Chantal Fernando Wind Dragons MC 1 Dragons Lair PL

_

~1~

_

Dragon's Lair Chantal Fernando Wind Dragon's MC #1

Tłumaczenie : Brooklyn_

~2~

_

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

~3~

_

Rozdział 1.

Wpatruję się lękliwie w stary budynek motelu, obejmuję brązowe zewnętrzne cegły i brudne okna. To nie Hilton, to na pewno. Współczucie sobie jest dla mnie obcym pojęciem. Normalnie uważam się za silną kobietę. Muszę nią być z rodzicami, których otrzymałam i karierą, którą będę miała w przyszłości. Mam silną wolę i nie boję się otworzyć ust i powiedzieć, co mam na myśli. Nie owijam w bawełnę czy wycofuję się. Znajduję humor w dziwnych sytuacjach i staram się najkorzystniej spożytkować życie. Zgaduję, że zawsze jest we wszystkim pierwszy raz, bo oto jestem, z ogonem schowanym między nogami, bardziej niż sobie współczując. Myślałam, że sześćdziesiąt dolarów sprawi mi lepszy motel od tego, ale myliłam się. Powinnam wiedzieć, że tak się stanie. Zameldowałam się w recepcji, płacąc za jedną noc i starając nie patrzyć się na pleśń na ścianach. Znudzona dziewczyna za ladą podała mi klucz. Wtedy wlokę swoje stopy do pokoju, ciągnąc za sobą jedną torbę. W środku są przybory toaletowe, ciuchy i kilka przedmiotów wartościowych - w tym mój portfel, paszport i jedzenie. Otwierając drzwi, wchodzę do środka i sprawdzam pokój. Mała łazienka, kanapa, łóżko, lodówka i telewizor. Eh, mogło być gorzej. Nie wiem jak - ale wiem, że mogło być. Kładę torbę na kanapie i ściągam sandały. Stawiam je schludnie w kącie, wyciągam jeden z plastikowych pojemniczków i otwieram wieczko. Przeżuwam pokrojony owoc, gdy rozważam swoje życie. Mam zachowane pięć tysięcy dolarów, rosnący brzuch i żadnego cholernego pojęcia, co zamierzam zrobić. Jedyną rzecz jaką wiem to to, że muszę ruszyć dalej. Dwie noce tutaj i zamierzam wyjechać. Chcę dostać się jak najdalej od mojego starego życia, jak to możliwe, to gówno nie musi za mną gonić. Biorę długi prysznic, później poświęcam dużo czasu na wsmarowanie mleczka nawilżającego w skórę. Mam balsam o zapachu kwiatu wiśni, którego używam każdej nocy i dzisiejszy wieczór nie jest wyjątkiem. Wymyłam zęby, rozczesałam falujące, kasztanowe włosy i wspinam się na łóżko. Marzę, by mieć własne prześcieradła, zignorowałam stęchliznę i zasnęłam. ~4~

_ Teraz to jest moje życie. *** Jedna noc minęła i jestem w drodze, zmierzając na północ. Szybko wyczerpana, melduję się w innym podejrzanym motelu i padam na łóżko. Następny dzień spędzam szukając pracy dotyczącą nigdzie i wszędzie. Nie jestem wybredna, teraz zrobię wszystko. Cóż, nie wszystko, ale nie sprzeciwiam się pracowaniu w warzywniaku i czyszczeniu domu. Wszystko, co da trochę pieniędzy jest dla mnie wystarczające. Ciche pukanie do drzwi sprawia, że jęczę. Zmuszam się do wstania, oczekując sprzątaczki. Otwieram drzwi wystarczająco, by zobaczyć kto to jest przez zasuwkę. Moja szczęka opada i zalała mnie panika. Zdecydowanie nie sprzątaczka. - Otwórz albo ja to zrobię - domaga się, jego oczy płoną. Rozważam opcję przez kilka sekund, zanim ściągam zasuwę. Mógłby po prostu wyłamać drzwi, gdyby chciał. Otwieram je i robię kilka kroków w tył, gdy wchodzi. Krystalicznie niebieskie oczy zwęziły się na mnie. Mięsień tiknął w jego szczęce, gdy patrzy na mnie, jakby sprawdzał, czy ze mną w porządku. Ubrany jest w przetarte i podarte dżinsy, i czarną koszulkę z długimi rękawami, która podkreśla budowę jego ciała. - Tylko w mojej części dzielnicy? - pytam, nadzieja przepełnia mój głos. - Co, do chuja, Faye? - mówi chrapliwie, chwytając futrynę. Biorę kolejny krok w tył. Nie wiem do czego jest teraz zdolny. Stary Dex wolałby odciąć sobie ramie, niż mnie zranić, ale czy w ogóle go teraz znam? Nie mam cholernego pojęcia, jak mnie znalazł. Czy on wie? Oczywiście, że tak. Nic nie umknie Dexterowi Black. Trzaska za nim drzwiami sprawiając, że się wzdrygam. - Pakuj swoje gówno - żąda, jego oczy przeprowadzają rewizję gównianego pokoju motelowego, który teraz wydaje się znacznie mniejszy z jego hulkową obecnością. Nie jest szczęśliwy tym, co widzi. Tak na prawdę, jego grymas się powiększa. Krzyżuje ramiona na szerokiej piersi i patrzy na mnie, czekając na mój ruch. - Nigdzie nie idę - mówię, kładąc dłonie na biodrach i piorunuję go wzrokiem. Nie jest moim szefem. Tak, jest hardkorowym, seksownym mężczyzną, z którym miałam jedną noc z gorącym, ~5~

_ namiętnym seksem, ale to nie znaczy, że może mi mówić, co mam robić. Mogę lubić jego apodyktyczność w łóżku, ale to inna historia. Bierze głęboki wdech, próbując się uspokoić. - Szukałem cię dwa dni. Staram się kurewsko hamować, Faye, ale naciskasz na mnie. Myślę, że nigdy nie byłem tak cierpliwy w pierdolonym życiu. To jest jego cierpliwość? - Nigdzie nie idę - odpowiadam, unosząc brodę. Wpatrujemy się w siebie pełni napięcia. Mogę wyczuć moment zanim warczy. Jego pięści zaciskają się i napięcie w jego szczęce wygląda niemal boleśnie. Cofam się do futryny łazienkowych drzwi, gdy się zatraca. Podnosi telewizor i rzuca go w ścianę. Rozbijający dźwięk sprawia, że skaczę, ale jeszcze nie skończył. Uderza w ścianę kilka razy, jednym płynnym ruchem zrzuca szklanki ze stołu. Więcej rozbijania. Odwraca się i celuje we mnie palcem. Przełykam. Moje oczy powiększają się, ponieważ on łapie moją torbę i zamierza pakować moje rzeczy. Podchodzę do niego i próbuję mu ją wyrwać, ale jedno trupie spojrzenie sprawia, że cofam rękę. - Ponad cierpliwością? - pytam, próbując utrzymać głos. Patrzy w dół na moje bose stopy i porozrzucane szkło na dywanie. - Nie ruszaj się. Robię to, a on przynosi parę moich butów. Łapię je i wtedy patrzę na niego. Dlaczego chce, bym z nim poszła? Co dobrego może z tego przyjść? Czego potrzebuję zrobić, to ruszyć z moim życiem i zamieszkać gdzieś w ciszy i bezpieczeństwie. Gdzieś bez motocyklowych seks-na-patyku i królów zdradzających, natryskowych braci. Gdzieś, gdzie moi rodzice nie będą w pobliżu i będę mogła być sobą. - Chcę zostać sama, Dex - mówię, łzy formują się w moich oczach. Jestem zmęczona, tak kurewsko zmęczona. Moje życie nie powinno takie być i nienawidzę faktu, że widzi mnie tak wrażliwą. Nienawidzę tego. ~6~

_ Nie jestem tak słaba - zazwyczaj nie. I on jest ostatnią osobą, którą chcę, by widziała mnie w ten sposób. On jest silny. Nic go nie rusza. Nie wiem, jak zniósłby gdybym się teraz złamała, do czego bardzo mi blisko. - Nie, myślałaś, że ucieczka rozwiąże twoje problemy. Myślałaś, że kłamanie rozwiąże twoje problemy. Masz szczęście, że mój dupny brat wspomniał, że odeszłaś i, że jesteś w ciąży, inaczej nie wiedziałbym, że będę mieć pierdolone dziecko! - krzyczy, tracąc opanowanie. Mówiąc o kopaniu mnie, gdy leżę na ziemi. - Naprawdę nie potrzebuję teraz twojego gówna - mamroczę, patrząc na podłogę i czując się jak najgorsza osoba na świecie. Ponieważ ma rację, prawdopodobnie bym mu nie powiedziała. Nie mogę powiedzieć, co bym zrobiła. - Zniknęłabyś, prawda? Całe życie bez powiedzenia mi - mówi niedowierzająco. - Nie myślisz, że zasługiwałem, by dowiedzieć się tego od ciebie? Myślę o kłamstwie, ale na koniec tego nie robię. Zasługuję na jego osąd. - Naprawdę myślisz, że mógłbyś dać temu dziecku dobre życie? Zła rzecz do powiedzenia; ale musiałam to powiedzieć, bo to był mój powód, by odejść bez powiedzenia słowa. Wyłączył przede mną emocje, a jego oczy wróciły zimne i twarde. - Zgaduję, że teraz się dowiesz, prawda? - Skąd wiesz, że to dziecko jest twoje? - pytam, ponosząc brodę. Dlaczego szturcham tygrysa? Nie ma zielonego pojęcia. - Wiem, bo tamtej nocy pękła prezerwatywa i nie uprawiałaś seksu z Erickiem w tamtym czasie - mówi, patrząc prosto na mnie. - Ani z nikim innym. - Prezerwatywa pękła? - rozchylam wargi, moje oczy się rozszerzyły. Cóż, to wyjaśnia sprawę, prawda? I kim on jest? Seks policją? Patrzy na mnie spod rzęs, ale ignoruje mój komentarz. - Bierz swoje gówno, Faye, masz pięć minut albo wychodzimy bez nich - mówi, siadając na łóżku. Zagryzam zęby, ale robię to, co mówi, biorę niewiele swoich rzeczy i pakuję je do torby z efektowną łatwością. - Jestem gotowa - mówię, unikając kontaktu wzrokowego. Bierze ode mnie torbę i przewiesza ją przez ramię, później pociąga za drzwi. Wychodzę i czekam, aż zaprowadzi mnie do ~7~

_ jego samochodu. Idzie w kierunku parkingu i zmierzam kilka kroków za nim. - Co z moim samochodem? Mam w nim kilka rzeczy - pytam. - Rake pojedzie nim do domu - mówi, otwierając drzwi do samochodu z napędem na cztery koła. Łapie moje biodra i sadza mnie na siedzeniu. Mój oddech szarpie się na ten kontakt i przebłyski naszej wspólnej nocy migają w moim umyśle. On miażdżący mnie, gdy podpierał się na mnie, pot skapuje po jego ciele. Ja przed nim na czworakach, jego dłonie wbijają się w moje biodra, gdy pcha. - Faye - mówi, przywracając mnie do rzeczywistości. - Huh? - O czym myślałaś? - pyta, a jego głos jest cichym dudnieniem. - Oh, o niczym - mamroczę, kolor pokrył moje policzki z zażenowania. - Założę się. Powiedziałem, że Rake prowadzi twój samochód, więc się o to nie martw. - Rake? - pytam, moje czoło zmarszczyło się w zmieszaniu. Patrzę, jak Dex podnosi głowę w kierunku budynku. Podążam za linią jego wzroku i widzę mężczyznę opierającego się o ścianę, palącego papierosa. Podchodzi i staje obok Dexa. - Więc o to, to całe zamieszanie - mężczyzna zwany Rake mówi, sprawdzając mnie i nie jest przy tym subtelny. - Jestem Rake - mówi, uśmiechając się do mnie. Jest dobrze wyglądającym mężczyzną. Blond włosy zakręcone wokół jego twarzy, zielone oczy i ściągający majtki uśmiech. Ma kółko w wardze i brwi - obydwa pasują mu idealnie. - Faye - mówię, zdobywając się na mały uśmiech. - Muszę prowadzić twoje auto - mówi. - Masz u mnie dług, Faye - kolejny uśmiech, a następnie odchodzi. Dex wysyła Rake spojrzenie, którego nie mogę rozszyfrować, później odwraca się w moją stronę. - Wszystko w porządku? - pyta, skanując moja buzię. Jego twarz łagodnieje, gdy spogląda na mnie. - Tak. Dzięki, że pytasz - mówię mu, przeczyszczając gardło. On burczy w odpowiedzi, zamykając drzwi i przechodzi na drugą stronę. Gdy wycofuje się z parkingu, odwraca się w moją

~8~

_ stronę. - Wiesz, myślałem, że jesteś jedną z tych dobrych. Nigdy nie myślałem, że możesz zrobić coś takiego, próbowałem myśleć, że nigdy byś tego nie zrobiła, starając się trzymać mnie w nieświadomości o własnym dziecku. Z tą celną uwagą, którą poczułam głęboko w kościach, zawiózł mnie z powrotem do Perth. Z powrotem w domu. Z powrotem do miejsca, z którego chciałam uciec. Z powrotem w miejscu, w którym moje dziecko nie będzie miało przyszłości.

~9~

_

Rozdział 2.

Pięć miesięcy wcześniej - Kolejne wyróżnienie. Świetna robota, Faye - mój wykładowca mówi, uśmiechając się do mnie. - Dziękuję, proszę pana. - Jesteś gotowa na pozorowaną rozprawę w przyszłym tygodniu? - pyta, odnosząc się do pozornej sprawy, w której mamy uczestniczyć. - Jestem. Nie mogę się doczekać, aż wejdę na salę sądową - mówię mu. Uśmiecha się. - Będziesz świetną prawniczką, Faye. - Dziękuję, proszę pana. Do zobaczenia w przyszłym tygodniu. Uśmiecham się do siebie, gdy wychodzę, by pojechać do domu mojego chłopaka Ericka. Jestem w połowie drogi, by otrzymać stopień prawniczki, co oznacza, że zostało tylko dwa lata. Eric ma tak samo. Jesteśmy razem od dziewiątej klasy, ku przerażeniu mojej mamy. Moi rodzice mają bzika na punkcie tego, co o nich sądzą i jestem ich stałym źródłem zażenowania. Czego nie wiedzą to to, że jestem jedną z tych dobrych. Nie palę, nie piję i nigdy w życiu nie dotknęłam narkotyków. Jestem studentką i dbam o swoją przyszłość. Eric też jest ambitny, co w nim lubię. Gdy uzyskamy stopień, zamierzamy założyć własną firmę prawniczą, wziąć ślub i kupić dom. Mamy plany i zamierzamy je osiągnąć. Zatrzymuje się na jego podjeździe i sprawdzam makijaż we wstecznym lusterku. Szerokie piwne oczy patrzą na mnie, podkreślone czarnymi cieniami. Mój nos jest prosty i obryzgany piegami, mam pulchne wargi i pokrywam je różową pomadką. Usatysfakcjonowana wyglądem, wyślizguję się z samochodu i idę w stronę jego drzwi. Drzwi są otwarte, co nie jest dziwne w domu Ericka, więc nie myślę o tym. Jego mama jest społeczna i zawsze są u niej przyjaciele. Przechodzę przez hol, sprawdzam wiadomości w telefonie, gdy przemierzam drogę do jego pokoju. Moje oczy wciąż są na telefonie, gdy idę i rzucam okiem w górę, gdy słyszę hałas. ~10~

_ Moment, który zmienił moje życie na zawsze. Wpatruję się z otwartymi oczami w szoku, gdy goły Eric wali jakąś kobietę od tyłu. Oboje są wyłożeni z dala ode mnie, dobrze się bawiąc, gdy w tym samym momencie mam problemy z oddychaniem. Mój świat się zawalił. Jestem dobrą dziewczyną. Nigdy nie zdradzałam, nigdy nawet nie trzymałam dłoni na innym mężczyźnie. Nie jestem idealna pod wieloma względami, ale wiem, wiem, że nie zasłużyłam na to gówno. Otwieram usta i zamykam. Szok zawładną moim systemem. Ani razu nie podejrzewałam czegoś takiego po nim. Nigdy. Złość szybko zastępuje szok. - Ty pierdolony draniu! - krzyczę, biorąc dwa kroki do tyły i umieszczając dłonie na twarzy. Eric ucicha, wtedy odciąga się od kobiety, odwraca się w moją stronę z szerokimi oczami. Zaczyna potrząsać głową, jakby nie mógł uwierzyć, że to się stało. Nie mogę w to uwierzyć. - Faye.. - mówi, wyciągając ramiona. Do mnie? Musi sobie żartować. Kobieta przewraca się na plecy i siada, ciągnąc prześcieradło. Sapię, gdy rozpoznaję twarz. Trisha. Moja koleżanka. W prawdzie - jedna z moich jedynych żeńskich przyjaciół, bynajmniej tak myślałam. Przerywa kontakt wzrokowy, jakby się wstydziła. I powinna. Przełykam, rzucając ostatnie spojrzenie na mężczyznę, z którym myślałam, że spędzę resztę życia. - Wasza dwójka zasługuje na siebie - szydzę, odwracam się i wybiegam z domu. Słyszę, jak Eric mnie woła, słychać rozpacz w jego głosie, ale nie troszczę się o to. Dla mnie nie żyje. *** Co robi dziewczyna, gdy dowiaduje się, że jej chłopak ją zdradza? Cóż, po wypłakiwaniu się przez dwa dni, zmusza się, by wynieść swoją dupę z łóżka. Przykleja uśmiech na twarz i przypomina sobie, że ludzie rozchodzą się i kończą związki codziennie. Życie się nie skończyło. Zmiany są dobre. Eric na mnie nie zasługuje i rzeczy zdarzyły się z jakiegoś powodu. Później się ubiera, zwracając na wszystko większą uwagę i wychodzi.

~11~

To jest dokładnie, co zrobiłam. Nie potrzebuję Erica. Walić go. To, czego potrzebuję, to trochę zabawy. Jest bar, który widywałam, ale nigdy w nim nie byłam. Zwany Tawerną Knoxa. Wychodzę z samochodu, wygładzając sukienkę i zaczynam czuć się lekko nerwowo. Idę do baru. Sama. Jeszcze raz, dlaczego tu jestem? Oh racja, mój chłopak to kłamliwy, zdradzający drań. Miejsce jest wypełnione. Moje oczy skanują mały parkiet, zanim lądują na barze. Padam na krzesło, uśmiechając się do mężczyzny siedzącego blisko mnie. Miejsce roi się od atrakcyjnych mężczyzn i kobiet. Dobre miejsce do podrywu. Są blond włosi bliźniacy, stojący za barem, obydwoje muskularni i olśniewająco piękni. Patrzę się na nich, dopóki mogę, zanim ktoś mnie zauważa, odwracam się i rumienię. Eric kto? - Co mogę ci podać? - bliźniak z blizną na twarzy pyta. - Umm.. - mamroczę. - Truskawkowe Daiquiri, proszę. To jedyny drink, którego nazwę pamiętam. Próbowałam go raz na osiemnastce koleżanki. Boże, jestem taka nudna. I przewidywalna. Następnym razem zamówię kieliszek tequili. Braman uśmiecha się do mnie ciepło, później odwraca się, by zrobić mi drinka. Walczę z pragnieniem, by się wachlować. Płacę za drinka i sączę go wolno, ciesząc się, że ludzie mnie obserwują. Gdy zauważam w co inna kobiety są ubrane, zaczynam czuć się bardziej pewna siebie w kombinezonie ze spódnicą i koturnach. Nie pokazuje dużo skóry. Smutną rzeczą jest opuścić dom, mając na sobie sweterek i zakrywając kombinezon, inaczej moi rodzice zaczęliby jęczeć i zrzędzić. Zostawiłam sweter w samochodzie. Siedzę tu godzinę, nie przyjmując kilku zaproszeń na drinka, które dostaję, ale to tak czy inaczej i tak mi to schlebia. Gdy wszyscy zaczęli być naprawdę pijani i rozpoczęły się walki pomiędzy motocyklistami, zdecydowałam, że czas iść do domu. Kwestionuję, dlaczego czuję się lekko rozczarowana. Chcę zabrać kogoś dzisiaj? Zrobić chociaż raz coś spontanicznego? Gdy idę do samochodu, widzę mężczyznę stojącego obok wspaniałego, czarnego Harleya. Ubrany jest w ciemne dżinsy, nisko zawieszone w biodrach, czarną koszulkę i sponiewieraną skórzaną kurtkę. ~12~

I wiem, kim on jest. Nigdy nie zapomnę tych przenikliwych niebieskich oczu i gęstych, czarnych włosów. Nie widziałam go pięć lat. Te lata wyszły mu na bardzo dobre. W prawdzie, wydaje się z wiekiem być coraz bardziej seksowny. Dex. Byłam zadurzona w Dexie odkąd pamiętam. Chore, dziecięce zauroczenie. Był lokalnym złym chłopcem, ale dla mnie zawsze był słodki i cierpliwy. Kiwa głową w moim kierunku, ledwo zauważalnym ruchem. Zaczyna iść w moją stronę, skanując mnie od stóp do głowy. Gdy się uśmiecha i wyciąga do mnie dłoń bez słowa, nie myślę. Łapię ją. Przyciąga mnie do swojego ciała i przytula. Kładę policzek na jego zimnej kurtce i uśmiecham się. - Minęło sporo czasu - mówię, przerywając ciszę. Wdycham głęboko, obejmując jego zapach. Coś, do czego nigdy przyznam się innej osobie. - Spójrz na siebie, wszystko urosło - mówi niskim, chrapliwym głosem, który przyprawia mnie o drżenie. Moje ciało jest z boku. Mam niewielki piersi i wąską talię, ale szerokie biodra i solidne uda. I ogromną dupę. Sposób w jaki na mnie patrzy, mówi mi, że podoba mu się, co widzi. Cholernie bardzo. I to sprawia, że czuję się dobrze. Pewna siebie. - Mogę powiedzieć to samo - odpowiadam bez tchu, śmiało go sprawdzając. Czy tam jest ośmiopak? Pozwalam swoim dłonią przechadzać się po jego brzuchu, starając się poczuć, co tam jest. Zaśmiał się. - Lubisz to, co widzisz, prawda? Oddalam się od niego, skubiąc dolną wargę. Zawsze lubiłam to, co w nim widziałam. - Jestem zaskoczona, że mnie rozpoznałeś. Zagryza zęby na dolnej wardze. - To przez włosy, punkt rozpoznawczy. Przełykam ślinę. - Oh. Bardzo wyraźnie, Faye. - Z kim jesteś? - pyta, oczy rzuca na bar. - Nie to, że to się liczy. - Z nikim - odpowiadam, z zakłopotaniem wzruszając ramionami. ~13~

Daje mi wolno rozszerzający się diabelski uśmiech. - Dobrze. Chcesz stąd iść? Moje oczy rozszerzają się. - Dopiero tu przyszedłeś. - Yeah, ale teraz znalazłem to, czego szukałem - mówi, ściskając łagodnie moją rękę. Chcę z nim iść? Przez sposób w jaki na mnie patrzy, wiem, czego chce. Moje oczy spadają na jego wargi. Naprawdę polubiłabym ich smak. Pierdolić konsekwencje. Nie należę dłużej do Erica. Jestem wolną kobietą. I zrozumiałam, że go pragnę, bardzo. Nie żałuj niczego, co cię uszczęśliwi. - Okay - odpowiadam chybotliwym oddechem. - Jesteś pewna? - pyta, pocierając dłonią wzdłuż mojego ramienia. - Bo pragnę cię cholernie mocno w tej chwili. Drżę przez jego żwirowy głos i przyznanie się. - Uwierz mi, jestem pewna - mówię z większą pewnością siebie w głosie. To uczucie jest wzajemne. Pochyla się i całuje mnie, zaskakując mnie. Przy pierwszym smaku jego ust, ucieka mi jęk. Odsuwa się, zanim bym tego chciała. - Wskakuj, kochanie - żąda. - Nigdy wcześniej nie jechałam motorem - przyznaje się. Jego odpowiadający uśmiech sprawia, że mój puls robi wyścig. - Będziesz w porządku, tylko się mnie trzymaj. Patrzę, jak ściąga swoją kurtkę. - Tutaj - mówi, zakładając ją na moje ramiona. - W innym razie zamarzniesz. Wsuwam dłonie w rękawy i zapinam zamek. Patrzy na mnie w jego skórze, niemal zaborczość błyska w jego oczach. Czy właśnie sobie to wyobraziłam? To prawdopodobnie moje pobożne życzenie. Po założeniu kasku, wchodzę na tył jego motoru, zwijając ramiona wokół jego brzucha. Mogę poczuć jego naprężone, twarde jak kamień mięśnie brzucha pod jego koszulką. Z pewnością ośmiopak. Jestem w niebie! ~14~

_ Jedziemy przez około pół godziny, w końcu zatrzymując się pod hotelem. Spędzenie całego tego czasu przyciśnięta do niego, spowodowało, że jestem obolała.. i podniecona. Nigdy w życiu nie myślałam, że będę miała szansę z Dexem. Miałam go zachowanego w moich 'nigdy się nie wydarzy' fantazjach, ale byłam tutaj. I mam zamiar wykorzystać to jak najlepiej. Gdy weszliśmy do środka, zrozumiałam coś. - Mój samochód.. Po prostu go tam zostawiłam, całkowicie pochłonięta Dexem. Nawet nie myślałam. - Zajmę się tym - mówi niskim, chrapliwym głosem. - Tylko daj mi klucze. - Okay - odpowiadam, mój głos lekko się załamuje. Zameldował nas w pokoju i trzyma moją dłoń, dopóki nie dochodzimy pod drzwi. Otwiera je, przeciągając kartą, później daje znak bym weszła. Wchodzę i rozglądam się po pokoju. Jest przestronny, z królewskim łóżkiem, kanapą i telewizorem. To ładny pokój, nie z tych tanich. Wiem, ponieważ moja mama zatrzymuje się tylko w najlepszych z najlepszych, gdziekolwiek pojedziemy na rodzinne wakacje. - Chodź tu - mówi, siedząc na łóżku i ściągając koszulkę. Robię to zgodnie z jego instrukcją, siadając obok niego. - Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? - pyta, przejeżdżając palcem po moim podbródku. Gęsia skórka pojawia się na mojej ciele, tylko przez ten dotyk. - Jestem pewna - mówię, przesuwając się na łóżku. Kiwa raz głową, zamyślenie widnieje na jego twarzy, później uderza dłońmi o kolana. Zanim wiem, co robię, siadam okrakiem na jego kolanach. Gdy mnie całuje, nie zatrzymuję go. On smakuje za dobrze, pachnie za dobrze, czuć go za dobrze i chcę zapomnieć. Bardziej od tego, chcę posmakować tego mężczyznę. Oboje wstaliśmy i wolno ściąga moje ciuchy, korzystając z czasu. - Twoje ciało jest kurewsko niesamowite, wiesz o tym? - szepcze, gdy wpatruj się we mnie całkowicie nagą. - Cieszę się, że tak myślisz - odpowiadam z uśmieszkiem. Sposób, w jaki teraz na mnie patrzy.. myślę, że nigdy w całym moim życiu nie czułam się tak piękna. Moje oczy podążają za jego dłońmi, gdy sam się rozbiera. Jego ciało jest godne podziwu, całe twarde i faliste. Usta zaszły mi wodą. Nagi, obraca się i pochyla się, by wyciągnąć prezerwatywę z portfela. Smok wytatuowany na ~15~

_ jego plecach, patrzy się wprost we mnie. Jest piękny, kręty i straszny. Tak, jak mężczyzna stojący przede mną. Staje naprzeciw mnie jeszcze raz, drąc paczkę prezerwatyw z blaskiem białych zębów i wślizguje się w niego. Jest wielki. Byłam tylko z Ericiem, ale zauważyłam, że Dex jest o wiele większy wszerz i wzdłuż. Błyska w moją stronę uśmiechem, gdy zauważa, że się gapię. By odwrócić uwagę od tego, że się gapię, w zamian oblizuję wargi. Jego oczy ciemnieją. Podchodząc do mnie, łagodnie pcha mnie na łóżko. Całuje moje wargi, jego język bada moje usta. Wie, co robi, wie, jak mnie nakręcić. Jęczę w jego usta, gdy jego palec wślizguje się we mnie. Wydaje dźwięk z głębi gardła, warczący dźwięk. Jestem więcej, niż na niego gotowa, gdy wchodzi we mnie jednym, spokojnym pchnięciem. Jego cierpliwość najwidoczniej się skończyła, gdy pchnął głębiej, przekleństwa opuściły jego usta. Jego ciało pokazuje mi, jak dużo ominęłam, jego doświadczone ruchy dają mi więcej przyjemności, niż kiedykolwiek doświadczyłam. Doszłam raz, drugi, zanim skończył. Pocałował mnie raz w czoło, zanim się wycofał. Siadam i marszczę brwi, gdy widzę spojrzenie na jego twarzy. Wygląda na wkurzonego. - Co jest? - pytam, mój głos jest zachrypnięty i niepewny. Przeczyszcza gardło. - Nic - wstaje i przechodzi przez pokój. Muszę ubrać się szybko, zastanawiam się, co do diabła, właśnie zrobiłam. Nigdy w życiu nie zrobiłam czegoś takiego. Muszę iść do domu - teraz. Dex wrócił do pokoju, ze ściągniętą prezerwatywą i kładzie się na łóżku, ze skrzyżowanymi ramionami pod głową. Schylam się i łapię ciuchy. - Co robisz? - pyta, patrząc na mnie w rozbawieniu. - Ubieram się. Siada i ciągnie mnie na łóżko. - Jeszcze z tobą nie skończyłem, kochanie. Jego usta znalazły moje i zgubiłam wszystkie racjonalne myśli. *** - Zabiorę cię do domu. Mój przyjaciel, Tracker, przyprowadzi twój samochód - mówi następnego ranka, nie patrząc na mnie. - Okay - mówię, niezręcznie czekając aż się ubierze. Podciągam za rąbek dekoltu, rozglądając się po pokoju. Obudziłam się przed nim i wzięłam prysznic, czekając na wyjście. On nie wydawał się czuć niezręcznie, ale ja tak. Jest najwidoczniej bardzo zaprzyjaźniony z takimi sytuacjami, gdy ja pierwszy raz będę robiła spacer wstydu. Wczorajsza noc wyrwała mnie z normalności. Wyobraziłam sobie połączenie między nami? Zeszłej nocy nie tylko się pieprzyliśmy. Tak miało być, ale tak nie

~16~

_ było. Nie wiem, co myśleć. Dex zachowuje się, jakby to było nic, więc musiałam to sobie wyobrazić. Mogę to porównać tylko z Erickiem. Może Eric i ja, nigdy nie mieliśmy żadnej namiętności. To, to? Namiętność? Nie żałuję niczego, nawet odrobinkę. Wczorajsza noc była czymś, czego nigdy nie zapomnę. - Faye - mówi, przyciągając moje oczy. - Yeah? - Wszystko dobrze? - pyta, stając przede mną, teraz całkowicie ubrany. Zmuszam się, by wytrzymać kontakt wzrokowy. - Yeah, nigdy wcześniej nie robiłam czegoś takiego - przyznałam się, odwracają nieśmiało wzrok. Unosi moją twarz rękoma na moich policzkach i brodzie. - Co masz na myśli, że nigdy wcześniej czegoś takiego nie robiłaś? - pyta, przechylając głowę i wyglądając zmieszanie. - Mam na myśli jedno nocną przygodę - mówię, wzruszając ramionami. - Mam nadzieję, że nie oczekujesz pierścionka, ani żadnego gówna? - pyta, wyraźnie rozbawiony. - Jesteś dupkiem - warczę, wstałam i idę do drzwi. Pierścionek? Prawdopodobnie dałby mi pierścionek z hamburgera. Dex idzie za mną. - Po prostu się zgrywam, nie musisz być wkurzona. Odwracam się, by spojrzeć na niego. - Wiedzę, że wiek nie sprawił, że jesteś zabawniejszy. Zaśmiał się. - Oh proszę, kiedyś rozśmieszałem cię do łez. Zaśmiałam się, gdy sobie to przypomniałam. Okay, więc zawsze miał dobre poczucie humoru. - Ile masz teraz lat? - pyta, odpalając papierosa, bo wyszliśmy na zewnątrz. - Dwadzieścia. - Kurwa, wciąż jesteś dzieckiem - mówi, wypuszczając dym i potrząsając głową. - Wystarczająco stara dla ciebie, by mnie pieprzyć - mówię sucho, patrząc na mój manikiur. Dex zaśmiał się, głębokim muzykalnym dźwiękiem. Zawsze miał świetny śmiech, drań. - Masz niewyparzone usta, kochanie.

~17~

_ - Żebyś wiedział - mamroczę do siebie. Więcej śmiechu. - Hej, oboje dostaliśmy to, czego chcieliśmy - mówi, gasząc papierosa butem. - Jak to? - pytam, podchodząc do jego motoru. - Zemściłaś się na moim bracie, czy to nie to, czego chciałaś? Posmakować dzikości? Nienawidzę tego, że się zarumieniłam. Skąd wie o Ericku i mnie? Dostałam to, czego chciałam, ale to nie była zemsta. To był po prostu on. - I co ty dostałeś, Dex? - pytam, przechylając na bok głowę. Uśmiechnął się żarłocznie. - Pieprzyłem się z wróżką. Zagryzłam zęby. Gdy byłam młodsza, Dex zwykł nazywać mnie wróżką, bo to oznacza Faye. To doprowadzało mnie do szaleństwa. - Wskakuj - mówi. - Zabierzmy cię do domu. *** Dex pocałował mnie w czoło, zanim odjechał. Wchodzę do domu, zatrzymując się, gdy widzę Erica siedzącego z moją mamą, pijących kawę. I mój dobry humor znikł. - Co ty tutaj robisz? - żądam, idąc do pokoju i odwracając się plecami do tej dwójki. - Faye! Gdzie byłaś? Nie mów tak do swojego chłopaka. Lepiej cię wychowałam - moja mama upomina. Ignoruję ją, jak zazwyczaj robię. Nic, co robię nie jest dla niej wystarczająco dobre. Nie jestem tym, kim chce bym była i zaakceptowałam to lata temu. Eric wchodzi do mojego pokoju i zamyka za sobą drzwi. Siadam na łóżku i podnoszę na niego wzrok, chcąc mieć to za sobą. Moje twarz jest beznamiętna, nic nie ukazując. Nie chcę, by miał chociaż część mnie, nawet moją złość. - Gdzie byłaś ostatniej nocy? - pyta, zaciska i rozluźnia pięści. Niemal zaśmiałam się przez jego śmiałość. Jak śmie pytać, gdzie byłam? - Przyszedłem z tobą porozmawiać i nie było cię w domu. - Co ty masz do tego? Już nie jestem twoja sprawą, Eric - odpowiadam, udając znudzoną. Nawet spoglądam na swoje skórki dla efektu.

~18~

- Co, do kurwy, Faye? - warczy, zaczynając chodzić po moim pokoju. - Byłam singlem w sekundzie, w której mnie zdradziłeś. Nic ci nie jestem winna. Teraz wynoś się z mojego pokoju - mówię, mój głos jest jak stal. Jego brązowe włosy, o wiele jaśniejsze od Dexa, zwisając nad jego czołem i odepchnął je machnięciem nadgarstka. Kiedyś ten ruch mnie oczarowywał, ale teraz miałam ochotę uderzyć go pięścią w twarz. - Gdzie poszłaś? - pyta, patrząc na mnie gniewnie. - Jak długo mnie zdradzałeś? Zatrzymał się. - To po prostu się stało, Faye. Przepraszam. Wiesz, że ona nie jest tą, którą pragnę, ale ostatnio byłaś tak zajęta i wszystko.. - Rozumiem - mówię, przerywając mu. Już wcześniej to słyszałam. Mężczyzna stara się zrzucić winę na kobietę, więc ona myśli, że to przez nią mężczyzna zdradził. Wtedy ona bierze na siebie winę i daje mu drugą szansę, mając nadzieję, że we dwójkę popracują nad sprawami. - Rozumiesz? - pyta, wyglądając na pełnego nadziei. - Oczywiście, że tak. Jesteś żałosnym, słabym, zdradzającym łajdakiem, który nawet nie umie się do niczego przyznać. Więc, w zamian, starasz się zrzucić winę na mnie - odpowiadam, zwężając na niego oczy. Nie jestem idealną kobietą. Właściwie, prawdopodobnie nie wiem, co gadam, mając tylko jeden prawdziwy związek. Ale to, co wiem, to że nie pozwolę, by mężczyzna mnie zdradzał czy nie miał do mnie szacunku. Jasne, każdy popełnia błędy i ludzie zasługują na drugą szansę, ale Eric nawet nie żałuje. Żałuje tylko, że został przyłapany. Dla mnie jest to wielką różnicą. - Faye.. - Kontrolujesz własne czyny, Eric. Ty. Nie ja. I twoje czyny powiedziały mi, że na mnie nie zasługujesz. Teraz, proszę, po prostu zostaw mnie samą - mówię, czując się zmęczona, smutna i chora przez życie, które się ze mną pieprzy. - Więc co, jeden błąd i zamierzasz wyrzucić sześć lat? - pyta, jego szczęka się zaciska. Jego twarz przybiera napięte spojrzenie, którego nigdy wcześniej nie widziałam. Jak nieatrakcyjnie. - Tak! - krzyczę. - Teraz, wynoś się! Idź wkurzać Trishe! On jest teraz jej problemem, nie moim.

~19~

- Kiedykolwiek, kurwa - warczy, zamykając drzwi za nim, gdy wychodzi. W końcu spokój i cisza. Kładę twarz na poduszce i płaczę.

~20~

Rozdział 3.

Przez następny miesiąc, Eric stara się mnie odzyskać. Dzwoni do mnie, pokazuje się w moim domu i zakątkach uczelni. Ale to nie działa. Po tym, daje spokój i zaczyna spotykać się z inną dziewczyną. By być całkowcie szczera - to boli, ale nie ma mowy, że znowu z nim będę. Czuję zamęt w głowie. Mieliśmy zaplanowane nasze życie i teraz muszę zacząć nowy plan, bez niego. Myśl o Ericu z inną kobietą zabijała mnie, ale teraz współczuję jej, kimkolwiek ona jest - wiem, że podjęłam dobrą decyzję z zerwaniem. Tylko mam nadzieję, że jej też nie zdradza i, że dostał lekcję. Trisha i ja nie rozmawiamy. Udajemy, że się nie znamy, co jest dla mnie idealne. Gdybym powiedziała, że chciałabym ją z powrotem, to byłoby kompletne kłamstwo. Mam nadzieję, że wie, co na nią nadchodzi, czekam na karmę, która zajmie się nią za mnie. Kod dziewczyn. Co się z ty stało? - Hej, Faye - Eric krzyczy, idąc w moją stronę. I myśleć, że prawie zdążyłam dojść do samochodu. - Hej - mówię, otwierając drzwi samochodu i wpatrując się w nie tęsknie. - Jak się masz? - pyta, opierając się o tylne drzwi. - Dobrze - mówię krótko. - Co tam? - Słyszałem coś o tobie.. - I? - Słyszałem, że widziałaś się z Dexem - mówi, mięsień drga w jego szczęce. - I? - powtarzam. - I? O czym, do kurwy, myślałaś? - warczy, potrząsając na mnie głową.

~21~

Jestem spokojna. - Cóż, to jest dziwne. Nie ma pojęcia, że muszę ci mówić z kim się spotykam i z kim nie. Oh, racja. Nie muszę, więc zajmij się swoimi sprawami, Eric. - On nie jest dobrym facetem - ostrzega, jego ciemne oczy błagają mnie, bym go posłuchała. - A ty jesteś? - pytam, rozszerzając oczy. Wzdryga się nieznacznie, ale nie ustępuje. Wciąż nie wie, że ja i Dex spaliśmy ze sobą, ale wciąż przez to wariuje. Pytanie to, dlaczego? - Dlaczego robisz z tego dużą sprawę? - pytam dziwnie, próbując zachowywać się spokojnie. - To tylko Dex. Eric przewraca oczami, nie dobra rzecz dla mężczyzny. - Jest pierdolonym kryminalistą, Faye. Jest niebezpieczny. Teraz nadeszła moja kolej, by przewrócić oczami. - Jest twoim bratem. Nigdy nie zrobił nic, by nas skrzywdzić. Eric zaciska zęby. Uśmiecham się. - Nie jesteś o niego zazdrosny, prawda? - domyślam się. Zwęża oczy. - Słyszałaś o Wind Dragon's? Szydzę. - Oczywiście, że słyszałam, kto nie słyszał? Wind Dragon's MC są znanym klubem motocyklowym. Nie słyszałam o ich członkach niczego dobrego, którzy ponoć biorą narkotyki i żyją seksem. Żyją w pewien sposób i nie żałują tego. Nigdy nie miałam żadnego spotkania z jakimś członkiem, więc nie wiem jaka jest prawda, wiem to, co słyszałam od innych. Eric ma zadowolone z siebie spojrzenie na twarzy. Nie podoba mi się to. - Dex jest wiceprezesem. Zamieram. - Bzdury. Wtedy przypominam sobie tatuaż na jego plecach. Przerażający smok. Widzę Dexa w MC. Ma tą drapieżną atmosferę. Jest porywczy. W prawdzie, gdybym go nie znała, prawdopodobnie trzymałabym się od niego z daleka. Jest największym bad boyem. Ale również jest moim Dexem, chłopakiem, obok którego dorastałam. - Jak mogłeś nigdy wcześniej o tym nie wspomnieć? - pytam, patrząc na niego podejrzliwie. ~22~

Coś przecina jego twarz. Coś, czego nie lubię. Czegoś mi nie mówi. - Nigdy nie myślałem, że będziesz na tyle głupia, by uwikłać się w związek z nim i jego głupią grupą przyjaciół - mówi. - Tylko poczekaj, aż twoja mama o tym usłyszy, zabije cię. To całkowita prawda. Moja mama jest ograniczona i krytyczna wobec każdego, kto nie ma dyplomu uniwersyteckiego. Mój ojciec po prostu godzi się na wszystko, co ona powie i nigdy nie ma własnego zdania. Nigdy nie poślubię tak słabego mężczyznę, jak mój ojciec. - Wiem, że spotykał się z tą dziewczyną. Jak miała na imię? - kontynuuje, nieświadomy mojego wewnętrznego dialogu. - Kto wie - odpowiadam, martwiąc się tylko o to, że z kimś się spotykał, a nie spotyka. - Nie chcesz wiedzieć, kto jest twoją konkurentką? - pyta, unosząc brew. - Nie, to czego chcę to to, by ta rozmowa się skończyła. - Wiesz co, po jednej nocy z tobą, skończy wszystko. Nie przychodź do mnie płacząca, gdy będziesz miała złamane serce - uśmiecha się szyderczo, odwracając się do mnie tyłem. - Cóż, przeżyłam to raz, więc jestem pewna, że przeżyję kolejny - odpowiadam, nie zdolna, by ugryźć się w język. - Popełniłem błąd - odpowiada, wzdychając z żalem. - Mam nadzieję, że była tego warta - zauważam, że mówię. Dlaczego o tym mówię? Żadne złośliwe komentarze albo słowa żalu i bólu, nie zmienią niczego. To, co się stało, stało się. Nie można tego odwrócić. Wszystko, co mogę zrobić, to ruszyć dalej i pozwolić, by czas uleczył ból. - Nie była - przyznaje, patrząc na swoje dłonie. Spuszczam wzrok. - Muszę iść, okay? - Tylko pamiętaj, co o nim mówiłem. - Dobrze, ostrzeżenie zanotowane - mówię, wślizgując się do samochodu i jadę do domu. *** Pięć tygodni później. Doktor Reevess wchodzi, siada na krzesło. Jest mężczyzną około pięćdziesiątki i jest moim lekarzem od kilku lat. Jestem pewna, że ma słoik zapełniony lizakami za każdym razem, gdy mam umówioną wizytę. - Potrzebuję leków, doktorze - mówię. - Dużo. ~23~

_ Nie uśmiecha się na moją głupotę, jak zawsze to robi. - Jesteś w ciąży, Faye. Mrugam wolno. - Nie sądzę. Teraz on walczy z uśmiechem. - Testy mówią, że z pewnością jesteś w ciąży. Rozglądam się po pokoju, mając nadzieję, że ktoś wyskoczy i powie mi, że to żart. - Nie rozumiem. Jego warga drga. - Kiedy ostatnio uprawiałaś seks? I kiedy ostatnio miałaś miesiączkę? - Nigdy nie uprawiałam seksu bez prezerwatywy - pluję, wykręcając dłonie. - Faye.. - Myślę, że jakieś sześć tygodni temu. Z kryminalistą. - Prezerwatywy nie są stuprocentową ochroną, wiesz - przypomina spokojnie. Mój mózg błyska wydarzeniami z Przyjaciół i nagle mam ochotę krzyknąć, że powinni położyć to na wierzchu pudełka. - Pamiętasz, co się działo, gdy brałam tabletki - mówię. Próbowałam ich przez miesiąc i nie przystosowały się do mnie. Przybrałam na wadze i czułam się, jak gówno. Doktor Reeves powiedział, że możemy spróbować inne, ale powiedziałam tylko, że zacznę używać prezerwatyw. Eric i ja zawsze je używaliśmy, nawet gdy starał się mnie przekupić 'obiecuję, że wyciągne go na czas' słowami. Yeah - nie ma, do diabła, mowy. - Nie krytykuję cię, Faye, ale jesteś w ciąży - mówi życzliwie, wyciągając jakieś broszurki z szuflady. - Widzę - mówię, patrząc się w pustą przestrzeń. I naprawdę widzę. Widzę moją karierę i życie, które planowałam, rozpadające się. Wyparowujące. Znikające. Znikające tuż przed moimi oczami. - Masz kilka opcji - mówi, podając mi broszury. Ale nie mam. Nie mam opcji i moje życie się skończyło. Moi rodzice mnie wyrzucą, moja edukacja przejdzie na tylne siedzenie, gdy będę zmieniać pieluchy i ojcem dziecka jest wyjęty z podprawa motorzysta. To dziecko nie ma szans. Może mam opcję, ale nigdy nie podejmę się aborcji. To po prostu nie jestem ja. Wstaję, dźwięk ~24~

_ krzesła na podłodze odbija się echem po cichym pokoju. - Zatrzymam je - ogłaszam. Każdy inny niech będzie potępiony. Doktor rozmawia ze mną, daje mi książki do przeczytania i każe mi jeść jakieś witaminy i inne rzeczy. Wychodzę od niego oszołomiona. Plan zaczyna układać się w mojej główce. Po pierwsze, muszę oszczędzać pieniądze. Później ja i moje dziecko, wyniesiemy się stąd. *** Jestem w czwartym miesiącu ciąży, gdy zaczynam występ. I wtedy wszystko idzie do diabła. Moi rodzice dowiadują się i każą mi się wynieść. Nie ma drugiej szansy. Nie ma dyskusji. Moja mama po prostu powiedziała mi, że mam zniknąć do końca dnia. Mój tata wyglądał na smutnego, ale nie ośmielił się sprzeczać z jej zdaniem. Oni nigdy nie powinni mieć dziecka. Mam zamiar sprawić, że będę lepszą matką od niej. Jacy oni są przewidywalni. Zawsze wiedziałam, że odetną mnie od ich życia w momencie, w którym się dowiedzą. Zapakowałam moje rzeczy, gotowa, by odejść. Na szczęście, zachowałam każdy cent przez te kilka miesięcy, przygotowana na ten moment. Nawet znalazłam jakieś swoje złoto i sprzedałam wszystko, co mogłam, nawet moje PS4. Nie potrzebuję tych wszystkich rzeczy. To, czego potrzebuję, to plan na przyszłość. Akurat, gdy zapakowałam ostatnią torbę do samochodu, Eric zaparkował swój wstrętny samochód. Nie jest kimś, kogo chciałabym teraz widzieć. Może nawet jest ostatnią osobą na świecie, którą chciałabym zobaczyć, ale takie jest moje życie. - Co robisz? - pyta, gdy szturmuje w moją stronę. Marszczy brwi, gdy widzi wszystkie moje rzeczy w samochodzie. - Robię sobie małe wakacje - mówię w tonie, który daje mu do zrozumienia, że nie jestem gotowa na żadne gówna. Łapie moje ramię. - Co się, do diabła, dzieje? Zatraciłam się. Miesiące ukrywania się, stresu i płaczu, chcą się uwolnić. - Jestem w ciąży i nie mam, gdzie się podziać, więc opuszczam miasto. Teraz zejdź, kurwa, mi z drogi! Stoi tak, zamarznięty, jego usta otwarte są w szoku. - Wyjeżdżasz z miasta bez powiedzeniu mi o moim dziecku? Nie mogłam nic na to poradzić. Śmieję się. To bardziej nerwowy śmiech, niż coś innego. Prawdopodobnie brzmię, jak psychopatka.

~25~

_ Eric i ja nie uprawialiśmy seksu od miesiąca, gdy spałam z Dexem. Nie ma mowy, że dziecko jest jego. - Dziecko nie jest twoje, Eric, nie martw się o to - mówię, wywijając się z jego uścisku. - Co, kurwa? - warczy, jego twarz pokrywa się czerwienią z gniewu. - Z kim spałaś? Typowy mężczyzna. Oczywiście, że to wszystko, o co się martwi. - Zbyt wielu, by zliczyć - odpowiadam, otwierając drzwi. Jestem spokojna i odwracam się do niego. - Zgaduję, że do zobaczenia. Albo nie. - Nie musisz wyjeżdżać - mówi, wciąż wyglądając na zmieszanego i zranionego. Ból promieniujący od niego sprawia, że też cierpię. - Nic mi tu nie zostało, Eric - mówię łagodnie, pozwalając mu zaglądnąć w moje oczy i zobaczyć prawdę. Skończyliśmy. Nie ma już powrotu. - Faye.. - szepcze, jego głos się łamie. Widzi to. Wie. Uśmiecham się smutno. - Zgaduję, że tak nie miało być. Przebiega dłonią przez włosy. - Możemy mówić, że jest moje1. Moje oczy rozszerzają się z zaskoczenia. Nie przewidziałam tego. Faktycznie rozważałam ten moment przez chwilę, ale wtedy zobaczyłam go z inną kobietą. To wszystko byłoby udawaniem. I nie chcę żyć w kłamstwie. - Eric, dziękuję za ofertę, ale to nie zadziała. Dbaj o siebie. Wsiadam do samochodu i uruchamiam silnik, przez ten czas jego oczy są cały czas na mnie. Gdy wyjeżdżam z podjazdu, zostawiam go stojącego tam, wyglądającego na bezsilnego. Tak, jak ja się właśnie czuję.

1. No tak serio, jest dupkiem, ale czy to nie było słodkie? Aww!

~26~

_

Rozdział 4.

Teraźniejszość. Droga do domu jest spokojna. Dex jest cichy, puścił rozwalającą głowę muzykę przez całą drogę, przyprawiając mnie o migrenę. - Widzę, że wciąż lubisz gównianą muzykę - komentuję. - To Five Finger Death Punch - odpowiada, brzmiąc na urażonego. - Rozumiem, że wciąż słuchasz handlowego gówna? Zrobiłam hmmph nosem, ale nie odpowiedziałam. Piosenka zmieniła się na coś alternatywnego, hipsterskiego, czego nigdy wcześniej nie słyszałam, więc zakładam słuchawki i wpatruję się w okno, w ciemność nocy. Ściszyłam muzykę, więc nie może usłyszeć 'You and I' One Direction. W końcu zasnęłam, ale od razu budzę się, gdy Dex dotyka mojego ramienia. Wyciągnął słuchawki z moich uszu i przemówił. - Zatrzymałem się, by zatankować, chcesz coś? - pyta. Jedne z jego rąk jest na kierownicy i patrzę na tatuaże pokrywające jego knykcie. Na jednej dłoni jest przeliterowane W.D.M.C, każda litera na innym palcu. Motocyklowy Klub Wind Dragon's. - Faye - warczy, gdy nie odpowiadam. Mrugam i patrzę na jego twarz. - Nie, dziękuję, mam się dobrze. - Przyniosę ci jakąś wodę - mówi, wychodząc z samochodu. Boże, jest taki apodyktyczny. I gorący - ale to inna historia. Minęło kilka minut, gdy zauważam Rake idącego w stronę samochodu. Podchodzi prosto do mojego okna i klepie w nie. Mrugam wolno kilka razy, zanim opuszczam okno. - Hej - mówi, uśmiechając się, gdy odpala papierosa. ~27~

_ - Um, cześć - odpowiadam, patrząc na niego. Moje usta wyginają się, gdy patrzę na niego, jego uśmiech jest zaraźliwy. - Nie mogę się doczekać, by znaleźć się w domu - narzeka, pomiędzy dymem. - Yeah, przepraszam za to - mówię, wzruszając z zakłopotaniem ramieniem. Chichocze. - Było warto, widząc Sina rozwiązującego wszystko. - Sin2? - pytam, zasznurowuję usta. - Wiesz, co on planuje ze mną zrobić? Rake ogląda się, później cofa się o krok. Odwracam głowę i widzę Dexa, wracającego do samochodu, ma w dłoni butelkę wody i tabliczkę czekolady. - Dzięki - mówię, gdy mi to podaje. - Do zobaczenia w klubowym domu, Sin - Rake mówi, uderzając dłońmi w dach samochodu, zanim odchodzi. - Sin? - Wypij wodę, Faye - to wszystko, co mówi. Uruchamia silnik i wraca na drogę, jadąc za Rake prowadzącego mój samochód. Biorę łyka wody, by się ode mnie odczepił i odwracam się w jego stronę. - Dlaczego nazywają cię Sin? - Po prostu to robią - odpowiada krótko. - Gdzie mnie zabierasz? - pytam, przejeżdżając dłonią po twarzy. Wzdycha ciężko, jakby już był mną chory. - Zostaniesz ze mną. Słyszałem, że twoi kawałek gówna rodzice wykopali cię, więc będziesz ze mną, zanim będziesz mogła stanąć na swoim. To jest nawet miłe. Tak bardzo, jak nie lubię, gdy ktoś mi mówi, co mam robić, to oszczędzi mi dużo stresu, mając stabilne miejsce, w którym będę mogła zostać podczas ciąży. Jednakże, mam inne sprawy. - Gdzie dokładnie się zatrzymałeś? Z grupą motocyklistów? - pytam wolno, nie chcąc go urazić. Ale w tym samym czasie, nie będę mieszkała z wypełnionym domem motocyklistów. - Kto ci to powiedział? - pytam, marszcząc brwi. - Eric. 2. Sin – (z.ang) Grzech – fajna ksywka, koleś :)

~28~

- Oczywiście, że ten mały drań to zrobił - wzdycha, patrząc prosto na drogę. Patrzę na jego przystojny profil, czekając aż poda szczegóły, ale nie robi tego. - Dex.. Zdaję sobie sprawę, że chcesz mieć oko na mnie i dziecko, ale naprawdę nie czuję się komfortowo zostając z tobą i twoimi przyjaciółmi - mówię, przesuwając się na siedzeniu. - Czy Rake był straszny dla ciebie? - pyta, jego głos twardnieje. - Nie, oczywiście, że nie.. - Dobrze i nikt inny też nie będzie - mówi. - Nikt cię nie skrzywdzi. Myślisz, że w ogóle bym do tego dopuścił? - Nie wygram tego, prawda? - mamroczę, ściągając włosy z twarzy. Dex zaśmiał się z tego. - Szybko się uczysz, kochanie. Zagryzam wargę, zostając w ciszy przez około dziesięć minut, zanim nie mogę tego dłużej wytrzymać. - Czy wy, chłopaki, zabijacie ludzi? Albo robicie nielegalne gówno? To prawda, że macie groupies? Dex wzdycha kolejny raz. - Będziesz bólem w mojej dupie przez cały okres, gdy będziesz ze mną mieszkała? Wzruszam ramionami. - Prawdopodobnie. - Chociaż jesteś szczera - narzeka. - Powiem ci coś, spróbuj i wstrzymaj się z opinią, zanim wszystkich poznasz. Otwórz swój umysł na nas. - Myślę, że mogę to zrobić - odpowiadam, kiwając głową. - Tak czy owak, zostajesz z nami, więc się postaraj - dodał, zawsze musi mieć ostatnie słowo. - Czy Eric wpadnie? Wiem, że nie są blisko, czy coś, ale jak działa ta motocyklowa praca? Odwraca się do mnie, udzielając mi dziwnego spojrzenia. - Chcesz tego? - Nie specjalnie - odpowiadam szczerze. - Dobrze, bo nie będzie kręcił się w pobliżu - mówi. - Zamierzasz zjeść czekoladę? Patrzę w dół na Snicersa. - Dlaczego, chcesz? - Jeżeli ty nie chcesz - mówi, przyglądając się czekoladzie. - Chcesz połowę? - oferuję, tak jak robiłam, gdy byliśmy dziećmi. ~29~

- Jasne - odpowiada z drgnięciem warg. Łamię czekoladę na połowę i daje mu mniejszy kawałek. Zauważył to i śmieje się. - Miłą rzeczą byłoby, gdybyś dała mi większą połowę. - A to dlaczego? - pytam, biorąc gryza. - Jestem dwa razy większy od ciebie - mówi. To było nawet miłe. - Jestem w ciąży. Jeżeli teraz chodzi o jedzenie, zawsze wygram. Jego głęboki, zdławiony śmiech sprawia, że się uśmiecham. - I tak zawsze wygrywasz, Faye. - Co to ma znaczyć? - pytam, żując i połykając pyszny kawałek. - Masz takie podejście.. - Myślę, że to przez moją niezachwianą osobowość. - Właśnie, masz silną wolę. Silnego ducha - mówi, zerkając na mnie, przed wróceniem spojrzeniem z powrotem na drogę. Zostałam cicho, zagubiona w myślach. To miłe, że myśli o mnie w ten sposób. Bardzo miłe. Jego ręka znajduje moje udo i tam zostaje. Mój oddech ucieka na ten kontakt. Wolno się uszczypnęłam w spód drugiego uda, by mieć pewność, że to nie sen. - Ouch - mamroczę. Okay, z pewnością nie sen. To cholernie bolało. - Co się dzieje? - pyta, kierując w moją stronę oczy. - Nic - odpowiadam szybko, obracając głowę w stronę okna. - Wiem, że myślisz, że się zmieniłem.. - zaczął. Siadam prościej, zainteresowana tym, co ma do powiedzenia. - Wtedy byłaś tylko dzieckiem.. - Ale? Rzuca na mnie okiem. - Zmieniłem się. Ale dla ciebie.. Zawsze będę tą samą osobą. Czy to ma sens? Nie musisz się bać albo być ostrożna wokół mnie, kochanie. Wdycham głęboko, doceniając jego słowa. - Dzięki, Dex. - Jak uniwersytet? - pyta, gdy jego palce zaczynają pocierać moje udo. Przełykam ślinę, starając się opanować przez tak proste działanie. - Jest dobrze, faktycznie. - Słyszałem, że byłaś najlepsza w klasie.. ~30~

_ - Kto ci to powiedział? - pytam. Sprawdzał mnie? Dlaczego podoba mi się ta myśl? Muszę się uspokoić. - Eric - odpowiada bezbarwnym tonem. - Oh - to wszystko, co mogę powiedzieć. Godzinę później samochód się zatrzymał. - Co my tu robimy? - pytam Dexa, gdy czekamy przed bramą. Człowiek wybiega i otwiera dla nas bramę, później Dex parkuje samochód. Kilka motorów jest blisko zaparkowanych. Patrzę przed siebie na duży budynek. Wygląda bardziej, jak magazyn, niż dom. Jest ogromny. Po cichu, wysiadam z samochodu i czekam, aż Dex zrobi to samo. Mogę wyczuć jego oczy na mnie, wypalające dziurę w tyle mojej głowy. Czekam, aż mnie wyprzedzi i idę za nim. Mogę usłyszeć muzykę, głośną muzykę. Jest około jedenasta w nocy i wszystko, czego pragnę, to pójście spać. Nie wydaje się, że otrzymam taką szansę. Dex patrzy na mnie i nie omijam grymasu, gdy słyszy ten hałas. - Powinienem przywieźć się w ciągu dnia - mówi pod nosem, później łapie moją dłoń w swoją i prowadzi mnie do drzwi. Oczy mam szeroko otwarte, zamarzam i ogarniam scenę przede mną. Podchodzę bliżej Dexa, niemal się za nim chowając. Około dziesięciu mężczyzn, różnego wieku, siedzą wokół pijąc i paląc. Niektórzy tańczą. Jest kilka kobiet, skąpo ubranych. Niektóre tańczą, niektóre wychodzą z mężczyznami i inne są.. Tak szybko, jak zauważam parę uprawiającą przede mną seks, odwracam się i idę z powrotem do samochodu. W to chce wciągnąć moje dziecko? Pierdolić. Go. Nie, naprawdę, pierdolić go. Jest samolubny. Powinien mnie po prostu zostawić. Jeżeli naprawdę chciał pomóc, mógł wysłać mi jakieś pieniądze na dziecko. Słyszę, jak Dex krzyczy i muzyka została wyłączona. Opieram się o samochód, słysząc donośny głos, dopóki się nie uspokoił. Dex podchodzi, wyglądając na sfrustrowanego i staje naprzeciwko mnie. - Nie zawsze tak jest - mówi, unikając moich oczu. Patrzę na niego, niewzruszona. - Nie możesz oczekiwać, że będę tu mieszkać. - Połowa z tych ludzi nawet tu nie mieszka, przyszli na trochę dobrej zabawy. - Nie chcę mieszkać w miejscu, w którym ludzie przychodzą na 'dobrą zabawę' ~31~

_ odpowiadam, kładąc dłonie na biodrach. Nic nie mówi. - Dex - mówię, krzyżując ramiona na piersi i bezczelnie podnosząc brodę. Studiuje mnie, jego niebieskie oczy zwężają się nieznacznie, ale nic nie mówi. Przesuwam się na stopach, jego cisza wywołuje we mnie obrzydzenie. Jego usta ułożone są w cienką linię i wiem, że jest daleko od bycia szczęśliwym. Ciężko nie czuć się zastraszonym w jego obecności, ale odmawiam ustąpienia. Zmuszam się, by spojrzeć w jego oczy i kontynuuję. - Nie zmuszaj mnie bym tu została, Dex - mówię łagodnie, moje spojrzenie rzuca się na drzwi. Wyciąga papierosa, zapala go i bierze macha, robiąc dwa kroki do tyłu, jak zawsze robił. Więc, nie mogę wdychać dymu? Nie mam pojęcia. - Ufasz mi? - pyta cicho. - Co? - Faye. Ufasz mi? Tak, czy nie? Patrzę w jego czyste, niebieskie oczy. - Tak, ufam ci. Jego twarz łagodnieje na moje wyznanie. - W takim razie chodź, zanieśmy cię do łóżka - mówi, przechylając głowę w kierunku drzwi. Wciąż się nie ruszyłam. - Wpuściłaś mnie, jesteś w ciąży z moim dzieckiem. Jaki masz wybór? - pyta, unosząc na mnie brew. - Nie masz więcej opcji, Faye. Nie wygląda na zadowolonego z siebie, gdy to mówi. Po prostu stwierdza fakt. I nienawidzę tego, że ma rację. Gdzie indziej mogłabym pójść? Nic nie mam i nikt mi nie pomoże. Straciłam wszystko w jedną noc. Przez jeden błąd. - Chodź do środka, Faye - mówi, odwracając się i nie patrząc za siebie. Moje oczy rzucają się na niego i na samochód. Rake nawet jeszcze nie ma z moim samochodem. Czy naprawdę mam wybór?

~32~

_ - Kurwa - mamroczę pod nosem. Później idę za Smokiem do jego jaskini3.

3. Dragon's Lair (tytuł książki) – (z.ang) Jaskinia Smoka.

~33~

_

Rozdział 5.

Miejsce jest czyste, gdy wracam, ale wciąż słyszę śmiech, więc wiem, że po prostu przenieśli imprezę do innego pomieszczenia w klubowym domu. Doceniam to. Całe miejsce jest olbrzymie w środku. Idę za Dexem, łapiąc każdy szczegół. Wzdycham, gdy natykam się na ścianę pełną policyjnych zdjęć. Ominęliśmy imprezowy pokój, kuchnię i duży salon, zanim się zatrzymaliśmy. Otworzył drzwi, zapalił światło i czeka, aż wejdę. - Rozgość się. Przyniosę twoje rzeczy z dwóch samochodów - mówi, zamykając drzwi, zanim wychodzi. Patrzę na pokój. Jest przestronny, z królewskim rozmiarem łóżka, szafką i biurkiem. Reszta jest pusta. Otwieram jedne z drzwi, które prowadzą do dobrej łazienki. Gdy widzę wannę, moje usta wykręcają się w uśmiech. Mój dzień stał się odrobinkę lepszy, to naprawdę drobna rzecz w moim życiu. Dex wraca kilka minut później, niosąc moje torby. Kładzie je na łóżku, odwraca się do mnie z refleksyjnym wyrazem na twarzy. - Jesteś głodna? - pyta, jego oczy podążając na mój brzuch. - Nie, wszystko w porządku - mówię. Wciąż mam jedzenie w torbie, gdybym była głodna. Podchodzi do mnie bliżej, jego palec podnosi moją brodę. - Nie najlepsza sytuacja - mówi, drgają mu wargi. - Tak myślisz? - prawię warczę. - Możesz studiować na uniwersytecie online, czy nie możesz? - pyta, skanując mnie. - Yeah, mogę. To zamierzałam zrobić. Naprawdę chcę ukończyć stopień, z dzieckiem czy bez - mówię. I jest to prawda. Zdanie jest dla mnie ważne. To jest to, czego zawsze chciałam. Wiem, że dziecko zmienia rzeczy i to może zająć więcej czasu, ale i tak dojdę do celu. - Możesz zrobić jakąkolwiek pracę online, pokręcisz się tu trochę, okay? - mówi, jego oczy miękną. - Co mam niby tu robić? - pytam.

~34~

_ - Znajdziesz swoje miejsce. Niektóre starsze panie są miłymi kobietami - mówi, uśmiechając się. - Niektóre? - Wyłapałaś to, hej? - komentuje, chichocząc. - Jestem prawnikiem, co myślałeś? - mówię sucho, doprowadzając go do większego śmiechu. - Jeszcze nie jesteś - zauważa. - Cokolwiek - wzdycham. - Jakim rodzajem prawnika będziesz? - pyta, oczy wciąż błyszczą rozbawieniem. - Kryminalnym - mówię, unosząc na niego brew. Naprawdę nie wiem, czy dalej zamierzam być prawnikiem kryminalnym, powiedziałam to tylko po to, by go wkurzyć. - Co ty nie powiesz - mówi, uśmiechając się, jak cholerny głupiec. - Co, do cholery, jest tak śmieszne? - warczę, zwężając na niego oczy. - Klub mógłby potrzebować dobrego prawnika - mówi, pocierając brodę. - Oh, cholera nie! - mówię, podnosząc palec i szturchając go w klatkę. - Czy ty właśnie mnie szturchnęłaś? - pyta, wyglądając jakby miał zacząć śmiać się jeszcze raz. - Tak, co masz do tego? - pytam, wkurzona. - Podobałoby ci się, gdybym cię szturchnął? - pyta, próbując zachować powagę. - Już to zrobiłeś, ty dupku! Tak zaszłam w ciążę! - krzyczę w jego twarz. Tym razem nie zatrzymuje śmiechu. Upada na łóżko, łapiąc się za brzuch, jak cholerne dziecko. Drzwi nagle się otwierają, dwójka brutalnie wyglądających mężczyzn staje w nich. Obydwoje noszą skórzane kamizelki, głoszące, że są częścią MC. - Co, kurwa - Dex warczy na wejściu. - Wszystko tutaj w porządku? - jeden mężczyzna pyta. Wygląda, jakby był w późnej trzydziestce, z brązowymi włosami i oczami. Ma kozią bródkę, nie będę kłamać, wygląda na miłego. Jego oczy znajdują mnie i zwęża je nieznacznie. - Kim jest ta suka? - Tą suką może być Faye - odpowiadam takim samym tonem. Jak cholernie niegrzeczny. ~35~

- Nie pytałem ciebie, pytałem Sina - odpowiada, rozdrażnionym tonem. - Naucz się swojego miejsca, szybko, mała dziewczynko. Okay, co za palant. - Arrow4 - Dex ostrzega. - Faye jest pod moją ochroną. Nikt nawet nie oddycha w jej kierunku, łapiesz? I możesz to przekazać. Wiem, że wy popierdoleńce, lubicie plotki. Przynajmniej stanął po mojej stronie. Arrow marszczy brwi, ale niczego nie mów. Zagłaszcz ich na śmierć. - Miło cię poznać, Arrow - kłamię, ignorując jego zaskoczone spojrzenie. Wtedy odwracam się do innego chłopaka. Ma ciemne włosy i oczy, blizna przecina jego policzek. Wygląda, jakby ktoś przeciął go nożem. - Irish - mówi z lekkim akcentem. - Miło cię poznać, Irish - mówię, kiwając w jego stronę. Obydwoje patrzą na mnie, jakbym była szalona i prawdopodobnie jestem. Dobre maniery zostały mi wpojone, to naprawdę nie moja wina. - Dlaczego nazywają cię Arrow? - zauważyłam, że powiedziałam. - Masz wytatuowaną strzałę? - przeszukuję jego ciało, by znaleźć tego znak. Cisza, potem śmiech. - Co, do diabła, jest tak śmieszne? - pytam, patrząc na nich w zmieszaniu. Arrow opiera się o drzwi i patrzy na Dexa. - Co? - Dex odpowiada, nie ma żadnego śladu uśmiechu na jego twarzy. Arrow wzrusza ramionami i później patrzy na mnie w nowym świetle. - Nie pamiętam, kiedy ostatnio śmiałeś się w ten sposób, Sin. Dex marszczy brwi. - Jest coś jeszcze? - Nie, po prostu chcieliśmy poznać twoją mamuśkę - Irish mówi, wyglądając na całkowicie rozbawionego. Poruszam na nich palcami. - Oh, moja droga - Irish mówi. - Jesteś dla niego za dobra. ------------------------------------------4. Arrow – (z. Ang) Strzała – poznajcie bohatera drugiej książki Wind Dragon's :)

~36~

- Wypierdalać stąd - Dex warczy, wysyłając w ich stronę spojrzenie Wyszli i mogę usłyszeć ich śmiech na korytarzu. Odwracam się do Dexa. - Teraz muszę nazywać cię Sin? - zajmie trochę czasu przyzwyczajenie się do tego. - Jeżeli chcesz - mówi, kładąc się na łóżku. Jego koszulka się podwinęła, pokazując jego umięśniony brzuch. To powinno być nielegalne, wyglądać tak dobrze. Zauważył, że się gapię, ale nic nie powiedział. - Myślę, że to byłoby dziwne, gdybym mówiła do ciebie inaczej, niż Dex - przyznaję się cicho. - Musisz usłyszeć kilka rzeczy. Twoje czyny, gdy tu jesteś, wpływają na mnie. Szanuj innych kolesi, szanuj mnie przed nimi. Możesz być pyskata, gdy jesteśmy sami, nawet to lubię - mówi z mrugnięciem. - Więc, chcesz.. żebym publicznie nie była mną? - wzdycham, zagryzając zęby. - Nie. Nie całkowicie - Dobrze, będę starała się być onieśmielona do minimum. W każdym razie publicznie zażartowałam. - Coś jeszcze powinnam wiedzieć? - Jesteś szczęściarą, że wiem, co te usta potrafią. Są warte tego, by przyjmować gówno, jakie z nich wychodzi - mówi, rozbawienie tańczy w jego oczach. Zwężam na niego oczy. - Lepiej nie mów rzeczy, jak te, przy innych! - Dlaczego nie? Seks nie jest tutaj jakąś sekretną rzeczą. Nauczysz się tego szybko, nie martw się. - Nikt nie zamierza.. - Nie stanie ci się tu nic, czego nie chcesz - mówi, napięcie wypełnia pokój. - Tak, mężczyzni bawią się kobietami regularnie, ale wszystkie te kobiety zgadzają się na to. Nie jesteśmy potworami, Faye. - Nie chciałam sugerować, że nimi jesteście.. Po prostu, cóż. Nie wiem, jak rzeczy tutaj działają - staram się wytłumaczyć. - Każdy się z tobą zapozna - nie martw się o to. Nie martwiłam się, dopóki o tym nie wspomniał. - Więc.. - zaczęłam. - Gdzie śpisz? - mówię, obejmując jedno i jedyne łóżko.

~37~

_ - To łózko jest masywne - mówi, wykrzywiając wargi. - Jest - zgadzam się, czekając aż będzie kontynuował. - Więc, będę spał tutaj z moją mamuśką - mówi, uśmiechając się do mnie. - Nie nazwałeś mnie tak - mówię, krzyżując ramiona na piersi. - Zrobiłem tak. Posłuchaj mnie tutaj, kobieto, rzeczy tak będą wyglądać. Będę tu spał każdej nocy, ale nie martw się, będę trzymał ręce przy sobie. Teraz, idź wziąć prysznic - mówi, przykrywając twarz ramieniem. Ignoruję uczucie rozczarowania na 'trzymanie rąk przy sobie'. Tak prawdopodobnie będzie najlepiej. Ponadto, kto potrzebuje seksu z najseksowniejszym mężczyzną, na którym położyłaś oczy? Ja, oto kto. Zdecydowałam przyszłości mnie martwić i wskoczyłam pod prysznic. Ubieram różową, babeczkową piżamę i białą koszulkę. Gdy wychodzę, Dex wciąż leży na łóżku i ogląda film. - W końcu - narzeka, idąc do łazienki. W końcu? To byłam ja, próbująca być szybka. Nie mówię, że się bronię, ale taka jest prawda. Czując się spragniona, patrzę na drzwi, zastanawiając się, czy powinnam wyjść, czy nie. Moje pragnienie wygrało, wymykam się i idę do kuchni. Otwierając lodówkę, wyciągam butelkę wodę i najpierw ją wącham, tylko by mieć pewność, że to nie wódka, czy coś. - Mogę zapytać, dlaczego wąchasz wodę? - dochodzi do mnie bardzo rozśmieszony głos. Odwracam się i staję twarzą w twarz z bardzo atrakcyjnym mężczyzną. Bardzo. - Cóż, cześć tam - mówię, sprawdzając go. Sięgające do ramienia blond włosy. Ubrany w nic więcej, oprócz pary obcisłych spodni do biegania. Niesamowite ciało pokryte tatuażami. - Ładna piżama - mówi, wpatrując się w moje spodnie. - Dzięki, uwielbiam babeczki - mówię. - Ja też - mówi przez zdławiony chichot. - Wy, faceci, powinniście założyć kalendarz - gadam, powodując, że mężczyzna uśmiecha się. - Kim jesteś? Czekaj, nie powinnam zadawać takich pytań? Jego oczy powiększają się przez moje pytanie, gdy czekałam na jego rekację. - Jestem

~38~

_ Tracker, kim jesteś? - Oh, dobrze, nie zamierzasz mnie zabić, czy coś - powiedziałam do siebie. - Co? - pyta, wydając zduszony śmiech. Wzruszam ramionami z zakłopotaniem. - Zostałam ostrzeżona. - Faye! - Dex woła. - To pewnie ja - mówię, dając mu małe machnięcie. - Ty jesteś mamuśką? - mówi, unosi brwi do włosów. - Oh, na pieprzonego Boga - warczę, zwężając oczy. - Czy to teraz będzie moje imię? Dex wchodzi, grymas niezadowolenia widnieje na jego przystojnej twarzy. - Dlaczego, do diabła, opuściłaś pokój? - Byłam spragniona! - mówię, machając na niego butelką wody. - Byłaś spragniona? - Jestem w ciąży, pamiętasz? Wierzę, że tam byłeś. Tak, spragniona - mówię. Odwracam się do Trackera. - Miałeś zamiar mi powiedzieć o twoich tatuażach? Dex odwraca się do Trackera i gdyby spojrzenie mogło zabijać. - Powodzenia z nią - Tracker mówi, jego ciało trzęsie się ze śmiechu. Dex wygląda na mniej rozbawionego, jeżeli to możliwe, bierze moja rękę i prowadzi mnie do pokoju. Zamyka za nami drzwi. Patrzy na mnie, jakby myślał, co powiedzieć. Później potrząsa głową. - Nie chodź sama wokół wieczorem. - Jestem więźniem? - pytam, mój ton jest zimny. - Nie, oczywiście, że nie, ale to miejsce jest przepełnione mężczyznami. Jesteś piękna. Możesz to złożyć. - O-oh - jąkam. Boże, może być słodki, gdy chce. - Spać. - Okay - mówię, kładę się na łóżko i układam się wygodnie. Dołączył do mnie, ale został na swojej stronie łóżka. Gdy niemal śpię, słyszę, jak mówi. - Wiem, że myślisz, że będę gównianym ojcem, ale będę się starał, jak najlepiej. Dobranoc, Faye. ~39~

_ Zasypiam z małym uśmiechem na ustach.

~40~

_

Rozdział 6.

Następnego ranka wchodzę do kuchni, pocierając oczy. Zatrzymuję się, gdy widzę mężczyznę obok kuchenki. Nagiego. Ma ekstremalnie białą dupę i gotuje coś w garnku. - I po moim apetycie - mamroczę do siebie. Arrow odwraca się, całkowicie niezawstydzony. - Dobry - mówi, sprawdzając moją pidżamę. Patrzę na jego wielkiego penisa ze strachem, ale nie jestem w stanie oderwać oczu. Nagle, staje się twardy, celując prosto we mnie. Jak strzała. Zapala mi się żarówka. - Poważnie? - mówię, przykrywając dłonią oczy. - Odrobinkę na to za późno - mówi, chichocząc. - Widziałem, jak patrzysz. - I ja widziałam, jak patrzysz - odpowiadam, nalewając sobie jakiś sok i odwracam spojrzenie. - Wydaje mi się, że miałem o tobie złe zdanie.. - mówi, odwracając się do kuchenki. - Jak to? Wzrusza ramionami. - Myślałem, że jesteś jakąś włóczęgą, starającą się złapać w pułapkę Dexa. - I skąd wiesz, że nie jestem? - pytam. - Dorzeczność charakteru - mówi. - Nigdy się nie mylę. - Śmiałe stwierdzenie - mówię, gdy się odwraca. Moje oczy od razu lecą w dół, nawet nie mogę nic na to poradzić.

~41~

_ Wskazuję na to, gdy robi krok w moją stronę. - Nie przynoś tej rzeczy w moje pobliże! Dex wchodzi i wzdycha, gdy widzi nagiego Arrowa. - Pierdolone piekło, Arrow - Dex szczeka, odwraca się do mnie i patrzy na moją twarz. Biorę ten czas, by go sprawdzić. Czarne spodnie do biegania i brak koszulki. Naprawdę mogłabym przywyknąć do tego widoku. - Mam traumę, ale będę żyć - odpowiadam. - Chociaż wiem, dlaczego nazywacie go strzałą. Ta rzecz celuje w swoją następną ofiarę! Arrow obraca się do mnie, jego oczy są szerokie ze zdziwienia. - Jestem zadowolony, że tu jesteś, to miejsce robiło się nudne. - Arrow! - Dex warczy, wyraźnie na krawędzi cierpliwości. - Ta strzała lepiej niech nie będzie dla mojej kobiety. Arrow śmieje się. Dex zmusza się do odwrócenia wzroku. Wypuszczam dramatyczne westchnienie. - Znikam - Arrow w końcu odpowiada, bierze talerz z jedzeniem i wychodzi. - Oni nie muszą nosić ciuchów ze względu na mnie - mówię, poruszając brwiami. Uśmiech ukrywa się na mojej twarzy, wtedy biegnę do łazienki, akurat na czas. Nienawidzę porannych mdłości. W pośpiechu nie zamknęłam za mną drzwi i Dex wchodzi, później pociera moje plecy. Jak żenująco. Myślę, że mogłabym przejść przez życie bez mężczyzny widzącego, jak wymiotuję. - Faye - mówi, brzmiąc na zmartwionego i nawet lekko przerażonego. - Czuję sie dobrze - udaje mi się powiedzieć, gdy zbieram siły. - Powiedz, czego potrzebujesz - błaga, głaszcząc moje włosy. - Możesz przynieść mi trochę wody i zrobić jakiegoś tosta z pastą? - pytam, naprawdę pragnąc trochę prywatności. - Yep - mówi, szybko wychodząc, by wykonać zadanie. Umyłam twarz i wymyłam zęby, zanim krzyknął, że śniadanie jest gotowe. Widzę talerz na łóżku z dwoma grzankami i butelką wody. - Dzięki - mówię z małym uśmiechem, siadając i biorąc gryza.

~42~

- Codziennie czujesz się źle? - pyta, marszcząc brwi. Wzruszam ramionami. - Czasami. - I przez te kilka miesięcy przechodziłaś przez to sama? - Cóż, yeah. Nikt nie może mi naprawdę pomóc - mówię, żując i przełykając. - To jest coś, przez co ciężarne kobiety muszą przejść. - Wciąż, pragnę być wtedy z tobą - mówi. - Przepraszam, że ci nie powiedziałam - mówię, spuszczając wzrok na talerz. Może powiedziałabym mu pewnie dnia, a może nie. By być szczera, naprawdę nie wiem. - Dlaczego tego nie zrobiłaś? - pyta, atmosfera w pokoju robi się intensywna. Rozważam to. - Eric powiedział mi, że jesteś WP klubu motocyklowego i zrozumiałam, że w ogóle cię nie znam. Mieliśmy jedno nocną przygodę; to tyle. Nawet wiedząc, że znaliśmy się nawzajem, gdy dorastaliśmy - nasza luka w wieku nigdy nie pozwoli, że naprawdę się poznamy. Zgaduję, że mówiłam sobie, że dam sobie radę sama.. - Poszedłem odwiedzić mamę i usłyszałem go, mówiącego jej, że jesteś w ciąży. Wiedziałem, że jest moje - mówi, masując tył szyi. - Później poszedłem cię szukać. - Jak mnie znalazłeś? - pytam. - Tracker5 nie ma tej nazwy bez powodu - mówi, wargi wykrzywia w ogromny uśmiech. Siedzimy w komfortowej ciszy przez kilka momentów, obserwując się nawzajem. - Co my tu robimy? - Ty będziesz studiować i relaksować się, a ja się tobą zaopiekuję - mówi, nigdy nie odwracając ode mnie niebieskich oczu. Zaopiekuje się mną, jak dokładnie? Ponieważ mogę użyć tego zaopiekowania się w tej chwili. - Co dzieje się w tej twojej głowie? - pyta, unosząc brew na mnie w pytaniu. - Oh, wiesz. Zwykłe rzeczy - odpowiadam. - Więc, jak odnalazłeś się w MC? - Czasami musisz stworzyć swoją własną rodzinę - to wszystko, co mówi. To wszystko, co musi powiedzieć, bo to rozumiem. 5. Tracker – (z ang.) Tropiciel – poznajcie bohatera trzeciej części :)

~43~

- Może mogę to zrobić - mówię, podnosząc ostatni kawałek grzanki do ust. Nie mam już rodziców. Nie mam Erica - który był w moim życiu przez wiele czasu. Mam jakiś kuzynów i rodzinę w Melbourne, ale o to chodzi. Miło mieć w życiu ludzi, na których możesz liczyć. Ludzi, którzy tam dla mnie będą i vice versa. Nie wzięłabym tego za rzecz oczywistą. - Już to zrobiłaś, kochanie - Dex odpowiada łagodnym tonem. - Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo. - Kto by pomyślał, że znajdziemy się w tej sytuacji? - mówię, wykrzywiając wargę. - Nie ja, to na pewno - Dex mówi. - Ale nie żałuję tego. Niczego z tego. Cóż, to miłe. Bardzo miłe. - Dziękuję, że mnie tu zabrałeś, Dex. To o wiele lepsze, niż to, co bym teraz robiła, mieszkając w gównianym motelu i zapracowywałabym dupę, by wiązać koniec z końcem przyznaję, pozwalając mojej twarzy pokazać, że naprawdę jestem wdzięczna. Może nie rozumiem stylu życia MC, ale wiem, że tu będę miała lepiej, niż na własnym. Czuję się bezpiecznie. Nie muszę pracować, w zamian mogę kontynuować studia, które dają mi większą perspektywę przyszłości. Doceniam to mocniej, niż mogę to wyrazić. - Nie ma za co, kochanie. Wiesz, że jesteś uparta, jak gówno, prawda? - mówi, potrząsając na mnie głową, coś podobnego do podziwu błyska w jego oczach. Rozchylam wargi. - Jestem uparta? Jesteś brutalem! Uśmiecha się. - Będę musiał wyjść. Będzie w porządku, gdy zostaniesz? - Kto tu będzie? - pytam, nie za bardzo chcąc, by wyszedł. - Ludzie przychodzą i wychodzą, kochanie, zawsze się gdzieś kręcą. Nikt cię nie skrzywdzi, nie martw się o to, okay? - mówi łagodnie. - Tylko trzymaj się swoich spraw i staraj się nie wpakować w kłopoty. Przyniosę ci lunch. - Okay - odpowiadam. To jest teraz moje życie i muszę do tego przywyknąć. Nie będę niczego ukrywać przed Dexem.

~44~

_ Mogę to zrobić. Dex bierze prysznic i ubiera się w dresy, czarną koszulkę i skórzaną kurtkę. Nie jestem zdolna do zabrania z niego oczu, zdaję sobie sprawę, że go lubię. Może nawet więcej, niż go lubię. Nie wiem, czy to dobre, czy złe, ale zgaduję, że się dowiem.

~45~

_

Rozdział 7.

- Ty musisz być Faye - zachwycający rudzielec mówi do mnie następnego ranka. Ubrana w obcisłe spodnie i białą koszulkę, wyglądała w cholerę lepiej, niż ja rano. - To pewnie ja - mówię, uśmiechając się do niej. - Jessica - mówi. - Chcesz pomóc ugotować śniadanie? Nie specjalnie, ale nie mogę dokładnie tego powiedzieć. - Jasne. Gdzie Dex? - Sin? Wyszedł z chłopakami. Klubowe interesy - mówi, wzruszając ramionami, jakby to było bez znaczenia. Obudziłam się sama tego ranka i nie podobało mi się to. Wzięłam prysznic i niezręcznie zeszłam na dół, nie dokładnie wiedząc, co znajdę, albo kogo spotkam. - Powiedział mi, że mam cię nakarmić i mieć na ciebie oko. Jestem starszą panią Trace. Trace? Nie spotkałam jeszcze Trace. Mówię jej to. - Będzie w pobliżu wieczorem - mówi. Uśmiecham się i pomagam jej zrobić bekon i jajka, do czasu aż zapach zaczyna być ładny. Spędzam następne dwadzieścia minut wymiotując. Kilka kobie siedzi tam rozmawiając i jedząc. Kilka z nich uśmiecha się do mnie i kilak z nich nie robi nic. Ignoruję te, które posyłają mi diabelskie spojrzenia i siadam obok Jessici. - Jak się czujesz? - pyta świadomie. - Teraz odrobinkę lepiej - mówię, nakładając sobie grzanki i jajka. Biorę kilka gryzów, zanim jakaś kobieta zaczyna do mnie mówić. - Więc, ty jesteś tą jedną, która.. - Co? - pytam, odkładając kawałek chleba i patrzę na blondynkę. - Jedną, która zaszła celowo w ciąże, by spróbować i zatrzymać Sina - mówi, szydząc ze mnie. Czekaj, co? ~46~

_ - Jasne, bo to było marzenie mojego życia - mówię sarkastycznie. - Pieprzyć uniwersytet i zostanie prawniczką. Moim prawdziwym marzeniem było zajście w ciąże w wieku zaledwie dwudziestu lat i zostać wykopaną z domu, nie mając gdzie pójść. Jesteś naprawdę mądra, wiesz to? - mówię, odwracając się od jej czerwonej twarzy, gdy skończyłam. Kobiety są cicho przez moment, zanim wybuchają śmiechem. - Powiedziała ci, Allie - jedna rechocze, dostając jeszcze więcej śmiechu. - Cokolwiek, suko - szydzi. - Sin wróci do mnie, zawsze to robi. - Jestem pewna, że to przez twoją czarującą osobowość - dodaję, trzymając spokojny ton. - Wciąż będzie mnie pieprzył, nieważne czy jesteś w ciąży, czy nie - tym razem ona dodaje ze złym uśmiechem. - Jesteś klubową dziwką6? - pytam z uśmieszkiem. - Ty p - Allie, przestań - Jessica warczy, trzaskając talerzem. Allie strzela we mnie spojrzeniem, ale nie mówi nic więcej. Staram się nie pozwolić, by jej komentarze mnie dosięgły. Sin może być z kimkolwiek chce. To nie tak, że się umawiamy, czy coś. Uprawialiśmy seks i wpadłam. Nie dokładnie dobra rzecz na początek związku. Najlepsze, na co mogę liczyć, to wzajemny szacunek i przyjaźń. Z kogo staram się, do diabła, żartować? Chcę go. Kobiety patrzą się na mnie w nowym świetle. To może być nawet szacunek, który widzę w ich oczach. Yeah - czytałam książkę o motocyklistach, albo dwie w wolnym dniu. Wiem, jak to działa. Są jak stado wilków. Wyczuwają słabość. Musze im pokazać, że nie jestem łatwa. - Potrzebujesz pomocy przy sprzątaniu? - pytam Jessicę, ignorując gotującą się ze złości Allie. Jessica uśmiecha się. - My gotowałyśmy, oni mogą posprzątać. Dla mnie to brzmi dobrze. - Muszę iść do pracy - mówi. - Masz numer Sina? Potrząsam głową, lekko zażenowana, że go nie mam.

6. Jaka otwarta, leżę :)

~47~

_ Idzie do kuchni, otwiera szufladę i wyciąga długopis i kartkę. Gryzmoląc jego numer, podaje mi go. - Zadzwoń do niego, jeżeli będziesz czegokolwiek potrzebowała. - Gdzie pracujesz? - pytam, ciekawa. - Jestem właścicielką salonu kosmetycznego. Powinnaś czasami wpaść, bardzo chciałabym mieć dłonie na twoich kasztanowych kosmykach - mówi, patrząc na moje włosy. - Może mogłybyśmy zrobić je lekko ciemniejsze. - Nie dotkniesz jej włosów, Jess - Dex mówi, gdy wchodzi do środka. Jego oczy znalazły moje i przemierzają po mnie, zmiękczając się trochę. - Hej. - Cześć - odpowiadam, niezdolna do oderwania wzroku. - Dobrze - Jess mówi, narzekając i nawet się nie broniąc. - Hej, Sin - Allie mruczy, przechodząc obok niego. - Cześć, słodka - odpowiada, obracając głowę, by na nią spojrzeć na sekundkę, zanim wrócił do mnie. - Chodź, czas, by poznać Prezesa. Dlaczego nie jestem 'cześć, słodka'? Jestem mamuśką! Cicho gotuję się ze złości. Jeśli Dex będzie afiszował się z dziewczyną naprzeciw mnie, nie wiem, jak będę mogła tu zostać. Nigdy nie rozmawialiśmy o nas, będących razem, ale dopiero tu przyszłam. Zgaduję, że mogę mieć nadzieję.. ale on tak naprawdę niczego mi nie obiecywał. Teraz czuję się jak idiotka pierwszej klasy, robiąc coś z niczego. Może chce mnie tylko z powodu dziecka. Nie, dlatego, że czuje do mnie coś więcej oprócz obowiązku. Rake wchodzi do kuchni z Irishem i starszym mężczyzną, którego nigdy wcześniej nie widziałam. Dex łapie mnie za ramie i ciągnie do naszego pokoju. - Wszystko w porządku? - pyta, gdy zamyka drzwi. - Mam się dobrze, obudziłam się sama, wymiotowałam i wpatrywali się we mnie cały poranek. Wpatruje się we mnie. - Znowu źle się czułaś? - Yeah, ale czuję się dobrze - mówię, lekceważąc jego niepokój. - Co mam robić cały dzień, gdy ty zgrywasz kryminalistę? Zignorował mój komentarz i wskazuje na biurko. - Kupiłem ci nowego laptopa. Zapisz się na uniwersytet online i kup książki - wyciąga kartę kredytową i podaje mi są. - Na cokolwiek chcesz. ~48~

_ - Jaki ma limit? - nie mogę powstrzymać się przed zapytaniem. Jego warga drga. - Okazały. Wzdycham ciężko. - Zgaduję, że tak. Teraz się ze mnie śmieje. - Nie śmiej się! Odkąd pozornie specjalnie zaszłam w ciążę, by cię zatrzymać, bo wiesz, jesteś złowiony. Przynajmniej przychodzisz z kartą kredytową - żartuję. Widzę, jak uśmiech spływa z jego twarzy. - Co powiedziałaś? Mrugam. - Nie pamiętam. - Kto powiedział coś takiego o tobie, Faye? - żąda, jego swawolne zachowanie zniknęło. Uśmiecham się z wyższością. - Ktoś z kim spałeś. Patrzę, jak jego twarz staje się pusta. Jezu, z iloma kobietami on spał? Klepię go w ramię. Jestem pewna, że do tego dojdziesz. Sugeruję byś zrobił wykres albo grafik. - Kurwa, jesteś bólem w dupie. Jak Eric z tobą wytrzymał? - mówi, wzdychając. - Nie wytrzymał8 - mówię, uśmiechając się jeszcze raz. - Z iloma mężczyznami spałaś? - pyta, robiąc krok bliżej w moją stronę, najeżdżając na moja przestrzeń osobistą. - Co za niegrzeczne pytanie - dumam. Jestem pewna, że to nie pytanie, o które wokół pytasz się ludzi. - Ilu, Faye? - Dwóch, w tym ciebie. Z iloma kobietami spałeś? - pytam, poruszając na niego brwiami. Potrzebujesz kalkulator? - Eric jest chłopcem. Powiedziałem mężczyzn - odpowiada, wkładając moje włosy za ucho. - Więc, zgaduję, że tylko z tobą - szepczę. Uśmiecha się, pokazując proste, białe zęby. - Podoba mi się to - to nie uciekło mojej uwadze, że nie odpowiedział na moje pytanie, ale nie popycham go. Wiem, że nie podobałaby mi się odpowiedź.

8. No, nie wierzę! Oplułam monitor :)

~49~

- Oczywiście, że tak - mamroczę do siebie. - To znaczy, że teraz jesteś moja - szepcze, później odwraca głowę. Myślę, że usłyszałam, jak mruczy słowo 'wkrótce'. - Chodź, musimy spotkać się z szefem - mówi, łapiąc moją dłoń w swoją. Prowadzi mnie na dół i puka w drzwi. - Wejść! - ostry głos ryczy. Wchodzimy do biura. Cóż, tak myślę, że to biuro. Ma duży stół i szafkę, i inne drzwi. Mężczyzna, który wygląda na czterdzieści lat, z sałatą i pieprzem, włosami i brodą, siedzi przy stole. Wygląda na zdrowego, nie ma żadnego piwnego brzucha. Patrzy na mnie i grymas niezadowolenia przecina jego twarz. - Co zrobiłam? - pytam, niezdolna by sobie pomóc. Ma zrzędliwą twarz, ale miłe oczy. Dex ściska moją dłoń, co oznacza - zamknij się, Faye. - Jim, to Faye. Faye, poznaj Jima, naszego prezesa. Musisz okazać mu szacunek - mówi, ostrzeżenie drga w jego głosie. Patrzę na kamizelkę mężczyzny, na której jest napisane 'prezydent'. - Cześć - mówię ostrożnie, nie wiedząc, dlaczego chciał mnie zobaczyć. On odchyla się na swoim ogromnym, czarnym krześle i studiuje mnie. - Wiesz, dlaczego tu jesteś? Przełykam. Ten facet jest intensywny. - Ponieważ Dex mi współczuje? - Ponieważ Sin jest dobrym mężczyzną i ty nosisz jego dziecko. Mam nadzieję, że jesteś dobrą kobietą. Sin powiedział, że możemy ci ufać i, jako mój wiceprezes, ufam mu. Przytakuję na prezydenta. - Dziękuję za pozwolenie mi zostać. Wiem, że Dex jest WP, bo Eric mi powiedział, ale także mówi mi to napis na jego kamizelce. Odwracam się do niego. - WP jest godny podziwu, tak w ogóle. Dołeczek sie pojawia. - Cieszę się, że tak myślisz. - Wierzę, że znasz swoje miejsce? - Jim pyta, patrząc na mnie. Przytakuję mądrze. - Tak, sir. Nie powiem nikomu o tych orgiach, które tutaj macie, wy faceci. Jim odwraca znużony wyraz twarzy na Dexa, który wzdycha. - Poradzę sobie z nią, nie martw się. - Cholernie, żeby tak było - Jim mówi, mając cichą konwersację na spojrzenia z Dexem. ~50~

_ Dex przytakuje na niego. - Zrozumiałem. Jim patrzy z powrotem na mnie. - Pomóż na zewnątrz, kiedy trzeba i trzymaj usta zamknięte na wszystko, co widzisz i słyszysz. Potakuję, wewnętrznie gotując się ze złości, ponieważ traktuje mnie jakbym była mniej ważnym człowiekiem. Pierdoleni motocykliści. - Mogę ci zadać pytanie? - pytam Jima, przyklejając uśmiech do twarzy. - Jak to możliwe, że wszyscy mają ksywki, ale ty masz Jim. Mogę podać ci sugestię imienia? Kilka pojawiło się w moim umyśle. Potrząsa na mnie głową, ale nie omijam jego rozbawionego spojrzenia. - Do widzenia, Faye. Dex łapie mnie i prowadzi na zewnątrz. Uśmiecham się. - Lubię go. Obserwuję, jak Dex chowa twarz w dłoniach.

~51~

_

Rozdział 8.

Spędziłam resztę dnia na zapisywaniu się na uniwersytecie, składając zamówienia na książki i robiąc plany. Gdy nadeszła godzina kolacji, szukam jedzenia. - Cześć - mówię do Mary, jednej z dziewczyn, które poznałam dzisiaj rano. - Hej, Faye - odpowiada, uśmiechając się słodko. - Kolacja już prawie gotowa. - Gdzie są wszyscy? - pytam. Nie widziałam Dexa, od kiedy przyniósł mi lunch, około pierwszej. - Kobiety kręcą się gdzieś wokół, nic nie wiem o mężczyznach - odpowiada, wzruszając ramionami. - Jak się czujesz? - Czuję się dobrze - mówię, łagodnie dotykając brzuch. - Czy wszyscy tutaj mieszkają? pytam, gestykulując na klubowy dom. - Każdy ma tutaj pokój, ale nie wszyscy tutaj mieszkają. Rozbijają się tutaj, kiedy im się to podoba - odpowiada, mieszając makaron, który gotuje. - Co z tobą? - pytam, siadając. - Nie mieszkam tu, tylko przychodzę w większość dni. Tak jakby spotykam się z Arrowem wyjaśnia. Mam ochotę zapytać, o jakie 'tak jakby' jej chodzi, ale nie robię tego. Jessica, Allie i inna dziewczyna o imieniu Jayla, wchodzą do kuchni. - Cześć, dziewczyny - Jessica woła, gdy nas dostrzega. Allie przewraca oczami i Jayla nic nie mówi. Mary dała mi wszystko wiedzący uśmiech. Jest naprawdę piękna, z ciemnymi włosami i czystymi, zielonymi oczami. Arrow jest szczęściarzem, to na pewno. Mój telefon wibruje, kolejna wiadomość od Erica. Naprawdę myślę, że muszę zmienić numer. Mężczyźni przychodzą tłumem i znajduje się wciśnięta między Dexa i Rake.

~52~

_ Nie najgorsze miejsce. - Wszystko w porządku? - Dex pyta, jego oczy miękną, gdy lądują na mnie. Przytakuję. - Czuję się dobrze. - Dobrze pachniesz - Rake mówi, przybliżając się, naruszając moją przestrzeń osobistą. Powąchałam go w zamian. - Ty pachniesz, jak seks, papierosy i skóra. Jego wargi zakrzywiają się wolno. - Miałem pracowity dzień. - Mogę to zauważyć - odpowiadam przez śmiech, gryząc kawałek makaronu. Mary też jest dobrą kucharką, Arrow musi ją poślubić, migiem. - Jak minął ci dzień, Dex? - pytam, mówiąc łagodnie, by nikt inny nie mógł usłyszeć. Łagodnie trąca mnie swoim ramieniem. - Pracowity. - Co robiłeś? - pytam, wiedząc, że trochę go popycham. - Pracowałem - odpowiada, gryząc swoje jedzenie. - Gdzie pracujesz? - pytam. On odkłada widelec. - Jestem mechanikiem motocyklowym. Przybliżam się do niego. - To jest to, co mówisz ludziom? - sztucznie szepczę. Rake śmieje się, owijając ramię wokół mojego pasa i przyciąga mnie do siebie. Dex zaciska wargi, gdy piorunuje wzrokiem rękę Rake. Jego szczęka się zaciska i jego oczy się zwężają. Patrzę na niego, obserwującego nas, czekając aż coś powie, ale nie robi tego. Więc, nie obchodzi go, gdy inny mężczyzna mnie dotyka? Zagryzam zęby i uśmiecham się do Rake, później koncentruję się na jedzeniu. Dlaczego mnie tu chce, skoro mnie nie chce? Oh racja, jego córka albo syn. Ona lub on, prawdopodobnie będzie ubrany w skórzaną kurtkę. Ona prawdopodobnie będzie nosiła skórzane sukienki. Rzucam okiem w górę akurat, by zobaczyć, że Allie patrzy się na mnie z uśmieszkiem. Zadowolona z siebie suka. Ignoruję ją i wszystkich innych, w tym Rake i jego włóczące się ręce, później płuczę miskę i wkładam ją do zmywarki. Po tym, łapię jakiś sok i idę do pokoju. Starając się sobie nie współczuć, oglądam ulubiony film na laptopie. Mario Casas 9 zawsze sprawia, że czuję się lepiej. Gdy Dex nie wraca do pokoju dwie godziny później, czuje się najsamotniej w całym moim życiu. Nawet rozważam odpisanie Ericowi. Jak zdesperowana jestem? Biorę szybki prysznic i ubieram koszulkę, w której śpię. Należała do Erica, ale to nie dlatego jest moją ulubioną. Jest miękka, sięga tylko do moich kolan i jest w moim ulubionym odcieniu niebieskiego. Wystawiam głowę za drzwi i rozglądam się. Wiem, że wszyscy muszą być w pokoju zabaw. To ogromna ~53~

_ przestrzeń ze stołem bilardowym, strzałkami i olbrzymimi, wygodnymi kanapami. Idę w stronę hałasu, zatrzymując się, gdy widzę Dexa. Jest w kącie pokoju, Allie opiera się o niego. Pochyla się, by go pocałować i odwracam wzrok. Nie jest mój. Muszę to sobie przypominać. Nie jest moim chłopakiem. Nie jest moim niczym, oprócz ojcem mojego dziecka. Kładę dłonie na brzuch. Ignoruję ból, zranienie, jakie czuję i idę do kuchni. Wezmę jakieś ciepłe mleko i pójdę do łóżka. Na dzisiaj muszę już skończyć. W drodze do lodówki, uderzam twarzą w twardą klatkę piersiową. Bardzo twardą klatkę piersiową. - Przepraszam - mamroczę w kogoś koszulkę. Głęboki chichot. - Z pewnością wolę tą pidżamę. - Tracker - wzdycham, patrząc w górę na jego przystojną twarz. - Jak się masz, piękna? - pyta, ciemne oczy wpatrują się we mnie. - Bywało lepiej - mówię szczerze, zmuszając się do uśmiechu. - Idę po mleko i do łóżka. - Gdzie Sin? - pyta, zwężając oczy. Wzruszam ramionami nonszalancko. - Z chłopakami, tak myślę - albo ssie twarz tej wiedźmy. Grymas niezadowolenia zalewa twarz Trackera, później idzie przede mną w stronę lodówki. Wyciąga mleko, nalewa je do rondla i kładzie na kuchenkę. Podgrzewa dla mnie mleko? Patrzę na niego, przykrytego tatuażami, ubranego od stóp do głowy na czarno, podgrzewającego mleko. Ucieka mi chichot. - Co jest tak zabawne? - pyta, odwracając się, by na mnie spojrzeć. Wzruszam ramionami, uśmiechając się. - Wielki, zły motocyklista podgrzewa dla mnie mleko. Dzięki, Tracker. Uśmiecha się i wraca do zadania, nalewając mleko do kubka i podaje mi je. - Chcesz obejrzeć ze mną film? - Z chęcią - szepczę. Prowadzi mnie na korytarz, omijamy mój pokój i idziemy dalej. Otwiera jedne drzwi, zaprasza mnie do środka i sadza mnie na łóżku. - Jesteś pewny, że chcesz ze mną spędzić wieczór? - pytam. - Co innego miałbym robić? - pyta, gdy włącza telewizor. - Uczestniczyć w gorącym, publicznym seksie?

~54~

_ Śmieje się. - Nie za bardzo, ale byłaś tu? Nie mówię, że to się tu nie zdarza, bo tak jest, ale to nie jedyna rzecz, jaką robimy. - Nie chciałam was osądzać, ale.. Nie wiem. Nie sądzę, że przywyknę do oglądania tego. - Sin powiedział wszystkim, by zachowywali się jak najlepiej, więc się nie martw - mówi, podchodząc, by usiąść obok mnie. Sączę mleko. - Chcesz trochę? Śmieje się ze mnie, wydając się rozbawiony. Marszczę brwi. - Czy to znaczy, że nie chcesz żadnego mleka? Bierze je ode mnie i bierze łyka. Gdy się pochyla i ociera wargi o moje, nie zatrzymuję go. Nie mam powodu, by to robić. - Połóż się i odpocznij trochę - mówi, odwracając uwagę na telewizor. Robię tak, jak powiedział i minutę później zapadam w głęboki sen.

~55~

_

Rozdział 9.

Budzę się w środku nocy przez krzyki. Pocierając oczy, siadam, zdezorientowana. Później przypominam sobie oglądanie telewizji z Trackerem. Włączam wyświetlacz w telefonie i widzę, że Tracker śpi na brzuchu. Naprawdę doceniam, że się mną zaopiekował, dotrzymał mi towarzystwo, gdy czułam się jak gówno. Słyszę więcej rozbijania i szybko dotykam ramienia Trackera. - Tracker, coś się dzieje - mówię, potrząsając nim lekko. Od razu się budzi, ciągnąc mnie pod siebie. - Faye? - mówi, brzmiąc na zdezorientowanego. Kolejne rozbijanie. Podnosi głowę, a następnie znowu na mnie patrzy. - Zostań tu. Przytakuję, gdy wstaje z łóżka, łapie broń z szafki i wychodzi z pokoju. Pistolet? Więcej krzyków i coś jeszcze się psuje. Co, do diabła, się tam dzieje? Słyszę głos Trackera, krzyczy i słyszę swoje imię. Wstaję, zapalam światło i idę w kąt pokoju, gdy słyszę kroki. Wtedy drzwi się otwierają z trzaskiem. Dex stoi w nich, pięści ma zaciśnięte i jego twarz wykrzywiona jest ze złości. Tracker stoi za nim, strzelając w Dexa niezadowolonym spojrzeniem. Co, na ziemię? - Co się dzieje? - pytam, widząc posiniaczone knykcie Dexa. - Idź do mojego pierdolonego pokoju, Faye - warczy, jego głos zabarwiony jest furią. Patrzę na Trackera, co sprawia, że Dex wkurza się jeszcze bardziej. - Nie patrz na niego, on cię nie uratuje. Teraz! - krzyczy, robiąc krok w moją stronę. - Sin.. - zaczyna Tracker. - Zamknij się, kurwa, bracie - Dax szczeka na niego, ale jego oczy zostają wyłącznie na mnie. Wychodzę z pokoju, przechodzę i ignoruję ich dwójkę. Widzę rozwalone szklanki koło kuchni, wszystko jest połamane i leży na podłodze. Jestem zbyt zmęczona, by radzić sobie z tym dramatem. Śpieszę się do pokoju i wchodzę na łóżko. Sprawdzam godzinę w telefonie, jest trzecia w nocy. Dex wpada do pokoju, złość promieniuje z jego ciała. Ignoruje go, gdy włącza światło i idzie, dopóki nie ~56~

_ zatrzymuje się przede mną. - Przyszedłem do pokoju, oczekując, że będziesz spała. Nie było cię. Co, do kurwy, Faye? - Przepraszam, zasnęłam w pokoju Trackera - mówię, ziewając. - Jesteś samolubną suką, wiesz to? Myślałem, że odeszłaś, próbując znowu uciec.. - Pierdol się! Nie jestem samolubna! Ty jesteś samolubny! Nikogo tutaj nie znam i zostawiłeś mnie samą na całą noc, nieszczęśliwą. Wróciłeś dopiero o trzeciej? Co oczekiwałeś, że będę robiła całą noc? Siedziała tu i patrzyła w ścianę? - odkrzykuję. Nie przyjmę jego gówna. - Więc, co? Zdecydowałaś wskoczyć Trackerowi do łóżka? Chcesz zająć tu miejsce, jako klubowa dziwka9? Wstaję, robię w jego stronę krok i policzkuję go prosto w twarz10. - Pierdol się! Gdy łzy zaczynają spływać, nie mogę ich zatrzymać. Leją się. Jego oczy miękną, gdy mi się przygląda. - Nie płacz - mówi ochryple, żądając i apelując. Patrzę na jego twarz, jak moja ręka zaczyna odbijać się na jego twarzy. Nie czuję przez to satysfakcji. - Tracker pocieszył mnie, gdy tego potrzebowałam. Gdy ciebie nie było, by to zrobić. Wiem, że nie jesteśmy razem, ani nic takiego, ale przyprowadziłeś mnie tu. Nie chcę tu być, ale jestem. Twoim zadaniem jest się mną opiekować - mówię, a mój głos łamie się na końcu zdania. Przytakuje, masując tył szyi. - Masz rację. Będę starał się bardziej, ale nie możesz spać w innym łóżku, oprócz mojego. Nie staraj się nastawiać mnie przeciwko braciom, Faye. Jaką, do diabła, mam niby moc, by to zrobić? Nie chciałabym tego zrobić, nawet gdybym zrobiła. - Spójrz, jeżeli chcesz spać gdzie indziej, z kimkolwiek, to zrób to - mówię, udając, że mnie to nie obchodzi. Cisza. Zamykam oczy i próbuję spać, gdy mówi. - Piłem z chłopakami. Nie pieprzyłem nikogo innego. Widzę przebłysk jego z Allie w umyśle, ją opierającą się o niego. 9. Dex, nie popisałeś się kutasie! 10. BRAWO! BISSSSSS!

~57~

–

- Idę spać, Dex, dobranoc. - Branoc - szepcze. Idzie pod prysznic i wracam do snu.

*** Następnego ranka, budzę się opatulona ramionami Dexa. Powoli wychodzę z łóżka, wyplątując się z niego i idę do kuchni. Znajduję miotłę i zaczynam sprzątać całe szkło. To nie fair, by inna kobieta musiała to zrobić. Gdy jest posprzątane, robię sobie dwie grzanki z masłem i pastą, później idę do łazienki wziąć prysznic. Dex budzi się, gdy siedzę na łóżku w ręczniku, wcierając w skórę balsam. - Więc, dlatego pachniesz wiśnią - mówi, jego głos jest ospały. Jego głowa odwraca się w moją stronę, w połowie zatopiona w poduszce. - Dobry - mówię cicho. - Spieprzyłem wczoraj - przyznaje, skubiąc wargę. - Przepraszam, kochanie. - Dlaczego rozwaliłeś te całe gówno? - pytam. - Przyszedłem do pokoju i cię nie było - to wszystko, co mówi. - Yeah, i? Zakrywa twarz poduszką. - Straciłem cierpliwość - mówi, słowa są stłumione. - Yeah, łapię. Siada, prześcieradło opada i pokazuje jego muskularną pierś i mięśnie brzucha. Kurwa - te mięśnie. Doskonale wyrzeźbione i umięśnione. Pycha. - Podoba ci się, to co widzisz? - pyta, jego głos jest cichym dudnieniem. - Wiesz, że tak - odpowiadam, wskazując na brzuch. Śmieje się i przusuwa się bliżej mnie, opierając głowę o moje kolana. Gdy całuje mój brzuch, mój oddech szarpie się. - Myślę, że to chłopak - oznajmia, jego oczy wypełnione są dumą. - Dlaczego tak myślisz? - pytam. Wzrusza ramionami. - Ktoś mi kiedyś powiedział, że gdy kobieta jest w ciąży z dziewczynką,

~58~

_ jej piękno przemija. To pewne jak diabli, że to ci się nie przytrafiło12. Wow. Czy on właśnie to powiedział? - Więc, co chłopiec wtedy robi? - pytam, przeczyszczając gardło. - Chłopiec zabiera twoją energię - mówi. - Z pewnością chłopiec, w takim razie - mamroczę, przewracając oczami. - Powinniśmy nazwać go Sirius. Robi minę. - Dlaczego mielibyśmy to zrobić? - Masz na nazwisko Black! - I? - I? Sirius Black13! Z Harrego Pottera! - mówię, będąc podekscytowana. Przerywa mi. - Yeah. Nie zrobimy tego. - Dobrze - wydymam wargi. - Pieprzyłaś go? - nagle pyta. - Pieprzyłeś ją? - przeciwdziałam, chwytając za ręcznik, tak by nie spadł. - Kogo? - pyta, marszcząc brwi. - Allie. - Wiesz, że nie - odpowiada, łagodnym tonem. - Tak samo. - Dobrze - odpowiada, wstaje i idzie do łazienki. - Ratuj mnie przed skopaniem dupy mojemu bratu. Dobrze? Naprawdę nie rozumiem tego faceta. Gdy wraca, jestem ubrana i gotowa, by chwytać dzień. - Idę do pracy, będę w domu około piątej - mówi, opuszczając ręcznik na podłogę. Patrzę na jego nagi tył, na perfekcyjną dupę, gdy pochyla się i wyciąga ciuchy. 12. Nie no, dźgnijcie mnie, jeżeli to nie było słodkie, aww! 13. No, czy nie mówiłam, że jest zabawną babką? Bo tutaj kolejny raz oplułam monitor :)

~59~

_ - Umm, Dex.. - Tak? - Myślę, że musimy ustalić jakieś granice - mówię niepewnie, moje spojrzenie jest teraz na smoku na jego plecach. - Jak to? - pyta, jego głos wydaje się rozbawiony. - Stoisz tam. Nagi - mówię, oddzielając każde słowo. - Wiem - mówi, nakładając parę dżinsów bez bielizny. Zawsze jest na komandosa? Skup się, Faye! - Cóż, nie wydaje ci się to dziwne? Nie jesteśmy razem i.. - zacinam się. - Musisz to oznaczać? - pyta, podnosząc ramiona i wślizguje białą koszulkę. Czy muszę to oznaczać? Zdałam sobie sprawę, że tak, muszę. - Tak, myślę, że muszę. Staje naprzeciwko mnie. - Przyjaciele, którzy będą razem wychowywać dziecko? Przyjaciele? - Chcesz tego? - Na razie myślę, że to wszystko, co mogę zaoferować, kochanie - mówi, wyglądając na pełnego żalu, zanim jego twarz twardnieje. Czy chce czegoś więcej między nami? To przez Erica? - Jasne, okay. - Wszystko będzie tutaj dobrze? Wyślę kogoś dla ciebie z lunchem - mówi. Idzie do mnie i całuje mnie w czoło. - Trzymaj się mnie, kochanie, proszę. Co miał na myśli, trzymać się go? Zanim mogłam zapytać, wyszedł z pokoju.

~60~

_

Rozdział 10.

- Nazywa się cięcia13, a nie kamizelka - posłaniec mówi, śmiejąc się ze mnie. Ma na imię Vinnie i jest w moim wieku. Za młody, by żyć w ten sposób, jeżeli mnie zapytacie, ale nikt mnie nie pyta, więc trzymam usta zamknięte. - Więc cięcia - mówię, przewracając oczami na niego. Cięcia Wind Dragon's są niesamowite. Tył ma Wind Dragon's na górze, zdjęcie złego smoka na środku i nazwę właściciela nad nim. - Teraz możesz mieć swoje własne cięcie - mówi, potrząsając na mnie głową. - Dlaczego nie zapytasz Sina? - jego ton mówi mi, że Sin powiedziałby mi bym poszła do piekła. Mądrze, kiwam głową. - Myślę, że go zapytam. Kończę jeść sałatkę z kurczakiem , którą mi przyniósł na lunch, dziękując mu jeszcze raz. Musisz teraz wyjść? - pytam, wydymając lekko wargi. Nudzę się. Tak cholernie się nudzę. Unosi dłonie nad głowę. - Przepraszam, Faye, muszę wrócić coś zrobić. Patrzę w górę. - Co? Klepie mnie po głowie. - Naucz się nie pytać, zaufaj mi w tym. - Jestem studentką prawa. Z natury jestem dociekliwa - okay, jest więcej niż to. Jestem wścibska i lubię wszystko wiedzieć. - Ogranicz to dochodzenie - sugeruje, salutuje do mnie i wychodzi. Łapię oddech, wstaję i idę do pokoju zabaw. Po zagraniu w polo sama ze sobą, biorę ciążowe witaminy, później łapię eczytnik i idę na dół. Dzisiaj jest dobry dzień, ponieważ nie wymiotowałam. Może to koniec moich porannych mdłości. Gdy siedzę wygodnie na jednym z krzeseł, wyciągam telefon i piszę do Dexa. 13. Tutaj nie wiedziałam, jak to przetłumaczyć, bo chodzi o to, że te kamizelki mają tak jakby powyrywane rękawy, że są nitki i te sprawy :) Jak ktoś znajdzie, jak to się nazywa to poproszę o info :)

~61~

_ Ja: Potrzebuję lodów. Dex: I? Ja: I załatw mi jakieś. Odpisuję i zdaję sobie sprawę, jak niegrzecznie to brzmi. Wysyłam kolejną. Ja: Proszę. Dex: Powiedz Vinniemu, by ci jakieś załatwił. Ja: Vinnie wyszedł. Jestem sama i dziecko chce loda o smaku gumy balonowej. Nie odpowiada. Wzdycham, próbując zapomnieć o lodach i skoncentrowałam się na książce o gwieździe rocka. Skończyłam połowę książki, gdy słyszę jakieś śmiechy z wnętrza domu. - Ostatecznie tu przyjdzie - głos mówi. Allie. - To nie nasza sprawa - słyszę, jak Jessica mówi. - Nie chce przegapić dramatu - Allie rży. Gdy wchodzę do kuchni, cała konwersacja znika. - Hej, Jess - mówię, całkowicie ignorując Allie. - Hej, jak się dzisiaj czujesz? - pyta, dając mi prawdziwy uśmiech. - Dobrze. Tylko się nudzę - mówię, siadając na krześle. Gruby mężczyzna wchodzi do kuchni i daje Jessice głębokiego całusa. Gdy w końcu się od niej odrywa, jego oczy lądują na mnie. Kiwa na mnie brodą w pozdrowieniu, uśmiecham się w odpowiedzi i patrzę, jak wyciąga Jess z pokoju bez słowa, zostawiając mnie z Allie. Ignorując ją, wstaję, łapię kluczyki i torebkę, i idę do mojego samochodu. Nie chce mi się tak siedzieć i nic nie robić. Decydując się, by pojechać do sklepu i kupić jakieś lody i jedzenie, siedzę na miejscu kierowcy, gdy słyszę burdę motoru. Odwracam się, by zobaczyć Dexa, siedzącego okrakiem na swojej bestii, motorze, wyglądając seksownie i kompletnie niegrzecznie. Ściąga kask, ciemne włosy powiewają na wietrze i spina mnie swoim spojrzeniem. Odwracam się od niego i zamykam samochód. Odliczam, pięć, cztery, trzy, dwa, jeden, zanim stoi obok okna. - Gdzie idziesz? - pyta, otwierając drzwi mojego samochodu i patrzy się na mnie. - Do sklepu - mówię. - Dlaczego? Pojechałem i kupiłem ci jakieś rzeczy - mówi, uśmiechając się do mnie. - Zrobiłeś to? - pytam, unosząc brwi. Uśmiecha się z wyższością. - Chodź. ~62~

Wyciąga do mnie rękę i biorę ją. Samochód zatrzymuje się i widzę Vinniego w nim. Gdy zaparkował, Dex idzie do samochodu i wyciąga plastikowe torby zapełnione towarami. Ciekawa, idę za nim do kuchni. - Dwa kartony lodów o smaku gumy balonowej - mówi, kładąc to na stół. - I więcej niezdrowego jedzenia. Również torba pełna owoców, warzyw, jogurtów i sałatek. Moje oczy szklą się, gdy łapię lody w dłoń. - Jezus, naprawdę chciałaś lody, prawda? - mówi, oczy ma szerokie. Przytakuję, gdy odchodzi i przynosi mi łyżkę z szuflady. - Dzięki - mówię, z buzią pełną lodów. Jego twarz mięknie i spojrzenie, jakie mi daje, jest łagodne, aż nie wiem, co mam z tym zrobić. - Nie ma za co. Cokolwiek chcesz, ja albo jeden z posłańców ci przyniesie, okay? - Dlaczego nie mogę iść sama? - pytam. - Możesz.. - mówi, zatrzymując się. - Ale? - Ale wolałbym, gdyby ktoś był tam z tobą. Mamy wrogów, Faye. Nie chcę, by coś ci się stało i dziecku. - Wrogów? Wytłumacz. - Nieporozumienia. Problemy z konkurencyjnymi MC. Była kłótnia w barze kilka tygodni temu. Dwóch członków ich MC zostało postrzelonych i myślą, że my za tym stoimy. To nie my, pomimo, że jeden z naszych członków tam był. Dopóki to gówno jest zrównoważone, jesteśmy bezpieczni. - Dobrze, ale potrzebuję wolności, albo zmienię się w sukę - mówię. Śmieje się. Drań. - Kiedy masz następną wizytę u lekarza? - W przyszłym tygodniu. - Dobrze, pójdę z tobą na wszystkie spotkania, bez wyjątków - oznajmia. - Okay - mówię, wokoło kolejnej łyżki najlepszych lodów, jakie kiedykolwiek jadłam. - Zobaczmy, o co tyle zamieszania - mówi, otwiera usta i kosztuje. - Wcale nie są takie złe mówi do siebie, siadając i przyciąga pudełko do siebie. - Po prostu zanurzyłeś łyżkę dwa razy! - warczę, chowając za plecami pudełko. ~63~

- Ty też to zrobiłaś - mówi, uśmiechając się żarłocznie. - Yeah, ale to moje. - Kochanie, pieprzyliśmy się - mówi, odchylając się na krześle. - Pamiętam, byłam tam - odpowiadam, zastanawiając się, gdzie do diabła, z tym zmierza. - Więc, to bardziej intymne, niż zanurzenie łyżki dwa razy w jakichś lodach, nie sądzisz? Odkładam łyżkę. - Yeah, jednak ty pieprzysz każdego. Studiuje mnie. - Mówi, kto? - Mówię ja. - Kochanie - mówi, potrząsając głową. - Co? Jego warga drga. Myślę, że podoba mu się moje nastawienie. - Nie pieprzyłem przez jakiś czas, więc nie przypominaj mi. Wstaję i wkładam oba pudełka do zamrażalki. - Myślę, że twoje trochę czasu i moje trochę czasu, jest lekką różnicą. Nic na to nie powiedział, więc odwracam się i przyciskam go spojrzeniem. - Jesteś ostatnią osobą, z jaką spałam - mówię, czekając aż coś powie. Nie robi tego. - A ty? - pytam, mój głos jest pozornie niewinny. Przerywa mi. - Naprawdę chcesz to robić? Kulę się. - Tak źle, co? - Nie spałem z nikim, odkąd dowiedziałem się, że masz moje dziecko - w końcu mówi, jego oczy mnie nie opuściły. Gryzę dolną wargę. - To było innego dnia. Przytakuje wolno. - Było. Nie będę kłamać. - Okay - mówię wolno, odwracając od niego spojrzenie. - Zabieram cię gdzieś dzisiaj wieczorem, więc bądź ubrana na szóstą - mówi, wstając, by opuścić pokój. ~64~

_ - Gdzie teraz idziesz? - pytam, nienawidząc potrzeby w moim głosie. - Na zewnątrz - mówi. - Spójrz, łapię, że nosisz moje dziecko, ale nie muszę tłumaczyć się żadnej kobiecie, w porządku? To było to, czego od niego oczekiwałam? Patrzę na niego, stojącego tam. Ubranego w obcisłe dżinsy, czarną koszulkę i kamizelkę, wygląda przerażająco. Nieosiągalnie. Zapierając dech. I nagle czuję gniew. To nie jestem ja. Siedząca tu, będąca poza kontrolą. Pozwalałam, by moi rodzice mieli nade mną kontrolę całe życie, teraz, gdy jestem wolna od nich, nie potrzebuję tego kolejny raz. Nawet jeżeli to pochodzi od seksownego grzechu, złego motocyklisty. - Dlaczego, więc po prostu nie wyjdę i zejdę z twojej drogi? - warczę, idąc do drzwi przed nim. Ignoruję jego obecność za mną, gdy łapię torbę i folder z uniwersytetu i idę do samochodu. - Gdzie, do kurwy, myślisz, że idziesz? - warczy, łapiąc mnie za ramię. - Idę się uczyć do biblioteki - mówię. - Też nie podoba mi się tłumaczenie tobie. Kim dla mnie jesteś? Jakimś dupkiem, który miał mnie raz i mnie zaciążył. Nic mi nie jesteś winny, Dex. Wyrywam się z jego uścisku i gonię do samochodu. Słyszę, jak woła Vinniego, prawdopodobnie, by mnie niańczył. Biedny Vinnie. Jadę za ogrodzenie - które jest szczęśliwe otwarte - i z daleka od ograniczającego mnie mężczyzny, którego chcę, ale nigdy nie będę miała.

~65~

_

Rozdział 11.

Wychodzę z biblioteki i staję twarzą w twarz z Vinnim. Krzywię się, biedny chłopak musiał na mnie czekać przez kilka godzin. - Przepraszam, Vin - mówię, gdy wygląda na znudzonego, stojąc obok motoru. Nawet nie spróbował się do mnie uśmiechnąć. W zamian, zassał lizaka i mówi. - Gdzie teraz? - Chcesz jechać ze mną? Możemy wrócić po twój motor w drodze powrotnej. Potrząsa głową. - Chodźmy po jakieś lody włoskie - decyduję. Vinnie wygląda na mniej, niż przyprawiony o dreszczyk przez moją decyzję, ale się nie skarży. Gdy dojeżdżamy na moje ulubione miejsce z lodami, mój telefon dzwoni, powiadamiając mnie o nowej wiadomości. Dex: Znowu lody? Naprawdę? Prycham. To jego sposób, bym dowiedziała się, że dokładnie wie, gdzie jestem. Kontrolujący dupek. Ja: Mam nadzieję, że Vinnie liźnie trochę ode mnie. Niedojrzałe, wiem. Ale jestem kapryśna i hormonalna. Hormonalna - to dobra wymówka, jeżeli kiedykolwiek ją użyję. Uśmiecham się, ponieważ Vinnie siada na krześle naprzeciwko mnie, zajadając z przyjemnością swojego loda czekoladowego. - Jest dobry, prawda - mówię z mrugnięciem oka. Przewraca oczami. - Dobra, jest dobry. - Chcesz iść i obejrzeć film? - pytam, ciesząc się wolnością i towarzystwem. ~66~

_ Przerywa pół liźnięcie i porusza ustami z dala od loda. - Nie chcesz jeszcze wracać? - Muszę? - jęczę. - Tak, musisz - mówi, chichocząc ze mnie. - Nie jest tam tak źle, prawda? Wzruszam ramionami. - Nie jest źle, nie. Ale czuję, że nie mam nic innego do roboty, oprócz siedzenia, jak w inkubatorze, podczas gdy inny żyją swoim życiem. Śmieje się głośno. - W inkubatorze? - Dalej, Vin. Nie mogę nawet pójść na lody bez zamienienia tego w widowisko. Ten komentarz zatrzymał humor na jego twarzy. - On po prostu chce, byś była bezpieczna. - Yeah, ale nie posiada mnie i nie może mnie w ten sposób kontrolować - mówię cicho, odwracając wzrok. Ciepła ręka łapie moją szczękę, unosząc moją głowę. - Jesteś silną dziewczyną, wiesz o tym? Moje policzki robią się gorące. - Myślę, że nie miałam okazji, by to udowodnić. - Będziesz miała - mówi, wstając. - Teraz, chodźmy. Ostatnią rzeczą, jaką potrzebuję to, by Sin się na mnie wkurzył. Krzywię się, gdy myślę o tym, jaką wiadomość wysłałam Dexowi. Mam nadzieję, że nie wyładuje się na Vinnim. - Ścigamy się? - wołam, uśmiechając się. Patrzy w dół, na mój brzuszek. - Może za kilka miesięcy. Chichoczę. - Stoi. *** Dexa nie ma w domu, gdy przyjeżdżam. Łapię wszystkie moje przekąski i idę prosto do pokoju, nie planując dzielić się produktami. Gdy mijam salon, widzę Arrowa, z dziewczyną na kolanach. Z kobietą, którą nie jest Mary. Patrzy w górę, gdy mnie zauważa, moje dłonie pełne są czekolady, lizaków i pieczonych produktów. - Potrzebujesz z tym pomocy, mała dziewczynko? - woła, suchy chichot ucieka z jego nieuczciwych warg. Wchodzę do pokoju. - Myślę, że mam to pod kontrola, dzięki. Gdzie Mary? Jego oczy się zwężają. - Muszę zadzwonić do Sina?

~67~

Jego twarz obraca się i wygląda na przestraszonego. Oddalam się, ponieważ kobieta na jego kolanach rzuca mi wyniosłe spojrzenie. - Więc.. kiedy ostatnio sprawdzałaś, czy masz STD? - pytam ją, sztucznym, pogodnym tonem. Arrow wydaje pomruk i krzywię się, robiąc kolejny krok do tyłu. - Cóż, właśnie zamierzam iść.. - Wydaje się, że to ty potrzebujesz zabezpieczeń - uśmiecha się, patrząc się na mój brzuch. Chociaż wie, że jestem w ciąży, a nie gruba. - Wiesz w ogóle, kto jest ojcem? Rozdrażniona, patrzę na Arrowa. Jakby wiedział, o czym myślę, potrząsa głową. - Arrow jest ojcem14 - mówię, udając, że zacznę płakać. Później uciekam do pokoju, niezdolna, by przestać się śmiać. Jestem w połowie paczki Oreo, gdy Dex wchodzi, wyglądając na ekstremalnie nieszczęśliwego. - Kochanie - mówi pod oddechem, pocierając dłońmi twarz. - Co? - Nie możesz sprawić, że to będzie dla mnie łatwiejsze, mogłabyś? - mówi sucho, kładąc się na łóżku, obok mnie. - Lubię Mary - mówię. - Co to wspólnego z Mary? - pyta, siadając. Oh, cholera, zgaduję, że Arrow nie zakapował na mnie. - Widziałam Arrowa z kimś, kto nie jest Mary - mówię, cichym głosem. Dex sztywnieje obok mnie, później przyciąga mnie bliżej. - To nie nasza sprawa, yeah? - Gdy ktoś wie rzeczy o mnie, rzeczy, które mogą mnie zranić, ale patrzy w moją twarz każdego dnia i udaje, że jest moim przyjacielem, to sprawia ból. I wkurza. I czuje się zawiedziona mówię. Cisza. 14. Leję..

~68~

- To nie ty ranisz Mary. To ich sprawa i nie powinnaś ich oceniać. Czy słyszałaś, by cię oceniano? - mówi. Myślę o tym. - Zgaduję, że nie. - Musimy nie pytać, nie prowadzimy polityki, kochanie - mówi, kładąc się. - I to się tyczy też ciebie. Trzymaj się swoich spraw i będzie dobrze. Przełykam, zastanawiając się, co Arrow zamierza mi zrobić. - Okay, masz rację; to nie moja sprawa. Gdybym to była ja - chciałabym, by ktoś mi powiedział. - Chodzi o Erica? - pyta, szorstkim głosem, Przybliżam się do niego i patrzę mu w oczy. - Myślę, że tak. Zawsze z nim byłam, wiesz? Zdałam sobie teraz sprawę, że tacy byliśmy. Chciałabym, by zerwał ze mną, zanim puszczał się na prawo i lewo. - Nie zasługiwał na ciebie, Faye. Nigdy nie zasługiwał. - Dzwoni bez przerwy - mówię, odnajdując tatuaże na jego knykciach. - Jutro załatwię ci nową kartę - mówi natychmiast. - Okay. Wciąż gdzieś dzisiaj wychodzimy? - pytam, walcząc z ziewnięciem. - Jesteś zmęczona? Możemy po prostu coś zamówić - odpowiada. - Brzmi nieźle - mówię, uśmiechając się. - Co z tobą zrobię, Faye? - mówi, pochylając się do przodu i całując mój nos. - Mogę wymyślić kilka rzeczy - mówię sucho, unosząc wymownie brew. Odchyla się, jego twarz staje się pusta. - Jest kilka rzeczy, które muszę rozwiązać, zanim tam w ogóle pójdziemy, kochanie. - Jakie rzeczy? - pytam. Przesuwam się wystarczająco blisko, że mogę poczuć zapach jego wody kolońskiej. - Nic, kochanie, nic - mówi, ignorując moje pytanie i wycofuje się ode mnie. Jeczę z frustracji. Co, do diabła, on ukrywa? *** ~69~

_ Gdy budzę się w środku nocy, Dexa nie ma w łóżku. Czując się spragniona i lekko ciekawa, idę na palcach do kuchni, by wziąć jakieś mleko, później go poszukać. Słyszę głosy na zewnątrz, więc podnoszę żaluzję, by rzucić okiem. Nie mogę niczego usłyszeć, ale widzę poruszające się usta Dexa, gdy mówi do człowieka, którego nigdy wcześniej nie widziałam. Jego dłonie są wokół jego szyi, ściskając ją. Przełykam. Dex go zabije? W końcu, rzuca mężczyznę na ziemię i wskazuję na bramę. Następnie, Dex odwraca się do Arrowa, mówi coś do niego i później uderza go w brzuch. Co, do kurwy? Wracam do łóżka, zanim mnie zobaczą. Godzinę później, Dex wślizguje się pod prześcieradła i przyciąga mnie w swoje ramiona, przytulając mnie. Nawet pocałował czubek mojej głowy. Który Dex jest prawdziwym Dexem?

~70~

_

Rozdział 12.

Następnego dnia, po porannym studiowaniu, wychodzę z pokoju i wchodzę prosto w Mary. - Oh, przepraszam, skarbie - mówi swoim słodkim głosem, jej ramie idzie do mojego pasa. - Przepraszam - mamroczę, delikatnie się uśmiechając. Wygląda dzisiaj pięknie w wyciętych spodenkach i koszulce z dekoltem w serek, ze zdjęciem dziewczyny na niej. Jest taka gorąca! Jak Arrow może ją zdradzać.. z czymś takim! - Właśnie szłam do ciebie - mówi. - Byłaś uwięziona w pokoju cały ranek; chcesz coś zjeść? Czy ona może być jeszcze milsza? - Brzmi dobrze - mówię. - Jak się masz? - Dobrze, zajęta pracą - mówi, gdy idziemy ręka w rękę do kuchni. Patrzę w dół, w co jestem ubrana, spodnie do biegania i koszulka z plamą od czekolady. Z porównaniem do niej, wyglądam jak gówno. - Jeszcze raz, gdzie pracujesz? - pytam, siadając przy stole. - Jestem weterynarzem - mówi, otwierając lodówkę i wyciąga ogromny pojemnik. - Wow - mówię, pod wrażeniem. - Piękna i z mózgiem. Nie licząc randkowania z Arrowem. Śmieje się. - Jesteś słodka. Tutaj, Sin powiedział, żeby to dla ciebie zrobić i upewnić się, że to zjesz. Kładzie pudełko przede mną, ze zdrowo wyglądającą sałatką z kurczakiem. - Dzięki. ~71~

_ - Nigdy nie widziałam, żeby się kimś tak zajmował - mówi, patrząc się w sałatkę. Uśmiecham się, ale zdecydowałam zignorować komentarz. - Gdzie Arrow? Straciła uśmiech. - Sprawy klubowe. Słuchaj, powiedział mi o tym, co się wczoraj stało. Moje szczęka się opada. - Powiedział? Śmieje się z mojego wyrażenia. - Tak, zrobił to. Nie jesteśmy wyłączni, ja i on. Ale dzięki, że się za mną wstawiłaś. - Nie czaję tego klubu - przyznaję. - Nie musisz, skarbie. Kochasz mężczyznę, kochasz klub, tak po prostu jest. Dex był wkurzony na Arrowa za to, że pozwolił byś zobaczyła, to co zobaczyłaś. Dławię się kawałkiem sałaty. - Miłość? Dlatego Dex uderzył Arrowa? Bo musiał zająć się moją reakcją na zdradzającego Arrowa? - Oh, widziałam jak wasza dwójka patrzy na siebie - mówi, strzelając do mnie wszystko wiedzącym wzrokiem. - Potrzebujesz okularów? - pytam, zachowując powagę. Odwracam się, gdy Tracker, Irish i Allie wchodzą do kuchni. - Cześć, ty - mówię do Trackera, dając mu ciepły uśmiech. Idzie prosto do mnie, pochyla się i całuje mnie w głowę. - Jestem głodny, ugotuj mi jakieś jedzenie. Wzdycham. - Masz ręce, użyj ich. - Używał ich przed chwilą całkiem kreatywnie - Allie mruczy. Co? Czy ona właśnie spała z kimś innym? - Odpierdol się, Allie - Tracker warczy. Wstaję. - Dzięki za jedzenie, Mary. Idąc do pokoju, Tracker mnie zatrzymuje na korytarzu. - Co się dzieje? Wzdycham i odwracam się do niego twarzą. - Myślałam, że jesteś moim jedynym przyjacielem w tym miejscu i teraz jesteś pierdolonym wrogiem. Nie wiem. Myślę, że jestem hormonalna. Tak! Ratuje mnie kolejny raz.

~72~

- I pocałowałeś mnie! - wygaduję. - Zgaduję, że to nic dla ciebie nie znaczyło, rozważając.. - Pieprzenie - nadchodzi warknięcie. Odwracam się i patrzę we wkurzone, niebieskie oczy. Cholera. Kurwa. Cholera. - Umm.. - mamroczę. - Pocałowałeś ją? - mówi do Trackera, który patrzy prosto w jego oczy i przytakuje. - Na zewnątrz - warczy, później odchodzi. Tracker odwraca się do mnie, jego oczy przedziurawiają moje. - Przepraszam, ale jesteś jego. Z tym, odchodzi. Chcę za nimi iść, ale słyszę jak Dax woła Arrowa, by zatrzymał mnie w pokoju. Cholera, nie mógł zawołać nikogo innego? - Cześć, mała dziewczynko - mówi, uśmiechając się. Wskazuje na drzwi od mojego pokoju. Kładę dłonie na biodra i stoję w miejscu. - Nie zamierzasz ich zatrzymać? - pytam, mój głos się podnosi. W odpowiedzi, prowadzi mnie do pokoju. - Teraz o innym dniu - zaczyna, udając, że nie ma gdzieś tam dwójki ludzi, robiących Bóg wie co. Śmieję się nerwowo. - Yeah, przepraszam za to. - Za co przepraszasz? Marszczę brwi. - Mój wyczyn ciążowy nie zablokował twojego kutasa? Teraz się śmieje, trzymając się za brzuch. - Kurwa, nie, jakby te suki to obchodziło. Ślicznie. - Po prostu naprawdę lubię Mary, okay. Nie martw się, Dex dał mi ostrzeżenie. Jego twarz łagodnieje lekko. - Yeah, Mary jest dobrą dziewczyną. Przewracam oczami. - Złapała haczyk! Ktoś musi ją poślubić! Jego wargi się krzywią. - Teraz, nie mów rzeczy, których nie możesz cofnąć. Mrugam. On mruga. Później oboje się śmiejemy. Gdy nasz śmiech cichnie, Arrow patrzy na mnie. - Muszę cię o coś zapytać. - Śmiało - mówię. - Zdajesz sobie sprawę, że Sin kiedyś przejmie klub..

~73~

_ - Jako prezes? - pytam. Tak naprawdę, nigdy wcześniej o tym nie myślałam. Co to dla mnie oznacza i naszego dziecka? - Yeah. Bycie starszą damą prezesa, nie jest dla wszystkich - mówi, bawiąc się brodą. Musisz nauczyć się, kiedy trzymać te swoje usta zamknięte. Otwieram usta i pośpiesznie je zamykam. - Dobrze, uczysz się - komentuje, wyglądając na rozbawionego. - Lubimy cię, więc pozwalamy ci na gówno, ale nie wszyscy motocykliści są tacy, wiesz. Nie możesz uciekać z tymi ustami przy innych. - Już to słyszałam. I Sin mnie nawet nie chcę - mówię, niezdolna do utrzymania goryczy z dala od mojego tonu. Arrow uśmiecha się. - On pierdolenie cię chce; zaufaj mi w tym, mała dziewczynko. - Nie, nie chce mnie. I nawet nie chce bym była z kimś innym - chucham, wpatrując się w drzwi. Zanim Arrow może mnie złapać, biegnę do drzwi i przez dom. Gdy wychodzę na zewnątrz, widzę wszystkich motocyklistów i kobiety, stojące obok Dexa i Trackera, którzy oboje wybijają z siebie gówno. Krew spływa po twarzy Trackera, przy czym Dex ma tylko przeciętą wargę. - Przestań! - krzyczę całymi płucami. Dex nawet się nie odwrócił, w zamian krzyczy jedno słowo. - Irish!! Irish podchodzi do mnie, podnosi mnie w ramionach i wynosi mnie, gdy zwijam się i krzyczę. - Dlaczego ich nie zatrzymasz? - krzyczę, odpychając się od jego ciała. Niesie mnie, jak pannę młodą, zamiast pod ramieniem, oczywiście uważa na mój brzuch. Gdy wchodzimy do pokoju, Arrow siedzi tam i wygląda na znudzonego. - Dlaczego, do kurwy, ją wypuściłeś? - Irish grzmi, nieszczęśliwy. - Będziesz miał skopaną dupę. Arrow wzrusza ramionami. - Myśli, że Sin jej nie chce, myślałem, że zrobię dla niej dobrze, pozwalając, by zobaczyła jak za nią walczy. Tu się mylił. Nie walczył za mnie, Faye Connor. Bije się za swoją własność. Różnica między tą dwójką jest astronomiczna. - Walę życie - mamroczę do siebie. Mam na myśli, naprawdę nawet nie znam Dexa, czy ~74~

_ znam? Jasne, znałam go jako dziecko, ale był o wiele starszy ode mnie, więc to nie było tak, że wyskakiwaliśmy gdzieś razem. Zawsze myślałam, że jest zachwycający. Jest zachwycający. Ale jest więcej, niż to. - Co zrobił Tracker, w ogóle? - Arrow pyta, podpierając się na łokciu. - Nic - kłamię, nie chcąc, by wiedzieli, o co poszło. - Bzdury. - Hej, powiedziano mi, że nie mam zezwolenia na wspominanie czegoś, co widziałam w klubie - mówię, uśmiechając się do dwójki mężczyzn. Oboje się zaśmiali. - Jesteś o milion razy lepsza od Renee - Irish dodaje. Arrow uderza go ramię. - Kim jest Renee? - pytam, próbując nie być porywcza, ale ciekawość przesiąka przez mój głos. - Nikim - Arrow mówi, dając Irishowi spojrzenie, które najwyraźniej można rozszyfrować. Zamknij się - głosi. Wyrzucam ręce w powietrze. - Nikt nie mówi mi tutaj żadnego gówna! - Wolałabyś wrócić do domu? - Arrow pyta, unosząc brew. Przenoszę się do domu. Moi rodzice oddychający nad moim karkiem, co dwie sekundy. Faye, uczysz się? Faye, myślę, że nie powinnaś tego nosić. Zakryj więcej. Faye, już masz chłopaka w swoim wieku. Całe miasto o tobie mówi. - Nie, nie chciałabym - odpowiadam całkowicie szczera. - Ale to miejsce też jest nudne. Irish prycha. - Tylko, bo Sin trzyma cię tu zamkniętą, jak jakąś pierdoloną księżniczkę. Gdybyś mogła pograć na zewnątrz, spędziłabyś miło czas. Interesujące. - Oh, i gdybyś nie była zamknięta - Arrow dodał szorstko, przyglądając się mojemu brzuchowi, jakby był zaraźliwy. Kładę dłonie na brzuch. - To prawda. Drzwi otwierają się z trzaskiem i Dex stoi w nich, adrenalina i furia promieniują od niego. ~75~

_ Powietrze robi się gęste w pokoju, gdy patrzymy się na siebie. - Na zewnątrz - warczy do Arrowa i Irisha. Arrow strzela do mnie sympatycznym spojrzeniem, zanim wychodzi. Jedyne, którego nie doceniam. Dex patrzy na mnie i siadam i czekam, zanim eksploduje. Czuję, że to nadchodzi. Czuję, jak to pulsuje w pokoju. - Moje dziecko jest w tobie i całujesz innego mężczyznę? - krzyczy, uderzając w drzwi dwa razy. Wzdrygam się przy każdym uderzeniu, później patrzę na dziury w drzwiach. - To był tylko pocałunek! I widziałam cię z tą włóczęgo na korytarzu! - krzyczę, tracąc cierpliwość. - I co? To miało być kolejne pieprzenie z zemsty? Wydaje się, że to lubisz, prawda15 uśmiecha się szyderczo, potrząsając głową z niedowierzaniem. - Nie przekręcaj moich słów! To był tylko jeden pocałunek i on jest miłym facetem - mówię, odwracając wzrok. Śmieje się, ale bez humoru. - Żaden z tych facetów nie jest miły, Faye, są tacy dla ciebie, tylko dlatego, bo wiedzą, że jesteś pod moją ochroną. Otwieram usta, by odpowiedzieć, ale zatrzymuje mnie. - Tracker, mężczyzna, który myślisz, że jest 'miłym facetem', zabił kogoś w zeszłym tygodniu mówi tonem, którego nigdy wcześniej nie słyszałam. - I wiesz, dlaczego to zrobił? Bo mu kazałem. Moje oczy rozszerzają się, gdy słyszę tą informację. Zamiast się bać, czuję się tylko złość. - I ty chcesz sprowadzić dziecko w takie miejsce? - krzyczę, wstając. - Co, do kurwy, chcesz ode mnie, Dex? Jego twarz staje się pusta. - Nic od ciebie nie chcę, Faye, oprócz mojego dziecka. Teraz idę kogoś pieprzyć, gdy ty będziesz tu siedziała i myślała, jaką suką jesteś 16. Moja twarz opadła, gdy trzasnął drzwiami. Pierdolić go! Skończyłam.

15. Chuju ty.. 16. Ja, zabijcie mnie..

~76~

_

Rozdział 13.

Nie wrócił na noc do pokoju. Obudziłam się wcześnie, zjadłam obiad i napisałam notkę dla Dexa. Po prysznicu i ubraniu się, chcę opuścić klubowy dom, gdy widzę dziewczyny. Jess, Mary, Allie i kilka, których nigdy nie poznałam. Piękna kobieta, która wygląda na czterdziestkę, patrzy na mnie i mam przeczucie, że to żona Jima. Królowa pszczół Wind Dragon's. Idzie do mnie i zdobywam się na uśmiech. - Spowodowałaś spore zamieszanie, widzę - mówi. Ma bardzo jasne włosy i bardzo ciemne oczy, które kontrastują całkiem atrakcyjnie. - Faye - przedstawiam się, oferując rękę. - Cindy - mówi, potrząsając moją dłoń mocnym chwytem. - Nie zrań go. - Miło cię poznać - mówię, myśląc, że jest całkowicie odwrotnie, ale cokolwiek. Przytakuję i uśmiecham się, mówiąc cześć do innych dziewczyn, później wynoszę się stąd w cholerę. Nie pasuję tu. Uśmiecham się, gdy widzę, że brama się otwiera i nie ma nikogo w pobliżu. Gdy jadę, czuję coś. Żal. Ignoruję to gówno. Gdy odwracam się i widzę motor obok mnie, przeklinam. To Vinnie - biedny facet, musieli mu powiedzieć, że znowu ma mnie niańczyć. Próbuję go zgubić, daremnie. Wzdychając, skręcam na parking koło centrum handlowego. Wychodzę i macham do niego, zanim wchodzę do sklepu, w którym sprzedają rzeczy dla dzieci. Oglądam ciuszki dla niemowlaków, takie malutkie i słodkie. ~77~

_ Kupuję jakieś ciuszki, opuszczam sklep i idę do innego. Kupuję kilka ciuchów, które mogę nosić, gdy będę większa, luźne koszulki i rozciągliwe ubrania, i dresy. Mój telefon zaczyna dzwonić. Dex. Przyciskam ignoruj i kontynuuję wyprawę na zakupy. Po tym, gdy mój telefon dzwoni pięć razy, wyciszam go. Nie mam nic, co chcę mu powiedzieć w tej chwili. Gdy mijam kino, decyduję się obejrzeć film. Wszystko, co zajmie mój umysł w jakimś stopniu, zanim będę musiała wrócić do rzeczywistości. Cokolwiek chcę, czy nie. Dex mnie sprowadzi, jeżeli Vinnie tego nie zrobi. Wybierając film o wampirach, kupuję popcorn i wodę, i wybieram miejsce na środku kina. W połowie filmu, ktoś siada obok mnie. Nie muszę się odwracać, by wiedzieć, kto to. Jego woda kolońska jest umarłym punktem rozpoznawczym, wraz z tym, jak moje ciało odpowiada na jego obecność. Nic nie mówi i nie czuję jego spojrzenia na mnie. Po prostu tu siedzi w ciszy, oglądając połowę filmu. Staram się skupić na obrazie przede mną, ale mój umysł teraz wyłącznie myśli o Dexie Black. Co teraz wyjdzie z jego ust? Spał z kimś wczoraj? Allie? Mam prawo być smutna? Prawdopodobnie nie. Nie składał mi żadnych obietnic. Co wydaje się godzinę później, pojawiają się napisy i zapalają się światła. Zerkam na niego, by zauważyć, że też na mnie patrzy z łagodnym wyrazem twarzy. Przejeżdżając dłonią po kilkudniowym zaroście na szczęce, miga do mnie przepraszającym uśmiechem. Ale on nie oczaruje mnie w ten sposób. - Co ty tu robisz? - pytam, przełamując ciszę. Wszyscy inni wstają, by wyjść z kina. - Nie było cię, gdy wstałem - to wszystko, co mówi. Zagryzam zęby. - Mogę iść, gdzie chcę, Dex. - Spójrz, Faye - mówi, patrząc na ekran. - Teraz dzieją się pewne gówna z innym MC. Chcę mieć pewność, że jesteś bezpieczna, to wszystko. - Łapię. Naprawdę. Ale nie musisz byc przy tym dupkiem - odpowiadam, głos przepełniony jest emocjami. - Kochanie, wszyscy wiedzą, że jesteś moja. Ja mam się tobą zajmować. Sprowadziłem cię tu - mówi, łapiąc moją brodę w swoje dłonie. - Tracker powinien to lepiej wiedzieć, niż cię dotykać. - Więc, ty mnie nie chcesz, ale nikt inny też nie może mnie mieć? - mówię, nasze oczy się łączą. Jego pływają z niezdecydowaniem. Moje z nadzieją.

~78~

_ - Chcenie ciebie, nie jest problemem, uwierz mi - w końcu mówi, dając mi smutny uśmiech. - Więc, o co chodzi? - odważam się zapytać. Zaciskam mocno oczy, gdy jego wargi dotykają mojego czoła. - Wiesz, czego chcesz i nie chcesz zaakceptować niczego mniej. Prawda? Kiwam głową. Odchyla się i jego oczy się zachmurzają. - Gdy do ciebie przychodzę, muszę wiedzieć, że mogę ci dać wszystko, na co zasługujesz. - To nie powstrzymało cię przed wzięciem mnie wcześniej - wskazuję. Uśmiecha się krzywo. - To była jedna noc, to jest trochę bardziej stałe. - Jak stałe? - pytam, łapiąc każde słowo. Teraz się uśmiecha. - Stała kula u nogi. Czekaj, co? Wstaje i oferuje mi dłoń, podnosi mnie, gdy ją łapię. - Zabierzmy cię do domu. - Wciąż jestem na ciebie wkurzona - mówię, gdy bierze moje torby z zakupami z siedzenia obok. - Spodziewałem się tego - odpowiada, brzmiąc na rozbawionego, jak diabli. - Gdzie wczoraj poszedłeś? - mówię, gdy idziemy dp jego samochodu. - Gdzie twój motor? - Jesteś w ciąży, nie ma dla ciebie motoru. I wyszedłem, ale nie pieprzyłem nikogo - mówi otwarcie, otwierając drzwi za sprawą przycisku. - Więc, gdzie poszedłeś? - pytam, gdy siedzimy. - Kochanie - mówi, drżą mu wargi. - Nie kochaniuj mi, ty palancie - warczę, unosząc na niego brwi. - Wiesz, ze nie znam nikogo, kto mówiłby do mnie w ten sposób - duma, nie brzmiąc, jakby to było coś złego. - Cóż, lepiej do tego przywyknij - dodaję, strzelając do niego sztucznym uśmiechem. - Zawsze byłaś zadziorna, nawet jako dziecko - mówi. - Nawet twoja szalona mama nie ~79~

_ mogła zabić twojego ducha. Myślę o bronieniu mojej mamy, ale później się tym nie martwię. To, co powiedział, to prawda. - Próbowałam cię śledzić. Prycha. - Pamiętam. Starałaś się, bym zjadł babeczkę, którą zrobiłaś. Była zgnieciona i jestem pewny, że upuściłaś ją na podłogę! Moje ramiona trzęsą się ze śmiechu. - Co masz na myśli? Zjadłeś tą cholerną babeczkę i uwielbiałeś ją! Kpi. - Co miałem niby powiedzieć? Nie? Ty, z twoimi olbrzymimi, piwnymi oczami i kasztanowymi puklami, myślę, że nikt nie mógłby ci odmówić. - Wielki, zły motocyklista boi się jakichś oczów szczeniaczka? - Twoich - myślę, że słyszę, jak mamrocze do siebie. Whoa. - Później zaczęłaś umawiać się z Erickiem.. - mówi, patrząc prosto przed siebie na drogę. Bębni palcami w kierownicę w jakimś rytmie. - Yeah i dobrze się skończyło. Skąd wiedziałeś, że byłam wkurzona na niego, gdy ze sobą spaliśmy? - pytam, pamiętaj komentarz, jaki powiedział o posmakowaniu dzikości. - Mama cały czas do mnie dzwoniła - to wszystko, co mówi. Jego mama jest plotkarą, zawsze to wiedziałam. - Mówiła, że Eric był smutny. Kpię. - Postawię na to. Eric i ja byliśmy razem tylko dlatego, bo było wygodnie. Zgaduję, że zrozumiał to przede mną, gdy zaczął pieprzyć się z każdym, z kim popadnie. - I jestem pewny, że będzie tego żałował, gdy zda sobie sprawę, jaką świetną kobietę stracił mówi prosto. - Ale jest dla niego za późno. - Wie o tym? - mówię, wykręcając dłonie. - Yeah, powiedziałem mu. Również powiedziałem, że ma cię w cholerę zostawić. Kupiłem ci nową kartę i nowy telefon, ma zaprogramowany mój numer. I wszystkich braci też. Na wszelki wypadek. - Boże, jesteś apodyktyczny. - Kochasz to - odpowiada. - Prawdopodobnie powinienem cię ostrzec.

~80~

_ - Co? - pytam, moja głowa odwraca się w jego stronę. - Bracia mają dzisiaj imprezę - mówi, patrząc na mnie z grymasem. - Czym się różni od innych nocy? - pytam, myśląc o tym, jak oni wszyscy mieszkają, piją i pieprzą się każdej nocy. - To nie ma znaczenia, ty i ja zostajemy w pokoju. Kupiłem dla nas kilka rzeczy, musimy je sprawdzić - mówi. - Jak, co? - pytam, będąc podekscytowana. - Bądź cierpliwa. - Dobrze. Oh, i jeszcze jedna rzecz, Dex - mówię. - Co jest? - Powiedz do mnie jeszcze raz, tak jak wczoraj i znikam. Kiwa raz głową, wolno. Jego oczy twardnieją na moją groźbę, ale udaje mu się ukryć gniew. - Zanotowane. Czasami tracę cierpliwość, ale zawsze będę się dla ciebie starał. - Czy to są twoje przeprosiny? - pytam. To może potrzebować więcej pracy. Uśmiecha się i mówi. - Zgaduję, że były. - Teraz zabierz mnie do domu i nakarm mnie - żądam. Śmieje się i robi, jak mu powiedziałam.

~81~

_

Rozdział 14.

Gdy Dex i ja wchodzimy do klubowego domu, wszędzie są ludzie. Nie żartował z tą imprezą. Miejsce zawalone jest motocyklistami, których wcześniej nie widziałam i Dex wyjaśnia mi, że też są Wind Dragon's, ale z innych miejsc. Zatrzymuje się, by przywitać się z wysokim, o krzepkim wyglądzie mężczyzną. - Długo czasu się nie widzieliśmy - mężczyzna mówi, klepiąc Dexa w ramię. - Wiem, jak się masz? - Dex pyta. - Wszystko dobrze - odpowiada, patrząc się na dziewczynę, która przechodzi obok. Dex śmieje się. - Baw się dobrze, słyszysz? - Nie zostajesz w pobliżu? - pyta, patrząc na mnie, w końcu mnie zauważając. - Może powinniśmy podzielić się tą dobrą, małą rzeczą. Dex sztywnieje. - Nie ma mowy, bracie, jest moja. Mężczyzna nie wygląda na zadowolonego. - Gdy przyjdziesz do mnie, pozwolę ci mieć każdą sukę, jaką będziesz chciał. Dex przytakuje. - Ta jedna jest inna. Żadnego braku szacunku, nikt jej nie dotyka, oprócz mnie. Mężczyzna kiwa głową w akceptacji, ale wciąż nie wygląda na zadowolonego. Trzymam usta zamknięte, wiedząc, że to nie czas bym mówiła. Dex mówi cześć i kontynuujemy iście. Miejsce roi się od pięknych kobiet i nie przegapiam spojrzeń, jakie kierują w stronę Dexa. Moja pięść zaciska się, ponieważ widzę jedne, szczególne spojrzenie, które mówi, że już go miała. Zanim możemy przejść wzdłuż korytarza do naszego pokoju, rudzielec zatrzymuje się przed Dexem i kładzie dłonie na jego piersi.

~82~

_ Oh, cholera nie! - Sin, dużo czasu minęło - mówi. Dex odpycha jej dłonie, co doceniam. - Nie jestem zainteresowany. - To nie to, co mówiłeś ostatnim razem - odpowiada, oblizując wargi. Ma szerokie, zielone oczy i prawie żadnych ubrań. Nie mogę nawet skłamać - jest nokautem. Gdybym kiwnęła w tą stronę.. - To jest to, co mówię teraz. Teraz, spierdalaj mi z drogi - mówi głosem tak zimnym, że nawet ja się kulę. - Nigdy wcześniej mnie nie odprawiłeś - mówi, teraz marszcząc brwi i w końcu patrzy na mnie. - Sin.. - Powiedział nie. Miej trochę pierdolonego szacunku do siebie - mówię, zanim mogła zacząć. Otwiera usta, by coś powiedzieć, gdy Dex łapie moje ramie i przechodzimy obok niej, zostawiając ją z otwartymi ustami. Zamyka za nami drzwi, gdy wchodzimy do pokoju i kładzie wszystkie torby z zakupami na łóżko. - Cóż, to było interesujące - mówię wolno. - Stara przyjaciółka? - Kochanie - to wszystko, co mówi. To dopiero odpowiedź! - I kim był ten mężczyzna? - pytam. Dex uśmiecha się. - Dobra rzecz, że ustąpił, bo mielibyśmy problem. I zostałaś cicho, dobra dziewczyna. - Uczę się - mówię sucho. - Bynajmniej z mężczyznami. Śmieje się ze mnie. - Dobrze wiedzieć. - Co chciałeś mi pokazać? - pytam, ściągając buty i siadam na łóżko. - Oh, racja - mówi, otwierając szafkę i wyciągając cztery książki. - Książki? - pytam, moje brwi sięgają linii włosów. Siada obok mnie na łóżku i rozkłada je. Dwie są z imieninami dla dziecka, jedna jest o ciąży i ostatnia jest o porodzie. Moje gardło zaczyna palić przez ten gest świadczący o życzliwości i dowodzie, że myśli o tym na poważnie. - To naprawdę miłe. Lekceważy to. - Chce być przygotowany. Wkrótce będzie mogli przenieść się do mojego domu i dziecko będzie miało swój pokój, który zmienimy. ~83~

_ - Twój dom? - pytam, czując się zmieszana. Krzywi się. - Mam dom, kochanie, teraz jest odnawiany. Będzie gotowy w ciągu miesiąca. Nie oczekiwałem, że zostaniesz tu na zawsze, zwłaszcza nie z małym. Cóż, dziękować, kurwa, za to. Otwieram jedną z książek. - Podoba mi się to imię. - Jakie? Wskazuje imię i pokazuję mu. - Gertrude? - pyta, wyrywając mi książkę. - Niezła próba, Faye. Chichoczę. - Dobra, jakie imię ci się podoba? Odkąd nie zgodziłeś się na Siriusa i Gertrude, które oba były doskonałymi pomysłami, mogę dodać. - Może powinniśmy zrobić listę - sugeruje. - Poznam płeć na następnej wizycie w czwartek - mówię, kładąc się na łóżko. - Naprawdę? - pyta. - Myślę, że to będzie chłopiec. - Pomyśl, czy jesteś szczęściarzem, jesteś? - Cóż, jeżeli będę miał dziewczynkę wyglądającą jak ty, będę miał przechlapane, nie sądzisz? Rumienie się, odwracając wzrok od jego intensywnego spojrzenia. - Mogę? - pyta, dotykając rąbka mojej koszulki. - Yeah - szepczę, gdy podnosi moją koszulkę i przejeżdża z dłońmi po moim nagim brzuchu. Gdy umieszcza pocałunek pod moim pępkiem, przestaję oddychać. - Zobaczę cię niedługo, malutki - mamrocze do mojego brzucha, umieszczając jeszcze jeden pocałunek , zanim opuszcza koszulkę17. Patrzę w bok, więc nie widzi łez zbierających się w moich oczach. Przeczyszcza gardło. - Mam dla nas Supernatural do obejrzenia. Kocham Supernatural. - Skąd wiedziałeś? Potrząsa głową w rozbawieniu. - Tło twojego telefonu.

17. Jak chcesz, to potrafisz być słodki, Dex :)

~84~

Praktycznie nagie zdjęcie Jensena Acklesa. Racja, to może być to. - Oczywiście. Wkłada płytę do dvd i podkręca głośność na ful, by zagłuszyć muzykę z innej strony domu. Więc, co jest między tobą i Allie? - znajduję odwagę, by zapytać. Wzrusza ramionami. - Zawsze się gdzieś kręci. Naprawdę myślę, że to nie jest odpowiedź. - Żadnego emocjonalnego połączenia? - Zawsze jesteś taka wścibska? - pyta. - Tak. - Tak myślałem - odpowiada, jego ton głosu mówi mi, że jest bardziej rozbawiony, niz rozdrażniony. Eric zawsze denerwował się, gdy zadawałam pytania, co nie miało sensu, bo miał wiele do ukrycia. Dex, z drugiej strony, jest raczej ze mną cierpliwy, co doceniam. - I, by odpowiedzieć na twoje pytanie, to brzmi źle, ale nie, nie mam z nią żadnych emocjonalnych powiązań. To był po prostu seks. Wie o tym i ja o tym wiem. Podoba mi się, że użył czasu przeszłego. Naprawdę. - Dobrze - odpowiadam, starając się nie brzmieć na szczęśliwą i doznać niepowodzenia. Jego głęboki, zdławiony chichot wypełnia pokój. - Chodź tu, kochanie. Prześlizguję się do niego i opieram głowę na jego piersi. Jego palce łagodnie bawią się moimi włosami i całuje szczyt mojej głowy. - Przejmujesz się, że ominąłeś imprezę? - Nie, w ogóle. To było moje życie przez lata; jestem gotowy, by ruszyć z czymś lepszym. Nie mówię, że nie możemy wyjść i zabawić się trochę - odpowiada po chwili. Czując się nieśmiało, wyciągam ramię i dotykam jego mięśni. Ryzykuję spojrzenie na niego i widzę, że mnie obserwuje, rozbawienie widnieje w jego oczach. - To był bardzo odważny ruch, Faye - dokucza i chowam twarz w jego koszulce. - To nie moja wina. Jesteś gorący - narzekam, wciągając go w płuca. - Myślałem, że jestem palantem - odpowiada, głaszcząc moje włosy. - Jesteś gorącym palantem. Jego pierś trzęsie sie pod moją głową. - Robisz mi trzęsącą się poduszkę! - Twoją poduszką jest moja pierś - decyduje się wskazać. - Właśnie - prycham, podnosząc głowę i patrzę na niego. Boże, jego twarz jest tak blisko mojej, gdybym przysunęła się odrobinkę bliżej, moje usta byłyby na jego. ~85~

- Nie patrz na mnie w ten sposób - warczy, przykrywając dłonią moją szczękę. - Jak? - pytam bez tchu. - Jakbyś chciała mnie bardziej, niż cokolwiek na świecie - mówi, jego oczy są na moich ustach. - Teraz tak myślę - mówię, nieznacznie przesuwając się do przodu, dopóki nasze usta się nie dotykają. Patrzymy się na siebie przez kilka intensywnych sekund. - Pieprzyć to - mówi, zdobywając moje wargi. Liże moje wargi, dopóki ich dla niego nie otwieram, wtedy wchodzi do środka - smakuje mnie. Posiadając mnie. Pocałunek jest zaborczy, przepełniony potrzebą i chęcią. Wszystkie racjonalne myśli znikają i nie ma nikogo na świecie. Chcę Dexa i on chce mnie. To proste. Podstawowe. I to jedyna rzecz, jaka się liczy. Ssie moją wargę, później podąża pocałunkami w dół mojego podbródka i szyi. Przewracając mnie na plecy, podnosi moją koszulkę do stanika, całuje mój brzuch. Popychając miseczki stanika, liże skórę wokół moich piersi, dokuczając mi. Po kilku momentach tortur, w końcu zwraca uwagę na moje sutki, liżąc je i ssąc w sposób, w jaki lubię, troszkę mocniej. Spuszcza moje spodenki, patrzy pożądliwie na moje czerwone majtki przez sekundę, zanim szarpie nimi w dół. Całuje miejsce wokół wnętrza ud, później umieszcza usta na moim centrum. - Dex - sapię, gdy jego język uderza w miejsce. Moje dłonie plączą się w moich włosach, ponieważ przekrzywiam głowę w poduszkę. Jego język jest magiczny i daje mi to, czego potrzebuję. Przekleństwo opuszcza moje wargi i moje uda drżą, gdy wkłada we mnie palec, doprowadzając mnie na krawędź. Krzyczę jego imię, gdy tracę się w agonii przyjemności, fala po fali rozbija się o mnie. Nie zabiera ust, przedłużając moje uwolnienie. Nie mija długo, zanim błagam go, by przestał, czując się zbyt wrażliwie. Daje mi ostatnie liźnięcie, zanim się cofa, patrząc na mnie zaborczym spojrzeniem na przystojnej twarzy. Ciężkie, niebieskie oczy studiują mnie, obserwują, jak próbuję odzyskać oddech. Sięgam po niego, ale potrząsa głową nieznacznie. - Co jest? - pytam, czuwając.

~86~

_ - Nic, kochanie, to było tylko dla ciebie - mówi, kładąc się obok mnie. To było tylko dla mnie? - Co z tobą? - pytam, patrząc na twardość napierającą na jego dżinsy. -Shh - mówi, przyciągając mnie w swoje ramiona. - Dex.. - Kochanie, chciałem się tobą zająć, nie oczekuję niczego w zamian - mówi głębokim głosem. Leżę tak, pełna zmieszania. I lekko odrzucona. Czy on właśnie mnie odrzucił? - Czy ty właśnie mnie odrzuciłeś? - pytam, wyrażając mój niepokój. Wzdycha ciężko. - Nie, słodka, nie odrzuciłem cię. Porozmawiamy o tym jutro, okay? Po prostu cieszmy się nocą. Nie rozumiem, ale odpuszczam. Może wytłumaczyć jutro. Czując się zaspokojona, przytulam się do niego i zasypiam.

~87~

_

Rozdział 15.

Budzę się w środku nocy, potrzebując się wysiusiać. Po skończeniu moich spraw, słyszę coś. Patrzę na Dexa, który śpi na brzuchu i później na drzwi. Kobieta woła imię Sina kolejny raz i ciekawość wygrywa. Kto woła jego imię? Otwieram drzwi i idę w stronę głosu, który dobiega z zewnątrz klubowego domu. - Sin! - kobieta krzyczy. Spoglądam na zewnątrz przez okno. - Zamknij się, kurwa! - mężczyzna warczy. Mężczyzną jest Arrow. Stoi do mnie plecami, ale to z pewnością on. Kobieta, blondynka o krągłych kształtach, mówi coś do niego. Arrow odpycha ją, z dłońmi na jej klatce piersiowej. Wpada w osłupienie, potyka się i osuwa na ziemię. Irish, Tracker i Rake stoją tam, ale nic nie robią. Po prostu obserwują. Co, kurwa? Podchodzę do wejścia i trzaskam drzwiami, otwierając je, gdy wybiegam. - Co, do kurwy, Arrow! - krzyczę, pochylając się, by zobaczyć, czy kobieta ma się dobrze. - Kurwa - Arrow mówi, gdy kładzie na mnie oczy. - Idź do środka, Faye. Teraz! Nigdy wcześniej nie słyszałam u niego takie tonu i pieprzenie mi się to nie podoba. - Pierdol się! - kobieta krzyczy. Myślę, że mówi do Arrowa, ale później zdaje sobie sprawę, że mówi do mnie. - Co? - warczę, wkurzając się. Rake podchodzi do mnie i przyciąga mnie do twardego ciała. - Najdroższa, idź do środka, ~88~

_ yeah? - mówi, prowadząc mnie w kierunku drzwi. - Kto to jest? - pytam Rake, mój głos przepełniony jest zmieszaniem i złością. - Ahh, kochanie - mówi, dając mi spojrzenie przepełnione litością. Litością? - Nie patrz tak na mnie! - warczę, odpychając się od niego. - Jak? - Jakby było ci mnie szkoda! Kim jest ta kobieta i dlaczego mnie nienawidzi? - pytam. Rake patrzy za mnie i wiem, że stoi tam Dex. - Chodź tu - żąda, jego usta są zaciśnięte. Idę do niego, ale tylko dlatego, bo chcę odpowiedzi. I mam zamiar je uzyskać. - Kto to? - pytam. Ignoruje mnie, podnosi mnie w ramiona i niesie do pokoju. - Nie możesz po prostu zostać w łóżku, prawda? - mamrocze, gdy mnie stawia. - Dex! - To jest powód, przez który dokładnie nie mogłem złożyć ci żadnych obietnic.. nie teraz mówi, krzywiąc się na własne słowa. - Wyjaśnij - żądam. - Ona jest moją wkrótce byłą żoną - mówi, wolno robiąc krok w moją stronę. Przestaję oddychać. - Masz żonę? - mówię łagodnie, nie dokładnie wiedząc, o co mi teraz, do diabła, chodziło. - Nie, kochanie, miałem żonę. Jesteśmy w separacji i bierzemy rozwód - mówi, studiując moje wyrażenie na twarzy. Żonę? Pierdoloną żonę? - Oh mój Boże - mówię do siebie. - Jestem pierdolonym, domowym szkodnikiem. - Nie jesteś żadnym domowy szkodnikiem. Byliśmy w separacji przed tobą - wyjaśnia, jego dłonie robią spokojne gesty. - Zrobiłeś ze mnie szkodnika domowego, ty dupku! - krzyczę, ignorując go. Mój umysł wiruje. ~89~

_ - Dlaczego Arrow ją popchnął? - pytam. - Tak traktujesz swoje kobiety? Teraz wygląda na wkurzonego. - Czy kiedykolwiek źle cię traktowałem? - Zgaduję, że nie - mówię, wzruszając ramionami. Jego oczy zwężają się. - Była pod moją ochroną. Teraz nie jest. Mówiłem ci, nie wszyscy jesteśmy miłymi facetami, kochanie. Ale Arrow? Podobał mi się coraz bardziej.. - Dlaczego tu jest? - pytam, mój głos staje się słabszy. - Nie rozumie pojęcia zerwania. Nie mogę nawet zmusić jej, by wyniosła się z mojego pierdolonego domu. Dałem jej kilka tygodni na znalezienie czegoś nowego18 - przyznaje się, przebiegając palcami po rozczochranych, ciemnych włosach. Gapię się. - To był twój remont? Twoja żona? - Nie mogłem dokładnie ci powiedzieć, że moja eks tam mieszka i czekałem, aż wyniesie swoją dupę stamtąd, mogłem? - Nic z tego nie brzmi, jak dupek - mówię, rzucając w niego sztyletami. - Właśnie - mówi. - Nie chciałem cię przestraszyć, zanim w ogóle byłaś moja. To mnie zamknęło. W każdym razie na kilka sekund19. - Nie wprowadzę się do tamtego domu - mówię, krzyżując ramiona na piersi. - Dobra, kupię nowy dom - mówi, rzucając ramionami w powietrze. - Nie mogę uwierzyć w to gówno - warczę. - Przepraszam, nie planowałem ciebie ani naszego dziecka w moim życiu. To nie znaczy, że mówię, iż nie jestem szczęśliwy, że mam tutaj waszą dwójkę. Wrzuć na luz, kochanie, starałem się czynić dobre rzeczy. Potrzebowałem tylko kilku tygodni, wtedy jej by nie było i my moglibyśmy ruszyć. Zacząć nasze życie razem. - Dlatego starałeś się utrzymać między nami taką odległość? - pytam, starając się zrozumieć. Przytakuje. - Chociaż raz chciałem zrobić coś prawidłowo. Chciałem, by doszło do rozwodu. Chciałem, żebyśmy poznali się nawzajem w tym czasie. Zbudować przyjaźń, zanim zbudujemy 18. No, dżentelmen jak ta lala.. 19. Ta, nie wiem dlaczego, ale to mnie śmieszy :)

~90~

_ związek. Ustalić wszystko przed związkiem. Sznuruję wargi. - Więc, chcesz zapunktować za dobre chęci? - Faye - mówi, ostrzegając. Jego cierpliwość też znika, ale to cholernie źle dla niego. - Dlaczego nie wrócisz do domu, do swojej żony? - mówię, akcentując słowo. - Słuchałaś czegokolwiek, co mówiłem? - mówi, ruszając się po pokoju. Nie będę zaskoczona, jeżeli zaraz zrobią się dziury w dywanie. - Słuchałam - warczę. Cóż, mniej więcej. - Myślę, że potrzebuję czasu, by to przetworzyć. - Co, do kurwy, to oznacza? - warczy, zatrzymując się. - To znaczy, że idę do łóżka i ty nie śpisz w nim przez resztę nocy - zdaję sobie sprawę, że mówię. Stoi tam, nieruchomy. - Wiesz co, dobra. Starałem się postąpić z tobą dobrze. Nie byłem z nikim innym, nawet nie patrzyłem na nikogo innego! Miałem zamiar być w cholerę daleko od Renee, gdy z tobą będę głęboko, wtedy zająłbym się tobą. Jeżeli to nie wystarcza, to nie wiem, co mogę jeszcze zrobić - mówi, porusza się i zamyka za sobą drzwi. To nie było trzaśnięcie, ale dźwięk ich zamykania, wciąż sprawia, że się wzdrygam. Wspinam się z powrotem na łóżko i myślę o wszystkim. Nienawidzę faktu, że był ożeniony z kobietą. To jego typ? Staram się nie oceniać. Przynajmniej byli w separacji, zanim ze mną spał. Wciąż jestem 'inną kobietą'? Jestem o wiele za młoda na to całe gówno. Biorę głęboki wdech i kładę dłonie na brzuszku. - Będzie dobrze, maleńki - szepczę. Staram się, ale sen nie nadchodzi.

~91~

_

Rozdział 16.

Cała rozmowa cichnie, gdy wchodzę do kuchni. Tracker, który paraduje z podbitym okiem i przeciętą wargą, wpatruje się we mnie uważnie. Arrow ma grymas niezadowolenia i Rake uśmiecha się. Trace, Irish i Jim patrzą na mnie beznamiętnie. Leję sobie trochę soku i siadam. Wtedy zdaje sobie z czegoś sprawę. - Umm, gdzie są kobiety? - pytam, rozglądając się. - Kobiety, które znają swoje miejsce, wychodzą, gdy mężczyźni prowadzą dyskusje - Jim mówi, patrząc na mnie. Chcę powiedzieć coś mądrego, ale w zamian, trzymam usta zamknięte. Nawet wiem, że wkurzanie Jima nie wyjdzie mi na dobre. Gryzę usta i piję sok. - Cóż. Więc sobie pójdę.. - mówię w niezręczną ciszę. Jim wzdycha. Wygląda na zmęczonego. - Wszystko dobrze? - nie mogę nie zapytać. - Dajcie nam chwilę - mówi i wszyscy mężczyźni wstają. Tracker wychodzi ostatni, jego oczy nigdy mnie nie opuszczając, dopóki już muszą. - Robię się stary - mówi. - Jesteś co, w późnej trzydziestce? - pytam, wpatrując się w jego naprężony biceps. Śmieje się, jakby zostało to udoskonalone paleniem papierosów przez lata. - Dodaj do tego dekadę, mała dziewczynko. - Niezręcznie - mamroczę. Jest wystarczająco stary, by być moim tatą. ~92~

_ - Kolej Sina, by przejąć młotek licytujący, tyle że jest teraz trochę zatroskany - mówi, unosząc na mnie brew. - Nie zamierzasz mnie zabić, prawda? - pytam, śmiejąc się nieco nerwowo. Jim się uśmiecha. - Wiedzę, dlaczego jest tobą pod wrażeniem. - Yeah, bo jestem trofeum w stosunku do jego byłej żony - wypluwam. Moje dłonie lecą do ust, gdy Jim śmieje się mocniej. - Przypominasz mi Cindy w twoim wieku - duma, uśmiechając się czule. - Kobieta była pełna pyskowania. Wciąż jest, z tego co słyszałam od Jessici. - Spójrz, Faye, prawdą jest, że moje zdrowie nie jest takie, jakie powinno być - mówi, wyglądając na niezadowolonego, przyznając się do tego. - I potrzebujesz Sina w grze - domyślam się. - Racja. - Czy to możliwe być rodzinnym mężczyzną i prezesem MC? - pytam, patrząc prosto w jego oczy. - Nie jest łatwo i nie zawsze jest bezpiecznie, ale tak. To możliwe. I żaden mężczyzna nie zająłby się lepiej rodziną, niż Sin. - Wierzę w to - odpowiadam. - Jakiś pomysł, gdzie jest? - Pojechał na przejażdżkę - mówi. - Będziemy mu towarzyszyć. Wrócimy za dwa dni. - O co chodzi z tą żoną? - nie mogę się powstrzymać, przed zapytaniem. - Zdradzała go, zerwali, gdy się dowiedział - mówi, mimochodem odpalając papierosa. - Byli małżeństwem tylko rok. Nienawidzę tego, że kochał kogoś innego wystarczająco mocno, by ją poślubić. Zrozumiałam, że powiedziałam to na głos, gdy Jim odpowiedział. - Ona nie ma nic z ciebie, kochana. Widzę, jak na ciebie patrzy. - Jak? - pytam. - Łowisz komplementy, eh? Jakby umierał z pragnienia, a ty jesteś zimnym piwem. Jestem pewna, że to tak nie idzie, ale doceniam, że sentyment jest taki sam.

~93~

- Więc - pytam. - Co ze sprawą, którą mieliście z innym MC? Jego usta zaciskają się wokół papierosa. - Negocjacje z innym MC - zatrzymuje się. - Kobiety nie związują się ze sprawami biznesowymi, Faye. Wyglądasz, jak dziewczyna, która myśli, że jest wyjątkiem od każdej zasady, ale nie tym razem. Nienawidzę tego, że mi dowalił. - Co, gdy w przyszłości stanę się klubową prawniczką? - wygaduję. Cholera jasna, skąd ten pomysł? Dex był w ogóle poważny, gdy o tym wspominał? To jest coś, czego chcę w przyszłości? Studiuje mnie w nowym świetle. - Wtedy jest inaczej, zgaduję. Ale wciąż będziesz wiedziała podstawę. - Cóż, zgaduję, że nigdy nie dostanę własnego cięcia - wzdycham, myśląc o rozmowie z Vinnim. Jim śmieje się, później kaszle. Kulę się. - Mogę ci coś podać? - Nowy zestaw płuc? - odpowiada, uśmiechając się do mnie z wyższością. - Zacznijmy od wody - w zamian oferuję. Przytakuje, więc nalewa mu szklankę zimnej wody. Kładę ją przed nim, bierze łyka i znowu pali. Chcę powiedzieć, że prawdopodobnie powinien z tym skończyć, ale w zamian wstaję. - Idę zrobić jakieś zadania - mówię. - Mam nadzieję, że poczujesz się lepiej, Jimbo20. Jego skrzeczały śmiech idzie za mną do pokoju. *** Zapisuję pracę i zamykam laptop w momencie, gdy słyszę burdę motocykli. Czy któryś z nich jest Dexa? Jedyny sposób, by się dowiedzieć. Patrzę na telefon, by zobaczyć godzinę, piąta po południu. Nie było go przez dwa dni i tęskniłam za nim, jak szalona. Mary gotowała dla mnie, najwidoczniej Dex musiał do niej dzwonić i powiedzieć, by się mną opiekowała. Byłam lekko wkurzona, ale pomyślałam, że to było słodkie. Mieliśmy wczoraj zdrowy lunch i rozmawiałyśmy, zanim dostała telefon z pracy, by zbadać rannego psa. Później posprzątałam kuchnię, pokoje, mój pokój i łazienkę. Gdy starałam się posprzątać biuro Jima, Cindy zaczęła na mnie krzyczeć. Ta kobieta jest straszna. Więc podkradłam się do pokoju 20. Ale mu ksywkę wymyśliła :) No to prawdopodobnie to ten koleś, który jest podobny do Simpsona:)

~94~

Arrowa i w zamian posprzątałam je. Zajęło najdłużej - facet żyje, jak świnia. Książki ciążowe wspomniały coś o przemęczaniu się, ale nie sądzę, że to nadejdzie tak wcześnie. Robię drogę do frontowych drzwi i stoję w nich, obserwując jak Dex zsuwa się z motoru. Ubrany w cięcie, wygląda niesamowicie. Arrow i Tracker stoją obok niego, dopóki nie dostrzegają mnie. Arrowszturcha Dexa, który odwraca się, by spojrzeć na mnie, później idzie w moją stronę. - Wszystko w porządku? - pyta, gdy do mnie podchodzi. Skaczę na niego, zawijając ramiona wokół jego szyi. - Tęskniłam za tobą - mówię, zaskakując go moim pocałunkiem z otwartymi ustami. Jego dłonie łapią mój tyłek, trzymając mnie. Słyszę, jak inni gwizdają i uśmiecham się do jego ust, gdy się odsuwam. - Nie byliśmy pokłóceni? - pyta, bez tchu. Przebiegam dłońmi po jego tępej czuprynie, nieznacznie szarpiąc za końce. - Myślę, że to koniec. Tak, skłamałeś, ale również starałeś się postąpić właściwie. Trąca nosem moją szyję. - Kurwa, to jest tak dobre. - Myślę, że jesteś warty ryzyka, Dexterze Black - szepczę do jego ucha. - Pragnę cię. Przeklina i przenosi mnie do naszego pokoju, ignorując złe spojrzenia od innych. Kładąc mnie na świeże prześcieradła, ściąga moje spodnie i majtki, później mnie sadza i zdejmuje moją koszulkę i stanik. Leżę tam naga, podczas gdy on stoi nade mną całkowicie ubrany. - To wszystko moje? - pyta, głębokim gwarem. Jego głos wysyła dreszcze wzdłuż mojego kręgosłupa, mrowi całe moje ciało. - Jeśli chcesz - odpowiadam, wyginając się lekko w łuk. - Wiesz, że chcę - teraz warczy, ściągając cięcie, koszulkę i później dżinsy. W niczym, oprócz bokserek, mogę zauważyć, jak bardzo mnie chce, jak nakręcony jest. Miałam w głowie zdjęcie, jak wygląda jego kutas i nie ma nic, co chciałabym mocniej, niż zobaczyć go kolejny raz. By go posmakować. - Gdy patrzysz na mnie w ten sposób - jęczy, jego oczy nie odrywają się ode mnie, gdy ściąga spodenki. - Będę łagodny - mówi, pocierając dłonią mój brzuszek. Unosi się ponad mną i przyciągam go do swojego ciała. Kontakt skóra na skórze, powoduje, że wzdycham, co łapie swoimi ustami w głodnym pocałunku. Smakuje jak mięta i pachnie, jak skóra i nie mam go dość. Wbijając palce w jego plecy, przesuwam usta na jego szyję. Nagle nas przewraca, więc jestem na nim okrakiem, później unosi głowę i łapie ustami moje piersi. Gdy nie mogę już dłużej tego znieść, biorę go w dłoń i prowadzę do mojego ciała. Jęczymy jednocześnie, gdy mnie wypełnia, rozciągając mnie cudownie. Poruszam się na nim w spokojnych ruchach, podnoszę i opuszczam biodra. On pcha biodrami w ~95~

_ moja stronę, jego palec znajduje moje urocze miejsce i kręci palcem. Wolno. Niebo na ziemi. - Dojdź dla mnie - warczy, jego oczy są ciemne. Dwa ciosy więcej i moje ciało go słucha. Wpatrując się prosto w jego oczy, pozwalam mu zobaczyć, co mi robi. Jaki ma na mnie efekt. Wymawiam jego imię, gdy uderza we mnie przyjemność, rozkoszując się wyglądem jego twarzy, gdy dąży ze mną do zapomnienia. Padam na jego pierś, wzdychając z zadowolenia. Gdy wszystko cichnie, próbuję z niego wyskoczyć, ale zatrzymuje mnie w miejscu. - Jesteś czymś innym, wiesz to? - mówi, gdy łapię oddech. - Chcesz dojść jeszcze raz? - pytam, uśmiechając się z zamkniętymi oczami. - Śmierć przez wróżkę - mówi, doprowadzając mnie do śmiechu. - Najpierw muszę nakarmić moją mamuśkę. Klepię go w klatkę. - Wolałabym, gdybyś nazywał mnie wróżką, niż mamuśką20. - To mamuśka - mówi, przebiegając palcem po moim sutku. - Hej! Zabieraj łapy, nie dokuczaj - mówię ze sztuczną surowością. Jęczy. - Zostajesz tu, przyniosę ci coś do jedzenia. Później pokażę ci, co znaczy słowo dokuczać. - Brzmi dobrze - odpowiadam, niezdolna do powstrzymania się przed uśmiechem. Dex rozgląda się po pokoju. - Sprzątałaś pokój? Słyszę krzyk Arrowa, pytający, kto był w jego pokoju. Chowam się pod nakryciem.

20. Pamiętacie, wcześniej było nawiązane do imienia Faye i jak Dex na nią mówił w młodości :) Tak tylko przypominam :)

~96~

_

Rozdział 17.

Siedzę w poczekalni, nerwowo stukając stopą. Dzisiaj jest dzień, w którym zrobimy USG, by mieć pewność, że wszystko wygląda dobrze. Również dowiemy się, jaką płeć ma dziecko, jeżeli chcemy. Dex trzyma moją dłoń, siedząc obok mnie cierpliwie. Opieram się o jego ciepło, kładąc głowę na jego ramieniu. - Faye - mój doktor woła, uśmiechając się do mnie ciepło. - Hej, doktorze - mówię, gdy idę do pokoju. - Jak się trzymasz? - pyta, pchając na nos parę okularów do czytania. - Dobrze, dziękuję, to Dex - mówię. Potrząsają dłonie, później możemy przejść do sedna sprawy. Doktor mnie waży i każe mi siusiać do pojemnika. Gdy wszystko wygląda dobrze, rozmawiamy i później wysyła mnie do innego pokoju na ultrasonografię. Leżę na plecach, gdy zimy żel stosowany jest na moim brzuchu. Dex stoi u mojego boku, wspierając mnie tak mocno, jak potrafi. Doceniam jego wysiłki. Patrzę na ekran, starając się to zrozumieć, ale nie widzę niczego, oprócz kropli. - Wszystko wygląda świetnie - pani mówi. - Chcecie znać płeć? Patrzę na Dexa. - Tak, proszę. - Wygląda na to, że będziecie mieć dziewczynkę, gratulacje. - Kurwa - Dex mamrocze, ale uśmiecha się, gdy to mówi. Ściskam jego palce, emocje mnie zjadają. Będę miała małą dziewczynkę. Staram się zobaczyć, jak będzie wyglądać, ciemne włosy, jak u ojca? Dex schyla się do mojego poziomu i szepcze. - Nie umawia się, dopóki nie skończy dwudziestu jeden lat. - Cóż, z tobą i resztą MC, nie myślę, że dostanie szansę - mówię. - Wszyscy chłopcy będą się ~97~

_ bali nawet spojrzeć w jej kierunku. - I z dobrego powodu - mówi, brzmiąc na zadowolonego z siebie. - Nie wiem, będziesz starcem do tego czasu - dokuczam, gdy ściera żel papierowym ręcznikiem i podnosi mnie. Dziękujemy pani i idziemy do domu. Dom. To staje się moim domem? *** Patrząc w telefon, idę do salonu i zatrzymuję się, gdy lustruję wzrokiem pomieszczenie. Dex siedzi pośrodku, na samotnej leżance, podczas gdy dwóch członków siedzi po jego bokach. Arrow i Rake na jednym, Tracker i Irish na innej. Moje oczy zwężają się w szparki, gdy patrzę na każdą twarz zmieszana. - Faye, musimy z tobą coś omówić - Dex mówi, gestykulując bym zajęła miejsce. To sprawia, że czuję się mała. Podejmuję w ich stronę dwa kroki, ciekawa jak diabli, gdy mnie to uderza. To pieprzona interwencja. Po co niby jej potrzebuję? Dręczę swój mózg, myśląc o tym, co mogą mieć do powiedzenia. Siadam w środku, wprost mojego mężczyzny. Stara się zachować powagę, ale jego oczy marszczą się ze śmiechu. - Czy to interwencja? - pytam, siedząc z doskonałą postawą i unoszę brodę. Drgają wargi. - Myślę, że możesz tak to nazwać. Wszędzie uśmiechy. - I co w związku z tym, dokładnie? - pytam, nakładając moją prawniczą maskę. Dex daje sobie radę z utrzymaniem prostej twarzy. - Arrow, chciałbyś zacząć? Odwracam się do Arrowa, moja twarz rzuca mu wyzwanie, by coś powiedział. - Gdy posprzątałaś mój pokój, poczułem się jakbyś naruszyła moją prywatność - mówi, powodując, że mężczyźni się zaśmiali. Gapię się. - Zrobiłam ci przysługę! - Robiąc to, usunęłaś zamek i wkradłaś się do mojego pokoju! - Irish woła. Kulę się. - Cóż, gdy stawiasz to w ten sposób. ~98~

_ Patrzę na Trackera, który patrzy na mnie, jakbym była najbardziej uroczą rzeczą, jaką kiedykolwiek widział. - Nawet jeszcze nie zdążyłam posprzątać twojego pokoju - mówię, zastanawiając się, dlaczego tu jest. Uśmiecha się żarłocznie. - Wiem; jestem tu z innego powodu, by zapytać, dlaczego zostałem wyróżniony. - Dyskryminacja! - Arrow krzyczy. Pocieram twarz dłońmi. - Dobra, nie będę sprzątać waszych pokoi, ale ty - mówię, celując w Dexa - nie powstrzymasz mnie w sprawie naszego pokoju. Więcej śmiechów, na dobór moich słów. Unosi dłonie. - Nie skarżę się, miałem tych dupków za plecami cały czas. - I ty - mówię, wskazując na Trackera - Później odwiedzę twój pokój. Tracker dostaje ostrzegające spojrzenie od Dexa, którego nie przegapiłam. Przewracam oczami. - I skończyliśmy? - pytam, wstając i czując się rozbawiona. Ci duzi, źli motocykliści - gdyby tylko inni ludzie mogli ich zobaczyć, jak ich wiedzę każdego dnia. Kotki, dużo kotków. - Kogo to był pomysł, tak w ogóle? - pytam ich. - To była decyzja klubu - Dex odpowiada, uśmiechając się. Ma na sobie ciasną, białą koszulkę, która dziś wygląda na nim pysznie, uwydatnia jego klatkę i szerokie ramiona. Oblizuję wargi. Jego oczy śledzą ten ruch. - Chcesz coś, kochanie? - pyta, obniżając głos. Celowo jadę spojrzeniem do kroku jego czarnych dżinsów. - Myślę, że wiesz czego chcę. - Ew - Arrow mów, wstając, by opuścić pokój. - To, jak oglądanie mojej siostry. Dex, który wciąż ma na mnie oczy, podchodzi, dopóki jest wystarczająco blisko, że mogę go niemal dotknąć. Mój oddech szarpie się, gdy jego usta dotykają mojego ucha i mówi. - Spotkaj się ze mną w pokoju i bądź naga. - I jeśli tego nie zrobię? - pytam, drażniąc go. Jego oczy ciemnieją. - Spróbuj i zobaczymy. Zatapiam zęby w dolnej wardze. - Zrobię to, że jeżeli będzie mi się to podobało. Teraz on chichocze. - Zawsze ci się podoba. ~99~

Podnoszę dłoń i przebiegam nią wzdłuż jego kilkudniowego zarostu na szczęce. - Szybko. Później odwracam się i biegnę do pokoju. *** Jak znalazłam się w tej sytuacji? Pytam siebie następnego ranka, gdy stoję w kuchni, trzymając kurczowo sok, jak linę ratunkową. Gdy weszłam tu pięć minut temu, dziewczyna siedziała tu w bieliźnie, pijąc kawę. Zaczęła do mnie gadać i nie przestaje. Nawet nie znam jej imienia. - Nie ubierasz się, jak motocyklowa laska - mówi, osąd płynie w jej tonie. Patrzę na moje dżinsy i koszulkę vintage, i marszczę brwi. Nie ma pojęcia, co powiedzieć tej lasce. - Ubieram się tak, jak zawsze - decyduję się powiedzieć, przeczyszczając gardło. Jestem osądzona przez klubową dziwkę? Cóż, to lekko dziwne. - Więc, z kim jesteś? - pytam, zastanawiając się, kogo mam zabić za tą rozmowę. - Oh, Rake - odpowiada, pochylając się do przodu konspiracyjnie. - Jest bestią w wyrku. Niesamowite. - Gdzie jest teraz Rake? - pyta, patrząc w kierunku korytarza, który prowadzi do jego pokoju. - Oh, jest w łóżku z Tiffany - mówi mimochodem. - Potrzebowałam kawy. Rake21. Nie trzeba być geniuszem, by wiedzieć, dlaczego ma takie imię. Wstaję. - Cóż, miło cię poznać. - Oh, gdzie idziesz? - pyta. Mrugam. - Do pokoju. - Mogę iść z tobą i się rozejrzeć? Słyszałam, że jesteś starszą damą wiceprezesa, byłoby spoko, gdybyśmy się razem pobujały - mówi, wstając i idąc w moim kierunku. Okey, wystarczy. - Rake! - krzyczę z całych płuc. Odwracam się do dziewczyny i podnoszę palec w powietrze. Proszę, wybacz mi na chwilkę. Sztormuję do jego pokoju i otwieram drzwi. Moja szczęka opada na scenę przede mną. Mam nadzieję, że namówiłeś ją na podpisanie umowy, czy formularz zgodny, czy jakieś inne gówno - mówię, patrząc na tą dwójkę. - Pięćdziesiąt twarzy Rake22! 21. Rake – (z ang.) Świntuch :) 22. No to chyba każdy się domyśla, że chłopak miał jakieś dziwne upodobania w łóżku :)

~100~

- Na chuja, Faye - Rake wydaje pomruki, chowając paczkę pod poduszkę. - Zapomniałeś o jednej dziewczynie - mówię, rozszerzając oczy i mając nadzieję, że zrozumie. - Proszę, chodź i zabierz ją. Wzdycha, jakby jego życie było trudne mając dwie kobiety. - Tak, wiem, Rake - mówię sucho. - Jest ciężko dla alfonsa prostytutek. Chichocze, uderzając dziewczynę w dupę i odchodzi. - Może też powinieneś zakneblować drugą - sugeruję, zanim wchodzę do pokoju. Chodzę po jego pokoju. - Mogę dzisiaj posprzątać twój pokój? Jest taki brudny, to doprowadza mnie do szału, teraz, gdy to zobaczyłam. - Dobra, wszystko, co sprawi, że teraz stąd znikniesz - warczy na mnie. Woah, drażliwy. - Znajdę jakiś magazyn na twoje dawanie klapsów i cokolwiek - mówię, odchodząc. - Może wybiorę się na wycieczkę do Świata Biur. Mają tam świetne pomysły. Rake idzie za mną, potrząsając głową z irytacji i odnajduje drugą dziewczynę. Dex wchodzi do kuchni i patrzy na mnie, przypadkową dziewczynę i bardzo nagiego Rake. - Chcę w ogóle wiedzieć? - pyta, zwężając na mnie oczy. Rake stęka. - Wiesz, że cię kocham, Faye.. ale Dex, kontroluj swoją kobietę! Patrzę z wybałuszonymi oczami, jak Rake znika ze swoją dziewczyną i idę, i siadam na kolanach Dexa. - O co chodziło? - pyta, wyglądając na rozbawionego. - Nie mogę cię nigdzie zabrać, kochanie. - Rake zapomniał o jednej swojej dziewczynie i.. - zamykam się, zamarzając, gdy coś czuję. Kładąc dłonie Dexa na brzuchu, szepczę. - Czujesz to? Wiem, kiedy to czuje, bo jego oczy powiększają się ze zdumienia. - Czy ona właśnie się poruszyła? - pyta. - Tak - przytakuję, czując jej kolejne kopnięcie. Czułam ją wcześniej, oczywiście, ale nie w ten sposób. Wcześniej to były niewielkie motyle, a teraz daje mi wpierdol22. Dex całuje mój brzuch i moje serce mięknie. - Będzie piłkarką - mówi, chichocząc. 22. No, niezłe porównanie :)

~101~

Przewracam oczami. - Tak? Całuje mój policzek. - Wiesz, że dzisiaj wyjeżdżam. - Wiem - dąsam się. Wyjeżdża na 'sprawy biznesowe' i nie będzie go przez kilka dni. Nie podoba mi się to, ale nic nie mówię. To jego życie i wiedziałam to, zanim zgodziłam się z nim być. Nasz związek jest nowy i Dex zrobi to, co musi zrobić. - Vinnie i dwójka innych posłańców zostanie, by mieć na ciebie oko i Mary, i inne kobiety dotrzymają ci towarzystwa - mówi, obracając moją głowę w jego stronę. - Będę mieć się dobrze - mówi, wiedząc, że martwię się o niego. Cokolwiek biznesowego mają, to nie coś, co załatwia się w biurze. - Jeżeli chociaż spojrzysz na inną kobietę.. Przerywa mi. - Nie groź mi, kochanie i wiesz, że nie mam oczu na nikim innym, oprócz ciebie. - Dobra, ale nie obchodzi mnie, kto oferuje ci gościnność z jego kobietą, mówisz nie. Nie ma miedzy nami żadnego, co zdarzyło się w drodze, zostaje w drodze - pozwalam, by moja twarz pokazała mu, że jestem poważna. - Znowu oglądałaś Synowie Anarchi23? - pyta, ciało trzęsie się ze śmiechu. Palant. - Może - przyznaję, wzruszając ramionami. - Będę za tobą tęsknił - mówi, przesuwając włosy za moje uszy. - Będę dzwonił i pisał, kiedy będę mógł. - Yeah, wiem - wzdycham. - Mam zamiar napisać mój przydział prawa zobowiązaniowego. I spróbuję zasnąć. - Nie idź nigdzie bez Vinniego, dobrze kochanie? Obiecuję, że tego nie zrobię. - Musze iść się stawić - mówi, wstając ze mną w jego ramionach. Kurwa, jest silny. - Co? Nie dostanę pożegnalnego seksu? - pytam, wydymając wargi. - To nie było to, co mieliśmy godzinę temu? 23. Film o motocyklistach :)

~102~

_ - Nie, to był poranny seks - mówię mądrze, kiwając głową. - Nie mogę zostawić mojej chcącej kobiety, mogę? - mówi. Niesie mnie do pokoju i trzaska za sobą drzwiami.

~103~

_

Rozdział 18.

Dzwonię do rodziców, ale rozłączają się ze mną. Patrzę na telefon jakieś dwadzieścia minut, zastanawiając się, jakim rodzajem gównianych rodziców są. Więc, zaszłam w ciążę? Nie widzę tego, jako powodu, by się ode mnie odciąć, bardziej jako powód, by mnie wspierać, gdy wyraźnie jestem podatna. Staram się ignorować ból, ale jest ciężko. Byli daleko od idealnych rodziców, ale nie mogli troszczyć się o mnie odrobinkę mocniej? Wiem, że nie powinnam być zaskoczona. Nie byłam, gdy mnie wykopali, ale będąc mamą, zgaduję, że nie rozumiem odcięcia swojego dziecka z twojego życia bez spojrzenia za siebie. Wysyłam Vinniemu wiadomość, pytając czy mógłby mnie gdzieś zabrać. Od razu mi odpisuje, że będzie gotowy za pięć minut. Szykuję się, ubieram malutką, żółtą, laleczkowatą sukienkę i związuję włosy w koński ogon. Moje włosy są długie i falujące, i mogą być ciężkie do zniesienia. Czasami muszą być zmuszone do uległości, ale dzisiaj naprawdę wyglądam dobrze. Chcę wyglądać ładnie i czuć się nawet lepiej, po zadzwonieniu do moich rodziców i nieobecności Dexa. Jestem zdeterminowana, by dzisiaj było dobrym dniem. Mój telefon pipka z nową wiadomością. Dex: Trzymaj się dzisiaj Vinniego, kochanie. Chcę byś była bezpieczna. Muszę jakoś zrobić tak, by wiedział, że przewracam oczami. Może mogę coś wymyślić? 24

PO ? Ja: PO! Damy sobie radę. Wróć do domu bezpiecznie, nie martw się o mnie. Dex: WTF25 jest PO? 24. Rolling my eyes – przewracam oczami, ale dałam po polsku, bo tak lepiej brzmi, czyli PO :) 25. No to chyba każdy wie, co znaczy :)

~104~

_ Zaczynam chichotać. Ja: Przewracam oczami. Dex: Kochanie. Ja: Co? Dex: Bądź grzeczna. Ja: Zawsze jestem grzeczna. Dex: To jest to, o co się martwię. Wyruszam. Ja: Kocham cię. Naciskam wyślij, a później zdaję sobie sprawę, co do chuja, zrobiłam. To przyszło tak naturalnie, że nawet nie myślałam. Tyle po dobrym dniu. Spędzam kolejne kilka godzin w bibliotece, stresując się, jak Dex przyjął wiadomość. Nie odpowiedział. Nie zadzwonił. I teraz wariuję. A co jeśli go odstraszyłam? Co, jeśli nie czuje tego samego? Jestem taką idiotką. Mówię mu, że go kocham po raz pierwszy, przez wiadomość. Kto tak robi? Licealne dzieciaki albo tchórze, może. Nie jestem żadnym z nich, ale to kim jestem, jest naprawdę zawstydzające. Vinnie i ja kupujemy lody, co stało się dla nas rutyną. Za każdym razem, gdy jest wysyłany, by mnie obserwować, kończymy tam, próbując za każdym razem innego smaku. - Jak smakuje toffi? - pytam, pragnąc jego loda. - Naprawdę dobrze, jak truskawka? - pyta, biorąc gryza rożka. - Jest okay - mówię, wciąż patrząc na jego. Śmieje się świadomie. - Załatwię ci toffi, jeżeli chcesz. - Jest dobrze, wezmę go następnym razem - mówię. - Zgadnij co, spędziłam wydajnie poranek. Stworzyłam skrót. PO.. Przewracam oczami! Vinnie wpatruje się we mnie. - Już takie jest, wiesz o tym?

~105~

_ - Nie - dąsam się. - Skąd to wiesz? Tyle, jeśli chodzi o to. Nikt wcześniej do mnie tego nie powiedział - tak mówię. - Czasami jesteś tak pieprzenie dziwna - duma, patrząc na loda. - Tak źle? - pytam, rzucam spojrzenie na drzwi, bo ktoś wchodzi. Moje oczy powiększają się, gdy widzę Erica, stojącego tam z dziewczyną. Może jego randka? Cholera, to niezręczne. Zauważa mnie i natychmiast podchodzi, obejmując mój wygląd. - Hej, Eric, jak się masz? - pytam. Później, czując się niegrzecznie, mówię. - To Vinnie. Vinnie to Eric. Eric przytakuje głową na Vinniego, który - wygląda na całkowicie niewzruszonego - nie odpowiada żadnym słowem, ani gestem. - Mam się okay, próbowałem się do ciebie dodzwonić. Masz nowy numer, czy coś? - pyta, dziewczyna stoi z boku niezgrabnie. - Zmieniłam. - Martwiłem się o ciebie, Faye. - Eric, wszystko ze mną dobrze. Dex dobrze się mną opiekuje - mówię. - Więc, to prawda - mówi, zaciskając pięści. Nie wiem dokładnie, co słyszał, więc nie zaprzeczam ani nie przyznaję się, po prostu wzruszam ramionami. - Co do chuja, robisz ze swoim życiem - uśmiecha się z wyższością, potrząsając głową. Vinnie wstaje na ten komentarz, więc też wstaję. - Mój brat tylko sprowadzi cię na dno! - Chodźmy stąd, Vin - mówię, dając Ericowi ostatnie spojrzenie. - Żegnaj, Eric- mówię, uśmiechając się smutno. Odwraca się od mnie i staje naprzeciw dziewczyny. I odchodzę z jego życia na zawsze. *** Leję kolejną rundkę tequili - nie to, że sama mam jakąś. Kobiety zdecydowały, że chcą mieć własną imprezę z nami; Mary, Jess, Allie, Cindy i kilka innych kobiet, których jeszcze nie poznałam, ale teraz mogę zapamiętać ich imiona. Wszystkie piją szoty, tańczą i śmieją się, gdzie ja sączę wodę i obserwuję ich błazeństwa z bezpiecznej kanapy. Są szanse na wszystko, mam oko na rzeczy i

~106~

_ wtajemniczam osoby, które mogą tu być. Mamy zamknięte ogrodzenie na klucz, więc nikt inny nie może wejść. Dex nie odezwał się do mnie od 'wiadomości' i naprawdę nie wiem, co myśleć. Wiem, że rozmawiał z Vinnim, by mieć pewność, że wszystko jest okay, więc nie jest cały czas zajęty i mógłby podnieść telefon. Allie siada obok mnie, sprawiając, że ten dzień jest jeszcze gorszy. - Co? - pytam, chcąc mieć to za sobą. - Boże, jesteś suką - mówi, waląc szota. - Czego chcesz, Allie? - pytam, brzmiąc na zmęczoną. Odprężam się na kanapie, odwracając ciało w jej stronę. - Chcę przeprosić - mówi. Mam opóźnioną reakcję. Oczywiście, źle usłyszałam. - Za co? - pytam ostrożnie, podejrzliwość głaszcze mój głos. - Za bycie suką, uderzanie do Dexa, gdy wiedziałam, że jest twój.. Odcinam ją. - Przynajmniej jesteś szczera. - Gdy zostawił Renee, miał przypadkowe stosunki seksualne, cóż, właściwie z każdym - mówi i kulę się. To, co każda dziewczyna chciałaby usłyszeć. - Ale, gdy poznał ciebie.. Spójrz, Dex nigdy nie zdradził żony, gdy byli razem, potrafił być wierny. Jest dobrym mężczyzną. Wiem, że to co mieliśmy było swobodne, ale miałam nadzieję na więcej. Mój tata był w MC, ale zmarł trzy lata temu. Dlatego pozwolili mi tu zostać, jestem rodziną, nawet gdy nie jestem starszą damą. To faktycznie dużo wyjaśnia. Czuję się źle myśląc, że kręciła się tu z innych powodów.. - Przeprosiny przyjęte - mówię niepewnie. Nie jestem dobra w przebaczaniu, skłaniam się ku odcinaniu ludzi i ruszam z życiem, ale Allie tu mieszka i mogę zobaczyć rzeczy z jej punktu widzenia. Też walczyłabym dla Dexa, więc naprawdę nie mogę mieć jej za złe. - I o Tarackerze.. Tracker i ja mamy rodzaj napiętej przyjaźni. Czasami łapię go, patrzącego na mnie, jakby mnie chciał, ale nie mógł mieć. Nigdy nie manipulowałam nim i nie powinnam być wściekła na niego za Allie. Nie mam racji. Widziałam to, jako zdradę, nie jako kochanka, ale przyjaciel. Sposób, w jaki to widzę, on śpi z moimi wrogami i nie podoba mi się to. Ale myliłam się, myśląc w ten sposób. - Tracker jest dobrym mężczyzną - mówię, uśmiechając się. ~107~

_ - Bardzo go lubię25 - przyznaje się, wzdychając ciężko. - Ma kolczyki.. i wow. Naprawdę? - Więc, w czym problem? - pytam. To trochę dziwne, że gustujemy w tych samych mężczyznach. Gdybym nie stała na głowie dla Dexa.. Nawet mogę zauważyć, że Tracker jest dobrą partią. Jest przystojny, kochający i ma poczucie humoru. I pozornie interesujące kolczyki. - Zwykłe gówno, on nie chce zobowiązania - mówi, brzmiąc na zrezygnowaną. - Nikt tutaj nie widzi mnie, jako materiał na starszą damę. - Cóż, możliwe, że wam się uda - mówię ze szczerością. Daje mi dziwne spojrzenie. - Dzięki. Allie wstaje i wychodzi z pokoju, gdy Vinnie wchodzi i zajmuje jej miejsce. - Jak się masz, Vinnie? - pytam. Zauważam jego spojrzenie w miejscu, z którego Allie właśnie wyszła. - Naprawdę? Allie? - pytam, zaskoczona. Rzuca mi spojrzenie. - Jest ładna, to tyle. - Więc kiedy będziesz miał barwy26? - pytam, używając jakiegoś motocyklowego języka. - Przy odrobinie szczęścia za kilka miesięcy - mówi, uśmiechając się. - Musisz być podekscytowany! - mówię, pochylając się i pocieram jego łysą głowę. - Jesteś dobrym mężczyzną, wiesz to, prawda? Wyciąga ze mnie wiele gówna. - Dlaczego pocierasz moją głowę? - pyta. - Na szczęście27. Śmieje się. - Jesteś szalona. - Szalona i zmęczona - mówię, ziewając. - Idę do łóżka. - Będę tutaj całą noc, by upewnić się, że wszystko jest okay - mówi, strzelając szyją. Ew.

25. Myślicie, że historia o Trackerze, będzie też o Allie? Nie wiem, ale jakoś ja nie chcę.. 26. To prawdopodobnie są te naszywki klubowe, które przyczepia się do kurtek, jako oznaka członka MC :) 27. Nigdy nie słyszałam takiego czegoś.. ale okej, Faye ma w głowie nie wiem co :)

~108~

_ - Jesteś pewny, że to niezbędne? - pytam, marszcząc brwi. - Lepiej być bezpiecznym, niż współczującym. - Co z Liamem i Trev? - pytam, odnosząc się do dwójki posłańców. - Ja zostałem obciążony, nie oni. Nie ma mowy, że to spieprzę - mówi. Zgaduję, że musi być pod ciśnieniem, upewniając się, że wszystko idzie dobrze, gdy nie ma reszty mężczyzn. Całuję go w policzek. - Więc, dobranoc. - Branoc, Faye - odpowiada, spuszczając wzrok. Dlaczego poczuł się zawstydzony, gdy pocałowałam go w policzek? Uśmiechając się do siebie, idę do łóżka.

~109~

_

Rozdział 19.

Budzę się na odgłos krzyku i później słyszę wystrzał. Wypadam z łóżka i chowam się w kącie pokoju akurat, gdy drzwi otwierają się z trzaskiem. Wstrzymuję oddech, dopóki mężczyzna nie wychodzi, myśląc, że nikogo tu nie ma. Gdy myślę, że jest bezpiecznie, padam na ręce i kolana, czołgam się do szafki, w której Dex trzyma pistolety i rozsuwam szufladę drżącymi dłońmi. Biorę kilka drżących oddechów. Co, do diabła, mam zamiar zrobić? Chciałabym móc powiedzieć, że jestem jedną z tych dziewczyn twardzielek, które wiedzą, jak użyć broni, ale kłamałabym. Nie ma pojęcia, jak ją użyć. Oczywiście, to nie fizyka jądrowa. Mogę zobaczyć, że to będzie błąd mojego końca i jeśli przeżyję, mam zamiar naprawić wszystkie błędy przy pierwszej okazji. Co wiedziałam, to zabezpieczenie i musiałam odhaczyć je z pstryknięciem. Cel i ogień, prawda? Jak ciężkie może to być? Przełykam ślinę, gdy myślę o dziecku. Co mogę zrobić? Jeżeli się schowam, nigdy nie będę mogła z tym żyć. Otwieram drzwi i idę przez korytarz, nie robiąc hałasu. Słyszę głośne huknięcie drzwi. Uciekam do salonu, w którym widzę wszystkie siedzące kobiety, płaczące. Naprzeciw nich stoi czwórka mężczyzn. Wszyscy noszą cięcia. - Wygląda, że ominęliśmy jedną - lider mówi, uśmiechając się do mnie z paskudnym wyrazem w oku. - Kim jesteś? - pytam, podnosząc broń i celując w niego. Fałszuję pewność siebie, tak jak robiłam to mnóstwo razy wcześniej. Nie pozwól, by widzieli twoje słabości. Śmieje się. - I ona ma pazury. Odłóż pistolet, księżniczko. Mógłbym zabić wszystkie te suki, ~110~

_ zanim mogłabyś wystrzelić chociaż jedną kulkę. Cindy patrzy na mnie, jedyna kobieta, która nie płacze. Jej oczy próbują mi coś powiedzieć, ale nie mogę ich przejrzeć. Jak to się stało? To powinno być moje bezpieczne miejsce. - C-co chcesz? - jąkam, przełykając ślinę. Nie ściągam oczu z mężczyzny. Zły ruch mógłby nas zabić. Przywódca uśmiecha się szyderczo. - Zemsty. Oko za oko. Wind Dragon's zabili dwóch naszych. Teraz Wild Men wezmą to, co im się należy. Zemsta. - Naprawdę powinni zostawić cię lepiej chronioną.. Pomimo, że upewniliśmy się, że ci popierdoleńcy będą myśleć, że jesteśmy poza stanem - mówi, śmiejąc się jak hiena. Okay, myśl, Faye, myśl. Czterech mężczyzn, uzbrojeni w nienarysowaną broń28. Kurwa. Kurwa. Kurwa. Potrzebuję czasu. Muszę grać na zwłokę. - Gdzie są posłańce? - pytam, zatrzymując chybotliwy oddech. - Tych dwóch pierdolonych dupków wykrwawia się na zewnątrz - mówi, uśmiechając się z wyższością. Czekaj, powiedział dwóch. Mały ruch błyska w kącie mojego oka. Vinnie. Może to jest to, co Cindy próbowała mi powiedzieć. Patrzę na nią i ona przytakuje nieznacznie. Rozumie to. Ja to rozumiem. Nadszedł czas bym wykonała ruch. - Odłóż pistolet - rozkazuje. - Faye! - Vinnie wykrzykuje, pokazując się i strzela przywódcy w głowę. Blokuję człowieka, blokuję krzyki, gdy celuję i strzelam w innycj motocyklistów. Trafiłam go w pierś i padł na ziemię. Kolejna dwójka ma swoje bronie i zaczynają strzelać. Vinnie zdejmuje jednego, później odwraca się do drugiego. Ostatni mężczyzna zaczyna strzelać w kobiety dwa razy, później odwraca się do mnie. jego broń wymierza we mnie, uśmiecha się, dając mi znać, że się nie boi śmierci i również, że zamierza zabrać mnie ze sobą. Vinnie strzela i tak samo robi mężczyzna. Leci w dół, ale nie zanim kula przelatuje obok mnie. Robię unik, układając się w piłkę na podłodze. Później, cisza. 28. Przepraszam, wiem, że nie wypada w takim momencie, ale oplułam monitor ze śmiechu!

~111~

_ Zbyt wystraszona, by się poruszyć, zostaje tak, dopóki Vinnie nie podchodzi i siada obok mnie. Kładzie dłoń na moim ramieniu, sprawiając, że się wzdrygam. - Już koniec. Naprawdę sobie poradziłaś, kochanie - mówi, jego ręka trzęsie się. Podnoszę głowę, łzy spływają po moich policzkach, jak krople deszczu. - Kto to zrobił? To nie to, o co chciałam zapytać. To, o co chciałam zapytać, to 'kogo straciliśmy?'. Jego twarz się marszczy. - Inny posłańce są martwi. Jedna z kobiet została postrzelona. Reszta jest cholernie przestraszona, ale jest dobrze. Przepraszam, FayeJego telefon dzwoni i odchodzi, by odebrać. Wstaję i idę do stołu, gdzie dziewczyny się ukrywały podczas strzelaniny. Widzę, że Cindy jest cała, przytula Jess. Widzę Allie, płacze, ale żyje. Rozglądam się za Mary. Gdzie ona jest? - Gdzie Mary? - pytam, drżącym głosem. Kobiety płaczą mocniej, oprócz Cindy, która nie uroniła łzy, ale jej twarz mówi sama za siebie. - Nie - szepczę, moje oczy rzucają się za nie, do ciemnowłosej kobiety leżącej na kanapie. Krew leje się z jej klatki piersiowej. Jej oczy są zamknięte. Przebiegam palcami przez jej włosy i całuję czubek jej głowy. Dlaczego Mary? Była najsłodszą, najmilszą osobą, jaka kiedykolwiek poznałam. Zaczynam żałośnie szlochać. - Faye, Dex jest w drodze. Chce z tobą rozmawiać - Vinnie mówi łagodnie. Potrząsam głową i kontynuuję patrzenie na Mary. - Potrzebuje cię teraz, człowieku - Vinnie mówi do telefonu, jego oczy robią się czerwone, gdy patrzy na Mary. - Jest świetnie fizycznie, ale nie wiem - mówi. Nie wie, czy czuję się dobrze emocjonalnie. Cóż, nie czuję. Siedzę z Mary, dopóki mężczyźni nie przyjeżdżają. Przez resztę mojego życia, nigdy nie zapomnę wyrazu twarzy Arrowa. Nigdy. Wbiegł do środka i padł przed nią na kolana. Ukrył twarz w jej włosach i zapłakał29. Zaklina, przeklina i ciągle pyta dlaczego, w kółko i w kółko. Dlaczego ona? W tym momencie wiem, że Arrow kocha Mary. Zastanawiam się, czy on sam o tym wie. I jeżeli tak - już jest za późno. Dex łapie mnie w ramiona, jego ciało drży, trzęsie się ze strachu i wściekłości. 28. Popłakałam się :(

~112~

_ I ulgi. Zanosi mnie do naszego łóżka i po prostu mnie trzyma. - Tak się martwiłem - szepcze. - Tak kurewsko przepraszam, ukochana. Mogę zobaczyć jego twarz w świetle księżyca, jego ból w oczach dzięki mnie. To boli na niego patrzeć, więc zamyka swoje oczy. Niemal śpię, gdy mówi. - Muszę pomóc innym. Będę tak szybko, jak będę mógł. Pomóc, to znaczy, że musi się zając martwymi ciałami. Zabiłam dzisiaj mężczyznę. Zabiłam kogoś. I straciłam kogoś. Myślę o Liamie i Teve i czuję się smutna, ale gdy myślę o nieżywej Mary, czuję się zrozpaczona. Dobrzy umierają młoda, to musi być prawda. Dex dołącza do mnie do łóżka wczesnego ranka. Pachnie, jak mydło, świeżo wymyty. Badam jego klatkę piersiową, później umieszczam prawą rękę na jego sercu. Czuję, jak biło. - Też cię kocham - szepcze do mnie. - Chciałem powiedzieć ci to w twarz. Całuje raz moje usta, później zasypiamy owinięci w swoich ramionach.

~113~

_

Rozdział 20.

- Co to jest? - pytam, spoglądając ciekawie na pudło. Jim uśmiecha się do mnie, jego oczy marszczą się i kładzie pudło na stole. - Zasłużyłaś na to - mówi, gdy otwieram wieczko i wyciągam, co jest w środku. To cięcie. Mojego rozmiaru. Na ty jest napisane 'Własność Sina'. - Jesteś pierwszą kobietą, którą ją dostała. Kiedykolwiek. Dex obserwuje mnie, jego oczy są pełne dumy i smutku. Dumy przez moje czyny, a smutku przez to, że zostałam zmuszona, by to zrobić. Smutny, bo prawie zostałam zabita, a inny zostali. - Naprawdę nic nie zrobiłam- mamroczę. - To wszystko zasługa Vinniego. Vinnie dostał barwy tydzień po pogrzebie Mary, Liama i Terava. Minęły dwa miesiące od incydentu. Długie dwa miesiące szukania duszy. Nie wychodziłam z pokoju przez pierwszy tydzień. Płakałam więcej, niż płakałam w całym moim życiu i później byłam zła na Dexa. To była jego wina, że tu byłam, że byłam w niebezpieczeństwie. Że nasza córka była w niebezpieczeństwie. Później czułam się winna. Zabiłam człowieka. Byłam mordercą. Później, poczułam coś innego. Akceptację. Stało się. Przetrwałam. Byłam jedną ze szczęściarzy. Miałam dwie opcje w życiu. Zostać z Dexem i żyć jego życiem, albo zostawi go.

~114~

_ Myślę, że Dex wiedział, o czym myślałam, więc porozmawialiśmy. Dużo. O wszystkim. O nas, jako rodzinie. O przyszłości. I zakochałam się w nim nawet mocniej. Nie ma mowy, żebym go zostawiła. Wiele się zmieniło od od tamtego czasu. Dex i ja sprzedaliśmy jego stary dom i kupiliśmy nowy . Renee była wkurzona, ale Dex i ja nie martwiliśmy się tym. Dom klubowy zwiększył ochronę. Teraz jest tu ciężej wejść, niż do więzienia o zaostrzonym rygorze. Nie powtórzy się ta noc, nie jeżeli możemy temu zaradzić. 31

Dotykam mojego zaokrąglonego brzucha i uśmiecham się. - Kocham ją - nie będę o tym ostrzegać, ale myślę, że dzisiaj wieczorem mam zamiar uwieść w tym Dexa. Nosząc cięcia i nic więcej. Seksownie. Jim podnosi dłoń i dotyka mojego policzka. - Jestem dumny, że mamy cię w rodzinie. - Jestem dumna, że mogę tu być, Jimbo - odpowiadam, uśmiechając się do niego. Patrzy na Dexa. - Puknięcie jej, było najlepszą rzeczą jaką zrobiłeś, Sin. - Jakbym tego nie wiedział - odpowiada, jego wargi wykrzywiają się w zarozumiałym uśmiechu. Przewracam oczami. - Kiedy, faceci, wychodzicie? - jadą w kolejną podróż, poza tym, że tym razem Dex zostaje ze mną. Nie wiem, jak to omówił. Nawet nie wiem, dlaczego jeżdżą w tą 'drogę', ale mam przeczucie, że to ma coś wspólnego z narkotykami. Jim nie pozwala jakimkolwiek członkom klubu brać twarde narkotyki i myślę, że to dobrze, dopóki nie zdałam sobie sprawy, że może nie chce, by pobierali próbki. Pytałam Dexa, ale nie odpowiedział, więc odpuściłam. Jego wyraz twarzy nie powiedział mi, czy się myliłam, czy mam rację. Wiem, że zarabiają dużo pieniędzy. Są właścicielami kilku innych biznesów, od klubu striptizu o nazwie Toxic, do kilku barów i sklepu mechanicznego, w którym czasami pracuje Dex. - Wyjeżdżamy jutro rano - Jim odpowiada, biorąc łyka piwa. - Cindy jest zajęta organizowaniem kolacji dobroczynnej. Dlaczego jej nie pomożesz? - Yeah, pomogę - zapewniam go. - Dobra dziewczynka. Idę spędzić z nią czas, zanim rano wyjadę. - Dobrze - mówię, biorąc to za to, że muszę opuścić jego biuro. Dowiedziałam się, że pokój 31. Przepraszam, ale z tego co mi wiadomo, to ona nie pracuje.. Ale ok :)

~115~

_ był miejsce, w którym mężczyźni mieli swoje sekretne spotkania. Kościół, tak go nazywają. Dlatego krzyczałam, by tu posprzątać. Ta myśl sprawiła, że się uśmiecham. - Chcesz wyjść zjeść obiad, kochanie? - Dex pyta, gdy idziemy do pokoju. Dom będzie dla nas gotowy, by się wprowadzić za kilka tygodni. Nie śpieszę się, szczerze mówiąc, przynajmniej dopóki nie urodzę. Nie mogę sobie wyobrazić bycie sama w domu, gdy Dex wyjdzie na sprawy biznesowe, ale również nie mogę wyobrazić sobie mieszkać tutaj z niemowlakiem. Myślę, że skorzystamy z naszej własnej przestrzeni; cywilne życie, słyszałam, jak jeden mężczyzna tak mówił. Lubię myśleć, że daję córce co najlepsze z dwóch światów. Ładny dom w dobrej dzielnicy, ale również dając jej dobrych mężczyzn, którzy będą opiekować się nią całe życie i wielką rodzinę. Nic złego jej nie dotknie - upewnię się tego. - Yeah, jestem głodna - odpowiadam, z roztargnieniem pocierając brzuch. - Zawsze jesteś głodna - mówi. - Powinnaś jeść, by żyć, a nie żyć, by jeść. - Jestem w ciąży, więc się ucisz - mówię, pchając go na ścianę na korytarzu i kładę dłonie na jego koszulce. Czuję jego gładkie, umięśnione ciało, później mam inne pomysły, niż jedzenie. - Seks, później jedzenie, proszę - mówię, poruszając brwiami. - Kurwa, jesteś romantyczna - mówi sarkastycznie, uśmiechając się do mnie. - Ta linia jest od wieków. Jakieś czyste Szekspirowskie gówno. Przy tym uderzam go w ramię. - Nie mów Szekspir i gówno w tym samym zdaniuPrzerywa mi pocałunkiem. Zaczyna wolno, łagodnie, zapalając we mnie ogień. - Sypialnia - mówię w jego usta. - Chcę cię tutaj - odpowiada. Tutaj? Na korytarzu? Podnosi mnie, pcha na ścianę, ostrożnie, by nie nacisnąć na brzuch. Przebiega dłońmi po moich udach, przy tym unosi moją sukienkę, do czasu aż moja bielizna jest ukazana. Spuszcza moje czarne, koronkowe majtki, tak daleko jak może, sam uwalnia siebie jedną ręką, całuje mnie w tym samym czasie. Jego pocałunki stały się bardziej zrozpaczone. Idzie ręką w dół i bawi się moją łechtaczką, wkładając do środka palec i sprawdza, czy jestem na niego gotowa. Zawsze jestem. Akceptujące dźwięczenie rozbrzmiewa z jego gardła, gdy przyciska mnie do ściany. Bada mnie w oka mgnieniu, przykłada czoło o moje i patrzy w moje oczy. Wchodzi we mnie łagodnie, jęczy na ten kontakt. - Boże, kocham cię - mamrocze w moje usta.

~116~

_ - Też cię kocham - udaje mi się odpowiedzieć, bez tchu. - Jesteś moja, kochanie - mówi przy pchnięciu. - Cała. Moja. Jego dłonie poruszają moimi biodrami, z każdym płynnym ruchem. Moje pięty wbijają się w jego tyłek, zachęcając go do mojego punktu kulminacyjnego. Później to poczułam. Moment, w którym wiesz, że jesteś tak blisko, ale potrzebujesz.. troszkę więcej. Małe pchnięcie na krawędź. Dex też to czuje, dokładnie wie, czego chcę. jego usta znajdują miejsce między moją szyją a ramieniem, i gryzie mnie łagodnie. Wie, że to miejsce jest wrażliwe, jedno z moich ulubionych miejsc, by być całowaną. To załatwia sprawę i czuję, że eksploduję. - To jest to - szepcze. - Dojdź dla mnie, Faye. Zamykam oczy i pozwalam uczuciom przejąć kontrolę. - Pokaż mi te ładnie, piwne oczy - żąda. - Pokaż mi, co jest moje. Otwieram oczy, spotykając jego krystalicznie niebieskie. - Też jesteś mój. - Zawsze, kochanie - zagryza zęby, gdy dopada go przyjemność. Nigdy nie opuszcza ze mnie oczu, pozwalając mi zobaczyć go w agonii przyjemności. Dobrze na nim to wygląda. Słyszę owacje zza nas i patrzę, by zobaczyć Rake stojącego tam. Chowam głowę w szyi Dexa. - Spierdalaj stąd, Rake - Dex warczy na niego. - Cholera nie, to zapłata - mówi, chichocząc. Kulę się, gdy przypominam sobie wejście do jego pokoju i wkurzanie go, i jego dwójkę gości. Wzdycham i uderzam w ramie Dexa, by mnie puścił. - Mam nadzieję, że zapłata była warta podbitego oka, jakie jutro będziesz miał - dex dodaje, ostrożnie opuszczając mnie na podłogę. Upuszczam sukienkę i naciągam majtki, gdy Dex bawi się spodniami. Obydwoje odwracamy się twarzą do Rake, moja twarz jest czerwona. Dex, z drugiej ręki, wygląda jakby chciał go zabić i wiem, że w moim imieniu. Nie myślę, że zawsze chciał wybić z kogoś gówno, gdy widzieli jak uprawiał seks, ale wie, że ja jestem bardziej wstydliwa i prywatna. - Chodźmy pogadać, Rake - mówi, uśmiechając się perfidnie. Biorę płytki oddech. Co naprawdę ma na myśli, to chodźmy się boksować w ringu i wybijmy z siebie gówno. Ring jest nowym miejscem, w które mężczyźni chodzą i oglądają swoje

~117~

_ umiejętności bojowe. - Nie w twarz - mówię Rake, celując w niego palcem. Dex odwraca się do mnie. - Jakby w ogóle miał możliwość.

- Hej, nie wszyscy z nas trenowali z Reidem Knoxem31 - Rake dodaje. - Masz przewagę. To była prawda. Dex był niepokonany na ringu. I seks po tym - wow. Było gorąco - namiętnie i szaleńczo. Nie mam pojęcia, kim jest Reid Knox, ale powinnam mu podziękować. Dex był niesamowitym bokserem. Dał mi ostatni, długi pocałunek. - Wiszę ci jakieś łyżeczkowanie - szepcze mi do ucha. - Co? - pytam, śmiejąc się. - Nie chcę żebyś myślała, że uprawiamy seks i później po prostu cię zostawiam - stara się wytłumaczyć. Ukrywam uśmiech. Nie chce, bym myślała, że mnie używa, jakby po prostu pieprzył i uciekał, jak z innymi kobietami. - Kochanie, jest dobrze. Idź zrobić swoją rzecz, możemy poprzytulać się wieczorem. - Myślę, że się rozchoruję - Rake mówi. Cholera, zapomniałam, że drań tu jest. Strzelam w niego znaczącym spojrzeniem, później idę do pokoju na drzemkę.

31. Reid Knox jest głównym bohaterem pierwszej części serii Maybe ( Maybe This Time) Chantal Fernando. Ja czytałam po angielsku tą książkę, a ogólnie będzie jej nieoficjalne tłumaczenie :)

~118~

_

Rozdział 21.

- Co z Akira? - pytam, mój nos przyklejony jest do książki z imionami dzieci. - Co masz jeszcze? - pyta, wyciągając ramiona nad głową. - Lilliana, Rose, Clover i Chloe. - Clover - mówi, uśmiechając się. - Myślę, że to moje ulubione. - Clover Black - mówię, testując słowa na języku. - Piękne. Odkładam książkę i kładę się koło niego. - Nie tak piękne, jak ona będzie - odpowiada, przyciągając mnie do swojego boku. Opieram policzek na jego piersi. - Cóż, się zobaczy - odpowiadam, zdobywając zdławiony chichot. - Jesteś gotowa na egzaminy? - pyta, z roztargnieniem głaszcząc moje włosy. - Yeah, jestem. Tak naprawdę jestem podekscytowana, że będę tam dla nich jutro siedziała mówię, uśmiechając się szeroko. Muszę iść na uniwersytet, by podejść do egzaminów. Jutro będę miała pierwszy i jest z jednostki prawa rodzinnego. Chichocze. - Jesteś kujonem, kochanie. To tak kurewsko gorące. Potrząsam na niego głową. - Myślisz, że wszystko jest gorące. - Wszystko w tobie, tak - zgadza się. - Musisz się dzisiaj uczyć? Czy możemy coś zrobić? - Muszę się uczyć, potrzebuję asa na ten egzamin - mówię mu ostrożnie. - Nie idziesz teraz do pracy? - Yeah, za około pół godziny - odpowiada. Dobrze, potrzebuję żeby wyszedł z domu. Jutro są jego urodziny i potrzebuję czasu, by przygotować dla niego niespodziankę.

~119~

_ Później nadejdzie czas, by skopać jego dupę za to, że nie powiedział mi, że ma urodziny. Pamiętałam, że są w czerwcu, odkąd byliśmy młodsi, ale nie pamiętałam daty. Dziewiętnasty czerwca. Data, której nigdy więcej nie zapomnę. Dex wyszedł do pracy, podczas gdy zaczęłam wszystko planować, jak szalona. Gotuję mu ulubioną potrawę, ozdabiam stół obrusem, świecami i czerwonymi różami na środku. Okay, więc romantyczne ustawienie jest bardziej dla mnie, niż dla niego, ale wygląda ładnie. Umieszczam zawinięte prezenty na stole. - Rake, napiszesz do mnie, gdy będzie wychodził ze sklepu? - pytam. - Tak, zrobię to, kochanie - odpowiada. - Wiesz, że jesteś bólem w dupie, ale jesteś najlepszą rzeczą, jaka mu się przytrafiła. - Dzięki, Rake. Przez to, że wiedziałam cię i kobietę, ty jesteś bólem w dupie. - Kurwa, musisz być dobra w łóżku - narzeka. Śmieję się i podchodzę do niego, owijam ramiona wokół jego pasa i kładę głowę na jego piersi. Po chwili, oddaje uścisk. - Biorę jutro wieczorem gdzieś Dexa, impreza urodzinowa tylko braci - mówi. - Dobra - narzekam. - Vinnie z tobą zostanie. Biedny Vinnie. - Dlaczego? Myślałam, że to gówno z Wild Men się skończyło? - pytam, marszcząc brwi. Po incydencie, który się zdarzył, Wind Dragon's spotkali się z konkurencyjnymi MC i rozmawiali. Nie wiem, co się działo, ale Dex wrócił mówiąc, że problem został rozwiązany. - Lepiej być bezpiecznym - mówi. - Spójrz, co się stało ostatnim razem. Wzdycham i patrzę na jego twarz. - Wild Men są głupią nazwą. Warga drga. - Jest. Idę do sklepu, napiszę, gdy on wyjdzie. - Okay, dzięki. Biorę długi prysznic, golę nogi i inne miejsca. Wcieram balsam o zapachu kwiatu wiśni, robię makijaż i prostuję włosy. Ubieram podomkę i idę sprawdzić jedzenie w piekarniku. Wchodzi Arrow, wyglądają odrobinkę gorzej przez ubrania. Pomięte ubrania, szminka na jego szyi i.. stąd mogę

~120~

_ wyczuć zapach alkoholu. - Hej, Arrow - mówię, uśmiechając się smutno. Od śmierci Mary, nie jest tą samą osobą, co wcześniej. - Hej, Faye - mówi cicho. Podchodzę do niego i całuję go w policzek, jego kująca broda ociera się o moją skórę. - Mogę zrobić ci coś do jedzenia? - pytam. Chcę, by pozwolił mi się sobą zająć, ale nie robi tego. Topi smutki w alkoholu i łatwych kobietach. Nie oceniam jego metod, ale mam nadzieję, że za jakiś czas wróci do siebie. Tęsknie za moim przyjacielem. - Nie martw się o mnie, Faye. Idę wziąć prysznic, później stąd wychodzę, więc będziesz mogła rozpieścić swojego mężczyznę w urodziny - mówi, odchodząc. Wzdycham i patrzę, jak odchodzi. Spędzam resztę popołudnia malując paznokcie i dogadzając sobie. Gdy dostaję wiadomość od Rake, wykładam jedzenie, odpalam świeczki i zakładam swój strój. Cięcie i jakieś czarne, koronkowe majtki. I to wszystko. Patrzę w lusterko i uśmiecham się. Wyglądam dobrze. Moje długie włosy obramowują moją twarz i są podniesione na czubku głowy, dając im seksowny wygląd. Moje oczy są ciemne i zadymione, moje usta są krwisto czerwone. Boki moich piersi są odsłonięte, ale sutki są objęte czarnym, skórzanym cięciem. Planowałam ubrać seksowne obcasy, ale wybrałam wygodę i idę boso. Gdy słyszę, jak otwiera drzwi, wychodzę się z nim przywitać. Zatrzymuje się w drodze, gdy mnie zauważa. - Najświętsze pieprzenie - szepcze, gdy jego spojrzenie mnie obejmuje. Podchodzi do mnie, z oczami na moim ciele. - To najseksowniejsza rzecz, jaką widziałem w moim życiu. - Zostań, muszę mieć tego zdjęcie - mówi, robiąc zdjęcie telefonem. Chowa go, później całuje mnie w usta. - Jak to możliwe, że jestem tak cholernym szczęściarzem? Wyślę list z podziękowaniem firmie z kondonami. Gapię się. - Właśnie tego nie powiedziałeś.

~121~

_ Uśmiecha się krzywo. - Co to za okazja, piękna? - Mam egzaminy przez cały tydzień, więc pomyślałam, że możemy świętować twoje urodziny wcześniej - mówię, ocierając ciałem o jego. - Nawet mi nie powiedziałeś, że masz urodziny. - To nie jest wielka rzecz, kochanie. Tylko kolejny dzień. - Nie więcej, już nie - odpowiadam, wciągając go w płuca. - Pozwól mi wziąć szybki prysznic, jestem cały w smarze - mówi, całując mnie jeszcze raz, zanim idzie do łazienki. Jestem zajęta w kuchni, czekając aż skończy. Wchodzi do kuchni kilka chwil później, nosząc nic oprócz nisko zawieszonych, obcisłych dżinsów. Patrzę na jego ciało, doceniając widok. - Zajmij miejsce. Siada i patrzy na stół. - Nikt nigdy wcześniej nie zrobił dla mnie czegoś takiego. Uśmiecham się. - Cieszę się, że ci się podoba. - Kurewsko to kocham. Teraz, chodź tu - żąda. Podchodzę do niego, śmiejąc się, gdy ciągnie mnie na swoje kolana. - Sprawię, że będziesz krzyczała moje imię kilka razy, zanim zjemy coś, co pachnie tak pieprzenie dobrze i będę miał zaślinione usta. Całuje mnie łakomie, przykrywając moje policzki dłońmi. Chwytam jego ramiona, oddając mu się, całując go z intensywnością, która zaskakuje nawet mnie. Gdy opiera mnie o stół i pieprzy, kocham tego każdą minutę. Kocham jego wyraz twarzy, dźwięki, jakie wydaje, brudny sposób, w jaki do mnie mówi. Sposób, w jaki z radością przyjmuje moją rozkosz. Jest apodyktyczny i wiele wymaga. Daję mu tak dobrze, jak potrafię. Pasuję do jego namiętności i intensywności. Został dla mnie zrobiony, ten mężczyzna. Wbijam palce w tatuaż smoka i pozwalam, by przyjemność mnie objęła.

~122~

_

Rozdział 22.

Vinnie wiezie mnie do domu po egzaminach następnego dnia i za to jestem wdzięczna. Czuję się dzisiaj ekstremalnie osuszona i chcę tylko znaleźć się w domu i pójść spać. - Jak ci poszło? - Vinnie pyta. - Myślę, że dałam radę - odpowiadam. - Nie było zbyt ciężko. - Skromna, prawda? - mówi ze zdławionym chichotem. Wzruszam ramionami. - Po prostu szczera. Przepraszam, że utknąłeś ze mną, gdy wszyscy wychodzę wieczorem świętować. - Żaden problem - mówi. - Byłem w Toxic w zeszły weekend. Moja głowa rzuca się w jego stronę. - Zabierają go do klubu ze striptizem? Vinnie krzywi się. - Nie wiedziałaś? Kurwa. Kurwa, to prawda. Wysyłam wiadomość do Rake. Ja: Gdzie dzisiaj zabierasz Dexa? Rake: Dlaczego? Ja: Bo chcę wiedzieć. Rake: Dzisiaj jest noc na wyjście Wind Dragon's - nie zepsuj tego. Ja: %&*$#$^**&& Rake: Oddaj mężczyźnie jaja na wieczór! Rake: Faye! Ja: Dobra.

~123~

_ Rake: Kocham cię. Ja: Pierdol się. Kładę głowę z powrotem na siedzenie. To tylko wieczorne wyjście. Widząc gorącą, nagą kobietę, która nie jest w ciąży i gruba. Kurwa. Czuję się niepewnie. To nie jest dobre uczucie i nie wygląda na mnie dobrze. - On nic nie zrobi. Będą tylko pić i strzelać gówna - Vinnie próbuje mnie zapewnić. - Yeah, cóż, niech ma swoją zabawę - odpowiadam, starając się utrzymać naturalny ton. Podczas, gdy będę siedziała w domu ucząc się i wypychając twarz. Widzę Jess i Trace siedzących w salonie, gdy wchodzę do klubowego domu. Trace jest jednym z braci, z którym tak naprawdę nigdy nie rozmawiam. Nigdy się prawdziwie nie uśmiecha i nie jest przyjacielski i otwarty, jak inni. Trzyma dystans i ogólnie trzymamy się od siebie z daleka. - Hej, Jess - wołam, kiwając głową na Trace. - Hej, skarbie - odpowiada. Po nocy, w której straciliśmy Mary, zyskałam szacunek kobiet. Już więcej nie czuję się jak outsider. Należę tu, u boku Dexa. - Jak egzaminy? - pyta. - Było dobrze - mówię. - Mam jutro kolejny. Allie wchodzi za Trackerem. - Cześć, mamuśka - mówi, całując mnie w policzek. Widzę, jak oczy Allie błyskają, gdy to robi, ale nic nie mówi. W zamian, uśmiecha się do mnie w pozdrowieniu, odpowiadam tym samym. - Wszyscy podekscytowani wieczorem - mówię do Trackera, niezdolna do zamaskowania gniewu w tonie. Potrząsa na mnie głową, drżą mu wargi. - Jakbyś miała się czymkolwiek martwić. Mężczyzna nie jest głupi. - Wiem - kłamię. - Wiesz? - Tracker odpowiada, przechylając głowę na bok. Wzdycham. - Yeah, nie pozwolę sobie być tą kobietą. - Jaką kobietą?

~124~

- Wiesz jaką - odpowiadam, potrząsając w powietrzu ręką. - Nie, nie wiem, może mi wyjaśnisz - odpowiada cierpliwie. - Kobietą, która nie wypuszcza swojego mężczyzny nigdzie samego, czy nie pozwala robić nic samemu. Wlekącą się za nim, nawet gdy jest z przyjaciółmi.. Nigdy nie będę tą kobietą. Ta kobieta nie jest pewna siebie i zależna. - Wygląda, jakbyś myślała o tym trochę pieprzenie za dużo - Tracker odpowiada, szorując dłonią wzdłuż szczęki. - Co mogę ci powiedzieć, to że nie masz się czym martwić. Wierz w to. - Wiem. Jestem po prostu zmęczona, idę do łóżka - odpowiadam, zbierając się na mały uśmiech. Mężczyzna właśnie wysłuchał mojej małej tyrady. - Co się dzisiaj wieczorem dzieje? - Allie pyta, podnosząc wzrok na Trackera. - Mężczyźni wychodzą. Kobiety zostawiają dupy w domu - mówi, otwierając lodówkę i skanując jej zawartość. - Więc, nie czekaj. Allie oczy zwężają się, ale znowu zostaje cicho. - Jest lasagne w piekarniku - mówię Trackerowi, gdy wychodzę z pomieszczenia. - Cindy ją dzisiaj zrobiła. Woła podziękowania. Kładę się na łóżko i zamykam oczy, pozwalając, by sen przejął swoje obowiązki. *** Budzę się przez pocałunki na mojej twarzy. - Obudź się, śpiąca piękna, obiad gotowy. Uśmiecham się, zanim nawet otwieram oczy. - Która godzina? - Siódma. Spałaś pięć godzin - mówi, całując moją szczękę. - Wszystkiego najlepszego - mamroczę sennie. - Podobał ci się prezent dzisiejszego ranka? Głęboki, zdławiony chichot. - Kochanie, nie ma lepszego sposobu na świecie na pobudkę. Uwierz mi w tym. - Hmmmm - nucę, gdy kontynuuje swoje miękkie, niewinne pocałunki. - Tracker powiedział, że chcesz o czymś ze mną porozmawiać? - pyta, zniżając głos. - Co? - pytam. - Powiedział, że powinienem z tobą porozmawiać. Co się dzieje?

~125~

_ Cholerny Tracker. - Nic. Tylko dowiedziałam się, że spędzasz wieczór w klubie ze striptizem. On cichnie. - Tam idziemy? - Nie wiedziałeś? - pytam, odwracając głowę, by spojrzeć na jego twarz. - Nie, ale nie powinienem być zaskoczony. To nie jest żadna wielka sprawa. Wiesz, że nigdy bym cię nie zdradził, prawda? - Yeah, wiem. By być z tobą całkowicie szczera, to po prostu mnie uderzyło, że będziesz widział te wszystkie piękne kobiety, gdy ja tu jestem z podwójnym podbródkiem i spuchniętymi stopami. Wydaje stłumiony dźwięk przez nos, później przemienia się w śmiech. - Oh mój Boże! Nie śmiej się ze mnie! Jestem szczera - warczę, ciągnąc za końce jego włosów, by zdobyć jego uwagę. - Tak się zdarzyło, że kocham twój podwójny podbródek - mówi, całując go. - Nie masz się o co martwić. Myślę, że jesteś seksowna, jak diabli, w ciąży z naszą córką. Poza tym, to w tobie jestem zakochany. Będę cię kochał, nieważne jak wyglądasz. - Nawet jeżeli moja broda będzie potrójna? - pytam, trzepocząc rzęsami. Zdławiony chichot. - Nawet wtedy. - Dobrze, bo jestem głodna - mówię w tym samym czasie, gdy mój brzuch burczy. - Więc chodź, nakarmmy moją kobietę. Wiesz, mogę dzisiaj zostać w domu.. - Nie, nie, nie, idź się zabawić - natychmiast mówię. - Dobrze, bo rzuciliby we mnie wiele gówna, gdybym to odwołał - mówi, wyglądając na rozbawionego. - Czy Arrow wychodzi? - pytam, gdy Dex pomaga mi usiąść. - Yeah, wychodzi. - On potrzebuje trochę zabawy - mówię, zsuwając się z łóżka. - I ja potrzebuję zjeść i poczuć się jeszcze trochę. Opiera swoją dłoń na moim brzuchu. - Trzy miesiące. - Jesteś podekscytowany? - pytam. - Podekscytowany, zdenerwowany, ciekawy, zniecierpliwiony.. Jestem pełny innych uczuć -

~126~

_ przyznaje. Patrzę na jego wytatuowane knykcie na moim brzuchu i uśmiecham się. - Czas leci tak szybko - mówię, łapiąc jego rękę i idę z nim do wyjścia z sypialni. - Wiem. Siedzimy przy stole i jemy kolację, później się uczę, gdy Dex szykuje się do wyjścia. Próbuję się nie dąsać, ale złapałam się na tym, że to robię. Rake wychodzi ze swojego pokoju, ubrany w dżinsy i koszulę z długimi rękawami, podwiniętymi do łokci. Jego skórzane cięcie jest na niej i jego blond włosy są wilgotne po prysznicu. Jego zielone oczy tańczą z podniecenia. - Dlaczego, do diabła, jesteś tak podekscytowany dzisiejszym wieczorem? - pytam, unosząc ciemną brew. Bawi się kolczykiem w wardze. - Jedna dziewczyna z Toxic - jest pierdolonym aniołem. Blondynka. Olbrzymi tyłek, cycki - przykrywa dłońmi pierś, przedrzeźniając gest wielkich cycków. Chcę przyprowadzić ją do domu. - Do twojej izby tortu? Uśmiecha się. - Nie obrażaj, dopóki nie wypróbujesz. Dex wchodzi i mój oddech zamiera. Ciemne dżinsy, obcisła czarna koszulka ukazująca jego mięśnie. Liżę dolną wargę, gdy obejmuję jego wygląd. - Przestań tak na mnie patrzeć, albo zostawię swoją dupę w domu - warczy. Sprawdza kieszenie, czy ma papierosy i portfel. Rake wyciąga butelkę i zaczyna nalewać sobie drinka. - Jeżeli będziesz pił, lepiej zamów sobie taksówkę - mówię. - To tylko jeden drink. Nie będę jechał w pieprzonej wielkiej taksówce - mówi, marszcząc brwi. Śmieję się z jego wyrażenia. Tracker wchodzi, jego rękawy są dobrane z białą koszulką. - Wszyscy dzisiaj wyglądają gorąco - narzekam, spoglądając na książkę. Moje życie jest do bani! Dex całuje szczyt mojej głowy. - Idę na zewnątrz zapalić. - Okay - pociągam nosem. - Kochanie - mówi. - Yeah? - Przestań wydymać wargi, yeah?

~127~

_ Trzy pary rozbawionych oczu wpatrują się we mnie. - Nie wydymam warg. Mam nadzieję, że wszyscy spędzicie miło czas. Zobaczę was, o której? Pierwszej, może? Następuje śmiech. Dex całuje moje wargi, później idzie do głównych drzwi. Patrzę na Trackera, który puszcza do mnie oko, gdy zauważa, że się w niego wpatruję. Reszta mężczyzn przychodzi i wszyscy wsiadają na motory i jadą. Dex wychodzi jako ostatni, bo całuje mnie jakieś dziesięć minut, zanim w końcu namawiam go, by szedł. Całuje mój brzuch i później wychodzi. Uczę się przez dwie godziny, później idę spać. *** Budzę się w środku nocy przez śmiech. Moje drzwi otwierają się i Dex wchodzi, uderzając stopą w moją nową toaletkę. - Skurwysyn! - warczy. Tłumię śmiech. Klapie na łóżko, jego dłonie przeszukują prześcieradła, by mnie znaleźć. Gdy jego palce w końcu dotykają mojego ramienia, on mówi. - Tak! - jakby to był wielki wyczyn, znalezienie mnie, później toczy się obok mnie. Zawija mnie w swoje ramiona i całuje tył mojej szyi. - Tęskniłem za tobą - mówi, gdy zdaje sobie sprawę, że nie śpię. - Dobrze się bawiłeś? - pytam sennie. - Tak. - Dobrze - odpowiadam. - Ale wciąż za tobą tęskniłem - mówi, odwracają mnie w swoją stronę. - Następnym razem idziesz ze mną. - Do klubu ze striptizem? - pytam niedowierzająco. - Gdziekolwiek - odpowiada, jego ręce teraz przemierzają moje ciało. - Jesteś milion razy seksowniejsza od tamtych dziewczyn. - Więc, trawa nie jest zielona po tamtej stronie? - pytam, trochę bez tchu, ponieważ jego kciuk drasnął moje piersi.

~128~

_ - Nie i nigdy, nawet przez sekundę nie pomyślałem, że jest - mówi szybko, jęcząc w moje usta. Kochamy się i idę spać z uśmiechem na twarzy - niepewność odchodzi.

~129~

_

Rozdział 23.

Egzaminy minęły zamglone i później dostaję dwa tygodnie przerwy. Po większych zakupach dla dziecka, właśnie zamierzam odjechać z parkingu, gdy widzę Renee. I nie jest sama. Gdy widzę ją z mężczyzną, moja ciekawość wygrywa. Gdy mężczyzna się odwraca, moje oczy rozszerzają się w wstrząsie. Co, do diabła, robi tu Eric z Renee? Robię zdjęcie ich dwójce i wysyłam je Dexowi. Czasami zdjęcie jest jedynym dowodem, jakiego potrzebujesz. Zauważam, że Vinnie też patrzy w ich kierunku. Ma na sobie kask, więc nie widzę jego miny. Jedziemy do domu i Vinnie otwiera dla mnie drzwi, nie patrząc mi w oczy. - Co się dzieje? - pytam. - Nic - mówi, otwierając tylne drzwi i łapiąc wszystkie moje torby z zakupami. Dex wychodzi z klubowego domu, wyglądając na poruszonego, każdy jego mięsień jest napięty. Trzepie Vinniego w plecy i łapie torby z jego rąk. Vinnie odchodzi i zostałam, czując się zmieszana. - Wszystko w porządku? - pytam, kładąc dłoń na jego piersi. Patrzy na mnie, wciąż promieniując napięciem. - Wszystko jest w porządku, po prostu musimy o czymś porozmawiać. To zabrzmiało złowieszczo. Zasysam głęboko powietrze. - Okay. - Chodźmy do naszego pokoju - sugeruje. Albo bardziej żąda. Unoszę rękę. - Czy to, co masz zamiar mi powiedzieć, wkurzy mnie? Kiwa głową. - Więcej, niż prawdopodobnie. ~130~

_ - Może powinniśmy usiąść w moim samochodzie? Wtedy będę mogła po prostu odjechać, gdy stracę nastrój. Zostaję przeniesiona do pokoju. - Mam deja vu - mówię, gdy Dex biegnie. - Nie możesz się przez to zdenerwować - jesteś w ciąży - w końcu mówi, jego ton błaga. Wpatruję się w jego śmiałość. - Tak, zdaję sobie sprawę, że jestem w ciąży. Teraz mi powiedz. Co zrobiłeś? Patrzy na podłogę z rękami na biodrach. - Renee mnie zdradziła, yeah? - Tak - mówię. Znam tą część. Głupia, dupna kobieta. - Ale nie powiedziałem ci, z kim mnie zdradziła - mówi, ryzykując na mnie spojrzenie. Potrząsam głową w zmieszaniu. Dopóki mnie to nie uderza. Zdjęcie, które dzisiaj zrobiłam. Eric i Renee? Wyciąga się, by mnie dotknąć, ale zatrzymuje się w pół ruchu. - Mój brat spał z moją żoną. Gdy się z tobą spotykał. Co to było? Pieprzona zamiana żon. Przełykam mocno. - Okay, Eric jest panem natrysku i może nawet go nienawidzę, ale dlaczego mam być za to na ciebie zła? Wpatruje się we mnie, nie owijając w bawełnę. - Ukrywałem to przed tobą. Nie chciałem cię zranić. Później wysłałaś mi to zdjęcie i wiedziałem, że będziesz zadawać pytania. Może są teraz razem. Osobiście, jebie mnie to. Nie wiem, jak ty możesz się z tym czuć. Szoruję ręką po twarzy. - To przeszłość. To tylko dowodzi, że podjęłam słuszną decyzję zostawiając Erica. Niech będą razem - jak diabli na siebie zasługują. Wzdycha, później uśmiecha się. - Przyjęłaś to lepiej, niż oczekiwałem. Coś innego mnie uderza. - Czekaj minutę.. On zamiera. - Wiedziałeś, że Eric sypia z Renee, gdy pierwszy raz ze sobą spaliśmy - mówię, gdy mój ~131~

umysł pracuje. Gdy mnie to uderza, zaciskam zęby. - Wykorzystałeś mnie, by odpłacić się Ericowi! Masuje tył swojej szyi. - W tamtym czasie, może. Ale pragnąłem cię. Jesteś pieprzenie piękna, kochanie, oczywiście, że cię chciałem. - Tamtej nocy żyłam w fantazji.. i ty zrobiłeś to tylko po to, by się na nim odpłacić? - pytam, moja twarz opada. - Fantazji? - Byłeś pierwszym chłopakiem, jakiego zauważyłam.. w ten sposób. To było dziecinne zauroczenie, później zmieniło się w nastoletnią fantazję. Zawsze cię pragnęłam, tylko nie myślałam, że to możliwe, by cię mieć - przyznaję. - Faye, wpadłem na ciebie, wtedy cię nie szukałem. Byłaś tam i odebrałaś mi dech. Nie mogłem uwierzyć swoim oczom, jak seksowna byłaś. Pamiętam, że myślałem jakim pieprzonym debilem był Eric zdradzając, kogoś takiego jak ty z kimś takim, jak ona. Wpatruję się w niego, gdy mój umysł wariuje. - Więc, to było więcej, niż odegranie się na Ericu? Bo jeżeli nie dowiedziałbyś się, że jestem w ciąży, nie jestem pewna, czy kiedykolwiek byśmy jeszcze się zobaczyli - mówię, krzyżując troskliwie ramiona na piersi. Cisza. Później. - Raz przyjechałem na twój uniwersytet. Tydzień po tym, gdy ze sobą spaliśmy i chciałem cię zobaczyć. Stałaś tam, ubrana na czarno i trzymałaś folder w zwierzęta w dłoni i twoje włosy były rozpuszczone i latały w każdą stronę. Uśmiecha się, jakby to było miłe wspomnienie. - Naprawdę? - pytam, mój głos jest łagodny. - Tak. Musisz zrozumieć, kochanie, dobrze sobie radziłaś. Poszłaś do szkoły prawniczej, robiłaś coś dla siebie. I jesteś młoda. Nie wiedziałem, czego chciałem, ale wiedziałem, że nie byłem dokładnie dla ciebie. Uwolniłaś się od Erica i przez to byłem pieprzenie szczęśliwy. Miałaś szansę na świeży start. Jasne, zafascynowałaś mnie, ale nie wiedziałem, co czuję, więc obserwowałem cię i później odszedłem. Jego oczy błagając mnie, bym zrozumiała. Doceniam jego szczerość i mówię mu to. Starałam się zapomnieć o Ericu i Dex starał się mu odpłacić. Ta cała rzecz jest głupia i pomieszana. - Wiesz, co? Kogo obchodzi, jak się zeszliśmy. Teraz jesteśmy tutaj, zakochani i spodziewamy się dziecka - zauważyłam, że mówię. - Dopóki tego nie spieprzysz, nie obchodzi mnie, co działo się wcześniej.

~132~

Śmieję się z jego zszokowanego wyrazu. - Mogę być całkiem rozsądna, Dex. Chyba, że mnie zdradzisz. To inna historia - mówię, moje oczy idą do jego krocza, groźba jest widoczna w moich oczach. Kuli się i przykrywa. - Nie zdradzam, kurwa, już ci mówiłem. - Tylko się upewniam, skarbie - odpowiadam, uśmiechając się do niego, diabeł we mnie znikł. - Możesz być czasami psychiczna, wiesz to? - mówi, padając przede mną na kolana. Siedzę na końcu łóżka, teraz nasze oczy są na tym samym poziomie. - Jestem twoją psychopatką - szepczę, przybliżając twarz do jego. Nasze czoła się dotykają. - Chcę, byś została moją żoną32- szepcze. - Właśnie nazwałeś mnie psychopatką, a później się oświadczasz? - pytam, moje brwi dotykają linii włosów. Teraz, kto jest romantyczny, jak Szekspir? Nikt. Uśmiecha się swawolnie, pochylając się do szybkiego pocałunku. - Wyjdź za mnie. - Okay - odpowiadam, całując go i zawijając ramiona wokół jego szyi. - Yeah? - Oczywiście. Kocham cię i bardzo chcę być twoją żoną - mówię, uśmiechając się z wodą w oczach. On rozrzuca pocałunki na mojej twarzy. - To, jak.. oddycham tobą, kochanie. Nie ma innego sposobu, by to wytłumaczyć. - Też tobą oddycham, Dex - mówię, nasze usta stykają się krótko. - Wiesz, że jesteś jedyną, której pozwalam tak do mnie mówić - mówi, uśmiechając się. - Dex? - Yeah, wszyscy mówią do mnie moim podróżnym imieniem. - Dlaczego nazywają cię Sin? Wpatruję się w jego rozśmieszone spojrzenie. - Myślisz, że dlaczego mówią do mnie Sin? 32. Umarłam..

~133~

_ - Bo codziennie grzeszysz? Albo może dlatego, że jesteś grzesznie seksowny? - zgaduję. Całuje moje usta. - Myślisz, że jestem grzesznie seksowny? Gryzę jego wargę. - Wiesz, że tak. - I ja myślę, że zostałaś dla mnie stworzona.. - szepcze. Muszę się zgodzić.

~134~

_

Rozdział 24.

Podnoszę kanapkę i biorę gryza, żując ją, gdy patrzę na mężczyznę siedzącego naprzeciwko mnie. - Mogę cię o coś zapytać? - mówię, później połykam. - Właśnie to zrobiłaś - odpowiada, patrząc na mnie. Irish i ja nie jesteśmy tak blisko, ale radzimy sobie. - Skąd masz tą bliznę? - pytam, patrząc na jego szyję i podbródek. Odkłada gazetę, którą czytał i patrzy. - Walka na noże. - Nie chciałabym zobaczyć tamtego faceta - żartuję, starając się rozjaśnić nastrój. Chichocze. - Ja też, szkielety mnie przerażają. W takim razie, okaaaayyyy. Następny temat. - Widziałeś Arrowa? - pytam. Nie widziałam go od urodzin Dexa i zaczynam się lekko martwić. Nie wiem, co się wydarzyło, gdy negocjowali z Wild Men. Zastanawiam się, czy Arrow myśli, że klub zapłacił wystarczająco, ze śmiercią mężczyzny, który zabił Mary, albo czy wciąż potrzebuje, by więcej cierpieli. Nie wiem, co dzieje się w jego umyśle i jego oczy są teraz takie martwe, że mogę powiedzieć, że coś za nimi pracuje. To samo w sobie napędza we mnie strach. - Zniknął na kilka dni, by wyczyścić głowę. Lubię go słuchać, mówiącego swoim akcentem. - Tęsknie za nim - przyznaję, spuszczając wzrok na talerz. - Wpadnie niedługo - odpowiada. - Skąd wiesz? - pytam. Dex wchodzi do pokoju, jego oczy natychmiast mnie szukają. - Muszę ci coś pokazać. - Co? - pytam, wstając. ~135~

_ Łapie moją dłoń i prowadzi mnie na zewnątrz do swojego samochodu. Otwiera dla mnie drzwi i pomaga mi wsiąść. - Gdzie jedziemy? - pytam, kładąc dłoń na udzie. - Niespodzianka - mówi, uśmiechając się z podekscytowaniem. Z czego jest tak podekscytowany? Gdy zatrzymujemy się w moim ulubionym wszech czasów sklepie z biżuterią, daję mu zaciekawione spojrzenie. Mówi mi, żebym poczekała, więc może otworzyć drzwi i podać mi rękę, bym mogła wysiąść z samochodu. Ręka w rękę idziemy do sklepu. Gdy wchodzimy, pani pracująca tu, daje Dexowi uśmiech i później zmienia znak z OTWARTE na ZAMKNIĘTE. - Co, na ziemię - Wybierz jakikolwiek pierścionek zaręczynowy, jaki chcesz - mówi, całując mnie w głowę. - Co? - sapię, umieszczając oczy w pierścionki przede mną. Złote, księżniczkowate cięcie diamentowe od razu przyciąga moją uwagę. Ma jeden, bardzo duży diament na środku. Prosty. Klasyczny. Fantastyczny. I chcę go. - Mogę przymierzyć ten? - pytam kobietę, która wyciąga pierścionek i podaje go Dexowi, który wślizguje mi go na właściwy palec. Pasuje doskonale i wygląda pięknie. - Kocham go - szepczę, dotykając diament. - Weźmiemy ten, proszę - Dex woła. - Z pewnością - kobieta mówi, więcej niż szczęśliwa ze sprzedaży. - Jak za to zapłacisz, Sir? - Gotówka - Dex odpowiada. - Z pe-pewnością - kobieta jąka. - Umm, to dwadzieścia tysięcy dolarów. Sapię. Dwadzieścia tysięcy dolarów. To o wiele za drogie, jak na pierścionek. - Dex - Jest twój, kochanie - mówi, wyciągając stos pieniędzy. Wysyłam mu spojrzenie. Jak robi się podejrzliwe spojrzenie? Kobieta prawdopodobnie myśli, że obrabował bank, czy coś. Opuszczamy sklep z Dexem z zadowolonym wyrazem. - Dziękuję - mówię. - Naprawdę nie musiałeś wydawać aż tyle.

~136~

- Kochanie - mówi, chichocząc. - Co? - Nie zbankrutuję przez ten pierścionek - odpowiada, tłumiąc śmiech. Jak bogaty on jest? - Dobrze wiedzieć - mamroczę, patrząc na pierścionek i uśmiechając się. Czuję się, jakbym miała zaraz odprawić taniec szczęścia. - Ten uśmiech na twojej twarzy jest wart więcej, niż dwadzieścia kawałków - mówi, wyciągając się i biorąc moją rękę w swoją. To było naprawdę słodkie. - Gdzie teraz jedziemy? - Jedziemy do mojej mamy i powiemy jej, że bierzemy ślub – mówi, ostrożnym tonem. Moja ręka idzie do klamki od drzwi. - Nie bądź taka dramatyczna, zostaniemy tam maksimum dziesięć minut. - To porwanie! To dlatego podlizałeś mi się pierścionkiem i byciem słodkim? - pytam, wykręcając ręce. - Kochanie. - Dex, umawiałam się z jej innym synem przez kilka lat. Oh mój Boże, to będzie takie niezręczne - mówię, patrząc w okno. - Wie, że teraz jesteś ze mną i wie, że będziemy mieć dziewczynkę. Nawet nie spojrzy na ciebie w zły sposób, uwierz mi. Nie chce narazić swoich stosunków ze swoim pierwszym wnukiem wyjaśnia cierpliwie. - Nie będzie? - pytam, skubiąc dolną wargę. - Myślisz, ze pozwoliłbym komukolwiek powiedzieć coś do ciebie? Nie obchodzi mnie, kto to jest, Faye. Nikt nie ma braku szacunku do mojej starszej damy. Nikt. Łapię chybotliwy, płytki oddech. - Okay, okay. Przejdźmy przez to. *** - Hej, mamo - Dex mówi, całując swoją matkę w policzek. - Jak się masz? - Teraz lepiej, gdy mój pierwszy urodzony w końcu przyszedł z wizytą - upomina, później odwraca się do mnie. - Miło cię widzieć, Faye. Jak przebiega twoja ciąża?

~137~

- Cześć, Gretchen - mówię. - Przebiega naprawdę dobrze. Przewidują, że urodzę piątego sierpnia. - Jakie ekscytujące. Kupiłam kilka rzeczy, mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko.. przerywa, gdy wpatruje się w mój pierścionek. - Bierzesz ślub? - pyta, patrząc na Dexa. - Tak, mamo, dlatego tu jesteśmy. Chciałem, żebyś wiedziała - Dex odpowiada. - Cóż, gratulacje - mówi, starając się ukryć szok. - Twój rozwód został w końcu sfinalizowany? Kurwa. Kompletnie o tym zapomniałam. Patrzę na Dexa, który uśmiecha się, widząc moją twarz. - Wszystko zrobione. Jestem wolnym mężczyzną od dzisiejszego ranka - mówi, oczy uśmiechają się do mnie. Kupił mi pierścionek w dzień, w którym dostał rozwód. Kocham to, że nie chciał marnować więcej czasu. - Kiedy będzie ślub? Będziecie mieć jeden z tych dużych? - pyta. - Wszystko, co chce Faye - Dex odpowiada, puszczając do mnie oko. - Widzę - jego mama mamroczę, najwidoczniej niezadowolona odpowiedzią. - Któregoś dnia rozmawiałam z twoimi rodzicami. Świetnie, po prostu świetnie. - Nie mam kontaktu z rodzicami - odpowiadam bez emocji. - Naprawdę? Nie wspomnieli o tym. Tylko to, że się wyprowadziłaś. Oczywiście, że tego nie zrobili, bo to by sprawiło, że źle by wypadli. Moja matka nie pozwoliłaby na to. - Powiedziałam im, że umawiasz się z Dexterem. Nie wydawali się być szczęśliwi z tego powodu - mówi, odchylając się na białej kanapie. Wzruszam ramionami. - To nie ważne, co mają do powiedzenia. - Będę miała dzisiaj kilku gości, jeżeli chcesz zostać na obiad? - mówi, odwracając się do syna. - Nie, dzięki, mamo. Faye i ja mamy plany. Może następnym razem - mówi, wstając by wyjść. - Chciałabym byś porozmawiał z Ericiem, wciąż jest twoim młodszym bratem - mówi szybko, wstając i wygładzając ciuchy.

~138~

- Przechodziliśmy już przez to.. - On jest twoim bratem! - warczy. - Również jest pierdolonym dupkiem. Mam pęk braci w domu i żaden z nich, by mnie nie zdradził. Nawet nie odwróciłbym się plecami do człowieka takiego, jak Eric - Dex warczy, łapiąc moją rękę i prowadzi mnie na zewnątrz. - To wszystko przez nią - podciąga nosem. Przypuszczam, że to ja jestem nią. Dex zatrzymuje się w drodze. - To nie ma z nią nic wspólnego. Eric i ja nigdy nie współgraliśmy i tak bardzo, jak to jest do bani, tak właśnie jest. Nie próbuj za to obwiniać Faye. Faye jest najlepszą rzeczą, jaka mi się przytrafiła. Widzę Erica kątem oka, opierającego się o drzwi i podsłuchującego. Kiwa na mnie głową, uśmiecha się smutno i później odchodzi. Myślę, że w końcu to załapał. Dex mnie kocha. Mnie. Oddycha mną. Eric wie, że to, co mieliśmy, nie było tym. Nawet nie było blisko tego. Mówi cześć do jego matki i wynosimy się stąd w cholerę.

~139~

Rozdział 25.

Kładę dłonie na brzuchu, gdy Clover porusza się, kopiąc mnie. Banan, który położyłam na brzuszku, trzęsie się przez jej mocne kopniaki. Potrząsam głową. Nie mogę się doczekać, by trzymać moją małą dziewczynkę. Jestem teraz w siódmym miesiącu ciąży. Dex przeniósł nas do nowego domu, ale wciąż spędzam niektóre noce w klubie. Dzisiaj jest jedną z tych nocy. Dex poszedł gdzieś z Jimem i spędzam czas z resztą braci. - Faye! Twoja wielka dupa zasłania mi telewizor! - Rake woła, palant. Rzucam bananem w jego głowę, gdy gdacze ze śmiechem. Allie siedzi na kolanach Trackera, jego ramię trzyma jej biodra. Widzi, że się patrzę i puszcza mi oko. Myślę, że ta dwójka w końcu są na poważnie. Udzielam mu gest aprobaty. Potrząsa głową i mamrocze coś o mnie, będącej durną. Arrow wchodzi do pokoju i siada obok mnie. Patrzę w jego brązowe oczy i ciągnę za jego brodę. - Miło cię widzieć, nieznajomy - mówię z uśmiechem. - Ciebie też miło znowu widzieć - odpowiada, z tikiem warg. - Wyglądasz o wiele lepiej - wygaduję, łapiąc wzrokiem jego świeżo obcięte na krótko włosy i oczy bez kół pod nimi. - Czuję się lepiej - odpowiada. - Więc, mam z powrotem mojego najlepszego motocyklistę? - szepczę, nie pozwalając, by ktokolwiek inny usłyszał. - Nigdy mnie nie straciłaś, mała dziewczynko - odpowiada, strzelając do mnie białymi zębami. - Zrobiłaś się strasznie duża. Sapię. - Właśnie tego nie powiedziałeś! - Nie miałem tego na myśli w zły sposób - szybko mówi, starając się poprawić błąd. - Więc, zrobiłam się duża w dobry sposób?

~140~

Patrzę na moje cycki. Okay, więc one zrobiły się większe z miseczki B na C, ale również wszystko inne. Mój już ogromny tyłek przeszedł z J-Lo do Kim Kardashian. Okay, nie jest taki duży, ale wciąż. Arrow odwraca się do Rake. - Ktoś mógł mnie ostrzec. - O czym? - pytam, patrząc na Rake w zmieszaniu. - Niczym - Rake dodaje, odrzucając mi banana i odwraca twarz, próbując ukryć uśmiech. - Nie jestem taka zła - dąsam się, obierając banana i biorąc gryza. Irisch i Trace wchodzą do pokoju. - Bestia jest w dobrym humorze? - Irish pyta, gdy siada. Moje usta opadają. - Byłam w dobrym humorze! By być szczera, byłam zrzędliwa przez kilka ostatnich dni. Moje plecy bolą, moje stopy bolą i mam zgagę, ale totalnie myślałam, że znoszę wszystko w milczeniu. Najwidoczniej nie. - Kiedy Dex wróci? - pytam, pocierając brzuch z roztargnieniem. Nikt mi nie odpowiada. Gra o Tron jest włączona i każdy go ogląda z fascynacją. Allie i Tracker zaczynają coś robić, jego dłonie poruszają się po omacku po jej dupie. Czując się nieswojo, odwracam się do Arrowa, który obserwuje mnie w rozbawieniu. - Wciąż świętoszka? - pyta cicho. - Nie jestem świętoszką. Po prostu preferuję robić takie rzeczy w prywatności. Nie oceniam nikogo, ale kłamałabym, jeżeli powiedziałabym, że nie czuję się nieswojo widząc na żywo, darmowe porno - odpowiadam, tak samo cicho. - Uwierz mi, gdy mówię, że zanim się wprowadziłaś, było o wiele gorzej. Nagie kobiety chodziły wokół dwadzieścia cztery godziny na dobę - mówi, wyglądając na smutnego. - To były dni. - Ahh, okres chwały przed Faye - Rake dodaje. - Cóż, przepraszam, nie mieszkam tu więcej, więc w dniach, w których mnie nie ma, wróćcie do czasów chwały - sapię, krzyżując ramiona na piersi. - Oh, uwierz mi, robimy to - Rake mówi, przechylając zimne piwo. - Tylko wczoraj miałem jedną kobietę, będącą.. Mój skórka od banana uderza go prosto w twarz. ~141~

Każdy wybucha śmiechem, z wyjątkiem Trace, który patrzy na nas, jakbyśmy wszyscy postradali zmysły. Rake właśnie zamierza rzucić jakąś jaką mądrą uwagą, na którą czekam, gdy drzwi otwierają się z trzaskiem. Wszyscy wstają. Arrow stoi obok mnie, osłaniając mnie. - Klubowy pokój! TERAZ! - Jim krzyczy, gdy wchodzi z Dexem. Wszyscy są na czele drogi do biura. Co, do diabła, się dzieje? Dlaczego potrzebują klubowego spotkania? Wszyscy z nich są w stanie zaalarmowanym, wychodząc z pokoju. Dex podchodzi do mnie i daje mi szybki pocałunek z otwartymi ustami. - Zostań tu - żąda, później odchodzi. Patrzę na Allie, która wygląda na zszokowaną. Siadam, wiedząc, że to nie moje miejsce, by się angażować. - Zastanawiam się, co się stało - mówię, patrząc w miejsce, w którym przed chwilą stał Dex. Allie łapie oddech. - Zgaduję, że będziemy musiały poczekać i zobaczyć. *** Wszyscy wracają jakieś trzydzieści minut później. Dex sztormuje do mnie i owija wokół mnie ramiona. - Klubowy dom będzie zamknięty. Większość ludzi przyjedzie w ciągu godziny, myślisz, że możesz pomóc z jedzeniem i sprawą noclegu? - Oczywiście - mówię, mój niepokój rósł. - Co się stało? Wygląda, jakby nie chciał mi powiedzieć, ale później się odzywa. - Mieliśmy zdarzenie z Wild Men, później negocjacje. Nie pytam, jakie zdarzenie, mogę sobie wyobrazić. - Wciąż się kurewsko nienawidzimy, ale na razie ogłosiliśmy rozejm. Właśnie dowiedzieliśmy się, że Arrow zabił ich prezesa dwa dni temu. Ich członkowie MC dowiedzieli się, kto to zrobił i chcą zemsty. - Ale Arrow.. - Wiem, kochanie, wygląda jakby w końcu miał swoje gówno pod kontrolą - Dex mówi przy wdechu. - Myślę, że to dlatego. Zabił ich Prezesa i teraz czuje, że śmierć Mary została pomszczona. Jednakże, teraz mamy wojnę w rękach. Arrow podchodzi do nas, jego warga krwawi. Zastanawiam się, kto go uderzył. Patrzy na mnie, na mój brzuch.

~142~

- Nie chciałem narażać cię czy kogokolwiek na niebezpieczeństwo.. ale kurwa. Wiedział, że tamci mężczyźni tutaj przyjdą tamtej nocy! Byli jego facetami, on pieprzenie ich wysłał! Musiał za to zapłacić - zagryza zęby, jego twarz robi się czerwona. Nie wiem, co powiedzieć. - Nie mogę narazić swojej córki na niebezpieczeństwo, Dex! - szepczę. Kocham tego mężczyznę, mocniej niż własne życie, ale nie bardziej, niż życie mojego dziecka. Dex przytakuje głową, szorując dłonią po twarzy. Arrow wygląda na smutnego. Nie chcę nikogo zranić, ale co mogę zrobić? Zostać tu i być łatwym celem, czekając aż ta 'wojna' się zakończy i mieć nadzieję, że ja i Clover będziemy bezpieczne? Jim wchodzi i ciągnie Dexa. - Przepraszam, że to musiało być w ten sposób, ale nie przepraszam za śmierć tego popierdoleńca - Arrow mówi znowu, jego głos jest zachrypnięty. - Wiem - szepczę. - Wiem. Co zrobię? Cindy szturmuje do środka i zaczyna wykrzykiwać rozkazy, co doceniam, bo uratowała mnie od stania tutaj, wyglądając jak idiotka. Wie, co robić, co powiedzieć i pokazuje mi, jak być starszą damą Prezesa. Musisz trzymać swoje gówno razem. Test, który właśnie oblałam. Organizujemy jedzenie, miejsce do spania i wysyłamy mężczyzn do sklepu po rzeczy, które będą potrzebne. Najwyraźniej te zamknięcie może trwać nawet kilka dni. Więcej mężczyzn przyjeżdża, nigdy ich nie widziałam. Czuję oczy Dexa na mnie, obserwujące mnie, ale nic nie mówi. Martwi się o mnie - wiem to. Czuję to. Widzę to w jego wyrażeniu. Nie mogę go pocieszyć, bo nawet nie wiem, co czuję.

~143~

Rozdział 26.

Nie wiem, co ze sobą zrobić. Więc stąpam. Czuję, jakbym była łatwym celem. Czekając, po prostu czekając, aż coś się wydarzy. Kogo stracimy tym razem? Dexa? Clover? Dziewczynkę, której nawet jeszcze nie spotkałam? Kogo? Wciąż widzę zmarłą twarz Mary. W kółko i w kółko. Ta myśl sprawia, że zatrzymuję się w drodze i płaczę. Łzy skapują po moich policzkach, do czasu, gdy nie przykrywam twarzy dłońmi. - Faye - Dex mówi, przyciągając mnie do swojego ciepłego ciała. - Nie płacz. - To nie jest dobre dla dziecka - Cindy mówi zza niego. - Jest zestresowana, Sin. Myślę, że ma atak paniki. - Pieprzenie, wiem to - Dex warczy. - Co niby mam zrobić? Tutaj jest najbezpieczniejsza, mogę jej tu strzec. Nie dopuszczę, by coś się jej stało. I gdy to gówno się skończy, będzie bezpieczna. Zabiję każdego pojebańca, jeżeli będę musiał! Czuję się, jak gówno. Mają większe problemy na rękach, ale są tutaj, stojąc wokół mnie, obserwując jak tracę to gówno i próbują pomóc. - Dex.. - Jim zaczyna. - NIE! - Dex krzyczy w odpowiedzi, odcinając go z czegokolwiek, co chciał powiedzieć. - Nie, nie, nie. Nie, co? Staram się wziąć w garść, wycierając oczy i prostując kręgosłup. - Czuję się dobrze, przepraszam. - Musi wyjechać - Jim mówi mocnym głosem. - Potrzebujemy twojego umysłu skupionego na klubie, a nie na niej! - Przepraszam - szepczę. ~144~

- Nie przepraszaj - Dex wzdycha, brzmiąc na zrezygnowanego. - Wszyscy mają nas zostawić! Pokój stał się pusty. - Kochanie, dopóki ten cały bagno nie zostanie sprzątnięte, musisz być gdzieś, gdzie jest bezpiecznie - zaczął, jego twarz opadła. - Co masz na myśli? - Wyślę cię w bezpieczne miejsce - mówi. - Nie chcę spuszczać z ciebie wzroku, ale wszyscy mają rację, lepiej dla ciebie wyjechać na kilka dni. Byłbym samolubny chcąc, byś tu została. - Nie możesz jechać ze mną? - pytam, łapiąc kilka płytkich oddechów. Nie chcę go zostawić. Ale muszę myśleć o dziecku. Wygląda na pełnego żalu. - Muszę tu być dla moich braci. Chciałabym, kochanie, ale jestem ich WP. Teraz mnie potrzebują. Gryzę wnętrze policzka. Ma rację. - Gdzie pojadę? - Jim powiedział, że jego młodsza siostra i jej mąż zaopiekują się tobą. Mieszkają kilka godzin stąd i on jest byłym wojskowym. Dobrze się tobą zajmą - mówi, patrząc na podłogę. - Okay, pojadę - mówię. - Spakuj rzeczy. - Dex.. - Tak? - Obiecaj mi, że przyjedziesz i odbierzesz mnie za kilka dni - mówię. - Kurwa, kochanie. To będzie piekło bez ciebie - chrypie. - Ale potrzebuję byś była bezpieczna. Musisz zaopiekować się sobą i naszą małą księżniczką. Kiwam głową i w ciszy pakuję torby. - Kto mnie tam zawiezie? - Chyba Vinnie - mówi przepraszająco. - Chciałbym móc cię zabrać. - Jest w porządku - odpowiadam. - Będzie do bani, ale musimy zrobić, co musimy. - Tylko na kilka dni. Yeah, kilka dni, gdy będę się zastanawiała, kto żyje, a kto nie? Brzmi, jak piekło na ziemi, ale przynajmniej moja mała dziewczynka będzie bezpieczna.

~145~

- Musisz teraz wyjechać, więc dotrzecie zanim będzie ciemno - mówi, układając ostrożnie dłonie na moich policzkach. - Uda nam się. Nie wiem, kogo próbuje przekonać. Mnie, czy siebie. - Kocham cię - mówię, gdy mnie całuje z desperacją, tak mocną, że mogę wyczuć jej smak. Jego ręce splątane są w moich włosach, gdy pokazuje mi tym pocałunkiem, jak bardzo będzie tęsknił. Dex stał się dla mnie wszystkim. Rozumie mnie; pozwala mi być sobą i docenia to. Wiem, jaką szczęściarą jestem, że znalazłam kogoś takiego, kogoś, kto nie chcę, żebym zmieniła w sobie cokolwiek. Kogoś, kto sprawia, że czuję rzeczy, czuję się żywa i chciana. - Bądź bezpieczny, Dex - szepczę. - Będę na ciebie czekać. - I ja będę dla ciebie walczył - mówi, całując mnie w czoło. - Teraz, uciekaj stąd, zanim zmienię zdanie. *** Jazda rozpoczęła się błogo spokojnie. Vinnie traktuje mnie, jakbym była krucha, upewniając się, że czuję się dobrze całą drogę. Oprócz moich opuchniętych stóp, czuję się dobrze. Mówię sobie, że wszyscy będą mieć się dobrze tyle razy, że zaczynam w to wierzyć. Clover mnie kopie, przypominając mi, że jestem tu z jakiegoś powodu. Martwienie się nie pomoże Dexowi. Muszę się skoncentrować na tym, o co chodzi i po prostu mieć nadzieję, że wszyscy w domu będą cali. Nie mogę być na nikogo zła. Na Dexa, czy Arrowa. Wiem, w co się pakowałam i to jest tylko jedna z rzeczy, z którymi będę musiała się mierzyć, będąc straszą damą Dexa. Jesteśmy jakoś w połowie drogi, gdy Vinnie mówi. - Nie patrz teraz, ale jesteśmy śledzeni. Siadam prościej na siedzeniu. - Jesteś pewny? - Pozytywnie. - Co zrobimy? - pytam, wykręcając dłonie. Co, do chuja, zrobimy? - Spróbuje ich zgubić. - I jeśli się nie uda? - pytam, spoglądając w boczne lusterko. - Wtedy się gdzieś zatrzymam. Możesz prowadzić? - pyta w całkowicie spokojnym tonie. - Yeah, tak myślę.

~146~

- Dobrze - mówi, gdy nagle przyśpiesza. Strzały zaczynają rozbrzmiewać zza nas. Vinnie ruszył nawet szybciej. Samochód za nami stara się nadążyć, ale zaraz zostaje w tyle. Zatrzymujemy się na stacji paliwowej i zamieniamy się miejscami. Gdy wracamy na drogę, Vinnie wyciąga pistolet z dżinsów i ładuje go. Sapię. - Dlatego muszę prowadzić? - Tak, muszę mieć wolne ręce - mówi, spoglądając za nas. - Skręć w tą stronę. Zamierzam pokierować cię na tylną drogę i przy odrobinie szczęścia, oni pojadą prosto i skończą gdzieś indziej. Zawracam i jedziemy do domu dłuższą drogą, ale przynajmniej docieramy tam bezpiecznie. Poznaję siostrę Jima, Paule i jej męża, Methew. Oboje są kochani i sprawią, że czuję się mile widziana w ich domu. - Dziękuję za przywiezieniu mnie tu, Vinnie - mówię, całując jego policzek. - Bądź bezpieczny. - Zawsze. Do zobaczenia wkrótce - mówi, unosząc brodę w pożegnaniu. Obserwuję, jak odjeżdża. - Chodź, skarbie. Pokażę ci twój pokój - Paula mówi. W ogóle nie przypomina Jima, z jej jasnymi włosami i cechami. - Bardzo dziękuję za pozwolenie mi tu zostać - mówię. Macha dłonią. - Żaden kłopot. Tak naprawdę, będę się cieszyć towarzystwem. Jest tu trochę nudno. Pokazuje mi pokój gościnny. Duży pokój z żółtymi ścianami i wielkim łóżkiem, przykrytym białym prześcieradłem. - Jest wspaniały. Dziękuję. - Nic o tym nie wiem, ale taki będzie. Jesteś głodna? Właśnie będę robiła coś do jedzenia mówi życzliwie. Mathew wnosi moje walizki i kładzie je na podłodze. - Dziękuję - mówię, zbierając się dla niego na uśmiech. - Żaden problem - mówi, odchodząc. Paula wzdycha. - Mój Mathew nie jest mężczyzną wielu słów. Chodź, udzielę ci wycieczki. Pokazuje mi dom i olbrzymią ziemię, która go otacza. Mają konie, owce i krowy. To naprawdę jest spokojne miejsce, ze świeżym powietrzem i malowniczym widokiem. Mogę spędzić tu miło czas.

~147~

Rozdział 27.

Sprawdzam swój telefon obsesyjnie przez pierwsze dwa dni. Dex odpisuje, gdy tylko może i mówi, że wszystko jest w porządku. Dostaję telefon, gdy się budzi i wiadomość, gdy idzie spać, co jest dla mnie o wiele za późno, ale wszystko mi jedno. Dzień trzeci, czwarty i piąty, mijają tak samo. Telefony i wiadomości, ale nic nie wspominał, co się dzieje, czy kiedy będę mogła wrócić do domu. Ja: Tęsknie za tobą. Dex: Też za tobą tęsknię. Ja: Co tam się dzieje? Dex: Wierz mi. Zadzwonię, gdy będę mógł. Ja: Okay. Chcę wrócić do domu. Dex: Gdy będzie bezpiecznie. Ile to zajmie? Nie sądzę, by ktokolwiek był kiedykolwiek bezpieczny. Paula zabrała mnie na wizytę u doktora. Czuję się przygnębiona, że Dexa nie było ze mną. Samolubne, wiem. Gdy nie słyszę nic od Dexa w dzień szósty i siódmy, dzwonię do Cindy, która mówi mi, że z Dexem jest okay - ale jest zajęty. Ale coś nie było w porządku. Dzwonię do Arrowa, Irisha i Trackera. Nikt nie odbiera. Zaczynam panikować. Następnego dnia dzwonię do Jima i żądam odpowiedzi. - Mała dziewczynko - wzdycha. - Po prostu mi powiedz! - krzyczę do telefonu. Czy on nie żyje? Jest w szpitalu? - Jest w więzieniu. Gliny przyjechały przeszukać klubowy dom. Dex był uzbrojony. ~148~

Więzienie? - Kiedy wyjdzie? - chrypię, trzymając telefon tak mocno, że mógłby się złamać. - Niedługo się dowiemy, wysłałem klubowego prawnika, by spróbował i wyciągnął go. Bądź silna, okay? - Będę - mamroczę, zanim się rozłączamy. Więzienie. Przynajmniej żyje. *** Gdy w końcu otrzymuję od niego telefon, kilka dni później, pojawiają się łzy. - Faye - mówi cicho na przywitanie. - Oh mój Boże, Dex - płaczę do słuchawki. Zaczynam chodzić, gdy rozmawiamy. - Jak ty i dziecko się czujecie? - pyta. - Oboje czujemy się dobrze. Kiedy będziesz mógł wyjść? - pytam, śpiesząc się ze słowami. Wzdycha. - Mój prawnik stara się wyciągnąć mnie za kaucję. Powinienem niedługo się dowiedzieć. - Tęsknie za tobą - szepczę. - Ja też - odpowiada. - Nie mam dużo czasu. - Jest dla mnie bezpieczne, bym wróciła do domu? - pytam. - Czekaj tam, dopóki po ciebie nie przyjadę - to wszystko, co mówi w odpowiedzi. -Okay. Kocham cię. - Kocham cię mocniej. Rozłączamy się. *** Następnego dnia leżę w łóżku, gdy ktoś puka do drzwi. - Wejdź, Paula! - wołam. Drzwi otwierają się i odwracam głowę. Później krzyczę. - Dex! Jesteś tu! On podchodzi do mnie. - Nie wychodź dla mnie z łóżka. ~149~

Z moim rozmiarem, to i tak jest trudne. Bierze mnie w ramiona, całuje mnie czoło, nos i w końcu w usta. - Tęskniłem za tobą cholernie mocno, Faye. Całuje dwa razy mój brzuch. - Też za tobą tęskniłam. Dostawałam szału. Co się stało? I jak się tu znalazłeś? - pytam, nie puszczając go chociaż na sekundę. - Dzisiaj rano prawnik wyciągnął mnie za kaucję, najpierw zatrzymałem się w klubowy domu, później przyjechałem prosto tutaj - mówi, trącając nosem moją szyję. Gdy przemierza szlak pocałunków wzdłuż mojego obojczyka, ledwo oddycham. - Nie skończyłam jeszcze przesłuchania - mówię. - Co chcesz wiedzieć? - Wszystko. - Gliny włamały się do klubowego domu. Byłem uzbrojony, zabrali mnie ze sobą. Skończyłem z tolerowaną bronią palną - mówi, całując mnie w usta, zanim mogłam odpowiedzieć. Opuszcza ramiączko mojej białej sukienki letniej i ociera kciukiem o jeden z moich sutków. Jęczę w jego usta. - Pragnę cię - mówi w moje usta. - Więc mnie weź - odpowiadam. Wkładam palce w jego włosy i ciągnę za ich końcówki. Jego usta nie opuszczają moich, gdy palcami bada moje ciało. Zaczynam ściągać jego koszulkę, trzymając jej rąbki, które są nad jego tyłkiem i ciągnę ją do góry. Odsuwa się od mnie na sekundę, zszarpuje ją przez głowę i rzuca na podłogę. Podziwiam go przez kilka sekund, zanim się kładzie się na plecy. - Nie chcę cię przygnieść. Możesz mnie ujeżdżać? - zapytał, podnosząc moją sukienkę. Uśmiecham się i rozpinam guzik jego dżinsów. Podnosi swoje biodra, gdy je ściągam. Jego pobudzenie stoi w pełnej chwale, błagając o uwagę. Całuję jego główkę, później ściągam swoje majtki i siadam na nim okrakiem. On zamyka moje piersi w dłoniach, później pochyla się, by je posmakować. Niezdolna znieść tego dłużej, wślizguję jego długość we mnie, wolno, cal po calu. Obydwoje jęczymy, gdy zaczynam go powoli ujeżdżać. Nasze oczy zostają złączone, gdy biorę z nim mój czas, pokazując mu ciałem, jak bardzo za nim tęskniłam i ile dla mnie znaczy. Razem kończymy. - Czego mi nie mówisz? - pytam, po złapaniu oddechu. - To nasze intymne zwierzenia w łóżku? - pyta, głaszcząc moje włosy. - Dex..

~150~

- Muszę za klika tygodni wstawić się w sądzie. Bo mam inne notowania, mój prawnik myśli, że coś dostanę - mówi niepewnie. Jego oczy nią błyskają. - Posiadanie broni palnej. Możesz dostać sześć miesięcy - wzdycham, siadając na łóżku. Sześć miesięcy? Zakrywam twarz dłońmi. - Kochanie, będzie dobrze - uspokaja, masując moje plecy. - Będziesz bezpieczna. Tylko to się liczy. - Co stało się z Arrowem? - pytam, odwracając się do niego twarzą. - Z nim w porządku i to powinno ci wystarczyć. - Dex.. - Nie chcesz szczegółów, Faye, uwierz mi w tym. Wzdycham. - Teraz wrócimy? Czy jutro rano? - Paula nalegała byśmy zostali na obiedzie - mówi. - Jak się czułaś? - Zmęczona, ale wszystko inne jest dobrze. Spotkałam się z lokalnym lekarzem i wszystko jest, jak powinno być - zapewniam go. - Dobrze - szepcze. - Wiesz, jak mnie uszczęśliwiasz? Jesteś wszystkim, o czym mogę myśleć. Jeżeli coś, by ci się stało.. - Wszystko jest dobrze, to ty byłeś w więzieniu - mówię, przewracając oczami. I musi tam wrócić na sześć pierdolonych miesięcy. Co, do diabła, zrobię z tą informacją? Może zniknąć, gdy Clover się urodzi. - O czym myślisz? - pyta, zawijając wokół mnie ramiona. - Nie będzie cię tu dla mnie i Clover - szepczę. - Wiem, że to samolubne nawet tak mówiąc, ale.. - To nie jest samolubne. Przepraszam, Faye. Nie myślmy teraz o tym. Jak niby miałam o tym nie myśleć?

~151~

Rozdział 28.

Nie możemy utrzymać rąk z daleka od siebie w drodze do domu. Nawet, jeżeli to tylko moją ręka na jego udzie, albo całowanie moich palców, zostajemy w kontakcie tak bardzo, jak możemy. Nie rozmawiamy o jego możliwym pójściu do więzienia. Chcę tylko cieszyć się chwilą. - Jak zaangażowałeś się w Wind Dragon's? - zauważam, że pytam. Rzuca na mnie okiem, zanim odpowiada. - Po tym, jak odszedłem z domu, poszukiwałem mojego ojca. Eric i ja mamy innych ojców, co jestem pewien, że wiesz. Kiwam głową. Tata Erica jest dentystą, który mieszka w Sydney. - Okazało się, że był członkiem klubu, ale zmarł kilka lat wcześniej. Jim i on byli najlepszymi kuplami - mówi, smutek zaprawia jego ton. - Tak poznałem Jima. I dalej wiadomo, jak było. - Stali się twoją rodziną - mówię, patrząc na nasze złączone dłonie. - Czułem, jakbym było blisko z tatą, nawet jeżeli go tam nie było. Dowiedziałem się, że chciał być częścią mojego życia, ale mama powiedziała nie. Nie chciała bym dorastał wokół klubu, więc wysyłał jej pieniądze i to wszystko. Jim powiedział, że on przyszedł na moje zakończenie i był dumny, jak diabli - mówi, jego ton mówi mi, że to coś dla niego znaczy. Jego tata go kochał, nawet jeżeli nie mógł być częścią jego życia. Moje gardło zaczęło palić. - Twoja mama zrobiła co to, co prawie ci zrobiłam - Clover mogłaby zniknąć, chcąc odnaleźć ojca i skończyć kręcąc się wokół MC i tak. Ścisnął moją dłoń. - To wszystko jest przeszłością, kochanie. Wybaczyłem ci, powinnaś wybaczyć sobie. - Czy ktoś został ranny? - pytam niepewnie. On nie chce o tym mówić, ale chcę wiedzieć, co się działo, gdy mnie nie było. - Trace dostał kulkę w ramię, Rake jest trochę czarny i niebieski - mówi, patrząc prosto przed siebie.

~152~

- Okay - nie najgorzej, tak myślę. - I później gliny wpadły do klubowego domu? - Yeah, pozwoliliśmy wszystkim zwiać, zamknięcie się skończyło, gdy wparowali odpowiada. - Ludzie słyszeli strzały w klubowym domu Wild Men i nie wiem, zgaduję, że musieli zobaczyć kogoś z naszych koło niego. W obu budynkach był nalot. Na nieszczęście dla nich, u nich znaleźli narkotyki, broń i kobiety, które były przytrzymywane wbrew ich woli. My zostaliśmy złapani tylko z bronią. - Więc, oni są w głębokim gównie? - pytam, niezdolna do zatrzymania wolno rozszerzającego się uśmiechu na mojej twarzy. - Krwiożercza kobieta - mamrocze, ale widzę, że jego warga się zawija, pokazując, iż jest rozbawiony. - Teraz, gdzie jedziemy? Do klubowego domu, czy do naszego domu? Myślę o tym. - Klubowy dom. Myślę, że powinniśmy się wyprowadzić po narodzinach Clover. - Uwielbiam to, że uwielbiasz klubowy dom - przyznaje. Wzruszam ramionami. - Faceci podobają mi się coraz bardziej, nawet Allie, ta suka. Dex śmieje się. Pozostajemy w ciszy przez kilka minut, zagubieni w myślach. - Tęsknie za Mary - szepczę. - Nie zasłużyła na śmierć. - Wiem - odpowiada. - Była dobrą kobietą. - Za dobrą - mówię pod nosem. Mam nadzieję, że jest w lepszym miejscu. Mówią, że śmierć jest łatwa, to życie jest trudne. Kocham moje życie i nie mogę powiedzieć, że jest trudne. Ale rozumiem, gdy mówią, że śmierć jest łatwa, bo ci ludzie, którzy odchodzą, nie muszą żyć w smutku i bólu przez stracenie kogoś. Gdy dojeżdżamy do klubowego domu, moje usta opadają, gdy widzę kobietę stojącą tam z różowymi balonami. - Co, do diabła, to jest? - pytam, radosne podniecenie wiruje we mnie. Dex od tyłu zawija wokół mnie ramiona. - Baby shower. Teraz muszę iść. Bracia i ja będziemy w barze. Później on i każdy z penisem, wychodzą z budynku nie odwracając się za siebie. Wchodzimy do salonu, w którym stół jest cały pokryty prezentami. Łzy budują się w moich oczach. - Żartujecie! Allie uśmiecha się smutno. - Mary planowała to wcześniej.. ~153~

Ukazuję jej drżący uśmiech, później patrzę na Cindy, Jess i innych. - Dzięki, każdej z was. - Nie ma za co - Cindy mówi. - Teraz zjedzmy coś, później zagrajmy w jakieś baby shower gry. Uśmiecham się i podążam za nimi do kuchni. *** - Gdzie jest Arrow? - pytam Dexa późniejszego wieczora, gdy wszyscy faceci wrócili do domu. Każdy stał się śmiertelnie cichy. - Co? - Nie powiedziałeś jej? - Jim pyta Dexa. - Nie powiedział mi czego? Oh mój Boże! Co mu się stało? - pytam, podchodząc do Dexa i łapiąc za klapy jego skórzanej kurtki. - Wszystko z nim okay? Mówiłeś, że jest okay? - Jest w więzieniu, kochanie, nie chciałem cię stresować - mówi, kładąc dłonie na mój brzuch. - Dlaczego wciąż w nim jest? - pytam. - Jaki ma zarzut? Wszyscy mężczyźni wyszli z pokoju. Co, do kurwy? - Nie siedzi tam za posiadanie broni, siedzi za oskarżenie o morderstwo - Dex mówi. - Co? - sapię, potrząsając głową na nie. - Nie. Nie, to się nie dzieje. Arrow? Mój umysł wiruje. Retrospekcja. On, gotujący nago śniadanie. On, uśmiechający się do Mary. On patrzący na mój brzuch, jakby był zarazą. - Klubowy prawnik się tym zajmuje - Dex mówi. - Pozwól mu wykonać pracę. - Gdy będę klubowym prawnikiem, nikt nie pójdzie do pierdolonego więzienia - mamroczę, mój głos się łamie. Dex łapie moją brodę. - Gdy? - Gdy Spuszcza głowę i daje mi zaborczy, długotrwały pocałunek, który sprawia, że kręci mi się w ~154~

głowie. - Koniec baby shower, yeah? - Może być koniec - mówię, przeciwko jego ustom. - Dobrze - odpowiada. Jego oczy dotykają każdej cechy na mojej twarzy. Pcha biodrami przeciwko moim, pozwalając mi poczuć, jak twardy jest. - Widzisz, potrójny podbródku i wciąż jest twardy, jak pieprzony kamień. Sapię. - Jesteś dupk Kolejny pocałunek przerywa mi. Prowadzi mnie tyłem do naszej sypialni, usta wciąż są złączone. Niedługo, nasze ubrania są na podłodze i Dex jest tu, gdzie przynależy.

~155~

Rozdział 29.

- Lubię tą całą kaczkowatą rzecz, którą masz - Tracker mówi, jego oczy śmieją się ze mnie. Teraz jestem w niemal dziewiątym miesiącu ciąży i wszystkie wielorybie żarty są stare. - Wy, faceci, jesteście takimi palantami - mówię, wokół loda. - I wiedzę, dlaczego Sin jest tak bardzo smagnięty - mówi, obserwując, jak mój język liże szczyt. Przerywam. - Jesteś chorym draniem, wiesz? - Nie dostaję żadnych zażaleń - dodaje, pocierając pierś dłonią. - Jak Allie? - pytam, poruszając brwiami. Jego mina się nie zmienia. - Dlaczego jej nie zapytasz? Liże loda i robię kapryśną minę. - Dobra, nie miej ze mną głębokiej i istotnej rozmowy. - Chcesz to głęboko? - odpowiada niskim tonem. - Czy to twój seksowny głos? Gorący! - odpowiadam, wachlując się. Nie wygląda pod wrażeniem, ale myślę, że zauważam tik wargi. - Jest niebezpieczeństwo w kochaniu kogoś zbyt mocno.. - To piosenka! - Co? - Ta linijka jest z piosenki - mówię, potrząsając głową. - Jestem w stu procentach pewna. Patrzy na mnie przez kilka intensywnych sekund. - Idę zrobić sobie drinka. Gdy wychodzi z salonu, czuję coś. Gówno. Idę do sypialni, szukając Dexa. Słyszę włączony prysznic, więc otwieram drzwi łazienki. Pokój ~156~

jest napełniony parą i on śpiewa słowa z piosenki Incubus. - Dex.. - krzyczę. Zasłona prysznicowa się otwiera i jego głowa się wychyla, wciąż pokryta szamponem. Patrzę na swoje nogi, po których właśnie spłynęły wody. - Muszę jechać do szpitala. Już czas. Mówię do niego spokojnym tonem, ale tak szybko, jak słowa mnie opuszczają, widzę jak panika go wypełnia. - Teraz? Wyłącza prysznic i wyskakuje. - Kochanie, najpierw zmyj szampon. Przebiega ręką przez włosy, później wskakuje z powrotem, nawet nie czekając na ciepłą wodę. Wracam do pokoju i łapię moją już spakowaną walizkę i mniejszą torbę, w której są rzeczy dla Clover. Gdy wraca i zaczyna się ubierać, wskakuję pod prysznic i spokojnie oddycham. Dex wślizguje się, odsuwając zasłonę. - Jak się masz? - Okay. Możesz zadzwonić do szpitala i dać im znać, że jesteśmy w drodze? Kiwa głową i wychodzi z łazienki. Wyłączam prysznic i wycieram się do sucho. Wcieram balsam w skórę, gdy Dex zatrzymuje się przede mną. - Naprawdę? Mamy na to czas? Ukrywam uśmiech. - Jestem gotowa; muszę tylko włożyć sukienkę i jakieś majtki. Pomaga mi się ubrać, później wychodzimy z pokoju. Tracker idzie w naszą stronę, w dłoni ma drinka. - Wszystko okay? - Rodzi dziecko, nie, nie jest pierdolenie 'okay' - Dex warczy. - Dex - odszczekuję. Oczy Trackera rozszerzają się i zaczyna patrzeć na moje krocze, jakby dziecko zamierzało zaraz z niego wypaść. - Pójdę przygotować samochód. Rake wchodzi i łapie za mój drugi bok. - Powiedz żegnaj swojej ciasnej.. - Nawet nie kończ tego zdania! - warczę. - Dex, proszę, uderz go za mnie. - Później - Dex odpowiada, otwierając dla mnie drzwi. Tracker stoi obok samochodu, z otwartymi szeroko drzwiami i włączonym silnikiem. Dex pomaga mi wsiąść na siedzenie i zapina mi pas bezpieczeństwa. Rake i Tracker, oboje całują moje czoło i życzą mi powodzenia. - Wszystko okay? - Dex pyta, gdy zawraca.

~157~

Robię wdech i wydech. - Tak, jak może być dobrze. Na szczęście, szpital nie jest tak daleko. Dex pochyla się i obejmuje moją dłoń swoją. Jesteśmy prawie koło szpitala, gdy krzyczę. - Kurwa! - Co? - Dex krzyczy, spanikowany. - Te skurcze bolą. Oh mój Boże! Boli! - mówię, starając się odetchnąć przez ból. Dex zaczyna przeklinać. - Jesteśmy prawie na miejscu, kochanie. - To wszystko twoja wina! - krzyczę, szukając kogoś, kogo mogę obwinić za mój ból. - Kochanie, jesteśmy. Możesz na mnie krzyczeć, ile chcesz, tylko zanieśmy cię tam. I krzyczałam na niego. *** Trzynaście godzin później, trzymam ośmio funtową33 Clover Mary Black w ramionach. Z jej ojca czarnymi włosami i moimi piwnymi oczami, jest absolutnie zachwycająca. Ma policzki, jak bułeczki i małe wargi w kształcie serca. Jest idealna. - Ty byłaś niesamowita - Dex mówi, niebieskie oczy iskrzą się. - To było.. coś innego. - Przestraszony, co? - pytam, starając się nie śmiać. Masuje twarz dłonią. - Nie widziałaś tego! Mała, czarnowłosa głowa wyszła z twojej.. - Dex! - warczę, gdy pielęgniarka zaczyna dawać mi brudne spojrzenie. Bierze ode mnie Clover, trzymając ją w wielkich ramionach. - Jest taka maleńka. Powinna być tak mała? - Jest zdrowa - mówię. - Wszystko jest takie, jakie powinno być, nie martw się. Przewracam oczami, gdy nakłada jej wełnianą czapkę Wind Dragon's, którą dla niej zrobił. Wszyscy chcą wejść i ją zobaczyć, czy to w porządku? Czy chcesz zaczekać? - Przyślij ich, wszystko jedno - odpowiadam, przykrywając piersi prześcieradłem. Tak naprawdę, nie mogę doczekać się ją pokazać. Jak mogłam stworzyć coś tak idealnego?

33. 3,62 kilograma.

~158~

Cindy, Allie i Jess wchodzą w pośpiechu pierwsze, podczas gdy Tracker, Rake, Jim, Trace i Vinnie idą z tyłu. Kobiety wydając ohhh i ahh, a mężczyźni patrzą na nią, jakby nie wiedzieli, co mają z nią zrobić. - Dobrze się spisałaś, mamuśka - Tracker mówi. Zauważam go i Allie trzymających się za ręce. - Oczekiwałeś czegoś innego? - pytam z uniesioną brwią. Uśmiecha się i potrząsa głową. - Myślę, że cię nie doceniliśmy. Dex łagodnie ciągnie wytatuowanym palcem wzdłuż policzka Clover. - Mam przechlapane, prawda? Tracker kładzie dłoń na ramieniu Dexa. - Obstawiamy tyły, bracie, zawsze. Rake kładzie dłoń na jego drugie ramię. - Myślisz, że ktoś będzie chciał dotknąć księżniczkę Wind Dragon's? Przewracam oczami przez ich instynkt opiekuńczy. - Dajcie dziewczynie jakiś pokój do oddychania. Clover zaczyna płakać i Dex zaczyna ją bujać. Wszyscy obserwujemy z szerokimi oczami, jak łagodnie utula ją do snu. - Mam to - uśmiecha się, zadowolony. Jim wygląda na rozbawionego, zawijając ramię wokół Cindy i patrzy na nią. Oczy Dexa mnie znajdują. - Mam to - powtarza, całując Clover w czoło. *** Spędziliśmy sześć rozkosznych tygodni, zanim Dex musiał wstąpić na drogę sądową. Tak, jak zakładałam, dostał sześć miesięcy za kratkami. Sześć. Pierdolonych. Miesięcy. Dzień przez jego odejściem, płakałam. Płakałam tak mocno, że Dex błagał mnie bym przestała. - Nie płacz, Faye, muszę wiedzieć, że będziesz się trzymać, albo tam kurewsko oszaleję mówi. Pada przede mną na kolana. - Potrzebuję byś była dla mnie silna. Kochaliśmy się, jak szaleni, później wolno i łagodnie. Rankiem, zanim się obudziłam - zniknął.

~159~

Tego dnia, wprowadziłam się do klubowego domu. Nie ma mowy, że zostanę w tamtym domu sama przez pół roku. Doprowadziłabym siebie do szaleństwa w okamgnieniu. Clover pomaga mi w sprawianiu, że czas leci szybciej, niż myślałam. Tęsknię za Dexem każdego dnia, ale Clover jest moim świecącym światłem. Wyciąga mnie z ciemności. - Każdego dnia bardziej cię przypomina - Tracker mruczy, patrząc na Clover. Patrzę na anielską twarz. - Tak myślisz? Spogląda na nią jeszcze raz i kiwa głową. - Yeah, jest twoją mniejszą wersją. Siedzimy w ciszy przez kilka sekund. - Jak się trzymasz? - pyta, niskim tonem. Wzdycham ciężko i opieram się o kanapę. - Czuję się dobrze, bo muszę, wiesz? - Jesteś pierdol - patrzy na Clover i zaczyna jeszcze raz. - Jesteś silna, wiesz to? Kto, by pomyślał, że ty - weszłaś do klubowego domu, ubrana w babeczkową pidżamę i patrzyłaś na nas z wybałuszonymi oczami, jakbyś nie miała pojęcia, co z nami zrobić.. Śmieje się i potrząsa głową. - Okazałaś się najlepszą rzeczą, jaka przydarzyła się Dexowi i jesteś więcej, niż materiałem na straszą damę. Nie martwisz się tylko o Dexa.. - Hej, kochasz mężczyznę, kochasz klub, prawda? - dodaję, gdy Tracker się zawiesił. Ziewam, unosząc dłoń, by zakryć usta. Tracker uśmiecha się. - Pozwól mi i Allie zając się Clover. Idź spać. - Okay, jeżeli nie macie nic przeciwko - mówię, jestem wyczerpana przez nieprzespaną noc z Clover. - Tylko dlatego, że Dexa tu nie ma – i tak będziemy się tobą opiekować - Tracker mówi miękko, przebiegając dłonią przez blond włosy. - Wiem - odpowiadam. - Więc, ty i Allie jesteście razem? Przechyla głowę w bok. - Zgaduję, że jesteśmy, tak. - Dobrze, zasługujesz, by być szczęśliwy - mówię, mając na myśli każde słowo. - Dla sprostowania, moglibyśmy być pieprzenie niesamowitą parą - mówi, wyciągając leniwie ramiona nad głową. Nie mogę zatrzymać rumieńca, który pokrywa moje policzki. - Czy to prawda? Słyszałam o ~160~

twoim kolczyku. Wiesz.. - Nie, nie wiem, dlaczego mi nie powiesz? - odpowiada, wyglądając na rozbawionego. - Twoje kolczyki - odpowiadam, wskazując na jego krocze. - Oh, ten - mówi, rozpinając dżinsy. - Chcesz zobaczyć34? Pcham go w żebra, śmiejąc się. - Jestem ciekawa, ale nie aż tak. Dex zabiłby cię. Uśmiecha się. - Dobrze słyszeć znowu twój śmiech. Obserwuję, jak łagodnie bierze moją córkę, później całuje szczyt mojej głowy. - Spać. Z Clover będzie dobrze. - Dzięki, Tracker - mamroczę, moje oczy już są zamknięte. Moją ostatnią myślą, zanim poszłam spać, był Dex.

34. Koleś, uwielbiam cię!

~161~

Rozdział 30.

Dexa nie ma cztery miesiące, gdy Jim umiera na raka płuc. Każdy jest wyniszczony. Siedzę obok szpitalnego łóżka i obserwuję, jak Cindy płacze. Kobieta, która nawet nie płakała, gdy zmarła Mary, wypłakuje oczy. Coś w obserwowaniu tak silnej, rozbitej kobiety sprawia, że ciężko mi pozostać silną. Płaczę cicho, trzymając przy piersi Clover. Mężczyźni stoją wokół Cindy, pomagają jej wstać i wyprowadzają ją z pokoju. Zawodzi, krzyczy imię Jima. Wszyscy opuszczamy szpital i wracamy do klubowego domu. Miejsce jest wyjątkowo ciche i ekstremalnie przygnębiające. Mężczyźni piją. I później piją jeszcze więcej. Dobry przyjaciel Jima, Jack Kane i jego syn Xander, przyjechali pomóc nam z pogrzebem. Najwidoczniej, Jack był członkiem klubu i zgaduję, że wciąż jest. Odkąd nowy Prezes Wind Dragon's wciąż siedzi za kratami, Tracker przejął sprawy, zanim Dex wróci. Klub dostaje trzy nowe perspektywy, dwie lubię, ale kolejną - nie tak bardzo. Zgaduję, że czas pokaże jak się ułożą. Podchodzę do Trackera i nalewam mu drinka. Kiwa głową w podziękowaniu. Allie siedzi na kolanach Trackera, szepcząc do jego ucha, więc się nie narzucam. W zamian, idę do Rake, pokazując mu butelkę. Unosi szklankę, bym mu dolała. - Jak się trzymasz? - pytam, tylko my możemy to usłyszeć. Przełyka drinka, odpowiadając własnym pytaniem. - Gdzie Clover? - Śpi - mówię, pokazując na elektryczną nianię wstającą z mojej kieszeni. Kiwa głową, później wstaje. - Potrzebuję kobiety i jeszcze więcej alkoholu.

~162~

- Mogę dostarczyć szkockiej, ale niestety, nie jestem sutenerem. Zarabiam mały uśmiech. Przykrywa moją twarz i całuje mnie w czoło. - Dlaczego ty i Clover nie wrócicie do domu na kilka dni? Miejsce nie będzie zabawne. Czuję się lekko zraniona, ale zdaję sobie sprawę, że ma rację. - To prawdopodobnie dobry pomysł. Zostaję w domu przez tydzień. Każdego dnia przysyłają kogoś, by mnie sprawdził. To jest niezbędne, ale miłe. Gdy wracam, miejsce jest bałaganem i są kobiety śpiące przy wejściu. - Urządzili imprezę? - pytam Allie, gdy widzę ją w kuchni. Przytakuje. - Tak jest, odkąd odeszłaś. Kilku członków z innych miejsc tu jest, więc nawet nie jest tu bezpiecznie, by się kręcić. Tracker wchodzi do kuchni, nie nosząc nic oprócz pary bokserek. Uśmiecha się, gdy mnie widzi. - Wróciłaś. - Yeah, ale nie zostaję - odpowiadam, przyglądając się miejscu ze wstrętem. Tracker rozgląda się i krzywi. - Miejsce tak jakby stało się piekłem. - Tak myślisz? - odpowiadam sucho. Clover porusza się w moich ramionach. - Mogę ją potrzymać? - Allie pyta. Kiwam głową i łagodnie podaję ją w ramiona Allie. - Spróbuję posprzątać trochę to miejsce. Mam duży worek na śmieci i zaczynam podnosić śmieci. Wrzucam butelki do pojemnika, gdy słyszę kroki za mną. Szybko się obracam i staję twarzą w twarz z mężczyzną z pierwszej imprezy, którą widziałam. Tym, z którym rozmawiał Dex i chciał się mną 'podzielić'. Mój puls przyśpiesza, gdy strach strzela w mój system. Coś jest nie tak w tym mężczyźnie. - Jak miło znowu cię zobaczyć i beż twojego mężczyzny - mówi, patrząc na mój biust. Zmuszam się do uśmiechu. - Próbuje posprzątać to miejsce. Robi krok bliżej i chwyta mój nadgarstek. - Nie ma tu Dexa, więc zgaduję, że muszę się tobą zająć dla niego. Jestem pewny, że nie chce, by jego starsza dama chodziła sama. - Dex cię zabije, jeżeli mnie dotkniesz - zagryzam zęby, przez jego uścisk.

~163~

Jego chwyt zaciska się. - Dexa tu nie ma. Kładzie usta na moje, łapiąc moją głowę w obie ręce. Czuję, jak na mnie napiera i jest twardy. Cholera nie, to mi się nie wydarzy. Sięgam po jedną z butelek i uderzam nią w jego głowę. Gdy się cofa, jego twarz wykrzywia się z wściekłości, piszczę. Wykrzywia mi dłonie i upadam na podłogę. Krzyczę. Krzyczę po Trackera całymi płucami. Mężczyzna łapie mnie za włosy i szarpie mną w górę, akurat gdy Tracker wbiega, wciąż w połowie ubrany. - Co, do kurwy! - warczy, wbiega i uderza mężczyznę prosto w twarz. - Straciłeś pierdolony rozum, Shame35? Shame? To imię drania? Jakie trafne. Pocieram dłonią twarz, krzywiąc się przez ból. Tracker uderza go w brzuch, później uderza kolanem w głowę. Shame pada na ziemię. - Jesteś pierdolenie martwy, gdy Dex wyjdzie - Tracker pluje, gdy Shame leci na ziemię, na dodatek, kopie go w głowę. Nagle Rake jest za mną, podnosi mnie, jakbym nic nie ważyła i przenosi mnie do domu. - Chcę wrócić do domu - szepczę w jego pierś. Kładzie mnie na swoje łóżko i dotyka mojej twarzy, sprawdzając rany. - Jest lekko spuchnięty. Bije, jak suka - Rake mówi. - Kurwa, nie wierzę, że jest tak pierdolenie głupi. - Wszystko ze mną dobrze - mamroczę. Wstaję, ignorując żądania Rake. Znajduję Allie i biorę od niej Clover, później razem wracamy do domu. Płaczę, gdy prowadzę, potrzebując Dexa. *** Dwa dni później, słyszę ryk motoru. Wychodzę na zewnątrz z Clover w ramionach, by zobaczyć Rake, Vinnie, Trace i Trackera. 35. Shame - Wstyd

~164~

Moja pierwsza myśl - coś się stało. Tracker schodzi z motoru i idzie do mnie. - Z wszystkimi okay? - pytam, spoglądając w jego oczy. - Wszystko w porządku. A z tobą? - pyta, stwardniały palec dotyka mojej szczęki. - Przyjechaliśmy zabrać cię do domu. Każdy został sprzątnięty, kobiety zniknęły. Wszystko jest czyste. Chcemy cię z powrotem. Co stało się innego dnia, nigdy, kurwa, nie powinno się zdarzyć, nie ranimy kobiet i szczególnie nie ciebie - mówi, patrząc na mnie. - Dex wypatroszy nas wszystkich za nie ochronienie cię. Przełykam mocno. Wszyscy są tu dla mnie? - Nie wiem - Właź do samochodu, Faye i weź ze sobą piękną dziewczynkę. Będziemy jechać za tobą mówi, krzyżując ramiona na piersi, dając mi do zrozumienia, że nigdzie nie pójdzie. Uśmiecham się. - Dobra, pozwól mi spakować jakieś rzeczy. Tracker pomaga mi się spakować i później wszyscy jadą za moim samochodem. *** Z powrotem w klubowym domu, wszystko wróciło do normalności. I w końcu później - w końcu nadchodzi ten dzień. Jeden, na który czekałam. Czekam na niego, kilka kroków przez członkami klubu. Clover jest w moich ramionach. Wtedy go widzę. Prosta, biała koszulką ukazuje jego umięśnione ciało i jego oczy są wyłącznie na mnie. Jakby nikogo innego tu nie było. Tylko my. Biegnie do mnie i łapie tył mojej szyi i całuje mnie, jak.. cóż, jak mężczyzna, który właśnie wyszedł z więzienia. Ignoruję brawa i gwizdy. Dex odchyla się i nasze oczy się łączą. Jego są pełne emocji, potrzeba, chęć i ból. - Tęskniłyśmy za tobą - szepczę, przyciągając go do następnego szybkiego pocałunku. - Tęskniłem za waszą dwójką tak cholernie mocno, Faye - szepcze, przykładając czoło do mojego, jego głos jest gruby. Patrzy na Clover.

~165~

- Jest taka piękna - mówi miękko, biorąc ją w ramiona, całuje jej czoło i szepcze coś do niej, co ją rozśmiesza. Patrzy na nią, jakby była dla niego wszystkim. Jakby była cenna, jakby nie mógł odwrócić wzroku, nawet gdyby chciał. Trzyma ją przy piersi i całuje czubek głowy. Wtedy, jego córka w jego ramionach, idzie przywitać się z braćmi. Wiele pół uścisków i uderzeń w ramię, wraca do mnie i zawija wokół mnie ramię. - Czas iść do domu, yeah? - mówi, zagryzając wargę zębami. - Kurwa, to minęło, jak wieczność. Dom. Teraz. Mamy wiele czasu do nadrobienia. Podnoszę się na palcach i całuję go w usta. - Więc zabierz nas do domu.

~166~

Rozdział 31.

Wychodzi, jego krok jest wolny, ubrany w ten szkaradny, zielony kombinezon. - Arrow - szepczę i on siada, jego mały uśmiech i oczy są tylko na Clover. - Jest taka duża - mówi, badając ją od stóp do głowy. - Bracie - mówi, kiwając głową na Dexa i później patrzy na mnie, dając mi ciepłe spojrzenie. - Faye. Clover wydaje chichoczący dźwięk i wszyscy na nią patrzymy. - Wygląda, jak ty - mówi, strzelając do Dexa spojrzeniem, które mówi 'powodzenia z tym'. To takie dziwnie, prowadzić z kimś rozmowę w więzieniu. Co ich zapytać? Jak się masz? Co dzisiaj robiłeś? Co planujesz na weekend? Pozwalamy Arrowi prowadzić rozmowę i odpowiadamy mu, gdy pyta, co ominął i jak się wszyscy mają. Zostajemy godzinę, zanim musimy wyjść. Gdy w ciszy idziemy do naszego samochodu, próbuję odepchnąć ponure uczucie, że go porzucam. - Chodźmy do domu, kochanie - Dex mówi, jego dłoń pociera pierś, w miejscu, w którym zrobił sobie tatuaż konieczyny36. Ostatni raz patrzę na więzienie, zanim otwieram drzwi i siadam Clover do jej fotelika. - Dlaczego nigdy nie pozwalasz mi prowadzić swojego samochodu? - pytam, gdy wjeżdżamy na drogę. - Widziałaś, jak jeździsz? - Tak i jestem niesamowita - odpowiadam, zwężając oczy. Kpi. - Co miałaś na sobie, gdy zdawałaś prawko? Stawiam, że coś cholernie krótkiego. Z cyckami na wierzchu.

36. Clover (imię ich dziecka) oznacza po polsku koniczynę :)

~167~

Sapię w oburzeniu. - Właśnie tego nie powiedziałeś. Powracam myślami do tego, w co byłam ubrana, gdy zdawałam test. Dżinsy. I okay, może mały top, ale to nie dlatego zdałam test. - Widzisz. Tak było, prawda? - Nie, nie było - kłamię. - Kłamca. - Denerwujący - mamroczę pod nosem. Jego ręka pociera moje udo. - Jesteś szczęśliwa? Odwracam się do niego, uważając na jego poważny ton. - Jestem bardzo szczęśliwa. - Dobrze - odpowiada, miękkie, niebieskie oczy są na mnie przez sekundę, zanim wracają na drogę. - Powiedziałabym ci, gdybym nie była - dodaję. - Wierz mi, wiedziałbyś. Jego warga się zawija. - Dobrze. - Jesteś szczęśliwy? - pytam. - Jesteś dla mnie wszystkim. Ty i Clover. Myślę, że nigdy nie byłem tak szczęśliwy w całym moim życiu - mówi cicho. - Dobra odpowiedź - mamroczę. Uśmiecha się. - Uczę się. Pochylam się i całuję jego polik. - Oddycham tobą, kochanie. Obraca głowę i łapie moje wargi w szybki pocałunek. - Ja też. *** Celuję bronią, jak zawodowiec i strzelam w cel. - Kurwa, robisz się dobra - Dex mówi, gdy kończę. - Jestem kobietą wielu talentów - mówię, poruszając sugestywnie brwiami. - Jakbym tego nie wiedział - dodaje, jego oczy spadają na moje usta. - To gorące, widzieć cię z bronią. Uwielbiam, gdy patrzy na mnie, jakby musiał mnie mieć, tu i tam. Nie straciłam całej wagi ~168~

po urodzeniu Clover. Mój brzuch jest trochę okrąglejszy i mam kilka rozstępów. Wydaje się, że Dex się tym nie przejmuje. - Czuję się pewnie z pistoletem. Teraz musimy ruszyć z czymś innym. Może rzucanie nożem? - proponuje. Widziałam tylko w filmach w kinach gorących, złych facetów rzucających nożami i teraz chcę to wypróbować. - Rzucanie nożem? - pyta, oczy tańczą rozbawieniem. - Co z szermierką? To powinno być dobre - sugeruję. Teraz wprost się ze mnie śmieje. - Chce też się nauczyć, jak jeździć moim motorem - mówię. Uwielbiam być na tyle jego motoru. Kocham to. Chcę się nauczyć prowadzić swój własny. - Tego mogę cię nauczyć - duma, jego oczy stają się wygłodniałe. - Dobrze, nienawidziłabym zapytać innego mężczyzny - dokuczam. Jego oczy natychmiast ciemnieją. - Nie wejdziesz na tył kogokolwiek innego motoru, ani nikt nie będzie cię niczego uczył, wiesz to. - Byłam tylko na tyle twojego motoru. - Wiem - mówi. - I to się nie zmieni. Prawda? Pochyla się i przykrywa moją brodę swoimi dłońmi. Mój oddech drży i czuję, jak moje ciało odpowiada na jego ton. - Tylko ty, Dex - zapewniam. - Chcę pieprzyć cię na moim motorze - szepcze do mojego ucha. - Twoja wystająca dupa, gotowa i czekająca na mnie. Trę o niego, tylko by poczuć, że już jest twardy. Dobrze, nie tylko ja jestem nakręcona. –

Weź mnie do domu, Prez - szepczę do jego ucha, skubiąc jego płatek.

–

~169~

Epilog. Dex zgarnia jakieś jedzenie dla dzieci na łyżeczkę, wydaje dźwięk samolotu i stara się, by Clover otworzyła usta. Otwiera je, ale później zamyka je w ostatniej sekundzie, sprawiając, że jedzenie spływa po jej policzku. Dex bierze śliniak i wyciera to, później próbuje kolejnej sztuczki, stara się ją rozśmieszyć, by szybko włożyć jej łyżkę do buzi. To nie działa. - Clover, musisz jeść, by zrobić się duża i silna, jak tata - mówi, próbując kolejny raz. Tym razem, otwiera usta, ale później wypluwa całe jedzenie. Kawałek ląduje na jego twarzy. Wzdycha cierpliwie i podnosi muskularne ramię, by wytrzeć twarz. Zaczynam się śmiać, nie mogę nic temu zaradzić. Kręci na mnie głową, ścierając jedzenie. - Dzięki, ku - Dzięki, klnę, że tu jesteś. - Jestem tu przez jakiś czas, obserwowałam cię - przyznaję, niezdolna do ukrycia uśmieszku. Wypuszcza oddech. - Muszę zapalić. - Idź, zapal. Wykąpię Clover - mówię, podnosząc ją z wysokiego krzesełka. - Jak zajęcia? - pyta, uderzając mnie łagodnie w tyłek. - Jak zwykle - odpowiadam, całując pucołowaty policzek mojej córki. - Więc, kopiesz ich tyłki? - Oczywiście - odpowiadam. Jestem jedną z najlepszych studentek na zajęciach. Staje za mną, zawija od tyłu wokół mnie ramiona. - To moja dziewczyna. Całuje szczyt mojej głowy, później Clover. Uśmiecham się do siebie. Nie myślałam, że moje życie tak się zmieni, ale jestem wdzięczna, że tak się stało. Dexter Black odwrócił moje życie do góry nogami, ale w zamian oddał mi swoje. I jego świat jest tam, gdzie chcę być, tak długo, jak będzie stał przy moim boku. ~170~

*** Moje obcasy uderzają w podłogę. Trzymając akta blisko klatki, czekam cierpliwie. W końcu, widzę do, trzymającego w dłoni wielką torbę. - Rozkoszuj się - woła, gdy idzie w moim kierunku, wyglądając na potrzebującego nowej fryzury. - Przepraszam - odpowiadam, zawijając wokół niego ramiona. - Najpierw musiałam zdobyć stopień, później czekałam byś został zwolniony warunkowo. - Gdzie twój mąż? - pyta, rozglądając się za Dexem. - Wszyscy czekają na ciebie w klubowym domu - mówię. - I wszyscy wiemy, że jestem twoją ulubioną osobą, więc przyjechałam sama. Mają coś zaplanowanego na jego powrót i byli zajęci, organizując to. Wiem, że to obejmuje pęk striptizerek, które zostaną ściągnięte do domu i mnóstwo alkoholu. Rodzaj imprezy Arrowa. - Wynośmy się stąd - warczy. - Byłem tu zbyt długo, nawet ty zaczynasz wyglądać dobrze. Sapię i uderzam go w ramię, ignorując jego chropowaty śmiech. - Wciąż masz to czarujące ja. I myślisz, że chcę tu być? Czuję, jakbym tu mieszkała - skarżę się, potrząsając głową. Jego wargi wykrzywiają się nieznacznie. - Przez ten obszar. - Będę ćwiczyła na strzelnicy, chcesz dołączyć? - pytam. - Bardzo, kurwa, zabawne. Uśmiecham się i zabieram Arrowa do domu.

~171~

KONIEC

~172~