Christina Dodd Narzeczona 2 Faworyt

Christina

Faworyt przełożył Piotr Maksymowicz

Warszawa 2005

ROZDZIAŁ

1

Szkocja, 1800 Ktoś przykładał mu nóż do gardła Ian Fairchild gwałtownie obudził się z głębokiego snu. Leżał spokojnie z zamkniętymi oczami, oddy­ chając równo w tej parodii wypoczynku. Ktoś przykładał mu nóż do gardła - już nie po raz pierwszy - lecz tym razem dał się zaskoczyć. Jeszcze nie zdążył zrobić sobie wrogów w Szkocji. Przybył dopiero dzisiaj i odszukał ojca, jedynego człowieka w tym kraju, który z chęcią by go zabił, jednak był zbyt chory, żeby wstać z łóżka. Któż więc zakradł się do jego komnaty w samym środku nocy? Ostrożnie rozchylił powieki i spojrzał w twarz ducha. Piękny duch kobiety, jak mu się zdało, pełen gwał­ townej determinacji. Otworzył szerzej oczy. - Ale z ciebie idiota, Ian - powiedział na głos, nie widząc nic złego w rozmawianiu z duchem. Brzmienie własnego głosu podziałało nań uspokajająco. - To tyl­ ko sen. - Na poparcie tej tezy próbował się poruszyć. To jednak okazało się niemożliwe. Duch siedział mu na piersi i miał nad nim pełną władzę.

Przypuszczał, że to typowy przebieg wydarzeń we śnie. Gdyby tylko to ostrze, przystawione do jego gardła, nie było takie zimne, takie realistyczne. Gdy­ by tylko nie czuł się tak... dziwnie: wciąż zaspany, ale dziwnie zrelaksowany, mimo świadomości grożącego niebezpieczeństwa. Zamrugał, koncentrując wzrok na duchu. Kosmy­ ki włosów zwisały bezładnie z głowy kobiety. Miała kanciaste rysy twarzy - kwadratową szczękę, mocno zaznaczone kości policzkowe, szerokie usta. Jej oczy i brwi unosiły się skośnie do góry, zadarty nos koń­ czył się szpiczastym czubkiem. Była to twarz fascynu­ jąca, twarz pełna charakteru i pewności siebie. I wca­ le niepodobna do ducha. - Wiem, kim jesteś. Ty nie żyjesz. Jesteś lady Alanna. Obiema dłońmi ściskała rękojeść noża. Widział to kątem oka, poczuł, jak zadrżały na dźwięk jej imie­ nia. Na krótką chwilę strach przywrócił mu jasność myślenia. Czubek tego wyimaginowanego noża był niezwykle dobrze naostrzony. - Ostrożnie. Przecież nie chcemy, aby wydarzył się jakiś krwawy wypadek. - Żaden wypadek. - Mówiła ochrypłym głosem z domieszką zadziornego, szkockiego akcentu. Brzmiało to bardzo realistycznie. Był to najbardziej żywy sen w jego życiu. - Lady Alanna. Nie sądziłem, że cię spotkam. Je­ steś piękniejsza niż na portrecie. - Komplement od Fairchilda. - Ostrze mocniej przywarło do jego szyi. - Cenię go tak, jak na to za­ sługuje. Ironiczna, rozważna, a zarazem piękna. Na obra­ zie została sportretowana jako dziewczynka u progu dorosłości, wypatrująca dnia, gdy odziedziczy dwór 6

Fionnaway. Jednak w przededniu swoich siedemna­ stych urodzin znikła i od tamtej pory nikt jej nie wi­ dział. Magia snu sprawiła, że teraz Alanna zjawiła się przed nim jako dorosła kobieta. Świeczka u wezgło­ wia łóżka oświetlała jej ostre rysy i pełne kształty. Włosy lśniły płomienną rudością, a wielkie oczy bar­ wą morza przed nadciągającym sztormem. Jednak przypatrywała mu się ostrożnie, tak jak pa­ trzy się na wilka w potrzasku. Całkiem zasadnie. Mógł być niebezpieczny, choć sama nie zdołała się o tym przekonać. Ta przezor­ ność wynikała ze znajomości jego ojca, a także z za­ służonej reputacji, jaką cieszyli się Fairchildowie. Członkowie jego rodziny byli równie sławni jak Borgiowie - i to z tych samych powodów. Kierowała ni­ mi żądza bogactwa i władzy. Żadne morderstwo nie było ohydne, o ile popełniano je w imię fortuny Fairchildów. Każdy, kogo napotkał tego dnia, uważnie mu się przyglądał, czekając, aż zrzuci maskę uprzejmości i okaże się równie godny pogardy, jak jego ojciec. Przynajmniej dzisiaj udało mu się przywołać te war­ tości, które wpoiła mu matka. Lecz lady Alan­ na i mieszkańcy Fionnaway mieli prawo traktować go z rezerwą; czasami krew Fairchildów brała górę. Na przykład teraz ogarnęło go niemalże nie dają­ ce się opanować pragnienie, żeby krzyknąć „buu". Powstrzymał go jedynie ten nóż, trzymany nerwo­ wym, oburęcznym chwytem. - Wydajesz się niespokojna. Co się stało, moja słodka damo? - Miałeś spać. - Mam lekki sen. - Tak, ale dym powinien był... 7

- Powinien był co? - Nagle wróciła mu zdolność normalnego myślenia. Spostrzegł delikatną mgiełkę, która otaczała jej postać. Poczuł także woń, z którą ostatnio miał styczność w Indiach. Haszysz. Ktoś próbował go uśpić. Pomyślał o kobiecie, która przyciskała kolano do je­ go piersi. To ona usiłowała go zamroczyć i bardzo do­ brze wykonała to zadanie. Naprawdę był zamroczony. W zakamarku mózgu, który zachował jeszcze zdolność analizowania, zamajaczyło mu kilka myśli. W przeszłości próbował już haszyszu. Wkrótce wró­ ci mu władza w kończynach, a jeszcze szybciej odzy­ ska zdolność odróżniania fantazji od rzeczywistości. Gdy powietrze stanie się czystsze, on też odzyska zdolność jasnego myślenia, a zjawa -jeśli pozostanie na swoim miejscu - również będzie wdychać resztki dymu i sama ulegnie zamroczeniu. Przyszło mu do głowy pytanie: - Czy duchy oddy­ chają? -Nie. Jednak jej pierś unosiła się i opadała. Więc kobie­ ta nie była duchem. Z zadowoleniem stwierdził, że znowu myśli logicznie, lecz zarazem zdał sobie spra­ wę z jeszcze jednego faktu. Skoro nie była duchem, więc i nóż, który przystawiała mu do gardła, musiał być prawdziwy. - Ty chcesz mnie zabić - powiedział zdumiony. Wpatrywała się w niego stalowym, nieruchomym wzrokiem. - To całkiem dobry pomysł. - Dla kogo? Nie dla mnie. - Próbując wykonać gest, stwierdził, że może poruszać czubkami palców. Zatrzymał tę informację dla siebie. Gdy kładł się spać, naciągnął przykrycie aż pod szyję, by się uchronić przed przeciągami. Zacią8

gnął też zasłony wokół łoża. Teraz były rozsunięte, wpuszczając do środka światło i dym z paleniska. Całym ciężarem przygniatała narzutę do jego ciała. Jednak była lekka, wiotka - i nie stanowiłaby zagrożenia, gdyby mógł wykorzystać siłę swoich mięśni. - Dlaczego dobra, słodka lady Alanna, o której służba śpiewa hymny, chciałaby kogoś zamordować? - Jesteś nic niewartym Fairchildem, darmozjadem, który przybył, aby zagrabić Fionnaway. A ja jestem panią Fionnaway, odpowiedzialną za opiekę nad tym majątkiem, i nie pozwolę, abyś go zbezcześcił. Spojrzał na nią tak ostro, że aż się wyprostowała. Co było całkiem zrozumiałe, bo gdyby umiała czytać jego myśli, wiedziałaby, jakie niebezpieczeństwo wynikło z wypowiedzianego przez nią oskarżenia. Oczekiwał jej wzgardy, a sam lekceważąco traktował ludzi takich jak ona, którzy dorastali ze świadomością, gdzie jest ich miejsce. Przez ostatnich siedem lat szukał swego domu po całym świecie, lecz nigdzie nie osiadł na dłużej niż miesiąc lub dwa, zanim przypływ rozgoryczenia pchał go w dalszą drogę. Do Londynu, gdy wzywały interesy. Do Indii, do Ameryki, do coraz bardziej egzotycznych miejsc. A teraz wezwanie ojca sprowadziło go do tego przytulnego, prozaicznego Fionnaway, gdzie stare zamkowe mury schodziły się z przepaścią nad za­ chodnim wybrzeżem morza. Tb, co kiedyś było wa­ rownią, gdzie mieszkali szlachetni MacLeodowie, z biegiem czasu powoli przerodziło się w dwór, który nie był ani tak stylowy, ani wygodny jak dwór Fairchildów w Sussex, a już na pewno nie tak cie­ pły. Z okien Fionnaway widać było wszystko - pola, łąki, wszystko do granicy odległego lasu. Ian wie­ dział o tym, bo już wcześniej spojrzał. 9

Spojrzał także na zachód, gdzie ujrzał całe mile piaszczystych plaż, oddzielonych granitowymi skała­ mi. Łamiące się fale uderzały odwiecznym rytmem, który przywoływał jego imię. Ian, Ian... W tych falach słyszał echo głosu swojej matki. Nienawidził morza, lecz mimo jego przytłaczają­ cej bliskości wiedział, że czas długotrwałych poszukiwań dobiegł końca. Fionnaway zaspokajało pełną gwałtownych porywów tęsknotę jego duszy. A wkrótce stanie się jego własnością. Jego, a nie lady Alanny, czy to pod postacią ducha, czy też żywej kobiety. Ta ziemia będzie jego. - Ty opuściłaś Fionnaway - zarzucił jej. - Nieprawda! - Umyślnie całym ciężarem oparła się na jego mostku. Kościste kolano pozbawiło go tchu, lecz nie zwracał na to uwagi- W jego żyłach wciąż krążył narkotyk. Gdy tylko mógł znowu oddychać, wyrzucił z siebie prawdę, nie zważając na konsekwencje. - Byłaś słaba. Umarłaś. Gdybyś nadal tu była, mogłabyś zachować Fionnaway dla siebie. To zwycięzca bierze łupy. - Uśmiechnął się zawadiacko, z właściwym dla Fairchildów urokiem. - A zwycięzcą jestem ja. - Nigdy! - Nachyliła się do jego twarzy, dźgając go w krtań. - Nigdy nie zostawię Fionnaway ani tobie, ani nikomu z twoich. Czując ukłucie i spływającą po szyi krew, zrozumiał, że lepiej będzie zamilknąć. Gdyby jej wzburzenie jeszcze wzrosło, mógłby wkrótce zaśpiewać w anielskim chórze, lub też spłonąć w piekielnym ogniu. Z cichym jękiem zamknął oczy i postanowił się uspokoić. Jakoś nie wierzył, by lady Alanna, nawet pod postacią ducha, miała dość odwagi, by zabić śpiącego człowieka. Jeśli dopisze mu szczęście, to 10

w ogóle zabraknie jej odwagi, choć powinien prze­ stać prowokować ją swoimi zgryźliwościami. Leżąc bez ruchu poczuł, jak nacisk ostrza na jego szyję słabnie. Poruszył się, aby zniwelować nieco na­ cisk jej ciała na swoją pierś. - Co się dzieje? - Giowa mnie boli. Przytknęła dłoń do jego czoła. - Nie masz gorączki. - To dym - zakaszlał żałośnie. - Rano weź korę wierzbową... - Urwała, jakby przy­ pomniała sobie, że przecież rano on już nie będzie żył. - Dlaczego chcesz zabić właśnie mnie? - Odzyskał czucie w palcach stóp. Zgiął je i niepostrzeżenie za­ cisnął dłonie. - Mój ojciec jest tutaj od pięciu lat. Dlaczego nie jego? - Po co mordować człowieka, który i tak umiera? - rzuciła, nie owijając w bawełnę, zapewne pod wpły­ wem unoszącej się, narkotycznej mgiełki. - Umiera. - łan przetrawił to słowo i zrozumiał, że jest prawdziwe. Już wcześniej doznał szoku na widok ojca. Stary Lesłie z trudem trzymał się prosto w pozy­ cji siedzącej. Z jego płuc wydobywał się bulgot zalega­ jących tam płynów; był tak opuchnięty, że skóra na czubkach palców schodziła mu płatami, Ian nigdy nie sądził, że ujrzy jednego ze wspaniałych Fairchildów w takim stanie, a zwłaszcza swojego ojca. Wszechmocnego ojca, którego okrucieństwo obrosło już legendą. Lecz gdy ten duch, ta kobieta, mówiła o tym z ta­ kim przekonaniem... to dawało do myślenia. - Skąd o tym wiesz? - Krążą plotki wśród... aniołów. Mówiła z przekonaniem. Otworzył oczy i spojrzał na nią. Miała zbyt szerokie usta, jakby zapraszające mężczyznę, by je zbadał swoimi wargami i przekonał 11

się, czy jej ostry język da się osłodzić namiętnością. Jej za duża, podniszczona suknia była pomarszczo­ na na wąskiej talii, piersi wypychały kremowy dekolt. Patrzyła na niego ogniście, wyzywająco. Niebiańska? Nie. Lady Alanna nie była aniołem. Wiedział, że jeśli ma rację, ona go zabije, lecz mimo to spytał: - Otrułaś go? Cofnęła się. -Nie! W porządku, uwierzył jej. Lecz... - Czy ktoś inny zrobił to dla ciebie? - Nikt nie otruł twego ojca. Umiera, ponieważ... To wahanie przykuło całą jego uwagę. - Ponieważ? - Pan Fairchild odwiedził tę część Szkocji przed la­ ty. - Wiedziała o tym bez wątpienia. - Trzydzieści pięć lat temu. - Trzydzieści pięć lat od chwili, gdy Ian był poczęty. - Chyba nie chcesz powiedzieć, że wtedy zaraził się chorobą! - Niczego nie muszę ci mówić. To ja mam nóż w ręku. Fakt. Jednakże wiedziała lub też podejrzewała coś na temat choroby jego ojca. Pod nieruchomym spoj­ rzeniem Iana zaczęła się wiercić z poczucia winy. - Muszę cię zabić. Nie mam wyboru. - Mówiła tak, jakby kłóciła się sama z sobą. - Stary Fairchild powiedział, że jesteś większym łotrem niż on sam. Zaskoczony Ian patrzył na nią w milczeniu, a po chwili wybuchnął niekontrolowanym śmiechem. - Ciii, - Wydęła dolną wargę jak nadąsane dziec­ ko. - Co cię tak rozbawiło? - Po prostu... - Nabrał powietrza i znowu parsknął śmiechem. - W życiu nie znałem nikogo, kto wierzył­ by choć w jedno słowo mojego ojca. A teraz to musi być osoba, która z tego powodu chce mnie zabić. 12

- Ciii. - Oblała się rumieńcem, lecz zerknęła w stronę drzwi. - Ktoś usłyszy. Widział wyraźnie, że nie lubiła, gdy ktoś się z niej wyśmiewał, jednak nie potrafił się powstrzymać. Po prostu nie dowierzał. - Mój ojciec to największy kłamca na Wyspach Brytyjskich - zahuczał - a ty mu wierzysz! - Cicho bądź! W jednej chwili jego rozbawienie znikło. - Jak na ducha bardzo się obawiasz, że ktoś cię zła­ pie. - Śmiech pomógł mu oczyścić płuca, tchnął weń więcej energii. Jednym szybkim ruchem zrzucił ją z sie­ bie. - A tymczasem to mnie powinnaś się obawiać. Zgramołiła się z łóżka. Nóż połeciał gdzieś na podłogę. Odrzucił derkę i stanął na materacu. -Jesteś nagi! Spojrzał na nią z góry i sam się zdziwił, jak mógł pomyśleć, że ta mała, rozsierdzona cwaniara nie jest stworzeniem z krwi i kości. Teraz wydała się zaszoko­ wana niczym dziewica, czego raczej nie spodziewał się po kobiecie gotowej dokonać morderstwa. A jed­ nak siedziała na podłodze z suknią podciągniętą do kolan, odsłaniając kształtne łydki i spoglądała na jego górującą postać - a także sterczącą erekcję z wyrazem zdumienia i niesmaku. - Tak, jestem. - Jesteś... jesteś... - Podniecony? - Nie miał nic przeciwko obnaża­ niu się, lecz jednak trochę za bardzo sobie folgował, stojąc tak wysoko, podczas gdy dziewczyna siedziała na podłodze. Ostrożnie zszedł z łóżka, niepewny, jak zachowają się jego mięśnie. - Możesz się podawać za ducha, ale ja nim nie jestem i z rozkoszą poddam się wszelkim fizycznym żądzom dostępnym mężczyź­ nie. 13

Cofnęła się, nie zmieniając pozycji. - Po prostu zdumiałam się, że jakiś Fairchild jest w stanie poddać się fizycznej żądzy. Co miała na myśli? Co miała na myśJi, szydząc z niego swoim uśmieszkiem? Rozzłoszczony, rzucił się na nią i zrozumiał, że jednak nie odzyskał jeszcze pełni sił. Jedno kolano ugięło się pod nim, aż uderzył w krawędź nocnego stolika, który przewrócił się razem z nim, wywołując raban pośród nocnej ciszy. Tymczasem ona skuliła się, przetoczyła po podło­ dze i stanąwszy na nogi, próbowała pobiec do drzwi. - Koniec tych zabaw, smarkulo. Wracaj tu natych­ miast. - Chwycił jej spódnicę, a po chwili zoriento­ wał się, że trzyma w dłoni kawałek poszarpanej ba­ wełny. Boże, czy ta dziewczyna nosi szmaty? Skoczył ponownie, lecz ona zdążyła już pochwycić nóż i obróciła się, by stawić mu czoło. - Jeśli się zbliżysz, przysięgam, że wbiję ci go w serce. Nie była w stanie zamordować go z zimną krwią, wydawała się jednak przestraszona i na tyle zdespe­ rowana, żeby go teraz zabić. Trzymała nóż jak osoba, która potrafi celnie nim wymierzyć i rzucić. - Dobrze, - Uniósł puste dłonie, gdy tymczasem ona wycofała się w stronę drzwi. - Nic nie zrobię. - Pewnie, że nie. - Sięgnęła za plecy po klamkę i otworzyła drzwi. - Zostaniesz dokładnie tam, gdzie jesteś. - Przestępując przez próg, spojrzała nań jesz­ cze raz, omiatając wzrokiem jego ciało i zatrzymując się na oczach. W myślach obiecał sobie - odnajdzie ją. Jakimś sposobem ją odnajdzie. Zadrżała, po czym trzasnęła drzwiami. 14

Klnąc, chwycił szlafrok, pobiegł do drzwi, otwo­ rzył je jednym szarpnięciem i spojrzał w korytarz. Znikła jak duch, którego udawała. Ruszył korytarzem, wołając służącego i gospodynię. - Panie Armstrong! Pani Armstrong! - Wszedł do głównego holu. W całym domu zaczęły płonąć światła, gdy służba w pośpiechu zrywała się z łóżek. Trzaskały drzwi, słychać było odgłosy biegających stóp. Ian nasłuchiwał okrzyku, który oznaczałby, że ktoś ją zobaczył, że lady Alanna wróciła, lecz jego uszu dobiegały jedynie szarpane strzępki rozmów. Armstrong! - wrzasnął sfrustrowany. Służący pośpiesznie biegł korytarzem, naciągając przez głowę koszulę. - Co się stało, panie Fairchild? - Widziałem lady Alannę. Czy ktoś inny ją wi­ dział? Pani Armstrong stanęła za mężem w nocnym czepku i szlafroku, za jej plecami zaś pozostali służą­ cy, w różnym stadium wkładania przyodziewku, Ian spostrzegł, jak wymieniają między sobą spojrzenia. - Mówię wam, że była w mojej sypialni - powie­ dział możliwie najbardziej przekonującym tonem. Mimo to odpowiedział mu pomruk niedowierza­ nia. - Upił się - mruknął ktoś. - Panie, lady Alanny nie ma już wśród nas - po­ wiedział uspokajająco Armstrong. - Widział pan dziś jej portret i może się panu przyśnił... - Mówię wam, że była u mnie. - Potrząsnął dłonią, w której trzymał strzępek jej sukni. Patrzyli, nic z te­ go nie rozumiejąc. - Więc to pewnie jej duch - rzekła pani Arm­ strong. - Zastanawiałam się, kiedy wróci. 15

Mąż odwrócił się do niej. - Nie bądź głupia, kobie­ to. Tu nie ma żadnego ducha. - A jeśli jest... - Ian dotknął swojej szyi, po czym wyciągnął poplamione krwią palce - to duch ten nie­ źle się sprawił, próbując poderżnąć mi gardło. Wtem za plecami usłyszał jakieś rzężenie i głośny łomot. Odwróciwszy się, ujrzał ojca, który leżał roz­ postarty na podłodze, prawie nieprzytomny. Gdy Ian podbiegł, usłyszał jego świszczący głos. - Nie pozwól, żeby po mnie wróciła. Proszę, ulituj się, nie pozwól jej mnie zabić. *

Ogromne, niespokojne, potężne morze rozbija się o zachodnie wybrzeże Szkocji. Odnóża lądu wdzierają się w wodę, próbując chwycić wieczność i przegrywając z nieustającym naporem fal Wiatr podrywa słoną wo­ dę i niesie ją wysoko, ku wyżynom, gdzie mgiełka uno­ si się nad stojącymi skałami, niczym jedwab opinający najpiękniejsze damy. Mężczyźni i kobiety, obcy w dzi­ kich wzgórzach, zgubili się pośród tej mgły, by nigdy nie wrócić, zaś wokół torfowych ognisk opowiada się histo­ rie o mistycznych stworzeniach, które znajdują szcze­ gólną rozkosz, sprowadzając na manowce przypadko­ wych podróżnych. W szkockich wyżynach mieszkają czarodziejki i elfy. Mówi się, że również wiedźmy.

16

ROZDZIAŁ

2

- To wiedźma, panie. Powiew bryzy znad oblanego blaskiem słonecz­ nym morza rozchylał poty peleryny Iana Fairchilda, idącego w kierunku stajni. Wiatr targał jego włosy, rozwiewał końce apaszki. - Nie jestem człowiekiem dającym się ponieść wy­ obraźni, ale zaniedbałbym swoich obowiązków, gdy­ bym nie powiedział panu, że to zła wiedźma. - Arm­ strong przebierał szybko krótkimi nogami, by dotrzy­ mać kroku łanowi. - Na jej widok jęczmień więdnie na polu. Ona prędzej wywoła kurzajki niż je wyleczy, no i co zrobiła Kenniemu! Ian rzucił mu spojrzenie. - Kowalowi? - Nie inaczej. Rzucił w nią kawałkiem żelaza, bo wiedźmy nienawidzą żelaza, a ona rzuciła nań prze­ kleństwo. - Doszli do podwórza stajni. - A moja ko­ bieta mówi, że pani Kennie mówi, że od tamtej pory przestał być prawdziwym mężczyzną. Ian od razu zrozumiał. - W miejsce żelaznego pręta ma teraz wygiętą podkowę, co? Armstrong smutno pokiwał głową. - Bardzo brzydko wygiętą. Ian usłyszał jakiś krzyk i po chwili ujrzał dwóch chłopców, którzy z całej siły przytrzymywali wodze jego konia. Podszedł do nich szybko, chwycił cugle i spojrzał ogierowi w oczy. - Jeśli chcesz się siłować, wybierz kogoś swojego wzrostu. Bardzo chętnie służę ci swoją osobą. 17

Koń prychnął i uspokoił się. Chłopcy wgramolili się na ogrodzenie, Ian potarł Tocsina po pysku. - Śliczny jesteś. - Szybko wskoczył mu na grzbiet. - Armstrong, pierwszej nocy po przybyciu do Fionnaway widziałem ducha. Armstrong zadrżał na wspomnienie o nocnym po­ jawieniu się lady Alanny. - Właśnie, a od tamtej pory służące boją się same schodzić do piwnic. - Miałem do czynienia ze złem od dnia, kiedy za­ mieszkałem z moim ojcem. Wiem, jak sobie poradzić ze zwykłą wiedźmą. - Nie wątpię, panie, lecz musi pan zadbać o jej przychylność. Proszę obiecać, że będzie pan chował się w domu przed nastaniem zmroku. - A cóż takiego ona gotuje nocą? - Ian nałożył rę­ kawiczki, ściskając konia kolanami, by utrzymać nad nim kontrolę. - Właśnie nocą ona zmienia swoją postać. Prze­ istacza się z okropnej starej baby w piękną kobietę, która zniewala wszystkich mężczyzn, jacy na nią spojrzą. - Niech lepiej trzyma swój zły wzrok z dala od mo­ jej męskości, bo nie będzie miała ze mnie pożytku ja­ ko z niewolnika. Powiedziano mi, że to najlepsza znachorka w Fionnaway, więc przyjdzie, by ulżyć w cierpieniach memu ojcu. - A jakiż głupiec wysłałby Anglika do szkockiej wiedźmy? - mruknął Armstrong. - Cóż - Ian pochylił się w siodle. - To była twoja żona. Uśmiechnął się, widząc osłupienie Armstronga, po­ tem rzucił jakieś słówko Tocsinowi i ruszył w drogę. Miał w pamięci dokładne wskazówki dotyczące miej18

sca, gdzie znajduje się dom wiedźmy. W głębi serca cieszył się jak człowiek, który ucieka z więzienia. Od momentu jego przyjazdu księżyc osiągnął peł­ nię, potem znowu zbladł. W tym czasie Leslie Fairchild ogłosił Iana swoim dziedzicem, zaś Ian dokład­ nie obejrzał każdy skrawek majątku. Teraz jednak marzył, by znaleźć się z dala od dworu, od bojaźliwej służby, a przede wszystkim od ojca. Dla tej chwili zrobiłby wszystko, nawet odwiedził­ by wiedźmę. Jej chatka znajdowała się głęboko w lesie, miała kryty strzechą dach i obrośnięte mchem ściany. W ogrodzie mieniły się kwiaty, niewielka szopa na skraju polany pełna była drewna na opał i zadba­ nych klatek z królikami. Kurczaki dziobały trawę. W palenisku na zewnątrz trzaskały płonące polana, a z żelaznego kotła unosił się intensywny aromat. Obrzeże studni wyłożone było kamieniami - może była to magiczna studnia, Ian patrzył na to wszystko i zastanawiał się, czy może znalazł niewłaściwą chatę w nie tym, co trzeba, lesie. Wtedy przez otwarte drzwi wyszła wiedźma. Miała na sobie brunatny samodział. Jej jedno ra­ mię było zdeformowane garbem, a obwisłe piersi się­ gały paska, którym przewiązała grubą talię. Gdy szła, słychać było pobrzękiwanie zwisających na sznurku wielkiej łyżki oraz niebezpiecznie ostrego widelca, oraz wielkiego noża, mogącego z łatwością wybebe­ szyć dorosłego mężczyznę. Jej długie, suche i siwe włosy przyczepiały się do zielonego mazidła, którym miała wysmarowaną twarz. Jej twarz. Dobry Boże, wyglądała jak spękana zie­ mia w czasie suszy. Miała szarą skórę oraz głębokie zmarszczki między brwiami, przy kącikach ust oraz nad górną wargą. 19

Ian musiał przyznać, że na jej widok męskość każ­ dego mężczyzny musiała więdnąć. Zdawała się go nie spostrzegać, podchodząc do kotła. Łyżką spróbowała gotującej się strawy, po­ kręciła głową, wreszcie otworzyła jeden ze skórza­ nych woreczków, które zwisały u jej bioder. Sięgnęła doń, po czym wsypała czegoś do naczynia. Ian niemalże oczekiwał, iż za chwilę z kotła unie­ sie się kolorowy dym, który utworzy jakiś złowieszczy kształt. Tymczasem w powietrzu rozniósł się zapach majeranku. Zaiste, była złą i przerażającą wiedźmą. Do swojej mikstury dodawała majeranku. Zeskoczywszy z konia, poprowadził go na ocieniony kawałek trawy. - Stara kobieto, potrzebuję twej pomocy. Obecność Iana wydawała się jej w najmniejszy sposób nie przeszkadzać. Rzuciła mu pojedyncze ostre spojrzenie, po czym wzięła drewnianą miskę z taboretu stojącego przy ogniu i napełniła ją. Ruchem głowy zaprosiła go do chaty i sama ruszyła do wnętrza, nawet nie sprawdziwszy, czy idzie za nią. Oczywiście poszedł - śladem wspaniałego zapachu jarzyn i bulionu. Wchodząc przez drzwi, musiał mocno pochylić głowę. - Pan z Fionnaway potrzebuje pomocy, - Nie znam innego człowieka, który mniej zasługuje na pomoc - powiedziała kobieta skrzeczącym głosem. łan zmierzył ją ostrym wzrokiem, lecz baba patrzyła mu prosto w oczy, bez cienia strachu czy poczucia winy. Widać nie był w stanie jej zastraszyć. - Albo bardziej potrzebuje pomocy. - A niby czemu miałabym zrobić to, czego żąda Ian Fairchild? 20

Więc wiedziała, kim on jest. - Nie wątpię, że słyszałaś plotki na mój temat odezwał się chłodno. - To chyba wystarczający po­ wód, by spełnić moją wolę. - Plotki - prychnęła ze wzgardą. - Plotki. - Posta­ wiła miskę na solidnym, mocno już podniszczonym stole. - Jedz - rozkazała. Nie mógł jeść. Przez ostatni tydzień nieustannie doglądał Lesliego, posilając się jedynie z rzadka, w wolnych chwilach. A teraz zapach jedzenia wywo­ łał skurcze w jego żołądku. Zdjął skórzane rękawice do konnej jazdy, położył je na stole, usiadł na tabo­ recie i ujął łyżkę. Dyskretnie zanurzył ją w misce. Wyglądało to na potrawkę. Wiedźma stała w cieniu w narożniku izby, skrzyżo­ wawszy ręce na piersiach. - Jedz! Jedz i na zawsze zostań moim niewolni­ kiem. Zrobił sztuczkę, jakiej nauczył się jeszcze w dzieciń­ stwie - spojrzał na nią, tracąc ostrość widzenia. Wi­ dział wyraźniej, gdy obserwował więcej niż jedynie fizyczność. Zorientował się, że ta kobieta kłamie. Każ­ dy jej oddech, każdy ruch był nasycony kłamstwem. Ważniejsze było jednak to, że przynajmniej dzisiaj nie miała intencji, by go zabić. - Jeśli nie będziesz moim niewolnikiem, po prostu najedz się - rzekła. - Wychudzony jesteś jak wilk, a co to za przyjemność siedzieć z wilkiem pod jed­ nym dachem. Spróbował strawy, przesyconej ziołami i czosn­ kiem. Nabrał kolejną łyżkę. Smak przekonał go o jednym - ta wiedźma powinna sprawować pieczę nad kuchnią we dworze, a nie kryć się w leśnej cha­ cie. Jedzenie w Fionnaway pozostawiało wiele do ży­ czenia. 21

-Dobre. Uśmiechnęła się. Jakież to zaklęcie musiała rzu­ cić, pomyślał, by zachować wszystkie zęby - białe, mocne i młode. - Jest zaczarowane - odpowiedziała. Zdjęła z pół­ ki mały tobołek i rzuciła mu. Rozwinął szmatkę i znałazł płaski kawałek chleba. Odłamał cząstkę, zanurzył w sosie i gryzł w zamyśle­ niu. Poczuł na języku przyjemny, orzechowy smak. - To prawda - zgodził się. Wiedźma przeszła do drugiego narożnika izby, wzięła tłuczek i moździerz z półki, na której stały przeróżne torby i słoje, a także luźne łiście. Przyci­ skając naczynie do brzucha, zaczęła miarowo pocie­ rać kamieniem o kamień, pozwalając mu spokojnie jeść. Gdy zaspokoił pierwszy głód, odsunął miskę i ro­ zejrzał się po izbie. Wijące się róże skłaniały swe kwiaty ku oknom. Na środku przeciwległej ściany stała pięknie rzeźbiona komoda. W jednym z naroż­ ników wisiała zrobiona ze sznura i kijków koja, po­ kryta luksusowymi futrami. Było to niezwykle wy­ godne leże także dla wielkiego kota, który posapywał w miejscu, gdzie padało światło. Teraz otworzył jed­ no oko i obrzucił Iana pogardliwym, pozbawionym wszelkiego zainteresowania spojrzeniem, po czym przeciągnął się i wrócił do przerwanej drzemki. Ian starannie otarł brodę chusteczką, żałując, że nie zabrał na tę wyprawę służącego. Zresztą angiel­ scy słudzy nie bardzo lubili wyprawy do Szkocji. - Pojedziesz ze mną do Fionnaway? Uważnie postawiła moździerz na półce, po czym podeszła do stołu, by zabrać miskę. - Co miałabym zrobić panu Fairchildowi? - Chcę, żebyś ulżyła mu w cierpieniu.

22

- Chcesz, abym go wyleczyła? - Spojrzała na nie­ go nieruchomym wzrokiem wędrownego sokoła. - Jeśli potrafisz, ale Bóg położył mu już swoją ciężką dłoń na karku... - Raczej diabeł. - Wiedźma zakryła dłonią usta, jakby pożałowała tych słów. - Wiesz, co święty Piotr uczyni z panem Fairchildem, gdy go zobaczy? łan domyślał się, co może wtedy nastąpić, lecz nie do końca wierzył, że wiedźmie wystarczy odwagi, by ubrać to w słowa. - Otworzy zapadnię i spuści go prosto do piekła. Uderzyła się pięścią w pierś. - W twoim ojcu rozpo­ znaję jednego z demonów Belzebuba, bo sama je­ stem zła do szpiku kości. - Jestem przerażony. - Powinieneś być. - W tej chwili zrozumiała, że on sobie z niej żartuje. - Słyszałeś, co zrobiłam z kowa­ lem? - spytała złowieszczo. - Z Kennie Węgorzem? Kiwnęła głową, zacierając dłonie. - Kiedyś nazywali go Kennie Kozioł. - Słyszałem tę historię. - Rozsiadł się niedbale, jakby był śmiertelnie znudzony. - To już najgorsze, co potrafisz zrobić? Popatrzyła nań ze złością. - Mogę zmniejszyć twoją męskość do takich roz­ miarów, że będziesz musiał sobie tam zawiązać czer­ woną włóczkę, aby to odnaleźć. Mimowolnie się roześmiał. - Kiedy zawitasz we dworze, będziesz bardzo mile widzianym komikiem. - Wiedźma była zbyt zepsuta przez mężczyzn, którzy czołgali się przed nią w oba­ wie przed utratą swej męskości. Postanowił zaryzy­ kować, przeciwstawić się jej czarom i wymusić swoją wolę jako pan tych włości. - Pojedziesz tam ze mną. 23

Kobieta splotła dłonie pod długimi rękawami. Nie chciała go słuchać. Ani z nim walczyć. Wiedźma czy nie, musiała przegrać. - Tak - rzekła gderliwie. - Pojadę. Ale czemu do­ piero teraz szukasz pomocy? On choruje od twego przyjazdu, a nawet i wcześniej. - Owszem, lecz teraz krzyczy, widzi rzeczy, któ­ rych nie ma, boi się. Słuchała go ponuro, Ian teraz zrozumiał, dlaczego pani Armstrong doradziła mu, aby tu przyjechał. Może ta wiedźma była zła, lecz jej zainteresowanie go uspokoiło. - Lekarz z Edynburga, który badał ojca, nigdy nie zaobserwował tej jego męki. Zostawił butelkę lauda­ num oraz zalecenie, by zapewnić mu wszelkie wygo­ dy... do samego końca. Podeszła do łodyg uschniętych ziół, które zwisały z krokwi, mocno szarpnęła jedną. Obsypały ją suche liście. Skruszyła kilka listków w dłoni i powąchała z namysłem. - Gdyby pan Fairchild umarł, pewnie ty byłbyś no­ wym dziedzicem. - Będę nowym dziedzicem. - Zwalczył instynkt, ukrył pragnienia pod skórą i w zakamarkach swego umysłu. Życzył sobie śmierci ojca. Pragnął, by nastą­ pił dzień, kiedy nie będzie wyśmiewany, wyzwoli się od okrucieństwa, rozdzierania duszy, którego tak sprawnie dokonywał Leslie. A wtedy... wtedy Fionnaway będzie jego. Ona jakby czytała w jego myślach. - A co z dobrą i słodką lady Alanną? - spytała. W jej głosie zadrgała jakaś pełna żalu emocja, oso­ biste zainteresowanie, którego nie był w stanie po­ jąć. Dało mu to pewną przewagę, gdyż w końcu męż­ czyzna taki jak Ian wyostrzał wszystkie swoje zmysły 24

w poszukiwaniu czegoś więcej poza dalszym istnie­ niem. - Lady Alanna? - Oglądał sobie paznokcie. - Ona się nie liczy. - Czyżby? - Niezwykle zainteresowanie staruchy jeszcze bardziej wzrosło. - A czyż chłopi o niej nie mówią? Czyż rybacy ci o niej nie opowiadali? Służą­ cy nie snuli o niej opowieści, a wszyscy ze łzami w oczach? Miała rację. Mieszkańcy Fionnaway pragnęli po­ wrotu swej pani i żyli tą nadzieją. Jakby opowiadanie tych historii mogło ją przywrócić. Co gorsza, zacho­ wywali się tak, jakby to on sam mógł ją przywrócić, naprawić niesprawiedliwość. On, Ian, w połowie krew z krwi Fairchildów, skażony tym pochodzeniem. - Czy nie widziałeś ducha? - szepnęła stara kobieta. Powoli uniósł na nią wzrok. Duch lady Alanny. Nie, nie widział ducha. Widział właśnie ją. Jako do­ wód miał ranę na swoim gardle. Była w jego sypialni, drwiła z niego, groziła mu, chciała go zabić... tylko dlaczego? Bo pragnęła odzyskać swoje dziedzictwo. Ian nie wiedział, gdzie lady Alanna się ukryła. Miał jedynie świadomość, że stanowi zagrożenie dla niego i dla obszarów pustki w jego duszy. Wiedźma czytała jego myśli i wyraziła je z prze­ dziwną precyzją. - Ona żyje. - Jeśli nawet, to co? Opuściła swój majątek. - Nie, to nie tak! Gdybyś wiedział, dlaczego ode­ szła... - Więc mi powiedz. Dlaczego uciekła? Wiedźma zbliżyła swoją brzydką twarz do jego twarzy. Poczuł bijącą od niej woń mięty. - Tb przez twojego ojca, panie Fairchild. Przez twojego ojca. 25

- Nie mów do mnie panie Fairchild - odpad. - Tak się nazywa mój ojciec. Ja jestem łan. Wycofała się w ciemny róg izby, położyła miętę na półce. - Lady Alanna również nie chciała tak się nazy­ wać. - Wzięła tłuczek z moździerzem i zdziwio­ na spojrzała na roztarte liście, jakby zapomniała, że już się nimi zajęła. - Twój ojciec ogłosił, że uczyni z niej swoją żonę. Ian z trudem ukrył zdumienie. - Ojciec? Chciał się ożenić z łady Alanną? - To dziedziczka. - Opróżniła zawartość moździe­ rza do skórzanego woreczka, rozsypując część na ziemię. Jej dłonie drżały, patrzyła na nie, jakby to były dłonie obcej osoby. - Jako mąż miałby pełną władzę nad nią i jej majątkiem. - On był... jest... jej opiekunem. Już miał pełną władzę nad jej majątkiem. - Nakłanianie do ślubu nieletniej dziewczyny, powierzonej jego opiece było najniższym postępkiem, na jaki mógł się zdobyć mężczyzna, Ian nie spodziewał się po ojcu niczego innego. - Lecz ona, choć jeszcze dziecko, nie miała dla niego szacunku i okazywała mu to. Jej ludzie naśla­ dowali takie postępowanie, więc pan Fairchild zo­ rientował się, że traci kontrolę. Więc pomyślał, że je­ śli zaciągnie ją do łoża... To był smutny widok, że nawet kobieta tak brzyd­ ka jak ta wiedźma trzęsła się z obrzydzenia na myśl o Lesliem, lecz łan ją rozumiał. W osobie jego ojca było coś odpychającego, coś, co z biegiem lat stawa­ ło się coraz bardziej obrzydliwe. - Ile ona miała lat? - Była piętnastoletnią dziewczyną, gdy zmarł jej ojciec. Leslie przybył w przeddzień jej szesnastych 26

urodzin. - Wiedźma objęła się i rozcierała ramiona, podając fakty cichym, miękkim głosem, zupełnie niepodobnym do skrzeczącego charkotu, jakim mó­ wiła wcześniej. - Miał ją pojąć za żonę w dniu jej sie­ demnastych urodzin. Z rozmysłem pochylił się do przodu. - Nie ma jej od czterech lat. - Tak, od czterech. Powoli się odsunął, opierając łokcie na blacie za swo­ imi plecami. Próbował przyjąć niedbałą pozycję. - Cztery lata. - Jakkolwiek by liczył, siedemnaście i cztery dawało w wyniku dwadzieścia jeden. - Szlachetna lady Alanna stwierdziła, że odmó­ wi panu Fairchildowi przed ołtarzem, postanowił więc zapewnić sobie jej zgodę - rzekła wiedźma, nieświadoma kierunku, w jakim podążały jego my­ śli. Wciąż zaskoczony faktem, że lady Alanna wkrótce osiągnie pełnoletność, z trudem usiłował pojąć słowa wiedźmy. - Zgwałcił ją? - Niezupełnie. - Uśmiechnęła się z satysfakcją. - Twój ojciec okazał się kiepskim ogierem. Przypuszczał, że wkrótce lady Alanna wyłoni się z ukrycia, by wyrzucić Fairchildow ze swojej ziemi, zaś on nie będzie w stanie jej powstrzymać. - Czy ty przyczyniłaś się do tego, babciu? - rzucił drwiąco, wściekły z powodu takiego obrotu zdarzeń. Wydawała się zaskoczona, lecz po chwili obdarzy­ ła go prawdziwym uśmiechem. - Owszem. Tak było. Nie kłamała. Założył nogę na nogę. - Nie wyjdzie ci na zdrowie, synku, jeśli wiedźma z Fairchild zdecyduje się obrać ze skórki wasze ro­ dzinne jabłuszka - rzekła wesoło.

27

W jednej chwili była groźna, w następnej wydawa­ ła się jedynie obrzydliwą staruchą, która wie więcej, niż chce powiedzieć, - Gdzie jest teraz lady Alanna? - zapytał ostro. - Nie wiem. - Chodź tutaj. - Posłuchała go, zresztą wiedział, że go posłucha. Gdy mówił takim tonem, każdy wyko­ nywał jego polecenia. Wyciągnął przed siebie rękę, aby promienie słońca padły na pierścień. Jej cichy okrzyk zachwytu sprawił mu niepomierną satysfak­ cję. - Piękny, co? Obrócił go, aby filigranowe srebrne zdobienia od­ biły się w świetle. Jednakże sam kamień nie odbijał promieni słońca - morski opal tworzył własny blask głęboko w swoim wnętrzu. Wiedźma patrzyła nań jak zahipnotyzowana. - Dotknij go - rozkazał. Wyciągnęła starcze palce w kierunku kamienia. - Chcesz tego - powiedział cicho. - On cię woła. Gdy dotknie kamienia, dowie się o niej o wiele wię­ cej... Słońce padło na szarą dłoń. Skupiła wzrok, i wte­ dy jakby wróciła jej zdolność logicznego myślenia. Odskoczyła do tyłu. - O nie, drogi chłopcze. Mieszkam tu całe życie. Myślisz, że nie znam legendy o morskim opału*? Chociaż dziwię się, skąd ty się o tym dowiedziałeś. Dlaczego sądzisz, że możesz użyć tej mocy? I skąd masz ten pierścień? - Należał do mojej matki. - Odpowiedział na ostatnie pytanie, nie mając zamiaru odpowiadać na pozostałe. Wiedźma miała silną wolę, będzie więc musiał wykorzystać całą swoją przebiegłość, aby wy­ dobyć na światło dzienne tajemnicę lady Alanny, za­ nim zupełnie straci Fionnaway. 28

Lady Alanna i wiedźma będą mieć kłopoty. A jednak starucha nie okazywała strachu. Wrzuca­ jąc listki do moździerza, śmiało spojrzała mu prosto w oczy. - Jak możesz żyć ze świadomością, że odziedzi­ czysz ziemię i majątek tej kochanej, słodkiej dziew­ czyny? Nie będzie mógł z tym żyć, jeśli nie wykaże się ostrożnością. - Jestem milszy niż angielskie sępy. - A czy sam nie jesteś angielskim sępem? - spyta­ ła z silnym szkockim akcentem, którego przedtem nie zauważył. Nie chciał wyjawiać prawdy, lecz dawno temu ślu­ bował, że nigdy nie będzie się wstydził. - Rodzina mojej matki mieszkała tu od zawsze. Tłuczek nieprzyjemnie zagrzechotał w moździe­ rzu, Ian zadrżał, słysząc ten dźwięk, przypominający skrobanie paznokciami po krzemieniu. Starucha znowu spojrzała na jego pierścień. Nie zdążyła jednak zadać pytania, bo on pierwszy się odezwał. - Będę kochał tę ziemię i tych ludzi, babciu. - Mówisz, że będziesz ich kochał? - Bezczelnie prychnęła. - Tak samo jak Leslie? Nałożysz na chło­ pów podatki za zboże, które nie wyrosło? Zażądasz, by dzieciaki szukały w podmorskich jaskiniach cen­ nych kamieni, których i tak tam nie ma? Będziesz szukał sposobności, by zniszczyć ziemię i plaże dla głupiego kaprysu? - Czy tego się spodziewasz? - Oczywiście - mruknęła, odsuwając kosmyk nie­ uczesanych, siwych włosów, który wisiał nad jej pra­ wym okiem. - Pan Fairchild nie ma więcej honoru niż zwykły cap. Ty pewnie tak samo. 29

- Pewnie. - Uśmiechnął się do niej, lecz zanim zdążyła odpowiedzieć, rozległo się lekkie stuknięcie w zewnętrzną ścianę chaty. Oboje odwrócili głowy. - Pani wiedźmo? - zapytał cichy głos. Ian rozpoznał go. - Pani wiedźmo, przepraszam, czy jest pani w do­ mu? Ian obrócił się gwałtownie i obrzucił złą staruchę ostrym spojrzeniem. - Wilda? - Chwycił wiedźmę za ramiona, po czym odsunął ją na bok i wyszedł przed chatę. - Wilda, co ty tu robisz? Wilda, złotowłosa, niewinnie wyglądająca, o słod­ kiej buzi dziewczyna podskoczyła z lekkim okrzy­ kiem, jakby Ian miał w zwyczaju ją bić. - Ian! A co ty tu robisz? - Ja pierwszy spytałem. - Ale ja nigdy bym nie pomyślała, że cię tu spo­ tkam. To znaczy, nie wyobrażam sobie, żebyś przy­ chodził po coś do wiedźmy, bo ci przed domem ro­ sną muchomory albo masz za wysoki głos, albo coś takiego. Bo wcale nie jest za wysoki, to znaczy twój głos. Jest miły, naprawdę podoba mi się jego brzmie­ nie, nawet gdy się na mnie złościsz. - Wilda patrzyła na niego spod ronda kapelusza do konnej jazdy. - Bo chyba teraz jesteś na mnie zły? - I to bardzo. - W pełni panował nad brzmieniem głosu, który tak chwaliła. Z Wildą należało od razu postępować stanowczo, bo w przeciwnym razie za­ czynała mówić, i to z dużą dozą zdrowego rozsądku. - Po co tu przyjechałaś? Kto ci powiedział o tym miejscu? - Słyszałam, jak moja służąca rozmawia z panią Armstrong o wiedźmie. Wiesz, to bardzo dobra słu­ żąca. Kiedy mnie tu przywiozłeś, nie spodziewałam 30

się, że będę mieć dobrą służącą. No bo one ciągle podają owsiankę i do tego zimną. - Wilda aż wzdry­ gnęła się w swoim świetnie uszytym kostiumie do konnej jazdy, który jeszcze bardziej uwydatniał jej szafirowe oczy. -I myślę, że kraj, gdzie nie ma nawet porządnego lata, jest bardzo zacofany, ale służba jest dla mnie wspaniała. W rzeczy samej wszyscy są dla mnie cudowni. - Uśmiechnęła się do wiedźmy. - Nie sądzi pani, że ludzie są tu cudowni? Gdy lan odwrócił się do starej kobiety, ujrzał na jej twarzy to samo zdumienie, jakie malowało się na obliczach wszystkich ludzi, po raz pierwszy słu­ chających paplaniny Wildy. - Cudowni - wymamrotała. Wilda z satysfakcją kiwnęła głową. - Chciałam z panią porozmawiać, ale nie mogę, gdy jest tu Ian. To babskie sprawy, a wie pani, jak mężczyźni nie cierpią babskich tematów. Mama mó­ wi, że większość mężczyzn obawia się, iż kobiety są od nich mądrzejsze, ale ja tego nie stwierdziłam. Większość mężczyzn, jakich znam, uważa się za mą­ drzejszych ode mnie, co jest głupie, bo większość mężczyzn to głupcy, którzy nie umieją nawet spoj­ rzeć ponad piersi dziewczyny, na jej twarz, a już w ogóle nie są w stanie ocenić jej inteligencji. Nie uważa pani? Brudna, brzydka, obrzydliwa wiedźma spoglądała zaskoczona to na Iana, to na Wildę. Ian już widział takie reakcje. Nie wiedziała, czy Wilda mówi poważnie, czy też stroi sobie z niej żar­ ty, a on nie był teraz w nastroju do udzielania wyja­ śnień. - Wilda - powiedział. - Widzisz mojego konia? Rozejrzała się po podwórzu, aż zobaczyła rumaka, który pasł się spokojnie w cieniu lasu. 31

- O - uśmiechnęła się - Tocsin. Więc tak tu się do­ stałeś? - Owszem. - Ujął ją za ramię. - A ty? - Przyjechałam. - Skinęła głową. Piórko na jej ka­ peluszu smagnęło go po twarzy. - Gdzie twój koń? - Zostawiłam go tam... - Pokazała palcem, lecz po chwili opuściła go. - To znaczy, wydawało mi się, że tam go zostawiłam. - Uwiązałaś go? Zakryła dłonią usta. - Musisz pamiętać, by zawsze uwiązać konia zwrócił jej delikatnie uwagę, tak jak czynił to już wie­ lokrotnie w przeszłości. - Tak, Ian. - Zabiorę cię z powrotem do Fionnaway. - Po­ pchnął ją w kierunku Tocsina. - No, idź. Muszę skoń­ czyć moją sprawę z wiedźmą. - Odczekał, aż Wilda znajdzie się poza zasięgiem głosu. - Kobieto - ode­ zwał się cicho - jeśli kiedykolwiek skrzywdzisz Wil­ dę, przekonasz się, że plotki o mnie są prawdziwe. Patrzyła na niego z rozchylonymi ustami. - Jakie plotki? - O tym, że trzeba się ze mną liczyć. - A co ty zrobisz, gdy się dowiesz, że plotki są prawdziwe? - rzekła przez zaciśnięte żeby. - Które plotki? - O powrocie prawowitej dziedziczki. Doszli do sedna sprawy. - Jeśli wiesz coś, co może zaszkodzić moim roszcze­ niom do Fionnaway, musisz mi to wyznać. PaJenie cza­ rownic na stosie to stara i powszechnie szanowana tra­ dycja, która dla wiedźmy jest naprawdę bolesna. - Gdy stał nad nią, z błękitnego nieba zabrzmiał grom. Żadne inne słowa Iana nie wystraszyły wiedźmy, lecz groźba spalenia podziałała na jej wyobraźnię.

32

Pojękując, skuliła się w sobie, a on zastanawiał się z goryczą, czy to dziedzictwo Fairchildów spowodo­ wało, że tak sprawnie sterroryzował starą kobietę. Lecz, do licha, zasłużyła na to, wysuwając te insy­ nuacje o prawowitej dziedziczce. Gdyby nie nagłe pojawienie się Wildy, już teraz wyjaśniłby tę sprawę do końca. Zamiast tego jedynie patrzył groźnie pro­ sto w oczy wiedźmy... Były duże, tak duże, że wdarł się w ich głębię i zobaczył samotną duszę. Wiedźma? Nie. Nie wierzył w czarownice. Uciele­ śnienie zła? Była czupurna, przestraszona i zdeter­ minowana, lecz jeśli to czyniło z niej złego ducha, to Ian powinien być przywiązany razem z nią do tego samego pala. Gdy tak zespoleni jakąś niesamowitą fascynacją, patrzyli na siebie, w pewnej chwili łanem owładnęło tajemnicze uczucie. Tu było coś specyficznego, coś znajomego... Mógłby przysiąc, że już kiedyś spoglą­ dał w te oczy. Gdyby tylko mógł zobaczyć tę kobietę taką, jaką była naprawdę, bez maski starczego wieku i niegodziwości, wtedy odkryłby prawdę. Z wysiłkiem prze­ dzierał się przez warstwy masek, by poznać jej praw­ dziwe wnętrze. Był już tak blisko... - Ian - zawołała Wilda. - Tocsin nie pozwala się dosiąść. Wiedźma zamrugała i odgrodziła się szczelną zasłoną. Ian zrobił krok w tył, uwolnił się z chwilowego oczarowania i zatoczył, jakby pił bez przerwy przez trzy dni. Ten zawrót głowy był bardzo przyjemny, lecz wprawiał go w dezorientację i złość. - Ian! - wrzasnęła Wilda. Spojrzał w tamtą stronę i zobaczył, jak Wilda pod­ skakuje z jedną stopą w strzemieniu, trzymając obu33

racz za siodło. Bez namysłu zostawił starą kobietę i jej tajemnicę. - Wilda, nie dasz sobie rady z dużym rumakiem! Chwycił cugle i natychmiast osadził konia. Odsunął Wildę na bok, dosiadł wierzchowca, po czym wycią­ gnął do niej rękę. Spokojnie podała mu dłoń. Skórzane siodło za­ skrzypiało, gdy usiadła na nim bokiem, przed łanem. Dopiero wtedy pozwolił sobie znowu zwrócić się do wiedźmy, stojącej koło chaty. - Przyślę kogoś, żeby cię przywiózł do Fionnaway - powiedział, zbliżając się. Pochyliła głowę. - Sama przyjdę - rzekła cicho. Zawahał się. Czy powinien jej zaufać? Lecz dokąd miałaby pójść? - Tylko nie zgub drogi. Jego ostrzeżenie zawisło w powietrzu, podobnie jak prostoduszne pożegnanie Wildy. Wiedźma wyprostowała się powoli. Stając w pro­ mieniach czerwcowego słońca, obserwowała, jak łan i jego dziwna pasażerka odjeżdżają. Wtedy zaczęła się metamorfoza. Kręgosłup wy­ prostował się niczym hartowany miecz młodości. Gwałtownym ruchem odrzuciła włosy do tyłu i za­ kaszlała, gdy spowił ją obłok szarego popiołu. Wy­ rzuciła spod szaty poduszki i mocniej zacisnęła pasek wokół szczupłej talii. Jednym ruchem ramion strąci­ ła wełniany garb, zaś rąbkiem materiału starła z twa­ rzy tłustą pomadę. Była jak delikatny motyl, który uciekł z ograniczającego go ciasnego kokonu, motyl, który rozpostarł skrzydła i lekko zawirował. Jak przystało na wiedźmę, która umiała zmieniać postać rzeczy, sama przekształciła się w młodą ko­ bietę. Miała na sobie wełniane, szorstkie ubranie wiejskiej dziewczyny, naszyjnik z wypolerowanych 34

kamieni, oznaczonych runicznym pismem. Mieszka­ ła w ruderze pośród drzew, lecz jedynie głupiec nie byłby w stanie jej rozpoznać. Nie przejrzał jej przez przebranie, jednak ona wcale nie uważała la­ na za głupca. To byłby poważny błąd. Jego pożegnalne słowa zaniepokoiły ją, podobnie jak siła, z którą wyrażał swoje intencje. Kot wyszedł z chaty, pocierając łapki. Bez zastanowienia wzięła go na ręce i podrapała po szyi. - On jest sprytny, Whisky - rzekła do zwierzęcia. - Sprytniejszy od swego ojca. I uprzejmy. - Uniosła kota wyżej, zaglądając mu w złociste oczy. - Bardziej uprzejmy niż ojciec, ale to oczywiste. I przystojny... najprzystojniejszy mężczyzna, jakiego kiedykolwiek widziałam. To oczywiste, że przyciąga kobiety, pięk­ ne, wygadane kobiety, podobnie jak oset przyciąga pszczoły. - Whisky zaczął niecierpliwie poruszać ła­ pami, więc postawiła go na ziemi. - Teraz pozostaje tylko sprawdzić, czy jest równie sprytny jak wiedźma z Fionnaway? Czy jest tak sprytny jak lady Alanna?

ROZDZIAŁ

3

- Och, ależ ona brzydka. - Siedząca w siodle przed łanem Wilda aż się zatrzęsła. - Nie wiem, czy potrafiłabym z nią rozmawiać, nie wlepiając w nią wzroku, a przecież mama mówi, że gapienie się jest niegrzeczne, no ale ja po prostu muszę się na niektó­ rych gapić. To znaczy, moje oczy same się ku nim kie35

rują, a gdy próbuję odwrócić wzrok, czuję się zmie­ szana, więc znowu się patrzę i wlepiam ślepia. Oczy­ wiście, gdyby zmylą sobie z twarzy tę masę brudu, wyglądałaby o wiele lepiej. Ogarnięty wirem nielogiczności, jaka emanowała ze słów Wildy, Ian spytał: - Twoja matka? - Nie, ta wiedźma! Przecież to o niej rozmawiali­ śmy, prawda? - Oczywiście. - Kilka chwil temu. Westchnęła poirytowana. - Wiedźmy są przerażające, nie uważasz? Zawsze się ich bałam, choć mama mówiła, że ich nie ma, ale gdyby w majątku Fairchildów mieszkała wiedźma, na pewno nie pokazałaby się mamie na oczy, praw­ da? Przecież to nie miałoby sensu, tak podejść i po prostu powiedzieć „Jestem wiedźmą", bo mama by jej nie uwierzyła, a gdyby nawet, nie pozwoliłaby wiedźmie tam mieszkać, a ja nie potrafię sobie wy­ obrazić, że wiedźma przeciwstawia się mamie, a ty? Nie wiedział, czy powinien potrząsnąć Wildą, aby przestała szczebiotać, czy też uciec tak daleko, żeby nie musiał jej dłużej słuchać. Była jednak jego ku­ zynką, wciąż panną, a miała już dwadzieścia dziewięć lat. Przywiózł ją do tego barbarzyńskiego kraju, gdzie ludzie mówili niezrozumiale po angielsku, ja­ dali mieszankę owczych płucek, serc i wątróbki z nie­ śmiertelną owsianką i gotowanymi flakami zarżnię­ tych zwierząt. Dla nich to był przysmak. Dla niego obrzydlistwo. - Ian, czy ty mnie słuchasz? - spytała niecierpliwie. Zmuszając się do cierpliwości, skierował konia pod górkę, w stronę majątku. - Oczywiście, Wildo. Zawsze cię słucham. Odwróciła się i podniosła na niego wzrok. Miała niewinną twarzyczkę i szeroko otwarte, błękitne 36

oczy. Wtem słodki uśmiech przeistoczył ją z głu­ piutkiej szczebiotki w jedną z najpiękniejszych ko­ biet cywilizowanego świata, posiadającą wrodzony kusiciełski urok Heleny Trojańskiej - lub też Fairchildów z Sussex, skąd faktycznie pochodziła jej ro­ dzina. Poklepała Iana po ramieniu, którym ją obej­ mował. - Tb właśnie mi się w tobie podoba - wyznała. Przy tobie nigdy nie czuję się głupia. Spojrzał prosto w oczy tej naturalnie dobrej kobie­ ty. Kochała go, traktowała tak, jakby się niczym nie różnił od innych, i właśnie za tę normalność gotów byłby zrobić dla niej o wiele więcej niż tylko wysłu­ chiwać tej paplaniny. - Tylko idiota mógłby pomyśleć, że jesteś głupia, Wildo. A mnie nikt idiotą nie nazywa. - Tak, z wyjątkiem twego ojca, ale on cię nazywa bardzo różnie. Zesztywniał. Stara rana zawsze łatwo zaczynała krwawić. - Biedak, usiłuje pokazać, że jest lepszy od ciebie - zachichotała. Odwróciła się znowu przodem do kierunku jazdy, pocierając palcem perlisty kamień na jego pierście­ niu. Poczuł znajome ciepło, które zawsze kojarzyło mu się z Wildą. Wcale nie była głupia, lecz po prostu nieuczona, a pomimo starannego wychowania - na­ iwna aż do granic absurdu. Z powodu jej zdumiewa­ jącego afektu skierowanego ku jego osobie, gotów był ją chronić przed każdym zagrożeniem. Dlatego też spytał ostro: - Co ty robiłaś w chacie czarownicy? - No, był taki piękny poranek, więc pomyślałam sobie, że wybiorę się na przejażdżkę, bo jest już pra­ wie ciepło, chociaż muszę ci powiedzieć, że mam sto-

37

py jak dwa sople lodu, bo ty trzymasz nogi w strze­ mionach, a moje zwisają bezwładnie. - Wildo, czego chciałaś od wiedźmy? - Koń, jakiego dali mi w stajni, był ładny, to w za­ sadzie była klacz, więc tym bardziej się dziwię, że so­ bie poszła. Myślisz, że nic się jej nie stanie? - Wilda umilkła, co było jak na nią zjawiskiem niezwykłym, bo normalnie szczebiotała bez ustanku. On jednak odpowiedział cierpliwie: - Ten koń został wybrany specjalnie dla ciebie, bo on zawsze wraca sam do domu. - Wskazał widoczną w oddali stajnię. - Na pewno już tam jest. - łanowi zostało niewiele czasu, by dokończyć śledztwo, zaś przy Wildzie nawet odrobina czasu zdarzała się dość rzadko. -Mów mi zaraz, o czym chciałaś rozmawiać z wiedźmą? Usiadła mocniej w siodle, jednym palcem wodząc po zdobnej lamówce spódnicy. - Coś od niej chciałam. - Od wiedźmy? - A któż inny mógłby mi to dać? - Zaczęła machać nogą w przód i w tył, wywołując lekki niepokój Tocsina. - Potrzebne mi zaklęcie. Ian uspokoił zwierzę, klepiąc je w szyję. - N a co? - Nie mogę ci powiedzieć! Bo to zepsuje czary! Miał nadzieję, że wiedźma pomoże ojcu na tyle, by zrekompensować kłopoty, jakie wywołuje. - Wiedźma nie ma żadnej czarodziejskiej mocy. - Nieprawda! - Znowu odwróciła się, żeby na nie­ go popatrzyć. - Nie słyszałeś o kowalu Kennie? Przetarł oczy. - Niezliczoną ilość razy. - A widzisz! - stwierdziła triumfalnie. - Kto ci o tym powiedział? Wydęła kształtne usta. - Nikt. 38

- Więc jak się dowiedziałaś o wiedźmie? - Moja służąca i pani Armstrong coś o niej szepta­ ły. - Rozjaśniła się. - Mam monetę. Mogłam ją po­ prosić, żeby mi powróżyła. - Wiedźma. Owszem, mogłaś, ale to raczej dome­ na Cyganek, moja droga. - Na dźwięk kopyt Tocsina na żwirze przed stajnią jeden ze stajennych wysta­ wił głowę przez drzwi i uśmiechnął się, ukazując sze­ roką szczelinę między przednimi zębami, Ian odpo­ wiedział mu skinieniem głowy. - Wildo - rzekł cicho - posłuchaj mnie. Wędrowa­ nie po lesie jest niebezpieczne, a już tym bardziej szukanie w nim czarownicy. Może i nie posiada ona czarodziejskiej mocy, ale to cwana starucha i mogła­ by cię wykorzystać do niecnych celów. Musisz mi obiecać, że już do niej nie pójdziesz. - Ależ łan... - Obiecaj mi, Wildo. Zatrzymał konia, zaś ona jęknęła boleśnie. - W przeciwnym razie odeślę cię do majątku Fairchildów. - Była to ciężka, okrutna groźba, ale dobrze wiedział, że kłopoty często same znajdowały Wildę, wcale nie musiała ich szukać, - Kuzynko. Tak jak przypuszczał, skapitulowała. - Dobrze, obiecuję, że więcej nie pojadę jej szu­ kać. Ale ty jesteś wstrętny, Ian. - Zanim jeszcze sta­ jenny zdołał pochwycić cugle i przytrzymać Tocsina, ześliznęła się z siodła na pachołek. - I już cię wcale nie lubię. Mówiąc to, odeszła gniewnie. Chłopak stajenny popatrzył za nią z uśmiechem. Nie widziałem słodszej dziewczyny. - Tak - rzekł Ian, zsiadając z konia - jest słodka. - Więc wrócił pan! - Chłopak pogratulował łano­ wi. - To dobrze wyrwać się ze szponów wiedźmy. 39

- Tu się z tobą zgodzę, Shanley. - Ian poluzował apaszkę, pogniecioną po całym dniu w siodle. Masz na imię Shanley, prawda? - Tak, panie - odparł chłopak, nie spuszczając wzroku z wierzchowca. - Jesteś jednym z synów Armstronga? Shanley ponownie skinął głową. - Tak, proszę pana. - Ostrożnie przysunął się do końskiego łba. - Gdy zobaczysz się z ojcem, uspokój go, że wszystkie męskie organy mam w najlepszym porząd­ ku. - Nie ośmieliłby się spytać! - Nie chcę, żeby się zamartwiał. - Ian przekazał chłopcu wodze. - Koń odbył miłą przejażdżkę. Wy­ trzyj go i wyszczotkuj. Obiecuję, że nie sprawi ci kło­ potów. - Tocsin zarżał, lecz lan podszedł bliżej i spojrzał zwierzęciu w oczy. - Prawda, mój drogi? Rumak poruszył nozdrzami, lecz Ian nie odwrócił wzroku. W końcu wierzchowiec poddał się, opusz­ czając łeb. Ian podrapał go po pysku. - Śliczny jesteś. - Tak, panie, to piękny koń. - Shanley odważył się pogłaskać Tocsina po szyi. - Czy ktoś już panu mó­ wił, że ma pan niezwykłe podejście do zwierząt? - Parę osób. - Koń odwrócił łeb do Shanlcya. łan obserwował, jak chłopiec gładzi go po chrapach. Tocsin wyciągnął szyję. - Sam masz niezłe podejście do zwierząt - zauważył. - To się ma we krwi - rzekł bezwiednie chłopiec. - Co masz na myśli? - spytał zaskoczony łan. Shanley spojrzał na niego w taki sposób, jakby czuł się winny. - Nic. Po prostu tak się u nas mówi. Tocsin zarżał, jakby szyderczo. Chłopak wspiął się na palce i wyszeptał do końskiego ucha: - Nic mów 40

tu nic na mnie, wielkoludzie. - Głośno kliknął języ­ kiem i skierował rumaka do stajni. Ian spoglądał na niego ze zmarszczonym czołem. Wielu ludzi twierdziło, że ma podejście do zwierząt, lecz w gruncie rzeczy tylko nieliczni posiadali tę umiejętność. To dziwne, że dwóch z nich znalazło się w tym samym miejscu i czasie. Ruszył śladem Wildy kamienistą ścieżką pod górę w kierunku dworu. Jak na ironię, ogród wiedźmy był lepiej utrzymany niż tutejszy. Od przybycia ojca, a zapewne jeszcze wcześniej, cały majątek był zanie­ dbywany. Dach mleczarni przeciekał. Gałęzie drzew zwisały tak nisko, że smagały przechodzących po twarzach. Jedno z okien dworu zostało wybite i załatane drewnianym gontem. Mimo wszystko jednak widok dworu radował oczy lana. Zwarty budynek usadowiony był wygodnie na wyniosłości, przywykły do wiejących znad morza wiatrów i jakby dumny ze swego wyglądu. W różnych momentach przeszłości dobudowano jeszcze dwa skrzydła, każde w innym stylu, nadające dworowi niejakie podobieństwo do wielkiego ptaka. Szare, kamienne wieżyczki były dziwacznymi reliktami hi­ storii, zaś szerokie schody, wiodące do głównych drzwi, zapraszały Iana do wnętrza. Wszedł i znalazł się w dużym korytarzu z licznymi drzwiami. Jedne prowadziły do pracowni, inne do bi­ blioteki, kolejne do salonu, za następnymi były scho­ dy, którymi schodziło się do kuchni i pralni. Na wprost znajdował się wielki hol. Wychodziły zeń dwa półkoliście zakrzywione korytarze, stanowiące drogę do sypialni. W jednej z nich spoczywał ojciec, tam też Ian powinien się skierować. Powinien. Oparł się o zdobnie rzeźbiony stół. Powinien. Poczucie obowiązku. 41

Od przyjazdu do Szkocji te słowa rządziły jego ży­ ciem. Z przyjemnością wykonywał obowiązki w Fionnaway, choć zaniedbany majątek zabierał mu mnóstwo czasu, a domagał się jeszcze więcej. To go­ dzin spędzanych na opiece nad ojcem się obawiał. Wiedział, że cokolwiek zrobi, nie będzie w stanie mu ulżyć, i w oczach ojca nigdy to nie będą wystarczają­ ce wysiłki. Teraz musiał jeszcze znaleźć czas na pil­ nowanie Wildy, a tego czasu po prostu nie miał. - Wydaje się pan zmęczony - odezwała się pani Armstrong, wysoka, silnie zbudowana kobieta, która podeszła do niego z naręczem brudnej bielizny. Przejażdżka nie przyniosła panu odpoczynku? - Przejażdżka, owszem. - Naprężył barki. Jak zwy­ kle zrobi to, co zrobić musiał. Dni hulaszczego życia od dawna miał już za sobą. - Wiedźma jest już w dro­ dze, chociaż twój mąż wcale nie jest tym uszczęśli­ wiony. - Tak mi powiedział. - Kobieta jak zwykle zacho­ wywała się z rezerwą, całe życie spędziła w Fionna­ way. - Wiedźma mówiła mi o lady Alannie - rzekł łan. - Twierdzi, że ta młoda dama wciąż żyje. Pani Armstrong oparła sobie bieliznę na biodrze. - Gdyby taka była prawda, to wtedy nie ducha pan widział. - Nigdy w to nie wątpiłem. Jej kolano zostawiło mi siniaki na piersi, a ostrze noża ranę na moim gardle. - Nie znaliśmy pana, gdy wtedy nocą wytoczył się pan z sypialni, wrzeszcząc o duchu. Teraz traktujemy pana poważniej. Były to największe przeprosiny, jakich mógł od niej oczekiwać. Świadczyły także o jej charakte­ rze. Pani Armstrong, której opinię wysoko sobie ce­ nił, określiła go jako człowieka godnego zaufania.

42

Oto, kolejne potwierdzenie, że tu właśnie jest jego miejsce. - Wiedźma powiedziała, że dobrze zna lady Alannę. - Naprawdę? - Podniosła głos, jakby zdziwiona, upuszczając na podłogę jeden z ręczników. Kiedy się pochyliła, by go podnieść, Ian postawił na nim stopę. - Co na to powiesz? Niechętnie wyprostowała się i spojrzała na niego. - Nie przypominam sobie, żeby ta wiedźma kiedy­ kolwiek spotkała łady Alannę. Stara wiedźma, ow­ szem, ale nie ta. - Nie rozumiem. - W Fionnaway zawsze jakaś wiedźma mieszkała w tej chatce na polanie. Niektórzy gadają, że to cią­ gle ta sama wiedźma, która starzeje się i brzydnie, ale to bzdura. Gdy jedna wiedźma jest już stara, po­ jawia się nowa. Mówiła tak rzeczowym, pewnym siebie tonem, że Ian musiał niemalże siłą uświadomić sobie, że to przecież nie jest Anglia. Tam zaprzestano już polo­ wań na czarownice, a ludzie śmiali się z zabobonów. Tutaj jednak znajdował się w górzystej Szkocji, gdzie praktycznie nie dotarła jeszcze cywilizacja. Pani Armstrong, kobieta raczej rozsądna, wierzyła w ja­ kieś magiczne przeistaczanie się jednej wiedźmy w drugą. Nie mógł się roześmiać, nie obrażając jej przy tym, więc tylko spytał grzecznie: - A skąd pochodzi ta nowa wiedźma? Szybko rozwiała jego niestosowne przypuszczenia. - Tak naprawdę to nie jest wiedźma. Jeśli w ogóle kiedykolwiek mieszkały tu czarodziejskie stwory, musiały wymrzeć już dawno temu. - Zaśmiała się, zachęcając go do tego samego. 43

Nie potrafił. Zdobył się jedynie na zduszony uśmiech. - Nowa wiedźma, która się pojawia, to nic więcej jak tylko stara kobieta wyrzucona z jakiejś wioski przez pozbawionych litości mieszkańców. Stara wiedźma uczy ją sporządzać mikstury, więc gdy jed­ na umiera, mamy nową, która nas leczy. Lady Alanna na pewno spędzała czas ze starą wiedźmą. Jej matka wcześnie zmarła przy porodzie syna, więc wiedźma nauczyła lady Alannę sztuki leczenia. Pani na wielkim dworze musi się znać na takich rzeczach. Ian nachylił się powoli i podniósł ręcznik. - Więc wiedźma, którą dziś spotkałem, jest nowa. Fascynujące. Dałaś mi do myślenia. - Kolejna zagad­ ka majątku Fionnaway, Wcisnął ręcznik między po­ zostałą bieliznę i spojrzał kobiecie głęboko w oczy. Uważaj bardziej na to, co mówisz, gdy w pobliżu jest Wilda. Chociaż brak jej zwykłego rozsądku, ma do­ skonały słuch. Pytająco uniosła brwi. - Znalazłem ją dziś w domu tej czarownicy. Wieloletnia praca gospodyni majątku i wychowa­ nie siedmiorga dzieci powinny uodpornić panią Armstrong na wszelkie niespodzianki, lecz mimo to wydała zdumiony pomruk. Poklepała go lekko po ra­ mieniu. - Proszę pana, to mogło być prawdziwe nieszczę­ ście. Musiała usłyszeć, jak rozmawiałam z Agnes. Myślałyśmy, że ona grzeje sobie stopy przy paleni­ sku. Ale dobrze. Zwrócę na to uwagę wszystkim. Stał jeszcze przez chwilę. Pani Armstrong opieko­ wała się dziś ojcem podczas jego nieobecności w do­ mu. Tylko ona miała na to dość odwagi. - Jak on się czuje? Nawet nie spytała, kto to jest „on". Wiedziała. 44

- Pan Fairchild znowu pana wyklinał. - To nic nowego. Z głębi korytarza dobiegło straszliwe wycie. Nie­ wzruszona pani Armstrong jednak zadrżała. - Niech ta wiedźma się pośpieszy. - Ian zdjął płaszcz i podwinął rękawy. - Jemu potrzebna jest po­ moc, a ja nie wiem, jak mu jej udzielić. - Niech pan nie czyni sobie wyrzutów. Dla niego już nic nie można zrobić. Cierpi na starą chorobę, którą sam na siebie ściągnął - dodała twardym głosem. - Co to znaczy? - Grzesznik poniesie karę, a zagubiony baranek będzie zbawiony. - Skinęła mu głową i przycisnęła sobie ładunek bielizny do brzucha. - Niech pan o tym pamięta, gdy on znowu zacznie pana wyklinać. - Tak. - Nie rozumiał, o czym ona mówi, a na bo­ ską pomoc nie liczył. Bóg nie miał współczucia dla takich jak Ian; nie chciał jednak trapić pani Arm­ strong swoimi uczuciami. - Aha, jeszcze jedno - rzu­ cił, gdy już się odwróciła, aby odejść. - Słucham pana? - zatrzymała się. - Ile lat miałaby lady Alanna, gdyby tu była? - Ile lat? - Popatrzyła nań z powątpiewaniem. A może jest pan trochę bardziej zmęczony, niż pan mówi? - Więc... ile lat? - nalegał. - Dwadzieścia... nie, prawie dwadzieścia jeden. A więc jego obliczenia były prawidłowe. - Znasz jej datę urodzenia? - Chyba tak - stwierdziła z lekką urazą. - Przecież służyłam jej matce! To było latem, w lipcu. Chyba dwu­ dziestego pierwszego. - Zmarszczyła czoło, myśląc in­ tensywnie. - Tak, to było dwudziestego pierwszego, na dzień przed tym, jak sama powiłam Jamiego. - Dziękuję. Bardzo mi pomogłaś. 45

Odeszła w stronę pralni, a on spoglądał na kamień w swoim pierścieniu. Dwudziesty pierwszy lipca. Do urodzin lady Alanny pozostały jedynie dwa tygo­ dnie. Miał mniej czasu, niż mu się wydawało. *

Starzy Szkoci uśmiechają się tolerancyjnie, gdy mło­ dzież pyta o magiczne dziedzictwo. Odpowiadają, że nie ma na to czasu, bo cały czas należy poświęcić na wydzieranie z ziemi i wyławianie z morza wszystkie­ go, co się da, aby zarobić na życie. Niektórzy z młodych słuchają i zginają plecy w mo­ zolnej pracy, tak jak powinni. Inni dostrzegają tylko romantyczną stronę magii. Mają nadzieję za jej pomocą ułatwić sobie życie. Szu­ kają eliksirów, zaklęć, pomocy u szarlatanów i starych kobiet, które same siebie nazywają czarodziejkami To głupcy, wszak powszechnie wiadomo, że czarow­ nice nie istnieją.

ROZDZIAŁ

4

Przebrana za czarownicę lady Alanna otworzyła drzwi dworu Fionnaway. Wokół panowała ciem­ na noc, gdzieś z przodu płonęła zapraszająco poje­ dyncza świeca. Z wielką ostrożnością zamknęła drzwi, zatrzymała się i zaczęła nasłuchiwać. 46

Wszyscy spali. Nikt jej nie powitał, lecz gdy prze­ kroczyła próg swego domu, ogromna radość niemal powaliła ją na kolana. Od dnia ucieczki tylko raz od­ ważyła się tu wrócić - aby popełnić morderstwo. I nie zdołała się na nie zdobyć. Powinna to wie­ dzieć już wcześniej. Jednak wieść o przybyciu sy­ na pana Fairchilda wstrząsnęła nią do głębi i napeł­ niła paniką. Chwyciła zioła, chwyciła najostrzejszy nóż i nocą zakradła się do jego sypialni. Zgrzytała zębami, przypominając sobie, jak za­ przepaściła tę sposobność. Od tamtej pory trzymała się z daleka od Fionnaway. Lecz dzisiaj to on przyszedł do niej. Mimo jej zmieszania, nie rozpoznał w wiedźmie lady Alanny i wezwał ją tutaj - człowiek, który mienił się nowym właścicielem majątku. Tak więc przybyła tu z radością, a teraz stanęła, by wsłuchać się w odgłosy dobiegające z dworu. Brako­ wało jej skrzypienia okiennic poruszanych wiatrem, słodkiego zapachu drewna palonego w kominku, faktury kamienia pod opuszkami palców. Ta radość miała jednak domieszkę niechęci. Nie chciała leczyć starego Fairchilda. Chociaż życzyła mu śmierci, znała siebie na tyle, by wiedzieć, że udzieli mu pomocy, jeśli tylko będzie to możliwe. A o wiele większą niechęć budziła w niej myśl o spo­ tkaniu z łanem Fairchildem, którego chciała za wszelką cenę uniknąć. Pan Fairchild oczywiście nie mówił prawdy o swo­ im synu. Stary szubrawiec kłamał, gdy wystarczyłoby powiedzieć prawdę - powinna była się tego spodzie­ wać, Ian stał wyprostowany i dumny, miał muskular­ ne, szerokie barki, długie i silne nogi. Krótkie czarne włosy i broda nie nosiły śladów siwizny, żadnych oznak starzenia się, które opisał jego ojciec.

47

Zaś oczy Iana... Zadrżała, zaciskając w dłoni swój naszyjnik z wypolerowanych kamieni, oznaczonych runicznym pismem. Oczy Iana były takie, jak opisał jego ojciec. Duże, otoczone ciemnymi rzęsami, oczy, na widok których topniało serce głupiutkiej dziew­ czyny, chociaż Alanna nie mogła pojąć dlaczego. By­ ły brązowe, po prostu brązowe, a jednak ich spojrze­ nia nie można było określić mianem zwykłego. Prze­ nikliwe, niecierpliwe, rozbawione -jakby przejrzał ją na wylot przez przebranie i dojrzał pod spodem sa­ motną kobietę. Po raz pierwszy od bardzo dawna - od zbyt daw­ na - ktoś na nią spojrzał, tak naprawdę. Dlaczego to musiał być któryś z Fairchildów? I dlaczego właśnie teraz, kiedy była już niedaleko celu? Ze świeżą warstwą popiołu na twarzy i włosach ru­ szyła szybko korytarzem. Stanęła w ocienionym, wiel­ kim holu, lecz nie mogła zatrzymać się tu na dłużej. I tak była już spóźniona. Bezbłędnie znalazła drogę do głównej sypialni. Pan Fairchild zaraz po przybyciu do majątku zaanektował ją dla siebie, a wszelkie wy­ siłki lady Alanny, aby go stąd wyrzucić, spełzły na ni­ czym. Oczywiście próbowała, bo był to pokój jej mat­ ki. Pan Fairchild jednak wyśmiał ją szyderczo i przy­ stąpił do zmiany wystroju sypialni. Pojawiły się więc welwetowe draperie i jaskrawe meble, zaś wszystko, co miało związek z historią MacLeodów, wylądo­ wało w koszu. Służący jednak ocalili te pamiątki i złożyli w jej ręce, a więc bitwa się rozpoczęła. Drzwi głównej sypialni były otwarte i na korytarz padało z nich światło. Podeszła bliżej, żałując, że nie potrafi odwrócić się i odejść. Nie popełniła jednak błędu, by pomyśleć, że Ian pozwoliłby jej nie dopełnić obowiązku. Wyraził się 48

w tej kwestii bardzo jasno, chwyciła więc mocniej swój worek z ziołami i weszła do środka. Wewnątrz nie zauważyła nikogo z wyjątkiem świszczącej postaci, która leżała na łóżku. Pan Fairchild oddychał z trudem, co chwila oddech się ury­ wał; wtedy i ona wstrzymywała oddech do momentu, aż ponownie usłyszała, jak starzec wciąga powietrze. Podeszła bliżej, wstąpiła na podest i spojrzała na chorego. - Na moje magiczne kamienie - wyszeptała. - Cóż ja mogę zrobić, aby mu pomóc? Tłuszcz, niegdyś przytrzymywany przez fiszbinowe gorsety, zniknął za sprawą choroby, zjadającej od środka ciało starca. W miejscu brzucha znajdowa­ ła się nabrzmiała opuchlizna, wyraźnie widocz­ na w postaci wzgórka na pościeli. Ostentacyjnie wiel­ kie pierścienie zostały już spiłowane z jego opuch­ niętych palców. Peruki nie było, gdyż nie stanowiła już właściwej osłony dla łysej głowy. Wargi miał poprzygryzane do krwi, ich równą linię wykrzywiał te­ raz ból. - Biedny pan Fairchild - powiedziała. - Wszystkie pana próżności zostały w końcu zwyciężone. - Nie śpieszyło ci się tutaj. Na dźwięk głosu, który dobiegł od strony drzwi, aż podskoczyła i szybko obróciła się na pięcie. - Ian. - Skłoniła się, nie chcąc udzielać mu wyja­ śnień. - Oczekiwałem cię dziś po południu. - Stanow­ czym krokiem podszedł do łóżka i stanął nad nią. Była zbyt dumna, żeby się cofnąć. - Zioła mają magiczne własności, gdy są świeżo zebrane, a ja właśnie je zebrałam. - Sięgnęła do wor­ ka zwisającego jej z paska i rzuciła mu w twarz garść zielska. - Rojnik na wrzody i na ulgę obolałych ust. 49

Marchewnik anyżowy na obolały brzuch. Egiymon na wątrobę i pod głowę, by mógł lepiej spać. Zaś bukwica to panaceum na wszystkie jego choroby. - Tfu! - Zamachał ręką i cofnął się, by nie wąchać silnej woni. Zeskoczył z podestu i podszedł do trza­ skającego w kominku ognia. - Bukwica? Czy przypadkiem to ziółko nie posia­ da mocy odpędzającej złe duchy? Uniosła brwi, wyrażając drwiące zdumienie. - Pan uczony? Zawsze myślałem, że te słowa wzajemnie się wykluczają. Nie uderzył jej, tak jak powinien. Nie warknął na­ wet, ani nie rzucił jej przekleństwa. Tak jak wcze­ śniej, zignorował jej obraźliwe słowa, jakby one i sama wiedźma - nie miały znaczenia. Nie wiedziała, co o tym sądzić, lecz ten brak reak­ cji jej się nie spodobał. - Możesz mu trochę ulżyć? - Ian grzał sobie plecy przed kominkiem. - Gdy krzyczy, napawa przeraże­ niem służących, którzy boją się tu wejść w obawie o własną skórę. - Więc kto się nim zajmuje? - Głównie ja. W tej części Szkocji powszechna była wiara w ma­ gię. Całe życie Alanna słuchała opowieści o elfach i krasnoludach, czarodziejach i wilkołakach. Fionnaway przetrwało za sprawą magii, lecz Alanna jak do­ tąd nie widziała na własne oczy ani jednej magicznej postaci. Do czasu, aż ujrzała Iana. „Przystojny" to było zbyt słabe określenie, aby go opisać. Poruszał się, jakby był częścią nocy - ciemny, gładki, niczym czar­ na burza nadciągająca znad morza. Jego ciało było jak żywioł przyrody, pełne gracji, a zarazem siły. Usi­ łował ukryć swoją dzikość pod lśniącą, starannie 50

przystrzyżoną brodą. Mocno przycięte włosy miały piękny połysk hebanu. Zmrużył oczy, gdy zorientował się, że wiedźma go obserwuje, - Jak się nazywasz? - spytał ostro. Powtarzała w myślach, że nie Alanna. Nie dla niego. - W Fionnaway zawsze nazywano wiedźmy imieniem Mab - rzekła ostrożnie. -Aha. - Potarł sobie plecy, żeby się lepiej rozgrzały. - Więc ty nie zawsze nazywałaś się Mab? - Przyjęłam to imię, gdy zmarła poprzednia wiedźma. Z uśmieszkiem człowieka, który dokonuje dedukcyjnego odkrycia, stwierdził: - Więc ty nie zawsze byłaś starą wiedźmą. Być może kiedyś byłaś damą. Skonsternowana, aż uderzyła w łóżko, lecz pan Fairchild nawet się nie poruszył. - Dlaczego pan tak myśli? - spytała szybko. Zbyt szybko. - Jak na chłopkę zbyt ładnie mówisz po angielsku. - Ile pan ma lat? - zadała pytanie, by zaskoczyć go i zmienić temat. - Trzydzieści cztery. A jak dawno zmarła stara wiedźma? - Będzie pół roku. Zawsze mieszkał pan ze swoim ojcem? - Od dwunastego roku życia. Od kiedy mieszkasz tu jako wiedźma? - Cztery lata. A gdzie pańska matka? - Zostawiła mnie. Jesteś samotna? - Zostawiła...? - Urwała. Nagłe pojęła sens jego ostatniego pytania. - Samotna? - wyjąkała. - No... tak. - Próbowała przejść do kontrataku. - A pan? Rozległ się głęboki, przyjemny śmiech. W kącikach jego oczu pojawiły się zmarszczki, usta wygła51

dziły się i wygięły. Mężczyzna, który wydawał jej się tak niebezpieczny, po prostu tryskał urokiem. I z te­ go właśnie powodu był zapewne jeszcze bardziej nie­ bezpieczny, niż mogła przypuszczać. - Co mogę uczynić, by pomóc ci w opiece nad oj­ cem? - spytał. - Potrzebuję... - Nabrała powietrza i próbowała uspokoić galopujące serce. Nie uwodził jej. Dla nie­ go była jedynie starą babą. Wszelkie emocje, jakich doświadczała, były jedynie efektem jej osamotnienia. - Potrzebuję czajnika z wrzącą wodą i kilku dziewcząt, by pomogły mi go przesunąć. - Popatrzyła na jego pełną zwątpienia minę. - To ja jestem wiedźmą. Przyjdą, jeśli im rozkażę. - Jak długo będą potrzebne? Obrzuciła przeciągłym spojrzeniem leżącego bez ruchu Lestie Fairchilda. - Tak jak wasz lekarz, nigdy nie widziałam czegoś podobnego, chociaż... ale to nieważne. Tego nigdy nie widziałam. Od kiedy on jest w takim stanie? - Nie chce powiedzieć, ale zapewniam cię, że przysłał po mnie, gdy uświadomił sobie, że umiera. A więc - zastanowił się - od co najmniej dwóch miesięcy. Przeniosła wzrok na gnijącą masę, która spoczywała na łóżku, próbując zdusić w sobie nienawiść i poczucie winy, jakie zasiał w niej Fairchild. Nienawiść, gdyż wypędził ją z domu, zmusił, by szybko dorosła i stała się samowystarczalna, podczas gdy ona wolała zostać niedojrzałą panią Fionnaway. A poczucie winy, ponieważ nienawidziła tego człowieka, skazanego już na śmierć w wielkich męczarniach, o ile wierzyć legendom. - Pogłoski o jego chorobie krążyły już dawniej. 52

- Tak jak myślałem. - Spojrzał na nią badawczo, z uwagą taksując wzrokiem całą postać. Po chwili skinął lekko głową i skierował się do drzwi. Ciekawość zwyciężyła jednak rozsądek. - Czy mogę o coś spytać? Odwrócił się i uniósł brew. - Jakoś przedtem po­ zwolenie na zadawanie pytań nie było ci potrzebne. - Dlaczego w ogóle odpowiadał pan na moje py­ tania? Dlaczego nie dostałam w twarz za bezczel­ ność, dlaczego nie kazał mi pan zająć się moimi zio­ łami? - Bo jesteś inteligentną kobietą. - Uśmiechnął się, ukazując ostre zęby, które błysnęły spomiędzy roz­ chylonych ust i czarnej brody. - Inteligentną kobietą. A sądziłem, że te słowa wzajemnie się wykluczają.

ROZDZIAŁ

5

- Pani wiedźmo? Na dźwięk przytłumionego głosu Wildy Alanna odwróciła głowę i spojrzała przez mroczny pokój w kierunku ocienionych, zamkniętych drzwi. - Pani wiedźmo, czy jest pani zajęta? Alanna popatrzyła na śpiącego Leslie Fairchilda, potem podniosła wzrok na panią Armstrong. Zajęta? Opiekowała się nim od trzech dni, doświadczając jego wybuchów wściekłości i uporu. Można było powiedzieć, że jest zajęta. 53

Ale drzwi otworzyły się mimo to i do pokoju zaj­ rzała Wilda. - To chyba głupie pytanie. Czy jest pani zajęta? Oczywiście że pani jest. Nawet ja to wiem. Ale wuj Leslie nie wrzeszczy w tej chwili, więc pomyślałam, że może zechce pani pójść na spacer? Chciałaby pa­ ni przejść się ze mną? Spoglądała na Wildę, a w jej głowie kołatała się tylko jedna myśl: Jakaż ona jest piękna. Żadna ko­ bieta nie miała prawa mieć włosów, które mieniły się złociście w świetle słońca i świetle świec. To było nie w porządku, że Alanna miała popiół na twarzy, a szorstka wełna spowijała jej ciało, podczas gdy ob­ licze tej kobiety było jedwabiście gładkie, a filigrano­ we ciało odziane w suknię z amarantowej bawełny, która podkreślała jej kobiece krągłości. Naprawdę jednak Alanna nie mogła znieść jedne­ go - jawnej sympatii, jaką darzyła Wildę pani Arm­ strong. Skoro musi rywalizować z piękną kobietą w swoim domu, to przynajmniej ta kobieta win­ na mieć dość taktu, aby odnosić się nieuprzejmie do starszych kobiet i służby. - Spacer? - spytała Alanna niezbyt cierpliwym to­ nem. - Słońce już zaszło. - Wcale nie. Nie zaszło. - Wilda uśmiechnęła się ujmująco, przebiegając palcami po guzikach wełnia­ nej pelisy. - Zresztą myślałam, że pani lubi ciem­ ność. Alanna była zmęczona. Myślała powoli. - Dlaczego? - No... jest pani wiedźmą, a one lubią ciemność. Zawsze myślałam, że dlatego, iż chcą robić jakieś straszne rzeczy, ale pani jest taka dobra dla wuja Le­ slie, że to nie może być prawda. Znaczy się, każdy kto jest dobry dla wuja Leslie, musi być albo chory 54

na głowę, albo dobry, a ponieważ jestem z rodziny Fairchildów i jestem tak samo okropna, jak cała ich reszta, potrafię rozpoznać dobroć. - Z rodziny Fairchildów? - Po raz pierwszy Alanna zrozumiała, co Wilda mówi. - Pani jest z Fairchil­ dów? Wilda zatrzepotała ciemnymi rzęsami. - Nie wie­ działa pani? - Nie, niby skąd? - spytała burkliwie Alanna. - Pani wiedźmo. - Armstrong użyła zwrotu podda­ nego przez Wildę, lecz z przyganą w głosie. Alanna spojrzała z ukosa na swoją kochaną starą służącą. Z początku pani Armstrong zachowywała wobec niej ostrożność, obserwując, jakież to demo­ niczne formy zachowania pokaże wiedźma. Tak było do chwili, gdy zauważyła naszyjnik Alanny. Gdy Alanna ukończyła trzy lata, matka powiesiła na jej szyi srebrny łańcuszek i co roku w dniu urodzin dziewczynka wyciągała z darowanego jej woreczka kwadratowy kamyk. Mama nawlekała go na łańcu­ szek i Alanna nosiła go przez cały dzień. Potem naszyjnik starannie zdejmowano i chowano aż do następnych urodzin. Z początku nie rozumiała tego rytuału. Kwadrato­ we, ciemne kamienie miały wydrapane niezrozumia­ łe znaki, które nic jej nie mówiły. Jednak służący cze­ kali w napięciu, gdy pan Lewis sprawdzał, co wybra­ ła. Zrozumiała, że wszyscy wierzyli, iż ich pomyśl­ ność zależy właśnie od niej. Zwyczaj był doprawdy głupi, więc gdy dorastała, traktowała go z jawną po­ gardą. Lecz gdy uciekła, powiesiła sobie łańcuszek na szyi pod ubraniem i nigdy go nie zdjęła. Co rok chodziła do pana Lewisa i wyciągała z woreczka ko­ lejny kamień. A gdy pani Armstrong usłyszała jej 55

glos i brzęczenie kamieni, tajemnica Alanny stała się znana przynajmniej jednej osobie. Jednak pani Arm­ strong nie opowiadała takich historii. Niestety, pani Armstrong miała sprecyzowane po­ glądy na temat tego, jak powinna zachować się pani majątku Fionnaway. Otóż pani majątku Fionnaway powinna być uprzejma, pracowita i gościnna. Alanna nie chciała taka być, lecz pani Armstrong korzystała z przywilejów, jakie dawała jej obecność przy narodzinach Alanny i bez wahania wyrażała swoją opinię. - Nie wiedziałam, że pani jest z Fairchildów - rze­ kła Alanna serdecznym tonem. Wilda otworzyła szeroko zdumione oczy. - Wszy­ scy wyglądamy podobnie. Alanna spojrzała na leżącego Fairchilda, na jego twarz, oświetloną światłem świec i blednącymi pro­ mieniami zachodzącego słońca. W zniszczonym obli­ czu starca ujrzała ze zdziwieniem pewne podobień­ stwo do Wildy. Spłynęła na nią ulga. Ulga, której nie miała prawa odczuć. Ian był kuzynem tej kobiety, a nie jej kochankiem, co wyjaśniało jego opiekuńczość. - Lecz... Ian nie jest do pani podobny. - Nie, biedak. I w związku z tym był niemiłosiernie traktowany, gdy mieszkał w Fairchild Manor, cho­ ciaż ja myślę, że łatwiej jest być Fairchildem i wyglą­ dać tak jak Ian, niż być Fairchildem i wyglądać jak cała nasza reszta, bo na nasz widok wszyscy cofają się przerażeni. - Wilda postukała się palcem w dołek na podbródku. - Oczywiście z wyjątkiem mężczyzn. - Oczywiście - mruknęła Alanna. - Ale takie ślinienie się nie pasuje dżentelmenowi, prawda? 56

Zdawało się, że Wilda mówi poważnie, więc Alanna była bliska wybuchu śmiechu. Udało się jej zaka­ muflować gwałtownym napadem kaszlu. W końcu się opanowała. - Nic mi o tym nie wiadomo. - Dlaczego? Kiedyś była pani ładna. Alanna aż podskoczyła. Wilda podeszła bliżej i zaczęła się w nią wpatry­ wać. - Naprawdę bardzo ładna. I mogłaby pani wyglą­ dać wiele lepiej nawet teraz. Może mogłabym pomóc pani poprawić wygląd, a pani by mi pomogła w mo­ jej sprawie. Alanna patrzyła na nią przerażona. Usuwając się sprzed przenikliwego spojrzenia Alanny, Wilda poklepała torebkę, która zwisała jej z ramienia. - A może byłoby lepiej, gdyby mi pani powróżyła za srebrnika? - Tak byłoby lepiej. - Alanna wyszła poza zasięg światła padającego ze świec i skierowała się ku Wil­ dzie, obierając drogę ciemnymi korytarzami. Przejdźmy się, a wtedy panienka Fairchiid będzie mogła powiedzieć, co stara wiedźma może dla pa­ nienki zrobić. Wyszły z sypialni i ruszyły korytarzem. Alan­ na trzymała się blisko ściany. Wilda milczała. - Panienko Fairchiid? - odezwała się cicho Alanna. - Pewnie pani myśli, że jestem głupia, co? Czekałam tyle czasu, żeby się z panią zobaczyć, tak żeby Ian tego nie widział, a teraz nie wiem, co mam powiedzieć. To dlatego, że Ian tak się gniewał, gdy do pani przyszłam. Kazał mi obiecać, że więcej już nie będę pani szukać. - Naprawdę? - Powiedział, że z pani cwana starucha.

57

- Trochę racji ma - rzekła AJanna z lekkim rozba­ wieniem. - Ale ja przecież pani nie szukałam, bo pani już tu była, więc nie złamałam obietnicy, a poza tym... och! Pani wiedźmo... - Wilda ujęła rękę Alanny i trzyma­ ła ją w obu swoich dłoniach. - Tak bardzo, tak długo pragnęłam zaznać porywu serca i zupełnie nie wiem, kogo innego mogłabym poprosić o pomoc. Ciepło i delikatność dłoni Wildy, trzymających w uścisku jej rękę, zaskoczyły Alannę, Ta dziewczy­ na, ta kobieta - wszak nie była taka młoda, jak się z początku wydawała - dotknęła starą wiedźmę bez wahania i bez strachu. To jakoś absurdalnie przypo­ mniało Alannie jej matkę, ten sposób, w jaki głaska­ ła ją po policzku albo obejmowała, bez słowa wyra­ żając swe uczucia. - Może mnie panienka pytać o wszystko. Alanna z trudem mogła uwierzyć, że sama wypo­ wiedziała te słowa. Miała zamiar spławić Wildę serią magicznych zaklęć, a nie zaproponować pomoc. W końcu przecież Wilda oczekiwała prawdziwych czarów. - Dziękuję! - Niebieskie oczy Wildy zapłonęły szafirowo. - Wiedziałam, że Ian myli się co do pani. Kiedy pani tu przybyła, miałam obawy, że on ciągle będzie się kręcił w pobliżu i nigdy nie będziemy mo­ gły być same. - Zamiast tego szybko pozbył się obowiązku opie­ ki nad ojcem - ucięła Alanna. - Och, nie - Wilda puściła jej dłoń. - Nie Ian. Jak na tak gadatliwą kobietę, tym razem zadowo­ liła się tą krótką wypowiedzią. Alanna musiała niechętnie przyznać, że Wilda ma rację. Z początku Ian często sprawdzał, jakie są po­ stępy leczenia, lecz gdy okazało się, że wszystko jest 58

na dobrej drodze, wykorzystał te sposobność, by za­ jąć się innymi obowiązkami w Fionnaway. Nie mogła znieść widoku służących, którzy przychodzili do nie­ go z pytaniami, i tego, jak mądrze decydował w spra­ wach, z jakimi przychodzili doń okoliczni mieszkań­ cy. A jednocześnie cieszyła się, gdy wyjeżdżał z dwo­ ru, by objechać cały obszar majątku na grzbiecie Tocsina. Kiedy był blisko niej, czuła się nieswojo, bo przypominała sobie, kim jest naprawdę. Pod jego spojrzeniem czuła się tak, jakby rozbierał ją z tego maskującego stroju. Teraz na ogół go nie było, co bardzo ją cieszyło. Majątek domagał się gospodarskiej ręki, zaś Ian po­ siadał kompetencję, która budziła zaufanie u służby, a co ważniejsze, budziła zaufanie u niej samej. Alanna nie chciała myśleć o tym, jak on zareagu­ je, gdy stanie przed nim w dniu swoich dwudziestych pierwszych urodzin i zażąda zwrotu Fionnaway. Nie chciała też myśleć, że ma wobec niego dług za gospo­ darowanie majątkiem, bo doskonale wiedziała, iż kufry są puste. Po prostu musiały być puste. Pocieszała się, że kiedyś jakoś mu to zrekompen­ suje. Nie zastanawiała się nad jego gniewem, gdy od­ kryje tę mistyfikację. I wszystkie inne mistyfikacje. Jeszcze jeden krok i znajdą się w wielkim holu, ciepłym i widnym. Tego Alanna nie chciała. Skręciła gwałtownie. - Powiedz staruszce o pragnieniach twego serca, panienko. - A obiecuje pani, że nie będzie się śmiała? - spy­ tała z lekkim wahaniem Wilda. - Nie będę. - Chciałabym... zapomniałam zapłacić pani za wróż­ bę. - Zaczęła ciągnąć za sznurek, którym związana by­ ła jej torebka. - Ile kosztuje zaklęcie? 59

Zafascynowana Alanna patrzyła, jak Wildzie drżą palce. - To zależy od zaklęcia, - Dla mnie musi być jakieś wielkie zaklęcie. Wilda wyjęła monetę i natychmiast ją upuściła. Ojej! - Upadla na kolana, i zaczęła gonić uciekają­ cy pieniążek, zostawiając za sobą kolejne rozsypane monety. - No, może nie takie wielkie, żeby przesu­ nąć komuś oko na środek czoła albo zesłać plagę obrzydliwych owadów z tymi wijącymi się czułkami na głowie, ale za to większe niż to, które zmienia ża­ bę w księcia. - Ja zwykle zamieniam ich w przeciwnym kierun­ ku. - Alanna pochyliła się, by pozbierać rozsypane monety. - Zamieniam książęta w żaby. Wilda przysiadła na udach. - Naprawdę? - Nie. - Alanna podała Wildzie upuszczone mo­ nety i roześmiała się, widząc rozczarowanie na jej twarzy. Postanowiła nie trzymać jej dłużej w niepew­ ności. - Panienko Fairchild, niech stara wiedźma po­ wie, czego ci trzeba. Wilda splotła dłonie. - Więc pani wie? Oczywiście Alanna nie miała pojęcia, lecz im dłu­ żej patrzyła na Wildę, tym bardziej docierało do niej, że to nie jest młoda dziewczyna. Musiała dobiegać trzydziestki, a nie nosiła obrączki i mieszkała ze swo­ im kuzynem. Pomyślała, że nie pomyli się, jeśli po­ wie: - Potrzebny ci, panienko, eliksir miłości. Na twarzy Wildy odmalowało się rozczarowanie. Alanna poczuła się winna. - Nie! Proszę zaczekać, panienko. Stara wiedźma potrzebuje kryształowej kuli, aby zajrzeć w głąb twe­ go serca. - Alanna potarła czoło. Była zupełnie pew­ na, że trafiła. - Pieniądze - rzekła, nie spuszczając Wildy z oczu. 60

Rozczarowanie Wildy jeszcze się pogłębiło. Miłość. Pieniądze. Czego jeszcze mogła chcieć Wilda? - Własny dom? Wilda pokręciła głową, kosmyki włosów omiatały jej twarz. Opuszczając dłonie, Alanna zamrugała, jakby wy­ chodziła z transu. - Panno Fairchild, ma panienka złożoną i fascynu­ jącą osobowość. Wilda rozjaśniła się. - Stara wiedźma ma kłopoty z odczytaniem twoich myśli. Więc może mi sama powiesz, panienko, jakie zaklęcie ci potrzebne. Wrzucając monety do torebki, Wilda wyprostowa­ ła się i spojrzała poważnie na Alannę. - Pani ma takie dobre serce. Chciałabym... Podmuch wiatru uderzył frontowymi drzwiami o ścianę. Trzask rozległ się echem po całym domu, a po chwili zabrzmiał okrzyk Iana: - Zjem kolację i idę do stajni. Klacz będzie się źre­ bić, a Shanley sam sobie nie poradzi. Obie kobiety spojrzały po sobie i bez słowa rozbie­ gły się w przeciwne strony. *

- Jaki padalec! - Alanna trzymała się za szybko czerwieniejące oko i patrzyła na miotającego się wściekle Lesliego. - Nędzny robak! - Nie wiem, skąd on ma siłę, żeby tak cię uderzyć. - Pani Armstrong podeszła po świecę. - Niech no to obejrzę. - Nie! - krzyknęła Alanna, zdecydowanie zbyt gwałtownie. Pożałowała tego. - Nie. 61

- To zsinieje, jeśli przyłożysz zimnej szmatki - nale­ gała Armstrong, wcale niezrażona gniewem Alanny. - Wiedźmy nie sinieją. - Alanna otarła strużkę krwi z policzka i zapragnęła, żeby to była prawda. Ciało bolało ją ze zmęczenia, spowodowanego kilku­ dniowym siedzeniem przy łóżku chorego. Jej dusza cierpiała z powodu przejawów wrogości, jakich nie szczędził jej pan Fairchild, nawet w swoim delirium. - Ani nie krwawią - odparła Armstrong. - Ale je­ śli się upierasz, niech tak zostanie. Tylko nie wpadaj na ściany przez to twoje spuchnięte oko. Alanna zmrużyła oczy, spoglądając na kobiety, które wybrała ze względu na ich zrównoważenie i rozsądek. Dwie z nich okiełznały pana Fairchilda i wlały mu do ust mu dawkę bukwicy, a teraz stały po obu stronach łóżka. Pani Armstrong, stojąca przy nogach chorego, stanowiła trzeci wierzchołek sceptycznego trójkąta. Wszystkie trzymały ręce opar­ te na biodrach. - Dziękuję za pomoc. Byłyście dla mnie bardziej przyjazne niż ktokolwiek inny, od czasu, gdy stara Mab zmarła ostatniej zimy. Właśnie zdałam sobie sprawę, że... jestem samotna. - Uśmiechnęła się nie­ pewnie, starając się okazać wdzięczność, bo więcej okazać nie mogła. - Nie wiem, co bym bez was zro­ biła przez te ostatnie dwa dni. - Stając z boku, prze­ puściła je przez drzwi. - Już późna noc, musicie od­ począć. Teraz ja się nim zajmę. Cmokając i protestując, kobiety wyszły. Udały się do pomieszczeń dla służby, aby okryć się kocami i za­ snąć, spać, aż znowu je obudzi. Gdy ich przyjazne ciepło znikło z pokoju, Alannę ponownie ogarnęło poczucie samotności. Drżącymi palcami umoczyła szmatkę w ceramicznej miseczce, która stała przy łóżku, i otarła ranę. Na szmatce został czerwo62

noszary ślad od krwi i popiołu. Wzdrygnęła się. Na­ sączyła ściereczkę wodą, wykręciła ją i znowu otarła twarz. - A niech tam! Mam to gdzieś - mruknęła. Zabrała miskę i podeszła do dużego lustra, posta­ wiła miskę na podłodze i usiadła obok. Zdecydowa­ nymi ruchami starła maskującą warstwę z twarzy. Ostrożnie zdjęła też kamuflaż z sinego oka i z po­ wiek. Woda w misce coraz bardziej ciemniała, utrudnia­ jąc jej zadanie. Mrugając, odganiała łzy, aby móc w końcu wyraźnie ujrzeć swoje odbicie. A gdy je uj­ rzała, łzy znowu napłynęły jej do oczu. Oko obrzmia­ ło i zupełnie zsiniało. Gdy płakała, zawsze jej puchły powieki, a nos czerwieniał. A ślady popiołu i węgla nie dawały się do końca zmyć. Ale kto to widział, kogo to obchodziło? Z pewno­ ścią nie tego mężczyznę na łóżku. Wstała i podeszła do chorego. Mógł już nigdy się nie obudzić. Przez cztery lata marzyła o powrocie do domu. Te­ raz wróciła i ujrzała zmiany. Nowi służący byli nadę­ ci i niechętni do współpracy. W dworze nie dokona­ no żadnych remontów. Pan Fairchild zbrukał dom samą swoją obecnością, a ona nie wiedziała, czy kie­ dykolwiek uda się jej zmyć go do czysta. To było Fionnaway. Jej własność! Nie mogła po­ zwolić, aby obcy i Anglicy zaszczuwali tę ziemię, jak pies zaszczuwa lisa. Obserwowała, jak matka usiłowała wszelkimi spo­ sobami zadowolić nieodpowiedzialnego, ponurego mężczyznę, którego poślubiła. Patrzyła, jak matka umiera w tej właśnie sypialni, próbując urodzić mu syna. Alanna przysięgła sobie, że nigdy nie dopuści, aby jakikolwiek mężczyzna zawładnął jej życiem. W dniu dwudziestych pierwszych urodzin przejmie 63

rolę pani Fionnaway. Wyjdzie za mąż, owszem, ale dopiero po roku. Dopiero gdy zabezpieczy swoją po­ zycję niekwestionowanej właścicielki swojej ziemi i swojego bogactwa. Sprawdzi wszystkie możliwości i wybierze tego, który będzie łagodny i posłuszny. Będzie znał swoje miejsce. Przez lata wygnania pla­ nowała, jak doprowadzi Fionnaway do ponownej świetności. Ale teraz, gdy Fairchild umrze, pozostanie jego syn. Nie popełniła błędu i nie uznała, że on łatwo zrezygnuje ze swojej władzy. Los Fionnaway zależał od niej. Jako pani tych włości przez niezliczone lata pilnowała sekretów Fionnaway. Teraz, z powodu Iana, doświadczyła po­ trzeby, aby wypłynąć na powierzchnię i zweryfikować bezpieczeństwo układu. Chciała się przemknąć do swojej starej sypialni i przekonać się, że kamienie leżą w pudełku na swoim miejscu, nieuszkodzone i ciepłe. Zbyt wiele tajemnic. Zbyt wiele odpowiedzialno­ ści. Zbyt wiele niebezpieczeństw. Uniosła głowę, słysząc stęknięcie dobiegające od strony łóżka. Pan Fairchild - przytomny po raz pierwszy od trzech dni - patrzył na nią dzikim wzro­ kiem. Cofnęła się, ale on poznał ją i wyszeptał: - Alanna. Cofnęła się o kolejny krok. - Nie. Ciii. - Alanna - powtórzył mocniejszym głosem. Alanna! - krzyknął. - To ona, Alanna! Próbował unieść się na poduszkach, ale doskoczyła do niego. - Nie! Leż spokojnie! - Opierając się kolanem na łóżku, szamotała się z nim, by mu uniemożliwić uniesienie się na łokciach. 64

Chwycił ją za nadgarstki. Jego krzyki odbijały się echem w ciemnościach nocy, szukając w tej pustce odpowiedzi. - To Alanna! Trzymać ją! - Cicho bądź! - Wykręcała ręce, aby się uwolnić i wpadła prosto w czyjeś objęcia. Zrzucił ją z łóżka i trzymając za ramiona, gwałtow­ nie odwrócił. Spojrzał. W osłupieniu gapiła się w twarz lana. Wzywała wszelkie magiczne moce, aby tylko pomogły jej stąd zniknąć. Ale nie znikła. Dysząc głośno, puścił ją, jakby parzyła mu palce. Tymczasem od strony łóżka padały jękliwe roz­ kazy. - Służba! Łapać tę małą sukę! - Potem głośniej: Łap ją, ty głupcze! Ian potrząsnął dziewczyną. - Wiedźmo! Jeśli potrafisz zmieniać postać, jak mówią ludzie, to lepiej zmień się w kogoś, kto ulży cierpieniu tego umierającego człowieka. W przeciw­ nym razie nakażę angielskim sądom, aby skazały cię za uprawianie czarów i sam pierwszy podpalę pierw­ szą wiązkę gałęzi pod twoimi stopami. Alanna uciekła tak szybko, jakby goniły ją wszyst­ kie angielskie niedźwiedzie, Ian patrzył za nią i do­ piero potem przeniósł wzrok na łóżko, gdzie chory walczył ze swoimi wizjami. *

Kamienie wzdłuż szkockich brzegów śpiewają ma­ giczne zaklęcia. Samotny podróżnik może je usłyszeć niczym dawno przebrzmiałą melodię, może tę magię poczuć w ostrym aromacie wrzosów, ujrzeć jej przebły­ ski poprzez mgłę. Magia wdziera się nieodparcie 65

do wnętrza duszy z każdą zmianą faz księżyca, z każ­ dym przypływem i odpływem morza. Bo tak chcą selki. Gdy zostawić je w spokoju, selki wiodą spokojny ży­ wot. Łowią ryby, wychowują młode, pływają z gracją i łatwością właściwą fokom. Bo wydają się do fok po­ dobne. Ludzie obserwujący je z brzegu, mówią o ich ludzkim zachowaniu, o tym, że czują się lepsi od tych niższych stworzeń. Jednakże selki mają zdolności, o ja­ kich ludzie nie mogą nawet marzyć. Widzą uczucia. Umieją okiełznać burze. ł mogą przybierać inną postać.

ROZDZIAŁ

6

Ian poprzysiągł był sobie, że już nigdy nie spojrzy wprost na ocean. Gdy to robił, nachodziły go wspo­ mnienia ogromnych fal i zapierającego dech w pier­ si przerażenia. Szum fal zawsze jednak go przyciągał, a dziś rano był zbyt słaby, aby oprzeć się pokusie. Oparł głowę na parapecie zachodniego okna w wiel­ kim holu i patrzył przed siebie. Skaliste zatoczki i ma­ łe plaże wpuszczały w głąb lądu łamiące się fale, które przyjmowały to wezwanie, uderzały, rozpryskiwały się i cofały, by spróbować ponownie. Wiatr niósł do jego nozdrzy słony zapach, w górze krążyły mewy o czar­ nych głowach, głuptaki skrzeczały swoją gardłową pieśń. Ten widok jednak nie przyniósł mu ulgi, nie po­ zwolił zapomnieć o tym, co zaprzątało jego myśli. 66

Do licha, ta wiedźma nie miała żadnej magicznej mocy. Po tym jak zaprzestał bezużytecznej gonitwy za zdobyciem poważania, opłynął cały świat, pracując dla Sebastiana Duranta, hrabiego i kupca zarazem, zarabiając przy tym więcej pieniędzy niż mógł sobie wyobrazić. I nigdy ani nigdzie - o czym z dumą mó­ wił - nie widział ducha. Nie napotkał wróżki, elfa, ni­ gdy też nie wdawał się w dysputy z czarownicami. Więc dlaczego teraz? Dlaczego tutaj, gdzie morze śpiewa kołysanki głosem jego matki, znalazł tę przy­ ziemną, brzydką kobietę zmieniającą swoją postać? Już od pierwszego spotkania z wiedźmą wiedział, że skrywa ona tajemnicę. Wiedział jednak także, że jest człowiekiem... takim samym jak każdy, kogo tu spo­ tkał. Jego wzrok przyciągnął jakiś ruch na morzu. Wo­ da lśniła jasnym turkusem w porannym słońcu, ozdo­ biona strzępkami piany i kawałkami... Ian chwycił za ramię przechodzącą pokojówkę. - Co to jest? - Wytężał wzrok, by rozpoznać to, co kołysało się na falach. Agnes spojrzała we wskazanym kierunku. Po chwili opuściła wzrok. - To pewnie foka, proszę pana. Zignorował lodowaty dreszcz, który przeszedł mu po plecach. - Ale... ale to stworzenie ma ramiona. Mieszkasz tu całe życie. Co to jest? - Jakaś kłoda? - Poddała z nadzieją, wiercąc pal­ cami stopy dziurę w puszystym dywanie. - Ładna kłoda z głową i miedzianymi włosami prychnął. - Co się z tobą dzieje? Czy nie widzisz... - Moje oczy już nie są takie dobre jak kiedyś, pro­ szę pana - odrzekła.

67

Opierając dłonie na biodrach, spojrzał na poko­ jówkę Wildy, stojącą przed nim z zaciśniętymi upar­ cie ustami. Ale on też potrafił być uparty. - A kto może wiedzieć, co to jest? - Armstrong. - Więc przyślij go do mnie. Chociaż głos Iana nie był ani głośny, ani szorstki, Agnes cofnęła się. Ian tak właśnie działał na tych lu­ dzi, którzy wyczuwali jego dzikość i natychmiast cho­ wali się pod ziemię. Inni, tacy jak Wilda, widzieli w nim jedynie dobre serce. Ian nigdy nie miał sumienia sprawiać zawodu swo­ jej kuzynce. Agnes wróciła po minucie. - Armstrong właśnie wrócił z wioski rybackiej, proszę pana. Prosi o chwilę cierpliwości, bo musi do­ prowadzić się do porządku. Skinął głową. Już kiedyś poczuł tę szczególną mie­ szankę woni ryb i palonego torfu, więc teraz chętnie poczeka, aż Armstrong się umyje. Zdziwił się, że Agnes nie odchodzi i patrzy przez okno, jakby zafascynowana niezwykłym zachowa­ niem stworzenia w morzu. - Myśli pan, że zbiera się na burzę? - powiedziała jakby trochę do siebie. Ian nie myślał, on wiedział. Odpowiednio się kon­ centrując, potrafił sprowadzić ją na brzeg lub zatrzy­ mać z dala od lądu. Posiadał ten dar, chociaż się do niego nie przyznawał. - Mgła na horyzoncie wróży niespokojną noc. - Ciekawe, gdzie ona się chowa w takie wieczory? - Ona? - spytał Spojrzała na niego z ukosa, ukłoniła się i szybkim krokiem ruszyła przez wielki hol. 68

Ian uwielbiał Fionnaway właśnie za ten wielki hol. Niegdyś była to główna sala zamku i chociaż zmienia­ ła się z biegiem lat, nadal ściany były z samych niere­ gularnych, średniowiecznych kamieni. We wnętrzu dumnie wisiały szlacheckie gobeliny, w dwóch komin­ kach płonął ogień, usiłując ogrzać pomieszczenie. Nie­ równo zheblowane krokwie sterczały z sufitu, sczernia­ łe od dawno wygasłych płomieni. Ze wszystkich ścian sączyła się historia, a gdyby łanowi udało się zostać pa­ nem dworu Fionnaway, sam stałby się częścią tej histo­ rii. Zapisałby się w niej jako pan Fionnaway. Tymczasem przez wielki hol przydreptał na swoich krótkich nogach Armstrong. - Czym mogę panu służyć? Ian porzucił swoje myśli i znowu spojrzał na mo­ rze. Stworzenie to pojawiało się, to znikało pod fala­ mi w nieregularnych odstępach czasu. - Tam, widzisz to? - O! A więc wróciła... - Armstrong zaśmiał się i po chwili zesztywniał. - Tak, widzę. W czym mogę panu pomóc? - Co to jest? - To pewnie foka... Ian ugiął kolana i zbliżył twarz do twarzy Armstronga. - Odbyłem już taką rozmowę z Agnes i nie mam ochoty na kolejną z moim służącym. Powiedziałeś „ona". Kim więc „ona" jest, do diabla? Armstrong spojrzał na Iana z powątpiewaniem. - To tylko przesąd, proszę pana. - Tak jak wiedźma? - No... nie. Wiedźmę widziałem na własne oczy. Nie, to coś w wodzie... co głupsi twierdzą, że to... ściszył głos - że ona jest selką. 69

Iana ogarnęła złość. Był zaskoczony, nie chciał w to wierzyć. Poruszał głową w rytmie kołysania fal. Przybył do Szkocji przepełniony niepewnością i zna­ lazł tu azyl. Teraz odkrył, że jego przeczucie tragedii było usprawiedliwione, I to nie po raz pierwszy... Jakże miał uciec przed tym, czego się bał, skoro to tkwiło w nim samym? Jednakże opanował się i spytał spokojnie: - Selką? Armstrong odczytał reakcję Iana jako przejaw niewiedzy. - To stara szkocka opowieść, proszę pana, o takim czarodziejskim stworzeniu, które żyje w morzu. Ian na moment stracił samokontrolę. - Przecież wiem, co to są selki! Zaskoczony Armstrong wyprostował się. - Więk­ szość naszych angielskich gości tego nie wie - odparł z urażoną dumą. - Nie należę do większości waszych angielskich gości. Jestem, do diabła... - Urwał. Zaczynał zacho­ wywać się głupio. Odciągnął zaczep i otworzył szeroko okno. W ho­ lu powiało świeżą bryzą, a on stanął w tym podmu­ chu, zamknąwszy oczy, próbując oczyścić swoje my­ śli. Gdy poczuł, że odzyskał panowanie nad sobą, od­ wrócił się do Armstronga. - Przepraszam, że tak krzyknąłem na ciebie. Po prostu... Najpierw ten duch, potem czarownica, teraz selka? - Nie musi pan w to wierzyć - odparł z godnością Armstrong. -Ale ona tam jest! - Tak, ale za to niech pan wini łady Alannę. - Oczywiście. Wszystko sprowadza się do lady Alanny. - Ta kobieta nawiedzała go w większym stopniu niż jakiekolwiek inne widziadło. 70

- Lady Alanna uwielbiała morze, tak jak wszyscy MacLeodowie od dawien dawna. Pływała pośród fal, nie obawiając się prądów ani zimna, a gdy znikła, ba­ liśmy się, że pochłonęło ją morze. Niektórzy starcy, ci, którzy obserwują morze... mówią, że ta selka ma wygląd lady Alanny. - Jej wygląd? - Tak. Mówią, że selka ma taki sam długi warkocz na plecach, taką samą jasną skórę. Wiem, że to głupie. - Armstrong spoważniał. - Ale sam pan mnie pytał. Ian podciągnął wyżej wyłogi swego czarnego płaszcza i wychylił się przez okno, wytężając wzrok, aby lepiej widzieć postać kołyszącą się na morzu. Świeże powietrze pomogło mu zebrać myśli. - Duch, wiedźma, selka. - Spoglądał na połyskują­ cą, nagą skórę, pojawiającą się wśród fal. Nagle w je­ go myślach pojawiło się zatrważające przypuszcze­ nie. Cofnął się do holu. - Pani Armstrong mówiła, że w Fionnaway były dwie wiedźmy. - Pani Armstrong w ogóle za dużo mówi - wes­ tchnął jej mąż, jakby ogarnęło go znużenie. - Ale to prawda, były dwie. Pierwszy raz zobaczyłem nową wiedźmę wiosną, w dniu świętego Jana, kiedy to młody Alistair spadł z poddasza w stajni prosto na widły. Obie wiedźmy opatrzyły go, a stara mówiła młodszej, co ma robić. To było prawie pięć lat temu. - Co za zbieg okoliczności, - Ian uśmiechnął się, bo fragmenty układanki zaczęły wskakiwać na swoje miejsce. - A kiedy wy doszliście do wniosku, że ta młoda wiedźma potrafi zmieniać swoją postać? - Paru chłopów z wioski poszło nocą do lasu... i popili sobie... Raczej kłusowali, pomyślał Ian. - I zobaczyli kobietę, która się myła w strumieniu. Pobiegli do niej, a ona uciekła... Przy strumieniu

71

znaleźli ubranie wiedźmy i zrozumieli, że zmieniła się w łanię. Jak inaczej mogłaby uciec trzem silnym chłopom? Ian usłyszał w jego głosie nutę drwiny, więc zary­ zykował kolejne pytanie. - A więc na przestrzeni jednego roku lady Alanna uciekła, selka o jej wyglądzie zaczęła brykać na falach, zaś wiedźma, która przemienia się w mło­ dą kobietę zamieszkuje w Fionnaway. Powiedz mi, mój drogi, czy ta uciekająca młódka miała włosy ko­ loru czystej miedzi? Armstrong mocno poruszał ustami. - Chyba nie chce pan powiedzieć... Nie, to nie­ możliwe. - Odstąpił kilka kroków, obrócił się na pię­ cie i znowu podszedł bliżej. - To niemożliwe, żeby młoda, dobrze wychowana kobieta... - Nawet z opiekunem w osobie mojego ojca? Armstrong zaczął chodzić tam i z powrotem. - Hm, z takim opiekunem jak on! - Zatrzymał się przerażony. - Przepraszam, nie chciałem pana obrazić. Ian machnął ręką. - Nie ma żadnej obrazy. Armstrong znów zaczął chodzić. - Ale przecież dziewczyna nie mogłaby tak długo żyć i nie zostać zdemaskowana. - Bez wątpienia można i to wyjaśnić. Służące, któ­ re przybiegły mi na pomoc, wtedy w nocy, gdy ojciec obudził mnie krzykami o Alannie... - Ian spojrzał z mocą na zaaferowanego mężczyznę. - Te kobiety uspokoiły ojca, nie przejmując się zbytnio dziwnym wyglądem wiedźmy. - Twierdzi pan, że moja żona wie o tej maskara­ dzie. Ian roześmiał się, widząc oburzenie Armstronga. Tamten pociągnął go za rękaw i zaczął lekko szar­ pać.

72

- Ale przecież pan Fairchild czuje się lepiej! Mab, czy kimkolwiek ona jest, ulżyła jego cierpieniu! Ian oparł się plecami o ścianę i przypomniał sobie wrażenie, jakie odniósł, gdy spoglądał w oczy wiedź­ my. Nic dziwnego, że wtedy odczuł związek, wspólną płaszczyznę uczuć i pragnień. Oboje chcieli tego sa­ mego. Chcieli Fionnaway. - Ona nie skrzywdziłaby mojego ojca ani też żadnego innego stworzenia. Armstrong zgodnie pokiwał głową. - Bez względu na to, ile mogłaby na tym skorzy­ stać. - Nie, nie ma potrzeby mordowania. - Ian przypo­ mniał sobie, co powiedziała tamtej nocy, gdy przy­ stawiała mu nóż do gardła. Po co mordować człowie­ ka, który i tak umiera? W rzeczy samej Ian rozumiał, że dni ojca są poli­ czone i zbliża się moment, gdy napotka swoje prze­ znaczenie. Nic nie mogło tego powstrzymać. Jakiś dźwięk przy drzwiach sprawił, że łan spojrzał w tamtą stronę i uważnie przyjrzał się mężczyźnie, który właśnie wszedł do holu. Miał na sobie jedno­ rzędowy żakiet z koźlej skóry. Śnieżnobiała apaszka, zawiązana w niedbały węzeł, kontrastowała z jasno­ zieloną kamizelką. Kokardy na trykotowych brycze­ sach zwisały ponad czarnymi butami z cholewką do połowy łydki. Modnie ubrany młodzieniec rozglą­ dał się dookoła wzrokiem gospodarza, pogardliwie omiatając wzrokiem Iana. Ta obojętność nie zmyliła Iana, który rozeźlił się, niczym pies myśliwski na widok niedźwiedzia pusto­ szącego jego ogród. - Kto to jest? - spytał cicho Armstronga. - Brice MacLeod. - Armstrong starał się zacho­ wać obojętny wyraz twarzy i neutralny ton, jak przy­ kładny sługa.

73

Brice zdjąi rękawice do konnej jazdy i kapelusz ze skóry bobra, a wtedy Ian po raz pierwszy zobaczył je­ go miedziane włosy. - To kuzyn lady Alanny - podjął Armstrong i obecny dziedzic Fionnaway.

* Tak, selki potrafią przeistoczyć się w ludzi. Na początku świata selki i ich czary pasowały do nie­ zwykłego krajobrazu. W tamtych dniach ludzie dzięko­ wali słońcu i kulili się, widząc zaćmienie księżyca. Z lę­ kiem postrzegali wszelkie cudy natury i błogosławili sel­ ki, które zrzucały swoje skóry i chodziły między ludzi.

ROZDZIAŁ

7

Ian wyprostował się i oderwał od ściany. - To jest jakiś dziedzic? - Tak, przez ostatnie dwa lata składał petycje do są­ dów, żeby uznać lady Alannę za zmarłą. łan poczuł się zdradzony. - Jestem tu od ponad miesiąca. Dlaczego nikt nie pomyślał, aby mi o tym powiedzieć? - Zanim zostanie uznana za zmarłą musi minąć siedem lat, a myśmy jeszcze nie stracili nadziei, że się odnajdzie - rzucił szorstko Armstrong. To sprowadziło Iana na ziemię. Wyobrażał sobie, że przejmie ten majątek zaraz po śmierci ojca. Wy-

74

dawało mu się, że służba go lubi. Lecz w porównaniu z klanem MacLeodów był tu bardzo krótko, co gor­ sza, był intruzem, Anglikiem. Oni nigdy nie porzucą nadziei, że lady Alanna wróci, chyba że ujrzą jej mar­ twe ciało, a wtedy ich sympatia zwróci się ku temu Brice'owi. Ian widział powrót Alanny jako przeszkodę do otrzymania dziedzictwa. Teraz stało się jasne, że stanowiła ona jedynie pierwszą barierę, a miał do po­ konania całą serię przeszkód. Pokona je wszystkie, bo one jedynie wzmacniały jego determinację, by zdobyć Fionnaway. - Obaj wiemy, że teraz raczej nie zostanie uzna­ na za zmarłą, ale nie poinformujemy o tym tego MacLeoda. Wie pan, nie ufam mu. Do środka wszedł jeszcze jeden mężczyzna, młod­ szy od poprzednika, lecz z taką samą miedzianą czu­ pryną na głowie i mnóstwem piegów na twarzy. Nie był nawet w połowie tak dobrze i modnie ubrany, nie przejawiał też pogardy, lecz mimo to Ian zaklął cicho. - Brat pana Brice'a - wyjaśnił Armstrong, zanim jeszcze Ian zdążył spytać. - Pan Edwin jest pod pan­ toflem starszego brata, zależny od niego we wszyst­ kim. Jednak jest trochę głupi, zbyt miły, aby się czymkolwiek przejmować. - Jakież to dla mnie szczęście. To jakaś inwazja MacLeodów? - Nikogo więcej już nie ma. Poza tym proszę pa­ na... Ian odwrócił się do niego. - Niech pan pamięta, że ten, który ma własność, ma przewagę, a to pan ma własność. Ian odetchnął z ulgą. Przynajmniej w jednym się pomylił. Być może Armstrong nie porzucił nadziei, że Alanna powróci, ale nie chciał przekazać Fionna-

75

way w ręce Brice'a. Przynajmniej tyle lojalności uda­ ło się łanowi zyskać w czasie pobytu w majątku. Porozumiewawczo skinęli głowami, po czym Ian ruszył przez hol, aby powitać intruzów, kuzynów Alanny. Wyciągnął rękę do Brice'a. - Nazywani się Ian Fairchild - powiedział naj­ czystszym angielskim akcentem wyższych klas. - Wi­ tam w Fionnaway. Miło mi przyjąć gości. - Brice MacLeod. - Potrząsnął gorąco ręką Iana. - Miło odwiedzić stare śmiecie! Nic się tu nie zmie­ niło od czasu dziecięcych zabaw. A więc pierwsze strzały już padły, Ian potwierdził swoją pozycję rezydenta majątku, Brice stwierdził swoje przeszłe związki z Fionnaway. łan uważał, że jak do tej pory jest remis. Odgadł, że obaj są w po­ dobnym wieku, podobnego wzrostu i wagi. Lecz ten MacLeod przegrałby z łanem, podobnie jak Alanna. Nie było wątpliwości. Młodszy z braci odchrząknął znacząco. - Edwin MacLeod, do usług. - Ukłonił się lekko. łan odpowiedział ukłonem, stwierdzając, że piegi Edwina błyszczą mocno z tak bliskiej odległości. Pa­ sowały do groźnego spojrzenia, jakim młodzieniec obrzucił Iana. - Może panowie spożyjecie ze mną podwieczo­ rek? - zaprosił łan. Armstrong, spytaj panią Bridie, czy zrobiła dziś swoje pyszne bułeczki. Armstrong perfekcyjnie odegrał rolę oddanego sługi. - Tak jest, panie. Wie pan przecież, że pani Bridie ma bułeczki. Robi je codziennie od dnia, kiedy po­ wiedział pan, że je lubi. Punkt dla mnie, pomyślał łan, gdy razem z Brice'em usiedli przy kominku. Edwin chodził nieustan­ nie wokół stojących obok stołów i krzeseł. Od czasu 76

do czasu stawał i stukał w drewniane panele, co bar­ dzo Iana irytowało. Edwin miał nie więcej niż dwa­ dzieścia pięć lat i wyglądał na człowieka pozbawio­ nego wszelkiej finezji, na przeciwnika, który jasno wyraża, o co mu chodzi. Natomiast Brice emanował wyważoną ostrożno­ ścią. - Gdy tylko dowiedziałem się, że przybył syn pa­ na Fairchilda, przyjechałem natychmiast. Moim obo­ wiązkiem, jako dziedzica MacLeodów, jest oficjalnie pana powitać. - Brice wyciągnął nogi w stronę ognia, aby Ian dobrze sobie obejrzał, jak błyszczą i jak świetnie są dopasowane jego bury. Ian obrzucił krytycznym spojrzeniem całą jego po­ stać. Brice musiał niedawno odwiedzić londyńskich krawców, gdyż każdy szew znamionował najwyższy kunszt i najnowszą modę. - Jest pan dziedzicem klanu? Doprawdy? - łano­ wi udało się nadać głosowi intonację pewnego zasko­ czenia. - Sądziłem, że dziedziczką jest lady Alanna. Brice próbował się uśmiechnąć, lecz grymas jego ust wyrażał bardziej zmartwienie niż radość. - Tytuł przysługuje męskiemu potomkowi. - Tym razem uśmiechnął się złośliwie. - Ku strapieniu pań­ skiego ojca. Słyszałem, że choruje. Mam nadzieję, że to nic poważnego. Umiera, ale nie dam mu odejść, dopóki nie zabez­ pieczy mojej pozycji w majątku. - Bynajmniej. - Będzie nam towarzyszył we wspólnym posiłku? A kto cię zaprasza na posiłek? - Odreagowuje po ostatniej wizycie medyka. Wie pan, jacy oni są. - łan pochylił się do przodu i oparł łokcie na kolanach. Tak poważnie, jak tylko umiał, powiedział: - Z zażenowaniem muszę stwierdzić, że

77

kompletnie nie pojmuję szkockiego prawa. Może pan mi wyjaśni. Ma pan tytuł dziedzica MacLeodów? Edwin zatrzymał się gwałtownie. - To równie prestiżowy tytuł, jak szlacheckie tytu­ ły angielskie - rzucił ostro. - Ależ oczywiście - zgodził się Ian. - A jednak to lady Alanna odziedziczyła Fionnaway. - Tytuł musi przejść na mężczyznę, lecz jedynie potomek MacLeoda w prostej linii może odziedzi­ czyć majątek. - Brice pozwolił sobie na triumfujący uśmieszek. - Przynajmniej do czasu, aż nie ma inne­ go dziedzica. Chyba że ten potomek w prostej linii złamie jakąś zasadę rządzącą prawem do dziedzicze­ nia. - Zasadę? - Tym razem Ian nie musiał udawać zdziwienia. - Chyba miał pan na myśli prawo? - Nie, Fionnaway to specjalny przypadek - ode­ zwał się ochoczo Edwin. - Jest związany układem, który mówi... - On próbuje wykazać - przerwał mu gładko Bri­ ce - że posiadłość Fionnaway jest tak stara, iż nie ty­ le jest ważne prawo, co tradycja. Ian zerknął na Edwina. - O, naprawdę to chciał pan powiedzieć? Policzki Edwina pokrył rumieniec, - Właśnie tak. Kłamał. Źle to robił. Po chwili wycofał się w stro­ nę kominka, gdzie stanął, i zaczął postukiwać w gzyms. - A więc - Ian skoncentrował uwagę na Edwinie gdyby lady Alanna miała syna, on zostałby dziedzicem? Brice odpowiedział za brata. - W tej gałęzi rodziny są jedynie córki. - Pozwolił sobie na ironiczny uśmiech. - W mojej gałęzi nigdy nie brakowało synów.

78

Ja mógłbym dać Alannie syna. Ta myśl uderzyła Iana swoją oczywistością. - Poza tym - ciągnął Brice - lady Alanny już nie ma pośród nas. - Nieźle pan sobie radzi żalem po stracie kuzynki - zauważył Ian. Brice mocno uchwycił poręcze fotela i pochylił się do przodu. - Po śmierci ciotki Keven moja rodzi­ na często ją odwiedzała. - Ciotka Keven to matka Alanny? - wywniosko­ wał Ian. - Tak. Wspaniała kobieta, lecz nieroztropnie wy­ brała sobie męża. - Patrzył na Iana surowo, jakby to była jego wina. - Wyszła za Anglika - dodał ponuro. -I bardzo tego żałowała - dorzucił Edwin z wyraź­ ną satysfakcją. - Wszyscyśmy tego żałowali - rzekł szorstko Brice. - A najbardziej Alanna. Wiem o tym. Bawiliśmy się razem. Biliśmy się. Gdy znikła, modliłem się o jej po­ wrót. Ale po pewnym czasie stało się oczywiste, że te modlitwy są daremne i że ktoś powinien objąć Fionnaway, zanim... - Urwał. - Zanim pański ojciec pojawił się na scenie - do­ kończył wzgardliwie Edwin. Brice obrzucił go pełnym potępienia spojrzeniem. - Przepraszam - rzekł Edwin. Wzruszył ramiona­ mi i popatrzył żałośnie na brata. Na twarzy Brice'a pojawiła się irytacja, jednak spokojnie rozparł się w swoim fotelu, - Edwinowi brak dyplomacji. Proszę mu wybaczyć. - Oczywiście - mruknął Ian. Brice zaczął kołysać nogą. - Nosi pan bardzo interesujący pierścień. Ian spojrzał na środkowy palec swojej lewej dłoni. - Jest bardziej interesujący, niż pan sądzi. 79

- Czy mogę popatrzyć? - spytał Brice. Ian bez wahania wyciągnął rękę, pozwalając Brice'owi dotknąć pierścienia i delikatnie nim pokrę­ cić. - Piękny - Brice wyraźnie okazał zazdrość i zdu­ mienie. - Skąd go pan ma? - Zawsze go miałem. - Była to prawda, Ian nie pa­ miętał czasu, kiedy nie nosił tego pierścienia na palcu. - Więc to rodzinne dziedzictwo. - Można tak powiedzieć. Proszę go potrzeć. - Ian przypomniał sobie, jak wiedźma odmówiła, i ciekaw był, czy Brice ma podobne obiekcje. Najwyraźniej tak nie było, gdyż potarł palcem gładki kamień i wykrzyknął z zachwytem: - Zmienia kolor! Zobacz, Edwin! Edwin podszedł do brata, zaś Ian z trudem pano­ wał nad ogarniającym go wstrętem. Miał złe prze­ czucie. Siłą woli powstrzymywał się przed wyrwa­ niem ręki z uścisku Brice'a. Po chwili jego dłoń chwycił Edwin, a Brice ponow­ nie potarł kamień. - Kamień z niebieskiego zmienił się w zielony. Zo­ bacz, znowu się zmienia. - Niezwykłe - Edwin odepchnął rękę brata i sam potarł kamień. - Teraz robi się czarny. Ian usiłował poznać myśli obu braci i zrozumieć narastające przeczucie, że wydarzy się coś złego. - Edwinie, czy to jest podobne do kamieni, które pokazywał ci wuj Darnell? - On niczego mi nie pokazywał - nachmurzył się jego brat. -Ale mówiłeś mi... - Nic takiego nie mówiłem. łan zabrał rękę. Bracia wyprostowali się i patrzyli przed siebie z szeroko otwartymi ustami. 80

Przez wielki hol sunęła ku nim Wilda. To dobrze. Będą mieli zajęcie. Ta myśl kołatała się w głowie Iana. A potem nie czułjuż nic, nic, tylko tę swoją okropną, nadnatural­ ną, mroczną moc. Z kamienia popłynął chłód i prze­ niknął go do szpiku kości niczym lancet medyka. Chłód był tak dotkliwy, że niemal rzucił go na kola­ na. Walczył z nim, zamknąwszy oczy, zacisnąwszy zę­ by, trzymając prawą dłoń w mocnym uścisku lewej i naciskając na kamień. Na krótką chwilę hol i całe Fionnaway znikło z je­ go świadomości, a on unosił się nad przepaścią tak głęboką i nieskończoną, że gdyby spadł, rozbiłby się na kawałki. Serce zamarło mu w piersi. Owładnęła nim śmierć, uciekły odeń wszystkie anioły. Zjeżdżał gdzieś głęboko... - Ian, kim są ci przystojni dżentelmeni? - To Wil­ da odezwała się do niego. - Właśnie, nie przedstawi nas pan? I ten chłopak. Jak mu na imię? Edwin. Edwin MacLeod. Chciał się zapoznać z Wildą, Ian powoli otworzył oczy. Pomieszczenie było takie samo jak przedtem. Ogień w kominku dawał przyjemne ciepło. W oknach widać było światło dnia. Mężczyźni stali przed Wildą jak po­ rażeni, niczym jelenie zahipnotyzowane płonącą ża­ gwią. Nikt nie spostrzegł udręki Iana. Nie musiał się tłumaczyć. Pragnął tylko, aby umiał to wyjaśnić samemu so­ bie. Przez wiele lat używał pierścienia, by odkrywać prawdziwą naturę ludzi. Zawsze barwa pierścienia zmieniała się po prostu na chłodną zieleń, ognistą czerwień lub delikatną brzoskwinię. Nigdy dotąd ka­ mień nie poczerniał. Nigdy dotąd Ian nie odczuł ta­ kich emocji. Z trudem je rozpoznał, tak były inten81

sywne. Wiedział jedynie, że zawładnęły nim całkowi­ cie, niemalże doprowadziły go do obłędu. A czyż takie istoty jak on nie balansowały na cien­ kiej linii między obłędem a poczytalnością? - Ian? - ponagliła Wilda, wędrując wzrokiem od Edwina do Brice'a. Dokonał prezentacji, nie bardzo wiedząc, co mó­ wi, ale wszystko musiało być w porządku, bo Wilda wyciągnęła rękę do każdego z MacLeodów, a oni ucałowali ją niczym świętą relikwię. - Zostaniecie, panowie? - Tak, tak - wyjąkali razem. Od razu się w niej zakochali, Ian miał tego świa­ domość, bo widział to już setki razy. Każdy mężczy­ zna, którego wzrok padł na kobietę Fairchildów, z miejsca tracił głowę. Odwracając się, przycisnął palce do skroni. Tak dużo się dzisiaj dowiedział. Jego ojciec umiera, lecz Alanna żyje. Żyje! I gotowa jest wrócić jako pani Fionnaway. Poczuł zimny dreszcz. Ona wróci, a wte­ dy Ian zostanie tym, kim był zawsze - człowiekiem bez nazwiska i bez domu. Mógł jednak coś zrobić. Istniał pewien sposób, aby zabezpieczyć jego pozycję. Ponownie spojrzał na MacLeodów, którzy nadskakiwali Wildzie. Przy­ najmniej tego wieczoru Brice i Edwin będą zaślepie­ ni i zachwyceni każdą wypowiedzią Wildy. Będą ze sobą konkurować o jej względy. I nie zauważą, gdy Ian wymknie się, by uwieść wiedźmę imieniem Alanna, *

Legenda mówi, że selk i MacLeod po raz pierwszy zawarli przymierze w czasie jednej z najcięższych zim 82

z Fionnaway. Na ziemi ludzie umierali z głodu i zim­ na, a MacLeodowie nic nie mogli zrobić. Nie mieli co sprzedać swoim bogatszym sąsiadom w zamian za żywność i opał. Selki nie mogły znieść płaczu dzie­ ci, więc wynosiły z głębiny kamienie - cenne kamienie o zmieniających się barwach i mistycznych własno­ ściach. Ludzie przyjmowali je, zawozili na południe, gdzie cieplej świeciło słońce, i ze zdumieniem stwier­ dzili, że za uzyskane pieniądze mogą wyżywić swoje dzieci. Ponieważ jednak byli MacLeodami, nalegali na spłatę długu. Selki mówią, że MacLeodowie nie tak łatwo przyj­ mują dary. Selki wiedziały również, że chociaż są istotami mor­ skimi, muszą mieć powietrze, aby oddychać. Poza tym musiały wychodzić na ląd, by się parzyć. Tak więc daw­ no temu MacLeod i naczelny selk ułożyli się. Spisali porozumienie i powstało przymierze.

ROZDZIAŁ

8

Bryza ochłodziła się, gdy słońce zakryło chmury. Alanna jeszcze raz zanurkowała między lodowate fa­ le, by następnie podpłynąć ku brzegowi. Prądy były zdradliwe, a ona przebywała w wodzie zbyt długo. Była zziębnięta i zmęczona, jednak widok miejsca przymierza uradował ją. Idąc przez wodę, rozglądała się po małej plaży i otaczających ją klifach. Nie zauważyła żadnego po83

dejrzanego ruchu, jedynie rośliny przybrzeżne koły­ sały się na wietrze. Tak jak myślała. Żaden z mieszkańców wioski nie śmiał zejść nad morze o zmierzchu, gdy w wodzie bryka selka z Fionnaway. Spojrzała za siebie na mo­ rze. Nie zjawiał się tu żaden inny selk, nawet w dzie­ ciństwie, gdy błagała, by sie jakiś ukazał. Mimo to wierzyła, że tu są, w końcu przed chwilą sama widzia­ ła tego dowód. Biegnąc drobnymi krokami na palcach, schwyciła swój lniany ręcznik i szybko się wytarła. Owinęła ma­ teriałem włosy i narzuciła pelerynę. Z nastaniem zmroku takie przebranie było wystarczające, aby nie została rozpoznana przez przypadkowego rybaka. Wspinaczka po klifie, a następnie wyjście na płaski otwarty teren zieleni zawsze napawały ją lękiem. Nie było tam żadnej osłony dla selki, która chciała ukryć swoje kończyny. Nieustannie wiejący wiatr umożliwił wzrost jedynie małych krzewów. A tego wieczoru, gdy biegła ku wzgórzom na skra­ ju równiny, odniosła wrażenie, że wiatr szepcze jej imię. - Alanna. Alanna. Biegnąc szerokim łukiem, nie dojrzała nikogo. Plaża była daleko od dworu Fionnaway. Wioska znajdowała się po drugiej stronie, więc stamtąd nikt nie mógł jej zawołać. Gdyby ktoś przyczaił się za kra­ wędzią skały i zawołał ją, wtedy wiatr mógłby po­ nieść głos aż do niej... A może stwory z dzikiego Atlantyku, legendarne selki, zapragnęły jej towarzystwa. A może ona wcale nie chciała ich widzieć. Zawijając ręcznik jeszcze mocniej wokół głowy, pobiegła do ścieżki, która wiła się pod górę, nad grzbietem, ignorując ten sam szept, który wołał: 84

- Alanna. Alanna. Naprawdę niczego nie słyszała. Pośród cienia, jaki dawały drzewa, zatrzymała się. Powiedziała sobie, że niczego tam nie ma. Tylko wiatr, coraz mocniejszy, wraz z nadciągającą burzą. Zachodzące słońce oświetlało las niezwykłym bla­ skiem. Promienie rozchodziły się szeroko po­ nad chmurami i za nimi, tworząc cały świat zamków na niebie i milczącej otchłani poniżej. Rażąc ją w oczy, złociste światło omiatało gałęzie, wydobywa­ jąc z nich każdy detal, przenikało obłoczki pyłu, tań­ czące na wietrze. - Alanna. Alanna. Czy ktoś idzie za nią? Odwróciła się, lecz nie zo­ baczyła nikogo. Postanowiła iść szybko, lecz z godnością. Trzasnęła złamana gałązka. Rozdarł się jakiś ma­ teriał. Na ścieżce zabrzmiał odgłos kroków. Porzuciła godność i zaczęła truchtać, niemal biec. Nie odwracaj się, nie odwracaj. Jednak robiła to. W tej chwili chmury nad jej głową zgęstniały, pogrą­ żając wszystko w mroku. Zupełnie jakby za sprawą jakiegoś czarodzieja. Chwytając łapczywie powietrze, uspokoiła się, po czym ruszyła dalej. Wytężając wzrok, starała się przeniknąć ciemność. Dobrze znała drogę do wioski, ale dziś wszystko wyglądało inaczej. Przez jej głowę przemykały strzępy opowieści o wróżkach, które zmieniają ścieżki i łapią w sidła niczego niepodejrzewających śmiertelników. Nie chodzi o to, że bała się wróżek- To inne opo­ wieści nękały jej umysł. O karłach, które polują na niewinne kobiety, ciągną je za ubranie i wkłada­ ją im palce między żebra. O duchach, tych ożywio­ nych na chwilę trupach, utytłanych ziemią, okrytych 85

łachmanami, które zazdrośnie chodzą śladem ży­ wych. Najbardziej przerażały ją opowieści o czarowni­ kach, którzy odrzucali śmiertelne wyzwania, dowo­ dzili hordami zdeprawowanych duchów, rządzili morzem i powietrzem. Mogli szukać zemsty na sa­ motnej kobiecie, która miała śmiałość posiadać moce starożytnego świata. Czarownicy, którzy pa­ nowali nad pogodą, tworząc straszliwą mieszaninę wiatru i deszczu, którą spuszczali na zadufanych ludzi. Jednoczesna błyskawica i grom pchnęła ją do ucieczki niczym klepnięcie w plecy. Grzmot ogłu­ szył ją, błyskawica oślepiła. Poczuła siarkę, węgiel drzewny, dym. Czuła, jak coś ją obserwuje: jakieś oczy w ciemności, z upodobaniem przyglądające się jej walce. Jej wspinaczka po ścieżce oznaczała teraz przedzieranie się przez gąszcz wystających korzeni oraz czepnych gałęzi. Drzewa ożyły, przytrzymując ją, rozrywając jej skórę. Zgubiła ręcznik, który zaczepiła paznokciem złośliwa nadrzewna nimfa. Deszcz lał się z nieba nie­ miłosiernie, mając w pogardzie niepewność, z jaką Alanna stawiała kroki na trawiastym szlaku. Woda zmyła sól z jej włosów, jednocześnie przeszywając ją chłodem do szpiku kości. Peleryna otworzyła się, gdy wchodziła po zboczu, a wtedy deszcz zmoczył jej ciało. Dotarła do wierz­ chołka ponad małą doliną. Ujrzała swoją chatkę, oświetlaną błyskawicami. Wciąż czuła, jak czyjeś świ­ drujące oczy patrzą na nią z tyłu. W ostatnim pory­ wie odwagi odwróciła się i wytężając wzrok popa­ trzyła w las, gdzie ujrzała na ścieżce unoszącego się skrzydlatego potwora. 86

Na niebie rozbłysła niezwykle ostra błyskawica. Zanim grzmot odbił się echem od góry, Ałanna zo­ baczyła okropne oblicze monstrum. Miał czarne oczodoły, połyskujące zębiska. Stawał się coraz większy i większy... Puściły jej nerwy. Rzuciła się do ucieczki. Zbiegła w bok ze szlaku, który wiódł łatwym zbo­ czem, wybierając szybszą, ale stromą drogę do swojej chaty. Przeskakiwała krzaki, w pędzie mijała drzewa. Pośliznęła się na błocie i zjechała na sam dół, kozioł­ kując ostatni fragment drogi, aż do ogrodzenia ogro­ du. Przeskoczyła na drugą stronę i dopadła drzwi. Przez jedną straszliwą chwilę szamotała się z za­ czepem, nie mogąc go odblokować. W końcu ustąpił. Pchnęła drzwi, wskoczyła do wnę­ trza i szybko zatrzasnęła je za sobą. Była bezpieczna. Wytężając wzrok, rozejrzała się po pogrążonej w ciemnościach chacie. Była bezpieczna. Ostatnia błyskawica, ta najjaśniejsza, oświetliła na moment wnętrze, gdy rozległ się głośny grzmot. Na jej własnym stole uniosła się miniaturowa wersja potwora ze wzgórza. Nadymał się, miał wielką pasz­ czę, obnażone kły, świdrujące oczy. Z przerażającym skowytem monstrum rzuciło się na nią. Alanna w końcu krzyknęła. Wrzasnęła ze wszyst­ kich sił, wyrzucając z siebie strach, jakiego nabawiła się jeszcze w lesie i na wzgórzu. Potwór zatrzymał się pod jej peleryną i zamiauczał żałośnie. - Och... - Przywarła jeszcze na chwilę do wsporni­ ka u drzwi, w końcu sięgnęła na dół. - Głupi kocie. Drżącą dłonią pogłaskała jego zjeżone ze strachu fu­ tro. Iskra elektryczna poraziła ich oboje, więc przy-

87

tuliła kota z lekką naganą. - Nie bój się już. Burza prawie przeszła. Coś - z pewnością nie jej słowa - spowodowało osłabnięcie sztormu. Błyskawice zanikły, ostatni grzmot zamruczał na pożegnanie. Wysokie chmury leciały po niebie, wlokąc za sobą wstęgi zapowiada­ jące kolejny szkwał. Przez zamknięte okiennice są­ czyło się światło księżyca, niczym strużka morskich opali, oblewając blaskiem futra na łóżku. Alanna otarła dłonią czoło i poczuła, jak jakieś ziarna wcierają się w jej skórę. Uniosła rękę przed oczy, żeby ją obejrzeć. Ciemne smugi były tyl­ ko błotem, ale... Postawiła kota na podłodze, otworzyła okiennice, zmoczyła dłonie wodą z okapu i potarła je o siebie. Aż syknęła z bólu, więc znowu obejrzała dłonie, te­ raz już czyste. Widniały na nich ciemne plamy. Pla­ my, które rozszerzały się, gdy płynęła z nich krew. Zaniepokojona, spojrzała po sobie. Całe ciało miała pokryte błotem. Liście i kawałki gałęzi sterczały z jej ubrania, błoto oklejało stopę ni­ czym odlew. - Alanna, coś ty narobiła? - mruknęła z obrzydze­ niem. Zdjęła pelerynę, rzuciła ją w kąt i chwyciła ku­ beł, który stał, jak zwykle, koło stołu. Podeszła do drzwi, zdjęła zaczep... i nagle przypomniała sobie o niebezpieczeństwie. Przecież widziała tego skrzy­ dlatego potwora na zboczu... prawda? Uchylając drzwi, zbadała widoczny przez szparę kawałek podwórza. Był jasno oświetlony blaskiem księżyca. Nie zauważyła żadnego ruchu. Otworzyła drzwi szerzej i wychyliła głowę. Wciąż nic. Gwiazdy migotały radośnie, żywo. Po czarnym, czystym niebie płynął widoczny w trzech czwartych księżyc. Woda kapała do płytkich kałuż. 88

Powietrze pachniało świeżo, intensywnie. Jej zioła zrzuciły już ciężkie deszczowe krople i teraz uwalnia­ ły swój aromat. Leśna polana wokół jej domu wydawała się nor­ malna, tak niepokojąco normalna, że aż zadrwiła z samej siebie. Ale z ciebie wiedźma. Chowasz się przed burzą. Wyszła za próg, uzbrojona jedynie w kubeł, i podeszła do beczki z deszczówką. Nabrała wody, lecz roztropnie stała cały czas plecami do cha­ ty, omiatając wzrokiem otaczający las. *

Owinięty peleryną, Ian stal i patrzył, jak Alanna się myje. W dłoni trzymał jej ręcznik. Zuchwale naga, polewała się chłodną, deszczową wodą. Z przyjemnością stwierdził, że jej ciało w niczym nie przypomina ciała wiedźmy, za którą się podawała. Delikatne piersi były jędrne, uniesione w górę, co sprawiło, że na ich widok poczuł gwałtowne podnie­ cenie. Biodra rysowały się wyraźnie pod wąską talią, a nogi... Zwykle kręcił go już widok choćby samych kobiecych stóp, a teraz miał przed oczami całe, dłu­ gie nogi. Bez przebrania i kamuflażu przypominała bardziej nimfę niż staruchę. Wyglądała jak dziew­ czyna na portrecie i jak duch, który próbował pode­ rżnąć mu gardło owej niedawnej nocy. Rozpuściła splecione w warkocz włosy i wsunęła je do kubła aż po samą głowę. Słyszał jej gniewne po­ mrukiwanie, które dochodziło aż do miejsca, gdzie stał, ukryty za drzewem. Chichocząc cicho, nasłuchi­ wał. Wyraźnie nie była z siebie zadowolona. Kiedy uniósł się na ścieżce i rozpostarł pelerynę, napędził jej porządnego stracha. Nawet teraz nie mógł powstrzymać uśmiechu na wspomnienie jej pa89

nicznej ucieczki. Należało się jej za te sztuczki, któ­ rymi urządziła sobie zabawę jego kosztem. Nie chciał jednak, aby zrobiła sobie krzywdę. Kiedy w końcu odwróciła się od beczki z desz­ czówką, noga ugięła się pod nią i przyklękła na tra­ wie. Ruszył w jej stronę, lecz zdołała już chwycić kra­ wędź beczki i podnieść się na nogi. Zatrzymał się. Zaczęła kręcić nadwerężoną upadkiem stopą. - Ale spuchnięta. - Usłyszał jej pełne zdumienia słowa. Znowu skierowała się do domu, tym razem ostroż­ niej. Obserwował ją ciekawie. Mimo niepokoju o jej samopoczucie, nie mógł nie zauważyć pięknych ple­ ców i krągłej pupy. W środku nie paliło się żadne światło. Panująca wokół wilgoć zgasiła wszelką nadzieję na zapalenie świecy, lecz mimo wszystko Ian wytężał wzrok, aby ujrzeć Alannę, gdy przechodziła obok okna. Chodzi­ ła tam i z powrotem, w końcu wychyliła się przez okno, wciąż cudownie naga, i zamknęła okiennice. Ian usiadł na wielkim kamieniu i zastanawiał się, co dalej ma zrobić. Gdyby był angielskim dżentelmenem, odszedłby, a ona nigdy nie dowiedziałaby się, co widział. Nie był angielskim dżentelmenem, co wielu ludzi uzmysło­ wiło mu wielokrotnie w przeszłości. W sumie był tyl­ ko półkrwi Anglikiem. Druga połowa była... cóż, nie­ często wspominał o tej drugiej połowie. Pozostawał też pewien drobiazg dotyczący związku małżeńskie­ go, którego rodzice ostatecznie nigdy nie zalegalizo­ wali. Nie uważał, że jako bękart jest gorszy od innych, ale coś w tym było. Kobiety chętnie ciągnęły go do łóżka i czerpały z tego mnóstwo przyjemności, nie okazał się jednak dość dobry, aby traktować go jako 90

andydata na męża. Ani dla jego kuzynki Mary, któ­ ra zakochała się w Sebastianie Durancie tak szybko, że Ian nie miai najmniejszych szans. Ani dla zuboża­ Iej córki hrabiego, zdesperowanej, by zdobyć pienią­ dze, które zarobił jako kupiec. Ani nawet dla Nell... Na to wspomnienie poczuł ukłucie w sercu. Nell była kwakierką, życzliwą kobietą, niepoddającą się cudzym opiniom. Adorowała go, tak słodko odpo­ wiadała pocałunkami na jego pocałunki, że myślał, iż znalazł się w niebie. Myślał... myślał, że go kochała. Zaręczyli się, lecz powoli, stopniowo jej afekt prze­ rodził się w ostrożność. A potem w strach. Gdy już dłużej nie mógł znieść jej drżenia niepewności, upił się i wyznał prawdę o swojej matce. I to był koniec. Nell przysłała mu list wyraźnie znaczony łzami, błagając go o wybaczenie, ale nie mogła wyjść za kogoś takiego jak on. Jakaś sowa zahuczała i wyleciała spomiędzy drzew, szukając czegoś na kolację. Leciała jak myśliwy, z wy­ ciągniętymi szponami. Oportunistka, jak i on. Ian ponownie skoncentrował się na chacie. Kobie­ ta w środku była dziedziczką majątku. Nie najwięk­ szego majątku na Wyspach Brytyjskich. Ani nie naj­ bogatszego. Ale to było miejsce, gdzie czuł się jak w domu. Które przyciągało go jak syreni śpiew. Lesliemu nie udało się zdobyć Alanny. Jego nikczemność odwróciła się przeciwko niemu samemu. Teraz Alanna mieszkała w lesie, czekając, aż w dniu dwudziestych pierwszych urodzin będzie mogła od­ zyskać swoją ziemię, a gdyby jakimś zrządzeniem lo­ su to się nie udało, kolejnym w linii do sukcesji był Brice MacLeod, potem Edwin, a po nim... Kto wie, ilu jeszcze MacLeodów czekało? Być może Ian nieświadomie wyświadczył jej przy­ sługę. Aż zatrząsł się na wspomnienie chłodu, jaki 91

bił z pierścienia w obecności MacLeodów. Jeśli Brice się dowie, że ona żyje, do czego może się posunąć, aby przejąć majątek? Tak, Ian mógł zrobić tylko jedno. Mógł liczyć jedy­ nie na dziedzictwo Fairchildów. Wejdzie do tej chaty i odwiedzi Alannę w jej łóżku. *

Alanna drżącymi dłońmi odmierzała zioła, któ­ rych dosypywała do grzanego wina. Zmielona kora wierzby na ból, rumianek na nerwy, chmielnik na skręconą nogę, a cynamon, by nadać lepszy smak miksturze. Stara wiedźma, Mab, nauczyła ją, aby oszczędnie dawkowała sobie zioła, lecz Alanna dosy­ pała do wina sporą dawkę laudanum, aby łatwiej za­ snąć. Wiedziała, że w przeciwnym razie ból i niepo­ kój o przystojnego syna pana Fairchilda nie pozwolą jej spać. Zamieszała napój i napiła się. Smakował jej. Sia­ dając na ławie, pociągnęła kolejny łyk. Wino na­ prawdę było dobre. Nie lękała się przystojnego oblicza Iana, jednak niepokoiły ją jego oczy. Były takie duże, brązowe, ich spojrzenie bezpośrednie i badawcze. Niemal parali­ żujące swoją siłą. Znowu zamieszała wino, aby zioła wypłynęły bliżej powierzchni, po czym napiła się, nie zwracając uwa­ gi na cząstki ziół, które pozostały na jej zębach. Czuła się tak, jakby mogła wpaść w jego spojrzenie i nigdy się z niego nie wydostać. W jego oczach pło­ nął ogień. Był niezwykle przenikliwy. Obawiała się, że w jego dotyku kryje się czysta magia. Oczywiście, nigdy się o tym nie przekona, bo któż zechciałby pokochać wiedźmę? 92

*

Gdyby tylko istniał jakiś sposób przejęcia Fionnaway przez Ilana, niezwiązany z molestowaniem tej kobiety... Ale takiego sposobu nie było. Gdyby tylko istniało jakieś inne miejsce, gdzie mógłby żyć... Nie było takiego miejsca. Tak więc sięgnie po Alannę i jej dobra w ten pry­ mitywny sposób, z jakiego korzystało już przed nim wielu mężczyzn. W końcu to Szkocja, prymitywny kraj, a Ian na powrót był samotnym człowiekiem, który nie miał w nikim oparcia. Musiał posiąść Alan­ nę - aby zapewnić jej bezpieczeństwo, aby mieć wła­ sne gniazdo i aby zostać ojcem. Poza tym istniał jesz­ cze element słodkiej zemsty i jeszcze słodsza przy­ jemność znalezienia swojego miejsca na ziemi i swo­ jej kobiety. Zadrżał. Przez wełnianą pelerynę przedostawała się wilgoć, podobnie jak przez nasączone wodą buty. Morska bryza przenikała chłodem do kości. Wyszedł z cienia i rozejrzał się wokół. Nad wzburzonym mo­ rzem znowu zbierały się chmury. Niedługo przyjdzie kolejna burza. Wzruszywszy ramionami, ruszył drob­ nym krokiem po zboczu w kierunku chaty. W ten sposób decydowały się najważniejsze kwestie życio­ we: nie rządziła nimi logika, lecz chłód przenikający namokłą pelerynę. W chacie panowała cisza. Miał nadzieję, że Alanna leży w łóżku i śpi. To ułatwiłoby mu realizację pla­ nów. Położył dłoń płasko na drzwiach i pchnął. Otwo­ rzyły się z cichym świstem, wisząc na skórzanych za­ wiasach. Wśliznął się do pokoju i usłyszał jej oddech; 93

niemal chrapała. Ten pomruk świadczył, że jest wy­ czerpana, a teraz on chciał ją zmęczyć jeszcze bar­ dziej. Wszedł w głąb pomieszczenia i położył ręcznik na stole, aby wysechł. Obok stał srebrny kubek do wina i żłobiona butelka, niepasujące do tego pro­ stego wnętrza. Po omacku sięgnął do okiennic i otworzył je. Pokój zalało światło księżyca, tworząc jasny kwadrat na podłodze, rzucając lekką poświatę na wszystko dookoła. Przezornie spojrzał na łóżko, lecz Alanna leżała na plecach, z jedną ręką odrzuconą na bok, drugą wetkniętą pod spód na wysokości talii. Miedziane włosy leżały rozpuszczone wokół jej głowy, a spod nich nieśmiało prześwitywały kształtne ramio­ na i smukła szyja, na której wisiał łańcuszek nawle­ czony kamieniami. Futra spoczywały na jej brzuchu, łan aż syknął, ujrzawszy zadrapania na jej ciele, jesz­ cze głośniej westchnął, obserwując swoją reakcję na widok jej nieświadomie obnażonych piersi. Blaknący siniak wokół oka potwierdzał jej tożsamość i pieczętował los. Mała wiedźma. Jego wiedźma. Powinien się wstydzić, że chciał zabezpieczyć swo­ je dziedzictwo w taki sposób. Zamiast tego musiał walczyć z narastającą ekscytacją. Alanna była in­ na niż kobiety, które znał. Nie bała się stawić czoła losowi. Nie bała się też jego. Wiedział, że mogłaby go pokochać. Przestraszył się, bo coś omiotło mu stopy, lecz po chwili ciche miauczenie powiedziało mu, że to tylko kot Alanny. Chwycił go pod brzuchem i uniósł na wysokość swojej twarzy. Zwierzę wyciągało ku niemu pyszczek, wąchając delikatnie, w końcu do­ tknęło noskiem jego nosa. Przyjął ten przejaw czuło­ ści, po czym umieścił dorodne stworzenie na parape94

cie, ono zaś natychmiast skoczyło na trawę i pobie­ gło do wioski. Odpiąwszy broszę, która przytrzymywała mu pele­ rynę, Ian zrzucił okrycie, ułożył je na stole obok ręcz­ nika, rozwiązał sznurek koszuli i ściągnął ją przez głowę. Spragniony sięgnął po butelkę i powąchał jej zawartość. Wino! Podniósł kielich - niewątpliwie po­ zostałość z czasów, gdy mieszkała we dworze - i za­ maszystym ruchem nalał do pełna, a po chwili uniósł go w kierunku łóżka. - Piję za nasz ślub, moja słodka - szepnął - cho­ ciaż nie jesteś tego świadoma. Wypił esencjonalne, przyprawione ziołami wino. Na języku zostały mu gorzkie fusy, które połknął niechętnie, a potem, wzmocniony, ściągnął spodnie. Półnagi pochylił się nad łóżkiem i powiedział cicho: - Alanna. Nie zareagowała, nawet nie mrugnęła okiem, nie westchnęła. Delikatnie obwiódł palcami owal jej twarzy, wąskie ciemne brwi, wystające kości policz­ kowe. Pozbawiona kamuflażu twarz zafascynowała go. Dlaczego interesowały go ładne, młode dziewice szlacheckiego pochodzenia? Lubił delektować się kobietami silnymi, wszechstronnymi, jasno myślący­ mi - a wszystkie te cechy uosabiała właśnie Alanna. Dotykając kamieni, które wisiały na jej szyi, zmru­ żył oczy, aby odczytać wyryte na nich napisy. W ostrym świetle księżyca ujrzał tajemne znaki i na­ gle zdał sobie sprawę, że już kiedyś je widział. To by­ ły kamienie runiczne, używane do przepowiadania przyszłości. Nie posiadał takich umiejętności, teraz zresztą na­ wet się nie zastanawiał, po co ona nosi te kamienie. Uśmiechnął się do dziewczyny przyjaźnie. 95

- Będzie nam się dobrze współpracowało, kiedy zrozumiesz, kto jest twoim panem. Zamrugał, zaskoczony brzmieniem własnego gło­ su, który wydał się głośniejszy, bardziej szorstki niż oczekiwał. - Mocne wino? - Chwycił ją za ramiona. - Udawa­ nie, że śpisz, nic ci nie pomoże. Potrząsnął nią lekko. Głowa Alanny odchyliła się bezwładnie do tyłu. Nie spuszczał z niej wzroku. - Dobrze udajesz. - Puścił ją i siadł ciężko na łóż­ ku. Sznury pod ramą jęknęły, gdy położył się na mate­ racu wypchanym pierzem. Z trudem ściągnął buty, a gdy wstał, aby zdjąć kalesony, podłoga poruszyła się. Głupkowato spojrzał na swoje stopy. - Dobrze udajesz - powtórzył. - Nie możesz spać tak twardo. Czy ty... - Uniósł głowę i popatrzył na nią. - Wypiłaś miksturę nasenną, żeby nie czuć bólu? - Po chwili jego wzrok padł na kielich. - Z te­ go kubka? - Wskazał palcem. Odpowiedziało mu głębokie westchnienie Alanny, która przewróciła się na bok. Ian gwałtownie potargał sobie włosy dłońmi. Po chwili wymamrotał z wątpliwą godnością pijaka: - Wiedźmo, nie uda ci się ze mną, słyszysz? Jesteś moja - zachwiał się. - A teraz przysięgam... teraz... Odwiązał kalesony, zrzucił je i wgramoliwszy się na łóżko, legł bezwładnie u boku Alanny. *

Przesłonięty gęstniejącymi chmurami księżyc przestał oświetlać dwa ciała splecione na wąskim łóżku. Burzowe kłębiaste chmury coraz liczniej zbie­ rały się nad wzgórzem, by nagle jednym gwałtownym ruchem stoczyć się nad dolinę. Poszarpane błyskawi96

ce wyrzucały ciepło z powierzchni ziemi w prze­ strzeń. Dudnienie podniebnych bębnów wstrząsnęło małą chatą. Przez otwarte okno wdzierał się wiatr, niosąc ze sobą deszcz: deszcz, który wybudził la­ na z jego narkotycznej drzemki. - Ki diabeł? - Wstał i w strugach wody usiłował za­ mknąć okiennice. Potrząsnął głową, aby zebrać myśli i spojrzał na ledwie widoczną postać, leżącą na fu­ trach. Czuł jeszcze jej ciepło w swym ciele, nie prze­ stawał jej pragnąć, tymczasem jego zmysły zdążyły już uwolnić się spod działania mikstury. Odchrząk­ nął ze śmiechem i pozwolił obmyć się strugom desz­ czu. Po chwili zamknął szczelnie okiennice, blokując je antabą, i wrócił do łóżka. Do swojej wiedźmy.

ROZDZIAŁ

9

Dłonie. Dłonie odgarniały włosy z jej twarzy. Trzy­ mały ją tak blisko jedwabistego ciepła, podczas gdy rozlegały się grzmoty, a jasny blask błyskawic przeni­ kał jej powieki. Jedna dłoń zakryła jej ucho, gdy ku­ liła się, słysząc kakofonię dźwięków. Drugim uchem słyszała spokojne bicie silnego serca, którego nie wy­ straszył gwałtowny spektakl sił natury. Dłonie pieściły jej usta, gdy pojękiwała, widząc w sennym koszmarze potwora z lasu. Dłonie przesu­ wały jej podbródek, wargi muskały delikatne poca­ łunki, a potem przytrzymywały ją mocniej, kiedy coś 97

- coś ciepłego i wilgotnego - badało jej zęby, wsuwa­ ło się i wysuwało, niczym piórko poruszane niespo­ kojnym wiatrem. Te twarde dłonie uspokajały ją swoim dotykiem, dawały wsparcie, poczucie bezpieczeństwa, uspoko­ jenie, gdy w swej nieśmiałości uciekała przed piesz­ czotami, które niosły. Jednocześnie dłonie uczyły ją, jak zapomnieć o wspomnieniach, uczyły nowych re­ akcji na nowe przyjemności. Nie zdobywały, lecz wa­ biły. Wodziły po jej łopatkach, dotykały piersi, naci­ skały talię, jakby chciały ją zmierzyć. Odsuwały na bok jej naszyjnik. Przesuwały się kusząco od jed­ nego do drugiego punktu jej ciała, aż poruszyła się, by zachęcić je swoją reakcją. Wtedy dłonie zmieniły się. Przesunęły się po szyi, sięgnęły włosów, przytrzy­ mując nieruchomo jej głowę do pocałunku - poca­ łunku, który badał, pytał i odpowiadał na własne py­ tanie. Palce dłoni splotły się z jej palcami i trzymały je, podczas gdy męskie ciało przygniotło ją swoją wa­ gą - ciało będące połączeniem mięśni, włosów i deli­ katnej twardości. Wzdychała pod tymi sprawnymi dłońmi. Drżała, próbowała uciec, ale dłonie przyciągały ją z powro­ tem, raz po raz, coraz bardziej gotową zdradzić ta­ jemnicę na ich żądanie. Tak długo była sama, odizolowana od kontaktów z ludźmi, a teraz każdy dotyk sycił jej tłumiony od dawna głód. Dłonie szukały klejnotu, a ona pra­ gnęła - dojmująco tęskniła - by im go dać. Dłonie przesunęły się na wewnętrzną stronę jej uda. Opierała się, lecz one podziwiały ją dotykiem, pieściły. W końcu pozwoliła im znaleźć to, czego szukały. Dłonie spoczęły na jej brzuchu, targały kręcone włosy na wzgórku i wśliznęły się w nią, gdy wyzwoli 98

ła się z niej ciepła wilgotność. Dłonie niecierpliwie szukały namiętności, rodziły ją, czekały na odpo­ wiedź, pieszcząc ją głęboko. Przygryzała usta, by po­ wstrzymać okrzyki zdumienia. Pochylający się mężczyzna bez twarzy wydawał za­ chęcające pomruki, przerywane soczystymi pocałun­ kami, które składał na jej ciele. Czulił się, drażnił, prowokował, aż zaczęła zwijać palce nóg, zaciskać dłonie, nie mogąc dłużej powstrzymać się od krzyku. Zjednoczyła się z przybierającym na sile wiatrem, dudniącymi piorunami, oślepiającymi błyskawicami. Poczuła nagły ból, gdy przebiła się przez chmury, a po­ tem była już jednością z szalejącą burzą i z łanem...

Alanna uniosła się i usiadła na łóżku. Przez deski okiennic na wschodniej ścianie sączy­ ły się promienie słońca, rzucając jasne paski na jej nogi. Zamrugała, spięta, niedowierzająca własnym emocjom. Czy jest sama? Rozejrzała się po pomieszczeniu, szukając, bojąc się znaleźć... kogo? Nikogo nie było. Izba wyglądała tak jak zwykle. Nie było powodu, aby serce chciało wyskoczyć z jej piersi, żeby spocić się w chłodnym powietrzu poran­ ka, żeby wstydzić się swojego ubrania - a raczej jego braku. Była naga, okrycie leżało skopane gdzieś z boku, tworząc fantazyjny kształt. Sięgnęła po futra i narzuciła je na ramiona, okrywając się nimi jakby tarczą, mającą bronić przed... nocnymi koszmarami. Tak, to z pewnością były senne wizje. Śniła o... mężczyźnie. Mężczyźnie bez twarzy, który był tuż przy niej, dotykał ją, robił niesłychane rzeczy w jak­ że czarowny sposób. 99

Delikatnie zagłębiła się w swoje myśli, peł­ na obaw, że odkryje w nich jakieś bezsensowne emo­ cje. Ale nie... Czuła, że żyje, lecz inaczej postrzega wszystko - z niedającym spokoju wrażeniem cieka­ wości. Po raz pierwszy w życiu była niemal przekona­ na, że Bóg okazał się wielce mądry, dając kobietom tak wrażliwe ciało. Krew w jej żyłach wciąż była na­ sycona rozkoszą, która wywoływała oszołomienie, tęsknotę i poczucie wstydu. Sen. Tak, to musiał być sen. Po prostu była już bar­ dzo zmęczona samotnością. To odosobnienie z wła­ snego wyboru z dnia na dzień odciskało na niej coraz boleśniejsze piętno. Pragnęła w końcu zrzucić prze­ branie i znowu stać się lady Alanną. Opuściła okrycie, spojrzała na siebie i zdumio­ na wstrzymała oddech. Na piersiach, rękach i nogach miała liczne zadrapania i opuchlizny, znaczące bladą skórę. Pogładziła dłonią siniak na wewnętrznej stro­ nie uda. Zaczęła jaśniej myśleć. - Jakże mogłam zapomnieć - powiedziała do kota śpiącego na podłodze. - Przecież wczoraj biegłam jak szalona przez las. Mam szczęście, że nie połama­ łam sobie kości. Whisky nie odpowiedział. Nawet nie podniósł łeb­ ka. - To nie mógł być nikt, kto jest spełnieniem ma­ rzeń. Dotyk żadnego mężczyzny nie przypomina... jedwabiu. Żaden mężczyzna nie umie dać poczucia bezpieczeństwa pocałunkiem, a zarazem wywołać ty­ le namiętności. Co za iluzja! Iluzja pocałunków wy­ ciskanych na jej ustach, piersiach, brzuchu i niżej. Zaiste iluzja, że jeden pocałunek mógł osłodzić i roz­ grzać. A jednak wydawało się to tak realne, że nawet te­ raz jej ciało ogarniało drżenie. Zwarła mocno uda, 100

by wyzbyć się poczucia spełnienia, próbując odegnać wspomnienie jego szorstkich dłoni na jej poślad­ kach. Jego dłonie. Ich szorstkość. Tyle szczegółów. Większość snów jest bezkształtna, pełna sprzeczności, niezwiązana z fizycznym światem. A ten sen pamiętała z powodu jego licznych szczegółów. Brą­ zowe oczy oświetlane blednącym światłem błyskawicy. Męski głos, dający poczucie bezpieczeństwa, przymilny, szepczący o jej urodzie, o jego przyjem­ ności. Postukiwanie runicznych kamieni, gdy ich do­ tykał, a potem delikatnie odsunął na bok. Gęsia skórka, której dostała, gdy ssał jej piersi - nie jak dziecko, które bierze, lecz jak mężczyzna, który daje poryw namiętności. Te palce, pieszczące jej ramiona, biodra, wsuwające się w nią, aż stała się wilgotna. Dłonie rozsuwające uda, aby mogła go objąć swoim ciałem. Dłonie, którymi przytrzymał ją w miejscu, gdy walczyła w ostatnim odruchu dziewiczego oporu. Dłonie, którymi odgarniał jej włosy z twarzy, gdy wchodził w nią głęboko. Alanna nabrała powietrza, przypominając sobie swoje oszołomienie. Wszystkie jej zmysły były nasy­ cone aż w nadmiarze. Była trochę obolała. Zaznała mnóstwo rozkoszy. Pragnęła ruszyć się, krzyczeć, skulić się w sobie i zostać na powrót małą dziewczyn­ ką, jaką kiedyś była. Nic z tych rzeczy. Ruszała się, krzyczała, zachowy­ wała jak kobieta owładnięta pożądaniem. Tak jak jej protoplastki, oddała wszystko. Tak jak jej matka, również ona zaznała nieszczę­ ścia. Gniewnie odrzuciła futra. - Głupia! - Skoczyła na nogi i potknęła się. Chwy­ ciła ramę łóżka, gdy ból w kostce nie pozwolił jej 101

utrzymać się w pionie. Staw skokowy pulsował, przed jej oczami zatańczyły świetlne plamy, jednak złapała równowagę i kulejąc dobrnęła do półki z zio­ łami. Wybrała woreczek z gorzką mieszanką nasen­ ną, pokuśtykała do okna, otworzyła okiennice i sze­ rokim gestem rozrzuciła miksturę na trawę. Odwró­ ciwszy się, spostrzegła stojący na stole kielich. Fusy, które zostały na jego dnie, także powędrowały za okno. Dla pewności Wyrzuciła również sam puchar. Brzęknął o ławkę, ale nawet ten gest nie poprawił jej samopoczucia. - Koniec z miksturami. Koniec ze zjawami, które kochają się z tobą. Jesteś obolała i podrapana, bo zbiegałaś jak szalona z góry. Masz wizje, bo wiesz, że chciałabyś odzyskać Fionnaway. Potem musisz wy­ brać sobie męża, ale nie takiego jak Ian. Znajdź po­ kornego, który będzie znał swoje miejsce. - Oparła się mocno na parapecie i znowu spojrzała na izbę, unosząc podbródek. - Takiego, który nie będzie wzbudzał w tobie marzeń. Wędrowała wzrokiem - od łóżka do ławy, stołu, komody, i z powrotem do stołu. Zmarszczyła czoło. Drżącą dłonią dotknęła swoich włosów. - Mogłabym przysiąc, że zgubiłam ręcznik... - Za­ wahała się. - Zgubiłam go w lesie. Zamknęła oczy, otworzyła je. Ręcznik wciąż leżał na stole. Kulejąc podeszła, wzięła go, pogładziła dłonią. Był suchy. Został powieszony na krawędzi stołu w środku nocy. Nie mogła w to uwierzyć. Po prostu nie mogła. - Byłam tak przerażona, że nie wiedziałam, co ro­ bię. Miałam go przy sobie cały czas. No chyba że ręcznikowi wyrosły nóżki i przyszedł tu sam, a ponie­ waż to była bardzo dziwna noc, więc wątpię... - Zwa102

żyła ręcznik w dłoni i pokręciła głową na myśl o swo­ jej łatwowierności. - Zbyt długo jesteś sama, dziew­ czyno. Tracisz rozum. Gadasz z kotem, ze sobą, masz wyimaginowanego kochanka... Paski słonecznego światła nagle znikły. Odwróciła się do okna. Patrzyła, jak zbiera się na burzę. Czarna chmura. Krople deszczu uderzające w zie­ mię. Błyskawice rozświetlające niebo, pioruny wstrząsające lądem. Wiedziała, co to oznacza, zrozu­ miała, co musi zrobić. Pośpiesznie nałożyła przebranie, wepchnęła wy­ pchany słomą garb pod okrycie na plecach, obsypała włosy popiołem, zachłystując się przy tym. - To nie on. To nie może być on. Żaden człowiek nie potrafi wywołać burzy - wymruczała, jakby te słowa mogły go utrzymać na dystans. Gdy usłyszała zbliżający się stukot końskich kopyt, podbiegła do drzwi, otworzyła je i spojrzała prosto w oczy swego nemezis. Ian. Był tam, ubrany w elegancki strój z czarnego sukna. Naprawdę wydawało się, że to on wywołał bu­ rzę... A właśnie, ostatniej nocy też była burza. Nie powinna jednak teraz o tym myśleć. Tak będzie le­ piej. Wiedziała, jak wygląda z szarymi włosami, opada­ jącymi na policzki. Wiedziała, że ma pokrytą popio­ łem twarz, obawiała się jednak, bo nie miała czasu nanieść węglem czarnych smug. Gdy wykonywała ru­ chy, nieumocowane wybrzuszenia i garby poruszały się razem z nią, więc musiała zachować ostrożność. Dla mniej wprawnego oka była wiedźmą, ale nigdy nie popełniła błędu, by uwierzyć, że oko Iana jest niewprawne. Omiótł ją wzrokiem od stóp do głów z wyrazem lekkiego rozczarowania na twarzy. 103

- Proszę, proszę. Wiedźma z Fionnaway w pełnej krasie. - Nieproszony gość w Fionnaway w peinej gali. Co za niespodzianka. Proszę do środka. Pogoda znowu się psuje. - Jakby na potwierdzenie tych stów na szybko ciemniejącym, porannym niebie rozbłysła błyskawica i rozległ się huk piorunu. - Wprowadź też konia - dodała, jest zbyt piękny, by zostawiać go na zewnątrz. Popatrzył na niebo. - Jest zbyt piękny, by zostawiać go na zewnątrz, ale mogę go spętać w twojej szopie. Jeszcze przez kilka minut deszczu nie będzie. Jakby na potwierdzenie jego słów, wiatr ucichł, a burza zatrzymała się w swoim marszu znad morza. Niezadowolona Alanna stata w drzwiach, gdy Ian zajmował się koniem. Miała nadzieję, że zwierzę wejdzie do chaty i będzie zajmowało uwagę la­ na swoim zachowaniem. Potrzebowała czasu, aby uspokoić wzburzone nerwy, opanować cielesne po­ żądanie. Zmierzając w jej stronę, Ian wydawał się częścią sił natury. Rozpięty żakiet falował, jego poły rozchy­ lały się na boki, wiatr, który zdążył już powrócić, tar­ gał pięknie zawiązaną apaszką. Mięśnie ud napinały się, gdy usiłował utrzymać równowagę, stopy pewnie stąpały przez płytkie kałuże. Pierścień lśnił własnym światłem. Szedł w kierunku drzwi, obnażając zęby w triumfującym uśmiechu. Spostrzegła z pewnym niepokojem, że wygląda jak samotny wilk, szykujący się na wielką ucztę. W chwili nagłego przypływu odwagi, daremnej od­ wagi, chciała stanąć mu na drodze i odmówić wej­ ścia. Przeważył jednak rozsądek. Usunęła się na bok, garbiąc się nieco bardziej niż zwykle, czując ból 104

w skręconej kostce. Odwróciła się, a Ian deptał jej po piętach, obserwując ją z denerwującą uwagą. Wy­ ciągnął swoją wielką dłoń i ścisnął jej ramię, to, na którym nie miała sztucznego garbu, ścisnął moc­ no, aż syknęła, po czym przyciągnął nogą ławę, na której posadził ją zdecydowanym ruchem. Sam usiadł na ławie okrakiem i pochylił się ku Alannie z wyraźną irytacją. - No więc... - Zajrzał pod zwisające włosy wiedź­ my, by popatrzyć jej prosto w oczy. - Jak się czujesz tego promiennego ranka? Pod warstwą popiołu na twarzy spłonęła rumień­ cem. Koniuszki uszu i nosa, skóra na piersi, wszystko płonęło. Wiedziała, że nie może tego widzieć, gdyż potężne chmury zaciemniły wnętrze chaty, jednak tajemniczy uśmieszek na jego ustach świadczył o tym, że jest z siebie bardzo zadowolony. - Promiennego ranka? - zaskrzypiała. Tym razem nie musiała udawać, że ma zachrypnięty głos. - Let­ nie burze nie są promienne. - Ja myślę, że są. Urodziłem się w czasie burzy. Burze mnie przyciągają, a może to ja przyciągam bu­ rze. - Chmury nad chatą zagrzmiały w zgodzie z je­ go słowami. Spojrzał w górę, przyjmując do wiado­ mości ich reakcję. - Zbyt dużo deszczu latem źle wpływa na zbiory. - Do południa przestanie padać - zapewnił ją. Wytrącona z równowagi jego pewnością siebie, od­ sunęła się od niego, odwróciła wzrok i spojrzała na swoje dłonie. W pośpiechu zapomniała dokończyć kamuflażu. Nie wtarła w skórę i pod paznokcie tłusz­ czu i popiołu. Ręce były gładkie i jasne jak u młodej, zdrowej kobiety. Nieśmiało wsunęła je w rękawy. - Chcę z tobą pomówić - podjął. - Czuję się tobie bliski... 105

Gwałtownym ruchem przeniosła na niego wzrok. ... - w sposób, w jaki nie czuje nikt inny w Fionnaway. Poczuła zupełną niemoc, przeszedł ją nieprzyjem­ ny dreszcz. O czym on gada? Czyżby ten mężczyzna władał także snami? - Jakie masz wieści od Alanny? - spytał. - Alanny? - wykrztusiła. - Podobno ona nie żyje. Podobno selki... - Selki ją ukradły, selki mogą ją oddać - wtrącił bezlitośnie. - Lady Alanna żyje i ty o tym wiesz. Gdy tylko Leslie umrze, ona tu wróci, by zażądać ziemi, a ja stracę wszystko. Nagłość tego ataku zdumiała ją. Nie rozumiała, o co tu chodzi, więc przed odpowiedzią musiała się zastanowić. - Sprawujesz opiekę nad Fionnaway, więc jak lady Alanna mogłaby uzyskać własność majątku? - Jest dziedziczką. Gdyby postanowiła udać się do sądu, zostałbym wyrzucony na bruk bez pensa przy duszy. Ogarnął ją gniew. - W zamian za znaczną część jej dziedzictwa. - Czyżby sądy w Szkocji były aż tak przekupne? spytał z udawaną niewinnością. - Sądy zawsze są przekupne - rzuciła gorzko. - To przez nie musiałam... Urwała w ostatniej chwili. To w wyniku sądowego orzeczenia musiała oddać się pod kuratelę Lesliego, gdyż jej własny ojciec, naj­ głupszy człowiek pod słońcem, uznał Fairchilda za jowialnego, dobrego przyjaciela i w swoim testa­ mencie dał mu prawo opieki. Sądy ani się z tym zgo­ dziły, ani nie zgodziły, stwierdziły jedynie, że ojciec miał prawo wyznaczyć na opiekuna małoletniej cór­ ki kogo chciał. Kiedy zaprotestowała, wyjawiła, że 106

od śmierci matki w zasadzie sama zajmowała się ca­ łym majątkiem, sędziowie roześmiali się porozumie­ wawczo i wyciągnęli ręce po podatek od spadku. - Sądami rządzą mężczyźni - odezwała się. A mężczyźni zawsze faworyzują mężczyzn. - Z pewnością ona nie ma się czego obawiać rzekł zimno. - Będzie świętować swoją pełnoletność w dniu urodzin, dwudziestego pierwszego lipca. - Już niedługo - powiedziała cicho. Skąd on zna jej datę urodzenia? I jakim sposobem przejrzał jej plan? - Tego dnia Fionnaway legalnie stanie się jej wła­ snością. Lecz, tak jak powiedziałaś, sądami rządzą mężczyźni. Oni tak łatwo nie uwierzą, że kobieta jest w stanie zarządzać tak wielkim majątkiem jak Fion­ naway. Wypowiedział głośno jedną z obaw, do jakich nie śmiała się przyznać nawet przed sobą. - Wczoraj przybyli do Fionnaway krewni lady Alanny, których przywiodła tu wieść, że Leslie jest umierający - mówił dalej. - Starszy z nich dał mi do zrozumienia, że po lady Alannie on jest następny w kolejności do spadku. - Brice - wyszeptała. Brice, zawsze uśmiechnięty, modnie odziany, zawsze służący małej kuzyneczce do­ brą radą. Nie lubiła go, ale to pewnie dlatego, że, jak wielokrotnie wykazywał Leslie, niezbyt dobrze znosi­ ła, gdy ktoś wydawał jej polecenia. Z pewnością więk­ szość mężczyzn uważała Brice'a za dobrego chłopa i atletę, zaś większość kobiet - za przystojniaka. - Tak. Nazywa się Brice MacLeod. Twierdzi, że jest głową klanu. - Nie twierdzi. On nim jest. - Cóż... - Ian wyciągnął przed siebie obie dłonie. - Więc sama widzisz. Myślałem, że gdy ojciec umrze, 107

Fionnaway przejdzie na mnie, i byłem szczęśliwy. Zawsze marzyłem o tym, by mieć dom. Sądząc po stanie, w jakim znajdują się stajnie i pola oraz po problemach, z jakimi borykają się ludzie we wsi, majątek wymaga męskiej ręki. - Z Fionnaway nie dzieje się nic złego! - Na pewno nic takiego, czego nie dałoby się na­ prawić staranną opieką i dbałością. - Postukał się w pierś, jakby siebie wyznaczał do tego zadania. Jednakże los Fionnaway zależy od lady Alanny. Jeśli nie wróci, Brice usunie mnie siłą. Jeśli wróci i zechce pozbawić mnie prawa własności, będę z nią walczył. - W jaki sposób? - Dowiem się, gdzie była przez te wszystkie lata. Będę próbował wykazać, że młoda kobieta, która sa­ modzielnie przeżyła tak długo, z pewnością zarabia­ ła na życie w niemoralny sposób. Powiem, że taka kobieta nie jest właściwą osobą, żeby odziedziczyć Fionnaway. W najgorszym razie będę nastawał, aby zostać jej opiekunem. Wiedziała, że zrobiłby to wszystko. Miał w sobie dość okrucieństwa, aby bez mrugnięcia okiem znisz­ czyć jej reputację. Potarła czoło i przypomniała so­ bie, że przecież zapomniała postarzyć sobie dłoń, więc szybko schowała ją w rękaw, - Brice też mógłby to zrobić. - Owszem, mógłby, wtedy zostalibyśmy on i ja, wal­ czący w sądach o prawo kurateli nad Fionnaway i la­ dy Alanną. Oczywiście Fionnaway nie wyjdzie na tym dobrze, bo sądy działają powoli, a do wydania orze­ czenia w sprawie, majątek zostanie bez opieki. Zawahała się. Czuła obawę przed zadaniem kolej­ nego pytania, które wisiało w powietrzu między ni­ mi. W końcu kolejna błyskawica wyzwoliła w niej po­ trzebną energię. 108

- Jakie inne możliwości wyboru pozostają Alannie? Mówisz, że jeśli nie wróci, Fionnaway stanie się polem walki, Ale jeśli wróci, sam będziesz z nią wal­ czył o jej ziemię. - Nie. Powiedziałem tylko, że będę z nią walczył, jeśli zechce mnie pozbawić prawa własności. Jest in­ ny sposób. - Znowu poszukał jej wzroku. - Mogłaby wrócić i zająć należne jej miejsce... u mego boku. - Wyjść za Fairchilda? - Ogarnęło ją przerażenie, doznała szoku i... Nie, nie mogła przecież tego prze­ widzieć. - Za ciebie? Skinął głową... - Wiem, że to makabryczna myśl, ale przecież ona już była przeznaczona mojemu ojcu, zaś nieskrom­ nie mówiąc, uważam siebie za lepszy wybór. Lepszy wybór? W jaki sposób? Wobec Lesliego czuła wstręt, lecz wiedziała, że służba jest jej posłusz­ na i .sama jest panią swego losu. W wypadku Iana ta­ kiej pewności nie było. Chwyciła krawędź ławy, aż zbielały jej kłykcie. - Pochlebiasz sobie. - Doprawdy? Jednakże gwarantuję, że po naszej nocy poślubnej lady Alanna nie uzna mnie za zaro­ zumialca. - Ściszył głos, który brzmiał jak ciche szemranie. Zaswędziała ją skóra wokół ust, jakby pocałunek, który jej się przyśnił poprzedniej nocy, został wyci­ śnięty na jej wargach przez mężczyznę z brodą. Z czarną brodą, miękką, jednak równo przyciętą. Och dlaczego właśnie teraz musiała sobie przypo­ mnieć senne marzenia? Poczuła się niezdrowo pod­ niecona, bezwolnie miękka, nieśmiała. - Ludzie w wiosce, rybacy, a nawet służący, opo­ wiadali mi, jak bardzo lady Alanna uwielbia Fionna­ way. Ja im wierzę. Kiedy uznała, że jestem intruzem, 109

wśliznęfa się do mojej sypialni z nożem i próbowała mi poderżnąć gardło - mówił przymilnie. - Co za ko­ bieta! Zostanie moją damą. Będę jej śpiewał pieśni, odzieję ją w najwspanialsze szaty... - Bil ją, gdy się przypali obiad - dorzuciła, by prze­ rwać ten sielski obrazek. - Na pewno nie z tak błahego powodu. - Znowu się uśmiechnął, lecz tym razem znacznie łagodniej. Zbiję ją tylko wtedy, gdy będzie wobec mnie mniej lojalna, niż ja wobec niej. Lub jeśli z własnej wołi od­ da się innemu. - A czy ona może zbić ciebie, jeśli zbłądzisz? - Moja wierność będzie stała. - Dotknął jej ramie­ nia i spojrzał w oczy. - Przysięga małżeńska zwiąże mnie na zawsze. - Piękne słowa - prychnęła. - Nie masz powodów, by wątpić w mój honor. Nie wolno ci oceniać wszystkich ludzi według siebie... według Lesłie Fairchilda. - Może i nie. Ciekawi mnie... dlaczego opowia­ dasz mi, co zrobisz dla lady Alanny? - Czyż nie jesteś wiedźmą? Przekaż jej moją wia­ domość. - Rozejrzał się po chacie, która przez tyle łat służyła jej za dom. - Masz tu gdzieś ukrytą szkla­ ną kulę. Był tak bezczelny, że chciała dać mu w twarz. - Nie powiedziałeś mi, czy będziesz na tyle silny, żeby utrzymać jej ziemię. - Dobre pytanie - rzekł z uznaniem. - Cieszę się, że je zadałaś. Od dziewiątego roku życia wychowy­ wałem się w Fairchild Manor i oczywiście stałem się tak samo zepsuty jak reszta rodziny, zresztą z tego znanej. Jednak siedem lat temu miałem miłostkę z pewną młodą kobietą. - Z młodą kobietą? - Była zaskoczona. 110

- Brat owej młodej damy przywrócił mi rozsądek za pomocą - zaczął się śmiać - kilku mocnych ude­ rzeń w głowę. Od tamtej pory podróżowałem po świecie jako kupiec. Poznałem ludzką naturę, która to wiedza, jak twierdzili Fairchildowie, jest nie­ zwykle przydatna. I z całą pewnością ma wielkie ży­ ciowe zastosowanie. - Pochylił się do niej i wyszep­ tał: - Kłamcę rozpoznam na odległość. Próbowała zdusić w sobie poczucie winy. - Doprawdy? - Owszem. I posiadam kapitał, aby zająć się Fionnaway tak jak należy. - Z jego twarzy znikło rozba­ wienie. - Ale jestem już zmęczony, Mab. Zmęczony oglądaniem antycznych wspaniałości, spotkaniami z ludźmi, którzy na zawsze pozostaną mi obcy, mieszkaniem w budynkach, które nie mają ciepła domowego ogniska. Tak, zarobiłem fortunę, ale pie­ niądze nic nie znaczą dla mężczyzny, jeśli nie ma on miejsca, które może nazwać swoim domem. Nigdzie indziej nie czułem się tak jak tutaj. Fionnaway to moje jedyne miejsce ucieczki. Jeśli nie będę mógł tu zostać, po prostu umrę. Próbowała wmówić sobie, że to bardzo melodramatyczne widowisko. Wyczuła jednak w jego głosie pasję, a gdy błyskawica oświetliła jego ciało, wyglą­ dał niczym rzeźba wykuta w zboczu góry. Przy kolej­ nej błyskawicy to wrażenie znikło. Otrząsnęła się. Była zbyt rozsądna, by poddawać się przesądom. Czy na pewno? Rozważyła fakty. Została wychowana w taki spo­ sób, że dawała sobie radę z codziennymi obowiązka­ mi wynikającymi z zarządzania majątkiem. Była ni­ czym dobrze ułożona służąca. Przerażały ją jednak żądania siedzącego przed nią mężczyzny. Był silny, młody, męski. Mięśniami swoich nóg utrzymywał pa111

nowanie nad koniem, a silą swej osobowości nad ludźmi. Bała się. Gdy patrzyła na niego, nie my­ ślała już o okrucieństwie, lecz o dwóch nagich cia­ łach walczących na łóżku do chwili, aż kobieta odda­ je się ze słodyczą, namiętnością, krzykiem. Kobieta musi oddać wszystko, bo inaczej mężczyzna nigdy nie jest zadowolony. W jej oczach czaił się lęk. Pokiwała głową. - Przekażę twoją wiadomość, gdyby lady Alanna zagościła w moich progach. Patrzył na nią, jakby czytał w jej myślach. Zrozumiał, że jednak odrzuciła go, odrzuciła jego propozycję. - Ręczę ci, że to ty ją odwiedzisz. Nagle zrobiło się jej duszno, Z trudem łapała po­ wietrze. - Znasz wszystkich ludzi, którzy pracują w wiosce i w majątku - powiedział. - Kogo warto zatrzymać? - Jak to: zatrzymać? - Nie zrozumiała go. - Komu w wiosce można pozwolić na zatrzymanie swojej zagrody? Kto w dworze powinien zostać na swoim miejscu pracy? - Chłopi dziedziczą swoją ziemię, a ludzie z dwo­ ru zachowują swoją pracę zgodnie z umiejętnościami i potrzebami. - Umiejętności, zgadzam się. Ale ich potrzeby? One nic nie znaczą. Liczą się moje potrzeby. Stara Mary umie tylko siedzieć w kącie i prząść. Tylko przeszkadza. - A co proponujesz z nią zrobić? - spytała Alanna. Najpierw ogarnęło ją niedowierzanie, potem złość. Wzruszył ramionami. - To nie moja rzecz. Może sobie iść, dokąd chce. - Iść? - Z trudem wymawiała poszczególne słowa. - Iść, dokąd chce? Ona chce zostać w Fionnaway. Mieszka tu całe życie. Jeśli odejdzie, umrze. 112

- I tak niedługo umrze. Przecież starucha musi mieć już ze sześćdziesiąt lat. A Robbie... uprawia najlepszą ziemię w wiosce, ale jest kulawy i nie ma synów. Ta ziemia da lepsze plony, gdy zajmie się nią ktoś inny. - On już był kulawy, gdy służył łady Alannie! - Ale nie mnie. - Przyjmujesz ziemię, musisz też przyjąć na siebie odpowiedzialność. Rozłożył ręce. - Ale ja nie wiem, które z rzeczy, za jakie odpowiadam, są ważne. Nie wiem, czy służ­ ba mnie nie wykorzystuje. Gdybym tylko miał kogoś, kto wskazałby mi właściwą drogę... Mocno chwyciła go za nadgarstki i nachyliwszy się, spojrzała nań z bliska. - Ja cię poprowadzę. Uwolnił się z jej uścisku i po chwili sam chwycił ją w podobny sposób. - Ty? A co stara wiedźma może wiedzieć o zarzą­ dzaniu majątkiem? Gdyby tylko... - Gdyby tylko..,? - zawtórowała. - Gdyby tylko wróciła lady Alanna. - Błyskawica oświetliła jego wyostrzone rysy. Gładził jej dłoń opuszką palca. Zaskoczona odczuwanym ciepłem, przyjemnością, jaką dawały trzymające ją ręce, odetchnęła głęboko i spojrzała na ich połączone dłonie. Matko Święta! Jej dłonie. Próbując naprawić popełniony błąd, od­ parła czupurnie: - Gdyby Alanna miała wrócić i wziąć cię na męża, twoje życie nie byłoby warte złamanego pensa. - Chcesz powiedzieć, że Brice by mnie zabił? Niech próbuje. - Nie. To Alanna by cię zabiła. Obnażył zęby w pełnym rozbawienia uśmiechu. 113

- Gdyby Alanna wróciła i poślubiła mnie, na pew­ no bym sobie z nią poradził. Próbowała oswobodzić ręce, ale trzymał ją mocno. Podniósł je do ust i ucałował, po kolei jedną i drugą, a potem położył je na jej podołku. Wstał, przeciągnął się i stanął wyprostowany, dotykając krokwi na suficie. W szoku - które to uczucie zawsze towarzyszyło jej, gdy przebywała z łanem - patrzyła jakby zahip­ notyzowana jego obietnicami wierności i perspekty­ wą namiętności. Jednym krokiem znalazł się przy drzwiach i otwo­ rzył je, wpuszczając do środka wilgoć obmytego deszczem dnia. Spojrzawszy poza jego szeroką postać, dostrzegła błyszczące kałuże i słoneczne światło - tak jasne, że jego blask wywoływał w oczach niemalże fizyczny ból. Ian wyszedł na zewnątrz i złapał w wyciągniętą dłoń kroplę deszczu. Gdzieś w oddali kościelny dzwon wybił dwunastą. Odwrócił się do niej ze śmiechem. Wciąż siedziała schowana w głębokim cieniu. - Widzisz? Burza przeszła, gdy rozmawialiśmy. Mówiłem ci, że do południa będzie po wszystkim. *

Dawnymi czasy zawarto pakt człowieka z bestią, tworząc przymierze obu rodzin. Krew selków zaczęta zatem płynąć w żyłach MacLeodów. Z biegiem lat powstały kolejne związki selków i MacLeodów, zamieszkujących Fionnaway. Dzieci w większości były ludźmi, posiadającymi wszelako kil­ ka magicznych darów, które jednak z pokolenia na po­ kolenie zanikły. Selki zrozumiały, że to ludzie zawład­ ną ziemią. 114

ROZDZIAŁ

10

Ian nie potrzebował nawet swojego niezwykłego wyczucia, by stwierdzić, że coś jest nie tak. Gdy tylko postawił nogę we dworze, ogarnęła go nienormalna, niepokojąca cisza. Służący przemykali chyłkiem, za­ miast normalnie chodzić. Unikali jego wzroku. Im bardziej zbliżał się do wielkiego holu, tym bardziej złowieszczo brzmiała owa cisza. Śmierć? - pomyślał. Czyżby ojciec zmarł? Gdy był u niego rano, starzec żył, chociaż niewiele było w nim życia, Ian zmusił go do wypicia porcji wywaru z bukwicy i pozostawił pod opieką pani Armstrong. Lecz gdyby Leslie udał się już na spotkanie ze Stwór­ cą, pani Armstrong na pewno czekałaby na niego w tą wieścią przy wejściu. Nie, musiało się stać coś innego. I to bardzo złego. Wydłużył krok, idąc korytarzem i wtargnął do zala­ nej słońcem sypialni jak człowiek, który spieszy na ratunek ukochanej osobie. I stanął. - Co ty sobie wyobrażasz, wpadając tu tak po chamsku? Powinieneś był do tej pory nauczyć się lepszych manier. - Leslie Fairchild wychylił się z fo­ tela przy kominku, - Jego braki w wychowaniu za­ wsze będą plamą na dobrym imieniu Fairchildów dodał konfidencjonalnie do zmieszanej trójki wi­ dzów tej sceny. - Sam stworzyłeś tę plamę, ojcze - odparł zwykłym tonem łan. Był zdumiony. Kątem oka spojrzał na pozostałych obecnych. Z prawej strony Lesłiego siedziała Wilda, która jak zwykle przy jego ojcu sta­ ła się drżącym ze strachu dzieckiem. Obok niej zaj­ mował miejsce Brice. Ian spostrzegł, jak poklepał ją 115

pokrzepiająco po kolanie, po czym natychmiast za­ brał rękę, jakby w obawie, że na zbyt wiele sobie po­ zwolił. Edwin siedział z lewej strony starca, udając, że niczym się nie przejmuje. W środku sieci siedział zaś opasły i uśmiechnięty król-pająk. - Jesteś... przytomny - wydukał Ian. - Chciałeś rzec, żywy - prychnął Leslie. - Żeby mnie zabić, trzeba czegoś więcej niż jakiejś tam lek­ kiej choroby, co może cię nieco rozczarować. Jednak nie czuł się zupełnie zdrowy. Policzki miał sine, oddychał nieregularnie i widać było, jak pod okazałą, aksamitną szatą trzęsą się mu kolana. Wokół niego unosiła się nieprzyjemna aura śmierci, Ian podziwiał wysiłek woli, dzięki któremu ojciec w ogóle siedział prosto w fotelu. - Jakże szczęśliwi jesteśmy słysząc te słowa, sir. Odezwał się Edwin z uśmiechem, który był niemal szczery. - Krążyły różne pogłoski, więc pomimo za­ pewnień pańskiego syna, przybywając tu, obawiali­ śmy się najgorszego. Leslie uśmiechnął się wzgardliwie z wprawą czło­ wieka, który używał takich uśmiechów jako broni. - Nie, młodzieńcze, jeszcze nie położysz swoich łap na Fionnaway. Ta otwarta złośliwość starła z twarzy Edwina całą uprzejmość, zastępując ją strachem. Pośpiesznie włączył do walki swojego brata. - To nie ja odziedziczę Fionnaway, lecz Brice. - A, tak. - Leslie przeniósł wzrok na kulącego się Brice'a, potem znów spojrzał na Edwina. - Ale on wyjedzie do Londynu, prawda? A ty będziesz administrować tą ziemią, więc obaj zyskacie na mojej śmierci, Ian, nie stój tak przy drzwiach. Wejdźże! 116

Nie miał ochoty wchodzić. Właśnie potwierdziły się jego najgorsze obawy. Ojciec już wcześniej wiedział, zanim jeszcze wezwał do siebie Iana, że jego syn nie może odziedziczyć Fionnaway. Leslie miał świadomość, że istnieje kolejny dziedzic po Alannie i obiecał łanowi coś, czego nie mógł mu zapewnić. I dlaczego? Jeśli chodzi o Lesliego, na wszystko istniała prosta odpowiedź. Zrobił to, gdyż jest mściwy, jest najgorszym z całej nikczemnej rodziny Fairchildów. I jest z tego dumny. Ian powoli rozprostował zaciśnięte w pięści dłonie. Tak, zrobił to, co już wielu uczyniło przed nim przęchytrzył ojca. Teraz miał Alannę w garści. *

- Jesteś tu pastorem, ojcze Lewis. Powiedz mi, co mam robić? - Jestem, lady Alanno, i nie umiem powiedzieć, co robić. Zajrzyj w swoje serce. Będziesz wiedziała, jak postąpić. - Ale jeśli wrócę, Fionnaway zostanie bez swojej wiedźmy. Lewis poruszył się na ławie, szukając plecami no­ wego punktu oparcia o kamienną ścianę kościoła, by zebrać ciepło z oświetlonego słońcem miejsca. Jak zwykle nosił kilt, wełniane podkolanówki na chu­ dych nogach, kapelusz, i kubrak z długimi rękawami, by chronić wyschniętą skórę przed słońcem. Nic nie pomagało. Plamy wątrobowe znaczyły jego policzki, usta były spękane. - Słusznie. Nigdy dotąd nie byliśmy bez wiedźmy. - Ja naprawdę pomagam ludziom. Mieszam zioła, odbieram porody, ale nie uprawiam czarów. Ludzie wystarczająco mocno wierzą w magię, aby sami sobie 117

pomóc. - Siedziała na drugim końcu lawy w stroju wiedźmy, głaszcząc wielkiego kota, który leżał jej na kolanach. Pod nimi, tuż za krawędzią klifu, morze grzmiało i kołysało, poruszane podmuchami szkwa­ łów. Oboje podziwiali ten widok z niejakim podzi­ wem, lękiem, lecz zarazem z wielką przyjemnością. Z podziwem, bo morze przynosiło dobrobyt w Fionnaway. Z lękiem, gdyż sztormy niszczyły wszystko w bezdusznym ferworze. Z przyjemnością, ponieważ po prostu uwielbiała morze, we wszystkich jego na­ strojach, uwielbiała mieszkające w nim stworzenia, uwielbiała, bo uczyniło z niej osobę, którą teraz jest. Alannę MacLeod z Fionnaway. Letnią porą ławka była dostępna dla niepewnych, rozgniewanych, smutnych. Przychodzili tam chłopi i rybacy, by prosić o radę starego pastora, który do­ brze znał tutejsze życie i umiał jasno myśleć za spra­ wą natchnienia, jakie czerpał od Boga. - To jak najbardziej stosowne, aby ktoś z MacLeodów zamieszkał w Fionnaway. - Od czasu mojego odejścia nie wydarzyło się nic złego. - Zamilkła, jakby czuła się winna, lecz nic nie mogła na to poradzić. Zrobiła to, co zrobiła, aby chronić samą siebie, chociaż nauczono ją czegoś in­ nego. Nauczono ją, by myślała przede wszystkim o Fionnaway, czuła więc wyrzuty sumienia, gdy my­ ślała o swojej sromotnej ucieczce i niecnym oszu­ stwie. Whisky ugryzł ją lekko w palce, gdy przycisnęła go zbyt mocno. - Tak, to dla nas wielkie szczęście. Gdyby pan Fairchild uczynił coś, co naruszyłoby przymierze... Brązowe oczy pastora zmieniły barwę na szarą, stały się błyszczące. Alanna po raz pierwszy pomy­ ślała o jego rodzinie. Nie wiedziała, czy ma kogoś 118

bliskiego... Skąd wzięła się ta jego wysuszona, spęka­ na skóra, dziwny wzrok? - Gdyby pan Fairchild uczynił coś złego, wróciła­ bym natychmiast. - Ponoć pan Fairchild jest umierający. - Widziałam go. Może i jest umierający, ale... na­ dal mnie przeraża. - Gdy wtedy zaczął gramolić się z łóżka i krzyczeć jej imię, zastanawiała się, czy jest diabłem, niezwyciężonym w swej nikczemności, nie dającym się unicestwić. - Na pewno teraz nie może cię skrzywdzić. Wyraźnym gestem dotknęła siniaka koło oka. - Czy tego właśnie się boisz? Pan Lewis dostrzegał zbyt wiele. Zbyt wiele wie­ dział. Zresztą wszyscy w Fionnaway słyszeli o tym, jak kiedyś pan Fairchild zakradł się do jej komnaty i próbował wziąć ją siłą. Chociaż minęło już sporo czasu, niemiłe wrażenie pozostało. Tak, pozostało. Oznaczało moment, kiedy stała się dorosła. Od śmierci matki, kiedy Alanna miała sześć lat, była panią Fionnaway, wygadaną, trzeźwo myślą­ cą, zbyt pewną siebie dziewczyną. Wiedziała, po pro­ stu wiedziała, że jest nietykalna. Mówiła i robiła to, co chciała. Była dobrą córką, więc po śmierci ojca chodziła w żałobie, lecz nie mogła się okłamywać. Odczuła ulgę. Nawet kiedy pojawił się Leslie Fairchild i sądy utrzymały w mocy jego prawo do opieki, nadal wie­ rzyła, że nic nie może się jej przydarzyć. Śmiała się z niego, okazywała mu pogardę, robiła z niego bła­ zna. Nie rozumiała, że siedemnastoletnia dziewczy­ na nie miała szans w konfrontacji z okrucieństwem, które kształtował w sobie wieloletnim doświadcze­ niem. - Tak bardzo cię skrzywdził? - spytał pan Lewis. 119

- Kilka siniaków. Ta próba okazania się mężczy­ zną mogła nawet być zabawna, gdyby nie to, że... Zawahała się, bo trudno było jej się przyznać do swojej lekkomyślności. - Unaocznił mi, że jednak jestem bezbronna. - Wszystkie kobiety są bezbronne. - Ten staruch przyciskał mnie do łóżka, zakrywa­ jąc mi dłonią usta. Szarpał na mnie ubranie. - Na sa­ mo wspomnienie drżały jej ręce. - Uderzył mnie. W tym momencie dotarło do niej, że bez względu na stawiany opór, nie mogła go z siebie zrzucić. Pastor się zasępił. - Tak. Myślę, że gdy byłaś mała, za bardzo chroni­ liśmy cię przed światem. Ktoś powinien cię ostrzec, że istnieją tacy mężczyźni. - Wiedziałam, że oni istnieją. - Podrapała kota pod szyją, czerpiąc przyjemność z jego pomrukiwa­ nia. - Po prostu myślałam, że właśnie mnie nic nie grozi. - Można powiedzieć, że dostałaś lekcję, która mo­ gła się okazać o wiele bardziej bolesna. - Wiem. Teraz jestem mądrzejsza i to mnie cieszy. Nie mogę dłużej wykorzystywać mojej pozycji pani Fionnaway jako usprawiedliwienia dla mojej... - Furii? - poddał, gdy zamilkła. Nie odpowiedziała. - Sarkazmu i szydzenia? Wbiła wzrok w ziemię. - Dla mówienia tego, co chciałaś powiedzieć, bez względu na konsekwencje? Zrobiła się czerwona na twarzy, lecz nie mogła za­ przeczyć tym oskarżeniom. - Zawsze robiłaś rzeczy dobre i słuszne. Teraz je­ steś po prostu trochę bardziej dojrzała, a ja nie mo­ gę powiedzieć, że to coś złego. - Patrzył na nią spod 120

półprzymkniętych powiek. - Czy poznałaś już syna pana Fairchilda? Aż podskoczyła. Czyżby pastor czytał w jej myślach? -Tak. - Od czasu przyjazdu parokrotnie odwiedził nasz kościół. - Patrzył na nią uważnie. - Gdybym był ko­ bietą, powiedziałbym, że jest bardzo mężny. To określenie oznaczało odważny i piękny. Aianna musiała się z tym zgodzić. - Ale nie jest miły. - Niemiły? - Pastor machnął ręką. - Chcesz powiedzieć, że nie pozwoli ci jeździć sobie po grzbiecie. Ale też cię nie skrzywdzi cię. Sprawia wrażenie człowieka honoru i jestem pewien, że dałby ci bezpieczeństwo. - Człowiek honoru? - Przypomniała sobie poranne groźby. - Nie użyłabym tego słowa w stosunku do lana Fairchilda. On chce ożenić się z lady Alanną, aby przejąć Fionnaway. Pastor nie wydawał się zaskoczony czy zszokowa­ ny, tak jak oczekiwała. Zamiast tego pokiwał głową. - Aha, więc jeśli wrócisz, poślubisz młodego lana. - Potarł krzaczaste brwi tępym końcem wskazujące­ go palca, spoglądając na nią z namysłem. - Czy to byłoby takie złe? - Czy to byłoby takie...? - Niczym zbyt mocno skrę­ cona, a następnie uwolniona sprężyna, Alanna sko­ czyła na równe nogi. Whisky spadł na ziemię, wyraża­ ­­­ swój protest gardłowym miauknięciem. - To było­ by straszne. On nie jest lepszy od swojego ojca. - Czyżby? - Patrzył, jak Alanna chodzi nerwowo tam i z powrotem. - Ja go raczej lubię. Nie jest wyniosły. Przypomniała sobie swoją rozmowę z łanem, kie­ dy to uznał ją za podrzędną wiedźmę. Przecież tak uważał, prawda?

121

- I w ogóle jest dość spostrzegawczy - dodał pa­ stor. - Być może. Sądzi, że mogę przekazać wiadomość lady Alannie. - Bardzo spostrzegawczy. Gdy Ian do niej mówił, gdy patrzył na nią, myśla­ ła, że on zna prawdę i bawi się nią jak borsuk mysz­ ką. Ale tak nie było. Tak nie mogło być, bo w prze­ ciwnym razie zrobiłaby z siebie kompletną idiotkę. - Trudno mi uwierzyć, że bierze ojciec jego stronę - odezwała się. Kołysał głową w przód i w tył niczym morski ptak, odbywający przechadzkę po plaży. - Cóż, i tak musisz iść za mąż. Jesteś kobietą z kla­ nu MacLeodów i przez ciebie przechodzi linia rodu. Chcesz, żeby Fionnaway przeszło na drugą gałąź ro­ dziny? - Nie... - Wbiła palec stopy w ziemię. - Ale Ian Fairchild nie jest typem mężczyzny, jakiego chciała­ bym poślubić. - A więc ty się go boisz. - Też coś. Boję się. - Owszem, bała się, ale ma­ rzeń, jakie jej przynosił. Bała się tego uczucia, że to­ pi się w środku, gdy patrzy, jak on dumnie kroczy, ni­ czym zwycięzca, który mógłby przebierać w kobie­ tach. Bała się jego pragnienia, aby właśnie ona zosta­ ła tą kobietą. Ale Iana z pewnością się nie bała. - To dobrze - rzekł pastor, uśmiechając się tajem­ niczo. - Jestem pewien, że w Ianie Fairchildzie jest dużo dobrego, o ile zechcesz się do tego dokopać. - Groził, że wyrzuci starą Marię, która tylko siedzi i szyje, a także Robbiego z jego pola. - Zastanowiłbym się, czy ma w tym jakiś ukryty motyw. - Zanim zdążyła rzucić odpowiedź, podniósł rękę. - Tak czy inaczej, to nie jest koniec świata. 122

Wróć do Fionnaway, przyjrzyj się młodemu łanowi, a jeśli będzie ci pasował, weź z nim ślub. A jeśli nie, wystąp o zwrot Fionnaway w dniu swoich urodzin. - Oznajmił, że to nie będzie takie proste. Zamie­ rza iść do sądu i powiedzieć, że musiałam żyć jako upadła kobieta, skoro przetrwałam te cztery lata. Brice ma zrobić to samo i obaj będą ze sobą walczyć o opiekę nad moją ziemią. - Jest gotowy na wszystko, co? Nie zostawił ci in­ nego wyboru, jak tylko wrócić i wyjść za niego stwierdził Lewis. - Mogę się mylić, dziewczyno, ale wydaje mi się, że nie jest podobny do ojca. On by cię nie zmuszał. - Czyżby? - Twoje nieszczęście polega jeszcze na tym - wes­ tchnął - że nie ufasz żadnemu mężczyźnie, co? - Ufam tobie, pastorze. - Ale ze mnie jest mężczyzna tylko w połowie. Spojrzała na niego zaskoczona. - Jestem stary i raczej nie dałbym kobiecie przy­ jemności. - Jak by to było to, co czyni mężczyznę. Mój ojciec dał przyjemność dziesiątkom kobiet, jednak brakło mu stałości. Moi kuzyni udowodnili, że są rozpustni­ kami, ale to słabeusze. - Doświadczyłaś wiele zła - podjął Lewis. - Nie­ stety z tego powodu pokochasz dopiero wtedy, gdy zaufasz. Zesztywniała. - Umiem żyć bez miłości. Roześmiał się i podniósł kota, który ocierał mu się o nogi. - Żadne żywe stworzenie nie może istnieć bez mi­ łości. To właśnie poszukiwanie miłości jest przyczyną wielu głupich czynów. 123

Jego słowa brzmiały bardzo rozsądnie. Mówił do niej tak cierpliwie, aż w pewnej chwili poczuła się jak bohaterka melodramatu, trochę nawet jak lino­ skoczek, którego widziała kiedyś balansującego na linie. Wisiał w powietrzu tylko po to, by dać chło­ pom trochę uciechy. Mimo to powiedziała spokoj­ nie: - Nie urodził się jeszcze z kobiety mężczyzna, któ­ ry znęciłby mnie do podjęcia tegoż ryzyka. - Na pewno. - Biorąc kota pod ramię, pastor wstał i ujął Alannę za rękę. - W takim razie po co pytasz mnie o radę? Jesteś roztropną dziewczyną. Idź za głosem serca, zignoruj zimną rezerwę, jaką narzu­ ca ci logika, Ian to mężczyzna, więc gdy zrzucisz te szaty czarownicy i pokażesz się mu jako piękna da­ ma, zachowa się jak na mężczyznę przystało. Nawet nie próbowała odgadnąć, jakim sposobem przejrzał jej plan. Uśmiechnęła się tylko. Pastor pa­ trzył na nią z perspektywy starej sympatii. Wątpiła, czy Ian wpadłby w zachwyt na widok jej piegów i ru­ dych włosów, gdyby była biedna. Jednak musiała wyjść za mąż, musiała wrócić na ratunek swoim lu­ dziom, by obronić ich przed niesprawiedliwością la­ na, i uważnie obserwować jego poczynania. Gdyby okazał się wart... Wytarła dłonie o spódnicę. Gdyby okazał się tego wart, czyby go poślubiła? Czy podję­ łaby ryzyko z mężczyzną, który potrafił sprawić, że tęskniła za jego miłością? Że zrobiłaby wszystko, aby tę miłość zdobyć? Który potrafił zredukować jej ży­ cie do roli smutnej kobiety, jaką była niegdyś jej mat­ ka? Nie ufała nie tylko mężczyznom. Teraz, gdy po­ znała Iana, przestała ufać także sobie. - Zamówiłem ci przejazd - rzekł Lewis. - Drwal czeka na ciebie z wołami. 124

Jeszcze raz ścisnęła mocno jego dłoń. - Czy zajmie się pastor Whisky? - Wiesz, że tak. W końcu oderwała się od niego. Oto zostawiała swoje wolne życie, przyjmując na siebie zobowiąza­ nia i ograniczenia. Zawiązując starannie pod szyją kaptur mocno zniszczonej peleryny, aby ukrył jej lśniące, czyste włosy, podbiegła do wyładowanego drewnem wozu. - Czy wiesz, że przyjechali twoi kuzyni? - zatrzy­ mało ją wołanie pastora. - Tak słyszałam. - To mnie niepokoi. - Miał teraz trochę szorstki głos, wyrażający nieustępliwość. - Oni za nic mają przymierze. Nawet w nic nie wierzą. - Brice mówi, że jest człowiekiem nowoczesnym w tym zacofanym, pełnym przesądów świecie. Uśmiechnęła się, cytując kuzyna. - A Edwin tylko mu wtóruje. Nie martw się, pastorze. Dam sobie z ni­ mi radę. - Wierzymy w ciebie, panienko. Pastor nieczęsto używał wobec niej tego określe­ nia, zrozumiała więc głębię jego obaw i pokładanych w niej nadziei. - Wiem lepiej niż ktokolwiek, co by się stało, gdy­ by niewłaściwi ludzie przejęli Fionnaway. Będę na siebie uważała. Alanna podeszła do wózka i wsiadła, zajmując wolne miejsce z boku. Drwal popatrzył na nią. - Wiedźma - mruknął, po czym cmoknął na woły. Przytrzymała się, gdy ruszyli. Wystające gałęzie szturchały ją w boki i plecy, kiedy wóz kołysał się na nierównościach. Pożałowała, że nie może iść do dworu piechotą, lecz opuchlizna z jej kostki jesz125

cze nie zeszła, zaś Alanna nie wytrzymałaby nerwo­ wo, gdyby musiała czekać jeszcze jeden dzień. Z ca­ łej duszy pragnęła udać się w przeciwną stronę, wspiąć się na wzgórza, szukać przesyconych wilgocią zapachów lasu. Tym samym łamała dane samej sobie słowo: wracała do dworu przed śmiercią pana Fairchilda. W głębi serca wiedziała, że on znajdzie jesz­ cze jakiś sposób, żeby ją zniszczyć. Pomyślała o tym, jak będzie patrzył na nią Brice, jak Edwin z wyrazem najwyższego zaskoczenia na twarzy będzie szeptał różne uwagi. Miała świado­ mość, że każdy szkocki szlachcic będzie się zastana­ wiał, gdzież ona była i z kim. Jednak próbowała się tym wszystkim nie przejmować. W końcu miała dość innych rzeczy na głowie, niż koncentrować się na tym, co ludzie sobie pomyślą i co zrobią. Na przykład Ian Fairchild. Na przykład czy Ian Fairchild byłby zadowolony, gdyby zaproponowała mu pozycję swojego rządcy. Na przykład czy w tym tygodniu w piekle spadnie śnieg. *

Z biegiem czasu świat stał się coraz zimniejszy dla mistycznych stworów, takich jak selki. Przymierze na­ brało znaczenia, szczególnie jego konfidencjonalność. Mieszkańcy Fionnaway, odizolowani przez poszarpaną linię gór i wzburzone morze, niewiele rozmawiali z przechodzącymi tamtędy, rzadkimi wędrowcami. Zy­ skali sobie reputację gościnnych, lecz małomównych. Nie dbali o to. Mieli kamienie, które pomagały im prze­ trwać ciężkie czasy. Utrzymywali też wybrzeże w dziewi­ czym stanie dla swoich sprzymierzeńców - selków. 126

ROZDZIAŁ

11

Alanna zeskoczyła z wozu, gdy drwal zajechał na dziedziniec dworu Fionnaway. Serce waliło jej jak miotem, gdy myślała o swoich kolejnych posunię­ ciach, które miały w najbardziej widowiskowy spo­ sób przemienić ją z wiedźmy w lady Alannę. To mu­ siało się stać. Wiedziała, że to konieczne, ale gdy już zacznie, nie będzie odwrotu. Już nigdy nie zostanie anonimowa. - No, dalej, co tam robisz? - ponaglił ją drwal. Nie możesz sobie tak stać na dziedzińcu dworu pa­ na Fairchilda. On każe cię stąd usunąć. Rzuciła mu ostre spojrzenie. Jeśli potrzebowała mocnego bodźca, to właśnie go dostała. Dwór pa­ na Fairchilda! Niech go diabli! Rozłożyła szeroko ramiona i zawołała: - Dobrzy ludzie, spójrzcie, albowiem stanie się prawdziwy cud! Kobiety pracujące w ogródku koło dworu wypro­ stowały się. Dziewczyny w mleczarni stanęły przy drzwiach. Także mężczyźni wymieniający kostki na starym chodniku spojrzeli w jej stronę. Kennie wyszedł przed kuźnię i patrzył na nią wrogo. - Jestem dobrze znana w Fionnaway z tego, że zmieniam postaci, lecz teraz odkryję moją tajemni­ cę! - Przywołała gestem dzieci, które bawiły się koło stawu. Zbliżyły się ostrożnie. Jeden z murarzy prychnął tylko i wrócił do pra­ cy, lecz nagle ktoś odezwał się gdzieś z marmuro­ wych schodów, które prowadziły do wielkich drzwi dworu. - Stańcie i posłuchajcie jej. Dowiecie się czegoś. 127

Alanna podniosła wzrok i spojrzała prosto w oczy Iana. Patrzył na nią tak, jakby i on także nie mógł się doczekać, by usłyszeć o niej prawdę. Miała cichą na­ dzieję, że zszokuje go tak mocno, iż jego brązowe oczy zzielenieją, zmienią barwę tak jak jego pier­ ścień. Tymczasem służba już zaczęła się gromadzić, drwal także czekał, zaś Kennie dzierżył złowieszczo knypel w zaciśniętej dłoni. - Czasami zmiana postaci jest prosta. - Poluzowa­ ła węzeł, który przytrzymywał kaptur, który następ­ nie odrzuciła do tyłu. Wszyscy cofnęli się o krok na widok jej lśniących rudych włosów. Kobiety przygarnęły do spódnic swo­ ją dziatwę. Wtem usłyszała czyjś szept. - To włosy MacLeodów. - Tak. - Z uśmiechem wdzięczności przyjęła tę uwagę. - Włosy MacLeodów. I głowa, którą znacie równie dobrze jak własną. - Wyjęła szmatkę z kie­ szeni i poczłapała do studni. - Trzymajcie ją! - zawołał Kennie. - To wiedźma. Rzuci zaklęcie na studnię, tak jak rzuciła na mnie. - Nie bądź głupcem - odezwała się pani Arm­ strong, która stała przy sznurze z suszącą się bieli­ zną. - Nie widzisz, kim ona naprawdę jest? Rozległ się .szmer rozmów, gdy Alanna zanurzyła szmatkę w wiadrze z wodą. Szmer przybrał na sile, kiedy obmyła sobie twarz. Zajrzała do wiadra, by zo­ baczyć swoje odbicie, lecz w tym momencie usłysza­ ła głos pani Armstrong, która stanęła tuż obok. - Została jeszcze mała plamka na podbródku, milady. - Milady? - powtórzyła jedna z dziewcząt, pracu­ jących w mleczarni. Nazwala ją milady. 128

- Oto cudu ciąg dalszy - stwierdziła Alanna, roz­ wiązując sznur, którym była przepasana i zrzucając pelerynę. Roztrzepała włosy, aby opadły na jej ra­ miona, wygładziła suknię. Staromodny strój był tro­ chę zbyt ciasny w biuście, lecz jedyną suknię, która na nią pasowała, podarł Ian tamtej nocy, gdy usiło­ wała podciąć mu gardło. - Oto zmieniająca postać wiedźma stała się lady Alanną. - Zmieniająca postać wiedźma - rzucił ironicznie Ian - zawsze była lady Alanną. Odwróciła się do niego. Stał na skraju kręgu, jaki tworzyli ludzie. Wcale go nie zaskoczyła. Te groźby, które skierował wobec niej w chacie, miały na celu zmuszenie jej do powrotu do Fionnaway. Prosto w jego ręce. A ona w istocie zrobiła z siebie kompletną idiotkę. - Zawsze to wiedziałeś, prawda? Nie odpowiedział. Wieść o jej powrocie szybko się roznosiła. Z dworu wychodzili kolejni służący, z wioski biegli chłopi. Wszyscy już wiedzieli. Wtem jed­ na z dziewcząt zawołała: - Hej, Kennie, opowiedz nam jeszcze raz, jak to wiedźma skurczyła ci przyrodzenie. Gruchnęła salwa śmiechu. Kennie poczerwieniał jeszcze bardziej niż rozgrzane żelazo. Odpowiedział­ by na tę zaczepkę, rzuciłby buńczuczną groźbę, lecz niedaleko stała jego mała żona, opierając zaciśnięte pięści na biodrach. Wyciągnęła mocno szyję i spoj­ rzała nań przez wąskie szparki oczu. - Właśnie, Kennie, powiedz nam, jak wiedźma skurczyła ci przyrodzenie. A może masz na boku ja­ kąś spódniczkę, przez co nie możesz wypełniać mał­ żeńskiej powinności? Ruszyła ku niemu, lecz on się cofnął, rzucając knypel, po czym wybiegł przez bramę i puścił się w ucieczkę po zboczu. Żona ruszyła za nim. 129

Ian rozumiał, że wieść o powrocie Alanny szybko dotrze do ojca, nie miai jednak serca przerywać jej chwili triumfu. I rzeczywiście, gdy patrzył na nią, jak w promieniach słońca przemawia do swoich ludzi, poczuł zadowolenie i odzyskał zimną krew. To, co wydawało się piękne w świetle księżyca, niemalże go oślepiało w blasku dnia. Włosy Alanny jaśniały jak aureola nad jej głową, a sterczący kosmyk znamionował niezależność i ory­ ginalność. Ukryte przedtem kształty, krągłości i dołeczki na jej twarzy teraz promieniały, zaś uśmiech, z jakim pozdrawiała swoją służbę, wzbudzał w nim uczucie tęsknoty. Tym uśmiechem wkrótce okaże mu swą akceptację. Jest rozkoszna. Jest selką i wiedźmą. Jest jego. Wtem dojrzał, jak Alanna krzywi się i chwyta za ramię pani Armstrong. Przecisnął się przez krąg ludzi. - Lady Alanno, czy ta stopa bardzo boli? Gdy wziął ją w swe ramiona, odpowiedział mu tyl­ ko cichy pisk i przestraszone spojrzenie zielonych oczu. W swe ramiona. Dotykał ją pierwszy raz od ostat­ niej nocy. Od czasu, gdy rozbudził ją z głębokiego snu pocałunkami i delikatną pieszczotą dłoni. Decy­ zję, by rościć sobie prawo do niej, a przez to do jej własności, podjął racjonalnie i na zimno. To nie wy­ jaśniało wielkiej przyjemności, jaką odczuwał, gdy pieszczotami wydobywał z jej podatnego ciała jęki rozkoszy, nie wyjaśniało też jego uniesienia, gdy po­ zbawił ją dziewictwa. Gdyby przed nim był nawet tu­ zin mężczyzn, i tak zatrzymałby ją, lecz ona była je­ go. Tylko jego. 130

Teraz trzymaj ją i dławił jej opór. Przyciskając do siebie, przypominał jej doznania ostatniej nocy. Kiedy się uspokoiła, spojrzała nań zwężonymi oczami. Zrozumiał, że oto wspomnienia przybierają realną postać. Broniła się przed nimi, dławiła je. Uśmiechnął się niemal dobrodusznie. - Tchórz - rzucił wyzwanie. - Nie jestem tchórzem. Przecież jestem tutaj. Zaczął wchodzić po schodach. - Ano jesteś. Służba zaczęła klaskać, gdy wniósł ją przez drzwi, Aprobowali jego osobę, a więc i jego zaloty. Alanna również to zrozumiała. Wiedział o tym, widział, jak czerwienieją jej uszy, jak zaciska usta, jak sztywno reaguje na jego dotyk. Jak taka mała istotka jest w stanie okazać nardość? I dlaczego sądzi, że jego to obchodzi? Wniósł ją do przedsionka i posadził na ławie. - Unieś spódnicę - rozkazał. Otworzyła szeroko zdumione usta. Podchodząc do drzwi, zawołał, aby przyniesiono gorącą wodę. Gdy wrócił, jej podbródek wyrażał ta­ ki upór, jakby był wyrzeźbiony z granitu. Ukląkł więc przed nią i zarzucił skraj spódnicy na jej kolano. Nieruchoma szczęka zaczęła pracować, gdy usiło­ wała zakryć nogi. - Ian, służba może zobaczyć. - Służba nie ma znaczenia. Ważna jest twoja sto­ pa. Nie pozwolę, żeby moja narzeczona cierpiała. - Nie zgodziłam się zostać twoją narzeczoną. - Będziesz głupia, jeśli się nie zgodzisz. Jestem młody, pełen werwy, mam wszystkie zęby. - Otwo­ rzył usta i przeciągnął palcem po zębach, sprzedając się niczym koń. - Widzisz? Umiem dobrze śpiewać i jestem czarującym kompanem w każdej towarzy131

skiej sytuacji. W zasadzie... - lekkim ruchem odrzu­ cił za plecy jej skórzane pantofle - mogę przedstawić referencje. Lady Valery, która teraz mieszka na szkockich nizinach, gdy nie bryluje w angielskim towarzystwie, adoruje moją osobę. A czy słyszałaś kiedyś o Sebastianie Durant, wicehrabi Whitfield? Patrząc na niego jak na szaleńca, pokręciła głową. - Ha. To ważna persona, mój partner w intere­ sach, a za sprawą małżeństwa zostanie twoją rodzi­ ną. - Uniósł wzrok, by sprawdzić, czy będzie próbo­ wała mu się sprzeciwić, lecz wydawała się przytłoczo­ na samym ogromem jego żądań. Na to właśnie liczył. - Lord Whitfield również napisałby referencje. Za­ pewne nie towarzyskie. Podziwiam Sebastiana, lecz referencje towarzyskie od tego pirata nie są warte atramentu, jakim byłyby napisane. - On... jest piratem? - wyjąkała. - Tak, jeśli wziąć pod opinię wszystkich, którzy próbowali go kiedykolwiek oszukać. - Wziął od pani Armstrong miskę z wodą i sprawdził, czy nie za go­ rąca. Ochłodziła się wystarczająco podczas drogi z kuchni, postawił więc miskę na podłodze i zanurzył w niej stopę Alanny. Cofnęła nogę odruchowo, lecz po chwili się odprę­ żyła. - A więc jakie referencje mógłby ci dać? - Finansowe. Nie poślubisz biedaka. W sensie mo­ netarnym dobrze trafisz. - Niechętnie opuścił jej spódnicę, uważając, aby krawędź nie zamoczyła się w wodzie. - Bardzo dobrze trafisz. Na jej twarz wrócił lekki rumieniec, wrócił też upór. - Skoro z ciebie taka dobra partia towarzysko i fi­ nansowo, czemu się jeszcze nie ożeniłeś? - Powinienem był wiedzieć, że o to spytasz. Usiadł na piętach. - Rodzina mego ojca to Fairchil132

dowie, więc przyznaje, że twoja rodzina ze strony męża będzie stanowić utrapienie. Ale - znacząco uniósł palec wskazujący - poznałem już twoich kuzynów i o nich mogę powiedzieć to samo. Zastanawiała się, w jaki sposób ten powrót do domu kompletnie wymknął się spod jej kontroli. Miała wszystko zaplanowane. Miała przedstawić się jako lady Alanna, wszyscy mieli wpaść w zachwyt, miała pokazać swoim kuzynom, nędznym hienom, że ni­ czego w najbliższym czasie nie odziedziczą, miała spojrzeć na umierającego pana Fairchilda i wyrazić współczucie z powodu jego stanu oraz żal, że nie by­ ła mu w stanie bardziej pomóc... miała pokazać ła­ nowi - uzurpatorowi, kto tu rządzi. Tymczasem siedziała tylko z nim w przedsionku, mocząc stopę w misce pełnej ciepłej wody. A wszystko przez niego. Od chwili, gdy pierwszy raz na niego spojrzała, jedynie przeszkadzał jej w re­ alizacji precyzyjnie obmyślonego planu. Odwracając głowę od jego przystojnej, skupionej i wyrażającej pewność siebie twarzy, próbowała odzyskać nieco godności. - Brice to pyszałek, a Edwin... nie błyszczy. - Nie błyszczy? O mnie nigdy nie wyrażałaś się tak ładnie. Mogła mu dać kilka powodów, ale nie w obecno­ ści pani Armstrong. Ian jakby to zrozumiał, bo polecił: - Proszę przy­ nieść więcej materiału na opatrunek. Ukłoniła się i odeszła. - A teraz w imieniu wszystkich mieszkańców Fionnaway niech mi będzie wolno powiedzieć: witamy w domu, lady Alanno. Zarozumialec. Nie miał prawa mówić w imieniu mieszkańców Fionnaway. W jego głosie jednak nie 133

było buty. Raczej się przymilał, jakby sympatyzował z nią w jej dążeniu do objęcia rządów. - Kucharka przygotowuje wielką ucztę z okazji twego przybycia. Pani Armstrong kazała służbie czy­ ścić podłogi i przyszykować twoją komnatę. Oczywiście, że chciał, aby objęła rządy. Chciał ją poślubić. Kiedy to by się stało, on przejąłby rządy nad osobą, która rządzi majątkiem. Jakże korzystnie. - Dziś rano rozmawiałem z pastorem Lewisem. Wyrazi! zgodę, abyśmy wieczorem uczcili to wyda­ rzenie. Parsknęła śmiechem. Odbyła tę całą długą rozmo­ wę z pastorem o swoim powrocie, a tymczasem on już zarządził świętowanie jej powrotu. - Dziękuję. Zebrawszy odwagę, uniosła wzrok. Wpatrywał się nieprzerwanie w jej oblicze, jakby oceniał targające nią emocje na podstawie wyrazu twarzy, nad którym nie była w stanie zapanować. - Kazałem wytoczyć beczkę dobrego wina. Niegdyś jej ojciec troszczył się o to, aby wypełnia­ ła jego obowiązki, aby nie musiał robić tego sam. Pan Fairchild troszczył się o jej ziemie i bogactwa. Pastor troszczył się, by dotrzymała warunków przy­ mierza. Lecz ten człowiek, Ian, sprawiał wrażenie, jakby troszczył się o nią. - Może moglibyśmy uczynić z tego podwójne świę­ to, obchodząc uroczyście także nasze zaślubiny? Troszczył się o nią? Nie, to była dobrze jej zna­ na żądza posiadania ziemi. Poczuła się naiwna. Wyciągnęła ręce, aby dać mu po uszach. Wykonał unik i odskoczył. - Nie? A więc później. Jest już pani Armstrong z bandażami. 134

Pani Armstrong podała mu płótno, ukłoniła się i szybko uciekła, jakby jak najszybciej chciała zostaić ich samych. - Czy mogę dostąpić zaszczytu i obandażować ci ogę? Patrzyła na głowę pochyloną nad swoimi stopami i czuła kojące ciepło jego dłoni. Mruganiem stłumiła łzy. Gdyby była córką prostego człowieka i gdyby przychodził do niej adorator, życie byłoby o wiele prostsze... Uniosła wzrok, świat rozpłynął się w szarości. Morskie burze, które tak kochała, miały swój począ­ tek w tych szarych oczach, podobnie jak bryza, chmury górujące na niebie i niespokojne fale. Ode­ tchnęła głęboko, czując w płucach ożywcze, morskie powietrze. Podmuch uniósł ją, razem z jej ciałem, lecz wolną od ziemskich obowiązków i ograniczeń. Czuła kropelki wody, zapach soli, słyszała ryk fal i na własne oczy widziała słodkie, namiętne wyrazy uwielbienia ze strony mężczyzny. Przysuwał do niej ręce powoli, aby miała czas cof­ nąć się, uderzyć go w twarz. Nie uczyniła tego. Jedy­ nie patrzyła, zahipnotyzowana, jak położył ręce na jej piersiach. Jej piersi. Na Boga, nie ujął z szacunkiem jej dło­ ni, nie musnął jej warg delikatnym pocałunkiem. Odważnie dotknął jej piersi, zaś ona mu pozwoliła. Więcej niż pozwoliła. Westchnęła, jakby pragnęła tego dotyku. Unosiły się nagie nad obcisłym gorse­ tem. Zamknęła oczy, by pełniej smakować dotyk je­ go palców, którymi pocierał nabrzmiałe z podniece­ nia sutki. - Alanna. - Jego głos brzmiał jak we śnie, w tym śnie, który przeżyła, niemal cielesnym w swej zmy­ słowej głębi. Przyciskał ciało do jej kolan. Czuła 135

na piersiach jego oddech. Ustami dotykał jej kształt­ nej szyi. Zadrżała od tego ciepła, od tego, w jaki sposób ją smakował. Cały czas pieścił jej piersi. Zwarła mocno kolana, próbowała zatrzymać ogarniającą ją słabość, lecz on już wiedział. Musiał wiedzieć, bo naparł na nią, rozsunął jej nogi tak, że teraz trzymała go między uda­ mi. Położyła dłonie na jego piersi, bo przyszło jej do głowy, że powinna się opierać. Chciała się opierać. Przesunął usta za jej ucho, usłyszała jego szept. - Alanna. Jedną ręką sięgnął do jej pośladków i przysunął ją gwałtownie ku sobie, na samą krawędź ławy. Była otwarta dla niego, bezbronna, spódnica jej się uniosła. Przywarł do niej ustami. Jęknęła cicho i przygryzła wargę, by stłumić kolejne dźwięki. - Nie. - Pocałował ją w usta, liżąc miejsce, które przygryzła. - Chcę to słyszeć. Uwielbiam cię słuchać, Alanno. Jej usta. Jej piersi. Jej pośladki. Jej lędźwie. Był wszędzie, zalewając ją słodyczą i ciepłem niczym mio­ dem ze świeżej cukrowej bułki. Wypięła biodra, aby silniej doznać tego niebiańskiego wrażenia. Jeśli do­ brze to zrobi, jeśli on właściwie się poruszy, ona zaraz uleci, wysoko ponad chmury, potrącając fale, ogarnię­ ta wszechobecnym poczuciem wolności... razem z nim. Uniosła nieco ręce, chwytając go za rękawy, trzy­ mając mocno. Buchało od niego żarem niczym z pie­ ca, ona zaś jeszcze nigdy w życiu nie czuła takiego gorąca. Sutki jej twardniały coraz bardziej, podnie­ cone... głodne pieszczot... Odsunął się od niej tak gwałtownie, że niemal za­ protestowała, otwierając szeroko zdumione oczy. Niemal. Do chwili aż ujrzała jego pełne wzgardy oblicze. 136

Spadla na ziemię niczym ptak przeszyty strzałą. Poczerwieniała na całym ciele, od stóp do głów, lecz Ian tylko beznamiętnie poprawił jej gorset. Odsunął się, zostawiając na niej odcisk swego ciała, pozosta­ wiając ją pełną pragnienia, chłodną, po czym ujął w dłoń jej chorą kostkę. Zachowując się tak, jakby te wzniosłe chwile w ogóle nie miały miejsca, pochylił się jeszcze raz i zaczął zawijać jej stopę. Chciała przyłożyć mu pięścią albo udawać obojęt­ ność z taką samą wprawą, z jaką on to robił. Jednak od strony drzwi rozległ się jakiś odgłos. Podniosła gło­ wę i z niedowierzaniem patrzyła na stojącą tam postać. Znienawidzony, ochrypły szept pana Fairchilda uderzył ją jak kowalski młot. - Moja ukochana wychowanka nareszcie wróciła. *

Stopniowo informację o istnieniu przymierza zaczę­ to sobie przekazywać z ust do ust w postaci opowieści, która potem obrosła w legendę. W końcu tylko nielicz­ ni mieszkańcy wioski i rybacy dawali jej wiarę, tak sa­ mo jak nieliczni wierzyli w selki. MacLeod pozostał je­ dyną stroną układu, wałcząc z płotkami i wyśmiewając się z opowieści, jednakże cały czas znając prawdę, ro­ zumiejąc wagę całej sprawy. Wyznaczony przez MacLeoda strażnik pilnował ka­ mieni i miejsca ich ukrycia, gdy zaś nadszedł czas, zaniósł je na południe w celu sprzedaży. Potem, niepostrzeżenie jak cień, strażnik wrócił do Fionnaway, aby dopilnować, by nikt nie odkrył miejsca, z którego wydobył kamienie. MacLeodowie wiedzieli o tym strażniku, który był człowiekiem. Jednak nikt nie wiedział o strażniku pochodzącym spośród selków.

137

ROZDZIAŁ

12

- Moja droga wychowanko, gdzieżeś się podziewała? - spytał Leslie. - Nie traciłem nadziei przez te wszystkie lata, gdy poszukiwałaś gdzie indziej przy­ jemności. Me starcze kolana zesztywniały od reuma­ tyzmu, gdy modliłem się na zimnym kamieniu w ka­ plicy o twój bezpieczny powrót. Me stare serce nie­ mal umarło z braku twej życiodajnej czułości. Co za nikczemnik, pomyślał Ian. Nikt nie prze­ wyższał jego ojca w użyciu właściwych słów. Jedną krótką wypowiedzią spowodował, że Alanna okazała się winna, oszukańcza, splamiona grzechem, nie­ wdzięczna, małostkowa i rozwiązła. Jeszcze przed chwilą zaciskała na nim swoje dło­ nie. Teraz palce jej zwiotczały, patrzyła ponad ramie­ niem lana tak blada, jakby ujrzała ducha. - Zioła - wyszeptała. Przez nią Ian ponownie przeżył szok, jaki towarzy­ szył mu, gdy zobaczył ojca powracającego do dawnej formy, tryskającego mściwym jadem. Czyżby to dzię­ ki ziołom Leslie stanął na nogi? Być może, ale bar­ dziej prawdopodobne, że to diabeł uleczył go na ty­ le, by mógł się jeszcze raz zabawić. łan zaczął pocierać jej dłoń, aż spojrzał na niego błyszczącymi ze zdumienia oczami. Potem uśmiech­ nął się tak, jakby Leslie w ogóle się nie liczył i moż­ na go było potraktować jedynie wzruszeniem ramion. Przedtem spłynął na nią rumieniec upokorzenia, gdy Ian odsunął się od niej. Teraz ponownie się za­ czerwieniła na samo wspomnienie, łan chciał głośno zakląć. Tak bardzo jej pragnął, ale pomyślał, że w obecności ojca ten stan mu szybko przejdzie. 138

Nic z tego. Nie, gdy jej policzki płonęły, gdy jej włosy leżaty na ramionach zmierzwione jego dłońmi. Myślał, że już nigdy nie wstanie z klęczek. Zdawało się, że natchnął ją odwagą, gdyż powie­ działa wolno: - Nie byłam daleko, panie Fairchild. Mógł mnie pan znaleźć, gdyby pan poszukał. Ian odwrócił się ostrożnie, aby ojciec nie spostrzegł jego erekcji, i spojrzał na niego. Starzec stał podtrzymy­ wany przez dwóch drżących służących. Spoglądał na la­ na i Alannę zwężonymi oczami, jakby potrafił wyczytać z ich twarzy szczegóły ostatnich namiętnych chwil. - Wróciłaś, żeby wprowadzić w życie nasze zarę­ czyny. Aż potrząsnęła ręką, za którą trzymał ją Ian. -Nie. - Nie - powtórzył z jeszcze większym naciskiem Ian, lecz nadał głosowi miłe brzmienie. - Ona jest moja, ojcze. Jeden z podtrzymujących Lesliego mężczyzn wy­ dał krótki okrzyk zdziwienia. Próbowała wyswobo­ dzić swoją dłoń. Jednak Ian wytrzymał spojrzenie oj­ ca i zarazem przytrzymał Alannę. - Twoja? - rzucił ostro Leslie. - Jakim prawem? - Sam korzystam w przysługujących mi praw, wiesz o tym. - Korzystasz... - Leslie nagle pobladł. - To znaczy, że ją posiadłeś? - Nie! - Alanna wreszcie wyrwała mu swoją dłoń. łan nie chciał jej podarować nawet tego małego zwycięstwa. Naparł na nią, gdy siedziała. - W każdy możliwy sposób - odpowiedział ojcu. - Jak mogłeś? - spytał Leslie. - Nie zrobił tego - Usiłowała wbić w niego pa­ znokcie. 139

Zwinął jej dłonie w pięści i przytrzymał je. - Byłem niezbyt grzeczny. Nie miała wyboru. - Nie zrobił tego - powtórzyła. Ian wiedział, że środki odurzające przyćmiły jej pa­ mięć o ostatniej nocy. Zioła i wewnętrzna niechęć do przyznania prawdy, jakby w ten sposób mogła zmie­ nić prawdę. A on ją posiadł i teraz rościł sobie do niej prawo. Pochwycił jej wzrok, wymuszając wspomnienie. - Nie zrobiłem tego? Powieki jej opadły, rozchyliła usta. Przez moment wyglądała jak kobieta wspominająca chwilę ekstazy. - Do diabła! Przekleństwo Lesliego przywróciło ją do teraźniej­ szości. Obrzuciła Ilana wściekłym spojrzeniem. - Ja nic nie pamiętam. - Bardzo prawdopodobna historia - uciął Lesłie. Jesteś bardzo cenną własnością, ale nie pozwolę, że­ by mój syn pierwszy jej używał. Odsunęła Ilana na bok i skoczyła na nogi, jakby wzburzenie wyleczyło jej chorą stopę. - Nie jestem żadną własnością, lecz panią Fionnaway, potomkiem w linii prostej pierwszego z MacLeodów. Sama wybiorę sobie męża, a dopóki tego nie uczynię, możecie sobie obaj iść do diabła. Od strony drzwi rozległ się głośny aplauz. - Brawo, kuzynko! - Brice wszedł do pomieszcze­ nia, mając za plecami Edwina. - Dobrze powiedzia­ ne. Edwin i ja jesteśmy tu po to, aby cię wspierać tak długo, jak będziesz nas potrzebować. Brice uśmiechał się z politowaniem, lecz pofałdo­ wany żakiet świadczył o tym, że biegł tu jak szalony, aby potwierdzić płotkę o jej powrocie. Nie pytał, gdzie się podziewała. To nie miało takiego znacze­ nia, jak to, w jaki sposób jej powrót wpłynie na nie­ go i jego majątek. 140

- Mając takie wsparcie... - zaczęła ogniście. Zro­ biła krok i kopnęła miskę, rozpryskując ciepłą wodę. Zafascynowany Ian patrzył, jak Alanna nabiera głęboko powietrza. Rumieniec stopniowo ustępował z jej twarzy, powoli rozprostowała zaciśnięte pięści. Spojrzała w jego stronę, jakby przypomniała sobie uwagi, jakie czynił o Brisie i jego intencjach. Czy rzeczywiście rozmawiał z nią jeszcze dziś rano? Na jej twarzy pojawił się miły uśmiech. Opanowała się, co zyskało podziw Iana. Emocje dowodziły, że na pew­ nych rzeczach bardzo jej zależało, co można było wy­ korzystać we właściwy sposób. Lecz Brice podszedł bliżej i chwycił ją za ramię tak mocno, że pewnie został na nim siniak. - Gdzie byłaś, kuzynko? - spytał niskim głosem. Czy zbezcześciłaś imię MacLeodów? - Nie! - Próbowała oswobodzić się, lecz on jej nie puszczał. Wciąż patrzył na nią złowrogo. - Nie zrobi­ łam nic niegodnego. - Obrzuciła go i jego londyńskie ubrania z wyraźną pogardą. - A czy ty możesz powie­ dzieć to samo, kuzynie? - To, co ja robię, nie powinno obchodzić kobiety stwierdził. - Zaś czyny pani Fionnaway są dla nas wszystkich bardzo istotne. - Nic się nie zmieniłeś, Brice. Wciąż jesteś nadę­ tym osłem. - Być może, ale musisz się ze mną liczyć - rzekł złowieszczo. Na to potwierdzenie ostrzeżenia, które wcześniej wyraził Ian, Alanna zerknęła na niego przelotnie, po czym odwróciła wzrok. Wyrwała się z uścisku Bri­ ce'a i podeszła do najmniej niebezpiecznego męż­ czyzny w tym całym towarzystwie. - Kuzyn Edwin! Jak miło cię widzieć. Czy podasz mi swoje ramię? Nadwerężyłam sobie nogę w kostce. 141

Edwin rozpromienił się, wysuwając ku niej ramię. - Oczywiście, kuzynko. Z rozkoszą będę ci towa­ rzyszył - Jak to miło, że wreszcie ktoś cieszy się na mój wi­ dok. - Rzuciła złowrogie spojrzenie Brice'owi i opar­ ła się na Edwinie. - Ty zawsze służyłeś mi pomocą. Pamiętasz, jak byliśmy dziećmi? Gdy się biliśmy, Brice zawsze spuszczał nam obojgu tęgie lanie. Ian zrozumiał, że próbowała go wyłączyć, podkre­ ślając swoją przynależność do rodziny, Ian i Leslie zostali potraktowani jako obcy. - Tak, zawsze byłem lepszy - rzek! z przechwałką Brice. - Zawsze byłeś większy ode mnie i starszy od nie­ go - odparła zadziornie. - To prawda. - Brice najwyraźniej niczego się nie wstydził. - Ale najzabawniejsze było to, że zawsze rozkładałaś Edwina. Pamiętasz, jak płakał? - Na litość boską, Brice! - Edwin oblał się rumień­ cem. - Miło się bawiliśmy, prawda? - spytała dyploma­ tycznie Alanna. - Mazgaj i tchórz - rzucił Brice. Alanna poklepała Edwina po dłoni, tłumiąc uśmiech, po czym ruszyła ku drzwiom. Wtem zatrzy­ mała się. W wejściu stała Wilda, pięknie uczesana, w wypra­ sowanej sukni, z pelisą na ramionach i w rękawicz­ kach, najwyraźniej obawiając się chłodu. Tuż obok siebie Alanna usłyszała jednocześnie dwa głębokie westchnienia. Spojrzała na Edwina. Miał usta otwarte jak śnięta ryba. Przeniosła wzrok na Brice'a. Po raz pierwszy w życiu ujrzała u niego męską żądzę posiadania i pełną determinację. Po chwili odezwało się samo piękne zjawisko. 142

- Tak myślałam, gdzie się podziali wszyscy pano­ wie. To trochę kłopotliwe, tak nagle znaleźć się sa­ mej jedynie ze służącymi, gdy mam kłopoty, żeby ich zrozumieć, chociaż bardzo się starają mi pomóc. Są bardzo mili, lecz matka mówi mi, że ja nie jestem zbyt błyskotliwa, i to pewnie prawda, tylko nie poj­ muję, czemu ona wciąż mi to powtarza, chyba że my­ śli, że nie zrozumiałam tego za pierwszym razem, co jest głupie, bo może i brakuje mi wybitnej inteligen­ cji, ale słuch mam bardzo dobry. - Uśmiechnęła się do Alanny. - A jak z twoim słuchem? Przytłoczona, jak zwykle, potokiem słów, Alanna powiedziała tylko: - Doskonale. - To świetnie. Ważne przecież, aby dobrze funk­ cjonowało całe ciało, chociaż, oczywiście, nigdy nie byłabym nieuprzejma wobec osób, którym mniej sprzyjało szczęście niż mnie. Znaczy się, gdybym by­ ła psem, nie chciałabym, aby ludzie kopali mnie tyl­ ko dlatego, że nie mówię po angielsku. A może i ko­ pią. To znaczy, nigdy nie słyszałam, aby pies mówił po angielsku, ale może gadają między sobą, gdy nikt tego nie słyszy. Ian zaśmiał się zachwycony i uśmiechnął do ku­ zynki. Alanna spojrzała na niego zimno. Nikt nigdy, w całym jej życiu, nie nazwał Alanny piękną. Zanim poznała Wildę, uważała się za kobie­ tę praktyczną i nie myślała szczególnie o urodzie. Nie dbała o to, czy ktoś dostrzega jej urok. A Wildzie, na­ wet gdy będzie miała osiemdziesiąt lat, mężczyźni na­ dal będą nadskakiwać. Nawet teraz Ian uśmiechał się do niej i Alanna zapragnęła nagle być piękną. Lecz jedynie bestia mogła być zazdrosna o tak słodką kobietę. Zdesperowana, wyciągnęła do niej rękę. 143

- Jestem Alanna MacLeod, pani Fionnaway. Wilda skłoniła się i ujęła dłoń Alanny z prawdziwą przyjemnością. Najwyraźniej jej nie rozpoznała. - Miło mi bardzo. Wilda Fairchild. Nie jestem pa­ nią niczego, ale jestem damą, bo mój ojciec ma tytuł księcia, ale nie ma potrzeby nazywać mnie „lady", bo to takie formalne, a ja po prostu wiem, że zostanie­ my przyjaciółkami. - Wildo - odezwał się Leslie ze złością. - Przestań gadać. Wilda pobladła i puściła dłoń Alanny. - Tak, wuju. - Jesteś najbardziej nieznośną... - podniósł głos Leslie, ale Iłan mu przerwał. - Stwierdzenie, że Wilda jest nieznośna, gdy mó­ wi, jest jak stwierdzenie, że ocean grzmi w czasie sztormu. - Podszedł do Wildy, ujął jej dłoń i pochy­ lił się nad nią. - To niesprawiedliwy osąd wobec mu­ zyki, będącej dziełem natury. Ałanna próbowała ocenić, czy Wilda właśnie zo­ stała obrażona, czy raczej ocalona, lecz ona najwy­ raźniej nie dostrzegała takich niuansów. Przykleiła się do Iana z uśmiechem, ukazując idealnie białe zę­ by i śliczny dołeczek w podbródku. - Jesteś dla mnie taki słodki. Jak zawsze. - Spoj­ rzała na Alannę. - Jest taki miły, prawda? Ian uśmiechnął się do Alanny, która wyraźnie szuka­ ła właściwych słów. To, co z nią robił wcześniej w tym pomieszczeniu, wcale nie było miłe - było cudowne. Nie mogła mu spojrzeć w oczy na samo wspomnienie. - Och, z pewnością uważasz, że jest miły- powiedzia­ ła Wilda pocieszająco. - Wszystkie kobiety tak myślą. Brice najwyraźniej zdecydował, że to cudowne ob­ jawienie ignorowało go już wystarczająco długo, więc podbiegł i stanął u boku Wildy. 144

- Ja też jestem miły! - I ja! - Edwin puścił dłoń Alanny i odsunął brata, aby móc nasycić się widokiem Wiłdy. Alanna została na chwilę sama, chwiejąc się na jednej nodze. Już po chwili była zdana na łaskę Iana, który bez zastanowienia opuścił kuzynkę i z uśmiechem podszedł do niej. - Być może, milady, pozwolisz mi odprowadzić się do wielkiej sałi? - Podał jej ramię. Spojrzała na nie. Szła, lekko podskakując, by utrzymać równowagę. - Jeśli mnie weźmiesz, nie przyniesie ci to ujmy rzekł z przekonaniem. - Nie, ty sam już to zrobiłeś. - Jego słowami. Co więcej, pieścił jej piersi, właśnie tu, w tej izbie. Po­ stępował z nią tak, jakby robił to już w przeszłości, jakby miał pewność, że jej się to spodoba. Do diaska, czy była tak łatwa, jak przypuszczali jej kuzy­ ni? - Przyniosłem ci ujmę, by cię ocalić przed moim ojcem. - Uczyniłeś to, aby móc rościć sobie prawa do Fionnaway. - Z pewnością jestem mniejszym złem. - Przestał się uśmiechać. Nie zaprzeczył jej oskarżeniu. Pragnął jej ziemi, a ona, niestety, to zrozumiała. Któż zresztą nie chciałby posiadać Fionnaway? Już samo wejście do dworu ukoiło ból, jaki nosiła w duszy. Zerknęła na Lesliego, który przyglądał się im ba­ dawczo. Powoli wzięła Iana za rękę. - Ona wcale nie wygląda na kobietę, która dostą­ piła przyjemności - warknął Leslie. Odpowiedź Iana była niezmienna, - Ona jest moja. 145

AJanna próbowała zabrać rękę, lecz trzymał ją mocno w obu swoich dłoniach. Ogrzał ją, po czym przysunął sobie do ust. Dotyk jego warg, sposób, w jaki patrzył na nią spod ciemnych brwi, przypomi­ nały jej tamten sen. Zawstydziła się, gdyż rumieniec oblał całą jej twarz. Ian spostrzegł to i się uśmiechnął. - Moja - powiedział do niej szeptem. Leslie obserwował, jak Alanna kuśtyka do wyjścia, opierając się na ramieniu Iana. Obserwował, jak Wilda uśmiecha się do Edwina, jak jej uśmiech staje się jeszcze bardziej promienny, gdy przeniosła wzrok na Brice'a. Ujrzał wyraz twarzy Edwina, który po raz kolejny zrozumiał, że jego starszy brat znowu wygry­ wa i zgarnia wszystko dla siebie. - Edwin! - zawołał Leslie. Chłopak był zbyt grzeczny, aby go zignorować. - Tak, panie? - Ci służący to niezdary. - Leslie machnął lekce­ ważąco ręką i odprawił ich. - Czy będziesz tak miły i pomożesz mi położyć się do łóżka? Chyba trochę się dziś przeforsowałem. - Oczywiście, proszę pana - odparł Edwin, lecz nie mógł oderwać wzroku od Wildy, która tymcza­ sem położyła swoją boską dłoń na ramieniu Brice'a. Opuściła skromnie wzrok, a po chwili, gdy Brice coś do niej powiedział, podniosła oczy i parsknęła śmie­ chem. Razem opuścili pomieszczenie, zaś na twarzy Edwina odmalowały się mordercze zamiary, właści­ we obliczu Fairchilda. - Twój brat i Wilda już się dobrali w parę, co, Edwin? - Leslie uśmiechnął się, lecz zaraz stracił równowagę. Edwin doskoczył do niego z wyciągniętą ręką. Leslie oparł się na niej całym ciężarem. 146

- Czy masz swój własny dom? Edwin zesztywniał. - Nie, proszę pana. A dlaczego pan pyta? - Bo na pewno nie będziesz mógł z nimi mieszkać, gdy wezmą ślub. - Leslie odwrócił głowę i uśmiech­ nął się do Edwina, lecz młody mężczyzna był tak zszokowany, że nawet nie odpowiedział uśmiechem. Leslie spoważniał. - Ty i ja musimy sobie porozma­ wiać. Mamy ze sobą wiele wspólnego.

Alanna siedziała w swojej sypialni z księgami ra­ chunkowymi na kolanach, opierając stopę na otoma­ nie. Tuż przed nią stał Armstrong i ściskał w rękach czapkę, gdy tymczasem palec Alanny wędrował po kolejnych wierszach liczb, oznaczających debety i kredyty, jakie zostały zaciągnięte w ciągu ostatnich trzech lat. - Nie wiem sama, dlaczego powinnam czuć zdzi­ wienie, że wydatki przewyższają wpływy. - Zwróciła uwagę na szczególnie denerwujące żądanie zapłaty od krawca w Londynie. - Ten rachunek ma prawie dwa lata. - To z ostatniej wizyty pana Fairchilda w Londy­ nie. - Armstrong miał nieszczęśliwą minę. - Później nie czuł się już na tyle dobrze, aby wyjeżdżać, z cze­ go powinniśmy się cieszyć, milady. - Jak taki człowiek śmie przyjechać do kwitnącego majątku, jakim było Fionnaway, i wykorzystać jego zasoby tak szybko, że dwór nie może się już podźwignąć? - Podniosła plik rachunków i potrząsnęła nim, żałując, że to nie jest gardło Fairchilda. - Wydał ty­ siące funtów na wszelkie możliwe luksusy, a nie wło147

żyi ani pensa w ziemię. - Wyciągnęła z pliku jeden szczególnie wysoki rachunek. - Czterysta funtów za buty w czasie ostatniego roku, gdy on prawie w ogóle nie chodzi? - Wiem, milady, lecz co mogłem zrobić? Nie by­ łem w stanie powstrzymać tego człowieka. Jej gniew wywołał w Armstrongu poczucie winy, czego wcale nie chciała. - Oczywiście, że nie byłeś w stanie. Wyrzuciłby cię albo zrobił jeszcze coś gorszego. Nie. Zanim jeszcze uciekłam, wiedziałam, że dla dobra Fionnaway zro­ bisz wszystko, co w twojej mocy. - Próbowałem. Ałe, za przeproszeniem, są pewne rzeczy, które koniecznie trzeba zrobić. W czasie ostat­ niej wielkiej zimowej burzy ze stajni zerwało kawał dachu. Trzeba go wymienić, zanim ponownie wróci zi­ ma, bo inaczej stracimy kilka najlepszych koni. Przypomniała sobie uwagę Iana, że stajnia wyma­ ga naprawy. Chyba miał rację, co ją jeszcze bardziej rozzłościło. Mówił jeszcze inne rzeczy, więc spytała: - Słyszałam, że były kłopoty z niektórymi zagrodami? Armstrong zdumiał się. - Widzę, że panienka bardzo się interesowała ma­ jątkiem. - Na ile tylko mogłam - mruknęła. Wstydziła się, że wykorzystuje informację pochodzącą od Iana, choć nie wyjawiła źródła. - Tak. Ta sama burza dokonała wielkich zniszczeń w zagrodach chłopów mieszkających na wzgórzach, gdzie nie ma zbytniej osłony. Z trudem zarabiają na życie, więc nie są w stanie sami naprawić swoich dachów. A pamięta panienka terasy, o których mó­ wiłem, jeszcze zanim panienka znikła? Pamiętała. Armstrong miał nadzieję, że ich wyko­ rzystanie pozwoli zwiększyć areał Fionnaway. 148

- Kiedyś były na to pieniądze. Nie mów mi, że zostały wydane na buty. Znowu spojrzała na księgi. Nic nie mogło odmie­ nić ponurej prawdy. Wtedy mówiła sobie, że jej odej­ ście nie będzie miało znaczenia. Mówiła sobie, że Fionnaway będzie prosperować równie dobrze jak wtedy, gdy sama zarządzała majątkiem. Jednak sama się oszukiwała, stworzyła te fałszywe teorie, aby zmniejszyć swoje poczucie winy. Gdyby została, mu­ siałaby poślubić Fairchilda, to fakt, ale przynajmniej Fionnaway i jej mieszkańcy mieliby się teraz znacz­ nie lepiej. - Fionnaway potrzebuje świeżego kapitału - po­ wiedziała cicho. - Ile potrzebujemy? - Tyle, iłe są warte cztery kamienie - odparł. - I to nie z tych małych - dodał brutalnie. Wstała, kuśtykając podeszła do kominka i odliczy­ ła cegły - dwanaście w dół, cztery w bok. Pogrzeba­ czem wyciągnęła chropowatą cegłę ze ściany. Armstrong patrzył tak jak zawsze; był strażnikiem MacLeodów, jednym z długiej linii służących, którzy znali ten sekret. Szufelką sięgnęła do otworu, wyjmując szkatułkę. Była wykonana z gładkiego, szarego kamienia i pa­ miętała czasy przymierza, kiedy to stwory chodziły po ziemi, zaś ludzie kryli się niepewnie w lasach. Po­ stawiła pudełko na stole i usiadła. Armstrong stanął w taki sposób, aby chronić ją i szkatułkę przed oczami osoby, która bez pukania mogła nagle wejść do pokoju. - Pilnowałem, żeby ogień nigdy nie wygasł, w dzień i w nocy. Powinny być ciepłe. Pośliniwszy palec, Alanna dotknęła skrzyneczki. - Już robi się chłodna. - Odczekali chwilę. - Wiesz co masz zrobić - dodała beznamiętnym głosem. 149

Zawieziesz kamienie do Edynburga. Sprzedaj je te­ mu samemu jubilerowi, który już wcześniej od nas kupował, o ile przysięgnie zachować tajemnicę. W przeciwnym razie znajdź innego. A wracając, uważaj na zdrajców. Już kiedyś próbowali jechać za tobą. - Dlatego właśnie jestem strażnikiem, milady. Nikt za mną nie pojedzie, jeśli tego nie będę chciał. - Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale się zawahał. - No, mów - ponagliła go. - Grace i ja mamy siedmioro dzieci, a ja się starzeję. Spojrzała na niego zaskoczona. Armstrong? Sta­ rzeje się? Przecież zawsze był dla niej podporą: silny, nieustępliwy, znający swoje obowiązki, pomagający jej na każdym kroku. - Nie leżę jeszcze na łożu śmierci, więc niech pa­ nienka nie patrzy na mnie w taki sposób. - Pokiwał głową. - Ale już czas, aby nauczyć wszystkiego moje­ go następcę. Tak jak ja jestem strażnikiem, który przekaże tradycję przymierza, gdyby coś się stało MacLeodom, tak samo musi być ktoś, kto może mnie zastąpić. Zauważyła u niego jego siwe włosy, zmarszczki wokół oczu i zrozumiała, że mówi prawdę. Był jesz­ cze w sile wieku, ale za dziesięć lat to się zmieni, zaś przymierze było zbyt ważne, aby pod wpływem sen­ tymentów narazić je na niebezpieczeństwo. - Czy wybrałeś któreś z dzieci, aby uczynić je swo­ im następcą? - Ellie. Ma dopiero osiem lat, lecz jest uczciwa i można jej ufać, że dotrzyma słowa. - Napęczniał z dumy. - Poza tym, milady, nie było jeszcze dziecka, które potrafiłoby tak jak ona być czyimś cieniem. Jej matka rozpacza z tego powodu, lecz Ellie będzie dla panienki idealna. 150

- A więc zabierz ją do Edynburga. - Wstrzymując oddech z emocji, otworzyła wieko. - Gdy wrócisz, a Ellie zechce, poprosimy pastora, aby nauczy! ją pierwszych ślubów. - Zajrzała do środka, skąd ema­ nował ognisty blask, i, jak zawsze w takiej chwili, odetchnęła z ulgą. Kamienie były na miejscu, jeszcze ciepłe, piękne i zdrowe. Teraz ocalą Fionnaway tak samo, jak czyniły to wielokrotnie w przeszłości. W takich chwilach towarzyszyło jej pewne napię­ cie. Wybrała cztery duże kamienie o różnych kształ­ tach. - Teraz zostaną już tylko dwa - powiedziała. - Niech je panienka schowa. Będą na czarną go­ dzinę. Gładka, acz lekko pofałdowana powierzchnia ka­ mieni zabłysła w świetle. Nawet w tej krótkiej chwili, gdy trzymała je w dłoni, zaczęły zmieniać barwę. De­ likatna morska zieleń stała się błękitem i zalśniła, gdy wewnętrzny ogień zamigotał żywo. Ostrożnie umieściła trzy kamienie w wełnianym woreczku wy­ łożonym satyną, który trzymał Armstrong. Ostatni kamień trzymała jednak w dłoni. W końcu wydusiła z siebie pytanie, którego poprzysięgła sobie nigdy nie wypowiedzieć. - Czy wiesz coś o pierścieniu, który nosi pan łan? - Nie, panienko. To na pewno jeden z naszych, ale ja go nie rozpoznaję. Każdy kamień był wyraźnie inny, klejnot Jana mu­ siał więc pochodzić z dawnego pokolenia. - Powiedział, że pierścień należał do jego matki. - Czyżby? Armstrong nie udzielił żadnych innych wyjaśnień, przekazała mu więc kamienie, a on szybko schował woreczek pod ubraniem. Z ukłonem ruszył w kierunku wyjścia. 151

- J a dobrze pamiętam moje własne śluby. Nikomu nie wyjawię pochodzenia kamieni. Wtem uniósł głowę niczym wilk wyczuwający nie­ bezpieczeństwo. Obrócił się na pięcie i na palcach podszedł do drzwi. Gwałtownym ruchem otworzył je, wyskoczył na korytarz i pobiegł. Podeszła kulejąc do drzwi, lecz nim do nich dotar­ ła, Armstrong już wrócił. Była tak spięta, że ledwie mogła oddychać. - Co to było? - Ktoś podsłuchiwał. Nie złapałem go, ale był tu, tego jestem pewien. Przełknęła ślinę. - Ile mógł usłyszeć? - Nic. Te drzwi są zbyt grube, by przedostawały się przez nie dźwięki rozmowy, ale to i tak bez znacze­ nia, prawda? - Spochmurniał. - Jeśli ktoś słuchał, to wie, że kryje się tu jakaś tajemnica. Niech panienka uważa na siebie, gdy wyjadę. Niech panienka będzie ostrożna, bo gdzieś w pobliżu czai się zdrada.

ROZDZIAŁ

13

Ian był wzburzony. - Jak myślisz, gdzie oni są? - Alanna spojrzała na puste wejście. Zaczął już zapadać zmierzch. - Powinniśmy zacząć jeść - powtórzył Ian. Stół cią­ gnął się na całą długość pokoju. Leżał na nim bielut­ ki obrus i połyskujące sztućce. Wszystko było przygo152

towane na specjalną kolację dla uczczenia powrotu Alanny do domu. A jednak wciąż czekali, bo Leslie i kuzyni Alanny nie okazali się na tyle uprzejmi, by pojawić się o umówionej porze. Stojąc kolo stolika z alkoholem, nalał obu paniom po kieliszku ratafii. Jeden podał Wildzie, która wła­ śnie usiadła przy płonącym mocno ogniu. - Postaw na stoliku, kochanie. - Rozplatała nitkę z haftu i nawlekła ją na igłę. - Wezmę go za chwilę. A poza tym lady Fionnaway ma rację. Nie możemy zacząć kolacji, póki się nie dowiemy, czy wuj Leslie dobrze się czuje. Jeszcze wczoraj leżał na łożu śmierci. Alanna wydawała się spokojna. Gdy Iłan podał jej kieliszek, stanęła przy krześle naprzeciwko Wildy, lecz nie usiadła. - Dziękuję - mruknęła, unikając jego wzroku. Dobrze jej się to udawało. W pewien sposób na­ wet to ułatwiało mu zadanie, bo mógł się jej przyglą­ dać i podziwiać ją. Z pomocą Wildy przebrała się w soczyście zieloną grecką szatę. Wilda w jakiś wy­ myślny sposób udrapowała jej spódnicę, która była zebrana i upięta mocno pod biustem. Nie to, żeby nie doceniał wysiłków Wildy. Zawsze z największą przyjemnością spoglądał na atrakcyjną kobietę, któ­ rej wdzięki były atrakcyjnie wyeksponowane. Lecz to była Alanna. A na nią nie spoglądał tak po prostu, a pożerał ją wzrokiem. Cienka biała chusta, owinięta wokół szyi, dyskret­ nie zakrywała jej biust. Była jednak prawie przezro­ czysta, niemal widział odstęp między piersiami. - Może się dziś za bardzo wysilił i teraz wydaje ostatnie tchnienie - zaszczebiotała radośnie Wilda. Ian aż podskoczył. -Kto? 153

- Wuj Leslie. Wróci! do barku i nalał sobie kielich wina. Pomy­ ślał, że nie może się okazać aż takim pechowcem. Nie może dopuścić, by ojciec zniweczył jego wysiłki. Nie te związane z Alanną, która stała przy kominku w półprzezroczystej, zielonej szacie, odkrywającej niemal wszystko. No, niezupełnie wszystko. Nawet za mało. Był pe­ wien, że pod spodem nosi przynajmniej jedną halkę, a raczej dwie. Lecz ciąg powietrza koło kominka sprawiał, iż co chwila spódnica przylegała mocno do ciała, a wtedy widział delikatną krągłość poślad­ ków. Poprzedniej nocy całował te kształty. Dziś ich do­ tykał. I wieczorem chciał ją pieścić znowu. Nawet te­ raz. Ta silna potrzeba sprawiła, że nagle jego spodnie zrobiły się bardzo obcisłe. Przeniósł wzrok na Wildę. - Powiedziałbym raczej, że bardziej interesują cię owi dwaj kuzyni niż mój ojciec. Niezrażona jego napięciem, Wilda uśmiechnęła się lekko. Na jej kremoworózowym policzku pojawił się uroczy dołeczek. - Są czarujący. - Niepewny uśmiech znikł. - Ale przecież jest oczywiste, że bardziej martwię się o wu­ ja Leslie. Wprawdzie nie jest zbyt miły, ale jest mo­ im wujem, a mama zawsze mówi „bliższa koszula ciału" i „krew nie woda", choć dla mnie to oczywiste. Bo kiedy Daisy stłukła ten kielich, rzucając go o ścia­ nę w ataku furii, gdy kuzynka Mary poślubiła lorda Whitfielda, jeden z odprysków przebił mi szyję i krew splamiła mi apaszkę i nie można go było wy­ jąć. To się nie może stać, gdy na moje ubranie leje się woda, chociaż bardzo plami jedwab. Czy nie zgodzi się panienka ze mną, lady Fionnaway? 154

Alanna zerknęła na lana, który mógłby przysiąc, że ujrzał w jej oczach współczucie. - Lady Fionnaway brzmi tak oficjalnie. Proszę mi mówić Alanna. - Och, dziękuję. - Wilda splotła dłonie. - Jesteś taka miła. I chociaż moja mama mówi, że nieformal­ ność prowadzi do załamania cywilizowanych form zachowania, będę ci mówiła Alanna, bo przecież bę­ dziemy rodziną, prawda? Będziesz kochać lana ca­ łym sercem. Ian na własne oczy ujrzał załamanie cywilizowa­ nych form zachowania. Na jasnym obliczu Alanny zagościł rumieniec, chwyciła oburącz oparcie krze­ sła, aż zbielały jej palce. - Czy ty jej to powiedziałeś? Nie mógł na to nic poradzić, ale jej poruszenie sprawiło mu przyjemność. Powiedział jednak uspo­ kajająco: - Wilda sama wyciąga wnioski. - Nie urodził się jeszcze z kobiety mężczyzna, któ­ ry skusiłby mnie do podjęcia takiego ryzyka - rzekła Alanna do Wildy. Ta uśmiechnęła się i tym razem nic nie powiedziała. Służący wnieśli z kuchni świeczniki, w których pło­ nęły świece z pszczelego wosku, i ustawili je na stole nakrytym dla sześciu osób. Alanna, Wilda i Ian cze­ kali. Zegar stojący na kominku odmierzał kolejne sekundy, tymczasem obserwacje Wildy stawały się coraz bardziej absurdalne. Nawet Alanna niecierpli­ wie uderzała palcami w drewniane zdobienia krze­ sła. Wtem Ian usłyszał dobiegające z korytarza odgło­ sy męskiego śmiechu i rozmowy. Po chwili w drzwiach pojawili się trzej mężczyźni. Brice i Edwin stali po obu stronach uśmiechniętego Lesliego, trzymając go pod ręce. 155

- Czas coś zjeść, prawda? - Glos Lesliego brzmiał niemal jowialnie. - Pomóżcie mi wejść, chłopcy. Już trochę zgłodniałem. Stanęli bokiem, aby przejść z nim, a raczej prze­ ciągnąć go przez próg. Ian patrzył na nich oszoło­ miony. Widział ojca w tak dobrym humorze tylko pa­ rę razy w życiu, a za każdym razem było to przepo­ wiednią nieszczęścia. Leslie sterował w kierunku krzesła z wysokim oparciem przy końcu stołu. - Ian, nie stój tak z rozdziawioną gębą - rzucił. Wyciągnij moje krzesło. Było to zwykłe zadanie służącego, lecz łan po­ wstrzymał się od protestu. Nie chciał, aby ojciec zno­ wu przypomniał mu o niskim pochodzeniu jego przodków, zwłaszcza w obecności tylu osób. Szcze­ gólnie Alanny. W milczeniu wysunął krzesło i przytrzymał je, gdy Leslie siadał. - Jesteś tu gospodynią - tym razem Leslie zwrócił się do Alanny. - Ale chyba nie masz nic przeciwko temu, by twoje miejsce u szczytu stołu zajął stary i chory opiekun. Na Iana spłynęła fala ogromnego wstydu. Od wczesnej młodości w Fairchild Manor tak się nie zblamował. Wtedy każdy z popełnionych błędów a było ich niemało - był powodem do szyderstwa. Tym razem mógł winić jedynie samego siebie. Nawet mu do głowy nie przyszło, żeby uznać prawo Alanny do zajęcia tego honorowego miejsca. Jej chłodny głos przerwał te wyrzuty sumienia. - To jedyne krzesło z poręczami, panie Fairchild. Bez nich pewnie nie mógłby pan siedzieć prosto. Leslie rzucił jej jadowite spojrzenie. Patrzyła na niego obojętnie. 156

- Ian, czy mnie także przytrzymasz krzesło? - spy­ tała. Stanął przy niej i ucałował jej dłoń. - Żyję, aby ci służyć. - Gdy zajrzał jej w oczy, po­ czuła drżenie palców. -I aby cię obsłużyć - dodał ci­ szej, gdyż te słowa były przeznaczone tylko dla niej. Cofnęła gwałtownie rękę. Puścił ją. - Skąd masz ten pierścień? - odezwał się podnie­ sionym, zrzędliwym głosem Leslie. - Jej pierścień. Skąd go masz? Patrzył prosto na dłoń Iana. - Ten pierścień? - Uniósł dłoń i dotknął połysku­ jący kamień. - Jest mój. - Należy do niej - warknął Leslie i nagłym ruchem wyciągnął po niego rękę. Ian z łatwością cofnął się poza jej zasięg. - Jej? Alanny? Jest mój. Zawsze go nosiłem, pa­ miętasz? - Alanny? Nie, ty głupcze, nie... - Spojrzał na Alannę, na pozostałe zwrócone w jego stronę twarze. - Już nic. - Machnął opuchniętą ręką. - Sia­ dajcie wszyscy. Najwyraźniej wróciła mu pamięć i zdolność logicz­ nego myślenia. fan podprowadził Alannę na drugi koniec stołu i przytrzymał jej krzesło. Po każdej stronie stołu by­ ły po cztery nakrycia, w równych odstępach na całej jego długości. Zajął miejsce z jej prawej strony, cho­ ciaż dzielił ich pewien dystans. Edwin pośpieszył, by przytrzymać krzesło dla Wil­ dy, która mruknęła coś w podziękowaniu i zajęła miejsce naprzeciwko Iana. Brice usiadł obok niej. - Zaraz, zaczekaj - odezwał się Edwin. - To nie w porządku. - Przestań marudzić - rzekł zimno Brice. 157

- Możesz usiąść przy mnie następnym razem Wilda uśmiechnęła się do Edwina. - Zawsze mnie tak miło zabawiasz. Edwin odpowiedział uśmiechem wąskich ust, po czym obszedł stół do ostatniego wolnego krze­ sła. - Nigdy wcześniej nie widziałem tej sołniczki - za­ uważył kwaśno Leslie. - Służący musieli ją gdzieś chować. Złodzieje. Wszyscy bez wyjątku. Ian wiedział, co Leslie ma na myśli. Ogarnięci ra­ dością z powodu powrotu Alanny służący zrobili coś, o czym nie mieli pojęcia. Nakryli elegancko do stołu. - To nie złodzieje - powiedział. - Raczej fałszerze. Lokaj patrzył przed siebie beznamiętnie. W końcu Alanna powiedziała: - Można zaczynać. Merton strzelił palcami, przywołując swoich pod­ władnych, którzy wnieśli pierwsze danie, złożone z dwóch zup i towarzyszących potraw, prezentując je do akceptacji. Wilda odważnie rozpoczęta grzecznościową roz­ mowę, do której przyłączyli się Brice z Edwinem. Jednak żaden wysiłek służby czy gości nie był w sta­ nie zniwelować napięcia, jakie stwarzała obecność Lesliego. Ian spożył dziczyznę i marynowanego wę­ gorza, potem zielony groszek ze smażoną solą, danie z kuropatwy i przepiórki, placki z moreli, budyń i du­ szonego zająca. Cały czas ze stoickim spokojem cze­ kał, aż nadejdzie katastrofa. Gdy na zakończenie posiłku wniesiono chleb i ser, Ian popatrzył na poszarzałą twarz ojca, który próbo­ wał udawać, że czuje się dobrze. Może dziś obejdzie się bez żadnej sceny. Lokaj z rumieńcem na twarzy podsunął Alannie parujący bochenek. - Czy milady zechce pokroić? 158

Po chwili odwrócił się i sprezentował łanowi okrą­ gły żółty ser. - Czy pan również uczyni honory? Była to oznaka poparcia ze strony służby, Ian zro­ zumiał to natychmiast. Nie pojmował jednak, że ten człowiek służył u boku Lesliego i nadal nie zdawał sobie sprawy, że starzec każe mu za to zapłacić. W rzeczy samej - każe zapłacić im wszystkim. Ujął w dłoń mały, ostry nóż i zaczął kroić serowy blok, nie odrywając oczu od swojej pracy. Równe żółte, pachnące kwaśno plastry raz po raz kładły się na drewnianej desce. Poczuł aromat drożdży, więc wiedział, że Alanna przekroiła skórkę chleba. Jego wzrok natychmiast powędrował ku jej dłoniom, sprawnie dzielącym bo­ chenek na kromki. Miała szerokie dłonie o długich palcach, które łączyły w sobie wrażliwość i piękno. Wbrew sobie uniósł nieco oczy i znowu ujrzał te piersi... Boże, musiało być jej chłodno. Chciałby ją ogrzać. Wszędzie. Tak jak ostatniej nocy. Spojrzał prosto w jej twarz. Odpowiedziała tym samym. Znowu ogarnęła ich morska bryza. Czuł smak so­ li, zapach świeżego powietrza, nieskażonego dymem z płonącego drewna. Była jego. Gdyby się dotknęli, mogliby zanurkować głęboko pod fale, jeździć po fa­ lach, rozkoszować się mocą sztormu. Razem mogli­ by zrobić wszystko. Nagły charkot wyrwał Iana ze świata marzeń. Siedzący u szczytu stołu Leslie oddychał tak cięż­ ko, jakby lada chwila miał wydać ostatnie tchnienie. - Rzęzi tak, jakby miał w płucach pełno wody powiedziała cicho Alanna. Ian poczuł, jak oblewa się zimnym potem. Miała rację. Leslie nawet wyglądał jak tonący, był napuch159

nięty, jego skóra połyskiwała, Ian niemal widział, jak leży w piachu, obleczony wodorostami na ramionach i wokół palców... Łapczywie nabrał powietrza, zupeł­ nie jak jego ojciec. Alanna położyła rękę na jego dłoni. - Iłan, czy ty też jesteś chory? Otrząsnął się z koszmarnej wizji. Chciał się nawet uśmiechnąć, by nie wywoływać niepotrzebnego nie­ pokoju Ałanny. Nie mógł sobie pozwolić na utratę kolejnej narzeczonej przed ślubem. Leslie zakaszlał, znowu wciągnął powietrze. Tym razem rzężenie było jeszcze głośniejsze. Miał za­ mknięte oczy, przyciskał sobie rękę do piersi, Ian gwałtownym ruchem odsunął od stołu swoje krzesło. Na ten odgłos Lesłie otworzył oczy. Zakaszlał w chusteczkę, po czym upuścił ją na podłogę. - Podajcie chleb - zachrypiał. - Wciąż jestem głodny. Ian opadł na krzesło. W milczeniu choremu poda­ no chleb i ser. - Moja droga Alanno - odezwał się Leslie nieco mocniejszym głosem. - Założę się, że nie opowie­ działaś łanowi o naszej namiętnej nocy. Przy stole zapadła grobowa, dusząca cisza. Alanna patrzyła w swój niemal pusty talerz z taką uwagą, jakby był kryształową kulą. Wilda wyraźnie zadrżała. Brice pochylił się i krze­ piąco poklepał ją po dłoni. Zdeterminowany, by bronić Alannę, łan przerwał milczenie. - Wręcz przeciwnie, ojcze, opowiedziała mi. Tam­ ta noc przekonała ją, że ja będę lepszym kandyda­ tem. Leslie pstryknął palcami w kierunku Iana, jakby chciał się pozbyć natrętnej muchy. 160

- Co chłopiec jak ty może wiedzieć o takich rze­ czach? - Z tego co słyszałem... o wiele więcej od ciebie. Jeden z lokajów dostał ataku kaszlu i szybko wy­ szedł z sali, po chwili jednak wrócił i przywarł pleca­ mi do ściany z wyrazem przerażenia na twarzy. Z głębi korytarza dobiegły dźwięki pobrzękujące­ go metalu i stukot kroków na drewnianej podłodze. Wszyscy odwrócili głowy i ujrzeli, jak zza rogu ukazał się największy pies, jakiego Ian kiedykolwiek wi­ dział. Zwierzę zatrzymało się i omiotło pełnym wyż­ szości wzrokiem obecnych. W końcu jego spojrzenie skrzyżowało się ze spoj­ rzeniem Lesliego. Bestia zapiszczała jak szczeniak i pobiegła szybko do swojego pana. Alanna zesztywniała, wyraźnie zaniepokojona. Wilda jęknęła, Brice szybko usunął się ze swoim krzesłem, zaś Edwin wyrżnął kolanami w stół, gdy uniósł wysoko stopy. Pies przywarł do Lesliego, który potargał go po łbie. - Co on tu robi? - Alanna spytała ostro lokaja. Merton skłonił się, jednym okiem łypiąc na dwa diabły u szczytu stołu. - Nikt nie ma odwagi zatrzymać go, więc łazi, gdzie chce. - Panie Fairchild - podniosła głos. - To niebez­ pieczne zwierzę. Czy nadal dla przyjemności zjada koty? - Oczywiście - Leslie uśmiechnął się kordialnie. Kiedyś zjadł jednego z twoich małych pupilków. Ian ujrzał w jej twarzy udrękę. Skruszyła trzymany w dłoni kawałek chleba. -Tak, nadal zjada koty i wszystkie inne stworzenia na tyle głupie, by stanąć mu na drodze. Jest cięższy 161

od niejednego mężczyzny. Ci szkoccy chłopi trzyma­ ją swoje dzieciaki z daleka od mojego Demona. Pies zaskomlał na dźwięk swego imienia. - A służą­ cy bardzo szybko wykonują moje rozkazy, gdy on sie­ dzi u mego boku. Ian spostrzegł, jak lokaje odsuwają się od stołu. Wiedział, że ojciec nie kłamie. - Powinien być na łańcuchu - powiedziała Alanna. - Był - uciął Leslie. - Ale kazałem go spuścić, gdy tylko ta wiedźma zaczęła czarować. - Wiedźma? - spojrzała mu prosto w oczy. - Tak. Byłem umierający, jeśli w ogóle cię to ob­ chodzi, ale ta wiedźma... - Urwał, przyglądając się jej twarzy. - Ona wyglądała zupełnie jak... - Tak? - Nie spuszczała z niego wzroku. - Śniło mi się... - Przybladł, głos mu się załamał. Dalej mówił już szeptem, który przeszywał nienatu­ ralną ciszę wielkiej sali. - Śniło mi się, że byłaś tu jednej nocy, ale wyglądałaś jak... - Drżącą dłoń wy­ ciągnął przed siebie i niezbornymi ruchami palców próbował opisać jej wygląd. Potem nagle szarpnął się i opadł na krzesło. Ian i Alanna skoczyli na nogi i z obu stron stołu pobiegli do niego. Gdy jednak Demon warknął, Leslie podniósł gło­ wę. - Zostawcie mnie - powiedział. Ian zatrzymał się, lecz Alanna podeszła do Lesliego i dotknęła jego policzka. - Jest lepki. - Czuję się dobrze! - Jego czoło pokrywała war­ stwa potu. Uniósł nadgarstek, aby go zetrzeć, lecz w pewnej chwili jego ręka opadła na krzesło, jakby okazała się zbyt ciężka. Pies znowu zawarczał. 162

Alanna cofnęła się o krok, potem o kolejny, gdy Leslie spojrzął prosto na nią. W jego zaczerwienionych oczach płonął piekielny ogień. - Gdzieś ty była, Alanno z Fionnaway? - spytał. Opowiedz nam, gdzie przebywałaś przez te wszystkie lata. - Tak, Alanno, powiedz nam - rzekł cicho Edwin. - Zmieniłaś się. Chcielibyśmy wiedzieć dlaczego. Uniosła dumnie podbródek. - Nigdy nie opuściłam Fionnaway. - Słyszeliście o scenie, jaka rozegrała się dziś rano koło studni. - łanowi chciało się śmiać z Edwina, który sprawiał wrażenie oszołomionego i z Brice'a, który wydawał się niczego nie rozumieć. - Była prze­ brana za wiedźmę, lecz prawda była zawsze widocz­ na dla tych, co przybyli po coś więcej niż tylko licze­ nie majątku Fionnaway. Brice wstał i wsunął krzesło na miejsce. - I ty śmiesz mi o tym mówić. Ty, Fairchild, który rozpościerasz swoje sępie skrzydła nad połową świa­ ta. Ian oparł pięści na stole. - Moje sępie pieniądze mogą ocalić Fionnaway. A wy co możecie zrobić poza wyssaniem z majątku reszty soków? Wilda aż jęknęła. Alannie zrobiło się jej żal. - Panowie, to nie jest odpowiednia rozmowa, by prowadzić ją przy stole. Ian i Brice zapewne nie zwróciliby na nią uwagi, lecz w tym momencie Demon zawarczał, a Leslie chrząknął gardłowo. Kombinacja tych dwóch nie­ przyjemnych odgłosów uciszyła wszystkich. - Panie Fairchild, powinniśmy odprowadzić pa­ na do łóżka - powiedziała stanowczo Alanna, jak 163

przystało na panią Fionnaway i na znachorke, którą była przez tyle lat. - Pan się przemęcza. - Wcale nie. - Spojrzał na nią spod ciężkich po­ wiek, po czym przeniósł wzrok na lana. - Powiedzia­ łeś jej już? Serce Iana zaczęło bić powoli, lecz bardzo mocno. - Co takiego? - Było tyle rzeczy, których nie po­ winna o nim wiedzieć. Tyle mrocznych tajemnic, któ­ re ojciec z rozkoszą gotów był wyjawić. - Prawdę. Czy powiedziałeś narzeczonej prawdę o sobie? - Jaką prawdę? - spytał Brice. - Chyba wszyscy powinniśmy ją usłyszeć. Ian spojrzał przez stół na Alannę i pożałował, że nic jest tuż przy niej. Mógłby zakryć dłońmi jej uszy, unieść ją i uciec od obecności ojca, który mógł zatruć ich faktami. - To stara tajemnica - skrzywił się Leslie. - Któ­ ra, obawiam się, nie przynosi mi zaszczytu. Lecz narzeczona powinna znać pochodzenie swego wy­ brańca. lan już wiedział. Ogarnięty bólem, zacisnął oczy. - Jest moim synem, temu nie przeczę - rzekł Leslie. - Ale poza tym, jest w połowie selkiem. *

Mimo wszelkich ostrzeżeń ze strony starszych selków, mimo cierpkości powietrza, wielu nieopierzonych selków wychodzi z wody w nadziei znalezienia partnera w ludzkiej postaci Jako że istnieje tradycja pośród selków i ludzi, że gdy właściwy selk napotka właściwego człowieka, i sparzą się ze sobą, wyzwala się namiętność zupełnie innego rodzaju. Razem płoną, kochają się raz po raz, aż 164

wszystko traci znaczenie poza tym, że są razem. Ma­ wiają, że to miłość, która wywołuje łzy. Nie mówią jednak o tym, że gdy nieodpowiedni sełk napotka nieodpowiedniego człowieka i sparzą się ze sobą, to wynika z tego długotrwała tragedia, zaś wywo­ łane łzy nie są łzami szczęścia, lecz smutku, strachu oraz żądzy zemsty.

ROZDZIAŁ

14

Po oświadczeniu Lesliego zapadła cisza. Ian stracił ostrość widzenia, a sala stała się bez­ kształtną przestrzenią, pełną wirujących emocji. Nie­ dowierzanie, zdumienie, rozbawienie, zimna kalku­ lacja. Patrzył na to jakby z dystansu. Jego ciało zosta­ ło, lecz on sam wyśliznął się na zewnątrz i znalazł w innym świecie, który czekał tuż poza zasięgiem wzroku. Unosił się w górze, lekki jak piórko, czeka­ jąc w pełnym rozpaczy bólu, co teraz powie Alanna. Zamiast tego rozległ się śmiech któregoś z męż­ czyzn. - Pan nas nabiera, sir! Pokój się poruszył. Niewyraźne formy przybrały kształt. - Zaiste - odezwał się inny męski głos. - Selki! Głupia legenda. To Edwin i Brice. - Słyszeliście o tym! - Leslie uderzył płasko dłonią w stół. - Mówię wam, że posiadłem jedną z nich. 165

Wzrok Iana wyostrzył się. Przed chwilą był w za­ czarowanym świecie, lecz teraz powrócił. Nikt nie spostrzegł jego nieobecności. Edwin wydawał się zażenowany. Brice z trudem ukrywał wesołość. - Wuju Leslie - wyjąkała smutnym głosem Wilda. Alanna jeszcze sie nie odezwała, Ian zaryzykował spojrzenie w jej stronę. Patrzyła na niego przenikli­ wie. Czyżby spostrzegła wcześniej, jak jego postać unosi się w podmuchu czarów? Nie. Nie wyglądała na przestraszoną. Jedynie na smutną i zadumaną, jakby ważyła w myślach moż­ liwość, że on naprawdę mógłby być dziwem natury. Brice położył dłoń na ramieniu Wildy. - Nie trap się, moja droga - powiedział cicho. My też mamy tu w Szkocji krewnego niespełna rozu­ mu. Rozumiemy to. Ian zobaczył, jak gniew Lesliego rozszerza się i kurczy z każdym jego oddechem. Nic dziwnego. Był dobrze znany jako kłamca i szubrawiec. Nienawidził, gdy traktowano go jako mało znaczącego starca, lek­ ceważono i ośmieszano. - Widziałem to. I wiem! - upierał się. - Zamilknij, starcze - odezwał się niskim, złowro­ gim głosem Edwin. - Wszystko zniszczysz dla swojej głupiej zemsty. - Wstał i obszedł stół, by upomnieć się o atencję ze strony Wildy. - Spokojnie, moja dro­ ga. - Przyklęknął u jej boku. - Nie słuchaj go. - Jak śmiesz przebywać w moim domu i wątpić w me słowa - rzucił wściekle. - Jak śmiesz... - Wtem ujrzał, w jaki sposób Ałanna spogląda na jego syna. Ian skoncentrował wzrok na ojcu, a wtedy sala, osoby, wszystko inne przybrało bardzo wyraźne kształty. Ten inny, zaczarowany świat znikł... na jakiś czas. 166

- Jesteś teraz zadowolony, prawda, ojcze? - po­ wiedział z goryczą. - Dziewczyna powinna znać prawdę. - Słowa były słuszne, lecz nadał im nieodpowiedni ton. - Ty nie rozpoznałbyś prawdy, nawet gdybyś na niej usiadł. Leslie próbował odpowiedzieć. I jeszcze raz. Ian pochylił się do przodu, nie będąc pewnym, czy ojciec udaje osłabienie dla uzyskania lepszego dra­ matycznego efektu, czy też naprawdę nie mógł się odezwać. Leslie znowu zacharczał, wciągając powietrze, i zatrząsł się. - Pora spać - zachrypiał. Zamknął oczy, głowa opadła mu na pierś. Alanna ruszyła ku niemu, lecz siedzący po drugiej stronie starca pies zawarczał złowrogo. Stanęła. - Nie zaatakuje cię - rzeki Ian. - Po prostu nie wy­ konuj gwałtownych ruchów. Spojrzała na niego, zaskoczona taką pewnością w głosie, lecz uwierzyła i delikatnie przycisnęła palce do szyi Lesliego. Demon nie skoczył na nią, lecz wciąż obnażał zęby, - Jego serce nadal bije - stwierdziła. Z rozchylonych ust Lesliego wydobyło się bulgo­ czące chrapanie. - Oczywiście. - Patrząc jednym okiem na Demo­ na, Ian przywołał gestem lokajów. - Podnieście krze­ sło i zanieście pana Fairchilda do jego sypialni. I na litość boską, żadnych gwałtownych ruchów. Jeśli będziecie ostrożni, pies nic wam nie zrobi. - Tak, ale co z panem Fairchildem? - spytał jeden z nich. Był blady i wyraźnie drżał. Ian się nie roześmiał. Lokaj z pewnością wiedział, z której strony grozi największe niebezpieczeństwo. 167

- On śpi. Mężczyźni stanęli wokół Lesliego, bojąc się za­ równo starca, jak i jego psa, który zaczął krążyć, jak­ by ich chciał sprowokować. Gdy jeden z służących zbyt szybko podszedł do krzesła, zwierzę zareagowa­ ło natychmiast. Lokaj z wrzaskiem rzucił się do ucieczki. Wilda krzyknęła, zawtórowali jej kuzyni Alanny. Tymczasem nieszczęśnik wspiął się na ba­ rek, strącając przy tym kieliszki i szklanki. Na potłu­ czone szkło przewróciły się krzesła. Demon odwrócił się, szukając zdobyczy, a po chwili z głuchym charkotem czteronożny sługa diabła skoczył na Alannę. Ian sam nie wiedział, jak to się stało, lecz w jednej sekundzie znalazł się w powietrzu, po drugiej stronie krzesła. Zebrawszy wszystkie siły kopnął psa prosto w łeb. Warcząca bestia stanęła na łapach i zaatakowała go leniwie, jak gdyby Ian stanowił stworzenie służą­ ce do zabawy dla potężnego drapieżcy. - Nóż - szepnęła Alanna. - Weź nóż ze stołu. Zignorował ją, stając nieruchomo. Mastiff szyko­ wał się do skoku. W ciszy wisiało napięcie. Demon skoncentrował całą uwagę na oczach Iana. Na jego oczach. Zwierzę zastygło na sztywnych łapach, jeżąc sierść. Ian obserwował je, po czym cicho, spokojnie po­ wiedział: - Leżeć. Połóż się. Demon wciąż warczał, lecz zmienił pozycję z agre­ sywnej na mniej prowokującą, siadając na tylnych ła­ pach. - Dobrze. - Ian przemawiał wprost do jego dzi­ kiej, niepokornej duszy. - Dobry pies. Połóż się. 168

Demon opuścił uszy i czarnymi wargami zakrył przerażające zebiska. - Nie pozwolę mu jeszcze kiedykolwiek cię skrzywdzić. - Ian przykucnął, aż ich oczy znalazły się na tej samej wysokości. - Teraz będziesz moim psem - obiecał. Lekko oszołomiony Demon położył się w końcu powoli, nie spuszczając z Iana smutnych oczu. Ian położył mu dłoń na wielkim łbie. - Grzeczny piesek. Zwierzę uniosło się, po czym spokojnie jak małe dziecko ułożyło się przed kominkiem. Nikt się nie odezwał, wszyscy tylko przenieśli wzrok z Demona na Iana, który poruszył się trochę, jakby niezadowolony. Ciekawe czego oni się po nim spodziewali? Czy miał pozwolić, aby pies rozerwał Alannę na strzępy? W rym momencie Leslie prychnął głośno. I jeszcze raz. - Na Boga - wykrztusił Brice. - Jak tego dokonałeś? - Czyż to nie wspaniałe? - wtrąciła Wilda. - Ian zawsze umiał się obchodzić ze zwierzętami. Pamię­ tam kiedyś, jak w stajniach Fairchildów był ten koń... Edwin przerwał jej bez skrupułów. - Może on naprawdę jest pół-człowiekiem? - Ro­ ześmiał się. - Obrzydlistwo - dodał ciszej. Nikt więcej się nie roześmiał. W ogóle nikt nigdy tego nie robił, gdy Ian udowadniał, że jest inny. Zwy­ kłe starał się nie ujawniać swoich umiejętności. A gdy to robił, nawet teraz, ratując życie Alanny, wiedział, że zostanie ukarany. Ukarany chłodem, obawą, pogardą. Służący odsunęli się od niego, lokaj zlazł z barku i patrzył takim złym wzrokiem, jakby to całe szkło stłukło się z winy Iana. W drzwiach stała pokojówka 169

z oczami wielkimi jak spodki, by po chwili oddalić się i przekazać najświeższe wieści innym domownikom. Jak zawsze, Ian posłużył się sowim odosobnieniem jak tarczą, nie reagując na oznaki zdziwienia, nie­ smaku, osłupienia. Bez mrugnięcia okiem pozwalał być tematem plotek, trzymał się prosto, a jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Obojętność. To był jedyny sposób na przeżycie, W tym momencie ktoś pociągnął go za rękaw. Alanna. Oczekiwał, że ona także go zdradzi. - Uratowałeś mi życie. - Jedną ręką zebrała suk­ nię, a drugą wygięła z gracją składając mu dworski ukłon, niczym poddana swojemu królowi. - Bardzo dziękuję. Nie mógł w to uwierzyć. Czy ona... czy celowo to zrobiła, aby nie czuł się ignorowany? Służący obser­ wowali ją uważnie i zaczęli się uśmiechać. Kuzyni by­ li jakby zażenowani, że kobieta wykazała się odwagą wtedy, gdy im jej zabrakło. Tym razem Ian poczuł się zagubiony. Wiedział, jak radzić sobie z grubiaństwem i złośliwością. Lecz jak­ że miał podziękować kobiecie, która potraktowała go tak, jakby był człowiekiem? Chyba nie oczekiwała żadnej odpowiedzi. Po pro­ stu odwróciła się do lokajów, - Róbcie, co kazał pan Ian. Zabierzcie pana Fairchilda do jego sypialni. Zerkając na leżącego nieruchomo psa, mężczyźni zbliżyli się, po czym każdy chwycił jedną nogę krze­ sła, i zanieśli kołyszącą się postać starca do pokoju. Alanna z łanem poszli ich śladem pogrążonymi w półmroku korytarzami. łan nie wiedział, co powiedzieć. Czy miał kłamać? Czy zapewnić ją o swoich intencjach? A może zażą­ dać, by przypomniała sobie, co zaszło między nimi, 170

by przyznała, że w najważniejszych sprawach jest prawdziwym mężczyzną? Nieczule społeczeństwo przykieiło mu etykietę: bękart, demon, bestia. Lecz był kimś więcej, i ona o tym wiedziała. Gdyby sobie tylko przypomniała. Zaraz za drzwiami zatrzymała Iana, kładąc mu rę­ kę na ramieniu. - Twój ojciec to chory, głupi starzec. Mam na tyle rozumu, by rozróżnić, co jest prawdą o tobie. W jej głosie nie było wstrętu. Położyła mu dłoń na ramieniu. Dotykała go bez strachu. Spoglądała nań smutno, wielkimi, poważnymi oczami. 1 Ale to jest prawda. Tym razem bardzo pragnął powiedzieć prawdę. To prawda! Moja matka była selką. Zaakceptuj mnie takim, jakim jestem. Cień i światło świec złagodziły jej ostre rysy na in­ teligentnej twarzy. Zapragnął jej. Przypomniał sobie kwakierkę, pełną obaw, przepełnioną wstrętem, któ­ rego nie umiała do końca ukryć. Powinien przedstawić Ałannie fakty, zmusić ją, by uwierzyła. To nie było w porządku kazać jej poślubić pół-człowieka. Potwora. Lecz teraz było już dla niej za późno. Była już jego. On sam to sprawił. Tylko że jeszcze o tym nie wiedziała. Sądziła, że ma wybór. Obejmując Alannę wpół, przyciągnął ją do siebie. Oparła rękę na jego piersi w obronnym geście. - Zbyt wiele nas dzieli - zaprotestowała. - Moja ziemia, moja przeszłość, twoja chciwość, twój ojciec. - Chcę twojej ziemi, przyznaję otwarcie, więc jeśli to czyni mnie chciwym, niech tak będzie. A twoja przeszłość... nie dbam o nią. I ostrzegam cię - mówił tak cicho, że musiała się nachylić, aby go słyszeć nie pozwolę, by wspomnienie o moim ojcu i o tym, 171

co próbował zrobić przed czterema laty, odebrało ra­ dość płynącą z dzisiejszego dnia. - Żądasz, abym zapomniała, jak bardzo mnie so­ bie podporządkował i uczynił bezbronną? - Kiedy cię trzymam w ramionach, jesteś wszech­ mocna. Poczuj to. Poczuj, jaką masz nade mną władzę. Niczego nie rozumiejąc, próbowała się od niego oderwać. Obawiała się takiej władzy, obawiała się także Iana. - Alanna... - Wyszeptał ochryple jej imię, wyraża­ jąc tym wszystko, co chciał powiedzieć, a nie umiał. Chciał jej podziękować, że tak otwarcie wyraziła mu wdzięczność za uratowanie życia. Chciał jej podzię­ kować, że ukryła rozczarowanie, jakie mogła odczuć, dowiadując się o jego pochodzeniu. Jednak rozkosz, jaką wzbudzał w nim kontakt ich ciał, popchnął go ku zachowaniu dalekiemu od ogólnie przyjętych norm. Popchnął ją do ściany. W końcu tego właśnie oczekiwała. A on był bestią, prawda? I bękartem. Boże, to też powinien jej powiedzieć... Ale jeszcze nie teraz... Odwróciła twarz w bok. Uwolnił jedną rękę i chwycił Alannę za szyję i przytrzymując palcami jej szczękę, pocałował. Dotyk jej ust byt wspaniały. Nawet muśnięcie jej mocno zaciśniętych warg kusiło go mocno. Lecz przede wszystkim jej opór wyzwalał w nim jeszcze większe pożądanie. Nachylił się mocniej. - Otwórz - wyszeptał. Posłuchała, żeby go ugryźć. Niemalże chwyciła zę­ bami jego dolną wargę. - Spuszczę ci lanie - zagroził i wszedł językiem w jej usta. Wyczuł w niej zaskoczenie, protest, w końcu wy­ czuł też smak. Gdyby miał zawiązane oczy i całował 172

setkę kobiet, zawsze rozpoznałby Alannę. Cierpką, przestraszoną, podnieconą wbrew własnej woli. Trzymał ją mocno, jednak całował delikatnie, ku­ sząco. W końcu zaczęła reagować. Krew zagrała mu w żyłach z wielką silą. Boże, jakaż ona słodka. Mała, słodka, a w środku namiętna. Udowodnił to wczoraj, a teraz znowu. Wtedy pomogła mu odurzająca mik­ stura, zmniejszając jej opór, łagodząc lęk, aż w koń­ cu poddała się pożądaniu, zdezorientowana, zara­ zem ogarnięta namiętnością w takim stopniu, że z trudem nad sobą panował. Panowanie nad sobą. Zaczęła dyszeć i pojękiwać, sprawiając mu dodatkową rozkosz. Wniknął w nią jeszcze głębiej, przyciskając do ściany, wykorzystując masę swego ciała, by nad nią zapanować. Jedną dło­ nią gładził ją po szyi, drugą przesuwał po jej krągłościach, wędrując od bioder ku żebrom i z powrotem. Uniósł głowę, żeby na nią popatrzyć. Mrugała, jakby jej powieki stały się zbyt ciężkie, miała wilgot­ ne, nabrzmiałe usta, delikatną twarz zaczerwienioną od pocierania jego brody. Nacisnęła dolną wargę od środka językiem. Wyszedł mu na spotkanie. Tym razem, gdy uniósł głowę, patrzyła na niego z tą samą zmysłowością, która tak bardzo nim wstrząsnęła. - Nie zamykaj drzwi dziś w nocy. Otworzyła szeroko oczy i próbowała się odsunąć, przywierając do ściany. Tak jakby nie mógł oprzeć się o nią mocniej. - Nie możesz do mnie przyjść bez ślubu! - szepnęła. - Jestem pół-selkiem, pamiętasz? - Nigdy nie są­ dził, że będzie się tym chwalił, ale teraz właśnie tak było. - Jestem czarodziejem. Mogę się wślizgnąć przez twoje okno na powiewie bryzy, położyć na tobie dłonie moimi myślami, zaczarować cię zaklęciem... 173

Roztopiła się. W jej zamglonych oczach pojawiła się tęsknota, wywołana jego słowami. Po chwili spostrzegł, jak wraca jej rozsądek. Zwar­ ła usta, w oczach pojawił się blask, a żar namiętności zanikł, zastąpiony przez logikę. - Skoro jesteś wiatrem, to nie muszę zostawiać otwartych drzwi, prawda? Uśmiechnął się leniwie, pewien swego. Naprawdę jest wiatrem i naprawdę będzie z nią. Ostrożnie po­ łożył kciuk na jej czole między brwiami, potem spoj­ rzał jej prosto w oczy, nacisnął i powiedział: - Śnij o mnie. *

Kiedy selki powstają z morza, by stąpać po lądzie, co odważniejsi ulegają pokusie, by chodzić za nimi. Bo­ wiem selki, przybierając ludzką postać, stają się piękne niczym noc, mają ciemne oczy, które iskrzą się sre­ brem, mają czarne włosy, iśniącejak sobole futro. Gdy mężczyzna widzi selkę, czuje ogarniające go zaurocze­ nie, a wtedy uczyniłby wszystko, aby posiąść ją na za­ wsze. A gdy selk pragnie posiąść kobietę, używa wszystkich swych mocy, by ją urzec, zabierając w rozkoszną po­ dróż, tak rozkoszną, że już żadnej innej podróży nigdy nie pragnie. Niektórzy ludzie, niezadowoleni ze szczęścia innych, twierdzą, że takie wykorzystywanie magii jest nieuczci­ we. Selki mówią coś zupełnie innego. To równoważnik powiedzenia: „ W miłości i na wojnie dozwolone jest wszystko".

174

ROZDZIAŁ

15

Ian przybył do niej jak mgła, materializując się z ciemności niczym zjawa, duch rozkoszy. - Alanna. - W jego głosie brzmiała wymówka. Mówiłem, abyś nie zamykała drzwi. Powtarzałem ci to każdego wieczoru przez ostatnich siedem nocy, a ty wciąż jesteś nieposłuszna. Jak mam cię ukarać? Przycisnęła do piersi zaciśnięte na pościeli dłonie. Opierała się, tak jak każdej nocy przez ostatni ty­ dzień. - Nie masz prawa mi rozkazywać, ani mnie karać. Jego postać emanowała własnym światłem, gdy po­ stawił kolano na materacu kolo jej biodra. Z najwięk­ szą delikatnością wyprostował palce Alanny zaciska­ jące się na pościeli i odrzucił przykrycie w nogi łóżka. - Korzystam z moich praw. Nie pamiętasz tej no­ cy w chacie wiedźmy? - Nie pamiętam, przysięgam. - Więc ci przypomnę. - Wsunął dłonie w jej włosy i przytrzymał ją, muskając przymkniętymi ustami po­ liczki. Słodycz tego doznania wywołała u niej łzy radości. Ten pocałunek był kompozycją, arcydziełem, jednym z najcudowniejszych owoców natury. Każdy dotyk ust Iana powodował, że gorąca krew grała w jej ży­ łach, a wtedy myślała, że skoro to jest kara za niewpuszczanie go do sypialni, to jakąż otrzymałaby na­ grodę za pozostawienie otwartych drzwi? Całował jej czoło, uszy. Podbródek, szyję... - Ian. -Dłonie Alanny powędrowały ku jego ra­ mionom, chwyciły je. Odwróciła twarz, wychodząc na spotkanie jego ustom. - Pocałuj mnie.

175

- Całuję cię. Przesuwał wargi po jej policzku, ugryzł delikatnie płatek jej ucha. Każdy nerw w jej ciele był maksymalnie napięty. - Dlaczego to zrobiłeś? - Abym mógł zrobić to. - Ukoił ją pocałunkiem, potem delikatnie ssał jej delikatne ciało. Czując nagłą potrzebę, nabrała głęboko powie­ trza. Jego język, wargi, zęby przesuwały się po uchu, przygryzając je niczym smakowity kąsek. Poczuła gę­ sią skórkę wzdłuż kręgosłupa, która rozprzestrzenia­ ła się, jakby chcąc schłodzić jej przegrzane ciało. Nadaremnie. Był bezlitosny. - Śliczne uszko - mruknął. - Różowe, delikatne, takie wrażliwe. - Jego słowa wirowały niczym deli­ katna bryza w wilgotnym powietrzu. - Prawda? Miała zamknięte oczy, zanurzona w doznaniu. -Co? - Twoje uszko. Jest wrażliwe. Głupie pytanie. Przy nim wszystko było wrażliwe. Skóra na jej głowie reagowała, gdy przesuwał po niej palcami, ucząc się jej kształtu, masując ją, aż cała się wyciszyła, każdy mięsień zwiotczał. Potem dłoń zna­ lazła łopatkę. Odwróciła głowę w bok, pozwalając, by ją głaskał - małe kółeczka kreślone palcami, nio­ sące ukojenie spiętemu ciału, osłabionemu napię­ ciem i ciągłym lękiem. Dawał jej tyle spokoju... Ża­ łowała, że nie miała go przez te wszystkie samotnie spędzone lata. Pragnęła mieć go przez wszystkie la­ ta, jakie miały nadejść. - Możesz - szepnął. Cały jej spokój gdzieś znikł. Już nie masował jej po łopatce, lecz po ciele, któ­ re powinna zakrywać nocna koszula. Kiedy i jakim sposobem ją rozebrał? 176

Rzuciła się, by naciągnąć na siebie pościel, lecz ta była za daleko. - Zawstydzona, moja słodyczy? - Jego soczysty głos stłumił nieco to zażenowanie. - Tb głupie, wstydzić się tak pięknego ciała. Popatrz. - Położył dłoń na jej pier­ si, unosząc ją delikatnie, uwypuklając krągłość. - Naj­ piękniejsze kobiety świata pragnęłyby mieć taką miękką, nieskazitelną skórę, cudny kształt, sutek o barwie budzącego się dnia. - Mówił coraz bardziej zduszonym głosem, jakby sam ulegał pokusie. Patrzyła, jak opuszcza ciemną głowę i całuje jej pierś. Dotknięciem ust wygnał z niej skromność, dwoma palcami chwycił sutek, szczypiąc go lekko. Jęknęła, jakby się poddawała. Jego oczy, aksamitnie czarne w przyćmionym świetle, zatrzymały się na twarzy Alanny, gdy raz po raz pocierał palcami jej ciało. - Tu też jesteś wrażliwa. Zobacz, jak nabrzmiał, ja­ ki jest sztywny i wyczekujący. Jak myślisz, dlaczego? - Och, proszę cię. - Próbowała nieco się unieść. - Mów do mnie, Ałanno. Swoim słodkim głosem opowiedz mi, dlaczego twoje ciało drażni się ze mną, reagując w ten sposób? - Bo... chcę... pocałunku. - Zacisnęła zęby, ogar­ nięta gniewem i pożądaniem tak mocnym, że zrobi­ łaby wszystko, by je zaspokoić. Wszystko, z wyjąt­ kiem otwarcia drzwi prawdziwemu mężczyźnie. - Jesteś zbyt uparta - łajał ją. - Ale ja jestem na twe rozkazy. - Unosząc głowę, zebrał usta w ciup i posłał całusa w powietrze. - Pocałunek. - Chcę prawdziwego pocałunku. - Dlaczego, Alanno. Chcesz, abym rozchylił dla ciebie usta. - Mówił udając zaskoczenie, jednocze­ śnie był z siebie bardzo zadowolony. - Chcesz, abym cię ssał. Ale dlaczego? 177

Ponieważ to mogło zaspokoić pożądanie, ogarnia­ jące każdy wrażliwy fragment jej ciała. - Powiedz mi, Alanno. Jak byś się czuła, gdybym cię lizał, gdybym ujął wargami twój sutek i ssał go? A może nawet... lekko ugryzł? Doprowadzona niemal do szaleństwa jego pół-obietnicami, poruszyła się niespokojnie. - Nie mocno! - zapewnił ją. - Nie, tak delikatnie, łagodnie, jedynie dotyk zębów, ostrzegający przed niebezpieczeństwem. Bo ja jestem niebez­ pieczny, Alanno. Wiesz o tym? Zgięła kolano i przesunęła stopą po płóciennej pościeli, jakby ta szorstkość mogła dać jej wrażenie realności. - J a też jestem niebezpieczna. Drażniący ton zniknął z jego głosu. - Wiem. Jesteś w stanie wygnać mnie, po prostu pstrykając palcami. A niech go diabli! Dlaczego on nie robi tego, cze­ go chciała? - Powinnam. - Tak. - Chwycił ją za gardło. Chociaż nie naciskał, groźba była wyraźna. - A jednak zastanawiasz się: czy nigdy nie pozbędziesz się tych marzeń, czy też frustracja będzie cię nękać do końca twoich dni? Położyła ręce na jego dłoniach. - A twoja frustracja? Jego usta, namiętne usta, których pożądała, wy­ krzywiły się w gorzkim uśmiechu. - W piekle zostanę przykuty łańcuchami do tej sa­ mej skały co ty. Jakże miło brzmiały w jej uszach te słowa! Zawsze była panią Fionnaway, dumną, szlachetną, lecz nigdy nie wiedziała, że potrafi zniewolić mężczyznę. Zwłaszcza takiego, pełnego mrocznego uroku. 178

- Pocałuj mnie w usta - rozkazała. Nie wiedziała, dlaczego to takie ważne, lecz pragnęła czuć jego smak, i żeby on czuł, jak ona smakuje. Dopiero wte­ dy będzie mogła uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę ze swojej ogromnej mocy. Jednak on nie odpowiadał. I nie spełnił polecenia. Zamiast tego przesunął palce niżej, by pieścić jej brzuch. Zapomniała o pocałunku, o dumie. Teraz miały znaczenie tylko te niewypowiedziane, złudne obietnice. - Ian. - Poruszyła się niecierpliwie na łóżku, pra­ gnąc, by przycisnął dłoń do miejsca poruszanego ryt­ mem jej serca. - Proszę. - Jeszcze jeden pocałunek? - Muskał wargami jej drugą pierś. - Nie tak. - Gładziła go po torsie, znalazła lekki zarost w okolicach mostka. Sutki miał płaskie i gład­ kie do chwili, aż zwilżyła sobie palce śliną. Dotykała barwnych obwódek, które zaczęły się marszczyć, jak jej własne. Usłyszała, jak Ian głęboko oddycha. - Jesteś sprytna. - Prowokująco polizał wewnętrz­ ną stronę łokcia. - Lub zdesperowana. Zdesperowana, lak, to była prawda. Odważnie przesunęła ręce nieco niżej. Wzdłuż jego biodra, które było smukłe i silne. Dalej wędrowała po umię­ śnionym brzuchu. Jeśli będzie dotykać go w taki spo­ sób, w jaki sama chciałaby być pieszczona, może i je­ go ogarnie szaleńcze pożądanie. Jednak zatrzymał ją, gdy sięgnęła kępki włosów poniżej pępka. - To zabawa dła kochanków. - Jesteśmy kochankami. Kolanem rozchylił jej kolana i bardzo powoli zni­ żał się, aż ciężarem ciała spoczął na Alannie. Udem 179

wcisnął się między jej nogi. Była to namiastka roz­ kosznego dotyku jego dłoni, lecz wyszła naprzeciw temu doznaniu, najpierw delikatnie, potem z coraz większą chęcią. Satysfakcjonowało ją, a zarazem wzbudzało coraz większe pragnienie. Pozwolił jej się dotykać, ocierać się o niego, aż zaczęła jęczeć z po­ żądania, aż zaczęła spinać się, ogarnięta coraz więk­ szą rozkoszą. Przytrzymał nieruchomo jej biodra. Widziała nad sobą jego połyskujące oczy. Powiedział to samo, co mówił zawsze: - Będziemy kochankami, gdy zostawisz dla mnie otwarte drzwi. Poruszał się tak lekko, że dopiero gdy się obudzi­ ła - przyciskając poduszkę do piersi - stwierdziła, że go nie ma. Jej skórę pokrywała cienka warstwa potu. Oddy­ chała szybko. Czuła w żyłach gwałtowne pulsowanie. Dotykała się w desperacji, by złagodzić to napięcie, lecz z doświadczenia wiedziała, iż nic nie jest w sta­ nie zniwelować tego poczucia wilgotnej pustki. Po raz pierwszy Ian dodał: - To niezapomnia­ na chwiła, Alanno. Słyszała go tak wyraźnie, że skoczyła gwałtownie na nogi i podbiegła do drzwi w nadziei, że go zoba­ czy. Drzwi były zamknięte za klucz, a przez ostatnie trzy noce dodatkowo zabezpieczone żelazną antabą. Jednak te środki ostrożności nie zdały się na nic, bo znowu lan zrobił to, co obiecał. Wpłynął przez okno na powiewie bryzy, zaczarował ją zaklęciem, zaś ona śniła o nim tak samo dziś, jak każdej przeklę­ tej nocy. Każdej. Rozzłoszczona, trzęsąca się z frustracji, stoczyła się z łóżka, lądując głośno na podłodze i potknęła 180

się, gdy koszula oplątaia jej stopy. Zaczepiła ją pal­ cami i kopnęła z całej siły. Jednak biały materiał za­ trzepotał w powietrzu, zamiast zgodnie z jej intencją uderzyć w ścianę. Głupia nocna koszula. Każdego wieczoru zapina­ ła ją aż po szyję, zaś każdego ranka była rozpięta, opuszczona do pasa, stłamszona na biodrach... Jak on to robił? Rozejrzała się gniewnie po pustym pokoju. Od zbudowania zamku zawsze mieszkały tu córki MacLeodów. Obfitował we wszelkie wygody, więc Alanna powinna być zadowolona, że to jej miejsce, podobnie jak kamienie były szczęśliwe ze swojej skrytki koło kominka. Jednak zadowolenia czuła teraz najmniej. Obecnie ogarniała ją frustracja. Każdej nocy łan odwiedzał ją we śnie i pieścił, aż błagała o spełnienie. Każdej nocy odmawiał. Unosił ją na próg szczęścia, w miejsce, gdzie jej ciało prężyło się, drżąc z namięt­ ności. A wtedy... budziła się. I przez cały dzień, wszystko, o co się ocierała, przypominało jej lana. Wszystko, czego smakowała, dotykała, wąchała, przy­ pominało jej erotyczne doznania poprzedniej nocy... A doznania te tak naprawdę nie miały miejsca. - Do diabła z nim! - Chwyciła z krzesła ubranie i nałożyła je szybko. Musi stąd wyjść, zanim go ujrzy. Nie, zanim on ujrzy ją. To on był myśliwym, a ona łowną zwierzyną. Chodził za nią wszędzie, gdy wy­ pełniała swoje obowiązki pani Fionnaway. Robił to rzekomo, aby nieść jej pomoc, gdy miała jeszcze nie w pełni sprawną nogę. Potem, kiedy nie czuła już bó­ lu w stopie, mówił, że przychodzi, aby się nią opieko­ wać, gdy jeździła do wioski i odwiedzała zagrody. Kłamał. Przychodził, aby się do niej uśmiechać. Uśmiechać się i dotykać jej ramienia, gdy pomagał 181

jej przejść po skalistej ziemi. Uśmiechać się i wsa­ dzać ją w siodło, chwytając ją wpół. Uśmiechać się i pocierać jej kark, gdy rozmawiała z okolicznymi chłopami. To przez niego czuła takie napięcie! Ani razu nie dotknął jej tak, jak wtedy w przedsionku. Wiedziała, że Ian ma odważne dłonie, niecierpliwe, doświad­ czone, lecz czy był w stanie jej to okazać? Nie. On tylko patrzył na nią, podekscytowaną wspomnieniem erotycznych snów, i bez słowa dawał jej do zrozumie­ nia, że wie. Do diabła, on wie! Zaś ona miała obawy, że złamie się, jeśli nie znajdzie skutecznego sposobu, by się uwolnić od jego ciągłej obecności. Zgodzi się go poślubić tylko po to, by jej pokazał, co znajduje się po drugiej stronie wielkiej, pełnej obietnic góry erotycznej tęsknoty. Ściskając w spoconych dłoniach skórzane buty, od­ blokowała i powoli, cicho otworzyła drzwi. Wyjrzała na korytarz, najpierw popatrzyła w jedną stronę, po­ tem w drugą, a gdy upewniła się, że w pobliżu nie ma Iana, wyszła na palcach z pokoju. Wyszła, by uciec.

ROZDZIAŁ

16

Ruszyła korytarzem, nie widząc nawet nikogo ze służby. Przeszła przez wielką salę, rozglądając się, jakby była intruzem w swoim własnym domu. Przej­ ście prowadzące do drzwi na zewnątrz czekało za­ praszająco i była już niemal przy nim, gdy nagle... 182

- Lady Alanno, czy znowu wychodzisz? Podskoczyła zaskoczona, ogarnięta poczuciem wi­ ny. Odwróciła się do kominka. W blasku ognia siedziała skulona pojedyncza po­ stać. - Wilda - wyszeptała. - Dziś wybierasz się wcześniej niż zwykle - rzekła Wilda. Alanna położyła rękę na bijącym mocno sercu. Chciała powiedzieć ostro: „Oczywiście, że wcześniej niż zwykle. Chcę się wymknąć, by uniknąć towarzy­ stwa twojego kuzyna". Jednak nie mogła wydusić z siebie takich słów. Gdyby to uczyniła, uraziłaby uczucia tej miłej dziewczyny. Lubiła ją. Nie chciała tego, bo w końcu któraż ko­ bieta pragnęłaby polubić inną, przyćmiewającą ją swoim talentem, pięknem, urokiem? Jednak sama Wilda stwierdziła ponuro: „Wiem, że jestem ładniej­ sza od innych, lecz mama mówi, że jestem głupia i mam zbyt miękkie serce, więc nie znajdę sobie bo­ gatego mężczyzny, skoro biedni wzbudzają u mnie tyle współczucia". Teraz byłby nim Edwin. Młodszy syn, bez własnej fortuny. Nie miał perspektyw, gdyż brat posiadał tyl­ ko jeden majątek i dobrze nim zarządzał. Brice wspierał go bez słowa skargi, w końcu brat był miłym człowiekiem, którego nie sposób było nie lubić. Lecz Alanna wiedziała, iż Brice pragnąłby jej zniknięcia, aby mógł osadzić brata w Fionnaway jako rządcę i uwolnić się od jego permanentnej obecności. Niestety Wilda też nie miała wielkich perspektyw. Niestety, bo według Alanny stanowiliby z Edwinem świetną parę. Brice i Wilda... A to już było zupełnie co innego. Brice był twardy, umiał narzucać swoją wolę i zde183

klarował się, że pragnie bogato się ożenić, gdyż po­ nad wszystko chciał być kimś większym od pani Fionnaway. Musiałby się naprawdę zakochać, by zboczyć z tak obranego kursu, chociaż w zeszłym ty­ godniu... Alanna przyglądała się Wildzie. W ostat­ nim tygodniu stało się jasne, że jeśli za czyjąś sprawą Brice mógłby przedłożyć miłość do kobiety nad mi­ łość do pieniędzy, to właśnie za sprawą Wildy. Zrezygnowała z wyjścia, by porozmawiać z Wildą. Podeszła bliżej. - Co robisz na nogach tak wcześnie rano? Dopie­ ro co świtało. - Było mi zimno w łóżku. - Kocami okryła sobie ramiona i podciągnięte pod brodę kolana. - A ja wychodzę. - Alanna usiadła na podłodze i włożyła buty. - Może chcesz mi towarzyszyć? Wilda zadrżała. - Straszny ziąb na dworze. - Dziś jest dwudziesty pierwszy czerwca! - Urodzi­ ny Ałanny. Gdyby mogła, ogłosiłaby się niekwestio­ nowaną panią Fionnaway i wyrzuciła wszystkich z majątku. Poza Wildą, oczywiście. Zresztą nie mo­ głaby starca w tak ciężkim stanie, w jakim znajdował się Leslie, wysłać w długą podróż do Anglii. A gdyby próbowała odprawić Brice'a i Edwina, naraziłaby się tylko na protesty. A gdyby postanowiła wyrzucić la­ na, wyśmiałby ją i zapewne tym gorliwiej rościłby so­ bie do niej prawo, zaś ona zrobiłaby z siebie kom­ pletną idiotkę. Przycisnęła dłonie do oczu. Ależ strasznie namotała! - Poplątałaś sobie sznurowadła - rzekła Wilda. Lepiej to popraw. Alanna spojrzała w dół. Faktycznie. Niecierpliwie poluzowała sznurówki i zaczęła od nowa. 184

- W Szkocji jest zimniej niz na południu. - Wilda popatrzyła na Alannę, z niepokojem marszcząc brwi. - Powinnaś nałożyć pelisę. - Nałożę. - Wcale nie miała takiego zamiaru, ale na takie małe kłamstewko mogła sobie pozwolić. Wilda coraz bardziej przypominała Alannie matkę. Na przykład gderała, aby się cieplej ubrać, podczas gdy jej było już ciepło. Wciąż pytała o zwichniętą kostkę, która już dawno się zagoiła. Ostrzegała, że jazda okrakiem na koniu może pozbawić ją dziewic­ twa. Było to zarazem słodkie i denerwujące. - Czy włożyłaś wełnianą halkę? - spytała Wilda. - Mam bieliznę, ale nie wełnianą. - Alanna wie­ działa, że Wilda nosi pod spodem ciepłe rzeczy. Jej suknie były uszyte w taki sposób, żeby pomieścić pod spodem ryle halek, ile tylko było możliwe. - Pani Armstrong zrobiła mi wełnianą halkę, abym się nie przeziębiła. I pantalony. - Wilda wysta­ wiła nogę, ukazując szeroką koronkę, którą wykoń­ czona była jej przedziwna bielizna. - Tobie też zro­ biła pantalony, ale chyba jesteś zbyt uparta, aby je nosić. - W Szkocji nie nosimy takich rzeczy - stwierdziła stanowczo Alanna. Skończyła zawiązywać sznurowa­ dła. Osobiście sądziła, że nigdy nie byłaby w stanie pozwolić sobie na takie głupoty. Pantalony wygląda­ ły jak męskie spodnie, wykonane z białej bawełny. Alanna była pewna, iż moda, którą tak ceniła Wilda, jutro będzie już przestarzała. - W Anglii mężczyźni nie noszą spódnic. - Kiltów - powiedziała cierpliwie Alanna. - To są kilty. - Wszystko jedno, dzięki pantalonom ciepło mi w nogi. - Wilda próbowała dokładniej wsunąć koc pod stopy. - Nie mogę ogrzać sobie palców. 185

Czując się niezręcznie z powodu swoich myśli, Alanna uklękła przed Wildą, odsunęła koc, zaczęła rozcierać jej stopy, po czym jeszcze raz próbowała wyrazić jej swoją wdzięczność. - Jesteś zbyt dobra. Pozwoliłaś wykorzystać swój materiał, żeby uszyć dla mnie ubranie. - Dotknęła guzików, które ciągnęły się od szyi aż po oblamowa­ nie nowej, ciemnoniebieskiej sukni o podwyższonej talii. - Ałe ty jesteś panią! - odparła Wilda. - Zaginio­ ną panią, która wróciła, aby poślubić mego kuzyna. - Dlaczego to mówisz? - Alanna spojrzała na nią sztywno. - Bo tak długo cię nie było. - Odpowiedzi Wildy nigdy nie pasowały w pełni do pytań. Alanna zaczerpnęła głęboko powietrza, aby się uspokoić, po czym dokładniej okryła Wildę kocem. Nie o to mi chodziło. Miałam na myśli słowa doty­ czące mojego ślubu z twoim kuzynem. - Powiedział mi, że powziął głębokie postanowie­ nie, aby cię mieć. - Wilda promieniała radością. - On zawsze dopnie swego, więc cieszę się za was oboje. Na pewno by się cieszyła. Widziała jedynie pozy­ tywne aspekty każdej sprawy. Dlatego wszyscy ją lu­ bili. Alanna także. Jednakże Wilda nie dostrzegała dwulicowości swojego umiłowanego Iana. Śnij o mnie. Tak jej rozkazał, a Alanna posłuchała. Gonił ją, ona uciekała. Żądał, a ona... Nie, nie pod­ da się. Kiedy wróciła do Fionnaway, miała plan. .Nie wyjdzie za niego, dopóki nie okaże się wartościowym człowiekiem. Nie weźmie ślubu owładnięta gorączką namiętności, tak jak niegdyś jej matka, żeby potem słono za to zapłacić. - On zasługuje na kogoś innego niż kwakierka, która drży pod jego spojrzeniem. 186

Oświadczenie Wildy przykuio całą uwagę Alanny. - Kwakierka? - Mówiłam mu, że to nie jest żona dla niego... - To on by! żonaty? - spytała zaskoczona komplet­ nie Alanna. - Nie! - Wilda niecierpliwie zdmuchnęła z twarzy niesforny kosmyk włosów. - Pragnął ją poślubić, bo była w stanie pogodzić się z jego hańbą. Alanna znowu chciała przerwać, lecz Wilda rozpę­ dziła się niczym górski strumień w trakcie wiosen­ nych roztopów. - Powinna była być wdzięczna, taka wątła istotka, bez tytułu, bez majątku. Udawała, że wyjdzie za nie­ go z miłości, ale ja wiem lepiej. Chciała pieniędzy. Alanna próbowała zrozumieć coś z tego potoku słów. - Jakich pieniędzy? - On ma furę pieniędzy. Nie mówił ci? - Tak, chyba coś wspominał. - Alanna pomyślała, że to mogło wyjaśniać, dlaczego pragnął przejąć sy­ piący się szkocki dwór. Każdy pomniejszy angielski kupiec chciał mieć majątek ziemski w tym kraju, i w miarę możliwości zyskać tytuł albo żonę z tytułem szlacheckim. To zyskiwało im niejaki szacunek. Jed­ nak ona miała dla lana nowinę. Nawet setka takich majątków nie byłaby w stanie kupić szacunku tak zmysłowemu mężczyźnie. - A potem ta tchórzliwa miernota napisała mu li­ ścik, stwierdzając, że nie może go poślubić, gdyż on jest czarownikiem - rzekła Wilda. - Czarownikiem! Słyszałaś kiedyś coś takiego? Oczywiście, wuj Leslie twierdził, że Ian jest pół-selkiem, lecz wuj Leslie go­ tów jest powiedzieć cokolwiek, aby tylko znaleźć się w centrum uwagi. Jest drugim najstarszym, znaczy się bratem mojego dziadka, więc tak naprawdę jest moim wujem-dziadkiem. 187

Mając w myślach jego ściągniętą twarz, okrutne żarty, ostentacyjne wydawanie pieniędzy, Alanna musiała spytać: - Czy on zawsze był taki zgorzkniały? - Tak. To Fairchild. Wszyscy jesteśmy źli w taki czy inny sposób, lecz mama mówi, że wuj Leslie zawsze uważał, iż powinien mieć tytuł i fortunę. A zamiast jemu wszystko dostało się tacie. Naprawdę nie wie­ my, kim jest matka lana. On po prostu pewnego dnia zjawił się w Fairchild Manor. - Ile miał wtedy lat? - Jedenaście. Ja miałam sześć. Byłam jego kuzyn­ ką, lecz nie mogłam od niego oderwać oczu. My, Fairchildowie, jesteśmy oczywiście piękni, lecz Ian jest po prostu zniewalający, nie uważasz? Wuj Leslie nic mógł również ścierpieć tego, że starzał się i niedołęż­ niał, a pokojówki i służące, nienawidzące wuja, nie­ ustannie zakradały się do sypialni Iana. Wilda przypomniała coś Alannie. Również tutaj służące obserwowały Iana. Ciekawe, czy w Fionnaway spędzał noce samotnie. Może będzie musiała zwolnić każdą lafiryndę, która się do niego uśmiechnie? W tym momencie poczuła lekkie ukłu­ cie i napomniała się, że to powinno być jej zupełnie obojętne. - Mama mówi, że wuj Leslie to najbardziej niena­ turalny ojciec, jakiego widziała w życiu, gorszy niż wszyscy Fairchildowie, jacy żyli przed nim. To dlate­ go chce cię odstraszyć, mówiąc, że lan jest selkiem. A przecież wszyscy wiedzą, że to wiedźma czaruje. Alanna znieruchomiała. - Wiedźma? - Och, Alanno. - Wilda pochyliła w jej stronę ra­ dosną twarz. - Odeszła przed twoim przybyciem, ale była naprawdę cudowną kobietą. Obiecała, że mi po188

może. Obserwowałam ją, wyczekiwałam jej, ale nie wróciła. Myślisz, że jeszcze wróci? - Wiedźma. - Alanna spojrzała na zaaferowaną twarz Wildy. Szkoda, że musiała zniszczyć jej marze­ nie. - Może nie słyszałaś, co się wydarzyło w dniu, kiedy przybyłam do Fionnaway. Przyszłam ubra­ na jak wiedźma, umyłam sobie twarz, zrzuciłam te obrzydliwe szmaty i pokazałam wszystkim, że to wła­ śnie ja udawałam wiedźmę. - No jasne - odparła Wilda, zaciskając usta. - Naprawdę. W ten sposób cały czas ukrywałam się przed panem Fairchildem. Za pomocą maska­ rady. - I nikt nigdy nie domyślił się, że jesteś wiedźmą. - Pokręciła głową. - Wiem, że czasem jestem roz­ trzepana, ale nie oszukasz mnie. Wiedźma była stara i brzydka. Ty zaś jesteś młoda i bardzo ładna. Nie mogłabyś być wiedźmą. - Pocierałam twarz węglem i wpychałam szmaty pod ubranie, żeby udawały garb... - To, co Alan­ na mówiła, wcale nie docierało do Wildy. Może nie miałoby to znaczenia, lecz Wilda wciąż czekała na wiedźmę, aby ta przekazała jej magiczne zaklęcie. - Po ci była potrzebna wiedźma? - Drażnisz się ze mną, że to niby ty byłaś wiedźmą - rzekła lekko poirytowana Wilda - i chcesz, żebym ci się zwierzała? - Pomyślałam sobie, że gdybym spotkała wiedźmę, mogłabym jej powiedzieć... Wilda stanowczo pokręciła głową. - Ona wróci tu, żeby mi pomóc. Ja o tym wiem. Alanna wiedziała, że Wildę czeka jedynie rozcza­ rowanie, więc spróbowała jeszcze raz. - Jak sądzisz, gdzie byłam przez ten cały czas? - Ukrywałaś się przed wujem Leslie. 189

Cóż można było odpowiedzieć? Miała rację. - Ponieważ wuj Leslie, to obleśny stary - Wilda urwała, rozglądając się dookoła, po czym dokończy­ ła szeptem - głupiec. Wyglądała na wystraszoną własną odwagą. - Tak, to prawda - rzekła ze zrozumieniem Alanna. Był głupcem, i to gorszym niż przed czterema la­ ty. Wydawało się niemal, że niemal czerpał witalne siły z nienawiści, jaką żywili wobec niego służący, Alanna, a nawet jego własny syn. Z każdym dniem robił wrażenie zdrowszego. Z każdym dniem coraz bardziej sycił się zadawaniem cierpienia wszystkim wokół. Nie wybaczył łanowi, że rości .sobie wyłączne pra­ wo do niej. - Wróciłaś z powodu lana - podjęła Wilda. Najwy­ raźniej mówienie sprawiało jej ogromną rozkosz. Bo ty nie jesteś taka jak tamta kwakierka. Jesteś od­ ważna, silna i wolna, a właśnie takiej kobiety potrze­ buje Ian. Nie będzie cię musiał rozpieszczać, chociaż na pewno będzie próbował, bo taki już jest. A ty masz dla niego dom, który on pomoże ci postawić na nogi. Możecie oboje siedzieć przy kominku dłu­ gie noce, nawet latem noce są w Szkocji długie. Czy wy nie lubicie słońca? I nawet nie będziesz musiała mu mówić, co myślisz, bo on będzie wiedział. - Co takiego? - Alanna spojrzała na nią ostro. Wilda chyba zrozumiała, że powiedziała za dużo, bo poruszyła się niezręcznie pod kocami. - Może z tobą tak nie będzie. Ale on zawsze wie, co ja myślę. Alanna uśmiechnęła się uspokajająco, jednak mu­ siała w duchu przyznać: Wie także, co ja myślę. Tym razem musiała stąd wyjść, zanim on zacznie ją męczyć. Dziś są jej urodziny, ma więc prawo spędzić 190

ten dzień wedte swojego uznania. Wstała i cofnęła się o krok. - Dość otwarcie okazujesz emocje. - Tak? Więc to wszystko wyjaśnia. - Wilda mo­ mentalnie zmieniła temat, co zawsze wytrącało Alannę z równowagi. - Przez ostatni tydzień Ian chodził z tobą wszędzie, zauroczył wszystkich służą­ cych i wszyscy go lubią. Będzie idealnym panem Fionnaway. - Wszystko, co robił, było bardzo przekonujące zgodziła się Alanna. - W ciągu dnia. - Jest też dobrym tancerzem. - Wilda zdawała się nie dostrzegać, że Alanna zbiera się do odejścia. O to się nie martw. Wiem, że ty też doskonale tań­ czysz, lecz on potrafi wypełniać wszelkie wieczorne powinności, jakie przystają dżentelmenowi. Alanna otworzyła usta, żeby sprostować, lecz zre­ zygnowała. Nie było sposobu, żeby te sprawy wyja­ śnić Wildzie. Lecz oto Wilda ponownie zaskoczyła Alannę. - Zapewne będzie też doskonały w małżeńskim łożu. Przez co poczujesz się jeszcze szczęśliwsza. - Szczęśliwsza? Zacisnąwszy usta, Wilda spojrzała w bok. - Przez cały tydzień byłaś nieco rozdrażniona. - A ja myślałam, że potrafię to doskonale ukryć odparła zupełnie zbita z tropu Alanna. - Ależ udało ci się! - Na obliczu Wildy, zwykle po­ zbawionym głębszego wyrazu, tym razem ukazała się inteligencja i mądrość. - Po prostu były takie chwiłe, gdy spoglądałaś na lana tak, jakbyś chciała powalić go na podłogę i pobić, a on kręci głową w twoim kie­ runku, a wtedy ty robisz się... zgryźliwa. Alanna sięgnęła ręką za plecy i po omacku znala­ zła krzesło. Usiadła ciężko. 191

- Więc wszyscy o tym wiedzą? - Nie, głuptasie - zachichotała Wilda. - Mężczyź­ ni zauważają jedynie samych siebie i swoje potrzeby. Na szczęście Ian pragnie ciebie. - I Fionnaway. Chciał mieć Fionnaway. Alanna widziała to, gdy odwiedzali wioskę. Gdy rozmawiał z mężczyznami o tym, jak trudno zbierać plony z tej skalistej ziemi, kobiety opowiadały o jego poprzednich wizytach i wychwalały go. Odwiedzili nawet najdalsze zagro­ dy. A wczoraj byli w rybackiej wiosce. Lecz tam Ian zachowywał się dziwnie. Stali na brzegu z rybakami, rozmawiając o morskich prą­ dach, o sezonie na rybackie wyprawy, o ostatnich po­ łowach. Jednak Alanna mogłaby przysiąc, że łan ani razu nie spojrzał na pełny ocean, a gdy jedna szcze­ gólnie duża fala rozbiła się o skały, zatrząsł się, jak­ by pogruchotała mu kości. Odwrócił się wtedy i poszedł w stronę koni, zaś najstarszy rybak ujął swoją zniszczoną dłonią rękę Alanny i poklepał uspokajająco. - Niech się panienka nim zaopiekuje. On ma w ży­ łach morską wodę, a większość takich jak on tragicz­ nie kończy. Ale on będzie chronił Fionnaway i pa­ nienkę też, i kiedyś opowie swoją historię, jeśli pa­ nienka go mocno pokocha. Obruszyła się na te słowa, lecz nie mogła ich zapo­ mnieć. Każdy gospodarz, chłop, rybak otwarcie mó­ wił, że chciałby, aby panem tych ziem został lan. On zaś tak samo jawnie dawał do zrozumienia, że pra­ gnie tego samego. W rzeczy samej pochodzenie Iana wcale nie wy­ woływało u Alanny niepokoju. Martwiła ją bardziej własna intuicja, która podpowiadała, że Ian nie za­ dowoli się rozsądnym, partnerskim małżeństwem. 192

jakie sobie wymarzyła. Pragnął jej serca, a ona za­ mierzała go bronić. Wilda przerwała ten tok myśli. - Po prostu radość mnie rozpiera, gdy pomyślę, że jest kobieta, która pokocha go tak mocno, jak on na to zasługuje. - Wcale nie mam takiego zamiaru. - Pokochać go? Iana? Niech Bóg broni przed miłością do jakiegokolwiek mężczyzny. Została zdradzona wystarczająco wiele razy: przez obojętnego ojca, przez Lesliego, nawet przez dwóch kuzynów, którzy byliby uszczęśliwieni, gdyby tylko usunęła im się z drogi. Alanna nie czuła potrzeby pokochania mężczyzny. Nawet takiego, który umie poskramiać rozwścieczone psy. A zwłasz­ cza mężczyzny, który posiadał moc, by jednym do­ tknięciem wywołać w niej pragnienie, by leżeć koło niego i sycić się szczęściem. - Oczywiście, że nie masz zamiaru. Jakaż kobieta chciałaby się zakochać tak szaleńczo w swoim mężu, by iść z nim boso na koniec świata? - powiedziała marzycielsko Wilda, jakby myślała o kimś innym niż Alanna. - Ale tak się zdarza, a wtedy oboje ludzi cze­ ka wielkie szczęście. - Albo bieda. - Alanna powtórzyła śluby, które składała już wcześniej. - Nie urodził się jeszcze z ko­ biety mężczyzna, który znęciłby mnie do podjęcia te­ goż ryzyka. - Nagle zdała sobie sprawę, że Ian, o ile wierzyć opowieści Leslie, nie urodził się z kobiety. Wilda zaśmiała się cicho. - Bez względu na wszystko, Alanno MacLeod, chyba będziesz miała kłopoty. Czyżby? Alanna wstała. - Muszę już iść. - Ruszyła do drzwi, zrazu powoli, potem coraz szybciej, wreszcie zaczęła biec. 193

Lokaj przytruchtał co tchu, by ją wypuścić. Mle­ czarki z wiadrami ustąpiły jej drogi. Ogrodnik, który przycinał krzewy, patrzył zdumiony. Lecz ona nie zatrzymała się i dopadła bramy, za­ nim ktokolwiek - zwłaszcza Ian - zdołał ją złapać. *

W Szkocji istnieje porzekadło, że mężczyźni i kobie­ ty posiadające specjalny czar „mają w żyłach kroplę krwi selków". Tacy stajenni potrafią okiełznać konia, nie niszcząc jego dzikiego ducha. Takie mleczarki umieją wydostać z krów najsłodszą śmietanę. Takie akuszerki są w stanie zmniejszyć porodowe bóle, nie uciekając się do pomocy ziół. Zaiste, seiki potrafią oczarować każdą istotę na ziemi.

ROZDZIAŁ

17

Pszczoły brzęczały wokół dłoni Quigleya, gdy za­ brał krółową oraz jej dworzan z gałęzi, na której wi­ sieli. - Widzi panienka te worki z miodem? Przez to trudno im operować tym kolcem na końcu odwłoka. Dlatego gdy są w roju, nie żądlą, widzi panienka? Alanna pokręciła niepewnie głową. - Mnie zawsze żądlą. - Bo przy nich zachowuje się panienka zbyt ner­ wowo. A one to wyczuwają. - Szczerbaty chłop 194

uśmiechnął się do niej, niosąc królową do uplecione­ go zawczasu ula z wierzbowych witek. - Wędrowne pszczoły już znalazły to miejsce. Wkładam do środka zioła, które łubią, żeby zwabił je zapach. - Umieścił królową tuż przed otworem w ulu i patrzył, jak tań­ cząca monarchini znika we wnętrzu. - O teraz. Niech panienka patrzy. Pozostałe pszczoły zawsze pójdą za nią. To proste. Stała i patrzyła z bezpiecznej odległości, jak owady brązowym strumieniem podążały śladem królowej. - Teraz osiedlą się w swoim nowym domu? - Tak, i zrobią dla panienki miód na Boże Naro­ dzenie. - Ouigley wyprostował się. - Cieszę się, że panienka wróciła i jest w należnym sobie miejscu. I będę się cieszył, jak panienka poślubi pana Iana. Przestała się uśmiechać. Dlaczego wszyscy zakła­ dają, że wyjdzie za Iana? - Ty też go znasz. - Tak, przyszedł, żeby rozmówić się ze mną zaraz po swoim przybyciu. To prawdziwy pan. A więc Ian zawojował już wszystkich! Wszyscy mieszkańcy jej włości lubili Iana, poza jego ojcem, - Pan? - Tak. Rozmawiał ze mną. Dowiedział się o moich pszczołach i zasugerował Armstrongowi, aby powie­ rzyć mi opiekę nad wszystkimi ulami. Docenił moje umiejętności. Może po ślubie nauczy panienkę, jak zajmować się pszczołami. - Pokiwał głową, jakby po­ rozumiewawczo. Zirytowała się jeszcze bardziej. Jakby Ian mógł ją czegokolwiek nauczyć. - Rzeczywiście. - Ma do nich dar. Pomógł mi przenieść ul z wietrz­ nego miejsca, a niewielu by to potrafiło. I nie dostał ani jednego żądła! 195

Pokręcił głową z podziwem. Alanna zastanawiała się, czy w ogóle uda się jej kiedykolwiek uciec od my­ śli i wzmianek o Ianie. Gdy Ouigley mówił, jak łan radził sobie z pszczołami, przypomniała sobie, jak poskromił groźnego psa. Demon nie stanowił już za­ grożenia w Fionnaway, lecz stał się strażnikiem tego miejsca. - To dobry człowiek, panienko. Dobrze panienka wybrała. Nawet gdyby bardzo chciała, nie mogłaby zwymy­ ślać Ouigleya tylko dlatego, że polubił lana. Mach­ nęła z niezadowoleniem ręką i ruszyła ścieżką. W Fionnaway wszystkie biegły równoległe do morza. Dźwięk łamiących się fal zwabił ją w kierunku wzgó­ rza. Stamtąd mogła je zobaczyć, posmakować niesio­ nej wiatrem soli. Tam też mogła zastanowić się albo w ogóle nie myśleć, wedle swojej woli. Zmrużyła oczy. Słońce korzystało z bezchmurne­ go poranka, sprawiając, że leżące źdźbła trawy po­ wstały. Wbrew obawom Wildy było jej ciepło. Skaka­ ła wzdłuż ścieżki na łące. Bez niewygodnego prze­ brania, odziana w suknię z perkału, poczuła się wol­ na. Jednak - obejrzała się - wciąż dręczyło ją wraże­ nie, że ktoś depcze jej po piętach. Iana tu nie było. Nie widziała go od rana. Gdzieś z daleka dobiegało kwilenie jagniąt, okrzy­ ki ludzi, beczenie owiec. Pobiegła w tamtą stronę. Po chwili ujrzała pierwszego pasterza, który przeno­ sił kamienie, by postawić tamę na strumieniu. Skie­ rowała się ku sztucznemu zbiornikowi, gdzie każde­ go lata owce były myte i przygotowywane do strzyże­ nia. Teraz skubały trawę w małych grupach, czekając na swoją kolej, gdy zostaną wepchnięte do strumie­ nia. W wodzie stało trzech mężczyzn, zanurzonych do pasa, którzy przytrzymywali zwierzęta, szorowali 196

je ługowym mydłem do chwili, aż ich cały zimowy brud wypłukał się i popłynął wraz z wodą ku morzu. Stała i patrzyła, dziwiąc się spokojowi ducha, z ja­ kim co starsze owce znosiły swój los. Niektórym na­ wet sprawiało to wyraźną przyjemność, gdy były my­ dlone i płukane. Potem płynęły na drugi brzeg, strzą­ sały wilgoć z futra i natychmiast powracały do prze­ rwanego skubania trawy. Młodsze osobniki byty mniej zgodne, wymagały więc silnej ręki, by w ogóle wejść do strumienia. Kiedy w jeziorku znalazł się agresywny baran, mężczyźni pracowali parami, myjąc go i płucząc z wielką wprawą. - Hej, panienko! - Zauważył ją jeden z pasterzy, stojących w wodzie. Podeszła bliżej, aby się przywi­ tać. - Hej, panienko! Przyszła panienka do kąpieli? - uśmiechnął się. Jakby w odpowiedzi na to pytanie, płynący baran właśnie złapał grunt pod tylnymi nogami, uniósł się i przednimi kończynami powalił zuchwalca na plecy. Pasterz przewrócił się z głośnym pluskiem, wyma­ chując bezładnie rękami. Alanna aż zgięła się wpół ze śmiechu. - Nie, ale widzę, że ty sam postanowiłeś się wyką­ pać. Zarumienił się, a jego kompani zanosili się ze śmiechu.. W końcu i on się roześmiał. Miło było za­ znać ochłody w ten ciepły dzień, więc szybko porzu­ cił zawstydzenie. - Cieszymy się, że panienka zmartwychwstała. I że pośłubi panienka tak dobrego człowieka jak pan łan. Jej uśmiech znikł. - Więc wy też go znacie - powiedziała z udawaną słodyczą. - Pomagał nam, kiedy się owce kociły. Dobrze so­ bie z nimi radzi. I nie boi się pobrudzić sobie rąk. 197

Alanna powstrzymała się od kąśliwej odpowiedzi, zamiast tego uśmiechnęła się grzecznie i ruszyła da­ lej, poniżej tamy, gdzie mogła przejść suchą stopą po kamieniach. Pełne zainteresowania spojrzenia pa­ sterzy wywołały u niej zimny dreszcz. Minęła płaskie skały i zeszła ze ścieżki, aby wyjść ponad łąkę. Wie­ działa, gdzie chce się znaleźć i chciała być tam sama. Grunt unosił się stromo pod jej stopami. Omijała mlecze, wplecione w wysoką trawę, jarzące się żółcią od promieni słońca. Bezwonne kwiatki były dla niej ucieleśnieniem wiosny. Świeciły ciepło, żyły krótko, zostawiając w pamięci jasne punkty. Gdy weszła na szczyt pagórka, stanęła i spojrzała dookoła na to najcudowniejsze miejsce na ziemi. Za jej plecami rozciągały się wzgórza porośnięte drzewami, wznoszące się majestatycznie od strony morza, przed nią zaś rozpościerało się trawiaste zbo­ cze, schodzące zieloną kaskadą ku oceanowi. Na oko wydawało się, że wzgórze opada stromo ku nabrzeżu, ale ona wiedziała, że jest inaczej. Zbo­ cze obniżało się równomiernie do punktu, w którym klifowa skała tworzyła opadające pionowo urwisko. Na tym fragmencie wybrzeża nie było plaży. Więc je­ śli ktoś był na tyle głupi, by podpełznąć do krawędzi i spojrzeć w dół - a w dzieciństwie sama wykazała się taką głupotą - mógł ujrzeć czarne poszarpane skały, niczym zgniłe zęby wystające z wody. Widziała duże fale, które zalewały te skalne występy, rozbijając o nie wszystko, co nieproszone znalazło się w bezli­ tosnym oceanie. Potem, przy wtórze ssącego świstu, fale cofały się niczym do wygłodniałej gardzieli. Alanna uwielbiała ocean. Spacerowała nad jego brzegiem. Pływała w nim. Chlubiła się morzem, ni­ gdy jednak nie zapominając o jego niszczycielskiej sile. 198

Skierowała się nad krawędź klifu. Nie zachowała jednak ostrożności i po chwili potknęła się, przewró­ ciła i zaczęła staczać po pochyłości. Trawa złagodzi­ ła upadek, tworząc miękki dywan, na którym z rado­ ścią jeszcze kilka razy sama się obróciła. Do krawę­ dzi było jeszcze daleko, była więc bezpieczna. Ucie­ szyła ją ta zabawa. Wyciągnęła ręce nad głowę, rozprostowała nogi i stopy, toczyła się tak bez celu, rozkoszując się każdą chwilą. Widziała raz po raz na przemian świetlisty błę­ kit nieba oraz zieleń i brąz podłoża. Roześmiała się ci­ cho, rozchylając wargi. Po chwili jakaś gałązka uderzy­ ła ją prosto w otwarte usta, przestała się więc toczyć i śmiać. Usiadła i zaczęła wypluwać to, co dostało jej się do ust. Znowu się roześmiała. Tym razem z samej siebie. Poluzowała trochę włosy, by palcami brać z warkoczy zaplątane w nich kawałki trawy i nasiona. Usiadła pośród roślin, które sięgały jej do pod­ bródka. Morze połyskiwało granatowo, widziała fale zmierzające ku skałom. Zauroczona, zachwycona, wyzbyta z myśli, padła na wznak pomiędzy trawy. Łodygi roślin były na tyle wysokie, że ograniczały jej pole widzenia na boki, widziała więc jedynie błę­ kit nieba, białe obłoki rozdymające się na wietrze i ziełone pędy ociężałe już od ziarna. Lekki powiew niósł ze sobą zapach lata, czuła też woń połamanej trawy, na której leżała. Słyszała brzęczenie pszczół szukających nektaru, zaś daleko w dole - równo­ mierny rytm morza. Po raz pierwszy od wielu dni wszystkie mięśnie w jej ciele się rozluźniły. Piękne urodziny, pomyślała, zasypiając. Czaro­ dziejskie moce lana nie mogły jej tu odnaleźć. A jednak gdy padł na nią głęboki cień, obudziła się wcale niezaskoczona. Tak, jego czary nie mogły jej odnaleźć, lecz on sam mógł. 199

Nie widziała go zbyt wyraźnie, gdyż jego postać ry­ sowała się jedynie na tle rozpalonego słońca. Stwier­ dziła jednak, że jest wysoki, szeroki w barach, praw­ dziwie męski. Zmrużyła oczy, próbując zgłębić praw­ dę. Czy naprawdę jest magiczny? Całkiem możliwe. Wychowała się na takich opowieściach, a czasem, gdy szalała burza i ocean miotał się wściekle, odno­ siła wrażenie, iż słyszy dochodzące od morza głosy. Głupie fantazje, nic więcej. Nie mogła go jednak obwiniać za to, że wdziera się w jej myśli i tworzy senne marzenia. Przypuszczała, że gdyby był zwykłym człowiekiem, jak choćby któryś z jej chłopów, nadal śniłaby o nim. Miał w sobie to coś. - Spalisz sobie tę jasną skórę - fuknął i nasunął jej na twarz słomiany czepek. - Tak, nie można niszczyć towaru. - Po chwili zro­ biło jej się przykro, że dobry nastrój prysł. Podniosła ku niemu czepek. - Dziękuję. Włożę go na drogę po­ wrotną do Fionnaway. Brzmiało to grzecznie i potulnie, więc po chwili zezłościła się na samą siebie, lecz dziś nie chciała go prowokować. Z biegiem czasu zmienił swoje ele­ ganckie ubranie. Apaszka znikła już pierwszego dnia, drugiego zaś żakiet. Lśniące buty przybrudziły się znacznie od chodzenia po błocie i trawie. Teraz nosił tylko białą koszulę i ciemne spodnie, wpuszczo­ ne w te buty. Wyglądał swobodnie, niemal intymnie, a byli w tej samotni zupełnie sami. Od tamtego pocałunku przed drzwiami sypialni ojca Ian zachowywał się wstrzemięźliwie do tego stopnia, że myślała, iż stracił nią zainteresowanie. Czasami jednak czuła, jak jego rezerwa zaczyna topnieć. Przypuszczała, że niedługo przyjdzie do niej nocą nie tylko jako sen, lecz żywy człowiek. Chociaż 200

na samą myśl skóra jej zaczynaia płonąć, krew w niej wrzała, to jednak coś nakazywało ostrożność. Gdyby się mu oddała, mógłby ją całą zjeść. Czuła się nieswojo, leżąc na trawie pod jego wzro­ kiem, usiadła więc i zaczęła wygładzać spódnicę. Po chwili doprowadziła się do porządku. - Co tam masz? - Mam? - Wydawał się lekko zaskoczony. Powę­ drował za jej spojrzeniem i zrozumiał, że chodzi jej o koszyk spoczywający na jego ramieniu. - A, to. Zaśmiał się. - Wkrótce otrzymasz odpowiedzi na wszystkie swoje pytania. Także te, których nawet nie zadajesz. - Nie rozumiem. - Na pewno rozumiesz. - Wyjął z koszyka kracia­ sty koc i rozłożył go obok niej, miażdżąc trawę cięża­ rem wełny. - Śniadanie dla ciebie. Kucharka martwi­ ła się, że zgłodniejesz. O dziwo, w jakiś perwersyjny sposób ją to rozgnie­ wało. - Kucharka się martwiła? A ja sądziłam, że to ty ciągle gderasz o tym, ile jem. - Za mało jesz, a za dużo pracujesz. - Usiadł na kocu, zrzucając buty. - Och, co za ulga. - Poruszył czule palcami w trawie, lecz to, co powiedział, nie miało w sobie czułości. - Ktoś musi cię pilnować. - I sądzisz, że tym kimś powinieneś być ty. - Mam prawo. Sposób, w jaki to powiedział, w jaki na nią patrzył, dał jej do zrozumienia, że gotów jest do kłótni, gdy­ by miała takie życzenie. Wiedziała, że takiej potycz­ ki nie mogła wygrać. Powoli, aby nie rozbudzić jego gniewu, położyła słomiany czepek obok siebie. Pokiwał głową. 201

- Inteligencja czyni kobietę bardziej atrakcyjną. Połóż się koło mnie na kocu. Poczuła w piersiach falę gorąca, która wystąpiła czerwienią także na jej policzkach. Wcześniejsze staczanie się po zboczu musiało otumanić jej zmy­ sły. Sen, jaki miała ostatniej nocy, zaczynał się wła­ śnie w taki sposób. Kazał jej położyć się obok sie­ bie. Uczyniła to chętnie, bo we śnie zawsze była chętna. - Alan no - powiedział z naciskiem. - Tu mi jest wygodnie. Doskoczył do niej, uniósł w powietrze i jednym szybkim ruchem przeniósł na koc. Leżała sztywno, gdy się nad nią pochylał. Tak samo jak we śnie, teraz też się uśmiechał swo­ imi miękkimi, delikatnymi ustami, pod którymi lśni­ ła linia mocnych, białych zębów. - Bardzo dobrze. Szybko się uczysz. - Z cichym ję­ kiem wyciągnął się obok, biodro w biodro, ramię przy ramieniu, jednak nie dotykał jej, tylko patrzył w niebo. Ledwie oddychając z przejęcia, nie mogła pojąć, dlaczego on leży tak spokojnie, lecz już po chwili uzyskała odpowiedź. - To smok - powiedział. O czym on gada? Po chwili zobaczyła, jak rusza palcem w powietrzu, rysując kontur obłoku. - Nie sądzisz, że to smok? - spytał. - Hm... może i tak. Ale -wyostrzyła wzrok - mógł­ by być także kotem. Wydawał się całkowicie rozluźniony. - Za długi na kota. Stopniowo i ona rozluźniała po kolei zesztywniałe mięśnie. - Zbyt kędzierzawy na smoka.

202

- Teraz tak. Zobacz, jak szybko się porusza! Ten smok się przekształca. Westchnęła zdegustowana. - Typowo męski sposób postawienia na swoim w dyskusji. - Typowo kobiecy brak logiki - odparł nijak, obo­ jętnie. Odwróciła się i spojrzała na niego. To był błąd. Taki mężczyzna nigdy nie był obojęt­ ny. Można by raczej powiedzieć: nieznośnie przystoj­ ny. Jego profil był tak samo pofałdowany jak oko­ liczne skały. Skóra prażyła się w słońcu. Brwi akcen­ towały wystające czoło. Widziane z boku rzęsy wygi­ nały się śmiesznie ku górze. Broda tworzyła ciemną plamę w dolnej części twarzy, - Co ukrywasz pod tą brodą? - spytała, by rozła­ dować napięcie. Nadaremnie. - Powiedz służącemu, żeby cię ogolił. Powodowany ciekawością odwrócił głowę. Z prze­ strachem zobaczyła srebrne iskry migoczące w jego brązowych oczach. - Nie przywiozłem ze sobą służącego. Kształtne usta poruszały się pod wąsami, Ian leżał wygodnie, był taki spokojny, jakby wyciszony, aż po­ myślała, jak bardzo pasuje do tego miejsca, do jej domu. Wcześniej kojarzyła go raczej z ciemnością, z burzą, lecz może powinna bardziej widzieć w nim żywioły, które tworzyły burzę: powietrze, wodę, ogień i ziemię. - Znajdę ci służącego. - Zawahała się, zafascyno­ wana jego wyglądem, niemal nieświadoma wypowia­ danych przez siebie słów. Jego usta wygięły się uroczo, trochę smutno. - Czy powinienem dopuścić do mojego gardła któ­ regoś z twoich służących z brzytwą w ręku? 203

Kiedy zrozumiała sens tych słów, usiadła obrażo­ na. - Bez mojego polecenia nic ci nie zrobią. - Właśnie to miałem na myśli. Nie odezwała się, spoglądając w stronę morza. Za­ snęła mocno zęby, aż do bólu. Kiedy pociągnął ją za włosy, nie odwróciła się, więc zaczął ją mamić sło­ wami. - Służący zrobią dla ciebie wszystko. Opowiadają o tym, jak byłaś beztroską dziewczyną, dziką i szybką niczym wzlatujące ptaki. Jaka byłaś impulsywna, jed­ nak nigdy okrutna. O tym, jak znanym sobie sposo­ bem znalazłaś dość pieniędzy, by utrzymać Fionnaway nawet w okresie złych plonów. Próbowała nie myśleć o kamieniach ukrytych w ścianie nad kominkiem w głównej sypialni, Ian chyba czytał w jej myślach, może nawet je wyczuwał. A przecież Armstrong powiedział wtedy, że ktoś podsłuchiwał pod drzwiami. Czy to był Ian? Raczej nie. Skradanie się nie było w jego stylu. Jednak fakt pozostawał faktem, zaś Armstrong wyjechał do Edynburga, więc do jego po­ wrotu będzie miała powód do zmartwienia. Będzie się niepokoić o niego, o Ellie, o kamienie. - Mów dalej - ponagliła go. - Jak sobie życzysz. Jednak tylko patrzył na nią, jakby usiłował zgłębić jej tajemnice. Poczuła, jak panika chwyta ją za gar­ dło. - Więc co z moimi służącymi? - Tak, służący - powtórzył posłusznie. - Gdybyś zechciała się mnie pozbyć przed naszym ślubem, twoi służący chętnie poderżną mi gardło. Niepokój ustąpił, przynajmniej niepokój o kamie­ nie. 204

- Gdybyś zechciała się mnie pozbyć podczas wese­ la, służący podaliby mi trujące grzyby. A gdybym później cię maltretował, zrzuciliby mnie ze skały do morza, jeśli nie zrobiliby czegoś gorszego. Ślub. Ciągle o tym ślubie. Zawsze groźba, że zrobi z nią to, co mężczyzna zwykle robi z kobietą, Ian przerażał ją, bo wiedziała, że nie będzie usatysfak­ cjonowany, dopóki ona nie odda mu wszystkiego. - Szukasz okazji - powiedziała. - Zrobisz wszyst­ ko, by zdobyć moją ziemię. Zgodził się bez wahania. - Tak. Głód ziemi jest potężnym motywem dla każdego mężczyzny. - Poślubiłbyś nawet garbatą, zezowatą staruchę, aby przejąć jej ziemię. - Albo wiedźmę. W jego głosie brzmiała zupełna powaga. Przechy­ liła się i popatrzyła na niego, znajdując w tych ciem­ nych oczach zaproszenie do śmiechu. Opierała się temu, lecz z trudem. Łączył w sobie urok, odpowie­ dzialność i magnetyzm. Czy musi też być zabawny? Odnalazł dłońmi jej ręce. Splótł palce z jej palca­ mi i ścisnął lekko. - Bardzo lubiłem dowcip wiedźmy. Może znowu go w sobie odkryjesz. Przypomniała sobie ich pierwsze rozmowy, prze­ komarzanie się i drwiny. Potem wspomniała kolejne wydarzenia, sny, które ją nawiedzały, poczuła dotyk kciuka na swoich palcach. - Według mnie cały dowcip wiedźmy był ukryty w jej garbie - powiedziała. - A więc pewnego dnia - uniósł dłoń i pocałował jej palce - wybiorę się, by uratować ten garb i dow­ cip, abyśmy znowu mogli się oboje pośmiać. - Roz­ dzielając jej palce, przyłożył wewnętrzną część jej 205

dłoni do swoich ust. - Tu, w Fionnaway, jesteś oto­ czona swoimi ludźmi, a oni czują się winni z powodu tego, co niemal ci zrobił mój ojciec. Już nigdy nie po­ zwolą, by ktokolwiek cię wykorzystał. - Nie jestem tego taka pewna, jeśli chodzi o ciebie. - Spochmurniała, za co miała do siebie pretensje, lecz przepełniała ją gorycz. - Od kiedy się tu zjawi­ łeś, podlizujesz się im. A ja tylko słyszę hymny po­ chwalne o panu lanie. - Naprawdę? - Miał glos tak pewny siebie, uśmie­ chał się przy tym tak arogancko, że miała ochotę dać mu w twarz. Gdyby się tylko odważyła. - Od mieszkańców wioski, pokojówek, a dziś tak­ że od pszczelarza i pasterzy. Może i zrzuciliby cię ze skały do morza, lecz uczyniliby to niechętnie. Zaśmiał się cicho, wyraźnie rozbawiony. - Czy to ma mnie pocieszyć? Popełniła błąd, spoglądając mu w oczy. Poczuła się jak w pułapce. W pułapce jego wzroku i czystej przyjemności patrzenia na niego. Przelotnie pożało­ wała, że nie jest tak piękna jak Wilda, choć takie ży­ czenie, by jej wygląd pasował choć w małym stopniu do wyglądu Iana, było kompletnie idiotyczne. - Dzięki tobie to podlizywanie się jest bardzo utrudnione - rzekł, nie przestając się uśmiechać. - Inaczej nie umiem. Usiadł i zajrzał jej prosto w twarz. Pomyślała, że na pewno widzi wszystkie jej piegi, bo tak starannie się jej przyglądał. - Ale ja umiem - powiedział po prostu. Oparł rę­ ce na jej ramionach i położył Alannę na kocu. - Co robisz? - Jakby nie wiedziała. - Z tobą nie można logicznie rozmawiać. - Pochy­ lił się nad nią, zasłaniając słońce. - Więc skończyłem już z logiką. 206

ROZDZIAŁ

18

Ian nie wyglądał na rozgniewanego... po prostu był zdeterminowany. Zdała sobie sprawę, że tak właśnie wyglądał od chwili, gdy odnalazł ją wtedy w trawie i przyniósł słomiany czepek. Marzenia, przed którymi uciekała dziś rano, dogoniły ją z wyraźną intencją przeobrażenia się w rzeczywistość. Bardzo się bała, że to całotygodniowe osaczenie znacznie osłabiło jej opór. Cicho, by nie drażnić bestii, wyszeptała: - Ian. - Alanna. - Nadał jej imieniu jakąś egzotyczną in­ tonację. - Mała wiedźma. Dałem ci czas. Nie pamię­ tasz, że nawet teraz jesteś moja? - Nie. - Bardziej poruszała wargami, niż w istocie wypowiedziała to słowo. Przecież to nie mogła być prawda. Tamto to były tylko sny, wywołane jego cza­ rami. Nie mogły stanowić prawdziwych wspomnień, odtwarzanych w jej świadomości... Pochylił się i scałował to z jej ust. - Nic mów do mnie „nie". Zabraniam ci. Proszę, pocałuj mnie. Całuję cię. Nawiedzało ją echo ich własnych głosów z jakiegoś innego czasu... aż jego usta, delikatne niczym płatki kwiatów, zaczęły wędrować po jej ciele. Oddech la­ na, ciepły, zmysłowy, kusił ją, by go zatrzymała, a gdy otworzyła usta, by to zrobić, poczuła dotknięcie jego języka. Dotknięcie krótkie, niemalże niewinne, jed­ nak pełne obietnicy. - Jeszcze - wyszeptała. Posłuchał. Małymi kroczkami zachęcił ją, by bar­ dziej rozchyliła wargi, by połączyła się z nim w tej uczcie smaku. Ta zmysłowość wywołała w niej nieja-

207

sne wspomnienie, że już kiedyś tego zaznaia. Za­ mknęła oczy, a wtedy usłyszała huk grzmotu, ujrzała błyskawicę tak jasną, że blask przebił się przez jej powieki. Podniosła je i odepchnęła Iana, a gdy odsunął gło­ wę, rozejrzała się zdumiona dookoła. Łąka wyglądała tak samo zielono jak przez całe popołudnie. Intensywny błękit nadawał lazurową barwę niebu, po którym płynęły białe, puszyste obło­ ki... Jedna chmurka, prosto nad jej głową, tworzyła postać smoka, ukazując nawet jego łuski. Alanna za­ mrugała, sądząc, że smok zniknie, lecz on otworzył paszczę, z której dmuchnął dymem. Gwałtownie przeniosła wzrok na Iana. - Czy ty to zrobiłeś? - Czy ja cię pocałowałem? - Uśmiechnął się po­ woli, sentymentalnie. - Tak, to na pewno byłem ja. Czary. Nawet nie musiała o to pytać, ale ten męż­ czyzna umiał czarować. Pochwycił ją w swoje szpony, podobnie jak smok chwytał cenny skarb, i podobnie jak on patrzył na nią wzrokiem pełnym pożądania i obietnicy. Pomyślała przez chwilę o tej kwakierce i zrobiło się jej żal. Ta dziewczyna nigdzie na świecie nie znaj­ dzie mężczyzny, który całuje tak jak Ian, a zawsze będzie z nim porównywać innych. Zawsze. Żad­ na kobieta nie byłaby w stanie całować się z łanem i wyrzucić to z pamięci. Pamięć... - Nie. - Odwróciła głowę. Ona nie będzie tego pa­ miętać. Poczuła ciepło słońca przenikające przez jej koszu­ lę i wtedy zrozumiała, że zsunął suknię z jej ramion. Jak on to zawsze robi? Ostatniej nocy zrzucił jej nocną koszulę, zanim zdała sobie z tego sprawę. Ale 208

tamto było snem, bardzo realistycznym... Chwyciła go za nadgarstki. - To jest pozbawione kultury. - Kultura? - Odrzucając do tylu głowę, roześmiał się tak, że jego głos rozbrzmiał głośnym echem. Szy­ dził z jej wyrafinowanego protestu. - Kultura to ostatnia rzecz, o jakiej teraz myślę. Chcę czegoś, co jest prymitywne, zwierzęce i tak gorące, że oblewa potem. I tak dobre, że będziesz mieć łzy w oczach. Nachylił się bliżej i dodał szeptem: - Pozwól, bym sprawił, że ty też tego zapragniesz. Chciał jej przekazać tajemnicę, o której nikt inny nie wiedział, która mogła odmienić jej życie. Tajem­ nicę, jakiej nie powinna znać żadna dobrze wycho­ wana dama. Lecz ona, Alanna, bardzo pragnęła ją poznać. Twarz Iana wypełniła całe pole jej widzenia, jego spojrzenie działało zniewalająco. - Alanna. - W jego ustach to imię zabrzmiało jak melodia. Zareagowała. Piersi pod halką stwardniały, wycze­ kując jego ust. Pięknych, zmysłowych. Powoli te wargi ułożyły się w uśmiech. Dużymi, ciepłymi dłońmi uniósł jej naszyjnik i spojrzał pyta­ jąco. Kiwnęła głową i zdjęła go, wkładając ostroż­ nie do koszyka. Ściągnął jej koszulę. Jej nagie ciało odkryło się powietrzu, niebu, słońcu. Gdy na nią spojrzał, podziw w jego oczach wywołał rozkoszne drżenie. Wtedy całował jej piersi, a dotykając ustami wygię­ tych kształtów, wygnał z niej resztkę skromności. - Och, proszę. - Wygięła się do góry, by przywarł do niej rozchylonymi ustami, ssał, zaspokoił pragnie­ nie, jakie odczuwała w każdym wrażliwym miejscu swego ciała. W tym najwrażliwszym miejscu. - Alanna. 209

Obudziła się z tego często powtarzanego snu i uj­ rzała Iana koło siebie, prawdziwego, silnego, piesz­ czącego palcami jej piersi. - Jesteś piękna - rzekł cicho. - Idealna wielkość Zakrył pierś dłonią. - Skóra koloru śmietany z brą­ zowymi plamkami, które porażają wzrok. - Piegi - powiedziała, próbując odzyskać poczucie rzeczywistości. - Pocałuję każdy z nich. - Trzymając ją, nachylił się i przystąpił do realizacji tego zadania. - Obiecaj, że zaprowadzą mnie niżej, do raju. Poczuła głęboko w brzuchu znajomy ból. Czyżby to efekt jego kusicielskich słów? A może wprawnego dotyku? Nie umiała znaleźć odpowiedzi. Nie wie­ działa. Z każdą pieszczotą zanurzał ją głębiej w świe­ cie jej własnych marzeń, świecie, który sam stworzył z burzy i wiatru. Czyżby ją zauroczył? Czy też wycza­ rował to wszystko z jej płodnej wyobraźni? Spojrzała na jego głowę, na błyszczące włosy, ocie­ rające się o jej skórę. Dotknęła ich, poczuła kosmyki między palcami. Sięgnęła głębiej, masując delikatnie jego głowę, wodząc koniuszkami palców po kontu­ rach uszu. To była rzeczywistość. I on był prawdziwy. Potarł policzek o jej pierś. - Jesteś sprytna. Cofnęła palce. - Co powiedziałeś? - Mówił to już kiedyś. Unosząc głowę, uśmiechnął się. - Powiedziałem, że to niezapomniana chwila. Zanim zdołała spytać, jakim sposobem umiał po­ wtórzyć każde zdanie z jej snów, obrócił ją na kocu. - Ian, proszę, powiedz mi... - Ty już wiesz. Rozwiązał jej halkę i ściągnął ją przez nogi. 210

Tak, wiedziała, łecz nie śmiała w to uwierzyć. Gdyby mogła, odwróciłaby się i podjęła walkę, ale... była już prawie naga. Krótka koszulka nie sięgała niżej niż do kolan. Podwiązki trzymały pończochy w połowie wy­ sokości ud. Buty dobrze chroniły jej stopy, jednak wąt­ piła, czy łanowi zależało na tym, by obejrzeć jej palce u stóp. Przez moment wspomniała Wildę i jej pantalony, którymi wzgardziła. W myślach przeprosiła ją - te­ raz dałyby jej odrobinę osłony przed jego wzrokiem. - Leż spokojnie - szepnął jej do ucha. - Słuchaj. Zesztywniała. Nie chciała być przyłapana przez pasterzy półnaga w jego ramionach. Znieruchomia­ ła, słuchała głosów, lecz jej uszu dobiegł jedynie szum fal, krzyk mew, delikatny szelest wiatru. - Co widzisz? - Koc, trawę. - Rozejrzała się zaniepokojona do­ okoła. - Nic tu nie ma. Przesunął dłonie po jej nogach, zsuwając koszulę. - Właśnie. Znikąd pomocy. Widzą nas tylko ptaki, a one to akceptują. Wierz mi, że akceptują. - Niech cię diabli! - rozzłościła się. - Diabeł mnie już posiadł. Czy to dziwne, że chcę spać w ramionach anioła? - Gładził palcami jej skó­ rę tak delikatnie, jak mógłby dotykać piór jednego z tych ptaków. Oddechem wywoływał wibracje w jej plecach. - Możesz mnie unieść aż do nieba. Coś ją dotknęło. Jego usta. Dobry Boże, całował ją tam, a ona nie mogła tego znieść. Zacisnęła moc­ no dłonie na kocu. - Co ty robisz? - spytała podniesionym głosem. - Ciii. Przecież nie robię ci krzywdy. - Tchnienie jego słów zmieszało się z poszumem bryzy. - Pozna­ jesz ten zapach? - Jaki zapach? Czuć tylko zgniecioną trawę. - Za­ mknęła oczy, miotana dwoma odczuciami, wstydu 211

i przyjemności, a wtedy wrażenia węchowe stały się wyraźniejsze. - Wełniany koc. Zapach morza. - I twój zapach. Jesteś jak perfumy, które kuszą, bym je wypróbował. - Otwartą dłonią pomasował jej plecy w okolicy karku, potem zszedł niżej wzdłuż kręgosłupa. Objął jej pośladki, dotknął palcem gór­ nej krawędzi przedziałka. Skoczyła, jak oparzona, otwierając szeroko oczy. - Przestań! To niemiłe. - Niemiłe? - Zaśmiał się. - Nie wyobrażam sobie nic milszego. Chyba że... Przesunął palec niżej, budząc nerwy, o których ist­ nieniu nie miała wcześniej pojęcia. Próbowała ze­ wrzeć mocno nogi, lecz udało mu się wcisnąć kolano między jej uda. Zrezygnowała z resztek godności, próbowała się odczołgać. Lecz on przycisnął ją całym ciężarem ciała do ko­ ca. Dłonią odkręcił głowę Alanny w taki sposób, że patrzyła teraz w bok, by w końcu zbliżyć twarz do jej twarzy. Zrozumiała, co miał na myśli, gdy wyrzucił z siebie rozkaz: - Spróbuj tego. Wycisnął na jej ustach gorący pocałunek, aż poczuła jego smak - namiętny, z nutą dymu, ciepła, soli. Smak, który blokował inne wonie, widoki, dźwięki. Pragnęła go jeszcze bardziej, jeszcze więcej. Tylko jego. Uniósł się i obrócił Alannę na plecy i znowu wsu­ nął pod siebie. Koszulę miała zwiniętą pod łopatka­ mi, lecz wciąż zasłaniała przód, jednak tym razem nie bawił się w delikatność, żeby ją usunąć. Po pro­ stu chwycił i szarpnął, jakby nie mógł się doczekać jej widoku, a gdy już ujrzał, aż stęknął z podniecenia. - Jesteś doskonałością. - Pożerał ją wzrokiem. Pozwól mi... - Odsunął jej ręce nad głowę. - Chcę zobaczyć wszystko. 212

Odrzucił na bok jej ubranie niczym szmatę i pa­ trzył na nią, jakby była jego zrealizowaną w rzeczywi­ stości fantazją. Pod tym gorącym spojrzeniem wypa­ lił się jej wstyd, a jego miejsce zajęty duma i pierwsze zrywy pożądania. Pożądanie. Jak miała je rozpoznać? Korzystam z moich praw. Nie pamiętasz tej nocy w chacie wiedźmy? Nie pamiętam, przysięgam. Więc ci przypomnę. Odwróciła głowę, odpychając te wspomnienia, lecz nie pozwolił, by porzuciła go, by porzuciła tę wy­ jątkową chwilę. Z rozmysłem wodził dłonią, dotykając sutka tyl­ ko czubkiem jednego palca, a sutek od razu stward­ niał. Piersi bolały, jakby wcześniej mocno je naci­ skał. Ale to był tylko czubek jednego palca. Niezwykle delikatny. Dotyk Iana nie był obcy, a raczej znany, jakby już kiedyś go doświadczyła. Tak naprawdę doświadczyła, a nie śniła o nim w nocy, marzyła za dnia. Nie pamiętasz tej nocy w chacie wiedźmy? Wodził palcem wokół sutka, obserwując własne ruchy z niemalże głupią fascynacją. Głupią. Podnio­ sła głowę i także spojrzała, zauroczona widokiem ciemnej dłoni Iana na tle jej jasnej skóry. Powoli, aby go nie wystraszyć, aby nie przestawał, wsunęła sobie rękę pod głowę. Nie przestał. Po prostu spojrzał na jej twarz spod ciężkich powiek. - Co czujesz? - Stopniowo zataczał coraz szersze koła, dodając jeden po drugim kolejne palce, w koń­ cu pieszcząc ją całą dłonią. - Powiedz, co teraz czu­ jesz? 213

- Nie mogę. - Chciai, by do niego mówiła, a ona z trudem mogła odwrócić uwagę od ogarniającego ją w głębi cierpienia. To było dokładnie tak jak w jej marzeniach. Nawet lepiej. Usłużnie cofnął rękę. - Czy teraz lepiej? Dokładnie tak jak w jej marzeniach. Zabierał ją na próg rozkoszy i wtedy przestawał. - Nie! - Chwyciła jego dłoń i położyła ją z powro­ tem tam, gdzie było jej miejsce. Uśmiechnął się powoli, domyślnie. - Czy tego właśnie chcesz? - Objął pierś i ścisnął mocniej. Ulżyło jej. Tylko trochę, ale ulżyło. -Tak. Uniósł drugą rękę, sięgnął do drugiego sutka, lecz po chwili wycofał się. - Czy chcesz, abym cię tam dotykał? To wyczekiwanie niemal dusiło ją, lecz zdołała od­ powiedzieć. -Tak! - Ale najpierw powiedz mi. Powiedz, jak się czu­ jesz. Czy on nic nie rozumie? Nie mogła mówić, a tym bardziej opisać... Zabrał obie dłonie. - Czuję się dobrze - wyrzuciła z siebie. - Dobrze? - Poruszał dłońmi nad jej ciałem. Jak? Usiłowała znaleźć właściwe słowa, lecz potrafiła powiedzieć jedynie... - Naprawdę dobrze. Czubek palca odnalazł drugi sutek. Niemal spadła z koca. 214

- Opisz to - powiedział. - To mnie piecze. - Nagle wydobyła z siebie elo­ kwencję. - Jak struga lodowatego deszczu lub jak zi­ mowa fala na morzu. - Czujesz zimno? - Nie. Raczej szok. Ale... - znowu szukała słowa to mi odpowiada. - Odpowiada? - Uśmiechnął się złowieszczo. - Ja nie robię rzeczy, które są odpowiednie. - Zabrał rę­ kę, zastępując ją ustami. Łapała powietrze płytkim, szarpanym oddechem, gdy delikatnie ją lizał. - Powiedz mi. - Powietrze wdzierało się przez jej wilgotną skórę. - Co czujesz? - Moja skóra jest rozgrzana... chcę... tak dużo. Ujął sutek wargami i ssał, aż zajęczała. Wystraszo­ na nieświadomym okazaniem tak prymitywnego po­ żądania, zakryła sobie ręką usta. Odciągnął jej dłoń. - To jeden z dźwięków, jakie pragnę słyszeć. Przyzwolenie nie pozbawiło jej poczucia wstydu, lecz gdy przytrzymał jedną pierś i ścisnął sutek, zno­ wu jęknęła. - Powiedz mi, co czujesz. - Nie panuję nad sobą. - Chciała złapać go za włosy. Odsunął jej ręce. - Powiedz mi. - Dobrze mi z tobą - zakwiliła. - To, co robimy, jest dobre... - Bo jesteś moja. Nie odpowiedziała. Tyle od niej żądał. - Powiedz to. - Potrząsnął ją lekko za ramiona. Jesteś moja. Próbowała pamiętać, że należy do MacLeodów. Że wszystko i wszyscy w Fionnaway zależą od niej. 215

Że jej matka pod wpływem impulsu zdecydowała się na małżeństwo i wszyscy drogo za to zapłacili. Ze tak naprawdę niewiele wie o Ianie. - Nie powiem tego. Nie mogę. Cofnął się, otoczony błękitem nieba i płynącymi po nim chmurami. Wiatr targał jego czarne włosy, niczym palcami dotykając kręcone loki. Słońce od­ nalazło jego twarz, odsuwając cień, z czystej przy­ jemności, aby popieścić nos, czoło, miękkie, kształt­ ne usta. W pobliżu przeleciała pszczoła, zapewne marząc o kropli jego nektaru. A Alanna... była zazdrosna o ten wiatr, słońce, o głupią pszczołę. - Czy to dlatego, że wierzysz memu ojcu? Czy nie zechcesz mnie, bo jestem... - zaciął się w tym miejscu - pół-człowiekiem? - Nie! - Nieosłonięta jego ciałem, zaczęła odczu­ wać chłód. Pozbawiona pieszczot, cierpiała jeszcze bardziej. Odwrócił wzrok. Słońce oświetlało mu twarz, wy­ dobywając myśli z rysów twarzy. Już kiedyś został od­ rzucony. Nie wierzył Alannie. Widok Iana - sfrustrowanego, rozczarowanego sprawił, iż zapomniała o swoim obowiązku, o hono­ rze. Musiała powiedzieć coś ważnego, co uczyni go szczęśliwszym. Wyjawiła mu więc prawdę, którą mia­ ła nadzieję zatrzymać przy sobie jako broń, - Całe życie tu mieszkam, pływam w oceanie, lecz nigdy nie widziałam selka. Słyszałam jednak opowie­ ści, widziałam dowody. Mimo że o tym nie rozma­ wiamy w żadnym z klanów, MacLeodowie są ostatni­ mi, którzy zaprzeczyliby ich istnieniu. Twój ojciec nie kłamie, prawda? Nabrał głęboko powietrza, unosząc wysoko pierś, gotując się na cios. 216

- Ten jeden jedyny raz mówił prawdę. Selk. Cale życie marzyła o tym, by zobaczyć selka, uwierzyć, że wszystko, co opowiadano o ich dziedzic­ twie jest prawdą. Teraz leżała koło mężczyzny, który odwrócił w bok głowę i oczekiwał, że zostanie odrzu­ cony z powodu swego pochodzenia. Usłyszała to wszystko niczym akord muzyki spływającej z niebios. - To wiele wyjaśnia. - Wyciągnęła rękę, by do­ tknąć jego twarzy. Była to jedna z najodważniejszych rzeczy, jakich kiedykolwiek dokonała. Drgnął lekko, jakby bardziej oczekiwał uderzenia. Lecz ona głaskała go po policzku opuszkami pal­ ców, jakby oczekując, iż on nagle przeistoczy się w in­ ną postać i zniknie niczym płynące nad nimi chmury. A on tylko zacisnął mocniej szczęki. Trzymając palcami brodę, odwróciła do siebie je­ go twarz. Spojrzał na nią głęboko oczami, w których migotały mistyczne, srebrne iskry. Zbyt głęboko. Po chwili odezwała się: - Ianie Fairchild, nie jesteś pierwszym człowiekiem, który chwali się pochodzeniem od selków. To dlate­ go... - Nie, nie mogła mu powiedzieć. Jeszcze nie te­ raz. To mogła powiedzieć tylko swojemu mężowi. Co więcej, teraz nie było to aż takie ważne. Teraz musiała mu dać to, czego chciał. Odrobinę szczęścia. - Jestem twoja. Brązowe oczy spoglądały na nią niepewnie. Usta zesztywniały podejrzliwie. - Naprawdę moja? Przyciągnęła go ku sobie. -Tak. Wyplątał jej palce ze swej brody i obejrzał je. Krótkie paznokcie, piegowata skóra, stwardnienia od ucierania ziół. Przeniósł wzrok na twarz, niepew­ nie, zarazem z nadzieją. 217

- Jeśli wierzysz w to - rzekł cicho - jeśli akceptu­ jesz mnie tym, kim jestem, wobec tego, moja kocha­ na Alanno, nie ma już dla ciebie ucieczki. Jesteś na­ prawdę moja, teraz i na zawsze. Wtedy ująi jej dłoń i położył ją na swoim pierścieniu.

ROZDZIAŁ

19

Kamień był chłodny i gładki, niemal żywy. Ian ujął rękę Alanny między swoje dłonie i głęboko spojrzał jej w oczy. - Dobrowolnie mi się oddajesz? Poczuła się oszołomiona, jakby świat dookoła na­ gle się zmienił. Kolory stały się bardziej intensywne, zmysły bardziej wyostrzone. Powiedziała mu, że wie­ rzy, a teraz on zabierał ją w zupełnie inny świat. Ten, którego nawet nie śmiała nazwać. Nakazujący wzrok zmusił ją do odpowiedzi. -Tak. - Posłuchaj. - Ciepły, głęboki głos brzmiał jak za­ klęcie. - Zapamiętasz na zawsze ten dzień. - Oczywiście. - Kamień nieco się ogrzał. - Cały ten dzień. Wszystko. Między nami nic już nie ulegnie zapomnieniu. Kiedykolwiek poczujesz, jak wiatr niesie ku tobie zapach pogniecionej trawy, kiedykolwiek poczujesz na skórze szorstkość wełnia­ nego koca, kiedykolwiek ujrzysz obłoki płynące po błękicie nieba, usłyszysz wołanie mew, zawsze po­ myślisz o mnie. 218

Chciał tak wiele, zaś ona próbowała się przeciwsta­ wić. Nie. Jednak nie umiała wypowiedzieć tego słowa. - Kiedykolwiek poczujesz przyjemność tak wielką, źe będzie na granicy bólu, kiedykolwiek zatęsknisz, by mieć więcej czegoś, co jest dostępne na świecie, pomyślisz o mnie. Zawsze będę wokół ciebie. Nie będzie ani chwili, byś nie czuła mej obecności. Zo­ stanę częścią ciebie, na zawsze. Czy wyrażał tylko prawa, jakie wobec niej rościł, czy też rzucał klątwę? - Rozumiesz? - wyszeptał. Jeśli to była klątwa, nadeszła zbyt późno, bo już te­ raz wiedziała, że on ma rację. Nawet gdyby teraz po­ tężny powiew zdmuchnął ich na przeciwległe krańce globu, nigdy by go nie zapomniała. Jego, tego dnia, swego pragnienia. -Tak. Pomału puścił jej rękę, jakby niechętny zerwaniu mistycznej więzi ich dusz. Wolno wróciła na wzgórze, ku szumiącym trawom, ku bryzie, co owiewała chłodnym podmuchem jej skórę, ku jasnemu błękitowi nieba nad ramionami Iana. Ściągnął spodnie i rzucił je na jej halkę w geście, który symbolicznie wyrażał dominację. Koszula za­ krywała mu te części ciała, których nie chciała oglą­ dać, jednak obejrzała go sobie całego, jakby ta wie­ dza mogła ukoić strach. Leżała na kocu, on zaś górował nad nią niczym posąg. Wiedziała, że jest wysoki, że ma szerokie bar­ ki i sprawne ręce. Nie zdawała sobie jednak sprawy, jak umięśnione są jego uda. Wyraźnie odznaczały się pod opaloną skórą niczym nieme ostrzeżenie. To ni­ mi panował nad koniem... lub ujeżdżał kobietę. Klękając przy niej, wyciągnął przed siebie ręce. 219

- Rozepnij mi mankiety. Nie wspomniała, że jego zapach też będzie dla niej znajomy. Bo był. Męska woń skórzanego siodła i świe­ żego powietrza, pomieszana z jego własnym zapa­ chem. Jakiż to był zapach? Ta mieszanina doznań wę­ chowych sprawiła, że usiadła i pośpiesznie wypełniła polecenie, nim pożądanie i frustracja spalą ją na po­ piół. Dopóki mogła jeszcze zachować przed nim odro­ binę swej duszy. Zdjęła z mankietów spinki i z taką samą nonszalan­ cją, jak on wcześniej, rzuciła je w trawę. Nawet nie zwrócił na to uwagi, wpatrując się nieustannie w jej twarz, gdy rozpinała mu koszulę i rozchyliła ją na boki. Miał na piersi ciemne włosy, których linia zwężała się w dół do pewnego punktu, by znowu rozszerzyć się ku zakrytym zwykle częściom ciała. Jednak on ich nie skrywał. Jego ciało niemal krzyczało: Spójrz na mnie! Wzrok Alanny przykuła jego coraz wyraź­ niejsza erekcja, duża, jakby rzeźbiona w kamieniu. Gdy ściągał koszulę, znowu pomyślała o ucieczce. Po chwili ujrzała go w pełnej okazałości, oświetlone­ go promieniami słońca, i poczuła suchość w ustach. Był piękny. Piękny i przerażający i... Ujął ją za podbródek i uniósł go wyżej, by nań spojrzała. - Moja - przypomniał jej. - Jesteś moja, a ja nie zrobię ci krzywdy. I uwierzysz mi. Tylko patrzyła. - Chyba nie zrobiłem ci krzywdy i za pierwszym razem. Pamiętasz, jaki byłem ostrożny. Znowu usłyszała w myślach echo tamtych słów. Nie pamiętasz tej nocy w chacie wiedźmy? Przesunął rękę po szyi Alanny, potem niżej po piersi, wreszcie, podtrzymując plecy, wolno poło­ żył ją na kocu.

220

- Teraz też na pewno cię nie skrzywdzę. Nie wiedziała, czy ma zacisnąć oczy, czy patrzeć. Dotykać go czy przestać. Lecz jakiś instynkt lub mo­ że zamglone wspomnienie sprawiło, iż objęła go za ramiona, gdy się nad nią pochylał. Pomyślała, że to mu się podoba, gdyż na chwilę za­ marł w bezruchu, wisząc tak nad nią z wyrazem za­ dowolenia, a zarazem niespełnienia na twarzy. Do­ świadczyła tego już przedtem, a teraz, gdy czuła, jak naciska ją swoją piersią, to samo wrażenie wróciło. Aromat wełnianego koca i zgniecionej trawy uno­ sił się od spodu, gdy delikatnie całował jej usta. De­ likatnie do chwili, aż przypomniała sobie przyjem­ ność jego pocałunku. Po chwili przywarł mocniej do ust Alanny, rozchylił je. Zaczęła szybciej oddy­ chać, przycisnęła go do siebie. Lecz nie miał na sobie nic, nawet koszuli, więc jej palce wędrowały po gołym ciele, szukając niecierpli­ wie czegoś, co mogłyby chwycić, dzięki czemu mo­ głaby zachować kontakt z ziemią. - Właśnie tak - wyszeptał. - Dotykaj mnie. Ile chcesz. Chciała. Bardzo. Czuła pod dłońmi skurcze jego mięśni. Odnalazła obojczyk, obwiodła ścięgna na ra­ mionach, zawędrowała niepewnie ku piersi. Nie ru­ szył się, nawet nie oddychał, gdy pośród włosów szu­ kała sutków. Dotykała ich łagodnie, naśladując jego wcześniejsze pieszczoty. I cały czas nie przestawała myśleć: czy czuje taką samą przyjemność, jakiej ona doznała wcześniej? - Zabijasz mnie - odpowiedział przez zęby na jej niewysłowione pytanie. - Zaraz padnę bezsilny z fru­ stracji. Więc było mu dobrze. Ośmielona, przesunęła dło­ nie ku żebrom, lecz złapał ją w pół drogi. 221

- Dłużej już nie wytrzymam. - Ułożył ręce Alanny na kocu, obok głowy. - Innym razem, gdy nie będę miał na ciebie aż tak wielkiej ochoty... chociaż nie wyobrażam sobie, kiedy to by mogło być. Chciała zaprotestować. Wtedy zaczął całował jej w szyję wzdłuż ścięgna, które jak drogowskaz poka­ zało mu dalszy kierunek. Chwilę possał jeden sutek, potem drugi. Była pewna, że niczego cudowniejszego nie może już zaznać. Do chwili, aż dotknął ją tam. Znowu coś drgnęło w jej pamięci. Silna, pulsująca żądza. Robił to już z nią wcześniej. I ona z nim. Zajrzała mu w oczy i aż wstrzymała oddech na wi­ dok płonącego w nich ognia. To nie będzie subtelny szantaż, lecz prymitywne wykorzystanie swojej wła­ sności. Gdyby wziął ją teraz, wszystkie obawy stałyby się historią. Odzyskałaby kontrolę nad swoją ziemią, nad swoim życiem. Nie byłaby już samotną Alanną, lecz stałaby się częścią jego. W chacie wiedźmy. Błyskawica. Piorun. Głos ko­ chanka. Przyjemność... i ból. Nie pamiętasz tej nocy w chacie wiedźmy? - Co? - zawołała, jakby odpowiedź miała paść z powietrza. Okrzyk wcale go nie zaskoczył. Chyba wiedział, do jakich dochodziła wniosków. Na ciemnej twarzy pojawił się uśmiech tryumfu. - Moja - powiedział. - Pamiętaj. - Nie! - Ogarnięta paniką, pchnęła go tak mocno, że przewrócił się na plecy. Szybko poderwała się na nogi i zaczęła biec. Źdźbła trawy smagały jej uda, dyszała ciężko, jakby pokonała już kilka mil. Jednak to nie zmęczenie pędziło ją do przodu, lecz despera­ cja. Nie cielesna potrzeba, lecz emocje.

222

Nie uciekła daleko. Znowu ją dopadł, lecz tym ra­ zem nie próbował jej chwycić i położyć na ziemi. Tym razem pozwolił, by przewróciła się na twarz i przy­ trzymał, gdy wiła się w niemocy. - Obiecałaś - powiedział drżącym głosem. Nachy­ lił się. Krzyknęła, widząc tuż nad sobą pełną wście­ kłości twarz. - Powiedziałaś, że jesteś moja. - Tak, ale... - Ale co? Sama nie wiedziała. Wie­ działa tylko, że jeśli dopuści do siebie te wspomnie­ nia, gdy wpuści Iana do swego wnętrza, wszystko się zmieni. Coś tkwiło w tych wspomnieniach, coś prze­ rażającego. - Nie. - Machnął energicznie ręką. - Żadnych „ale". Jesteś moja. Możesz ze mną walczyć, lecz je­ steś moja. - Pociągnął ją po trawie, aż oparła się pu­ pą na jego udach, mając nogi po obu stronach jego talii. Wtedy podniósł ją jedną ręką, drugą zaś popra­ wił się na trawie. - Nawet nie próbuj zamknąć oczu. - Pchnął ją lekko. Teraz leżała na ziemi w uległej pozycji, a on sie­ dział nad nią, dominujący. Szamocząc się, rzucała mu nienawistne spojrzenia. Uśmiechnął się, lecz niezbyt przyjaźnie. Uśmiech ten oznaczał, że przyjmuje do wiadomości jej opór, a zarazem ostrzega, że nie ustąpi. - Dość. Nie ułatwiaj mi zadania. Zacznij wojnę, abym mógł wygrać. Wtedy krzyknęła. Wyrzucała z siebie każde prze­ kleństwo, jakie mogła sobie przypomnieć. Wiła się, walczyła. Nic go nie ruszało. Wciąż się uśmiechał, nie zwalniając uścisku, pozwalając, by się ruszała, jednak bez możliwości ucieczki. W końcu znieruchomiała. Oddychała ciężko. Ni­ czego nie osiągnęła, a on wciąż jej dotykał, poruszał

223

nim w przód i w tyl, aż stal się wilgotny, gdyż pocie­ rał podniecone wbrew jej woli krocze. Odwróciła głowę. - Nie. - Znieruchomiał. Ujął ją za podbródek i zmusił, by znowu patrzyła prosto na niego. - Obser­ wuj mnie. Tym razem nie wolno ci będzie tego zapo­ mnieć. - Uniósł się na kolana, następnie lekko dźwi­ gnął jej biodra. Przytrzymując za uda, odnalazł swój cel i wszedł w nią jednym pchnięciem. - Przypomnij sobie. I właśnie wtedy, gdy poczuła go w sobie, wszystko powróciło w jej pamięci. Błyskawica zaświeciła tak jasno, że ujrzała ją przez zamknięte powieki. Zaraz po niej nastąpił ogłuszający grzmot. Czuła pulsowanie w stopie, lecz jakby odległe, złagodzone działaniem odurzającej mikstury. I ciepły mężczyzna, śpiący obok niej na łóżku. I uwiedzenie. Pocałunki tak słodkie, że pozwoliły zapomnieć o sta­ rych lękach. Pieszczoty, z których czerpała rozkosz. In­ tymność, o jakiej istnieniu nie miała wcześniej pojęcia. I dopiero tego ranka je odkryła. Schowała te wspomnienia głęboko w swoich my­ ślach, lecz wypity narkotyk nie mógł się równać z rze­ czywistością, w której istniał Ian. - Aha. - Uśmiechnął się, widząc wyraz jej twarzy. - Więc już wiesz, tak? Gdyby się nie przyznała, mogłaby się ocalić. - Więc wiesz. - Wciąż był w niej, a teraz roześmiał się głośno. Wiatr poniósł ten dźwięk daleko, by wszy­ scy mogli usłyszeć. Chciała go uciszyć, lecz pchnął ponownie, wywo­ łując kolejny skurcz w jej wnętrzu. - Dobry Boże. - Przymknął oczy. - Jesteś cudow­ na. - Pociągnął jej nogi, by objęła go w pasie, po czym ułożył ją na trawie, sam legł na niej i znowu 224

wszedł w nią głębiej. - Przypomnij sobie. - Kolejne pchnięcie. - Przypomnij. - I znowu. - Przypomnij. Opierał się na jej piersiach, czuła na twarzy od­ dech, szorstkość zarostu, te kolejne pchnięcia w so­ bie. Wszystko to było już znane. Dobre. Wiła się wo­ kół niego, przyjmowała go do siebie, pragnęła, nawet na pewien sposób chciała mieć go dla siebie. Popędzany żądzą, poruszał się coraz szybciej, wpy­ chając ją w trawę, czerpiąc rozkosz z jej ciała, oddy­ chając ciężko, prężąc się, drżąc. Gdy tak wpychał się w nią bez wytchnienia, dozna­ ła wstrząsu. To nie było to samo. To już nie wspo­ mnienie. To było lepsze niż przedtem, wspanialsze niż w marzeniach. Krzyczała z rozkoszy, a on śmiał się, powoli kładąc się na niej ciężarem ciała. Obiema dłońmi ujął jej twarz. - Moja. - Jakby nie mógł się nasycić tym słowem. - Cała moja. - Była oszołomiona, a on całował ją ni­ czym zdobywca i uśmiechał jak pan życia i śmierci. Samego szczęścia w twe urodziny, Alanno. Dziś osią­ gnęłaś pełnoletność. Teraz przypomniała sobie wszystko i już wiedziała, dlaczego tak bardzo z tym walczyła. Przypomniała sobie... oddała mu swoją duszę, gdy kochali się po raz pierwszy. A teraz oddała mu serce. Kochała go. Kochała mężczyznę, który pragnął jej, by móc przejąć kontrolę nad jej domem. By móc przejąć jej miejsce w Fionnaway. *

Kiedy selk parzy się z człowiekiem, biorą ślub albo nie, a jeśli jest dziecko, trzeba przestrzegać protokołu. Wpierw dziecko muszą zbadać starsi i określić jego na­ turę. Człowiek czy selk? Dokonują oględzin, a gdy

225

dziecko jest człowiekiem, ten z rodziców, który jest selkiem, ma pozostać na lądzie. Po dwunastu zaś latach musi wrócić do morza. Po dwunastu latach przebywa­ nia w suchym powietrzu, w zjadliwych promieniach słońca, życia pośród obcych. Jednak nawet to stopnio­ we wyniszczenie ciała i duszy zostaje nagrodzone, gdyż dzieci z takich związków są zawsze wyjątkowe. Zawsze odmienne. Zawsze magiczne.

ROZDZIAŁ

20

- Czy sprawiłem ci ból? - Ian przyglądał się uważ­ nie Alannie, wsuwając jej w usta kawałki zimnego, króliczego mięsa. - Nie - szepnęła. Ubrał ją już wcześniej w swoją koszulę, by chronić jej jasną skórę przed słońcem, a chcąc poprawić jej samopoczucie, powiesił jej znów na szyi naszyjnik i teraz chłodne kamienie dotykały ciała. Siedząc na wełnianym kocu, wydawała się taka de­ likatna. Spod czepka, który jej przyniósł, wśród ru­ dych włosów sterczały źdźbła trawy. Miała usta czer­ wone od pocałunków. Każdy prawdziwy mężczyzna powinien mieć wyrzuty sumienia za czerwone ślady pozostawione wokół ust kobiety, którą ocierał swym szorstkim zarostem. Lecz Ian nic takiego nie odczuwał. Przeciwnie, był z siebie bardzo zadowolony. W rzeczy samej nie pa­ miętał, kiedy czuł się lepiej. 226

- Chcesz jeszcze chleba? -Nie. Sama z siebie nie powiedziała ani jednego słowa od chwili, gdy przyciskał ją swoim ciężarem do ziemi i zmusił do dania mu przyjemności. Po prostu sie­ działa z ramionami skrzyżowanymi na brzuchu, od­ powiadając na jego pytania, skubiąc przyniesione przez niego jedzenie. Cały czas sprawiała wrażenie zagubionej. Nie zdawała sobie z tego sprawy, lecz sny, w któ­ rych ją nękał, nękały także jego. Te nocne spotkania, gdy odwiedzał jej myśli, nie przynosiły mu żadnej sa­ tysfakcji, a jego ciało rozrywał ból z niespełnionego pożądania. Teraz, gdy napięcie zelżało, mógł być przymilny, zalotny, mógł nawet udawać, że w tej chwili nie pragnie jej po raz kolejny. A przecież pra­ gnął. Kciukiem strącił z jej dolnej wargi kruszynę chle­ ba. Nie mogąc się powstrzymać, przez chwilę gładził pozbawione uśmiechu usta. - Chcesz powiedzieć, że to nie było dla ciebie przyjemne? - A ty zamierzasz żądać, abym o tym mówiła? - Nie, chyba nie. Zrobię małe ustępstwo na rzecz twojej skromności. - Spuścił wzrok. Siedziała po turecku, mając odsłonięte jedynie kolana. Nie widział, co jest pod koszulą, lecz potrafił to sobie wyobrazić. - To skromność cię powstrzymuje, prawda? - Wiesz, że tak. - Nie wiem nic o kobietach. Nie więcej niż każdy mężczyzna Wiem tylko, że czułem każdy mięsień. Zaskoczona, chwyciła poły koszuli, którą miała na sobie. - Mięsień? - W tobie. 227

Zacisnęła zęby i patrzyła nań wrogo, lecz zarazem się zarumieniła. - Sądziłaś, że nie wiem? - spytał. - Nie mam pojęcia, co ty wiesz. Nie mam pojęcia, jak to działa. - Szczekała na niego niczym mała sucz­ ka teriera, po raz pierwszy pilnująca stada. Poczuł ulgę. Była taka wyciszona, że zaczął się już martwić. Był wobec niej zbyt gwałtowny, a jednak... a jednak i ona okazała się niemal okrutna. Tak usilnie próbo­ wała odrzucić wspomnienia, odepchnąć go, a on nie mógł jej dać więcej czasu. Dziś miała urodziny. A czas byl tym, czego nie miał pod dostatkiem. Uśmiechnął się do niej. - Dziewica. - Nie tym razem. Wypowiedziała to bardzo cicho, lecz usłyszał i od razu przypomniał sobie noc w chacie wiedźmy. Jej głęboki, narkotyczny sen, uwiedzenie jej, które wówczas uznał za konieczne. Potem jej pełną zasko­ czenia reakcję i własne ogniste pożądanie. Czy miał wyrzuty sumienia? Z pewnością nie. Przemyślał wszystkie możliwości, zanim odwiedził ją tamtej nocy, a bieg wydarzeń dowiódł, iż nie popeł­ nił błędu. Jednak teraz ku własnemu zdziwieniu stwierdził, że mężczyzna może być siebie bardzo pewny, a mimo to odczuwać potrzebę taktownego zachowania wobec kobiety, którą wykorzystał. Ałanna patrzyła gdzieś w bok, jakby znajdowało się tam coś, co wymaga jej dokładnych oględzin. Gdy odwrócił wzrok w tamtą stronę, dostrzegł jedynie ko­ łysaną wiatrem trawę. Unikała jego spojrzenia, więc sięgnął ręką pod jej koszulę. W zasadzie pod swoją koszulę. Podskoczyła, czując ten dotyk, lecz on tylko pogładził jej nogę i wyobraził sobie, jak teraz siedzi

228

otwarta, gotowa dla niego, gdyby tylko miał takie ży­ czenie. Oczywiście sprawił, że i ona odczuwała takie pra­ gnienie. - Nauczę cię wszystkiego, co powinnaś o tym wiedzieć. - Sądziłam, że już kiedyś mnie uczyłeś. Zaśmiał się gardłowo. - Ledwie zaczęliśmy. Znajdziemy łóżko i zostanie­ my w nim cały dzień, a potem całą noc i to będzie do­ piero początek dla nas... gdy weźmiemy ślub. Skrzywiła się nerwowo. Czul jak porusza nogą i sam też niemal się skrzy­ wił. Nie chciał tego wiedzieć, lecz musiał, spytał więc: - Czy jestem dla ciebie odpychający? - Odpychający? Żartujesz sobie? - Wykonała krótki gest w powietrzu, po czym szybko znowu chwyciła koszulę, jakby w obawie, że ten gest może być zrozumiany jako przejaw jej spokoju. Bo nie by­ ła spokojna. - To chyba oczywiste, że nie jesteś dla mnie odpychający. - Bo tak reagujesz na mnie, gdy... - Cicho. - Rzuciła mu ostre spojrzenie. Zdusił uśmiech i próbował wyjaśnić. - Są rzeczy, które można zrobić kobiecie, aby bar­ dziej czuła mężczyznę. Patrzyła na niego pytająco. - Podobno jestem w tym dobry... - Przyszło mu do głowy, że nie powinien się przechwalać, lecz stra­ cił w końcu cierpliwość i takt. - O, tak. - Szybkim ru­ chem przesunął dłoń z jej łydki na wewnętrzną stro­ nę uda. Tłumiąc okrzyk, chwyciła go przez koszulę, lecz on poruszał dłonią miękko i spokojnie. Trzymała je­ go nadgarstek i przyciskała mocno, jakby to miało 229

cokolwiek pomóc. Zataczał leniwie kółka palcami po jej udzie. Patrzyła szeroko otwartymi oczami, czekając, aż rzuci się na nią. Oczywiście nie miał takiego zamiaru. Musiała przyznać, że jej nie skrzywdził i choć był może zbyt gwałtowny dla niemal dziewicy, nie mógł przecież posiąść jej drugi raz z rzędu. Chociaż... wdział spodnie przez wzgląd na jej skromność, ale teraz znowu były zbyt obcisłe. Bez względu jednak na pożądanie tyrana, którego miał między nogami, nie mógł tak egoistycznie wy­ korzystać Alanny. Swoje prawo do niej już potwier­ dził, teraz nadszedł czas, by zabiegać o jej względy. W zadumie wycofał rękę, wodząc palcami po udzie, pod kolanem, wzdłuż gładkiej łydki, ukształtowanej przez lata wspinaczki po szkockich wyżynach. Obserwowała każdy jego ruch, nie reagu­ jąc jednak na czarujący uśmiech. Musiał coś zrobić. Przysiadł obok i otoczył ją ra­ mieniem. Była cała sztywna. Patrzyła wprost przed siebie, lecz on podniósł swe kolano, tak na wy­ padek, gdyby jednak spuściła wzrok. Zapewne jego prężąca się erekcja nie dałaby jej poczucia pewności. - Tu chodzi o coś więcej niż tylko o ciebie i mnie. Jest jeszcze twoja posiadłość i mieszkający w niej lu­ dzie. Mój ojciec, który tam rezyduje. Twój kuzyn. A ja jestem inny niż oni. Przekonasz się o tym, gdy mnie poślubisz. Będę ci pomagał zajmować się Fionnaway. Możesz mi ufać. - Dlaczego? - spytała wojowniczo. - Nic o tobie nie wiem. Zacisnął palce na jej ramieniu. - Znasz mój największy sekret. - Potem przypo­ mniał sobie, że przecież miał zabiegać o jej względy. 230

Rozluźnił chwyt i rzekł łagodniej: - Mój ojciec nie mógł już wytrzymać, żeby go nie wyjawić. Uwierzyłaś mu, a jednak nie powiedziałaś ani słowa. Dlaczego? - Każdy ma swoje tajemnice, Ian. - Spojrzała na niego z ukosa. Czy ona ma tajemnice? Oczywiście. Widział, jak krążyły wokół niej, przyobleczone w pastelowe bar­ wy. Czy wyjawi mu swoje sekrety? Jeszcze nie teraz, ale przecież mógł wkraść się w jej łaski pochlebstwa­ mi. Mógł się z nią kochać. Mógł przedrzeć się przez jej szyki obronne i pewnego dnia poznać ją równie dobrze, jak znała siebie sama. - Opowiedz mi o sobie - rzekła przymilnie. - Prze­ konaj mnie, że powinno mi zależeć, abyś tu został. Ostrożnie położył się na kocu i oparł na łokciach. - Co chcesz wiedzieć? Trochę się uspokoiła. - Jak twój ojciec poznał twoją matkę? - Zdaje się, że nasi ojcowie się przyjaźnili, dlatego mój został twym opiekunem. Zgięła kolana, nakryła je koszulą i pochyłiła się do przodu, jakby sama wzmianka o ojcu przyprawia­ ła ją o ból brzucha. - Tak, pan Fairchild to taki typ człowieka, jakiego mój ojciec nazwał porządnym. - Leslie przyjechał tu z wizytą, a raczej po to, by - się nażreć za darmo, no i jakimś sposobem poznał matkę. Tyle wiem na pewno, ale domyślam się, że uczynił jej obietnice, których nie zamierzał dotrzy­ mać, zrobił jej dziecko i uciekł do Anglii. - Czekał w napięciu, by się przekonać, czy skomentuje brak ślubu. Chyba nawet tego nie zauważyła, czemu wcale się nie dziwił. Dlaczego kobieta, która przyjęła do wia231

domości jego pół-człowiecze pochodzenie, miałaby się przejmować faktem, że jest także bękartem? Za­ pewne mógłby wyznać, że ubierał się w damskie ubrania, której to tajemnicy ojciec także nie umiał dotrzymać, a i tak ona zapewne wzruszyłaby tylko ra­ mionami. - Czy pamiętasz swoją matkę? - spróbowała się­ gnąć nieco głębiej. Nie chciał odpowiadać. Nikomu o tym nigdy nie mówił. Teraz jednak miał przed sobą Alannę. Prak­ tycznie swoją żonę. Wciąż siedziała skulona jak małe dziecko, jeśli więc miał ją przekonać, by go poślubi­ ła, będzie musiał wyjawić choć część prawdy i zyskać jej zaufanie. Zresztą ona na pewno nie będzie się wyśmiewać ani szydzić. To wiedział. Niczym człowiek, który otwiera od dawna zamknięte, przeżarte rdzą drzwi, otworzył wrota swej pamięci. - Pamiętam ją. - Jak wyglądała? - Jak kobieta. - Zmrużył oczy, próbując dojrzeć matkę w długim tunelu, który wyznaczał czas. - I ta­ ka piękna, o ciemnych włosach i słodkim uśmiechu. Byłem jej synem, więc oczywiście tak myślałem, lecz pamiętam, że mężczyźni kręcili się przy niej. Pragnę­ li jej, każdy, do chwili aż... spojrzała na nich. Umiała zajrzeć prosto w duszę. Jej oczy zasnuwały się mgłą, stawały się niemal srebrzyste... - Jak twoje. Urwał, spięty. Ciekawe, jakie jeszcze oznaki jego pochodzenia widoczne są na zewnątrz. - Naprawdę? Nie wiedziałem. To pewnie dlatego ludzie cofają się, gdy na nich dłużej patrzę. - To jeden z powodów. Czy ty także potrafisz za­ glądać w duszę?

232

Dotknął pierścienia, który nosił nieprzerwanie od czasu, gdy matka zostawiła go w Fairchild Manor. Zdjęła pierścień z łańcuszka, który miała na szyi i powiedziała łanowi, że już czas. Nałożyła mu go na pałec i wyjaśniła, że pierścień pomoże mu znaleźć właściwą drogę pośród gmatwaniny ludzkich emocji. I tak było. Dzięki pierścieniowi widział aurę, mógł oceniać charaktery. Wiedział jednak, mimo że nikt mu o tym nie mówił, że kamień traci swe właściwości na ręce innej osoby. - Nie - odpowiedział w końcu na pytanie Alanny. - Lecz jestem tylko w połowie selkiem. Wyciągnęła nogi, patrząc na niego uważnie. - Ludzie zwracają na ciebie uwagę, bo jesteś wyso­ ki, tak myślę, i dlatego, że sprawiasz wrażenie... no, nie wiem... dominacji. - Więc byłbym dobrym mężem dla pani Fionnaway - stwierdził żartobliwie. - Uparty jesteś. - Kolejna dobra cecha. - Lecz tu nie jest twoje miejsce. Zabolało go to aż do głębi serca. Usiadł i chwycił ją za ramiona, zbliżając do niej twarz. - Jest! Właśnie tu jest moje miejsce. - Ian, to boli. Miała otwarte szeroko oczy. Spuścił wzrok. Jego palce wbijały się z całej siły w ramiona Alanny. Nic, co dotąd powiedziała, żadna odmowa, nie uderzyła go tak mocno, jak ta odmowa dzielenia się Fionnaway. Powoli rozluźnił chwyt. - Przepraszam. - Pogłaskał czerwone ślady, które zostawił na jej skórze. Odchylając głowę, by skryć cierpienie, które z pewnością było widoczne w jego oczach, próbował wyjaśnić tę sprawę w zrozumiały dla Alanny sposób. - Ale tu naprawdę jest moje 233

miejsce. Do tej pory byłem jak bezdomny kundel, szukający miejsca zdolnego wypeinić mą dusze. I znalazłem je tutaj. Fionnaway jest niczym zapach świeżo upieczonego chleba dla głodnego albo dotyk matki dla noworodka. Tu jest moje miejsce, Alanno. Naprawdę. Nie odezwała się, a on zrozumiał, że jest zbyt na­ tarczywy. Mówił zbyt dramatycznie, okazał słabość. A teraz Alanna, podobnie jak ojciec, jak kwakierka, jak wszyscy ludzie, zdobyła możliwość, by w dowolnej chwili powalić go na ziemię. Wedle swego życzenia. A czy miała takie życzenie? Ostrożnie wysunęła się z jego rozluźnionego uści­ sku. - Mam usposobienie, które mnie zdradza, tak jak teraz. Mówiłam niemądrze. Fionnaway będzie two­ im domem tak długo, jak będziesz tego pragnął. Oparła ręce na jego rękach, dłoń w dłoń. Cienkie kości, ścięgna, opuszki, linie na skórze - wszystko otwierało się dla niego, czekało, bezbronne, acz spo­ kojne. Ufała, że jej nie skrzywdzi, chociaż drzemiąca w nim dzika żądza wydobywała się na powierzchnię i z trudem nad nią panował, gdy Alanna znajdowała się w pobliżu. A teraz żądza gotowała się w Ianie, śmiejąc się z jego determinacji, by dać Alannie czas na zaakceptowanie go. Po prostu pragnął mieć dom. Pragnął mieć ją. Nie złożyła żadnych ślubów w obecności pastora. Szaleń­ stwem z jego strony było zrazić ją do siebie takim przejawem niechcianej namiętności. Ręka sama powędrowała ku jej twarzy i ujęła pod­ bródek. Druga nakryła pierś. - Alanno. - Chciał, by to zabrzmiało uwodziciel­ sko, a tymczasem zabrzmiało jak rozkaz. - Chcę cię znowu, bez względu na to, czy ty masz ochotę.

234

Bez cienia nieśmiałości spojrzała mu prosto w oczy. - Więc lepiej będzie, jeśli się zgodzę, prawda?

ROZDZIAŁ

21

Alanna wstała i odrzuciła czepek. - Chodź, Coś ci pokażę. Siedział zamarły z zaskoczenia, gdy tymczasem Alanna ruszyła na wzgórze. Nie widząc go przy so­ bie, odwróciła głowę przez ramię. - Idziesz czy nie? Pytanie mogło być nieświadomie prowokacyjne, lecz sposób, w jaki przechyliła głowę i spojrzała nań spod opuszczonych rzęs, wcale nie był prowokujący. Jakimi cudem dziewczyna przyswoiła sobie owe sztuczki w tak krótkim czasie? Jeszcze niecały mie­ siąc temu była niewinna, a teraz Matka Natura na­ uczyła ją, jak sprawić, by mężczyzna dysząc ciężko biegł na każde jej skinienie. Wstał, nie chcąc się przeciwstawiać Matce Natu­ rze. Alanna znikła za wzgórkiem, więc przyspieszył kroku, by jak najrychlej znaleźć się przy niej. Gdy jed­ nak ukazała się jego oczom, zwolnił. Jakiż to cudow­ ny widok - Alanna idąca przez trawę. Filigranowe stopy nie odciskały się w ziemi, gołe nogi przeciskały się pośród wysokich łodyg, dojrzewające kłosy cho­ wały się na moment pod długą koszulą, drażniąc ją tam, gdzie on tak bardzo pragnął położyć swoją dłoń.

235

Schodząc po pochytości w kierunku drzew, ani ra­ zu nie odwróciła się, by sprawdzić, czy za nią idzie. Pojąt, że zapewne słyszała jego głośny oddech, gdyż z każdym krokiem pragnął jej coraz mocniej. Linia drzew wieńczyła łąkę, którą szli. Gdy była już błisko, pochyliła się, odsłaniając przed jego wzro­ kiem blade uda i krągłe pośladki. Po chwili znikła, zupełnie jakby pochłonęła ją zie­ mia. Targany pożądaniem i strachem, popędził po zbo­ czu. Nic nie mogło się jej stać, zbyt dobrze znała ten teren. A jednak... nagle tuż pod jego stopami otwar­ ła się niewielka rozpadlina. Niedaleko, w dole, sły­ szał plusk wody, rozbryzgującej się o skały, a nieco wyżej - głęboki szum wodospadu. Podbiegł nad sa­ mą krawędź i skoczył. Nim zdążył opaść poniżej linii swego wzrostu, stopy napotkały oparcie. Zachwiał się, usiłował zachować równowagę. Potem zaczął spadać, tocząc się, a gdy otworzył oczy, po chwili uj­ rzał Alannę, która stała przy jego głowie. Zmarsz­ czyła brwi. - Zawsze wiedziałam, że jesteś pełen gracji - po­ wiedziała. Linia jego wzroku padała pod jej koszulę. Jego ko­ szulę. Widział... wszystko. Nogi, między nimi owło­ siony wzgórek, a pod nim... - Potłukłeś się? - Wciąż patrzyła nieco zdumiona, jakby nieświadoma, o czym on teraz myśli. Nie mogąc wykrztusić słowa, zachwycony, po­ kręcił tylko głową. Nie potłukł się, spadając, lecz, na Boga, gdyby teraz obrócił się na brzuch, zadał­ by sobie śmiertelną ranę. Była naga, kompletnie, patrzyła... I on patrzył. Na pewno to zauważy i od­ sunie się. A wtedy on umrze z poczucia zupełnej pustki. 236

- Pomyślałam, że tu ci się spodoba... - Przyjrzała mu się. - Dziwnie wyglądasz. Uderzyłeś się w głowę? Sięgnął ręką, by dotknąć swojej głowy, lecz mimo­ wolnie złapał ją za kostkę. - Ian, co ty robisz...? - Urwała, przypatrując się mu. A potem przemówiła tak gorącym głosem, jakie­ go nigdy jeszcze u niej nie słyszał. - Czy ty na mnie patrzysz? Jakże miał się do tego przyznać? Lub zaprzeczyć? Cal po calu przysunęła wolną stopę do jego głowy. Druga stała twardo na ziemi, więc teraz widział... więcej. Otworzyła się dla niego. Dłoń Iana rozpoczę­ ła wędrówkę ku szczęściu. - Nie. - Tym razem w jej głosie zabrzmiało rozba­ wienie. Cofnęła się. - Przyprowadziłam cię tutaj, że­ byś oglądał wodospad, a nie mnie. Gdy próbowała odejść, udało mu się chwycić ją za łydkę. Ze śmiechem zaczęła iść na czworakach. Wymknęła się i szybko uciekła, nim zdążył ponownie ją złapać. Z okrzykiem radości podbiegła do potoku, a on momentalnie puścił się za nią. W powietrze wzbił się wachlarz wody, gdy prosto ze skały wsko­ czyła do małego rozlewiska pod wodospadem. Stanął na krawędzi. - Alanna! - zawołał. Machając energicznie nogami, zanurkowała, a on po raz drugi w ciągu minuty zobaczył jej kształtną pupę, za którą poruszały się skierowane ku górze, mocne nogi. Nigdy dotąd nie rozumiał, jakim sposobem wodne nimfy wabią swe ofiary do wody, lecz w tym momencie pojął wszystko. Widział ją w głębinie, pracującą silny­ mi ramionami i nogami, obleczoną w powłóczyste fał­ dy koszuli. Włosy Alanny falowały niczym jedwabny proporzec na wietrze. Chciał skoczyć za nią, a jednak...

237

Wynurzyła się po drugiej stronie jeziorka. - Założę się, że mnie nie złapiesz - zakpiła. - A ja założę się, że tak - mruknął. Jeśli widok jej nagości tak go fascynował, czy i ona nie byłaby po­ dobnie zauroczona? Bo inne kobiety bywały. Lecz Ian czuł do nich złość, gdyż widziały w nim tylko ogiera. A teraz, na wielkim kamieniu, zrzucił spodnie i stał jak posąg rozświetlony promieniami słońca. Ałanna otworzyła usta i przygryzła wargę. Patrzy­ ła na niego bezwstydnie. Wcale jej nie winił. Sam nie wiedział, kiedy w ży­ ciu był równie podniecony jak teraz. Z elegancją, którą się szczycił, podszedł na skraj strumienia, gdzie woda zbierała się w wąski kanał, spływający po wzgórzu. Tu była głęboka jedynie do kolan, a także, co stwierdził, gdy w nią wszedł, za­ skakująco zimna. Dziękował sobie w duchu, że wie­ dziony impulsem nie zanurkował od razu za Alanną. Beztrosko poszedł, chlapiąc mocno, na drugą stro­ nę, gdzie usiadł na dużym głazie. Ałanna podpłynęła nieco bliżej. - Co robisz? Przeciągnął się i położył na boku. - Grzeję się. - Podparł głowę na łokciu. - A ty so­ bie popływaj. Wzruszyła ramionami i zaczęła baraszkować w wodzie z wyraźną lubością, Ian jeszcze bardziej się podniecił, bo każdym ruchem nóg jakby zapraszała go do siebie. Lecz nie chciał. Zamknąwszy oczy, po­ łożył się znowu na skale. Pieściły go promienie słoń­ ca, a on oddał się wyczekiwaniu i snuciu planów o tym, jak ją posiądzie. Zamiast tego rzucił się gwałtownie, gdy lodowata woda chlapnęła na jego wygrzaną skórę. Obracając

238

się na bok, zobaczył, jak Alanna ze śmiechem unosi się pionowo w wodzie. - Obudziłam cię? - zawołała. Zaczerpnęła dłońmi więcej wody i chlusnęła na niego. Uśmiechnął się, powoli, niebezpiecznie. Ułatwiła mu zadanie. Usiadł, położył sobie dłonie na piersi i przeciągnął je po zimnych kropelkach, zostawiając na skórze błyszczące smugi. Potem przetarł ręce i językiem chwycił kroplę, która spłynęła mu do ust. Obserwowała go, już bez rozbawienia, widziała każdy ruch, jakby zauroczona blaskiem jego skóry. - Chlapnij na mnie jeszcze raz - powiedział na­ miętnym, zarazem nieznoszącym sprzeciwu to­ nem. Spojrzała mu w oczy. - Jest mi gorąco, Alanno. - Potrząsnął włosami, z których posypały się krople wody. - Pochlap mnie jeszcze. Jakby zahipnotyzowana kształtem jego ciała, pod­ płynęła bliżej. Gdy złapała grunt pod nogami, wyszła z wody. Każdym calem odsłoniętego ciała Ian po­ dziękował w myślach swoim przodkom, że przekaza­ li mu taką fizyczną postać. A po nim odziedziczą ją jego dzieci. Dzieci, które będzie miał z Alanną. Wstąpiła na jego głaz. Koszula opinała jej piersi, talię, pieściła biodra. Był zazdrosny o własną koszulę. - Dlaczego tak na mnie patrzysz? - spytała nieco ochrypłym głosem. Kropelki wody spływały po jej udach w erotycznym tańcu. - Jesteś wychłodzona... Jak napój w gorący dzień. - Znowu oparł się na łokciu i wyciągnął ku niej rękę. - Chodź. Pozwół, że napiję się ciebie. 239

Podała mu dłoń i przyklękła obok na piętach. Po­ całowała go z taką naturalnością, jakby byli parą od wielu lat. Jej usta miały smak rześkiej, górskiej wody. Wyczuł w nich też zaciekawienie. Pragnął ująć jej głowę i pokierować nią, pokazać, co mogłoby im obojgu sprawić wielką przyjemność. Jednak czekał. Chciał się przekonać, dokąd powie­ dzie ją własna domyślność. Kiedy usiadia prosto, pomyślał, że zawiodła go wyobraźnia. Lecz nie. Uniosła ręce i nachyliwszy się nad łanem wycisnęła nań wodę ze swych włosów. Drżał, gdy każda kropla dotykała jego ciała. Ochlapała go od piersi po czubki palców, a gdy skoń­ czyła, naśladując go, zaczęła rozcierać wodę po jego skórze. Cienka warstwa błyszczała w słońcu, by po chwili wyparować. Powinien doznać ochłody, lecz nic takiego nie na­ stąpiło. Najpierw zaczęła gładzić mu ramiona, po­ tem mięśnie klatki piersiowej, zataczając palcami kółeczka wokół sutków. Gdyby miała więcej do­ świadczenia, pomyślałby, że celowo go prowokuje. Lecz najwyraźniej była skoncentrowana na swoich dłoniach, którymi wyczuwała mięśnie pod skórą la­ na, dotykała kępki ciemnych włosów. Poczuł przyjemność. A nawet więcej. Wstrzymał oddech, czuł przyspieszone bicie serca. Jeśli ktoś tu czarował, to właśnie Alanna. Nie mogąc już dłużej uleżeć spokojnie, uniósł kolano i chwycił je ręką. Ten ruch jakby ją wystraszył, przykuł uwagę. Spoj­ rzała na nogi Iana, na silne mięśnie jego ud i wodząc opuszką palca, powędrowała do nich ręką. Wyraźnie słychać było, jak nabiera powietrza i wstrzymuje oddech. Spojrzała na jego twarz i uśmiechnęła się. 240

Co za uśmiech! Kobiecy, pełen zrozumienia. Ja­ kim sposobem nauczyła się tego tak szybko? Kogóż on sam stworzył? Spryskała mu stopy wodą, a potem przesuwała sil­ ne dłonie od kostek wzdłuż łydek, do kolan. Zaczęła masować uda, a kiedy spiął się z cichym jękiem, na­ cisnęła mocniej, wyrabiając niczym ciasto, każdy wy­ raźnie wyczuwalny mięsień. Jego wabik zadziałał nadzwyczaj dobrze. Była urzeczona ciałem Iana; teraz to on stał się przedmio­ tem jej uwielbienia. Przestał oddychać, gdy dotarła do krocza. Może zignoruje jego męskość w swoim młodzieńczym wstydzie? Powinien już lepiej znać Alannę, jej dziką naturę. Zmoczyła palce w wodzie, która zebrała się we wgłę­ bieniu jego na brzuchu, po czym zaczęła delikatnie gładzić jądra, zadając mu niewymowne katusze swo­ im delikatnym dotykiem. Zacisnął mocno pięści, gdy czubkiem palca powiodła po wzbudzonym członku i z namaszczeniem starła kropelkę nasienia, jaka wy­ dostała się pod wpływem tych pieszczot. Popatrzyła na nią zafascynowana, po czym wolno podniosła do ust i dotknęła językiem. - AJanna! - Jego podniecenie dotarło do granicy wytrzymałości. Wyciągnął ręce, by ją pochwycić. Wywinęła się. - Nie. Sama to zrobię! - Przysunęła się znowu, a on jej pozwolił, nie dbając już o to, jak to zrobi, by­ leby to zrobiła. Weszła na niego, objęła nogami i ścisnęła pożądli­ wie. Potem uniosła się, lekko oplotła ramionami la­ na i naprowadziła go tam, gdzie pragnął. - Czy tutaj? - spytała. - Tak, tutaj. 241

Była już gotowa, miękka i wilgotna, podnieco­ na widokiem jego ciała, dotykaniem jego skóry. Na­ leżał do niej, był zestrojony ze swym pożądaniem tak mocno, iż rozkosz wibrowała między nimi i narasta­ ła z każdą sekundą wspólnej podróży. Żądza, by znaleźć się we wnętrzu Alanny, przenio­ sła ręce lana na jej pośladki. Pomógł jej. Spięła mię­ śnie pod jego dłońmi, gdy wpuściła go do siebie. Gdy zamknęła szczelnie swoją dziurkę wokół niego, po­ czuł się tak, jakby to on był dziewicą, jakby pobierał nauki od swej pierwszej w życiu kobiety... jedynej ko­ biety. Boże, jej ogień palił go, wywoływał jeszcze większą żądzę, by posiąść ją i teraz, i później, by zro­ zumiała, że jest tylko jego i nikogo więcej. Zamknęła oczy, skupiona, chłonąc to wciąż nowe doznanie, gdy miała w sobie mężczyznę. Powoli uniosła się, a gdy fallus Iana przesuwał się w niej wnętrzu, wtedy jednym pchnięciem wszedł w nią do samego końca, na granicę ekstazy. Koszula wciąż opinała ciało Alanny, jej końce łaskotały go w uda i brzuch. Znieruchomiała, unosząc się nad nim. Otworzyła oczy, zerknęła na Iana i unio­ sła ręce do swojej głowy. Piersi uniosły się. Sutki miała twarde jak maliny pod warstwą najprzedniej­ szej śmietany. Zebrała włosy i potrząsnęła nimi. Mogła się tylko zdziwić, że kropelki nie zaskwierczały na jego gołej skórze. - Próbuję cię schłodzić. - To było oczywiste kłam­ stwo, bo znowu zaczęła się rytmicznie unosić i siadać. Opierała się dłońmi o brzuch Iana, rozcierając wodę o wyraźnie zaznaczone mięśnie. - Chłodniej ci? Płonął w ognistej udręce. Powinien czuć jedynie, jak zaciska się na nim, lecz jej ręce dodawały mu jeszcze cierpień. Strużki wody, których nie zatrzyma-

242

la w dłoniach, spływały po żebrach. Każda kropla krwi Iana pragnęła znaleźć się w tej części jego ciała, którą penetrował Alannę. - Jesteś wiedźmą. - Wiem. - Uśmiechnęła się zadowolona. Zbyt zadowolona. Miał w zanadrzu jeszcze inną broń. Przesunął dłoń z pośladka Alanny ku przodo­ wi. Dwoma palcami rozchylił ją i namiętnie zaczął głaskać to najczulsze miejsce w jej gniazdku. Przestała się uśmiechać. Próbowała zewrzeć nogi, lecz między nimi leżał Ian. Usiadła na nim mocno, a wtedy on mocniej nacisnął ją palcem. Uniosła się z jękiem, coraz mniej panując nad swoim ciałem, po­ ruszając się coraz szybciej i szybciej. Teraz on zaczął w nią wchodzić, przytrzymując rękami, rytmicznie, by wreszcie dobrnąć do upragnionego finiszu, teraz, teraz... - Teraz - powiedziała, żarłocznie ocierając się o niego pulsującym kroczem. Wyciągnął stopy, uniósł biodra i naparł na nią, pa­ nując nad jej reakcją, wydobywając z niej wysoki, przejmujący okrzyk skierowany do niebios. Chwyciła i ścisnęła mocno jego ramiona, odrzucając do tyłu głowę. A on tłoczył w nią swe nasienie, przeskakując z niewysłowionego cierpienia ku najwyższej rozkoszy. Ciężko dysząc, opadła na jego pierś, a on ją przy­ tulił, obejmując jedną ręką ramiona, drugą gładkie jak aksamit pośladki. Była jego. Z woli Boga, co mieszkał w niebiosach, jakikolwiek był. Życie nie mogło być piękniejsze. Do chwili aż poruszyła się i powiedziała: - Opowiedz mi o swoim najwcześniejszym wspo­ mnieniu. Naprawdę nauczyła się już wszelkich kobiecych sztuczek. Zmiękczyć męską bestię seksem, a potem

243

wyciągnąć informację, gdy był jeszcze nastawiony ugodowo. Chrząknął, po czym odsunął z twarzy mo­ kre kosmyki jej włosów. - Dlaczego pytasz? - Chcę wiedzieć. - Lekko gładziła go po ramieniu. - Pomyślałem, że może nie będziesz w stanie znów na mnie spojrzeć. - Nie. - Powiedziała to jednak cicho, pytająco. Mogła dać się ponieść namiętności, lecz miało to swoje konsekwencje. Wspomnienie własnej odwagi teraz wywoływało u niej nieśmiałość, zaś ta nieśmia­ łość wymuszała na nim takt zamiast niedawnej nie­ cierpliwości. Mógł jej odpowiedzieć. Minęło już tyle lat i to wspomnienie nie wzbudzało teraz z Ianie emocji. - Pływaliśmy w czarnym oceanie. - Czarnym? Przez moment ujrzał tę sceną, jak ją niegdyś wi­ dział oczami dziecka. - To musiało być nocą. Byłem mały, miałem trzy, może cztery lata. Nie wiem. Wiem tyle, że było ciem­ no. Trzymałem się mocno siedząc mamie na plecach, a ona śmiała się, ja zresztą też. - Na czole i dłoniach Iana pojawiły się kropelki potu. Usiadła, Na jej twarzy malowała się troska. - Wtedy przyszła ta wielka fala i zmyła mnie. - Od­ wrócił głowę, by przyjrzeć się obłokowi o wyjątkowo interesującym kształcie. Poza tym w tej pozycji nie mogła widzieć jego wykrzywionej grymasem twarzy. Serce biło mu mocno. Zanim się znowu odezwał, musiał nabrać głęboko powietrza, ciepłego, lekkie­ go- Wpadłem w czarną otchłań i nie mogłem oddy­ chać. Byłem do tego nawykły, bo od zawsze pływa­ łem w morzu i wiedziałem, że woda wyniesie mnie

244

na powierzchnię. - Musiał przerwać. Brakowało mu powietrza, więc zrobił kilka głębokich wdechów. Co za głupi pomysł, wspominać coś, co miało miejsce tak dawno. Przecież to nie ma już znaczenia. Nie zamierzał więcej o tym ględzić i chciał jej o tym powiedzieć, ałe... umiał się skoncentrować jedynie na oddychaniu. Zeszła z niego, lecz nie poruszył się. Po prostu nie mógł. Gładziła go lekko opuszkami palców. - Ale wtedy nie wypłynąłeś na powierzchnię? - Nie. - Pod jej dotykiem duszenie w klatce pier­ siowej częściowo ustąpiło. - Morze było zbyt wzbu­ rzone. Chyba kilka razy wypłynąłem, lecz nie mo­ głem złapać dość powietrza. - Matka cię odnalazła. I ocaliła. -Nie. Twarz Alanny była ledwie kilka centymetrów od jego twarzy. - Jak to „nie"? - Sztorm był silniejszy, niż jej się wydawało, po­ za tym ona sama była chyba słabsza. - Uśmiechnął się przez zaciśnięte zęby, jakby chciał czegoś do­ wieść. - Później mówiła mi, że kończyny ludzi nie są tak sprawne w czasie pływania. - Zapewne są lepsze sposoby. - Dla niej morze także było wtedy zbyt wzburzone. Ktoś inny mnie pochwycił. - Dlaczego zdecydował się jej o tym powiedzieć? Przedtem nie w pełni rozu­ miała, że on jest bestią. Teraz nie zechce go poślubić. - Nie wiedziałem, kto to taki. Byłem prawie nieżywy. To wypchnęło mnie na brzeg... -To? Nie lubił okazywać swojej słabości, a teraz kulił się na samo wspomnienie o tamtym zdarzeniu. 245

- To chyba nie był człowiek - uciął ostro. - A ty co myślisz? Pokręciła głową. - Nic nie widziałem. Plułem wodą. Po chwili zjawi­ ła się matka i trzymała mnie, jakby w ogóle nigdy nie wypuściła mnie z rąk. Mój wybawca beształ ją, char­ czał, szczekał. A ona zrozumiała. - Zatrząsł się. Z rozmysłem objęła go za szyję. Na niebie wciąż tworzyły się nowe smoki i koty, by po chwili rozpłynąć się na wszystkie strony. - Po tym zdarzeniu już nigdy nie pływaliśmy w oceanie. Potarła policzkiem pierś Iana. - Biedny mały chłopiec. - Zaczęła całować jego szczękę. - Ale były też dobre chwile, prawda? - Kiedy byłem mały, często śpiewała. - Obłoki ułożyły się w obraz twarzy matki. Uśmiechnął się na ten widok. - Ale później... to było tak, jakby się zbyt wcześnie zestarzała, usychała. Spoglądała tęsk­ nie na ocean. Potem patrzyła na mnie z takim sa­ mym wyrazem twarzy. Dlatego nie przypuszczałem, że mnie opuści. - Pogładził Aiannę po włosach. - Matka pozostała przy tobie tak długo, jak mogła. Nie wiedział, co Alanna ma na myśli, nie rozu­ miał, dlaczego w jej głosie słyszy jakby aprobatę dla matki, która go opuściła. Chwycił ją mocniej. - Wyjaśnij, co to znaczy. - Nie wiedziałeś? - Znowu pochyliła się, aby spoj­ rzeć mu prosto w oczy. - Prawa, które rządzą nami w Fionnaway, nie pozwalają, aby dłużej przebywała na lądzie. Powinna była ci o tym powiedzieć. - Może i powiedziała. - Nie słuchał jej. Była je­ go matką, sądził, że jest wszechmocna. Że go nie zostawi bez względu na to, jaką musiałaby zapłacić cenę.

246

- Ona wróciła do morza - powiedziała łagodnie. Może wciąż tam jest. Któregoś dnia zejdziemy tam i popłyniemy, a może ona... - Nie! - Ta czarna wielka fala znowu urosła w je­ go myślach, przypomniał sobie własny charkot, gdy dławił się morską wodą. Pamiętał jej smak, gorzki, palący, pamiętał słony osad na skórze. Mimo wyja­ śnienia Alanny nadal miał żal do kobiety, która była na tyle głupia, by legnąć z Lesliem i urodzić mu sy­ na, którego potem zostawiła, nawet się za siebie nie obejrzawszy. Alanna milczała. Rozumiała, że wstrząsają nim bolesne wspomnienia. W końcu, wiedziony prze­ możnym poczuciem samodyscypliny, stopniowo się opanował. - Twój ojciec jest głupim człowiekiem. - Jak zwy­ kle prostolinijna, Alanna i tym razem przemówiła bez ogródek, niecierpliwie. - Odrzucił wszystko, co miał najlepszego. Wykształcenie, osobisty czar, uro­ dę. Porzucił swoją selkę ze strachu, a potem odizolo­ wał się od wspaniałego syna z powodu zazdrości. - Nie rozumiem. - Jesteś wyjątkowy. A on nie. Całe życie wmawiał sobie, że jego nieudolność to nie jego wina. A potem zjawiłeś się ty i spełnił się najgorszy scenariusz, jakie­ go się obawiał: stałeś się człowiekiem, którego inni ludzie podziwiają i szanują. Nigdy nie myślał o ojcu i ich pokrewieństwie w ta­ ki sposób. W głębi duszy zawsze był chłopcem, któ­ rego matka zostawiła, a ojciec odrzucił. Jednak Alannie udało się zakręcić całym światem, radośnie przeinaczyć rzeczywistość, zupełnie jakby była czaro­ dziejką... albo wiedźmą. - Są ludzie, na których nie robi wrażenia umiejęt­ ność wpływu na pogodę.

247

- Nie o to chodzi. Pan Fairchild nigdy nie potrafił być silny. - Miała smutną twarz. - Ale ty, Ianie, je­ steś silnym człowiekiem. Przypatrywał się kobiecie, której głowa znajdowa­ ła się tuż koło jego podbródka. Nad jej czołem fru­ wał niesforny kosmyk włosów, miotając się w powie­ wach bryzy. Odważnie patrzyła mu w oczy. Inni, widząc jego ciemny wzrok, strwożeni, szybko odwracali spojrzenie, ona zaś chłonęła je, stapiała się z nim. Mimowolnie zbliżył do niej twarz i pocało­ wał w usta. Zawahała się, lecz nie próbowała odsu­ nąć, wtedy przywarł do niej jeszcze mocniej. Zderzy­ li się nosami, bo ich usta spotkały się pod niewygod­ nym kątem, po czym Ian przesunął głowę Alanny na swoje przedramię i sam się nachylił. Miała mięk­ kie wargi, smakowite jak letnie masło, topiące się, delikatne. Wiedział, że powinien pogłębić ich zbliże­ nie, jednak się cofnął. Przymknęła powieki. - Dlaczego tu za mną przyszedłeś? Wstał i podał jej rękę, stawiając ją na nogi. - Dziś są twe urodziny, pamiętny dzień. Nadszedł czas, abyś mnie poślubiła. Patrzyła na niego tak, jakby dojrzała nagle całe, zgromadzone przez lata cierpienie. Obawiał się, że to mogłoby ją wystraszyć bardziej niż cokolwiek in­ nego, bo jeśli mężczyzna nie potrafi zwalczyć swego bólu, to znaczy, że nie jest wystarczająco silny, aby zasługiwać na szacunek. Jednak Alanna wygięła usta w cudownym, pełnym radości uśmiechu. - Tak - powiedziała. - Poślubię cię. Nie mógł w to uwierzyć. W końcu obudziła się w nim nadzieja, która z każdą sekundą przybierała coraz większe rozmiary. W końcu doznał uczucia

248

triumfu o barwach fioletu, purpury i złota. Niesamo­ witego, oślepiającego triumfu. Powinien coś powiedzieć, wyrazić swoje zadowole­ nie, zapewnić ją o swych dobrych intencjach. Zdołał jednak wydusić z siebie tylko jedno słowo. - Dzisiaj.

ROZDZIAŁ

22

- No nareszcie. Najwyższy czas. Gdybyście jeszcze zwlekali, przyszedłbym po was z karabinem. Alanna wcale nie była zaskoczona, że pan Lewis czekał na nich przed kościołem. Ale Ian bardzo się zdumiał. Niesamowity dar przewidywania przyszłości i cała postać pastora po­ działały na niego jak spotkanie z duchem. Popołudniowy wiatr popychał pastora Lewisa tak mocno, że wydawało się, iż łada chwila go ze sobą uniesie. Lecz w spojrzeniu, którym pastor ob­ rzucił Iana, nie było śladu słabości. Była w nim przygana, pretensja, lecz Ian wytrzymał wzrok pa­ stora. Alanna należy do niego, zdobył ją, i tylko to się liczy. Nieświadoma tego wszystkiego, Alanna spytała: Jak się czuje mój kot? Pastor odwrócił się do niej, po czym zwinął plami­ stą dłoń w trąbkę i zawołał, - Whisky! Ktoś przyszedł do ciebie. 249

Usłyszeli żałosny skowyt, a po chwili Whisky wy­ biegł spomiędzy drzew i skierował się prosto ku Alannie. Wciąż pomiaukiwał - Ma do ciebie żal - powiedział Lewis. - Pyta, gdzie byłaś. Wzięła kota na ręce. - Nie chciałam go zostawiać, ale musiałam, skoro w Fionnaway buszuje Demon, - Ja kibicowałbym Whisky w każdej walce - rzekł pastor. - A z Demonem nie będzie już problemu. - Ian patrzył zaborczo na dobrą kobietę, trzymającą w ra­ mionach wielkie kocisko. - Zabierz go do domu. Odpowiedziała mu uśmiechem, jakby pomyślała sobie, że on potrafi wedle uznania zmieniać fazy księżyca. Lubił, gdy się tak uśmiechała, nawet jeśli towarzyszyły temu słowa: - Sam przyjdzie, jeśli ze­ chce. - Więc chce pan poślubić łady Alannę? - spytał pastor Iana. - Tak. - Byłoby lepiej, gdyby pastor umożliwił mu powtórzenie tych słów w kościele, bo jeśli nie... cóż, Alannie pękłoby serce, gdyby musiała zawrzeć mał­ żeństwo w innym miejscu. Pan Lewis usiadł na środku ławki, a po chwili do­ łączył doń Whisky, który wyrwał się z objęć Alanny Obaj spoglądali na młodą parę nawet nie mrugnąw­ szy okiem, a gdy pastor przywołał ich ręką, Ian spo­ dziewał się, że kot wykona podobny gest swoją łap­ ką. Tymczasem Whisky wtulił się w kilt pastora i zwi­ nął w kłębek, by mrugnąwszy dwa razy zamknąć po­ wieki. Ian popchnął lekko Alannę i uśmiechnął się do pastora wyzywająco. - Niech pastor udzieli nam ślubu. 250

Ten nie zwrócił na niego uwagi. - Czy lady Alanna powiedziała panu o wszyst­ kich poświęceniach, na jakie będzie musiał pan się zdobyć, by zostać mężem członkini rodu MacLeodów? - Tak, tak, wiem o obowiązkach związanych z po­ siadaniem dużego majątku i rozumiem, że trzeba bę­ dzie zainwestować pieniądze.., - Pomyślałam - przerwała mu Alanna, jakby beł­ kotał bez sensu - że najlepiej będzie, jeśli oboje mu o tym powiemy, pastorze. Ian spojrzał na nią zdziwiony. - Powiedziałaś mi już wszystko. - Ależ skąd. - Popatrzyła nań bez wcześniejszej pogardy, bez późniejszego współczucia. Mówiła z całkowicie pozbawioną emocji twarzą. - Byłoby głupotą opowiadanie o przymierzu komuś, komu nie ufam. Nie mógł uwierzyć, że miała przed nim tajemnice. Przed mężczyzną, z którym się kochała. Lecz zara­ zem oznaczało to, iż teraz mu ufa. Najwyższy czas. - Więc jesteś mnie pewna. - Jestem. I faktycznie była. Widział to w jej spokojnych oczach. Była go pewna. Nie bała się, nie podejrzewała, ufała mu. W tym momencie zwycięstwo było tak bli­ sko, że niemal czuł jego smak. Zwycięstwo. Co za wspaniałe słowo. Pogładził ją po policzku i zajrzał w oczy. - Inne małżeńskie śluby nie są mi potrzebne. - Mimo to złożysz je - odezwał się wojowniczym tonem pastor. Ujęła dłoń Iana i pocałowała jego palce. Po chwi­ li odwróciła się do duchownego. 251

- On nie będzie związany ślubami, dopóki wszyst­ kiego się nie dowie. Ma prawo wycofać się nawet w ostatniej chwili. - Nie jestem taki, jak mój ojciec - rzucił cierpko. - Nie lamię danego słowa. Pastor skrzywił dziwnie usta. - Więc lepiej powiemy ci, abyśmy mogli dokoń­ czyć dzieła przed zachodem słońca. *

Alanna pomyślała, że Ian przyjął to nadspodzie­ wanie dobrze. Przysiągł, że wszystko, co usłyszał, za­ chowa w tajemnicy i nie wyjawi nikomu bez względu na okoliczności. Wziął na ręce kota, usiadł na ławce i głaskał go łagodnie, gdy pastor cichym głosem opo­ wiadał mu historię przymierza. Oczywiście łanowi pomógł fakt, że sam był pół-selkiem, pomogły mu wspomnienia o dzieciństwie z matką, pomogły magiczne zdolności. Jak na przy­ kład umiejętność wywoływania burzy. I ujarzmiania dzikich zwierząt. Spojrzała na jego pierścień, potem na swoją dłoń. Pomógł mu także ten kamień, na któ­ ry można było składać przysięgę wierności i który pozostawiał ślad. Lekko dotknęła owalnego odcisku. Wyglądał jak oparzenie, lecz nie bolał. I nie tylko ów kamień się na niej odcisnął. Odci­ snęła się na niej nieustępliwość Iana, jego pożąda­ nie, a przede wszystkim determinacja. Pragnął Fionnaway tak bardzo, że czuł palący go od wnętrza ogień, uczyniłby wszystko, aby zdobyć jej ziemię. Potrzebował miejsca, które mógłby nazwać swoim własnym domem, a takim miejscem było właśnie Fionnaway. 252

Jednak jako mężczyzna nie pojmował jeszcze, jak bardzo potrzebuje Alanny. Pan Lewis z roztargnieniem głaskał kota, leżącego na kolanach Iana. - Ludzie zapewniają selkom bezpieczne miejsce na lądzie i w wodzie, zaś selki gwarantują kontynu­ ację rodu MacLeodów i przekazują jako daninę spe­ cjalny kamień. - Wskazał pierścień Iana. - Tego ro­ dzaju klejnoty. Ian z niedowierzaniem popatrzył na osadzony w srebrze kamień. - Nigdy nie widziałem podobnego. - Są rzadkością - odparł pastor. - Można je zna­ leźć jedynie w głębokiej wodzie. Selki wyławiają po kilka naraz, a MacLeodowie skrycie je sprzedają. Nie możemy dopuścić, aby ktokolwiek poznał ich źródło. Gdyby dowiedział się o nim jakiś chciwiec, ściągnęliby tu łowcy skarbów i zniszczyli mój brzeg. Ian spojrzał na Alannę, jakby szukał u niej po­ twierdzenia tej szalonej teorii. Skinęła głową. Chcia­ ła, aby słuchał, przyjął do wiadomości, zaakceptował i zrozumiał, na co się decyduje i jaką przyjmuje na siebie odpowiedzialność. Chociaż sądził, że ją uwiódł, uczynił swoją, przy­ gniótł siłą namiętności, której nie mogła się przeciw­ stawić, to było za mało, by Alanna zdecydowała się na małżeństwo. Tego mogła dokonać tylko miłość. Miłość. A cóż Ian wiedział o miłości? Nie zaznał jej przez lata i sądził, że właśnie takie jest życie. Nie rozumiał tego; nie pragnął ziemi, lecz sympatii, jaką obdarzyli ją tutejsi ludzie. Gdy Alanna go poślubi, zaakceptują go w pełni, a wtedy będzie naprawdę szczęśliwy. Ona mogła mu dać to szczęście i da mu je, sama sycąc się cichą miłością. Ten mężczyzna, który tak 253

długo był sam, będzie musiał zmięknąć, odnaleźć bezpieczeństwo w swoim życiu, zanim się przekona, że ona go kocha, całego, jego ludzką połowę i tę po­ chodzącą od selków, że kocha w nim i żywiołowość i spokój, miłe i szorstkie zachowanie, a to ostatnie przeważało w jego naturze. Kochała w nim wszystko, również mroczny aspekt jego życia, który w Fionnaway przestanie być mroczny. Podniosła wzrok i stwierdziła, że pastor patrzy na nią z uśmiechem. Odpowiedziała mu tym samym. Jak zwykle czytał w jej myślach. Teraz przeniósł spojrzenie na lana. - Czy masz pytania? - Pastorze Lewis - odezwał się, dziwnie krzywiąc usta - mieszka pan tu od lat, prawda? - Zgadza się - odparł po krótkim wahaniu. - Czy zna pastor jakieś selki? - Widziałem je. Alanna wpatrywała się w duchownego. Nigdy jej o tym nie mówił. Gdy była dzieckiem, bardzo chcia­ ła schwytać selka, a on słuchał jej z rozbawieniem i pobłażliwie zachęcał. Zawsze jednak jej wmawiał, iż stworzenia, które widziała pośród fal, to foki. - Mówił mi pastor, że selki nie są dla oczu śmier­ telników. - Naprawdę? - powiedział bezwiednie. - A czy pastor wiedział... o mnie? - spytał Ian. W je­ go głosie brzmiała zarazem niechęć i natarczywość. - Ach, rozumiem. - Lewis podrapał się po szczę­ ce. - Ojciec ci więc to już wyjawił, tak? - Ale to nie od niego pastor o tym wie. Pastor zna ten fakt jeszcze z przeszłości. Niechętnie pokiwał głową, - Czy znał pastor moją matkę? - pytał dalej Ian. Gdy jeszcze mieszkała na lądzie?

254

-Tak. Ian wstał, jakby już diużej nie mógł wysiedzieć. Pozbawiony oparcia kot zeskoczył na ziemię. - A mnie pastor znał? - Widziałem cie w kołysce... i później - wyznał du­ chowny. - Dlaczego pastor mi nic nie powiedział? - szep­ tem spytała zaskoczona Alanna. Duchowny usłyszał ją mimo wiatru, szumu fal, mi­ mo jej szeptu. Podniósł kota i posadził go na ławce. - Dziewczyno, czy ty myślisz, że mówię o wszyst­ kim, co wiem? Cóż ze mnie byłby za ksiądz, gdybym rozpowiadał o ludzkich tajemnicach. - Czy ona żyje? - Pierścień na palcu Iana zmienił barwę z oliwkowej na błękitną. - Czy moja matka ży­ je. - To byłoby wyjawieniem jej tajemnicy - odparł pan Lewis. - Myślę jednak, że sam znasz odpowiedź. Ian podszedł nad krawędź klifu i popatrzył na mo­ rze. Zachodzące słońce wydobyło niebieskie światła z jego czarnych włosów, targanych podmuchami wia­ tru. Alanna też pragnęła zanurzyć dłonie w jego wło­ sach. Nigdy jeszcze nie wydawał się jej silniejszy ani bardziej osamotniony. Ruszyła w jego stronę. - Nie. - W głosie pastora zabrzmiał rozkaz, które­ go nie śmiała zignorować. - Uleczysz go zapewne, ale mimo wszystko nie możesz się z tym spieszyć. Ian odwrócił się, jakby go usłyszał, po czym raź­ nym krokiem wrócił. Wziął Alannę za rękę. - Nic z tych warunków, jakie usłyszałem, nie zmie­ niło mojej decyzji. I wątpię, aby cokolwiek mogło ją zmienić. Uwierzyła mu i uśmiechnęła się niczym dawno za­ ślubiona mu żona. 255

Lewis splótł dłonie i zaczął się lekko kołysać w przód i w tył, zgodnie z rytmem fal. Teraz przemó­ wił z jeszcze silniejszym szkockim akcentem. - Na długo przed tobą w Fionnaway mieszkali MacLeodowie, wiec jeśli masz takowe życzenie, mło­ dy Ianie, po tobie także nastąpi MacLeod. - Nie MacLeod - odparł. - Jeśli Alanna mnie po­ ślubi, nasze dzieci będą Fairchiidami. Przeszyło ją lekkie drżenie. - No... niezupełnie. W oczach Iana pojawiły się srebrne iskry, które za­ wsze były przejawem targających nim emocji. - Albo jest zupełnie, albo wcale. - Począwszy od pierwszego MacLeoda - wyjaśniła - istnieje tradycja, że męski członek rodziny przyj­ muje nazwisko MacLeod. - Więc pierwszy MacLeod był... - Kobietą. - Skinęła głową. - Tak jak dziedzic ze strony selków. - Więc dziedziczka. - Wydawał się tylko lekko za­ skoczony. Może wszystko, co usłyszał, przytępiło tro­ chę jego zdolność odczuwania zdziwienia. - Selki wiedzą, że kobiety zajmują się domem, dla­ tego są ważniejsze. W końcu Fionnaway jest właśnie domem zarówno dla ludzi, jak i dla selków, naszym domem. Na ustach Iana pojawił się uśmiech. - Więc, by cię poślubić, muszę zrezygnować z na­ zwiska Fairchild? Z nazwiska okrytego hańbą, która pęta moją duszę? - Wyrzucił w górę ramiona i roze­ śmiał się. - Z radością przyjmę nazwisko MacLeod. - Objął mocno Alannę i uniósł w powietrze. - Na­ prawdę myślałaś, że to będzie jakaś trudność? Ona też się roześmiała, gdy kręcił nią wokoło. W końcu postawił ją na ziemi. 256

- Dla mężów MacLeodów zwykle była to najwięk­ sza przeszkoda. Miało to niby świadczyć o tym, że przestaną być panami domu. Ale ja zapewniam cię, że wszystkie małżeństwa MacLeodów są tradycyjne, podległe prawom Szkocji. W domu rządzi mąż, zaś żona to jego największy skarb. On może robić, co uzna za właściwe, ona nie może go powstrzymać. Nasze małżeństwo będzie takie samo, jak małżeń­ stwo moich rodziców. Ta myśl pozostała w jej głowie, lecz Ian musiał ją odczytać, gdyż powiedział łagodnie: - Muszę więc dopilnować, abym okazał się czło­ wiekiem honoru we wszystkich sprawach. Cieszyła się, że wyraziła zgodę na ten ślub. Przez wzgląd na bezpieczeństwo jej ludzi. Na kontynuację rodu. I nie mogła się oszukiwać - także przez wzgląd na samą siebie. - Dobrze mówisz - odezwał się pastor. - Lecz jeśli człowiek nie ma świętości, na którą mógłby przysiąc, uznaję jego śluby za niewiele warte. - Spojrzał na la­ na z wyzwaniem. - Co jest dla ciebie święte, chłopcze? - Ja - odparł gorzko Ian. - Moje cele. Alanna aż podskoczyła, zaszokowana. Czy na­ prawdę tak myślał? Spojrzała na kościół, który był tu od zawsze, na pastora, który również od zawsze wy­ konywał bożą posługę na ziemi. - Jest nad nami większa moc. Czy nigdy się nie modlisz? - spytała. - Nigdy. - Powiedział prawdę. - Nie wierzysz w Pana? Powoli puścił jej rękę. - Wierzę, że Pan istnieje dla was. Jesteście ludźmi. Bóg nie jest dla takich stworzeń jak ja. - Bóg jest jeden i panuje nad nami wszystkimi. Pan Lewis uśmiechnął się, błyskając białymi zębami. 257

- Nie dla bestii - rzeki Ian. - Zwłaszcza dla bestii - odparł pastor. Jak Ian śmie mówić o sobie w taki sposób? I jak pastor śmie zachowywać się tak, jakby Ian do końca znał samego siebie? Ogarnięta falą gniewu, Alanna pociągnęła Iana za ubranie, aż na nią spojrzał. - Nie jesteś bestią! Uniósł rękę, zawahał się, a w końcu delikatnie po­ gładził Alannę po policzku. - Tylko ty w to wierzysz i za to ci dziękuję. Wstrzymała oddech, widząc jego twarz. Patrzył na nią niemal z uwielbieniem. Letnia bryza owiewa­ ła ich twarze. Świeciło na nich słońce, lecz to nie dla­ tego czuła ogromne ciepło. Poczuła narastającą na­ dzieję, nadzieję, która nie miała nic wspólnego z Fionnaway. - No cóż - pastor odchrząknął i wstał - mimo two­ ich cynicznych stwierdzeń, Ianie, sądzę, że w coś wie­ rzysz. Alanna, która nie spuszczała wzroku z Iana, wreszcie zwróciła spojrzenie ku pastorowi. Wyjął z kieszeni książeczkę do nabożeństwa. - W takim razie dokonamy aktu zaślubin. Tu i te­ raz. Kot także wstał i stanął obok duchownego, jakby i jego błogosławieństwo było ważne. Ceremonia przeprowadzona na schodach kościo­ ła, w padających z ukosa promieniach słońca, była zarazem święta i prosta, a także - o czym Alan­ na wiedziała - absolutnie wiążąca. Właśnie podej­ mowała największe ryzyko swojego życia, lecz gdy popatrzyła na łana, gdy pomyślała, jak otwarcie, ca­ łym sercem przyjął wszystkie warunki małżeństwa, opuściły ją wątpliwości. Słowa małżeńskiej przysięgi wypowiedziała jednym tchem, a gdy pastor ogłosił 258

ich mężem i żoną, nazwał „panem i panią MacLeod", a Ian skinął głową, jakby z lubością wsłuchiwał się w brzmienie swojego nowego nazwiska - wtedy poczuła ukłucie w sercu. I słodycz. Początek zmian, które nigdy się nie skończą. Gdy pastor zamknął swoją książkę, Ian pocałował Alannę skromnie, jedynie muskając jej usta, lecz ona radowała się tą obietnicą wielkiej namiętności. I wzniosła ku niebu modlitwę, by Pan pobłogosławił ich oboje. Pastor Lewis przyniósł z kościoła cienką księgę parafialną, którą miał dopiero od tego roku, i popro­ sił, by złożyli w niej podpisy. Dla dopełnienia formal­ ności, łan wpisał swoje nazwisko. - Małżeństwo w dniu twoich urodzin, młoda da­ mo, stanowi dobrą wróżbę dla tego związku. Czy wy­ bierzemy runiczny kamień na przyszły rok? - Wyjął skórzany woreczek, wytarty i popękany od starości, ciężki od znajdujących się we wnętrzu kamieni. Alanna zamknęła oczy i wsunęła do środka swoją dłoń, a po chwili wyjęła płowej barwy kamień, który podała panu Lewisowi. - Popełniłaś omyłkę, milady. Ten kamień należy do mnie. Otworzyła oczy i patrzyła zdumiona, jak duchow­ ny chowa kamień do kieszeni. - Ależ pastorze! - To przywilej starczego wieku. - Zasznurował wo­ reczek. - Fakt zawarcia małżeństwa i twoje urodziny muszą być odnotowane w przymierzu. Dotknęła swojego naszyjnika. Pastor nie chciał rozmawiać o kamieniach runicznych, ani o swoim dziwnym zachowaniu, a ona nie wiedziała dlaczego. Nie chciała jednak robić sceny. Nie dzisiaj. Nie w dniu swojego ślubu. 259

Ian myślał chyba podobnie, bo wziął ją za rękę i spytał obojętnie: - Gdzie znajduje się tekst tego przymierza? - W jaskini na wybrzeżu. Uniósł brwi, cofnął się o pół kroku. - Widziałaś go? - Jestem panią Fionnaway. - Pomyślała, że to zro­ zumie, ale najwyraźniej nie wszystko mu jeszcze do­ kładnie wyjaśnili. - Jestem jednym z dwóch strażni­ ków paktu. Oczywiście, że go widziałam. - Kto jest drugim strażnikiem? - Nie pytał jej. On ją przesłuchiwał. - Dziedziczka selków. - Jak ona wchodzi do tej jaskini? Przyjmuje ludz­ ką postać? - Nigdy jej nie widziałam, ale raczej nie. Może tam wpłynąć... - Wpłynąć? Alanna nie przywykła, by jej przerywano, zwłasz­ cza takim tonem. - Jeśli zamilkniesz, to ci wyjaśnię - powiedziała sucho. - Wyjaśnij. - Ledwie poruszył ustami. - Jaskinia znajduje się tuż pod powierzchnią morza, - Pod powierzchnią. - Została wybrana ze względu na wygodę dostępu i bezpieczeństwo, zarówno dla ludzi, jak i selków. W środku teren podnosi się i jest suchym lądem. Piaszczystym, więc selkom trudno się tam poruszać. Lecz nawet w czasie odpływu wejście do jaskini znaj­ duje się pod wodą. Ja właśnie wtedy tam wpływam, i jeśli dopisze mi szczęście, wypływam w czasie tego samego odpływu. - A gdy szczęście nie dopisze? Skrzywiła się. 260

- To miało miejsce tylko raz. Zagapiłam się i mu­ siałam tam zostać. W środku jest ciemno. - Aż za­ drżała na to wspomnienie. - I zimno. - A ty zostałaś w podwodnej jaskini w przemoczo­ nym ubraniu. Popłynęłaś tam sama... - Chwycił ją za ramiona, jakby chciał nią potrząsnąć. - Zrobiłam to tylko raz. - Głaskała go przeprasza­ jąco. Przypomniała sobie jego koszmarne wspomnie­ nia o ciemnym morzu. - Byłam młoda i głupia. Od tamtej pory to się nie zdarzyło. - Ty nadal pływasz w tym... - spojrzał na morze, rumieniące się w promieniach zachodzącego słońca -w tym oceanie. - Powiedział „ocean", jakby to by­ ło jakieś przekleństwo. - Robisz to, aby popatrzyć na stary pergamin? - Nie. - Wciąż próbowała go pocieszyć. - Spisane przymierze jest tam od zawsze. O to się nie martwię. Lecz raz w roku zawijam w ceratę ważne dokumenty z Fionnaway i tam je zanoszę. Niedługo, zanim na­ dejdą zimowe sztormy, popłynę tam z dokumentami, jakie zebrały się przez ostatni rok. - Dlaczego? Wciąż naciskał, aż w końcu jej cierpliwość zaczęła się wyczerpywać, jednak z wysiłkiem stłumiła złość. W końcu był taki dobry, akceptując wszystkie warun­ ki małżeństwa. - Ponieważ zawsze je tam przechowujemy. I pew­ nie dlatego, że na początku były tam zabezpieczone przed rabusiami. - A jacy rabusie tu przybywali? - Wikingowie - odparła wprost. Lewis spoglądał na nich jasnym wzrokiem - Wikingowie nieraz spalili tutejszy kościół. - Dawno temu - rzekł Ian. - Już tam nie popły­ niesz. - Alanna próbowała coś powiedzieć, lecz za261

kryl jej usta dłonią i spojrzał surowo. - Złapie cię skurcz. Albo utopi cię wysoka fala. Odsunęła jego rękę. - Nigdy jeszcze... - Bez dyskusji. Gdy pomyślę o tobie... - Znowu za­ czerpnął głęboko powietrza, tak jak wtedy, gdy opo­ wiadał jej, jak o mało sam się nie utopił. - Ja już nie mogę pływać - wyjaśnił. - Nie będzie nikogo, żeby cię uratować. - Nikt nie musi mnie ratować. - Położyła dłoń na jego .sercu i poczuła szybkie bicie. Naprawdę był zdenerwowany, lecz musiał zrozumieć. - Ian, ja na­ prawdę świetnie pływam. Chodzę tam, gdy woda osiąga najniższy poziom i jak najszybciej wracam. Nie musisz się martwić. Nie słuchał jej, widziała to po tych zaciśniętych ustach i wysuniętej ze złości szczęce. - Mówisz, że nasze małżeństwo jest tradycyjne odezwał się. - Więc to ja tu rządzę. Świetnie. Więc mój pierwszy rozkaz jest taki, że masz zostać na su­ chym lądzie. Stare i nowe śluby starły się ze sobą. Wiedziała, że Ian jej pragnie, potrzebuje. Przez wzgląd na siebie, a także na nią samą. Co gorsza, ona pragnęła go w podobny sposób. Był jak narkotyk. Może nie taki, jak ten, który wypiła owej feralnej nocy, gdy uciekała przez las. Tamte zioła utra­ ciły swoją moc z nastaniem ranka. Zaś Ian nieustannie zmieniał jej nastroje, pragnienia, cele, zmieniał ją z Alanny MacLeod, która gotowa była oddać wszystko, aby chronić Fionnaway, w kobietę pragnącą od życia czegoś więcej niż tylko obowiązek i prawo własności. Odwróciła się gwałtownie, by na niego nie patrzeć. Czyżby rzucił na nią urok? Mógł to zrobić, w końcu potrafił wywoływać zmiany pogody. 262

Lecz jeśli to było zaklęcie, dlaczego zachowała ja­ sność myślenia? Dlaczego dostrzegała wątpliwości, rozpoznawała obawy? Nie, Ian nie mógł jej zmienić. Mogła go kochać, kochać głęboką miłością, lecz za­ wsze na pierwszym miejscu pozostanie Fionnaway. Tak musiało być. Tak przysięgała. Popatrzyła mu prosto w oczy. - Ian, chodzi jeszcze o kamienie. Selki chowają kamienie w tej jaskini. - Mam dość pieniędzy, zarabiam dość pieniędzy, aby podźwignąć Fionnaway. Być może zarabianie ich obraża twoją arystokratyczną krew, milady... Przerwała mu gwałtownie. - Dobrzy Szkoci nie gardzą uczciwie zarobionymi pieniędzmi, tak jak angielska szlachta. - ...lecz stać mnie na to, by zrobić wszystko, co zro­ bić należy. Nie potrzebujemy tych przeklętych ka­ mieni. Pomyślała o Armstrongu, który wyruszył do Edyn­ burga, by sprzedać kamienie. A może już wracał, cią­ gnąc za sobą Ellie. - Ale to jest część przymierza i wielkiej wagi ta­ jemnica, której nie można nigdy ujawnić. To selki da­ ją swój wkład w postaci kamieni. Ian nie okazał żadnej reakcji. - Kto cię nauczył pływać? Kto nauczył, jak masz odszukać jaskinię? - Moja matka, bardzo dawno temu. - Czy to takie tradycja MacLeodów? Bo pewnego dnia i my będziemy mieli córkę, a ona nie będzie ry­ zykować życiem dla jakichś parszywych dokumen­ tów. - Podsunął swój pierścień pod sam nos Alanny. - I dla kamienia. - Gwałtownie ściągnął go z palca. Wydała cichy okrzyk. Odniosła wrażenie, że za­ wtórował jej pastor, a nawet Whisky. 263

- To tylko kamień. Ładny kamień. - W oczach la­ na płonęła furia i inne emocje, gdy podrzucał pier­ ścień w dłoni. - Nie jest wart twojego życia. Podszedł na skraj urwiska i rzucił pierścień jak najdalej w znienawidzony ocean. *

Dzieci ze związku selka z człowiekiem posiadają nie­ ziemskie przymioty. Są śliczne, silne i muskularne, ob­ darzone przez Boga magiczną mocą oraz oprawionym w srebro kamieniem. Czasami jednak ogarnia je smutek. Są stworzeniami półkrwi, rozdartymi między lądem i morzem, między zwierzęciem a człowiekiem. Nigdzie nie pasują. Cią­ gnie się za nimi obawa, że będą wyśmiane lub z obrzy­ dzeniem odrzucone. Czasami wydaje się, że zaurocze­ nie, a nie miłość, trzyma przy nich partnerów, a nie­ rzadko i zauroczenie nie wystarcza. Stworzenia półkrwi, które stąpają po ziemi, czasem próbują zrzucić z siebie tę część pochodzącą od selków, Lecz to jest niemożliwe. To dziedzictwo przyschło na stałe do ich kości. Pośród ludzi i selków mawia się, że stworzenie pół­ krwi, które nie może odnaleźć spokoju ducha, jest ska­ zane na katastrofę na mieliźnie nieszczęścia, a ci, któ­ rzy je kochają, mogą jedynie biernie patrzeć.

264

ROZDZIAŁ

23

Gdy razem z Alanną przekroczyli próg Fionnaway Manor, Ian powinien był poczuć satysfakcję. Stał się właścicielem majątku. Miał piękną żonę ze szlachec­ kiego rodu. Patrzyła na niego bez obrzydzenia i ufa­ ła mu. Osiągnął wszystkie swoje życiowe cele, a jed­ nak... Alanna nie była szczęśliwa. Nie rozumiała, dlaczego pastor nie pozwolił jej zatrzymać runiczne­ go kamienia. Chciała pływać w tym diabelskim oce­ anie, a on wściekał się na samą myśl, że miałaby być zdana na łaskę kapryśnych prądów i wirów. Wściekał się na jej matkę, która nauczyła ją pływać, na trady­ cję, która wymagała, by ryzykowała życie w tak bła­ hym celu. No i wściekły na Alannę, bo niezmiennie twierdziła, że właśnie ona musi to robić. Rozumiał jej żal, lecz złożyła śluby posłuszeństwa, a należała do tych kobiet, które zawsze dotrzymują słowa. - Czy rodzina spożywa kolację? - spytała panią Armstrong, podając jej swoje nakrycie głowy. - Właśnie skończyli. Ian nie widział aury nad żadną z nich, jednak wie­ dział, że tam są. Po prostu utracił zdolność widzenia. Gdy wyrzucił do morza pierścień, zrzekł się dziedzic­ twa pochodzącego od selków. Pani Armstrong zabrała mu koszyk. - Czy posiłek był dobry, sir? - Bardzo dobry. - Cały świat wydawał się jakiś dziwny, ograniczony jedynie do fizycznych kształtów i form. Pani Armstrong zdawała się jednak tego nie za­ uważać. 265

- Pan Fairchild i reszta towarzystwa przeszli do wielkiej sali. - Wszyscy tam są - rzekła Alanna. - Ciężko było­ by mieć nadzieję, że przynajmniej moi kuzyni sobie poszli. Czyżby była zdenerwowana? Tak. Widział to po jej drżących dłoniach. Próbował się skoncentrować, by odzyskać zdolność widzenia, lecz wyczuwał jedynie siłę przypływu i ruchy powietrza. Wiedział, że tej części pierworództwa nigdy nie utraci, gdyż te zdol­ ności nie zależały od pomocy z zewnątrz. Były w nie­ go wrośnięte. Ujął jej dłoń i ścisnął znacząco. - Jesteś tu panią, a ja twoim mężem i nikt tego nie zmieni. Uśmiechnęła się zakłopotana. - Wiem. Klamka zapadła, jesteśmy związani wę­ złem małżeńskim, lecz nie takiego ślubu oczekiwa­ łam. Myślałam, że będą przy nim obecni moi przyja­ ciele, mieszkańcy Fionnaway, że będzie wielkie świę­ to, a tak czuję się trochę... dziwnie. A on chciwie myślał tylko o tym, by ją jak najszyb­ ciej poślubić, zanim ktoś mu ją zabierze sprzed nosa. W ogóle się nie zastanawiał, czego ona może chcieć. - Kiedy sprzątniemy plony z pól, zaprosimy wszystkich, których znamy. Ogłosimy, że jesteśmy małżeństwem i odbędzie się wielkie wesele. Kupimy ci w Londynie suknię ślubną, a ty każesz służącemu, żeby mnie ogolił, a potem upieczemy całego wołu i wytoczymy beczki z whisky. Gdy to mówił, usta Alanny rozjaśniał coraz szerszy uśmiech. - Powinniśmy zaprosić króla, - Z tego, co słyszałem, niezbyt dobrze mu się wie­ dzie.

266

Spuściła nieco głowę. Wiedział, że tylko się z nim droczy, a jednak pro­ ponował następnych gości, tak jak dziecku podsuwa się cukierka, aby tylko się uśmiechnęła. - Ale możemy zaprosić lady Valery, lorda i lady Whitfieid z dziećmi. Trzech chłopaków, straszne ło­ buziaki... - Alanna patrzyła na niego rozpromienio­ na. Ciekawe, czy myślała o dzieciach, które sami mo­ gą mieć? - Zaprosimy też mojego kuzyna. Wspomni­ my, że w morzu mieszkają selki, a wtedy Hadden bę­ dzie stał po kolana w wodzie czekając, aż któryś się ukaże. Jest naprawdę uroczy. Pewnie przyjadą. - Chciałabym poznać twoich przyjaciół - powie­ działa. - Chciałbym, abyś ich poznała - powiedział - lecz najpierw musimy stawić czoła ojcu. Razem wkroczyli do wielkiej sali, gdzie wokół ko­ minka zebrali się Leslie i Edwin, Brice i Wilda, zaś Demon leżał tuż przy ogniu. I to jedynie on wydawał się zadowolony, mimo że -w przeciwieństwie do bie­ siadników - nie trzymał kieliszka z winem. Leslie miał zaróżowione policzki i błyszczące oczy. Oparł się mocno na poręczy fotela, lecz nie sprawiał wrażenia, jakby miał się przewrócić. Całkiem nieźle jak na człowieka, który jeszcze niecałe dwa tygodnie wcześniej leżał na łożu śmierci. Pies wstał, żeby się przeciągnąć i otrząsnąć, a na­ stępnie podbiegł truchtem do Iana i zaczął się łasić, Ian pogłaskał go, to samo uczyniła Alanna. - Zmarnowałeś mi psa, Ian - odezwał się gorzko Leslie. Ian podrapał Demona pod szyją, co psu sprawiło wyraźną przyjemność. Zastanowił się nad swoim oj­ cem. Alanna powiedziała, że Leslie kierował się wo­ bec niego zawiścią. To dla Iana było zbyt błahym po267

wodem, aby niszczyć życie dwóch osób. Teraz spoj­ rzał ojcu w oczy. - Wszystkie stworzenia potrzebują wiedzieć, że są wartościowe, ojcze. Ja po prostu dałem psu odczuć, że go cenię. - Próbował powiedzieć, że i Leslie tak­ że jest stworzeniem wartościowym. Że nawet teraz mógłby mu wybaczyć. Przez chwilę Leslie ważył te słowa. W przeciwień­ stwie do psa mógł jednak odrzucić taką pociechę. Z rozmysłem opuścił wzrok i prychnął pogardliwie. - Zawsze byłeś mięczakiem. Jak ten dziwoląg two­ ja matka. Świadomość przyczyny, dla jakiej ojciec go niena­ widzi, nie poprawiła łanowi samopoczucia, a Leslie nie chciał zostawić przeszłości w spokoju. Nastała cisza. Wreszcie Wilda się poderwała i podbiegła do nich. - Wróciliście. Próbowałam opóźnić kolację, ale twój ojciec nie chciał się zgodzić. Powiedział, że nie umrzecie z głodu, chociaż moglibyście, gdybyście nie wracali wystarczająco długo. Chodzi mi o to, że lu­ dzie przecież nie mogą wytrzymać wielu dni bez je­ dzenia. Robią się głodni, chudną, ubrania na nich wi­ szą. - Nie możemy do tego dopuścić. - Chwycił dłoń Wildy i pociągnął kuzynkę do kominka. Dziś już się tak nie uśmiechała, ciekawe dlaczego. - Nie możemy! Tak właśnie powiedziałam. Mama mówi, że dobrze dopasowane ubranie jest bardzo ważne, by zrobić dobre wrażenie. Gdyby ktoś nas od­ wiedził i stwierdził, że nasze szaty wymagają zwęże­ nia, to na pewno by się zniechęcił i nie został dłużej. - Wilda urwała, marszcząc brwi, jakby zapomniała, co chciała powiedzieć. Po chwili dodała ciszej. - No i rachunki od krawca byłyby ogromne. 268

- Jak zwykle masz rację. - Edwin wstał i ukłonił się z galanterią. Brice rzucił mu ostre spojrzenie, ale został na swo­ im krześle. Wilda z kolei popatrzyła na Brice'a, odchylając nieco głowę. Ian nie miał jednak czasu zastanawiać się nad jej dziwnym zachowaniem, gdyż Leslie poruszył się nie­ spokojnie. - Wildo, nie wiem, po co gadasz o robieniu dobre­ go wrażenia, skoro moja podopieczna i mój syn naj­ wyraźniej wrócili z pełnej igraszek wycieczki. Mają poplamione trawą ubranie i sprawiają wrażenie obrzydliwie usatysfakcjonowanych. Edwin odwrócił się gwałtownie i niechcący potrą­ cił kieliszek Wildy. Ciemnoczerwone wino chlusnę­ ło, nim Brice zdążył złapać kieliszek w locie. - Edwin, zachowuj się - warknął Brice przez zaci­ śnięte zęby. Leslie się roześmiał, gdy Alanna opuściła wzrok na swoją suknię. Po chwili zakaszlał. - Teraz za późno na ukrywanie dowodów, panien­ ko. Jako twój opiekun, żądam sprawozdania, co dziś robiłaś. - Pozwól, że powiadomię cię o tym, co najważniej­ sze, ojcze. - Ian przyciągnął krzesło i posadził na nim Alannę. Położył dłonie na jej ramionach. - Pogratu­ luj nam. Jesteśmy małżeństwem. Zapadła cisza. Ale tylko na moment. - Małżeństwem? - zapiszczała Wilda. - Wzięliście ślub? Po tym, co mi tego ranka mówiłaś, Alanno? Znaczy się, kuzynko Alanno. Bo teraz jesteś moją kuzynką i jestem taka szczęśliwa, że mogłabym wrzeszczeć na całe gardło! - No i wrzasnęła, krótko, kilka razy, aż przestraszony Demon pobiegł na drugi 269

koniec sali. A Wilda zaczęła podskakiwać, pochyliła się, żeby uściskać Alanne, uścisnęła też Iana, i znów podskakiwała radośnie. Ian próbował zwalczyć uśmiech, który cisnął mu się na usta, lecz bezskutecznie. Mężczyźni mogli so­ bie siedzieć jak wykuci z kamienia, ale na Wildę za­ wsze mógł liczyć, że powie szczerze, co myśli, a teraz była najwyraźniej uszczęśliwiona. Na ustach Alanny także pojawił się uśmiech, gdy patrzyła na ten pokaz radości w wykonaniu Wildy. - Co powiedziałaś tego ranka? - Ian spytał na ucho Alannę. - Że bardzo pragnę poślubić Demona - odparła, nie odwracając głowy. - Kłamczucha. - Pyszałek. Wyprostował się i popatrzył na pozostałych. Brice i Edwin próbowali coś powiedzieć, lecz nie mogli ze­ brać myśli, gdy przebiegała koło nich podskakująca Wilda. A ojciec...nawet na sekundę nie odwrócił wzroku od syna i jego świeżo zaślubionej żony. Co gorsza, uśmiechał się. Ian zrobiłby wiele, by mieć na palcu swój pier­ ścień. Pragnął ujrzeć emocje, które kłębiły się wokół nich. Pozbył się pierścienia pod wpływem impulsu. Nie mógł jednak oczekiwać od Alanny, że zerwie swoje więzi z selkami, gdyby sam tego nie zrobił. A nawet w takiej sytuacji nie wyrzuciłby pierścienia, gdyby ka­ mień nie zmienił barwy na czarną pod dotykiem Bri­ ce'a. Ian zmarszczył czoło. A może to Edwin wpłynął na tę zmianę koloru? Wszystko jedno. Gdy pierścień poraził go swoim zabójczym chłodem, lan po raz pierwszy zrozumiał,

270

że kamień ma moc, by wciągnąć go w tamten inny świat. Świat, który widział w ciemnym oceanie tam­ tej pamiętnej nocy. Mądrze postąpił, wyrzucając pierścień. Wkrótce przywyknie do tego wrażenia, jakby miał amputowaną kończynę. Kiedy Wilda przestała piszczeć, Leslie powiedział: - Rzeczywiście, gratuluję ci, Ianie. Dokonałeś tego, czego ja nie mogłem. Złapałeś najpulchniejszą gołąbeczkę w całej Szkocji. Alanna zesztywniała, co wyczuł Ian, którego dło­ nie spoczywały na jej ramionach. Pomasował je lek­ ko, aż się uspokoiła. - To nie gołąbeczka. To wielka dama. - Ba! Zawsze byłeś oportunistą i takim pozosta­ niesz. Jak nie możesz posiąść jednej kobiety, bie­ rzesz sobie inną, oto twoje motto. łan już kiedyś rozgrywał taką partię z ojcem. To ni­ gdy nie było przyjemne, lecz jeśli razem z Alanną bę­ dą stali ramię w ramię, wszystko potoczy się po ich myśli. - Alanna jest tą kobietą, której pragnę - powie­ dział spokojnie. - Z takim majątkiem i dochodami, czemu nie? Zawsze umiałeś przygruchać najlepsze ptaszyny z drzewa. Jakie szanse miało to głupie dziewczę w potyczce z twoimi mocami? - Leslie pobladł, wy­ raźnie tracąc siły, jednak zdołał jeszcze dodać: - Do­ bra robota, synu. Dobra robota. Alanna ponownie zesztywniała, lecz teraz nie była dobra pora, aby jej przypominać, iż Leslie jest mi­ strzem w przeinaczaniu prawdy. - Teraz jestem żonatym mężczyzną, ojcze, i przede wszystkim to ja za nią jestem odpowiedzialny. Muszę stwierdzić, że twoja aprobata już mnie nie interesu­ je. 271

- Ale ja nie aprobuję tego związku! - Brice w koń­ cu zebrał siły, by wyrazić swoje zdanie. - Ja jestem dziedzicem klanu MacLeodów. Alanna winna była spytać mnie o pozwolenie. - Nie udzieliłbyś mi go - powiedziała Alanna. - Może bym i udzielił, lecz nie na tak pośpieszne małżeństwo. To nieobyczajne! Poruszyła się niespokojnie. - Kobiety MacLeodów zawsze szybko zawierały śluby, Brice. Wiesz o tym. - I żałowały tego. - Brice pogroził jej palcem. Popatrz na swoją matkę! Czy on zawsze musiał wybierać najgorszy sposób wyrażania tego, co chciał powiedzieć? Rozzłościł Alannę swoją krytyką, więc Ian wtrącił się, zanim zdążyła przemówić. - Masz rację, Brice. - To stwierdzenie zaskoczyło Brice'a, podobnie jak wzburzoną Alannę. - Powinie­ nem był przyjść do ciebie i poprosić o rękę Alanny. Lecz mając do wyboru Alannę albo jej majątek, na­ wet nie pomyślałem o majątku. - Proszę, proszę... A powinieneś był - wydukał Brice. - Zgadzam się. - Ian podszedł z wyciągniętą ręką. - Przepraszam z całego serca. - On nie ma prawa dawać pozwolenia na mój ślub! - odezwała się Alanna. Ian ją zignorował. Teraz Brice był jego kuzynem, tak samo jak kuzynem Alanny. Mając w pamięci gorzkie doświadczenia Fairchildów, nauczył się wy­ czuwać dobrą wolę wśród członków rodziny. - Po­ zwól, że złożę ci obietnicę, dziedzicu MacLeodów. Będę się opiekował Alanną i chronił ją do końca mo­ ich dni, a także później. - Och, lanie - Wilda splotła mocno dłonie. - To takie romantyczne.

272

- No cóż... - Brice wstał i uścisnął dłoń Iana. Tak, tak będzie chyba dobrze. Ktoś musiał poślubić Alannę. Ktoś, kto zdoła nad nią zapanować, więc równie dobrze możesz to być ty. Ian niemal jęknął. Nie dlatego, że sam nie myślał nigdy w taki sposób (zwłaszcza gdy Alanna zapowie­ działa, że popłynie do jaskini), lecz czy Brice musiał powiedzieć przy niej? Jeśli chciał wszystko zepsuć, to wybrał właściwą drogę. Edwin wstał. - Jeśli Brice'owi to odpowiada, to mnie także. Podszedł do Iana i uścisnął mu dłoń, po czym ucało­ wał w policzek Alannę. - Gratuluję wam, kuzyni dodał, po czym odwrócił się i wyszedł z sali. Wilda patrzyła za nim. - Biedny chłopak - powiedziała cicho. - O co chodzi? - spytał Ian. - O nic. - Wilda otworzyła zdumione oczy. Po prostu jest biedny. - Bez pieniędzy - wyjaśniła łanowi Alanna. - Wil­ da zawsze współczuje biednym. - A sama mogłaby mieć bogatego - rzekł Brice. - Edwin jest taki miły. Nie mogę ranić jego uczuć - odparła Wilda. - Mogłabyś, gdybyś bardzo chciała. - Brice chwy­ cił ją za ramię. Próbowała wyrwać się z jego uścisku. -To boli! - Przestań się szarpać. - Pociągnął ją w kierunku gabinetu. - Chcę z tobą porozmawiać. Leslie uderzył dłońmi w poręcze fotela. - Mieszkam w domu, gdzie ludzie wsłuchują się w słowa Wildy, jakby mówiła cokolwiek z sensem. To musi być piekło. 273

Alanna zdecydowała, że wystarczy już kłótni. Zwłaszcza teraz, gdy Ian wprost zdeklarował swoją niezależność od ojca i swoje oddanie dla żony. Do­ tknęła jego dłoni. - Myślę, że Brice w końcu się zakochał. - Co takiego? - Ian spojrzał na nią, odrywając my­ śli od ojca. - Brice - powtórzyła. - Zakochał się w Wildzie, łan skupił na niej całą uwagę. - Wszyscy są zakochani w Wildzie. - Ale on zawsze przysięgał, że poślubi kobietę ma­ jętną, a widzę, że porzuca to postanowienie bez większych skrupułów. - Uśmiechnęła się lekko. - Co więcej, Wilda też jest zakochana. - Naprawdę? - Ian spojrzał w kierunku gabinetu. Jakim sposobem Alanna wiedziała to wszystko, nie widząc żadnej aury? Jak mogła zajrzeć w ludzkie ser­ ca i rozpoznać drzemiące w nich emocje? - Zawsze miałem nadzieję, że słodkiej Wildzie przypadnie w udziale ktoś bardziej wartościowy. - Brice jest dziedzicem MacLeodów, ma piękny dwór i dużo ziemi. - Alanna spojrzała na niego z ukosa. - Poślubienie MacLeoda jest zaszczytem, który nieczęsto przypada Anglikom. - On chciał naszej ziemi - rzucił krótko Ian. - Aby móc nią zarządzać. A Edwin? Poczytaj Bri­ ce'owi jako zaletę, że jest kochającym bratem. - Ja nie kojarzę miłości z rodziną. - łan spojrzał na ojca. - Matka uczyła mnie, że miłość jest słabością -od­ parł Leslie. - Starałem się i tobie to wpoić, ale za­ wsze byłeś opornym uczniem. Alanna zauważyła, jak łan próbował zbudować most porozumienia z ojcem, ten jednak zdecydowa­ nie odrzucał wszelkie przyjazne gesty. Leslie był

274

głupcem, odrzucając tak brutalnie syna. Teraz ona miała prawa do Iana i będzie go chroniła tak samo, jak chroniła Fionnaway. Stanęła między nimi. - Udamy się teraz do mojej sypialni i tam spożyjemy kolację. Pan zaś powinien uczynić to samo. Wy­ gląda pan na zmęczonego. Leslie zignorował ją, jakby była mało znaczącym przedmiotem. Zawsze popełniał ten sam błąd. - Tak wam spieszno znowu oddać się namiętno­ ści? - szydził. - A może spieszysz się, żeby policzyć swoją nową fortunę, Ian? - Nie ma żadnej fortuny - odparł Ian. Alanna popchnęła go do drzwi. Poszedł, nie opie­ rając się. - Oczywiście, że jest - zawołał Leslie. - Nie opo­ wiedziała ci o przymierzu... i o kamieniach? Przerażona Alanna odwróciła się. Starzec szcze­ rzył zęby w uśmiechu. Na pewno coś wiedział, a był na tyle zły, by wykorzystać tę wiedzę i ich zniszczyć. Bez skrupułów zostawiła Iana i podeszła do Lesliego. - O czym pan mówi? - Nie ma sensu udawać przede mną naiwnej. - Le­ slie uśmiechnął się bardzo z siebie zadowolony, ni­ czym rybak, któremu udało się złowić syrenę. Wiem o opalach w morzu, wiem skąd pochodzą. Stała nad nim i miała ochotę zgnieść go jak robaka. - A dlaczego pan twierdzi, że o tym wie? - Twój ojciec, moja droga, był jednym z moich naj­ bliższych przyjaciół, a kiedy sobie popił, czasem opo­ wiadał fantastyczne historie. Ojciec. Jej głupi, beztroski ojciec opowiedział te­ mu pozbawionemu skrupułów człowiekowi o mor­ skich opalach. Czy zdradził ich tajemnicę także in­ nym ludziom? 275

Leslie spojrzał poza nią. - A więc, synu, natychmiast rozpoczniemy ich wy­ dobycie. - Nie! - zawołała Alanna. - Nie? - Leslie spojrzał niewinnie spod uniesio­ nych łuków brwi, - A czemu nie? - Postukał się palcem w usta. - Ach, zaczekaj, chyba sobie przy­ pominam. Jest jakaś głupia bajka, że niby nie wol­ no naruszać wybrzeża przez wzgląd na te wstrętne selki. - Ciebie to nic nie obchodzi, prawda, ojcze? - Ian stanął u boku Alanny. Widać było, że trzęsie się z gniewu. - Gdybyś mógł ją przegnać na zawsze, do­ piero byłbyś szczęśliwy. Leslie powoli przeniósł wzrok na syna. - Kogo przegnać? - Moją matkę. Lesliemu zaczęły drżeć ręce, potem ramiona. Stopniowo drżenie ogarnęło całe jego ciało. - Widziałeś ją? - wycharczał. - Nie szukaj jej. Ona mnie zatruła. Z tobą zrobi to samo. - Kiedy cię zatruła? - spytał Ian, pochylając się. - Przed laty. Przed wielu laty. - Starzec zacisnął spuchnięte palce na koszuli, na wysokości piersi. Skoncentrowany, z trudem łapał powietrze, jakby każdy oddech miał być jego ostatnim. Alanna niemalże mu tego życzyła. - Jest to więc trucizna o bardzo powolnym działa­ niu - stwierdził spokojnie Ian. - Kamienie - wydyszał Leslie. Atak powoli ustę­ pował. Czerwony rumieniec przybladł. Teraz mówił już z mniejszym wysiłkiem. - Tam musi być złoże ka­ mieni. Możemy być bogaci. Bardzo bogaci. - Ojcze - rzekł łagodnie Ian. - Ja już jestem wy­ starczająco bogaty. 276

Leslie rzucił mu tak nienawistne spojrzenie, że Alanna poczuła nieprzyjemne mrowienie. - Głupi jesteś. Czasami się zastanawiam, czy na­ prawdę jesteś moim synem. Nigdy nie jest się wystar­ czająco bogatym. Ian podszedł do drzwi i zawołał lokajów. - Mój ojciec pragnie położyć się do łóżka. Służący wbiegli pośpiesznie do sali, wyraźnie bojąc się starego Fairchiłda, lecz jeszcze bardziej Iana. - Nie! - zawołał Leslie. - Nie chcę. - Mężczyźni podnieśli fotel. - Postawcie mnie! Postawcie! - Le­ slie zaczął ich okładać pięściami, gdy ze stoickim spokojem ruszyli do jego komnaty. Na chwilę zanim ojciec zniknął w drzwiach, Ian powiedział jeszcze; - Nie będzie żadnego wydobywania kamieni, oj­ cze. To moje ostatnie słowo. Alanna zaczekała, aż ucichł hałas dobiegający z korytarza. - Chyba dobrze poszło - rzekła. - Żartujesz sobie. Uśmiechnęła się. - To ty żartujesz. - W jego głosie zabrzmiała ulga, gdy objął ją ramieniem i poprowadził w kie­ runku jej sypialni. Ich sypialni, - Nigdy moim ce­ lem nie było poślubienie cię i pozostawienie pod kuratelą ojca. - Wiem. -Spojrzała na niego trochę zaskoczona. - Sądzisz, że mogłabym uwierzyć w cokolwiek, co mówi twój ojciec? Przytulił ją mocniej. Wyczuła, że się uspokoił i że teraz narasta w nim namiętność. - Nie pozwoliłbym, aby jego duch stanął dziś w no­ cy między nami. - Nie ma takiej mocy.

277

Wydawało się jej, że usłyszała pełen zadowolenia pomruk, gdy otworzyła drzwi sypialni. Weszła pierw­ sza i rozejrzała się z lubością dookoła. Duże łóżko z łatwością pomieści ich oboje. Był też stół, przy któ­ rym mogli spożyć posiłek. W kominku płonął weso­ ło ogień i nikt nie mógłby stwierdzić, że pod jedną z cegieł... przyjrzała się... że za jedną z cegieł... To z pewnością złe oświetlenie przyćmiło jej wzrok. - Bardzo przyjemny pokój. - Ian uśmiechnął się znacząco. - Długo czekałem, aby mieć prawo złożyć tu wizytę. Podeszła do ognia. Jedna z cegieł sterczała ze ścia­ ny. Jedna cegła... z pewnością to nie ta... - Alanno? Policzyła. Dwanaście pionowo, cztery w bok. Pal­ cami wyjęła cegłę ze ściany, - Co ty robisz? - Ian stanął przy niej. - Dlaczego tak wyglądasz? Podniosła na niego przerażone, pełne niedowie­ rzania oczy. - Nie ma kasetki. Ktoś ukradł kamienie.

ROZDZIAŁ

24

- Jak to, ktoś ukradł kamienie? - Ian zajrzał w pu­ ste miejsce między cegłami. - Tu je trzymamy. Znikły. Nigdy jeszcze nie widział Alanny w takim stanie, niemal oszalałej z żalu i trzęsącej się ze złości. Zła278

pał ją za ramiona i przyciągnął ku sobie, lecz wyrwa­ ła mu się. Przez większość życia Ian spotykał się z odrzuce­ niem, najczęściej w sytuacjach rodzinnych, czasami wśród obcych ludzi. Jednak fakt, iż Alanna odtrąciła jego pocieszenie, choć w zasadzie błahy, wbił się głę­ boko w stare rany. Stał spokojnie, patrząc, jak jego żona przeczesuje piegowatą, smukłą dłonią włosy, tworząc miedzianą aureolę wokół głowy. - Pójdę do niego, zmierzę się z nim. - Jakby nie mogła ustać w miejscu, odeszła od Iana, kierując się do drzwi sypialni. - Ostrzegę go, że chcę je mieć z powrotem, i lepiej żeby nie mówił, skąd je ma, bo inaczej... bo inaczej... - O kim ty mówisz? Jak to o kim? Odwróciła się i spojrzała nań tak, jakby sam był odpowiedzialny za powstałą sytuację. Byt więc tak samo skalany, jak jego ojciec. - Z kim zamierzasz się zmierzyć? Chyba nie z ojcem? - Dlaczego nie? Przecież to on ma kamienie. - Naprawdę? - Lata doświadczenia pomogły mu odpowiedzieć teraz z pewnością siebie. - Zastanawia mnie tylko, dlaczego Leslie czekał aż cztery lata, by wspomnieć o kamieniach, skoro dowiedział się o nich od twojego ojca. ~ Bo nie wiedział, gdzie są ukryte. - A szukał ich? - Nie - przyznała niechętnie. Tb wcale nie dało łanowi satysfakcji. W sumie by­ łoby łatwiej, gdyby to Leslie okazał się złodziejem. Łatwiej, lecz zarazem... bardzo trudno. - W każdym razie, jak miałabyś zastraszyć mego ojca, aby zachował milczenie? On umiera i już teraz boi się, co go czeka po tamtej stronie. Nie ma czym mu grozić. 279

- Wcale już nie wygląda na umierającego - odpar­ ta. - Wygląda na średnio chorego. - Umiera. - Ian nie miał wątpliwości. Objęła się ramionami - Skąd wiesz? - Po prostu wiem. Podobnie wiedział jego ojciec. I ojciec ojca. Jak krab przed nadejściem wielkiej fali, rozpaczliwie gramolił się, by uciec. Alanna przygryzła wargę, spoglądając na komi­ nek. - Wobec tego kto ukradł kamienie? - Nie wiem. Ty mi powiedz. Ile osób o nich wie? O miejscu ich ukrycia? - Jest nas tylko dwoje. - Zastanawiała się, marsz­ cząc czoło. - Szkatułka była na swoim miejscu w ze­ szłym tygodniu, w dniu mego powrotu. Widziałam kamienie. Był przy tym Armstrong. - Armstrong? - Zdał sobie sprawę, że nie widział go przez cały poprzedni tydzień. - On wyjechał. Mo­ że to on je ukradł. - Niemożliwe. To ja wysłałam go w podróż. Usły­ szał wtedy coś za drzwiami - dodała szybko - lecz gdy wyjrzał, korytarz był pusty. Powiedział, że po­ winnam uważać. - Tak. - Jednak myślał intensywnie o czymś innym. Unikała jego wzroku, jakby miała poczucie winy, jakby nie mówiła mu wszystkiego. Ach, pierścień da­ wał mu możliwość czytania w myślach. Wiedziałby, czy to jego winiła za złe uczynki ojca, czy żałuje, że poślubiła Fairchilda. - Może zorganizujemy poszuki­ wania? - Nie! Nikt nie może się dowiedzieć, że kamienie istnieją, a tym bardziej że zaginęły. - Zakołysała się, jakby nagle uderzył ją podmuch wiatru. - Zawio280

dłam zaufanie. Myślałam, że lepiej sobie dam radę niż moja matka, a tymczasem poprowadziłam nas ku nieszczęściu. Takie są skutki ucieczki. - Zasłoniła dłonią oczy. - Sprowadziłam na nas wszystkich kata­ strofę. Ian nie poruszył się. Nie mógł. Alanna żałowała złego wyboru męża, jakiego dokonała jej matka. Te­ raz stała w obliczu własnego małżeństwa i załamywa­ ła ręce z powodu nieszczęścia. Może nie chodziło jej o lana, ale może tak, i była to zapewne jego wina. To on odkrył wiedźmę i zażądał, by pomogła Lesliemu. Odkrył jej tajemnicę i zmusił do ujawnienia się. Nie chciał się przyznać do porażki, więc poślubił ją, roszcząc sobie prawo do bogactwa, którego pra­ gnął ktoś inny. Leslie na pewno nie ukradł kamieni, lecz Ian wie­ dział, iż żadne zło nie dzieje się w pobliżu ojca bez jego namowy. Kogo więc ojciec pochwycił w lepkie sieci zła? Odpowiedź była prosta. Kamienie ukradł ten, kto opowiedział mu legendę. Brice. Edwin. Któryś lokaj. Gdyby Ian zwracał baczniejszą uwagę, znałby winowajcę. Widziałby prawdę w postaci aury wokół ludzkich głów. On jed­ nak uganiał się za Alanną, wpajając w nią sny i ma­ rzenia, wszystkie zmysły angażując w kobietę, którą chciał usidlić. Ledwie dostrzegał inne osoby, a teraz, nie mając pierścienia, nie był w stanie wyczuć w nich nawet najmniejszej cząstki zła. Rozległo się ciche pukanie w drzwi. Alan­ na drgnęła wystraszona, opuściła dłoń i spojrzała z udręką. - Spodziewasz się diabła? - spytał Ian, mijając ją w drodze do drzwi. - Zaczekaj. - Dotknęła jego ramienia. - To może być nasz złodziej. 281

- Złodzieje nie powracają na miejsce przestęp­ stwa. - Powracają, jeśli myślą, że można jeszcze coś ukraść. Pukanie powtórzyło się, tym razem nieco głośniej. - To pewnie nasza kolacja - powiedział uspokaja­ jąco Ian. Otworzył drzwi, spodziewając się pani Armstrong z tacą. Zamiast niej ujrzał drobną kobietę w pelerynce i kapturze na głowie, która od razu zaczęła paplać. - Wiem, że to wasza noc poślubna i tylko szaleniec odważyłby się wam przeszkadzać, co prawda ja nie jestem mężczyzną, nie to ciało, no i głos mam za wy­ soki, ale chyba coś mi się w głowie miesza i muszę porozmawiać z Alanną. Proszę cię, Ian, czy mogę z nią porozmawiać? Początkowo Ian odczuł irytację. Mieli teraz z Alanną większe problemy, niż Wilda doświadczy w całym swoim życiu. Tym razem jednak w jej głosie brzmiała prawdziwa desperacja, otworzył więc szero­ ko drzwi, by wpuścić ją do środka. Ona jednak wciąż ociągała się na progu, onieśmielona. - Wejdź, moja droga. - Alanną rzuciła łanowi za­ kłopotane spojrzenie, po czym podeszła, ujęła Wildę pod rękę i wciągnęła do środka. - Cieszymy się, że przyszłaś, ale dlaczego jesteś tak ubrana? Wilda podeszła do ognia, wijąc się nerwowo. Spoj­ rzała na lana raz, potem drugi, w końcu spytała ci­ chym, żałobnym głosem: - Nie zamkniesz drzwi? Posłuchał jej. - To moje przebranie. Nie chciałam, żeby ktokol­ wiek wiedział, kim jestem, gdyby mnie zobaczył. - Faktycznie, mamy tak wiele drobnych, szczu­ płych blondynek w Fionnaway - zauważył Ian. 282

Odrzuciła kaptur i spojrzała na niego czupurnie. - Wiem, że ci się to nie spodoba, ale nic mnie to nie obchodzi. Muszę to zrobić, więc zostaw mnie w spokoju. Ian popatrzył pytająco na Alannę, która wzruszyła ramionami, równie zdumiona. - Wildo, jesteś moją ulubioną kuzynką - powie­ dział. - Po prostu chcę, abyś była szczęśliwa. Zamiast spodziewanego uśmiechu na jej twarzy pojawiła się nachmurzona mina. - Zrobię to, czy ci się to podoba czy nie. Nie bę­ dę szczęśliwa, dopóki... - Przygryzła wydatną dolną wargę. - Alanno, czy pamiętasz, jak wczoraj mówi­ łaś mi, że byłaś wiedźmą? Oczywiście nie uwierzy­ łam ci, bo przecież to głupie, aby kobieta o twoim wyglądzie mogła być wiedźmą. Ale powiedziałam, że potrzebuję zaklęcia, a ty, że jesteś wiedźmą. Wiedziałam, że to nieprawda, ale ty powiedziałaś, że jeśli zobaczysz wiedźmę, to powtórzysz jej, że jest mi potrzebna. Czy widziałaś ją, gdy cię tu nie było? Wiem, że byłaś zajęta ślubem, ale ja napraw­ dę, naprawdę potrzebuję teraz jej pomocy. Powie­ działaś jej o mnie? Ian niemal stracił równowagę z wrażenia. Wilda szukała wiedźmy z determinacją zupełnie dla siebie niezwykłą. - Po co ci wiedźma? - spytał? Odwróciła się do niego nagle, niemal jakby chcia­ ła go uderzyć. - Bo potrzebne mi zaklęcie - podniosła głos. Mówiłam ci o tym. Alanna czuła się równie zagubiona jak Ian. - Gdybym tylko mogła cię przekonać, że napraw­ dę byłam wiedźmą... 283

- Więc nie możesz mi pomóc? - Wilda uniosła swój delikatny podbródek. - Potrzebna mi wiedźma, nie dama. Ian już widział powstający na jego oczach, przera­ żający scenariusz. Wilda rozmawia ze służbą, z gość­ mi i rozpytuje o wiedźmę. Oczywiście zawsze się znajdzie ktoś, kto o jakiejś wiedźmie słyszał, i wyśle Wildę w pościg za wiedźmą po całej Szkocji. Wildę spotka niepowodzenie, a Ian nie mógł znieść myśli, że jej promienna, szczera niewinność zostanie znisz­ czona. I tak wiele przeszła tylko dlatego, że pochodzi z Fairchildów. Nie powinna cierpieć również dlate­ go, że jest kuzynką Iana. - Wiedźma wciąż jest we dworze - powiedział bez­ wiednie. - Naprawdę? - spytała Wilda. - Naprawdę? - Alanna szybko zrozumiała, o co chodzi. - Ach, tak. Od czasu do czasu tu przebywa. Ian położył stanowczo dłoń na ramieniu kuzynki i skierował ją ku drzwiom. - Idź do swojej sypialni i tam na mnie zaczekaj. Znajdę ją, a potem przyjdę po ciebie. - Zrobisz to? - Wilda splotła mocno dłonie. - Dla ciebie, Wildo. Tylko dla ciebie. - Uśmiech­ nął się do niej, po czym wyprowadził za drzwi i wró­ cił do Alanny. Niczego nie musiał jej wyjaśniać. Klęczała przy kominku, wybierając szufelką z wiadra zimny popiół. - Są tu kawałki węgla drzewnego, abym się mogła upiększyć, ale będziesz musiał gdzieś znaleźć jakieś łachmany - stwierdziła. - Spytaj panią Armstrong. Ona będzie wiedziała, skąd je wziąć. Coś chwyciło go za gardło, gdy tak na nią patrzył. Ogień oświetlał jej twarz, blask pieścił ją tak, jak on 2S4

chciał to robić. Wysunięte kości policzkowe jeszcze bardziej uwydatniały jej oczy, które tak uwielbiał. Krnąbrny loczek włosów kołysał się w falach ciepłe­ go powietrza z kominka. Powoli, lecz nieustannie poruszała wargami. Nie wytrzymał. - Co ty mówisz? - Ćwiczę zaklęcie, by oczyścić myśli Wildy. - Spoj­ rzała w płomienie, przygryzając usta. - Szkoda, że nie wiem, jakiego zaklęcia ona potrzebuje. Łatwiej by mi było się przygotować. Ian bezwolnie podszedł do niej od tyłu, ujął za ra­ miona. - Dziękuję ci. Słowa te wypowiedział dość szorstko, jakby był zły, a jednak Alanna odwróciła się doń z uśmiechem i położyła policzek na wierzchu jego dłoni. - Zrobimy to dla Wildy, dobrze? Zanim wrócił z naręczem czystych, wełnianych ubrań, Alanna ucharakteryzowała się węglem i po­ kryła popiołem włosy. Znowu była wiedźmą, lecz gdy spojrzał na nią, zdziwił się, jak to było możliwe, że go oszukała. Jego, który zawsze był dumny z tego, że wi­ dzi więcej niż inni. A może każdy człowiek widzi tyl­ ko to, czego ujrzeć oczekuje? Obróciła się dookoła. - Jak sądzisz, zdołam zamydlić jej oczy? - Wyglądasz przerażająco, ale dla pewności przy­ ćmimy jeszcze światło. - Narzucił na nią sukienkę, pomógł zwinąć kawałek materiału, żeby uformować garb. - Postawiłam na ogniu kociołek z różnymi ziołami. Czujesz? Pociągnął nosem. - Tak. A jakie to ma czarodziejskie działanie?

285

Uśmiechnęła się, aż węgiel pokruszył się wokół jej ust. - Ma słodki zapach. - Przepasała się sznurem, do którego przywiązała kilka woreczków i nóż. - Od­ głos gotującego się wywaru i unoszące opary stano­ wią część przedstawienia. Stara Mab mnie tego na­ uczyła. - Wielu rzeczy cię nauczyła, prawda? - Jak mam dbać o siebie po śmierci matki. - Wciąż się uśmiechała, lecz teraz był to krzywy uśmiech. Kiedyś szydziłeś ze mnie, gdy powiedziałam, że lady Alanna spędzała wiele czasu w domu wiedźmy, ale to jest prawda. Mab nauczyła mnie, jak dbać o mo­ ich ludzi. Potem, gdy nadeszła taka konieczność, za­ brała mnie do siebie i nauczyła, jak się przebierać za czarownicę. Mogłyśmy zostać przyłapane, a wtedy zostałaby ukarana, lecz zrobiła to. - Łza spłynęła po policzku Alanny. - Brakuje mi jej. Otarł jej łzę, pomógł równomiernie rozsmarować popiół po twarzy. - Robisz to, czego ona by sobie życzyła. Leczysz ludzi. Pomagasz Wildzie. Mab byłaby z ciebie dum­ na, Alanno MacLeod. - Mam nadzieję. Powiedziała to tak cicho, że od razu domyślił się, iż znowu myśli o kamieniach. Ich zniknięcie z pew­ nością nieustannie miała w pamięci. Lecz teraz nic nic mogli zrobić, więc Alanna zgodziła się na tę ma­ skaradę, aby pomóc Wildzie. Był zadowolony, że dzięki kuzynce jego młoda żona choć na jakiś czas zapomni o najgorszym. - Pójdę po Wildę - powiedział. Wilda otworzyła mu drzwi już po pierwszym zapu­ kaniu. - Alanna znalazła wiedźmę koło kuchni. Kuchar­ ka chciała ją wyrzucić, bo tak przyprawiła potrawkę, 286

że wyszła aż za dobra, więc Alanna zajmuje się teraz kucharką, a tymczasem wiedźma pomoże tobie. Odwrócił się i ruszył korytarzem. Wilda deptała mu po piętach. - Pamiętała mnie? - Wiedźma? Oczywiście. Czekała w Fionnaway tylko po to, aby ci pomóc. Potem chce wrócić do swojej chaty. - Mam nadzieję, że to nie będzie trudne zaklęcie. - Zmartwiła się na tyle, na ile była w stanie. - Mam nadzieję, że się jej uda. - To znakomita wiedźma - zapewnił ją. - Przedtem mówiłeś co innego. - Spojrzała na nie­ go ostro, gdy otwierał drzwi sypialni. - Mówiłeś, że ona nie ma żadnej mocy. - Kowal Kennie przekonał mnie, że się myliłem odparł gładko. Pokiwała głową ze zrozumieniem, wkroczyła do pokoju i stanęła jak wryta, Ian stanął z boku i od razu zrozumiał dlaczego. Alanna przygasiła świece, więc w pokoju panował półmrok. W paleni­ sku płonął ogień, z buczącego cicho kociołka unosi­ ła się para. Alanna, wiedźma w pełnym majestacie, siedziała przy stole, na którym stała pojedyncza świeca. - Wejdź, dziecko. - Kiwnęła na nią wytłuszczoną ręką. Wilda zbliżyła się, nie spuszczając wzroku z wiedź­ my. - Siadaj. Naprzeciwko Alanny stało puste krzesło. Wilda wyciągnęła je, nogi zaszurały po deskach podłogi. Odwróciła się przez ramię i popatrzyła na Iana. Przypomniał sobie jej przekonanie, iż czary nie za­ działają, jeśli on będzie o tym wiedział.

287

- Chcesz, abym wyszedł? - spytał. - Nie - pisnęła Wilda. Przysunął sobie taboret. Patrzył, jak Alanna kła­ dzie dłonie na stole, wewnętrzną stroną ku górze. - Podaj mi ręce, moja droga. Powróżę ci. Wilda położyła drżące dłonie na blacie. Alan­ na przysunęła świecę, aby lepiej widzieć. - Linie na twojej lewej i prawej dłoni bardzo się różnią. To oznacza, że życiowe okoliczności nie po­ zwoliły ci wykorzystać twych talentów. - Nie mam żadnych talentów - powiedziała Wilda. - Twoje dłonie mówią, że masz. Ten wzgórek - do­ tknęła miejsca pod kciukiem Wildy - jest mocno wy­ kształcony. To znaczy, że masz dobre serce. Linia ży­ cia zakręca wokół niego. Masz w sobie wielkie siły witalne. Możesz wiele dać, ale nie masz komu. Wilda kiwnęła głową, Ian z przerażeniem spo­ strzegł łzę, która spadla z podbródka kuzynki na stół. Czy dziś wszystkie jego kobiety będą płakać? - Ale coś się zmieni. - Alanna wodziła palcem po linii życia. - Spójrz tutaj. Teraz nadchodzi zmia­ na, gdyż z determinacją nalegałaś by spotkać się ze starą wiedźmą. Powiedz mi, czego pragniesz. - Chciałabym... - Wilda nabrała nerwowo powie­ trza - mieć zaklęcie. Chciałabym... być dobra. Alanna nie poruszyła się. Czekała, patrząc na Wildę. Ta jednak milczała, najwyraźniej sądząc, że wyja­ śniła już wszystko w wystarczającym stopniu. - Jesteś dobra. - Nie, nie jestem. Bardzo długo nie mogłam pojąć, dlaczego nikt mnie nie kocha - powiedziała Wilda drżącym głosem. - I w końcu zrozumiałam. Jestem z Fairchildów. Jestem zła, tak jak cala reszta rodziny. Potrzebuję kogoś, kto uczyni mnie dobrą. 288

Alanna rozchyliła lekko usta, miała szkliste oczy. - Wildo - odezwał się siedzący w rogu Ian - czy chcesz, aby wiedźma rzuciła zaklęcie, które uczyni cię dobrą? - To właśnie mówiłam. - W głosie Wildy za­ brzmiała teraz złość. Ian oparł się o ścianę, lekko rozbawiony. Wilda kompletnie podkopała wszystkie przygotowania Alanny. Mógł się założyć, że nie znała ani jednego zaklęcia, które w najmniejszym stopniu dotyczyłoby „dobra". - No cóż - zachrypiała w końcu Alanna. - Stara wiedźma nieczęsto słyszy takie prośby. - Ale może pani to zrobić, prawda? - Oczywiście. - Alanna dotknęła jej nadgarstka. Specjalnie dla ciebie. Mam tylko nadzieję, że nie uderzy mnie piorun. - Och, nie! - Wilda uniosła się z krzesła. - Nie chcę, żeby coś się pani stało. - A więc nie jesteś dobra, co? - Alanna zadarła do tyłu głowę, po chwili pokiwała nią znacząco. - Nic mi się nie stanie, a wszystko będzie prostsze, niż ci się zdaje. - Wstając, otworzyła kociołek, z którego buchnęła para, zapachniało goździkami i innymi przyprawami. Drewnianą łyżką energicznie zamie­ szała zawartość, Ian widział na jej twarzy skupienie. Po chwili wyjęła łyżkę z wywarem i podeszła wolno do Wildy. Drugą rękę trzymała od spodu, na wypa­ dek gdyby coś miała uronić. Stanęła przed Wildą, spryskała przyprawioną wodą jej głowę, recytując przy tym coś po szkocku. Dla Iana zabrzmiało to bardzo podobnie do mo­ dlitwy, którą chłopi odmawiali przed posiłkiem. Wilda siedziała, wystawiając twarz, aby poczuć każdą kropelkę. Zupełnie jakby była skrapiana świę­ coną wodą. 289

Położywszy rękę na ramieniu Wildy, Alanna kaza­ ła jej wstać i obróciła ją trzykrotnie. Znowu coś zain­ tonowała, lecz tym razem Ian bez wątpienia rozpo­ znał słowa starej szkockiej pieśni siewnej. Po chwili Alanna posadziła Wildę na krześle i pocałowała ją w czoło. Cofnęła się o krok. - Już. Teraz masz w sobie dobroć. Wilda patrzyła na nią z niedowierzaniem. - To wszystko? Alanna wyraźnie się zawahała. - To już całe zaklęcie. Ale musisz mieć memento, amulet, który ci unaoczni, że jesteś dobra, coś, co bę­ dziesz mogła obejrzeć, gdy przypomnisz sobie ten wieczór i zastanowisz, czy to przypadkiem nie był sen. Spod łachmanów wyjęła naszyjnik z runicznymi kamieniami. - Mój kuzyn ma taki kamień - wykrzyknęła Wilda. - Czy to taka szkocka tradycja? Ian ukrył twarz w ubraniu, by stłumić śmiech z po­ wodu bezsilności Alanny. Ona jednak szybko odzy­ skała pewność siebie. - Jest taka tradycja, a stara wiedźma da ci jeden ze swoich kamieni. - Odpięła łańcuszek i rozsypała ka­ mienie na stole. Potem stanęła za Wildą i dłońmi za­ kryła jej oczy. - Wybierz jeden. Po omacku Wilda zanurzyła palce w kamieniach. Każdy kwadratowy kamień miał inne znaki. Z waha­ niem przebierała między nimi. - Po prostu wybierz któryś - powiedziała jej do ucha Alanna. Wstrzymując oddech, Wilda posłuchała. Alanna odsunęła jej ręce.

290

- Niech no zobaczę. Wilda podała kamień i czekała w napięciu aż wiedźma dokona oględzin. Po chwili Alanna się uśmiechnęła. - To kamień domowego ogniska. - Ogrzała go między dłońmi. - Symbol domu, miłości, dobroci. To znaczy, że zaklęcie już zadziałało i już nie da się go odwrócić. Podekscytowana Wilda otworzyła szeroko oczy. - Więc jestem już dobra? - Tak - odchrząknęła Alanna. - Teraz jesteś do­ bra. Wilda wyciągnęła dłoń. Alanna położyła na niej kamień. - Nawlecz go na łańcuszek i noś na szyi. -A jeśli zgubię? - Nic już nie odwróci zaklęcia - zapewniła Alanna. - Och, Ian! - Wilda podbiegła do niego. - Widzia­ łeś? - Tak. - Wstał z taboretu i objął ją, a potem razem obejrzeli kamień. Ale ja nigdy nie wątpiłem, że jesteś dobra. - To dlatego, że jesteś także Fairchildem i nie do­ strzegasz różnicy. - Jestem w połowie diabłem, w połowie bestią przyznał cicho. Przycisnęła kamień do piersi. - Muszę już iść. - Odprowadzę cię do twojej sypialni - powiedział Ian. - Ja nie idę do... znaczy się... mogę iść sama. Skierowała się do drzwi z radosnym uśmiechem. Idź do Alanny. Macie przed sobą noc poślubną. A pani, pani wiedźmo - posłała jej całusa - dziękuję. Wyszła, zamykając za sobą drzwi. 291

- Dobra robota, pani wiedźmo. Co naprawdę oznacza ten kamień? Alanna zaśmiała się uszczęśliwiona. - Dokładnie to, co powiedziałam, Ian uniósł brwi. - Ognisko domowe. - Alanna zrzuciła łachmany. A w wypadku Wildy to zdecydowanie oznacza do­ broć. Jeśli wierzyć w stare opowieści, wybór tego ka­ mienia to gwarancja wyjścia za mąż przed końcem roku. - Wobec tego muszę uwierzyć w stare opowieści. Oparł się na kominku i patrzył, jak Alanna szczotku­ je włosy. - A teraz pani Armstrong przygotuje nam kąpiel i poda kolację. Zakaszlała od unoszącego się w powietrzu popio­ łu. - Dziękuję ci, mężu. Jej głos lekko drżał, Ian zacisnął zęby. Na pewno pomyślała, że nie da się jej spokojnie wykąpać, lecz tylko ostatni drań chciałby się dobierać do kobiety, która ma na głowie takie kłopoty jak Alanna. Nim zdążył ją zapewnić, że nie ma żadnych takich zamiarów, podeszła do niego. - Wilda chciała być dobra. Droga, słodka Wilda bała się poślubić ukochanego, bo myślała, że ma w sobie zło, które można usunąć tylko za pomocą czarów. - Objęła go w pasie. - Czy możesz sobie wy­ obrazić, jak Wilda myśli, że jest napiętnowana tylko dlatego, że jest z rodziny Fairchildów? Przytulił Alannę, spojrzał na jej czystą, szczerą twarz i pomyślał: Tak, mogę to sobie wyobrazić. Z ła­ twością.

292

ROZDZIAŁ

25

Edwin poprawił sobie apaszkę i uśmiechnął się do lustra, przygładzając dłonią perfekcyjnie ułożone, rude włosy. W końcu i do niego uśmiechnęło się szczęście. Już wcześniej odgrywał rolę przystojnego brata. Za­ wsze nosił wykwintne stroje. Oczywiście zawsze był bardziej inteligentny, ale to nie było zbyt trudne. Jednakże dotknęła go bieda, miejsce drugiego w ko­ lejce do dziedzictwa. A teraz, dzięki własnemu rozu­ mowi, niedyskrecji zmarłego wuja i naciskom stare­ go Fairchilda stał się bogaty, a mógł zostać jeszcze bogatszy. I co z tego, że nie udało mu się przejąć Fionnaway? Funkcja zarządcy majątku wiązałaby się z cięż­ ką pracą i dużą odpowiedzialnością. Powrót Alanny oszczędził mu tego i umożliwił wzbogacenie się bez wysiłku. Wiedział, jak poważnie Alanna traktuje to pradawne przymierze, i zamierzał bezlitośnie tę wie­ dzę wykorzystać. Pod groźbą szantażu jego kuzynka na pewno się ugnie. Oczywiście był dopiero drugim synem, ale jak dla pana Fairchilda, i tak miał w żyłach wystarczająco dużo krwi MacLeodów. Nikt nie będzie rozkopywał brzegu, szukając cennych opali. Edwin po prostu zgłosi swoje żądania, a selki i Alanna z pewnością nie ważą się odmówić. Upajał się posiadaną przewa­ gą. Upajał ogromnie. Tego ranka być może zapuka do Wildy i zapropo­ nuje, że sprowadzi ją na śniadanie. W końcu teraz był równie dobrą partią co Brice. A nawet lepszą, bo Brice zawsze przysięgał, że weźmie sobie za żonę ko293

bietę utytułowaną i majętną. Edwin takich ślubów nigdy nie składał. Poklepał się po kieszeni kamizelki. Wilda obser­ wowała Brice'a, flirtowała z nim, ale teraz to on miał dwa morskie opale, więc każda kobieta z pewnością spojrzy na jego zaloty łaskawym okiem. A Edwin chciał mieć żonę, której urody zazdrościłaby mu ca­ ła Szkocja. Otworzył drzwi i wyszedł na korytarz. Usłyszał po­ mruk cichej rozmowy, przystanął więc i spojrzał w tamtą stronę. Głosy dochodziły od strony sypialni Brice'a. Tak, to był jego głos, a drugi należał do ja­ kiejś kobiety. Drzwi się otworzyły, więc Edwin skoczył z powro­ tem do swego pokoju, aby go nikt nie zobaczył. W samą porę. Wstrzymał oddech. Na korytarz wy­ szła kobieta odziana w pelerynę. Nie widział jej twa­ rzy, lecz w Fionnaway przebywała tylko jedna filigra­ nowa niewiasta o blond włosach. I tylko jedna papla­ ła bez opamiętania. Brice nie dał jej dojść do słowa. Wciąż zasypywał ją pocałunkami, a wreszcie popchnął ją lekko, ona zaś pośpiesznie ruszyła korytarzem, przebiegając obok Edwina. Nawet go nie zauważyła, tak była rozanielona. Jednak potargany, jakby nawiedzony Brice spo­ strzegł brata. Oparł się ramieniem o futrynę i uśmiechnął szero­ ko. - Możesz mi pogratulować, braciszku - rzekł ci­ cho. - Wreszcie zgodziła się zostać moją żoną. - Gratuluję - powiedział Edwin przez zesztywniałe usta. Zrozumiał, że stary Fairchild miał rację. Tu nie chodziło tylko o bogactwo i władzę. Chodziło też o zemstę. 294

Ian obejmował Alannę wpół, gdy oboje szli w kie­ runku jadalni. Ostatnia noc stanowiła ćwiczenie silnej woli. Mu­ siał się nią wykazać, gdy Alanna zażywała kąpieli, a potem w łóżku, gdy przytuliła się do niego. Pragnę­ ła pociechy, nic więcej. Więc dał jej właśnie to. Trzy­ mał ją w objęciach całą noc, powtarzając: moje łóż­ ko, mój dwór, moja żona. Będą następne noce. Ty­ siące. Całe życie nocy, dla niego i dla niej. Teraz poczuł zapach różanego mydła i Alanny. Żadna z kobiet, które znał, nie odważyłaby się nosić szorstkiego naszyjnika wykonanego z runicznych ka­ mieni, jako ozdoby do modnej sukni w kasztanowym kolorze. Alanna jednak miała na to dość odwagi. Jej twarz, chód, styl były niepowtarzalne, jej własne. Na­ wet przed paroma tygodniami, gdy ubierała się jak wiedźma, rozpoznał jej pewność siebie i sprawiało mu to niewymowną przyjemność. Teraz już nie była taka pewna siebie, lecz Ian po­ wziął niezłomne postanowienie, że pomoże jej odzy­ skać dawny stan ducha. Taka pokora zupełnie do niej nie pasowała. Zatrzymała się tuż przed drzwiami. - Ian... - Tak, me dziewczę? - Teraz mieszkał w Szkocji, mógł więc mówić sposobem charakterystycznym dla mieszkańców tego kraju. - Myślisz, że uda mi się znaleźć złodzieja? - Oczywiście, jeśli potrząśniemy właściwą kieszeń. - Automatycznie dotknął miejsca, gdzie przedtem nosił pierścień. Ależ wybrał moment, by się go po­ zbyć. - Nie martw się. Ktokolwiek je zabrał, będzie chciał ich więcej, więc szybko się ujawni. 295

Pokiwała głową, ściskając go za ramię. - Tak. Masz rację. - Pierwsza wkroczyła do jadal­ ni i uśmiechnęła się. - Dzień dobry. - Wtem stanęła jak wryta. Ian wpadł na żonę, i musiał ją przytrzymać, aby nie straciła równowagi. - Co się... I wtedy zobaczył to, co ona. Wszyscy siedzieli przy stole, nad najwyraźniej rozpoczętym już śniada­ niem. Brice spoglądał na nich z wyraźną odrazą. Edwin nie odrywał wzroku od swego talerza. Zaś Leslie przyglądał się nowo przybyłym z wro­ gim uśmiechem. Wilda mówiła tak agresywnie, jak jeszcze Ian ni­ gdy nie słyszał. - I co w tym złego? Wielu ludzi rodzi się z nieprawego łoża. Znaczy się, przecież to nie wi­ na Iana, że wuj Leslie spał z matką Iana, lecz nie był na tyle uczciwy, by ją poślubić. Alanna wtoczyła się do sali chwiejnym krokiem, jakby pchnięta czyjąś silną ręką, a gdy Ian pośpieszył jej z pomocą, odwróciła się doń i odtrąciła go. - Powiedz mi, że to nie jest prawda - wycharczała. - Że jestem z nieprawego łoża? - spytał powoli, usiłując zrozumieć, skąd jej nagłe zdziwienie. - Ale to jest prawda. - I nic mi nie powiedziałeś? - podniosła głos. - Zapewne obiecał przeróżne rzeczy - zaczęła wrzeszczeć Wilda. - Mama mówi, że mężczyźni po­ wiedzą wszystko, aby tylko uwieść kobietę. Ian próbował zebrać myśli. - Mówiłem ci, że mój ojciec uczynił obietnice matce, ale ich nie dotrzymał. - Nie wiedziałam, że to oznacza, iż jej nie poślubił! łan patrzył na nią, znieruchomiały. Czy ta jędza to ta sama Alanna, która zaakceptowała jego pragnie­ nie posiadania ziemi, lecz mimo to poślubiła go? 296

- A jakież inne obietnice mężczyzna czyni kobie­ cie? Sądziłem, że to zrozumiałaś, ale nie miało to dla ciebie znaczenia. - Nie miało dla mnie znaczenia? - Odeszła od nie­ go kilka kroków, po chwili wróciła. - Dlaczego to miałoby być dla mnie bez znaczenia? - Dość łatwo pogodziłaś się z moim...dość niety­ powym pochodzeniem. A fakt, że jestem z nieprawe­ go łoża, zdawał się nie mieć znaczenia. - Nie mieć znaczenia? - Alanna trzęsła się, jakby przez otwarte okna powiał do środka zimny wiatr. To była jedyna naprawdę ważna rzecz. - Wuj Leslie pewnie obiecał jej małżeństwo, a po­ tem się wycofał. Ale to nie jest tak, że wuj po prostu złamał dane słowo. - W głosie Wildy zabrzmiała już desperacja, skoro zaczęła źle mówić o Lesliem. - On kłamie cały czas. To straszny kłamca. - Nic nie rozumiem. - Ian próbował wziąć Alannę za ręce, by w ten sposób nawiązał się między nimi taki kontakt jak zwykle. - Powiedz, co ja takiego zrobiłem. Wyrwała się, energicznie przebiegła dłonią przez włosy, aż posypały się spinki. Powinno ją zaboleć, ale nawet się nie skrzywiła. - Zrujnowałeś mnie. Zniszczyłeś wszystko. - Dlaczego wszyscy tak się gapicie? - zajęczała Wilda. Ian rozejrzał się dookoła, wciąż niczego nie rozu­ miejąc. Brice i Edwin wstali. - Co teraz zrobimy? - spytał Brice. - To, co musimy - odparł Edwin. - Edwin, na litość boską. - Twarz Brice'a wyrażała jeszcze większe obrzydzenie. - Ona jest panią Fionnaway. Znasz prawo. Edwin mówił z powagą, jakiej nigdy dotąd nie oka­ zał. 297

- To nie jest żadne prawo - rzeki Brice, pociągając swoją apaszkę. - To bardziej... tradycja. - Stanowiąca część przymierza - przerwała Alanna. - Świętego przymierza. Ian spoglądał na trójkę kuzynów. Nie podobał mu się ton tej rozmowy. - Alanno, dlaczego to mówisz? - spytał Brice. Przecież właśnie ty na tym stracisz. - Jestem panią Fionnaway. - Popatrzyła na niego ponuro. - Moim obowiązkiem jest dopilnować prze­ strzegania zapisów zawartych w przymierzu. - To starożytna umowa ze stworzeniami, które nie istnieją - uciął Brice. - Nalegasz, abyśmy przestrze­ gali tej umowy i wyrzucili cię z własnego domu? - Co takiego? - Ian skoczył do przodu. - O czym ty bredzisz? W końcu glos zabrał Leslie. - O przymierzu, które MacLeodowie zawarli z set­ kami. Stawia ono tylko jeden warunek mężczyźnie, który żeni sic z panią majątku Fionnaway. Wiesz, o jaki warunek chodzi, lanie? Oczywiście, wiedział. Jak mógł nie wiedzieć, wi­ dząc rozpacz Alanny i radość ojca? Mimo to Leslie nie odmówił sobie przyjemności. by mu to powie­ dzieć. - Warunek jest taki aby ów mężczyzna był z pra­ wego łoża. - Odchylił głowę do tylu i wybuchnął śmiechem. Ryczał na całe gardło, a jego śmiech od­ bijał się głośnym echem w całym pomieszczeniu i przyległych korytarzach. Ian mógłby się założyć, że wszyscy w zasięgu tego odgłosu aż skulili się W sobie. Brzmiał tak, jakby sam diabeł rechotał, siejąc przerażenie pośród zaskoczo­ nych mieszkańców ziemi. 298

- To prawda. - Edwin poruszał się niespokojnie, jak dziecko, które bardzo potrzebuje nocnika. - Ian musi odejść. - Dlaczego? - spytał natarczywie Ian. - Dlaczego to jest takie ważne, aby pan młody był z prawego łoża? - Fionnaway jest przekazywana z matki na córkę, a ponieważ w Anglii i Szkocji obowiązuje prawo, że ziemia zawsze przechodzi na najstarszego syna, ist­ niała obawa, iż pozbawieni skrupułów łowcy okazji zechcą za wszelką cenę przejąć Fionnaway. - Alanna zapanowała nad wzburzeniem, jakie emanowało z jej głosu. - Więc mężczyzna, którego ona poślubi, musi być ponad wszelką krytykę, aby nikt o gorszym pochodzeniu nie mógł sobie rościć praw do Fionna­ way pod jakimkolwiek pretekstem. - To twoja wina, Alanno. Powinnaś była spytać rzekł Edwin. - Wiem, lecz nie przyszło mi to do głowy, bo spojrzała na Lesliego - bo wydawało się to oczywi­ ste. .. - Leslie unikał jej wzroku. - Tu w ogóle jest coś dziwnego. Myślałam... - Może udałoby się anulować ślub - przerwał jej Edwin. Alanna odwróciła gwałtownie głowę. Wyglądała na przerażoną, tak samo jak wtedy, gdy Ian przyznał się, że jest bękartem. - Anulować? - Ona właśnie spędziła z nim noc, ty głupcze. Brice obrzucił brata ostrym spojrzeniem, po czym z nadzieją zwrócił się do Alanny. - Chyba że możesz przysiąc, że ostatniej nocy do niczego nie doszło. - Spróbuj nie udawać głupka, jeśli możesz. - Alan­ na rozejrzała się tęsknie po sali. Potem tak samo po­ patrzyła na lana. 299

Pragnęła mieć Fionnaway ponad wszystko, Ian to rozumiał. Do licha! Oczywiście, że rozumiał. Sam właśnie stracił ten majątek, swoje jedyne miejsce na świecie. Trzymał marzenia w zaciśniętej dłoni, a teraz, niczym piasek, przesypały się między palca­ mi. Znowu będzie wygnańcem. A jednak... Nie, wiedział, że jego strata w żadnej mierze nie mogła się równać ze stratą, jakiej dozna­ ła Alanna. A teraz... teraz straci jeszcze swoją świeżo zaślu­ bioną żonę. Nie, to nie miało racji bytu. Teraz chciał zrobić coś niewyobrażalnego. Na samą myśl było mu niedo­ brze. Zamierzał wyrzec się żony. - W nocy nic nie zaszło. Edwin uśmiechnął się szyderczo. - Mamy w to uwierzyć? Ian nie zwracał na niego uwagi. Mógł jedynie wpa­ trywać się w Alannę, w jej rozpuszczone włosy, opa­ dające w nieładzie na ramiona, i zastanawiać się nad samym sobą. Właśnie powiedział prawdę o ostatniej nocy, rzucając cień na swoją męskość wo­ bec każdego innego mężczyzny, który kiedykolwiek o tym usłyszy. Odrzucił Fionnaway jak przystało na szlachetnego osła. A co przyprawiało go o naj­ większe cierpienie? Ta kobieta. Ałanna. Była tylko kobietą, jak wiele innych. Do licha, nie miała już nawet tego, czego pragnął. Mógłby ją rzu­ cić bez skrupułów. Jednak teraz patrzyła mu głęboko w oczy, zaś na jej usta wolno wypełzał zmysłowy uśmiech. A Ian miał skrupuły. Całą masę skrupułów. Leslie roześmiał się ponownie, głośno, szyderczo, wywołując u Iana nieprzyjemny dreszcz. 300

- Wiedziałem, że wlazłeś jej pod spódnicę jeszcze przed ślubem. Przynajmniej to masz po mnie. Uśmiech Alanny znikł. Stała przed obliczem try­ bunału, zebranego dookoła stołu. - Złożyłam przysięgę małżeńską z własnej, nie­ przymuszonej woli. W oczach prawa fakt, czy skon­ sumowaliśmy nasz związek, nie ma żadnego znacze­ nia. Ja zawsze dotrzymuję słowa. Zawsze! Ian jest moim mężem. Nie ma innego rozwiązania jak to, że muszę odejść. - Jesteś wstrętny. - Wilda pchnęła krzesło tak mocno, że z głośnym stukiem przewróciło się na podłogę. - Naprawdę wstrętny. Ty -wskazała pal­ cem Brice'a - jesteś równie zły, jak oni wszyscy, Ian i Alanna są małżeństwem. Kochają się. To dwoje naj­ milszych łudzi na świecie, a ty przedstawiasz ich jak nędzne kreatury. Jesteście bandą... starych... łajda­ ków. Zanosząc się płaczem, wybiegła z sali. Brice ści­ skał swoje krzesło tak mocno, jakby bez niego miał się przewrócić na ziemię. Edwin odsunął się na bok, jakby się dystansował od sytuacji. Alanna westchnęła ciężko. Przybladła. Ruszyła ciężko, jakby krańcowo wyczerpana. - Chodź - powiedziała do Iana. - Musimy natych­ miast opuścić Fionnaway.

301

ROZDZIAŁ

26

Ian stał przed chatą wiedźmy, spoglądając w kie­ runku dworu Fionnaway z taką nienawiścią, że z trudem oddychał. To uczucie nasilało się, wisząc w powietrzu, gęstniejąc, czarne, coraz bardziej przerażające. Wkrótce wybuchnie z taką furią, że cały świat się dowie, iż Ian MacLeod pała nienawi­ ścią. Nienawiścią wobec ojca i tych dwóch wred­ nych kuzynów. Pozbawili go wszystkiego. Dumy, ziemi, marzenia. Zajrzał do ciemnej chary. Jego marzenie. Alanna. Tak jak tego pragnął, śniła o nim. Uwielbiał te chwile, gdy wkradał się w jej myśli, gdy razit ją wizja­ mi gorących i słodkich nocy, pełnych narastającej powoli namiętności. Uwielbiał jej wygląd następne­ go dnia, zmęczonej frustracją, rumieniącej się na myśl o swych swawolnych fantazjach. Teraz zaś raziły go własne wizje. Od lat marzył o swoim domu, miejscu, gdzie czułby się dobrze, gdzie nikt nie traktowałby go jako dziw natury albo bękarta. Pod tym marzeniem było jeszcze inne, głębsze. Tak mało realne, że nigdy nawet nie próbował go zrealizować. Marzenie o kobiecie, która byłaby wo­ bec niego lojalna, która pragnęłaby tego co on, przyjmowała jego miłość i z radością urodziła mu dzieci. Ostatnio ta kobieta z marzeń miała twarz Alanny. Alanna. Jego pochodzenie z nieprawego łoża zdruzgotało ją, pozbawiło praw przytłoczyło w chwi­ li, gdy tęskniła za wzlotem ku gwiazdom. 302

Wszystko, wszystko, czego tylko dotknął, ulegało zniszczeniu. 1 na wzór jednego z pradawnych bogów będzie teraz szukał zemsty. Tym razem nie musiał się nawet koncentrować. Brak pierścienia nie stanowił różnicy. Krew selków w jego żyłach napędzała żądzę rewanżu. Morska bry­ za targała mu włosy. Wielkie chmury pędziły w kie­ runku Fionnaway i kłębiły się w powietrzu nad dwo­ rem. Wznosiły się coraz wyżej, zmieniając barwę z szarozielonej w czarną, zasłaniając słońce, zabiera­ jąc nadzieję. Było tak ciemno, że musiał wytężać wzrok, aby zobaczyć, co jest po drugiej stronie pola­ ny. Jednak sama ciemność to jeszcze za mało. Pragnął zasiać niepokój, wzbudzić strach spowodowany nie­ pewnością. Tak więc wiatr ustał, szum zamarł. Drzewa uspo­ koiły się, ptaki przysiadły na gałęziach, skulone zwie­ rzęta przywarły do ziemi. Niczym wielki kaptur, chmury zdusiły wszelkie poczucie bezpieczeństwa, okrzyki strachu. Sunęły powoli, przewracając się na­ wzajem na siebie, by się po chwili połączyć i stworzyć jeszcze potężniejszą groźbę, Ian widział je oczami duszy, serca i czekał, aż rybacy powrócą na brzeg, aż chłopi przybiegną przez pola do swych domostw. Czekał, aż Leslie spostrzeże, co jego syn może zrobić i pozna, co to strach. W końcu Ian uniósł ręce ku niebu i wywołał burzę. Runęła gniewnie na Fionnaway niczym karzące ramię sprawiedliwości. Białe zygzaki błyskawic ude­ rzyły niczym ostrza lśniących noży. Huczały pioruny, tworząc piekielną kakofonię dźwięków. Wiatr podry­ wał leżące na ziemi liście, które zaczynały wirować w hipnotycznym tańcu. W końcu spadł deszcz. 303

Ian wszedł do chaty i z całej siły trzasnął drzwiami. Już nie wściekał się na swoje pochodzenie od selków, gdyż nie ono wpędziło go w obecną sytuację. To Leslie i jego matka, i wolność, której oboje nadużyli. Oparł się o szorstkie bale i patrzył, jak podchodzi doń Alanna ze świecą w ręku, oświetlona jej złotym blaskiem. Błyskawice składały na jej ciele srebrzyste pocałunki. Każdy krągły cień wyglądał jak nieodgad­ niona tajemnica. Włosy Alanny płonęły własnym światłem. - Ian, czy to ty zrobiłeś? Usłyszał w tych słowach przyganę, lecz mało go obchodziło, że on i jego nadludzkie moce w końcu wywołały w niej odrazę. - Tak - podniósł głos, by przekrzyczeć szum desz­ czu. - To dobrze. Na chwilę aż serce w nim zamarło, gdy ujrzał ta­ jemniczy uśmiech na ustach Alanny. Ostrożnie postawiła świecę na parapecie i pode­ szła bliżej. Przesunęła dłońmi po jego piersi i powtó­ rzyła: - To dobrze. Spoglądał na nią z góry, czując przyspieszone bicie swego serca. Co miała na myśli? Błyskawice migały co chwila w rytmie jego serca. Za każdym razem widział jej zbliżającą się twarz. Wsunęła palce we włosy Iana, a potem stając na pal­ cach, pociągnęła go w dół i pocałowała. Rozchyliwszy usta, zaczęła ssać jego dolną wargę i mruczeć, jakby ten smak ją podniecał. Językiem do­ tknęła zębów Iana, wydając podobny odgłos, drżąc na całym ciele. Oddech Alanny rozgrzewał go od środka. Wtem odsunął się i pochwycił dłońmi jej głowę. - Alanno, czy ty wiesz, co robisz? 304

Powoli otworzyła oczy, oblizując wargę. - Staję się częścią tej burzy. Pragnął jej. Jak zawsze. A teraz, w tym miejscu, to ona zapragnęła jego. Zacisnął palce na włosach Alanny i szukał jej twarzy, jakby próbował ją zrozu­ mieć. Ją, kobietę, której nigdy nie pojmie. Na zgłę­ bianiu jej tajemnic gotów był spędzić całe życie. - Lepiej się upewnij. Przysunęła się, przywarła do jego ciała, poruszając biodrami. - Teraz. Stracił kontrolę w jednej chwili z błyskawicą, któ­ ra właśnie rozdarła niebo. Podnosząc Alannę, jed­ nym długim krokiem znalazł się przy stole. Posadził ją, podwinął spódnicę i stanął między rozwartymi nogami. Patrzyła na niego ciepło błyszczącymi oczami, jak­ by uważała go za swego pana. - Po drodze tutaj - powiedziała - żałowałam w myślach, że nie jestem prawdziwą wiedźmą i nie mogę czarami zemścić się na twoim ojcu. Wstrzymała oddech, gdy zaczął koliście masować kciukami czułe miejsce u wejścia do jej wnętrza. - Zemścij się na nich wszystkich. Z największą delikatnością pieścił ją w miejscu, gdzie kolor ciała przechodził w różowy, gdzie była wilgotna i gorąca. Zesztywniała. - Ian, to jest... - Próbowała złapać go za rękę. Przestań. Nie mogę mówić, a chcę ci powiedzieć... - Słucham cię. - Pragnęła go, więc go dostanie. Lecz, prawie dziewica, nie była jeszcze przygotowa­ na. - Opowiedz mi o zemście. Podniosła się na łokciach i popatrzyła na miejsce, gdzie ją dotykał, potem na jego twarz. Wyciągnęła 305

dłoń do spodni lana, gdzie silna erekcja naciskała od środka na guziki. - Zemsta - zaczęła wodzić dłonią po wystającym kształcie - może działać w obie strony. Chciał rozerwać ubranie, wejść w nią i zapomnieć o wszystkim. Lecz nie odpuści jej tak łatwo. Przynaj­ mniej w jednej sprawie łan MacLeod dzisiaj za­ triumfuje. Gdy sięgał do guzików spodni, rozchyliła usta. Wi­ dział jej połyskujące łagodnie zęby, widział, jak z tru­ dem łapie każdy oddech. Na zewnątrz burza jeszcze przybrała na sile. Wiatr wył przeraźliwie, co chwila huczały pioruny. Tymcza­ sem w środku on zadawał mękę swojej kobiecie. Chciał ją zawieść na samą granicę wytrzymałości. I jeszcze dalej. Rozsunął spodnie i obnażył się. Alanna legła z po­ wrotem na stole, wyciągając ku niemu ramiona. - Szybciej. Szybciej? O, nie, nie będzie się spieszył. Jego żą­ dza była widoczna, lecz postanowienie głęboko ukryte. - Jesteś piękna. - Położył dłonie na jej kolanach. Pamiętasz - nogą przysunął ławę -jak powiedziałem - usiadł i przyciągnął ją na samą krawędź stołu - że chciałbym cię całować wszędzie? Rozszerzyła zdumione oczy. Jak na niewinne dziewczę, rozumiała go bardzo dobrze. - Ian - próbowała usiąść. Zamierzała odwieść go od tego pomysłu. Od sma­ kowania jej, świeżej, czystej, po prostu jego kobiety. - Patrz, jeśli chcesz - powiedział. - To rozpala jeszcze bardziej. Położyła się z cichym jękiem, by po chwili znowu się unieść. 306

- łan... - Patrz. Spojrzała. Obserwowała, jak zaczął od jej stopy, całując wewnętrzną stronę jednej nogi coraz wyżej i wyżej. Wydała cichy skowyt, gdy w pewnym mo­ mencie przestał i uśmiechnął się do niej. Oddychała nierówno i płytko, gwałtownie chwytając powietrze. Nogi jej wyraźnie drżały. - Nie chcę, żebyś to robił - odezwała się. - Naprawdę? - Położył sobie jej obcałowaną nogę na ramieniu i zaczął podobnie całować drugą. - A ja sądzę, że bardzo tego pragniesz. - Popatrzył na nią. Miedzianej barwy włosy połyskiwały na górze i na dole. - Tak bardzo jak ja. Wyczekiwanie jest pie­ kłem, prawda? Rozchylił ją palcami. Nawet w tym miejscu była piękna, kobieca, kusząca. Wczepiła się palcami w jego włosy, usiłując odcią­ gnąć głowę. - Tak nie można. Uśmiechnął się. - A z kim o tym rozmawiałaś? - Po chwili spoważ­ niał. - Pozwól mi, kochanie. Dam ci nieziemską roz­ kosz. Palce Alanny zwiotczały. Zaczęła go gładzić nad uchem. - Więc dobrze... jeśli ma ci to sprawić przyjem­ ność... Zaśmiał się. Zdumiewała go dowcipem. Z trudem powstrzymał się przed gwałtownym zaspokojeniem swojej żądzy. - Ręczę ci, że zaznam wielkiej przyjemności, za­ nim skończę. Mignęła błyskawica, zagrzmiał piorun, gdy deli­ katnie dotknął jej językiem. Napięła mięśnie, Ian nie

307

wiedział, czy wałczyła z uprzedzeniami, czy z podnie­ ceniem. Uniósł głowę i spojrzał. Przed oczami miał kobietę w ekstazie. Głowa odrzucona do tyłu, dłonie zaciśnięte na krawędzi stołu, nabrzmiałe piersi, sutki sterczące przez cienki materiał. Uczył się tego w buduarach Indii, na Tahiti i w Londynie. Doprowadzić Alannę MacLeod do or­ gazmu. Lizał ją, ssał, smakował jej błogość. Wsunął język do środka, rozkoszując się każdym jękiem Alanny, każdym instynktownym ruchem ciała. Broniła się przed orgazmem. Krzyczała, drapała palcami blat, w końcu poddała się i zatrzęsła, ogar­ nięta ogromną falą ekstazy. Włożył palec do środka, czując szaleńcze skurcze. Jakże była napięta, słodka, gorąca. Tylko dla nie­ go. - Ian - zawołała ochryple - Ian, proszę cię. - Tak. - Uniósł się, odepchnął nogą ławę i spuścił spodnie. Jednym pchnięciem znalazł się w jej wnę­ trzu. Krzyknęła, zaciskając mięśnie, przytrzymując go, jakby już nigdy nie chciała go wypuścić. Pomyślał, że mógłby zostać tak na zawsze. Ogarnęło ich szaleństwo. Jak błyskawica, uderzał raz po raz, każdym ruchem bioder wchodząc jeszcze głębiej, rozjaśniając panującą ciemność. Jak odbija­ jący się echem grzmot, reagowała na pożądanie la­ na, unosząc biodra, wychodząc mu naprzeciw, kon­ centrując się całą sobą na zaspokojeniu. Zaspokojeniu i jego, i siebie. Tym razem był w niej, gdy doszła. Objęła go noga­ mi, przyciągnęła ku sobie i opadła na stół w cudow­ nym uniesieniu, Ian wstrzymywał się, i jeszcze, i jesz­ cze chwilę, aż zwolniła. Wtedy położył dłonie na sto­ le, po obu stronach Alanny, pochylił się i przytrzy­ mał ją nieruchomo, wchodząc tak głęboko, że nie 308

miała innego wyboru, jak tylko przyjąć jego nasienie w swoim łonie. I uczyniła to z okrzykiem radości. Zawisł nad nią, dysząc z wyczerpania. Chciał ją pocałować, zrzucić grozę, jaką odczuwał w czasie zbliżenia, pieścić ją, gdy wracała do zmysłów. Lecz czy miał śmiałość? Może zadał jej ból, prze­ sadził, oczekiwał doświadczenia, którego przecież nie miała. Była jeszcze nowicjuszką, nie rozumiała, jak bardzo potrafi rozbudzić jego żądze. A przecież jemu doświadczenia nie brakowało, jednak rozpalił się tak, że wybuchnął niczym błyskawica. Poczuł napięcie, gdy przemówiła. - Ian? - Głos miała niski, lekko drżący. - Mam na­ dzieję, że się nie pogniewasz... ale ja cię kocham.

ROZDZIAŁ

27

Nie chciała tego wyznać zbyt wcześnie. Wiedziała, że będzie lepiej, jeśli najpierw osiądzie spokojnie w Fionnaway i przywyknie do rutyny codziennego życia. Teraz jednak nie wiedziała, czy to w ogóle na­ stąpi, chciała mu też wynagrodzić stratę. No i wyzna­ nie samo wyszło z jej ust. Kocham cię. To wisiało między nimi jak pętła. Dla niej wszystko się wyjaśniło, gdy się złączyli, lecz Ian tej jasności nie miał. Nie próbował wyper­ swadować jej tego uczucia. W ogóle się nie odezwał. Po prostu zabrał Alannę do łóżka, rozebrał do naga, 309

zdejmując po kolei szaty i odsłaniając każde miejsce niemal z nabożeństwem. Zdjął także jej naszyjnik, po czym zaczął całować szyję, jeden pocałunek za każdy kamień. A potem kochał się z nią powoli, delikatnie, wywołując taki poryw namiętności, że mo­ gła z siebie wydobyć jedynie urywane okrzyki radości. Teraz tuliła się do jego pleców, obejmując ramio­ nami w pasie. Biedak był zdumiony, lecz ona nie umiała wydusić z siebie ani słowa, więc po prostu bę­ dzie musiał do tego przywyknąć. Była w pełni uszczę­ śliwiona i nic nie mogło tego zniszczyć. - Mężu, czy chcesz coś do jedzenia? Nie jedliśmy śniadania. W milczeniu patrzył na ciemne wnętrze chaty. Na­ wet nie drgnął, gdy rozświetliło je kilka błyskawic. Niech tak będzie. Może sobie tłumaczyć jego małomówność, jak tylko chce. - Nie jesteś głodny? - Pocałowała go w łopatkę. To dobrze. Mam w związku z tobą znacznie ciekaw­ sze plany. Wciąż milczał. Na pewno dumał o czymś intensyw­ nie. Jeszcze nie widziała tak wspaniałego myśliciela, lecz na pewno go z tego wyleczy. - Nie jesteś ciekaw, jakie one są? - Co? - Zachrypiał, trochę oszołomiony. - Moje plany. - Przesuwała kciuk wzdłuż jego krę­ gosłupa, zataczając koło wokół każdego kręgu, aby się trochę odprężył. Gdy dotarła na sam dół, mruknął i przeciągnął się. - Plany. Uśmiechnęła się, patrząc na esowaty kształt mię­ śni pod jego skórą. Potrząsnęła włosami. - Zamierzam cię ogolić. - Wgramoliła się na nie­ go, a potem zeszła z łóżka. Z dużej walizy wyjęła po omacku szlafrok. 310

Patrzył na nią, ogarnięty głodem, pragnieniem, które aż wibrowało w powietrzu, lśniło blaskiem bły­ skawic, odzywało się hukiem grzmotów. Jednak zda­ wał się jakiś nieobecny. - Ogól mnie. Było jej go prawie żal, bo musiał sobie radzić z emocjami, jakich miał nadzieję nigdy nie doświad­ czyć. Nie mogła jednak pozwolić, aby się wycofał. Należał do niej. Im prędzej to zrozumie, tym lepiej. - Tak - uśmiechnęła się. - Trochę ciepłej wody, ostra brzytwa i w końcu zobaczę twarz mojego męża w pełnej okazałości. - Oczywiście. Ogól mnie - powiedział jakby bar­ dziej przytomnie i uniósł się na łokciach. - Znalazłaś lepszy sposób pozbycia się niechcianego męża niż zwykłe anulowanie ślubu. Zaskoczyła ją ta wrogość. - Co chcesz przez to powiedzieć - zamrugała oczami. - Powiedz wprost, że chcesz mi poderżnąć gardło. Spłynęła na nią fala złości. Cóż za cynizm. Starając się odzyskać spokój, pomyślała, że też chciałaby wyra­ żać swoje emocje za pomocą błyskawic i piorunów. A tak musiała sobie radzić jedynie słowami. Niedo­ brze być zwykłą śmiertelniczką. Ujęła się pod boki i wbiła wzrok w Iana, kryjącego się w głębokim cieniu. - Niby dlaczego miałabym chcieć poderżnąć ci gardło? - Bo przeze mnie straciłaś Fionnaway. - Fionnaway. - Nadzieja przybladła. - Fionnaway. - Jakaż była głupia. Myślała o wielkich uczuciach. A on tylko o jej ziemi. Wyciągnęła z torby aksamitną narzutkę w kolorze jadeitu, pochlebiającą jej włosom i skórze. To nie przypadek, że zabrała tę szatę na wygnanie. Lecz te311

raz chciała się jedynie okryć, szybko więc włożyła na­ rzutkę. - A więc przedwcześnie odrzuciłam rozwiązanie Edwina, by anulować małżeństwo. Znieruchomiał. Sięgnęła po pasek i zawiązała go wokół talii. - To ty pragniesz unieważnienia. Jej oskarżenie zawisło w powietrzu. Wstał, aby sta­ wić mu czoło. Był wielki, męski, wnętrze chaty nagle jakby zmalało. Ciemne włosy srebrzyły się w mroku, pięknie rzeźbione ciało połyskiwało brązem. Nie­ przeniknione oczy odbijały blask świec. - Nigdy. Nie wiem, o czym mówisz, ale nie chcę żadnego unieważnienia. Trzymała mocno w zaciśniętych dłoniach końce aksamitnego paska. - Mimo że już nie mam tego, czego pragniesz? - A czego pragnę? - Fionnaway. Zacisnął szczęki i podszedł do niej o krok. - Nie wmówisz mi, że odchodzisz ode mnie dla mojego dobra. Przełknęła ciężko i zawiązała kolejny supeł na pasku. - Nigdy mnie nie okłamywałeś. Zawsze wiedzia­ łam, że chcesz mieć Fionnaway. - Nie, moja damo - rzucił wyzywająco. - Oskarży­ łaś mnie, że cię odrzuciłem, podczas gdy to ja jestem powodem twego upadku. Tym razem podeszła do niego tak blisko, że czuli nawzajem swoje oddechy. Przyjrzała mu się uważnie. Oczy Iana utraciły swoją tajemniczość. Był w nich ból i złość. Przez wiele lat dostawał od życia same kopniaki, nie miał więc powodu przypuszczać, że ona zachowa się inaczej niż inni ludzie, którzy obrzu­ cali go błotem. 312

Bolało ją jego cierpienie, lecz jednocześnie poja­ wiła się iskierka nadziei. - Chcę, abyś byt szczęśliwy, a wiem, że nie możesz być szczęśliwy bez... Pragniesz domu. Jeśli chcesz unieważnienia małżeństwa, nie będę się przeciwsta­ wiać. - Jesteś niezrównaną aktorką. - Odwrócił się do niej plecami. - Prawie mnie przekonałaś. Pod­ niósł spodnie, nałożył je ze złością i wyjrzał przez okno. Widziała, że chciał odejść. Jak dzikie stworzenie, chciał uciec od niej, od tego niechcianego związku. Lecz wokół domu wciąż szala! wiatr, o strzechę biły krople deszczu. Zaczął chodzić z kąta w kąt. Znowu błysnęło, rozległ się grom, który zatrząsł okiennica­ mi. Burza, którą sam wywołał, uwięziła go w tej cha­ cie. Z Alanną. Może złościł się tak nie tylko z powo­ du utraty ziemi. Musiała się przekonać. - Usiądź - rzuciła rozkazująco, wskazując ławę. Podniósł wysoko głowę i spoglądał z góry. Poru­ szał szybko nozdrzami. - Nie bądź taki dramatyczny - ofuknęła go. Po­ czerwieniał, gotów do walki. Postawiła na stole kubeł wypełniony do polowy wodą, zanurzyła w nim płó­ cienną ścierkę i wykręciła ją. - Czy jeśli obiecam, że nie poderżnę ci gardła, usiądziesz tutaj? - zakpiła. - Ależ ty potrafisz być irytująca. - Usiadł na ławie z takim impetem, aż się zakołysała. Z trudem utrzy­ mał równowagę. Oparł łokcie na stole, udając, że się uspokoił. - Nie mam monopolu na irytowanie innych. Podgrzała ściereczkę nad płomieniem świecy, aż z trudem mogła ją utrzymać, odchyliła jego głowę do tyłu i zrobiła mu okład na twarz. Cofnął się odru313

chowo i zaklął siarczyście, lecz ona mocno przyciska­ ła ściereczkę do jego brody. - Dobrze. - Postawiła kolano na jego udach, aby nie uciekł. - Zawsze jesteś taki nieznośny, gdy twoje kobiety wyznają ci miłość? Odsunął jej dłoń. - Moje kobiety? - Zaśmiał się głośno. - Nie mam kobiet. - A więc twoje kochanki - nalegała. - Gdy dekla­ rują swoją miłość, zawsze uciekasz? - Nie będę z tobą o tym rozmawiał. - Ściereczka zaczęła się zsuwać, więc ją złapał. A potem, jakby już nie mógł tego znieść, wyprostował się. - Dlaczego uważasz, że chcę uciec? Niemal się uśmiechnęła, lecz zapanowała nad sobą. - Kobieca intuicja. Oparł się ciężko o stół i mocniej owinął sobie twarz ścierką. - Nikt mi wcześniej nie mówił - powiedział stłu­ mionym głosem. - Oczywiście, że nie. - Teraz z niego szydziła. Roz­ postarła czysty ręcznik i zawiązała mu go pod szyją, następnie sięgnęła do walizy po brzytwę i pasek do jej ostrzenia. - Z twarzą, która wygląda jak boża łaska na ziemi, z takim urokiem, który każe wzdy­ chać do ciebie każdej z moich służących, twierdzisz, że żadna kobieta nie powiedziała ci, że cię kocha. Podaj drugi kubełek, proszę. - Tak, owszem, służące mnie lubią. Doprowadzi­ łem do tego sam. I do tego, że lubią mnie wszyscy twoi ludzie. - Patrzył błyszczącymi oczami, jak Alanna długimi ruchami ostrzy brzytwę. - Chciałem być dobrym panem tego majątku. Ale kobiety... nie, one mnie nie kochają. Sprawdziła kciukiem, by się upewnić, że brzytwa jest już ostra, po czym położyła ją na stole za jego plecami. 314

- Więc jeszcze wczoraj byłeś niewinny? - Kobiety mnie pragnęły. Dla pieniędzy. A może dlatego, że uważały mnie za kogoś niebezpiecznego i grzech z kimś takim bardziej je podniecał. - Zdjęła mu z twarzy jeszcze ciepły ręcznik. - Masz zastrzeże­ nia co do moich umiejętności? - Kochasz się, jak sam o tym doskonale wiesz, w sposób nieziemski. - Pochyliła się i pocałowała go w usta. - Ale jeśli mówisz prawdę i ja pierwsza cię kocham... to już wiem, dlaczego jesteś taki zły. Zatrzymał ją, kładąc dłoń na jej plecach. Napięła mięśnie i wyprostowała się pod jego dotykiem, co sprawiło mu niemałą przyjemność. W przeciwień­ stwie do wcześniejszego przesłuchania. - Więc dlaczego jestem zły? - Ponieważ nie lubisz, gdy ludzie za bardzo się do ciebie zbliżają. Cofnął rękę. Od czasów, gdy był dzieckiem, nikt nie zdołał przeniknąć jego fasady tajemniczości. A teraz ta wyjątkowa dziewczyna wyczuła jego lęk i niepokój, nawet nie oglądając jego twarzy. - Musisz mieć w sobie krew selków. - Nad chatą zagrzmiał przeciągle kolejny grom. Odczekał, aż huk przeminie. - Dostrzegasz uczucia. - Ta krew selków jest historią sprzed wielu lat, tak że teraz w moich żyłach ostało się ledwie kilka kro­ pli. - Namydliła sobie dłonie i rozprowadziła pianę na szyi Iana. - Odchyl głowę - powiedziała, biorąc brzytwę. Posłuchał, a wtedy przyłożyła mu ostrze do gardła, w pobliżu jabłka Adama. - Gotów? Czy był gotów? Gdyby pochyliła się jeszcze odro­ binę, mógłby jej zajrzeć pod szlafrok. Wtedy byłby gotów. - Ian, naprawdę nie zamierzam poderżnąć ci gar­ dła - powiedziała cierpliwie. 315

Oczywiście że nie. Alanna nigdy nie szukała łatwych rozwiązań, nie pozwoliłaby też na to łanowi. Przecią­ gałaby tę rozmowę tak długo, aż uciekłby albo popadł w obłęd, albo... uwierzył, że ona naprawdę go kocha. Czy miał dość odwagi, żeby jej uwierzyć? - Ogól mnie - mruknął. Długim pociągnięciem zdjęła mu pierwszą kępkę zarostu, o dziwo, nie naruszając skóry. Starannie wy­ tarła ostrze i po kilku dalszych ruchach Ian zoriento­ wał się, że jest w tym naprawdę dobra. Bardzo dobra. - Lepiej to robisz niż mój służący. - Kiedyś goliłam mojego ojca. Nikomu innemu pod tym względem nie ufał, a w Fionnaway było wie­ lu ludzi, którzy życzyli mu śmierci. Mawiał, że poczu­ cie obowiązku nie pozwoli mi podciąć mu gardła. Czystą ściereczką otarła brzytwę i znowu nachyliła się nad łanem. - Niestety, tutaj się nie mylił. Nie mógł już dłużej wytrzymać, musiał to wie­ dzieć. - Dlaczego nie jesteś na mnie wściekła z powodu utraty Fionnaway? - Bo to moja wina. Zaniedbałam obowiązku i nie spytałam cię o pochodzenie. - Dlaczego zaniedbałaś? Przecież masz tak wyso­ kie poczucie obowiązku w każdej innej sprawie. Z zapartym tchem czekał na odpowiedź. - Może ta kwestia nie miała dla mnie znaczenia. Skończyła golić szyję i ponownie zaczęła ostrzyć brzytwę. - Kiedy byłam wiedźmą, całym sercem zają­ łeś się Fionnaway. Gdy odkryłeś, kim jestem, nie próbowałeś mnie zabić, lecz chciałeś poślubić. Nie zapewniałeś mnie o swojej dozgonnej miłości, lecz wyznałeś prawdę. Pragnąłeś posiąść Fionnaway nie dla bogactwa z morskich opali, lecz dlatego, że tu odnalazłeś swój dom. - Znowu namydliła sobie rękę, 316

tym razem rozprowadzając piane na policzkach. Jesteś dobrym człowiekiem, Ianie MacLeod. - Miałaś ciężkie dzieciństwo, Alanno, skoro są­ dzisz, że moja determinacja, by cię poślubić, a nie za­ bić, dowodzi dobrego charakteru. Uśmiechnęła się, ukazując uroczy dołeczek w po­ liczku. - Są tacy, którzy by się nie zawahali, gdyby tylko wiedzieli, gdzie jestem. Mógł zrozumieć podejrzenia Alanny co do jego intencji. Mógł także pojąć jej urazę z powodu tego małżeństwa, jego pochodzenia z nieprawego łoża, do zniszczeń, jakie poczynił w jej życiu. Lecz żadną miarą nie umiał rozgryźć, dlaczego ona mu ufa. Chyba czytała w jego myślach, gdyż pochyliła się i oparła na jego ramieniu ze słowami: - Kocham cię. Kocham cię. Wypowiedziała słowa, które zraniły go boleśniej, niż mogła to uczynić brzytwa. A przecież nie uronił ani kropli krwi. - Nie można kochać poznaczonego bliznami kaleki. Wolną ręką przygładziła mu włosy, po czym zaj­ rzała głęboko w oczy. - Nie jesteś taki. Gdybym była zarozumiała, to trą­ biłabym na cały świat, że poślubiłam najprzystojniej­ szego mężczyznę w całej Szkocji. Odchyliwszy głowę, wodził wzrokiem po twarzy Alanny. Połyskujące piegi zlały się w jedną plamę na jej nosie, szerokie usta uśmiechały się, marszczy­ ły lub, tak jak teraz, zaciskały z determinacją. Dla niej emocje nie były wrogiem, lecz najlepszą stroną życia. Zazdrościł jej tej naiwności. Nie mógł znieść myśli, że ona rozpozna i zgłębi najmroczniejsze za­ kamarki jego duszy. Jednocześnie wiedział, iż musi ją ostrzec.

317

- Nie widzisz blizn. Słabości. Nie kochasz mnie. Kochasz iluzję. Parsknęła śmiechem. Po prostu śmiała się z jego złowieszczego ostrzeżenia. - Naprawdę myślisz, że nie potrafię dostrzec, ko­ go kocham? Czubkiem palca skierowała głowę Iana w bok. Sły­ szał cichy chrobot, gdy za pomocą brzytwy obnażała coraz większą część jego twarzy. Słońce spali mu te nowo odkryte fragmenty skóry. Owieje je wiatr. Skó­ ra stwardnieje. Podobnie jego dusza musi zaharto­ wać się tym, co przynosi mu los. - Wiem, że w porównaniu z tobą jestem żółtodzio­ bem, ale to nie znaczy, że ty wiesz wszystko, a ja nie wiem nic. - Przywarła policzkiem do jego twarzy i za­ mruczała bardzo z siebie zadowolona. - Właściwie powiedziała mu prosto do ucha - jeśli chodzi o mi­ łość, wiem więcej od ciebie. - Naprawdę? Więc wyznawałaś miłość wielu męż­ czyznom. Wyprostowała się, obrażona. - Rozumiem, dlaczego tak się boisz o swoje gar­ dło. - Rozchyliła lekko poły swojej narzutki. - Ale nie bądź głupcem. Nie było żadnych mężczyzn. Do czasu, aż się pojawiłeś, nigdy nie myślałam do­ brze o mężczyznach. Miłość nie dotyczy tylko związ­ ku kobiety z mężczyzną. - Naprawdę? - Patrząc na jej jasne nogi, mógłby przysiąc, że to nieprawda. Usiadła nań okrakiem, opierając jedno kolano o jego udo, zaś stopę drugiej nogi na podłodze. Za­ pach Alanny odurzał go. Nieustanne ruchy jej ciała, gdy się o niego ocierała, wywoływały przyjemne dreszcze. Na zewnątrz hulał wiatr, lecz w chacie by­ ło przytulnie i ciepło. Piersi Alanny były na tyle bli318

sko, by dotykać jego ust. Czekał niecierpliwie, aż do końca rozchyli swe okrycie. - Zaciśnij usta - powiedziała. - Musze ci obrobić podbródek. -Obrobić? - To znaczy, ogolić - wyjaśniła. - Chcę ci ogolić podbródek. Zaciśnij usta. - Zrobił tak, jak prosiła i patrzył, niczym w transie, jak Alanna nieświado­ mie go naśladuje. Mówiła, dziwnie poruszając usta­ mi, raz z jednej, raz z drugiej strony. - Kocham Fionnaway. Kocham moich ludzi. Kocham mojego kota. - Wskazała gestem Whisky, śpiącego na dy­ waniku. - Dawno temu kochałam matkę. Zawsze mówiła mi, co mam robić. Karciła mnie i zmuszała do ponoszenia odpowiedzialności. Śmiała się ze mnie, gdy wpadałam w złość. Lecz mimo to ją ko­ chałam. - Dlaczego? - Trochę cię zacięłam - powiedziała, zmieniając temat. - Być może pod tą szczeciną kryje się najprzy­ stojniejszy mężczyzna w Brytanii. - Na pewno nim jestem. - Tak mawiały kobiety. - Czy mam ci zostawić trochę zarostu? - Brzytwę trzymała w gotowości. - Może wąsy? - Równie dobrze możesz zobaczyć mnie w całej okazałości - odpowiedział. Wiedział, że jeśli zdoła starannie ogolić go nad górną wargą, lokaj okaże się już zbyteczny. Jednak ciekawość wciąż nie dawała mu spokoju. - Jak mogłaś kochać matkę, skoro była dla ciebie właśnie taka? - Jak to jak? Kochałam ją, ponieważ ona kochała mnie na tyle, by nauczyć mnie, co należy robić. Nie mów mi więc, że nie wiem, co oznacza miłość. To ty nie masz o niej pojęcia. - Nachylając się, uszczypnę­ ła go w ramię. 319

Ogarnięty dreszczem, wyciągnął po nią dłoń. Ze śmiechem patrzyła nań wyczekująco. Czuł jej ciepło, żywotność, jakiej mógł tylko pozazdrościć. Przywarł do niej w daremnej nadziei, że ciepło Alanny, głębia jej uczuć mogą pewnego dnia roztopić i jego serce. - Nie mogę odwzajemnić twej miłości. - No... nie. Pewnie nie. - Westchnęła głęboko, przykładając brzytwę do drugiego policzka. - Nie niszcz jednak moich nadziei na przyszłość - powie­ działa. Chyba wierzyła, że jeśli będzie go kochać, to prę­ dzej czy później naturalną koleją rzeczy i on ją poko­ cha. Miał jednak za sobą wiele lat spędzonych w sa­ motności, trudno więc było mu o taką wiarę. Gdyby był dobrym człowiekiem, pozbawiłby ją teraz złu­ dzeń. - Nie jestem dobrym człowiekiem - powiedział to tak do siebie, jak do Alanny. Znowu się roześmiała, tym razem wyraźnie uba­ wiona. Czuł jej zapach, widział powabną szyję. Cie­ kawe, jakim cudem ta kobietka umiała uczynić z go­ lenia tak zmysłową przyjemność. - Powiedziałabym, że jesteś bardzo dobry. - Kokietka. Nie przestając się uśmiechać, otarła resztki mydła z górnej wargi Iana, delikatnym ruchem zgoliła resz­ tę zarostu z jego twarzy. Usunęła pozostałości piany i cofnęła się o krok, by sprawdzić efekt swojej pracy. Czekał na werdykt, jakby opinia Alanny mogła zmie­ nić jego oblicze. - Och... - wydała okrzyk podziwu. Jakby nie mo­ gła się oprzeć, położyła dłoń na jego policzku. Wo­ dziła po kości policzkowej, gładziła podbródek. Masz rację. Jesteś najprzystojniejszym mężczyzną w Brytanii. - Zdjęła mu ręcznik spod szyi, pochylając 320

się, aż ich usta znalazły się bardzo blisko. - Rzecz w tym, że poślubiłabym cię bez względu na twój wy­ gląd. - Naprawdę? - Objął ją. Za plecami usłyszał od­ głos brzytwy upadającej na blat. -Tak. Zważył w myślach te słowa, ich szczerość. Mówiła prawdę. Może nie całą prawdę, ale było jej na tyle dużo, że odparł: - Zawsze myślałem, że gdybym ko­ goś pokochał, mógłbym czynić cuda. - A moim zdaniem całe Fionnaway przesiąkło twoimi cudami. - Pocałowała go delikatnie, potem ocierała się wargami o jego usta. - Podobasz mi się bez brody. - To dobrze. - Rozchylił jej narzutkę i popatrzył na ciało, które pragnął posiąść. - Bo właśnie odkry­ łem, że lubię być golony. Gwałtownie odskoczyła, a on jej nie zatrzymał, nie rozumiejąc, czemu nie chce się doń przytulić. Czyż­ by ją czymś obraził? Może znowu ogarnęła ją nie­ śmiałość? Albo to jakiś kaprys? Ale nie, szamotała się z węzłami na pasku, po chwili zrzuciła okrycie na podłogę. Znowu niebo rozdarła błyskawica, już nie bezpo­ średnio nad ich głowami, lecz nadal dość silnie, by oświetlić jej niepewny uśmiech. Nie musiał już brać siłą, żądać, kusić. Oddawała mu się. Pomyślał, że jest zwykłym łajdakiem, szukającym okazji, jak wszyscy w rodzinie Fairchildów. Lecz mu­ siał mieć Alannę. Przybrał ostentacyjną pozę, zmusza­ jąc ją, by go takiego zaakceptowała. Ona zaś, niczym magiczne lustro, odbijała zupełnie inny obraz. Lepszy. Tym razem postanowił, że on sam będzie dla niej lustrem. Uzmysłowi jej, jak na niego działa i dlacze­ go. Drżącą ręką pogładził ją po biodrze. 321

- Gdybym kogoś pokochał, mógłbym zrobić o wie­ le więcej niż wywołać burzę. Wtedy byłbym zdolny do prawdziwej magii. Kolejna błyskawica, kolejny grzmot. Prąd elek­ tryczny przenikał jego nerwy, gdy łagodnie przesu­ wał palcami po jej ciele. Odrzuciła do tyłu głowę. - Tak. Magia. Powodowany wewnętrzną potrzebą, złożył dekla­ rację, którą zawsze nosił głęboko w sercu. - Gdybym kogoś pokochał, sprawiłbym, że księżyc zaświeciłby pełnym blaskiem w ciemną noc. Że fale uciszyłyby się na wzburzonym morzu. Że woda w oceanie stałaby się przejrzysta jak szkło. Pociągnęła go lekko za włosy. - Jakoś ci wierzę, że mógłbyś tego dokonać. Ucałował jej dłoń, aby poczuła pieszczotę zawartą w jego słowach. - Gdybym kogoś pokochał, tym kimś byłabyś ty. *

Leslie wyciągnął nogi w kierunku ognia. Znowu spuchły. Gdy naciskał skórę nad kostkami, miał wra­ żenie, że naciska wyrosłe ciasto do wypieku chleba. Po palcu zostawało wklęśnięcie, które potem powoli się wypełniało. Ale teraz będzie lepiej. Załatwił już sprawy, wystarczyło teraz wykonać jeszcze jeden ruch, zanim zabraknie na to czasu. Poczuł się pewny siebie. - Natychmiast rozpoczniemy poszukiwania złoża morskich opali - powiedział. Edwin ledwie podniósł głowę znad ksiąg rachun­ kowych majątku Fionnaway.

322

- Będziemy musieli ściągnąć tu górników. Ci miej­ scowi chłopi nie rozpoznaliby złoża, nawet gdyby ugryzło ich w tyłek. Leslie stęknął. Takie właśnie były symptomy jego choroby. Czuł się tak, jakby wciąż gryzły go stare, złamane obietnice. - Nieważne. Jak dostaną w łapy kilofy, zryją do­ kładnie całe wybrzeże. - A może ja nie chcę, żeby zostało zryte. - Edwin odwrócił kartkę w księdze. - Może wolę zrobić to jak należy. Leslie odwrócił głowę. - Zrobisz, co ci każę - rzucił wrogo. - Dlaczego? - Edwin patrzył na niego błękitnymi oczami MacLeodów, tak bardzo podobnymi do oczu Alanny. Nawet nie mrugnął. - Teraz, gdy Alanna wy­ szła za mąż i opuściła dwór, już pan nie sprawuje ku­ rateli. I już pan tu nie rządzi. Ten kretyn mu się przeciwstawiał. Jemu, który to wszystko obmyślił i zrealizował. Leslie chciał za­ czerpnąć głęboko powietrza, by wyrzucić z siebie od­ powiedź, lecz miał zbyt zablokowane płuca. Udało mu się jedynie wycharczeć szeptem: -To tak mi odpłacasz po rym, co dla ciebie zrobiłem? - Powiedział mi pan, że syn jest bękartem. Ta wia­ domość była mi potrzebna, żebym położył ręce na Fionnaway. Bardzo to doceniam. - Edwin prze­ wrócił kolejną kartę i zmarszczył brwi. - Ale patrząc na te liczby, widzę, że już pan to sobie wynagrodził. Zmarnował pan każdego pensa z dochodów, jakie przyniósł majątek. Leslie prychnął tylko, jakby ta strata miała jakiekol­ wiek znaczenie. Byt przecież angielskim arystokratą. - Masz jeszcze dwa kamienie. Sprzedaj je. 323

- Zamierzam to zrobić, aby nająć górników, któ­ rzy porządnie wykonają zleconą pracę. - Edwin wstał, zamykając księgę. - Teraz ja jestem panem Fionnaway, a jeśli pan ma trochę rozsądku, dobrze pan to zapamięta. Leslie roześmiał się, ignorując rzężenie w płucach. To zero sądziło, że przechytrzy Lesliego Fairchilda. Ha, nie udało to się jeszcze żadnemu mężczyźnie. I tylko jednej kobiecie. - A jeśli ty masz trochę rozsądku, zrobisz, co ci każę. - Niby dlaczego? - spytał Edwin, trochę zgaszony tonem Fairchilda. - Ponieważ, gołąbeczku - Boże, jakąż to sprawia­ ło mu przyjemność - poślubiłem matkę Iana na za­ sadzie kontraktu. On wcale nie jest bękartem. *

Jak sploty węża dusiciela, bezlitosne pętle wędrują strumieniem życia, wypaczając każde lustrzane odbicie, pożerając najmniejszą nawet nadzieję. Zło żywi się sa­ mym sobą, rośnie w silę, żerując na strachu i szaleństwie. Magia także przenika wszelkie istnienie. Widać ją w tęczy, słychać w okrzyku kruka, czuć jej smak w każ­ dej prostej potrawie. Jednak, podobnie jak zło, magia może nieść spustoszenie. Za każdym razem, gdy za­ działa, przypomina kamień wrzucony w stojącą wodę. Koła fal rozchodzą się i dotykają wszystkich brzegów. Magia wpływa na wszelkie istnienie, czyni zmiany, ja­ kich nawet najbardziej przewidujący nie są w stanie so­ bie wyobrazić. Zło niszczy, magia oszukuje. Jakaż siła na ziemi tworzy stan równowagi między tymi potężnymi mocami?

324

ROZDZIAŁ

28

Alanna wymknęła się z chaty. Na nogach miała swoje najmocniejsze buty, na szyi naszyjnik z kamie­ ni. Wiatr wciąż wiał, lecz większość chmur rozpierz­ chła się po niebie, zostawiając jedynie smugi, które płynęły wokół zachodzącego słońca. Szła jak mogła najszybciej, z nadzieją, że burza nie wywołała sytu­ acji wymagającej uwagi pastora Lewisa. Chciała go zastać przed kościołem. Tak też było. Stał tam, jakby na nią czekał. Patrzył, jak się zbliża. - Tak myśłałem, że do mnie przybędziesz, milady - zawołał - gdy usłyszałem, że wygnano cię ze dwo­ ru. Zatrzymała się tuż przed nim i ujęła pod boki. - Więc wie pastor, dlaczego tu jestem. Jak zwykle nosił kapelusz z szerokim rondem, ko­ szulę z długimi rękawami, kilt z wzorem MacLeodów. I jak zwykle był dyskretny. - Powiedz mi. - Leslie Fairchild oświadczył, że jego syn jest z nie­ prawego łoża. Jednak pan Fairchild przejawia wszel­ kie oznaki człowieka, który umiera z powodu złama­ nia obietnicy danej selce. - Pochyliła się bliżej. - Czy on kłamie, pastorze? Czy poślubił matkę Iana? - Chodź - wykonał zapraszający gest ręką. Przejdźmy się, a opowiem ci całą historię. Pastor ruszył, lecz Alannę rozczarowanie zatrzy­ mało w miejscu. - Proszę, pastorze, nie chcę wysłuchiwać całej hi­ storii. Chcę tylko wiedzieć, czy byli sobie poślubieni. 325

- Wy, młodzi, jesteście zbyt niecierpliwi. - Nie zwolnił kroku. - Jeśli chcesz poznać odpowiedź, mu­ sisz nieco zaczekać. - Dobrze - podbiegła do niego. - Ale powie mi pastor, prawda? - Jak wiesz, selki mieszkały w tej części Szkocji od niepamiętnych czasów. Tak jak u ludzi, są wśród nich dobrzy i źli, spokojni i dzicy. A więc to dotyczy selków. - Powie mi pastor - rzekła z satysfakcją, chętniej dotrzymując mu kroku. Szli ścieżką, która wiła się wzdłuż klifów, odsłaniając na przemian widoki wciąż niespokojnego morza i pogrążonych w ciszy, rzeźbio­ nych wiatrem skupisk dębów. Słuchała uważnie. - Matka lana, imieniem Muirne, należała do bar­ dziej dzikich selków. Zawsze chciała wiedzieć, co się dzieje na lądzie. W dniu szesnastych urodzin po raz pierwszy się przeistoczyła. - Jak? - spytała Alanna, czekając z zapartym tchem na odpowiedź. Zawsze chciała to wiedzieć, lecz wszelkie pytania dusiła w zarodku. Lecz Lewis wiedział. Teraz już nie miała wątpliwości. - Weszła na skały. Widzisz, tam, tuż nad brze­ giem? - Wskazał miejsce. Zobaczyła czarne kamie­ nie, niemal spłaszczone od wiatru i fal. Niekiedy wi­ dywała na nich wygrzewające się w słońcu foki. Ile z nich było selkami? - Muirne z trudem wydostawała się z ciasnej skó­ ry. Najpierw pojawiła się jej głowa, potem oba ra­ miona. Uwalniała się, jak noworodek z łona matki. To były ciężkie narodziny, po których nastąpił trud­ ny etap przystosowania. Przeciągała się, poruszała palcami u stóp, nogami, chwiała się niczym dziecko, które zaczyna chodzić. 326

W wyobraźni Alanny powstał obraz ciemnookiej, ciemnowłosej piękności, która idzie plażą, zatacza­ jąc się, z każdym krokiem coraz pewniej. W końcu poczuła się na tyle silna, że pokonała klif i ruszyła do wioski. - Miała jakieś odzienie? - A jakież stworzenie przychodzi na ten świat w odzieniu? - spytał. - Lecz ona już wcześniej obser­ wowała ludzi i wiedziała o ich upodobaniu do zakry­ wania ciała. Bez skrupułów ukradła suszące się na sznurze ubranie i weszła między śmiertelników. Oczywiście, mężczyźni z miejsca się w niej zakocha­ li. Była taka piękna i kpiła sobie z nich. Alanna wstrzymała oddech. Raz zakpiła sobie z pana Fairchilda, że nie ma nad nią żadnej władzy. Dostała wtedy za swoje. Pastor spostrzegł jej reakcję. - Tak, wiem, jakie rodzą się z tego kłopoty. Męż­ czyźni czuli się urażeni i pewnego dnia kilku z nich ją pochwyciło. Dręczyli ją, wyzywali od dziwadeł, szy­ kowali się, by zrobić coś więcej, ale wtedy nadszedł Leslie Fairchild. - Musiała być przerażona - powiedziała kwaśno Alanna. - Nie. On wtedy był gościem w Fionnaway, odda­ jąc się popijawom i hulankom z twoim ojcem. Był diabelnie przystojny i tak samo przebiegły. - Uroda już prysła. - Jak każde ziemskie piękno. - Potarł palcem jej policzek. - Dłatego właśnie, Alanno, wszyscy szuka­ my kogoś, kto nas pokocha. Gdy będziesz już zasu­ szona i odrażająca, tak jak ja, poczujesz wdzięczność, że masz Iana. - On mnie nie kocha - odpowiedziała spokojnie, z czego była dumna.

327

- Dzień się jeszcze nie skończył. - Ścieżkę gdzie­ niegdzie pokrywało błoto, w pozostałych miejscach leżały liście. Pastor poślizgnął się. - Więc chcesz wy­ słuchać całej historii, czy też wolisz porozmawiać? spytał lekko poirytowany. Pochyliła się i podniosła grubą gałąź, która odłamała się z któregoś drzewa. Podała ją Lewisowi. - Zamieniam się w słuch. Stanął na chwilę, obejrzał kij, wbił go w ziemię i oparł na nim ciężar ciała. - Wszystkie dziewczęta kochały się w panu Fairchildzie. Korzystał z tego, zażywając wszelakich przyjemności. Już wtedy był złym człowiekiem. Lecz ocalił Muirne, a ona myślała, że jest wspaniały. Co więcej, on ją pokochał ponad wszystko. - Pastorze, ten człowiek w całym swoim życiu nie kochał nikogo bardziej niż siebie. - Tego nie powiedziałem. Myślę, że kochał ją naj­ bardziej jak umiał. - Spojrzał na morze. - Całe lato przychodził na brzeg, błagając ją, by go poślubiła. Muszę przyznać, że kiedyś sądziłem, iż zrobi z niego porządnego człowieka. - Więc wzięli ślub? Westchnął głęboko. -Tak. - Wiedziałam. Wiedziałam! - Z trudem ukrywała swój triumf. - Czy to pastor dopełnił ceremonii. - Tak. Lecz odmówiłem udzielenia im małżeństwa w formie innej niż tylko małżeński kontrakt. Nie ufa­ łem mu. Zaskoczona Alanna powiedziała: - On jest Angli­ kiem. Czy rozumiał znaczenie takiego kontraktu? Pan Lewis znowu ruszył ścieżką. - Wyjaśniłem im bardzo dokładnie, że mogą żyć jak mąż z żoną przez rok, a jeśli po jego upływie zechcą 328

pozostać ze sobą, a ze związku będzie potomstwo, wtedy zostaną sobie zaślubieni na wieczne czasy. Zatrzymała go za rękę. - Czy wyjaśnił pastor warunki, jakie obowiązują przy poślubieniu selka? - Dobrze wiedział o następstwach swego czynu. Muirne była odpowiedzialna i wszystko mu przeka­ zała. Chodźmy tam. - Wskazał kijkiem ścieżkę, któ­ ra odgałęziała się i schodziła w dół do morza. - Ko­ chała go, lecz chyba mu nie ufała. Ten związek był skazany na niepowodzenie. Wiedziałem o tym, za­ nim dobiegła końca pierwsza zima. On nienawidził tych terenów, gdzie szalały sztormy, a ziąb przejmo­ wał tak wielki, że uszy same szukały schronienia pod włosami. Muirne też była nieszczęśliwa. Chciała zobaczyć się z rodziną, lecz selki czekały, aż wróci do morza. On zaś chciał wracać do Londynu. Powie­ działa mu, że nie może tego zrobić. Nie umiałaby żyć w innym miejscu. - I on o tym nie wiedział? - spytała z niedowierza­ niem. - Powiedzieliśmy mu, lecz nam nie uwierzył. Lecz mimo że nie byli szczęśliwi, nie mogli oderwać od siebie rąk, i zanim nadeszła wiosna, nosiła w so­ bie dziecko. - Co nadało mocy prawnej ich małżeństwu. Byli już poślubienie na zawsze. - Tak, a gdy on się dowiedział, powiedział jej, że uda się do Fairchild Manor, by odwiedzić rodzinę, zanim osiądzie na stałe tutaj, na skraju wieczności. Urwał. Nie musiał mówić nic więcej. Alanna wie­ działa, że pan Fairchild uciekł jak szczur, porzucając ciężarną żonę w nadziei, że uda mu się złamać rzu­ cony urok. Wyobraziła sobie, jak bardzo Muirne mu­ siała cierpieć. 329

- Czy była sama, gdy urodziła lana? - Zupełnie sama. - W głosie pastora brzmiał głę­ boki smutek. - Zamieszkali w chatce na klifie, skąd rozpościerał się widok na ocean. To niedaleko stąd. Gdy przyszedł na nią czas, by powrócić do morza, udała się z łanem do Fairchild Manor. Przekazała Iana pod opiekę Lesliego, z prośbą, aby dobrze trak­ tował ich dziecko. Przypomniała mu też, że ma wró­ cić do niej, gdy osiągnie pełnoletność. Doszli do miejsca, gdzie ścieżka zaczęła schodzić w kierunku wybrzeża. Ałanna ruszyła przodem. Na­ chylenie i wąskość ścieżki zmusiły ich do przerwania rozmowy. Wkrótce jednak zeszli na piaszczystą pla­ żę, otoczoną z trzech stron skalami. Zaczekała na niego, a gdy się zbliżył, stwierdziła: - Nie mogę uwierzyć, że pan Fairchild tak głupio postąpił i przybył tu jako mój opiekun. - Trzymanie się z dala w niczym by mu nie pomo­ gło. Nie mogła z tym polemizować, gdyż pastor o wie­ le lepiej niż ona znał wszystkie legendy. - W każdym razie inni, mieszkańcy tych części kraju, gdzie magia zanikła dawno temu... nie wierzą, że to jest możliwe. Myślę, że przybył tu, wmawiając sobie, że przed laty miał po prostu zły sen. Że Mtiirne była naprawdę kobietą, on zaś nigdy nie będzie musiał odpowiadać za złamanie danego słowa. U podnóża klifu leżał suchy blok granitu pośród in­ nych, jemu podobnych. Na nim właśnie przysiadł pa­ stor. - Jednak przekonał się, że jest inaczej, więc te­ raz jest zdesperowany. Przypomniała sobie, jak pan Fairchild wyglądał, gdy zażądał od Iana, by zacząć przekopywać brzeg. - On chyba ma nadzieję, że jeśli zniszczy to wszyst­ ko - wykonała szeroki gest, obejmujący granitowe 330

klify, wybrzeże, morze, aż po linię horyzontu - to za­ klęcie, które zapewnia pomyślność i spokój Fionnaway, zostanie złamane. - Może i będzie. - Patrzył na nią uważnie. Odnio­ sła wrażenie, iż dostrzega w jego oczach połyskujące łzy, - To byłoby niebezpieczne, prawda? Zrozumiała, co miał na myśli. To była dla niej świętość, miejsce, którego ochrona była jej obowiąz­ kiem. - Więc nie mogę czekać z odzyskaniem dokumen­ tu małżeństwa, prawda? Muszę to zrobić natych­ miast, Naprawdę musiała. Tb było dziedzictwo Iana. Nie był bękartem, którego Leslie począł z przypadkowo spotkaną selką na nabrzeżnych skałach. Był z prawe­ go łoża, urodzony z dwojga kochających się ludzi, kochających się przynajmniej przez krótki czas. Wiedziała też, że Ian zabroniłby jej iść. Słyszała determinację w jego głosie, pod którą kryła się naj­ prawdziwsza obawa. Powiedział, że jej nie kocha, ale to nie miało znaczenia. Straciłby swoje prawe pocho­ dzenie z powodu lęku o nią. Straciłby Fionnaway, największe pragnienie swego serca. - Teraz jest odpływ - powiedział cicho pastor - ale niedługo wody zacznie przybywać, zaś ostatnia burza wywołała duże fale. Miał rację. Alanna nie wybrałaby tej chwili, by pły­ wać w morzu. Patrzyła na odległy skalny nawis, pod którym znajdowała się jaskinia. Burza już uci­ chła, lecz jej skutki były wciąż odczuwalne w oceanie. Fale grzmiały tak głośno, że Alanna i pastor musieli podnosić głos, żeby się nawzajem słyszeć. Na grzbie­ cie każdej fali unosiła się piana, efekt wcześniejsze­ go sztormu. Na plaży leżały kawałki drewna i pokru­ szonych muszli. Niektóre morskie stworzenia nie 331

miały szczęścia i nie udało im się uciec przed gnie­ wem oceanu. Gdyby szczęście nie dopisało również Alannie, skończyłaby podobnie jak one. I wtedy, po raz pierwszy, jak sięgała pamięcią, pan Lewis zdjął kapelusz. Miał krótkie, szorstkie i gład­ kie włosy, jak futro foki. Zachodzące słońce uwypu­ klało zmarszczki na jego twarzy. Był już stary, zmę­ czony doglądaniem swego stadka parafian i pełnie­ niem funkcji strażnika przymierza. - Poszedłbym z tobą, lecz byłbym ci bardziej cięża­ rem niż pomocą, - Powiedział to tak, jakby chciał przekonać samego siebie. - Dam sobie radę - zapewniła go. Musiała. Szyb­ ko zdjęła buty i pończochy, zostawiając je na wielkim kamieniu. Poczuła pod stopami zimny piasek. Do jednego z butów włożyła także swój naszyjnik. - Nie mam ceraty, żeby zawinąć ten małżeński kon­ trakt. Sięgnął do sakwy wiszącej na kilcie i wyjął cerato­ wy woreczek. - Pomyślałem sobie, że to może się nam przydać. W środku jest twój akt małżeński. Twój i Iana. - Wiedział pastor, że pójdę, prawda? - Wzięła od niego woreczek i uśmiechnęła się, potem gestem kazała mu się odwrócić. Uczynił to. - Modliłem się do Boga, żebyś tam poszła. Zdjęła przepaskę, i związała sobie nią spódnicę między nogami. Nie był to strój godny prawdziwej damy, lecz nie lubiła też pływać w morzu zupełnie nago. - Będę się modlił o twój szczęśliwy powrót - dodał pastor. - Przyjmę tę modlitwę i dodam do niej moją wła­ sną. - Dotknęła jego ramienia. - Ale pastor zawsze 332

mówił mi, aby modlić się tak, jakby wszystko zależa­ ło od Boga, a pracować tak, jakby wszystko zależało ode mnie. A więc wrócę. Niech się pastor o to nie martwi. Gdy skoczyła między fale, Lewis szepnął: - A teraz, dziewczę, ja pójdę za moją własną radą.

ROZDZIAŁ

29

Ian szedł przez las w kierunku kościoła. Burza uci­ chła, gdy spał. Zachodzące słońce świeciło na gałęzie i liście leżące na ziemi. Słyszał w oddali, jak morze woła jego imię, niczym stęskniony długą rozłąką ro­ dzic. Zignorował to, kierując swe myśli ku Alannie. Kiedy się obudził i zobaczył, że jej nie ma, spochmurniał i postanowił odszukać żonę, przyprowa­ dzić ją z powrotem do domu. Pewnie była zła, że po­ wiedział, iż nie może jej kochać, więc pobiegła gdzieś, by zaleczyć swe rany. A może, co gorsza, obu­ dziła się z myślą, że to przez niego utraciła Fionnaway. Na jej miejscu sam by się wściekł. Pewnie pobiegła do kościoła, żeby rozmówić się z pastorem. Bo dokąd mogła się udać? Przecież nie do Fionnaway. Nikt jej tam nie oczekiwał z otwarty­ mi ramionami. Była młoda, więc jej wybaczył, lecz musiała zrozu­ mieć, że spraw między mężem i żoną nie można wy­ wlekać poza ich związek, nawet jeśli zaufaną osobą 333

jest pastor. Wyjaśni jej to, a ona zrozumie i posłucha. Wyjadą i zaczną nowe życie gdzie indziej... A on zrobi wszystko, co w jego mocy, aby wynagrodzić utratę Fionnaway. Wynagrodzić utratę Fionnaway. Na samą myśl o tym chciaio mu się wyć. Jak mógł zrekompensować taką stratę? Co mógł jej dać w zamian? Jego londyń­ ski dom był zimny i ponury. Raczej przebywał tam, niż mieszkał. Nie miał żadnego zwierzaka, ledwie znał służących. Zupełnie inaczej niż w Fionnaway, gdzie miejsco­ wi ludzie powitali go tak, jakby rozumieli cierpienia, targające jego duszą. Inaczej niż w Fionnaway, gdzie rozpoznał kamienie jako swoich bliskich. Nie jak w Fionnaway, gdzie pewna kobieta uporczywie twierdziła, że go kocha i swoimi słowami stworzyła iluzję ciepła i bezpieczeństwa, tylko dla niego. Nie zwracał uwagi, gdy błoto z wywołanej przezeń burzy teraz kleiło mu się do butów, gdy nieustający wiatr targał mu włosy. Wciąż trawiły go myśli o Alannie. Nie, dom w Londynie to żaden substytut w miejsce jej domu. Tak jak i on nie był właściwym substytutem w miejsce męża, jakiego powinna sobie znaleźć, któ­ ry umiałby ją kochać tak, jak na to zasługiwała. Kłopot w tym, że teraz nie mógł pozwolić jej odejść. Była jedynym światłem na jego długiej, ciem­ nej drodze ku przyszłości. A on znajdzie jakiś spo­ sób, żeby ją uszczęśliwić. Mrugając oczami, stanął na skraju urwiska. Miał przed sobą ścieżkę, która prowadziła prosto na pla­ żę, a za nią w nieskończoność rozciągał się ocean. Znowu usłyszał melodyjny głos matki: - Ian, mój synu... - Nie! - Próbował oderwać się od tego miejsca. Nie mógł się poddać jakiejś magicznej sile. Musiał 334

przyprowadzić żonę, naprawić jej życie i swoje wła­ sne. - Ian - ponownie usłyszał swoje imię, lecz tym ra­ zem głos nie był melodyjny. Nie był nawet żeński. Spojrzał w dół. Na brzegu stał pan Lewis, machając energicznie rękami. - Ian! W samą porę. Zejdź tutaj. Natychmiast. Nie chciał. Chciał trzymać się jak najdalej od zdra­ dzieckiego, spienionego morza. Lecz jeśli Alanny nie było z pastorem, to już nie wiedział, gdzie jej szukać, więc równie dobrze mógł zejść i poprosić go o radę. Wszystkie instynkty go po­ ganiały: musiał znaleźć Alannę. Schodząc, czuł coraz mocniejszą woń ryb i solanki. W ustach poczuł smak soli, ryk fal dzwonił mu w uszach jak dawno zapomniana melodia. Instynk­ townie wiedział, że właśnie zaczyna się przypływ, że wywołany przez niego sztorm rozbudził stwory mieszkające w głębinie, których lepiej było nie draż­ nić, że zmienił ustalony od dawna układ mielizn. Nienawidził tej intuicji, będącej częścią jego osobo­ wości, podobnie jak nienawidził odziedziczonego po ojcu egoizmu. Nie miało znaczenia, że wyrzucił swój pierścień, gdyż nie mógł się wyzbyć zmysłów właściwych tylko seikom. Nie miało znaczenia, że wyparł się ojca, bo zimnego wyrachowania Fairchildów nie dało się zmienić. Chwycił się Alanny jak ostatniej deski ratun­ ku, w nadziei, że jej ludzkie cechy pomogą go ocalić. - Ian. - Pastor chwycił go za koszulę na piersi, gdy tylko mąż Alanny znalazł się na plaży. Kapelusz du­ chownego był tak pognieciony, jakby właściciel moc­ no go wykręcał. Na jego zaschniętych ustach widnia­ ły kropelki krwi. 335

- Ian, musisz jej pomóc. Ian poczuł, jak włosy mu się jeżą na karku. Chwy­ cił starca za ubranie. - Jak to muszę jej pomóc? - Jednak już omiatał wzrokiem horyzont, szukając Alanny. Swojej żony. Popłynęła, tak? Po tym, jak jej zabroniłem. - Zrobiła to, by ocalić Fionnaway. - Jakim sposobem? Czy zamierza odnaleźć nie­ zauważoną do tej pory część przymierza, która mó­ wi, że może poślubić bękarta? - Coś w tym rodzaju. Ianie... Nic chciał słuchać, jak Lewis stara się usprawiedli­ wić jego żonę. Spłynęła na niego potężna fala goryczy. - Więc ryzykuje życie, by odzyskać Fionnaway. - Tak, również dla ciebie - wystąpił z odsieczą pa­ stor. - Chce odzyskać Fionnaway dla ciebie. - Oczywiście. Dla mnie się poświęca. - Prychnął szyderczo. - Raczej dla swojego dziedzictwa. Niech ją diabli! Wiedźma i kłamczucha! - Omiótł wzro­ kiem wzburzone morze. Nie zauważył, by cokolwiek unosiło się na falach. - Jest taka sama jak wszystkie kobiety na całym świecie. Gotowa wyciągnąć ręce po wszystko, co w jej zasięgu, co tylko mogłaby mieć. - No cóż. - Pastor zasznurował usta, jakby poczuł się obrażony. - A co ona ma z tobą? Ian nie umiał na to odpowiedzieć. - Jak długo już tam jest? - spytał ostro. - Zbyt długo. Widziałem, jak nurkuje, aby dostać się do jaskini, lecz nadchodzi przypływ, a ona jeszcze nie wypłynęła. - Wskazał palcem. - Tam. Jaskinia jest pod tą skałą. - Chwycił Iana za ramię. Coś mu­ siało się stać. Ian, musimy ją odnaleźć. - Do diabła z tobą, pastorze. - Przeniósł wzrok na zniszczoną twarz Lewisa. - Jak mogłeś pozwolić jej popłynąć? 336

Duchowny uśmiechnął się słabo. - Sam ją tam wysłałem, chłopcze. Czy jeszcze nie wiesz, kim jestem? Ian ujrzał srebrne iskierki w jego oczach i już wie­ dział. Wydobył całą wiedzę z głębi swej duszy, wydo­ był szacunek dla osoby, która oddała swe życie dla dobra ogółu. - Jesteś selkiem strażnikiem, który pilnuje, by lu­ dzie przestrzegali zapisów przymierza, - Tak. A właśnie w tej chwili twój ojciec i jego po­ mocnik knują plany, by zniszczyć to wszystko dooko­ ła. Nasz dom. Więc skacz do wody i przyprowadź z powrotem lady Alannę. Tylko żywą. Ian nie czekał na ciąg dalszy. Wyskoczył z butów, zerwał z siebie koszulę i wskoczył do morza. Uderzył go przejmujący chłód. Ziąb do szpiku ko­ ści, przenikający z oceanu tak starego i obojętnego, że nic sobie nie robił ze stworzeń rzucających mu wy­ zwanie. Bezlitosne białe grzywacze uderzyły go jak bijąca na oślep otwarta dłoń. Gdy zszedł głębiej, nie­ siony wściekłymi prądami, wokół niego zamknęła się ciemność. Nie tylko ta wynikająca z głębokości. Była to ciemność duchowa, rozbudzony dawny strach, który zaczął go dusić. Dobry Boże! Brakowało mu powietrza. Nie był selkiem, nie umiał oddychać, nie umiał pływać. Nie był trzyletnim chłopcem, który myślał, że morze to jego plac zabaw. Był tylko człowiekiem. Miał ramio­ na, nogi, a matka powiedziała mu, że one nie bardzo nadają się do pływania. Zawzięcie kopał wodę, pró­ bując odnaleźć zbawczą powierzchnię oceanu. W końcu uwolnił się i wyskoczył niczym wieloryb, chwytając powietrze ogromnymi haustami. Po chwili znów zszedł pod wodę, a kolejna fala wepchnęła go w głębię.

337

Znowu wróciła panika, lecz ponownie udało mu się wypłynąć na powierzchnię. Poruszał się w jakimś sza­ leńczym rytmie, na przemian zanurzając się pod fala­ mi, i wyskakując na powietrze. Był jak szczątek rozbi­ tego na morzu okrętu, rzucany przez fale we wszystkie strony, niezdolny kontrolować swoich ruchów... Alanna potrzebowała go, wiedziała o tym, czy też nie. Wyskakując ponad wodę, ryczał z bezsilności. Do licha, przecież jest człowiekiem i nie pozwoli, by to przeogromne, bezlitosne morze kierowało jego przeznaczeniem. I odebrało życie jego żonie. Z nową energią i wytrwałością skierował się ku ja­ skini. Fale wciąż znosiły go na boki, lecz on wciąż myślał: „Alanna, Alanna" i zawzięcie powracał na kurs. Zbliżając się do skały, w której znajdowała się jaskinia, wytężył słuch w nadziei, że usłyszy jej krzyk. Jednak kakofonia rozbijających się fal zagłu­ szała wszystko. Lecz ona tam była. Musiała tam być. Przypomina­ jąc sobie opis jaskini - nawis skalny, pod którym mu­ siała znaleźć właściwą drogę, piaszczysty, suchy ląd w środku - pomyślał, iż z pewnością została uwięzio­ na w środku przez falę przypływu. Miał nadzieję, że to tylko uwięzienie. Modlił się, by nie próbowała te­ raz wypłynąć z jaskini prosto w morze, które nie to­ lerowało najmniejszego błędu. Modlił się. On, który nie wierzył w jakąkolwiek pomoc dla istoty, jaką był sam, teraz błagał o życie dla Alanny. Ona była ludzkiej krwi. Z pewnością więc Bóg go wysłucha. Chciał wpłynąć do jaskini i zarzucić ją oskarżenia­ mi. A potem podziękować Bogu, że żyje. Boże, proszę, spraw, aby ona żyła. Gdy się zbliżył, ujrzał, jak ocean zasysa wszystko niczym zgłodniały potwór. Walczył z falami, obser338

wując powierzchnię morza, szukając śladu małej, ru­ dej głowy, rozglądając się za wejściem do jaskini, do­ kąd zaprowadziła ją zwykła pazerność. Tam! Pieniące się grzywacze schodziły w dół na ty­ le, by odsłonić miejsce, gdzie klif został wyżłobiony prądami oceanu. Tam. Zaczerpnął pełną piersią po­ wietrza i zanurkował pod nadchodzącą falę, pozwa­ lając, by wciągnęła go głębiej pod skalę. Ogarnął go mrok, gdy płynął poniżej nawisu, woda zmieniła się w czarny atrament, który go przerażał. Dookoła wi­ rował wzbijany z dna piach. Poczuł siłę morskiego prądu, gdy skały zostały z boku. Wystraszony, otworzył oczy, lecz sól wywoływała tak silne pieczenie, iż nic nie widział. Mógł jedynie płynąć silnymi pociągnięciami ramion, w nadziei, że ominie kolejne podwodne skały, że odnajdzie wej­ ście, gdzieś przed nim, w górze. Wtem ręka Iana zaplątała się w jakąś gęstwinę. Wodorosty. Nie, chwileczkę. Ponownie wyciągnął ramię. Włosy. Długie, powłóczyste włosy. Chwyciły go ja­ kieś ręce. Alanna. Wychodziła na powierzchnię. Nie tutaj! Jakimś przedziwnym zmysłem zrozumiał, że nie mogą wydostać się na powietrze. Zmiany pod po­ wierzchnią wody musiały sprawić, iż straciła orienta­ cję. Gdyby wynurzyli się teraz, byliby bezpośrednio pod klifem, w pułapce, przygwożdżeni do skały. Szaleńczo zanurzył się głębiej, popychając ją bliżej dna. Tymczasem ona równie szaleńczo walczyła z nim, gdyż brakowało jej powietrza. Proszę cię, kochana, proszę, zaufaj mi ten ostatni raz. Na moment Alannie udało się wywinąć z uchwytu Iana, lecz po chwili, jakby usłyszała jego błaganie, bo 339

zwiotczała. Popchnął ją głębiej, szukając przydennego prądu, który oddalał się od skał ku pełnemu morzu. Znowu poruszyła się spazmatycznie. Wiedział, że za­ czyna przegrywać walkę o życie. Jeśli szybko nie wydo­ stanie jej na powierzchnię, równie dobrze może sam nałykać się morskiej wody i pójść na dno wraz z nią. Wtem coś nacisnęło go silnie. Objął mocniej Alannę, podczas gdy jakiś stwór popychał go od tyłu. Na dół. Na zewnątrz. Do góry. Ian i Alanna wystrzelili na powierzchnię w pro­ mieniach zachodzącego słońca. Wciągając zachłan­ nie powietrze, ujrzał obok siebie wynurzającą się głowę. Gładka, czarna jak u foki głowa o oczach, które rozpoznał. O twarzy, która nie była mu obca. Spłynęła nań tak ogromna tęsknota, że znowu nie­ mal poszedł pod wodę. Sól paliła go w oczy, łecz nie sól morskiej wody, tylko wstrzymywanych przez lata łez. Krzyknął coś, sam nie wiedział co. Wtedy poczuł szamoczącą się w jego ramionach Alannę. Kaszlała, półżywa, lecz nadal walczyła o ży­ cie. Nadeszła wielka fala. Ian uniósł żonę, by pozo­ stała na powierzchni, gdy woda przetoczyła się nad jego głową. Kiedy grzywacz odpłynął, znowu rozejrzał się do­ okoła. Tajemnicze stworzenie gdzieś znikło. Objął Alannę przez pierś i pociągnął za sobą. Brzeg co chwila pojawiał się i znikał, zgodnie z ru­ chem wielkiej wody. Przeklinał swoją wściekłość, która wywołała tę całą burzę, potem pomyślał, w ja­ ki sposób skarci swoją kobietę. Niech ją diabli! Wzbudziła w nim nawał emocji, które wręcz rozdzie­ rały go od środka. Nadchodzący przypływ niósł ich swoją siłą, za co Ian był wdzięczny. Sam nie dałby rady. Płynięcie, pa­ nika, zimno pozbawiły gó sił. 340

Wtedy przypomniał sobie to pchnięcie, które po­ czuł pod wodą. Przecież nie zrobił tego sam. Coś mu pomogło. A raczej ktoś. Dotknął stopami piachu. Stanął na nogach, trzy­ mając Alannę, lecz po chwili fala go przewróciła. Gdy wynurzyli się znowu, bliżej brzegu, zaczęła się krztusić. Tym razem pozwolił, by fale zaniosły ich tak daleko, jak to tylko było możliwe. Gdy poczuł dno, ruszył na czworakach, ciągnąc za sobą Alannę. Ku miejscu ponad linią mokrego piachu, gdzie nie mogły ich dosięgnąć fale. Jak szczątki rozbitego okrętu, leżeli z twarzami na piachu, dysząc ciężko i wypluwając wodę. Kawałki połamanych muszli wbijały mu się w policzek, gdy pa­ trzył na Alannę. Trzęsła się z zimna, jej ciało pokrywa­ ła gęsia skórka, we włosach miała piasek i wodorosty. Ale wyglądała dobrze. Była żywa. Teraz odwróciła głowę i napotkała jego spojrze­ nie. Uśmiechnęła się nieznacznie. Chciwa dziewczy­ na. Czy myślała, że teraz on uwierzy w tę miłość? - Dlaczego to zrobiłaś? - wyrzucił z siebie pytanie. - Zdradziłaś mnie. Uśmiech znikł z jej ust. Oparła się na łokciach i w poczuciu winy spuściła głowę. - Wiem... Mówiłeś, abym tam nie płynęła. - Usia­ dła i odwiązała ceratowy woreczek, jaki miała u pa­ ska. - Ale kiedy ci powiem, co odzyskałam... - Wiem o twoim ukochanym dokumencie! Pastor mi powiedział. Znieruchomiała z wyciągniętą ręką. Patrzył pogar­ dliwie na woreczek. - Więc już nic nie rozumiem. Nie cieszysz się? - Cieszę? - Uniósł się na czworakach i patrzył na nią z urazą tak silną, jaką Demon przejawiał 341

w swoich najdzikszych dniach. - Ja mam się cieszyć? Że moja żona ryzykuje swoje i moje życie dla skraw­ ka papieru i kawałka ziemi? Ale zapewne nie mogę cię za to winić. W końcu ja też uczyniłem wszystko, co w mojej mocy, by posiąść Fionnaway. Lecz ty mnie okłamałaś. Miała czelność udawać zdumienie. - W jaki sposób cię okłamałam? - Powiedziałaś, że mnie kochasz. Opuściła bezwładnie rękę. - Bo cię kocham. - Ale tylko jeśli możesz mieć Fionnaway. Zadarła głowę do tyłu, obserwując go. Obserwu­ jąc, podczas gdy on sądził, że będzie dukała jakieś wyjaśnienia, usprawiedliwienia. Jej spokój sprawił, że stracił pewność siebie, tak jak przed laty, gdy mat­ ka postawiła mu zarzut, że nad sobą nie panuje i jest nieokrzesany. Odwrócił się plecami do Alanny i usiadł, spoglą­ dając na słońce, którego łuk właśnie dotknął hory­ zontu. Po chwili usłyszał, jak przysuwa się do niego. - Ian... Objęła go za ramiona, a przynajmniej za tę część, która była w zasięgu jej ręki. - Kiedy opuścili­ śmy Fionnaway, wiedziałam, a przynajmniej byłam niemal pewna, że twój ojciec skłamał. Szarpnął się, lecz jej ręka pozostała na miejscu. - Za którym razem? - Ostatnim. Gdy powiedział, że jesteś bękartem. Coś chwyciło go za gardło. - Bo nim jestem. - Nie - powiedziała łagodnie. - To nieprawda. Odwrócił głowę i popatrzył na nią uważnie. Nic nie drgnęło w jego piersi. Nie miał nadziei, nie czuł przyjemności, nic, jedynie przekonanie, że ona się

342

myli. Nie było innej możliwości. Przecież cale życie był bękartem. - Pastor ci tego nie powiedział? - Otworzyła cera­ towy worek, odwinęła kilka papierowych zawiniątek, aż końcu znalazła i rozpostarła sztywny kawałek owczej skóry. Podała mu go. - To kontrakt małżeń­ ski twoich rodziców. Nie chciał na to patrzeć. Jeśli kłamała w tej spra­ wie - och, Boże, w tej właśnie sprawie! - on umrze. Uschnie i odejdzie z tego świata. - Ian - pogłaskała go po policzku. - Spójrz. Z ociąganiem skierował wzrok w tę stronę. Tyl­ ko wzrok. Na górze widniały słowa „Akt małżeń­ stwa". - To jest prawdziwe. Dotknij, proszę. Zachęcony jej łagodnym głosem, ujął dokument dwoma palcami i odetchnąwszy głęboko, spojrzał. Na górze był napis „Akt małżeństwa". Data: 5 czerwca 1765. Na dole podpisy. „Leslie Ernest Edward Hyatt Fairchild. Muirne z Selków". Oraz „Wielebny Ranger Lewis". Ręka Iana zaczęła drżeć. - Wszystkie moje modlitwy... - Prawie nie mógł mówić. - Przez te lata wszystkie moje modlitwy nie zostały wysłuchane. A teraz... teraz... - Ale jednak Bóg słucha stworzeń takich jak ty powiedziała z pełną satysfakcją Alanna. Zobaczył jej twarz tuż przed oczami. Wyjęła mu z dłoni dokument. - Lepiej będzie, jeśli go nie zgubimy, prawda? - Tak. - Pozwolił, by go wzięła. - Masz rację. Z oczu popłynęły mu łzy. Wiatr wciąż wiał, choć teraz nieco lżej. Zawinęła akt i wetknęła go do połowy w piasek. - Skąd wiedziałaś? - spytał ochryple. 343

- Leslie mi powiedział. - Szturchała lana, aż objął ją ramieniem. Przytuliła się. - Oczywiście nie do­ słownie, ale to było oczywiste dla każdego, kto się tu­ taj wychował. Nie mógł po prostu odejść od twojej matki. Małżeństwo między człowiekiem i selkiem jest zawierane w obliczu Boga. Tak jak nasze. Przypomnienie w samą porę. - Ślub bierze się na całe życie. Powinni być razem do końca swoich dni, lecz z powodu dzieci, to nie za­ wsze jest możliwe. Więc matka została na lądzie, aby cię wychowywać, a potem zawiozła cię do ojca. Gdy stałeś się mężczyzną, ojciec miał wrócić i połączyć się z matką w morzu. Odwrócił do niej głowę. - W jaki sposób? - To magia selków. - Przecież by się utopił. - Dlaczego? Selki oddychają powietrzem, tak sa­ mo jak my. Po prostu lepiej pływają. - Spojrzała na wzburzone morze. - O wiele lepiej. Odgadnięcie, co się stało, nie wymagało specjalnej intuicji. - Mój ojciec się bał. - Powinien był o tym pomyśleć, zanim poślubił twoją matkę, a potem porzucił i ją, i ciebie. Oskarżała Lesliego bez cienia współczucia. - Ale twój ojciec nie jest jedynym tchórzem, jaki chodził po ziemi, więc wiemy o chorobie, która dotyka lu­ dzi łamiących święte śluby. Czy zauważyłeś, jak ciało twojego ojca błyszczy i puchnie, zupełnie jakby było wyrzucone przez morze na brzeg? Sły­ szałeś, jak on oddycha, jakby miał wodę w 'płu­ cach? Ian przypomniał sobie wizję, jaka kiedyś stanęła mu przed oczami. Leslie wyrzucony na plażę.

344

- On tonie - potwierdziła Alanna. - Tonie w czy­ stym powietrzu. Oczywiście. Leslie umierał z powodu klątwy selków. - Dlatego tak bardzo chciał zniszczyć wybrzeże koło Fionnaway. Myślał, że to odwróci złe czary. - I dlatego nigdy nie pytałam, czy jesteś z prawego łoża. - Potarła głową o jego pierś. - Rozpoznałam ob­ jawy choroby twego ojca i to był dla mnie dowód. Nie będę kłamać, Ian. Fionnaway jest dla mnie bardzo ważne. Nie tylko dlatego, że przysięgłam wobec Boga, że będę chronić majątku przed wszelkim niebezpie­ czeństwem, ale dlatego, że jest on mój. To moje miej­ sce na świecie. Kocham je. Ale myślę, że ty to rozu­ miesz, tak samo jak ja zrozumiałam, dlaczego chciałeś poślubić głupią dziewczynę dla jej dziedzictwa. Więc ona rozumiała. Nigdy nie czyniła mu wyrzu­ tów, nie krzyczała, że chce być kochana za to, jaka jest, a nie z powodu swojej ziemi. Gdy teraz o tym myślał, pewnie była zadowolona, że połakomił się na Fionnaway, gdyż to pożądanie utworzyło między nimi więź, zapewniało, że będzie dbał o majątek tak samo jak ona. - Wcale nie taką głupią - powiedział. - Kiedy pan Fairchiłd zaprzeczył, że poślubił twoją matkę, a ty potwierdziłeś, że to prawda, poczułam się tak, jakbyś mnie zdradził. - Podciągnęła kolana i we­ tknęła pod nie dłonie. - Zrozumiałam jednak, iż nie wiedziałeś, że to był warunek i że z powodu jego nie­ dopełnienia tracimy Fionnaway. I wtedy... wtedy po­ wiedziałeś, że możemy unieważnić nasze małżeństwo. Odchrząknął. - Och, Ian. - Objęła go za szyję i pocałowała w ucho. - Byłeś gotów zrezygnować z Fionnaway, abym ja mogła przejąć majątek. 345

Poczuł się niezręcznie. Zachowywała się tak, jakby dokonał jakiegoś szlachetnego czynu. A on nic takie­ go nigdy nie robił. - Niemal go straciłem. Z niczego nie rezygnowa­ łem. - Pochlebiam sobie, że byłby to dobry sposób, aby zrezygnować także ze mnie. - Mówiła tak, jakby nie mogła powstrzymać uśmiechu. Spojrzał w bok. Faktycznie, uśmiechała się. - Pozwoliłbym ci zatrzymać mnie jako kochanka odparł niechętnie. Wybuchnęła głośnym śmiechem. - Bardzo dziękuję. - Podniosła woreczek i we­ tknęła mu pod koszulę. - To jest dowód twojego po­ chodzenia z prawego łoża, jeśli go chcesz. Sięgnął po omacku ręką. Oczywiście, że chciał. Całe życie tego pragnął i teraz dowiedział się, że nie jest bękartem. Nie powitał jednak tej wieści niekon­ trolowanym wybuchem radości. Był nieufny, zacho­ wywał się jak bękart, za którego wszyscy go uważali. Podpełzła do niego od przodu. Za plecami Alanny huczał ocean, wiatr z wysiłkiem podnosił ciężkie kosmyki jej włosów. Utknęła je za uszami. - Ian, czy tak trudno ci uwierzyć, że cię kocham? Mówiąc ci to, niczego nie zyskuję. Patrzył na nią, siedząc na tle morza, słońca, karmazynowego nieba. Powiedziała, że go kocha. Może naprawdę kochała. Może... - Ja tylko nie rozumiem dlaczego. - Ujął ją za szy­ ję. - Dlaczego ktoś chciałby mnie kochać? - Z tego samego powodu, z jakiego ja kocham Fionnaway - uśmiechnęła się. - Jesteś mój. Pochyliła się, on zareagował podobnie. Ich usta spotkały się, a w tej samej chwili spryskała ich rozbi­ jająca się o brzeg fala. 346

Postawił Alannę na nogi. Pobiegli. Ona się śmiała, a on poczuł, że jego usta same układają się w uśmiech. A myślał, że to już nigdy nie nastąpi. Potarł dłońmi jej zesztywniałe ramiona. - Robi się ciemno. Musimy się rozgrzać. - Tak. - Pozwoliła, żeby ją odwrócił, po czym wska­ zała palcem do góry. - Zobacz, wschodzi księżyc. Istotnie. Srebrzysty sierp światła na fioletowym niebie po wschodniej stronie, Ian patrzył i myślał, czy to jakiś znak. Może symbol nowego życia. Alanna wycisnęła wodę ze spódnicy. - Powiedz, co nas wypchnęło z wody? - Co nas wypchnęło? - Doskonale wiedział, co miała na myśli, ale nie odezwał się, niepewny swych emocji. - W wodzie. - Obserwowała go. - To stworzenie, które nas wydostało na powierzchnię, zanim się uto­ piliśmy. Znowu spojrzał na ocean, na fale, szukając znajo­ mej głowy. . - To zapewne była moja matka. - Zapewne? Przypomniał sobie tę twarz, ten uśmiech. - To była moja matka. - Tak myślałam - powiedziała triumfalnie. - Nie mogła cię uratować, gdy niemal utopiłeś się jako ma­ ły chłopiec, ona zaś miała ludzką postać. Ale uczyni­ ła to teraz. - Tak, zrobiła to. - Jego matka. Całymi latami my­ ślał, że nieodpowiedzialnie zaszła w ciążę, a potem bezmyślnie porzuciła swoje dziecko. Teraz znał prawdę. Poczuł ogromną ulgę, szczęście. - Pewnie poprzednim razem uratował mnie pastor Lewis powiedział bez przekonania.

347

- Pastor Lewis? Ale myślałam, że mówiłeś, że to był... - Urwała, bo nagle prawda do niej dotarła. Z przyjemnością obserwował jej zaskoczenie. - On jest selkiem? - Selkiem strażnikiem. - Tak samo jak strażnikiem ze strony ludzi jest Arm­ strong. To właśnie on... to on sprzedaje opale na wol­ nym rynku. Wspominając jej małomówność co do miejsca po­ bytu Armstronga, spytał: - Dlaczego mi nie powiedziałaś? - Byłeś tak zły z powodu kamieni, no to pomyśla­ łam, że to też cię rozgniewa. Ale on niedługo wróci. - Uśmiechnęła się z satysfakcją. - A wtedy nasza sy­ tuacja znacznie się poprawi. Dotknął przez koszulę ceratowy woreczek. - Pewnie zabrałaś z jaskini nowe kamienie. - Selki tym razem nic nie zostawiły. W jakiś spo­ sób wiedzą na bieżąco o sytuacji w Fionnaway, z pewnością to pastor Lewis ich informuje. Dopóki nie dowiemy się, kto ukradł morskie opale, selki nic zostawią następnych. - A więc gdy rozwiążemy tę zagadkę, znowu bę­ dziesz chciała popłynąć do jaskini. Kopnęła odłupany skrawek muszelki. - Ale nie sama - powiedziała, spoglądając na księ­ życ. - Popłynę z tobą. Pociągała go za ramię, aż na nią spojrzał. - Ale ty się przecież boisz! - Nie bez powodu, jak mieliśmy się okazję przeko­ nać. Jednak bardziej boję się zostać na brzegu i za­ martwiać o ciebie. A więc popłynę z tobą. - Och, Ian... Patrzyła na niego znowu tak, jakby był szlachet­ ną istotą. Pomyślał, że powie coś, zanim zacznie 348

się wygrzewać w blasku jej uznania, jak kot na słońcu. - Więc gdzie jest nasz wielebny plotkarz? - Pastor Lewis? Nie wiem - uniosła brwi. - Nie wiem. - Do diabła - obejrzał uważnie nabrzeżne skały. Czyżby wrócił do morza? - Na zawsze? Na pewno by tego nie zrobił bez po­ żegnania. Myślisz, że coś mu się stało? - Wątpię, żeby taki bystry mędrzec miał wypadek. - Ale jest już stary. Tak mówił. Powiedział, że po­ płynąłby ze mną, ale nie może. A jeśli porwała go fa­ la albo spadł ze skały? Ian nie wiedział dlaczego, ale uderzył go niepokój Alanny. - Idź w tamtą stronę - wskazał ścieżkę - a ja pój­ dę tędy. - Ta droga była dłuższa. On mógł iść szyb­ ciej, poza tym nadchodzący przypływ nie pozostawiał im wiele czasu. Ruszył, zaglądając między głazy u podnóża klifu, szukając najmniejszego choćby śladu szczupłego mężczyzny w kapeluszu z szerokim rondem. Niczego jednak nie znalazł, ruszył więc z powrotem, gdy na­ gle usłyszał krzyk Alanny, stojącej na przeciwległym końcu plaży. Wspięła się na wielkie kamienie i znikła w kominie między skałami. Zaraz też zjawiła się na szczycie, wymachując sza­ leńczo rękami. Po chwili zwinęła dłonie w trąbkę i przyłożyła do ust. - Poznaję go po kapeluszu - zawołała - i po moim kamieniu na piersi, ale... on już nie jest człowiekiem. Ian widział, jak znowu porusza ustami, lecz tym razem jej głos zagłuszyły fale i wiatr. -Co? Tym razem usłyszał ją doskonale. 349

- Ktoś go przebił nożem. Odwróciła się, żeby wrócić do Lewisa. - Nie! - Ian przyspieszył kroku. - Alanno, uciekaj stamtąd! Zobaczył jakiegoś mężczyznę, który wspinał się na skały tuż nad miejscem, gdzie się znajdowała, Ian pobiegł, ale wiedział, że nie zdąży. Krzyknął ostrze­ gawczo. Alanna odwróciła się i podniosła ręce w obronnym geście. Edwin skoczył na nią ze srebrnym nożem, który połyskiwał czerwienią w promieniach zachodzącego słońca.

ROZDZIAŁ

30

- Co ty wyprawiasz? - Alanna krzyknęła na kuzy­ na. Odtrąciła atakującą rękę do góry, po czym sama uderzyła go pięścią w twarz. - Zawsze byłam w sta­ nie cię pokonać. Edwin zachwiał się. Dopiero teraz zrozumiała, co oznacza jego obecność. Miał nóż. Pastor Lewis nie żyt. Zaś Edwin, głupi Edwin, rzucał się na nią. Próbowała uskoczyć w bok, z trudem unikając sza­ rej, podobnej do foki postaci, jaką był teraz pastor. Rozpadlinę otaczały wielkie kamienie. Spódnica Alanny była przemoczona, co spowodowało; że teraz potknęła się i przewróciła. Po omacku szukała cze­ goś ręką. Czegokolwiek. Chwyciła jakiś materiał 350

i potoczyła się. Moment później osłoniła się kapelu­ szem pana Lewisa przed śmiertelnym ciosem Edwi­ na, Ten zaklął i wyrwał jej z ręki poszarpany filc. Znowu podniósł nóż. Usłyszała dobiegający gdzieś z daleka okrzyk la­ na. Niemożliwe, by zdążył przyjść jej z pomocą. Unio­ sła oba ramiona, chroniąc serce. Nagle ktoś inny zaatakował z boku i Edwin padł na kamienie. Z trudem wstała. - Uciekaj! - zawołał Brice. - Uciekaj stąd, Alanno! Zawahała się. Ich dwoje przeciwko Edwinowi. - On nic mi nie zrobi - powiedział Brice. Wgramoliła się na głaz. Tymczasem przez plażę wciąż pędził ku nim Ian. - Prędzej! - zawołała do niego. W tej chwili usłyszała za plecami pełen bólu okrzyk. Odwróciła się. Brice wił się na ziemi, a Edwin stał nad nim z okrwawionym nożem w gar­ ści. Gdy uniósł go ponownie, próbowała wrzasnąć. Lecz wtedy, gdzieś nad nią odezwał się głos: - Edwin, litości. To przecież twój brat! Na ścieżce stała Wilda, trzymając się pod boki. Dyszała ciężko. - Litości! Edwin jeszcze wyżej podniósł nóż. - Edwinie - załkała Wilda. Powoli opuścił broń i ważył ją w dłoni. - Wszedłeś mi w paradę - powiedział do brata. Po chwili znowu ruszył na Alannę. Uciekaj, powie­ działa do siebie w myślach. Edwin próbował ją schwycić, lecz udało mu się złapać tylko jej spódnicę. Upadła, uderzając się moc­ no o kamień. Nie mogła oddychać. Szukała rękami jakiegoś zaczepienia i znalazła szczelinę w skale. 351

Usiłował ją odciągnąć. Wierzgała nogami ze wszyst­ kich sit i kopnęła go. Zakląt siarczyście i stanął tuż przy niej. Usłyszała okrzyk dobiegający z plaży. Edwin uniósł wzrok na pogrążone w coraz większej ciemno­ ści niebo. - Ian - wyszeptała. Edwin wyprostował się, kopiąc ją mocno w żebra. - Zajmę się tobą później - obiecał. Po chwili rzu­ cił się na nadbiegającego Iana. Starała się normalnie oddychać, usiąść, lecz wcze­ śniejsza walka z morzem pozbawiła ją sił. Co gorsza, wiedziała, że Ian ma za sobą jeszcze większy wysiłek. Stracił więcej sit, pokonując fale, biegnąc jej z pomo­ cą, a teraz tarzał się po ziemi z Edwinem. Z jej delikatnym kuzynem, który chciał ich zabić, aby zdobyć dla siebie Fionnaway i zasoby cennych kamieni. Zobaczyła jakiś ruch na ścieżce. - Wildo. Musisz biec po pomoc. Zamiast tego Wilda sama wbiegła na plażę i ruszy­ ła ku walczącym. Co mogła zrobić przeciwko męż­ czyźnie uzbrojonemu w nóż? Lecz ona minęła obu mężczyzn, minęła Alannę, jakby w ogóle ich tam nie było. Wspięła się na głazy, weszła w skalną rozpadlinę i dopadła Brice'a. - Nie umieraj - powiedziała błagalnie. - Wildo, do licha, nie potrząsaj mną - odparł ciężko. Rozpłakała się i położyła sobie jego głowę na ko­ lanach. Poniżej miejsca, gdzie była Alanna, Zan i Edwin szamotali się, zamknięci w makabrycznym uścisku. Kroczące fale coraz mocniej wbijały się w plażę, tłu­ miąc wszelkie inne odgłosy. Wytężyła wzrok w zapa­ dających ciemnościach, usiłowała wstać, jednak zdo-

352

łała tylko ześlizgnąć się z kamienia na ziemię. Usia­ dła, z trudem chwytając powietrze, trzymając się za bok. Każdy oddech sprawiał jej potworne cierpie­ nie. Zebrała się w sobie i oburącz podniosła dość cięż­ ki kamień. Mięśnie wokół żeber odpowiedziały świ­ drującym bólem, lecz udało się jej wstać. Z trudem dojrzała lana leżącego płasko na plecach. Dotykały go i opływały lekko wdzierające się coraz dalej na brzeg fale. Zobaczyła też Edwina, który siedział na nim okrakiem. Jego głowa stanowiła wyraźny cel. Poczuła żądzę krwi. Chciała go zabić. Zagrażał życiu jej ukochanego. Chwiejnie ruszyła ku walczącym. W tym momencie Edwin zamierzył się nożem, lecz Ian oburącz chwycił jego nadgarstek i zaczął go po­ woli wykręcać. Edwin wrzasnął wściekle, wolną ręką uderzając Iana w twarz, lecz ten zignorował ciosy. Twarz Edwina stężała. Nie chciał wypuścić noża, lecz ten w nieunikniony sposób coraz bardziej zbliżał się do ziemi. W końcu Edwin ustąpił. Z głośnym jękiem wypu­ ścił nóż i szarpnął się, aby uciec, a Ian pozwolił mu na to. Podniósł porzucony nóż, a gdy Edwin skoczył na nogi, szykując się do biegu, zawołał do niego: Mięczak. Tchórz! - Bękart] - odkrzyknął Edwin i znowu skoczył na leżącego Iana. W słabym świetle księżyca błysnęło skierowane ku górze ostrze. Lądując na nim, Edwin szarpnął się mocno. Stęknął boleśnie, gdy nóż przebił mu szyję. Alanna in­ stynktownie odwróciła głowę. - Już po wszystkim - powiedział Ian. - Pomóż mi go zsunąć na bok. 353

Rzuciła trzymany oburącz kamień na piasek i pod­ biegła do męża. Ian uniósł lekko leżącego na nim Edwina, zaś Alanna chwyciła go za nogi i bez cere­ monii pociągnęła, aż twarz kuzyna uderzyła o piasek. Ian leżał płasko. Coś było nie tak. - Zranił cię? - spytał Alannę. - Złamał mi żebro. - Przyklękła obok niego. Fale opływały ich dookoła. Przebiegła dłońmi po jego twarzy, szyi, ramionach. Dlaczego Ian nie siada? Próbował się zaśmiać, lecz syknął z bólu, - On mnie zabił. - Co ty mówisz? - zamarła. - Ugodził mnie, gdy skakałem z kamienia. W cza­ sie walki było jeszcze gorzej. - Leżał bezwładnie. Z każdym słowem mówił coraz słabiej - łan... - W końcu znalazła ranę. Małe, głębokie wkłucie w piersi, z którego tryskała krew w rytm bi­ cia jego serca. I nagle przestała tryskać. Tak po prostu. Serce sta­ nęło również. Zamarł oddech. - łan! - Kucnęła, gwałtownie dotykając jego pier­ si, jakby to mogło przywrócić mu życie. - łan! *

W tej samej chwili w Fionnaway Leslie Fairchild opadł ciężko w swoim fotelu. Z jego ust spłynęła strużka słonej morskiej wody. I zmarł. W samotności. *

- Na miłość boską, panienko, co się stało? - Arm­ strong stał na plaży, mroczna sylwetka na tle nieba, gdzie zaczęły się pojawiać pierwsze gwiazdy.

354

Nie myślała, skąd i dlaczego się tam wziął. Powie­ działa po prostu: - Armstrong, on nie oddycha. Pomóż mu. Wszedł z pluskiem do wody, przyklęknął obok niej, odsunął jej dłonie. Lecz ona znów przyłożyła je do rany Iana, żeby powstrzymać krwawienie. Armstrong nacisnął szyję Iana, położył dłoń na je­ go ustach. - Panienko, on nie żyje - powiedział z żalem. Nie mogła tego słuchać. - Musimy go wyciągnąć z tej wody. Wychłodzi się. A ranny nie powinien się wychłodzić. - Tato? - Odezwał się dziewczęcy głos tuż obok. Co mu się stało? - Po chwili wskazała leżące obok drugie ciało. - I jemu? Alanna dojrzała w twarzy dziewczynki te same oczy, lekko lśniące oczy, jakie miał Armstrong, jej oj­ ciec. Wokół rozległy się kroki innych ludzi. - Na litość boską, co tu się wydarzyło? - spytała żona Armstronga. Alanna słuchała gwaru rozmów i zrozumiała, że wydarzenia tego wieczoru ściągnęły na plażę służą­ cych z Fionnaway. Za nimi przyszli rybacy i miesz­ kańcy wioski, tworząc już sporą gromadę. Pełno lu­ dzi... A jednak Alanna czuła pustkę. Przywarła do Iana mocniej, próbując dojrzeć rysy jego twarzy w słabym świetle księżyca. Ian... - zawołała go cicho. - Ian, proszę... Teraz widziała go lepiej. Wydatne rysy jego twarzy. Był taki spokojny. - Co to jest? - spytała pani Armstrong męża ostrym tonem. - Co to jest? Na jego jasną skórę padło światło i odbiło się z po­ wrotem w jej stronę.

355

- To księżyc. Wyglądał tak, jakby mógł się obudzić, gdyby go tylko zawołała. - Ian... - To nie może być księżyc. Teraz jest nów. Widzia­ łam, gdy tu biegłam. - Ian... - Ujęła w dłonie jego twarz i pocałowała. Wyczuła, że jest już zimny. - A cóż innego mogłoby to być? To księżyc... Alanna uniosła wzrok ku niebu. - Jest w pełni. Armstrong popatrzył na nią. Podobnie jak jego żona, córka, a za nimi wszyscy mieszkańcy wioski i rybacy. - Powiedział mi, że jeśli mnie pokocha - oderwa­ ła ręce od nieruchomego ciała Iana - księżyc zaświe­ ci pełnym blaskiem w ciemną noc. Jakby na jej znak, wszyscy spojrzeli w górę, ona także. Księżyc świecił w pełni, spełniając pragnienie jej serca. Lecz za późno. Stała, ogarnięta cierpieniem i żalem. - Powiedział, że uciszyłby fale na wzburzonym morzu. - Wskazała gestem morze, które było spokoj­ ne jak sadzawka w bezwietrzny dzień. - Powiedział, że jeśli mnie pokocha, woda w morzu stanie się przejrzysta jak szkło. Rozległ się szmer głosów, gdy światło księżyca przenikło ocean tam, gdzie leżał Ian. Krąg dobrej widoczności rozchodził się stopniowo we wszyst­ kich kierunkach, ukazując najpierw piaszczyste dno blisko brzegu, potem obejmując skały u pod­ nóża klifu, potem granice zatoki, mielizny, mknące między nimi ławice ryb. I przez chwilę, w znacznie głębszym miejscu, Alanna ujrzała pływające w kół­ kach selki. 356

- Powiedział, że sprawi to wszystko, jeśli mnie po­ kocha - powiedziała łamiącym się głosem. Spuściła głowę, zmiażdżona ciężarem śmierci. Ktoś ostrożnie dotknął jej ramienia i podał chus­ teczkę. Lecz ona nie płakała. Jakżeby mogła? Ból wrył się w nią zbyt głęboko, był jeszcze zbyt świeży. Z trudem łapała powietrze, z trudem myślała. Jak ktoś mógł w ogóle pomyśleć, że byłaby w stanie tak po prostu, banalnie płakać? Nie teraz, gdy Ian już nie żył. Bo on nie żył. Pomruk, gdy go usłyszała, wydawał się tylko iluzją, wytworem wyobraźni, oszołomionej, prostej. Ale po chwili wyczuła drżenie ziemi pod stopami, z każ­ dą sekundą coraz mocniejsze. Z okolicznych klifów zaczął osuwać się żwir i kamienie. Rozbrzmiały za­ niepokojone, podniesione głosy ludzi. - Co to takiego? - spytała męża pani Armstrong. Alanna uniosła głowę. Miała tak wysuszone oczy, że widziała wszystko jakby przez mgiełkę. - Uciekajcie - rozkazał Armstrong. - Zabierz Ellie i uciekajcie. - Chwycił Alannę za ramię. - Ucie­ kaj! - Nawet nie spojrzał, by się przekonać, czy go usłuchała, lecz pociągnął ją w kierunku ścieżki, krzy­ cząc na wszystkie strony. - Uciekajcie, zanim wszyscy zginiemy. Ocean zbuntował się przeciwko woli Iana. Powsta­ ła ogromna fała. Ludzie biegali we wszystkie strony, wrzeszcząc, przywierając do klifu. Pani Armstrong wsadziła Ellie na głaz, gdzie przytuliła ją mocno do piersi, obserwując morze z przerażeniem w oczach. - Nie! - zawołała histerycznie Alanna. Jej wzrok padł na nieruchomo leżącą postać Iana. Usiłowała 357

wydostać się z uchwytu Armstronga. - Musimy za­ brać Iana! Lecz Armstrong nie chciał jej na to pozwolić. Ob­ jął ją mocno i trzymał, odciągając szarpiącą się Alannę jeszcze dalej od morza. Fala złamała się, zakryła Iana i wypełniła całą pla­ żę, wciągając każdego, kto znalazł się w jej zasięgu. Rozległy się przerażone okrzyki, gdy parę osób po kolei traciło grunt pod nogami. Udało im się wstać o własnych siłach lub z pomocą wyciągniętych pomocnie rąk. Armstrong i Alanna stali po kola­ na w wodzie. Trzymał ją, walcząc ze ssącą siłą ustę­ pującej fali. Kiedy woda cofnęła się, wszyscy pozostali na pla­ ży. Wszyscy poza Ianem. Miejsce, gdzie leżał, było teraz puste. - Nie. - Alanna nie mogła w to uwierzyć. Jak one mogły? - Nie, oddajcie mi go. - Wyrwała się z objęć Armstronga, a ten pozwolił jej pobiec. Ogarnięta szaleństwem, wbiegła do morza aż po uda. Woda nie była już przezroczysta, ale wiedziała, że tam są selki, że ją usłyszą. - Oddajcie mi go. To mój mąż. - Zaczę­ ła uderzać otwartą dłonią w wodę. - On jest człowie­ kiem, nie selkiem, zasługuje na to, żeby go pochować w ziemi. Obok mnie. Oddajcie mi jego ciaio. Zbliżył się Armstrong. - Niech panienka tego nie robi - odezwał się żało­ śnie. - Chcę go odzyskać. - Bryzgnęła w niego wodą, aby do niej nie podchodził. Znowu zbliżały się spie­ nione fale. Nie były ani delikatne, ani też oszałamia­ jące swą potęgą, lecz dość duże, wzbudzone burzą. Zachwiała się, odzyskała równowagę. - Chcę odzyskać jego ciało - wyrzuciła z siebie żą­ danie. 358

- Może ocean sam go odda - próbował ją pocie­ szyć Armstrong. - Czasami tak się dzieje. - Ale ja chcę go teraz! - Panienko... - Znowu zapadła ciemność. Pełnia zmieniła się w wąski sierp nowiu. Z trudem widziała twarz Armstronga, ale wiedziała, że tam jest. Nie chciał jej znowu zatrzymać siłą, nie chciał zostawiać jej samej, jednak drżał, bał się o nią. Ona zaś nie odczuwała strachu. Czego miałaby się bać? Ian już nie żył. Lecz gdzieś w głębi usłyszała cichy głos, który ją łajał. Mówił jej, że jest panią, ma obowiązki, obo­ wiązki wobec Armstronga, jej osobistego strażnika. On miał żonę i dziecko na plaży, a w domu kolejne dzieci. Rodzina martwiła się o niego. Nawyków wy­ robionych przez całe życie nie dało się tak łatwo zi­ gnorować. Odwróciła się więc teraz od tego złodzieja-oceanu i wyszła na ląd. - Musimy przenieść ciało pana Lewisa do morza. - Mówiła niemal normalnym głosem, jak przystało na panią tych włości. - Tak, panienko. - Brice nie żyje? - Żyje, panienko. - Armstrong wskazał drżącym palcem w kierunku plaży. Ujrzała dwie kulejące postacie zmierzające ku ścieżce. Zatrzymała się, stojąc jeszcze po kostki w wodzie. Po sposobie, w jaki Wilda trzymała Bri­ ce'a, w jaki on się na niej opierał, widać było, że najgorsze mają już za sobą. Dziedzic MacLeodów stanie na małżeńskim kobiercu, gdy tylko zaleczy rany. Odwróciła głowę. Była teraz panią Fionnaway. Musiała im pomóc, lecz nie musiała na nich patrzeć. 359

- Wybierz dwóch najsilniejszych mężczyzn, niech poniosą Brice'a. Sam nie da rady wejść na klif. - Fa­ le obmywały jej łydki, po czym cofały się. - Edwin uderzył go nożem. - Edwin? - Armstrong nie mógł w to uwierzyć. - Iana też zabił. - Więc to drugie ciało to był Edwin? Ruszyła dalej w stronę brzegu. - Czy jego też zabrała fala? Armstrong rozejrzał się. - Nie widzę go. Odwróciła się, stając bokiem do pełnego morza. - Jego mi nie oddawajcie - powiedziała do selków. Ludzie kręcili się po plaży, rozmawiając cicho. Ci bardziej przemoczeni, z dziećmi, zaczęli zabierać się do powrotu. Alanna wiedziała, że niedługo ścieżka będzie pełna ludzi. Wrócą do domów, położą się do swoich łóżek. Razem. Wszyscy będą razem. Ze swoimi rodzinami, z ukochanymi. Tylko nie ona. Podeszła do dużego kamienia i usiadła ciężko. Zno­ wu poczuła ból w żebrach. Wcześniej nie zwracała na to uwagi, lecz teraz ból nie ustępował. Był jednak o wiele mniejszy od cierpienia, jakie czuła w sercu. Było ciężkie jak z ołowiu. Oparła się o skałę. Ni­ gdy wcześniej o tym nie myślała, ale to wyrażenie by­ ło nie tylko wyświechtanym zwrotem. Było jak naj­ bardziej prawdziwe. Czuła się tak, jakby serce całym swoim ciężarem ciągnęło ją ku ziemi, bijąc powoli, zgniecione potęgą ogromnego żalu. Jej rozum wie­ dział, że Ian nie żyje. Była pewna, że wkrótce zrozu­ mie to również jej serce. - Panienko, zimno już i ciemno. Powinniśmy wra­ cać do Fionnaway. 360

- Idź. - Wbiła pięty w piasek i odprawiła Armstronga machnięciem ręki. - Zaraz przyjdę. - A więc i ja tu zostanę. Usłyszała niepewność w jego głosie. W końcu był strażnikiem, odpowiedzialnym zarówno za nią, jak i za kamienie. Lecz nie miał powodu do obaw. Pani majątku Fionnaway znała swoje obowiązki. - Chcę pobyć sama. - To chyba nie jest rozsądne. - Tylko chwilę tu posiedzę. - Spojrzała na jego le­ dwie widoczną sylwetkę. Z trudem panowała nad wzbierającą w niej żałością. - Wracaj do domu, do rodziny. Oni bardziej cię potrzebują niż ja. Ten udawany spokój musiał go przekonać, gdyż skłonił się i odszedł. Po chwili wrócił, niosąc koc, który komuś zabrał, i okrył nim ramiona Alanny. Obok postawił jej buty. - Dziękuję ci - powiedziała słabo. Koc miał woń wilgotnej wełny, lecz dobrze chronił przed wiatrem. Owinęła się szczelnie. Ostatnie niespokojne szepty zanikły w oddali, odeszły. Wszystko odeszło.

ROZDZIAŁ

31

Była zupełnie sama. Patrzyła w ocean, próbując cokolwiek zrozumieć. Tak wiele mu zawdzięczała. Fionnaway: kamienie, przymierze. Wszystko, co było związane z jej pochodzeniem, miało swoje początki w morzu. 361

A teraz morze upomniało się o zapłatę. Miała swój majątek, który tyle dla niej znaczył. Była panią Fionnaway. Miała przed sobą dni pełne pracy, zmar­ twień, radości, spełnienia. I wszystko będzie robiła sama. Sięgając po buty, wytrząsnęła skarpety. Na piasek upadł naszyjnik. Podniosła go i patrzyła tak, jakby ni­ gdy przedtem go nie widziała. Nikt nie został, by podarować jej runiczny kamień na urodziny. Pastor Lewis zabrał ten, który wybrała sobie wczoraj. Widziała kamień na jego pokrwawio­ nej piersi. Rozpoznała go. Tam był napis oznaczają­ cy śmierć. A więc pastor poświęcił się dla niej. Podobnie jak Ian. Nałożyła naszyjnik, czując przez skórę chłód ka­ mieni. Czy ci mężczyźni nie rozumieli, że samotność bę­ dzie zżerać jej duszę, aż zostanie tylko pusta skorupa? Już wcześniej żyła w odosobnieniu, kiedy mieszkała w chacie wiedźmy, lecz wtedy żywiła się nadzieją. Teraz nie miała nic. Wbiła palce w piasek, podniosła garść, ugniatała w kulkę. Niektórzy pewnie powiedzieliby, że bez la­ na łatwiej jej będzie wykonywać obowiązki. W końcu przecież był cynicznym egoistą, który chciał, by wszystko działo się według jego uznania. Zacisnęła pięść, piasek przestał sypać się między palcami. Ale Ian jej także potrzebował. Jej ciepła, śmiechu, miłości. Dowodem na to był jego ostatni, wspaniały gest. Spojrzała na srebrny księżyc, który tymczasem za­ wędrował wysoko na niebie. Ona jego też potrzebowała. Dobry Boże, potrze­ bowała go teraz. 362

Załkała. Z jej gardła wydostał się pierwszy szloch, po nim drugi, trzeci. Pragnęła Iana. Łzy spłynęły po policzkach Alanny. Poczuła ból w trzewiach, pa­ lenie w płucach. Chciała, by ukochany przytulił ją mocno, a tymczasem otaczała ją obojętna, szkocka noc. Była przesiąknięta smutkiem, którego nie ogra­ niczały teraz konwencje zachowania ani dyskrecja. Nikt jej nie słyszał, nie dbał. Cierpienie wbijało się w nią tępą krawędzią swego ostrza. Do chwili, aż usłyszała dobiegający gdzieś z dale­ ka kobiecy głos, -Alanna. Alanna. Otarła łzy, rozejrzała się gwałtownie. To jej matka. Głos był podobny do jej matki. - Alanna. Tutaj. Wpatrywała się w ciemne fale. Czy ktoś tam był? Po omacku oparła się ręką o skałę za plecami i wstała. Coś tam było. A może ktoś? Tak, w kierun­ ku brzegu, pojawiając się co chwila między falami, zbliżała się głowa. Twarz była urzekająco piękna. Lecz teraz całą uwagę skupiła na dużym przed­ miocie, który stworzenie pchało przed sobą. -Ian. To nie była jej matka, lecz matka Iana. Muirne przyprowadziła swojego syna. - Ian! - krzyknęła przeraźliwie Alanna, odrzuciła koc i pobiegła. Po chwili przedzierała się już przez fale, które bryzgały na nią wodą, zwalniały jej bieg. Jednak niezłomnie, chwiejnym krokiem, przedziera­ ła się dalej. Ian podpłynął do niej sam, wciąż odziany w spodnie. Chwyciła go. Czy żyje? Czy selki znaną sobie magią wyrwały go ze szponów śmierci? - To cud - powiedziała na głos. - Jeszcze jeden cud. 363

Wciągnęła go na brzeg, na piasek, uklękła obok, dotknęła... Był nieżywy. Ciągle nieżywy. - Proszę... - Pogładziła Iana po twarzy. - Proszę, tak bardzo cię potrzebuję. - Chwyciła jego dłonie, do­ tknęła piersi. Rana zagoiła się, pozostała po niej jedy­ nie cienka linia, która jarzyła się delikatnie. Selki umiały robić takie rzeczy. ~ Ian, wróć do mnie, proszę. Przedtem prosiła o jego ciało, ale tak naprawdę pragnęła, aby ożył. Chciała, żeby selki zabrały go w głębinę i tam zadziałały swoją magią. Jednak nie zrobiły tego. Nie mogły. Ponad naj­ większą magią królowała śmierć. Teraz więc miała Iana i to posiadanie było niemal gorsze od jego braku. Kiedy nie było go przy niej, mo­ gła się jeszcze łudzić. Lecz złudzenia nie miały racji bytu, gdy trzymała go w objęciach, widziała martwe rysy twarzy, wiedziała, że już nigdy się do niej nie uśmiechnie, by zwabić ją do swego łóżka. Nie zmarsz­ czy czoła, nie zabroni wykonywać obowiązków. Nic spojrzy na ziemię z tęsknotą wygnańca w oczach. Nie wywoła snów i marzeń, nie sprawi, że się spełnią. Łzy Alanny padały na Iana, połyskując w słabej poświacie. - Kocham cię. - Usłyszała wołanie morskich pta­ ków, które gniazdowały w skalach ponad plażą. Tak jak jej lan kazał, przypomniała sobie tamten dzień na łące. Szorstką wełnę koca, zapach zgniecionej tra­ wy, chmury płynące przez błękitne niebo. Kazał jej słuchać, patrzyć, każdym zmysłem chłonąć jego spo­ kój. Nie mogła tego zapomnieć. Ale teraz on będzie z nią zawsze, lecz jedynie w myślach. Położyła głowę na piersi Iana, przywarła wilgot­ nym policzkiem do jego chłodnego ciała. - Zawsze będę cię kochała. 364

Usłyszała jakiś dźwięk, gdzieś z dołu. Przestała łkać. Nic. Serce Iana milczało. To tylko jej własna tęsk­ nota. Lecz nagle... świst... lekkie drgnięcie. Uderzenie. - Ian? - Wstąpiła w nią nadzieja. Desperacja do­ dała sił. Wstrzymując oddech, przystawiła ucho do mostka Iana. Nic. - Błagam cię, Boże. - Gdyby żarliwa modlitwa mo­ gła wskrzesić człowieka, wtedy łan z pewnością by ożył. - Możesz to zrobić, Ian, wróć do mnie! - Poło­ żyła dłoń na zesztywniałych ustach. - łan! - Spłynęła na nią frustracja. Zaczęła klepać go dłonią po piersi. I nagle poruszył się. - Proszę... - krzyknęła, pocierając go mocno. Bła­ gała Iana, Boga, samą miłość. Wzdrygnął się. Czyżby wiara Alanny została na­ grodzona? Ruszał się. A więc żył! Ogarnięta euforią, lecz także lękiem, że jego życie wciąż wisi na włosku, wstała. - Czy jest ci zimno? - Pobiegła po koc i przykryła Iana. Oddychał. Słabo, ale oddychał. - Musisz wyjść z wody. - Pieściła jego twarz, włosy, uniosła krawędź koca i zdumiała się, jak bardzo była przesiąknięta. - Nie, zaczekaj. - Był jak niemowlę, a ona oczekiwała, że zaraz wstanie i pójdzie za nią. Co za niedorzeczność. - Wydostanę cię. Nic nie rób. Zamrugał, gdy chwyciła go za ramiona, potrząsa­ jąc mocno, zaraz jednak padła na kolana, gdy żebra odpowiedziały ostrym bólem. Trzymając się za bok, zwalczyła cierpienie. Kiedy otworzyła oczy, obserwował ją. 365

Poruszył bezgłośnie ustami. - Jeszcze raz - zachęciła go. Pomyślała przez chwi­ lę, że chyba zwariowała, ale dotknąwszy czoła lana, przekonała się, że nie. - Ocaliłaś mnie - wyszeptał słabo. Czy to ona go ocaliła? Prawie się roześmiała. A cóż takiego dokonała? Jedynie krzyczała, płakała, kochała, poprzez nieprzekraczalne drzwi śmierci. - To nie ja - odpowiedziała także szeptem. - Ty pomogłaś mi pokonać ostatni kawałek drogi. - Uniósł rękę i poruszył palcami. Chwyciła ją szybko. - Mam na twarzy twoje łzy. Twoją miłość. Nie mogła już powstrzymać dalszego potoku łez. - Możesz się ruszać? Co za głupie, niekonsekwentne pytanie. A tyle rzeczy chciała mu powiedzieć. - Oczywiście. - Podparł się na łokciach. - Widzisz? - Jesteś w wodzie. Koc przemięka. Sycząc z bólu, powoli zaczął pełznąć w stronę pla­ ży, a ona stała nad nim i chciała pomóc, lecz nie wie­ działa, czy powinna. - Przepraszam. - Padł na plecy. - Jestem słaby. - Oczywiście, że jesteś słaby. Nigdy dotąd nie umie­ rałeś. - Pochyliła się. - Pomogę ci usiąść. Wiedziała, że to naprawdę on, Ian, przywrócony do życia, gdy wykorzystał ich bliskość, by ująć twarz Alanny w swoje dłonie. - Alanno, czy widziałaś księżyc, wiatr, morze? Czy zrozumiałaś, co to znaczy? Miała ściśnięte gardło. Mogła tylko kiwnąć głową. - Kocham cię. Jesteś częścią mnie, tym, co we mnie najlepsze. Nie mógłbym cię zostawić. - Bogu dzięki - szepnęła. - Tak. Bogu dzięki. Mojemu Bogu. - Przyciągnął ją do siebie, objął, przytulił. Tak po prostu. 366

To było jedyne miejsce na świecie, gdzie pragnęła być. Syciła się jego ciepłem, oddechem, biciem serca, tak samo jak on sycił się nią. Powoli zaczęła odczu­ wać słoną bryzę, zimny piasek pod nimi, huk fali uderzającej w przybrzeżne skały. Nie chciała stąd odchodzić, lecz wiedziała, że Ian powinien odpocząć przy kominku. - Powinniśmy już iść. - Tak. Alanno? - Słucham? - Najpierw pomogła mu usiąść, potem wstać, podtrzymując, gdy odzyskiwał równowagę. - Zobacz, co przyniosłem. Spojrzała na jego wyciągniętą dłoń. Na środko­ wym palcu miał pierścień. Swój pierścień. Ujęła go, podniosła do ust i pocałowała. - Na ten pierścień złożyłam moje prawdziwe małżeńskie śluby. Cieszę się, że go znowu widzę. - I ja cieszę się, że go odzyskałem. I coś jeszcze. Sięgnął do kieszeni spodni, wyciągając ceratowe za­ winiątko. Otwierając je, powiedział: - Nadstaw ręce. Wysypał na jej dłonie połyskujące morskie opale. Ogrzane ciepłem Alanny, zaczęły się zmieniać, pojąśniały, promieniały radością. Jej radością. - Oto są - rzekł z satysfakcją. Spojrzała na niego z uśmiechem, lecz on skierował wzrok ku morzu. Poszła jego śladem i zrozumiała, że to nie o ka­ mieniach mówił. Na falach widać było wystające gło­ wy. Selki. Dziesiątki selków. Pomachał im ręką. - Przybyły tu, aby nam pogratulować. Usłyszała niesione wiatrem ich ciche okrzyki wśród nich jeden niezwykły głos. Głos Muirne. 367

Ian też ją usłyszał i uśmiechnął się. Po chwili objął Alannę i przytuleni ruszyli w stronę klifu. - Chodź, kochana. Wracajmy do Fionnaway. Wra­ cajmy do domu. *

Ogromne, niespokojne, przytłaczające morze wbija się w zachodnie wybrzeża Szkocji Fragmenty lądu wdzierają się w wodę, w poszukiwaniu wieczności, jed­ nak przegrywają z ogromną siłą fal Wiatr unosi kropel­ ki aż ku wyżynom, gdzie stojące kamienie spowija mgła, niczym jedwab okrywający najpiękniejszą kobietę. Tam gdzie ląd spotyka się z morzem, znajduje się miejsce wy­ jątkowo urocze, zamieszkane przez ludzi i selki Niektórzy umierają. Inni żyją. Są tacy, którzy giną z powodu złamanego słowa. Innym ratuje życie miłość. Jednym z nich jest mój syn imieniem Ian. Ma coś, czego ja nigdy nie mogłam odnaleźć. Przyjaciela i ko­ chanka. Dał mi to, za czym zawsze tęskniłam. Córkę, bardzo drogą memu sercu. Alannę. Widzę w ich życiu sześć dziewcząt i chłopca, pierw­ szego chłopca urodzonego w tej gałęzi MacLeodów. Widzę dostatek, bogactwo, szczęście. A przede wszyst­ kim widzę długie życie i wieczną miłość. Czegóż łepszego matka mogłaby życzyć swoim dzie­ ciom? Muire z Selków, sierpień 1800.