Charles Webb - Absolwent

Charles Webb

Absolwent (Przełożył: Jerzy Bytyński)

CZĘŚĆ PIERWSZA Rozdział pierwszy Pewnego czerwcowego dnia Benjamin Braddock ukończył studia w niewielkim college'u na Wschodzie. Potem przyleciał do domu. Następnego wieczoru rodzice wydali przyjęcie na jego cześć. Do ósmej większość gości już przybyła, ale Benjamin nie wyszedł jeszcze ze swojego pokoju. Ojciec zawołał go z dołu schodów, ale nie otrzymał odpowiedzi. W końcu pobiegł na piętro i na koniec korytarza. - Ben? - zapytał, otwierając drzwi do pokoju syna. - Zejdę później - odparł Benjamin. - Ben, goście już są - powiedział ojciec. - Wszyscy czekają. - Powiedziałem już, zejdę później. Pan Braddock zamknął za sobą drzwi. - O co chodzi? - odezwał się. Benjamin pokręcił głową i podszedł do okna. - O co chodzi, Ben? - O nic. - Więc czemu nie zejdziesz i nie przywitasz się z gośćmi? Benjamin nie odpowiedział. - Ben? - Tato, rozmyślam teraz nad paroma sprawami - odparł, odwracając się. - Jakimi sprawami? - Po prostu sprawami. - Nie możesz mi powiedzieć jakimi? - Nie. Pan Braddock patrzył przez chwilę na syna ze zmarszczonymi brwiami. Spojrzał na zegarek, po czym znów na Benjamina. - Ben, tam na dole są nasi przyjaciele - powiedział. - Moi i twojej matki. Winien im jesteś trochę uprzejmości. - Powiedz im, że muszę teraz być sam. - Pan Robinson ogląda właśnie w garażu twój nowy sportowy wóz. Zejdź tam i

przewieź go. Benjamin sięgnął do kieszeni po parę błyszczących kluczyków na łańcuszku. - Proszę - oznajmił. - Nie rozumiem. - Daj mu te kluczyki. Niech sam się przejedzie. - Ale on chce się zobaczyć z tobą. - Tato, akurat w tej chwili nie chcę się z nim widzieć - wyjaśnił Benjamin. - Nie chcę się widzieć z Robinsonami, nie chcę się widzieć z Pearsonami, nie chcę się widzieć z... z Terhune'ami. - Ben, pan Robinson i ja od siedemnastu lat wspólnie prowadzimy kancelarię prawną w tym mieście. To mój najlepszy przyjaciel. - Wiem o tym. - Przełożył spotkanie z klientem w Los Angeles, żeby tu przyjechać i uczcić twój powrót z college'u. - Tato... - Nie doceniasz tego? - Doceniałbym, gdybym mógł zostać sam! Ojciec pokręcił głową. - Nie wiem, co w ciebie wstąpiło - zaczął - ale cokolwiek to jest, chcę, żebyś natychmiast się z tego otrząsnął i pomaszerował na dół. Nagle otworzyły się drzwi i do pokoju weszła matka Benjamina. - Jeszcze niegotowy? - spytała. - Nie. - Zaraz schodzimy - zaznaczył ojciec. - Czy coś się stało? - spytała matka, zamykając za sobą drzwi. - Chcę przez chwilę porozmyślać! - Idziemy, Ben - oświadczył ojciec. Ujął go za ramię i zaczął prowadzić w stronę drzwi. - Cholera, zostawcie mnie samego! - krzyknął Benjamin. Wyszarpnął rękę i przystanął, wbijając wzrok w ojca. - Ben? - rzekł spokojnie pan Braddock, odwzajemniając jego spojrzenie. - Nigdy więcej nie waż się przeklinać przy matce ani przy mnie. Benjamin pokręcił głową. Przeszedł między nimi do drzwi. - Idę na spacer - oznajmił. Wyszedł na korytarz i zamknął za sobą drzwi.

Zbiegł szybko po schodach, ale gdy dotarł już do drzwi frontowych i miał właśnie nacisnąć klamkę, z salonu wyszedł pan Terhune. - Ben? - zagaił. - Chcę ci uścisnąć dłoń. Benjamin podał mu ją. - Cholera, jestem dumny z ciebie - rzekł pan Terhune, wciąż trzymając jego rękę. Benjamin skinął głową. - Dziękuję - powiedział. - A teraz, jeśli pan wybaczy, pójdę się trochę przejść. Wrócę później. W końcu holu pojawiła się pani Pearson. - Och, Benjaminie! - krzyknęła, uśmiechając się serdecznie. Pospieszyła do niego, ujęła jego głowę w dłonie, przyciągnęła ku sobie i ucałowała. - Benjaminie? - rzekła. - Wprost brak mi słów. Benjamin kiwnął głową. - Do licha, wspaniale ci tam poszło. - Przepraszam, że może wydam się nieuprzejmy - wtrącił Benjamin - ale właśnie chciałem pójść na spacer. W głębi holu ukazał się pan Robinson z drinkiem w dłoni. Na widok Benjamina uśmiechnął się szeroko i przyłączył do grupy otaczających go osób, by uścisnąć mu dłoń. - Ben, co u ciebie słychać, do diabła - zaczął. - Wyglądasz pierwszorzędnie. - Dziękuję, wszystko w porządku. - Słuchaj, masz w tym garażu niezłe cacko. Tę włoską brykę dał ci stary za dyplom? - Och, jak wspaniale - zauważyła pani Pearson. - Przejedźmy się - zaproponował pan Robinson. Benjamin sięgnął do kieszeni i wyjął kluczyki. - Da pan sobie radę z zagranicznymi biegami? - spytał, podając je na dłoni. - Nie rozumiem. - Czy potrafi pan obsługiwać zagraniczną dźwignię zmiany biegów? - No, oczywiście - odparł pan Robinson. - Ale sądziłem, że sam mnie zabierzesz na przejażdżkę. - Przepraszam, ale w tej akurat chwili nie mogę - powiedział Benjamin. Sięgnął do klamki i otworzył drzwi. Właśnie przekraczał próg, kiedy na ganek weszli państwo Carlsonowie. - A otóż i on - ucieszyła się pani Carlson. Objęła go i uścisnęła. - Ben? - zapytała, klepiąc go po ramieniu. - Chyba nie będziesz zawstydzony, jeśli ci powiem, że strasznie jestem

dumna ze znajomości z tobą. - Nie będę - potwierdził Benjamin - ale w tym momencie rozważam parę spraw i... - Mam tu coś dla ciebie - oznajmił pan Carlson i podał mu butelkę obwiązaną czerwoną wstążką. - Mam nadzieję, że nauczyli cię tam, jak się obchodzić z alkoholem - powiedział. Otoczył Benjamina ramieniem i zagarnął z powrotem do domu. Benjamin wyśliznął mu się i postawił butelkę obok drzwi. - Słuchajcie - zaczął. - Proszę, pozwólcie mi wreszcie pójść na spacer! - Co takiego? - Przepraszam, że nie jestem bardziej towarzyszki - ciągnął Benjamin. - Doceniam to, że wszyscy przyszli, ale... - A teraz, Ben - powiedziała pani Carlson, gdy mąż pomagał jej zdjąć płaszcz - musisz mi wszystko opowiedzieć o nagrodzie, którą zdobyłeś. Chyba za nauczanie, prawda? Benjamin złapał za klamkę, ale zanim zdążył ją nacisnąć, pojawił się przy nim ojciec i objął go ramieniem. - Chodź, rozweselimy cię drinkiem - oznajmił. - Tato... - Ben, przestań - rzekł cicho ojciec. - Robisz z siebie widowisko. - Więc pozwól mi wyjść! - Idziemy - oświadczył pan Braddock, odciągając go od drzwi. - W porządku! - zawołał Benjamin. Wysunął się przed ojca i ruszył do salonu, potrząsając głową. - Cóż tam, Benjaminie? - spytała jakaś kobieta. Benjamin skinął głową. - Nie jesteś strasznie przejęty? Przeszedł przez salon, witając skinieniem głowy kilku następnych gości, i znalazł się w jadalni, gdzie na stole stała taca z butelkami wraz z naczyniem z lodem i szklankami. Wybrał największą i nalał do pełna burbona. Pociągnął kilka łyków, przymknął na chwilę oczy, po czym wypił resztę. Znów nalał sobie do pełna i odwrócił się. Stanął twarzą w twarz z matką. - Co to jest? - odezwała się, spoglądając z niezadowoleniem na szklankę w jego dłoni. - To? - Tak, to. - Nie wiem - odparł. - Może jakiś drink. Spojrzała na niego z niepokojem. - Ben, o co chodzi?

- Chodzi o to, że nie mogę się wydostać z tego domu! - Ale czym się martwisz? - Różnymi rzeczami, mamo. - No cóż, nie mógłbyś martwić się nimi kiedy indziej? - Nie. Pani Braddock sięgnęła po jego szklankę. - Dobrze - powiedziała, odbierając ją. - Chodź na chwilę do kuchni. Benjamin pokręcił głową, ale poszedł za nią przez drzwi wahadłowe do kuchni. Pani Braddock podeszła do zlewu, odlała większość burbona i dopełniła szklankę wodą. - Nie możesz mi powiedzieć, czym się martwisz? - spytała, wycierając szkło ręcznikiem. - Mamo, martwię się różnymi rzeczami. Martwię się trochę o moją przyszłość. - O przyszłą pracę? - Właśnie. Oddała mu szklankę. - Cóż, chcesz przecież dalej uczyć, prawda - przypomniała. - Nie chcę. - Nie chcesz? - spytała. - A co z twoją nagrodą? - Nie przyjmę jej. - Nie przyjmiesz? - Nie. - No wiesz - powiedziała - to nie jest zbyt rozsądne, zaprzepaścić coś, na co pracowałeś cztery lata.

Pan Terhune wkroczył do kuchni z drinkiem w ręku. - Zauważyłem, że tu się schowałeś. Dobra, powiesz coś wreszcie o tej twojej nagrodzie? - Nie mam... - Powiedz o niej, Ben - przerwała matka. - To tak zwane stypendium naukowe Franka Halpinghama - wyjaśnił Benjamin. Przyznaje je college. Pokrywa koszty dwóch lat dalszych studiów, jeśli zdecyduję się zająć nauczaniem. - A dlaczego wybrali właśnie ciebie? - ciągnął pan Terhune. Benjamin nie odpowiedział. - Uczył już tam trochę - oznajmiła matka. - Przez dwa lata był asystentem. W ostatnim semestrze prowadził seminarium z historii Ameryki. Pan Terhune pociągnął łyk ze swojej szklanki.

- I co, złożyłeś już gdzieś papiery? - spytał. - Tak. - Przyjęli go w Harvardzie i w Yale - wyjaśniła matka. - Zaraz, i gdzie jeszcze? - W Columbii. Pan Terhune znów pociągnął łyk. - Wygląda więc na to, że wszystko dopiąłeś na ostatni guzik - stwierdził. Benjamin odwrócił się i szybko ruszył do drzwi na tyłach domu. Otworzył je i wyszedł na dwór. Przystanął przy krawędzi basenu w ogrodzie. Wpatrywał się przez chwilę w błękitne światło migoczące na wodzie. Usłyszał, że drzwi otworzyły się i zamknęły z hałasem oraz że ktoś do niego podchodzi. - Ben? - zagaiła pani McQuire. - Uważam, że twój szkolny album jest wprost nadzwyczajny. Benjamin kiwnął głową. - Czy ktoś jest w nim częściej na zdjęciach niż ty? - Abe Frankel. Pani McQuire pokręciła głową. - Cóż za fantastyczna pamiątka! - Ben? - Pan Calendar zbliżył się do basenu i uścisnął mu dłoń. - Gratuluję ci! oznajmił. - Widziałeś album Bena? - zapytała pani McQuire. - Jeszcze nie. - Zobaczmy, czy zapamiętałam wszystko - powiedziała. - Ben, popraw mnie, jeśli coś opuszczę. - Odchrząknęła i zaczęła wyliczać na palcach. - Kapitan drużyny przełajowej. Przewodniczący klubu dyskusyjnego. Najlepszy w grupie. - Nie byłem najlepszy. - Nie? - Miałem tyle samo punktów co Abe Frankel. - Aha - skonstatowała pani McQuire. - Zobaczymy, co jeszcze zostało. Jeden z redaktorów gazetki uczelnianej. Wykładowca. Brakuje mi już palców. Przewodniczący kółka towarzyskiego. I wreszcie ta wspaniała nagroda za nauczanie. - Czy mogę panią o coś zapytać? - odezwał się Benjamin, obracając się nagle w jej stronę. - Ależ proszę. - Dlaczego to wszystko robi na pani takie wrażenie?

- Wszystkie twoje osiągnięcia? - Przepraszam na chwilę - przerwał pan Calendar, unosząc swoją pustą szklaneczkę. Chyba pójdę sobie jeszcze nalać. - Odwrócił się i wrócił do domu. - Może mi to pani powiedzieć, pani McQuire? Spoglądała zmieszana w jasnobłękitną wodę w basenie. - No, cóż - zaczęła - a ty nie jesteś strasznie z siebie dumny? Z tego wszystkiego? - Nie. - Co? - zapytała, podnosząc wzrok. - Naprawdę nie? - Chciałbym wiedzieć, dlaczego zrobiło to na pani takie wrażenie. - Cóż - odparła pani McQuire, kręcąc głową. - Obawiam się... nie bardzo wiem, do czego zmierzasz. - Nie wie pani, o czym mówię, prawda? - No, nie bardzo. Nie wiem. - Więc dlaczego... dlaczego pani... - Pokręcił głową. - Przepraszam - powiedział. Odwrócił się i poszedł do domu. - Ben?! - zawołała za nim pani McQuire. - Chyba okazałam się niezbyt pomocna, ale jeśli chcesz wiedzieć, to powiem ci tylko, że jestem po prostu oszołomiona twoimi wspaniałymi osiągnięciami i nie mogłabym być bardziej dumna, nawet gdybyś był moim własnym synem. Benjamin otworzył drzwi prowadzące do salonu. Szedł przez pokój ze wzrokiem wbitym w dywan, dopóki pani Calendar nie chwyciła go za łokieć. - Ben? - przemówiła. - Brakuje słów, żeby opisać coś tak wspaniałego. Minął ją i wszedł do holu. Kiedy dotarł do podnóża schodów, pojawił się przy nim ojciec. - Zostaw mnie. - Na miłość boską, Ben, o co chodzi? - Nie wiem, o co chodzi. - Chodź - rzekł pan Braddock. Wziął Benjamina za ramię i zaprowadził korytarzem do sypialni. - Synu, co ci jest? - spytał, zamykając drzwi na klucz. - Nie wiem. - Coś jest chyba nie tak. - Coś jest. - Więc co? - Nie wiem! - powtórzył Benjamin. - Ale wszystko... wszystko stało się nagle

groteskowe. - Groteskowe? - Ci wszyscy ludzie są groteskowi. Ty jesteś groteskowy... - Ben. - Ja jestem groteskowy. Ten dom jest groteskowy. Nagle doznałem takiego uczucia. I nie wiem dlaczego! - Dlatego, Ben, że jesteś cały spięty. Benjamin pokręcił głową. - Chcę teraz, żebyś się odprężył. - Jakoś nie mogę. - Ben, masz za sobą cztery najbardziej wyczerpujące lata w swoim życiu. - Cztery stracone lata - powiedział Benjamin. - Co? - Całe cztery lata - ciągnął, spoglądając na ojca. - Stracone. Wszystko, co zrobiłem, było nic nie warte. Wszystkie te wyróżnienia. Wszystko, czego się nauczyłem. Nagle to wszystko wydaje mi się nic nie warte. Ojciec zmarszczył brwi. - Dlaczego tak uważasz? - Nie wiem - odparł Benjamin i podszedł do drzwi. - Ale muszę zostać sam. Muszę wszystko przemyśleć, żeby zrozumieć, co się ze mną dzieje. - Ben? - Tato, muszę to rozgryźć, bo inaczej zwariuję - oznajmił Benjamin, przekręcając klucz. - To wcale nie są żarty. Wyszedł na korytarz. - Ben? - rzekł pan Robinson, wyciągając rękę do pożegnania. - Jestem umówiony z klientem w Los Angeles. Benjamin skinął głową i podał mu dłoń. - Chłopcze, naprawdę jestem z ciebie dumny - oświadczył pan Robinson. Benjamin zaczekał, aż wyjdzie, po czym obrócił się i poszedł na górę do swojego pokoju. Zamknął drzwi i usiadł przy biurku. Przez długą chwilę spoglądał w dywan, po czym wstał i podszedł do okna. Wpatrywał się w światła po drugiej stronie ulicy, gdy otworzyły się drzwi i do środka wkroczyła pani Robinson, niosąc drinka i torebkę. - Ach - powiedziała. - To zapewne nie jest łazienka. - Łazienka jest na końcu korytarza - poinformował Benjamin.

Skinęła głową, lecz nadal stała w drzwiach, patrząc na niego. - Na samym końcu korytarza - sprecyzował Benjamin. Pani Robinson miała na sobie błyszczącą zieloną suknię z dużym dekoltem. Nad jedną z jej piersi przypięta była wielka złota broszka. - Czy będę mogła ucałować absolwenta? - zapytała pani Robinson. - Słucham? Uśmiechnęła się do niego. - Pani Robinson - powiedział Benjamin, kręcąc głową. - Jestem w tej chwili trochę oszołomiony. Proszę mi wybaczyć nieuprzejmość, ale muszę parę spraw przemyśleć. Pani Robinson podeszła do niego i pocałowała w policzek. - Miło było panią widzieć. Łazienka jest na końcu korytarza - powtórzył Benjamin. Pani Robinson patrzyła na niego przez chwilę, po czym obróciła się i podeszła do łóżka. Przysiadła na brzegu i pociągnęła łyk ze szklaneczki. - Co u ciebie słychać? - spytała. - Niech pani posłucha - zaczął znowu Benjamin. - Przepraszam, że nie stać mnie na więcej uprzejmości, ale usiłuję zebrać myśli. Pani Robinson postawiła szklaneczkę na dywanie. Sięgnęła do torebki po paczkę papierosów i wyciągnęła ją w stronę Benjamina. - Nie, dziękuję. Wzięła jednego papierosa dla siebie. - Jest tu gdzieś popielniczka? - Nie. - Ach, zapomniałam - powiedziała. - Gwiazda sportu nie pali. Zdmuchnęła zapałkę i położyła ją na narzucie łóżka. Benjamin podszedł do biurka, wyciągnął kosz na śmieci i postawił go przy łóżku. Wziął zapałkę i wrzucił do kosza. - Dziękuję ci. Wrócił pod okno. - Czym się tak martwisz? - spytała pani Robinson. - Paroma sprawami osobistymi. - Może chciałbyś o nich porozmawiać? - Nie byłoby to dla pani zbyt interesujące. Kiwnęła głową. Siedziała w milczeniu na łóżku, paląc papierosa i strząsając popiół do kosza.

- Dziewczyna? - spytała. - Słucham? - Masz problem z dziewczyną? - Niech pani posłucha - powiedział Benjamin. - Naprawdę przepraszam, że tak się zachowuję, ale nic na to nie poradzę. Po prostu mam swoje zmartwienia. - Natury ogólnej - domyśliła się pani Robinson. - Właśnie - odparł Benjamin. - Więc bardzo panią proszę. - Potrząsnął głową i ponownie spojrzał przez okno. Pani Robinson podniosła szklaneczkę, wypiła łyk, odstawiła drinka i nadal spokojnie siedziała na łóżku, póki nie wypaliła papierosa. - Mogę wrzucić do kosza? Benjamin skinął głową. Pani Robinson zgniotła niedopałek o ściankę kosza, po czym wyprostowała się i złożyła ręce na podołku. Przez parę chwil nic się nie działo. - Łazienka jest na końcu korytarza - przypomniał Benjamin. - Wiem. Nie ruszyła się z łóżka, ale wciąż go obserwowała. W końcu Benjamin odwrócił się i podszedł do drzwi. - Przepraszam - powiedział. - Chyba pójdę się przejść. - Benjaminie? - Słucham. - Chodź tu na chwilę. - Pani Robinson, przepraszam, że będę niegrzeczny, ale... Wyciągnęła obie ręce. - Tylko na chwilę - powtórzyła. Benjamin pokręcił głową i podszedł do łóżka. Ujęła jego dłonie w swoje i patrzyła mu przez kilka sekund w twarz. - O co pani chodzi? - zapytał. - Odwieziesz mnie do domu? - Słucham? - Mój mąż zabrał samochód. Odwieziesz mnie do domu? Benjamin sięgnął do kieszeni po kluczyki. - Proszę - powiedział. - Niech pani weźmie wóz. - Co takiego?

- Pożyczam pani swój samochód. Odbiorę go jutro. - Nie chcesz mnie odwieźć? - spytała pani Robinson, unosząc brwi. - Chcę być sam. Wie pani, jak obchodzić się z zagraniczną dźwignią zmiany biegów? Pokręciła głową. - Nie wie pani? - Nie. Myślał przez chwilę, po czym schował kluczyki z powrotem do kieszeni. - Chodźmy - rzekł.

Pan Braddock stał w drzwiach wejściowych i żegnał państwa Terhune. - Pani Robinson chce, żeby ją odwieźć do domu - rzucił Benjamin. - Zaraz wracam. - Cudowne przyjęcie - zauważyła pani Robinson. Wyjęła płaszcz z szafy przy wejściu, włożyła go i poszła za Benjaniinem do garażu. Benjamin wsiadł do samochodu i włączył silnik. Pani Robinson usiadła z przodu obok niego. - Jaka to marka? - spytała. - Nie wiem. Benjamin wyprowadził samochód na ulicę i w milczeniu przejechali kilka mil dzielących domy Braddocków i Robinsonów. Zatrzymał się przy krawężniku przed domem. Pani Robinson odgarnęła włosy z czoła i odwróciła się do Benja-mina z uśmiechem. - Dziękuję ci - oznajmiła. - Proszę. Nie ruszyła się z miejsca. Wreszcie Benjamin wyłączył silnik, wysiadł, obszedł wóz i otworzył jej drzwiczki. - Dziękuję - powiedziała pani Robinson, wysiadając. - Proszę. - Wejdziesz ze mną? - Słucham? - Chcę, żebyś zaczekał, aż zapalę światło. - Dlaczego? - Bo nie czuję się bezpiecznie, dopóki nie zapalę światła. Benjamin spojrzał na panią Robinson z dezaprobatą, po czym poszedł za nią po kamiennych płytach prowadzących na ganek. Wyjęła klucz z torebki. Gdy drzwi się uchyliły, sięgnęła do kontaktu przy wejściu i włączyła światło w holu. - Czy mógłbyś wejść pierwszy na werandę? - zapytała. - Przecież wszystko już widać.

- Czuję się nieswojo, kiedy wchodzę do ciemnego domu - odrzekła. - Ale tam jest jasno. - Proszę cię. Benjamin wahał się chwilę, ale w końcu ruszył korytarzem w głąb domu. - Na lewo - wyjaśniła pani Robinson. Skręcił w lewo i zszedł po trzech stopniach na przestronną werandę. Pani Robinson weszła za nim i włączyła lampę stojącą obok długiej kanapy pod ścianą. - Dziękuję ci - powiedziała. - Proszę bardzo. - Co pijesz? - spytała. - Burbona? Benjamin potrząsnął głową. - Niech pani posłucha - zaczął. - Odwiozłem panią. Chętnie pani pomogłem. Ale na litość boską, muszę przemyśleć parę rzeczy. Czy może to pani wreszcie pojąć? Skinęła głową. - To dobrze. - Co pijesz? - powtórzyła. - Słucham? - Benjaminie, przepraszam, że tak się zachowuję, ale nie chcę zostać w tym domu sama. - Dlaczego? - Proszę, zaczekaj, aż wróci mój mąż. - Niech pani zamknie się na klucz - zaproponował Benjamin. - Zaczekam, aż pozamyka pani wszystkie drzwi. - Chciałabym, żebyś siedział tu ze mną, dopóki nie wróci pan Robinson. - Kiedy ja chcę być sam! - zawołał Benjamin. - Wiem, że chcesz - przyznała - ale ja nie chcę. - Boi się pani zostać sama we własnym domu? - Tak. - Nie może pani po prostu zamknąć drzwi na klucz? Pani Robinson wskazała mu głową fotel. - Kiedy on wróci? - zapytał Benjamin. - Nie wiem. Benjamin usiadł w fotelu. - Zaczekam tutaj - zaznaczył - dopóki on nie wróci. A potem odjadę. Dobranoc. - Nie chcesz, żebym ci towarzyszyła?

- Nie. - Może masz ochotę na drinka? - Nie. Pani Robinson odwróciła się i weszła na trzy schodki. Benjamin położył ręce na kolana i oglądał swoje odbicie w jednej z dużych szklanych tafli okalających pomieszczenie. Chwilę potem w innej części domu zaczęła rozbrzmiewać muzyka. Obrócił się i spojrzał niezadowolony na drzwi. Pani Robinson wróciła na werandę, niosąc dwa drinki. - Przecież mówiłem, że nie chcę. Podała mu szklaneczkę, potem podeszła do ściany i pociągnęła za sznur. Dwie wielkie kotary przysłoniły okna. Benjamin pokręcił głową i spojrzał na swojego drinka. Pani Robinson usiadła na kanapie obok jego fotela. Zapadła cisza. - Zawsze pani się tak bardzo boi być sama? Skinęła głową. - Naprawdę? - Tak. - Przecież wystarczy po prostu zamknąć wszystkie drzwi na klucz i iść spać. - Jestem bardzo nerwowa - odparła. Benjamin patrzył na nią krytycznie przez chwilę, po czym spróbował drinka i postawił go na podłodze. - Czy mogę cię o coś zapytać? - odezwała się pani Robinson. Kiwnął głową. - Co o mnie myślisz? - Słucham? - Co o mnie myślisz? Potrząsnął głową. - Znasz mnie przecież od dziecka - ciągnęła pani Robinson. - Nie wyrobiłeś sobie... - Pani Robinson, ta rozmowa jest nieco dziwna. Powiedziałem ojcu, że zaraz wrócę. - Czyżbyś nie miał żadnego własnego zdania? - Nie - odparł Benjamin. Spojrzał na zegarek. - Jestem pewien, że pan Robinson wróci lada chwila. Proszę więc, niech pani zamknie drzwi i pozwoli mi już iść. - Benjaminie? - Tak? - Wiedziałeś, że jestem alkoholiczką? Benjamin pokręcił głową.

- Pani Robinson - powiedział. - Nie chcę o tym rozmawiać. - Nie wiedziałeś? - Nie. - Nigdy nie podejrzewałeś? - Pani Robinson, to nie moja sprawa - oznajmił Benjamin, wstając z krzesła. - A teraz proszę mi wybaczyć, ale muszę już iść. - Nigdy nie podejrzewałeś, że jestem alkoholiczką? - Do widzenia, pani Robinson. - Usiądź - powiedziała. - Wychodzę. Wstała i podeszła do niego. Położyła mu rękę na ramieniu. - Usiądź - powtórzyła. - Wychodzę już, pani Robinson. - Dlaczego? - Bo chcę być sam. - Mój mąż wróci prawdopodobnie bardzo późno - zaznaczyła. Benjamin zmarszczył brwi. - Prawdopodobnie nie będzie go jeszcze przez kilka godzin. Benjamin cofnął się o krok. - O mój Boże - jęknął. - Co? - O nie, pani Robinson. O nie. - Co się stało? Benjamin patrzył na nią dłuższą chwilę, po czym odwrócił się i podszedł do zasłony. - Pani Robinson - wykrztusił. - Pani chyba... pani chyba nie spodziewała się... - Że co? - Chciałem powiedzieć... na pewno nie sądziła pani, że zrobiłbym coś takiego. - To znaczy co? - A jak się pani wydaje?! - zawołał Benjamin. - No, nie wiem. - Niech pani da spokój. - Co takiego? - Na miłość boską, pani Robinson. Zaprosiła mnie pani tutaj. Do pani domu. Nastawia pani muzykę. Częstuje drinkiem. Wcześniej oboje już trochę wypiliśmy. Zaczyna się pani

zwierzać z osobistych spraw i mówi mi, że mąż wróci za parę godzin. - Cóż z tego? - Pani Robinson - rzekł Benjamin, odwracając się - pani próbuje mnie uwieść. Zmarszczyła brwi. - Prawda? Usiadła z powrotem na kanapie. - Prawda? - Hm, nie - odparła pani Robinson z uśmiechem. - Nie pomyślałam o tym. - Raczej pochlebia mi to, że ty... Nagle Benjamin zakrył twarz rękami. - Pani Robinson - wydusił - wybaczy mi pani? - Co wybaczę? - Czy wybaczy mi pani to, co przed chwilą powiedziałem? - Och, nic się nie stało. - Stało się! To najgorsza rzecz, jaką w życiu powiedziałem! Komukolwiek! - Usiądź proszę. - Proszę mi wybaczyć. Lubię panią. Naprawdę tak o pani nie pomyślałem. Wszystko mi się poplątało. - Już dobrze - pocieszyła go pani Robinson. - Dokończ drinka. Benjamin wrócił na fotel i podniósł szklaneczkę z podłogi. - Pani Robinson, robi mi się niedobrze, kiedy pomyślę, co o pani powiedziałem. - Wybaczam ci - odparła pani Robinson. - Naprawdę? Czy kiedyś pani zapomni, że powiedziałem coś takiego? - Zapomnę o tym już teraz - potwierdziła. - Dokończ drinka. - Co się ze mną dzieje? - powiedział Benjamin. Pociągnął kilka sporych łyków i odstawił drinka na podłogę. - Benjaminie? - Słucham, pani Robinson? Odchrząknęła. - Widziałeś już portret Elaine? - Portret Elaine? - Tak. Benjamin pokręcił głową. - Nie.

- Poleciliśmy go namalować na ostatnią gwiazdkę. Chciałbyś zobaczyć? - Tak, bardzo chętnie. - Jest na górze - wyjaśniła pani Robinson, wstając. Benjamin ruszył za nią z powrotem do holu, a następnie, po miękko wyściełanych schodach, na pierwsze piętro. Pani Robinson poszła przed nim korytarzem i skręciła do jednego z pokoi. W chwilę później przyćmione żółte światło wylało się z niego przez drzwi na korytarz. Benjamin wszedł do środka. Portret wisiał samotnie na jednej ze ścian, a światło pochodziło z niewielkiej cylindrycznej lampki, umocowanej do górnej części ciężkiej złoconej ramy. Benjamin przyjrzał się portretowi, po czym skinął głową. - Bardzo ładna z niej dziewczyna - zauważył. Pani Robinson usiadła na brzegu łóżka w rogu pokoju. Benjamin założył ręce na piersiach i zbliżył się do portretu, aby zbadać jakiś szczegół na twarzy Elaine. - Nie pamiętałem, że ma piwne oczy - przyznał. Cofnął się ponownie i przechylił lekko głowę. - To naprawdę... naprawdę piękna dziewczyna. - Benjaminie? - Tak? Pani Robinson nie odpowiedziała. Benjamin odwrócił się do niej i uśmiechnął. - Podejdź tutaj - poprosiła cicho. - Słucham? - Możesz tu podejść na chwilę? - Do pani? Skinęła głową. - Pewnie - odparł Benjamin. Podszedł do łóżka. Pani Robinson położyła dłoń na jego rękawie. Następnie podniosła się powoli na nogi, aż jej twarz znalazła się na wysokości jego twarzy. - Benjaminie? - Tak? Pani Robinson odwróciła się plecami. - Możesz mi rozpiąć sukienkę? Benjamin nagle opuścił ręce i cofnął się o krok. - Chyba pójdę do łóżka - oznajmiła pani Robinson. - Aha - powiedział Benjamin. - No to dobranoc. - Podszedł do drzwi. - Nie rozepniesz mi sukienki?

- Wolałbym nie, pani Robinson. Odwróciła się i spojrzała na niego zachmurzona. - Wciąż myślisz, że próbuję... - Nie. Ale po prostu czuję się trochę dziwnie. - Wciąż myślisz, że próbuję cię uwieść. - Nie - powtórzył Benjamin. - Ale chyba lepiej będzie, jak już zejdę na dół. - Benjaminie - rzekła pani Robinson z uśmiechem - znasz mnie od dziecka. - Wiem. Wiem. Ale jestem... - No, chodźże tu wreszcie - powiedziała pani Robinson, znowu się odwracając. - Trudno mi dosięgnąć. Benjamin stał chwilę, po czym podszedł do niej. Sięgnął do suwaka i pociągnął go wzdłuż jej pleców. Sukienka rozchyliła się. - Dziękuję. - Proszę - odparł Benjamin. - Wrócił do drzwi. - Czego się tak boisz? - spytała pani Robinson, znów się uśmiechając. - Nie boję się, pani Robinson. - Więc dlaczego ciągle ode mnie uciekasz? - Bo idzie pani spać - wyjaśnił Benjamin. - Nie powinienem tu być. - Nigdy dotąd nie widziałeś kobiety w halce? - spytała, pozwalając sukience opaść na podłogę. - Widziałem - odpowiedział, odwracając wzrok na portret Elaine. - Jestem tylko... - Wciąż myślisz, że próbuję cię uwieść, prawda. - Wcale tak nie myślę! - Opuścił ręce wzdłuż ciała. - Mówiłem już pani, że czuję się okropnie z powodu tego, co powiedziałem. Ale tutaj jest mi po prostu nieswojo. - Dlaczego? - A jak pani myśli, pani Robinson? - No, nie wiem - odparła. - Wydaje mi się, że jesteśmy dobrymi przyjaciółmi. Nie rozumiem, dlaczego miałbyś czuć się zażenowany, widząc mnie w halce. - Proszę posłuchać - zaczął Benjamin, wskazując poza drzwi. - A gdyby tak... gdyby tak teraz wszedł tu pan Robinson? - Co by się stało? - No, wyglądałoby to dość dziwnie, prawda? - Nie sądzisz, że on nam ufa? - Oczywiście, że ufa - odrzekł Benjamin. - Ale mógłby to źle zrozumieć. Każdy by

mógł. - Nie rozumiem dlaczego - powiedziała pani Robinson. - Jestem dwa razy starsza od ciebie. Jak ktoś mógłby pomyśleć... - Ale pomyślałby. Nie rozumie pani? - Benjaminie - żachnęła się. - Nie próbuję cię uwieść. Chciałabym, żebyś... - Wiem. Ale bardzo panią proszę. Ta sytuacja jest dla mnie bardzo kłopotliwa. - Dlaczego? - zapytała. - Bo mam w głowie chaos. Już nie wiem, co sobie wyobrażam, a co jest prawdziwe. Nie potrafię... - Chciałbyś, żebym cię uwiodła? - Co takiego? - Czy to chcesz mi powiedzieć? - Wracam do domu. Przepraszam za to, co powiedziałem. Mam nadzieję, że zapomni pani o tym. Natychmiast wracam do domu. Benjamin obrócił się, wyszedł na korytarz i zbiegł po schodach. - Benjaminie? - zawołała za nim pani Robinson. - Słucham? - Czy zechciałbyś przynieść mi moją torebkę, zanim wyjdziesz? Benjamin pokręcił głową. - Bardzo cię proszę - nalegała pani Robinson. - Muszę już iść. Przykro mi. Pani Robinson podeszła do poręczy, zasłaniając halkę swoją zieloną suknią, i spojrzała na Benjamina, który stał u podnóża schodów. - Naprawdę nie chcę zaczynać tego wszystkiego od początku - oznajmiła pani Robinson. - Nie przyniesiesz mi jej? - Gdzie ona jest? - Na werandzie. Benjamin ruszył szybko korytarzem i znalazł torebkę obok kanapy na werandzie. Wrócił z nią do podnóża schodów. - Pani Robinson? - Jestem w łazience - zawołała z góry. - Oto torebka. - Mógłbyś mi ją przynieść? - Hm, podam ją pani. Proszę podejść do poręczy, to podam ją pani.

- Benjaminie? - zawołała. - Jestem już tym zmęczona. - Czym? - Jestem zmęczona twoimi ciągłymi podejrzeniami. Doprawdy, jeżeli nie potrafisz wyświadczyć mi tak prostej przysługi... Benjamin stał przez chwilę, po czym poszedł z torebką na piętro. - Kładę ją na ostatnim stopniu - oznajmił. - Na miłość boską, Benjaminie, przestań się wygłupiać i przynieś mi torebkę. Spojrzał niechętnie w głąb korytarza. Jasna linia światła wychodziła spod drzwi łazienki. W końcu ruszył wolno w ich stronę. - Pani Robinson? - Przyniosłeś? - Tak - potwierdził. - Kładę przy drzwiach. - Nie przyniesiesz mi jej tutaj? - Wolałbym nie. - No dobrze - powiedziała pani Robinson zza drzwi. - Zanieś ją naprzeciwko. - Gdzie? - Naprzeciwko - powtórzyła. - Do pokoju, w którym byliśmy. - Aha - rzekł Benjamin. - Jasne. Wszedł szybko do pokoju, w którym wisiał portret Elaine, i położył torebkę na brzegu łóżka. Odwrócił się, aby wyjść, kiedy w drzwiach stanęła pani Robinson. Była naga. - O Boże... Uśmiechnęła się do niego. - Proszę mnie wypuścić - wykrztusił Benjamin. Pobiegł w stronę drzwi, ale ona zamknęła je za sobą i przekręciła klucz. - Nie denerwuj się - powiedziała. Benjamin odwrócił się. - Benjaminie? - Proszę odejść od drzwi! - Najpierw chcę ci coś powiedzieć. - Jezu Chryste! - Benjamin zakrył twarz dłońmi. - Benjaminie, chcę, żebyś wiedział, że mogę być twoja - oznajmiła pani Robinson. Jeśli nie prześpisz się ze mną dzisiaj... - O mój Boże! - Jeżeli nie prześpisz się ze mną dzisiaj, to chcę, żebyś wiedział, że możesz zadzwonić o

dowolnej porze, aby się ze mną umówić. - Proszę mnie wypuścić! - Czy zrozumiałeś, co powiedziałam? - Tak! Tak! Niech mnie pani wypuści! - Bo uważam, że jesteś bardzo pociągający, i kiedykolwiek... Nagle dobiegł ich warkot samochodu zwalniającego na drodze pod oknem. Benjamin odwrócił się i skoczył do drzwi. Odepchnął panią Robinson, drżącą dłonią przekręcił klucz, wypadł na korytarz i zbiegł po schodach. Otworzył drzwi frontowe, ale zaraz cofnął się do środka i popędził na werandę. Usiadł z drinkiem i spróbował złapać oddech. Trzasnęły drzwi z tyłu domu. - Czy to wóz Bena stoi od przodu? - zawołał pan Robinson. - Tak, proszę pana! - odkrzyknął Benjamin, zrywając się z miejsca. Pan Robinson wszedł na werandę. - Podwiozłem... podwiozłem pańską żonę do domu. Prosiła, żebym ją podwiózł do domu, więc ją... więc ją podwiozłem do domu. - Świetnie - ucieszył się pan Robinson. - Bardzo ci dziękuję. - Jest na górze. Chciała, żebym zaczekał, aż pan wróci. - Żebyś niezłomnie strzegł twierdzy, co? - Tak jest. - Daj to - rzekł pan Robinson, sięgając po szklaneczkę Benjamina. - Chyba przyda ci się repeta? - Och, nie. - Dlaczego? - Muszę już iść. Pan Robinson zmarszczył brwi. - Czy coś się stało? - spytał. - Wyglądasz na nieco roztrzęsionego. - Nie - wyjąkał Benjamin - Nie. Tylko... tylko... tylko martwię się trochę o swoją przyszłość. Jestem trochę niespokojny o swoją przyszłość. - Dalej - powiedział pan Robinson, odbierając mu szklankę. - Strzelmy sobie jednego przed snem. Nie miałem właściwie okazji porozmawiać z tobą na przyjęciu. Benjamin poczekał, aż pan Robinson wyjdzie z pokoju, po czym kilka razy głęboko wciągnął powietrze. Następnie włożył ręce do kieszeni i zaczął chodzić szybko tam i z powrotem, dopóki pan Robinson nie wrócił z drinkami. - Dziękuję panu bardzo - powiedział Benjamin, biorąc szklankę.

- Nie ma za co - odparł pan Robinson. Usiadł ze swoim drinkiem na fotelu obok Benjamina. - No cóż - zaczął - chyba ci już gratulowałem. - Tak, dziękuję. Pan Robinson skinął głową i pociągnął łyk. - Ben? - ciągnął. - Ile masz teraz lat? - Dwadzieścia. Skończę dwadzieścia jeden w przyszłym tygodniu. Pan Robinson znów skinął głową. - Domyślam się, że przeskoczyłeś parę klas w liceum - powiedział. - Chyba dlatego skończyłeś studia w tak młodym wieku. - Tak, proszę pana. Pan Robinson wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów i podsunął ją Benjaminowi. Ten wziął jednego i włożył w usta. - Ben? - kontynuował pan Robinson, sięgając po zapałki i podając mu ogień. - To cholernie dobry wiek. - Dziękuję. Pan Robinson zapalił swojego papierosa i wyrzucił zapałkę do popielniczki. - Chciałbym znów mieć tyle lat - westchnął. Benjamin pokiwał głową. - Bo wiesz co, Ben? - Co? - Młodość nigdy nie wraca. - Wiem. - I myślę, że może... może trochę za bardzo wszystkim się przejmujesz. - Możliwe. - Sprawiasz wrażenie, jakbyś był sparaliżowany problemami - zauważył pan Robinson. - Nie jesteś... Ben, mogę ci coś powiedzieć? - Słucham? - Od kiedy się znamy? Benjamin potrząsnął głową. - Od kiedy ty i ja się znamy? Od kiedy twój tata i ja jesteśmy wspólnikami? - Od bardzo dawna. - Dorastałeś na moich oczach, Ben. - Tak, proszę pana. - W pewnym sensie uważam cię niemal za własnego syna.

- Dziękuję. - Więc pozwól, że dam ci przyjacielską radę. - Chętnie ją usłyszę. - Ben? - rzekł pan Robinson, rozpierając się w fotelu i marszcząc czoło. - Jestem absolutnie pewny, że kiedyś w życiu osiągniesz wspaniałe rzeczy. - Mam nadzieję, że tak będzie. - Tak będzie - potwierdził pan Robinson. - Bez dwóch zdań. Ale wiesz co, Ben? - Tak? - Myślę... - Strząsnął popiół z papierosa do popielniczki. - Myślę, że powinieneś teraz trochę sobie odpuścić. Benjamin pokiwał głową. - Powinieneś się wyszaleć - ciągnął pan Robinson. - Brać życie takim, jakie jest. Zabawić się z dziewczynami i tak dalej. Benjamin rzucił okiem na drzwi. - Bo wiesz, Ben, będziesz się zamartwiał przez całe życie. Tak to już jest, niestety. Ale teraz jesteś młody. Na litość boską, nie zaczynaj się już martwić. - Dobrze. - Zanim się połapiesz, znajdziesz sobie miłą dziewczynę, ustatkujesz się i rozpoczniesz wspaniałe życie. Ale do tego czasu spróbuj nie popełniać moich błędów i... Do pomieszczenia weszła pani Robinson, znowu ubrana w zieloną suknię ze złotą broszką. - Nie wstawaj - rzuciła. Benjamin opadł z powrotem na fotel. Pani Robinson usiadła na kanapie i podniosła z podłogi swój nie dopity drink. - Właśnie mówiłem Benowi, że powinien trochę się wyszaleć - oznajmił pan Robinson. - Zabawić się, póki jest młody. Nie uważasz, że to mądra rada? Pani Robinson skinęła głową. - Jasne, że tak - stwierdził jej mąż. Benjamin dopił szybko drinka i postawił szklankę na stoliku. - Muszę już iść - powiedział. - Zaczekaj jeszcze chwilę, Ben - poprosił pan Robinson. - Poczekaj, aż skończę drinka, to przewieziesz mnie po osiedlu tym swoim nowym wozem. - Może jest zmęczony - zauważyła pani Robinson. - Zmęczony jesteś, Ben?

- Ależ skąd. Nie. - Benjamin znowu podniósł szklankę i przechylił ją do ust tak, że kostki lodu zadzwoniły mu o zęby. - Jeszcze jednego? - zapytała pani Robinson. - Słucham? Nie. - Jasne - powiedział pan Robinson. - Zabaw się trochę podczas wakacji. Założę się, że masz wielkie powodzenie u kobiet. - Ależ nie. - Nie? - zapytał pan Robinson, uśmiechając się szeroko. - Wyglądasz na faceta, który musi się od nich oganiać. Benjamin sięgnął po swoją szklankę. - Może jednak napijesz się jeszcze? - spytała pani Robinson. - Nie. Nie. Pan Robinson obrócił się do żony. - Czy on nie wygląda na faceta, który musi opędzać się przed kobietami? - Owszem, wygląda. - Zaraz - rzekł pan Robinson. - Kiedy Elaine wraca z Berkeley? - W sobotę - odparła pani Robinoson. - Ben, chcę, żebyś do niej zadzwonił. - Dobrze. - Bo wiem, że szybko znajdziecie wspólny język. To cudowna dziewczyna i strasznie żałuję, że nie zdążyliście dotąd lepiej się poznać. - Ja też żałuję - potwierdził Benjamin. Obserwował pana Robinsona i kiedy ten wypił ze szklaneczki ostatni łyk, od razu wstał. - Przewiozę pana po osiedlu. - Wspaniale. Benjamin ruszył przodem przed Robinsonami. Przeszedł przez hol i otworzył drzwi frontowe. Pani Robinson wyszła za nimi na ganek. - Benjaminie? Benjamin włożył ręce do kieszeni i nie odpowiadając jej, ruszył dróżką wyłożoną kamiennymi płytami. - Benjaminie? - Tak? - Dziękuję, że mnie odwiozłeś do domu. Skinął głową, nie odwracając się. - Mam nadzieję, że wkrótce się zobaczymy - dodała pani Robinson.

- Hej, Ben - zagadnął pan Robinson, otwierając drzwiczki auta i wsiadając do środka. Może byśmy tak wyskoczyli na autostradę i zobaczyli, co to cudo potrafi.

Rozdział drugi Benjamin spędził większość następnego tygodnia na wędrówkach. W dniu swoich dwudziestych pierwszych urodzin zjadł śniadanie, po czym wyszedł na dwór, obszedł osiedle, obszedł je jeszcze raz, a następnie ruszył do centrum. Chodził tam i z powrotem wzdłuż głównej ulicy aż do pory lunchu, potem wstąpił do baru. Przez całe popołudnie znów chodził, czasem przysiadając dla odpoczynku na parę minut, w parku lub na przystanku autobusowym. Głównie jednak wędrował ulicami, obok domów i sklepów, ze wzrokiem wbitym w chodnik. Późnym popołudniem wrócił na swoje osiedle, pod swój dom. Podszedł do drzwi frontowych, ale zatrzymał się, ponieważ zauważył, że kilka osób siedzi w salonie. Odwrócił się i ponownie ruszył w stronę chodnika, lecz zanim do niego dotarł, drzwi otworzyły się i na ganek wkroczyła matka. - Ben? - Słucham? - Chodź do domu. - Idę na spacer - wyjaśnił Benjamin. Pani Braddock pospieszyła do niego. - Masz urodziny - przypomniała. - Wiem. Idę się przejść z okazji urodzin. - Przyszyli Arnoldowie z sąsiedniego domu. Obiecałam Peterowi i Louise, że dasz im trochę soku owocowego, kiedy tylko wrócisz. Benjamin zaczerpnął powietrza, po czym odwrócił się i wolnym krokiem poszedł za matką w stronę domu. - Zaprosiłam Robinsonów - oznajmiła pani Braddock - ale Elaine musiała zostać w Berkeley na kursie wakacyjnym i... Benjamin przystanął i wytrzeszczył na nią oczy. - Oni tam są? - zapytał, wskazując na dom. - Słucham? - Czy państwo Robinsonowie są u nas w domu? - Nie. - A przyjdą? - Nie.

- Jesteś pewna, mamo? - Oczywiście - potwierdziła pani Braddock. - Coś się stało? - Nie - odpowiedział Benjamin. Pokonał resztę drogi do domu, wszedł najpierw do holu, a potem do salonu. Siedząca na środku sofy pani Arnold zaczęła na widok Benjamina machać ręką i śpiewać: - Sto lat, sto lat, niech żyje, żyje... - Benjaminie, cieszę się, że cię widzę - oznajmił pan Arnold, wstając i ściskając mu dłoń. Peter i Louise podbiegli do Benjamina i objęli go za nogi. Pan Braddock siedział z drinkiem w dłoni na fotelu obok kominka. - Daj dzieciakom trochę soku - polecił. - Potem wróć tutaj. Mamy dla ciebie małą niespodziankę. Benjamin ruszył wolno przez salon, z Peterem i Louise wciąż uczepionymi jego nóg. Pchnął drzwi do kuchni i wszedł do środka. - Puśćcie moje nogi - oznajmił, gdy drzwi się zamknęły. Dzieci uśmiechnęły się do niego. - Powiedziałem: puśćcie moje nogi! Uwolniły go i odsunęły się niechętnie w róg kuchni. Benjamin pokręcił głową, otworzył lodówkę i zajrzał do środka. - Co chcecie? - spytał. - Sok winogronowy czy pomarańczowy? Dzieci gapiły się na niego w milczeniu z kąta kuchni. - Winogronowy czy pomarańczowy?! - wrzasnął Benjamin, zaciskając pięść. - Winogronowy. - Proszę bardzo. Sięgnął po butelkę z sokiem i napełnił dwie małe szklanki. Peter i Louise podeszli po nie. - Dziękujemy. Benjamin też nalał sobie szklankę soku winogronowego i zabrał ją ze sobą do salonu. - Ben? - zaczął ojciec, szeroko się uśmiechając. - Myślę, że w tym roku naprawdę ucieszysz się z prezentu. Benjamin kiwnął głową i usiadł na sofie obok pani Arnold. - Tyle już słyszeliśmy o tym prezencie - powiedziała pani Arnold. - Nie mogę się doczekać, kiedy go zobaczę.

- Przynieść go teraz? - zapytał ojciec. - Co? - Twój prezent. Benjamin skinął głową i pociągnął łyk soku. Pan Braddock wstał i wyszedł z pokoju. Kiedy kilka chwil później wrócił, niósł duże podłużne pudło, owinięte w biały papier. - Wszystkiego najlepszego - oznajmił, stawiając je na dywanie u stóp Benjamina. - Nie mogę się doczekać - powtórzyła pani Arnold. Benjamin popatrzył na nią przez chwilę, potem schylił się i przerwał dwa paski taśmy klejącej, które otaczały papier. Pod nim znajdowało się brązowe tekturowe pudło. Pan Arnold przeszedł przez pokój i stanął nad Benjaminem, by przyjrzeć się, jak je otwiera. Benjamin odchylił dwie klapy i zajrzał do środka. - Co to jest? - zapytał. - Wyciągnij, to zobaczysz - odparł ojciec. W pudle leżało coś zrobionego z czarnej gumy, co wyglądało jak kilka nie nadmuchanych dętek, położonych jedna na drugiej. Benjamin wyciągnął to z pudła. - Teraz rozłóż - podpowiedział ojciec. Benjamin podniósł przedmiot i rozwinął. Był to jakiś kostium. Miał dwa czarne rękawy, dwie nogawki, zamek błyskawiczny z przodu oraz czarny kaptur. - Co to jest? - spytał Benjamin. - Jakiś gumowy kostium? Pan Arnold roześmiał się. - To przecież kombinezon płetwonurka - wyjaśnił. - Aha - rzekł Benjamin. Patrzył na strój jeszcze przez chwilę, po czym skinął głową i zaczął go chować z powrotem do pudła. - Dziękuję. - To jeszcze nie wszystko - zaznaczył ojciec, wyciągając ponownie kombinezon. Szukaj dalej. - Ależ to ekscytujące - ucieszyła się pani Arnold. Peter i Louise usiedli na dywanie obok Benjamina i wbili w niego wzrok. Benjamin sięgnął do pudła i wyciągnął gumową maskę ze szklaną szybką oraz dwoma giętkimi przewodami z boku. - Tu masz maskę - wyjaśnił ojciec. Peter Arnold wziął ją na chwilę od Benjamina, który ponownie sięgnął do pudła i wyciągnął duży srebrzysty cylinder z pomarańczowym napisem SPRĘŻONE POWIETRZE. - Tu masz zapas tlenu.

- Widzę - oświadczył Benjamin. Opuścił butlę na dywan, sięgnął po raz ostatni do pudła i wyciągnął dwie czarne gumowe płetwy. Oglądał je przez chwilę, po czym wrzucił z powrotem do środka i usiadł na kanapie. - Dzięki - powiedział. Sięgnął po swój sok. - Dobra, zróbmy pokaz, zanim się ściemni - zaproponował pan Braddock. - Co takiego? - Zaraz wracam - dodał ojciec. Obrócił się i pospiesznie wyszedł z pokoju. - Co on powiedział? - Chyba chce, żebyś zademonstrował nam to w basenie - wyjaśniła pani Braddock. - O nie! - odparł Benjamin, prostując się na kanapie. Wrócił pan Braddock, niosąc długą metalową dzidę. Wręczył ją Benjaminowi. - Posłuchaj, tato... - Idź teraz na górę i włóż kombinezon - rozkazał ojciec. - Ja ustawię parę krzeseł przy basenie. - Posłuchaj - zaczął ponownie Benjamin, kręcąc głową. - To wspaniały prezent, ale jeżeli nie masz nic przeciwko temu... - Do dzieła - uciął pan Braddock. Zaczął zbierać z podłogi części ekwipunku i podawać je Benjaminowi. - Tato, właśnie o czymś takim marzyłem i tak dalej, ale nie mogę... - Musimy się upewnić, że to jest bezpieczne - wyjaśniła matka. - Bezpieczne? Jasne, że to jest bezpieczne. Spójrzcie - Benjamin schylił się i wyjął z pudła białą kartkę. - Oto karta gwarancyjna. - Do dzieła - powtórzył ojciec, biorąc Benjamina za rękę i podnosząc go z kanapy. - Tato, to idiotyczne. - Dalej - zachęcił go pan Arnold, uśmiechając się szeroko. - Pokaż nam parę podwodnych numerów. - O Boże. - Zaczynajmy - powiedział pan Braddock. Ułożył ekwipunek na rękach Benjamina i zaczął popychać go w stronę drzwi. - Tato, daj spokój. Ojciec zostawił go w holu i wrócił do salonu. Benjamin postał chwilę, po czym cofnął się do drzwi pokoju. - Tato? - Co ty tu jeszcze robisz? - Czy możesz przyjść tutaj na chwilę?

- Nie. Idź się przygotować. - Bardzo proszę, przyjdź na chwilę do holu! Pan Braddock poszedł do niego. - Nie będę robił z siebie durnia przed Arnoldami. - Jazda - polecił pan Braddock. Popchnął go w stronę schodów. - Do licha ciężkiego, tato! - Jazda - powtórzył pan Braddock, wciąż go popychając. - Wszystkiego najlepszego. Wszystkiego najlepszego. - Tato, kiedy ja... - Daję ci trzy minuty na przebranie się - zakończył pan Braddock. Odwrócił się i wrócił do salonu. Benjamin stał chwilę na schodach, obejmując rękoma ekwipunek, po czym zaniósł go na górę do łazienki. - Jezu Chryste - jęknął, rzucając wszystko na podłogę. Pokręcił głową i zdjął kopnięciem buty. Potem ściągnął resztę ubrania i przysiadł na sedesie. Wcisnął nogi w gumowe nogawki, włożył ręce w gumowe rękawy i zapiął zamek błyskawiczny na piersi. Nasunął czarny gumowy kaptur na głowę i już miał schodzić na dół, kiedy przypadkowo zerknął przez okno łazienki na ogród. - O mój Boże - jęknął. Arnoldowie i matka siedzieli na metalowych krzesłach po jednej stronie basenu. Dzieci biegały po trawie. Po drugiej stronie basenu stali Lewisowie, inni sąsiedzi ze swoją dorastającą córką oraz, obok na trawniku, jakaś nie znana Benjaminowi para z drinkami w rękach. Na samym końcu ogrodu tkwili za płotem kolejni sąsiedzi z synem. Benjamin wychylił się przez okno. - Tato, słyszysz mnie? - krzyknął. Pan Braddock ustawiał obok basenu ostatnie krzesło. - Hej, tato, możesz tu przyjść na chwilę?! Pan Braddock spojrzał w stronę okna i wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Oto i on, kochani - oznajmił, wskazując palcem. - Tam w oknie. Zaraz tu zejdzie. Podniósł ręce nad głowę i zaczął klaskać. Inni goście zebrani wokół basenu również zaczęli ze śmiechem bić brawo. Córka Lewisów szepnęła coś na ucho swojej mamie, która roześmiała się głośno i powtórzyła to szeptem innym. - Tato, na miłość boską! - Szybciej! Szybciej! - Pan Braddock zwrócił się do gości: - Kochani, Ben jest trochę

nieśmiały. To jego pierwszy publiczny występ, więc będziecie musieli... Benjamin zatrzasnął okno i spojrzał na leżące na podłodze płetwy, butlę i maskę. Potem podniósł to wszystko i ruszył na dół. Przeszedł przez salon na tył domu. Spoglądał przez oszklone drzwi na basen i na gości, aż w końcu przybiegł do niego pan Braddock. - Idziemy. - Czy ciebie to bawi? Pan Braddock wychylił się za drzwi. - Kochani, jest już na dole! Włożył kombinezon! Jeszcze małą chwilkę! - Zamknął drzwi i wszedł do salonu. - Pomogę ci z tą maską - zaproponował. - Tato, to kretyństwo. - Dobra. - Pan Braddock chwycił maskę i nałożył ją Benjaminowi na twarz. Potem przypiął mu na plecach butlę z powietrzem i podłączył ją do przewodów wychodzących z boku maski. - Możesz normalnie oddychać? - spytał. - W porządku. - Uklęknął i nałożył synowi płetwy. Potem wstał, uśmiechnął się szeroko i wyszedł na dwór. - Kochani! - oznajmił. - Musicie go ośmielić! Proszę o duże brawa! - Goście zaczęli klaskać. - Idzie! Idzie! Benjamin wyszedł do ogrodu. Sąsiedzi nadal klaskali i śmiali się. Pan Lewis wyjął chusteczkę z kieszeni i otarł nią oczy. Dzieci Arnoldów zaczęły skakać po trawniku, wrzeszcząc i pokazując palcem na Benjamina. Po chwili owacji pan Braddock uniósł ręce. Zrobiło się cicho. - A teraz, panie i panowie, ten oto młodzieniec popisze się efektownym i zadziwiającym podwodnym pokazem zręczności i odwagi. - Przygotujcie jednopensówki, kochani - roześmiał się pan Arnold. - Gotowy jesteś, chłopcze? - zapytał pan Braddock. - No to dobrze. Zaczynamy! - Zaczynamy! - wrzasnęły dzieci Arnoldów, podskakując raz za razem. - Zaczynamy! Zaczynamy! Pani Arnold wstała i złapała je za ręce. Nagle zrobiło się zupełnie cicho. Benjamin odchrząknął. Poczłapał wolno w stronę basenu, opuszczając nisko brodę, by móc śledzić swoje kroki przez maskę, lecz zanim dotarł do wody, przydepnął sobie jedną z płetw i nieomal upadł na twarz. Dzieciaki znów zaczęły się śmiać i podskakiwać. - O nie - ofuknęła je pani Arnold. - To nie było zabawne. - Hej, Ben! - zawołał pan Arnold. - Uważaj, jak będziesz wychodził. Możesz dostać choroby dekompresyjnej.

Benjamin postawił stopę na najwyższym schodku od płytkiej strony basenu, po czym powoli zszedł na dno. - Zaczekaj chwilę - odezwał się jego ojciec. Podbiegł do brzegu basenu z dzidą. Benjamin przez chwilę spoglądał na niego przez maskę, po czym wyrwał mu dzidę z rąk, odwrócił się i zaczął wolno iść po pochyłym dnie w stronę głębokiego końca basenu. Woda podniosła mu się wokół kombinezonu na wysokość piersi. Potem do szyi. Gdy sięgnęła do podbródka, płetwy zaczęły szorować po dnie basenu. Benjamin wypuścił całe powietrze z płuc i spróbował się zanurzyć, ale butla z powietrzem utrzymywała go na powierzchni. Zaczął tłuc rękami, ale głowa nie chciała zejść pod wodę. Dzieci Arnoldów zaczęły się śmiać. W końcu Benjamin odwrócił się i ruszył powoli z powrotem ku płyciźnie. Sąsiedzi zza płotu zaczęli gwizdać. Kiedy Benjamin dotarł do schodków, gwizdali już wszyscy z wyjątkiem ojca, który stał przy basenie ze zmarszczonymi brwiami. Benjamin ściągnął do połowy maskę z twarzy. - Przedstawienie skończone - oznajmił cicho. - Co się stało? - Potrzebne mu obciążenie! - zawołał pan Arnold. - To go zanurzy. Wystarczyłby jakiś duży kamień. - Racja - zgodził się pan Braddock. Wyprostował się. - Kochani? - zagaił. - Nastąpi krótka przerwa. Zostańcie na swoich miejscach. - Pobiegł wzdłuż basenu, a potem przez bramę do tylnej części ogrodu, gdzie stał piec do spalania śmieci. Benjamin stał spokojnie w płytkiej wodzie, opierając dzidę o dno i przypatrując się przez maskę Peterowi Arnoldowi. Panowała absolutna cisza. Pan Braddock wrócił po chwili z dużą bryłą betonu, służącą do przyciskania pokrywy pieca. Benjamin wziął ją od niego i wolno poszedł w stronę głębokiej wody. Niektórzy z gości zaczęli śmiać się i klaskać, gdy jego głowa zanurzyła się. Zaraz potem zrobiło się zupełnie cicho pod wodą, w miarę jak Benjamin kroczył ku najgłębszej części basenu. Zatrzymał się tam na chwilę, spojrzał na ścianę, po czym usiadł na dnie. W końcu położył się na boku, balansując na biodrze ciężką bryłą betonu. Potem podniósł głowę i spojrzał na srebrzystą powierzchnię wody nad sobą. - Tato? - odezwał się cicho do wnętrza maski. Następnego ranka Benjamin wstał wcześniej niż zwykle. Ubrał się w spodnie w kolorze khaki i starą kurtkę z demobilu, którą kupił na Wschodzie, po czym zszedł na dół. Pani Braddock była w kuchni.

- Wcześnie dziś wstałeś - zauważyła. Benjamin minął ją i usiadł przy stole przed porcją grejpfruta. - Wyjeżdżam - oświadczył. - Słucham? - Mówię, że wyjeżdżam - powtórzył, podnosząc łyżeczkę. - Zmywam się po śniadaniu. Pani Braddock sięgnęła po ręcznik przy zlewie i wytarła ręce. - Wyjeżdżasz z domu? - spytała. - Zgadza się. Zmarszczyła czoło, przeszła przez kuchnię i usiadła obok niego. - Wybierasz się na wycieczkę? - Zgadza się - odparł Benjamin. Wbił łyżeczkę w grejpfruta. - A dokąd jedziesz? - zapytała pani Braddock. - Nie wiem. - Nie wiesz, dokąd jedziesz? - Nie. Przyglądała mu się przez chwilę. - Nie rozumiem, co masz na myśli - poskarżyła się. - Jeśli chcesz usłyszeć komunał - rzekł Benjamin, podnosząc wzrok znad grejpfruta - to ruszam w drogę. - Co takiego? - W drogę. Tak się chyba potocznie mówi. - No cóż, Ben... - odparła matka - Tak? - Wciąż tego nie rozumiem. Mam nadzieję, że nie zamierzasz tak po prostu wrzucić swoich rzeczy do samochodu i odjechać. - Nie. - Więc co? - Jadę autostopem. - Czym? - Mamo, chyba nie za często bywałaś w drodze, co? Pani Braddock zaczęła kręcić głową. - Nie martw się, mamo. Nic mi nie będzie. - Chcesz powiedzieć, że zamierzasz, ot, tak sobie, spakować torbę i odjechać?

- Nie biorę żadnego bagażu. - Co takiego? - Biorę to, co mam na sobie. - Mówisz poważnie? - Tak. - A ile pieniędzy bierzesz? - Dziesięć dolarów. - Aha - powiedziała matka. - No to nie będzie cię tylko parę dni. Benjamin podniósł kawałek grejpfruta do ust. - Jak długo cię nie będzie? - zapytała matka. - Nie wiem. - Dłużej niż parę dni? - Tak. - Ale nie dłużej niż tydzień? - Słuchaj - zaczął Benjamin. - Może pięć lat, może dziesięć. Nie wiem. - Co? Do kuchni wszedł pan Braddock z poranną gazetą. - Wcześnie dziś wstałeś - zauważył. - Ben, powiedz to ojcu. Wiem, że on ci na to nie pozwoli. - Co się stało? - spytał pan Braddock, siadając przy stole. - Wyjeżdżam na wycieczkę. - Nie jedzie swoim sportowym samochodem. Nie bierze żadnego ubrania. Ma w kieszeni dziesięć dolarów i... - Przepraszam - powiedział Benjamin. Sięgnął po cukiernicę na środku stołu. - Co to za pomysł? - zapytał pan Braddock. - Wyjeżdżam po śniadaniu na wycieczkę - oznajmił Benjamin, posypując grejpfruta cukrem. - Nie mam pojęcia, dokąd pojadę. Może pojeżdżę po kraju, a może po kontynencie. Może, jeśli uda mi się zdobyć właściwe dokumenty, popracuję tu i tam na świecie. To wszystko. - Ale po co? - Aby wreszcie się stąd wyrwać. Pan Braddock spojrzał na niego z dezaprobatą. - Nie brzmi to zbyt rozsądnie - zauważył. Benjamin podniósł do ust pokryty cukrem kawałek grejpfruta.

- Chcesz popracować? Powłóczyć się? - Zgadza się. - I pewnie poznać różnych interesujących ludzi? - Owszem. - No cóż, Ben - rzekł ojciec. - Nie mam nic przeciwko małej wycieczce. Ale źle się do tego zabierasz.

- Nie sądzę. - Posłuchaj - zaczął ojciec. - Co byś powiedział na taki pomysł? - Nie podoba mi się. - Co byś powiedział na taki pomysł, Ben? Przez całe lato wybierasz sobie uczelnię na Wschodzie, a potem pakujesz rzeczy do samochodu i po drodze do szkoły odpoczywasz sobie parę tygodni. - Nic z tego. - Co ci się w tym nie podoba? - Skończyłem już ze szkołami, tato. - Kawałek grejpfruta spadł Benjaminowi z łyżeczki na stół. - Nie chcę już więcej widzieć żadnej szkoły. Nie chcę już nigdy więcej w życiu widzieć nikogo wykształconego. - Daj spokój, Ben. - Daj spokój! - krzyknął Benjamin, wstając. - Zmarnowałem dwadzieścia jeden lat życia. Do wczoraj. A to diabelnie dużo.

- Siadaj. - Tato, od dwudziestu jeden lat łażę między klasami a bibliotekami. Powiedz mi więc, co mi to dało. - Porządne wykształcenie. - Żartujesz chyba. - Nie. - Uważasz, że jestem wykształcony? - Tak uważam. - A ja tak nie uważam - oznajmił Benjamin, siadając z powrotem. - Bo jeśli to ma być wykształcenie, to do diabła z nim. - Ben? - przemówiła matka - O czym ty mówisz? - Chcę wam powiedzieć... - rzekł Benjamin. - Chcę wam powiedzieć, że skończyłem już z tym wszystkim. - Z czym wszystkim? - Z tym wszystkim! - wyjaśnił Benjamin, rozkładając szeroko ręce. - Nie wiem, jak to

nazwać, ale mam już tego po dziurki w nosie. Chcę czegoś innego. - Czego? - Nie wiem. - Posłuchaj, Ben. - Wiecie, czego chcę? - zapytał Benjamin, uderzając palcem w stół. - Czego? - Prostych ludzi. Chcę poznać prostych ludzi, którzy nie potrafią nawet czytać czy podpisać się. Chcę spędzić resztę życia wśród takich ludzi. - Ben... - Farmerów - ciągnął Benjamin. - Kierowców ciężarówek. Zwyczajnych ludzi, którzy nie mają wielkich domów. Którzy nie mają basenów. - Ben, ponosi cię. - Wcale nie. - Ben, patrzysz na to zbyt romantycznie. - Prawdziwi ludzie, tato. Jeśli chcesz usłyszeć komunał, to zamierzam spędzić resztę życia z prawdziwymi ludźmi tego świata. - Czy my nie jesteśmy prawdziwi? - zapytała pani Braddock. - Szkoda o tym gadać - uciął Benjamin. - Ja wiem, co czuję. Skończyli posiłek w milczeniu. Po śniadaniu pan Braddock wyciągnął z kieszeni książeczkę czekową i zaczął wypisywać blankiet. - Tato, posłuchaj. - Chcę, żebyś to wziął - oznajmił ojciec. - Nie chcę tego. Pan Braddock podpisał czek i wyrwał go z książeczki. - Proszę - rzekł. - Nie chcę. - Weź to. - Nie wezmę. Pan Braddock wyciągnął rękę i wetknął czek do kieszeni kurtki Benjamina. Ten wyjął go, ujrzał wypisaną na nim kwotę, po czym schował go z powrotem do kieszeni. - Podejmij pieniądze, jeśli będziesz musiał - oświadczył ojciec. - Nie będę musiał. - W porządku. Ale wiesz, Ben? - Tak?

- Nie wiem, jak długo to potrwa. Ale mam przeczucie, że wrócisz tu szybciej, niż ci się wydaje. - Nie wrócę. - Ale jeśli czujesz, że musisz otrzeć się trochę o prawdziwych ludzi, to... Benjamin wstał. - Do widzenia - powiedział, wyciągając rękę. Ojciec uścisnął ją. - Dzwoń na nasz koszt, gdybyś miał jakieś kłopoty. - Ben? - odezwała się pani Braddock. - Myślisz, że wrócisz do soboty? - Mamo. - Bo zaprosiłam na kolację Robinsonów. Byłoby o wiele przyjemniej, gdybyś tu był.

CZĘŚĆ DRUGA Rozdział trzeci Wycieczka trwała niecałe trzy tygodnie. Benjamin wrócił późno w nocy, kiedy rodzice spali. Próbował wejść od frontu, ale drzwi były zamknięte. Próbował wejść drzwiami kuchennymi z boku domu oraz drzwiami od tyłu, ale jedne i drugie były zamknięte. Usiłował otworzyć parę okien, ale większość z nich zasłaniały rolety, a pozostałe były zamknięte. W końcu wrócił na ganek i walił w drzwi, aż nie zapaliło się światło w sypialni rodziców. Po chwili światło zabłysło też w holu. Następnie otworzył drzwi ubrany w szlafrok ojciec. - Ben! - zawołał. Benjamin wyminął go i wszedł do środka. - Wróciłeś. - Wróciłem - potwierdził Benjamin. Podszedł do schodów. - Hej - rzekł pan Braddock, uśmiechając się do niego szeroko - wygląda na to, że urosła ci broda. - Jutro zgolę. - No cóż, a jak się czujesz? - Jestem zmęczony. - Wykończony? - Właśnie. - A jak udała się wycieczka? - Niespecjalnie - odparł Benjamin. Zaczął powoli wchodzić na schody. - To znaczy? Benjamin zatrzymał się i zwiesił głowę. - Tato, jestem tak zmęczony, że nie mogę nawet myśleć. - Nie możesz mi przynajmniej powiedzieć, gdzie byłeś? Benjamin przyklęknął na schodach, potem położył się na boku. - Na północy - wyjaśnił, zamykając oczy. - Jak daleko? - Nie wiem. W Redding. W jednym z tamtejszych miasteczek. - To tam, gdzie jest ten wielki pożar - zauważył ojciec. - Pewnie go widziałeś.

U dołu schodów pojawiła się pani Braddock w szlafroku. Odgarnęła włosy z twarzy. - Ben? - zapytała. - To ty? - Witaj, mamo - odezwał się Benjamin, nie otwierając oczu. - Nic ci nie jest? - Nie. - No i jak się udała wycieczka? - Mamo, nigdy w życiu nie byłem tak zmęczony jak w tej chwili. - Dojechał do Redding, tak mu się przynajmniej wydaje - oznajmił pan Braddock. - Do jednego z tamtejszych miasteczek. - Tato, nie spałem od kilku dni. Od wczoraj nic nie jadłem i zaraz padnę. - Nic nie jadłeś? - powtórzyła matka. - Nie. - To zaraz coś przygotuję. - Posłuchaj - rzekł Benjamin, podnosząc głowę ze stopnia - jestem tak zmęczony, że nie mogę nawet... Pani Braddock pobiegła już przez hol do kuchni. - Chodź na chwilę do salonu - zaproponował pan Braddock. - Pójdziesz spać, jak tylko trochę zjesz. Benjamin ześlizgnął się po schodach, wstał i poszedł wolno za ojcem do salonu. Opadł na sofę. - Dobra - powiedział pan Braddock. - Teraz opowiadaj. Benjamin opuścił głowę i znów zamknął oczy. - Jak było z pieniędzmi? Zrealizowałeś czek? - Nie. - No to co robiłeś? Pracowałeś gdzieś? - Tak. - Co to była za praca? - Tato? - No dalej, Ben - ponaglił go ojciec. - Jestem ciekawy. Benjamin wziął głęboki oddech. - Gasiłem pożar - oznajmił. - Ten wielki pożar? - zapytał ojciec. - Ty go gasiłeś? - Zgadza się. - To w rejonie Shasta. Musiałeś chyba być w okolicy Mount Shasta. Piękne strony. Benjamin przytaknął.

- Ile ci płacili za coś takiego? - zainteresował się pan Braddock. - Pięć za godzinę. - Pięć dolarów za godzinę? - Tak. - Dają ci sprzęt, a ty ruszasz i próbujesz zdusić ogień? Benjamin skinął głową. - A co z Indianami? Czytałem, że przywieźli tam Indian z jakiegoś plemienia w Arizonie. Zawodowych strażaków. Widziałeś ich? - Tak, widziałem paru Indian. Tak. Pan Braddock pokręcił głową. - To naprawdę fascynujące. Co jeszcze się działo? Benjamin nie odpowiedział. - Nie miałeś żadnych kłopotów z transportem? - Nie. - A powiedz mi, gdzie mieszkałeś? - W hotelach. Pan Braddock skinął głową. - Może ta wycieczka nie była w końcu takim głupim pomysłem - zauważył. Pracowałeś gdzieś jeszcze? - Tak. - A co robiłeś? - Tato, zmywałem naczynia. Sprzątałem drogi. Teraz jestem tak zmęczony, że robi mi się niedobrze. - Rozmawiałeś z wieloma interesującymi ludźmi, prawda? - Nie. - Nie rozmawiałeś? - Tato, rozmawiałem z wieloma ludźmi. Nikt z nich nie był specjalnie interesujący. - Och - rzekł ojciec. - A rozmawiałeś z Indianami? - Tak, tato. - Mówią po angielsku, prawda? - Próbują. - No i co jeszcze... - Tato, ta wyprawa była stratą czasu i wolałbym już o niej nie rozmawiać. - Tak? - spytał ojciec. - Dlaczego tak uważasz?

- To było nudne. - No, chyba nie aż tak nudne, skoro polewałeś tam wodą ten pożar. - To był nudny pożar. Przez parę chwil panowało milczenie. - Możesz mi opowiedzieć trochę więcej? - Tato... - Opowiedz coś o ludziach, których spotkałeś. - Chcesz tego? - Jasne - potwierdził ojciec. - Jacy ludzie cię podwozili? - Pedały. - Słucham? - Zatrzymywały się głównie pedały - wyjaśnił Benjamin. - Przeciętnie około pięciu pedałów dziennie. Musiałem walnąć jednego w twarz i wyskoczyć z jego samochodu. - Homoseksualiści? - Widziałeś kiedyś pedała Indianina, tato? - Co? - Czy zbliżał się kiedyś do ciebie pedał Indianin, gdy próbowałeś nie dopuścić, żeby zapaliło się na tobie ubranie? Pan Braddock spojrzał na niego z dezaprobatą. - Czy to ci się przytrafiło? - spytał. - Tato, wierz albo nie, ale naprawdę przejechałem szmat drogi. Rozmawiałem z farmerami. Rozmawiałem z... - O czym z nimi rozmawiałeś? - Z farmerami? - Tak. - O ich zbiorach. O czym innym można z nimi rozmawiać? - Z kim jeszcze rozmawiałeś? - Rozmawiałem z włóczęgami. Rozmawiałem z pijakami. Rozmawiałem z dziwkami. - Z dziwkami? - Tak, tato, rozmawiałem z dziwkami. Jedna zwinęła mi zegarek. - Dziwka ukradła ci zegarek? - Tak. - Chyba nie podczas rozmowy? - Nie.

Pan Braddock spuścił wzrok na dywan. - W takim razie... w takim razie spędziłeś noc z dziwką. - Tak, spotkałem ich kilka po drodze. - Więcej niż jedną? - To wchodzi w nawyk. - Ile więc razem? - Nie pamiętam - odparł Benjamin, zakrywając oczy dłońmi. - Jedna w hotelu. Jedna w swoim domu. Jedna na tyłach baru. - Czy to prawda, Ben? - Jedna na polu. - Na polu? - Na pastwisku, tato. Było chyba około trzeciej nad ranem, był szron na trawie i dookoła nas spacerowały krowy. - Ben, nie brzmi to najlepiej. - Bo i nie było najlepiej. - Uważam, że powinieneś zaraz iść i uważnie się sobie przyjrzeć. - Tato, jestem zmęczony. - Czy to ta zabrała ci zegarek? - Nie. Tamta z hotelu. - Ben - rzekł pan Braddock, kręcąc głową. - Zupełnie nie wiem, co powiedzieć. Gdzie poznałeś te dziewczyny? - W barach. - Zaczepiły cię? - Proszę cię, pozwól mi iść spać. - Przypuszczam, że nieźle sobie popijałeś w czasie tej wycieczki? Benjamin skinął głową. - Więc popijałeś. - No cóż, trudno się raczej spodziewać, że spędziłbym noc ze śmierdzącą dziwką na polu pełnym zamarzniętego gnoju, gdybym był absolutnie trzeźwy, prawda? - Na Boga, Benjaminie. Pani Braddock wróciła do pokoju ze szklanką mleka i kanapką na talerzu. Postawiła to na stoliku przed Benjaminem. - No, opowiadaj wszystko o wycieczce - zagadnęła. Benjamin pokręcił głową i sięgnął po kanapkę.

- Co robiłeś? - zapytała matka. - Nic takiego. - Nie możesz mi o tym opowiedzieć? - Mamo, byłem w pięknych okolicach, świetnie się bawiłem i wróciłem do domu. - I na pewno nic ci się nie stało? - Nie. - Bo wyglądasz na strasznie zmęczonego. - Idź spać - powiedział do żony pan Braddock. - Chcę jeszcze parę minut porozmawiać z Benem. Pani Braddock stała jeszcze chwilę, po czym wyszła z salonu. - Ben, jak teraz widzisz swoje sprawy? - zapytał ojciec. - Jakie sprawy? - To znaczy, czy teraz... czy jesteś już gotów uspokoić się i przestać się wszystkim zamartwiać? Benjamin skinął głową. - Naprawdę? - Tak. - Jakie masz zatem plany? Wrócisz jesienią na studia? - Nie. Pan Braddock zmarszczył brwi. - Dlaczego nie? - Tato, mówiliśmy już o tym. - Wciąż... wciąż nie chcesz w przyszłości uczyć? - Zgadza się - odparł Benjamin. Sięgnął po mleko. - A masz w ogóle jakieś plany? - Mam. - Możesz mi powiedzieć jakie? - Zamierzam niczym się nie przejmować - oznajmił Benjamin. - Chcę się odprężyć i odpocząć. - Bardzo dobrze - pochwalił go ojciec. - Cieszę się, że to słyszę. Zamierzasz poleniuchować trochę w domu. - Zgadza się. - Pewnie - ucieszył się ojciec. - Wypocznij sobie. Zadzwoń do jakiejś dziewczyny, która chciałaby się z tobą spotkać.

- Taki mam zamiar. - Bardzo dobrze - powtórzył pan Braddock. Usiadł na krześle naprzeciw Benjamina, podczas gdy ten kończył jeść kanapkę i pić mleko. Parę razy zerkał na syna, po czym znowu wbijał wzrok w podłogę. - Ben? - zapytał w końcu. - Słucham? - Sprawiasz wrażenie... sprawiasz wrażenie rozczarowanego. - Przykro mi. - Jesteś rozczarowany? Czy tylko zmęczony? Benjamin wstał i otarł usta grzbietem dłoni. - Nie wiem, jaki jestem, tato, i nie bardzo mnie to obchodzi - oświadczył. - Przepraszam. - Wyszedł z pokoju, ruszył po schodach na górę i poszedł spać. Dwa dni po powrocie z wycieczki Benjamin postanowił rozpocząć romans z panią Robinson. Wczesnym wieczorem zjadł obiad z rodzicami, potem poszedł na górę, żeby wziąć prysznic i ogolić się. Kiedy wyczyścił swoje najlepsze buty oraz włożył garnitur i krawat, wrócił na dół i oznajmił rodzicom, że jedzie na koncert do Los Angeles. Pokazał im artykuł i zapowiedź w porannej gazecie. Potem wsiadł do swojego samochodu i pojechał do hotelu Taft. Hotel Taft stał na wzgórzu w jednej z lepszych dzielnic miasta. Szeroka ulica wiła się między dużymi kosztownymi domami aż na szczyt wzgórza. Potem biegła pod łukiem zwieńczonym napisem “Hotel Taft" i tuż za nim przechodziła w drogę dojazdową do hotelu. Benjamin przejechał wolno pod łukiem, następnie długim podjazdem dotarł do samego budynku. Musiał zwolnić i czekać w kolejce, aż samochody przed nim, zazwyczaj prowadzone przez szoferów, zatrzymają się przed głównym wejściem, a portierzy otworzą drzwiczki pasażerom. Gdy Benjamin podjechał do wejścia, ktoś z personelu zjawił się przy jego wozie i też otworzył mu drzwiczki. - Dziękuję - powiedział Benjamin, wysiadając. Pozostali goście, w tym samym wieku co Benjamin, szli szerokim pawilonem prowadzącym do drzwi hotelu. Kilku młodych mężczyzn miało na sobie garnitury, ale większość nosiła letnie smokingi, złożone z czarnych spodni i białych marynarek. Jakaś dziewczyna w błyszczącej białej sukni, z białą orchideą na mankiecie, podeszła prowadzona pod rękę przez swojego towarzysza do drzwi hotelu i weszła do środka. Benjamin ruszył za nimi. Stojący w drzwiach mężczyzna uśmiechnął się do niego i wskazał ręką na drugą stronę holu.

- Sala balowa - wyjaśnił. - Słucham? - Pan na przyjęcie państwa Singlemanów? - Nie - odpowiedział Benjamin. - A to bardzo przepraszam. Benjamin skinął głową i wszedł do ogromnego holu, rozglądając się dookoła, patrząc na recepcję, na kabiny telefoniczne pod ścianą, na kilka otwartych wind ze stojącymi przed nimi windziarzami. Przeszedł wolno przez wysłany białym puszystym dywanem hol i dotarł do drzwi, przez które przeszli pozostali goście. Przez dłuższą chwilę zaglądał do wnętrza sali balowej. Wzdłuż ścian stały tam nakryte białymi obrusami stoły. Na środku każdego z nich znajdowała się tabliczka z numerem. Niektóre pary wędrowały po sali w poszukiwaniu swoich miejsc, inne już siedziały, rozmawiając ze sobą lub wychylając się ze swoich krzeseł, by zamienić słowo z kimś przy sąsiednim stoliku. Tuż za drzwiami stały w szeregu dwie kobiety i mężczyzna. Za każdym razem, gdy jakaś dziewczyna i jej partner wchodzili przez drzwi, te trzy osoby uśmiechały się i wymieniały z nimi uścisk dłoni. Mężczyzna wyciągał potem z kieszeni kartkę i mówił im, gdzie mają usiąść. - Nazywam się Singleman - powiedziała stojąca najbliżej drzwi kobieta do Benjamina, który przyglądał się wchodzącym parom. - Och - rzekł Benjamin. - Ja nie... - Kobieta wyciągnęła do niego dłoń. Popatrzył na nią przez chwilę, po czym uścisnął ją. - Bardzo mi miło - dodał - ale ja...

- Jak się pan nazywa? - zapytała pani Singleman. - Benjamin Braddock. Ale ja... - Benjaminie? - ciągnęła. - Poznaj moją siostrę, pannę DeWitte. Panna DeWitte, z dużym purpurowym kwiatem na piersi, wystąpiła z uśmiechem naprzód i wyciągnęła dłoń. - Miło mi panią poznać - powiedział Benjamin - ale obawiam się... - A to mój mąż - kontynuowała pani Singleman, wskazując głową mężczyznę. - Jak się masz, Ben - ucieszył się pan Singleman, potrząsając jego dłonią. - Zaraz zobaczymy, czy nie znalazłby się tu dla ciebie stolik. - To bardzo miło z pana strony - oznajmił Benjamin - ale ja nie przyszedłem na przyjęcie. - Co takiego? - Przyszedłem... przyszedłem tu spotkać się ze znajomym. - Benjamin skinął głową i wycofał się do holu.

Naprzeciw sali balowej znajdował się bar z napisem “Weranda" nad drzwiami wejściowymi. Benjamin przeciął hol i wszedł do baru. Znalazł wolny stolik w rogu sali, przy dużym oknie, które ciągnęło się wzdłuż całej ściany i wychodziło na hotelowy ogród. Benjamin palił rzadko, ale po zamówieniu pierwszego drinka kupił paczkę papierosów. Wypalił ich kilka podczas picia. Siedział z twarzą przy szybie, obserwując niekiedy odbicie ludzi wchodzących do baru i siadających przy stolikach. Głównie jednak patrzył przez okno na oświetlone ścieżki, drzewa i krzewy. Po kilku drinkach dał kelnerce napiwek i wyszedł z baru, kierując się w stronę budek telefonicznych w holu. Odszukał numer Robinsonów, zapamiętał go i zamknął się w kabinie. Przez długi czas siedział ze słuchawką w jednej ręce i z monetą w drugiej, nie wrzucając jej jednak do automatu. W końcu odwiesił słuchawkę i zapalił kolejnego papierosa. Siedział w zamkniętej budce i patrzył markotnie w jej ścianę. Potem zgasił papierosa stopą, wyszedł i wszedł do sąsiedniej kabiny, aby wreszcie zadzwonić do pani Robinson. - Nie bardzo wiem, jak to powiedzieć - zaczął, gdy odebrała telefon. - Benjamin? - Mówię, że nie bardzo wiem, jak to powiedzieć - powtórzył - ale myślałem o tym, co się wydarzyło po przyjęciu. Tym przyjęciu na moją cześć. - Tak? - Tak - odpowiedział Benjamin. - I tak sobie pomyślałem... tak sobie pomyślałem, że może mógłbym postawić pani drinka albo coś takiego. Jakiś młodzieniec w letnim smokingu zamknął się w sąsiedniej kabinie. Benjamin słyszał, jak tamten wrzuca monetę i wykręca numer. - Mam się gdzieś z tobą spotkać? - zapytała pani Robinson. - Cóż - odparł Benjamin. - Nie wiem. To znaczy, mam nadzieję, że nie uważa pani, że zachowuję się niestosownie czy coś takiego. Może mógłbym... Może mógłbym postawić pani drinka i po prostu porozmawialibyśmy. Może... - Gdzie jesteś? - spytała. - W hotelu Taft. - Masz pokój? - Słucham? - Czy zarezerwowałeś pokój? - Ach, nie - odpowiedział Benjamin. - Nie. To znaczy... Niech pani posłucha, proszę nie przyjeżdżać, jeśli... jeśli jest pani zajęta. Nie chcę, żeby... - Dasz mi godzinę?

- Słucham? - Za godzinę? - Och - rzekł Benjamin. - Cóż. To znaczy, proszę nie myśleć, że musi pani tu przyjechać, jeśli pani... w istocie może jakaś inna pora... - Będę za godzinę - zapowiedziała pani Robinson. Odwiesiła słuchawkę. Dokładnie godzinę później przybyła na miejsce. Miała na sobie elegancki brązowy kostium, białe rękawiczki i mały brązowy kapelusik. Benjamin siedział przy stoliku w rogu, patrząc przez okno na ogród, i nie zauważył jej, dopóki nie stanęła bezpośrednio naprzeciw niego po drugiej stronie stolika. - Witaj, Benjaminie. - Och - rzekł Benjamin. Zerwał się z krzesła, poruszając nogą stolik. - Dobry wieczór. Dobry wieczór. - Mogę usiąść? - Oczywiście - potwierdził Benjamin. Okrążył stolik i odsunął jej krzesło. - Dziękuję. Benjamin obserwował, jak pani Robinson zdejmuje dwie białe rękawiczki i upuszcza je do torebki, którą postawiła na podłodze. Potem odchrząknął i wrócił na swoje miejsce. - Co u ciebie słychać? - zapytała pani Robinson. - Wszystko dobrze. Dziękuję. - Benjamin skierował wzrok na środek stołu. Przez chwilę panowała cisza. - Zamówisz mi drinka? - odezwała się pani Robinson. - Drinka? Oczywiście. - Benjamin rozejrzał się za kelnerką. Przyjmowała właśnie zamówienie po drugiej stronie sali. Gwizdnął cicho i skinął na nią ręką, ale zdążyła się odwrócić i odejść w inną stronę. - Nie zauważyła mnie - powiedział, podnosząc się z krzesła i popychając z hałasem stolik. - Zaraz... Pani Robinson wyciągnęła rękę i położyła dłoń na jego nadgarstku. - Mamy czas - oznajmiła. Benjamin skinął głową i usiadł. Nie spuszczał wzroku z kelnerki, która podeszła do baru i przekazała zamówienie barmanowi. Gdy w oczekiwaniu odwróciła się ku sali, Benjamin pomachał ręką. - Zauważyła mnie - oświadczył. - Świetnie - powiedziała pani Robinson. Pili w milczeniu. Ben palił papierosy i patrzył przez okno, czasem bębniąc palcami po powierzchni stołu.

- Wyjechałeś - zagaiła pani Robinson. - Słucham? - Wyjechałeś z domu na jakiś czas? - Ach - powiedział Benjamin. - Na wycieczkę. Pojechałem na wycieczkę. - Gdzie byłeś? - zapytała pani Robinson, pociągając łyk martini. - Gdzie byłem? - Tak. - Gdzie byłem? - zastanowił się Benjamin. - Ach. Na północy. Pojechałem na północ. - Przyjemnie było? Benjamin skinął głową. - Tak - odparł. - Owszem. Pani Robinson milczała przez chwilę, uśmiechając się do niego. - Kochanie? - odezwała się wreszcie. - Tak? - Wiesz, nie musisz się tak denerwować. - Denerwować? - powtórzył Benjamin. - No cóż, rzeczywiście jestem trochę zdener-wowany. Chciałem powiedzieć, że... że dość trudno o spokój, kiedy jest pani... Pokręcił głową. Pani Robinson wyprostowała się na krześle i ponownie wzięła swojego drinka. - Opowiedz mi o wycieczce - zaproponowała. - Cóż - odparł Benjamin. - Nie bardzo jest o czym. - Co robiłeś? - Co robiłem? - powtórzył Benjamin - Gasiłem pożar. - Naprawdę? - Tak. Ten wielki pożar lasów. Być może... być może czytała pani o nim w gazecie. Skinęła głową. - To było fascynujące - ciągnął Benjamin. - To było fascynujące być w samym środku tego wszystkiego. Sprowadzili też Indian. - Ugasiłeś go? - Słucham? - Udało ci się ugasić ten pożar? - Ach - rzekł Benjamin. - Cóż, inni też go gasili. Byli... Tak. Był już opanowany, kiedy odjeżdżałem. - Brawo.

Benjamin podniósł szklankę i szybko dopił drinka. - Cóż - powiedział. - Postawię pani jeszcze jednego. Pani Robinson uniosła swoją szklankę. Wciąż była niemal pełna. - Aha - rzekł Benjamin. Skinął głową. - Benjaminie? - Słucham? - Czy spróbujesz się nie denerwować? - Już próbuję! - Rozumiem - odparła pani Robinson. Benjamin pokręcił głową, odwrócił się i znów spojrzał przez okno. - Wziąłeś dla nas pokój? - zapytała pani Robinson. - Słucham? - Czy zamówiłeś już dla nas pokój? - Nie. Nie zamówiłem. - A chcesz? - Cóż - powiedział Benjamin. - Nie mam... To znaczy, mógłbym to zrobić. Albo moglibyśmy tylko porozmawiać. Moglibyśmy napić się jeszcze i po prostu porozmawiać. Byłbym całkowicie zadowolony, gdyby... - Chcesz, żebym ja to załatwiła? - Pani? - spytał, podnosząc na nią wzrok. - O nie. Nie. Ja to załatwię. - Zaczął kiwać głową. - Pójdziesz załatwić to od razu? - zapytała pani Robinson. - Od razu? - Tak. - Cóż, nie wiem. - Może byś to załatwił? - Może bym to załatwił od razu? W tej chwili? - Właśnie? - Cóż - rzekł Benjamin. - W takim razie zrobię to. - Wstał. - Załatwię to od razu. Odszedł parę kroków, przystanął, odwrócił się i ponownie podszedł do stolika. - Pani Robinson, przepraszam, że tak niezręcznie mi to idzie, ale... - Rozumiem - odparła. Benjamin pokręcił głową i przeszedł przez bar. Stał przez chwilę w drzwiach, patrząc na recepcjonistę. W końcu wepchnął ręce do kieszeni i przeszedł po białym dywanie na drugą

stronę holu. - Tak, proszę pana? - spytał recepcjonista. - Pokój. Proszę o pokój. - Jedno- czy dwuosobowy? - Jednoosobowy - odpowiedział Benjamin. - Tylko dla mnie. Recepcjonista podsunął mu dużą księgę. - Mógłby pan się wpisać? Obok księgi leżał na kontuarze długopis. Benjamin podniósł go i szybko napisał swoje nazwisko. Nagle zamarł i w dalszym ciągu gapił się na nazwisko, które wpisał, podczas gdy recepcjonista wolno przysuwał księgę do siebie. - Coś się stało, proszę pana? - Co? Nie. Nic. - Świetnie, proszę pana - powiedział recepcjonista. - Mamy wolny pokój jednoosobowy na czwartym piętrze. Dwanaście dolarów. Czy panu odpowiada? - Tak. - Benjamin skinął głową. - To mi odpowiada. - Sięgnął po portfel. - Może pan zapłacić przy wyjeździe. - Och - rzekł Benjamin. - Racja. Przepraszam. Ręka recepcjonisty zniknęła pod kontuarem i wynurzyła się z kluczem. - Czy ma pan bagaż? - spytał mężczyzna. - Słucham? - Czy ma pan bagaż? - Bagaż? - powtórzył Benjamin. - Tak. Tak, mam. - Gdzie jest? - Słucham? - Gdzie jest pański bagaż? - No, w samochodzie - odparł Benjamin. Wskazał ręką przez hol. - Tam, w samochodzie. - Świetnie, proszę pana - rzekł recepcjonista. Podniósł klucz do góry i rozejrzał się po holu. - Portier zaraz go przyniesie. - O nie. - Przepraszam? - To znaczy... Nie chciałbym robić kłopotu z wnoszeniem tego wszystkiego. Mam właściwie tylko szczoteczkę do zębów. Sam ją przyniosę. Jeśli można. - Oczywiście.

Benjamin sięgnął po klucz. - Zawołam portiera, żeby zaprowadził pana do pokoju. - Och - powiedział Benjamin, cofając dłoń. - Cóż, myślę, że sam go znajdę. Muszę tylko wziąć szczoteczkę i chyba sam sobie dam radę. - Jak pan sobie życzy, proszę pana. - Recepcjonista wręczył Benjaminowi klucz. - Dziękuję. Benjamin przeszedł przez hol i wyszedł frontowymi drzwiami przed hotel. Obserwował, jak portier otwiera drzwi taksówki i kilku samochodów, które podjechały przed wejście. Potem obrócił się i wszedł z powrotem do środka. Przystanął przy recepcjoniście i poklepał się po kieszeni marynarki. - Mam ją - oświadczył. - Słucham pana? - Szczoteczkę. Wziąłem ją bez problemów. - Aha. Świetnie, proszę pana. Benjamin skinął głową. - Cóż - ciągnął. - Chyba wstąpię na chwilę do baru, zanim pójdę na górę. - Jak pan sobie życzy, proszę pana. - Dziękuję. Benjamin wrócił do baru. Pani Robinson podniosła wzrok i uśmiechnęła się, gdy zbliżył się do stolika. - Cóż - zaczął Benjamin. - Udało się. Mam go. - Masz dla nas pokój? - Tak. Sięgnął do kieszeni i wyjął klucz. - Na czwartym piętrze - oznajmił, mrużąc oczy, by odczytać numer. - Czterysta dziesięć. - Pojedziemy na górę? - zaproponowała pani Robinson. - Och - odparł Benjamin, marszcząc czoło. - Cóż, obawiam się, że jest mały problem. - Tak? - Dostałem pokój jednoosobowy. Pani Robinson skinęła głową. - Nie szkodzi - powiedziała. - Nie szkodzi. Tylko że ten facet z recepcji. Recepcjonista. On chyba... chyba coś podejrzewa.

- Och - odparła pani Robison. - Chcesz zatem pójść tam pierwszy? - Tak chyba będzie lepiej - zgodził się Benjamin. - Poza tym... poza tym myślę, że mogłaby pani trochę poczekać. Aż zacznie z kimś rozmawiać. Tak żeby... to znaczy, przez pomyłkę wpisałem swoje nazwisko i... - Będę uważać - uspokoiła go pani Robinson. - Wiem - rzekł Benjamin. - Ale nie mam pojęcia, jak oni tu traktują takie rzeczy. Nie chciałbym... - Benjaminie? - Słucham? - Proszę cię, spróbuj się rozluźnić. - Próbuję - odparł Benjamin. - Tylko ten facet z recepcji... tak dziwnie na mnie spojrzał. - Będę na górze za dziesięć minut - oświadczyła pani Robinson. - Dziesięć minut? - powtórzył Benjamin. - W porządku. To znaczy... w porządku. Skinął głową i szybko odszedł od stolika. Po dziesięciu minutach pani Robinson zapukała do pokoju. Benjamin właśnie zaciągnął dwie duże zasłony. Skoczył do drzwi i otworzył je przed nią. Przez chwilę patrzyli na siebie. Benjamin zaczął kiwać głową. - Widzę... widzę, że trafiła pani bez problemów - zauważył. Pani Robinson uśmiechnęła się do niego i weszła do środka. Spojrzała na telewizor w rogu, potem na łóżko. Zdjęła z głowy mały okrągły kapelusz i położyła go na biurku pod ścianą. - Cóż - rzekł Benjamin. Pokiwał głową, lecz nic więcej nie powiedział. Pani Robinson podeszła powoli do niego. - Cóż? - podchwyciła, patrząc mu w twarz. Benjamin nie ruszał się przez parę chwil, wreszcie położył rękę na jej ramieniu. Nachylił twarz, odchrząknął i pocałował ją. Potem uniósł głowę z powrotem i znowu nią potrząsnął. - Cóż - powtórzył, zdejmując dłoń z jej ramienia. Pani Robinson wróciła do biurka i spojrzała na swój kapelusz. - Benjaminie? - Tak? - Rozbiorę się teraz - oznajmiła, wodząc palcem po brzegu kapelusza. - Dobrze? - Jasne - odpowiedział Benjamin. - Proszę bardzo. Czy pani... czy pani... - Tak? - To znaczy, czy pani chce, żebym tu stał? Nie wiem... nie wiem, co chciałaby pani,

żebym robił. - Możesz po prostu patrzeć. - Aha. Jasne. Dziękuję. Benjamin patrzył, jak pani Robinson odpina trzy guziki z przodu kostiumu, a potem sięga do górnego guzika bluzki. Uśmiechnęła się do niego, przesuwając wolno dłoń po bluzce. Potem oparła się o stolik i zabrała się do butów. - Przyniesiesz mi wieszak? - spytała. - Proszę? Wyprostowała się i zmarszczyła brwi. - Benjaminie, jeżeli chcesz się jeszcze napić, to możemy zejść na dół. - Och, nie - zaprzeczył Benjamin. - Wieszak. Zaraz podam wieszak. - Podszedł szybko do szafy i otworzył ją. - Drewniany? - spytał. - Co? - Chce pani drewniany? - Może być drewniany. - Dobrze - rzekł Benjamin. Wyjął z szafy drewniany wieszak i zaniósł pani Robinson. - Dziękuję. - Proszę bardzo - odpowiedział. Wrócił pod drzwi. Wsunął ręce do kieszeni i patrzył, jak pani Robinson zdejmuje żakiet, potem bluzkę, i wiesza je na wieszaku. Nagle Benjamin zaczął kręcić głową. Wyciągnął ręce z kieszeni i otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale po chwili znowu je zamknął. - Pani Robin...? - Co? - Nic. Spojrzała na niego z dezaprobatą. - Nic - powtórzył Benjamin. - Nic. Potrzebuje pani jeszcze jeden wieszak? - Nie - odparła pani Robinson. Patrzyła na niego jeszcze przez chwilę, po czym zsunęła spódnicę przez nogi, przestąpiła ją, podniosła i złożyła. - Czy wolałbyś może zgasić światło? spytała, układając spódnicę na wieszaku. - Nie. - Na pewno? - Na pewno. - Możesz to powiesić? - zapytała. Benjamin przeszedł przez pokój, wziął od niej wieszak i zaniósł do szafy. Zanim

powiesił go i się odwrócił, ona zrzuciła już halkę na podłogę i przestąpiła ją. Zsunęła pas i przypięte do niego pończochy. - Rozepniesz mi stanik? - spytała, obracając się. - Pani... pani... - Rozepniesz? Benjamin patrzył na nią przez chwilę, a potem nagle zaczął kręcić głową. Podbiegł do ściany. - Nie! - wykrzyknął. - Co? - Pani Robinson! Bardzo panią proszę! Nie mogę! - Słucham? - Nie mogę tego zrobić! Pani Robinson przyglądała mu się przez chwilę, potem odwróciła się i podeszła wolno do łóżka. Usiadła, przesunęła się do tyłu i oparła się plecami o wezgłowie. Skrzyżowała nogi i sięgnęła rękami do pleców, aby rozpiąć stanik. - Nie chcesz tego? - spytała. - Chcę, ale nie mogę - powiedział Benjamin do ściany. - Jestem po prostu... Przepraszam, że zadzwoniłem do pani, ale... - Benjaminie? - Czy pani nie rozumie? - ciągnął, odwracając się. - Nie rozumie pani, że to najgorsza rzecz, jaką mógłbym zrobić? Najokropniejsza rzecz pod słońcem? - Doprawdy? Benjamin potrząsnął głową. - Mam teraz okropne wyrzuty sumienia, że ściągnąłem tu panią w ten sposób. Ale ja... ja po prostu... lubię być z panią. To nie jest tak, jak pani myśli. Może... może moglibyśmy zrobić razem coś innego? Może... może poszlibyśmy do kina? Czy mogę zaprosić panią do kina? Zmarszczyła brwi. - To ma być dowcip? - zapytała. - Nie! Nie! Ale nie wiem, co mam powiedzieć! Bo ściągnąłem tu panią i... - I nie wiesz, co robić. - Raczej wiem, że nie mogę tego zrobić! - Dlaczego? - Na miłość boską, a jak pani myśli, pani Robinson? Wzruszyła ramionami. - Przypuszczam, że nie wydaję ci się szczególnie pociągająca - powiedziała.

- O nie - odparł Benjamin, robiąc krok w stronę łóżka. - Nie, to nie ma z tym nic wspólnego. - Nie musisz... - Niech pani posłucha - dodał Benjamin. - Myślę... myślę, że jest pani najbardziej atrakcyjną kobietą spośród wszystkich znajomych moich rodziców. Naprawdę. Uważam że jest pani pociągająca. Ale ja... Na miłość boską, może sobie pani wyobrazić moich rodziców? Uniósł ręce. - Co takiego? - Czy może sobie pani wyobrazić, co by moi rodzice powiedzieli, gdyby zobaczyli nas tutaj razem, w tej chwili? - Co by powiedzieli? - Nie mam pojęcia, pani Robinson. Ale na miłość boską. Wychowali mnie. Zapewnili mi dobre życie. I chyba zasługują na coś lepszego. Na coś lepszego niż to, żebym wskoczył do łóżka z żoną wspólnika. Pani Robinson skinęła głową. - A więc tu nie chodzi wcale o panią. Po prostu szanuję swoich rodziców. Doceniam to, co dla mnie... - Benjaminie? - przerwała mu pani Robinson, podnosząc wzrok. - Słucham? - Nie obrazisz się, jeśli zadam ci dość osobiste pytanie? - Ależ skąd - odparł Benjamin. - Może pani pytać, o co pani chce. Bardzo chętnie pani... - Czy to twój pierwszy raz? - zapytała. - Słucham? - Nie musisz odpowiadać, jeśli nie chcesz. Benjamin spojrzał na nią z przyganą. - Czy to mój pierwszy raz? - powtórzył. Skinęła głową. Wciąż patrzył na nią. W końcu pani Robinson uśmiechnęła się. - W porządku - odparła. - Nie musisz mi mówić. - A jak pani myśli? - zapytał. - Nie wiem - odpowiedziała. - Przypuszczam, że tak. - Pani chyba żartuje - obruszył się Benjamin. - A co, nie? - Oczywiście, że nie.

- Nie powinieneś się tego wstydzić - wyjaśniła pani Robinson, upuszczając stanik na łóżko. - Słucham? Zasłoniła ramionami piersi i oparła głowę o ścianę. - To znaczy, wolałabym, żebyś przyznał, że trochę się boisz być z kobietą, zamiast... - Co takiego? - Wolałabym, żebyś po prostu powiedział, że nie jesteś pewien, czy potrafisz to zrobić, niż żebyś... Benjamin pokręcił głową. - Proszę pani - zaczął. - Nie o to chodzi. - Chyba jednak o to. - Właśnie, że nie - odparł Benjamin. - Chodzi o to, że w mojej rodzinie ufamy sobie nawzajem. Pani Robinson podniosła głowę i uśmiechnęła się lekko. - Daj spokój - powiedziała. - Słucham? - Jestem pewna, że nie ma na świecie mężczyzny, który nie bałby się trochę za pierwszym razem. - Ale to nie jest pierwszy raz! - Benjaminie, nie musisz się mnie bać. - Naprawdę tak pani uważa? - spytał Benjamin, robiąc kolejny krok w kierunku łóżka. Naprawdę uważa pani, że nigdy tego jeszcze nie robiłem? - No cóż, to chyba oczywiste - odparła pani Robinson. - Nie masz najmniejszego pojęcia, co robić dalej. Jesteś zdenerwowany i zakłopotany. Nie potrafisz nawet... - O mój Boże - jęknął Benjamin. - To, że jesteś w czymś nieudolny... - Nieudolny?! Skinęła głową. Zapadła cisza. Benjamin gapił się na panią Robinson, która spojrzała ze zmarszczonymi brwiami na jedną ze swoich piersi. - No cóż - rzekła w końcu, prostując się i stawiając stopę na podłodze - chyba lepiej już... - Proszę zostać na łóżku - polecił Benjamin. Szybko zdjął marynarkę i rzucił ją na podłogę. Zaczął rozpinać koszulę. Podszedł do łóżka i usiadł obok pani Robinson. Sięgnął do jej włosów i wyjął z nich kilka spinek. Pani Robinson potrząsnęła głową, włosy opadły

jej na ramiona. Benjamin skończył rozpinać koszulę i rzucił ją na podłogę. Potem objął panią Robinson i przechylił ją na łóżko. Zaczął ją całować, zrzucając jednocześnie buty. Pani Robinson ujęła jego głowę w dłonie, przebiegła paznokciami po jego włosach, wreszcie oplotła go ramionami i przytuliła mocno do siebie, aż Benjamin poczuł, jak jej piersi rozpłaszczają się pod jego klatką piersiową, a mięśnie jej ramion drżą. Odjęła usta od jego ust i przycisnęła wargi do jego szyi, a potem wsunęła rękę między ich ciała i sięgnęła do sprzączki paska przy spodniach Benjamina.

- Proszę cię - powiedziała. Benjamin uniósł nieco głowę i spojrzał na jej twarz. Oczy miała zamknięte, a usta lekko rozchylone. - Proszę cię - powtórzyła. Benjamin sięgnął do lampy na stoliku. - Nieudolny - rzekł, gasząc światło. - Też coś. To ci dopiero... - Proszę cię! Pozwolił, by rozpięła mu pasek i ściągnęła spodnie z jego nóg. Potem wspiął się na nią i zaczął romans.

Rozdział czwarty Termin wykorzystania stypendium naukowego Franka Halpinghama upłynął mniej więcej w połowie września. Benjamin uczcił to wydarzenie skromnie i samotnie. Kiedy rodzice poszli spać, wyjął z barku butelkę burbona i zasiadł z nią przy basenie. Pił powoli alkohol i palił papierosy, gasząc pierwsze niedopałki na betonowej płycie okalającej basen, a potem już prztykając je w powietrze i obserwując, jak z sykiem lądują w jasnobłękitnej wodzie. Było już trochę po północy, kiedy wrzucił pustą butelkę do basenu, wstał z krzesła, wolno ruszył do domu i poszedł na górę spać. Większość czasu spędzał w domu. Wstawał późnym przedpołudniem lub wczesnym popołudniem i ubierał się w kąpielówki. Śniadania zwykle jadał sam. Czasami matka, jeżeli akurat nie była na zakupach albo nie czytała w swoim pokoju, przychodziła do kuchni i siadała przy nim dla towarzystwa. Po śniadaniu wychodził nad basen. W jednej z szafek w garażu znalazł stary gumowy materac, nie używany od czasów szkolnych, kiedy cała rodzina jeździła podczas weekendów nad morze. Nadmuchał go. Chociaż w załamaniach guma była spękana, powietrze nie uchodziło zbyt szybko. Po śniadaniu Benjamin zwykle wrzucał materac kopnięciem do wody z miejsca, w którym zostawił go poprzedniego dnia, po czym zstępował powoli po stopniach na płyciznę. Czasem zabierał ze sobą puszkę piwa, którą wypijał, siedząc na materacu. Potem odrzucał pustą puszkę na brzeg i rozkładał się wygodnie na materacu, aby unosić się na nim przez resztę dnia. Czasem leżał na plecach z rękami założonymi na brzuchu, a czasem na brzuchu z rękami zanurzonymi w wodzie. Jeżeli tylko nie padało, leżał tak całe popołudnie, aż do kolacji, schodząc z materaca mniej więcej raz na godzinę, by dodmuchać powietrza, kiedy czuł, że woda powoli wznosi się mu do piersi. Kolację jadał razem z rodzicami. Odkąd ojciec zażądał, by zasiadał do stołu w czymś więcej niż kąpielówkach, wkładał koszulę i podwijał rękawy do łokci. Po kolacji, jeżeli nie przebierał się i nie jechał do hotelu Taft, szedł z puszką piwa do swego pokoiku i oglądał telewizję. Wczesnym wieczorem zazwyczaj popijał jedynie piwo. Później, kiedy rodzice szli spać, zazwyczaj nalewał sobie pełną szklaneczkę burbona, którą sączył, oglądając filmy wyświetlane po krótkich spektaklach teatru telewizji i programach komediowych. Czasami, kiedy nie wypił jeszcze drinka do końca, siedział długo po zakończeniu ostatniego filmu, oglądając obraz kontrolny lub fotografię flagi amerykańskiej, która zawsze pojawiała się na

jednym z kanałów po odegraniu hymnu. Raz czy dwa zasnął w fotelu i obudził się kilka godzin później, gdy na dworze robiło się już jasno, po czym stwierdzał, że w czasie snu wypuścił z rąk puszkę lub szklankę, której zawartość rozlała się na spodnie albo na dywan. Zwykle jednak nie zasypiał przy filmach. Po jakimś czasie nauczył się dokładnie obliczać, ile może wypić, by w chwili zakończenia ostatniego filmu móc odstawić pustą szklaneczkę, wyłączyć telewizor, pójść na górę i zasnąć od razu po wśliznięciu się w pościel. Któregoś wieczoru, jakąś godzinę po kolacji, do pokoiku, w którym Benjamin oglądał telewizję, wszedł pan Braddock. Benjamin zerknął na niego, po czym ponownie wbił wzrok w ekran. Pan Braddock zamknął za sobą drzwi, podszedł do telewizora i wyłączył go. Benjamin rzucił mu gniewne spojrzenie. Pan Braddock usiadł za biurkiem i przez dłuższą chwilę patrzył bez słowa na popielniczkę, którą Benjamin ustawił na poręczy fotela. - Ben? - spytał w końcu cichym głosem. - Co się dzieje? - Co się dzieje? - powtórzył Benjamin, gasząc papierosa. - Właśnie. - Cóż, jeszcze chwilę temu oglądałem telewizję. Pan Braddock pokręcił głową. - Ben, nie wiem, co ci powiedzieć. - Nie wiesz? - Nie. - Cóż, więc w czym problem? - To ty pytasz mnie, w czym problem? Benjamin wzruszył ramionami i sięgnął do kieszeni koszuli po następnego papierosa. - Ja nie widzę żadnego problemu - wyjaśnił. - Oprócz tego, że wpadłeś tu i wyłączyłeś mi telewizor. - Ben - rzekł ojciec, kręcąc głową. - Czy nie możesz ze mną porozmawiać? Nie możesz spróbować mi wyjaśnić, co jest nie tak? - Słuchaj, wszystko jest w porządku - odparł Benjamin. - To znaczy... wchodzisz tutaj, wyłączasz telewizor zaczynasz załamywać ręce, płakać i pytać w czym problem. Czego ty, do diabła, chcesz? - Czy ty już straciłeś wszelką nadzieję? - O mój Boże - westchnął Benjamin. Zapalił papierosa i wrzucił zapałkę do popielniczki. - Więc co jest? - ciągnął pan Braddock, wznosząc ręce. - Cały boży dzień śpisz. Całą noc pijesz i oglądasz telewizję. Czasem znikasz po kolacji i wracasz do domu następnego dnia.

I chcesz mi powiedzieć, że wszystko jest w porządku? Ben, gonisz w piętkę. - Gonię w piętkę. - Ben, jesteśmy twoimi rodzicami. - Zdaję sobie z tego sprawę. - Chcemy wiedzieć, co robisz. Ben, co robisz, kiedy wyjeżdżasz po kolacji? Przesiadujesz w barach? Chodzisz do kina? Spotykasz się gdzieś z jakąś dziewczyną? - Nie. - Więc co robisz? - Jeżdżę sobie. - Cały czas? - Owszem. Pan Braddock pokręcił głową. - Raczej trudno w to uwierzyć - zauważył. - No to nie wierz mi. - Benjamin sięgnął po puszkę piwa stojącą na dywanie obok fotela. - A jakie masz plany? Masz w ogóle jakieś plany? Benjamin wypił łyk piwa i odstawił puszkę na podłogę. Otarł usta grzbietem dłoni. - Posłuchaj - zaczął. - Jestem z tego całkowicie zadowolony. Całe lato gderałeś, żebym się zabawił. Więc właśnie się bawię. Może wiec dałbyś mi spokój? - I ty to nazywasz zabawą? - Ja to nazywam balowaniem. Benjamin wypalił powoli papierosa do końca. Zgniótł go w popielniczce i siedział jeszcze przez chwilę z rękami opartymi na poręczach fotela, patrząc przed siebie w ciemny ekran. Potem spojrzał na ojca. - Czy uzyskam zezwolenie na włączenie telewizora? - Nie. - Nie? - Nie. Pan Braddock wstał i podszedł do okna. Spojrzał w głąb ciemnego ogrodu. - Chcę o tym porozmawiać - oznajmił. - Tato, nie mamy o czym rozmawiać. - Ale musimy, Ben. - Nie musimy. - Ben, chcę... chcę porozmawiać o wartościach. O tym. - Chcesz porozmawiać o wartościach - powtórzył Benjamin.

- Czy zostały ci jeszcze jakieś wartości? Benjamin zmarszczył brwi. - Czy zostały mi jeszcze jakieś wartości? - powiedział. - Wartości. Wartości. Potrząsnął głową. - Nie, jakoś żadne nie przychodzą mi w tej chwili do głowy. Nie. - Synu, jak możesz tak mówić? - Tato, nie dostrzegam żadnej wartości w tym, co robiłem do tej pory, i nie dostrzegam również żadnej wartości w tym, co mógłbym ewentualnie robić w przyszłości. Sądzę, że na tym wyczerpaliśmy temat. Proponuję teraz trochę telewizji. - Masz dwadzieścia jeden lat - oświadczył ojciec. - Daj spokój, tato. - Jesteś inteligentnym, wykształconym młodym człowiekiem. - Tato - rzekł Benjamin, sięgając do kieszeni koszuli po kolejnego papierosa. Postawmy sprawę jasno. Jeśli chcesz mi zakomunikować, że wyrzucasz mnie z domu, to dlaczego nie powiesz mi tego wprost? - Nie wyrzucam cię, Ben. - W takim razie przepraszam. Odniosłem wrażenie, że zmierzasz w tym kierunku. - Zmierzam do tego, Ben, że są pewne rzeczy, których chyba sobie nie uświadamiasz. - Na przykład? - Cóż - odparł pan Braddock - na przykład kilka życiowych prawd z dziedziny ekonomii, że się tak wyrażę. - Ekonomii? - Tak. - Chyba jednak uświadamiam to sobie. - Naprawdę? Benjamin skinął głową. - Zdaje się, że miałem parę kursów z tego przedmiotu - oznajmił. - Cóż, chyba jednak niewiele z tego wyniosłeś. - O ile sobie przypominam - ciągnął Benjamin, zapalając papierosa - to miałem najlepsze oceny w grupie. Pan Braddock wciąż stał odwrócony plecami do syna i wyglądał przez okno. - Wiesz, Ben - zaczął - mimo całej twojej intelektualności, nie jesteś... - Nie jestem intelektualistą! - żachnął się Benjamin. Wrzucił zapałkę do popielniczki. Jeśli chcesz tu stać i obrażać mnie, to byłbym ci wdzięczny, gdybyś przestał. - Pomimo całego twojego wykształcenia, Ben, do niektórych spraw podchodzisz chyba

dość naiwnie. Jedną z nich jest to, że pewnego dnia będziesz musiał zarabiać na życie. - Będę musiał? - Oczywiście. - Bankrutujesz czy co? Nie stać cię, żeby mnie dłużej utrzymywać? Pan Braddock odwrócił się w jego stronę. Benjamin wstał. - Posłuchaj - zaczął, wymachując ręką. - Od czterech lat jestem cholernym... cholernym symbolem waszej pozycji. I chyba mam prawo... - Co powiedziałeś? - Słucham? - Symbolem naszej pozycji? Czy tak powiedziałeś? Benjamin patrzył na niego przez chwilę, po czym spuścił wzrok na dywan. - Nie chciałem tego powiedzieć. - Czy tak to odbierasz, Ben? - Nie. - Że matka i ja uważamy cię za... - Nie! - Bo... - Przestań na chwilę. Posłuchaj, tato. Doceniam wszystko, co dla mnie zrobiliście. Jestem wam wdzięczny za moje studia. Ale spójrzmy prawdzie w oczy. Nic z tego nie wyszło. Złamanego grosza nie było to warte. Nie było to warte ani jednego złamanego grosza. Pan Braddock wolno podszedł z powrotem do biurka i usiadł. - Nie bardzo wiem, co powiedzieć - oznajmił. - Nie mówiłem poważnie o tym symbolu... - W porządku - odparł ojciec. - Ale wiesz, Ben? - Tak? - Trzeba coś zrobić. Może z tych studiów, jak to ująłeś, nic nie wyszło. Może były nic nie warte. Ale nie możesz dłużej tak żyć. - Staram się nie sprawiać nikomu kłopotu. - Na pewno ci się to nie udało. Twój tryb życia wykańcza i matkę, i mnie. Obawiam się, że matka jest bardziej wyprowadzona z równowagi, niż ci to okazuje. - Przykro mi. - I przyznajmy uczciwie, Ben. Za wszystko, co się dzieje, matka i ja ponosimy taką samą winę jak ty. - Nie ponosicie winy.

- Ponosimy. Wychowaliśmy cię. Próbowaliśmy wpoić ci pewne wartości. - Tato, ja was nie winię. - Ale ja sam siebie winię. - Nie powinieneś. - Ben, coś jest bardzo nie w porządku - stwierdził pan Braddock. - Tato, słuchaj, z tego zaczyna się już robić melodramat - oznajmił Benjamin. - Może byśmy... - Tylko tyle? - Słucham? - To jest dla ciebie tylko melodramat? - Pomyśl, tato - odpowiedział Benjamin. - Absolwent wraca do domu. Przeżywa rozczarowanie. Gorzknieje. Siedzi w domu i schodzi na psy. Jego rodzice załamują ręce i winią za to wszystko siebie. No cóż... tak. - Benjamin skinął głową. - Dosyć to ckliwe. Pan Braddock chciał jeszcze coś powiedzieć, ale przerwało mu pukanie do drzwi. Otworzyła je pani Braddock i zajrzała do środka. - Przyszli Robinsonowie - oznajmiła. - Wyjdziecie się przywitać? Benjamin zrobił krok do tyłu w kierunku drugich drzwi. - Idę do siebie - oświadczył. - Ben? - Mamo, nie czuję się najlepiej. Ojciec patrzył na niego zza biurka z zachmurzoną twarzą. - Ben? - spytał. - Słucham? - Co się dzieje? - Nie wiem - odparł Benjamin. - Czasami po kolacji dostaję jakichś takich kurczów. Przechodzi mi, gdy się kładę. Ojciec wstał z krzesła, wciąż spoglądając na niego z dezaprobatą. Benjamin zerknął na rodziców, po czym spuścił wzrok na podłogę. - No - powiedział. - No. Już mi lepiej. - Skinął głową. - Wyjdziesz przywitać się z Robinsonami? - Oczywiście. Chętnie. Pani Robinson stała odwrócona plecami do kominka i miała na sobie ten sam brązowy kostium, który włożyła na pierwsze spotkanie z Benjaminem w hotelu. - Witam - zagaił Benjamin.

- Jak się masz? - Dziękuję, dobrze. - Wygląda na to, że pływałeś - zauważył pan Robinson, wyciągając rękę. - Tak, proszę pana - odpowiedział Benjamin, ściskając mu dłoń. - Po południu. Zdaje się... zdaje się, że nie zdążyłem się jeszcze przebrać. - Usiądź na chwilę - zaproponował pan Robinson. - Dawno cię nie widziałem. Benjamin usiadł na kanapie. Pan Robinson usiadł obok niego. - Co porabiasz? - Słucham pana? - Czym się teraz zajmujesz? - Och - odparł Benjamin. - Niczym specjalnym. Leniuchuję. Pan Robinson pokiwał głową. - Sam bym to robił, gdybym mógł - oznajmił. - Nic w tym złego. - Tak, proszę pana. Dziękuję. - A jakie masz plany? - ciągnął pan Robinson. - Nieokreślone - odparł Benjamin. - Przypuszczam, że na dobre zrezygnowałeś z tego zamiaru pracy na uczelni. - Jeszcze nic nie wiadomo - wtrąciła pani Braddock. - Co takiego? - Ja wciąż wierzę, że Ben zostanie któregoś dnia wykładowcą. - Niewykluczone - stwierdził Benjamin. - Chyba nie potrafiłbym... chyba trudno byłoby to powiedzieć na tym etapie. - Jasne - zgodził się pan Robinson. - Nie spiesz się. Jak tam z dziewczynami? - Słucham? - Odnalazłeś jakieś dziewczyny, z którymi chodziłeś do liceum? Benjamin pokręcił głową. - Ostatnio jakoś nie umawiam się za często. - A co ci się stało? - Słucham? - No wiesz - rzekł pan Robinson, mrugając do jego matki. - Nie powiesz mi, że nie zaklepałeś sobie jakiejś. - O nie. Nie. Nie. - Gdzie ten stary duch studencki? - Nie. To znaczy, nie mam... nie mam...

- Przepraszam na chwilę - wtrąciła pani Robinson. - Napiję się wody. - Wyszła z salonu. - Ben, idź z nią - poleciła pani Braddock. Benjamin wstał i pospieszył do kuchni za panią Robinson. - Szklanki są tutaj - oznajmił. Sięgnął i podał jej jedną. - Benjaminie? - Proszę nic nie mówić - szepnął. - Benjaminie, chyba lepiej będzie, jeśli pójdziesz do siebie na górę albo coś takiego. Benjamin pokręcił głową, szybko wyszedł z kuchni i wrócił do salonu. Pani Robinson nalała sobie wody i podążyła za nim. - Ben? - zagadnął pan Robinson. - Tak? - Chodź tu i usiądź na chwilę. Benjamin wrócił na kanapę. - Elaine przyjeżdża na Święto Dziękczynienia. Chcę, żebyś tym razem zadzwonił do niej. - Dobrze. - Mówię poważnie. - Wiem - odrzekł Benjamin. - Wiem o tym. - Bo sądzę, że wy dwoje szybko się dogadacie. Benjamin skinął głową. - Kiedy... To znaczy, kiedy ona przyjeżdża? - Nie znam jeszcze dokładnej daty - wyjaśnił pan Robinson. - Powiadomię twojego ojca, kiedy się dowiem. Przez dłuższą chwilę panowała cisza. Benjamin wbił wzrok w dywan. W pewnej chwili zerknął na matkę, która obserwowała go ze swojego fotela, po czym spojrzał na moment na buty ojca, a potem znów na dywan. Matka chrząknęła. Pan Robinson przesunął się nieco na kanapie. Ponownie zapadła zupełna cisza. - Co... co się stało? - zapytał Benjamin. - Już wiem, o co chciałam zapytać - odezwała się pani Robinson, przechodząc na drugą stronę salonu. - Skąd macie taką lampę? Wszyscy odwrócili się w stronę pani Robinson, która schyliła się i przyjrzała lampie stojącej na stole w kącie pokoju. - Skąd ją mamy? - powiedziała pani Braddock. - Czy jej przypadkiem od kogoś nie dostaliśmy? Pan Braddock skinął głową.

- To prezent - wyjaśnił. - Mamy ją od dawna. - W zeszłym tygodniu szukałam lampy o podobnych rozmiarach - oświadczyła pani Robinson. - Ale chyba już takich nie produkują. - Będę się rozglądać - obiecała pani Braddock. - Naprawdę? - Pewnie. Pani Robinson uśmiechnęła się do niej, po czym odwróciła się do męża i uniosła brwi. - Naprawdę powinniśmy już lecieć - oznajmiła. Później tego samego wieczoru Benjamin stał przy oknie w swoim pokoju, gdy matka otworzyła drzwi i weszła do środka. - Mogę z tobą chwilę porozmawiać? - spytała. - Co? Oczywiście. Zamknęła za sobą drzwi. - Benjaminie, czy mogę zapytać, co cię dręczy? Zmarszczył brwi. - Coś cię dręczy - rzekła pani Braddock. - Możesz mi powiedzieć, co to jest? Benjamin wzruszył ramionami. - Nie wiem - odparł. - Czy to ma coś wspólnego z Robinsonami? - Słucham? - Sprawiałeś wrażenie... sprawiałeś wrażenie strasznie skrępowanego w obecności Robinsonów. Benjamin skinął głową. - Byłem skrępowany - przyznał. - Czy... czy coś się stało? Skinął ponownie głową i podszedł do okna. - Mamo - zaczął - czuję się winny. - Słucham? - Czuję się winny, że tak siedzę w domu. Boję się, że twoi przyjaciele uważają mnie za zwykłego próżniaka. - O nie, Ben. - Mam takie wrażenie - ciągnął Benjamin. - Miałem je tamtego wieczoru, kiedy byli tu Terhune'owie. I dzisiaj, kiedy przyszli Robinsonowie.

- Ależ Ben, oni mają o tobie bardzo dobre zdanie. - Uważają, że powinienem pracować. Że powinienem być na uczelni. - Och, nie, Ben - oświadczyła matka. Przeszła przez pokój i wzięła go za dłoń. Odsunął rękę i pokręcił głową. - Czuję się bezwartościowy, mamo. Strasznie mi wstyd za to, co robię. - Dasz sobie z tym radę, Ben - pocieszyła go pani Braddock. - Po prostu przechodzisz trudny okres. Dasz sobie radę. - Mam nadzieję. - Zobaczysz - stwierdziła. - Nie martw się więc. Nasi przyjaciele uważają cię za jednego z najwspanialszych ludzi, jakich znają. Benjamin skinął głową. Matka odwróciła się i poszła w stronę drzwi, ale nagle zatrzymała się. - Benjaminie? - Tak? - Chcę cię o coś zapytać, ale nie musisz odpowiadać, jeśli nie masz ochoty. - Tak? - Chcę cię zapytać, co właściwie robisz, kiedy wyjeżdżasz z domu wieczorem. - Kiedy wyjeżdżam? Skinęła głową. Benjamin spuścił wzrok na dywan i zaczął kręcić głową. - Nie musisz mi mówić, jeśli nie chcesz. - Nie, chcę - odparł. - Chcę ci powiedzieć. Na chwilę zapadła cisza. - Jeżdżę po okolicy - oznajmił. - A poza tym? - To wszystko. - Beniaminie, nie jeździsz przecież po okolicy od dwunastej w nocy do południa. - O nie. - Więc co robisz? Spotykasz się z kimś? - Czy spotykam się z kimś? Pani Braddock skinęła głową. - Czemu o to pytasz? - No cóż, to twoja sprawa, Benjaminie - odparła pani Braddock, odwracając się w stronę drzwi. - Jeżeli nie...

- Nie, zaczekaj. Czekaj. Przystanęła. - Nie spotykam się z nikim, mamo, ale dlaczego o to pytasz? Pokręciła głową. - Bo nie mogę sobie wyobrazić, co innego mógłbyś robić. - Ale co masz na myśli, mówiąc: “spotykasz się z kimś"? - Dajmy już temu spokój. - Nie. - Benjaminie, nie zamierzam wtrącać się w twoje sprawy - oznajmiła matka. - Ale wolałabym, żebyś raczej nic nie mówił, niż żebyś był nieuczciwy. - Co takiego? - Dobranoc, Benjaminie. - Zaczekaj. Spojrzała na niego z przyganą. - Uważasz, że jestem nieuczciwy? Skinęła głową. - Dlaczego... dlaczego tak myślisz? - Bo wiem, że nie jeździsz po okolicy przez dwanaście godzin. - Och - westchnął Benjamin. - No, nie jeżdżę. Mam ci powiedzieć, co robię? - Nie, jeśli tego nie chcesz. - Chcę. - Ale nie chcę, żebyś zmyślał. - Nie zmyślam - przyrzekł Benjamin. - Tyle że... tyle że nie jestem z tego zbyt dumny. Zazwyczaj upijam się, że tak powiem. Zwykle jeżdżę do Los Angeles, wstępuje do barów i tak jakby upijam się. Potem wynajmuję pokój w hotelu. Żeby nie jechać do domu autostradą. No bo tak jakby boję się, że jazda do domu po... - Dobranoc, Benjaminie. - Słucham? - Do jutra. - Ależ mamo? - Słucham? - Wierzysz mi, prawda? - Nie. - Nie wierzysz?

Pani Braddock pokręciła głową. - Ale ja chcę, żebyś mi uwierzyła - nalegał Benjamin. - Proszę cię. Proszę cię, uwierz mi! - Dobranoc - powiedziała matka. Gdy tylko wyszła z pokoju, Benjamin usiadł za biurkiem i wyjął papeterię, by napisać list do pani Robinson.

Szanowna Pani Robinson, Nie mogę dłużej spotykać się z Panią. Niszczy to mnie i moich rodziców. Jestem kłębkiem nerwów. Moje życie przecieka mi przez palce i muszę natychmiast coś z tym zrobić. Nie wiem co. Gonię w piętkę. Wszystko, co z Panią robię, jest absolutnie nikczemne. Proszę spalić ten list od razu po przeczytaniu. Zamierzam uczyć. Dowiem się, czy mogą mi jeszcze przywrócić to stypendium, a jeżeli nie, to albo jakoś i tak przebrnę przez studia podyplomowe, albo zatrudnię się w jednym z college'ów, które proponowały mi wcześniej pracę. To jedyna możliwość, jaką mam, żeby nie zostać ohydnym degeneratem na resztę życia. Mam nadzieję, że rozumie Pani, iż decyzja ta w żaden sposób nie wiąże się z Pani atrakcyjnością itd., ale nie mogę już dłużej żyć w taki sposób jak teraz. Kiedy Pani była u nas dziś wieczorem z mężem, ledwo mogłem się powstrzymać, żeby nie zacząć krzyczeć i nie uciec z pokoju. Nie wiem, dlaczego tak się tym przejmuję, bo nie uważam, żeby to, co robimy, miało jakieś znaczenie. Ale z jakichś powodów targa mi to nerwy, a ja nieszczególnie pragnę, aby ten stan przeciągnął się na resztę mojego życia. Drzwi od pokoju otworzyły się nagle. Ręka Benjamina znieruchomiała na kartce. - Ben? - zapytał ojciec. Benjamin obejrzał się szybko za siebie, nakrył list pudełkiem z przyborami do pisania i wstał. - Ben, matka mi mówi, że martwisz się tym, co myślą o tobie nasi znajomi. - Och - odparł Benjamin. - Cóż. Nie chcę... nie chcę tylko, żeby myśleli, że się obijam. - Ben, to, co się z tobą dzieje, rzeczywiście stanowi pewien problem. Bardzo poważny problem. Ale nie martw się o naszych znajomych, bo oni wiedzą, że jesteś wspaniałą osobą. Benjamin skinął głową. - Czuję się... czasem czuję się trochę skrępowany w ich obecności. - Chodzi o panią Robinson, prawda? - Słucham? - Czujesz się trochę skrępowany przy pani Robinson, tak?

- Nie - odparł Benjamin, kręcąc nagle głową - Ona jest... To znaczy... - Ben, znam tę kobietę od blisko dwudziestu lat i wciąż jej nie rozumiem. - Tak? - Ona jest jakaś dziwna, Ben. - Och - powiedział Benjamin. - Jest w niej coś, co krępuje każdego. Nie wiem co. Ale niech cię... niech cię to nie peszy. - Pan Braddock założył ręce na piersi. - Ben, obawiam się, że to raczej nieszczęśliwa para. - Naprawdę? - Tak mi się wydaje. On ma z nią ciężkie życie. Nigdy z nim o tym nie rozmawiałem, ale mam wrażenie, wydaje mi się, że się na niej raczej zawiódł. - Hm - mruknął Benjamin. Usiadł z powrotem w fotelu. - Niech to zostanie między nami. - Oczywiście. - Ona jest... Ona tak naprawdę jest dość nijaka. Niewiele mówi. Nigdy nie próbuje udzielać się towarzysko, ani nic innego. - Pan Braddock pokręcił głową. - Ciekawe, jak oni w ogóle się zeszli. - No cóż - rzekł Benjamin. - Ona jest... myślę, że ona jest całkiem atrakcyjna. - Jest cholernie pociągająca - stwierdził ojciec. Patrzył przez chwilę w dywan. - Ale nie jest uczciwa, Ben. - Nie jest? - Nie sądzę. Wydaje mi się, że jest fałszywa. Wydaje mi się, że nigdy nie nauczono jej odróżniać dobra od zła, tak jak ciebie i mnie. Takie mam po prostu wrażenie. Nie potrafię ci powiedzieć dlaczego. - Podniósł wzrok i uśmiechnął się. - Tak czy inaczej, niech cię ona nie peszy. - W porządku. - Co robisz? - Słucham? - Piszesz list? - A, tak. Piszę list. Do takiego chłopaka, z którym skończyłem studia. Mieliśmy być w kontakcie, ale dotąd do siebie nie napisaliśmy. - Świetnie - pochwalił ojciec, uśmiechając się szeroko. - Utrzymuj stare kontakty. Nigdy nie wiadomo, kiedy mogą się przydać. - Odwrócił się i wyszedł. Benjamin poczekał, aż ojciec zszedł na dół, po czym zamknął drzwi na klucz. Wrócił do

biurka, wyciągnął list spod pudełka i zaczął pisać dalej. Nie wiem, czy nauczono Panią odróżniać dobro od zła, ale ponieważ mnie nauczono, mam z tego powodu pewne zobowiązania i nie mogę wieść tak fałszywego życia jak dotąd. Skoro właściwie nigdy ze sobą nie rozmawiamy, nie wiem, jakie ma Pani poglądy, ale niewątpliwie to, co robimy, musi kiedyś doprowadzić do nieszczęścia, więc uważam, i mam nadzieję, że Pani podziela to przekonanie, że nadszedł właściwy moment, aby z tym skończyć. Proszę nie myśleć, że romans ze “starszą kobietą" mi się nie podobał. Nie tylko bardzo mi się podobał, ale i moim zdaniem stanowił cenny element mojej edukacji. Będzie jednak o wiele lepiej, jestem tego pewien, jeżeli zapamiętam go raczej takim, jaki był, niż takim, jaki mógłby się stać. Pozdrawiam, Ben - Dostałam twój list - oznajmiła pani Robinson, popijając drinka w barze hotelu Taft kilka wieczorów później.

- List? - powtórzył Benjamin. - Obawiam się, że trochę mnie wówczas poniosło. - Fałszywa? - Słucham? - Naprawdę uważasz, że jestem fałszywa? - Powiedziałem już, że mnie poniosło. Zapomnijmy o tym. Romans przeciągnął się do jesieni. Najpierw pani Robinson przesyłała Benjaminowi wiadomość pocztą, gdy chciała się z nim zobaczyć, i spotykali się w hotelu następnego wieczoru, około północy. W ciągu pierwszego miesiąca listy nadchodziły nie częściej niż raz na tydzień. Potem zaczęły przychodzić częściej i wreszcie Benjamin poprosił, żeby pani Robinson już nie pisała, bo matka zwykle odbierała pocztę, zanim wstawał z łóżka i kilkakrotnie zapytała go, kto przysyła te listy. Ustalili więc, że Benjamin będzie telefonował do pani Robinson codziennie po południu, a ona mu powie, czy tego wieczoru będzie mogła przyjechać do hotelu. Pewnego tygodnia spotkali się pięć wieczorów pod rząd. W dni schadzek Benjamin jak zwykle jadł kolację z rodzicami, oglądał telewizję prawie do północy, po czym wkładał garnitur i jechał do hotelu. Tam stawiał pani Robinson martini, a następnie wynajmował pokój. Na początku wjeżdżał pierwszy na górę i czekał na nią, ale po paru tygodniach machał po prostu na nią ręką od drzwi baru, gdy dostał już pokój, i razem wjeżdżali windą na piętro. Kiedy już byli w pokoju, Benjamin zawsze dzwonił do recepcji i

zamawiał budzenie przed świtem. Po porannym telefonie pani Robinson wstawała, ubierała się i wracała do domu, by przygotować śniadanie dla pana Robinsona. Benjamin zwykle budził się dopiero koło południa. Brał prysznic, ubierał się, płacił za pokój i wychodził z hotelu. Po pierwszych kilku spotkaniach rzadko odzywali się do siebie. Zazwyczaj siedzieli w barze przy stoliku i patrzyli przez okno na hotelowy park.

- Pani Robinson? - zagadnął Benjamin któregoś wieczoru, gdy przyniesiono już drinki. - Słucham? - Nie chcę przerywać pani rozmyślań, ale nie sądzi pani, że moglibyśmy trochę porozmawiać? - Słucham? - Raczej nie prowadzimy ze sobą ożywionych rozmów, prawda? - W istocie - odrzekła pani Robinson. Benjamin skinął głową i obrócił się, by popatrzeć na rosnącą za oknem palmę. Bez słowa dopił drinka i wstał. - Wezmę pokój - oznajmił. Wyszedł do holu i skierował się do recepcji. - Jedynka za dwanaście dolarów - rzucił. - Tak jest, proszę pana - odparł recepcjonista. Podsunął mu książkę i Benjamin wpisał się. - Ma pan dziś bagaż, panie Gladstone? Benjamin pokręcił przecząco głową i wrócił do baru. Podszedł do stolika i potrząsnął kluczem przed oczami pani Robinson. - Chodźmy - oświadczył. W milczeniu pojechali na górę i poszli wolno w głąb korytarza. Benjamin otworzył drzwi, weszli do pokoju i zamknęli drzwi za sobą, nadal bez słowa. Pani Robinson zdjęła płaszcz i rzuciła na krzesło. Uśmiechnęła się do Benjamina, podeszła do niego i sięgnęła do jego krawata, by go rozwiązać. - Zaraz - powiedział Benjamin. Odsunął jej rękę. - Niech pani usiądzie na chwilę dodał. Pani Robinson uniosła brwi. - Proszę usiąść na chwilę - powtórzył Benjamin, wskazując na łóżko. Pani Robinson przez kilka sekund stała bez ruchu, po czym odwróciła się i podeszła do łóżka. Przysiadła na krawędzi i schyliła się, by zdjąć but. - Nie - odezwał się Benjamin. - Słucham?

- Niech pani na razie zostawi ten but. Proszę. Skinęła głową i wyprostowała się. - Dobrze - rzekł Benjamin. - Nie sądzi pani... nie sądzi pani, że tym razem moglibyśmy najpierw zamienić parę słów? - Jeśli chcesz. - Świetnie - powiedział Benjamin. Odsunął jej płaszcz na bok i usiadł na krześle. Siedział tak przez dłuższą chwilę, patrząc w dywan. Panowała absolutna cisza. Zerknął na panią Robinson, po czym znów wbił wzrok w dywan. - Czy my jesteśmy martwi czy co? - zapytał. - Cóż, chyba po prostu niewiele mamy sobie do powiedzenia. - Ale dlaczego? Wzruszyła ramionami. - Przecież nie jesteśmy idiotami, prawda? - Nie wiem. - No, nie jesteśmy - ciągnął Benjamin. - Ale zawsze jedynie wjeżdżamy na górę, zrzucamy ubranie i wskakujemy razem do łóżka. - Masz już tego dość? - Nie. Nie mam. Ale nie sądzi pani, że moglibyśmy to wszystko ożywić paroma rozmowami? Nie odpowiedziała. - Niech pani posłucha - powiedział Benjamin, wstając. - Jeżeli dwie ludzkie istoty, które są ze sobą w tak intymnych stosunkach jak my, nie potrafią ze sobą porozmawiać, to coś jest z nimi nie tak. - O czym chcesz rozmawiać, kochanie? - O czymkolwiek - odparł, kręcąc głową. - Zupełnie o czymkolwiek. - Chcesz mi opowiedzieć o swoim życiu w college'u? - O Boże. - No więc? - Pani Robinson, jeśli tylko na tyle nas stać, to już rzeczywiście lepiej zdejmijmy te cholerne ubrania i... Sięgnęła ręką do buta. - Niech go pani nie zdejmuje! - rozkazał Benjamin. - Zrobimy to jednak. Porozmawiamy. Proszę wybrać inny temat. - Może sztuka?

- Sztuka - powtórzył Benjamin i skinął głową. - To jest dobry temat. Niech pani zacznie. - Ty zacznij - zaproponowała. - Ja o sztuce nic nie wiem. - Och? - A ty? - Ja wiem - odparł Benjamin. - Wiem dosyć sporo. - No to zaczynaj. Benjamin skinął głową. - Sztuka - powiedział. - Co chce pani o niej wiedzieć? Pani Robinson wzruszyła ramionami. - Czy bardziej interesuje panią sztuka współczesna czy klasyczna? - Żadna - odparła. - Nie interesuje się pani sztuką? - Nie. - W takim razie dlaczego chce pani o niej rozmawiać? - Nie chcę. Benjamin skinął głową i spojrzał znów na dywan. - Czy teraz mogę się rozebrać? - Nie. Proszę pomyśleć o innym temacie. Pani Robinson podniosła wzrok na sufit. - Może opowiesz mi, co dzisiaj robiłeś - zaproponowała. Benjamin wstał i podszedł do zasłony w oknie. - Pani Robinson, to jest żałosne - stwierdził. - Nie chcesz mi opowiedzieć o swoim dniu? - O moim dniu? - powtórzył Benjamin. - Chodźmy do łóżka. - Wstałem. - Słucham? - Opowiadam pani o swoim dniu, pani Robinson. - Aha. - Wstałem rano. Około dwunastej. Zjadłem śniadanie. Po śniadaniu wypiłem kilka piw. Potem poszedłem nad basen. Nadmuchałem materac. Puściłem materac na wodę. Sam wszedłem do wody. Pływałem na materacu. - O czym ty mówisz? - zapytała pani Robinson. - Mam taki materac, na którym pływam po południu - wyjaśnił Benjamin.

- Aha. - No i wreszcie zjadłem kolację. Po kolacji obejrzałem dwa teleturnieje w telewizji. Potem obejrzałem połowę filmu. Potem przyjechałem tutaj. Dobrze. Teraz niech pani mi opowie o swoim dniu. - Chcesz tego? - Tak, chcę. - Wstałam - zaczęła pani Robinson. Benjamin potrząsnął głową. - Chcesz posłuchać czy nie? - Chcę - odpowiedział. - Ale mogłaby pani nadać temu trochę oryginalności. - Wstałam - powtórzyła pani Robinson. - Zjadłam śniadanie i pojechałam na zakupy. Po południu przeczytałam powieść. - Jaką? - Co jaką? - Jaką powieść pani przeczytała? - Nie pamiętam. Benjamin skinął głową. - Potem zrobiłam mężowi kolację i czekałam, aż... - O właśnie! - podchwycił Benjamin, obracając się nagle i wskazując na nią. - Tak? - Pani mąż! Pan Robinson! Nareszcie mamy o czym porozmawiać? - O nim? - No, o wszystkim - oznajmił Benjamin. - Zupełnie nie wiem, jak pani... jak pani to wszystko organizuje. Nie wiem, jak wydostaje się pani z domu wieczorem. Nie wiem, jakie ryzyko pani podejmuje. - Żadnego - odparła pani Robinson. - Żadnego ryzyka? Pokręciła głową. - Ale jak to pani organizuje? W jaki sposób wydostaje się pani z domu? - Wychodzę. - Po prostu wychodzi pani przez drzwi? Skinęła głową. - A mąż? Co mu pani mówi? - Mąż śpi.

- Zawsze? - Benjaminie, to nie jest zbyt interesujący temat. - Bardzo panią proszę - nalegał Benjamin. - Niech mi pani powie. Skąd pani wie, że nie obudzi się za którymś razem i nie pojedzie za panią? - Bo bierze tabletki na sen. - A jeśli zapomni? - Słucham? - A jeśli zapomni je wziąć? Jeśli którejś nocy nie zadziałają? - Każdego wieczoru bierze o dziesiątej trzy tabletki. Może byśmy teraz... - Chwileczkę - przerwał Benjamin. - Chcę wiedzieć o takich sprawach. Mogę teraz o nich myśleć. O dziesiątej mogę myśleć o panu Robinsonie, który właśnie bierze swoje trzy tabletki. - Odchrząknął. - Dobrze, bierze tabletki. Ale przecież samochód robi hałas. Co by było... - Podjazd jest od mojej strony domu. - Rozmawiamy - oznajmił Benjamin, uśmiechając się nagle. - Słucham? - Rozmawiamy, pani Robinson. Rozmawiamy! - Uspokój się, Benjaminie. - No to idźmy dalej - powiedział Benjamin, siadając z powrotem na krześle. - Czy mogę równocześnie rozbierać się i mówić? - Pewnie. - Dziękuję. - Dobra - podjął Benjamin. - Powiedziała pani, że podjazd jest od pani strony domu. Pani Robinson skinęła głową i zaczęła rozpinać bluzkę. - Więc rozumiem, że nie sypiacie w tym samym pokoju. - Nie sypiamy. - A zatem... Nie chcę, żeby pani myślała, że wtrącam się w nie swoje sprawy, ale rozumiem, że nie sypiacie ze sobą i tak dalej. - Nie sypiamy - potwierdziła, odpinając ostatni guzik. - Od kiedy tak jest? - Słucham? - Od kiedy śpicie w osobnych pokojach? W osobnych łóżkach? Pani Robinson spojrzała na chwilę w sufit. - Od około pięciu lat.

- O nie. - Słucham? - Pani żartuje? - Nie. - Nie spała pani z mężem od pięciu lat? - Od czasu do czasu spałam - wyjaśniła, zdejmując bluzkę. - Upija się kilka razy w roku. - Ile razy w roku? - W sylwestra. Czasem w swoje urodziny. Benjamin pokręcił głową. - Rany, ale to interesujące! - zauważył. - Doprawdy? - Więc nie kocha go pani. Nie powiedziałaby pani, że... - Dość już rozmawialiśmy, Benjaminie. - Jeszcze chwilę. A więc nie powiedziałaby pani, że go pani kocha? - Raczej nie - odparła pani Robinson, wyślizgując się ze spódnicy i umieszczając ją na wieszaku. - Ale nie nienawidzi go pani - ciągnął Benjamin. - Nie, Benjaminie. Nie nienawidzę go. Rozepnij mi stanik. - Odwróciła się plecami do krzesła. - Nie nienawidzi go pani i nie kocha go pani - podsumował Benjamin, sięgając do zapięcia stanika. - Zgadza się. - No to co pani do niego czuje? - Nic - odparła pani Robinson. Upuściła stanik na komodę. - Cóż, to raczej paskudna sytuacja, prawda? - Dlaczego? - Chciałem powiedzieć, że w zasadzie to już nie może być dużo gorzej. Gdyby go pani nienawidziła, to przynajmniej byłoby coś. Skinęła głową i zdjęła halkę. - Ale przypuszczam, że kiedyś go pani kochała - kontynuował Benjamin. - Co takiego? - Mówię, że przypuszczam, że kiedyś kochała pani swego męża. Kiedy go pani poznała. - Nie - odpowiedziała pani Robinson. - Jak to?

- Nigdy go nie kochałam, Benjaminie. Teraz dajmy już... - Chwileczkę - przerwał jej. - Wyszła pani za niego. Skinęła głową. - Dlaczego pani to zrobiła? - Sam zgadnij - odparła. Odpięła pończochy i zaczęła zsuwać je z nóg. - Nie potrafię. - Spróbuj. - Dla pieniędzy? - Próbuj dalej. - Zaczęła ściągać przez nogi pas do pończoch. - Czuła się pani samotna czy coś w tym rodzaju? - Nie. Benjamin zmarszczył czoło. - Dla jego wyglądu? - zapytał. - Jest chyba dość przystojnym facetem. - Pomyśl dobrze, Benjaminie. Benjamin zamyślił się, spoglądając na jej stopę. Pokręcił głową. - Nie mam pojęcia, dlaczego pani to zrobiła - rzekł. - No chyba że... Chyba nie musiała pani wyjść za niego, prawda? - Nie mów tego Elaine - poprosiła pani Robinson. - Ojej! Skinęła głową. - Musiała pani wyjść za niego, bo była pani w ciąży? - Zaszokowało cię to? - Cóż - rzekł Benjamin. - Nigdy nie sądziłem, że mogliby państwo należeć do ludzi, którzy... - Pokręcił głową. - Dobra - ucięła pani Robinson. - Chodźmy już do łóżka. - Zaraz. Zaraz. Ale jak to się stało? - Co? - To znaczy, może miałaby pani ochotę opowiedzieć mi, w jakich okolicznościach do tego doszło? - Nie za bardzo. - To znaczy... jak to było? On wówczas studiował prawo? Skinęła głową. - Pani też była studentką? - Tak.

- Na uniwersytecie? - Tak. - Na jakim kierunku? Zmarszczyła brwi. - Dlaczego wypytujesz mnie o to wszystko? - Bo mnie to ciekawi, pani Robinson. Co pani studiowała? - Sztukę. - Sztukę? Skinęła głową. - Myślałem, że pani... Przypuszczam więc, że po tylu latach jakby straciła pani zainteresowanie. - Jakby. - Dobrze. Więc pani studiowała sztukę, a on prawo. Jak go pani poznała? Na przyjęciu, na tańcach czy też... - Nie pamiętam, Benjaminie - powiedziała pani Robinson, wyciągając szpilki z włosów i rozpuszczając je na ramiona potrząśnięciem głowy. - A ta rozmowa zaczyna mnie już męczyć. - Jak do tego doszło? Jak zaszła pani w ciążę? - A jak myślisz? - To znaczy, czy zabrał panią do swojego pokoju? Czy poszliście do hotelu? - Benjaminie, jakie to może mieć znaczenie? - Jestem ciekawy. - Poszliśmy do jego samochodu - wyjawiła pani Robinson. - No nie! - Słucham? - Zrobiliście to w samochodzie? - Raczej nie byliśmy pierwsi. - Cóż, nie - potwierdził Benjamin. - Ale... dość trudno jest mi wyobrazić sobie panią i pana Robinsona, zabierających się do tego w samochodzie. - Usiadł z powrotem na krześle i zaczął się uśmiechać. - W samochodzie? Pani i on? - Ja i on. Pokręcił głową, wciąż się uśmiechając. - A więc tam właśnie droga Elaine... - Podniósł wzrok. - Jaki to był samochód? - Słucham? - Pamięta pani markę?

- O mój Boże. - Poważnie, chcę wiedzieć. - To był ford, Benjaminie. - Ford! - zawołał Benjamin, zrywając się z krzesła. Roześmiał się głośno. - Cholera, ford! To ci dopiero! - Dość już tego. Pokręcił głową i spojrzał z uśmiechem na dywan. - Więc droga Elaine Robinson została poczęta w fordzie. - Benjaminie? - To ci dopiero. - Benjaminie? - Słucham? - Ani słowa o Elaine. Nagle Benjamin przestał się uśmiechać. - Mam nie mówić o Elaine? - Nie. - Dlaczego? - Bo nie chcę - oznajmiła pani Robinson. Odwróciła się i podeszła do łóżka. - Ale dlaczego? Pani Robinson ściągnęła narzutę z łóżka i upuściła na podłogę. - Czy wiąże się z nią jakiś wielki sekret, którego nie znam? - Nie. - Więc po co ta konspiracja? - Rozbierz się - poleciła. Benjamin zmarszczył czoło i zdjął marynarkę. Rzucił ją za siebie na krzesło i zaczął rozpinać koszulę. - Wolałbym, żeby mi pani powiedziała - oświadczył. - Nie ma o czym mówić. - Więc czemu nagle nie wolno pod żadnym pozorem o niej rozmawiać? Pani Robinson odsłoniła jedną z poduszek. - Cóż - ciągnął Benjamin, zdejmując koszulę i kładąc ją na marynarkę. - Chyba będę musiał się z nią umówić i dowiedzieć się, o co... Pani Robinson wyprostowała się niespodziewanie. Odwróciła się i wbiła w niego wzrok.

- Benjaminie, nie waż się umawiać z tą dziewczyną - wycedziła. - Słucham? - Rozumiesz? - Chwileczkę. Wcale nie mam zamiaru się z nią umawiać. - To dobrze. - Żartowałem tylko. - To dobrze. - Ale dlaczego nie mogę się z nią umawiać? - Bo nie. - Dlaczego się pani tak denerwuje? - Skończmy już z tym - ucięła pani Robinson. Odwróciła się w stronę łóżka i odkryła drugą poduszkę. - Jest pani o nią zazdrosna? - spytał Benjamin. - Boi się pani, że Elaine może mnie pani ukraść? - Nie. - Więc o co chodzi? Pokręciła głową. - Pani Robinson - rzekł Benjamin, robiąc krok w jej kierunku. - Chcę wiedzieć, dlaczego wzbudza to w pani takie emocje. - Mam swoje powody. - Więc niech je pani zdradzi. - Nie. - Niech je pani wyjawi, pani Robinson - ciągnął. - Bo zdaje mi się, że wiem, co to za powody. Chwyciła róg kołdry i odchyliła ją do końca. - Pani córka nie powinna zadawać się z takimi jak ja, prawda? - Benjaminie... - Nie jestem wystarczająco dobry, żeby się mogła ze mną zadawać, tak? Nie jestem nawet wystarczająco dobry, żeby o niej mówić, tak? - Skończmy już z tym. - Nie skończymy, pani Robinson - zaprzeczył Benjamin, przechodząc na drugą stronę pokoju. - Oto powód, czyż nie? Jestem parszywym degeneratem, czyż nie? Nie nadaję się dla... - Benjaminie? Wziął ją za rękę i odwrócił twarzą do siebie.

- Jestem wystarczająco dobry dla pani, ale zbyt obrzydliwy, żeby zadawać się z pani córką. O to chodzi, tak? Skinęła głową. - O to chodzi?! - Tak. Przez chwilę trzymał ją za ramię, po czym pchnął na łóżko. - Do diabła z panią - warknął. Pokręcił głową i podszedł do krzesła po koszulę. - Niech pani idzie do diabła, pani Robinson. - Benjaminie? - Myśli pani, że jestem z siebie dumny? - zapytał Benjamin, rzucając koszulę na dywan i podchodząc do pani Robinson. - Myśli pani, że jestem dumny z tego wszystkiego? - Nie mam pojęcia. - Otóż nie jestem. - Nie jesteś. - Nie, szanowna pani - oznajmił. - Nie jestem dumny z tego że spędzam czas w hotelowych pokojach z załamaną alkoholiczką! - Rozumiem. - I jeśli myśli pani, że przyjeżdżam tutaj z jakiegoś innego powodu niż zwyczajna nuda, to się pani grubo myli. Pani Robinson skinęła głową. - Bo... wie pani? - Tak? - Brzydzę się panią! Brzydzę się sobą! To wszystko jest najobrzydliwszą, najnikczem-niejszą rzeczą, jaka mi się w życiu przydarzyła! - Patrzył na nią przez chwilę. Niech pani robi, co pani chce, ale ja, do diabła, wychodzę stąd. - Naprawdę? - A żeby pani wiedziała - stwierdził Benjamin. Odwrócił się, podniósł z podłogi koszulę i wsunął ręce w rękawy. Pani Robinson usiadła na skraju łóżka i patrzyła, jak zapina guziki i wsuwa koszulę w spodnie. - Benjaminie? - odezwała się. Potrząsnął głową. - Czy mówiłeś to wszystko poważnie, Benjaminie? - Żeby pani wiedziała. - Przykro mi - powiedziała pani Robinson.

- Cóż, mnie również. Ale tak to wygląda. - Taka jest twoja opinia na mój temat? Skinął głową. - Że jestem obrzydliwą i wstrętną osobą? - ciągnęła, wbijając wzrok w dywan. Benjamin skończył wsuwać koszulę w spodnie i spojrzał na panią Robinson. - Niech pani nie zaczyna - żachnął się. - Czego? - Niech pani nie odgrywa urażonej. - Uważasz, że nie mam powodu? - Pani Robinson - zaczął, wskazując na nią palcem. - Sama mi pani mówiła, że jest pani alkoholiczką. Skinęła głową. - I że jestem obrzydliwa i wstrętna - dodała. - Chwileczkę - powiedział Benjamin. - Stoi tu pani i nazywa mnie śmieciem. Co ja, według pani, mam na to odpowiedzieć? - Tak cię nazwałam? - Tak. - Nie sądzę - odparła pani Robinson. - Nie tym jednym słowem, pani Robinson. Stoi tu pani i mówi mi, że nie jestem wystarczająco dobry dla pani córki. - Tak powiedziałam? - Oczywiście, że tak. Pokręciła głową. - No co? - Benjaminie - rzekła. - Przepraszam cię, jeśli odniosłeś takie wrażenie. - Pani Robinson, dwie minuty temu powiedziała mi pani, że nie jestem wystarczająco dobry dla pani córki. A teraz mnie pani przeprasza, że odniosłem takie wrażenie. - Wcale nie to miałam na myśli. - A co? - Uważam, że nie pasujecie do siebie - wyjaśniła pani Robinson. - Ale nigdy bym nie powiedziała, że nie jesteś równie dobrą osobą jak ona. - Nie powiedziałaby pani? - Oczywiście, że nie. Pani Robinson nie ruszała się przez chwilę, po czym wstała i podeszła do szafy, by

zdjąć ubranie z wieszaka. - Co pani robi? - No cóż, to chyba oczywiste, że nie chcesz przebywać w moim towarzystwie. - Wie pani, trochę się uniosłem. Przepraszam za to, co powiedziałem. - Benjaminie, jeśli taka jest twoja opinia o... - Wcale nie. - No to w porządku - odparła pani Robinson z uśmiechem. - Chyba potrafię zrozumieć, dlaczego brzydzisz się mną. - Och, nie - jęknął Benjamin. Pospieszył przez pokój. - Niech pani posłucha - dodał, biorąc ją za rękę. - Lubię panią. Nie przyjeżdżałbym tu, gdyby było inaczej. - Ale jeżeli jest to dla ciebie takie obrzydliwe... - Nie jest! - zawołał. - Lubię to. Zawsze na to czekam. To jedyna rzecz, na którą czekam. - Nie musisz mówić takich rzeczy. - Nie mówiłbym. Nie mówiłbym, gdyby to nie była prawda. - Więc mogę zostać? - zapytała pani Robinson. - Tak. Bardzo proszę. Chcę, żeby pani została. - Dziękuję ci. - Proszę nie dziękować, bo naprawdę tego chcę. Pani Robinson powiesiła wieszak z powrotem do szafy. - Ale nie umówisz się nigdy z Elaine, prawda? - Słucham? - Chcę, żebyś mi to obiecał. Benjamin pokręcił głową. - Nie mówmy o tym - oznajmił. - Nie mówmy już o niczym. - Obiecaj mi. - Ale dlaczego? Bo nie jestem dla niej wystarczająco dobry? - Bo różnicie się od siebie. - W czym się różnimy? - Po prostu różnicie się. - Ona jest dobra, a ja jestem zły? Do diabła, dlaczego poruszyła pani ten temat? Nigdy mi nie przyszło do głowy, żeby się z nią umówić. - Więc daj mi słowo, że nie zrobisz tego. - Nie lubię niczego obiecywać.

- Dlaczego? - Bo nigdy nie wiadomo, co się może zdarzyć. - A więc jednak myślisz o tym, żeby się z nią umówić, prawda? - Nie - odparł Benjamin. - Daję pani słowo, że nie mam zamiaru się z nią umówić. - Daj mi słowo, że nigdy się nie umówisz. - To nie ma sensu. - Obiecaj mi, Benjaminie. - Dobrze, na miłość boską! Obiecuję, że nigdy nie umówię się z Elaine Robinson. - Przysięgnij. - Przysięgam. - Dziękuję ci. - Do diabła, chodźmy już do łóżka.

Rozdział piąty Temat Elaine Robinson powrócił kilka dni później. Doszło do tego podczas kolacji u Braddocków. - Elaine wróciła dzisiaj z uczelni - zakomunikował pan Braddock. - Przyjechała na ferie. Benjamin posolił porcję mięsa na swoim talerzu. - Ben? - zagadnął ojciec. - Słucham? - Myślę, że dobrze by było, gdybyś się z nią umówił. Benjamin przestał solić mięso. - Co takiego? - Myślę, że byłby to miły gest z twojej strony, gdybyś wziął ją gdzieś na kolację w przyszłym tygodniu. - Dlaczego miałbym to zrobić? - Bo cię o to proszę. - Prosisz mnie? - Tak. - Dlaczego mnie o to prosisz? - No cóż, Ben - zaczął ojciec. - Robinsonowie interesowali się tobą, wyświadczyli nam różne przysługi i jest to dobry sposób na to, żeby wszystko między naszymi dwoma rodzinami dalej układało się pomyślnie. - Uważasz, że nie układa się pomyślnie? - Myślę, że mogłoby być lepiej. - Według mnie już jest całkiem dobrze. - Ben? - wtrąciła matka. - Nie uważasz, że Elaine to bardzo atrakcyjna dziewczyna? - Uważam - odparł Benjamin. - Ale nie o to chodzi. - Bo ja myślę, że to jedna z najładniejszych... - Mamo, to rzeczywiście piękna dziewczyna – przyznał Benjamin, odstawiając solniczkę na stół. - Ale my do siebie nie pasujemy, Elaine i ja. - Skąd wiesz? - Bo kiedyś już się z nią umówiłem - przypomniał Benjamin. - Kiedy?

- W liceum. - Pięć lat temu? - Tak, mamo, pięć lat temu. - I nie udała wam się randka? - Nie, nie udała się. - Cóż, założę się, że tym razem byłoby zupełnie inaczej - oznajmiła pani Braddock. - Nie byłoby - orzekł Benjamin. - Sytuacja była niezręczna i niepewna pięć lat temu i taka byłaby teraz. - Ben? - zaczął ojciec, wycierając kącik ust serwetką. - Ja też czuję się niezręcznie i niepewnie, kiedy przychodzi tutaj pan Robinson, a ty mu mówisz, że zadzwonisz do jego córki. - Przecież sam mnie o to prosi, na litość boską. Co mam mu powiedzieć? “Do diabła tam, nie zadzwonię"? - Ben, słuchaj... - On wcale nie oczekuje, że do niej zadzwonię. To taka zwykła rozmowa towarzyska. - Mylisz się - rzekł pan Braddock, odkładając serwetkę na kolana i podnosząc wzrok na syna. - Specjalnie powiadomił mnie, że Elaine wróciła. Podkreślił, żebym ci o tym powiedział. - W porządku - odparł Benjamin. Wziął nóż i widelec i zaczął kroić na talerzu posolone mięso. - Kiedy następnym razem mnie poprosi, powiem mu, że w życiu nie zamierzam do niej zadzwonić. - Zadzwoń do niej po kolacji. Benjamin podniósł wzrok i rzucił nóż i widelec na talerz. - O co tu chodzi, do diabła? - spytał. - Czy twój czas jest aż tak cenny, Ben? - To nie ma z tym nic wspólnego. - Czy oglądanie telewizji i nocne picie jest aż tak ważne, że nie możesz poświęcić jednego wieczoru, by zrobić coś dla innych? - Elaine Robinson i ja nie pasujemy do sobie! - zawołał. - Elaine Robinson i ja nie mamy ze sobą nic wspólnego. Pan Braddock pokiwał głową. - Domyślam się, że nie dorównuje ci intelektualnie, co? - Och, przestań. - Przypuszczam, że to zbyt wielki wysiłek, spędzić cały wieczór z kimś głupszym, prawda? - Wiesz cholernie dobrze, że wcale nie o to chodzi.

- Sza! - rzekła pani Braddock. - Przestańcie. Jeżeli Benjamin kategorycznie odmawia umówienia się z nią... - Odmawiam. - To w porządku - dodała pani Braddock. - Zaproszę całą rodzinę do nas na kolację. - Co? - Zaproszę Robinsonów na kolację w przyszłym tygodniu. Benjamin spojrzał posępnie w talerz. - Masz jakieś zastrzeżenia? - spytał ojciec. - Nie. Oczywiście, że nie. Benjamin skończył kolację w milczeniu. Zaczekał, aż matka posprząta ze stołu, po czym zjadł deser i wypił kawę. - Przepraszam na chwilę - powiedział wreszcie. - Od razu pójdę zadzwonić do Elaine. Tuż po siódmej następnego wieczoru Benjamin wyjął z barku butelkę burbona, wypił kilka dużych łyków i otarł usta wierzchem dłoni. Parę minut później zaparkował samochód przy krawężniku przed domem Robinsonów i poszedł ścieżką z płyt chodnikowych w stronę drzwi. Było już ciemno i na ganku czekało na niego zapalone światło. Pan Robinson otworzył drzwi niemal w tej samej chwili, gdy Benjamin nacisnął przycisk dzwonka. - No, Braddock - oznajmił, ściskając mu dłoń i uśmiechając się szeroko. - Najwyższa pora, żebyś zabrał się do rzeczy. Benjamin wszedł za nim do domu. - Obawiam się, że nasza młoda dama nie jest jeszcze całkiem gotowa - ciągnął pan Robinson. Poprowadził Benjamina przez hol na werandę. Pani Robinson siedziała w fotelu z drinkiem w dłoni. Spojrzała na Benjamina, gdy ten się pojawił, ale nie uśmiechnęła się ani też nie wstała. - Dobry wieczór - przemówił Benjamin. Pan Robinson wsunął ręce do kieszeni, ale niemal natychmiast je wyjął i spojrzał na zegarek. - Co byś powiedział na jednego szybkiego? - spytał. - Chętnie. - Burbon, jak zawsze? - Tak, proszę. Benjamin zaczekał, aż pan Robinson wyjdzie, po czym odwrócił się w stronę pani

Robinson, która wciąż siedziała w fotelu i patrzyła w duże tafle szyb okalających pokój. - Proszę posłuchać - zaczął - to nie był mój pomysł. To pomysł mojego ojca. - Benjaminie? - powiedziała cicho, nie patrząc na niego. - Czy nie wyraziłam się dostatecznie jasno w tej sprawie? - Mówię przecież pani, że to nie był mój pomysł - powtórzył Benjamin, robiąc krok w jej kierunku. - Rodzicom wydawało się, że to będzie miły gest, jeśli... - Wyraziłam się chyba dość jasno. - Tak, pani Robinson. - Więc dlaczego tu jesteś? - Ponieważ w grę wchodziło albo to, albo uroczysta kolacja dla dwóch rodzin. A obawiam się, że tego drugiego, niestety, nie byłbym w stanie znieść. Pani Robinson podniosła szklankę do ust. - Wychodzę z nią tylko ten jeden raz - podkreślił Benjamin. - Pojedziemy na kolację, wypijemy drinka i odwiozę ją z powrotem. To wszystko. Nie mam najmniejszego zamiaru umawiać się więcej z pani ukochaną córką. Więc proszę się nie denerwować. - Ale ja się denerwuję - stwierdziła pani Robinson. - Słucham? - Strasznie się tym denerwuję, Benjaminie. Pan Robinson zszedł po trzech stopniach na werandę, niosąc drinki dla Benjamina i siebie. Usiadł ze swoją szklaneczką na fotelu obok pani Robinson. - Siadaj - zaproponował, wskazując na fotel. - Dalej. Benjamin usiadł. - Cóż - rzekł pan Robinson i wzniósł szklankę. - Za ciebie i waszą randkę. Podczas picia Benjamin spoglądał przez szkło na panią Robinson. Wciąż siedziała sztywno w fotelu i patrzyła na ciemny ogród. - Ben? - zapytał pan Robinson. - Słucham? - Kiedy ostatnio widziałeś się z Elaine? - Nie pamiętam. W drzwiach pojawiła się Elaine w eleganckiej brązowej sukience. Niosła przewieszony przez ramię zielony płaszcz i sięgała do ucha, usiłując poprawić mały złoty klips. - Cześć - powiedziała z uśmiechem. - Cześć - odparł Benjamin. Spojrzał na nią, po czym ponownie spuścił wzrok na podłogę.

- Jakieś kłopoty? - spytał pan Robinson. - Zepsuł się zatrzask - wyjaśniła Elaine. Raz jeszcze spróbowała przymocować klips i zmarszczyła czoło. - Nie będzie ci przeszkadzało, jeśli ich nie wezmę? - zwróciła się do Benjamina. - Nie. Elaine ściągnęła drugi klips i włożyła do szklanej popielniczki. Potem usiadła. Złożyła zielony płaszcz na kolanach. - Właśnie pytałem Bena, kiedy widzieliście się ostatni raz - oznajmił pan Robinson. - Ja nie pamiętam - powiedziała Elaine. - Czy nie poszliśmy gdzieś razem jeszcze w liceum? - Owszem - odpowiedział Benjamin. Pan Robinson skinął głową i spojrzał na szklankę, którą trzymał przed sobą w obu dłoniach. - No, masz mi dzisiaj uważać na siebie - oświadczył i uśmiechnął się szeroko. - Kto wie, jakich podstępów Ben nauczył się na Wschodzie. - Zakręcił szklaneczką i wypił łyk. Rozparł się wygodnie w fotelu i spojrzał na Benjamina. - Dokąd chcecie jechać? - Słucham? - Dokąd chcecie jechać? - Do Hollywood - odparł Benjamin. - Zaliczycie centrum? - Proszę? - Mówię, że pewnie chcecie pojechać do centrum. Zajrzeć do największych nocnych lokali. Benjamin dopił drinka i odstawił pustą szklankę na stolik. - Chodźmy - powiedział i wstał. Elaine również wstała i podała mu swój płaszcz. Gdy pomagał jej go włożyć, spojrzał przypadkowo w okno i ujrzał odbicie pani Robinson. Jej oczy wpatrywały się w niego z szyby. - Niedługo wrócimy - dodał. - Co tam, do diabła - odezwał się pan Robinson. - Bawcie się tak długo, jak chcecie. Kiedy Elaine weszła do samochodu, Benjamin zatrzasnął drzwiczki, obszedł wóz i usiadł za kierownicą. Włączył silnik i ruszył. - Mama jest dzisiaj w dziwnym nastroju - zauważyła Elaine. - A co powiedziała? - Słucham?

- To znaczy, o czym konkretnie mówisz? - Moja mama - powiedziała Elaine. - Z jakiegoś powodu jest dzisiaj jakby w transie. Coś ją chyba gryzie. - Co? - Nie wiem co. Benjamin skierował samochód w kierunku wjazdu, po czym wyjechał na autostradę. - Nie znasz jej zbyt dobrze, prawda? - zapytała Elaine. - Nie. - Bo obawiam się, że musi ci się wydawać strasznie nieuprzejma. - Przepraszasz za jej zachowanie? - Nie. Tylko... Tylko boję się, że możesz odnieść niewłaściwe wrażenie co do niej. Po prostu jest dzisiaj w dziwnym nastroju. Benjamin nacisnął pedał gazu do końca i zjechał na środkowy pas. Ktoś zatrąbił z tyłu. Benjamin zerknął w lusterko i przesunął się na pas dla najszybszych. - Mieszkasz teraz z rodzicami? - ciągnęła Elaine. - Zgadza się? - Zgadza się. Skinęła głową. - Masz jakieś plany? - zapytała. - Nie. - Żadnych planów pracy? Dalszych studiów czy czegoś takiego? Benjamin skręcił gwałtownie na środkowy pas, nacisnął klakson i przeniknął obok samochodu, za którym chwilę wcześniej jechał. Elaine spojrzała na niego z dezaprobatą, po czym znowu skierowała wzrok na drogę. - A co z twoją nagrodą? - spytała. - To znaczy? - Co się z nią stało? - Odrzuciłem ją - oznajmił Benjamin. - Co? - Odrzuciłem ją. - Och - zdziwiła się Elaine. - Dlaczego to zrobiłeś? Benjamin dojechał do zderzaka jadącego przed nim samochodu i zaczął trąbić. Kierowca z przodu uniósł dłoń i zaczął dawać znaki Benjaminowi, by przestał. Benjamin pozostał kilka stóp za nim i wciąż naciskał klakson. Wreszcie na sąsiednim pasie zrobiło się miejsce i kierowca zjechał na prawo. Benjamin wystrzelił do przodu.

- Coś jest nie tak? - zapytała Elaine. - Nie. - Zawsze tak jeździsz? - Tak. Elaine znowu spojrzała przez przednią szybę na drogę. Pierwszy nocny lokal, do którego wstąpili, nazywał się Club Renaissance. Elaine wręczyła płaszcz dziewczynie w szatni tuż przy wejściu. Mężczyzna w smokingu zaprowadził ich do stolika na środku sali. Oprócz osoby siedzącej samotnie w rogu byli jedynymi gośćmi w klubie. Na końcu pomieszczenia znajdowała się estrada z fortepianem i perkusją, ale nikt nie grał. - Chcesz coś zjeść? - spytał Benjamin, gdy postawiono przed nimi dwa drinki. - Tak, bardzo chętnie. - Proszę o kartę - zwrócił się Benjamin do kelnera. - Kolacja dla państwa? - Nie, tylko dla pani - odparł Benjamin. Kelner skinął głową i oddalił się. - Nie będziesz jadł? - zapytała Elaine. - Nie. - Benjamin podniósł szklankę i wypił odrobinę. - Dlaczego nie? - Wybacz, ale nie jestem głodny. Kelner wrócił po chwili z kartą, ale Elaine potrząsnęła głową. - Rozmyśliłam się - powiedziała. - Dziękuję panu. Następny klub nazywał się Interior. Kiedy Elaine i Benjamin weszli, usłyszeli grający zespół. Znaleźli wolny stolik i Benjamin zamówił jeszcze dwa drinki. - Chcesz zatańczyć? - zapytał. - A ty? Wzruszył ramionami i wstał. Elaine również wstała i poszła za nim na parkiet. Tańczyli przez chwilę, po czym Benjamin opuścił ręce i wskazał głową na stolik. - Są już drinki - wyjaśnił. Przepchnął się do stolika wśród kilku tańczących par. W następnym klubie atrakcją był striptiz. Elaine weszła za Benjaminem, zdjęła płaszcz i oddała do szatni. Benjamin przeszedł przez salę i wybrał stolik tuż przy scenie. Usiadł. Kiedy podeszła Elaine, wskazał jej głową krzesło naprzeciw niego. - Benjaminie? - Usiądź.

- Benjaminie? - Co? - Mam siedzieć plecami do sceny? - Tak. - A czy nie moglibyśmy usiąść trochę dalej? - Nie. Elaine stała przez chwilę, po czym opadła na krzesło. Benjamin zamówił drinki, po czym wsunął ręce do kieszeni, rozsiadł się niedbale i oglądał występ. Z boku sceny grał niewielki zespół, a na środku, tyłem do publiczności, stała striptizerka. Pochyliła głowę w szerokim rozkroku i między rozstawionymi nogami wyszczerzyła zęby do widzów. Przez długi czas napinała mięśnie pośladków w rytm muzyki, po czym wyprostowała się i zaczęła skakać po scenie. Do błyszczących stożków okrywających jej sutki przymocowane były dwa różowe sznureczki. Na końcu każdego wisiała duża różowa kitka. Striptizerka zaczęła nimi kołysać przed sobą w czasie tanecznego marszu. Kelner postawił dwa drinki na stoliku. - Wypijesz mój? - zapytała Elaine. - Po co? - Proszę cię. - Już się upiłaś? - Tak. Podniósł jej szklankę, wypił wszystko i postawił z powrotem przed nią. - Może obejrzysz występ? - zaproponował. Siedziała sztywno, patrząc na niego poprzez stolik. - Benjaminie? - odezwała się. - Co? - Czy ty mnie nie lubisz? - Słucham? - Czy ty mnie z jakiegoś powodu nie lubisz? - Nie - odparł Benjamin. - Dlaczego? - Nie wiem. Benjamin rozsiadł się wygodnie na krześle ze szklanką w dłoni. Striptizerka nadal hasała po scenie, lecz teraz nie obracała kitkami, tylko trzymała je w dłoniach. Nagle stanęła na wprost widowni. Wypuściła kitki z rąk. Zespół przestał grać, oprócz perkusisty, który zaczął

walić w bęben. Kobieta zaczęła poruszać ciałem w obie strony, a kitki zakołysały się w rytmie jej ruchów. Striptizerka podrygiwała coraz szybciej, aż w końcu kitki zaczęły zataczać koła wokół jej piersi. Kilka osób nagrodziło to brawami. Benjamin wyciągnął ręce i również zaczął klaskać. - Tracisz wspaniałe widowisko - oznajmił. Elaine odwróciła się i dostrzegła dwie kitki wirujące wokół piersi striptizerki, po czym odwróciła się z powrotem. Splotła ręce na kolanach i spojrzała ponad głową Benjamina w zadymioną przestrzeń sali. - Jak ci się to podoba? - spytał Benjamin. Nie odpowiedziała. - Potrafiłabyś tak zrobić? - Nie. Nagle tancerka chwyciła jedną z kitek i obróciła nią w drugą stronę, tak że kitki wirowały teraz w przeciwnych kierunkach. Rozległy się brawa. Kobieta powoli uniosła ręce na boki i pochyliła się lekko do przodu. Potem podeszła do brzegu sceny. Elaine była jedyną osobą, która nie odwróciła swojego krzesła w stronę estrady. Striptizerka podeszła do niej i nachyliła się tak, że różowe kitki zawirowały tuż przed oczami Elaine. Mrugnęła do Benjamina, wciąż unosząc ramiona. Kilku mężczyzn wybuchnęło śmiechem. Benjamin wyprostował się i odstawił szklankę na stół. Zmarszczył brwi, patrząc na twarz tancerki, a następnie na Elaine, która wciąż siedziała sztywno ze wzrokiem utkwionym w przestrzeni ponad głową Benjamina. Przed jej oczami co parę sekund przelatywały różowe kitki. Płakała. Benjamin nagle wstał i przeciął dłonią tor biegu kitek. Przestały wirować. Jakiś mężczyzna z tyłu zaczął gwizdać. Benjamin wziął Elaine za rękę i poprowadził przez salę do szatni. - Elaine? - odezwał się, gdy wyszli już na dwór. - Proszę cię, odwieź mnie teraz do domu. - Elaine, przepraszam. Otarła policzek wierzchem dłoni. - Chciałabym już wrócić do domu. - Elaine, posłuchaj... - Gdzie stoi samochód? - spytała. Włożyła ręce do kieszeni płaszcza i wbiła wzrok w chodnik. - Elaine, posłuchaj mnie. - Ruszyła przed nim chodnikiem. - Elaine? - Proszę cię, odwieź mnie do domu - powtórzyła, przyspieszyła kroku i znów zaczęła płakać.

- Hej, zaczekaj chwilę! - zawołał Benjamin i dogonił ją. - Przepraszam, że cię tu przyprowadziłem. - Chcę wrócić do domu! - Przyspieszyła jeszcze bardziej. - Elaine! - Benjamin chwycił ją za rękę i zatrzymał. - Posłuchaj, chcę ci coś powiedzieć. - Odwieź mnie do domu! - Ale mogę ci coś powiedzieć? - Słucham? - Cały ten pomysł - powiedział, wciąż trzymając ją za rękę - cały ten pomysł z tą randką i tak dalej. To pomysł moich rodziców. Zmusili mnie do tego. - Naprawdę? - zapytała Elaine, ponownie ocierając policzek. - Miło z twojej strony, że mi to mówisz. - Ale właśnie dlatego tak się zachowywałem. Nie jestem taki. Źle postąpiłem. - Proszę cię, możemy już wracać do domu? - Może jednak zjemy kolację czy coś? - Nie. - Nie możemy usiąść gdzieś i porozmawiać? - Chcę wracać do domu! - oznajmiła, patrząc mu w twarz. - Ale ja najpierw chcę z tobą porozmawiać. - Benjaminie, ludzie na nas patrzą. Benjamin rozejrzał się dookoła, po czym zaprowadził ją pod ścianę budynku. - Czy mogłabyś przestać płakać? - poprosił. - Nie, nie mogę. - Ale mogłabyś spróbować? - Nie. Patrzył na nią przez chwilę, po czym objął ją ramieniem, przyciągnął do siebie i pocałował. Przez parę chwil stali bez ruchu, wreszcie Elaine odsunęła twarz i odchrząknęła. - Ludzie wciąż się na nas gapią - powiedziała cicho. Spróbował pocałować ją jeszcze raz, ale odwróciła głowę. - Nie chcę tego robić przy ludziach - oznajmiła. - Chodźmy do samochodu. - Czy możemy coś zjeść? - spytała. Wziął ją za rękę i poprowadził chodnikiem do restauracji. Kelner wskazał im stolik z tyłu sali. Gdy tylko usiedli, Benjamin nachylił się i ponownie ujął jej dłoń. - Elaine?

- Słucham? - Już dobrze? - Tak. - Czy potrafisz zrozumieć, że ja wcale taki nie jestem? Taki, jaki byłem wcześniej. Skinęła głową. - Potrafisz to zrozumieć? - Benjaminie, pani czeka. Przy stoliku stała kelnerka z notatnikiem i ołówkiem w ręku. - Co zjesz? - spytał Benjamin. - Hamburgera. - W porządku. - Benjamin zwrócił się do kelnerki: - Dwa hamburgery. Kelnerka zapisała zamówienie i odeszła. Benjamin znowu spojrzał na Elaine. Przyglądał się jej przez dłuższy czas, po czym zaczął potrząsać głową. - Elaine? - odezwał się. - Chciałbym... chciałbym tylko, żebyś zrozumiała, że taki nie jestem. Wcale taki nie jestem. - Czy ty nie jesteś przypadkiem chory? - Chory? - To znaczy, dlaczego jesteś w takim złym humorze? - Nie wiem - odparł Benjamin. - Podobny nastrój prześladuje mnie, odkąd skończyłem studia. Elaine rozłożyła serwetkę na kolanach. Siedzieli w milczeniu. Wreszcie kelnerka przyniosła zamówione dania i postawiła przed nimi. Benjamin podniósł swojego hamburgera, ale natychmiast go odłożył. - Tak się jakoś czuję - dodał. - Po opuszczeniu uczelni cały czas coś mnie nieodparcie zmusza do nieuprzejmości. Elaine podniosła hamburgera. - To czemu tam nie wrócisz? - zapytała. - To nie dla mnie - odrzekł Benjamin. Elaine zaczęła jeść. Benjamin podniósł swojego hamburgera do ust i po chwili ponownie go odłożył. - W ogóle strasznie mi głupio - zaczął. - I chcę cię przeprosić. Bo naprawdę nie jestem taki. Skinęła głową. Benjamin spojrzał na hamburgera na talerzu i podniósł go do ust.

Dopiero po północy podjechali w końcu pod dom Robinsonów i zaparkowali. Przez parę chwil siedzieli w ciszy w samochodzie. Elaine zwróciła twarz w stronę Benjamina i uśmiechnęła się. - Może wejdziesz? - zaproponowała. - Zrobię ci drinka. Albo kawę. Benjamin pokręcił głową. - Wiesz, niezbyt chce mi się pić - odparł. Elaine skinęła głową i znów zapanowała cisza. - Dobra - odezwała się wreszcie Elaine. - To może ja już pójdę. Benjamin ujął jej dłoń. Spojrzała na niego, a on przysunął głowę i pocałował ją. - Benjaminie? - spytała cicho. - Tak, Elaine? - Czy w domu nie byłoby wygodniej? - Nie chcę... To znaczy, nie chciałbym nikogo obudzić. - Nikogo nie obudzimy - stwierdziła Elaine, chwytając klamkę. - Wejdźmy do środka. - Zaczekaj. - Wziął ją za rękę i przyciągnął do siebie. - Dlaczego chcesz, żebyśmy weszli do środka? - Bo myślę, że tak byłoby wygodniej. - Czy w samochodzie nie jest wygodnie? Elaine zachmurzyła się. - Coś jest nie tak? - zapytała. - Słucham? - Czemu nie chcesz wejść do domu? - Och - odparł Benjamin. - Po prostu... po prostu myślę, że moglibyśmy zrobić coś innego. Pojechać gdzieś. - Dobrze. Benjamin włączył silnik. - Dokąd jedziemy? - spytała Elaine. - Do jakiegoś baru. Próbuję sobie przypomnieć, gdzie tu jest jakiś bar. - Zdaje się, że w hotelu Taft? Benjamin spojrzał na nią. - Prawda? - dodała. - Ja nie... nie pamiętam. - Pojedźmy tam - zaproponowała. - Do Tafta?

Skinęła głową. - Czekaj - powiedział Benjamin, kręcąc głową. - Czy to nie za daleko? - To tylko mila stąd. - Mila... - powtórzył Benjamin. - Ale tam może nie być baru. - Sprawdźmy. - Ale, Elaine... Właściwie dlaczego... dlaczego wybrałaś Tafta? Obróciła się i spojrzała na niego. - O co chodzi? - zapytała. - O nic - rzekł Benjamin. - Ja tylko... ja tylko zastanawiam się, czy mają tam bar czy nie. Właściwie to pojedźmy zobaczyć. Sprawdzimy, czy mają czy nie. Przeszli przez drzwi baru w hotelu Taft i Elaine wybrała stolik w rogu, obok okna. Benjamin pomógł jej zdjąć płaszcz i usiedli. Elaine wyglądała chwilę przez okno, po czym odwróciła się do Benjamina. - Mam wrażenie, że już tu kiedyś byłam - oznajmiła. - Nie mają tu przypadkiem sali balowej? - Nie wiem. - Chyba mają - ciągnęła. - Zdaje się, że byłam tu kiedyś na przyjęciu. Benjamin skinął głową, nie patrząc na nią. Elaine otworzyła usta, by coś jeszcze powiedzieć, ale nagle zmarszczyła brwi. Nachyliła się i położyła dłoń na rękawie Benjamina. - Jakiś mężczyzna się nam przygląda - oznajmiła. Benjamin pokręcił głową. - Jeden z windziarzy - dodała. - Przyglądał się nam, gdy tu weszliśmy, i dalej się przygląda. - Elaine, chodźmy stąd. - Spójrz. Jest ich dwóch. Rozmawiają o nas. - Elaine... - Stoją w drzwiach, gapią się na nas i rozmawiają. Jeden wskazuje nas ręką. Nagle kelnerka postawiła przed nimi dwa drinki i zniknęła. Elaine podniosła wzrok i zmarszczyła brwi. - Co się dzieje? - spytała. Benjamin odchrząknął. - Benjaminie? - Elaine, chodźmy już stąd. - Dlaczego ona przyniosła nam te drinki?

- Zamówiłem je, gdy tu weszliśmy. - Nie zamówiłeś. - Napij się. - Słucham? - Napij się, proszę. - Ale ona się pomyliła. Benjamin pokręcił głową. - Nie pomyliła się - stwierdził. - Zamówiłem drinki, gdy tu weszliśmy. - Nie zamówiłeś. - Elaine, zamówiłem. Szepnąłem to jej, gdy ją mijaliśmy. - Dlaczego mówisz mi takie rzeczy? - Bo tak było! - zawołał Benjamin. - Nieprawda. - Proszę cię, pij! Spojrzała na drinka przed sobą. - Nie to chciałam - oświadczyła. - Cholera! - krzyknął Benjamin. Sięgnął po jej drinka, czyli po martini, i szybko wypił. - Benjaminie, co tu się dzieje? - Nic. - Coś się jednak dzieje - nalegała Elaine. - Co takiego? - Po prostu nie podoba mi się tutaj - odrzekł Benjamin. - Dlaczego? - Bo nie. - Dlaczego mnie okłamałeś co do tego zamawiania drinków? - Nie okłamałem. - Więc czemu jesteś taki zdenerwowany? - Chodźmy stąd! - zawołał Benjamin. Poderwał się, uderzając w stół kolanami, i podniósł z krzesła płaszcz Elaine. Sięgnął do kieszeni po pieniądze, które następnie zostawił na stoliku. Potem chwycił Elaine za rękę. - Szybko, szybko! Wybiegł z baru pierwszy i ruszył przez hol. Jeden z recepcjonistów przystanął na jego widok i uśmiechnął się. - Dobry wieczór, panie Gladstone - powiedział. Benjamin minął go w pośpiechu. - Benjaminie? - odezwała się Elaine.

- Szybko! Pociągnął ją w stronę wejścia do hotelu. - Benjaminie? Oni cię tu znają czy co? Przecięli pawilon przed hotelem i doszli do parkingu. Benjamin otworzył drzwiczki samochodu przed Elaine i wcisnął jej płaszcz do rąk. - Wsiądź, proszę - powiedział. - Benjaminie? - Do cholery, Elaine, wsiadaj do samochodu! Wsiadła do samochodu. Benjamin zatrzasnął drzwi i obszedł wóz. Gdy tylko znalazł się w środku i zamknął swoje drzwiczki, zakrył twarz dłońmi. Przez długi czas kręcił głową, zasłaniając oczy. - Elaine? - odezwał się w końcu. - Lubię cię. Bardzo cię lubię. Obserwowała go, ale nic nie powiedziała. - Wierzysz mi, Elaine? Skinęła głową. - Wierzysz? - Tak. - Od tak dawna... Od tak dawna nie przydarzyło mi się nic takiego miłego. Jesteś pierwszą osobą, z którą mogę naprawdę przebywać. Wyciągnęła dłoń i zdjęła jedną rękę z jego twarzy. - Całe moje życie jest takie puste. Nic w nim nie ma, Elaine. - Milczał przez chwilę, a potem wyswobodził rękę z jej uścisku i pokręcił głową. - Przepraszam - dodał, sięgając do kieszeni po kluczyki. - Odwiozę cię do domu. Elaine patrzyła, jak Benjamin wkłada kluczyk do stacyjki i włącza silnik. - Benjaminie? - odezwała się. - Słucham, Elaine? - Czy ty masz z kimś romans? Benjamin wbił wzrok w swoją rękę na stacyjce. Elaine pokręciła głową. - Przepraszam - powiedziała. - Elaine? - Przepraszam cię - powtórzyła. - To nie moja sprawa. Benjamin powoli przekręcił kluczyk i wyłączył silnik. Przez chwilę wpatrywał się w swoją rękę, po czym podniósł wzrok i spojrzał przez przednią szybę.

- To się po prostu stało - przemówił. - Zwykła podła rzecz, która przydarzyła się jak wszystko inne. - Spojrzał na nią. - Potrafisz to zrozumieć? Potrafisz to zrozumieć, Elaine? Skinęła głową. - I co teraz o mnie myślisz? - Słucham? - Czy coś o mnie w tej chwili myślisz? Skinęła głową. - Ale co myślisz? Elaine wzruszyła ramionami. - Myślę, że miałeś z kimś romans - odparła. - Co innego mogę myśleć? - Ale nie pogardzasz mną? Zmarszczyła brwi. - Nie pogardzasz? Ponownie chwyciła jego dłoń. - Benjaminie? - zapytała, patrząc na niego. - Czy ona była mężatką? Skinął głową. - Miała rodzinę? - Syna. Miała męża i syna. - Dowiedzieli się o tym? - Nie. - I wszystko już się skończyło? - Tak. Elaine pokręciła głową. - Dlaczego miałabym tobą pogardzać? - Ale Elaine - zaczął Benjamin, zwracając się w jej stronę. - A gdyby... gdyby to był ktoś, kogo znasz? Co wtedy byś czuła? - Nie wiem. - Znienawidziłabyś mnie? - Nie sądzę - odparła. - A tak było? - Słucham? - Czy to ktoś, kogo znam? - Nie. - Zwykła kobieta, którą poznałeś w barze? Benjamin skinął głową.

- Była znudzona, samotna i tak dalej? - Tak. - No to sądzę, że dzięki tobie przestała się nudzić - orzekła Elaine. - Ale to raczej nie moja sprawa. Przepraszam, że przeze mnie się wydało. - Przepraszasz? - Bo chyba jesteś z tego powodu zdenerwowany. - Elaine, to mnie nie zdenerwowało. Ale czy... czy umówiłabyś się ze mną jeszcze raz, gdybym cię poprosił? Po tym, jak się dowiedziałaś prawdy? - Myślę, że tak. - W takim razie, czy spotkamy się jeszcze? - Jeśli chcesz. - Jutro? Możemy się gdzieś wybrać jutro? - Oczywiście - zgodziła się Elaine. - W ciągu dnia - rzekł Benjamin. - Przejedziemy się albo coś takiego. Skinęła głową. - Jesteś pewna, że naprawdę tego chcesz? Nie chciałbym, żebyś spotykała się ze mną, jeśli nie chcesz. - Chcę - powiedziała Elaine. - Chcesz? - Benjaminie, naprawdę chcę. Następnego ranka niebo było jasnobłękitne i bezchmurne. Po ulicy niósł się jedynie warkot kosiarki elektrycznej, prowadzonej przez ogrodnika po trawniku przed domem Robinsonów. Benjamin zaparkował samochód, wysiadł i szybkim krokiem dotarł przez trawnik do wejścia. Zapukał i czekał. Po chwili drzwi otworzyła pani Robinson. Miała na sobie zielony szlafrok. Benjamin spojrzał na nią, zerknął przez jej ramię w głąb domu i znów popatrzył na jej twarz. - Elaine i ja wybieramy się dzisiaj na przejażdżkę - wyjaśnił. Pani Robinson wyszła na ganek i zamknęła za sobą drzwi. - Porozmawiamy w twoim samochodzie? - zapytała. - Wolałabym nie rozmawiać w domu. - Cóż, nie bardzo wiem, czy mamy o czym... - Elaine jeszcze śpi. Pani Robinson wsunęła ręce do kieszeni szlafroka. Zeszła z ganku i ruszyła poprzez

trawnik w stronę samochodu, witając się po drodze skinieniem głowy z ogrodnikiem. Doszła do samochodu i wsiadła do środka. Benjamin patrzył, jak zamyka drzwiczki i splata ręce na piersi. W końcu pokręcił głową i poszedł obok ogrodnika do samochodu. - Pani Robinson? - Wsiadaj, Benjaminie - powiedziała, nie patrząc na niego. - Naprawdę sądzę, że nie bardzo mamy o czym mówić, pani Robinson. - Wsiadaj do samochodu. Benjamin stał przez chwilę bez ruchu, po czym obszedł samochód i usiadł za kierownicą. - Ruszaj - poleciła pani Robinson, wskazując głową za przednią szybę. Benjamin włączył silnik. - Pani Robinson - zaczął. - Mam nadzieję, że nie obrazi się pani, jeśli powiem, że uważam, że postępuje pani trochę melodramatycznie. Nie doszło do niczego aż tak strasznego, żeby od razu... - Miń kilka domów i park. Benjamin opuścił hamulec ręczny i ruszył powoli wzdłuż krawężnika. Kiedy przejechał obok kilku domów, zatrzymał samochód, wyłączył silnik i odchylił się do tyłu na fotelu. Przez chwilę panowała całkowita cisza, zakłócana jedynie dobiegającym z tyłu warkotem kosiarki. - Przykro mi, Benjaminie, że do tego dochodzi - odezwała się w końcu pani Robinson. Benjamin skinął głową. - Ale masz się z nią nigdy więcej nie spotykać. Znów skinął głową. - Czy wyrażam się jasno? - Tak. - Cieszę się - oznajmiła pani Robinson. - Więc możemy uznać sprawę za zamkniętą? - Przecież sprawa nie jest zamknięta. - Nie? - Nie - odparł Benjamin, zaciskając dłonie na dolnej części kierownicy. - Nie mam zamiaru wykonywać pani poleceń, pani Robinson. - Benjaminie? - Nie mogłaby pani wyraźnie mi powiedzieć, jakie ma pani zastrzeżenia, zamiast... - Chcesz tego? - Tak, chcę. -

No

cóż,

Benjaminie.

Elaine

to

bardzo

prosta

dziewczyna.

Urocza

i

nieskom-plikowana. - Pani Robinson? - Ale jest jednak zupełnie uczciwa, Benjaminie. Zupełnie szczera. - Pani Robinson pokręciła głową. - A ty, Benjaminie... nie jesteś ani uczciwy, ani szczery. - Pani Robinson? - Słucham? - O której ona zwykle wstaje? - Benjaminie, myślę, że nie musisz się tym martwić. - Ja myślę, że muszę - odparł Benjamin. - Umówiliśmy się i Elaine czeka na mnie. - Wyjaśnię jej, że nie mogłeś przyjść. - Nic z tego. - Benjaminie? - powiedziała pani Robinson, obracając się nagle w jego stronę. - Masz teraz wracać do domu. Masz teraz wracać do domu i nigdy więcej do nas nie przychodzić. - Niech pani idzie do diabła. - Benjaminie, nie bądź taki mądry. - Nie jestem mądry, pani Robinson. - Bo jeśli będę musiała, narobię ci dużo nieprzyjemności. - Naprawdę? - Naprawdę. Benjamin pokiwał głową. - Czy mogę spytać, jak pani zamierza to zrobić? - Czy koniecznie muszę ci to powiedzieć? - Tak. - No cóż, Benjaminie - odparła pani Robinson, lustrując jego twarz. - Opowiem Elaine wszystko, co będzie trzeba, żeby utrzymać ją z dala od ciebie. Przez chwilę panowała cisza. - Nie wierzę pani - stwierdził w końcu Benjamin. - Więc pora, żebyś zaczął mi wierzyć. - Nie wierzę, że mogłaby pani to zrobić, pani Robinson. Nie sądzę, że mogłaby pani jej to powiedzieć. - Mam nadzieję, że nie będę musiała. Benjamin odwrócił się nagle w jej stronę. - Nie może pani tego zrobić - powiedział, chwytając ją za nadgarstek. - Nie może pani tego zrobić, pani Robinson.

Odwzajemniła jego spojrzenie. - Pani Robinson - ciągnął Benjamin, kręcąc głową - proszę, niech pani tego nie robi. Bardzo panią proszę, niech pani tego nie robi. - Wracaj teraz do domu - poleciła pani Robinson. Uwolniła rękę. - Pani Robinson, niech pani tego nie niszczy. Bardzo panią proszę, niech pani tego nie niszczy! Wpatrywał się w nią jeszcze przez chwilę, po czym nagle obrócił się, chwycił za klamkę i otworzył szeroko drzwiczki. Wyskoczył szybko na ulicę. Jakiś samochód wyminął go, głośno trąbiąc. Benjamin nie zamknął drzwi, tylko popędził ulicą do domu Robinsonów. Minął ogrodnika, który na jego widok przestał strzyc trawnik i wbił w niego wzrok. Drzwi frontowe były zamknięte. Benjamin obiegł dom i wpadł do kuchni. - Elaine! Przebiegł przez kuchnię i jadalnię. - Elaine! Elaine! Na górze otworzyły się drzwi. Benjamin podbiegł do połowy wysłanych dywanem schodów. - Elaine! - Benjamin? - Wchodzę na górę, Elaine! - Czy mógłbyś zaczekać, aż się ubiorę? Zaraz zejdę. Benjamin popędził na piętro. Elaine stała w drzwiach na końcu korytarza. Ruszył do niej, chwycił ją za rękę i wciągnął do pokoju. - Co się stało? - spytała Elaine. - Spotkajmy się na rogu - wyrzucił z siebie Benjamin, z trudem chwytając oddech. Przejdź przez płot w ogrodzie, a ja podjadę po ciebie na sąsiednią ulicę. - O czym tym mówisz? - Proszę cię, zrób to! - Nie - odpowiedziała, marszcząc brwi. - Proszę! - Co się dzieje? Benjamin zaczął ją ciągnąć w stronę drzwi, ale Elaine wyrwała się. - Benjaminie, nie jestem nawet ubrana. - Jesteś. - Ale buty.

- No to je włóż. - Czy pozwolisz, że przed wyjściem zjem śniadanie? - Włóż buty - polecił Benjamin. - Zaraz wracam. Wybiegł na korytarz i wpadł do jednego z pokoi od strony ulicy. Podbiegł do okna i odsunął firankę akurat na czas, by dostrzec panią Robinson. Szła szybkim krokiem. Skręciła z ulicy na trawnik. Benjamin obrócił się i pobiegł z powrotem przez korytarz. Elaine stała w drzwiach swojego pokoju. - Dlaczego nie włożyłaś jeszcze butów? - Bo chcę się dowiedzieć, co się dzieje. Benjamin obiegł ją i wpadł do pokoju. Buty stały przy łóżku. Podniósł je. - Pospiesz się, dobrze? - Nie - odparła Elaine. Stanęła na środku pokoju, spoglądając na niego z nachmurzoną miną. Na dole trzasnęły nagle drzwi. Benjamin podniósł oczy do góry, stał nieruchomo kilka sekund, po czym upuścił buty na podłogę i wziął Elaine za rękę.

- Elaine - zaczął - muszę ci coś powiedzieć. - Tak? - Ta kobieta. - Słucham? - Ta kobieta, Elaine. Ta starsza kobieta. - O czym ty mówisz? - Elaine - rzekł Benjamin, kręcąc głową. - To nie była jakaś tam kobieta. - Słucham? - To nie była tylko jakaś tam kobieta z mężem i synem. - Więc kto to był? Pani Robinson pojawiła się w drzwiach i zamarła. Elaine spojrzała na nią, a potem na Benjamina. Odezwała się: - Czy ktoś może mi powiedzieć, co... Nagle urwała. Odwróciła powoli głowę w kierunku matki. Pani Robinson spuściła wzrok na podłogę, po czym odchrząknęła i odeszła. Elaine wyszarpnęła rękę z uścisku Benjamina, ale wciąż wpatrywała się w puste drzwi. - Elaine? - O mój Boże. - Elaine?

- O mój Boże - powtórzyła. Spojrzała na Benjamina, potem podeszła wolno do okna. Wpatrzyła się w dom za podjazdem. Przez długą chwilę panowała zupełna cisza. W końcu Benjamin zrobił krok w stronę okna. - Elaine? - zaczął. Odwróciła się błyskawicznie i spojrzała mu w twarz. - Wynoś się stąd! - krzyknęła. - Ależ, Elaine? Przebiegła przez pokój i zaczęła popychać Benjamina w kierunku drzwi. - Wynoś się! - Elaine? - Wynoś się! Wynoś się z tego domu! Wypchnęła go na korytarz i trzasnęła drzwiami. Znowu zrobiło się zupełnie cicho. Benjamin lekko przechylił głową, wpatrując się w panią Robinson, która wciąż ubrana w zielony szlafrok, stała wyprostowana i nieruchoma na końcu korytarza, odwzajemniając jego spojrzenie. - Elaine? - powiedział cicho Benjamin. - O mój Boże - jęknęła za drzwiami Elaine. - Benjaminie? - odezwała się pani Robinson. - Żegnaj. - Odwróciła się, weszła do pokoju i zamknęła za sobą drzwi. Przez kilka następnych tygodni Benjamin nie ruszał się z domu. Czasami wychodził nad basen i patrzył w wodę, czasami spacerował wolno po okolicy. Ale zazwyczaj siedział w pokoju, gapiąc się w dywan, albo wyglądał przez okno na druty, które biegły wzdłuż ulicy po słupach telefonicznych. Potem, kiedy spędził w domu niemal miesiąc, kiedy minęły święta Bożego Narodzenia i zaczął się nowy rok, postanowił ożenić się z Elaine.

CZĘŚĆ TRZECIA Rozdział szósty Następnego ranka po powzięciu decyzji Benjamin wstał wcześnie. Wziął prysznic, a potem odnalazł na poddaszu niewielką walizkę, z której korzystał na studiach, i zapakował do niej ubrania i dwa prześcieradła. Wziął walizkę razem ze swoją poduszką i zszedł do kuchni, aby zaczekać, aż wstaną rodzice. Kiedy do kuchni wszedł ojciec, Benjamin zjadł już małe śniadanie i siedział przy stole z rękami na kolanach. - Wcześnie dziś wstałeś - zauważył pan Braddock. Dostrzegł na podłodze walizkę z leżącą na niej poduszką i już chciał coś powiedzieć, ale Benjamin go ubiegł. - Zamierzam ożenić się z Elaine Robinson - oznajmił. - Słucham? - Zamierzam ożenić się z Elaine Robinson. Pan Braddock stał przez chwilę bez ruchu, po czym podszedł bardzo wolno do stołu i spoczął na krześle naprzeciw syna. - Mówisz poważnie? - spytał. Benjamin skinął głową. Pan Braddock wolno wyciągnął dłoń. Benjamin uścisnął ją. - Pójdę powiedzieć matce - oświadczył pan Braddock. - Zaczekaj tutaj. - Wstał i wyszedł pospiesznie z kuchni. Benjamin odchrząknął i ponownie położył dłonie na kolanach. Pani Braddock weszła do kuchni w szlafroku. - Po co to całe zamieszanie? - zapytała. - Powiedz matce - powiedział pan Braddock. - Zamierzam ożenić się z Elaine Robinson. - Co takiego? Pani Braddock spojrzała ze zmarszczonymi brwiami najpierw na Benjamina, a potem na męża. - Ben i Elaine - wyjaśnił pan Braddock. - On mówi, że się pobierają. Pani Braddock przeniosła wzrok na Benjamina i zaczęła kręcić głową. - Och, Ben - powiedziała. - Wyciągnęła ręce w jego stronę. Benjamin wstał i podszedł do niej. Uściskała go. - Och, Ben, popłakałam się.

Pan Braddock wyciągnął z kieszeni białą chusteczkę. - No, puść go - rzekł, podając ją żonie. - Wysłuchajmy wszystkiego od początku do końca. Pani Braddock wzięła chusteczkę i otarła oczy. Benjamin usiadł z powrotem na swoim miejscu. - Dobra - podjął pan Braddock. - Obrócił krzesło i usiadł na nim okrakiem, chwytając oparcie. - Ustaliliście już datę? - Nie. Pani Braddock usiadła obok Benjamina i ujęła jego dłoń. - Powiedziałeś już Robinsonom? - zapytał pan Braddock. - Nie. - Zadzwoń do nich od razu. - Nie. - Chcesz z tym zaczekać. - Och, Ben - jęknęła pani Braddock. Znowu zaczęła płakać. Benjamin odchrząknął. - Chyba powinienem wam powiedzieć - zaczął - że Elaine jeszcze o tym nie wie. Pani Braddock przestała ocierać oczy i powoli odjęła chusteczkę od twarzy. - Jeszcze o czym nie wie? - spytał pan Braddock. - Że się pobieramy. - Słucham? - Postanowiłem się z nią ożenić dopiero godzinę temu. Pan Braddock spojrzał na żonę, a potem znów na Benjamina. - Ale z pewnością rozmawiałeś już z nią na ten temat? Benjamin pokręcił przecząco głową. - Ale pisałeś jej o tym? - Nie. - Dzwoniłeś? - Nie. - Na Boga, Benjaminie - żachnął się pan Braddock. - Najpierw dostarczasz nam takich emocji, a teraz mówisz, że nawet się jej nie oświadczyłeś? - To właśnie mówię. Pan Braddock wstał. Spojrzał na stojącą na podłodze walizkę. - A to co? - zapytał, wskazując na bagaż.

- Jadę dzisiaj do Berkeley. - Oświadczyć się? - Zgadza, się. - No cóż, to raczej niezbyt przemyślana decyzja - orzekł pan Braddock, odbierając chusteczkę żonie i chowając ją do kieszeni. - Po co bierzesz swoje rzeczy? - Przeprowadzam się tam. - Chcesz tam mieszkać? - Tak. - Ben? - odezwała się pani Braddock, patrząc posępnie na syna. - Myśleliśmy, że chodzi ci o to... - Chwileczkę - wtrącił pan Braddock. - Ona właśnie kończy studia. Chcesz tak po prostu pojechać tam i mieszkać blisko niej? - Tak. Pan Braddock pokręcił głową. - Ben, nie możesz tego zrobić. - To właśnie zrobię. - Usiądź i napisz do niej list. Zadzwoń do niej. Nie możesz tam jechać i naprzykrzać się tej dziewczynie tylko dlatego, że nie masz nic lepszego do roboty. - Kocham ją - odparł Benjamin. Wstał i schylił się, by ucałować matkę w policzek. Potem podniósł walizkę i poduszkę. - Ben, posłuchaj mnie - ciągnął ojciec. - Jestem pewien, że ją kochasz. I uważam, że to wspaniała rzecz. Ty i Elaine. Ale na Boga, człowieku! Benjamin podszedł do drzwi. - Prawie nie znasz tej dziewczyny. Skąd wiesz, że ona chce wyjść za ciebie? - Jeszcze nie chce. - A czy... czy chociaż cię lubi? - Nie. - Na miłość boską, Ben - powiedział pan Braddock, robiąc krok w jego stronę i unosząc dłoń. - Nie możesz tam jechać i pakować się w jej życie w ten sposób. Benjamin otworzył drzwi. - Przyślę adres - obiecał. - Ben?! Było późne popołudnie, kiedy Benjamin wjechał do Berkeley, i ulice zapchane były

samochodami i przemykającymi między nimi przechodniami. Odnalazł główną ulicę w mieście, zaparkował przed jakimś hotelem i wysiadł. Stał przez chwilę na chodniku, obserwując spieszących po chodniku studentów, po czym pchnął drzwi do hotelu i wszedł do środka. Stary mężczyzna w recepcji podniósł wzrok znad gazety. - Czy ma pan jakieś wolne pokoje na dzisiaj? - spytał Benjamin.

Mężczyzna kiwnął głową. - A czy są wyposażone w telefon? - Niektóre. - Dobrze - stwierdził Benjamin. - Wezmę tylko rzeczy z samochodu. - Odwrócił się i ruszył przed siebie, ale po chwili przystanął i wrócił do kontuaru. - Czy jest tu w pobliżu jakaś dobra restauracja? - zapytał. - Cicha? - Proszę pójść na róg ulicy. Benjamin wyszedł z hotelu i ruszył chodnikiem do rogu. Przestudiował uważnie jadłospis przyklejony w gablocie przed restauracją. Potem wszedł do niej i obejrzał stoliki na środku sali i w przegrodach pod ścianą. Kelnerka podeszła do niego z kartą. - Przepraszam, czy powinienem zarezerwować stolik, jeślibym chciał zjeść tu wieczorem kolację? - Może pan, jeśli ma pan ochotę - odparła kelnerka. - Ale czy jest tu tłok? Około ósmej? - Trudno powiedzieć. Benjamin skinął głową. - Dobrze, w takim razie zarezerwuję jeden stolik - zdecydował. - Pana nazwisko? - Braddock. - Na ile osób? - Tylko dwie. - Dwie? - Tak - potwierdził Benjamin. - I czy mógłbym prosić o tamten stolik? - Wskazał na przegrodę w najdalszym kącie sali. - Oczywiście. W pokoju hotelowym na stoliku obok łóżka stał telefon. Kiedy Benjamin został już sam, usiadł przy nim i przez długi czas się w niego wpatrywał, nie dotykając jednak słuchawki. W końcu podniósł ją, ale szybko odłożył, zanim zgłosiła się centrala. Wstał i podszedł do okna. Na chodniku poniżej studenci kroczyli w jedną i drugą stronę, wchodzili i wychodzili ze

sklepów albo rozmawiali w małych grupkach. Benjamin włożył ręce do kieszeni i obserwował ich przez chwilę, potem rozebrał się i wziął prysznic. Kiedy już włożył czyste ubranie i starannie się uczesał, ponownie usiadł na łóżku obok telefonu. Odchrząknął i podniósł słuchawkę. - Halo? - odezwał się do telefonistki. - Czy mogłaby mi pani podać numer Elaine Robinson? Jest na ostatnim roku na uniwersytecie. Przez chwilę panowała cisza. - Mieszka w Wendell Hall - zakomunikowała w końcu telefonistka. - Rozumiem. - Czy mam pana połączyć? Benjamin otworzył usta, lecz zaraz zamknął je bez słowa. - Proszę pana? Odchrząknął. - Połączyć pana? - Nie - odparł. - Dziękuję. Zadzwonię później. Zjadł kolację sam w kawiarni obok hotelu. Kiedy skończył jeść, popijał kawę aż do godziny ósmej. Zapłacił i wyszedł na ulicę. - Przepraszam - odezwał się do jakiegoś studenta. - Możesz mi powiedzieć, gdzie jest Wendell Hall? Student wskazał w głąb ulicy. - Pójdziesz tam i skręcisz - oznajmił. - Duży dziedziniec. Benjamin odnalazł akademik, ale zamiast wejść do środka, jedynie odczytał nazwę nad drzwiami wejściowymi, po czym usiadł na ławce na środku dziedzińca. Przez długi czas wpatrywał się w beton pod stopami, szybko podnosząc wzrok za każdym razem, gdy w drzwiach pojawiała się jakaś dziewczyna. W końcu wstał, opuścił dziedziniec i wrócił do miasta. Przesiedział godzinę w restauracji, popijając piwo i obserwując gości, potem podniósł się, wrócił do akademika i wszedł do holu. Dziewczyna w recepcji spojrzała na niego zza kontuaru. - Czy mieszka tutaj Elaine Robinson? - spytał Benjamin. Dziewczyna omiotła wzrokiem listę przed sobą i skinęła głową. - Pokój dwieście - poinformowała. - Czy mam ją poprosić? Sięgnęła po słuchawkę, ale gdy miała już wykręcić numer, Benjamin podniósł rękę do góry i potrząsnął głową. - Właśnie... właśnie sobie przypomniałem, że muszę jeszcze coś załatwić.

- Mam jej nie prosić? - Nie - odparł Benjamin, robiąc krok do tyłu. - Coś jej przekazać? - Nie, dziękuję. Właśnie sobie przypomniałem o jednej rzeczy, którą muszę załatwić. Odwrócił się i wybiegł z akademika. Wrócił do miasta i poszedł do kina naprzeciw swojego hotelu. Następnego ranka Benjamin znalazł dom z pokojami do wynajęcia parę ulic od akademika Elaine i wprowadził się do pokoju na pierwszym piętrze. Następnie sprzedał samochód. W składzie używanych samochodów dostał za niego dwa tysiące dziewięćset dolarów. Zaniósł pieniądze do swojego pokoju, schował do szuflady, a potem położył się na łóżku i spędził resztę popołudnia na wpatrywaniu się w sufit. Po tygodniu wciąż jeszcze nie widział Elaine. Kilka razy dziennie przechodził obok jej akademika, rzucając okiem na wchodzące i wychodzące dziewczyny. Często je też obserwował, siedząc na przystanku autobusowym naprzeciwko dziedzińca, ale ani razu nie dostrzegł Elaine. Któregoś popołudnia zdecydował się już poprosić dziewczynę z recepcji, żeby zadzwoniła do niej i poprosiła ją na dół, ale gdy tylko wszedł na dziedziniec, rozmyślił się i postanowił napisać do niej list. W sklepie naprzeciw swojego domu kupił dwie duże puszki piwa i zaniósł je do siebie. Otworzył jedno piwo, wyjął papeterię z szuflady i zaczął pisać.

Droga Elaine! Znużony trochę życiem rodzinnym mieszkam teraz w Berkeley. Myślałem o tym, żeby wpaść do Ciebie i złożyć Ci wyrazy uszanowania, ale nie jestem całkowicie pewien, jak zapatrywałabyś się na perspektywę spotkania po incydencie związanym ze mną i Twoją mamą. Był to niewątpliwie poważny błąd z mojej strony, ale nie na tyle poważny, mam nadzieję, by odmienić na stałe Twoje uczucia do mnie. Twa przyjaźń wiele dla mnie znaczy i spadłby mi kamień z serca, gdybym tylko wiedział, że Benjamin przeczytał to, co napisał, po czym odchylił się do tyłu na krześle z piwem w ręku. Pił je powoli, spoglądając przez okno na dach domu po przeciwnej stronie ulicy. Kiedy opróżnił pierwszą puszkę, wyrzucił ją do kosza i otworzył drugą. Kiedy i druga była pusta, upuścił ją na podłogę i poszedł do łazienki. Gdy wrócił, rozpoczął nowy list.

Droga Elaine!

Kocham Cię i nic na to nie poradzę. Błagam Cię, żebyś mi wybaczyła to, co zrobiłem. Tak bardzo Cię kocham. Boję się, że Cię spotkam. Zawsze kiedy wychodzę za próg, kurczę się ze strachu, że Ty tam będziesz proszę Cię pomóż mi proszę Cię zapomnij o tym co zrobiłem jestem bezradny i zrozpaczony i zagubiony i nieszczęśliwy proszę Cię pomóż mi proszę Cię droga Elaine zapomnij o tym co zrobiłem proszę Cię o boże droga Elaine kocham Cię kocham Cię zapomnij o tym co Benjamin wstał od biurka, nie dokończywszy listu, padł na łóżko i zasnął. Następnego dnia zobaczył ją. Skończył jeść lunch w stołówce uniwersyteckiej i kiedy wyszedł, ujrzał, jak Elaine, obładowana książkami, przecina w dole szeroki pawilon. Zamarł i wpatrywał się w nią, aż minęła stołówkę. Wtedy zbiegł po schodach i poszedł za nią. Spieszyła się. Benjamin trzymał się w pewnej odległości od niej, kryjąc się za idącymi studentami. Ruszył za nią po schodach do dużego budynku. Zatrzymała się przy źródełku. Benjamin również się zatrzymał i patrzył, jak Elaine pije. Kiedy skończyła, podążył za nią długim korytarzem. Skręciła i weszła do jednej z sal wykładowych. Benjamin szybko przeszedł obok otwartych drzwi, zerknął do środka i zobaczył, że Elaine kładzie książki na poręczy krzesła i mówi coś do siedzącej obok osoby. Przystanął po drugiej stronie drzwi. - Przepraszam - odezwał się do wchodzącej właśnie do sali dziewczyny. - Tak? - Ile trwają te zajęcia? - Słucham? - Te zajęcia - powtórzył Benjamin. - Jak długo trwają? - Godzinę - odparła dziewczyna. Na zewnątrz budynku znajdowały się ławki i kilka drzew. Benjamin wrócił do stołówki, by kupić gazetę. Potem przez godzinę przesiadał się z jednej ławki na drugą, paląc papierosy i przebiegając wzrokiem nagłówki w gazecie. Gdy upłynęła godzina, w budynku zadźwięczał dzwonek. Benjamin wstał. Przy wejściu zaczęli pojawiać się studenci. Małymi grupkami schodzili po stopniach. Benjamin przeniósł się pod drzewo i szybko omiatał spojrzeniem twarze wychodzących osób. W drzwiach pojawiła się Elaine, niosąc stertę książek i rozmawiając z jakąś dziewczyną. Zatrzymały się. Elaine powiedziała coś do koleżanki i roześmiała się. Następnie zostawiła ją na szczycie schodów i zeszła w dół. Benjamin wsunął gazetę pod pachę. Włożył ręce do kieszeni i odchrząknął. Ruszył spod drzewa w kierunku Elaine, patrząc przed siebie. Zatrzymał się obok niej i obrócił w jej stronę. Elaine przystanęła

gwałtownie i wbiła w niego wzrok. Benjamin spuścił oczy na chodnik. Chrząknął parę razy. - Cóż - wydusił z siebie w końcu. - Elaine. Nie odezwała się. - Cóż - powtórzył Benjamin, kiwając głową, ale nie podnosząc oczu. - Jak... jak się masz? Wszystko w porządku? Jakiś student wpadł na niego z tyłu. Benjamin odwrócił się, uśmiechnął i skinął głową ze zrozumieniem. Ponownie odchrząknął i spojrzał w punkt na chodniku obok butów Elaine. - Myślałem... myślałem, że może się z tobą zobaczę. Pamiętałem, że studiujesz tutaj. Zerknął na nią. Wciąż stała nieruchomo, obejmując rękami książki i wpatrując się w niego. Szybko spuścił wzrok. - Chyba... chyba... Która to godzina? - Odwrócił się i spojrzał na duży zegar na wieży parę budynków dalej. - No tak, muszę już iść - stwierdził. - Do widzenia. Oddalił się pospiesznie. Wpadł na jakąś studentkę, potem na jeszcze jedną. Lawirował między następnymi osobami, wreszcie wydostał się z tłumu, minął budynek stołówki i wybiegł na jezdnię. Przejeżdżający samochód zatrąbił na niego i Benjamin wskoczył z powrotem na chodnik. Przeszedł dwie przecznice, nie zatrzymując się, potem odwrócił się i wrócił do ostatniego skrzyżowania. Stanął na środku chodnika i gapił się przez chwilę na ruch uliczny. Kiedy ktoś go potrącił, odsunął się pod wysoki mur przylegający do chodnika. Powoli uniósł dłonie i zakrył twarz. Zobaczył ją znowu parę dni później. Było sobotnie popołudnie i padał deszcz. Benjamin wybrał się na spacer. Przeszedł kilka przecznic od uniwersytetu i ruszył szeroką ulicą ze sklepami i markizami, pod którymi krył się od czasu do czasu przed deszczem. Elaine stała na przystanku autobusowym. Miała na sobie cienki, przezroczysty płaszcz nieprzemakalny, a na głowie kapelusz z tego samego sztucznego tworzywa. Kiedy Benjamin ją zauważył, stanął jak wryty, wyjął ręce z kieszeni i przyglądał się jej w bezruchu przez długi czas. Potem pospieszył do restauracji obok przystanku. Usiadł przy stoliku pod oknem i zamówił butelkę piwa. Kiedy kelnerka mu ją podała, pociągnął duży łyk. Na szybie okna wymalowane były duże litery. Co jakiś czas Benjamin schylał lekko głowę, by zza ogromnej zielonej litery M spojrzeć na Elaine, która wciąż stała w deszczu na przystanku, ale poza tym cały czas siedział wyprostowany na krześle w taki sposób, że M znajdowało się dokładnie między jego twarzą a Elaine. Gdy skończył pierwszą butelkę piwa, zamówił następną. Nadjechał autobus i zatrzymał się na przystanku. Benjamin szybko wstał i wyjrzał znad M. Drzwi autobusu otworzyły się, ale Elaine pokręciła odmownie głową w stronę kierowcy. Drzwi zamknęły się i autobus ruszył. Przy stoliku Benjamina pojawiła się kelnerka. - Czy to będzie wszystko? - zapytała.

- Nie - odparł Benjamin. - Jeszcze jedno piwo. Skinęła głową. - Gdzie tu jest toaleta? - Z tyłu, proszę pana. Benjamin poszedł szybko do męskiej toalety. Uczesał się, potem wrócił do stolika i szybko wypił czekające na niego piwo. Gdy skończył, wstał i wyszedł z restauracji prosto na deszcz. Elaine stała na skraju chodnika i patrzyła na sklep po drugiej stronie ulicy. Benjamin odchrząknął i ruszył w jej kierunku. Kilka stóp przed nią zatrzymał się, znowu odchrząknął i uśmiechnął się. - Elaine? - odezwał się, pochylając się lekko do przodu. Odwróciła się szybko. Benjamin skinął głową. - Właśnie... właśnie sobie spacerowałem - wyjaśnił. - I wydawało mi się, że to ty. - Hej! Benjamin odwrócił się. Jakiś mężczyzna w samej koszuli stał tuż przed drzwiami restauracji, osłaniając głowę przed deszczem kartą dań. - Może by tak pan zapłacił za piwo? - zawołał. - Och - zreflektował się Benjamin. Przebiegł szybko przez chodnik i sięgnął do kieszeni po pieniądze. Podał kilka banknotów, które tamten wziął i zmiął w dłoni. - To studencki numer? - spytał mężczyzna. - Słucham? - Wypić i wyjść. To studencki numer? - Nie. Przepraszam. - Benjamin odwrócił się i ruszył do Elaine. - Co ty tu robisz? - odezwała się. - Słucham? - Co robisz w Berkeley? - Och. No cóż, mieszkam tu. Chwilowo. Elaine jeszcze przez chwilę patrzyła na niego ze zmarszczonym czołem, po czym przeniosła wzrok na ulicę. - Czekasz na autobus? - spytał Benjamin. Skinęła głową, nie patrząc na niego. - Aha - rzekł Benjamin. - Dokąd... dokąd się wybierasz? - Do miasta - odparła Elaine. Benjamin pochylił się i wyjrzał na jezdnię. Kilka przecznic dalej widać było przez

deszcz zbliżający się autobus. - Mógłbym... mógłbym pojechać z tobą - zaproponował. - Jeśli... jeśli nie miałabyś nic przeciwko temu. - Hej! Mężczyzna z restauracji znowu stał na dworze z kartą nad głową. - Reszta - zawołał. Benjamin uśmiechnął się do niego i skinął głową. - Proszę ją zatrzymać - odpowiedział. - Co? - Proszę zatrzymać. Mężczyzna spojrzał na niego spode łba, trzymając resztę na wyciągniętej dłoni. W końcu Benjamin podbiegł do niego i tamten wysypał mu monety do ręki. - Dziękuję - powiedział Benjamin. Włożył pieniądze do kieszeni, wrócił na brzeg chodnika i czekał w milczeniu obok Elaine, aż autobus podjedzie na przystanek i otworzy drzwi. W środku było dużo ludzi, więc nie mogli siedzieć obok siebie. Elaine znalazła miejsce w środkowej części, obok starej kobiety trzymającej na kolanach złożoną parasolkę, a Benjamin ominął ją i wcisnął się między dwóch staruszków siedzących na samym końcu autobusu. Po drugiej stronie mostu łączącego brzegi zatoki autobus szybko przejechał szosą wzdłuż nasypu i zatrzymał się na końcowym przystanku. Benjamin wstał i wysiadł przednimi drzwiami za Elaine. - No cóż - odezwał się, idąc obok niej do głównej części pętli autobusowej. - Dokąd też tak idziesz? - Słucham? - Pytam, dokąd stąd idziesz. - Mam spotkanie - odparła Elaine. - Randkę? - Tak. Benjamin zatrzymał się, by uniknąć zderzenia z przechodniem idącym z naprzeciwka, ominął go i dogonił Elaine. - Tutaj? - spytał, wskazując na chodnik. - Słucham? - Tutaj, na pętli, masz się z nim spotkać?

- Nie. - A gdzie? - Przyspieszył, by dotrzymać jej kroku. - Słucham? - Pytam, gdzie macie się spotkać. - W zoo - wyjaśniła Elaine. - W zoo - powtórzył Benjamin. Odchrząknął. - Mają tu chyba całkiem niezłe zoo, prawda? - Nigdy w nim nie byłam. - Och. No cóż, ja też nie. Mógłbym... mógłbym się tam z tobą przejechać. Dotrzymać ci po drodze towarzystwa. Czekali w milczeniu przy innym stanowisku na autobus do zoo. Benjamin stał z rękami w kieszeniach, spoglądając w górę na padający deszcz i od czasu do czasu wychylając się z grupy czekających, aby wypatrzeć autobus. Kiedy ten nadjechał, Benjamin wsiadł za Elaine i poszedł za nią do tylnej części, gdzie były wolne miejsca. Elaine usiadła, zdjęła kapelusz i podtrzymywała go ręką na kolanach. Benjamin usiadł obok niej. - Nieszczególny... nieszczególny dzień na wycieczkę do zoo - zauważył z uśmiechem. - Rzeczywiście - zgodziła się Elaine. Odwróciła głowę i wyjrzała przez mokrą szybę. Przejechali bez słowa kilka przystanków. Benjamin gapił się na miejsce przed sobą, a Elaine z głową odwróconą do okna patrzyła na mijane budynki i padający deszcz. W końcu odwróciła się do Benjamina. - Co ty tu właściwie robisz? - spytała. - Gdzie? - W Berkeley. Dlaczego mieszkasz w Berkeley? - Och - rzekł Benjamin, kiwając głową. - Po prostu mieszkam tu chwilowo. - Zamierzasz studiować? - Nie. - Więc dlaczego? - Dlaczego tu mieszkam? - Tak. - No cóż - zaczął. - Dlaczego tu mieszkam? - Znowu spojrzał na miejsce przed sobą. Bardzo... to... bardzo mnie ciekawi, jak się tu mieszka. To interesujące miejsce. - Pracujesz? - Nie - odparł. - Sprzedałem samochód. Wystarczy mi z tego na życie. - I czym się tu zajmujesz?

- Różnymi rzeczami - wyjaśnił. - Zajmuję się różnymi rzeczami. - Jakimi różnymi rzeczami? - No... Poszedłem na parę zajęć. Byłem na paru zajęciach na uniwersytecie. - Ale nie jesteś zapisany? - Nie jestem - potwierdził. - Ale lubię... Mają tu kilku świetnych profesorów. To znaczy w Berkeley. Elaine zastanawiała się nad czymś przez chwilę, po czym odwróciła głowę do okna. Benjamin opuścił wzrok na swoje nogi. - Z całą pewnością za mokro dzisiaj na zoo - stwierdził. Gdy dotarli na miejsce, Benjamin wysiadł za Elaine tylnym wyjściem i przekroczył bramę ogrodu zoologicznego. Zwiedzających było niewielu. Czarne asfaltowe ścieżki lśniły od deszczu, a większość zwierząt pochowała się. Tuż za bramą Elaine przystanęła. - O której masz się z nim spotkać? - spytał Benjamin. - Powinien już być. Stali obok klatki z dużym ptakiem, który spał na żerdzi wysoko pod dachem. Benjamin obrócił się, by mu się przez chwilę przyjrzeć, po czym zaczął kiwać głową i odwrócił się ponownie do Elaine. - No cóż - zaczął. - Trochę się spóźnia, prawda? - Słucham? - Mówię, że twój przyjaciel się spóźnia. Może zatrzymał go deszcz. Pojawił się przyjaciel i dziarsko przekroczył bramę zoo. Miał na sobie jasnobrązowy płaszcz przeciwdeszczowy i trzymał w dłoni fajkę. - To on? - spytał Benjamin. Elaine obróciła się, uśmiechnęła i ruszyła na powitanie młodzieńca, który włożył cybuch fajki w zęby i wyciągnął ku niej ręce. Benjamin ruszył za Elanie i stanął kilka stóp od nich. Przyjaciel przez chwilę uśmiechał się do Elaine, po czym zerknął przez jej ramię i uniósł brwi. Benjamin skinął głową i uśmiechnął się do niego. Elaine odstąpiła na bok. - To jest Benjamin Braddock - powiedziała. - Przyjechał tu ze mną autobusem. A to Carl Smith. - Cześć, Ben - rzekł Carl, wyciągając rękę. - Miło mi cię poznać, Carl - odpowiedział Benjamin, zrobił krok do przodu i uścisnął mu dłoń.

Carl wyswobodził rękę i odwrócił się do Elaine. - Obawiam się, że trochę dziś za mokro na oglądanie zwierząt - stwierdził. Benjamin pokiwał głową. Spojrzał w niebo. Gdy opuścił wzrok, Carl prowadził już Elaine z powrotem do bramy, obejmując ją ramieniem. - No cóż - odezwał się za nimi Benjamin. - Miło było was spotkać. Bawcie się dobrze. - Mnie też było miło, Ben - odparł Carl, wyjmując fajkę z ust i machając nią na pożegnanie. - Dziękuję - rzekł Benjamin. Patrzył, jak znikają za bramą. Potem włożył ręce z powrotem do kieszeni i zaczął przechadzać się po ogrodzie zoologicznym. Zatrzymał się przy hipopotamie i przez długi czas przypatrywał mu się w deszczu. Potem kupił torebkę orzeszków, które zjadł w autobusie podczas drogi powrotnej. W następnym tygodniu dwukrotnie spotkał Elaine, ale za każdym razem znajdowali się po przeciwnych stronach ulicy, więc jedynie uśmiechał się i machał do niej ręką bez słowa. Wreszcie pewnego ranka minął ją znowu po drugiej stronie ulicy, a ona przystanęła. Powiedziała coś, czego nie dosłyszał. - Chwileczkę - zawołał. Przekroczył krawężnik i przeszedł przez jezdnię między samochodami stojącymi na czerwonym świetle. - Cześć - odezwał się z uśmiechem. - Chcę z tobą porozmawiać - oznajmiła Elaine. Benjamin skinął głową. - Dobrze - odparł. - Gdzie mieszkasz? - No cóż - zaczął Benjamin. - Właściwie to na tej ulicy. -Wskazał na chodnik. - Pod jakim numerem? - Czterysta osiem. - Będziesz po południu w domu? - Tak. Będę. - Wpadnę do ciebie - zaproponowała Elaine. Benjamin skinął głową. - No cóż - odparł. - Mam nadzieję, że będę w domu. Zmarszczyła brwi. - Więc będziesz czy nie? - zapytała.

- Tak. Będę. Na pewno. Zjawiła się w środku popołudnia. Kiedy zapukała do drzwi, Benjamin siedział przy biurku i czytał książkę, którą kupił sobie rano, zaraz po tym, jak się spotkali. Odłożył książkę stroną tytułową do dołu i podszedł szybko do drzwi. Stał chwilę, odchrząknął i otworzył je. - Elaine - rzekł. - Proszę, wejdź. - Nie. - Słucham? - Chcę ci zadać jedno pytanie - oznajmiła Elaine. - Potem sobie pójdę. - No cóż - stwierdził Benjamin. - Mam nadzieję... mam nadzieję, że będę w stanie odpowiedzieć. - Będziesz. - Co to za pytanie? - Benjaminie, po co tu jesteś? - Proszę? - Chcę, żebyś mi powiedział, po co przyjechałeś do Berkeley - oświadczyła, przesuwając się lekko do przodu. Benjamin uśmiechnął się. - No cóż, Elaine... - Możesz mi powiedzieć? - No cóż, Elaine - powtórzył. - Wydawało mi się... wydawało mi się, że już ci powiedziałem. Nie powiedziałem ci? - Nie powiedziałeś. - Ale wejdź proszę do środka. - Nie. - Nie mogłabyś wejść do pokoju? - Nie chcę cię widzieć - oznajmiła. - Nie chcę być razem z tobą w tym pokoju. No więc, po co tu jesteś? Benjamin odwrócił się do niej bokiem i zaczął kręcić głową. - Elaine? - Powiedz mi. - Ależ Elaine - rzekł, unosząc ręce. - Nie wejdziesz do pokoju? - Nie ufam ci. - Nie ufasz mi? - Dlaczego tu jesteś?

- Bo jestem! - Benjamin opuścił ręce, ale wciąż na nią nie patrzył. - Czy dlatego, że ja tu jestem? - Co? - Czy przeniosłeś się tutaj dlatego, że ja tu jestem? Benjamin otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale zaraz je zamknął i znowu zaczął kręcić głową. - Czy dlatego? - Nie wiem! - zawołał. - Nie wiesz, dlaczego tu przyjechałeś? - Proszę cię, wejdź. - Benjaminie - powiedziała Elaine, robiąc kolejny krok do pokoju. - Odpowiedz mi, tak czy nie? Czy przyjechałeś tutaj dlatego, że ja tu jestem, czy nie? Benjamin odwrócił się w stronę biurka. - Tak? - A jak myślisz?! - wybuchnął Benjamin, zaciskając pięści i unosząc je nad głową. - Myślę, że tak. - No więc tak! - potwierdził. Uderzył pięściami w blat biurka. Elaine stała przy drzwiach, patrząc na jego odwróconą głowę. - No to możesz już wyjechać - stwierdziła. - Co? - Chcę, żebyś wyjechał. - Wyjechał? - Wyjedź z tego miasta. Wyjedź stąd i zostaw mnie w spokoju. Odwrócił się w jej stronę. - Benjaminie? - ciągnęła Elaine, patrząc mu w oczy. - Jesteś jedyną osobą, której nie chcę nigdy więcej widzieć. Zakrył twarz rękoma. - Obiecaj mi, że wyjedziesz do jutra rana. - Ależ Elaine? - Obiecaj. Odjął ręce od twarzy i spojrzał na nią, potem odwrócił się i uderzył dłońmi w blat biurka. - Dobrze! - krzyknął. - Obiecaj mi.

- Dobrze! Dobrze! Dobrze! Elaine pokręciła głową i obserwowała pochylonego nad biurkiem Benjamina. - Elaine? Nie odpowiedziała. Benjamin usiadł nagle na krześle przed biurkiem i ukrył twarz w dłoniach. - Elaine? - powtórzył. - Nie chcę z tobą rozmawiać. - Elaine! - wrzasnął, nie podnosząc głowy. - Kocham cię! Zapanowała zupełna cisza. Elaine przez chwilę patrzyła na jego plecy i kark, a potem wolno przeszła na środek pokoju. - Jak mogłeś to zrobić? - zapytała cicho. Nie podniósł głowy. - Jak mogłeś to zrobić! - powtórzyła głośniej. Nie odpowiedział. - Jak mogłeś zgwałcić moją... - Zakryła twarz dłońmi. Benjamin powoli uniósł głowę i spojrzał ze zmarszczonymi brwiami na blat biurka. - Co takiego? - spytał. - Czy ty już wszystkiego nienawidzisz? - spytała Elaine, nadal zakrywając twarz. Wstał z fotela i odwrócił się w jej stronę. - Zgwałcić? - powtórzył. Elaine opuściła ręce na tyle, żeby popatrzeć na niego zza czubków palców. Płakała. - Powiedziałaś: “zgwałcić"? Nie odpowiedziała. - Nie - zaprotestował Benjamin. Zrobił krok w stronę Elaine, ale ona cofnęła się. - Nie powtórzył. Elaine odchrząknęła i otarła oczy. - Co ci powiedziała? - spytał Benjamin. Elaine podniosła na niego wzrok, ale nie odpowiedziała. - Co ona ci powiedziała?! Nadal milczała. - Co?! Elaine spojrzała na niego, po czym odwróciła się. - Chcę, żebyś wyjechał stąd do jutra rana - powiedziała. - Nie! - zawołał Benjamin.

Stanął między nią a drzwiami. - Nie dotykaj mnie. - Nie dotykam. - Więc odejdź od drzwi. - Elaine, przysięgam na Boga, że cię nie dotknę. Ale proszę cię. Proszę cię, powiedz mi, co ona ci powiedziała. - Dlaczego? - Bo to nieprawda! - Czy to prawda, że spałeś z nią? - Tak. - To wystarczy. Odejdź od drzwi. - Elaine? - Powiedziała mi, że zaciągnąłeś ją w hotelu do pokoju i tam ją zgwałciłeś. - O nie. - Teraz chcę stąd wyjść. - Zaciągnąłem ją? Elaine spojrzała na niego, ale nie odpowiedziała. - Powiedziała, że zaciągnąłem ją tam? - Powiedziała, że zaprowadziłeś ją na górę, ale była pijana i nie wiedziała, co się dzieje. - W Tafcie? - Zgadza się. - Mogłabyś mi powiedzieć, co ci jeszcze mówiła? - Dlaczego? - Elaine, wyjeżdżam jutro rano. Daję ci słowo. Ale muszę to wszystko wiedzieć. Elaine wahała się przez chwilę, a potem odchrząknęła. - Powiem ci i wyjdę. - Zgoda. Ponownie odchrząknęła. - Powiedziała, że piła drinka z przyjaciółką w hotelowym barze. Tam ją zauważyłeś. - To nieprawda. - Benjaimnie, proszę odejdź od drzwi. - Co jeszcze? - Nie chcę o tym mówić. - Proszę cię.

- Kiedy wyszła, czekałeś na nią na parkingu. - O mój Boże. - Potem... zabroniłeś jej wsiąść do samochodu i powiedziałeś, że jest zbyt pijana, by jechać do domu. Benjaminie, chcę już stąd iść. - Co dalej? - Powiedziałeś... powiedziałeś, że załatwisz jej pokój na noc. Zaprowadziłeś ją na górę i zamawiałeś drinki, aż w końcu usnęła. A rano... - Elaine pokręciła głową. - Wypuść mnie stąd, Benjaminie! - Rano...? - powtórzył Benjamin. - Rano powiedziałeś jej, że miała z tobą romans. - Elaine... - Teraz wypuść mnie stąd. - Elaine, to obrzydliwe. - Wypuść mnie, proszę - powiedziała Elaine. Odchrząknęła i otarła oko. - Elaine, to nie było tak. Naprawdę zaczęło się na przyjęciu. - Nie chcę tego słyszeć. - Moi rodzice urządzili przyjęcie z okazji mojego powrotu ze studiów. Odwiozłem twoją mamę do domu. - Powiedziałam już, że nie chcę tego słuchać. - Elaine, taka jest prawda. - Nie obchodzi mnie to. - Zrobiła krok w stronę drzwi. - Odsuń się, proszę. Benjamin nie ruszył się. - Elaine, odwiozłem ją do domu po przyjęciu. - Czy mogę już iść? - Potem poszliśmy na górę, aby obejrzeć twój portret. Kiedy tam weszliśmy... Kiedy weszliśmy do twojego pokoju, ona zaczęła się rozbierać. - Benjaminie, mówisz o mojej matce! - Potem zszedłem na dół po jej torebkę. Zaniosłem ją na piętro, położyłem na łóżku i już wychodziłem z pokoju, kiedy ona tam weszła. Rozebrana do naga. Weszła i... Nagle Elaine wrzasnęła na cały głos. Benjamin wytrzeszczał na nią oczy, dopóki nie przestała krzyczeć. Potem przez długi czas dalej gapił się na nią, podczas gdy ona podniosła ręce, by zakryć twarz, i w końcu opuściła je wolno z powrotem. Benjamin tkwił jeszcze przez chwilę przed drzwiami, po czym rozejrzał się błyskawicznie po pokoju. Skoczył do rogu pokoju po drewniane krzesło i wyciągnął je na

środek pokoju, gdzie stała Elaine. Zaraz potem wypadł na korytarz i popędził do łazienki. W otwartych drzwiach na końcu korytarza stał jakiś chłopak. - Wszystko w porządku - rzucił Benjamin. Wpadł do łazienki, chwycił szklankę i napełnił ją wodą. Zaniósł ją szybko z powrotem, ale przed drzwiami swojego pokoju zastał gospodarza domu, który wszedł właśnie po schodach. - Kto krzyczał? - spytał gospodarz. - Wszystko w porządku - uspokoił go Benjamin. - Kto krzyczał? - Panie Berry, wszystko w porządku. - Kto to był? - Gość. Ale już wszystko w porządku. - Czyj gość? - Mój. - Co jej pan zrobił? - Przepraszam - rzekł Benjamin. Próbował go obejść, ale pan Berry zastąpił mu drogę. Nic jej nie jest! - zawołał Benjamin. - Zdenerwowała się i krzyknęła! Niosę jej właśnie trochę wody! - Wezwałem policję - oświadczył pan Berry. - O Boże. - Co jej pan zrobił?! - Cholera! - wybuchnął Benjamin. - Niech pan zadzwoni na policję i powie, żeby nie przyjeżdżali! Nic się nie stało! - Co jej pan zrobił?! - Proszę zejść mi z drogi - powiedział Benjamin. Przepchnął się obok gospodarza do pokoju i zamknął za sobą drzwi. - Weź - Podał Elaine szklankę. - Co się dzieje? - Nic. - Kto tam jest? - Mój gospodarz - odpowiedział Benjamin. Odwrócił się i wyszedł na korytarz. Pan Berry usiłował zajrzeć do środka, ale Benjamin zamknął drzwi. Na końcu korytarza stało dwóch studentów, a piętro wyżej kolejny wychylał się przez poręcz. - Wszystko w porządku! zawołał Benjamin. - Wracajcie do pokojów! - Nikt się nie poruszył. Benjamin spojrzał na pana Berry. - Zechce pan zadzwonić jeszcze raz na policję?

- Powiedz pan, co się stało. - Zdenerwowała się i krzyknęła. Niech pan zadzwoni na policję i powie, żeby nie przyjeżdżali. - Dlaczego się zdenerwowała? - Nie pańska sprawa, dlaczego się zdenerwowała. Nagle drzwi wejściowe otworzyły się i po schodach wbiegł szybko policjant. - Kto dzwonił? - spytał. - Ja - oznajmił pan Berry. - Słuchajcie - zaczął Benjamin. - Wszystko jest w porządku. - Ma w pokoju dziewczynę, która krzyczała. Policjant spojrzał na Benjamina. - Co się stało? - zapytał. - Odwiedziła mnie przyjaciółka - rzekł Benjamin. - Podczas rozmowy zdenerwowała się i krzyknęła. Ale już wszystko jest w porządku. - Dlaczego wiec krzyczała, jeśli wszystko jest w porządku? - Tłumaczę panu. Rozmawialiśmy o czymś, co ją zdenerwowało. - O czym? - Słucham? - O czym rozmawialiście? - To prywatna sprawa. - Ale o czym? - Powiedziałem, że to prywatna sprawa. Elaine otworzyła nagle drzwi i wyjrzała na korytarz. Dwóch studentów z końca korytarza zrobiło kilka kroków do przodu, a pan Berry wyciągnął szyję ponad ramieniem Benjamina, by spojrzeć na nią. - Czy to pani krzyczała? - spytał policjant. - Tak. - Co on pani zrobił? - Nic - odpowiedziała Elaine. - Zdenerwowałam się. - Czym się pani zdenerwowała? - To prywatna sprawa! - powtórzył Benjamin. - Rozumie pan? Policjant odwrócił się w jego stronę i zmarszczył czoło. - Nazwisko. - Słucham?

- Twoje nazwisko. - O co mnie pan oskarża? - Mniejsza o to. Jak się nazywasz? - Braddock - podpowiedział pan Berry. - Nazywa się Benjamin Braddock. - Jesteś studentem? - Nie. - A kim? - Lokatorem. - Jaki masz zawód? Czym się zajmujesz? - Niczym. - Co to znaczy: niczym? - To znaczy niczym. - Żartujesz sobie? - Nie. - Więc czym się zajmujesz? - Niczym. - Co robisz? - Proszę pana - zaczął Benjamin. - Myślę, że to nie ma większego znaczenia. - Więc co robisz? - Chce mnie pan spisać czy co? Policjant spojrzał na pana Berry, a potem na dwóch studentów stojących w połowie korytarza. - Wracajcie do siebie - polecił, machając dłonią. Wrócili do swoich pokoi i zamknęli drzwi. - Nie będzie już więcej problemów - obiecał Benjamin. Policjant spoglądał na niego przez długą chwilę, po czym skinął głową. - W porządku, Ben - oznajmił. - Tym razem wierzę ci na słowo. - Odwrócił się, zszedł po schodach i opuścił dom. - Panie Braddock? - odezwał się gospodarz. - Słucham? - Ma się pan stąd wynieść w ciągu tygodnia. - Co? Pan Berry odwrócił się i ruszył w dół po schodach. - Panie Berry?

- Słyszałeś pan. Benjamin zbiegł za nim po schodach. - Mam się stąd wyprowadzić? - Zgadza się. - Dlaczego? - Wie pan dlaczego. - Nie wiem dlaczego, panie Berry. Niech mi pan powie. - Bo nie chcę pana tutaj. - Dlaczego? - Bo mi się pan nie podoba. Benjamin zmarszczył czoło, a pan Berry wyminął go i poszedł korytarzem do swojego pokoju. Benjamin usłyszał, jak zatrzaskują się drzwi, po czym wrócił powoli do swojego pokoju. Elaine wciąż stała w drzwiach. Benjamin ominął ją i zbliżył się do łóżka. Przysiadł na jego brzegu i opuścił spojrzenie na dywan. - Benjaminie? - Tak? - Przepraszam, że krzyczałam. Benjamin siedział przez chwilę na łóżku, potem wstał i poszedł po walizkę. Zaniósł ją na łóżko i otworzył. Elaine zamknęła drzwi. Podeszła do krzesła na środku pokoju i usiadła. - Benjaminie? - Co? - Mogę cię o coś zapytać? Skinął głową, podszedł do komody i wysunął górną szufladę. Wyjął z niej koszulę, podszedł do łóżka i ułożył ją w walizce. - Na co liczyłeś? - odezwała się Elaine. - Słucham? - Kiedy tu przyjechałeś - dodała. - Liczyłeś, że coś może zajść między nami? - Nie wiem. - Czy kiedykolwiek się zastanawiałeś, co mogę czuć do ciebie? - Słuchaj - odparł, obracając się w stronę Elaine. - Nie chcę w tej chwili rozmawiać. Przepraszam za wszystko, ale jeżeli nie masz nic przeciwko temu, to wolałbym zostać teraz sam. Elaine pokiwała głową. - Dobrze?

- Dobrze. Mogę tu sobie posiedzieć, aż skończysz się pakować? - Rób, co chcesz. - Ale nie możesz mi tylko powiedzieć, o czym myślałeś, kiedy postanowiłeś tu przyjechać? - Nie wiem, o czym myślałem - odparł Benjamin. Podszedł do szafy i wyjął swój garnitur na wieszaku. - Tak po prostu przyjechałeś? - drążyła Elaine. Skinął głową i zaniósł garnitur na łóżko. - Bo ja tu byłam? - Owszem. - Bałeś się mnie odwiedzić? - A jak ci się wydaje? - Bałeś się? - Bałem się - potwierdził Benjamin. Zdjął marynarkę z wieszaka i zaczął ją układać w walizce. - To co zrobiłeś? - Słucham? - Wsiadłeś po prostu któregoś dnia do samochodu i przyjechałeś tutaj? - Elaine, jakie to ma znaczenie? - Jestem po prostu ciekawa. - To właśnie zrobiłem. - A co się działo, jak już tu przyjechałeś? - Co się działo? - Nie możesz mi trochę o tym opowiedzieć? - zapytała Elaine. Obrócił się i spojrzał na nią ze zmarszczonym czołem. - Bo nic z tego nie rozumiem - ciągnęła. - Nie miałeś zamiaru mnie odwiedzić? Zamierzałeś tylko czekać, aż się przypadkiem spotkamy? - Chciałem cię odwiedzić pierwszego wieczoru. - Naprawdę? - To znaczy, przyjechałem do Berkeley - podjął Benjamin. - Byłem w kiepskim nastroju. Przyjechałem tutaj, wziąłem pokój w hotelu i zarezerwowałem dla nas stolik w restauracji. - Chciałeś mnie zaprosić na kolację? - Tak jest.

- No i co potem zrobiłeś? - Nie zaprosiłem cię. - To wiem. - Elaine, po prostu przyjechałem tu - podsumował Benjamin. Skończył układać marynarkę w walizce. - Trochę się obijałem. Napisałem parę listów do ciebie. - Miłosnych? - Nie pamiętam. - I sprzedałeś samochód. Skinął głową. - Pierwszego dnia. Wynająłem ten pokój i sprzedałem samochód pierwszego ranka. - I co potem? - Potem siedziałem tu - odparł, biorąc do ręki wieszak i zdejmując z niego spodnie. - Wychodziłeś do miasta? - Co? - Wychodziłeś gdzieś z dziewczynami czy coś takiego? - Nie. - To jak spędzałeś czas? - pytała Elaine. - Cały dzień czytałeś? - Nie. - Benjamin rzucił okiem na książkę na biurku. - To pierwsza książka, którą zacząłem czytać od skończenia studiów. - Nie lubisz czytać? - Lubię gazety. - Złożył spodnie od garnituru i ułożył w walizce. Potem podszedł do biurka, otworzył jedną z bocznych szuflad i wyjął z niej kilka par skarpetek. - Co to za książka? - spytała. Benjamin podniósł książkę z biurka i podał jej. - Interesujesz się astronomią? - kontynuowała Elaine, patrząc na okładkę. - Nie. - Więc dlaczego ją czytasz? - Tak sobie ją kupiłem - wyjaśnił, niosąc skarpetki w stronę łóżka. - Chciałem coś czytać, kiedy przyjdziesz. - Chciałeś coś czytać, kiedy przyjdę? - Zgadza się. - Dlaczego? - Co dlaczego? - Dlaczego chciałeś coś czytać, kiedy przyjdę?

- Bo nie chciałem wtedy tylko leżeć na łóżku albo siedzieć w fotelu. Chciałem robić coś konkretnego. - Benjamin pokręcił głową. - Sam nie wiem, co robię. Gdzie jest mój pasek? Wrócił do komody i zajrzał do górnej szuflady, potem do środkowej i dolnej. Potem znowu podszedł do biurka i wysunął wszystkie boczne szuflady. Na koniec wysunął dużą szufladę pod blatem. Wyjął stamtąd plik banknotów i upchnął do kieszeni. - Czy to pieniądze za samochód? - Tak. - Ile za niego dostałeś? - Dwa tysiące dziewięćset - wyjaśnił. - Teraz zostało jakieś dwa czterysta. Dwa trzysta albo czterysta. - I trzymasz je tak w szufladzie? - Są tu bezpieczne. - Zasunął szufladę i przeciął pokój. Otworzył szerzej drzwi szafy, by lepiej oświetlić wnętrze i spojrzał ze zmarszczonym czołem na dno. Potem przyklęknął i zajrzał pod komodę. - Czego szukasz? - Paska. - Nie masz go na sobie? - Nie - odparł, sięgając ręką pod komodę. - Mam dwa paski. Jeden mam na sobie, ale jest jeszcze drugi. Co to takiego? - Wyciągnął szklaną kulkę pokrytą kurzem, patrzył na nią przez chwilę, po czym włożył ją z powrotem pod komodę i wstał. - Dostałem od babci oznajmił, otrzepując kurz z dłoni i brudząc nim spodnie. - Co? - Pasek. Dostałem go od mojej babci. - Aha. Benjamin podszedł do łóżka i odsunął je od ściany. - A to co? - mruknął. Schylił się i podniósł czerwoną plastikową linijkę, która leżała tuż przy ścianie. Przyglądał się jej przez chwilę, po czym postukał nią o metalową poręcz łóżka, żeby otrzepać kurz, i wrzucił ją do walizki na skarpetki. - Benjaminie? - Tak? - Co zamierzasz teraz zrobić? Pokręcił głową i dosunął łóżko z powrotem do ściany. - Co zamierzasz teraz zrobić?

- Nie wiem, Elaine - odparł. Wrócił do komody i ponownie odsunął górną szufladę. Włożył dłoń do środka i przeciągnął nią po dnie. - Wracasz do domu? - Nie - powiedział Benjamin. Zasunął górną szufladę i wysunął środkową, by zbadać ręką jej wnętrze. - Więc dokąd pojedziesz? - Powiedziałem, że nie wiem! - zawołał. Zasunął środkową szufladę i odsunął dolną. Kiedy skończył ją przeszukiwać, popchnął ją na miejsce i wrócił do biurka. Odsuwał kolejne szuflady i sprawdzał dłonią, czy niczego w nich nie ma. - Więc co zamierzasz zrobić? - Przepraszam na chwilę. - Benjamin wyszedł z pokoju na korytarz i udał się do łazienki. Umył ręce pod kranem i wytarł je w wiszący obok umywalki czyjś ręcznik, po czym wrócił do siebie. - Co mówiłaś? - rzekł, zamykając za sobą drzwi. - Spytałam, co zamierzasz zrobić. - Elaine, czy ty jesteś głucha? - Słucham? - Nie wiem, co teraz zrobię - powiedział, wymawiając wyraźnie każde słowo. - Nie masz pojęcia? - Nie. - Najmniejszego pojęcia? - Zgadza się - odparł Benjamin. Spojrzał na nią, potem podszedł z powrotem do szafy i znowu otworzył ją szerzej, by wpuścić więcej światła. Zdjął wieszak, schylił się i zaczął drapać jego końcem zakurzone dno szafy. W końcu upuścił wieszak i wrócił na środek pokoju. - No, a jutro? - Co? - Nie wiesz nawet, co będziesz robił jutro? - Nie. - Ale pójdziesz na autobus czy coś takiego? - Elaine, gdybym wiedział, tobym ci powiedział. Ale nie wiem, więc przestań mnie wypytywać. - Na pociąg? - O Boże - jęknął Benjamin. Podszedł do łóżka i zajrzał pod poduszkę. - Benjaminie? - Co?!

- Nie chcę, żebyś wyjeżdżał jutro, jeśli nie będziesz wiedział, dokąd jechać. Obrócił się w jej stronę z poduszką w ręku i zmarszczył czoło. - Chcę, żebyś przed wyjazdem miał konkretny plan. - Dlaczego? - zapytał Benjamin. - Bo tak chcę. - Więc chcesz, żebym wyjechał, czy nie? Elaine skinęła głową. - No to o co ci chodzi? - Przedstawisz mi konkretny plan, zanim wyjedziesz? - Martwisz się o mnie, czy co? - Benjaminie - zaczęła, wstając z krzesła - przyjechałeś tu z mojego powodu. Z mojego powodu sprzedałeś samochód. Z mojego powodu zmieniłeś całe swoje życie i z mojego powodu teraz wyjeżdżasz. - Więc? - Więc czuję się za ciebie odpowiedzialna. Benjamin odwrócił się i ułożył poduszkę z powrotem na łóżku. - Elaine? - Nie chcę się zadręczać, że przeze mnie leżysz gdzieś pijany w rynsztoku. - O mój Boże. - Zatem, co zamierzasz zrobić?! - Nie wiem! - krzyknął Benjamin, odwracając się i robiąc krok w jej stronę. - Nie wiem! Nie wiem! Nie wiem! - No to zdecyduj się, zanim wyjedziesz. - Elaine, co cię to obchodzi, co ja będę robił? - Przez ciebie musi mnie to obchodzić. - Wcale nie. - Jak to nie? Myślisz, że mogę zwyczajnie zignorować kogoś, kto przemeblowuje sobie życie z mojego powodu? - Daj spokój, Elaine. - Myślisz, że mogę? - A dlaczego nie możesz? - Bo nie mogę. - W takim razie zgrywasz się. - Co?

- Zgrywasz się, Elaine - odparł Benjamin. - Jeżeli w jednej chwili mówisz mi, żebym wyjechał, a zaraz potem, żebym został, to... Elaine odwróciła się i podeszła do drzwi. - Do widzenia - powiedziała. - Elaine?! Zatrzasnęła za sobą drzwi. Benjamin słyszał, jak zbiega szybko po schodach i wychodzi na ulicę. Drzwi wejściowe huknęły głośno. Benjamin wybiegł z pokoju i ruszył za Elaine. Gdy ją dogonił, była już prawie przy rogu. - Elaine? - odezwał się. Pokręciła głową i szła dalej. - Elaine? - Zejdź mi z oczu - odparła. Zatrzymała się przy krawężniku, rozejrzała się po ulicy i przeszła na drugą stronę. - Przepraszam cię za to, co powiedziałem. - Proszę cię, idź sobie - dodała. Otarła policzek grzbietem dłoni, ale się nie zatrzymała. - Elaine! - zawołał Benjamin. Chwycił ją za ramię, ale ona wyszarpnęła je. - Elaine, nie chciałem tego powiedzieć. - Czy ty nie rozumiesz, co ty wyprawiasz? - spytała, zatrzymując się nagle i podnosząc na niego wzrok. - Słucham? - Nie widzisz, co się dzieje? Co się stanie? Benjamin zmarszczył brwi. - Co się stanie? - spytał. Kiedy Elaine nie odpowiedziała, spuścił wzrok na chodnik. - W każdym razie nie chciałem tego powiedzieć - powtórzył. Minął ich jakiś student z książką w ręku. Benjamin zerknął na niego, ale zaraz potem znowu spojrzał na Elaine. - Więc jak, Elaine? - Słucham? - Chcesz, żebym został jeszcze trochę? Zanim ustalę, co robić dalej? - Rób, co chcesz - odpowiedziała Elaine. - To znaczy, gdybyś miała martwić się o mnie, to spróbuję obmyślić jakiś konkretny plan przed wyjazdem. Wzięła jego dłoń i spojrzała na nią. - Rób, co chcesz - powtórzyła - dobrze? - Przez chwilę patrzyła mu w oczy, po czym

puściła jego dłoń i ruszyła dalej chodnikiem. - Więc jak, Elaine? Nie zatrzymała się ani nie obejrzała. - Elaine, spróbuję obmyślić jakiś konkretny plan - obiecał Benjamin. Szła dalej przed siebie. - Elaine, zadzwonię do ciebie za jakiś dzień lub dwa, kiedy będę miał plan. Dobrze? W dalszym ciągu szła chodnikiem. - Dobrze, Elaine? Skręciła za róg i zniknęła mu z oczu. Zadzwonił do niej kilka dni później. Był wieczór. Zjadł kolację w stołówce uniwersyteckiej, a potem poszedł w kierunku swojego domu i wszedł do budki telefonicznej na przecznicy. - Mówi Benjamin - oznajmił, gdy Elaine podniosła słuchawkę. - Jeszcze tu jestem. Nie odpowiedziała. - Mówię, że jeszcze tu jestem. - Słyszałam. Benjamin skinął głową. - Masz już jakieś plany? - Nie. Przez długą chwilę panowała cisza. Benjamin patrzył przez szklaną ścianę budki na strzęp papieru w rynsztoku. Gdy skończył mu się przyglądać, uniósł głowę i chrząknął. - Elaine? - zapytał. - Co? - Co chcesz, żebym zrobił? Milczała. - Rozumiesz, zupełnie nie wiem, na czym stoję - ciągnął. - Chcesz, żebym został, czy chcesz, żebym wyjechał? - Czy ty nie masz rozumu? - Co? - Czy ty nie masz rozumu? - Oczywiście, że mam. - Więc może byś tak go użył w końcu i zdecydował się. - Elaine, mówiłaś, żebym nie wyjeżdżał, jeśli nie będę miał jakiegoś planu. - I nie masz.

- No, nie mam żadnego dobrego planu - przyznał Benjamin. - Myślałem, żeby może pojeździć trochę po Kanadzie, ale w końcu z tego zrezygnowałem. - No i co ja mam zrobić? - Słucham? - Co ja mam zrobić? - Z czym? - Z tobą. - Cóż, mówiłaś, że będziesz się martwić, dopóki nie wymyślę czegoś konkretnego. - Czy ty myślisz, że ja jestem w stanie studiować? - Co? - Czy myślisz że ja jestem w stanie w ogóle myśleć? - Elaine? - Czy myślisz, że ja mogę cokolwiek zrobić, rozmyślając o tobie przez dwadzieścia cztery... - Zaraz, Elaine - przerwał jej Benjamin. - Mówiłaś, że będziesz się martwić, dopóki nie będę miał konkretnych planów. Znowu zapadła cisza. W końcu Elaine odchrząknęła i powiedziała: - Dlaczego nie chcesz jechać do Kanady? - Straciłem do tego przekonanie. - To może do Meksyku? - Już tam byłem. - Na Hawaje? - Nie. - Dlaczego? - Nie ciągnie mnie, żeby tam jechać. - A do czego cię ciągnie? - Do niczego. - Jeśli nie ciągnie cię do niczego, to co ty przez cały czas robisz? Co robiłeś dzisiaj? - Poszedłem do kina. - Jak było? - W porządku - odparł Benjamin i zmarszczył brwi. - Ale tak naprawdę, co chcesz, żebym zrobił? - Nie potrafisz sam pomyśleć? - Potrafię, Elaine, ale powiedziałaś, że mam tu zostać.

- Więc zostań. - Ale nie potrafię zaplanować niczego porządnego. - Benjaminie, musisz coś zrobić, bo ja zwariuję. - Tak? - Tak. - W takim razie każ mi wyjechać - odparł Benjamin. - Powiedz mi tylko, żebym wyjechał, to od razu wyjadę. Elaine nie odpowiedziała. - Zrobisz to? - Piszę teraz referat. - W porządku. Ale czy mogłabyś mi tylko powiedzieć, żebym wyjechał? - Czy ty jesteś idiotą? - Co? - Co ja ci mam powiedzieć, Benjaminie? - Masz mi powiedzieć, że chcesz, żebym wyjechał, albo że chcesz, żebym został. - Czy doprawdy muszę? - No tak - odparł Benjamin. - Jeśli masz się o mnie martwić, to lepiej, żebym nie wyjeżdżał bez planu. Czy będziesz się o mnie martwić? - Benjaminie - zaczęła Elaine - a jak myślisz? Myślisz, że podeszłabym w ogóle do telefonu, gdybym... - Mam wyjechać czy mam zostać?! - Ty chyba jednak jesteś idiotą. - Nie jestem idiotą, Elaine. - Czy w takim razie nie widzisz... nie widzisz, co ja czuję? - Dlaczego mi więc nie powiesz, co czujesz? - Żegnaj, Benjaminie. Benjamin zmarszczył brwi. - Czyli mam wyjechać? - zapytał. - Może jednak. - Może jednak tak? - Tak. - W porządku. Tylko tyle chciałem usłyszeć. Elaine odwiesiła słuchawkę.

Dwie godziny później Benjamin był już spakowany. Zatrzasnął dwa zamki w walizce i postawił ją na podłodze. Potem poszedł przez korytarz do łazienki umyć zęby. Gdy skończył, zabrał do pokoju szczoteczkę i pastę, otworzył jeszcze raz walizkę i wrzucił je do środka. Potem się rozebrał, włożył piżamę i wskoczył do łóżka. W nocy obudził się. Przewrócił się na drugi bok i miał już zasnąć, gdy usłyszał, jak ktoś w pokoju chrząka. - Co? - wymamrotał. Uniósł się na łóżku, ale nie usłyszał odpowiedzi. - Hej? - odezwał się. Nadal panowała cisza. Dłuższą chwilę gapił się ze zmarszczonym czołem w ciemność. Potem nagle rozbłysło światło. Przy drzwiach stała Elaine. Benjamin zamrugał. - Elaine? - odezwał się. Nie odpowiedziała. Stała tuż przy drzwiach z ręką na wyłączniku. Benjamin usiadł na łóżku. - Co się stało? - spytał. Opuściła rękę z kontaktu. - Co się stało? - powtórzył Benjamin. Czekał przez chwilę, a kiedy nadal nie odpowiadała, wolno odsunął koc i postawił nogi na podłodze. - Co jest? - ciągnął, człapiąc w piżamie w jej stronę. Elaine potrząsnęła głową. Benjamin zatrzymał się kilka stóp przed nią i lekko pochylił. - Płakałaś? - zapytał. Odchrząknęła cicho, ale nie odpowiedziała. - Co się stało? - nie ustępował Benjamin. Zrobił kolejny krok w jej stronę. - Benjaminie? - Co? - Pocałujesz mnie? Stał przez parę sekund, po czym zrobił jeszcze jeden krok i objął ją delikatnie. Pochylił głowę i pocałował ją. Przez długą chwilę żadne z nich się nie poruszyło. Potem Elaine objęła go i znów zastygli w tej pozycji, aż w końcu Benjamin uniósł głowę. - Elaine? - spytał, patrząc ponad czubkiem jej głowy w korytarz. - Co? - Wyjdziesz za mnie? Elaine pokręciła głową. - Nie wyjdziesz?

- Nie wiem - odparła cicho. - Ale mogłabyś? Skinęła głową. - Mogłabyś, prawda? - Mogłabym. - Naprawdę? Mogłabyś wyjść za mnie? - Która godzina? - Chwileczkę - powiedział Benjamin. Obejmując ją jednym ramieniem przechylił się w bok i drugą ręką zamknął drzwi. - Która godzina? - Usiądź - poprosił Benjamin. - Usiądź na chwilę i porozmawiaj ze mną. - Nie mogę. - Nie możesz porozmawiać? - Nie mogę zostać. - Usiądź - nalegał Benjamin. Podszedł do biurka po krzesło i postawił je na środku pokoju. - Która jest godzina? - Usiądź, Elaine. - Muszę iść. - Iść? - Muszę wrócić przed północą. - Do akademika? Skinęła głową. - Słuchaj - zaczął Benjamin, zerkając na zegarek. - Masz jeszcze pięć minut. Usiądź, Elaine. - Nie mogę. - Ale jak powiedziałaś, mogłabyś wyjść za mnie? - Nie wiem. - Ale mogłabyś? Elaine skinęła głową. - Nie żartujesz? - Nie. - Nie jesteś wstawiona czy coś takiego? - Nie.

- No to kiedy? - Co? - Kiedy się pobierzemy? - spytał Benjamin. - Jutro? - Nie wiem - odrzekła Elaine. - Nie wiem, co się dzieje. Benjamin zbliżył się do niej. - Nie wiesz, co się dzieje? - Nie. - Chcesz powiedzieć, że jesteś oszołomiona? Elaine skinęła głową. - Słuchaj - rzekł Benjamin. - Nie musisz być oszołomiona. Pobieramy się. - Nie mogę sobie tego wyobrazić. - To łatwe. - Wracam już. - Elaine? - Co? - Co się właściwie dzieje? - Nie wiem - odparła. Odwróciła się i otworzyła drzwi. - Elaine? - powtórzył Benjamin i wziął ją za rękę. - Z tym małżeństwem to mówiłaś poważnie? - Zastanowię się. - Naprawdę? - Tak. Obrócił ją ku sobie i znowu pocałował. - Elaine? - powiedział na koniec. - Co? - Spotkajmy się. Skinęła głową. - Jutro? - Jutro wieczorem - odparła. - Do widzenia. - Odwróciła się, wyszła na korytarz i zamknęła drzwi. Benjamin patrzył w nie przez chwilę, po czym odwrócił się, podbiegł do okna i otworzył je. - Elaine?! - zawołał. Zatrzymała się na chodniku i spojrzała do góry.

- Nie nabierasz mnie? - zapytał Benjamin. - Nie. - Przemyślisz to do jutra wieczorem? Skinęła głową. Benjamin patrzył, jak Elaine idzie chodnikiem i znika za rogiem. Potem odwrócił się i spojrzał na drewniane nogi krzesła stojącego na środku pokoju. Wreszcie wolno podszedł do krzesła i usiadł. - Dobry Boże - powiedział, podniósł rękę i pociągnął za płatek ucha.

Rozdział siódmy Telegram od pani Robinson wsunięto pod drzwi pokoju, kiedy Benjamin spał. Wstał późnym rankiem, podniósł go, obejrzał z obu stron, po czym otworzył i przeczytał. RODZICE MÓWIĄ ŻE JESTEŚ W BERKELEY STOP WYJEDŹ NATYCHMIAST I POTWIERDŹ DZIŚ TELEFONICZNIE STOP INACZEJ POWAŻNE KŁOPOTY G. L. ROBINSON

Benjamin przeczytał telegram dwukrotnie, raz zanim się ubrał i drugi raz potem. Postawił go na biurku i pospieszył do łazienki, aby umyć twarz i uczesać się. Następnie wyszedł na ulicę i zatrzymał pierwszą napotkaną osobę. - Przepraszam - odezwał się. - Czy może mi pan powiedzieć, gdzie tu jest jubiler? Po południu, po powrocie z lunchu, chodził tam i z powrotem po pokoju, po czym wrzucił całe swoje ubranie do poszewki na poduszkę i zaniósł do pralni samoobsługowej. Wszystkie suszarki były zajęte, a kolejka czekających była długa, więc zapakował wilgotne pranie z powrotem do poszewki i zabrał do domu, by tam je wysuszyć. Opróżnił poszewkę na łóżku i wybrał się na kolację. Po powrocie posortował pranie i zaczął je wieszać. Właśnie udrapował ostatnie prześcieradło na drzwiach szafy, kiedy zapukała Elaine. Benjamin przeciął pokój i otworzył jej drzwi. - Wchodź - rzekł. Zdjął mokre spodnie z oparcia krzesła na środku pokoju i rzucił je na łóżko. - Usiądź sobie. Elaine ominęła krzesło i zmarszczyła brwi na widok szortów zwisających z abażuru lampy na biurku. - Wyprałeś swoje rzeczy? - Tak - odparł. - No, siadaj. - Gdzie je prałeś? - Elaine, w pralni samoobsługowej. A teraz usiądź proszę na krześle. Usiadła. - Nie mieli tam suszarek? - zapytała. Benjamin przysunął sobie krzesło i usiadł na nim, nie zważając na suszącą się na oparciu mokrą koszulę. - Oto obrączka - oświadczył. Sięgnął do kieszeni i wyjął prostą złotą obrączkę. -

Zobacz, czy pasuje. Elaine wzięła ją do ręki. - Za duża - oceniła. - Możesz przymierzyć? Wsunęła na palec. - No i jak? - Za duża. - Poczekaj. - Ujął jej dłoń i kilka razy obrócił obrączkę na palcu. - Rzeczywiście przyznał. - Zobacz. - Elaine zdjęła obrączkę z palca serdecznego i wsunęła ją na kciuk. - Idealnie - oznajmiła, podnosząc kciuk do góry. - Daj mi ją. Zdjęła obrączkę z kciuka i wręczyła mu. - Zamienię na mniejszą - powiedział, chowając ją do kieszeni. - Ale model ci się podoba? - Co? - Czy podoba ci się model? - powtórzył. - Kolor, szerokość i tak dalej. Elaine skinęła głową. - Świetnie. Wezmę o parę numerów mniejszą. - Ale Benjaminie? - Co? - Jeszcze przecież nie powiedziałam, że za ciebie wyjdę. - Wiem - odparł. - Ale myślę, że wyjdziesz. - Tak myślisz? - To znaczy, po prostu czuję, że teraz to już jest jakby nieuniknione - wyjaśnił. - Ja tak tego nie odczuwam. Zmarszczył brwi. - Benjaminie? - zaczęła Elaine. - Rozmyślałam o tym. - I co? - I myślę, że nie wyszłoby z tego nic dobrego. - Elaine, mylisz się! Pokręciła głową. - Dlaczego myślisz, że nie wyszłoby? Elaine wstała z krzesła i podeszła do komody. Spojrzała na suszący się na niej sweter.

- Prałeś ten sweter w pralce? - Dlaczego by nie wyszło? Podniosła jeden z rękawów i przyjrzała mu się z bliska. - Do wyrzucenia - stwierdziła. Benjamin wstał. - Elaine, do diabła, dlaczego by nie wyszło? - Po prostu by nie wyszło. - Wiesz co, Elaine? - Co? - Przyszłaś tu tej nocy. Już byłem gotów jechać, a ty tu przyszłaś. Dlaczego to zrobiłaś? - Nie wiem. Po prostu tędy przechodziłam. - Elaine? Ułożyła rękaw swetra z powrotem na wierzchu komody i wygładziła ręką. - Miałem wrażenie, że mnie lubisz - ciągnął Benjamin. - Po tej nocy. Elaine milczała. - Lubisz mnie? - Lubię - odrzekła. - No to w porządku - ucieszył się Benjamin. - Lubimy się. Więc pobierzmy się. - Czy możesz sobie wyobrazić moich rodziców? - zapytała Elaine. Odwróciła się i spojrzała mu w twarz. - Twoich rodziców? - Czy wyobrażasz sobie, jak będą się czuli? - Masz na myśli mamę? - Nie - odparła. - Ojca. - Ten człowiek... - odparł Benjamin, wskazując na ścianę - Elaine, gdybyśmy się pobrali, ten człowiek byłby najszczęśliwszym facetem na świecie. Zmarszczyła czoło. - Elaine - kontynuował Benjamin - on wychodzi ze skóry, żeby nas skojarzyć. Kiedyś powiedział mi, że uważa mnie niemal za swojego syna. - A co będzie, jak się dowie o tym, co się stało? - Nie dowie się. - Ale jeśli się dowie? - No to co? Przeproszę go. Powiem, że postąpiłem bardzo głupio, a on powie, że się trochę rozczarował co do mnie, ale potrafi to zrozumieć, i na tym koniec.

- Naiwny jesteś - zauważyła Elaine. Wróciła do krzesła i usiadła. - Słuchaj, zapomnij o rodzicach. - Benjamin usiadł przy niej. - Masz jakieś inne wątpliwości? - Mam. - Jakie? - Nie jesteś gotowy do małżeństwa. - Dlaczego? - Po prostu nie jesteś. Jesteś za młody. - Daj spokój. - Benjaminie, powinieneś najpierw zająć się innymi rzeczami. Zanim zwiążesz sobie ręce małżeństwem, powinieneś zająć się innymi rzeczami. - Na przykład czym? - Nie wiem - odparła Elaine. - Wczoraj mówiłeś o podróżach. - Nie chcę jechać do Kanady. - No to nie do Kanady. Gdzie indziej. - To znaczy gdzie? - Dookoła świata. Do Afryki. Do Azji. Po innych kontynentach. - Nie ciągnie mnie do innych kontynentów. - Czy to nie byłoby interesujące? Zobaczyć te wszystkie kraje, innych ludzi i tak dalej? Benjamin pokręcił głową. - To idiotyczne - zauważył. Skąd ci przyszedł do głowy taki pomysł? - Nie chcesz podróżować? - Nie, do licha ciężkiego. - Ale dlaczego? - Bo nie - uciął Benjamin. Ale chciałbym wiedzieć, skąd ci przyszedł do głowy taki pomysł. - No, wydaje mi się, że marnujesz czas, siedząc tak w tym pokoju. Tak samo jak będziesz marnował czas, siedząc ze mną, gdybyśmy się pobrali. - W porządku - rzekł Benjamin. - Nie wiem, co sprowadziło naszą rozmowę na ten temat, ale nie mam zamiaru fruwać po świecie i pożerać wzrokiem tamtejszych wieśniaczek, czy co tam innego masz na myśli. Więc wyjdziesz za mnie czy nie? - Nie wiem - odparła Elaine. - Jakie masz jeszcze wątpliwości? - Już żadnych.

- W takim razie weźmy ślub. Elaine spuściła wzrok na kolana, ale nic nie powiedziała. Benjamin wziął ją za rękę. - Posłuchaj, obmyśliłem już, jak to zrobimy. Najpierw... Możesz mnie wysłuchać, Elaine? Skinęła głową. - Dobrze - ciągnął Benjamin. - Więc rano idziemy i robimy badania krwi. - Benjaminie, ja jeszcze nie... - Czy możesz chwilę posłuchać? Elaine skinęła głową. - Więc rano robimy badania krwi. Potem załatwimy sprawę aktów urodzenia. Ja przypadkowo mam swój przy sobie. A gdzie jest twój? - W domu. - Gdzie konkretnie? - W szufladzie. - W której szufladzie? - Co? - Powiedz mi, proszę, w której szufladzie. - W gabinecie. - W porządku - rzekł Benjamin. - Wpadnę tam jutro w nocy. - Co zrobisz? - zapytała Elaine, patrząc na niego. - Po ten akt. - Wpadniesz do mojego domu? - Zgadza się. Wydostanę go w nocy. - Chcesz się zakraść do mojego domu? - Owszem. Elaine zmarszczyła brwi. - To najgłupszy pomysł, o jakim słyszałam - oznajmiła. - Co w tym głupiego? - Bo po prostu zadzwonię do ojca i on mi go przyśle. - Ale przecież nie mogą się dowiedzieć o niczym, zanim weźmiemy ślub. - Och. - Więc już wszystko ustalone. - Powiedziałam ci, że jeszcze się nie zdecydowałam.

- Wiem - odparł Benjamin. - Ale tak właśnie to zrobimy. - Wstał i podszedł do szafy, by sprawdzić, czy wyschła już skarpetka wisząca na gałce. - Rozumiem, że masz klucz od domu rzucił. - Benjaminie? - Co? Elaine obróciła się na krześle i spojrzała na niego. - Czy ty naprawdę zdajesz sobie sprawę z tego, co chcesz zrobić? - Oczywiście. - Chcesz wpaść do mojego domu w środku nocy i wykraść akt urodzenia, ale czy myślisz o reszcie? - Oczywiście. - Czy pomyślałeś o tym, że trzeba będzie znaleźć jakieś mieszkanie i robić codziennie zakupy? - Jasne. - Nie pomyślałeś o tym. - No cóż, nie myślałem jeszcze o tym, jakie płatki śniadaniowe będziemy kupować w sklepie. - Dlaczego nie? - Słucham? - Przecież właśnie o takich sprawach musisz myśleć, Benjaminie. Sądzę, że będziesz miał ich dosyć już po dwóch dniach. - Ale przecież nie będę miał dosyć ciebie. Elaine wstała. - Prawdopodobnie będziesz - odparła. - Daj spokój. - Nie jestem taka, jak myślisz. - O czym ty mówisz? - Jestem zwyczajną dziewczyną - kontynuowała Elaine. - Nie jestem błyskotliwa ani efektowna, ani nic w tym rodzaju. - No i co z tego? - No i uważam, że lepiej by ci było z kimś błyskotliwym i efektownym. - Wcale nie - stwierdził Benjamin. - Chcesz mieć szarą gęś? - Właśnie.

- A dzieci? - Co dzieci? - No, chcesz mieć dzieci? - spytała Elaine. - Bo ja chcę. - Ja też. - Daj spokój. - Co? - Jak ktoś taki jak ty mógłby chcieć dzieci? - Kiedy ja chcę. - Nie chcesz. - Do cholery, Elaine. Ja chcę mieć dzieci. Zmieńmy już temat. - Poza tym - ciągnęła Elaine - jesteś intelektualistą. Benjamin zerwał skarpetkę z gałki i odwrócił się. - Elaine? - A ja nie jestem. - Elaine? - Jesteś intelektualistą i powinieneś ożenić się z intelektualistką. - Cholera! - krzyknął Benjamin. Cisnął skarpetkę na podłogę. Przeciął pokój i znowu usiadł na krześle. - Posłuchaj. - Powinieneś ożenić się z kobietą, która potrafi dyskutować o polityce, historii, sztuce i... - Przestań! - Wskazał ręką na siebie. - Powiedz, czy kiedykolwiek słyszałaś, jak o tym mówię? Jeden raz? Czy chociaż raz słyszałaś, jak mówię o podobnych bzdurach? - O jakich bzdurach? - O historii i sztuce. O polityce. - Wydawało mi się, że studiowałeś te bzdury w college'u. - Odpowiedz na moje pytanie! - Jakie? - Czy kiedykolwiek słyszałaś, jak o tym mówię? - O tych bzdurach? - Tak. - Nie, nie słyszałam. - No to w porządku. - Benjamin wstał i pokręcił głową. - Cholera, nienawidzę tego stwierdził. Podniósł skarpetkę z podłogi i powiesił z powrotem na gałce. - No to ustalmy w końcu. Wyjdziesz za mnie czy nie?

Elaine pokręciła głową. Benjamin przeszedł przez pokój i położył się na łóżku, na którym suszyły się spodnie i koszula. - W czym jeszcze widzisz przeszkody? - zapytał, gapiąc się na sufit. - Moje studia. - To znaczy? - Chcę je skończyć - oznajmiła. - Kto ci w tym przeszkadza? - Po naszym ślubie ojciec może nie mieć ochoty płacić dalej za studia. - On nie będzie za nie płacił - rzekł Benjamin, wstając z łóżka. - Ja będę. - Z czego? - spytała Elaine. - Z tego, co dostałeś za samochód? - Posłuchaj - zaczął Benjamin, przysiadając obok niej. - Jutro weźmiemy ślub. Albo pojutrze. Jak tylko zdobędę twój akt urodzenia. Potem dostanę pracę jako wykładowca. - Gdzie? - Tutaj, na miłość boską - rzekł, wskazując na podłogę. - Tu, na uniwersytecie. - Po prostu wejdziesz, a oni dadzą ci pracę? - Jasne. Asystenta. Mogę robić doktorat i jednocześnie pracować jako asystent. - Skąd wiesz, że dostałbyś pracę? - Dostałbym w ciągu dziesięciu minut. - Nie sądzę. - Ja tam wiem, że dostałbym - stwierdził Benjamin. - Skąd? - Skąd wiem? Bo chcieli mnie przyjąć do Harvardu i Yale. - Pochylił się w jej stronę. Elaine, miałem propozycje z uczelni na Wschodzie. Rozumiesz? Na Wschodzie. Więc myślisz, że tutaj nie przyjęliby mnie z otwartymi ramionami w ciągu pięciu minut? - Myślałam, że nie chcesz być nauczycielem. - A dlaczego nie? - Bo nie masz właściwego nastawienia - zauważyła Elaine. - Nauczyciele powinni czuć powołanie. Benjamin pokręcił głową. - To mit - oznajmił. - Mit? Skinął głową. - Dobra - powiedział, biorąc ją za rękę. - No to bierzemy ślub.

- Ale Benjaminie? - Co? - Nie rozumiem, dlaczego jestem dla ciebie taka atrakcyjna. - Po prostu jesteś. - Ale dlaczego? - Powiedziałem ci już, po prostu jesteś. Jesteś całkiem inteligentna. Jesteś uderzająco piękna. - Uderzająco? - Pewnie. - Nie jestem uderzająco piękna, bo mam odstające uszy. Benjamin przyjrzał im się ze zmarszczonym czołem. - Są w porządku - stwierdził. - Ale Benjaminie? - Co? - Paru rzeczy nie rozumiem. - Jakich rzeczy? - Jesteś przecież naprawdę zdolny. - Elaine, proszę cię. Nie zaczynaj od początku. Poważnie. Skinęła głową. - A więc - podjął Benjamin - bierzemy ślub. Prawda? - Dlaczego nie zaciągniesz mnie siłą, jeżeli tak bardzo chcesz się ze mną ożenić? - Mam zaciągnąć cię siłą? Skinęła głową. - Dobrze, zaciągnę - obiecał. - Jak zrobimy badania krwi. Siedzieli jeszcze przez chwilę, patrząc na siebie. Wreszcie Benjamin skinął głową. - Dobra, rano badania - stwierdził. - Kiedy chcesz jechać? - Dokąd? - Do szpitala - wyjaśnił. - Masz zajęcia o dziesiątej? - Nie. - Dobrze, będę przed akademikiem o dziesiątej. - Najpierw muszę się spotkać z Carlem - oznajmiła Elaine. - Co? - Z tym chłopakiem, którego poznałeś w zoo. Z Carlem Smithem. - A co on ma z tym wspólnego?

- Powiedziałam mu, że może za niego wyjdę. - Co? - zapytał Benjamin i wstał. - Poprosił mnie o rękę. Powiedziałam, że się zastanowię. - No wiesz, Elaine. - Co? - Dlaczego, do diabła, nie powiedziałaś mi o tym? - Bo to nie twoja sprawa. - Mówisz, że to nie moja sprawa? - Właśnie. - Na miłość boską, Elaine. - Benjamin znowu usiadł. - Ilu to już zrobiło? - Ilu mężczyzn mi się oświadczyło? - Tak. - Nie pamiętam - odparła Elaine. - To znaczy, że jeszcze ktoś oprócz niego? Skinęła głową. - Ilu? - Nie pamiętam, Benjaminie. - No to spróbuj sobie przypomnieć. Sześciu? Siedmiu? Elaine ponownie skinęła głową. - Żartujesz sobie ze mnie? - Nie, nie żartuję. - Naprawdę chcesz powiedzieć, że prosiło cię o rękę sześciu czy siedmiu facetów? - Benjaminie, uważam, że to zupełnie nie twoja sprawa. - Kiedy on to zrobił? - Co? - Carl. Kiedy cię poprosił? - Ostatnim razem, kiedy go widziałam. - Wtedy, kiedy go poznałem? W zoo? - Benjaminie, dlaczego tak się denerwujesz? - Jak on to zrobił? - Co? - Czy ukląkł przed tobą? Mam nadzieję, że nie padł przed tobą na kolana. - Nie, Benjaminie. - No to co powiedział? Po prostu oznajmił krótko, o co chodzi? Powiedział: “Elaine, czy

wyjdziesz za mnie?" - Co ci jest? - Jestem ciekaw. Elaine zmarszczyła brwi i potrząsnęła głową. - Powiedział, że uważa, że byłaby z nas całkiem dobrana para. - O nie - jęknął Benjamin. - Słucham? - Tak powiedział? - Owszem, tak powiedział. - “Byłaby z nas dobrana para"? On naprawdę... - Na Boga, Benjaminie. Co ci się stało? - Kim on jest? - dociekał Benjamin. - Studentem? - Studiuje medycynę. - Na którym roku? - Na ostatnim. Benjamin pokiwał głową. - A gdzie ci się oświadczył? W swoim samochodzie? Podczas kolacji? Elaine wstała. - To nie twoja sprawa - stwierdziła. - Gdzie ci się oświadczył? - W swoim mieszkaniu. - Poszłaś do niego? - Tak, Benjaminie. - Ale nie... mam nadzieję, że nie... - Nie, Benjaminie. Nie zostałam na noc. Benjamin wyszczerzył nagle zęby w uśmiechu. - Tak więc - zaczął - kochany Carl zabrał cię do swojego mieszkania i poszedł na całość, prawda? - Do widzenia, Benjaminie. - Czy włączył muzykę? Czy... Elaine pokręciła głową i podeszła do drzwi. Benjamin ruszył za nią. - Dokąd idziesz? - Muszę się pouczyć - oznajmiła. Otworzyła drzwi i zaczęła schodzić na parter. - Bierzemy jutro ślub?

- Nie - odparła Elaine. - Pojutrze? Otworzyła drzwi frontowe. - Nie wiem - powiedziała, wychodząc na dwór. - Może tak, może nie. - Drzwi zatrzasnęły się za nią. Następnego dnia Benjamin zjadł w południe lunch w stołówce uniwersyteckiej. Potem poszedł do akademika i zadzwonił z recepcji do Elaine. Nie było jej w pokoju. Poczekał trochę na dziedzińcu, a kiedy po niemal półgodzinie nie pojawiła się, wrócił wolno do domu. Elaine czekała na niego w pokoju. Siedziała wyprostowana na skraju łóżka, trzymając na kolanach list. - Elaine? - zaczął Benjamin. - Właśnie... Wyciągnęła list w jego stronę. - Od kogo on jest? - zapytał. - Od mojego ojca - wyjaśniła cicho. Benjamin wziął list i usiadł z nim przy biurku. Wyjął z koperty dwie białe kartki i zaczął czytać.

Kochana Elaine! Mama powiedziała mi o swoim związku z Beniaminem. Rozumiem, że powiedziała również o tym Tobie, w nadziei utrzymania go z dala od Ciebie, ale on już jest w Berkeley. Nie wiem, jak tam wygląda sytuacja. Nie wiem, czy dokucza Ci osobiście, czy jedynie dzwoni, albo coś takiego. W każdym jednak razie chcę, żebyś mi przyrzekła, że nigdy więcej się z nim nie spotkasz. Jestem pewien, że nie masz ochoty go oglądać, ale bez względu na to, jakich podstępów użyje, chcę być pewien, że nie utrzymujesz z nim żadnego kontaktu. Nie muszę chyba Ci uświadamiać, że jest to osobnik na wskroś nieuczciwy i podły. Jego postępowanie mówi chyba samo za siebie. Gdy tylko będzie to możliwe, wezmę parę dni urlopu i przylecę. Przeprowadzę z nim rozmowę, a potem przyjadę do Ciebie. Matka i ja nie poczyniliśmy jeszcze żadnych ostatecznych kroków, ale jest prawie pewne, że między nami wszystko skończone. Nie widzę powodu, by dłużej utrzymywać pozory, w świetle tego, co się wydarzyło. Jak zapewne zauważyłaś, matka i ja oddaliliśmy się od siebie w ostatnich latach i być może jest to najlepsza chwila, by rozstać się definitywnie. Oczywiście nie zgodziłbym się na to, gdybym nie miał pewności, że jesteś na tyle dorosła i dojrzała, by to znieść. Uwierz mi proszę, że jesteś jedyną wartością w moim życiu i że naprawdę bardzo Cię kocham.

Choć nie uczyniłem tego jeszcze, to czuję się w obowiązku poinformować państwa Braddock o tym, co się stało. To wspaniali ludzie i dobrzy przyjaciele. To prawdziwa tragedia, że własny syn oszukał ich i okrył wstydem przy takim oddaniu i trosce z ich strony przez tyle lat. Moja spółka z panem Braddockiem będzie musiała oczywiście zostać rozwiązana. Jest to dla mnie wielce bolesne, gdyż nasze stosunki były szczególnie bliskie i korzystne. Do zobaczenia wkrótce. Gdyby Benjamin był bardzo agresywny, radzę Ci poinformować władze uczelni, że przeszkadza Ci w nauce, a z pewnością podejmą przeciw niemu odpowiednie kroki. Jeżeli sytuacja jest na tyle groźna i uważasz, że nie możesz pozostać na uczelni, to zadzwoń do mnie natychmiast. Przylecę do Berkeley w ciągu paru godzin i zajmę się nim osobiście. W każdym razie zobaczymy się przed końcem tygodnia. Pozdrowienia, Ojciec

Benjamin skończył czytać i zatrzymał na chwilę wzrok na dole drugiej kartki, po czym zmiął list i włożył do kieszeni marynarki. - Chodźmy - rzucił. Podszedł do łóżka i wyciągnął rękę do Elaine. - Co? - Powiedziałem: chodźmy. - Co? - Od razu bierzemy ślub. Elaine gapiła się na niego, siedząc na skraju łóżka. - Czy... czy przeczytałeś ten list? - wydusiła. - Przeczytałem. Chodźmy już. - I nie masz nic do powiedzenia? - Nie lubię wyzwisk - uciął. Wziął ją za rękę. Wyrwała ją i wstała wolno z łóżka. - Mówisz, że nie lubisz wyzwisk, tak? - Zgadza się. - I tylko tyle masz do powiedzenia? - Chodźmy. - Benjaminie - zaczęła Elaine. - Moi rodzice się rozwodzą! Nasi ojcowie rozwiązują spółkę! Ponownie chwycił ją za ramię. - Czy... czy choć trochę cię obchodzi to, co zrobiłeś? - Nie. - Co?

- Bierzemy natychmiast ślub. Elaine znowu wyszarpnęła rękę i zaczęła powoli kręcić głową. - Benjaminie? - Co? - Jeżeli jeszcze choć raz nawet odezwiesz się do mnie, to wezwę policję. Odwróciła się i ruszyła w stronę drzwi. Benjamin stanął przed nią. - Zejdź mi z drogi. - Nie. Elaine odwróciła się, przecięła pokój i stanęła przy oknie. Otworzyła je. Za oknem znajdowała się prowadząca na ziemię metalowa drabinka przeciwpożarowa. - Przestań się wygłupiać! - zawołał Benjamin. Przebiegł przez pokój i zatrzasnął okno. Posłuchaj, Elaine - powiedział.- Posłuchaj. - Ujął jej rękę. - Oczywiście, że mnie to obchodzi. Jakże mogłoby mnie to nie obchodzić? Ale ja cię kocham. Kocham cię, Elaine. - Ale jak możesz tak stać i mówić, że nie lubisz wyzwisk? - Elaine, przepraszam, że to powiedziałem. Ale chcę, żebyśmy się pobrali. Nic innego się nie liczy. - Moi rodzice się rozwodzą, Benjaminie. - Elaine podeszła z powrotem do łóżka i opadła na nie. - Mój ojciec... Benjamin usiadł przy niej. - Posłuchaj - zaczął. - Wiem, że to tragedia w ich życiu. Czuję się za to odpowiedzialny. Ale to, co jest naprawdę ważne, Elaine, to ty i ja. - Nie nasi rodzice? - Posłuchaj, Elaine. On nie wie... on nie wie, co mówi. Pisze, że jestem... - Sięgnął szybko do kieszeni po list i otworzył go. - Pisze, że jestem podły. Nieuczciwy. - No i co? - Przecież nie jestem taki, Elaine. Prawda? - On jest moim ojcem, Benjaminie. - To nie o to chodzi. - To o to chodzi. - Chodzi o to, że błędnie ocenia sytuację. Uważa, że jestem zły. - Daj mi ten list. - Oczywiście, że on jest twoim ojcem. Ale powinnaś zrozumieć... powinnaś zrozumieć, że w tym wypadku nie wie, co mówi. - Nie chce, żebym wychodziła za ciebie.

- Zgoda. Ale nie chce dlatego, że... - Dlatego, że sprawiłeś mu ból. - Raczej uraziłem jego dumę - sprecyzował Benjamin. - Słuchaj, przede wszystkim twoich rodziców już wcześniej niewiele łączyło. On sam to przyznaje. A ja rozmawiałem o tym z twoją matką. Powiedziała, że nigdy go nie kochała. - Daj mi list. - Zaczekaj. Twoja matka... - Nie obchodzi mnie, co ci powiedziała. Jeśli masz w sobie tak niewiele współczucia, że... - Mam współczucie, Elaine. Ale usiłuję ci pokazać, że twój ojciec ma błędny obraz mojej osoby. - On wie o tym. - O czym? - Że to, co pisze, nie jest prawdą. - Więc dlaczego tak pisze? - Dlatego, że sprawiłeś mu ból, Benjaminie. Nie wie, co robić. - No dobrze - rzekł Benjamin. - Ale nie powinnaś... - Czy mogę prosić o list? Podał go jej. - Czego nie powinnam? - spytała, składając go i wygładzając ręką. - Powinnaś spróbować sama określić swoje stanowisko w tej sprawie. Powinnaś zdać się na własne uczucia. - I zapomnieć o uczuciach ojca? - Zgadza się. Naprawdę uważam, że tak właśnie trzeba. Elaine wstała i podeszła do biurka. Wzięła kopertę i włożyła list do środka. - Więc słuchaj - powiedział Benjamin, zrywając się na nogi. - Teraz pójdziemy i od razu zrobimy badania krwi. - Nie masz prawa prosić mnie o to. - Elaine, ja cię o to błagam! - No to nie masz prawa mnie błagać. - Ale nic na to nie poradzę. Elaine przecięła pokój i stanęła przy drzwiach. - Elaine? - Muszę teraz iść się pouczyć - oznajmiła.

- Ale czy moglibyśmy wziąć najpierw ślub? - zapytał Benjamin, idąc za nią. - Potem będziesz mogła się uczyć. - Nie. - Elaine. - Co? - Nie zamierzasz chyba... to znaczy, mówiłaś o wezwaniu policji... - Nie zrobiłabym tego, Benjaminie. - Ale co teraz będzie? - Nie wiem. Porozmawiam z ojcem, kiedy przyjedzie. - Powiesz mu, że chcemy się pobrać? - Tak. - Powiesz mu, że nic nas nie powstrzyma? - Powiem mu, że się kochamy. - Naprawdę tak powiesz? Skinęła głową, otworzyła drzwi i wyszła na korytarz. Kiedy była w połowie schodów, Benjamin wybiegł za nią. - Elaine? Zatrzymała się. - Zostań tu ze mną, proszę cię. Odwróciła się w jego stronę i poszła z powrotem na górę. Pocałowała go. - Będę w swoim pokoju - powiedziała. - Ale może przyniosłabyś książki tutaj? Będę cicho. - Nie ucieknę - zapewniła go. - Przyrzeknij mi. - Przyrzekam ci, że nie ucieknę. - Bo bym normalnie zwariował, Elaine - oznajmił Benjamin, ujmując jej dłonie. Normalnie postradałbym zmysły. Pan Robinson zjawił się następnego dnia rano. Benjamin stał przy oknie i patrzył na ulicę, gdy przed domem zatrzymała się taksówka i wysiadł z niej pan Robinson. Benjamin patrzył, jak płaci kierowcy, po czym wzniósł oczy do góry i słuchał, jak otwierają się drzwi wejściowe i jak pan Robinson wchodzi na piętro. Po chwili ciszy rozległo się pukanie do drzwi. Benjamin wstrzymał oddech i zamarł. Pukanie powtórzyło się. - Proszę. Drzwi rozwarły się i pan Robinson wkroczył do środka. Benjamin odwrócił się. Na jego

widok pan Robinson przystanął bez słowa. Długo mu się przyglądał, po czym odchrząknął. Uniósł dłoń do ust i chrząkał jeszcze przez pewien czas. - Czy zechcesz... - odezwał się w końcu. - Czy zechcesz może powiedzieć mi, dlaczego to zrobiłeś? Benjamin pokręcił głową. - Ja nie... Ja nie... - Czy żywisz do mnie jakąś szczególną urazę, którą chciałbyś mi wyjawić? - zapytał pan Robinson i znowu chrząknął. - Czy z jakiegoś powodu czujesz do mnie szczególną złość? Benjamin wciąż kręcił głową. - Nie - odparł - to nie o to... - Czy może powiedziałem kiedyś coś, co wzbudziło w tobie taką wzgardę? Czy też może po prostu gardzisz wartościami, które według ciebie reprezentuję? - To nie miało nic wspólnego z panem. - No wiesz, Ben, to miało ze mną sporo wspólnego - oświadczył pan Robinson. - I chciałbym dowiedzieć się, co czujesz w stosunku do mnie, jeżeli w ogóle coś czujesz. Chciałbym wiedzieć, dlaczego mi to zrobiłeś. - Nie panu! - Ależ tak, Ben. Mnie. Zdradziłeś moje zaufanie. Oszukałeś mnie. Czy masz jakiś powód... - Nie było żadnego powodu, panie Robinson. - No cóż - rzekł pan Robinson - mogę zrozumieć, dlaczego twierdzisz, że nikt tu nie ponosi odpowiedzialności. Rozumiem, dlaczego chciałbyś, żeby na tym stanęło. Ale wiesz, Ben, jesteś trochę za duży, by mówić, że nie jesteś odpowiedzialny... - Jestem odpowiedzialny! - Jesteś odpowiedzialny, ale nie było żadnego powodu? To interesujące... - Nie było żadnego osobistego... żadnego osobistego... - Żadnego osobistego motywu? - Właśnie. Nie było. - No, to interesujący sposób traktowania tej sprawy, Ben. Kiedy się sypia z czyjąś żoną i mówi się, że nie było... - Panie Robinson - przerwał Benjamin, robiąc krok do przodu. - To była moja wina. Próbuję... - Ben, jesteśmy chyba cywilizowanymi ludźmi. Czy koniecznie musimy sobie grozić? - Nie grożę panu.

- To przestań, proszę, zaciskać pięści. Dziękuję. - Próbuję panu wyjaśnić, że osobiście nie mam nic przeciwko panu. Próbuję powiedzieć, że nie odczuwam do pana urazy. - Ale też i mnie szczególnie nie szanujesz, co? - Nie, nie szanuję. Pan Robinson skinął głową. - Cóż - rzekł - chyba nie mamy sobie zbyt wiele do powiedzenia, Ben. Ale uważam, że powinieneś znać konsekwencje tego, co zrobiłeś. Uważam, że powinieneś dowiedzieć się, że ja i moja żona bierzemy wkrótce rozwód. - Ale dlaczego? - zapytał Benjamin. - Dlaczego? - To, co się stało, nie powinno mieć najmniejszego znaczenia. - No, to... to rzeczywiście wspaniałe stwierdzenie, Ben. Czy naprawdę tak to odczuwasz? Że to, co zrobiłeś, zupełnie nie ma znaczenia? - Niech pan posłucha - zaczął Benjamin, robiąc kolejny krok do przodu. - Poszliśmy... Poszliśmy razem do łóżka. Ale to było bez znaczenia. Zupełnie bez znaczenia. Równie dobrze... Równie dobrze mogliśmy sobie po prostu podać ręce. - Podać ręce - powtórzył pan Robinson. - Ben, jesteś chyba na tyle dorosły, żeby wiedzieć, że jest drobna różnica między podaniem kobiecie ręki a... - Nie było żadnej różnicy! - Nie? - zdziwił się pan Robinson. - Zawsze mi się wydawało, że kiedy mężczyzna się rozbiera, idzie z kobietą do łóżka i ma z nią stosunek, to polega to na czymś więcej niż... - Nie w tym przypadku! - Nie w tym przypadku - powtórzył pan Robinson, kiwając głową. - Niezbyt to pochlebne zdanie o mojej żonie, prawda? - Słucham? - Jestem pewien, że moja żona uważa siebie za nieco bardziej podniecającą w łóżku, niż ty to przedstawiasz. - Nie rozumie pan. - Przeciwnie, Ben. Bardzo dobrze to ująłeś. Zgadzam się z tobą całkowicie, że techniki miłosne pani Robinson pozostawiają wiele do życzenia. - Przekręca pan wszystkie moje słowa! - Nie krzycz na mnie, Ben. - Chodzi o to - zaczął Ben, kręcąc głową i trzymając ręce po bokach - chodzi o to, że ja

nie kocham pańskiej żony. Ja kocham pana córkę. Pan Robinson opuścił wzrok na podłogę. - No cóż, Ben - zaczął. - Nie wątpię, że tak ci się wydaje, Ben. Ale po kilku razach w łóżku z Elaine, jestem tego całkowicie pewien, przeszłoby ci równie szybko jak... - Co? - Myślę, że powiedzieliśmy już dostatecznie dużo na ten temat. - Pan Robinson spojrzał na zegarek. - Nie wiem, Ben, jakie kroki mogę podjąć. Nie jestem pewien, czy mogę wnieść sprawę do sądu, ale przypuszczam, że tak. W świetle tego, co się wydarzyło, sądzę, że być może uda mi się wsadzić cię za kratki, jeśli choć raz jeszcze spojrzysz na moją córkę. - Co? - Ben? - zaczął pan Robinson. - Nie będę owijał w bawełnę. Uważam, że jesteś niesłychanie podły. Uważam, że jesteś bydlakiem. Uważam, że jesteś gnojkiem. A jeśli chodzi o Elaine, to raz na zawsze wybij ją sobie ze swojej plugawej głowy. Czy jest to dla ciebie całkowicie jasne? Benjamin patrzył na niego. Pan Robinson odwzajemnił jego spojrzenie. - Cóż, Ben - podjął. - Nie mam zamiaru się tu z tobą dłużej bawić. Rób, co chcesz. Ale jeśli zdecydujesz się sprawiać mi kłopoty, to możesz być absolutnie pewien, że ci się odwzajemnię. Po wyjściu pana Robinsona Benjamin pozostał na środku pokoju i patrzył prosto na drzwi. Słyszał odgłos kroków mężczyzny na korytarzu, a później na schodach. Drzwi wejściowe otworzyły się i trzasnęły. Benjamin wahał się przez chwilę, potem wybiegł z pokoju, zostawiając otwarte drzwi. Zbiegł na dół i wypadł na ulicę. Pan Robinson szedł w stronę taksówki, stojącej na rogu obok budki telefonicznej. Benjamin poczekał, aż tamten otworzył tylne drzwi taksówki i zaczął wsiadać, po czym puścił się biegiem w stronę budki i wskoczył do środka, zatrzaskując za sobą drzwi. Wyszarpnął z kieszeni garść drobnych. Większość monet rozsypała się po podłodze, ale w dłoni została Benjaminowi jedna dziesiątka. Wrzucił ją do automatu. Spojrzał przez szklaną ścianę budki na siedzącego na tylnym siedzeniu pana Robinsona. Ten spoglądał przez moment na Benjamina, po czym pochylił się i powiedział coś do kierowcy. Taksówka odbiła od krawężnika i pomknęła ulicą. Benjamin szybko wykręcił numer. Widział przez szybę, jak taksówka pędzi ulicą, a następnie skręca za rogiem w kierunku akademika i znika mu z oczu. Przycisnął słuchawkę do ucha i zacisnął pięść. Zabrzmiał sygnał. Potem zapadła cisza. Sygnał zabrzmiał jeszcze raz. - Niech ktoś odbierze!

Usłyszał trzask. - Wendell Hall - oznajmił dziewczęcy głos. - Poproszę Elaine Robinson - wydyszał Benjamin. - Pokój dwieście. - Proszę chwilę zaczekać. Benjamin spojrzał raz jeszcze w stronę rogu, za którym zniknęła taksówka, i zaczął zaciskać i rozwierać pięść. - Halo? - odezwała dziewczyna. - Wewnętrzny na jej piętrze jest zajęty... - Proszę przerwać. - Słucham? - Proszę przerwać tamtą rozmowę! - Proszę pana, nie wolno mi... - To wyjątkowo pilne! - wrzasnął Benjamin, mocniej przyciskając słuchawkę do ucha. Proszę przerwać tamtą rozmowę i poprosić Elaine Robinson! W tej chwili! Nie było odpowiedzi. - Słyszy pani? - No... - przemówiła wreszcie dziewczyna. - Nie wiem, czy powinnam... - Proszę ją przerwać! Natychmiast! Benjamin słyszał, jak dziewczyna odchrząknęła. - Bardzo przepraszam - dobiegł go jej głos. - Mam pilny telefon do Elaine Robinson. Czy mogłabym uprzejmie prosić o chwilowe przerwanie rozmowy i przywołanie jej do telefonu? Benjamin skinął głową. - Zaraz podejdzie - powiedziała do niego dziewczyna. Benjamin czekał, wytężając słuch. W końcu usłyszał kroki i szmer podnoszonej słuchawki, a zaraz potem dziewczęcy głos. - Halo? - Elaine, posłuchaj. Przed chwilą był u mnie twój ojciec. Jest teraz w drodze do ciebie. Jest trochę rozdrażniony, więc nie wiem, co ci powie ani co zrobi, ale musisz mi przyrzec, że niczego nie zrobisz ani nigdzie z nim nie pojedziesz, zanim nie zadzwonisz do mnie. Zapisz mój numer i zanim wyjdziesz z budynku... - Przepraszam. - Co? - Niezręcznie mi słuchać tego wszystkiego. Ja nie jestem Elaine. - Co?! - Jestem jej koleżanką z pokoju. Elaine wyszła ze swoim ojcem jakieś pół minuty temu.

Benjamin spędził resztę dnia, spacerując przed Wendell Hall i obserwując wchodzące i wychodzące dziewczyny. Elaine nie wróciła. Późnym popołudniem i wczesnym wieczorem zauważył parę razy, jak w oknach gromadzą się małe grupki dziewcząt i przyglądają mu się. W pewnej chwili jedna z nich wyszła nawet z budynku i zbliżyła się do niego, by spytać, czy coś się stało. - Nie - odpowiedział Benjamin. Zrezygnował z kolacji i dalej spacerował przed akademikiem. Tymczasem zrobiło się ciemno. Wzdłuż ulicy i na dziedzińcu zapłonęły latarnie. Tuż po północy Benjamin wkroczył do holu i podszedł do dziewczyny w recepcji. - Chciałbym się dowiedzieć, czy jakaś dziewczyna mogłaby wejść tutaj i nie zauważona dostać się do pokoju - odezwał się. - W tym budynku? - Tak. - Mogłaby dostać się przez suterenę. - Suterenę? - W suterenie jest stołówka - wyjaśniła dziewczyna. - Mogła pojechać do siebie windą ze stołówki. - Ale jak dostałaby się do sutereny? - Mogłaby wejść z innego akademika. - Proszę zadzwonić do pokoju Elaine Robinson - powiedział Benjamin. - Pokój dwieście. - Już jest za późno na rozmowy - oznajmiła recepcjonistka. - Nie muszę z nią rozmawiać - zaznaczył Benjamin. - Ale muszę wiedzieć, czy jest w swoim pokoju. - Z pewnością. O tej porze wszystkie dziewczęta muszą być u siebie. - Jest pani pewna? Dziewczyna skinęła głową. - Jest pani absolutnie pewna, że jest u siebie w pokoju? - Musi być. - W porządku. Dziękuję pani. Benjamin zasnął dopiero przed świtem. Kiedy się obudził, było już koło południa. Wyskoczył z łóżka, ubrał się szybko i popędził do baru po drugiej stronie ulicy na kawę. Potem pokonał biegiem kilka przecznic dzielących go od akademika i wpadł do holu. - Proszę poprosić na dół Elaine Robinson - rzekł. - Pokój dwieście.

Dziewczyna wykręciła numer i czekała, stukając ołówkiem w blat. - Nikt nie odpowiada - odparła. - Niech pani jeszcze próbuje. Nasłuchiwała jeszcze chwilę, po czym pokręciła głową. - Większość dziewcząt ma teraz zajęcia - wyjaśniła, odkładając słuchawkę. - W jaki sposób mogę się dowiedzieć, na jakich zajęciach ona w tej chwili jest? - To chyba nie będzie możliwe. - Muszę się dowiedzieć. Dziewczyna zmarszczyła brwi. - Proszę pójść na stołówkę - oświadczyła. - Za jakieś dziesięć minut wszystkie dziewczęta będą tam jadły lunch. Pod akademikiem ciągnął się długi betonowy tunel. Wzdłuż jego sufitu biegły w równych odstępach lampy, a na końcu znajdowały się dwuskrzydłowe szklane drzwi. Były zamknięte na klucz. Kilka dziewcząt uformowało już przed nimi krótką kolejkę. Benjamin pobiegł tunelem do drzwi i zerknął do wielkiej sali pełnej pustych stołów i krzeseł, otoczonej lśniącymi aluminiowymi kontuarami. Kobiety i mężczyźni w starszym wieku, ubrani w białe fartuchy, wstawiali w otwory wielkie dymiące kotły, a na półki nad kilkoma kontuarami kładli talerzyki z sałatkami, pasztecikami i ciastkami. Po przeciwnej stronie sali znajdowały się identyczne drzwi, za którymi Benjamin dostrzegł dziewczyny ustawione w kolejce w następnym tunelu. Szarpnął drzwiami. - To stołówka tylko dla dziewcząt z tego akademika - zauważyła pierwsza dziewczyna z kolejki. Benjamin raz jeszcze omiótł wzrokiem salę, po czym obrócił się do czekających studentek. - Czy któraś z was zna może Elaine Robinson? - zapytał. Spojrzały na niego, a stojąca najbliżej dziewczyna pokręciła przecząco głową. Benjamin znowu odwrócił się w stronę wejścia. Chwilę potem jedna z kucharek ruszyła wolno przez salę z kluczem w ręku i otworzyła drzwi. Rozwarła je na oścież, a dziewczęta zaczęły wchodzić do środka. Brały tace ze sztućcami pchały je po srebrzystym kontuarze, stawiając na nich po drodze talerze z mięsem, sałatkami i ciastem. Benjamin wbiegł do stołówki i ruszył szybko w stronę drugiego tunelu. Jedna z ubranych na biało kobiet zbliżyła się do niego. - To stołówka tylko dla dziewcząt - oświadczyła. - Czy zna pani dziewczynę o nazwisku Elaine Robinson? - Nie - odparła kucharka. - I nie wolno ci tu wchodzić.

- To strasznie ważne - rzekł Benjamin. Przeszedł szybko między stołami dzielącymi go od przeciwległych drzwi. Zerknął na studentki ustawione na początku znikającej w tunelu kolejki. Nie było wśród nich Elaine. Wszedł do tunelu i ruszył wzdłuż sznuru dziewcząt. - Czy znasz może Elaine Robinson? - zagadnął jedną z oczekujących. Pokręciła głową i przesunęła się do przodu. - Czy znasz może Elaine Robinson? - Przykro mi - odparła następna. Uśmiechnęła się i przesunęła o jedno miejsce. W ciągu kilkunastu minut stołówka wypełniła się niemal całkowicie dziewczętami. Część z nich siedziała przy stołach, część stała z jednej strony sali z tacami w rękach, szukając wzrokiem wolnego miejsca. Jeszcze inne przesuwały się szybko wzdłuż kontuaru, wybierając dania. Benjamin obszedł salę tam i z powrotem, rzucając okiem na dziewczyny, które siadały przy stołach, i dziewczyny, które wyłaniały się właśnie ze słabo oświetlonych tunelów. Elaine jednak nie zauważył. W końcu zatrzymał się przy jakimś zajętym stoliku. Odczekał, aż dziewczęta przestaną podnosić widelce do ust i wszystkie spojrzą na niego. - Czy któraś z was zna Elaine Robinson? - przemówił. Pokręciły głowami. Benjamin podszedł do następnego stołu. - Szukam Elaine Robinson. Czy któraś z was ją zna? Studentki pokręciły głowami. W miarę jak stołówka wypełniała się, kolejki w obu tunelach stawały się coraz krótsze. Wreszcie w całej sali zostały tylko dwa czy trzy wolne miejsca, a obie kolejki stopniały i zniknęły zupełnie. Benjamin po raz ostatni przebiegł szybko wzrokiem wszystkie miejsca, po czym pospieszył do stołu na skraju sali. - Chciałbym pożyczyć na chwilę twoje krzesło - zwrócił się do siedzącej przy ścianie dziewczyny. Obróciła się w jego stronę i zmarszczyła brwi. Benjamin położył dłonie na oparciu krzesła. Wstała powoli, a on przysunął krzesło do samej ściany. - Chciałbym, żebyś postukała w szklankę - powiedział do następnej dziewczyny przy stole. - Co? - O tak - rzekł Benjamin. Wziął z tacy nóż i zaczął stukać rączką o ściankę szklanki. Wręczył nóż dziewczynie. - Proszę cię, zrób to dla mnie. Dziewczyna popatrzyła ze zmarszczonym czołem na nóż i wreszcie zaczęła nim stukać w szklankę. Benjamin wszedł na krzesło. Dziewczęta przy sąsiednich stołach przestały jeść i

spojrzały na niego. Po chwili uciszyły się stoły na środku sali, aż w końcu zapanowała zupełna cisza, umilkły wszystkie dziewczęta i obsługa za kontuarem. Benjamin odchrząknął. - Szukam dziewczyny o nazwisku Elaine Robinson! - zawołał. Jego głos odbił się echem od ścian. Nikt się nie poruszył. - Czy jest na tej sali ktoś, kto zna Elaine Robinson?! Nadal nikt się nie poruszył. Po chwili kilka dziewcząt w różnych częściach sali zaczęło wolno podnosić ręce do góry. Benjamin zaczekał, aż ich dłonie wzniosą się ponad głowy, po czym dodał: - Bardzo bym prosił te dziewczęta, które podniosły rękę, żeby podeszły do mnie! Dziękuję! Zszedł z krzesła i podsunął je dziewczynie, od której je pożyczył. Ta usiadła i zabrała się ponownie do posiłku. Studentki, które podniosły rękę, przeciskały się wolno między stołami i krzesłami w stronę Benjamina. Pierwsza z nich zbliżyła się do Benjamina ze zmarszczonym czołem. - Znasz ją? - spytał Benjamin. - Tak. - Gdzie ona jest? - Nie wiem - odparła dziewczyna. - Nie ma jej tutaj? Benjamin zwrócił się do następnej studentki. - Znasz ją? Skinęła głową. - Wiesz, gdzie teraz jest? - Nie ma jej tutaj? - Nie. Dziewczyna spojrzała zafrasowana na podłogę. - Prawdopodobnie jest w bibliotece - oznajmiła. - Jesteś pewna? - Chyba ma jakiś test dziś po południu. Prawdopodobnie przygotowuje się w bibliotece. Czy coś się stało? - Nie. - Benjamin utorował sobie drogę wśród zgromadzonych wokół niego dziewcząt. Dziękuję wam - oświadczył. - Możecie już wrócić do jedzenia. W bibliotece nie było Elaine. Spędził prawie godzinę, chodząc po korytarzach i po czytelniach, szukając jej wśród regałów i książek. W końcu udał się do informacji tuż przy głównym wejściu.

- Czy jest jakiś sposób, by odszukać kogoś w tym budynku? - spytał. Kobieta podniosła na niego wzrok znad książki, którą czytała, i uśmiechnęła się. - Nie - odrzekła.

Benjamin spędził jeszcze jedną godzinę na poszukiwaniach w bibliotece, a potem wrócił do domu, w którym wynajmował pokój. Ojca dostrzegł dopiero wtedy, gdy stanął przed frontowymi drzwiami. - Cześć, Ben. Zamarł i podniósł wzrok. - Tato? - Chyba powinniśmy porozmawiać - rzekł pan Braddock. Benjamin patrzył na niego przez chwilę, po czym pokręcił głową. - Tato - zaczął. - Bardzo... bardzo mi przykro, ale nie mam w tej chwili czasu na rozmowę. - Myślę, że jednak masz czas. - Tato... Pan Braddock chwycił Benjamina za ramię. - Wejdziemy do środka? - zapytał. Benjamin nie ruszał się przez chwilę, po czym pchnął drzwi i zaprowadził ojca na górę. Pan Braddock zamknął za sobą drzwi i długo spoglądał na Benjamina, który stanął po drugiej stronie pokoju, przy biurku. - Nie wiem, jak mogłeś to zrobić - odezwał się w końcu ojciec. Benjamin nie odpowiedział ani nie podniósł oczu. - Czy to była jej wina, Ben? - Nie - powiedział Benjamin cicho, spoglądając w blat biurka. - Dlaczego to się stało? - Nie wiem. Na stojącym obok pana Braddocka krześle wisiała biała koszula. Pan Braddock zdjął ją i spoczął na siedzeniu, kładąc ją sobie na kolanach. - Ben, chciałbym, żebyś usiadł i opowiedział mi, dlaczego tak się stało. Benjamin pokręcił głową. - Usiądź. Benjamin opadł powoli na krzesło, nadal nie patrząc na ojca. - Powiedz mi, kiedy to się zaczęło? - zapytał pan Braddock. Benjamin wziął głęboki oddech.

- Nie pamiętam - odpowiedział. - Ben, powiedz mi, kiedy to się zaczęło. - Latem. Zaczęło się to w nocy po przyjęciu z okazji mojego powrotu ze studiów. - Spałeś z nią tamtej nocy? - Nie. Zaprowadziła mnie na górę po kolacji. Powiedziała, że mogę się z nią przespać. - I co jej powiedziałeś? - Że nie sądzę, aby to było właściwe. - I dobrała się do ciebie.

- Nie. - To co dalej? - Zadzwoniłem do niej kiedyś wieczorem. Byłem przygnębiony. Zaproponowałem jej drinka. Spotkaliśmy się. - Gdzie? - W hotelu. - Jaki to był hotel? - Tato, trudno mi o tym opowiadać! Pan Braddock siedział spokojnie, spoglądając na białą koszulę, którą trzymał na kolanach. Przez długi czas panowała cisza. - Spakuj się - odezwał się w końcu ojciec. - Słucham? - Wracasz ze mną do domu. Benjamin pokręcił głową. - Spakuj rzeczy. - Nie. - Tak, Benjaminie - stwierdził pan Braddock. - Tato? - Benjamin wstał. - Doceniam to, że tak bardzo się o mnie martwisz, że tu przyjechałeś. Ale ja nie mogę stąd wyjechać. - Z powodu Elaine? - Owszem. Pan Braddock skinął głową. - Benjaminie, nie chcę, żebyś się z nią więcej spotykał. Benjamin wbił w niego wzrok i odparł: - Tato, to niemożliwe. Nic na to nie poradzę. - Musisz.

- Nie mogę. - Ben, chcę ci coś powiedzieć - rzekł pan Braddock i wstał. - Dwa dni temu pan Robinson siedział wieczorem w naszym salonie i płakał jak dwuletnie dziecko z powodu tego, co mu zrobiłeś. Benjamin milczał. - Szlochał i płakał, Ben. Walił pięścią w poduszkę jak niemowlę. Był... - Dobrze już! Pan Braddock spoglądał chwilę na syna, po czym zerknął na leżącą na podłodze walizkę. Podniósł ją, położył na łóżku i otworzył. - Jutro rano jesteś umówiony z lekarzem - oznajmił, wkładając białą koszulę do walizki. - Co takiego? - Jesteś umówiony z psychiatrą. Benjamin zrobił krok w jego stronę. - Chyba... chyba się przesłyszałem - wyjąkał. - Chyba nie. - Posłuchaj - zaczął Benjamin. - Mogę mieć różne problemy, ale z moją głową wszystko jest w porządku! - Rusz się, Ben. Pakuj rzeczy. - Tato, nie wiem, czy przywiozłeś ze sobą kaftan bezpieczeństwa. Jeśli nie, to będzie ci cholernie trudno mnie... Pan Braddock wyprostował się nagle i z całej siły uderzył Benjamina w twarz wierzchem dłoni. Ten zatoczył się, ale utrzymał równowagę i wbił wzrok w ojca. - Wybacz mi, Ben. Pan Braddock podszedł do szafy i wyjął garnitur. Zaniósł go na łóżko i zaczął składać marynarkę. Benjamin usiadł wolno na krześle obok biurka, wciąż gapiąc się na ojca, który ułożył marynarkę w walizce, a następnie zdjął spodnie z wieszaka. Wreszcie Benjamin obrócił się powoli w stronę biurka. Odsunął nieco górną szufladę i sięgnął do środka. Chwycił pieniądze. Zerknął przez ramię na ojca, który wciąż składał spodnie, po czym powoli wyjął gruby plik banknotów. Położył je na kolanach, a potem wepchnął do kieszeni spodni. Upewnił się, czy nie wystają na zewnątrz, po czym wstał, podszedł do komody i wysunął górną szufladę. Wyciągnął z niej spodnie w kolorze khaki i zaniósł je na łóżko. Złożył je i upchnął w walizce. - Ben? - odezwał się ojciec, stając przy nim. - Słucham? - Jestem tym zdenerwowany - rzekł pan Braddock, kładąc dłoń na ramieniu Benjamina.

- Jestem strasznie roztrzęsiony. Chciałbym, żebyś mi to wybaczył. Żebyś spróbował zrozumieć. - Rozumiem - odrzekł Benjamin. - Mam taką nadzieję - odparł pan Braddock i usiadł z powrotem na krześle. - Tato? - Słucham, synu? - Jak długo tu jechałeś? - Wyjechałem przed świtem. Benjamin pokiwał głową. - Więc pewnie wrócimy do domu dość późno. - Tak. Benjamin skończył pakować spodnie i ruszył do drzwi. - Dokąd idziesz? - spytał pan Braddock, podnosząc się z krzesła. Benjamin zmarszczył brwi. - Słucham? - zapytał. - Dokąd idziesz, Ben? - Do łazienki - odburknął Benjamin. - Jest w korytarzu. Pan Braddock pokręcił głową i usiadł z powrotem na krześle. - Ben, wybacz mi - powiedział. - Jestem wykończony. Jestem zupełnie wykończony. - Nie ma sprawy. - odparł Benjamin. Wyszedł na korytarz i zostawił drzwi przymknięte na tyle, że zasłaniały widok z wnętrza pokoju. Potem poszedł do łazienki i odkręcił kran. Następnie wycofał się ponownie na korytarz i zatrzasnął drzwi od łazienki. - Niech pani poprosi na dół Elaine Robinson. Pokój dwieście. - Benjamin obserwował, jak recepcjonistka wykręca numer, czeka, aż ktoś podniesie słuchawkę, i w końcu zaczyna mówić: - Mogę rozmawiać z Elaine Robinson? - Słuchała przez chwilę, po czym skinęła głową. - Dziękuję, powiem mu. - Odłożyła słuchawkę i zwróciła się do Benjamina. - Pan Benjamin Braddock, prawda? - Tak. - Elaine przerwała studia - oznajmiła recepcjonistka. - Jej koleżanka zaraz przyniesie panu wiadomość. Po minucie otworzyły się drzwi jednej z wind i do holu wyszła jakaś dziewczyna z kopertą w dłoni. Na kopercie widniało imię i nazwisko Benjamina. Wziął ją od niej i rozerwał.

Drogi Benjaminie, Obiecuję, że któregoś dnia napiszę długi list i wszystko wyjaśnię, ale w tej chwili nie jestem w stanie myśleć i wszystko, co mogę powiedzieć, to: wybacz mi, proszę, bo wiem, że to, co robię, jest dla Ciebie najlepsze. Kocham Cię, ale nic by z tego nie wyszło. Jedź do Kanady lub gdzieś indziej, gdzie Cię już nigdy więcej nie zobaczę. Elaine

Benjamin podniósł wzrok znad kartki w chwili, gdy dziewczyna wchodziła z powrotem do windy. - Chodź tutaj! Wyszła z windy, a drzwi zamknęły się za nią. Benjamin chwycił ją za ramię. - Dokąd ona pojechała? - zapytał. Dziewczyna wyszarpnęła rękę. - Co ty... - zaczęła. - Dokąd ona pojechała?! - Nie wiem! - Powiedz mi prawdę! - Mówię prawdę! Benjamin skinął głową. - Kiedy widziałaś ją po raz ostatni? - Wczoraj w nocy. - O której godzinie? - Późno. Chyba około drugiej lub trzeciej. - Co się stało? Dziewczyna wzruszyła ramionami. - Po prostu pojawiła się, spakowała parę rzeczy, napisała to i wyszła. - Co mówiła przed wyjściem? - Nie pamiętam. - Przypomnij sobie. Dziewczyna zmarszczyła czoło. - Zechcesz mi może powiedzieć, co się dzieje? - zapytała. - Powiedz mi, co mówiła.

- Powiedziała, że rzuca studia. Płakała i... - Płakała? - Tak. - Co mówiła? - Jedynie pożegnała się i poprosiła, żeby jej przesłać rzeczy. Ubrania i resztę. - Gdzie przesłać? - Do jej domu. - Do jej domu? Do domu jej rodziców? - Tak. Benjamin skinął głową. - Chodź ze mną - rzucił. - Słucham? - Chodź ze mną. - Po co? - Zadzwonisz do niej do domu. - Słuchaj - zaczęła dziewczyna - pozwolisz, że nie będę się mieszała w jakąś bzdurną historię miłosną? Wolałabym... Benjamin spoglądał na nią przez chwilę, po czym wskazał głową w kierunku drzwi i wyszedł za nią z budynku. - Halo - odezwała się dziewczyna. - Mówi Marjory, koleżanka Elaine z pokoju w akademiku. Czy jest Elaine? Benjamin przysunął głowę do głowy dziewczyny i odsunął nieco słuchawkę od jej ucha. - W tej chwili nie może podejść do telefonu - dobiegł go głos pani Robinson. - Och. No bo wszystkie jej rzeczy zostały u mnie. Chciałam ją zapytać, co mam z nimi zrobić. Przez chwilę w słuchawce panowała cisza. - Proszę przez jakiś czas zatrzymać je u siebie - powiedziała pani Robinson. - Elaine napisze list i poda szczegóły. - Ale gdzie ona jest? - ciągnęła Marjory. - Czy jest teraz w domu? - Bardzo ładnie z twojej strony, Marjory, że zadzwoniłaś. Dopilnuję, żeby napisała... Ben wyrwał słuchawkę i przyłożył do ucha. - Niech mi pani powie, co się dzieje, pani Robinson! Niech pani powie, gdzie ona jest!

Połączenie zostało przerwane. Benjamin odwiesił z trzaskiem słuchawkę i wybiegł z budki na jezdnię. Zamachał na pędzącą wprost na niego taksówkę i uskoczył jej z drogi, gdy z piskiem zahamowała. - Lotnisko! - polecił, gramoląc się na tylne siedzenie. - Na lotnisko, proszę! Zapadał zmierzch. Na ulicy było zupełnie cicho i choć widoczność była już słaba, lampy stojące wzdłuż krawężnika nie paliły się jeszcze. Benjamin zapłacił kierowcy, a potem przez długi czas stał obok drzewa, spoglądając na dom. Na piętrze nie paliło się żadne światło. W salonie na dole było jasno, ale okna przysłaniały ciężkie kotary, tak że tylko cienka smuga światła przebijała w środku każdego z nich. Nagle otworzyły się drzwi frontowe i duży snop światła padł na trawnik przed domem. Benjamin schował się za pniem dużej palmy i patrzył, jak pan Robinson idzie kamienną dróżką po leżącą na trawie gazetę. Kiedy wrócił do domu, Benjamin ruszył szybko podjazdem wzdłuż bocznej ściany domu. Zatrzymał się pod oknem przy rogu i spojrzał w górę. Potem złożył dłonie w trąbkę i zawołał: - Elaine! Nie było odpowiedzi. Poczekał chwilę, a potem znalazł na ziemi mały kamyk i rzucił nim w szybę. Nikt nie podszedł do okna. Pokój pozostał ciemny. Panowała zupełna cisza. Wreszcie Benjamin ruszył do końca podjazdu i bezszelestnie otworzył furtkę do ogrodu. Wszedł i zatrzymał się przy jakimś krzaku. Na werandzie paliło się światło i przez szybę widział siedzącą w fotelu panią Robinson. Przymrużył oczy, by lepiej jej się przyjrzeć. Nie czytała ani nie rozmawiała z nikim, jedynie spoglądała przed siebie w ciemny ogród. Na stoliku obok niej stała szklanka z drinkiem. Benjamin przysunął się do krzaka. Odczekał chwilę, po czym wycofał się z ogrodu ponownie na podjazd i zakradł się do drzwi z boku domu. Bardzo wolno przekręcił gałkę i otworzył je. Nadstawił ucha. Z wnętrza nie dobiegał żaden dźwięk. Zdjął buty i zostawił je przy drzwiach, a potem po cichu wślizgnął się do środka. Przeszedł w skarpetach przez ciemną kuchnię, natrafiając po omacku najpierw na zlew, potem na stół, w końcu zaś na drzwi do jadalni. Pchnął je lekko, przytrzymał i rozwarł szerzej. Padła na niego smuga przyćmionego światła. Wkroczył do jadalni, wstrzymując oddech, gdy wolno zamykał za sobą drzwi. Jadalnia była na tyle oświetlona, że mógł dostrzec zarysy stołu i krzeseł oraz ciężkich zasłon na oknach. Usłyszał, jak pan Robinson kaszle. Przykucnął. Obejrzał się na drzwi, ale dobiegł go tylko szelest przewracanych stron gazety, po czym znów zapanowała cisza. Zrobił kilka cichych kroków w stronę wejścia do jadalni. Jadalnię od salonu oddzielał niewielki hol i kiedy Benjamin wychylił głowę, mógł

dojrzeć siedzącego w dużym fotelu z gazetą pana Robinsona. Nagle tamten złożył gazetę na kolanach i wstał. Benjamin przywarł do ściany. Usłyszał, jak pan Robinson idzie przez dywan w jego kierunku, ale po chwili skrzypnęły drzwi frontowe, a potem dobiegł go szmer zraszaczy na trawniku przed domem. Pan Robinson wrócił do środka i drzwi zatrzasnęły się. - Powiedz George'owi, żeby podregulował głowice zraszaczy - przemówił pan Robinson. Znowu zapadła cisza. - Słyszałaś? - Tak, słyszałam - odpowiedziała pani Robinson z werandy. Benjamin słuchał, jak pan Robinson siada z powrotem w fotelu i rozkłada gazetę. Potem wyjrzał zza drzwi i obserwował, jak tamten czyta. Kiedy pan Robinson spojrzał na następną stronę i obrócił głowę w stronę najdalszej kolumny, Benjamin wszedł wolno do holu. Przystanął, wciąż wbijając wzrok w pana Robinsona, a potem zbliżył się do schodów. Wciągnął i wypuścił powietrze. Cicho i szybko ruszył na piętro. Trzymał się balustrady, aż znalazł się przed drzwiami pokoju Elaine. Otworzył je cicho. Wszedł do środka, zamknął za sobą drzwi i zapalił światło. W pokoju panował idealny porządek. Na łóżko starannie naciągnięto narzutę ze wzorem czerwonego kwiatu na środku. Na wszystkich trzech oknach białe zasłony były zaciągnięte do połowy. Okna były zamknięte i pokój pachniał tak, jakby od kilku tygodni nikt w nim nie przebywał. Na biurku nie leżało nic oprócz białej suszki. Drzwi szafy były domknięte. Benjamin stał przez chwilę, rozglądając się dookoła z pochmurną miną, patrząc na ściany, dywan i łóżko. Potem zgasił światło i wyszedł na korytarz. Ruszył na dół po schodach. Pokazał się w szerokim wejściu do salonu i wbił wzrok w pana Robinsona, który wciąż czytał gazetę w fotelu. - Gdzie ona jest? - odezwał się Benjamin. Pan Robinson pochylił się gwałtownie, obrócił się i spojrzał z otwartymi ustami na Benjamina. Dopiero po chwili oprzytomniał i uniósł się szybko z fotela, upuszczając gazetę na dywan. - Gdzie ona jest? - powtórzył Benjamin, wchodząc do pokoju. - Wynoś się - rzucił cicho pan Robinson. Od strony werandy nadeszła pani Robinson. Skinęła głową Benjaminowi i uśmiechnęła się. - Cześć, Benjaminie - powiedziała. - Gdzie ona jest?!

Nie odwracając od niego wzroku, pani Robinson sięgnęła po słuchawkę telefonu na stoliku i przyłożyła ją do ucha. Wciąż patrząc na Benjamina, postukała w widełki i czekała. - Halo - odezwała się w końcu. - Z policją proszę. Benjamin ruszył w jej stronę. Pan Robinson szybko zastąpił mu drogę. Spojrzał Benjaminowi w twarz. - Proszę przysłać patrol na Glenview Road 1200 - przemówiła pani Robinson. - Mamy tu włamywacza. Benjamin chciał się na nią rzucić, ale powstrzymał się, kiedy pan Robinson nagle zgarbił się w postawie obronnej i zacisnął przed sobą pięści. - Nie wiem - powiedziała pani Robinson. - Zaraz spytam. Czy jesteś uzbrojony, Benjaminie? - Pokręciła głową. - Chyba nie - odparła do policjanta. Skinęła głową. - Dziękuję. - Odłożyła słuchawkę. Przez parę następnych chwil cała trójka stała zupełnie nieruchomo. Pani Robinson z ręką na słuchawce, zasłaniający ją, wciąż lekko przygarbiony mąż oraz Benjamin, który wychylił się do przodu i wpatrywał się ponad głową pana Robinsona w jego żonę. - Chcesz szybkiego drinka? - zaproponowała pani Robinson. Pan Robinson wyprostował się powoli, obszedł Benjamina i wrócił do swojego fotela. Opadł na niego, głęboko odetchnął, podniósł gazetę i rozłożył przed sobą. Pani Robinson wróciła na werandę, usiadła obok swojego drinka i dalej gapiła się w ciemny ogród. Benjamin ruszył za nią, ale zaraz przystanął i cofnął się bez słowa do salonu. Podszedł do fotela pana Robinsona. Ten przewrócił stronę i zaczął czytać nowy artykuł. - Co jej zrobiliście? Pan Robinson uśmiechnął się i podniósł wzrok znad gazety. - Mówiłeś coś, Ben? - Muszę wiedzieć. - Doprawdy? - Tak. - Ben mówi, że musi wiedzieć, co zrobiliśmy Elaine - zawołał do żony. Nie odezwała się. - Wiesz co, Ben - odezwał się pan Robinson, odwzajemniając jego spojrzenie. - Przyjdź może za parę tygodni. - Słucham? - Przyjdź gdzieś tak za tydzień - uściślił pan Robinson. - Wtedy dowiesz się wszystkiego.

Benjamin wyrwał mu gazetę z rąk. - Ona chyba nie... - zaczął i pokręcił głową. - Ona chyba nie wychodzi za... Nie było syreny, ale Benjamin usłyszał, jak samochód staje z piskiem przed domem i jak po chwili otwierają się i trzaskają drzwiczki. Podniósł głowę, rzucił gazetę i ruszył sprintem przez jadalnię i ciemną kuchnię, uderzając po drodze biodrem w stół. Wypadł bocznymi drzwiami na dwór. Chwycił buty. Chwilę potem rozległy się kroki na betonowym podjeździe. Rzucił się w stronę płotu po drugiej stronie podjazdu, wskoczył na niego i zwalił się do ogrodu sąsiada. Podniósł się i zaczął uciekać.

Rozdział ósmy Następnego dnia była sobota. Tuż przed świtem Benjamin wylądował na lotnisku w San Francisco i po wyjściu z samolotu popędził do pierwszej budki telefonicznej. W książce figurował tylko jeden Carl Smith. Benjamin zadzwonił do niego, ale nikt nie podniósł słuchawki. Wyrwał kartkę z książki i pojechał taksówką pod podany adres. Drzwi wejściowe do bloku nie były zamknięte na klucz. Benjamin pchnął je i wbiegł po schodach na drugie piętro. Długim ciemnym korytarzem dotarł do mieszkania Carla. Już miał zapukać, gdy dostrzegł przypiętą do drzwi obok klamki białą kopertę. Chwycił ją i podbiegł do okna na końcu korytarza. Na kopercie napisano imię “Bob". Benjamin rozerwał kopertę, wyciągnął kartkę papieru i przeczytał ją szybko przy szarym świetle przebijającym przez brudną szybę.

Bob, Przyszykuj się na prawdziwy wstrząs, stary. Możesz wierzyć albo nie, ale porzucam stan kawalerski. Elaine Robinson - dziewczyna, z którą byłem u Ciebie na imprezie w zeszłym miesiącu - przyjęła moje oświadczyny i w gruncie rzeczy nalega, abyśmy wzięli ślub jeszcze w czasie tego weekendu. Nie mogę uwierzyć swojemu szczęściu i, czego nie trzeba dodawać, jestem zupełnie oszołomiony. Wiem, że w związku z tym wybaczysz mi, jeżeli się wycofam z naszych planów. Wszystko zostało omówione w trakcie nocnej wizyty Elaine i jej ojca. Wokół całej sprawy jest wiele dziwnych i niejasnych okoliczności, w które nie mam w tej chwili czasu się zagłębiać. Elaine jest teraz w Santa Barbara u moich rodziców i tam właśnie wyjeżdżam. Ślub odbędzie się w Pierwszym Kościele Prezbiteriańskim na Allen Street w Santa Barbara w sobotę o jedenastej rano. Gdybyś przypadkiem przeczytał tę wiadomość dostatecznie wcześnie, to postaraj się koniecznie przyjechać. Myślę, że mogę Ci obiecać niezłe widowisko. Janie gorączkowo próbuje wytrzasnąć druhny, a mama wysyła telegramy do wszystkich możliwych znajomych. Tata jest zbyt oszołomiony, by w ogóle zająć się czymkolwiek. Wrócę na początku tygodnia, holując pannę młodą. Więc do zobaczenia wtedy, jeżeli nie wcześniej. Alleluja! Carl

Samolot osiadł na małym lotnisku na przedmieściu Santa Barbara dokładnie o jedenastej. Benjamin pierwszy zbiegł po schodach na płytę. Parę minut później jego taksówka

zatrzymała się przed Pierwszym Kościołem Prezbiteriańskim na Allen Street. Benjamin wyskoczył i podał kierowcy banknot przez okno. Kościół stał w bogatej dzielnicy z dużymi domami i schludnie utrzymanymi trawnikami. Był to okazały budynek z dużymi witrażami od frontu i z szerokimi betonowymi schodami prowadzącymi do szeregu drzwi, które obecnie były zamknięte. Benjamin przecisnął się między zderzakami zaparkowanych przed kościołem dwóch limuzyn i popędził po schodach. Chwycił za obie klamki jednych z drzwi i pociągnął. Były zamknięte na klucz. Rzucił się do następnych i pociągnął. Również były zamknięte. Zaczął walić w nie pięściami, potem odwrócił się i ruszył w dół po stopniach. Zaczął obiegać kościół. Przy końcu bocznej ściany znajdowały się schodki prowadzące do jakiegoś wejścia na górze. Benjamin popędził w ich stronę i wbiegł na samą górę, przeskakując po dwa stopnie na raz. Nacisnął klamkę. Drzwi otworzyły się. Na dwór popłynęły przytłumione dźwięki organów. Benjamin pogalopował korytarzem, pchnął znajdujące się na końcu drzwi, przeskoczył próg i przystanął. W dole ujrzał gości. Stali. Prawie wszyscy byli częściowo odwróceni i kierowali wzrok na tyły kościoła, w jakiś punkt poniżej galerii, na którą trafił Benjamin. Większość kobiet miała białe rękawiczki. Jedna trzymała przy oku chusteczkę. W przedniej części kościoła stał jakiś mężczyzna o czerwonej twarzy i uśmiechał się szeroko. Carl Smith i inny młodzieniec stali za nim, najbliżej ołtarza. Obaj włożyli czarne smokingi z białymi goździkami w klapie. Benjamin dostrzegł panią Robinson. Stała w pierwszej ławce w małym kapeluszu na głowie. Patrzył na nią przez chwilę. Nawą w kierunku ołtarza przeszła wolno pod Benjaminem dziewczynka w jasnozielonej sukience. Za nią pojawiła się jeszcze jedna, w takim samym stroju, po niej jeszcze jedna i jeszcze jedna. Nagle wyłoniła się Elaine. Benjamin rzucił się do balustrady i spojrzał na biały welon na jej głowie. Zaczął zaciskać i rozwierać pięści. Szła, prowadzona pod rękę przez ojca, ubrana w białą suknię, której długi tren ciągnął się za nią powoli w kierunku ołtarza, po gęstym czerwonym kobiercu. Benjamin zaczął kręcić głową, wciąż zaciskając i rozwierając dłonie, wciąż wbijając wzrok w Elaine. Goście podążali za nią wzrokiem, gdy ich mijała. Dziewczynki w zielonych sukienkach utworzyły szpaler po obu stronach ołtarza. W tym momencie Benjamin trzasnął dłońmi w balustradę galerii i wrzasnął: - Elaine!!! Organy umilkły. Benjamin jeszcze raz grzmotnął w balustradę. - Elaine!!! Elaine!!! Elaine!!! - ryknął. Pastor przy ołtarzu podniósł wzrok. Dziewczynki w zielonych sukienkach obróciły się gwałtownie w kierunku galerii. Pani Robinson wyszła z ławki, spojrzała na Benjamina, zrobiła

kolejny krok w jego stronę i zaczęła kręcić głową. Mężczyzna o czerwonej twarzy popatrzył w górę i przestał się uśmiechać. Benjamin walnął dłońmi w drewnianą balustradę. - Elaine!!! Elaine odwróciła się i wbiła wzrok w Benjamina. Obok niej stał Carl Smith i przyglądał mu się z przechyloną lekko głową. Pan Robinson zrobił krok w stronę galerii, ale zaraz odwrócił się i wziął Elaine za rękę. Pociągnął ją w stronę ołtarza. Powiedział coś do pastora, a tamten pochylił się ku niemu. Pan Robinson powtórzył to samo, wskazując na Carla Smitha. Pastor skinął głową. Pan Robinson wziął Carla pod ramię i podprowadził przed ołtarz obok Elaine. Pastor otworzył małą książeczkę, którą trzymał w ręku. - Nie!!! Benjamin obrócił się w kółko, po czym podniósł nogę i przełożył przez balustradę. Jakaś kobieta wrzasnęła. Paru gości stojących dokładnie pod Benjaminem zaczęło się przepychać i odsuwać jak najdalej od swojego miejsca. Elaine odwróciła się od ołtarza i przeszła parę kroków między ławkami. Wpatrywała się w Benjamina, zakrywając dłońmi część twarzy. Ojciec chwycił ją za rękę i zaciągnął z powrotem przed pastora. Benjamin zdjął nogę z balustrady. Pobiegł wzdłuż galerii do drzwi i dalej korytarzem prowadzącym do przedniej części kościoła i zakończonym dwojgiem drzwi. Gwałtownie otworzył jedne z nich. Jakiś mężczyzna w czarnym stroju duchownego podniósł wzrok zza biurka i dźwignął się z krzesła. Benjamin odwrócił się i pchnął drugie drzwi. Za nimi znajdowały się opadające w dół drewniane schody. Benjamin zbiegł po nich szybko. Napotkał jeszcze jedne drzwi. Chwycił za klamkę i otworzył je. Pan Robinson czekał już na niego. Stał przygarbiony, z szeroko rozpostartymi ramionami. Za panem Robinsonem stała Elaine, wbijając wzrok w Benjamina i wciąż zakrywając usta dłońmi. Benjamin skoczył w bok, ale pan Robinson dał nurka i chwycił go w pasie. Benjamin wyrwał się, lecz nie zdołał dobiec do Elaine. Poczuł, że pan Robinson łapie go za szyję, a potem za kołnierzyk i ciągnie w tył, rozrywając mu koszulę wzdłuż pleców. Benjamin obrócił się gwałtownie i uderzył go pięścią w twarz. Pan Robinson zatoczył się i upadł skulony w kącie. Benjamin rzucił się naprzód. Elaine zrobiła krok w jego stronę. Chwycił ją za rękę. - Szybko - rzucił. - Tylko nie zemdlej! Pociągnął ją w stronę drzwi, ale niespodziewanie pojawił się w nich mężczyzna z góry w stroju duchownego i zamknął je za sobą. - Z drogi! - warknął Benjamin.

Mężczyzna nie ruszył się. Benjamin przygiął lekko kolana i już miał ruszyć w kierunku drzwi, kiedy poczuł zaciskającą mu się na szyi rękę. Zamachnął się na ślepo do tyłu. Carl Smith stał za nim, dysząc ciężko. Wypadł mu goździk. Benjamin spoglądał to na Carla Smitha, to na mężczyznę tkwiącego przy drzwiach. Nagle chwycił stojący obok ołtarza duży krzyż z brązu i uniósł go na wysokość głowy. Zamachnął się nim na Carla Smitha. Ten potknął się, odwrócił i uciekł w stronę gości. Benjamin z całych sił chwycił Elaine za rękę i pociągnął w stronę drzwi. - Zjeżdżaj!!! - ryknął i uniósł krzyż nad głowę. Mężczyzna szybko się odsunął. Benjamin cisnął krzyż na podłogę i wyciągnął Elaine na korytarz, a stamtąd przez inne drzwi na dwór. - Biegiem! - zawołał. Pociągnął ją za sobą. - Biegiem, Elaine! Biegiem! Potknęła się i upadła. - Benjaminie, ta suknia! - jęknęła. - Szybko! - ponaglił ją i podniósł z ziemi. Przebiegli kilka przecznic. Kiedy przecinali jedną z ulic, jakiś kierowca musiał gwałtownie zahamować i wjechać na krawężnik, by ich nie potrącić. W końcu Benjamin dostrzegł w oddali stojący na przystanku autobus, do którego właśnie wsiadali ludzie. - Tam! - krzyknął, wskazując przed siebie. Drzwi autobusu zamknęły się w chwili, gdy do niego dobiegli. Benjamin walnął w nie ręką i otworzyły się. Wepchnął Elaine do środka i podążył za nią, trzymając tren jej sukni. - Dokąd pan jedzie? - zwrócił się do kierowcy, z trudem łapiąc oddech. Kierowca gapił się na Elaine i nie odpowiedział. - Dokąd pan jedzie?! - Na Morgan Street. - W porządku - oznajmił Benjamin. Wyciągnął z kieszeni garść drobnych i wrzucił do automatu. Potem puścił tren, wziął Elaine za rękę i poprowadził na koniec autobusu. Kierowca wstał z fotela i śledził ich wzrokiem. Większość pasażerów uniosła się ze swoich miejsc, wlepiając oczy w porwaną koszulę Benjamina, zwisającą wokół jego kolan, a potem na suknię Elaine, która ciągnęła się powoli po podłodze pełnej niedopałków i papierków po gumie do żucia. Na samym końcu siedziała samotnie mała dziewczynka. - Przepraszam cię - powiedział Benjamin. Pomógł Elaine usiąść przy oknie i opadł na siedzenie obok niej. Większość pasażerów stała odwrócona w ich stronę. Jakiś starszy mężczyzna wychylił się przez sąsiada, aby im się przyjrzeć. Kierowca nadal stał z przodu obok automatu z biletami i gapił się na nich.

- Niech pan rusza! - warknął Benjamin. Kierowca wciąż stał nieruchomo. - Niechże pan rusza! - krzyknął Benjamin, podnosząc się z miejsca. - Niechże już pan rusza! Kierowca gapił się jeszcze chwilę, po czym odwrócił się i zajął miejsce za kierownicą. Pociągnął dźwignię i drzwi zamknęły się. Benjamin usiadł z powrotem. Elaine wciąż próbowała złapać oddech. Odwróciła twarz w stronę Benjamina. Przez chwilę patrzyła na niego, po czym wyciągnęła rękę i chwyciła jego dłoń. - Benjaminie? - odezwała się. - Co? Autobus ruszył.