - Zrozumia³am. - Nadine ciê¿ko westchnê³a. ~I dziêkujê. Gdybym nie wierzy³a, ¿e nie robisz tego dlatego, ¿e musisz, znalaz³abym sposób, ¿eby dostaæ siê do telefonu i ju¿ bym przekaza³a tê wiadomoœæ œwiatu. - Te¿ rozumiem i dziêkujê. - Jest jeszcze jeden powód, ¿e nie zdecydowa³am siê na romans z Julianem. - Jaki?

- Nie jest taki, jak Roarke, ale kiedy jest w nastroju, sprawia wra¿enie, jakby by³ do niego bardzo podobny. Wiêc romans z nim wyda³ mi siê czymœ nielojalnym... I zwyczajnie ohydnym. Eve chcia³a to zbyæ œmiechem, ale dotar³o do niej, ¿e Nadine mówi bardzo powa¿nie. - Naprawdê? - Naprawdê. - W porz¹dku. Nie do koñca to rozumiem, ale i tak ci dziêkujê. - S³ysza³am, ¿e posuwa jak m³ot hydrauliczny.

Zdawa³o mi siê, ¿e powiedzia³aœ, ¿e nie jest taki jak Roarke. - Och, to by³o okrutne. Mo¿e jednak dam mu szansê. - Nadine poprawi³a w³osy. Zamierzam siê po¿egnaæ z Roundtreem i Connie. Mam samochód s³u¿bowy, wiêc jeœli skoñczy³aœ z pañstwem Mira, mogê ich podrzuciæ do ich domu. - I wra¿enia.

wypytaæ

Charlotte

o

- Naturalnie. - Nadine zakrêci³a jednym ze sznurów pere³, które mia³a na szyi. - Ale podrzuci³abym ich do domu.

- Tak, wiem. Mog¹ st¹d wyjœæ, kiedy tylko zechc¹. Gdy wróci³a do pokoju sto³owego, Julian siedzia³ blady i wyraŸnie nieszczêœliwy nad fili¿ank¹ kawy. - Odczytano przys³uguj¹ce panu prawa? - Tak. Powiedzia³a, ¿e to dla mojego dobra. - Zgadza siê. - Eve zajê³a miejsce naprzeciwko niego. - Wie pan, co siê sta³o?

- Co? - Wie pan, ¿e Marlo i Matthew znaleŸli na tarasie zw³oki K. T.? - Tak. - Pokrêci³ g³ow¹, jakby siê budzi³ ze snu. - Bo¿e. Bo¿e! To straszne. Nie wiem, co robiæ. - Robi pan to, co trzeba, rozmawiaj¹c z nami. Czy dziœ wieczorem by³ pan na tarasie, Julianie? - Nie... Znaczy siê, tak. - Rzuci³ Eve ¿a³osne spojrzenie. - Mam mêtlik w g³owie. Za du¿o wypi³em. Nie powinienem, ale zdenerwowa³em siê po tej scenie przy

kolacji. Chcê, ¿eby pani wiedzia³a, ¿e wcale nie... Nigdy bym nawet nie próbowa³ pani podrywaæ, szczególnie w pana obecnoœci - powiedzia³, zwracaj¹c siê do Roarke’a. - Ale za moimi plecami byœ to zrobi³? Julian jeszcze bardziej zblad³. - Nie to mia³em na myœli. - Tylko ciê podpuszczam, stary powiedzia³ Roarke, uœmiechaj¹c siê ch³odno. ¿eby

- Och. W porz¹dku. Nie chcê, pan sobie pomyœla³, ¿e

podrywa³em pañsk¹ ¿onê. Jest fascynuj¹c¹ kobiet¹... Znaczy siê, jestem ni¹ zafascynowany i gdy odtwarza³em pana postaæ, czasem mnie ponosi³o z Marlo. Ale miêdzy mn¹ i Marlo do niczego nie dosz³o. Zachowujemy siê tak tylko na pokaz. To stanowi czêœæ kontraktu. Znaczy siê, obie s¹ piêknymi kobietami, ale... - Czy taki jest warunek? - spyta³a go Eve. - Bycie piêkn¹? - Wszystkie kobiety s¹ piêkne powiedzia³ i uœmiechn¹³ siê pierwszy raz, odk¹d tu wszed³. - £¹cznie z K. T.?

- Jasne. Czemu nie. - Czy miêdzy wami do czegoœ dosz³o? - Ostatnio nie. - A kiedy? - Ze dwa lata temu. Trochê siê zabawiliœmy. I parê miesiêcy temu. By³a w do³ku, wiêc nieco j¹ podnios³em na duchu. - Chcia³a, ¿eby pan znów j¹ podniós³ na duchu? Poprawi³ siê na krzeœle i utkwi³

wzrok w kawie. - Rzecz w tym, ¿e w³aœciwie wcale tego nie chcia³a. Mia³a ochotê ponarzekaæ na Marlo, albo sk³oniæ mnie, ¿ebym poskar¿y³ siê na ni¹... Znaczy Roundtreemu.

siê,

na

Marlo...

Spojrza³ na Eve mêtnymi, przekrwionymi, niebieskimi oczami. - Nie zamierza³em tego zrobiæ. Bardzo jej na tym zale¿a³o, w³aœciwie za¿¹da³a tego ode mnie. W koñcu poszed³em do Joela i poprosi³em, niech coœ zrobi, ¿eby mi da³a spokój. Nie chcia³em na ni¹ narzekaæ, ale naprawdê

mnie dekoncentrowa³a, przeszkadza³a mi pracowaæ. Przypuszczam, ¿e przez to jeszcze bardziej siê zacietrzewi³a. Nie wiem, dlaczego tak siê zachowywa³a. Znów odwróci³ wzrok i pokrêci³ g³ow¹. - Nie rozumiem, dlaczego ludzie nie mog¹ byæ dla siebie mili i dobrze siê bawiæ. - Po co poszed³ pan dziœ wieczorem na taras? Znów spuœci³ wzrok. - Jest stamt¹d cudowny widok.

- Czy sam podziwia³ pan ten cudowny widok? Przez d³u¿sz¹ chwilê milcza³. Peabody wyci¹gnê³a rêkê, dotknê³a jego ramienia i powiedzia³a ³agodnie: - Julianie? Spojrza³ na ni¹. - Bez charakteryzacji wcale nie by³a do pani podobna. Ma pani ³adniejsze usta i oczy. Podobaj¹ mi siê pani oczy. - Dziêkujê. Eve dostrzeg³a, ¿e jej partnerka

wprawdzie siê zarumieni³a, ale szybko siê opanowa³a. - Kto by³ dziœ wieczorem z panem na tarasie? - spyta³a go Peabody. - Kiedy uda³em siê na górê, ona... K. T. tam by³a. Nie chcia³em z ni¹ rozmawiaæ, przynajmniej nie wtedy, kiedy by³a w takim nastroju. Oboje piliœmy. Nie chcia³em z ni¹ rozmawiaæ. - Ale rozmawia³ pan? - Trochê. Spyta³em j¹, dlaczego tak siê zachowa³a podczas kolacji. Connie zada³a sobie tyle trudu. Naszym obowi¹zkiem by³o grzeczne

odnoszenie siê do obecnych, zadbanie o to, ¿ebyœcie wszyscy mi³o spêdzili czas. Wtedy zaczê³a wygadywaæ na Marlo, na pani¹, na Matthew, na wszystkich. Nie chcia³em tego s³uchaæ, wiêc wróci³em na dó³. Pok³óciliœcie powiedzia³a Eve.

siê

-

- Nie lubiê siê k³óciæ. - A ona lubi. - Po prostu nie potrafi byæ szczêœliwa. Nie rozumiem tego, bo jest tyle powodów do radoœci. Na przyk³ad to, jak zarabiamy na ¿ycie. Owszem, czasami bywa ciê¿ko, ale na ogó³ to

œwietna zabawa. I p³ac¹ nam za to masê pieniêdzy. Wszystko jest ³atwiejsze, kiedy cz³owiek jest szczêœliwy. Ale ona nie potrafi³a cieszyæ siê ¿yciem. Czy ma pani tabletki przeciwbólowe? - Potar³ kark. - Po œrodkach trzeŸwi¹cych zawsze boli mnie g³owa, mam kaca i jestem przymulony. Nie mam takich objawów, jak dobrze siê wyœpiê po pijañstwie. Dlatego zawsze staram siê wyspaæ, jak siê upijê. Roarke wyj¹³ z kieszeni ma³e pude³eczko i poda³ Julianowi ma³¹, niebiesk¹ pigu³kê. - Dziêkujê. - Aktor uœmiechn¹³ siê do niego. - Okropnie siê czujê.

- Kiedy by³ pan na tarasie z K. T.? - spyta³a go Eve. - Dziœ wieczorem. Eve pomyœla³a, ¿e Nadine trafnie go oceni³a, mówi¹c, ¿e jest têpawy. - O której godzinie? - Och. Nie wiem. Pi³em i... Po kolacji. Wiem, ¿e po kolacji. - Czy ogl¹da³ pan projekcjê? Utkwi³ wzrok gdzieœ przed sob¹, zmarszczy³ brwi.

- Tak jakby. Chcê to jeszcze raz obejrzeæ, kiedy bêdê siê móg³ skupiæ. Bo by³em rozkojarzony. Przed projekcj¹ chyba poszed³em na taras, ¿eby zaczerpn¹æ œwie¿ego powietrza, ale i tak nie mog³em siê skupiæ. Morzy³ mnie sen, wiêc wyszed³em i po³o¿y³em siê na kanapie. - Kiedy wróci³ pan na dó³, K. T. zosta³a na tarasie? - Tak. - Widzia³ pan, jak jeszcze ktoœ pojecha³ na górê? - Nie widzia³em, by ktokolwiek

wjecha³ na górê. Mia³em ochotê siê po³o¿yæ, ale Roundtree chcia³, ¿ebyœmy wszyscy przeszli do sali projekcyjnej. Znów spojrza³ na Eve. - Jest pani pewna, ¿e K. T. nie ¿yje? - Tak, absolutnie pewna. - Mam wra¿enie, ¿e to siê nie dzieje naprawdê. Powiedzia³a mi pani, jak umar³a? Nie pamiêtam. Mam mêtlik w g³owie. - Wygl¹da na to, ¿e siê utopi³a. - Utopi³a siê? - Julian ukry³ twarz w d³oniach. - Utopi³a siê. Wstrz¹sn¹³ nim dreszcz. - K. T. siê utopi³a! Upi³a siê i wpad³a do basenu?

- Nie powiedzieæ.

mogê

panu

tego

- Upita siê - powtórzy³. Wpad³a do basenu i siê utopi³a. Bo¿e. To straszne. Uniós³ g³owê, kiedy wróci³a Peabody ze szklank¹ wody. - Dziêkujê. - Po³o¿y³ rêkê na jej d³oni. - ¯a³ujê, ¿e to siê sta³o. ¯a³ujê, ¿e posz³a na taras. Nie pozwala³a sobie byæ szczêœliw¹. Teraz ju¿ nigdy nie bêdzie szczêœliwa. Eve kaza³a Peabody go wyprowadziæ. Posiedzia³a przez chwilê, porz¹dkuj¹c myœli. Roarke

wsta³ i usiad³ naprzeciwko niej. Dziwne, pomyœla³a, naprawdê dziwne, ¿e usiad³ na tym samym krzeœle, na którym siedzia³ Julian. Dziwne, jak wyraŸnie widzia³a ró¿nice miêdzy nimi. Mowa cia³a, klarownoœæ spojrzenia, to, ¿e siedzia³ bez ruchu bez najmniejszej trudnoœci. - Jest trochê porypany, prawda? - Nie wiem. Co to znaczy „porypany”? - Nierozgarniêty. Nie s¹dzê, ¿e tylko dlatego, ¿e siê upi³ czy dosta³ coœ na wytrzeŸwienie.

- Nie do koñca. Porypany. Pokiwa³a g³ow¹. - Nawet porypani zabijaj¹. - Wydaje siê niegroŸny. - Nawet tacy zabijaj¹. Ale do tej pory tylko on siê przyzna³, ¿e by³ z ni¹ na górze. Mo¿e dlatego, ¿e jest porypany albo niegroŸny. Lub zwyczajnie niewinny i uczciwy. Wyszed³ na taras, pomyœla³: „Kurde, nie chcê znów z ni¹ dyskutowaæ” i wróci³ na dó³. Ktoœ inny wjecha³ na górê i j¹ za³atwi³. Albo potknê³a siê w tych wysokich szpilkach i sama siê za³atwi³a. - Roundtree w koñcu nak³oni³ Connie, ¿eby wziê³a coœ na uspokojenie

i po³o¿y³a siê do ³ó¿ka - powiedzia³a Peabody, kiedy wróci³a. - Prawdopodobnie dobrze zrobi³ - uzna³a Eve. - Nie bêd¹ mi ju¿ potrzebni - ani ona, ani on. - A czego potrzebujesz? - spyta³ j¹ Roarke. - Chyba muszê wróciæ do domu i przespaæ siê z tym. Rzadko kiedy za jednym zamachem przes³uchuje siê tylu œwiadków czy podejrzanych. My te¿ jesteœmy œwiadkami, ale w tej chwili bardzo kiepski ze mnie œwiadek. - Bo nie mo¿esz zidentyfikowaæ zabójcy - jeœli w ogóle taki istnieje -

zanim jeszcze kostnicy?

zw³oki

trafi³y

do

- Byliœmy tutaj. - W kó³ko to odtwarzam. Peabody westchnê³a g³oœno. - Zadajê sobie pytanie, czy widzia³am, czy czu³am, jak ktoœ siê wyœlizguje, wraca. Ale tak mnie poch³on¹³ ten film... By³ zabawny i w ogóle super. Pamiêtam ró¿ne osoby, wykrzykuj¹ce uwagi, ale nie potrafiê umiejscowiæ tego w czasie. Przewa¿nie wszyscy siê œmiali albo jêczeli. Poza tym nie wiem nic. - Rozgryziemy to. - Eve wsta³a i

zachwia³a siê lekko. - Zapomnia³am, ¿e mam na nogach te przeklête buty. Gniewnie spojrza³a na swoje szpilki. - Pójdê przypilnowaæ, by technicy zablokowali dostêp na dach. - Zrobili to - zapewni³a j¹ Peabody. - Ju¿ sprawdzi³am. - W takim razie chodŸmy st¹d. PojedŸcie z nami zaproponowa³ Roarke. - Szofer zawiezie was do centrum, kiedy odstawi nas do domu. - O, rany, dziêki. Przeja¿d¿ka limuzyn¹! Wiecie co, jeœli pomin¹æ

fragment z trupem i dwie godziny przes³uchañ, to by³ cudowny wieczór. * Eve zrzuci³a buty, jak tylko przekroczy³a próg domu. I siê skrzywi³a. - Dlaczego bardziej mnie bol¹ stopy po zdjêciu butów, ni¿ kiedy je mia³am na nogach? Ta Harris prawdopodobnie z premedytacj¹ wskoczy³a do basenu, bo nie mog³a d³u¿ej znieœæ bólu palców. Roarke wzi¹³ j¹ na rêce. - Zas³ugujesz, ¿eby ciê zanieœæ na górê.

- Niech bêdzie - powiedzia³a, bo ju¿ wchodzi³ po schodach, trzymaj¹c j¹ w ramionach. - Wiesz, ¿e równie prawdopodobne jest morderstwo, co nieszczêœliwy wypadek. - Masz racjê. - Ale to nie by³ wypadek. - Poniewa¿? - Prosi³a siê o lanie i zbyt wiele obecnych tam osób mia³o powód, ¿eby spuœciæ jej manto. Krew na krawêdzi basenu, co, przyznajê, mo¿e œwiadczyæ, ¿e upad³a, wsta³a, znów upad³a i ju¿ siê nie podnios³a, ale taka wersja zdarzeñ jakoœ mnie nie przekonuje. Porysowane

obcasy - ten w basenie pokiereszowany - urwany Teoretycznie buty mog³y siê podczas upadku. I resztki szmaty w kominku.

te¿ by³ paseczek. zniszczyæ spalonej

Ofiara wszystkich wkurzy³a, urz¹dzi³a scenê podczas kolacji w obecnoœci ludzi spoza bran¿y, ¿e siê tak wyra¿ê, czyli nas. - Mi³o mi, ¿e dla odmiany nie jestem jedyn¹ osob¹ spoza bran¿y zauwa¿y³ Roarke i zaniós³ j¹ prosto na podwy¿szenie, na którym sta³o wielgachne ³ó¿ko. - Potem udaje siê na taras i tonie w basenie, co wszystkim jest na rêkê.

- To rzecz wzglêdna. - Uniós³ jej nogi i po³o¿y³ je sobie na kolanach. - Utopienie kogoœ w obecnoœci najlepszej policjantki od zabójstw to nie najrozs¹dniejsze posuniêcie ze strony zabójcy. - Wprost przeciwnie. To... Umilk³a, a z jej ust wydoby³ siê cichy jêk zadowolenia, kiedy Roarke zacz¹³ masowaæ jej stopê. - O, jak przyjemnie. Wprost bosko. - Niemal zamrucza³a, kiedy nacisn¹³ kostkami u r¹k jej podbicie. - To takie podniecaj¹ce. - Zawsze mi o to chodzi. Uznaj

to za grê wstêpn¹. - Kto by nie uzna³? Tak czy owak, ta najlepsza policjantka od zabójstw patrzy na wszystkich w tym samym miejscu, w tym samym czasie, a ci, którzy s¹ niewinni, staraj¹ siê myœleæ na tyle trzeŸwo, ¿eby sobie przypomnieæ, gdzie byli, co i kiedy robili. Bo wszyscy poza zabójc¹ i ofiar¹ siedzieli w ciemnej sali projekcyjnej przez dobrych czterdzieœci minut. - Z uwag¹ obserwuj¹c siebie na ekranie. - No w³aœnie. Ktoœ zadzwoni³ do Nadine, ale wysz³a z komórk¹ z sali i by³a zbyt rozkojarzona, ¿eby zauwa¿yæ,

czy ktoœ inny wchodzi³ b¹dŸ wychodzi³. Nikt nie wspomnia³, by j¹ widzia³, jak wychodzi³a, nawet Andrea, a Nadine siedzia³a obok niej. My byliœmy z przodu, wiêc nie widzieliœmy, co siê dzia³o za nami. - I jest wielce prawdopodobne, ¿e ¿adne z nich nie wierzy, by ktokolwiek z nich by³ zdolny do czegoœ takiego. Ci, którzy jej nie zabili, wierz¹ albo chc¹ wierzyæ, ¿e to wypadek. - Dodaj do tego, ¿e wszystkich ich ³¹czy antypatia do niej i zaanga¿owanie w produkcjê filmu. Zawsze lepiej zabiæ w t³umie, kiedy mo¿na siê wtopiæ w otoczenie.

Kiedy zacz¹³ masowaæ jej drug¹ stopê, Eve westchnê³a. - Wiesz, ¿e dla takiej chwili niemal... Powtarzam: niemal warto by³o chodziæ na tych szczud³ach. - Uwa¿am, ¿e jestem ci to winny, bo mia³em przyjemnoœæ podziwiania twoich nóg i pupy, kiedy nosi³aœ te szpilki. - Mam pytanie do biznesmena. - Zamieniam siê w s³uch. - Kiedy œmieræ K. T. wyjdzie na jaw, a Nadine ju¿ siê postara, ¿eby sta³o siê to wkrótce, jak ta sprawa

wp³ynie na ca³e przedsiêwziêcie? To ciekawe, pomyœla³; rozmawia³ o morderstwie ze swoj¹ policjantk¹, która le¿a³a na ³ó¿ku taka wystrojona. Ich ¿ycie naprawdê by³o fascynuj¹ce. - Jeœli przedstawiæ rzecz w³aœciwie - a tak siê stanie - jeszcze zwiêkszy to zainteresowanie filmem. Producenci zyskali ogromn¹, darmow¹ reklamê. Morderstwo podczas krêcenia filmu o morderstwie? A policjantka, bêd¹ca g³ówn¹ bohaterk¹ filmu, prowadzi œledztwo! Nie mo¿na by³o marzyæ o czymœ lepszym. - W³aœnie tak myœla³am.

- Widzê, ¿e znalaz³aœ motyw, moja pani porucznik, ale wydaje mi siê zbytni¹ przesad¹ pope³nienie morderstwa dla szumu w mediach, szczególnie, ¿e w mediach ju¿ g³oœno o tym filmie. - Ale to mi³a korzyœæ dodatkowa. Zastanowiê siê nad tym. Teraz uwa¿am, ¿e powinieneœ mnie uwolniæ od tej sukienki. - W³aœnie rozwa¿a³em, jak to zrobiæ. - Chyba najlepiej po prostu rozpi¹æ suwak. Uœmiechn¹³ siê i kilka razy ucisn¹³ ³ydki Eve, a¿ jej miêœnie

zaœpiewa³y. - W takim razie odwróæ siê. Po³o¿y³a siê na brzuchu. - Roundtree wiedzia³, ile potrwa projekcja, na jak d³ugo mo¿e wyjœæ z sali. Wydaje mi siê jednak, ¿e zauwa¿y³abym, gdyby wyszed³. By³ z przodu. Connie te¿ wiedzia³a, jak d³ugo potrwa projekcja, i sama siê przyzna³a, ¿e wysz³a z sali. Za³o¿ê siê, ¿e Preston nie tylko widzia³ wczeœniej ten materia³, ale prawdopodobnie pomaga³ przy jego monta¿u. Jeœli to zaplanowano... - Na chwilê straci³a

w¹tek, kiedy Roarke dotkn¹³ ustami jej ³ydek, i poczu³a siê jeszcze lepiej. - To czo³owi kandydaci. Steinburger i Valerie te¿ mogli wiedzieæ, jak d³ugo potrwa projekcja, a obydwoje znaj¹ wartoœæ morderstwa i jego nag³oœnienia. Poczu³a na swoich udach jego ciep³e usta i wilgotny jêzyk. - I ka¿dy z aktorów móg³ siê wymkn¹æ - mruknê³a œwiadoma, ¿e coraz trudniej jej ci¹gn¹æ te rozwa¿ania. - Sk¹d by wiedzieli, ¿e K. T. jest na tarasie?

- Zabójca móg³ siê tam z ni¹ umówiæ. Albo... Wolniutko rozpina³ suwak, nie przestaj¹c pieœciæ jej ustami. - Albo ona tam siê z nim umówi³a, co mo¿e œwiadczyæ o zabójstwie w afekcie czy te¿ pod wp³ywem chwili. Albo... Nie mogê myœleæ, kiedy to robisz. - W takim razie musisz przestaæ myœleæ, bo nie zamierzam przestaæ. Œci¹gn¹³ jej z bioder figi, a potem, ca³uj¹c j¹ w kark, wsun¹³ w ni¹ palce. Eve zacisnê³a rêce na poœcieli.

- Wci¹¿ mam na sobie sukienkê. - Ale nie zakrywa tego, co najwa¿niejsze. Jesteœ gor¹ca i wilgotna. Miêkka i g³adka. Orgazm wstrz¹sn¹³ ca³ym jej cia³em i sprawi³, ¿e ogarnê³a j¹ b³ogoœæ. Roarke z zachwytem patrzy³ na jej szczup³e plecy, b³yszcz¹ce brylanty, miêœnie ramion, rêce. A potem znów zacz¹³ j¹ pieœciæ, a¿ z jej ust wydoby³ siê krzyk, gdy ponownie j¹ rozpali³. Odwróci³ j¹ na wznak i zdj¹³ z niej sukienkê.

- Wci¹¿ jesteœ w garniturze. Nachyli³ siê, dotkn¹³ jêzykiem jej sutka. - Pomó¿ mi uwolniæ siê od krawata, dobrze? - Doprowadzasz mnie do szaleñstwa - uda³o jej siê powiedzieæ, kiedy zmaga³a siê z krawatem. - I nie mam zamiaru przestaæ. Œci¹gn¹³ marynarkê, leniwie napawaj¹c siê widokiem piersi Eve. - Wygl¹dasz jak staro¿ytna pogañska królowawojowniczka. - Przesun¹³ zêbami po jej szyi. - Naga, zaró¿owiona, odziana jedynie w sznury brylantów.

- Chcê ciê poczuæ w sobie. Ugryz³a go w ucho. - Gor¹cego i twardego. - Mam w tej chwili zajête rêce. Obj¹³ nimi jej piersi. - Potrzebna pozbyæ siê koszuli.

mi

pomoc,

by

Eve z³apa³a j¹ i szarpnê³a, a¿ guziki polecia³y we wszystkie strony. - Có¿, mo¿na i tak. - Tak siê to robi, kiedy jest siê pogañsk¹ królow¹-wojowniczk¹. Posi¹dŸ mnie. - Z³apa³a go za

w³osy i przyci¹gnê³a jego usta do swoich. - Chcê, ¿ebyœ mnie wzi¹³ tak, jakbyœ niczego bardziej nie pragn¹³. - Bo tak jest. Jesteœ tylko ty. Zawsze ty. Ale odsun¹³ siê, ¿eby siê rozebraæ do koñca, pieszcz¹c j¹ wzrokiem równie skutecznie, jak wczeœniej d³oñmi i ustami. - Wszystko we mnie siê skrêca, kiedy tak na mnie patrzysz. - Jesteœ moja. ~I ogarnê³o go coœ wiêcej ni¿ podniecenie, coœ g³êbszego ni¿ namiêtnoœæ. - Jesteœ moja - powtórzy³.

A kiedy Eve wyci¹gnê³a rêce, przycisnê³a go do siebie i nie puszcza³a, posiad³ j¹ tak, jakby niczego bardziej nie pragn¹³ w ¿yciu. Peabody, ziewaj¹c tak szeroko, ¿e ma³o sobie nie zwichnê³a szczêki, zastanawia³a siê, co zjeœæ na œniadanie. ¯eby odpowiednio rozpocz¹æ dzieñ, zdrowo i m¹drze, nie powinna wybraæ bajgla z serkiem. Nale¿a³o siê zdecydowaæ na jogurt owocowy. A ju¿ z ca³¹ pewnoœci¹ nie powinna zjeœæ bajgla z serkiem i jogurtu owocowego. I nie wolno jej nawet myœleæ o

kupieniu ciastka z wiœniami w drodze do komendy. Dlaczego rano zawsze chodzi za ni¹ to przeklête ciastko z wiœniami? Nie by³a pewna, czy od samego myœlenia o nim nie przybywa jej pó³ kilograma. - Zjem tylko jogurt owocowy. Siedz¹c przy ich malutkim kuchennym stole, McNab bez s³owa wskaza³ swoj¹ miskê z p³atkami œniadaniowymi. Peabody najpierw nala³a sobie kawy, ubolewaj¹c, ¿e g³upi s³odzik

niskokaloryczny nie smakuje tak dobrze, jak cudowny s³odzik wysokokaloryczny. Ale uzna³a, ¿e s³usznie postêpuje, ograniczaj¹c siê do zdrowego jogurtu i niskokalorycznej kawy. ¯a³owa³a, ¿e nie mo¿e poch³aniaæ misek p³atków œniadaniowych z oceanami mleka sojowego, jak McNab, którego chudy ty³ek i tak pozostawa³ chudy. Z ca³¹ pewnoœci¹ nie ma sprawiedliwoœci na tym œwiecie, kiedy ma siê przemianê materii o szybkoœci kulawego ¿ó³wia. Napi³a siê kawy i poczu³a, jak jej umys³ siê budzi. Lubi³a, kiedy s³oñce

wpada³o rano przez okno kuchenne, przeœwituj¹c przez jaskrawo¿ó³te zas³onki, które sama uszy³a - cieszy³a siê, ¿e nie zapomnia³a swoich umiejêtnoœci cz³onkini krêgu Wolnego Wieku. Uszycie zas³onek sprawi³o jej przyjemnoœæ wybór tkaniny, obmyœlenie wzoru, siedzenie przy ma³ej maszynie do szycia i tworzenie czegoœ ³adnego i funkcjonalnego. No i McNab by³ pod ogromnym wra¿eniem. Kiedy skoñczy tkaæ dywan do ich du¿ego pokoju, to dopiero mu zaimponuje. Tak siê zachwyca³, ¿e Peabody

potrafi robiæ ró¿ne rzeczy, a ich tworzenie sprawia³o jej wielk¹ przyjemnoœæ i dawa³o satysfakcjê. Dobrze, ¿e w ich mieszkanku mieli ró¿ne swoje rzeczy: jej talerze i jego kufle, jej krzes³o, jego stó³. Teraz po prostu ich. I mi³o, naprawdê mi³o, siedzieæ z nim rankiem, kiedy akurat pracuj¹ na tê sam¹ zmianê, jeœæ razem i rozmawiaæ. Jeszcze napi³a siê kawy i uœwiadomi³a sobie, ¿e McNab przesta³ jeœæ i nic nie mówi. - Rozmocz¹ ci siê p³atki ostrzeg³a go. -

Co?

Ach.

-

Wzruszy³

ramionami, odsun¹³ miskê. - W³aœciwie to nie jestem g³odny. - Nie rozumiem ludzi, którzy rano nie s¹ g³odni. - Na sam¹ myœl o tym straci³a dobry humor. - Budzê siê g³odna jak wilk, a potem muszê pilnowaæ samej siebie, by nie zjeœæ wszystkiego, co jest w zasiêgu wzroku, ¿eby mój ty³ek nie zrobi³ siê wielki jak balon reklamowy. Kiedy nie odpowiedzia³ - a zawsze mia³ jak¹œ s³odk¹ uwagê na temat jej ty³ka - zmarszczy³a czo³o. Pomyœla³a, ¿e McNab jest dziwnie blady. Ma cienie pod oczami i smêtn¹ minê.

- Dobrze siê czujesz? Wyci¹gnê³a rêkê, ¿eby dotkn¹æ jego d³oni. - Nie wygl¹dasz najlepiej. - le spa³em. - Jesteœ chory? - Zaniepokojona Delia przechyli³a siê, ¿eby po³o¿yæ mu rêkê na czole. - Chyba nie masz gor¹czki. Mo¿e zaparzê ci herbaty? Mam specjaln¹ mieszankê od swojej babci. - Nie, dziêkujê. - Uniós³ swoje ³adne, zielone oczy, spojrza³ jej prosto w twarz. - Peabody... Delio. Oho, pomyœla³a. Zwraca³ siê do

niej po imieniu tylko wtedy, kiedy by³ zdenerwowany, wkurzony albo bardzo, bardzo napalony. A nie wygl¹da³ na napalonego. - Co siê sta³o? O co chodzi? - Tak Kocham ciê.

sobie

pomyœla³em...

- Och, ja te¿ ciê kocham. W³aœnie sobie myœla³am, jak bardzo lubiê siedzieæ tutaj z tob¹ rano w naszej kuchni. Wspólnie rozpoczynaæ dzieñ. I... - Chcesz wyjœæ za m¹¿? Gdyby akurat pi³a kawê, obryzga³aby mu ni¹ ca³¹ twarz. Ale

g³oœno prze³knê³a œlinê. - Och. Hm. Ha. - Dlaczego nagle jêzyk jej sko³owacia³? - Jasne. Kiedyœ. - Znaczy siê, za mnie. - Jasne, ¿e za ciebie, ty g³uptasie. Za kogó¿ by innego? - Lekko trzepnê³a go w ramiê, ale siê nie uœmiechn¹³, a jej œcisn¹³ siê ¿o³¹dek. - Czy nie powiedzia³am dopiero co, ¿e ciê kocham? Czy zrobi³am coœ, ¿e sobie pomyœla³eœ, ¿e ciê nie kocham? lanie... - Tak jak jej imiê, jego te¿ by³o zarezerwowane na specjalne

okazje. kwestii...

Mo¿e

jestem g³upia

w

- Nie, nie, Dee. Nie chcia³abyœ teraz wyjœæ za m¹¿? - No có¿... - Poczu³a motyle w brzuchu. - A ty? - Spyta³em pierwszy. Mo¿e powinieneœ wyjaœniæ, co ciê do tego sk³oni³o.

mi

- Nie mog³em spaæ. Wci¹¿ widzia³em K. T. Harris, le¿¹c¹ obok basenu tam, na tarasie. I o tym, ¿e za spraw¹ oœwietlenia by³a tak podobna do ciebie. I jak przez minutê wydawa³o

mi siê, ¿e to ty. A¿ mi siê zacisnê³o gard³o i nie mog³em oddychaæ. Zaniepokojona Delia, czuj¹c ulgê i mi³oœæ, wsta³a, usiad³a mu na kolanach i przytuli³a siê do niego, kiedy ukry³ twarz w jej ramieniu. - W porz¹dku. Nic mi nie jest, nam nic nie jest. - Poca³owa³a jego w³osy, takiego samego koloru jak zas³onka. - Wszystko w porz¹dku. - Uœwiadomi³em sobie, jak wiele dla mnie znaczysz, i zacz¹³em siê zastanawiaæ, czy przypadkiem nie tracê... Czy nie tracimy czasu. Mo¿e

powinniœmy siê pobraæ. Chcia³em zapytaæ, czy chcesz, ¿ebym ciê zapyta³. Musisz wiedzieæ, ¿e jesteœ t¹ jedn¹ jedyn¹. Jesteœ dla mnie t¹ jedn¹ jedyn¹, Peabody. Odsunê³a siê i ujê³a jego twarz w d³onie. - A ty jesteœ dla mnie tym jednym jedynym, Ianie McNab. Nigdy nie czu³am do nikogo tego, co czujê do ciebie. Jestem szczêœliwa. Wszystko to - moje talerze, twoje kufle, nasze mieszkanko - sprawia, ¿e jestem szczêœliwa. - Ja te¿.

- Nie musimy teraz braæ œlubu. Ma³¿eñstwo jest dla ludzi dojrza³ych. Powiedzia³a to z uœmiechem, a w jego ³adnych, zielonych oczach te¿ pojawi³ siê uœmiech. - Ale kiedyœ? - O, tak. To bêdzie wielki, szalony œlub. Cudowny œlub. Œlub, a potem dzieci. Teraz on siê poklepa³ j¹ po brzuchu.

uœmiechn¹³

i

- Ma³e peabodzi¹dka. -

Kiedy

dojrzejemy.

-

Poca³owa³a go, a s³oñce wpada³o przez zas³onki. - Najwa¿niejsze teraz jest to, ¿e zapyta³eœ, czy chcê, ¿ebyœ zapyta³. Kocham ciê za to. - Znów go objê³a. - Naprawdê ciê za to kocham. Spytaj mnie znów któregoœ dnia. - Ty mo¿esz spytaæ mnie. - Nie. - ¯artobliwie dziabnê³a go palcem w brzuch. - Ty. Po³askota³ j¹ pod ¿ebrami. - Dlaczego nie ty?

- Bo ty zacz¹³eœ. - Poca³owa³a go, chichocz¹c. - Kurde - mruknê³a, kiedy zadzwoni³ jej komunikator. Odsunê³a siê, siêgnê³a komunikator, le¿¹cy na stole.

po

- SMS od Dallas. Pisze, ¿eby spotkaæ siê z ni¹ w kostnicy. - Spojrza³a na zegarek, uœmiechnê³a siê. - Mamy ca³e piêtnaœcie minut. Zeskoczy³a mu z kolan i poci¹gnê³a go do sypialni. Piêtnaœcie minut z facetem, który kocha³ j¹ wystarczaj¹co mocno, ¿eby zapytaæ, czy chcia³aby, ¿eby j¹ zapyta³. To jeszcze lepsze od ciastka z

wiœniami. * Eve sz³a bia³ym tunelem do kostnicy. Ju¿ dawno temu przyzwyczai³a siê do zapachu œmierci, zmieszanego ze œrodkiem czyszcz¹cym o aromacie cytrynowym. Przesta³a myœleæ o tym,¿e pracownicy stoj¹cy ko³o automatów albo zmierzaj¹cy do biura dopiero co wyjmowali narz¹dy wewnêtrzne z nieboszczyka albo zrobi¹ to, gdy tylko wypij¹ kolejn¹ kawê. Ju¿ siê nie zastanawia³a, ile trupów spoczywa w stalowych szufladach albo ile litrów krwi codziennie œcierano ze sto³ów do

sekcji. Kiedy jednak przesz³a przez drzwi do prosektorium i ujrza³a cia³o Harris na metalowym stole, podobieñstwo K. T. do Peabody sprawi³o, ¿e Eve a¿ drgnê³a. G³ówny lekarz s¹dowy Morris odwróci³ siê od monitora komputerowego. Mia³ na sobie granatowy garnitur w cieniutkie, srebrne pr¹¿ki. Kruczoczarne w³osy splót³ w cienkie warkoczyki z ty³u g³owy. W pomieszczeniu s³ychaæ by³o jak¹œ rytmiczn¹ muzykê, kawa z automatu styg³a w kubeczku na stalowej tacy, na któr¹ j¹ odstawi³.

Spojrza³ na egzotycznymi oczami.

Eve

swoimi

- Mia³em nadziejê, ¿e Peabody bêdzie z tob¹. - Ju¿ tu jedzie. - To... Sam nie wiem, jak to nazwaæ. - Podszed³ do nagich zw³ok na stole; naciêcie w kszta³cie litery Y zosta³o ju¿ starannie zaszyte. Naprawdê podobieñstwo jest tylko powierzchowne, a jednak... - Wiem. - Przyznajê, ¿e siê cieszy³em, ¿e ostatniej nocy Carter mia³ dy¿ur i to on

przeprowadzi³ sekcjê. - Stukn¹³ palcem w monitor, ¿eby go w³¹czyæ. - Czu³bym siê bardzo nieswojo, gdybym musia³ to zrobiæ. Ale nie poprosi³aœ, ¿ebym to by³ ja. Eve wzruszy³a ramionami wcisnê³a rêce do kieszeni.

i

- By³o póŸno. - Nie. - Teraz jego ciemne oczy nieco z³agodnia³y, kiedy na ni¹ spojrza³. - Pomyœla³aœ sobie, ¿e poniewa¿ straci³em Amaryllis, ¿e musieliœmy j¹ tu przywieŸæ, nawet to powierzchowne podobieñstwo do przyjació³ki sprawi mi ból.

- Œci¹ganie ciê nie mia³oby ¿adnego sensu. - Ma sens podziêkowanie ci, ¿e o tym pomyœla³aœ. Brakuje mi jej. Uniós³ d³oñ do serca. - Wydaje mi siê, ¿e zawsze bêdzie mi brakowa³o tego, co wspólnie moglibyœmy prze¿yæ. Ale jest lepiej, ni¿ by³o. - To dobrze. - Kiedy przyszed³em tu dziœ rano i na ni¹ spojrza³em, zrobi³o mi siê niewypowiedzianie smutno. Ludzie, którzy zajmuj¹ siê tym, co my, którzy dzieñ w dzieñ maj¹ do czynienia ze œmierci¹, mimo to s¹ zdolni do odczuwania niewys³owionego smutku.

Uwa¿am, ¿e jest wa¿ne, byœmy od czasu do czasu to odczuwali. - Dopiero co j¹ pozna³am i nie czu³am do niej sympatii. Specjalnie wyszukiwa³am ró¿nice w wygl¹dzie zewnêtrznym miêdzy ni¹ i Peabody. A jednak to mn¹ wstrz¹snê³o. - S¹dzê, ¿e dobrze, ¿e po tylu latach pracy, zetkn¹wszy siê z tyloma przypadkami œmierci, zachowaliœmy pewn¹ wra¿liwoœæ. Kawy? - Masz na myœli to? - Spojrza³a na paruj¹cy kubeczek i poczu³a gorycz nawet z miejsca, gdzie sta³a. - Wolê nie. - Jest pod³a - przyzna³ nieco

rozbawiony. - Nie wiem, czy to dobrze, czy Ÿle, ¿e siê do niej przyzwyczai³em. - Mog³abym sprawiæ, ¿ebyœ siê przyzwyczai³ do dobrej kawy. - Gdybym mia³ dobr¹ kawê, wali³yby tu t³umy. Nawet zmarli mogliby zmartwychwstaæ niczym zombi. Pozostanê przy kiepskiej, oszczêdzê sobie horroru. - Nie s¹dzê, by nawet prawdziwa kawa sprawi³a, ¿e Harris wsta³aby i przegryz³a ci gard³o. - Mózg - poprawi³ j¹ Morris. Zombi ¿ywi¹ siê mózgami.

- Mniejsza o szczegó³y. - Có¿, ostatecznie s¹ zombi. Tak czy owak... - powiedzia³, kiedy przestali ¿artowaæ i spojrza³ na ekran, na suche fakty. - Po pocz¹tkowym smutku poczu³em ulgê. Tym razem to nie ja ani nie ty straciliœmy kogoœ nam drogiego. Uwa¿am, ¿e od czasu do czasu powinniœmy byæ za to wdziêczni. - Wczoraj wieczorem mia³am ochotê poca³owaæ Peabody prosto w usta. Powstrzyma³am siê, ale mia³am ogromn¹ ochotê. Morris siê uœmiechn¹³.

- Miêczaki z nas, policjantka od zabójstw i lekarz od umarlaków. No có¿, dziœ rano kto inny bêdzie odczuwa³ smutek. - Niespecjalny - powiedzia³a mu Eve. - By³a z niej prawdziwa jêdza. Nie lubi³a jej ani jedna osoba, z któr¹ rozmawia³am, z wyj¹tkiem jej matki. I nie wiem, czy to by³ smutek, czy te¿ szok i ¿al z powodu utraty dziecka. - W takim razie jeszcze mniej przypomina nasz¹ Peabody. Szkoda ka¿dego cz³owieka, którego dotknê³a œmieræ, chocia¿ w¹tpiê, czy ofiara bardzo cierpia³a, jeœli uwzglêdniæ wyniki badania toksykologicznego,

zleconego przez Cartera. W³aœnie siê zapoznawa³em z jego wynikami. By³a bardzo pijana. Poziom alkoholu we krwi trzy i dwie dziesi¹te promila, a oprócz tego znacz¹ca iloœæ zonera. - Pi³a przez ca³y wieczór. Mia³a w torebce papierosy, na dachu znalaz³am szeœæ niedopa³ków. S¹ w laboratorium. Mo¿liwe, ¿e raczy³a siê te¿ zonerem. - Wygl¹da na kogoœ, kto niezbyt siê przejmuje rzeczywistoœci¹, w której ¿yje. - Przyczyna œmierci? Utoniêcie. Stwierdzono obecnoœæ wody w p³ucach. ¯y³a, kiedy

znalaz³a siê w basenie. Uderzenie w g³owê... - Wyœwietli³ obraz na monitorze razem z powiêkszonym fragmentem obudowy basenu. - By³o wystarczaj¹co silne, ¿eby pozbawiæ j¹ przytomnoœci, ale nie spowodowa³o œmierci. Gdyby nie wpad³a do wody, skoñczy³oby siê na lekkim wstrz¹œnieniu mózgu, kilku szwach i tabletkach od bólu g³owy. Carter przypuszcza, a ja siê z nim zgadzam, ¿e siê przewróci³a. Morris pokaza³ na monitorze komputerow¹ rekonstrukcjê wydarzenia. - Upad³a do ty³u albo ktoœ j¹ pchn¹³, uderzy³a g³ow¹ w posadzkê,

wy³o¿on¹ kamykami. Upadek sprawi³, ¿e - jak ju¿ powiedzia³em - na kilka minut straci³a przytomnoœæ. Albo na d³u¿ej, jeœli uwzglêdniæ poziom alkoholu we krwi i zoner. - S¹dz¹c po tym, jak i gdzie upad³a, nie mog³a siê przewróciæ, uderzyæ w g³owê, przekrêciæ i wpaœæ do basenu. Ktoœ jej pomóg³. - Zgadza siê. Czy mog³a odzyskaæ przytomnoœæ, próbowaæ wstaæ, a wtedy wpad³a do wody? Bo straci³a równowagê? - Gdyby tak by³o, stwierdzi³bym

jeszcze jakieœ obra¿enia, gdy¿ basen jest p³ytki. Ta drobna rana szarpana na skroni powsta³a w wyniku zepchniêcia do wody, co widaæ na monitorze. Poza tym, jak sama stwierdzi³aœ na miejscu wydarzenia, obcasy butów mia³a porysowane. A tutaj... - Znów odwróci³ siê w stronê denatki i wskaza³ jej prawe biodro. - Kolejne drobne st³uczenie. Powsta³o podczas pierwszego upadku i zgadza siê z raportem techników, opisuj¹cych miejsce znalezienia œladów krwi. - Krwi, któr¹ wytarto. Nie zmy³a jej woda, nawet gdyby siê rozbryzgnê³a

w chwili, kiedy Harris wpad³a do basenu. Nie wystarczy³oby tej wody. No i za du¿a odleg³oœæ. - Nie pasuje to do rekonstrukcji wydarzenia, sporz¹dzonej przez Cartera. Eve wyraŸnie to zobaczy³a. - Czyli przewróci³a siê sama lub z czyj¹œ pomoc¹. Straci³a przytomnoœæ. I tak¹ nieprzytomn¹ ktoœ przeci¹gn¹³ pó³ metra nad skraj basenu, zepchn¹³ do wody i sprawi³, ¿e utonê³a. Do takiego doszliœmy wniosku. To nie jest œmieræ w wyniku nieszczêœliwego wypadku, tylko zabójstwo.

- Tyle mi wystarczy. - Odwróci³a siê, kiedy do sali wbieg³a Peabody. - Och. Wci¹¿ trochê to dziwne powiedzia³a Delia, gapi¹c siê na denatkê. - Wydaje mi siê, ¿e ma d³u¿sze nogi ode mnie. Dlaczego nie mam d³u¿szych nóg? Morris okr¹¿y³ stó³, podszed³ do niej, uj¹³ j¹ za ramiona i poca³owa³ w usta. - Och. - Peabody kilka razy zamruga³a powiekami. - Dziêkujê. To mi³e. - Bardzo siê cieszê, ¿e ciê widzê - powiedzia³ i siê cofn¹³. Spojrza³ na

Eve rozeœmianymi oczami. - Na razie to najlepszy poranek w moim ¿yciu - doda³a Peabody. - No có¿, myœl tak dalej poradzi³a jej Eve. - Mamy zabójstwo, cyrk z mediami i d³ug¹ listê podejrzanych. Zabierajmy siê do pracy. Dziêkujê, Morris. - Zawsze do us³ug. I wiesz co, Peabody? Podobaj¹ mi siê twoje nogi takie, jakie s¹. - Ten dzieñ staje siê coraz lepszy. Oszo³omiona Peabody skierowa³a siê razem z Eve do tunelu.

- Powiem ci coœ. SpóŸni³aœ siê. I cholernie dobrze widzê po twoim sprê¿ystym kroku, ¿e siê spóŸni³aœ przez seks, a teraz bêdê ci musia³a powtórzyæ, co ustali³ lekarz s¹dowy, wiêc nie mogê powiedzieæ, ¿e dla mnie to dobry dzieñ. - Nic nie mog³am na to poradziæ. McNab poprosi³, ¿ebym za niego wysz³a za m¹¿. Eve dozna³a drugiego silnego wstrz¹su tego ranka i a¿ siê zatrzyma³a w pó³ kroku. - Co? Jezu. Co? - Jem sobie jogurt owocowy

zamiast bajgla z serkiem, na który mia³am ochotê, a McNab siedzi naprzeciwko mnie z misk¹ p³atków œniadaniowych. I nagle ni st¹d, ni zow¹d pyta, czy chcê wyjœæ za niego za m¹¿. A¿ podskoczy³a z przejêcia w swoich ró¿owych kowbojkach. - Naprawdê zapyta³, czy chcia³am, ¿eby mnie zapyta³, co jest jeszcze lepsze, wiêc musia³am z nim pójœæ do ³ó¿ka. - W porz¹dku. - Eve ciekawa by³a, ile jeszcze niespodzianek j¹ dziœ czeka. - Wiêc... - Wiêc siê pobierzemy. Kiedyœ. Nie teraz. Nie chcemy braæ œlubu teraz. - Nie rozumiem.

- Myœlê, ¿e chcia³, bym wiedzia³a, ¿e pewnego dnia chce siê ze mn¹ o¿eniæ. A ja chcê, by wiedzia³, ¿e pewnego dnia chcê za niego wyjœæ. I tyle. - Peabody objê³a siê za ramiona. - Naprawdê. Dozna³ szoku, kiedy zobaczy³ kogoœ tak podobnego do mnie, kogoœ, kto by³ mn¹, martwego. - Tak to zrozumia³am. - I chcia³, ¿ebym wiedzia³a, i sam chcia³ wiedzieæ, wiêc spyta³ mnie, czy powinien zapytaæ, no i... Szalejê za nim, Dallas. Nie, to coœ wiêcej. Kocham

ka¿dy

centymetr

kwadratowy jego koœcistej postaci. - Domyœlam siê. - Eve milcza³a przez minutê. - Mo¿e ju¿ nigdy tego nie powiem, ale pasujecie do siebie. I oboje jesteœcie rozs¹dni, ¿e chcecie zaczekaæ trochê, nim zdecydujecie siê na kolejny krok. - Ty tego nie zrobi³aœ przypomnia³a jej Peabody.

-

My z Roarkiem nie zachowywaliœmy siê rozs¹dnie. Kiedy siê bli¿ej przyjrzeæ, nie powinno nam siê udaæ. - Mylisz siê. Im lepiej siê przygl¹daæ, tym jest bardziej oczywiste,

dlaczego siê wam uda³o. Dlaczego wam siê udaje. - Byæ mo¿e. Ale jeœli jeszcze raz siê spóŸnisz z powodu seksu, skopiê ci ty³ek. - Zrozumia³am. - W drodze do komendy wst¹pimy do Mavis i Leonardo. Wyszli, nim znaleziono zw³oki, ale byli tam przez ca³y wieczór i podczas projekcji, wiêc potrzebne nam ich zeznania. Poza tym Mavis gra³a sam¹ siebie, wiêc pracowa³a z aktorami i ekip¹. Mo¿e dowiemy siê od niej czegoœ ciekawego. *

Nadal trochê dziwnie siê czu³a, kiedy wchodzi³a do budynku i mieszkania, które kiedyœ nale¿a³o do niej. Teraz mieszkali tutaj Mavis i Leonardo z dzieckiem. Gdy tylko siê wprowadzili, wyburzyli œciany do s¹siedniego lokalu i zaadaptowali ca³oœæ na potrzeby rodziny i pracy, jak¹ wykonywali. Pod pewnym wzglêdem jeszcze dziwniejsze by³o, ¿e Peabody i McNab mieszkali w tym samym budynku. Wiele zmian, pomyœla³a Eve, w tak krótkim czasie. Jeszcze wczeœnie powiedzia³a, kiedy zaczê³y iœæ po

schodach, po których kiedyœ codziennie wbiega³a. - Ale chcê to mieæ za sob¹, nawet jeœli trzeba bêdzie ich obudziæ. - Dallas, oni maj¹ niespe³na roczne dziecko. Wierz mi, ¿e nie œpi¹. - Skoro tak mówisz. - Zapuka³a do drzwi. Jej uwadze nie umkn¹³ fakt, ¿e by³y solidnie zabezpieczone i ktoœ je ostatnio pomalowa³ na cukierkowy ró¿. Leonardo, z nieco zaspanymi oczami, z opadaj¹cymi pasmami w³osów koloru miedzi, otworzy³ im drzwi i uœmiechn¹³ siê szeroko. - Dzieñ dobry. Co za mi³a niespodzianka.

Mia³ na sobie d³ug¹, kremow¹ tunikê, wyszywan¹ wokó³ mankietów, i luŸne, czekoladowobr¹zowe spodnie. Eve siê domyœli³a, ¿e to jego domowy strój. Chocia¿ widzieli siê zaledwie kilka godzin temu, powita³ je obie niedŸwiedzim uœciskiem. - Mavis w³aœnie koñczy ubieraæ Bellê. Dziœ rano ca³¹ rodzin¹ udajemy siê na zajêcia jogi, a potem Mavis jedzie na nagrania do studia, a ja mam spotkania w sprawie wiosennej kolekcji. - Zajêcia jogi? Ma³a æwiczy jogê?

- To dobre zajêcie dla ca³ej rodziny. - Rozumiem. A co z t¹ wiosenn¹ kolekcj¹? Dopiero zaczê³a siê jesieñ. Projektanci mody ¿yj¹ przysz³ymi sezonami. Kawy? Mam trochê od Roarke’a. Zdemoralizowa³ mnie. - Przyniosê. - Peabody przesz³a do zaprojektowanej od nowa kuchni. Eve rozejrza³a siê po pomieszczeniu dziennym. Wszystko tu by³o kolorowe: œciany, dzie³a sztuki, tkaniny wisz¹ce tu i tam, jakby przypadkiem. Oddzielili kuchniê od

pomieszczenia dziennego œciank¹ z czegoœ w rodzaju fakturowanego szk³a. Za ka¿dym razem, kiedy tu przychodzi³a, mieszkanie coraz mniej przypomina³o tamto dawne. - Pasuje do ciebie - dosz³a do wniosku. - Do was wszystkich. - Jesteœmy tu szczêœliwi. - Tak, czuje siê tu szczêœcie. S³uchaj, Leonardo, przepraszam, ¿e przysz³am z samego rana bez uprzedzenia, ale... Nim dokoñczy³a, wpad³a Mavis z w³osami zebranymi na czubku g³owy,

w kolorowym, obcis³ym topie i spodniach do kolan. Na biodrze trzyma³a Bellê w podobnych spodniach, co jej, w takim samym, ró¿owym kolorze, jak drzwi wejœciowe, i w bia³ej koszulce z wyhaftowanym b³yszcz¹cymi strasami s³owem „Namaste”. Bella zapiszcza³a. - Das! - Tak nazywa³a Eve. Potem zaczê³a paplaæ coœ niezrozumiale. - Wydawa³o mi siê, ¿e kogoœ s³yszê. I Peabody! - Mavis wykona³a krótki taniec, machaj¹c nogami w b³yszcz¹cych, czerwonych butach. Przysz³yœcie w sam¹ porê. Zaczekajcie,

to coœ zobaczycie. No, Bellissima, idŸ, przywitaj siê z Dallas! - Das! - zawo³a³a Bella, kiedy Mavis ostro¿nie postawi³a j¹ na pod³odze. Dziewczynka kurczowo uchwyci³a siê palców matki. - Potrafisz to zrobiæ, moja malutka. Potrafisz. Niebieskooka Bella niepewnie zrobi³a krok w swoich ró¿owych bucikach. Potem drugi, machaj¹c r¹czkami jak skrzyde³kami, kiedy puœci³a rêkê Mavis. - Co ona robi? Jak ona mo¿e to robiæ? - Eve musia³a zapanowaæ nad

sob¹, ¿eby siê nie cofn¹æ, kiedy Bella z zapa³em sz³a w jej stronê, wymachuj¹c r¹czkami, patrz¹c niebieskimi oczkami, b³yszcz¹cymi z przejêcia. - Chodzi! - Peabody zostawi³a kawê i wychyli³a siê z kuchni. - Zrobi³a pierwszy krok. Dziewczynka zatrzyma³a siê przy nogach Eve i uchwyci³a siê jej spodni jak liny rzuconej ze ska³y. - Dziœ rano... - Mavis poci¹gnê³a nosem. - Leonardo zostawi³ j¹ na pod³odze, ¿eby siê pobawi³a, kiedy jedliœmy œniadanie. Z³apa³a siê krzes³a, wsta³a i podesz³a do niego. Przysz³a do tatusia. Nadal mnie to

wzrusza do ³ez - wykrztusi³a i otar³a oczy. Stoj¹cy za ni¹ Leonardo te¿ poci¹gn¹³ nosem. A Bella, odchyliwszy g³ówkê do ty³u i nie puszczaj¹c spodni Eve, powiedzia³a, patrz¹c na ni¹: - Das. - Czego chce? - ¯ebyœ j¹ wziê³a na rêce wyjaœni³a Mavis. - Dlaczego? chodziæ.

Przecie¿

umie

- Das - znów powiedzia³a Bella i uda³o jej siê w tym krótkim s³owie zawrzeæ ogrom mi³oœci. - Dobrze ju¿, dobrze. - Lekko przera¿ona Eve pochyli³a siê i podnios³a ma³¹. Bella z zachwytu zawierzga³a nó¿kami w powietrzu, krzyknê³a „Cmok!” i przycisnê³a zawsze mokre usteczka do policzka Eve. - Czeœæ! Czeœæ! - Czeœæ. Bella klepa³a Eve po twarzy, coœ mówi³a, a potem wyci¹gnê³a r¹czki.

- Peebo! - To ja - powiedzia³a Peabody i podesz³a, ¿eby wzi¹æ dziecko od Eve. - Taka jesteœ œliczna. I m¹dra. Podrzuci³a Bellê w powietrzu, a Eve a¿ zabrak³o tchu. - Oszala³aœ? - Ubóstwia to. podrzuci³a dziewczynkê rozeœmia³a siê jak szalona.

i

Znów Bella

- W³aœciwie przysz³yœmy tu s³u¿bowo - zaczê³a Eve, gdy zobaczy³a, ¿e Mavis nie ma nic przeciwko temu, i¿ Peabody rzuca jej córeczk¹ jak pi³k¹. -

Ostatniej nocy zamordowano K. T. Harris. - Zamordowano? - Mavis a¿ otworzy³a usta. - Daj spokój, wszyscy tam byliœmy. Nic jej nie by³o. - Utonê³a w basenie na dachu. Ktoœ jej w tym pomóg³. - To straszne. To... - Leonardo przesun¹³ d³oni¹ po swojej szerokiej twarzy. - Nie wiem, co powiedzieæ. - Wyszliœcie, nim znaleziono zw³oki, ale musimy z wami porozmawiaæ. - S³uchajcie, mo¿e pójdê siê

pobawiæ z Bell¹? - zaproponowa³a Peabody. - Wtedy bêdzie wam ³atwiej i szybciej skoñczycie. - By³abyœ tak dobra? Nie chcê, ¿eby tu zosta³a, kiedy rozmawiamy o morderstwie - powiedzia³a Mavis. - To na pewno Ÿle wp³ywa na dziecko. Bella opar³a siê o ramiê Peabody, kiedy skierowa³y siê do wyjœcia, i pomacha³a r¹czk¹, posy³aj¹c im ca³usy. - Pa, pa. Pa, pa. - Przyniosê kawê. - Leonardo przesun¹³ d³oni¹ po ramieniu Mavis, id¹c do kuchni.

- To niesamowite. Byliœmy tam, rozmawialiœmy z ni¹, mo¿na tak powiedzieæ. I ta scena, któr¹ urz¹dzi³a podczas kolacji... Wiesz, kto jest sprawc¹? - spyta³a Mavis. - Masz ju¿ g³ównego podejrzanego? To wszystko aktorzy i ludzie filmu. Jak ktoœ z nich móg³ j¹ zabiæ? Krêc¹ wa¿ny film. - Usi¹dŸ, kochanie. - Leonardo wróci³ z paruj¹cymi fili¿ankami na tacy. - Zaparzy³em dla ciebie herbatê jaœminow¹. - Kawa pachnie znacznie lepiej. Wci¹¿ karmiê - doda³a Mavis - wiêc mam szlaban na kawê. Wiesz, ¿e nakrêci³am z Harris kilka scen? Kiedy

mia³a dobry humor, niczego jej nie mo¿na by³o zarzuciæ... Bardzo przypomina³a Peabody. Lubi³am j¹, jak by³a w dobrym humorze. - Czy mia³a z kimœ zatargi? - Ze wszystkimi. Kiedy wpad³a w z³y nastrój, by³a z niej prawdziwa suka i nic a nic nie przypomina³a Peabody. Zawsze szuka³a pretekstu do awantury z Marlo, nie pominê³a ¿adnej okazji, ¿eby dopiec Matthew. Mavis usiad³a z podwiniêtymi nogami i poci¹gnê³a ³yk herbaty. - Pewnego razu, kiedy sz³am do swojej przyczepy, s³ysza³am, jak dar³a

siê na Juliana w jego przyczepie. I traktowa³a Prestona, który jest nieskoñczenie s³odki, jak g... Nie zadziera³a zbytnio jedynie z Andi. Myœlê, ¿e wiedzia³a, ¿e Andi by j¹ roznios³a w py³. Poza tym Andi potrafi tak mówiæ, ¿eby posz³o cz³owiekowi w piêty. Kilka razy naskoczy³a na Roundtreego, ale o ile siê zorientowa³am, potrafi sobie z ni¹ poradziæ. - A ostatniego wieczoru? - ¯a³ujê, ¿e nie zwraca³am na ni¹ wiêkszej uwagi. Misiaczku? - zwróci³a siê do Leonardo. - By³a napiêta atmosfera. Nie

lubiê napiêtej atmosfery, szczególnie tego rodzaju. Przerwa³a mi rozmowê z Andi na temat sukienki na premierê, nalega³a, ¿ebym dla niej te¿ zaprojektowa³ kreacjê. By³a pijana i niew³aœciwie siê zachowywa³a, Andi powiedzia³a jej... - Zaczerwieni³ siê. To by³a propozycja fizycznie niewykonalna, ¿e siê tak wyra¿ê. Trochê siê star³y. K. T. powiedzia³a, ¿e ma wiêksz¹, wa¿niejsz¹ rolê, ¿e powinna pojawiæ siê pierwsza. Andi znów z³o¿y³a jej propozycjê. Czu³em siê bardzo nieswojo. Wreszcie K. T. nas zostawi³a, a Andi jak gdyby nigdy nic wróci³a do rozmowy o sukience. -

Dobrze wiedzieæ. Andrea

Smythe nie wspomnia³a o tym ani s³ówkiem, kiedy z ni¹ rozmawia³am. - Och, widzia³am te¿, jak K. T. dopad³a Matthew - doda³a Mavis. - Nic nie s³ysza³am, ale wygl¹da³o na to, ¿e siê sprzeczaj¹. Na koniec zrobi³a tak... Pokaza³a œrodkowy palec. ~I odmaszerowa³a. By³ wkurzony. - Kiedy to by³o? - Hm. - Zamknê³a oczy. - Tu¿ przed kolacj¹. Tak, kilka minut przed tym, nim usiedliœmy do sto³u. A tu¿ przed projekcj¹ rozmawia³a z Julianem. Nie sprawia³ wra¿enia rozz³oszczonego, raczej znudzonego i

poirytowanego. Ale ona by³a wœciek³a. Oboje mieli ju¿ nieŸle w czubie. Jestem prawie pewna, ¿e usiad³a sama z ty³u. Nie zwraca³am na ni¹ zbytniej uwagi, bo chcia³am obejrzeæ film. By³ zabawny. - Zauwa¿y³aœ, czy ktoœ jeszcze wychodzi³ podczas projekcji? - Nie. - Mavis spojrza³a na Leonardo, który pokrêci³ g³ow¹. Siedzieliœmy przytuleni do siebie, ja i mój misiaczek. I prawie zaraz po pokazie wyszliœmy. Trina jest wspania³¹ opiekunk¹ do dzieci, ale nie chcieliœmy na zbyt d³ugo rozstawaæ siê z Bell¹. Po¿egnaliœmy siê z Roundtreem i

Connie, a potem wyszliœmy po angielsku. Och! Widzieliœmy Juliana. Spa³ na kanapie. - No dobrze. Gdybyœcie sobie jeszcze coœ przypomnieli, skontaktujcie siê ze mn¹ albo z Peabody. - K. T. nie ¿yje. - Mavis pokrêci³a g³ow¹, jakby wci¹¿ w to nie wierzy³a. - Co teraz bêdzie? - Ustalimy, kto siê przyczyni³ do jej œmierci. Eve zreferowa³a wszystko Peabody po drodze na komendê. - ¯adna z osób, o których mówili

Mavis czy Leonardo, nie wspomnia³a podczas przes³uchania, ¿e rozmawia³a z Harris - zauwa¿y³a Peabody. - Przekonajmy siê, dlaczego. - Czy mam ich wezwaæ? Eve siê zastanowi³a. - Tak. Przedstawimy to jako rutynowe dodatkowe przes³uchanie, ale niech siê zg³osz¹ do komendy. Skontaktuj siê ze wszystkimi i umów. Chcê spisaæ nowe informacje, umieœciæ wszystko na tablicy, za³o¿yæ teczkê sprawy. Potem spotkamy siê z nimi. Z ka¿dym osobno. Odœwie¿ymy im pamiêæ.

Ale w pomyœla³a.

sympatyczny sposób,

Na razie. SprawdŸ dok³adniej przesz³oœæ ofiary - poleci³a Eve, kiedy razem z Peabody jecha³y wind¹. Przekonajmy siê, czy znajdziemy jeszcze coœ, co j¹ ³¹czy³o z goœæmi Roundtreego, zaproszonymi na wczorajszy wieczór, oraz z ludŸmi od cateringu i s³u¿b¹. - Tak jest. Kiedy wysiad³y z windy, Eve zobaczy³a dwoje swoich detektywów

obok automatu wydzia³u.

przed

sal¹

ogóln¹

Carmichael, z w³osami upiêtymi z ty³u g³owy czymœ w rodzaju klamry, odwróci³a siê. - Dzieñ dobry, pani porucznik. - Dzieñ dobry. - Sanchez krytykuje ch³odz¹ce, bêd¹ce w ofercie.

napoje

- Tylko powiedzia³em, ¿e w sprzedawanej tu lemoniadzie cytrynowej nie ma cytryn. Jeœli ktoœ chcia³by skosztowaæ prawdziwej lemoniady cytrynowej, powinien iœæ do

delikatesów za rogiem. Przyrz¹dzaj¹ j¹ na poczekaniu. - Wed³ug mnie nasze organizmy i tak s¹ pe³ne zwi¹zków chemicznych. Co za ró¿nica, jeœli dorzucimy jeszcze trochê? - Fascynuj¹ce. - Có¿, chcemy sobie kupiæ coœ do picia, zanim przyprowadzimy tu grupê typów spod ciemnej gwiazdy powiedzia³a jej Carmichael. Zgarnêliœmy ich ostatniej nocy. Dwójka gangsterów zginê³a w tym kramie z niedozwolonymi substancjami, udaj¹cym boisko do kosza przy Avenue B.

Jeden poniós³ œmieræ na miejscu, podziurawiony jak sito. Drugi jeszcze oddycha³, chocia¿ te¿ by³ podziurawiony. Poza tym oberwa³ kilka razy w g³owê star¹, ¿elazn¹ sztachet¹. By³y na niej jego krew i naskórek, ale ¿adnych odcisków palców. - Ciekawsze ni¿ sk³ad lemoniady cytrynowej - dosz³a do wniosku Eve. - Poniewa¿ ten, który oberwa³ sztachet¹, dziœ rano waln¹³ w kalendarz, mamy podwójne zabójstwo, które na pierwszy rzut oka wygl¹da, jakby nawzajem siê wykoñczyli. Ale poniewa¿ ten podziurawiony jak sito, co zgin¹³ na

miejscu, nie mia³ rêkawiczek ani zabezpieczonych d³oni - doda³ Sanchez trudno uwierzyæ, ¿e nim wyzion¹³ ducha, usun¹³ z ¿elaznej sztachety w³asne odciski palców. Poza tym lekarz s¹dowy nie znalaz³ w ¿o³¹dku trupa ¿adnej szmaty czy koszuli, jeœli za³o¿yæ, ¿e wytar³ odciski palców i zjad³ szmatê, a nie znaleŸliœmy nic, co mog³oby pos³u¿yæ do ich usuniêcia na miejscu wydarzenia. Wiêc doszliœmy do wniosku, ¿e ktoœ inny zdzieli³ go sztachet¹ i wytar³ œlady. Sanchez stosunkowo niedawno do³¹czy³ do jej zespo³u, ale Eve odpowiada³ jego styl pracy.

- W tej chwili te¿ sk³aniam siê ku tej hipotezie. - Wiêc chcemy przyprowadziæ grupê gangsterów, o których wiadomo, ¿e zadawali siê z obiema ofiarami, a to oznacza, ¿e czeka nas d³ugi, pracowity dzieñ. - I st¹d ta chêæ kupienia jakichœ napojów, zanim przyst¹pimy do dzie³a dokoñczy³ Sanchez. - Rozumiem. Czy ¿elazna sztacheta znajdowa³a siê na miejscu wydarzenia? Kilka poniewiera³o siê

takich prêtów w pobli¿u -

potwierdzi³a Carmichael. - Kiedyœ by³o tam ogrodzenie. - Szukajcie nowicjusza, m³odego zabijaki albo dziewczyny, która nie jest pe³noprawnym cz³onkiem grupy. Inny gangster prawdopodobnie pos³u¿y³by siê no¿em. Sztacheta to narzêdzie, które nawinê³o siê pod rêkê, a ka¿dy szanuj¹cy siê gangster woli kroiæ, ni¿ waliæ na odlew. - S³uszna uwaga. - Carmichael skinê³a g³ow¹. ~I krojenie nie wymaga tyle si³y, co walenie na odlew. - I tak nie zamierzam piæ napoju pseudocytrynowego.

- Przy Avenue B s¹ delikatesy, gdzie nadal przyrz¹dzaj¹ prawdziwy koktajl mleczno-czekoladowy powiedzia³a im Eve. - Kosztuje dychê, ale wart jest swojej ceny. - Znam to miejsce. - Carmichael wcelowa³a palec w Sancheza. - Wiem, gdzie jest. - Dobrze. Ty stawiasz. Ruszyli w kierunku ruchomych schodów, k³óc¹c siê, kto powinien fundowaæ. Wed³ug Eve w krótkim czasie stali siê dobrymi partnerami. - Ale mam ochotê na koktajl mleczno-czekoladowy - westchnê³a

Peabody. - Nie zjad³am œniadania przez to pytanie, czy chcia³am zostaæ zapytana, i póŸniejsze bara-bara. - Musisz siê zadowoliæ napojem pseudocytrynowym, bo nie udasz siê na Avenue B. Zbierz wiêcej informacji o ofierze, umów wszystkich na dodatkowe przes³uchanie. Ja rozmieszczê to, co mamy, na tablicy i za³o¿ê teczkê sprawy. Przesz³a przez salê ogóln¹ wydzia³u, pe³n¹ znajomych odg³osów i zapachów - namiastek cukru, t³uszczu, kawy, jak najbardziej prawdziwego potu, rozmów, dzwoni¹cych telefonów, szumi¹cych komputerów - i skierowa³a siê do swojego gabinetu.

Dioda, informuj¹ca o tym, ¿e zostawiono wiadomoœci na automatycznej sekretarce, migota³a jak neon na Vegas II. Spojrza³a na ni¹ gniewnie, zaprogramowa³a kawê w autoku-charzu, potem poleci³a wyœwietliæ listê dzwoni¹cych, którzy nie zostawili wiadomoœci. Reporterzy, pomyœla³a z lekk¹ irytacj¹, patrz¹c na nazwiska. I wiêcej reporterów. Wœród nich naturalnie Nadine - dwa razy. Bêdzie musia³a siê z nimi spotkaæ, i to ju¿ wkrótce. Ale musz¹ zaczekaæ, a¿ rozstawi tablicê, sporz¹dzi notatki. Kiedy przyst¹pi³a do pracy, te¿

poczu³a chêtkê na koktajl mlecznoczekoladowy i przypomnia³a sobie czekoladê i batonik, które uda³o jej siê ukryæ przed chciwym, nikczemnym z³odziejem s³odyczy. Spojrza³a na rozklekotany fotel dla goœci, pod którego siedzeniem starannie ukry³a batonik. Dosz³a do wniosku, ¿e batonik te¿ bêdzie musia³ zaczekaæ. Przypiê³a do tablicy zdjêcia ofiary z miejsca wydarzenia i z archiwum, zdjêcia wszystkich obecnych na przyjêciu, zdjêcia przedmiotów, znalezionych na miejscu wydarzenia torebki, niedopa³ków papierosów,

wzmocnionych zonerem, zbitego kieliszka. Obok umieœci³a wstêpny raport techników, raport i wynik sekcji zw³ok, sporz¹dzone przez lekarza s¹dowego Cartera. Siedzia³a za biurkiem, popija³a kawê i przygl¹da³a siê tablicy. Przyst¹pi³a do robienia notatek i akurat by³a zajêta ustalaniem chronologii wydarzeñ, kiedy us³ysza³a czyjeœ kroki. Nie Peabody, pomyœla³a machinalnie. Peabody stuka³a butami w charakterystyczny sposób. Ten ktoœ szed³ mocnym, zdecydowanym krokiem. Whitney, pomyœla³a, siadaj¹c

prosto za biurkiem na sekundê przed tym, nim wszed³ jej komendant. - Dallas! Dzieñ komendancie. skrêpowana.

dobry, Wsta³a,

panie nieco

Komendant Whitney rzadko j¹ odwiedza³. A jeszcze rzadziej przychodzi³ do jej gabinetu i zamyka³ za sob¹ drzwi, jak to zrobi³ teraz. - K. T. Harris - powiedzia³. - Tak jest. Lekarz s¹dowy ustali³, ¿e ponios³a œmieræ w wyniku zabójstwa. Poniewa¿ by³am na miejscu

w chwili jej œmierci, przes³ucha³am razem z detektywami Peabody i McNabem wszystkie obecne osoby. - Siebie te¿? Te¿ spiszê swoje oœwiadczenie, panie komendancie. Niebawem bêdê mia³a dla pana pe³ny raport. - Proszê usi¹œæ, pani porucznik. Spojrza³ na jej fotel dla goœci i zmarszczy³ czo³o. - Dlaczego, na litoœæ bosk¹, nie poprosi pani o nowy fotel? Siedzi siê na nim jak na ceg³ach.

Eve poczu³a siê dziwnie, wiedz¹c, ¿e jeszcze chwila, a komendant usi¹dzie na jej batoniku. - Poniewa¿ nikt nie potrafi d³ugo wysiedzieæ na ceg³ach. Proszê zaj¹æ miejsce za moim biurkiem, panie komendancie. Machn¹³ rêk¹, przysiad³ na chwilê i przyjrza³ siê tablicy. Mia³ szerok¹, ciemn¹ twarz, pokryt¹ zmarszczkami, spowodowanymi wiekiem i brzemieniem dowodzenia. W³osy, obciête niemal przy samej skórze, coraz szybciej zmienia³y kolor na siwy. -

To

trochê

skomplikowana

sprawa. - Wskaza³ g³ow¹ migaj¹c¹ diodê w aparacie telefonicznym. Dziennikarze? - Tak, panie komendancie. Zajmê siê nimi. Owszem. To jedna komplikacja. Druga to wasz zwi¹zek z ofiar¹. - Nic mnie nie ³¹czy z ofiar¹. - Dallas, zjad³aœ kolacjê z ofiar¹ na krótko przed tym, nim zosta³a zamordowana. - Jad³am kolacjê z kilkoma osobami. Tylko raz rozmawia³am z

ofiar¹. Nic mnie z ni¹ nie ³¹czy, pani komendancie. - Przemówi³yœcie siê. Eve nie da³a tego po sobie poznaæ, ale ogarnê³a j¹ lekka irytacja. - Jeœli chodzi o œcis³oœæ, panie komendancie, to ona mówi³a. Ofiara nie wylewa³a za ko³nierz, zgodnie z opini¹ wszystkich obecnych by³a pijana, a poza tym nale¿a³a do osób konfliktowych. Podczas kolacji pozwoli³a sobie na obraŸliwy komentarz, choæ nieskierowany bezpoœrednio do mnie.

Uwa¿am, ¿e moja odpowiedŸ by³a zwiêz³a i jak najbardziej na miejscu. I na tym siê skoñczy³o. - Odtwarza³a równie¿ postaæ pani partnerki w wa¿nym filmie. Wskaza³ tablicê. - Wœród podejrzanych s¹ aktorzy, graj¹cy pani¹, pani mê¿a, innych cz³onków tego wydzia³u, inne osoby, prywatnie z pani¹ zwi¹zane. - Tak jest, panie komendancie. - Media rzuc¹ siê na to jak sêpy. - Po³o¿y³ na udach swoje szerokie d³onie. - Musimy stawiæ temu czo³o. W tej chwili przekazanie tego œledztwa komu innemu niewiele by pomog³o i... ci¹gn¹³, nie daj¹c jej dojœæ do g³osu -...

mog³oby przed³u¿yæ dochodzenie. Ale nie mo¿emy tego ignorowaæ - doda³, wskazuj¹c jej telefon. - Potrzebne s¹ jasne oœwiadczenia pani i Peabody. Dziœ po po³udniu zwo³amy konferencjê prasow¹. Razem z rzecznikiem prasowym przygotuje pani oœwiadczenie i wyst¹pi na konferencji. - Panie komendancie... - zaczê³a protestowaæ Eve. Wola³aby t³uc kamienie na drodze, ni¿ wzi¹æ udzia³ w konferencji prasowej. - Oboje wolimy, ¿ebyœcie obie ca³¹ uwagê i energiê poœwiêci³y temu œledztwu, ale to konieczne. Media ju¿ donosz¹, ¿e miêdzy pani¹ i ofiar¹

panowa³y z³e stosunki, niektórzy podkreœlaj¹ fakt, ¿e kieruje pani œledztwem w sprawie œmierci kobiety, która w filmie gra³a pani partnerkê. Wszyscy w kó³ko powtarzaj¹, ¿e byliœcie tam z Roarkiem na kolacji, ¿e byliœcie na miejscu, gdy umar³a K. T. Harris. Zajmiemy siê tym i bêdziemy siê tym zajmowaæ, póki - w co nie w¹tpiê nie zamknie pani sprawy. - Wsta³. - Sala konferencyjna numer jeden. Teraz. Razem z Peabody. - Tak jest. Niech to szlag, pomyœla³a, kiedy wysz³a razem z komendantem do sali ogólnej wydzia³u. Uda³ siê do siebie, a

ona skinê³a na Peabody. - Ze mn¹. Te g³upoty ju¿ spowalniaj¹ im pracê. - Co Peabody.

siê

sta³o?

-

spyta³a

- Przeklêci dziennikarze powiedzia³a cicho Eve. - Przeklêty rzecznik prasowy, przeklêta konferencja prasowa, przeklête oœwiadczenia dla mediów. - Och! - Peabody g³oœno westchnê³a. - Chyba nale¿a³o siê spodziewaæ, ¿e tego nie unikniemy.

- Tak, ale mia³am nadziejê, ¿e najpierw uda mi siê dokoñczyæ wstêpny raport, pogoniæ laboratorium. Ju¿ ktoœ rozpowiada, ¿e „przemówi³am siê” z ofiar¹. - Przecie¿ to nieprawda. To ona siê zb³aŸni³a. - Zapamiêtaj to. Wesz³y do sali konferencyjnej. Tutaj te¿ sta³a tablica. Eve z miejsca wkurzy³ widok jej zdjêcia obok zdjêcia Marlo, Roarke’a - obok Juliana i tak dalej. Wysoki mê¿czyzna, który umieœci³ zdjêcia na tablicy, sta³ obok.

By³ wysoki, mia³ na sobie elegancki, stalowoszary garnitur. B³yszcz¹ce, czarne w³osy krêci³y mu siê na karku. Spinki do mankietów po³yskiwa³y srebrzyœcie. Odwróci³ siê w jej stronê. Nie zna³a go. Przystojna œniada twarz œwiadczy³a, ¿e wœród jego przodków byli przedstawiciele ró¿nych ras: mia³ cerê koloru kawy z mlekiem, ciemne, lekko skoœne oczy i gêste rzêsy. Kiedy siê uœmiechn¹³, w lewym k¹ciku ust zrobi³ mu siê p³ytki do³eczek. - Porucznik Dallas, witam. G³os mia³ g³êboki, aksamitny. - Witam, detektyw Peabody.

- To Kyung Beaverton przedstawi³ go Whitney. - Pracuje dla Tibble’a, który go przydzieli³ do nas na czas trwania tego œledztwa. - Proszê mi mówiæ po imieniu. Wyci¹gn¹³ rêkê do Eve, a potem do Peabody. - Mi³o mi, ¿e bêdê pomaga³ pokonaæ ten tor przeszkód, jaki przygotowali dla nas dziennikarze. Mo¿e usi¹dziemy? Eve uda³a, ¿e nie us³ysza³a. - Mo¿e zaczniemy od tego, dlaczego umieœci³eœ nas tutaj razem z podejrzanymi. - Bo dziennikarze ju¿ to zrobili i

bêd¹ robili nadal. To irytuj¹ce, ale rzeczywistoœæ czêsto taka jest. Pani nie jest ni¹, ona nie jest pani¹, ale media do znudzenia bêd¹ to komentowa³y. Wiêc zajmiemy siê tym. Roz³o¿y³ palcach.

d³onie

o

d³ugich

- Chocia¿ szanuje pani aktorkê, która pani¹ gra, ona odtwarza tylko wyobra¿enie pani, w dodatku w sprawie, która ju¿ zosta³a zamkniêta. Marlo Durn bêdzie siê wciela³a w inne postaci, fikcyjne i prawdziwe, a pani dalej bêdzie prowadzi³a œledztwa w sprawie morderstw. W tej chwili najwa¿niejsze jest dla pani œledztwo w

sprawie tragicznej œmierci... - Lekarz s¹dowy stwierdzi³, ¿e zosta³a zamordowana - wtr¹ci³ Whitney. - Ach. W sprawie morderstwa K. T. Harris. Sprawdzi pani wszystkie tropy w tej sprawie, ale nie ujawni pani ¿adnych szczegó³ów tocz¹cego siê œledztwa. - Dobrze. - Eve nieco siê odprê¿y³a. Nie by³ a¿ takim palantem, jak rzecznicy, z którymi wczeœniej mia³a do czynienia. - Podobno pok³óci³a siê pani z ofiar¹ przed jej œmierci¹.

- To nieœcis³a informacja. - Dobrze. - Uniós³ w górê palec, wskaza³ nim j¹, jak nauczyciel wskazuje wyj¹tkowego ucznia. - W³aœciwie doskonale. Proszê usi¹œæ. Uda³o mi siê... Zdobyæ kawê, któr¹ pani lubi. Napijemy siê kawy i powie mi pani - ze szczegó³ami - co zasz³o miêdzy pani¹ i ofiar¹. Detektyw Peabody, proszê siê nie krêpowaæ i dorzucaæ w³asne przemyœlenia albo powtórzyæ wszystko, co pani pods³ucha³a przy stole podczas tego incydentu. - Incydentu. - Eve popatrzy³a na Kyunga, który programowa³ kawê dla wszystkich. - Trafne okreœlenie.

Trafne okreœlenia... I przekonuj¹ce argumenty to coœ, co nale¿y do moich obowi¹zków. Znam siê na swojej pracy, pani porucznik, wiem, ¿e pani i pani partnerka te¿ s¹ profesjonalistkami. Uœmiechn¹³ siê ujmuj¹co. - Nie podoba siê pani to wszystko. Nie dziwiê siê. Nie musi pani lubiæ dziennikarzy, dlatego s³usznie pani zrobi, pozwalaj¹c, abym to ja przej¹³ pa³eczkê. - Znów siê uœmiechn¹³, stawiaj¹c na stole dzbanek z kaw¹. - Ja to lubiê. Lepiej nam idzie praca, kiedy lubimy to, co robimy, prawda? Nie, nie palant, tylko manipulant.

Bardzo sprytny. To budzi³o jej szacunek. - No dobra, Kyung, a wiêc tak to wygl¹da³o. Opisa³a mu przebieg „incydentu” ze wszelkimi detalami. - W³aœciwa odpowiedŸ na komentarz nie na miejscu - pochwali³ j¹ Kyung. - Czy powiedzia³a coœ jeszcze? - Nie w mojej obecnoœci. Zorientowa³am siê, ¿e ma pretensje do innych aktorów, graj¹cych w tym filmie, a alkohol jeszcze je spotêgowa³. Poniewa¿ nie wiedzia³am, ¿e straci ¿ycie, nie zwraca³am na ni¹

zbytniej uwagi. - Nazwa³a ciê suk¹. - Peabody siê zgarbi³a, gdy wszyscy na ni¹ spojrzeli. - Kiedy potem ludzie znów zaczêli rozmawiaæ, b¹knê³a pod nosem „suka”. McNab powtórzy³ mi to póŸniej. Siedzia³ obok niej. Wkurzy³o go to, ale powiedzia³, ¿e da³ sobie spokój, bo zorientowa³ siê, ¿e nie chcesz przeci¹gaæ tego „incydentu”. - I mia³ racjê. Poza tym, jeœli ktoœ przynajmniej raz dziennie nie nazwie mnie „suk¹”, uwa¿am, ¿e Ÿle pracujê.

Kyung uœmiechn¹³ siê, s³ysz¹c te s³owa. - Uwa¿am, ¿e doskonale poradzi sobie pani z dziennikarzami, prezentuj¹c tak¹ postawê i mówi¹c takim tonem. Eve zdumiona.

spojrza³a

na

niego

- Rzecznicy prasowi zwykle nak³aniaj¹ mnie, ¿ebym by³a mi³a, uk³adna. I umalowa³a usta. - Inne okolicznoœci, inne style pracy. - Wzruszy³ ramionami. - Uwa¿am, ¿e powinna siê pani zachowywaæ naturalnie, jedynie przygotowaæ odpowiedzi na pytania, które wed³ug nas

padn¹. A kiedy ktoœ pani¹ zapyta o ten incydent przy kolacji - w co nie w¹tpiê proszê powiedzieæ to, co powiedzia³a pani mnie. K³ótnia to nieœcis³e okreœlenie. Pani Harris zrobi³a niew³aœciw¹ uwagê, na któr¹ zareagowa³a pani w odpowiedni sposób. I w ci¹gu ca³ego wieczoru tylko ten jeden raz rozmawia³a pani z pani¹ Harris. Jeœli powie to pani rzeczowym tonem, jasno i wyraŸnie, a potem przejdzie do kolejnego pytania, powinno wystarczyæ. Uniós³ rêce do góry, a¿ b³ysnê³y spinki przy mankietach.

- Gdyby dziennikarze dalej nalegali, proszê powtórzyæ to, co wczeœniej, dodaj¹c jedynie, ¿e spotka³a siê pani z pani¹ Harris tylko dwa razy, przelotnie, i nie znaj¹ siê panie. Obecnie jest pani skupiona na szukaniu osoby, która przyczyni³a siê do jej œmierci. S³ysza³em, ¿e w oœwiadczeniach, dotycz¹cych innych zabójstw, mówi³a pani, i¿ ofiara nale¿y teraz do pani. Proszê to powiedzieæ, jeœli uzna to pani za stosowne. - To prawda. Nale¿y teraz do mnie. - Tak, proszê siê staraæ skierowaæ rozmowê na œledztwo,

ujawniaj¹c tylko tyle, ile jest mo¿liwe na tym etapie. Bêd¹ czêsto pytali, co pani czuje, prowadz¹c œledztwo w sprawie zamordowania kobiety, która gra³a pani partnerkê i by³a tak podobna do pani partnerki. - Ale K. T. Harris nie by³a moj¹ partnerk¹, tylko aktork¹, wykonuj¹c¹ swój zawód. Do moich obowi¹zków nale¿y ustalenie, kto odebra³ jej ¿ycie. Znów siê uœmiechn¹³. - Czujê siê zbêdny. Czy Marlo Durn jest podejrzan¹? - Przes³ucha³am pani¹ Durn, jak wszystkich obecnych podczas

zabójstwa. Udzieli³a bardzo szczegó³owych wyjaœnieñ. Jeszcze za wczeœnie, by wskazaæ podejrzanych. Jak siê pani czu³a, przes³uchuj¹c kobietê, która gra pani¹ w „Planie Icove’a”? - Ona to nie ja, choæ przyznajê, ¿e trochê to niezwyk³e. Lecz podczas wiêkszoœci dochodzeñ w sprawie zabójstw zdarzaj¹ siê niezwyk³e sytuacje. - Nie obawia siê pani, ¿e ta szczególna sytuacja mo¿e sprawiæ, ¿e bêdzie pani stronnicza albo w inny sposób wp³ynie to na przebieg œledztwa?

- Dlaczego mia³oby tak siê staæ? - Pomogê pani. - Z³¹czy³ razem d³onie jak do modlitwy. - Proszê odpowiedzieæ na to ca³kiem naturalne pytanie ze spokojem ¿e gdyby uwa¿a³a pani, i¿ na obecne œledztwo w jakikolwiek sposób móg³by wp³yn¹æ fakt, ¿e aktorzy w „Planie Icove’a” graj¹ pani¹ i pani wspó³pracowników, nie kierowa³aby pani tym dochodzeniem. - Bo teraz reprezentujê K. T. Harris - dokoñczy³a Eve. ~I ustalenie, kto przyczyni³ siê do jej œmierci, postawienie tej osoby przed wymiarem sprawiedliwoœci to mój obowi¹zek jako

funkcjonariuszki nowojorskiej policji. Kropka. A teraz odczepcie siê, ¿ebym mog³a wykonywaæ swoje obowi¹zki. - Idealnie. Idealnie. Mo¿e tylko lepiej, jeœli to ostatnie zdanie powie pani sobie w duchu, a nie na g³os. Uœmiechn¹³ siê szeroko, pokazuj¹c bia³e zêby. - Trudno mi zrozumieæ, dlaczego moi koledzy uwa¿aj¹ pani¹ za tak¹ trudn¹ we wspó³pracy. - Bo wiêkszoœæ z nich to dupki. Na razie ty jesteœ inny. - Mam nadziejê, ¿e to siê nie zmieni. A teraz, detektyw Peabody, przygotujmy odpowiedzi na pytania skierowane do pani.

- Bêdê musia³a odpowiadaæ na pytania dziennikarzy? - zapyta³a niemal piskliwym g³osem. - Ofiara gra³a pani¹, a pani by³a na kolacji i póŸniej, kiedy zabito Harris. Bierze pani udzia³ w œledztwie. Najlepiej odpowiedzieæ na wszystkie pytania dziennikarzy na tej konferencji prasowej. Eve przygl¹da³a mu siê, jak instruowa³ Peabody. Wydawa³ siê zadowolony z jej odpowiedzi, tu i tam wprowadza³ poprawki, pomaga³ Delii, by jej komentarze by³y krótkie i rzeczowe. -

Poradz¹

sobie

panie

-

oœwiadczy³ potem. - Powiem tylko, ¿e dziennikarze bêd¹ próbowali wycisn¹æ wszystko z tej historii. Pani porucznik, rozumiem, ¿e pani m¹¿ ma swoj¹ ekipê dziennikarzy, i ¿e ktoœ taki, jak on, wie, jak postêpowaæ z mediami. Ale w tym wypadku chcia³bym siê porozumieæ z jego ludŸmi. - Decyzja nale¿y do niego. - Tak, ale jeœli od razu powiem pani o swoich zamiarach, nie wyjdê na dupka. Eve siê rozeœmia³a. - Wspomnê mu, ¿e nie jesteœ dupkiem.

- Bardzo dziêkujê. Bêdê z paniami przed konferencj¹ i w czasie jej trwania. Jeœli by³bym potrzebny wczeœniej, jestem do dyspozycji. Kyung wsta³. - Panie komendancie, wezmê siê do pracy. - Dziêkujê za poœwiêcony nam czas. - Whitney posiedzia³ jeszcze chwilkê po tym, kiedy Kyung ju¿ wyszed³. Panie komendancie, w pierwszej kolejnoœci przes³ucham Andreê Smythe, Juliana Crossa, Matthew Zanka - poinformowa³a szefa Eve. Skin¹³ g³ow¹.

Zachowajmy maksimum dyskrecji. Niech tu wjad¹ przez strze¿ony gara¿. Za³atwiê formalnoœci. I niech ktoœ, kto nie traci g³owy na widok gwiazd, przyprowadzi ich do sali przes³uchañ. - Tak jest, panie komendancie. - Sk³ania siê pani ku temu, ¿e to jeden z nich? - Na razie nie. - Wiedz¹c, ¿e szef oczekuje przynajmniej zwiêz³ego raportu ustnego, mia³a ochotê wstaæ. Ale dziwnie by to wygl¹da³o. - Chcemy sprawdziæ, czy istnia³y jakiekolwiek powi¹zania miêdzy ofiar¹ a s³u¿b¹ i pracownikami firmy cateringowej. Ale

nikt z aktorów obecnych na kolacji nie darzy³ zamordowanej sympati¹, a wprost przeciwnie. Czêsto to wystarczaj¹cy motyw do zabójstwa. Szczególnie, gdy wszystko œwiadczy, ¿e œmieræ by³a wynikiem awantury lub konfrontacji, jak w tym przypadku. Mocne pchniêcie, upadek, zaci¹gniêcie ofiary na skraj basenu i wrzucenie jej do wody. Alkohol te¿ móg³ mieæ jakieœ znaczenie. Wypi³a go bardzo du¿o. Denatka by³a opryskliwa, konfliktowa. Powodowa³a opóŸnienia i tarcia na planie, wysuwa³a ¿¹dania. Eve skinê³a g³ow¹ w stronê tablicy.

- W przesz³oœci by³a blisko zwi¹zana z Zankiem i Crossem, obaj przyznali siê do tego. Zank oœwiadczy³ równie¿, ¿e ofiara nadal go nêka³a po tym, jak zakoñczy³ z ni¹ znajomoœæ, by³a obsesyjnie zazdrosna i nieobliczalna. - A to Zank twierdzi, ¿e j¹ znalaz³ i wyci¹gn¹³ z wody. - Tak, panie komendancie, razem z Marlo Durn. Wed³ug mnie Zank i Durn s¹ teraz par¹. Jeœli Harris o tym wiedzia³a, z pewnoœci¹ stanowi³o to powód dodatkowych taræ. W chwili œmierci ofiary goœcie byli w sali projekcyjnej w domu Roundtreego,

ogl¹dali monta¿ wpadek z planu. Wiemy, ¿e Harris wysz³a podczas pokazu, bo œmieræ nast¹pi³a w czasie trwania projekcji. W tej chwili nie wiemy, kto jeszcze opuœci³ salê i spotka³ siê z ofiar¹ na dachu. Wiemy, ¿e by³o doœæ czasu, ¿eby siê wymkn¹æ, udaæ na taras, zabiæ Harris i wróciæ przed koñcem pokazu. Umilk³a na moment. - Pokopiemy, sprawdzimy, na jakim tle dochodzi³o wczeœniej do konfliktów, dotrzemy do przypadków gwa³townego zachowania. Pierwsze pchniêcie i spowodowany nim upadek wygl¹da na efekt wzburzenia. Ale

wrzucenie nieprzytomnej kobiety do basenu to dzia³anie z premedytacj¹, podobnie jak zostawienie jej w wodzie, kiedy tonê³a. Mog³o to byæ wykalkulowane lub nie, panie komendancie, ale dokonano tego na zimno. - A prawdopodobieñstwo, ¿e ktoœ z obs³ugi by³ z ni¹ zwi¹zany i posun¹³ siê do zabójstwa? - Bardzo niewielkie. To z pewnoœci¹ ktoœ z obsady lub ekipy filmowej, jedna z osób, które z ni¹ pracowa³y, ktoœ, kogo zniewa¿a³a, komu grozi³a. Na kogo wywiera³a presjê.

- I ten ktoœ zareagowa³. Komendant wsta³. - Morderstwa celebrytów mrukn¹³. Prawdopodobnie nakrêc¹ kolejny film na ten temat. - Widz¹c lekko przera¿on¹ minê Eve, uœmiechn¹³ siê. - Mo¿e pani napisaæ o tym ksi¹¿kê - powiedzia³. Informujcie mnie na bie¿¹co. I nie spóŸnijcie siê na konferencjê prasow¹. - Kurde - powiedzia³a Eve, kiedy wyszed³. - Kurde. Mo¿e ma racjê. - Kto mnie w nim zagra? Chcia³am powiedzieæ, ¿e to naprawdê niesamowite, prawda? Ktoœ graj¹cy mnie, jak prowadzê œledztwo w sprawie zamordowania kogoœ, kto mnie

gra³. No i jeszcze... - Przestañ. Przez ciebie zaraz rozboli mnie g³owa. WeŸ siê do pracy. Eve pomasowa³a kark. Skierowa³y siê z powrotem do sali ogólnej wydzia³u. Zatrzyma³a siê, zastanowi³a. - Carmichael.

rozejrza³a,

Kiedy uniós³ g³owê, skinê³a na niego rêk¹. - Do mojego gabinetu. Posz³a do siebie, wysy³aj¹c Roarke’owi SMS-a, ¿eby spodziewa³ siê telefonu od Kyunga, który nie jest dupkiem.

- Pani porucznik? - powiedzia³a Carmichael, staj¹c na progu. - Jesteœ mi³oœnikiem kina, Carmichael? Lubisz ogl¹daæ filmy, s³uchaæ ploteczek z Hollywood, czytaæ o celebrytach? - Kiedy mam czas, wolê ogl¹daæ sport. Tam naprawdê coœ siê dzieje. - Œwietnie. Nadasz siê. Poinformowa³a j¹, ¿e przyprowadzi aktorów na przes³uchanie, poinstruowa³a, ¿e ma zachowaæ dyskrecjê, i odprawi³a. Z radoœci¹ przes³a³a wszystkie wiadomoœci od dziennikarzy Kyungowi

i wróci³a do pracy. Dokoñczy³a raport wstêpny, do³¹czy³a do niego w³asne oœwiadczenie i wziê³a siê do szczegó³owego sprawdzania Harris, kiedy telefon zakomunikowa³, ¿e przyszed³ SMS od Roarke’a. „Nie jest dupkiem. W twoich ustach to najwiêksza pochwa³a. Zajmê siê tym”. Zadowolona, usiad³a wygodnie i przyjrza³a siê danym Harris. Rodzice siê rozwiedli, kiedy K. T. mia³a trzynaœcie lat. Jeden brat, dwa lata od niej starszy. Do czasu rozwodu rodziców dorasta³a w Nebrasce.

Matce, która oskar¿y³a mê¿a o przemoc domow¹, przyznano pe³n¹ opiekê nad dzieæmi. Wyprowadzi³a siê z nimi do Iowa. Eve nie widzia³a zasadniczej ró¿nicy miêdzy Nebrasc¹ a Iowa. Wed³ug niej by³y to rozleg³e stany, gdzie jest du¿o pól, stodó³ i krów. Pokopa³a trochê g³êbiej, przejrza³a kilka raportów policyjnych, dokumentów s¹dowych, dotycz¹cych przemocy domowej, z ponur¹ min¹ przygl¹da³a siê zdjêciom Piper Van Horn - matki - po tym, jak jej m¹¿, Wendall Harris, j¹ pobi³. Dowiedzia³a siê z akt, ¿e wówczas piêtnastoletni Brice Harris,

obecnie Van Horn, bo po rozwodzie rodziców przyj¹³ nazwisko panieñskie matki, dozna³ z³amania rêki, mia³ podbite oko i lekkie wstrz¹œnienie mózgu. Wendall odsiedzia³ wyrok w zak³adzie karnym w Omaha, uczestniczy³ w sesjach, poœwiêconych radzeniu sobie z gniewem i walce z nadu¿ywaniem substancji odurzaj¹cych. Kiedy Brice mia³ dwadzieœcia lat, a K. T. osiemnaœcie, ich ojciec zmar³ w wyniku obra¿eñ odniesionych podczas bójki w barze, jak dowiedzia³a siê Eve, gdy pokopa³a trochê g³êbiej. Ciekawe, pomyœla³a, ¿e córka pozosta³a przy nazwisku ojca. Ciekawe, ¿e najwyraŸniej odziedziczy³a jego

sk³onnoœæ do wpadania w gniew, szczególnie pod wp³ywem alkoholu. Przejrza³a jej œwiadectwa szkolne. Przeciêtna uczennica, maj¹ca pewne k³opoty z dyscyplin¹. Nie chodzi³a na ¿adne zajêcia dodatkowe do ukoñczenia czternastu lat, kiedy to zapisa³a siê do szkolnego kó³ka teatralnego. - Proszê, proszê - mruknê³a Eve. Nim ukoñczy³a dwadzieœcia dwa lata, kilka razy ukarano j¹ za jazdê po pijanemu, a wreszcie Harris odebrano prawo jazdy. Tak jak ojciec, córka bra³a udzia³ w programie dla osób nadu¿ywaj¹cych alkoholu.

Osiemnastoletnia Harris wyjecha³a z Iowa do New LA. Oprócz mandatów za jazdê po pijanemu dwa razy oskar¿ono j¹ o napaœæ, ale odst¹piono od wymierzenia kary. I kolejny raz odpowiada³a za zak³ócanie porz¹dku po pijanemu - zap³aci³a grzywnê, ukoñczy³a program resocjalizacji. Nie wyci¹gnê³a z niego wniosków, pomyœla³a Eve. Przypomnia³a sobie twarz, g³os i rozpacz Piper Van Horn, kiedy skontaktowa³a siê z t¹ kobiet¹, ¿eby poinformowaæ j¹ o œmierci córki. Matka rozpacza³a, pomyœla³a.

Wiêkszoœæ z nich rozpacza. Nie wszystkie, ale wiêkszoœæ. Jej w³asna matka nawet przez chwilê nie pomyœla³a o dziecku, które urodzi³a, wykorzystywa³a i zostawi³a z potworem. Nawet jej nie pozna³a, kiedy po latach znalaz³y siê twarz¹ w twarz. To nie ma nic do rzeczy, upomnia³a siebie. Myœl o ofierze. Im lepiej zrozumiesz ofiarê, tym lepiej zrozumiesz zabójcê. Mia³a do czynienia z kobiet¹, która dorasta³a w atmosferze przemocy i gniewu, która od nich uciek³a lub której sprawia³o przyjemnoœæ udawanie, ¿e to zrobi³a, ale do samej œmierci nie

uwolni³a siê od z³oœci i przemocy. Dlaczego? - zastanowi³a siê Eve. I czy naprawdê ma znaczenie, dlaczego? Odwróci³a siê w stronê tablicy. Czy ofiara wiedzia³a coœ o kimœ z aktorów lub z ekipy filmowej? Coœ, czym szanta¿owa³a zabójcê, coœ, czego ujawnienie mog³o zaszkodziæ jego karierze? Czy zwyczajnie zbyt d³ugo i zbyt mocno kogoœ drêczy³a? Znów siê odwróci³a, przeczytaæ raport z laboratorium.

¿eby

- Dallas? - Na progu stanê³a

Peabody. - Zoner zmieszany z zio³ami niemal pó³ na pó³. - Jezu, to i wino wystarczy³o, ¿eby straciæ przytomnoœæ, nie musia³ jej nikt waln¹æ w g³owê. - Mo¿na siê za³o¿yæ, ¿e kiedy upad³a, ju¿ nie wsta³a. Na fragmentach spalonej szmaty znaleziono œlady krwi. Krwi ofiary. Tylko DNA ofiary na niedopa³kach, zebranych z miejsca wydarzenia. Rysy na obcasach pasuj¹ do materia³u, z którego wykonano obudowê basenu. - Szybko siê uwinêli.

- Dla odmiany. Na razie nie mówmy nic o zonerze, przekonajmy siê, czy ktoœ wspomni, ¿e mia³a zwyczaj go braæ. - Tak jest. Carmichael eskortuje na górê Andreê. - Dobrze. - Eve wci¹¿ wpatrywa³a siê w dane. - Dajmy jej kilka minut na oswojenie siê z komend¹. Przes³uchaj¹ ka¿dego z osobna, powiedzia³a sobie. Zeskrobi¹ nieco tej hollywoodzkiej og³ady i przekonaj¹ siê, co siê pod ni¹ kryje. Im wiêcej wiedzia³a o Harris, tym mniej j¹ lubi³a. Ale to nie mia³o

znaczenia. Jej obowi¹zkiem jest oddanie sprawiedliwoœci ofierze. Ubrana na jaskrawoczerwono, z w³osami przypominaj¹cymi z³ote fale, a nie subteln¹ czerñ fryzury Miry, Andrea Smythe siedzia³a za zniszczonym sto³em w sali przes³uchañ. W uszach mia³a odwa¿ne, czarne ko³a, a b³yszcz¹ce, czarne kamienie tworzy³y pod³u¿ne serce w zag³êbieniu tu¿ poni¿ej szyi. Uœmiechnê³a siê i przechyli³a g³owê, kiedy wesz³y Eve i Peabody. - Dobrze wiedzieæ, ¿e nasz scenograf tak wiernie odtworzy³ rzeczywistoœæ. Bardzo to przypomina

plan zdjêciowy. - Scenograf nie mia³ zbyt wielkiego pola do popisu - zauwa¿y³a Eve. W³¹czyæ nagrywanie. Porucznik Eve Dallas i detektyw Delia Peabody przystêpuj¹ do przes³uchania Andrei Smythe w zwi¹zku ze spraw¹ numer H-58091, dotycz¹c¹ œmierci K. T. Harris. - Zabrzmia³o oficjalnie.

to

strasznie

- Nie jesteœmy przesadnymi formalistami, ale doœæ powa¿nie traktujemy tu zabójstwa. Dziêkujemy, ¿e

siê pani do nas pofatygowa³a. - Uwzglêdniaj¹c okolicznoœci, to jedyne rozs¹dne zachowanie. Ju¿ zosta³a pani poinformowana o swoich prawach i obowi¹zkach. Czy chce pani, ¿eby ponownie je pani odczytano? - Nie. Mam doskona³¹ pamiêæ. - To powinno okazaæ siê pomocne. - Eve i Peabody zajê³y miejsca. - Czy chcia³aby pani coœ dodaæ do tego, co oœwiadczy³a nam pani ostatniej nocy? Wprowadziæ

jakieœ poprawki? - Nie. - Czy ma pani jakieœ ¿yczenia, zanim zaczniemy? - spyta³a Peabody. Ma pani ochotê na kawê lub coœ zimnego do picia? Andrea znów siê uœmiechnê³a. - Pani chce, ¿ebym siê odprê¿y³a, a zadaniem pani porucznik bêdzie trzymanie mnie w napiêciu. To dobra metoda. Wydaje mi siê, ¿e Marlo i K. T. w³aœciwie to odda³y. Nie idealnie, ale bardzo dobrze. Nie mam

¿adnych ¿yczeñ, lecz dziêkujê, ¿e zaproponowa³a mi pani coœ do picia. - Nie jesteœmy na planie zdjêciowym - przypomnia³a jej Eve. Nie gramy zgodnie ze scenariuszem. Trup jest jak najbardziej prawdziwy. - Zdajê sobie z tego sprawê. Czy powinnam wcieliæ siê w rolê osoby wstrz¹œniêtej? - Andrea wzruszy³a ramionami. - Ubraæ siê na czarno, zrobiæ powa¿n¹ minê? Mogê uroniæ jedn¹ czy dwie ³zy, ale w czarnym mi nie do twarzy i nie jest tajemnic¹, ¿e ja i K. T. nie by³yœmy przyjació³kami. Przykro mi, ¿e nie ¿yje. Przykro mi w wymiarze

filozoficznym, bo œmieræ stanowi czêœæ ¿ycia i uwa¿am, ¿e zabójstwo to przejaw tchórzostwa. Pope³niaj¹ je tchórze z powodów egoistycznych i dla w³asnych celów. Poza tym jej œmieræ bardzo niewiele dla mnie znaczy. - Ale jest niewygodna, prawda? W sytuacji, kiedy nie ukoñczono zdjêæ do filmu? Andrea znów wzruszy³a ramionami i za³o¿y³a nogê na nogê. - Nakrêcono prawie wszystkie sceny z jej udzia³em, Roundtree znajdzie jakiœ sposób, ¿eby sobie bez niej poradziæ. To zdolny i pomys³owy re¿yser.

- Poza tym zainteresowanie mediów ma swoje dobre strony. - To prawda. Taka jest natura rzeczy. Machina w o wiele wiêkszym stopniu wykorzysta œmieræ K. T., ni¿ gdyby K. T. nadal ¿y³a. To ironia losu, prawda? W koñcu skupi³a na sobie ca³¹ uwagê, na czym zawsze tak bardzo jej zale¿a³o. Niestety, musia³a daæ siê zamordowaæ, ¿eby to osi¹gn¹æ. To przesadne wyrachowanie - doda³a Andrea, wzdychaj¹c. - Nawet jak na ni¹. Przepraszam, powiedzia³am.

¿e

to

Da³a pani jasno do zrozumienia, ¿e nie lubi³a pani Harris,

¿e uwa¿a³a j¹ pani za osobê... Konfliktow¹ to pierwsze okreœlenie, które siê nasuwa na myœl. Zarówno jako kobietê, jak i aktorkê. Czy to trafne spostrze¿enie? - Trudno by³oby o trafniejsze. - Czy od czasu do czasu dochodzi³o miêdzy paniami do scysji? - Od czasu do czasu tak. W¹tpiê, czy wœród osób pracuj¹cych przy filmie o Icove’ach, znalaz³aby siê chocia¿ jedna, która uniknê³a scysji z K. T. Có¿, taka ju¿ natura rzeczy. - Nie ukrywa pani, jakie stosunki

panowa³y miêdzy pani¹ i ofiar¹ ani co pani do niej czu³a. Dlatego trudno mi zrozumieæ, dlaczego zatai³a pani, ¿e ostatniego wieczoru pok³óci³yœcie siê nied³ugo przed tym, nim zosta³a zamordowana. - Czy ostatniego wieczoru siê pok³óci³yœmy? - Andrea z uœmiechem roz³o¿y³a rêce. - Nie mogê tak tego okreœliæ. Tak czêsto wymienia³yœmy miêdzy sob¹ k¹œliwe uwagi, ¿e wszystkie zla³y siê w jedno. - Nie s¹dzê. Nie, jeœli ktoœ siê chwali doskona³¹ pamiêci¹. Uwa¿am, ¿e powinna pani zapamiêtaæ k³ótniê z Harris tego wieczoru, kiedy j¹

zamordowano. - Podczas kolacji zachowa³a siê skandalicznie, zdenerwowa³a Connie. Oœwiadczy³am jej, ¿e jest cholern¹ jêdz¹ i zas³u¿y³a, ¿eby j¹ wyrzuciæ na zbity pysk. By³a na tyle pijana, ¿eby mi powiedzieæ, bym siê odwali³a od niej. I tyle. Nie zrobi³o to na mnie wiêkszego wra¿enia. - Nie wydaje mi siê. Gdyby to by³a prawda, przyzna³aby siê pani do tego. Wed³ug mnie chodzi³o o coœ istotniejszego, bardziej osobistego. Mówi siê, ¿e Harris na ogó³ unika³a pani, ale wczoraj wieczorem widziano, jak dosz³o miêdzy wami do gor¹cej

wymiany zdañ, o czym nie wspomnia³a pani ani s³ówkiem w oœwiadczeniu. A teraz pani k³amie, mówi¹c o niej. Co takiego mia³a na pani¹, Andi? Co takiego wygarnê³a pani prosto w oczy? Andrea z obojêtn¹ min¹ spojrza³a na Eve. - Nie mam pojêcia, o czym pani mówi. - To jedynie jeszcze bardziej sk³ania mnie do snucia domys³ów. Co siê dzieje, kiedy zaczynam snuæ domys³y, Peabody? - Kiedy zaczyna pani snuæ domys³y, postanawia pani kopaæ. Kiedy

postanowi pani kopaæ, zwykle znajduje pani coœ, co ludzie próbuj¹ ukryæ. I to nie jedn¹ rzecz, a wiele - doda³a Peabody. - Czasami nie maj¹ one nic wspólnego ze œledztwem, lecz kiedy wychodz¹ na jaw, trzeba je wzi¹æ pod lupê. - Taak, a gdy zaczynaj¹ wychodziæ na jaw ró¿ne rzeczy, trzeba zadawaæ wiêcej pytañ, zwracaæ siê do szerszego grona osób. I media nastawiaj¹ ucha. Nawiasem mówi¹c, dziœ po po³udniu biorê udzia³ w konferencji prasowej. Kto wie, jakie padn¹ pytania? - Kto tu kogo straszy? - zapyta³a

Andrea. - To nie groŸba. To stwierdzenie faktu. Im bardziej próbuje pani coœ ukryæ, tym usilniej bêdê kopaæ. W koñcu znajdê coœ, co oka¿e siê bardzo niewygodne. Eve odchyli³a siê razem z krzes³em. Andrea zaczê³a nerwowo poruszaæ nog¹ w czerwonych rajstopach i czarnym czó³enku na smuk³ym obcasie. A potem zacznê siê zastanawiaæ, czy nie postanowi³a pani kontynuowaæ tej wymiany zdañ na tarasie, bez œwiadków. Mo¿e K. T. sta³a siê bardziej gwa³towna, mo¿e dosz³o do rêkoczynów. Pchnê³a j¹ pani, Harris

uderzy³a siê w g³owê, straci³a przytomnoœæ. By³a pani taka zirytowana. Ta suka nie chcia³a odpuœciæ. Doprowadzi³a do scysji. Mia³a pani tego doœæ. Co szkodzi pchn¹æ j¹ jeszcze raz, tak, ¿eby znalaz³a siê w basenie? Zas³u¿y³a sobie na to. Sama siê o to prosi³a. - Nikt nie zas³uguje na to, ¿eby odebraæ mu ¿ycie. Jest pani naiwna, jeœli s¹dzi pani, ¿e siê za³amiê, gdy zacznie pani ostro pogrywaæ. Nie zabi³am jej. Ostatniej nocy nie by³am na tarasie. I nie mam nic wiêcej do powiedzenia. -

Ma

pani

takie

prawo.

Pokopiemy i coœ znajdziemy, bo teraz wiem, ¿e to, co zasz³o ostatniej nocy miêdzy pani¹ i ofiar¹, mia³o znaczenie. Przestraszy³a siê pani. - Nie ba³am siê jej. - Mo¿e tak, a mo¿e nie. - Eve nachyli³a siê ku Andrei. - Myœli pani, ¿e poniewa¿ jest pani osob¹ publiczn¹, media ju¿ rozg³osi³y wszystko, co pani dotyczy. Jest pani w b³êdzie. Jeœli w wieku szeœciu lat ukrad³a pani loda na patyku, dowiem siê o tym. Jeœli jeden z pani mê¿ów zatai³ dochody przed urzêdem podatkowym, dowiem siê o tym. Jeœli

jedno z pani dzieci œci¹ga³o na klasówce w szkole podstawowej, bêdê to wiedzia³a. Teraz z kolei Andrea siê nachyli³a i znów spojrza³a Eve prosto w oczy. Ale tym razem malowa³a siê w nich wœciek³oœæ. - Proszê nie mieszaæ do tego moich dzieci. Aha, pomyœla³a Eve. S³aby punkt. - Ma pani syna mniej wiêcej w wieku ofiary. - Spojrza³a na Peabody.

- Cyrus Drew Pilling, lat dwadzieœcia szeœæ. Jedyne dziecko z drugiego ma³¿eñstwa. Pobraliœcie siê z Marshallem Pillingiem w paŸdzierniku dwa tysi¹ce trzydziestego czwartego roku, rozwiedliœcie w styczniu trzydziestego szóstego. Nie mia³a pani dzieci z pierwszym mê¿em, Beau Sampsonem, z którym wziê³a pani œlub w czerwcu trzydziestego roku, a rozwiod³a siê pani w kwietniu trzydziestego drugiego roku. Ma pani osiemnastoletnie bliŸniaczki z trzecim i aktualnym mê¿em. Poœlubi³a pani Jonaha P. Kettlebrew we wrzeœniu dwa tysi¹ce czterdziestego roku. - Moja rodzina nie ma z tym nic

wspólnego. Nie podobaj¹ mi siê te insynuacje. - Za³o¿ê siê, ¿e rodzina odwiedzi³a pani¹ na planie. Mo¿e Harris próbowa³a poderwaæ pani syna... Lub mê¿a. Mo¿e nawet próbowa³a jakichœ sztuczek z córkami. Mo¿e jedno z nich albo wszyscy z³apali pi³kê i z ni¹ uciekli. To by dopiero pani¹ wkurzy³o. - To oburzaj¹ce mówiæ coœ takiego o uczciwych ludziach. Ludziach, których nawet pani nie zna. Eve wsta³a, opar³a d³onie o stó³ i nachyli³a siê ku niej. - Poznam ich. Sama mnie pani do

tego zmusza. To by³a sprawa osobista miêdzy pani¹ i Harris, prawda? Nie dotyczy³o to pracy ani tego, ¿e by³a z niej jêdza. To sprawa osobista. Ma pani to wypisane na twarzy. - Do³o¿y³am wszelkich starañ, by chroniæ swoje dzieci, trzymaæ je z dala od dziennikarzy. Nie zamierzam pozwoliæ, aby pani wystawi³a je na widok publiczny, bo coœ sobie pani ubzdura³a. - Praca policji w du¿ej czêœci polega na strzelaniu na oœlep. Czy Harris przyczepi³a siê do pani rodziny, Andi? - To nie mia³o ¿adnego zwi¹zku z

moj¹ rodzin¹. Moj¹ najbli¿sz¹ rodzin¹. Przesunê³a d³oni¹ po czole, a potem po w³osach, przygl¹daj¹c siê najpierw Eve, a potem Peabody. - Czy¿byœmy siê mylili co do pañ? Czy mam nadal wierzyæ temu, co o paniach napisano? ¯e jesteœcie kobietami prawymi? - Ona otrzyma³a za to medal powiedzia³a Eve, wskazuj¹c Peabody. Ale przypuszczam, ¿e to loteria. Andrea zmusi³a siê do œmiechu. Chodzi³o o mojego chrzeœniaka. Traktujê go jak w³asnego syna. Jest dwa lata starszy od Cy,

przyjaŸni¹ siê od dziecka. Chodzi³am z matk¹ Doriana do podstawówki. Jesteœmy jak rodzina. Eve znów usiad³a. - Proszê mówiæ dalej. - To dobry ch³opak. Ale kilka lat temu wpakowa³ siê w k³opoty. Przyjecha³ do Kalifornii, by od nich uciec, jak to czyni wiele osób. Przez jakiœ czas mieszka³ z nami, uda³o mi siê za³atwiæ mu pracê. Ale... By³ m³ody. - No dobrze - ponagli³a j¹ Eve. Co to za k³opoty?

- Za du¿o imprezowa³, pozna³ zbyt wiele osób, chêtnych do zaopatrywania go w substancje zakazane. Nic nie mogliœmy zrobiæ, nic nie mog³a poradziæ jego matka. Przez rok, a nawet prawie pó³tora stacza³ siê. Zap³aciliœmy za niego kaucjê, by go wypuœcili z aresztu. Kilka razy poszed³ na terapiê, a potem znów zaczê³o siê bywanie w klubach, na imprezach, wystawanie na rogach ulic. Rzuci³ pracê. - Bardzo trudno patrzeæ powiedzia³a ³agodnie Peabody - jak ktoœ, kogo kochamy, sam robi sobie krzywdê, a my jesteœmy bezsilni.

- Tak. - Andrea zapanowa³a nad wzruszeniem. - To okropne. Krad³ albo siê prostytuowa³, ¿eby zdobyæ œrodki na kolejn¹ dzia³kê. K³ama³, intrygowa³ i... Poczuwa³am siê do odpowiedzialnoœci. Pojawi³ siê u mnie taki promienny, taki m³ody. Ledwo go pozna³am, tak go zniszczy³y narkotyki. Sta³ siê k³amczuchem, z³odziejem, oszustem. Agresywnym, m³odym cz³owiekiem. Pewnego razu zemœci³o siê to na nim. Diler, którego okrad³, skatowa³ go niemal na œmieræ. Prawie... - Urwa³a i pokrêci³a g³ow¹. - Tak czy owak, policja skontaktowa³a siê z moim synem. Dorian mia³ przy sobie numer telefonu Cy.

Powiedzieli, ¿e siêgn¹³ dna, i mieli racjê. Kiedy znów móg³ chodziæ, zgodzi³ siê na kuracjê odwykow¹. Wiedzia³am o klinice, ciesz¹cej siê wyj¹tkowo dobr¹ opini¹. Dyskretne miejsce na pó³nocy Kalifornii. Wyprowadzili go na prost¹, pomogli mu staæ siê dawnym Dorianem. - Jak dowiedzia³a?

Harris

siê

o

tym

- By³a tam. Los potrafi byæ wredny i z³oœliwy - powiedzia³a z gorycz¹ Andrea. - K. T. by³a tam akurat w tym samym czasie. Kilka razy brali udzia³ w tych samych zajêciach grupowych, podczas tych sesji Dorian

niczego nie ukrywa³. Jak ju¿ powiedzia³am, wyprowadzili go na prost¹. Mieszka w Londynie, jest adwokatem. Zarêczy! siê z cudown¹ dziewczyn¹. Mniej wiêcej tydzieñ temu przyjechali do Nowego Jorku z wizyt¹... I naturalnie przyszli na plan zdjêciowy. Rozpozna³a go. I widz¹c, ¿e coœ nas ³¹czy, uzna³a, ¿e by³oby zabawnie siê przekonaæ, co by siê sta³o, gdyby media pozna³y ca³¹ tê historiê, dowiedzia³y siê o jego dawnych k³opotach. - Czy szanta¿owa³a pani¹? - Nie. Podpuszcza³a mnie. Zorientowa³a siê, ¿e wyprowadza mnie to z równowagi, denerwuje jak ma³o co

z tego, co mówi³a czy robi³a. Dorian odpokutowa³ za wszystko, co robi³ w tamtym okresie swego ¿ycia. Dlaczego chcia³a publicznie znies³awiæ jego, jego rodzinê, narzeczon¹? Naturalnie, ¿eby uderzyæ we mnie. - Czy pojecha³a pani z ni¹ na taras? Czy K. T. tak d³ugo naciska³a na pani¹, Andi, a¿ w koñcu jej pani odda³a? - Nie. Nie - powtórzy³a. Podczas tej k³ótni, o której pani mówi, oœwiadczy³am jej, ¿e mo¿e zrobiæ, co chce, ¿e postaram siê, by media siê dowiedzia³y, od kogo pochodz¹ te rewelacje, i ¿e to ona bêdzie siê musia³a gêsto t³umaczyæ, bo ca³e odium spadnie

na ni¹. Tamtego ranka odby³am rozmowê z Dorianem i opowiedzia³am mu, co siê dzieje. Do oczu nap³ynê³y jej ³zy, ale siê nie rozp³aka³a. - Mówi³, ¿ebym siê nie martwi³a. ¯ebym nie pozwoli³a jej siê szanta¿owaæ i wykorzystywaæ go w roli straszaka. Wyzna³ wszystko swojej dziewczynie na d³ugo przed tym, nim poprosi³ j¹ o rêkê. Podczas rozmowy kwalifikacyjnej wyjawi³ swoim wspólnikom z firmy ca³¹ swoj¹ przesz³oœæ. Powiedzia³, ¿e bêdzie mu przykro, jeœli K. T. spe³ni swoj¹

groŸbê, a ja poczujê siê za¿enowana. Tym razem nie uda³o jej siê powstrzymaæ ³ez. - Ale tu nie chodzi o wstyd. - Chcia³a go pani chroniæ b¹knê³a Peabody. - Wczeœniej zupe³nie mi to nie wysz³o. Ale nie potrzebowa³ mojej ochrony. Wiêc kiedy ostatniego wieczoru znów wróci³a do tego tematu podczas rozmowy ze mn¹, powiedzia³am wszystko, co chcia³am powiedzieæ. W wielkim skrócie: odpieprz siê ode mnie, ty dziwko. To by³y ostatnie

s³owa, jakie do niej wykrzycza³am, i nie jest mi wcale przykro z tego powodu. Nic a nic. Kiedy zakoñczy³y przes³uchanie i kaza³y odprowadziæ Andreê, Eve nie od razu wsta³a. - Wierzysz w to? - Tak. £atwo mo¿na wszystko sprawdziæ. Pobyt w klinice odwykowej, czy jednoczeœnie do niej trafili i tak dalej. G³upot¹ by³oby k³amaæ w tej sprawie. Eve skinê³a g³ow¹. - Ale i tak sprawdŸmy to.

- Nie wierzysz jej? - Powiem, ¿e jest du¿e prawdopodobieñstwo, ¿e jej chrzeœniak trafi³ do tej samej kliniki odwykowej, co K. T., ¿e obydwoje brali udzia³ w tych samych zajêciach grupowych. ¯e K. T. go rozpozna³a, kiedy pojawi³ siê z wizyt¹ na planie. - Czyli przeniesiemy j¹ na koniec naszej listy podejrzanych. - Nie. Wierzê, ¿e „odpieprz siê, ty dziwko” to prawdopodobnie ostatnie s³owa, jakie Andi powiedzia³a do K. T. Harris. Ale równie dobrze mog³a je wypowiedzieæ na tarasie, zaraz po tym, jak zepchnê³a j¹ nieprzytomn¹ do basenu.

- O, rety. - Rodzina to jej s³aby punkt, a Harris bezb³êdnie to wyczu³a i w niego uderzy³a. Wiêc owszem, mo¿e Smythe jej odda³a. „Proszê bardzo, rozg³oœ to, suko, ale sama najbardziej na tym ucierpisz”. Harris by³a pijana i zachowywa³a siê agresywnie, pojecha³y na taras. Smythe nie chcia³a siê k³óciæ przy œwiadkach. Awantura sta³a siê jeszcze bardziej zaciek³a. Mo¿e Harris pierwsza posunê³a siê do rêkoczynów, ale kiedy Harris siê przewróci³a, wœciek³a Smythe nie zapanowa³a nad sob¹. Wepchnê³a tamt¹ do basenu, wytar³a krew i wróci³a na dó³, ¿eby siê napiæ. I, jej zdaniem, na œwiecie jest o

jedn¹ dziwkê mniej. - Naprawdê s¹dzisz, ¿e jest zdolna do czegoœ takiego? - Tak, uwa¿am, ¿e mia³aby doœæ jaj, by to zrobiæ. Nie wiem, czy jest wystarczaj¹co wyrachowana. Ale nadal znajduje siê na pocz¹tku naszej listy podejrzanych. * Nastêpnie wziê³y w obroty Matthew. Ubra³ siê dziœ na sportowo, mia³ na sobie ciemnozielon¹ koszulê, bawe³niany T~shirt, d¿insy i adidasy. Z ochot¹ skorzysta³ z propozycji Peabody, kiedy spyta³a, czego siê napije.

Wybra³ orzeŸwiaj¹cy napój cytrusowy. Przyjrza³ siê weneckiemu lustru i nieco siê poprawi³ na krzeœle. - Zawsze by³em ciekaw, jakie to uczucie znaleŸæ siê w jednym z tych pomieszczeñ. Jestem podenerwowany. Jakby powietrze by³o tu zbyt rozrzedzone. - Czy ma pan powody, ¿eby siê denerwowaæ? - spyta³a Eve. - Kiedy glina chce przes³uchaæ cz³owieka w takim pokoju, nie obejdzie siê bez nerwów. To element ca³ego procesu, prawda? Przes³uchiwany

od

samego

pocz¹tku jest w niekorzystnej sytuacji. Poci¹gn¹³ ³yk napoju. - Skoro ju¿ tu jestem, czy bêdê móg³ zajrzeæ do Wydzia³u Przestêpstw Elektronicznych? Rozmawia³em o tym wstêpnie z McNabem przed... Przed tym. - Zapytam kapitana Feeneya. Swobodny strój i postawa, pomyœla³a Eve. Wykorzysta to. - Jak leci, Matthew? - W porz¹dku. W³aœciwie nie. Nie ¿y³a, kiedy wyci¹gn¹³em j¹ z wody. Wiem, ¿e to prawdopodobnie g³upie, ale dotar³o to do mnie póŸniej. Nie ¿y³a, kiedy j¹ wyci¹gn¹³em, kiedy j¹

próbowa³em reanimowaæ, stosowa³em sztuczne oddychanie metod¹ „usta-usta”. Ju¿ nie ¿y³a. Ci¹gle w myœlach do tego wracam. Nie do tego, ¿e próbowa³em j¹ ratowaæ, tylko ¿e ju¿ wtedy nie ¿y³a. - A kiedyœ byliœcie ze sob¹ bardzo blisko. - Taak. Zna³em jej figurê, fakturê jej skóry, usta. Wczoraj wieczorem trzyma³em j¹ w ramionach, dotkn¹³em ustami jej ust. Nie ¿y³a, ale... Nic siê nie zmieni³a. Nie mogê o tym zapomnieæ. Wczoraj wieczorem powiedzia³ pan, ¿e kilka miesiêcy wczeœniej przestaliœcie byæ par¹.

- Zgadza siê. - Ale ona nadal pragnê³a byæ z panem. - Wed³ug mnie pragnê³a tego, co nierealne. Niektórzy ludzie ju¿ tacy s¹. Byæ mo¿e. - Znalaz³ siê pan w niezrêcznej sytuacji, szczególnie, ¿e graliœcie role kochanków. - Nie powiem, ¿eby mi to u³atwia³a, ale by³a bardzo ambitna. Nie zagra³aby Ÿle, by mi zrobiæ na z³oœæ. Powiedzia³ pan, zdemolowa³a pañsk¹ przyczepê.

¿e

- Tak. - Poci¹gn¹³ kolejny ³yk. To musia³a byæ ona. Nawet mnie nie chcia³a ani jej na mnie nie zale¿a³o w taki sposób. Nie naprawdê. Tylko... Wzruszy³ ramionami. - Powinienem pozwoliæ, ¿eby to ona zerwa³a ze mn¹. Oceniaj¹c to z perspektywy czasu ¿a³ujê, ¿e nie wytrzyma³em, póki sama mnie nie rzuci³a. Wtedy nie by³aby taka wœciek³a. - Z tego, co pan powiedzia³ wczoraj w nocy, mo¿na by wywnioskowaæ, ¿e mia³a jak¹œ obsesjê. Prawdê mówi¹c, wydaje mi siê, ¿e u¿y³ pan w³aœnie tego okreœlenia. - Nie wiem. - Znów spojrza³

swoimi zielonymi oczami na weneckie lustro. - Chyba coœ w tym rodzaju. Uwa¿am, ¿e nie lubi³a, kiedy to nie ona sama zrywa³a znajomoœæ. Jak siê nad tym zastanawiam - ci¹gn¹³ - uwa¿am, ¿e w kwestiach zawodowych mia³a wiêcej do powiedzenia ode mnie. Mog³a doprowadziæ do tego, ¿eby kogoœ innego zaanga¿owano do roli McNaba. Mo¿e przypuszcza³a, ¿e podczas zdjêæ znów siê zejdziemy i potem bêdzie mnie mog³a rzuciæ. Nie wiem. Nawet nie wiem, dlaczego o tym myœlê. Ona ju¿ nie ¿yje. - Nie mog³a dobrze przyj¹æ tego, ¿e pan i Marlo sypiacie ze sob¹.

Na jego twarzy pojawi³o siê os³upienie. Odstawi³ napój. - Nie wiem, o czym pani mówi. - Nie wie pan, ¿e sypia pan z Marlo Durn, czy nie wie pan, co to znaczy? - Proszê pos³uchaæ, nie wiem, sk¹d pani ma tê informacjê, ale... - Zaprzecza pan? - spyta³a Eve obojêtnie. Bo ok³amywanie funkcjonariusza policji podczas przes³uchania nie jest dobrze widziane. Stajemy siê jeszcze bardziej podejrzliwi i jeszcze mocniej

przyciskamy delikwenta. Matthew zawaha³ siê i poprawi³ na krzeœle. - Moja znajomoœæ z Marlo nie ma nic wspólnego z K. T... Ani z kimkolwiek. To sprawa osobista. - To, ¿e pan i Marlo baraszkujecie w poœcieli, nie ma nic wspólnego z kobiet¹, która, zgodnie z pañskimi s³owami, mia³a obsesjê na pana punkcie? Przeœladowa³a Zdemolowa³a pañsk¹ Rozumiesz to, Peabody?

pana? przyczepê?

- Nic a nic. - Z tonu Peabody, z jej twarzy bi³o wspó³czucie. - Przykro mi, Matthew. To trudne i krêpuj¹ce rozmawiaæ o swoim prywatnym ¿yciu, ale kiedy próbuje siê tego unikaæ, wykrêcaæ od odpowiedzi, ca³a rzecz wygl¹da jeszcze gorzej. Wed³ug mnie pan i Marlo oboje jesteœcie doroœli i mo¿ecie cieszyæ siê swoim towarzystwem, ¿e siê tak wyra¿ê. - Akurat - mrukn¹³. - To nie ma nic wspólnego z K. T. - upiera³ siê. Zerwaliœmy ze sob¹, rozstaliœmy siê na d³ugo przed tym, nim pozna³em Marlo. - Ale K. T. nie chcia³a, ¿eby to by³ zamkniêty rozdzia³ w waszym ¿yciu -

nie ustêpowa³a Eve. - To ju¿ jej problem - odpar³ hardo. - Postara³a siê, ¿eby to by³ równie¿ pañski problem. - By³a upierdliwa, przyznajê. Bardzo upierdliwa jeszcze zanim siê dowiedzia³a o mnie i Marlo. Potem sta³a siê jeszcze gorsza. - To znaczy kiedy? - Chyba ze dwa tygodnie temu. Posz³a do Marlo i powiedzia³a jej to prosto w twarz, naopowiada³a bzdur o mnie, ¿e tylko j¹ wykorzystujê, i ¿e my...

Znaczy siê K. T. i ja... Wci¹¿ jesteœmy razem. To nieprawda. Pozowaliœmy do kilku sesji zdjêciowych jako bohaterowie filmu. To nale¿y do naszych obowi¹zków, ale nie spotykaliœmy siê prywatnie. W³aœciwie dosz³o do tego, ¿e z trudem udawa³o mi siê z ni¹ graæ. - Czy ta scysja doprowadzi³a do jakichœ taræ miêdzy panem i Marlo? - Nie. Marlo nie uwierzy³a w bzdury, wyg³aszane przez Harris. - Ale pana to zdenerwowa³o nie dawa³a za wygran¹ Eve.

- Tak. No wiêc dobrze. Kiedy Marlo mi o tym powiedzia³a, wkurzy³em siê. I przyznajê, ¿e wygarn¹³em K. T. prosto w oczy, co o tym s¹dzê. Nie powinienem by³ tego robiæ. Powinienem pos³uchaæ Marlo i po prostu machn¹æ rêk¹, ale nie zrobi³em tego. Powiedzia³em K. T., ¿eby siê ode mnie odczepi³a i nie bruŸdzi³a w moim ¿yciu osobistym. ¯eby poza planem trzyma³a siê z daleka od Marlo. Próbowa³a mnie podpuszczaæ, mówi¹c, ¿e Julian i Marlo sypiaj¹ ze sob¹. ¯e sam mogê go zapytaæ, to potwierdzi. Na jego twarzy, w g³osie, w ca³ej jego postawie da³o siê teraz wyczuæ wzburzenie.

- Powiedzia³em jej, ¿e jest ¿a³osna. I mia³em wra¿enie, ¿e znów prze¿ywam to samo: krzyki, p³acz, groŸby, ¿e zniszczy mi ¿ycie i karierê. Tylko pogorszy³em sytuacjê. - Zdecydowanie. - Marlo i ja zamieszkaliœmy u mojego kumpla spoza bran¿y, który wyjecha³ na parê miesiêcy. Byliœmy bardzo ostro¿ni, staraliœmy siê, ¿eby nikt nie widzia³, jak tam jedziemy, byliœmy dyskretni. - Z powodu Harris? - Nie. Przynajmniej nie tylko.

Ale machina promocyjna bardzo chcia³a wykorzystaæ w¹tek Eve/Roarke/Marlo/Julian. - Zmusi³ siê do s³abego uœmiechu. - Pokrzy¿owalibyœmy im szyki, gdyby wysz³o na jaw, ¿e Eve i McNab coœ ze sob¹ krêc¹. - Budzi pan we mnie wstrêt, Matthew. Uœmiechn¹³ siê szeroko. - Sama pani widzi. Marlo i ja umiemy pracowaæ zespo³owo. I nie ulega w¹tpliwoœci, ¿e ten film to dla mnie wielka szansa. Dlatego postanowiliœmy trzymaæ nasz¹

znajomoœæ w tajemnicy. Z tego powodu i tak w ogóle. £atwo jest wpaœæ w tryby tej machiny, potem siê czyta lub s³yszy, ¿e jest siê takim czy owakim albo co takiego wyczynia nasza partnerka. Chcieliœmy siê przekonaæ, dok¹d nas to zaprowadzi bez ca³ego tego rozg³osu i cyrku. Wiem, ¿e masa ludzi uwa¿a, ¿e takie jest Hollywood, ¿e aktorzy tylko urz¹dzaj¹ orgie, nie zale¿y im na prawdziwej mi³oœci. Ale ze mn¹ i Marlo jest inaczej. Kiedy zobaczy³em j¹ pierwszy raz... Nigdy do nikogo nie czu³em nic takiego. Po prostu chcieliœmy mieæ szansê. Dlatego trzymaliœmy wszystko w tajemnicy. Z uwagi na siebie i na dobro filmu.

- K. T. dowiedzia³a siê o waszym gniazdku mi³oœci. Chyba staliœmy siê nieostro¿ni. Wiem, ¿e wydaje siê g³upie, kiedy ktoœ wk³ada perukê albo przebiera siê, ¿eby wróciæ do domu. To prawda. Ale pocz¹tkowo by³o to równie¿ zabawne. Lecz chyba gdzieœ pope³niliœmy b³¹d. Film by³ na ukoñczeniu, uznaliœmy, ¿e nic nam nie grozi. Musia³a mnie œledziæ. Tylko takie znaleŸliœmy wyt³umaczenie, bo dowiedzia³a siê, gdzie mieszkamy. I powiedzia³a, ¿e... Zaczerwieni³ siê, uniós³ butelkê

do ust i wypi³ ³yk napoju. - Powiedzia³a, ¿e ma zdjêcia. ¯e nakrêci³a film. Jak jesteœmy razem w ³ó¿ku. -

W

mieszkaniu

pañskiego

kolegi? - Powiedzia³a, ¿e znalaz³a klucz i kod, kiedy siê w³ama³a do mojej przyczepy. ¯e kaza³a zrobiæ duplikat. Wynajê³a prywatnego detektywa, ¿eby zamontowa³ kamerê w sypialni nad garderob¹. Mo¿e blefowa³a, mo¿e nie. Ale du¿o wiedzia³a o mieszkaniu: jak jest urz¹dzone, jak pomalowane. A kiedy sprawdziliœmy

dyski wideomonitoringu, okaza³o siê, ¿e dwa razy, w ró¿ne dni, brak by³o obrazu. - Musieliœcie zaniepokoiæ.

siê

bardzo

- Tak. Mo¿na to tak okreœliæ. Zacisn¹³ d³oñ w piêœæ, potem j¹ rozprostowa³ i znów siêgn¹³ po napój. Przyznajê, ¿e mia³em ochotê skopaæ jej ty³ek. Nigdy w ¿yciu nie uderzy³em kobiety, lecz mia³em ochotê coœ jej zrobiæ. Ale nic jej nie zrobi³em. Wie pani, co mi oœwiadczy³a? - Zamieniam siê w s³uch odpowiedzia³a Eve. - ¯e muszê rzuciæ Marlo... I to

nie patyczkuj¹c siê. I ¿e musimy znów siê zejœæ, ale teraz to ona bêdzie o wszystkim decydowa³a. Chcia³a rozg³osiæ wszem wobec, ¿e zakochaliœmy siê w sobie nawzajem na planie filmowym. Kto tak robi? - spyta³. - Kto pragnie kogoœ, kto go nie chce? - A gdyby pan odmówi³? - Zamierza³a umieœciæ film w sieci. I podobno mia³a ju¿ facetów, którzy zgodzili siê opowiedzieæ, jak Marlo siê z nimi kocha³a - na wszelkie wyuzdane sposoby. Z³oœæ mu minê³a

i

doda³

spokojnie: - Chyba jej odbi³o. Przysiêgam na Boga, ¿e wed³ug mnie zwyczajnie jej odbi³o. Kiedy ultimatum?

postawi³a

panu

- Bo¿e. - Potar³ twarz. - Rankiem tego dnia, w którym j¹ zabito. Oœwiadczy³em, ¿e jej nie wierzê. Odpar³a, ¿e zrobi³em z niej idiotkê, ¿e zakpi³em sobie z niej, a coœ takiego nikomu nie ujdzie na sucho. Powiedzia³a, ¿e wieczorem poka¿e mi fragment nagrania, ¿ebym sam

siê przekona³, ¿e nie blefuje. - Czy poprosi³a pana, by spotka³ siê pan z ni¹ na tarasie, Matthew? - Oœwiadczy³a, ¿e bêdzie lepiej, jeœli tam przyjdê. Opowiedzia³em o wszystkim Marlo. Nie zamierza³em tego robiæ, chcia³em sam wszystko za³atwiæ, ale obiecaliœmy sobie miêdzy innymi, ¿e nie bêdziemy mieli przed sob¹ ¿adnych tajemnic. Nie bêdziemy nic udawaæ, nie bêdziemy siê uciekaæ do ¿adnych sztuczek. Dlatego powiedzia³em jej. Postanowiliœmy machn¹æ na to rêk¹. To nasze ¿ycie, prawda? I jak pani s³usznie zauwa¿y³a, mamy prawo byæ ze sob¹. Praca zespo³owa nie oznacza

zgody na to, by jakaœ szalona suka decydowa³a za nas. Zreszt¹ gdyby upubliczni³a film, wytoczylibyœmy jej proces. Westchn¹³ i odstawi³ napój. - Marlo by³a za tym ca³ym sercem, mo¿e dlatego, ¿e na kilka ostatnich miesiêcy wcieli³a siê w postaæ policjantki. Ale oœwiadczy³a, ¿e jeœli K. T. zap³aci³a komuœ, by siê w³ama³ do mieszkania, jeœli wszystko ukartowa³a i zamierza³a to wykorzystaæ w taki sposób, to postaramy siê, by trafi³a za kratki. A jeœli producentowi, Roundtreemu, publicznoœci, mediom to siê nie spodoba, to có¿... Mamy to w

nosie. - Ale oboje udaliœcie siê na taras - przypomnia³a mu Eve. - Zgadza siê. Poszliœmy tam wczeœniej, jeszcze przed kolacj¹, ¿eby siê rozejrzeæ, usi¹œæ i wszystko omówiæ. Ustaliliœmy, ¿e wjedziemy tam razem, spotkamy siê z K. T., poczekamy, a¿ znów zacznie nam groziæ, powie o prywatnym detektywie, kamerze i tak dalej. Marlo mia³a w torebce nagrywarkê. Potem powiedzielibyœmy K. T., ¿e jeœli zrealizuje groŸbê, zaniesiemy nagranie na policjê. Mo¿e ludzie bêd¹ mieli uciechê, ogl¹daj¹c nas w ³ó¿ku, ale bêd¹ mieli jeszcze wiêkszy

ubaw, kiedy K. T. trafi do wiêzienia za szanta¿ i pod¿eganie do... Nie wiem. Marlo przygotowa³a ca³¹ listê zarzutów. - No i jak siê to potoczy³o? - Nijak, poniewa¿ kiedy wjechaliœmy na górê, K. T. nie ¿y³a. Pok³óci³em siê z ni¹ wczoraj wieczorem. Prosi³em j¹, ¿eby zapomnia³a o wszystkim, pomyœla³a rozs¹dnie i wycofa³a siê, nim sprawy posun¹ siê za daleko, by nad nimi zapanowaæ. A ona chwyci³a mnie za krocze. Przechyli³ g³owê do ty³u i utkwi³ wzrok w suficie.

- Jezu. Z³apa³a mnie za krocze i powiedzia³a: „Trzymam ciê za jaja, kotku, i lepiej o tym pamiêtaj”. Wzi¹³ g³êboki oddech, a potem spojrza³ na Eve. - Powinniœmy byli powiedzieæ pani o tym. Powinniœmy byli od razu wszystko wyznaæ, ale wydawa³o siê to takie... Straszne. I nie mieliœmy ¿adnych dowodów. Kiedy sobie uœwiadomiliœmy, ¿e K. T. nie ¿yje, kiedy reanimacja nie dala rezultatów, Marlo zajrza³a do torebki K. T. Skrzywi³ siê. - Wiem, ¿e wydaje siê to bezdusznoœci¹, ale Harris nie ¿y³a, a my

chcieliœmy... Jakby siê pani czu³a? zapyta³. - Jakby siê panie czu³y, gdyby obcy ludzie siedzieli i przygl¹dali siê pani i Roarke’owi w ³ó¿ku, porucznik Dallas, albo pani i McNabowi, detektyw Peabody? - Prawdopodobnie chcia³abym jakoœ siê zemœciæ na osobie za to odpowiedzialnej. - I w³aœnie taki mieliœmy zamiar. Ale w torebce K. T. nie znaleŸliœmy ¿adnego nagrania ani nawet jego fragmentu. Musia³a od samego pocz¹tku k³amaæ. Nie rozumiem tego. Przysiêgam na Boga, ¿e nie wiem, dlaczego sk³ama³a. Mo¿e sobie

pomyœla³a, ¿e siê ugnê, a kiedy tego nie zrobi³em, chcia³a ratowaæ twarz. Nie wiem. - Albo mo¿e mia³ pan tego doœæ. Wœciek³ siê pan i j¹ popchn¹³. Kto by mia³ panu to za z³e? A potem wszystko potoczy³o siê b³yskawicznie. Odruch i wœciek³oœæ. Mo¿e nie zamierza³ jej pan zabiæ, nie chcia³ pan, ¿eby utonê³a. Chcia³ pan tylko odzyskaæ nagranie, chcieliœcie siê broniæ, chroniæ swoj¹ prywatnoœæ, odzyskaæ film. Ale potem nie wyci¹gnêliœcie jej na czas. - Nie. Nie. Nie. By³a w basenie

twarz¹ do do³u, kiedy tam dotarliœmy. Nawet nie pomyœleliœmy o nagraniu, póki... Próbowa³em. Obydwoje próbowaliœmy. By³o dok³adnie tak, jak to pani przedstawiliœmy. Pominêliœmy szanta¿, groŸby, ale poza tym wszystko by³o dok³adnie tak, jak powiedzieliœmy. Przysiêgam. - £¹cznie z tym, ¿e Marlo pojecha³a z panem, maj¹c w torebce nagrywarkê? - Tak. Jak ju¿ powiedzia³em, zamierzaliœmy... - Nagle dozna³ olœnienia. - Jezu Chryste, ale z nas

idioci. Byliœmy tacy... Przecie¿ mamy to nagranie. Marlo w³¹czy³a nagrywarkê, kiedy jechaliœmy na górê. Postanowiliœmy najpierw wypróbowaæ rekorder. Mamy nagranie. Eve postanowi³a wstrzymaæ siê z ocen¹, czy ci dwoje rzeczywiœcie s¹ g³upi, niewinni czy wyrachowani. Na razie pozwoli³a Matthew och³on¹æ w jednej z sal przes³uchañ, a Peabody w tym czasie skontaktowa³a siê z Marlo i poprosi³a j¹ o stawienie siê w komendzie. - Czekaj¹c na ni¹, przes³uchamy Juliana - powiedzia³a Eve swojej

partnerce. - Kiedy siê pojawi, zobaczymy, co zobaczymy... Albo i nie. I przekonamy siê, czy aktor, graj¹cy Roarke ‘a, mia³ jakieœ ma³e tajemnice, które odkry³a aktorka graj¹ca Peabody. - Ju¿ nie chcê o niej myœleæ jako o osobie, która wcieli³a siê w Peabody. Im wiêcej siê o niej dowiadujemy, tym bardziej wydaje mi siê szalona i wredna. To ¿e aktorka, graj¹ca Peabody, zosta³a zamordowana, by³o wystarczaj¹co nieprzyjemne. A teraz jeszcze na dodatek okazuje siê, ¿e by³a wyrachowan¹ szanta¿ystk¹. To przygnêbiaj¹ce. - Tak, naprawdê musi ci byæ

bardzo ciê¿ko. - I jest na swój sposób. Jak mam siê teraz cieszyæ z filmu, kiedy bêdê myœla³a, ¿e miêdzy scenami próbowa³am szanta¿em zaci¹gn¹æ McNaba do ³ó¿ka, a on przez ca³y ten czas jest w tobie zakochany? I byæ mo¿e istnieje nagranie was obojga w ³ó¿ku, nagich i napalonych, i... - Przestañ natychmiast, bo siê porzygam. - Ej! Mo¿e istnieje nagranie, jak aktorzy, graj¹cy Peabody i Roarke’a, s¹ w ³ó¿ku, nadzy i napaleni. To zdecydowanie wszystko by mi zrekompensowa³o. Mo¿e uda mi siê

zdobyæ kopiê. Uwa¿aj, bo powstanie nagranie, jak drê z ciebie pasy, a potem tapetujê nimi swój gabinet. Zrobiê kopie dla wszystkich. Ka¿ Marlo tu przyjechaæ. Ja wezmê w obroty Juliana. Eve skierowa³a siê do sali przes³uchañ. Julian siedzia³ z twarz¹ ukryt¹ w d³oniach. Kiedy podniós³ g³owê, zobaczy³a, ¿e jest blady, nieogolony i ma podkr¹¿one oczy. - Nie czujê siê dobrze - zacz¹³. - I nie wygl¹da pan najlepiej. W³¹czyæ nagrywanie. Porucznik Eve Dallas przystêpuje do przes³uchania

Juliana Crossa. - Poda³a wymagane szczegó³y i usiad³a. - Poszczê - zakomunikowa³ jej. - Naprawdê? Czy to z ¿alu po œmierci Harris? - Nie. Za du¿o wypi³em. Potem œrodek trzeŸwi¹cy, tabletka od bólu g³owy, a kiedy wróci³em do hotelu, po³kn¹³em proszek na sen. Za du¿o tego dla mojego organizmu. Dziœ tylko pijê, by wyp³ukaæ toksyny. - To jeden ze sposobów. - Czy tym razem potrzebny mi adwokat?

- ¯yczy sobie pan obecnoœci prawnika? - Chcê iœæ do domu, by po³o¿yæ siê do ³ó¿ka. Chcê siê obudziæ wczoraj, zanim to wszystko siê wydarzy³o. To jak sen, naprawdê z³y sen. - K³óci³ siê pan z Harris. - Podczas kolacji. - Po kolacji, przed pokazem wpadek z planu. - Naprawdê? - Spojrza³ na ni¹ przekrwionymi, mêtnymi oczami. - O to, co wygadywa³a podczas kolacji? By³em

zdenerwowany, za¿enowany. Ju¿ to pani powiedzia³em? - Co nieco. A jak to by³o, kiedy wczoraj przysz³a i zaczê³a waliæ w drzwi pañskiej przyczepy? Czego wtedy chcia³a? - Nie... Nie pamiêtam. - Nieprawda, Julianie. Nie by³ pan wtedy pijany. Mam œwiadka, który widzia³, jak Harris ³omota³a w pañskie drzwi. I by³a z³a, zawziêta. - Pora siê zgadza, pomyœla³a Eve, przypuszczaj¹c, ¿e Peabody s³ysza³a, jak Harris wrzeszczy przed przyczep¹ Juliana.

- Zawsze o coœ siê wœcieka³a odpar³, wzruszaj¹c ramionami. - Chcia³a, by pan utrzymywa³, ¿e macie romans z Marlo. - To wytwórnia wymyœli³a taki chwyt reklamowy. To... - Nie, Julianie. Chcia³a, by powiedzia³ pan Matthew, ¿e za jego plecami sypia pan z Marlo. Matthew i Marlo siê spotykaj¹, a zamordowanej siê to nie podoba³o. Chcia³a, ¿eby pomóg³ jej pan sprawiæ, by ze sob¹ zerwali. - Nie wiedzia³em, ¿e Matthew i Marlo siê spotykaj¹.

- Do kiedy? - Do wczoraj, kiedy K. T. zaczê³a na ten temat tr¹biæ. Naprawdê uda³o im siê utrzymaæ wszystko w tajemnicy. Dopiero wczoraj siê o tym dowiedzia³em. Wczeœniej s¹dzi³em, ¿e s¹ tylko przyjació³mi. Mo¿e sypiali ze sob¹... Takie rzeczy siê zdarzaj¹... Ale nie wiedzia³em, ¿e to coœ powa¿nego. - Dlaczego oczekiwa³a, ¿e zrobi pan to, czego od pana ¿¹da³a? ¯e powie pan Matthew, i¿ Marlo zdradza go z panem? - Nie mam bladego pojêcia. I nie zrobi³bym tego. Lubiê Marlo. I lubiê Matthew. - W jego g³osie brzmia³a

szczeroœæ. - Nie zamierza³em zrobiæ nic, by im zaszkodziæ w taki sposób. - Nie przejmowa³ siê pan tym, ¿e Marlo woli Matthew od pana? W³aœciwie to dobrze wiedzieæ, z jakiego powodu da³a mi kosza. - Nie jest pan przyzwyczajony, by kobiety dawa³y panu kosza, prawda? - Nie - oœwiadczy³ bez cienia dumy czy za¿enowania. -

Prowadzê

bujne

¿ycie

erotyczne. Lubiê seks. To œwietna zabawa, a póŸniej naprawdê jestem odprê¿ony. Nie cierpiê z tego powodu, ¿e Marlo woli byæ z Matthew. Znajdzie siê taka, która bêdzie wola³a mnie, prawda? Trudno o tym dyskutowaæ, pomyœla³a Eve, z kimœ, kto zdawa³ siê uwa¿aæ, ¿e seks to coœ tak prostego i ³atwo osi¹galnego, jak napój gazowany w czynnym ca³¹ dobê sklepie na rogu. Mo¿e w jego wypadku tak by³o. Kiedy wesz³a Peabody, Julian wyraŸnie siê skrzywi³, a potem utkwi³ wzrok w stole. -

Detektyw

Delia

Peabody

stawi³a siê w sali przes³uchañ. Dziêkujê, ¿e pan przyszed³, Julianie ci¹gnê³a Peabody. - ¯yczy pan sobie czegoœ do picia? Pokrêci³ g³ow¹, a potem spojrza³ na Deliê. - W³aœciwie to chêtnie napijê siê wody. Chcê nawodniæ organizm. - Nie ma sprawy. - Peabody poinformowa³a, ¿e wychodzi. - Wczoraj nie chcia³ pan wpuœciæ Harris do swojej przyczepy kontynuowa³a Eve. - Dlaczego?

- Wrzeszcza³a. Wola³em unikn¹æ awantury. - Co takiego wiedzia³a, ¿e d¹¿y³a do awantury? - Nie wiem. Nie wiem. - Znów ukry³ twarz w d³oniach. - Z ni¹ zawsze by³y k³opoty. Peabody wróci³a i postawi³a na stole butelkê z wod¹. - Czym pana szanta¿owa³a, Julianie? Bo miêdzy innymi dlatego zawsze z ni¹ by³y k³opoty. Powiedzia³a, ¿e co zrobi, jeœli odmówi pan poœwiadczenia nieprawdy w sprawie

Marlo? - Wola³bym o tym nie mówiæ. Eve spojrza³a na Peabody i nieznacznie skinê³a g³ow¹. - Julianie. - Peabody wyci¹gnê³a rêkê, ale kiedy dotknê³a d³oñ Juliana, ten cofn¹³ swoj¹. - Przepraszam. - Uniós³ wzrok, znów go spuœci³. - Pani... Przypomnia³em sobie. - Ale ja nie jestem Harris. Nie bêdê na pana krzycza³a ani panu grozi³a, ani mówi³a cokolwiek, co mog³oby pana

zdenerwowaæ. Ona to robi³a. Panu i innym. - Nie wiem, dlaczego niektórzy nie potrafi¹ byæ mili. Nie potrafi¹ siê cieszyæ. - By³a nieszczêœliwa i niemi³a. I zawsze szuka³a we wszystkim z³a. Ka¿dy ma jakieœ wady albo zrobi³ coœ i nie chce, ¿eby inni dowiedzieli siê o tym. Lubi³a odkrywaæ takie rzeczy, a potem wykorzystywa³a swoj¹ wiedzê, ¿eby sprawiaæ ludziom ból albo na nich naciskaæ, by zrobili coœ, na co nie mieli ochoty. Czego dowiedzia³a siê o panu?

- To stara historia. - Rozumiem. - I to nie by³a moja wina. - Wierzê panu. - Lubiliœmy spêdzaæ wieczory w klubach. W³aœnie dosta³em g³ówn¹ rolê w filmie „Przebaczenie”. To by³ mega hit, szansa na wielk¹ karierê, wiêc postanowiliœmy to uczciæ. Przez ca³¹ noc imprezowaliœmy. Piliœmy, za¿ywaliœmy narkotyki. Ju¿ ich nie biorê, ale wtedy to robi³em. Zawsze znalaz³o siê pod rêk¹ trochê zonera lub Hype, jakby to by³y drobne upominki. Kobiety te¿. Na wyci¹gniêcie rêki.

-

„Przebaczenie” wesz³o na ekrany jakieœ dziesiêæ lat temu. Naprawdê by³ pan m³ody - powiedzia³a Peabody tym samym tonem, pe³nym zrozumienia. - Ledwie skoñczy³ pan dwadzieœcia lat. - Mia³em dwadzieœcia trzy lata. To by³ prze³om w mojej karierze, zarobi³em masê forsy. Byliœmy nakrêceni tym œwiêtowaniem w klubie tylko dla doros³ych. Wchodziliœmy do gabinetów na godziny i z nich wychodziliœmy. Wie pani, jak to jest. Wzruszy³ ramionami i wypi³ trochê wody. - Jasne - potwierdzi³a Peabody,

chocia¿ nie mia³a zielonego pojêcia. - Potem poszliœmy do mnie, towarzyszy³o nam kilka kobiet, ¿ebyœmy mogli dalej siê bawiæ. Dwie z nich posz³y razem ze mn¹ do mojej sypialni. Kiedy rano siê obudzi³em, by³y w moim ³ó¿ku. Po prostu wszystkim nam urwa³ siê film. A pod drzwiami jakiœ facet siê wydziera³, ¿e mnie zabije. Okaza³o siê, ¿e jedna z tych dziewcz¹t to jego córka. Mia³a szesnaœcie lat. Obie siksami.

by³y

szesnastoletnimi

Na d³oniach.

chwilê

ukry³

twarz

w

- Sk¹d mia³em to wiedzieæ? Nie powinno ich w ogóle byæ w tym klubie. Legitymowa³y siê podrobionymi dokumentami to¿samoœci, utrzymywa³y, ¿e skoñczy³y dwadzieœcia jeden lat. Nie kaza³em im uprawiaæ ze mn¹ seksu. Do niczego ich nie zmusza³em. Ale kupi³em im drinki, da³em narkotyki, przespa³em siê z obiema. Gdybym wiedzia³, ¿e maj¹ po szesnaœcie lat, nie zrobi³bym tego, przysiêgam. Nie wygl¹da³y na szesnastolatki ani nie zachowywa³y siê jak szesnastolatki. By³y w klubie dla doros³ych i nie mog³em siê od nich opêdziæ. Oœwiadczy³, ¿e zadzwoni na

policjê, ka¿e mnie aresztowaæ za gwa³t. Wszyscy krzyczeli, spoliczkowa³ swoj¹ córkê. Naprawdê mocno j¹ uderzy³ i naskoczy! na mnie, kiedy próbowa³em go powstrzymaæ przed dalszym biciem tej dziewczyny. Moi kumple go odci¹gnêli. Tamte smarkule wpad³y w histeriê. Jeden z moich kolegów by³ prawnikiem, zacz¹³ siê wym¹drzaæ, ¿e dziewczyny trafi¹ do poprawczaka, a faceta mo¿na oskar¿yæ o napaœæ. Sytuacja stawa³a siê coraz powa¿niejsza. - Co siê wydarzy³o potem? spyta³a Peabody, kiedy umilk³. - Zap³aci³em. Da³em im masê

pieniêdzy za milczenie. To by³o dawno temu. Nie myœla³em wtedy, ¿e robiê coœ z³ego. Ale gdybym im nie zap³aci³, by³bym skoñczony. Gdyby oskar¿ono mnie o gwa³t, nie mia³bym co marzyæ o dalszej karierze. Nawet teraz mog³oby mi to zaszkodziæ. - K. T. siê o tym dowiedzia³a. - W³aœnie tym siê zajmuje powiedzia³ z gorycz¹. - Wêszy. A potem, kiedy jej to pasuje, szanta¿uje ludzi. Nigdy nic jej nie zrobi³em, ale zagrozi³a, ¿e poinformuje media, co siê wtedy sta³o. Zna³a nawet nazwisko tego faceta i jego córki. Oœwiadczy³a, ¿e trafiê za kratki, ¿adna wytwórnia ju¿ nigdy mnie

nie zaanga¿uje. To siê wydarzy³o prawie dziesiêæ lat temu, ale powiedzia³a, ¿e pójdê do wiêzienia. - Chyba, ¿e zgodzi siê pan sk³amaæ, ¿e sypia pan z Marlo? - Tak. Oœwiadczy³a, ¿e muszê powiedzieæ Matthew, ¿e krêcimy ze sob¹ na boku, podaæ mu szczegó³y. - Co jej pan odpowiedzia³? - Powiedzia³em „nie”. Nie zamierza³em zrobiæ czegoœ takiego przyjacio³om. Odpar³a, ¿e nie s¹ moimi przyjació³mi. Spyta³a, czy wierzê, ¿e któreœ z nich posz³oby zamiast mnie do wiêzienia? Przestraszy³em siê.

Poci¹gn¹³ d³ugi ³yk wody. - I co pan zrobi³? - Skontaktowa³em siê z moim przyjacielem-prawnikiem, powtórzy³em mu, co mi powiedzia³a Harris. Poradzi³, ¿ebym trochê j¹ pozwodzi³, a on siê dowie, gdzie przebywa teraz tamta dziewczyna, co porabia. Zapewni³ mnie, ¿e nie pójdê do wiêzienia, bo nast¹pi³o przedawnienie, wiêc przynajmniej tym mogê siê nie przejmowaæ. Ale nie chcia³em, ¿eby sprawa trafi³a do mediów. Mój przyjaciel oœwiadczy³, ¿e istnieje du¿e prawdopodobieñstwo, ¿e dziewczyna i jej ojciec te¿ by sobie tego nie ¿yczyli, wiêc by³oby tylko s³owo K.

T. przeciwko mojemu. Lecz powinienem wzi¹æ j¹ trochê na przeczekanie, wyjaœniæ jej, ¿e muszê siê nad tym zastanowiæ, a on siê zorientuje w sytuacji. - Czy wczoraj wieczorem rozmawia³ pan z ni¹ o tym? - zapyta³a go Eve. - Stara³em siê jej unikaæ. Potem urz¹dzi³a tê scenê podczas kolacji. Co gorsza, wiedzia³em, co chce, ¿ebym powiedzia³, zrobi³. Dlatego pi³em, ¿eby o tym nie myœleæ. Dopad³a mnie i znów wróci³a do tematu. Powiedzia³em, ¿eby mi da³a œwiêty spokój. Nie zamierza³em z ni¹ o tym rozmawiaæ,

kiedy wokó³ krêci³o siê tyle ³udzi. Chyba siê wyg³upi³em i oœwiadczy³em, ¿e mój adwokat zaj¹³ siê t¹ spraw¹. Przesun¹³ rêk¹ po w³osach. - Albo tylko tak sobie pomyœla³em, nie powiedzia³em tego na g³os. Nie wiem. Wszystko jest zamazane. Za du¿o wypi³em. - Znów ukry³ twarz w d³oniach. - Connie ma racjê. - W jakiej kwestii? - spyta³a Eve. - Picie nie sprawia, ¿e problemy znikaj¹. To, ¿e siê o nich nie pamiêta, wcale nie znaczy, ¿e przesta³y istnieæ. *

Eve zrezygnowa³a z przerwy i od razu przyst¹pi³a do przes³uchania Marlo. Zastanawia³a siê, czy powinna jej powiedzieæ, ¿e jak na policjantkê okazuje zbyt wielkie zdenerwowanie. Ale tylko odczyta³a do mikrofonu podstawowe informacje i usiad³a za sto³em. - Szybko tu pani dotar³a. - By³am... W centrum. - Czeka³a pani na Matthew. OszczêdŸmy sobie nieco czasu. Wiemy, ¿e pani¹ i Matthew coœ ³¹czy, ¿e chcieliœcie utrzymaæ to w tajemnicy. Wiemy,

¿e

K.

T.

siê

zorientowa³a, znalaz³a mieszkanie, z którego korzystaliœcie, próbowa³a was szanta¿owaæ nagraniem was obojga w intymnej sytuacji. - Ca³kiem sporo wiecie. Mam nadziejê, ¿e wiecie tak¿e, i¿ Matthew nic jej nie zrobi³. Nie zamierzaliœmy jej pozwoliæ d³u¿ej nas szanta¿owaæ, przeœladowaæ, ale jej nie zabiliœmy. - Powiedzia³a wam, ¿e wynajê³a prywatnego detektywa, ¿eby siê w³ama³ do waszego mieszkania, zainstalowa³ kamerê, a póŸniej ponownie siê w³ama³ i j¹ zabra³. Ale nie zg³osiliœcie tego na policjê. - Nie. To by³a nasza sprawa

osobista. Wie pani, jak cenna jest prywatnoœæ, kiedy ma siê jej tak ma³o? Poza tym nie wiedzieliœmy, kogo wynajê³a. Gdybyœmy poszli na policjê i wszystko powiedzieli, zwyczajnie by zaprzeczy³a. Jak mogliœmy czegokolwiek dowieœæ? Uznaliœmy, ¿e sami sobie poradzimy z ca³¹ t¹ brzydk¹ spraw¹. Zdobêdziemy dowody. - W jaki sposób? - Matthew zgodzi³ siê z ni¹ spotkaæ na tarasie, ale zamierzaliœmy siê tam udaæ obydwoje. Ja mia³am w torebce nagrywarkê. Chcieliœmy nak³oniæ Harris do powtórzenia wszystkiego o w³amaniu, do ponownego

zaszanta¿owania nas. Potem powiedzielibyœmy jej, ¿eby siê od nas odczepi³a. Mielibyœmy kartê przetargow¹, rozumie pani? Gdyby upubliczni³a to, co ma, my nie tylko upublicznilibyœmy to, co nam powiedzia³a, ale jeszcze pozwalibyœmy j¹ do s¹du. Skinê³a g³ow¹, przekonana, ¿e racja jest po jej stronie. - Bezprawne wkroczenie do prywatnego mieszkania, wymuszenie, molestowanie seksualne. Ale kiedy weszliœmy na taras, by³a w basenie. Ju¿ nie ¿y³a. Matthew nie zawaha³ siê ani chwili. Wskoczy³ do wody. Pomimo

tego, co zrobi³a, pomimo jej gróŸb, próbowa³ j¹ ratowaæ. Bardzo usilnie próbowa³. W jej oczach pojawi³y siê ³zy. - Uratowa³by jej ¿ycie, gdyby to by³o mo¿liwe. Ale pojawiliœmy siê za póŸno. A nie powiedzieliœmy pani o tym wszystkim, bo chcieliœmy unikn¹æ podejrzeñ, przeprawy z mediami, skutków ubocznych. Nie zas³u¿yliœmy sobie na to. Nie zrobiliœmy nic z³ego, tylko siê w sobie zakochaliœmy. - Bardzo ³adnie, ale równie¿ utrudnialiœcie pracê policji, zatajaj¹c istotne informacje.

- Œwietnie. - Rozsiad³a siê, wzruszy³a ramionami. - Aresztujcie mnie. Nie zrobiliœmy nic z³ego. - Gdzie jest nagranie, które zleci³a zrobiæ K. T.? - Nie wiem. - Marlo niemal prychnê³a. - Mo¿e to wszystko by³o k³amstwo. Blef. Powiedzia³a, ¿e poka¿e Matthew fragment, wiêc gdyby nie blefowa³a, powinna mieæ nagranie przy sobie. Ale... - Szuka³a go pani. - Tak, przyznajê. Mo¿e to by³o

zimne i egoistyczne, ale Harris nie ¿y³a i nic nie mogliœmy na to poradziæ. A gdyby znalaz³a pani nagranie, kogo by pani podejrzewa³a o jej zamordowanie? No i nie w¹tpiê, ¿e nagranie trafi³oby do mediów. Wiêc zajrza³am do jej torebki, ale nic nie znalaz³am. Nie mia³a nagrania przy sobie ani w torebce, nie znaleŸliœmy go te¿ nigdzie na tarasie. Wiêc przypuszczam, ¿e mo¿e pani dopisaæ do listy moich grzechów próbê kradzie¿y i zacierania œladów na miejscu przestêpstwa. - To nieodpowiednia chwila na tak¹ postawê, Marlo - odezwa³a siê ³agodnie Eve. - Gdzie nagranie?

- Przecie¿ powiedzia³am, ¿e nie mia³a ¿adnego nagrania. - Nie jej. Pani. - Moje... - Znieruchomia³a. Opuœci³a rêkê, któr¹ chcia³a poprawiæ w³osy. - Moja nagrywarka by³a w³¹czona. Bo¿e, przez ca³y czas by³a w³¹czona. By³am tak skupiona na K. T., ¿e o tym zapomnia³am. Jest w torebce. Nadal jest w mojej wieczorowej torebce. Wszystko by³o takie szalone i skomplikowane, i straszne. Nadal jest w mojej torebce w mieszkaniu. Pojadê po ni¹. - Wsta³a. - Pojadê po ni¹ i na w³asne uszy pani us³yszy, co siê sta³o. Przekona siê pani, ¿e jej nie zabiliœmy.

- Ka¿ê dwóm funkcjonariuszom pojechaæ z pani¹ do mieszkania. Przywioz¹ tu nagranie. A propos, Marlo, mamy tutaj œwietny Wydzia³ Przestêpstw Elektronicznych. Bêdziemy wiedzieli, jeœli coœ majstrowaliœcie przy nagraniu. - Œwietnie. - Zacisnê³a zêby i wyprostowa³a siê. - Bo nic przy nim nie majstrowaliœmy, wiêc o tym te¿ pani bêdzie wiedzia³a. Nienawidzi³am jej. By³a chor¹, zgorzknia³¹ suk¹. Manipulatork¹, która z radoœci¹ zniszczy³aby mi ¿ycie. Ale nie pragnê³am jej œmierci. Chcia³am, by ¿y³a ze œwiadomoœci¹, ¿e jestem od

niej sprytniejsza, silniejsza i zwyczajnie lepsza. Chcia³am, by wiedzia³a, ¿e po zakoñczeniu prac przy filmie poka¿ê nagranie Roundtreemu i producentowi, i ¿e to jej ¿ycie bêdzie zrujnowane. Bêdzie mia³a szczêœcie, jeœli dostanie rolê pani domu w jakiejœ reklamie. Tylko tego chcia³am. - Wierzê jej - powiedzia³a Peabody, kiedy Eve oddelegowa³a dwóch funkcjonariuszy, by pojechali razem z Marlo do mieszkania. Wszystko pasuje. Wszystko jest logiczne. - Jest aktork¹. Aktorzy sprawiaj¹, ¿e fikcja wydaje siê prawd¹. Ale

owszem, sk³aniam siê ku temu samemu wnioskowi. Wiêc gdzie jest nagranie, którym K. T. chcia³a ich szanta¿owaæ? - Mo¿e to by³ blef. - Nie wydaje mi siê. Ciekawi mnie, dlaczego zabójca je zabra³. ¯eby samemu spróbowaæ szanta¿u czy dla ochrony w³asnej osoby? Kiedy bêdziemy mia³y za sob¹ tê przeklêt¹ konferencjê prasow¹, musimy pojechaæ do pokoju hotelowego ofiary. Nawet jeœli mia³a przy sobie fragment nagrania, ca³a reszta musi byæ gdzie indziej. Mogê siê zaj¹æ poszukiwaniami, kiedy ty stawisz czo³o

dziennikarzom. - Cwana jesteœ, Peabody. - Eve spojrza³a na zegarek. - Miejmy to ju¿ za sob¹, ¿ebyœmy mog³y zaj¹æ siê tym, za co nam p³ac¹. Chcê poznaæ tego prywatnego detektywa, o ile istnieje - doda³a, kiedy sz³y do centrum prasowego w komendzie. - Jeœli istnieje, dosta³ pieni¹dze. Jeœli dosta³ pieni¹dze, mo¿emy do niego trafiæ, sprawdzaj¹c finanse ofiary. - Mo¿e zap³aci³a mu gotówk¹. Prywatny detektyw, który siê w³amuje do czyjegoœ mieszkania, nie lubi zostawiaæ œladów.

- Mo¿e zap³aci³a mu gotówk¹, ale musia³o to byæ niedawno, a kwota za w³amanie do mieszkania musia³a byæ znaczna. Musia³a znaleŸæ kogoœ, kto przyj¹³ takie zlecenie. My te¿ go znajdziemy. - Z pewnoœci¹ przejrza³ nagranie, ¿eby siê upewniæ, ¿e ma coœ, co warto wrêczyæ klientce. - Taak. I s¹ du¿e szanse, ¿e na wszelki wypadek zostawi³ sobie kopiê. Prywatny detektyw, który przyjmuje takie plugawe zlecenia, prawdopodobnie siê w tym specjalizuje. I

w³aœnie

kogoœ

takiego

szuka³a. Kiedy siê dowie o œmierci klientki, ma dwa wyjœcia: mo¿e zniszczyæ dowody, usun¹æ wszystko, co jego zdaniem ³¹czy j¹ z denatk¹, albo spróbowaæ sprzedaæ nagranie. Myœlê, ¿e z tym, czym dysponujemy, mo¿emy spróbowaæ uzyskaæ zezwolenie na pods³uchiwanie rozmów telefonicznych Marlo i Matthew. - Uwa¿asz, ¿e nie przyjd¹ do nas, kiedy znów ktoœ spróbuje ich szanta¿owaæ? - Nie zrobili tego za pierwszym razem, co nam pomo¿e w uzyskaniu nakazu za³o¿enia pods³uchu. A w tym czasie dok³adnie przeszukamy pokój

hotelowy K. T., jej przyczepê, wszystkie skrytki, jakie wynajê³a na swoje nazwisko... Albo na twoje. - Na moje? Dlaczego... Och. Peabody wydê³a policzki. - Na wypadek, gdyby chcia³a zachowaæ anonimowoœæ. - Za³o¿ê siê, ¿e policjanci z filmu maj¹ swoje dowody to¿samoœci. Odznaki, którymi mog¹ machaæ na planie zdjêciowym. £atwo siê czymœ takim pos³u¿yæ, by wynaj¹æ skrytkê bankow¹. Ja bym tak zrobi³a. Sprawdzimy banki w pobli¿u

hotelu. Musia³a mieæ ³atwy dostêp do nagrania, jeœli je gdzieœ ukry³a. Wesz³y do pomieszczenia roboczego, s¹siaduj¹cego z centrum prasowym. Kyung ju¿ na nie czeka³. - Có¿ za punktualnoœæ pochwali³ je. - Czy maj¹ panie jakieœ ¿yczenia, nim rozpocznie siê konferencja? - Chcemy, ¿eby by³a krótka powiedzia³a Eve. - Pojawi³o siê kilka nowych w¹tków w œledztwie, wiêc chcemy je jak najszybciej sprawdziæ. - Czy chcia³ybyœcie

macie coœ, czym siê podzieliæ z

dziennikarzami? - Nie. - W takim razie w porz¹dku, ograniczymy siê do tego, co ju¿ wczeœniej omówiliœmy. Na stole jest woda. Bêdziecie... - Nie usi¹dê przerwa³a mu Eve.

za

sto³em -

- W porz¹dku - powiedzia³ bez zmru¿enia oka. - Przygotujemy du¿e podium. Poinformujê dziennikarzy o zasadach, przedstawiê panie. Bêdziecie przez piêtnaœcie minut odpowiada³y na pytania. Po up³ywie tego czasu zakoñczê konferencjê i bêd¹ panie wolne, by móc

pod¹¿yæ nowymi tropami. Zna³ siê na rzeczy, dosz³a do wniosku Eve. Natychmiast w sali pojawi³o siê podium. Kyung stan¹³ za nim, by rozpocz¹æ konferencjê. Zrobi³ to g³adko, sympatycznie, a zarazem z nale¿yt¹ powag¹. Kiedy siê cofn¹³, Eve wyst¹pi³a do przodu, a tu¿ za ni¹ Peabody. Natychmiast rozleg³y siê pytania, dziennikarze przekrzykiwali siê nawzajem i zag³uszali jeden drugiego. Eve sta³a w milczeniu, przygl¹daj¹c siê t³umowi. Pe³na

sala,

pomyœla³a.

Wiêkszoœæ obecnych wsta³a z miejsc i podnios³a rêce. Kamery wycelowane by³y w ni¹ i Peabody jak laserowe strzelby. Rozpozna³a operatora kamery, wspó³pracuj¹cego z Nadine, ale sama gwiazda Kana³u 75 by³a nieobecna. Bardzo sprytnie, dosz³a do wniosku Eve. Nie mo¿na wypytywaæ o wydarzenia, w których samemu siê uczestniczy³o. Przypuszcza³a, ¿e Nadine poprosi³a Kyunga, by pozwoli³ jej obserwowaæ konferencjê z jednej z salek przylegaj¹cych do centrum prasowego. -

Wczoraj

oko³o

godziny

dwudziestej trzeciej zamordowano K. T. Harris. Eve nie próbowa³a przekrzyczeæ dziennikarzy, zignorowa³a te¿ kilka okrzyków, ¿eby mówi³a g³oœniej. - Œmieræ nast¹pi³a w domu Masona Roundtreego i Connie Burkette kontynuowa³a tym samym tonem podczas kolacji, wydanej dla kilku osób zwi¹zanych z realizacj¹ filmowej adaptacji ksi¹¿ki Nadine Furst, opisuj¹cej œledztwo w sprawie œmierci Icove’ów. Umilk³a na chwilê.

- Detektyw Peabody i ja bêdziemy odpowiada³y na pytania na temat tej sprawy, o ile zadaj¹cy pytania nie bêd¹ siê zachowywali jak rozpuszczone bachory na szkolnej wycieczce. S³ucham pana - zwróci³a siê do jednego z reporterów, który usiad³ i podniós³ rêkê do góry. - Gralin Peters, UNN. Poniewa¿ by³a pani obecna na miejscu w chwili pope³nienia morderstwa, czy przes³ucha³a pani wszystkich obecnych i czy ma ju¿ pani jakichœ podejrzanych? - Natychmiast po odkryciu zw³ok zosta³y przes³uchane wszystkie osoby znajduj¹ce siê w domu w chwili

œmierci pani Harris. Z³o¿y³y tak¿e stosowne oœwiadczenia. Obecnie analizujemy zapisy przes³uchañ i treœæ oœwiadczeñ, zwróciliœmy siê te¿ o dodatkowe wyjaœnienia i prowadzimy intensywne œledztwo. W tej chwili nie mo¿emy wskazaæ ¿adnego podejrzanego. - Detektyw Peabody, jakie to uczucie stwierdziæ, ¿e K. T. Harris, która wcieli³a siê w pani¹ w tym filmie, zosta³a zamordowana, kiedy pani znajdowa³a siê na dole? Bibi Minacour, Grupa Medialna Foxhall. - Takie samo, jak wtedy, kiedy siê dowiem, ¿e gdziekolwiek w Nowym

Jorku kogoœ zamordowano. Wiem, ¿e muszê ustaliæ to¿samoœæ zabójcy, zebraæ przeciwko niemu czy niej dowody i dokonaæ aresztowania. - Detektyw Peabody! Detektyw Peabody! Jasper Penn, New York Eye. Czy trudno pani prowadziæ œledztwo w sprawie morderstwa kobiety, która gra³a pani¹ w tym filmie i tak bardzo przypomina pani¹ z wygl¹du? - To niecodzienna sytuacja, ale nie, nie jest mi trudniej ni¿ podczas ka¿dego innego œledztwa. - Dlaczego obie panie nie zosta³y uznane za podejrzane? Loo Strickland,

„Need to Know”. - Mamy alibi - powiedzia³a Eve, co wywo³a³o salwê œmiechu. - Ale pani i ofiara pok³óci³yœcie siê przy œwiadkach na krótko przed tym, nim dosz³o do morderstwa. - To nie jest œcis³a informacja. Ofiara pozwoli³a sobie podczas kolacji na niefortunn¹ uwagê. Skomentowa³am jej wypowiedŸ. Spotka³am K. T. Harris tylko raz, wczoraj na planie filmowym, i to przelotnie. Poniewa¿ spóŸni³a siê na wieczorne przyjêcie, a podczas posi³ku zosta³a usadzona w drugim koñcu sto³u, nie

mia³yœmy okazji rozmawiaæ i prawdê mówi¹c, ta krótka wymiana zdañ to by³ jedyny raz, kiedy nawi¹za³yœmy kontakt, chocia¿ nie bezpoœredni. Zaczê³a odpowiadaæ na kolejne pytanie, kiedy Strickland znów zawo³a³: - Jaka to by³a uwaga i jak brzmia³a pani odpowiedŸ? Pocz¹tkowo zamierza³a go zignorowaæ, ale potem pomyœla³a, ¿e zaraz ktoœ inny zada to samo pytanie. - Nie musi pan tego wiedzieæ, bo nie ma to ¿adnego znaczenia dla œledztwa. Powtarzam, ¿e nie rozmawia³yœmy bezpoœrednio, pad³o

wiele uwag, odpowiedzi i komentarzy przed posi³kiem, w jego trakcie i po jego zakoñczeniu. Ostatecznie by³o to spotkanie towarzyskie. Pani porucznik! Czy utrzymywanie stosunków towarzyskich nie tylko z ofiar¹, ale równie¿ z innymi aktorami oraz cz³onkami ekipy filmowej, nie wy³¹czaj¹c Marlo Durn, która odgrywa pani¹, nie oznacza w tym przypadku konfliktu interesów? - Po pierwsze, pozna³am pani¹ Harris, pani¹ Dum i pozosta³ych aktorów oraz cz³onków ekipy wczoraj rano. Wieczorne przyjêcie by³o pierwszym naszym spotkaniem na gruncie

towarzyskim, trudno tu wiêc mówiæ o utrzymywaniu stosunków. Gdybyœmy ja albo moja partnerka uzna³y, ¿e ten fakt w jakikolwiek sposób wp³ynie na œledztwo albo je utrudni, nie prowadzi³ybyœmy tego dochodzenia. K. T. Harris jest teraz dla nas najwa¿niejsza. Reprezentujemy j¹. - Ktoœ odebra³ jej ¿ycie powiedzia³a Peabody. - Niewa¿ne, kim by³a, w jaki sposób zarabia³a na ¿ycie, czy by³a kimœ obcym czy nasz¹ przyjació³k¹. Ktoœ odebra³ jej ¿ycie i razem z porucznik Dallas do³o¿ymy wszelkich starañ, by zidentyfikowaæ zabójcê i postawiæ go przed s¹dem. Ci, którzy jedynie szukaj¹ sensacji,

niepotrzebnie marnuj¹ nasz czas. Czas, jaki powinnyœmy poœwiêciæ na wykonywanie naszych obowi¹zków. Ale okolicznoœci s¹ szczególne, jak przyzna³a sama porucznik Dallas - zawo³a³ ktoœ z sali. Prowadzicie œledztwo w sprawie zamordowania aktorki, która mia³a graæ detektyw Peabody. Podczas œledztwa bêdziecie przes³uchiwaæ aktorów, którzy wcielili siê w postacie porucznik Dallas, Roarke’a, detektywa McNaba, komendanta Whitneya i tak dalej. Okolicznoœci ka¿dego morderstwa s¹ szczególne - odpar³a Eve. I za³o¿ê siê, ¿e dla ofiary, jej przyjació³

i rodziny ta sytuacja zawsze jest wyj¹tkowa. Aktorzy - ci¹gnê³a odgrywaj¹ ró¿ne role. Ofiara to nie detektyw Peabody. Marlo Durn to nie ja. Spodziewam siê, ¿e pani Durn nadal bêdzie siê wciela³a w ró¿ne postaci, zarówno prawdziwe, jak i fikcyjne, tak jak ja zamierzam nadal prowadziæ œledztwa w sprawie zabójstw. W tej chwili ja i moja partnerka zajmujemy siê spraw¹ K. T. Harris. Moja partnerka bardzo dobrze to wyjaœni³a. A jeœli chodzi o fakt, ¿e ma to zwi¹zek z Hollywood? - doda³a. - Proszê go wykorzystaæ, jeœli was to rajcuje, jeœli dziêki temu wzroœnie sprzeda¿ gazet. Przypuszczam, ¿e na tym polega wasza praca. Wiêc róbcie, co do was nale¿y. A

ja wrócê do swoich obowi¹zków. Peabody! Eve zesz³a z podwy¿szenia i odwróci³a siê, ¿eby wyjœæ. Za plecami s³ysza³a kolejne pytania. Niezupe³nie tak, jak ustaliliœmy - powiedzia³ cicho Kyung ale bardzo dobrze. S³awa napêdza ten poci¹g - doda³. - Jej, pani, pozosta³ych obecnych na kolacji. - Nie jestem s³awna. - Jest pani i musi sobie pani z tym jakoœ radziæ. Jest pani s³awna jako porucznik Dallas, jako ¿ona bogatego i wp³ywowego cz³owieka, jako g³ówna

bohaterka bestsellerowej ksi¹¿ki... I jej adaptacji filmowej. Prawdê mówi¹c, dziêki tej s³awie mo¿e zyska pani wiêcej luzu i swobody podczas œledztwa. Wielu dziennikarzy skupi uwagê na gwiazdach. Gdyby ofiara by³a zwyk³¹ kobiet¹, która utonê³a podczas przyjêcia, nikogo by to specjalnie nie zainteresowa³o. Na razie zainteresowanie skupi siê na niej, na pani, na innych gwiazdach, a nie na samym dochodzeniu, na jego szczegó³ach. - W³aœnie o to chodzi. Chcemy teraz do niego wróciæ. - ¯yczê powodzenia. Detektyw

Peabody? Dobrze sobie pani poradzi³a. W³aœciwie bardzo dobrze. - Dziêkujê - odrzek³a wychodz¹c z Eve. - Nawet nie wiedzia³am, ¿e coœ powiem, póki nie us³ysza³am swojego g³osu. Mia³am wra¿enie, jakby nikt siê nie przejmowa³ tym, ¿e Harris nie ¿yje, ¿e j¹ zamordowano. Liczy siê tylko, ¿e zamordowano j¹ w trakcie zdjêæ do filmu, w którym gra³a mnie, podczas naszej obecnoœci. W³aœciwie wcale nie chodzi³o o ni¹. - Masz racjê. I Kyung dobrze powiedzia³. Niech siê o tym rozpisuj¹, a my zajmiemy siê œledztwem.

- Nawet pomimo tego, ¿e by³a z niej suka. - Nawet. Skontaktuj siê z McNabem, niech zacznie sprawdzaæ jej finanse, mo¿e natrafi na coœ, co nas doprowadzi do prywatnego detektywa. Po przes³uchaniu nagrania sporz¹dzonego przez Marlo wybierzemy siê do hotelu, w którym mieszka³a ofiara. - Wiesz, co by siê sta³o, gdyby jedno z nagrañ lub oba przeciek³y do prasy? - Tak, dlatego postarajmy siê do tego nie dopuœciæ.

Eve wyjê³a nagranie, które funkcjonariusze umieœcili w zalakowanej, opisanej i wci¹gniêtej do ewidencji torbie. - Zamknij drzwi, Peabody. Chc¹c obejrzeæ materia³ na wiêkszym ekranie, Eve wetknê³a noœnik do swojego komputera, uruchomi³a funkcjê odtwarzania. I postanowi³a trzymaæ kciuki za to, by jej sprzêt by³ ³askaw dzia³aæ poprawnie. Komputer parê razy czkn¹³, monitor zamigota³, a potem wype³ni³a go twarz Marlo.

- Marlo Durn i Matthew Zank. - Ej, jak sobie za³atwi³aœ g³ówn¹ rolê? Eve rozeœmia³a siê, a potem przesunê³a kamerê tak, by pokaza³ ich oboje. Rozpozna³a kolczyki, które Marlo mia³a poprzedniego wieczoru. - Durn i Zank, w kolejnoœci alfabetycznej. Upewnijmy siê, ¿e to dzia³a. Na chwilê obraz znikn¹³ ekranu, a potem znów siê pojawi³.

z

- No wiêc - powiedzia³a Marlo nieco ciszej. Widaæ by³o, ¿e znajduje

siê w jednej z wind. - Oboje wiemy, jak to rozegramy. Na samym pocz¹tku bêdzie wkurzona, ¿e jestem z tob¹. - Mam to w nosie. Mo¿e bêdzie wœciek³a, ale nie tak, jak ja. Mam ochotê przywaliæ jej piêœci¹. - Matthew! - No dobrze, to ty jej przywal. Bardziej podniecaj¹ce jest ogl¹danie, jak kobitki ok³adaj¹ siê piêœciami. - Jezu - mruknê³a Eve. - Co takiego podnieca facetów w widoku bij¹cych siê kobitek? - Poza tym - ci¹gn¹³ Matthew -

jesteœ w doskona³ej formie... Nie przesadzam... Bo sumiennie przygotowa³aœ siê do roli Dallas. - I chêtnie wypróbujê swoje umiejêtnoœci. - Kamera pokaza³a napiêty damski biceps. - No i bardzo dobrze, ¿e bêdzie wkurzona. Zacznie mówiæ, co zrobi³a, powtórzy swoje groŸby o upublicznieniu tych nagrañ z sypialni. - Suka. Chocia¿... Chêtnie bym je obejrza³. Mo¿e urz¹dzimy specjalny seans tylko dla nas dwojga? Marlo znów siê rozeœmia³a, kamera siê przesunê³a, pokazuj¹c tu³ów Matthew, a póŸniej jego rozbawion¹

minê. - Przyniosê pra¿on¹ kukurydzê. Ale najpierw musimy zdobyæ nagranie. Jeœli nasz plan siê powiedzie, K. T. odda nam film. Nie zaryzykuje dla niego swojej kariery. Prawda? - Wszystko bêdzie dobrze, kotku. Uda nam siê. Przekona siê, ¿e nie wolno zadzieraæ z Zankiem i Durn. Odwrócona kolejnoœæ alfabetyczna. - Naprawdê ciê kocham. - Obraz siê poruszy³, kiedy wysiedli z windy. - Jak ju¿ bêdzie po wszystkim, wyjedŸmy gdzieœ. ZnajdŸ jak¹œ wyspê albo schronisko w górach. PojedŸmy

gdzieœ, ¿eby jeszcze przez jakiœ czas utrzymaæ nasz zwi¹zek w tajemnicy. - Wszystko, czego chcesz. Wszêdzie, gdzie chcesz. - Obraz sta³ siê zamazany. NajwyraŸniej, pomyœla³a Eve, zrobiony przez Marlo otwór w torebce zas³oni³a jakaœ czêœæ cia³a Matthew, kiedy siê objêli. - Nie wygl¹da to na planowanie zabójstwa - zauwa¿y³a Peabody. Przynajmniej na razie. - No dobra. - Marlo siê odsunê³a i wziê³a g³êboki oddech. - Do dzie³a!

- Scena w plenerze, noc¹ mrukn¹³ Matthew, kiedy wyszli na taras na dachu. - Bo¿e, jak tu cudownie. Chocia¿ bardziej mi siê podoba³o, jak byliœmy tu poprzednio, ¿eby posiedzieæ na œwie¿ym powietrzu. - Znów tu przyjdziemy, jak za³atwimy tê sprawê. - Umowa stoi, Dobra. K. T.! zawo³a³. - Chcia³aœ siê ze mn¹ spotkaæ. No wiêc jestem. - Nie widzê jej. Mo¿e jeszcze nie przysz³a. -

Nie

by³o

jej

w

sali

projekcyjnej. Do jasnej cholery, K. T., przestañ siê wyg³upiaæ. Szli dalej. ZnaleŸli siê pod rozsuwanym dachem, od wody w basenie odbi³o siê œwiat³o. - Mo¿e jest... - O, Bo¿e! - Marlo, co... O, Jezu! Obraz siê przekrzywi³, kamera uchwyci³a Matthew, który pobieg³ w stronê basenu i wskoczy³ w ubraniu do wody. Gdy odwróci³ unosz¹ce siê w wodzie cia³o, ukaza³a siê twarz Harris.

Marlo wyda³a z siebie zduszony okrzyk, a obraz znów sta³ siê niewyraŸny, kiedy upuœci³a torebkê. Eve zobaczy³a nogi aktorki, patrzy³a, jak Durn pada na kolana, wyci¹ga rêce, ¿eby pomóc Matthew wydobyæ K. T. z wody. S³ychaæ by³o ich g³osy, kiedy mówili jedno przez drugie. - Co siê sta³o? - Pomó¿ mi j¹ wyci¹gn¹æ. - Nie ¿yje? O, Bo¿e, nie ¿yje? - Zrób mi miejsce. Nie oddycha. Eve patrzy³a, jak Matthew stara

siê reanimowaæ K. T., stosuje sztuczne oddychanie metod¹ usta-usta, a Marlo rozciera jej d³oñ, jakby próbowa³a j¹ rozgrzaæ. - Oddychaj, oddychaj! No dalej! - Jest zimna. Jest taka zimna. Czy poszukaæ koca? - Ona nie ¿yje, Marlo. Nie ¿yje. Usiad³ na piêtach, blady, ociekaj¹cy wod¹. Oddycha³ nierówno, z trudem. Marlo klêcza³a, dygocz¹c. Powinniœmy wezwaæ pogotowie. Gdzie mój telefon?

Ale Matthew uj¹³ jej d³oñ. - Ona nie ¿yje. Nie ¿yje, Marlo. - Ale... To niemo¿liwe. Na pewno coœ siê da zrobiæ. - Ju¿ nikt jej nie pomo¿e. Nie ¿yje. Jest... Zimna. - Och, Matthew. - Nie zwa¿aj¹c na cia³o, le¿¹ce miêdzy nimi, nachylili siê do siebie, niemal przypadli do siebie. - Co teraz zrobimy? Co powinniœmy zrobiæ? Dallas i Peabody. Musimy

zjechaæ

na

dó³,

powiedzieæ im. - Tak. Jezu, ca³y siê trzêsê. Ale ze mnie bohater. Potrzebna mi chwila. - W porz¹dku. - Objê³a go, a potem gwa³townie siê odsunê³a. Nagranie. Musimy je zabraæ. Niezgrabnie wsta³a z klêczek. - Marlo, niczego nie dotykaj. - Tylko zabiorê nagranie. Musi je mieæ w torebce, poszukam. Jeœli policja je znajdzie, mo¿e pomyœleæ... Matthew, mog¹ sobie pomyœleæ, ¿e to my j¹ zabiliœmy, albo siê z ni¹ szarpaliœmy, albo... Nie ma go tutaj. Nic tu nie ma. Mo¿e schowa³a je przy

sobie, w kieszeni? - Marlo, przestañ. Przestañ. Niczego nie ma w kieszeni. Widocznie mnie ok³ama³a. Zwyczajnie mnie ok³ama³a, a teraz nie ¿yje. - G³os mia³ zachrypniêty. - Nie ¿yje, a my nic nie mo¿emy zrobiæ. - Zrobi³eœ wszystko, co w ludzkiej mocy. - Marlo znów uklêknê³a obok Matthew, pog³adzi³a go po mokrych w³osach. - Musia³a siê uderzyæ w g³owê i wpad³a do basenu. By³a pijana, wpad³a do wody i utonê³a. Patrz, tu jest jej kieliszek, rozbity kieliszek i trochê rozlanego wina. To by³ nieszczêœliwy wypadek. Bo¿e, Connie

bêdzie za³amana, jak siê o tym dowie. Wracajmy na dó³, sprowadŸmy pomoc. - Tak. Tak. Co im powiemy, Marlo? - Prawdê. Wjechaliœmy na górê i znaleŸliœmy K. T. w basenie. Wyci¹gn¹³eœ j¹, ale nie mog³eœ jej uratowaæ. Nie musimy nikomu mówiæ o nagraniu. To dotyczy tylko nas. - Masz racjê. Mia³em ochotê j¹ st³uc. Chcia³em patrzeæ, jak wije siê z bólu. Nie wiem, co teraz czujê. - Wzi¹³ jeden g³êboki oddech, potem drugi,

wsta³. - Co czu³aœ, kiedy powiedzia³em, ¿e K. T. nie ¿yje?

ci

- Co czu³am? Zdumienie. Strach. Md³oœci. - Dobrze. To powiesz, kiedy wrócimy na dó³. Nie mamy czasu, ¿eby och³on¹æ albo siê nad tym zastanawiaæ. ZnaleŸliœmy j¹, wyci¹gnêliœmy z wody, próbowaliœmy reanimowaæ, a potem wróciliœmy na dó³ po pomoc. Reszta nie ma wp³ywu na to, co siê wydarzy³o, prawda? - Prawda. - Marlo wziê³a swoj¹ torebkê. - Gotowy?

- Tak. ChodŸmy. Nie rozmawiali, kiedy biegli do windy. Kamera utrwali³a moment, gdy zdawali relacjê Eve z tego, co siê sta³o. W pewnym momencie Marlo od³o¿y³a torebkê. S³ychaæ by³o urywki rozmów, widaæ by³o, jak ktoœ idzie. Potem zabrzmia³ komunikat, ¿e skoñczy³ siê czas nagrania. - Wszystko jest tak, jak powiedzieli, ¿e by³o - stwierdzi³a Peabody. - Taak. Oboje s¹ doœæ dobrymi aktorami, wiêc... Upewnimy siê, czy to oryginalne nagranie. Chcê, ¿eby Feeney

przeprowadzi³ wszystkie testy. I zrobimy kopiê do akt. Poleci³a skopiowanie nagrania i zaczê³a bêbniæ palcami w biurko. - Nie wszystko by³o najlepiej widaæ, ale jest to, co najwa¿niejsze. Nie widaæ ¿adnej krwi. Czyli zosta³a wytarta przed nagraniem. Nie widzia³am torebki ofiary. Nie wiem, czy by³a otwarta, czy zamkniêta, kiedy Marlo j¹ wziê³a. Wypytamy j¹ o szczegó³y. - Jeœli to autentyczne nagranie, zabójca wytar³ krew, zabra³ tamten film... Czyli wiedzia³ o nim. - Zak³adaj¹c, ¿e tamto nagranie

istnia³o. Zak³adaj¹c, ¿e spróbujemy je odszukaæ.

istnia³o,

* Z jej polecenia zamkniêto na klucz i zaplombowano zarówno przyczepê K. T. Harris, jak i apartament hotelowy, w którym zamieszka³a. Kierowniczka hotelu nie by³a tym zachwycona. - Policyjna plomba denerwuje goœci - oœwiadczy³a, prowadz¹c Eve i Peabody do apartamentu aktorki. Koniecznie chcia³a im towarzyszyæ podczas jego oglêdzin.

- Za³o¿ê siê, ¿e plomba policyjna prawdopodobnie dzia³a te¿ przygnêbiaj¹co na waszego by³ego goœcia, obecnie martwego. Kierowniczka zacisnê³a usta, zamaszystym krokiem wysiadaj¹c z windy. Mia³a na nogach wysokie, cienkie szpilki. - Wszystkim nam w hotelu Winslow jest bardzo przykro z powodu œmierci pani Harris. Ale mamy obowi¹zki wobec naszych goœci. Przecie¿ pani Harris nie zamordowano tutaj. Apartament nie jest miejscem zbrodni. - Jest pani policjantk¹?

- Nie, jestem szefow¹ tego hotelu. - W porz¹dku, proponujê uk³ad. Ja nie bêdê pani mówi³a, jak kierowaæ hotelem, a pani powstrzyma siê przed radzeniem mi, jak prowadziæ œledztwo w sprawie zabójstwa. Eve usunê³a z drzwi policyjn¹ plombê. - Chcê mieæ dane z karty-klucza do tego apartamentu z przedwczoraj, wczoraj i dziœ. - Nikt tu nie wchodzi³, odk¹d wczoraj wieczorem dwóch funkcjonariuszy policji zaplombowa³o

apartament. - W takim razie dane na karcie to potwierdz¹, prawda? - Jeœli nie wierzy pani mnie ani ochronie hotelowej... - Na razie nie mam do tego podstaw - przerwa³a jej Eve, jej cierpliwoœæ by³a na wyczerpaniu. Wykonujê swoje obowi¹zki. Proszê teraz otworzyæ drzwi kart¹ uniwersaln¹, któr¹ ma pani przy sobie, albo ja pos³u¿ê siê swoj¹. I wróciæ do wykonywania swoich obowi¹zków. Kierowniczka przesunê³a kartê w czytniku.

gniewnie

- Kiedy zostanie usuniêta plomba z drzwi do apartamentu, a rzeczy pani Harris bêd¹ zabrane? - Rzeczy pani Harris jeszcze dziœ zabierzemy jako dowody rzeczowe. A plomba zostanie zdjêta, jak zyskam pewnoœæ, ¿e w rzeczonym pokoju nie ma ju¿ nic istotnego dla prowadzonego przeze mnie œledztwa. Zostanie pani o tym poinformowana. A do tego czasu... - Eve otworzy³a drzwi, zaczeka³a, a¿ Peabody wejdzie, a potem siê odwróci³a i zatrzasnê³a je tu¿ przed nosem kierowniczki. - Chyba ciê nie polubi³a.

- Och, daj spokój. Naprawdê potraktowa³am j¹ bardzo uprzejmie. Podpar³a siê pod boki i rozejrza³a wko³o. Znajdowa³y siê w salonie - przestronnym, pe³nym kolorów, urz¹dzonym z fantazj¹. Pluszowa kanapa obita grub¹, z³ot¹, wyt³aczan¹ tkanin¹ sta³a pod œcian¹ obwieszon¹ lustrami ró¿nej wielkoœci i kszta³tów. Po obu jej koñcach umieszczono stoliki z wysokimi lampami w kszta³cie pawi. Naprzeciwko kanapy by³y ustawione fotele pawiego koloru, a na pod³odze le¿a³ dywan w œmia³e wzory. Pod oknem, z którego rozci¹ga³ siê widok centrum miasta,

znajdowa³ siê stó³ z krzes³ami. Na jego œrodku pyszni³a siê misa z owocami. Pod drug¹ œcian¹ sta³a lakierowana szafa, te¿ w pawim kolorze. Zaintrygowana Eve otworzy³a jej drzwi i ujrza³a ekran, w pe³ni zaopatrzony barek oraz pokaŸn¹ kolekcjê filmów i audiobooków. - £adnie tu - powiedzia³a Peabody. - Jest tu te¿ ma³y aneks kuchenny. Autokucharz, du¿a lodówka, zmywarka, szk³o i naczynia. Wszystko czyste, b³yszcz¹ce, na swoim miejscu.

- Pokój zosta³ sprz¹tniêty, nim policja go zaplombowa³a. W ubikacji papier toaletowy z³o¿ony w róg widomy znak, ¿e nikt nie korzysta³ z kibelka po tym, jak go posprz¹tano. - Lubiê, jak tak robi¹. Moja ciocia te¿ tak robi³a, kiedy zatrzymywa³am siê u niej. A na poduszce k³ad³a cukierek domowej roboty. Eve wesz³a do sypialni. - Mo¿e by³a tu twoja ciocia. Spojrza³a na czekoladkê w sreberku, na starannie z³o¿on¹ narzutê. Na ³ó¿ku sta³ koszyk z kapciami, obok le¿a³ szlafrok z hotelowym emblematem i kartonik z wydrukowanymi ¿yczeniami

przyjemnych snów. Eve czasami siê zastanawia³a, czy umarli mog¹ œniæ tam, dok¹d siê udaj¹, tam, gdzie czekaj¹. Ale w¹tpi³a, by zamordowani mieli przyjemne sny. - Co widzisz, Peabody? - Masê poduszek, dobr¹ poœciel, wszystko œwiadczy o dobrej obs³udze. To idealne miejsce, ¿eby sobie poczytaæ przed snem albo poogl¹daæ telewizjê. I jest cicho. Dobra izolacja akustyczna. Prawie nie s³ychaæ Nowego Jorku. - A czego nie widzisz?

- Ba³aganu. ¯adnych ubrañ czy butów, ¿adnych osobistych drobiazgów. W ogóle nie ma tu jej przedmiotów osobistych - uœwiadomi³a sobie Peabody. - ¯adnych zdjêæ ani pami¹tek. A przecie¿ mieszka³a tu od tygodni. W³aœciwie od miesiêcy. A nie widaæ tu ¿adnych jej rzeczy. Ani w salonie. - No w³aœnie. Nic, co by sprawi³o, ¿eby siê poczuæ jak w domu. Musia³a lubiæ mieszkaæ w hotelach. Dobra obs³uga, bezosobowe wnêtrze. Wygoda, przestrzeñ, przemyœlana aran¿acja pomieszczeñ, anonimowoœæ.

Eve otworzy³a garderobê. - Masa ubrañ. Modne, markowe, nawet te przeznaczone do noszenia na co dzieñ. Kosz na brudn¹ bieliznê pusty. Z pewnoœci¹ korzysta³a z hotelowej pralni. Sprawdzimy, kiedy zabrano jej brudne rzeczy i co to by³o. Odbierzemy je. - Tak jest. Eve wesz³a do ³azienki. Ogromna wanna jacuzzi, kabina prysznicowa z licznymi dyszami, suszarka i ca³e stosy grubych, bia³ych rêczników dla tych, którzy je wol¹.

D³ugi, z³oty blat z dwiema umywalkami, hotelowe kosmetyki w du¿ych opakowaniach. - Trzyma³a mazid³a do twarzy i w³osów w szufladach - powiedzia³a Eve, zajrzawszy do kilku. ~I wszystkie podstawowe drobiazgi toaletowe, pastê do zêbów, dezodorant, tabletki przeciwbólowe, ³agodny œrodek uspokajaj¹cy na receptê. Wiêkszoœæ osób zostawia niektóre rzeczy na wierzchu, prawda? Grzebieñ, szczoteczkê do zêbów, cokolwiek. A ona mia³a wszystko zamkniête w szufladach. Nie patrz na moje rzeczy. To moje, moje, moje.

- Mo¿e po prostu by³a bardzo schludna i zorganizowana. - Nie u³o¿y³a ich w szufladach schludnie i w sposób zorganizowany. Wrzuca³a je do szuflady i j¹ zamyka³a. To te¿ przejaw anonimowoœci. Zacznij od szuflad - poleci³a Eve. - Ja wezmê siê do szafy. Dok³adnie wszystko przeszukamy. Obs³uga hotelowa dzia³a bez zarzutu, pomyœla³a Eve. Wszystko wisia³o równiutko, posegregowane

wed³ug rodzajów i kolorów. Buty, a by³o ich sporo, sta³y na pó³kach, biegn¹cych wzd³u¿ bocznej œciany. Torebki le¿a³y w pojemnikach, jedna wisia³a na wieszaku. Ta, któr¹ bra³a danego dnia, dosz³a do wniosku Eve, a s¹dz¹c po jej ciê¿arze, ofiara lubi³a nosiæ przy sobie po³owê swego ¿ycia. Eve wziê³a torbê, wysypa³a jej zawartoœæ na ³ó¿ko. - Jezu, komu potrzeba tyle tego wszystkiego? A to zawsze mia³a przy sobie poza tym, co w³o¿y³a wczoraj do wieczorowej torebki. Niektórzy lubi¹ byæ przygotowani na ka¿d¹ okolicznoœæ.

- Na przyk³ad klêskê g³odu, pomór, inwazjê kosmitów? - Wszystko mo¿e siê zdarzyæ. - Czyli wypchana torebka to dowód paranoi. Dobrze wiedzieæ. Eve zaczê³a grzebaæ wœród sprzêtu elektronicznego, przegryzek, miêtówek, kosmetyków. W pojemniczku na lekarstwa by³y œrodki przeciwbólowe i dwa proszki uspokajaj¹ce. Pow¹cha³a podró¿nego.

zawartoϾ

kubka

- Wódka - poinformowa³a. -

Jestem niemal pewna. Trzeba to bêdzie sprawdziæ. Wygl¹da na to, ¿e chcia³a byæ te¿ przygotowana na suszê i ponowne wprowadzenie prohibicji. - Jedno wykluczone.

i

Rozbawiona

drugie Eve

nie

jest

pokrêci³a

g³ow¹. - Nie widzê odtwarzacza. Brak równie¿ pieniêdzy i kart kredytowych, a nie mia³a ich zbyt wiele przy sobie w chwili œmierci. Czyli musi korzystaæ z sejfu. - Do tej pory nic nie znalaz³am poza naprawdê œliczn¹ bielizn¹.

Pokojówka jest bez zarzutu. A propos, to seksowna bielizna, mo¿e trochê wulgarna. Ciekawe, pomyœla³a Eve, i skontaktowa³a siê z kierownictwem hotelu, by podano jej hotelowy kod dostêpu do sejfu. Mo¿e ¿eby siê zemœciæ za to, ¿e zatrzaœniêto jej drzwi przed samym nosem, kierowniczka odmówi³a podania kodu. Zamiast tego poinformowa³a, ¿e poœle na górê jednego z ochroniarzy. Czekaj¹c na niego, Eve kontynuowa³a przeszukiwanie pokoju. - Chcia³a mieæ pewnoœæ, czy

nikt nie zagl¹da³ do sejfu - zawo³a³a do Peabody. - Do dolnego rogu przyczepi³a w³os! By³a paranoiczk¹ zdecydowa³a jej partnerka. - Pod bielizn¹ trzyma³a oprawione w ramkê zdjêcie Matthew. To nawet smutne na swój sposób. - Wyjmij je z ramki. ¯etony i monety, stwierdzi³a Eve, sprawdzaj¹c kieszenie. I preparat likwiduj¹cy nieœwie¿y zapach z ust. Piersiówka. Z wódk¹, oceni³a, pow¹chawszy zawartoœæ. - Sk¹d wiedzia³aœ! - Peabody

wbieg³a do kluczem.

garderoby,

wymachuj¹c

- Bo by³a paranoiczk¹, która wszystko chowa. I cierpia³a na obsesje. Matthew to aktualny obiekt jej obsesji. Klucz do sejfu? - Na to wygl¹da. - W³ó¿ do torby na dowody i szukaj dalej - poleci³a Eve, kiedy rozleg³ siê ostry dŸwiêk dzwonka u drzwi. - Przyszed³ ktoœ z ochrony hotelowej. Ochroniarz okaza³ siê du¿ym, krzepkim mê¿czyzn¹ o mocnych

d³oniach. Nie by³ zbytnio rozmowny. Szybko otworzy³ sejf, skin¹³ im g³ow¹ i wyszed³. - Sejf jest pe³en - poinformowa³a Peabody. - Gotówka, karty kredytowe, bi¿uteria, notebook. No, no. To wygl¹da na prawie pe³n¹ torebkê zonera. Koperta ze zdjêciami... Prawdopodobnie zrobionymi przez prywatnego detektywa. Matthew, Matthew i Marlo. Na niektórych s¹ przebrani. Matthew i Julian, Matthew i Roundtree i tak dalej. I ma³a kasetka. Sejf w sejfie. Paranoja. - W biurku s¹ listy dialogowe, uwagi do scenariusza, harmonogram

pracy na planie zdjêciowym. Eve wyjê³a kasetkê i przyjrza³a jej siê uwa¿nie. Roarke otworzy³by j¹ w ci¹gu dwóch sekund - mo¿e szybciej prawdopodobnie sam¹ si³¹ swego umys³u. - A tam, do diab³a. - Wyci¹gnê³a z kieszeni scyzoryk. - Z us³ug jakiego korzysta³a w Nowym Jorku?

banku

- Liberty Mutual ko³o Chelsea Piers. McNab zaj¹³ siê jej finansami. - Nie zawierzy³a bankowi tego, co ukry³a w tej kasetce. Nale¿a³a do

osób, które trzymaj¹ kurczaki w wielu kojcach. - Masz na myœli jajka i koszyki. - Kurczaki, jajka, co za ró¿nica. Eve usunê³a mechanizm koduj¹cy i spróbowa³a dostaæ siê do œrodka kasetki, podwa¿aj¹c wieczko. By³a bardzo zaskoczona, kiedy uda³o jej siê j¹ otworzyæ. - To nie takie trudne - mruknê³a. - Kolejny notebook, wizytówka A. A. Asnera, prywatnego detektywa i ochroniarza. Urzêduje przy Stone Street.

I nagranie. Za³o¿ê siê, ¿e to kopia. Jeœli ma orygina³, jest w sejfie. Eve wziê³a notebook spróbowa³a go uruchomiæ.

i

- Zabezpieczony has³em. Pomyœla³a przez chwilê, a potem wstuka³a na klawiaturze MATTHEW. Ekran rozb³ysn¹³. - Paranoiczka, ale niezbyt pomys³owa. - Zaczê³a przegl¹daæ wpisy od najœwie¿szych. - Zapisa³a sobie tu wieczorne przyjêcie - dzieñ i godzinê, kilka zwiêz³ych uwag. Nale¿y siê spodziewaæ po Nadgorliwej Connie, ¿e do³o¿y

wszelkich starañ, by zaimponowaæ Chudej Suce i Lizusce - Peabody. - Lizusce-Peabody! bezczelnoœæ.

Co

za

- Nazwa³a mnie Chud¹ Suk¹, a ledwo mnie zna³a. Mam doœæ tej Pindi. Ale po dzisiejszym przyjêciu zamknie jadaczkê. I pora, ¿eby doprowadziæ Debiliana do porz¹dku. Raszplo jest skoñczona, a Matthew wróci tam, gdzie jego miejsce, i jeszcze bêdzie zadowolony. Dziœ

wieczorem

nast¹pi

prze³om. - I chyba rzeczywiœcie tak by³o - powiedzia³a Eve. - Tylko niezupe³nie tak siê to wszystko potoczy³o, jak sobie zaplanowa³a. Zajrza³a zapisków.

do

dawniejszych

- Mam tu informacjê o zap³acie w gotówce stu patyków Potrójnemu A. Chodzi o prywatnego detektywa. Dwie wp³aty w ratach. Pierwsza tydzieñ przed ostatnim wpisem, druga I ostatnia trzy dni temu. I jest jakiœ kod: 45128. I 1337.

- Kod do zamka i numer skrytki? - Chyba tak - uzna³a Eve. SprawdŸmy banki. Zaczniemy od Lower West, przekonamy siê, czy wynajê³a skrytkê pod swoim nazwiskiem. Albo twoim. - Znowu moim? - To paranoiczka - przypomnia³a jej Eve. - No i gra ciebie. Wiêc to oczywiste. Dokoñczymy tutaj, znajdziemy bank i skrytkê, z³o¿ymy wizytê Potrójnemu A. Po kolejnej godzinie przeszukiwania pokoju tylko siê upewni³y, ¿e ju¿ wczeœniej natrafi³y na

¿y³ê z³ota. Kiedy Peabody zajê³a siê ustalaniem adresu banku, Eve zadzwoni³a po techników i ludzi z Wydzia³u Przestêpstw Elektronicznych. Chcia³a, ¿eby zabezpieczono wszelkie œlady, sprawdzono telefony i zapisy monitoringu, a wszystkie rzeczy osobiste ofiary umieszczono w torbach na dowody, zabezpieczono i wci¹gniêto do ewidencji. - Jeszcze nie skoñczy³am poinformowa³a j¹ Peabody. - Wybierzemy siê do biura Asnera. Pracuj dalej. do

Paranoiczka ze sk³onnoœciami obsesji, maj¹ca problemy z

u¿ywkami. Czemu zawracaæ sobie g³owê mordowaniem kogoœ takiego, pomyœla³a Eve, skoro prawdopodobnie i tak ju¿ wkrótce sama doprowadzi³aby siê do samozag³ady? Mog³a ukrywaæ piersiówki i narkotyki, ale nigdy nikomu nie udaje siê takich rzeczy ukryæ wystarczaj¹co dobrze. Jej koledzy musieli wiedzieæ, ¿e ma problemy z alkoholem i narkotykami. Gdyby chcieli, mogli to wykorzystaæ, ¿eby zaszanta¿owaæ Harris i wytr¹ciæ jej z rêki wszelkie argumenty. Pomyœla³a o Matthew i Marlo. Mogli j¹ zabiæ, a potem wróciæ i

nagraæ moment odnalezienia zw³ok. Wymyœlne, pe³ne dramatyzmu, ale ostatecznie tym siê zajmuj¹ na co dzieñ, prawda? Do pewnego stopnia le¿a³o to w ich naturze. Motyw wyda³ jej siê ma³o przekonuj¹cy. Jasne, ¿e nie by³oby to mi³e, gdyby wszyscy obejrzeli film, na którym baraszkuj¹ w poœcieli, ale nie robili nic z³ego. Ludzie by siê gapili, rechotali... I im wspó³czuli. Ale z drugiej strony popchniêcie ofiary i jej wywrócenie siê mog³y œwiadczyæ o nieszczêœliwym wypadku albo dzia³aniu pod wp³ywem impulsu. Mo¿na by to nawet podci¹gn¹æ pod

obronê w³asn¹. Rzuci³a siê na mnie, wiêc j¹ odepchn¹³em. Poœlizgnê³a siê. A potem mog³a dojœæ do g³osu panika. Nie, to nie wygl¹da³o na dzia³anie pod wp³ywem paniki. Raczej na zimn¹ kalkulacjê. Eve wyobrazi³a sobie rozumowanie sprawcy: Posun¹³em siê tak daleko, skoñczê z tym raz na zawsze. Dlaczego ktoœ zabra³ nagranie? Czemu wytarto krew? Bo nagranie mia³o swoj¹ wartoœæ. Bo sprawca by³ nowicjuszem, za³o¿y³, ¿e œmieræ K. T. zostanie uznana

za utopienie siê w wyniku wpadniêcia do basenu. Powrót do punktu wyjœcia. Móg³ to zrobiæ ka¿dy z nich. - Mam! New York Financial. Rzeczywiœcie pos³u¿y³a siê moim nazwiskiem. - Peabody siê zgarbi³a. - To trochê przygnêbiaj¹ce. - Ale do przewidzenia. Jaki adres? Kiedy Peabody go dyktowa³a, Eve wpisa³a nazwê ulicy do systemu nawigacyjnego. - Tylko jedna przecznica od

biura prywatnego detektywa. Najpierw z³o¿ymy mu wizytê, a w tym czasie postaramy siê o nakaz rewizji skrytki. Peabody z³o¿y³a wniosek, a potem usiad³a wygodnie. - Wszystko to z powodu faceta? W dodatku takiego, który j¹ rzuci³ i zwi¹za³ siê z inn¹? - Nie. On to... Jak to mówi¹... Pretekst. Liczy³a siê ona. Mog³a wykorzystaæ Matthew albo kogokolwiek lub cokolwiek. Tu chodzi o ambicjê i chciwoœæ. Walkê o w³adzê i ogólnie wkurzaj¹cy charakter. - Nie mogê uwierzyæ, ¿e tak siê

ucieszy³am, kiedy us³ysza³am, ¿e mnie zagra. Lizuska-Peabody - mruknê³a Delia. - Nie darzy³a mnie szacunkiem. ¯a³ujê, ¿e nie wiedzia³am, jaka by³a ¿a³osna, nim ponios³a œmieræ. Pokaza³abym jej, jaka jestem naprawdê. - Jak d³ugo wed³ug ciebie bêdziesz siê tym zamartwiaæ? - Jeszcze trochê. Nigdy nie zajmowa³am siê œledztwem w sprawie ofiary, której mia³am ochotê przy³o¿yæ, nim ktoœ j¹ zabi³. Doskonalê technikê walki wrêcz. - Naprawdê?

- Naprawdê. Uwa¿am, ¿e robiê postêpy. Poza tym zrzuci³am kilogram. A dok³adnie siedem deko.

siedemdziesi¹t

- Siedemdziesi¹t siedem deko. Eve spojrza³a na ni¹ z ukosa. - Serio? Wa¿ysz siê z dok³adnoœci¹ do dekagramów? - £atwo ci Szczapo.

mówiæ, Chuda

- Ej, nie zapominaj siê. Dla ciebie jestem porucznik Chuda Szczapa, detektyw Lizusko-Peabody.

S³ysz¹c to, jej partnerka rozci¹gnê³a usta w wymuszonym uœmiechu. - Doskonalê umiejêtnoœæ walki wrêcz, staram siê nie zdradzaæ swego nastêpnego ruchu i tak dalej. Z ³atwoœci¹ bym j¹ roz³o¿y³a na ³opatki. - Zgadzam siê. Wytar³abyœ ni¹ pod³ogê, gdyby nie da³a siê wczeœniej zabiæ. Samolubna jêdza. Mog³a przynajmniej po¿yæ wystarczaj¹co d³ugo, byœ mog³a z niej zrobiæ krwaw¹ miazgê. - Nie obchodzi mnie, jak to zabrzmi. - Peabody skrzy¿owa³a ramiona i zadar³a brodê. - Masz racjê.

- Mo¿e kiedy przyskrzynimy zabójcê, bêdziesz mia³a okazjê powalczyæ z nim wrêcz. Jak mu przy³o¿ysz, powinnaœ poczuæ pewn¹ satysfakcjê. - Zgadzam siê. Taak, ju¿ mi lepiej. Dziêki. - Nie ma za co. - Eve dosz³a do wniosku, ¿e los j¹ wynagrodzi! za udobruchanie Peabody, kiedy kawa³ek dalej uda³o jej siê zaparkowaæ. - Mo¿e uda ci siê zrzuciæ kilka dekagramów, id¹c do biura Asnera i wracaj¹c do wozu. Biuro detektywa mieœci³o siê

nad pierogarni¹ w dziobatym, murowanym budynku, wciœniêtym miêdzy obskurnym salonem tatua¿u a wyj¹tkowo podejrzan¹ knajp¹. Musia³y siê tam jeszcze wdrapaæ po schodach. - Pierogi. Samo ich w¹chanie mo¿e spowodowaæ tycie. Medycyna nie potrafi wyjaœniæ tego fenomenu. - Wstrzymaj oddech - poradzi³a jej Eve, gdy zaczê³y iœæ po schodach. Tak, jak budynek sta³ wciœniêty miêdzy knajp¹ i salonem tatua¿u, tak biuro Asnera wcisnê³o siê miêdzy kancelariê adwokack¹, która wed³ug Eve specjalizowa³a siê w reprezentowaniu kanalii, a porêczyciela. Wszyscy tutaj

niew¹tpliwie obs³ugiwali tych samych klientów. Eve otworzy³a drzwi do wywo³uj¹cej klaustrofobiê recepcji, w której ledwo mieœci³o siê biurko. Siedzia³a za nim znudzona, piersiasta blondyna, zajêta malowaniem paznokci jaskrawoczerwonym lakierem. ród³em bana³ów, dosz³a do wniosku Eve, jest otaczaj¹ca nas rzeczywistoœæ. - Dzieñ dobry - piskliwie powiedzia³a z brooklyñskim akcentem blondynka, siadaj¹c prosto za biurkiem. Czym mo¿emy s³u¿yæ?

Eve wyci¹gnê³a odznakê. - Musimy porozmawiaæ z panem Asnerem. - Przykro mi, ale pana Asnera nie ma chwilowo w biurze. - A gdzie jest? - Przykro mi, ale nie mogê udzielaæ takich informacji. - Widzia³a to pani? - Eve stuknê³a swoj¹ odznakê. - Aha. - Blondynka skinê³a g³ow¹ i zrobi³a okr¹g³e oczy.

- Jeœli powie mi pani, jakiej natury to sprawa, mogê powtórzyæ panu Asnerowi, jak wróci. - A kiedy wróci? - Przykro mi, nie wolno mi udzielaæ takich informacji. - Pos³uchaj, siostro. Jesteœmy z policji, rozumiesz? I przysz³yœmy tu s³u¿bowo. Chcemy wiedzieæ, gdzie jest teraz pan Asner. - Przykro mi... - Nie powtarzaj w kó³ko tego samego.

- Ale to prawda. - Blondynka zamacha³a w powietrzu d³oni¹ z pomalowanymi na czerwono paznokciami. - Nie mogê paniom powiedzieæ, bo sama nie wiem. Oœwiadczy³, ¿e ma coœ do za³atwienia na mieœcie, i kaza³ mi czuwaæ na posterunku. - Mo¿e skontaktowaæ?

siê

pani

z

nim

- Ju¿ próbowa³am, bo wpad³ Bobbie i zaproponowa³, ¿ebyœmy wyskoczyli siê czegoœ napiæ, ale nie mog³am z nim pójœæ, skoro mam czuwaæ na posterunku. Wiêc próbowa³am siê dodzwoniæ do pana

Asnera, ¿eby go zapytaæ, kiedy mogê przestaæ czuwaæ, ale od razu prze³¹czy³o mnie na pocztê g³osow¹. - Czy zwykle tak siê dzieje? - Có¿... To zale¿y. Czasami pan Asner zagl¹da do bukmachera, jak wychodzi na miasto. Wtedy zdarza siê, ¿e nie odbiera telefonu. - Wie pani, u bukmachera robi zak³ady?

którego

- Och, u ró¿nych. - Rozumiem. Jakoœ siê pani nazywa?

- Aha. Eve odczeka³a chwilê. - Jak siê pani nazywa? - Barbella Maxine Dubrowsky. Ale wszyscy wo³aj¹ na mnie Barbie. - Naprawdê? No wiêc, Barbie, pos³uchaj. Czy macie klientkê podobn¹ do mojej partnerki? Barbie przygryz³a wargi. Eve przypuszcza³a, ¿e to pomaga³o siê skoncentrowaæ blondynie. - Nie. Nie wydaje mi siê.

- Nazwiskiem K. T. Harris? Zatrzepota³a rzêsami, wyraŸnie zaniepokojona. Czy odpowiedzieæ?

powinnam

pani

- Owszem. - Dobrze. Nie, a przynajmniej nie pamiêtam takiej klientki. Ale jest aktorka o tym nazwisku. Chodzi³a kiedyœ z Matthew Zankiem. Jest bardzo s³odki. Widzia³am j¹ w filmie o korporacjach i przestêpstwach czy coœ w tym rodzaju, nie zrozumia³am wszystkiego. Ale dobrze wygl¹da³a, poza tym gra³ tam te¿ Declan O’Malley,

a on jest... - Bardzo s³odki - dokoñczy³a za ni¹ Eve. - Aha. - A czy macie nazwiskiem Delia Peabody?

klientkê

- Jasne. Przysz³a, ¿eby zobaczyæ siê z panem Asnerem, jakiœ tydzieñ temu. Mniej wiêcej. D³ugo siedzia³a, mo¿e z godzinê. Kiedy wysz³a, by³ bardzo przejêty. Ale... - Obejrza³a siê przez ramiê i zni¿y³a swój szczebiot do szeptu. - Uzna³am, ¿e jest trochê jêdzowata.

- Naprawdê? - Rozkazywa³a mi. Robi³a tak... Barbie pstryknê³a palcami, a potem spojrza³a na swoje paznokcie, zmarszczywszy czo³o. - Cholera. Zarysowa³am lakier. Jestem uprzejma wobec klientów, lecz mia³am ochotê jej powiedzieæ: s³uchaj no, to, ¿e jesteœ bogata, nie znaczy, ¿e mo¿esz pstrykaæ na mnie palcami i patrzyæ tak, jakbym by³a œmieciem. - Dlaczego uzna³a j¹ pani za bogat¹ klientkê? - Mia³a na sobie te odjazdowe buty. Widzia³am je w „Styling”, kosztuj¹

maj¹tek. I eleganck¹ sukienkê. Jeœli tu przychodzi jakaœ ruda w eleganckiej sukience i odjazdowych butach, wiem, ¿e musi byæ bogata. Ale to nie znaczy, ¿e mo¿e mi rozkazywaæ, kazaæ sobie przynieœæ przyzwoit¹ kawê ze œmietank¹, bez cukru, za któr¹ nawet mi nie oddala pieniêdzy. Nie mam tu funduszu reprezentacyjnego, a za tê kawê zap³aci³am dychê. Pan Asner dwa dni temu zwróci³ mi pieni¹dze. Ale nie powinna by³a tak siê zachowaæ, prawda? - Prawda. - Wie pani, z jak¹ spraw¹ zwróci³a siê do pana Asnera?

- Prowadzê dokumentacjê. Ale nie wiem, czy wolno mi pani powiedzieæ. To poufne. - Jestem z policji - przypomnia³a jej Eve. - No tak. No wiêc sporz¹dzi³am umowê, dotycz¹c¹ obserwacji mieszkania. Mamy du¿o takich zleceñ, bo ludzie siê oszukuj¹, a to nie³adnie. Pan Asner poleci³, ¿eby zostawiæ rubrykê z wynagrodzeniem pust¹. - Czy zawsze tak robi? - Nie. Ale ja tu tylko pracujê.

Poprosi³, ¿ebym zostawi³a rubrykê pust¹, a potem nie da³ mi kopii umowy do akt. Powiedzia³, ¿ebym siê tym nie przejmowa³a, chocia¿ wystawiam rachunki i prowadzê ksiêgowoœæ. Matematyka nie sprawia mi k³opotów. Umiem liczyæ i znam siê na ludziach. - Uœmiechnê³a siê, dumnie wysuwaj¹c pokaŸny biust. - To moje mocne strony. - Czy jeszcze siê tu pojawi³a? - Nie, by³a tu tylko jeden raz. I bardzo dobrze. Nie lubiê ludzi, którzy traktuj¹ mnie z góry. Ale pan Asner od

tamtej pory jest w naprawdê dobrym humorze. Z wyj¹tkiem dzisiejszego ranka. Przyszed³, burkn¹³ „dzieñ dobry” i zamkn¹³ siê na klucz w gabinecie. Jednak kiedy wychodzi³, by³ ju¿ w lepszym nastroju. Puœci³ do mnie oko. To nic takiego, proszê mnie nie zrozumieæ Ÿle, nie robiê tych rzeczy z szefem. Nie nale¿y takich spraw mieszaæ z prac¹, prawda? Bo wtedy szef cz³owieka nie szanuje. - Jest pani bardzo m¹dra, Barbie. - Tak czy owak, nie widzia³am panny Przem¹drza³ej poza tamtym jednym razem. Czy wpakowa³a siê w jakieœ k³opoty? W³aœciwie jest mi to

obojêtne, pytam tylko przez wzgl¹d na pana Asnera. - Mo¿na powiedzieæ, ¿e tak. Kiedy pan Asner wróci albo kiedy uda siê pani z nim skontaktowaæ, bêdê wdziêczna, jak mu pani powtórzy, ¿e muszê z nim porozmawiaæ. - Eve siêgnê³a po wizytówkê. - Na pewno mu powtórzê. Chyba nie bêdê czuwa³a na posterunku zbyt d³ugo. Zreszt¹ i tak nie mamy umówionych ¿adnych klientów. Ale zostawiê mu wiadomoœæ, jeœli wyjdê, zanim wróci. - Dziêkujê. Bardzo nam pani pomog³a.

Barbie siê rozpromieni³a. - Cieszê siê. Lubiê pomagaæ ludziom. Kiedy ju¿ opuœci³y biuro, Peabody wcisnê³a rêce do kieszeni. - Te przezwiska mnie wkurzaj¹. - Przecie¿ to nie ty jesteœ pann¹ Przem¹drza³¹, tylko Harris. - Ale przedstawi³a siê moim nazwiskiem, do jasnej cholery. Chce mi siê siusiu. Zupe³nie, jakby mój pêcherz chcia³ coœ udowodniæ. -

Zrobisz

siusiu

w

banku.

Potraktuj to jak depozyt. * W skrytce bankowej znalaz³y jeszcze jedno nagranie, wiêcej gotówki i dwa pokwitowania, opatrzone dat¹ i podpisem A. A. Asnera, ka¿de na piêædziesi¹t tysiêcy. Umieœci³y wszystko w torbach, opisa³y i zabra³y do komendy. - Zarejestruj gotówkê i przeka¿ do depozytu - poleci³a Eve swojej partnerce. - Ja zaniosê nagrania do Feeneya, do szybkiej analizy. Sporz¹dŸ notatkê ze spotkania. Kiedy skoñczê z nagraniami, w drodze do domu zajrzê do

studia, obejrzê przyczepê ofiary. - Nie towarzyszy³a?

chcesz,

¿ebym

ci

- Jest zbyt wielk¹ paranoiczk¹, ¿eby trzymaæ du¿o rzeczy w przyczepie. Ale musimy rzuciæ na ni¹ okiem, wiêc zajmê siê tym. Sporz¹dŸ raport, przeœlij kopiê Whitneyowi. I przeka¿ akta Mirze, umów mnie z ni¹ na jutro. - Dobrze. Dallas, rozmyœla³am o tej sprawie. Brak narzêdzia zbrodni, jest za to mnóstwo motywów i mnóstwo okazji. Bo jak siê zastanowiæ, to bardzo z¿yta grupka ludzi. Od miesiêcy spêdzaj¹ ze sob¹ codziennie wiele godzin. I wszyscy dzia³aj¹ w tej samej bran¿y,

obracaj¹ siê w tym samym œwiecie. - Nie ulega w¹tpliwoœci. - Nie wiem, czy ktokolwiek by nam coœ powiedzia³, gdyby widzia³, jak jedno z nich wymyka siê z sali projekcyjnej. Nie wiem, czy ktokolwiek by nam coœ powiedzia³, gdyby wiedzia³, które z nich zabi³o Harris. Prawdopodobnie Przynajmniej na razie.

nie.

- Nie wiem, jak znajdziemy sprawcê albo mu cokolwiek udowodnimy, o ile zabójca nie zdecyduje siê przyznaæ do winy.

Mo¿e coœ takiego zaaran¿ujemy. A na razie prowadzimy œledztwo zgodnie z obowi¹zuj¹c¹ procedur¹. I nie pisz w raporcie, ¿e uwa¿asz, i¿ zawali³yœmy sprawê. Ale Peabody mia³a racjê, pomyœla³a Eve, kieruj¹c siê do Wydzia³u Przestêpstw Elektronicznych. Mia³y ofiarê, której nikt nie lubi³, która grozi³a wszystkim obecnym na miejscu zbrodni, manipulowa³a nimi albo ich wkurzy³a. W tym czasie w domu przebywa³o troje gliniarzy, pomyœla³a z rozdra¿nieniem, psycholog policyjny, oraz dawny kryminalista, obecnie

konsultant-rzeczoznawca, a nie uda³o im siê zawêziæ listy podejrzanych. By³o to równie zawstydzaj¹ce, co irytuj¹ce. Wkroczy³a w œwiat kolorów i dŸwiêków. I w ci¹g³ym ruchu, pomyœla³a, kiedy dostrzeg³a McNaba, chodz¹cego tanecznym krokiem po sali wydzia³u. Zgrabnie kolegów-

omija³

swoich

~maniaków komputerowych, kiedy któryœ z nich mu siê napatoczy³ pod nogi, albo schodzi³ im z drogi.

Jakby patrzy³a na jakiœ dziwny, niezborny taniec, pomyœla³a Eve. Bo nawet ci, którzy siedzieli na krzes³ach, podrygiwali, kiwali siê lub przytupywali do taktu jakiejœ muzyki, tylko przez nich s³yszanej. Zatrzyma³a siê przed McNabem i tr¹ci³a go, ¿eby zwróciæ na siebie jego uwagê. - Czeœæ. - Wyj¹³ z ucha s³uchawkê. - Mam te informacje o finansach. - W ci¹gu ostatnich dziesiêciu dni podjê³a z konta dwa razy po piêædziesi¹t patyków.

- Och, zepsu³a pani ca³¹ zabawê. - Znalaz³yœmy jej prywatnego detektywa. Masz jeszcze coœ ciekawego? - W³aœciwie tak. Zapraszam do siebie. Zaprowadzi³ j¹ do swojego boksu. Eve zobaczy³a, ¿e ostatnio ozdobi³ go plakatem ma³py w spódniczce baletnicy, jad¹cej na desce powietrznej, z komputerem w jednej ³apie, z kanapk¹ w drugiej, z b³yskaj¹c¹ na zielono s³uchawk¹ w uchu. W plecaku siedzia³a mniejsza ma³pka. Napis

g³osi³:

WIELOZADANIOWA MAMA. - Uzna³em, ¿e trafi³em na ¿y³ê z³ota, kiedy natkn¹³em siê na te wyp³aty po piêædziesi¹t tysiêcy, ale i tak sprawdzi³em resztê. Ma zlecenia sta³e w swoim banku w New LA, typowe wyp³aty na typowe wydatki na dom, prowizje dla agenta, dla mened¿era. Nie wydaje du¿o, jeœli uwzglêdniæ jej zarobki. Na ogó³ przeznacza pieni¹dze na zabiegi kosmetyczne na twarz i cia³o oraz na ciuchy. Przewin¹³ to, co, jak siê domyœli³a Eve, uwa¿a³ za zwyk³e wydatki na g³upstwa. - Potem natkn¹³em siê na tê

okr¹g³¹ sumkê, wyp³acon¹ „I Spy”. Pokopa³em g³êbiej i okaza³o siê, ¿e to sklep tutaj, przy Times Square. Parê tygodni temu kupi³a tam dwie kamery szpiegowskie. Miniaturowe, nagrywaj¹ce dŸwiêk i obraz, uruchamiane g³osem, zdalnie kierowane, wyposa¿one w zegar. Dotar³em do sprzedawcy, który obs³ugiwa³ Harris. Zapamiêta³ j¹. Ale opisa³ j¹ jako rudow³os¹... „Arogancka, ruda jêdza”, cytuj¹c jego s³owa. - Pasuje. Jako rudow³osa zatrudni³a prywatnego detektywa i wynajê³a skrytkê w banku w œródmieœciu. Widocznie upodoba³a

sobie rud¹ perukê. Dwie kamery. Ciekawe. Dobra robota, McNab. - Przyjmujê wszelkie formy pochwa³y. Jeszcze jedno, wp³aci³a równie¿ pokaŸn¹ zaliczkê za wynajêcie na dwa tygodnie drogiej, ekskluzywnej willi od dwudziestego trzeciego grudnia. Na Olympusie. Zarezerwowa³a prywatny wahad³owiec dla dwojga pasa¿erów. Musia³a podaæ ich nazwiska. Poda³a swoje i Matthew Zanka. - Te¿ ciekawe. Przeœlij te informacje na mój domowy komputer.

PóŸniej rzucê na nie okiem. Feeney u siebie? - By³ tam, kiedy ostatni raz go widzia³em. Skierowa³a siê do jego gabinetu. Szef tego domu wariatów, ha³aœliwego i pe³nego k³uj¹cych w oczy kolorów, siedzia³ zgarbiony za swoim biurkiem. Nosi³ wygniecion¹ koszulê, w jego rudej czuprynie widaæ by³o siwe pasma. Twarz mia³ obwis³¹ jak stary, wygodny hamak i równie zmiêt¹ jak koszula. Pracowa³ na komputerze. Co jakiœ czas siêga³ po kandyzowane migda³y, które trzyma³ w nieforemnej miseczce, stoj¹cej na biurku.

Eve zastuka³a w otwarte drzwi. - Masz chwilkê? - Przygotowujê zestawienie wydatków. Chêtnie ci poœwiêcê nawet godzinê. - Ja ju¿ siê ze swoim upora³am. - Nie przechwalaj siê. Uœmiechnê³a siê i zamknê³a drzwi. Oczy Feeneya pod obwis³ymi powiekami sta³y siê ostre jak brzytwa. - Masz p¹czki? zapachu p¹czków.

Nie

czujê

- Bo nie mam ¿adnych p¹czków. - W takim zamknê³aœ drzwi? Chcê, przeanalizowa³.

razie

czemu

¿ebyœ

coœ

- Ju¿ sprawdzi³em nagranie z torebki. Nie ma siê do czego przyczepiæ. Nakrêcone jak leci, niczego nie wyciêto ani nie wklejono. - Dobrze. Ale mam inne nagrania. Poufne. - Poczêstowa³a siê orzechami i przyjrza³a siê krzywej pomarañczowo - zielono-niebieskiej

miseczce. - To dzie³o pani Feeney? - Nie. Potrafi ju¿ robiæ lepsze rzeczy. Na ogó³. Tê zrobi³a dla mnie wnuczka. Teraz chce na Gwiazdkê ko³o garncarskie i piec do wypalania. Kto tak wczeœnie myœli o prezentach na Gwiazdkê? Widocznie Harris myœla³a. - Czy kiedykolwiek wyje¿d¿asz na urlop na Bo¿e Narodzenie? - spyta³a go Eve. - Dlaczego mia³bym to robiæ? Przecie¿ to Bo¿e Narodzenie.

- No tak. A wiêc ofiara wynajê³a prywatnego detektywa, ¿eby zainstalowa³ kamerê w mieszkaniu swojego by³ego kochasia i jego aktualnej partnerki. Mam dwa nagrania, jedno trzyma³a w zamkniêtej na klucz kasetce w sejfie w hotelowym apartamencie, drugie w skrytce bankowej. - Na czym ich przy³apa³a? Jak pieprzyli dobermany? Planowali atak terrorystyczny? - Nie wiem, bo jeszcze nie ogl¹da³am tych filmów, ale przypuszczam, ¿e przy³apa³a ich na robieniu tego, co ludzie zwykle robi¹ w

sypialni. - To musi byæ coœ wiêcej, skoro ukry³a kopie w dwóch ró¿nych miejscach. - Có¿, jak je obejrzê, to siê przekonam. I chcê wiedzieæ, czy któreœ z nagrañ to orygina³. Potrafisz to ustaliæ? - Jasne. - Odwróci³ siê do komputera, wyszuka³ jakieœ oprogramowanie i przez chwilê przy nim majstrowa³. - Daj mi je. Eve wyjê³a nagrania, zapisa³a godzinê, miejsce, nazwisko swoje i Feeneya. Wsun¹³ p³ytki do komputera.

- Odtworzê je jednoczeœnie na ekranie. Program wychwyci wszelkie ró¿nice i okreœli pochodzenie nagrania. Uruchomi³ program. Na podzielonym ekranie pojawi³a siê sypialnia i Marlo. - To ta aktorka, tak? S³ysza³em, ¿e wygl¹da identycznie jak ty. Nie dostrzegam podobieñstwa. - Jest, kiedy j¹ ucharakteryzuj¹. Zza kadru rozleg³ siê g³os Matthew. Pyta³, czy Marlo ma ochotê na wino.

- Nie odmówiê. - Podesz³a do d³ugiej komody, otworzy³a jedn¹ z szuflad. Rzuci³a na ³ó¿ko coœ, co wygl¹da³o jak bawe³niana koszulka i œci¹gane na tasiemkê spodnie, a potem zdjê³a przez g³owê sweter, który mia³a na sobie. Przez chwilê sta³a z zamkniêtymi oczami w samym staniku i workowatych spodniach, poruszaj¹c ramionami. Wszed³ Matthew z dwoma kieliszkami wina i siê uœmiechn¹³. - Podoba mi siê twój ubiór. Odpowiedzia³a mu uœmiechem.

- W dzisiejszej scenie bójki trochê oberwa³am. - By³aœ œwietna. - I czujê to w ca³ym ciele. Wziê³a kieliszek, napi³a siê i z zadowoleniem westchnê³a. - To dopiero pocz¹tek. Zamierzam siê wygodnie u³o¿yæ, a potem coœ zrobiæ z tymi obola³ymi miêœniami. - Mogê ci pomóc. - Odstawi³ swój kieliszek, po³o¿y³ d³onie na jej ramionach. A¿ jêknê³a, kiedy zacz¹³ j¹ masowaæ. - Masz siniaki.

- Nie mów. Nie wyobra¿am sobie, ile ich mia³a Dallas, kiedy naprawdê siê z ni¹ t³uk³a. Powinniœmy ukoñczyæ tê scenê jutro, jeœli dam radê chodziæ. S³ysza³eœ, ¿e K. T. znów siê przyczepi³a do Nadine i Roundtreego? Chcia³a, ¿eby Peabody wyst¹pi³a w tej scenie. - Coœ niecoœ obi³o mi siê o uszy. Nie zaprz¹taj sobie ni¹ g³owy. Robisz siê spiêta od samego myœlenia o niej. Nie jest tego warta. - Wiem, wiem. Nie przejmuje siê filmem. Zale¿y jej tylko na tym, ¿eby jak najwiêcej czasu byæ na ekranie. Dziœ nakrzycza³a na Prestona.

S³ychaæ j¹ by³o w ca³ej garderobie. Zagrozi³a, ¿e ka¿e go wyrzuciæ z roboty, bo nie podoba³y jej siê ujêcia w scenach, które re¿yserowa³. - Och, na rany Chrystusa. - I Lindy z firmy kateringowej pop³aka³a siê dziœ przez ni¹. Chodzi³o o makaron. Z ka¿dym dniem staje siê bardziej z³oœliwa i nieobliczalna, s³owo dajê. - Jeszcze tylko kilka tygodni. Skoñczymy krêciæ film i zniknie z naszego ¿ycia. -

Do czasu akcji reklamowopromocyjnych, rozmów z dziennikarzami, premiery. Na sam¹ myœl o tym... Nie, dosyæ tego. Dlaczego myœlê o tej wariatce, kiedy mój facet masuje mi ramiona? Pochyli³ siê i poca³owa³ j¹ miêdzy ³opatkami. - Odprê¿ siê. - Dobrze. - Odwróci³a siê, postawi³a swój kieliszek obok jego kieliszka. - Jestem taka obola³a, ¿e przyda³by mi siê porz¹dny masa¿ ca³ego cia³a. - Moje biedactwo.

Rozeœmia³a siê i z³apa³a Matthew za rêce, ¿eby poci¹gn¹æ go do ³ó¿ka. Potem lekko go pchnê³a, by upad³ na wznak. - Naprawdê uwa¿am, ¿e jedynym wyjœciem jest masa¿ nago - ci¹gnê³a, rozpinaj¹c stanik. - Mo¿esz na mnie liczyæ. - Chodzi mi po g³owie kilka pomys³ów. - Odrzuci³a stanik, rozpiê³a spodnie. Kiedy naga po³o¿y³a siê na nim, Eve poczu³a, jak robi jej siê gor¹co. Z

trudem opanowa³a pokusê przest¹pienia z nogi na nogê. Co sobie myœla³a, przynosz¹c to nagranie Feeneyowi? Ogl¹daj¹c je razem z nim? Mo¿e to g³upie, ale doskonale wiedzia³a, ¿e kapitan czuje siê równie skrêpowany i nieszczêœliwy, jak ona. Gdyby ogl¹dali krwawe morderstwo - r¹banie siekier¹, fontanny krwi, dziury wypalane w ciele laserami, ¿adnemu z nich nawet by nie drgnê³a powieka. Ale naga kobieta, na pó³ nagi mê¿czyzna... No dobrze, cholera, teraz ju¿ zupe³nie nagi... Uprawiaj¹cy seks? Tortura.

- Dobra. - Feeney chrz¹kn¹³. Zakoñczyæ projekcjê - poleci³. - Tyle mi wystarczy do oceny. Brak œladów monta¿u. - Nie patrzy³ na ni¹, gdy to mówi³, za co by³a mu niezmiernie wdziêczna. ~I oba nagrania to kopie. - ¯adne oryginalne?

z

nich

nie

jest

- W³aœnie to ci powiedzia³em. Bardzo starannie umieœci³ oba filmy z powrotem w torbach na dowody. - Asner. - Uczucie za¿enowania minê³o, kiedy zaczê³a rozwa¿aæ ró¿ne ewentualnoœci. - Prywatny detektyw. Zatrzyma³ orygina³, byæ mo¿e, ¿eby samemu spróbowaæ coœ na nim

zarobiæ. Albo zwyczajnie lubi ogl¹daæ takie nagrania. - Móg³by ogl¹daæ kopie. - Racja. Zatrzyma³ orygina³, bo jeœli go sprzeda, mo¿e nieŸle na nim zarobiæ. ~I tak musia³a przeszukaæ przyczepê K. T., ale sk³ania³a siê ku temu, ¿e orygina³ jest w rêkach prywatnego detektywa. - Mo¿e sprzedaæ film jakiejœ plotkarskiej telewizji albo dorobiæ sobie na boku, szanta¿uj¹c wykonawców. Muszê porozmawiaæ z A. A. Asnerem. - Wziê³a nagrania. Dziêkujê, Feeney. - Nie ma za co. - Wci¹¿ zaczerwieniony, znów pochyli³ siê nad

biurkiem. Id¹c do swojego gabinetu, ¿eby wzi¹æ to, co chcia³a zabraæ do domu, wyci¹gnê³a telefon, by zadzwoniæ do biura Asnera. Piskliwy g³os Barbie poinformowa³ j¹, ¿e biuro jest nieczynne, poda³ godziny pracy i zachêci³ do pozostawienia wiadomoœci. - Mówi porucznik Eve Dallas z komendy g³ównej policji nowojorskiej. Muszê jak najszybciej porozmawiaæ z panem Asnerem. Mam kilka rutynowych pytañ zwi¹zanych z prowadzonym aktualnie œledztwem.

Poprzesta³a na tym. Asner dosta³ przynajmniej sto tysiêcy i móg³ zechcieæ siê ulotniæ, gdyby sta³a siê zbyt natarczywa. Uwzglêdniwszy porê dnia, to, ile jej zajmie jazda do studia oraz przeszukanie przyczepy - szczególnie teraz, kiedy postanowi³a przeszukaæ równie¿ przyczepê Matthew spróbowa³a z³apaæ Roarke’a. - Witaj, moja pani porucznik. Na wyœwietlaczu pojawi³a siê jego twarz. - Idealne wyczucie czasu. W³aœnie skoñczy³em spotkanie. - Mia³eœ spotkanie. Có¿ za niespodzianka. - Zmarszczy³a czo³o, s³ysz¹c jakieœ ha³asy. Zobaczy³a

zamazane t³o, na którym pojawi³a siê jego przystojna twarz. - Jesteœ w bazie transportowej? Musisz gdzieœ jechaæ? - Nie. Musia³em sk¹dœ wróciæ. A konkretnie z Cleveland. - Rozumiem. S³uchaj, muszê jeszcze raz pofatygowaæ siê do studia, przeszukaæ przyczepê ofiary i za³atwiæ jeszcze kilka spraw. Bêdê w domu póŸno. - Bêdziesz w domu póŸno? Có¿ za niespodzianka! - Powinnam przewidzieæ twoj¹ reakcjê.

- Przyjadê do ciebie. Mam coœ do za³atwienia w œródmieœciu. Spotkamy siê w studiu... W przyczepie Harris. A potem zjemy kolacjê w restauracji z widokiem na rzekê. - Czemu nie. Tylko bez ¿adnych ekstrawagancji, dobrze? - Mo¿e byæ pizza i piwo? - Próbujesz mnie uwieœæ? Roarke siê rozeœmia³. wkrótce.

Zawsze.

Do

zobaczenia

Zabra³a to, co jej by³o potrzebne i wróci³a do sali ogólnej wydzia³u. - Oba nagrania to kopie poinformowa³a swoj¹ partnerkê. - Asner nadal jest nieosi¹galny, o ile mi wiadomo. Jutro z samego rana spróbujemy dorwaæ go w domu. Je¿eli nie otrzymasz innych dyspozycji, spotkamy siê tam. - Pani porucznik! - zawo³a³ Sanchez, kiedy siê odwróci³a, ¿eby wyjœæ. - To by³a przyjació³ka obu martwych gangsterów.

- Rozumiem. - By³y ch³opak, który nie chcia³ byæ by³ym, rzuci³ siê z no¿em na aktualnego ch³opaka i nieŸle go pokiereszowa³, zanim ten aktualny zdo³a³ wyci¹gn¹æ swój nó¿. Aktualny ch³opak straci³ du¿o krwi, kiedy by³y go dziurawi³, i nie mia³ si³, ¿eby podziurawiæ by³ego. Dziewczyna z³apa³a sztachetê i przy³o¿y³a ni¹ by³emu. Mówi, ¿e próbowa³a go powstrzymaæ przed zabiciem aktualnego przyjaciela. Jej interwencja okaza³a siê spóŸniona, ale to t³umaczenie jest ca³kiem logiczne. Mo¿e zbyt d³ugo i zbyt mocno ok³ada³a go sztachet¹, ni¿ by³o to konieczne, ale aktualny ch³opak le¿a³

obok martwy ³ub umieraj¹cy. - Chcesz wnieœæ przeciwko niej oskar¿enie? Rzecz w tym, ¿e rozmawialiœmy z kilkoma osobami. Potwierdzaj¹, ¿e by³y ich przeœladowa³, grozi³ im, wszczyna³ bójki. Na ni¹ te¿ czêsto podnosi³ rêkê i dlatego z nim zerwa³a. Mo¿e uda nam siê przedstawiæ to jako zabójstwo w afekcie. Prokurator trochê siê opiera, ale raczej dla formy. Carmichael i ja nie mamy specjalnie ochoty na sporz¹dzenie wniosku oskar¿enia. - SprawdŸ, czy Carmichael uda

siê nak³oniæ tê dziewczynê do udzia³u w jednym z programów dla ofiar, a potem puœciæ j¹ wolno, jeœli prokuratura nie bêdzie mia³a nic przeciwko temu. - Dziêkujê, pani porucznik. W³aœnie tak chcieliœmy to za³atwiæ. Czasami, pomyœla³a Eve, biegn¹c, by z³apaæ windê, jad¹c¹ do gara¿u, wszystko uk³ada siê tak, jak cz³owiek sobie tego ¿yczy. * W studiu pokaza³a ochroniarzom odznakê, ¿eby móc wejœæ do œrodka, a potem powiedzia³a im, ¿eby nie robili trudnoœci jej konsultantowi-

rzeczoznawcy, kiedy siê pojawi. Ruszy³a prosto tam, gdzie sta³y przyczepy, tworz¹ce ca³e miasteczko. Zauwa¿y³a, ¿e stoj¹ blisko siebie, jedna obok drugiej. Niezbyt wiele prywatnoœci. Z zewn¹trz wygl¹daj¹ identycznie, stwierdzi³a; na drzwiach mia³y tabliczki z nazwiskami. Ruszy³a zgodnie ze wskazówkami stra¿nika, a¿ znalaz³a siê przed zaplombowanymi drzwiami do przyczepy Harris. Miêdzy przyczep¹ aktorki, graj¹cej Nadine, i aktora, odtwarzaj¹cego postaæ Feeneya. A nie, jak zauwa¿y³a Eve, obok przyczepy Matthew, Marlo czy Juliana. By³a

gotowa siê za³o¿yæ, ¿e by³ to dla Harris kolejny powód do narzekañ. Zdjê³a plombê i wesz³a do œrodka. Pomieszczenie dzienne, pomyœla³a, z kolorowymi kanapami, wielgachnym, obrotowym skórzanym fotelem. Na stoliku misa z owocami, które ju¿ zd¹¿y³y nieco straciæ œwie¿oœæ. Lodówka w ma³ym aneksie kuchennym by³a pe³na - woda, wino, napoje ch³odz¹ce, kilka gatunków serów, jagody w przezroczystym zamkniêtym pojemniku. Butelka wódki w zamra¿alniku. ¯eby

lepiej

siê

wczuæ

w

atmosferê tego miejsca, Eve przesz³a do pomieszczenia sypialnego, zajrza³a do ³azienki. Kwiaty, trochê zwiêdniête, na blacie, p³ytki pojemnik na myd³o, szampon, balsam. Sypialnia nie by³a zbyt wielka, ale zmieœci³o siê w niej ³ó¿ko, starannie zas³ane, a tak¿e fantazyjny fotel oraz ekran œcienny. W garderobie by³y szuflady i dr¹¿ki na ubrania. Zaczê³a od garderoby. W szufladzie znalaz³a jeszcze jedn¹ butelkê wódki - otwart¹ i do po³owy opró¿nion¹ - a obok ma³e opakowanie zonera. Prawie skoñczy³a przeszukiwaæ sypialniê, kiedy us³ysza³a, jak otwieraj¹

siê drzwi do przyczepy. Po³o¿y³a d³oñ na broni, wyjrza³a z sypialni i zobaczy³a Roarke’a, wchodz¹cego do œrodka. Jezu, czy kiedykolwiek przywyknie do tego, jaki jest przystojny? Uœmiechn¹³ siê - co tylko spotêgowa³o jego urok - i podszed³ bli¿ej, ¿eby j¹ poca³owaæ. - Czeœæ - powiedzia³a. - Jak by³o w Cleveland? - Wietrznie. Czego szukamy w przyczepie zmar³ej i bynajmniej nie op³akiwanej K. T. Harris? - Przypuszczam, ¿e nic tu nie

znajdziemy, ale muszê to zrobiæ. Prawie skoñczy³am przeszukiwaæ pomieszczenia w g³êbi. Powiem ci, co ustali³am. Przesun¹³ palcem po do³eczku w jej brodzie. - Jedno z moich ulubionych zajêæ. - Jesteœ w dobrym nastroju zauwa¿y³a, kiedy przeszli do sypialni. - Tak. To by³ owocny dzieñ. prawda?

Nie

kupi³eœ

Cleveland,

- Tylko ma³y jego kawa³ek. Uniós³ brwi na widok butelki wódki, opakowania zonera i pudelka papierosów zio³owych, które wed³ug Eve by³y wzmocnione zabronionymi substancjami. - Urz¹dzamy przyjêcie? - Wygl¹da na to, ¿e zmar³a i bynajmniej nie op³akiwana K. T. Harris przez spor¹ czêœæ dnia by³a przynajmniej czêœciowo pijana albo naæpana. A przez ostatnie dwa tygodnie by³a bardzo zajêta. Koñcz¹c przeszukiwanie sypialni, Eve opowiedzia³a mu, jak siê przedstawia stan rzeczy. Przesz³a do ³azienki, znalaz³a œrodki uspokajaj¹ce -

te¿ na receptê, ale wystawion¹ przez innego lekarza. - Wygl¹da na to, ¿e by³a ¿a³osn¹ kobiet¹, która ³atwiej robi³a sobie wrogów, ni¿ zjednywa³a przyjació³. - I z tego powodu mam pe³en dom podejrzanych, których zrazi³a do siebie, denerwowa³a, wkurza³a albo którym grozi³a. - Niechêtnie o to pytam, bo sprawia wra¿enie sympatycznego, ale skoro zabukowa³a przelot i wakacje dla nich dwojga, czy Matthew móg³ byæ z ni¹ w zmowie, ¿eby jakoœ okantowaæ Marlo? Zbli¿y³ siê do niej i zaaran¿owa³ ten szanta¿, by wyci¹gn¹æ forsê?

- Te¿ to rozwa¿a³am. - Eve pokrêci³a g³ow¹. - Ale niezbyt mi to pasuje. Dlaczego wynajmowaæ prywatnego detektywa i mu p³aciæ? Wystarczy³oby, gdyby przekonali Marlo, ¿e jakiœ prywatny detektyw w³ama³ siê do mieszkania, by zainstalowaæ kamerê. Matthew móg³ sam to zrobiæ i oszczêdziæ im k³opotu. - Racja. - Ale i tak zapoznam siê z jego finansami, ¿eby siê upewniæ, czy nie ma tam nic podejrzanego. Zadzwoni³am do niego z pytaniem, czy zgadza siê, ¿ebym przeszuka³a jego przyczepê. Da³ mi woln¹ rêkê. - Wzruszy³a ramionami. -

Nic tu nie ma. - Przyg³adzi³a w³osy. Wola³a nie ryzykowaæ. Narkotyki, alkohol i leki s¹ tutaj tylko dlatego, ¿e bez nich nie mog³a siê obyæ. Roarke wyszed³ razem z ni¹ i zaczeka³, a¿ zaplombuje drzwi. - Wed³ug mnie zainstalowa³a kamery, które kupi³a przy Times Square, w przyczepie Matthew, a potem j¹ zdemolowa³a, kiedy coœ us³ysza³a albo zobaczy³a, ¿e coœ jest miêdzy nim a Marlo. - Na to wygl¹da. Zgodnie ze starym powiedzeniem: „nikt nie jest tak

niebezpieczny, jak porzucona kobieta”. - Albo coœ w tym rodzaju potwierdzi³ Roarke. - Wiêc dosta³am jego zgodê i mogê przeszukaæ przyczepê. Jeœli mam racjê i znajdziemy kamery, przekonamy siê, co zarejestrowa³y. Ruszy³a przodem miêdzy przyczepami, skrêci³a i wesz³a do nale¿¹cej do Matthew. Rozk³ad pomieszczeñ by³ identyczny, jak w przyczepie K. T., ale panowa³a tu zupe³nie inna atmosfera. Swobodna, widaæ by³o lekki

nie³ad. Zamiast miski z owocami na stole le¿a³y czekoladki, urz¹dzenie do odtwarzania muzyki, koszyk batonów energetycznych i guma do ¿ucia. W lodówce sta³a butelka wina, ale przewa¿a³y napoje gazowane i bezalkoholowe. W zamra¿alniku by³y trzy mro¿one batony. W ci¹gu niespe³na dwóch minut Roarke znalaz³ pierwsz¹ kamerê, przyczepion¹ do górnej framugi okna. - Druga bêdzie w sypialni powiedzia³a mu Eve. - Mo¿esz po ni¹ iœæ, a ja skoñczê rozgl¹daæ siê tutaj. Szkoda by³oby nie pogrzebaæ w jego rzeczach, skoro wyrazi³ na to zgodê.

Wyszli razem z przyczepy po niespe³na pó³godzinie. - ¯adnych narkotyków, ¿adnych prochów z wyj¹tkiem tabletek przeciwbólowych, jedna butelka wina, ¿adnych zabawek dla doros³ych, doœæ batoników dla ca³ej klasy podstawówki. Eve znów siê rozejrza³a. - Matthew i Marlo nie odwa¿yliby siê tu zakraœæ, ¿eby odbyæ jeden szybki numerek. Zbyt wiele ludzi krêci³o siê wko³o, zbyt œciœniête przyczepy. Mo¿e myœla³a, ¿e siê na to odwa¿¹, a mo¿e po prostu chcia³a go szpiegowaæ i skoñczy³o siê na tym, ¿e zobaczy³a, jak siê ca³uj¹ albo gruchaj¹

jak go³¹bki. - Zadziwia mnie twój dobór s³ów - zauwa¿y³ Roarke i obj¹³ j¹ ramieniem. - Pogruchajmy jak dwa go³¹bki. - Musia³abym siê najpierw upiæ. - Racja. - Jakby nie oceniaæ tych kamer, to chore. K. T. by³a chora i ¿a³osna. - Budzi w tobie gniew i wspó³czucie. - Obj¹³ j¹ teraz w pasie i poca³owa³ w skroñ. - ChodŸmy na tê pizzê i piwo, oderwijmy siê na chwilê od tego wszystkiego.

- Taak. - Eve te¿ go objê³a w pasie. - Zróbmy to. £adowanie akumulatorów by³o dla niej doœæ nowym pojêciem. Zanim pozna³a Roarke’a, odprê¿a³a siê, pij¹c piwo w barze dla gliniarzy, otoczona policjantami, którzy rozmawiali o pracy. Czasami, jeœli Mavis uda³o siê j¹ wyci¹gn¹æ, spêdza³a z ni¹ wieczór w nocnym klubie. Ale na ogó³ odpoczywa³a samotnie w mieszkaniu, teraz pe³nym kolorów, odk¹d wprowadzi³a siê tam Mavis z rodzin¹. Nigdy specjalnie nie szuka³a kogoœ, z kim mog³aby spêdziæ wieczór,

ale robienie tego z Roarkiem - czy kiedy z nim pracowa³a, czy jak teraz, gdy pozwala³a sobie na krótkie wytchnienie od spraw zawodowych - sta³o siê zwyczajem. I wo³a³a to. Podoba³a jej siê zat³oczona pizzeria, w której panowa³ gwar, podoba³ jej siê widok na przystañ z ³odziami, bujaj¹cymi siê na wodzie. Mia³a przed sob¹ zimne piwo i gor¹c¹ pizzê, a obok ukochanego mê¿czyznê, z którym mog³a je dzieliæ. Taak, bardzo jej to odpowiada³o. - Dlaczego nie masz ³odzi? -

spyta³a Roarke’a. - Zdaje mi siê, ¿e mam jedn¹ czy dwie. - Nie chodzi mi o ogromne frachtowce, którymi transportujesz swoje ³upy z miejsca na miejsce. - £upy? To s³owo o negatywnym zabarwieniu. Odk¹d poœlubi³em policjantkê, staram siê prowadziæ uczciwe ¿ycie. - Uniós³ brew i wzi¹³ szklankê z piwem. - Pomyœleæ tylko, jakie by³oby to ¿enuj¹ce dla obu zainteresowanych stron, gdyby w³asna ¿ona musia³a mnie aresztowaæ.

Zap³aci³abym Prawdopodobnie.

kaucjê.

- Dobrze wiedzieæ. - Intryguje mnie, dlaczego nie masz jednej z takich zrywnych i zwrotnych motorówek lub ¿aglówki? Ugryz³a kawa³ek pizzy, a woln¹ rêk¹ pokaza³a okno i rozci¹gaj¹cy siê za nim widok. - Takiej lodzi, jakie maj¹ ludzie, którzy uwa¿aj¹, ¿e œlizganie siê po wodzie to dobry sposób spêdzania wolnego czasu. - Wcale nie chcia³abyœ mieæ czegoœ takiego.

- Masz racjê. Mi³o patrzeæ na wodê. Mi³o te¿ p³ywaæ w wodzie - w basenie czy w jakimœ innym miejscu. Po co sun¹æ po wodzie, co mo¿e siê zakoñczyæ w g³êbinach, gdzie ¿yj¹ te wszystkie stwory, które gotowe s¹ ciê po¿reæ? - Sporo p³ywa³em i oprócz stworzeñ, które ¿yj¹ w g³êbinach i gotowe s¹ cz³owieka po¿reæ, sam ocean potrafi byæ wyj¹tkowo bezlitosny. Bior¹c przyk³ad z Eve, wyjrza³ przez okno. - Przez ca³e swoje ¿ycie mieszka³em na takiej czy innej wyspie przypomnia³ jej. - Muszê lubiæ morza i oceany.

- Ale ³odzi nie lubisz. - Nie mam nic przeciwko nim. Zsun¹³ na jej talerz kolejny kawa³ek pizzy. - Mi³o wspominam czasy, kiedy na nich p³ywa³em w interesach czy dla przyjemnoœci. W latach, kiedy zajmowa³em siê zdobywaniem ³upów, spêdza³em na ³odziach wiele czasu. - Jako przemytnik. Uœmiechn¹³ siê szelmowsko. - Mo¿na i tak na to spojrzeæ. A mo¿na to uznaæ za przejaw nieskrêpowanej przedsiêbiorczoœci. Ale nieskrêpowana przedsiêbiorczoœæ na szerokich wodach to nie tylko

policjanci i przemytnicy. - A co na przyk³ad? - No có¿. - Znów spojrza³ na ³odzie, a potem na Eve. Kiedyœ na pó³nocnym Atlantyku, gdzieœ miêdzy Irlandi¹ a Grenlandi¹ z³apa³ nas sztorm. Tak wyobra¿am sobie piek³o. Kompletne ciemnoœci, oœlepiaj¹ce zygzaki b³yskawic, a w ich œwietle fale, wy¿sze ni¿ domy, szersze ni¿ œwiat, wygl¹da³y jeszcze bardziej przera¿aj¹co. Wycie wiatru, ryk wody, krzyki ludzi, zimno, od którego drêtwieje twarz i palce, które przenika

do szpiku koœci. Poci¹gn¹³ ³yk piwa i pokrêci³ g³ow¹. - Jest co wspominaæ. Rzadko dzieli³ siê z ni¹ wspomnieniami, a ona rzadko go wypytywa³a o przesz³oœæ. - Co siê sta³o? - Có¿, walczyliœmy przez ca³¹ noc i czêœæ dnia, ¿eby utrzymaæ siê na wodzie. Miota³y nami fale, czuliœmy siê jak kostka do gry w kubku, którym ktoœ potrz¹sa. Woda zalewa³a pok³ad. Mam wra¿enie, ¿e cz³owiek nigdy nie czuje

siê taki samotny jak podczas sztormu na morzu. Nie wszystkim uda³o siê prze¿yæ. Dla tych, których porwa³y fale, nie by³o ratunku. W chwili, kiedy znaleŸli siê w wodzie, ich los by³ przes¹dzony. Eve widzia³a, ¿e przeniós³ siê do tamtych chwil, ¿e na nowo je prze¿ywa, wiêc milcza³a, kiedy siê zamyœli³. - Pamiêtam, jak mn¹ miota³o, gdy znalaz³em siê obok barierki, za któr¹ ju¿ czyha³o morze, by poch³on¹æ kolejn¹ ofiarê. Wpad³em na coœ, nawet dziœ nie wiem, co to by³o takiego, ale dziêki temu nie poch³onê³a mnie woda. Kiedy uda³o mi siê zebraæ si³y, z³apa³em

kogoœ za rêkê, gdy te przeklête fale znów nas zala³y. Chwyci³em za rêkê kogoœ, kto akurat znalaz³ siê obok mnie. Zobaczy³em jego twarz, kiedy rozb³ys³a b³yskawica. Wo³aliœmy na niego „ma³y Jim”, bo by³ szczup³y i drobny. Ale nie dawa³ sobie w kaszê dmuchaæ. W wieczór, poprzedzaj¹cy sztorm, wygra³em z nim piêæ dych w pokera. Przebi³em jego fulla kolorem. Mam go, pomyœla³em, mam go, ale znów zala³a nas fala, wyœlizgn¹³ mi siê i wypad³ za burtê. Roarke umilk³, uniós³ szklankê i napi³ siê, jakby wznosi³ toast. - W taki oto sposób zakoñczy³

¿ycie ma³y Jim z Liverpoolu. - Ile mia³eœ lat? - Osiemnaœcie. Mo¿e trochê mniej, mo¿e trochê wiêcej. Tamtej nocy straciliœmy piêciu ludzi z za³ogi. Podejrzewam, ¿e nie nazwa³abyœ ich porz¹dnymi, niemniej jednak to straszne zgin¹æ w taki sposób. Ale uratowaliœmy ³adunek. Wiêc... Wzruszy³ ramionami i ugryz³ pizzê. - Nie têskniê za morskimi wyprawami. Lecz gdybyœ mia³a ochotê, mogê ciê zabraæ na przeja¿d¿kê ³odzi¹. - Wydaje mi siê, ¿e nam to nie grozi. - Po³o¿y³a d³oñ na jego rêku. Czy warto by³o? - spyta³a. - Czy

op³aca³o siê ca³e to ryzyko? - Jestem, gdzie jestem, a ty jesteœ ze mn¹. Wiêc owszem, chocia¿by z tego wzglêdu warto by³o. - Odwróci³ d³oñ i splót³ palce z palcami Eve. - Dla tego. * Myœla³a o tym, kiedy wracali do domu. Rzadko wypytywa³a mê¿a o szczegó³y jego ¿ycia z czasów, zanim siê poznali. Wiedzia³a o jego wype³nionym cierpieniem dzieciñstwie, o biedzie, g³odzie, ojcu, który siê nad nim znêca³. ¯adne z nich nie mia³o radosnych, weso³ych wspomnieñ o

Bo¿ym Narodzeniu z lat, kiedy zdaniem psychologów kszta³tuje siê charakter cz³owieka. Wiedzia³a, ¿e by³ ulicznikiem w Dublinie, z³odziejem, kieszonkowcem, spekulantem, ¿e wykorzysta³ nabyte na ulicy umiejêtnoœci, by stworzyæ podwaliny czegoœ, co by³o w³aœciwie imperium biznesowym. Rozumia³a, ¿e kiedy siê poznali, rezygnowa³ ju¿ z ró¿nych nielegalnych interesów, ale nadal macza³ palce w kilku podejrzanych przedsiêwziêciach bardziej dla zabawy ni¿ z potrzeby. Lecz wycofa³ siê z tego wszystkiego przez wzgl¹d na ni¹. Zrobi³ to dla nich.

Wiedzia³a to i owo o jego dawnym ¿yciu, ale by³o wiele rzeczy, jak ten sztorm na morzu, o których nie mia³a bladego pojêcia. Kiedy nad tym rozmyœla³a - a gliniarze zawsze rozmyœlaj¹ - zwykle przechodzi³a nad tymi rzeczami do porz¹dku dziennego. Bo mia³ racjê. Cokolwiek robi³, gdziekolwiek by³, wszystko to doprowadzi³o go do niej. Lecz czasami siê zastanawia³a, dlaczego i jak. - Jak myœlisz, co ³¹czy ludzi? Poza seksem. Bo seks ³¹czy ze sob¹

ludzi, którzy poza tym wcale do siebie nie pasuj¹. - Pomijaj¹c chemiê? Wydaje mi siê, ¿e wa¿n¹ rolê odgrywaj¹ podobieñstwa. Eve wznios³a oczy do góry. - G³upie irlandzkie bajanie. - G³upie? - No wiesz. - Zamacha³a rêkami w powietrzu. - Wiem, ¿e pocz¹tkowo coœ ³¹czy³o Matthew z K. T. Harris. Ta sama bran¿a, to samo miasto, oboje atrakcyjni. Do pewnego stopnia rozumiem nawet, dlaczego, kiedy j¹

rzuci³, nie dawa³a mu spokoju. Mo¿e tu chodziæ o dumê, upór albo zwyk³¹ nieustêpliwoœæ. Ale tam jest... By³o coœ wiêcej. Raczej obsesja, ni¿ duma i upór. Chodzi³a za nim, œledzi³a go, wynajê³a prywatnego detektywa, s³ono mu p³ac¹c, zlecaj¹c zadania zabronione przez prawo, w nadziei, ¿e zaszanta¿uje Matthew tym, co ustali. By³a tak zaœlepiona, ¿e nawet zaplanowa³a ich wspólne wakacje. Nie mia³o dla niej znaczenia, ¿e jej nie chcia³, ¿e nawet gdyby siê ugi¹³ i do niej wróci³, zrobi³by to pod przymusem. To swego rodzaju gwa³t. Czyli w³aœnie odpowiedzia³am na swoje pytanie. - W³adza, kontrola i przemoc. Z

tego, co mi powiedzia³aœ o K. T., wynika, ¿e pragnê³a mieæ w³adzê nad ludŸmi, by móc kszta³towaæ swój wizerunek, kierowaæ swoj¹ karier¹. - Wiesz wiêcej ni¿ ktokolwiek, kogo znam, o zdobywaniu w³adzy i jej utrzymywaniu. Kiedy czegoœ chcesz, znajdziesz sposób, ¿eby to osi¹gn¹æ. Chcia³eœ zdobyæ mnie. Wyci¹gn¹³ rêkê i uj¹³ jej d³oñ. - I ciê zdoby³em, prawda? - Bo ja chcia³am ciebie. WeŸmy chocia¿by sam¹ kawê. By³abym g³upia, gdybym powiedzia³a „nie”.

- A nie jesteœ g³upia. - Ale gdybym by³a g³upia, gdybym powiedzia³a „nie”... - Na pocz¹tku to zrobi³aœ. - Taak, a ty odszed³eœ. Powodowany dum¹. Lecz tkwi³ w tym równie¿ element strategii. Odci¹³eœ mnie od kawy, a poniewa¿ by³am w tobie bez reszty zakochana, wróci³am do ciebie. - Opamiêta³aœ siê. - Nie mog³am siê obyæ bez kawy. Ale gdybym jej nie potrzebowa³a, gdybym znalaz³a inny sposób

zaspokojenia swojego g³odu kawy, co byœ zrobi³? - Zrobi³bym wszystko, co w mojej mocy, ¿eby ciê przekonaæ, ¿e bez mojej kawy nigdy nie bêdziesz szczêœliwa. £¹cznie z p³aszczeniem siê, pomyœla³. Ale po co o tym wspominaæ? - Nie wszystko - poprawi³a go Eve. - Chodzi jednak o to, ¿e mê¿czyzna o takiej pozycji, jak ty, móg³by zrobiæ wszystko. Mog³eœ mnie przekonywaæ, groziæ mi, szanta¿owaæ mnie. Mog³eœ siê uciec do przemocy. Ale nie zrobi³eœ tego.

- Kocham ciê. - Roarke spojrza³ jej prosto w oczy. I ujrza³a w nich ogrom tej mi³oœci. - Skrzywdzenie ciê nie by³o moim celem... Ani nie wchodzi³o w grê. - No w³aœnie. Dla K. T. krzywdzenie ludzi stanowi³o œrodek wiod¹cy do celu, którym by³o posiadanie. Prawdê mówi¹c, wydaje mi siê, ¿e krzywdzenie uwa¿a³a za dodatkow¹ korzyœæ. Tej kobiety nic by nie powstrzyma³o. - O czym to œwiadczy? - Zabicie jej stanowi³o sposób jej powstrzymania. Nie by³o w tym niczego osobistego, chodzi³o raczej o

zamkniêcie na klucz drzwi do pokoju, w którym jest coœ niebezpiecznego albo bardzo nieprzyjemnego. Œwiadczy o tym brak œladów przemocy. Przewróci³a siê... Albo ktoœ j¹ pchn¹³. Zabójca jej nie pobi³, nie próbowa³ udusiæ, tylko zaci¹gn¹³ j¹ do basenu, wrzuci³ do wody, posprz¹ta³ z grubsza ba³agan. No, teraz bêdzie spokój. - Wyeliminowa³aœ Matthew. - Nagranie œwiadczy o jego niewinnoœci. No i Marlo. Chocia¿ nie mo¿na wykluczyæ, ¿e wszystko to odegrali. Ostatecznie s¹ aktorami. Ale doda³eœ brak fizycznej odp³aty. K. T. zamierza³a go zmusiæ do wspó³¿ycia, na

co nie mia³ ochoty. To sprawa bardzo osobista, w przeciwieñstwie do sposobu pope³nienia morderstwa. Wiêc tak, Matthew jest na samym koñcu mojej listy. Natomiast Marlo... - Serio? - Trochê wy¿ej. Przypuszczam, ¿e uderzy³aby ofiarê, spoliczkowa³a j¹, podrapa³a lub coœ w tym rodzaju. Ale potrafiê sobie ich wyobraziæ, jak postanawiaj¹ spotkaæ siê z szanta¿ystk¹ tak, jak mi opowiedzieli. Potrafiê te¿ sobie wyobraziæ, jak Marlo wczeœniej siê z ni¹ spotyka, popycha j¹, a potem albo wpada w panikê, albo jest naprawdê wkurzona i koñczy dzie³o,

spychaj¹c j¹ do wody. Matthew zapewni³by jej alibi. Kocha j¹. Nie do koñca jestem do tego przekonana, ale nie mogê wykluczyæ takiego przebiegu zdarzeñ. Umilk³a, kiedy Roarke skrêci³ w d³ugi, krêty podjazd, prowadz¹cy do domu. W œwietle zachodz¹cego s³oñca mury sta³y siê pomarañczowe, a liczne okna po³yskiwa³y na czerwono. Liœcie, chocia¿ wci¹¿ zielone, zapowiada³y nadchodz¹c¹ jesieñ. Kiedy wysiad³a z samochodu, stwierdzi³a, ¿e powietrze te¿ pachnie jesieni¹ - by³o raczej rzeœkie ni¿ ch³odne.

- Lato minê³o - zauwa¿y³a. - Có¿, by³o d³ugie i gor¹ce. Jest wystarczaj¹co ch³odno, ¿eby dziœ wieczorem rozpaliæ w kominku w naszej sypialni. Ten pomys³ tak siê spodoba³ Eve, ¿e wci¹¿ siê uœmiecha³a, kiedy wesz³a do œrodka i zobaczy³a w holu Summerseta. - Do Halloween zosta³o jeszcze kilka tygodni, ale widzê, ¿e ju¿ w³o¿y³eœ swój kostium. Dobrze byæ przygotowanym. Tylko uniós³ brwi.

- Mam pud³o z pani ubraniami, które trafi³y tu razem z pani¹, a nie zosta³y jeszcze wykorzystane na szmaty. Nadadz¹ siê w sam raz, gdyby chcia³a pani pukaæ do drzwi s¹siadów, udaj¹c bezdomn¹. - Przewidywalny dom - wtr¹ci³ Roarke, ujmuj¹c Eve pod ramiê, ¿eby j¹ zabraæ na górê - to rozkosz dla mê¿czyzny. - Mówi³ serio? - zapyta³a, kiedy kot ruszy³ za nimi. - Czy te¿ mnie podpuszcza³? - Nie mam pojêcia. Rzuci³a

za

siebie

ponure

spojrzenie. - Moje ubrania nie by³y takie z³e. - Pozostawiê to bez komentarza powiedzia³ Roarke, kiedy przenios³a spojrzenie na niego. - Absolutnie bez ¿adnego komentarza. - On i tak zawsze ubiera siê na czarno jak w³aœciciel zak³adu pogrzebowego. Có¿ mo¿e wiedzieæ o strojach? Ej - zaprotestowa³a, gdy skierowa³ siê z ni¹ do sypialni. - Muszê popracowaæ. - Tak, a ja chêtnie ci pomogê. Ale najpierw chcê ci coœ pokazaæ.

- W sypialni? - Zmru¿y³a oczy i zmierzy³a go wzrokiem od stóp do g³ów. - Widzia³am to ju¿ wczeœniej. Niczego sobie. Prawdopodobnie znajdê póŸniej czas, ¿eby siê tym pobawiæ. - Jesteœ dla mnie zbyt ³askawa. Zaci¹gn¹³ j¹ do sypialni. Na ³ó¿ku sta³o pud³o przewi¹zane z³ot¹ wst¹¿k¹. - O, rany. Kupi³eœ coœ dla mnie w Cleveland! - Odruchowo wsunê³a rêce do kieszeni. - Powinieneœ z tym zaczekaæ do Gwiazdki. - Dopiero paŸdziernik, a przyda ci siê to wczeœniej ni¿ na Gwiazdkê. I nie przywioz³em tego z Cleveland.

- Mam ju¿ wszystko. Ci¹gle kupujesz mi coœ nowego. - Tego nie masz, jak sama byœ siê przekona³a, gdybyœ otworzy³a to cholerne pud³o. - Lekko pukn¹³ j¹ w g³owê. - Dobrze ju¿, dobrze. Za du¿e na bi¿uteriê, wiêc prawdopodobnie tego nie zgubiê. To coœ z ubrania, bo wszystko, co dawnej nosi³am, nadaje siê wy³¹cznie na szmaty. Z pewnoœci¹ coœ ³adnego. - Poci¹gnê³a za kokardê. - Wiêc prawdopodobnie zniszczê to w pracy i Summerset znowu groŸnie na mnie spojrzy. I w³aœnie to jeden z powodów, dla których wola³abym, ¿ebyœ nie...

Och... - zawo³a³a tak, jak mog³aby zawo³aæ kobieta jedz¹ca miêkk¹, kremow¹ czekoladê. - £adne. Mia³a s³aboœæ do skórzanej odzie¿y i intensywnych kolorów, o czym doskonale wiedzia³. Kiedy wyci¹gnê³a z kartonu kurtkê, stwierdzi³, ¿e g³êboki, b³yszcz¹cy br¹z pasuje do urody Eve tak, jak siê tego spodziewa³. Bêdzie jej siêga³a do po³owy uda. G³êbokie kieszenie - wzmocnione pomieszcz¹ wszystko, co musia³a nosiæ przy sobie. Guziki z przodu i na patce z ty³u by³y w kszta³cie policyjnej odznaki.

- Jest wspania³a. - Wtuli³a w ni¹ twarz, wdychaj¹c zapach skóry. Naprawdê wspania³a. Bardzo lubiê p³aszcz, który mi da³eœ w zesz³ym roku. - Nawet mówi¹c to, dotknê³a policzkiem miêkko wyprawionej skóry. Naprawdê nie potrzebujê... - Potraktuj j¹ jako okrycie przejœciowe. P³aszcz jest d³ugi i na ch³odniejsz¹ pogodê. To mo¿esz nosiæ ju¿ teraz. Przymierz. Spojrza³a na metkê. - To dzie³o Leonarda, wiêc bêdzie le¿a³o... Och... Jakby by³o szyte na miarê. Spójrz na guziki!

- Przypuszczaliœmy, ¿e ci siê spodobaj¹. Tak, pomyœla³, le¿a³a jak ula³ i idealnie pasowa³a - kolorem, krojem, delikatnymi ozdobami. Kiedy Eve zwróci³a siê w jego stronê, dó³ kurtki zawirowa³ wokó³ jej ud. - I jest bardzo wygodna. Nie za ciasna w ramionach, chocia¿ mam pod ni¹ broñ. - Wsunê³a rêkê do œrodka, bez trudu wyjê³a broñ, nastêpnie równie ³atwo j¹ schowa³a. - Nie krêpuje ruchów. - W podszewce jest pochwa na nó¿. Z prawej strony, bo wolisz go wyci¹gaæ lew¹ rêk¹, w prawej trzymasz

g³ówn¹ broñ. - Serio? - Rozchyli³a kurtkê, by sprawdziæ. Uda³a, ¿e jednoczeœnie wyjmuje pistolet i nieistniej¹cy nó¿. Wygodnie. Cholernie wygodnie. Co to za tkanina? Jest bardzo œcis³a. Nie ciê¿ka, ale nie przypomina podszewki p³aszcza. - Nasz dzia³ badawczy pracowa³ nad tym przez jakiœ czas. - Podszed³ do Eve i przesun¹³ palcami po podszewce kurtki. - Ma w³aœciwoœci kamizelki kuloodpornej.

- Daj spokój. - Zmarszczy³a czo³o, przygl¹daj¹c siê uwa¿nie tkaninie. - Jest za cienka i zbyt lekka. Poza tym za miêkka. - Uwierz mi, ¿e zosta³a wszechstronnie przetestowana. Leonardowi uda³o siê skroiæ z niej podszewkê. Wytrzyma nawet paralizator, ustawiony na pe³n¹ moc, chocia¿ poczujesz szarpniêcie. Ochroni ciê przed klasterem, chocia¿ sama kurtka ucierpi. I nie przebije jej nó¿, chocia¿ niestety sama kurtka te¿ ucierpi. - Powa¿nie? - Znów wyci¹gnê³a broñ i poda³a mu j¹.

- Niech siê przekonam. Musia³ siê rozeœmiaæ, chocia¿ pomyœla³: typowe. Bardzo dla niej typowe. - Nie zrobiê tego. - Niezbyt ufasz ludziom ze swojego dzia³u badawczo ~rozwojowego. - Nie pos³u¿ê siê paralizatorem przeciwko swojej w³asnej ¿onie w naszej sypialni. - Mo¿emy zejœæ na dó³, do ogrodu.

- Eve. - Pokrêci³ g³ow¹ i zmusi³ ¿onê, by schowa³a broñ do kabury. Zaufaj mi. To przesz³o wszystkie próby. Masz prototyp, któremu nadano bardzo elegancki i modny wygl¹d. Wkrótce uruchomimy produkcjê seryjn¹, prowadzimy negocjacje z nowojorsk¹ policj¹, by ona pierwsza zosta³a tak wyposa¿ona... Oczywiœcie nie tak modnie. - Jest wyj¹tkowa. I rzeczywiœcie elastyczna. - Wypróbowa³a kurtkê, robi¹c przysiad, obracaj¹c siê, wyrzucaj¹c nogê w bok. - Nie krêpuje ruchów ani... - Dopiero wtedy coœ do niej dotar³o.

Powiedzia³eœ, ¿e pracowaliœcie nad tym od jakiegoœ czasu. - Stworzenie czegoœ nowego, spe³niaj¹cego okreœlone wymagania, wymaga czasu. - Ile? Uœmiechn¹³ siê lekko. - Och, chyba ze dwa i pól roku. Odk¹d zakocha³em siê w policjantce. - Zrobi³eœ to dla mnie! - I dla siebie. Nie chcê ciê straciæ. - Kiedy wyci¹gnê³a rêkê, by

dotkn¹æ jego policzka, Roarke uj¹³ jej d³oñ i poca³owa³. - Byliœmy blisko sukcesu, ale przez ostatnich kilka tygodni wywar³em lekk¹ presjê, by zintensyfikowano prace. - Od powrotu z Dallas. Zrobi³ ci krzywdê. Uœwiadomi³em sobie, ¿e nie mia³aœ na sobie kamizelki kuloodpornej, kiedy McOueen napad³ na ciebie w naszym pokoju hotelowym, ale mimo wszystko. Zrobi³ ci krzywdê, a mnie nie by³o przy tobie. - Pojawi³eœ siê, kiedy by³eœ potrzebny. Znów go pokona³am, ale prawie siê zapomnia³am.

- Opamiêta³abyœ siê w porê. - Wiem jedynie, ¿e by³eœ przy mnie, kiedy ciê potrzebowa³am. Nie wiem, czy bez ciebie da³abym sobie radê z tym wszystkim. Ju¿ nigdy nie chcê tam wracaæ. - Na chwilê zamknê³a oczy. - Ale jeœli bêdê musia³a, wiem, ¿e ze mn¹ pojedziesz. - Nigdy nie wrócisz tam sama, Eve. - Od naszego powrotu jesteœ bardzo troskliwy. Robisz to dyskretnie, ale wiem o tym. Nie musisz taki byæ. - Mogê powiedzieæ to samo o tobie.

- Przypuszczam, ¿e oboje nieŸle oberwaliœmy w ¿yciu, wiêc wolimy dmuchaæ na zimne. Bo wystarczy chwila nieuwagi albo coœ nas wkurzy, ¿eby wszystko popsuæ. Ale jest dobrze. - Od tamtej pory nie drêcz¹ ciê koszmarny nocne. Myœla³em, ¿e bêdzie inaczej, martwi³em siê, ¿e... Eve - powiedzia³ beznamiêtnie, kiedy odsunê³a siê od niego. - Nie mam koszmarów sennych. Przynajmniej nie s¹ takie, jak dawnej. Ale... - Wzruszy³a ramionami, a potem zdjê³a kurtkê i ostro¿nie po³o¿y³a

j¹ na ³ó¿ku. - To sny. Jedynie sny. Czasami œni mi siê tylko ona... Stella... Czasami z McQueenem albo z moim ojcem. Czasami ca³a trójka. Ale potrafiê siê obudziæ, zanim sny przemieni¹ siê w coœ gorszego. W coœ naprawdê z³ego. Dlaczego powiedzia³aœ?

mi

nie

- Mo¿e dlatego, ¿e nawzajem siê o siebie troszczymy. Nie wiem, Roarke. To sny. Wiem, ¿e to sny, nawet kiedy je mam. Nie przypominaj¹ tych, które œni³y mi siê w Dallas. I potrafiê siê obudziæ, nim przemieni¹ siê w koszmary. Potrafiê siê obudziæ. Muszê to robiæ.

- Ale nie musisz tego robiæ sama. - Nie robiê. - Znów dotknê³a jego twarzy. - Jesteœ tu¿ obok. Gdybym ciê potrzebowa³a, jesteœ tu¿ obok. - Rozmawia³aœ z Mir¹? - Jeszcze nie. Ale porozmawiam - obieca³a. - Wiem, ¿e muszê to zrobiæ. Lecz jeszcze nie jestem gotowa. Czujê siê... Dobrze. Jestem silna. Wiem, ¿e muszê z ni¹ porozmawiaæ, przejœæ przez to wszystko i ¿e podczas tego procesu nie bêdê siê czu³a dobrze, nie bêdê silna, nie bêdê siê czu³a normalnie. Jeszcze nie

jestem na to gotowa. - W porz¹dku. Znów siê uœmiechnê³a. Nadal uwa¿aj¹cy.

jesteœ

bardzo

- Byæ mo¿e, ale wierzê, ¿e bêdziesz wiedzia³a, kiedy jesteœ gotowa. I ¿e ja bêdê wiedzia³. Nie jesteœ gotowa. - Musn¹³ ustami jej czo³o. - Ale bêdziesz. Przytuli³a siê do niego, po³o¿y³a mu g³owê na ramieniu. - Dziêkujê za cudown¹ kurtkê.

- Nie ma za co. Objê³a Roarke’a, ¿eby poca³owaæ. A potem westchnê³a.

go

- Dobra, bêdziemy musieli to zrobiæ teraz. - Co zrobiæ? Cofnê³a siê. - Jak zwykle masz na sobie zbyt wiele warstw ubrañ. Zacznij od tego. Zdjê³a z ³ó¿ka kurtkê i karton. - Chcesz mnie uwieœæ? - spyta³ Roarke. - Ca³y a¿ dr¿ê.

- No wiêc pos³uchaj. - Po³o¿y³a pude³ko i kurtkê na kanapie, odpiê³a kaburê. - Muszê miêdzy innymi obejrzeæ, jak Matthew i Marlo uprawiaj¹ seks... Tym razem do samego koñca, bo nie zamierzam ogl¹daæ tego z Feeneyem. Oboje czulibyœmy siê cholernie skrêpowani. Ale g³upio bêdê siê czu³a, kochaj¹c siê z tob¹ po obejrzeniu nagrania. Dlatego pokochamy siê teraz. - Mo¿e nie jestem w nastroju. Eve prychnê³a. - Akurat ci uwierzê. - Usiad³a, ¿eby zdj¹æ buty. Spojrza³a na niego. Najpierw zafundowa³abym ci kolacjê,

ale ju¿ jedliœmy. - Nie by³o deseru. Pos³a³a mu figlarny uœmiech. - W³aœnie o tym mówiê. Roarke rozeœmia³ siê, a potem usiad³ na ³ó¿ku i zdj¹³ buty. - Có¿, skoro nalegasz. - Och. - Wsta³a, zdjê³a koszulê i spodnie. - Potrafiê zaakceptowaæ odmowê. - Kto powiedzia³, ¿e siê nie zgadzam?

Podesz³a do niego, wysoka i szczup³a, usiad³a mu na kolanach. Z³apa³a go za w³osy i zaczê³a ca³owaæ mocno, namiêtnie w usta. Zsunê³a d³oñ i dotknê³a jego cz³onka. - Tak, chyba ju¿ jesteœ w odpowiednim nastroju. Wsta³a, wyci¹gnê³a siê na ³ó¿ku, a potem siê odwróci³a i spojrza³a na niego pytaj¹co. - Co z tymi ciuchami? Pozbycie siê ubrania zajê³o mu dziesiêæ sekund. - O jakich ciuchach mówisz? -

spyta³, k³ad¹c siê obok niej. Rozeœmia³a siê, kiedy razem siê obrócili na ³ó¿ku. Kot, który przypuszcza³, ¿e to pora drzemki, zeskoczy³ na pod³ogê i odmaszerowa³, wyraŸnie zniesmaczony. Potrzebna jej chwila beztroski, pomyœla³ Roarke, ¿eby zatrzeæ niemi³e wra¿enie, pozostawione przez przykre wspomnienia i krótk¹ rozmowê o z³ych snach. Po³askota³ j¹ w ¿ebra, a¿ zaczê³a siê wyrywaæ, a z jej ust wydoby³o siê coœ jakby chichot. - To nie fair! - Z³apa³a go za poœladki i mocno œcisnê³a.

- Co? To? - Znów j¹ po³askota³, a wtedy zaczê³a machaæ nogami, dusz¹c siê od œmiechu. - Rób tak dalej, a nici z seksu. - Och, jestem o to spokojny, bo bêdziesz zbyt os³abiona, ¿eby stawiæ mi opór. - Wsun¹³ jej pod ¿ebra palec, a kiedy Eve zapiszcza³a - co zdarza³o siê bardzo rzadko - wybuchn¹³ œmiechem. - Mam ciê - mrukn¹³, szczypi¹c j¹ lekko w ramiê. - Trochê ³askotek i przemieniasz siê w dziewczynê. - Szukasz guza. - O, tak, a poniewa¿ ty le¿ysz

naga pode mn¹ i piszczysz dziewczyna, chyba go znajdê.

jak

- Zobaczymy, kto tu piszczy, kolego. - Chwyci³a go zêbami za ucho, bynajmniej nie delikatnie. - To by³ skowyt - oœwiadczy³ Roarke. - Bardzo mêski. Unios³a siê, a on to wykorzysta³, ¿eby obróciæ siê razem z ni¹ raz i drugi, a¿ znaleŸli siê w tej samej pozycji, ale w poprzek ³ó¿ka. - Jestem od ciebie ciê¿szy, pani porucznik. I silniejszy. - Z³apa³ j¹ za rêce i przytrzyma³

je nad jej g³ow¹. - Wiêc mogê na tym poprzestaæ. Zbli¿y³ usta do jej ust, a z jej gard³a wydoby³ siê jêk zadowolenia. Nagle sta³a siê uleg³a, przesunê³a stop¹ wzd³u¿ jego nogi. W nastêpnej chwili Roarke stwierdzi³, ¿e le¿y na wznak, kolana Eve uciskaj¹ mu j¹dra, a ³okieæ - szyjê. Spojrza³a na niego b³yszcz¹cymi oczami. - Waga i si³a na niewiele siê zdadz¹ wobec zwinnoœci. - Jesteœ podstêpna.

- Masz racjê, wiêc równie dobrze mo¿esz siê poddaæ. - Teraz ona przybli¿y³a wargi do jego ust, ale go nie poca³owa³a, tylko siê odsunê³a, a potem ugryz³a go lekko, i jeszcze raz, zanim w koñcu go poca³owa³a. - Kto jest dziewczyn¹? - Jesteœ moja. - Przesun¹³ d³oñmi po plecach Eve, a potem obj¹³ jej piersi. - Jesteœ moj¹ dziewczyn¹. - Dureñ - powiedzia³a z lekkim westchnieniem i znów go poca³owa³a. Nigdy

nie

by³a

niczyj¹

dziewczyn¹ i nie chcia³a ni¹ byæ. Zawsze uwa¿a³a, ¿e za tym okreœleniem kryje siê s³aboœæ, uleg³oœæ i bezbronnoœæ. Ale przy nim to by³o s³odkie, g³upie i w³aœciwe. Bardziej z mi³oœci¹ ni¿ po¿¹daniem - na po¿¹danie jeszcze przyjdzie czas - obsypa³a jego twarz poca³unkami. Och, jak kocha³a tê jego twarz, g³adk¹ skórê, ostre koœci policzkowe, liniê podbródka. Poczu³a przyp³yw mi³oœci, zwyczajnej mi³oœci, kiedy j¹ obj¹³. Przez chwilê milczeli, wtuleni w

siebie. Kiedy po³o¿y³a g³owê na jego ramieniu, pomyœla³a, ¿e to najcudowniejsze, co mo¿na sobie wyobraziæ. Jego dziewczyna, pomyœla³, kiedy pieszczoty zaczê³y rozpalaæ pierwsze iskierki po¿¹dania. Jego silna, skomplikowana i twarda dziewczyna. Kocha³ ka¿dy zak¹tek jej umys³u, jej serce, nawet kiedy doprowadza³a go do szewskiej pasji. Nie by³o nic, czego by bardziej pragn¹³ lub co sobie bardziej ceni³, nic, czego by bardziej po¿¹da³ albo o czym marzy³ w mrocznych, czêsto tragicznych czasach swojej m³odoœci,

co by³o równie wspania³e czy potê¿ne jak to, co mu ofiarowa³a. Wierzy³ w mi³oœæ, chocia¿ jej nie zazna³ w pierwszych latach swego ¿ycia, a mo¿e w³aœnie dlatego. Ale musia³ spotkaæ Eve, ¿eby zrozumieæ, co znaczy mi³oœæ, co nam daje, ile nas kosztuje, z jakimi zwi¹zana jest niebezpieczeñstwami. Ich oddechy sta³y siê szybsze, kiedy ogieñ przemieni³ siê w po¿ogê. Porusza³a siê na nim, miêkka jak jedwab, a potem pod nim, kiedy siê obrócili. Kiedy w ni¹ wnikn¹³. Znów

uj¹³

jej

rêce,

znów

spotka³y siê ich spojrzenia, a potem usta. Zespoleni, pozwolili, zaw³adn¹³ nimi ogieñ.

by

* Eve rozstawi³a w gabinecie tablicê, w³¹czy³a komputer i usiad³a za biurkiem, ¿eby przygl¹daæ siê twarzom, faktom, dowodom, ustalaæ chronologiê wydarzeñ. Ale czu³a siê, jakby patrzy³a na go³y mur. - Nie rozumiem ich. Mo¿e dlatego tak trudno mi to ogarn¹æ. Granie, re¿yserowanie, filmowanie i wszystko,

co z tym zwi¹zane, to ca³a ga³¹Ÿ przemys³u, ale oparta na udawaniu. -

Stawiasz znak równoœci miêdzy udawaniem a pozorowaniem zauwa¿y³ Roarke. - To nie to samo. WyobraŸnia jest nieodzowna dla zdrowia psychicznego cz³owieka, dla rozwoju, dla sztuki, a nawet dla pracy policji. Ju¿ mia³a zaprotestowaæ, powiedzieæ, by nie miesza³ do tego pracy policji, ale siê zastanowi³a. Musia³a umieæ sobie wyobraziæ, do pewnego stopnia, ofiarê, zabójcê, wydarzenia, by ustaliæ, co naprawdê zasz³o.

A jednak... - Ci ludzie... Aktorzy... Musz¹ siê wcielaæ w kogoœ innego. Musz¹ chcieæ wcielaæ siê w kogoœ innego. Komedianctwo, czy nie tak siê to nazywa? Udawanie stanowi Ÿród³o ich utrzymania. Wiêc maj¹ tych swoich agentów i mened¿erów, re¿yserów, producentów... - Okr¹¿y³a tablicê. Re¿yser musi widzieæ ca³oœæ, prawda? Nawet, jeœli dzieli to na czêœci, na sceny. On dyktuje warunki, ale uzale¿niony jest od aktorów, s³uchaj¹cych jego wskazówek, i ich umiejêtnoœci... - Zagrania roli - dokoñczy³ za ni¹

Roarke. - Jak powiedzia³aœ. - Tak. Producent traktuje to jak inwestycjê i ma w³adzê. To on mówi: zgoda, mo¿esz to mieæ, albo nie, nie dostaniesz tego. On te¿ musi widzieæ ca³oœæ, ale przez pryzmat pieniêdzy. Wiêc potrzebuje czegoœ wiêcej ni¿ to, co gwarantuj¹ aktorzy i re¿yser podczas krêcenia filmu. Musi sprawiæ, ¿eby tworzyli po¿¹dany wizerunek i przykuwali uwagê mediów, by widzowie mogli sobie wyobraziæ prawdziwe ¿ycie - jego blichtr, skandale i romanse - aktorów, którzy zarabiaj¹ udawaniem kogoœ innego. Znów okr¹¿y³a tablicê.

- Czyli konkretnie mamy Steinburgera, czyli producenta i przypuszczam, ¿e ca³e szefostwo, opowiadaj¹ce siê po jego stronie, bo dyrektorzy zawsze s¹ solidarni, wszyscy oni pilnuj¹, by œwiat widzia³ Juliana i Marlo jako parê. Poniewa¿ uwa¿aj¹, ¿e publicznoœæ sk³ada siê g³ównie z idiotów - z czym sk³onna jestem siê zgodziæ - którzy uwierz¹ w ka¿d¹ bzdurê. Wiêcej, która chce karmiæ siê u³ud¹ i bêdzie gotowa siêgn¹æ do kieszeni, by kupiæ wiêcej biletów, wiêcej p³yt. A ka¿dy chce zarobiæ na swojej inwestycji. - O czym to œwiadczy?

- Po pierwsze, Julian, Marlo i wszyscy w to zaanga¿owani zgodzili siê na tê maskaradê. Udzielaj¹ wywiadów, ¿artuj¹, kokietuj¹, ale nie potwierdzaj¹ ani nie zaprzeczaj¹. Kiedy ktoœ ich pyta, czy maj¹ romans, mówi¹, ¿e „s¹ tylko dobrymi przyjació³mi”, ale ¿artobliwie wspominaj¹ o chemii i po¿¹daniu. To samo dotyczy Matthew i Harris. Przesta³a spacerowaæ zatrzyma³a siê przed tablic¹.

i

- Ci jednak zachowuj¹ siê bardziej powœci¹gliwie, bo inwestycja w ich romans nie jest taka wa¿na. K. T. mocniej to podkreœla³a, znów mówi¹c o chemii, o tym, jak lubi sceny z Matthew.

On wiêcej mówi o samym filmie albo o ca³ej obsadzie jako o zespole. Pilnuje siê, nawet podczas wywiadów, by nie kojarzono go tak mocno z Harris. Nie chce, ¿eby ta fantazja utrwali³a siê w œwiadomoœci zbiorowej. Traktuje to wy³¹cznie jak pracê na planie. Jest ostro¿ny - zakoñczy³a. - O czym to œwiadczy? - ¯e w³aœciwie nie by³a dla niego nikim wa¿nym. Ludzie zabijaj¹ tych, których uwa¿aj¹ za niewa¿nych, ale w tym przypadku nie chodzi³o o to. On i Marlo byli zdenerwowani, wkurzeni, ale nie mieli zbrodniczych zamiarów. Gdyby siê pok³ócili i dosz³o do

rêkoczynów, wtedy co innego. Ale Harris ¿y³a, kiedy znalaz³a siê w wodzie. Nie by³a dla ¿adnego z nich wystarczaj¹co wa¿na, by j¹ zabiæ, bo chocia¿ pogwa³ci³a ich prywatnoœæ, mogli siê przez to znaleŸæ w niezrêcznej sytuacji, poradziliby sobie, a jeszcze nawet zyskali powszechn¹ sympatiê, bo wszyscy lubi¹ zakochanych. - S¹ szczêœliwi - doda³ Roarke. - Bycie szczêœliwym to wyj¹tkowy rodzaj zemsty. Gdyby zrealizowa³a swój zamiar, sama by siê oœmieszy³a, nie oni. Zgadzam siê, ¿e nie pasuj¹ na sprawców. - Nastêpna jest Andrea. K. T. grozi³a jej chrzeœniakowi, jego

stabilizacji, której osi¹gniêcie du¿o go kosztowa³o, jego dobremu imieniu. Matki zabijaj¹, by chroniæ swoje m³ode. Kiedy j¹ przes³uchiwa³am, nic mi nie zadzwoni³o, ale jest wytrawn¹ i utalentowan¹ aktork¹. Wiêc nie mogê jej skreœliæ. No i Julian. Gdyby romans Marlo i Matthew wyszed³ na jaw - teraz, przed ukoñczeniem krêcenia filmu, zanim mia³by okazjê zdystansowaæ siê od tej kokieterii i chemii, ktoœ móg³by wyci¹gn¹æ wniosek, ¿e Marlo woli mniejsz¹ gwiazdê, mo¿na powiedzieæ pomagiera, od szychy. Wtedy Julian wyszed³by na g³upka albo jego image faceta, któremu

nie oprze siê ¿adna kobieta, dozna³by szwanku. Poza tym wprawi³a go w zak³opotanie podczas kolacji. W dodatku by³ pijany. Scysja, przepychanki, porywcze usposobienie, mi³oœæ w³asna, duma i alkohol to niebezpieczna mieszanka. - Wydaje mi siê, ¿e sprawia ci przyjemnoœæ traktowanie mnie - a przynajmniej aktora, który siê we mnie wcieli³ - jak g³ównego podejrzanego. - Tkwi w tym trochê przewrotnej ironii. Ale przede wszystkim Julian nie jest wystarczaj¹co bystry, a to, ¿e potem usn¹³ na kanapie, pijany jak bela, mo¿na odczytaæ jako próbê schowania g³owy

w piasek. - Eve skinê³a g³ow¹, wyobra¿aj¹c to sobie. - Teoretycznie móg³ j¹ zabiæ, ale raczej niechc¹cy, a potem chcia³ zatuszowaæ przestêpstwo, a na koniec uciec od rzeczywistoœci. Przysiad³a na skraju biurka. Muszê jeszcze raz porozmawiaæ ze Steinburgerem. Zagra¿a³a jego zyskom, nieskazitelnej opinii o filmie. By³y z ni¹ same k³opoty. I poniewa¿ mia³a jakiegoœ haka na kilka osób, mog³a równie dobrze mieæ coœ w zanadrzu na niego. Identyczny scenariusz. Awantura, upadek, zatuszowanie sprawy. Grozi³a Prestonowi. Analogiczna sytuacja. Ten

film to dla niego wielka szansa: pracuje z Roundtreem i gwiazdami pierwszej wielkoœci przy wysokobud¿etowej produkcji, a K. T. próbuje mu zaszkodziæ, bo nie spe³nia wszystkich jej ¿¹dañ. Nawet nie ma takich mo¿liwoœci, by je spe³niæ, ale ona ma to w nosie. A wiêc na razie wyeliminowa³aœ jedynie Marlo i Matthew - zauwa¿y³ Roarke. - I Roundtreego. Zwyczajnie nie móg³ wyjœæ z sali, wjechaæ na taras, zabiæ Harris i wróciæ w za³o¿onych ramach czasowych. By³ niemal ca³y czas w centrum uwagi. W przeciwieñstwie

do Connie, która sama przyzna³a, ¿e wysz³a z sali projekcyjnej. Zez³oœci³a siê na Harris, a poniewa¿ odnios³am wra¿enie, ¿e Roundtree mówi jej o swojej pracy, o sukcesach i k³opotach, prawdopodobnie ju¿ wczeœniej by³a na ni¹ nieŸle wkurzona. Te¿ nic mi nie dzwoni³o, ale ona równie¿ jest profesjonalistk¹. No i K. T. mog³a mieæ coœ na ni¹ albo na Roundtreego. I jeszcze Valerie. Siedzi cicho, robi swoje, wykonuje polecenia. To ona odpowiada za promocjê, a K. T. grozi, ¿e popsuje jej szyki. - Pokrzy¿uje. Ale mniejsza o to. - Mog³a siê spotkaæ z K. T.,

nakazaæ jej, by siê nie wy³amywa³a, a dalej wed³ug poprzedniego scenariusza. - No dobrze, pani porucznik, przedstawi³aœ swoje racje. Na kogo stawiasz? - Mam tylko przeczucia, przypuszczenia i wyobraŸniê. W kolejnoœci od najbardziej prawdopodobnego sprawcy: Julian, Steinburger, Valerie, Andrea, Connie, Preston. Co oznacza, ¿e ponownie z nimi porozmawiam, zacznê wszystko od pocz¹tku i spróbujê nimi potrz¹sn¹æ. Ale dopiero po rozmowie z prywatnym detektywem. Mo¿e dowiem siê od niego czegoœ, co zmieni kolejnoœæ nazwisk.

Wsta³a, okr¹¿y³a biurko i za nim usiad³a. - Ale to któreœ z nich. I ktokolwiek to jest, denerwuje siê, martwi i poci. Pierwsze zabójstwo tak wp³ywa na sprawcê. Eve otworzy³a oczy i stwierdzi³a, ¿e ju¿ œwita. Kilka razy g³êboko nabra³a powietrza w p³uca, by siê upewniæ, ¿e nie obudzi³a siê z jednego snu i znalaz³a w drugim. Czu³a suchoœæ w gardle, ale jeszcze przez chwilê le¿a³a bez ruchu z zamkniêtymi oczami, czekaj¹c, a¿ serce przestanie jej waliæ jak oszala³e.

Roarke obj¹³ j¹ ramieniem i przygarn¹³ do siebie. - Jestem tutaj. - To nic takiego. Muszê wstaæ, wzi¹æ siê do pracy. - Ciiii... Znów zamknê³a oczy. Nienawidzi³a tego uczucia bezbronnoœci tu¿ po przebudzeniu, tego lêku, ¿e coœ jej siê stanie, jeœli za szybko siê poruszy. Wiedzia³a, ¿e to chwilowe, ¿e wkrótce minie, ale i tak tego nienawidzi³a.

Nie podoba³o jej siê równie¿, ¿e Roarke zrezygnowa³ ze swojego zwyczaju wstawania, ubierania siê i osi¹gania Bóg wie czego w œwiecie interesów, zanim siê obudzi³a. - Powiedz mi, co siê sta³o. - To nic takiego - powtórzy³a, ale musn¹³ wargami jej w³osy, czym sk³oni³ j¹ do mówienia. - Przyœni³a mi siê Stella w sypialni domu, który wynajê³a w Dallas. Tej, któr¹ przeszukiwaliœmy. Ale zarazem by³a to sypialnia z czasów, kiedy by³am dzieckiem. Nie wiem, gdzie. Nie ma to znaczenia. Siedzia³a

przy ma³ym stoliku, by³y na nim te wszystkie szminki do ust, kremy i ca³a reszta. Czu³am j¹, czu³am te zbyt s³odkie perfumy. A¿ mnie od nich mdli³o. Siedzia³a ty³em do mnie, ale z nienawiœci¹ i pogard¹ patrzy³a na moje odbicie w lustrze. To te¿ czu³am. Bardzo wyraŸnie. Muszê siê napiæ wody. - Przyniosê ci. Nie sprzeciwi³a siê, bo nie mia³o to sensu. Tak czy owak poczu³a siê trochê lepiej. To tylko sen, powtórzy³a sobie. Wiedzia³a o tym, nawet kiedy jeszcze trwa³.

To najwa¿niejsze. Wziê³a szklankê, któr¹ przyniós³ jej Roarke i zmusi³a siê, ¿eby powoli wypiæ wodê. - Dziêkujê. Nic nie powiedzia³, tylko odstawi³ pust¹ szklankê i uj¹³ d³oñ Eve. - Widzia³am jej szyjê - ci¹gnê³a, dotykaj¹c palcami w³asnej szyi. - Krew wyp³ywa³a z podciêtego gard³a na ró¿ow¹ sukienkê, któr¹ mia³a na sobie, kiedy j¹ aresztowa³am, kiedy staranowa³am jej furgonetkê. By³a bardzo z³a. Powiedzia³a, ¿e to moja wina. „Spójrz na sukienkê. Zniszczy³aœ

j¹. Zniszczy³aœ wszystko”. Potem zobaczy³am w lustrze jego. Sta³ za mn¹. McQueen albo mój ojciec, sama nie wiem. Siêgnê³am po broñ, ale siê okaza³o, ¿e nie mam jej przy sobie. Nie mia³am broni! A Stella siê uœmiecha³a. Uœmiecha³a siê do lustra i to by³o przera¿aj¹ce. Musia³am siê stamt¹d wyrwaæ, musia³am siê obudziæ. Wiêc siê obudzi³am. - Zawsze œni ci siê to samo? - Niezupe³nie. Nie bojê siê jej. Chcê j¹ spytaæ, dlaczego tak bardzo mnie nienawidzi³a, ale wiem, ¿e nie ma odpowiedzi na to pytanie. Nie bojê siê do chwili, kiedy siêgam po broñ i

stwierdzam, ¿e jej nie mam. Wtedy ogarnia mnie strach. I muszê siê obudziæ. - ¯adne z nich ju¿ nigdy ciê nie tknie. - Wiem. Kiedy siê budzê, jestem tutaj. I widzê, ¿e wszystko w porz¹dku. Nic mi nie jest, bo jestem tutaj. Nie chcê, ¿ebyœ siê o mnie martwi³, bo wtedy mam wyrzuty sumienia. - Postaram siê martwiæ tylko trochê, ¿ebyœ mia³a tylko ma³e wyrzuty sumienia. - Chyba muszê to zaakceptowaæ. - Obróci³a siê tak, ¿e znaleŸli siê

przodem do siebie. - Nie zmieniaj rozk³adu dnia z tego powodu, bo wtedy siê denerwujê i martwiê. Poza tym, jeœli przestaniesz przed œwitem d¹¿yæ do dominacji w œwiecie finansów, sk¹d weŸmiesz pieni¹dze na kawê dla mnie? Jeœli zwolnisz tempo, bêdê musia³a sobie znaleŸæ innego irlandzkiego multicentyliardera, który ma dostêp do plantacji kawy. - Wykluczone. Bêdê kontynuowa³ swoje d¹¿enia do zdobycia dominacji w œwiecie finansów, jeœli obiecasz, ¿e powiesz mi, gdy znów zaczn¹ ciê drêczyæ koszmary senne. - Delikatnie pog³adzi³ j¹ po w³osach. - Nie ukrywaj

ich przede mn¹, Eve. - Dobrze. - A poniewa¿ wygl¹da na to, ¿e moje szczêœcie uzale¿nione jest od twojego poci¹gu do kawy, przyniosê ci j¹. - Nie odmówiê, ale i tak muszê wstaæ. Umówi³am siê z Peabody przed domem Asnera. Chcê go dopaœæ z samego rana, zanim wyjdzie do pracy. - Asner? - zapyta³ Roarke, wstaj¹c, i podszed³ do auto - kucharza. - Prywatny detektyw.

- Ach, tak. Czyli lekkie œniadanie. - Kot otar³ siê o jego nogi. Przynajmniej dla niektórych z nas. Eve wsta³a wiedz¹c, ¿e m¹¿ spróbuje j¹ nak³oniæ do wypicia kawy i zjedzenia lekkiego œniadania - w ³ó¿ku. Wziê³a od niego kubek, napi³a siê kawy. - Idê pod prysznic - powiedzia³a mu. - A ty lepiej zacznij umacniaæ swoj¹ dominuj¹c¹ pozycjê w œwiecie. - Zrobiê to, jak tylko nakarmiê kota. Da³ kotu jeœæ, kiedy posz³a wzi¹æ prysznic. Potem stan¹³ ko³o okna i

napi³ siê kawy. Obchodz¹ siê z sob¹ jak z jajkiem, powiedzia³a. Tak, w³aœnie tak siê teraz do siebie nawzajem odnosz¹. I zdaje siê, ¿e jeszcze przez jakiœ czas bêd¹ musieli tak siê traktowaæ. * Kiedy jecha³a do centrum, znów czu³a siê sob¹ - a mo¿e nawet trochê lepiej z uwagi na cudown¹ kurtkê. Opuœci³a szyby w wozie, ¿eby rzeœkie powietrze ch³odzi³o jej policzki, zadowolona, ¿e balony reklamowe jeszcze nie sun¹ po niebie, a ha³aœliwemu i wkurzaj¹cemu nowojorskiemu ruchowi ulicznemu nie

towarzyszy jazgot z góry. Za wczeœnie na reklamy, za wczeœnie na turystów. Nowy Jork niemal w ca³oœci nale¿a³ do nowojorczyków. Wózki z jedzeniem ju¿ dzia³a³y w najlepsze, oferuj¹c kawê sojow¹ i kanapki z jajkiem. Maksibusy, dymi¹c i szarpi¹c, wioz³y swoich pasa¿erów na pierwsz¹ zmianê albo na s³u¿bowe œniadania, a piesi potr¹cali siê lub maszerowali chodnikami jak zdyscyplinowane mrówki. Pierwszym punktem jej planu dzia³ania by³o przyparcie do muru A. A. Asnera. Na pocz¹tek oskar¿enie o kradzie¿ z w³amaniem, bezprawne

wtargniêcie do cudzego mieszkania, zainstalowanie kamery, pomoc przy szanta¿u, a potem groŸba odebrania licencji i mo¿liwoœci zarabiania na ¿ycie powinny sprawiæ, ¿e bêdzie œpiewa³ jak z nut. Odst¹pi od postawienia mu kilku zarzutów w zamian za oryginalne nagranie oraz wszystkie kopie, a tak¿e ujawnienie wszelkich informacji, jakie ma o K. T. Harris, jej zamiarach i posuniêciach oraz z kim siê spotyka³a. Eve by³a gotowa zjeœæ swoj¹ now¹, cudown¹ kurtkê, gdyby siê okaza³o, ¿e nie zebra³ informacji o Harris, ¿e jej nie œledzi³.

I ¿eby siê zabezpieczyæ, poprosi³a o nakaz rewizji zarówno mieszkania detektywa, jak i jego biura, podaj¹c za powód interesy, jakie prowadzi³ z ofiar¹. I spodziewa³a siê je uzyskaæ. Wypatrzy³a wolne miejsce na drugim poziomie pó³tora kwarta³u od budynku, w którym mieszka³ Asner. Porz¹dna dzielnica, zauwa¿y³a. Lepsza od tej, gdzie siê mieœci³o jego biuro. Na chodnikach widaæ by³o du¿o dzieciaków, przypuszcza³a, ¿e id¹ do szko³y, niektóre prowadzili rodzice lub opiekunki. W powietrzu rozbrzmiewa³ ich trajkot; wiêkszoœæ mia³a na nogach

coœ, co stanowi³o ostatni krzyk mody wœród dzieci - botki do pó³ ³ydki na podeszwach grubych jak kloc drewna. Ci, którzy nie szurali nogami, stukali butami. Kobieta w fartuchu rozstawia³a ro¿en na placyku. Rzuci³a Eve uœmiech. Przyjemniejsza pogoda, pomyœla³a Eve, przyjemniejsi ludzie. Spacer sprawi³ jej frajdê, obieca³a sobie, ¿e wieczorem solidnie poæwiczy, bo wizyta przed prac¹ u Asnera zmusi³a j¹ do zrezygnowania z porannej gimnastyki.

Dostrzeg³a swoj¹ partnerkê, maszeruj¹c¹ szybko z przeciwka. Przy ka¿dym kroku kowbojskie buty, które Roarke postanowi³ jej przywieŸæ z Dallas, razi³y oczy wœciek³ym ró¿em. Peabody zatrzyma³a siê i ze zdumienia otworzy³a usta. Eve odruchowo po³o¿y³a rêkê na broni, obejrza³a siê za siebie, ale Peabody ju¿ tañczy³a - tylko tak mo¿na by³o to nazwaæ - na chodniku. Jêknê³a „ooooooch” i wyci¹gnê³a rêkê. - Ej, ³apy przy sobie! - Proszê. Proszê, proszê, jest

taaaaka œliczna. Pozwól mi j¹ tylko raz dotkn¹æ. - Peabody, czy nie doœæ, ¿e znów w³o¿y³aœ ró¿owe kowbojki? Chcesz mnie wprowadziæ w jeszcze wiêksze za¿enowanie, œlini¹c siê na widok mojej kurtki? - Ubóstwiam swoje ró¿owe kowbojki. S¹dzê, ¿e stan¹ siê moim znakiem rozpoznawczym. - Ukradkiem przesunê³a d³oni¹ po rêkawie kurtki Eve. - Ooooooch, ale powiedzia³a. - Jak mas³o. - Gdyby by³a jak rozpuœci³aby siê na mnie.

super

-

mas³o,

- Na swój sposób to robi. Jest taka odjazdowa, miêkka i szykowna. Kiedy sz³aœ, szeleœci³a. Jest równie cudowna, jak twój p³aszcz. - Skoro omówi³yœmy, co dziœ mamy na sobie, mo¿e wejdziemy do Asnera i zrobimy mu pobudkê. Skoro i tak ju¿ tu jesteœmy. Peabody znów podnios³a rêkê, ale Eve pogrozi³a palcem. - Ju¿ raz dotknê³aœ. - Kiedy odwróci³a siê w stronê wejœcia do budynku, z ust Peabody trzeci raz tego ranka wydoby³o siê: „oooch”.

- Ta patka z ty³u podkreœla twoj¹ pupê. - Co? - Zaskoczona Eve próbowa³a wykrêciæ szyjê, ¿eby to zobaczyæ. - Chryste! - Nie, nie, w dobrym znaczeniu tego s³owa. - Znów ukradkiem dotknê³a kurtki. - Czy to prezent bez okazji? Najbardziej lubiê prezenty bez okazji. W zesz³ym miesi¹cu McNab da³ mi bez okazji œliczne kolczyki - serduszka, po³¹czone ³añcuszkiem. Dziewczyna wie, ¿e facet ma powa¿ne zamiary, je¿eli daje jej w prezencie bi¿uteriê.

- Rozumiem. - Jeœli wierzyæ tym s³owom, Roarke zamierza³ zostaæ z ni¹ do koñca œwiata. Eve zatrzyma³a siê przed drzwiami, wyci¹gnê³a swój klucz uniwersalny. Podszewka kamizelki kuloodpornej.

pe³ni

rolê

- S³ucham? Eve rozchyli³a kurtkê. - Podszewka jest uszyta z nowej tkaniny, opracowanej przez wydzia³ badawczo-rozwojowy Roarke’a. Nie przetnie jej ostrze no¿a, nie przebije paralizator ani blaster.

- Powa¿nie? - Tym razem Eve nie zg³osi³a sprzeciwu, kiedy Peabody pomaca³a podszewkê. Jako policjantka mia³a do tego prawo. - Jest taka cienka i lekka... I elastyczna. Ochroni przed laserem? - Tak twierdzi Roarke, a chyba wie, co mówi. Pomyœla³am sobie, ¿e póŸniej mog³abyœ wypaliæ do mnie z lasera, ¿ebyœmy mog³y siê przekonaæ, czy to prawda. - A niech mnie. Wiesz co, ta kurtka jest jak samochód. - To jakiœ kalambur?

- Nie - odrzek³a Peabody, kiedy Eve przesunê³a kartê w czytniku. - To zwyk³a kurtka, a zarazem niezwyk³a. Samochód te¿ wygl¹da ca³kiem przeciêtnie. Ale i jedno, i drugie kryje w sobie coœ szczególnego. Szczególnego dla gliniarzy. Roarke œwietnie ciê rozumie. To jeszcze lepsze ni¿ prezenty bez okazji. - Masz racjê. Rozumie mnie. I to cudowny prezent. - Kiedy wesz³y do œrodka, Eve przystanê³a na moment. - Martwi siê o mnie.

- Wyjazd... Pobyt w Dallas musia³ byæ trudny dla was obojga zauwa¿y³a delikatnie Peabody. - Nie próbuj braæ mnie na spytki. - Czyta³am twoje sprawozdanie i domyœlam siê, ¿e pominê³aœ w nim wiele elementów osobistych. Ja te¿ ciebie znam. Partnerzy znaj¹ siê nawzajem, prawda? - Taak. - Mo¿e kiedyœ pójdziemy na drinka i opowiesz mi to, co pominê³aœ w sprawozdaniu.

- Na pewno. - Eve uœwiadomi³a sobie, ¿e to ca³kiem mo¿liwe, poniewa¿ Peabody rzeczywiœcie j¹ zna. I nie naciska. - Wszystko ci opowiem. Mieszkanie Asnera jest na drugim piêtrze. Kiedy zaczê³y wchodziæ na górê, Eve us³ysza³a zwyk³e odg³osy porannej krz¹taniny w starym, niewyciszonym budynku dla klasy pracuj¹cej. Poranne programy telewizyjne, muzyka, trzask zamykanych drzwi, szum windy, g³osy dzieciaków, które jeszcze nie sz³y do szko³y, szuraj¹c nogami b¹dŸ stukaj¹c butami.

Zauwa¿y³a, ¿e na drzwiach nie ma skanerów d³oni, tylko du¿o solidnych zamków i judasze. Przyjrza³a siê skanerowi na drzwiach do mieszkania Asnera i dosz³a do wniosku, ¿e jest na pokaz, ¿e raczej ma odstraszaæ, ni¿ naprawdê zabezpieczaæ. Uderzy³a trzy razy piêœci¹ w drzwi. Niemal natychmiast otworzy³y siê drzwi naprzeciwko. Wyszed³ przez nie mê¿czyzna w spodniach od dresu, ocieplanej kurtce i butach do biegania. Na ramieniu mia³ torbê sportow¹. Uœmiechn¹³ siê do nich uprzejmie, wk³adaj¹c na g³owê bejsbolówkê.

- Obawiam siê, ¿e Asnera nie ma w domu. - Och? - zdziwi³a siê Eve. - Dzwoni³em do niego kilka minut temu. Razem æwiczymy i rano na ogó³ wspólnie wychodzimy. Nie odebra³, wiêc... - Wzruszy³ ramionami. - Widzia³ go pan wczoraj? Przesta³ siê uœmiechaæ i zrobi³ podejrzliw¹ minê. - Tak. A czemu pani pyta? Eve wyci¹gnê³a odznakê.

- Musimy porozmawiaæ z panem Asnerem. O której godzinie wczoraj go pan widzia³? - Mniej wiêcej o tej porze, co teraz. Razem poszliœmy na si³owniê. A o co chodzi? - Musimy z nim porozmawiaæ w zwi¹zku z prowadzonym œledztwem. - To proszê spróbowaæ go z³apaæ w biurze. - Poda³ im adres, który ju¿ zna³y. - Jest jeszcze wczeœnie, ale jeœli pracuje nad czymœ tak intensywnie, ¿e nie wróci³ do domu na noc, mo¿e przespa³ siê w biurze. - Nie wróci³ do domu na noc?

Mê¿czyzna przest¹pi³ z nogi na nogê, wyraŸnie zmieszany. Tak przypuszczam. Umówiliœmy siê, wprawdzie niezobowi¹zuj¹co, ¿e wczoraj wieczorem razem z jeszcze kilkoma kumplami obejrzymy u mnie mecz. Nie pojawi³ siê, a zawsze ogl¹da mecz, szczególnie kiedy siê za³o¿y o jego wynik. Wiêc pomyœla³em sobie, ¿e coœ go zatrzyma³o w pracy. Powinny panie tam pojechaæ. Nie lubiê rozmawiaæ z policj¹ o kumplu. Dziwnie siê czujê. - Rozumiemy. Dziêkujemy za

poœwiêcony nam czas. - Eve wyjê³a wizytówkê. Gdyby przypadkiem spotka³ go pan na si³owni, proszê mu powiedzieæ, ¿eby siê ze mn¹ skontaktowa³. - Jasne. To mogê zrobiæ. Wsun¹³ wizytówkê do torby i odprê¿ony, znów siê uœmiechn¹³. - Jeœli pierwsze spotkaj¹ panie Asnera, proszê mu powiedzieæ, ¿e jest mi winien dwie dychy. - Dobrze. Eve zaczeka³a, a¿ s¹siad detektywa zbiegnie po schodach.

- Mo¿emy równie dobrze zajrzeæ do jego biura. To niedaleko st¹d, a móg³ siê tam ukryæ, szczególnie jeœli spêdzi³ ca³y dzieñ, robi¹c zak³ady, i przegra³. W samochodzie podzieli³a siê z partnerk¹ swoimi przypuszczeniami, wnioskami i teoriami, do jakich dosz³a ostatniego wieczoru. - Zgadzam siê, jeœli chodzi o Matthew i Marlo - powiedzia³a Peabody. - S¹ szczêœliwie zakochani. Nie twierdzê, ¿e zakochani nie zabijaj¹ na przyk³ad niewygodnego ma³¿onka albo bogatej, starej baby, która nie chce

umrzeæ, czyli ciotecznej babki Edny. Ale Harris siê nie kwalifikuje. ¯adne z nich nie ma ma³¿onka, sytuacja finansowa obojga jest wiêcej ni¿ dobra. Czy nagranie zawiera coœ, o czym powinnam wiedzieæ? - Kochali siê, a potem czule rozmawiali. Zrobili wspólnie kilka æwiczeñ jogi, zamówili jedzenie do domu u Chiñczyka, zjedli, powtarzaj¹c tekst roli w przysz³ych scenach. Pomóg³ jej przy uk³adzie sceny bójki. Nie dyskutowali o pracy, a g³ównie o tym, dok¹d wyjechaæ. Wahali siê miêdzy Korfu a Fid¿i. Obejrzeli jakiœ film w ³ó¿ku, znów siê kochali, a potem po³o¿yli siê spaæ.

- Bez ¿adnych ekstrawagancji zauwa¿y³a Peabody. - Szczêœliwie zakochani. Rano te¿ by³o bez niespodzianek. Gimnastyka, seks pod prysznicem... Tak przynajmniej przypuszczam, bo zostawili otwarte drzwi do ³azienki i nagra³y siê odg³osy bara-bara. Owoce i jogurt na œniadanie, znów rozmowy o pracy i wyjeŸdzie. Du¿o siê œmiali. Ubrali siê i wyszli. - ¯adnego œladu Harris czy prywatnego detektywa, zabieraj¹cego kamerê? - Jeœli mia³ trochê oleju w

g³owie, usun¹³ to. Poniewa¿ nagranie koñczy siê na ich wyjœciu z domu, nale¿y wnioskowaæ, ¿e facet ma nieco oleju w g³owie. Ani œladu Harris, obie szpiegowane osoby bardzo ma³o mówi³y na jej temat. Co prawdopodobnie dodatkowo j¹ wkurzy³o. Eve zaparkowa³a. Kiedy wysiad³a, spojrza³a w okno biura Asnera. Zachmurzone niebo sprawia³o, ¿e dzieñ by³ nieco ponury, ale w gabinecie detektywa nie pali³o siê œwiat³o. - Albo go jeszcze nie ma, albo wci¹¿ œpi.

Kiedy wesz³y do budynku i zaczê³y iœæ po schodach, zada³a sobie pytanie, dlaczego, skoro nie jest g³upi, unika policji. Musia³ wiedzieæ, ¿e go dopadn¹, a im d³u¿ej ich unika, tym mniej sympatycznie przebiegnie rozmowa. Mo¿e przygotowuje swoj¹ wersjê wydarzeñ, czy te¿ konsultuje siê z adwokatem. A mo¿e wzi¹³ pokaŸn¹ zap³atê i znikn¹³. Eve niezbyt siê podoba³ ten pomys³, a drugi, który przemkn¹³ jej przez g³owê, podoba³ jej siê jeszcze mniej. Podesz³a do drzwi do biura

Asnera i zapuka³a w szybê. - Nie s¹ zamkniête. Druga ewentualnoœæ na dobre zagoœci³a w jej g³owie. Wyci¹gnê³a broñ, Peabody równie¿. - Móg³ zapomnieæ je zamkn¹æ powiedzia³a cicho Delia. - Straci³by dobry zamek. - Eve skinê³a g³ow¹, odliczy³a, razem wpad³y przez drzwi. Od razu zauwa¿y³y ba³agan w recepcji. Na biurku sta³ monitor, komputer znikn¹³. Szuflady by³y wyci¹gniête, ich zawartoœæ wysypano

na pod³ogê. Na znak Eve Peabody skierowa³a siê do gabinetu. Otworzy³a drzwi, przesunê³a broni¹ po prawej stronie, zostawiaj¹c Eve lew¹. Tutaj te¿ panowa³ ba³agan. I królowa³a œmieræ. A. A. Asner le¿a³ na pod³odze twarz¹ do do³u. Tyl czaszki mia³ roztrzaskany, prawdopodobnie zakrwawion¹ statuetk¹ jakiegoœ ptaka, le¿¹c¹ w pobli¿u. Nie zap³aci dwóch dych kumplowi z si³owni, pomyœla³a Eve, i nikt go nie zmusi do powiedzenia czegokolwiek o swojej klientce, równie martwej, jak on.

Schowa³a broñ. - IdŸ po zestaw, a ja zg³oszê morderstwo. - Zosta³ uderzony od ty³u powiedzia³a Peabody. - Z ca³ej si³y i kilka razy. Nie mo¿na tego nazwaæ nieszczêœliwym wypadkiem. Wysz³a pospiesznie, a Eve zadzwoni³a do dy¿urnego, zg³osi³a znalezienie denata, poprosi³a o przys³anie mundurowych do zabezpieczenia miejsca zbrodni oraz oddzia³u techników i ekipy z kostnicy. Wyjê³a nagrywarkê, w³¹czy³a j¹.

- Porucznik Eve Dallas i detektyw Delia Peabody wesz³y do biura prywatnego detektywa A. A. Asnera. Drzwi nie by³y zamkniête na klucz. Detektyw Peabody uda³a siê do samochodu po zestaw podrêczny. Powiadomiono dy¿urnego, poproszono o przys³anie w³aœciwych ekip. Ofiara, której to¿samoœæ trzeba jeszcze potwierdziæ, otrzyma³a liczne uderzenia w ty³ g³owy. Narzêdziem najwyraŸniej by³a statuetka czarnego ptaka ze z³o¿onymi skrzyd³ami i ostrym dziobem... Soko³a maltañskiego mruknê³a.

Zdzielono go replik¹... Pami¹tk¹... Czy jak to nazwaæ - z filmu. I ksi¹¿ki - przypomnia³a sobie. Jedno i drugie nale¿a³o do ulubionych filmów i ksi¹¿ek Roarke’a. - Bohaterem zarówno filmu, jak i ksi¹¿ki jest cyniczny prywatny detektyw, dzia³aj¹cy na pocz¹tku dwudziestego wieku. Przypuszczam, ¿e chodzi³o o ironiczny wydŸwiêk. Wysz³a i przyjrza³a siê drzwiom wejœciowym. - Nie widaæ œladów w³amania. Wpuœci³ zabójcê do œrodka albo przyszed³ tu razem z nim. Albo go zna³,

albo niczego siê nie obawia³ z jego strony, bo cios zadano mu od ty³u. Uwa¿aj¹c, ¿eby niczego dotkn¹æ, wróci³a do gabinetu.

nie

- Szed³ w stronê biurka, zwrócony plecami do zabójcy. Sprawca znalaz³ siê tu¿ obok ma³ego stolika, stoj¹cego na lewo od drzwi do gabinetu. Z³apa³ statuetkê i zamachn¹³ siê ni¹. Asner upad³. Omijaj¹c ka³u¿e skrzepniêtej krwi na pod³odze, podesz³a do zw³ok. -

Kolejne uderzenie, kiedy upada³. Mo¿e trzecie i czwarte, na

wszelki wypadek, kiedy ju¿ le¿a³ na pod³odze. Straszny tu ba³agan. Gabinet i recepcjê zdemolowano. Brakuje komputerów, przeszukano szuflady. Ofiara nie ma zegarka, mo¿e mu go ukradziono. Ale to drobiazg. Zbieg okolicznoœci. Ten, kto zabi³ Asnera, zabi³ te¿ Harris. I chcia³ mieæ nagranie, chcia³ informacji, chcia³... Milczenia. Obejrza³a siê za siebie, kiedy wesz³a Peabody, lekko zadyszana, z zestawem podrêcznym. Jakie jest prawdopodobieñstwo, ¿e to zbieg okolicznoœci, ¿e prywatnego detektywa, wynajêtego przez Harris, zat³uczono na

œmieræ dwadzieœcia cztery godziny po tym, jak jego klientka utonê³a? Bardzo niewielkie odpowiedzia³a Peabody i poda³a Eve substancjê zabezpieczaj¹c¹. - Powiedzia³abym, ¿e nawet znikome. PotwierdŸmy jego to¿samoœæ, okreœlmy czas zgonu. - Zdejmij kurtkê. - S³ucham? - Jest nowiutka, Dallas, i wyj¹tkowa. Czemu ryzykowaæ poplamienie jej krwi¹? Zabezpieczy³am swoje buty trzema warstwami, ¿eby ich

nie uœwiniæ. Ma racjê, pomyœla³a Eve, zdejmuj¹c kurtkê. I w³aœnie dlatego, jej zdaniem, gliniarze nie powinni nosiæ porz¹dnych ciuchów, ¿eby siê nie przejmowaæ tym, ¿e mogliby je uœwiniæ. Po³o¿ywszy kurtkê w bezpiecznym miejscu, przykucnê³a obok zw³ok. - Potwierdzono, ¿e ofiar¹ jest Abner Andrew Asner - powiedzia³a Peabody po sprawdzeniu odcisków palców. - Wiek czterdzieœci szeœæ lat, licencjonowany prywatny detektyw, w³aœciciel i pracownik agencji

mieszcz¹cej siê pod tym adresem. Eve w³¹czy³a mierniki i skinê³a g³ow¹. - Przybli¿ona godzina zgonu dwudziesta trzecia dwadzieœcia. Czyli póŸne spotkanie. Sprawdzi³a kieszenie. - Brak portfela w tylnych kieszeniach, w przedniej kieszeni spodni od mojej strony brak drobnych, nie ma w niej w ogóle nic. A z twojej strony? - Nic - potwierdzi³a Peabody. Nie ma te¿ zegarka. Ani komórki czy notesu, brak broni.

- Tam na pod³odze, pod wieszakiem, le¿y jego kurtka. Przeszukaj j¹, a potem biurko. Sprawca próbowa³ to upozorowaæ na kradzie¿ - ci¹gnê³a Eve podobnie jak próbowa³ upozorowaæ zabójstwo Harris na przypadkowe utoniêcie. Wiarygodne, ale nieprzekonuj¹ce, jeœli siê wie cokolwiek o policji. - Bo nie jesteœmy idiotami potwierdzi³a Peabody. - Nic w marynarce. Na pod³odze kilka miêtówek w papierkach, mo¿e wypad³y mu z kieszeni. - Podesz³a do biurka, a Eve przysiad³a na piêtach. - Ofiara dosta³a sto tysiêcy, ale

zatrzyma³a oryginalne nagranie. Nie móg³ siê oprzeæ. Pomyœla³ sobie, ¿e mo¿e jeszcze coœ siê da z tego wycisn¹æ. Od kogo? Asner musia³ siê domyœliæ, ¿e Harris zamierza³a szanta¿owaæ Marlo i Matthew. Czy próbowa³ pogrywaæ z nimi? Czy te¿ znalaz³ inn¹ zainteresowan¹ osobê? - Chyba musimy ustaliæ, co robi³y wszystkie zainteresowane osoby wczoraj wieczorem ko³o jedenastej trzydzieœci. - Z ca³¹ pewnoœci¹. - Prawdopodobnie wszyscy s¹ w studiu. Preston skontaktowa³ siê ze mn¹ wczoraj wieczorem, ¿eby mnie

poinformowaæ, ¿e zaplanowali krêcenie sceny z moim udzia³em na sobotê. Jeœli mam czas, mogê dziœ wpaœæ, rzuciæ okiem na kostiumy. - Nadal chcesz to zrobiæ? - No có¿... - Peabody na chwilê przesta³a przegl¹daæ to, co le¿a³o na biurku i wokó³ niego. - Uwa¿asz, ¿e nie powinnam? - Czemu nie. Jeœli do tej pory nie odnajdziemy zabójcy, to có¿... Policjanci wiecznie bawi¹ siê z zabójcami w kotka i myszkê. - Nie myœla³am o tym. McNab

pojedzie ze mn¹. Mo¿e znajd¹ jak¹œ rolê równie¿ dla niego. I mogê siê zmierzyæ z jakimœ hollywoodzkim zabijak¹ atakuj¹cym od ty³u. W ramach doskonalenia umiejêtnoœci walki wrêcz. - Napiê³a prawy biceps. - Kiedy bêdziesz wybiera³a kostium, poszukaj czegoœ, w czym mog³abyœ ukryæ broñ. - Dobry pomys³. Nie ma notesu ani terminarza, nie ma komórki, nie ma nagrania. - Szukaj dalej. Ja rozejrzê siê po recepcji. Ledwo przyst¹pi³a do pracy,

kiedy pojawili siê mundurowi. Kaza³a im wypytaæ ludzi w budynku i w promieniu dwóch kwarta³ów. Zabójca wyniós³ komputery, co œwiadczy³o o tym, ¿e mia³ jakiœ œrodek transportu albo wspólnika ze œrodkiem transportu. Czyli musia³ gdzieœ zaparkowaæ i odbyæ przynajmniej dwa kursy tam i z powrotem. Trzeba sprawdziæ, jak d³ugo otwarta jest restauracja na dole i salon tatua¿u. Eve nie mia³a w¹tpliwoœci, ¿e knajpa by³a czynna, kiedy pope³niono morderstwo. Znów unios³a g³owê, kiedy us³ysza³a w korytarzu stukot obcasów, chichot oraz przyciszony œmiech mê¿czyzny.

Eve podesz³a do drzwi, wysz³a przez nie i zobaczy³a Barbie w czerwonej spódniczce nie wiêkszej ni¿ serwetka. Dziewczyna odrzuci³a w³osy i zatrzepota³a rzêsami na u¿ytek tyczkowatego faceta z zapadniêtymi policzkami, w zmiêtym garniturze. Bobbie, domyœli³a siê Eve. Zdaje siê, ¿e nie poprzestali na jednym drinku. Wci¹¿ chichocz¹c, Barbie odwróci³a g³owê i tym razem zatrzepota³a rzêsami ze zdumienia. - Och. Wróci³a pani! - Tak.

- Asner pani¹ wpuœci³? Nie spodziewa³am siê go tak rano. Sama przysz³am wczeœnie, bo mia³am lekkie wyrzuty sumienia, ¿e wczoraj urwa³am siê przed koñcem pracy. - Czy rozmawia³a pani z panem Asnerem po tym, jak ja i moja partnerka opuœci³yœmy biuro? - Nie. Nie oddzwoni³, wiêc tylko zostawi³am mu wiadomoœæ na poczcie g³osowej, ¿e wychodzê. - Zagryz³a wargê. - Jest wœciek³y? Myœla³am, ¿e niezbyt siê tym przejmie, bo... - Nie, nie jest wœciek³y. Z

przykroœci¹ muszê pani¹ poinformowaæ, ¿e ostatniej nocy zamordowano pana Asnera. - Co? Co? - Drugie „co” zabrzmia³o piskliwie. - Szef nie da³by siê zamordowaæ. Jest fachowcem. - Wygl¹da na to, ¿e wczoraj wieczorem przyszed³ z kimœ do biura albo kogoœ wpuœci³. Uderzono go w ty³ g³owy statuetk¹ czarnego ptaka. - Czarnego ptaka! Nie. Jest pani pewna? Bo Asner potrafi³ zadbaæ o swoje bezpieczeñstwo. Nie powinien zgin¹æ. - Bardzo mi przykro.

- Ale... Ale... - £zy wytrysnê³y jak potoki lawy, potoczy³y siê po jej policzkach, kiedy Barbie odwróci³a siê, by wtuliæ twarz w pierœ towarzysza. - Bobbie. - Robert Willoughby. Jestem adwokatem. Tu mieœci siê moja kancelaria - wyjaœni³ mê¿czyzna, wskazuj¹c s¹siednie drzwi. - Wiem, ¿e musi pani o to zapytaæ, wiêc oszczêdzê pani czasu. Razem z Barbie opuœciliœmy budynek ko³o czwartej trzydzieœci i poszliœmy siê napiæ do Niebieskiej Wiewiórki, zamówiliœmy dwie kolejki. Wyszliœmy chyba ko³o siódmej, zjedliœmy kolacjê w Padua, to

ma³a, w³oska knajpka przy Mott. Postanowiliœmy siê zabawiæ i wybraliœmy siê na tañce do Adalaide’s. Chyba zostaliœmy tam do pó³nocy, a potem... - Potem poszliœmy do mnie. Poci¹gnê³a nosem. - Mamy do tego prawo. Jesteœmy wolni, nie mamy wobec nikogo ¿adnych zobowi¹zañ. Bobbie, ktoœ zabi³ Asnera. - Wiem. Mo¿e idŸ do mojego gabinetu, skarbie, i usi¹dŸ. - Mogê? - spyta³a Barbie Eve. Naprawdê Ÿle siê czujê.

- Oczywiœcie. Bobby przekrêci³ klucz w zamku, wprowadzi³ j¹ do œrodka, a po chwili wyszed³ sam. - Nie skrzywdzi³aby muchy. Dos³ownie. Nie mam powodu przypuszczaæ, ¿e mia³a coœ wspólnego ze œmierci¹ pana Asnera. - Powiedzia³a pani, ¿e wpuœci³ kogoœ do œrodka albo przyszed³ tu z kimœ. Czyli to nie by³o w³amanie. - Nie ma œladów w³amania, ale na tym etapie œledztwa nie mo¿emy tego

wykluczyæ. - To nie by³o w³amanie. Eve spojrza³a na niego. Mo¿e porozmawiaæ, Bobby.

powinniœmy

- Tak, powinniœmy. Chcia³bym zadzwoniæ do swojej asystentki. Ona i Barbie koleguj¹ siê. Lepiej, ¿eby Barbie nie by³a teraz sama. Proszê mi pozwoliæ na ten telefon, nim zaczniemy rozmowê. To nie potrwa d³ugo. Sunny mieszka zaledwie dwie przecznice st¹d.

- Dobrze. Spojrza³ kancelarii.

w

stronê

swojej

- Ostatniej nocy pierwszy raz... Wzi¹³ g³êboki oddech. - Co za ranek. Poniewa¿ Peabody lepiej sobie radzi³a z p³aczkami - potrafi³a wyci¹gaæ informacje miêdzy spazmami - Eve zleci³a swojej partnerce rozmowê z Barbie, a sobie zostawi³a Bobbiego. by³

Rozk³ad kancelarii adwokackiej identyczny z rozk³adem biura

Asnera, znajdowa³y siê tam tylko podstawowe sprzêty. Eve kaza³a pozostaæ Peabody, Sunny i zap³akanej Barbie w recepcji, a sama usiad³a z Bobbiem w jego gabinecie. - Co pan wie, Bobbie? - Mo¿e to nic wa¿nego. Wiem, ¿e przez ostatnie dwa dni Asner mia³ dobr¹ passê. Dosta³ du¿e honorarium od klienta. Nie znam szczegó³ów i nie jestem pewien, czy bym je pani ujawni³, gdybym je zna³. - Nie ma sprawy. Ju¿ prawie wszystko wiem na ten temat. -

No

wiêc...

-

Wzruszy³

ramionami. - Aster lubi³ hazard i by³ przy forsie. Wiem, ¿e wczoraj zamierza³ graæ, bo wst¹pi³ do mnie, namawia³, ¿eby z nim pójœæ, ¿e mn¹ pokieruje. Nie interesujê siê hazardem. Nie staæ mnie na to. A przede wszystkim nie gram na pieni¹dze, których i tak nie mam. Wiêc mu podziêkowa³em. Zreszt¹ i tak by³em zajêty. - Rozumiem. - Mo¿e za bardzo siê wci¹gn¹³ w grê, straci³ wiêcej, ni¿ zamierza³, albo musia³ wzi¹æ wiêcej gotówki z biura. - Trzyma³ w biurze pieni¹dze? - Nie wiem. Byæ mo¿e. -

Spojrza³ na drzwi, kiedy Barbie znów siê rozszlocha³a. - Moja partnerka umie sobie poradziæ z rozpaczaj¹cymi osobami uspokoi³a go Eve. - No tak. - Bobbie przycisn¹³ palce do oczu i wzi¹³ kilka g³êbokich oddechów. - No wiêc... - Po³o¿y³ rêce na biurku. - Tak czy owak, mo¿e przegra³, a ktoœ, komu by³ winien forsê, lub ten, kto przyszed³ po nale¿noœæ, zabi³ go. Ale... - Wtedy ju¿ nigdy nie odzyska³by pieniêdzy - dokoñczy³a za niego Eve. Musimy jednak sprawdziæ wszystkie

tropy. Czy wie pan, gdzie wczoraj gra³ Asner? - Zmieniaj¹ miejsca. Zdaje siê, ¿e wspomnia³, i¿ wybiera siê do chiñskiej dzielnicy. Rzecz w tym, pani porucznik... - Tak? - Rzecz w tym, ¿e Asner lubi³ graæ, ale nie by³ g³upi. Poszed³em z nim parê razy i nigdy nie widzia³em, ¿eby gra³ o wiêcej, ni¿ mia³, nigdy nie oszukiwa³, nigdy nie gra³ o wysokie stawki. Zwyczajnie lubi³ sobie pograæ, sprawia³o mu to przyjemnoœæ. Wiêc nie wydaje mi siê, ¿eby chodzi³o o to.

- Podejrzewa pan coœ innego. - Byæ mo¿e. Napije siê pani kawy? - Nie, dziêkujê. - A ja owszem. - Wsta³ i podszed³ do stoj¹cego na krótkim blacie autokucharza wielkoœci pude³ka na buty. Machina zazgrzyta³a z³owrogo, a potem zaczê³y siê z niej wydobywaæ jakieœ stukoty. - Muszê wymieniæ tego grata. Gdy wyj¹³ kubek, w powietrzu uniós³ siê gorszy zapach, ni¿ woñ kawy Morrisa w prosektorium.

- Nie wiem, czy to istotne, ale... - Ale? Bobbie usiad³ i siê skrzywi³. - Bo¿e, co za œwiñstwo. Asner zada³ mi kilka teoretycznych pytañ natury prawnej. Postawi³ piwo, ¿eby wygl¹da³o to na zwyk³¹ rozmowê. Ale ja te¿ nie jestem g³upi. - Czy pana zatrudni³? - Nie, w przeciwnym razie nie rozmawia³bym teraz z pani¹. I tak nie czujê siê najlepiej, ale on nie ¿yje. To ma³o powiedziane. Ktoœ go zamordowa³. Lubi³em go, i to bardzo.

Wszyscy lubili Asnera. - Có¿ to by³y za teoretyczne pytania? - Ciekaw by³, czy jeœli ktoœ wszed³by w posiadanie jakiejœ rzeczy i za¿¹da³ pieniêdzy za tê rzecz od zainteresowanej osoby, jak du¿e k³opoty natury prawnej by to oznacza³o. Zapyta³em wprost, czy chodzi o przedmiot skradziony, a wtedy zaprzeczy³. Rodzaj pami¹tki. W³aœciwie nic nielegalnego. - W³aœciwie - powtórzy³a Eve i Bobbie zmusi³ siê do lekkiego uœmiechu, pij¹c kolejny ³yk kawy.

- Tak, te¿ zwróci³em na to uwagê. Powiedzia³em mu, ¿e nie mogê udzieliæ dok³adnej odpowiedzi, bo nie znam szczegó³ów, ale jeœli w sposób zgodny z prawem wszed³ w posiadanie owej rzeczy, domaganie siê zap³aty jest czymœ jak najbardziej przyjêtym. Lecz jeœli ten przedmiot w œwietle prawa stanowi w³asnoœæ zainteresowanej strony albo zosta³ uzyskany nielegalnymi metodami, to st¹pa po bardzo grz¹skim gruncie. Wspomnia³ coœ o znaleŸnym, w³asnoœci w dziewiêædziesiêciu procentach legalnej. Przez ca³y dzieñ wys³uchujê bzdur i wiem, kiedy ktoœ próbuje coœ usprawiedliwiaæ. Wiem równie¿, ¿e czasami Asner w pracy przekracza³ granice prawa.

Wiem te¿, ¿e chcia³ odejœæ na emeryturê. - I kiedy wszystko to pan po³¹czy³... - powiedzia³a Eve. - Tak, kiedy to wszystko po³¹czy³em, poradzi³em mu, by lepiej przemyœla³ tê sprawê, chocia¿ nie to chcia³ ode mnie us³yszeæ. Przeb¹kiwa³ o wyprowadzce na wyspy, otwarciu ma³ego klubu lub kasyna z barem. Czu³em, ¿e to dla niego wa¿na rzecz, coœ, co by go ustawi³o do koñca ¿ycia. Dlatego pomyœla³em, ¿e wczoraj by³ przy forsie. Spyta³em go,

czy odda³ pami¹tkê w zamian za pieni¹dze. Odpar³, ¿e pracuje nad tym. A potem... Potar³ oczy. - Przepraszam, wci¹¿ jeszcze w pe³ni to do mnie nie dotar³o. Wczoraj, kiedy wst¹pi³ do mnie i zaproponowa³, ¿ebym poszed³ z nim pograæ, trochê go podpyta³em. Nie dawa³o mi to spokoju. Powiedzia³, ¿e aktualne wydarzenia rzuci³y - sam u¿y³ takiego okreœlenia rzuci³y na wszystko inne œwiat³o. Przemyœla³ sobie ca³¹ sprawê i mo¿e po prostu odda pami¹tkê zainteresowanej stronie, zabierze swojego soko³a i siê wycofa. Obieca³, ¿e jutro... Znaczy siê

dziœ... Pójdziemy na kawê i opowie mi, jak to przebieg³o. Bobbie d³oniach.

utkwi³

wzrok

w

- Obawiam siê, ¿e przebieg³o ca³kiem nie po jego myœli. Obawiam siê, ¿e nie wyrazi³em siê wystarczaj¹co jasno i kategorycznie, odpowiadaj¹c na jego pytanie. - Teoretycznie? - Eve zaczeka³a, a¿ Bobbie uniós³ wzrok i spojrza³ jej prosto w oczy. - Œmiem twierdziæ, ¿e wszystko ju¿ zosta³o wprawione w ruch i prawdopodobnie nie powstrzyma³by pan biegu wydarzeñ bez wzglêdu na to, co by pan powiedzia³. Przykro mi, ¿e

straci³ pan przyjaciela. - Powiadomi mnie pani, kiedy bêdzie mo¿na odebraæ jego cia³o z kostnicy? Ma dwie by³e ¿ony, ¿adnych dzieci. Nie wydaje mi siê, ¿eby jego eks zainteresowa³y siê organizacj¹ pogrzebu. Mia³ wielu przyjació³, chyba siê zrzucimy na jego pochówek. - Dam panu znaæ. - Skierowa³a siê do drzwi, ale przystanê³a. - Co pan robi w takim miejscu, Bobbie? - Okropna nora, co? powiedzia³, rozgl¹daj¹c siê. - Ale nale¿y do mnie. Przez dwa lata pracowa³em jako obroñca publiczny. To potrzebny zawód, lecz cz³owiek nie ma wyboru.

Mo¿e ta kancelaria to nic nadzwyczajnego, ale mogê sobie wybieraæ klientów. O ile ich mam. Powodzenia. kontakcie.

Bêdê

w

Kiedy wysz³y na ulicê, Peabody zaczerpnê³a g³êboko powietrza. - Naprawdê by³a za³amana. Mam wra¿enie, ¿e traktowa³a go jak przyszywanego wujka. Nic nie wie, Dallas. Nic, czego nie powiedzia³a nam ju¿ wczoraj. - Ale Bobbie byæ mo¿e tak. Jad¹c do studia, Eve zreferowa³a Peabody, czego siê dowiedzia³a.

- To w znacznym stopniu potwierdza, hipotetycznie, ¿e próbowa³ sprzedaæ nagranie. A mo¿e jak siê dowiedzia³, ¿e jego klientka nie ¿yje, zwyczajnie je odda³. -

A zainteresowanej stronie ³atwiej przysz³o zabiæ drugi raz. G³upota i chciwoœæ. Wygl¹da na to, ¿e siê zorientowa³, i¿ mo¿e liczyæ na kolejny du¿y nieoczekiwany przyp³yw gotówki i to za tê sam¹ pracê. Chcia³ powiêkszyæ sobie emeryturê. Teraz odszed³ na emeryturê na wieki wieków. - Zabójca musi mieæ nagranie. Jeœli Asner zabra³ go czy te¿ j¹ do swojego biura, musia³ mieæ nagranie w

biurze. - Przeszukamy jego mieszkanie. Mo¿e w biurze chcia³ kontynuowaæ negocjacje, sondowaæ sytuacjê. Ka¿ê mundurowym zaplombowaæ jego mieszkanie. Musimy przes³uchaæ pracowników nocnej zmiany z restauracji i baru. - Niewielkie szanse, pomyœla³a Eve, ale wzruszy³a ramionami. - Mo¿e siê nam poszczêœci. - Tu nie chodzi o nagranie dwojga aktorów stanu wolnego, uprawiaj¹cych seks, bo nie z³amali prawa ani nie post¹pili niezgodnie z kodeksem moralnym. - Masz racjê. To bardzo brzydka

walka o w³adzê. Tu chodzi o chciwoœæ, obsesjê i chêæ kontrolowania innych. O wyeliminowanie przeszkód czy problemów. - Czyli móg³ to byæ niemal ka¿dy z nich. Jeœli zabójca chcia³ zdobyæ to nagranie - nieistotne, z jakiego powodu Asner zaœ posiada³ je w chwili, gdy zosta³ zabity, sprawca mia³ doœæ czasu, ¿eby je zniszczyæ, ukryæ albo sporz¹dziæ milion kopii. Te¿ bez wzglêdu na powód. - Tak... - powiedzia³a Eve i zaczê³a siê nad tym zastanawiaæ. *

Asystentka czyjegoœ asystenta czeka³a na nie przy bramce. Poprowadzi³a je przez labirynt korytarzy do studia, gdzie odtworzono salê konferencyjn¹ w jej domu. Tam rok temu przes³uchano trzy klony, znane jako Avril Icove. W pomieszczeniu do obserwacji Marlo i Andi przedstawi³y wzruszaj¹c¹ scenê miêdzy Eve i Mir¹. Roundtree zawo³a³: „ciêcie”, kaza³ odegraæ scenê jeszcze raz, a potem znów zawo³a³: „ciêcie”. Pod koniec ujêcia Marlo podesz³a do weneckiego lustra i spojrza³a przez nie z powa¿n¹ min¹. Eve nic za nim nie widzia³a.

Przypuszcza³a, ¿e obraz zostanie wmontowany póŸniej. Pojawi³ siê Julian, podszed³ do niej i obydwoje spojrzeli przez szybê. - Ciêcie! Idealnie. Przygotujmy siê do kolejnej sceny. Eve wyst¹pi³a do przodu. - Musi przerwê.

pan

zrobiæ

krótk¹

Odwróci³ siê i spojrza³ na ni¹ chmurnie z min¹ cz³owieka bez reszty oddanego pracy i niezamierzaj¹cego siê od niej odrywaæ. - Piêæ minut podczas zmiany

dekoracji. Preston... - To za ma³o. - Jeœli musi pani zadawaæ pytania, proszê pytaæ tych, którzy s¹ akurat wolni. Straciliœmy jedn¹ aktorkê z obsady, dziennikarze, paparazzi i cholerna policja siedz¹ nam na karku. Dokoñczê tê scenê, zanim... - Jeszcze przez jakiœ czas dziennikarze, paparazzi i cholerna policja - szczególnie ja - bêd¹ siedzieli wam na karku. Pope³niono kolejne morderstwo. Wœciek³oœæ na twarzy Roundtreego przemieni³a siê w strach;

reszta obecnych niedowierzaniem, pomrukami.

zareagowa³a przekleñstwami,

- Kto tym razem? - zapyta³, rozgl¹daj¹c siê szybko, jak ojciec licz¹cy swoje potomstwo. - Kto tym razem pad³ ofiar¹? - A. detektyw.

A.

Asner,

prywatny

Pomieszana z irytacj¹ ulga pojawi³a siê na jego twarzy, da³a siê s³yszeæ w g³osie. Re¿yser ze zniecierpliwieniem machn¹³ rêk¹. - Co, u diab³a, ma to wspólnego z nami?

- Ma, i to sporo. No wiêc, czy bêdê mog³a razem ze swoj¹ partnerk¹ przes³uchaæ osoby, których wed³ug nas to dotyczy, tak ¿eby zabra³o to jak najmniej czasu i spowodowa³o jak najmniej komplikacji przy krêceniu filmu, czy te¿ mamy wstrzymaæ zdjêcia na okres, jaki uznamy za konieczny? Nie by³a do koñca pewna, czy mo¿e zrealizowaæ tê groŸbê, ale zabrzmia³o to z³owieszczo. Twarz Roundtreego przybra³a kolor rozgotowanych buraków. Preston! Zadzwoñ do prawnika, tego dupka Farnswortha, którego narzuci³a nam wytwórnia. Mam

tego dosyæ. Serdecznie dosyæ. - Masonie! - Nim Eve zd¹¿y³a odpowiedzieæ, wbieg³a na plan Connie. - Co tu siê dzieje? Odetchnij g³êboko. - Wyci¹gnê³a ku niemu palec. Mówiê powa¿nie. Odetchnij g³êboko. Roundtree wygl¹da³, jakby za chwilê mia³ eksplodowaæ, ale nabra³ powietrza w p³uca raz, a potem drugi, czuj¹c na sobie palec Connie. Przesta³ byæ taki purpurowoczerwony. Porucznik Dallas chce zawiesiæ zdjêcia, bo zamordowano

jakiegoœ prywatnego detektywa. Nie zgodzê siê na takie nêkanie przez policjê. - Zamordowano prywatnego detektywa? - Coœ w tonie g³osu Connie sprawi³o, ¿e Eve na ni¹ spojrza³a. - Niejakiego A. A. Asnera. Nie wydaje mi siê, by to nazwisko by³o pani obce. Nie ka¿ê wstrzymaæ produkcji, jeœli bêdê mog³a liczyæ na zrozumienie. Ja te¿ mam swoj¹ pracê - zwróci³a siê do re¿ysera, który zacz¹³ szarpaæ rud¹ bródkê. - Oboje mo¿emy robiæ to, co do nas nale¿y, ale moja praca jest wa¿niejsza. To nie podlega dyskusji.

- Dajê oœwiadczy³.

pani

godzinê

-

- Na pocz¹tek wystarczy tyle. Muszê porozmawiaæ ze wszystkimi obecnymi na kolacji. Z ka¿dym z osobna. - Nie ma tu Steinburgera i Valerie. Zajmuj¹ siê tym pieprzonym ba³aganem. Nadine prawdopodobnie zaszy³a siê gdzieœ i pisze kolejn¹ ksi¹¿kê o tym pieprzonym ba³aganie. Matthew dziœ nie gra. - Proszê ich tu œci¹gn¹æ. Im szybciej to zrobimy, tym szybciej przestaniemy wam siedzieæ na karku. Wykrzywi³ usta w czymœ, co

mo¿na by³o uznaæ za uœmiech, ale szybko spowa¿nia³. - Preston. - Zajmê siê tym. - Godzina przerwy! - zagrzmia³ Roundtree. - Za godzinê chcê tu widzieæ wszystkich z powrotem, gotowych do pracy. - Nikomu nie wolno opuœciæ terenu studia - doda³a Eve. - Porozmawiamy z aktorami w ich przyczepach. Proszê do nich pójœæ poleci³a, - Chwileczkê. Potrzebne mi miejsce na rozmowy z nie-aktorami -

zwróci³a siê do Roundtreego. - Mam tu gabinet. Mo¿e pani z niego skorzystaæ. - Œwietnie. Na pocz¹tek poproszê pani¹ - powiedzia³a do Connie. - Dobrze. Zaprowadzê pani¹ do gabinetu. - Potem poproszê zwróci³a siê do Roundtreego.

pana

-

- Nastêpnie Prestona. Proszê mnie powiadomiæ, kiedy pozostali dotr¹ do studia. - Zajmê siê tym - zapewni³ j¹

Preston i gdzieœ pobieg³. - Peabody, idŸ z Prestonem, upewnij siê, ¿e wszyscy udali siê tam, gdzie trzeba. I ¿eby oszczêdziæ nieco czasu, sama skontaktuj siê z Nadine. Dowiedz siê, gdzie jest. - Tak jest. - Proszê têdy. - Connie ruszy³a przodem. By³a w spodniach i wygodnych pantoflach na p³askim obcasie. - Dlaczego pani dziœ tu przysz³a? - spyta³a Eve, kiedy wysz³y ze studia nagrañ.

- Jestem potrzebna. Wszyscy s¹ podenerwowani, jak nale¿a³o siê tego spodziewaæ. Aktorzy i cz³onkowie ekipy mog¹ chcieæ ze mn¹ porozmawiaæ. Jestem idealn¹ osob¹, wyp³akiwaæ mi siê na ramieniu.

by

- I umie pani sprawiæ, by pani m¹¿ nie wybuchn¹³. Connie z westchnieniem skrêci³a w boczny korytarz. Wczorajszy dzieñ by³ wyczerpuj¹cy. W naszej bran¿y przyzwyczajeni jesteœmy do tego, ¿e dziennikarze bior¹ nas na cel. Ale

wczorajszy dzieñ by³ wyczerpuj¹cy mimo podjêtych œrodków zapobiegawczych. Nie wiem, ilu osobom odpowiedzia³am na pytania, ilu siê wykrêci³am, ile odes³a³am do Valerie. I nie byli to tylko reporterzy, blogerzy czy te¿ gospodarze stron poœwiêconych filmom, ale równie¿ ludzie z bran¿y - aktorzy, re¿yserzy, producenci, pracownicy techniczni którzy albo znali K. T., albo chcieli siê dowiedzieæ, co siê dzieje. Przekrêci³a klucz w zamku i wesz³y do gabinetu, w którym by³a olbrzymia, g³êboka kanapa, trzy przepastne fotele, b³yszcz¹cy aneks kuchenny, prywatna ³azienka.

- Muszê siê napiæ kawy. Ma pani ochotê na kawê? Ju¿ za du¿o jej dziœ wypi³am, ale có¿, jeszcze za wczeœnie na coœ mocniejszego, prawda? - Chêtnie napijê siê kawy. Czarnej. Mason czuje siê odpowiedzialny - zaczê³a Connie, programuj¹c autokucharza. - Nie chce siê do tego przyznaæ, ale znam go. To my urz¹dziliœmy tamto przyjêcie, K. T. ponios³a œmieræ w naszym domu. Denerwowa³a nas, wyprowadza³a z równowagi, Mason ¿a³uje, ¿e zaanga¿owa³ j¹ do tego filmu.

Oboje wiedzieliœmy, ¿e jest osob¹ trudn¹, ale pocz¹tkowo zachowywa³a siê wzorowo. Connie pokrêci³a g³ow¹ i przesunê³a d³oni¹ po w³osach, które œci¹gnê³a w koñski ogon. - By³a pe³na entuzjazmu, stara³a siê... Na pocz¹tku. Ale przez ostatnie dwa, trzy miesi¹ce tylko siê k³óci³a, wysuwa³a kolejne ¿¹dania, wci¹¿ okazywa³a niezadowolenie, powodowa³a opóŸnienia. - W takich warunkach nie³atwo pracowaæ. Roundtreemu trudno by³o nad tym zapanowaæ.

- Owszem. Nie nale¿y do ludzi, którzy ukrywaj¹, co czuj¹ lub myœl¹, jak z pewnoœci¹ pani zauwa¿y³a. Wiêc otwarcie mówi³, co s¹dzi o jej zachowaniu. Przysiêga³, ¿e ju¿ nigdy wiêcej nie bêdzie z ni¹ pracowa³. No i rzeczywiœcie nie bêdzie. Wiêc czuje siê odpowiedzialny. - Nie ma powodu, chyba, ¿e to on j¹ utopi³. - Nie móg³ tego zrobiæ. - Connie z wdziêkiem i nie zdradzaj¹c najmniejszych oznak zdenerwowania podesz³a do kanapy i postawi³a obie fili¿anki na stoliku obok. Usiad³a i za³o¿y³a rêce na piersiach. - Chcê, ¿eby

mnie pani wys³ucha³a. Mason z³orzeczy, krzyczy, tupie i warczy. Zniszczy³by karierê Harris, a by³o to w zasiêgu jego mo¿liwoœci. Ale nigdy na nikogo nie podniós³ rêki. Eve usiad³a. - A pani? - Tak, ja jestem do tego zdolna. Zastanawia³am siê nad tym. Uwa¿am, ¿e wiêkszoœæ z nas w sprzyjaj¹cych okolicznoœciach by³aby zdolna zabiæ. Ja owszem. Tak mi siê przynajmniej wydaje. Wiem, ¿e z radoœci¹ bym jej wtedy przywali³a, a potem wykona³a taniec zwyciêstwa. Taka by³am na ni¹ z³a

tego wieczoru, kiedy wydaliœmy przyjêcie. Mogê tylko pani¹ zapewniæ, ¿e nie zrobi³am tego. Chcê, ¿eby znalaz³a pani sprawcê, chocia¿ nie chcia³abym, ¿eby to by³ ktoœ, na kim mi zale¿y. Trudno siê z czymœ takim pogodziæ. - Proszê mi powiedzieæ o Asnerze. O prywatnym detektywie. - Wie pani o Marlo i Matthew. - Najwidoczniej pani te¿. - Wczoraj mi siê zwierzy³a. Opowiedzia³a mi wszystko: ¿e siê pokochali, ¿e zatrzymali siê w mieszkaniu w SoHo, ¿e K. T. siê o tym

dowiedzia³a, wynajê³a detektywa. Wiem o nagraniu. Jak ju¿ wspomnia³am, pozwalam, ¿eby ludzie wyp³akiwali mi siê na ramieniu. To musia³ byæ ten sam detektyw, którego zamordowano, w przeciwnym razie nie przysz³aby pani tutaj, ¿eby nas przes³uchaæ. Chocia¿ nie rozumiem tego. - Mia³ orygina³ nagrania i z tego, co uda³o nam siê ustaliæ, zamierza³ go sprzedaæ zainteresowanej osobie. - Mediom. - Nie wydaje mi siê. - To Matthew? -

komu? Marlo albo WyraŸnie zirytowana

Connie wyrzuci³a rêce w górê. - Mam nadziejê, ¿e maj¹ wiêcej oleju w g³owie albo ¿e wczoraj uda³o mi siê przemówiæ im do rozumu. Kto siê tym przejmuje? - Machnê³a rêk¹. - Tak, owszem, media mia³yby u¿ywanie, na blogach by siê o tym rozpisywano. Ten filmik obejrza³yby miliony. To z ca³¹ pewnoœci¹ niesprawiedliwe. I oznacza bezwzglêdne pogwa³cenie ich prawa do prywatnoœci. Ale jeœli ktoœ szuka sprawiedliwego traktowania i chce zachowaæ anonimowoœæ, niech sobie poszuka innego zajêcia. - To pragmatyzm? - To walka o przetrwanie -

oœwiadczy³a beznamiêtnie Connie. By³am na nich wœciek³a, zniesmaczona postêpkiem K. T., chocia¿ nie ¿yje. To by³o wstrêtne, nieprzemyœlane, egoistyczne z jej strony. Ale to dwoje m³odych, wspania³ych, szczêœliwych, utalentowanych ludzi. A nagranie to drobiazg, którym nie warto sobie zaprz¹taæ g³owy. Jeœli zostanie ujawnione, to trudno. Wtedy trzeba bêdzie coœ z tym fantem zrobiæ. Valerie wszystkim siê zajmie i przemieni to w atut. - Nawet jeœli to wycieknie przed ukoñczeniem prac przy filmie, w

czasie kiedy Julian i Marlo maj¹ udawaæ parê zakochanych? - Przecie¿ to i tak wielce naci¹gane, prawda? Mo¿e ten chwyt siê przyczyni do wzrostu zysków, ale rzecz jest od pocz¹tku do koñca zmyœlona. Zyski, na jakie licz¹ inwestorzy w zwi¹zku z t¹ bajeczk¹, czêœciowo zale¿¹ od tego, ¿e miêdzy Marlo i Julianem rzeczywiœcie istnieje chemia, a czêœciowo od tego, ¿e wcielili siê w prawdziwe postacie dwojga ludzi, bêd¹cych ulubieñcami mediów i publicznoœci, która jest nimi zafascynowana. Uœmiechnê³a siê, widz¹c minê

Eve. - Jeœli chcia³a pani pozostaæ anonimowa, powinna sobie pani znaleŸæ innego mê¿a i nie byæ taka dobra w tym, co pani robi. Trudno zaprzeczyæ, uzna³a Eve, gdy ktoœ podaje takie trafne argumenty. - Czy pani m¹¿ podziela pani zdanie, ¿e ten rzekomy romans Marlo i Juliana to naci¹gana historia? - Spodoba³ mu siê pomys³, by Marlo i Julian udawali, ¿e coœ ich wi¹¿e poza planem zdjêciowym. Uwa¿a³, ¿e dziêki temu ³atwiej im bêdzie wejœæ w rolê. Ale nie wiedzia³

o Matthew. Chyba nikt o tym nie wiedzia³. - Gdzie pani by³a dwudziest¹ drug¹ a pó³noc¹?

miêdzy

- W domu. Wczorajszy dzieñ okaza³ siê wyczerpuj¹cy, to nieodpowiednia pora na spotkania towarzyskie. - Czy Roundtree by³ z pani¹? Naturalnie. Wczoraj z oczywistych powodów odwo³ano zdjêcia. I dla zwiêkszenia poczucia bezpieczeñstwa. Do tego dosz³a kwestia nakrêcenia kilku scen, w których mia³a zagraæ Harris. Mason, Nadine i

scenarzysta odbyli w ci¹gu dnia szereg holokonferencji, ¿eby jakoœ to rozwi¹zaæ. Po kolacji Mason przejrza³ nakrêcony materia³, przemontowa³ niektóre sceny, ¿eby ³atwiej by³o wprowadziæ niezbêdne zmiany. Po³o¿y³ siê spaæ nie wczeœniej ni¿ o drugiej, a w studiu chcia³ byæ o szóstej rano, by zjeœæ œniadanie z Joelem i dwójk¹ dyrektorów wytwórni, którzy przylecieli z Kalifornii. - A co pani robi³a, kiedy on by³ zajêty prac¹? - Kaza³am androidowi odbieraæ telefony, zaprogramowa³am go tak, ¿eby mnie powiadamia³, tylko jeœli to coœ

naprawdê pilnego. Mia³am doœæ wszystkiego. W ³ó¿ku przeczyta³am scenariusz, przynajmniej mia³am taki zamiar. Usnê³am chyba przed dziewi¹t¹. - Czyli pani i m¹¿ w³aœciwie nie przebywaliœcie razem w tym samym pomieszczeniu domu w czasie, który mnie interesuje? Connie przez chwilê siedzia³a w milczeniu. - Nie. Jeœli pyta pani, czy mamy alibi, muszê przyznaæ, ¿e ja go nie mam. Nie odbiera³am telefonów, nie rozmawia³am z nikim od oko³o wpó³ do dziewi¹tej do czasu, kiedy Mason oko³o drugiej nad ranem wyj¹³ z moich r¹k

skrypt, który czyta³am, i po³o¿y³ siê spaæ. - Rozumiem. poœwiêcony mi czas.

Dziêkujê

za

- To wszystko? - Na razie tak. Gdyby mog³a pani tu poprosiæ Roundtreego, szybciej to skoñczymy i bêdzie móg³ wróciæ do swojej pracy. Czekaj¹c, Eve sporz¹dzi³a notatki, a potem przez chwilê rozejrza³a siê po gabinecie. Na œcianach wisia³y liczne zdjêcia, oprawione w ramki. Przedstawia³y

re¿ysera

z

ró¿nymi aktorami niektórych rozpozna³a, innych nie. Roundtree podczas jakichœ zdjêæ plenerowych, wysoko w koszu wysiêgnika, w bejsbolówce za³o¿onej daszkiem do ty³u, spogl¹daj¹cy z ponur¹ min¹ na monitor. Jeden z jego Oscarów dla najlepszego re¿ysera sta³ na pó³ce razem z innymi nagrodami. Dostrzeg³a te¿ nagrodê dla najlepszego zawodnika szkolnej dru¿yny pi³ki no¿nej z Sacramento. Obliczy³a sobie, ¿e dosta³ j¹ podczas ostatniego roku nauki. Zdjêcia rodziny sta³y na biurku, zwrócone przodem do fotela. Wszed³

ociê¿ale

jak

niedŸwiedŸ w z³ym humorze. - Powinienem przeprosiæ, ale mam to w nosie. Nie lubiê, jak ktoœ pojawia siê na planie zdjêciowym i mówi mi, co mam robiæ. - Taak, zorientowa³am siê. - I jeœli spróbuje pani zawiesiæ produkcjê, nie poddamy siê bez walki. - W takim razie proszê siê przestaæ tak nadymaæ i usi¹œæ, ¿ebyœmy mogli porozmawiaæ i mieæ to z g³owy. Zacisn¹³ zêby, a potem uœmiechn¹³ siê do niej od ucha do ucha.

- Do diab³a. Lubiê pani¹. Wkurza mnie pani, ale od ponad szeœciu miesiêcy mam z pani¹ na co dzieñ do czynienia. Jest pani bezwzglêdn¹, tward¹, ciê¿ko pracuj¹c¹ suk¹. Podoba mi siê to. - Jasne. Gdzie pan by³ miêdzy dwudziest¹ drug¹ a pó³noc¹? Pracowa³em. bezwzglêdnym, twardym, pracuj¹cym skurczysynem.

Jestem ciê¿ko

- W domu. Sam. - Nie lubiê, jak ktoœ mi stoi nad g³ow¹. Mamy problem. Musimy siê z nim jakoœ uporaæ. Aktorzy i

pracownicy techniczni s¹ spiêci i podenerwowani. Connie... - Opad³ na fotel i po raz pierwszy zdradzi³ swoje zmêczenie. - Kocha³a ten przeklêty basen. Siedzia³ z ponur¹ min¹, szarpi¹c brodê. - Dwa lata temu zrobi³em jej niespodziankê, ka¿¹c go zainstalowaæ. Musia³em to za³atwiæ, zanim wróciliœmy na wschodnie wybrze¿e. Ubóstwia p³ywaæ, korzysta³a z niego codziennie podczas pobytu w Nowym Jorku. Ka¿dego ranka, nawet jeœli

pracowa³a i musia³a siê stawiæ na planie o szóstej. Utkwi³ w Eve spojrzenie swoich przenikliwych, niebieskich oczu. WyraŸnie zobaczy³a w nich z³oœæ i gorycz. - Myœli pani, ¿e nadal bêdzie mog³a z niego korzystaæ? Udaæ siê na górê, pop³ywaæ z samego rana? Czuje siê odpowiedzialna za to, co spotka³o Harris. Eve przechyli³a przypomniawszy sobie, ¿e powiedzia³a to samo o nim.

g³owê, Connie

- Dlaczego? - Po kolacji objecha³a j¹ mocno. Przyjêcie to by³ pomys³ Connie, zaplanowa³a ca³oœæ z najdrobniejszymi szczegó³ami. Teraz ma wyrzuty sumienia i próbuje podtrzymywaæ wszystkich na duchu. Taka ju¿ jest. - Wzruszy³ ramionami. - No wiêc co to za sprawa z jakimœ pieprzonym prywatnym detektywem i jaki to ma zwi¹zek z kimœ z nas? - Harris wynajê³a Asnera, ¿eby zainstalowa³ kamerê w mieszkaniu w SoHo, do którego wprowadzili siê Marlo i Matthew.

Zmarszczy³ brwi. - Co? O czym pani mówi, do diaska? Eve wszystko mu wyjaœni³a, a raczej tyle, ile chcia³a. I przygl¹da³a siê, jak to do niego dociera, jak Roundtree to przetrawia, a¿ w koñcu zerwa³ siê na nogi i zacz¹³ kr¹¿yæ po gabinecie. - Idioci. Banda idiotów! Co mnie obchodzi, ¿e Marlo i Matthew chc¹ siê pieprzyæ jak para studentów podczas przerwy semestralnej? Na rany Chrystusa! I przysiêgam na Boga, ¿e gdyby ta g³upia, samolubna, zwariowana suka nie by³a martwa, sam bym j¹ udusi³.

Kopn¹³ biurko. Eve doskonale rozumia³a jego zachowanie, bo sama mia³a sk³onnoœci do takiego reagowania. - Dlaczego, do diab³a, nie aresztowaliœcie tego dupka Asnera? - Zrobi³abym to, ale trudno aresztowaæ trupa. - Cholera. - Znów opad³ na fotel. - Ale siê porobi³o. - Gdyby nagranie wyciek³o, jak bardzo by to zaszkodzi³o filmowi? Sk¹d mam wiedzieæ? Publicznoœæ jest nieprzewidywalna.

Cz³owiek stara siê dobrze pracowaæ, próbuje skompletowaæ dobr¹ ekipê, zdobyæ dobry scenariusz. Reszta to loteria. Cala ta historia by³aby niemi³a dla Marlo i Matthew, a tak¿e dla Juliana, ale wszyscy szybko by o niej zapomnieli. Wytwórnia by siê oœmieszy³a, przynajmniej w oczach tych, którzy wiedz¹, jak siê fabrykuje tego rodzaju chwyty promocyjne. Poza tym to loteria. Kiedy Eve pozwoli³a wyjœæ Roundtreemu, Peabody wsunê³a g³owê do gabinetu. - Chcesz wiedzieæ, co nowego?

Eve da³a jej znak rêk¹. - Nadine wci¹¿ jest trochê wkurzona, ¿e wczeœniej od ciebie nie pokapowa³a siê, ¿e coœ ³¹czy Marlo i Matthew. Chce mieæ wy³¹cznoœæ na ca³¹ historiê. Wczoraj skontaktowa³a siê telefonicznie ze wszystkimi, których przes³uchujemy, nawet uda³o jej siê wejœæ do pokoju hotelowego Juliana. Uzyska³a jego zgodê na rozmowê w cztery oczy po po³udniu. Nie mia³a du¿o do dodania, ale ryje jak terier. - To dobrze. - Preston ma alibi. Sprawdzi³am je. Razem z Carmandy byli w jej pokoju do pó³nocy, a nawet d³u¿ej. Mo¿emy

sprawdziæ zapisy hotelowego monitoringu, ale nie wydaje mi siê, by k³amali. - W porz¹dku. - Matthew jest w studiu, prawdê mówi¹c, siedzia³ w swojej przyczepie. Przyszed³ dziœ rano razem z Marlo. Steinburger i Valerie te¿ tu s¹. Byli w jego gabinecie, ustalali, jak to wszystko zaprezentowaæ mediom. - Mo¿e porozmawiasz z naszymi go³¹bkami. Z ka¿dym osobno. A potem z Andre¹. Ja najpierw wezmê w obroty Valerie, potem Steinburgera. Juliana zostawiê sobie na deser.

- Mo¿e byæ. Ka¿ê Valerie tu przyjœæ. Eve znów porobi³a notatki. £¹czy³a nazwiska, kiedy us³ysza³a stukot obcasów Valerie. W uchu mia³a s³uchawkê telefoniczn¹, a do czegoœ, co wed³ug przypuszczeñ Eve by³o modnym paskiem, przyczepi³a komórkê i palmtopa. Trzyma³a dwa kubki podró¿ne. - Koktajl z mango - powiedzia³a, stawiaj¹c jeden na stole. - Pomyœla³am sobie, ¿e mo¿e bêdzie pani mia³a ochotê siê napiæ. No wiêc... - Usiad³a, zak³adaj¹c nogê na nogê. - Jak mogê pani pomóc?

- Na pocz¹tek mo¿e mi pani powiedzieæ, co pani robi³a wczoraj wieczorem miêdzy dwudziest¹ drug¹ a pó³noc¹. Valerie podnios³a rêkê i odpiê³a palmtop. - Sprawdzê w terminarzu. Oczywiœcie jest po³¹czony z moim notebookiem. Zostawi³am go w torbie w gabinecie Joela. Do dziesi¹tej mia³am holokonferencjê z reporterami z Zachodniego Wybrze¿a. Przypuszczam, ¿e w notebooku bêdzie odnotowane, ¿e konferencja skoñczy³a siê dziesiêæ po, bo trochê siê przed³u¿y³a. Na wpó³ do jedenastej

by³am umówiona na spotkanie z Joelem. Przeprowadziliœmy burzê mózgów i omawialiœmy szereg kwestii chyba do pierwszej w nocy. - A gdzie pani by³a podczas konferencji, gdzie siê pani spotka³a z Joelem na burzê mózgów? - W pied~à~terre Joela. Ostatni¹ noc spêdzi³am u niego w pokoju goœcinnym, bo w zaistnia³ej sytuacji by³o tak wygodniej. - W zaistnia³ej sytuacji? Valerie wcale siê nie speszy³a, nadal siedzia³a z lekko zarozumia³¹ min¹.

- W zwi¹zku z zamordowaniem K. T. Harris. - No tak. Czy sypia pani z Joelem Steinburgerem? - Nie. Obra¿a mnie pani. - Czuje siê pani obra¿ona, bo ju¿ pani z nim nie sypia? Poniewa¿ zgodnie z oœwiadczeniami dwóch osób, sypia³a pani z nim wczeœniej. - Nie powinno to nikogo obchodziæ i nie ma to nic do rzeczy. Pan Steinburger i ja nie jesteœmy zwi¹zani w sposób, który pani sugeruje. - Ale byliœcie?

- Bardzo krótko kilka miesiêcy temu. Zakoñczyliœmy ten etap naszej znajomoœci przyjaŸnie i teraz razem pracujemy. Nic poza tym. - Aha. I wczoraj wieczorem pani i pan Steinburger pracowaliœcie razem w jego pied~à~terre od wpó³ do jedenastej do pierwszej. - Zgadza siê. O ile sobie przypominam, naradza³am siê ze swoj¹ asystentk¹. Wszyscy poœwiêciliœmy tej sprawie sporo czasu. - Tej sprawie. - Tak.

- A jak sobie radzicie z faktem, ¿e Marlo i Matthew s¹ kochankami? - S³ucham? - Proszê mi powiedzieæ, ile czasu poœwiêca³a pani K. T. Harris, kiedy jeszcze ¿y³a? - Nie rozumiem, o co pani chodzi. - Mam na myœli to, jak ukrywaliœcie, tuszowaliœcie jej uzale¿nienie, jej groŸby, powszechn¹ antypatiê do niej ca³ej ekipy? - K. T. by³a utalentowan¹ aktork¹, której osi¹gniêcia doceniano i

szanowano. Jak to czêsto bywa w przypadku artystów, ludzie z zewn¹trz czêsto Ÿle rozumieli jej temperament. - Czy naprawdê ktoœ wierzy w te bzdury? Zdumiewaj¹ce. W odpowiedzi Valerie tylko skrzy¿owa³a rêce. - Proszê mi przys³aæ listê uczestników holokonferencji i kopiê notatek z burzy mózgów. Porozmawiam teraz ze Steinburgerem. - By³oby dobrze, gdyby mog³a pani porozmawiaæ z Joelem w jego gabinecie. Dziœ rano jesteœmy ogromnie zajêci.

- Jasne. Proszê mnie do niego zaprowadziæ. Gabinety znajdowa³y siê w tym samym skrzydle, niespe³na trzydzieœci sekund marszu od siebie. Demonstracja si³y, dosz³a do wniosku Eve, kiedy wesz³a do œrodka po tym, jak Valerie zapuka³a, a Steinburger powiedzia³ „proszê”. Siedzia³ za biurkiem jak ktoœ bardzo zajêty. Jedn¹ œcianê jego gabinetu zajmowa³y ekrany, kilka z nich ustawionych by³o na kana³y informacyjne, ale dŸwiêk zosta³ wy³¹czony. Na drogim biurku sta³y komputer, telefon, le¿a³y dyski,

przypominajki. U niego te¿ by³a kanapa, fotele, nagrody, zdjêcia... I ma³y stó³ konferencyjny, zasiany papierzyskami ze spotkañ. - Tak, tak, proszê usi¹œæ. Zaraz siê pani¹ zajmê. Valerie, nie wiem, gdzie siê podzia³a Shelby. Przynieœ dla porucznik Dallas kawê. - Dziêkujê za kawê. Mo¿e pani zostawiæ nas samych - zwróci³a siê Eve do Valerie. - Potrzebna mi Valerie, ¿eby... - To bêdzie musia³o zaczekaæ -

przerwa³a mu. - To nie spotkanie w interesach, tylko œledztwo. Ma pan prawo do domagania siê obecnoœci swojego adwokata albo mo¿e pan wyznaczyæ Valerie na pe³nomecnika prawnego. Jednak nie bêdzie zobowi¹zana do zachowania w tajemnicy tego, co zostanie powiedziane w tym pokoju. - To nie potrwa d³ugo, Valerie. Wrócimy do sprawy za... - Spojrza³ na zegarek. Dwadzieœcia minut. Zrób sobie przerwê. - Bêdê w pobli¿u. - Valerie wysz³a i zamknê³a za sob¹ drzwi.

- Przepraszam, ¿e jestem taki szorstki - zacz¹³ Stein - burger - ale mamy szereg problemów ró¿nego kalibru. Powiedziano mi, ¿e przysz³a tu pani w zwi¹zku ze œmierci¹ jakiegoœ prywatnego detektywa i uwa¿a pani, ¿e ³¹czy siê to z zabójstwem Harris. - Zgadza siê. Proszê mi powiedzieæ, co pan robi³ wczoraj wieczorem od dwudziestej drugiej do pó³nocy. - Zobaczmy. - Zajrza³ do swojego notebooka. Oczy mia³ podkr¹¿one. - Ogl¹da³em dziennikarzami z

konferencjê z Zachodniego

Wybrze¿a, któr¹ wczoraj zorganizowa³a Valerie, wykorzystuj¹c technikê holograficzn¹. Zaplanowana by³a od dziewi¹tej do dziesi¹tej. Omówiliœmy przebieg, a potem spêdziliœmy sporo czasu na rozwa¿aniach, jak siê zachowaæ w zaistnia³ej sytuacji. - Znowu to okreœlenie. - S³ucham? - Proszê mówiæ dalej. - Rozwa¿aliœmy zorganizowanie uroczystoœci ku pamiêci Harris tutaj, w studiu, i drugiej, na wybrze¿u. -

Rozsiad³ siê w fotelu i obróci³ na nim. Uda³o nam siê du¿o ustaliæ: jak zareagowaæ, które konkretne wywiady zaakceptowaæ czy zleciæ. To by³ bardzo pracowity dzieñ, bo wczeœniej omawia³em z Roundtreem i kilkoma wspólnikami, jakie trzeba wprowadziæ poprawki w scenariuszu i ju¿ nakrêconym materiale. Wydaje mi siê, ¿e pracowaliœmy z Valerie do oko³o pierwszej nad ranem. W tej chwili przy ¿yciu trzymaj¹ mnie kawa i wspomagacze. - Valerie skorzysta³a z pokojów goœcinnych w pañskim nowojorskim mieszkaniu.

- Pracowaliœmy do póŸna, chcia³em wczesnym rankiem kontynuowaæ. -

Kiedy pracowaliœcie do póŸna, ustaliliœcie, jak przedstawiæ mediom zwi¹zek Marlo i Matthew? - Chcia³a pani Marlo i Juliana.

powiedzieæ:

- Nie. - Eve wsta³a. - Dziêkujê za poœwiêcony mi czas. - Kieruj¹c siê do drzwi, przystanê³a. - Mam jeszcze jedno pytanie. Czy dysponuje pan samochodem,

jakimœ œrodkiem mieœcie?

transportu

w

- Tak, mam samochód, ale czêœciej korzystam z wozu s³u¿bowego z kierowc¹, ¿eby móc pracowaæ podczas jazdy. A czemu pani pyta? - Z czystej ciekawoœci. Wysz³a. Roundtree i Connie mieli samochód, Steinburger te¿. £atwo sprawdziæ, czy pozostali wynajêli jakieœ pojazdy. Odszuka³a Peabody.

- Teraz ruszmy do mieszkania Asnera. Co uda³o ci siê ustaliæ? - Andi i Julian nie maj¹ alibi. Oboje utrzymuj¹, ¿e nie wychodzili, woleli siê nie pokazywaæ, ¿eby siê nie natkn¹æ na czyhaj¹cych dziennikarzy. Andi rozmawia³a ze swoim mê¿em, ale oko³o dziewi¹tej wieczorem. Dziœ przyje¿d¿a do Nowego Jorku, wiêc nie bêdzie sama. Julian przyzna³ siê, ¿e wypi³ butelkê wina i wzi¹³ œrodek nasenny. Pamiêta, ¿e wieczorem dzwoni³ do kilku przyjació³, ale nie pamiêta, do kogo i kiedy, z uwagi na wino i œrodek nasenny. I ¿e upuœci³ telefon, który siê zepsu³, wiêc wyrzuci³

go do recyklera. - Bardzo wygodne. - No w³aœnie. A czego nowego ty siê dowiedzia³aœ? - Connie okazuje niezwyk³e opanowanie i wiele wspó³czucia, co wydaje siê prawdziwe, ale... Roundtree by³ wkurzony, lecz równie¿ wyraŸnie szczerze zaskoczony nasz¹ par¹ zakochanych go³¹bków, o których Connie wiedzia³a. Mar³o wczoraj ze wszystkiego jej siê zwierzy³a. Pañstwo Roundtree maj¹ w Nowym Jorku dwa samochody, przebywali w ró¿nych pomieszczeniach domu w interesuj¹cym nas przedziale czasowym.

- Nie maj¹ alibi. - Nie. Valerie i Steinburger oœwiadczyli, ¿e do pierwszej pracowali razem. Ich wyjaœnienia s¹ spójne. A¿ za bardzo. - Oho. - Dla wygody przespa³a siê u niego w pokoju goœcinnym. - Kolejne „oho”. - On te¿ ma samochód w Nowym Jorku. Ale dla mnie najciekawsze by³o odkrycie, ¿e obydwoje powinni zajmowaæ siê swoimi obowi¹zkami, a nie próbowaæ graæ. Bo s¹ bardzo

kiepskimi aktorami. Valerie jest oprzyrz¹dowana na wszelkie sposoby, a udawa³a, ¿e nic nie wie o naszych zakochanych go³¹bkach. Mo¿e bym jej uwierzy³a, gdyby nie ok³amywa³a mnie tak nieudolnie. A jeœli ona wiedzia³a, to Steinburger te¿. I na odwrót. Ale on te¿ zdecydowa³ siê na k³amstwo, a potem nawet nie zapyta³ o szczegó³y. Zwyczajnie przeszed³ nad tym do porz¹dku dziennego. - Trzecie „oho” mo¿e byæ jak amulet na szczêœcie. - Mo¿e. Przekonajmy siê, czy mieszkanie Asnera zdradzi nam jakieœ tajemnice.

Tak, jak wczesnym rankiem w budynku Asnera pulsowa³o ¿ycie, w œrodku dnia panowa³a w nim cisza. Wszyscy wyszli, pomyœla³a Eve - do szko³y, do pracy albo do sklepów, za³atwiaæ sprawunki. W chwili, kiedy odpieczêtowa³a drzwi do mieszkania Asnera i je otworzy³a, pomyœla³a, ¿e tu te¿ ju¿ ktoœ uwin¹³ siê z tym, co mia³ do zrobienia. - No có¿, albo Asner by³ naprawdê okropnym ba³aganiarzem, albo ktoœ nas ubieg³. - Peabody sta³a, zasznurowawszy usta, i obie przygl¹da³y siê rozgardiaszowi w ma³ym

pomieszczeniu dziennym. Zawartoœæ szuflad le¿a³a na pod³odze razem z tym, co wyrzucono z szaf i komód. Szare k³aczki wype³nienia wylewa³y siê jak wyprute wnêtrznoœci z poduch sp³owia³ej kanapy i fotela. - Nic tu nie znajdziemy, ale i tak siê rozejrzyjmy. - Eve wyci¹gnê³a broñ, kieruj¹c siê do malutkiej sypialni. Nie mia³o znaczenia, gdyby przysz³y tu wczeœniej, pomyœla³a, chowaj¹c broñ. Ale to by³o irytuj¹ce. - Zabójca chcia³ siê upewniæ, ¿e ma wszystkie kopie nagrania. Albo Asner nie trzyma³ orygina³u w biurze.

Tak czy owak, ktoœ odwali³ kawa³ solidnej roboty. I zachowa³ ostro¿noœæ - zauwa¿y³a, id¹c przez pokój - nawet robi¹c taki ba³agan. Niczego nie poprzewraca³ narobi³by zbyt du¿o ha³asu, ktoœ móg³by siê poskar¿yæ na zak³ócanie ciszy nocnej. - Zabi³ Asnera, przeszuka³ jego biuro. Wzi¹³ portfel Asnera, nie znaleŸliœmy przy ofierze równie¿ ¿adnego klucza. Czyli... - Taak. I coœ przeoczy³am. Samochód. Zabójca nie musia³ mieæ swojego œrodka transportu. ¯aden prywatny detektyw nie mo¿e siê obejœæ

bez w³asnego pojazdu. Móg³ skorzystaæ z wozu Asnera. Wyobrazi³a sobie, jak to by³o. Za³adowa³ wszystko, przyjecha³ tutaj, wywróci³ mieszkanie do góry nogami, potem porzuci³ gdzieœ samochód, pozby³ siê sprzêtu elektronicznego albo go zniszczy³. Zrobi³ to z g³ow¹. Mia³ sporo czasu, ¿eby sobie wszystko zaplanowaæ. - Ale to g³upota, Dallas. Peabody dotknê³a czubkiem buta stertê rzeczy wyrzuconych z szuflady. - To tylko nagranie pary hollywoodzkich gwiazd, baraszkuj¹cych w ³ó¿ku. To... Rzecz jest zbyt b³aha, ¿eby zadaæ sobie

tyle trudu. - Taak, wydaje siê to g³upot¹. Wygl¹da na przesadê. Czyli musi chodziæ o coœ wiêcej. Mo¿e Harris zleci³a Asnerowi jeszcze coœ i ten znalaz³ jakieœ kompromituj¹ce fakty o zabójcy. Mo¿e krêcimy siê w kó³ko, uczepiwszy siê tego nagrania. Mo¿e to jedynie temat zastêpczy albo tylko czêœæ historii. - Jego doœæ sowite.

wynagrodzenie

by³o

- Wiêc mo¿e po piêædziesi¹t tysiêcy za ka¿de zlecenie. Kurde. - Eve podpar³a siê pod boki. - Krêcimy siê w kó³ko. Szkoda naszego czasu.

Œci¹gnijmy tu ekipê techników. I trzeba potwierdziæ, czy Asner mia³ samochód. Jeœli tak, zlecimy jego poszukiwanie. Chcê, ¿eby technicy przywieŸli ze sob¹ czujniki. Asner móg³ mieæ skrytkê, której zabójca nie szuka³ albo nie znalaz³. Nie widzê tu komputera ani telefonów, czyli sprawca je zabra³. To masa dŸwigania. Popytajmy, mo¿e siê oka¿e, ¿e ktoœ widzia³, jak ostatniej nocy jakiœ nieznajomy taszczy³ tego typu rzeczy. Straci³y sporo czasu, ¿eby ostatecznie ustaliæ, ¿e ani tu, ani w budynku, gdzie mieœci³o siê biuro Asnera, nikt niczego nie widzia³, niczego nie s³ysza³, o niczym nie wie.

Zaproponowano im zrobienie tatua¿u z dziesiêcioprocentowym rabatem. Eve wróci³a do samochodu. - Czasem zastanawiam.

siê

nad

tym

- Nad czym? - Nad zrobieniem sobie tatua¿u powiedzia³a Peabody. - Ma³ego. Coœ zabawnego, albo wymownego, albo... - Dlaczego mia³abyœ komuœ p³aciæ za zrobienie sobie rysunku na ciele?

- Có¿, skoro przedstawiasz to w taki sposób... - Poprzestañ na zmywalnych. Eve wyci¹gnê³a dzwoni¹cy komunikator. - Dallas. Taak - powiedzia³a po chwili. - Odholujcie auto. Trzeba je bêdzie sprawdziæ. ZnaleŸli samochód Asnera, zaparkowany w Bartery Park Marina. - Przystañ, woda, wysypisko œmieci. - Taak. Chyba powinnyœmy sprawdziæ, który z naszych przyjació³ ma ³ódŸ. Czy jest lepszy sposób pozbycia siê elektroniki ni¿ utopienie

jej? - Wrzucenie do rzeki. - Mo¿e tym razem nasz zabójca nieco ruszy³ mózgownic¹. Wracajmy do komendy. - Chcia³a usi¹œæ, po³o¿yæ nogi na biurku i te¿ trochê pog³ówkowaæ. Kiedy wesz³a do gabinetu, zobaczy³a na biurku raport lekarza s¹dowego. ¯a³owa³a, ¿e nie znalaz³a czasu, by osobiœcie porozmawiaæ z Morrisem. Raport potwierdza³ to, co stwierdzi³a na miejscu zbrodni. Liczne uderzenia, zadane od ty³u statuetk¹ soko³a. Z rekonstrukcji wydarzeñ wynika³o, ¿e dwa silne uderzenia

nast¹pi³y, kiedy ofiara ju¿ le¿a³a, chocia¿ dwa pierwsze z ogó³em czterech by³y wystarczaj¹co mocne, by zabiæ Asnera. Analiza toksykologiczna wykaza³a, ¿e detektyw w chwili œmierci mia³ w organizmie kilkaset gramów burbona. Brak by³o innych œladów u¿ycia przemocy czy stawiania oporu przez ofiarê. Eve umieœci³a na tablicy opiniê lekarza s¹dowego, zdjêcie Asnera, miejsca zabójstwa i mieszkania ofiary. Potem zaparzy³a du¿¹ kawê, usiad³a i po³o¿y³a nogi na biurku. Popijaj¹c kawê, przygl¹da³a siê

tablicy. Najrozmaitsze powi¹zania, pomyœla³a. Ró¿ne przejawy wybuja³ego ego. Do tego seks, pieni¹dze, s³awa. Postanowi³a zacz¹æ od seksu. £¹czy³ Harris z Julianem i Matthew. Poœrednio z Prestonem, bo zagrozi³a, ¿e zg³osi próbê molestowania seksualnego. Na razie Eve pominê³a w swoich rozwa¿aniach alibi poszczególnych osób. W z¿ytych grupach ludzie k³ami¹, ¿eby siê nawzajem kryæ. Nie mo¿na wykluczyæ, ¿e seks ³¹czy³ Harris z innymi osobami na liœcie, pomyœla³a.

£¹czy Matthew z Marlo, a poœrednio, w zwi¹zku z szumem w mediach, z Julianem. No i poœrednio seks ³¹czy³ Harris i Marlo, i to za spraw¹ dwóch mê¿czyzn. £¹czy Roundtreego i Connie. Niewykluczone, ¿e jedno z nich lub obydwoje kiedyœ dopuœcili siê zdrady. Harris utrzymywa³a, ¿e mia³a romans z Roundtreem, czego nie mo¿na ju¿ udowodniæ. Twierdzi³a, ¿e Marlo spa³a z re¿yserem, czego te¿ nie sposób sprawdziæ. Seks ³¹czy³ Steinburgera i Valerie w przesz³oœci, byæ mo¿e nadal ³¹czy. Harris mia³a wyj¹tkowe

zdolnoœci do odkrywania wstydliwych tajemnic. Bardzo mo¿liwe, ¿e o tym wiedzia³a, zagrozi³a, ¿e jakoœ wykorzysta tê informacjê. Brak dostrzegalnego powi¹zania przez seks z Andre¹. Pieni¹dze. Nie wydawa³o jej siê, by chodzi³o tu o forsê. Ci ludzie mieli pieni¹dze, chocia¿ tych nigdy nie jest za du¿o. No i ogl¹dalnoœæ, co w tym przypadku przek³ada siê na pieni¹dze, by³a powodem szumu w mediach, zwi¹zanego z romansem Juliana i Marlo. Poza tym pozostawa³a sprawa wiecznego tuszowania wybryków

Harris. Czyli pieni¹dze. Musi siê dowiedzieæ czegoœ wiêcej o sprawach finansowych wszystkich zamieszanych w to osób. S³awa. To jak seks, prawda? Gor¹czka, potrzeba, szczególnie w odniesieniu do tego typu ludzi, czyli celebrytów. Chêæ zdobycia s³awy, koniecznoœæ jej utrzymania albo pragnienie coraz wiêkszej s³awy. I podobnie jak seks i pieni¹dze s³awa zapewnia w³adzê. Mo¿na j¹ wykorzystywaæ do dzier¿enia w³adzy i sprawowania kontroli nad innymi. Ciep³o, ciep³o, pomyœla³a. A

jednak... Seks, pieni¹dze, s³awa, w³adza. Wszystko to by³o wymieszane, ci ludzie pracowali i ¿yli, zanurzeni w tych rzeczach. I wszystko to mog³o stanowiæ broñ albo s³aby punkt. Mog³o byæ zagro¿one, uszczuplone, bezpowrotnie stracone. Motyw. Za zachowaæ w³adzê.

wszelk¹

cenê

Pierwsze morderstwo. Utrata panowania nad sob¹, a mo¿e nawet niezdarnoœæ ofiary. A potem dzia³anie pod wp³ywem impulsu lub z wyrachowaniem. Szybko, oportunistycznie, bez planu, bez

g³êbszego zastanowienia. Ale drugie, gdy zadano kilka uderzeñ? To œwiadczy o gniewie, pomyœla³a, z lekk¹ domieszk¹ desperacji. Od tylu, czyli to nic osobistego. Znów oportunizm, zabójca z³apa³ ciê¿k¹ statuetkê. Ale nie stan¹³ twarz¹ w twarz z ofiar¹. I dok³adne, skrupulatne wykoñczenie akcji podczas drugiego morderstwa. Nawet mozolne: wyniesienie sprzêtu elektronicznego, za³adowanie aparatury do samochodu detektywa, potem to samo w mieszkaniu ofiary.

Sprawca by³ napompowany adrenalin¹, mia³ konkretne zadanie do wykonania, przygotowa³ plan dzia³ania. Musia³o chodziæ o coœ wiêcej ni¿ zdobycie nagrania ukazuj¹cego dwie osoby, które odby³y stosunek p³ciowy, do czego mia³y pe³ne prawo. Do seksu, pieniêdzy, w³adzy nale¿y dodaæ szanta¿.

s³awy,

- Dallas? Rozkojarzona Eve spojrza³a przez ramiê i zobaczy³a Peabody. Zmarszczy³a czo³o.

- Pracujê. - Wiem, ale przyszed³ brat K. T. Harris. Spyta³, czy mo¿e z tob¹ porozmawiaæ. By³ w kostnicy. Jutro maj¹ mu wydaæ zw³oki. Pomyœla³am, ¿e mo¿e zechcesz z nim porozmawiaæ, ale podejrzewam, ¿e nie tutaj. Eve spojrza³a na tablicê, na zdjêcia miejsca zbrodni i zw³ok Harris. - Niech ktoœ go zaprowadzi do poczekalni. Zaraz tam przyjdê. Siedzia³a przez chwilê, przegl¹daj¹c informacje o rodzinie Harris, ¿eby mieæ pewnoœæ, ¿e wszystko dobrze zapamiêta³a. Wstaj¹c,

zdziwi³a siê, ¿e za oknem pada deszcz. By³a zbyt zamyœlona, ¿eby zauwa¿yæ, kiedy zaczê³o padaæ. Gdy wesz³a do poczekalni, pe³nej automatów z napojami oraz sto³ów i krzese³ na cienkich nogach, od razu rozpozna³a Brice’a Van Horna. Nie wygl¹da³ jak gliniarz, mimo ¿e by³ postawnym barczystym mê¿czyzn¹, i mia³ krótko obciête, ciemne w³osy. Siedzia³ z ponur¹ min¹ nad puszk¹ piwa imbirowego. By³ wychudzony, spalony s³oñcem - w oczach Eve karmiony kukurydz¹ farmer. Mia³ na sobie d¿insy i kraciast¹ koszulê, buty z cholewami;

buty, w których przemierzy³ wiele kilometrów. Kiedy Eve podesz³a do stolika, uniós³ g³owê. Zobaczy³a, ¿e mia³ oczy tak jasnoniebieskie, jak jego sp³owia³e d¿insy, a wokó³ nich kurze ³apki, powsta³e od mru¿enia powiek przed s³oñcem. - Panie Van porucznik Dallas.

Horn,

jestem

- Witam pani¹. - Wsta³ i odsun¹³ s¹siednie krzes³o. Eve dopiero po chwili siê zorientowa³a, ¿e odsun¹³ je dla niej. Usiad³a, ¿eby on te¿ usiad³. - Bardzo mi przykro z powodu

poniesionej przez pana straty - zaczê³a. - Straciliœmy Katie ju¿ dawno temu, ale dziêkujê. - Chrz¹kn¹³ i z³o¿y³ swoje du¿e, pokryte nagniotkami d³onie. - Czu³em, ¿e powinienem tu przyjœæ. Nie chcia³em, ¿eby moja ma... Przypuszczam, ¿e nie ma znaczenia, co dziecko robi ³ub czego nie robi, matka i tak zawsze bêdzie je kochaæ. Nie chcia³em, ¿eby tu przyjecha³a, wiêc poprosi³em, ¿eby zosta³a w domu z moj¹ ¿on¹ i dzieæmi. Powiedzia³em jej, ¿e musi pomóc w gospodarstwie, kiedy pojadê po Katie. Znów spojrza³ na imbirowe, ale siê nie napi³.

piwo

- By³em tam, gdzie trzymaj¹ jej cia³o. Lekarz... - Doktor Morris. - Taak, doktor Morris jest bardzo mi³ym cz³owiekiem. Wszyscy byli mili. Nigdy przedtem nie by³em w Nowym Jorku, nie przypuszcza³em, ¿e tutejsi ludzie s¹ tacy mili. Nie powinno siê uprzedzaæ do miejsc, których siê nie zna, do ludzi, których siê nigdy nie spotka³o, ale... - To szmat drogi z Iowa. - O, tak. - Na jego ustach pojawi³ siê cieñ uœmiechu, lecz po chwili znikn¹³. - Wiem, ¿e pani siê ni¹

zajmuje. Nie usz³o sformu³owanie.

jej

uwagi

to

- Zgadza siê. - Chcia³em pani za to podziêkowaæ. Katie by³a trudn¹ kobiet¹, ale to moja siostra. Minê³o ponad piêæ lat, odk¹d ostatni raz j¹ widzia³em. Nic nie mogê na to poradziæ. Nie mogê nic zrobiæ, ¿e czu³em do niej z³oœæ przez te piêæ lat, ¿e Ÿle o niej myœla³em. Ale nie zas³u¿y³a sobie, by tak zgin¹æ. Czy pani wie, kto j¹ zabi³? Prowadzimy intensywne œledztwo... - Jest taki smutny,

pomyœla³a, taki du¿y, tak tu nie pasuje. Taki zagubiony. - Wydaje mi siê, ¿e wiem, kto to zrobi³, ale jeszcze nie mogê tego udowodniæ. Pracujê nad tym. Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, ¿eby ustaliæ jej zabójcê, ¿eby oddaæ sprawiedliwoœæ pañskiej siostrze. - Nie mo¿na zrobiæ nic wiêcej. Nawet po tym wszystkim, co Katie zrobi³a, moja mama œledzi³a jej poczynania. Mama ogl¹da wszystkie te hollywoodzkie programy. Powiedzia³a mi, ¿e Katie wystêpowa³a w obrazie o pani. To niemodne s³owo pasuje do niego, pomyœla³a Eve.

- Nie o mnie, tylko o œledztwie, które prowadzi³am. - Powiedzieli, ¿e by³a tam pani wtedy, kiedy j¹ zabili. - Owszem. Skin¹³ g³ow¹ i odwróci³ wzrok. - Mama chce j¹ pochowaæ u nas. Katie nienawidzi³a Iowa i wszystkiego, co siê z tym stanem wi¹za³o, ale mama chce, wiêc... Zna³a pani Katie? - W³aœciwie nie. - My chyba te¿ jej nie znaliœmy. Znaczy siê, takiej, jaka by³a teraz.

Znamy tylko j¹ dawn¹. - Napi³ siê i odstawi³ puszkê. - Mój ojciec by³ trudnym cz³owiekiem. Mia³ ciê¿kie ¿ycie i nielekk¹ œmieræ. Katie go kocha³a. Chocia¿ nie wiem, czy to mi³oœæ. Katie by³a do niego podobna i chyba dlatego by³a taka, jaka by³a. Eve nic nie powiedzia³a. Jeœli musia³ siê wygadaæ, mo¿e przy okazji czegoœ siê dowie. - Dokucza³ mojej mamie, bi³ j¹. By³ du¿y, jak ja. Znaczy siê, jak ja teraz. Mama nie. Prosi³a mnie, ¿ebym opiekowa³ siê Katie, bo Katie by³a m³odsza. Kiedy ojciec wraca³ do domu pijany i w z³ym humorze, mówi³a mi,

¿ebym zabra³ Katie i trzyma³ j¹ z daleka od ojca. By³em jeszcze dzieckiem. Nie mog³em zrobiæ nic, ¿eby pomóc mamie. Nie wtedy. A Katie? Chcia³a byæ z nim. Zacisn¹³ pokrêci³ g³ow¹.

na

chwilê

usta

i

- W oczach Katie nic, co zrobi³, nie by³o z³e. Nawet kiedy bil nasz¹ mamê do krwi, nie widzia³a w tym jego winy. Kiedy trochê podros³a, mówi³a mu ró¿ne rzeczy: ¿e mama za d³ugo rozmawia³a z któr¹œ z przyjació³ek albo nie zrobi³a czegoœ w domu. Czasami nawet wymyœla³a sobie ró¿ne historie, ¿eby coœ zrobi! mamie, szczególnie, jak czegoœ jej zabroni³a albo nie chcia³a

siê zgodziæ na coœ, co chcia³a Katie. Wczeœnie siê nauczy³a, pomyœla³a Eve, trzymaæ z tymi, którzy maj¹ w³adzê, walczyæ o w³adzê. - Nazywa³ j¹ swoj¹ ksiê¿niczk¹, mówi³ jej, ¿e jest lepsza od wszystkich, ¿e musi domagaæ siê tego, czego chce, a w razie potrzeby samej to braæ. Uwierzy³a mu. By³a jeszcze dzieckiem, wiêc mo¿e to nie wy³¹cznie jej wina. A on jej kupowa³ ró¿ne rzeczy i w ten sposób j¹ nagradza³, kiedy coœ mu nagada³a na mamê. Dosz³o do tego, ¿e mama pozwala³a Katie prawie na wszystko. Nie mo¿na mieæ o to do niej pretensji. Ale Katie wci¹¿ chcia³a

wiêcej, ci¹gle jej by³o ma³o. - Musia³o byæ panu ciê¿ko zauwa¿y³a Eve. - Znajdowa³ siê pan w samym œrodku tego, a nie mia³ mo¿liwoœci powstrzymania ojca. - Pewnego dnia pomyœla³em, ¿e jestem wystarczaj¹co du¿y, ¿eby go powstrzymaæ. Myli³em siê. Tak mnie skatowa³, ¿e sika³em krwi¹ przez... Przepraszam pani¹. Eve tylko machnê³a rêk¹. - Czy wtedy pañska matka odesz³a od niego?

- Przypuszczam, ¿e coœ niecoœ pani o tym wie. Pozwoli³a, by j¹ bi³, ale kiedy podniós³ rêkê na mnie, zaczeka³a, a¿ pijany uœnie, a potem zabra³a mnie do szpitala i wezwa³a policjê. Katie zaczê³a krzyczeæ, ¿e mama k³amie, ¿e tata nigdy jej nie tkn¹³. Ludzie z s¹siedztwa znali mojego ojca wystarczaj¹co dobrze, zreszt¹ skórê na d³oniach mia³ obtart¹ od bicia mnie. A potem powiedzia³a... - Urwa³ i poci¹gn¹³ ³yk piwa. - Powiedzia³a, ¿e stan¹³ w jej obronie, bo próbowa³em siê do niej dobraæ. Tak to przedstawi³a. Spuœci³ wzrok i pokrêci³ g³ow¹.

- Moja w³asna siostra. Nie uwierzyli jej, a ona co chwila podawa³a now¹ wersjê wydarzeñ. Przes³uchali nas, przeprowadzili badania i tak dalej. Tak czy owak, ostatecznie go zamknêli. - A matka zabra³a was do Iowa. - Tak, spakowa³a manatki i siê wynios³a. Jedna kobieta rozmawia³a z ni¹ o tym, co mama mo¿e zrobiæ i da³a jej adres oœrodka, w którym mogliœmy mieszkaæ przez jakiœ czas, zanim siê urz¹dzimy. Zatrzymali mnie w szpitalu prawie na tydzieñ, ale jak tylko mog³em podró¿owaæ, wyjechaliœmy. Katie znienawidzi³a mamê za to. Mam

wra¿enie, ¿e znienawidzi³a nas oboje, bo na wszelkie sposoby uprzykrza³a nam ¿ycie. Lecz musia³a z nami zostaæ, chodziæ do szko³y i na terapiê, bo tak zadecydowa³ sêdzia. Poza tym, kiedy ojciec wyszed³ z wiêzienia, nie chcia³ mieæ z nami nic wspólnego, nawet z Katie. O to te¿ obwinia³a mamê. Znów uniós³ wzrok. - Coœ pani powiem. Kiedy wyjechaliœmy, po raz pierwszy, odk¹d siêgam pamiêci¹, moja mama nie chodzi³a posiniaczona. Jak mo¿na mieæ

do kogoœ pretensje o to, ¿e nie chce byæ bity przynajmniej raz w tygodniu? - Nie wiem. Przypuszczam, ¿e dla niektórych osób przemoc staje siê czêœci¹ ¿ycia. Traktowana jest jak coœ naturalnego. - Chyba tak. Tak czy owak, kiedy go wypuœcili, wpakowa³ siê w nowe k³opoty. Przypuszczam, ¿e zadar³ z kimœ gorszym od siebie i tak to siê skoñczy³o. Katie obwinia³a za to nas oboje. Przypuszczam, ¿e przyzwyczai³a siê do obwiniania innych. Mia³a k³opoty w szkole, krad³a, upija³a siê, jak tylko nadarzy³a siê okazja, zaczê³a paliæ zonera i wszystko, co uda³o jej siê

zdobyæ. I kiedy tylko mog³a, wyjecha³a do Kalifornii. Mama na drodze urzêdowej zmieni³a nam nazwisko, ale Katie wróci³a do nazwiska ojca. To o czymœ œwiadczy. Nie wiem, dlaczego mówiê pani to wszystko. - Bêdzie mi ³atwiej, gdy lepiej j¹ poznam. Jaka by³a, co robi³a. To bardzo pomocne. Bo im lepiej j¹ poznam, tym ³atwiej bêdzie mi uj¹æ cz³owieka, który j¹ zamordowa³. Do oczu nap³ynê³y mu ³zy, przez chwilê milcza³, staraj¹c siê opanowaæ. - Nie wiem, co powinienem czuæ. Mama j¹ op³akuje, ale ja nie potrafiê. Nie potrafiê op³akiwaæ

w³asnej siostry. - Przyjecha³ pan tutaj, taki szmat drogi, ¿eby zabraæ swoj¹ siostrê do domu. To o czymœ œwiadczy. - Zrobi³em to dla mamy. - Po policzku sp³ynê³a mu ³za. - Nie dla Katie. - To nie ma znaczenia. Przyjecha³ pan i zabierze j¹ pan do domu. Zamkn¹³ oczy i westchn¹³. - Kiedy moja ¿ona by³a w ci¹¿y z naszym pierworodnym, bardzo siê ba³em. Ba³em siê, ¿e bêdê taki, jak mój

ojciec, ¿e bêdê robi³ to, co on. ¯e mam to w genach, we krwi, jak Katie. Potem urodzi³ nam siê syn. - Odwróci³ rêce wnêtrzem d³oni do góry, jakby ko³ysa³ niemowlê. - I nie umia³em zrozumieæ, jak ojciec móg³... Prêdzej uci¹³bym sobie rêkê. Przysiêgam na Boga. Ale Katie zachowywa³a siê tak, jakby nie potrafi³a inaczej. Teraz ktoœ j¹ zabi³, tak jak ktoœ zabi³ jego. Czy od samego pocz¹tku by³o jej to pisane? - Nie. Nie wierzê w takie rzeczy. Nikt nie mia³ prawa odebraæ jej ¿ycia. Dokonywa³a z³ych wyborów i trudno siê panu z tym pogodziæ.

Morderstwo to te¿ jakiœ wybór. Zrobiê wszystko, co w mojej mocy, ¿eby osoba, która dokona³a takiego wyboru, zap³aci³a za to. - Chyba to musia³em us³yszeæ. Chyba dlatego przyszed³em siê z pani¹ spotkaæ. Mogê to powtórzyæ mamie i chyba to w jakiœ sposób j¹ pocieszy. - Mam tak¹ nadziejê. Znów westchn¹³. - Lepiej bêdzie, jak siê zastanowiê, co ze sob¹ zrobiæ do jutra, zanim wyjadê. - Ma pan dwoje dzieci, prawda?

- Tak, parkê, teraz spodziewamy siê trzeciego. Wyci¹gnê³a wizytówkê - ostatni¹ - zapisa³a sobie w myœlach, ¿eby zamówiæ nowe. - Mieszka tu ch³opak, Tiko powiedzia³a, pisz¹c coœ na odwrocie wizytówki. - Sprzedaje szaliki i ró¿ne drobiazgi na skrzy¿owaniu w centrum miasta. Zapisa³am panu adres. To dobry dzieciak. Proszê kupiæ od niego szaliki dla ¿ony i matki. Proszê powiedzieæ Tiko, ¿e ja pana do niego przys³a³am, to dostanie pan rabat. I proszê go spytaæ, gdzie mo¿e pan kupiæ dla dzieci jakieœ pami¹tki z Nowego Jorku po dobrej

cenie. Bêdzie wiedzia³. - Dziêkujê. Zrobiê tak. - Mo¿e siê skontaktowaæ, jeœli potrzebê.

pan ze poczuje

mn¹ pan

Wszystkie dane s¹ na wizytówce. - Ludzie nie powinni mówiæ, ¿e nowojorczycy s¹ zimni i niemili. Pani jest bardzo dobra i sympatyczna. - Proszê tego nie rozpowiadaæ. My, nowojorczycy, musimy podtrzymaæ z³¹ opiniê o sobie. Kiedy Eve pojawi³a siê w sali

wydzia³u, Peabody wsta³a zza biurka i wysz³a jej na spotkanie. - No i jak by³o? - Ciê¿ko mu. Czuje siê winny, bo nie op³akuje siostry, ale op³akuje j¹. Krañcowo ró¿ni siê od Harris, przypomina du¿e, mocne drzewo, a ona uprzykrzone pn¹cze, które je oplata. Podzieli³ siê ze mn¹ kilkoma spostrze¿eniami o siostrze. - À propos spostrze¿eñ, Mira jest w twoim gabinecie. - Cholera. Zapomnia³am, ¿e siê z ni¹ umówi³am.

- Przysz³a kilka minut temu. Powiedzia³a, ¿e mia³a spotkanie z kimœ w tej czêœci budynku, wiêc wpad³a. - W porz¹dku. Pilnuj techników kryminalistyki. Mo¿e zabójca by³ nieuwa¿ny, kiedy korzysta³ z samochodu Asnera. I chcê, ¿eby ekipa, przeszukuj¹ca mieszkanie Asnera, poinformowa³a mnie, jeœli znajdzie cokolwiek, choæby kroplê wysuszonej œliny, nienale¿¹cej do ofiary. - Dobrze. Sprawdzi³am, jak siê przedstawia sprawa z ³odziami. ¯adne z nich nie ma ³odzi w Nowym Jorku. - Kurde.

- Ale maj¹ je w Matthew ¿eglarzami, Smythe.

i Roundtree, i Steinburger Nowym LA, a Julian i s¹ doœwiadczonymi podobnie jak Andrea

Wraz z mê¿em maj¹ sportowy jacht w Hamptons. Wiêc pomyœla³am sobie, ¿e mo¿e ktoœ z nich ma znajomego z ³odzi¹ i j¹ po¿yczy³ albo ukrad³, ¿eby pozbyæ siê sprzêtu elektronicznego. - I SprawdŸ to.

s³usznie

pomyœla³aœ.

- Czy mogê zwróciæ siê o pomoc do McNaba?

- Powiedzia³am ci, ¿e nie chcê nic s³yszeæ o waszym ¿yciu intymnym. - Cha, cha. To bêdzie wymaga³o sporo szperania i sprawdzania. Jest niez³y. Oj, zapomnia³am, ¿eby nie mówiæ o swoim ¿yciu intymnym. - Cha, cha. Zwróæ siê do Feeneya, jeœli pomoc McNaba bêdzie ci potrzebna przed koñcem zmiany. Z chwil¹, kiedy oboje opuœcicie komendê, mo¿ecie robiæ, co chcecie. To koniec aluzji do waszego ¿ycia intymnego. Wesz³a do swojego gabinetu i zobaczy³a Mirê, stoj¹c¹ ko³o malutkiego okienka.

- Paskudny deszcz - zauwa¿y³a Mira. - Powrót do domu bêdzie prawdziwym koszmarem. - To dla zrównowa¿enia ³atwej, bezstresowej jazdy dziœ rano. Przepraszam za Przysz³abym do ciebie.

spóŸnienie.

- I tak by³am w pobli¿u. Peabody mi powiedzia³a, ¿e rozmawiasz z bratem K. T. Harris. - Odwróci³a siê. Œlicznie wygl¹da³a w ró¿owym kostiumie i swoich ulubionych pere³kach. - Coœ takiego rzadko jest ³atwe i bezstresowe. - Jest bardzo przyzwoitym facetem i zadrêcza siê teraz, ¿e jego

siostra nie by³a przyzwoit¹ kobiet¹. Ich ojciec regularnie bi³ matkê. Harris nie tylko sta³a po jego stronie, ale równie¿ donosi³a na matkê - czêsto zmyœlaj¹c ¿eby mia³ powód, by sprawiaæ kobiecie lanie i wynagrodziæ córkê za jej lojalnoœæ. W koñcu syn dorós³ na tyle, ¿eby spróbowaæ go powstrzymaæ, ale trafi³ do szpitala. Wtedy matka zg³osi³a to na policjê i postara³a siê, ¿eby zamknêli ³obuza. Harris nie by³a z tego zadowolona, twierdzi³a, ¿e nic siê nie sta³o, chocia¿ jej brat przez tydzieñ sika³ krwi¹. Potem utrzymywa³a, ¿e ch³opak próbowa³ j¹ molestowaæ, a ojciec stan¹³ w jej obronie. - K³amstwo, obwinianie innych.

K³amstwo, ¿eby zrzuciæ winê na kogoœ innego i chroniæ swoj¹ pozycjê. - Za wszelk¹ cenê. Nie by³a równie¿ zadowolona, kiedy matka zabra³a oboje do Iowa. Zdaje siê, ¿e postawi³a sobie za cel w ¿yciu pójœæ w œlady tatusia. - Oficjalny powrót do jego nazwiska jest wielce wymowny zgodzi³a siê Mira. - Postrzega³a swoj¹ matkê jako osobê s³ab¹, a ojca jako tego, który ma w³adzê. Opowiedzia³a siê po stronie w³adzy i lubi³a byæ nagradzana. Kiedy matka po³o¿y³a temu kres, odebra³a to nie tylko jak karê, ale równie¿ jak pozbawienie jej w³adzy.

- I spêdzi³a resztê ¿ycia, szukaj¹c sposobów zdobywania i utrzymywania w³adzy. K³amstwami, szanta¿em, groŸbami. Wszyscy mówi¹, ¿e mia³a talent, musia³a lubiæ swoj¹ pracê. Ale mia³o to drugorzêdne znaczenie wobec mo¿liwoœci zdobywania kontroli nad otaczaj¹cymi j¹ ludŸmi. I myœlê, ¿e lubi³a te¿, jak inni czuli przed ni¹ strach. Strach i szacunek to dla niej jedno i to samo. - Zgadzam siê. Kompensowa³a sobie to narkotykami i alkoholem, dziêki temu prawdopodobnie uwa¿a³a, ¿e ma wiêksz¹ w³adzê. Czy brat wspomnia³ coœ, ¿e miêdzy córk¹ a ojcem by³a jakaœ erotyczna fascynacja?

- Nie. Ale œmiem twierdziæ, ¿e ojciec by³ jej pierwsz¹ obsesj¹. - Ma³e dziewczynki czêsto snuj¹ fantazje o poœlubieniu w³asnych ojców. NiegroŸne fantazje, bez pod³o¿a seksualnego, z których zwykle siê wyrasta. Mo¿e fantazja Harris nie by³a taka niewinna. Czerpa³a poczucie si³y od niego, od wiêzi, opartej na przemocy i zdradzie. Mê¿czyŸni, z którymi póŸniej siê wi¹za³a ~jak Matthew - te¿ stawali siê obiektami obsesji, ale nie substytutami. Pragnê³a czerpaæ wiêcej poczucia si³y od mê¿czyzn, z którymi siê wi¹za³a, chcia³a przej¹æ rolê swego ojca i mieæ kontrolê. Jej matka zniszczy³a w³adzê ojca, odchodz¹c od niego. Harris

nie mog³a dopuœciæ do tego, ¿eby j¹ coœ takiego spotka³o. Nie potrafi³aby czegoœ takiego zaakceptowaæ. Eve odwróci³a siê w stronê tablicy, by spojrzeæ na twarz kobiety, która, o dziwo, przesta³a u niej wywo³ywaæ jakiekolwiek skojarzenia z Peabody. - Im lepiej j¹ poznajemy, tym bardziej sama bardziej wygl¹da na zabójcê ni¿ na ofiarê. - Gdyby ¿y³a, mog³oby do tego dojœæ. Twój zabójca przy drugiej ofierze sta³ siê bardziej brutalny. Podczas pierwszego morderstwa by³ bierny. Za drugim razem, zadaj¹c wiele

uderzeñ, ukaza³ wœciek³oœæ, której nie czu³ wczeœniej, a mo¿e do której istnienia nie chcia³ siê przyznaæ. S¹ te¿ cechy wspólne - zabranie telefonu Harris i sprzêtu elektronicznego Asnera. Próba upozorowania jej zabójstwa na tragiczny wypadek, a w przypadku detektywa - na w³amanie. - W obu wypadkach bardzo kiepsko to wypad³o. - To te¿ ich cecha wspólna. Zabójca wierzy, ¿e jest sprytny i ostro¿ny, jest przekonany, ¿e uda³o mu siê wywieœæ policjê w pole. Po zabiciu Asnera nie szczêdzi³ czasu ani trudu. Jest inteligentny, zorganizowany,

skupiony na tym, co chce zdobyæ. Oba zabójstwa oznacza³y osi¹gniêcie jakiegoœ celu, dlatego ten motyw z nagraniem wydaje siê taki naci¹gany. - O, tak, ca³kowicie siê z tym zgadzam. - W przypadku zabójstwa Harris mo¿e by to jeszcze przesz³o, gdyby za³o¿yæ, ¿e by³o to dzia³anie impulsywne, w chwili gniewu, a potem sprawca próbowa³ zatuszowaæ zbrodniê. Ale zabójstwo Asnera rzuca zupe³nie inne œwiat³o na ca³¹ sprawê. - Uwa¿am, ¿e Harris zleci³a Asnerowi przynajmniej jeszcze jedno zadanie, a on znalaz³ coœ znacznie

bardziej kompromituj¹cego ni¿ parê hollywoodzkich aktorów, baraszkuj¹cych w ³ó¿ku. Mo¿e Marlo i Matthew wykorzystali to nagranie jako wybieg dali mi je, ¿ebym nie szuka³a g³êbiej. Albo te¿, jeœli oni nie maj¹ nic wspólnego z tymi morderstwami, Asner znalaz³ coœ, co zaszkodzi³oby zabójcy. Coœ takiego, dla czego bogaci i s³awni gotowi s¹ posun¹æ siê do zabójstwa. - Mo¿e masz racjê. Wiemy, ¿e pasuje to do sylwetki Harris. Ju¿ ustali³aœ, ¿e grozi³a kilku osobom. - I jak w przypadku Marlo i Matthew, nie by³o w tym nic, dla czego warto by³oby ryzykowaæ zabójstwo

Asnera, bo zainteresowane osoby przyzna³y siê podczas przes³uchania, ¿e im gro¿ono. Facet przyniós³ jej coœ wiêcej albo zabójca siê ba³, ¿e to zrobi. Coœ, co nie wysz³o na jaw podczas przes³uchañ. - Spojrza³a na tablicê. Muszê jeszcze raz siê temu przyjrzeæ. Powiedzia³am bratu Harris, ¿e nie zas³u¿y³a sobie, by ktoœ j¹ zabi³. - Wierzysz w to? - Uwa¿am, ¿e nale¿a³o j¹ powstrzymaæ. Ty byœ powiedzia³a, ¿e potrzebowa³a pomocy, terapii, wsparcia psychologa. Ja sk³aniam siê ku stwierdzeniu, ¿e nale¿a³o j¹ ukaraæ. Nie, nie sk³aniam siê - uœwiadomi³a sobie

Eve. - Jestem pewna. Tyrani powinni zap³aciæ za to, co robi¹, ale nie w³asnym ¿yciem. Wiêc maj¹c pewnoœæ, ¿e nale¿a³o j¹ ukaraæ, i tak bêdê jej broni³a. - Uwa¿am, ¿e potrzebna jej by³a pomoc i kara. Jej dzieciñstwo obfitowa³o w przemoc. Wiem, ¿e nie widzisz tego w taki sposób - ci¹gnê³a Mira, kiedy Eve odruchowo wzruszy³a ramionami. - Ale to fakt. - Byæ mo¿e, lecz znalaz³a sposób, by to wykorzystaæ. Ciekawa jestem... - Tak?

- Czasami siê zastanawiam, w jakiej rodzinie albo w jakich warunkach dorasta³a Stella. Czy urodzi³a siê z³a, samolubna, sk³onna do przemocy, pozbawiona serca? Czy te¿ coœ j¹ ukszta³towa³o w taki sposób? Nie usprawiedliwiam tego, co zrobi³a czy kim by³a. Bo jeœli siê wpadnie w zaklêty kr¹g, trzeba siê z niego wydostaæ. - Jestem pewna, ¿e wiesz, ¿e Roarke móg³by siê tego dowiedzieæ. - Ale nie jestem pewna, czy naprawdê chcê wiedzieæ. Byæ mo¿e kiedyœ. Niepokoi siê o mnie. Wiem, ¿e chce, bym z tob¹ porozmawia³a.

- Czy ma powody do niepokoju? - Nie chcê, ¿eby siê niepokoi³. - To nie jest odpowiedŸ na moje pytanie. Eve westchnê³a. Uzna³a, ¿e nie ma ochoty na kawê, i postawi³a dla ka¿dej z nich butelkê wody. - Œni mi siê Stella. Nie s¹ to koszmary, przynajmniej nie takie, jak dawniej, tylko dziwne sny. Obwinia mnie, co pasuje do jej sposobu myœlenia, do tego, jaka by³a. - A ty siebie obwiniasz?

Eve zastanowi³a siê chwilê, nim odpowiedzia³a. - Brat K. T. Harris z jednej strony czuje siê winny, bo nie potrafi³ kochaæ swojej siostry, ale zarazem j¹ op³akuje. Nie wiem, czy to, co czujê, to poczucie winy, czy zwyk³e pogodzenie siê z rzeczywistoœci¹. Nie czujê ¿alu. Powiedzia³am ci o tym ju¿ wczeœniej i nic siê nie zmieni³o. Wiem, ¿e nie ponoszê odpowiedzialnoœci za to, co j¹ spotka³o. To ona jest odpowiedzialna. I McQueen. Nawet mój ojciec w wiêkszym stopniu ponosi za to winê ni¿ ja. Ale zapocz¹tkowa³am ci¹g wydarzeñ, kiedy j¹ zatrzyma³am w Dallas, nawet nie wiedz¹c jeszcze, kim jest.

Eve wpatrywa³a siê w butelkê. Znów przypomnia³a sobie tamt¹ scenê. Tamt¹ chwilê, kiedy odwróci³a podejrzan¹ i spojrza³a prosto w twarz swojej matki. - Zapocz¹tkowa³am ów ci¹g wydarzeñ, naciskaj¹c, by wyda³a McQueena. I to on przerwa³ ten ci¹g wydarzeñ, kiedy poder¿n¹³ jej gard³o. Nie mogê i nie chcê myœleæ, ¿e by³o inaczej. Wykonywa³am swoje obowi¹zki. Zosta³o zagro¿one ¿ycie niewinnych ludzi. Ale fakt, ¿e robi³am to, co do mnie nale¿y, przyczyni³ siê do jej œmierci.

- Dziêki temu, ¿e robi³aœ to, co do ciebie nale¿y, uratowa³aœ ¿ycie tym niewinnym ludziom. Wybory, jakich ona dokona³a, sprawi³y, ¿e straci³a ¿ycie. - Wiem to. Wierzê w to. Ale przyczyni³am siê do œmierci obojga rodziców. W przypadku mojego ojca bezpoœrednio, bo trzyma³am w rêku nó¿. Tak, by³am dzieckiem, dzia³a³am w obronie w³asnej, wszystko to prawda, ale... - Zacisnê³a d³oñ w piêœæ, jakby trzyma³a rêkojeœæ. - Ja mia³am w d³oni nó¿. W jej przypadku natomiast zapocz¹tkowa³am ci¹g wydarzeñ. Ciê¿ko jest ¿yæ z tak¹ œwiadomoœci¹, bez wzglêdu na

wszystko, co mi zrobili, bez wzglêdu na to, co on dalej by mi robi³. Ciê¿ko jest ¿yæ ze œwiadomoœci¹, ¿e spowodowa³am œmieræ albo przyczyni³am siê do œmierci dwojga ludzi, którzy mnie stworzyli. - Nie stworzyli ciê. Przyczynili siê do twojego poczêcia, a zrobili to z myœl¹ o zysku, traktuj¹c to jak inwestycjê. Nie byli twoimi rodzicami, tylko matk¹ i ojcem jedynie w czysto biologicznym sensie. - Wiem. - Naprawdê? Mówisz na ni¹ „Stella”, ¿eby siê od niej zdystansowaæ.

Ale jego wci¹¿ „ojcem”. Dlaczego?

nazywasz

Eve siê zawaha³a. - Nie wiem. - Nale¿a³oby siê nad tym zastanowiæ. Powinnyœmy o tym kiedyœ porozmawiaæ. - Mira wsta³a z fotela dla goœci i na chwilê po³o¿y³a d³oñ na ramieniu Eve. - Powiedz Roarke’owi, ¿e rozmawia³yœmy. Mo¿e tak bardzo nie bêdzie siê niepokoi³. - Dobrze. Kiedy Eve zosta³a sama, zmarszczy³a czo³o i spojrza³a na swoj¹

tablicê. Matka i ojciec jedynie w œciœle biologicznym znaczeniu tego s³owa. Stosuj¹c tê sam¹ logikê, K. T. Harris by³a córk¹ i siostr¹ równie¿ tylko w œciœle biologicznym sensie tego s³owa. Na w³asne ¿yczenie, dosz³a do wniosku Eve, ta kobieta zginê³a jako dziecko niczyje. W drodze do domu Eve postanowi³a ponownie wst¹piæ pod wszystkie trzy adresy, maj¹ce zwi¹zek z oboma zabójstwami. I jeszcze raz od pocz¹tku wszystko przeanalizowaæ.

Bêd¹c w budynku, gdzie mieszka³ Asner, znów porozmawia³a z s¹siademkumplem od si³owni. Wstrz¹œniêty, ale skory do pomocy mê¿czyzna nie doda! jednak nic istotnego do tego, co powiedzia³ wczeœniej. Zastuka³a do drzwi kilku innych mieszkañców. Wszyscy lubili detektywa, nikt nie widzia³, jak ktoœ wchodzi³ do jego mieszkania b¹dŸ stamt¹d wychodzi³ albo krêci³ siê w pobli¿u budynku poprzedniej nocy. Obesz³a mieszkanie denata, maj¹c na œwie¿o w g³owie raport ekipy techników. Nie znaleŸli ani jednej zawieruszonej p³yty z danymi. Odciski

palców owszem. Ofiary, kumpla od si³owni, jeszcze jednego s¹siada, który siê z nim kolegowa³, i licencjonowanej damy do towarzystwa, Delii McGrue. Eve postanowi³a porozmawiaæ z Deli¹. Wyobrazi³a sobie mieszkanie, zanim przewrócono w nim wszystko do góry nogami. Skromne, pomyœla³a. Niedrogie meble, z wyj¹tkiem olbrzymiego ekranu œciennego. Mêska rzecz, pomyœla³a. Jedyn¹ dekoracj¹ pokoju by³y dwie grafiki, niczym siê niewyró¿niaj¹ce krajobrazy. Dwa komplety poœcieli, jeden jak przypuszcza³a - zabójca œci¹gn¹³ z

³ó¿ka, ¿eby sprawdziæ, czy niczego nie ukryto pod materacem. Skromne i zwyczajne ubrania w szafie, garderobie i szufladach. Dwa garnitury - jeden czarny, jeden br¹zowy, pól tuzina koszul, skarpetki, bokserki. Trzy pary butów... Cztery, jeœli liczyæ tê, któr¹ mia³ na nogach, kiedy oberwa³ w g³owê: jedna para czarnych, wyjœciowych, jedna na co dzieñ, buty sportowe. Bluzy, szorty, koszulki, dwa krawaty. To samo, jeœli chodzi o kosmetyki, ¿adnych ekstrawagancji. Nic nadzwyczajnego równie¿ w kategorii „zabawek”, dosz³a do wniosku.

Wspomagacz wydolnoœci seksualnej w postaci pigu³ek, pude³ko prezerwatyw - trzech brakowa³o. Usiad³a na skraju ³ó¿ka. Normalny facet, który lubi³ hazard, rano chodzi³ na si³owniê, wieczorami pi³ piwo, ogl¹daj¹c coœ na swoim megawielkim ekranie. Od czasu do czasu umawia³ siê z licencjonowan¹ prostytutk¹. Prywatny detektyw, który nie waha³ siê przekroczyæ w pracy granic prawa. Pomyœla³a, ¿e lubi³ te nieco mroczne strefy. Marzy³ o w³asnym ma³ym kasynie gdzieœ w tropikach. Sympatyczny

goϾ,

którego

œmieræ wywo³a³a smutek s¹siadów, prawdziwe ³zy u pracownicy. A. A. Asner. Czy Harris wybra³a w³aœnie jego, bo jego nazwisko figurowa³o pierwsze w ksi¹¿ce telefonicznej? Eve przypuszcza³a, ¿e wielu klientów zawdziêcza³ w³aœnie temu. - Powinien zrezygnowaæ z tej klientki - mruknê³a. Poniewa¿ Della McGrue mieszka³a zaledwie trzy przecznice dalej, Eve postanowi³a z³o¿yæ jej wizytê. Oba budynki wzniesiono w tym

samym stylu, ale kiedy Della z podpuchniêtymi oczami wpuœci³a j¹ do œrodka, Eve zobaczy³a, ¿e mieszkanie kobiety krañcowo siê ró¿ni od mieszkania Asnera. By³o kolorowe i zagracone. Na dodatek g³oœne, bo ma³y, kud³aty piesek, którego Della tuli³a do bujnego biustu, szczeka³ jazgotliwie. Na czerwonej kanapie piêtrzy³y siê liczne poduchy jak w jakimœ haremie, na sto³ach sta³y grube œwiece, ozdobne misy, szklane figurki zwierz¹t. Della mia³a lekko faluj¹ce blond w³osy, zadarty nos, usta jak u lalki, niebieskie oczy, teraz czerwone od

p³aczu. Pieszczotliwie przemawia³a do psa, ¿eby go uspokoiæ. Oboje jesteœmy tacy wstrz¹œniêci - powiedzia³a do Eve. - Frisky kocha³a Asnera. Czy mo¿emy usi¹œæ? Nie czujê siê najlepiej, odk¹d siê o nim dowiedzia³am. Wezmê coœ na uspokojenie. Napije siê pani czegoœ? - Nie, dziêkujê. Czy pani znajomoœæ z panem Asnerem by³a czysto zawodowa? - Nie do koñca. - Della, trzymaj¹c na jednym rêku pieska, który przesta³ szczekaæ, ale ca³y siê trz¹s³,

wypi³a ró¿owy napój tonizuj¹cy z wysokiej szklanki. Kiedy uprawialiœmy seks, bra³am za to od niego pieni¹dze. Muszê zarabiaæ na ¿ycie, Asner o tym wiedzia³. Ale zawsze udziela³am mu rabatu. A czasami chodziliœmy na kolacjê albo do kina jak dobrzy przyjaciele. Bardzo go lubi³am. - Przykro mi, ¿e straci³a pani przyjaciela. - Chyba mia³ ryzykowne zajêcie. Na ogó³ prowadzi³ sprawy zwi¹zane z polisami albo rozwodami. Ale praca detektywa jest niebezpieczna. Nigdy jednak nie przypuszcza³am, ¿e ktoœ... - Kiedy ostatni raz pani siê z nim

widzia³a albo rozmawia³a? - Zaledwie wczoraj. Otrzyma³ spor¹ zap³atê od klientki, zamierza³ pograæ. Najpierw chcia³ odbyæ ze mn¹ numerek. Na szczêœcie. Nie pracujê o tak wczesnej porze dnia, chyba, ¿e chodzi o przyjaciela lub sta³ego klienta. - Czy powiedzia³ pani coœ o tej klientce? - W³aœciwie nie. Przyzna³ siê jedynie, ¿e jej nie lubi. Podobno mia³a wstrêtny charakter, ale dobrze p³aci³a. Och, i nie by³a osob¹, za któr¹ siê podawa³a. Czy to ona go zabi³a? - Nie, ale wszelkie informacje o

niej mog¹ mi pomóc ustaliæ, kto to zrobi³. - Nie mówi³ du¿o. By³ w takim dobrym nastroju. Przyniós³ Frisky jej ulubione psie przysmaki, a mnie kupi³ czekoladki. By³ bardzo s³odki. - Czy powiedzia³ pani, sk¹d ten dobry humor? - W³aœciwie nie. Wyzna³ mi jedynie, ¿e podj¹³ kilka decyzji i ¿e czasami jakaœ tragedia sprawia, ¿e cz³owiek siê otrz¹sa, postanawia graæ uczciwie, nawet jeœli w ten sposób œci¹ga sobie na g³owê k³opoty. - Czy powiedzia³ pani coœ

wiêcej na ten temat, poda³ jakieœ szczegó³y? - Nie. Jedynie, ¿e jest zadowolony z siebie. Och, i ¿e zamierza przejœæ na emeryturê. Czêsto to mówi³, ale tym razem zabrzmia³o to tak, jakby naprawdê siê zdecydowa³. W przysz³ym tygodniu wybiera³ siê na wyspy, rozejrzeæ siê za jak¹œ nieruchomoœci¹. Spyta³, czy nie pojecha³abym z nim. Mo¿e bym to zrobi³a. Fajnie siê z nim czu³am. Potem poszliœmy do ³ó¿ka. PóŸniej zrobi³am mu kanapkê i... Och, zapomnia³abym. Ktoœ do niego zadzwoni³. Z tonu jego g³osu

wywnioskowa³am, ¿e klient. - Czy s³ysza³a pani, o czym rozmawiali? - W³aœciwie nie. Przeszed³ do sypialni. S³ysza³am, ¿e umówi³ siê na spotkanie o dziesi¹tej. Chyba o dziesi¹tej. Kiedy wyszed³ z sypialni, by³... Zamyœlony. Tak bym to okreœli³a. Poca³owa³ mnie, pog³aska³ Frisky i wyszed³. I ju¿ nigdy go nie zobaczê. Eve próbowa³a j¹ jeszcze podpytywaæ, ale zorientowa³a siê, ¿e ju¿ niczego wiêcej siê nie dowie. Asner

nie zdradza³ przyjacio³om nazwisk swoich klientów ani szczegó³ów zleceñ. Lecz zyska³a nowy materia³ do przemyœleñ. Zdaje siê, ¿e to zabójca skontaktowa³ siê z Asnerem, a nie na odwrót. Kiedy pojawi³a siê w domu Roundtreego, android-s³u¿¹ca poinformowa³a j¹, ¿e pan Roundtree jest nadal na planie zdjêciowym, a pani Burkette nie ma. Mo¿e to i lepiej, pomyœla³a Eve. - Muszê jeszcze raz obejrzeæ salê projekcyjn¹ i taras na dachu. - Czy mam siê skontaktowaæ z

pani¹ Burkette? - Po co? - Zwykle nie pozwalam nikomu krêciæ siê po domu po nieobecnoœæ pana Roundtreego czy pani Burkette. - Nie jestem osob¹ z ulicy, tylko policjantk¹, która kieruj œledztwem w sprawie zabójstwa, dokonanego w tym domu - Wszyscy jesteœmy bardzo zdenerwowani. - Nie w¹tpiê. Prawdopodobnie uspokoicie siê, kiedy z: dentyfikujemy, aresztujemy i oskar¿ymy osobê, która zamordowa³a pani¹ Harris. I dlatego chcia³abym obejrzeæ tamto

pomieszczenia. - Naturalnie. Zaprowadzê pani¹ do sali projekcyjnej. - Sama tam trafiê. - Eve wyjê³a palmtop i wyœwietli³ zdjêcie Asnera. Czy zna go pani? - Nie. - Android umilk³ na chwilê, skanuj¹c zdjêcie. - Nie. Nie znam. - Nigdy go pani nie widzia³a w pobli¿u domu? - Nie mam nic zapisane w pamiêci. Czy czegoœ sobie pani ¿yczy,

kiedy bêdzie pomieszczenia?

pani...

Ogl¹da³a

- Nie, dziêkujê. Kiedy skoñczê, sama wyjdê. Eve posz³a prosto do sali projekcyjnej. Sta³a przez kilka minut, odtwarzaj¹c w myœlach jej wygl¹d tamtego wieczoru Goœcie siê krêcili, brali sobie coœ do picia lub czêstowali siê deserami, rozmawiali w ma³ych grupkach albo odpoczywali w fotelach. Du¿e grono szczêœliwych ludzi, pomyœla³a. Z wyj¹tkiem Harris. By³a nad¹sana i milcz¹ca, trzyma³a siê na uboczu.

Pij¹c i przygl¹daj¹c siê wszystkim, pomyœla³a teraz Eve z³a na siebie, ¿e zwraca³a na kobietê tak ma³o uwagi. Naturalnie nikt z nich nie wiedzia³, ¿e za niespe³na godzinê Harris bêdzie martwa. Przygasi³a œwiat³o, usiad³a w tym samym fotelu, co tamtego wieczoru, i znów spróbowa³a wszystko odtworzyæ w myœlach Uwagê mia³a skupion¹ na ekranie, ale Roundtree ca³y czas by³ gdzieœ w pobli¿u. Siedzia³ blisko podczas projekcji Goœcie siê œmiali lub komentowali g³oœno to, co widzieli na ekranie.

Zamknê³a oczy, us³ysza³a szalony chichot Mavis, Andreê, rzucaj¹c¹ jak¹œ uwagê. Ale kiedy? Kiedy? Nie by³a pewna. Du¿o œmiechów - zduszonych, g³oœnych, rechotliwych. Roarke coœ jej powiedzia³ na ucho, kiedy Marlo niezgrabnie wyjê³a broñ-rekwizyt podczas ujêcia. Dobrze, mniejsza o to, co wtedy s³ysza³a, za du¿o tego by³o. Czego nie s³ysza³a? ¯adnych komentarzy z ust Harris, przynajmniej ¿adne nie dotar³y do pierwszych rzêdów w sali projekcyjnej.

¯adnych uwag ze strony Valerie, Prestona, Steinburgera. Przynajmniej ¿adne nie dotar³y do jej uszu. Ani s³owa z ust Connie, wyj¹wszy kilka pierwszych minut projekcji. Julian? Coœ powiedzia³ g³osem niewyraŸnym od nadmiaru wypitego wina. Chyba na samym pocz¹tku, pomyœla³a. Znów w³¹czy³a œwiat³o i przyjrza³a siê sali. Doœæ du¿e pomieszczenie, dziêki nachyleniu pod³ogi ekran by³ dobrze widoczny z ka¿dego miejsca. Jedno wyjœcie z boku, g³ówne z ty³u.

£atwo mo¿na by³o wejœæ i wyjœæ, a goœcie nie siedzieli blisko siebie. Rozproszyli siê, a kiedy Roundtree zaprowadzi³ j¹ i Roarke’a do pierwszego rzêdu i ich tam usadzi³, nie widzia³a dok³adnie, gdzie kto wybra³ sobie miejsce. Wyci¹gnê³a notatki i na podstawie zeznañ z grubsza ustali³a, gdzie kto siedzia³. Znów przygasi³a œwiat³o i po kolei siada³a na tych miejscach, ¿eby sprawdziæ, co z nich widaæ. Ciekawe, dosz³a do wniosku, ale nie rozstrzygaj¹ce.

Opuœci³a salê projekcyjn¹ z zamiarem pójœcia na taras. Postanowi³a skorzystaæ z windy. Zabójca tak zrobi³, pomyœla³a. Tak by³o najszybciej, no i najmniejsze prawdopodobieñstwo, ¿e ktoœ z goœci lub personelu coœ zauwa¿y. Bezpoœrednio na taras na dachu. Jazda wind¹ trwa³a dwie minuty, mo¿e mniej. Potem Eve skierowa³a siê w stronê basenu. Czy Harris kr¹¿y³a tam i z powrotem? Pali³a swoje wzmocnione papierosy, pi³a. K³ótliwa, rzucaj¹ca groŸby, jêdzowata kobieta.

Czy zabójca posprzecza³ siê z ni¹? Niemo¿liwoœci¹ by³o to stwierdziæ, a nawet jeœli tak, czy k³ótnia by³a krótka czy d³uga? Upadek, decyzja. Zaci¹gn¹æ j¹ do basenu, przeszukaæ wieczorow¹ torebkê. Wzi¹æ œcierkê z baru, wykorzystaæ wodê z basenu, ¿eby zmyæ krew, wrzuciæ szmatê do ognia. Zjechaæ wind¹ na dó³. Dos³ownie minuty. Mog³o to trwaæ zaledwie kilka minut. Niewiele wiêcej ni¿ wyjœcie do kibelka. Dlaczego ktokolwiek mia³by coœ zauwa¿yæ? Eve spojrza³a w górê. Dach by³

czêœciowo otwarty. paŸdziernikowy wieczór, ale...

£adny,

Zaintrygowana zesz³a na dó³, odszuka³a androida-s³u¿¹c¹. - Mam pytanie. Czy o tej porze roku dach jest na ogó³ otwarty czy zamkniêty? - Och, zamkniêty. Pani Burkette codziennie korzysta z basenu... A raczej korzysta³a. Wprawdzie mamy ³adn¹ jesieñ, ale lubi, jak woda w basenie jest bardzo ciep³a, a pomieszczenie ogrzane. Trzeba wezwaæ serwisanta. - Dlaczego?

- Dach nie zamyka siê do koñca. Zacina siê. Wtedy trzeba wy³¹czyæ mechanizm i ponownie go w³¹czyæ. Zamierza³a wezwaæ kogoœ, ¿eby to naprawi³, ale od przyjêcia nie wychodzi³a na taras. Nikomu nie wolno tam przebywaæ. - Czy ktoœ jeszcze wiedzia³, co trzeba zrobiæ, ¿eby dach zamkn¹³ siê do koñca? - Pan Roundtree, naturalnie, wiêkszoœæ pracowników s³u¿by, konserwatorzy basenu. - Nikt poza tym? - O ile mi wiadomo, nikt.

- Dziêkujê. Czyli zabójca otworzy³ dach, myœla³a Eve, jad¹c do domu. Jeœli Harris go otworzy³a, po co go zamykaæ? Albo spróbowaæ to zrobiæ? Ta informacja sprawi³a, ¿e Connie spad³a o kilka pozycji na liœcie podejrzanych. Gdyby chcia³a zamkn¹æ dach, wiedzia³aby, jak to zrobiæ. W przeciwieñstwie do zabójcy. Mo¿e nie zauwa¿y³, ¿e dach nie zasun¹³ siê do koñca. Nacisn¹³ guzik i wyszed³. Ale po co w ogóle otwieraæ dach? ¯eby

pozbyæ

siê

dymu

z

papierosów, wzmocnionych zonerem. Dobry powód, dosz³a do wniosku. Mo¿e zabójca nie lubi³ zapachu dymu, by³ na niego uczulony albo zwyczajnie chcia³ zaczerpn¹æ nieco œwie¿ego powietrza. Rozmyœlaj¹c nad tym, co to mo¿e znaczyæ, przejecha³a przez bramê do domu. Deszcz zmoczy³ j¹, kiedy bieg³a do drzwi. Hol by³ pusty. Tym razem okaza³am siê szybsza od ciebie, strachu na wróble, pomyœla³a, a potem specjalnie zdjê³a kurtkê i rzuci³a j¹ na s³upek schodów. Wiedzia³a, ¿e Summerseta to

irytuje, i brakowa³o jej tego podczas ciep³ych dni. Zadowolona z siebie wesz³a po schodach i skierowa³a siê do sypialni, ¿eby siê przebraæ w strój gimnastyczny. Godzina w si³owni, a potem kilka okr¹¿eñ basenu pomo¿e jej siê odprê¿yæ fizycznie i psychicznie. ¯eby unikn¹æ spotkania z Summersetem, zjecha³a wind¹ i zatrzyma³a siê gwa³townie na widok spoconego Roarke’a, wyciskaj¹cego na le¿¹co. - Milo ciê tu spotkaæ. - Nie wiedzia³am, ¿e jesteœ w domu. - Podesz³a do niego i obrzuci³a go

wzrokiem. - Czy ju¿ kupi³eœ wszystko, co by³o do kupienia? - Wszystko, co warto mieæ... Dziœ. Czy z³apa³aœ wszystkich z³oczyñców? Wykona³am normê. Pomyœla³am sobie, ¿e æwicz¹c, przemyœlê kilka teorii, hipotez, ewentualnoœci, a potem wezmê prysznic, nim zgarnê kolejn¹ grupê z³oczyñców. - Dobry plan. Mi³o ciê widzieæ. - Umieœci³ sztangê na dr¹¿ku, usiad³ i siêgn¹³ po butelkê z wod¹. - Masz ochotê pobiegaæ?

- Na pocz¹tek. - Ja te¿. Dok¹d? - Jeszcze nie zdecydowa³am. - Mogê ci zaproponowaæ coœ nowego dla dwóch osób. Zmru¿y³a oczy. - Nie mam ochoty na seks. Odrzuci³ butelkê z wod¹ i spojrza³ rozbawiony na Eve. W³osy mia³ zwi¹zane z ty³u, skóra mu b³yszcza³a od potu. Pomyœla³a

sobie,

¿e

prawdopodobnie uda³oby mu siê j¹ nak³oniæ do zmiany zdania. - Nie uwa¿asz, ¿e to dziwne, jak czêsto myœlisz o seksie? - Mo¿e dzieje siê tak dlatego, bo wiecznie mnie nagabujesz. - Byæ mo¿e. Ale teraz proponujê... - Wsta³ z ³aweczki i wszed³ do pomieszczenia z urz¹dzeniem do odtwarzania programów z wirtualn¹ rzeczywistoœci¹. - Coœ wiêcej ni¿ bieg. S¹ ró¿ne przeszkody, mo¿na wybieraæ trasê, co ma swoje konsekwencje albo zapewnia nagrodê. S¹ do wyboru ró¿ne scenariusze i pejza¿e: miejski, wiejski, podmiejski, pozornie niezamieszkany, w

tysi¹cach odmian. Noc¹, w dzieñ lub o ró¿nych porach dnia. W³aœciwie wszystko, czego tylko dusza zapragnie. - To gra czy trening? - Jedno i drugie. Mo¿e siê zabawimy? Dok¹d chcia³abyœ siê wybraæ? Ju¿ mia³a siê zdecydowaæ na miejski pejza¿, bo ten dobrze zna³a. Ale jeœli to równie¿ gra, czemu nie wybraæ czegoœ, co bêdzie stanowi³o wiêksze wyzwanie? - Niech bêdzie wieœ. - Zadziwiasz mnie.

- Oboje bêdziemy na obcym sobie terenie. I trochê w dzieñ, trochê w nocy. Poda³ jej programowaæ grê.

okulary

i

zacz¹³

- Celem jest dotarcie do miejsca przeznaczenia, które bêdzie pokazane na mapie na dole ekranu. Jeœli nie uda ci siê pokonaæ przeszkody albo doznasz obra¿eñ, tracisz punkty i odleg³oœæ roœnie. Kiedy pokonasz przeszkodê, zyskujesz punkty. Je¿eli pokonasz okreœlon¹ ich liczbê, dostaniesz w nagrodê coœ u¿ytecznego. - Ile razy w to gra³eœ?

- Kilka, ale nie wed³ug scenariusza, który wybra³em teraz. Czyli mamy równe szanse. Pó³ godziny wystarczy? - Powinno wystarczyæ. - Eve w³o¿y³a okulary, przyjrza³a siê otaczaj¹cemu j¹ krajobrazowi, zerknê³a na mapê, zobaczy³a wij¹ce siê, krzy¿uj¹ce œcie¿ki, przeszkody i migaj¹ce œwiate³ko, oznaczaj¹ce cel. Gêsty las, pó³mrok, nierówna droga, du¿o zaroœli. Miejsce, gdzie w³ócz¹ siê dziwne zwierzêta z wielkimi zêbiskami. Lepiej by siê czu³a, biegn¹c przez ciemny magazyn, pe³en

niebezpiecznych dla otoczenia æpunów. I w³aœnie dlatego wybra³a zupe³nie coœ innego. ¯eby by³o trudniej. - Zwracaj uwagê na migaj¹ce œwiate³ka na mapie. Oznaczaj¹ przeszkody albo jakieœ k³opoty. Gotowa? - Tak jest. Rozleg³o siê wycie wiatru, drzewa zaczê³y siê ko³ysaæ, wszystko wokó³ o¿y³o. Eve us³ysza³a trzask ³amanych ga³êzi i coœ jakby szum spadaj¹cej z wysoka wody. Mo¿e w pobli¿u jest wodospad?

Nie mia³a zielonego pojêcia. Eve ruszy³a truchtem. W miejscu, gdzie droga siê rozwidla³a, skrêci³a w lewo. Kolejny, g³oœniejszy trzask i drzewo zwali³o siê zaledwie kilka kroków przed ni¹, na œcie¿kê. Zgrabnie przez nie przeskoczy³a, zdoby³a kilka punktów. Zwiêkszy³a tempo biegu. Skrêci³a w prawo, ale us³ysza³a pomruki, groŸne warkniêcia i postanowi³a zawróciæ. Wola³a nieco nad³o¿yæ drogi, ni¿ znaleŸæ siê oko w oko z jak¹œ dzik¹ besti¹. Bieg³a teraz najszybciej, jak mog³a, odnalaz³a w³asny rytm, czu³a, jak rozgrzewaj¹ jej siê miêœnie.

Zobaczy³a przed sob¹ w¹ski, chybotliwy most - z lin i desek, miêdzy którymi by³y przerwy - przerzucony nad g³êbokim jarem. W dole, szumia³a, p³yn¹c bystro, rzeka, woda mia³a brunatny kolor. Eve wbieg³a na most, przeskakiwa³a z deszczu³ki na deszczu³kê, kilka razy niemal spad³a, kiedy pêka³y pod jej nogami. Potem ca³y most rozchwia³ siê na dobre. Pomyœla³a: O, cholera, kiedy liny zaczê³y puszczaæ, a deski z pluskiem wpada³y do rw¹cej rzeki. Skoczy³a, uchwyci³a siê zisaj¹cej liny i zrobi³a wyrzut ca³ym cia³em do przodu. Ryk wiatru i pêd powietrza

wyda³y jej siê równie podniecaj¹ce, co przera¿aj¹ce. Kiedy wyl¹dowa³a na w¹skiej, skalnej pó³ce, poczu³a szarpniêcie od kostek do kolan. Z prawej strony pó³ka siê rozszerza³a i prowadzi³a do nierównych, kamiennych stopni, na których sta³a wataha ujadaj¹cych wilków. Kiedy Eve zastanawia³a siê, co robiæ, ruszy³y ostro¿nie w jej stronê. Zatrzyma³a siê, pomyœla³a i postanowi³a siê wspi¹æ po zboczu w górê. Kiedy dotar³a na szczyt, by³a spocona i zasapana.

„Nagroda”, pojawi³ siê napis na ekranie. „Masz teraz nó¿”. Poklepa³a siê po biodrze, czuj¹c pochwê no¿a. Ale super. Trochê zziajana, pobieg³a w lewo, jak najdalej od wilków. Kiedy znów odzyska³a swoje tempo, poczu³a, jak coœ jej siê owija wokó³ kostki u nogi. I nim siê zorientowa³a, ju¿ wisia³a g³ow¹ w dó³ na linie, przerzuconej przez ga³¹Ÿ drzewa. Sk¹dœ dobieg³o j¹ walenie w bêbny.

Prawdopodobnie pomyœla³a. Bo któ¿ inny?

ludo¿ercy,

Nim zdo³a³a siê podci¹gn¹æ och, ale j¹ bola³y miêœnie brzucha przeci¹æ linê i wyl¹dowaæ na ziemi, odg³osy bêbnów znacznie przybra³y na sile. Odzyska³a oddech, spojrza³a na mapê, ¿eby sprawdziæ, w któr¹ stronê ma siê teraz skierowaæ. Strza³a utkwi³a w pniu drzewa parê centymetrów od jej d³oni. Rzuci³a siê do ucieczki. Wspiê³a siê na stos kamieni, wpad³a do trzêsawiska, wskoczy³a do rzeki,

wyœlizguj¹c siê z ³ap naprawdê du¿ego niedŸwiedzia. I otrzyma³a kolejn¹ nagrodê latarkê. W sam¹ porê, bo zapad³y ciemnoœci, spowijaj¹c wszystko wko³o. Przemoczona, zasapana, chwilami nie wiedz¹c, gdzie jest, zdziwi³a siê, gdy na ekranie pojawi³ siê napis: „Czas min¹³”. Zdjê³a okulary, odwróci³a siê do Roarke’a i z zadowoleniem stwierdzi³a, ¿e jest równie zmêczony, jak ona. Poza tym zdoby³a trzy punkty wiêcej od niego.

- Chyba z³ama³em rêkê powiedzia³. - Kosztowa³o mnie to utratê punktów. - Ja omal nie zosta³am po¿arta przez niedŸwiedzia i zgubi³am nó¿, kiedy wpad³am w trzêsawisko. Fajna zabawa. Uœmiechn¹³ siê szeroko. - Masz godzinki?

racjê.

Jeszcze

pó³

Przypomnia³a sobie, ¿e zamierza³a æwiczyæ przez godzinê. Wiêc czemu nie? - Niech bêdzie. Potem chcê

trochê pop³ywaæ, zanim wezmê siê do pracy. Mam mnóstwo pytañ. Mo¿e jeœli niektóre przedstawiê tobie, uda ci siê znaleŸæ na nie odpowiedŸ. - W porz¹dku. Ten, kto przegra, szykuje kolacjê. Po czymœ takim mam ochotê na czerwone miêso. - Proszê bardzo. - Od pocz¹tku czy tam, gdzie skoñczyliœmy? - Tam, gdzie skoñczyliœmy. * Po

kolejnych

trzydziestu

minutach Eve, kompletnie wyczerpana, osunê³a siê na pod³ogê. - Zaatakowa³a mnie Œwinia. - Dzik - poprawi³ j¹ Roarke. - Zmutowana Œwinia. Zawsze wiedzia³am, ¿e w lesie ¿yj¹ zmutowane œwinie z naprawdê bardzo ostrymi zêbiskami. Dlaczego ludzie lubi¹ siê w³óczyæ po lesie? I by³a jeszcze polana. Bardzo ³adna. Wygl¹da³a na bezpieczn¹. Okaza³o siê, ¿e pe³no tam wê¿y. Powinnam by³a to przewidzieæ. - Mia³em maczetê. Bardzo siê przyda³a. - Usiad³ obok niej i porówna³ punktacjê. - Kochanie, poproszê o

krwisty befsztyk. - Kurde. Dobrze mi sz³o do spotkania ze œwini¹. Przez ni¹ przegra³am. Ale ¿adne z nas nie dotar³o do celu. - Mo¿e nastêpnym razem. - Wsta³ i wyci¹gn¹³ do niej rêkê. - Wci¹¿ masz ochotê pop³ywaæ? - spyta³, pomagaj¹c jej wstaæ. - Ju¿ pop³ywa³am w rzece pe³nej ostrych ska³. Mo¿e by³y te¿ w niej aligatory. - Poruszy³a ramionami. Doskona³a gimnastyka.

Zamiast pop³ywaæ, wziê³a prysznic. I zgodnie z umow¹ przygotowa³a kolacjê. W swoim gabinecie. Ale nie oponowa³a, kiedy Roarke otworzy³ butelkê wina. Zas³u¿yli sobie na nie. - A wiêc... - Poci¹gnê³a d³ugi ³yk wina. - Czy mo¿esz mi powiedzieæ, kogo s³ysza³eœ albo mo¿e kogo nie s³ysza³eœ, kiedy ogl¹daliœmy w sali projekcyjnej monta¿ wpadek z planu zdjêciowego? - Nie. Nie ze stuprocentow¹ pewnoœci¹. Nie zwraca³em na to uwagi. - Ja te¿ nie. Nie mogê z czystym

sumieniem odhaczyæ tego punktu na liœcie spraw do za³atwienia. Rozmawia³am z licencjonowan¹ prostytutk¹, z któr¹ Asner siê umawia³ i przyjaŸni³. - Nie ma nic przyjemniejszego od seksu z przyjacielem. - Mia³a seks z przyjacielem tego popo³udnia, kiedy Asnera zamordowano. Potem zrobi³a mu kanapkê. - To siê nazywa prawdziwa przyjaŸñ. befsztyk.

Mówi

facet,

pa³aszuj¹cy

- A gdzie seks? - Bez trudu go znajdziesz. Uœmiechnê³a siê do niego. - No wiêc Asner oœwiadczy³ szykuj¹cej mu kanapkê licencjonowanej prostytutce, ¿e postanowi³ byæ uczciwy, chocia¿ mo¿e go to drogo kosztowaæ. Ciekawe. Myœlisz, postanowi³ oddaæ nagranie?

¿e

- Byæ mo¿e. Odtwarzaj¹c stan jego umys³u na podstawie tego, co powiedzia³a jego sekretarka, jego rozmów z przyjacielem~prawnikiem oraz zeznañ licencjonowanej prostytutki, sk³aniam siê ku temu, ¿e dowiedzia³ siê

o zamordowaniu swojej klientki, a za³o¿ê siê, ¿e ju¿ wiedzia³, ¿e jest ni¹ Harris. To sk³oni³o go do przemyœlenia kwestii dodatkowych korzyœci, jakie móg³by osi¹gn¹æ dziêki nagraniu. Postanowi³ post¹piæ uczciwie, oddaæ je, przejœæ na emeryturê i wyprowadziæ siê na wyspy. - A zamiast tego skoñczy³ jako trup. - Taak. Jego przyj œció³kaprostytutka powiedzia³a, ¿e ktoœ do niego zadzwoni³, tu¿ zanim od niej wyszed³. Nie s³ysza³a rozmowy, wie jedynie, ¿e zgodzi³ siê spotkaæ z t¹ osob¹ w swoim biurze o dziesi¹tej wieczorem.

- Co œwiadczy, ¿e zabójca skontaktowa³ siê z nim. - No w³aœnie. Co œwiadczy, ¿e zabójca wiedzia³ o wynajêtym detektywie i jak siê z nim skontaktowaæ. - Znalaz³ telefonie Harris?

te

informacje

w

Dobrze jest mieæ kogoœ, kto potrafi ³¹czyæ kropki. - Tak przypuszczam. Umawia siê na spotkanie, zabija Asnera, wynosi dyski z danymi oraz sprzêt elektroniczny, ¿eby siê zabezpieczyæ. Ludzie morduj¹ z ró¿nych dziwnych powodów, ale nie wierzê, ¿e zrobi³ to z powodu nagrania.

- Uwa¿asz, ¿e Asner dowiedzia³ siê od Harris - albo ona od niego czegoœ kompromituj¹cego o zabójcy. - Czegoœ, co zamierza³ zwróciæ razem z nagraniem naszej zakochanej pary. Ale zabójca nie dowierza³ Asnerowi. Szukanie haków to by³a metoda postêpowania Harris. Jej brat przyszed³ dziœ siê ze mn¹ zobaczyæ. Kiedy jedli, streœci³a Roarke’owi rozmowê z Van Hornem. - To smutna konstatacja na temat ¿ycia, prawda? - zauwa¿y³. - Nie tylko zwróci³a siê przeciwko tym, którzy j¹ kochali, ale jeszcze ich wykorzystywa³a dla w³asnych zysków. Bardziej jej

zale¿a³o na tych zyskach, na sprawowaniu w³adzy, ni¿ na prawdziwym uczuciu, prawdziwej przyjaŸni. - Czy sama postanowi³a byæ taka, jak jej ojciec, czy po prostu ju¿ by³a taka jak on? Roarke po³o¿y³ rêkê na d³oni Eve. - Jesteœ ¿ywym dowodem znaczenia dokonywanych wyborów. - Na ogó³ uwa¿am, ¿e tak w³aœnie jest. To cz³owiek decyduje. Jak podczas naszej gry w sali æwiczeñ. Skrêca w prawo, skrêca w lewo, idzie

przed siebie albo siê cofa i musi sobie poradziæ z konsekwencjami tego. Wiêc tak, uwa¿am, ¿e dokonywa³a wyborów. Uwa¿am, ¿e wierzy³a, ¿e to jej odpowiada. Ale nie by³a szczêœliwa. Widaæ, ¿e nie by³a szczêœliwa z dokonywanych wyborów. - Lecz nie przesta³a wybieraæ tak samo. - A¿ ktoœ postanowi³ j¹ zabiæ. To nie byli Roundtree ani Connie. Uwa¿am te¿ - przynajmniej wiedz¹c to, co wiem teraz - ¿e to nie byli Marlo ani Matthew. I to nie Preston.

- Znacznie zawêzi³aœ grono podejrzanych. - Zabójca otworzy³ dach nad basenem. - Sk¹d to wiesz? - Bo póŸniej próbowa³ go zamkn¹æ. Gdyby dach otworzy³a Harris, zabójca nie mia³by powodu, ¿eby go z powrotem zasun¹æ. Przynajmniej ja ich nie dostrzegam. Dach by³ czêœciowo otwarty, kiedy znaleziono zw³oki. - Tak, pamiêtam. - Mechanizm jest zepsuty, nie zasuwa dachu do koñca, o ile siê nie

wy³¹czy urz¹dzenia, by potem ponownie je w³¹czyæ. Zabójca o tym nie wiedzia³. Connie to wie, bo codziennie korzysta³a z basenu. - Myœlisz, ¿e ktoœ wszed³ gór¹? Eve znieruchomia³a, nios¹c do ust kawa³ek miêsa. - Gór¹ czego? - Dachu, kochanie. Kurde. Kurde. Nie pomyœla³am o tym. Jak by siê tam dosta³? - Jest mnóstwo sposobów -

odpar³ z uœmiechem. - Czasami najlepszym sposobem dostania siê do œrodka jest spuœciæ siê z góry. Otworzyæ dach pilotem. Przypuszczam, ¿e to s³aby punkt, jeœli chodzi o solidnoœæ zabezpieczenia. - Rozumujesz jak w³amywacz. - Ju¿ nie. Albo tylko wtedy, gdy s³u¿ê rad¹ swojej ¿onie. - Ha. Bêdê musia³a sprawdziæ prawdopodobieñstwa, skoro podda³eœ mi tê myœl, ale nie s¹dzê, by ktoœ wszed³ gór¹ albo w inny sposób dosta³ siê do domu. Uwa¿am, ¿e zabójca otworzy³ dach od œrodka. Harris pali³a

papierosy wzmocnione zonerem. Dym z szeœciu wystarczy, ¿eby w ma³ym, zamkniêtym pomieszczeniu nie by³o czym oddychaæ. Mo¿e nie przebywa³a tam d³ugo, ale znaleŸliœmy szeœæ niedopa³ków. - Zamkniêty dach, dym. Tak, widzê to. Chcia³ wpuœciæ trochê œwie¿ego powietrza. Albo chcia³a. Zdaje siê, ¿e masz po dwoje podejrzanych ka¿dej p³ci, Juliana i Steinburgera, Andreê i Valerie. - Mogli te¿ dzia³aæ wspólnie. Mo¿e ktoœ kogoœ kryje. Sk³aniam siê ku Steinburgerowi i Valerie, bo, o ile mi wiadomo, tylko tych dwoje mnie

ok³amuje. Raczej to ona kryje jego ni¿ on j¹. - Chyba, ¿e wie o nim zbyt wiele rzeczy, a on wola³by, ¿eby nie wysz³y na jaw. Wtedy zgodzi³by siê j¹ kryæ. - Taak. Kiedyœ siê pieprzyli, a ludzie po stosunku maj¹ sk³onnoœci do paplania. - Bêdê siê pilnowa³, co mówiê. - Twój jêzyk jest zwykle zmêczony, bo bardzo go eksploatujesz wczeœniej - zauwa¿y³a, czym go rozœmieszy³a. - To prawda.

- Jeœli to Steinburger, to czegoœ nie rozumiem. Dlaczego mia³by zabiæ Harris? Chcia³am powiedzieæ, ¿e jest mnóstwo powodów, ale czemu w³aœnie teraz? Dlaczego nie wzi¹æ na przeczekanie, zap³aciæ jej, zgodziæ siê na to, czego siê domaga, do czasu ukoñczenia prac przy filmie? Œci¹gn¹³by sobie na g³owê masê k³opotów, likwiduj¹c jedn¹ z gwiazd. - Dzik albo rzeka - powiedzia³ Roarke. - Ani jedno, ani drugie nie jest zbyt poci¹gaj¹ce, ale trzeba siê na coœ zdecydowaæ. Czasami pod presj¹. - M¹drze gadasz. - Eve skierowa³a ku niemu palec. - Bardzo

m¹drze. Z jednej strony zmutowana Œwinia z du¿ymi, ostrymi zêbiskami, która chce ci odgryŸæ nogê. Z drugiej zaœ rzeka, naje¿ona ska³ami, co ci grozi, ¿e zostanie z ciebie krwawa miazga. Albo i to nie. - Wiêkszoœæ ludzi decyduje siê skoczyæ do rzeki. - Bo zagro¿enie ze strony zmutowanej œwini jest wiêksze. Lepiej zaryzykowaæ skok do wody, bo a nu¿ uda siê unikn¹æ ska³? Ale najlepiej zabiæ zmutowan¹ œwiniê i iœæ dalej po suchym l¹dzie.

- Zaczynam ¿a³owaæ, ¿e nie zaproponowa³em wieprzowiny zamiast wo³owiny. Kiedy Eve wybuchnê³a œmiechem, dola³ jej wina. - Nie przesadzaj z alkoholem powiedzia³a. - Przerzucê siê na kawê. Muszê dowiedzieæ siê czegoœ wiêcej o Steinburgerze i Valerie. Jeœli mam racjê i to ich sprawka, z pewnoœci¹ coœ znajdê. Skoro prywatnemu detektywowi uda³o siê do tego dotrzeæ, to mnie z pewnoœci¹ te¿ siê uda. - Wierzê w ciebie i w to, ¿e nie

zaszkodzi ci pó³tora kieliszka bardzo przyzwoitego caberneta. Powiedz mi, dlaczego skupi³aœ siê na Steinburgerze. Bo nie tylko dlatego, ¿e k³ama³. - Jeœli ktoœ ok³amuje gliniarza, to musi mieæ jakiœ powód. Czêsto ten powód jest g³upi, ale jest. Co wiêcej, podczas pierwszego przes³uchania zachowywa³ siê napastliwie. - A najlepsz¹ obron¹ jest atak. - No w³aœnie. To nie wszystko. W ca³ej tej sprawie chodzi³o o w³adzê i kontrolê. Z tego, co siê zorientowa³am, chcia³a mieæ w³adzê i kontrolê nad ca³ym tym pieprzonym œwiatem. Kto ma najwiêksz¹ w³adzê i kontrolê, jeœli

chodzi o to przedsiêwziêcie, spoœród ludzi, których mamy? - Ten, co ma pieni¹dze. Prawie zawsze tak bywa. - Taak, jako najlepiej to wiesz.

bogaty ³obuz,

- Naturalnie. - Steinburger ma pieni¹dze. Jest w³aœcicielem wytwórni, do tego d³u¿ej ni¿ inni. Uwa¿a siê go za jednego z najbardziej wp³ywowych ludzi w Hollywood. - Czyta³aœ bran¿ow¹ prasê.

- Trzeba znaæ teren - odpar³a Eve. - Lubi byæ w centrum uwagi, zabiega o rozg³os, szum w mediach. I k³amie, przyj¹³ pozycjê obronn¹, to on decyduje o pieni¹dzach. Ma równie¿ do pomocy m³od¹, atrakcyjn¹ k³amczuchê w osobie Valerie. To mi wystarczy, ¿eby pod¹¿yæ tym tropem. - Znów siê uœmiechnê³a. Nawet jeœli wpadnê w bagno. Roarke, nie spiesz¹c siê, pi³ wino, a Eve uaktualnia³a swoj¹ tablicê. Sprawia³a wra¿enie odprê¿onej i - chocia¿ nad ranem spa³a niespokojnie po raz pierwszy od ich powrotu z Dallas

bardziej wypoczêtej. Obra¿enia, jakich dozna³a podczas bójki, ju¿ siê zagoi³y. Przypuszcza³ - mia³ nadziejê - ¿e niewidoczne rany te¿ zaczê³y siê zabliŸniaæ. - Nawet st¹d czujê, jak siê o mnie niepokoisz - powiedzia³a mu. Prawdê mówi¹c rozkoszowa³em siê widokiem ¿ony, uwa¿aj¹c, ¿e dobrze wygl¹da. - Po raz pierwszy porz¹dnie æwiczy³am od... Od jakiegoœ czasu. By³o mi to potrzebne. - Kontynuowa³a uaktualnianie tablicy. - Mia³am krótk¹

rozmowê z Mir¹. - Naprawdê? - Podsunê³a mi kilka tematów do przemyœlenia i zrobiê to. Uporam siê z tym, Roarke. Wsta³, podszed³ do niej i j¹ obj¹³. - Ja te¿. - Poca³owa³ j¹ w czubek g³owy, a potem odsun¹³ siê nieco. Gdybym nie s¹dzi³, ¿e chocia¿ czêœciowo siê z tym upora³aœ, pozwoli³bym ci pokonaæ mnie w grze. - Akurat. Rozeœmia³ siê i znów j¹ obj¹³,

tym razem mocniej. - Masz racjê. Ale to tylko œwiadczy, ¿e nigdy ci nie dajê forów. Za bardzo ciê szanujê. - Przypuœæmy. Twoja wybuja³a mi³oœæ w³asna nie pozwala ci przegrywaæ. - Moja mi³oœæ w³asna i mój szacunek rzucaj¹ d³ugie cienie. - Jaki kszta³t ma cieñ szacunku? - S³ucham? - Bo cieñ mi³oœci w³asnej ma kszta³t penisa. Dlatego ciekawa jestem,

jaki kszta³t ma ten drugi. Obróci³ ni¹, przesun¹³ palcem po do³eczku w jej brodzie, a Eve obdarzy³a go szerokim, promiennym uœmiechem. - Chyba zabiorê cieñ swojego penisa do swojego gabinetu. Czy masz coœ konkretnego, czym móg³bym siê zaj¹æ? - Seks i pieni¹dze. - Myœla³em, ¿e skoñczyliœmy rozmowê o mojej mi³oœci w³asnej. - M¹drala. Chodzi mi o seks i pieni¹dze w odniesieniu do Steinburgera i/lub Valerie. Bo coœ tam jest. Dziœ

rano by³a zbyt zadowolona z siebie. Jakby w³aœnie ktoœ j¹ przelecia³ albo dosta³a wysok¹ premiê. Coœ mi tu œmierdzi. - Przekonam siê, czy uda mi siê coœ znaleŸæ. - Zastanawiam siê nad jeszcze jednym. Gdyby zabójca umówi³ siê na spotkanie z Asnerem, zamierzaj¹c go zabiæ, wzi¹³by ze sob¹ jak¹œ broñ. Ale pos³u¿y³ siê statuetk¹... Soko³a maltañskiego. Naprawdê? Zabi³ wspó³czesnego Sama Spade’a figurk¹ soko³a? Có¿ za ironia.

- Nie wydaje mi siê, ¿eby Asner podziela³ twoj¹ opiniê, ale owszem. Chodzi o to, ¿e s¹ dwie ewentualnoœci: albo zabójca zdecydowa³ siê na ironiê i wygodê, albo nie przyniós³ broni. Jeœli nie wzi¹³ broni, to znaczy, ¿e umawiaj¹c siê na spotkanie, nie mia³ zamiaru zabiæ Asnera. Po prostu tak wysz³o. - Kolejne rozwidlenie dróg, kolejny wybór. - Roarke skin¹³ g³ow¹. Mo¿e podczas spotkania prowadzono negocjacje i zabójcy nie spodoba³y siê warunki. - Wiêc chrzaniê to. Rozwalê ci ³eb. Wielu ludziom drugie zabójstwo

przychodzi znacznie ³atwiej. Skoro ktoœ zaczyna to traktowaæ jak sposób rozwi¹zywania problemów, czemu nie mia³by skorzystaæ ponownie z tego wyjœcia? Przyjrza³a siê zdjêciom z miejsc zbrodni. - Nie wydaje mi siê, by te morderstwa sobie zaplanowano, raczej podjêto decyzjê ad hoc. Powrót do gry. Kiedy siê raz skrêci, trzeba znów skrêciæ albo siê wycofaæ. Nie mo¿na przywróciæ ¿ycia temu, kogo siê zabi³o, wiêc znów trzeba skrêciæ. - I zwykle na tym siê nie koñczy. Jeœli to sprawka Steinburgera, a

wykorzysta³ Valerie, ¿eby go kry³a, nadal jest groŸny. Mo¿e znów skrêciæ, ¿eby siê pozbyæ kolejnego problemu. - Byæ mo¿e. Gdyby zrobi³ to teraz, by³oby to bardzo ryzykowne, ale kawa³ek dalej, przy nastêpnym rozwidleniu dróg, czemu nie? Mo¿e to traktowaæ jak kolejny op³acalny wybór. Muszê ustaliæ dlaczego. Mogê spróbowaæ wywrzeæ nañ presjê, ¿eby siê tego dowiedzieæ. W przeciwnym razie bêdê mia³a tylko przypuszczenia. Z rêkami w kieszeniach zaczê³a siê bujaæ na piêtach, myœl¹c o zakrêtach drogi, wyborach, konsekwencjach. - Jak na amatora dobrze po sobie

sprz¹ta. Jak do tej pory. - Mo¿e zrobi³ to nie pierwszy raz - powiedzia³ Roarke. - Zdecydowa³ siê na tê, a nie inn¹ drogê, dokona³ takiego, a nie innego wyboru. Znieruchomia³a, odwróci³a siê. - Robi³ to ju¿ wczeœniej? To bardzo ciekawa teoria. Czy w³aœnie to stanowi odpowiedŸ na pytanie, dlaczego? Seks i pieni¹dze powiedzia³a do Roarke’a, id¹c do swojego biurka. - Dok³adniej siê przyjrzê jego przesz³oœci, sprawdzê, kto jeszcze nie ¿yje z jego otoczenia.

- Wspaniale, prawda? Ja jestem od seksu i pieniêdzy, a ty od trupów. Có¿ z nas za zespó³. - Najlepiej swoje mocne strony.

wykorzystywaæ

Co, jeœli ju¿ wczeœniej to zrobi³? - zastanowi³a siê. Przypadkowo, rozmyœlnie, pod wp³ywem impulsu. I usz³o mu to na sucho. A co, jeœli - snu³a dalsze rozwa¿ania - Harris albo o tym wiedzia³a, albo siê czegoœ domyœla³a i kaza³a Asnerowi pokopaæ g³êbiej. Przez chwilê siedzia³a bez ruchu. I kto teraz pod¹¿a tak¹, a nie inn¹ drog¹? Jeœli siê myli, oznacza to stratê czasu,

pod¹¿anie œlep¹ uliczk¹. Ale przy braku dowodów, jaki mia³a inny wybór ni¿ tylko kroczyæ po omacku? - Komputer, wyszukaj informacje o Joelu Steinburgerze. Powi¹¿ z przypadkami œmierci osób z nim zwi¹zanych. Potwierdzam. Przystêpujê do pracy... - Drugie zadanie. Wyszukaj wszelkie przypadki nierozwi¹zanych morderstw, kiedy nasz podejrzany zosta³ zatrzymany lub przes³uchiwany. Albo wtedy, gdy coœ go ³¹czy³o z ofiar¹. Kolejne zadanie: znajdŸ

przypadki samobójstw czy przypadkowej œmierci osób zwi¹zanych z podejrzanym albo wytwórni¹ Big Bang Productions. Wsta³a, kiedy komputer potwierdzi³ przyst¹pienie do pracy. Posz³a do kuchni, zaprogramowa³a kawê i wróci³a z fili¿ank¹ przed tablicê. Fakty, pomyœla³a. Harris grozi³a Marlo, Matthew, Julianowi, Prestonowi, Andrei, Connie. Harris rozmawia³a albo pok³óci³a siê z Matthew, Julianem, Andre¹ i Connie tego wieczoru, kiedy ponios³a œmieræ.

Harris spêdzi³a jakiœ czas na tarasie, pal¹c zonera i zio³owe papierosy. Harris odnios³a obra¿enia g³owy, kiedy siê przewróci³a. Œmieræ w wyniku utoniêcia. To wy³¹cznie przypuszczenie, ¿e mia³a w torebce telefon, a tak¿e fragment nagrania. Uzasadnione przypuszczenie, rzecz wielce prawdopodobna, ale nie fakt. Nie do koñca zasuniêty dach.

Krew zmyta wod¹ z basenu, starta œcierk¹ z barku. Jeszcze raz to rozwa¿aj¹c, Eve inaczej rozmieœci³a informacje na tablicy. Harris zleci³a Asnerowi umieszczenie kamery w mieszkaniu zajmowanym przez Marlo i Matthew. Asner wywi¹za³ siê z tego zadania, potem zabra³ kamerê i dostarczy³ swojej zleceniodawczyni kopiê filmu. I znowu to tylko przypuszczenie, ¿e zatrzyma³ sobie orygina³.

Wprawdzie brak konkretnego dowodu, ale jedna z przes³uchanych osób oœwiadczy³a, ¿e ktoœ zadzwoni³ do Asnera i umówi³ siê z nim na spotkanie. Asner spotka³ siê ze swoim zabójc¹ u siebie w biurze. To by³ fakt. Asner zgin¹³ w wyniku licznych uderzeñ w g³owê statuetk¹ z br¹zu. Zabójca, bo któ¿ by inny, zabra³ ca³¹ aparaturê z danymi i sprzêt elektroniczny, wykorzystuj¹c do ich przewiezienia samochód Asnera. Samochód Asnera znaleziono w pobli¿u przystani.

Zadanie pierwsze wykonane... - Dobrze, przekonajmy siê, co my tu mamy. Wyœwietliæ informacje na ekranie. Lista by³a d³uga, ale Eve spodziewa³a siê tego. Specjalnie nie zawêzi³a pierwszego szukania. Troje z czworga dziadków, ojciec, macocha, ró¿ni kuzyni, ciotki, wujkowie, jedna by³a ¿ona. Poleci³a przenieœæ cz³onków rodziny do osobnego pliku. Lista osób niespokrewnionych by³a d³u¿sza. Wspó³lokator z czasów studiów, kilku aktorów, inni ludzie,

zwi¹zani z bran¿¹, ogrodnik, wieloletni lekarz rodziny, wspólnik w interesach, dawna nauczycielka dykcji obecnej ¿ony (na emeryturze w chwili œmierci). Eve poleci³a wydzielenie kolejnych podzbiorów: osób, z którymi zwi¹zany by³ zawodowo, i ³udzi spoza bran¿y. Nastêpnie poleci³a komputerowi, by porówna³ wszystkie podzbiory i wyodrêbni³ kolejny. Kiedy czyta³a listê, komputer j¹ poinformowa³, ¿e nie znaleziono ¿adnej nierozwi¹zanej sprawy morderstwa, gdzie ofiara mia³aby coœ wspólnego z obecnym podejrzanym, poza dwoma

obecnymi œledztwami. - Bardzo niedobrze - mruknê³a Eve. Jeœli chodzi o samobójstwa czy przypadkow¹ œmieræ, sytuacja przedstawia³a siê zupe³nie inaczej. By³o mnóstwo takich przypadków. Eve nala³a sobie jeszcze kawy i przyst¹pi³a do analizy danych. Kiedy to robi³a, Roarke przes³a³ jej potwierdzenie przekazania poprzedniego wieczoru piêædziesiêciu tysiêcy dolarów z konta Steinburgera na rachunek Valerie.

Zapisa³a to sobie w swoich plikach, a potem rozstawi³a drug¹ tablicê. Uwa¿a³a, ¿e zbieg okolicznoœci jest czymœ równie rzadko spotykanym w przyrodzie, jak uczciwy z³odziej. I jeœli wystarczaj¹co d³ugo i dok³adnie sprawdzaæ, ka¿dy zbieg okolicznoœci ujawni jakiœ schemat postêpowania. I w³aœnie teraz to zobaczy³a, kiedy cofnê³a siê krok od drugiej tablicy. - Sukinsyn. - Podesz³a do otwartych drzwi od gabinetu Roarke’a. Czy mo¿esz przyjœæ i rzuciæ na to okiem? Potrzebujê czyjegoœ œwie¿ego spojrzenia.

- Chêtnie ci s³u¿ê swoim spojrzeniem. Trochê pogrzeba³em w ich finansach - powiedzia³, wstaj¹c. - Czyli mo¿esz jeszcze coœ znaleŸæ. - Bardzo lubiê, jak w sposób jak najbardziej legalny mogê wsadzaæ nos w cudze prywatne sprawy. Dziêki temu sam pozostajê uczciwy. - Mniej wiêcej. - Widzê, ¿e nie traci³aœ czasu zauwa¿y³ na widok drugiej tablicy. W samym jej œrodku Eve umieœci³a zdjêcie Steinburgera, a wokó³ niego fotografie pozosta³ych osób. Pod ka¿dym

ze zdjêæ by³a data. - Co ci ludzie maj¹ wspólnego ze Steinburgerem i twoim obecnym œledztwem? - Wszyscy nie ¿yj¹. Przedstawiê ci ich w porz¹dku chronologicznym. Bryson Kane, wspó³lokator z czasów studiów. Wraz z jeszcze dwoma studentami wspólnie wynajmowali mieszkanie poza campusem. Kane zmar³ w wyniku obra¿eñ odniesionych po upadku ze schodów. Jego œmieræ uznano za nieszczêœliwy wypadek, istotne znaczenie mia³a du¿a zawartoœæ alkoholu we krwi. Z uwagi na podobn¹ zawartoœæ alkoholu we krwi

pozosta³ych lokatorów mieszkania, ³¹cznie ze Steinburgerem, ¿aden z nich nic nie s³ysza³, bo spa³. Cia³o znalaz³ jeden z nich rano. Kane mia³ dwadzieœcia lat. - M³ody. - Druga ofiara nie by³a taka m³oda. Marlin Dressler, lat osiemdziesi¹t siedem, pradziadek ówczesnej narzeczonej, obecnie by³ej ¿ony Steinburgera. Poza tym gruba ryba w Horizon Studios, gdzie Steinburger pracowa³ w³aœnie jako asystent sekretarza Dresslera. Dressler mia³ drugi dom w pó³nocnej Kalifornii. Spad³ z urwiska.

- Naprawdê? - By³ zagorza³ym piechurem, botanikiem-amatorem. Podobno wybra³ siê do kanionu, ¿eby zbieraæ próbki roœlin. Straci³ równowagê, z³ama³ nogê, parê ¿eber, dozna³ wewnêtrznego krwotoku. Lekarz s¹dowy ocenia³, ¿e kona³ przez dwanaœcie godzin. Po œmierci Dresslera Steinburger awansowa³ o kilka szczebli. - Dobrze siê dla niego z³o¿y³o. - Taak, prawda? Dressler zmar³ szeœæ lat po Kanie. Trzy lata póŸniej, a trzeba dodaæ, ¿e Steinburger poœlubi³ narzeczon¹ i znów awansowa³ w Horizon, Angelica Caulfield, aktorka...

- Widzia³em j¹ w kilku filmach. - S³yn¹ca w równym stopniu ze swoich ekscesów, co ról filmowych. Nikt siê specjalnie nie zdziwi³, kiedy zmar³a z przedawkowania. Natomiast niespodziankê stanowi³o, ¿e w chwili œmierci by³a w pi¹tym tygodniu ci¹¿y. Nie wiadomo, z kim. Chocia¿ kr¹¿y³y s³uchy, ¿e Steinburger móg³ mieæ z ni¹ romans, czemu ¿arliwie zaprzecza³. Pog³oski te nigdy nie siê nie potwierdzi³y, co wiêcej, równie liczne by³y plotki o innych kochankach Caulfield. Steinburger by³ jednym z producentów ostatniego filmu, w którym

zagra³a, i usilnie namawia³ wytwórniê, ¿eby obsadzono w³aœnie Angelicê. W chwili œmierci Caulfield ¿ona Steinburgera te¿ siê spodziewa³a ich pierwszego dziecka. Chocia¿ oficjalnie uznano œmieræ Caulfield za nieszczêœliwy wypadek, mówi³o siê - i nadal siê mówi - ¿e by³o to samobójstwo. - Ale nie morderstwo. - Jeszcze nie. Cztery lata póŸniej Jacoby Miles, paparazzi, który przeœladowa³ Steinburgera razem z ca³¹ hord¹ innych fotografów, zosta³ we w³asnym domu zat³uczony na œmieræ piêciokilogramowymi hantlami.

Sprawca zabra³ wszystkie kamery i sprzêt elektroniczny. Policja uzna³a, ¿e Miles zaskoczy³ w domu w³amywaczy. Prawdê mówi¹c, kilka tygodni póŸniej aresztowano w³amywacza, dzia³aj¹cego w tej okolicy. Chocia¿ nie przyzna³ siê do winy, odsiedzia³ dwadzieœcia piêæ lat. Miesi¹c po tym morderstwie Steinburger i jego ¿ona przeprowadzili separacjê i z³o¿yli wniosek o rozwód. Dwa dni po orzeczeniu rozwodu Steinburger poœlubi³ swoj¹ drug¹ ¿onê, Sherri Wendall - powiedzia³a Eve, stukaj¹c w kolejn¹ fotografiê. - Znan¹ aktorkê komediow¹, a przy tym impulsywn¹ kobietê. Ich ma³¿eñstwo przetrwa³o cztery lata, opisywano je jako burzliwe.

Trzy lata po rozwodzie Wendall ponios³a œmieræ w wyniku, jak to ustalono, przypadkowego utoniêcia, gdy wpad³a po pijanemu do wody. Jej tragiczna œmieræ wywo³a³a skandal na festiwalu filmowym w Cannes. Steinburger by³ na tym festiwalu jako jeden z w³aœcicieli nowo powsta³ej wytwórni Big Bang Productions. - By³a naprawdê œwietna. Widzia³aœ kilka filmów z jej udzia³em. - Tak. Bardzo zabawna. Piêæ lat po tym, gdy Sherri utonê³a na po³udniu Francji, Buster Pearlman, jeden ze wspólników Steinburgera, wypi³ zabójczy koktajl, sk³adaj¹cy siê z

barbituranów i whisky. Zapewne by³o to samobójstwo, przemawia³y za tym spekulacje o dopuszczeniu siê defraudacji i - co Steinburger z ¿alem potwierdzi³ - zapowiedŸ wewnêtrznego audytu. - Tak - mrukn¹³ Roarke. - Bêdê musia³ bardziej wnikliwie przeœwietliæ jego finanse. - Minê³o siedem lat. Sporo, wiêc mo¿e w tym czasie zgin¹³ jeszcze ktoœ. Allys Baker, lat dwadzieœcia dwa. Sta¿ystka w wytwórni, znaleziona martwa w mieszkaniu. Podobno poœlizgnê³a siê, bior¹c prysznic, i dozna³a pêkniêcia czaszki. Zatrzymano i

przes³uchano jej eksch³opaka, ale nie by³o podstaw, ¿eby o cokolwiek go oskar¿yæ. W swoich zeznaniach twierdzi³, ¿e wed³ug niego Allys spotyka³a siê z jakimœ starszym ¿onatym mê¿czyzn¹. Te podejrzenia potwierdzi³a przyjació³ka zmar³ej, która oœwiadczy³a, ¿e Baker by³a przekonana, ¿e mê¿czyzna, z którym siê zwi¹za³a, zamierza rozstaæ siê z ¿on¹ i poœlubiæ j¹. Steinburger by³ wtedy dwa lata po œlubie ze swoj¹ przedostatni¹ ma³¿onk¹. I tak dotarliœmy do chwili obecnej. A wiêc maj¹c w pamiêci to, co ci powiedzia³am, co widzisz na tej tablicy? Schemat postêpowania. Uwa¿asz, ¿e zabija od... Chryste...

Czterdziestu lat? Ani razu nie powinê³a mu siê noga, nikt go nigdy o nic nie podejrzewa³? - Zaczê³am tak uwa¿aæ mniej wiêcej dwadzieœcia lat po nieszczêœliwej œmierci Kane’a. Wiem, ¿e Steinburger w taki sposób rozwi¹zuje problemy. Zajmie trochê czasu ustalenie, jaki by³ powód w ka¿dym konkretnym przypadku. Niektóre s¹ oczywiste ci¹gnê³a, wskazuj¹c na tablicê, gdy chodzi³a przed ni¹ tam i z powrotem. Romans, kobieta zasz³a w ci¹¿ê i odmówi³a jej usuniêcia. K³opoty finansowe wytwórni, w które sprytnie

wrobi³ wspólnika, sprzeniewierzaj¹cego pieni¹dze razem z nim, a mo¿e po prostu Pearlman to odkry³. Wœcibski fotograf, który albo coœ zobaczy³, albo zrobi³ zdjêcie czegoœ, co by zaszkodzi³o Steinburgerowi. M³oda, g³upia dziewczyna, nalegaj¹ca na œlub, prawdopodobnie gro¿¹c, ¿e powie o ich romansie ¿onie. - Seks powiedzia³aœ.

i

pieni¹dze,

jak

- Wiêkszoœæ przypadków to gwa³towne, swego rodzaju impulsywne dzia³ania. Pchniêcie, pobicie. I zatuszowanie wszystkiego. Mo¿e nawet sam uwa¿a³ te zbrodnie za

nieszczêœliwe wypadki. wynaturzon¹ obronê w³asn¹.

Albo

Roarke po³o¿y³ d³oñ na ramieniu stoj¹cej obok niego Eve. - Dziewiêæ osób. - Bardzo prawdopodobne, ¿e zabójstw by³o wiêcej, ale na pocz¹tek dobre i to. Jest seryjnym morderc¹, który nie pasuje do profilu seryjnych morderców. Nie przesadza, nie obiera sobie na ofiary ludzi okreœlonego typu, stosuje ró¿ne metody. Jego powi¹zania z ka¿d¹ z ofiar widaæ, kiedy je przedstawiæ, ale na pierwszy rzut oka to nieszczêœliwe wypadki b¹dŸ samobójstwa, do których dosz³o w

przeci¹gu czterdziestu lat. Kto by powi¹za³ niemal dziewiêædziesiêcioletniego piechura, który poœlizgn¹³ siê na œcie¿ce w kanionie, z pijanym dwudziestoletnim studentem, który szeœæ lat wczeœniej spad³ ze schodów? - Ty. Pokrêci³a g³ow¹. - Nie jestem tego taka pewna. Traktowa³am Harris jak pierwsz¹ ofiarê sprawcy jej œmierci. Patrzy³am na listê podejrzanych i myœla³am, ¿e dosz³o do k³ótni, a potem by³o to dzia³anie pod wp³ywem impulsu. Koniec, kropka.

Panika, chêæ zatuszowania tego, co siê naprawdê wydarzy³o. Mira uwa¿a³a tak samo, chocia¿ wspomnia³a o dwóch ró¿nych stylach - impulsywnym i wykalkulowanym. Widzia³am to, ale nie do koñca. Potem ty powiedzia³eœ, ¿e mo¿e robi³ to ju¿ wczeœniej. Nigdy tego nie rozwa¿a³am. - A co widzisz teraz, kiedy patrzysz na taki schemat postêpowania? Ambicjê, chciwoœæ, dogadzanie sobie, obsesyjn¹ chêæ zachowania pozycji i dobrego imienia. Sk³onnoœci socjopatyczne i potrzebê sprawowania ca³kowitej kontroli. Wola³ zaryzykowaæ kolejn¹ zbrodniê i zabiæ

Asnera, ni¿ mu zap³aciæ. Ale by³o to wykalkulowane. Mia³ alibi i chocia¿ Asnera mo¿na by powi¹zaæ z Harris, to da³oby siê równie¿ powi¹zaæ z wieloma podejrzanymi typkami, jeœli uwzglêdniæ to, jak zarabia³ na ¿ycie. Steinburger zap³aci³ Valerie za alibi. Nie mo¿e sobie teraz pozwoliæ na trzecie zabójstwo. Ale kiedyœ przytrafi jej siê nieszczêœliwy wypadek. Do tego czasu Steinburger siê postara, ¿eby dostawa³a pieni¹dze i by³a nagradzana, a potem jej siê pozbêdzie. Zabi³ rozszyfrowa³a.

Harris,

Eve skinê³a g³ow¹.

bo

go

- Albo trafi³a na choæby jeden element i zatrudni³a Asnera, ¿eby pokopa³ g³êbiej. Mo¿e on dostrzeg³ wiêcej. Prawdopodobnie nigdy siê nie dowiemy, jak du¿o wiedzieli Asner i Harris. Eve przysiad³a na skraju biurka, podnios³a pust¹ fili¿ankê i spojrza³a na ni¹ ponuro. - Niczego nie mogê udowodniæ. - Na razie. - Dobrze mieæ kogoœ, kto wierzy, ¿e potrafiê zdzia³aæ cuda. - Robisz to codziennie. Wielce

prawdopodobne, ¿e innym te¿ p³aci³. Mogê poszukaæ w okolicach dat œmierci ka¿dej z tych osób. Mogê sprawdziæ, jak to by³o z t¹ defraudacj¹. I mogê siê zainteresowaæ jego osi¹gniêciami na studiach. - A ja mogê porozmawiaæ z dwiema by³ymi ¿onami, jeszcze raz przejrzê akta policyjne, podpytam œledczych. Nie istnieje coœ takiego, jak zbrodnia doskona³a. Pope³niono jakieœ b³êdy, przeoczono powi¹zania. Mo¿e uchodzi³o mu to na sucho d³u¿ej, ni¿ ¿yjê, ale przysz³a kryska na matyska. Skoñczy³a siê jego dobra passa mruknê³a. ~I zap³aci za wszystkich,

których zdjêcia s¹ na tej tablicy. Muszê siê napiæ kawy. A potem wezmê siê do czynienia cudów. Dawne sprawy maj¹ swój w³asny ton, dynamikê, trzeba inaczej do nich podchodziæ. Wspomnienia siê zacieraj¹ lub s¹ nieprzekonuj¹ce. Dowody rzeczowe gin¹. Ludzie umieraj¹. Chocia¿ raz mog³a wykorzystaæ ró¿nicê czasu. W Kalifornii by³o jeszcze wystarczaj¹co wczeœnie, by móc zacz¹æ dzwoniæ, zadawaæ pytania, prosiæ o dodatkowe informacje. Poszczêœci³o siê jej z detektywem McHone’em - obecnie detektywem sier¿antem, który zajmowa³

siê spraw¹ Pearlmana.

samobójstwa

Bustera

- Jasne, ¿e pamiêtam. Pearlman za¿y³ tak¹ dawkê barbituranów, która wystarczy³aby na spowodowanie œmierci dwóch osób. Szkoda dobrej szkockiej, tak przynajmniej powiedzia³ mój ówczesny partner. On kierowa³ œledztwem. Ju¿ jest na emeryturze, mieszka w Helena w Montanie. Ca³e dni ³owi ryby. - Z danych, którymi dysponujê, wynika, ¿e podobno Pearlman zdefraudowa³ pieni¹dze, nale¿¹ce do wytwórni filmowej. - W³aœnie tamtego ranka przela³

piêædziesi¹t patyków na zagraniczny rachunek, otwarty na nazwisko panieñskie ¿ony. Przysiêga³a, ¿e nie ukrad³by ani grosza. Nie ¿yli ponad stan. A dysponowali ca³kiem pokaŸnymi przychodami. Zdefraudowano dziesiêæ razy wiêcej, ni¿ uda³o nam siê znaleŸæ. Nigdy nie dotarliœmy do pozosta³ej kwoty. - Co sk³oni³o was do uznania, ¿e chodzi³o o defraudacjê? - ¯ona. Na kilka dni wyjecha³a z dzieæmi z wizyt¹ do swoich rodziców. Znalaz³a go po powrocie do domu. Powiedzia³a, ¿e to nie mog³o byæ samobójstwo. Nigdy nie odebra³by

sobie ¿ycia, nie zostawi³by jej i dzieci. Pokopaliœmy. Niewiele czasu by³o potrzeba, ¿eby znaleŸæ pieni¹dze i zorientowaæ siê, ¿e wytwórnia ma problemy. W nastêpnym tygodniu czeka³ ich zaplanowany audyt. - Proszê mi coœ powiedzieæ o Steinburgerze. Czy jest na liœcie podejrzanych o zamordowanie K. T. Harris? - By³ przy tym, wiêc znalaz³ siê na liœcie. - Pamiêtam, ¿e stanowczo utrzymywa³, i¿ Pearlman jest niewinny.

¯e to musia³ byæ nieszczêœliwy wypadek. By³ wkurzony, ¿e szargamy dobre imiê porz¹dnego cz³owieka, denerwujemy jego rodzinê. Poszed³ z tym do mediów. Podziwiano go za to, ¿e stan¹³ w obronie przyjaciela i wspólnika, wspiera³ wdowê po nim i dzieci. Czy kiedykolwiek rozwa¿aliœcie ewentualnoœæ, ¿e ktoœ móg³ wrobiæ Pearlmana? Sprawa wygl¹da³a na oczywist¹. Zagadk¹ by³o, co siê sta³o z reszt¹ pieniêdzy, ale z tego, co zdo³ali ustaliæ biegli ksiêgowi, wynika³o, ¿e od paru lat udawa³o mu siê uszczkn¹æ dla

siebie trochê to tu, to tam. Móg³ wypraæ pieni¹dze na kilkanaœcie ró¿nych sposobów. ¯adnych rejestrów? podpytywa³a go Eve. - Brak drugiego kompletu ksi¹g? - Wyczyœci³ dyski komputerów. I wprowadzi³ Wtedy nie mieliœmy mo¿liwoœci, jak teraz.

swoich wirusa. takich

- Nadal macie te komputery? - Jezu, od tamtej pory minê³o sporo czasu... Jakieœ piêtnaœcie lat. Nie wiem, czy jeszcze u nas s¹.

- By³abym bardzo wdziêczna, gdyby pan móg³ to sprawdziæ, detektywie sier¿ancie McHone. Bo przy naszych obecnych mo¿liwoœciach, jeœli ten sprzêt elektroniczny nadal jest w magazynie dowodów rzeczowych, mo¿e uda siê znaleŸæ na dyskach coœ istotnego. - Nie myœla³em o tej sprawie Bóg jeden wie od jak dawna. Mogê sprawdziæ. Sk³ania siê pani ku temu, ¿e Steinburger za³atwi³ Harris? - Owszem. I jeœli zabi³ moj¹ ofiarê, za³o¿ê siê, ¿e zabi³ równie¿ wasz¹. - Sukinsyn.

- Te¿ tak uwa¿am. Porozmawia³a jeszcze z kilkoma gliniarzami, porobi³a wiêcej notatek, wypi³a morze kawy. Wszed³ Roarke, spojrza³ na imbryk z kaw¹ na biurku. Poszed³ do kuchni i wróci³ z butelk¹ wody. - Proponujê przerzuciæ siê na to. - Co, jesteœ z policji kawowej? Gdyby tak by³o, odsiadywa³abyœ do¿ywocie bez mo¿liwoœci przedterminowego zwolnienia. Mam parê interesuj¹cych transakcji. Jedna z nich to przelew z

konta, które Steinburger otworzy³ na B. B. Joela. - Big Bang Joel? Naprawdê? - Niezbyt pomys³owe, ale B. B. sumiennie p³aci podatki. W dniu œmierci Angeliki Caulfield przekaza³ dwadzieœcia tysiêcy na dopiero co otwarte konto Violet Holmes. - W dniu œmierci? - Tak. Zw³oki dopiero nastêpnego dnia.

odnaleziono

Nie mo¿na wykluczyæ dzia³ania z premedytacj¹. Przygotowa³ sobie zawczasu alibi. Zaczekaj chwilkê.

- Eve odwróci³a siê do komputera i zaczê³a otwieraæ kolejne pliki, s³uchaj¹c Roarke’a. - Holmes by³a w owym czasie wschodz¹c¹ gwiazdk¹, m³od¹, œwie¿¹ szykowa³a siê do pierwszej wa¿nej roli w karierze. Dziêki Steinburgerowi i Big Bang sta³a siê prawdziw¹ gwiazd¹. Steinburger i Holmes kilkakrotnie byli par¹, kiedy akurat obydwoje nie pozostawali w zwi¹zkach ma³¿eñskich. - Ona ma ³ódŸ, zacumowan¹ w przystani, gdzie znaleziono samochód Asnera. Peabody i McNab znaleŸli powi¹zania miêdzy czterema osobami, które trzymaj¹ tutaj ³odzie, a

Steinburgerem i innymi podejrzanymi z listy - poinformowa³a go. - Holmes i Steinburger kiedyœ mieszkali razem przez kilka miesiêcy powiedzia³ jej Roarke. - Widocznie pozostali przyjació³mi. - A przynajmniej przyjaŸni¹ siê na tyle, ¿e Steinburger wie, gdzie ta kobieta trzyma ³ódŸ i jak j¹ uruchomiæ. - Wcale bym siê nie zdziwi³. Nazajutrz po tym, jak utonê³a jego by³a ¿ona, z rachunku B. B. Joela podjêto dziesiêæ tysiêcy. Nie dokonano przelewu, bo niektórzy wol¹ gotówkê. - Grymaœnicy. Sk¹d siê bior¹

pieni¹dze na tym koncie? - Pracujê nad tym. Podczas pierwszych miesiêcy po otwarciu rachunku wp³ywa³y na niego ma³e kwoty, poni¿ej piêciu tysiêcy. Czyli jakieœ dwadzieœcia miesiêcy przed rzekomym samobójstwem wspólnika. Potem wzros³y, ale nie przekracza³y dziesiêciu tysiêcy. Regularnie korzysta ze œrodków na koncie. Mo¿e traktuje je jak swego rodzaju podrêczn¹ kasê. Siêga do niej, kiedy chce za coœ zap³aciæ w tajemnicy przed ksiêgowym. - W oczach ogó³u uchodzi za cz³owieka sukcesu - ma w³adzê, presti¿, atrakcyjnych przyjació³, odbywa

ciekawe podró¿e. I wiedzie uczciwe ¿ycie. Jednak w rzeczywistoœci B. B. Joel raczej nie jest taki kryszta³owo czysty. - Eve spojrza³a na tablice. - Pora powi¹zaæ wszystko tak, by sta³o siê to wystarczaj¹co przekonuj¹ce dla Whitneya i zastêpcy prokuratora. - Eve - powiedzia³, kiedy wziê³a s³uchawkê. - Jest po pó³nocy. Kogo chcesz obudziæ? - Peabody. Rano potrzebna nam sala konferencyjna. Chcê zaprosiæ Whitneya, Reo, jeœli mi siê uda, Mirê... - Urwa³a i popatrzy³a zamyœlona na Roarke’a.

- Na rano zaplanowa³em sobie kilka spotkañ, ¿eby przybli¿yæ siê do zdobycia dominuj¹cej pozycji w œwiecie finansów, ale... - Jak mog³abym ci w tym przeszkodziæ? Czy móg³byœ wszystko przes³aæ Feeneyowi? Wci¹gnê go w to œledztwo razem z jego ulubionym pracownikiem. - Tak jest. W s³uchawce zachrypniêty g³os.

rozleg³

siê

- Peabody. - Wyœwietlacz by³ zablokowany.

- Ustal miejsce pobytu Violet Holmes - poleci³a Eve. - Co? porucznik?

Kogo?

Och.

Pani

Eve uda³a, ¿e nie s³yszy szelestu poœcieli, niewyraŸnego pomrukiwania mê¿czyzny, cichego westchnienia. - Holmes, tej od ³odzi. Chcê wiedzieæ, gdzie przebywa. Zamów salê konferencyjn¹ na ósm¹ zero zero. B¹dŸ tam razem z McNabem. - Dobrze. Co... Przepraszam, w³aœnie... -

Nie

chcê

wiedzieæ,

co

w³aœnie robiliœcie. Prawdê mówi¹c, zawieszê ciê na trzydzieœci dni, jeœli napomkniesz choæby s³ówkiem, co w³aœnie robiliœcie. Holmes, sala konferencyjna. Zamelduj siê w moim gabinecie trzydzieœci minut wczeœniej. - Tak jest. - Dobra robota z tymi ³odziami. - Dziêkujê. - Wracaj do tego, co w³aœnie robi³aœ - powiedzia³a Eve i siê roz³¹czy³a. Do pozosta³ych osób, z którymi chcia³a siê spotkaæ rano w sali

konferencyjnej, wys³a³a wiadomoœci tekstowe.

tylko

- Na wypadek, gdyby akurat...? zapyta³ Roarke. - Wolê sobie tego nie wyobra¿aæ. Muszê jeszcze wszystko uporz¹dkowaæ. Jestem ju¿ blisko, ale chcê dopracowaæ szczegó³y. - Ja zrobiê to samo, ¿eby Feeney bez trudu przej¹³ pa³eczkê. - Dziêkujê. Chyba jestem twoj¹ d³u¿niczk¹. Rozeœmia³ siê, poca³owa³ j¹ w g³owê.

nachyli³

i

- Odbiorê d³ug przy innej okazji. A na razie zrezygnuj z kawy. Zaczeka³a, a¿ poszed³ do swojego gabinetu, nim wznios³a oczy do góry. Ale siêgnê³a po wodê. Roarke poczu³, jak Eve siê poruszy³a, przytuli³ j, i pog³aska³ po plecach. - Ciii... - powiedzia³. - Nic nie mów. Przytul siê do mnie i œpij. Wzdrygnê³a siê lekko i przysunê³a siê jeszcze bli¿ej do niego. Zanim

po³o¿yli

siê

spaæ,

rozpali³ w kominku. Teraz, kilka godzin póŸniej, ogieñ nadal siê tli³, wype³niaj¹c pokój z³otoczerwon¹ poœwiat¹. Cicho, ciep³o, bezpiecznie. W³aœnie tego chcia³ dla niej, kiedy spa³a. Przylgnê³a do niego, wtuli³a siê, uciekaj¹c przed drêcz¹cymi snami. Poca³owa³ j¹ w g³owê, pragn¹c, ¿eby Eve nie by³a taka spiêta, chc¹c wymazaæ te obrazy i emocje, które nie dawa³y jej spokoju. Le¿¹c z zamkniêtymi oczami, g³adzi³ j¹ po plecach delikatnie,

miarowo, ¿eby j¹ uœpiæ. W ciemnoœciach, kiedy zwinê³a siê w k³êbek obok niego, wydawa³a siê taka krucha. Wiedzia³, ¿e to tylko z³udzenie. Jego Eve by³a silna, twarda i sprawna fizycznie. Widzia³ j¹, jak obrywa³a - i to nieraz - i jak sama wymierza³a razy. On kiedyœ te¿ od niej oberwa³, wiêc móg³ zaœwiadczyæ, ¿e mia³a mocny cios. Opatrywa³ jej rany, tak jak ona opatrywa³a jego; wiedzia³, ¿e dobrze i szybko siê goj¹. Jego twarda, trzeŸwo myœl¹ca policjantka. Ale ta silna, twarda policjantka mia³a te¿ s³aboœci i mo¿e nigdy siê ich

nie pozbêdzie. I te jej s³aboœci sprawia³y, ¿e pragn¹³ j¹ chroniæ, pocieszaæ, robiæ wszystko, co w jego mocy, ¿eby oszczêdziæ jej siniaków czy razów. Jej bezbronnoœæ rozbraja³a go tak, jak jej si³a by³a dla niego powodem do dumy. A wszystko razem sprawia³o, ¿e bezgranicznie j¹ kocha³. Wielu rzeczy pragn¹³ w ¿yciu, o posiadaniu wielu marzy³, wiele zdoby³ uczciwymi lub nieuczciwymi metodami. Ale nigdy nawet mu przez myœl nie przesz³o, ¿e ktoœ taki jak ona zgodzi siê z nim byæ. Nigdy sobie nie wyobra¿a³, ¿e dziêki niej stanie siê takim

cz³owiekiem, jakim by³ teraz. Poczu³, ¿e zaczê³a siê powoli odprê¿aæ. Mia³ nadziejê, ¿e przeniesie siê gdzieœ, gdzie jest cicho i ciep³o, gdzie nikt jej nie skrzywdzi. I pozwoli³ sobie towarzyszyæ jej tam, os³aniaj¹c j¹ niczym tarcza. Wiêc kiedy zwróci³a twarz w jego stronê po tym, jak j¹ poca³owa³, by³ to te¿ swego rodzaju sen, równie mi³y i przyjemny jak œwiat³o kominka, padaj¹ce na œciany. Serce przepe³ni³a mu mi³oœæ, szepta³ coœ do niej po irlandzku, gdy tuli³a siê do niego.

Zna³a niektóre s³owa; ju¿ wczeœniej je mówi³. Ale teraz pad³y nowe. Zawsze mia³ jej coœ wiêcej do podarowania. Teraz da³ jej czu³oœæ, chocia¿ nie wiedzia³a, ¿e w³aœnie tego jej potrzeba. Da³ jej siebie, kiedy doskwiera³a jej samotnoœæ. Pieœci³ j¹ wolno, delikatnie, jakby cierpliwoœæ i mi³oœæ by³y czymœ nieroz³¹cznym. Niepokoje, które drêczy³y j¹ we œnie, pierzch³y gdzieœ i zniknê³y; czu³a tylko ciep³o, bij¹ce od niego, leniwe pieszczoty, jego smak na swoim jêzyku.

Da³a siê porwaæ temu ³agodnemu nurtowi, leniwie przyspieszaj¹cemu, z wdziêkiem zwalniaj¹cemu. Wdycha³a jego zapach i pieœci³a go tak, jak on pieœci³ j¹. Jakby nic na œwiecie nie by³o wa¿niejsze od tej chwili. I w tym momencie nie istnia³o nic poza nimi. Kiedy siê otworzy³a, wnikn¹³ w ni¹. Kiedy w ni¹ wnikn¹³, oplot³a go udami. Gdy razem siê poruszali w blasku pe³gaj¹cych po œcianach p³omieni ognia z kominka, ze wzruszenia a¿ nap³ynê³y jej ³zy do oczu, zabrak³o jej tchu.

- Kocham ciê. - Przycisn¹³ twarz do jej ramienia. - A ghra. A ghra mo chroi. - Mój najdro¿szy - westchnê³a, wznosz¹c siê na szczyt, lekka jak piórko. - Mój najdro¿szy - powtórzy³a, le¿¹c rozgrzana obok niego. Dotknê³a d³oni¹ jego policzka. Roarke zacisn¹³ rêkê na jej nadgarstku. Usnê³a w ciszy i cieple. A Roarke usn¹³ razem z ni¹. * Kiedy siê obudzi³a, by³o widno.

Ucieszy³a siê, widz¹c, ¿e kot u³o¿y³ siê Roarke’owi na kolanach. Roarke siedzia³ i popija³ kawê, przegl¹da³ doniesienia finansowe, przesuwaj¹ce siê na ekranie. Mia³ na sobie jeden z tych swoich garniturów boga œwiata interesów. Œwiadczy³o to, ¿e wsta³ godzinê temu, mo¿e wczeœniej, i zajmowa³ siê w³asnymi sprawami. Czyli ju¿ tak siê o ni¹ nie martwi³. Spojrza³a na zegarek, jêknê³a, a potem wsta³a z ³ó¿ka, ¿eby wzi¹æ prysznic. Potem wesz³a do kabiny susz¹cej i zamknê³a oczy, rozkoszuj¹c siê

ciep³ym powietrzem, które j¹ owiewa³o. Pora przyst¹piæ do gry, nakaza³a sobie. Ale kto jest w stanie cokolwiek zrobiæ, nie napiwszy siê kawy? Z³apa³a szlafrok, wisz¹cy na drzwiach, w³o¿y³a go, wróci³a do sypialni i skierowa³a siê prosto do autokucharza. Wychyli³a pó³ fili¿anki kawy, tak jakby od tego zale¿a³o jej ¿ycie, a potem siê odwróci³a i znów przyjrza³a siê Roarke’owi. - Dzieñ dobry. - Ona mówi.

- I bêdzie musia³a dziœ nieŸle gadaæ. Podesz³a do szafy, siêgnê³a po pierwsz¹ rzecz z brzegu. - Nie dziœ - powiedzia³ Roarke, stan¹wszy za ni¹. - Co? Wyst¹piê dziœ nago? - Och, bardzo bym chcia³. Dziœ musisz wyj¹tkowo dobrze przemyœleæ, co w³o¿yæ. - Zawsze o tym myœlê. Dziêki temu nikt mnie nie aresztuje za paradowanie nago w miejscu publicznym. I jeœli w ci¹gu dnia mam do

czynienia z jakimœ dupkiem, dziêki ubraniu nie bierze mnie za demona seksu. - Doskona³e powody, ¿eby siê ubieraæ. Jeszcze jeden to odpowiednie zaprezentowanie siê. Dziœ zaprezentujesz siebie i swoj¹ sprawê komendantowi i innym. - Na tym polega moja praca. Mog³a staæ na bosaka, ale w tej kwestii postanowi³a nie popuœciæ. - Nie zamierzam siê stroiæ do pracy. - Pani porucznik, jest spore pole manewru miêdzy paradowaniem nago w miejscu publicznym i udawaniem demona seksu a strojeniem siê. Na

przyk³ad... Wybra³ dopasowane spodnie w kolorze czekolady z tkaniny o fakturze supe³kowej, a do nich ciemnoniebieski ¿akiet zapinany na trzy guziki. Znalaz³ koszulê w paski w obu tych kolorach. - Prosty strój dla kogoœ, kto jest pewny siebie, kieruje œledztwem i nie boi siê stoj¹cych przed nim wyzwañ. - A¿ tyle? - W³ó¿ swoje nowe buty. Bêd¹ stanowi³y idealne uzupe³nienie tego stroju oraz kurtki.

- Jakie znów nowe buty? Unios³a brwi, kiedy zdj¹³ je z pó³ki. ~I sk¹d siê one tu wziê³y? - Przypuszczam, ¿e przynios³y je jakieœ duszki. - Duszki bêd¹ wkurzone, kiedy przez tydzieñ zd¹¿ê je zedrzeæ i uœwiniæ. - Och, myœlê, ¿e s¹ tolerancyjne. - Jeœli te duszki bêd¹ dalej tak aktywne, potrzebna mi bêdzie wiêksza szafa. Ale w³o¿y³a to, co dla niej wybra³, a potem usiad³a, ¿eby wci¹gn¹æ

buty, a Roarke w tym czasie zaprogramowa³ œniadanie dla dwóch osób. Le¿a³y jak - s³owami Peabody druga skóra. - Dobra. - Wsta³a i zrobi³a kilka kroków. - S¹ œwietne. Solidne. Z pewnoœci¹ mog³abym nimi wybiæ komuœ zêby. - Duszki przede wszystkim to mia³y na wzglêdzie. - Aha. - Zrobi³a przysiad, wyprostowa³a siê, poruszy³a palcami w butach. - Nie s¹ sztywne ani ciê¿kie, wiêc nadaj¹ siê do poœcigu.

Kolejna wa¿na cecha. Poinformujê duszki, ¿e jesteœ zadowolona. - Postawi³ na stole dwa talerze z goframi, rzuci³ Galahadowi ostrzegawcze spojrzenie, a potem zmierzy³ Eve wzrokiem od stóp do g³ów. - Wygl¹dasz jak osoba pewna siebie i zdolna do wybicia komuœ zêbów tymi butami. - Najbardziej mi siê podoba to drugie. - To tylko jeden z miliona powodów, dla których ciê kocham. Usiad³a, a kiedy Roarke do niej do³¹czy³, po³o¿y³a rêkê na jego d³oni.

- Czujê siê pewna siebie. Obudzi³am siê taka, bo by³eœ ze mn¹ ostatniej nocy, poniewa¿ mnie kochasz. I poniewa¿ siedzia³eœ dziœ rano, robi¹c to, co zwykle, zamiast martwiæ siê o mnie. - Czy to znaczy, ¿e przestaniesz siê martwiæ moim martwieniem siê o ciebie? - Wszystko ku temu zmierza. Prawdopodobnie musimy jedynie porz¹dnie siê o coœ pok³óciæ, ¿eby ostatecznie po³o¿yæ temu kres. Porz¹dna awantura czasami dzia³a jak dobry orgazm, oczyszcza atmosferê. - No có¿, w takim razie ju¿ siê

nie mogê doczekaæ porz¹dnej awantury. Musimy j¹ zaplanowaæ. - Chyba lepiej, bardziej... Spontaniczne.

jeœli

s¹

- Spontaniczny orgazm podczas awantury. - Rozeœmia³ siê, podaj¹c jej syrop; wiedzia³, ¿e bez umiaru poleje nim gofry. - Ju¿ siê nie mogê doczekaæ. - Zapamiêtaj to sobie, kiedy ciê wkurzê nastêpnym razem. Eve utopi³a gofry w syropie. * Pó³

godziny

póŸniej,

pokrzepiona telefon.

goframi,

wziê³a

swój

Wszyscy potwierdzili obecnoœæ na odprawie. Chcê byæ wczeœniej, upewniæ siê, ¿e wszystko zosta³o przygotowane tak, jak tego chcê. - Powodzenia. Dziœ po po³udniu powinienem mieæ trochê czasu. Mogê go albo poœwiêciæ na tê awanturê, albo na pomoc Feeneyowi. - Mo¿e uda nam siê zrealizowaæ jedno i drugie. - Cmoknê³a go krótko, zanim skierowa³a siê do drzwi. - Pilnuj mojej policjantki! zawo³a³ za ni¹. - Tylko spróbuj wylizaæ

talerz - us³ysza³a, jak Roarke zwróci³ siê do kota - a zobaczysz, co siê stanie. Uœmiechniêta schodach.

zbieg³a

po

Nie mia³a tyle szczêœcia, co wczoraj, jeœli chodzi o ruch samochodowy, ale wykorzysta³a czas, kiedy posuwa³a siê w ¿ó³wim tempie wœród innych pojazdów, na dopracowanie swojej prezentacji. Chcia³a uzyskaæ nakaz rewizji w rezydencji Steinburgera, w jego biurze i samochodzie - oraz pozwolenie na zarekwirowanie ca³ego sprzêtu elektronicznego, ¿eby Feeney i jego ludzie mogli do niego zajrzeæ.

Wiedzia³a jednak, ¿e ma niewielkie szanse na zdobycie obu nakazów. Mog³a - i, do cholery, zrobi to przekonaæ wszystkich podczas odprawy, ¿e Steinburger od czterdziestu lat zabija ludzi, którzy go dra¿ni¹, wchodz¹ mu w drogê albo s¹ z takich czy innych powodów niewygodni. Ale kwestia motywów dzia³ania pozostawa³a otwarta.

jego

Lecz i tak bêdzie nalega³a na wydanie nakazów rewizji, a jeœli - a raczej kiedy - je otrzyma, poprosi o jeszcze coœ: o pozwolenie na pods³uchiwanie jego rozmów

telefonicznych. I chcia³a to uzyskaæ przed spotkaniem z jego by³ymi ¿onami - tymi, które wci¹¿ ¿y³y - z jego przyjació³k¹ z jachtem, dawnymi wspó³lokatorami z czasów studiów, z wdow¹ po Busterze Pearlmanie. Nim rozpocznie kolejn¹ rundê zmagañ z gangiem z Hollywoodu. Zanim skoñczy, wiele osób poczuje na swoich karkach obcas jej nowych butów. Zaparkowa³a na swoim miejscu w podziemnym gara¿u w komendzie. Wesz³a do windy, która zatrzymywa³a siê na ka¿dym piêtrze, bo

jedni gliniarze wsiadali, drudzy wysiadali. Po¿a³owa³a, ¿e nie skorzysta³a z ruchomych schodów, kiedy wsiad³ detektyw, pracuj¹cy pod przykrywk¹, ci¹gn¹c jakiegoœ kurdupla. Kurdupel mia³ ogolon¹ g³owê, pokryt¹ tatua¿ami, a kiedy z³oœliwie warkn¹³, okaza³o siê, ¿e jest szczerbaty. Ogolon¹ g³ow¹ siêga³ McGreedy’emu ledwo do pasa, ale by³ wredny jak ratlerek. Obaj wyraŸnie cuchnêli. - Jezu, McGreedy! - Jeden z gliniarzy odsun¹³ siê najdalej, jak tylko na to pozwala³a kabina windy. - Spa³eœ w rynsztoku?

- Goni³em tego pojebañca rynsztokiem. I z³apa³em ciê, prawda, ty cholerny, ma³y pojebañcu? Drañ ugryz³ mnie w nogê. Mam na niej œlady zêbów tego kurdupla. Kiedy to mówi³, eskortowany przez niego kurdupel z ca³ych si³ kopn¹³ go tam, gdzie go wczeœniej ugryz³, a potem jeszcze w ³ydkê. Nastêpnie z okrzykiem bojowym skoczy³ szybko i zwinnie niczym paj¹k na plecy mundurowemu, który sta³ przed nim w windzie. Eve obserwowa³a, co siê dzieje, wdychaj¹c nieprawdopodobny smród. Dwóch

gliniarzy

próbowa³o

poskromiæ szaleñca, który ci¹gn¹³ ich za w³osy, kopa³ i gryz³. Postanowi³a siê w³¹czyæ. Wyci¹gnê³a broñ, a potem, zachowuj¹c bezpieczn¹ odleg³oœæ, pochyli³a siê i przytknê³a lufê do g³owy szaleñca. - Chcesz tego posmakowaæ? Odwróci³ siê gwa³townie i wyszczerzy³ po³amane zêby. Domyœli³a siê, ¿e zamierza wykorzystaæ mundurowego jak trampolinê, by rzuciæ siê na ni¹. - Padniesz jak podciêty ostrzeg³a go. - A potem osobiœcie skopiê ci dupê i wsadzê za kratki.

- Mam go, pani porucznik. Sapi¹c, dysz¹c i postêkuj¹c, spocony McGreedy uwolni³ mundurowego od napastnika, a nastêpnie przydusi³ wiêŸnia twarz¹ do pod³ogi w windzie. - Pojebaniec. - Funkcjonariuszu? - Kurde, kurde. Bingly, pani porucznik. - Bingly, i tak ju¿ musicie wzi¹æ prysznic i zmieniæ mundur, wiêc pomó¿cie detektywowi McGreedy’emu skuæ tego œmierdziela i zaci¹gn¹æ go do dezynfekcji.

- Tak jest. Kurde. - Nie pachnie ró¿ami - zgodzi³ siê McGreedy. - Przytrzymaj go z ³aski swojej zwróci³a siê do niego Eve i wysiad³a z windy. Ani chwili nudy, pomyœla³a, na wszelki wypadek obw¹chuj¹c swoje ubranie. Nie wst¹pi³a do swojego gabinetu, tylko uda³a siê prosto do sali konferencyjnej, gdzie odtworzy³a tablice i wczyta³a pliki do komputera. Spodziewa³a

siê,

¿e

nim

skoñczy, pojawi siê Peabody. Dosz³a do wniosku, ¿e przed odpraw¹ musi wypiæ jeszcze jedn¹ przyzwoit¹ kawê. Zamknê³a salê konferencyjn¹ na klucz i ruszy³a do swojego gabinetu. Wtedy zobaczy³a na ruchomych schodach Marlo. Rozpozna³a j¹, chocia¿ aktorka mia³a perukê i du¿e okulary przeciws³oneczne na nosie. - Dallas. - Nie pracuje pani dziœ? Mam siê stawiæ w charakteryzatorni o dziewi¹tej, wiêc pomyœla³am sobie, ¿e zaryzykujê i

spróbujê zamieniæ z pani¹ kilka s³ów. - Jak widaæ, spotka³a mnie pani i mogê pani poœwiêciæ kilka minut. Eve skinê³a g³ow¹ Peabody i McNabowi, którzy wjechali ruchomymi schodami. - Chwileczkê - zwróci³a siê do aktorki. - To Marlo? - spyta³a Peabody. - Tak, chcê z ni¹ porozmawiaæ. A wy mo¿ecie iœæ prosto do sali konferencyjnej. Ju¿ rozstawi³am tam tablice. Zapoznajcie siê z tym, co na nich jest, zastanówcie siê nad tym, przygotujcie do dyskusji. Co jest w tym pude³ku?

- P¹czki. - McNab uœmiechn¹³ siê do niej szeroko. - Pomyœleliœmy sobie, ¿e to niezbêdny sk³adnik œniadania gliniarzy podczas odprawy. - Nie zaszkodzi. Zaraz do was przyjdê. Przypomnia³a sobie, ¿e w jej gabinecie stoi druga tablica,ale doszed³szy do wniosku, ¿e mo¿e to i dobrze, zaprowadzi³a Marlo do siebie. - Dziêkujê za... - Marlo urwa³a, utkwiwszy wzrok w tablicy. - Bo¿e, wszystko jak na d³oni. Naprawdê czujê siê okropnie, widz¹c tam swoj¹ twarz i twarze tych wszystkich ludzi, których znam i na których mi zale¿y.

Mogê usi¹œæ? - Jasne. - Eve przycupnê³a na skraju biurka. I, niestety, umys³ sp³ata³ jej figla i zacz¹³ liczyæ, ile osób siedzia³o na jej batonie w ci¹gu dwóch ostatnich dni. - Myœla³am, ¿e sta³am siê twarda, przygotowuj¹c siê do tej roli. Zawsze staram siê byæ sprawna, ale Chryste, do tej dodatkowo æwiczy³am. Mam na myœli przygotowanie fizyczne. A tak¿e psychiczne. Szybko siê jednak zorientowa³am, ¿e nie jestem nawet w po³owie taka twarda, jak mi siê

wydawa³o. Potrafiê graæ. Potrafiê siê wcieliæ w postaæ, ale jak tylko przestajê udawaæ pani¹ i stajê siê sob¹, jestem tylko Marlo Durn i zaczynam siê baæ. - Czego? - Nie ulega kwestii, ¿e ktoœ z nas... - Znów spojrza³a na tablicê. Ktoœ z nas zabi³ Harris. To nie ulega w¹tpliwoœci. I wiem, ¿e jest pani przekonana, i¿ ten, kto to zrobi³, zabi³ równie¿ tego mê¿czyznê, któremu K. T. zleci³a œledzenie Matthew i mnie. Dlatego bojê siê, bo pracujê z kimœ, kto móg³ to zrobiæ.

- Czy Asner zwróci³ siê do pani, Marlo albo do Matthew w sprawie zap³aty za orygina³ nagrania? - Nie. - Utkwi³a wzrok w jego zdjêciu na tablicy. - Nigdy wczeœniej go nie widzia³am. By³ w naszej sypialni, a teraz nie ¿yje. - A czy ktokolwiek zwraca³ siê do was w tej sprawie? - Nie. Powiedzia³abym pani, gdyby tak by³o. Tu chodzi o coœ wiêcej ni¿ naruszenie prywatnoœci, próbê skompromitowania czy zrobienia nam na z³oœæ. Chcia³am tu przyjœæ, zobaczyæ siê z pani¹, spytaæ, czy jest pani bli¿ej znalezienia sprawcy. Wiem, ¿e

prawdopodobnie nie mo¿e mi pani niczego powiedzieæ, ale okropnie Ÿle siê z tym wszystkim czujê. Okropnie Ÿle siê czujê, boj¹c siê, zadaj¹c sobie pytania, kto spoœród osób, na których mi zale¿y, móg³ to zrobiæ. le siê czujê, zamykaj¹c na klucz drzwi przyczepy, nawet jak jestem w œrodku. - Czy boi siê pani kogoœ w szczególnoœci? Marlo pokrêci³a g³ow¹. - Matthew lepiej sobie radzi, Andi te¿. Julian jest w jeszcze gorszym stanie ode mnie. To wrak cz³owieka. Connie mia³a lecieæ do Pary¿a, ¿eby nakrêciæ kilka zwiastunów. Zamierza³a

siê spotkaæ z córk¹, spêdziæ z ni¹ parê dni. Ale zmieni³a plany, bo nie chce zostawiaæ Roundtreego samego. Wiem, ¿e nie jest najwa¿niejsze w tej sytuacji, ale...

to

- Trudno znów zacz¹æ normalnie ¿yæ. Trudno dopuœciæ do siebie myœl, ¿e ktoœ, kogo siê zna, wcale nie jest taki, za jakiego go uwa¿amy. - Tak. - Marlo zamknê³a oczy. Tak. Mo¿e mi pani coœ powiedzieæ? Cokolwiek? odprawê

Dziœ rano w sprawie

zarz¹dzi³am œledztwa,

omówimy kilka nowych w¹tków. - To dobrze. - Westchnê³a. - To dobrze. Eve pomyœla³a, ¿e ta informacja dotrze do pozosta³ych. Ciekawa by³a, co sobie pomyœli Steinburger, kiedy o tym us³yszy. - Jest jeden drobny szczegó³, który chcia³am sprawdziæ - ci¹gnê³a Eve. - Pani prawdopodobnie to wie, mo¿e mi oszczêdziæ nieco czasu. - O co chodzi?

- Czy poza Harris ktoœ pali? Papierosy zio³owe albo coœ innego? - Och. - Aktorka lekko siê zgarbi³a. - Ja palê. Trochê. Od czasu do czasu. Nie jakieœ tam zielsko, tylko prawdziwy tytoñ. I wiem, wiem, wiem, to szkodliwe, okropnie drogie i trzeba siê ukrywaæ jak z³odziej. Z tego powodu prawie zupe³nie rzuci³am palenie. Poza tym, uczciwie siê przyznam, Matthew bardzo tego nie lubi. Twierdzi, ¿e taki sam efekt mo¿na osi¹gn¹æ, stosuj¹c odpowiednie techniki oddychania, co tylko œwiadczy o tym, ¿e nigdy niczego nie pali³. - Wiêc zg³asza zastrze¿enia?

- Nie aprobuje tego. Martwi siê. Próbowa³am siê przerzuciæ na papierosy zio³owe, bo nie jest takim zaciek³ym ich przeciwnikiem, ale to nie to samo. - Czy jeszcze ktoœ pali albo jest zagorza³ym przeciwnikiem palenia? - Andi od czasu do czasu lubi sobie zapaliæ. Po¿ycza papierosa ode mnie albo pali zio³owe. Wielu pracowników technicznych wymyka siê podczas przerw na dymka. Roundtree wyznaczy³ dla nich palarniê, chocia¿ oficjalnie wytwórnia tego nie akceptuje. A Joel szaleje. Eve uœmiechnê³a siê w duchu.

- Naprawdê? - Zaciekle zwalcza palaczy. Usiad³a prosto i dramatycznie wznios³a oczy do góry. - Przysiêgam, ¿e z odleg³oœci kilometra potrafi wyczuæ, czy ktoœ pali³ godzinê wczeœniej. - Zaczê³a poci¹gaæ nosem, œci¹gnê³a brwi, zrobi³a groŸn¹ minê i przemówi³a tubalnym g³osem, naœladuj¹c Steinburgera. - Kto tu pali³? Nie bêdê wdycha³ dymu! Preston! Valerie! Natychmiast przewietrzcie to pomieszczenie! - Zaczê³a kaszleæ, zas³oni³a usta rêk¹. - Niech ktoœ mi poda pastylkê i trochê wody Ÿródlanej! Potem siê rozeœmia³a, usiad³a

swobodnie. - Przysiêgam, ¿e oczy zaczynaj¹ mu ³zawiæ, jak tylko ktoœ pomyœli o paleniu. On i K. T. wiecznie siê ¿arli z tego powodu. Skakali sobie do garde³... Och, nie to mia³am na myœli. Nie, ¿eby chcia³ kogoœ zabiæ z powodu papierosów. Po prostu nie mo¿e tego znieœæ, a oczy naprawdê robi¹ mu siê czerwone. - Rozumiem. - Eve siê uœmiechnê³a. - Wiemy, ¿e Harris pali³a na tarasie zio³owe papierosy, œwiadczy o tym DNA na niedopa³kach. Z tego, co pani powiedzia³a, ma³o prawdopodobne, by ktoœ z obecnych na

przyjêciu j¹ poczêstowa³. - Proszê mi wierzyæ, ¿e nikogo by nie poprosi³a o papierosa. Ani z nikim by siê nie podzieli³a. - Czyli wszystko ju¿ wiem. Jak powiedzia³am, to tylko drobny szczegó³. Muszê ju¿ iœæ na odprawê, Marlo. Rozumiem. Dziêkujê. Naprawdê. - Wsta³a i ujê³a d³oñ Eve. To g³upie, ale sama rozmowa z pani¹ sprawi³a, ¿e czujê siê lepiej. - Cieszê siê, ¿e mog³am pani pomóc. Odprowadzê pani¹. - Z pewnoœci¹ uwa¿a pani, ¿e to

g³upie - powiedzia³a aktorka, wskazuj¹c swoj¹ perukê. - Peruki, ciemne okulary, obszerne ubranie. Myœlê, ¿e by³abym nieszczêœliwa, gdybym nie mog³a wyjœæ na ulicê, kupiæ sojdoga, wybraæ siê na spacer, nie czuj¹c na sobie ciekawskich spojrzeñ, nie widz¹c wcelowanych w siebie obiektywów aparatów fotograficznych. - Taka jest cena bycia aktork¹. - Ka¿dy p³aci jak¹œ cenê ze wykonywanie swojego zawodu. Ale to nie znaczy, ¿e musi siê nam to podobaæ. - Razem z Matthew rozwa¿amy

ujawnienie naszego zwi¹zku. To, czego sobie ¿yczy wytwórnia, przesta³o byæ teraz wa¿ne. Dwie osoby nie ¿yj¹. To jest wa¿ne, wiêc... I wie pani co? Œci¹gnê³a perukê i wsunê³a j¹ do torby. - Bo¿e! Czujê siê znacznie lepiej. Do diab³a, jestem Marlo Durn. Rzuci³a Eve uœmiech megagwiazdy i skierowa³a siê do ruchomych schodów. Zaopatrzona w dodatkowe informacje, Eve wesz³a do sali konferencyjnej. McNab akurat koñczy³ jeœæ p¹czka. Peabody odwróci³a siê od tablicy i spojrza³a na Eve okr¹g³ymi

oczami. - A niech to, Dallas! - Przekona³am ciê? - ¯artujesz sobie? Wszystko tu widaæ jak na d³oni. Zabija ludzi. - Ale nie tyle z przyzwyczajenia - wtr¹ci³ McNab - ile traktuj¹c to jak hobby. Mo¿e s¹ te¿ inne ofiary, ludzie, którzy nie byli z nim zwi¹zani. W przerwach zabija osoby zupe³nie mu obce. - Ca³kiem mo¿liwe. Ale wed³ug mnie raczej traktuje zabijanie ca³kiem pragmatycznie. Kiedy siê jest

biznesmenem, bywa, ¿e siê kogoœ zwalnia, niekiedy rozwi¹zuje siê spó³kê. A czasami siê zabija. - To jeszcze bardziej chore, jeœli tak na to spojrzeæ. - Peabody znów rzuci³a okiem na tablicê. - Gdyby pasowa³ do schematu typowego seryjnego mordercy, moglibyœmy przynajmniej odkryæ, co go sk³ania do zabijania. Ale trudno mówiæ o kompulsywnym zabijaniu, jeœli mijaj¹ lata miêdzy jednym a drugim zabójstwem. To... - Wygodne rozwi¹zanie. - Jeszcze bardziej chore. I

pomyœleæ, ¿e by³am taka przejêta, kiedy mi zaproponowa³ wyst¹pienie w epizodzie. - Dorwiemy go, Peabody. - Mam ochotê na p¹czka. - Proszê, specjalnie dla ciebie z kremem, lukrowany z wierzchu. McNab wyj¹³ go z pude³ka. Akurat, kiedy go ugryz³a, wszed³ Whitney. - Panie komendancie - zwróci³a siê do niego Eve. - Dziêkujê, ¿e znalaz³ pan czas.

- Z wiadomoœci od pani wynika³o, ¿e to wa¿ne. Czy to p¹czki? Peabody skinê³a g³ow¹, nie mog¹c odpowiedzieæ, bo mia³a pe³ne usta kremu. - Detektywi Peabody i McNab uznali, ¿e dziœ s¹ nieodzowne wyjaœni³a Eve. - A kiedy nie s¹? - Whitney wybra³ sobie p¹czek z galaretk¹ i kolorow¹ posypk¹ na wierzchu. Ale nim go spróbowa³, jego uwagê przyci¹gnê³a tablica. W milczeniu studiowa³ przedstawione na niej informacje. - Dziewiêæ osób?

- Tak, panie komendancie. Mo¿liwe, ¿e jest ich wiêcej, ale te dane, daty i okolicznoœci mogê potwierdziæ. Spodziewam siê obecnoœci doktor Miry, kapitana Feeneya, zastêpczyni prokuratora Reo. Chcia³abym przedstawiæ zebrane informacje i swoje wnioski, kiedy wszyscy przyjd¹. - Rozumiem. Kyung przyjdzie do nas o dziewi¹tej zero zero. Mogê zmieniæ godzinê, jeœli potrzebuje pani wiêcej czasu. - Mam nadziejê, ¿e nie bêdzie to potrzebne. Whitney pokrêci³ g³ow¹.

- Ale szambo. Eve w myœlach przyzna³a mu racjê. Sta³a z boku, kiedy wszed³ Feeney, entuzjastycznie zareagowa³ na p¹czki, a potem jedz¹c jednego studiowa³ tablicê. Mira i Reo pojawi³y siê jednoczeœnie, Eve us³ysza³a koniec ich rozmowy o wyprzeda¿y butów. Zaczeka³a, a¿ obie spojrz¹ na tablicê. Mira podziêkowa³a za herbatê, któr¹ poda³a jej Peabody. Usiad³a i zaczê³a piæ, studiuj¹c informacje. Eve odczeka³a jeszcze chwilê, a potem podesz³a do tablicy, odwróci³a

siê przodem do obecnych. Informacje, moja intuicja i prawdopodobieñstwo rzêdu siedemdziesi¹t trzy przecinek osiem procent przemawiaj¹ za tym, ¿e Joel Steinburger zabi³ dziewiêæ osób, których zdjêcia umieœci³am na tej tablicy. Motywy jego postêpowania s¹ na razie niejasne. Opowiem teraz o wszystkich po kolei, zaczynaj¹c od Brysona Kane’a. W chwili œmierci mia³ dwadzieœcia lat, a jego zabójca dwadzieœcia dwa. Podejrzanego uprzedzono, ¿e grozi mu zawieszenie w

prawach studenta z uwagi na opuszczanie zajêæ i s³abe wyniki w nauce. Chocia¿ z posiadanych danych nie wynika, by podejrzany znacz¹co poprawi³ swoj¹ obecnoœæ na zajêciach, w ci¹gu czterech tygodni od niemal zawieszenia w prawach studenta doszed³ do wyró¿nienia za postêpy w nauce. - Uwa¿asz, ¿e oszukiwa³ skomentowa³ Feeney. - Tak. Przypuszczam, ¿e zap³aci³ ofierze, wyró¿niaj¹cemu siê studentowi, ¿eby pisa³ za niego prace, pozwala³ mu œci¹gaæ podczas sprawdzianów i egzaminów. Uwa¿am, ¿e ofiara albo

chcia³a z tym skoñczyæ, albo za¿¹da³a wiêcej pieniêdzy. Pok³ócili siê, a podejrzany zepchn¹³ Kane’a ze schodów. Po œmierci wspó³lokatora oceny podejrzanego przez trzy tygodnie znacznie siê pogorszy³y. W owym czasie przypisano to wstrz¹sowi emocjonalnemu, jakiego dozna³ m³ody cz³owiek. Uwa¿am, ¿e to bzdura. Jego oceny siê pogorszy³y, bo zabi³ tego, dziêki któremu dostawa³ dobre stopnie. Musia³ sobie znaleŸæ kogoœ nowego na jego miejsce. - Jak to udowodnisz? - zapyta³a j¹ Reo. -

Analizuj¹c

informacje

finansowe z tego okresu. Przes³uchuj¹c pozosta³ych wspó³lokatorów, wyk³adowców, studentów. Druga ofiara - ci¹gnê³a. - Bogaty, wp³ywowy pradziadek narzeczonej podejrzanego i jego szef. Po jego œmierci jego prawnuczka, która póŸniej poœlubi³a podejrzanego, odziedziczy³a pokaŸny spadek. A z zebranych informacji wynika, ¿e podejrzany ma s³aboœæ do kobiet. - Krêtacz zawsze pozostanie krêtaczem - zauwa¿y³ Feeney. Zdradza³ narzeczon¹, pradziadek siê dowiedzia³ i kaza³ mu do wszystkiego siê przyznaæ.

- Podoba mi siê to - powiedzia³a Eve. - Podejrzany zyska³ bogat¹ ¿onê, zdoby³ mocn¹ pozycjê w wytwórni, a tak¿e perspektywê zostania prawowitym spadkobierc¹. Ofiara numer trzy kontynuowa³a Eve. ¯onglowa³a informacjami i teoriami, odpowiada³a na pytania, przedstawia³a chronologiê. - Bior¹c pod uwagê, ile up³ynê³o czasu - zaczê³a Reo - dotarcie do wszystkich informacji, dotycz¹cych finansów, podró¿y, do zeznañ œwiadków bêdzie graniczy³o z cudem. Nie wspominaj¹c ju¿ o ustaleniu miejsca pobytu i przes³uchaniu interesuj¹cych nas

osób. Potem bêdziemy musieli wierzyæ, ¿e ich wspomnienia s¹ œcis³e. - Uda³o mu siê unikn¹æ kary za te zabójstwa, poniewa¿ zmienia³ metody dzia³ania, jego ofiarami padali ró¿ni ludzie. Nie ¿yje dziewiêæ osób, mo¿e wiêcej, bo Joel Steinburger chcia³, ¿eby straci³y ¿ycie. Bo pragn¹³ pieniêdzy, seksu, s³awy czy dobrego imienia, na które nigdy sobie nie zas³u¿y³. Nie ¿yj¹, bo chcia³ w ³atwy sposób znaleŸæ siê na czerwonym dywanie, w centrum zainteresowania mediów, zdobyæ w³adzê w bran¿y. I pragn¹³ wszelkich zwi¹zanych z tym korzyœci. Znów pieniêdzy, seksu, zazdroœci otoczenia.

- Nie mówiê, ¿e nie masz racji, Dallas. Przedstawi³aœ schemat postêpowania podejrzanego... Logiczny, przekonuj¹cy. Ale brakuje ci dowodów. - Zdobêdziemy je. Jak blisko jesteœ udowodnienia mu zabójstwa K. T. Harris i Asnera? - Bli¿ej ni¿ by³am. Jeszcze bli¿ej, jeœli zestawiæ dwie ostatnie ofiary z wczeœniejszymi. Wtedy wszystko staje siê oczywiste. Zdob¹dŸ dla mnie nakaz rewizji jego domu, biura, samochodu. Za³atw mi nakaz konfiskaty jego sprzêtu elektronicznego, by nasi komputerowcy siê nim zajêli.

- Mo¿e chcesz jeszcze kucyka? Po³udniowy akcent w g³osie Cher Reo ust¹pi³ miejsca stalowej nucie. - Gdzie powód? Sêdzia i ka¿dy œrednio zdolny prawnik, a uwierz mi, ¿e Steinburger zatrudni ich ca³¹ armiê, zwróc¹ uwagê, ¿e wielu szeœædziesiêciokilkulatków na przestrzeni ich ¿ycia mo¿na powi¹zaæ ze œmierci¹ znajomych dziewiêciu osób. ¯e tylko w jednym przypadku uznano, ¿e chodzi o zabójstwo, i wydano prawomocny wyrok. Mogê znaleŸæ sêdziego, który na to spojrzy, zobaczy to, co ty widzisz, i co ja te¿ doskonale widzê, a i tak nie dostaniemy nakazów rewizji.

- A wiêc to tak? - rozz³oœci³a siê Eve. - Nawet nie spróbujesz? - Naturalnie, ¿e spróbujê, do jasnej cholery. Chcia³abym, ¿eby ten odra¿aj¹cy typ do koñca ¿ycia gni³ w wiêzieniu. Mówiê ci tylko, ¿e nikt nie podpisze nakazu rewizji. Eve zrobi³a kilka kroków. - Porozmawiam z twoim szefem - zwróci³ siê Whitney do Reo - i z tyloma sêdziami, z iloma bêdzie trzeba. Doktor Miro, czy mo¿e pani przedstawiæ portret zabójcy? Proszê siê podzieliæ z nami swoimi przemyœleniami.

- Owszem. - To by³o pierwsze s³owo, jakie wypowiedzia³a, odk¹d wesz³a do sali. - Mam kilka przemyœleñ. - Zanim siê nimi podzielisz, by mnie wesprzeæ... - Eve odwróci³a siê ku zebranym. - Jakie s¹ szanse na zgodê na pods³uchiwanie jego rozmów telefonicznych? Wydzia³ Przestêpstw Elektronicznych mo¿e zleciæ komuœ monitorowanie jego po³¹czeñ telefonicznych i poczty. Jest g³ównym podejrzanym w dwóch obecnie prowadzonych œledztwach. Mogê wyeliminowaæ pozosta³ych obecnych w chwili œmierci K. T. Harris.

Czêœciowo otwarty dach, fakt, ¿e ofiara pali³a papierosy zio³owe, wzmocnione zonerem. I oœwiadczenie, które mo¿e byæ i bêdzie zweryfikowane, ¿e podejrzany mia³ siln¹ awersjê do palaczy. Dach by³ zamkniêty, mechanizm siê zacina³. Podejrzany o tym nie wiedzia³. Rozsun¹³ dach, ¿eby wypuœciæ dym, a potem, po zabiciu Harris, nie uda³o mu siê zamkn¹æ ca³oœci. - To coœ konkretnego powiedzia³a Cher Reo. - To jakiœ trop. I zajmê siê z prokuratorem spraw¹ samobójstwa Pearlmana. Jeœli funkcjonariusz, z którym siê skontaktowa³aœ, odnajdzie dowody,

pliki, mo¿e uda nam siê udowodniæ istnienie tego drugiego konta. Ale jeœli w krótkim czasie nie zdo³asz znaleŸæ czegoœ konkretnego, potem bêdzie nam jeszcze trudniej, kiedy sprawca i ca³a reszta wyjad¹ z Nowego Jorku. Popatrzy³a na tablicê. - Chcê wierzyæ, ¿e zdo³amy to udowodniæ, ale oceñmy sytuacjê realistycznie, to mo¿e zaj¹æ ca³e lata. - Znów kogoœ zabije - odezwa³a siê Mira. - Tym razem nie bêdzie czeka³ kilka lat. Zabi³ dwa razy w ci¹gu dwóch dni. To nowy rodzaj w³adzy. Zamordowa³ Asnera w sposób wyj¹tkowo brutalny, z tego, co tu widaæ,

wczeœniej post¹pi³ tak tylko raz. Ale tutaj te¿ mo¿na siê dopatrzyæ pewnego wzorca. Zosta³a naruszona jego prywatnoœæ. Zareagowa³ wiêc gwa³townie, a potem zabra³ i przypuszczalnie zniszczy³ wszystko, co dotyczy³o jego osoby. Ale tym razem na As - nerze siê nie skoñczy. Jeœli zap³aci³ Valerie za zapewnienie mu alibi, teraz to ona stanowi dla niego nowe zagro¿enie. Bêdzie j¹ musia³ zlikwidowaæ i nie wydaje mi siê, by d³ugo zwleka³. Nie bêd¹ to lata ani miesi¹ce, raczej tygodnie. Musi to zakoñczyæ, by znów poczuæ, ¿e ma nad wszystkim pe³n¹ kontrolê.

Spojrza³a na Eve. - Teraz, kiedy nie ma kontroli, jest bardziej niebezpieczny. Jest dobrze zorganizowany, wiêc wszystko sobie zaplanuje. Jest wyrachowany i w razie potrzeby potrafi usprawiedliwiæ wszystkie swoje poczynania. I jest bezwzglêdny. Usuwa wszystko, co mu stoi na drodze do wygodnego ¿ycia, sukcesu, zaspokojenia ambicji. Przez czterdzieœci lat zabija³, kiedy uzna³ za stosowne. Sta³ siê cz³owiekiem wp³ywowym, szanowanym, s³awnym i bogatym. Z jednej strony zabijanie jest dla niego tym samym, co dla p³atnego zabójcy.

- Czystym interesem. - Tak. A z drugiej strony czymœ osobistym. Przyjaciele, kochanki, byle ¿ony. Przez jakiœ czas utrzymywa³ za¿y³e stosunki z K. T. Harris. Tylko dwa razy jego ofiary nie nale¿a³y do krêgu najbli¿szych mu osób. - I te zabi³ z wyj¹tkowym okrucieñstwem. - Móg³ daæ upust swojej gwa³townej naturze, pozbawiaj¹c je ¿ycia. Jestem przekonana, ¿e kiedy przes³uchasz jego by³e ¿ony i dawne czy aktualne kochanki, powiedz¹ ci ~jeœli

bêd¹ szczere - ¿e lubi ostry seks, bardzo przypominaj¹cy gwa³t. Tak siê przejawia jego porywczoœæ. Pozbawianie innych ¿ycia sprawia, ¿e ten cz³owiek czuje, i¿ ma kontrolê nad sytuacj¹, a jednoczeœnie nie potrafi siê powstrzymaæ przed zabijaniem tych, przez których czuje siê zagro¿ony. Bêdzie naprawdê nieszczêœliwy, kiedy odbierzemy mu kontrolê i wsadzimy go do betonowej klatki. Zdob¹dŸ dla mnie te nakazy zwróci³a siê Eve do Reo. - Jakie tylko uda ci siê uzyskaæ. Rozleg³o siê pukanie do drzwi i

wszed³ Kyung. - Czy mam zaczekaæ? - Nie. - Eve przechyli³a g³owê. Jesteœ w sam¹ porê. Proszê wszystkich o pozostanie jeszcze kilka minut. Myœlê, ¿e znalaz³am sposób, by raczej wczeœniej, ni¿ póŸniej ludzie z Wydzia³u Przestêpstw Elektronicznych dostarczyli nam to, czego nam potrzeba. Wskaza³a palcem pude³ko, stoj¹ce na stole konferencyjnym. - Proszê, poczêstuj siê p¹czkiem - zwróci³a siê do Kyunga.

Trzeba zorganizowaæ kolejn¹ konferencjê prasow¹ - powiedzia³a Eve. - Obawiam siê, ¿e tak. - Po krótkim przyjrzeniu siê zawartoœci pude³ka, Kyung wybra³ tradycyjny, z lukrem. Zgrabnie prze³ama³ p¹czek na pó³. - To konieczne. - Zgoda, ale trzeba z tym zaczekaæ, a¿ zastêpca prokuratora Reo za³atwi nakaz, a komputerowcy zainstaluj¹ pods³uch. - Có¿... - Kyung ze zdumieniem roz³o¿y³ rêce. - Czyta pani w moich myœlach. - Mam nadziejê, ¿e to samo bêdê

mog³a powiedzieæ o tobie. Og³osimy, ¿e nast¹pi³ prze³om w sprawie, i czujê, ¿e wkrótce aresztujê sprawcê. - Wspania³a wiadomoœæ. Kyung dalej przygl¹da³ siê jej uwa¿nie. O ile jest prawdziwa. - Jest prawd¹, ¿e nast¹pi³ prze³om w œledztwie. Wed³ug mnie. Aresztowanie bêdzie zale¿a³o od tego, jak zabójca zareaguje na tê wiadomoœæ. - Eve popatrzy³a na Whitneya. -

Naturalnie

z

pañskim

pozwoleniem, panie komendancie. - Rozumiem - odrzek³ jej szef. Spodziewacie siê, ¿e podejrzany z kimœ siê skontaktuje po us³yszeniu tej rewelacji. ¯e sk³oni go do tego panika albo ciekawoœæ. - Bêdzie chcia³ wiedzieæ, co mamy, i czy rzuca to na niego jakiœ cieñ. Jego alibi w sprawie zabójstwa Asnera stanowi oœwiadczenie innej osoby, któr¹, moim zdaniem, przekupi³. Cena teraz zapewne pójdzie w górê. Osoba, która mu zapewni³a alibi, mo¿e siê z nim skontaktowaæ, by renegocjowaæ warunki.

- Chyba, ¿e za³atwi¹ to podczas bezpoœredniej rozmowy. - Feeney wzruszy³ ramionami. - Nie musz¹ korzystaæ z telefonu ani komputera, by siê dogadaæ. -

Racja. Ale mam jeszcze kogoœ, kto spotka siê z podejrzanym twarz¹ w twarz. Nadine potrafi sk³oniæ ludzi do mówienia tego, czego wcale nie zamierzaj¹ powiedzieæ. Pogr¹¿y go ka¿dy, nawet najmniejszy b³¹d. Chcê j¹ w to wci¹gn¹æ, panie komendancie. Nie tylko ma w tym swój osobisty interes, ale wiem, ¿e nie ujawni niczego z tego, co ode mnie us³yszy, póki jej nie dam zielonego œwiat³a. Szczególnie jeœli w zamian za jej pomoc i dyskrecjê zgodzê

siê - niechêtnie i okazuj¹c pewn¹ irytacjê - udzieliæ jej wy³¹cznoœci w programie „Teraz” na poinformowanie widzów o tej sprawie. Manipuluje ludŸmi zauwa¿y³a Mira. - Nikt nie mo¿e ¿yæ tak, jak on ¿yje, robiæ to, co on robi³ przez cztery dziesiêciolecia, nie opanowawszy do perfekcji sztuki manipulowania ludŸmi. Nadine równie¿ jest w tym mistrzyni¹. Podobnie jak ty zwróci³a siê do Eve. - Wiesz, ¿e j¹ ok³amie. - Tak. Ale wa¿ne jest, kogo bêdzie dotyczy³o to k³amstwo. Bo w sytuacji, kiedy uwierzy, ¿e jesteœmy

bliscy aresztowania sprawcy, musi wskazaæ kogoœ. Liczba podejrzanych jest ograniczona. Bêdzie musia³ poœwiêciæ jednego ze swoich, by poczuæ siê bezpiecznie. Bêdzie musia³ k³amaæ albo jakoœ inaczej przedstawiæ fakty. Im wiêcej powie, tym wiêksze szanse, ¿e pope³ni jakiœ b³¹d. - Mo¿e zabiæ jednego ze swoich ludzi - przypomnia³a jej Mira. ~1 tak, jak to zrobi³ w przypadku swojego wspólnika, upozorowaæ zbrodniê na samobójstwo pope³nione z powodu poczucia winy. Dlatego trzeba bêdzie przedsiêwzi¹æ jakieœ kroki, ¿eby temu

zapobiec. Pracujê nad tym. - Przepraszam. - Kyung podniós³ rêkê w górê. - Nie jestem detektywem, ale czy widzê to, co mi siê wydaje, ¿e widzê? Eve spojrza³a na tablicê, któr¹ wskaza³ rêk¹. - Te informacje nie mog¹ wyjœæ poza tê salê. - Rozumiem. Naturalnie. Ale... Czy naprawdê powi¹za³a pani dziewiêæ zabójstw z Joelem Steinburgerem? Jednym z najbardziej szanowanych, odnosz¹cych sukcesy i znanych producentów filmowych?

- To, ¿e robi dobre filmy, nie znaczy, ¿e nie jest zatwardzia³ym przestêpc¹. I chyba przerwê jego pasmo sukcesów i zniszczê status celebryty. - To bêdzie wielka sensacja. Dziennikarze rzuc¹ siê na to jak hieny, a policja nowojorska i pani, pani porucznik, znajd¹ siê w samym centrum ich zainteresowania. - WyraŸnie zadowolony.

jesteœ

z tego

Kyung siê uœmiechn¹³ i ugryz³ kawa³ek p¹czka. - Wszyscy jedynie wykonujemy swoje obowi¹zki.

- Masz racjê. Z sali konferencyjnej Eve uda³a siê prosto do swojego gabinetu, ¿eby zadzwoniæ do Nadine. - W³aœcicielka ³odzi - rzuci³a do Peabody. - Mieszka w Tribeca razem ze swoim partnerem. - Skontaktuj siê z ni¹. Chcê siê z ni¹ spotkaæ na pok³adzie. - Na pok³adzie lodzi? - I to jak najszybciej, Peabody. Nadine - powita³a dziennikarkê, jak

tylko jej twarz pojawi³a siê na wyœwietlaczu - musimy porozmawiaæ. - Jestem wolna dziœ po po³udniu oko³o... - Teraz. - Dallas, akurat... - Uwierz mi, to, co akurat robisz, nie jest takie wa¿ne. - Naprawdê? Co mo¿e byæ wa¿niejsze od finalizowania umowy na wywiad na wy³¹cznoœæ z Isaakiem McQueenem, czekaj¹cym na przewiezienie do nowego miejsca pobytu...

Poza Ziemi¹, w zak³adzie karnym o najbardziej zaostrzonym rygorze? Po³¹czenie tego z rozmowami z bliŸniaczkami Jones, a tak¿e z m³od¹ dziewczyn¹, któr¹ McQueen wraz ze swoj¹ wspólniczk¹ porwa³ w centrum handlowym w Dallas, oraz ze wszystkimi ofiarami porwañ McQueena, uwolnionymi przez pewn¹ œwie¿o upieczon¹ policjantkê, kiedy ta ponad dwanaœcie lat temu zatrzyma³a w Nowym Jorku McQueena? Zrobimy szeœciogodzinne specjalne wydanie, emitowane w trzech czêœciach. To bêdzie prawdziwy przebój. - Cieszê siê. Chcesz jeszcze

jeden supertemat? Mo¿e oznaczaæ kolejn¹ ksi¹¿kê i z ca³¹ pewnoœci¹ sprawi, ¿e wszyscy producenci z Hollywood zastukaj¹ do twoich drzwi. - Kiedy i gdzie? - Przystañ The Land Edge, Battery Park. Chwileczkê. - Unios³a wzrok, bo w³aœnie wróci³a Peabody, podnios³a palec i powiedzia³a bezg³oœnie: „Za godzinê”. - Za dwie godziny. Nie spóŸnij siê. Roz³¹czy³a siê. - Ale super - powiedzia³a Peabody. - Nie mam na myœli ksi¹¿ek i filmów, tylko pracê gliniarzy. Kiedy

zosta³am policjantk¹, nie liczy³am, ¿e bêdê prowadzi³a takie sprawy. Chcia³am powiedzieæ, ¿e trudno sobie nawet wyobraziæ, ¿e ktoœ móg³ zrobiæ to, co on robi³ przez czterdzieœci lat. Odczuwam... - Przygnêbienie - dokoñczy³a za ni¹ Eve. - Bo ktoœ powinien go powstrzymaæ ju¿ dawno temu. Gdyby jeden gliniarz spojrza³ w prawo, zamiast w lewo, w górê zamiast w dó³, zada³ jedno pytanie wiêcej, mo¿e uda³oby siê powstrzymaæ Steinburgera. - Taak. Wiem, ¿e niektórzy sprawcy nigdy nie zostaj¹ schwytani, a innym udaje siê unikn¹æ kary, bo policja

nie zdo³a³a zamkn¹æ œledztwa. Ale to jest... To trwa dziesi¹tki lat, Dallas. Patrzy³am na tê tablicê, na tego studenta, m³odszego ode mnie. Nigdy nie dorós³, nigdy nie skoñczy³ studiów ani siê nie zakocha³. Teraz móg³by ju¿ mieæ wnuki, ale on zawsze bêdzie mia³ dwadzieœcia lat. - Dobrze go sobie zapamiêtaj, Peabody. Zapamiêtaj jego twarz i nazwisko, zapamiêtaj, ¿e nie by³o mu dane mieæ wiêcej, ni¿ dwadzieœcia lat, poniewa¿ Joel Steinburger do tego nie dopuœci³. I usz³o mu to na sucho. Wiêc to samo zrobi³ innym. - A my siê postaramy, ¿eby ju¿

nigdy wiêcej tego nie zrobi³. Zadzwoni³ jej telefon. - Dallas. McHone. Mia³em fart. Znalaz³em karton z dowodami, ksi¹¿kê sprawy, sprzêt elektroniczny. Po rozmowie z pani¹ nie mog³em przestaæ o tym myœleæ, wiêc zacz¹³em kopaæ. - Jestem pana d³u¿niczk¹. Proszê pos³uchaæ, mamy tu urwanie g³owy. Gdybym mog³a dostaæ to, co znaleŸliœcie, zleci³abym naszemu najlepszemu specowi z Wydzia³u Przestêpstw Elektronicznych i

rzeczoznawcy o wybitnych umiejêtnoœciach w tym zakresie, ¿eby pogrzebali w sprzêcie. Chêtnie zapoznam siê z ksi¹¿k¹ sprawy i pozosta³ymi materia³ami. - Jeœli odkryje pani coœ, co mi pozwoli powiedzieæ wdowie po Pearlmanie, ¿e jej m¹¿ nie by³ tchórzem ani z³odziejem, bêdziemy kwita. Bêdê musia³ wype³niæ kilka wniosków, by móc to wszystko pani wys³aæ, a potem zorganizowaæ bezpieczny transport do Nowego Jorku. - Mogê w tym pomóc. Poproszê swojego komendanta, ¿eby za³atwi³

sprawy formalne, i za³atwiê transport. Jeœli kiedykolwiek bêdzie pan czegoœ ode mnie potrzebowa³, sier¿ancie detektywie McHone, proszê dzwoniæ. - Dziêkujê. - Poproœ Whitneya, ¿eby siê w to w³¹czy³ - powiedzia³a do Peabody. Ja zajmê siê organizacj¹ transportu. Ju¿ zamierza³a zadzwoniæ do Roarke’a, ale siê skrzywi³a, syknê³a i podesz³a do okna. Wiedzia³a, ¿e nie powinna zawracaæ mu g³owy za ka¿dym razem, kiedy potrzebuje czegoœ, co móg³ jej dostarczyæ. Przemog³a siê i zamiast do mê¿a,

zadzwoni³a do Summerseta. - Tak, pani porucznik? - Potrzebny mi szybki, pewny wahad³owiec do przewiezienia dwóch funkcjonariuszy policji nowojorskiej do Kalifornii, a potem z powrotem do Nowego Jorku razem z wa¿nymi dowodami rzeczowymi. - Rozumiem. Muszê wiedzieæ, gdzie dok³adnie maj¹ lecieæ i z jakiego lotniska w Nowym Jorku chc¹ wystartowaæ. - Tylko tyle? - Rozumiem, ¿e sprawa jest

pilna, wiêc owszem, wystarczy miejsce wylotu i lotnisko docelowe. - Dobrze. - Powiedzia³a mu, ale nie wyzby³a siê podejrzeñ. - Bardzo dobrze. Niech pani ludzie za trzydzieœci minut stawi¹ siê na lotnisku. Naturalnie musz¹ mieæ wa¿ne dokumenty to¿samoœci i podpisane upowa¿nienia. - Podpisane przez kogo? - Przez pani¹, pani porucznik. Poniewa¿ wahad³owce s¹ zawsze do pani dyspozycji, funkcjonariusze musz¹ mieæ jedynie pani upowa¿nienie.

Chyba ¿e zamierza pani im towarzyszyæ. Wtedy nie bêd¹ potrzebne ¿adne upowa¿nienia. - Nie, nie polecê z nimi. Bêd¹ na lotnisku za pó³ godziny. - Przemog³a siê i doda³a: - Dziêkujê. - Nie ma za co. Ze zmarszczonym czo³em popatrzy³a na ciemny wyœwietlacz. Sk¹d mia³a wiedzieæ, ¿e to takie proste? Gdyby wiedzia³a, ¿e to takie proste, sama skontaktowa³aby siê z centrum lotów. Chocia¿ prawdopodobnie Summersetowi i tak uda siê to za³atwiæ szybciej.

- Dallas. - Co? - Rozkojarzona Eve unios³a wzrok, i zobaczy³a w drzwiach Reo. - Tak? - Mam zgodê na za³o¿enie pods³uchu. Poinformujê o tym Feeneya. - Dobrze. Przystêpujemy do gry. - Wiem, ¿e nie chcesz tego s³uchaæ, ale bêdziesz musia³a mieæ naprawdê ogromne szczêœcie, ¿eby powiedzia³ choæ s³owo na temat tych zabójstw; coœ co bêdziesz mog³a wykorzystaæ w s¹dzie. - Mo¿e powie coœ, co bêdzie

prowadzi³o do czegoœ innego. To ca³y proces, Reo. - Który mo¿e trwaæ lata, nim uda nam siê - jeœli w ogóle - oskar¿yæ go o dawne morderstwa. Czy nie powinnaœ siê skupiæ na dwóch ostatnich? - Potrafiê jednoczeœnie skupiæ siê na wiêcej ni¿ na jednym celu. Student, kobieta w ci¹¿y, m¹¿ i ojciec, starzec, kobieta na tyle inteligentna, ¿eby siê z nim rozwieœæ, jakiœ facet, wykonuj¹cy swój zawód. O kim twoim zdaniem mogê zapomnieæ? - Chcê, ¿ebyœ pamiêta³a o nich wszystkich. Ale nawet jeœli siê

ograniczysz do sprawy Harris i Asnera, i tak gwarantujê, ¿e dostanie do¿ywocie. Ma tylko jedno ¿ycie, Dallas, i jeœli dobrze to rozegramy, spêdzi to, co mu z niego pozosta³o, za kratkami. - Œwietnie, gdyby chodzi³o tylko o niego. Ale chodzi równie¿ o siedem osób i ¿ycie, którego nigdy nie dane im by³o prze¿yæ. Widzia³aœ ich zdjêcia? spyta³a Eve. - Tak. Wiem. Wiem, Dallas. Chcê, ¿eby odpowiedzia³ za œmieræ ich wszystkich. Chcia³abym go oskar¿yæ o ich zamordowanie i uzyskaæ wyrok skazuj¹cy, co jest jednak nierealne. Oczywiœcie jeœli kiedykolwiek uda

nam siê zebraæ doœæ dowodów, by oskar¿yæ go o te wszystkie zabójstwa, mój szef w pe³ni siê w to zaanga¿uje, a ja bêdê mia³a murowany awans w kieszeni. Ale na razie pragnê zdobyæ solidne podstawy, by móc go oskar¿yæ o jedno zabójstwo, skazaæ i mieæ nadziejê, ¿e z czasem uda nam siê udowodniæ mu pozosta³e. - Mnie to nie satysfakcjonuje. Kiedy bêdziemy mieli doœæ dowodów, ¿eby go zamkn¹æ za zamordowanie Harris i Asnera lub choæby za jedno, z tych morderstw, rozerwê go na strzêpy za pozosta³e. Za wszystko. I potem podam ci te strzêpy na tacy.

- A ja siê nimi dalej zajmê. Mira siê niepokoi. Widzia³aœ to? Boi siê, ¿e Steinburger znajdzie jakiœ sposób, by odwróciæ uwagê od swojej osoby i sprawiæ, byœmy siê skupili na kimœ innym. Albo zrobi coœ gorszego. Nie chcemy, by mia³ na swoim koncie kolejn¹ ofiarê. - Wiem, jak teraz rozumuje. I bêdê zawsze krok przed nim. - Informuj mnie na bie¿¹co. A jeœli dostarczysz mi wiêcej okruchów, postaram siê o nakazy rewizji. - Mo¿esz zacz¹æ siê staraæ od zaraz.

Reo tylko pokrêci³a g³ow¹. - Jeœli teraz spróbujê, nic nie wskóram. A kiedy raz mi odmówi¹, póŸniej trudniej mi bêdzie je uzyskaæ. Eve dostrzeg³a w tym racjonalne myœlenie, nawet jeœli taka logika jej siê nie podoba³a. - Wiesz, ¿e kiedy razem z Peabody posz³yœmy na plan zdjêciowy, gdy Harris jeszcze ¿y³a, akurat krêcili scenê, w której m³oda, zadziorna zastêpczyni prokuratora towarzyszy dwóm gliniarzom z wydzia³u zabójstw do domu Icove’ów? I kiedy znajduj¹ trupa, zastêpczyni prokuratora mdleje.

- Kurde. Kurde. Umieœcili tê scenê? - Na twarzy Reo pojawi³o siê zawstydzenie i z³oœæ. - Kurde. Pierwszy raz zobaczy³am trupa. Ka¿demu mog³oby siê coœ takiego przytrafiæ. - Ale przytrafi³o siê tobie. Aktorka naprawdê z wielkim wdziêkiem osunê³a siê na ziemiê. - Podoba³o ci siê to. - Cher Reo zmru¿y³a oczy i wycelowa³a w ni¹ palec. - Z satysfakcj¹ patrzy³aœ na moje upokorzenie. - Gwi¿d¿ê na to. I o ile mnie pamiêæ nie zawodzi, zrehabilitowa³aœ siê.

Do³o¿y³aœ wszelkich starañ, by uzyskaæ nakazy. Reo westchnê³a. - Daj mi coœ wiêcej. Daj mi coœ wiêcej, a znów wyjdê ze skóry, ¿eby uzyskaæ nakazy. - Przygotuj siê do tego. - Eve z³apa³a kurtkê. - O, mój Bo¿e! - Reo jêknê³a niemal tak, jakby dozna³a zmys³owej przyjemnoœci. - Naprawdê? - Zachowuj¹c pewn¹ odleg³oœæ, Eve w³o¿y³a kurtkê. Rzeczywiœcie dozna³aœ zmys³owej

przyjemnoœci na widok kurtki? - Jest... Cudowna. - Nie dotykaj jej. No dobrze, raz - zgodzi³a siê Eve, doskonale wiedz¹c, ¿e nie uda jej siê omin¹æ Reo. - Mo¿esz jej dotkn¹æ, ale tylko raz. - Mmmm. Jest odlotowa. - Co to za s³owo? - mruknê³a, wychodz¹c. W sali wydzia³u zawo³a³a: Peabody, ze mn¹. Dostaniesz swój okruch - zwróci³a siê do Reo. * Wiatr wia³ od wody, nios¹c jej

zapach na l¹d. By³ ca³kiem przyjemny dzieñ i turyœci skorzystali z okazji, by spacerowaæ po parku, jeŸdziæ promami na Wyspê Wolnoœci. Ogrody nadal by³y w pe³nym rozkwicie, chocia¿ przewa¿a³y kolory jesieni - rudoœci i br¹zy. Sprzedawcy rozstawili swoje stragany, by doiæ turystów, oferuj¹c im sojdogi, pami¹tki, przewodniki, jednorazowe telefony i aparaty fotograficzne tym, którzy zgubili swoje lub zapomnieli je wzi¹æ. Eve sta³a, przygl¹daj¹c siê przystani, smuk³ym ³odziom, ko³ysz¹cym siê na wodzie.

Czêœæ, gdzie cumowa³y prywatne jachty, odgrodzono, ¿eby zniechêciæ ciekawskich, wandali i z³odziei. Ale pokonanie bramy nie sprawi³oby wiêkszych trudnoœci. Chocia¿ przypuszcza³a, ¿e ci, których by³o staæ na trzymanie czy cumowanie swoich, jak to siê mówi, wypasionych lodzi w tej przystani, zadbali równie¿ o odpowiednie ich zabezpieczenie. - To Violet Holmes. - Peabody wskaza³a brod¹ kobietê, id¹c¹ w stronê bramy. Tamta mia³a na sobie eleganck¹, czerwon¹ marynarkê, d¿insy, ozdobione przy kieszeniach cienk¹, z³ot¹ lamówk¹

oraz czerwon¹ koszulê w paski. Owiniêty wokó³ szyi szal w kwiaty, unosi³ siê za ni¹ na wietrze. Krótkie, siwe w³osy schowa³a pod marynarsk¹ czapk¹, w³o¿on¹ na bakier. - Detektyw Peabody. A pani jest z pewnoœci¹ porucznik Dallas. - Violet mocno uœcisnê³a im d³onie. Przeczyta³am ksi¹¿kê o Icove’ach i œledzi³am wiadomoœci na temat K. T., czujê siê wiêc teraz, jakbym panie zna³a. - Zna³a pani K. T.? - spyta³a Eve. - Trochê. Uwa¿am ju¿ Nowy Jork za swoje miasto i tylko od czasu do

czasu wyje¿d¿am na zachodnie wybrze¿e. Milo mi siê z paniami spotkaæ, ale nie rozumiem waszego zainteresowania Simone. - £odzi¹ - wyjaœni³a Peabody Eve. - Nazwa³am j¹ imieniem postaci, któr¹ kiedyœ zagra³am. Obie jesteœcie za m³ode, ¿eby to pamiêtaæ, ale rola Simone zapocz¹tkowa³a moj¹ karierê. £ódŸ ma teraz dziesiêæ lat i p³ywanie ni¹ nale¿y do moich ulubionych sposobów spêdzania wolnego czasu. - Skoro ju¿ pani wspomnia³a o pocz¹tkach swojej kariery zawodowej,

proszê mi powiedzieæ, czy to normalne, by Joel Steinburger zap³aci³ pocz¹tkuj¹cej aktorce dwadzieœcia tysiêcy dolarów? - S³ucham? - To jeden z tych osobliwych szczegó³ów, jakie czasami napotykamy podczas rutynowego œledztwa. Dwadzieœcia tysiêcy, przekazano na pani konto - dopiero co otwarte osiemnastego lipca dwa tysi¹ce dwudziestego dziewi¹tego roku. Czy to przyjêta praktyka? - Nie, wprost przeciwnie. I dlatego Joel jest tak niezwyk³ym i wyj¹tkowym cz³owiekiem. Doskonale to

pamiêtam, bo te¿ ma to zwi¹zek z Simone. Bardzo chcia³am dostaæ tê rolê, próby czytane wypad³y dobrze. Wiele dni przygotowywa³am.

siê

do

nich

Rozeœmia³a siê do wspomnieñ. - Jad³am, spa³am, oddycha³am Simone. Ale chocia¿ Joel chcia³, ¿ebym wyst¹pi³a w tej roli, reszta kierownictwa wytwórni by³a temu przeciwna. Nie by³am wystarczaj¹co piêkna, wystarczaj¹co wyrafinowana. Nie by³am wystarczaj¹co zmys³owa, seksowna. I tak dalej. -

Rozumiem.

Dwadzieœcia

tysiêcy dolarów to zmieni³o? - Zdziwi siê pani, ale Joel wyp³aci! mi te pieni¹dze z w³asnej kieszeni. Zaryzykowa³. Kaza³ mi zatrudniæ jednego z czo³owych w owym czasie konsultantów od mody, fryzur, makija¿u, zachowania. - Znów siê rozeœmia³a. - Bo¿e, to by³o takie emocjonuj¹ce. Ca³kowicie odmieniona zewnêtrznie oraz wewnêtrznie przysz³am na kolejn¹ próbê czytan¹. I dosta³am tê rolê. Zawdziêczam to Joelowi. Zreszt¹ nie tylko to. - Czy byliœcie kochankami?

- Wtedy nie. PóŸniej przez jakiœ czas owszem. To dziwne pytania. - Wiem, ¿e mog¹ siê pani wydawaæ dziwne. Mam kolejne. Poniewa¿ tak dobrze pamiêta pani to wydarzenie, powinna pani równie¿ pamiêtaæ, o co w zamian za to poprosi³ pani¹ Joel. - ¯ebym zdoby³a tê rolê. - Chodzi mi o ma³¹ przys³ugê, o coœ, o co wtedy poprosi³. - Nadal nie rozumiem, co to ma wspólnego z moj¹ ³odzi¹. - Jest szereg szczegó³ów, które

musimy wyjaœniæ. - Tak siê sk³ada, ¿e pamiêtam, bo by³ to wyj¹tkowo ekscytuj¹cy okres w moim ¿yciu. To by³o coœ zwyczajnego i s³odkiego. Nigdy nie traktowa³am tego jako przys³ugi, jak siê pani wyrazi³a. A ju¿ z pewnoœci¹ nie przys³ugi za pieni¹dze. - Co pani pamiêta? - Joel planowa³ niespodziankê dla ¿ony. Dopiero co siê okaza³o, ¿e spodziewa siê ich pierwszego dziecka. Chcia³ na krótko wyskoczyæ do ich willi w Meksyku, sprawdziæ, czy przygotowania przebiegaj¹ jak nale¿y.

Poprosi³ mnie, ¿ebym powiedzia³a, gdyby ktoœ mnie zapyta³, ¿e tamtego wieczoru by³ ze mn¹ i konsultantem na naszym pierwszym spotkaniu. I przez pierwsze dwie godziny rzeczywiœcie bra³ w nim udzia³. Potem nas po¿egna³, ¿eby zd¹¿yæ na samolot. Czy o to pani chodzi³o? - Tak, dziêkujê. Mam teraz pe³n¹ jasnoœæ. Domyœlam siê, ¿e kiedy policja pani¹ zapyta³a, powiedzia³a pani to, co uzgodni³a pani z Joelem. - Och. - Violet po³o¿y³a rêkê na sercu. - Œmieræ Angeliki Caulfield z powodu przedawkowania. Tak, teraz rozumiem zainteresowanie policji. Co za

tragedia. By³a utalentowana.

taka

m³oda

i

- Policja przes³uchiwa³a pani¹? - Rozmawiali z Joelem. Kr¹¿y³y plotki, ¿e mia³ romans z Angelic¹. Szczerze mówi¹c, jeœli wierzyæ plotkom, nie potrafiê zliczyæ, ile mia³am romansów z mê¿czyznami, których nigdy nawet nie widzia³am na oczy. Ale to czêœæ zawodu aktorki. - Kiedy rozmawiali z pani¹, powiedzia³a im pani, ¿e by³ z pani¹ i z konsultantem. - Tak, powiedzia³am im, ¿e by³ z

nami. Germaine, konsultant, by³ przy tym, kiedy policja zadawa³a mi pytania. To by³o rutynowe postêpowanie. I odruchowo potwierdzi³, ¿e Joel by³ z nami. Wiêc ja te¿ tak powiedzia³am. Tak wydawa³o mi siê proœciej. Umilk³a na chwilê i wypuœci³a powietrze z p³uc. - Od wielu lat o tym nie myœla³am, ale chyba by³oby lepiej, gdybyœmy wtedy powiedzieli prawdê. Przecie¿ Joel z pewnoœci¹ mia³ bilety lotnicze. Ale dziennikarze zaczêliby siê rozpisywaæ o jego wyjeŸdzie do

Meksyku i zepsuliby ca³¹ niespodziankê. A Lana by³a naprawdê szczerze zaskoczona, kiedy urz¹dzi³ niesamowite przyjêcie dla niej w ich willi. To by³o moje pierwsze prawdziwe przyjêcie doda³a z uœmiechem. Teraz, kiedy tamta niespodzianka nie odgrywa ju¿ ¿adnej roli, czy by³aby pani ³askawa sprostowaæ swoje dawne zeznania? spyta³a Eve. - Och. Tak, naturalnie. Jeœli to naprawdê konieczne. - Tak bêdzie uczciwie - rzuci³a od niechcenia Eve. - PóŸniej siê tym zajmiemy. Czy pozwoli pani, ¿e siê

rozejrzymy na Simone? Oczywiœcie. Violet przeci¹gnê³a kartê w czytniku i wprowadzi³a kod. - Jest zacumowana na szóstym stanowisku. To moja szczêœliwa liczba. - Czy ostatnio p³ywa³a pani swoj¹ ³odzi¹? - spyta³a Eve. - W ci¹gu dwóch ostatnich tygodni nie. By³am w Baltimore, gdzie krêcone s¹ plenery do nowego serialu. Wróci³am do Nowego Jorku wczoraj po po³udniu. - Czy ktoœ oprócz pani ma dostêp do ³odzi?

- Phillip, Phillip Decater. Od paru lat mieszkamy razem. Ale on nigdzie nie wyp³ywa³. By³ ze mn¹ w Baltimore. Poza tym kiepski z niego ¿eglarz. To jego jedyna wada - doda³a z uœmiechem, wskazuj¹c ³adn¹, bia³¹ ³ódŸ z b³yszcz¹cymi, mosiê¿nymi okuciami. - Wyobra¿am sobie, ¿e p³ywa pani z przyjació³mi. - Tak, z przyjació³mi, z rodzin¹. Jak tylko uda nam siê to zorganizowaæ. Dlaczego pani pyta? - Mo¿e to nic wa¿nego. Czy zorientowa³aby siê pani, gdyby ktoœ korzysta³ z lodzi podczas pani nieobecnoœci?

- Jeœli przypuszcza pani, ¿e ktoœ móg³by wzi¹æ ³ódŸ, by ni¹ pop³ywaæ, niezbyt to sobie wyobra¿am. Po pierwsze, musia³by otworzyæ bramê, potem wejœæ do sterówki, gdzie jest zainstalowany alarm, nastêpnie wprowadziæ kod uruchamiaj¹cy silnik. Jeœli komuœ uda³oby siê pokonaæ te wszystkie zabezpieczenia, czemu nie mia³by pop³yn¹æ do Nowej Scotii i nie sprzedaæ tam lodzi? - S³uszna uwaga. Ale jeœli ktoœ korzysta³ z ³odzi, zorientowa³aby siê pani? - Mogê sprawdziæ w cyfrowym dzienniku pok³adowym. Jest tam

zapisane, kiedy ostatni raz korzystano z ³odzi, wspó³rzêdne miejsca, do którego dotarto, ile czasu to trwa³o. - Naprawdê? - Najnowszy gad¿et - przyzna³a Violet, uœmiechaj¹c siê szeroko. Dosta³am go od Phillipa na urodziny w zesz³ym miesi¹cu. W³aœciwie coœ takiego niezbyt mi jest potrzebne na lodzi, któr¹ p³ywam dla przyjemnoœci, ale Phillip wie, ¿e kocham Simone i lubiê wszelkie nowinki. - Czy mo¿emy sprawdziæ ten pani gad¿et? - Czemu nie? Zapraszam na

pok³ad. Kambuz jest zawsze dobrze zaopatrzony - powiedzia³a Violet, zgrabnie wchodz¹c na pok³ad ³odzi. Czy ¿ycz¹ sobie panie czegoœ? - Nie, dziêkujemy. - Rety, jest œliczna. - Peabody przesunê³a palcami po barierce. W³aœciwie niewiele wiem o ³odziach, ale znam siê na drewnie. To jest naprawdê pierwszorzêdne. - Drewno tekowe z odzysku. Latem czêsto mamy goœci. Mo¿e siê tutaj przespaæ osiem osób, jeœli postanowimy spêdziæ weekend z przyjació³mi.

Wesz³a po w¹skich schodkach i wprowadzi³a kolejny kod, by otworzyæ przeszkolone drzwi. Chocia¿ pomieszczenie wygl¹da³o jak nowoczesne centrum dowodzenia, by³o w nim staroœwieckie ko³o - ster, jak siê domyœli³a Eve. Z przeszklonej rozci¹ga³ siê widok na port.

sterówki

Eve stara³a siê nie zwracaæ uwagi na delikatnie ko³ysz¹c¹ siê pod³ogê pod nogami. - No wiêc... - Violet przesz³a na praw¹ stronê - tu s¹ ró¿ne gad¿ety.

Sonar, dziêki któremu mo¿na wyœledziæ ³awice ryb albo wieloryby, jeœli wyp³ynie siê wystarczaj¹co daleko od brzegu. Ró¿ne przyrz¹dy meteorologiczne. A to jest cyfrowy dziennik pok³adowy. - Otworzy³a monitor w pulpicie, przedstawi³a siê swoim imieniem, poda³a nazwê ³odzi. Phillip dla zabawy zaprogramowa³ go tak, by uruchamia³ siê na dŸwiêk g³osu. Wyœwietliæ ca³y dziennik pok³adowy - poleci³a. Zobaczy pani - zwróci³a siê do Eve - ¿e niezbyt czêsto wyp³ywaliœmy ³odzi¹ przez ostatnie... A co to takiego? Eve wcale siê nie zdziwi³a.

- Czy dobrze to odczytujê? Wczoraj wyp³yniêto ³odzi¹ o pierwszej szesnaœcie i zacumowano j¹ z powrotem po godzinie, o drugiej dwadzieœcia dwie. Zrobiono dwie i szeœæ dziesi¹tych mili. Czy to œrednia prêdkoœæ? - Tak, w wêz³ach. - Violet zdjê³a czapkê, przesunê³a d³oni¹ po w³osach. To bardzo dziwne. - A te liczby to wspó³rzêdne miejsca, gdzie pop³yniêto ³odzi¹? Tak, tak. Cholera. Porozmawiam o tym z ochron¹ przystani. Jeœli ktoœ z personelu uzna³, ¿e mo¿e sobie u¿ywaæ Simone, to czeka go

przykra niespodzianka. - Proszê siê rozejrzeæ po ³odzi powiedzia³a Peabody - i sprawdziæ, czy czegoœ nie zepsuto albo nie ukradziono. - Bo¿e. Tak, naturalnie. Cholera! - Wychodz¹c, wyci¹gnê³a telefon. Eve s³ysza³a, jak mówi³a: Phillipie, ktoœ by³ na Simone. Nie, nie, wszystko w porz¹dku. Jestem tu z policjantkami. - Nie mia³ pojêcia o tym gad¿ecie - powiedzia³a Eve. - To coœ nowego. Za³o¿ê siê, ¿e wiedzia³, ¿e Violet jest w Baltimore, a ³ódŸ stoi tu zacumowana. Wiedzia³, jak siê

przedostaæ przez bramê, wejœæ do sterówki, uruchomiæ motor. - Kiedyœ byli kochankami szepnê³a Peabody. - Ju¿ raz dla niego sk³ama³a, kiedy j¹ oficjalnie przes³uchiwano. - Poniewa¿ wed³ug mnie by³a m³oda, naiwna, wdziêczna mu za pomoc. I niewa¿ne, czy œwiadomie, czy nie, czu³a siê zobowi¹zana, bo da³ jej pieni¹dze na konsultanta, wspiera³ jej starania o rolê, na której jej zale¿a³o. Powiedzia³a nam o tym, nic nie krêc¹c. - Taak. - Peabody spojrza³a w stronê drzwi do sterówki.

- Nie mia³ powodu, ¿eby j¹ uprzedziæ. Nie przypuszcza³a, ¿e po tylu latach znów j¹ poprosi o przys³ugê. Wygl¹da³a na zaskoczon¹, ale nie przestraszon¹. - Prawdopodobnie zmieni³a system zabezpieczeñ po tym, jak siê rozstali. Od dwóch lat mieszka z tym Phillipem. Ale Steinburger z pewnoœci¹ by³ czêstym goœciem na pok³adzie ³odzi. S¹ przyjació³mi, ma swoj¹ w³asn¹ ³ódŸ. Us³yszawszy jakieœ ha³asy pod pok³adem, Eve zesz³a na dó³. - Wszystko wygl¹da tak, jak powinno. - Violet sta³a w kambuzie,

mieszaj¹c drinka. - Muszê siê napiæ krwawej mary. Jestem wœciek³a! Phillip ju¿ tu jedzie. Zawsze mo¿na na niego liczyæ. - Powiedzia³a pani, ¿e tylko wy macie dostêp do ³odzi. Ale czy w razie jakiejœ nagiej sytuacji mog¹ tu wejœæ pracownicy ochrony przystani? - Tak, tak. Nie pomyœla³am o tym. Maj¹ dostêp, w razie gdyby coœ siê sta³o. - Powiedzia³a pani, ¿e czêsto zapraszacie goœci na ³ódŸ. Mo¿e niektórzy przyjaciele lub cz³onkowie rodziny znaj¹ kody.

- Byæ mo¿e, byæ mo¿e. - Wypi³a ³yk krwawej mary. - Ale to przyjaciele, rodzina. Gdyby ktoœ z nich chcia³ gdzieœ pop³yn¹æ ³odzi¹, zapyta³by mnie. Nie zakrada³by siê w œrodku nocy, bo wystarczy³oby, ¿eby do mnie zadzwoni³, a da³abym mu zgodê. - Czy zaprosi³a pani na ³ódŸ aktorów b¹dŸ inne osoby, pracuj¹ce przy filmie o Icove’ach? Violet opuœci³a rêkê ze szklank¹. - Myœli pani, ¿e ma to jakiœ zwi¹zek z morderstwem? To... Muszê zaczerpn¹æ œwie¿ego powietrza. Minê³a je obie i wysz³a na

pok³ad. Eve odczeka³a minutê, a potem ruszy³a za w³aœcicielk¹ ³odzi. - Czy wydala pani przyjêcie na pok³adzie dla osób, pracuj¹cych przy filmie? - PrzyjaŸniê siê z Connie. Ubóstwiam Roundtreego. ZaprzyjaŸni³am siê te¿ z Andi, odk¹d przesta³yœmy regularnie konkurowaæ o te same role. Usiad³a i znów siê napi³a. - Ju¿ wczeœniej pozna³am Juliana, uwa¿am, ¿e jest czaruj¹cy. A z

Joelem, jak panie wiedz¹, kiedyœ by³am blisko zwi¹zana. Pozostaliœmy przyjació³mi. Pod koniec sierpnia razem z Phillipem zorganizowaliœmy przyjêcie na pok³adzie Simone. Byli wszyscy, których ju¿ wymieni³am, poza tym K. T., Marlo Durn, Matthew Zank i jeszcze kilka osób. Czêœæ z nich zosta³a na noc. Connie i Roundtree, Joel, Andi... Widzi pani, wszyscy mamy lodzie. Jesteœmy ¿eglarzami. Nie rozumiem, jaki to ma zwi¹zek z morderstwem. - To szczegó³, który musimy sprawdziæ. Czy po tamtym przyjêciu ktoœ z nich by³ na lodzi? - Ach. - Potar³a czo³o. - Rzadko

jest czas na przyjêcia, kiedy siê akurat krêci film. Zdaje siê, ¿e w zesz³ym miesi¹cu razem z Connie zjad³yœmy obiad. Nie wyp³ywa³yœmy z portu. Po prostu urz¹dzi³yœmy sobie obiad tylko dla pañ tutaj, w przystani. I, och, kilka tygodni temu po¿yczy³am ³ódŸ Joelowi. Chcia³ zaprosiæ kilku inwestorów, rozwa¿a³ wynajêcie jakiegoœ jachtu. Powiedzia³am mu wtedy, ¿eby siê nie wyg³upia³, ¿e mo¿e ich zaprosiæ na Simone. - Musia³a mu pani daæ kody. - Tak, chyba to zrobi³am. Zamierza³am je zmieniæ, na wszelki wypadek. Ale jestem zajêta przy nowym

serialu i zapomnia³am o tym. Zreszt¹, jak ju¿ powiedzia³am, ani Joel, ani nikt z nich nie mia³by powodu, ¿eby siê tu zakradaæ w œrodku nocy, by dok¹dœ wyp³yn¹æ. - To tylko drobny szczegó³ rzuci³a od niechcenia Eve. - Dziêkujemy za poœwiêcenie nam czasu i za informacje. Zanim siê rozstaniemy, chcia³abym zrobiæ kopiê pani cyfrowego dziennika pok³adowego. - Bardzo proszê. Czy nie nale¿a³oby poszukaæ odcisków palców? Eve siê uœmiechnê³a.

- Myœlê, ¿e kopia dziennika pok³adowego wystarczy. Skoro ju¿ tu jesteœmy, mo¿e oficjalnie sprostuje pani swoje dawne zeznania? - To by³o trzydzieœci lat temu zaczê³a Violet. - Czy to naprawdê konieczne? - Tak dla porz¹dku. Peabody, idŸ zrób kopiê, a ja spiszê sprostowanie zeznañ. Za³atwi³y wszystko i zostawi³y Violet, dumaj¹c¹ nad krwaw¹ mary. - Peabody. - Wiem, mam przekazaæ dane z

dziennika pok³adowego policji rzecznej, ¿eby ustaliæ, gdzie zosta³ wyrzucony sprzêt, a potem skierowaæ tam nurków. - Powiedz im, ¿e to bardzo pilne - doda³a Eve. - Mamy pierwszy okruszek, pierwszy spory okruszek, bo Violet stare zeznanie odwo³a³a i Steinburger straci³ alibi na noc, kiedy zginê³a Caulfield. - Wszystko sobie wczeœniej zaplanowa³. Wszystko przygotowa³, poœwiêcaj¹c mnóstwo uwagi, daj¹c pieni¹dze na konsultanta, którego odszukam, i kusz¹c du¿¹ rol¹ m³od¹, niedojadaj¹c¹ aktorkê. - Która prawdopodobnie siê w

nim podkochiwa³a - doda³a Eve. - Reo to siê spodoba. A znalezienie wyrzuconego sprzêtu elektronicznego bêdzie dla niej naprawdê silnym dodatkowym bodŸcem. Za³atwi nam ten nakaz rewizji. - Co za szczêœcie, ¿e pani Holmes zainstalowa³a ten cyfrowy dziennik pok³adowy. - Steinburgerowi ju¿ zbyt d³ugo dopisuje szczêœcie. Jak nie dziennik pok³adowy, znalaz³oby siê coœ innego. Zu¿ycie paliwa albo... Sama nie wiem. Chcê, ¿eby dwóch gliniarzy popyta³o w przystani, czy ktoœ nie widzia³ Steinburgera b¹dŸ czegoœ, co wyda³o

siê czymœ niecodziennym. I chcê, ¿eby ludzie z Wydzia³u Przestêpstw Elektronicznych sprawdzili zabezpieczenie bramy. ¯eby wejœæ z nami na teren przystani, Violet musia³a pos³u¿yæ siê kart¹. Przekonajmy siê, jak on sobie z tym poradzi³. - Zajmê siê tym. A oto i Nadine. - Widzê j¹. - Lepiej niech to bêdzie coœ wa¿nego. - Nadine podesz³a do nich, stukaj¹c obcasami. - Coœ bardzo wa¿nego. Jestem zarobiona po ³okcie przy tym specjalnym wydaniu programu. Ostatniej nocy spa³am nie d³u¿ej ni¿ trzy godziny, a na œniadanie zjad³am dwie

s³odkie bu³eczki, bo tylko to mia³am w domu. A teraz jestem tutaj, kiedy powinnam przygotowywaæ pytania dla tego popaprañca McQueena. - Przypuszczam, ¿e przyda ci siê spacer po parku. Peabody, zajmij siê tym, o czym rozmawia³yœmy, dobrze? Potem mo¿esz do nas przyjœæ. - Nie mam czasu na spacery po parku... - zaczê³a Nadine, ale Eve ruszy³a przed siebie. - Och, gdybym nie wiedzia³a, ¿e mo¿e mi skopaæ ty³ek, chêtnie skopa³abym jej - mruknê³a dziennikarka. - Uwierz mi - powiedzia³a jej

Peabody - nie bêdziesz ¿a³owa³a tego spaceru. Eve uwa¿a³a, ¿e jeœli ju¿ koniecznie trzeba siê udaæ na ³ono natury, to miejski park w cywilizowany sposób zaspokaja tê potrzebê. Fauna ogranicza³a siê do wiewiórek, go³êbi, ulicznych bandytów i z bardziej sko³tunionego od wiewiórek osobnika wieszcz¹cego koniec takiego œwiata, jaki znamy. W³aœciwie nawet lubi³a kwiaty. Ktoœ je posadzi³, a nie wy³ania³y siê same z ziemi, kiedy nikt nie patrzy. A przez osobliwe æwierkanie ptaków czy

brzêczenie jakichœ owadów, pij¹cych krew, dolatywa³ uspokajaj¹cy szum ruchu ulicznego. - Nie zamierzam przemierzyæ ca³ego Battery Park w tych szpilkach. Eve spojrza³a na b³yszcz¹ce rdzawoz³ote czó³enka na wysokim obcasie. - Czemu je wk³adasz, skoro nie mo¿esz w nich chodziæ? - Mogê w nich chodziæ. Tylko nie zamierzam w nich odbywaæ pieszych wêdrówek. - Nadine klapnê³a na ³awce, za³o¿y³a nogê na nogê, skrzy¿owa³a rêce na piersiach. - Co to

za sprawa i dlaczego, do jasnej cholery, nie mog³yœmy o niej porozmawiaæ przez telefon? Ca³y mój plan dnia diabli wziêli. - Jak siê dowiesz, bêdziesz mnie chcia³a ca³owaæ po rêkach. Dziennikarka tylko spojrza³a na ni¹ zimno. - Masz pojêcie, ile pracy wymaga przygotowanie takiego kilkuodcinkowego programu specjalnego? Trzeba sporz¹dziæ harmonogram, zaplanowaæ wyjazdy, napisaæ scenariusz, wymyœliæ formu³ê, zadbaæ o garderobê. Na dodatek to ja przeprowadzam wywiady, uk³adam

pytania, piszê komentarz. I jestem producentk¹. Wiêc... Skoro ju¿ mowa o producentach - powiedzia³a s³odko Eve, przysiad³szy na ³awce. - Chcê, ¿ebyœ nak³oni³a Stein - burgera do udzielenia ci wywiadu. Mo¿esz go wypytaæ o jego przemyœlenia, dotycz¹ce zabójstwa Harris, jakie to uczucie byæ podejrzanym, jak on i pozostali radz¹ sobie z jej œmierci¹, musz¹c kontynuowaæ krêcenie filmu. I takie tam. - Teraz jeszcze mówisz mi, jak mam wykonywaæ swoj¹ pracê? - Stres ust¹pi³ miejsca z³oœci. - Przysiêgam na Boga, ¿e chyba jednak spróbujê ci

skopaæ ty³ek. - W tych butach? - Eve prychnê³a. - Po³amiesz sobie nogi! - S³uchaj, Dallas, w mediach ju¿ pe³no materia³ów na ten temat, a Steinburger, jak ca³a reszta, mówi to, co nie zaszkodzi wytwórni. Wszyscy s¹ wstrz¹œniêci, zdenerwowani, pogr¹¿eni w ¿alu, ale ¿ycie musi siê toczyæ dalej. Ju¿ rozmawia³am ze wszystkimi. Jeœli masz jakiœ nowy trop, którym mogê pod¹¿yæ, dobrze. W przeciwnym razie bêdzie to powtarzanie tych samych rzeczy, o ile nie ujawnisz jakichœ nowych informacji. Na przyk³ad powiesz mi, ¿e to Steinburger uda³ siê

na taras i zabi³ Harris. - Nieoficjalnie. Nadine zmru¿y³a oczy. - Och, pozwól, ¿e ciê zacytujê, Dallas, ugryŸ mnie. Zaci¹gnê³aœ mnie tutaj, ¿eby siê ze mn¹ droczyæ, mówi¹c, ¿e podejrzewasz jednego z najbardziej lubianych, szanowanych i odnosz¹cych sukcesy producentów z bran¿y o zabicie swojej najbardziej kasowej aktorki, sk¹din¹d kobiety o trudnym charakterze? I jeszcze oczekujesz, ¿e nikomu o tym nie powiem? - Tak, albo pójdziemy na spacer, ty w swoich szpilkach, a ja w nowych,

wygodnych butach. - Bo¿e! Potrafisz mnie wkurzyæ. - Nadine zerknê³a na buty Eve i zrobi³a nad¹san¹ minê. - £adne. Eve wyci¹gnê³a nogi przed siebie i te¿ przyjrza³a siê swoim butom. - Chyba dobrze pasuj¹ do kurtki. Nawet nie zamierzam rozpoczynaæ rozmowy o kurtce, bo powinna nale¿eæ do mnie. Znacznie lepiej od ciebie potrafiê doceniæ miêkk¹ skórê i doskona³y krój. - Podoba mi siê. - Eve odczeka³a chwilê. - No wiêc chcesz siedzieæ tutaj

i paplaæ o ciuchach, czy mo¿emy porozmawiaæ nieoficjalnie? - Cholera. Powinnam... - Zaczekaj chwilkê. - Eve wsta³a, zrobi³a kilka kroków i z³apa³a za ramiê chudzielca w luŸnej kurtce i spodniach moro. - S³uchaj no, oboje wiemy, ¿e ta kobieta to idiotka, jeœli w taki sposób trzyma torebkê. - O co pani chodzi? - Pchn¹³ j¹, próbuj¹c siê wyrwaæ. Ale Eve tylko mocniej zacisnê³a palce na jego ramieniu. - Jest idiotk¹ i jej towarzyszka równie¿. Ale prawdopodobnie s¹ z

Wisconsin albo innego odleg³ego stanu. Wiêc wyrywanie im torebek w parku to dla miasta z³a reklama. Uœmiechn¹³ siê szyderczo, woln¹ rêkê zwin¹³ w piêœæ. - Odwal siê ode mnie, paniusiu, albo wezwê policjê. - Czyli ty te¿ jesteœ idiot¹. Jestem z policji, g³upku. Siedzia³am na ³awce i widzia³am, jak ocenia³eœ swoje szanse na kradzie¿ na wyrwê. To oburzaj¹ce. - Nie wiem, o czym pani mówi. Ale opuœci³ zaciœniêt¹ piêœæ, a jego g³os sta³ siê piskliwy. - Tylko sobie

spacerujê. Nic wiêcej. - Zrób przys³ugê nam obojgu, idŸ sobie pospacerowaæ gdzie indziej. I to ju¿! Kiedy go puœci³a, nie odszed³ wolnym krokiem, tylko czmychn¹³ jak zaj¹c jak najdalej od dwóch kobiet, byæ mo¿e z Wisconsin, które spacerowa³y, niedbale wymachuj¹c torebkami. Eve wróci³a na ³awkê. - Przepraszam. No wiêc o czym to mówi³yœmy? - Sk¹d wiedzia³aœ, ¿e to z³odziej torebek?

- Szed³ za tymi kobietami od kilku minut, zachowuj¹c dystans, i nie spuszcza³ wzroku z torebek. Próbowa³ oceniæ, czy uda mu siê zabraæ obie, czy ma siê zadowoliæ jedn¹. Chyba zamierza³ wyrwaæ obie. Mniejsza o to. Jeœli chcesz wiedzieæ to, co ja, powiedz magiczne zaklêcie. - Jasna cholera. - Nie zaklêcie.

tak

brzmi

magiczne

- Zgoda, ale lepiej niech to bêdzie coœ naprawdê dobrego. Coœ rewelacyjnego. Rozmawiamy nieoficjalnie.

- Steinburger nie tylko zabi³ Harris i A. A. Asnera, ale przynajmniej jeszcze siedem innych osób. Uwa¿am, ¿e ma na sumieniu wiêcej ofiar, w tej chwili jednak poprzestaniemy na dziewi¹tce. Zabija od czterdziestu lat. Nadine zamruga³a powiekami. - Joel Steinburger, zdobywca nagród Akademii i Kennedy Center, za³o¿yciel Big Bang Productions, od czterdziestu lat zabija ludzi? - Zacz¹³ od zamordowania jednego ze swoich wspó³lokatorów podczas studiów, a skoñczy³ na Asnerze, o ile uda mi siê go powstrzymaæ.

- Pieprz mnie. - Dziêki, nie jesteœ w moim typie. - Jesteœ pewna? - Jestem pewna, ¿e lubiê to robiæ z mê¿czyznami, ale gdyby poci¹ga³y mnie kobiety, chêtnie bym ciê przelecia³a. Nadine szturchnê³a j¹ ³okciem. - Mam na myœli Steinburgera. Jasne, ¿e jesteœ, w przeciwnym razie byœ mi o tym nie powiedzia³a. Jezu. Jezu. Muszê siê przejœæ. - Zaczê³a spacerowaæ tam i z powrotem w swoich

zwariowanych, b³yszcz¹cych szpilkach. To niesamowite. Wprost nieprawdopodobne. Ale sensacja! I ksi¹¿ka, o, tak, kolejny bestseller, a poniewa¿ sprawa dotyczy skandalu w Hollywood, z pewnoœci¹ powstanie film na jej podstawie. - Wystarczy³o, ¿e zginê³o mniej wiêcej dziewiêæ osób. - Daj mi minutkê, dobrze? Powstrzymujê siê od odtañczenia mamby, a wymaga to trochê wysi³ku z mojej strony. „Joel Steinburger: Producent-zabójca”. - Mo¿e najpierw go zamkniemy, wtedy wymyœlisz tytu³.

Nadine znów usiad³a. Dobrze, skoñczy³am z okrzykami radoœci. Prawdopodobnie nie cieszy³abym siê tak, gdybym go chocia¿ trochê lubi³a. Stara³am siê, próbowa³am. Ostatecznie jest producentem filmu na podstawie mojej ksi¹¿ki. Podziwiam jego pracê i to nawet bardzo. Ale stwierdzi³am, ¿e jest arogancki i dra¿liwy, do tego trochê apodyktyczny. Poza tym lubi klepaæ kobiety po pupie - doda³a Nadine. Stara siê, ¿eby wygl¹da³o to niewinnie, ale ja siê na to nie dam nabraæ, wiêc trzymam pupê z dala od niego. - Seks i pieni¹dze odgrywaj¹ du¿¹

rolê w jego wizerunku. Oraz potrzeba sprawowania w³adzy. Poklepywanie kobiet po pupie to sposób pokazania, ¿e on tu rz¹dzi. - Powi¹za³aœ go ze œmierci¹ jego wspó³lokatora z czasów studiów? - Wed³ug wstêpnej hipotezy wspó³lokator pisa³ za niego prace zaliczeniowe albo mu je sprzedawa³... B¹dŸ wyniucha³, ¿e Steinburger kupuje oceny, ¿eby go nie wywalili z uczelni. Steinburger zepchn¹³ go ze schodów w mieszkaniu poza kampusem, które wynajmowali. Nie mo¿na te¿ wykluczyæ, ¿e by³ to nieszczêœliwy wypadek. Ale jak pokopaæ g³êbiej, w

ci¹gu ostatnich czterdziestu lat wielu osobom, które w jakiœ sposób by³y zwi¹zane ze Steinburgerem, przytrafi³y siê nieszczêœliwe wypadki, zakoñczone œmierci¹. Zbyt wielu. Poza tym dopiero co uzyska³am oficjalne sprostowanie zeznañ osoby, która zapewni³a mu alibi na wieczór, kiedy zginê³a Angelica Caulfield. - Angelica Caulfield? Caulfield, mój Bo¿e! To siê nie mieœci w g³owie. Podejrzewasz, ¿e móg³ zabiæ Angelicê Caulfield? - Wiem, ¿e to zrobi³. Muszê to tylko udowodniæ. To jeszcze nie wszystko.

Raz-dwa podzieli³a siê z ni¹ tym, co ustali³a. Pojawi³a siê Peabody z olbrzymim ro¿kiem pra¿onej kukurydzy. Machinalnie rzuci³a trochê wiewiórce. Natychmiast do pierwszej do³¹czy³a chmara jej kumpelek. - Jezu, Peabody! - Eve cofnê³a nogi. - Wygl¹da³a na g³odn¹. - Teraz masz ca³¹ armiê g³odnych wiewiórek. I jeszcze nadci¹gaj¹ si³y powietrzne. Nadlecia³y go³êbie. Wiewiórki i ptaki spojrza³y na siebie œwidruj¹cym

wzrokiem, staraj¹c najlepsze pozycje.

siê

zaj¹æ

jak

- Wynoœ siê st¹d - poleci³a Eve - zanim przyst¹pi¹ do ataku. Wydaje mi siê, ¿e te ptaki s¹ uzbrojone. Z niezadowolon¹ min¹ i trochê przestraszona, Peabody utorowa³a sobie drogê miêdzy wiewiórkami i go³êbiami, zabieraj¹c pra¿on¹ kukurydzê. - Czasami dochodz¹ u niej do g³osu odruchy cz³onkini Nowego Wieku - mruknê³a Eve. - Przez lata dyskutowano o œmierci Caulfield i o tym, kto by³ ojcem jej nienarodzonego dziecka. A przez ca³y

ten czas... Nie mo¿esz nic udowodniæ. Na razie. Inaczej rozmawia³abyœ ze mn¹.

nie

- Peabody skontaktowa³a siê z policj¹ rzeczn¹, zanim postanowi³a zostaæ karmicielk¹ dzikich zwierz¹t. Wys³ali nurków na poszukiwania. Znajdziemy sprzêt elektroniczny, a przynajmniej jego czêœæ. Powi¹¿emy Steinburgera z ³odzi¹ i jej w³aœcicielk¹, która odwo³a³a swoje zeznania, zapewniaj¹ce mu alibi na czas, kiedy zamordowano Caulfield. Szczegó³owo nam wyjaœni³a, dlaczego wtedy sk³ama³a. Przedstawiê liczne poszlaki. Jest jeszcze nie do koñca zasuniêty dach

i awersja Steinburgera do dymu. - Mogê to potwierdziæ. Pewnego dnia razem z Marlo wypali³yœmy parê papierosów zio³owych w jej przyczepie, kiedy omawia³yœmy jak¹œ scenê. Godzinê póŸniej przyszed³ Joel. S¹dz¹c po jego reakcji, mo¿na by pomyœleæ, ¿e pali³yœmy groŸne dla otoczenia odpady przemys³owe. - Dotrzemy do œwiadków wszystkich morderstw. Nim wrócê do komendy, powinny tam dotrzeæ akta i sprzêt elektroniczny, skonfiskowany podczas œledztwa w sprawie samobójstwa Bustera Pearlmana. Dziœ po po³udniu zwo³amy konferencjê

prasow¹, na której oznajmiê, ¿e sprawdzamy nowe tropy, gromadzimy nowe dowody i wed³ug mnie wkrótce aresztujemy sprawcê. - Spróbujesz go wykurzyæ? - Zaniepokoi siê, spróbuje odtworzyæ wszystkie w³asne poczynania, przypomnieæ sobie, czy móg³ pope³niæ jak¹œ pomy³kê. Kiedy bêdzie podenerwowany, istnieje wiêksze prawdopodobieñstwo, ¿e zrobi jakiœ b³¹d. Mira siê niepokoi, wed³ug mnie nie bezpodstawnie, ¿e Steinburger mo¿e siê zdecydowaæ na zlikwidowanie kogoœ, by odsun¹æ podejrzenia od

siebie. Tak, jak to robi³ wczeœniej. - Czyli chcesz, ¿ebym te¿ wywar³a na niego nacisk, nalegaj¹c na wywiad. - Jeœli ci siê to uda, bêdziesz mia³a przy sobie urz¹dzenia pods³uchowe. - Chwileczkê... - Dla twojego w³asnego bezpieczeñstwa, Nadine. Steinburger mo¿e spróbowaæ ciê wyeliminowaæ. - Bzdura. Dlaczego mia³by sobie

wybraæ w³aœnie mnie? Ledwo siê znamy. By³am na planie tylko kilka razy i kilka razy na próbach czytanych czy spotkaniach. - Harris ciê naciska³a, ¿ebyœ rozbudowa³a jej rolê, zmieni³a kilka scen, nagiê³a fakty, by zaspokoiæ jej pragnienie b³yszczenia na ekranie d³u¿ej. - Nie naciska³a, ale...

powiedzia³abym,

¿e

- D¹¿y³a do tego, posz³a do Roundtreego i do Steinburgera, a ten prawdopodobnie z najwiêksz¹ radoœci¹ ze wszelkimi szczegó³ami przedstawi spór miêdzy wami, którego by³ rozjemc¹... Kiedy ty te¿ bêdziesz

martwa, nie bêdziesz mog³a powiedzieæ, ¿e do niczego takiego nie dosz³o albo ¿e inaczej to wygl¹da³o. Twierdzi³a, ¿e twój scenariusz jest niedobry, bo jesteœ tylko dziennikark¹. Nie pracujesz w Hollywood, nie rozumiesz, jak nale¿y adaptowaæ ksi¹¿kê do potrzeb filmu. - Nigdy... Nie w taki sposób. Zreszt¹ i tak nic by nie wskóra³a. - Ale naskoczy³a na ciebie tego wieczoru, kiedy Connie wydala kolacjê. By³a pijana, niemi³a, obra¿a³a ciê. Mo¿e ciê nawet pchnê³a. Ty jej odda³aœ. Nie zamierza³aœ jej zabiæ, ale wszystko wymknê³o siê spod kontroli.

- Ej¿e! - Teraz gnêbi ciê poczucie winy. Próbujesz sobie z tym poradziæ, rzuci³aœ siê w wir pracy nad nowym przedsiêwziêciem. Ale nie daje ci to spokoju. I chocia¿ jesteœmy przyjació³kami, wywêszy³am coœ i sumiennie wykonam to, co do mnie nale¿y. Nie dasz rady stawiæ czo³a skandalowi, perspektywie wiêzienia. Wiêc pójdziesz na ³atwiznê i odbierzesz sobie ¿ycie. - Doskonale wiesz, ¿e nigdy nie odebra³abym sobie ¿ycia. Przysiêgnij, ¿e gdybym zginê³a, pomœcisz moj¹ œmieræ, walcz¹c ze ³zami nad moim

œlicznym trupem. - Nie posunê³abym siê tak daleko. Chodzi o to, ¿e Stein - burger ¿adnej z nas nie zna wystarczaj¹co dobrze, by wiedzieæ, ¿e nigdy bym nie uwierzy³a w to, ¿e pope³ni³aœ samobójstwo. W jego oczach mo¿esz byæ bardzo porêcznym, bardzo œlicznym trupem. - Rozumiem. Lecz i tak uwa¿am, ¿e s¹ bardziej porêczne. - Ja te¿. Ale poniewa¿ nie chcê traciæ czasu na mszczenie twojej œmierci i powstrzymywanie ³ez, dlaczego ryzykowaæ? Bêdziesz mia³a za³o¿ony pods³uch.

- Postaram siê przeprowadziæ wywiad i zgodzê siê, ¿eby mi za³o¿ono mikrofon, pod warunkiem, ¿e udzielisz mi wywiadu na wy³¹cznoœæ i wyst¹pisz w godzinnym programie „Teraz”. Eve dla niezadowolon¹ minê.

formy

zrobi³a

- Nie chodzi o to, by media mia³y u¿ywanie, a wskaŸniki ogl¹dalnoœci wzros³y, Nadine. Chodzi o powstrzymanie zabójcy, który nie tylko przez czterdzieœci lat unika³ kary, ale te¿ czerpa³ korzyœci z zabijania ludzi. - Gdyby media nie by³y wa¿ne, nie rozmawia³abyœ teraz ze mn¹ i nie prosi³abyœ mnie o pomoc. W tym

œledztwie potrzebne ci media. Jestem ci potrzebna i zrobiê to, o co mnie poprosi³aœ. Tylko potem musisz zrobiæ to, o co ja ciê poproszê. - Mo¿e powinnam pozwoliæ mu ciê zlikwidowaæ. - Za bardzo mnie lubisz. Poza tym jest ca³a ta dewiza „chroniæ i s³u¿yæ”. - Wyci¹gnê³a z torebki notes i coœ w nim szybko zapisa³a. - Bêdzie mi te¿ potrzebna twoja pomoc, kiedy przyst¹piê do pisania ksi¹¿ki o tej sprawie. Wykorzystam swoje znaczne mo¿liwoœci docierania do materia³ów Ÿród³owych i podzielê siê tym, co zdobêdê.

Schowa³a notes do torebki, zamknê³a j¹ i rzuci³a Eve chytry uœmiech. - Obie wiemy, ¿e ta sprawa bêdzie wymaga³a zebrania materia³ów, dotarcia do Ÿróde³, by zgromadziæ dowody, które pozwol¹ sformu³owaæ akt oskar¿enia. A do tego wszystkiego potrzebni s¹ ludzie. Eve utkwi³a wzrok w czubkach swoich butów, jakby siê waha³a. - W porz¹dku, umowa stoi. Ale musisz przeprowadziæ z nim wywiad dziœ, zaraz po konferencji prasowej. - Zgoda. Od samego pocz¹tku

wiedzia³yœmy, ¿e zaakceptujemy swoje warunki, ale mi³o by³o posiedzieæ w parku. - Nadine wsta³a. - Bêdê na konferencji prasowej i dam ci znaæ, jak tylko umówiê siê na wywiad ze Steinburgerem. Eve patrzy³a, jak tamta sz³a w swoich niepraktycznych butach, a potem siê rozejrza³a, ¿eby odszukaæ Peabody i upewniæ siê, ¿e nie zjad³y jej wiewiórki. * Po powrocie do komendy Eve poleci³a, by dwaj mundurowi pojechali

do studia po Valerie, bo chcia³a jej zadaæ jeszcze kilka pytañ. - Jeœli nie zechce przyjœæ powiedzia³a do Peabody - pojedziemy do niej, ale wola³abym spotkaæ siê z ni¹ tutaj. Tak bêdzie bardziej oficjalnie, co wywo³a lekkie zdenerwowanie. Do tego przed konferencj¹ prasow¹. Napomkniemy, ¿e wkrótce wydamy oœwiadczenie dla prasy. - A ona rozpowie o tym w studiu. - Chcia³abym, by dotar³o to do uszu Steinburgera. Chcê, ¿eby ktoœ go mia³ na oku. Nie mo¿emy go œledziæ w studiu, ale kiedy je opuœci, niech ktoœ za nim pojedzie. Musimy wiedzieæ, czy

chce siê z kimœ spotkaæ. Nie damy mu szansy powiêkszenia liczby ofiar, jakie ma na swoim koncie. - Baxter i Trueheart? - Tak, jeœli nie zajmuj¹ siê akurat czymœ wa¿nym. Po cywilnemu. Zapoznaj ich ze spraw¹. Zawiadomiê Feeneya I jego wydzia³, ¿e trzeba za³o¿yæ mikrofon Nadine. I zdam raport komendantowi. - Spojrza³a na zegarek. - B¹dŸmy w kontakcie z policj¹ rzeczn¹ i nurkami. Czekaj¹c na Valerie, jeszcze raz wszystko sprawdzi³a, skontaktowa³a siê z Kyuangiem, zapyta³a, jak przebiegaj¹

przygotowania do konferencji, a potem zaczê³a przegl¹daæ akta przys³ane z Kalifornii. Uœmiechnê³a siê, czytaj¹c wiadomoœæ od Peabody o Valerie. Specjalistka od reklamy by³a w komendzie. Kilka rekwizytów nigdy nie zaszkodzi, dosz³a do wniosku Eve, i wzi¹wszy parê teczek, wsunê³a je pod pachê. Wysz³a do sali ogólnej wydzia³u. - Dok¹d j¹ zaprowadzili? - Do pokoju przes³uchañ A odrzek³a Peabody. - Miejmy to ju¿ za sob¹. Zróbmy to szybko i b¹dŸmy oficjalne - doda³a,

kiedy skierowa³y przes³uchañ.

siê

do

sali

- Chodzi nam o wyjaœnienie pewnych szczegó³ów. Zaraz mamy konferencjê prasow¹, chcemy siê upewniæ, ¿e dysponujemy prawdziwymi informacjami. A kiedy bêdê wobec niej ostra, mo¿esz na jej u¿ytek zrobiæ przygnêbion¹ minê. - To bêdzie dobre æwiczenie praktyczne przed moim zagraniem w epizodzie. W³aœnie dosta³am wiadomoœæ od Prestona. Mam do wypowiedzenia kwestiê: „To policja”. Mogê to powiedzieæ w taki sposób, jakbym

stwierdza³a fakt. Albo jakbym by³a zaniepokojona: „To policja!”. A mo¿e pytaj¹co: „To policja?”. - Tak, masz twardy orzech do zgryzienia. - Có¿, chcê dobrze wypaœæ. Wiêc mo¿e z lekkim wahaniem: „To... Policja!” Moi bliscy s¹ bardzo tym przejêci. Zagram razem z McNabem. Niby stoimy razem i mówiê to jemu. Bêdziemy graæ parê. - Czego? Eve otworzy³a drzwi do sali

przes³uchañ. - Witam, pani Xaviar. - Skinê³a g³ow¹ do Valerie, poleci³a w³¹czyæ nagrywanie, a potem podyktowa³a do mikrofonu podstawowe informacje. Dziêkujê, ¿e pani przysz³a - zaczê³a, nie daj¹c tamtej dojœæ do g³osu. - Ju¿ pani odczytano, jakie przys³uguj¹ pani prawa. Czy ¿yczy sobie pani, bym je powtórzy³a? - Nie, chocia¿ nie jestem pewna, dlaczego poprosi³a mnie pani o stawienie siê tutaj. Eve usiad³a i po³o¿y³a akta na stole.

- Inaczej ni¿ w filmie, w rzeczywistoœci œledztwo w sprawie morderstwa jest postêpowaniem bardzo sformalizowanym i oznacza wielokrotne sprawdzanie tego samego. Chcê potwierdziæ kilka szczegó³ów, zawartych w pani wczeœniejszych oœwiadczeniach, i upewniæ siê, ¿e mamy dok³adny zapis pani wersji przebiegu wydarzeñ. - Mojej wersji? - Piêæ osób widzia³o to samo wydarzenie. Ka¿da z nich przedstawi³a je nieco odmiennie. Nikt nie widzi tego samego tak samo, prawda? - Wiêc wszystkich poprosi pani

o powtórne przyjœcie? Eve nic nie powiedzia³a, tylko spuœci³a wzrok i otworzy³a akta. - Czy chcia³aby pani czegoœ siê napiæ, zanim przyst¹pimy do przes³uchania, Valerie? - spyta³a Peabody z uœmiechem, co ostro kontrastowa³o z zimnym, oficjalnym tonem jej partnerki. - Nie. Nie. Chcê to ju¿ mieæ za sob¹. Mamy teraz mnóstwo pracy. - My te¿. - Ton Eve móg³ sprawiæ, ¿e zgas³yby ognie piekielne. Prowadzimy dochodzenie w sprawie dwóch zabójstw, na dodatek mamy na

g³owie dziennikarzy, których pani i ca³a reszta was tak lubicie. - Na dziœ zwo³aliœmy kolejn¹ konferencjê prasow¹ - powiedzia³a Peabody, nie kryj¹c przejêcia. - Chcemy powiadomiæ media, ¿e dysponujemy nowymi informacjami i spodziewamy siê, ¿e wkrótce aresztujemy sprawcê. - Peabody. - Przepraszam, pani porucznik. Ale Valerie w swojej pracy ma do czynienia z mediami, wiêc zna ten mechanizm. Porucznik Dallas nie lubi rozmawiaæ z dziennikarzami - Peabody zwróci³a siê do Valerie - ale kierownictwo chce, ¿eby by³o o tym

g³oœno. - Rozumiem. Czy aresztujecie kogoœ? Wiecie, kto zabi³ K. T.? - Zamierzamy... - Peabody! - warknê³a Eve. - Nie spotka³yœmy siê tutaj, ¿eby rozmawiaæ o poufnych i oficjalnych szczegó³ach œledztwa, ani nie przeka¿emy tych szczegó³ów mediom. Bez wzglêdu na to, czego sobie ¿yczy szefostwo. - Mog³abym pomóc. Na co dzieñ mam z tym do czynienia i... - Dziêkujemy, damy sobie radê. Eve wyjê³a z teczki cienki tablet i

w³¹czy³a go. - Oœwiadczy³a pani, ¿e podczas projekcji w domu Roundtreego tego wieczoru, kiedy zamordowano K. T. Harris, siedzia³a pani tutaj. Zgadza siê? - Ach... - Valerie nachyli³a siê i spojrza³a na sporz¹dzony przez Eve schemat rozsadzenia widzów. - Tak. Chyba tak. Siedzia³am z ty³u po prawej stronie. - Czy wed³ug pani ten schemat jest poprawny? - Niezbyt zwraca³am uwagê na to, gdzie kto usiad³, ale pamiêtam, ¿e Marlo i Matthew przenieœli siê do tego k¹ta, gdzie ich pani umieœci³a, a

Roundtree siedzia³ z przodu, obok pani i pani mê¿a. Joel by³ za mn¹. Podobnie jak Julian. Wiêc wydaje mi siê, ¿e wszystko siê zgadza. - I oœwiadczy³a pani, ¿e tego wieczoru, kiedy zamordowano Harris, nie zauwa¿y³a, by ktoœ wychodzi³ z sali projekcyjnej podczas pokazu. - Zgadza siê. - Siedzia³a pani z ty³u po prawej stronie. W holu pali³o siê œwiat³o. I kiedy ktoœ otwiera³ drzwi - a wiadomo, ¿e by³o tak kilkakrotnie podczas projekcji, bo ofiara, zabójca, Nadine Furst i Connie Burkette wychodzili z sali

- œwiat³o pada³o akurat tam, gdzie pani siedzia³a. Drzwi otwiera³y siê kilka razy i nie zauwa¿y³a pani tego? Jak ju¿ wczeœniej powiedzia³am, pracowa³am, dlatego usiad³am w³aœnie tam. Mo¿e nie akurat w tym fotelu, tylko obok. Nie pamiêtam dok³adnie. - To znaczy gdzie? Tu? - Eve dotknê³a ekranu. - Czy tu? A mo¿e tu? - Nie jestem pewna. - Teraz nie jest pani pewna. Eve pokiwa³a g³ow¹. - Ale nie mia³a pani w¹tpliwoœci, kiedy przes³uchiwa³am pani¹ pierwszy raz.

- Nie wiedzia³am, ¿e to takie wa¿ne, gdzie kto dok³adnie siedzia³. - Nie wiedzia³a pani, ¿e to, gdzie pani siedzia³a, to, czy widzia³a pani, jak ktoœ wychodzi³ i czy sama pani wychodzi³a, bêdzie mia³o znaczenie dla œledztwa w sprawie zabójstwa? - Ani na chwilê nie opuœci³am sali projekcyjnej. - W jej g³osie da³o siê s³yszeæ lekk¹ panikê. - Julian albo Joel widzieliby to. Siedzieli za mn¹. - Jest pani tego pewna? - Tak. - Ale nie tego, gdzie pani

siedzia³a. Wie pani, gdzie siedzia³y dwie inne osoby, poprzednio zezna³a pani, gdzie siedzia³a ofiara, ale nie pamiêta pani, gdzie sama siê znajdowa³a. - Siedzia³am tutaj. - Valerie, wzburzona, dotknê³a palcem ekranu. - Teraz jest pani pewna? - Tak. - Siedzia³a pani tutaj, ale nie zauwa¿y³a pani œwiat³a, wpadaj¹cego do œrodka, kiedy otwierano drzwi? - Nie zauwa¿y³am.

- Zabawne, bo usiad³am na tym miejscu - tu, gdzie jest pani pewna, ¿e pani siedzia³a - i zauwa¿y³am snop œwiat³a wpadaj¹cy przez otwarte drzwi. - Widocznie jest pani bardziej spostrzegawcza ode mnie albo bardziej wra¿liwa na zmianê oœwietlenia. - Widocznie tak. Albo byæ mo¿e pani k³amie. Valerie próbowa³a udaæ oburzenie, jednak niezbyt jej siê to uda³o, bo znów do g³osu dosz³a panika. k³amaæ.

Nie

mam powodu,

¿eby

- Za³o¿ê siê, ¿e kariera zawodowa jest dla pani wa¿na. Oœwiadczy³a pani, ¿e by³a w nowojorskim mieszkaniu Joela Steinburgera wtedy, kiedy zamordowano A. A. Asnera. Jest pani tego pewna? - Naturalnie. - Tylko sprawdzam. Ani pani, ani pan Steinburger nigdzie nie wychodziliœcie tamtego wieczoru ani tamtej nocy do samego rana? - Nie. - Jest pani tego pewna, bo ca³y ten czas spêdziliœcie pañstwo razem.

- Pracowaliœmy do póŸna, skoñczyliœmy po pó³nocy... Prawie o pierwszej, bo staraliœmy siê przygotowaæ do kampanii promocyjnej. Skoñczyliœmy tak póŸno, ¿e uda³am siê do pokoju goœcinnego, tym bardziej ¿e postanowiliœmy trochê popracowaæ równie¿ z samego rana. - Ile pani p³ac¹ za tego rodzaju pracê po godzinach? - S³ucham? - Ciekawa jestem, jak du¿o pani dostaje za pracê po godzinach. -

Moje

stanowisko

wymaga

pe³nej dyspozycyjnoœci. Czêsto muszê pracowaæ do póŸna lub o dziwnych porach. Nie rozumiem, jakie to ma znaczenie dla œledztwa. - Gliniarze s¹ wœcibscy, wiêc jestem ciekawa, czy piêædziesi¹t tysiêcy dolarów, które pan Steinburger przekaza³ na pani konto wczoraj rano, mo¿na uznaæ za wynagrodzenie za nadgodziny. O¿ywienie ust¹pi³o miejsce szokowi, wed³ug Eve doœæ dobrze zamaskowanemu wybuchem oburzenia. Sprawdzaliœcie moje prywatne finanse? Jakim prawem...?

- Mamy wszelkie prawa. To œledztwo w sprawie morderstwa. Co pani zrobi³a za piêædziesi¹t kawa³ków, Valerie? - Wykonujê swoje obowi¹zki. Joel docenia wyj¹tkowo sumienn¹ pracê, a ja staram siê wykonywaæ swoje obowi¹zki jak najlepiej. Za³agodzenie skutków ubocznych œmierci K. T. wymaga³o wiele dodatkowego czasu i pewnej pomys³owoœci. Dal mi premiê. - Przecie¿ powiedzia³a pani, ¿e pani stanowisko wymaga dyspozycyjnoœci i czêsto siedzi pani po godzinach.

- Owszem. - A jak czêsto dostaje pani premiê w wysokoœci piêædziesiêciu tysiêcy dolarów za wykonywanie swoich obowi¹zków? Bo jeœli nie otrzymywa³a pani takich kwot w gotówce, nikogo o tym nie informuj¹c, co oznacza, ¿e nie zap³aci³a pani podatku od tych pieniêdzy, nie stwierdzi³am podobnych wp³at w ci¹gu ostatnich dwóch lat. - Mogê tylko przypuszczaæ, ¿e Joel uzna³, i¿ okolicznoœci i sposób, w jaki sobie z nimi poradzi³am, zas³uguj¹ na wyp³atê premii. - Odwróci³a wzrok i chrz¹knê³a. - Bêdzie pani musia³a

zapytaæ jego. - I tak zrobiê. Czy znowu pani z nim sypia, Valerie? - Nie! Nie muszê sypiaæ z szefem, ¿eby awansowaæ. - Ale wczeœniej spala z nim pani. - To nie mia³o ¿adnego zwi¹zku z moj¹ karier¹ zawodow¹. Po prostu by³a to chwilowa s³aboœæ ze strony nas obojga. Wszystko zaczê³o siê i skoñczy³o przed naszym przyjazdem do Nowego Jorku. - I bardzo dobrze. A skoro ju¿

mówimy o awansach, post¹pi³am niekonwencjonalnie i zadzwoni³am do hotelu, w którym siê pani zatrzyma³a. Przenios³a siê pani do apartamentu dla VIP-ów. Znacznie siê ró¿ni od zwyk³ego pokoju. - Potrzebowa³am dodatkowego pokoju z uwagi na pracê. - A tak¿e... Jak to siê nazywa... Us³ug konsjer¿a, w³asnej si³owni i prywatnej windy? - Potrzebowa³am dodatkowego pokoju z uwagi na pracê - z uporem powtórzy³a Valerie. - Apartament mi to zapewnia.

Peabody, wiesz, jakie wyci¹gam wnioski z takich kaprysów i stosu banknotów? - No có¿... - ¯e mamy do czynienia z ³apówk¹. Gliniarze s¹ nie tylko wœcibscy, ale równie¿ podejrzliwi i cyniczni. - Ja tylko wykonujê swoje obowi¹zki. Przysz³am tu z w³asnej woli, ale nie muszê siedzieæ i wys³uchiwaæ insynuacji. - Ciekawa jestem, jak to jest prowadziæ rozmowy z dziennikarzami w imieniu osób, które zarabiaj¹... Ile?

Dziesiêæ razy wiêcej od pani, a nawet wiêcej. Ci ludzie maj¹ wszelkiego rodzaju dodatkowe profity, uwa¿aj¹c to za coœ naturalnego, skupiaj¹ na sobie uwagê ogó³u, podczas gdy pani haruje za kulisami, staraj¹c siê pokazaæ ich w jak najlepszym œwietle. A pani musi tuszowaæ ich wpadki, g³upotê, s³aboœci. Ich grzeszki, ich przestêpstwa. - Robiê to, co robiê, i jestem w tym dobra. Pracujê w jednej z najlepszych wytwórni filmowych, odnosz¹cej sukcesy i ciesz¹cej siê dobr¹ mark¹. Podlega mi szeœciu pracowników, moim bezpoœrednim prze³o¿onym jest jedna z czo³owych postaci w naszej bran¿y.

- Czy ta czo³owa postaæ poprosi³a pani¹, ¿eby pani dla niej sk³ama³a, Valerie? Albo dla kogoœ innego? - Z³o¿y³am oœwiadczenie. Nie mam nic do dodania. - Czy to swego rodzaju „bez komentarza”? Jest pani wolna, ale mam wra¿enie, ¿e to nie ostatnia nasza rozmowa. Niebawem znów siê spotkamy. W tej chwili muszê siê przygotowaæ do konferencji prasowej. Ma pani jak¹œ radê dla mnie? - Sarkazm i wrednoœæ nie

wypadaj¹ kamer.

najlepiej

w

obiektywach

Eve uœmiechnê³a siê do siebie, kiedy Valerie wysz³a z sali przes³uchañ. - Koniec przes³uchania. Jestem sarkastyczn¹ suk¹. - Bez komentarza - powiedzia³a Peabody. - Peabody, ona k³amie i siê boi. Nie wie, jak siê zachowaæ. Bardzo szybko powtórzy wszystko Steinburgerowi. Prawdê mówi¹c jestem gotowa siê za³o¿yæ, ¿e ludzie z Wydzia³u Przestêpstw Elektronicznych us³ysz¹ coœ, zanim jeszcze Valerie

opuœci budynek komendy. - Mo¿e wydaliœmy na ni¹ wyrok œmierci, Dallas. - Jeœli j¹ zabije, pieni¹dze, które jej zap³aci³, bêd¹ wygl¹da³y jeszcze bardziej podejrzanie. Przyciœniemy go, gro¿¹c mu oskar¿eniem o wspó³udzia³, przedstawiaj¹c przelew jako ³apówkê albo zap³atê. Bêdzie z jego strony rozs¹dniejsze zachowaæ j¹ przy ¿yciu, podtrzymaæ jej wersjê, ¿e wyp³aci³ jej premiê, oraz potwierdziæ, ¿e potrzebowa³a dodatkowego pokoju z uwagi na pracê. Ale bêdziemy j¹ mieli na oku. - Jak to zrobimy?

Eve wyci¹gnê³a swoj¹ komórkê. - Dallas - przedstawi³a siê, kiedy odebra³a Connie. - Mam do pani proœbê. - O co chodzi? - Czy mog³aby pani zadzwoniæ do Valerie i poprosiæ j¹ o spotkanie? Obojêtne mi, gdzie, ale chcia³abym, ¿eby znalaz³a pani dla niej zajêcie do koñca dnia. I niech ca³y czas bêdzie z pani¹ albo z pani mê¿em. - Dobrze. Czy mogê zapytaæ, dlaczego?

- Mo¿e pani zapytaæ, ale nie otrzyma pani odpowiedzi. - No có¿, zaniepokoi³a mnie pani. Ale w³aœciwie dziœ po po³udniu przyda mi siê czyjaœ pomoc. Kierownictwo studia zadecydowa³o, ¿e powinnam przemówiæ na uroczystoœci dla uczczenia pamiêci K. T., a Mason ma wyg³osiæ mowê pogrzebow¹. Wiêc przyda mi siê pomoc. Kiedy mam j¹ tu œci¹gn¹æ? - Teraz. - Teraz? - Teraz. I proszê nikomu nie mówiæ o naszej rozmowie. Skontaktujê

siê póŸniej. - Ale... Eve siê roz³¹czy³a, ¿eby unikn¹æ dalszych pytañ. - Valerie nie mo¿e odmówiæ Connie, gwieŸdzie filmowej, ¿onie re¿ysera. Dobrze siê z³o¿y³o z t¹ uroczystoœci¹ pogrzebow¹. - Ufasz jej? Znaczy siê, Connie? - Zaufanie to powa¿na sprawa odpowiedzia³a Eve. - Ale poniewa¿ nie zamordowa³a ¿adnej z naszych ofiar, niech bêdzie, ¿e

jej ufam. - Znów spojrza³a na zegarek. - ChodŸmy zdetonowaæ bombê na oczach niczego niespodziewaj¹cej siê publicznoœci. Wyci¹gnê³a komunikator, który w tym momencie zabrzêcza³. - Dallas. - Steinburger w³aœnie odebra³ telefon od Valerie Xaviar - powiedzia³ jej Feeney. - By³a wyraŸnie nie w sosie. - Naprawdê? - I wyra¿a³a siê ma³o pochlebnie o tobie.

- Zrani³a mnie do g³êbi. - Przeœlê ci kopiê nagrania do akt. - Dziêki. A na razie zreferuj mi z grubsza treœæ rozmowy. - Chcesz us³yszeæ, ¿e by³aœ niegrzeczna i napastliwa? Czy ¿e jesteœ tyranem i masz okropn¹ fryzurê? - Wola³abym to, jak mówi Steinburgerowi, ¿e zainteresowa³am siê jej dodatkowymi korzyœciami z pracy. - Och, o to ci chodzi. Mia³aœ czelnoœæ zajrzeæ do jej osobistych danych finansowych i kwestionowaæ

rodzaj pokoju, jaki sobie wybra³a w hotelu. I próbowa³aœ j¹ zastraszyæ. Moje zdanie? Nie próbowa³aœ, tylko ci siê uda³o. Steinburger dok³adnie j¹ o to wypytywa³. ¯¹da³ szczegó³ów, co ci darujê, bo je znasz. Zapewni³ Xaviar, ¿e nie ma siê czego obawiaæ. Próbowa³ j¹ udobruchaæ, powiedzia³, ¿e s³usznie post¹pi³a, i ¿e wytwórnia - oraz on osobiœcie - s¹ jej wdziêczni za dyskrecjê i lojalnoœæ. Znów zacz¹³ j¹ wypytywaæ, kiedy powiedzia³a mu, ¿e zamierzasz z³o¿yæ nowe oœwiadczenie dla mediów na temat zebranych informacji i aresztowania, którego wkrótce dokonasz. Potem poprosi³, ¿eby

zaczeka³a chwilê, bo ma drugi telefon. Co by³o nieprawd¹. - Potrzebowa³ trochê czasu na zebranie myœli. - Te¿ tak uwa¿am. Kaza³ jej czekaæ przez siedemdziesi¹t trzy sekundy. Kiedy ponownie siê z ni¹ po³¹czy³, by³ opanowany i spokojny. Powtórzy³ jej, ¿eby siê nie martwi³a. ¯e oboje zrobili to, co najlepsze dla filmu i wytwórni. I kiedy wszystko siê uspokoi, przekona siê, jaki jest jej wdziêczny. - Uwierzy³a mu?

- Podziêkowa³a i powiedzia³a, ¿e jedzie do hotelu popracowaæ. ¯e obejrzy transmisjê konferencji prasowej u siebie i przygotuje oficjalne stanowisko wytwórni. - Przez kilka najbli¿szych godzin bêdzie zajêta i poza jego zasiêgiem. Informuj mnie, jak bêdziesz mia³ coœ nowego. Za kilka minut wyst¹piê na konferencji prasowej. - Cieszê siê, ¿e omin¹³ mnie ten zaszczyt - odpar³ Feeney i siê roz³¹czy³. Eve obejrza³a siê za siebie, zobaczy³a, ¿e Peabody przystanê³a, trzymaj¹c w rêku komunikator. Kiedy go

chowa³a, na jej twarzy pojawi³ siê szeroki uœmiech. - Nurkowie znaleŸli sprzêt elektroniczny w miejscu, które im wskaza³yœmy. Sprawdz¹ numery seryjne, kiedy go wydobêd¹. Ale jeden z nich powiedzia³, ¿e mia³ szczêœcie i wyci¹gn¹³ aparat telefoniczny - czerwony aparat telefoniczny z wygrawerowanymi inicja³ami K. T. H. - Mamy go, Peabody! Skontaktuj siê z Reo, powiedz jej o tym. Powiedz, ¿e ma swój cholerny okruch, wiêc niech za³atwi dla nas nakazy rewizji.

Na konferencji prasowej Eve trzyma³a siê œciœle regulaminu. Nie by³o jej trudno przybraæ lekko niezadowolon¹ minê czy okazaæ zniecierpliwienie. Czu³a coœ wiêcej ni¿ lekkie zniecierpliwienie, powtarzaj¹c w kó³ko to samo: „W tej chwili nie mo¿emy ujawniæ szczegó³ów œledztwa”. Chcia³a porozmawiaæ z policj¹ rzeczn¹, z Reo, otrzymaæ nakazy rewizji i do koñca zepsuæ Steinburgerowi ten dzieñ. Oraz ca³e jego ¿a³osne ¿ycie. Mog³a jedynie mieæ nadziejê, ¿e jej oœwiadczenie wywo³a u niego przynajmniej atak niestrawnoœci.

- Powtórzê jeszcze raz, ¿e chocia¿ nie mogê podaæ szczegó³ów, œledztwo posuwa siê do przodu. I po otrzymaniu nowych informacji jesteœmy pewni, ¿e ju¿ niebawem aresztujemy sprawcê. Ale „niebawem” to za ma³o, wiêc poniewa¿ ju¿ powiedzia³am wszystko, co mog³am powiedzieæ, razem z partnerk¹ wracam teraz do swoich obowi¹zków. Zesz³a z podwy¿szenia i zerknê³a w kierunku Nadine. Kiedy inni dziennikarze nadal wykrzykiwali pytania jak przypuszcza³a Eve, nie trac¹c nadziei dziennikarka wsta³a i bardzo dyskretnie

skinê³a g³ow¹. Potem, kieruj¹c siê do wyjœcia, wyci¹gnê³a telefon komórkowy. - Zadzwoni teraz do Steinburgera - powiedzia³a Eve do Peabody. Musimy siê dowiedzieæ, gdzie siê z nim umówi na spotkanie. Jak tylko otrzymamy nakazy rewizji, niezw³ocznie przyst¹pimy do pracy. Nie ma sensu uprzedzaæ go o naszych zamiarach, chyba ¿e oka¿e siê to absolutnie konieczne. - Mo¿e odmówiæ Nadine udzielenia wywiadu albo próbowaæ j¹ zwodziæ.

- Nadine nie przyjmie odmowy. Nie da siê zbyæ, jest jak pijawka. A on nie bêdzie mia³ Valerie do pomocy doda³a Eve. - Okaza³by siê s³aby i g³upi, gdyby spróbowa³ wyci¹gn¹æ j¹ od Connie. A nie mo¿e sobie na to pozwoliæ. - Uwa¿am, ¿e jest i s³aby, i g³upi. A oto ktoœ, kto nigdy taki nie jest i nie bêdzie. Eve zobaczy³a, jak w ich stronê idzie Roarke. - Czasami bywa g³upi. Peabody, b¹dŸ w kontakcie z policj¹ rzeczn¹. Mo¿e kolejny okruch sprawi, ¿e

Reo ruszy ty³ek i za³atwi te nakazy. - Pani porucznik, pani detektyw, witam. Obie macie ponure i oficjalne miny na u¿ytek mediów. £adne buty, Peabody. - Nie zaczynaj. Mówi³am, ¿e ró¿owy kolor to b³¹d. - Wprost przeciwnie. Wygl¹daj¹ uroczo. Nie mog¹c siê powstrzymaæ, Delia obróci³a siê jak modelka. - Ubóstwiam je. - Peabody, wykorzystaj swoje

ró¿owe buty do chodzenia. Policja rzeczna! - Ubóstwiam je - powtórzy³a i rzuci³a Roarke’owi szeroki uœmiech, a potem pobieg³a, by wykonaæ polecenie. - Urocze - mruknê³a Eve. - To, co urocze, nie przystoi policjantce, a oœwiadczy³a, ¿e bêdzie je nosiæ codziennie. I w tym tygodniu rzeczywiœcie codziennie ma je na nogach. - Mi³o wiedzieæ, ¿e spodoba³ jej siê nasz prezent. Wygospodarowa³em trochê czasu, bo czujê siê osobiœcie zainteresowany tym œledztwem.

- Stara wymówka. Roarke siê œmiechn¹³. - Pomyœla³em sobie, ¿e mo¿e Feeney znajdzie mi coœ ciekawego do roboty. - Za³o¿y³ pods³uch na telefony Steinburgera, Nadine te¿ bêdzie mia³a pluskwê podczas rozmowy z nim, do której, mam nadziejê, zdo³a go nak³oniæ. Ale jeszcze bardziej siê cieszê z tego, ¿e dotar³ ju¿ do nas sprzêt elektroniczny Pearlmana. Jestem niemal pewna, ¿e komputerowcy zdo³aj¹, dziêki zakamuflowanemu kontu, które znalaz³eœ, powi¹zaæ defraudacjê ze Steinburgerem.

- Widzisz? Wystarczy zabawy dla wszystkich. Chcia³bym dokoñczyæ rozpracowywanie finansów. A co ty zamierzasz? - Czekam, a¿ dostanê od Reo nakazy rewizji. Potem przewrócê do góry nogami mieszkanie, samochód i biuro tego ³obuza, a¿ znajdê coœ, co mi pozwoli wsadziæ go za kratki do koñca jego ¿ycia. - Jeszcze zabawniejsze. Lubiê szperaæ w cudzych rzeczach osobistych. - Masz ogromne doœwiadczenie. - Eve zastanowi³a siê chwilkê. Móg³byœ siê przydaæ.

- To moja ¿yciowa misja. - Jeœli mój osobisty maniak komputerowy zajmie siê sprzêtem elektronicznym Steinburgera, Feeney nie bêdzie musia³ zlecaæ tego swoim ludziom. Zreszt¹ to twoje ulubione zajêcie. - Doskonale mnie znasz. - Kiedy siê z tym uporasz, mo¿esz siê wzi¹æ do sprawdzania komputera Pearlmana. - Z pewnoœci¹ ma w nim dane o koncie B. B. Joela. Ostatecznie cz³owiek musi pilnowaæ swoich pieniêdzy.

- Chyba tak. Opowiedzia³a Roarke’owi, co robi³a przed po³udniem, prowadz¹c go do sali konferencyjnej, a nie do swojego gabinetu. A potem w milczeniu sta³a z nim, przygl¹daj¹c siê tablicy. - Bardzo sprawne i niepokoj¹ce. Wymaga uaktualnienia. ZnaleŸliœmy ³ódŸ, któr¹ siê pos³u¿y³. Aktualizuj¹c tablicê, przekaza³a Roarke’owi, co nowego ustali³a. - Ale to wci¹¿ za ma³o, ¿eby go aresztowaæ - zauwa¿y³.

- Nie mogê dowieœæ, ¿e wzi¹³ tê ³ódŸ. Mogê tylko wykazaæ, ¿e móg³ to zrobiæ, bo zna³ kody. Nie mam dowodów, ¿e przekupi³ Valerie. Mogê tylko pokazaæ palcem pieni¹dze. - Lecz wszystko to uk³ada siê w logiczn¹ ca³oœæ. Zdradza schemat postêpowania. - Stopniowo. - Eve wsunê³a rêce do kieszeni. - Jeœli chodzi o Valerie, mogê j¹ z³amaæ. Jeszcze parê prób i pêknie. W tej chwili chroni siebie, zastanawiaj¹c siê, co bêdzie dla niej najkorzystniejsze. Jak zbiorê trochê wiêcej na niego, powiem jej o tym, zagro¿ê, ¿e oskar¿ê j¹ o pomoc przy

zabójstwie. I zacznie na niego gadaæ jak licencjonowana prostytutka na frajera. - S¹dzisz, ¿e zamierza j¹ zlikwidowaæ?

Steinburger

- O, tak. Ale nie teraz. Gdyby teraz jej siê pozby³, zaczêto by mu zadawaæ zbyt wiele pytañ. Ale za jakiœ czas móg³by jej siê przytrafiæ nieszczêœliwy wypadek albo pope³ni³aby samobójstwo, w zale¿noœci od tego, co by mu by³o bardziej na rêkê. Nie mo¿e spróbowaæ wpl¹taæ jej w to, bo rzuci³aby siê na niego jak wœciek³y pies. Wiêc przypuszczam, ¿e jest w miarê bezpieczna, ale Connie stanowi dobry bufor, w razie gdyby wpad³ w

panikê. - Kogo w to wmiesza? Albo do kogo bêdzie robi³ aluzje? - Zastanawiam siê nad tym. Connie œwietnie siê nadaje. Ta scena podczas kolacji, a póŸniej ich rozmowa w cztery oczy. No i przyzna³a siê, ¿e wysz³a z sali projekcyjnej, czyli mia³a okazjê. Steinburger nie wie o zacinaj¹cym siê dachu, niestety, trzeba przyznaæ, ¿e ta poszlaka niezbyt przekonuj¹co zabrzmi w s¹dzie, jeœli nie poprzemy jej innymi faktami. Lecz to szczegó³y. Wykombinuje sobie, ¿e mo¿emy oskar¿yæ Connie o zamordowanie Asnera, bo Harris go

wynajê³a, a on znalaz³ coœ na ni¹ lub na Roundtreego. No i Connie zna w³aœcicielkê ³odzi. Czyli siê nadaje dokoñczy³a Eve. -

Podobnie przedstawia sprawa z Andre¹. Wiemy o chrzeœniaku.

siê jej

Steinburger te¿ o tym wie. Marlo i Matthew... Bardzo w¹tpliwe, bo musia³by wpl¹taæ ich oboje, a to mo¿e byæ trudne i ryzykowne. Ale Julian nadaje siê jak najbardziej. - Ciekaw wymienisz.

by³em,

czy

go

- Upi³ siê, scena przy kolacji

wprawi³a go w za¿enowanie, do tego ta dawna sprawa gwa³tu nieletniej. Dowiedzia³ siê, ¿e Asner te¿ coœ wyniucha³, wkurzy³ siê, zabi³ Harris, a potem detektywa. Ale rzecz w tym, ¿e ten facet nie ma zabijania we krwi. A ju¿ z ca³¹ pewnoœci¹ nie zabi³by nikogo w taki sposób, w jaki zamordowano Asnera: bestialsko, z premedytacj¹. Poza tym zwyczajnie jest za g³upi, ¿eby w ci¹gu dwóch dni zamordowaæ dwie osoby. - Czujê siê ura¿ony. - Coœ by schrzani³, wyrzuty sumienia nie dawa³yby mu spokoju, no i ba³by siê. - Rozbawiona, rzuci³a

mê¿owi spojrzenie z ukosa. - On to nie ty, asie. - Mimo to czujê siê lekko ura¿ony. - Po³o¿y³ d³oñ na ramieniu Eve i j¹ pog³adzi³. - Musisz go aresztowaæ z uwagi na nich wszystkich. Mo¿esz go aresztowaæ za to, co ju¿ na niego masz, i niech siê poci. Mo¿esz z³amaæ Valerie, ¿eby jeszcze bardziej siê poci³. Masz dobre podstawy, by oskar¿yæ go o zamordowanie Harris i Asnera. - W miarê dobre. - Zastanowi³a siê nad tym. - Tak, w miarê dobre. Inaczej przedstawia siê sprawa z siedmioma pozosta³ymi ofiarami. W tej chwili mam tylko poszlaki, zbiegi

okolicznoœci, spekulacje. Nawet sprostowane zeznanie Holmes nie daje nam dowodu, mo¿e jedynie zwiêkszyæ podejrzenia. By³oby dobrze, gdyby uda³o siê wykazaæ, ¿e trzydzieœci lat temu nie polecia³ tamtej nocy do Meksyku. - Ju¿ moja w tym g³owa, ¿eby siê tego dowiedzieæ - obieca³ jej Roarke. Ale to te¿ nie bêdzie dowód, ¿e zabi³ Caulfield. - Jednak bardziej go obci¹¿y. Jeœli wywrzeæ dostateczny nacisk, stawy i miêœnie zaczynaj¹ siê uginaæ pod ciê¿arem. Chocia¿ mo¿e mi siê nie udaæ udowodniæ mu zabójstw

wszystkich tych osób. Szanse na to s¹ nikle. - Musisz spróbowaæ. - Nie mogê siê od nich odwróciæ. - Spojrza³a na twarze ³udzi m³odych, starych, s³awnych, zwyczajnych. - Mo¿e jedynie uda mi siê osi¹gn¹æ to, ¿e bêdzie wiedzia³, ¿e wiem. ¯e bêdzie wiedzia³, ¿e nie przestanê dr¹¿yæ sprawy, póki go nie pogr¹¿ê. Zanim to jednak nast¹pi, muszê spróbowaæ zdobyæ wielkiego szlema. Wyci¹gnê³a telefon, w³aœnie zacz¹³ dzwoniæ. - Dallas.

który

- Nakazy rewizji s¹ w drodze powiedzia³a jej Reo. ~I uwierz mi, nawet z twoimi okruchami by³o to nie³atwe zadanie. Sk¹d mog³am wiedzieæ, ¿e sêdzia, do którego siê zwróci³am, jest wielkim wielbicielem kina i darzy szczególnym podziwem Joela Steinburgera? Jezu. - Mo¿e zza kratek nakrêci wiêcej filmów. Zadzwoniê do ciebie, jak coœ znajdziemy. Roz³¹czy³a siê i rzuci³a Roarke’owi triumfuj¹cy uœmiech. - Kolej na nasz ruch. *

Nadine usadowi³a siê w fotelu w gabinecie Steinburgera, pos³a³a producentowi swój najbardziej promienny uœmiech i za³o¿y³a nogê na nogê. Pomyœla³a, ¿e jej rozmówca nie jest zachwycony, ale dobrze siê maskuje. Zaj¹³ miejsce naprzeciwko niej, dzieli³ ich ma³y stolik z ³adnymi kwiatami, a w g³êbi sta³ jeden z Oscarów Steinburgera. Rozsiad³ siê wygodnie, po³o¿y³ rêce na szerokich oparciach fotela. Uosobienie cz³owieka u steru w trudnych okolicznoœciach.

- Dziêkujê, Joelu. Wiem, jaki jesteœ zajêty, szczególnie teraz. Ale w³aœnie dlatego to takie wa¿ne - jestem pewna, ¿e siê ze mn¹ zgadzasz - by porozmawiaæ o tym, co siê dzieje, jak siê czujesz, jak sobie radzisz. Poniewa¿ jesteœ dyrektorem wytwórni, wiêc wszyscy patrz¹ na ciebie. Uniós³ rêkê w geœcie wyra¿aj¹cym: „co mo¿na zrobiæ”. - Nie mo¿emy siê odgrodziæ od publicznoœci. - No w³aœnie. Jesteœ gotów?

- Tak. - Œwietnie. - Spojrza³a na kamerzystê, a potem skinê³a mu g³ow¹. - Krêcimy. - Mówi Nadine Furst. Jestem z uznanym producentem, Joelem Steinburgerem, w jego gabinecie w Big Bang Studios w Nowym Jorku. Joelu, bardzo ci dziêkujê, ¿e zgodzi³eœ siê dziœ ze mn¹ porozmawiaæ. - To zawsze Nadine, nawet okolicznoœciach.

przyjemnoϾ, w takich

- Wiem, ¿e zabójstwo K. T. Harris do g³êbi wstrz¹snê³o ca³¹ bran¿¹, aktorami i ekip¹ techniczn¹, pracuj¹cymi przy filmie, który okaza³ siê ostatni w jej karierze. Joelu, jesteœ dobrze znany z tego, ¿e bezpoœrednio anga¿ujesz siê w takie przedsiêwziêcia, jak „Plan Icove’ów”. Wiem, ¿e ty i K. T. blisko wspó³pracowaliœcie przy jej roli. Jak siê trzymasz? - To œwie¿a rana, Nadine, œwie¿a rana. Trudno siê pogodziæ z myœl¹, ¿e ta utalentowana aktorka, ta fascynuj¹ca kobieta o bogatym wnêtrzu, moja dobra przyjació³ka odesz³a w tak tragicznych okolicznoœciach. To siê nie mieœci w g³owie.

Nachyli! siê; oczy mia³ lekko wilgotne, ale spogl¹da³ nimi z moc¹. Nadine zada³a sobie w duchu pytanie, dlaczego nigdy nie spróbowa³ stan¹æ po drugiej stronie kamery. - K. T. w³o¿y³a wiele wysi³ku w tê rolê, próbuj¹c oddaæ z³o¿ony charakter swojej bohaterki. Pracowa³a niezmordowanie, ¿eby jej gra by³a perfekcyjna, dopingowa³a pozosta³ych aktorów, by dali z siebie wszystko. Nie potrafiê sobie wyobraziæ, jak bardzo bêdzie nam jej brakowa³o. - Prace kontynuowane.

przy

filmie

s¹

- Naturalnie. K. T. by tego chcia³a. By³a profesjonalistk¹ w ka¿dym calu. - Ale cieszy³a siê opini¹ osoby o trudnym charakterze. Producent uœmiechn¹³ siê teraz, nieco melancholijnie. Wiele najwybitniejszych gwiazd ma tak¹ opiniê, poniewa¿ wed³ug mnie s¹ perfekcjonistkami. Owszem, mo¿e to prowadziæ do pewnych spiêæ na planie, ale w³aœnie to œwiat³o, ta energia znamionuj¹ ludzi utalentowanych. - Czy móg³byœ siê z nami

podzieliæ jednym ze swoich wspomnieñ o niej? Pozwoli³a mu mówiæ, szczerze przekonana, ¿e na poczekaniu zmyœli³ tê zabawn¹ historyjkê. Ale mia³a w tym swój cel: chcia³a, ¿eby siê odprê¿y³, poczu³ swobodnie. Pragnê³a uœpiæ jego czujnoœæ. - Twoja opowieœæ o niej ci¹gnê³a Nadine, kiedy skoñczy³ mówiæ - wystawia jej znakomite œwiadectwo jako aktorce i kobiecie. - Z mojego punktu widzenia wa¿ne jest, ¿eby dobrze rozumieæ ludzi, z którymi siê pracuje. Stajemy siê na pewien czas rodzin¹, a to oznacza

bliskoœæ, konflikty, ¿arty, frustracje. Uwa¿am siebie za ojca, który nadaje ton, wytycza kierunek. Muszê przewidywaæ i rozumieæ potrzeby swojej rodziny, ¿eby wydobyæ z niej to, co najlepsze. Teraz straciliœmy jednego cz³onka naszej rodziny, nagle i tragicznie. Wszyscy bardzo to prze¿ywamy. - Ju¿ wczeœniej traci³eœ bliskich sobie ludzi i sobie z tym poradzi³eœ. Pe³ni¹c funkcjê ojca tej rodziny, z pewnoœci¹ dok³adasz wszelkich starañ, aby tobie, i innym by³o ³atwiej. WeŸmy na przyk³ad tragiczn¹ œmieræ Sherri Wendall. Kiedy byliœcie ma³¿eñstwem,

stanowiliœcie pierwsz¹ parê Hollywood, oboje musieliœcie sobie poradziæ z zainteresowaniem mediów podczas waszego rozwodu. W chwili jej œmierci nie byliœcie ju¿ razem, ale i tak musia³o to byæ dla ciebie ogromne prze¿ycie. - Sherri by³a jedn¹ z najbardziej intryguj¹cych kobiet, jakie kiedykolwiek zna³em... I kocha³em. Mia³a te¿ wybitny talent. - Pokrêci³ g³ow¹. - Kto wie, co by osi¹gnê³a, gdyby ¿y³a. - By³eœ w Cannes... Oboje tam byliœcie, kiedy utonê³a. Czy przed jej œmierci¹ pogodziliœcie siê? Poprawi³ siê nieco w fotelu,

przez u³amek zdeprymowany.

sekundy

wyraŸnie

- Och, wydaje mi siê, ¿e tak. Wielka mi³oœæ czêsto idzie w parze z wielkim konfliktem. W naszej sytuacji tak w³aœnie by³o. - Wypadek, równie¿ tragiczny. Poœlizgniêcie siê, utoniêcie. Do pewnego przypomina to œmieræ K. T. Musia³o to wywo³aæ wspomnienia.

g³upi, upadek, stopnia Harris. przykre

- Có¿... Tamto to by³ wypadek, nie morderstwo. Ale tak, w obu przypadkach zbyt wczeœnie odesz³y wybitne aktorki.

- Kolejna zdolna aktorka, któr¹ straci³eœ... Któr¹ wszyscy straciliœmy, ale dla ciebie by³a to równie¿ strata osobista. Angelica Caulfield. Byliœcie bliskimi przyjació³mi. Niektórzy twierdz¹, ¿e kimœ wiêcej ni¿ przyjació³mi. - Angelica by³a moj¹ drog¹ przyjació³k¹. Kobiet¹, prze¿ywaj¹c¹ rozterki. Obawiam siê, ¿e by³a zbyt wra¿liwa, by sprostaæ temu zawodowi, jego wymaganiom, a tak¿e apetytom publicznoœci. - Do tej pory trwaj¹ spekulacje, czy jej œmieræ to samobójstwo czy wypadek. No i oczywiœcie kto by³

ojcem dziecka, które nosi³a w chwili œmierci. Jak powiedzia³eœ, byliœcie z sob¹ blisko. Czy zdawa³eœ sobie sprawê ze stanu jej umys³u? Czy zwierzy³a ci siê, ¿e jest w ci¹¿y? - Nie. - Powiedzia³ to ostro, zbyt ostro, i zaraz zmieni³ ton. - Obawiam siê, ¿e zbyt mnie poch³ania³o w³asne ¿ycie. Moja ¿ona spodziewa³a siê naszego pierwszego dziecka. Zawsze siê zastanawiam, czy gdybym by³ mniej... Zaabsorbowany swoimi sprawami, coœ bym zauwa¿y³ albo wyczu³... ¯a³ujê, ¿e mi siê nie zwierzy³a, nie zwróci³a siê do mnie jak do przyjaciela. Gdyby to zrobi³a...

- Ale przecie¿ zgodnie z tym, co donosi³y wówczas media, spotka³a siê z tob¹ w wytwórni na kilka dni przed swoj¹ œmierci¹. - Tak. Tak. Racja. Z perspektywy czasu... Muszê zadaæ sobie pytanie i zadajê je sobie, czy coœ j¹ trapi³o? Czy powinienem by³ zauwa¿yæ jej desperacjê? Wiem tylko, ¿e tego nie dostrzeg³em. Dobrze zamaskowa³a swoje uczucia. By³a aktork¹ do samego koñca. - Czyli samobójstwo.

wierzysz,

¿e

to

- Jak ju¿ powiedzia³em, by³a kruch¹, wra¿liw¹ kobiet¹.

- Pytam tylko dlatego, bo - jak informowa³y wówczas media i zgodnie z twoim oœwiadczeniem - stanowczo twierdzi³eœ, ¿e jej œmieræ by³a wynikiem przypadkowego przedawkowania narkotyków. Zacz¹³ siê pociæ. Lekko, ale wyraŸnie. - Uwa¿am, ¿e z czasem cz³owiek wszystko widzi wyraŸniej. Ale mogê jedynie powiedzieæ, ¿e jej œmieræ oznacza³a dla nas wielk¹ stratê. A teraz, Nadine... Gdybym mog³a to podsumowaæ. Trzy utalentowane, s³awne kobiety, wszystkie w jakiœ

sposób z tob¹ zwi¹zane, odesz³y w wyniku nieszczêœliwego wypadku, samobójstwa i morderstwa. Twój wspólnik i wieloletni przyjaciel, Buster Pearlman, te¿ zgin¹³ œmierci¹ samobójcz¹. S³ysz¹c to, wyraŸnie siê zdenerwowa³. Nadine nie spuszcza³a wzroku z jego twarzy. - Joelu, a¿ nadto czêsto styka³eœ siê w swoim ¿yciu z tragediami i osobistymi stratami. Wspomnê chocia¿by o œmierci w wyniku nieszczêœliwego wypadku przyjaciela i wspó³lokatora z czasów studiów. No i oczywiœcie tragiczny wypadek, w

którym straci³ ¿ycie twój mistrz, wielki Marlin Dressler. Czy trudno ci siê z tym pogodziæ? Milcza³ sekundê, dwie. - Trzeba jakoœ ¿yæ dalej. Uwa¿am siê za szczêœciarza, ¿e ich zna³em, ¿e dziêki pracy, któr¹ kocham, mog³em poznaæ tylu utalentowanych ludzi. Przypuszczam, ¿e kiedy ponad po³owê swojego ¿ycia cz³owiek pracuje w bran¿y, w której a¿ siê roi od osób utalentowanych, a tak¿e konfliktowych, wra¿liwych, nara¿onych na stres, takie straty s¹ nieuniknione.

- Straty owszem. Ale zabójstwo? Miejmy nadziejê, ¿e zabójstwo nie jest czymœ nieuniknionym. - Z ca³¹ pewnoœci¹ nie chcia³em, ¿eby tak to zabrzmia³o, ale to jest niestety coœ, z czym czêsto siê stykamy w naszym spo³eczeñstwie... W naszym œwiecie. - I po¿ywka dla taniej rozrywki, poniewa¿ rola K. T. jako funkcjonariuszki Delii Peabody w ekranizacji niechlubnej sprawy Icove’ów sprowadzi³a w³aœnie teraz j¹ i ciebie do Nowego Jorku. Porucznik Dallas razem z detektyw Peabody i innymi funkcjonariuszami policji

nowojorskiej rozwi¹za³a tê sprawê. Eve Dallas kieruje równie¿ œledztwem w sprawie zabójstwa K. T. Harris. Dziœ poinformowa³a nas, ¿e dotar³a do nowych faktów. Twierdzi, ¿e ju¿ niebawem aresztuje sprawcê. Co o tym myœlisz? - Mam nadziejê, ¿e to nie czcze przechwa³ki. - Czcze przechwa³ki? - Rozumiem olbrzymi¹ presjê ze strony prze³o¿onych i mediów. Mam nadziejê, ¿e policja rzeczywiœcie jest bliska ustalenia, kto zabi³ Harris. Nie wynagrodzi to straty, jak¹ ponieœliœmy, ale wszyscy bêdziemy mogli uznaæ tê

sprawê za zamkniêt¹. - I poczuæ ulgê? - powiedzia³a Nadine, uœmiechaj¹c siê leciutko. - Jako jeden z goœci, przebywaj¹cych tamtej nocy w domu Roundtreego i Burkette, znalaz³eœ siê na liœcie podejrzanych. - Podobnie jak ty - odci¹³ siê. - Nie przyznajê siê do winy powiedzia³a Nadine, podnosz¹c w górê praw¹ rêkê. - Wiem, ¿e poczujê ulgê, kiedy Eve Dallas aresztuje sprawcê. To nieprzyjemne, prawda, Joelu, byæ podejrzanym, do tego wiedzieæ, ¿e na tej samej liœcie s¹ nazwiska przyjació³ i kolegów.

- Nigdy nie uwierzê, ¿e ktokolwiek z nas zabi³ K. T., nasz¹ siostrê, nasz¹ córkê, nasz¹ przyjació³kê. Podejrzewam, ¿e te nowe fakty dotycz¹ kogoœ z zewn¹trz. - Kogoœ z zewn¹trz? - Kogoœ, kto dosta³ siê do domu, udaj¹c pracownika firmy cateringowej albo s³u¿¹cego, albo kogoœ innego. Mo¿e chodzi o niezrównowa¿onego wielbiciela. Wiêc tak, poczujê ulgê, kiedy ta sprawa siê wyjaœni i poznamy odpowiedzi na drêcz¹ce nas pytania, a nasze ¿ycie znów zacznie siê toczyæ normalnie. Rozumiem, ¿e porucznik Dallas robi to, co do niej nale¿y, ale

dlaczego skupi³a uwagê wy³¹cznie na nas? To jakiœ absurd. Ostatecznie wszyscy przebywaliœmy razem w jednym miejscu, w czasie kiedy zginê³a Harris. Te¿ tam by³aœ. Uwa¿am, ¿e ktoœ inny uda³ siê za ni¹ na taras, a potem dosz³o do tej tragedii. Jeœli... Ale mogê to powiedzieæ tylko prywatnie. Nadine rozsiad³a siê, skinê³a g³ow¹ kamerzyœcie. Ale nic nie powiedzia³a, œwiadoma, ¿e ukryty mikrofon, który ma przy sobie, wszystko zarejestruje. -

Nie zamierzam publicznie rzucaæ podejrzeñ ani oszczerstw na

swoich przyjació³ i kolegów. - Rozumiem. - To Ÿle wp³ywa na interesy powiedzia³ beznamiêtnie. - Oficjalnie trzymam siê wersji, ¿e sprawc¹ by³ ktoœ z zewn¹trz. Ale bojê siê, bardzo siê bojê, ¿e tamtego wieczoru mog³o do czegoœ dojœæ miêdzy K. T. i... Kimœ z nas. - Podejrzewasz kogoœ? - Nadine zrobi³a wielkie oczy. - Joelu! -

Nie

zamierzam

o

tym

rozmawiaæ nawet prywatnie. To prawdopodobnie efekt zdenerwowania zaistnia³¹ sytuacj¹. Ale pozostaje faktem, ¿e gdyby nie wymknê³a siê na górê, ¿eby zaspokoiæ brzydki na³óg palenia, byæ mo¿e nadal by ¿y³a. - Podobno nawet papierosy zio³owe szkodz¹ zdrowiu. - A co dopiero, kiedy siê pali jednego za drugim, wzmocnione narkotykiem, stêpiaj¹cym zmys³y takim jak zoner. - Zamacha³ d³oñmi przed twarz¹. - Taka mieszanka cuchnie jak zaraza. Przepraszam, jestem zdenerwowany. I zmêczony. Nie chcê Ÿle mówiæ o

zmar³ych, podobnie jak ty. Poza tym to niekorzystnie wp³ywa na interesy. - Joelu, ja te¿ tam by³am. - ¯eby podkreœliæ swoje s³owa, Nadine pochyli³a siê i po³o¿y³a d³oñ na jego rêku w geœcie solidarnoœci. - Jestem czêœci¹ tego. Jeœli masz jakiœ powód, by wierzyæ... Jeœli s¹dzisz, ¿e wiesz, kto j¹ zabi³, powiedz. Nie powtórzê tego nikomu. - Nie wiem, czy powinienem. Daj mi dzieñ albo dwa. - Poklepa³ jej d³oñ i uœcisn¹³. Muszê to przemyœleæ. Prawdopodobnie zbytnio siê tym wszystkim przejmujê. A teraz, Nadine, naprawdê proszê, ¿ebyœ

koñczy³a. To by³ bardzo d³ugi dzieñ. - Naturalnie. - Rozsiad³a siê i znów da³a znak kamerzyœcie. Rzuci³a kilka ³atwych pytañ, by przywróciæ poprzedni ton rozmowy, by Steinburger siê odprê¿y³. I dosz³a do wniosku, ¿e bez wzglêdu na to, czy to zwyk³y wywiad, czy te¿ praca pod przykrywk¹, ca³oœæ bardzo dobrze wypadnie. - Jeszcze raz bardzo dziêkujê za rozmowê. Wiem, ¿e dla wszystkich to wyj¹tkowo trudny okres. - ¯ycie... I praca... Musz¹ siê toczyæ dalej. Odprowadzê ciê.

- Nie musisz siê fatygowaæ. - Ja te¿ ju¿ wychodzê. Jak powiedzia³em, to by³ d³ugi dzieñ. Kiedy otworzy³ drzwi, Julian przesta³ spacerowaæ tam i z powrotem i pospiesznie podbieg³ do Steinburgera. - Joelu... Przepraszam, Nadine, muszê porozmawiaæ z Joelem. - Nie ma sprawy. Julianie... Dotknê³a d³oni¹ jego policzka. Wygl¹dasz na bardzo zmêczonego. - To wszystko fatalnie siê na mnie odbija. Nie mogê tak pracowaæ. Nie mogê sobie z tym daæ rady. Joelu...

- WejdŸ do mojego gabinetu. Usi¹dziemy, porozmawiamy. Dobranoc, Nadine. - Kiedy siê odwróci³, popatrzy³ za siebie i spojrza³ na ni¹ przeci¹g³e, smutno. - Co to, u diab³a, mia³o znaczyæ? - mruknê³a, kiedy Julian zamkn¹³ drzwi do gabinetu. - Co, u diabla? W gabinecie Julian znów zacz¹³ chodziæ tam i z powrotem. - Na rany Chrystusa, usi¹dŸ, Julianie. Nie mogê tego znieœæ. - Nie mogê siedzieæ. Nie mogê pracowaæ. Nie mogê myœleæ ani spaæ.

Jestem k³êbkiem nerwów, Joelu. Widzia³eœ Dallas, s³ysza³eœ, co powiedzia³a? Aresztuje kogoœ. Co mam zrobiæ? Powinienem porozmawiaæ z ni¹, porozmawiaæ i wyjaœniæ... - Nie zrobisz tego. WeŸ siê w garœæ! Powiedzia³em ci, ¿e siê wszystkim zajmê, prawda? To by³ wypadek i nie ma powodu, ¿ebyœ p³aci³ za wypadek. Czy dziêki temu j¹ odzyskamy? - Nie, ale... - Chcesz ryzykowaæ, ¿e trafisz za kratki, Julianie? - Nie, na Boga, nie, ale...

- Przekreœliæ swoj¹ karierê, zrezygnowaæ ze wszystkiego, co masz i jeszcze mo¿esz osi¹gn¹æ? Po co? - Nie wiem! - Julian z³apa³ siê za g³owê i przycisn¹³ d³onie do skroni, nie przestaj¹c kr¹¿yæ po pokoju. - To wszystko takie skomplikowane. Ci¹gle sobie to odtwarzam w myœlach, ale nie dostrzegam w tym ¿adnego sensu. - By³eœ pijany, Joelu. Trudno oczekiwaæ, ¿ebyœ wyraŸnie wszystko pamiêta³. By³eœ pijany, a potem w szoku. Mój ch³opcze - powiedzia³ Steinburger z takim wspó³czuciem, ¿e Julian przystan¹³, westchn¹³ g³êboko -

pos³uchaj mnie. To nie twoja wina. Obieca³eœ, ¿e zrobisz tak, jak ci powiedzia³em. Zapewni³eœ, ¿e mi ufasz. - Tak, ufam ci. Nie wiem, co bym zrobi³ bez twojej pomocy, twego wsparcia. - W takim razie zrób, co ci powiem. Wracaj do hotelu. Nalej sobie kieliszek czy dwa tego doskona³ego wina, które piliœmy wczoraj wieczorem. - Powiedzia³eœ, ¿ebym wiêcej nie pi³. - To dotyczy³o wczorajszego wieczoru. - Joel poklepa³ Juliana po

plecach, ¿eby go podnieœæ na duchu. Jutro nie grasz. Zrób to, co lubisz robiæ. Nalej sobie wina, pole¿ w wannie. Wiem, w jakim ¿yjesz napiêciu. Na chwilê zapomnij o tym wszystkim. - To wszystko takie zagmatwane, Joelu. - Wiem. Pos³uchaj mojej rady. Wino i jacuzzi. - Wino i jacuzzi. - Julian westchn¹³, a potem powtórzy³ zalecenie i skin¹³ g³ow¹, kiedy Steinburger utkwi³ w nim wzrok. - Tak zrobiê. Wino i jacuzzi. - Przekonasz siê, ¿e ci to pomo¿e. Jutro ujrzysz wszystko w innym

œwietle. Znów wszystko bêdzie dobrze. - Nie wydaje mi siê, by kiedykolwiek jeszcze mia³o byæ normalnie. - W oczach Juliana malowa³y siê przygnêbienie, poczucie winy, ¿al. Joelu, nigdy nikogo nie skrzywdzi³em. Nigdy... - Sama by³a sobie winna powiedzia³ beznamiêtnie Steinburger. Zapamiêtaj to sobie. Wiesz co? Podrzucê ciê do hotelu. Mój szofer ju¿ na mnie czeka. Podrzucê ciê do twojego hotelu. - Dobrze. Mo¿e wejdziesz na chwilê na górê? Nie znoszê byæ sam.

- Ustaliliœmy, co bêdzie dla ciebie najlepsze, prawda? Dziœ wieczorem zastosuj siê do zaleceñ doktora Joela. Jutro zjemy razem kolacjê i wszystko jeszcze raz obgadamy. Jeœli wci¹¿ nie bêdziesz czu³ siê sob¹, rozwa¿ymy inne mo¿liwoœci. - Dobrze. Tak. Inne mo¿liwoœci. Dziêkujê, Joelu. - Od czego siê ma przyjació³? * Eve sta³a w sypialni mieszkania Steinburgera. S³ucha³a Feeneya, który referowa³ jej przebieg rozmowy Nadine z producentem. Roarke przeszukiwa³

garderobê. Razem z ekip¹ sprawdzili ju¿ pokój dzienny, jadalniê, gabinet, kuchniê, nawet taras. Wiêksze nadzieje wi¹za³a z drugim piêtrem, bo na razie absolutnie nic nie znaleŸli. - Dobra. Informuj mnie na bie¿¹co - poprosi³a Feeneya i schowa³a komunikator do kieszeni. - Powiedzia³ Nadine, ¿e jedzie do domu, bo jest zmêczony po d³ugim dniu, ale zadzwoni³ do przyjaciela, jakiegoœ innego producenta, umówi³ siê z nim na drinka i kolacjê na mieœcie.

- Czyli mamy wiêcej czasu, nim siê tu pojawi i zacznie siê oburzaæ. - Taak. Mo¿e by³ spragniony towarzystwa. A mo¿e potrzebne mu alibi. Zgodnie ze s³owami Feeneya, Nadine wykrêci³a mu niez³y numer. Wspomnia³a o by³ej ¿onie, ciê¿arnej kochance... Nawet o wspólniku, kumplu z uczelni i pradziadku pierwszej ¿ony. NieŸle siê napoci³. Roarke spojrza³ na ni¹, kiedy wesz³a. - Co z przyjemnoœci¹ sobie obejrzysz, ale nie to wywo³a³o ten b³ysk

w twoim oku. - Oœwiadczy³, ¿e powie jej coœ w zaufaniu. Jest inteligentna, kaza³a wy³¹czyæ kamerê, lecz nie obieca³a, ¿e tego nie nagra. Prawnicy mog¹ zg³osiæ zastrze¿enia, uzyskaliœmy jednak zgodê na pods³uch. Tak czy owak, próbowa³ j¹ podpuszczaæ, ¿e niby coœ wie, ¿e obawia siê, ¿e coœ wie, ale nie mo¿e nic powiedzieæ. Nie bêdzie rzuca³ kamieniem w swoich przyjació³ i tak dalej. - Uwa¿asz, ¿e wybra³ sobie koz³a ofiarnego. - Uwa¿am, ¿e bardzo szybko musi coœ zrobiæ. Wstrz¹snê³a nim

wiadomoœæ, ¿e niebawem aresztujemy sprawcê, potem Nadine doda³a swoje. Ale najlepsze jest to, ¿e przy okazji pope³ni³ b³¹d. Próbuj¹c kryæ swojego rzekomego przyjaciela, powiedzia³, ¿e Harris wci¹¿ by ¿y³a, gdyby nie posz³a na taras zapaliæ. Roarke wzruszy³ ramionami. - To prawda i wszyscy o tym wiedz¹. - Ale nie o zonerze. A on o tym wspomnia³. O tym, ¿e papierosy zio³owe, wzmocnione zonerem, cuchn¹ jak zaraza - to jego w³asne okreœlenie.

- Dobrze, ¿e jego wstrêt do tego na³ogu sprawi³, i¿ coœ mu siê wymsknê³o. Ale nie przypuszczam, ¿e st¹d ten b³ysk w twoim oku, skoro powszechnie wiadomo, ¿e dodawa³a do papierosów narkotyki. - Wszystko siê liczy. Powiedzia³ te¿, ¿e pali³a jednego papierosa za drugim. Jeœli nie by³ na górze, sk¹d wie, ¿e wypali³a kilka, w dodatku wzmocnionych narkotykiem? Trochê siê te¿ pl¹ta³, kiedy Nadine wspomnia³a o ciê¿arnej kochance. Ma³e potkniêcia, które doprowadz¹ go do upadku. Eve odwróci³a siê i z powrotem przesz³a do sypialni.

- Jest zorganizowany. W taki sposób myœli, ¿yje, pracuje. A tak¿e zabija. I ostro¿ny. Lecz zdradzaj¹ go drobiazgi. Na przyk³ad za du¿o zabawek dla doros³ych i wspomagaczy. - Czy mo¿e byæ tego za du¿o? - Z tego, co mówi, nigdy nie spotka³ kobiety, która by mu siê nie podoba³a. Seks to w³adza. Umieœci³ swoje nagrody i oznaki presti¿u w ka¿dym pomieszczeniu. Musi je widzieæ za ka¿dym razem, kiedy tam wchodzi. Trzyma segregatory z kopiami artyku³ów, notek reklamowych, wzmianek, gdzie pada jego nazwisko, i zdjêæ, na których widaæ jego twarz,

wszystkich, jakie siê ukaza³y od pocz¹tku jego kariery zawodowej. Tak jak przypuszcza³eœ, w swoim komputerze ma dane o koncie B. B. Joela. - Co powinno pomóc powi¹zaæ go z defraudacj¹ pieniêdzy, kiedy znów siê tym zajmê. Do tego czasu to tylko drugie konto, ¿e œrodków na nim skrupulatnie rozlicza siê z fiskusem. Wszelkimi sposobami stara³ siê, ¿eby znikn¹³ ów b³ysk w jej oku. Ale mu siê to nie uda. - A ten znaleziony przez ciebie plik, zawieraj¹cy szczegó³owe biografie wszystkich osób zatrudnionych przy krêceniu ostatniego filmu, ³¹cznie z

goñcami? To te¿ przejaw w³adzy. - Prawo tego nie zabrania. - Racja. - Natomiast tu mo¿e byæ coœ zabronionego przez prawo. - Co masz? - Podbieg³a do niego i niemal go przewróci³a, kiedy siê odwraca³. - Spokojnie, kochanie. Podwójne dno w komodzie, a pod nim ma³a szufladka. Któr¹ zgrabnie otworzy³em. A w œrodku... - Kody. Kody dostêpu, karty

dostêpu, klucze... Wszystko starannie opisane. Tutaj jest kod do bramy na przystani, do sterówki na ³odzi. O, rany. Kody do domu Roundtreego, jego gabinetu w wytwórni, samochodu! - Mo¿e znalaz³aœ swojego koz³a ofiarnego! - Nie mo¿e rzuciæ podejrzeñ na Roundtreego, ale na jego ¿onê jak najbardziej. Lub na kogoœ innego. To kod dostêpu do domu jego kumpla, do którego zadzwoni³ dziœ wieczorem. - Pokaza³a. - I karta dostêpu do szafki w country clubie, którego jest cz³onkiem. Kody do wszystkich

przyczep, o ile siê nie mylê, z których korzystaj¹ aktorzy, graj¹cy w tym filmie. - Wœcibski ³obuz, co? - Musi nad wszystkim mieæ kontrolê. Nie pozwoli, by go pominiêto. Musi mieæ dostêp do wszystkiego, bo to mu daje poczucie w³adzy. Poza tym przydaje siê, jeœli zechce kogoœ wrobiæ. - Zdaje siê, ¿e Joel Steinburger bêdzie nam musia³ wiele wyjaœniæ. - O, tak. To dowód, ¿e mia³ dostêp do ³odzi. I widzisz to?

- Nie jest opisane. - 3APDM2C. Trzy A - A. A. Asner, prywatny detektyw, mieszkanie 2C. Za³o¿ê siê, ¿e to kod do samochodu Asnera. Mo¿e wrzuci³ to tutaj na wszelki wypadek albo ¿eby pamiêtaæ, co zrobi³. Ale z tego te¿ bêdzie siê musia³ wyt³umaczyæ. Eve wróci³a do sypialni po torbê na dowody. - Przedstawiê mu to wszystko, do³o¿ê zoner, listê zamordowanych osób, ³ódŸ. Z³amiê go. Zapieczêtowa³a dowodami, opisa³a j¹.

torbê

z

- Pozwolê ekipie zaj¹æ siê jego samochodem. Po drodze wst¹pimy do gabinetu Steinburgera w wytwórni. A potem udamy siê do Ce Soir. Pomyœla³, ¿e Eve wygl¹da jak wojowniczka, przygotowuj¹ca siê do bitwy. - Mogê dla nas za³atwiæ dobry stolik. Tak siê akurat sk³ada, ¿e znam w³aœciciela. - Tak siê sk³ada, ¿e jesteœ w³aœcicielem, ale nie bêdziemy tam jeœæ. Przeszkodzimy podejrzanemu w spo¿ywaniu posi³ku i zepsujemy mu

wieczór. - Zapowiada siê obiecuj¹co. - Mo¿emy coœ kupiæ w automatach, kiedy bêdzie siê poci³ w sali przes³uchañ. - Zapowiada siê odra¿aj¹co. - Nie bêdzie tak Ÿle. Zaczekaj. Wyjê³a swoj¹ komórkê. - Dallas. - S³uchaj, Dallas... Nadine, chocia¿ ju¿ ustali³yœmy, ¿e nie jesteœ w moim

typie, mo¿e ciê jednak przelecê. Co za wywiad. - Jestem bardzo przejêta. Ju¿ widzia³aœ? - Nie, ale Feeney wszystko mi opowiedzia³. Mogê go te¿ namówiæ, ¿eby ciê przelecia³. - Och, jesteœ dla mnie za dobra. A co z Roarkiem? - Nie. -

Jednak nie wystarczaj¹co dobra. S³uchaj, Dallas, by³am ju¿ prawie w gmachu telewizji, ale wysiad³am z furgonetki, z³apa³am

taksówkê i jadê z powrotem do centrum. Do hotelu, w którym mieszka Julian. Mam z³e przeczucia. - W zwi¹zku z czym? - Czy Feeney ci powtórzy³, jak Steinburger robi³ aluzje - prywatnie - ¿e boi siê, ¿e mog³o do czegoœ dojœæ miêdzy kimœ z obsady i K. T., ¿e siê niepokoi? - Tak. Przypuszczasz, ¿e mia³ na myœli Juliana? - Julian czeka³ pod gabinetem. Wygl¹da³ okropnie, co nie jest ³atwe, jeœli ktoœ jest takim przystojniakiem. Zmêczony, zdenerwowany, spiêty. I

teraz, kiedy zaczê³am siê nad tym zastanawiaæ, uwa¿am, ¿e by³ przera¿ony. Chyba bardzo siê czegoœ boi. Joel poprosi³ go do swojego gabinetu, ale robi¹c to, spojrza³ na mnie jakoœ dziwnie. Nie daje mi to spokoju. Myœlê, ¿e spróbuje go wrobiæ, Dallas. Rzuci³ mi wymowne spojrzenie: o niego siê martwiê, jego próbujê chroniæ. I jeœli mam racjê... - To przygotowuje wszystko do tego, ¿eby Julian mia³ jakiœ wypadek albo skoñczy³ ze sob¹ z powodu wyrzutów sumienia. Sprawdzimy to. - Gdzie jesteœ?

- W mieszkaniu Steinburgera, znaleŸliœmy kilka interesuj¹cych przedmiotów. - D³u¿ej ci zajmie droga do centrum ni¿ mnie. Ale przy - jedziesz? Nawet jeœli siê mylê, wydaje mi siê, ¿e Julian coœ wie, a wed³ug mnie jest zbyt wra¿liwy, ¿eby to ujawniæ. - Ju¿ wychodzê. coœ dla mnie. Poproœ, ochrony hotelowej ci Wymyœl coœ, ale nie pokoju sama.

Proszê, zrób ¿eby ktoœ z towarzyszy³. idŸ do jego

- Julian nic mi nie zrobi... Ani nikomu innemu. Ale dobrze.

- Ufam jej instynktowi powiedzia³ Roarke, kiedy Eve zmarszczy³a czo³o, patrz¹c na ciemny wyœwietlacz. - Ja te¿. Na razie darujemy sobie jego gabinet, ruszamy prosto do pokoju hotelowego Juliana. Poinformujê Peabody, co nowego. £¹cz¹c siê ze swoj¹ partnerk¹, Eve zachodzi³a w g³owê, jak, u diab³a, Steinburger mo¿e kogoœ zabiæ - albo sk³oniæ do samobójstwa - w czasie, kiedy sam spo¿ywa wykwintn¹ kolacjê z przyjacielem na drugim koñcu miasta. Jad¹c taksówk¹, Nadine znów

spróbowa³a siê dodzwoniæ do Juliana. Wiedzia³a, ¿e to g³upota, bo ponownie zostanie przekierowana do poczty g³osowej - jak ju¿ trzy razy wczeœniej, kiedy wybra³a jego numer. A telefon w pokoju hotelowym wy³¹czy³. Dlaczego wczeœniej nie pomyœla³a, ¿eby do niego pojechaæ? ~wyrzuca³a sobie. Dlaczego nie pos³ucha³a instynktu i od razu nie wróci³a do gabinetu Steinburgera albo przynajmniej wczeœniej nie z³apa³a taksówki, by pojechaæ do hotelu? Bo chcia³a jak najszybciej znaleŸæ siê w studiu telewizyjnym,

obejrzeæ materia³ z wywiadu. Oblizaæ usta. Odtañczyæ taniec zwyciêstwa. - Kurde, kurde - mrucza³a pod nosem, kiedy wyrzuty sumienia sprawi³y, ¿e przeczucie przemieni³o siê w strach. Jeœli dalej bêd¹ siê poruszaæ w takim ¿ó³wim tempie, Steinburger zd¹¿y zabiæ Juliana, napiæ siê, zaplanowaæ uroczystoœæ pogrzebow¹ i napisaæ mowê po¿egnaln¹, zanim ona, Nadine, dotrze na miejsce. To g³upota, znów pomyœla³a. Prawdopodobnie nic siê nie dzieje. To tylko nerwy, dlatego z profesjonalnej dziennikarki przemieni³a siê w

histeryczkê ze spoconymi d³oñmi. - Nie mo¿e pan jechaæ szybciej? - zapyta³a. Taksówkarz dalej stuka³ palcami w kierownicê w rytm okropnej muzyki, dobiegaj¹cej z g³oœników. - Jasne, proszê pani. Niech tylko uaktywniê wi¹zkê, wypalimy tunel i pojedziemy. - Kurde - znów powiedzia³a i przeci¹gnê³a kartê p³atnicz¹ w czytniku. - Dalej pójdê pieszo. Wyskoczy³a

z

taksówki,

przecisnê³a siê miêdzy samochodami i wesz³a na chodnik, którym sunê³a ci¿ba pieszych. Lawirowa³a miêdzy, przechodniami, przeklina³a cudowne pantofle, w których bieg w ka¿dej chwili grozi³ wywróceniem siê i które niew¹tpliwie zniszczy. Przeklina³a nowojorski ruch uliczny, przeklina³a turystów, którzy nie potrafili zejœæ z drogi, przeklina³a swoj¹ wybuja³¹ wyobraŸniê. Ale nie przestawa³a biec. * W pokoju hotelowym Julian nie

zwraca³ uwagi na aparat komórkowy, który rzuci³ na stó³. Nie mia³ si³y, ¿eby wstaæ i go wy³¹czyæ. Przypuszcza³, ¿e zabraknie mu energii równie¿ na jacuzzi, bo by³o mu bardzo dobrze siedzieæ tak w fotelu i popijaæ wino, by zapomnieæ o wszystkim. Po prostu zapomnieæ. Joel naturalnie mia³ Zawsze mo¿na na niego liczyæ.

racjê.

Liczy³ teraz na Joela bardziej ni¿ kiedykolwiek. Na kogoœ m¹drego, opanowanego, dobrego w sytuacjach kryzysowych. Na kogoœ, kto mu powie, co robiæ. Przesta³o to wygl¹daæ tak okropnie po wychyleniu dwóch

kieliszków trzeciego.

wina,

w

trakcie

picia

Chocia¿ mo¿e powinien porozmawiaæ z Eve. Po prostu wyjaœniæ jej wszystko... No, mo¿e nie wszystko, bo by³o to takie zagmatwane, ¿e nie potrafi³ wyt³umaczyæ tego nawet sam sobie. Ale zwyczajnie porozmawiaæ z ni¹, powiedzieæ jej, co siê sta³o, a przynajmniej to, co pamiêta³. Zrozumie go. Wiedzia³ o tym. Zna³a go. By³a sprawiedliwa, odwa¿na i uczciwa... Do tego seksowna.

Joel Ÿle j¹ oceni³, pomyœla³ Julian, s¹cz¹c wino i czuj¹c, jak oczy, nie tak niebieskie jak Roarke’a, mu siê zamykaj¹. Nie wsadzi³aby go do wiêzienia. Bo nie chodzi³o jej wy³¹cznie o aresztowanie, o... Jak to siê mówi? Ujêcie sprawcy. Nie, dla Eve nie to jest najwa¿niejsze, pomyœla³, i wszystko mu siê zamaza³o przed oczami. Chodzi o sprawiedliwoœæ. Ale Joel by³ m¹dry. Jeœli ma racjê... Nie móg³ teraz o tym myœleæ. Jego umys³ by³ taki zmêczony. I musi

przygotowaæ k¹piel w jacuzzi. Czy nie obieca³ tego Joelowi? Tak czy nie? Zabawne, dok³adnie.

ale

nie

pamiêta³

Za du¿o wypi³. Musi przestaæ tyle piæ. Jednak tak siê denerwowa³, by³ taki nieszczêœliwy i trochê siê ba³. Wystarczy tego wina, powiedzia³ sobie. Teraz gor¹ca, odprê¿aj¹ca k¹piel przy dŸwiêkach muzyki. Potem mo¿e zadzwoni do Andi albo do Marlo, mo¿e do Connie. Nie lubi³ byæ sam. Chcia³ porozmawiaæ z jak¹œ kobiet¹. Kobiety s¹ takimi cierpliwymi s³uchaczkami.

Próbowa³ siê podnieœæ, zamierza³ odstawiæ wino i przygotowaæ k¹piel. Upi³ siê, pomyœla³, obrzydzenie do samego siebie.

czuj¹c

Ale siê zawzi¹³, wsta³, uda³o mu siê zrobiæ jeden chwiejny krok. Kieliszek wypad³ mu z rêki i rozbi³ siê o stó³, kiedy Julian run¹³ jak d³ugi. * Zasapana, niemal pewna, ¿e nogi ma obtarte do krwi, Nadine skierowa³a siê prosto do recepcji.

- Nadine Furst. Poproszê z szefem ochrony. Recepcjonistka uœmiechnê³a siê uprzejmie. - Dobry wieczór, pani Furst. Cieszê siê, ¿e znów pani¹ widzê. Czy mogê zapytaæ, po co pani szef ochrony? - Proszê pos³uchaæ. Wie pani, ¿e wolno mi wchodziæ do apartamentu pana... Birminghama. - Pos³u¿y³a siê nazwiskiem, którego u¿ywa³ Julian, ¿eby chroniæ swoj¹ prywatnoœæ. - Tak, pani Fürst, jest pani na liœcie osób, które mog¹ odwiedzaæ pana Birminghama.

- Potrzebny mi ochroniarz, który razem ze mn¹ pójdzie do jego pokoju. - Czy coœ siê sta³o? - Stanie siê, jeœli natychmiast nie wezwie tu pani szefa ochrony. - Jedn¹ chwileczkê, pani Furst. Poproszê kierowniczkê. - Niepotrzebna mi kierowniczka. Do diab³a. Albo poprosi pani, ¿eby ochroniarz uda³ siê ze mn¹ na górê, albo ty... Marree - powiedzia³a, czytaj¹c plakietkê - i ten hotel stan¹ siê przedmiotem ostrej krytyki w programie „Teraz”.

Nadine odwróci³a siê i pobieg³a do wind. Prawdopodobnie by³ u siebie i przymila³ siê do swojej femme du pur, pomyœla³a, wsiadaj¹c do windy. A ona zaraz zrobi z siebie idiotkê. Bêdzie rozbawiony, dosz³a do wniosku, i najprawdopodobniej poprosi, ¿eby przy³¹czy³a siê do nich... I wcale nie bêdzie ¿artowa³. Bêd¹ siê z tego œmiali. Proszê. Zamknê³a oczy, staraj¹c siê odzyskaæ swoje zwyk³e opanowanie. Proszê, niech bêdzie z jak¹œ kobiet¹, niech siê z tego uœmiej¹, niech ten okropny strach i panika bêd¹ tylko efektem zbyt d³ugiego

zajmowania siê morderstwami w pracy dziennikarskiej, przez co ona, Nadine, wszêdzie widzi zabójców. Wypad³a z windy i pobieg³a do koñca korytarza. Na szczêœcie stopy mia³a zupe³nie zdrêtwia³e, wiêc nic nie czu³a. Lekcewa¿¹c napis „Nie przeszkadzaæ”, nacisnê³a guzik dzwonka, potem kilka razy mocno kopnê³a w drzwi. - Julianie! Otwórz. To wa¿ne. To ja, Nadine. Naturalnie nie us³yszy jej, póki nie w³¹czy intercomu, ale nie przestawa³a wo³aæ, dzwoni¹c i wal¹c w drzwi.

Z ka¿d¹ sekund¹ czu³a coraz wiêksz¹ panikê i strach. - Pani Furst! - Kierowniczka pojawi³a siê w korytarzu, obok niej szed³ jakiœ wielki mê¿czyzna w ciemnym garniturze. - Proszê. Niepokoi pani naszych goœci. - Poczuj¹ siê o wiele bardziej zaniepokojeni, jeœli nie otworzy pani tych drzwi. - Pani Furst, pan Birmingham prosi³, ¿eby nikt mu nie przeszkadza³. Jeœli chce pani wiadomoœæ, chêtnie...

zostawiæ

- Proszê otworzyæ te cholerne drzwi. - Bêdê musia³a kazaæ pani¹ st¹d wyprowadziæ. Jeœli pani i pan Birmingham posprzeczaliœcie siê, to nie sposób na... Nadine zebra³a siê w sobie i zmru¿y³a oczy. - Proszê spróbowaæ kazaæ mnie st¹d wyprowadziæ, a nie uda siê pani znaleŸæ posady kierowniczki nawet psiej budy. Julian ma k³opoty, mo¿e jest ju¿ za póŸno. Policja w³aœnie tu jedzie. Proszê otworzyæ te cholerne drzwi. Jeœli siê oka¿e, ¿e wszystko w

porz¹dku, mo¿e aresztowaæ.

mnie

pani

kazaæ

Jeœli mam racjê i coœ mu siê stanie, poniewa¿ nie chce pani otworzyæ drzwi, zrobiê wszystko, co w mojej mocy, ¿eby przekonaæ porucznik Dallas, by pani¹ aresztowa³a za pomoc przy zabójstwie. Albo to albo samo nazwisko „Dallas” sprawi³o, ¿e kierowniczka zesztywnia³a. - Nie lubiê, jak mi siê grozi. I mo¿e byæ pani pewna, ¿e wniesiemy oskar¿enie. Skinê³a g³ow¹ ochroniarzowi.

- Otwórz drzwi. Jestem pewna, ¿e pan Birmingham te¿ zechce wnieœæ oskar¿enie. - Proszê siê pospieszyæ. - Muszê pani¹ poprosiæ o cofniêcie siê. - Szef ochrony przesun¹³ swoj¹ kart¹ uniwersaln¹ w czytniku, lekko uchyli³ drzwi. - Ochrona! zawo³a³. Nadine ramieniem.

przesz³a

pod

jego

- Julianie! - Przebieg³a przez pokój i pad³a na kolana obok le¿¹cego aktora. - Wezwijcie karetkê! Przewróci³a go z boku na wznak:

ochroniarz ukucn¹³ obok niej. Ale gdy spróbowa³ wyczuæ puls, Birmingham siê poruszy³. - Julianie! Ocknij siê. Powiedz coœ do mnie, Julianie! - Zmêczony - wybe³kota³. - Zbyt zmêczony. - Julianie, co wzi¹³eœ? Zobaczy³a butelkê z winem, st³uczony kieliszek. - Co doda³eœ do wina? - Wino. Spaæ. - Nie. Nie zasypiaj. - PosadŸmy go.

Nadine pokrêci³a g³ow¹, cofnê³a siê i uderzy³a aktora d³oni¹ w twarz. - Nie zasypiaj! - Znów go spoliczkowa³a. - OdejdŸ. Jestem zmêczony. Chory. Nie chcia³em tego zrobiæ. - Proszê tego nie dotykaæ warknê³a Nadine na kierowniczkê, kiedy kobieta podesz³a do pot³uczonego kieliszka. - Proszê niczego nie dotykaæ. To miejsce przestêpstwa. - To moja kwestia. - Do pokoju wesz³a Eve. Po³o¿y³a d³oñ na ramieniu

Nadine, sprawdzaj¹cej puls Julianowi. Unios³a mu powiekê, ¿eby obejrzeæ Ÿrenicê. - To ding. Ka¿ mu mówiæ, postaw go na nogi, zmuœ do chodzenia. Roarke, zacznij szukaæ narkotyków. S¹ w takim miejscu, by bez trudu mo¿na je by³o znaleŸæ. Bêdzie mia³ wiêksze szanse, jeœli powiemy lekarzom, co wzi¹³. Mia³eœ racjê, bior¹c zestaw. Dziêki temu oszczêdzimy trochê czasu. Pani... - wskaza³a blad¹ kierowniczkê - niech zjedzie na dó³ i jak najszybciej sprowadzi tu ratowników medycznych... I proszê tu nie wracaæ. Wypchnê³a kobietê za drzwi.

- Tabletki nasenne... Obok butelek z winem. Na receptê dla K. T. Harris. - Roarke obejrza³ siê, kiedy Eve umieszcza³a w torbie na dowody butelkê wina. - O niczym nie zapomnia³. Podesz³a do niego z nastêpn¹ torb¹ na dowody. - Zabezpiecz rêce, zamierzasz czegoœ dotykaæ.

jeœli

- Bardzo z nim Ÿle? - spyta³ cicho Roarke, kiedy Nadine i ochroniarz ci¹gnêli niemal nieprzytomnego Juliana, zmuszaj¹c go do chodzenia po pokoju.

- Puls s³aby, ledwo wyczuwalny, a Ÿrenice wielkoœci Plutona. Jest w doœæ kiepskim stanie, ale by³oby ju¿ po nim, gdyby nie Nadine. Gdzie, do diab³a, s¹ ratownicy? Podesz³a do Juliana i zbli¿y³a twarz do jego twarzy. - ChodŸ, do jasnej cholery. Nie odwa¿ mi siê tu umrzeæ. Sk¹d wzi¹³eœ pigu³ki? Sk¹d wzi¹³eœ wino? G³owa opad³a mu na piersi; Eve odchyli³a j¹ do ty³u. - Nie zasypiaj - poleci³a Julianowi, kiedy Roarke podszed³, ¿eby zast¹piæ Nadine i go podtrzymaæ.

- Tabletki nasenne. - Spojrza³a na mê¿a. - Somnipoton. - Zastanowi³a siê i zdecydowa³a pos³uchaæ tego, co jej podpowiada³ instynkt. Uderzy³a Juliana piêœci¹ w brzuch. - Dallas! - Nie wsadzê mu palców do gard³a, chyba ¿e bêdê musia³a. Aktor zakaszla³, zakrztusi³ siê i osun¹³ na pod³ogê. Znów go walnê³a w brzuch. I szybko siê cofnê³a, ¿eby ratowaæ swoje nowe buty, kiedy zgi¹³ siê w pó³ i dosta³ gwa³townych torsji. - Œlicznie - mrukn¹³ Roarke.

- To jeden ze sposobów opró¿nienia ¿o³¹dka. Niech chodzi. Jêkn¹³, zachwia³ siê lekko. Eve pobra³a próbkê wymiocin jako dowód rzeczowy. - Ratownicy medyczni zaraz tu bêd¹! - zawo³a³a Nadine. Najwy¿sza pora. ZaprowadŸcie go do sypialni. Roarke, zostañ z nim. Mog¹ siê nim zaj¹æ tam, z dala od miejsca przestêpstwa. Wyci¹gnê³a komunikator, ¿eby wezwaæ ekipê. Kiedy wbiegli ratownicy medyczni, wskaza³a im drzwi do sypialni. Pokrêci³a g³ow¹, patrz¹c na

Nadine. - Lepiej tam nie idŸ. To nie bêdzie przyjemny widok. I nie chcê, ¿eby teraz z tob¹ rozmawia³, jeœli postanowi mówiæ. Roarke, zostañ z nim. - Myœlisz, ¿e siê wykaraska? By³am pewna, ¿e nie ¿yje, kiedy w koñcu uda³o mi siê zmusiæ tê upart¹ sukê, ¿eby otworzy³a drzwi. - Uwa¿am, ¿e siê wykaraska. Ale gdybyœ dotar³a tu pó³ godziny póŸniej, ju¿ by nie ¿y³. Uratowa³aœ mu ¿ycie. Nadine otar³a wilgotne oczy.

- Nie wymiotów.

wywo³a³am u niego

- To ja tak dzia³am na ludzi. Nadine, poci¹gaj¹c nosem, usiad³a i zdjê³a zniszczone buty. - Myœlisz, ¿e mogê siê napiæ... Czegoœ mocniejszego? Zamówiê coœ do pokoju. - Nie mam nic przeciwko temu. Tylko nie pij niczego, co jest tutaj. Dziennikarka, utykaj¹c, podesz³a do telefonu. - Poproszê wódkê z martini i

trzema oliwkami. Jak najszybciej. Znów usiad³a. - Jak Steinburger nak³oni³ go do po³kniêcia tabletek nasennych? - Miejmy nadziejê, ¿e Julian nam to powie. Zrobi³y ci siê pêcherze na nogach - zauwa¿y³a Eve. Nadine siê skrzywi³a, przestaj¹c masowaæ stóp.

nie

- Zamknij siê. - Poniewa¿ zrobi³y ci siê podczas wykonywania obowi¹zków s³u¿bowych, sprawdŸmy, czy ratownicy medyczni coœ na nie maj¹. - Eve jeszcze nie skoñczy³a mówiæ, kiedy jeden z ratowników wyszed³ z sypialni.

- W jakim jest stanie? - Dok³adnie przep³ukaliœmy mu ¿o³¹dek. Jest przytomny, czuje siê fatalnie, ale jego stan siê stabilizuje. Pod³¹czyliœmy kroplówkê, ¿eby nawodniæ organizm. Nie zgadza siê na przewiezienie do szpitala. Dallas odwróci³a siê, kiedy wesz³a Peabody z dwójk¹ mundurowych. Eve wskaza³a jej Nadine, a potem znów spojrza³a na ratownika medycznego. - Czy szpitala?

powinien

trafiæ

do

- Jeœli facet za¿yje garœæ œrodków nasennych, popijaj¹c je cabernetem czy innym alkoholem, potrzebna mu pomoc. Poza tym trzeba go zbadaæ i wzi¹æ na dwadzieœcia cztery godziny na obserwacjê na oddzia³ psychiatryczny. - To nie by³a próba samobójcza. - Pokaza³a swoj¹ odznakê. - To próba zabójstwa. Ratownik medyczny zrobi³ pow¹tpiewaj¹c¹ minê, ale wzruszy³ ramionami. - Skoro tak pani twierdzi. - Tak twierdzê. Czy jego stan

fizyczny na tyle siê poprawi³, ¿e mo¿e tu zostaæ? - Gdyby nie zwymiotowa³ wiêkszoœci tego, co za¿y³, zanim tu dotarliœmy, nie zada³aby pani tego pytania. Ca³y czas ktoœ musi przy nim byæ i nie spuszczaæ go z oka, lecz jego stan jest w miarê stabilny. Nie najlepszy, ale stabilny. - Ktoœ z nim bêdzie przez ca³y czas, wezwê lekarza, ¿eby go zbada³. Ratownik medyczny rozejrza³ siê wko³o i zerkn¹³ na Peabody, która nagrywa³a oficjalne zeznanie Nadine. - To chyba wszystko.

- Dziêkujê za pomoc. - Eve wesz³a do sypialni. Roarke siedzia³ na brzegu ³ó¿ka, na którym le¿a³ Julian, wsparty na poduszkach. Jego twarz by³a niemal tak bia³a, jak poœciel. Rozmawiali œciszonymi g³osami. - Mo¿esz jej powiedzieæ zapewni³ go Roarke. - Pomo¿e ci. Wsta³. - Ratownik medyczny pozwoli³ mu piæ wodê. Coœ dla niego zamówiê. - Dobrze. - Eve podesz³a do ³ó¿ka. - Nagrywarka w³¹czona. Czy mam panu jeszcze raz odczytaæ przys³uguj¹ce panu prawa, Julianie?

- Nie - wychrypia³ i skrzywi³ siê, prze³ykaj¹c œlinê. - Mam podra¿nione gard³o. - Wyobra¿am sobie. Sk¹d pan wzi¹³ tabletki nasenne? - Przysiêgam na Boga, ¿e nie bra³em ¿adnych tabletek. Wypi³em tylko parê kieliszków wina. - Sk¹d mia³ pan to wino? - Joel je przyniós³ wczoraj wieczorem. Wiedzia³, ¿e jestem... Zdenerwowany. Napiliœmy siê tylko po kieliszku. Za du¿o pijê od... Wie pani. Chyba za du¿o pijê, kiedy

jestem podenerwowany. - Czyli Joel przyniós³ panu butelkê wina, ale nie opró¿ni³ jej pan wczoraj wieczorem. - Wypiliœmy tylko po kieliszku. I czu³em siê dobrze. Nic mi nie by³o. Nie wiem, dlaczego dziœ wieczorem tak siê pochorowa³em. Mo¿e z³apa³em jakiegoœ wirusa lub coœ w tym rodzaju. - Niemal pan umar³. Wino zawiera³o du¿o somnipotonu. - Tabletek nasennych? Nie, nie bra³em ¿adnych tabletek. I tak

powiedzia³em ratownikom. Nie bra³em ¿adnych leków. - Poruszony Julian próbowa³ usi¹œæ prosto. - Mam trochê swoich tabletek nasennych, Delorix, ale ich nie za¿y³em. Tak przynajmniej s¹dzê. Pomasowa³ gard³o rêk¹ i zamkn¹³ podkr¹¿one oczy. - Nie s¹dzê, bym je wzi¹³ powtórzy³. - Nie pamiêtam, ¿ebym to robi³. Wszystko mi siê pl¹cze, kiedy za du¿o pijê. - To by³y tabletki nasenne, przepisane na receptê dla K. T. Harris. Puste opakowanie po nich by³o miêdzy butelkami z winem.

Zmarszczy³ czo³o ze zdumienia i bólu. - To nie ma sensu. Nie wzi¹³em jej tabletek... Dlaczego to siê dzieje? - Dziœ wieczorem, przed powrotom do hotelu, spotka³ siê pan z Joelem. O czym rozmawialiœcie? Odwróci³ wzrok. - By³em podenerwowany. By³em podenerwowany, a nie mogê myœleæ jasno, kiedy jestem podenerwowany. Powiedzia³, ¿e powinienem wróciæ do hotelu, napiæ siê wina, które mi da³, wzi¹æ k¹piel. Odprê¿yæ siê.

- Dok³adnie tak powiedzia³? ¯eby napi³ siê pan wina, które panu da³? - Tak. To dobre wino. Obieca³em mu, ¿e wypijê parê kieliszków. I mia³em siê napiæ wina, le¿¹c w wannie, ale nie mia³em si³y na k¹piel, wiêc... - Gdyby napi³ siê pan wina w wannie, utopi³by siê pan, tak jak Harris. - Nic z tego nie rozumiem. Chyba to kara dla mnie. Powiedzia³em Roarke’owi. Co Roarke’owi?

pan

- ¯e zabi³em Harris.

powiedzia³

- Julianie, przyznaje siê pan do zamordowania K. T. Harris? - Nie zamordowa³em jej. Nie zamordowa³em jej, ale... - Znów wypuœci³ powietrze z p³uc, lecz tym razem z ulg¹. - Zabi³em j¹. - Jak? Spojrza³ na Eve zmêtnia³ymi oczami z czerwonymi obwódkami, jego twarz mia³a szary kolor. - Nie jestem pewien.

- Nie jest pan pewien? To sk¹d pan wie, ¿e j¹ pan zabi³? - Bo j¹ pchn¹³em tak, ¿e upad³a. Nie chcia³em, ale mnie pchnê³a, wiêc te¿ j¹ pchn¹³em. Niezbyt mocno, lecz nie powinienem tego robiæ. Nigdy nie tkn¹³em palcem ¿adnej kobiety. Nigdy. Nigdy. Umilk³, na chwilê zacisn¹³ powieki, staraj¹c siê uspokoiæ. - Nic mnie nie usprawiedliwia, wiem o tym. Picie to nie usprawiedliwienie, zdenerwowanie te¿ nie. Ale wydziera³a siê na mnie i mnie popchnê³a, wiêc odruchowo te¿ j¹ pchn¹³em. Poœlizgnê³a siê, upad³a i

uderzy³a siê w g³owê. - Nie tak szybko, dobrze? Poszed³ pan na taras z K. T. Harris tego wieczoru, kiedy ponios³a œmieræ? - Tak. Powinienem by³ pani o tym powiedzieæ, ale Joel... - Joel Steinburger poradzi³ panu, ¿eby nic pan nie mówi³ policji. Powiedzia³ mu pan, co siê sta³o, a on panu poradzi³, ¿eby ok³ama³ pan policjê. - Tylko próbowa³ mi pomóc. Chroni! mnie. To by³ wypadek. Upi³em siê... Po kolacji. To, co powiedzia³a,

by³o takie pod³e. A póŸniej poprosi³a mnie na stronê. Mówi³em pani o tych dwóch dziewczynach z klubu. Nie wiedzia³em, ¿e s¹ niepe³noletnie. Zagrozi³a, ¿e ujawni tê historiê, jeœli... - Jeœli? - Powiedzia³a, ¿ebym siê z ni¹ spotka³ na tarasie, to mi powie, co mam zrobiæ. Nie powinienem by³ tam iœæ. ¯a³ujê, ¿e siê zgodzi³em, ale mia³em dosyæ tych jej gróŸb. Wiêc poszed³em. - Czy dach nad basenem by³ zamkniêty czy otwarty? S³ucham? Zamkniêty, pamiêtam. Zapamiêta³em to, bo du¿o

pali³a... I by³o bardzo ciep³o. Muszê siê przyznaæ, ¿e rozwa¿a³em, czy siê nie sztachn¹æ. Ale wystarczy³o, ¿e tam sta³em i wdycha³em dym. - Dlaczego nie rozsun¹³ pan dachu, ¿eby wpuœciæ trochê œwie¿ego powietrza? - Nie... Nie pomyœla³em o tym. Zreszt¹ i tak nie wiem, jak to siê robi. By³em taki wkurzony. Chcia³a, ¿ebym zwabi³ Marlo do swojej przyczepy. Mia³em daæ jej coœ do picia. W napoju by³by Rabbit, ¿eby chcia³a ze mn¹ uprawiaæ seks. Odmówi³em. Nigdy

nie zrobi³bym czegoœ takiego Marlo... Ani nikomu. Marlo mi ufa, jesteœmy przyjació³mi. Jezu, Jezu. Przesun¹³ dr¿¹c¹ rêk¹ po twarzy. - Nigdy nie da³em ¿adnej kobiecie Rabbitu, a co dopiero przyjació³ce. Wœciek³em siê, kiedy oœwiadczy³a, ¿e muszê to zrobiæ. Jak mog³a ¿¹daæ od kogokolwiek, by coœ takiego zrobi³? - Powiedzia³ jej pan „nie”. - Powiedzia³em jej, ¿eby siê

wynios³a do diab³a. Chyba. Wszystko jest takie zagmatwane, ale wiem, ¿e krzyczeliœmy na siebie. Chyba powiedzia³em jej kilka przykrych s³ów, spoliczkowa³a mnie, a potem pchnê³a. Te¿ j¹ pchn¹³em i upad³a. Chyba zerwa³ jej siê pasek u pantofla i upad³a. Nie mog³em jej ocuciæ, wszêdzie by³a krew. Przerazi³em siê. Zamierza³em wezwaæ pomoc, pogotowie.

zbiec na dó³, zadzwoniæ na

- I zrobi³ pan to? Chcia³em, ale Joel powiedzia³... - Potar³ twarz, tym razem mocno, jakby chcia³ przywo³aæ

wspomnienia. - Wszystko jest takie zagmatwane. Powiedzia³, ¿ebym siê tym nie martwi³. ¯e wszystko bêdzie dobrze. Ale potem powiedzia³, ¿e widocznie wsta³a albo przynajmniej próbowa³a wstaæ i wpad³a do basenu. Utopi³a siê. T³umaczy³, ¿e to nie by³a moja wina, ale pani siê z tym nie zgodzi, bo aresztowanie celebryty za zabicie celebryty sprawi³oby, ¿e sama sta³aby siê pani celebrytk¹. I ¿e pójdê do wiêzienia, chocia¿ to by³ wypadek. Wszystko stracê i do koñca ¿ycia bêdê gni³ w kiciu. - Proszê mnie pos³uchaæ. Proszê

na mnie spojrzeæ. Spojrza³ jej prosto w oczy, zacisn¹³ usta. - Czy jestem aresztowany? - Mog³abym pana aresztowaæ za utrudnianie pracy policji. K. T. nie wsta³a i nie wpad³a do basenu. Zosta³a do niego zaci¹gniêta, kiedy by³a nieprzytomna. - Nie zrobi³em tego. - Jego oddechy sta³y siê nierówne, urywane. Nie. Nie zrobi³em tego. Nie móg³bym. Wiem, ¿e bytem wœciek³y i pijany, ale... Nie móg³bym zrobiæ czegoœ takiego. Nie pamiêtam. Chcia³em sprowadziæ

pomoc. - I zwróci³ siê pan do Joela. - Nie wiem. Zrobi³em tak? Dlatego to jest takie zagmatwane, bo nie poszed³em po niego. By³ tam i obieca³, ¿e wszystkim siê zajmie. A potem oznajmi³a nam pani, ¿e K. T. nie ¿yje. Nie utopi³em jej. Nie móg³bym jej tego zrobiæ. Nigdy nie skrzywdzi³em kobiety. Nie powinienem by³ jej popchn¹æ. Nigdy bym jej nie popchn¹³, gdybym tyle nie wypi³, gdyby nie mówi³a takich rzeczy o Marlo. Ale nie wrzuci³em jej do wody. To by³ wypadek. - Nie, to by³o morderstwo. Ale nie pan j¹ zabi³, Julianie, tylko Joel.

- To szaleñstwo. To musia³ byæ wypadek. - To by³o morderstwo. I gdyby Nadine siê tu nie pojawi³a, dziœ wieczorem zabi³by pana, wrabiaj¹c pana w zamordowanie Harris. - Nie Joel. Myli siê pani. - Mam racjê. Proszê mi powiedzieæ, czy poprzedniego wieczoru zosta³ sam w tym pokoju? Czy poprosi³ pana, ¿eby mu pan coœ przyniós³ z innego pomieszczenia apartamentu? Po tym, jak wypiliœcie po kieliszku wina. - Chcia³ zobaczyæ scenopis sceny, któr¹ dziœ krêciliœmy. Trzymam

go w sypialni. Tu¿ przed zaœniêciem zawsze jeszcze raz czytam tekst roli. - Dziêki temu mia³ okazjê, ¿eby dodaæ tabletki nasenne do wina, podrzuciæ puste opakowanie, nawet odstawi³ butelkê, ¿eby pana nie korci³o, by siê wiêcej napiæ, póki nie za³atwi sobie niezbitego alibi. - Wczoraj wieczorem kaza³ mi obiecaæ, ¿e nie bêdê wiêcej pi³. Ale... Nie. Lecz zobaczy³a, ¿e zaczyna to do niego docieraæ. -

Wszystko

jest

takie

zagmatwane. To, co wydaje mi siê, ¿e siê wydarzy³o, to, co zapamiêta³em, to, co powiedzia³, ¿e siê sta³o. Nie pasowa³o mi to, ale twierdzi³... By³ tam, kiedy wybieg³em z basenu na taras. Powiedzia³em mu, co siê sta³o. A on odpar³, ¿e... Siê tym zajmie. ¯ebym nic nikomu nie mówi³. ¯ebym nie psu³ wieczoru pozosta³ym. Zabi³ j¹ i zamierza³ zabiæ mnie. Dlaczego? Dlaczego? - To coœ w rodzaju jego hobby. Eve odwróci³a siê, kiedy Nadine otworzy³a drzwi. - Mo¿e dasz mu nieco wytchn¹æ? Mo¿e by coœ zjad³?

- Proszê bardzo. Na razie nie mam do niego wiêcej pytañ. - Joel - powiedzia³ cicho Julian, utkwiwszy wzrok w swoich d³oniach. - Joel. Jest niemal jak tata. Pozwoli³ mi uwierzyæ, ¿e zabi³em Harris. Pozwoli³ mi uwierzyæ, ¿e to zrobi³em. Niemal oszala³em, myœl¹c, ¿e to zrobi³em. Czy zostanê aresztowany? - Nie. Ale proszê nigdy wiêcej mnie nie ok³amywaæ. - Podesz³a do Nadine. - Po pierwsze, skontaktuj siê z lekarzem hotelowym. Albo, jeœli chcesz poprosiæ kogoœ o przys³ugê, zadzwoñ

do Louise. Powinien go obejrzeæ lekarz. - Ju¿ do niej zadzwoni³am. Dobrze. Po drugie, porozmawia z tob¹, a ty zdobêdziesz materia³ do tej ksi¹¿ki, któr¹ zamierzasz napisaæ. Na razie zachowaj wszystko w tajemnicy, kiedy ja pojadê dopaœæ tego ³obuza. Ale powiedzmy za trzydzieœci minut mo¿esz ujawniæ, ¿e aresztowano Joela Steinburgera. Wysz³a. - Peabody, ze mn¹. Ty te¿ powiedzia³a do Roarke’a. - Jeœli chcesz.

- Zawsze. - Za³o¿ê siê, ¿e w tej chwili Steinburger pije brandy i je deser. Zepsujemy posi³ku.

mu

koñcówkê

* Poniewa¿ Roarke by³ w³aœcicielem lokalu o œcianach z surowej ceg³y, wykoñczonej boazeri¹ z ciemnego drewna, z meblami obitymi ciemnoczerwon¹ skór¹, Eve wiedzia³a, ¿e nie musi pokazywaæ odznaki, ¿eby wejœæ do œrodka. Ale chcia³a to zrobiæ. Chcia³a

urz¹dziæ swego rodzaju spektakl, ¿eby zwróciæ uwagê wszystkich obecnych, a tak¿e na u¿ytek mediów. Spojrza³a na zegarek. Nadine bêdzie mia³a piêæ minut przewagi nad innymi. Zas³u¿y³a sobie na to. - Dobry wieczór panu. - Na widok Roarke’a kierownik sali wyprê¿y³ siê na bacznoœæ. - Za chwilê stolik dla pañstwa bêdzie gotów. - Joel Steinburger. pokaza³a swoj¹ odznakê.

-

Eve

- Naturalnie. Pan Steinburger i pan Delacora w³aœnie jedz¹ deser. Zaprowadzê pañstwa do ich

stolika. Eve ju¿ go wypatrzy³a - w k¹cie, w g³êbi, siedzia³ przodem do sali. ¯eby widzieæ i byæ widzianym, pomyœla³a. Obraca³ kieliszkiem z brandy i z wa¿n¹, zadowolon¹ min¹ rozmawia³ ze swoim ¿ylastym towarzyszem z grzyw¹ w³osów. - Widzê go. - Ignoruj¹c kierownika, ruszy³a przez salê. Na widok Eve wyraz twarzy producenta siê zmieni³. Steinburger zmarszczy³ czo³o, zaniepokojony i niezadowolony. A potem na jego twarzy pojawi³a siê rezygnacja; odstawi³

kieliszek i zacz¹³ wstawaæ. - Pani porucznik. Nick, to ona we w³asnej osobie. Porucznik Eve Dallas, Nicholas Delacora. - Bardzo mi mi³o - odezwa³ siê Delacora. - Obawiam siê, ¿e Przepraszam, ¿e przeszkodzi³am.

nie.

- Czy aresztowa³a pani kogoœ? spyta³ Steinburger. - Zabawne, ¿e pan pyta. Joelu Steinburger, aresztujê pana za zamordowanie K. T. Harris, A. A. Asnera... - powiedzia³a, odwracaj¹c go,

a kiedy zacz¹³ protestowaæ, wykrêci³a mu rêce do ty³u.- I za próbê zabójstwa Juliana Crossa. ¯yje - doda³a. Rozleg³ siê brzêk zastawy, cichy gwar rozmów przeszed³ w g³oœny szmer. - Oszala³a pani. - Och, to jeszcze nie wszystko. Sku³a go wprawnie. - Mamy znacznie wiêcej. Mam nadziejê, ¿e spo¿y³ pan suty posi³ek, Joelu, bo ju¿ do koñca swego ¿ycia nie bêdzie pan jad³ tak wykwintnie. Ma pan prawo zachowaæ milczenie - doda³a i wyrecytowa³a ca³y tekst o jego prawach

i obowi¹zkach, kiedy goœcie gapili siê na nich. - Funkcjonariusze! Mundurowi, których wezwa³a, ujêli Steinburgera pod rêce. - Dope³nij reszty formalnoœci, Peabody. To jeszcze nie koniec zarzutów. - Zrobiê to z najwiêksz¹ przyjemnoœci¹, pani porucznik. - Wkrótce bêdê w komendzie. Z ogromn¹ satysfakcj¹ spogl¹da³a, jak gliniarze wyprowadzaj¹ Steinburgera.

- Przykro mi, ¿e zepsu³am wam deser - zwróci³a siê do Delacory. Wygl¹da apetycznie. - Czy to jakiœ ¿art? - zapyta³. - Nie. Naprawdê nie wygl¹da to dobrze. - Zmarszczy³a czo³o, kiedy zobaczy³a Roarke’a, rozmawiaj¹cego z kierownikiem sali. Podesz³a do niego. S³uchaj, przykro mi, jeœli aresztowanie mordercy odebra³o ludziom ochotê na dokoñczenie kolacji, ale... - Wprost przeciwnie, myœlê, ¿e zaostrzy³o im apetyty. Mój te¿. Jestem g³odny i nie zamierzam ryzykowaæ zatrucia pokarmowego, kupuj¹c coœ w automatach w komendzie.

- Nie mam czasu, ¿eby usi¹œæ do wymyœlnej kolacji. - Dostarcz¹ j¹ nam. - Och. - Przechyli³a g³owê. Dobry pomys³. Naturalnie zamówi³ tyle jedzenia, ¿e wystarczy³o dla wszystkich, ale Eve nie narzeka³a, zajadaj¹c siê kurczakiem z rozmarynem, kiedy sta³a w pokoju do obserwacji. - Dziwiê siê, ¿e jeszcze nie za¿¹da³ obecnoœci adwokata. - Peabody wsadzi³a do ust

pieczonego ziemniaka. - Jest zbyt wœciek³y, ¿eby myœleæ o adwokacie... Na razie. I musi pokazaæ, ¿e on tu rz¹dzi. Kurde, przecie¿ jest Joelem Steinburgerem. I za³o¿ê siê, ¿e nadal kombinuje, jakby siê tu wy³gaæ. Przes³uchamy najpierw Valerie, a on niech siê trochê d³u¿ej podusi we w³asnym sosie. Jest przera¿ona poinformowa³a j¹ Peabody. Mundurowi powiedzieli, ¿e trzês³a siê przez ca³¹ drogê tutaj, kiedy j¹ aresztowali pod zarzutem wspó³udzia³u w zabójstwie. I p³aka³a podczas dope³niania formalnoœci.

- Czyli jest gotowa. W chwili, kiedy Eve i Peabody wesz³y do sali przes³uchañ, po policzkach Valerie zaczê³y p³yn¹æ ³zy. - Pope³ni³yœcie wielki b³¹d. To mo¿e zniszczyæ moj¹ karierê. - Rety, za³o¿ê siê, ¿e K. T. czu³a to samo, kiedy pani i Stein - burger odbieraliœcie jej ¿ycie. - O czym pani mówi! Niczego takiego nie zrobi³am. Domagam siê adwokata. - W porz¹dku. - Eve wzruszy³a ramionami i wsta³a.

- Uwzglêdniaj¹c porê, zajmie to kilka godzin. Peabody, odprowadŸ zatrzyman¹ z powrotem do celi. - Nie! Nie! - Valerie uczepi³a siê stolika. - Nie chcê tam wracaæ. - Tam zaczeka pani na swojego adwokata. A my w tym czasie porozmawiamy ze Steinburgerem. Jestem pewna, ¿e powie nam o pani bardzo ciekawe rzeczy. - To jakieœ szaleñstwo! Niczego nie zrobi³am. - Przepraszam, ale poniewa¿ za¿¹da³a pani obecnoœci adwokata, nie mo¿emy z pani¹ rozmawiaæ, póki siê tu

nie pojawi. Peabody! - Nie! Nie wrócê do celi. Zgadzam siê na rozmowê. - Czyli rezygnuje obecnoœci adwokata?

pani

z

- Tak. Tak. Tylko wyjaœnijmy to wszystko. - Kto opuszcza³ salê projekcyjn¹ tego wieczoru, kiedy K. T. Harris ponios³a œmieræ? - K. T. - Valerie siê zgarbi³a i objê³a ramionami. - Widzia³am j¹, jak wychodzi³a, gdy tylko przygaszono œwiat³o. Julian wyœlizgn¹³ siê kilka

minut póŸniej. Nie jestem pewna, kiedy dok³adnie, ale po kilku minutach. A potem, znów po up³ywie kilku minut, wyszed³ Joel. - Jeszcze ktoœ? - Tak. Connie wysunê³a siê bocznymi drzwiami. Zauwa¿y³am to tylko dlatego, ¿e zamierza³am usi¹œæ obok niej, zadaæ jej kilka pytañ na temat zimnego bufetu. Ale wymknê³a siê jeszcze przed Harris. Wysz³a te¿ Nadine Furst, ostatnia. - Teraz spróbujemy odtworzyæ, kto kiedy wróci³. - Connie, ale pod sam koniec

projekcji. I Nadine. Nie wydaje mi siê, ¿eby d³ugo jej nie by³o. Dziesiêæ, mo¿e piêtnaœcie minut. Nie zwraca³am uwagi. - Proszê mówiæ dalej. - K. T. i Julian nie wrócili, natomiast Joel tak. Nie by³o go bardzo krótko. Kwadrans lub niewiele d³u¿ej. Ale nie jestem pewna. Naprawdê próbowa³am pracowaæ. S³owo honoru. - Dlaczego wczeœniej nam pani o tym nie powiedzia³a? - Na proœbê Joela. Powiedzia³, ¿e Julian i K. T. siê pok³ócili i ona uleg³a nieszczêœliwemu wypadkowi.

- Kiedy to pani powiedzia³? - Tamtego wieczoru, kiedy to siê wydarzy³o. Przygotowywaliœmy oœwiadczenie dla mediów, wspomnia³am coœ o tym, ¿e widzia³am, jak ró¿ne osoby wychodzi³y i wraca³y. Zapyta³am, czy rozmawia³ z Julianem i jak zamierza post¹piæ, jeœli wyjdzie na jaw, ¿e Julian usn¹³, pijany w sztok. By³am zdenerwowana - ka¿dy by by³ - i zastanawia³am siê, czy policja przyciœnie Juliana, bo wyszed³ i nie wróci³ do sali. Dlatego chcia³am wiedzieæ, czy Joel z nim by³. - A co Joel na to?

- Powiedzia³, ¿e teraz musimy wszyscy robiæ to, co najlepsze dla nas i dla filmu. Musimy siê nawzajem chroniæ. Potem wyjaœni³, co siê sta³o. ¯e to by³ wypadek, który sama na siebie œci¹gnê³a, ale Julian za to zap³aci, jeœli policja siê dowie, ¿e wyszed³ z sali. Obieca³, ¿e wszystkim siê zajmie, a ja mam jedynie powiedzieæ, ¿e nie widzia³am, by ktokolwiek wychodzi³. - Czyli kryla pani mordercê. - Twierdzi³, ¿e to by³ wypadek. Utrzymywa³, ¿e zrobi pani z tego zabójstwo, bo wiêcej pani na tym skorzysta, a poniewa¿ wmieszanych jest w to tyle gwiazd, przez wiele miesiêcy

bêdzie o pani g³oœno w mediach. Zreszt¹ K. T. by³a nêdzn¹ namiastk¹ istoty ludzkiej, prawda? Musia³am nieŸle g³ówkowaæ, ¿eby do mediów nie dotar³y jej najgorsze wyczyny, a ona nigdy nie powiedzia³a do mnie albo o mnie jednego dobrego s³owa. Julian jest taki s³odki. Wiêc kiedy Joel Steinburger poprosi³ mnie, ¿ebym siedzia³a cicho, by ratowaæ skórê Juliana, nic nie powiedzia³am. - Zap³aci³ pani. Zacisnê³a usta. - Zaproponowa³ mi premiê. Tak, zorientowa³am siê, ¿e to ³apówka.

Zrobi³abym to, o co mnie poprosi³, i bez pieniêdzy, ale skoro chcia³ mi zap³aciæ, czemu mia³am nie przyj¹æ pieniêdzy? - Nastêpnego dnia te¿ sk³ama³a pani dla niego. - By³am w jego mieszkaniu. Pracowa³am, ale... Wyszed³, przynajmniej na jakiœ czas. Powiedzia³, ¿e umówi³ siê na randkê i poprosi³ mnie o dyskrecjê. On i jego ¿ona s¹ w separacji, ale nadal pozostaj¹ ma³¿eñstwem. To zrozumia³e, ¿e nie chcia³, by ktokolwiek siê dowiedzia³, ¿e siê z kimœ spotyka. Ma prawo do

prywatnoœci. - O której godzinie wróci³? - Nie wiem. Przysiêgam. Ukry³a twarz w d³oniach. - Bo¿e, jak to siê sta³o, ¿e zrobi³ siê taki ba³agan. - Z powodu k³amstw i krycia sprawcy. - Tylko próbowa³am robiæ to, co do mnie nale¿y. Tamtego wieczoru po³o¿y³am siê ko³o pó³nocy. Zanim posz³am spaæ, sprawdzi³am, czy w holu wci¹¿ siê pali œwiat³o. Pali³o siê. Nazajutrz, przed rozmow¹ z pani¹ o

detektywie, Joel wezwa³ mnie do swojego gabinetu. Oznajmi³, ¿e by³oby lepiej, gdybyœmy oboje mieli alibi na ostatni¹ noc. Tak siê z³o¿y³o, ¿e ¿adne z nas nie mia³o alibi, a to oznacza³o, ¿e bêdziemy podejrzani o spowodowanie œmierci cz³owieka, którego ¿adne z nas nie zna³o. Oœwiadczy³, ¿e wie, ¿e mo¿e na mnie liczyæ, i obieca³, ¿e za³atwi dla mnie apartament dla VIP~ów, bo mam tyle pracy... I ¿e moja kreatywnoœæ i lojalnoœæ zostan¹ nagrodzone. Pomaga ludziom zrobiæ karierê i ³amie ludziom karierê. Mnie pomaga³ j¹ zrobiæ. - I przez pani k³amstwa Julian

Cross o ma³o dziœ nie straci³ ¿ycia. WyraŸnie ogarniêta panik¹ piskliwym g³osem:

wstrz¹œniêta i Valerie, spyta³a

- O czym pani mówi? Co siê sta³o? Nic mu nie jest? - Proszê o tym pomyœleæ. Proszê siê zastanowiæ, ¿ycie ilu ludzi warta jest pani kariera. - Eve wysz³a, zostawiaj¹c j¹ p³acz¹c¹. Czy oskar¿ymy j¹ wspó³udzia³? - spyta³a Peabody.

o

- Zostawimy decyzjê Reo i jej szefowi. Gotowa do rozmowy z

g³ównym bohaterem? - O, tak. Mam tu crème brûlée. Schowa³am trochê, ¿eby wszystkiego nie zjedli. Liczê, ¿e podczas tego przes³uchania stracê doœæ kalorii, ¿eby póŸniej trochê sobie pofolgowaæ. - W takim razie ty zaczniesz. - Rety! Mam byæ z³¹ policjantk¹? - Nie, Peabody. - Kurczê. - Delii zrzed³a mina. Chcesz, bym go zmiêkczy³a, ¿ebyœ mog³a mu zadaæ decyduj¹cy cios. - Pozostañmy przy tym, w czym

ka¿da z nas jest najlepsza, i za³atwmy tego drania. - A potem crème brûlée. - A potem crème brûlée. * Peabody wesz³a pierwsza, sama. Stara³a siê przybraæ lekko onieœmielon¹ minê, kiedy mówi³a do mikrofonu. - Porucznik Dallas przyjdzie za kilka minut. Czy ¿yczy sobie pan czegoœ do picia, panie Steinburger? - Chcê jedynie wyjaœnienia tego

oburzaj¹cego postêpowania. Porozmawiam nie tylko z waszym komendantem, ale równie¿ z szefem policji i burmistrzem. - Rozumiem, proszê pana. Powinnam pana poinformowaæ, ¿e w pañskich oœwiadczeniach s¹ pewne nieœcis³oœci. Zdajê sobie sprawê z tego, ¿e pani porucznik mog³a... Zdajê sobie sprawê z tego, ¿e mo¿e to wygl¹daæ na pochopne dzia³anie, no, ale s¹ te nieœcis³oœci. - O czym pani mówi? - Uderzy³ rêk¹ w stó³. - Proszê konkretnie. - No wiêc rozmawialiœmy z

Valerie Xaviar. Twierdzi teraz, ¿e widzia³a, jak Julian i pan opuœcili na jakiœ czas salê projekcyjn¹, po tym jak wysz³a z niej ofiara... Poza tym przyzna³a, ¿e powiedzia³ jej pan, ¿e K. T. uleg³a wypadkowi, zanim znaleziono zw³oki. Czyli... - I bardziej wierzycie jej ni¿ mnie? - Bardzo mi przykro, proszê pana, ale mówi³a ca³kiem przekonuj¹co. No i jeszcze te piêædziesi¹t tysiêcy, które przekaza³ pan na jej konto. I ¿e ma pan rachunek pod przybranym nazwiskiem... - Peabody zajrza³a do akt, jakby szukaj¹c tej informacji. - B. B.

Joel. - Robiê to z powodów osobistych, a Valerie zas³u¿y³a na premiê. Chocia¿ teraz zaczynam mieæ w¹tpliwoœci. - Rozumiem, proszê pana. Wspomnia³a równie¿, ¿e wyszed³ pan z domu tamtej nocy, kiedy zabito A. A. Asnera. - Myli siê. - Niechêtnie udzieli³a nam tej informacji. Pani porucznik jej wierzy.

Szczególnie w œwietle incydentu, który spotka³ dziœ wieczorem Juliana Crossa. - Jakiego znów incydentu? Proszê o konkrety. - Tym razem r¹bn¹³ piêœci¹ w stó³. - Dziœ wieczorem, o czym doskonale pani wie, jad³em kolacjê z przyjacielem. Nie widzia³em Juliana, od czasu gdy wyszed³em ze studia póŸnym popo³udniem. - Ale odwiedzi³ go pan wczoraj wieczorem. - Kiedy Stein - burger siê zawaha³, Peabody delikatnie go docisnê³a. - Zarejestrowa³y to hotelowe kamery. Przyniós³ mu pan butelkê wina. - Nie mia³ ochoty na samotne

spêdzenie wieczoru. Wiêc wzi¹³em butelkê wina i pojecha³em do niego. Ale pozwoli³em mu wypiæ tylko kieliszek, bo pije wiêcej, ni¿ powinien. Nie... Nie jest sob¹. Próbuje mnie rozegraæ, pomyœla³a Peabody, i poczu³a, jak wzros³o spalanie kalorii. - Dziœ wieczorem wypi³ dwa albo wiêcej kieliszków tego samego wina razem z nieznan¹ jeszcze iloœci¹ somnipotanu. - O, mój Bo¿e. Czy nic mu nie jest? Trafi³ do szpitala? Powinienem by³ wiedzieæ, powinienem by³ siê domyœliæ, ¿e mo¿e...

- Ba³ siê pan, ¿e mo¿e targn¹æ siê na swoje ¿ycie? Steinburger pokrêci³ g³ow¹ i odwróci³ wzrok. Roarke, siedz¹cy w obserwacji, napi³ siê wina.

pokoju

- Tutaj nie wolno piæ alkoholu zwróci³a mu uwagê Eve. - Aresztuj mnie. Ale najpierw pozwól mi dopiæ to wino. Nie idziesz tam? - Peabody rozgrywa go tak, jak chce. Steinburger myœli, ¿e to on ni¹ manipuluje, ¿e to on dyryguje tym

spektaklem. Przedstawia wszystko tak, ¿eby zrzuciæ ca³¹ winê na Juliana ¿ywego czy martwego. Ale to ona poddaje melodiê. Œwietnie sobie radzi. - Wina? - spyta³ Roarke, unosz¹c w górê butelkê. - Nie. Jezu. - Ale wziê³a od niego kieliszek i napi³a siê odrobinê. Ca³kiem niczego sobie. Pozwolê jej trochê d³u¿ej siê z nim pobawiæ. Chcesz otworzyæ drug¹ butelk¹, kiedy wrócimy do domu, a potem kochaæ siê po pijanemu? - O niczym innym nie marzê, kiedy nie œpiê.

Obj¹³ j¹ ramieniem i oboje przygl¹dali siê pracy Delii. - Proszê pana - przemówi³a Peabody, z jej oczu bi³a uczciwoœæ. Muszê byæ z panem szczera. Ma pan k³opoty. Sprzeczne zeznania, pieni¹dze i... No có¿. Chcia³am powiedzieæ, ¿e jeœli coœ pan wie, najwy¿szy czas, ¿eby nam pan to wyzna³. A raczej mnie. Pani porucznik ³atwo wpada w z³oœæ. - W takim razie powinna siê opanowaæ! Spodziewa siê pani, ¿e wydam przyjaciela? Kogoœ, kto liczy na moje wsparcie? - Mo¿e temu przyjacielowi potrzebna jest pomoc. Mo¿e przyda mu

siê pomoc, jeœli... Jeœli siê z tego wyli¿e, panie Steinburger. Sytuacja nie wygl¹da dobrze. Julian jest w œpi¹czce, lekarze przeb¹kuj¹, ¿e mo¿e siê nie obudziæ. - Bo¿e. O, Bo¿e. - Proszê mi pozwoliæ zrobiæ to, co w mojej mocy. Póki jeszcze mogê. - Julian. - Zas³oni³ usta d³oni¹. Biedny Julian. Nie powinienem by³ dziœ wieczorem zostawiæ go samego. Powiedzia³, ¿e nic mu nie bêdzie, ¿e chce trochê odpocz¹æ. Czu³ siê taki... Czu³ siê taki rozdarty, jeœli chodzi o Harris. To nie jego wina, detektyw Peabody. Musi pani zrozumieæ, ¿e to by³

wypadek. - To znaczy? - Proszê mi pozwoliæ, ¿e wszystko wyjaœniê. - Wzi¹³ g³êboki oddech. Proszê mi pozwoliæ wyt³umaczyæ, co siê sta³o. Kiedy Julian nie wraca³ do sali projekcyjnej, zaniepokoi³em siê. Wiedzia³em, ¿e on i K. T. siê posprzeczali, a oboje pili. Uda³em siê na taras. - Dlaczego akurat tam? - Bo tam K. T. posz³a wypaliæ te swoje przeklête papierosy zio³owe, od

których jest uzale¿niona. Kiedy dotar³em... By³o ju¿ za póŸno. Wyci¹gn¹³ rêkê przez stó³. - Unosi³a siê w basenie, twarz¹ do do³u, a Julian by³ w szoku. Zmywa³ krew z obrze¿a basenu, ledwo by³ w stanie mówiæ. - Unosi³a siê w wodzie twarz¹ do do³u, kiedy pan dotar³ na dach? - Tak. Tak. - I nie wyci¹gn¹æ?

próbowa³

pan jej

- By³o za póŸno. Nie ¿y³a. - Sk¹d pan wiedzia³?

- Od Juliana. Powiedzia³, ¿e siê przewróci³a. Dosz³o miêdzy nimi do k³ótni, zaczêli siê szamotaæ i upad³a. Kiedy próbowa³ j¹ podnieœæ, zemdla³. Myœla³, ¿e straci³ przytomnoœæ, a kiedy siê ockn¹³, unosi³a siê martwa w basenie. Obawiam siê, ¿e kiedy by³ w szoku, pod wp³ywem alkoholu... Zaci¹gn¹³ j¹ do basenu. Próbowa³ to zatuszowaæ. Widzi pani, nie pamiêta³ dok³adnie, co siê sta³o. - Co potem pan zrobi³? - Zabra³em go na dó³. Nie by³ w stanie z nikim rozmawiaæ. Usn¹³ na

kanapie, pijany jak bela. - Nie wezwa³ pan pomocy. -

Potrzebna mu by³a moja pomoc, pani detektyw. Chcia³em chroniæ Juliana. Dla K. T. by³o ju¿ za póŸno na pomoc. To by³ wypadek, detektyw Peabody. - Proszê pozwoliæ, ¿e powtórzê to wszystko, co us³ysza³am, ¿ebyœmy mogli to przedstawiæ Dallas. Uda³ siê pan za Julianem na taras, gdzie wczeœniej Julian spotka³ siê z K. T. na krytym basenie. Zgadza siê? - Tak. Tak.

- Dach by³ zasuniêty. Oczywiœcie. Mamy paŸdziernik. Cuchnê³o papierosami Harris. A¿ dosta³em md³oœci. - Przypuszczam, ¿e nie pomyœla³ pan, by rozsun¹æ dach? - Connie woli, jak jesieni¹ i zim¹ jest zamkniêty. P³ywa ka¿dego ranka. - Widzi pan, to kolejna nieœcis³oœæ. Dach by³ otwarty, a potem zasuniêty ponownie. Wie pan, mechanizm jest uszkodzony, nie zamyka dachu do koñca. Dach nie by³ kompletnie zasuniêty, kiedy znaleziono zw³oki. I nie czu³o siê zapachu dymu.

Ktoœ przewietrzy³ pomieszczenie. - Mo¿e to ja rozsun¹³em dach. Proszê zrozumieæ, ¿e te¿ by³em w szoku. - Naturalnie. Czyli rozsun¹³ pan dach? - Teraz, kiedy siê nad tym zastanawiam, tak, zrobi³em to. Smród by³ okropny. Musia³em odetchn¹æ œwie¿ym powietrzem. - Kiedy otworzy³ pan dach? Zanim zaci¹gn¹³ pan nieprzytomn¹ K. T. Harris do basenu czy potem? - Aha. - Eve uderzy³a siê piêœci¹

w d³oñ. - To znak dla mnie. Skierowa³a siê do sali. Porucznik Eve Dallas przystêpuje do przes³uchania. Powinien pan raczej wdychaæ dym, Joelu, i wzi¹æ Harris na rêce, a nie ci¹gn¹æ j¹ po p³ytkach. Nie powinien pan mówiæ, ¿e K. T. unosi³a siê na wodzie twarz¹ do do³u, kiedy pan siê tam pojawi³. Postawi³a karton spojrza³a na Steinburgera.

na

stole,

- Po pierwsze, naprawdê bardzo Ÿle to wygl¹da, ¿e nie próbowa³ jej pan wyci¹gn¹æ ani reanimowaæ. Po drugie, nie zgadza siê czas. Gdyby pan siê tam

pojawi³ po tym, jak Julian rzekomo zaci¹gn¹³ j¹ do wody, poszed³ po œcierkê, wróci³ i zacz¹³ wycieraæ krew, jak pan powiedzia³, nie unosi³aby siê na wodzie. Jej cia³o ju¿ by opad³o na dno, bo woda dosta³aby siê do p³uc. S¹ jak g¹bka. I potrzeba nieco wiêcej czasu, ¿eby siê wytworzy³y gazy sprawiaj¹ce, ¿e zw³oki znów wyp³ywaj¹ na powierzchniê. Poza tym - powiedzia³a, rzucaj¹c nagranie na stó³ - powinien pan to zniszczyæ, zamiast schowaæ w swoim sejfie. Zabra³ pan to z torebki ofiary po zabójstwie. Przypuszczam, ¿e nie chcia³ pan, ¿eby film trafi³ do publicznej wiadomoœci, ale sam chcia³ pan to

ogl¹daæ. Zboczeniec. Rzuci³a na stó³ telefon Harris. - Zabra³ pan równie¿ jej aparat, a póŸniej wrzuci³ pan do rzeki razem ze sprzêtem elektronicznym z mieszkania i biura Asnera, który wyniós³ pan po tym, jak go pan zabi³. Wiemy, czyj¹ ³ódŸ pan „po¿yczy³”, znamy czas, wspó³rzêdne. Nurkowie spodziewaj¹ siê, ¿e jutro wy³owi¹ wiêcej przedmiotów. Przez pana policja rzeczna ma mnóstwo roboty. - Nie mam pojêcia, o czym pani mówi. Proszê mi wierzyæ, ¿e widzê, do czego pani zmierza. Z desperacj¹ ciska pani wszystko, co tylko przyjdzie pani

na myœl, o œcianê, maj¹c nadziejê, ¿e coœ do niej przylgnie. - Och, du¿o przylgnê³o, Joelu. Podwêdzi³ pan równie¿ receptê Harris na tabletki nasenne, pos³uguj¹c siê jedn¹ z kart-kluczy, których ma pan ca³¹ kolekcjê. Zatrzyma³ pan kod do samochodu, który pan zabra³ martwemu Asnerowi. Mamy pana, Joelu. Nie wyt³umaczy siê pan z tego. Wysypa³a na stó³ ca³¹ torbê kodów i kart dostêpu. - A wczoraj siê pan na chwilê doda³ pan tabletki które mu pan

wieczorem pozby³ Juliana z pokoju, nasenne do wina, przyniós³. Potem

zakorkowa³ pan butelkê i j¹ odstawi³. ¯eby dziœ wieczorem pos³ucha³ pana polecenia, jak grzeczny ch³opczyk, i wypi³ parê kieliszków wina w wannie. Gdyby uton¹³, dobrze wypad³oby to w mediach. I by³oby panu na rêkê. Wygl¹da³oby to tak, ¿e Julian odebra³ sobie ¿ycie, bo gnêbi³y go wyrzuty sumienia po zabójstwie K. T. Steinburger gapi³ siê na stos kodów i kart. Poczerwienia³ na twarzy. - Szpera³a pani w moim domu. - Tak. W domu, w biurze, w samochodzie... A gliniarze w Kalifornii

robi¹ to samo na swoim terenie. Mia³ pan dostêp do ³odzi, przyczep, domów i biur. - Naturalnie, ¿e mam dostêp. Mam prawo wejœæ tam, gdzie chcê. Nie wie pani, kim jestem? - Doskonale wiem. Jest pan morderc¹. Ach, dziœ wieczorem nie mo¿e sobie pan dopisaæ kolejnej ofiary. Julian czuje siê znacznie lepiej, ni¿ to powiedzia³a Peabody. - Trochê przesadzi³am, mówi¹c, ¿e jego stan jest powa¿ny. - Wszystko nam wyzna³. Valerie te¿.

- Julian powie wszystko, ¿eby ukryæ to, co zrobi³, a Valerie k³amie przez wzgl¹d na niego. Kocha siê w nim. - Nie s¹dzê. Nie, Valerie k³ama³a dla pana, bo jest ambitna i trochê chciwa. Julian zrobi³ tak, jak mu pan poradzi³, bo ufa panu jak ojcu. A jeœli chodzi o pana, Joelu, zabijanie to pañska druga natura. Julian by³by pana ostatni¹ ofiar¹ w d³ugim ich szeregu, na którego pocz¹tku jest Bryson Kane, pañski wspó³lokator z czasów studenckich. Stanê³a za nim i nachyli³a siê do jego ucha. - I poci¹gniemy pana do odpowiedzialnoœci za ka¿d¹ osobê,

któr¹ pan zabi³. Przysiêgam na Boga. - Nic mi nie udowodnicie. - Kane mia³ doœæ tego, ¿e kupuje pan sobie prace i egzaminy na uczelni. A poniewa¿ mia³ doœæ, nie chcia³ d³u¿ej panu pomagaæ, spad³ wiêc ze schodów i skrêci³ sobie kark. Wyci¹gnê³a zdjêcie martwego Kane’a i rzuci³a je na stó³. - Stary, bogaty Martin Dressier, nie chcia³ umrzeæ, sta³ panu na drodze do pieniêdzy i w³adzy, które pragn¹³ pan zdobyæ... I mo¿e nie okazywa³ takiego entuzjazmu, jak powinien, ¿e poœlubi pan jego prawnuczkê.

Rzuci³a Dresslera.

na

stó³

zdjêcie

- Upadek z urwiska by³ panu bardzo na rêkê. Angelica Caulfield spodziewa³a siê dziecka; zagrozi³a, ¿e powie o wszystkim pañskiej bogatej, równie¿ ciê¿arnej ¿onie. Eve dorzuci³a do stosu zdjêæ fotografiê Caulfield. - Post¹pi³ pan z ni¹ tak, jak z Julianem Crossem, tylko z lepszym skutkiem. Mogê wymieniaæ dalej. Media pana ukrzy¿uj¹. A ja dostarczê im m³otek i gwoŸdzie. Razem ze swoj¹ partnerk¹ dopilnujemy, ¿eby zgni³ pan w wiêzieniu za tych wszystkich ³udzi,

którym odebra³ pan ¿ycie. - Jak uwa¿acie, komu uwierz¹? Jestem najpotê¿niejszym cz³owiekiem w bran¿y. A pani jest jedynie policjantk¹, która poœlubi³a bogacza. - Ma pan racjê. Jestem tylko policjantk¹. - Próbowa³am panu pomóc powiedzia³a Peabody, wyraŸnie zasmucona. - Mamy œwiadka, który widzia³, jak wchodzi³ pan do biura Asnera tego wieczoru, kiedy go zamordowano. - To k³amstwo. Nikt mnie nie widzia³.

Peabody pokiwa³a g³ow¹. - Czasami ludzie pracuj¹ do póŸna. - Jeœli wam siê wydaje, ¿e ktoœ uwierzy jakiemuœ adwokacinie albo podejrzanemu porêczycielowi, a nie mnie, to siê mylicie. - Sk¹d pan wie, kto jeszcze ma biuro na tym samym piêtrze, co Asner? - spyta³a go Eve. - Oj! By³ pan tam, Joelu. Skontaktowa³ siê pan z Asnerem i umówi³ siê z nim w jego biurze. Tak siê z³o¿y³o, ¿e nie by³ sam, kiedy pan do niego zadzwoni³. Mam oœwiadczenie tej osoby. Skontaktowa³

siê pan z nim, umówi³ na spotkanie, a potem go zabi³. - To jakiœ absurd... Poszed³em z nim porozmawiaæ, bo K. T. powiedzia³a, ¿e go zatrudni³a. Poszed³em jedynie porozmawiaæ, odkupiæ wszelkie informacje, jakie móg³ zebraæ. - Czy on te¿ ju¿ nie ¿y³? - Nie. Tak. Tak. - Nie? Tak? Trudno siê myœli pod presj¹, prawda? Trudno siê myœli, kiedy wszystko siê wali. Zwykle ma pan wiêcej czasu, wiêcej swobody.

Lepiej, jak mo¿na sobie wszystko zaplanowaæ. Ale nie wytar³ pan figurki soko³a tak dok³adnie, jak siê to panu wydawa³o. Jedno k³amstwo, pomyœla³a Eve, zas³uguje na drugie. Czemu nie dodaæ nieistniej¹cych odcisków palców do nieistniej¹cego œwiadka Peabody? - Zaatakowa³ mnie. Dzia³a³em w obronie w³asnej. Tylko siê broni³em, kiedy mnie zaatakowa³. - Wal¹c go po g³owie, jak ju¿ upad³? Nie wydaje mi siê. £awa przysiêg³ych te¿ w to nie uwierzy. Zat³uk³ go pan na œmieræ - powiedzia³a Eve, nachylaj¹c siê. - Potem zabra³ pan

jego akta, sprzêt elektroniczny, telefon... W którym zosta³a zarejestrowana pañska rozmowa z nim. Zdumiewaj¹ce, czego potrafi¹ dokonaæ informatycy. Potem ukrad³ pan ³ódŸ swojej przyjació³ki, wyp³yn¹³ i wrzuci³ wszystko do wody. Pañska przyjació³ka, Violet, oficjalnie odwo³a³a swoje zeznanie, które zapewnia³o panu alibi na wieczór, kiedy zginê³a Caulfield... I przyzna³a siê, ¿e zrobi³a to na pana proœbê. - To œmieszne. Vi jest zwyczajnie z³a na mnie, odk¹d udaje jej siê graæ tylko w serialach telewizyjnych. Ale nie mogê zapewniæ kariery ka¿dej aktorce, któr¹ znam.

- Nie sprawia³a wra¿enia, jakby by³a z³a, prawda, Peabody? - Wprost przeciwnie. Naprawdê bardzo pana lubi, panie Steinburger. Nadal jest panu wdziêczna, ¿e dawno temu u³atwi³ jej pan start, daj¹c pieni¹dze na zatrudnienie konsultantacudotwórcy. Naprawdê uwa¿a³a, ¿e to bardzo s³odkie z pana strony, ¿e chcia³ pan sprawiæ niespodziankê ¿onie, wydaj¹c wielkie przyjêcie. Mam na myœli to, i¿ naprawdê uwierzy³a, ¿e w³aœnie dlatego poprosi³ j¹ pan, by zapewni³a panu alibi. Dlatego ochoczo sk³ama³a, ¿e by³ pan z ni¹ i z konsultantem tego wieczoru, kiedy zabi³

pan Angelicê Caulfield. Traci pan jedno alibi po drugim, Joelu. Za spraw¹ Violet, Valerie. Do tego ta ³apówka w wysokoœci piêædziesiêciu tysiêcy dolarów. Z rzeki wy³awiamy kolejne urz¹dzenia elektroniczne. Och, i otrzymaliœmy je z Zachodniego Wybrze¿a. Do naszego wydzia³u dotar³y komputery Pearlmana. Technika posz³a naprzód, odk¹d go pan wrobi³, upozorowa³ jego samobójstwo. Ustaliliœmy, ¿e to na pañskie prywatne konto wp³ywa³y zdefraudowane pieni¹dze. - Angelica by³a znerwicowan¹, nieszczêœliw¹ kobiet¹, która nie stroni³a od narkotyków i alkoholu. Pearlman by³

cz³owiekiem s³abym i chciwym. - Mo¿liwe, ale ¿adne z nich nie pope³ni³o samobójstwa. Pozby³ siê pan ich, tak jak pozby³ siê pan wœcibskiego paparazzi i m³odej asystentki, która sta³a siê zbyt przylepna, a tak¿e by³ej ¿ony, która byæ mo¿e nacisnê³a niew³aœciwy guzik. Ma pan na sumieniu dziewiêæ ofiar, Joelu, i poszukam kolejnych. Jeœli s¹, odnajdê je. - Niczego pani nie znajdzie. Podniós³ rêkê, lekko poluzowa³ krawat. - Bo nie ma czego szukaæ. - Mo¿e tak, a mo¿e nie. Ale jest pan skoñczony.

- Pracujê w tej bran¿y d³u¿ej, ni¿ pani liczy sobie lat! Mam wiêksz¹ w³adzê, wiêksze wp³ywy, ni¿ sobie pani potrafi wyobraziæ. Zniszczê pani¹. - Jest pan skoñczony powtórzy³a Eve, patrz¹c, jak jego twarz znów staje siê purpurowa. - Ju¿ po panu. Œwiadkowie, o których pan nie wiedzia³, niestaranne wytarcie narzêdzia zbrodni, dzisiejsza nieudana próba zamordowania Juliana, który prze¿y³ i wszystko nam powiedzia³. Rozeœmia³a siê krótko, przysiad³a na brzegu sto³u, ka¿dym swoim ruchem okazuj¹c brak szacunku i lekk¹ pogardê.

- I musia³ pan narzekaæ przed Nadine na smród, jaki powsta³, kiedy Harris pali³a papierosy zio³owe z dodatkiem zonera? Tak przy okazji, mia³a zainstalowany mikrofon. A to by³ jeden z tych drobnych szczegó³ów, których nie ujawniliœmy. Sta³ siê pan zbyt pewny siebie. Tak d³ugo uchodzi³y panu na sucho kolejne morderstwa, ¿e sta³ siê pan zbyt pewny siebie. Dwa morderstwa dzieñ po dniu, a potem trzecie? Có¿, trudno oczekiwaæ, ¿eby uda³o siê to jakiemuœ sprytnemu typkowi z Hollywood. - Nigdy pani tego nie udowodni. -

Udowodniê

wszystko.

-

Podnios³a torbê z kodami dostêpu. Trzymanie tego to dowód g³upoty. Jesteœmy bardziej cwani od pana, Joelu. Nie wiedzia³am, o ile bardziej, póki tego nie znalaz³am. Zerwa³ siê z krzes³a i chcia³ siê na ni¹ rzuciæ. Eve w mgnieniu oka wsta³a. Proszê powiedzia³a zachêcaj¹co. - Nie ¿a³uj sobie. Dodamy jeszcze napaœæ na funkcjonariusza policji. Nie mam nic przeciwko temu. - Wylansowa³bym pani¹. - Ca³y siê trz¹s³, nie ze strachu, tylko z

wœciek³oœci. - Wylansowa³bym pani¹ dziêki temu filmowi. By³aby pani jedn¹ z najs³ynniejszych kobiet na Ziemi I poza ni¹. Najbardziej podziwian¹ policjantk¹ w dziejach policji. - Wielkie dziêki. Ale w zupe³noœci mi wystarcza, ¿e jestem tylko zwyk³¹ policjantk¹. Sprawi³o panu przyjemnoœæ zabicie Asnera, prawda? Niezbyt czêsto ma pan okazjê na takie fizyczne wy¿ywanie siê, prawda? Wymierzanie ciosów, ogl¹danie krwi, wy³adowanie siê. Poczucie w³adzy, jak¹ to daje. -

Mia³

czelnoϾ

mi

siê

sprzeciwiæ. - Uniós³ rêkê w górê, zacisn¹³ j¹ w piêœæ i waln¹³ ni¹ w stó³. Powiedzia³em mu, ¿eby dal mi wszystko, co zebra³ o Marlo i Matthew, o mnie. Odmówi³. Nagle obudzi³o siê w nim sumienie, postanowi³ pójœæ z tym wszystkim na policjê! Raz za razem wali³ piêœci¹ w stó³. - Myœla³, ¿e z kim ma do czynienia? Przypuszcza³, ¿e uda mu siê mnie zaszanta¿owaæ, by wyci¹gn¹æ ode mnie wiêcej pieniêdzy? Odebra³o mu rozum? Tak. Odebra³o mu rozum. - Wiêc zat³uk³ go pan na œmieræ.

- Chroni³em siebie. Swoje dobre imiê. To to samo, co broniæ w³asnego ¿ycia. - K. T. musia³a zgin¹æ z tego samego powodu. - Ja j¹ wylansowa³em. Okaza³o siê, ¿e jest nielojalna, niewdziêczna, nie umie okazaæ szacunku. Zrobi³em to, co trzeba by³o zrobiæ i tyle. - Nieprawda. Wrobi³ pan w to Juliana. - Jest g³upcem. Ma talent, ale jest g³upi. I s³aby. W koñcu zg³osi³by siê do pani. Nie potrafi byæ silny. Zniszczy³by siebie I mnie. Lepiej, by

straci³ ¿ycie. - Czyli wyœwiadczy³ mu pan przys³ugê. W jego g³osie da³o siê s³yszeæ pogardê. Musia³em mu nawet powiedzieæ, jak ma skoñczyæ ze sob¹. Chroni³em siebie, swoje inwestycje, dobre imiê, na które pracowa³em przez ponad po³owê ¿ycia. Mia³em do tego prawo. - Nieprawda. -

W³adza

wi¹¿e

siê

z

odpowiedzialnoœci¹ i daje przywileje. Poœlubi³a pani cz³owieka, który to wie. - Poœlubi³am cz³owieka, który wie wiêcej o prawdziwej w³adzy, ni¿ pan kiedykolwiek bêdzie wiedzia³. - Nie mam pani nic wiêcej do powiedzenia. Od tej pory moi adwokaci bêd¹ z pani¹ rozmawiali. - Nie mam nic przeciwko temu. Eve zaczê³a z powrotem chowaæ torby z dowodami rzeczowymi do kartonu, który przynios³a. - Proszê nie zapomnieæ poinformowaæ swoich adwokatów, ¿e zarzuca siê panu pope³nienie wielu zabójstw z premedytacj¹, i przygotowaæ siê na to, ¿e media pana zniszcz¹. -

Uœmiechnê³a siê z satysfakcj¹. - Od tej pory stanie siê pan celebryt¹ nowego rodzaju... Takim, który nie jest zapraszany do poczekalni dla VIP-ów. Peabody, dopilnuj, ¿eby pan Steinburger móg³ siê skontaktowaæ ze swoimi adwokatami, a potem umieœæ go na noc w celi i idŸ zjeœæ swój crème brûlée. - Z najwiêksz¹ ochot¹, pani porucznik. Eve wysz³a i odda³a karton czekaj¹cemu policjantowi, ¿eby go odniós³ do magazynu dowodów rzeczowych. Uœmiechnê³a siê, widz¹c, jak Roarke wolno idzie w jej stronê. - Nie przypuszcza³em, ¿e siê

przyzna. - Nie móg³ siê powstrzymaæ. Wszystkie te nazwiska, informacje, dowody spad³y na niego zbyt szybko. Przestraszy³ siê, a nie mo¿e sobie pozwoliæ na strach. Poza tym zrobi³am z niego cz³owieka g³upiego i s³abego, a tego te¿ nie móg³ zaakceptowaæ. Jako zabójca znów czuje siê wa¿ny. A musi czuæ siê wa¿ny. - Œmiem twierdziæ, ¿e wkrótce go pozbawisz tego poczucia bycia wa¿nym. - O, tak. Wiesz co? - Weszli do jej gabinetu, gdzie zostawi³a kurtkê. Zamknêliœmy œledztwa w sprawie

dwóch zabójstw i jednej próby zabójstwa, jesteœmy na dobrej drodze, by zamkn¹æ sprawy siedmiu innych zabójstw. A nikt nie próbowa³ mnie pobiæ, dŸgn¹æ no¿em ani wysadziæ w powietrze. Uwa¿am, ¿e to rekord. - Przez chwilê przes³uchañ sytuacja niepewnie.

w sali wygl¹da³a

Kiedy wychodzili, prychnê³a. - Nie mia³ szans. Poza tym przez ca³y dzieñ nie zdarzy³o siê, ¿eby ktoœ obrzyga³ mi buty albo zabrudzi³ je krwi¹.

- Musimy to uczciæ. - Kiedy szli, Roarke przesun¹³ d³oni¹ po jej plecach. Seks po pijanemu? - Czemu nie. W drodze do domu Eve zadzwoni³a do Nadine, ¿eby przekazaæ jej najœwie¿sze wiadomoœci. Uzna³a, ¿e jest jej to winna.