Chudszy - Stephen King (pdf)

O książce Tytuł oryginału: THINNER

GROZA POŁĄCZONA Z WISIELCZYM HUMOREM MROŻĄCA KREW W ŻYŁACH OPOWIEŚĆ O CZŁOWIEKU, KTÓRY PADA OFIARĄ CYGAŃSKIEJ KLĄTWY Billy Halleck jest ucieleśnieniem amerykańskiego snu. Przykładny mąż, kochający ojciec, wzięty adwokat. Gdyby nie poważna nadwaga zagrażająca jego zdrowiu, należałby do tych nielicznych szczęśliwców, którzy nie mają żadnych problemów. Wszystko się zmienia, kiedy wracając samochodem z przyjęcia, potrąca Cygankę. Mimo że kobieta umarła, wyrok sądu jest uniewinniający. Czyżby przebiegłemu prawnikowi znowu się udało? Nie tym razem. Stary Cygan, oburzony orzeczeniem sądu, patrząc na Billy’ego, szepcze tylko jedno słowo: CHUDSZY I wtedy się zaczyna. Na podstawie powieści powstał film pt. „Przeklęty” w reżyserii Toma Hollanda

STEPHEN KING Wybitny pisarz amerykański, nazywany Królem Horroru, został w 2003 r. uhonorowany prestiżową nagrodą literacką National Book. Światową sławę przyniosła mu wydana w 1973 r. powieść Carrie. Kolejne utwory – powieści, zbiory opowiadań i komiksy – opublikowano w setkach milionów egzemplarzy i przełożono na kilkadziesiąt języków. Są wśród nich tak znane książki, jak: Lśnienie, Sklepik z marzeniami, Bastion, Zielona Mila, Desperacja, Komórka, Uciekinier, Pod kopułą, Czarna bezgwiezdna noc, To, Cujo, Pan Mercedes, Znalezione nie kradzione i ośmiotomowy cykl fantasy Mroczna Wieża. Proza Kinga należy do najczęściej ekranizowanych, a wśród reżyserów, którzy podejmowali się tego zadania, znaleźli się Brian de Palma, Stanley Kubrick czy David Cronenberg. Pod pseudonimem Richard Bachman King opublikował siedem powieści. Na podstawie Pana Mercedesa – odznaczonego Edgar Allan Poe Award dla najlepszego kryminału 2014 r. – powstaje miniserial w reżyserii Jacka Bendera (twórcy Lost).

Tego autora w Wydawnictwie Albatros ROSE MADDER DOLORES CLAIBORNE GRA GERALDA DESPERACJA REGULATORZY SKLEPIK Z MARZENIAMI BEZSENNOŚĆ ZIELONA MILA MARZENIA I KOSZMARY KOMÓRKA CZWARTA PO PÓŁNOCY CHUDSZY TO BASTION OCZY SMOKA PO ZACHODZIE SŁOŃCA CZTERY PORY ROKU UCIEKINIER CZARNA BEZGWIEZDNA NOC CUJO PODPALACZKA ROK WILKOŁAKA MROCZNA POŁOWA WOREK KOŚCI DZIEWCZYNA, KTÓRA KOCHAŁA TOMA GORDONA NOCNA ZMIANA ŁOWCA SNÓW OSTATNI BASTION BARTA DAWESA BLAZE

PAN MERCEDES ZNALEZIONE NIE KRADZIONE MROCZNA WIEŻA ROLAND (oraz SIOSTRZYCZKI Z ELURII) POWOŁANIE TRÓJKI ZIEMIE JAŁOWE CZARNOKSIĘŻNIK I KRYSZTAŁ WIATR PRZEZ DZIURKĘ OD KLUCZA WILKI Z CALLA PIEŚŃ SUSANNAH MROCZNA WIEŻA Powieści graficzne MROCZNA WIEŻA NARODZINY REWOLWEROWCA DŁUGA DROGA DO DOMU ZDRADA UPADEK GILEAD BITWA O JERICHO HILL POCZĄTEK PODRÓŻY Wkrótce SIOSTRZYCZKI Z ELURII BITWA O TULL Wyłącznie jako audiobook i e-book Stephen King, Joe Hill W WYSOKIEJ TRAWIE

Stephen King, Stewart O’Nan TWARZ W TŁUMIE

Rozdział 1

111

— Chudszy — szepnął stary Cygan z gnijącym nosem, patrząc na Williama Hallecka, który razem ze swoją żoną Heidi opuszczał gmach sądu. Tylko to jedno słowo, przesłane wraz z ciepłym, przesyconym duszącą słodyczą oddechem. Zanim Halleck zdążył się odsunąć, Cygan wyciągnął rękę i zgiętym palcem dotknął jego policzka. Jednocześnie rozchylił usta jak brzegi rany, ukazując parę poczerniałych pieńków zębów oraz czarnozielone dziąsła. Pomiędzy nimi przesuwał się język, który po chwili dotknął jego uśmiechniętych gorzko ust. — Chudszy. Wspomnienie to powróciło do Billy’ego Hallecka bardzo wyraźnie, kiedy o siódmej rano stanął na wadze z ręcznikiem przewiązanym wokół bioder. Z dołu dochodził zapach bekonu i jajek. Zawsze musiał się pochylać, aby odczytać wskazania wagi. Teraz jednak musiał pochylić się jeszcze bardziej. Był potężnym mężczyzną, zbyt potężnym, jak mawiał doktor Houston. „Pamiętaj, Billy — powiedział mu przy okazji ostatnich badań — mężczyzna taki jak ty wkracza do krainy zawału w wieku trzydziestu ośmiu lat. Powinieneś trochę schudnąć”. Ale tym razem wieści były pomyślne. Zrzucił kilogram — ze 112 do 111. Kiedy ostatnio odważył się stanąć na wadze i spojrzeć na podziałkę, wskazówka zatrzymała się na 123 kilogramach, jednak wtedy był w spodniach i miał w kieszeniach trochę drobnych, nie wspominając już o kluczach i szwajcarskim scyzoryku. A poza tym ta waga w łazience na górze nie była zbyt dokładna, zawsze wskazywała za dużo. Był o tym święcie przekonany.

Z okresu dzieciństwa w Nowym Jorku zapamiętał, co mówiono o Cyganach — że mają dar przepowiadania przyszłości. Może to prawda? Próbował się roześmiać, ale nie bardzo mu się to udało. Jeszcze za wcześnie na żarty z Cyganów. Na pewno wraz z upływem czasu wszystko się wyjaśni. Teraz jednak na myśl o Cyganach czuł dziwne ssanie w żołądku i w głębi serca miał nadzieję, że już nigdy nie spotka żadnego z nich. Od tej pory będzie unikał jak ognia chiromantów i plansz Ouija umożliwiających porozumiewanie się z duchami. Jeżeli to prawda. — Billy! — zawołała z dołu Heidi. — Idę! Ubierając się, zauważył z niesmakiem, że pomimo spadku wagi spodnie nadal są za ciasne. Miał teraz w pasie 107 centymetrów. Rzucił palenie dokładnie minutę po północy, kiedy zaczął się Nowy Rok, ale zapłacił za to wysoką cenę. Zbyt wysoką. Zszedł na dół niekompletnie ubrany, z rozpiętym kołnierzykiem i krawatem zarzuconym wokół szyi. Linda, jego czternastoletnia córka, wyszła właśnie z pokoju, zamiatając spódnicą i wymachując końskim ogonem, który tego ranka przewiązała atłasową wstążką. Pod pachą trzymała książki. W drugiej ręce miała dwa puszyste pompony cheerleaderek — znak przynależności do drużyny — i wywijała nimi od niechcenia. — Cześć, tato! — Miłego dnia, Lin. Usiadł przy stole i wziął do ręki „The Wall Street Journal”. — Dzień dobry, mój drogi — powiedziała Heidi. Położył gazetę obok obrotowej tacy i uśmiechnął się do niej. Postawiła przed nim śniadanie — dymiącą górę jajecznicy, angielskie maślane bułeczki z rodzynkami i pięć plasterków kruchego wiejskiego bekonu. Usiadła naprzeciw niego w kąciku śniadaniowym i zapaliła vantage’a. Styczeń i luty przeżyli w napięciu — było za wiele „dyskusji”, które wprawdzie zapobiegały gwałtownym kłótniom, ale zamieniały ich noce w samotną udrękę. W końcu jednak odnaleźli spokój: ona przestała

narzekać na jego nadwagę, a on nie wymawiał jej, że za dużo pali. Dzięki tej ugodzie wiosna minęła całkiem znośnie. Poza tym sprzyjały im okoliczności: Billy dostał awans i przystąpił do spółki Greely, Penschley i Kinder, matka Heidi wreszcie spełniła swoją groźbę i powróciła do Wirginii, a Lindę przyjęto do drużyny cheerleaderek, co okazało się błogosławieństwem dla Billy’ego, bliskiego załamania nerwowego z powodu jej ciągłych histerii. Wszystko układało się wspaniale. I wtedy w mieście pojawili się Cyganie. Chudszy — powiedział stary Cygan. Co, u diabła, działo się z jego nosem? Syfilis? Rak? A może coś jeszcze bardziej złowrogiego, na przykład trąd? Dlaczego nie przestaniesz o tym myśleć? Dlaczego to ci wciąż nie daje spokoju? — Nie możesz przestać o tym myśleć, prawda? — odezwała się Heidi tak nagle, że Billy omal nie zerwał się z krzesła. — To nie była twoja wina. Tak orzekł sędzia. — Nie myślałem o tym. — No to o czym? — O „Journalu” — odparł. — Piszą, że w tym kwartale znów odnotowano spadek liczby przedsiębiorstw budowlanych. Nie jego wina. Przecież tak orzekł sędzia, prawda? Sędzia Rossington. Dla przyjaciół Cary. Dla przyjaciół takich jak ja, myśli Billy. Rozegrałem z Carym Rossingtonem sporo partyjek golfa. Dobrze o tym wiesz, Heidi. Na naszym sylwestrowym przyjęciu przed dwoma laty, kiedy zacząłem myśleć o rzuceniu palenia, ale nie mogłem się na to zdobyć, kto złapał cię za twoje śliczne cycki podczas tradycyjnych noworocznych pocałunków? Jak sądzisz, kto? Wielkie nieba, nie pamiętasz? To był stary, dobry Cary Rossington we własnej osobie! Tak. Poczciwy Cary Rossington, przed którym Billy Halleck wygrał ponad tuzin spraw municypalnych. Dobry, stary Cary Rossington, z którym grywał czasem w pokera w klubie i który nie wycofał się, kiedy jego dobry kumpel od golfa i kart, Billy Halleck (czasami klepał go po plecach i wołał: „Jak się masz, stary

byku!”) stanął przed nim w sądzie nie po to, aby rozstrzygnąć jakąś sporną sprawę, ale pod zarzutem przejechania człowieka. A skoro Cary Rossington się nie wycofał, to jak sądzicie, kto mógłby się z nim zmierzyć? Kto w całym Fairview mógł mu się sprzeciwić? Nikt. Otóż to, nikt. No bo kim w gruncie rzeczy byli ci ludzie? Zwyczajną bandą brudnych Cyganów. Dobrze, że tak szybko wyjechali z miasta w dalszą drogę w swoich starych zdezelowanych półciężarówkach z naklejkami NRA na tylnych zderzakach. Im prędzej, tym lepiej… Chudszy… — Pieprzysz. — Heidi zaciągnęła się papierosem. — Za dobrze cię znam. Ten artykuł w ogóle cię nie interesuje. Podejrzewał, że żona nie da się oszukać. Była zbyt blada i wyglądała na swój wiek (miała trzydzieści pięć lat), co nieczęsto się zdarzało. Pobrali się bardzo, bardzo młodo i Billy wciąż jeszcze pamiętał komiwojażera, który przyszedł do ich domu, oferując nowy model odkurzacza, dokładnie dzień po ich trzeciej rocznicy ślubu. Kiedy dwudziestodwuletnia Heidi Halleck otworzyła mu drzwi, mężczyzna zapytał: „Czy twoja mama jest w domu, kochanie?”. — Mimo to apetyt mi dopisuje — stwierdził. Była to szczera prawda. Strach czy nie strach, błyskawicznie opróżnił talerz z jajecznicą, po bekonie też nie było już śladu. Wypił pół szklanki soku pomarańczowego i uśmiechnął się szeroko do żony — jak dawny, stary Billy Halleck. Próbowała odpowiedzieć mu tym samym, ale nie bardzo jej to wyszło. Wyobraził sobie, że ma na szyi plakietkę z napisem: „Mój uśmiech jest chwilowo zawieszony”. Sięgnął przez stół i ujął ją za rękę. — Heidi, już wszystko w porządku. A nawet jeżeli nie, to i tak mamy to już za sobą. — Tak, wiem. — Czy Linda… — Nie. Już nie. Mówi, że przyjaciółki bardzo jej pomogły. Po tym zdarzeniu ich córka przeżywała trudny okres.

Po tym zdarzeniu ich córka przeżywała trudny okres. Wracała ze szkoły do domu zapłakana albo bliska histerii. Przestała jeść i bardzo pobladła. Billy, nie chcąc zareagować zbyt ostro, udał się na spotkanie z jej ulubioną nauczycielką i zarazem wicedyrektorką, panną Nearing, prowadzącą zajęcia z wychowania fizycznego i treningi cheerleaderek. Dowiedział się, że była szykanowana w tak brutalny i niewybredny sposób, jak to tylko potrafią bezmyślne nastolatki. Z uwagi na okoliczności było to bardzo niesmaczne, ale czegóż można się spodziewać po grupie małolatów, którym głupie dowcipy wydawały się szczytem inteligencji i polotu? Zabrał Lindę na długi spacer. Po obu stronach Lantern Drive stały eleganckie, oddalone od ulicy domy, warte od siedemdziesięciu pięciu tysięcy dolarów do dwustu (sauna i basen wewnątrz domu), a na jej końcu znajdował się ekskluzywny klub „Country”. Linda miała na sobie stare madrasowe szorty, rozdarte wzdłuż jednego ze szwów. Jej nogi były niezwykle długie i zgrabne, a przez rozdarcie w szortach widać było skrawek żółtych bawełnianych majteczek. Billy poczuł smutek i lęk. Jego mała córeczka dorastała. Przypuszczał, że celowo włożyła te za małe i okropnie znoszone szorty — kojarzyły jej się z beztroskim dzieciństwem, kiedy tata nie zasiadał na ławie oskarżonych podczas wytoczonego przeciwko niemu procesu (niezależnie od tego, jak bardzo pozorowany był to proces, ponieważ sędzią był stary kumpel ojca od gry w golfa i pokerowego stolika, Cary Rossington, który łapał jej matkę za cycki), a dzieciaki nie tłoczyły się wokół niej podczas przerwy w meczu piłkarskim czy w czasie lunchu i nie pytały, ile punktów zebrał jej tata za przejechanie tej staruszki. — Chyba rozumiesz, że to był wypadek, Lindo. Kiwa głową, nie patrząc na niego. — Tak, tato. — Ta kobieta wyszła spomiędzy dwóch samochodów, nie oglądając się na boki. Nie miałem dość czasu, aby zahamować. Nie

było szans. — Tatusiu, nie chcę tego słuchać. — Wiem, że nie chcesz. A ja nie chcę o tym mówić, ale zamęczają cię w szkole. Patrzy na niego bojaźliwie. — Tatusiu, ty chyba nie… — Pytasz, czy poszedłem do twojej szkoły? Tak. Poszedłem. Wczoraj po południu. Po piętnastej trzydzieści, kiedy nie było już dzieciaków. W każdym razie nie widziałem żadnego. Nikt się o tym nie dowie. Uspokaja się trochę. — Słyszałem, że niektórzy zachowywali się wobec ciebie dość nieprzyjemnie. Przykro mi z tego powodu. — Nie było tak źle — odpowiada, biorąc go za rękę. Ale jej twarz poznaczona młodzieńczym trądzikiem zdradza, że wyglądało to zupełnie inaczej. Aresztowanie któregoś z rodziców niełatwo jest zatuszować, nawet Judy Blume (choć kiedyś pewnie jej się to uda). — Słyszałem, że dobrze sobie radziłaś — mówi Billy. — Nie zrobiłaś z tego wielkiej afery i nie dałaś po sobie poznać, jak bardzo cię krzywdzą. — Tak, tato — mówi ponuro. — Panna Nearing powiedziała, że była z ciebie naprawdę dumna — dodaje Billy. Drobne kłamstwo. Nauczycielka nie użyła dokładnie tych słów, ale rzeczywiście mówiła o Lindzie w samych superlatywach. To wiele znaczy dla Billa Hallecka, prawie tyle samo, co dla jego córki. Jej oczy rozjaśniają się i po raz pierwszy spogląda na ojca. — Tak powiedziała? — Tak powiedziała — potwierdza Billy. Kłamstwo łatwo przechodzi mu przez gardło i brzmi przekonująco. Dlaczego nie? Jeszcze nie tak dawno kłamał jak najęty. Linda ściska jego dłoń i uśmiecha się do niego z wdzięcznością. — Już niedługo dadzą ci spokój, Lin. Znajdą sobie inny obiekt. Jakaś dziewczyna zajdzie w ciążę, któryś z nauczycieli załamie się

nerwowo albo jakiś chłopak wpadnie na handlu trawą czy kokainą. A o tobie zapomną. Wiesz, o co mi chodzi? Zarzuca mu ramiona na szyję i obejmuje z całych sił. Jest jeszcze bardzo dziecinna, a trochę kłamstwa nikomu nie zaszkodzi. — Kocham cię, tato — mówi. — Ja też cię kocham, Lin. Obejmuje ją i nagle ktoś włącza olbrzymi wzmacniacz stereo w samym środku jego mózgu i znowu słyszy tamten potworny podwójny łoskot. Pierwszy, gdy przedni zderzak jego oldsa uderza starą Cygankę w jasnoczerwonej chustce na głowie, drugi, gdy przednie koła samochodu przetaczają się po jej ciele. Heidi krzyczy, jej dłoń zsuwa się z ud Billy’ego. Billy mocniej obejmuje swoją córkę, czując, że dziewczynka drży na całym ciele. — Chcesz jeszcze trochę jajecznicy? — spytała Heidi, przerywając jego rozmyślania. — Nie, dziękuję — odparł, spoglądając na swój czysty talerz z poczuciem winy. Niezależnie od tego, jak kiepsko miały się sprawy, jeszcze nigdy się nie zdarzyło, żeby cierpiał na bezsenność albo brak apetytu. — Jesteś pewien, że… — Nic mi nie jest. — Uśmiechnął się. — Ani mnie, ani tobie. I Lindzie też nie. Jak powiadają w mydlanych operach, koszmar się skończył. Czy możemy już wrócić do naszego codziennego życia? — To wspaniały pomysł. — Tym razem również się uśmiechnęła i znowu zaczęła wyglądać jak niespełna trzydziestoletnia, tryskająca radością kobieta. — Chcesz resztę bekonu? Zostały dwa plasterki. — Nie — odparł, zastanawiając się, jakim cudem jego spodnie trzymały się na miękkiej talii (jakiej talii? ha! ha! — odezwał się w jego myślach mały, nieznośny Don Rickles — miałeś talię w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym ósmym, ty zakuta pało!), i przypomniał sobie, jak mocno musiał wciągać brzuch, aby zapiąć

pasek. Potem pomyślał o spadku wagi i powiedział: — Zjem jeden. Straciłem kilogram. Heidi już wcześniej podeszła do kuchenki mimo jego odmowy. Zna mnie tak dobrze, że czasami mnie to przeraża, pomyślał. Obejrzała się. — Więc nadal to rozpamiętujesz. — Nieprawda — odparł rozdrażniony. — Czy człowiek nie może w spokoju stracić kilograma? Mówisz o mnie, jakbym był… chudszy… i trochę mniej muskularny. Cholera, znowu przyłapała go na rozmyślaniu o starym Cyganie. Ten wyżarty nos i to przerażające uczucie, gdy staruch przesuwał dłonią po jego policzku — na chwilę przed tym, zanim Billy odskoczył w bok jak od wielkiego włochatego pająka albo kłębowiska robactwa pod przegniłym pniem drzewa. Heidi przyniosła mu plasterek bekonu i pocałowała go w skroń. — Przepraszam. Dalej zrzucaj wagę. A jeżeli ci się nie uda, pamiętaj o słowach pana Rogersa… „Lubię cię takim, jaki jesteś”. Spojrzał na gazetę leżącą obok tacy, ale było to zbyt przygnębiające. Wstał, wyszedł na zewnątrz i znalazł na kwietniku egzemplarz „New York Timesa”. Rozwożący prasę chłopak zawsze go tam rzucał i nigdy nie przywoził regularnie gazet, zwłaszcza pod koniec tygodnia, nigdy też nie pamiętał nazwisk ludzi, którym je dostarczał. Billy niejednokrotnie zastanawiał się, czy to możliwe, żeby dwunastolatek miał alzheimera. Zabrał gazetę do domu, otworzył ją na stronie z wiadomościami sportowymi i zabrał się do bekonu. Czytał właśnie nowinki ze świata boksu, gdy Heidi przyniosła mu kolejną porcję maślanych angielskich bułeczek. Zjadł je wszystkie, nawet nie wiedząc, że to robi.

Rozdział 2

110

Sprawa wlokła się od ponad trzech lat i Billy Halleck spodziewał się, że pociągnie się jeszcze przez kilka następnych zim, ale nieoczekiwanie zakończyła się podpisaniem ugody pomiędzy stronami i ustaleniem wysokości odszkodowania — proponowana suma była oszałamiająca. Podczas przerwy w rozprawie doszło do porozumienia i Billy natychmiast polecił powodowi — fabrykantowi farb z Schenectady — oraz swojemu klientowi, aby podpisali formularz porozumienia w pokoju sędziowskim. Adwokat powoda przyglądał się z konsternacją i niedowierzaniem, jak jego klient, przewodniczący spółki „Szczęśliwa Farba”, podpisuje kopie formularza; kiedy notariusz potwierdzał swoim podpisem prawdziwość każdej z kopii i pochylał głowę, jego łysa czaszka połyskiwała lekko. Billy siedział spokojnie ze złożonymi dłońmi i czuł się, jakby wygrał los na nowojorskiej loterii. Do lunchu było już po wszystkim. Aby to uczcić, Billy poszedł wraz ze swoim klientem do O’Lunneya, zamówił szklaneczkę chivas dla klienta i martini dla siebie, a potem zadzwonił do Heidi. — Mohonk — powiedział, kiedy podniosła słuchawkę. Był to znajdujący się w pobliżu Nowego Jorku kurort, w którym spędzili miesiąc miodowy — prezent od rodziców Heidi — dawno, dawno temu. Oboje pokochali to miejsce i od tamtej pory dwukrotnie spędzali tam wakacje. — Co? — Mohonk — powtórzył. — Jeśli nie chcesz jechać, poproszę Jillian z biura. — Co to, to nie! O co chodzi, Billy?

— Chcesz jechać czy nie? — Oczywiście, że chcę. Na ten weekend? — Jutro, jeżeli zdołasz namówić panią Bean, aby zajęła się Lindą, upewnisz się, że wszystko w domu jest zrobione i że nasza córka nie będzie oglądać w telewizji żadnych gorszących filmów. I jeżeli… — A twoja sprawa, Billy? — przerwała mu Heidi. — Opary farby, załamanie nerwowe, epizod psychotyczny i… — Canley chce iść na ugodę. Prawdę mówiąc, jest już po sprawie. Po czterech latach bzdurnych obrad i długich prawniczych wywodów prowadzących donikąd twój mąż zdołał wreszcie zakończyć ten proces. Sprawa Canleya została załatwiona czysto, rozstrzygająco i raz na zawsze. Nie masz pojęcia, jak się cieszę. — Boże, to cudownie! — pisnęła tak głośno, że w słuchawce przeraźliwie zaskrzeczało. Uśmiechając się, odsunął ją od ucha. — Ile dostał twój klient? Kiedy podał jej sumę, musiał odsunąć słuchawkę od ucha na co najmniej pięć sekund. — Jak sądzisz, czy Linda wytrzyma pięć dni bez nas? — zapytał. — Jeżeli mogła wytrzymać wczoraj do pierwszej w nocy, oglądając HBO, przez cały czas gadając z Georgią Deever o chłopakach i objadając się czekoladkami… Chyba żartujesz! Jak sądzisz, Billy, czy będzie bardzo zimno? Chcesz, żebym zapakowała twój zielony wełniany sweter? Wolisz ciepłą parkę czy kurtkę z denimu? A może obie? Powiedział, żeby sama zdecydowała, i wrócił do klienta, który zdołał się już uporać z połową zawartości szklaneczki chivas i miał wyraźną ochotę na opowiadanie głupawych dowcipów. Sprawiał wrażenie lekko oszołomionego. Billy pił swoje martini i jednym uchem słuchał serii standardowych dowcipów, ale myślami był gdzie indziej. Ta sprawa mogła mieć daleko idące konsekwencje — ale było jeszcze za wcześnie, by przewidzieć, w

jaki sposób zmieni to bieg jego kariery. Może być całkiem nieźle, jeśli wielkie firmy zmienią swój stosunek do klientów. A to mogło oznaczać, że… Pierwsze uderzenie rzuca ich do przodu i przez chwilę Heidi mocniej ściska Billy’ego, który prawie nie zdaje sobie sprawy z bólu przeszywającego mu krocze. Uderzenie jest bardzo silne. Krew starej Cyganki tryska w górę, trzy krople wielkości dziesięciocentówek rozpryskują się na szybie wozu jak czerwony deszcz. Wszystko dzieje się tak szybko, że nie ma nawet czasu na krzyk. Świadomość tego, co się stało, nadejdzie dopiero za chwilę, w momencie powtórnego uderzenia, a potem… Przełknął resztę martini jednym łykiem i łzy nabiegły mu do oczu. — Nic panu nie jest? — spytał zaniepokojony David Duganfield. — Nie, wszystko w porządku — odparł Billy i wyciągnął do niego rękę ponad stołem. — Gratulacje, Davidzie. — Nie będzie myślał o wypadku, nie będzie myślał o Cyganie z gnijącym nosem. Był uczciwym facetem, a potwierdzał to mocny uścisk dłoni klienta i jego zmęczony uśmiech. — Dziękuję ci — powiedział Duganfield. — Bardzo dziękuję. Nieoczekiwanie pochylił się nad stołem i niezdarnie objął Billy’ego, który odwzajemnił uścisk. Ale gdy ramiona Davida Duganfielda otoczyły jego szyję, a jedna z dłoni prześlizgnęła się po policzku, znów przypomniał mu się dziwny gest starego Cygana i poczuł na plecach lodowate ciarki. ◆◆◆ W drodze do domu próbował myśleć o Davidzie Duganfieldzie, jednak zanim jeszcze znalazł się na moście Triborough, znów powrócił do rozmyślań o Ginellim. On i Duganfield spędzili większość popołudnia u O’Lunneya, ale początkowo Billy chciał zabrać swojego klienta do Trzech Braci — restauracji, której nieformalnym współwłaścicielem był Richard Ginelli. Minęło wiele lat od chwili, gdy Billy ostatni raz był u Braci. Z uwagi na złą reputację Ginellego nie byłoby to zbyt

mądre posunięcie, jednak zawsze go korciło, żeby się tam wybrać. Bardzo mile wspominał posiłki i spędzane w tym lokalu chwile, choć Heidi nigdy nie żywiła szczególnej sympatii ani do tego miejsca, ani do Ginellego. Zawsze mówiła, że ten człowiek ją przeraża. Przejechał przez wyjazd z Gun Hill Road, wjechał na New York Thruway i znów pomyślał o starym Cyganie. Kiedy to się stało, natychmiast przyszedł ci do głowy Ginelli, prawda? Gdy wróciłeś do domu tamtego dnia i Heidi siedziała w kuchni, płacząc, pomyślałeś właśnie o nim. „Hej, Rich, zabiłem dziś staruszkę. Mogę wpaść do miasta, aby zamienić z tobą parę słów?”. Ale tuż obok, w kuchni, była Heidi, a ona nie zrozumiałaby jego potrzeby porozmawiania z Ginellim. Dłoń Billy’ego zawisła nad telefonem, a potem odsunęła się od niego. Z zaskoczeniem uświadomił sobie, że chociaż jest dobrze sytuowanym prawnikiem z Connecticut, gdy spotykają go kłopoty, może myśleć o telefonie tylko do jednej osoby — nowojorskiego gangstera, znanego z bezwzględnego wykańczania konkurencji. Ginelli był wysoki i niezbyt przystojny, ale miał klasę. Zawsze był bardzo uprzejmy i trudno byłoby go skojarzyć z handlem narkotykami, prostytucją i morderstwami, choć jego fizjonomia zdradzała związki z każdą z tych trzech gangsterskich profesji. Jednak owego strasznego wieczoru, kiedy szef policji z Fairview, Duncan Hopley, pozwolił Billy’emu odejść, chciał porozmawiać właśnie z nim. — …czy siedzieć tu cały dzień? — Słucham? — zapytał zaskoczony Billy. Nagle stwierdził, że znajduje się na jednej z rogatek w Rye, gdzie pobierano opłaty. — Pytałem, czy pan płaci… — Płacę — odparł Billy i dał mężczyźnie dolara. Odebrał resztę i pojechał dalej. Był już prawie w Connecticut, tylko dziewiętnaście zjazdów dzieliło go od Heidi. Potem wyruszą do Mohonk. Myślenie o Duganfieldzie nie przyniosło mu ulgi. Wobec tego pomyśl o Mohonk. Może zapomniałbyś na chwilę o

tej starej Cygance i starym Cyganie z gnijącym nosem, co ty na to? Ale po chwili znów powrócił myślami do Ginellego. Poznał go dzięki swojej firmie, która przed siedmioma laty otrzymała od Ginellego zlecenie — chodziło o jakieś sprawy jego korporacji. Choć Billy był wówczas bardzo młodym prawnikiem, właśnie jemu przydzielono to zadanie. Żaden ze starszych kolegów nie chciał się tego podjąć. Już wtedy Rich Ginelli miał złą opinię. Billy nigdy nie zapytał Kirka Penschleya, dlaczego nie odesłano go wtedy z kwitkiem — ale pewnie Kirk odpowiedziałby, żeby zajął się swoją robotą, a dyskusje o polityce firmy zostawił starszym. Podejrzewał, że gangster miał haka na kogoś z biura; był człowiekiem, który dużo wiedział. Kiedy rozpoczął trzymiesięczną pracę dla Ginellego, przypuszczał, że będzie się bał człowieka, którego miał reprezentować. Stało się jednak inaczej — poczuł do niego szczerą sympatię. Ginelli był obdarzony dziwną charyzmą i sporym poczuciem humoru. Co więcej, traktował swojego młodego pełnomocnika z szacunkiem. Billy zwolnił, aby uiścić opłatę wjazdową do Norwalk, po czym znów włączył się do ulicznego ruchu. Pochłonięty swoimi myślami, otworzył schowek na rękawiczki. Pod mapami, notesem i kartą wozu leżały dwie paczki twinkies. Otworzył jedną i zaczął łapczywie jeść, rozsiewając wokół okruszki. Jego praca dla Ginellego została zakończona na długo przed tym, zanim oskarżono tego człowieka o serię gangsterskich egzekucji podczas kolejnej fali wojen narkotykowych. Oskarżenie nadeszło z Sądu Najwyższego jesienią 1980 roku, jednak już wiosną roku 1981 zostało wycofane — przede wszystkim z powodu sięgającej 50 procent śmiertelności wśród świadków. Jeden z nich wyleciał w powietrze razem z własnym samochodem i dwoma policjantami, których przydzielono mu do ochrony. Inny został ugodzony w gardło złamanym prętem

parasola, kiedy na Grand Central Station siedział na fotelu pucybuta. Dwaj kolejni świadkowie uznali — co nie powinno być dla nikogo zaskoczeniem — że w gruncie rzeczy wcale nie są pewni, iż to Richie „Młot” Ginelli był człowiekiem, którego udało się im podsłuchać i który wydał rozkaz zabicia brooklyńskiego barona narkotykowego Richovsky’ego. Westport. Southport. Prawie w domu. Znowu się przechylił i zaczął grzebać w schowku na rękawiczki. Znalazł do połowy opróżnioną paczkę orzeszków ziemnych. Były trochę zleżałe, ale zjadliwe. Zaczął je przeżuwać, nie poświęcając ich jedzeniu więcej uwagi niż przed chwilą twinksom. On i Ginelli wysyłali do siebie kartki świąteczne i często spotykali się na obiedzie — zwykle w Trzech Braciach. Ostatnio przestali się widywać ze względu na „prawne problemy” gangstera. Ginelli sam to zaproponował, ale Heidi, która nie darzyła go sympatią, też tego chciała. — Lepiej będzie, jak przez jakiś czas nie będziemy się spotykać — powiedział Billy’emu. — Dlaczego? — spytał Billy, tak jakby on i Heidi nie rozmawiali o tym poprzedniego wieczoru. — Bo w oczach całego świata jestem zwyczajnym gangsterem — odparł Ginelli. — Młodzi prawnicy, którzy zadają się z kryminalistami, nie mogą zajść zbyt daleko, Williamie, a o to przede wszystkim chodzi. — Czyżby? Ginelli uśmiechnął się. — No cóż… jest jeszcze parę innych rzeczy. — Na przykład? — Mam nadzieję, Williamie, że nigdy nie będziesz musiał tego wiedzieć. Ale wpadaj co jakiś czas do mojego lokalu na filiżankę espresso. Będziemy mogli sobie pogadać i trochę pożartować. Nie zapominaj o mnie. To właśnie chciałem ci powiedzieć. Tak więc Billy wpadał od czasu do czasu do Trzech Braci (choć musiał przyznać, że ich spotkania stawały się coraz rzadsze) i kiedy został oskarżony o zabójstwo spowodowane nieostrożną

jazdą, pierwszą osobą, która przyszła mu na myśl, był właśnie Ginelli. Przecież stary, dobry Cary Rossington, na którego zawsze można liczyć, wziął to na siebie, więc dlaczego wciąż myślisz o Ginellim? Mohonk — to jest to, czym powinieneś się teraz zająć. A także David Duganfield — stanowiący dowód na to, że dobrzy faceci nie zawsze przegrywają. W dodatku zrzuciłeś jeszcze parę kilogramów. Kiedy jednak skręcił na podjazd, uświadomił sobie, że myśli o tym, co powiedział mu kiedyś Ginelli: „Williamie, mam nadzieję, że nigdy nie będziesz musiał tego wiedzieć”. O czym miałbym nie wiedzieć? — zastanawiał się przez chwilę, ale kiedy Heidi wybiegła przez frontowe drzwi i pocałowała go, zapomniał o Ginellim.

Więcej na: www.ebook4all.pl

Rozdział 3

Mohonk To była ich trzecia noc w Mohonk i właśnie skończyli się kochać. Robili to już kilka razy w ciągu tych trzech dni. Billy leżał obok Heidi, czując jej ciepło i zapach perfum Anaïs Anaïs, zmieszany z wonią potu i seksu. Przez moment znowu widział starą Cygankę, zanim uderzył w nią olds, i słyszał brzęk rozpryskującej się butelki perriera, ale po chwili wizja zniknęła. Przetoczył się na drugą stronę łóżka i objął mocno żonę. Przytuliła go jedną ręką, a drugą przesunęła po jego udzie. — Jeśli jeszcze raz dopuszczę do tego, że mózg zacznie mi uciekać z czaszki, to już niedługo nic mi z niego nie zostanie — powiedziała. — To tylko bajki — odparł ze śmiechem Billy. — Co? Że możesz sprawić, aby mózg wypłynął mi z czaszki? — To, że na zawsze tracisz szare komórki. One odrastają. — Tak, tak, na pewno… Przylgnęła do niego mocniej. Jej dłoń powędrowała w górę jego ud, delikatnie dotknęła penisa, zaczęła bawić się kępką włosów łonowych (w zeszłym roku był nieprzyjemnie zdumiony, widząc pierwsze pasemka szarości w miejscu, które jego ojciec nazywał „kępką Adama”), a potem dotknęła jego brzucha. Kiedy już zaczynał przysypiać, podparła się na łokciach i zawołała: — Naprawdę straciłeś na wadze! — Co? — Billy, ty ciągle chudniesz! Klepnął się po brzuchu, który czasami nazywał „Domem Budweisera”, i roześmiał się.

— Nie bardzo. Nadal wyglądam jak jedyny na świecie facet w siódmym miesiącu ciąży. — Nadal jesteś wielkim facetem, ale nie tak, jak kiedyś. Mogę to stwierdzić z pełną odpowiedzialnością. Kiedy się ostatnio ważyłeś? Sięgnął pamięcią wstecz. To było tego ranka, kiedy doszło do ugody z Canleyem. Ważył wtedy 111 kilogramów. — Powiedziałem ci tamtego dnia, że straciłem kilogram, pamiętasz? — No to rano znowu się zważysz — oświadczyła. — W łazience nie ma wagi — odparł Billy. — Żartujesz sobie! — Ani trochę. Mohonk to cywilizowane miejsce. — Znajdziemy jakąś. Znów zaczął przysypiać. — Oczywiście, jeżeli chcesz. — Chcę. Była dobrą żoną. Przez ostatnie pięć lat, odkąd zaczął przybierać na wadze, wciąż mówił, że przechodzi na dietę i zaczyna intensywnie ćwiczyć. Z dietą — nie da się ukryć — trochę oszukiwał. Jeden czy dwa hot dogi jako uzupełnienie jogurtu, czasami jeden czy dwa hamburgery w sobotnie popołudnie, kiedy Heidi była na jakiejś aukcji czy wyprzedaży. Parę razy pozwolił sobie nawet na gorące sandwicze, które oferowano w małym sklepiku przy szosie, półtora kilometra od domu. Mięso w tych sandwiczach było zwykle twarde jak podeszwa, mimo to nigdy nie potrafił ich sobie odmówić. Bardzo lubił piwo — ale najbardziej kochał jedzenie. Sola z Dower, którą podawano w jednej z najlepszych nowojorskich restauracji, była wyśmienita, ale jeżeli chciał obejrzeć mecz w telewizji, najlepiej do tego celu nadawała się torba doritos i coś do przepłukiwania gardła. Programy ćwiczeń fizycznych bawiły go zwykle nie dłużej niż przez tydzień, potem zazwyczaj z nich rezygnował albo gimnastykował się w kratkę i w końcu w ogóle przestawał się

tym interesować. W piwnicy w rogu stały sztangi i hantle, pokrywając się z wolna warstewką pajęczyny i rdzy. Zdawały się robić mu wyrzuty za każdym razem, kiedy schodził na dół. Starał się nie patrzeć w tamtą stronę. Wciągał brzuch bardziej niż zwykle, a potem z dumą oznajmiał żonie, że stracił sześć kilogramów i obecnie waży już tylko 106. Heidi kiwała głową i mówiła, że zauważa różnicę, ale i tak wiedziała swoje, bo wciąż znajdowała w koszu na śmieci torby po zjedzonych doritos. A odkąd w Connecticut wprowadzono skup butelek i puszek, pustki w spiżarniach stały się jeszcze jednym dowodem winy i słabej woli Billy’ego, prawie tak samo rzucającym się w oczy jak nieużywany sprzęt gimnastyczny. Poza tym widziała go, gdy spał — a nawet gorzej — widziała go też, gdy się odlewał. — Nie możesz wciągać brzucha, kiedy to robisz — stwierdziła kiedyś. Próbował, ale okazało się to niemożliwe. Wiedziała, że stracił kilogram, najwyżej dwa. Możesz oszukiwać swoją żonę, jeśli w grę wchodzi jakaś inna kobieta — przynajmniej przez jakiś czas — ale nie wtedy, gdy chodzi o wagę. Kobieta, która w nocy dźwiga czasem na sobie twój ciężar, dobrze wie, ile ważysz. Jednak Heidi uśmiechała się i mówiła: „Oczywiście, wyglądasz teraz znacznie lepiej, kochanie”. Nie do końca w to wierzył, ale przestał jej wyrzucać nadmiar papierosów i próbował zachować szacunek dla samego siebie. — Billy… Przebudził się po raz drugi i spojrzał na nią przez ramię trochę rozbawiony, a trochę poirytowany. — O co chodzi? — Dobrze się czujesz? — Wyśmienicie. A dlaczego pytasz? — No cóż… czasami nagła utrata wagi to niepokojący sygnał. — Czuję się świetnie. Ale jeśli nie dasz mi zasnąć, udowodnię ci to, ponownie wprawiając w ruch wszystkie twoje kosteczki. — No to zrób to!

Kiedy jęknął, wybuchnęła śmiechem. Wkrótce potem oboje usnęli. W jego śnie razem z Heidi wracali właśnie z „Shop’n Save”, ale tym razem Billy zdawał sobie sprawę, iż to tylko sen, i wiedział, co się stanie. Chciał jej powiedzieć, żeby przestała go dotykać, bo musi skupić całą uwagę na prowadzeniu wozu. Już niebawem stara Cyganka z tanimi plastikowymi spinkami we włosach wyskoczy spomiędzy dwóch stojących na poboczu wozów — żółtego subaru i ciemnozielonego firebirda — i nie będzie rozglądać się dokoła, nie zauważy ich oldsa. Chciał powiedzieć Heidi, że to jedyna szansa na cofnięcie tego wszystkiego, na zmianę biegu zdarzeń, naprawienie popełnionych błędów. Ale nie mógł wydobyć z siebie ani jednego słowa. W jego wnętrzu znowu obudziła się rozkosz, gdy jej palce zaczęły przesuwać się po jego kroczu, z początku niepewnie i delikatnie, a potem coraz bardziej zuchwale. Jego penis zesztywniał — i Billy opuścił głowę, słysząc metaliczny dźwięk rozsuwanego rozporka, otwierającego się ząbek po ząbku. Przyjemność mieszała się z uczuciem przerażającej nieuchronności. W tej samej chwili zobaczył przed sobą żółte subaru zaparkowane za zielonym firebirdem z białym rajdowym pasem. Pomiędzy nimi dostrzegł błysk jaskrawego koloru, jaśniejszego i bardziej żywego niż barwy fluorescencyjnych farb, używanych w Detroit czy Toyota Village. Próbował krzyknąć: „Przestań, Heidi! To ona! Jeżeli nie przestaniesz, zabiję ją ponownie! Proszę, Boże, nie! Proszę, Chryste, nie!”. Ale kolorowa postać wyszła już spomiędzy dwóch samochodów. Billy chciał zdjąć nogę z pedału gazu i nacisnąć hamulec, jednak jego stopa zdawała się przyrośnięta, przytrzymywana w miejscu jakąś potworną siłą. Magiczny Klej Nieuchronności, pomyślał w panice, usiłując przekręcić kierownicę, ale ona również nie ustępowała, jakby była zablokowana. Próbował przygotować się na zderzenie i wtedy głowa kolorowej postaci odwróciła się — to nie była stara

kobieta, ale Cygan z gnijącym nosem, który teraz nie miał oczu. Zanim olds uderzył w niego i wciągnął go pod koła, Billy przez ułamek sekundy widział ziejące pustką oczodoły. Usta starego Cygana rozchyliły się w obscenicznym uśmiechu poniżej potwornej narośli, która kiedyś była nosem. Zaraz potem usłyszał odgłos podwójnego uderzenia — łup! łup! Jedna ręka uniesiona bezwładnie nad maską samochodu, mocno pomarszczona, na palcach metalowe pierścienie. Trzy krople krwi rozpryśnięte na szybie. Billy prawie nie zdawał sobie sprawy, że dłoń Heidi przez cały czas jest zaciśnięta na jego członku — w końcu doprowadziła go do orgazmu, który przerodził się w szok: przedziwną, upiorną mieszaninę rozkoszy i bólu. Nagle usłyszał szept Cygana, głos dochodzący jakby spod niego, przenikający przez podłogę wozu, stłumiony, ale dostatecznie wyraźny, aby dało się zrozumieć słowo „chudszy”. Obudził się gwałtownie i odwrócił do okna, z trudem powstrzymując się od krzyku. Nad Catskills unosił się jasny sierp księżyca i Billy przez chwilę miał wrażenie, że to stary Cygan, uśmiechnięty, z przechyloną na bok głową, zagląda do ich sypialni. Wydawało się, że jego oczy błyszczą jak dwie jasne gwiazdy na czarnym niebie nowojorskiego kurortu; cały połyskiwał niczym uwięzione w słoiku sierpniowe robaczki świętojańskie, jak istoty z bagien, które czasem widywał w Karolinie Północnej, kiedy był dzieckiem; było to stare, zimne światło: księżyc naśladujący uśmiech człowieka, który rozmyśla o zemście. Wziął głęboki oddech, zamknął mocno oczy, a potem je otworzył. Księżyc znów był tylko księżycem. Położył się i po chwili zasnął. ◆◆◆ Nowy dzień był jasny i ciepły. Billy poddał się w końcu i zgodził się iść z Heidi do labiryntu. Mohonk było poprzecinane wieloma szlakami o różnym stopniu trudności — od łatwych po

wyjątkowo trudne. Labirynt był zaliczany do „umiarkowanych” i podczas ich miesiąca miodowego Billy i Heidi wędrowali nim dwukrotnie. Pamiętał, z jaką przyjemnością wspinał się po stromych zboczach, mając tuż za sobą Heidi, która wciąż powtarzała, że rusza się jak ślamazara i powinien choć trochę przyspieszyć kroku. Przypomniał sobie, jak przeciskał się przez jedno z wąskich przejść między skałami i wyszeptał do świeżo poślubionej żony: — Czujesz, jak ziemia się trzęsie? Kiedy znajdowali się na najwęższym odcinku, przecisnął się nim bez większych trudności. Musiał przyznać sam przed sobą (choć nigdy nie wyznałby tego Heidi), że właśnie te wąskie przejścia w skale martwiły go teraz najbardziej. Podczas ich miodowego miesiąca był szczupły i smukły — w znakomitej kondycji fizycznej po latach spędzonych w Massachusetts wśród drwali. Teraz jednak był o szesnaście lat starszy i znacznie cięższy. I jak go poinformował doktor Houston, wkraczał właśnie na terytorium nawiedzane przez częste ataki serca. Perspektywa zawału w połowie drogi na szczyt nie była zbyt przyjemna, ale raczej mało prawdopodobna. Przypuszczał, że prędzej utknie w jednej z wąskich skalnych gardzieli, przez które wiódł kręty szlak prowadzący na wierzchołek góry. Przypomniał sobie, że poprzednio w przynajmniej czterech miejscach musieli się czołgać. Za żadne skarby nie chciał ugrzęznąć gdziekolwiek na szlaku. „Nasz stary, dobry Billy Halleck utknął w mrocznej szczelinie, a potem dostał ataku serca? O la, la — dwie wątpliwe przyjemności za jednym zamachem!”. Jednak w końcu zgodził się spróbować. Jeżeli nie będzie w stanie dotrzeć na szczyt, Heidi pójdzie dalej sama. Ale najpierw musieli pójść do sklepu, żeby kupić dla niego jakieś wygodne „trampki”. Heidi przystała na oba warunki. W mieście okazało się, że „trampki” stały się produktem démodé. Nikt nie przyznał się, że w ogóle zna takie słowo. Kupił więc parę zielono-srebrnych nike’ów, butów do chodzenia i wspinaczki, i był z tego zakupu bardzo zadowolony. Wspaniale

leżały na nodze i dobrze się w nich maszerowało. Uświadomił sobie, że nie miał wygodnych tekstylnych butów od dobrych pięciu, a może nawet sześciu lat. Wydawało się to nieprawdopodobne, ale tak właśnie było. Heidi również się nimi zachwycała i ponownie zwróciła uwagę na jego szczuplejszą sylwetkę. Przed sklepem obuwniczym stała waga, na której za parę centów mogłeś sprawdzić, ile ważysz, i dowiedzieć się, co cię czeka. Billy już dawno takiej nie widział. — Wskakuj, bohaterze — powiedziała Heidi. — Mam trochę drobnych. Billy zawahał się. — No, dalej, wskakuj. Chcę zobaczyć, ile kilogramów zrzuciłeś. — Heidi, te urządzenia nigdy nie wskazują prawdziwej wagi, wiesz o tym. — Chcę poznać choćby przybliżoną wielkość. Nie pękaj, Billy, wchodź! Z wahaniem podał jej paczkę z kupionymi przed chwilą butami i wszedł na wagę. Heidi wrzuciła monetę. Rozległ się brzęk, a potem dwie zakrzywione płytki ze srebrzystego metalu zaczęły się rozsuwać. Za górną płytką znajdowała się plansza, na której mógł odczytać, ile waży, za niższą — druga, na której była zapisana jego przyszłość. Billy gwałtownie wciągnął powietrze, zaskoczony i zdumiony. — Wiedziałam! — zawołała stojąca obok niego Heidi, ale w jej głosie słychać było niepokój. — Wiedziałam, że naprawdę schudłeś! Jeżeli usłyszała moje westchnienie — pomyślał później Billy — na pewno uznała, że wywołało je wskazanie wagi. Choć miał na sobie ubranie, szwajcarski nóż wojskowy w kieszeni i całkiem pokaźne śniadanko w żołądku, wskazówka zatrzymała się na liczbie 104. Od dnia zakończenia sprawy Canleya stracił całe siedem kilogramów. Ale to nie jego waga sprawiła, że westchnął — lecz to, co ujrzał na tablicy pokazującej jego przeznaczenie. Na

dolnej planszy nie zobaczył napisu „Wkrótce skończą się twoje kłopoty finansowe” lub „Złożą ci wizytę starzy przyjaciele” czy „Nie podejmuj pochopnych decyzji” — widniało na niej tylko jedno słowo: CHUDSZY.

Rozdział 4

102

Większość drogi powrotnej do Fairview przebyli w milczeniu. Heidi prowadziła, dopóki nie znaleźli się dwadzieścia pięć kilometrów od Nowego Jorku i na drogach nie zaczęły się tworzyć korki. Zjechała na pobocze i pozwoliła usiąść za kierownicą Billy’emu. Nie było powodu, dla którego nie mógł prowadzić. Choć zabił tamtą starą kobietę — jedno z jej ramion zostało niemal wyrwane ze stawu, miednica zdruzgotana na miazgę, a czaszka roztrzaskana, niczym rzucona na marmurową posadzkę waza z epoki Ming — nie stracił swojego prawa jazdy. Zatroszczył się o to dobry, stary Cary Rossington o lepkich rękach. — Hej, słyszysz mnie, Billy? — zapytała Heidi. Popatrzył na nią, po czym znowu skierował wzrok na szosę. Ostatnio jeździł znacznie lepiej i choć nie używał klaksonu częściej niż do tej pory ani nie krzyczał i nie wymachiwał rękoma, był bardziej świadomy błędów, jakie popełniał on sam oraz inni kierowcy — i mniej skory do wybaczania zarówno im, jak i sobie. Śmiertelny wypadek samochodowy, który spowodowałeś, potrafi zdziałać cuda z twoją umiejętnością koncentracji. Wprawdzie nie wpływa to najlepiej na szacunek, jaki żywisz do samego siebie, i powoduje, że dręczą cię koszmary, ale zaczynasz bardziej uważać. — Zamyśliłem się. Przepraszam. — Chciałam ci podziękować za mile spędzony czas. Uśmiechnęła się i dotknęła jego ramienia. To były wspaniałe chwile — przynajmniej dla niej. Nie ulegało wątpliwości, że wszystko, co się wcześniej zdarzyło, było już dla niej

przeszłością. Starała się o tym zapomnieć: o zabitej Cygance i wstępnym przesłuchaniu, o uniewinnieniu, o starym Cyganie z gnijącym nosem. Te przykre chwile stały się już historią, tak jak przyjaźń Billy’ego z gangsterem z Nowego Jorku. Teraz myślała o czymś innym — zdradzały to jej pełne niepokoju spojrzenia i zmarszczki, które pojawiły się wokół oczu, gdy na niego patrzyła. — Nie ma za co, kochanie — odparł. — Kiedy przyjedziemy do domu… — …wtedy znowu sobie trochę poskaczę na twoich kosteczkach — dokończył z fałszywym entuzjazmem i wysilił się na pogodny uśmiech, choć w tej chwili nie podnieciłaby go nawet parada Dallas Cowgirls w bieliźnie najlepszego hollywoodzkiego projektanta. Nie miało to nic wspólnego z tym, co tak często robili w Mohonk — wszystkiemu winna była ta cholerna przepowiednia. „Chudszy”. Ale przecież tak naprawdę nic takiego się nie wydarzyło — po prostu ponosiła go wyobraźnia. Jednak nie wyglądało to na wybryk wybujałej wyobraźni, było tak samo realne jak nagłówek „New York Timesa”. Ta realność najbardziej przerażała, bo słowo „chudszy” nie oznaczało przepowiedni w stylu: „Twoja przyszłość to nieoczekiwana strata na wadze”. Przepowiednie mówiły zwykle o takich rzeczach jak długie podróże czy spotkania ze starymi przyjaciółmi. Ale to wszystko było tylko złudzeniem. Skończ z tym, dobra? Nie ma się z czego cieszyć, jeśli dowiadujesz się, że twoja wyobraźnia zaczyna wymykać ci się spod kontroli. — Możesz sobie na mnie poskakać, jeżeli chcesz — odparła Heidi — wolałabym jednak, żebyś najpierw wskoczył na wagę w łazience… — Daj spokój, Heidi. Po prostu trochę schudłem, nic się nie stało. — Jestem dumna z ciebie, że zrzuciłeś kilka kilogramów, ale przez ostatnie parę dni byłam prawie bez przerwy z tobą i nie mam pojęcia, jak ci się to udało. Obrzucił ją badawczym spojrzeniem, lecz ona nawet nie

Obrzucił ją badawczym spojrzeniem, lecz ona nawet nie zerknęła na niego, wpatrując się w szybę samochodu. — Heidi… — Jesz tyle co zwykle. Może nawet więcej. Wygląda na to, że górskie powietrze naprawdę ci służy. — Po co robić z igły widły? — spytał, zwalniając, aby wrzucić czterdzieści centów do puszki opłat w Rye. Jego usta były ściągnięte w wąską białą linię, serce biło zbyt szybko. — Chyba chcesz po prostu powiedzieć, że jestem wielkim, obrzydliwym wieprzem. Powiedz to wprost, Heidi. Jestem w stanie to przełknąć. — Wcale tak nie myślałam! — krzyknęła. — Dlaczego chcesz mnie zranić, Billy? Czemu mi to robisz po tylu wspaniałych chwilach? Nie musiał patrzeć na nią, żeby wiedzieć, iż jest bliska łez. Jej drżący głos potwierdził jego przypuszczenia. Było mu przykro, ale nie zdołało to zabić w nim gniewu — gniewu, pod którym czaił się strach. — Nie chciałem cię zranić — powiedział, ściskając kierownicę tak mocno, że aż zbielały mu palce. — Nigdy nie chciałem, ale chudnięcie to zdrowy objaw, więc przestań mnie dręczyć. — To nie zawsze zdrowy objaw — oświadczyła. — Dobrze o tym wiesz! Zaczęła płakać i grzebać w torebce w poszukiwaniu chusteczki. Podał jej swoją. — Możesz sobie mówić, co ci się podoba, możesz nawet zniszczyć pamięć tych radosnych, wspólnie przeżytych chwil. Ale kocham cię i powiem, co o tym myślę. Kiedy ludzie zaczynają chudnąć, zwłaszcza gdy nie są na diecie, może to oznaczać chorobę. To jeden z siedmiu znaków ostrzegawczych raka… Oddała mu chusteczkę i ich ręce się zetknęły. Jej dłoń była bardzo zimna. No cóż, jednak padło to słowo. Rak. Rymuje się z „żak” i „pobrudził pan swój frak”. Bóg jeden wie, ile razy przyszło mu na myśl od chwili, gdy stanął na starej wadze przed sklepem

obuwniczym. Unosiło się wokół niego jak jakiś obrzydliwy balon wypuszczony przez złowieszczego klowna, ale udawał, że tego nie zauważa. Zignorował je, tak jak zignorowałby stare bezdomne żebraczki, które siedzą przed Grand Central Station, kołysząc się w przód i w tył, tak jak odwróciłby się od tańczących cygańskich dzieci, za którymi podąża cała orkiestra. Cyganiątka śpiewają monotonnymi i zarazem dziwnie słodkimi głosami; chodzą na rękach, grając jednocześnie na tamburynach, utrzymywanych w jakiś tajemniczy sposób na ich bosych stopach; pokazują żonglerskie sztuczki i potrafią zawstydzić miejscowych mistrzów frisbee, kręcąc dwoma lub trzema plastikowymi dyskami jednocześnie — na palcach, na kciukach albo nawet na nosach. Robiąc to, przez cały czas się śmieją, ale wszystkie mają jakieś choroby skórne, a czasem zeza albo zajęczą wargę. Kiedy znajdziesz się nagle przed taką dziwaczną kombinacją zręczności i brzydoty, co robisz? Po prostu się odwracasz. Bezdomne żebraczki, cygańskie dzieci i rak. Były to przerażające myśli. Może jednak lepiej, że to słowo w końcu padło? — Czuję się świetnie — powtórzył może szósty raz od tej nocy, kiedy Heidi po raz pierwszy spytała go, czy dobrze się czuje. — Poza tym sporo ostatnio ćwiczyłem. Było to prawdą — w każdym razie przez ostatnie pięć dni. Przebyli razem labirynt i choć przez całą drogę dyszał jak lokomotywa i wciągał brzuch, żeby przecisnąć się przez kilka wąskich szczelin, ani razu nie było aż tak źle, żeby się w którejś z nich zaklinował. W rzeczywistości to właśnie Heidi, zdyszana i tracąca oddech, dwa razy poprosiła o chwilę odpoczynku. Billy dyplomatycznie nie wytknął jej, że za dużo pali. — Jestem pewna, że czujesz się dobrze — odparła. — To wspaniale. Ale warto byłoby to sprawdzić. Nie byłeś na badaniach od ponad osiemnastu miesięcy i założę się, że doktor Houston stęsknił się za tobą… — Myślę, że to parszywy ćpun — mruknął Billy. — Co takiego?

— Nic. — Billy, nikt nie może zrzucić dziewięciu kilogramów w dwa tygodnie tylko dzięki ćwiczeniom. — Nie jestem chory! — No to zgódź się na badania. Resztę drogi do Fairview przebyli w milczeniu. Billy chciał przytulić Heidi i powiedzieć jej, że zrobi wszystko, czego zapragnie, jednak nagle przyszła mu do głowy przerażająca myśl: „A może to jakaś nowa odmiana cygańskiej klątwy? Dawniej Cyganie mogli zamienić cię w wilkołaka albo wysłać demona, aby w środku nocy urwał ci głowę, ale wszystko się zmienia, nieprawdaż? A jeżeli ten stary Cygan zaraził mnie rakiem? To podejrzana historia… zrzucenie dziewięciu kilogramów w tak krótkim czasie to zły znak. Rak płuc… białaczka… melanoma… To było szalone, lecz natrętna myśl w żaden sposób nie dawała się przegnać. A jeżeli on mnie naprawdę zaraził rakiem? ◆◆◆ Linda przywitała ich buziakami, po czym ku ich zdziwieniu wyjęła z piecyka lasagne i podała ją na papierowych talerzykach z wizerunkiem wielkiego miłośnika tej potrawy — kota Garfielda. Spytała, jak im się udał ich drugi miesiąc miodowy (określenie to kojarzyło się z pojęciem drugiego dzieciństwa, jak zauważył Billy, rozmawiając później tego wieczoru z Heidi, kiedy już pozmywali po kolacji, a Linda wyfrunęła wraz ze swoimi koleżankami, by kontynuować partyjkę gry dungeons and dragons, ciągnącą się prawie od roku), ale ledwie zaczęli opowiadać jej o swojej podróży, krzyknęła: „Och, przypomniałam sobie o czymś!” — i przez resztę posiłku mówiła o tym, co się ostatnio wydarzyło w jej szkole. Historie te były bardziej fascynujące dla niej niż dla Billa czy Heidi, jednak oboje próbowali słuchać jej z uwagą. W końcu nie było ich w domu prawie przez tydzień. Kiedy wybywała, pocałowała ojca w policzek i powiedziała: — No to cześć, chudzinko! Billy patrzył, jak wsiada na rower i pedałuje wzdłuż chodnika

Billy patrzył, jak wsiada na rower i pedałuje wzdłuż chodnika przed domem, powiewając końskim ogonem, a potem odwrócił się do Heidi. — Czy teraz zechcesz mnie wreszcie wysłuchać? — zapytała. — Wypaplałaś wszystko Lindzie i kazałaś jej to powiedzieć — oświadczył. — Nieprawda. Przyjrzał jej się uważnie i ze znużeniem pokiwał głową. — Nie… sądzę, że nie zrobiłaś tego. Poszli na górę i w końcu znalazł się w łazience, całkiem nagi, z wyjątkiem ręcznika, którym okręcił się w pasie. Ogarnęło go silne poczucie déjà vu — to była powtórka z dnia, kiedy stał na tej samej wadze, z tym samym niebieskim ręcznikiem owiniętym wokół bioder. Wprawdzie tym razem z dołu nie dochodził zapach smażonego bekonu, ale wszystko inne było bez zmian. Nie. Nie wszystko. Była jeszcze jedna różnica. Tamtego dnia musiał się bardzo mocno wychylić do przodu, aby odczytać złe wieści na tablicy wagi, bo przeszkadzał mu mocno wystający brzuch. Teraz był o wiele mniejszy. Nie miał co do tego wątpliwości, bo bez trudu spojrzał w dół i zobaczył, ile waży. Waga wskazywała 103 kilogramy. — To przesądza sprawę — stwierdziła Heidi. — Umówię cię na spotkanie z doktorem Houstonem. — Ta waga zawsze zaniża — mruknął Bill. — Dlatego ją lubię. Spojrzała na niego. — Dość tych bzdur, mój drogi. Przez ostatnie pięć lat spierałeś się ze mną, że waga wskazuje za dużo, a teraz mówisz, że zaniża? W ostrym, białym świetle łazienki zobaczył, że jest bardzo zaniepokojona. Skóra na jej kościach policzkowych była napięta niemal do granic możliwości. — Nie ruszaj się stąd — powiedziała i wyszła z łazienki. — Heidi? — Nie ruszaj się! — krzyknęła, zbiegając po schodach. Wróciła po minucie z pięciokilogramową torbą cukru i

Wróciła po minucie z pięciokilogramową torbą cukru i postawiła ją na wadze. Po chwili na tablicy pojawiła się czerwona cyfra — sześć. — Tak myślałam — mruknęła Heidi. — Ja też się ważyłam na tej wadze, Billy. Nie zaniża i nigdy tego nie robiła. Zawyża, tak jak mówiłeś wcześniej. To nie było przekomarzanie się i oboje dobrze o tym wiedzieli. Kto ma nadwagę, lubi niedokładne wagi. Dzięki temu łatwiej przełknąć gorzką pigułkę. A jeżeli… — Heidi… — Jeżeli ta waga pokazuje sto trzy, to znaczy, że ważysz sto dwa kilogramy. A teraz pozwól, że… — Heidi… — Pozwól, że zajmę się załatwieniem dla ciebie wizyty u lekarza. Popatrzył w dół na swoje nagie stopy i pokręcił głową. — Billy! — Sam się tym zajmę — oświadczył. — Kiedy? — W środę. Houston w każdą środę po południu przychodzi do klubu „Country”, żeby pograć w dziewięć dołków. Porozmawiam z nim wtedy. — Dlaczego nie zadzwonisz do niego już teraz? — Heidi, przestań. Już dość. Wyraz jego twarzy musiał ją ostrzec, że nie powinna kontynuować tego tematu, bo tej nocy nie wspomniała już o tym ani słowem.

Rozdział 5

100

Niedziela. Poniedziałek. Wtorek. Billy na wszelki wypadek starał się unikać wagi stojącej w łazience. Jadł coraz więcej, choć nie był zbytnio głodny. Przestał ukrywać swoje chrupki za paczkami lipton cup o’soup, stojącymi w spiżarni. Podczas niedzielnego meczu Yankees kontra Red Sox zajadał się krakersami z pepperoni i münsterskim serem. W poniedziałek rano paczka karmelowej kukurydzy, tego samego dnia po południu paczka cheez-doodles — któraś z nich, a może kombinacja obu, przyprawiła go o kłopotliwe dolegliwości żołądkowe, które męczyły go przez kilka godzin. Linda wyszła z pokoju podczas wiadomości, mówiąc, że wróci, jeżeli uda jej się zaopatrzyć w maskę przeciwgazową. Billy popatrzył na nią pełen poczucia winy, ale nie ruszył się z miejsca. Doświadczenie nauczyło go, że w tego typu przypadkach wyjście z pokoju raczej niewiele daje. Zawsze było wtedy tak, jakby ze wszystkich stron przywierały do ciebie jakieś niewidzialne gnijące stwory. Szły wszędzie tam gdzie i ty, otaczały cię ze wszystkich stron. Później, oglądając I sprawiedliwości dla wszystkich na HBO, razem z Heidi zjedli większość sernika Sary Lee. We wtorek, wracając z pracy do domu, zatrzymał się w Connecticut Turnpike w Norwalk i spałaszował dwa whoppery z serem, kupione w barze Burger King. Zaczął je jeść jak zawsze, kiedy prowadził: machinalnie odgryzał kawałek po kawałku i łykał. Ocknął się z tego transu dopiero na przedmieściach Westport. Przez chwilę poczuł wewnętrzne rozdwojenie. Przypomniał sobie uczucie mdłości, jakie go ogarnęło na wadze w łazience tej

nocy, kiedy on i Heidi wrócili z Mohonk, i nagle przyszło mu na myśl, że wkracza w zupełnie nową sferę doznań. Czuł się niemal tak, jakby doświadczał metafizycznych przeżyć. Gdyby jakiś autostopowicz przyglądał mu się w tej chwili, co by zobaczył? Prawdopodobnie coś, co wydałoby mu się bardziej śmieszne niż przerażające: trzydziestosiedmioletni gruby Amerykanin rasy kaukaskiej, w butach firmy Bally, ze szkłami kontaktowymi Bausch and Lomb, ubrany w trzyczęściowy szary garnitur za sześćset dolarów, siedzący za kółkiem oldsa z 1981 roku i pochłaniający olbrzymiego hamburgera, z którego na jego elegancką marynarkę spadają krople majonezu i kawałki sałaty. Pewnie zacząłby się śmiać. Albo płakać. Albo krzyczeć. Wyrzucił resztki drugiego whoppera przez okno i z przerażeniem spojrzał na swoją umazaną majonezem dłoń. W chwilę potem roześmiał się głośno, rozładowując wewnętrzne napięcie, i przyrzekł sobie, że nigdy więcej. Te hulanki muszą się skończyć. Kiedy wieczorem siedział przed kominkiem, czytając „The Wall Street Journal”, do pokoju weszła Linda. Pocałowała go na dobranoc, popatrzyła na niego i powiedziała: — Zaczynasz wyglądać jak Sylwester Stallone, tatusiu. — O Chryste! — zawołał Bill i oboje wybuchnęli śmiechem. ◆◆◆ Uświadomił sobie, że kiedy ma się zważyć, zawsze odprawia coś w rodzaju rytuału. Kiedy to się zaczęło? Nie wiedział. Jako dzieciak po prostu wskakiwał na wagę, rzucał okiem na jej wskaznia, a potem zeskakiwał. Ale gdy z osiemdziesięciokilogramowego mężczyzny przeobraził się w ważącego ponad sto kilogramów kolosa, rozpoczął się rytuał. — Rytuał, akurat! — prychnął. — Po prostu zwykły nawyk. Nie, to naprawdę rytuał — zaprotestowała część jego umysłu. Był agnostykiem i nie przekroczył wrót żadnego kościoła, odkąd skończył dziewiętnaście lat, ale zapamiętał atmosferę towarzyszącą wszystkim obrzędom. Jego ważenie się odbywało się w podobnej atmosferze.

Boże, robię to zawsze tak samo, więc strzeż, Panie, tego białego adwokata u progu kariery przed atakiem serca czy wylewem, których, jak mówią wszystkie tabele świata, może się spodziewać każdy mężczyzna po przekroczeniu trzydziestu siedmiu lat. Módlmy się w imię cholesterolu i wszystkich tłuszczów w naszym ciele. Amen. Rytuał zaczynał się w sypialni. Zdejmij ubranie. Włóż ciemnozielony welurowy szlafrok. Wrzuć brudne ciuchy do kosza. Jeżeli miałeś ubranie na sobie pierwszy albo drugi raz i nie ma na nim żadnych plam czy zabrudzeń, powieś je w szafie. Pójdź do łazienki. Wchodzisz tam ze strachem i niechęcią. To konfesjonał, w którym się dowiesz, ile ważysz — i w konsekwencji poznasz swoje przeznaczenie. Zdejmij szlafrok. Powieś go na haku przy wannie. Opróżnij pęcherz. Jeżeli w twoim żołądku coś zalega — należy się tego pozbyć. Billy nie wiedział, ile może ważyć jego stolec, ale zasada była logiczna: należało wyrzucić za burtę jak najwięcej balastu. Heidi obserwowała ten rytuał i kiedyś spytała sarkastycznie, czy nie chciałby dostać w prezencie strusiego pióra. Powiedziała, że mógłby włożyć je sobie do gardła i zanim się zważy, zwymiotować parę razy. Billy zwymyślał ją wtedy, ale nieco później doszedł do wniosku, że może to wcale nie taki głupi pomysł. W środę rano po raz pierwszy od lat zerwał ze swoim rytuałem. W środę rano stał się heretykiem. Być może stał się nawet kimś o wiele gorszym, czymś w rodzaju czcicieli szatana, którzy profanują religijną ceremonię, wieszając odwrotnie krzyże i recytując modlitwy wspak. W środę rano przeprowadził swój rytuał zupełnie inaczej. Ubrał się, napełnił kieszenie tyloma drobniakami, ile udało mu się znaleźć (do tego doszedł jeszcze jego szwajcarski wojskowy scyzoryk), włożył swoje największe i najcięższe buty, a potem zjadł gigantyczne śniadanie — dwa smażone jajka, cztery plasterki bekonu, tost i kawałek siekanego mięsa. Do tego wypił szklaneczkę soku pomarańczowego i filiżankę kawy z trzema

kostkami cukru, ignorując parcie na pęcherz. Gdy wszystko to powoli mieszało się w jego żołądku, ruszył po schodach do łazienki. Zatrzymał się na chwilę, spoglądając na wagę. Patrzenie na nią nigdy nie było miłym przeżyciem, ale teraz stało się koszmarem. Zebrał się w sobie i stanął na wadze. 100. Jego serce zaczęło walić jak oszalałe. To nie może być prawdą — pomyślał. Do cholery, nie! Coś się popsuło! — Przestań… — wyszeptał ochrypłym głosem. Cofnął się od wagi, jak człowiek uciekający od psa, który może w każdej chwili ugryźć. — Billy?! — zawołała Heidi od strony schodów. Spojrzał w lewo i zobaczył swoją bladą twarz patrzącą na niego z lustra. Pod oczami miał fioletowe sińce, których tam nigdy nie było, a zmarszczki na czole zdawały się o wiele głębsze. Rak, pomyślał znowu i ponownie usłyszał szept starego Cygana. — Billy? Jesteś na górze? To na pewno rak, możesz się założyć. Ten stary mnie przeklął. Może ta kobieta była jego żoną albo siostrą… Czy to możliwe? Czy coś takiego może się wydarzyć? Może właśnie teraz rak zżera mnie od środka, tak jak nos tego Cygana? Z jego gardła dobył się okrzyk zgrozy. Twarz w lustrze wykrzywiał grymas przerażenia, była to twarz człowieka ciężko chorego — człowieka walczącego ze śmiercią. Billy był pewien, że ma raka, trawiącego jego wnętrzności. — Billyyy! — Tak, jestem tu! — odkrzyknął. — Boże, wołam i wołam, a ty nic! — Przepraszam. Tylko tu nie wchodź, Heidi. Nie możesz zobaczyć mnie w takim stanie, bo jeszcze dziś przed południem wpakowałabyś mnie do kliniki Mayo. — Nie zapomnij umówić się na wizytę u Michaela Houstona,

— Nie zapomnij umówić się na wizytę u Michaela Houstona, dobrze? — Oczywiście — odparł. — Na pewno do niego pójdę. — Doskonale, kochanie. Billy wysikał się, a potem umył ręce i twarz. Kiedy uznał, że wygląda mniej więcej normalnie, zszedł na dół, próbując pogwizdywać jakąś melodię. Nigdy w życiu nie był tak bardzo przerażony jak teraz.

Rozdział 6

98

— Ile ważysz? — zapytał go doktor Houston. Billy powiedział, że przez ostatnie trzy tygodnie stracił czternaście kilogramów. — Ho, ho! — zawołał Houston. — Heidi trochę się tym martwi. Wiesz, jak to żona… — Ma prawo — stwierdził Houston. Był przystojnym mężczyzną o szpakowatych włosach i brązowej opaleniźnie. Kiedy widziałeś go przy stoliku w miejscowym klubie, wyglądał jak młodsza wersja doktora Marcusa Welby. Siedzieli w barze przy basenie, w restauracji Wodna Dziura. Houston miał na sobie czerwone spodnie do golfa z białym paskiem, golfowe buty, koszulkę Lacoste, a na ręku rolex. Popijał pina colada — nazywał ten drink „czekoladowym penisem”. Miał dwójkę wspaniałych dzieciaków i mieszkał w okazałym domu przy Lantern Drive, niedaleko klubu, do którego mógł dojść piechotą. Ten dom kosztował ponad sto pięćdziesiąt kawałków. Houston miał brązowego czterodrzwiowego mercedesa, a jego żona Jenny cadillaca cimarron, wyglądającego jak rolls-royce cierpiący na hemoroidy. Ich dzieciaki chodziły do prywatnej szkoły w Westport. Krążące po miasteczku plotki (w których z pewnością tkwiło ziarno prawdy) sugerowały, że Michael Houston jest obsesyjnym kobieciarzem, a jego żona Jenny zwykle już koło trzeciej po południu zaczyna zalewać robaka. Typowa rodzina z Fairview, pomyślał Billy i nagle poczuł się bardzo zmęczony. Może zbyt dobrze znał tych ludzi, albo tak mu się tylko wydawało, co w sumie na jedno wychodziło.

Spojrzał na swoje lśniące buty i pomyślał: „Żartujesz sobie! Zobacz, jak sam wyglądasz”. — Chcę cię widzieć jutro w moim gabinecie — oświadczył Houston. — Mam sprawę w sądzie. — Nieważne, co masz. To jest ważniejsze. A teraz odpowiedz mi na parę pytań. Czy miałeś ostatnio jakieś krwawienia? Z odbytu? Z ust? — Nie. — Może zauważyłeś jakieś krwawienie z czaszki, kiedy się czeszesz? — Nie. — A jakieś rany, które nie chcą się zagoić? Albo wypryski, które po jakimś czasie znikają, a potem znów się pojawiają? — Nie. — To doskonale — stwierdził Houston. — À propos, dziś zaliczyłem osiemdziesiąt cztery punkty. Co ty na to? — Myślę, że jeszcze minie parę lat, zanim załapiesz się na turniej mistrzów — odparł Billy. Houston wybuchnął śmiechem. Po chwili pojawił się kelner. Doktor zamówił jeszcze jednego czekoladowego penisa, a Billy z przyzwyczajenia omal nie powiedział: „Miller lite”, lecz w ostatniej chwili ugryzł się w język. Potrzebował jasnego piwa jak krwawienia z tyłka. Michael Houston pochylił się do przodu. Miał poważny wzrok i Billy znów poczuł, że ogarnia go strach — przypominający ukłucie cienkiej stalowej igły, wbijanej w brzuch. Ze smutkiem uświadomił sobie, że jego życie zmieniło bieg i zmierza w złym kierunku. Panicznie się bał — wciąż myślał o cygańskiej zemście. Houston popatrzył na niego i Billy niemal słyszał, jak mówi: „Prawdopodobieństwo, że masz raka, szacuję na pięć do sześciu. Nawet nie potrzebuję przeprowadzać dokładniejszych badań, aby ci to powiedzieć. Czy sporządziłeś już testament? Zapewniłeś Heidi i Lindzie przyszłość? Kiedy jest się zdrowym człowiekiem,

raczej nie bierze się pod uwagę, że coś takiego się przydarzy, ale przecież może”. Po chwili cichym głosem, jakby dzielił się z nim jakąś niezwykle poufną informacją, zapytał: — Ilu karawaniarzy potrzeba, aby pochować czarnucha z Harlemu? Billy uśmiechnął się i pokręcił głową. — Sześciu — powiedział Houston. — Czterech niesie trumnę, a dwóch radio. Wybuchnęli śmiechem, a potem Billy pogrążył się w rozmyślaniach. Znowu ujrzał starego Cygana czekającego przed gmachem sądu w Fairview. Na rogu ulicy, w strefie objętej zakazem parkowania, stał wielki stary furgon — pick-up z budą mieszkalną, na której boku wymalowane były dziwne znaki okalające centralne malowidło: niezbyt udany portret jednorożca z ugiętymi przednimi nogami i pochylonym łbem oraz wizerunek Cyganki, trzymającej w dłoniach girlandy kwiatów. Stary Cygan miał na sobie zieloną kamizelkę z guzikami ze srebrnych monet. Patrząc, jak Houston zaśmiewa się ze swojego dowcipu, Billy pomyślał: „Pamiętasz tego faceta dużo lepiej, niż ci się wydawało. Myślałeś, że zapamiętałeś tylko jego nos, ale to nieprawda. Pamiętasz prawie wszystko”. Dzieci. W kabinie starej ciężarówki były dzieci, patrzące na niego pustymi brązowymi oczyma, które wydawały się prawie czarne. „Chudszy” — powiedział stary Cygan, a jego dotknięcie mimo szorstkości skóry palców było delikatne jak pieszczota kochanki. Tablice z Delaware, uświadomił sobie nagle Billy. Cygański furgon miał tablice z Delaware i jakąś naklejkę na zderzaku… Ramiona Billy’ego pokryły się gęsią skórką i przez chwilę miał ochotę zacząć krzyczeć. Przypomniał sobie, kiedy zobaczyli Cyganów po raz pierwszy. Było to w dniu, gdy przyjechali do Fairview. ◆◆◆ Gdy tylko zaparkowali, Linda natychmiast popędziła do

Gdy tylko zaparkowali, Linda natychmiast popędziła do parku. Cyganki stały i obserwowały ich. Były ubrane w jaskrawe stroje, ale w niczym nie przypominały hollywoodzkich Cyganek z lat trzydziestych. Miały kolorowe bluzki i sięgające do łydek pumpy albo dżinsy. Wyglądały krzykliwie, jaskrawo i groźnie. Z mikrobusu wyskoczył młody mężczyzna i zaczął żonglować kręglami. „Każdy musi w coś wierzyć — a ja wierzę, że dostanę jeszcze jedno piwo” — brzmiał napis na jego koszulce. Dzieciaki z Fairview podbiegły do niego, jakby przyciągał je magnes. Pod koszulą młodego mężczyzny napinały się sprężyste mięśnie, a wielki krzyżyk na jego piersi unosił się i opadał w rytm oddechu. Matki zaczęły przywoływać swoje dzieci i odprowadzać je do domów, ale niektóre zostały w parku. Starsze dzieci podeszły do Cyganiątek, które przerwały zabawę i bacznie wszystko obserwowały. „Mieszczuchy — mówiły ich ciemne oczy. — Wszędzie, dokądkolwiek się udamy, mamy z wami do czynienia. Spotykamy was codziennie, znamy wasze oczy i fryzury, wiemy, jak będą błyszczeć w słońcu wasze aparaty korekcyjne na zębach. Nie wiemy, gdzie znajdziemy się jutro, ale wy też tam na pewno będziecie. Czy oglądanie stale tych samych miejsc i twarzy was nie nudzi? Sądzimy, że tak. Chyba właśnie dlatego macie w sobie tyle nienawiści”. Billy, Heidi i Linda Halleck też tam byli, dwa dni przed tym, zanim Billy potrącił i zabił starą Cygankę niecałe pół kilometra od tego miejsca. Jedli piknikowy lunch i czekali na rozpoczęcie pierwszego tej wiosny koncertu lokalnego zespołu. Większość ludzi przyszła tu z tego samego powodu i nie ulegało wątpliwości, że Cyganie doskonale o tym wiedzieli. Linda wstała, ocierając dłonie o siedzenie lewisów, i ruszyła w stronę młodego mężczyzny żonglującego kręglami. — Linda, zostań tu! — krzyknęła Heidi, po czym uniosła dłoń do kołnierza swetra i zaczęła go skubać. Zawsze tak robiła, kiedy się zdenerwowała, i Billy przypuszczał, iż w ogóle nie zdawała sobie z tego sprawy. — Czemu, mamo? Przecież to wesołe miasteczko… w każdym

— Czemu, mamo? Przecież to wesołe miasteczko… w każdym razie tak mi się wydaje. — To Cyganie — z pogardą wycedziła Heidi. — Banda złodziei i naciągaczy. Linda spojrzała na matkę, a potem na ojca. Billy wzruszył ramionami i dziewczynka ponownie usiadła. Młody mężczyzna wrzucił kręgle przez otwarte drzwi do wnętrza mikrobusu, a uśmiechnięta ciemnowłosa dziewczyna rzuciła mu pięć indiańskich maczug, jedną po drugiej. Cygan zaczął nimi żonglować. Od czasu do czasu chwytał jedną z maczug pod pachę i wykrzykiwał gromko: „Hoj!”. Starszy mężczyzna w dżinsowych ogrodniczkach i koszuli w kratę zaczął rozdawać ulotki. Młoda kobieta, która rzucała żonglerowi maczugi, wyskoczyła zgrabnie z wnętrza mikrobusu, wyjęła z niego sztalugę i ustawiła ją przed samochodem. Teraz pokaże jakieś kiczowate bohomazy albo kiepski portret prezydenta Kennedy’ego, pomyślał Billy. Ale dziewczyna zamiast obrazu przyczepiła do sztalugi tarczę strzelniczą. Ktoś znajdujący się wewnątrz mikrobusu rzucił jej procę. — Gina! — krzyknął chłopak żonglujący maczugami. Uśmiechnął się szeroko i można było zauważyć, że brakuje mu paru przednich zębów. Linda potrząsnęła głową. Jej wyobrażenie męskiego piękna kształtowały lata oglądania telewizji, i w tym momencie młody Cygan przestał jej się wydawać przystojny. Heidi przestała skubać kołnierz swetra. Dziewczyna rzuciła chłopakowi procę. Upuścił jedną z maczug i zaczął żonglować procą, ale po chwili odrzucił ją dziewczynie i przez cały czas utrzymując resztę maczug w powietrzu, podniósł tę, którą przed chwilą upuścił. Rozległy się brawa i radosne okrzyki. Niektórzy z mężczyzn uśmiechali się, Billy również — jednak na twarzach większości ludzi malował się niepokój. Dziewczyna oddaliła się od ustawionej na sztalugach tarczy, wyjęła z kieszonki na piersiach kilka stalowych kulek i

wystrzeliła je z procy — plop, plop, plop — trafiając w sam środek tarczy. Otoczyła ją gromadka chłopców i dziewcząt, którzy też chcieli spróbować. Kazała im stanąć w szeregu, jak przedszkolanka ustawiająca dzieci w kolejce do łazienki. Ze starej półciężarówki wyskoczyło dwóch cygańskich nastolatków w wieku Lindy i zaczęło wybierać z trawy zużytą amunicję. Byli identyczni jak dwie krople wody. Jeden nosił złoty kolczyk w lewym, a drugi w prawym uchu. Czy właśnie po tym rozróżnia was matka? — zastanawiał się Billy. Nic nie sprzedawano, nikt nikomu niczego nie proponował. Nie było też madam Azonki, przepowiadającej przyszłość z kart tarota. Mimo to niebawem pojawił się wóz policyjny i wysiadło z niego dwóch gliniarzy. Jednym był szef miejscowej policji, Hopley — niezbyt przystojny facet około czterdziestki. Aktywność Cyganów jakby trochę przygasła i matki wykorzystały ten moment, aby odzyskać władzę nad swoimi dziećmi i zabrać je do domów. Niektóre ze starszych usiłowały protestować, a kilkoro młodszych się rozpłakało. Hopley zaczął rozmawiać z Cyganem, który zajmował się żonglerką (indiańskie maczugi pomalowane w czerwononiebieskie pasy leżały teraz u jego stóp), oraz tym starszym, w dżinsowych ogrodniczkach. Ten drugi coś powiedział, a potem znowu odezwał się żongler i zaczął żywo gestykulować, podchodząc do funkcjonariusza, który towarzyszył Hopleyowi. Billy miał wrażenie, że ogląda graczy baseballu, sprzeczających się z sędzią po przyznaniu spornego punktu. Cygan w ogrodniczkach położył rękę na ramieniu żonglera, odciągając go parę kroków w bok, jakby próbował powstrzymać młodego zapaleńca przed wplątaniem się w kłopoty. Żongler powiedział coś jeszcze, a kiedy Hopley pokręcił głową, zaczął krzyczeć, ale wiatr wiał w inną stronę i Billy słyszał jedynie same dźwięki. — Co się dzieje, mamo? — spytała Linda. — Nic, kochanie — odparła Heidi i zabrała się do pakowania rzeczy. — Zjadłaś już?

— Tak. Tato, co oni robią? Przez chwilę miał na końcu języka słowa: „To eksmisja niepożądanych elementów, Lindo”. Ale Heidi wpatrywała się w niego ze ściągniętymi ustami i z całą pewnością nie chciała, aby uświadomił ich córce tę brutalną prawdę. — Nic takiego — odparł. — To tylko drobna sprzeczka. W gruncie rzeczy mogło tak być. Nie było psów spuszczonych ze smyczy, czarnych pałek ani suk z okratowanymi oknami. Żongler ze złością strącił z ramienia dłoń starszego Cygana, pozbierał z ziemi swoje maczugi i znów zaczął je podrzucać. Jednak gniew osłabił jego refleks i pokaz wypadł raczej marnie. Dwie maczugi prawie natychmiast spadły na ziemię. Kiedy jedna z nich uderzyła żonglera w stopę, jakiś dzieciak wybuchnął śmiechem. Młodszy policjant niecierpliwie zrobił krok do przodu, ale Hopley powstrzymał go, tak jak wcześniej starszy Cygan żonglera. Oparł się o pień wiązu, wsadzając kciuki za szeroki skórzany pas, i powiedział coś do swojego partnera. Gliniarz wyjął z kieszeni na biodrze notes i otworzył go, po czym podszedł do najbliższego samochodu, cadillaca z początku lat sześćdziesiątych, i zaczął go spisywać. Kiedy skończył, skierował się do mikrobusu. Cygan w ogrodniczkach powiedział coś do Hopleya, ale ten tylko wzruszył ramionami i odwrócił wzrok. Kiedy młodszy funkcjonariusz podszedł do starego forda, Cygan podążył za nim. Mówił z ożywieniem, jego ręce poruszały się gwałtownie w ciepłym, wiosennym powietrzu. Billy Halleck zaczął powoli tracić zainteresowanie tą sytuacją i Cyganami, którzy przypadkiem zatrzymali się w Fairview w drodze z Zadupia Górnego do Pipidowa. Żongler odwrócił się i podszedł do mikrobusu, upuszczając wszystkie maczugi na trawę (mikrobus stał za pick-upem, na którego budzie widniało malowidło przedstawiające dziewczynę i jednorożca). Starszy Cygan natychmiast je pozbierał, wciąż

mówiąc coś do Hopleya. Policjant ponownie wzruszył ramionami i choć Billy Halleck nie był telepatą, widział, że było mu to nie w smak. Młoda kobieta, która strzelała z procy do tarczy, próbowała coś powiedzieć do żonglera, ale odepchnął ją gniewnie i wszedł do mikrobusu. Stała przez chwilę, patrząc na starego mężczyznę, trzymającego indiańskie maczugi, po czym również weszła do wnętrza pojazdu. Miała długie włosy, układające się w naturalne fale. Opadały czarną kaskadą na jej ramiona, sięgając poniżej łopatek. Kolorowa perkalowa bluzka i plisowana spódnica mogły pochodzić od Searsa czy I.C. Penneya, ale zwinne ruchy dziewczyny przypominały ruchy dzikiego kota — pantery, geparda albo śnieżnego lamparta. Kiedy wchodziła do furgonu, spódnica uniosła się ku górze i Billy ujrzał wnętrze jej ud. Poczuł zalewającą go falę pożądania i zobaczył siebie, leżącego na niej w najczarniejszej godzinie nocy. Obejrzał się do tyłu, spoglądając na Heidi. Jej usta były tak mocno zaciśnięte, że wargi wydawały się niemal białe, a oczy przypominały matowe monety. Nie zauważyła jego spojrzenia, ale widziała, jak Cygance podwinęła się spódnica. Glina z notesem przyglądał się dziewczynie, dopóki nie zniknęła w wozie. Potem zamknął notatnik, włożył go do kieszeni i ruszył do swojego szefa. Cyganki zaganiały dzieci z powrotem do furgonów. Stary Cygan, trzymając naręcze maczug, raz jeszcze podszedł do Hopleya i coś do niego powiedział, ale policjant pokręcił głową. I to był koniec. W tej samej chwili pojawił się drugi wóz policyjny. Światła jego koguta obracały się leniwie. Cygan w ogrodniczkach spojrzał na niego, po czym obrzucił wzrokiem park — zieleniec z huśtawkami i różnymi urządzeniami do zabaw dla dzieci oraz muszlą koncertową. Z gałęzi niektórych drzew wciąż jeszcze zwieszały się krepinowe wstążki — pozostałość po poszukiwaniach czekoladowych jajek tydzień temu, w Niedzielę Wielkanocną.

Cygan wrócił do swojego samochodu, który stał na początku szeregu. Kiedy silnik wozu zaryczał przeciągle, ożyły również pozostałe motory. Billy usłyszał głośny warkot starych, zdezelowanych silników i zobaczył wzbijające się w niebo błękitnawe kłęby spalin. Furgon Cygana w ogrodniczkach wyrwał do przodu. Inne samochody podążyły za nim i ruszyły w kierunku śródmieścia. — Wszystkie mają włączone światła! — krzyknęła Linda. — Zupełnie jakby jechali na pogrzeb! — Zostały jeszcze dwa ring-dingi — powiedziała Heidi. — Weź jednego. — Nie chcę, najadłam się już. Tatusiu, czy ci ludzie… — Jeśli nie będziesz nic jadła, nigdy nie osiągniesz dziewięćdziesięciu sześciu centymetrów w biuście — poinformowała ją Heidi. — Doszłam do wniosku, że wcale nie chcę mieć dziewięćdziesięciu sześciu centymetrów w biuście — odparła Linda tonem wytwornej damy. Ten ton zawsze zbijał Billy’ego z tropu. — Teraz jest moda na duże, krągłe tyłki — dodała dziewczynka. — Lindo Joan Halleck! — Ja mam ochotę na ring-dinga — powiedział Halleck. Heidi zmierzyła go lodowatym spojrzeniem. — Och… czyżby? Rzuciła mu oba batony i zapaliła vantage’a. Zanim skończył się koncert zespołu, wypaliła pół paczki papierosów, ignorując wszelkie wysiłki Billy’ego, który próbował ją wprawić w lepszy humor. Dopiero w drodze do domu trochę się rozkręciła, a Cyganie odeszli w zapomnienie. W każdym razie aż do tamtej nocy. ◆◆◆ Kiedy wszedł do pokoju Lindy, żeby ją pocałować na dobranoc, spytała go: — Czy policjanci wyrzucali tych ludzi z miasta?

Billy przyjrzał się jej uważnie. Jeśli chciała się dowiedzieć, ile kalorii ma jakieś ciastko, przychodziła z tym do Heidi. Od Billy’ego domagała się brutalniejszych prawd i czasem wydawało mu się, że to nie w porządku. Usiadł na jej łóżku. Była jeszcze bardzo młoda i z pewnością niewiele wiedziała o okrucieństwach tego świata. Może została zraniona i kłamstwo uchroniłoby ją od jeszcze większego bólu. Jednak kłamstwa dotyczące takich rzeczy jak wypędzenie Cyganów z Fairview zazwyczaj zwracały się przeciwko rodzicom; ojciec powiedział mu kiedyś, że jeśli ktoś się onanizuje, będzie się jąkał. Był dobrym człowiekiem, ale Billy nigdy nie wybaczył mu tego kłamstwa. Linda zawsze zadawała mnóstwo pytań i mocno dała mu się we znaki — przeszli już przez temat pedałów, seksu oralnego, chorób wenerycznych i rozważania, czy Bóg naprawdę istnieje. Trzeba mieć dziecko, żeby się przekonać, jak trudną rzeczą może być uczciwość. Nagle znowu pomyślał o nowojorskim gangsterze. Co Ginelli powiedziałby jego córce, gdyby się tu teraz znalazł? „Niepożądanych ludzi należy trzymać z dala od miasta, słodziutka. Bo o to właśnie w tym wszystkim chodzi: o to, aby niepożądani trzymali się z dala od miasta”. Nie mógł się jednak zdobyć na to, by wyjawić jej tę prawdę. — Przypuszczam, że tak. To byli Cyganie, złotko, włóczędzy. Wędrowcy. — Mama powiedziała, że to oszuści i naciągacze. — Wielu z nich nabiera ludzi, namawiając ich na gry hazardowe, albo oszukuje ich rzekomym przepowiadaniem przyszłości. Kiedy zjawiają się w jakimś mieście, policja nakazuje im je opuścić. Cyganie zwykle robią przy tym całe przedstawienie, udają, że są wściekli, ale tak naprawdę nie mają nic przeciwko temu. Bach! Pierwsze kłamstwo. — Rozdają ludziom ulotki i informują, gdzie można ich znaleźć. Zwykle zatrzymują się u jakiegoś farmera, który ma puste pole za miastem. Po paru dniach wyjeżdżają. — Ale czemu w ogóle przyjeżdżają? Co robią?

— Cóż… zawsze znajdą się ludzie, którzy chcą poznać swoją przyszłość. I zwolennicy gier hazardowych. Chociaż zazwyczaj są ogrywani, oszukiwani przez naciągaczy. A także mężczyźni, którzy liczą na szybki numerek, pomyślał. Ponownie zobaczył cygańską dziewczynę z uniesioną spódnicą. Jak ona się poruszała! — Czy ludzie kupują od nich narkotyki? W dzisiejszych czasach nie trzeba kupować narkotyków od Cyganów, kochanie. Można je dostać na boisku szkolnym. — Może haszysz — odparł. — Albo opium. Przybył do tej części Connecticut jako nastolatek i już tu pozostał, pomieszkując w Fairview i pobliskim Northport. Nie widział żadnych Cyganów od dwudziestu pięciu lat… od czasów dzieciństwa, kiedy to w Karolinie Północnej stracił na kole fortuny pięć dolarów, przechowywanych od ponad trzech miesięcy; za te pieniądze miał kupić mamie prezent urodzinowy. W grze nie mogły brać udziału dzieci poniżej szesnastego roku życia, ale jeżeli miałeś gotówkę, nikt nie zamierzał ci tego zabraniać. Niektóre rzeczy są wieczne, pomyślał. Gdyby spytano go o to jeszcze wczoraj, wzruszyłby ramionami i powiedział, że nie ma już cygańskich taborów. Jednak rasa wędrowców nie wymarła. Przyjeżdżali znikąd i donikąd odjeżdżali; zawsze tacy sami, od niepamiętnych czasów próbujący wyciągnąć od ludzi jak najwięcej szmalu, a potem opuszczający miasto z plikami banknotów w brudnych, zatłuszczonych portfelach. Hitler próbował ich wymordować, podobnie jak Żydów i homoseksualistów, ale Cyganie prawdopodobnie byliby w stanie przeżyć nawet tysiące Hitlerów. — Myślałam, że tereny komunalne, takie jak park, stanowią własność publiczną — zauważyła Linda. — Tak mi powiedziano w szkole. — Cóż, w zasadzie tak — przyznał Billy. — A to oznacza, iż należą do mieszkańców miasta. Do podatników. Bach! Drugie kłamstwo. Podatki nie miały nic wspólnego z terenami komunalnymi

Podatki nie miały nic wspólnego z terenami komunalnymi położonymi na obszarze Nowej Anglii, z ich posiadaniem czy wykorzystaniem. (Patrz Richards przeciwko Jerramowi, New Hampshire, albo Baker przeciw Olinsowi — sprawa z 1835 roku, albo…). — Podatnicy… — powtórzyła Linda. — Na wykorzystywanie terenów komunalnych będących własnością publiczną trzeba mieć zezwolenie — powiedział Billy. Bach! Bum! Trzecie kłamstwo. Zostało to obalone w 1931 roku, kiedy grupa farmerów uprawiających ziemniaki założyła miasto Hooverville w samym sercu Lewiston, w Maine. Sprawa została wniesiona do Sądu Najwyższego, ale nawet nie przeprowadzono przesłuchań. Stało się tak dlatego, iż farmerzy wybrali na miejsce założenia swojego miasta Pettingill Park, będący własnością publiczną — teren komunalny. — Jak wtedy, gdy przyjeżdża cyrk „Shrine” — dodał po chwili. — Czemu Cyganie nie mieli zezwolenia, tato? — zapytała. Wydawała się śpiąca. Dzięki Bogu. — Cóż, może po prostu zapomnieli, że powinni je mieć. Ale przecież nie mieli żadnych szans na otrzymanie pozwolenia. Nie w Fairview. Nie, bo z Lantern Drive i klubu widać zieleniec, a ten widok jest częścią tego, za co płacisz, łącznie z prywatnymi szkołami, w których uczą programowania komputerów na najnowszych modelach apple i trs-80, oraz względnie czystym powietrzem i ciszą w nocy. Cyrk „Shrine” jest okej. Szukanie jajek wielkanocnych też. Potrafimy rozpoznać, co jest dla nas niedobre. Mamy pokojówki i gospodynie, aby w naszych domach był zawsze porządek. A kiedy chodzi o porządek w mieście, rolę tę przejmuje szeryf Hopley. Jednak tego rodzaju prawdy nie były przeznaczone dla uszu dziewczynki w wieku Lin. Z czasem na pewno je pozna. Może w liceum albo w college’u. Może usłyszy o tym od koleżanki. Ci ludzie są inni niż my, kochanie. Niech się trzymają od nas z daleka.

— Dobranoc, tato. — Dobranoc, Lin. Pocałował ją jeszcze raz i wyszedł. ◆◆◆ Niesiony gwałtowniejszym podmuchem wiatru deszcz zabębnił o szyby pracowni i Billy ocknął się nagle, wyrwany z krótkotrwałej drzemki. „Ci ludzie są inni niż my, kochanie” — powtórzył w myślach i roześmiał się głośno. Zaniepokoiło go to, bo przecież tylko wariaci śmieją się sami do siebie. Robią to właśnie dlatego, że są inni niż my. Wcześniej nie bardzo w to wierzył, ale teraz już tak. Teraz, kiedy był chudszy. ◆◆◆ Patrzył, jak pielęgniarka Houstona pobiera krew z jego lewego ramienia i wkłada ampułki do naczynia przypominającego pojemnik na jajka. Wcześniej Houston dał mu pojemniczki na próbki kału. Billy z posępną miną schował je do kieszeni, po czym pochylił się, aby lekarz mógł przeprowadzić badanie proktologiczne. Jak zawsze, drżał na całym ciele — bardziej z upokorzenia niż nieprzyjemnych sensacji, jakie towarzyszyły temu badaniu. Miał uczucie, że jest zdobywany. Wypełniany. — Rozluźnij się — powiedział Houston, naciągając na prawą dłoń cienką gumową rękawiczkę. — Jeśli nie poczujesz obu moich rąk na swoich ramionach, będzie to oznaczało, że nic ci nie jest — dodał i zaśmiał się głośno. Billy zamknął oczy. ◆◆◆ Dwa dni później Houston zaprosił go do siebie i oświadczył, iż ma już wyniki badania jego krwi. Billy usiadł w jego przypominającym jaskinię gabinecie (głębokie skórzane fotele, na ścianach obrazy przedstawiające klipry, gruby dywan na podłodze). Serce waliło mu jak młotem i czuł na skroniach lodowate kropelki potu. Nie rozpłaczę się na oczach faceta, który opowiada dowcipy o czarnuchach, pomyślał. Jeżeli będę musiał

płakać, wyjadę za miasto, zatrzymam wóz gdzieś na poboczu i wtedy to zrobię. — Wszystko wygląda jak trzeba — oświadczył lekarz. Billy zamrugał powiekami. Strach zagnieździł się w nim tak głęboko, że miał wrażenie, iż się przesłyszał. — Co? — Wszystko wygląda jak należy — powtórzył Houston. — Jeśli chcesz, możemy zrobić dalsze testy, ale myślę, że to nie będzie potrzebne. Prawdę mówiąc, twoja krew przedstawia się lepiej niż dwa badania temu. Poziom cholesterolu spadł, tak samo trójglicerydy. Znowu straciłeś parę kilogramów, pielęgniarka zważyła cię rano i okazało się, że ważysz teraz dziewięćdziesiąt osiem. Nadal masz ponad trzynaście kilogramów nadwagi i nie chcę, abyś o tym zapominał, jednak… — Uśmiechnął się i dodał: — Chciałbym poznać twój sekret. — Nie mam żadnego — odparł Billy. Był jednocześnie zakłopotany i poczuł ogromną ulgę. To samo przydarzyło mu się parę razy w college’u, kiedy udało mu się zaliczyć egzaminy, nie przygotowując się do nich. — Na razie, dopóki nie otrzymamy wyników testów HamanaReichlinga, powstrzymam się od ostatecznej diagnozy. — Czego? — Chodzi o wynik badania twojego gówna — odparł Houston i znowu wybuchnął śmiechem. — Może coś wykazać, ale laboratorium przeprowadziło już dwadzieścia trzy testy twojej krwi i wszystko wydaje się w porządku. — Tak bardzo się bałem… — wymamrotał Billy. — Ci, co się nie boją, umierają młodo — stwierdził Houston. Otworzył szufladę i wyjął z niej niewielką buteleczkę z małą łyżeczką przymocowaną łańcuszkiem do nakrętki. Rączka łyżeczki miała kształt Statuy Wolności. — Chcesz niucha? Billy pokręcił głową. Wystarczyło mu siedzenie w gabinecie z dłońmi splecionymi na brzuchu (mocno odchudzonym) i patrzenie, jak Houston — najpopularniejszy lekarz domowy w

Fairview — wciąga odrobinę kokainy najpierw do jednej, a potem do drugiej dziurki nosa. Kiedy skończył, włożył buteleczkę z białym proszkiem do szuflady, po czym wydobył z niej drugą, wraz z paczuszką zakraplaczy. Założył jeden z nich na szyjkę buteleczki i wsadził sobie do nosa. — To destylowana woda, chroni zatoki — wyjaśnił, puszczając oko do Billy’ego. Prawdopodobnie leczy dzieci, naprany tym świństwem — pomyślał Bill, ale nie czuł do lekarza niechęci. Kiedy Houston przekazał mu dobre wieści, chciał tylko napawać się ogromną ulgą, która go ogarnęła, wypróbowywać ją — jak nowy rower albo samochód. Poczuł się jak nowo narodzony. Gdyby ktoś chciał sfilmować tę scenę, mógłby wykorzystać odpowiedni fragment z książki Tako rzecze Zaratustra. Ta myśl wywołała uśmiech na twarzy Billy’ego. Houston popatrzył na niego uważnie. — W tym smutnym świecie potrzebujemy każdej odrobiny radości — stwierdził, po czym pociągnął nosem i zwilżył nozdrza kolejną porcją destylowanej wody. — Byłem przerażony — powiedział Billy. — Sądziłem, że mam raka, i próbowałem się z tym pogodzić. — Może kiedyś będziesz musiał — mruknął Houston. — Ale jeszcze nie w tym roku. Nie muszę oglądać wyników testów Hamana-Reichlinga, żeby ci to powiedzieć. Rak daje wyraźne symptomy. Zwłaszcza u człowieka, któremu wyżarł czternaście kilogramów. — Ale ja jem teraz więcej niż zwykle. Powiedziałem Heidi, że więcej ćwiczę, i częściowo jest to prawdą, jednak ona stwierdziła, że nie mogłem stracić czternastu kilogramów tylko dzięki intensywnemu treningowi. Powiedziała, że może trochę bym schudł, ale nie aż tyle. — To nieprawda. Ostatnie badania wykazały, że ćwiczenia są ważniejsze od diety. Jednak w przypadku faceta, który miał taką nadwagę jak ty, muszę przyznać jej rację. Jeśli jakiś grubas zaczyna gwałtownie ćwiczyć, wiesz, co się z nim stanie? Zrobi

mu się wielki skrzep. Może facet nie umrze na zawał, ale z pewnością już nigdy nie zagra w golfa ani nie pojeździ na rowerze. Billy pomyślał, że kokaina sprawiła, iż Houston stał się bardzo rozmowny. — Pewnie tego nie rozumiesz — dodał lekarz. — Zresztą ja też nie. W tym biznesie widziałem już wiele niewytłumaczalnych rzeczy. Mój przyjaciel, który jest neurochirurgiem, zadzwonił do mnie jakieś trzy lata temu, żebym rzucił okiem na prześwietlenie kości czaszki jednego z jego pacjentów. Przyszedł do niego pewien student, skarżąc się na uporczywe bóle głowy. Mojemu koledze wydawało się, że to zwykłe migreny, ale z takimi rzeczami nie należy żartować. Bóle głowy mogą być symptomami raka mózgu, nawet jeżeli pacjent nie uskarża się na omamy węchowe: wyczuwanie różnych nieprzyjemnych zapachów, fetoru gnijących owoców, starego popcornu czy czegoś w tym rodzaju. Dlatego mój koleś zlecił przeprowadzenie całej serii prześwietleń, zrobił chłopakowi EEG i wysłał go do szpitala na tomografię mózgu. I wiesz, co się okazało? Billy pokręcił głową. — Cóż… dzieciak, który ukończył liceum z trzecią lokatą, a potem w każdym semestrze był na liście prymusów Uniwersytetu Waszyngtona, prawie w ogóle nie miał mózgu. Przez środek jego czaszki biegł pojedynczy zwój tkanki mózgowej… na prześwietleniu, które pokazał mi kolega, wyglądało to jak fragment makramy… i to wszystko. Ten pojedynczy zwój prawdopodobnie kontrolował wszystkie funkcje jego organizmu, od oddychania i pracy serca po orgazmy. Tylko jeden zwój tkanki mózgowej. Poza tym wnętrze czaszki chłopaka było wypełnione płynem mózgowo-rdzeniowym, który w jakiś sposób zawiadywał wszystkimi procesami myślowymi. Tak czy inaczej, chłopak nadal ma świetne wyniki w nauce, nadal miewa bóle głowy i nadal jest typowym przykładem przypadku migrenowego. Jeżeli w wieku dwudziestu, trzydziestu lat nie

powali go atak serca, to około czterdziestki bóle głowy powinny zacząć przechodzić. Otworzył szufladę, wyjął buteleczkę z kokainą i wciągnął trochę do nosa. Znowu zaproponował „niucha” Billowi, ale on pokręcił głową. — Pięć lat temu do mojego gabinetu przyszła pewna stara kobieta, skarżąca się na ból dziąseł — ciągnął lekarz. — Teraz już nie żyje. Gdybym ci powiedział, jak się nazywała, okazałoby się, że ją znasz. Rzuciłem okiem i po prostu nie mogłem uwierzyć… Straciła wszystkie zęby jakieś dziesięć lat wcześniej. Choć dobiegała dziewięćdziesiątki, okazało się, że wyrzynają się jej nowe… w sumie pięć. Nic dziwnego, że bolały ją dziąsła. Ząbkowała w wieku osiemdziesięciu ośmiu lat! — I co zrobiłeś? — zapytał Billy. Słuchał tego wszystkiego jednym uchem, słowa Houstona dochodziły do niego jakby z oddali, nie głośniejsze od cichej muzyki, wypełniającej wnętrze domu towarowego. Ulga, jaka go ogarnęła, działała silniej niż narkotyk. Przez chwilę znowu ujrzał twarz starego Cygana z gnijącym nosem, ale ta wizja straciła już swoją posępną, obezwładniającą moc. — A co mogłem zrobić w tej sytuacji? — odparł Houston. — Przepisałem jej lekarstwo, wzmocnioną wersję preparatu, którym smaruje się dziąsła ząbkujących dzieci. Zanim umarła, wyrosły jej jeszcze trzy dalsze zęby: dwa trzonowe i kieł. Widziałem też inne dziwne rzeczy. Każdy lekarz spotyka się z przypadkami, których nie potrafi wytłumaczyć. Cóż… faktem jest, że bardzo mało wiemy na temat naszego metabolizmu. Są też tacy ludzie jak Duncan Hopley… Znasz go? Billy pokiwał głową. Szef policji z Fairview, postrach Cyganów, wyglądający jak Clint Eastwood dla ubogich. — Je tak dużo, jakby każdy jego posiłek miał być ostatnim — powiedział Houston. — Jezu Chryste, nigdy dotąd nie widziałem takiego żarłoka. Ale jego waga utrzymuje się stale na poziomie siedemdziesięciu siedmiu kilogramów, a ponieważ gość ma sto

osiemdziesiąt centymetrów wzrostu, jest to akurat tyle, ile być powinno. Ma przyspieszony metabolizm, spala kalorie dwa razy szybciej niż inni… znacznie szybciej niż na przykład Yard Stevens. Billy znowu kiwnął głową. Yard Stevens był właścicielem zakładu fryzjerskiego w Fairview i ważył sto trzydzieści kilogramów. Kiedy patrzyłeś na niego, zastanawiałeś się, czy jego żona musi zawiązywać mu buty. — Yard jest mniej więcej tego samego wzrostu co Duncan Hopley — dodał Houston. — Jednak kilka razy widziałem go przy posiłku i stwierdziłem, że facet je bardzo niewiele. Może robi to potajemnie. To całkiem możliwe, ale nie sądzę. Ma wygłodniałą twarz… wiesz, o co mi chodzi? Billy uśmiechnął się pod nosem. Wiedział. Yard Stevens sprawiał wrażenie, jakby jedzenie mu nie służyło. — Powiem ci jeszcze coś, choć nie sądzę, żeby to miało jakiś związek z tobą. Obaj ci ludzie palą. Yard Stevens mówi, że pali paczkę marlboro lights dziennie, co oznacza, że tak naprawdę wypala pewnie półtorej paczki, a może nawet dwie. Duncan mówi, że wypala dziennie dwie paczki cameli, czyli prawdopodobnie wypala trzy albo więcej. Czy widziałeś kiedyś Duncana Hopleya bez papierosa w ustach albo w ręku? Billy pokręcił głową, a Houston zaaplikował sobie kolejnego „niucha”. — No dobra, dość już tego — mruknął i z trzaskiem zamknął szufladę, po czym powiedział: — W każdym razie Yard wypala dziennie półtorej paczki papierosów niskosmołowych, a Duncan dwie paczki zżeraczy płuc… czy może nawet więcej. Ale bardziej narażony na raka płuc jest Yard Stevens. Dlaczego? Bo ma spieprzony metabolizm, a to musi mieć jakiś związek z rakiem. Niektórzy lekarze twierdzą, że walkę z rakiem ułatwiłoby złamanie kodu genetycznego. Być może wtedy udałoby się wyleczyć jego pewne odmiany. Ale nigdy do końca sobie z nim nie poradzimy, jeżeli nie zrozumiemy istoty metabolizmu. I tu

wracamy do Billy’ego Hallecka, „topniejącego” człowieka, który w jakiś niesamowity sposób redukuje masę swojego ciała. Wybuchnął głośnym śmiechem, a Billy pomyślał: „Jeżeli taki wpływ ma na ciebie koka, to chyba powinieneś przerzucić się na batony”. — Nie wiesz, dlaczego tracę wagę, prawda? — Nie — odparł Houston. — Jednak sądzę, iż może to wynikać z faktu, że bardzo chcesz być chudszy. Często mamy do czynienia z takimi przypadkami. Zjawia się ktoś, kto chce stracić na wadze. Zwykle powodem jego wizyty jest strach przed chorobą… ma palpitacje serca, traci przytomność, grając w tenisa, badmintona albo kosza… Proponuję mu wtedy łagodną dietę, dzięki której może stracić od kilograma do dwóch na tydzień w ciągu paru miesięcy. W ten sposób można schudnąć całkowicie bezboleśnie i bez wysiłku. Jednak większość ludzi chudnie znacznie szybciej. Przestrzegają diety, ale tracą na wadze więcej, niż powinni. Zupełnie jakby jakiś wyimaginowany strażnik, który do tej pory spał, nagle się obudził i zaczął wrzeszczeć na całe gardło: „Pożar! Pali się!”. Metabolizm wtedy przyspiesza, bo trzeba ewakuować kilka kilogramów tłuszczu, zanim cały dom spłonie. — Rozumiem — mruknął Billy. Bardzo chciał, aby go to przekonało, ale przede wszystkim marzył o tym, żeby wrócić do domu i powiedzieć Heidi, że jest zdrowy, a potem zabrać ją na górę i kochać się z nią w sypialni skąpanej we wpadających do środka promieniach popołudniowego słońca. — Kupuję to — dodał po chwili. Houston wstał, aby go odprowadzić do drzwi. Billy z rozbawieniem zauważył, że lekarz ma pod nosem resztki białego proszku. — Jeżeli nadal będziesz chudł, przeprowadzimy serię testów metabolicznych — oświadczył Houston. — Osobiście nie bardzo w nie wierzę, ale czasami mogą coś wykazać. Tak czy inaczej, wątpię, aby doszło do najgorszego. Sądzę, że proces tracenia na wadze powoli przyhamuje: w tym tygodniu dwa kilogramy, w

następnym jeden, za dwa tygodnie pół. Kiedy po jakimś czasie wejdziesz na wagę, okaże się, że utyłeś. — Uspokoiłeś mnie — odparł Billy i uścisnął Houstonowi rękę. Lekarz uśmiechnął się z zadowoleniem, choć przecież nie powiedział niczego konkretnego. Przedstawił wyłącznie same ogólniki — nie wiedział, co mu jest, ale zapewnił go, że to nie rak. Ale to Billy’emu w zupełności wystarczyło. ◆◆◆ — Powiedział, że jesteś zdrowy? — zapytała Heidi. Kiwnął głową, a ona objęła go i uścisnęła mocno. Popatrzyła na niego. — Chcesz iść na górę? Jesteś zdrowy, prawda? — Pewnie. Poszli na górę, kochali się i było im wspaniale. Nie wiedzieli, że być może po raz ostatni czują się tacy szczęśliwi. Niedługo wszystko miało się zmienić. Kiedy Billy usnął, męczyły go koszmary.

Rozdział 7

Sen o ptaku Cygan zamienia się w olbrzymiego ptaka — sępa z gnijącym dziobem. Krąży nad Fairview, sypiąc w dół gruboziarnisty, przypominający popiół kurz — czarny jak sadza z komina. Ten kurz zdaje się wydobywać spod jego mrocznych skrzydeł. Ale skąd się tam wziął? — Chudszy — skrzeczy. Przelatuje nad parkiem, nad Village Pub, „Waldenbooks” na rogu Main i Devon, nad Esta-Esta, małą włoską restauracyjką, pocztą, stacją Amoco, nowoczesnym budynkiem biblioteki publicznej o przeszklonych ścianach, i po chwili, przemknąwszy nad słonymi moczarami, dolatuje do zatoki. Chudszy — tylko to jedno słowo, ale brzmiące jak przekleństwo. Billy Halleck uświadamia to sobie bardzo wyraźnie, bo wszyscy mieszkańcy tego zamożnego miasteczka, bogaci bywalcy barów, wpadający po drodze do domu „na jednego”, wszyscy w tym ślicznym małym miasteczku Nowej Anglii, położonym niemal w samym sercu kraju Johna Cheevera, wszyscy bez wyjątku umierają z głodu. Idzie coraz szybciej wzdłuż Main Street, najwyraźniej niewidzialny — logika snów jest, rzecz jasna, całkowicie podporządkowana ich wymaganiom i potrzebom — i przerażony klątwą Cygana. Fairview stało się miastem wypełnionym więźniami obozów koncentracyjnych. Są tu dzieci z wielkimi głowami i drobniutkimi wychudłymi ciałami. Z Wisienki na Szczycie, trochę staroświeckiej lodziarni, wychodzą chwiejnym krokiem dwie kobiety w pięknych sukniach. Z ich twarzy pozostały jedynie kości policzkowe i wystające czoła, wyraźnie zarysowane

pod naciągniętą pergaminową skórą, a szerokie kołnierze sukienek odsłaniają sterczące obojczyki. Po chwili przed Billym pojawia się Michael Houston, idący niepewnie na chudych jak patyki nogach; garnitur z Saville Row zwisa na jego wychudłym ciele jak szmata na strachu na wróble. W kościstej dłoni trzyma fiolkę z kokainą. — Niucha? — pyta Billy’ego. Jego głos przypomina pisk szczura schwytanego w pułapkę, który czuje, że jego chwile są już policzone. — Niucha? — powtarza. — To może przyspieszyć twój metabolizm, Billy. Niuch? Niu… Z narastającą zgrozą Billy uświadamia sobie, że na dłoni lekarza nie ma skóry ani mięsa. Same kości. Dłoń szkieletu. Doktor jest ożywionym kościotrupem. Billy rzuca się do ucieczki. Ale, jak to często zdarza się w koszmarach, nie może uciec. Choć znajduje się na chodniku przy Main Street, ma wrażenie, że biegnie w gęstym, lepkim błocku. Lada moment kościotrup, który jest Michaelem Houstonem, wyciągnie rękę i złapie go za ramię. Albo dotknie jego szyi. — Niucha, niucha, niucha! — krzyczy piskliwym szczurzym głosem Houston. Jego głos słychać coraz bliżej; Billy wie, że jeśli odwróci głowę, zobaczy go tuż obok siebie. Ujrzy błyszczące oczy osadzone w nagiej czaszce i nieosłonięte skórą szczęki, na przemian otwierające się i zamykające. W tym momencie z Heads Up wychodzi Yard Stevens; beżowy fryzjerski kitel okrywa resztki jego torsu i brzucha. Zaczyna skrzeczeć przeraźliwym wronim głosem. A kiedy odwraca się w stronę Billy’ego, okazuje się, że to wcale nie Yard, lecz Ronald Reagan. — Gdzie jest reszta mnie? — pyta. — Gdzie jest reszta mnie? Gdzie jest reszta mnie? — Chudszy — szepcze Billy’emu prosto do ucha Michael Houston. Po chwili robi to, czego Billy najbardziej się obawiał: dotyka go kościstą dłonią, a jego palce zaczynają ciągnąć go za rękaw. Billy ma wrażenie, że lada moment popadnie w obłęd.

— Chudszy, coraz chudszy i chudszy, może jednak niucha, małego, słodkiego niucha. Będziesz wtedy najchudszy z chudszych. To była żona tego Cygana, Billy. Mój mały, wpakowałeś się w niezłą kabałę. Siedzisz po uszy w gównie, stary, o tak, siedzisz po uszy w gównie…

Rozdział 8

Spodnie Billy’ego Zerwał się gwałtownie, oddychając głęboko i przytykając jedną rękę do ust. Heidi spała spokojnie obok niego, zawinięta w kołdrę. Rozejrzał się trwożliwie po sypialni, upewniając się, czy w pobliżu nie ma Michaela Houstona — albo raczej jego szkieletu. Ale to była tylko jego sypialnia, znał w niej każdy kąt. Koszmar zaczął odpływać… jednak wciąż pamiętał go na tyle dobrze, że mimowolnie przysunął się do Heidi. Nie dotknął jej — zbyt łatwo się budziła — ale zgarnął część jej kołdry. To tylko sen, pomyślał. „Chudszy” — odpowiedział nieubłaganie głos w jego głowie. ◆◆◆ Gdy ważył się rano po koszmarnej nocy, wskazówka wagi zatrzymała się przy liczbie 97 i Billy poczuł się trochę lepiej. Tylko kilogram. Houston miał rację, nieważne, że był naćpany. Proces zwalniał tempo. Zszedł po schodach, pogwizdując wesoło, po czym zjadł jajecznicę z trzech jajek i sześć parówek. W drodze na stację koszmar powrócił jako mgliste wspomnienie — czy może raczej uczucie niepokojącego déjà vu. Mijając „Heads Up”, obok którego znajdował się sklep mięsny i sklep z zabawkami, wyjrzał przez okno i przez ułamek sekundy miał wrażenie, że zaraz zobaczy chodzące po ulicach wysuszone szkielety, jakby bogate Fairview zamieniło się nagle w Biafrę. Jednak przechodnie wyglądali normalnie i zdrowo. Yard Stevens, gruby jak zawsze, pomachał do niego. Billy uśmiechnął się i pomyślał: „Twój metabolizm ostrzega cię, że musisz rzucić

palenie, Yard”. Zanim jego pociąg wjechał na peron przy Grand Central, zupełnie zapomniał o koszmarnym śnie. ◆◆◆ Nie zaprzątając sobie myśli problemem utraty wagi, przez kilka dni nie sprawdzał, ile waży, ale nagle w sądzie o mały włos nie przytrafiła mu się nieprzyjemna wpadka, i to podczas sprawy prowadzonej przez sędziego Hilmera Boyntona, który pod względem poczucia humoru dorównywał lądowemu żółwiowi. Kiedy wstał, aby wnieść sprzeciw, zaczęły opadać mu spodnie. Czując, jak zsuwają mu się nieubłaganie z bioder i tyłka, tworząc harmonijkę wokół jego kolan, natychmiast usiadł. Uświadomił sobie, że musiało to wyglądać idiotycznie — William Halleck, obrońca z urzędu, robi nagle jakiegoś kretyńskiego „pingwinka”. Poczuł, że się czerwieni. — Czy chciał pan wnieść sprzeciw, panie Halleck, czy po prostu męczą pana gazy? — zapytał sędzia Boynton. Świadkowie i widzowie — na szczęście było ich niewielu — zachichotali. — Nie, Wysoki Sądzie — wymamrotał speszony Billy. — Zmieniłem zdanie. Boynton chrząknął. Postępowanie przeciągało się, a Billy siedział, pocąc się jak szczur, i zastanawiał się, jak wstanie. Dziesięć minut później sędzia zarządził przerwę. Billy nadal siedział przy stoliku obrony, udając, że przegląda dokumenty. Kiedy w sali przesłuchań zrobiło się prawie pusto, wstał, szybko wkładając obie ręce w kieszenie marynarki gestem, który, miał nadzieję, wyglądał całkiem naturalnie. Przez materiał kieszeni marynarki próbował podtrzymywać opadające spodnie. W kabinie męskiej toalety zdjął marynarkę, powiesił ją na kołku, spojrzał na spodnie i wyjął z nich pasek. Spodnie, w dalszym ciągu zapięte na guzik i suwak, zsunęły mu się do kostek. Drobne, które miał w kieszeniach, wydały stłumiony brzęk, uderzając o ceramiczne płytki. Billy usiadł na sedesie, trzymając pasek w dłoni, i przyjrzał mu się uważnie. Ten pasek stanowił teraz najważniejszą część jego życia i przyprawiał go o

dreszcze. Dostał go przed dwoma laty od Lindy, na Dzień Ojca. Uniósł pasek do góry, lustrując wzrokiem skórzaną powierzchnię, i poczuł, że ogarnia go przerażenie. Najwyraźniejsze wgłębienie znajdowało się tuż przed ostatnią dziurką. Gdy Linda go kupiła, okazał się nieco za mały i Halleck przypomniał sobie, jak wówczas pomyślał ze smutkiem, iż być może jest to przejaw zbytniego optymizmu z jej strony. Niemniej jednak przez dłuższy czas mu służył. Ale kiedy rzucił palenie, musiał wciągać brzuch, aby zapiąć pasek nawet na ostatnią dziurkę. Po tym, gdy rzucił palenie — lecz jeszcze przed potrąceniem starej Cyganki. Teraz na pasku znajdowało się więcej wgłębień — za przedostatnią dziurką i kolejną, a także za następnymi. Z narastającym przerażeniem zauważył, że wgłębienia są coraz płytsze i mniej wyraźne. Jego pasek ukazywał znacznie krótszą, lecz bardziej prawdziwą wersję tej historii, niż zrobił to Michael Houston. Utrata wagi nadal postępowała, proces chudnięcia wcale nie został spowolniony — wręcz przeciwnie, przyspieszał. Dotarł już do ostatniej dziurki paska, który jeszcze dwa miesiące temu miał zamiar wyrzucić, bo był dla niego za mały. Teraz potrzebował kolejnej dziurki, której w pasku nie było. Spojrzał na zegarek i stwierdził, że niedługo musi wracać na salę. Ale istniały ważniejsze rzeczy niż to, czy sędzia Boynton zdecyduje się ogłosić wyrok z zawieszeniem czy też nie. Przez chwilę nasłuchiwał. W toalecie panowała cisza. Przytrzymując spodnie jedną ręką, wyszedł z kabiny. Ponownie pozwolił spodniom opaść i przyjrzał się sobie w jednym z luster zawieszonych nad umywalkami. Podniósł koszulę, aby dokładniej przyjrzeć się swojemu brzuchowi, który jeszcze tak niedawno był jego utrapieniem. Z jego gardła wyrwał się cichy jęk. Selektywna percepcja nie była w stanie sobie z tym poradzić — w jednej chwili zobaczył wszystko naraz. Stwierdził, że jego wielki brzuch, który jeszcze niedawno zasłaniał mu dolną

połowę ciała, gdy się pochylał, zupełnie zniknął. Fakty mówiły same za siebie. Wyglądał jak dzieciak ubrany w rzeczy swojego ojca. Półnagi, stał przed rzędem umywalek i zastanawiał się histerycznie: „Kto ma shinolę? Muszę przylepić sobie sztuczny wąsik!”. Na widok opuszczonych spodni leżących na butach i czarnych skarpet zachciało mu się śmiać. W tym momencie, zupełnie nagle, ot tak, po prostu, uwierzył we wszystko. Cygan rzucił na niego klątwę, tak, na pewno, ale to nie był rak. Gdyby miał raka, nie przebiegałoby to w ten sposób. To musiało być coś innego i ten proces dopiero się rozpoczynał — a najgorsze było jeszcze przed nim. W jego głowie rozległ się głos konduktora: „Następny przystanek Anorexia Nervosa! Wszyscy wysiadają przy Anorexia Nervosa!”. Dźwięki dusiły go w gardle, słyszał własny śmiech, który brzmiał jak krzyki, lub być może krzyki, które przypominały śmiech, ale w gruncie rzeczy co to za różnica? Komu mogę o tym powiedzieć? — zastanawiał się gorączkowo. Heidi? Nie, bo pomyśli, że oszalałem. Jednak nigdy dotąd nie czuł się równie normalny i trzeźwo myślący. Zewnętrzne drzwi do toalety otworzyły się z trzaskiem. Billy błyskawicznie wycofał się do kabiny i zamknął drzwi na zasuwkę. — Billy? — odezwał się jakiś głos. To był John Parker, jego asystent. — Jestem tutaj. — Boynton zaraz wraca na salę. Dobrze się czujesz? — Świetnie — odparł Billy. Miał zamknięte oczy. — Masz gazy? Brzuch cię boli? Tak. Kłopoty z brzuchem. — Muszę jeszcze trochę tu posiedzieć. Wrócę za minutkę. — W porządku. Parker wyszedł, a Billy powrócił myślami do swojego paska.

Parker wyszedł, a Billy powrócił myślami do swojego paska. Nie mógł wejść na salę, podtrzymując spodnie dłońmi przez kieszenie marynarki. Co więc miał zrobić, do cholery? Nagle przypomniał sobie o swoim scyzoryku — dobrym, starym szwajcarskim scyzoryku, który zawsze wyjmował z kieszeni, kiedy wchodził na wagę za starych, dobrych czasów, jeszcze przed przybyciem Cyganów do Fairview. Cholera, nikt was tu nie zapraszał. Czemu zamiast do Fairview nie pojechaliście do Westport albo do Stratford? Wyjął scyzoryk i szybko zrobił w pasku kolejną dziurkę. Była postrzępiona i nieładna, ale spełniła swoje zadanie. Zapiął pasek, włożył marynarkę i wyszedł z kabiny. Uświadomił sobie, że spodnie z szelestem owijają się wokół jego nóg — wokół jego chudych nóg. Czy inni ludzie to zauważą? — zastanawiał się ze zdenerwowaniem. Czy widzą, że mam na sobie niedopasowany, o wiele za duży garnitur? A może już to dostrzegli, ale udają, że tego nie widzą? Spryskał sobie twarz wodą i wyszedł z toalety. Kiedy wracał na salę sądową, Boynton, powłócząc czarną togą, właśnie zajmował swoje miejsce. Popatrzył surowo na Billy’ego, który uśmiechnął się przepraszająco. Jednak twarz Boyntona nie złagodniała, najwyraźniej przeprosiny nie zostały przyjęte. Nudna rozprawa rozpoczęła się na nowo. Jakimś sposobem Billy zdołał przetrwać ten dzień. Tej nocy, kiedy Heidi i Linda usnęły, stanął na wadze i spojrzał w dół. Nie wierzył własnym oczom. Patrzył na skalę bardzo długo. 88.

Rozdział 9

85

Następnego dnia wybrał się po zakupy i kupił sobie nowe ubranie. Robił to nerwowo i gorączkowo, jakby nowe, dopasowane rzeczy mogły rozwiązać wszystkie jego problemy. Kupił również krótszy pasek Niques. Uświadomił sobie, że znajomi przestali mu prawić komplementy związane z utratą wagi. Kiedy to się zaczęło? Nie wiedział. Włożył nowe ubranie, poszedł do pracy i wrócił do domu. Zjadł obiad i poprosił o dokładkę, na którą wcale nie miał ochoty i która ciążyła mu w żołądku jak kamień. Minął tydzień i nowe rzeczy przestały być dopasowane — wisiały na nim jak worek. Kiedy znowu podszedł do wagi, serce dudniło mu w piersi tak mocno, że czuł pulsowanie w oczach, a pod czaszką narastał tępy ból. Później stwierdził, że ze zdenerwowania przegryzł sobie dolną wargę. Waga stała się koszmarem jego życia. Stał przed nią dobre trzy minuty, zagryzając dolną wargę, nie zdając sobie sprawy z bólu ani nie czując słonego smaku krwi w ustach. Był wieczór. Na dole Linda oglądała Trzech towarzyszy, a Heidi przeglądała na komputerze tygodniowe rozliczenia rachunkowe. Wszedł na wagę. 85. Poczuł, że żołądek podchodzi mu do gardła, i przez jedną rozpaczliwą chwilę wydawało mu się, że nie da rady powstrzymać wymiotów. Stoczył posępną walkę o utrzymanie kolacji w żołądku, potrzebował tego posiłku, tych ciepłych, zdrowych kalorii… Wreszcie mdłości minęły. Spojrzał w dół na skalę, przypominając sobie słowa Heidi: „Ona nie zawyża, raczej

zaniża”. Przypomniał też sobie, że Michael Houston powiedział mu, iż przy 98 kilogramach nadal ma nadwagę. Teraz już nie — pomyślał z trwogą. Teraz jestem… chudszy. Zszedł z wagi z uczuciem ulgi, podobnym do tego, jakie ogarnia skazańca w celi śmierci na widok strażnika i księdza. Już wie, że nadchodzi kres i nie ma co liczyć na telefon od gubernatora. Czekają go jeszcze pewne formalności, ale nic więcej. A teraz to wszystko spotkało jego samego. Gdyby zaczął rozmawiać o tym z ludźmi, pomyśleliby, że albo żartuje, albo mu odbiło — nikt już nie wierzył w cygańskie klątwy. Być może nigdy nie traktowano ich poważnie; były anachronizmem w świecie, który patrzył, jak setki żołnierzy piechoty morskiej wraca z Libanu w trumnach, a pięciu więźniów IRA prowadzi głodówkę aż do samego końca; zresztą były jeszcze gorsze przypadki. Ale taka była prawda i nie mógł tego zmienić. Zabił żonę starego Cygana o gnijącym nosie, a jego koleś od golfa, dobry stary sędzia Cary Rossington, „lepka rączka”, bez mrugnięcia okiem oczyścił go z zarzutów. W tej sytuacji stary Cygan postanowił na własną rękę wymierzyć sprawiedliwość tłustemu prawnikowi z Fairview, którego żona wybrała niewłaściwy dzień, aby popieścić się z nim w jadącym samochodzie. Był to rodzaj sprawiedliwości, który mógłby spodobać się Ginellemu. Zgasił światło w łazience i zszedł na dół, myśląc o skazańcach z celi śmierci, pokonujących pieszo ostatnią milę. „Bez opaski, ojcze… Ma ktoś papierosa?”. Uśmiechnął się pod nosem. Heidi siedziała za jego biurkiem, po lewej stronie leżały rachunki, na wprost niej znajdował się migocący ekran, a na klawiaturze, jak nuty, rozłożona była książeczka czekowa Marine Midlands. Zawsze to robiła w pierwszym tygodniu nowego miesiąca. Teraz jednak ani nie wypisywała czeków, ani nie dokonywała rozliczeń. Po prostu siedziała przed komputerem z papierosem między palcami, a kiedy odwróciła się do niego, Billy zobaczył w jej oczach tak ogromny smutek, że poczuł fizyczny ból. Ponownie pomyślał o percepcji selektywnej — zabawnym sposobie takiego

działania na umysł, żeby nie pozwalał ci dostrzec tego, czego nie chcesz widzieć — kupujesz wtedy coraz krótsze paski, aby podtrzymać spodnie wokół swojej zmniejszającej się talii, albo nie dostrzegasz sińców pod oczami twojej żony czy rozpaczliwego pytania, malującego się na jej twarzy. — Nadal tracę na wadze — powiedział. — Och, Billy… — jęknęła. Wyglądała jednak nieco lepiej i Billy przypuszczał, iż jego szczerość w jakiś sposób dodała jej otuchy. Sama nie śmiała o tym wspomnieć, tak samo jak nikt w biurze nie odważył się stwierdzić: „Twoje ubranie wygląda, jakbyś kupił je w sklepie z używaną odzieżą albo na wyprzedaży. Może ktoś cię czymś zaraził, co? A może gdzieś tam wewnątrz ciebie rozrasta się wielkie, stare raczysko, czarne i soczyste, i wysysa z ciebie wszystkie soki?”. O nie, nikt nigdy nie powiedziałby ci tego otwarcie. Musisz sam do tego dojść. Kiedy któregoś dnia w sądzie wstaniesz i jak Perry Mason będziesz chciał powiedzieć donośnym głosem: »Wysoki Sądzie, zgłaszam sprzeciw«, i nagle zaczną opadać ci spodnie, nikt nawet nie wspomni o tym słowem. Ni cholery. Nawet jednej pieprzonej uwagi na ten temat. — Taak… — mruknął, a potem roześmiał się cicho, jakby chciał zbagatelizować to, co przed chwilą powiedział. — Ile? — Według wagi na górze zjechałem do osiemdziesięciu pięciu kilogramów. — O Chryste! Ruchem głowy wskazał jej papierosy. — Mogę jednego? — Oczywiście, jeśli masz ochotę. Tylko nie mów o tym Lindzie. Pamiętaj… ani słowa! — Nie muszę — odparł, przypalając papierosa. Po pierwszym zaciągnięciu się dymem zakręciło mu się w głowie. To było całkiem przyjemne. Zdecydowanie lepsze niż otępiała zgroza towarzysząca percepcji selektywnej. — Ona wie, że nadal chudnę — dodał po chwili. —

— Ona wie, że nadal chudnę — dodał po chwili. — Uświadomiłem to sobie, patrząc na jej twarz. Nie wiedziałem tylko, co dostrzegam… aż do dzisiejszego wieczoru. — Musisz ponownie zobaczyć się z Houstonem — stwierdziła Heidi. Sprawiała wrażenie mocno przestraszonej, ale powątpiewanie i smutek zniknęło z jej twarzy. — Zrób testy metaboliczne. — Posłuchaj mnie… — zaczął. — Co? — spytała. — Co, Billy? Jeszcze chwila, a wszystko by jej powiedział. Coś go jednak powstrzymało. Później, gdy się nad tym zastanawiał, nie wiedział, co było tego powodem… Gdy tak siedział na krawędzi biurka i patrzył na nią, trzymając w dłoni papierosa, podczas gdy ich córka oglądała telewizję w drugim pokoju, poczuł nagły, krótkotrwały, ale bardzo silny przypływ nienawiści. Nienawidził swojej żony. Wspomnienie tego, co się stało… co się działo jakąś minutę przed tym, zanim stara Cyganka wtargnęła na jezdnię, pojawiło się w jego myślach jak oślepiający błysk magnezji. Heidi przytuliła się do niego, objęła go lewą ręką… po czym rozpięła mu spodnie. To się stało tak szybko, że zanim się zorientował, już było po wszystkim. Poczuł jej palce, łagodne, ale pełne wprawy, wsuwające się przez szczelinę, a potem w głąb otworu jego bokserek. Będąc jeszcze nastolatkiem, oglądał czasem — ze spoconymi dłońmi i wytrzeszczonymi oczyma — pisemka, które jego rodzice nazywali „pornosidłami”. W tych „pornosidłach” jakaś „napalona dziwa” często obejmowała palcami członek faceta. Były to tylko drukowane „mokre marzenia”, ale wtedy w samochodzie to Heidi, jego żona, obejmowała dłonią jego sztywniejący członek. A potem, niech to szlag, zaczęła go obrabiać. Kiedy spojrzał na nią zdumiony, dostrzegł na jej ustach lekki uśmieszek. — Heidi, co ty ro… — Ciii… Nic nie mów. Co ją opętało? Nigdy dotąd nie robiła niczego podobnego i Billy mógłby przysiąc, że coś takiego nawet nie przyszłoby jej na

myśl. Ale zrobiła to, a potem ta stara Cyganka wtargnęła na jezdnię… Och, powiedz wreszcie prawdę, miej dość odwagi, aby przyznać się do wszystkiego, okłamywanie samego siebie nie ma sensu. Liczą się tylko fakty. No dobrze, fakty… Nieoczekiwane zachowanie Heidi diabelnie go podnieciło — być może dlatego, że niczego takiego się nie spodziewał. Wyciągnął do niej prawą rękę, a ona wysoko podciągnęła spódnicę, odsłaniając żółte nylonowe majteczki. Nigdy dotąd nic go tak bardzo nie podnieciło — może podziałała na niego ta zadarta spódnica — tego też nigdy wcześniej nie robiła. Pochłonęło to prawie całkowicie jego uwagę, niemal zupełnie zapomniał, że prowadzi samochód. Prawdopodobieństwo wypadku było niewielkie, wszystko powinno skończyć się dobrze — w powszednie dni na ulicach Fairview było bardzo spokojnie. Gdyby nie ta stara Cyganka… Wbiegła gwałtownie na jezdnię, wyskakując spomiędzy subaru i firebirda; wyszła stamtąd, trzymając w poskręcanej, pokrytej plamami wątrobianymi dłoni siatkę z zakupami; tego typu torby noszą zwykle Angielki, kiedy wybierają się po zakupy do sklepów przy głównej ulicy handlowej. Ale stara kobieta miała w swojej siatce jedynie paczkę proszku do prania, Billy dobrze to pamiętał. Nie rozglądała się dokoła — to fakt. Jednak najistotniejsze było to, iż Billy jechał nie prędzej niż sześćdziesiąt kilometrów na godzinę i musiał znajdować się prawie pięćdziesiąt metrów od Cyganki, kiedy znalazła się na ulicy, na wprost jego oldsa. To wystarczająco dużo, aby zdążyć się zatrzymać, gdyby w pełni panował nad sytuacją. Ale Billy właśnie w tej chwili osiągnął orgazm i cała jego uwaga koncentrowała się poniżej pasa, w okolicach penisa. Heidi nadal pieściła go łagodnymi, wprawnymi ruchami, powoli i delikatnie, co chwila zaciskając palce, a potem ponownie rozluźniając uścisk. Dlatego jego reakcja była tak beznadziejnie spóźniona. W momencie zderzenia oldsa z ciałem starej kobiety dłoń Heidi tak mocno zacisnęła się na jego członku, że wytryskowi towarzyszyły jednocześnie ból i rozkosz. Była to niekończąca się serenada bólu i rozkoszy.

Tak przedstawiały się fakty. Ale nie, chwileczkę! Momencik, drodzy przyjaciele i sąsiedzi! Jeśli chodzi o fakty, to przecież trzeba wziąć pod uwagę jeszcze inne rzeczy, prawda? Po pierwsze, gdyby Heidi nie wybrała tego dnia na swój eksperyment z uprawianiem seksu w samochodzie, Billy byłby w pełni sprawny i skoncentrowany na prowadzeniu wozu i olds zatrzymałby się dobre półtora metra przed starą Cyganką: stanąłby z piskiem opon, a wszystkie kobiety spacerujące po ulicy ze swoimi dzieciakami obejrzałyby się natychmiast w tę stronę. Billy mógłby krzyknąć: „Patrz, jak idziesz!” — i stara kobieta spojrzałaby na niego ze strachem, a potem on i Heidi patrzyliby, jak ucieka na drugą stronę ulicy. Być może Heidi zdenerwowałaby się przewróconymi torbami z zakupami i bałaganem w samochodzie, ale poza tym wszystko byłoby w porządku. Uniknęliby przesłuchania, Cygan z gnijącym nosem nie czekałby na Billy’ego przed gmachem sądu, aby dotknąć jego policzka i wyszeptać swoje przekleństwo. To był pierwszy dodatkowy fakt. A następny wynikał z pierwszego: wszystko wiązało się bezpośrednio z Heidi. To była jej wina. Tylko jej. Nie prosił, aby go zabawiała; nie powiedział: „Słuchaj Heidi, czy mogłabyś mnie trochę popieścić w drodze do domu? To trzy ulice, masz sporo czasu”. Nie. Ona to po prostu zrobiła i… Tak, to była jej wina, ale stary Cygan o tym nie wiedział i rzucił klątwę na niego. Od tego czasu Billy stracił aż dwadzieścia siedem kilogramów, a Heidi siedziała na wprost niego, miała ziemistą cerę i sińce pod oczami, lecz przecież to jej nie zabije. Oczywiście, że nie. Pieprzyć ziemistą cerę. To pryszcz. Stary Cygan jej nie dotknął… Niestety chwila, kiedy mógł zwierzyć się jej ze swoich lęków i wyznać: „Jestem przekonany, że tracę na wadze, bo zostałem przeklęty” — minęła bezpowrotnie. Jednocześnie przestało go dręczyć uczucie ślepej nienawiści. — Posłuchaj mnie… — zaczął znowu. Heidi, dobra żona, odparła natychmiast: — Co, Billy?

— Pójdę i ponownie zobaczę się z Houstonem — oświadczył, choć bynajmniej nie to chciał powiedzieć. — Powiem mu, żeby przeprowadził te metaboliczne testy. Jak mawiał Albert Einstein: „A co mi tam, do cholery”. — Och, mój kochany! — zawołała Heidi i wyciągnęła do niego ramiona. Pozwolił, aby go objęła, bo wtedy czuł się bezpieczniej, i nagle ogarnęło go uczucie wstydu za nienawiść, jaką wobec niej żywił zaledwie kilka minut temu. Jednak w miarę upływu czasu, kiedy w Fairview wiosna zaczęła ustępować miejsca zbliżającemu się latu, nienawiść coraz częściej powracała i była coraz intensywniejsza, mimo iż robił, co tylko mógł, by ją powstrzymać lub choćby trochę złagodzić.

Rozdział 10

80

Umówił się na serię testów metabolicznych w klinice Glassmana. Houston wydawał się mniej optymistycznie nastawiony, kiedy usłyszał, że Billy wciąż traci na wadze i od ostatnich badań, przed miesiącem, zrzucił niecałe trzynaście kilogramów. — Nadal może istnieć całkiem normalne wyjaśnienie tego wszystkiego — oświadczył, oddzwaniając trzy godziny później, żeby powiedzieć Billy’emu, kiedy ma się stawić w klinice. „Całkiem normalne wyjaśnienie”, niegdyś prawie pewniak, stało się obecnie czarnym koniem Houstona. — Uhm — mruknął Billy, spoglądając w dół, gdzie niegdyś znajdował się jego brzuch. Nigdy by nie uwierzył, że może mu brakować ogromnego, sterczącego kałduna, tak dużego, że zasłaniał nawet czubki butów. Musiał się pochylać i wysuwać głowę, aby sprawdzić, czy należało je wyczyścić, czy też nie. Na pewno nie uwierzyłby, że coś takiego jest możliwe, kiedy wchodził po schodach, wypiwszy poprzedniego wieczoru zbyt wiele drinków. W dłoni ściskał aktówkę, czuł zbierające się na czole kropelki potu i zastanawiał się, czy właśnie tego dnia dosięgnie go atak serca — paraliżujący ból po lewej stronie klatki piersiowej, rozszerzający się w błyskawicznym tempie na całą lewą stronę ciała. Ale to była prawda: brakowało mu tego cholernego bebecha. Choć nie rozumiał tego, ten brzuch w jakiś przedziwny sposób był jego przyjacielem. — Jeżeli nadal istnieje normalne wyjaśnienie — powiedział do słuchawki — to co to jest?

— Dowiesz się tego od tamtych lekarzy — odparł Houston. — Miejmy nadzieję. Testy miały się odbyć w szpitalu Henry’ego Glassmana, niewielkiej prywatnej klinice w New Jersey. Chcieli, aby pozostał tam przez trzy dni. Po zapoznaniu się z przybliżonymi kosztami pobytu i testów Billy stwierdził, że jego ubezpieczenie pokryje wszystkie wydatki na leczenie. — Przyślij mi kartkę z życzeniami szybkiego powrotu do zdrowia — powiedział do Houstona i rozłączył się. ◆◆◆ Termin testów wyznaczono na 12 maja, za tydzień. Tymczasem Billy w dalszym ciągu obserwował erozję swojego ciała i robił, co mógł, aby zapanować nad paniką, która powoli zżerała resztki jego optymizmu. — Tatusiu, tracisz zbyt wiele na wadze — powiedziała z niepokojem Linda pewnego wieczoru przy kolacji. Billy uśmiechnął się pod nosem. Pochłaniał właśnie trzy porcje siekanej wieprzowiny z sosem jabłkowym. Zjadł również dwie porcje tłuczonych ziemniaków z sosem. — Jeżeli to dieta, myślę, że już najwyższy czas, abyś ją przerwał — dodała dziewczynka. — Czy to wygląda, jakbym był na diecie? — spytał Billy, pokazując jej swój talerz widelcem ociekającym sosem. Choć powiedział to spokojnym głosem, uciekła od stołu, zasłaniając twarz chusteczką. Billy popatrzył posępnym wzrokiem na żonę, a ona odpowiedziała mu takim samym spojrzeniem. Tak oto kończy się ten świat — pomyślał ponuro — nie hukiem i grzmotami, ale chudnięciem. — Porozmawiam z nią — oświadczył i ruszył schodami na górę. — Jeśli pójdziesz tam w takim stanie, przerazisz ją na śmierć — stwierdziła Heidi i Billy znowu poczuł ukłucie zimnej nienawiści. 84, 82, 81,5, 81. Zupełnie jakby ktoś — na przykład stary Cygan

84, 82, 81,5, 81. Zupełnie jakby ktoś — na przykład stary Cygan z gnijącym nosem — ścierał go kilogram po kilogramie jakąś szaloną gumką kreślarską. Kiedy ostatnio ważył 81 kilogramów? W college’u? Nie… prawdopodobnie jeszcze w liceum. Którejś bezsennej nocy pomiędzy 5 a 12 maja zaczął się nagle zastanawiać nad zaklęciami wudu, o których kiedyś czytał. Działają, ponieważ ofiara w nie wierzy — to po prostu siła sugestii. Być może Houston ma rację, pomyślał. Chudnę, bo wmówiłem sobie, że stary Cygan chciał, aby tak się stało. Tylko że teraz nie potrafię już tego powstrzymać. Mógłbym zarobić miliony dolarów, pisząc rozprawkę, która byłaby ripostą na książkę Normana Vincenta Peale’a… Zatytułowałbym ją Siła negatywnego myślenia. Ale jego umysł mówił mu, że teoria o sile sugestii jest gówno warta. To nie było to. Przecież ten stary Cygan powiedział tylko jedno słowo: „Chudszy”. Nie powiedział: „Mocą, którą posiadam, przeklinam cię i nakazuję, abyś tracił tygodniowo od trzech do czterech kilogramów, aż w końcu umrzesz”. Nie powiedział: „Ene-due-rike-fake, wkrótce będziesz potrzebował nowego paska albo będziesz musiał występować w sądzie w dżokejskich spodniach”. Do diaska, Billy, nawet nie pamiętałeś, co on powiedział, dopóki nie zacząłeś tracić na wadze. Może właśnie wtedy to sobie uświadomiłem, pomyślał Billy. Ale przecież… Jednak jeśli faktycznie był to tylko efekt psychologiczny, jeśli była to siła sugestii, nadal pozostawała nierozwiązana kwestia, jak powinien z tym walczyć. Czy był jakiś sposób, aby znów mógł zacząć myśleć o sobie jako o grubasie? A może powinien pójść do hipnotyzera — niech to szlag! — i raz na zawsze załatwić ten problem. Może hipnoza sprawi, że klątwa starego Cygana przestanie działać. To mogło poskutkować. Albo i nie. ◆◆◆ Dwa dni przed zgłoszeniem się do kliniki Glassmana Billy

Dwa dni przed zgłoszeniem się do kliniki Glassmana Billy stanął na wadze i z przerażeniem spojrzał na skalę — dziś było na niej 80 kilogramów. Kiedy tak stał ze spuszczoną głową, patrząc na wskaźnik wagi, jak często się zdarza, gdy nasza świadomość jest zdominowana przez podświadomość, usiłującą dotrzeć do niej przez wiele dni czy nawet tygodni — przyszło mu do głowy, że powinien porozmawiać o swoich lękach z sędzią Carym Rossingtonem. Kiedy sędzia się upił, lubił łapać kobiety za cycki, ale ogólnie, przynajmniej do pewnego stopnia, był dość sympatycznym i wyrozumiałym facetem. Oczywiście jeśli był trzeźwy. Poza tym raczej potrafił trzymać język za zębami. Jednak było całkiem możliwe, że podczas którejś z popijaw (a jak amen w pacierzu mogłeś być pewny, że gdzieś tam w mieście wieczorem ludzie sączyli manhattany, wyławiali z martini zielone oliwki i, kto wie, być może również chwytali za cycki cudze żony) sędzia okaże się niedyskretny i chlapnie coś na temat paranoicznoschizofrenicznych urojeń Billy’ego dotyczących Cyganów i klątw, ale pewnie pomyśli dwa razy, zanim puści parę z ust. Przesłuchanie było przeprowadzone zgodnie z literą prawa — nie było w nim nic nielegalnego: nie przekupiono ani jednego świadka, żaden z dowodów nie zniknął w tajemniczych okolicznościach. Mimo to sprawa śmierdziała, a od takich spraw Cary Rossington starał się zwykle trzymać z daleka. Zawsze istniała możliwość — słaba, bo słaba, ale zawsze — że zostanie podjęta kwestia, dlaczego nie zrezygnował z prowadzenia tej sprawy. Albo pojawi się pytanie, dlaczego prowadzący śledztwo funkcjonariusz nie zadał sobie trudu, by zbadać poziom alkoholu we krwi Billy’ego Hallecka, kiedy już sprawdził tożsamość kierowcy i ofiary. I czemu Rossington nie zwrócił uwagi na tak poważne zaniedbania. Było jeszcze wiele innych rzeczy, które sędzia powinien zrobić, a jednak je zbagatelizował. Nie, Billy wierzył, że jest bezpieczny, przynajmniej przez jakiś czas, a potem sprawa Cyganki ucichnie. Ze strony Cary’ego Rossingtona nic mu nie groziło przez pięć czy nawet siedem lat.

Ale martwił się o teraźniejszość. O bieżący rok. Jeśli nadal będzie chudł w takim tempie, jeszcze przed końcem lata będzie wyglądał jak uciekinier z obozu koncentracyjnego. Ubrał się szybko, zszedł na dół i wyjął z szafy wiatrówkę. — Dokąd idziesz? — spytała Heidi, wychodząc z kuchni. — Niedługo wrócę — odparł. ◆◆◆ Kiedy Leda Rossington otworzyła mu drzwi, spojrzała na niego jakoś dziwnie — jakby go nie znała. Górne światło w holu padało na jej arystokratyczne kości policzkowe i zaczesane do tyłu czarne włosy, w których widać już było pierwsze ślady siwizny (nie, pomyślał Billy, nie siwizny, srebrna Leda nigdy nie będzie miała zwykłej plebejskiej siwizny), oraz zieloną jak trawa prostą sukienkę od Diora, na pewno wartą około 1500 dolarów. Jej spojrzenie go zaniepokoiło. Czy aż tak bardzo straciłem na wadze, że mnie nie poznała? — zastanawiał się przez moment, jednak nawet mimo paranoicznego podejścia do swojego obecnego wyglądu trudno było mu w to uwierzyć. Jego twarz bardzo wychudła, wokół ust pojawiły się nowe zmarszczki, a pod oczami sińce — efekt braku snu — ale nadal przypominała twarz starego, dobrego Billy’ego Hallecka. Światło ozdobnej lampy na drugim końcu dziedzińca Rossingtonów (kopia lampy ulicznej z 1880 roku, kute żelazo, kolekcja Horchow, 687 dolarów plus opłata pocztowa) nie sięgało aż tak daleko; otaczał go półmrok, poza tym miał na sobie wiatrówkę. Na pewno nie dostrzegła, jak bardzo schudł… A może? — Leda? To ja, Bill Halleck. — Cześć, Billy — odparła, jednak jej dłoń w dalszym ciągu wisiała w powietrzu nieco poniżej szczęki, a na wpół zaciśnięta pięść dotykała szyi w geście zakłopotania. Jej twarz mimo pięćdziesięciu dziewięciu lat była gładka, ale skóra szyi zwiotczała i pomarszczyła się, lifting nie był już w stanie ukryć jej wieku. Jest pijana albo… Pomyślał o Houstonie i jego „niuchu”. Narkotyki? Leda Rossington? Trudno uwierzyć, aby robiła to

kobieta, która z powodzeniem licytowała przy stole dwa bez atu. Nagle uświadomił sobie, że Leda Harrington jest przerażona. I to bardzo. O co chodzi? Czy to ma jakiś związek ze mną? — zastanawiał się gorączkowo. To było szalone, ale poczuł, że koniecznie musi się dowiedzieć, dlaczego usta Ledy Rossington są tak mocno zaciśnięte i czemu ma takie straszne worki pod oczami — widoczne nawet w słabym świetle odległej latarni — i dlaczego jej dłoń, którą teraz miętosiła rąbek sukienki od Diora, tak mocno drży. Patrzyli na siebie bez słowa przez kilkanaście sekund, po czym odezwali się niemal jednocześnie: — Leda, czy Cary… — Cary’ego nie ma, Billy. On… — urwała. Zachęcił ją gestem, aby mówiła dalej. — Musiał wyjechać do Minnesoty. Jego siostra jest bardzo chora. — To ciekawe — mruknął. — Przecież Cary nie ma siostry. Uśmiechnęła się. Ludzie uśmiechają się zwykle w ten sposób do znajomych, którzy niechcący zachowali się nieuprzejmie. Ale było to bardziej skrzywienie niż uśmiech. — Czy ja powiedziałam, że pojechał do siostry? To wszystko było dla mnie… dla nas obojga… takie trudne. Miałam na myśli jego brata. — Cary jest jedynakiem — odparł łagodnym tonem Halleck. — Pewnego popołudnia na popijawie w Hastur Lounge opowiedzieliśmy sobie nawzajem nasze historie rodzinne. To musiało być jakieś cztery lata temu. Niedługo potem Hastur spłonął. Teraz stoi tam ten pawilon handlowy, „King in Yellow”. Moja córka kupuje w nim dżinsy… Nie wiedział, dlaczego to mówi. Być może sądził, iż jego słowa ją w jakiś sposób uspokoją. Ale teraz w słabym świetle płynącym z holu i blasku lampy stojącej przed domem dostrzegł jasny ślad pojedynczej łzy, która wypłynęła z jej prawego oka i niemal dosięgła już kącika ust. Dostrzegł również migotanie w dolnej

części drugiego oka. Nagle zaczął mu się plątać język i po chwili przerwał swój monolog. Leda Rossington mrugnęła dwa razy i z jej oka wypłynęła łza, a na lewym policzku pojawił się drugi jasny ślad. — Odejdź! — krzyknęła. — Po prostu idź już, dobrze? Nie zadawaj mi żadnych pytań. Nie chcę na nie odpowiadać. Billy spojrzał na nią i w jej oczach, pomimo łez, zauważył upór i zdecydowanie. Nie miała zamiaru mu powiedzieć, gdzie jest Cary. Wiedziony impulsem, którego nie potrafił zrozumieć zarówno wtedy, jak i później, bez zastanowienia rozpiął wiatrówkę i rozchylił ją. Usłyszał zduszony okrzyk Ledy. — Spójrz na mnie — powiedział. — Straciłem trzydzieści dwa kilogramy. Słyszysz? trzydzieści dwa! — To nie ma nic wspólnego ze mną! — krzyknęła lekko schrypniętym głosem. Na jej policzkach pojawiły się czerwone plamy, przypominające rumieńce namalowane szminką na twarzy klowna, a usta rozchyliły się w drapieżnym grymasie, ukazując idealnie utrzymane zęby. — Oczywiście, że nie, ale muszę porozmawiać z Carym — odparł Billy. Wszedł na pierwszy stopień werandy, w dalszym ciągu mając rozchyloną kurtkę. Naprawdę muszę, pomyślał. Wcześniej nie byłem tego pewny, ale teraz wiem to na pewno. — Proszę, Leda, powiedz mi, gdzie on jest. — Czy to byli Cyganie, Billy? — zapytała. Przez chwilę zabrakło mu tchu w piersiach. Odrętwiałą dłonią schwycił poręcz werandy. — Gdzie on jest, Leda? — powtórzył. — Najpierw odpowiedz na moje pytanie. Czy to byli Cyganie? Kiedy wreszcie miał szansę powiedzieć to na głos, stwierdził, że ma z tym trudności. Przełknął głośno ślinę i pokiwał głową. — Tak. Myślę, że tak. To coś w rodzaju klątwy. — Milczał przez chwilę, a potem dodał: — Nie, dość tych bzdur i oszukiwania samego siebie. Jestem pewien, że rzucono na mnie klątwę.

Spodziewał się, że Leda wybuchnie ironicznym śmiechem, ona jednak tylko pochyliła głowę, a jej ramiona nagle się zgarbiły. Z całej jej postaci emanowała tak wielka i głęboka rozpacz, że mimo panicznego strachu Billy poczuł nagle drażniącą, niemal bolesną potrzebę dzielenia z nią tej rozpaczy. Wszedł na drugi i trzeci stopień werandy, dotknął delikatnie jej ramienia i kiedy w końcu uniosła głowę, doznał szoku, dostrzegając na jej twarzy wyraz nieskrywanej nienawiści. Cofnął się gwałtownie, zamrugał i chwycił się poręczy, żeby nie spaść ze schodów i nie wylądować na ziemi. Była to niemal tak samo silna nienawiść jak ta, którą sam przez moment odczuwał wobec Heidi ubiegłego wieczoru. Ale fakt, iż mogła być skierowana przeciwko niemu, wydał mu się niewytłumaczalny i przerażający. — To twoja wina! — syknęła. — To wszystko twoja wina! Czemu musiałeś potrącić tę głupią cygańską pizdę? To wszystko twoja wina! Patrzył na nią, ale nie był w stanie wydobyć z siebie głosu. Pizda? Czy Leda Rossington powiedziała „pizda”? Kto by uwierzył, że w ogóle zna to słowo? Miał ochotę powiedzieć: „Mylisz się, Leda. Wszystkiemu winna jest Heidi, nie ja… A ona czuje się świetnie. Jest cała w skowronkach. Zdrowa jak ryba”. Wyraz twarzy Ledy zmienił się nagle. Spojrzała na niego ze spokojną, łagodną obojętnością. — Wejdź — powiedziała. ◆◆◆ Przyniosła mu martini, o które poprosił. Na wykałaczkę w kształcie pozłacanego mieczyka nabite były dwie oliwki i maleńkie cebulki. A może ten mieczyk był ze szczerego złota? Martini okazało się bardzo mocne, ale Billy nie miał nic przeciwko temu, choć po popijawach z ostatnich trzech tygodni wiedział, że jeśli nie zwolni tempa, szybko się wykończy. Jego tolerancja na alkohol malała razem z utratą wagi. Mimo to pociągnął spory łyk i z wdzięcznością zamknął oczy, czując, jak alkohol rozlewa przyjemne ciepło wewnątrz jego żołądka.

— On jest w Minnesocie — oświadczyła bezbarwnym głosem Leda, siadając ze swoim martini w ręku. Jej drink był większy niż ten, który przyniosła Billy’emu. — Ale nie pojechał z wizytą do rodziny, tylko do kliniki Mayo. — Mayo… — Jest przekonany, że to rak — dodała. — Mike Houston nie potrafił wykryć żadnych nieprawidłowości, podobnie jak dermatolodzy z miasta, ale mimo to Cary nadal jest przekonany, że to rak. Czy wiesz, że z początku myślał, iż złapał od kogoś syfa? Zakłopotany Billy spuścił wzrok, ale okazało się to niepotrzebne, bo Leda patrzyła na niego niewidzącymi oczami, jakby mówiła do ściany. Od czasu do czasu pociągała ze swojego kieliszka, w którym poziom zmniejszał się regularnie. — Kiedy mi to w końcu powiedział, wybuchnęłam śmiechem i oświadczyłam: „Cary, jeśli myślisz, że to syf, to wiesz o chorobach wenerycznych jeszcze mniej niż ja o termodynamice”. Nie powinnam go wyśmiewać, ale to był jedyny sposób, żeby… no wiesz, zmniejszyć napięcie. Napięcie i lęk. Lęk? Zgrozę. Mike Houston przepisał mu maści, które nic nie pomogły, potem dermatolodzy kazali mu stosować inne, też bez rezultatu, i w końcu zaczęli szprycować go zastrzykami, ale one również nie pomogły. I właśnie wtedy przypomniałam sobie starego Cygana z na wpół wyżartym nosem, który wyszedł z tłumu ludzi na pchlim targu w Raintree, tydzień po twoim przesłuchaniu, Billy. Wyłonił się z tłumu i dotknął go… Dotknął Cary’ego. Przyłożył rękę do jego twarzy i coś powiedział. Spytałam wtedy Cary’ego, co to było, i zapytałam go ponownie później, kiedy to zaczęło się rozprzestrzeniać, ale nic nie powiedział, tylko pokręcił głową. Billy wypił drugi łyk drinka, a Leda postawiła swój pusty kieliszek na stoliku obok. — Rak skóry… — mruknęła. — On jest przekonany, że to rak skóry, który jest w dziewięćdziesięciu procentach uleczalny. Znam dobrze jego sposób myślenia i byłoby dziwne, gdyby okazało się, że nie mam racji. Przeżyłam z nim dwadzieścia pięć

lat, patrzyłam, jak zasiada w sędziowskiej ławie i załatwia interesy związane z nieruchomościami, pije i załatwia interesy związane z nieruchomościami, ugania się za żonami innych facetów i załatwia interesy związane z nieruchomościami… Kurwa mać, siedzę tu i zastanawiam się, co bym powiedziała na jego pogrzebie, gdyby ktoś godzinę przed ceremonią poczęstował mnie dawką pentotalu. Chyba brzmiałoby to mniej więcej tak: „Wykupił sporo terenów w Connecticut, gdzie obecnie stoją centra handlowe, zdarł majtki wielu babkom, wypił morze whisky, zostawił mi spory spadek, dzięki czemu będę bogatą wdową, przeżyłam z nim najlepsze lata mojego życia i miałam więcej futer z norek niż orgazmów, dlatego spierdalajmy stąd czym prędzej i chodźmy do jakiejś knajpy”. I może znajdzie się tam ktoś na tyle pijany, że będzie mu obojętne, iż miałam trzy razy robiony lifting… dwa razy w jebanym Meksyku i raz w jebanych Niemczech… a potem zedrze mi majtki. Niech to szlag. Po cholerę mówię ci to wszystko? Faceci tacy jak ty umieją się tylko stroić, dobijać targu w sądzie i robić zakłady na meczach piłki nożnej. Znowu zaczęła płakać. Billy zorientował się, że ten wielki kieliszek wcale nie był jej pierwszym drinkiem od rana. Pociągnął solidny łyk martini, choć dobrze wiedział, że ciepło, które powoli rozchodziło się w jego żołądku, jest zwodnicze i nie wróży niczego dobrego. — On jest przekonany, że to rak skóry, bo nie potrafi uwierzyć w coś tak nieprawdopodobnego jak cygańskie klątwy. Ale ja wiem, Billy, dostrzegłam to w jego oczach. Widziałam to coraz wyraźniej podczas ostatniego miesiąca. Z każdym dniem narastało, zwłaszcza wieczorem. Sądzę, że między innymi dlatego zdecydował się wyjechać. Domyślił się, że to odkryłam. Chcesz jeszcze jednego drinka? Billy pokręcił głową, a ona podeszła do baru, żeby zrobić sobie kolejne martini. Przygotowywała je w bardzo prosty sposób: napełniała kieliszek ginem i wrzucała do środka parę oliwek. Kiedy opadały na dno, ciągnęły się za nimi dwie cienkie

wstążki bąbelków. Nawet z miejsca, gdzie Billy siedział, po drugiej stronie pokoju, czuł zapach ginu. Co z Carym Rossingtonem? Co się z nim stało? Bardzo chciał się tego dowiedzieć. Houston najwyraźniej nie dostrzegł związku pomiędzy tym, co się działo z Billym, i tym, co przytrafiło się Rossingtonowi — ale niby czemu miałby dostrzec? Nie wiedział o Cyganach. Leda wróciła i ponownie usiadła obok Billy’ego. — Jeżeli Cary zadzwoni i powie mi, że wraca, wyjadę do naszego domu w Captiva — oświadczyła ze spokojem. — O tej porze roku jest tam na pewno bardzo gorąco, ale jeśli będę miała dość ginu, z pewnością nie zwrócę większej uwagi na temperaturę. Nie sądzę, abym zdołała z nim dłużej wytrzymać. Nadal go kocham na swój sposób, ale chyba nie zniosłabym tego. Świadomość, że leży obok mnie, na drugim łóżku… i że mógłby… że mógłby mnie dotknąć… — Wzdrygnęła się i rozlała odrobinę drinka. Wypiła resztę jednym łykiem i prychnęła jak spragniony koń, który nie ma już co pić. — Leda, co mu jest? Co się stało? — Co się stało? Co mu się stało? Ależ, mój drogi Billy, myślałam, że ci to powiedziałam albo już się tego domyśliłeś. Billy pokręcił głową. Zaczynał przypuszczać, iż nie wie absolutnie niczego. — On się pokrywa łuskami! — krzyknęła. — Cały obrasta łuskami! Spojrzał na nią z rozdziawionymi ustami. Roześmiała się oschłym, pełnym goryczy śmiechem. — Nie, to niezupełnie tak. Jego skóra zamienia się w łuski. Stał się żywym przykładem wstecznej ewolucji, jarmarcznym dziwolągiem. Zmienia się w rybę albo węża. Wybuchnęła ostrym, histerycznym śmiechem, który zmroził Billy’emu krew w żyłach. Ona jest na skraju obłędu, pomyślał, i ta myśl jeszcze bardziej go zaniepokoiła. Prawdopodobnie tak czy inaczej wyjedzie do Captiva, niezależnie od tego, co się stanie z

Carym. Będzie musiała wyjechać z Fairview, jeżeli chce pozostać przy zdrowych zmysłach. Leda przycisnęła ręce do ust i przeprosiła go, jakby nie wybuchła śmiechem, ale uczyniła coś znacznie gorszego. Billy, który nie był w stanie wydobyć z siebie ani słowa, pokiwał tylko głową i wstał, aby zrobić sobie drugiego drinka. Najwyraźniej łatwiej jej było mówić, kiedy stał przy barze, odwrócony do niej plecami, a on, zdając sobie z tego sprawę, wcale się nie spieszył, aby wrócić i usiąść obok niej.

Rozdział 11

Szale sprawiedliwości1 Cary był wściekły — był niemal oszalały z wściekłości, że został dotknięty przez starego Cygana. Następnego dnia udał się na spotkanie z szefem policji Raintree, Allenem Chalkerem, który był jego kumplem od pokera i miał podobne poglądy. Allen powiedział Cary’emu, że Cyganie przybyli do Raintree bezpośrednio z Fairview. Spodziewał się, iż niedługo wyjadą. Byli w Raintree już od pięciu dni; przeważnie wystarczały trzy, aby wszyscy zainteresowani poznali swoją przyszłość, a kilku zrozpaczonych, cierpiących na impotencję mężczyzn, i grupka kobiet w okresie przekwitania zdołało pod osłoną nocy wślizgnąć się do obozowiska, żeby kupić tajemnicze wywary, olejki i kremy. Po trzech dniach zainteresowanie miasta obcymi zwykle wygasało, ale przybysze najwyraźniej czekali na pchli targ, który miał się odbyć w niedzielę. Było to wielkie doroczne wydarzenie w Raintree, ściągające tłumy z czterech okolicznych miasteczek. Chalker wiedział, że Cyganie — choć zwykle raczej niegroźni — potrafią być niebezpieczni jak rozjuszone psy, jeśli dokuczy się im zbyt mocno. Postanowił więc pozwolić im na zabawianie i nabieranie mocno przerzedzonych tłumów na pchlim targu. Przepędzi ich w poniedziałek rano, jeśli się sami wcześniej nie wyniosą. Ale kiedy nadszedł poniedziałkowy ranek, pole, na którym obozowali Cyganie, było puste — pozostały po nich jedynie bruzdy od kół, puste puszki po piwie i butelki po wodzie mineralnej (Cyganów najwyraźniej nie interesował zastaw za butelki i puszki), poczerniałe resztki kilku małych ognisk oraz para koców, tak zawszonych, że Chalker, który miał je obejrzeć,

ograniczył się jedynie do dźgnięcia ich kijem — bardzo długim kijem. W którymś momencie między zachodem a wschodem słońca Cyganie opuścili pole i wyjechali z Raintree. W gruncie rzeczy mogliby nawet, jak powiedział potem Chalker swojemu staremu kumplowi od pokera, Cary’emu Rossingtonowi, opuścić tę planetę. Kogo to obchodziło? Skoro odeszli, to dobrze. Krzyżyk na drogę. W niedzielę po południu stary Cygan dotknął twarzy Cary’ego. Potem, w nocy, Cyganie wyjechali; w poniedziałek rano Cary poszedł do Chalkera, aby złożyć skargę (choć Leda Rossington nie bardzo potrafiła zrozumieć, na jakiej podstawie prawnej mógłby oprzeć tę skargę), a we wtorek rano zaczęły się kłopoty. Kiedy Cary wziął prysznic i zszedł na dół na śniadanie, owinięty tylko w szlafrok, powiedział do niej: — Spójrz na to… „To” okazało się plackiem stwardniałej szorstkiej skóry nieco powyżej splotu słonecznego. Skóra miała tam odcień nieco jaśniejszy niż ciało obok niego, zawsze mające barwę kawy z mlekiem (golf, tenis, pływanie, a zimą opalanie się pod kwarcówką zapewniały Cary’emu jednakową opaleniznę). Wydawało jej się, że ta nierówna plama ma nieco żółtawy kolor, tak jak zgrubienia na piętach jej stóp, kiedy było szczególnie gorąco i sucho. Dotknęła tego kawałka skóry (kiedy o tym mówiła, jej głos się załamał), po czym szybko cofnęła palec. Tkanka była szorstka, zrogowaciała i zadziwiająco twarda. Przypominała pancerz. — Nie sądzisz chyba, że ten Cygan mnie czymś zaraził, co? — spytał Cary. — Grzybicą, łuszczycą albo jakimś innym cholerstwem. — On dotknął twojej twarzy, a nie piersi, kochanie — odparła Leda. — A teraz ubierz się tak szybko, jak tylko możesz. Idziemy na brioche2. Włóż ciemnoszary garnitur z czerwonym krawatem i bądź elegancki, dobrze? Dwa dni później zawołał ją do łazienki, a jego natarczywy głos, brzmiący jak krzyk, sprawił, że natychmiast do niego

przybiegła. Wszystko, co najgorsze, objawia się nam w łazience, pomyślał Billy. Cary stał rozebrany do połowy, trzymając w ręku włączoną maszynkę i z przerażeniem wpatrując się w lustro. Placek stwardniałej, pożółkłej skóry powiększył się znacznie — zamienił się w nieregularną plamę przypominającą drzewo, które rozrastało się na klatce piersiowej ku górze i w dół, w kierunku pępka. To zmienione ciało wystawało kilka milimetrów ponad zdrową skórę i było pokryte rozległymi pęknięciami; kilka z nich wydawało się na tyle głębokich, że można było w nie włożyć dziesięciocentówkę. Leda pomyślała, że to coś wygląda jak łuski, i poczuła, że zbiera jej się na wymioty. — Co to jest?! — wrzasnął histerycznie Cary. — Leda, co to jest?! — Nie wiem — odparła, usiłując nadać swojemu głosowi spokojne brzmienie. — Ale musisz się zobaczyć z Michaelem Houstonem. Jutro, Cary. — Nie, nie jutro — powiedział, nadal patrząc na swoje odbicie w lustrze i przyglądając się rozciągniętej plamie stwardniałego, pożółkłego ciała na swoim torsie. — Jutro może mi się polepszy. Jeśli nie, pójdę do niego pojutrze. Ale nie jutro. — Cary… — Podaj mi jakiś krem, Ledo. Zrobiła to i stała przy nim jeszcze przez chwilę, ale nie mogła patrzeć, jak rozsmarowuje krem na swoim zesztywniałym, pożółkłym ciele — i po chwili uciekła do swojego pokoju. Powiedziała Billy’emu, że właśnie wtedy po raz pierwszy ucieszyła się, że śpią osobno. Cieszyła się, że Cary, obracając się podczas snu, nie będzie mógł jej dotknąć. Ale potem przez wiele godzin nie mogła usnąć, słuchając skrobania jego palców przesuwających się w tę i z powrotem po zrogowaciałej skórze. Następnego wieczoru powiedział, że jest lepiej; nazajutrz stwierdził, że zauważył dalszą poprawę. Miała wrażenie, że powinna dostrzec kłamstwo w jego oczach — i zrozumieć, że okłamywał przede wszystkim siebie. Nawet w tej sytuacji pozostał takim samym egoistycznym skurwielem, jakim zawsze

był. Ale nie tylko on ponosi za to winę, dodała po chwili, w dalszym ciągu nie odwracając się od baru, przy którym stała, i bawiąc się kieliszkami. Potrzebowała złudzeń tak samo jak on. Trzeciego wieczoru wszedł do ich sypialni w samych spodniach od piżamy. W jego oczach dostrzegła ból, łagodność i otępienie. Czytała właśnie ponownie jeden z kryminałów Dorothy Sayers — swojej ulubionej pisarki — i kiedy go zobaczyła, upuściła książkę. Chciała krzyknąć, ale nagle zabrakło jej tchu. Billy pomyślał, że ludzkie reakcje wcale nie różnią się tak bardzo. Cary Rossington najwyraźniej podobnie jak on przeszedł okres oszukiwania samego siebie, po którym nastąpiło załamanie, kiedy prysły wszelkie nadzieje i złudzenia. Leda zobaczyła twardą, żółtą skórę, pokrywającą większą część klatki piersiowej męża i cały brzuch. Była zgrubiała i popękana jak spalona tkanka. Przecinające ją szczeliny biegły zygzakami we wszystkich kierunkach, głębokie i czarne, a gdy zajrzałeś w głąb, tam gdzie nie miałbyś ochoty zajrzeć, widziałeś różowawoczerwone mięso. I choć w pierwszej chwili mogłeś sądzić, że te pęknięcia są równie rzadkie jak szczeliny w leju po bombie, po kilku chwilach stwierdzałeś, że jest inaczej. Na ich krawędziach stwardniałe ciało unosiło się, co przypominało łuski. Nie rybie, ale gadzie — jak łuski jaszczurki, aligatora albo iguany. Niemal cała skóra znikła, pogrzebana pod żółto-czarnym pancerzem, to dziwne nowe ciało sięgało teraz Cary’emu od piersi pod pachę i kończyło się na plecach, jak zaciśnięty szpon jakiegoś ohydnego potwora. Jego pępek również znikł. I… — Opuścił spodnie od piżamy — mówiła dalej Leda, popijając trzeciego drinka krótkimi, drobnymi łyczkami. W jej oczach znowu pojawiły się łzy. — Zaczęłam krzyczeć, aby zrobił z tym coś… ale zdążyłam zobaczyć, że to sięga już do jego krocza. Nie dotykało jeszcze członka… w każdym razie wtedy jeszcze nie… ale jego owłosienie łonowe znikło, zastąpiły je te żółte, twarde łuski. — Wydawało mi się, że mówiłaś o poprawie — powiedział Billy.

— To on mówił, że jest lepiej — odparła. Następnego dnia Cary umówił się na wizytę u Houstona. Prawdopodobnie Mike opowiedział mu historyjkę o chłopaku z college’u, który nie miał mózgu, i o staruszce z trzecimi zębami, pomyślał Billy. A potem pewnie spytał, czy nie miałby ochoty na niucha. Tydzień później Rossington spotkał się z najlepszymi dermatologami z Nowego Jorku. Po obejrzeniu go oświadczyli, że wiedzą, co mu jest, i zarządzili „ostre” badania i prześwietlenia. Łuskowata tkanka bez przerwy się powiększała i rozrastała. Cary stwierdził, że zmieniona skóra nie jest bolesna, czuł jedynie delikatne swędzenie na granicy między zdrowym ciałem a tym strasznym najeźdźcą. Zrogowaciała skóra nie reagowała na żadne bodźce. Z gorzkim i przerażającym uśmiechem, który zdawał się ani na chwilę nie znikać z jego twarzy, powiedział Ledzie, że któregoś dnia zapalił papierosa i zgasił go sobie na brzuchu, robiąc to bardzo powoli, i w ogóle nie poczuł bólu. Przycisnęła wtedy obie ręce do uszu i krzyknęła, aby przestał. Dermatolodzy oznajmili Cary’emu, że są troszkę zbici z tropu. — Co to znaczy? — spytał Cary. — Przecież podobno wiedzieliście, co mi jest. — No cóż… — odpowiedzieli — takie rzeczy się zdarzają. Rzadko, bardzo rzadko, ale akurat teraz się to zdarzyło. Testy zawiodły. Zarządzono nową kurację — serie zastrzyków i zażywanie hiperwitamin (czyli witamin o zwiększonej mocy). Kiedy wdrożono nową metodę leczenia, płaty łuskowatej skóry zaczęły pojawiać się na szyi pod brodą, a potem także na twarzy Cary’ego. W końcu dermatolodzy stwierdzili, że są bezradni. Rzecz jasna, tylko chwilowo. Takie rzeczy nie są nieuleczalne. Nowoczesna medycyna… specjalna dieta… badania… bla… bla… bla… Cary nie chciał słuchać żony, gdy próbowała porozmawiać z nim o starym Cyganie… i kiedyś nawet uniósł rękę, jakby chciał ją uderzyć… zobaczyła wtedy pierwsze zgrubienia i

wybrzuszenia skóry w zagłębieniu pomiędzy kciukiem i palcem wskazującym jego prawej ręki. — To rak skóry! — krzyknął. — Rak skóry, rak skóry, rak skóry! Na miłość boską, zamknij dziób i przestań pieprzyć o tym starym pierdzielu! Oczywiście miał rację, mówiła bzdury… niemniej jednak wiedziała, że z pewnością była to sprawka starego Cygana, który wyszedł z tłumu na pchlim targu w Raintree i dotknął twarzy Cary’ego. Patrząc w oczy męża tamtego dnia, kiedy uniósł dłoń, aby ją uderzyć, uświadomiła sobie, że on również to wie. Wziął urlop, a dla jego zastępcy Glenna Petriego było prawdziwym szokiem, gdy się dowiedział, że jego stary przyjaciel, kumpel z sądu i podobnie jak on wielbiciel golfa, Cary Rossington, nabawił się raka skóry. Leda nie bardzo chciała mówić o tym, co działo się przez następne dwa tygodnie. Cary coraz więcej spał — sypiał na zmianę w ich pokoju na piętrze, w miękkim, ogromnym fotelu w swoim gabinecie lub po prostu opierając ukrytą w ramionach głowę na kuchennym stole. Każdego popołudnia, koło czwartej, zaczynał ostre picie. Zasiadał w pokoju z butelką whisky J.W. Dant w pokrytej łuskowatą skórą dłoni i oglądał seriale komediowe, takie jak Hogan’s Heroes i Beverly Hillbillies, wiadomości, zarówno lokalne, jak i krajowe, gry w rodzaju „Joker’s wild” i „Family Feud”, a potem znowu jakiś film, kolejne wiadomości, serial — i tak do drugiej czy trzeciej nad ranem. Przez cały czas pił whisky prosto z butelki, jak coca-colę. Czasem płakał. Kiedy wchodziła do pokoju, widziała, jak zalewa się łzami, podczas gdy na ekranie ich ogromnego telewizora Warner Anderson mówił: „A teraz zobaczymy to na taśmie”. Bywało też — na szczęście rzadko — że zachowywał się jak kapitan Ahab podczas ostatnich chwil „Pequoda” i biegał po całym domu, trzymając butelkę whisky w dłoni, która właściwie nie była już dłonią, krzycząc, że ma raka skóry i że nabawił się tej pieprzonej choroby od lamp ultrafioletowych, ale dranie, którzy do tego dopuścili, zapłacą mu za to, o tak, drogo za to

zapłacą, rozpierdoli ich wszystkich, zmiesza z błotem, rozetrze na miazgę, wyciągnie od nich w sądzie wszystkie pieniądze do ostatniego centa. Kiedy był w takim nastroju, tłukł i rozbijał wszystko dookoła. — W końcu uświadomiłam sobie, że miał te napady zawsze dzień po tym, jak pani Marley przychodziła do nas sprzątać — powiedziała bezbarwnym głosem Leda. — Kiedy ta kobieta była w naszym domu, Cary zamykał się na poddaszu. Gdyby pani Marley go zobaczyła, natychmiast dowiedziałoby się o tym całe miasto. Musiał czuć się jak wyrzutek. Jak dziwoląg. Tak mi się przynajmniej wydaje. — I dlatego pojechał do kliniki Mayo — mruknął Billy. — Tak — odparła i wreszcie na niego spojrzała. Jej twarz wykrzywiało przerażenie. Była zupełnie pijana. — Co się z nim stanie, Billy? Co może się z nim stać? Pokręcił głową. Nie miał zielonego pojęcia. Co więcej, wcale nie chciał się nad tym zastanawiać, podobnie jak nie miał ochoty oglądać zdjęć, na których południowowietnamski generał strzela w głowę domniemanemu kolaborantowi z Wietkongu. — Wynajął prywatny samolot do Minnesoty, mówiłam ci już? Nie chciał, żeby ludzie na niego patrzyli. Mówiłam ci to już, Billy? Ponownie pokręcił głową. — Co się z nim stanie? — Nie wiem — odparł Billy i w myślach dodał: „A co się stanie ze mną?”. — Kiedy wreszcie się poddał i wyjechał, jego dłonie przypominały łapy zakończone szponami. Oczy były dwiema małymi niebieskimi iskierkami wewnątrz głębokich, otoczonych łuskami jam, a nos… Chwiejnym krokiem podeszła do Billy’ego, tak mocno potrącając nogą stolik kawowy, że przesunął się w bok. Teraz tego nie czuje, ale jutro będzie miała na nodze niezłego siniaka, pomyślał Billy. Schwyciła go za rękę, patrząc na niego wzrokiem pełnym przerażenia i zgrozy. Mówiła takim tonem, jakby się

zwierzała, i Billy poczuł na plecach gęsią skórkę. Jej oddech cuchnął ginem. — Wygląda teraz jak aligator — dodała niemal czułym szeptem. — Tak właśnie wygląda, Billy. Jak coś, co przed chwilą wyczołgało się z bagien i włożyło ludzkie ubranie. Cieszyłam się, że wyjechał. Gdyby tego nie zrobił, sama musiałabym opuścić dom. Po prostu spakowałabym walizkę i… Kiedy przysunęła się jeszcze bliżej, Billy podniósł się gwałtownie. Nie mógł już tego znieść. Leda zakołysała się i ledwo zdążył chwycić ją za ramiona — najwyraźniej sam również wypił za dużo. Gdyby jej nie złapał, mogłaby rąbnąć głową w obity mosiądzem stolik kawowy z przeszklonym blatem (drobnostka, pięćset osiemdziesiąt siedem dolarów plus opłata pocztowa), ten sam, w który wyrżnęła nogą, i kto wie, czy nie skręciłaby sobie karku. Patrząc w jej przerażone oczy, pomyślał, że może naprawdę chciałaby umrzeć. — Leda, muszę już iść. — Pewnie… — wymamrotała. — Wypiłeś i pogadałeś, więc teraz czas w drogę, prawda? — Przykro mi — odparł. — Naprawdę bardzo mi przykro i chciałbym cofnąć czas. Uwierz mi, proszę. — A potem nagle dorzucił: — Kiedy zobaczysz się z Carym, przekaż mu ode mnie życzenia szybkiego powrotu do zdrowia. — On teraz już prawie nie mówi — powiedziała obojętnym tonem. — Widzisz, to atakuje również wnętrze jego ust. Pokrywa język i powoduje stwardnienie dziąseł. Ja mogę do niego mówić, ale on tylko chrząka i pomrukuje w odpowiedzi. Billy zaczął wycofywać się do holu, uciekał przed nią, nie chciał już słyszeć jej bezbarwnego, obojętnego głosu i widzieć błyszczących szaleństwem oczu. — To prawda — dodała. — On naprawdę zmienia się w aligatora. Spodziewam się, że niedługo będą musieli zamknąć go w jakimś zbiorniku z wodą, bo trzeba będzie stale nawilżać jego skórę… — Z jej zaczerwienionych oczu popłynęły łzy, a z

przechylonej szklanki, którą trzymała w dłoni, pociekła na buty strużka ginu. — Dobranoc, Leda — wyszeptał Billy. — Dlaczego musiałeś przejechać tę staruszkę? Czemu sprowadziłeś takie nieszczęście na Cary’ego i na mnie? Dlaczego? — Leda… — Wróć za kilka tygodni — powiedziała, w dalszym ciągu zbliżając się do niego, podczas gdy Billy w panice szukał za sobą klamki, a z jego twarzy ani na chwilę nie znikał uprzejmy uśmieszek. — Wróć i pokaż mi się znowu, kiedy stracisz kolejne dwadzieścia czy trzydzieści kilogramów. Będę się wtedy śmiała i śmiała… bez końca. W końcu odnalazł klamkę i nacisnął ją. Chłodne powietrze podziałało na jego rozgrzaną skórę jak zimny prysznic. — Dobranoc, Leda. I przepraszam… — Twoje przeprosiny nic tu nie pomogą! — wrzasnęła i cisnęła w niego kieliszkiem z martini. Trafiła we framugę drzwi, po prawej stronie Billy’ego. Szkło rozprysło się w drobny mak. — Dlaczego musiałeś ją przejechać, ty draniu? Czemu zrobiłeś to nam wszystkim? Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego? ◆◆◆ Kiedy Billy dotarł do rogu Park Lane i Lantern Drive, usiadł ciężko na ławce pod wiatą na przystanku autobusowym. Cały się trząsł jak w gorączce, a w głowie szumiało mu od wypitego ginu. Potrąciłem ją i zabiłem, a teraz tracę na wadze i nie mogę tego powstrzymać. Cary Rossington prowadził moją sprawę w sądzie, uwolnił mnie z zarzutów, a teraz jest w klinice Mayo. Trafił do szpitala i jeśli wierzyć jego żonie, wygląda jak pieprzony aligator. Kto jeszcze był w to zamieszany? Kto jeszcze mógł paść ofiarą zemsty Cyganów? Pomyślał o dwóch gliniarzach przepędzających ich z miasta, kiedy rozbili obóz w parku i właśnie mieli zacząć pokazywać swoje sztuczki mieszkańcom Fairview. Jeden z nich był zwyczajną płotką. Ot, po prostu glina wykonujący…

Wykonujący rozkazy. Czyje? To oczywiste — szefa miejscowej policji, Duncana Hopleya. Cyganie zostali przepędzeni, bo nie mieli pozwolenia na publiczne występy. Ale naturalnie wiedzieli, że chodziło tu o coś więcej. Jeżeli chciałeś wypędzić Cyganów, mogłeś to zrobić, wybierając jeden z wielu zarzutów. Włóczęgostwo. Zakłócanie spokoju. Naruszanie porządku publicznego. Plucie na chodnik. Do wyboru, do koloru. Cyganie ubili interes z farmerem mieszkającym po zachodniej stronie miasta, zgorzkniałym starcem o nazwisku Arncaster. Zawsze potrafili znaleźć odpowiednie miejsce i osobę. Mają nosa do wyszukiwania takich ludzi jak Arncaster, pomyślał Billy, siedząc na ławce i wsłuchując się w deszcz bijący o dach wiaty. Trzeba było do tego tylko dwóch tysięcy lat przeganiania z miejsca na miejsce. Rozmawiasz z paroma ludźmi, może temu czy owemu madame Azonka przepowie za darmo przyszłość. Szukasz niezbyt zamożnego faceta, który ma ziemię i nie przepada za tym miastem i prawami, jakie w nim ustanowiono; często podczas sezonu łowieckiego rozstawia w swoim sadzie paśniki, bo woli, aby jelenie zjadły jego jabłka, niż żeby miały paść łupem myśliwych. Szukasz takiego faceta i za każdym razem go znajdujesz, bo nawet w najbogatszych miasteczkach zawsze jest przynajmniej jeden taki Arncaster, a niekiedy nawet dwóch lub trzech, spośród których możesz wybierać. Ustawili swoje przyczepy i samochody w krąg, tak jak dwieście, czterysta czy nawet osiemset lat temu stawiali wozy ich przodkowie. Uzyskali pozwolenie na palenie ognisk i wieczorem w obozowisku słychać było gwar rozmów i śmiech, a z rąk do rąk przechodziły butelki. Na to wszystko Hopley mógł przymknąć oczy i zwykle tak robił. Ludzie, którzy chcieli kupić coś od Cyganów, mogli dotrzeć do farmy Arncastera, idąc wzdłuż West Fairview Road — przynajmniej nikt ich wtedy nie widział. Wszystkie miejsca, w

których zatrzymywali się tacy niechciani „goście”, były solą w oku całego miasta. Ale po wypadku i po tym, jak stary Cygan odwrócił się na schodach sądu i dotknął twarzy Billy’ego Hallecka, wszystko się zmieniło i zmierzało ku najgorszemu. Hopley dał Cyganom dwa dni — a kiedy stwierdził, że nie zamierzają wyjechać, zaczął działać. Najpierw Jim Roberts cofnął im pozwolenie na palenie ognisk. Pomimo iż przez cały ubiegły tydzień padały ulewne deszcze, powiedział im, że w tych dniach bardzo wzrosło zagrożenie pożarowe. Przykro nam. Niestety. Ten zakaz odnosił się również, prócz ognisk, do kuchenek gazowych, kuchni węglowych i koksowników. Potem Hopley odwiedził większość lokalnych sklepów, w których Lars Arncaster miał otwarty kredyt (zazwyczaj sporo przekroczony). Prawdopodobnie pojawił się między innymi w sklepie z artykułami żelaznymi, w sklepie spożywczym na Raintree Road, gdzie można było również kupić ziarno, oraz w Normie’s Sunoco. Mógł także złożyć wizytę u Zacharego Marchanta w Connecticut Union Bank, w którym znajdowała się hipoteka Arncastera. Wszystko to było układanką z wielu elementów. Spotkanie przy kawie z tym, lunch z tamtym, wizyty pod byle pozorem, drobne zakupy w jednym i drugim sklepie… parę wypitych z kimś piw. Po zachodzie słońca następnego dnia wszyscy, którzy prowadzili jakiekolwiek interesy z Amcasterem, zaczęli do niego wydzwaniać, mówiąc, że byłoby dobrze, gdyby ci cholerni Cyganie wynieśli się z miasta… i że wszyscy byliby z tego powodu bardzo zadowoleni. Rezultat był dokładnie taki, jakiego spodziewał się Duncan Hopley. Arncaster poszedł do Cyganów, oddał im część sumy, jaką zapłacili za wynajem, po czym prawdopodobnie stał się głuchy na ich protesty (zwłaszcza żonglera, który najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy z tego, co się dzieje). Tego typu umów Cyganie nie mogli przedstawić w sądzie w charakterze dowodu. Na trzeźwo Arncaster mógł im powiedzieć, że mają szczęście, bo trafili na uczciwego faceta, który chce im zwrócić część

pieniędzy. Po pijanemu — a lubił wypić sporo piwka — bywał nieco bardziej rozmowny. Może powiedział Cyganom, że w mieście są ludzie, którzy bardzo chcą ich stąd wyrzucić i zaczęli wywierać na niego nacisk, któremu nie może się przeciwstawić, bo jest od nich uzależniony. Cyganom z pewnością nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. To był dla nich (może z wyjątkiem żonglera) chleb powszedni. Billy wstał i powoli ruszył w kierunku domu. Padał zimny, zacinający deszcz. W sypialni paliło się światło. Heidi czekała na niego. Nie, glina z wozu patrolowego odpada, pomyślał znowu. To tylko płotka. W tym przypadku chęć zemsty z pewnością nie wchodziła w grę. Arncaster też się nie liczy — po prostu chciał zarobić pięć paczek gotówką, a wyrzucił Cyganów ze swojej farmy tylko dlatego, że nie miał innego wyjścia. Duncan Hopley? Tak, to możliwe. A nawet bardzo możliwe. Szef policji przypominał tresowanego psa, którego głównym zadaniem było strzeżenie status quo miasteczka Fairview. Billy wątpił jednak, czy stary Cygan mógł chcieć zemścić się na nim tylko dlatego, że Hopley przepędził ich z miasta po zakończeniu przesłuchań w sądzie. Do tego byli przyzwyczajeni. Ale zaniedbanie przez niego czynności śledczych związanych z wypadkiem, w którym poniosła śmierć ta staruszka… To było zupełnie coś innego, nieprawdaż? Zaniedbanie czynności śledczych? Kurwa mać, Billy, nie rozśmieszaj mnie. Zaniedbanie czynności śledczych to tylko przeoczenie. Ale Hopley, jak tylko mógł, starał się zatuszować dowody winy. Zacznijmy od tego, że nie sprawdził poziomu alkoholu w twojej krwi. To było zwyczajne krycie, stary. Dobrze o tym wiesz — i Cary Rossington też o tym wiedział. Wiatr przybrał na sile, deszcz również. Na ulicy zaczęły tworzyć się kałuże. W miodowym blasku lamp okalających Lantern Drive woda wydawała się dziwnie błyszcząca. Wysoko w

górze rozległ się jęk i trzask gałęzi poruszanych wiatrem i zaniepokojony Billy uniósł głowę. Muszę się zobaczyć z Duncanem Hopleyem, pomyślał. Nagle coś mu przyszło do głowy — coś, co mogło być zaczątkiem dobrego pomysłu. I wtedy przypomniał sobie przerażoną twarz pijanej Ledy Rossington i jej słowa: „To atakuje również wnętrze jego ust… Ja mogę do niego mówić, ale on tylko chrząka i pomrukuje”. Nie dziś wieczorem, pomyślał. Na dzisiaj miał już dość. ◆◆◆ — Gdzie byłeś, Billy? — zapytała Heidi. Leżała już w łóżku, oświetlona światłem rzucanym przez nocną lampkę. Odłożyła książkę na bok, a kiedy na niego spojrzała, Billy zauważył, że ma ciemnobrązowe sińce pod oczami. Mimo to nie było mu jej żal, przynajmniej nie dziś wieczorem. Przez chwilę miał chęć powiedzieć: „Poszedłem zobaczyć się z Carym Rossingtonem. Ale ponieważ wyjechał, skończyło się na tym, że wypiłem parę głębszych z jego żoną. I nigdy byś nie uwierzyła, czego się od niej dowiedziałem, moja droga. Cary Rossington, który jeszcze w sylwestra łapał cię za cycki, zamienia się w aligatora. Kiedy umrze, z jego skóry będą mogli zrobić buty. Wyobrażasz sobie? Buty z sędziego!”. — Nigdzie — odparł. — Po prostu wyszedłem na spacer. — Cuchniesz, jakbyś po drodze do domu wpadł w jałowce. — Wpadłem do pubu Andy’ego, kiedy wracałem. — Ile wypiłeś? — Dwa drinki. — A cuchniesz, jakbyś wypił pięć. — Sprawdzasz mnie? — Nie, kochanie. Ale nie chciałabym, żebyś tak bardzo się tym przejmował. Lekarze po przeprowadzeniu tych testów metabolicznych na pewno postawią jakąś diagnozę. Dziękuj Bogu, że to nie rak. Omal nie powiedział, że z pewnością bardzo interesujące jest

Omal nie powiedział, że z pewnością bardzo interesujące jest oglądanie czegoś takiego z zewnątrz, obserwowanie narastającej zgrozy. Ale choć tego nie powiedział, zdradziła to jego twarz, ponura i nieszczęśliwa. — Tak mi przykro… — dodała po chwili Heidi. — Trudno cokolwiek powiedzieć, by cię nie urazić. Więc zdajesz sobie z tego sprawę, dziecino, pomyślał i w jego wnętrzu ponownie zapłonął gorący, gorzki płomień nienawiści. Kiedy to uczucie minęło, jego miejsce zajął wstyd. Skóra Cary’ego zamieniała się w Bóg wie co i teraz sędzia nadawał się tylko do tego, aby wsadzić go do klatki i pokazywać na jarmarkach. Duncan Hopley mógł być całkiem zdrowy lub, kto wie, może przytrafiło mu się coś jeszcze gorszego. Do diaska, przecież utrata wagi to w sumie nic strasznego, no nie? Zgasiwszy nocną lampkę, rozebrał się i objął Heidi. Była spięta i sztywna, ale kiedy pomyślał, że chyba nic z tego, rozluźniła się. Usłyszał, jak płacze i próbuje stłumić szloch, i pomyślał ze smutkiem, że jeżeli cierpienie uszlachetnia, a borykanie się z trudnościami pomaga w kształtowaniu charakteru, to w jego przypadku wyniki są raczej mizerne. — Heidi, nie płacz — powiedział. — Gdybym tylko mogła coś zrobić… — wyszeptała przez łzy. — Wiesz… gdybym tylko mogła coś zrobić, Billy. — Możesz — odparł i dotknął jej piersi. Kiedy kochali się, z początku pomyślał, że robi to dla niej, ale potem uznał, że sam też tego chciał. Tej nocy zasnął spokojnie. Nie dręczyły go koszmarne wizje twarzy Ledy Rossington i jej przerażonych oczu, błyszczących w ciemności. Następnego ranka wskazówka wagi zatrzymała się na 79 kilogramach.

Rozdział 12

Duncan Hopley Załatwił sobie urlop w kancelarii pod pretekstem konieczności przeprowadzenia serii testów metabolicznych. Kirk Penschley bez oporów przychylił się do jego prośby i Billy Halleck uświadomił sobie smutną prawdę, której dotąd nie chciał przyjąć do wiadomości. Teraz, kiedy dwa z jego dawnych trzech podbródków zniknęły i po raz pierwszy od lat widać było kości policzkowe, podobnie jak inne kości twarzy, stał się upiorem, widmem, z którym nie sposób było pracować. — Oczywiście! — zawołał Penschley, zanim Billy zdążył wyłuszczyć do końca, o co mu chodzi. Był bardzo serdeczny, podobnie jak wszyscy inni, którzy wiedzieli, że coś jest nie tak, ale nie chcieli się do tego przyznać. Spojrzał na miejsce, gdzie powinien się znajdować brzuch Billy’ego. — Weź tyle urlopu, ile tylko chcesz. Tyle, ile potrzebujesz. — Trzy dni powinny wystarczyć — odparł Billy. Teraz jednak zadzwonił do Penschleya z automatu w kafejce Barkera i powiadomił go, iż musi przedłużyć urlop. Może trzeba będzie zrobić coś więcej niż tylko testy metaboliczne, a to wymaga czasu. Znów przyszedł mu do głowy tamten pomysł. Nie był to jeszcze promyk nadziei, ale z pewnością jakaś szansa. — Ile potrzebujesz? — spytał Penschley. — Nie wiem na pewno — odrzekł Billy. — Może dwa tygodnie. Może miesiąc. Po drugiej stronie zapanowała głucha cisza. Billy uświadomił sobie, że Penschley wreszcie zrozumiał, co tak naprawdę oznaczają te słowa. „Widzisz, Kirk, chodzi o to, że ja już nigdy nie wrócę. Zdiagnozowano u mnie raka. Teraz zacznie się terapia

kobaltowa, naświetlania, szprycowanie lekami przeciwbólowymi, wszczepy włosów — albo aż do śmierci musiałbym nosić peruki. Tak, Kirk, następnym razem, kiedy się zobaczymy, będę pewnie leżał w dębowej jesionce z jedwabną poduszką pod głową”. W tym momencie Billy poczuł, że ogarnia go gniew. To nie jest to, co chcę powiedzieć, pomyślał. W każdym razie jeszcze nie teraz. — Nie ma sprawy, Bill. Przekażemy sprawę Hooda Ronowi Bakerowi, ale myślę, że co do reszty, wystarczy po prostu, jak zwolnimy tempo. Popieprz bąka, niech pobrzdąka. Jeszcze dziś po południu zaczniesz przekazywać wszystko poszczególnym członkom zespołu, a co się tyczy sprawy Hooda, to przekazałeś ją Bakerowi już w zeszłym tygodniu. Dzwonił do mnie w czwartek po południu i pytał, gdzie Sally schowała te pieprzone oświadczenia Con-Gas. Jeżeli chodzi o zwolnienie tempa, to chyba miałeś na myśli częstotliwość niedzielnych przyjęć z kiełbaskami z rusztu w swoim domu w Wermont, a nie moją sprawę. — Sprawdzę, czy Baker dostał akta sprawy — odparł i nie mógł się powstrzymać, by nie dodać: — Wydaje mi się, że ma już oświadczenia Con-Gas. Penschley nic na to nie odpowiedział. Najwyraźniej musiał przełknąć to, co przed chwilą usłyszał. Po chwili mruknął: — Cóż… gdybym mógł zrobić coś jeszcze… — Owszem — rzekł Billy. — Choć może to zabrzmieć idiotycznie. — O co chodzi? — zapytał Penschley. W jego głosie brzmiało zaciekawienie. — Pamiętasz kłopoty, jakie miałem tej wiosny? Ten wypadek? — Tak… — Kobieta, którą potrąciłem, była Cyganką. Wiedziałeś o tym? — Pisali o tym w gazetach — odparł Penschley. — Należała do grupy Cyganów, którzy obozowali w Fairview. Zawarli umowę z tutejszym farmerem, który potrzebował gotówki…

— Poczekaj chwilę — przerwał mu Kirk Penschley pełnym podniecenia i ożywienia głosem; ton smutku i żałości rozpłynął się w jednej chwili. Billy uśmiechnął się pod nosem. Znał ten ton Penschleya i wolał go o wiele bardziej niż tamten poprzedni. Niemal widział Kirka, czterdziestopięcioletniego, łysego i mającego zaledwie pięć stóp wzrostu, jak kładzie na biurku przed sobą żółty bloczek z wyrywanymi kartkami i bierze do ręki jeden ze swoich ulubionych długopisów. Kiedy działał na pełnych obrotach, był jednym z najbystrzejszych, najbardziej nieustępliwych ludzi, jakich znał. — No dobra, mów dalej. Kim był ten farmer? — Arncaster. Lars Arncaster. Gdy potrąciłem tę kobietę… — Jej nazwisko? Billy zamknął oczy, próbując je sobie przypomnieć. To zabawne, ale od dnia przesłuchania ani razu nie pomyślał o tym, jak się nazywała… — Lemke — powiedział w końcu. — Nazywała się Susanna Lemke. — Lempke? — Bez „p”. — W porządku. — Po wypadku Cyganie zorientowali się, że nie są już mile widziani w Fairview. Przypuszczam, że udali się do Raintree. Czy mógłbyś ich odnaleźć? Chcę wiedzieć, gdzie są teraz. Zapłacę ci za to z własnej kieszeni. — Cóż, jeżeli pojechali na północ w głąb Nowej Anglii, prawdopodobnie uda nam się ich odnaleźć — stwierdził Penschley. — Ale jeżeli wybrali się na południe, w stronę Jersey, będzie to dość trudne. Martwisz się, że wytoczą ci sprawę cywilną? — Nie — odparł Billy. — Ale muszę porozmawiać z mężem tej kobiety. Zakładając, że w ogóle miała męża. — Rozumiem — mruknął Penschley. Billy ponownie bez trudu odczytał jego myśli, zupełnie jakby tamten wypowiedział je głośno: „Billy Halleck chce

uporządkować swoje sprawy i załagodzić wszelkie konflikty, bo boi się procesu. Może chce dać mężowi potrąconej Cyganki czek na okrągłą sumkę albo po prostu spojrzeć mu w twarz i powiedzieć »przepraszam« — a może po prostu pozwoli, aby tamten przyłożył mu w mordę”. — Dziękuję, Kirk — powiedział. — Nie ma o czym mówić — powiedział Penschley. — Kuruj się. — Jasne — odparł Billy i odłożył słuchawkę. Jego kawa już dawno ostygła. ◆◆◆ Wcale się nie zdziwił, kiedy stwierdził, że w komisariacie w Fairview obowiązki Hopleya pełni jego zastępca, Rand Foxworth. Przywitał Billy’ego dość serdecznie, choć sprawiał wrażenie bardzo zmęczonego, a na jego biurku, w teczce przyjętych sprawy, znajdowała się cała masa papierów; jednak Billy nigdzie nie dostrzegł dokumentów dotyczących spraw w toku. Mundur Foxwortha był nieskazitelnie odprasowany, ale policjant miał mocno przekrwione oczy. — Dunc ma grypę — wyjaśnił. Wymówka była dobra jak każda inna i z pozoru prawdziwa. — Nie ma go już od paru dni. — Och… — mruknął Billy. — Grypa. — Tak — potwierdził Foxworth, jednak coś w jego wzroku sprawiło, że Billy bez trudu domyślił się prawdy. ◆◆◆ Kiedy zadzwonił do Houstona, rejestratorka powiedziała mu, że doktor ma pacjenta. — To pilne. Proszę mu powiedzieć, że chcę z nim zamienić tylko parę słów. Lepiej by było, gdyby zjawił się u niego osobiście, ale nie miał ochoty tłuc się na drugi koniec miasta. Tak więc siedział w budce telefonicznej (czego jeszcze niedawno nie byłby w stanie zrobić) po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko komisariatu. Po dłuższej chwili w słuchawce rozległ się głos Houstona. Był chłodny, pełen dystansu i wyraźnie poirytowany. Billy, który ostatnio coraz

lepiej odczytywał podteksty — lub po prostu popadał w coraz większą paranoję — bez trudu zrozumiał informację zawartą w tonie jego głosu: „Nie jesteś już moim pacjentem, Billy. Czuję w tobie jakąś nieodwracalną degenerację, coś, co przyprawia mnie o paniczny lęk. Przyjdź z czymś, co będę w stanie rozpoznać, postawić diagnozę i przepisać lekarstwa. To wszystko, o co proszę. A jeżeli nie możesz mi tego zapewnić, chyba nie musimy się widywać. Owszem, często grywaliśmy razem w golfa, ale nie sądzę, żebyśmy byli przyjaciółmi. Nigdy nimi nie byliśmy. Mam biper firmy Sony, aparaturę diagnostyczną wartą dwieście tysięcy dolarów i wybór leków tak bogaty, że gdyby zrobić ich wydruk komputerowy, sięgałby od drzwi klubu »Country« aż do skrzyżowania Park Lane i Lantern Drive. Dysponując tym wszystkim, czuję się ważny, mądry i użyteczny. I nagle pojawiasz się ty, sprawiając, że zaczynam czuć się jak siedemnastowieczny medyk ze słoikiem pijawek stosowanych na podwyższone ciśnienie i dłutem trepanacyjnym. I wiesz co, Billy? Nie podoba mi się, że tak się czuję. To naprawdę nic przyjemnego, więc spadaj. Ja umywam ręce. Przyjdę zobaczyć cię leżącego w trumnie… chyba że właśnie wtedy zadzwoni mój biper i będę musiał jechać do pacjenta”. — Nowoczesna medycyna… — mruknął Billy. — Słucham? Musisz się streszczać, bo mój pomocnik jest chory i mam dzisiaj urwanie głowy. — Jedno pytanie, Mike — powiedział Billy. — Co się dzieje z Duncanem Hopleyem? Cisza, która zapadła w słuchawce na drugim końcu linii, trwała dobre dziesięć sekund. Potem Houston zapytał: — Czemu uważasz, że coś jest z nim nie tak? — Nie ma go w komisariacie. Rand Foxworth mówi, że ma grypę, ale łże jak pies. Nastąpiła kolejna chwila ciszy. — Jesteś prawnikiem, Billy, więc chyba nie muszę ci mówić, że pytasz mnie o zastrzeżone informacje — oświadczył w końcu Houston. — Dobraliby mi się za to do dupy.

— Jeśli ktoś natknie się na tę małą buteleczkę, którą trzymasz w szufladzie swojego biurka, to też dobiorą ci się do dupy. I to tak, że już nigdy nie usiądziesz za tym biurkiem. Kiedy Houston odezwał się ponownie, jego głos zdradzał wściekłość, ale można było w nim wyczuć także strach. — Czy to groźba? — Nie — odparł Billy. — Ale nie próbuj mnie spławiać, Mike. Powiedz mi, co się dzieje z Hopleyem, i skończmy tę rozmowę. — Czemu chcesz to wiedzieć? — Na miłość boską… Mike, nie wiem, czy naprawdę jesteś taki tępy, czy tylko udajesz. — Nie mam pojęcia, o co ci chodzi… — W ostatnim miesiącu w Fairview miały miejsce trzy przypadki dziwnych zachorowań. Nie znalazłeś między nimi żadnego związku. W pewnym stopniu to zrozumiałe. Każdy z tych przypadków był na swój sposób inny. Jedyne, co je łączyło, to tylko to, że wszystkie były bardzo dziwne. Zastanawiam się, czy jakiś inny lekarz — taki, który nie ma zwyczaju pakować w siebie codziennie porcji kokainy za pięćdziesiąt dolców — również nie znalazłby związku między nimi. — Poczekaj chwilę! — Nie. Nie będę czekał. Spytałeś, dlaczego chciałem wiedzieć, co się dzieje z Hopleyem, więc ci to powiem. Wciąż chudnę, mimo że dziennie wpycham w siebie po osiem tysięcy kalorii. Cary Rossington cierpi na jakiś dziwny przypadek choroby skórnej. Jego żona mówi, że zamienia się w dziwoląga. Chcę wiedzieć, co się stało z Duncanem Hopleyem, poza tym musisz mi powiedzieć, czy miałeś jakieś inne przypadki jakichś dziwnych zachorowań. — Billy, to nie tak… Sprawiasz wrażenie, jakby cię coś opętało. Nie wiem, co to jest… — Nic mnie nie opętało. Wiem, co robię. Potrzebuję konkretnej odpowiedzi. Jeśli nie uzyskam jej od ciebie, i tak jakoś ją zdobędę. — Poczekaj chwilkę. Skoro mamy o tym rozmawiać,

— Poczekaj chwilkę. Skoro mamy o tym rozmawiać, wolałbym przejść do swojego gabinetu. — Dobrze, poczekam. Rozległ się cichy szczęk, kiedy Houston odłożył słuchawkę, wciskając guzik oczekiwania na przełączenie do innego aparatu. Billy siedział w budce telefonicznej, spocony jak mysz, i zastanawiał się, czy Houston nie ma zamiaru go spławić. Jednak po chwili rozległ się kolejny szczęk. — Jesteś tam jeszcze, Billy? — Tak. — To dobrze — odparł Houston, ale w jego głosie brzmiało rozczarowanie. — Duncan Hopley ma trądzik ropny — dodał po chwili. Billy otworzył drzwi budki telefonicznej, bo nagle zrobiło mu się w niej za gorąco. — Trądzik? — Krosty. Wągry. Pryszcze. To wszystko. Jesteś zadowolony? — Ktoś jeszcze na to zachorował? — Nie. I wcale nie widzę w tym niczego niezwykłego. Przez chwilę sprawiałeś wrażenie, jakbyś naczytał się za dużo Stephena Kinga, ale widzisz, to nie jest tak… Duncan Hopley cierpi na okresowy brak równowagi czynności gruczołów skórnych, to wszystko. W jego przypadku to nic nowego. Już od szóstej klasy miał problemy skórne. — Brzmi to bardzo racjonalnie. Ale jeśli dodasz do tego Cary’ego Rossingtona z jego skórą aligatora i Williama J. Hallecka, cierpiącego na samoistną anoreksję, będziesz miał sytuację żywcem wyjętą z książki Stephena Kinga, nie sądzisz? — Po prostu masz problemy z przemianą materii, Bill — powiedział spokojnie Houston. — Albo… sam nie wiem. Widziałem… — Tak, widziałeś różne dziwne rzeczy, wiem — odparł Billy. Czyżby ten zaćpany pierdziel był domowym lekarzem jego rodziny od dziesięciu lat? Boże drogi, czy to mogła być prawda? — Widziałeś ostatnio Larsa Arncastera? — Nie — odparł ze zniecierpliwieniem Houston. — On nie jest

— Nie — odparł ze zniecierpliwieniem Houston. — On nie jest moim pacjentem. Oczywiście, pomyślał z sarkazmem Billy. Arncaster nie może być twoim pacjentem, bo nie reguluje na czas rachunków, prawda? A facet taki jak ty, który ma dość kosztowne nałogi, nie może sobie pozwolić na pacjentów-dłużników. — To już naprawdę ostatnie pytanie — powiedział. — Kiedy ostatni raz widziałeś Duncana Hopleya? — Dwa tygodnie temu. — Dzięki, Mike. — Następnym razem, Billy, umów się wcześniej na rozmowę — oświadczył Houston i odłożył słuchawkę. ◆◆◆ Hopley nie mieszkał przy Lantern Drive, ale jako szef policji zarabiał całkiem nieźle i miał ładny mały domek typu saltbox przy Ribbonmaker Lane. Billy o zmierzchu zaparkował wóz na podjeździe, podszedł do drzwi i przycisnął dzwonek. Bez rezultatu. Zadzwonił ponownie. Żadnej odpowiedzi. Nacisnął raz jeszcze i przytrzymał. Nadal nic. Poszedł do garażu i zajrzał do środka. Wewnątrz stał wóz Hopleya, konserwatywne beżowe volvo. W garażu nie było drugiego wozu, bo Hopley był kawalerem. Billy podszedł do drzwi i zaczął walić w nie pięściami. Kiedy omdlała mu ręka, usłyszał ochrypły głos: — Spadaj! Wynoś się stąd! Spieprzaj! — Wpuść mnie! — krzyknął Billy. — Muszę z tobą pogadać! Bez odpowiedzi. Po minucie Billy znowu zaczął walić w drzwi. Tym razem także nie otrzymał żadnej odpowiedzi, ale kiedy przestał tłuc pięściami, usłyszał dochodzący z drugiej strony cichy szelest. Coś się tam poruszyło. Wyobraził sobie Hopleya stojącego za drzwiami — przyczajonego i czekającego, aż nieproszony gość odejdzie i zostawi go w spokoju. — Myślę, że tam jesteś — powiedział cicho. — Nie musisz nic mówić, tylko po prostu mnie posłuchaj. To ja, Billy Halleck. Dwa

miesiące temu miałem wypadek. Pewna Cyganka, która wyszła na jezdnię… Znowu usłyszał jakieś poruszenie za drzwiami, tym razem znacznie wyraźniejsze. Szelest i odgłos szurania. — Potrąciłem ją i zabiłem — mówił dalej. — A teraz tracę na wadze. Nie jestem na diecie ani nic takiego, ale mimo to chudnę. Do tej pory straciłem jakieś trzydzieści cztery kilogramy. Jeżeli wkrótce tego nie powstrzymam, niedługo będę wyglądał jak ludzki szkielet i stanę się ponurą atrakcją na jarmarkach. Cary Rossington, sędzia Rossington, który uwolnił mnie od winy, również jest chory. Ma jakąś dziwną chorobę skóry… Miał wrażenie, że słyszy cichy, stłumiony jęk. — …i wyjechał do kliniki Mayo — dodał. — Lekarze zapewnili go, że to nie rak, ale nie potrafią postawić diagnozy. Rossington pewnie wolałby wierzyć, że to rak. Zamilkł na moment i przełknął ślinę. — To cygańska klątwa, Hopley. Wiem, że to brzmi jak majaczenia obłąkańca, ale taka jest prawda. Ten stary Cygan dotknął mnie, gdy wychodziłem z gmachu sądu po przesłuchaniu. Dotknął też Rossingtona, kiedy on i jego żona byli na pchlim targu w Raintree. Ciebie też dotknął, Hopley? Po bardzo długiej chwili ciszy przez otwór na listy do ucha Billy’ego doszło pojedyncze słowo, posępne jak list pełen złych wieści: — Tak… — Kiedy? Gdzie? Bez odpowiedzi. — Hopley, dokąd pojechali Cyganie po opuszczeniu Raintree? Wiesz? Cisza. — Muszę z tobą pomówić — dodał z rozpaczą w głosie Billy. — Mam pewien pomysł, Hopley. Myślę… — Nic nie możesz zrobić — wyszeptał ponuro Hopley. — To zaszło już za daleko. Rozumiesz, Halleck? Za… daleko. — Ale to dla nas jakaś szansa! — krzyknął Billy. — Czy życie

— Ale to dla nas jakaś szansa! — krzyknął Billy. — Czy życie nic już dla ciebie nie znaczy? Bez odpowiedzi. Billy czekał, próbując znaleźć jakieś inne argumenty. Nic jednak nie przychodziło mu do głowy. Hopley najwyraźniej nie zamierzał go wpuścić. Ale kiedy zaczął się odwracać, by odejść, usłyszał szczęk otwieranych drzwi. Spojrzał w czarną szczelinę pomiędzy drzwiami i framugą. Znów usłyszał szelest i szuranie. Dźwięki oddalały się w głąb spowitego w półmroku korytarza. Poczuł na plecach, rękach i całym ciele gęsią skórkę i przez chwilę miał ochotę odejść. Do diabla z Hopleyem, pieprzyć go, pomyślał. Jeśli ktokolwiek może znaleźć tych Cyganów, z pewnością jest to Kirk Penschley. Do diabła z Hopleyem, nie jest ci potrzebny. Nie musisz wiedzieć, w co się zmienia. Tłumiąc w sobie te myśli, zacisnął dłoń na klamce drzwi wejściowych willi szefa policji, otworzył je i wszedł do środka. ◆◆◆ Zobaczył niewyraźną postać na drugim końcu korytarza. Po jego lewej stronie otworzyły się jakieś drzwi, zabłysło słabe światło i przez moment na podłodze korytarza pojawił się długi, chudy, zgięty cień, sięgający do połowy wysokości ściany, na której wisiało oprawione w ramki zdjęcie przedstawiające Hopleya, otrzymującego nagrodę od klubu rotariańskiego z Fairview. Zniekształcony cień głowy padł na fotografię, a potem chuda postać zniknęła w środku pokoju. Billy przeszedł przez korytarz. Był przerażony i nie starał się tego ukrywać. Spodziewał się, że lada chwila drzwi za jego plecami zatrzasną się, szczęknie przekręcana zasuwa, a potem z ciemności wyskoczy Cygan i schwyci go od tyłu, jak to zwykle bywa w kiepskich horrorach. Weź się w garść, powiedział sobie. Ale jego serce ani myślało zwolnić. Nagle uświadomił sobie, że w całym domu czuć ohydny fetor przypominający smród gnijącego mięsa. Stał przez chwilę w otwartych drzwiach. Pomieszczenie

przypominało pracownię albo gabinet, jednak oświetlenie było tak słabe, że utrudniało orientację. — Hopley… — Wejdź — wyszeptał słaby, świszczący głos. Billy rozejrzał się. Tak, to bez wątpienia gabinet Hopleya, pomyślał. Było tu więcej książek, niż się spodziewał, a podłogę pokrywał gruby turecki dywan. Pomieszczenie, choć niewielkie, w normalnych okolicznościach prawdopodobnie sprawiało wrażenie miłego i przytulnego. Pośrodku stał stół z jasnego drewna, na którym znajdowała się niewielka lampa. Teraz jednak Hopley postawił ją tak nisko, że abażur znajdował się dwa centymetry od blatu. Tylko tam padał niewielki krąg światła, a reszta pokoju tonęła w mroku. Sam Hopley był jedynie czarną sylwetką siedzącą w czymś, co przypominało rozkładany fotel. Billy przestąpił próg pokoju. W rogu stało krzesło. Gdy na nim usiadł, uświadomił sobie, że wybrał krzesło znajdujące się najdalej od Hopleya. Wytężał wzrok, próbując dostrzec policjanta, ale bezskutecznie. Hopley siedział w prawie całkowitej ciemności. Billy pomyślał, że pewnie za chwilę podniesie lampę i oślepi go, a potem pochyli się jak glina z „czarnego kryminału” z lat czterdziestych ubiegłego wieku, krzycząc: „Wiemy, że to zrobiłeś! Nie zaprzeczaj! Przyznaj się! Przyznaj się, to pozwolimy ci zapalić papierosa! Mów prawdę, a dostaniesz szklankę zimnej wody i pozwolimy ci pójść do łazienki!”. Ale Hopley siedział w milczeniu, mocno wciśnięty w fotel. Kiedy skrzyżował nogi, Billy usłyszał cichy szelest. — No więc? — Chciałeś wejść, no to wszedłeś. Powiedz, co masz do powiedzenia, Halleck, i wynoś się. Nie należysz do osób, z którymi chciałbym porozmawiać. — Nie należę również do ulubieńców Ledy Rossington — odparł Billy. — I gówno mnie obchodzi, co sobie o mnie myślicie. Ona uważa, że to moja wina. Przypuszczam, że ty również.

— Ile wychlałeś, zanim potrąciłeś tę staruszkę, Halleck? Przypuszczam, że gdyby Tom Rangely zbadał poziom alkoholu w twojej krwi, to jego mały balonik po jednym twoim dmuchnięciu pofrunąłby wysoko w górę niebiosa. — Nic nie piłem ani nie ćpałem — oświadczył Billy. Serce nadal waliło mu jak młotem, ale bardziej pod wpływem gniewu niż strachu. Każde uderzenie odbijało się tępym bólem pod czaszką. — Chcesz wiedzieć, co się stało? Wyobraź sobie, że akurat tego dnia moja żona postanowiła pobawić się ze mną w samochodzie. Akurat tego dnia, choć wcześniej miała na to całe szesnaście lat. Nigdy dotąd nie robiła czegoś takiego. Nie mam pojęcia, czemu akurat wybrała ten dzień. Dlatego, choć ty i Leda Rossington, a Cary Rossington pewnie też, zrzucacie winę na mnie, ponieważ to ja siedziałem wtedy za kółkiem, tak naprawdę ten wypadek spowodowała moja żona, bo to jej ręka tkwiła wtedy w moich gaciach. Ale może powinniśmy zrzucić odpowiedzialność za to na los, przeznaczenie albo jeszcze coś zupełnie innego i przestać się nawzajem obwiniać. Hopley chrząknął. — A może chcesz, żebym ci opowiedział, jak klęcząc na kolanach, błagałem Toma Rangely’ego, żeby mi nie kazał dmuchać w balonik ani nie robił mi badania krwi? — dodał Billy. — Albo jak prosiłem cię, żebyś zatuszował całą tę sprawę i wypieprzył Cyganów z miasta? Hopley nic na to nie odpowiedział, nawet nie chrząknął. Ot, po prostu milczący kształt w fotelu. — Czy nie jest już trochę za późno na te wszystkie gierki? — spytał Billy. Uświadomił sobie, że jego głos stał się ochrypły i ze zdumieniem stwierdził, że jest bliski płaczu. — Moja żona robiła mi to, fakt. Potrąciłem i zabiłem tę kobietę, to również prawda. Jednak faktem jest też, że Cyganka znajdowała się co najmniej pięćdziesiąt metrów od najbliższego przejścia dla pieszych. Ty zająłeś się śledztwem i tak je poprowadziłeś, aby nie było żadnych dowodów przeciwko mnie, a Cary Rossington oczyścił mnie z zarzutów. Takie są fakty, ale jeśli chcesz wiedzieć, to

wszystko jest gówno warte. Skoro masz zamiar siedzieć tu po ciemku i winić każdego po kolei, pamiętaj również o sobie. — Wspaniała mowa, Halleck. Naprawdę świetna. Widziałeś kiedyś ten film ze Spencerem Tracym, w którym przemawiał tak samo przed sądem? Musiałeś widzieć. — Pierdol się — warknął Billy i wstał. Hopley westchnął. — Siadaj. Jednak Billy nie usiadł. Czuł, że jakaś jego cząstka pragnie wykorzystać tkwiący w nim gniew do mało szlachetnych celów. Chciał jak najszybciej opuścić to miejsce, gdyż postać siedząca naprzeciw niego w fotelu napawała go śmiertelnym przerażeniem. — Nie bądź takim świętoszkowatym kutasem — powiedział Hopley. — Usiądź, na miłość boską. Po chwili wahania Billy usiadł. Miał sucho w ustach, a mięśnie jego ud drgały. — Niech ci będzie, Halleck. Zgadzam się z tobą. Mamy więcej wspólnego, niż nam się obu wydaje — przyznał Hopley. — Masz rację. Ci Cyganie nie byli pierwszą bandą włóczęgów, jaką przepędziłem z tego miasta, i już niejednokrotnie musiałem tuszować różne ciemne sprawki szanowanych mieszkańców naszego miasteczka. Oczywiście nie mógłbym im pomóc, gdyby zrobili coś niezgodnego z prawem poza granicami Fairview… ale zdziwiłbyś się, gdybyś wiedział, ilu obywateli tego miasta nigdy się nie nauczyło, że świat nie jest ich własnością… A może wcale by cię to nie zdziwiło. — Z ust Hopleya dobył się świszczący, zduszony śmiech, od którego Billy dostał gęsiej skórki. — To należy do moich obowiązków. Gdyby nic się nie wydarzyło, nikt z nas, ani ja, ani ty, ani Rossington, nie pamiętałby dziś o tych Cyganach. Billy otworzył usta, zamierzając zaprotestować; chciał powiedzieć Hopleyowi, że przez resztę życia nie zapomni tego ohydnego dwukrotnego uderzenia, ale nagle przypomniał sobie cztery dni spędzone razem z Heidi w Mohonk, kiedy oboje śmiali

się radośnie, jedli różne wspaniałe rzeczy, wędrowali po okolicy i kochali się każdego wieczoru — a bywało, że również i po południu. Ile wtedy minęło czasu od wypadku? Dwa tygodnie? — Co się stało, to się nie odstanie — stwierdził Hopley. — Wpuściłem cię do domu tylko dlatego, że dodajesz mi otuchy. Dobrze jest wiedzieć, iż ktoś jeszcze wie, że koszmar, jaki mi się przytrafił, jest prawdą. Chyba potrzebowałem również czyjejś obecności, bo czuję się samotny. I boję się, Halleck. Bardzo się boję. Jestem przerażony. A ty? — Ja też — przyznał Billy. — Wiesz, co mnie przeraża najbardziej? Że mogę jeszcze trochę pożyć. Tego się boję najbardziej. Pani Callaghee robi mi zakupy i dwa razy w tygodniu przychodzi, aby posprzątać i zrobić pranie. Mam tutaj telewizor i sporo dobrych książek. Moje akcje przez lata poszły w górę, a że jestem dość oszczędny, myślę, że to, co mam, w zupełności by mi wystarczyło. A na jakie pokusy mógłby być narażony człowiek znajdujący się w mojej sytuacji? Mam sobie kupić jacht, Halleck? A może wynająć odrzutowiec i polecieć z ukochaną do Monte Carlo, żeby obejrzeć wyścig Grand Prix w przyszłym miesiącu? Jak sądzisz, na ilu przyjęciach byłbym mile widziany, kiedy cała twarz rozpada mi się na kawałki? Oszołomiony Billy pokręcił tylko głową. — A więc… mógłbym sobie tak żyć… po prostu wegetować. Tak jak teraz, aż do końca. Wyobraź sobie te wszystkie identyczne dni i noce. To mnie przeraża, bo takie życie jest nie do zniesienia. Każdego dnia, każdego wieczoru, kiedy siedzę po ciemku, oglądając filmy i programy rozrywkowe w telewizji, wyobrażam sobie, że ten stary Cygan śmieje się ze mnie. — Kiedy… kiedy on… — Kiedy mnie dotknął? Pięć tygodni temu. Pojechałem wtedy do Milford, aby spotkać się z rodzicami. Zabrałem ich na lunch. Ponieważ wcześniej wypiłem kilka piw i parę następnych przy obiedzie, przed wyjściem z restauracji musiałem pójść do toalety. Drzwi były zamknięte. Czekałem, a gdy wreszcie się otworzyły,

pojawił się w nich ten stary pierdziel z gnijącym nosem. Dotknął mojego policzka i coś powiedział. — Co? — Nie dosłyszałem, bo właśnie w tej chwili ktoś w kuchni upuścił na ziemię cały stos talerzy — odparł Hopley. — Ale w gruncie rzeczy wcale nie musiałem słyszeć, co powiedział. Wystarczyło, abym spojrzał w lustro. — Obozowali w Milford? — Sprawdziłem to następnego dnia w miejscowym komisariacie — odparł Hopley. — Możesz to nazwać zawodową ciekawością, ale rozpoznałem tego starego Cygana… takiej gęby nie sposób zapomnieć. Wiesz, co mam na myśli? — Tak — mruknął Billy. — Obozowali na farmie w East Milford przez cztery dni. Najwyraźniej ubili interes z jej właścicielem, tak jak z tym cierpiącym na hemoroidy Arncasterem. Glina, z którym rozmawiałem, powiedział, że rano tego dnia mieli wyruszyć w dalszą drogę. — To było po tym, jak ten stary cię dotknął? — Zgadza się. — Czy sądzisz, że on wiedział, iż będziesz akurat w tej restauracji? — Nigdy wcześniej nie zabierałem tam rodziców — odparł Hopley. — To stara restauracja, którą właśnie wyremontowano. Zazwyczaj chodziliśmy do lokalu w innej dzielnicy miasta. To był pomysł mojej matki. Chciała zobaczyć, co zrobili z dywanami, boazerią czy czymś takim. Wiesz, jakie są kobiety. — Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Czy myślisz, że on wiedział, gdzie może cię dopaść? Nieruchoma postać siedząca w fotelu milczała przez długą chwilę. — Tak — odparł w końcu Hopley. — Tak, myślę, że wiedział. To raczej nie mógł być przypadek, prawda, Halleck? — Nie — przyznał Billy. — Chyba nie — dodał po chwili i zachichotał cicho, co zabrzmiało jak stłumiony krzyk.

— No więc, na czym polega ten twój pomysł, Halleck? Ostatnimi czasy nie sypiam zbyt dobrze i czuję się zmęczony. Billy poczuł się dość dziwnie, a jego pomysł wydał mu się nagle bardzo głupi. Doszedł do wniosku, że nawet trudno go nazwać pomysłem — był to zaledwie zarys pomysłu. — Kancelaria adwokacka, w której pracuję, korzysta czasami z usług agencji detektywistycznej Bartona… — zaczął. — Słyszałem o niej. — Mówi się, że jest jedną z najlepszych. Chcę powiedzieć, że… — Czuł zniecierpliwienie Hopleya, mimo iż siedzący w fotelu szeryf nawet się nie poruszył. Zebrał się w sobie. Podobnie jak Hopley, również został „dotknięty”, więc miał prawo o tym mówić. — Chcę go znaleźć — oświadczył po chwili. — Chcę z nim stanąć twarzą w twarz. Zamierzam mu powiedzieć, co się stało. Chyba chciałbym się oczyścić… Do końca. Choć przypuszczam, że skoro ten człowiek rzucił na nas klątwę, dobrze wie o wszystkim. — Tak — mruknął Hopley. Billy mówił dalej: — Mimo to chcę mu przedstawić swoją wersję. Chcę mu opowiedzieć, jak to wyglądało z mojego punktu widzenia. Jestem winien, to prawda, powinienem był zatrzymać wóz na czas i zrobiłbym to w normalnych okolicznościach. Najbardziej zawiniła moja żona, która właśnie wtedy postanowiła się ze mną zabawić. Winien jest również Cary Rossington, który natychmiast oczyścił mnie z zarzutów, no i ty, bo zatuszowałeś sprawę, a potem przepędziłeś tych Cyganów z miasta. Przełknął ślinę i po chwili milczenia dodał: — A potem powiem mu, że to była również jej wina. Ta stara kobieta przechodziła przez ulicę w niedozwolonym miejscu. Tak, Hopley, wiem, że to nie jest przestępstwo, za które posyłają ludzi do komory gazowej, ale mimo wszystko to wykroczenie. A wiesz dlaczego? Dlatego, że można zostać zabitym właśnie tak, jak zginęła ta Cyganka. — Chcesz mu to powiedzieć? — Nie tylko chcę, ale zrobię to. Ta kobieta wyszła spomiędzy

— Nie tylko chcę, ale zrobię to. Ta kobieta wyszła spomiędzy dwóch zaparkowanych samochodów i nawet się nie obejrzała. Przechodzenia przez jezdnię uczą dzieciaków już w trzeciej klasie podstawówki. — Nie sądzę, aby ta kobieta doszła kiedykolwiek do trzeciej klasy szkoły podstawowej — mruknął Hopley. — W gruncie rzeczy wątpię, czy w ogóle chodziła do podstawówki. — Mimo wszystko zdrowy rozsądek nakazuje… — Halleck, ty chyba sam chcesz położyć głowę pod topór — stwierdził Hopley. — Teraz jedynie tracisz na wadze… chcesz złapać coś o wiele gorszego? Może następnym razem ten Cygan zatka ci kiszki, podniesie temperaturę twojego ciała albo… — Nie mam zamiaru siedzieć bezczynnie i patrzeć, jak to nas zżera — prychnął Billy. — Może on potrafi to odwrócić. Zastanawiałeś się nad tym? — Sporo na ten temat czytałem — odparł Hopley. — Sądzę, że wiedziałem, co się dzieje, od momentu, gdy zobaczyłem pierwszy pryszcz nad prawą brwią. Oznaki trądziku zawsze pojawiały się najpierw w tym miejscu, kiedy byłem jeszcze w liceum, a miałem wtedy okropne pryszcze, możesz mi wierzyć. Zacząłem się tym bliżej interesować. Jak powiedziałem, lubię czytać. Jest mnóstwo książek na temat rzucania czarów i klątw, ale tylko kilka dotyczy ich odwracania. — Cóż, być może ten stary Cygan nie potrafi tego zrobić. Prawdopodobnie nie. Ale mimo to muszę się z nim zobaczyć. Chcę spojrzeć mu w twarz i powiedzieć: „Nie podzieliłeś tego placka jak należy, starcze. Powinieneś był wykroić po kawałku dla mojej żony, swojej żony i może jeszcze dla siebie. Co ty na to? Gdzie byłeś, kiedy ta staruszka wyszła na ulicę, nie rozglądając się? Jeżeli nie była przyzwyczajona do chodzenia po mieście, z pewnością musiałeś o tym wiedzieć. Gdzie się podziewałeś? Czemu nie wziąłeś jej za rękę i nie poprowadziłeś do pasów na rogu ulicy? Dlaczego…”. — Wystarczy — przerwał mu Hopley. — Gdybyś odstawił taką mowę w sądzie, na pewno byś mnie przekonał, ale zapomniałeś

o najważniejszej rzeczy. — To znaczy? — Natura ludzka. Być może padliśmy ofiarą jakiejś nadnaturalnej siły, ale tak naprawdę walczymy z ludzką naturą. Jako były policjant nie mogę zgodzić się z twierdzeniem, że istnieje jedynie absolutne dobro i absolutne zło. To nieprawda, nie ma czegoś takiego, są tylko różne odcienie szarości, jaśniejsze i ciemniejsze. Ale czy mąż tej kobiety to kupi? — Nie mam pojęcia. — A ja to wiem — oświadczył Hopley. — Potrafię wyczuć tego faceta tak dobrze, że czasami mam wrażenie, jakbym odbierał wysyłane przez jego umysł sygnały. Przez całe życie się tułał, przyjechał do miasta, skąd go natychmiast wypędzono, kiedy tylko „praworządni obywatele” kupili już tyle marychy i haszyszu, ile chcieli, i przegrali wszystkie drobne na kole fortuny. Przez całe życie wyzywano go od „brudnych, zawszonych Cyganów” albo może nawet gorzej. „Praworządni, dobrzy” obywatele zapuszczają korzenie, a oni nie mają żadnych. Ten facet musiał widzieć, jak w latach trzydziestych i czterdziestych dla kawału puszczano z dymem namioty w obozowiskach Cyganów i kto wie, czy w środku nie było wówczas niemowląt i niedołężnych starców. Takie przypadki podpaleń zdarzały się wtedy dość często. Mogło przy tym spłonąć wielu ludzi. Widział, jak jego córki lub córki jego przyjaciół były napastowane, a może nawet gwałcone. Ale co tam, wszyscy wiedzą, że Cyganie pieprzą się jak króliki, więc ten jeden raz więcej im nie zaszkodzi. Zresztą kogo to obchodzi. Przecież te dziewuchy to tylko zwykłe dziwki. Być może był świadkiem pobicia swoich synów lub innych Cyganów… często ocierali się o śmierć tylko dlatego, że paru mieszczuchów uznało, że zostali oszukani przy grze w koło fortuny. I za co? Za tych kilka przegranych dolców. Zawsze było tak samo: kiedy przyjeżdżali do miasta, „dobrzy mieszkańcy” dostawali, co chcieli, a potem ich przepędzali. Czasami pozwolili im pobyć tydzień na jednej z farm, niekiedy trwało to aż miesiąc. Mimo to w końcu zawsze

rozlegał się trzask bicza. Wyobraź sobie, Halleck, że to przydarza się tobie, twojej rodzinie. Tłusty adwokat z trzema podbródkami i policzkami obwisłymi jak u buldoga potrąca na ulicy twoją żonę. Kobieta ma jakieś siedemdziesiąt lat, jest na wpół ślepa i być może rzeczywiście wychodzi na ulicę trochę za szybko, ale pewnie chce jak najszybciej wrócić do siebie, bo się boi, że się zmoczy… a stare kości łamią się łatwo, są kruche jak szkło. I myślisz sobie: ten jeden raz, tylko ten jeden raz proszę o odrobinę sprawiedliwości, o małe zadośćuczynienie za całe moje zasrane życie… — Wystarczy — wychrypiał Billy. Dotknął dłonią swojego policzka; wydawało mu się, że nadmiernie się poci, jednak krople ściekające po jego policzku nie były potem, lecz łzami. — Nie, zasłużyłeś na to, aby wysłuchać tego do końca — odparł Duncan Hopley. — Dokończę to, co zacząłem. Nie mam zamiaru odwodzić cię od twoich postanowień, Halleck. Są rzeczy, o których nie śniło się filozofom, innymi słowy, wszystko jest możliwe, ale wydaje mi się, że chyba żyjesz w świecie iluzji. Otrząśnij się. Ten człowiek jest szalony i wściekły. Kto wie, czy nie byłoby ci łatwiej dogadać się z jednym ze świrów ze szpitala psychiatrycznego w Bridgewater. On pragnie zemsty, a dążąc do jej zaspokojenia, nie zwraca na nic innego uwagi. Poza zemstą nic więcej go nie obchodzi. Kiedy twoja żona ginie w katastrofie samolotu, nie masz ochoty słuchać, że jakiś układ A spieprzył się przy przełączniku B, ale pracownik kontroli lotów C się zagapił i tego nie zauważył, a nawigator E wybrał niewłaściwy moment na pójście do sracza. Wtedy pragniesz tylko zaskarżyć linię lotniczą i wyssać z niej szmal do ostatniego centa… albo kropnąć kogoś z dubeltówki. Chcesz kozła ofiarnego, Halleck. Chcesz, żeby ktoś cierpiał tak samo jak ty. My też jesteśmy ofiarami. Im gorzej się czujemy, tym bardziej ten Cygan się cieszy. Być może rozumiem to lepiej niż ty. Dłoń Hopleya powoli wślizgnęła się w wąski krąg światła; odwrócił lampę ku górze, tak aby oświetliła jego twarz. Billy

usłyszał stłumiony, głuchy jęk i ze zdumieniem stwierdził, iż wydobył się z jego własnych ust. Przypomniał sobie wcześniejsze słowa Hopleya: „Jak sądzisz, na ilu przyjęciach byłbym mile widziany, gdy cała twarz rozpada mi się na kawałki?”. Twarz byłego szefa policji Fairview wyglądała jak księżycowy krajobraz. Na jego brodzie, szyi, ramionach i dłoniach widniały wielkie czerwone krosty. Mniejsze wypryski pokrywały jego policzki i czoło, nos był obsypany wągrami. Z krost spływały strużki żółtawej ropy, a tu i ówdzie widać było wąskie strumyczki krwi. Na policzkach i brodzie sterczały kępki twardych jak szczecina włosów i Billy z przerażeniem uświadomił sobie, że Hopley z pewnością już od dawna nie mógł się golić. Pośrodku tego księżycowego krajobrazu, pomiędzy czerwonymi wzgórkami krost i pryszczy, błyszczały pełne rozpaczy i bezradności oczy Hopleya. Wydawało się, że wpatrują się w Billy’ego zupełnie bezmyślnie, ale natychmiast zauważyły obrzydzenie i zgrozę, jakie go ogarnęły. Hopley pokiwał głową i zgasił lampę. — Chryste, Duncan, tak mi przykro… — wymamrotał Billy. — Daruj sobie — burknął policjant. — U ciebie postępuje to nieco wolniej, ale koniec i tak będzie jednakowy. Mój służbowy pistolet leży w trzeciej szufladzie biurka i jeśli naprawdę będzie ze mną kiepsko, zrobię z niego użytek, niezależnie od tego, jaki będzie stan moich zasobów w banku. Bóg nienawidzi tchórzy… ojciec stale mi to powtarzał. Chciałem, żebyś mnie zobaczył i zrozumiał. Wiem, co czuje ten stary Cygan. Nie wdawałbym się z nim w żadne gadki. Nie zadawałbym sobie tyle trudu. O nie, Halleck. Zabiłbym go za to, co mi zrobił. Poruszył się i nieznacznie zmienił pozycję. Billy usłyszał, jak przesuwa palcami po policzku i zaraz potem rozległ się niemożliwy do opisania, ohydny dźwięk pękających krost. Rossington porasta łuskami, Hopley gnije, a ja chudnę, pomyślał. Boże, spraw, aby to był tylko sen, nawet jeśli miałoby

się okazać, że zwariowałem… nie pozwól jednak, żeby to się działo naprawdę. — Zabijałbym go bardzo wolno — dodał szeryf — ale oszczędzę ci szczegółów. Billy usiłował coś powiedzieć, jednak zdobył się tylko na ochrypły skrzek. — Rozumiem, o co ci chodzi, choć nie wierzyłbym zbytnio w powodzenie twojej misji — mruknął Hopley. — Czemu zamiast tego nie zabijesz sprawcy swojego nieszczęścia, Halleck? Dlaczego nie chcesz… Ale Billy miał już dość. To wszystko przekraczało jego wytrzymałość psychiczną. Wybiegł z tonącego w mroku gabinetu, uderzając po drodze biodrem o kant biurka. Był przerażony — bał się, że Hopley wyciągnie pokrytą okropnymi krostami rękę i dotknie go, jednak nic takiego się nie stało. Przez dłuższą chwilę z pochyloną głową i dygoczącymi mięśniami ud stał przed domem, oddychając głęboko.

Więcej na: www.ebook4all.pl

Rozdział 13

77

Do końca tygodnia przez cały czas nie dawała mu spokoju myśl, że powinien zadzwonić do Ginellego do Trzech Braci. Ginelli może mógłby pomóc, ale Billy nie potrafił określić, jakiej pomocy oczekuje. W końcu zrobił coś zupełnie innego: zgłosił się do kliniki Glassmana i rozpoczął serię badań metabolicznych. Gdyby był sam, tak jak Hopley (nawiasem mówiąc, policjant kilkakrotnie pojawił się ubiegłej nocy w jego snach), odwołałby te badania. Ale musiał myśleć o Heidi… i o Lindzie, która była jeszcze dzieckiem i nie rozumiała, co się działo z jej tatą. Właśnie dlatego zgłosił się do kliniki, nie mówiąc lekarzom, co sam myśli o przyczynach swojego gwałtownego chudnięcia, jak narkoman, który nie chce zdradzić swojego pociągu do prochów. W sumie i tak nic więcej nie mógł teraz zrobić, a podczas pobytu w klinice jego sprawami zajmą się Kirk Penschley i agencja detektywistyczna Bartona. W każdym razie miał taką nadzieję. Zaczęto go kłuć i obstukiwać. Musiał wypić obrzydliwy, przypominający w smaku kredę roztwór boru. Zrobiono mu prześwietlenie, tomografię czaszki, EEG i EKG oraz całą serię testów metabolicznych. Zachowują się, jakbym był jakimś rzadkim okazem zwierzęcia, wielką pandą albo ostatnim ptakiem dodo, pomyślał Billy, siedząc w solarium i trzymając na kolanach zamknięty egzemplarz „National Geographic”. Na rękach miał plastry z opatrunkami. Zrobili mu całą masę zastrzyków. Rankiem drugiego dnia pobytu w klinice, kiedy poddał się jeszcze jednej serii badań, stwierdził, że po raz pierwszy od czasów licealnych może zobaczyć swoje wyraźnie wystające

żebra. Nie, nie od czasów licealnych… chyba od zawsze. Jego kości stały się widoczne i tak mocno sterczały, że na skórze pojawiły się rzucane przez nie cienie. Grube wałeczki tłuszczu nad jego biodrami nie tylko zupełnie znikły, ale mógł wyraźnie dostrzec i wyczuć zaokrąglone krawędzie kości miednicy. Dotykając jednej z nich, miał wrażenie, jakby kładł rękę na gałce zmiany biegów w swoim pierwszym samochodzie — pontiaku, rocznik 1957. Zaśmiał się pod nosem i zaraz potem poczuł w kącikach oczu łzy. Teraz wszystkie dni były podobne. Huśtawka nastrojów. W jednej chwili było dobrze, ale zaraz potem jego samopoczucie ulegało nieoczekiwanemu pogorszeniu. Tak jak pogoda: zmienna, z możliwością przelotnych burz i opadów. „Zabijałbym go bardzo wolno — usłyszał znowu słowa Hopleya — ale oszczędzę ci szczegółów”. Dlaczego? — zastanawiał się Billy, leżąc w szpitalnym łóżku. Nie oszczędziłeś mi szczegółów, jeżeli chodziło o całą resztę. Podczas swojego trzydniowego pobytu w klinice stracił trzy kilogramy. Niewiele, pomyślał z wisielczym humorem. Bardzo niewiele. Mniej niż średniej wielkości torba cukru. W tym tempie nie zniknę zupełnie… aż do… o rety! Prawie do października! Ważysz teraz 77 kilogramów i gdybyś był bokserem, przenieśliby cię z wagi ciężkiej do średniej… A może chcesz spróbować swoich sił w wadze piórkowej, Billy? Lekkiej? Koguciej? A może w muszej? Przysłano kwiaty — od Heidi i od firmy. Linda na niewielkim dołączonym do bukietu bileciku napisała: „Tatusiu, proszę, wyzdrowiej szybko. Kocham Cię. Lin”. Czytając te słowa, Billy płakał. Trzeciego dnia, znów ubrany w swoje rzeczy, spotkał się z trzema lekarzami przeprowadzającymi badania. W dżinsach i podkoszulku z napisem: „Spotkajmy się w Fairview” czuł się mniej bezbronny i bezradny; dopiero teraz zrozumiał, ile dla niego znaczyło pozbycie się tej ohydnej szpitalnej koszuli. Słuchając lekarzy i myśląc o Ledzie Rossington, uśmiechał się słabo.

Wiedzieli dokładnie, co mu dolegało. Nie byli ani trochę zdziwieni czy zakłopotani. Wprost przeciwnie, wydawali się tak podnieceni, że omal nie narobili w spodnie. No cóż, może faktycznie trzeba zachować ostrożność. Może jeszcze nie do końca wiadomo, co mu konkretnie dolega, ale z całą pewnością w grę wchodzi jedna z dwóch lub trzech ewentualności. Jedną była rzadka wyniszczająca choroba, której przypadków nie zanotowano poza obszarem Mikronezji. Drugą — dolegliwość metaboliczna, której nigdy dokładnie nie opisano. Trzecią, choć było to tylko przypuszczenie, mogła być pewna odmiana anoreksji o podłożu psychicznym — choroba tak rzadka, że jej istnienie nigdy nie zostało oficjalnie potwierdzone. Patrząc na ich twarze, Billy domyślił się, że skłaniają się właśnie ku temu ostatniemu wyjaśnieniu; jeśli uda im się odkryć przyczynę jego dziwnego chudnięcia, ich nazwiska znajdą się w książkach medycznych. Tak czy inaczej, Billy Halleck był niewątpliwie rara avis, a badający go lekarze przypominali dzieciaki czekające na gwiazdkowe prezenty. Chcieli, aby pozostał w klinice jeszcze przez tydzień lub dwa (ale najlepiej trzy). Wyleczą go, co do tego nie mieli wątpliwości. Uporają się z chorobą. Rozprawią się z nią na dobre. Zaczną od piorunującej dawki megawitamin (oczywiście!), zaaplikują mu serię zastrzyków proteinowych (jasne!), a potem przeprowadzą jeszcze bardziej skomplikowane testy (ma się rozumieć!). Kiedy Billy podziękował im za ich trud i oświadczył, że ma zamiar opuścić klinikę, zaczęli gwałtownie protestować. Usiłowali przekonywać go, wygłaszali uczone mowy. Billy, który ostatnio coraz częściej miał wrażenie, że traci zmysły, doszedł do wniosku, że wyglądają jak ostatnie ofermy. Niemal spodziewał się, że ubrani w białe kitle mężczyźni lada chwila zaczną się potrącać, przepychać i kręcić w kółko po gabinecie, tłukąc różne rzeczy i pokrzykując z brooklyńskim akcentem. — Niewątpliwie czuje się pan już dużo lepiej, panie Halleck — powiedział jeden z nich. — Według adnotacji w kartotece cierpiał pan kiedyś na poważną nadwagę. Niemniej muszę pana ostrzec,

że pańskie obecne dobre samopoczucie może być zwodnicze. Przy dalszej utracie wagi można się spodziewać, że zaczną się panu robić otwarte rany na ustach, będzie miał pan problemy skórne i może pan być narażony na ataki… Jeżeli chcesz zobaczyć faceta, który ma problemy skórne, powinieneś się spotkać z szefem policji Fairview, pomyślał Billy. Byłym szefem policji. Postanowił nagle, że znów zacznie palić. — …chorób zbliżonych do szkorbutu czy beri-beri — ciągnął posępnym tonem lekarz. — Stanie się pan wyjątkowo podatny na wszelkiego rodzaju infekcje, od zwykłych przeziębień po gruźlicę. Gruźlicę, panie Halleck — powtórzył z naciskiem. — A jeżeli pan tu zostanie… — Nie — odparł Billy. — To nie wchodzi w rachubę. Jeden z pozostałych lekarzy przyłożył palce do skroni, jakby nagle dostał potwornego ataku migreny. Być może faktycznie rozbolała go głowa. Był to lekarz, który optował za anoreksją o podłożu psychicznym. — Co mamy powiedzieć, aby pana przekonać, panie Halleck? — Nic — odparł Billy. W jego głowie znów pojawiła się postać starego Cygana, jeszcze raz poczuł delikatne, niemal pieszczotliwe dotknięcie szorstkich, zrogowaciałych palców mężczyzny na swojej twarzy. Tak, znów zacznę palić, pomyślał. Coś naprawdę mocnego. Może takie mordercze, supertrujące świństwa jak camele, pall malle czy chesterfieldy. Czemu nie? Już najwyższy czas coś przedsięwziąć. Lekarze poprosili go, aby przez chwilę zaczekał, po czym wyszli z gabinetu. Billy miał wrażenie, jakby właśnie doczekał się przerwy w jakiejś szalonej sztuce, ale to mu się nawet podobało — i znowu pomyślał o wszystkich papierosach, jakie niebawem wypali; kto wie, może będzie nawet palił po dwa jednocześnie. Kiedy lekarze wrócili do niego, ich twarze były posępne, lecz wyniosłe i dumne. Nie ulegało wątpliwości, że zdecydowali się na

złożenie ostatecznej ofiary. Powiedzieli, że nie obciążą Billy’ego kosztami, będzie musiał zapłacić tylko za badania laboratoryjne. — Nie, dzięki — odparł. — Przecież i tak mam pełne pokrycie wszystkich kosztów leczenia. Sprawdziłem to. Po prostu chcę opuścić klinikę. Odchodzę. To wszystko. Spływam stąd. Przyglądali mu się z uwagą, najwyraźniej nie rozumiejąc, o co ich pacjentowi chodzi. Billy’ego zaczęła ogarniać wściekłość. Zastanawiał się, czy powinien im powiedzieć, że wyglądają jak ofermy, ale po chwili doszedł do wniosku, że to nie najlepszy pomysł. W ten sposób wszystko by się skomplikowało. Tacy ludzie jak oni nie przywykli, aby odbierano im kurę znoszącą złote jajka. Mogliby zadzwonić do jego żony i zasugerować, że jego przypadek wymaga powołania komisji lekarskiej. A Heidi mogłaby wyrazić na to zgodę. — Zapłacimy również za testy — powiedział w końcu jeden z nich, dając Billy’emu do zrozumienia, że to ostatnia propozycja. — Wyjeżdżam — oświadczył Billy. Choć mówił bardzo cicho i spokojnie, wyglądało na to, że tym razem wreszcie mu uwierzyli. Być może to spokój w jego głosie przekonał ich, że powodem tej decyzji nie były pieniądze, lecz obłęd ich pacjenta. — Ale dlaczego? Dlaczego, panie Halleck? — Bo widzicie, panowie… — zaczął Billy — wydaje się wam, że możecie mi pomóc… ale niestety nie możecie. Patrząc na ich twarze pełne niezrozumienia i niedowierzania, pomyślał, że jeszcze nigdy w życiu nie czuł się równie samotny. ◆◆◆ W drodze do domu zatrzymał się przy sklepie z artykułami tytoniowymi i kupił paczkę chesterfieldów. Kiedy jednak zaciągnął się trzy razy, zaczęło mu się kręcić w głowie, a żołądek podjechał do gardła. Natychmiast wyrzucił papierosy. — To by było na tyle, jeżeli chodzi o palenie — powiedział sam do siebie, siedząc w samochodzie. — Wracamy do punktu wyjścia.

Rozdział 14

70

Lindy nie było w domu — wyjechała. Heidi, której drobne zmarszczki w kącikach oczu i ust znacznie się pogłębiły z powodu życia w ciągłym napięciu (Billy zauważył, że pali teraz jednego vantage’a po drugim, kopci jak lokomotywa), powiedziała mężowi, że wysłała ich córkę do ciotki Rhody w Westchester County. — Zrobiłam to z paru powodów — oświadczyła. — Po pierwsze… ona musi od ciebie odpocząć, Billy. Od tego, co się z tobą dzieje. Prawie odchodzi od zmysłów. Jest pewna, że masz raka. — Powinna pogadać z Carym Rossingtonem — mruknął Billy, kiedy wszedł do kuchni, żeby zrobić sobie kawę. Miał ogromną ochotę na filiżankę kawy, mocnej i czarnej, bez cukru. — Wygląda na to, że mamy ze sobą wiele wspólnego. — Co? Nie słyszę cię. — Nieważne, chcę po prostu w spokoju wypić kawę. — Ona prawie w ogóle nie sypia — dodała Heidi, kiedy wrócił z kuchni. — Rozumiesz? — Tak — odparł Billy. Nadal miał wrażenie, że gdzieś w jego wnętrzu tkwi wielki cierń. Zastanawiał się, czy Heidi zdaje sobie sprawę z tego, jak bardzo potrzebował Lindy, czy wiedziała, że ich córka, choć taka młoda, była dla niego oparciem? Chciał, żeby była blisko niego i podtrzymywała go na duchu, choć rozumiał, że nie ma prawa burzyć jej spokoju. Pod tym względem Heidi miała rację. Ponownie poczuł w sercu nienawiść. Mamusia wywiozła ukochaną córeczkę do ciotki, kiedy tylko zadzwonił i powiedział,

że wraca do domu. Dlaczego? To proste. Przecież do domu wraca tatuś, czarny lud, upiór, widmo! Czemu to zrobiłaś tamtego dnia? Czemu musiałaś wybrać akurat ten dzień? — Billy? Nic ci nie jest? — zapytała Heidi. W jej głosie wyczuł niepokój. Jezu! Ty głupia dziwko! Twój mąż chudnie w przerażającym tempie, a ty potrafisz tyko zapytać, czy nic mi nie jest? — Nie, chyba nie. Czemu pytasz? — Bo przez chwilę wyglądałeś tak… dziwnie. — Cóż, wydaje mi się, że ostatnio stale czuję się trochę dziwnie — odparł. Czemu to zrobiłaś, Heidi? — pomyślał znowu. Czemu musiałaś sięgnąć ręką do mojego rozporka akurat tamtego dnia, skoro przez tyle lat zawsze robiliśmy to po ciemku w naszej sypialni? Musisz walczyć z uczuciem nienawiści do niej, powiedział sobie. To bez sensu. Co się stało, to się już nie odstanie. Ale było to bardzo trudne. Zwłaszcza kiedy widziałeś, że mimo palenia papierosów twoja żona wygląda tak dobrze i… Heidi odwróciła się i zdusiła niedopałek w kryształowej popielniczce. — Ukrywasz coś przede mną, Billy… Coś, co jest z tym związane. Czasami mówisz przez sen. Wychodzisz gdzieś wieczorami. Chcę wiedzieć, co się dzieje. Zasługuję na to, aby wiedzieć. Zaczęła płakać. — Chcesz wiedzieć? — zapytał. — Naprawdę chcesz wiedzieć? — Poczuł, że na jego twarzy pojawia się ironiczny uśmieszek. — Tak. Wobec tego powiedział jej wszystko. ◆◆◆ Następnego dnia zadzwonił do niego Houston i po długim, bezsensownym prologu przeszedł do sedna sprawy. Była u niego Heidi. Odbyli długą rozmowę („A zaproponowałeś jej niucha?” —

miał ochotę spytać Billy, ale w ostatniej chwili zmienił zamiar) i oboje uznali, że jej mąż jest szalony. — Mike, ten stary Cygan naprawdę istnieje — odparł Billy. — Dotknął mnie, Cary’ego Rossingtona i Duncana Hopleya. Rozumiem, że facet taki jak ty nie wierzy w zjawiska paranormalne. Niemniej jednak z pewnością wierzysz w rozumowanie dedukcyjne i indukcyjne, więc weź to pod rozwagę. Każdy z nas trzech został przez niego dotknięty i wszyscy zapadliśmy na dziwne choroby. A teraz, na Boga, zanim zdecydujesz, że rzeczywiście mi odbiło, postaraj się połączyć to wszystko w logiczną całość. — Billy… tego nie można połączyć. Nie ma związku… — Ja tylko chciałem… — Rozmawiałem z Ledą Rossington — przerwał mu lekarz. — Powiedziała mi, że Cary jest w klinice Mayo, gdzie leczy się z powodu raka skóry. Podobno choroba jest w bardzo zaawansowanym stadium, ale Leda wierzy, że Cary się z tego wyliże. Mówiła też, że nie widziała cię od przyjęcia gwiazdkowego u Gordona. — Kłamie! — krzyknął Billy. Odpowiedziała mu cisza. Czy mu się tylko wydawało, czy słyszał w tle płacz Heidi? Jego dłoń zacisnęła się na słuchawce tak mocno, że aż pobielały mu kłykcie. — Rozmawiałeś z nią osobiście czy przez telefon? — Przez telefon. Ale co to za różnica? — Gdybyś ją zobaczył, zrozumiałbyś. Wygląda, jakby kompletnie straciła chęć do życia. Jeszcze nigdy nie widziałem kogoś tak załamanego. — Gdybyś się dowiedział, że twoja żona ma raka skóry i choroba jest w zaawansowanym stadium… — Rozmawiałeś z Carym? — Jest na intensywnej terapii. Na tym oddziale pozwalają pacjentom na rozmowy telefoniczne tylko w ekstremalnych sytuacjach. — Ważę teraz siedemdziesiąt sześć kilogramów — oświadczył

— Ważę teraz siedemdziesiąt sześć kilogramów — oświadczył Billy. — Straciłem prawie czterdzieści kilogramów i sądzę, że można to uznać za ekstremalną sytuację. — Po drugiej stronie linii panowała cisza, jeśli nie liczyć płaczu Heidi gdzieś w tle. — Porozmawiasz z nim? Spróbujesz? — Jeżeli jego lekarze pozwolą i jeżeli on sam będzie chciał ze mną rozmawiać, to tak. Ale te twoje halucynacje… — To nie są żadne pieprzone halucynacje! — krzyknął Billy i zamknął oczy. — W porządku, w porządku — mruknął uspokajająco Houston. — Ten twój pomysł… to lepsze określenie? Chciałem tylko powiedzieć, że to ci nie pomoże w powrocie do zdrowia. Prawdę mówiąc, właśnie to może być przyczyną tej twojej psychoanoreksji, jeżeli rzeczywiście na to cierpisz, jak twierdzi doktor Yount. Ty… — Hopley — powiedział Billy. Na jego czoło wystąpił pot, więc otarł je chusteczką. Przez moment znowu miał przed oczami twarz byłego szefa policji, przypominającą księżycowy krajobraz. Zaczerwienione krosty, z których wyciekały strużki ropy, a potem ten niemożliwy do opisania dźwięk, kiedy przejechał paznokciami po policzku. Po drugiej stronie linii wciąż panowała cisza. — Porozmawiaj z Duncanem Hopleyem — dodał Billy. — On potwierdzi… — Nie mogę — odparł Houston. — Duncan Hopley dwa dni temu popełnił samobójstwo. Zrobił to, kiedy byłeś w klinice Glassmana. Zastrzelił się ze swojego służbowego pistoletu. Billy mocno zacisnął powieki i zakołysał się na piętach. Czuł się tak samo jak wtedy, gdy znowu zapalił papierosa. Uszczypnął się mocno w policzek, bojąc się, że zemdleje. — A więc wiesz… — wymamrotał, w dalszym ciągu nie otwierając oczu. — Ty albo ktoś inny, kto go widział. — Grand Lawlor go widział — powiedział lekarz. — Dzwoniłem do niego parę minut temu. Grand Lawlor. Przez moment ogarnięty paniką Billy nic nie

Grand Lawlor. Przez moment ogarnięty paniką Billy nic nie rozumiał. Wydawało mu się, że Houston powiedział coś o ławie przysięgłych. I nagle zrozumiał. Grand Lawlor był powiatowym koronerem. W swojej karierze Billy miał jeden czy dwa przypadki, kiedy koroner musiał składać zeznania przed ławą przysięgłych. Ni stąd, ni zowąd zaczął chichotać. Szybko zasłonił dłonią mikrofon słuchawki, mając nadzieję, że Houston nie usłyszy jego śmiechu. Gdyby tak się stało, z całą pewnością uznałby go za świra. Ucieszyłbyś się, co, Mike? — pomyślał. Gdybym naprawdę ześwirował i nagle zaczął coś bełkotać o tamtej małej buteleczce i łyżeczce z kości słoniowej, nikt by mi nie uwierzył, prawda? Oczywiście, że nie. Przestał chichotać. — Spytałeś go… — O szczegóły związane ze śmiercią Hopleya? Jasne, że spytałem. Po tym, co usłyszałem od twojej żony… — W jego głosie zabrzmiała nuta dumy. — Powinieneś się cieszyć, że kiedy mnie spytał, czemu chcę to wiedzieć, nie puściłem pary z gęby. — Co powiedział? — Że z twarzą Hopleya było kiepsko, ale na pewno nie tak koszmarnie, jak to przedstawiała Heidi. Jego opis pozwala mi przypuszczać, że chodziło o nawrót trądziku młodzieńczego, z którym Duncan miał kłopoty, odkąd pierwszy raz przyszedł do mnie po poradę w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym czwartym roku. Wywoływało to u niego głęboką depresję, ale wcale mnie to nie dziwi. Trądzik młodzieńczy w swojej najostrzejszej formie może być powodem bardzo poważnych urazów psychicznych. — Sądzisz, że nie mógł już na siebie patrzeć i w przypływie depresji popełnił samobójstwo? — Właśnie. — Chyba czegoś tu nie rozumiem… — mruknął Billy. — Twierdzisz, że Duncan został dotknięty trądzikiem młodzieńczym, który od lat dawał mu się we znaki… ale

jednocześnie sądzisz, że zabił się dlatego, iż nie mógł już patrzeć na siebie w lustrze. To dziwna diagnoza, Mike. — Nigdy nie mówiłem, że chodzi jedynie o chorobę skórną — odparł Houston. Sprawiał wrażenie rozdrażnionego. — Jak wiadomo, kłopoty zwykle chodzą parami, a niekiedy nawet całymi stadami, nigdy pojedynczo. Wśród psychiatrów wskaźnik samobójstw jest wyjątkowo wysoki, ale policjanci nie pozostają zbyt daleko w tyle za nimi. Prawdopodobnie w grę wchodziło wiele czynników, a trądzik młodzieńczy był jedynie kroplą, która przepełniła czarę. — Powinieneś go zobaczyć — mruknął ponuro Billy. — To nie była kropla, ale cała pieprzona Niagara! — Nie zostawił listu, więc sądzę, że nigdy nie dowiemy się prawdy. — Chryste… — jęknął Billy i przesunął dłonią po włosach. — Chryste Panie. — Poza tym nie chodzi tu chyba o przyczyny samobójstwa Hopleya, prawda? To raczej sprawa drugorzędna. — Nie dla mnie — odparł Billy. — Absolutnie nie. — Wydaje mi się, że tak naprawdę chodzi o to, iż twój umysł prowadzi z tobą nieczystą grę — stwierdził Houston. — Dręczy cię poczucie winy. Ciągle myślisz o cygańskich klątwach, więc kiedy tego wieczoru poszedłeś do Duncana Hopleya, po prostu zobaczyłeś to, co chciałeś. — W tonie jego głosu wyczuwało się zachętę i naleganie: „Możesz mi to przecież powiedzieć, stary”. — Czy przed pójściem do Duncana nie zajrzałeś czasem do pubu Andy’ego na parę głębszych? No, wiesz, tak dla kurażu. — Nie. — Jesteś tego pewien? Heidi mówiła, że spędziłeś u Andy’ego trochę czasu. — Gdybym tam był, twoja żona musiałaby mnie widzieć, nie uważasz? Zapadła cisza. — To był cios poniżej pasa… — powiedział po chwili Houston bezbarwnym głosem. — Ale mogłem się tego spodziewać po

człowieku, który cierpi na ciężki stres. — Ciężki stres. Anoreksja o podłożu psychicznym. Wy, lekarze, potraficie na wszystko znaleźć odpowiedź. Na wszystko! Ale powinieneś go zobaczyć. Powinieneś… — Billy urwał, myśląc o czerwonych krostach na policzkach Duncana Hopleya, ociekających ropą pryszczach i nosie, który pośród tej ohydnej, upstrzonej wypryskami twarzy był niemal niewidoczny. — Billy, czy nie zdajesz sobie sprawy, że twój umysł szuka logicznego wyjaśnienia tego, co się z tobą dzieje? Dręczy cię poczucie winy w związku z tą Cyganką i dlatego… — Pewnie klątwa przestała działać, kiedy się zastrzelił — stwierdził Billy. — Może właśnie dlatego nie wyglądał aż tak źle. To tak jak w filmach o wilkołakach, które oglądaliśmy w dzieciństwie, Mike. Kiedy wilkołak w końcu zostaje zabity, ponownie przemienia się w człowieka. Panikę, jaka go ogarnęła, kiedy dowiedział się o samobójstwie Hopleya, zastąpiło podniecenie. Ożywiony nowym pomysłem, natychmiast zaczął go badać, rozważając wszystkie możliwości i prawdopodobieństwa. Dokąd odchodzi klątwa, kiedy człowiek tkwiący w jej szponach kopnie w kalendarz? Cholera, równie dobrze mógłbym spytać, dokąd odchodzi ostatnie tchnienie umierającego. Albo jego dusza. W dal. Odpływa w dal. Daleko, daleko. A może zostaje gdzieś w pobliżu? Pomyślał o Rossingtonie przebywającym w klinice Mayo i kurczowo trzymającym się przeświadczenia, że ma raka skóry, gdyż inna możliwość przedstawiałaby się dużo gorzej. Czy kiedy umrze, również powróci do dawnego wyglądu? Uświadomił sobie nagle, że Houston milczy, a w tle słychać jakiś znajomy dźwięk. Płacz? Czy to Heidi? — Czemu ona płacze? — zapytał. — Billy… — Daj jej słuchawkę! — Billy, gdybyś mógł sam siebie usłyszeć… — Do cholery, chcę z nią rozmawiać!

— Nie. Nie będziesz z nią rozmawiał. Nie teraz, kiedy jest w takim stanie. — Dlaczego, ty pieprzony mały ćpunie? — Przestań, Billy! — ryknął Houston tak głośno, że Billy odsunął słuchawkę. Kiedy ponownie przyłożył ją do ucha, płacz w tle ucichł. — A teraz posłuchaj — powiedział lekarz. — Wilkołaki nie istnieją. Podobnie jak nie ma cygańskich klątw. Czuję się głupio, że w ogóle muszę ci coś takiego mówić. — Czy nie zdajesz sobie sprawy, że właśnie na tym polega problem? — spytał łagodnym tonem Billy. — Nie rozumiesz, że tylko dlatego ludziom udawało się unikać podobnych sztuczek przez ostatnie stulecie… — Billy, jeżeli rzeczywiście ciąży na tobie klątwa, została nałożona przez twoją własną podświadomość. Przez twój umysł. Cyganie nie mogą przeklinać ludzi. — Ja, Hopley i Rossington… Wszyscy trzej jednocześnie. Jesteś ślepy, Mike. Połącz sobie to wszystko. — To po prostu zwykły zbieg okoliczności, nic więcej. Ile jeszcze będziemy kręcić się na tej karuzeli, Billy? Wróć do Glassmana. Pozwól lekarzom, aby ci pomogli. Przestań doprowadzać swoją żonę do obłędu. Przez chwilę kusiło go, aby się poddać i uwierzyć Houstonowi. Jego słowa brzmiały rozsądnie i przekonująco, przynosiły ulgę i otuchę. Ale potem przypomniał sobie Hopleya podnoszącego lampę, tak aby dokładnie oświetliła mu twarz. Przypomniał sobie też jego słowa: „Zabijałbym go bardzo wolno, ale oszczędzę ci szczegółów”. Pokręcił głową. — Nie — powiedział — lekarze w klinice nie mogą mi pomóc, Mike. Houston westchnął. — A zatem kto? Ten stary Cygan? — Jeżeli uda mi się go odnaleźć, może zdejmie ze mnie klątwę — odparł Billy. — Wydaje się to mało prawdopodobne, ale spróbuję. Znam jeszcze jednego faceta, który chyba potrafi mi

pomóc. To pragmatyk, tak jak i ty — dodał, mając na myśli Ginellego. — Ale tak naprawdę sam muszę sobie pomóc. — Właśnie to próbuję ci przez cały czas powiedzieć! — Taak? A wydawało mi się, że radziłeś mi ponownie zgłosić się do kliniki Glassmana. Houston znowu westchnął. — Sądzę, że twój mózg również musi tracić na wadze. Czy zastanawiałeś się nad tym, jak bardzo krzywdzisz swoją żonę i córkę? Czy w ogóle kiedykolwiek o tym pomyślałeś? Billy miał ochotę wykrzyczeć: „A czy Heidi powiedziała ci, co mi robiła, kiedy wydarzył się ten wypadek? Czy już się przyznała, Mike? Nie? No to powinieneś ją o to spytać…”. — Billy? — Porozmawiam o tym z Heidi — odparł cicho. — Ale czy nie… — Myślę, że przynajmniej pod jednym względem miałeś rację, Mike. — Taaak? To punkt dla mnie. A pod jakim? — Mam już dość tego kręcenia się w kółko na karuzeli. Wysiadam — mruknął Billy i odłożył słuchawkę. ◆◆◆ Nie udało im się jednak ze sobą porozmawiać. Billy zaczynał kilka razy, ale Heidi tylko kręciła głową i nie odzywała się do niego; jej twarz była blada i zacięta, a w oczach migotały gniewne, oskarżycielskie iskierki. Odpowiedziała mu tylko raz. Stało się to trzy dni po telefonicznej rozmowie z Houstonem, tej samej, w czasie której usłyszał szloch Heidi. Właśnie skończyli obiad. Billy pochłonął porcję jak dla drwala — trzy hamburgery (z nadziewanymi bułeczkami posypanymi rodzynkami), cztery kolby kukurydzy (z masłem), talerz frytek i dwie dokładki deseru brzoskwiniowego z ostrym sosem. W dalszym ciągu nie miał zbytniego apetytu, ale odkrył, że kiedy nie je, traci na wadze jeszcze więcej. Po rozmowie Billy’ego z Houstonem — a raczej kłótni — Heidi

Po rozmowie Billy’ego z Houstonem — a raczej kłótni — Heidi wróciła do domu blada i milcząca. Jej twarz była spuchnięta od płaczu. Billy, również zdenerwowany i zasmucony, nie zjadł tego dnia lunchu ani obiadu i gdy następnego dnia się zważył, stwierdził, że stracił ponad dwa kilogramy — teraz ważył 75 kilogramów. Patrzył na wagę, czując w żołądku lodowate zimno. Dwa kilogramy, pomyślał. Ponad dwa kilogramy w jeden tydzień! Chryste! Od tej pory nie zrezygnował z ani jednego posiłku. Wskazał swój pusty talerz — ogryzione do czysta kolby kukurydzy, okruchy bułeczek, resztki sałatki, frytek i deseru. — Czy to wygląda na anoreksję, Heidi? — zapytał. — No, powiedz sama. — Nie — odparła niechętnie. — Nie, ale… — Odżywiałem się w ten sposób przez cały ubiegły miesiąc — powiedział Billy — ale mimo to w tym czasie straciłem około dwudziestu siedmiu kilogramów. Jak wytłumaczysz takie dziwne działanie mojej podświadomości? Jak to możliwe, że dziennie tracę około kilograma, skoro jednocześnie pochłaniam sześć tysięcy kalorii? — Ja… ja… nie wiem, ale Mike… Mike mówi… — Ani ty nie wiesz, ani ja nie wiem — wycedził Billy, rzucając zmiętą chusteczkę na talerz. W żołądku czuł ciężar obfitego obiadu. — I Michael Houston też tego nie wie. — No cóż, ale jeżeli to klątwa, czemu mnie się nic nie przytrafiło?! — krzyknęła ochryple i choć w jej oczach płonął ogień wściekłości, Billy widział wyraźnie, że zbiera jej się na płacz. Urażony i niezdolny nad sobą zapanować, odkrzyknął: — Bo on nie wiedział, ot co! To jedyny powód. Dlatego, że nie wiedział! Ze szlochem odsunęła krzesło do tyłu, omal go nie przewracając, i wybiegła z kuchni. Przyciskała dłoń do skroni, jakby nagle rozbolała ją głowa. — Heidi! — zawołał Billy, podnosząc się gwałtownie od stołu.

— Heidi! — zawołał Billy, podnosząc się gwałtownie od stołu. — Heidi, wróć! Usłyszał tupot jej kroków na schodach, a potem trzask zamykanych drzwi. Nie były to drzwi ich sypialni, ale któregoś z pomieszczeń znajdujących się w dalszej części korytarza. Musiał to być pokój Lindy albo pokój gościnny. Halleck przypuszczał, że raczej pokój dla gości. Miał rację. Od tej pory, przez cały tydzień poprzedzający jego wyjazd, nie spała z nim w jednym łóżku. ◆◆◆ Ten tydzień, ostatni tydzień, był dla Billy’ego istnym koszmarem, a przynajmniej tak zawsze o nim myślał, gdy wracał do niego pamięcią. Zrobiło się gorąco, jakby upalne lato przyszło tego roku znacznie wcześniej. Nawet zazwyczaj chłodna i cienista Lantern Drive zdawała się odczuwać skutki upału. Billy Halleck jadł i pocił się, pocił się i jadł… i wciąż tracił na wadze. Do końca tygodnia, zanim wynajął wóz od Avisa i wyruszył wzdłuż I-95 w kierunku New Hampshire i Maine, stracił pięć kilogramów i ważył już tylko 70. Przez cały ten tydzień bez przerwy wydzwaniali do niego lekarze z kliniki Glassmana. Podobnie jak Michael Houston, Heidi patrzyła na Billy’ego zasmuconymi oczyma, mnóstwo paliła i nie odzywała się ani słowem. Kiedy postanowił zatelefonować do Lindy, zauważyła tylko beznamiętnym głosem: — Wolałabym, żebyś tego nie robił. W piątek, dzień przed jego wyjazdem, ponownie zadzwonił Houston. — Mike — powiedział Billy, ze znużeniem zamykając oczy. — Przestałem już odbierać telefony od lekarzy z kliniki Glassmana. Przestanę też reagować na twoje, jeśli nie dasz mi spokoju i dalej będziesz pieprzył te bzdury. — Nie robiłbym tego, przynajmniej nie w tej chwili — odparł lekarz. — Ale chciałbym, żebyś uważnie wysłuchał, co mam ci do powiedzenia. To ważne. Billy wcale się nie zdziwił, kiedy stwierdził, że Houston obrał nową taktykę, choć czuł się oszukany. Ale czy w głębi duszy nie

spodziewał się tego? Heidi znowu była u Houstona. Przeprowadziła z nim długą rozmowę i znów wpadła w histerię. Potem Houston odbył kolejną rozmowę z trzema lekarzami z kliniki Glassmana i ponownie spotkał się z Heidi. Wszyscy byli zdania, że Billy powinien się poddać serii badań psychiatrycznych. — Nalegam, abyś zrobił to dobrowolnie — dokończył Houston. — Pewnie, że tak… I nawet wiem, gdzie mam odbyć te badania. W klinice Glassmana, zgadza się? Wygrałem szmacianą laleczkę? — Cóż… myśleliśmy, że to byłoby logiczne… — Uhm… Rozumiem. I jak sądzę, znowu będę musiał pić te ohydne roztwory boru i inne świństwa, podczas gdy oni będą badali mój mózg? Houston nic na to nie odpowiedział. — A jeżeli powiem „nie”? — Wtedy będzie musiała się tym zająć Heidi — odparł Houston. — Rozumiesz? — Jasne — burknął Billy. — Dajesz mi do zrozumienia, że ty, Heidi i tamtych trzech głupków z kliniki Glassmana zbierzecie się razem i wyślecie mnie do Sunnyvale Acres: „Naszą specjalnością jest wyplatanie koszyków”. — To dość melodramatyczne, Billy. Ona martwi się zarówno o Lindę, jak i o ciebie. — Oboje martwimy się o Lindę — odparł Billy. — Martwię się też o Heidi. To znaczy bywają chwile, że nienawidzę jej z całego serca, a kiedy na nią patrzę, czuję, jak wszystko przewraca mi się w żołądku, ale nadal ją kocham. I martwię się o nią. Widzisz, ona nie powiedziała ci wszystkiego, Mike. — Nie wiem, o czym mówisz. — Zdaję sobie sprawę z tego, że nie wiesz. A ja ci nie powiem. Heidi też pewnie tego nie zrobi. Prawdopodobnie po prostu chce zapomnieć o wszystkim, co się stało, ale nie bardzo potrafi i wyolbrzymia niektóre szczegóły. Widzisz, ona również ma swój

własny krzyż, który musi dźwigać. Ostatnio wypala od jednej do dwóch i pół paczki papierosów dziennie. W słuchawce przez chwilę panowała cisza, a potem Mike Houston powrócił do poprzedniego tematu: — Niezależnie od wszystkiego uważam, że powinieneś poddać się badaniom dla dobra… — Żegnaj, Mike — przerwał mu Billy i powoli odłożył słuchawkę.

Rozdział 15

Dwie rozmowy telefoniczne Spędził resztę popołudnia, kręcąc się tam i z powrotem po klimatyzowanych pomieszczeniach domu i przyglądając się odbiciu swojego nowego „ja” w lustrach i wypolerowanych powierzchniach. Postrzeganie nas przez innych dużo bardziej zależy od naszej fizycznej budowy, niż nam się wydaje, pomyślał, ale to stwierdzenie nie poprawiło mu humoru. Czy to, ile jestem wart, zależy od tego, ile miejsca zajmuję? Chryste, przecież to idiotyczne. Mr. T. mógłby wziąć Einsteina pod pachę i nosić go jak teczkę czy tornister przez cały dzień. Ale czy to oznacza, że Mr. T. jest w jakiś sposób lepszy lub ważniejszy? Echo tych słów T.S. Eliota rozbrzmiewało w jego mózgu jak odległy dźwięk dzwonu w niedzielny poranek. Nie to miał na myśli, nie o to mu chodziło, w żadnym razie. Rozmiary ludzkiego ciała przestały być wykładnikiem inteligencji czy dowodem łaski boskiej z chwilą, gdy korpulentny, chodzący jak kaczka William Howard Taft przekazał prezydenturę szczupłemu, a nawet chudemu Thomasowi Woodrow Wilsonowi. Postrzeganie przez nas rzeczywistości dużo bardziej zależy od naszej fizycznej budowy, niż nam się wydaje. Tak, rzeczywistość. To było bliższe prawdy. Kiedy widzisz, jak jesteś ścierany, kilogram po kilogramie, niczym skomplikowane równanie matematyczne zapisane na tablicy, coś się dzieje z twoim poczuciem rzeczywistości. Nie tylko z twoją własną rzeczywistością, ale rzeczywistością w ogóle. Był gruby — nie korpulentny, nie z paroma kilogramami nadwagi, ale po prostu tłusty jak wieprz. Potem trochę

zeszczuplał, doszedł do normy (jeżeli rzeczywiście jest coś takiego — ale lekarze z kliniki Glassmana zdawali się uważać, że tak), po czym schudł. Tylko że teraz już nie był chudy, lecz wychudzony, suchy jak szczapa. Co będzie dalej? Wkrótce stanie się ludzkim szkieletem. A potem? Tego nie był już w stanie sobie wyobrazić. Nie przejmował się zbytnio tym, że mogą go umieścić w domu wariatów, bo tego typu procedury trwały zwykle bardzo długo. Niemniej jednak ostatnia rozmowa z Houstonem uświadomiła mu wyraźnie, jak daleko zaszły sprawy i że nikt mu nie uwierzy. Miał ochotę zadzwonić do Kirka Penschleya — choć doskonale wiedział, że gdyby on albo jedna z trzech agencji detektywistycznych, które współpracowały z kancelarią, wpadły na jakiś trop, zaraz by go o tym powiadomiono. Zamiast tego zadzwonił do Nowego Jorku. Od początku tej historii raz po raz przychodził mu na myśl Richard Ginelli; nadszedł czas, aby się z nim porozumieć. Tak na wszelki wypadek. — Trzej Bracia — odezwał się głos po drugiej stronie. — Dziś polecamy cielęcinę marsala i naszą własną wersję fettuccine Alfredo. — Nazywam się William Halleck i chciałbym mówić z panem Ginellim, jeżeli jest osiągalny. Po chwili ciszy głos zapytał: — Halleck? — Tak. Rozległ się cichy szczęk. Billy słyszał w tle stłumiony brzęk naczyń kuchennych. Ktoś klął po włosku, ktoś inny się śmiał. Jak wszystkie inne odgłosy, także i te wydawały mu się bardzo odległe. Wreszcie słuchawka znowu została podniesiona. — William! — Ginelli był chyba jedynym człowiekiem, który zwracał się do niego w ten sposób. — Jak się masz, paisan? — Straciłem trochę na wadze. — No… to pewnie dobrze — stwierdził Ginelli. — Byłeś zbyt duży, Williamie, zdecydowanie zbyt duży. Ile zrzuciłeś?

— Dziewięć kilogramów — skłamał Billy. — Hej! Gratuluję! I twoje serce też ci dziękuje. Trudno jest zrzucić wagę, prawda? Nie mów mi, wiem. Te pieprzone kalorie za nic się z nami nie chcą rozstać. Irlandczycy, jak ty, mają kałduny, które przelewają się nad paskiem. Makaroniarze, jak ja, stwierdzają pewnego dnia, że nie mogą się schylić, żeby zawiązać sobie sznurówki, bo zaraz pękną im spodnie. — W sumie to nie było aż takie trudne. — Zajrzyj do Braci, Williamie. Przyrządzę ci moją własną specjalność, kurczaka po neapolitańsku. Jeden posiłek starczy, abyś odzyskał to, co straciłeś. — Być może skorzystam z twojego zaproszenia — odparł Billy, uśmiechając się pod nosem. Kiedy zobaczył swoje odbicie w lustrze wiszącym na ścianie pracowni, wydało mu się, że gdy się uśmiecha, widzi zbyt wiele zębów. Sposępniał. — Życie jest krótkie, paisan. Zbyt krótkie. Mam rację? — Tak. Chyba tak. Ginelli zniżył głos. — Słyszałem, że miałeś pewne kłopoty w Connecticut — powiedział takim tonem, jakby Connecticut leżało gdzieś na Grenlandii. — Przykro mi. — Skąd się o tym dowiedziałeś? — zdziwił się Billy. Artykuł o wypadku (bez nazwisk) pojawił się tylko w „Fairview Reporter”. W nowojorskich gazetach nie było o tym nawet wzmianki. — Trzymam ucho przy ziemi — odparł Ginelli. I właśnie o to chodzi. Trzeba trzymać ucho przy ziemi, pomyślał Billy i zadrżał. — Nadal mam z tym pewne problemy — powiedział, starannie dobierając słowa. — Ta kobieta… wiesz o tej kobiecie? — Tak. Słyszałem, że była Cyganką. — Tak, była Cyganką. I miała męża, który… powiedzmy, że przysparza mi wielu kłopotów. — Jak się nazywa? — Wydaje mi się, że Lemke. Zamierzam zająć się tym

— Wydaje mi się, że Lemke. Zamierzam zająć się tym osobiście, ale pomyślałem, że gdybym nie mógł… — Jasne, jasne, jasne. Zadzwoń. Może uda mi się coś zdziałać, a może nie będę chciał się tym zająć. Widzisz, przyjaźń przyjaźnią, ale interesy zawsze muszą być na pierwszym miejscu. Wiesz, o co mi chodzi? — Tak, wiem. — Czasami przyjaźń i interesy idą ze sobą w parze, ale bywa też na odwrót. Mam rację? — Tak. — Czy ten facet dybie na ciebie? Billy zawahał się. — Nie chciałbym teraz zbyt wiele mówić, Richardzie. To dość niezwykła sprawa. Ale można tak to ująć, dybie na mnie. I to bardzo ostro. — No to musimy pogadać, i to teraz! W głosie Ginellego słychać było szczere zatroskanie. Billy poczuł, że łzy napływają mu do oczu, i mocno przycisnął dłoń do policzka. — Doceniam to, naprawdę. Ale najpierw chciałbym zająć się tym sam. Nie sądzę, abym chciał cię w to wszystko wplątywać. — Gdybyś chciał porozmawiać, Williamie, wiesz, gdzie mnie znaleźć. — Jasne. I wielkie dzięki — odparł Billy i po chwili milczenia dodał: — Powiedz mi jeszcze jedno, Richardzie. Czy jesteś przesądny? — Ja? Pytasz takiego starego makaroniarza jak ja, czy jest przesądny? Moja matka, babka i ciotki bez przerwy odmawiały zdrowaśki i litanie do wszystkich znanych świętych i takich, o których nigdy nie słyszałeś, a w domu zakrywano lustra, kiedy ktoś umierał, i czyniono znak mający chronić przed „złym okiem”, kiedy zobaczyło się wronę albo czarny kot przeszedł ci drogę. A ty pytasz, czy jestem przesądny! — Tak — mruknął Billy. — Wierzę tylko w dwie rzeczy, Williamie — powiedział

— Wierzę tylko w dwie rzeczy, Williamie — powiedział Ginelli beznamiętnym głosem. — W spluwy i pieniądze. Taka jest moja prawdziwa wiara. Możesz mnie zacytować. Przesądny? Nie, nie jestem przesądny, paisan. — To dobrze — odparł Billy. Poczuł, że ogarnia go radość, i uśmiechnął się do siebie. Był to pierwszy szczery uśmiech, jaki od miesiąca pojawił się na jego twarzy, a uczucie, które mu towarzyszyło, było cudowne, naprawdę cudowne. Czuł się cholernie dobrze. ◆◆◆ Tego wieczoru, tuż po przyjściu Heidi do domu, zadzwonił Penschley. — Twoi Cyganie zafundowali nam niezłą przejażdżkę — oświadczył. — W tej chwili twój rachunek wynosi około dziesięciu tysięcy dolarów. Czy chcesz to przerwać? — Powiedz, czego się dowiedziałeś — rzekł Billy. Pociły mu się ręce. — Najpierw pojechali do Greeno, w Connecticut, jakieś pięćdziesiąt kilometrów na północ od Milford — zaczął Penschley. — Kiedy ich stamtąd przepędzono, po tygodniu pokazali się w Pawtucket, niedaleko Providence na Rhode Island. Po Pawtucket przyszła kolej na Attleboro w Massachusetts. W Attleboro jeden z nich trafił do więzienia za zakłócanie spokoju i musieli składać się na kaucję. Pewien facet z miasta, tęgi byczek i zabijaka, przegrał na kole fortuny dziesięć dolców, obstawiając ćwiartki. Powiedział Cyganowi obsługującemu koło, że oszukuje i że jeszcze się z nim policzy. Dwa dni później przyuważył go wychodzącego ze sklepu „Nite Owl”. Od słowa do słowa, ich rozmowa zamieniła się w bójkę. Paru świadków spoza miasta twierdziło, że bijatykę sprowokował ten byczek, a miejscowi oświadczyli, że zaczął Cygan. Tak czy inaczej, za kratki powędrował Cygan. Kiedy wpłacono za niego kaucję, tamtejsi gliniarze nie posiadali się ze szczęścia. Dzięki temu oszczędzili sobie kosztów procesu i mogli wyrzucić Cyganów z miasta. — Zwykle tak bywa, czyż nie? — powiedział Billy i nagle

— Zwykle tak bywa, czyż nie? — powiedział Billy i nagle poczuł, że zaczyna go palić twarz. W głębi duszy wiedział, choć nie miał pojęcia skąd, że aresztowanym Cyganem był ten sam młody mężczyzna, który podczas pobytu w Fairview popisywał się żonglowaniem kręglami. — Tak, w zasadzie tak — przyznał Penschley. — Cyganie wiedzą, co w trawie piszczy. Doskonale zdają sobie sprawę, że gdy znikną glinom z oczu, tamci będą z tego powodu bardzo zadowoleni. Obejdzie się bez listów gończych czy pościgów. To tak jak z pyłkiem, który wpadł ci do oka. Kiedy w nim jest, nie możesz myśleć o niczym innym. A potem zaczynasz łzawić, pyłek wypływa i ból mija. Gdy jest już po wszystkim, nikogo nie obchodzi, co się stało z pyłkiem, prawda? — Pyłek… — mruknął Billy. — Czy można powiedzieć, że ten Cygan był tylko pyłkiem? — Dla gliniarzy z Attleboro na pewno tak. Czy chcesz usłyszeć, co mam ci jeszcze do powiedzenia, czy też będziemy dyskutować o ciężkiej sytuacji różnych grup mniejszościowych? — Powiedz mi, czego się jeszcze dowiedziałeś. — Cyganie zatrzymali się w Lincoln w Massachusetts. Zanim ich przegnano, spędzili tam trzy dni. — To cały czas ta sama grupa? Jesteś pewien? — Tak. Zawsze te same pojazdy. Mam tu ich listę i spis numerów rejestracyjnych, głównie z Teksasu i Delaware. Chcesz to dostać? — Może później. Nie teraz. Mów dalej. Nie było tego zbyt dużo. Cyganie pokazali się w Revere, na północ od Bostonu, gdzie pozostali przez dziesięć dni, a potem, choć nikt ich stamtąd nie wyganiał, ruszyli w dalszą drogę. Cztery dni w Portsmouth, New Hampshire… po czym po prostu rozpłynęli się w powietrzu. — Jeżeli chcesz, możemy ponownie ich odnaleźć — dodał Penschley. — Jesteśmy w tej chwili jakiś tydzień za nimi. Nad tą sprawą pracuje trzech detektywów od Bartona, którzy przypuszczają, że Cyganie muszą być teraz gdzieś w Maine. Przez

cały czas jechali równolegle do I-dziewięćdziesiąt pięć, wzdłuż wybrzeża, począwszy od Connecticut, a może nawet od Karoliny, gdzie pewnie też trafilibyśmy na ślady ich pobytu. Wyglądało to tak, jakby odbywali jakieś cyrkowe tournée. Prawdopodobnie w okolicach Maine zahaczą o takie miejscowości turystyczne jak Ogunquit i Kennebunkport, a potem ruszą w górę do Boothbay Harbor i wylądują w Bar Harbor. Kiedy minie sezon turystyczny, pewnie wrócą na Florydę albo na wybrzeże Teksasu. — Czy jest z nimi stary mężczyzna około osiemdziesiątki? — spytał Billy, mocniej zaciskając dłoń na słuchawce. — Z gnijącym nosem, który wygląda jak wyżarty, jakby miał raka albo coś w tym rodzaju? Szelest przewracanych kartek zdawał się trwać w nieskończoność. — Taduz Lemke — powiedział wreszcie Penschley. — Ojciec kobiety, którą potrąciłeś. Tak, jest z nimi. — Ojciec? — zdziwił się Billy. — To niemożliwe, Kirk. Ta kobieta była stara, miała około siedemdziesiątki. — Taduz Lemke ma sto sześć lat. Przez chwilę Billy nie był w stanie wydusić z siebie ani słowa. Jego usta poruszały się, ale nie wydobywał się z nich żaden dźwięk. Wreszcie zdołał tylko powtórzyć: — To niemożliwe. — Takiej długowieczności z pewnością można pozazdrościć — powiedział Kirk Penschley — ale nie ma w tym nic niemożliwego. Wiesz, że wszyscy ci ludzie mają swoje akta, nie jeżdżą już po Europie Wschodniej taborami tak jak kiedyś. Przypuszczam jednak, że niektórzy ze starszych Cyganów, na przykład ten twój Lemke, mogą za tym tęsknić. Mam dla ciebie numery ich ubezpieczeń i odciski palców, jeśli będziesz chciał. Lemke różnie podaje swój wiek. Raz twierdzi, że ma sto sześć lat, innym razem, że sto osiem albo sto dwadzieścia. Sądzę, że raczej sto sześć, to by się zresztą zgadzało z informacją ubezpieczalni, którą udało się zdobyć dla mnie ludziom od Bartona. Susanna Lemke była jego córką, co do tego nie ma żadnych wątpliwości. Aha, i jeszcze

jedno, choć nie wiem, co warta jest ta informacja… Lemke to „przewodniczący kompanii Taduz”, cokolwiek to znaczy. Ten tytuł widnieje na różnych pozwoleniach, jakie musieli uzyskiwać… a to oznacza, że jest przywódcą szczepu, gromady czy jak oni się tam nazywają. Więc ta stara kobieta była córką Lemkego? To zmieniało postać rzeczy. Billy poczuł zamęt w głowie. A gdyby, przypuśćmy, ktoś potrącił Lindę? Gdyby ktoś przejechał Lindę jak bezdomnego psa? — …to przerwać? — Słucham? — zapytał zdezorientowany, próbując powrócić do rozmowy z Kirkiem. — Czy jesteś pewny, że mamy to ciągnąć? To cię będzie kosztowało majątek. — Powiedz im, żeby jeszcze trochę powęszyli — odparł Billy. — Zadzwonię do ciebie za cztery dni… nie, za trzy i dowiem się, czy udało ci się ich odnaleźć. — Nie musisz tego robić — oświadczył Penschley. — Jeżeli… kiedy ludzie Bartona coś znajdą, pierwszy się o tym dowiesz. — Nie będzie mnie tu — powiedział Billy. — A dokąd się wybierasz? — zapytał zaskoczony Penschley. — W podróż — odparł Billy i niemal natychmiast odłożył słuchawkę. Siedział nieruchomo i sztywno, w głowie mu wirowało, a jego palce, jego bardzo chude palce nerwowo bębniły w blat biurka.

Rozdział 16

List Billy’ego Następnego dnia rano parę minut po dziesiątej Heidi poszła do sklepu. Nie zajrzała do Billy’ego, aby mu powiedzieć, gdzie idzie ani kiedy wróci; ten stary, miły zwyczaj należał już do przeszłości. Billy siedział w swojej pracowni i patrzył, jak olds wyjeżdża z podjazdu na ulicę. Heidi na moment odwróciła głowę i ich spojrzenia się spotkały. Jego wzrok był pełen niepokoju i zakłopotania, a jej zdawał się mówić: „Zmusiłeś mnie, abym wywiozła z domu naszą córkę, nie chcesz skorzystać z pomocy specjalistów, której przecież potrzebujesz. Nasi przyjaciele już zaczynają plotkować. Sprawiasz wrażenie, jakbyś szukał towarzysza do podróży w krainę obłędu i wybrałeś sobie właśnie mnie… Pierdol się, Billy Halleck, daj mi spokój. Spal się, jeśli tego chcesz, ale nie każ mi skakać za tobą w ogień”. Oczywiście było to tylko złudzenie. Nie mogła go widzieć, bo stał w cieniu. Tak, to było tylko złudzenie, ale bardzo bolesne. Kiedy olds odjechał, wkręcił do maszyny kartkę papieru i napisał u góry strony: „Kochana Heidi”. Był to jedyny fragment listu, który nie sprawił mu kłopotu. Pisał wolno, zdanie po zdaniu, i w głębi duszy pragnął, aby wróciła, zanim skończy. Ale tak się nie stało. Wkrótce dobrnął do końca i przeczytał cały list jeszcze raz. Kochana Heidi! Kiedy będziesz czytać ten list, ja będę już daleko. Nie wiem dokładnie, dokąd jadę ani na jak długo, ale mam nadzieję, że gdy wrócę, będzie już po wszystkim. Może koszmar, z którym przyszło nam żyć, dobiegnie końca. Heidi, Michael Houston jest w błędzie, myli się pod każdym

Heidi, Michael Houston jest w błędzie, myli się pod każdym względem. Leda Rossington naprawdę powiedziała mi, że stary Cygan — à propos, on nazywa się Taduz Lemke — dotknął Cary’ego, i przyznała, że skóra jej męża zamienia się w łuski. A Duncan Hopley rzeczywiście miał twarz pokrytą krostami… To było bardziej przerażające, niż możesz sobie wyobrazić. Houston nie chce przyjrzeć się uważnie faktom, które mu przedstawiłem, i nie chce powiązać z nimi tego, co dzieje się ze mną. (Dziś rano się zważyłem — ważę teraz niecałe siedemdziesiąt kilogramów, czyli straciłem już prawie czterdzieści pięć). Nie może sobie na to pozwolić, bo gdyby to zrobił, świat nauki zmiótłby go z powierzchni ziemi. Wolałby raczej, żebym resztę życia spędził w wariatkowie, niż miałby potraktować poważnie ewentualność, że to, co mi się przytrafiło, mogłoby być wynikiem cygańskiej klątwy. Istnienie czegoś równie niedorzecznego jak cygańskie klątwy — zarówno na świecie, jak i tu, w Fairview — zaprzecza wszystkiemu, w co kiedykolwiek wierzył. Jego bogowie nie mieszkają w niebie, ale w szklanych słojach i buteleczkach. Mam jednak nadzieję, iż Ty dopuszczasz taką możliwość. Być może właśnie dlatego jakaś cząstka ciebie mnie odrzuciła, ale proszę, abyś mi uwierzyła. Możesz sądzić, że bawię się w psychoanalityka amatora, jednak mam ku temu powody. Wierzę w klątwę, chociaż tylko jedno z nas zostało ukarane za wypadek, który oboje spowodowaliśmy. Mówię o Twoim uchylaniu się od odpowiedzialności za to, co się stało… i podlejsza część mojej duszy nie daje mi spokoju… przez cały czas mam wrażenie, że skoro przyszło mi już staczać się po tej upiornej, piekielnej równi pochyłej, powinnaś mi towarzyszyć… Ale moje drugie ja bardzo cię kocha, Heidi — i nigdy nie chciałoby, aby spotkało Cię coś złego. Ta lepsza połowa mojej osobowości kieruje się logiką i właśnie dlatego postanowiłem wyjechać. Muszę odnaleźć tego Cygana. Muszę odszukać Taduza Lemkego i podzielić się z nim moimi przemyśleniami z ostatnich tygodni. Łatwo jest zrzucić na kogoś winę, łatwo jest pragnąć zemsty. Jednak kiedy przyjrzysz się wszystkiemu z większą uwagą, zauważysz, że poszczególne wydarzenia są ze sobą połączone, jedno pociąga za sobą drugie — choć czasami niektóre wypadki zdarzają się ot tak, po prostu. Nikt z nas nie lubi myśleć w ten sposób o tym, co nam się złego przydarza, bo wówczas trudno dać komuś w mordę, aby choć trochę złagodzić ból. Chcę powiedzieć Taduzowi Lemke, że nie zrobiłem tego umyślnie, i poprosić go, aby cofnął klątwę… oczywiście jeśli jest w stanie tego dokonać. Jednak przede wszystkim chcę go odnaleźć i przeprosić. Za siebie… za Ciebie… i za wszystkich mieszkańców Fairview. Widzisz, teraz wiem trochę więcej na temat Cyganów. Mam wrażenie, że do tej

pory byłem ślepy, a teraz przejrzałem. I wydaje mi się, że ten list to najlepszy sposób, aby powiedzieć Ci jeszcze jedno, Heidi: jeżeli ten człowiek nam pomoże, jeśli mimo wszystko będę miał przed sobą jakąś przyszłość, to nie zamierzam spędzić jej tutaj, w Fairview. Mam już po dziurki w nosie pubu Andy’ego, Lantern Drive, klubu „Country” i całego tego oślizłego miasteczka, pełnego hipokrytów. Jeżeli wygram dla siebie przyszłość, mam nadzieję, że ty i Linda wyruszycie ze mną do jakiegoś innego, czystszego miasta i zamieszkamy tam razem. Ale nawet jeśli nie pojedziecie ze mną, i tak stąd odjadę. Jeżeli Lemke nie zechce albo nie będzie mógł mi pomóc, będę miał przynajmniej tę satysfakcję, że zrobiłem wszystko, co mogłem. A potem wrócę do domu i z radością zgłoszę się do kliniki Glassmana, jeżeli nadal będziesz tego chciała. Jeśli chcesz, pokaż ten list Michaelowi Houstonowi lub lekarzom z kliniki Glassmana. Sądzę, że przyznają, iż to, co robię, może być całkiem niezłą terapią. Zapewne stwierdzą, że skoro mam zamiar sam siebie ukarać (cały czas gadali o anoreksji mającej podłoże psychiczne i najwyraźniej byli przekonani, że silne poczucie winy może sprawić, iż zaczyna się spalać dziennie tysiące kalorii), to spotkanie z Lemkem może stać się dla mnie formą ekspiacji, której tak bardzo pragnę. Być może stwierdzą również, że są jeszcze dwie inne możliwości: jedna, że Lemke roześmieje mi się w twarz, mówiąc, iż nigdy w życiu nie rzucił na nikogo klątwy, a tym samym zburzy fundamenty mojej obsesji, druga zaś, że skwapliwie wykorzysta tę sytuację. Przyzna się, że mnie przeklął, a potem sprzeda mi jakieś lipne „cudowne lekarstwo” — ale w przypadku fałszywej choroby to lekarstwo może być właśnie tym, czego mi potrzeba, i okaże się skuteczne. Korzystając z pomocy Kirka Penschleya, zaangażowałem detektywów, którzy ustalili, że Cyganie podążają na północ wzdłuż I95. Mam nadzieję dogonić ich w Maine. Jeżeli coś się wyjaśni i rozstrzygnie, natychmiast Cię o tym powiadomię. Przez najbliższe dni nie będę próbował się z Tobą skontaktować. Kocham cię z całego serca. Zawsze Twój Billy

Włożył list do zaadresowanej do Heidi koperty i oparł ją o obrotową tacę na kuchennym stole. Potem zamówił taksówkę, aby dotrzeć do biura wynajmu samolotów Hertza w Westport. Gdy czekał na schodach przed domem na samochód, w głębi

duszy wciąż miał nadzieję, że Heidi wróci przed jego wyjazdem i będzie mógł osobiście przekazać jej to, co napisał w liście. Nie wróciła jednak, a kiedy podjechała taryfa i Billy usadowił się na tylnym siedzeniu, przyszło mu na myśl, że być może rozmowa z Heidi na tym etapie wcale nie byłaby wskazana. Możliwość spokojnej rozmowy należała już do przeszłości, do dawnych czasów, kiedy żył jeszcze w krainie grubasów… rozmawiali wtedy na wiele sposobów, choć dotąd nie zdawał sobie z tego sprawy. To była przeszłość. A jeżeli istniała dla niego jakaś przyszłość, znajdowała się na północy, gdzieś w Maine, i musiał ją odnaleźć, zanim zniknie z powierzchni ziemi.

Rozdział 17

62

Tego wieczoru zatrzymał się w Providence. Zatelefonował do kancelarii i zostawił na automatycznej sekretarce wiadomość dla Kirka Penschleya: „Czy mógłbyś wysłać wszystkie zdjęcia Cyganów i dane dotyczące ich pojazdów, łącznie z VIN i numerami rejestracyjnymi, do hotelu Sheraton w South Portland, w Maine?”. Wiadomość została odebrana i potwierdzona, co Billy w głębi duszy uważał za mały cud, toteż nieco uspokojony mógł się wreszcie położyć spać. Z Fairview do Providence było niespełna 240 kilometrów, ale czuł się skonany. Po raz pierwszy od wielu tygodni nic mu się nie przyśniło. Następnego ranka stwierdził, że w hotelowej łazience nie ma wagi. Dzięki Ci, Boże, za te drobne łaski, pomyślał. Ubrał się szybko i pochylił, aby zawiązać sznurowadła, i nagle ze zdumieniem uświadomił sobie, że pogwizduje pod nosem. O wpół do dziewiątej ruszył w dalszą drogę wzdłuż autostrady międzystanowej i wczesnym wieczorem zameldował się w Sheratonie. Po drugiej stronie ulicy znajdował się ogromny pawilon handlowy. W recepcji czekała już na niego wiadomość od Kirka Penschleya. „Informacje w drodze, ale są pewne trudności. To może potrwać jeszcze dzień lub dwa”. Wspaniale, pomyślał Billy. Kilogram dziennie, Kirk, do cholery, trzy dni to już trzy kilogramy do tyłu. Jeszcze pięć dni i będę ważył tyle, co średniej wielkości worek mąki. Nie śpiesz się, stary, po jaką cholerę miałbyś się spieszyć? Hotel Sheraton był okrągły, a pokój Billy’ego miał kształt odciętego kawałka tortu. Billy był tak zmęczony, że myślał tylko o

tym, aby się położyć. Bolała go głowa i czuł się kompletnie wyczerpany podróżą. Nie miał sił ani ochoty wybrać się do restauracji na kolację, więc zamówił posiłek do pokoju. Kiedy wyszedł spod prysznica, do drzwi apartamentu zapukał kelner. Billy narzucił szlafrok, który wisiał w łazience (najwyraźniej kierownik hotelu był bardzo zapobiegliwy, bo w jego kieszeni znajdowała się niewielka karteczka z napisem: „Nie kradnij”), przeszedł przez pokój i zawołał: — Chwileczkę! Kelnerem był dziewiętnastoletni chłopak o krótko przystrzyżonych włosach i ziemistej cerze. Przypominał młodych zbuntowanych Brytyjczyków, miłośników rocka. Spojrzał na Billy’ego z łagodną obojętnością, jak ktoś, kto w ciągu jednego dnia pracy widuje setki facetów w hotelowych szlafrokach, a potem spuścił wzrok, by zobaczyć, ile dostał napiwku. Nagle jego oczy rozszerzyło zdumienie i zakłopotanie — a może nawet zgroza. Trwało to tylko chwilę, potem chłopak znów przybrał pozę obojętności, jednak Billy zdołał to dostrzec. Zgroza. To była prawie zgroza, pomyślał. Wciąż jeszcze widział zakłopotanie na twarzy tamtego — wprawdzie ukryte, ale nadal dostrzegalne. Billy’emu wydawało się, że wyczuwa też wyraźną fascynację. Obaj znieruchomieli na chwilę, połączeni nieprzyjemną i niechcianą więzią obserwatora i obserwowanego. Billy ni stąd, ni zowąd pomyślał o Duncanie Hopleyu siedzącym po ciemku w swoim małym domku przy Ribbonmaker Lane. — Wnieś to do środka — powiedział lekko schrypniętym głosem. — Zamierzasz tak stać przez całą noc? — Ależ nie, proszę pana — odparł kelner. — Przepraszam. Na jego policzkach pojawiły się rumieńce i Billy’emu zrobiło się go żal. Nie był zbuntowanym, krnąbrnym małolatem, który przyszedł do cyrku, żeby zobaczyć żywe krokodyle. Był zwyczajnym studentem, który zarabiał na czesne, i przestraszył się, widząc bardzo chudego i być może ciężko chorego faceta. Ten staruch przeklął mnie na więcej niż jeden sposób, pomyślał Billy.

To nie była wina tego dzieciaka, że Billy Halleck, mieszkaniec Fairview, Connecticut, stracił tyle na wadze, że można go było teraz zaliczać do cyrkowych dziwolągów. Dał chłopakowi dolara napiwku i pozbył się go tak szybko, jak to tylko było możliwe. Następnie wszedł do łazienki i spojrzał na siebie, rozchylając powoli szlafrok, jak ekshibicjonista przygotowujący w domowym zaciszu swoje występy. Najpierw lekko poluzował pasek i odsłonił górną część klatki piersiowej i brzuch. Nietrudno było zrozumieć, czemu ich widok przyprawił chłopaka o wstrząs. Potem rozwiązał pasek i szlafrok rozchylił się na boki. Kiedy Billy zobaczył odbicie całego swojego ciała w lustrze, sam doznał wstrząsu. Wszystkie jego żebra były wystające i wyraźnie widoczne. Kości obojczyków stały się obciągniętymi cienką skórą pagórkami. Policzki zapadły się, a rysy twarzy wyostrzyły. Mostek przypominał mocno zaciśnięty węzeł, brzuch zamienił się we wgłębienie, a spojenie łonowe w upiorny, lekko zakrzywiony występ. Jedynie nogi były takie, jakimi je pamiętał — długie i nadal dobrze umięśnione — kości wciąż jeszcze nie sterczały, lecz tak naprawdę nigdy nie miał grubych nóg. Ale powyżej pasa zamienił się w szkielet. Czterdzieści pięć kilogramów, pomyślał. To wszystko, czego potrzeba, aby wydobyć z szafy ukrytego tam kościotrupa. Już wiesz, gdzie przebiega granica pomiędzy tym, co uważałeś za normalne, a koszmarnym obłędem, w którym teraz żyjesz. Nadal wyglądasz dobrze, to znaczy prawie dobrze, kiedy jesteś ubrany, ale za jakiś czas ubranie nic nie pomoże i ludzie zaczną ci się przyglądać tak jak ten kelner dzisiaj. Kiedy to nastąpi? Za tydzień, dwa tygodnie? Ból głowy przybrał na sile i choć Billy wcześniej był bardzo głodny, prawie nie ruszył kolacji. Spał źle i wstał wcześnie. Ubierając się, już nie pogwizdywał. ◆◆◆ Kirk Penschley i pracownicy agencji detektywistycznej Bartona mieli rację. Wyglądało na to, że Cyganie będą nadal

jechali wzdłuż wybrzeża. Latem w Maine było sporo turystów. Przyjeżdżali tu, aby popływać (mimo iż woda często była zimna), opalać się (chociaż często było pochmurno i dżdżysto), jeść ostrygi i homary, kupować popielniczki z namalowanymi na nich mewami, chodzić do sezonowych kin w Ogunquit i Brunswick, fotografować latarnie morskie w Portland i Pemaquid lub po prostu poszwendać się po takich mieścinach jak Rockport, Camden i oczywiście Bar Harbor. Przyjeżdżali na wybrzeże i przywozili ze sobą grube, wypchane dolarami portfele. To zrozumiałe, że Cyganie również tam będą. Tylko gdzie się zatrzymali? Billy sporządził listę ponad pięćdziesięciu miast na wybrzeżu, po czym opuścił pokój i zszedł na dół. Barman pochodził z New Jersey i nigdy dotąd nie wysunął nosa poza Asbury Park, ale Billy trafił na kelnerkę, która mieszkała i dorastała w Maine, dobrze znała wybrzeże i uwielbiała o nim rozmawiać. — Szukam pewnych ludzi i jestem przekonany, że znajdę ich w jednym z miast na wybrzeżu, ale nie w żadnym z tych bogatszych… Raczej gdzieś na jakimś… — Zadupiu… tak? — spytała kelnerka. Kiedy Billy pokiwał głową, pochyliła się nad jego listą. — Old Orchard Beach — powiedziała. — To największe zadupie pośród wszystkich małych miasteczek. Aż do Święta Pracy życie toczy się tam takim rytmem, że nikt nawet nie zauważyłby twoich przyjaciół, chyba że każdy z nich ma po trzy głowy. — A inne miejscowości? — Cóż… Większość miast na wybrzeżu latem zupełnie się zmienia, i to niezupełnie tak, jak wyobrażają sobie ludzie — odparła. — Weźmy na przykład Bar Harbor. Wszyscy, którzy o nim słyszeli, myślą, że to raj dla bogaczy rozjeżdżających się rolls-royce’ami. — A tak nie jest? — Nie. Może Frenchman Bay, ale nie Bar Harbor. Zimą to taka pipidówa, że atrakcją dnia staje się przypłynięcie promu. Za to

latem zamienia się w istny dom wariatów. Jak Fort Lauderdale podczas wiosennego przełomu. Przyjeżdża tam wtedy cała masa zbuntowanych małolatów, punków, skinów i podstarzałych hipisów. Jeśli staniesz na rogatkach Northeast Harbor i odetchniesz głęboko, a wiatr zawieje od Bar Harbor, będziesz tak naćpany, że ledwo utrzymasz się na nogach. Jednak do maja największą atrakcją jest tam wesołe miasteczko. Większość z tych miast pasuje do pańskiego opisu, ale ja stawiałabym na Bar Harbor. — Rozumiem — mruknął Billy. — Jeździłam tam czasem w lipcu albo w sierpniu i spędzałam w Bar Harbor parę dni, ale teraz już nie. Jestem na to za stara. Billy uśmiechnął się pod nosem. Dziewczyna wyglądała na jakieś dwadzieścia trzy lata. Dał jej pięć dolarów i podziękował. Kelnerka życzyła mu słonecznego lata i szczęścia w szukaniu przyjaciół. Billy kiwnął głową, ale jego entuzjazm osłabł. Nie był już pewny, czy uda mu się odnaleźć Cyganów. — Czy mogę dać panu pewną radę? — Oczywiście, nie mam nic przeciwko temu — odparł Billy, sądząc, że dziewczyna chce mu powiedzieć, od którego miasta powinien rozpocząć poszukiwania. Jeżeli o to chodziło, podjął już decyzję. — Powinien pan trochę przytyć — oświadczyła kelnerka. — Niech pan je spaghetti. Od razu przytyje pan parę kilogramów. ◆◆◆ Szara koperta pełna zdjęć i danych dotyczących cygańskich pojazdów dotarła do Billy’ego trzeciego dnia jego pobytu w South Portland. Powoli przejrzał fotografie, przypatrując się uważnie każdej z nich. Był na nich także młody mężczyzna, który żonglował kręglami. On również nosił nazwisko Lemke, Samuel Lemke. Spoglądał w obiektyw z bezkompromisową otwartością, w każdej chwili mogącą dać ujście zarówno radości i przyjaźni, jak i wściekłości. Znajdowała się tam również dziewczyna, która ustawiała cele do strzelania z procy, kiedy pojawili się gliniarze.

Była naprawdę urocza. Nazywała się Angelina Lemke. Położył jej zdjęcie obok zdjęcia Samuela Lemkego. Brat i siostra. Wnuki Susanny Lemke? — zastanawiał się. Prawnuki Taduza Lemkego? Stary mężczyzna, który rozdawał ulotki, nazywał się Richard Crosskill. Byli tam też inni Crosskillowie oraz Stanchfieldowie, Starbirdowie i kolejni Lemke. A potem… To był on. Oczy otoczone bliźniaczą siateczką zmarszczek, ciemne, żywe i pełne inteligencji. Miał na głowie chustę związaną z lewej strony. Spomiędzy popękanych warg sterczał papieros. Jego nos był pokryty wrzodami, gnijący i ropiejący — wyglądał koszmarnie. Billy wpatrywał się w to zdjęcie jak zahipnotyzowany. W tym starcu było coś, co wydawało się mu dziwnie znajome, ale nie potrafił tego zdefiniować. I nagle uświadomił sobie, że Taduz Lemke przypomina mu staruszków z reklam jogurtu Danona albo rosyjskich Gruzinów, którzy palili papierosy bez filtra, pili samogon i dożywali sędziwego wieku stu trzydziestu, stu pięćdziesięciu, a nawet stu siedemdziesięciu lat. Przyszedł mu na myśl fragment piosenki Jerry’ego Jeffa Walkera o panu Bojangles: „Spojrzał na mnie, a w jego oczach malowała się mądrość wieku…”. Tak. To było właśnie to, co dostrzegł w twarzy Taduza Lemkego. W jego oczach malowała się mądrość wieku. Przy tej ogromnej wiedzy całe dwudzieste stulecie wraz ze wszystkimi zdobyczami nauki i techniki wydawało się cieniem i uświadomiwszy to sobie, Billy zadrżał. Tego wieczoru, kiedy stanął na wadze w łazience przylegającej do jego sypialni, wskaźnik zatrzymał się przy liczbie 62.

Rozdział 18

Poszukiwania „Old Orchard Beach. To największe zadupie pośród tych wszystkich małych miasteczek”. Recepcjonistka była tego samego zdania. Podobnie jak dziewczyna z biura informacji turystycznej sześć kilometrów dalej, przy autostradzie, choć używała mniej pejoratywnych określeń. Billy ruszył swoim wynajętym samochodem w kierunku Old Orchard Beach, położonego prawie trzydzieści kilometrów na południe. Kiedy znajdował się kilometr od miasteczka, na szosie zrobił się korek. Samochody sunęły powoli, zderzak w zderzak. Większość z nich miała kanadyjskie tablice rejestracyjne. Były to głównie ogromne wozy turystyczne, które sprawiały wrażenie dostatecznie dużych, by pomieścić całą drużynę futbolową. Ludzie, których mijał Billy, zarówno ci w jadących powoli samochodach, jak i piesi idący wzdłuż drogi, byli ubrani bardzo skąpo. Większość kobiet miała na sobie kuse, wiązane na sznureczki bikini albo jednoczęściowe kostiumy kąpielowe, w promieniach słońca błyszczały ciała natarte olejkiem do opalania. Billy był ubrany w niebieskie dżinsy, białą koszulkę i sportową kurtkę. Siedział za kółkiem swojego wozu i pocił się jak szczur, mimo włączonej klimatyzacji. Nie zapomniał jednak, jak na niego patrzył tamten młody chłopak z obsługi hotelowej. Właśnie dlatego nie zamierzał się rozbierać, choćby miało to oznaczać, że wieczorem będzie miał trampki pełne potu. Sznur jadących powoli samochodów przeciął słone moczary, minął tuzin chat, w których sprzedawano homary i małże, po

czym pokonał kręty odcinek szosy biegnącej pomiędzy stojącymi tuż obok siebie letnimi domkami. Ludzie siedzieli na trawnikach przed domami, czytając książki w kieszonkowym wydaniu lub po prostu patrząc na przejeżdżające samochody. Chryste, jak oni wytrzymują ten smród spalin? — zastanawiał się Billy. Nagle przyszło mu do głowy, że być może po prostu to lubią i właśnie dlatego siedzą tutaj, zamiast na plaży. Pewnie te spaliny przypominały im rodzinne strony. Po chwili domy ustąpiły miejsca motelom z tablicami, na których widniały napisy: „Tu się mówi po francusku”, „Przyjmujemy kanadyjską walutę”, „Mamy telewizję kablową nadającą »Różową serię«”, „Stąd będziesz miał tylko trzy minuty do oceanu”, „Bonjour à nos amis de la belle province!”. Miejsce moteli zajęły teraz sklepiki sprzedające tanie aparaty fotograficzne, pamiątki i książki pornograficzne. Dzieciaki w workowatych bluzach i dżinsach z obciętymi nogawkami leniwie krążyły po chodnikach. Jeszcze inne bez większego zapału przemykały pomiędzy przechodniami na deskorolkach. Trzymające się za ręce pary ze znudzeniem zaglądały przez brudne okna wystawowe do wnętrza sklepów. Billy’emu wydawało się, że wszyscy mają nadwagę i wszyscy — nawet gnojki na deskorolkach — czymś się obżerają. Jeden pochłaniał kawałek pizzy, drugi hamburgera, inny frytki, a jeszcze inny prażoną kukurydzę albo cukrową watę. Zauważył grubasa w wypuszczonej na wierzch białej koszuli, luźnych zielonych bermudach i w skórzanych sandałach, wcinającego ogromnego hot doga. Z jego brody zwisał paseczek cebuli albo sałaty, a w grubych paluchach lewej ręki trzymał dwa kolejne hot dogi. Billy’emu kojarzył się z prestidigitatorem pokazującym publiczności czerwone gumowe piłeczki, które zaraz mają zniknąć. Potem zobaczył wesołe miasteczko. Na tle nieba rysował się kształt kolejki górskiej. Ogromna replika łodzi wikingów kołysała się w przód i w tył, zataczając coraz większy półokrąg, podczas gdy znajdujący się wewnątrz przypięci pasami pasażerowie

krzyczeli wniebogłosy. Po lewej stronie znajdowała się zadaszona hala bez ścian. Billy zauważył w niej błyski światła i usłyszał dźwięk dzwonków — to nastolatki siedzące w małych samochodzikach z impetem najeżdżały na siebie nawzajem. Obok stał młody chłopak z dziewczyną, całowali się. Ona obejmowała go za szyję. On położył jedną rękę na jej pośladkach. W drugiej trzymał budweisera. Tak, pomyślał Billy. To jest to miejsce. Na pewno. ◆◆◆ Zatrzymał samochód na spalonym słońcem makadamowym parkingu, zapłacił dozorcy siedemnaście dolarów za pół dnia postoju, przełożył portfel z kieszeni na biodrze do wewnętrznej kieszeni kurtki i rozpoczął poszukiwania. Wszyscy mu się przyglądali. Z początku sądził, że być może proces utraty wagi przybrał na sile, ale po chwili doszedł do wniosku, że ludzie patrzą na niego tylko z powodu jego stroju, a nie chudości. Patrzyliby na ciebie tak samo, gdybyś w październiku wyszedł na ulicę w krótkich spodenkach i podkoszulku. Uspokój się, Billy, powiedział sobie. Jesteś po prostu jeszcze jednym obiektem do oglądania. Niewątpliwie było to prawdą. Billy zauważył dużą kobietę w czarnym bikini, o opalonej skórze błyszczącej od olejku. Miała spory brzuch i masywne uda, które wydały się mu w dziwny sposób podniecające. Sunęła w stronę rozległego białego pasa plaży niczym liniowiec oceaniczny, jej pośladki kołysały się miarowo. Dostrzegł groteskowo grubego, ostrzyżonego na lato pudla, który z wywieszonym ozorem siedział w cieniu pizzerii. Nieco dalej dwóch mężczyzn walczyło na pięści. Zauważył też wielką mewę o cętkowanych szarych skrzydłach i martwych czarnych oczach, która zanurkowała w dół i wyrwała pączka z rączki małego dziecka. Za tym wszystkim rozciągał się jasny półksiężyc plaży Old Orchard; jej biały piasek niemal w całości pokrywały ciała ludzi, którzy korzystali ze słońca w to upalne późnowiosenne popołudnie. Ale zarówno plaża, jak i widoczny w oddali Atlantyk

wydawały się nijakie i bezbarwne. Sprawiała to handlowa część miasteczka, pełna hałaśliwego warkotu przejeżdżających samochodów, głośnych rozmów ludzi z dłońmi, wargami i policzkami poplamionymi resztkami jedzenia, pokrzykiwań ulicznych handlarzy (w pewnym momencie Billy usłyszał rozlegający się po jego lewej stronie okrzyk: „Zgadnę, ile ważysz! Jeżeli się pomylę choćby o dwa kilogramy, wygrywasz nagrodę!”), zgrzytu urządzeń mechanicznych w wesołym miasteczku i dźwięków muzyki dochodzących z barów. Nagle Billy odniósł niezwykłe wrażenie, że znalazł się poza swoim ciałem, tak jak opisywano to w magazynie „Fate”. Heidi, Penschley, Linda, Houston — wszystkie te imiona i nazwiska zaczęły nagle trącić fałszywą nutą, jakby zostały wymyślone dla sklecenia jakiejś marnej historyjki. Niemal widział ustawione w tle kamery i reflektory oraz operatorów i stworzony przez nich „prawdziwy świat”. Zapach morza niknął wśród woni gnijącego jedzenia i soli, a wszystkie dźwięki znowu stały się odległe, jakby dochodziły z drugiego końca bardzo długiego korytarza. Projekcja astralna, akurat! — odezwał się głos w jego głowie. To po prostu porażenie słoneczne, stary. Nieprawda, to idiotyczne. Nigdy w życiu nie miałem porażenia słonecznego — zaprotestował Billy. No cóż, wydaje mi się, że kiedy tracisz 54 kilogramy, twój termostat też może się rozregulować. A teraz bądź łaskaw zejść z tego słońca, chyba że chcesz wylądować w tutejszym szpitalu na oddziale nagłych wypadków… — No dobra, przekonałeś mnie — mruknął Billy, a zajadający reese pieces dzieciak, który go akurat mijał, odwrócił się i przyjrzał mu się podejrzliwie. Na wprost niego znajdował się bar Siedem Mórz. Na drzwiach wisiały dwie tabliczki. Na jednej z nich był napis „Miły chłodek”, a na drugiej „Twoja ostatnia szczęśliwa godzina”. Billy wszedł do środka. W Siedmiu Morzach panował nie tylko miły chłodek, ale również błoga cisza. Na szafie grającej wisiała tabliczka z napisem: „Zeszłego wieczoru jakiś dupek mi przykopał i teraz

czekam na naprawę”. Poniżej znajdował się ten sam tekst po francusku. Sądząc po wyglądzie tabliczki i kurzu na szafie grającej, od wspomnianego wydarzenia musiało minąć sporo czasu — może nawet kilka lat. W barze było kilku klientów, głównie staruszków, ubranych podobnie jak Billy. Niektórzy grali w szachy lub w warcaby. Prawie wszyscy mieli na głowach kapelusze. — Czym mogę służyć? — spytał młody barman, podchodząc do Billy’ego. — Poproszę butelkę schoonera. — Już się robi. Kiedy chłopak przyniósł mu piwo, Billy sączył je powoli, patrząc, jak za oknem przepływają fale przechodniów, i przysłuchiwał się niezbyt głośnym rozmowom siedzących w barze staruszków. Poczuł, że powoli zaczyna odzyskiwać siły, a wraz z nimi poczucie rzeczywistości. — Jeszcze jedno? — zapytał barman. — Proszę. I jeśli ma pan minutkę, chciałbym z panem zamienić słowo. — Na jaki temat? — Kilku ludzi, którzy mogli tędy przejeżdżać. — Tędy? To znaczy? Myśli pan, że byli w Siedmiu Morzach? — W Old Orchard. Chłopak roześmiał się. — Przez to miasteczko przewija się latem całe Maine i pół Kanady. — To byli Cyganie. Barman chrząknął i przyniósł Billy’emu drugą butelkę schoonera. — W takim razie na pewno tędy przejeżdżali, żeby pohandlować i zarobić parę groszy — stwierdził. — Robią tak wszyscy, którzy przybywają tu latem. Ale to miejsce jest nieco inne. Przychodzą tu tylko stali mieszkańcy Old Orchard. A tamci… — wskazał ręką w stronę okna i pogardliwie machnął dłonią — to po prostu handlarze. Są tu tylko przejazdem. Jak pan.

Billy nalał sobie piwa do szklanki, ostrożnie lejąc je po ściance, żeby nie zrobiła się piana, po czym położył na kontuarze dziesięciodolarowy banknot. — Nie jestem pewien, czy dobrze się rozumiemy. Mówię o prawdziwych Cyganach, nie o turystach czy letnikach. — Prawdziwych… A, pewnie chodzi o tych, co obozowali niedaleko Salt Shack. Billy poczuł, że jego serce zaczyna bić szybciej. — Czy zechciałby pan rzucić okiem na kilka zdjęć? — Nic mi to nie da. Nie widziałem ich. — Barman przez moment patrzył na dziesięciodolarowy banknot, a potem zawołał: — Lon! Lonnie! Podejdź tu na chwilę! Jeden z siedzących przy oknie staruszków wstał i powłócząc nogami, podszedł do kontuaru. Miał na sobie szare bawełniane spodnie, białą koszulę, która była dla niego za duża, i słomkowy kapelusz z podwiniętym rondem. Jego twarz sprawiała wrażenie znużonej, a jedno oko było zamglone i martwe. Przypominał kogoś Billy’emu, ale zanim go sobie skojarzył, minęło parę chwil. Ten starzec wyglądał jak Lee Strasberg, wykładowca i aktor. — To Lon Enders — powiedział barman. — Ma mały domek po zachodniej stronie miasta. Po tej samej, co Salt Shack. Lon wie o wszystkim, co dzieje się w Old Orchard. — Nazywam się Halleck — przedstawił się Billy. — Miło mi pana poznać — powiedział świszczącym głosem Lon Enders i usiadł na stołku obok Billy’ego. Właściwie nie usiadł, ale klapnął na siedzenie, bo gdy jego pośladki znalazły się nad poduszką stołka, pod starcem ugięły się kolana. — Napije się pan piwa? — spytał Billy. — Nie mogę — odparł staruszek. Billy odwrócił głowę. Enders miał niezbyt przyjemny oddech. — Już dziś jedno wypiłem — dodał Lon Enders. — Doktor mówi, że wolno mi wypić tylko jedno piwo dziennie. Mam kłopoty z flakami. Gdybym był samochodem, nadawałbym się tylko na złom. — Rozumiem — mruknął Billy.

Barman odwrócił się do nich plecami i zaczął wstawiać brudne kufle do zlewozmywaka. Enders spojrzał na dziesięciodolarówkę, a potem przeniósł wzrok na Billy’ego. Jego zmęczona, poryta zmarszczkami twarz tonęła w półmroku; z zewnątrz dochodziły przytłumione dźwięki dzwonków, odległe i ulotne jak odgłosy ze snów. — Byli tutaj — oświadczył staruszek, kiedy Billy wyjaśnił, o co mu chodzi. — Byli w Old Orchard, to prawda. Nie widziałem tutaj żadnych Cyganów od dobrych siedmiu lat, a może nawet dłużej. Tak, chyba od dwudziestu lat. Prawa dłoń Billy’ego kurczowo zacisnęła się na szklaneczce, którą trzymał, i niewiele brakowało, by pękła. Rozluźnił uścisk i ostrożnie odstawił szklankę na kontuar baru. — Kiedy? Jest pan pewny? Czy wie pan, dokąd mogli się udać? Czy może pan… Enders uniósł do góry rękę. Była biała jak ręka topielca wyciągniętego ze studni i sprawiała wrażenie niemal przezroczystej. — Spokojnie, mój przyjacielu — powiedział szeptem. — Powiem ci wszystko, co wiem. — Billy z trudem zmusił się do milczenia. Nie odezwał się więcej, po prostu czekał. — Wezmę tę dziesiątkę, bo sprawiasz wrażenie, że możesz sobie na to pozwolić, mój przyjacielu — dodał Enders. Włożył banknot do kieszeni koszuli, po czym wsunął kciuk i palec wskazujący lewej ręki do ust, aby poprawić sobie górną szczękę. — Kiedy się zestarzejesz, stwierdzasz nagle, że musisz płacić ludziom, żeby cię chcieli słuchać… — mruknął po chwili. — Czy mógłbyś poprosić Timmy’ego, aby nalał mi szklaneczkę wody z lodem? Muszę przyznać, że teraz nawet jedno piwo to dla mnie za dużo. Te resztki, które pozostały z mojego żołądka, palą jak żywy ogień, ale człowiekowi trudno jest zrezygnować z wszystkich przyjemności życia, choć nie sprawiają już takiej radości jak kiedyś. Billy przywołał barmana, który podał Endersowi szklaneczkę

Billy przywołał barmana, który podał Endersowi szklaneczkę wody z lodem. — Wszystko w porządku, Lon? — spytał, gdy stawiał szklaneczkę na kontuarze. — Bywało lepiej, ale bywało też gorzej — wyszeptał staruszek, podnosząc szklankę. Przez moment Billy miał wrażenie, że nie doniesie jej do ust, jednak w końcu mu się to udało, choć po drodze wylał trochę wody. — Na pewno chcesz porozmawiać z tym gościem? — spytał Timmy. Zimna woda najwyraźniej dodała Endersowi sił. Odstawił szklaneczkę na blat, spojrzał na Billy’ego i przeniósł wzrok na barmana. — Myślę, że ktoś powinien to zrobić — oświadczył. — Nie wygląda jeszcze najgorzej… choć to już nie potrwa długo. ◆◆◆ Enders mieszkał w małej kolonii emerytów przy Cove Road. Powiedział, że Cove Road to część „prawdziwego Old Orchard”, tego, którym nie interesują się szmalcowni. — Szmalcowni? — powtórzył zdziwiony Billy. — Przyjezdni, przyjacielu. Przyjechałem do Old Orchard z żoną tuż po wojnie, w tysiąc dziewięćset czterdziestym szóstym roku. Zamieszkaliśmy tu. Nauczyłem się, jak wyciągać szmal od Tommy’ego McGhee… nie żyje już od dawna, biedaczysko. Musiałem wrzeszczeć jak opętany i teraz zostało mi niewiele głosu… — wyjaśnił. Zachichotał; jego śmiech przypominał szum wiatru przed świtem. Znał wszystkich ludzi żyjących z festynu, który trwał w Old Orchard przez całe lato — ulicznych sprzedawców, handlarzy, sezonowych robotników, wciskaczy kitu (czyli sprzedawców pamiątek), wędrownych mechaników, bezrobotnych pracowników wesołych miasteczek, prostytutki i sutenerów. Większość z nich pojawiała się tu co roku o tej samej porze, jak ptaki, które odlatują na zimę. Tworzyli stabilną,

skonsolidowaną społeczność, której letnicy nigdy nie zauważali. Enders znał też wielu ludzi trudniących się tak zwanym handlem obwoźnym — jak to określał barman Siedmiu Mórz. Zwykle przebywali w miasteczku bardzo krótko: przyjeżdżali na tydzień czy dwa, nabijali kabzę i ruszali w dalszą drogę. — Pamięta pan ich wszystkich? — spytał Billy z powątpiewaniem. — Gdyby każdego roku przyjeżdżali inni, nie zapamiętałbym ich — wyszeptał Enders. — Ale tak to już bywa z handlem obwoźnym. Nie przyjeżdżają tu co roku, jednak mimo to widuje się ich dość często. W tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym siódmym jakiś facet sprzedawał tu hula-hoop… Ponownie ujrzałem go w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym, kiedy opylał zegarki po trzy dolce od sztuki. Czasem zamiast jasnych włosów ma ciemne i sądzi, że dzięki temu nie zostanie rozpoznany. Prawdopodobnie letnicy faktycznie go nie poznają, nawet jeżeli byli tu w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym siódmym, bo w dalszym ciągu dają się nabierać i wszystko kupują. Ale my go rozpoznajemy, bo pamiętamy wszystkich ludzi zajmujących się handlem obwoźnym. Zmieniają się tylko towary, które oferują, i z całą pewnością są to „lewe” towary. Inaczej jest z handlarzami narkotyków. To bardzo liczna grupa, lecz albo akurat siedzą, albo ukrywają się w jakichś ciemnych zaułkach. Kurwy z kolei za szybko się starzeją, żeby można je było zapamiętać. Ale chciałeś porozmawiać ze mną o Cyganach. To chyba najstarsza spośród grup handlarzy obwoźnych, jakie istnieją na świecie. Zajmują się tym od zawsze. Billy wyjął z kieszeni kurtki plik zdjęć i rozłożył je jak pokera w karcianej rozgrywce. Gina Lemke, Samuel Lemke, Richard Crosskill. Maura Starbird, Taduz Lemke. — Och! — Starzec gwałtownie wciągnął powietrze, kiedy Billy położył na stole ostatnie zdjęcie, a gdy przemówił, zwracając się do fotografii, Billy poczuł, że cierpnie mu skóra. — Teddy, ty stary skurwysynu! — Uniósł wzrok, spojrzał na Billy’ego i uśmiechnął się, ale Billy nie dał się zwieść, Enders najwyraźniej

się bał. — Wydawało mi się, że to był on — powiedział. — Zobaczyłem tylko sylwetkę w ciemności. Jakieś trzy tygodnie temu. Nie widziałem twarzy, dostrzegłem jedynie cień w mroku, ale pomyślałem… nie… wiedziałem… — Wypił łyk zimnej wody i znowu rozlał odrobinę płynu, zachlapując sobie przód koszuli. Podszedł do nich barman i rzucił Billy’emu nieprzyjazne spojrzenie. Enders uniósł do góry rękę, aby dać mu do zrozumienia, że wszystko w porządku i czuje się dobrze. Timmy ponownie zabrał się do zmywania kufli i szklanek. Staruszek odwrócił fotografię Taduza Lemkego. Na odwrocie było napisane: Attleboro, Mass., połowa maja 1983. — Ani trochę się nie postarzał od tamtego lata tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego trzeciego roku, kiedy go zobaczyłem po raz pierwszy — stwierdził Enders. ◆◆◆ Rozbili obóz za Lobster Barn, Herka, nieopodal Salt Shack, przy drodze nr 27. Spędzili tam cztery dni i noce, a rankiem piątego dnia zniknęli. Ich obozowisko znajdowało się niedaleko Cove Road i Enders wieczorem drugiego dnia po przybyciu Cyganów wybrał się do nich pieszo. (Billy z trudem potrafił sobie wyobrazić, jak staruszek obchodzi swój dom dookoła, ale się nie odezwał). Wyjaśnił, że chciał ich zobaczyć, bo przypominali mu stare czasy, kiedy facet mógł prowadzić własny interes, a gliny nie wchodziły mu w drogę. — Stałem przez dłuższą chwilę na poboczu drogi — powiedział. — To był typowy cygański tabor, taki jak dawniej. Pomimo upływu czasu niewiele się zmieniło. Wprawdzie kiedyś spali w namiotach, a teraz w wozach kempingowych i przyczepach, ale poza tym wszystko było po staremu. Cyganka przepowiadała przyszłość. Dwie lub trzy inne sprzedawały kobietom różne proszki… Cyganie handlowali z mężczyznami. Sądzę, że zostaliby tu dłużej, ale podobno zorganizowali walkę psów i gliny to zwęszyły. — Walkę psów? — Ludzie uwielbiają zakłady, przyjacielu, więc Cyganie

— Ludzie uwielbiają zakłady, przyjacielu, więc Cyganie zawsze starają się spełniać życzenia swoich szmalcownych klientów. Między innymi właśnie dlatego tak dobrze prosperują. Psy albo koguty ze stalowymi ostrogami, albo nawet dwaj mężczyźni z ostrymi jak brzytwy nożami, które przypominają trójkątne szpikulce… przygryzają zębami końce szarfy, a ten, kto pierwszy ją wypuści, przegrywa. Cyganie uważają, że to uczciwa walka. Na chwilę zamilkł i popatrzył na swoje odbicie w lustrze za barem. — Tak, to było zupełnie jak za starych czasów… — mruknął. — Czułem zapach pieczonego przez nich mięsa i mogłem rozpoznać, czym je przyprawiali. Czułem zapach zielonego pieprzu i oliwy z oliwek, która cuchnie jak zjełczała, kiedy wylewa się ją z puszki, a potem okazuje się słodka. Słyszałem, jak rozmawiali w tym swoim zabawnym języku, i głośne: Łup! Łup! Łup!, kiedy ciskali nożem w drewnianą tarczę. Chleb też piekli starym sposobem, na gorących kamieniach. Wszystko wyglądało jak za dawnych czasów, ale ja byłem przerażony. To fakt, zawsze trochę bałem się Cyganów. Mimo to dawniej od razu poszedłbym do ich obozu. Do cholery, byłem przecież biały, no nie? Zbliżyłbym się do ogromnego ogniska pośrodku obozu, przy którym przesiadywali, i kupiłbym od nich coś mocniejszego albo trawkę… nie tylko dlatego, że akurat miałem ochotę coś wypić czy zapalić, ale po to, żeby się rozejrzeć. Jednak minęło wiele lat, jestem już stary, a kiedy stary człowiek się boi, to nie idzie przed siebie śmiało i odważnie, nie rozglądając się dokoła, tak jak to robił, gdy był jeszcze gołowąsem. Stałem więc w ciemnościach, mając po jednej stronie Salt Shack, a po drugiej wszystkie te wozy i przyczepy kempingowe. Obserwowałem Cyganów, jak krążą wokół ogniska, słuchałem ich rozmów i śmiechów, czułem zapach ich potraw. I wtedy tylne drzwiczki jednego z wozów kempingowych się otworzyły. Na ścianie samochodu widniał wizerunek kobiety i białego konia z rogiem sterczącym z łba… jak one się nazywają…

— Jednorożce — powiedział Billy. Własny głos wydawał mu się obcy, miał wrażenie, że wydobywa się z gardła kogoś innego. Znał ten wóz kempingowy, po raz pierwszy zobaczył go w dniu, kiedy Cyganie pojawili się w Fairview. — I wtedy ktoś wyszedł z tego samochodu — mówił dalej Enders. — Widziałem tylko cień i czerwony koniuszek żarzącego się papierosa, ale wiedziałem, kto to był. — Stuknął bladym palcem w fotografię przedstawiającą starego mężczyznę w chuście na głowie. — To był on. Twój koleś. — Jest pan pewny? — Kiedy zaciągnął się papierosem, zobaczyłem… to. — Wskazał pokryty ropiejącymi wrzodami nos Taduza Lemkego, ale nie dotknął błyszczącej powierzchni zdjęcia, jakby się bał, że mógłby się w ten sposób zarazić. — Rozmawiał pan z nim? — Nie — odparł Enders — ale on do mnie przemówił. Stałem tam w ciemnościach i przysięgam na Boga, że ten człowiek nawet nie patrzył w moim kierunku. Powiedział: „Brakuje ci twojej żony, co, Flash? Będzie dobrze, już niedługo się z nią spotkasz”. Potem pstryknięciem palców wyrzucił papierosa i odszedł w stronę ogniska. Zauważyłem jeszcze słaby błysk, kiedy płomienie odbiły się od kolczyka w jego uchu, i to było wszystko. Wytarł wierzchem dłoni kilka kropelek wody, które skapnęły mu na brodę, i spojrzał na Billy’ego. — Kiedy pracowałem w dokach, jeszcze w latach pięćdziesiątych, wołali na mnie Flash, ale od lat nikt się tak do mnie nie zwracał. Stałem w zupełnych ciemnościach, jednak on mnie zobaczył i zwrócił się do mnie, używając mojego starego przezwiska. Cyganie nazywają takie przezwiska „sekretnymi imionami”. Potrafią się nieźle człowiekowi „przysłużyć”, jeśli uda im się poznać jego „sekretne imię”. Ponownie podszedł do nich barman Timmy i powiedział do Billy’ego bardzo spokojnym i łagodnym tonem: — Lon już zapracował na swoją dziesiątkę, kolego. Daj mu

— Lon już zapracował na swoją dziesiątkę, kolego. Daj mu spokój. Nie czuje się zbyt dobrze, a taka rozmowa nie poprawi jego stanu. — Czuję się całkiem dobrze, Timmy — próbował uspokoić go Enders. Barman nawet na niego nie spojrzał. — Wolałbym, żebyś już sobie poszedł — powiedział tym samym stanowczym, ale łagodnym tonem, patrząc na Billy’ego. — Nie podoba mi się twój wygląd. Kojarzysz mi się z pechem, który tylko czeka, aby się komuś przytrafić. Piwo było na koszt firmy. Po prostu idź już sobie. Billy spojrzał na niego. Czuł się upokorzony. — W porządku — mruknął. — Jeszcze tylko jedno pytanie i sobie pójdę. — Zwrócił się do Endersa: — Dokąd pojechali? — Nie wiem — odparł staruszek. — Gdy Cyganie odjeżdżają, nie zostawiają adresów, pod którymi można ich znaleźć, przyjacielu. Billy poczuł, że ogarnia go rozpacz. — Ale tego ranka, kiedy wyjeżdżali, już nie spałem — dodał po chwili Enders. — Ostatnio miewam coraz większe kłopoty z zaśnięciem, a większość ich samochodów i półciężarówek nie ma tłumików. Widziałem, jak wyjeżdżali na autostradę numer dwadzieścia siedem i skręcili na północ, na drogę numer jeden. Stawiałbym na… Rockland. — Staruszek westchnął tak ciężko, że zaniepokojony Billy pochylił się w jego stronę. — Rockland albo może Boothbay Harbor. To wszystko, co wiem, przyjacielu. Kiedy ten Cygan zwrócił się do mnie moim starym przezwiskiem, po prostu się zeszczałem. Zlałem się w gacie, stary. Pociekło mi aż do buta… — wymamrotał Lon Enders i nagle się rozpłakał. — Czy mógłby pan już sobie pójść? — zapytał znowu Timmy. — Tak, oczywiście — odparł Billy i wstał, po czym lekko uścisnął szczupłe ramię staruszka. Gdy wyszedł na zewnątrz, zrobiło mu się słabo z gorąca. Miał wrażenie, jakby dostał obuchem w głowę. Było już po południu, słońce przesuwało się wolno ku zachodowi i kiedy Billy spojrzał

w lewo, zobaczył swój cień — czarny niczym atrament i chudy jak rysunek wykonany rączką dziecka. ◆◆◆ Wykręcił kierunkowy 203. „Potrafią się nieźle człowiekowi »przysłużyć«, jeśli im się uda poznać jego »sekretne imię«”. Wykręcił 555. „Chcę, abyś już sobie poszedł. Nie podoba mi się twój wygląd”. Wykręcił 923 i nasłuchiwał, jak w jego domu, w mieście tłuściochów, zaczyna dzwonić telefon. „Kojarzysz mi się z pechem, który tylko czeka…”. — Halo? — odezwał się jakby odrobinę zdyszany głos. Nie należał do Heidi, lecz do Lindy. Leżąc na łóżku w swoim pokoju w kształcie klina, Billy zamknął oczy i poczuł, że pod powiekami zbierają mu się łzy. Miał ją przed oczami tak jak tego wieczoru, kiedy szli razem wzdłuż Lantern Drive, a on opowiadał jej o wypadku. Widział jej stare szorty i długie, smukłe nogi. Co jej powiesz, Billy? Że spędziłeś cały dzień na plaży, pocąc się jak szczur, że na obiad wypiłeś dwa piwa i że mimo obfitej kolacji z dwoma stekami z polędwicy, zamiast jak zwykle pół, straciłeś dzisiaj kilogram? — Halo? Że kojarzysz się z pechem, który tylko czeka, aby się komuś przytrafić? Że jest ci przykro, iż skłamałeś, ale wszyscy rodzice to robią? — Halo, jest tam kto? Czy to ty, Bobby? Nadal nie otwierając oczu, Billy wyszeptał z trudem: — To ja, Lindo. Twój tatuś. — Tatuś? — Kochanie, nie bardzo mogę rozmawiać… — powiedział. Bo chce mi się płakać i nie mogę wykrztusić z siebie słowa, dodał w myślach. — W dalszym ciągu tracę na wadze, ale sądzę, że odnalazłem trop Lemkego, zapamiętasz? — Tatusiu, proszę, wróć do domu! — krzyknęła i zaczęła płakać. Dłoń Billy’ego tak mocno zacisnęła się na słuchawce, że

aż zbielała. — Brakuje mi ciebie i nie dam się już nigdzie odesłać. Nie pozwolę mamie na to. W tle usłyszał przytłumiony głos Heidi: — Lin? Czy to tata? — Kocham cię, dziecinko — powiedział Billy. — I kocham twoją mamę. — Tatusiu… Po chwili usłyszał w słuchawce głos Heidi: — Billy? Billy, proszę, daj temu spokój i wróć do domu, wróć do nas. Delikatnie odłożył słuchawkę na widełki, a potem zwinął się na łóżku w kłębek i ukrył twarz w ramionach. ◆◆◆ Następnego dnia rano wyprowadził się z Sheratona i ruszył na południe wzdłuż USl, najdłuższej autostrady na wybrzeżu, która zaczyna się w Fort Kent, w Maine, a kończy na Florydzie, w Key West. Rockland, a może Boothbay Harbor, powiedział Enders, ale Billy wolał nie ryzykować. Zatrzymywał się przy co drugiej lub co trzeciej stacji benzynowej; stawał przy domach towarowych, przed którymi na ogrodowych fotelach siedzieli staruszkowie żujący drewniane zapałki lub wykałaczki. Pokazywał zdjęcia Cyganów wszystkim, którzy zechcieli na nie spojrzeć. Wymienił dwa studolarowe czeki podróżne na banknoty dwudolarowe i rozdawał je wszystkim jak ktoś promujący program radiowy o kiepskich notowaniach u słuchaczy. Najczęściej pokazywał cztery zdjęcia: Giny, Cyganki o oliwkowej cerze i ciemnych oczach, cadillaca kombi, mikrobusu z wizerunkiem dziewczyny i jednorożca oraz fotografię Taduza Lemkego. Podobnie jak Lon Enders, ludzie nie chcieli brać tego ostatniego zdjęcia do ręki ani nawet go dotykać. Mimo to próbowali być pomocni i Billy Halleck nie miał problemu ze śledzeniem Cyganów wzdłuż wybrzeża. Nie chodziło o tablice rejestracyjne spoza stanu, to nie one zwracały uwagę. Latem w Maine była cała masa takich tablic. Ważny był raczej sposób, w

jaki podróżowali Cyganie: ich wszystkie samochody jechały jeden za drugim, bardzo blisko, niemal zderzak w zderzak. Większość ludzi, z którymi rozmawiał Billy, twierdziła, że kobiety i dzieci kradły, choć nikt nie potrafił powiedzieć niczego konkretnego i nikt nie powiadomił policji o tych domniemanych kradzieżach. Ale za to dobrze pamiętano starego Cygana z gnijącym nosem. Ci, którzy go widzieli, natychmiast go rozpoznawali na zdjęciu. Kiedy Billy rozmawiał z Lonem Endersem, Cyganie mieli nad nim trzy tygodnie przewagi. Właściciel stacji paliwowej, niejaki Bob, nie mógł sobie przypomnieć, kiedy tankował u niego rząd samochodów i wozów kempingowych, którymi podróżowali Cyganie, ale stwierdził, że „cuchnęli jak indiańcy”. Billy pomyślał, że Bob również nie pachnie fiołkami, jednak uznał, iż mówienie tego na głos mogłoby być nieroztropne. Dzieciak z college’u, dorabiający sobie w Falmouth Beverage Barn naprzeciwko stacji benzynowej Boba, pamiętał, kiedy to było: 2 czerwca, w dniu jego urodzin — zapamiętał to, ponieważ nie był zadowolony, że musiał wówczas pracować. Teraz był 20 czerwca, czyli minęło już osiemnaście dni. Cyganie próbowali znaleźć miejsce na obozowisko nieco dalej na północ, w rejonie Brunswicku, ale zostali stamtąd przepędzeni i 4 czerwca zatrzymali się w Boothbay Harbor. Rzecz jasna nie na samym wybrzeżu — udało im się znaleźć farmera, który odstąpił im skrawek łąki na terenie Kenniston Hill, po dwadzieścia dolarów za noc. Spędzili tu tylko trzy dni, bo sezon dopiero się rozpoczynał i nie mogli zbyt wiele zarobić. Farmer nazywał się Washburn. Kiedy Billy pokazał mu zdjęcie Taduza Lemkego, mężczyzna kiwnął głową, a potem przeżegnał się szybko — być może nieświadomie. — Nigdy dotąd nie widziałem starca, który poruszałby się tak prędko jak on — powiedział. — Widziałem też, jak nosił sterty drewna opałowego, których nie byli w stanie dźwignąć moi synowie. — Zawahał się, po czym dodał: — Nie podobał mi się. I nie chodziło tylko o jego nos. Do diaska, mój dziadek miał raka skóry i zanim wykorkował, wyżarło mu w policzku gnijącą dziurę wielkości popielniczki. Gdybyś zajrzał do środka, mógłbyś

zobaczyć, jak przeżuwa żarcie. To było okropne, ale kochaliśmy naszego dziadka, jeżeli rozumie pan, o co mi chodzi. — Billy kiwnął głową. — Ale ten facet… Nie podobał mi się. Wyglądał jak Dziad. Billy już miał go zapytać, co ma na myśli, ale nagle uświadomił sobie, że wcale nie musi o to pytać. Dziad. Czarny Lud. Upiór. Odpowiedź była wyraźnie widoczna w oczach farmera. — On naprawdę jest Dziadem — przyznał. — Postanowiłem ich przepędzić — dodał Washburn. — Dwadzieścia dolarów za noc, tylko za pozbieranie śmieci, to niezła gratka, ale moja żona bała się Cyganów i muszę przyznać, że ja też miałem cykora. Wczesnym rankiem, póki jeszcze nie straciłem odwagi, poszedłem na łąkę powiedzieć Lemkemu, że chciałbym, żeby już sobie pojechali, jednak okazało się, że się spóźniłem. Prawdę mówiąc, zrobiło mi się wtedy lżej na duszy. — Pojechali dalej na północ? — Taa… Stałem na szczycie pagórka, o tam — wskazał ręką — i widziałem, jak skręcają na US jeden. Obserwowałem ich, dopóki nie zniknęli mi z oczu. Cieszyłem się, że odjeżdżają. — Nie wątpię. Farmer spojrzał na Billy’ego i zmarszczył czoło. — Czy mogę pana zaprosić do domu na szklaneczkę zimnej maślanki? Wygląda pan na wycieńczonego. — Dziękuję, ale chciałbym, jeśli to możliwe, objechać jeszcze przed zachodem słońca okolice Owl’s Head. — Szuka go pan? — Tak. — Cóż, mam nadzieję, że go pan znajdzie i nie da mu się pożreć, bo ten gość wyglądał na diabelnie wygłodzonego. ◆◆◆ Billy rozmawiał z Washburnem 21 czerwca, pierwszego dnia lata, ale na drogach roiło się już od turystów i dopiero w Sheepscot trafił na motel, w którym były wolne miejsca. Cyganie

opuścili Boothbay Harbor rankiem 8 czerwca. Mieli teraz nad nim trzynaście dni przewagi. Trzynaście dni przewagi. Przez dwa okropne dni wydawało mu się już, że Cyganie zapadli się pod ziemię. Nie widziano ich w Owl’s Head ani w Rockland, choć miasteczka były znanymi miejscowościami turystycznymi. Pracownicy stacji benzynowych i kelnerki patrzyli na zdjęcia i kręcili przecząco głowami. Powstrzymując się ze wszystkich sił, aby nie zwymiotować za burtę cennych kalorii, Billy przepłynął promem z Owl’s Head do Vinalhaven, ale Cyganie również i tam nie zawitali. Wieczorem 23 czerwca zadzwonił do Kirka Penschleya, licząc na świeże informacje, jednak kiedy się z nim połączył i Kirk zapytał: „Jak się masz, Billy? I gdzie jesteś?” — w słuchawce rozległ się dziwny podwójny trzask. Billy natychmiast odłożył słuchawkę. Cały ociekał potem. Wynajął ostatni domek należący do „Rockland’s Harborview Motel”, bo zdawał sobie sprawę, że najprawdopodobniej aż do Bangor nie znajdzie żadnych wolnych pokoi, ale nagle doszedł do wniosku, że musi ruszać dalej, nawet gdyby mu przyszło nocować w samochodzie. Ten podwójny trzask… Nie podobało mu się to. Taki dźwięk słychać czasami, gdy do telefonu jest podłączony podsłuch albo kiedy zostaje włączone urządzenie namierzające. Pewnie Heidi podpisała dokumenty, które pozwolą jej wsadzić cię do czubków, Billy. To najgłupsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałem. Podpisała je, podobnie jak Houston. Daj mi, kurwa, spokój! Lepiej wynoś się stąd, Billy. Wyruszył w drogę. Pomijając Heidi, Houstona i możliwość wykorzystania urządzeń namierzających, okazało się, że zrobił najlepszą rzecz, jaką mógł uczynić. Kiedy o drugiej nad ranem zameldował się w Bangor w Ramada Inn i pokazał recepcjoniście zdjęcia, mężczyzna natychmiast pokiwał głową.

— Taa… Zabrałem tam moją dziewczynę. Jedna z Cyganek przepowiedziała jej przyszłość. — Wziął do ręki fotografię Giny Lemke i wywrócił oczami. — Ona naprawdę strzela świetnie z procy. I wydaje mi się, że ma duże możliwości, jeżeli rozumie pan, o co mi chodzi… — Potrząsnął dłonią, jakby strzepywał z koniuszków dłoni kropelki wody. — Moja dziewczyna zauważyła, jak na nią patrzyłem, i zaraz mnie stamtąd zabrała. — Wybuchnął śmiechem. Jeszcze przed chwilą Billy był tak zmęczony, że nawet nie mógł myśleć. Teraz jednak adrenalina zaczęła krążyć w jego żyłach i natychmiast się ożywił. — Gdzie oni byli? A może wciąż jeszcze tam są? — Nie, już ich tu nie ma. Potem byli u Parsonsa, ale stamtąd też już wyjechali. Przejeżdżałem tamtędy któregoś dnia. — Obozowali na polu jakiegoś farmera? — Nie, w miejscu, gdzie stała Bargain Barn, która spaliła się w zeszłym roku. Spojrzał na grubą bluzę, jaką miał na sobie Billy, na jego wystające kości policzkowe i ostre kontury twarzy, na której pod skórą wyraźnie rysowały się kości czaszki. Jego oczy zdawały się migotać jak ogniki świec. — Ee… chce pan wynająć domek? — zapytał. ◆◆◆ Następnego dnia rano Billy znalazł Bargain Barn — wypaloną żużlową skorupę pośrodku czegoś, co wydawało się prawie czterema hektarami opustoszałego parkingu. Przeszedł powoli przez popękany makadam, głośno stukając obcasami. Leżały tu puszki po piwie i wodzie sodowej. Zauważył skórkę od sera, po której pełzały chrząszcze. Dostrzegł też leżącą na ziemi lśniącą metalową kulkę łożyskową. Cześć, Gina! — pomyślał. Były tu także resztki popękanych balonów i dwie używane, przypominające balony prezerwatywy. Tak, byli tutaj. — Czuję twój zapach, starcze — wyszeptał do ruin Bargain Barn i otworów po oknach, które z otwartą wrogością patrzyły

na stojącego na placu chudego jak strach na wróble mężczyznę. Budynek sprawiał wrażenie nawiedzonego, ale Billy nie czuł lęku, jedynie gniew. Był wściekły na Heidi, na Taduza Lemkego i na swoich fałszywych przyjaciół, takich jak Kirk Penschley, którzy powinni być po jego stronie, ale zwrócili się przeciwko niemu — albo niebawem to uczynią. Nieważne. Nawet w pojedynkę, ważąc zaledwie 58 kilogramów, dopnie swego, dopadnie tego starego Cygana. I co wtedy? — pomyślał. No cóż, pożyjemy, zobaczymy. — Czuję twój zapach, starcze — powtórzył i podszedł bliżej do bocznej ściany budynku. Znajdowała się na niej tabliczka biura handlu nieruchomościami. Billy wyjął z tylnej kieszeni spodni notes i zapisał jego adres i telefon. ◆◆◆ Facet z biura handlu nieruchomościami nazywał się Frank Quigley, ale nalegał, aby Billy nazywał go Biffem. Na ścianach wisiały oprawione w ramki zdjęcia Biffa Quigleya z jego czasów licealnych. Na większości z nich Biff nosił futbolowy kask. Na biurku leżała kupka psich odchodów z brązu. Na doczepionej do nich maleńkiej tabliczce widniał napis: „Prawo jazdy Francuza”. — Tak — powiedział Biff. Wynajął Cyganom Bargain Barn za zgodą pana Parsonsa. Stwierdził, że i tak gorzej nie mogła wyglądać, i chyba pod tym względem miał rację. Oparł się wygodnie na obrotowym fotelu, wodząc wzrokiem po twarzy Billy’ego, jego chudej szyi widocznej w rozpięciu kołnierzyka jego koszuli i fałdach bluzy zwisającej jak flaga na maszcie w bezwietrzny dzień. Splótł dłonie za głową, odtoczył fotel do tyłu i oparł nogi na blacie biurka, obok brązowych psich odchodów. — Nie żeby nie można było tego sprzedać. To teren przemysłowy pierwsza klasa i prędzej czy później ktoś zbije na nim majątek. O tak, na pewno zbije na nim niezły… — Kiedy ci Cyganie wyjechali, Biff? — przerwał mu Billy. Quigley wyciągnął dłonie zza głowy i pochylił się do przodu. Jego fotel wydał głośny dźwięk przypominający kwiknięcie świni. — Czy mógłbyś mi powiedzieć, czemu cię to interesuje?

Wargi Billy’ego, które były teraz znacznie węższe, rozchyliły się w szerokim uśmiechu, odsłaniając niemal wszystkie zęby. — Nie, Biff. Nie mógłbym. Quigley przez moment sprawiał wrażenie zakłopotanego, ale w końcu pokiwał głową i ponownie rozsiadł się wygodnie na fotelu. Jego mokasyny firmy Quoddy znów znalazły się na blacie biurka. Skrzyżował nogi i w zamyśleniu stukał piętą w odchody z brązu. — W porządku, Bill. Każdy z nas ma swoje sprawy. Jeśli ktoś z jakiegoś powodu nie chce zdradzić, dlaczego coś robi, należy to uszanować. — Dobrze — powiedział Billy. Poczuł, że jego gniew powraca, i musiał go w sobie stłumić. Gdyby wyładował swoją wściekłość na tym aroganckim gogusiu w eleganckich mokasynach i z modną fryzurą, z pewnością nie poprawiłby swojej sytuacji. — A więc skoro ustaliliśmy… — Będzie cię to jednak kosztowało dwieście dolców — oświadczył Quigley. — Słucham? — Billy’ego ogarnął tak obezwładniający gniew, że nie był w stanie poruszyć palcem czy choćby wydobyć z siebie słowa. Na szczęście dla Quigleya, bo gdyby mógł się poruszyć, z pewnością rzuciłby się na niego. Wraz z wagą ciała tracił również kontrolę nad swoimi emocjami. — Nie za informacje, których ci udzielę — dodał Quigley. — Zrobię to za friko. Ale dasz mi dwie stówy za informacje, których nie udzielę im. — Nie… udzielisz im? To znaczy komu? — spytał Billy. — Twojej żonie — odparł Biff. — A także twojemu lekarzowi i facetowi, który powiedział, że pracuje dla biura usług detektywistycznych Bartona. Billy natychmiast wszystko zrozumiał. Było jeszcze gorzej, niż wyobrażał sobie jego ogarnięty paranoją umysł. Heidi i Mike Houston pojechali do Kirka Penschleya i przekonali go, że Billy Halleck postradał zmysły. Penschley w dalszym ciągu korzystał z usług agencji Bartona, aby śledzić Cyganów, ale teraz wszyscy

zachowywali się jak astronomowie, którzy udają, że wypatrują Saturna, lecz tak naprawdę obserwują jego księżyc, Tytana — i zamierzali sprowadzić Billy’ego z powrotem do kliniki Glassmana. W wyobraźni ujrzał jednego z agentów Bartona, siedzącego na tym samym krześle kilka dni temu i rozmawiającego z Biffem Quigleyem. Pewnie mu powiedział, że niebawem w jego biurze zjawi się bardzo chudy facet o nazwisku Halleck i podał mu numer, pod który ma wtedy zadzwonić. Potem w jego umyśle pojawiła się kolejna wizja: zobaczył samego siebie, jak przeskakuje nad biurkiem Biffa Quigleya, chwytając ciężki, wykonany z brązu odlew psich odchodów, i wali nim tamtego w czaszkę. Wyraźnie ujrzał pękającą skórę, strugi krwi bryzgające dokoła (kilka szkarłatnych kropel trysnęło na oprawione w ramki zdjęcia), biały błysk pękającej kości, odsłaniającej znajdujący się wewnątrz czaszki mózg, a potem ujrzał, jak wbija odlew psich fekaliów tam, gdzie powinny się znaleźć, bo właśnie tam było ich miejsce. Quigley musiał to zauważyć, jedno spojrzenie na posępną wychudłą twarz przybysza wystarczyło, by zorientował się, o czym Billy Halleck myśli, i na jego twarzy pojawił się grymas przerażenia. Pospiesznie zdjął nogi z blatu biurka i opuścił dłonie. Fotel znów wydał przenikliwy świński kwik. — No… właściwie moglibyśmy to jeszcze przedyskutować — powiedział i Billy zobaczył, że gładka, wymanikiurowana dłoń powoli zaczyna przesuwać się w stronę interkomu. Jego gniew wygasł, pozostawiając go drżącego i zziębniętego. Wizja, w której rozwalał czaszkę tamtego mężczyzny, była tak wyrazista i ostra, jakby przedstawiano ją w technikolorze. A Biff Quigley doskonale zdawał sobie sprawę, co jego gość miał przed chwilą ochotę zrobić. Co się stało ze starym Billym Halleckiem, który nigdy nie żałował pieniędzy na fundusz narodowy i wyprawiał gwiazdkowe przyjęcia? Jego umysł odpowiedział mu: „Tamten Billy Halleck mieszkał w mieście tłuściochów. Już go tam nie ma. Wyprowadził się. I nie zostawił adresu”.

— To niepotrzebne — oświadczył, wskazując głową interkom. Dłoń Quigleya drgnęła gwałtownie, po czym przesunęła się w stronę szuflady, jakby od początku do niej sięgała, i wyjęła z niej paczkę papierosów. — Nawet o tym nie pomyślałem. Zapali pan, panie Halleck? Billy wziął od niego papierosa, przyjrzał mu się z uwagą, po czym pochylił się do przodu, aby Biff mógł mu przypalić. Zaciągnął się i natychmiast zakręciło mu się w głowie. — Dzięki. — Może się myliłem co do tych dwóch stówek. — Nie, nie. Miałeś rację — odparł Billy. Idąc tutaj, wymienił na gotówkę trzy studolarowe czeki podróżne, sądząc, że być może przyjdzie mu tu i ówdzie posmarować, ale ani przez chwilę nie przypuszczał, że będzie musiał zapłacić komuś za milczenie. Wyjął z portfela cztery pięćdziesiątki i przesunął je przez blat biurka, obok kupki odchodów, w stronę Biffa. — Będziesz trzymał gębę na kłódkę, kiedy Penschley do ciebie zadzwoni? — Ależ tak, tak! — Biff zagarnął banknoty i włożył je razem z paczką papierosów do szuflady. — Może pan być tego pewny! — Mam nadzieję — mruknął Billy. — A teraz powiedz, co wiesz o Cyganach. Opowieść Quingleya była krótka i rzeczowa, najobszerniejszy był sam wstęp. Cyganie przybyli do Bangor 10 czerwca. Samuel Lemke i mężczyzna odpowiadający rysopisowi Richarda Crosskilla zjawili się w biurze Biffa. Po telefonie od właściciela Bargain Barn i szefa policji z Bangor Richard Crosskill podpisał standardową krótkoterminową umowę najmu, na jedną dobę. Kiedy składał na niej podpis jako sekretarz kompanii Taduz, młody Lemke stał przy drzwiach biura Biffa ze splecionymi na piersiach muskularnymi rękoma. — A ile srebrników skapnęło ci przy tym do kieszeni? — zapytał Billy. Quigley uniósł brwi.

— Słucham? — Ode mnie wyciągnąłeś dwie stówy, a detektyw z firmy Bartona przekazał ci pewnie jakąś sumkę od zatroskanej żony i jej przyjaciół… nie wiem ile, ale przypuszczam, że setkę. Zastanawiam się, ile zdołałeś wydusić od tych Cyganów. Niezależnie od tego, jak postąpisz, i tak wyjdziesz na swoje, co, Biff? Quigley milczał przez chwilę, a potem, nie odpowiadając na pytanie Billy’ego, dokończył swoją opowieść. Crosskill zjawił się w jego biurze nazajutrz i jeszcze następnego dnia, aby ponownie podpisać umowę najmu. 13 czerwca przyszedł znowu, ale wcześniej Biff otrzymał telefony od szefa policji i pana Parsonsa. Zaczęły napływać skargi od okolicznych mieszkańców. Szef policji uznał, że już najwyższy czas, aby Cyganie wyruszyli w dalszą drogę. Parsons był tego samego zdania, jednak zamierzał pozwolić im pozostać w Bargain Barn jeszcze dzień czy dwa, pod warunkiem że zgodzą się na podwyższenie opłaty z trzydziestu do, powiedzmy, pięćdziesięciu dolarów za noc. Crosskill wysłuchał Biffa i pokręcił głową, po czym wyszedł bez słowa. W południe tego samego dnia Biff udał się do obozowiska Cyganów przy wypalonej skorupie Bargain Barn. Kiedy się tam zjawił, z placu odjeżdżały ostatnie samochody. — Jechali w kierunku mostu Chamberlaina — powiedział. — To wszystko, co wiem. A teraz, proszę, Billy, idź już sobie. Szczerze mówiąc, wyglądasz tak, że mógłbyś reklamować urlopy w Biafrze. Od samego patrzenia na ciebie robi mi się zimno. Billy wciąż trzymał w palcach papierosa, choć tylko raz się nim zaciągnął. Pochylił się do przodu i zdusił go na odlewie psich odchodów. Papieros, dymiąc, spadł na blat biurka. — Szczerze mówiąc — powiedział Billy — kiedy patrzę na ciebie, czuję dokładnie to samo. Jego gniew powrócił. Opuścił szybkim krokiem biuro Biffa Quigleya, gdyż obawiał się, że mógłby pozwolić swoim dłoniom

zacząć przemawiać w jakimś potwornym języku, którym zdawały się władać. Był 24 czerwca. Cyganie opuścili Bangor trzynastego. Teraz wyprzedzali go już tylko o jedenaście dni. Blisko… coraz bliżej, ale w dalszym ciągu zbyt daleko. ◆◆◆ Odkrył, że droga nr 15, która zaczynała się przy moście Chamberlaina po stronie Brewer, to Bar Harbor Road. W sumie nic nie stało na przeszkodzie, aby się tam wybrał. Postanowił jednak, że po drodze nie będzie się już zatrzymywał w drogich motelach ani nie będzie rozmawiał z pracownikami firm handlujących nieruchomościami. Detektywi od Bartona w dalszym ciągu mieli nad nim przewagę i Kirk mógł pozostawić paru agentów, aby go dopadli, gdyby się pokazał w którymś z takich miejsc. Trzynastego czerwca Cyganie przejechali siedemdziesiąt kilometrów do Ellsworth, gdzie otrzymali zezwolenie na trzydniowy pobyt. Obozowali na terenie zarezerwowanym dla wesołych miasteczek. Następnie przejechali przez Penobscot River do Bucksport i tam spędzili kolejne trzy dni, po czym ponownie wyruszyli w stronę wybrzeża. Billy dowiedział się tego wszystkiego 25 czerwca. Cyganie wyjechali z Bucksport późnym popołudniem dziewiętnastego. Teraz mieli nad nim już tylko tydzień przewagi. ◆◆◆ W Bar Harbor panowało istne szaleństwo, dokładnie tak, jak powiedziała Billy’emu kelnerka: „Aż do Święta Pracy główną atrakcją jest tu wesołe miasteczko. Większość z tych wszystkich miejscowości pasuje do pańskiego opisu, ale wie pan, ja stawiałabym raczej na Bar Harbor… Jeździłam tam czasem w lipcu czy w sierpniu i spędzałam w Bar Harbor parę dni, lecz teraz już nie. Jestem na to za stara”. Ja też, pomyślał Billy, siadając na parkowej ławeczce. Miał na sobie bawełniane spodnie, bawełnianą koszulkę z napisem: „Bangor to miasto z duszą” i wiatrówkę, która wisiała na jego

kościstych, sterczących ramionach jak na wieszaku. Jadł loda z rożka i przyciągał zdecydowanie zbyt wiele spojrzeń. Był zmęczony i z niepokojem uświadomił sobie, że teraz stale czuje się zmęczony, jeżeli nie liczyć chwil, gdy ogarniała go niepohamowana wściekłość. Kiedy tego ranka zaparkował samochód i wysiadł, aby zrobić parę zdjęć, doświadczył uczucia koszmarnego déjà vu, bo spodnie zaczęły mu się ześlizgiwać z bioder. Kupił je w Rockland, w sklepie z artykułami dla wojska i marynarki. Miały w pasie siedemdziesiąt osiem centymetrów i sprzedawca powiedział mu (z pewnym zakłopotaniem), że już niedługo zacznie mieć trudności ze znalezieniem dla siebie spodni, ponieważ w pasie ma teraz tyle, co kilkunastoletni chłopcy. Będzie musiał szyć rzeczy na miarę, bo jego noga w dalszym ciągu miała rozmiar 32, a raczej niewielu trzynastolatków ma prawie metr dziewięćdziesiąt wzrostu. Siedział w parku, jedząc loda o smaku pistacjowym i czekając, aż odzyska nieco sił. Zastanawiał się, co tak bardzo go denerwuje w tym pięknym małym miasteczku, w którym nie da się zaparkować samochodu i w którym wszystkie chodniki są zatłoczone. Old Orchard było wulgarne, ale jego wulgarność była szczera i w pewnym sensie rozbrajająca. Wiedziałeś, że nagrody wygrane na strzelnicy to chłam, który się rozlatywał, gdy tylko odszedłeś dostatecznie daleko od strzelnicy, żeby nie chciało ci się tam wracać i domagać zwrotu pieniędzy. W Old Orchard było wiele starych kobiet i prawie wszystkie były grube. Niektóre nosiły obscenicznie małe bikini, ale większość preferowała jednoczęściowe kostiumy. Przechodząc obok tych tłustych babsztyli, czułeś, że ich kostiumy są poddawane potwornym naciskom — niemal takim jak kadłub łodzi podwodnej, która zeszła na zbyt dużą głębokość. Gdyby ich opalizujący materiał pękł w którymkolwiek miejscu, wylałaby się spod niego góra tłuszczu. W powietrzu unosił się zapach pizzy, lodów, smażonej cebuli i czasem także wymiocin, gdy jakiś dzieciak spędził nieco zbyt

dużo czasu na „młocie”. Większość samochodów, które sunęły niemal zderzak w zderzak w jedną lub drugą stronę wzdłuż ulic miasteczka, była stara, a na ich drzwiczkach widniały wyraźne ślady rdzy. Z wielu pojazdów wyciekał olej. Old Orchard było wulgarne, jednak otaczała je również niezbyt silna, lecz uchwytna aura niewinności, której wyraźnie brakowało Bar Harbor. Ta druga mieścina pod wieloma względami stanowiła dokładne przeciwieństwo Old Orchard i Billy przez moment miał wrażenie, że znalazł się po drugiej stronie lustra. Wypatrzył tu zaledwie kilka starych kobiet, ale żadna z nich nie była gruba i nie miała na sobie kostiumu kąpielowego. W Bar Harbor obowiązywały stroje tenisowe, białe trampki albo sprane dżinsy, koszulki do rugby i boatniki. Billy dostrzegł tu jedynie kilka starych samochodów, a wśród pozostałych naliczył tylko parę amerykańskich. Najwięcej było saabów, volv, datsunów, bmw i hond. Wszystkie miały nalepki z różnymi napisami: „Rozszczepiajcie drwa, a nie atomy”, „Amerykanie, precz z Salwadoru!”, „Zalegalizować trawkę!” i tak dalej. Byli tu także rowerzyści; przemykali na swoich drogich jednośladach między poruszającymi się powoli ludźmi. Nosili okulary przeciwsłoneczne, zarówno zwykłe, jak i lustrzanki, uśmiechali się, ukazując rzędy śnieżnobiałych, idealnie utrzymanych zębów, i słuchali muzyki z japońskich walkmanów. W zatoce wyrastał las masztów. Nie były to jednak kutry rybackie, lecz smukłe białe żaglówki, które po Święcie Pracy wrócą do suchych doków. Ludzie w Bar Harbor byli młodzi, inteligentni, liberalni i bogaci — i najwyraźniej balowali całymi nocami. Billy zarezerwował dla siebie pokój w motelu w Frenchman’s Bay, ale prawie do rana nie zmrużył oka, słuchając nakładających się na siebie dźwięków muzyki rockowej, dobiegających z dyskotek. Liczba wypadków samochodowych i drobnych incydentów drogowych podawana w lokalnej gazecie była imponująca i odrobinę niepokojąca. Billy popatrzył na frisbee przelatujące nad grupą młodych

Billy popatrzył na frisbee przelatujące nad grupą młodych ludzi. Chcesz wiedzieć, czemu to miejsce i ci ludzie tak cię denerwują? — odezwał się głos w jego głowie. Powiem ci: Oni studiują właśnie po to, aby mieszkać w takich miejscowościach jak Fairview — oto dlaczego. Skończą naukę, ożenią się z kobietami, które mniej więcej w tym samym czasie zakończą swoje pierwsze romanse, a potem zamieszkają razem z nimi gdzieś przy jakiejś spokojnej ulicy, w spokojnym, przytulnym domu. Podczas gry w golfa będą nosić czerwone spodnie, a każda Wigilia będzie dla nich okazją do złapania jakiejś babki za cycki. — Tak, to naprawdę przygnębiające, nie ulega wątpliwości — mruknął, a przechodząca obok para spojrzała na niego ze zdziwieniem. Ci Cyganie nadal tu są, pomyślał. Tak. Nadal tu byli. To stwierdzenie było tak naturalne i oczywiste, że właściwie wcale się nie zdziwił ani nie był szczególnie podekscytowany. Mieli nad nim tydzień przewagi, do tej pory mogli już być w Maritimes albo gdzieś dalej na trasie wzdłuż wybrzeża; zgodnie z dotychczasowym schematem powinni już opuścić miasto, zwłaszcza że Bar Harbor, gdzie nawet sklepy z pamiątkami wyglądały jak salony aukcyjne na East Side, było zbyt egzaltowane, aby mogło przez dłuższy czas tolerować gromadę obszarpanych, brudnych wędrowców. To wszystko było prawdą. Ale mimo to Cyganie nadal tu byli i Billy o tym wiedział. — Czuję twój zapach, starcze — wyszeptał. Oczywiście, że czujesz. Ta myśl wzbudziła w nim krótkotrwałe uczucie niepokoju. W końcu wstał, wrzucił resztę loda do kosza na śmieci i ponownie podszedł do lodziarza. Sprzedawca nie wydawał się specjalnie zadowolony z jego powrotu. — Zastanawiam się, czy mógłby mi pan pomóc — powiedział Billy. — Nie sądzę, człowieku — odparł sprzedawca. W jego oczach Billy dostrzegł obrzydzenie, ale nagle poczuł,

W jego oczach Billy dostrzegł obrzydzenie, ale nagle poczuł, że ogarnia go niezwykły spokój i siła. Lodziarz chciał się odwrócić, jednak Billy powstrzymał go wzrokiem. Ze zdziwieniem uświadomił sobie, że przyszło mu to bez trudu, jakby zmienił się w istotę dysponującą jakimiś nadnaturalnymi mocami. Wyjął z kieszeni plik zdjęć; były teraz pogięte i widniały na nich plamy od potu. Rozłożył je jak karty do tarota na blacie stolika lodziarza. Kiedy sprzedawca spojrzał na nie, Billy od razu dostrzegł w jego oczach znajome błyski — wiedział, że lodziarz rozpoznał Cyganów, ale zamiast zadowolenia poczuł strach, jak człowiek czekający na ból, który pojawi się, kiedy minie działanie środka znieczulającego. W powietrzu czuć było wyraźny zapach soli, a nad zatoką, skrzecząc, kołowały mewy. — Ten facet wygląda jak upiór — powiedział po chwili mężczyzna, z fascynacją wpatrując się w fotografię przedstawiającą Taduza Lemkego. — Czy oni nadal tu są? — Tak — odparł lodziarz. — Myślę, że tak. Gliny wykopały ich z miasta już drugiego dnia, ale udało im się wynająć kawałek pola od farmera z Tecknor. To sąsiednie miasteczko, położone nieco dalej od wybrzeża. Widziałem ich w tamtej okolicy. Gliniarze mieli ich już tak serdecznie dość, że zaczęli wypisywać im mandaty, za co tylko się dało… za rozbite tylne światła, za wszystko, do czego tylko mogli się przyczepić. A oni najwyraźniej zrozumieli, o co tak naprawdę chodziło. — Dziękuję — powiedział Billy i zaczął zbierać swoje zdjęcia. — Chce pan jeszcze jednego loda? — Nie, dziękuję — odparł. Jego strach jeszcze bardziej się nasilił, ale teraz towarzyszył mu gniew — głęboko skryty wśród innych emocji. — Więc nie będzie pan miał nic przeciwko temu, jeśli poproszę, żeby pan już sobie stąd poszedł? — zapytał lodziarz. — Nie jest pan zbyt dobrą reklamą dla mojego interesu. — Nie — mruknął Billy. — Chyba nie. Ruszył z powrotem w stronę swego samochodu. Nie odczuwał

Ruszył z powrotem w stronę swego samochodu. Nie odczuwał już zmęczenia. ◆◆◆ Tego wieczoru, kwadrans po dziewiątej, zaparkował wynajęty samochód na poboczu łagodnie wznoszącego się odgałęzienia drogi 37-A, prowadzącej z Bar Harbor na północny zachód. Chłodna morska bryza rozwiewała mu włosy i sprawiała, że zbyt luźne ubranie owijało się wokół jego ciała, trzepocząc głośno. Wiatr przynosił ze sobą dźwięki muzyki. W Bar Harbor rozpoczynało się właśnie kolejne rockandrollowe party. W dole, nieco po prawej stronie, widać było ogromne ognisko otoczone kręgiem samochodów osobowych, ciężarówek i półciężarówek. Wewnątrz kręgu pojazdów znajdowali się ludzie. Raz po raz któryś z nich przechodził przed ogniskiem — czarne sylwetki wycięte z kartonu. Billy słyszał ich rozmowy, od czasu do czasu rozlegał się również śmiech. Musiał zaryzykować. Taduz Lemke jest tam na dole, Billy, i czeka na ciebie. On wie, że tu jesteś. Tak, oczywiście. Gdyby ten stary chciał, mógł mu uniemożliwić odnalezienie obozowiska. Ale przecież nie o to chodziło, to nie sprawiłoby mu żadnej przyjemności. Zamiast tego zmusił go do wycieczki krajoznawczej po miejscowościach letniskowych na wybrzeżu Maine, od Old Orchard aż po Bar Harbor. Tego właśnie chciał. Billy’ego znowu ogarnął strach, który jak dym przenikał we wszystkie puste miejsca w jego wnętrzu. Wydawało mu się, że ma teraz w sobie wiele takich miejsc. Jednak nadal tlił się w nim płomień wściekłości. Ja też tego chciałem, pomyślał. I być może uda mi się go zaskoczyć. Jestem pewny, że spodziewa się strachu. Ale gniew… Tak, gniew może być dla niego zaskoczeniem. Billy odwrócił się, przez chwilę patrzył na zaparkowany samochód, a potem pokręcił głową i zaczął schodzić po porośniętym zboczu pagórka, zmierzając w kierunku ogniska.

Rozdział 19

W obozie Cyganów Zatrzymał się za wozem kempingowym z jednorożcem i dziewczyną na bocznej ścianie. Był jedynie wąskim cieniem pośród innych cieni, ale nie tak ruchliwym jak te rzucane przez tańczące płomienie. Stał tam, przysłuchując się cichym rozmowom Cyganów, wybuchającemu od czasu do czasu śmiechowi i trzaskom polan w ognisku. Nie mogę tam wejść, pomyślał. Czuł strach, ale nie tylko; obawie towarzyszyło zakłopotanie i niepewność. Nie chciał przełamywać koncentrycznych kręgów otaczających ognisko i przerywać Cyganom rozmowy, tak samo jak nie życzył sobie, aby na sali sądowej opadły mu spodnie. Był przecież intruzem. Nie mógł… I nagle przed jego oczami pojawiła się twarz Lindy, znowu usłyszał jej płacz i prośby, by wracał do domu. Był tu nieproszonym gościem, to prawda, jednak… Ponownie poczuł gniew. Uchwycił się tego uczucia, próbował nad nim zapanować, ujarzmić je i zamienić w coś bardziej użytecznego. A potem przeszedł pomiędzy wozem kempingowym i drugim, stojącym obok, i ruszył w stronę Cyganów siedzących przy ognisku. Podeszwy jego butów od Gucciego lekko szeleściły w miękkiej trawie. ◆◆◆ Pierwszy niezbyt równy krąg tworzyły pojazdy, a wewnątrz niego był drugi, składający się z mężczyzn i kobiet siedzących wokół ogniska, buchającego z płytkiego wgłębienia otoczonego kamieniami. Nieopodal w ziemię wbito długą na metr osiemdziesiąt gałąź, na której końcu zwisał żółtawy świstek

papieru. Pozwolenie na rozpalenie ogniska, domyślił się Billy. Młodzi mężczyźni i kobiety siedzieli wprost na trawie albo na nadmuchiwanych materacach. Większość starszych Cyganów miała składane krzesełka z aluminiowych rurek i plecionych pasków plastiku. Billy zauważył, że jedna z kobiet, owinięta kocem, siedzi na fotelu obłożonym poduszkami. Paliła skręta i wkładała do klasera zielone znaczki S&H. Trzy psy leżące przy ognisku zaczęły głośno szczekać. Jeden z młodszych mężczyzn uniósł głowę i odchylił kamizelkę, ukazując kaburę i tkwiący w niej niklowany rewolwer. — Enkelt! — rzucił ostro jeden ze starszych, kładąc dłoń na jego ręku. — Bodde har? — Just det, han och Taduz! Młody Cygan patrzył na Billy’ego Hallecka, który właśnie wszedł między nich. W swojej obwisłej wiatrówce i mokasynach wydawał się tu zupełnie nie na miejscu. W spojrzeniu chłopaka nie było strachu, jedynie zdumienie — i Billy mógłby przysiąc, że ujrzał w nim także współczucie. Zaraz potem Cygan zniknął, przedtem jednak kopnął szczekającego zajadle psa i krzyknął głośno: — Enkelt! Pies zaskomlał, a potem wszystkie trzy przestały ujadać. Poszedł po starego, domyślił się Billy. Rozejrzał się dokoła. Rozmowy ucichły. Cyganie patrzyli na niego swoimi ciemnymi oczami, ale nikt nie odezwał się ani słowem. Tak właśnie byś się czuł, gdyby wtedy w sądzie opadły ci spodnie, pomyślał, jednak to nie do końca była prawda. Teraz, kiedy wreszcie stanął przed nimi, miał wrażenie, że wszystkie jego emocje zostały przytłumione. Nadal czuł strach i gniew, ale oba te uczucia ukryły się gdzieś głęboko w jego wnętrzu i znacznie osłabły. Uświadomił sobie także coś jeszcze: Cyganie wcale nie byli zdziwieni jego przybyciem ani wyglądem.

Nie ulegało wątpliwości, że jego dziwna choroba nie jest żadną anoreksją o psychicznym podłożu ani jakąś niezwykłą postacią raka. Pomyślał, że nawet Michael Houston dałby się przekonać, gdyby zobaczył spojrzenia tych ciemnych oczu. Ci ludzie dobrze wiedzieli, co się z nim stało. Wiedzieli również dlaczego. I znali zakończenie. Patrzyli na siebie nawzajem, Cyganie i chudy mężczyzna z Fairview w Connecticut. Nagle Billy się uśmiechnął — zupełnie bez powodu. Kobieta wkładająca znaczki do klasera wymamrotała coś i ułożyła palce dłoni w znak chroniący przed urokami. ◆◆◆ Gdzieś z tyłu dobiegł odgłos szybkich kroków i głos dziewczyny. — Vad sa han! Och plotsligt brast han dybbuk, Papa! Alskling, grat inte! Snalla dybbuk! Ta mig Mamma! — powiedziała z wyraźną złością. W blasku ogniska pojawił się Taduz Lemke — boso, w koszuli nocnej sięgającej do kościstych kolan. Obok niego stanęła Gina Lemke w bawełnianej koszulce, podkreślającej krągłość jej bioder. — Ta mig Mamma! Ta mig… Zauważyła Billy’ego stojącego pośrodku kręgu, jego obwisłą kurtkę i luźne, workowate spodnie. Wyciągnęła rękę w jego stronę, a potem odwróciła się w stronę starca, jakby chciała go zaatakować. Pozostali przyglądali się temu z milczącą obojętnością. Pośród płomieni pękło kolejne polano i nad ogniskiem uniosło się maleńkie tornado iskier. — Ta mig Mamma! Va dybbuk! — krzyknęła dziewczyna. — Ta mig inte till mormor! Ordo! Vu’derlak! — Sa hon lagt, Gina — odparł starzec. Na jego twarzy malowała się powaga. Sękatą dłonią pogładził jej czarne, sięgające aż do talii włosy. Nie patrzył na Billy’ego. — Vi ska stanna! Dziewczyna uspokoiła się na chwilę i w tym momencie mimo

Dziewczyna uspokoiła się na chwilę i w tym momencie mimo swoich ponętnych krągłości wydała się Billy’emu bardzo młodziutka. Ale kiedy odwróciła się w jego stronę, jej twarz znowu wykrzywiała wściekłość — jakby ktoś dolał benzyny do przygasającego ognia. — Nie rozumie pan naszego języka, co?! — wrzasnęła. — Powiedziałam mojemu prapradziadkowi, że jesteś demonem i powinniśmy cię zniszczyć! Zabiłeś moją prababkę! Starzec uspokajająco położył dłoń na jej ramieniu, ale strąciła ją i zaczęła biec w stronę Billy’ego. Jej bose stopy o milimetry ominęły łapczywe jęzory płomieni. Włosy ciągnęły się za nią jak ogon komety. — Gina, verkligen glad! — krzyknął ktoś z kręgu, ale nikt inny się nie odezwał. Wyraz twarzy starca nie uległ zmianie; spoglądał na zbliżającą się do Billy’ego Ginę jak cierpliwy rodzic obserwujący krnąbrne dziecko. Syknęła i opluła Billy’ego taką ilością ciepłej białej śliny, jakby miała nią wypełnione całe usta. Poczuł jej smak na wargach — była słona jak łzy. Dziewczyna patrzyła na niego wielkimi czarnymi oczyma i pomimo powagi sytuacji nadal czuł, że jej pragnie. I zrozumiał, że ona również o tym wie, choć w jej oczach widać było jedynie pogardę. — Mogłabyś mnie nawet utopić we własnej ślinie, gdyby to przywróciło twoją prababkę do życia — powiedział. Jego głos był czysty i silny. — Nie jestem dybukiem. Ani dybukiem, ani demonem, ani potworem. Sama chyba widzisz, czym teraz jestem… — dodał, unosząc ręce. Blask płomieni przebijał przez materiał jego wiatrówki, upodabniając go do wielkiego pomarańczowego nietoperza. Powoli opuścił ręce. Przez chwilę sprawiała wrażenie zakłopotanej czy nawet odrobinę przestraszonej; w jej oczach nie było już pogardy. Choć ślina wciąż jeszcze ściekała Billy’emu po twarzy, nie czuł do dziewczyny żalu. — Gina! — Był to Samuel Lemke, żongler. Stanął obok starego,

— Gina! — Był to Samuel Lemke, żongler. Stanął obok starego, zapinając pasek u spodni. Miał na sobie bawełnianą koszulkę z wizerunkiem Bruce’a Springsteena. — Enkelt men tillrackligt! — Jesteś mordercą i łajdakiem — powiedziała dziewczyna do Billy’ego i odeszła tam, skąd przyszła. Brat próbował objąć ją ramieniem, ale go odepchnęła i zniknęła w ciemnościach. Starzec odwrócił się i podążył za nią wzrokiem, po czym spojrzał na Hallecka. Przez moment Billy patrzył na gnijącą ranę pośrodku jego twarzy, a potem ich spojrzenia się spotkały. Oczy starego Cygana pełne były starczej mądrości. Było w nich jeszcze coś — i jakby czegoś brakowało. Billy dostrzegł w nich pustkę, to właśnie ona stanowiła ich istotę, a nie zewnętrzna otoczka, migocąca niczym blask księżyca na tafli jeziora. Pustka tak głęboka i bezgraniczna jak przestrzenie oddzielające poszczególne galaktyki. Lemke powoli jak lunatyk wyciągnął w stronę Billy’ego dłoń z zakrzywionym palcem. Billy obszedł ognisko i podszedł do niego. — Znasz język Romów? — zapytał starzec, kiedy Billy zatrzymał się dokładnie na wprost niego. Mówił prawie szeptem, ale w pogrążonym w ciszy obozowisku, w którym słychać było jedynie trzaski pękających w ognisku suchych gałęzi, jego głos rozchodził się wokół i słyszano go bardzo wyraźnie. Billy pokręcił głową. — W naszym języku nazywamy cię skummade ingenom, czyli „białym człowiekiem z miasta”. — Uśmiechnął się, odsłaniając przegniłe zęby. Ciemny otwór, w którym znajdował się kiedyś jego nos, rozciągnął się i jakby przekrzywił. — Ale znaczy to również „parszywy ignorant” — powiedział po chwili. — A teraz odejdź, biały człowieku z miasta. Nie masz nic do nas ani my do ciebie. Nasze porachunki zostały wyrównane. Wróć do swoich — dodał i odwrócił się. Billy stał jak skamieniały, z otwartymi ustami, czując w głębi duszy, że starzec go zahipnotyzował; zrobił to równie łatwo jak farmer usypiający kurczaki przez wkładanie im główek pod skrzydła. I to już wszystko? — pomyślał z rozpaczą. Tyle zachodu, tyle

I to już wszystko? — pomyślał z rozpaczą. Tyle zachodu, tyle trudu tylko po to, żeby zakończyć to w taki sposób? Przebyłeś taką długą drogę, tylu ludzi wypytywałeś, cały czas dręczyły cię koszmary i to miałoby oznaczać koniec? Będziesz tak stał i nawet nie powiesz jednego słowa? Pozwolisz, by cię obrażał, nazywał cię „parszywym ignorantem”, a potem wrócisz spokojnie do motelu? — Nie, to nie wszystko — rzucił. Jeden z Cyganów siedzących przy ognisku gwałtownie wciągnął powietrze. Samuel Lemke, który prowadził starca w stronę jego wozu, obejrzał się przez ramię. Po chwili obejrzał się również Taduz Lemke. Na jego twarzy malowało się znużenie i lekkie rozbawienie, choć Billy’emu wydawało się, że w blasku ognia dostrzega na niej także grymas zdziwienia. Młodzieniec, który pierwszy zauważył Billy’ego, ponownie sięgnął pod kamizelkę. — Ona jest bardzo piękna — powiedział Billy. — Gina. — Zamknij się, biały człowieku z miasta! — syknął Samuel Lemke. — Nie chcę, żebyś wymawiał imię mojej siostry. Billy zignorował go i przeniósł wzrok na Lemkego. — Czy ona jest twoją prawnuczką? Praprawnuczką? — zapytał. Starzec przyglądał mu się przez chwilę, jakby się zastanawiał, czy rzeczywiście coś usłyszał — coś innego niż szum wiatru lub trzask pękających polan. — Może zaczekałbyś chwilę, zapiszę ci adres mojej córki — dodał Billy. Nie mówił zbyt głośno, nie musiał tego robić, aby go słuchano. Takim tonem posługiwał się często podczas posiedzeń w sądzie. — Z pewnością nie jest tak piękna jak twoja Gina, ale oboje z żoną sądzimy, że jest całkiem ładna. Może mogłyby wymieniać listy na temat niesprawiedliwości. Co o tym myślisz, Lemke? Czy kiedy już umrę, tak jak twoja córka, będą mogły o tym podyskutować? Kto mógłby rozsądzić ten problem? Dzieci? Wnuki? Zaczekaj chwilę, zapiszę ci ten adres. To zajmie tylko sekundkę. Zapiszę ci to na odwrocie twojego zdjęcia. Może

kiedyś, któregoś dnia, jeśli nie uda im się rozstrzygnąć tej sprawy, pozabijają się nawzajem, a potem ich dzieci przejmą po nich tę mroczną spuściznę. Być może jednak im się uda. Co o tym sądzisz? Czy to nie najrozsądniejsze wyjście z całej tej popieprzonej sytuacji? Samuel położył dłoń na ramieniu Lemkego, ale starzec strącił ją i wolnym krokiem podszedł do Billy’ego. Jego oczy wypełniały teraz łzy wściekłości, a powykręcane dłonie zacisnęły się w pięści. Wszyscy patrzyli na niego w milczeniu. — Przejechałeś moją córkę, biały człowieku — oświadczył. — Przejechałeś moją córkę, a teraz masz… masz w sobie tyle borjade rulla, że zjawiasz się tutaj i zmuszasz mnie, abym cię wysłuchał. Widzisz, ja od początku wiedziałem, kto to zrobił. Zająłem się tym, choć zwykle po prostu wyjeżdżamy z miasta. Zazwyczaj tak się dzieje, ale bywa, że sami wymierzamy sprawiedliwość. — Uniósł przed twarzą Billy’ego sękatą dłoń, zaciśniętą w pięść. Po chwili spomiędzy jego palców wypłynęła krew, a wśród patrzących na niego Cyganów rozległ się pomruk aprobaty. — To sprawiedliwość Romów, skummade igenom. Dwoma pozostałymi już się zająłem. Sędzia przedwczoraj wieczorem rzucił się z okna — powiedział Taduz Lemke i pstryknął palcami, a potem dmuchnął na opuszkę kciuka, jakby przykleił się do niej jakiś niewidoczny pyłek. — Czy to zwróciło panu córkę, panie Lemke? Czy ożyła, gdy Cary Rossington roztrzaskał się o ziemię? Usta Lemkego wykrzywił grymas goryczy. — Nie chodzi mi o to, by ją wskrzesić. Sprawiedliwość nie przywraca zmarłych do życia, biały człowieku. Sprawiedliwość jest aktem. Zechciej wynieść się stąd, zanim przytrafi ci się coś gorszego. Wiem, co robiłeś ty i twoja żona. Myślisz, że nie mam oczu? Mam! Zapytaj któregokolwiek z nich. Oglądam nimi świat już od stu lat. Cyganie siedzący wokół ogniska potwierdzili jego słowa stłumionym mruknięciem. — Nie interesuje mnie, czy masz oczy ani od ilu lat oglądasz

— Nie interesuje mnie, czy masz oczy ani od ilu lat oglądasz świat — odparł Billy, po czym wyciągnął ręce i schwycił starca za ramiona. Gdzieś obok nich rozległ się pomruk wściekłości. Samuel Lemke postąpił krok do przodu, ale Taduz Lemke odwrócił głowę i coś do niego powiedział w języku Romów. Młody Cygan zatrzymał się, niepewny i zakłopotany. Podobny wyraz miały twarze Cyganów siedzących wokół ogniska, ale Billy tego nie widział. Dostrzegał jedynie starca. Pochylał się ku niemu coraz bardziej, aż niemal dotknął twarzą pomarszczonej, gąbczastej masy, która była wszystkim, co pozostało z nosa Lemkego. — Pieprzę twoją sprawiedliwość — stwierdził. — Wiesz tyle o sprawiedliwości, co ja o silnikach odrzutowych. Zdejmij to ze mnie. Lemke wpatrywał się w Billy’ego. W jego oczach była pustka, ukryta pod cienką powłoką mądrości. — Puść mnie albo sprawię, że twój stan się pogorszy — powiedział ze spokojem. — I to do tego stopnia, że będzie ci się wydawało, iż za pierwszym razem cię pobłogosławiłem. Na twarzy Billy’ego pojawił się blady, kościsty uśmiech. — No, dalej — odparł. — Spróbuj. Ale nie sądzę, abyś mógł to teraz zrobić. — Starzec patrzył na niego w milczeniu. — A wiesz dlaczego? Bo sam ci w tym pomogłem — oświadczył Billy. — Przynajmniej pod tym względem się zgadzamy, prawda? To partnerski układ. Przeklinany i przeklinający muszą ze sobą współdziałać. Wszyscy z tobą współpracowaliśmy i bardzo ci pomogliśmy. Hopley, Rossington i ja. Ale teraz ja wypadam z gry, starcze. Żona zabawiała się ze mną w samochodzie, to fakt, a twoja córka wtargnęła na jezdnię, wybiegając spomiędzy dwóch stojących przy chodniku wozów. Gdyby nie przechodziła tamtędy, tylko na pasach, żyłaby do tej pory. Obie strony zawiniły, lecz twoja córka zginęła, a moje życie już nigdy nie będzie takie jak kiedyś. Osiągnęliśmy stan równowagi. Nie jest to rozwiązanie, jakie można by sobie wymarzyć, ale musimy je

przyjąć. W Las Vegas nazywają coś takiego targowaniem się. Skończmy już z tym: tu i teraz. Kiedy Billy zaczął się uśmiechać, w oczach Lemkego pojawił się strach, ale teraz jego miejsce zajął gniew. — Nigdy cię od tego nie uwolnię, biały człowieku z miasta — oświadczył. — Umrę z tymi słowami na ustach. Billy znowu zaczął opuszczać głowę w stronę twarzy Lemkego, a kiedy ich czoła prawie się zetknęły, poczuł, że stary Cygan śmierdzi. W nozdrza uderzyła go woń pajęczyn, tytoniu i starego moczu. — A więc spraw, aby mój stan się pogorszył. No, jazda! Zrób tak, żeby… jak to powiedziałeś, żeby mi się wydawało, że za pierwszym razem mnie pobłogosławiłeś. Lemke wciąż wbijał w niego wzrok i Billy pomyślał, że chyba udało mu się go zapędzić w kozi róg. Ale po chwili odwrócił się w stronę Samuela. — Enkelt av lakan och kanske alskade! Just det! Samuel i chłopak z pistoletem pod kamizelką odciągnęli Billy’ego na bok. Taduz Lemke oddychał ciężko. Pewnie nie przywykł do tego, by go dotykano ani aby przemawiano do niego w ten sposób, pomyślał Billy. — To targowanie się — powtórzył, kiedy go odciągano. — Słyszysz, co mówię? Twarz Lemkego wykrzywiła się przerażająco i nagle zmienił się w trzystuletniego starca, potwornego żywego trupa. — To nie żadne targowanie się! — krzyknął i pogroził Billy’emu pięścią. — Nigdy nim nie było! Umrzesz, chudy człowieku z miasta! Umrzesz! — Zaczął uderzać jedną pięścią o drugą, a Billy poczuł ostry ból w obu bokach, jakby jego ciało znajdowało się pomiędzy zaciśniętymi kułakami starego Cygana. Przez chwilę nie mógł zaczerpnąć powietrza i miał wrażenie, że coś miażdży mu wnętrzności. — Umrzesz, chudy! Będziesz chudł, aż zdechniesz! — To tylko targowanie się — powiedział ponownie Billy, starając się nie jęczeć z bólu.

— Żadne targowanie się! — wrzasnął starzec. Wściekłość sprawiła, że na jego twarzy pojawiła się przypominająca pajęczynę siateczka czerwonych żyłek. — Zabierzcie go stąd! Kiedy Cyganie odciągali Billy’ego od ogniska, Taduz Lemke przyglądał się temu, opierając dłonie na biodrach; jego pomarszczona twarz przypominała kamienną maskę. — Zanim mnie stąd wyprowadzą, starcze, powinieneś wiedzieć, że ja też mogę rzucić klątwę na twoją rodzinę! — zawołał Billy. Pomimo bólu w bokach jego głos był silny, spokojny i prawie radosny. — To klątwa białego człowieka z miasta. Wydało mu się, że oczy Lemkego otworzyły się szerzej, i kątem oka zauważył, że kobieta z klaserem na kolanach ponownie uczyniła ręką znak chroniący przed urokami. Dwaj młodzieńcy na chwilę przestali się z nim szarpać. Samuel Lemke wybuchnął krótkim, gardłowym śmiechem, być może rozbawił go fakt, że biały prawnik z Fairview w Connecticut, przedstawiciel zamożnej klasy średniej, usiłuje rzucić klątwę na najstarszego Cygana w całej Ameryce. Jeszcze dwa miesiące temu Billy’ego też by to rozbawiło. Jednak Taduz Lemke nawet się nie uśmiechnął. — Sądzisz, że ludzie tacy jak ja nie mogą rzucać klątw? — spytał Billy. Uniósł swoje chude, kościste dłonie i powoli rozcapierzył palce. — My też mamy moc. Też potrafimy przeklinać ludzi, jeśli tylko pokaże się nam, jak należy to robić, starcze. Nie zmuszaj mnie, żebym to zrobił. Za plecami starego coś się poruszyło; zobaczył mignięcie białej koszuli nocnej i czarnych, połyskliwych włosów. — Gina! — krzyknął Samuel Lemke. Dziewczyna postąpiła naprzód, stając w kręgu światła. Billy zobaczył, jak unosi procę, odciąga gumę i puszcza ją jednym płynnym ruchem. Miał wrażenie, że dostrzegł rozmytą srebrną smugę przecinającą powietrze i mknącą ku niemu, choć pewnie był to tylko wytwór jego wyobraźni. Zaraz jednak poczuł w lewym ręku palący ból, który zniknął niemal tak szybko, jak się

pojawił. Usłyszał, jak stalowa kulka, którą dziewczyna wystrzeliła z procy, odbija się od ściany wozu kempingowego. W tej samej chwili uświadomił sobie, że patrzy na wykrzywioną wściekłością twarz młodej Cyganki nie pomiędzy rozłożonymi palcami, ale przez środek swojej dłoni, w której był teraz niewielki okrągły otwór. Postrzeliła mnie z procy, pomyślał. Chryste Panie, postrzeliła mnie! Krew, czarna jak smoła w blasku płomieni, ściekała mu po dłoni i przesiąkała przez rękaw wiatrówki. — Enkelt! — wrzasnęła Gina. — Wynoś się stąd, eyelak! Wynoś się stąd, ty parszywy morderco! Odrzuciła procę. Drewniana broń w kształcie litery Y z mocną gumą i łatką do kulek, przypominającą przepaskę na oko, wylądowała na skraju ogniska. Dziewczyna uciekła w mrok. Nikt się nie poruszył. Cyganie tworzący krąg wokół ogniska, dwaj młodzieńcy, Taduz Lemke i Billy znieruchomieli jak woskowe figury. W chwilę potem dało się słyszeć trzaśnięcie drzwiczek. Ból w dalszym ciągu nie nadchodził. Billy zupełnie nieświadomie wyciągnął krwawiącą rękę w stronę Lemkego. Starzec cofnął się o krok i błyskawicznie wykonał gest chroniący przed urokami. Billy zacisnął dłoń, podobnie jak to wcześniej zrobił Lemke, i spomiędzy jego palców, tak jak z ręki Cygana, pociekła krew. — Niech klątwa białego człowieka spadnie na ciebie, Lemke! Nie piszą o niej w książkach, ale daję słowo, że istnieje! Starzec wybuchnął potokiem słów w języku Romów, a Billy’ego tak gwałtownie szarpnięto w tył, że omal nie odpadła mu głowa. Uniesiono go w górę. Nie dotykał już stopami ziemi. Wrzucą mnie do ogniska, Chryste, upieką mnie… — pomyślał w panice. Ale zamiast tego wyniesiono go z obozu, poza obręb kręgu otaczających ognisko ludzi (którzy zaczęli się gwałtownie podnosić) i samochodów, pomiędzy dwoma pikapami z przyczepami kempingowymi. W jednym z nich był włączony

telewizor, nadawano akurat odcinek jakiegoś serialu z wgranym w ścieżkę dźwiękową śmiechem. Jeden z młodych Cyganów kiwnął głową, Billym zakołysało jak workiem ziarna (bardzo lekkim workiem ziarna) i w chwilę potem znalazł się w powietrzu. Wylądował z głuchym łupnięciem na trawie za zaparkowanymi pojazdami. Bolało to znacznie bardziej niż rana w dłoni; na jego ciele nie było już ochronnej warstwy tkanki tłuszczowej i miał wrażenie, że w momencie upadku wszystkie jego kości zagrzechotały jak poluzowane zawory starej ciężarówki. Spróbował się podnieść, ale okazało się to dla niego zbyt trudne. Przed oczyma zawirowały mu białe mroczki. Jęknął. Podszedł do niego Samuel Lemke. Jego przystojna twarz była zupełnie pozbawiona wyrazu. Sięgnął do kieszeni dżinsów i wyjął z niej jakiś przedmiot, który Billy w pierwszej chwili wziął za krótki patyk. Zrozumiał swoją omyłkę, gdy z rękojeści wystrzeliło srebrzyste ostrze. Uniósł krwawiącą dłoń do góry i na twarzy młodego Cygana pojawił się wyraz, który Billy tak często miał okazję widzieć, przeglądając się w lustrze — strach. Jego towarzysz powiedział coś. Lemke wahał się, ale ani na chwilę nie spuszczał wzroku z Billy’ego. W końcu jednak zamknął nóż i schował go do kieszeni, po czym splunął w stronę Billy’ego i zaraz potem obaj młodzi Cyganie odeszli. Billy leżał przez chwilę nieruchomo, usiłując przypomnieć sobie wszystko, co się wydarzyło, i wydobyć z tego jakiś sens. Ale w tym posępnym, mrocznym miejscu nie mogło się to udać. Jego dłoń zaczęła mu się dawać ostro we znaki. Działo się z nią coś bardzo złego i Billy wiedział, że już niebawem ból znacznie przybierze na sile. Chyba że tamci zmienią zdanie i definitywnie ukrócą jego cierpienia. Ta myśl zmusiła go do działania. Przetoczył się na bok, podciągnął kolana do tego, co zostało z jego brzucha, a potem leżał przez chwilę z policzkiem wtulonym w wygniecioną trawę. Było mu niedobrze. Fale mdłości raz po raz podchodziły mu do gardła, niczym fale przypływu atakujące brzeg oceanu. Kiedy

minęły, podniósł się powoli i zaczął wspinać się na szczyt pagórka, na którym zostawił swój samochód. Po drodze dwa razy upadł. Za drugim razem sądził, że już nie zdoła się podnieść. Mimo to jakimś cudem — przez cały czas myśląc o Lindzie, śpiącej spokojnie w swoim łóżku — w końcu tego dokonał. Miał wrażenie, że od jego dłoni, przez nadgarstek aż do łokcia, rozrasta się powoli pulsująca ciemnoczerwona pręga gangreny. Kiedy dotarł do swojego forda (wydawało mu się, że trwało to całe wieki), sięgnął po kluczyki. Włożył je do lewej kieszeni, więc teraz musiał wyciągnąć je prawą ręką. Uruchomił wóz i przez chwilę siedział w kompletnym bezruchu. Sztywną z bólu dłoń ułożył wnętrzem do góry na swoim lewym udzie. Wyglądała jak postrzelony ptak. Spojrzał w dół, na krąg półciężarówek i wozów kempingowych oraz migocące płomienie ogniska. Przypomniał mu się fragment starej piosenki: Tańczyła przy ognisku w rytm cygańskiej muzyki/Piękna młodziutka dziewczyna wirująca jak fryga, oczarowała mnie w jednej chwili… Powoli uniósł do góry lewą dłoń i zatrzymał ją na wysokości twarzy. Upiorne zielone światło padające z tablicy rozdzielczej wozu przebijało przez okrągły ciemny otwór w jego ręce. Pewnie, oczarowała mnie, pomyślał Billy i włączył automatyczną skrzynię biegów. Zastanawiał się, czy uda mu się wrócić do swojego motelu. Udało mu się jednak — wbrew wszystkiemu.

Rozdział 20

53

— William? Co się stało? W głosie Ginellego, z początku nieco zaspanym i zirytowanym, słychać było niepokój. Billy znalazł jego domowy numer tuż pod numerem telefonu Trzech Braci w swoim notesie. Wykręcił go, ale nie robił sobie wielkich nadziei, przekonany, że przez tyle lat na pewno musiał zostać zmieniony. Jego lewa dłoń, owinięta chusteczką, leżała na kolanach. Cała ręka — a właściwie sama skóra, kości i krew, bo tylko to z niej zostało — nawet przy najlżejszym ruchu potwornie bolała. Na czoło wystąpiły mu kropelki potu. — Przepraszam, że dzwonię do ciebie do domu, Richardzie — powiedział. — I do tego tak późno. — Pieprzyć to, co się stało? — Cóż, moim problemem numer jeden jest obecnie to, że zostałem postrzelony w rękę… — Nieznacznie zmienił pozycję i jego dłoń natychmiast zapłonęła żywym ogniem. — Z procy. Po drugiej stronie linii panowała cisza. — Wiem, jak to brzmi, ale to prawda — dodał po chwili Billy. — Pewna dziewczyna przestrzeliła mi rękę z procy. — To nie żart, Williamie? Jakaś dziwka przestrzeliła ci rękę? — Nie mam zwyczaju dzwonić do ludzi o… — Billy spojrzał na zegarek i kolejna fala bólu przeszyła jego rękę — …trzeciej nad ranem i opowiadać kawały. Siedzę tu już trzy godziny, czekając na bardziej cywilizowaną godzinę. Ale ten ból jest okropny. — Czy to ma jakiś związek z tym, o czym opowiadałeś mi wcześniej? — Tak.

— To byli Cyganie? — Tak. Richardzie… — Cóż, mogę obiecać ci jedno. Po tym, co się stało, nie będziesz już miał z nimi problemów. — Richardzie, nie mogę pójść z tym do lekarza, a to naprawdę strasznie boli… Czy mógłbyś mi przesłać jakiś środek przeciwbólowy? Może przez Federal Express? — Gdzie teraz jesteś? Billy zawahał się. Wszyscy, którym ufał, uznali go za obłąkanego; było bardzo prawdopodobne, że jego żona i jego szef zrobią wkrótce wszystko, aby go ubezwłasnowolnić. Nie miał zbyt wielkiego wyboru, choć wyglądało to absurdalnie: albo zaufa gangsterowi zajmującemu się handlem narkotykami, albo będzie musiał się poddać. Przymykając oczy, powiedział w końcu: — Jestem w Bar Harbor w Maine. Motel Frenchman’s Bay. Domek numer trzydzieści siedem. — Chwileczkę — powiedział Ginelli i przez chwilę mówił coś do kogoś znajdującego się w jego pokoju. Billy słyszał wypowiadane przez niego włoskie słowa, ale nie otworzył oczu. Wreszcie Ginelli podjął przerwaną rozmowę. — Żona załatwi dla mnie parę telefonów — oświadczył. — Będziemy musieli obudzić kilku ludzi w Norwalk. Mam nadzieję, że jesteś zadowolony, paisan. — Jesteś prawdziwym przyjacielem, Richardzie… — wychrypiał Billy. Było mu zimno. Zbyt zimno. Miał suche wargi, ale kiedy chciał je zwilżyć, stwierdził, że jego język również jest suchy. — Spróbuj się nie ruszać, Williamie — powiedział Ginelli. W jego głosie znów pojawił się niepokój. — Słyszysz mnie? Nie ruszaj się. Owiń się kocem, ale to wszystko. Zostałeś postrzelony. Jesteś w szoku. — Jasne — odparł Billy. — Jestem w szoku już od dobrych dwóch miesięcy. — O czym ty mówisz?

— Nieważne. — No dobrze. Ale koniecznie musimy porozmawiać, Williamie. — Tak. — Ja… poczekaj chwileczkę. Znów usłyszał ciche włoskie słowa. Ponownie przymknął powieki i wsłuchiwał się w pulsujący ból swojej dłoni. Po chwili Ginelli powiedział: — Jeden gość będzie akurat w tamtej okolicy i podrzuci ci środek przeciwbólowy. On… — Och, Richardzie, to niepo… — Nie mów mi, co mam robić, Williamie, tylko po prostu słuchaj. Ten facet nazywa się Fander. Nie jest lekarzem, w każdym razie już nie, ale rzuci na ciebie okiem i stwierdzi, czy oprócz prochów musisz dostać jeszcze antybiotyki. Powinien zjawić się u ciebie przed świtem. — Richardzie, nie wiem, jak ci dziękować — powiedział Billy. Po jego policzkach spływały łzy. Otarł je machinalnie prawą ręką. — Zdaję sobie z tego sprawę. Nie jesteś makaroniarzem — odparł Ginelli. — Ale pamiętaj, staraj się nie ruszać. Po prostu siedź nieruchomo. ◆◆◆ Fander zjawił się parę minut przed szóstą. Był niskim człowieczkiem o przedwcześnie posiwiałych włosach, w ręku trzymał torbę wiejskiego lekarza. Przez dłuższą chwilę przyglądał się bez słowa wychudłemu, kościstemu ciału Billy’ego, po czym delikatnie odwinął chusteczkę z jego lewej dłoni. Billy musiał przyłożyć drugą rękę do ust, aby stłumić krzyk. — Proszę unieść dłoń — powiedział Fander. Billy zrobił to. Ręka była mocno opuchnięta, skóra naciągnięta i błyszcząca. Przez chwilę patrzyli na siebie nawzajem przez otwór w dłoni Billy’ego. Rana była okolona ciemną obwódką zaschniętej krwi. Fander wyjął z torby otoskop i poświecił nim przez otwór. Potem wyłączył go i schował.

— Rana jest czysta — stwierdził. — Jeżeli to była kulka łożyskowa, szanse zakażenia są mniejsze niż w przypadku ołowianej kuli z rewolweru. Chyba że dziewczyna czymś ją nasmarowała. — Pocieszył mnie pan… — wymamrotał Billy. — Nie płacą mi za pocieszanie ludzi — odparł spokojnie Fander. — Zwłaszcza gdy wyrywa się mnie z łóżka o trzeciej trzydzieści nad ranem, daje mi tylko tyle czasu, żebym zdążył się ubrać, i pakuje do samolotu. Jest pan pewien, że to była stalowa kulka? — Tak. — Cóż… raczej trudno jest nasączyć stalową kulkę trucizną, tak jak to robią Indianie Jivaro z drewnianymi grotami swoich strzał. Poza tym, jeżeli rzeczywiście ta dziewczyna zrobiła to spontanicznie, jak pan twierdzi, nie sądzę, aby zdążyła ją czymś pokryć. Rana powinna zagoić się szybko i bez komplikacji. — Wyjął środek dezynfekujący, gazę i bandaż elastyczny. — Zakładanie opatrunku będzie diablo bolesne, ale proszę mi wierzyć, cierpiałby pan bardziej, gdyby rana pozostała odsłonięta. Ponownie obrzucił Billy’ego spojrzeniem, lecz w jego wzroku nie było współczucia; patrzył na niego zimno i krytycznie. — Jeżeli znów nie zacznie pan jeść, dłoń będzie najmniejszym z pańskich problemów — oświadczył po chwili. Billy nic na to nie odpowiedział. Fander przyglądał mu się jeszcze przez parę długich sekund, po czym w milczeniu zabrał się do zakładania opatrunku. Billy i tak nie mógłby kontynuować rozmowy, bo ból był koszmarny. Zamknął oczy, zacisnął zęby i czekał, aż tortura dobiegnie końca. Wreszcie kaźń się skończyła. Billy siedział, podtrzymując pulsującą bólem obandażowaną dłoń, a Fander ponownie zaczął grzebać w swojej torbie. — Pomijając wszystko inne, wycieńczenie pańskiego organizmu bardzo utrudnia zwalczenie dręczącego pana bólu. Gdyby nie miał pan takiej niedowagi, czułby się pan znacznie

lepiej. Nie mogę podać panu darvonu czy darvocetu, bo mogłyby pana wprawić w stan śpiączki albo wywołać arytmię serca. Ile pan waży, panie Halleck? Pięćdziesiąt sześć kilogramów? — Mniej więcej — wymamrotał Billy. W łazience motelowego pokoju była waga i przed wyprawą do obozu Cyganów stanął na niej. Pomyślał wtedy, że to raczej dziwny sposób dodawania sobie otuchy. Wskazówka zatrzymała się na 53 kilogramach. Cała ta podróż w palących promieniach słońca znacznie przyspieszyła proces jego chudnięcia. Fander pokiwał głową z wyraźnym niesmakiem. — Dam panu dość silny środek przeciwbólowy, empirynę. Proszę brać po jednej tabletce. Jeśli po trzydziestu minutach pan nie uśnie, a ból nadal będzie nie do zniesienia, proszę wziąć jeszcze połówkę. I niech pan zażywa te tabletki przez następne trzy lub cztery dni. — Pokręcił głową. — Przeleciałem tysiąc kilometrów, żeby dać człowiekowi buteleczkę empiryny… Życie potrafi być naprawdę perwersyjne. Ale z powodu pana poważnej niedowagi nawet empiryna może być niebezpieczna. Powinien pan brać aspirynę dla dzieci. — Wyjął z torby jeszcze jedną buteleczkę, tym razem bez nalepki. — To aureomycyna — wyjaśnił. — Proszę przyjmować ją doustnie co sześć godzin. Jednak gdyby wystąpiły jakiekolwiek zaburzenia żołądkowe, musi pan natychmiast odstawić antybiotyk. W pańskim stanie rozwolnienie jest bardziej niebezpieczne niż ewentualna infekcja. Może okazać się zabójcze. Niech pan o tym pamięta, Halleck. Zamknął torbę i wstał. — Moja ostatnia rada nie ma nic wspólnego z pańskimi przygodami w Maine — dodał. — Niech pan jak najszybciej kupi tabletki potasu i bierze po dwie dziennie, jedną rano, a drugą wieczorem. Na pewno znajdzie je pan w dziale aptekarskim pobliskiej drogerii. — Dlaczego muszę brać potas? — Jeżeli nie przestanie pan tracić na wadze, to niezależnie od tego, czy będzie pan zażywał darvon, czy jakiekolwiek inne leki,

wkrótce zacznie pan mieć poważne kłopoty z sercem. Arytmia. Tego typu dolegliwości są najczęściej spowodowane brakiem potasu w organizmie. Być może właśnie dlatego umarła Karen Carpenter. Życzę miłego dnia, panie Halleck. Gdy wychodził, na niebie pojawiły się pierwsze promienie wschodzącego słońca. Przez chwilę stał na progu, wsłuchując się w szum fal oceanu. — Powinien pan przerwać tę głodówkę, panie Halleck — powiedział, nie odwracając się do Billy’ego. — Świat to jedno wielkie gówno, ale potrafi być również piękny. To zależy, jak na niego spojrzeć. Podszedł do niebieskiego chevroleta czekającego z włączonym silnikiem przed domem i zajął miejsce na tylnym siedzeniu. Samochód odjechał. — Próbuję to przerwać — powiedział Billy do odjeżdżającego chevroleta. — Naprawdę próbuję. Zamknął drzwi, powoli podszedł do niewielkiego stolika, na którym Fander zostawił buteleczki z lekarstwami, i zaczął się zastanawiać, jak je zdoła otworzyć, mając sprawną tylko jedną rękę.

Rozdział 21

Ginelli

Zamówił potężny lunch. Nie był głodny, ani trochę, ale wymiótł wszystko z talerza. Kiedy skończył, łyknął trzy tabletki empiryny. Uznał, że po kanapce z indykiem, frytkach i kawałku jabłecznika (który smakował jak stęchły asfalt) nie powinny mu zaszkodzić. Pigułki podziałały bardzo szybko — ból w jego dłoni natychmiast złagodniał. Kiedy zasnął, pojawiły się sny. Było ich kilka, ale wszystkie były gorączkowe i szalone. W jednym z nich zobaczył tańczącą nago Ginę, z której uszu zwisały wielkie złote obręcze. Potem czołgał się przez długi mroczny tunel w stronę jasnego kręgu światła, który przez cały czas pozostawał w tej samej odległości od niego. Coś biegło za nim. Podejrzewał, że to szczur. Bardzo duży szczur. Kiedy w końcu wydostał się z tunelu, nadzieja, że udało mu się uciec, okazała się płonna. Ponownie znalazł się w ogarniętym głodem Fairview. Wszędzie piętrzyły się stosy trupów. Na środku zieleńca leżał Yard Stevens, a w tym, co pozostało z jego szyi, tkwiły jego własne fryzjerskie nożyce. O latarnię opierała się Linda: jej ciało zamieniło się w szkielet obciągnięty skórą. Była teraz kościotrupem ubranym w fioletowo-biały strój cheerleaderki. Billy nie wiedział, czy żyła i znajdowała się jedynie w stanie śpiączki, czy umarła. Nagle na dół spikował sęp i usiadł na jej ramieniu. Wysunął łeb i gnijącym dziobem wyszarpnął Lindzie pęk włosów z głowy. Z ich końców zwisały krwawe strzępki skóry, jak grudki ziemi przylepione do korzeni brutalnie wyrwanej z ziemi rośliny. Ale Linda nie była martwa; Billy usłyszał jej jęk i zauważył, że splecione dłonie drgnęły lekko. „Nie!” — krzyknął z rozpaczą. Po chwili stwierdził,

że trzyma w dłoni procę Cyganki. W gumowej łatce znajdowała się nie stalowa kulka, lecz szklany przycisk do papieru, taki sam, jaki leżał na stoliku w holu jego domu w Fairview. Wewnątrz przycisku coś pływało — wyglądało to jak fioletowoczarna burzowa chmura. Linda jako dziecko była zafascynowana tym przyciskiem. Billy strzelił, jednak pocisk chybił celu i nagle sęp zamienił się w Taduza Lemkego. Gdzieś niedaleko rozległo się głuche dudnienie. Billy pomyślał, że może to jego serce odmawia mu posłuszeństwa. „Nigdy tego nie zdejmę, biały człowieku z miasta!” — krzyknął Lemke i w tym momencie Billy znalazł się zupełnie gdzie indziej, ale dudnienie wcale nie ucichło. Rozejrzał się dokoła i stwierdził, że jest w swoim pokoju w motelowym domku, choć w pierwszej chwili miał wrażenie, że to jeszcze jedna odsłona w jego snach. — Williamie! — zawołał ktoś z drugiej strony drzwi. — Jesteś tam? Otwórz albo wyważę drzwi! Williamie! Williamie! Usiłował odpowiedzieć: „W porządku”, ale z jego ust nie wydobył się żaden dźwięk. Jego wargi były wyschnięte i sklejone. Mimo to poczuł, że ogarnia go ogromna ulga. To przecież Ginelli. — Williamie? Will… Kurwa mać! — zaklął Włoch pod nosem i zaraz potem dał się słyszeć głośny łoskot, kiedy gangster naparł ramieniem na drzwi. Billy podniósł się, ale nagle cały świat zawirował mu przed oczami. Stracił ostrość widzenia. Kiedy wreszcie otworzył usta, wydobyło się z nich jedynie chrypliwe „rrippp”. — Już dobrze — wykrztusił po chwili z trudem. — Już dobrze, Richardzie. Już idę. Już nie śpię. Przeszedł przez pokój i otworzył drzwi. — Chryste, Williamie, myślałem już, że… — zaczął Ginelli i urwał, a jego ciemne oczy rozszerzyły się. Zaraz stąd zwieje, pomyślał Billy. Nie można patrzeć na kogoś czy na coś w taki sposób i nie uciec, kiedy tylko minie pierwszy szok. Ale Ginelli przeżegnał się tylko i zapytał: — Wpuścisz mnie do środka, Williamie?

Przywiózł lepsze lekarstwo niż Fander — butelkę chivas. Wyjął ją ze swojej teczki z cielęcej skóry i nalał im obu po dużej porcji. Stuknęli się pełnymi kubkami. — Za szczęśliwsze i lepsze dni — powiedział Włoch. — Co ty na to? — Wypiję za to — odparł Billy i jednym haustem opróżnił swój kubek. Kiedy eksplozja gorąca w jego żołądku nieco przygasła, przeprosił Ginellego i wybiegł do łazienki. Nie musiał korzystać z toalety, ale nie chciał, żeby nowojorski gangster widział go płaczącego. ◆◆◆ — Co on ci zrobił? — spytał Ginelli. — Zatruł coś, co jadłeś? Billy zaczął się śmiać. Po raz pierwszy od długiego czasu śmiał się naprawdę szczerze. Ponownie usiadł na krześle i śmiał się, aż łzy pociekły mu po policzkach. — Uwielbiam cię, Richardzie… — wymamrotał, kiedy jego śmiech zamienił się w zduszony chichot. — Wszyscy inni, łącznie z moją żoną, uważają, że jestem obłąkany. Kiedy widziałeś mnie ostatnim razem, miałem osiemnaście kilogramów nadwagi. Teraz wyglądam jak strach na wróble z Czarnoksiężnika z krainy Oz, a ty pytasz tylko: „Zatruł coś, co jadłeś?”. Włoch uciszył go z wyrazem zniecierpliwienia na twarzy, a Billy ze smutkiem pomyślał: Lemke i Ginelli są tacy sami. Kiedy w grę wchodzi odwet czy zemsta, nie mają poczucia humoru. — No więc? Zrobił to? — zapytał Ginelli. — Chyba tak… Przynajmniej w pewnym sensie. — Ile schudłeś? Billy podążył za nim wzrokiem w stronę ogromnego, pokrywającego całą ścianę pokoju lustra, znajdującego się naprzeciw niego. Większość nowoczesnych motelowych pokoi w Stanach była obwieszona lustrami, jednak podtatusiali, otyli biznesmeni wynajmujący te domki nie lubili się w nich przeglądać, kiedy byli rozebrani. Billy’emu daleko było do otyłości, ale potrafił zrozumieć ich niechęć do patrzenia w lustra.

Przypuszczał, że to widok jego twarzy — nie, nie twarzy, ale całej głowy — tak bardzo przeraził Richarda. Rozmiary czaszki pozostały takie same i w rezultacie głowa, zwieńczenie jego zanikającego ciała, wyglądała jak przerośnięty słonecznik na patykowatej łodydze. „Nigdy tego nie zdejmę, biały człowieku z miasta” — usłyszał znowu głos Lemkego. — Ile schudłeś, Williamie? — zapytał ponownie Ginelli. Jego głos był spokojny, nawet łagodny, ale w oczach błyskały iskierki wściekłości. Billy nigdy dotąd nie zauważył u niego czegoś takiego i poczuł lekki niepokój. — Kiedy to się zaczęło, to znaczy gdy wyszedłem z gmachu sądu tamtego dnia i ten starzec mnie dotknął, ważyłem sto dwanaście kilogramów. Dziś rano, przed samym lunchem, ważyłem pięćdziesiąt dwa. Wychodzi na to, że… sześćdziesiąt kilogramów. — Jezus Maria… — wymamrotał Ginelli. — Czy on naprawdę cię dotknął? Pewnie teraz wyjdzie, pomyślał Billy. Właśnie w tym momencie wszyscy wychodzą. Przez chwilę miał ochotę skłamać, wymyślić jakąś szaloną historyjkę o zatruwaniu jedzenia. Ale nie mógł już sobie na to pozwolić. Czas kłamstw przeminął. Gdyby Włoch odszedł, poszedłby razem z nim, choćby miał go tylko odprowadzić do samochodu. Otworzyłby mu drzwi i podziękował za to, że się do niego pofatygował. Zrobiłby to, bo Ginelli zechciał go wysłuchać, kiedy zadzwonił do niego w środku nocy, przysłał mu lekarza, a potem przyjechał do niego osobiście. Jednak przede wszystkim uczyniłby tak dlatego, że Włoch, mimo że patrzył na niego szeroko otwartymi, przerażonymi oczami, najwyraźniej wcale nie zamierzał uciekać. Musisz powiedzieć mu prawdę. Wprawdzie Ginelli twierdzi, że wierzy tylko w spluwę i pieniądze, i pewnie tak jest, ale powiesz mu prawdę, bo to jedyny sposób, żeby mu się zrewanżować za to, co dla ciebie zrobił. — Czy on cię dotknął? — spytał znowu Włoch.

Choć to pytanie padło już parę sekund wcześniej, Billy miał wrażenie, że minęły całe wieki. W jego myślach panował chaos. W końcu jednak zdołał powiedzieć to, co było dla niego najtrudniejsze. — Nie tylko mnie dotknął. On mnie przeklął. Czekał, spodziewając się, że lada chwila gniewne iskierki w oczach Ginellego zgasną, Włoch spojrzy na zegarek, wstanie, weźmie swoją teczkę i powie: „Chyba już muszę lecieć, Williamie. Chciałbym jeszcze posiedzieć trochę z tobą i pogadać o tej klątwie, ale widzisz, w Trzech Braciach czeka na mnie talerz gorącej cielęcej marsali i…”. Jednak iskierki nie zgasły, a Włoch nie wstał. Skrzyżował nogi, wygładził spodnie, wyjął paczkę cameli i zapalił. — Opowiedz mi wszystko — zażądał. ◆◆◆ Kiedy Billy skończył, w popielniczce leżały cztery niedopałki cameli, a Ginelli wpatrywał się w niego jak zahipnotyzowany. Nieprzyjemna cisza przeciągała się i Billy chciał ją przerwać, ale nie wiedział, jak to zrobić. Miał wrażenie, że wyczerpał mu się zapas słów. — Więc to właśnie ci zrobił — odezwał się w końcu Ginelli. — To… — powtórzył i machnął ręką w stronę Billy’ego. — Tak. Nie sądzę, żebyś w to uwierzył, ale to prawda. — Wierzę w to — mruknął Ginelli. — Naprawdę? Co się stało z facetem, który wierzył tylko w spluwy i szmal? Włoch wybuchnął śmiechem. — Powiedziałem ci to, kiedy zadzwoniłeś do mnie ostatnim razem, tak? — Właśnie. Ginelli spoważniał. — Wierzę w jeszcze jedno, Williamie. Mianowicie w to, co widzę. Właśnie dlatego jestem w miarę bogatym facetem. I dlatego jeszcze żyję. Wiesz, co widziałem w zeszłym tygodniu w pewnej drogerii?

— Co? — Mają tam takie urządzenia do badania ciśnienia. Te urządzenia stoją również w centrach handlowych, ale w drogeriach można z nich korzystać za darmo. Wkładasz rękę w opaskę, naciskasz guzik i opaska się zaciska. Siedzisz sobie przez chwilę, po głowie snują ci się ponure myśli, i nagle ucisk się rozluźnia. Na czytniku pojawiają się wielkie czerwone cyfry. Potem patrzysz na tablicę, gdzie w tabelkach oznaczających niskie, normalne i wysokie ciśnienie sprawdzasz swój odczyt. Kapujesz, o co mi chodzi? — Billy kiwnął głową. — To dobrze. Czekam, aż sprzedawca przyniesie mi butelkę lekarstwa na żołądek (moja matka musi to brać, bo ma wrzody) i nagle wchodzi ten gość… Jest wielki i gruby. Dobre sto dwanaście kilogramów żywej wagi. Jego tyłek kołysze się, jakby pod materiałem coś się przelewało. Jego pokryte żyłkami nos i policzki to prawdziwa mapa pijackich tras. Do tego z kieszeni wystaje mu paczka marlboro. Bierze płatki kukurydziane dr. Scholla i niesie je do kasy, i nagle kątem oka zauważa maszynę do pomiaru ciśnienia. Siada na krzesełku, a maszyna robi swoje. Na tablicy pojawia się odczyt. Dwieście dwadzieścia na sto trzydzieści. Ni cholery nie znam się na medycynie, ale dobrze wiem, Williamie, że takie ciśnienie to poważna sprawa. Ja bym się bał. To tak, jakbym przez cały czas spacerował ze spluwą przytkniętą do skroni. Mam rację? — Tak. — A co robi ten tłuścioch? Spogląda na mnie i mówi: „Wszystkie te elektroniczne urządzenia są spierdolone”. Potem płaci za kukurydzę i wychodzi. Wiesz, jaki jest morał tej historyjki, Williamie? Niektórzy ludzie, a jest ich niemało, nie wierzą w to, co widzą, zwłaszcza jeśli im to nie pasuje. Ja nie wierzę w Boga, ale gdybym Go zobaczył, uwierzyłbym. Nie mówiłbym: „To tylko efekty specjalne!”. Facet, który nie wierzy w to, co widzi, jest dupkiem. Jeśli chcesz, możesz mnie zacytować. Billy przyglądał mu się przez chwilę, a potem wybuchnął śmiechem. Ginelli również się roześmiał.

— No cóż — powiedział — tak czy inaczej, przynajmniej kiedy się śmiejesz, nadal jesteś dawnym Billym Halleckiem. Pytanie brzmi: co zrobimy z tym starym cygańskim pierdzielem, Williamie? — Nie wiem — odparł Billy i ponownie się zaśmiał. — Ale chyba muszę coś z nim zrobić. Przecież rzuciłem na niego klątwę. — Tak. Już wspominałeś. Klątwę białego człowieka z miasta. Jeśli się weźmie pod uwagę wszystko, co biali ludzie z miast zmalowali przez ostatnie kilkaset lat, ta klątwa może mieć nielichą moc… — Ginelli przerwał, by zapalić kolejnego camela, a potem, wydmuchując dym, dodał: — Mógłbym go rąbnąć, wiesz o tym. — Nie, to nie rozwiąże… — zaczął Billy i nagle umilkł, bo wyobraził sobie Ginellego podchodzącego do starego Cygana i walącego go prawym sierpowym w oko. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że Włoch miał na myśli bardziej definitywne rozwiązanie. — Nie. Nie możesz tego zrobić — dokończył. Ginelli nie zrozumiał albo udał, że nie rozumie. — Oczywiście, że mogę. Nie mam nikogo innego, kto mógłby się tym zająć. W każdym razie nikogo zaufanego. Jednak mogę to zrobić równie łatwo jak wtedy, kiedy miałem dwadzieścia lat. Nie mam w tym żadnego interesu, ale uwierz mi, zrobiłbym to z przyjemnością. — Nie. Nie chcę, żebyś zabijał jego czy kogokolwiek innego — odparł Billy. — Wcale nie żartuję. Naprawdę tego nie chcę. — Dlaczego nie? — zapytał zdziwiony Ginelli, a Billy znowu zobaczył szalone iskierki tańczące w jego oczach. — Martwisz się, że możesz zostać wplątany w morderstwo? To nie będzie zwyczajne zabójstwo, ale samoobrona. Bo przecież on zabija ciebie, Billy. Jeszcze tydzień, a ludzie będą mogli czytać afisze, przed którymi się zatrzymasz, i wcale nie będą musieli cię prosić, żebyś się przesunął. Jeszcze dwa i będziesz się bał wyjść w wietrzną pogodę z domu, bo silniejszy podmuch mógłby unieść cię w powietrze. — Twój zaprzyjaźniony doktorek stwierdził, że mogę tego nie

— Twój zaprzyjaźniony doktorek stwierdził, że mogę tego nie doczekać z powodu arytmii serca. Wygląda na to, że moje serce, podobnie jak cała reszta, również traci na wadze — odparł Billy i przełknął ślinę. — Wiesz, nigdy dotąd nie przychodziły mi do głowy podobne myśli. Żałuję, że w ogóle mogę jeszcze myśleć. — Widzisz? On cię zabija… ale jeśli nie chcesz, żebym go załatwił, to nie. Prawdopodobnie to rzeczywiście nie najlepszy pomysł. Załatwienie starego mogłoby nie zakończyć twoich problemów. Billy pokiwał głową. Też tak przypuszczał. „Zdejmij to ze mnie” — powiedział do Lemkego, kiedy się z nim spotkał. Nawet biali ludzie z miasta zdawali sobie sprawę, że uwolnienie od klątwy wymaga pewnych określonych czynności. Było bardzo prawdopodobne, że przekleństwo działałoby dalej nawet po śmierci Lemkego. — Tak więc załatwienie gościa raczej nie wchodzi w grę — mruknął Ginelli. — Chyba nie — przyznał Billy. Włoch zgasił papierosa i wstał. — Muszę się nad tym zastanowić, Williamie. Jest sporo rzeczy, które trzeba przemyśleć. Ale muszę mieć do tego spokojny umysł. Kapujesz, o co mi chodzi? Nie da się rozgryźć takiej skomplikowanej sprawy jak ta, kiedy jest się zdenerwowanym, a za każdym razem, kiedy na ciebie spojrzę, paisan, mam ochotę wyrwać temu gościowi kutasa i wepchnąć mu go w tę gnijącą dziurę, gdzie kiedyś miał nos. Billy wstał i omal nie upadł. Ginelli złapał go, a Billy objął go niezdarnie zdrową ręką. Pierwszy raz w życiu obejmował w ten sposób dorosłego mężczyznę. — Dzięki, że przyjechałeś — wykrztusił. — I że mi uwierzyłeś. — Dobry z ciebie gość — powiedział Ginelli, puszczając go. — Wpakowałeś się w nielichą kabałę, ale spróbuję cię z niej wyciągnąć. Może prześlemy temu staruchowi parę serdecznych pozdrowień. A teraz wyjdę i pospaceruję sobie kilka godzin.

Muszę mieć jasny umysł, Williamie. Może uda mi się coś wymyślić. Poza tym mam do wykonania kilka telefonów. — Do kogo? — O tym później. Najpierw muszę przemyśleć to i owo. Poradzisz sobie? — Tak. — Połóż się. Jesteś blady jak ściana. — Dobrze, położę się — odparł Billy. Znów był bardzo śpiący. Śpiący i zupełnie wyczerpany. — Czy dziewczyna, która cię postrzeliła, jest ładna? — zapytał Ginelli. — Bardzo ładna. — Naprawdę? Szalone iskierki powróciły do oczu Włocha, jaśniejsze niż kiedykolwiek przedtem. Ich widok wprawił Billy’ego w zakłopotanie. — Naprawdę — odparł. — Połóż się, Williamie. Zdrzemnij się. Zajrzę do ciebie później. Mogę wziąć twój klucz? — Jasne. Kiedy wyszedł, Billy położył się na łóżku i ostrożnie ułożył obok siebie zranioną dłoń. W głębi duszy wiedział, że jeżeli uśnie, przewróci się na bok, przygniatając przestrzeloną rękę ciałem i natychmiast się obudzi. Pewnie Ginelli mówił to wszystko tylko po to, żeby mnie pocieszyć, pomyślał. Może teraz dzwoni do Heidi i kiedy się obudzę, przy łóżku będą czekać faceci z siatkami na motyle. Ci ludzie… — jego myśli się zmąciły i odpłynął w krainę snów. Jakimś cudem nie przetoczył się na bok i nie przygniótł zranionej dłoni. Tym razem nie przyśnił mu się żaden koszmar. ◆◆◆ Kiedy się obudził, na zewnątrz było ciemno, a w pokoju nie czyhali na niego ludzie z siatkami na motyle. Naprzeciw niego siedział na krześle Ginelli, czytał książkę pod tytułem This Savage

Rapture i popijał piwo z puszki. Na telewizorze stały jeszcze cztery. Billy oblizał wargi. — Mogę jedno? — wychrypiał. Włoch uniósł wzrok znad książki. — Oto Rip van Winkle, który właśnie powstał z martwych! Jasne, że możesz. Zaraz ci otworzę. Podał mu puszkę i Billy jednym haustem wypił połowę jej zawartości. Piwo smakowało wspaniale i było przyjemnie chłodne. Już wcześniej wsypał całą zawartość buteleczki empiryny do jednej z popielniczek (w pokojach motelowych nie ma tylu popielniczek co luster, ale jest ich całkiem sporo). Wyjął z niej jedną pigułkę, połknął ją i popił piwem. — Jak twoja ręka? — zapytał Ginelli. — Lepiej — odparł, choć ręka bolała go jak wszyscy diabli. Jednak była to również prawda. Obecność Ginellego lepiej łagodziła ból niż empiryna czy szklaneczka chivas. Kiedy jesteś sam, cierpienie wydaje się dotkliwsze, bardziej dojmujące. Pomyślał o Heidi, bo to właśnie ona, a nie ten gangster, powinna być teraz przy nim. Ale nie było jej. Nadal siedziała w ich domu w Fairview, nie zamierzając ustąpić, ponieważ gdyby pogodziła się z faktami, musiałaby również przyjąć do wiadomości, że ona także ponosi winę za to, co się stało, a tego przecież nie zamierzała zrobić. Billy poczuł, że narasta w nim oburzenie. Co powiedział Ginelli? „Ten, kto nie wierzy w to, co widzi, jest dupkiem”. Próbował stłumić w sobie oburzenie — przecież, bądź co bądź, była jego żoną. I robiła to, co uważała dla niego za najlepsze… prawda? Oburzenie osłabło, ale nie zniknęło. — Co masz w swojej torbie? — zapytał Ginellego. — Zakupy — odparł Włoch. Spojrzał na książkę, którą czytał, i cisnął ją do kosza na śmieci. — Wciąga jak odkurzacz — stwierdził. — Nie mogłem znaleźć nic Louisa Lamoura. — Co kupiłeś? — Różne rzeczy. Przydadzą się, kiedy złożę wizytę twoim cygańskim przyjaciołom.

— Przestań… — jęknął Billy. — Chcesz skończyć tak jak ja? Masz ochotę stać się takim samym dziwolągiem? — Spokojnie, Williamie — powiedział Ginelli. Jego głos był łagodny, lecz w oczach nadal migotały gniewne iskierki i Billy uświadomił sobie nagle, że naprawdę przeklął Taduza Lemkego. Jego klątwa siedziała teraz na wprost niego na tanim, obitym lichą skórą krześle i popijała miller lite. Po chwili z rozbawieniem i zarazem ze zgrozą uświadomił sobie coś jeszcze. Być może Lemke potrafił zdjąć z niego swoją klątwę, jednak on sam nie miał pojęcia, jak cofnąć swoje własne przekleństwo — przekleństwo białego człowieka z miasta. Ginelli najwyraźniej był w siódmym niebie. Być może już od lat tak dobrze się nie bawił. Przypominał zawodowego gracza w kręgle, który po przejściu na emeryturę z radością przyjmuje zaproszenie na jednorazowy występ podczas imprezy dobroczynnej. Billy pomyślał, że powinien spróbować z nim porozmawiać, choć wiedział, że to i tak niczego nie zmieni. Ginelli był jego przyjacielem i jedynym człowiekiem, który zwracał się do niego „Williamie”, a nie „Bill” czy „Billy” jak wszyscy inni. Ale w tej chwili przypominał silnego i agresywnego psa, który właśnie zerwał się z uwięzi. — Nie mów mi, żebym się uspokoił — mruknął. — Lepiej powiedz, co masz zamiar robić. — Nikt nie zostanie ranny — obiecał Włoch. — To ci powinno wystarczyć, Williamie. Wiem, że to dla ciebie ważne. Wydaje mi się, że za wszelką cenę usiłujesz trzymać się zasad, na które w tej chwili nie bardzo możesz sobie pozwolić, ale skoro tak sobie życzysz, muszę się do tego zastosować, bo to ty jesteś pokrzywdzony. Zapewniam cię, że nikogo nie zranię. W porządku? — W porządku — odparł Billy. — Trochę mi ulżyło… ale nie za bardzo. — Przynajmniej dopóki nie zmienisz zdania — dodał Ginelli. — Nie zmienię. — Nie mów hop…

— Co masz w swojej torbie? — zapytał ponownie Billy. — Steki — odparł Włoch i wyjął kawałek mięsa w plastikowej folii z nalepką od Sampsona. — Wygląda smakowicie, co? Kupiłem cztery. — Po co? — Chwileczkę, po kolei… Kiedy stąd wyszedłem, pojechałem do śródmieścia. Co za pieprzony koszmar! Taki tłok na chodnikach, że nie można swobodnie przejść! Wszyscy nosili ciemne okulary z nalepkami ferrari i koszulki z aligatorkami na piersiach. Poza tym wygląda na to, że mnóstwo ludzi w mieście ma złote koronki na zębach i lubi sobie „niuchnąć”. — Wiem. — Posłuchaj dalej, Williamie. Zobaczyłem na ulicy chłopaka z dziewczyną. I wiesz co? Ten facet trzymał łapę w tylnej kieszeni jej szortów. Wyobraź sobie, są w miejscu publicznym, a on wkłada jej rękę do kieszeni i bezczelnie obmacuje po tyłku. Gdyby to była moja córka, nie usiedziałaby przez dobre półtora tygodnia na czterech literach, po których obmacywał ją ten chłopak. Doszedłem do wniosku, że w takiej sytuacji nie zdołam rozjaśnić umysłu i dałem sobie spokój. Znalazłem budkę telefoniczną i wykonałem parę telefonów. Och, prawie zapomniałem… Budka znajdowała się przed drogerią, więc zajrzałem do środka i kupiłem ci to… — Wyjął z kieszeni buteleczkę pigułek i rzucił ją Billy’emu, który złapał ją zdrową ręką. Były to kapsułki potasu. — Dziękuję, Richardzie — powiedział lekko drżącym głosem. — Nie dziękuj, tylko łyknij jedną. Masz dość problemów i nie potrzebujesz jeszcze ataku serca. Billy połknął kapsułkę i popił ją piwem. Zaczynało mu już lekko szumieć w głowie. — Znalazłem paru ludzi węszących za tym i owym, a potem wybrałem się na nabrzeże — kontynuował Ginelli. — Przez jakiś czas przyglądałem się łodziom. Williamie, tam były łodzie warte ze dwadzieścia… trzydzieści, a może nawet czterdzieści milionów

dolarów! Slupy, jolki, pieprzone fregaty… tylko tyle zdołałem rozpoznać. Ni choroby nie znam się na łodziach, ale uwielbiam na nie patrzeć. Są… — urwał i spojrzał na Billy’ego. — Myślisz, że niektórzy z tych facetów w koszulkach z aligatorkami i w okularach z nalepkami ferrari przewożą narkotyki na swoich cipołajbach? — No cóż, czytałem w „Timesie”, że ubiegłej zimy pewien poławiacz homarów z jednej z pobliskich wysepek znalazł w zatoce przy nabrzeżu dwadzieścia bel bardzo dobrej marihuany. — Tak też myślałem. Całe to miasteczko wydaje się cuchnąć towarem. Pierdoleni amatorzy. Powinni pływać na tych swoich łódkach, a robotę zostawić tym, którzy się na niej znają. Rozumiesz, o co mi chodzi? Czasami ścieżki handlarzy się krzyżują, a wtedy trzeba przedsięwziąć odpowiednie kroki i potem ktoś zamiast trawki może znaleźć pływające w zatoce ciała. Szkoda. Wielka szkoda! Billy pociągnął łyk piwa i zakrztusił się. — Ale to nie ma nic do rzeczy — dodał po chwili Ginelli. — Pospacerowałem trochę, pogapiłem się na łódki i odzyskałem jasność umysłu. I wtedy przyszedł mi do głowy pewien pomysł… wiedziałem już, co powinienem zrobić. Nie dopracowałem jeszcze wszystkich szczegółów, lecz to drobnostka. Wróciłem do centrum i zadzwoniłem do paru ludzi. Chciałem zyskać na czasie. Jak dotąd nie ma nakazu aresztowania ciebie, Williamie, jednak twoja żona i ten doktorek ćpun podpisali jakieś dokumenty, które mogą uniemożliwić ci dalsze działanie. Zapisałem to sobie. — Wyjął z kieszeni na piersi kartkę papieru. — Committal in absentia. Dobrze przeczytałem? Mówi ci to coś? Billy jęknął. Poczuł się, jakby dostał obuchem w głowę, ale oszołomienie natychmiast zastąpiła wściekłość, ostatnio niemal zawsze mu towarzysząca. Podejrzewał, że może do tego dojść. Brał pod uwagę, że Heidi może przystać na tę propozycję. Ale myślenie o czymś, a pogodzenie się ze świadomością, iż stało się to faktem, że twoja własna żona poszła do sądu, zeznała, że

straciłeś rozum, i podpisała res gestae, nakaz ubezwłasnowolnienia — to dwie różne sprawy. — Tchórzliwa dziwka — wymamrotał pod nosem i nagle cały świat poczerwieniał, przesłonięty gęstą mgłą potwornego bólu. Zacisnął dłonie w pięści. Jęknął i spojrzał na bandaż na lewej ręce. Pojawiły się na nim czerwone plamy. „Nie mogę uwierzyć, że w ten sposób pomyślałeś o Heidi” — rozległ się głos w jego głowie. „To dlatego, że mąci mi się w głowie” — odparł Billy i w tym momencie świat wokół niego pogrążył się w szarości. ◆◆◆ Właściwie nie było to omdlenie, bo bardzo szybko doszedł do siebie. Ginelli zmienił mu opatrunek na ręku i choć zrobił to dość niezdarnie, efekt był zadowalający. Bandażując Billy’emu dłoń, powiedział uspokajająco: — Mój człowiek twierdzi, że ten nakaz nie ma mocy prawnej, dopóki nie wrócisz do Connecticut, Williamie. — To prawda. Ale czy nie rozumiesz? Moja własna żona… — W tej chwili to nieważne, Williamie. Jeśli uda nam się załatwić tę sprawę ze starym Cyganem, ponownie zaczniesz przybierać na wadze i będzie po problemie. Wtedy odzyskasz spokój i postanowisz, co chcesz zrobić ze swoją żoną. Może przydałoby się ją trochę utemperować. A może po prostu ją zostawisz. O tym wszystkim będziesz mógł pomyśleć, jeśli uda nam się dogadać z tym starym Cyganem, bo w przeciwnym razie nic już nie zdziałasz. Po prostu umrzesz. Tak czy inaczej, wszystko się jakoś ułoży. Po cholerę przejmujesz się jakimś durnym papierkiem? Billy uśmiechnął się z trudem. — Byłbyś doskonałym prawnikiem, Richardzie. Masz dar perspektywicznego patrzenia na niektóre sprawy. — Naprawdę tak uważasz? — Naprawdę. — Cóż, dzięki. A wiesz, do kogo jeszcze zadzwoniłem? Do Kirka Penschleya.

— Rozmawiałeś z Kirkiem Penschleyem? — Tak. — Jezu, Richardzie! — A co, myślisz, że nie chciał rozmawiać z takim małym gangsterzyną jak ja? — W głosie Ginellego słychać było jednocześnie gorycz i rozbawienie. — Możesz mi wierzyć, że odebrał telefon. Oczywiście posłużyłem się kartą kredytową, bo z pewnością nie życzyłby sobie mojego nazwiska na rachunku. Jeśli chcesz wiedzieć, przez wiele lat prowadziłem interesy z twoją firmą, Williamie. — To dla mnie zupełna nowość — stwierdził Billy. — Wydawało mi się, że zrobiłeś to tylko raz. — Wtedy działałem zupełnie jawnie — odparł Ginelli. — Sam brałeś w tym udział. Penschley i jego partnerzy z firmy prawniczej nigdy nie wpakowaliby cię w nic nielegalnego, bo byłeś nowy. Przypuszczam, że wiedzieli, iż prędzej czy później spotkasz się ze mną, jeżeli nadal będziesz pracował w ich firmie, a ta sprawa była doskonałą okazją, abyśmy mogli się poznać. I nie zawiodłem się na tobie, możesz mi wierzyć, Williamie. Jednak gdyby coś poszło źle, gdyby nasze sprawy nie ułożyły się po myśli twoich szefów, prawdopodobnie byłbyś skończony. Pewnie pozbyliby się ciebie z ciężkim sercem, ale zawsze lepiej poświęcić „nowego” niż starego wyjadacza, prawda? Wszyscy ci faceci działają tak samo i łatwo przewidzieć ich posunięcia. — Jakie jeszcze interesy prowadziłeś z moją firmą? — zapytał oszołomiony Billy. — Cóż… różnego rodzaju. I niezupełnie z twoją firmą. Powiedzmy, że byli pośrednikami w sprawach wymagających porad prawnych, korzystałem z ich usług wraz z paroma moimi przyjaciółmi. W każdym razie znam Kirka na tyle dobrze, że zadzwoniłem do niego i poprosiłem go o przysługę, którą mi chętnie wyświadczył. — Jaką przysługę? — Poprosiłem go, żeby zadzwonił do tych platfusów od Bartona i polecił im, aby zrobili sobie tydzień wolnego. Żeby na

jakiś czas zapomnieli zarówno o tobie, jak i o Cyganach. Jeśli chcesz znać prawdę, bardziej martwię się teraz o Cyganów. Możemy to zrobić, Williamie, ale byłoby nam łatwiej, gdybyśmy nie musieli ich szukać tak jak ty, biegając z wywieszonymi językami od jednej pipidówy do drugiej. — Zadzwoniłeś do Kirka Penschleya i kazałeś mu odłożyć sprawę! — zawołał rozpromieniony Billy. — Nie. Zadzwoniłem do Kirka Penschleya i poleciłem mu, żeby kazał ludziom Bartona odłożyć tę sprawę — poprawił go Ginelli. — Kiedy trzeba, potrafię działać bardzo rozważnie i chytrze. Chyba mnie nie doceniasz, Williamie. — Ależ doceniam cię, jeszcze jak. Z każdą chwilą coraz bardziej. — No cóż, dziękuję. Miło mi to słyszeć, Williamie. — Zapalił papierosa. — Tak czy inaczej, twoja żona i jej przyjaciel doktorek nadal będą otrzymywać raporty, tyle że nieco skąpe. Można by je porównać do artykułów publikowanych w „National Enquirer” czy „Reader’s Digest”. Okrojona wersja prawdy, rozumiesz, o co mi chodzi? Billy roześmiał się. — Rozumiem. — No to mamy tydzień. Powinno wystarczyć. — Co zamierzasz zrobić? — Wszystko, na co mi tylko pozwolisz… Zamierzam ich nastraszyć, Williamie, przede wszystkim tego starego. Napędzę mu takiego strachu, że będzie musiał podłączyć do swojego rozrusznika silnik od traktora. I będę coraz bardziej podnosił poprzeczkę, dopóki stary nie spasuje i nie zdejmie z ciebie tej klątwy… chyba że uznamy, iż nie da się go zastraszyć. Wtedy wrócę do ciebie i spytam, czy nie zmieniłeś zdania co do upuszczenia krwi któremuś z nich. Ale może nie trzeba będzie posuwać się aż tak daleko. — W jaki sposób zamierzasz go przestraszyć? Ginelli dotknął końcem buta torby z zakupami i wyjaśnił, od czego ma zamiar zacząć. Billy był wstrząśnięty. Najpierw się

posprzeczali, dokładnie tak jak przypuszczał, a potem zaczęli rozmawiać nieco spokojniej. Jednak choć Włoch ani na chwilę nie podniósł głosu, Billy widział wyraźnie migocące w jego oczach szalone iskierki i zdawał sobie sprawę, że równie dobrze mógłby mówić do ściany. Kiedy ból w jego dłoni zamienił się w tępe, przyćmione pulsowanie, ponownie zaczęła go ogarniać senność. — Dokąd teraz pojedziesz? — zapytał Ginellego. Ginelli spojrzał na zegarek. — Jest dziesięć po dziesiątej. Dam Cyganom jeszcze cztery, pięć godzin. Z tego co słyszałem w śródmieściu, zgarniają tu niezły szmal. Mają wielu klientów pragnących poznać swoją przyszłość. No i psy… te pitbulle. Boże wszechmogący! Psy, które widziałeś, to nie były teriery, prawda? — Nigdy nie widziałem pitbulla… — wymamrotał sennym głosem Billy. — Te, które zauważyłem, wyglądały jak psy myśliwskie. — Pitbulle to krzyżówka buldogów i terierów. Kosztują mnóstwo forsy. Jeśli chcesz zobaczyć walkę pitbulli, musisz wybulić równowartość jednego psa. To brudny biznes, Williamie. W tym mieście można znaleźć wszystko: gogusiów w ciemnych okularach, łodzie, na których szmugluje się narkotyki, walki psów. A, zapomniałem jeszcze o tarocie i I ching. — Bądź ostrożny — powiedział Billy. — Będę — odparł Ginelli. — Nie martw się o nic. Kiedy wyszedł, Billy zasnął. Gdy się obudził, była już za dziesięć czwarta. Ginelli jeszcze nie wrócił i Billy pomyślał, że być może Włoch nie żyje. Jednak za kwadrans szósta pojawił się w motelu, uśmiechnięty i pełen energii. Jego ubranie, twarz i ręce były pobrudzone pachnącym morską solą błotem, a w oczach nadal tańczyły obłąkańcze iskierki. — Spakujemy teraz twoje rzeczy i wywieziemy cię z Bar Harbor, Williamie — oświadczył. — Musisz się przenieść do „bezpiecznego domu”. Jak rządowy świadek. Zaniepokojony Billy zapytał:

— Co zrobiłeś? — Spokojnie, spokojnie. Tylko to, co powiedziałem, że zrobię. Nic więcej. Ale kiedy grzebie się patykiem w gnieździe szerszeni, zwykle dobrze jest potem jak najszybciej wziąć nogi za pas, nie sądzisz, Williamie? — Tak, ale… — Nie mamy teraz czasu. Mogę odpowiadać na pytania, kiedy będziemy pakować twoje rzeczy. — Dokąd jedziemy? — jęknął Billy. — Niedaleko. Powiem ci po drodze. A teraz do roboty. I może na początek zmieniłbyś koszulę. Dobry z ciebie chłop, Williamie, ale zaczynasz już trochę cuchnąć. ◆◆◆ Kiedy Billy z kluczem w ręku ruszył w stronę recepcji, Ginelli dotknął jego ramienia i wyjął mu klucz z dłoni. — Położę go na nocnym stoliku w twoim pokoju. Wprowadzając się, użyłeś karty kredytowej, zgadza się? — Tak, ale… — A więc możemy wyprowadzić się stąd… nieformalnie. Nic się nie stanie, jeżeli ulotnimy się „po angielsku”, nie zwracając niczyjej uwagi. Mam rację? Jakaś miłośniczka joggingu przebiegająca akurat obok spojrzała w ich stronę i gwałtownie odwróciła głowę. Ginelli zauważył to, jednak Billy na szczęście nie patrzył w tę stronę. — Zostawię dziesięć dolców dla pokojówki — powiedział Włoch. — Weźmiemy twój wóz, ale ja poprowadzę. — A gdzie jest twój? — zapytał Billy. Wiedział, że Ginelli wypożyczył samochód, lecz dopiero teraz uświadomił sobie, że zanim Włoch wszedł do jego pokoju w motelu, nie usłyszał warkotu silnika. To wszystko działo się dla niego stanowczo za szybko, nie nadążał za rozwojem wypadków. — Z moim wozem wszystko w porządku — odparł Ginelli. — Zostawiłem go przy jednej z bocznych dróg, jakieś pięć kilometrów stąd, i zrobiłem sobie mały spacerek. Zdjąłem nakrętkę wlewu paliwa, a na przedniej szybie zostawiłem kartkę

z informacją, że miałem kłopoty z silnikiem i wrócę za parę godzin. Na wypadek gdyby trafił tam ktoś szczególnie wścibski, choć sądzę, że to raczej mało prawdopodobne, bo droga była zarośnięta trawą. Obok nich przejechał jakiś samochód, kierowca spojrzał na Billy’ego i zwolnił. Ginelli zobaczył, że mężczyzna odwraca głowę i wyciąga szyję. — Chodź, Billy — powiedział. — Ludzie zaczynają się na ciebie gapić. Poza tym następny wóz może należeć do naszych wrogów. ◆◆◆ Godzinę później Billy siedział przed telewizorem w innym pokoju motelowym, saloniku niewielkiego, lecz przytulnego apartamentu „Blue Moon Motor Court and Lodge” w Northeast Harbor. Znajdowali się niecałe dwadzieścia pięć kilometrów od Bar Harbor, ale Ginelli sprawiał wrażenie zadowolonego. Na ekranie telewizora dzięcioł Woody Woodpecker próbował sprzedać polisę ubezpieczeniową niedźwiadkowi. — Daj odpocząć swojej ręce, Williamie — powiedział Ginelli. — Nie będzie mnie przez cały dzień. — Wracasz tam? — Miałbym wracać do gniazda szerszeni, kiedy owady są nadal rozdrażnione? Nie, mój przyjacielu. To nie wchodzi w grę. Teraz mam zamiar pobawić się trochę samochodami. Na drugi etap przyjdzie czas później, w nocy. Może zdążę jeszcze do ciebie zajrzeć, ale na twoim miejscu nie liczyłbym na to. ◆◆◆ Pojawił się ponownie następnego ranka o dziewiątej. Zajechał pod domek Billy’ego ciemnogranatową chevy novą, która raczej nie pochodziła z wypożyczalni Hertza czy Avisa. Lakier był zmatowiały i pokryty plamami, na szybie po stronie pasażera widniała długa rysa, a na bagażniku można było dostrzec głębokie wgniecenie. Niemniej jednak wóz sprawiał wrażenie mocnego i szybkiego, a nad maską wznosiła się charakterystyczna pokrywa turboładowarki.

Billy, który już wcześniej, ponad sześć godzin temu, uznał Włocha za zmarłego, powitał go drżącym głosem i omal się nie rozpłakał. W miarę utraty wagi coraz bardziej tracił kontrolę nad swoimi emocjami — a tego ranka, kiedy wzeszło słońce, poczuł pierwsze oznaki arytmii serca. Z trudem chwytając oddech, zaczął uderzać pięścią w klatkę piersiową. Rytm serca w końcu się ustabilizował, ale sytuacja wyraźnie uległa pogorszeniu. To było to. Pierwszy atak arytmii serca. — Myślałem, że nie żyjesz — powiedział do Ginellego, gdy Włoch wszedł do pokoju. — Stale to powtarzasz, a ja stale wracam. Chciałbym, żebyś przestał się tak o mnie martwić, Williamie. Potrafię o siebie zadbać. Jestem już dorosły. Mógłbyś się przejmować, gdybym nie doceniał przebiegłości tego starego pierdziela. Ale tak nie jest. Doskonale wiem, że to bardzo niebezpieczny typ. — Co masz na myśli? — Powiem ci później. — Teraz! — Nie. — Dlaczego nie? — Z dwóch powodów — odparł Ginelli. — Po pierwsze dlatego, że wtedy zacząłbyś mnie namawiać, abym przestał się tym zajmować. Po drugie, ponieważ od dwunastu lat nie byłem równie skonany. Zamierzam pójść do sypialni i przekimać bite osiem godzin. Kiedy wstanę, zjem górę pierwszego lepszego żarcia, jakie znajdzie się w zasięgu mojej ręki. A gdy już będę wypoczęty i najedzony, wrócę tam i zestrzelę księżyc. Billy stwierdził, że rzeczywiście wygląda na zmęczonego. Tylko te jego oczy… Nadal wirowały w nich te same szalone gniewne iskierki. — A gdybym rzeczywiście cię poprosił, żebyś przestał to robić? — zapytał cicho, choć był przekonany, że zna odpowiedź na to pytanie. — Posłuchałbyś mnie, Richardzie? Ginelli przez dłuższą chwilę przyglądał mu się z zastanowieniem.

— Nie mógłbym teraz tego zrobić — odparł w końcu. — Jesteś chory, Williamie. Choroba ogarnęła całe twoje ciało. Nie jesteś w stanie ocenić, co jest dla ciebie najlepsze. Biorąc to pod uwagę, nie można ci teraz ufać. Innymi słowy, sam mnie ubezwłasnowolniłeś, pomyślał Billy. Chciał to powiedzieć na głos, ale w ostatniej chwili zmienił zamiar. Na pewno Ginelli tak nie uważał. Po prostu akurat to stwierdzenie brzmiało najrozsądniej. — I dlatego, że to sprawa osobista, prawda? — zapytał. — Tak — odparł gangster. — Teraz to sprawa osobista. Poszedł do sypialni, zdjął koszulę i spodnie i położył się. Pięć minut później zasnął na niepościelonym łóżku. Billy nalał sobie wody do szklanki, łyknął tabletkę empiryny i stanął w drzwiach sypialni, patrząc na niego. Po chwili przeniósł wzrok na wiszące na krześle spodnie Włocha. Ginelli przyjechał tu w nowiutkich bawełnianych spodniach marynarskich, ale podczas jednej ze swoich wypraw zamienił je na dżinsy. W ich kieszeni znajdowały się pewnie kluczyki do samochodu. Billy mógł je wyjąć i odjechać — ale wiedział, że tego nie zrobi, choć fakt, że tym samym podpisałby na siebie wyrok śmierci, wydawał mu się w tej chwili nieistotny. Teraz najważniejsze było, jak i gdzie to wszystko się zakończy. ◆◆◆ W południe, podczas gdy Ginelli spał smacznie w drugim pokoju, Billy przeżył kolejny atak arytmii. Niedługo potem również zasnął i miał kolejny sen. Był krótki i całkiem zwyczajny, ale przepełnił go mieszaniną zgrozy i dziwnej, sadystycznej przyjemności. W tym śnie on i Heidi siedzieli przy stole w swoim domu w Fairview i jedli śniadanie. Pomiędzy nimi leżał placek z jabłkami. Heidi odkroiła spory kawałek i podała go Billy’emu. — To cię troszkę podtuczy — powiedziała. — Nie chcę być gruby — odparł. — Doszedłem do wniosku, że wolę być chudy. Sama to zjedz. Oddał jej porcję placka, przesuwając nad blatem stołu nie

Oddał jej porcję placka, przesuwając nad blatem stołu nie grubszą niż kość rękę. Heidi wzięła ciasto i ugryzła. Billy patrzył, jak je, i z każdym kęsem narastało w nim uczucie zgrozy i perwersyjnego zadowolenia. Obudził go kolejny atak arytmii. Przez chwilę siedział nieruchomo, z trudem chwytając powietrze i czekając, aż jego serce zwolni tempo i powróci do normalnego rytmu. Miał wrażenie, że jego sen nie był zwykłym snem, ale czymś w rodzaju proroczej wizji. Podobne odczucia często towarzyszą naszym snom, jednak kiedy o nich zapominamy, w naszej pamięci zaciera się również wrażenie ich niezwykłości. Ale Billy Halleck już niebawem miał sobie przypomnieć ten niepokojący sen. ◆◆◆ Ginelli wstał o szóstej wieczorem. Wziął prysznic, po czym włożył dżinsy i ciemny sweter z golfem. — Zobaczymy się jutro rano, Williamie — oświadczył. — Wtedy wszystko się okaże. Billy ponownie go zapytał, co zamierza robić i co wydarzyło się do tej pory, ale Włoch jeszcze raz odmówił mu udzielenia wyjaśnień. — Jutro — powiedział tylko. — Przekażę jej pozdrowienia od ciebie. — Komu? Jakie pozdrowienia? — zdziwił się Billy. Ginelli uśmiechnął się. — Ślicznej Ginie. Tej dziwce, która przestrzeliła ci rękę. — Daj jej spokój — powiedział Billy. Kiedy pomyślał o ciemnych oczach dziewczyny, nie potrafił jej źle życzyć, mimo że zadała mu tyle bólu. — Nikt nie zostanie ranny — powtórzył Ginelli i wyszedł. Billy usłyszał odgłos zapuszczanego silnika — głośny, chrapliwy dźwięk, który przechodził w miarowy warkot dopiero wtedy, gdy wóz osiągał prędkość ponad stu kilometrów na godzinę. Kiedy Włoch wycofywał chevroleta z podjazdu, Billy

uświadomił sobie nagle, iż jego obietnica wcale nie oznaczała, że zostawi dziewczynę w spokoju. ◆◆◆ Tym razem Ginelli pojawił się dopiero w południe. Na czole i na prawym ramieniu miał głębokie zadrapania. Rękaw jego swetra był rozdarty. — Chyba znów trochę schudłeś — powiedział, patrząc na Billy’ego. — Jadłeś coś? — Próbuję, ale strach nie wpływa zbyt dobrze na apetyt — odparł Billy. — A co z tobą? Wygląda na to, że straciłeś trochę krwi. — Odrobinkę. Nic mi nie jest. — Może powiedziałbyś mi teraz, czym się zajmowałeś? — Opowiem ci wszystko, kiedy wyjdę spod prysznica i opatrzę te zadrapania. Zobaczysz się z nim dzisiejszej nocy, Williamie. Musisz się dobrze przygotować do tego spotkania. Strach i ekscytacja zakłuły Billy’ego w żołądku jak odłamek szkła. — Z nim? Z Lemkem? — Tak — potwierdził Włoch. — A teraz pozwól mi wziąć prysznic. Chyba nie jestem już tak młody, jak mi się wydawało. Wszystko to źle na mnie wpływa. Jestem zupełnie wypluty. I zamów kawę! — zawołał przez ramię. — Dużo kawy! Powiedz kelnerowi, żeby zostawił ją na progu i wsunął pod drzwi rachunek. Oszołomiony Billy patrzył, jak Ginelli znika za drzwiami łazienki, i dopiero kiedy usłyszał szum włączonego prysznica, podszedł do telefonu, aby zamówić kawę.

Rozdział 22

Opowieść Ginellego Z początku Włoch mówił bardzo chaotycznie i co chwila przerywał, jakby się zastanawiał, co ma powiedzieć. Rzeczywiście sprawiał wrażenie wyczerpanego — po raz pierwszy, odkąd pojawił się w motelu Motor Inn w Bar Harbor w poniedziałek po południu. Jego rany były jedynie głębokimi zadrapaniami, ale Billy zauważył, że jest mocno wzburzony. Wkrótce w jego oczach znów zaczęły migotać szalone iskierki; z początku pojawiały się i gasły niczym neonowa reklama, jednak po chwili się rozjaśniły i przestały migotać. Wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki butelkę i dolał sobie do kawy solidną porcję chivas. Podsunął butelkę swojemu towarzyszowi, ale Billy odmówił. Nie wiedział, jak alkohol mógłby wpłynąć na jego serce. Ginelli wyprostował się, odgarnął włosy z czoła i zaczął opowiadać nieco bardziej składnie. ◆◆◆ O trzeciej w nocy zaparkował wóz na leśnej drodze odchodzącej od 37-A, w pobliżu obozowiska Cyganów. Wyjął z samochodu torbę ze stekami, po czym razem z nią wrócił na szosę. Przed tarczą księżyca powoli przesuwały się gęste chmury. Ginelli poczekał, aż odpłyną, i kiedy na chwilę zrobiło się jaśniej, zobaczył w oddali krąg pojazdów. Przeszedł przez szosę i ruszył okrężną drogą w ich stronę. — Jestem z miasta, drogi chłopcze, ale mój zmysł orientacji działa całkiem sprawnie — powiedział Billy’emu. — Śmiało mogę mu zaufać. A poza tym nie chciałem skończyć tak samo jak ty, Williamie.

Przeszedł przez kilka poletek i niewielki zagajnik, przebrnął przez moczary cuchnące jak dziesięć kilogramów gówna wciśniętych w pięciokilogramowy worek. Na jakimś starym drucie kolczastym, którego nie zauważył w ciemnościach, rozdarł sobie spodnie na tyłku. — Jeżeli to ma być wiejskie życie, wolę je zostawić dla letników — stwierdził, znowu na chwilę przerywając swoją opowieść. Nie spodziewał się żadnych kłopotów ze strony psów Cyganów, bo przecież nie zaatakowały Billy’ego. Nie zaczną szczekać, dopóki nie wejdzie w krąg światła, rzucany przez ognisko, choć z całą pewnością znacznie wcześniej wyczują jego zapach. — Można by się spodziewać, że będą mieli groźniejsze psy — mruknął Billy. Ginelli pokręcił głową. — Nie. Ludziom wystarczy byle pretekst, żeby wypędzić ich z miasta, więc po co sami mieliby dawać im jeszcze jeden? — Psy szczekające nocami? — Właśnie. Wyrabiasz się, Williamie. Jesteś tak sprytny i bystry, że niedługo ludzie zaczną uważać cię za Włocha — powiedział Ginelli. Mimo to wolał nie ryzykować. Przesuwał się powoli za pojazdami Cyganów, omijając szerokim łukiem półciężarówki i wozy kempingowe. Zaglądał jedynie do kombi i samochodów osobowych. W trzecim czy czwartym znalazł to, czego szukał — starą, pomiętą marynarkę leżącą na przednim siedzeniu. — Wóz nie był zamknięty — dodał. — Marynarka nie była w złym stanie, ale cuchnęła, jakby w każdej kieszeni rozkładała się zdechła łasica. Na podłodze z tyłu zobaczyłem parę starych trampek. Były ciut za małe dla mnie, jednak jakoś się w nie wcisnąłem. Dwa samochody dalej znalazłem wymięty kapelusz i włożyłem go na głowę. Wyjaśnił Billy’emu, że chciał upodobnić się zapachem do Cyganów, ale nie tylko dla ochrony przed psami śpiącymi wokół

cygańskiego ogniska. Przede wszystkim chodziło mu o inne psy. Te naprawdę groźne. Pitbulle. Pod koniec obchodu zauważył półciężarówkę z niewielkim okienkiem z tyłu, które zamiast szkła miało grubą drucianą siatkę. Zajrzał do środka, ale pomieszczenie z tyłu samochodu było puste. — Mimo to wyczułem woń psów, Williamie — rzekł Ginelli. — A potem spojrzałem w drugą stronę i zaryzykowałem przyświecenie sobie maleńką latareczką, którą miałem w kieszeni. Trawa przy pace wozu była wygnieciona i parę kroków dalej zobaczyłem prowadzącą w dal ścieżkę. Nie musiałem być Dan’l Boone’em, żeby ją zauważyć. Zabrali zwierzęta z tej psiarni na kółkach i ukryli je gdzieś, żeby nie znaleźli ich policjanci albo jakiś oszołom z towarzystwa opieki nad zwierzętami, gdyby ktoś się wygadał. Nie byli jednak dostatecznie ostrożni, bo zostawili ścieżkę, którą nawet taki mieszczuch jak ja zauważył w słabym świetle minilatarki. I właśnie wtedy zacząłem wierzyć, że naprawdę możemy im dopiec. Kiedy zobaczył tę ścieżkę, ruszył nią, minął niewielki pagórek i dotarł do skraju kolejnego zagajnika. — Potem zgubiłem trop — powiedział. — Stałem tam minutę czy dwie, zastanawiając się, co mam zrobić. I wtedy to usłyszałem, Williamie. Usłyszałem to głośno i wyraźnie. Czasem Bóg okazuje nam swoje miłosierdzie. — Co usłyszałeś? — Pierdzenie psa — odparł Ginelli. — Długie i głośne. Zupełnie jakby ktoś zadął w trąbkę z tłumikiem. Jakieś pięćset metrów od skraju zagajnika była niewielka polana, na której stała prowizoryczna zagroda dla psów. Zrobiono ją z grubych, wbitych w ziemię gałęzi oplecionych kolczastym drutem. Wewnątrz zamknięto siedem pitbulli. Pięć psów spało, a dwa pozostałe sprawiały wrażenie naćpanych. — Chyba rzeczywiście podano im solidną dawkę narkotyków — dodał Włoch. — Sądziłem, że będą napojone alkoholem, ale nie było to stuprocentowo pewne i bezpieczne rozwiązanie.

Kiedy tresujesz psy do walki, po pewnym czasie zaczynają walczyć ze sobą i mogą ci zrujnować cały interes, chyba że zachowasz odpowiednie środki ostrożności. Możesz je umieścić w osobnych klatkach albo oszołomić narkotykami. Prochy są tańsze i znacznie łatwiejsze do ukrycia. Gdyby psy doszły do siebie, prowizoryczna zagroda z patyków nie zdołałaby ich zatrzymać. Wydostałyby się na zewnątrz, nawet jeśli miałyby zostawić na drucie kolczastym całe pasy skóry. Dlatego pozwalano im oprzytomnieć dopiero przed samą walką. Najpierw prochy, potem walka, a następnie kolejna dawka prochów. — Ginelli roześmiał się. — Pitbulle są jak gwiazdy rock and rolla. Narkotyki szybko je wypalają, ale zawsze możesz znaleźć inne pitbulle. Kiedy stwierdził, że psy nie są groźne, otworzył torbę i wyciągnął steki. Już wcześniej, zaparkowawszy wóz na bocznej drodze, wyjął je z folii i wstrzyknął do każdego z nich porcyjkę czegoś, co nazwał specjalnym psim koktajlem Ginellego — mieszaninę heroiny „Mexican brown” i strychniny. Pomachał nimi w powietrzu i patrzył, jak psy powoli się budzą. Jeden z nich zaszczekał chrapliwie. Ten dźwięk przypominał kaszel człowieka, który ma poważne kłopoty z oddechem. — Stul pysk albo nie dostaniesz kolacji — powiedział do niego Ginelli. Pies usiadł, przechylił łeb na bok i ponownie zaczął przysypiać. Włoch wrzucił do zagrody pierwszy stek, a potem drugi, trzeci i ostatni. Psy zaczęły wydzierać sobie grube kawały mięsa, ale robiły to bardzo apatycznie. Od czasu do czasu któryś zaszczekał ostrzej, brzmiało to jednak równie chrapliwie i głucho jak szczekanie pierwszego obudzonego psa, toteż Ginelli uznał, że nie ma się czym przejmować. Poza tym gdyby od strony obozu ktoś nadszedł, aby sprawdzić, co się dzieje w zagrodzie, na pewno miałby ze sobą latarkę, więc Ginelli bez problemu zdążyłby ukryć się w głębi zagajnika. Ale nikt się nie pojawił. Billy z fascynacją słuchał tej opowieści.

Włoch siedział obok zagrody, palił camele i przyglądał się powolnej agonii psów. — Większość z nich zdechła bardzo spokojnie — powiedział. Czy w jego słowach nie pobrzmiewa czasem nuta żalu? — zastanawiał się Billy. Ale prawdopodobnie było mu tylko szkoda narkotyków, którymi nafaszerował psy. — Dwa z nich miały konwulsje, chyba jednak sposób, w jaki je uśmierciłem, nie był taki zły — dodał Ginelli. — Cyganie szykowali dla nich coś o wiele gorszego… Wszystkie zdechły po niecałej godzinie. Kiedy się upewnił, że pitbulle są unieszkodliwione, wyjął z portfela dolarowy banknot, a z kieszeni na piersiach długopis. Napisał na banknocie: „Następnym razem to samo może spotkać twoje wnuki, starcze. Zdejmij klątwę z Williama Hallecka”. Pitbulle miały na szyjach pętle z grubego konopnego sznura. Ginelli wsunął pod jedną z nich złożony banknot. Powiesił brudną marynarkę na kołku prowizorycznej zagrody i położył na niej czapkę. Potem zdjął trampki, wyjął z kieszeni swoje mokasyny, włożył je i odszedł. W drodze powrotnej stracił orientację i przez pewien czas błądził po moczarach. W końcu jednak dostrzegł światła domku na pobliskiej farmie, odnalazł leśną drogę, którą wcześniej szedł, dotarł do samochodu i ruszył z powrotem do Bar Harbor. Był już w połowie drogi, kiedy poczuł, że coś jest nie w porządku. Nie potrafił dokładniej określić, o co chodzi, ale wydawało mu się, że samochód jest niepewny. Nie wyglądał ani nie pachniał jakoś inaczej, jednak coś było z nim nie tak. Ginelli miewał już wcześniej podobne przeczucia i w większości przypadków się nie sprawdziły, ale w kilku sytuacjach… — Postanowiłem go zostawić — powiedział. — Wolałem nie ryzykować. Kto wie, czy jeden z Cyganów nie cierpiał akurat tej nocy na bezsenność i wybrawszy się na spacer, nie zauważył mojego wozu stojącego przy drodze. Nie chciałem, żeby wiedzieli, jaki mam samochód, bo wtedy mogliby zacząć węszyć, a gdyby dotarli do mnie, dotarliby również do ciebie. Traktuję ich

bardzo poważnie. Śmiertelnie poważnie. Widzę, co z tobą zrobili, Williamie, i muszę traktować ich serio. Zatrzymał wóz przy innej opuszczonej bocznej drodze, odkręcił wlew paliwa i dzielące go od miasta pięć kilometrów przebył pieszo. Dotarł na miejsce o świcie. Zostawiwszy Billy’ego w nowym motelu w Northeast Harbor, wrócił do Bar Harbor taksówką, mówiąc kierowcy, aby jechał dość wolno, bo musi coś znaleźć. — Ale co konkretnie? — zapytał taksówkarz. — Może wiem, gdzie to jest. — Niech pana o to głowa nie boli — odparł Ginelli. — Będę wiedział, że właśnie o to mi chodzi, kiedy to zobaczę. Jakieś trzy kilometry za Northeast Harbor zauważył chevy novę z napisem „na sprzedaż” na przedniej szybie, stojącą obok niewielkiego wiejskiego domku. Upewniwszy się, że właściciel jest w domu, zapłacił za kurs, a potem szybko dobił targu z farmerem. Zapłacił mu za samochód gotówką. Za dodatkowego dwudziestaka właściciel, młody facet, który, jak stwierdził Ginelli, sprawiał wrażenie, że liczba wszy na jego głowie znacznie przewyższa jego iloraz inteligencji, zgodził się zostawić tablice rejestracyjne z Maine — pod warunkiem, że zostaną mu odesłane za tydzień. — Być może nawet tak zrobię — powiedział Ginelli, znowu na chwilę przerywając. — Jeżeli będziemy jeszcze wtedy żyli, ma się rozumieć. Billy popatrzył na niego z niepokojem, jednak Włoch podjął już swoją opowieść. Wrócił do Bar Harbor, ale ominął miasto i pojechał 37-A w stronę obozu Cyganów. Zrobił sobie tylko jeden postój, aby zadzwonić do kogoś, kogo nazwał swoim współpracownikiem, i polecił mu, aby o wpół do pierwszej po południu czekał przy pewnej budce telefonicznej w centrum Nowego Jorku. Sam często korzystał z tej budki i dzięki jego wpływom prawie zawsze była czynna. Przejechał obok obozu, a kiedy zauważył pierwsze oznaki

Przejechał obok obozu, a kiedy zauważył pierwsze oznaki aktywności, kilometr dalej zawrócił. Od szosy 37-A prowadziła do obozowiska wyjeżdżona droga przez pole. Jechał nią jakiś samochód. Zmierzał w stronę szosy. — To było porsche turbo — dodał Ginelli. — Gablota bogatego dzieciaka. Na tylnej szybie nalepka z napisem: „Uniwersytet Browna”. Dwójka małolatów z przodu, trójka z tyłu. Zatrzymałem się i spytałem dzieciaka za kierownicą, czy w obozie są jeszcze Cyganie, bo słyszałem, że się tu zatrzymali. Powiedział, że jeszcze są, ale jeśli chcę, żeby przepowiedzieli przyszłość, to się spóźniłem. Oni sami właśnie po to tu przyjechali, ale Cyganie ich zbyli. Najwyraźniej szykowali się do odjazdu i bardzo się spieszyli. Wcale mnie to nie zdziwiło po tym, jak stracili swoje cenne psy. Wróciłem do Bar Harbor i pojechałem na stację benzynową. Nie uwierzyłbyś, Williamie, jak ta nova żre paliwo, ale trzeba przyznać, że potrafi pruć jak szatan, kiedy wciśniesz pedał gazu do dechy. Przy okazji kupiłem colę i parę kanapek, bo kiszki zaczynały mi już grać marsza. Potem znowu zadzwonił do swojego współpracownika i umówił się z nim na spotkanie na lotnisku w Bar Harbor po południu o piątej. Wrócił do miasteczka, zostawił wóz na parkingu i wybrał się na dłuższy spacer, aby poszukać odpowiedniego człowieka. — Jakiego człowieka? — spytał zdziwiony Billy. — Człowieka — powtórzył cierpliwie Ginelli, jakby mówił do półgłówka. — Poznałbyś go od razu. Na pierwszy rzut oka wygląda jak wszyscy inni letnicy, sprawia wrażenie, że mógłby cię zabrać na przejażdżkę slupem swojego starego, odpalić ci działkę dobrej koki albo wziąć cię swoim trans amem do Aspen na Święto Lata. Ale on nie jest taki jak tamci i możesz go łatwo rozpoznać. Po pierwsze, wystarczy spojrzeć na jego buty. Są marne. Wyczyszczone na glans, to prawda, lecz mimo to marne. Nie mają klasy i widać, że go uwierają. Po drugie, możesz to poznać po jego oczach. To bardzo ważny element. Ci faceci nigdy nie noszą markowych okularów przeciwsłonecznych i zawsze

możesz zobaczyć ich oczy. Zupełnie jakby przez cały czas musieli się reklamować, tak jak niektórzy przestępcy nie wiadomo czemu sami zgłaszają się na policję. Ich oczy zdają się mówić: „Kto zafunduje mi następny posiłek? Kto poczęstuje mnie następnym skrętem? Gdzie jest facet, z którym miałem się tu spotkać?”. Rozumiesz, o co mi chodzi? — Chyba tak. — Przede wszystkim od razu wiadomo, co jest dla nich najważniejsze: To, ile uda im się wyciągnąć. Jak ten stary z Old Orchard nazwał handlarzy narkotykami i ulicznych artystów? — Mówił, że to handlarze obwoźni — odparł Billy. — Tak! — zawołał Ginelli, a w jego oczach znowu zamigotały szalone światełka. — Handel obwoźny, takiego właśnie człowieka szukałem. W miasteczkach na wybrzeżu zawsze kręci się mnóstwo takich facetów, zachowują się jak dziwki polujące na klientów. Rzadko udaje im się zbić większy szmal, ale to niegłupi ludzie. Gdyby nie te ich buty… Noszą koszulki od J. Pressa, wiatrówki od Paula Stuarta i markowe dżinsy, lecz ich buty zdają się krzyczeć: „Możesz mnie mieć. Jestem do kupienia”. W przypadku dziwek tak samo jest z bluzkami. Zawsze noszą bluzki ze sztucznego jedwabiu. Przydałoby się je od tego odzwyczaić. Kiedy w końcu wypatrzyłem takiego faceta, zagaiłem rozmowę. Usiedliśmy na ławeczce przy bibliotece publicznej, w bardzo miłym miejscu, i dobiliśmy targu. Musiałem zapłacić trochę drożej, bo nie miałem czasu, żeby się z nim targować, ale gość potrzebował pieniędzy i uznałem, że można mu zaufać. W każdym razie na krótką metę. Dla tych facetów nie istnieje coś takiego jak długoterminowe zajęcie. Nie potrafią sobie z tym poradzić, tak samo jak kiepski uczeń z równaniem różniczkowym. — Ile mu zapłaciłeś? Ginelli machnął ręką. — Kosztuję cię mnóstwo forsy — powiedział Billy. — Jesteś moim przyjacielem — odparł Ginelli. — Możemy uregulować tę kwestię później, ale tylko wtedy, jeśli naprawdę

będziesz tego chciał. Muszę przyznać, Williamie, że nieźle się bawię. Dla mnie ta sytuacja to jakby wypracowanie w rodzaju „Jak spędziłem letnie wakacje”. Mam nadzieję, że mnie rozumiesz. Teraz jednak chciałbym już wrócić do tematu. Zasycha mi w gardle, a to przecież nie koniec mojej opowieści. Potem też mamy jeszcze sporo do zrobienia. — Mów. Wynajęty przez Ginellego facet nazywał się Frank Spurton. Powiedział, że jest studentem na uniwersytecie w Kolorado i ma akurat wakacje, ale wyglądał na jakieś dwadzieścia pięć lat, więc był raczej za stary na studenta. Nie miało to jednak znaczenia. Ginelli chciał, aby Spurton przespacerował się do lasu, w którym zostawił wynajętego forda, a potem pojechał za Cyganami, kiedy opuszczą miasto. Miał zatelefonować do Motor Inn, gdy Cyganie rozbiją obozowisko na noc. Było mało prawdopodobne, aby odjechali zbyt daleko. Po zadzwonieniu do motelu miał spytać o niejakiego Johna Tree. Spurton zapisał sobie to nazwisko, po czym część umówionej sumy, kluczyki i zakrętka wlewu paliwa do forda przeszły z rąk do rąk. Ginelli spytał Spurtona, czy da sobie radę, a on z uśmieszkiem złodzieja samochodów odparł, że oczywiście. — Podwiozłeś go tam? — zapytał Billy. — Za pieniądze, jakie mu dałem, Williamie, mógł złapać okazję — stwierdził Ginelli. Potem wrócił do motelu w Bar Harbor i wynajął pokój na nazwisko Johna Tree. Choć była dopiero druga po południu, dostał ostatni wolny pokój, a właściciel wręczył mu klucze takim gestem, jakby wyświadczał mu ogromną przysługę. Był środek letniego sezonu. Ginelli wszedł do pokoju, nastawił budzik stojący na nocnym stoliku na czwartą trzydzieści i zasnął. Kiedy budzik zadzwonił, wstał i pojechał na lotnisko. Dziesięć po piątej wylądował na nim niewielki prywatny samolot, być może ten sam, którym do Maine przybył z Connecticut Fander. Współpracownik Ginellego opuścił samolot, a z ładowni maszyny wyniesiono trzy pakunki — jeden duży i

dwa mniejsze. Ginelli i jego współpracownik postawili większą paczkę na tylnym siedzeniu novy, a mniejsze włożyli do bagażnika. Potem współpracownik wrócił do samolotu. Ginelli nie czekał na jego start, tylko wrócił do motelu, gdzie spał aż do ósmej. Obudził go telefon. Po drugiej stronie linii był Frank Spurton. Dzwonił ze stacji Texaco w Bankerton, sześćdziesiąt kilometrów na północny zachód od Bar Harbor. Powiedział, że koło siódmej cygański tabor prowadzony przez półciężarówkę skręcił na pole znajdujące się na obrzeżach miasta. — Prawdopodobnie tą półciężarówką był starbird — mruknął Billy. — Ten wóz zawsze jedzie na czele ich konwoju. Podczas rozmowy Spurton sprawiał wrażenie zdenerwowanego i zaniepokojonego. — Wydawało mu się, że go zdemaskowali — dodał Ginelli. — Zamarudził trochę i to był błąd. Najwyraźniej kilka wozów zostało w tyle, żeby zatankować czy coś w tym rodzaju. Nie zauważył ich i był przekonany, że jedzie na końcu konwoju. Wyobraź sobie, jedziesz wolniutko, sześćdziesiątką, aż tu nagle dwie stare półciężarówki mijają cię z głośnym ba-ba-ba-bach. Facet wygląda przez boczną szybę, kiedy mija go wielki wóz kempingowy, i widzi tego starego Cygana bez nosa, który siedzi obok kierowcy, gapi się na niego i przebiera palcami, nie ot tak sobie, ale jakby rzucał czary. Wcale sobie tego nie wymyśliłem, Williamie, powtarzam dokładnie to, co usłyszałem od Spurtona. Przebierał palcami, jakby rzucał czary. — Jezu… — wymamrotał Billy. — Może chcesz, żebym dolał ci do kawy czegoś mocniejszego? — Nie… tak. Ginelli wlał mu do filiżanki porcję chivas i podjął swoją opowieść. Spytał Spurtona, czy na ścianie tego wozu kempingowego było coś namalowane. Okazało się, że tak. Dziewczyna i jednorożec. — Jezu… Naprawdę sądzisz, że Cyganie rozpoznali twój

— Jezu… Naprawdę sądzisz, że Cyganie rozpoznali twój samochód? Że kiedy znaleźli martwe psy, rozpoczęli poszukiwania i zobaczyli twój wóz na drodze, tam gdzie go zostawiłeś? — Jestem o tym przekonany — odparł ponuro Włoch. — Spurton podał mi nazwę drogi, którą jechali, i numer szosy stanowej, z której skręcili. Potem poprosił mnie, abym zostawił resztę pieniędzy dla niego w hotelowym sejfie, w kopercie z jego nazwiskiem, i dodał: „Muszę brać nogi za pas”. Zaraz po tej rozmowie Ginelli opuścił hotel i o wpół do dziewiątej przejechał obok znaku drogowego oddzielającego Bucksport i Bankerton. Dziesięć minut potem minął stację Texaco. Była nieczynna. Na pobliskim parkingu stało sporo samochodów, jedne oczekiwały na naprawę, inne były wystawione na sprzedaż. Za nimi zauważył wynajętego forda. Przejechał szosą wzdłuż rzędu samochodów, zakręcił i zawrócił. — Zrobiłem tak jeszcze dwukrotnie — powiedział. — Jeszcze nigdy dotąd nie miałem takich złych przeczuć — dodał. — Podjechałem jeszcze kawałek i zatrzymałem wóz trochę dalej, na poboczu. Wróciłem na stację pieszo. — I co? — Spurton był w samochodzie, siedział za kierownicą — odparł Ginelli. — Był martwy. Miał dziurę w czole nad prawym okiem. Prawie nie było krwi. To mogła być czterdziestkapiątka, ale nie dałbym głowy. Na siedzeniu za nim też nie było krwi. Cokolwiek go zabiło, nie przebiło czaszki na wylot. Pocisk kaliber czterdzieści pięć wyleciałby z tyłu, pozostawiając w potylicy otwór wielkości puszki zupy campbella. Myślę, że ktoś go załatwił stalową kulką z procy, tak jak ta dziewczyna, która przestrzeliła ci dłoń. Może to właśnie ona zabiła Spurtona. Zamilkł na chwilę, po czym znowu podjął swoją opowieść. — Na jego nogach leżał rozpłatany kurczak, a na czole miał wypisane krwią tylko jedno słowo… Prawdopodobnie użyto do tego krwi kurczaka, ale chyba rozumiesz, że nie miałem czasu na

przeprowadzenie jakichkolwiek badań. Zresztą takie rzeczy powinno się robić w laboratorium kryminalistyki. — Jakie to było słowo? — zapytał Billy, choć domyślił się tego, zanim Ginelli odpowiedział na jego pytanie. — „Nigdy”. — Chryste… — jęknął Billy i sięgnął po swoją wzmocnioną kawę. Uniósł filiżankę do ust, ale zaraz ją odstawił. Gdyby wypił choć łyk, pewnie by zwymiotował. Nie mógł sobie na to pozwolić. Wyobraził sobie Spurtona, siedzącego za kółkiem wynajętego forda, z głową odchyloną do tyłu, ciemnym otworem nad jednym okiem i kłębkiem białych piór na podołku. Wizja była tak wyrazista, że widział nawet na wpół otwarty dziób ptaka i jego martwe oczy. Świat znowu zaczął tonąć w szarości. Nagle Billy usłyszał głośny trzask i jego policzek zapłonął żywym ogniem. Otworzył oczy i zobaczył, że Ginelli ponownie siada na krześle. — Przepraszam, Williamie, ale tak jak mówią w tej reklamie płynu po goleniu, właśnie tego było ci trzeba. Wydaje mi się, że jest ci żal tego Spurtona, więc proszę cię, abyś natychmiast przestał się zadręczać, rozumiesz? — Głos Włocha był łagodny, lecz w jego oczach znowu błyskały gniewne iskierki. — Wszystko komplikujesz, tak jak ci sędziowie o miękkich sercach… kiedy jakiś gnojek zaciuka nożem staruszkę i ukradnie jej oszczędności, próbują zrzucić winę na kogo się tylko da, łącznie z prezydentem. To znaczy na wszystkich oprócz śmiecia, który załatwił tę biedną kobietę, a teraz stoi przed nimi i czeka na ogłoszenie wyroku w zawieszeniu, żeby mógł wyjść na wolność i zrobić to ponownie. — To moja wina — wymamrotał Billy. — Nieprawda. Nie zabiłeś tego człowieka, Williamie. Zrobił to jakiś Cygan, a winę ponosi nasz miły staruszek. Poza tym nikt nie zmuszał Spurtona do tej roboty. Robił to dla pieniędzy i nie ma o czym mówić. Jego zadanie nie było skomplikowane, ale spieprzył

je i zapłacił za swój błąd. A teraz, Williamie, powiedz mi, czy chcesz, żeby zdjęto z ciebie tę klątwę, czy nie? Billy westchnął. Policzek wciąż go palił po uderzeniu Ginellego. — Tak — odparł. — Nadal chcę, żeby ten stary Cygan to ze mnie zdjął. — Dobrze, ale nie zawracaj sobie więcej głowy tamtą sprawą. — W porządku — mruknął Billy i pozwolił Włochowi dokończyć jego opowieść, nie przerywając mu już ani razu. ◆◆◆ Ginelli obszedł stację benzynową i usiadł na stosie starych opon. Chciał nieco ochłonąć, jak powiedział, toteż przesiedział tam dwadzieścia minut albo nawet trochę dłużej, wpatrując się w wieczorne niebo — na zachodzie gasły właśnie ostatnie promienie zachodzącego słońca — i próbując uporządkować myśli. Kiedy poczuł, że w jego umyśle zapanował spokój, wrócił do novy. Nie włączając świateł, podjechał do nieczynnej stacji. Potem wyciągnął ciało Spurtona z wynajętego forda i włożył do bagażnika novy. — Może w ten sposób chcieli przekazać mi wiadomość albo próbowali mnie wrobić, gdyby facet, który prowadzi stację, znalazł ciało w samochodzie z moim nazwiskiem na dokumentach wynajmu wozu, znajdujących się w schowku na rękawiczki — powiedział. — Ale to był bardzo głupi pomysł, Williamie, bo jeżeli gość został zabity stalową kulką łożyskową, a nie kulą z rewolweru, gliniarze natychmiast zwróciliby uwagę na Cyganów. Przecież, na litość boską, strzelanie z procy było popisowym numerem tej dziewczyny! W innych okolicznościach z przyjemnością bym zaczekał i popatrzył, jak wpadają we własnoręcznie zastawione sidła, ale nie miałem na to czasu. Poza tym spodziewałem się, że jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli, następnego dnia gliny będą rozmawiać z Cyganami na zupełnie inny temat, a Spurton tylko wszystko by skomplikował. Dlatego wywiozłem ciało. Dobrze, że stacja znajdowała się przy mało

uczęszczanej drodze, bo w przeciwnym razie nie mógłbym tego zrobić. Z ciałem Spurtona w bagażniku, obłożonym trzema mniejszymi pudełkami, które dostarczył mu jego współpracownik, ruszył w dalszą drogę. Kilometr za stacją trafił na Finson Road. „Handlowa” trasa Cyganów biegła wzdłuż 37-A, całkiem dobrej szosy drugiej kategorii, prowadzącej z Bar Harbor na zachód. Zarośnięta i pokryta koleinami, była kompletnie zapuszczona. Prawdopodobnie już od dawna z niej nie korzystano. — Trochę utrudniło mi to sprawę, bo musiałem po nich „posprzątać”, ale ogólnie rzecz biorąc, Williamie, wszystko przebiegało tak, jak chciałem — mówił Ginelli. — Zamierzałem ich nastraszyć, a oni już zachowywali się, jakby byli ciężko przerażeni. Kiedy raz kogoś przestraszysz, potem staje się to łatwiejsze. Zgasił światła novy i przejechał kilometr w głąb Finson Road. Zobaczył, że droga prowadzi do opuszczonego żwirowego dołu. Nie mógł sobie wymarzyć lepszego miejsca. Otworzył bagażnik, wyjął zwłoki Spurtona i przysypał je żwirem. Pogrzebawszy ciało, wrócił do samochodu, zjadł dwie kanapki, po czym otworzył dużą paczkę leżącą na tylnym siedzeniu. Na pudełku było napisane „Wielka encyklopedia świata”. Wewnątrz znajdował się automatyczny karabinek szturmowy, kałasznikow AK-47, czterysta sztuk amunicji, nóż sprężynowy, skórzana damska torebka wypełniona śrutem, rolka plastra i słoiczek z czarnym mazidłem. Ginelli posmarował nim sobie twarz i ręce, przykleił plastrem nóż do łydki, po czym włożył taśmę do kieszeni i ruszył w drogę. — Torbę zostawiłem, bo i tak czułem się jak jakiś pieprzony komiksowy superbohater — wyjaśnił Billy’emu. Spurton powiedział mu, że Cyganie obozują na polu, trzy kilometry dalej wzdłuż drogi. Wszedł w las i posuwał się w tamtą stronę równolegle do szosy. Nie chciał tracić jej z oczu, bo bał się, że się zgubi.

— Szedłem bardzo wolno — mówił. — Raz po raz nadeptywałem na jakiś zeschły patyk albo wpadałem na gałąź. Mam nadzieję, że nie wlazłem w żaden pierdzielony trujący bluszcz. Jestem diablo uczulony na to paskudztwo. Po dwóch godzinach przedzierania się przez zarośla wzdłuż wschodniego skraju Finson Road dostrzegł jakąś nieruchomą mroczną sylwetkę na wąskim poboczu. W pierwszym momencie pomyślał, że to znak drogowy albo coś podobnego, ale po chwili uświadomił sobie, że to człowiek. — Byłem pewien, Williamie, że to strażnik, który miał ostrzec innych Cyganów, gdy mnie zobaczy — kontynuował. — Starałem się iść jak najciszej, ale nie jestem pieprzonym Winnetou. Pomyślałem, że ten typ udaje, iż nic nie słyszy, i próbuje mnie zlokalizować. Gdyby mu się to udało, pewnie natychmiast pobiegłby do obozowiska. Z miejsca, w którym się znajdowałem, łatwo mogłem go rozwalić, ale pobudziłbym wszystkich w obrębie dwóch kilometrów, a poza tym obiecałem ci, że nikogo nie skrzywdzę. Zatrzymałem się więc i stałem nieruchomo przez dobrych piętnaście minut, obawiając się, że jeżeli zrobię jeszcze jeden krok i nastąpię na jakąś suchą gałązkę, zdradzę swoją obecność. I nagle zobaczyłem, że facet schodzi z pobocza do rowu, żeby się odlać. Nie wiem, gdzie tego gościa uczono, jak zachowywać się na warcie, ale na pewno nie w forcie Bragg3. Miał najstarszą strzelbę, jaką widziałem w ciągu ostatnich dwudziestu lat. Coś, co Korsykanie nazywają loup4. Poza tym miał na uszach słuchawki walkmana! Nie wierzyłem własnym oczom. Mógłbym spokojnie stanąć mu za plecami, a on i tak nic by nie usłyszał. — Ginelli roześmiał się. — Powiem ci jedno, Williamie. Założę się, że stary nie wiedział, jak ten chłopak umilał sobie stanie na warcie. Kiedy strażnik wrócił na swoje miejsce, Ginelli zaszedł go z boku, nie zadając już sobie trudu, by robić to bezszelestnie. Po drodze zdjął pasek. W ostatniej chwili coś ostrzegło strażnika, może kątem oka wychwycił jakiś ruch, nie wiadomo. „W ostatniej chwili” to zwykle jeszcze nie za późno — ale w tym

przypadku było inaczej. Włoch owinął młodemu Cyganowi pasek wokół szyi i ścisnął mocno. Szamotanina trwała bardzo krótko. Strażnik upuścił strzelbę na ziemię i obiema rękami usiłował zedrzeć pasek z szyi. Słuchawki zsunęły mu się z uszu i w mrok nocy popłynęły dźwięki Under My Thumb Rolling Stonesów. Chłopak szarpał się coraz słabiej, aż wreszcie przestał. Ginelli jeszcze przez trzydzieści sekund trzymał na jego szyi zaciśnięty pasek, po czym zdjął go („Nie chciałem, żeby uszkodziło mu się coś w mózgu” — powiedział Billy’emu) i zaciągnął wartownika na zbocze pagórka, w zarośla. Cygan był przystojnym, dobrze zbudowanym dwudziestoparoletnim młodzieńcem w dżinsach i butach dingo. Ginelli przypuszczał, że to Samuel Lemke. Kiedy znalazł odpowiednie drzewo, unieruchomił przy nim chłopaka taśmą klejącą. — To głupio brzmi, kiedy mówisz, że przyklejasz kogoś taśmą do drzewa, ale tylko wtedy, jeśli sam tego nie doświadczyłeś — dodał. — Gdy okleisz delikwenta dostateczną ilością taśmy, nie ma mowy, aby zdołał się uwolnić. Taśma klejąca jest bardzo mocna. Będzie stał tam, gdzie go zostawiłeś, dopóki ktoś się nie zjawi i go nie uwolni. Nie sposób tego rozerwać ani odwinąć. Odciął dolną część podkoszulka Lemkego, wcisnął mu go do ust i zalepił je taśmą. — Gdy to zrobiłem, włączyłem walkmana i założyłem mu słuchawki na uszy — dodał. — Nie chciałem, żeby się nudził, kiedy do siebie dojdzie. Potem poszedł dalej wzdłuż drogi. On i Lemke byli podobnego wzrostu, więc postanowił zaryzykować i wyjść na spotkanie następnego wartownika. Poza tym robiło się późno, a przez ostatnie czterdzieści osiem godzin uciął sobie tylko dwie krótkie drzemki. — Brak snu może spowodować, że skrewisz — wyjaśnił Billy’emu. — Jeśli grasz na giełdzie, nie ma to specjalnego znaczenia. Jeśli jednak masz się zmierzyć z draniami, którzy zabijają ludzi i kurzą krwią wypisują im na czołach słowa mające odebrać ci odwagę, może to oznaczać śmierć. Właśnie dlatego

popełniłem błąd. Miałem szczęście, że udało mi się z tego wywinąć cało. Czasami Bóg przebacza nam nasze błędy. Jego błąd polegał na tym, że nie zauważył drugiego strażnika. Dostrzegł go dopiero wtedy, gdy minął miejsce, w którym tamten się znajdował — nie stał na poboczu drogi jak Lemke, ale ukrył się głęboko w zaroślach. Na szczęście dla Ginellego zrobił to nie dlatego, żeby być niewidocznym, lecz dla wygody. — Ten nie słuchał muzyczki, tylko po prostu drzemał — powiedział Włoch. — Wspaniali wartownicy… ale czego można się spodziewać po cywilach. Poza tym jeszcze nie wiedzieli, że stanowię dla nich poważne zagrożenie. Jeśli masz świadomość, że ktoś chce ci mocno dopiec, zaczynasz cierpieć na bezsenność. Nie możesz usnąć nawet wtedy, gdy bardzo chce ci się spać. Podszedł do śpiącego wartownika, wybrał odpowiednie miejsce na jego czaszce i wyrżnął w nie kolbą swojego kałasznikowa. Rozległ się dźwięk, jakby na mahoniowy stół opadła ciężko bezwładna dłoń. Opierający się plecami o pień drzewa strażnik osunął się na trawę. Ginelli pochylił się i sprawdził jego puls. Był słaby, ale miarowy. Poszedł dalej. Pięć minut później dotarł do szczytu niewielkiego pagórka. Po lewej, w dole, rozciągało się pole. Włoch widział ciemny krąg pojazdów zaparkowanych jakieś sto metrów od drogi. Tej nocy nie zapalono ogniska i jedynym źródłem światła były okna wozów kempingowych. Ginelli przeczołgał się do połowy zbocza, trzymając AK-47 przed sobą, po czym znalazł występ skalny, z którego miał dobry widok na obóz i o który mógł oprzeć kolbę karabinu. — Właśnie zaczął wschodzić księżyc, ale nie mogłem dłużej czekać. Poza tym doskonale widziałem swój cel, znajdowałem się nie więcej niż siedemdziesiąt pięć metrów od niego i dobrze wiedziałem, co mam robić. Nie miała to być żadna „koronkowa robota”, zresztą kałasznikow i tak by się do takiej roboty nie nadawał. Równie dobrze mógłbym próbować wyciąć komuś wyrostek piłą łańcuchową. Kałasznikow jest dobry do zastraszania ludzi. I doskonale spełnił swoje zadanie, to nie ulega

wątpliwości. Założę się, że tej nocy wszyscy poszczali się w łóżka. Wszyscy oprócz starego. To twardy gość, Williamie. Ułożywszy karabin na występie skalnym, wziął głęboki oddech i wymierzył w przednią oponę wozu kempingowego z malowidłem przedstawiającym dziewczynę i jednorożca na bocznej ścianie. Słychać było cykanie świerszczy i szum przepływającego gdzieś niedaleko strumienia. Od strony spowitego w mroku pola dobiegł krzyk lelka. Gdy ptak krzyknął drugi raz, Ginelli nacisnął spust. Huk kałasznikowa rozerwał noc. Wokół wylotu lufy pojawiła się korona ognia, kiedy jeden po drugim wyleciało z niej trzydzieści pocisków. Magazynek karabinka mieścił dokładnie tyle kul — każda w łusce zawierającej sto czterdzieści gramów prochu. Przednia opona wozu kempingowego z dziewczyną i jednorożcem eksplodowała, gdy Ginelli przeciągnął serią wzdłuż pojazdu tuż nad podłogą. — Nie chciałem nikogo zranić — powiedział. — Poszatkowałem im tylko podłogę w wozie. I żeby nie trafić w zbiornik paliwa, starałem się strzelać możliwie jak najdalej od niego. Widziałeś kiedyś wybuch wozu kempingowego? To wygląda, jakbyś zapalił petardę i nakrył ją pustą puszką. Byłem raz świadkiem takiego wypadku na autostradzie przy rogatce New Jersey. Tylna opona wozu również pękła z hukiem. Ginelli wyjął pusty magazynek i włożył drugi. W obozie Cyganów zrobiło się zamieszanie, ludzie zaczęli krzyczeć. Jakaś kobieta płakała. Kilku mężczyzn — Ginelli nie potrafił powiedzieć ilu — wybiegło ze swoich wozów. Mieli na sobie piżamy i koszule nocne i wszyscy sprawiali wrażenie przerażonych. Właśnie wtedy Włoch po raz pierwszy zobaczył Taduza Lemkego. Stary Cygan wyglądał niemal komicznie w swojej obszernej nocnej koszuli. Spod ozdobionej chwaścikiem szlafmycy wystawały kosmyki rzadkich włosów. Obszedł wóz kempingowy od przodu, rzucił okiem na postrzępione opony, po czym uniósł wzrok i popatrzył w stronę

występu skalnego, za którym leżał Ginelli. W jego wściekłym spojrzeniu nie było nic zabawnego. — Wiedziałem, że nie mógł mnie zobaczyć — dodał Włoch. — Księżyc jeszcze nie wzeszedł, a ja z uczernioną twarzą i rękoma wyglądałem jak jeszcze jeden cień pośród ciemnego pola. Ale mimo to wydawało mi się, że on mnie widział, Williamie, i poczułem, jak coś zmroziło mi serce. Taduz Lemke odwrócił się do swoich ludzi, którzy wymachując rękami biegali po obozie. Krzyknął coś do nich w języku Romów, a potem zatoczył ręką łuk, wskazując podziurawiony wóz kempingowy. Ginelli nie rozumiał ich języka, ale znaczenie tego gestu było całkiem jasne: „Kryć się, kretyni!”. Kiedy posłał drugą serię tuż nad ich głowami, niemal wszyscy Cyganie zaczęli krzyczeć, zarówno kobiety, jak i mężczyźni. Niektórzy padali na ziemię i czołgali się, trzymając głowy nisko, a tyłki wysoko. Inni rozbiegli się na wszystkie strony. Taduzowi Lemke szlafmyca spadła z głowy. Cyganie nadal uciekali gdzie pieprz rośnie, a ci, co padli na ziemię, czołgali się przed siebie. Być może Lemke rzeczywiście rządził w tej grupie, ale wywołana przez Włocha panika sprawiła, że stracił kontrolę nad swoimi pobratymcami. Obok wozu kempingowego z jednorożcem stał stary pontiak, z którego Ginelli „pożyczył sobie” marynarkę i trampki. Teraz wbił do AK-47 trzeci magazynek i ponownie nacisnął spust. — Ubiegłego wieczoru nie było w tym samochodzie nikogo i okropnie w nim cuchnęło, więc byłem pewien, że i tej nocy nikt tam nie będzie spał — powiedział. — Rozwaliłem ten wóz, rozpirzyłem go w drobny mak. Kałasznikow to bardzo wredna broń, Williamie. Ludzie, którzy oglądają wojenne filmy, sądzą, że strzały z karabinka szturmowego robią w ciele człowieka albo w jakimś innym celu rządek zgrabnych dziurek, ale wcale tak nie jest. Przednia szyba tego starego bonneville’a natychmiast rozprysła się na kawałki, maska odskoczyła, reflektory eksplodowały. Podziurawione opony popękały z hukiem, a

kratownica odpadła. Nie widziałem wody wylewającej się z chłodnicy, bo było za ciemno, jednak gdy wyprułem cały magazynek, usłyszałem jej chlupotanie. Kiedy skończyły mi się naboje, ten cholerny wóz wyglądał, jakby rozwalił się o ceglany mur. Ale przez cały ten czas, gdy wokół latały odłamki szkła i metalu, Taduz Lemke nie ruszył się z miejsca. Próbował się zorientować, skąd padają strzały, żeby móc wysłać za mną swoich ludzi, gdybym był na tyle głupi i zaczekał, aż odzyska nad nimi kontrolę. Postanowiłem urwać się stamtąd, zanim to nastąpi. Pobiegł w stronę drogi, pochylony nisko jak żołnierz pod zmasowanym ostrzałem. Wyprostował się dopiero wtedy, gdy do niej dotarł. Minął drugiego ze strażników, tego, któremu przyłożył po głowie kolbą karabinu, ale nawet się nie zatrzymał. Stanął dopiero przy kępie krzewów i drzewie, przy którym zostawił pana Walkmana. — Mimo że było ciemno, znalazłem go bez trudu — mówił Ginelli. — Słychać było, jak trzęsą się krzaki i pękają suche gałązki. Kiedy podszedłem bliżej, usłyszałem również jakieś zduszone umf, anh, uph… Młody Lemke usiłował się uwolnić, obchodząc drzewo, do którego był przyklejony taśmą, i w efekcie krępujące go pasy jeszcze bardziej się zacieśniły. Słuchawki spadły mu z uszu i wisiały na przewodzie owiniętym wokół jego szyi. Gdy zobaczył Ginellego, przestał się szamotać. — Zobaczyłem w jego oczach śmiertelne przerażenie — dodał Włoch. — Bardzo mnie to cieszyło. Staruch nie dał się zastraszyć, ale ten dzieciak szczerze żałował, że z tobą zadarli, Williamie. Nie mogłem mu jednak dobrze dopiec, bo miałem jeszcze trochę do zrobienia. Ukląkł obok Samuela Lemke i uniósł AK-47, żeby młody Cygan mógł mu się dobrze przyjrzeć. — Nie mam zbyt dużo czasu, dupku, więc słuchaj mnie uważnie — powiedział do niego. — Przekaż staremu, że następnym razem nie będę strzelał w powietrze, w ziemię albo

do pustych samochodów. Powiedz mu, że ma zdjąć klątwę z Williama Hallecka. Rozumiesz? Lemke pokiwał głową. Ginelli zerwał mu z twarzy taśmę i wyjął knebel z ust. — Niedługo zrobi się tu spory ruch — oświadczył. — Kiedy krzykniesz głośno, znajdą cię i uwolnią. Pamiętaj, co ci powiedziałem. Odwrócił się, by odejść. — Nie rozumie pan… — wychrypiał młody Cygan. — On nigdy tego nie zdejmie. Jest ostatnim z wielkich romskich wodzów, jego serce jest twarde jak cegła. Zrobię, co mi pan kazał, ale on i tak tego nie zdejmie. Drogą w stronę obozu Cyganów jechał pick-up. Ginelli spojrzał w jego stronę, po czym znów przeniósł wzrok na Lemkego. — Cegły można skruszyć — stwierdził. — To też mu powiedz. Ponownie wrócił na drogę, przeszedł na drugą stronę i pobiegł z powrotem na żwirowisko. Minął go jeszcze jeden pickup, a potem trzy kolejne samochody, jeden po drugim. Jadący nimi ludzie, zaciekawieni, kto w środku nocy w ich małym miasteczku mógł strzelać z broni maszynowej, nie stanowili dla Ginellego problemu. Światła reflektorów przecinające mrok dawały mu dostatecznie dużo czasu, aby za każdym razem zdążył przykucnąć wśród drzew. Kiedy ukrył się w żwirowym dole, usłyszał dźwięk zbliżającej się syreny. Zapuścił silnik novy i nie włączając świateł, podjechał do końca krótkiej bocznej dróżki. Obok z rykiem przemknął chevrolet z migającym błękitnym „kogutem” na dachu. — Gdy odjechał, wytarłem twarz i dłonie i pojechałem za nim — powiedział. — Za nim? — zdziwił się Billy. — To bezpieczniejsze. Jeżeli gdzieś ma miejsce jakaś strzelanina, okoliczni mieszkańcy mało sobie nóg nie połamią, żeby tylko zobaczyć choć odrobinę krwi, zanim gliny zmyją ją szlauchami z chodnika. Ci, którzy jadą w przeciwną stronę, z

miejsca są podejrzani. Ludzie, którzy mają w kieszeni rozgrzane spluwy, najczęściej właśnie tak się zachowują. Kiedy ponownie dotarł do obozowiska, na poboczu stało jakieś pół tuzina samochodów. Cyganie biegali tam i z powrotem, krzycząc i machając rękami. Samochód szeryfa zaparkowany był w pobliżu miejsca, w którym Włoch załatwił drugiego wartownika; obracający się „kogut” rzucał błękitnawy blask na pnie drzew. Ginelli opuścił szybę w swoim wozie i zapytał: — Co się stało, panie policjancie? — Nic takiego. Nie ma się czym przejmować, proszę przejeżdżać — odparł gliniarz i na wypadek, gdyby kierowca novy mówił po angielsku, ale rozumiał tylko rosyjski, ze zniecierpliwieniem machnął latarką w stronę Finson Road. Ginelli powoli pojechał dalej, przeciskając się pomiędzy stojącymi przy szosie samochodami — które, jak przypuszczał, musiały należeć do okolicznych mieszkańców. — Gapiów, którzy są twoimi sąsiadami, zawsze trudniej jest przegonić — powiedział do Billy’ego. Przed kombi rozwalonym przez Ginellego ustawiły się dwie grupki ludzi. Jedną stanowili Cyganie w piżamach i nocnych koszulach. Rozmawiali ze sobą, gestykulując z ożywieniem. Drugą grupkę tworzyli miejscowi. Stali w milczeniu, z dłońmi w kieszeniach, i przyglądali się podziurawionemu wrakowi samochodu. Obie grupy ignorowały się nawzajem. Finson Road ciągnęła się jeszcze przez dziesięć kilometrów i Ginelli dwukrotnie omal nie wpakował się do rowu, kiedy nieoczekiwanie z bocznych dróżek wyjechało na szosę kilku spragnionych mocnych wrażeń mieszkańców miasteczka. — Mówię ci, ludzie potrafią zerwać się w środku nocy, aby tylko zobaczyć krew, zanim gliniarze zmyją ją szlauchami z chodnika — powtórzył Ginelli. — Albo raczej w tym przypadku z trawy. Na skrzyżowaniu wjechał na szosę prowadzącą do Bucksport, a kiedy tam dotarł, skręcił na północ. O drugiej nad ranem

przyjechał do motelu, nastawił budzik na siódmą i położył się spać. Billy spojrzał na niego. — Chcesz powiedzieć, że przez cały ten czas, kiedy ja się martwiłem, że cię ukatrupili, ty spałeś sobie smacznie w motelowym pokoju, z którego kazałeś mi się wyprowadzić? — No cóż… — Ginelli sprawiał wrażenie zawstydzonego, jednak po chwili uśmiechnął się i wzruszył ramionami. — Nie przywykłem do tego, aby ludzie się o mnie martwili, Williamie. Oczywiście z wyjątkiem mojej mamy, ale to zupełnie inna historia. — Chyba zaspałeś, bo przyjechałeś tu nie wcześniej niż o dziewiątej. — Nie, obudziłem się, kiedy tylko usłyszałem budzik. Wykonałem jeden telefon, a potem wybrałem się na mały spacerek do śródmieścia. Wynająłem jeszcze jeden wóz. Tym razem od Avisa. U Hertza niespecjalnie mi się powiodło. — Będziesz miał kłopot z tym samochodem? — spytał Billy. — Nie. Wszystko jest w porządku. Ale masz rację, mogło być ze mną krucho. Zadzwoniłem właśnie w sprawie samochodu. Poprosiłem mojego współpracownika, aby przyleciał tu z Nowego Jorku. Niedaleko stąd, w Ellsworth, jest małe lotnisko. Tam właśnie wylądował. Potem pilot poleciał do Bangor, gdzie miał czekać na powrót mojego człowieka, który udał się do Bankerton. Miał tam… — Cała ta sprawa zaczyna się niewiarygodnie rozrastać — stwierdził Billy. — Żeby tylko nie zamieniła się w drugi Wietnam. — Dajże spokój, Williamie! — Masz wspaniałą gosposię, na każde twoje zawołanie przylatuje aż z Nowego Jorku… — Cóż… nie znam nikogo w Maine, a jedyny mój człowiek na tym terenie dał się zabić. W każdym razie to już teraz nieważne. Zeszłego wieczoru otrzymałem pełny raport. Mój współpracownik wczoraj koło południa pojechał do Bankerton i okazało się, że na stacji jest tylko małolat, który wyglądał, jakby

był nieźle naćpany. Stawał przy pompie, kiedy podjeżdżał jakiś wóz, ale przeważnie zajmował się czymś innym. Mój przyjaciel poczekał na odpowiednią chwilę, spiął stacyjkę „na krótko” i odjechał. Kiedy przejeżdżał obok garaży z samochodami, dzieciak nawet się nie obejrzał. Mój współpracownik pojechał na międzynarodowe lotnisko w Bangor i zostawił auto na parkingu Hertza. Powiedziałem mu, żeby sprawdził, czy na fotelu nie ma krwi. Znalazł parę małych plamek na siedzeniu kierowcy i powycierał je dokładnie jednorazowymi chusteczkami. Jestem przekonany, że to była kurza krew. Następnie wypełnił formularz, włożył go do skrzynki z ekspresową pocztą zwrotną i wrócił do Nowego Jorku. — A co z kluczykami? — zapytał Billy. — Czemu musiał uruchamiać samochód w ten sposób? Powiedziałeś, że spiął stacyjkę „na krótko”. — Te kluczyki przez cały czas stanowiły najpoważniejszy problem — odparł Ginelli. — To był mój drugi błąd. Przypisałem to niewyspaniu, podobnie jak w poprzednim przypadku, ale chyba się starzeję. Znajdowały się w kieszeni Spurtona i zapomniałem o nich, kiedy złożyłem go na wieczny spoczynek. Ale już je mam… — Wyjął parę kluczyków na żółtym firmowym broloczku Hertza i pomachał nimi. — Oto i one! — Wróciłeś tam… — wychrypiał Billy. — Chryste Panie, wróciłeś tam i odkopałeś go, żeby odzyskać kluczyki! — Prędzej czy później i tak dobrałyby się do niego drobne drapieżniki czy niedźwiedzie — odparł Ginelli. — Albo w sezonie polowań na ptaki znaleźliby go myśliwi z psami. Pracownicy Hertza na pewno nie przejęliby się zbytnio, gdyby otrzymali pocztą kopertę bez kluczyków, ludzie często zapominają zwracać klucze od wypożyczonych samochodów czy pokoi w hotelach. Czasami odsyłają je pocztą, ale najczęściej nie zadają sobie nawet tyle trudu. Odpowiedzialny za te sprawy pracownik firmy wykręca wtedy po prostu numer osiem-zero-zero, podaje numer rejestracyjny i VIN samochodu, a facet na drugim końcu linii, pracownik Forda, GM czy Chryslera, podaje mu wzór klucza.

Trzask-prask i już są nowe kluczyki! Jednak gdyby znaleziono je w kieszeni trupa ze stalową kulką łożyskową w czaszce, porzuconego na żwirowisku, policja mogłaby dotrzeć do mnie… A to nie byłoby dobrze. Rozumiesz, o co mi chodzi? — Tak. — Poza tym, jak pewnie się domyślasz, i tak musiałem tam wrócić, a przecież nie mogłem pojechać novą — dodał Ginelli. — Dlaczego nie? Oni jej nie widzieli. — Wszystko po kolei, Williamie. Zaraz zrozumiesz. Jeszcze kolejkę? — Kiedy Billy odmówił, nalał sobie porcyjkę ginu. — No dobra. Wtorek, wczesnym rankiem, psy. Wtorek, nieco później, nova. Wtorek w nocy, ostrzelanie obozowiska. Środa, wczesnym rankiem, wynajęcie drugiego wozu. Chwytasz wszystko? — Chyba tak. — Mówimy teraz o buicku sedanie. Facet z Avisa próbował mi wcisnąć dodge’a ariesa k, mówił, że to jedyny samochód, jaki mu został, ale ja wolałem buicka. Nie rzuca się w oczy i jednocześnie jest dostatecznie duży. Dopiero dwadzieścia dolców zdołało go przekonać i dostałem taki wóz, jaki chciałem. Wróciłem nim do Bar Harbor, zaparkowałem i załatwiłem parę telefonów, żeby się upewnić, czy wszystko przebiega zgodnie z planem. Potem przyjechałem novą tutaj. Lubię ten samochód, Billy. Wprawdzie wygląda jak kundel, a w środku cuchnie krowim łajnem, ale to wóz z biglem! Przyjechałem tutaj, żeby cię trochę uspokoić. Byłem już jednak tak zmęczony, że padałem z nóg i nie dałbym rady wrócić do Bar Harbor, toteż spędziłem cały dzień w twoim łóżku. — Mogłeś do mnie zadzwonić, oszczędziłbyś sobie jazdy — mruknął Billy. Ginelli uśmiechnął się. — Jasne, że mogłem zadzwonić, ale co mi tam. Przez telefon nie mógłbym cię zobaczyć, Williamie, i nie wiedziałbym, w jakim jesteś stanie. Nie tylko ty się martwisz. Billy pochylił głowę i z trudem przełknął ślinę. Znów zbierało mu się na płacz. Ostatnio dość często mu się to zdarzało.

Ginelli popatrzył na niego i podjął swoją opowieść. Po obudzeniu się wziął prysznic, wskoczył do novy, która po całym dniu na słońcu jeszcze bardziej cuchnęła krowim łajnem, i ruszył z powrotem do Bar Harbor. Kiedy dotarł na miejsce, wyjął z bagażnika znajdujące się w nim paczki i otworzył je w swoim pokoju. W jednej z nich znajdował się colt woodsman kaliber trzydzieści osiem i kabura podramienna. Przedmioty z dwóch pozostałych paczek włożył do kieszeni sportowej kurtki, po czym wyszedł z pokoju i zamienił novę na buicka. Gdyby miał przy sobie swojego pomocnika, nie musiałby tracić tyle czasu na zamianę samochodów. Jednak niedługo zacznie działać w bardziej kameralnym Bankerton i może to już będzie koniec. Po drodze zatrzymał się przy supermarkecie, wszedł do środka i kupił dwie rzeczy — słoik na przetwory i butelkę pepsi. Dotarł do Bankerton dość późno, o zmierzchu. Wjechał na boczną dróżkę, zatrzymał wóz przy żwirowisku i ruszył prosto do miejsca, w którym pogrzebał Spurtona. W obecnej sytuacji skradanie się nic by nie dało. Jeżeli ciało zostało odnalezione z powodu zamieszania wywołanego strzelaniną ubiegłej nocy, będzie ugotowany. Ale na żwirowisku nikogo nie było i nic nie wskazywało na to, że ktokolwiek tu dotarł. Zaczął więc odkopywać Spurtona, rozglądając się ukradkiem. Głos Włocha był zupełnie pozbawiony wyrazu, kiedy o tym opowiadał, ale Billy wyraźnie widział cały ten epizod, jak w kinie — i nie był to najzabawniejszy film. Gdy ciało było już odsłonięte, Ginelli przykucnął, odgarnął dłońmi żwir na boki, po czym sięgnął do kieszeni Spurtona i zaczął gmerać wśród drobniaków, które już nigdy nie miały zostać wydane. Pod materiałem koszuli cały czas czuł zimne ciało, zesztywniałe w rigor mortis. Kiedy w końcu odnalazł kluczyki, jeszcze raz przysypał zwłoki żwirem. — Brr… — mruknął Billy i wzdrygnął się. — Wszystko zależy od punktu widzenia, Williamie — stwierdził ze spokojem Ginelli. — Uwierz mi, naprawdę. I chyba właśnie to mnie najbardziej przeraża, pomyślał Billy,

I chyba właśnie to mnie najbardziej przeraża, pomyślał Billy, a potem wysłuchał ostatniej części opowieści Włocha. ◆◆◆ Z kluczykami od Hertza w kieszeni Ginelli wrócił do motelu. Otworzył pepsi-colę, napełnił nią słoik i zakręcił wieczko. Potem ruszył w stronę obozowiska Cyganów. — Wiedziałem, że jeszcze tam będą — powiedział. — Nie dlatego, że chcieli zostać, ale dlatego, że gliniarze zabronili im opuszczać miasto, dopóki śledztwo nie zostanie zakończone. Wyobraź sobie taką sytuację: grupka Cyganów trafia do małego, cichego miasteczka Bankerton, a potem nocą pojawia się jeden lub kilku ludzi i zaczynają do nich strzelać. To musiało zainteresować policję. I rzeczywiście zainteresowało. Na skraju pola stał wóz policji stanowej z Maine i dwa nieoznakowane plymouthy. Ginelli zatrzymał się pomiędzy nimi, wysiadł z samochodu i zszedł po zboczu pagórka do obozowiska. Rozstrzelane kombi zostało wywiezione, prawdopodobnie do jakiegoś miejsca, w którym mogli się nim zająć eksperci z laboratorium kryminalistyki. W połowie zbocza Ginelli natknął się na gliniarza z drogówki, który kazał mu się wynosić. — Przekonałem go jednak, że jestem niezbędny — powiedział Ginelli i uśmiechnął się do Billy’ego. — Jak to zrobiłeś? — Pokazałem mu to… Sięgnął do tylnej kieszeni i rzucił Billy’emu skórzane etui. Kiedy Billy je otworzył, od razu rozpoznał znajdujący się w nim dokument — podczas swojej prawniczej kariery widział kilka podobnych. Gdyby specjalizował się w sprawach kryminalnych, miałby okazję oglądać je częściej. Była to laminowana legitymacja FBI ze zdjęciem Ginellego. Na fotografii Włoch wyglądał pięć lat młodziej i miał krótko przycięte włosy, prawie „na zapałkę”. Według legitymacji był specjalnym agentem FBI, Ellisem Stonerem. Billy uniósł wzrok znad legitymacji. — Teraz już wszystko rozumiem… Potrzebowałeś buicka, bo

— Teraz już wszystko rozumiem… Potrzebowałeś buicka, bo wygląda bardziej jak… — Jak rządowy wóz, to oczywiste. Duży, ale nierzucający się w oczy sedan. Nie chciałem się pokazywać w tej puszce konserw na kółkach, którą próbował mi wcisnąć facet z Avisu, ani w tej drugiej gablocie, nadającej się tylko do zaliczania panienek na tylnym siedzeniu. — To jedna z rzeczy, którą przywiózł ci twój współpracownik podczas swojej drugiej wizyty tutaj? — Tak. Billy odrzucił mu legitymację. — Wygląda jak prawdziwa. Uśmiech Ginellego przygasł. — I jest, z wyjątkiem zdjęcia — odparł półgłosem. Przez chwilę panowała cisza. Billy usiłował nie myśleć o tym, co się stało z agentem specjalnym Stonerem i czy miał dzieci. Wreszcie powiedział: — No dobrze… zaparkowałeś samochód między dwoma wozami policyjnymi i machnąłeś tą legitymacją przed nosem gliniarzowi jakieś pięć minut po tym, jak na żwirowisku wyciągnąłeś kluczyki z kieszeni martwego Spurtona. — Nie — odparł Ginelli. — Sądzę, że raczej dziesięć. ◆◆◆ Kiedy znalazł się w obozie, zobaczył dwóch mężczyzn po cywilnemu — niewątpliwie gliniarzy — klęczących przy wozie kempingowym z wizerunkiem jednorożca. Każdy z nich miał w ręku ogrodowy rydelek. Trzeci wielką latarką oświetlał ziemię. — Poczekajcie, poczekajcie, tu też jest kula! — zawołał jeden z nich, po czym wygrzebał ją z ziemi i wrzucił do stojącego przy nim wiaderka. Ich poczynaniom przyglądali się dwaj cygańscy chłopcy, prawdopodobnie bracia. Włoch ucieszył się, widząc policjantów. Nikt z nich nie wiedział, jak wyglądał, a Samuel Lemke widział jedynie ciemną plamę twarzy pokrytej czarnym mazidłem. Poza tym było

zrozumiałe, że na miejscu strzelaniny, podczas której użyto rosyjskiego karabinu szturmowego, pojawia się agent FBI. Ginelli czuł głęboki respekt wobec Taduza Lemkego — nabrał go do niego nie po przeczytaniu słowa wypisanego krwią na czole Spurtona, ale wtedy, gdy starzec stał pośrodku obozu, podczas gdy z ciemności sypał się w jego stronę grad pocisków. No i oczywiście cały czas pamiętał o tym, co się stało z Billym. Wydawało mu się całkiem prawdopodobne, że starzec zna jego tożsamość, że wie, kim jest — mógł rozpoznać go po zapachu albo w jakiś inny tajemniczy sposób. W żadnym razie nie zamierzał pozwolić, aby starzec z gnijącym nosem go dotknął. Ale teraz chodziło mu o dziewczynę. Przeszedł przez wewnętrzny krąg pojazdów i zapukał do drzwi jednego z wozów kempingowych. Musiał zapukać ponownie, zanim mu otworzono. W drzwiach stanęła kobieta w średnim wieku o nieufnych oczach. — Czegokolwiek pan sobie życzy, nie dostanie pan tego — oświadczyła. — Mamy poważne kłopoty. Wszystko jest nieczynne. Przykro mi. Ginelli machnął legitymacją. — Agent specjalny Stoner, FBI. Jej oczy rozszerzyły się. Powiedziała coś w języku Romów, a potem dodała: — O Boże! I co jeszcze? Nic już nie jest normalne. Odkąd Susanna umarła, wszystko dzieje się tak, jakby spadła na nas klątwa. Albo… Z wnętrza wozu wyszedł jej mąż, odepchnął ją na bok i warknął, żeby przestała mleć ozorem. — Agent specjalny Stoner — powtórzył Ginelli. — Tak, słyszałem, co pan powiedział — odparł, podchodząc bliżej. Musiał mieć jakieś czterdzieści pięć lat, ale wyglądał znacznie starzej i tak się garbił, że sprawiał wrażenie ułomnego. Miał na sobie T-shirt z Disney World i ogromne workowate bermudy.

Cuchnął winem i rzygowinami. Wyglądał na faceta, któremu kłopoty żołądkowe przydarzały się trzy albo nawet cztery razy na tydzień. Ginelli miał wrażenie, że widział go tamtej nocy, kiedy ostrzelał obozowisko. Albo to był ten sam Cygan, albo był tu jeszcze jeden mężczyzna mający metr dziewięćdziesiąt wzrostu. — Czego pan chce? Gliny nie dają nam spokoju przez cały dzień. Nigdy nie dają nam żyć, ale teraz… kurwa! — wychrypiał. Jego żona powiedziała coś do niego w języku Romów. Odwrócił głowę w jej stronę. — Det krigiska jag-haller — rzucił i dodał po angielsku: — Stul gębę, suko. — Kobieta uciekła w głąb wozu, a on ponownie odwrócił się do Ginellego. — Czego pan chce? Czemu nie pogada pan o tym ze swoimi kumplami? — zapytał, wskazując ruchem głowy pracowników laboratorium kryminalistyki. — Mógłby mi pan podać swoje nazwisko? — zapytał Ginelli z obojętnym wyrazem twarzy. — Czemu pan ich o to nie zapyta? — burknął mężczyzna, krzyżując wojowniczo grube, sflaczałe ramiona na piersiach. — Podaliśmy im nasze nazwiska. Spisali zeznania. Ktoś strzelał do nas w środku nocy i to wszystko, co wiemy. Chcemy stąd odjechać, opuścić Maine, Nową Anglię i całe to pieprzone Wschodnie Wybrzeże. — Po chwili nieco cichszym głosem dodał: — I nigdy tu nie wrócić. — Mówiąc to, wskazującym i środkowym palcem lewej ręki wykonał gest, który Ginelli doskonale znał, czyniły go zarówno jego matka, jak i babka — był to gest mający chronić przed urokami. — Możemy załatwić tę sprawę na dwa sposoby — powiedział, nadal grając rolę spokojnego i łagodnego agenta FBI. — Może mi pan udzielić niezbędnych informacji albo zostanie pan zatrzymany i kto wie, czy nie będziemy musieli przedstawić panu zarzutu utrudniania pracy funkcjonariuszowi wymiaru sprawiedliwości. Gdyby tak się stało, groziłaby panu kara pięciu lat pozbawienia wolności i grzywna w wysokości pięciu tysięcy dolarów.

Mężczyzna odwrócił się do wnętrza wozu i z jego ust znowu popłynął potok słów w języku Romów. — Enkelt! — wrzasnął ochryple, ale kiedy popatrzył na Ginellego, jego twarz wyraźnie pobladła. — Chyba pan oszalał. — Nie, proszę pana — odparł Włoch. — W tej sprawie nie chodzi tylko o kilka strzałów. Oddano co najmniej trzy serie z broni maszynowej. W Stanach Zjednoczonych posiadanie broni automatycznej i maszynowej przez osoby prywatne jest zabronione. W sprawę zostało włączone FBI i muszę pana przestrzec, że tkwi pan w niezłym gównie i z każdą chwilą zapada się w nie coraz głębiej… a nie sądzę, aby umiał pan pływać. Mężczyzna przyglądał mu się ponuro przez dłuższą chwilę, po czym rzekł: — Nazywam się Heilig, Trey Heilig. Mógł się pan tego dowiedzieć od tamtych facetów. — Oni mają swoją robotę, a ja mam swoją. Czy teraz zechce pan ze mną porozmawiać? Olbrzym z rezygnacją pokiwał głową. Ginelli zmusił Treya Heiliga, aby opowiedział mu o wszystkim, co się wydarzyło ubiegłej nocy. W pewnym momencie podszedł do nich jeden ze stanowych gliniarzy, aby sprawdzić, kim jest rozmawiający z Cyganem cywil. Rzucił okiem na legitymację Ginellego, po czym oddalił się szybko. Sprawiał wrażenie poruszonego i odrobinę zmartwionego. Heilig powiedział, że kiedy usłyszał pierwsze strzały, natychmiast wyskoczył z samochodu. Zauważył błyski ognia na wzgórzu i pobiegł w tamtą stronę, zamierzając zajść strzelca z flanki. Jednak w ciemnościach potknął się, uderzył głową o kamień i na chwilę stracił przytomność — gdyby nie to, z pewnością dopadłby tego drania. Na dowód prawdziwości swoich słów pokazał blaknący siniec na lewej skroni — przynajmniej trzydniowy, będący pewnie wynikiem potknięcia się po pijanemu. No dobra, pomyślał Ginelli i odwrócił stronę w swoim notesie.

No dobra, pomyślał Ginelli i odwrócił stronę w swoim notesie. Dosyć tego hokus-pokus, najwyższy czas przejść do rzeczy. — Bardzo dziękuję za pomoc, panie Heilig — powiedział. Jego słowa najwyraźniej udobruchały Cygana. — Przepraszam, że tak na pana naskoczyłem. Ale cała ta sytuacja… sam pan rozumie… — Wzruszył ramionami. — Gliny — powiedziała jego żona, stojąca z tyłu. Wyglądała przez drzwi wozu kempingowego jak stary, zmęczony borsuk ze swojej nory, sprawdzający, ile psów krąży w okolicy i czy są bardzo zajadłe. — Zawsze gliny, dokądkolwiek byśmy pojechali. Ale teraz jest jeszcze gorzej. Ludzie są przerażeni. — Enkelt, mamma — powiedział Heilig, tym razem łagodniejszym tonem. — Chciałbym porozmawiać jeszcze z paroma osobami — oświadczył Ginelli i spojrzał na czystą stronę w swoim notesie. — Z panem Taduzem Lemkem i panią Angeliną Lemke. Gdyby pan zechciał wskazać mi drogę… — Taduza znajdzie pan tam — odparł Heilig i wskazał wóz kempingowy z wizerunkiem jednorożca. Była to bardzo przydatna informacja, oczywiście jeśli była prawdziwa. — Jest już stary i ostatnie wypadki mocno nadszarpnęły jego zdrowie. Sądzę, że śpi teraz w swoim wozie. A Gina to panna, nie pani — dodał. — Mieszka w tamtym samochodzie. Wskazał brudnym palcem małą zieloną toyotę z drewnianą budą z tyłu. — Bardzo dziękuję — powiedział Ginelli, po czym zamknął notes i wsunął go do tylnej kieszeni spodni. Heilig wrócił do środka swojego kampera — i prawdopodobnie również do butelki. Sprawiał wrażenie uspokojonego. Włoch ponownie przeszedł przez wewnętrzny krąg pojazdów, kierując się w stronę wozu dziewczyny. Robiło się coraz ciemniej. Kiedy podchodził do toyoty, serce waliło mu w piersi jak młotem. Wziął głęboki oddech i zapukał do drzwi. Nie usłyszał odpowiedzi. Uniósł dłoń, żeby zapukać jeszcze raz, i w tym momencie drzwi się otworzyły. Wiedział, że

dziewczyna jest bardzo ładna, ale mimo to jej uroda go zaskoczyła: ogromne ciemne oczy z tak białymi rogówkami, że wydawały się niebieskawe, czysta oliwkowa cera z lekko różowawym połyskiem. Przez chwilę przyglądał się dłoniom dziewczyny, silnym i poznaczonym węzłami żył. Nie miała lakieru na bardzo krótko przyciętych paznokciach, jak córka farmera. Trzymała w ręku książkę zatytułowaną Socjologia statystyczna. — O co chodzi? — zapytała. — Agent specjalny Stoner, panno Lemke — przedstawił się. — FBI. — O co chodzi? — powtórzyła, ale w jej głosie było tyle samo życia co w automatycznej sekretarce. — Prowadzimy dochodzenie w sprawie strzelaniny, która miała tu miejsce ubiegłej nocy — wyjaśnił Ginelli. — Pan i połowa świata — burknęła. — Prowadźcie sobie to śledztwo, ale jeśli do jutra rana nie wyślę pocztą ćwiczeń z kursu korespondencyjnego, obniżą mi stopnie za spóźnienie. Więc gdyby pan zechciał mi wybaczyć… — Mamy powody przypuszczać, że za tym wszystkim stoi niejaki William Halleck — oświadczył Ginelli. — Czy mówi pani coś to nazwisko? Oczywiście, że mówiło. Jej oczy rozszerzyły się i zapłonął w nich ogień. Ginelli pomyślał, że jest niewiarygodnie piękna, ale był przekonany, że mogła zamordować Franka Spurtona. — Ta świnia! — wybuchnęła. — Han satte sigpa en av stolarna! Han sneglade pa nytt mot hyllorna i vild! Vild! — Mam kilka fotografii mężczyzny, który, jak sądzimy, może być Williamem Halleckiem — powiedział. — Zostały zrobione w Bar Harbor przez jednego z naszych agentów… — To na pewno Halleck! — zawołała dziewczyna. — Ta świnia zabiła moją tante-nyjad, moją prababkę! Ale nie będzie nam już długo zatruwał życia! On… — urwała i zagryzła dolną wargę. Gdyby Ginelli rzeczywiście był agentem FBI, właśnie w tej chwili dałaby mu powód do przeprowadzenia bardzo długiego i

szczegółowego przesłuchanie. Udał jednak, że niczego nie zauważył. — Na jednym z tych zdjęć jeden mężczyzna wręcza coś drugiemu, prawdopodobnie pieniądze. Jeśli to Halleck, w takim razie ten drugi jest strzelcem, który ubiegłej nocy złożył wizytę w waszym obozie. Chciałbym, aby pani i pani dziadek obejrzeli te zdjęcia i jeśli to możliwe, dokonali identyfikacji. — To mój prapradziadek — poprawiła go dziewczyna. — Ale teraz chyba śpi. Jest z nim mój brat. Nie chciałabym go budzić. Wydarzenia kilku ostatnich dni bardzo nim wstrząsnęły. — No cóż, myślę, że jakoś sobie z tym poradzimy — odparł Ginelli. — Jeżeli obejrzy pani dokładnie te zdjęcia i sama zidentyfikuje tego mężczyznę jako Hallecka, nie będzie potrzeby fatygować starszego pana Lemke. — Doskonale. Jeśli złapiecie tę świnię, aresztujecie go? — Oczywiście. Mam przy sobie nakaz, który trzeba tylko wypełnić. To ją przekonało i uspokoiło. Ale kiedy wyskoczyła z samochodu, zamiatając obszerną spódnicą i odsłaniając na moment opalone smukłe uda, powiedziała coś, co zmroziło Ginellemu krew w żyłach: — Nie sądzę, aby zostało z niego zbyt dużo do momentu aresztowania. Minęli policjantów, którzy mimo zapadającego zmierzchu wciąż jeszcze wydobywali z ziemi pociski. Potem przeszli obok kilku Cyganów. Dziewczyna ukłoniła się im, a oni odpowiedzieli jej tym samym, ale trzymali się na uboczu. Wiedzieli, że wysoki mężczyzna idący obok Giny jest agentem FBI, i najrozsądniej nie wchodzić mu w drogę. Kiedy wyszli poza obręb obozu i wdrapali się po zboczu na szczyt pagórka, gdzie Włoch zostawił swój samochód, pochłonęły ich wieczorne cienie. — To było dziecinnie proste, Williamie — powiedział Ginelli. — Wszystko szło gładko jak po maśle… ale niby dlaczego nie miałoby tak być? W obozie Cyganów roiło się od glin. Czy facet,

który do nich strzelał, wracałby z własnej woli do jaskini lwa? Z pewnością sądzili, że tego nie zrobi… choć to było głupie rozumowanie, Williamie. Spodziewałem się tego po nich wszystkich, lecz nie po tym starym. Skoro przez całe życie uczysz się nienawidzić gliniarzy i nie ufać im, nie możesz nagle zmienić sposobu myślenia i uznać, że policjanci będą chcieli cię chronić przed kimś, kto zamierza cię wykończyć. Tylko że stary akurat wtedy spał. To dobrze. Może uda nam się go załatwić, Williamie. Może się nam uda. ◆◆◆ Kiedy dotarli do buicka, Ginelli otworzył drzwiczki od strony kierowcy, a dziewczyna czekała z boku. Ale gdy się pochylił, jedną ręką wyjmując z kabury rewolwer, a drugą odkręcając pokrywkę słoika, poczuł, że nastrój dziewczyny zmienia się gwałtownie: była teraz czujna i ostrożna. Jego umysł pracował na najwyższych obrotach, a zmysły rejestrowały najdrobniejsze szczegóły. Miał wrażenie, że dziewczyna uświadomiła sobie nagle, że otacza ją mrok, a potem zdała sobie sprawę, jak bardzo oddaliła się od swoich współplemieńców, podążając za człowiekiem, którego nigdy wcześniej nie widziała, choć przecież właśnie teraz bardziej niż kiedykolwiek nie powinna ufać obcym. Pewnie zaczęła się zastanawiać, dlaczego Ellis Stoner nie zabrał tych zdjęć ze sobą do obozu Cyganów, skoro tak bardzo mu zależało na identyfikacji Hallecka. Ale było już za późno. Kiedy wymówił to nazwisko, ogarnęła ją fala zaślepiającej wściekłości i nienawiści. — Teraz możemy pogadać — powiedział, odwracając się do niej z rewolwerem w jednej i słoikiem w drugiej ręce. Jej piersi uniosły się, kiedy próbowała krzyknąć. — Możesz wzywać pomocy, ale gwarantuję ci, że nikt na to nie odpowie. Ostatnim dźwiękiem, jaki usłyszysz, będzie twój własny krzyk. Przez chwilę zastanawiała się, czy mimo wszystko nie powinna tego zrobić, ale w końcu wypuściła powietrze z długim, przeciągłym westchnieniem.

— Pracujesz dla tej świni? — zapytała. — Hans satte sigpa… — Mów po angielsku, kurwo — warknął. Cofnęła się o krok, jakby wymierzył jej policzek. — Nie nazywaj mnie kurwą… — wyszeptała. — Nikt nie będzie nazywał mnie kurwą. Jej silne dłonie wyciągnęły się w jego stronę, a palce wygięły jak szpony. — Nazwałaś mojego przyjaciela Williama świnią, więc ja nazywam kurwą ciebie i twoją matkę, a twojego ojca psem wylizującym gówno z szaletów — wycedził Ginelli. Zobaczył, jak jej wargi się rozchylają, odsłaniając zaciśnięte zęby, i uśmiechnął się. Najwyraźniej zmiękła, choć nie wyglądała na przerażoną. Powiedział później Billy’emu, że nie miał pewności, czy tę dziewczynę można czymkolwiek przestraszyć, ale w tym momencie spod maski szaleństwa i wściekłości wyjrzało jej drugie ja, to rozsądne i myślące, jakby nagle uświadomiła sobie, z kim i z czym ma do czynienia. — Może wydaje ci się, że to jakaś gra? — zapytał. — Czy sądzisz, że rzucanie klątwy na kogoś, kto ma żonę i dziecko, to zabawa? Wydaje ci się, że on umyślnie potrącił twoją prababkę? Że miał na nią „kontrakt”? Myślisz, że to mafia zleciła mu jej sprzątnięcie? Popatrzyła na niego z wściekłością i nienawiścią. — Pieprzyli się w samochodzie i właśnie dlatego Halleck przejechał moją prababkę! A potem oni… oni go han tog in pojken… wybielili, uwolnili od zarzutów, ale sami wymierzyliśmy mu sprawiedliwość. A ty będziesz następny. Nieważne, co… Kiedy zdjął szklaną pokrywkę ze słoika, po raz pierwszy spojrzała na to, co trzymał w ręce. Właśnie o to mu chodziło. — To kwas, kurwo — powiedział i wychlusnął jej zawartość słoika w twarz. — Zobaczymy, ilu ludzi zdołasz zabić z tej swojej procy, kiedy będziesz ślepa. Wrzasnęła ochryple i zakryła twarz rękami, a potem upadła na ziemię. Ginelli postawił stopę na jej karku.

— Jeśli wrzaśniesz, to cię zabiję. Ciebie i pierwszych trzech twoich przyjaciół, którzy się tu pojawią. — Zdjął stopę z jej karku i po chwili dodał: — To była pepsi-cola. Uklękła i popatrzyła na niego spomiędzy rozłożonych palców. Ten sam wyczulony, niemal telepatyczny zmysł powiedział Ginellemu, że wcale nie musiał jej o tym informować. Wiedziała, że nie oblał jej twarzy kwasem, i nagle uświadomił sobie, że zamierza go kopnąć w jądra. Kiedy rzuciła się na niego, odsunął się i wymierzył jej solidnego kopniaka w bok. Z głuchym łoskotem wyrżnęła tyłem głowy w drzwiczki samochodu i osunęła się na ziemię. Po jej oliwkowym policzku spłynęła strużka krwi. Ginelli pochylił się nad nią, żeby się upewnić, że straciła przytomność, i w tej samej chwili znów go zaatakowała, sycząc jak kotka. Przejechała mu paznokciami po czole, żłobiąc na nim głęboką, długą bruzdę. Drugą ręką rozpłatała mu rękaw swetra i zdarła skórę z przedramienia. Ginelli odepchnął ją brutalnie i przytknął jej do nosa lufę rewolweru. — Naprawdę tego chcesz? No to już. Zrób to, kurwo! Zmuś mnie, żebym nacisnął spust! Z przyjemnością bym cię rozwalił! Zmuś mnie, żebym to zrobił! Leżała nieruchomo, wpatrując się w niego oczyma mrocznymi jak sama śmierć. — Zrobiłabyś to — powiedział. — Gdyby chodziło tylko o ciebie, rzuciłabyś się na mnie jeszcze raz. Ale to by go zabiło, prawda? Stary by tego nie przeżył. — Nie odpowiedziała, ale miał wrażenie, że w głębi jej mrocznych oczu zamigotały przez chwilę słabe, ledwo dostrzegalne iskierki. — No cóż, wobec tego pomyśl, jak by zareagował, gdybym naprawdę wypalił ci oczy. Pomyśl też, co by się z nim stało, gdybym potraktował kwasem buźki tych dwóch małych chłopców… Mógłbym to zrobić, kurwo. Zrobiłbym to, a potem, po powrocie do domu, zjadłbym smaczną kolację. Jeśli spojrzysz mi w oczy, zrozumiesz, że jestem do tego zdolny. Dostrzegł w jej oczach wyraz zakłopotania i coś jeszcze — coś,

Dostrzegł w jej oczach wyraz zakłopotania i coś jeszcze — coś, co mogło być oznaką strachu. Ale nie bała się o siebie. — On was przeklął — dodał po chwili. — A ja jestem jego przekleństwem. — Pieprzyć przekleństwo tej świni — wyszeptała Gina i otarła krew z twarzy. — On mi nie pozwala nikogo zranić — mówił dalej Ginelli, jakby dziewczyna w ogóle się nie odezwała. — Nie chce, żeby komuś z was stała się krzywda. Jednak dziś wieczorem ta umowa przestanie obowiązywać. Nie wiem, ile razy twojemu dziadkowi uszły płazem takie numery, ale ze mną mu się to nie uda. Powiedz mu, żeby zdjął to przekleństwo z mojego przyjaciela. Powiedz mu, że proszę go o to po raz ostatni. Masz. Weź to. — Wcisnął jej do ręki skrawek papieru, na którym zapisał numer „bezpiecznej” budki telefonicznej w Nowym Jorku. — Zadzwonisz pod ten numer dziś o północy i przekażesz mi odpowiedź twojego prapradziadka. Jeśli będzie trzeba, żebym oddzwonił, zatelefonujesz pod ten sam numer dwie godziny później. Zostawimy ci wiadomość… jeżeli okaże się to konieczne. I to wszystko. Po drugiej nad ranem nie masz po co dzwonić. — On nigdy tego nie zdejmie. — Może i nie… tak samo mówił twój brat. Ale to nie twoja sprawa. Ty masz tylko przekazać swojemu prapradziadkowi to, co ci powiedziałem, a podjęcie decyzji będzie należało do niego. Jeśli powie „nie”, skończą się żarty. Ty pójdziesz na pierwszy ogień, potem dwójka tamtych dzieciaków, a później każdy, kogo tylko uda mi się dorwać. Powiedz mu to. A teraz wsiadaj do samochodu. — Nie. Ginelli popatrzył na nią i pokręcił głową. — Czy ty kiedykolwiek zmądrzejesz? Chcę się tylko upewnić, że będę miał czas na ulotnienie się stąd bez tuzina gliniarzy depczących mi po piętach. Gdybym chciał cię zabić, nie zadawałbym sobie trudu przekazywania ci wiadomości dla starego. Dziewczyna wstała. Włoch otarł krew z czoła i pokazał jej

Dziewczyna wstała. Włoch otarł krew z czoła i pokazał jej czerwone smugi na swoich palcach. — Po czymś takim masz skulić się w środku i przytulić do drzwi jak brzydula na pierwszej randce. Weszła do samochodu i oparła się o drzwiczki. — W porządku — mruknął Ginelli, również wsiadając do wozu. — I nie ruszaj się. Nie zapalając świateł, wyjechał na Finson Road. Koła buicka zabuksowały lekko na wyschniętej trawie. Gdy przełożył dźwigienkę automatycznej skrzyni biegów na „jazdę” dłonią trzymającą rewolwer, zauważył, że Cyganka drgnęła. Natychmiast wymierzył w nią broń. — Nie ruszaj się — warknął. — Nawet nie drgnij. Zrozumiałaś? — Zrozumiałam. — To dobrze. Jechał z powrotem w stronę miasteczka, ani na chwilę nie opuszczając broni wycelowanej w dziewczynę. — Zawsze tak jest — stwierdziła z goryczą. — Musimy słono płacić za to, że próbujemy dochodzić sprawiedliwości. Czy ta świnia Halleck jest twoim przyjacielem? — Mówiłem ci, żebyś go tak nie nazywała. On nie jest świnią. — Przeklął nas — powiedziała i w jej głosie zabrzmiała pogarda. — Powiedz mu ode mnie, że Bóg zrobił to na długo przed nim i innymi białymi ludźmi z miasta. — Lepiej zostaw takie gadki dla działaczy społecznych — warknął Ginelli. Pół kilometra przed żwirowiskiem, na którym znalazł spoczynek Frank Spurton, zatrzymał samochód. — Tyle powinno wystarczyć — stwierdził. — Wysiadaj. Popatrzyła na niego pustymi oczyma. — W porządku. Ale bądź pewien, że nasze drogi jeszcze kiedyś się skrzyżują. A wtedy cię zabiję. — Nie — odparł. — Nie zrobisz tego. Dzisiaj darowałem ci życie. A jeśli to ci nie wystarczy, ty niewdzięczna suko, możesz

jeszcze dodać do tego życie twojego brata, które mu darowałem ubiegłej nocy. Dużo mówisz, ale w dalszym ciągu nie rozumiesz, jak przedstawiają się sprawy ani czemu nie możesz zaznać spokoju. Nigdy go nie zaznasz, dopóki nie spasujesz w tej grze. Mam przyjaciela, którego mogłabyś puszczać jak latawiec, gdybyś mu przyczepiła do paska długi kawałek mocnego sznurka. A co ty masz? Powiem ci… masz beznosego starca, który rzucił klątwę, a potem uciekł jak hiena. Cyganka zaczęła płakać. Strużki łez spływały jej po policzkach. — Chcesz powiedzieć, że Bóg jest po twojej stronie? — spytała. Jej głos był tak zachrypnięty, że prawie nie można było zrozumieć słów. — Czy to właśnie chcesz mi powiedzieć? Za takie bluźnierstwo powinieneś smażyć się w piekle. Chcesz powiedzieć, że jesteśmy hienami? Jeśli tak, to tylko dzięki takim ludziom jak twój przyjaciel. Mój prapradziadek mówi, że nie ma czegoś takiego jak klątwa. Istnieją tylko lustra, w których odbijają się ludzkie dusze. — Wysiadaj — syknął. — Ta rozmowa nie ma sensu. Nawet nie słyszymy nawzajem własnych słów. Otworzyła drzwiczki i wysiadła. Kiedy odjeżdżał, krzyknęła na całe gardło: — Twój przyjaciel to świnia i będzie chudł tak długo, aż zdechnie! ◆◆◆ — Nie sądzę, aby jej przepowiednia się sprawdziła — powiedział Ginelli do Billy’ego. — Co masz na myśli? Włoch spojrzał na zegarek. Było po trzeciej. — Powiem ci w samochodzie — odparł. — O siódmej masz umówione spotkanie. Billy znów poczuł w żołądku ostre ukłucie strachu. — Z nim? — Właśnie. Ruszamy. Kiedy Billy wstawał, znów odezwało się jego serce. Tym

Kiedy Billy wstawał, znów odezwało się jego serce. Tym razem atak był dłuższy od poprzednich. Zamknął oczy i przycisnął dłoń do piersi, a raczej do tego, co z niej jeszcze pozostało. Ginelli złapał go za ramię. — Williamie, dobrze się czujesz? Spojrzał w lustro i zobaczył groteskowego jarmarcznego dziwoląga w luźnym, workowatym ubraniu. Atak arytmii minął, jego miejsce zajęły inne, nieco bardziej znajome odczucia: wściekłość i gniew na starego Cygana — a także na Heidi. — Nic mi nie jest — odparł. — Dokąd jedziemy? — Do Bangor — powiedział Ginelli.

Rozdział 23

Transkrypcja Pojechali novą. Wszystko, co mówił o niej Włoch, było prawdą — wóz mocno cuchnął krowim łajnem, ale pokonywał odległość pomiędzy Northeast Harbor a Bangor z niesamowitą prędkością. Ginelli zatrzymał się koło czwartej, aby kupić ogromny koszyk gotowanych na parze ostryg. Stanęli na parkingu przy niewielkim barze i podzielili się ostrygami oraz puszkami z piwem. Dwie czy trzy rodziny, siedzące przy stoliku nieopodal, zauważyły Billy’ego Hallecka i przeniosły się najdalej, jak tylko mogły. Gdy jedli, Ginelli dokończył swoją opowieść. Nie zostało tego wiele. — Ubiegłego wieczoru o jedenastej wróciłem do pokoju Johna Tree — powiedział. — Może dotarłbym tam wcześniej, ale wolałem jeszcze trochę pokluczyć, zrobić parę kółek i ósemek, żeby się upewnić, czy nikt mnie nie śledzi. Kiedy znalazłem się w pokoju, zadzwoniłem do Nowego Jorku i kazałem mojemu człowiekowi siedzieć pod budką, której numer podałem Cygance. Poleciłem mu, żeby zabrał ze sobą magnetofon i przystawkę… wiesz, taki gadżet, którego używają reporterzy, gdy chcą nagrywać wywiady telefoniczne. Wolałem nie polegać tylko na przekazie słownym. Chyba rozumiesz, o co mi chodzi. Powiedziałem mu, żeby do mnie oddzwonił i puścił taśmę, kiedy tylko dziewczyna odłoży słuchawkę. Czekając na telefon od niego, zdezynfekowałem zadrapania po jej paznokciach. Nie przypuszczam, żeby cierpiała na jakąś zakaźną chorobę czy coś

w tym rodzaju, ale była przepełniona tak potworną wściekłością… — Wiem — mruknął Billy. Naprawdę wiem, pomyślał ponuro. Wiem, bo to we mnie przez cały czas narasta. To jedyna rzecz, której nie tracę, ale przeciwnie, zyskuję. Współpracownik Ginellego zadzwonił kwadrans po dwunastej. Zamykając oczy i przyciskając palce lewej dłoni do czoła, Włoch zdołał niemal słowo po słowie odtworzyć Billy’emu przebieg całej rozmowy. Człowiek Ginellego: — Halo. Gina Lemke: — Pracuje pan dla mężczyzny, z którym rozmawiałam dzisiejszej nocy? Człowiek Ginellego: — Można tak powiedzieć. Gina: — Proszę mu przekazać, że mój prapradziadek mówi… Człowiek Ginellego: — Telefon jest podłączony do specjalnego urządzenia. Ta rozmowa jest nagrywana. Odtworzę ją mężczyźnie, o którym pani wspomniała. A więc… Gina: — Naprawdę? Człowiek Ginellego: — Tak. Można powiedzieć, że mówi pani w tej chwili do niego. Gina: — W porządku. Mój prapradziadek oświadczył, że to zdejmie. Uważam, że jest szalony, gorzej, że popełnia błąd, ale on się zaparł. Twierdzi, że jego lud już dość się nacierpiał, nie chce więcej strachu ani bólu. Zdejmie to. Ale musi się spotkać z Halleckiem. Nic nie zrobi, dopóki się z nim nie zobaczy. Powiedział, że będzie jutro wieczorem o siódmej w Bangor. Pomiędzy ulicami Union i Hammond jest park i mój prapradziadek będzie tam siedział na ławce. Bez obstawy. Zwyciężyłeś, wielki człowieku, wygrałeś mi hela po klockan. Niech twój cholerny przyjaciel przyjdzie dziś wieczorem o siódmej do Fairmont Park w Bangor. Człowiek Ginellego: — To wszystko? Gina: — Tak, ale proszę mu jeszcze powiedzieć, że chciałabym, aby jego kutas sczerniał i odpadł.

Człowiek Ginellego: — Sama mu to właśnie powiedziałaś, siostruniu. Ale nie zrobiłabyś tego, gdybyś wiedziała, z kim masz do czynienia. Gina: — Ciebie też pieprzę. Człowiek Ginellego: — Zadzwoń pod ten numer o drugiej, przekażę ci odpowiedź. Gina: — Zadzwonię. Ginelli wrzucił puste skorupy ostryg do kosza na śmieci, a kiedy wrócił, bez odrobiny współczucia w głosie dodał: — Mój współpracownik powiedział, że głos tej dziewczyny brzmiał, jakby płakała przez całą rozmowę. — Chryste… — jęknął Billy. — Tak czy inaczej, kazałem mojemu człowiekowi ponownie podłączyć magnetofon do telefonu i nagrałem krótki tekst, który Cyganka usłyszy, gdy zadzwoni o drugiej. Wiadomość jest krótka i zwięzła. Brzmi następująco: „Witaj, Gino. Mówi agent specjalny Stoner. Otrzymałem wiadomość od ciebie. Umowa stoi. Mój przyjaciel William przyjdzie dziś wieczorem o siódmej do parku. Będzie sam, ale nie łudź się, ani na chwilę nie spuszczę go z oka. Przypuszczam, że twoi ludzie też będą gdzieś w pobliżu. Nie mam nic przeciwko temu. Obserwujmy się wzajemnie i niech ci dwaj załatwią między sobą wszystko jak najszybciej. Jeżeli mojemu przyjacielowi coś się stanie, zapłacisz najwyższą cenę”. — I to wszystko? — Tak, to wszystko. — Więc w końcu stary zmiękł. — Na to wygląda. Ale równie dobrze może to być pułapka — odparł Ginelli. — Wiedzą, że będę cię obserwował. Kto wie, czy nie postanowili zaryzykować, i aby zemścić się na mnie, zabiją cię na moich oczach. — Zabiją mnie tak czy inaczej — mruknął Billy. — Ta dziewczyna może zechcieć sprzątnąć cię na własną rękę. Ona jest szalona, Williamie. Obłąkani nie zawsze robią to, co im się każe. Billy popatrzył na niego.

— Być może masz rację. Ale chyba w tej sytuacji nie mam zbyt wielkiego wyboru, co? — Nie… pewnie nie. Jesteś gotowy? Billy spojrzał na przyglądających mu się ludzi i pokiwał głową. Był gotowy, i to już od dłuższego czasu. W połowie drogi do samochodu spytał: — Czy naprawdę zrobiłeś to wszystko dla mnie, Richardzie? Ginelli zatrzymał się, popatrzył na niego i uśmiechnął się pod nosem. Ten uśmiech był prawie niedostrzegalny, ale za to wirujące w jego oczach iskierki były tak jasne, że nie sposób było na nie patrzeć. — Czy to ważne, Williamie? — zapytał.

Rozdział 24

Purpurfargade ansiktet W Bangor znaleźli się późnym popołudniem. Ginelli zajechał na stację benzynową, napełnił bak novy i spytał kierownika stacji o drogę. Billy, wyczerpany, siedział na fotelu obok kierowcy. Ginelli wrócił do samochodu i zmierzył go zatroskanym spojrzeniem. — Williamie, dobrze się czujesz? — Nie wiem — odparł Billy, a potem dodał: — Nie, chyba nie. — Znowu pikawa? — Tak. — Przypomniał sobie, co lekarz przysłany przez Ginellego mówił o potasie, elektrolitach i prawdopodobnej przyczynie śmierci Karen Carpenter. — Powinienem zjeść albo wypić coś z dużą ilością potasu. Sok ananasowy. Banany albo pomarańcze. — Nagle rytm jego serca przyspieszył gwałtownie. Billy oparł się o fotel i przymknął oczy. Czekał. Bał się, że może umrzeć, ale po chwili jego serce się uspokoiło. — Całą torbę pomarańczy — dodał słabym głosem. Przed nimi znajdował się sklep spożywczy. Ginelli zatrzymał wóz przed wejściem. — Zaraz wrócę, Williamie. Trzymaj się. — Jasne — odparł Billy. Kiedy tylko Ginelli wysiadł z samochodu, zapadł w drzemkę. Śnił. We śnie ponownie zobaczył swój dom w Fairview. Sęp z gnijącym dziobem zniżył lot i przysiadł na parapecie, zaglądając przez okno do pokoju. Z wnętrza domu dobiegł czyjś głośny krzyk. Nagle ktoś potrząsnął nim gwałtownie i Billy się obudził. — Co się dzieje? — wymamrotał. Ginelli pochylił się nad nim i odetchnął z wyraźną ulgą.

— Jezu, Williamie, nie strasz mnie tak! — O czym ty mówisz? — Myślałem, że wykorkowałeś, stary. Masz — powiedział Ginelli i położył na kolanach Billy’ego siatkę z pomarańczami. Billy próbował ją rozerwać swoimi chudymi palcami, które wyglądały jak białe pajęcze odnóża, ale nie udało mu się to. Ginelli rozciął siatkę scyzorykiem, a potem obrał jedną pomarańczę i podzielił ją na ćwiartki. Billy z początku jadł powoli, z pewnym przymusem, jednak po chwili zaczął jeść szybciej, jakby po raz pierwszy od wielu tygodni odzyskiwał apetyt. Jego wycieńczone serce nieco się uspokoiło i miał wrażenie, że ponownie bije dawnym, regularnym rytmem, ale mogła to być kolejna sztuczka jego niezmordowanej wyobraźni. Zjadł pierwszą pomarańczę i pożyczył od Ginellego scyzoryk, aby obrać i pokroić drugą. — Lepiej ci? — spytał Włoch. — Tak. Dużo lepiej. Kiedy dotrzemy do parku? Ginelli zatrzymał wóz przy chodniku, a Billy, spoglądając na znak przed nimi, stwierdził, że dojechali do skrzyżowania Union Street i West Broadway. Letnie drzewa, ciężkie od liści, szemrały cichutko, kołysane łagodnym wietrzykiem. Po ulicy przesuwały się leniwie promienie światła i długie cienie. — Jesteśmy na miejscu — odparł Ginelli. Billy poczuł, że po plecach wędrują mu lodowate ciarki. — Bliżej nie mogę podjechać. Wysadziłbym cię w śródmieściu, ale tylko przyciągałbyś uwagę przechodniów, a tego przecież nie chcemy. — Jasne… — mruknął Billy. — Pewnie dzieci zaczęłyby płakać, a ciężarne kobiety na mój widok mogłyby poronić. — Nie dałbyś rady dojść stamtąd do parku piechotą — powiedział łagodnym tonem Ginelli. — Ale to teraz nieważne. Park jest w pobliżu tego pagórka, jakieś pół kilometra stąd. Znajdź tam sobie jakąś ławeczkę w cieniu i czekaj. — A gdzie ty będziesz? — Niedaleko — odparł Włoch z uśmiechem. — Będę cię

— Niedaleko — odparł Włoch z uśmiechem. — Będę cię obserwował i rozglądał się za dziewczyną. Gdyby zauważyła mnie pierwsza, pewnie już nigdy nie zmieniłbym koszuli. Chyba wiesz, co mam na myśli, prawda? — Tak. — Będę czuwał nad tobą — oświadczył Ginelli. — Dziękuję — powiedział Billy i naprawdę był mu ogromnie wdzięczny, choć nie potrafił tego wyrazić. Było to dziwne i trudne do sprecyzowania uczucie, podobnie jak nienawiść, którą czuł do Houstona i swojej żony. — Por nada — odparł Ginelli i wzruszył ramionami. Potem pochylił się ponad siedzeniem, objął Billy’ego i ucałował go w oba policzki. — Bądź twardy, nie daj się temu staremu Cyganowi, Williamie. — Będę — obiecał Billy i wysiadł z samochodu. Zdezelowana nova odjechała. Billy stał przez chwilę, patrząc za nią, dopóki nie skręciła w najbliższą przecznicę, a potem ruszył w dół wzniesienia, wymachując siatką z pomarańczami. Kątem oka zauważył małego chłopca, który idąc naprzeciw niego, nagle zszedł z chodnika, przeskoczył przez ogrodzenie jakiejś posesji i pognał przez ogród na tyłach. Prawdopodobnie w nocy obudzi się z płaczem z koszmarnego snu, w którym ścigał go powłóczący nogami strach na wróble z wielką strzechą włosów na upiornej, obciągniętej trupio bladą skórą czaszce, a jego matka usłyszy przeraźliwy krzyk: „Ten kościotrup chce mnie zmusić, żebym jadł pomarańcze, aż umrę! Aż umrę! Aż umrę!!!”. ◆◆◆ Park był bardzo rozległy i spowijał go głęboki chłodny cień. Od strony „małpiej ściany, huśtawek i zjeżdżalni dobiegały głosiki dzieci. Nieco dalej rozgrywano mecz softballu, chłopcy przeciw dziewczynkom. Pomiędzy nimi przechadzali się dorośli, puszczali latawce, rzucali frisbee, jedli twinkies i ciasteczka, pili colę. Był to typowy obrazek z życia mieszkańców amerykańskiego miasta w środku lata. Przez chwilę Billy czuł dziwną sympatię do tych wszystkich ludzi. „Brakuje tu tylko Cyganów” — wyszeptał głos w jego głowie i

„Brakuje tu tylko Cyganów” — wyszeptał głos w jego głowie i uczucie lodowatego chłodu powróciło. Było tak silne, że na jego ramionach pojawiła się gęsia skórka, i sprawiło, że cały się skulił, krzyżując wychudzone ręce na klatce piersiowej. „Przydałoby się tu paru Cyganów, no nie? Stare kombi z nalepkami NRA na pordzewiałych zderzakach, półciężarówki z malowidłami na ścianach, wozy kempingowe, Samuel Lemke żonglujący kręglami i Gina strzelająca z procy do tarczy. Wtedy wszyscy by się tu zbiegli. Bo Cyganie zawsze przyciągają tłumy. Chcą zobaczyć żonglera, strzelanie z procy, poznać przyszłość, kupić jakiś płyn czy maść, poderwać dziewczynę albo przynajmniej pomarzyć o szybkim numerku, zobaczyć, jak jeden pies wygryza drugiemu wnętrzności. Zawsze zbiegają się wtedy całymi tabunami. Bo wreszcie mają okazję zobaczyć coś dziwnego. Innego. Egzotycznego. Potrzebujemy Cyganów. Zawsze tak było. Bo dzięki temu zawsze jest ktoś, kogo po jakimś czasie można przegnać z miasta. W przeciwnym razie skąd wiedziałbyś, że sam jesteś jego częścią? No cóż, niedługo powinni się tu pojawić, prawda?”. — Prawda — wychrypiał Billy. Usiadł na ławce niemal całkiem ukrytej w cieniu. Nagle zaczęły mu się trząść nogi. Stały się zupełnie bezsilne. Wyjął z siatki pomarańczę i po kilku próbach zdołał obrać ją ze skórki. Stracił jednak apetyt i zjadł tylko kilka cząstek. Ławeczka znajdowała się nieco na uboczu i Billy z ulgą stwierdził, że nikt nie zwraca na niego uwagi. Przechodzącym w pobliżu ludziom musiał pewnie wydawać się bardzo chudym staruszkiem, który wyszedł na krótką popołudniową przechadzkę. Siedział nieruchomo, a cień przesuwał się coraz dalej, pokrywając najpierw jego buty, potem kolana i w końcu sięgnął do podołka. Ogarniało go uczucie coraz głębszej rozpaczy, uczucie straty i daremności dużo mroczniejsze niż cienie spowijające go od pasa w dół. Sprawy posunęły się za daleko i nie można już było tego odwrócić. Nawet Ginelli nie potrafił zmienić tego, co się stało. Mógł jedynie pogorszyć całą sytuację. Nie powinienem był nigdy… — pomyślał Billy, ale nie

Nie powinienem był nigdy… — pomyślał Billy, ale nie dokończył tej myśli, która rozpłynęła się w nicość niczym słaby sygnał radiowy. Ponownie przysnął. Był w Fairview, mieście żywych trupów. Wszędzie leżały setki ciał ludzi, którzy umarli z głodu. Coś dziobnęło go mocno w ramię. Krzyknął i uchylił się, jednak to coś nie dawało za wygraną. Silne uderzenia powtarzały się raz po raz. Oczywiście był to sęp z gnijącym dziobem, ale Billy nie chciał odwracać głowy, by mu się przyjrzeć, bo obawiał się, że upiorny ptak mógłby wtedy wyłupić mu oczy ohydnymi, czarnymi resztkami swego dzioba. Sęp był coraz bardziej natarczywy, więc w końcu powoli odwrócił się w jego stronę, jednocześnie budząc się ze snu, i zobaczył przed sobą Taduza Lemkego, siedzącego obok niego na ławeczce. W gruncie rzeczy wcale go to nie zdziwiło. — Obudź się, biały człowieku z miasta — powiedział stary Cygan i jeszcze raz wbił swoje pokrzywione, żółte od nikotyny palce w ramię Billy’ego. — Masz złe sny. Czuje się to nawet w twoim oddechu. — Już nie śpię — wymamrotał półprzytomny Billy. — Jesteś pewny? — zapytał Lemke. — Tak. Taduz Lemke miał na sobie szarobeżowy dwurzędowy garnitur, a na nogach czarne mokasyny. Jego rzadkie włosy były zaczesane do tyłu, z równym przedziałkiem pośrodku. Odsłonięte czoło było pomarszczone jak skóra jego butów. W jednym uchu tkwił okrągły złoty kolczyk. Billy zauważył, że proces rozkładu znacznie się posunął. Od ohydnej gąbczastej masy, w którą zamienił się nos starca, biegły ciemne pasma, przecinające niemal cały lewy policzek. — To rak — powiedział Lemke. Jego błyszczące czarne oczy, przypominające oczy ptaka, ani na chwilę nie odrywały się od twarzy Billy’ego. — Jesteś zadowolony? — Nie — zaprzeczył Billy. W dalszym ciągu usiłował wyrwać się ze snu. — Nie. Oczywiście, że nie. — Nie kłam — syknął Lemke. — Nie ma potrzeby. Na pewno

— Nie kłam — syknął Lemke. — Nie ma potrzeby. Na pewno jesteś zadowolony. — Wcale nie — odparł Billy. — Mam już dość tego wszystkiego. Nie mam sił o tym myśleć. Możesz mi wierzyć. — Nie wierzę w ani jedno twoje słowo… słowo białego człowieka z miasta — stwierdził Lemke. — Ale jestem pewien, że myślisz o swojej chorobie. Umierasz z powodu nieustannego chudnięcia. Właśnie dlatego coś ci przyniosłem. To pomoże ci przytyć i twój stan się poprawi. — Jego usta rozchyliły się w szyderczym uśmiechu, odsłaniając poczerniałe pieńki zębów. — Ale tylko wówczas, kiedy zje to ktoś inny. Billy spojrzał na to, co Lemke trzymał na kolanach, i z uczuciem przejmującego déjà vu stwierdził, że jest to placek na aluminiowej tacce. Przypomniał sobie, jak we śnie mówił do swojej żony: „Nie chcę być gruby. Doszedłem do wniosku, że wolę być chudy. Sama to zjedz”. — Sprawiasz wrażenie przestraszonego — zauważył Lemke. — Już za późno na strach, biały człowieku z miasta. Wyjął z kieszeni scyzoryk i otworzył go z ostentacyjną starczą powolnością. Nóż był krótszy niż scyzoryk Ginellego, ale sprawiał wrażenie znacznie ostrzejszego. Lemke wbił ostrze w ciasto i rozciął je na długości mniej więcej siedmiu centymetrów. Kiedy wyciągnął nóż, ściekło z niego na placek kilka czerwonych kropelek. Starzec wytarł ostrze w rękaw marynarki, pozostawiając na nim ciemnoczerwoną smugę, po czym złożył nóż i schował go do kieszeni. Przyłożył zakrzywione kciuki do przeciwległych boków placka i nacisnął je delikatnie. Szczelina rozszerzyła się, ukazując gęstą masę, w której można było rozróżnić jakieś ciemne kształty — pewnie były to truskawki. Kiedy Lemke przestał naciskać ciasto, szczelina się zamknęła. Po chwili ponownie nacisnął placek z obu stron i szpara znowu się otworzyła. Starzec mówił i raz po raz naciskał boki ciasta. Billy nie mógł oderwać od niego wzroku. — A więc… przekonałeś sam siebie, że to, co się stało z Susanną, jest zarówno twoją winą, jak i jej, a może nawet Boga?

— zapytał Lemke. — Wmówiłeś sobie, że nie możesz sam za to płacić, bo w tej sytuacji nie sposób wskazać winnego. Wina spływa po tobie, gdyż masz strzaskane barki. Mówisz, że nie można zrzucać jej na nikogo. Powtarzasz to sobie raz po raz, bez końca. Ale tu nie ma mowy o żadnym targowaniu się, biały człowieku z miasta. Wszyscy płacą, nawet za to, czego nie zrobili. Nie ma mowy o targowaniu się. — Stary Cygan zamilkł i przez chwilę zastanawiał się nad czymś. Jego kciuki na przemian zaciskały się i rozluźniały, a szczelina w powierzchni ciasta otwierała się i zamykała. — Ponieważ ani ty, ani twoi przyjaciele nie chcieliście wziąć na siebie odpowiedzialności za to, co się stało, zmusiłem was do tego — oświadczył. — Sprawiłem, że wasza wina była widoczna jak na dłoni. Zrobiłem to dla mojej ukochanej zmarłej córki, dla jej matki i jej dzieci. I wtedy pojawia się twój przyjaciel. Podaje truciznę naszym psom, strzela do nas, bije kobietę, grozi, że obleje kwasem twarze naszych dzieci. „Zdejmij to”, mówi. „Zdejmij to, zdejmij, zdejmij”. W porządku, zgadzam się, zdejmę to, ale tylko wtedy, jeżeli ten twój koleżka się stąd wyniesie. Nie z powodu tego, co zrobił, ale tego, co dopiero zamierza uczynić. Ten twój przyjaciel jest niespełna rozumu i nigdy nie przestanie nas prześladować. Gina powiedziała mi, że widać to było w jego oczach, a potem dodała: „Ale my również nie przestaniemy”. A ja jej na to: „Przestaniemy. Skończymy to. Bo w przeciwnym razie dowiedziemy, że jesteśmy równie obłąkani jak ten przyjaciel białego człowieka z miasta. Gdybyśmy tego nie przerwali, okazałoby się, że to, co mówił biały człowiek, jest prawdą”. Bóg wyrównuje rachunki i to rzeczywiście jest targowanie się. — Nacisk i rozluźnienie. Nacisk i rozluźnienie. Szczelina otwiera się i zamyka. — „Zdejmij to”, mówi biały człowiek, ale przynajmniej dobrze, że nie powie: „Spraw, aby tego nie było. Spraw, aby to znikło”. Bo klątwa to w pewnym sensie dziecko. Jego ciemne kciuki znowu nacisnęły brzegi ciasta i szczelina ponownie się rozwarła. — Nikt tego nie rozumie. Ja również, ale wiem to i owo.

— Nikt tego nie rozumie. Ja również, ale wiem to i owo. „Klątwa” to twoje określenie, w języku Romów brzmi to znacznie lepiej: purpurfargade ansiktet. Słyszałeś to kiedyś? — Gdy Billy pokręcił głową, wyjaśnił: — To znaczy mniej więcej: „Dziecko kwiatów nocy”. Bo z klątwą jest tak jak z dzieckiem, które jest varsel, odmieńcem. Cyganie mówią, że takie dzieci znajduje się pod liliami albo innymi kwiatami kwitnącymi nocą. Nasze określenie jest lepsze, gdyż klątwa jest rzeczą. To, co ciebie spotkało, jest żywe i bardzo aktywne. — Tak — przyznał Billy. — Jest wewnątrz mnie, prawda? Jest wewnątrz i pożera mnie od środka. — Wewnątrz? Na zewnątrz? — Lemke wzruszył ramionami. — Jest wszędzie. Ta istota, purpurfargade ansiktet, jest w jakiś sposób twoim dzieckiem. Sam ją urodziłeś. Tyle że nabiera sił znacznie szybciej niż dziecko i nie możesz jej zabić, bo jej nie widzisz. Dostrzegasz jedynie efekty jej działania. Jego kciuki rozluźniły się i szczelina w cieście się zamknęła. Na powierzchnię placka wyciekła ciemnoczerwona strużka. — Ta klątwa to dekent felt o gard da borg. Jesteś dla niej jak ojciec. Nadal chcesz się jej pozbyć? Billy kiwnął głową. — Wciąż wierzysz w targowanie się? — spytał Taduz Lemke. — Tak — odparł Billy. Jego głos przypominał skrzek. Stary Cygan z gnijącym nosem uśmiechnął się. Czarne pasma zgnilizny na jego lewym policzku wygięły się i zafalowały. Park był teraz prawie pusty. Słońce zbliżało się już do horyzontu i cienie niemal całkowicie ich zakryły. Nagle w dłoni Lemkego znów pojawił się nóż. Dźgnie mnie, pomyślał z otępieniem Billy. Dźgnie mnie w serce, a potem ucieknie ze swoim truskawkowym plackiem pod pachą. — Odwiń bandaż — polecił Lemke. Billy popatrzył na swoją zranioną rękę, zdjął klamry z bandaża elastycznego i odwinął go powoli. Jego dłoń pod spodem była całkiem biała, przypominała brzuch ryby. Krawędzie rany, jakby dla kontrastu, miały brudny ciemnoczerwony kolor. Taki

sam jak to coś, co pływało wewnątrz placka, pomyślał Billy. Truskawki albo coś innego. Rana straciła swój niemal idealnie kolisty kształt, jej napuchnięte krawędzie prawie się stykały. Wygląda teraz jak szczelina, pomyślał Billy, przenosząc wzrok na placek. Lemke podał mu scyzoryk. Billy chciał zapytać: „Skąd mam wiedzieć, czy nie pokryłeś ostrza kurarą, cyjankiem albo trutką na szczury?”, ale tego nie zrobił, kiedy pomyślał o Ginellim i swojej klątwie — klątwie białego człowieka z miasta. Stara kościana rękojeść scyzoryka idealnie pasowała do wnętrza jego dłoni. — Jeżeli chcesz się pozbyć purpurfargade ansiktet, musisz najpierw przenieść go na placek… a potem dać ten placek razem z klątwą-dzieckiem w środku komuś innemu. Ale będziesz musiał to zrobić bardzo szybko, bo w przeciwnym razie klątwa powróci do ciebie ze zdwojoną siłą. Rozumiesz? — Tak — odparł Billy. — Więc zrób to — powiedział Lemke. Jego kciuki ponownie się naprężyły i szczelina w powierzchni placka otworzyła się szeroko. Billy wahał się tylko przez chwilę. W myślach znowu zobaczył twarz swojej córki. Widział ją niemal tak wyraźnie jak na dobrze wykonanej fotografii: patrzyła na niego i śmiała się, a pompony, które trzymała w ręku, wyglądały jak wielkie fioletowo-białe owoce. Mylisz się co do targowania, starcze, pomyślał. Heidi za Lindę. Moja żona za moją córkę. To właśnie jest targowanie się. Wbił ostrze scyzoryka Taduza Lemkego w ranę na swojej dłoni. Strup pękł i w głąb szczeliny w placku zaczęła spływać krew. Billy jak przez mgłę słyszał, że stary Cygan mówi coś szybko w języku Romów, ani przez chwilę nie spuszczając wzroku z jego bladej, wychudłej twarzy. Obrócił ostrze w ranie i patrzył, jak jej nabrzmiałe brzegi rozchylają się i odzyskują poprzedni kolisty kształt. Krew płynęła teraz szybciej. Nie czuł żadnego bólu. — Enkelt! Wystarczy — stwierdził Lemke i wyjął nóż z jego dłoni.

Billy poczuł się, jakby wyssano z niego wszystkie siły. Opadł ciężko do tyłu, uderzając plecami o oparcie ławki; zbierało mu się na mdłości, ale próbował z nimi walczyć. Był kompletnie wyczerpany i dziwnie pusty. Miał wrażenie, że tak właśnie musi się czuć kobieta po urodzeniu dziecka. Kiedy opuścił wzrok, stwierdził, że krwawienie ustało. Nie, to niemożliwe, pomyślał. Przeniósł wzrok na placek, który Lemke trzymał na kolanach, i zobaczył drugą rzecz, która wydała mu się niemożliwa, tyle że tym razem widział to na własne oczy. Kciuki starca rozluźniły się, szczelina ponownie się zamknęła… i nagle, zupełnie nieoczekiwanie, zupełnie zniknęła. Po prostu przestała istnieć. Powierzchnia ciasta znowu była nienaruszona — z wyjątkiem dwóch małych otworków, którymi uszła para, dokładnie pośrodku placka. W miejscu, w którym była szczelina, znajdowało się teraz coś, co wyglądało jak zygzakowata fałdka z ciasta. Billy ponownie spojrzał na swoją dłoń, ale nie zobaczył na niej krwi, przeciętego strupa ani rozerwanej tkanki. Rana była teraz całkowicie zagojona. Pozostała po niej tylko krótka biała blizna w kształcie zygzaka, przecinająca niczym piorun jego linię życia i linię serca. — Jest twój, biały człowieku z miasta — rzekł Lemke i podał mu placek. W pierwszej chwili Billy miał ochotę go wyrzucić, pozbyć się jak ogromnego pająka, którego podrzucił mu jakiś żartowniś. Placek był obrzydliwie ciepły i zdawał się pulsować na aluminiowej tacce jak żywa istota. Lemke wstał. — Lepiej się czujesz? Billy stwierdził, że zdecydowanie lepiej, nawet pomimo obrzydzenia, jakie odczuwał wobec tego, co spoczywało teraz na jego kolanach. Uczucie słabości minęło. Jego serce biło normalnie. — Troszeczkę — powiedział ostrożnie.

Stary Cygan pokiwał głową. — Teraz zaczniesz przybierać na wadze. Ale za tydzień lub dwa chudnięcie zacznie się od nowa i tym razem już nic nie zdoła tego powstrzymać. Chyba że znalazłeś kogoś, kto to zje. — Tak. Lemke popatrzył na niego. — Jesteś pewny? — zapytał. — Tak, tak! — krzyknął Billy. — Trochę mi ciebie żal — mruknął Cygan. — Kiedyś mogłeś mieć pokol, dużą moc, jednak teraz twoje barki są strzaskane. Nic nie jest twoją winą… są powody… masz przyjaciół. — Uśmiechnął się niewesoło. — Czemu sam nie zjesz swojego placka, biały człowieku z miasta? Umrzesz, ale umrzesz silny. — Lepiej już sobie idź — odparł Billy. — Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Wiem tylko, że załatwiliśmy, co było między nami do załatwienia. — Tak, to prawda. — Taduz Lemke znowu popatrzył na placek, a potem spojrzał na Billy’ego. — Niech się strzeże ten, kto skosztuje tego placka — powiedział i ruszył przed siebie. Kilkanaście metrów dalej, na ścieżce dla biegaczy, zatrzymał się i odwrócił w stronę Billy’ego. Właśnie wtedy Billy po raz ostatni ujrzał jego niewiarygodnie starą, wyniszczoną twarz. — Nie ma żadnego targowania się, biały człowieku z miasta — oświadczył. — Nigdy nie było — dodał, po czym odwrócił się i odszedł. Billy siedział na ławeczce i patrzył, dopóki stary Cygan nie zniknął mu z oczu. Kiedy Lemke rozpłynął się w wieczornym mroku, Billy wstał i zaczął iść w stronę, z której przyszedł. Po mniej więcej dwudziestu krokach zatrzymał się i stwierdził, że czegoś zapomniał. Wrócił do ławeczki i wziął swój placek. Ciasto w dalszym ciągu było ciepłe i nadal pulsowało, ale teraz nie brzydził się nim aż tak bardzo. Człowiek potrafi przywyknąć do wszystkiego, jeśli zmuszą go do tego okoliczności. Zaczął iść w kierunku Union Street.

◆◆◆ W połowie drogi na szczyt wzniesienia, na którym wysadził go Ginelli, zobaczył zaparkowaną przy chodniku niebieską novę. I wtedy już wiedział, że klątwa naprawdę została z niego zdjęta. Jednak nadal był bardzo słaby i jego serce od czasu do czasu podrygiwało gwałtownie. Zupełnie jakbym wdepnął w coś miękkiego i obrzydliwego, pomyślał. Ale to odeszło, zostało zdjęte. Dopiero teraz, kiedy było już po wszystkim, zrozumiał, co miał na myśli Lemke, kiedy powiedział, że klątwa to żyjąca istota, coś w rodzaju ślepego dziecka, które znajdowało się w jego wnętrzu i żywiło się nim. Purpurfargade ansiktet. Jednak w końcu opuściło jego ciało. Nareszcie. Czuł, że placek, który niósł w rękach, pulsuje powolnym rytmem, a kiedy spuścił wzrok i spojrzał na ciasto, stwierdził, że jego powierzchnia porusza się miarowo. Aluminiowa tacka była nagrzana od jego ciepła. To śpi, pomyślał i wzdrygnął się. Czuł się jak człowiek niosący śpiącego diabła. Nova stała przy chodniku, przodem do podnóża pagórka. Miała zapalone światła postojowe. — Już po wszystkim — powiedział Billy, otwierając drzwiczki od strony pasażera i wsiadając do samochodu. — Już po… Dopiero wtedy zauważył, że Ginellego nie ma w samochodzie. A w każdym razie nie zostało go tu wiele. Z powodu pogłębiających się ciemności nie zauważył, że mało brakowało, a usiadłby na jego dłoni. Odcięta na wysokości nadgarstka ręka z długimi strzępami okrwawionej tkanki leżała na starym, wyblakłym obiciu fotela novy. W zaciśniętej kurczowo dłoni połyskiwało srebrzyście kilkanaście stalowych kulek.

Więcej na: www.ebook4all.pl

Rozdział 25

55

— Gdzie jesteś? — zapytała Heidi, kiedy do niej zadzwonił. W jej głosie pobrzmiewał gniew, strach i znużenie. Billy nie był szczególnie zdziwiony, kiedy uświadomił sobie, że sam nic nie odczuwa, kompletnie nic, nawet odrobiny ciekawości. — To nieważne — odparł. — Wracam do domu. — Wreszcie ujrzałeś światło! Dzięki Bogu! Przylecisz na La Guardia czy na lotnisko Kennedy’ego? Przyjadę po ciebie. — Sam przyjadę do domu — uciął Billy. — Chcę, żebyś zadzwoniła do Mike’a Houstona i powiedziała mu, że zmieniłaś zdanie na temat res gestae. — Co? Billy, o czym ty… Po zmianie tonu jej głosu bez trudu poznał, że dobrze wie, o czym mówił. Był to głos przerażonego dziecka, które zostało przyłapane na podbieraniu cukierków, i Billy poczuł, że traci cierpliwość. — O ubezwłasnowolnieniu — oświadczył. — Niektórzy nazywają to także skierowaniem do wariatkowa. Załatwiłem swoje sprawy i jestem gotów zgłosić się, gdzie chcecie, do kliniki Glassmana, New Jersey Goat Gland Center czy Centrum Akupunktury Środkowego Zachodu. Ale jeśli w Connecticut zgarną mnie gliny i wyląduję w stanowym zakładzie psychiatrycznym w Norwalk, bardzo tego pożałujesz, Heidi. Zaczęła płakać. — Robiliśmy tylko to, co uważaliśmy, że jest dla ciebie najlepsze, Billy. Któregoś dnia to zrozumiesz. Pod jego czaszką rozległ się głos Lemkego: „Nic nie jest twoją winą… są powody… masz przyjaciół…”. Odegnał te słowa od

siebie, ale zanim to uczynił, na jego ramionach i szyi pojawiła się gęsia skórka. — Po prostu… — zaczął i tym razem usłyszał głos Ginellego: „Po prostu to zdejmij. Zdejmij klątwę z Williama Hallecka”. Ręka… Ręka na siedzeniu. Szeroki złoty pierścień na drugim palcu, czerwony kamień, być może rubin. Gęste czarne włosy między drugim i trzecim palcem. Dłoń Ginellego. Z trudem przełknął ślinę. Coś strzyknęło mu głośno w gardle. — Po prostu anuluj ten dokument — dokończył. — Oczywiście — odparła szybko i znowu zaczęła się usprawiedliwiać: — My tylko… Zrobiłam to, co uznałam… Billy, tak bardzo wychudłeś… mówiłeś takie obłąkane rzeczy… — W porządku. — Twój głos brzmi tak, jakbyś mnie nienawidził — powiedziała i znów zaczęła płakać. — Nie gadaj głupstw — odparł, ale nie było to zaprzeczenie. Odrobinę zniżył głos i zapytał: — Czy Linda jest w domu? — Nie. Znowu pojechała na parę dni do Rhody. Jest… bardzo roztrzęsiona tym wszystkim. Jasne, pomyślał. Była już wcześniej u Rhody, a potem wróciła do domu. Wiedział o tym, bo przecież z nią rozmawiał. A teraz ponownie wyjechała i coś w głosie Heidi pozwalało mu przypuszczać, że tym razem sama tego chciała. Czyżby dowiedziała się, że ty, Heidi, i dobry stary Houston zamierzacie ogłosić jej ojca niepoczytalnym? Czy o to właśnie chodziło? Ale w gruncie rzeczy nie było to teraz ważne. Wystarczyło, że wiedział, gdzie wyjechała. Spojrzał na placek, który położył na telewizorze. Siedział w motelowym pokoju w Northeast Harbor. Skórka ciasta w dalszym ciągu pulsowała, jakby pod nią znajdowało się żywe serce. Nie chciał, aby jego córka zbliżała się do tego czegoś. To było niebezpieczne. — Najlepiej będzie, jeśli tam zostanie, dopóki nie uporządkujemy naszych spraw — oświadczył. — Mamy parę problemów do rozwiązania.

Heidi wybuchnęła głośnym szlochem. Zapytał ją, co jej się stało. — To z tobą coś się stało. Twój głos jest taki zimny, pozbawiony wszelkich uczuć… — Wkrótce się rozgrzeję — odparł. — Nie martw się. Przez chwilę słyszał, jak głośno przełyka ślinę, usiłując stłumić szloch i zapanować nad sobą. Czekał na to z całkowitą obojętnością, nie czuł zupełnie nic. Kiedy uświadomił sobie, że na siedzeniu samochodu leży dłoń Ginellego, ogarnęła go zgroza, ale była to ostatnia silniejsza emocja, jaką odczuł tego wieczoru. — I co tam u ciebie? — spytała w końcu. — Jest pewna poprawa. Podskoczyłem do pięćdziesięciu pięciu. Zaczerpnęła gwałtownie powietrza. — To trzy kilogramy mniej, niż ważyłeś w dniu wyjazdu! — Ale i trzy kilogramy więcej od wczorajszego rana — odparł łagodnie. — Billy… Chcę, żebyś wiedział, że możemy to jakoś wspólnie przetrwać. Naprawdę możemy. Najważniejsze, żebyś wyzdrowiał, a potem porozmawiamy. Jeżeli będziemy potrzebowali pomocy… pójdziemy do poradni małżeńskiej albo do jakiegoś terapeuty… Chodzi tylko o to, żebyśmy… żebyśmy… Chryste, znów się rozbeczy, pomyślał i jego własna oziębłość zaszokowała go i jednocześnie rozbawiła, choć obydwa te odczucia były mocno stonowane. A potem powiedziała coś jeszcze — coś, co poruszyło go w szczególny sposób i przez krótką chwilę znów była dawną Heidi… a on dawnym Billym Halleckiem. — Jeśli zechcesz, rzucę palenie — dodała. Znowu spojrzał na placek leżący na telewizorze. Jego powierzchnia pulsowała powoli. Góra — dół. Góra — dół. Góra — dół. Przypomniał sobie jego ciemne wnętrze, które zobaczył, gdy stary Cygan rozciął ciasto, i znajdujące się w nim niewyraźne kształty, które mogły być wszystkimi możliwymi chorobami nękającymi ludzkość lub zwykłymi truskawkami. Pomyślał o

swojej krwi, spływającej z rany w jego ręce do wnętrza placka, a potem znowu przypomniał sobie Ginellego i wszystkie ciepłe uczucia odpłynęły. — Lepiej tego nie rób — odparł. — Kiedy rzuca się palenie, zaczyna się tyć. ◆◆◆ Leżał na niepościelonym łóżku z dłońmi splecionymi na karku i wpatrywał się w mrok. Była za kwadrans pierwsza, ale nie chciało mu się spać. Dopiero teraz, w ciemnościach, zaczęło do niego powracać wszystko, co czuł w ciągu całego tego czasu, jaki upłynął między znalezieniem dłoni Ginellego na fotelu novy i telefonem do żony, który wykonał z tego pokoju. W spowitym w mroku pokoju rozlegał się jakiś dźwięk — odgłos przypominający oddychanie. Nie, to tylko twoja wyobraźnia, powiedział sobie. Ale to nie była jego wyobraźnia. Umiał odróżnić rzeczywistość od ułudy. Wcześniej może tego nie potrafił, ale teraz już tak. Powierzchnia placka poruszała się jak skóra pokrywająca żywe ciało i nawet teraz, sześć godzin po tym, jak Lemke dał mu ciasto, wiedział, że gdyby go dotknął, stwierdziłby, że jest ciepłe. — Purpurfargade ansiktet — wymamrotał w ciemności. ◆◆◆ Kiedy dostrzegł rękę, z początku tylko ją zarejestrował. Dopiero pół sekundy później uświadomił sobie, co widzi, i z krzykiem odsunął się na bok. Jego gwałtowny ruch sprawił, że dłoń się zakołysała. Wyglądało to tak, jakby Billy zapytał ją, jak się czuje, a ona odpowiedziała gestem: Comme ci, comme ca. Dwie stalowe kulki wyślizgnęły się spomiędzy martwych palców, spadły w szczelinę między siedzeniami i potoczyły się do tyłu. Billy ponownie krzyknął i zasłonił twarz dłońmi, przyciskając palce do powiek. Jego oczy były rozszerzone przerażeniem i pełne łez, a serce łomotało gwałtownie. Nagle uświadomił sobie, że ciasto przechyla się w prawo. Lada moment spadnie na podłogę samochodu i rozleci się na kawałki. Złapał je niemal w ostatniej chwili. Arytmia z wolna ustąpiła. Znów mógł oddychać,

ale zaczęła go ogarniać lodowata oziębłość, którą potem Heidi usłyszy w jego głosie. Włoch prawdopodobnie nie żył — stop, poprawka, skreślić „prawdopodobnie”. Co on takiego powiedział? „Gdyby zauważyła mnie pierwsza, już nigdy nie zmieniłbym koszuli”. Więc powiedz to na głos, powiedz, że Ginelli nie żyje. Nie chciał tego robić. I nie chciał ponownie zobaczyć tej dłoni. Właśnie dlatego postąpił dokładnie na odwrót. — Ginelli nie żyje — powiedział głośno. — Ginelli nie żyje i nic nie mogę na to poradzić. Mogę tylko zmyć się stąd, zanim jakiś glina… Spojrzał na stacyjkę i zobaczył, że tkwi w niej kluczyk. Na cienkim rzemyku zwisał breloczek ze zdjęciem ubranej w skąpy strój sportowy Olivii Newton John. Pewnie to Gina po położeniu odciętej ręki Włocha na siedzeniu wsunęła kluczyk do stacyjki. Zajęła się Włochem, ale najwyraźniej nie zamierzała złamać obietnicy złożonej przez jej prapradziadka przyjacielowi Ginellego, białemu człowiekowi z miasta. Nagle przypomniał sobie, że Włoch też wyjął samochodowe kluczyki z kieszeni trupa, a teraz dziewczyna powtórzyła to. Jednak skojarzenie to nie wywołało paniki. Jego umysł był teraz chłodny i trzeźwy, co przyjął z ulgą i zadowoleniem. Wysiadł z novy, ostrożnie położył placek na podłodze samochodu, podszedł do drzwiczek od strony kierowcy, otworzył je i wsiadł. Gdy usiadł na fotelu, dłoń Ginellego powtórzyła ów upiorny, niezdecydowany gest. Billy otworzył schowek na rękawiczki i znalazł w środku starą mapę Maine. Rozłożył ją i zakrył nią dłoń. Potem uruchomił novę i ruszył w dół Union Street. Jechał prawie przez pięć minut, zanim uświadomił sobie, że kieruje się w niewłaściwą stronę, na zachód zamiast na wschód. Jednak w oddali pośród zapadającego szybko zmierzchu dostrzegł złote łuki baru McDonalda i kiszki zagrały mu marsza. Podjechał do stanowiska dla zmotoryzowanych przy interkomie.

— Witamy w McDonaldzie — dobiegł głos z głośnika. — Co pan zamawia? — Poproszę potrójny big mac, dwie duże porcje frytek i koktajl kawowy. Jak za starych, dobrych czasów, pomyślał i uśmiechnął się do siebie. Zje to wszystko w samochodzie, śmieci wrzuci do kosza i nie powie nic Heidi po powrocie do domu. — Życzy pan sobie coś na deser? — Ciasto z wiśniami — odparł i spojrzał na rozłożoną na sąsiednim siedzeniu mapę. Był przekonany, że niewielką wypukłość na zachód od Augusty tworzy pierścień Ginellego. Zrobiło mu się niedobrze. — A także pudełko firmowych ciasteczek dla mojego przyjaciela — dodał i wybuchnął histerycznym śmiechem. Głos powtórzył jego zamówienie, po czym oświadczył: „Pańskie jedzenie zostanie dostarczone na sześć-dziewięćdziesiąt. Proszę tam podjechać”. — Możesz być tego pewien — mruknął Billy. — Bo przecież o to w tym wszystkim chodzi, prawda? Żeby po prostu przejechać dalej i odebrać swoje zamówienie. Ponownie się roześmiał. Choć czuł się dobrze, nadal chciało mu się wymiotować. Dziewczyna podała mu przez okno dwie ciepłe białe torby. Billy zapłacił, odebrał resztę i pojechał dalej. Przy końcu budynku zatrzymał samochód, zawinął dłoń Ginellego w mapę, wystawił rękę przez otwarte okno i wrzucił niewielki pakunek do kosza na śmieci. Na pokrywie kosza plastikowy Ronald tańczył z plastikową Grymselą. Na uchylonej klapie kosza był napis: „Wrzuć odpadki tam, gdzie ich miejsce”. — O to też w tym wszystkim chodzi — stwierdził Billy, po czym otarł dłoń o udo i roześmiał się. — Właśnie wrzuciłem odpadki tam, gdzie jest ich miejsce… i niech tam pozostaną. Przy Union Street skręcił na wschód i ruszył w kierunku Bar Harbor. Prowadził i przez cały czas się śmiał. Miał wrażenie, że nigdy nie zdoła się uspokoić, że będzie się śmiał i śmiał aż do śmierci.

◆◆◆ Ponieważ ktoś mógłby zauważyć, jak aplikuje novie „masaż antyodciskowy” (jak nazwał to kiedyś jego kolega z kancelarii), gdyby wybrał jakieś ruchliwe miejsce — na przykład parking przed motelem — skręcił w zapuszczoną wiejską dróżkę sześćdziesiąt kilometrów na wschód od Bangor. Chciał zatrzeć wszystkie ślady, które mogłyby umożliwić powiązanie go z tym samochodem. Wysiadł, zdjął wiatrówkę, złożył ją, po czym oczyścił nią każdy fragment samochodu, którego wcześniej mógł przypadkowo dotknąć. Przed biurem motelu palił się neon z napisem: „Brak wolnych pokoi”, a na parkingu było tylko jedno wolne miejsce. Znajdowało się przed domkiem, w którym nie paliło się światło. Billy nie miał wątpliwości, że to domek Johna Tree. Zaparkował novę na podjeździe, wyjął chusteczkę i wytarł dokładnie zarówno kierownicę, jak i dźwignię zmiany biegów. Potem otworzył drzwiczki i powycierał klamki. Wziął swój placek, wysiadł z samochodu i zamknął go, popychając drzwiczki pośladkiem. Rozejrzał się dokoła. Jakaś zmęczona matka sprzeczała się z dzieckiem, które sprawiało wrażenie jeszcze bardziej znużonego niż ona; przed biurem stali dwaj mężczyźni. Nie zauważył nikogo innego, nikt mu się nie przyglądał. Słyszał dźwięki płynące z telewizorów w motelowych pokojach, a od strony miasta, z barów, dobiegała głośna rockandrollowa muzyka. Minął motelowy podjazd, dotarł pieszo do śródmieścia i kierując się najgłośniejszą muzyką, doszedł do baru Salty Dog. Przy chodniku przed wejściem stały trzy taksówki. Billy zagadał do jednego z kierowców, który za piętnaście dolarów zgodził się go zawieźć do Northeast Harbor. — Widzę, że ma pan już swój obiad — powiedział, kiedy Billy z plackiem w ręku zajął miejsce z tyłu. — Albo czyjś — odparł Billy i roześmiał się. — Bo przecież tak naprawdę o to w tym wszystkim chodzi, prawda? Najważniejsze, żeby się upewnić, że ktoś dostanie swój obiad.

Taksiarz przez chwilę patrzył na jego odbicie w lusterku wstecznym, po czym wzruszył ramionami. — Cóż… cokolwiek powiesz, przyjacielu, ty płacisz za kurs. Pół godziny później Billy zatelefonował do Heidi. ◆◆◆ Leżał i słuchał, jak coś oddycha w ciemnościach; coś, co wyglądało jak placek, ale w rzeczywistości było dzieckiem stworzonym przez niego i starego Cygana. Pomyślał o młodej Cygance. Zastanawiał się, gdzie teraz jest. Nie skrzywdź jej, powiedział Ginellemu. Ale gdyby tylko dostał ją w swoje ręce, sam by ją skrzywdził — za to, co zrobiła Richardowi. Przesłałby staremu głowę dziewczyny — napchałby jej do ust stalowych kulek i przesłał Taduzowi Lemke. Dobrze, że nie wiem, gdzie ona teraz jest, i nie mogę jej dostać w swoje ręce, pomyślał. Nikt nigdy nie zna początku takich historii. Zaczynają się od drobnych sporów i wszyscy szybko zapominają o tym, jak było naprawdę, zwłaszcza jeżeli prawda jest dla nich niewygodna. Ale nikt nie ma najmniejszych wątpliwości, jak ma wyglądać dalszy przebieg rozgrywki. Najpierw oni załatwiają jednego i my jednego, potem oni dwóch, a my trzech… później oni robią krwawą jatkę na lotnisku, a my wysadzamy w powietrze szkołę… Krew spływa rynsztokami — i przecież tak naprawdę właśnie o to chodzi, prawda? O krew spływającą rynsztokami… krew… Zasnął, nawet nie zdając sobie z tego sprawy; jego sny zlały się w serię makabrycznych koszmarów. W jednych on zabijał, w innych sam ginął, ale w każdym z tych snów coś oddychało i pulsowało, choć nie mógł tego zobaczyć, bo znajdowało się w nim samym.

Rozdział 26

57

TAJEMNICZA ŚMIERĆ MOŻE BYĆ JEDNYM Z EPIZODÓW WOJNY GANGÓW Mężczyzna, którego zwłoki znaleziono ubiegłego wieczoru w piwnicy kamienicy przy Union Street, został zidentyfikowany jako człowiek z nowojorskiego świata przestępczego. Richard Ginelli, znany w podziemnych kręgach jako Richie „Młot”, trzy razy był postawiony przez stan Nowy Jork i władze federalne w stan oskarżenia — za wymuszanie haraczu, handel narkotykami oraz morderstwo. Jednak wszystkie dochodzenia, zarówno stanowe, jak i federalne, zostały umorzone w 1981 roku po tajemniczych zgonach kilku świadków oskarżenia. Ze źródła zbliżonego do biura prokuratora generalnego stanu Maine wiadomo, że hipoteza „zemsty gangów” była wysuwana już wcześniej, zanim jeszcze ujawniono tożsamość ofiary, ponieważ wskazywało na to kilka szczegółów związanych z tym zabójstwem. Nasz informator przekazał też wiadomość, że Ginelli stracił jedną rękę, a na ciele miał wypisane krwią słowo „świnia”. Został podobno zastrzelony z broni dużego kalibru, ale policyjni specjaliści nie ujawnili jeszcze wyników ekspertyz, które jeden z funkcjonariuszy policji stanowej określił krótko jako „odrobinę nietypowe”.

Artykuł ten był na pierwszej stronie „Bangor Daily News”, gazety, którą Billy Halleck kupił tego ranka. Po raz ostatni rzucił okiem na zdjęcie kamienicy, w której znaleziono zwłoki jego przyjaciela, po czym zwinął gazetę i wrzucił ją do kosza z pieczęcią stanu Connecticut na ściance i napisem: „Wrzuć odpadki tam, gdzie ich miejsce”. — I o to właśnie chodzi — mruknął. — O co, proszę pana? — zapytała mała dziewczynka ze wstążkami we włosach i smugami czekolady na podbródku.

Prowadziła na smyczy pieska. — O nic — odparł Billy i uśmiechnął się do niej. — Marcy! — zawołała zaniepokojona matka dziewczynki. — Wracaj szybko! — No to pa — pożegnała go Marcy. — Pa, kochanie — powiedział Billy. Patrzył, jak dziewczynka idzie do swojej matki, a mały biały pudelek drepcze przed nią, stukając pazurami po chodniku. Kiedy dziewczynka podeszła do matki, kobieta zaczęła ją łajać. Billy’emu było żal dziecka, które przypominało mu Lindę, kiedy miała sześć czy siedem lat, ale jednocześnie czuł się podbudowany. Waga wskazywała, iż odzyskał całe pięć kilogramów, a to, że ktoś znowu potraktował go jak normalnego człowieka, było czymś bardzo pocieszającym, nawet jeśli tym kimś była mała dziewczynka wyprowadzająca na spacer pieska — dziecko, które prawdopodobnie myślało, że na świecie jest wielu ludzi wyglądających jak chodzące wieszaki. Poprzedni dzień spędził w Northeast Harbor, próbując dojść do siebie, ale kiedy spoglądał na placek w aluminiowej formie leżący na telewizorze, wszystkie jego wysiłki spełzały na niczym. Wieczorem włożył ciasto do bagażnika samochodu i od razu poczuł się lepiej. Po zmierzchu, gdy uczucie samotności przybrało na sile, znalazł starą, postrzępioną książkę adresową i zadzwonił do Rhody Simonson w Westchester County. Po chwili rozmawiał z Lindą, która bardzo się ucieszyła, gdy usłyszała jego głos. Rzeczywiście dowiedziała się o res gestae. Było to zresztą łatwe do przewidzenia. Mike Houston powiedział o wszystkim swojej żonie, a ona wygadała się ich najstarszej córce — prawdopodobnie była wówczas pijana. Linda i córka Houstonów bardzo się zaprzyjaźniły od poprzedniej zimy i Samantha Houston omal nie połamała sobie nóg, pędząc do Lindy, aby ją powiadomić, że jej kochana mamuśka próbowała zamknąć jej kochanego tatusia w domu bez klamek. — Co jej na to odpowiedziałaś? — zapytał Billy.

— Żeby wsadziła sobie parasol w tyłek — odparła Linda. Billy śmiał się, aż łzy pociekły mu z oczu, choć w głębi duszy czuł również smutek. Nie było go zaledwie trzy tygodnie, a miał wrażenie, jakby jego córka wydoroślała i nagle przestała być dzieckiem. Po rozmowie z Samanthą Linda poszła prosto do domu, aby zapytać Heidi, czy to, co usłyszała, jest prawdą. — I co było dalej? — spytał Billy. — Strasznie się posprzeczałyśmy, a potem powiedziałam, że chcę wrócić do ciotki Rhody. Mama uznała, że to chyba dobry pomysł. Billy milczał przez chwilę, po czym powiedział: — Nie wiem, czy muszę ci to mówić, Lin, ale nie jestem wariatem. — Och, tatusiu, przecież wiem! — zawołała. — I czuję się już znacznie lepiej. Przybieram na wadze. Pisnęła tak głośno, że musiał odsunąć słuchawkę od ucha. — Naprawdę? Naprawdę? — Naprawdę, kochanie. — Tato, to świetnie! To… mówisz prawdę? Poważnie? — Słowo skauta — odparł z uśmiechem. — Kiedy wracasz do domu? — spytała. Billy, który zamierzał następnego dnia rano opuścić Northeast Harbor i nie później jak o dziesiątej wieczorem zapukać do drzwi swojego domu, odparł: — Pewnie nie będzie mnie jeszcze przez tydzień albo może trochę dłużej, kochanie. Chcę najpierw trochę przybrać na wadze. W dalszym ciągu nie wyglądam najlepiej. — Och… — Linda była wyraźnie zawiedziona. — No dobrze. — Zanim wyruszę w drogę, najpierw do ciebie zadzwonię, żebyś wróciła wcześniej — dorzucił. — Zdążysz jeszcze zrobić lasagne, jak wtedy, gdy wróciliśmy z Mohonk, i troszkę mnie podtuczysz. — Ale fajowo! — zawołała ze śmiechem i natychmiast dodała: — Ups… Przepraszam, tatusiu. — W porządku — powiedział. — Jednak na razie zostań u

— W porządku — powiedział. — Jednak na razie zostań u Rhody, słonko. Nie chcę więcej kłótni między tobą i mamą. — Nie wrócę tam, dopóki ty nie wrócisz — odparła. Usłyszał w jej głosie twarde nutki. Zastanawiał się, czy Heidi też wyczuła w niej tę twardość. Przypuszczał, że tak. Prawdopodobnie to właśnie ona była jedną z przyczyn rozpaczy, którą słyszał w jej głosie, kiedy rozmawiali przez telefon ubiegłej nocy. Powiedział Lindzie, że bardzo ją kocha, i odłożył słuchawkę. Tej nocy zasnął znacznie szybciej, ale znów miał koszmary. W jednym z nich słyszał, jak Ginelli, zamknięty w bagażniku jego samochodu, wzywa pomocy. Jednak kiedy otworzył bagażnik, okazało się, że to nie Ginelli, ale zakrwawiony nagi chłopiec: dziecko z oczyma Taduza Lemkego i złotym kolczykiem w uchu. Chłopiec wyciągał zakrwawione dłonie w stronę Billy’ego i uśmiechał się, a jego zęby były srebrnymi igłami. — Purpurfargade ansiktet — powiedział jękliwym, zawodzącym głosem i Billy obudził się nagle, cały drżący. Był zimny szary poranek, typowy dla wybrzeża Atlantyku o tej porze roku. Dwadzieścia minut później wymeldował się z motelu i ruszył dalej na południe. Za kwadrans ósma zatrzymał się, aby zjeść obfite wiejskie śniadanie, ale nie był w stanie przełknąć ani kęsa, kiedy rzucił okiem na pierwszą stronę gazety, którą kupił w stoisku przed barem. ◆◆◆ Mimo to ze zjedzeniem obiadu nie miałem problemów, pomyślał, wracając do wynajętego samochodu. Bo przecież chodzi również o ponowne przybieranie na wadze. Ciasto leżało na siedzeniu obok niego, pulsujące i ciepłe. Spojrzał na nie z ukosa, po czym przekręcił kluczyk w stacyjce i wyprowadził wóz z parkingu. Stwierdził, że za niecałą godzinę znajdzie się w domu, i poczuł, że ogarnia go dziwne uczucie. Przejechał dobre trzydzieści kilometrów, zanim zdołał uświadomić sobie, co to było: podniecenie.

Rozdział 27

Cygański placek Zaparkował wynajęty wóz na podjeździe tuż za swoim buickiem, wziął torbę, która stanowiła jego jedyny bagaż, i przeszedł przez trawnik. Biały dom z jasnozielonymi okiennicami, kojarzący mu się zawsze z wygodą i bezpieczeństwem, wyglądał teraz dziwnie i niemal obco. Tu mieszka biały człowiek z miasta, pomyślał. Ale chyba nie wrócił do domu. Czuł się teraz bardziej jak Cygan niż biały człowiek z miasta. Frontowe drzwi oświetlone z obu stron elektrycznymi lampionami otworzyły się i w progu stanęła Heidi. Miała na sobie czerwoną spódniczkę i białą bluzeczkę bez rękawów. Billy nie przypominał sobie, żeby kiedykolwiek wcześniej miała ją na sobie. Poza tym obcięła włosy i przez chwilę miał wrażenie, że to nie jego żona, ale ktoś obcy, trochę do niej podobny. Spojrzała na niego. Jej twarz była bardzo blada, a usta drżały. — Billy? — To ja — powiedział i zatrzymał się. Stali i patrzyli na siebie w milczeniu. Heidi ze smutkiem i nadzieją, a Billy beznamiętnie — przynajmniej tak mu się wydawało, ale najwyraźniej musiał mieć dziwny wyraz oczu, bo jego żona krzyknęła nagle: — Na litość boską, Billy, nie patrz tak na mnie! Nie wytrzymam tego! Poczuł, że się uśmiecha, jednak miał wrażenie, że pod tym uśmiechem kryje się tylko pustka, chłód i fałsz. Ale musiało to wypaść całkiem nieźle, bo twarz Heidi również się rozjaśniła. Jej

uśmiech był nieśmiały i drżący, a po policzkach zaczęły spływać łzy. Płacz zawsze przychodził ci z łatwością, pomyślał z pogardą. Zeszła po schodach. Billy postawił torbę na ziemi i podszedł do żony, czując, że martwy uśmieszek nadal wykrzywia jego usta. — Co masz do jedzenia? — zapytał. — Umieram z głodu. ◆◆◆ Przyrządziła mu wspaniały posiłek: stek, sałatkę, ogromną porcję smażonych ziemniaków, fasolkę i czarne jagody w śmietanie na deser. Billy zjadł wszystko. Choć nie powiedziała tego na głos, każdy jej ruch, każdy gest i spojrzenie zdawały się mówić to samo: „Daj mi jeszcze jedną szansę, Billy, proszę cię, daj mi jeszcze jedną szansę”. Wydawało mu się to zabawne. Stary Cygan na pewno czułby teraz satysfakcję. Heidi zmieniła zdanie, była teraz gotowa wziąć całą winę na siebie. Nieco później wyczuł w jej gestach i zachowaniu coś jeszcze — ulgę. Sądziła, że jej wybaczono. Billy’emu to odpowiadało, chciał, żeby tak myślała. Usiadła na wprost niego, patrząc, jak je, dotykając od czasu do czasu jego wychudłej twarzy i paląc jednego vantage’a za drugim. Opowiedział jej o tym, jak jechał za Cyganami aż na wybrzeże i jak wreszcie dopadł ich w Bar Harbor. Potem jednak drogi prawdy i Billy’ego Hallecka rozeszły się. Według jego słów spotkanie z Taduzem Lemkem, na które tak bardzo liczył, wyglądało zupełnie inaczej, niż się spodziewał. Przede wszystkim starzec go wyśmiał. Wszyscy się śmiali. „Gdybym naprawdę cię przeklął, byłbyś już pod ziemią — rzekł stary Cygan. — Myślisz, że umiemy czarować, wszyscy biali ludzie z miasta tak uważają. Ale czy gdybyśmy znali czary, jeździlibyśmy starymi kombi i półciężarówkami z tłumikami powiązanymi drutem? Czy spalibyśmy na polach? Nie pokazujemy żadnej magii ani czarów, biały człowieku z miasta, to tylko wędrowny festyn, jarmarczne sztuczki, nic więcej. Robimy interesy z letnikami, którym pieniądze wypalają dziury

w kieszeniach, po czym ruszamy w dalszą drogę. A teraz wynoś się stąd, zanim naślę na ciebie kilku młodych Cyganów. Oni znają prawdziwą klątwę… to Klątwa Mosiężnego Kastetu”. — Naprawdę tak cię nazwał? Biały człowiek z miasta? — zapytała Heidi. Uśmiechnął się do niej. — Tak. Naprawdę. Powiedział jej, że wrócił potem do swojego pokoju w motelu i nie wychodził przez następne dwa dni. Był w parszywym nastroju i prawie nic nie jadł. Ale gdy trzeciego dnia stanął w łazience na wadze, stwierdził, że mimo złego odżywiania się przytył ponad kilogram. — Kiedy się nad tym zastanowiłem, uznałem, że nie było to wcale dziwniejsze, niż gdybym zjadł wszystko, co znajdowało się na stole, i stracił kilogram — dodał. — Właśnie to sprawiło, że zdołałem wydostać się z psychicznego dołka, w którym tkwiłem. Przez cały następny dzień siedziałem w swoim pokoju i rozmyślałem o tym wszystkim. Doszedłem do wniosku, że lekarze z kliniki Glassmana mogli mieć rację. Nawet Michael Houston miał po części rację, choć nie cierpię tego małego tępego skurwysyna. Dotknęła uspokajająco jego ręki. — Billy… — Nieważne — mruknął. — Nie mam zamiaru dać mu w mordę, kiedy go zobaczę. Ale kto wie, może poczęstuję go kawałkiem mojego placka, pomyślał i wybuchnął śmiechem. — Z czego się śmiejesz? — zapytała zdziwiona Heidi. — To nic takiego — odparł. — Tak czy inaczej, problem polegał na tym, że Houston, lekarze od Glassmana, a nawet ty, Heidi, próbowaliście uświadomić mi to na siłę. Próbowaliście wmusić to we mnie, a ja musiałem sam do tego dojść. Poczucie winy połączone z paranoidalnymi iluzjami i autosugestią sprawiło, że wpadłem w depresję. Ale ja również miałem rację, Heidi. Nie myliłem się, kiedy powiedziałem, że muszę odszukać

tego starego Cygana. Właśnie to spowodowało odwrócenie całego procesu. Był niższy, niż mi się wydawało, i miał brooklyński akcent. Mówił „klondwa” zamiast „klątwa”. Myślę, że to także było jednym z czynników, które spowodowały przełamanie sugestii. Miałem wrażenie, jakbym słyszał Tony’ego Curtisa, mówiącego: „To jezd pałac mojego łojca” w tym filmie o arabskim imperium. I dlatego chwyciłem za telefon, a potem… Stojący na kominku w salonie zegar zaczął wybijać północ. — Już późno — stwierdził Billy. — Pomogę ci powstawiać naczynia do zlewu i pójdziemy spać. — Nie. Poradzę sobie sama — powiedziała i objęła go ramionami. — Cieszę się, że wróciłeś, Billy. Idź na górę. Musisz być wyczerpany… — Czuję się dobrze — odparł. — Tylko… Pstryknął palcami, jakby nagle sobie o czymś przypomniał. — Mało brakowało, a bym zapomniał — stwierdził. — Zostawiłem coś w wozie. — Co to takiego? Czy to nie może zaczekać do rana? — Nie, powinienem przynieść to tutaj. — Uśmiechnął się do niej. — To dla ciebie. Kiedy wychodził, serce waliło mu w piersi jak młotem. Upuścił kluczyki na podjazd i gdy się schylił, aby je podnieść, wyrżnął głową w bok samochodu. Ręce trzęsły mu się tak bardzo, że nie mógł trafić kluczykiem do zamka w bagażniku. Co będzie, jeśli to nadal tak pulsuje? — pomyślał. Chryste, przecież kiedy Heidi to zobaczy, ucieknie, gdzie pieprz rośnie! Otworzył bagażnik i gdy wewnątrz zobaczył tylko łyżkę i zapasową oponę, o mało nie wrzasnął ze strachu. Dopiero po chwili przypomniał sobie, że położył ciasto na podłodze przed siedzeniem pasażera. Zatrzasnął bagażnik i szybko obszedł wóz. Placek znajdował się tam, gdzie go zostawił, a jego powierzchnia była idealnie nieruchoma. Jego dłonie przestały drżeć. Heidi stała na werandzie, obserwując go. Podszedł do niej i podał jej placek. Nadal się uśmiechał. Dostarczam towar, komu

trzeba, pomyślał. Przecież o to również w tym wszystkim chodziło. Uśmiechnął się szeroko. — Voilà — powiedział. — Ojej! — zawołała uradowana Heidi, pochyliła się nad plackiem i pociągnęła nosem. — Truskawkowy, mój ulubiony! — Wiem — odparł z uśmiechem Billy. — Jeszcze ciepły! Dziękuję! — Kiedy zjechałem z autostrady w Stratford, żeby nabrać benzyny, kobiety z Ladies Aid czy jakiejś innej organizacji sprzedawały ciasta na trawniku przed tamtejszym kościołem — powiedział. — Pomyślałem… no wiesz… kiedy wraca się do domu, przydałoby się przywieźć coś… na pojednanie… — Och, Billy… Objęła go impulsywnie jedną ręką, trzymając placek na rozłożonych palcach drugiej dłoni jak kelner tacę. Kiedy go pocałowała, ciasto się zakołysało. Billy poczuł, że serce zamiera mu w piersi. — Ostrożnie! — krzyknął i schwycił placek, zanim zdążył zsunąć się z tacki. — Boże, jestem taka niezdarna — powiedziała, śmiejąc się i ocierając oczy rożkiem fartucha. — Przywozisz mi moje ulubione ciasto, a ja o mało go nie upuści… nie upuści… — urwała i opierając się o jego pierś, zaczęła szlochać. Głaskał ją jedną ręką po krótko przystrzyżonych włosach, a drugą trzymał tacę z plackiem. Na wszelki wypadek, gdyby zrobiła jakiś gwałtowny ruch, odsunął nieco ciasto. — Billy, tak się cieszę, że wróciłeś — wychlipała. — Przyrzeknij mi, że nie znienawidzisz mnie za to, co zrobiłam. Przyrzekasz? — Przyrzekam — odparł łagodnie, muskając dłonią jej włosy. — Wejdźmy do środka, dobrze? Kiedy znaleźli się w kuchni, położyła placek na stole i ponownie podeszła do zlewozmywaka. — Nie spróbujesz ciasta? — zapytał Billy. — Może jak skończę — odparła. — Jeśli chcesz, to sobie ukrój.

— Po takiej ogromnej kolacji?! — zawołał ze śmiechem. — Przez jakiś czas będziesz potrzebował jak najwięcej kalorii… — Ale po takiej kolacji nie wepchnąłbym już w siebie ani kęsa — stwierdził. — Chcesz, żebym powycierał naczynia? — Chcę, żebyś poszedł na górę i położył się — powiedziała. — Zaraz do ciebie przyjdę. — Dobrze. Wszedł na górę, nie oglądając się za siebie. Prawdopodobnie ukroi sobie kawałek placka, kiedy zostanie w kuchni sama, pomyślał. Choć pewnie już nie dziś, nie tej nocy. Przypuszczał, że lada chwila przyjdzie do niego, położy się przy nim i może nawet będzie chciała się z nim kochać. Wiedział jednak, jak ją zniechęcić. Wystarczy, że położy się do łóżka nago. Kiedy Heidi go zobaczy… A co się tyczy placka… „Tere-fere — powiedziała Scarlett. — Zjem swój placek rano. Jutro też jest dzień”. Roześmiał się, usłyszawszy swój posępny głos. Był w łazience i właśnie stanął na wadze. Uniósł wzrok, spojrzał w lustro i zobaczył w nim oczy Ginellego. Waga wskazywała, że przytył; ważył 59 kilogramów, ale nie był z tego powodu szczęśliwy. Nie czuł nic z wyjątkiem zmęczenia. Był wykończony. Przeszedł korytarzykiem, który wydawał mu się teraz dziwny i obcy, do sypialni. Potknął się o coś w ciemnościach i o mało nie upadł. Heidi przestawiła niektóre meble. Obcięła włosy, kupiła nową bluzkę, przestawiła krzesełko i dwa mniejsze biurka, jednak był to zaledwie przedsmak niezwykłości, jakie tu widział. Wszystko to przybrało na sile, kiedy był poza domem, zupełnie jakby Heidi została również przeklęta, choć w bardziej subtelny sposób. Może Linda wyczuła tę niezwykłość i uciekła przed nią. Powoli zaczął się rozbierać. Położył się do łóżka, czekając na przyjście żony, ale słyszał tylko dochodzące z dołu dźwięki. Skrzypienie otwieranych

górnych drzwiczek kredensu — tych po lewej, gdzie znajdowały się talerzyki deserowe. Grzechot szuflady; delikatny brzęk sztućców, kiedy wyjmowała nóż. Z walącym sercem wpatrywał się w mrok. Odgłos kroków Heidi, kiedy ponownie przechodziła przez kuchnię i podchodziła do stołu, na którym leżał placek. Deska pośrodku kuchennej podłogi skrzypnęła, kiedy na nią nastąpiła, tak samo jak skrzypiała od lat. Co to z nią zrobi? — zastanawiał się. Ze mnie zrobiło żywego kościotrupa, Cary’ego zmieniło w gada, z którego skóry mógłbyś sobie obstalować zgrabne buty, natomiast twarz Hopleya zaczęła przypominać pizzę. A z nią co zrobi? Deska pośrodku kuchni skrzypnęła ponownie. Heidi jeszcze raz na nią nastąpiła, przechodząc na drugą stronę. Billy niemal ją widział — z plackiem w jednej ręce i paczką papierosów w drugiej. Widział kawałek placka, truskawki w środku, kałużę ciemnoczerwonego soku. Nasłuchiwał, spodziewając się cichego pisku zawiasów w drzwiach do jadalni, ale nic nie usłyszał. Wcale go to nie zdziwiło. Pewnie stała przy stole, wyglądając przez okno na boczny dziedziniec, i jadła kawałek placka szybkimi małymi kęsami. Prawie słyszał skrobanie widelczyka o talerz. Nagle uświadomił sobie, że znowu odpływa. Masz zamiar zasnąć? Nie, to niemożliwe. Nie sposób usnąć, kiedy popełnia się morderstwo. Ale tak właśnie było. Ponownie usłyszał skrzypienie deski pośrodku kuchennej podłogi, kiedy Heidi podchodziła do zlewu. Potem szum wody, kiedy myła talerzyk. Później przez jakiś czas krzątała się po domu, ustawiając termostaty, gasząc światła i sprawdzając alarm przy drzwiach — rytuały białych ludzi z miasta. Leżał w łóżku, nasłuchując skrzypienia podłogi, i nagle znalazł się za biurkiem w gabinecie kancelarii adwokackiej w Big Jubilee w Arizonie. Mieszkał tam teraz razem z córką i prowadził różne drobne sprawy, co pozwalało im obojgu przeżyć spokojnie

od pierwszego do pierwszego. Poza tym działał w stowarzyszeniu pomocy prawnej. Prowadzili skromne życie. Dawne czasy — garaż na dwa samochody i podatki od zarobków rzędu dwudziestu pięciu tysięcy dolarów rocznie — należały do zamierzchłej przeszłości. Nie tęsknił za nimi i Linda chyba także nie. Prowadził kancelarię, ale nie miał zbyt wielu spraw, a że mieszkali w pewnej odległości od Jubilee, oboje dobrze poznali i polubili ziemię, na której przyszło im żyć. W przyszłym roku Lin pójdzie do college’u, więc mógłby przeprowadzić się z powrotem do Fairview, wiedział jednak, że tego nie zrobi, chyba że zacznie mu doskwierać uczucie pustki, a na to się nie zanosiło. Prowadzili całkiem niezłe życie i to było naprawdę wspaniałe, ponieważ właśnie o to w tym wszystkim chodziło, o dobre życie dla ciebie i twojej rodziny. Nagle usłyszał stukanie do drzwi gabinetu. Odsunął się od biurka, odwrócił i zobaczył stojącą w drzwiach Lindę. Nie miała nosa. Zamiast znajdować się na twarzy, leżał na jej wyciągniętej prawej dłoni. Z ciemnej dziury powyżej jej ust wypływała krew. „Nie rozumiem, co się stało, tatusiu — powiedziała ochrypłym, niskim głosem. — Po prostu nagle mi odpadł”. ◆◆◆ Obudził się gwałtownie, bijąc powietrze rękami i próbując odegnać od siebie tę potworną wizję. Leżąca obok niego Heidi wymamrotała coś przez sen, odwrócona na lewy bok i przykryta kocem aż po czubek głowy. Powoli zaczął powracać do rzeczywistości. Był znowu w Fairview. Jasne światło wczesnego poranka wpadało przez okna sypialni. Spojrzał na zegarek elektroniczny stojący na toaletce. Wskazywał 6.25. W wazonie obok zegarka stało sześć czerwonych róż. Wstał z łóżka, przeszedł przez pokój, zdjął z haczyka swój szlafrok i zszedł na dół do łazienki. Odkręcił prysznic i powiesił szlafrok na klamce, zauważając przy okazji, że Heidi oprócz nowej bluzki i fryzury sprawiła sobie również nowiusieńki niebieski szlafrok.

Stanął na wadze. Kilogram więcej. Wszedł pod prysznic i zaczął się myć. Namydlał dokładnie każdą część ciała, a potem powtarzał to kilkakrotnie. Kiedy jej już nie będzie, muszę pilnować swojej wagi, pomyślał. Nie chcę być taki gruby jak kiedyś. Wytarł się do sucha ręcznikiem, włożył szlafrok i zatrzymał się przy drzwiach, przyglądając się nowemu niebieskiemu szlafrokowi Heidi. Wyciągnął rękę i ujął w palce skrawek nylonu. Potarł nimi miękki, śliski materiał. Szlafrok był nowy, ale wydawał mu się znajomy. Pewnie kupiła podobny do tego, jaki miała przed laty, pomyślał. Nasz umysł nie jest w stanie pokonać pewnej granicy, w końcu wszyscy zaczynamy się powtarzać. W jego głowie rozległ się głos Houstona, który mówił: „Ludzie, którzy nie odczuwają strachu, umierają młodo”. Potem usłyszał inne głosy. Heidi: „Na miłość boską, Billy, nie patrz na mnie w ten sposób! Nie wytrzymam tego!”. Leda: „On wygląda teraz jak aligator… jak coś, co wypełzło z bagna i włożyło ludzkie ubranie”. Hopley: „Kręcisz się to tu, to tam i myślisz, że może ten jeden jedyny raz zaznasz odrobiny sprawiedliwości… zadośćuczynienia za całe swoje zasrane życie”. Miętosił w palcach skrawek nylonu i nagle ogarnęło go okropne przeczucie. Przypomniał sobie swój sen, Lindę stojącą w drzwiach jego gabinetu, krwawiącą dziurę na jej twarzy. Ten szlafrok wcale nie wydawał mu się znajomy dlatego, że Heidi miała kiedyś podobny — taki sam szlafrok miała jego córka. Odwrócił się i otworzył szufladę po prawej stronie umywalki. Na plastikowej rączce czerwonej szczoteczki do zębów był napis: LINDA. Czarne włosy na szczotce. Jak lunatyk przeszedł korytarzykiem do jej pokoju. „Handlarz obwoźny zawsze chce ubić z tobą interes, mój przyjacielu… Bo właśnie po to istnieje ten rodzaj handlu”. „Dupek, Williamie, to człowiek, który nie wierzy w to, co

„Dupek, Williamie, to człowiek, który nie wierzy w to, co widzi”. Otworzył drzwi na końcu korytarza i zobaczył swoją córkę. Spała smacznie i jedną ręką zakrywała oczy. Stary pluszowy miś, Amos, leżał w zgięciu jej łokcia. Nie, nie, och, nie, nie — jęknął w myślach. Zacisnął dłonie na framudze i zakołysał się jak pijany w przód i w tył. Zauważył szarą kurtkę Lindy przewieszoną przez oparcie krzesła, jej otwartą walizkę z samsonitu, z której wysypywały się dżinsy, szorty, bluzki i bielizna. Zobaczył plakietkę Greyhounda przyczepioną do rączki walizki. Przypomniał sobie róże w wazonie obok zegara w sypialni jego i Heidi. Tych róż tam nie było, kiedy się kładł wieczorem. To Linda je przywiozła. Na znak pojednania. Wróciła do domu wcześniej, aby pogodzić się z matką jeszcze przed przyjazdem Billy’ego. Przypomniał też sobie, co powiedział stary Cygan z gnijącym nosem: „Nie sposób nikogo winić. Powtarzasz to sobie stale bez końca. Ale w tym przypadku nie ma mowy o żadnym targowaniu się, biały człowieku z miasta. Wszyscy płacą, nawet za to, czego nie zrobili. Nie ma czegoś takiego jak targowanie się”. Odwrócił się i pognał w kierunku schodów. Strach sprawiał, że zataczał się jak marynarz na statku płynącym po wzburzonym morzu. Nie, nie, tylko nie Linda! — z rozpaczą krzyczał w myślach. Nie Linda! Boże, proszę, tylko nie Linda! „Wszyscy płacą, biały człowieku z miasta. Nawet za coś, czego nie zrobili. Bo w gruncie rzeczy właśnie o to w tym wszystkim chodzi”. To, co pozostało z placka, stało na stole, przykryte folią. Brakowało dokładnie jednej czwartej ciasta. Obok ciasta leżała portmonetka Lindy z przyczepionymi do niej plakietkami z wizerunkami rockandrollowych idoli: Bruce Springsteen, John Cougar Mellencamp, Pat Benatar, Lionel Richie, Sting, Michael Jackson. Podszedł do zlewu.

Dwa talerzyki. Dwa widelce. Siedziały tu i jedząc ciasto, zakopywały topór wojenny, pomyślał. Kiedy? Zaraz po tym, jak przysnąłem? Pewnie tak. Znowu usłyszał śmiech starego Cygana i nogi się pod nim ugięły. Musiał się oprzeć o ladę, aby nie upaść. Odzyskawszy siły, odwrócił się i przeszedł przez kuchnię; deska w podłodze skrzypnęła, kiedy na nią stąpnął. Placek nadal pulsował — w górę i w dół, w górę i w dół. Jego obsceniczne ciepło pokryło powierzchnię folii delikatną mgiełką. Billy otworzył szafkę i wyjął z niej talerzyk. Potem wysunął dolną szufladę, wziął nóż i widelec. — Czemu by nie? — wyszeptał i odwinął ciasto z folii. Placek znów był nieruchomy. Teraz było to zwyczajne ciasto z truskawkami, które nawet o tak wczesnej porze wydawało się wyjątkowo kuszące. A poza tym, jak powiedziała Heidi, w dalszym ciągu potrzebował jak najwięcej kalorii.

1 Scales (ang.) — szale albo łuski. 2 Brioche — zawijane ciasto na drożdżach, zawierające dużo jajek

i masła. 3 Fort Bragg — siedziba elitarnej jednostki bojowej, Delta Force. 4 Loup, lupara — obrzynek, strzelba z obciętymi obiema lufami i wyprofilowaną kolbą.