Claire Contreras 2 Paper Hearts

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

1

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Claire Contreras

2

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

TŁUMACZENIE W CAŁOŚCI NALEŻY DO AUTORKI KSIĄŻKI JAKO JEJ PRAWA AUTORSKIE, TŁUMACZENIE JEST TYLKO I WYŁĄCZNIE MATERIAŁEM MARKETINGOWYM SŁUŻĄCYM DO PROMOCJI TWÓRCZOŚCI DANEGO AUTORA, PONADTO PONIŻSZE TŁUMACZENIE NIE SŁUŻY UZYSKIWANIU KORZYŚCI MATERIALNYCH, A CO ZA TYM IDZIE KAŻDA OSOBA WYKORZYSTUJĄCA TREŚĆ PONIŻSZEGO TŁUMACZENIA W CELU INNYM NIŻ MARKETINGOWYM ŁAMIE PRAWO.

3

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Dedykacja Dla Cama, który nigdy nie próbował zmieniać mojego języka, ale zamiast tego nauczył się interpretować znaczenie za moją ciszą.

I dla Ciebie, ponieważ wygląda na to, że potrzebujesz w życiu radosnego romansu o drugiej szansie.

4

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Przypis od autorki: Aby w pełni cieszyć się Paper Hearts, musisz przeczytać prequel, Torn Hearts.

5

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Prolog Jensen Nie jestem właścicielem wielu rzeczy. Wynajmuję mieszkanie, samochód i chodzę na siłownię. Mam błądzące serce – nieprzerwane myśli. Ciężko mi na coś patrzeć i widzieć wieczność, mimo że raz ją miałem. Pozwoliłem jej odejść nie dlatego, że kochałem ją zbyt mocno, by prosić, aby została, ale dlatego, że nie zniósłbym tego, gdyby powiedziała mi, że nie zostanie. Ale i tak co jakiś czas się zastanawiam. I nic nie jest bardziej dręczące niż żal.

6

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 1 Mia Miałam w zwyczaju zastanawiać się, co bym zrobiła, gdybym miała szansę cofnąć się w czasie i coś naprawić. Skorzystałabym z niej? Spojrzałabym na nią jak na drugą możliwość czy odpuściłabym, wiedząc o doświadczeniach przez które przeszłam i z których się nauczyłam? Przeszło przeze mnie uczucie dyskomfortu, gdy weszłam do budynku mojej nowej, aczkolwiek chwilowej pracy. Uczucie tam zostało, trzymając się wnętrza mojego zaniepokojonego brzucha i odbijając się echem do umysłu, aż dotarłam na dwudzieste piętro budynku. Gdy wyszłam z windy i weszłam do lobby

czasopisma,

powitała

mnie

uśmiechająca

się

brunetka,

która

przeszukiwała kolorowe kubki z długopisami. Coś w niej – może jej wiercenie, wygląd Lisy Loeb albo powitalny uśmiech na twarzy – sprawiło, że trochę łatwiej mi się oddychało. - W czym mogę ci pomóc? – spytała śpiewająco, obracając się lekko na krześle. - Jestem tutaj, żeby spotkać się z panią – to znaczy z doktor Zamorą. - Fran – powiedziała. – Lubi być nazywana Fran. Jesteś Mia? - Tak. Dziewczyna się uśmiechnęła i szybko zmierzyła mnie wzrokiem. - Świetnie. Jestem Katie. Upewnię się tylko, że jest w środku. Usiądź sobie. Wypuściłam oddech, gdy kładłam torbę na podłodze i usiadłam naprzeciwko niej na eleganckim białym krześle, obserwując ogromną przestrzeń wypełnioną sesjami zdjęciowymi ludzi, których pracę podziwiałam. Aby uspokoić nerwy, podniosłam leżącą obok gazetę i zaczęłam ją przeglądać, a 7

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

nawet posunęłam się do tego, że próbowałam kierować moją wewnętrzną harmonią, przypominając sobie niesamowitą sesję jogi, którą miałam wcześniej tego ranka. Ale nic nie działało. To nieciekawe uczucie w co ja się wpakowałam? nie mogło zostać uciszone. Czułam się tak jak wtedy, gdy mój brat bliźniak namówił mnie na to, abym pozwoliła mu obciąć mi włosy, żebyśmy mogli „naprawdę być bliźniakami”, i skończyłam wyglądając przez dwa miesiące jak Piotruś Pan, a moja matka co noc płakała do poduszki. Wyjęłam telefon i rozważałam napisanie mu wiadomości. Rob zawsze był tym odważnym bliźniakiem ze słowami mądrości, które mogły pomóc mi przejść przez takie chwile. Ale wykopałam sobie grób, a teraz musiałam w nim leżeć. Kiedy parę miesięcy temu spotkałam moją ulubioną nauczycielkę z college'u, lokalna gazeta opublikowała wtedy kilka moich zdjęć na wydarzenie, które udostępniali. Osiągnięcie, które czułam, mówiąc jej to, skurczyło się, gdy zadała mi budzące postrach słowa: co dalej? Ale potem zaoferowała mi szansę życia: żebym zrobiła zdjęcia do popularnego czasopisma, w którym pewnie nie miałabym możliwości pracować, gdyby siostra mojej nauczycielki nie zarządzała tamtym projektem. Oczywiście haczykiem było to, że mój były chłopak, Niszczyciel Marzeń, pisał do tego samego czasopisma, o czym nie wiedziała moja nauczycielka ani jej siostra. Ale byłam idiotką odrzucając propozycję. Bez względu na to, gdzie potem pracowałam, posiadanie takiego doświadczenia w życiorysie byłoby niesamowite. - Właśnie tu przyszła – powiedziała Katie, wyrywając mnie z myśli. Wstałam szybko, zarzucając torbę na ramię, gdy otworzyły się szklane drzwi po mojej prawej i przeszła przez nie wysoka kobieta z niesamowitym podobieństwem do mojej nauczycielki – z bujnymi, rudymi włosami oraz jasnozielonymi oczami. 8

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Mia – powiedziała, uśmiechając się szeroko. – Jestem Fran. - Świetnie cię w końcu poznać – odpowiedziałam, chwytając dłoń, którą mi zaoferowała. - Masz na myśli osobiście. Janna bardzo dobrze o tobie mówi, a my stałyśmy się całkiem dobrym duetem na Twitterze. Roześmiałam się, gdy do mnie mrugnęła. Po tym, jak zatrudniła mnie do tej pracy, zaczęłyśmy śledzić się na każdych mediach społecznościowych, które na to pozwalały. - To tak, jakbyśmy zawsze były przyjaciółkami. - Media społecznościowe tak działają – odpowiedziała ze śmiechem, odwracając się na szpilkach. – Oprowadzę cię. Jeśli Fran byłaby samochodem, przez cały czas jechałaby na czwartym biegu. Do czasu, gdy skończyła mnie oprowadzać i wróciłyśmy do jej biura, moje nogi wydawały się płonąć. Nie byłam pewna, czy to przez szpilki, które miałam na sobie, czy przez to, że musiałam stawiać cztery kroki na jej dwa. Bycie niską mogło być lekkim przekleństwem. - Dostałyśmy już pozwolenie od Magazynu W, w którym utrzymują tytuł: „Co Zrobilibyście Ze Swoją Drugą Szansą?”. Jestem pewna, że już ci powiedzieli – powiedziała, gdy usiadłyśmy. Nic mi nie powiedzieli. Nie, że to się liczyło. Robiłam zdjęcia do artykułu z podobną nazwą, ale były one dla małej, lokalnej gazety, nic tak dużego. - Mam nadzieję, że twoi przyjaciele nie są źli, że kradniemy ich światełko – dodała Fran z uśmiechem. Stała się całkowicie zafascynowana tym, że para na okładce gazety, moja przyjaciółka oraz jej mąż, była historią miłosną o drugiej szansie. - Na pewno im to nie przeszkadza – odpowiedziałam ze śmiechem. – Chcieli mnie zabić, gdy zobaczyli gazetę w naszych sklepach spożywczych, więc 9

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

zastąpienie jej będzie dobrą rzeczą. Roześmiała się. - Byli skrępowani, ponieważ nie byli jeszcze oficjalnie parą? - Zasadniczo. Jej brat chciał zabić Olivera… tego faceta – przerwałam, by wyjaśnić, nim kontynuowałam: – kiedy dowiedział się o tym wszystkim. - Ale to takie romantyczne – powiedziała Fran, wypuszczając głębokie westchnięcie. - Tak myślę. - Och, nie mów mi, że jesteś jedną z tych dziewczyn! - Jedną z jakich dziewczyn? - Tych, które myślą „nie potrzebuję faceta” i „nienawidzę romansów”. – Przewróciła oczami, ale mogłam stwierdzić, że powstrzymywała uśmiech. Wzruszyłam ramionami. - Nie jestem żadnym rodzajem dziewczyny. Nie potrzebuję faceta, ale nie nienawidzę romansów. Tak naprawdę myślę, że mam lekką obsesję na punkcie romansów, pewnie dlatego jestem sama. Fran roześmiała się głośno. - Zabawne jak to działa, prawda? Powiem ci tak, gdyby nie Match, ja nigdy nie poznałabym swojego. Jednak jestem pewna, że nie potrzebujesz pomocy w znalezieniu faceta. – Machnęła na mnie ręką, jakby pokazywała mnie dla kogoś jako trofeum. - Znalezienie faceta nie jest problemem. Zatrzymanie faceta jest problemem, a znalezienie właściwego faceta jest całkowitą katastrofą. Fran kiwnęła głową. - Taa. Byłam tam. Ale znajdziesz tego jedynego. Jesteś młoda, urocza, zabawna, utalentowana i mądra. To świetne połączenie. Uśmiechnęłam się i odwróciłam wzrok.

1 0

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Pewnego dnia. - Dobra, wystarczy o chłopakach. Porozmawiajmy o pracy. Jak już pisałam w e-mailu, będziesz dzisiaj robić zwykłe zdjęcia głów. Nie musisz każdego dnia przychodzić do biura, ale możesz używać naszych urządzeń, kiedy tylko będziesz chciała. Wyślę ci informacje kontaktowe pary, której będziesz robiła zdjęcia, żebyś mogła najpierw ustalić grafik ich pierwszej sesji, a potem damy ci znać, kogo wybraliśmy. Chcemy wybrać tylko cztery pary: dwie młode i dwie starsze. Wszyscy mają inną historię, więc myślę, że tak będzie w porządku. Przerwała, nabierając powietrza, a ja potaknęłam, zapamiętując wszystko. - I… och, właśnie, tutaj są nazwiska pisarzy pracujących nad wydaniem specjalnym. Carlos i Deborah to stali pracownicy; pozostała dwójka pracuje na własny rachunek, ale często z nami. Spisałam ich e-maile i wyślę im teraz twój, żeby mogli się z tobą skontaktować. Czasami lubią chodzić na sesje i przeprowadzać tam wywiady. Moje oczy przeszły po liście, gdy kiwnęłam. Zatrzymałam się, widząc jego nazwisko. To były tylko słowa na kartce, ale sprawiły, że moje serce przewróciło się raz, dwa razy, a na końcu umieściło się w żołądku. Byłam na to przygotowana. - Powinnaś spotkać się z nami w środę na jakieś drinki – powiedziała Fran, wyciągając mnie z myśli. Byłam na to taka nieprzygotowana. - Zatem będę ich widywać tylko wtedy, gdy będę robić zdjęcia? – spytałam, machając lekko papierem. - Cóż, to zdarza się tylko wtedy, gdy chcą przeprowadzić wywiad. W przeciwnym wypadku będziemy się widywać tylko podczas spotkań, a nie mamy ich zbyt wiele. Ale będziemy mieli jedno w tę środę przy drinkach, a potem jeszcze jedno, żeby ustalić wszystkie końcowe plany. 1 1

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Przełknęłam głośno i kiwnęłam głową. - Okej. - Byłoby świetnie, gdybyś przyszła w środę i ich poznała – powiedziała znowu. Czułam, jakbym coraz szybciej spadała. Przeprowadzając się tu i wiedząc, że ta praca będzie oznaczać przebywanie bardzo blisko niego, mając cichą nadzieję, że tak będzie, ale przypominając sobie powody, przez które go unikałam. Nabrałam powietrza i przygotowałam się na nieunikniony upadek. - Pewnie. Drinki to świetny pomysł.

1 2

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Wczoraj rozmawiałem z kolegą o tej kolumnie. Wciąż się ze mnie naśmiewał, mówiąc, że brzmi ona jak odcinek Seksu w Wielkim Mieście. Przysporzyłem mu wiele kłopotów przez to, że w ogóle wiedział, o czym był ten serial, ale potem spytałem o to moją randkę, a ona zaczęła się śmiać. Najwidoczniej jeśli byłbym kobietą, a serial byłby prawdziwy, byłbym Carrie. Jeffie (edytorze), przeklinam Cię. Przekonałem się, że obecne chodzenie na randki, w przeciwieństwie do tego, gdy byłem młodszy, jest trudniejsze. Ludzie mają pewne oczekiwania. Jako mężczyzna, wciąż czujesz, jakbyś był obmacywany (nie dosłownie. Dla Twojej wiadomości: dosłowny sens jest mile widziany.). Do czasu, gdy skończysz pierwszego drinka, możesz być równie dobrze pieskiem, który macha ogonem, czekając od nich na aprobatę. Dorosłe chodzenie na randki jest wyczerpujące. Zabierzcie mnie z powrotem do college'u! Restauracja: Glasserie Werdykt: Jensen Pochwala. Pytanie tygodnia od: @Margie17: „Gdzie w Twoim życiu czujesz się najbardziej spełniony?”

1 3

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Moja odpowiedź: Jako ojciec. To pewnie najlepsza rzecz, jaką kiedykolwiek będę robił. Tandetne, banalne, ale prawdziwe.

1 4

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 2 Byłam wdzięczna za to, że miałam w życiu niesamowite osoby. Kiedy zdecydowałam się na tę podróż, otrzymałam od wszystkich jedynie wsparcie. Moja koleżanka, Millie, która mieszkała ze mną w college'u na UCLA, zaoferowała mi miejsce, w którym mogłabym mieszkać. Upewniła się też, że wciąż się bawiłam – zabierając mnie na obiad albo drinki, gdy jej narzeczony wyjeżdżał w interesach. Kiedy dotarłam do mieszkania, ona tam była, czekając, aż inżynier naprawi dziurę w wentylatorze. - Ale tak na serio, dlaczego akurat w takich chwilach nie ma najemcy? – powiedziała, przechodząc po małym salonie. - Nie musisz tu zostawać, aż przyjdzie, wiesz? Jestem idealnie zdolna do obserwowania, jak on to naprawia. Zresztą to nie tak, że możemy nadzorować coś, o czym nie mamy pojęcia. Zatrzymała się nagle i odwróciła się do mnie z lekkim zmarszczeniem brwi. - Myślę, że masz rację. - Zazwyczaj mam – powiedziałam z westchnięciem, co sprawiło, że się roześmiała i przewróciła na mnie oczami. - Co robimy w twoje urodziny? - Nic. - Nic? Zamknij się. Robimy coś prawie każdego dnia tygodnia, a ty nie chcesz nic robić w swoje urodziny? Moje urodziny będą za dwa dni. Nigdy nie miałam nic przeciwko starzenia się o rok; właściwie to zawsze świętowałam urodziny tak, jakby były one 15

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

ostatnimi, które przeżyję. Ale świętowanie bez Roba nie wydawało się właściwe. Po raz pierwszy od dwudziestu pięciu lat musieliśmy dzielić długodystansowe świętowanie. Mu to oczywiście nie przeszkadzało, skoro Juan Pablo dotrzymywał mu towarzystwa. Ale wszyscy, których znałam, byli w domu. Tutaj byłam sama, poza dniami, w których Millie była w mieście. - Cóż, muszę iść wtedy na drinki z ludźmi z pracy, więc może spotkamy się później? – powiedziałam, gdy zdałam sobie sprawę, że jej brązowe oczy przyklejone były do mojej twarzy, czekając na odpowiedź. - O mój Boże. Czy to oznacza, że będzie tam sama-wiesz-kto? - Nie wiem, czy będzie tam sama-wiesz-kto. To też jego urodziny, pamiętasz? - Wiesz, że sama-wiesz-kto tam pracuje, prawda? Naprawdę myślisz, że go tam nie będzie, gdy wie, że ty pewnie będziesz? Westchnęłam. Już nic nie wiedziałam o sami-wiecie-kim. Nie mogłam już odczytać jego myśli albo spróbować przewidzieć kroki, nim je postawi. Straciłam ten instynkt tej samej nocy, której straciłam go, i czułam się z tym całkowicie dobrze. On ruszył dalej, tak jak ja. - Nie wiem, Mill, ale nie jestem tu po to, żeby znów się z nim zaprzyjaźniać. Jestem tu po to, żeby zrobić zdjęcia, spróbować pokazać swoje w tylu miejscach, w ilu się da, a potem znikam. Usiadła na kanapie obok mnie, przerzucając nogi przez oparcie, gdy odwróciła się i oparła podbródek na dłoni, by na mnie spojrzeć. - Nadal jesteś całkowicie zdeterminowana odnośnie pracy w LA? Kiwnęłam głową. Ostatecznie, posiadanie zdjęć wywieszonych w muzeach było moim marzeniem. To nie było coś, co byłam pewna, że się stanie, a nawet jeśli by się stało, nie oczekiwałam, że to będzie moje jedyne źródło dochodów. Kochałam to, co robiłam. Uwielbiałam robić zdjęcia i żyć za 16

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

obiektywem. To nie było coś, z czego bym zrezygnowała dla czegokolwiek. Tuż po tym, jak pracowałam chwilowo dla Newsweeku, podpisałam również umowę o pracę dla magazynu mody w LA. To przez cały college była moja wymarzona praca, więc kiedy w końcu ją dostałam, byłam bardziej niż podekscytowana. - Wiesz, jak się z tym czuję. Nie uważam, że moda jest twoim powołaniem, ale jeśli cię uszczęśliwia, to cieszę się za ciebie – powiedziała Millie, wstając. Gdy tylko stanęła prosto, zabrzmiało puknięcie w drzwi. Spędziłyśmy następne pół godziny obserwując jak facet naprawiał dziurę. Po wyjściu Millie, poszłam do swojego pokoju i przeszukiwałam ubrania na budzące postrach spotkanie. Przynajmniej włączone w to będą drinki, i kto wie, może on w ogóle się nie pojawi. Słowa Millie znowu zadzwoniły mi w głowie, przez co poczułam zaciśnięcie się nerwów. Jensen wiedział, że tam pracowałam i miałam przeczucie, że pokaże się tylko po to, by zrobić mi na złość; ponieważ to jest taki rodzaj gówna, który lubił robić. Po paru minutach smucenia się przez rzeczy, które nie mogły być cofnięte ani naprawione, chwyciłam aparat i wyszłam z mieszkania. Nie byłam zakochana w Nowym Jorku. Jego zgiełk nie był w moim stylu, ale nie było zaprzeczenia co do jego enigmatycznych cech. Za każdym razem, gdy wychodziłam z mieszkania, czułam bicie serca miasta – rozszalałe i pełne możliwości. Z każdym zakrętem dochodziła inna historia – samotna matka, próbująca łączyć koniec z końcem, ojciec pracoholik, student, próbujący zdać semestr, ktoś z Idaho, próbujący dostać się na wydarzenie z modelingu. Było tak dużo piękna w zmaganiu się, żeby znaleźć swoje miejsce na świecie. Pozwoliłam sobie zatracić się w fantazjach, które tworzyłam, gdy patrzyłam na świat przez obiektyw. Łatwiej było zignorować życie, gdy byłam zajęta udawaniem za innych ludzi. Było łatwiej, gdy nie musiałam być Mią, dziewczyną, która była zagubiona, nie tylko błądząca myślami, i nie musiałam 17

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

myśleć o własnych zmaganiach, żeby znaleźć swoje miejsce na świecie. Właśnie to w tym wszystkim uważałam za podnoszące na duchu: wszyscy razem byliśmy zdezorientowani, i co najważniejsze, wszyscy zagubieni, pomimo wieku, gatunku, płci i wszystkiego, co nas poróżniało.

18

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 3 Wypiłam nie jedną, a trzy Mimozy na śniadanie w moje urodziny. Niestety piłam sama, a samotne picie doprowadziło do przesadnego myślenia, z kolei przesadne myślenie doprowadziło do rozczarowania, a rozczarowanie doprowadziło do żalu. A to doprowadziło do kolejnej Mimozy, by to wszystko zmyć, bo jebać to, nie potrzebowałam już więcej tego w swoim życiu. Moja przyjaciółka, Estelle, wysłała mi paczkę żywnościową, jakbym była na morzu, a nie w mieście, w którym można było zdobyć wszystko, czego się zapragnęło, a w paczce było wszystko od zabawnej kartki urodzinowej do dildo. Najwidoczniej myślała, że była najzabawniejszą osobą na świecie. Nim dotarłam do piątej Mimozy, wyciągnęłam telefon i wybrałam wideo rozmowę do Roba. W Santa Barbara była szósta rano i był dzień roboczy, więc i tak musiał wstać do pracy. Odebrał po czwartym sygnale, a ja uśmiechnęłam się na jego szeroki uśmiech z dołeczkiem na lewym policzku. Jego ciemne włosy były zmierzwione od snu, a niebieskie oczy nadal zamglone. - Wszystkiego najlepszego, Meep. - Wszystkiego najlepszego, Robbie. – Moje oczy się załzawiły, gdy słowa opuściły moje usta. - O Boże. Piłaś szampana – powiedział. - Skąd wiesz? – spytałam, śmiejąc się. Moje oczy opadły na kieliszek do szampana, którego nie mógł zobaczyć przez to, jak ustawiony był aparat. - Zawsze robisz się emocjonalna, gdy pijesz szampana. I twoja twarz jest czerwona jak diabli. - Och. – Umieściłam tył zimnej dłoni na twarzy. – Co dzisiaj robisz? Poza tęsknieniem za mną tak bardzo, że mógłbyś się rozpłakać. 19

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Zachichotał i pokręcił głową. - Po tym, jak sobie popłaczę, spróbuję przeżyć dzień w pracy bez umierania ze smutku, a potem pójdę na obiad do mamy z Juanem Pablo. A ty? Jęknęłam. - Nienawidzę cię. Co robi mama? - Mój ulubiony posiłek, wiadomo. - Masz na myśli nasz ulubiony posiłek. I nienawidzę cię. Oficjalnie. Roześmiał się. - Zamknij się. Jesteś w Nowym cholernym Jorku! - Wiem, ale tęsknię za domem. - Jesteś tam dwa tygodnie, Mia. - Taa. I jeszcze dwa miesiące. Pokręcił głową. - Cóż, zaczęłaś dzień z hukiem. Mimoza? - Taa, i w dodatku sama! - Gdzie jest Millie? Wzruszyłam ramionami. - Powiedziałam jej, że spotkam się z nią później wieczorem, po spotkaniu, na które muszę iść do pracy. Rob zmarszczył brwi. - Będzie tam Jensen? Moje ramiona opadły. - Dlaczego wszyscy robią z tego coś wielkiego? – Rzucił mi spojrzenie, które sprawiło, że szybko odwróciłam wzrok. – Nie wiem. Może będzie, ale wątpię w to. To też jego urodziny. - Taa, wiem. Będę oczekiwał jego corocznych życzeń w czasopiśmie. Zamknęłam oczy. 20

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Rob. - Wiem, wiem, nie mówić o nim, ale wiedziałaś, że była duża szansa, że zobaczysz go, gdy przyjmiesz tę pracę, więc… Przewróciłam oczami. - Jestem fotografem, a on pisarzem. To nie tak, że będziemy pracować w bliskim kręgu. - Prawda. Wyglądał, jakby chciał coś dodać, ale tego nie zrobił. Zresztą i tak wiedziałam, co chciał powiedzieć: tylko bądź ostrożna. Nie potrzebowałam od nikogo ostrzeżenia. Rozmawialiśmy jeszcze parę minut, gdy opowiadał mi, co się działo w domu, czego nie było zbyt wiele. Musiałam poplotkować z Estelle, gdy z nią porozmawiam, ale do tego czasu skorzystam z wolnej chwili i pójdę na zakupy.

W metrze upewniłam się, by z nikim nie nawiązywać kontaktu wzrokowego. Popełniłam ten błąd za pierwszym razem i spotkałam się z wieloma szalonymi oczami, więc teraz próbowałam tego uniknąć. Zajęłam się wcieraniem żelu antybakteryjnego w dłonie po raz dziesiąty. Patrzyłam na reklamy, gdy metro się zatrzymało. Kiedy usłyszałam ostatnie ogłoszenie na Rockefeller, wystrzeliłam z siedzenia, wiedząc, że miałam tylko kilka sekund, by dostać się do drzwi. - Mój przystanek. Mój przystanek – powiedziałam szalenie, próbując przecisnąć się przez tłum. Przeskakiwałam przez torbę na podłodze, gdy moja noga wykopała coś z dłoni małej dziewczynki.

Wzdychając ciężko,

zrezygnowałam z przystanku i pochyliłam się, aby podnieść książkę w kolorze

21

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

wody. Najpierw moje oczy opadły na obrazek. Narysowana była na nim dziewczynka z różowymi policzkami, jej długie blond włosy owiewały okładkę falami, gdy uśmiechała się do małego żółwia wodnego w dłoniach. J. Reynolds, Mia Idzie na Plażę Przeszły przeze mnie nieproszone emocje. Sięgnęłam dłonią do tyłu w poszukiwaniu czegoś do przytrzymania się i znalazłam rurę, gdy metro znowu ruszyło. Wszędzie poczułam moje serce. Pulsujące w uszach niczym dzwon alarmowy, umieszczające się w gardle, przepływające przez żyły. Mała dziewczynka, w oczywistym staraniu, aby wyrwać mnie z myśli, wykopała mnie ze snu na jawie, czubek jej małej różowej tenisówki uderzył mnie w kolano. Moje oczy przeskoczyły do jej. Miała włosy i oczy pasujące do moich oraz do Mii na okładce. Udało mi się lekko uśmiechnąć i jeszcze raz odwróciłam książkę, by spojrzeć na tył. - Przepraszam. Dobra jest? Kiwnęła żarliwie głową, gdy jej matka odpowiedziała: - Zmusiła mnie do zamówienia reszty kolekcji. To jej ulubiona opowieść na dobranoc. - Łał – wydyszałam. Kolekcja. Najwidoczniej nie podążałam za karierą Jensena tak blisko, jak myślałam. Wiedziałam, że gdzieś pomiędzy posiadaniem dziecka oraz otrzymaniem pracy felietonisty w czasopiśmie, zdobył też umowę z wydawnictwem, ale to było… - Mogę ją zatrzymać? – spytałam, nim mogłam się powstrzymać. – Oczywiście zapłacę wam za nią. Mała dziewczynka zmarszczyła na mnie brwi, a potem na mamę. - Może powiedz swojej mamie, żeby ci kupiła. Westchnęłam. Moja matka z pewnością by mi jej nie kupiła, a jej dawała mi teraz zmartwione spojrzenie, jakby myślała, że zamierzałam odbiec z ich 22

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

cenną opowieścią na dobranoc. - Wczoraj otrzymałyśmy tę podpisaną kopię – powiedziała w końcu. Kiwnęłam powoli głową, przetwarzając fakt, że Jensen, mój Jensen, był na tyle znany, żeby podpisywać ludziom książki. Niezdolna się powstrzymać, otworzyłam książkę i spojrzałam na dedykację. Napisane tam było: Bądź odważny. - Bądź odważny – wyszeptałam głośno, zamykając książkę, nim mogłabym ją przejrzeć. Nie byłam pewna, czy zniosłabym coś takiego publicznie. – Podpisywanie odbywało się w mieście? – spytałam. - W małej księgarni na Brooklynie. Jestem całkiem pewna, że niedługo w tym tygodniu znów się odbędzie. Próbowałam wyobrazić go sobie z dzieckiem w ramionach, gdy przechadzał się po tych kilku ulicach, które byłam w stanie odwiedzić, gdy wychodziłam z Millie na drinki. Mogłam zobaczyć go trzymającego stos książek, gdy wchodził do tych małych księgarni. Zastanawiałam się, czy czytał je na głos dzieciom, czy tylko podpisywał. Mimo że widziałam go miesiąc temu na ślubie naszych przyjaciół, czas zamazał jego twarz w mojej pamięci. Czasami, gdy byłam sama, a coś mi o nim przypominało, jak piosenka, którą obydwoje lubiliśmy albo film, który zazwyczaj oglądaliśmy, zamykałam oczy i próbowałam sobie przypomnieć, jak wyglądał, gdy byliśmy sami. Robiłam to tylko wtedy, gdy nie przeszkadzało mi popadanie w dziurę depresji, co zdarzało się teraz rzadziej. W trakcie takich nocy próbowałam sobie przypomnieć guzek, który spoczywał na jego gardle, linię jego szczęki, pełność ust, wgłębienia na policzkach, linie śmiechu, które obramowywały jego szare oczy oraz długie rzęsy, które je pokrywały. Podczas niektórych nocy pamiętałam lepiej niż podczas innych. Dawno temu, w trakcie moich umysłowych obrazów, zdałam 23

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

sobie sprawę z dwóch rzeczy. Nie tęskniłam za nim fizycznie. To nie jego silne ramiona ani sposób, w jaki mnie nimi owijał, sprawiał, że czułam się bezpieczna. Bezpieczeństwo było iluzją. Zdałam sobie z tego sprawę, gdy odszedł. Tęskniłam za sposobem, w jaki mogliśmy na siebie patrzeć i wiedzieć, co druga osoba chce powiedzieć. Tęskniłam za posiadaniem kogoś, kto mnie rozumiał i sprawiał, że czułam się otoczona troską. A najbardziej tęskniłam za całą zabawą, którą razem mieliśmy. Wszystkie te rzeczy sprawiały również, że czułam się rozgoryczona przez jego błędy oraz moje. A widzenie jego książki, którą napisał z moim imieniem, było dla mnie zbyt duże do zniesienia. Może byłoby inaczej, gdybym zobaczyła ją w domu. Może gdybym usłyszała o niej od Estelle, zareagowałabym inaczej. Ale tak niespodziewanie? Podczas tygodnia, w którym moje nerwy już i tak były nadszarpnięte na samą myśl o możliwości widzenia go w mieście, które było bardziej jego niż moje, oraz rozchwiane przez to, co tworzyłam w myślach, gdy chodziło o nas… to było zbyt wiele. Wyszłam z metra, gdy znowu się zatrzymało, i pobiegłam na drugą stronę, aby pojechać następnym. Gdy do niego wsiadałam, próbowałam otrząsnąć się z książki, ale nie udało mi się to. Chciałam zadzwonić do Estelle lub Roba, ale nie mogłam uformować wystarczającej ilości słów podczas mojego umysłowego ześwirowania, a co dopiero wybrać numer. Zerknęłam na zegarek i policzyłam, że miałam dokładnie osiem godzin do uspokojenia się, nim go zobaczę. Supeł uformował się w moim żołądku, a ja położyłam tam dłoń, żeby uspokoić jego pulsowanie. Nie byłam pewna, czy mogłam go teraz widzieć, nie po zobaczeniu książki. Wzięłam głęboki oddech. Osiem godzin. Miałam osiem godzin, nim musiałam spotkać się z Fran oraz resztą ludzi z pracy.

24

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Dostaję dużo postów z zapytaniami, jakie miejsca w Nowym Jorku można odwiedzić z dziećmi. Poza wiadomymi (Statuą Wolności, Empire State, itd.), polecam Bronx Zoo. W tamtym tygodniu zabrałem tam swoją córkę i bardzo jej się podobało (tak jak i mi). Potem, następnego wieczoru, opowiadałem o tym swojej randce, a ona powiedziała, że nigdy tam nie była. To mnie nie zaskoczyło, skoro, jak to ludzie, zawsze jesteśmy w pośpiechu i rzadko mamy czas na zwiedzanie, zwłaszcza w naszych miastach. To coś, o czym myślałem, odkąd się tutaj wprowadziłem, a mój kolega, mieszkaniec Brooklynu, powiedział mi, że nigdy nie był na wyspie Ellis. Najpierw byłem zaskoczony, ale gdy już pomieszkałem tutaj przez miesiąc, zrozumiałem to. Nie mieliśmy czasu. Może inaczej, nie znajdowaliśmy czasu na robienie takich rzeczy. I rozumiem to. Masz wolny dzień i sprzątasz dom, a gdy tego nie robisz, wychodzisz i robisz coś, co pomaga Ci się zrelaksować. Tak naprawdę nie przychodzi Ci do głowy, by odwiedzić zabytkowe obiekty. Cóż, to Nowy Jork, nie chcę, żebyś umarł bez odwiedzenia tych obiektów, ponieważ gdy znajdujesz się we mgle zgiełku, to te piękne rzeczy znajdują się tuż przed Tobą. Spójrz czasem w górę! Morał dzisiejszego przemówienia: Spójrz w górę!

25

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Pytanie dnia od: @AmandaLoves2Read: „Lubisz sztukę lub fotografię? Jeśli tak, śledzisz pracę jakiegoś artysty, fotografa, a może masz kogoś ulubionego?” Odpowiedź: Uwielbiam sztukę i fotografię. Umawiałem się kiedyś z dziewczyną, która robiła najlepsze zdjęcia, jakie kiedykolwiek widziałem. Lubię pracę Patricka Zaphyra. Jego zdjęcia przypominają mi o tym, by skorzystać z chwili i podziwiać naturę. Lubię też pracę M.C. Eschera.

26

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 4 Osiem godzin nie było wystarczające, by cokolwiek zrobić, nawet uspokoić nerwy przez takie hipotetyczne sytuacje, jak na przykład: on może być obecny… ale może nie. Najgorsze było to, że sama nie wiedziałam, czy chciałam, by się pojawił. Jeśli tak będzie, jakoś sobie z tym poradzę. Zerwij plaster, jak to mówią. Jeśli nie, będę mogła dalej żyć w świecie, w którym dla mnie nie istniał. Ubrałam się tak, jak powinno się ubrać, kiedy istniała duża szansa, że spotkasz byłego, czyli w moje najlepsze dżinsy, uroczy kwiecisty top, który kupiłam podczas nieudanych zakupów, i zabójcze buty, które dodały przynajmniej dziesięć centymetrów do mojej wysokości ledwo stu sześćdziesięciu centymetrów. Postawiłam całe dwadzieścia kroków do rogu, nim zaczęłam się besztać za wybór ubrań. Z jednej strony wiedziałam, że wyglądałam seksownie. Z drugiej strony chciałam się zabić za nie rozchodzenie butów, nim je założyłam. Kiedy w końcu doszłam do małego baru, gdzie Fran kazała mi się z nimi spotkać, stanęłam na zewnątrz, próbując zajrzeć przez mglistą szybę. Po chwili wzięłam głęboki oddech, potem kolejny, i otworzyłam drzwi. Energia, która przechodziła przez moje ciało, z pewnością była wystarczająca, żeby rozświetlić Brooklyn. Fran mnie dostrzegła i machnęła do mnie, gdy ja zdejmowałam kurtkę. Uśmiechnęłam się, by pokazać, że dostrzegłam machnięcie, i przerzuciłam kurtkę przez przedramię, idąc do jej stolika. Siedziały z nią cztery osoby, a gdy się zbliżyłam, czułam jak serce obijało mi się o klatkę piersiową. Był odwrócony do mnie plecami i mimo że miał na głowie czapkę beanie oraz granatową koszulę w kratę z rękawami trzy czwarte, które pokrywały większość jego tatuaży, poznałabym go wszędzie. W prawej ręce trzymał piwo – 27

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Stella, jego ulubione. Mogłam zobaczyć tatuaż czaszki na jego wskazującym palcu oraz niedokończony symbol nieskończoności między kciukiem a palcem wskazującym, ten, który zrobił sobie, gdy byliśmy razem, kiedy obiecał mi wieczność i powiedział, że nie dokończy tatuażu, aż mu ją dam. Zacisnęłam zęby, powstrzymując przewrócenie oczami. Wieczność. Taa, jasne. Jakimś cudem moje stopy i mózg zaczęły nadawać na tych samych falach i kontynuowały popychanie mnie naprzód, aż dotarłam do stolika. Fran wstała, a wszystkie trzy głowy odwróciły się w moją stronę, mimo że nie spojrzałam na nie, wybierając utrzymanie oczu na Fran. - Mia! – powiedziała, przyciągając mnie w swoją stronę. – Wszyscy, to jest Mia. Mia, to jest Anabelle, Ross i Jensen. Moje oczy opuściły jej i najpierw spotkały brązowe oczy Anabelle. Była szczupła, z pięknymi ciemnymi włosami, egzotycznymi rysami oraz ciepłym uśmiechem. Odwzajemniłam uśmiech i przywitałam się z nią, nim przeniosłam spojrzenie na Rossa, rudego faceta z pasującą brodą. W końcu przygotowałam się na ostatnią ofiarę i spojrzałam na Jensena. Obserwował mnie z zaciekawionym wyrazem twarzy, patrząc na każdą moją rysę, jakbym była puzzlami. Jakby nie wiedział cholernie dobrze, jak wyglądałam. Po dwóch długich chwilach jego usta przeobraziły się w powolny uśmiech. - Dzisiaj są urodziny Jensena, więc właśnie zamówiłam kolejkę szotów w jego imieniu – powiedziała Fran, gdy usiadłyśmy, ja obok niej, naprzeciwko Jensena. Moje spojrzenie chwilowo spotkało jego. Powie jej, że się znamy? To pewne jak diabli, że ja nie powiem. Jeśli o mnie chodziło, my w ogóle się nie znaliśmy. Nic nie było zwyczajne w sposobie, w jaki jego oczy opuściły moje, podróżując do moich ust, przez klatkę piersiową, a następnie z powrotem w górę w spowolnionym tempie, które rozgrzało mnie od środka. Ona musi 28

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

wiedzieć, że mnie znał. Ktoś musi wiedzieć. Nie patrzysz publicznie w ten sposób na ludzi, których nie znasz, chyba że chcesz ich przelecieć. Niech go cholera za chociażby próbowanie tego. Niech go cholera za wszystko. Uniósł na mnie jedną brew, a ja otrząsnęłam się z piorunowania go wzrokiem i odwróciłam uwagę z powrotem do Fran. - Cóż, zatem myślę, że powinniśmy wypić. – Uniosłam małą szklankę do ust, tak jak oni, i wszyscy wypiliśmy. Chichot Jensena przywrócił do niego moją uwagę. - Może powinniśmy zamówić następną kolejkę. Jestem pewny, że ktoś jeszcze obchodzi dzisiaj urodziny. Rozszerzyłam oczy. Może jednak im powie. - Ej, ja nie potrzebuję wymówki do wypicia – powiedział Ross ze śmiechem, gdy zasygnalizował do barmana o następną kolejkę. - Ja też nie – powiedziałam z uśmiechem. Po następnych szotach wszyscy zamówiliśmy własne drinki, a Fran zaczęła opowiadać mi historie o Anabelle, Rossie i Jensenie. Anabelle i Ross byli zatrudnieni na pełny etat. Jensen pracował na własny rachunek, tak samo jak jeszcze jeden facet, któremu nie udało się przyjść. Oprócz dziennikarstwa, Ross pisał również powieści fantastyczne. - Ale nie znajdziesz ich gdziekolwiek, bo nie są w sprzedaży… w sensie w ogóle – dodał. - Myślę, że nie każdy z nas może być jak Jensen – dodała Anabelle, śmiejąc się, gdy on przewrócił oczami. - On pisze dziecięce książki. Ma również niedzielną kolumnę w czasopiśmie – powiedziała do mnie Fran. Kiwnęłam głową. - Imponujące – powiedziałam. 29

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Usta Jensena drgnęły. - To jest imponujące tylko wtedy, gdy wszystko z tego jest dobre, a jestem pewien, że tak nie jest. - Zawsze poszukuje komplementów – powiedział Ross. Nagle przerwał i spojrzał na mnie przez coś, co wydawało się zbyt długim odstępem czasu. - Ale tobie spodobałyby się te książki! Dziewczynka ma na imię Mia. Poczułam jak cały kolor odpłynął mi z twarzy, ale uśmiechnęłam się i roześmiałam lekko, mając nadzieję, że wyszło to mniej wymuszone, niż brzmiało dla mnie. Po wypiciu kolejnego łyka mojej wódki z sokiem żurawinowym zdecydowałam, że byłam tam wystarczająco długo, by przeprosić wszystkich i pójść do łazienki. Stałam przed drzwiami w lekko oświetlonym przejściu, gdy pojawił się obok mnie. Jego czysty i korzenny zapach otoczył moje zmysły. Zacisnęłam dłonie i szczękę. Czułam się jak gotowy do rzucenia się wojownik w klatce. - Jak do tej pory traktuje cię Nowy Jork? – spytał, jego głos był głębokim dudnieniem. Wzięłam głęboki oddech, dwa, i policzyłam do dziesięciu, nim odpowiedziałam: - W porządku. - Gdzie się zatrzymujesz? Odwróciłam uwagę z powrotem do drzwi, zmuszając je do tego, by się otworzyły. - W starym mieszkaniu Millie. - W mieście? Kiwnęłam głową, krzyżując ramiona, by powstrzymać gęsią skórkę rozchodzącą się po moim ciele. Jego głos był zbyt blisko mnie. On był zbyt blisko mnie. Nie byłam zrobiona z metalu; wiedziałam, że na niego zareaguję. Nie 30

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

byłam wystarczająco sztywna, żeby tego nie zrobić. - Chelsea, tak? Kolejne kiwnięcie. - Fajnie. Jestem zdziwiony, że nie przeprowadziłaś się na Brooklyn. To bliżej miejsca, w którym ona teraz mieszka. Przesunęłam spojrzenie, by spotkać jego. Oraz bliżej miejsca, w którym ty mieszkasz. Zastanawiałam się, czy mógł czytać mi w myślach, tak jak to robił. Z jego westchnięcia oraz tego, jak przesunął dłonią przez włosy, nie byłam pewna. Najwidoczniej obydwoje straciliśmy te zmysły. - Taa, cóż, nie stać mnie na Brooklyn. Uniósł brew, a ja powstrzymałam warknięcie. Wiedziałam, co myślał. Twoi bogaci rodzice nie mogli ci pomóc zapłacić za czynsz? Kiedy byliśmy razem, to zawsze była rysa między nami. On myślał, że moi rodzice nienawidzili go, bo nie miał pieniędzy i pochodził ze złych stron. W rzeczywistości nienawidzili go dlatego, że miał złą reputację i jeździł Harleyem. Jensen jednak nie był pewny siebie. Myślał, że jeśli miałby pieniądze, oni by go zaakceptowali. To wciąż mnie denerwowało. - Zamierzasz mnie ignorować przez cały czas, gdy będziemy razem pracować? – spytał Jensen. Frustracja w jego głosie sprawiła, że prawie niemożliwe było powstrzymanie własnej. - Nie musimy razem pracować! Ja wysyłam ci e-mailem zdjęcia, ty piszesz historię. Nie to powiedziała właśnie Fran? - Co, jeśli chcę przeprowadzać z nimi wywiad, gdy ty będziesz robić im zdjęcia? Zrobiłam krok do tyłu. - To… to okropny pomysł. - Dlaczego? – spytał. To, jak jego oczy po mnie podróżowały, zostawiając 31

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

po sobie mrowienie, było dokładnym powodem. Ponieważ za każdym razem, gdy patrzył na mnie tak, jakbym była wyjątkowa, jakbym była jakimś medalem, który chciał wygrać, czułam, jakbym topniała. I również dlatego, że naprawdę chciałam wrócić do nienawidzenia go, a przebywanie wokół niego przez więcej niż piętnaście minut sprawiło, że było to niemożliwe zadanie. - Wiesz dlaczego! - Nie wiem – powiedział, oblizując usta. Moje spojrzenie zatrzymało się na nich, na wydęciu dolnej. Na wspomnieniu, jak czułam je na swoich, na całej mnie. Powstrzymałam drżenie. Przełknęłam i wskazałam między nami, a potem w stronę baru. - Właśnie udawałeś, że mnie nie znasz. - Ty zrobiłaś to samo. – Zatrzymał się, jego oczy zmrużyły się lekko na mnie, a język przesunął się po złączeniu ust, jakby coś rozważał. – Wiedziałaś, że pracowałem dla czasopisma. - O co ci chodzi? – spytałam, próbując się nie najeżyć. - Pewnie oczekiwałaś, że mnie zobaczysz. - Dużo ludzi dla nich pisze. – Odwróciłam wzrok, niezdolna utrzymać jego spojrzenie. - Tak czy owak, ty też udawałaś, że nie wiedziałaś, kim jestem. Znowu na niego spojrzałam. - Robiłam to samo, co ty! - Przyszłaś tutaj po mnie. Mogłaś powiedzieć: „Hej, Jensen. Fajnie jest cię znowu widzieć.” - Ale nie było fajnie cię znowu widzieć! Wypuścił ciężkie westchnięcie i przesunął dłonią przez włosy. - Wiesz co? W porządku. Przez pięć pieprzonych lat ignorowałaś mnie i udawałaś, że mnie nie znasz. Ja robię to raz, a ty masz do tego pretensje? 32

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Zamknęłam oczy, kręcąc głową i wypuszczając sfrustrowane warknięcie. - Jesteś najbardziej frustrującą osobą, jaką kiedykolwiek poznałam. - Uczucie jest całkowicie odwzajemnione. - Dobrze więc. Spadaj i pozwól mi się wysikać w spokoju – powiedziałam, wchodząc do łazienki, gdy wyszła z niej dziewczyna. Jensena nie było na zewnątrz, gdy skończyłam, i poczułam się trochę lepiej przez całe dziesięć sekund, które zajęło mi przejście od łazienki do głównego pomieszczenia, ponieważ gdy wyszłam zza rogu, jego głowa podskoczyła do góry. Podczas tych długich sekund, w których utrzymywaliśmy na sobie uwagę, czułam jak sięga we mnie, jego długie ramiona pracowały niczym macki, chwytając moją uwagę i trzymając ją. Moje stopy równie dobrze mogły ślizgać się do stolika, ponieważ nie mogę powiedzieć, jak dotarłam do krzesła. Nie mogę powiedzieć, o co mnie zapytano ani jaką dałam odpowiedź, ponieważ moja uwaga skupiona była na nim. - Zatem surfujesz? – spytał Ross. – Mia. Surfujesz? Zamrugałam, żeby się otrząsnąć i spojrzałam na niego, jego zielone oczy były na moich, oczekujące. Kiwnęłam głową. - Ale naprawdę surfujesz? Nie wiosłujesz ani nic? Roześmiałam się. - Tak, naprawdę surfuję, w sensie z deską surfingową, gdzie wiosłuję rękami, staję na desce i łapię falę. - Jasna cholera – powiedział na wydechu, a następnie gwizdnął. Wzruszyłam ramionami. - Właśnie to robimy w słonecznej Kalifornii. - Tęsknisz za tym? - Boże, tak. - Nie byłaś tutaj wystarczająco długo, żeby tęsknić. – Słowa pochodziły od

33

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Jensena i sprawiły, że mój żołądek lekko się zacisnął. Nasze spojrzenia się spotkały, moje wyzywające, jego wyważone. - Dom jest domem. Napił się piwa, oczy nadal skierowane miał na mnie. - Dom jest tam, gdzie go stworzysz. Oderwałam od niego spojrzenie, mając nadzieję na pozbycie się tego ciężkiego napięcia między nami. Zastanawiałam się, czy inni też mogą poczuć pole elektryczne, które wydawaliśmy się wokół nas mieć. Nim oficjalnie zaczęliśmy się ze sobą umawiać, nasi znajomi mówili, że mogli poczuć promieniujące od nas napięcie seksualne. Jednak to nie miało z tym nic wspólnego. To było prawdziwe, zaciekłe napięcie nienawidzę cię i chcę cię udusić. I wiedziałam, że uczucie było wzajemne. Przynajmniej dzisiaj. Później rozmawialiśmy o kawie, a Jensen i Ross debatowali nad tym, jaka kawiarnia na Brooklynie była lepsza. Brałam mentalne notatki, ale nie włączyłam się w rozmowę. Wypiliśmy jeszcze po jednym drinku, nim zakończyliśmy spotkanie. Wszyscy musieli gdzieś być. Na Rossa czekała w domu dziewczyna, Anabelle miała męża i dzieci, Fran miała przyjaciółkę, z którą musiała się spotkać, a Jensen nie powiedział, jakie miał plany, ale nikt nie pytał. - Mia, twoja pierwsza sesja zdjęciowa jest we wtorek, tak? – spytała Fran, gdy wyszłyśmy na zewnątrz. - Tak myślę. Kiwnęła głową. - Nie będzie mnie tu, zatem powinnaś wymienić się ze wszystkimi numerami telefonów, gdyby ktokolwiek chciał się dołączyć i przeprowadzić wywiad. - Pewnie! – Z wielką chęcią dałam numer Anabelle oraz Rossowi, nim 34

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

pożegnali się i wyszli. Gdy Jensen wziął z mojej dłoni telefon, jego palce otarły się o moje. Poczułam jak zadrżało mi serce. Jego dotyk był wszędzie. - Prawdopodobnie przyłączę się we wtorek – powiedział, nasze dłonie nadal się dotykały, gdy dał mi długie, ciężkie spojrzenie, które sprawiło, że przełknęłam, by uspokoić nerwy. - Okej – powiedziałam, mój głos był lekko przyciszony, a brawura z wcześniej trochę ułamana. - Niedługo do ciebie zadzwonię – powiedział. Chrypka w jego głosie podróżowała przez moje ciało, gdy jego palce puściły moje. Moja dłoń opadła przy nodze, chwytając mocno telefon. Odwróciłam się, żeby odejść, nim mógłby zobaczyć, jak nadal na mnie działał. - I Mia? Zerknęłam przez ramię. Stał z dłońmi w kieszeniach kurtki, jego włosy poruszały się z powiewami wiatru, a oczy skupione były na moich. - Wszystkiego najlepszego. Poczułam jak początek uśmiechu zaczął unosić moje usta. - Wszystkiego najlepszego, Jensenie. Odwróciłam się na dobre. Musiałam się stamtąd wydostać, nim wspomniałabym o książce, którą widziałam. Potrzebowałam trochę czasu, zanim o tym wspomnę, jeśli w ogóle zdecyduję się to zrobić. To nie skończyłoby się dobrze. Tego byłam pewna. Kręcąc głową, zadzwoniłam do Millie i udałam się do baru, w którym piła z narzeczonym. Przez resztę nocy się zrelaksowałam.

35

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

W tym tygodniu były moje urodziny i z tej okazji córka dała mi tort w kształcie ośmiornicy. Z wiarygodnego źródła wiem, że jej matka próbowała ją przekonać, by dała mi zwyczajny niebieski tort, ale ona nalegała na ośmiornicę. Jak widać, to oznacza, że miałem najlepsze urodziny. Jeśli miałbym nadać temu artykułowi tytuł, byłoby to coś pomiędzy „WTF” oraz „IRONIĄ”, ponieważ po spędzeniu czasu z córką i wybraniu się na drinki z moim edytorem, Jeffem, skończyłem na spotkaniu ze znajomymi w małym barze o nazwie Zjednoczenie. Gdy tam siedziałem, sprzeczając się z kolegą Rossem o recenzjach Yelp, do środka weszła moja życiowa ukochana. Wiem, że ludzie mówią „miłość z college'u” albo „licealna ukochana”, ale dla mnie ona była życiową ukochaną, mimo że oficjalnie zaczęliśmy się umawiać dopiero pod koniec jej pierwszego roku. Zatem WTF tyczy się obserwowania jak przechodziła przez drzwi i dołączała do moich znajomych na drinki. A IRONIA tyczy się tego, że bar nazywał się Zjednoczenie oraz tak się składa, że był to bar surfingowy, a surfing był sportem, który obydwoje lubiliśmy w domu. Dzieli ona też ze mną urodziny. Jeśli podążaliście za moim blogiem itp., to wiecie, że co roku życzę dla niej oraz dla jej brata bliźniaka, Roba, wszystkiego 36

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

najlepszego. Tak, TA DZIEWCZYNA. I mogę ogłosić, że nadal jest to uczucie w moim brzuchu za każdym razem, gdy na mnie patrzy. Więcej o tym później – może kiedy sprawię, że będzie serdeczna i nie będzie chciała mnie uderzyć za każdym razem, gdy otworzę usta i coś do niej powiem.

Zjednoczenie: Jensen Pochwala. Jeśli szukacie fajnej wersji Margaritaville, to jest coś dla Was! Pytanie tygodnia od: @FrogsLive: „Wierzysz w bratnie dusze?” Odpowiedź: Tak.

37

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 5 Fotografia jest samotną sztuką. To jedna z rzeczy, która mnie do niej przyciągnęła. Najwidoczniej Newsweek tego nie załapał. Najwyraźniej Jensen również nie. W poniedziałek po południu dostałam od niego ten budzący postrach telefon. Właśnie wyszłam z zajęć jogi, kiedy telefon zaczął wibrować mi w ręce, alarmując mnie o niezapisanym numerze z numerem kierunkowym 805. Sprawdzałam każdą cyfrę, jakby była możliwość, że zmienią się przed moimi oczami. To był numer, który nawiedzał mnie w trakcie pijanych nocy oraz momentów niepewności. Ten, którego poprzysięgłam więcej nie używać. Telefon poruszył się cztery razy w mojej dłoni, nim odebrałam. - Hej – powiedział, odwzajemniając moje powitanie. Moje serce pominęło uderzenie na dźwięk jego głosu. Wydawało się, że minęła wieczność, odkąd ostatni raz słyszałam go na drugim końcu linii. - Jutro robię zdjęcia w Central Parku – powiedziałam po chwili ciszy. - O której? I gdzie? - O ósmej trzydzieści i właśnie ci powiedziałam, w Central Parku. Jego głęboki chichot przeniknął przez linię. - Byłaś kiedykolwiek w Central Parku? Zmarszczyłam brwi. - Oczywiście, że tak. – Kiedy miałam pięć lat, nie, że musiał to wiedzieć. - Okej, więc wiesz, jaki jest duży. - Najwidoczniej. – To był park. Jak duży mógł być? Widziałam go w telewizji bardzo dużo razy i wszyscy zawsze dosyć szybko przez niego przebiegali. - Cóż, okej, więc daj mi znać, gdy ustalisz, w jakim miejscu w Central 38

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Parku chcesz, żebym się z tobą spotkał. - Okej. Będę tam dzisiaj i obejrzę kilka miejsc. Odchrząknął. - Dobrze. Powodzenia. Porozmawiamy niedługo. To wszystko było takie niezręczne, takie formalne. Rozmawiał ze mną, jakbym była jego współpracowniczką, a nie kimś, z kim kiedyś się kochał. Przypomniałam sobie, że chciałam, by było w ten sposób. Musiało być w ten sposób. Później tamtego dnia, po znalezieniu dobrego miejsca w parku, wsiadłam do metra na Brooklyn. Gdy przechodziłam tam, zobaczyłam kawiarnię i zdecydowałam do niej wpaść. Czekałam, aż barista poda mi kawę, gdy zobaczyłam siedzącego w rogu Jensena. Był odwrócony do mnie plecami, a ja musiałam spojrzeć dwa razy, aby się upewnić, że to był on, przez to, jak siedział. Mój brzuch się zacisnął, a oczy opadły na jego lewe ramię oraz owinięty wokół niego tatuaż ośmiornicy. Szybko się odwróciłam, jak dziecko przyłapane na robieniu czegoś niedobrego. To nie tak, że posiadał Brooklyn albo tę kawiarnię. Mogłam chodzić gdziekolwiek, do diabła, chciałam. Barista uniósł kubek w dłoni i zmarszczył brwi, obracając go, szukając imienia. - Mia! – krzyknął. Rozszerzyłam oczy. Sięgając do przodu, chwyciłam kubek z jego dłoni, wyszeptałam podziękowanie i wyszłam z kawiarni. Nie oddychałam spokojnie ani nie wzięłam łyka kawy, aż wróciłam do metra. Gdy tylko mój tyłek uderzył w siedzenie, wypuściłam najdłuższy, najbardziej pełen ulgi wydech i uniosłam obiema dłońmi kubek do ust, rozkoszując się każdym łykiem, aż do końca. Nie mogłam uwierzyć, że go widziałam. Po prostu nie mogłam uwierzyć. Zastanawiałam się, czy chodził tam każdego dnia. Kawa z pewnością była warta tego, by codziennie tam chodzić. Może pójdę jeszcze raz… tylko po jeszcze 39

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

jeden kubek. - Jesteś najbardziej dezorientującą kobietą na ziemi – powiedziała później Estelle, gdy opowiedziałam jej moją małą podróż na Brooklyn. - Dlaczego? – spytałam, przeszukując szufladę z bielizną. - Pojechałaś specjalnie na Brooklyn, żeby kupić kawę w miejscu, o którym mówił przy drinkach. - To nie tak, że to jego kawiarnia! To publiczne miejsce. To nie moja wina, że zdecydował nazwać ją swoim własnym, osobistym miejscem. Boże, on jest irytujący. Estelle się roześmiała. - Śledziłaś go. Znowu! - Wcale nie! - Mia. Zaczęłam krążyć między szufladą a szafą, trzymając trochę mocniej telefon. - Byłam tylko ciekawa. Nie byłaś kiedykolwiek ciekawa, co robił Oliver, gdy nie byliście razem? - Taa, nazywało się to wchodzeniem na Facebooka i przeglądaniem jego zdjęć. Jęknęłam. - Jensen nie ma już Facebooka. - Racja… ostatnio wygłosił całą tyradę na temat Facebooka. Nadstawiłam uszy. Ale nie pytałam o więcej. Jeśli bym to zrobiła, ona by wiedziała, że naprawdę go śledziłam, a to było coś, co wolałabym zabrać ze sobą do grobu. Estelle była dla mnie jak siostra; mówiłyśmy sobie rzeczy, o których nie rozmawiałam nawet z Robem, ale kiedy chodziło o Jensena, zawsze lubiłam utrzymywać trochę tajemnicy. Cholera, Jensen sam był po części zagadką dla 40

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

nas wszystkich. Zagadką, którą tak bardzo chciałam rozwiązać. Znowu jęknęłam. Musiałam przestać. Taki rodzaj myślenia wprowadzał mnie w kłopoty, a to była ostatnia rzecz, której potrzebowałam.

41

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Wczoraj otrzymałem pytanie. Wydaje się to powtarzające pytanie wśród ludzi śledzących mnie na Twitterze, więc pomyślałem, że poświęcę mu kolumnę. Pytanie to: Jaka jest Twoja idealna pierwsza randka? Przygotujcie się na rozczarowanie, panie. To będzie kolumna, która sprawi, że wypadniecie z pożądania moich cotygodniowych kolumn, ale proszę, wróćcie i pozwólcie mi uratować sytuację. Prawda jest taka, że nie jestem dobry w randkach. Zazwyczaj pytam kobietę, co lubi robić, ale często ich odpowiedzi oparte są na tym, co myślą, że ja lubię robić. „Chodzić na mecze bejsbolu.” „Chodzić na kręgle.” „Oglądać filmy.” I rzecz w tym, że w trakcie, gdy lubię robić te rzeczy, nie jestem pewien, czy którakolwiek z nich, poza kręglami, jest dobrym materiałem na pierwszą randkę. Wypróbowałem wszystkie, więc powinienem wiedzieć. Filmy prowadziły do krótkich rozmów. Mecze bejsbolu są świetne do rozmowy, ale kiedy idziesz z mężczyzną na mecz, musisz zostawić miejsce na krzyczenie (sprośności nie mogą być tu oceniane. To nasza bezpieczna strefa.), nie poświęcanie uwagi rozmowie o Twoim psie, kocie albo czymkolwiek innym, jeśli trwa dobry mecz, i cóż, potem dochodzą jeszcze orzeszki, hot dogi i piwo. Przez te powody stawiam na kolację. Kolacja zawsze jest dobrą pierwszą 42

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

randką. To może być kolacja w zabawnym miejscu, jak Dave & Busters. To może być kolacja, a potem spacer na plażę (tandetne? Tak, ale afektywne dla obu stron… jeśli podobacie się sobie do czasu, gdy spacer jest skierowany do jakiegoś konkretnego miejsca). I na koniec, wszyscy wkładają tyle nacisku na pierwszą randkę. To doprowadzało mnie kiedyś do szaleństwa, ponieważ czułem, jakbym szedł na rozmowę o pracę, a moje nerwy nie opuszczały pomieszczenia, żeby móc normalnie porozmawiać, aż obydwoje wczuliśmy się w randkę. Moja rada? Pamiętaj, że osoba, z którą jesteś na randce, jest tak samo zdenerwowana jak Ty, jeśli nie bardziej. Przełam szybko lody. A jeśli ktoś Cię zapyta, co lubisz robić, bądź szczery. Tylko dlatego, że szukasz tej jedynej osoby, nie oznacza, że musisz się narażać na każdą nędzną randkę, na którą jesteś umówiony. Dave & Busters w mieście: Jensen Pochwala.

43

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 6 Załatwiłam z Jensenem sytuację w parku i byłam tam o siódmej czterdzieści pięć, upewniając się, że w tamtym miejscu będzie dobre oświetlenie. Krótko po tym dostrzegłam Jensena, podchodzącego do mnie z notatnikiem w dłoni. Miał na sobie dżinsy, które wyglądały, jakby zostały dla niego uszyte, oraz czarną bluzę z logiem inicjatywy DHARMA na przodzie. Jego włosy ruszały się z każdym uderzeniem wiatru. Kiedy do mnie dotarł, stanął przede mną i wsadził pod ramię swój notatnik, notatnik Spidermana. Wyciągnęłam szyję, by spotkać jego spojrzenie, moje serce uderzało dziko. - Wybrałaś dobre miejsce – powiedział, jego głos był niski, a oczy mnie paliły. Kiwnęłam głową, próbując powstrzymać przyciąganie między nami. Nie byłam pewna, czyja strona liny była silniejsza, jego czy moich uczuć. A ze sposobu, w jaki jego oczy przeszukiwały moją twarz oraz tego, jak pracowała jego silna szczęka, mogłam stwierdzić, że czuł to samo. Nasze powitania zawsze były okazałe, gdy byliśmy razem, kiedy wskakiwałam na niego i wtapiałam się w jego ciało, a on całował każdy centymetr mojej twarzy. Nasze pożegnania utrzymywały tę samą intensywność, może nawet większą, bo żadne z nas nie chciało się rozdzielić. Gdy się rozeszliśmy, nienadzorowane powitania nie były konieczne, skoro uciekałam w przeciwnym kierunku, gdy tylko usłyszałam, że był w mieście. Gdy widziałam go przy jakiejś okazji, zawsze przebywaliśmy wokół naszych znajomych i byliśmy w stanie się ignorować. - Może możemy być dzisiaj serdeczni? – powiedział, jego głos nadal był niski. Wyraz w jego oczach sprawił, że skręciło mnie w środku. Zrobił krok do 44

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

przodu, nadal będąc wystarczająco daleko, by dać mi przestrzeń, ale wystarczająco blisko, by owinął się wokół mnie jego zapach. - Może – wyszeptałam. Uniósł głowę i chwilowo odwrócił wzrok. Moje oczy przeszły przez jego policzek, szczękę, szyję i wróciły do jego spojrzenia, gdy znowu na mnie spojrzał. - Nie jestem dobry w chowaniu urazy, Mia. Wiesz o tym. Nie wiem, jak cię nienawidzić. Próbowałem. Przez długi czas byłem na ciebie taki zły dlatego, że odcięłaś mnie, gdy najbardziej cię potrzebowałem i dlatego, że nie było cię tutaj, ale nie wiem, jak cię nienawidzić. – Zatrzymał się, wypuszczając oddech. – Może możemy spróbować być przyjaciółmi. - Może. - Może zaczniesz odpowiadać tak lub nie, najlepiej tą pierwszą opcją. Uśmiechnęłam się na jego niski chichot i błysk w oku. - Może spróbuję. Zapadła wokół nas cisza i poczułam, jakby każdy centymetr mnie był na haju, zależnie od tego, co stanie się dalej. Przełknęłam i zrobiłam krok w tył, ściskając aparat wokół szyi. - Podoba mi się twój sweter – powiedziałam. Dał mi leniwy uśmiech i otworzył usta, by coś powiedzieć, ale zamknął je szybko i pokręcił głową, odwracając ode mnie wzrok. Przez chwilę mogłam usłyszeć jego myśli: Musimy wrócić na wyspę. To byłaby całkiem normalna rzecz do powiedzenia komukolwiek, jeśli nie używalibyśmy jej pewnego razu w odniesieniu do naszego życia seksualnego. - To oni? – spytał. Podążyłam za jego spojrzeniem i dostrzegłam starszą parę, trzymającą się za ręce i idącą do nas. Obydwoje byli wysocy, z kształtami gazeli – długimi 45

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

nogami i długimi rękami. Kobieta, Katelynn, tak założyłam, miała krótkie brązowe włosy, które pasowały do włosów jej męża, Jona. - Taa, jestem całkiem pewna. Powiedziała, że będzie miała na sobie czerwone spodnie – powiedziałam, dając im krótkie machnięcie, które Katelynn odwzajemniła. - Hej! O mój Boże, jesteś taka urocza – powiedziała, gdy do mnie dotarła i przytuliła mnie, jakbyśmy znały się od zawsze. Urocza było słowem, którym inni ludzie opisywali drobne dziewczyny. Przez całe życie byłam „urocza”. Czasami w college'u byłam „gorąca”. Z Jensenem byłam „piękna”. Roześmiałam się. - Świetnie jest cię poznać. Puściła mnie i odwróciła się do Jensena, przedstawiając się, gdy ja uścisnęłam dłoń Jona. Omówiliśmy to, co będziemy robić: najpierw zrobię im zdjęcia, a Jensen przeprowadzi wywiad, gdy ja będę się pakować. Usiedli na kocu, który rozłożyłam, więc zrobiłam tam kilka zdjęć. Jej krótkie brązowe włosy wciąż dostawały jej się do oczu, więc zrobiłam więcej zdjęć niż zwykle. Robiłam zdjęcia, aż miałam ich wystarczająco, żeby czasopismo miało co wybrać. - Po tej sesji, jak długo zajmie im powiadomienie nas, czy będziemy w artykule? – spytała Katelynn. - Szczerze, nie jestem pewna. – Spojrzałam przez ramię po odpowiedź, na Jensena, który siedział niedaleko, obserwując nas. - Nie mam pojęcia. Jestem tu tylko po to, żeby zadawać pytania. – Stuknął dwa razy w notatnik. - Możesz już to zrobić – powiedziałam, machając aparatem. – Mam wystarczająco zdjęć. 46

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Mogę je zobaczyć? - Oczywiście, ale pamiętaj, że nie są edytowane. Kiwnął głową i wstał, żeby podejść. Siadł obok mnie, twarzą do nich, i otworzył notatnik. Zdziwiłam się, że nie miał spisanych żadnych pytań. Gdy on zaczął, ja pakowałam różne obiektywy, których używałam. - Ile mieliście lat, gdy się poznaliście? - Dwanaście. – To była Katelynn. - Czternaście. – To był Jon. - On miał czternaście, a ja dwanaście – powiedziała ze śmiechem. Jensen zachichotał i to zapisał. - Kiedy zaczęliście się umawiać? - W liceum – powiedziała. – Nasze rodziny się znały. Zawsze uważałam, że był uroczy, ale nigdy nie pomyślałam, że mnie polubi. Jon się roześmiał. - Cały czas cię lubiłem. - Taa, cóż – powiedziała ze wzruszeniem ramion. – Więc zaczęłam się umawiać w liceum z jego kolegą, a on nagle zaczął mnie o to wypytywać. Sprawił, że niemożliwe było, byśmy chodzili na randki, więc w końcu zerwałam z jego kolegą i zaczęłam chodzić z nim. Jensen nie musiał dużo zachęcać do mówienia. Katelynn opowiadała ich historię całkiem dobrze. Mogłam stwierdzić, że opowiadała ją milion razy. Zerwali, kiedy Jon wyjechał do college'u, ponieważ Katelynn chciała, żeby został, a on chciał wyjechać. Zaczęła umawiać się z kimś innym, tak jak on, poślubili innych ludzi i połączyli się ponownie na rodzinnej imprezie lata później, kiedy znowu obydwoje byli rozwiedzeni i sami. - A reszta jest historią – powiedziała. - Wspomniałaś, że masz syna z pierwszego małżeństwa. Jak on sobie z

47

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

tym poradził? – spytał Jensen. Wstrzymałam oddech i marzyłam o tym, żeby odejść. Zamiast tego zaczęłam przekładać obiektywy w torbie, by się czymś zająć. - Dan miał osiem lat, gdy poznał Jona i od razu go polubił. - Gdy tylko go poznałem, to było tak, jakby był mój. Jednak zawsze szanowałem jego ojca. Nie chciałem, żeby poczuł, jakbym próbował przejąć jego rolę – dodał Jon. Jensen coś zapisał. - Jak długo jesteście małżeństwem? - Piętnaście lat. Jensen kiwnął głową. Ja nadal próbowałam normalnie oddychać. W końcu wszyscy wstaliśmy, a Jensen z nimi rozmawiał, gdy ja składałam koc. Obiecałam Katelynn, że wyślę jej kilka zdjęć e-mailem, gdy tylko je poprawię, i wszyscy poszliśmy razem do wyjścia. Oni się pożegnali i poszli na lewo. - Chcesz iść na brunch? Chwyciłam mocno pasek torby i spojrzałam na Jensena. Zachichotał na wyraz mojej twarzy. - Tylko brunch, Meep. Jęknęłam na użycie mojej ksywki. - Nie. Z pewnością nie. Wzruszył ramionami. - Dobrze. - Okej. Do zobaczenia gdzieś albo coś. – Zaczęłam iść w kierunku metra. Nadal szedł obok mnie. Nie mogłam myśleć, gdy szedł obok mnie. Ledwo mogłam oddychać. W końcu na niego spojrzałam. – Dlaczego mnie śledzisz? Uniósł brew, gdy jego usta przeistoczyły się w uśmiech, a następnie w szeroki uśmiech, gdy próbował powstrzymać rozbawienie. 48

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Myślisz, że cię śledzę? Jezu, jesteś zarozumiała. - Przyszedłeś tutaj, by przeprowadzić wywiad z moimi ludźmi, zacząłeś mówić o tym, jak to nie możesz mnie nienawidzić, zaprosiłeś mnie na brunch, a teraz idziesz obok mnie… taa… myślę, że mam uzasadnione powody, by myśleć, że mnie śledzisz. Zrobił minę, kręcąc głową i odrywając ode mnie spojrzenie. - To ty przyjęłaś tę pracę, wiedząc, że będzie możliwość, że będę pracował nad tym projektem. - Taa, dzięki za przypomnienie. Zaczynam tego żałować. Jego oczy znowu spotkały moje, a mi urwał się oddech. Chwyciłam pasek torby tak mocno, że moja ręka z pewnością będzie miała ślad. - Chcesz, bym im powiedział, że cię znam? – spytał. – Ludziom z pracy. Chcesz, bym im powiedział, że cię znam? Westchnęłam i zamknęłam oczy. Myślał, że o to chodziło? Nie o jego głupią książkę albo sposób, w jaki użył mojego imienia? Nie o naszą przeszłość albo sposób, w jaki zdecydował, że koniecznie musiał przeprowadzić wywiad z tymi ludźmi, gdy ja robiłam im zdjęcia, ale o to, że ludzie z pracy nie wiedzieli, że się znamy? - Nie obchodzi mi to. - Widocznie cię to obchodzi. - Nie dbam o to, co mówisz o nas ludziom, Jensenie. Jego dłoń chwyciła wtedy moje przedramię. Pociągnął mnie tak, że nie byliśmy na środku chodnika z ludźmi, którzy próbowali nas wyminąć. - Co się stało? – spytał, gdy byliśmy twarzą w twarz. Jego głos był zbyt spokojny, zbyt cichy. Zbyt pocieszający. Jego oczy przeszukiwały moje rysy. Każdy centymetr, na którym opadały, wydawał się jak delikatny pocałunek. Chwilowo zamknęłam oczy, próbując pohamować 49

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

temperament, który ze mnie parował. - Widziałam książkę. Mia Idzie na Plażę. - I co myślisz? – spytał po chwili ciszy. - Nie wiem, co mam myśleć – powiedziałam szeptem. - Dlaczego? Przysunął się bliżej, aż nasze twarze dzieliło kilka milimetrów. Aż poczułam, jakbym nie mogła oddychać, jeśli nie położy na mnie ust. Oddychaj, powiedziałam sobie. Po prostu oddychaj. Ale mogłam poczuć ciepło pochodzące z jego ciała. - Użyłeś mojego imienia, Jensenie. – Przerwałam, przeszukując jego twarz. Nie było tam śladu skruchy ani odrobiny zdezorientowania odnośnie tego, dlaczego mi to przeszkadzało. Patrzył na mnie, jakby posiadał to imię. Jakby miał prawo go użyć. - Musisz wiedzieć, że mam z tym problem. Nawet z tobą nie rozmawiałam, odkąd odszedłeś. Sam to powiedziałeś. Za każdym razem, gdy cię widzę, uciekam w inną stronę. - Nie zrobiłaś tego na ślubie Olivera. - To było co innego i wiesz o tym. - Minęło pięć lat, Mia. – Przybliżył się. Spłaszczyłam się przy ścianie. – Pięć. - Wiem dokładnie, ile minęło lat, Ojcze Czasu. – Uśmiechnął się, ale szybko spoważniał. - Nie mogę nie używać twojego imienia – powiedział cicho. - Dlaczego? - Bo jesteś dużą częścią tego, dlaczego odniosłem sukces. – Przerwał i wypuścił przekleństwo pod nosem, nim dodał: – Bo nigdy nie pozwoliłem ci odejść. 50

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Moja szczęka drgnęła. - Żartujesz sobie teraz ze mnie? – Gdy nie odpowiedział, wyprostowałam się, umieszczając dłoń na jego piersi i stukając z każdym zdaniem. – Ożeniłeś się! Masz dziecko! Nie masz prawa… – urwałam, wypuszczając sfrustrowany oddech i biorąc kolejny, by się uspokoić. Zacytowałam Franka Costanzę. Teraz spokój. Teraz spokój, i znowu nabrałam powietrza. Gdy tylko poczułam się gotowa na wyrzucenie z siebie reszty frustracji, on umieścił swoją dłoń na mojej na jego piersi. - Już nie jestem żonaty. Pięć lat temu popełniłem błąd, za który przeprosiłem tysiąc razy. – Przerwał, by wypuścić oddech i przesunął drugą dłonią przez włosy. – Boże. Czy ty w ogóle czytałaś moje listy? Zamrugałam i zabrałam dłoń spod jego. - Pieprzyć twoje listy – powiedziałam, ale moja złość nie była już nasiąknięta wcześniejszym jadem. Zamrugał, by usunąć tęsknotę, która była w jego oczach, zamiast tego kontrolę przejął gniew. - Taa, pieprzyć moje listy – powiedział, unosząc głos z każdym słowem. – Pieprzyć moje listy, pieprzyć mnie, pieprzyć moje istnienie. Sprawiłaś, że całkowicie wyraźne było to, że mnie nienawidzisz, a ja za to przepraszam, ponieważ pomimo całego gówna, które zrobiłaś, żeby mnie zranić, ja nie przestałem, kurwa, myśleć o tobie przez chociażby jedną sekundę! Jego słowa uderzyły we mnie tak mocno, że fizycznie odsunęłam się na sekundę, nim uderzyłam go w twarz. Gorące łzy złości wypełniły moje oczy, gdy jego dłoń pokryła miejsce, które walnęłam. Zwinęłam dłoń w pięść, mając nadzieję, że złagodzę pieczenie. - Zrobiłeś dziecko innej kobiecie i się z nią ożeniłeś. Ty mnie, kurwa, zostawiłeś. Ty. Mnie. Zostawiłeś. Następnym razem, gdy przejdę przez twój 51

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

umysł, upewnij się, że ta myśl podąży bardzo blisko. – Przeszłam obok niego, ale szybko za mną nadążył. Tym razem mnie nie chwycił, ale mógłby równie dobrze to zrobić, ponieważ jego obecność obok mnie była ogromna. - Pewnego dnia się obudzisz i spytasz samą siebie, czy ta cała złość, którą do mnie czujesz, jest warta twojej energii. Wsadziłam ręce do kieszeni swetra, gdy dotarliśmy na koniec budynku. Kiedy podniosłam wzrok, by zobaczyć, czy nadal tam był, złapałam widok jego pleców, gdy odchodził. Obserwowanie jak odchodzi i ostatecznie znika w morzu ludzi bez oglądania się za siebie sprawiło, że zdałam sobie sprawę, jak bardzo nadal się przejmowałam. Nawet jeśli nie chciałam. Nawet jeśli powiedziałam sobie, że nie będę, najwyraźniej nadal się przejmowałam, a to przeszkadzało mi bardziej niż fakt, że on odszedł ode mnie pierwszy. Kiedy dotarłam do domu, odłożyłam rzeczy i dostrzegłam od niego wiadomość. Otworzyłam ją szybko, oczekując przeprosin. Zamiast tego było: Wyślij mi informacje o Twojej kolejnej sesji. Mój żołądek skręcił się na tę myśl.

52

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Uwielbiam technologię. Jestem facetem informatykiem, który wciąż aktualizuje swoje oprogramowanie i zamienia laptopa, gdy wyjdzie nowy model. W tamten weekend zostałem zaproszony na otwarcie małego sklepu informatycznego w Chelsea i muszę powiedzieć, że byłem jak dziecko w sklepie ze słodyczami. Zasadniczo był to mały sklep Apple umieszczony w mojej drugiej ulubionej dzielnicy w Nowym Jorku (pierwsza to oczywiście Brooklyn). Większość z nas była tam po to, by napisać coś o tamtym miejscu, więc gdy weszło się do sklepu, można było zobaczyć ludzi, którzy wypróbowywali laptopy, patrzyli na akcesoria albo wpisywali coś w telefony. Tamto doświadczenie sprawiło, że zacząłem myśleć o tym, jak bardzo polegamy na technologi, by dotrzeć do naszych ukochanych oraz potencjalnych ukochanych. Gdy nie ma mnie w mieście, wybieram wideo rozmowę do swojej córki, żebym mógł zobaczyć jej ładną twarz. Normalnie nie jestem dużym fanem pisania, mimo że to bardzo łatwe, ale ostatnio ponownie nawiązałem z kimś kontakt i jestem rozerwany pomiędzy dzwonieniem, pisaniem SMS-ów albo e-mailów. Pisanie SMS-ów wydaje się jak „normalna” rzecz do zrobienia. Dzwonienie wydaje się jak „dorosła” rzecz do zrobienia. Pisanie e-mailów wydaje się jak najlepszy sposób, by powiedzieć: „Chcę pozostać w kontakcie, ale nie chcę wydawać się 53

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

zdesperowany, by pozostać w kontakcie.” Oczywiście to też zależy od Twojego związku z daną osobą. Związek w interesach różni się od związku między Tobą a byłą ukochaną, jak w moim przypadku. Niestety wybrałem SMS-y… na razie. Będę o tym pisał, skoro wiem, że jesteście wścibscy i uwielbiacie wiedzieć. Sklep internetowy Mike'a w Chelsea – do odzyskiwania danych, krótkiego czasu oczekiwania na naprawę, itd.: Jensen Pochwala! Pytanie tygodnia od: @atipyam: Kiedy i jak przedstawiłbyś swoje dziecko/dzieci osobie, z którą się widujesz? Odpowiedź: Zależy od sytuacji. Myślę, że jeśli dana osoba byłaby pewna mnie na 100% i odwrotnie.

54

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 7 Mimo że bardzo chciałam to zwalczyć, to i tak sprawdziłam, gdzie będzie czytał Jensen i znalazłam jedno wydarzenie na Brooklynie. Winiłam za to wszystko samotność. Winiłam nie posiadanie wokół siebie przyjaciół i rodziny, którzy powiedzieliby mi, żebym przestała być pieprzoną dziewczyną i wyszła z kimś innym. Ale nie miałam z kim wyjść. Byłam samotną dziewczyną, mieszkającą w Nowym Jorku, która bała się cholernego Uber 1, a co dopiero Match.com2. Sama myśl o tym głównie dawała mi ciarki. Millie poznała tam swojego narzeczonego, Setha. Kiedy na to patrzyła, widziała możliwości i historie miłosne. Ja widziałam seryjnych zabójców. Moja ciekawość była większa od przysięgi, by trzymać się od niego z daleka, więc pojechałam metrem na Brooklyn i poszłam do małej księgarni. Do czasu, gdy tam dotarłam, był tam tłum ludzi z dziećmi. Duży tłum ludzi – taki duży, że musiałam się przez niego przecisnąć, by dostać się do środka – a kiedy w końcu to zrobiłam, zostałam zmuszona do stanięcia przy półce, całkowicie schowana od miejsca, w którym on będzie siedział. Może to była dobra rzecz. Może lepiej, że go nie zobaczę. Z pewnością nie chciałam, by on zobaczył mnie. Wiedziałam, że w końcu się pokazał, ponieważ rozbrzmiały gwizdy, klaskanie i ludzie zaczęli wyjmować telefony, by zrobić mu zdjęcia. Z jakiegoś powodu przeszkadzała mi myśl o wszystkich tych kobietach, które wyraźnie go obserwowały, mając na telefonach jego zdjęcia. Piorunowałam je wszystkie wzrokiem, gdy uśmiechały się, śmiały i szturchały mamy obok siebie ze 1 Aplikacja mobilna, która służy do zamawiania usług transportu samochodowego poprzez kojarzenie pasażerów z kierowcami korzystającymi z aplikacji. 2 Portal randkowy.

55

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

znaczącymi wyrazami na twarzach. Nienawidziłam ich wszystkich. Oficjalnie. Uczepiła się mnie zazdrość, niczym niechciany brokat z torebki urodzinowej. - Jesteście gotowi na fabułę? – spytał Jensen. Powietrze w moich płucach zwęziło się na dźwięk jego głosu. Dzieci zaklaskały, a ich zdzirowate mamy dołączyły. – Chciałbym najpierw przeczytać dedykację. W końcu miałam dosyć nie widzenia tego, co widzieli inni, więc poruszyłam się i wyjrzałam z półki na książki, przeszukując całe miejsce, by go zobaczyć. Miał na sobie dżinsy, szarą koszulkę, która pasowała mu do oczu i czarujący uśmiech. Jego włosy były w zwyczajnym stanie nieładu i cień zarostu pokrywał jego twarz. Jednak zauroczyła mnie jego aura. Wszystko w nim krzyczało chłopcem, a wszystko we mnie błagało, by być bliżej niego. - Dla Olivii – przeczytał, odchrząkując, nim kontynuował: – która nauczyła mnie znaczenia odwagi. – Uśmiechnęłam się na to. – I dla Mii, która wierzyła we mnie, gdy nikt inny nie wierzył. Zamrugałam kilka razy i przytrzymałam się krawędzi półki. Poczułam jak powietrze opuściło moje płuca w sposób, w jaki spuszcza się powietrze z balonu – najpierw powoli, a potem w szybkim gwiździe. Wszystkie te rzeczy się wydarzyły, a ja nadal stałam z rozdziawioną buzią, gapiąc się na niego. Próbowałam się uspokoić, gdy zaczął czytać, ale moja głowa szumiała ze słowami jego dedykacji. Zarejestrowałam śmiejące się dzieci oraz ich robiące zdjęcia matki, ale nie mogłam dłużej się na tym skoncentrować. W końcu, gdy otrząsnęłam się ze stanu szoku, zaczęłam słuchać, ale nawet to wywołało u mnie nerwowe szumienie. Część mnie nie chciała zaakceptować tego, że kawałek mnie leżał na stronach, które trzymał w dłoniach. Na stronach, które napisał, ilustrował i wymyślał w trakcie bezsennych nocy. Gdy kontynuował, znajomość historii przelała się po mnie niczym fala. Mia była lubiącą przygodę, małą dziewczynką. 56

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Złote fale Mii błyszczały w słońcu. Dzięki życzliwości Mii, żółw Hester wrócił do swojej rodziny. Gdy skończył czytać, w pomieszczeniu rozbrzmiały oklaski i gwizdy, a ja mogłam jedynie stać tam wstrząśnięta. Pomyślałam, że chciałam go zobaczyć. Pomyślałam, że może nawet z nim porozmawiam. Ale nie mogłam sobie teraz ufać. Zaczęłam iść do wyjścia, zatrzymując się tylko po to, by przepuścić dzieci. Spojrzałam raz przez ramię, dokładnie w chwili, gdy jego głowa uniosła się z książki, którą podpisywał. Na początku zmarszczył brwi, jakby nie był pewien, czy to, co widział, było prawdziwe. Gdy wydawało się, że uderzyło w niego uświadomienie, uśmiechnął się leniwie, lecz czarująco, i przeprosił tłum ludzi, z którym rozmawiał. Znowu się odwróciłam, przyspieszając i praktycznie wypadając przez drzwi na mroźne ulice Brooklynu. - Mia! Skrzywiłam się, owijając wokół siebie ramiona. Nawet sweter, który miałam na sobie, nie pasował do pogody. - Zamierzasz tak po prostu odejść? Odwróciłam się do niego, ściskając się mocniej. - Muszę iść. - Byłaś tu przez cały czas? Zadrżałam. - Tak. - Dlaczego? – spytał, przechylając głowę i przeszukując moją twarz. Pokręciłam głową. - Nie wiem. - Wejdź do środka, widać, że ci zimno. - Nie, nie. Już idę. Po prostu… idź do swoich ludzi; przyszli tu po to, by cię

57

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

zobaczyć. - A ty nie? Sfrustrowane warknięcie opuściło moje usta. - Naprawdę bardzo mocno próbuję teraz na ciebie nie naskoczyć. – Wypuściłam głębokie westchnięcie. – Wróć do środka. Porozmawiamy kiedy indziej. Nadal na mnie patrzył, jego wzburzone oczy przeszukiwały moją twarz, przesuwając się niżej na ciało, z powrotem na twarz i w końcu zatrzymując się znowu na moich oczach. - Za minutę wrócę do środka. W tej chwili interesuje mnie to, jak się czujesz. - Ja… ja naprawdę… – urwałam, czekając, aż moje zęby przestaną szczękać. – Jest mi naprawdę cholernie zimno. I jestem zła. - Bo użyłem twojego imienia – powiedział. - I włączyłeś mnie w swoją dedykację. I mówiłeś o Hesterze, cholernym żółwiu! Jak ty to w ogóle pamiętasz? – Westchnęłam, wypuszczając zimny oddech. – Przyszłam tu, by cię zobaczyć dlatego, że… – Szczękanie moich zębów nie pozwoliło mi kontynuować rozmowy, a on wziął to za znak, by coś powiedzieć. - Dlatego, że co? Wzruszyłam ramionami, drżące wzruszenie, które zatrzęsło moimi barkami. Jego spojrzenie chwilowo opadło. - Chodźmy do środka. Trzęsiesz się. Pokręciłam głową. - Nie. - Dlaczego przyszłaś? Żeby się zezłościć i na mnie krzyczeć? Znowu pokręciłam głową, mimo że nie mogłam zrozumieć, dlaczego, do

58

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

diabła, tu przyszłam. - Dla bliskości? - Mo… mo… może. - Przyszłaś tu dla bliskości? Wyrzuciłam ręce w górę. - Nie! Tak! Nie wiem! Po co innego miałabym przyjść? Uśmiech zakwitł na jego ustach. - Musisz p… p… przestać tak na mnie patrzeć. Myślisz, że to śmieszne? Zachichotał. - Nie, nie myślę tak. Myślę, że to szalone, ale ty taka jesteś, więc myślę, że to nasza normalność. - Nie jestem szalona! – Dźgnęłam go palcem w pierś. Spojrzał w dół na moją dłoń. Rozbawienie na jego twarzy sprawiło, że moja krew zawrzała. - Nie? - Nienawidzę cię – powiedziałam głośno. – Oficjalnie. - Oficjalnie. Znowu warknęłam, tym razem głośniej, i wycofałam się. - Pójdę już. Nie powinnam była przychodzić i nie zamierzam robić sceny przed całym Brooklynem! Uśmiechnął się szeroko, krzyżując ramiona na piersi. - Jak to się nazywa? Zatrzymałam się wściekła na krawędzi chodnika i odwróciłam się do niego z gniewnym spojrzeniem. - Nazywa się to… nazywa się to teatrem! Dotarłam właśnie na róg, gdy mnie dogonił, a jego ramię owinęło się wokół mojej talii. Przyciągnął mnie do swojej twardej klatki piersiowej i zbliżył 59

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

usta do mojego ucha. - Nienawiść to silne słowo – powiedział, jego głos sprawił, że skręciło mnie w żołądku. Zaczęłam się wiercić, aż opuścił ramię. - Bardzo silne słowo. - Wiesz, co jeszcze jest silnym słowem? – spytał, jego spojrzenie wędrowało po moich ustach, policzku, włosach i oczach. Moje wnętrze się zatrzęsło. Wiedziałam, o czym myślał, ale nie zamierzałam dać mu tej satysfakcji. Nie chciałam czuć czegokolwiek z tego. Nie chciałam niczego czuć. Ale byłam tu, czując. - Puść mnie – powiedziałam, moje spojrzenie opadło na jego dłoń, która trzymała brzeg mojej kurtki. Zamknął chwilowo oczy. - Nie wiem jak – wyszeptał. Wtedy powrócił ból w moim sercu. Przełknęłam. Jednym spojrzeniem udało mu się wpaść do mojego życia w sposób, w jaki pijana osoba rozbiera się w ciemności. Jednym spojrzeniem udało mu się obniżyć moją gardę. Jeśli zostałabym dłużej, pozwoliłabym mu zburzyć wszystkie kamienie, które zbudowałam w następstwie jego miłości, a nie mogłam tego znieść. Nie mogłam znieść tego, by pozwolić jednej nocy tak po prostu mnie otworzyć. Zatem zrobiłam to, co zrobiłaby każda mądra kobieta na moim miejscu. Wyrwałam kurtkę z jego dłoni i odeszłam. W drodze do domu miałam posępny nastrój, aż wzięłam prysznic i weszłam do łóżka. Potem odtworzyłam wszystko w głowie. Śledziłam faceta, nakrzyczałam na niego, a potem próbowałam uciec z jego cholernego podpisywania książek. Im więcej o tym myślałam, tym śmieszniejsze to się stawało i nie minęło dużo czasu, nim zaczęłam się śmiać. Przestałam wtedy, gdy przypomniałam sobie wszystko, co mu powiedziałam. 60

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Czy ja mu powiedziałam, że chciałam bliskości? Kurwa. Oczywiście, że tak. Byłam idiotką. Oficjalnie.

61

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

W tym tygodniu odbywało się moje czytanie/podpisywanie książki. Dla tych, którzy przyszli, by mnie wesprzeć, dziękuję. Znajdowanie się w SŁOWIE zawsze jest przyjemnością. Napisałem tę książkę, Mia Idzie na Plażę, o dziewczynie, którą kocham. Dziewczynie, która dała mi taką samą ilość miłości, co bólu. Ale oprócz wszystkiego, dała mi nadzieję. Pokazała się wtedy, gdy nikt inny tego nie zrobił, a czasami to wszystko, czego potrzebujesz… żeby ktoś się pokazał. Pokazała się znowu w tym tygodniu na czytaniu i kiedy zdałem sobie sprawę, że tam była, przechodziłem całkiem surrealistyczne doświadczenie. Nigdy nie myślałem, że kiedykolwiek usłyszy słowa historii pochodzącej z moich ust, ale stała tam, słuchając, tak jak robiła to niezliczoną ilość razy tyle lat temu. I muszę się zastanawiać, czy znowu się pojawi. Powiedziane jest, że dostajemy w życiu tylko jedną szansę. Chciałbym udowodnić, że jest inaczej. Pytanie dnia od: @LilouBlue: „Uważasz, że zawsze powinniśmy podążać za głosem serca, bez względu na wszystko? Mamy w ogóle wybór, by tego nie robić?” Odpowiedź: Czasami konsekwencje tego są gorsze w rzeczywistości niż w naszym umyśle. Kiedy wziąłem rozwód, myślałem, że miałem wszystko 62

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

przemyślane. Że poszukam dziewczyny, której pozwoliłem odejść. Ale potem zakończył się rozwód, a ja spędzałem cały wolny czas z córką, ponieważ nie chciałem, by miała do mnie pretensje, że już dłużej z nią nie przebywam. Potem, kiedy dostałem szansę, by poszukać tej dziewczyny, znalazłem ją w ramionach innego mężczyzny. W tamtej chwili zastanawiałem się, czy warto było przeszkadzać jej w życiu dla przyszłości, którą nie byłem pewny, czy mogłem jej obiecać. Więc pozwoliłem temu być; pozwoliłem jej być. Myślę, że podążanie za głosem serca wymaga odpowiedniego wyczucia czasu, a ja do tej pory nie miałem szczęścia z wyczuciem czasu.

63

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 8 - Więc teraz ze sobą rozmawiacie? To była pierwsza rzecz, o którą zapytał mój brat, Rob, gdy powiedziałam mu o spotkaniu z Jensenem oraz o kilku wiadomościach i rozmowach, które wydarzyły się później. Były one bezpośrednie, o pracy, a raz o jedzeniu. To ledwo się liczy jako ponowne połączenie. - Nie. - Właśnie powiedziałaś… - Pisanie SMS-ów nie liczy się jako rozmawianie. Rob się roześmiał. - Czy w tych czasach naprawdę jest jakaś różnica? - Najwidoczniej. - Wiesz, że większość ludzi kontynuuje cały związek poprzez SMS-y? - Taa, nazywa się ich nastolatkami. - Dorośli też to robią. - Ty i wszyscy inni niszczycie moje marzenie, że może nadal mam szansę w tym, co najwidoczniej jest starym związkiem ze szkoły. Już nie jestem twoją bliźniaczką. Roześmiał się głośniej. - Przykro mi. To jedyna rzecz, od której nie możesz uciec. - Mama mogła poczekać jeszcze kilka minut, by mnie wypchnąć. - Byłabyś martwa, gdyby to zrobiła – przypomniał mi. Urodziłam się o jedenastej pięćdziesiąt osiem, trzy minuty po Robie, więc lubiłam sobie żartować, że gdyby mama poczekała jeszcze trochę, to formalnie nie bylibyśmy bliźniętami. Formalnie i tak zostaliśmy wydani na świat w tym samym czasie, 64

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

lubił mówić Rob, bo facet uwielbiał być moim bliźniakiem. Nie mogłam go za to winić. - Chodzi mi o to, że to nic nie znaczy, Jonie Snow. - Twoja obsesja na punkcie tego serialu i postaci doprowadza mnie do szaleństwa. - Masz na myśli twoją obsesję na punkcie tej postaci. Ja jestem typem Tyriona.3 Wydał zdegustowany dźwięk. - Mówiąc dalej. Co powiedziała o tym wszystkim Elle? - Ona tego nie ogląda. - O Jensenie! Skup się, Mia! - Och. Nic. Nie wiem. Co miała powiedzieć? Rob był cicho przez chwilę. Mogłam sobie wyobrazić jego blond brwi unoszące się do linii włosów. - Nic dziwnego, że mówisz o tym mi. - To nie tak, że potrzebuję rady czy coś – wymamrotałam. - Ale i tak jej chcesz. Jęknęłam. - Nie. Nie wiem. To znaczy, to nie tak, że odbywamy pełne rozmowy albo coś. To w większości „Kiedy jest twoja następna sesja zdjęciowa?”, a potem „Nie wiem, Jensenie. Mówiłam ci, że dam ci znać, gdy tylko się dowiem”. Tak to mniej więcej wygląda, chyba że wyśle mi zdjęcie jedzenia, na co naprawdę nie odpowiadam. W każdym razie, jak tam twój seksowny, brazylijski kochanek? Rob się roześmiał. - Jest dobry. Świetny! Juan Pablo przeprowadził się do Santa Barbara dla szkoły i został dla 3 Postacie z serialu „Gra o Tron”.

65

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Roba. - Jego rodzice nie mają nic przeciwko, że zostaje? Był cicho przez chwilę. - Cóż… zamierza ich odwiedzić za parę tygodni, gdy ja będę odwiedzał ciebie, więc pewnie dopiero wtedy będziemy wiedzieć. Rob opowiedział mi, co się działo w domu: Mama miała teraz osiem orchidei w ogrodzie, z czego udało jej się nie zabić trzech. On pomagał tacie z projektem domu dla jednego z graczy Gigantów San Francisco, a nasz przyjaciel, Victor, zaczął pracę w nowej firmie prawniczej, gdzie wyglądało na to, że szybciej będzie mógł zdobyć partnerstwo. Powiedziałam mu o zdjęciach, które robiłam, i co chciałam z nimi kiedyś zrobić. Po paru minutach zapewniania mnie, że ktoś da mi szansę wywieszenia moich zdjęć w swojej galerii oraz zapewniania go, że Juan Pablo wróci do niego bez względu na to, co powie jego rodzina, rozłączyliśmy się. Przez parę godzin spędzałam czas w mieszkaniu, objadając się i oglądając kolejny program, którego nie potrzebowałam w życiu, nim chwyciłam torbę z aparatem i wyszłam. Spędziłam resztę dnia na zwiedzaniu różnych części Central Parku i robieniu zdjęć wszystkiego od spadających liści do śmiejących się matek, noszących w ramionach dzieci. Kiedy słońce zaczęło zanikać, zdecydowałam, że wrócę do domu i przygotuję się na wyjście z Millie. Nie mogłam dłużej sobie ufać na zostanie w domu i nie rozpraszanie się przez myśli o Jensenie, a potrzebowałam wszystkiego, co w mojej mocy, by o nim nie myśleć. Wyjście z Millie oznaczało drinki i rozmawianie o bzdetach, czyli dwie z rzeczy, które uwielbiałam w życiu.

66

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 9 Po przedyskutowaniu jej ślubu oraz tego, że rozważała potajemne pobranie się zamiast robienia czegoś wielkiego z wyjścia za mąż, wróciła do swojej ulubionej rzeczy, z której lubiła się ze mnie naśmiewać. - Po prostu nie rozumiem, dlaczego nalegasz i oblewasz w przywoływaniu taksówek, kiedy jest takie coś jak Uber – powiedziała. - Przyjechałam tu metrem. - Bo przestałaś próbować przywoływać taksówki! - Może po prostu chciałam trochę pochodzić. Rzuciła mi spojrzenie, a jej brązowe oczy zmrużyły się w niedowierzaniu. - Proszę cię. Wczoraj narzekałaś na zimną pogodę. - Bo jest tu zimno jak diabli! Nie mogę uwierzyć, że ludzie lubią tu mieszkać. – Przerwałam, gdy rzuciła mi kolejne spojrzenie. – Co? Jestem tu tylko chwilowo, a potem wracam do słonecznej Kalifornii. – Westchnęłam dramatycznie, gdy słowa opuściły moje usta, a ona się roześmiała. - Jesteś szalona. Ale naprawdę, po prostu pobierz tę głupią aplikację. - To Nowy Jork, Mill. Poza tym, ty codziennie jeździsz metrem! - Tak, ale nie gubię się w nim! Ty zatrzymujesz się na niewłaściwych przystankach i wchodzisz do niewłaściwego metra. Jesteś gorącym bałaganem! Próbowałam się nie roześmiać, ale Millie była ożywioną rozmówczynią. Wyrzucała ręce i rozrzucała loki, które okalały jej twarz. - Jestem bałaganem, ale jestem niezależnym bałaganem. Na świecie jest dla nas miejsce. Powinnaś o tym wiedzieć. – Mrugnęłam. - Dziewczyno, nic w nas dwóch nie jest niezależne i ty o tym wiesz. - I podoba mi się tak, jak jest. 67

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Mi też. – Uśmiechnęła się swoim idealnym uśmiechem. Napiłam się ginu z tonikiem, by przygotować się na to, co zamierzała powiedzieć. – W każdym razie, wiesz, że robię zdjęcia wydarzeń… - Nie. Nie zrobię tego – powiedziałam, nim mogła skończyć. Wspomniała, że chciała, bym zrobiła zdjęcia pewnego wydarzenia, na które nie mogła pójść, ale zdecydowałam, że tego nie zrobię, nim mogłam chociażby dowiedzieć się, co to było. - Mia! - Absolutnie nie. Nie przeprowadziłam się kilka tysięcy kilometrów od moich przyjaciół i rodziny, by utknąć w tym samym pudełku, w którym byłam w domu. - A jakie to pudełko? - No wiesz, pudełko „życie fotografa”. – Westchnęłam. – Nie mówię, że nie uwielbiałam tego robić albo że nie będę jeszcze kiedyś tego robić, ale chcę zaznajomić się z innymi rzeczami. Muszę wrócić do marzenia, które miałam w college'u, czyli do powodu, przez który to wszystko się zaczęło. Chcę mieć swoje zdjęcia w muzeach i ozdobnych książkach do przeglądania, które ukazują życie w pięknym świetle albo w brzydkim świetle, od którego ludzie nie mogą oderwać wzroku. Chcę… - Chcesz być Diane Arbus. Westchnęłam. - Chcę być Mią Bennett z talentem Diane Arbus. - To nie stanie się z dnia na dzień, wiesz. - Jestem tego całkowicie świadoma, ale wiem, że to się w ogóle nie stanie, jeśli wciąż będę robiła zdjęcia różnych wydarzeń albo rodzin. Millie wzięła łyka swojego mohito i patrzyła na mnie przez długą chwilę. W końcu odrzuciła swoje ciemne, kręcone włosy z ramion i uśmiechnęła się. 68

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Tylko jeden raz. Obiecuję. - Mill – jęknęłam. - Jesteś jedyną osobą, która może to dla mnie zrobić, Meep. Wyjeżdżam w piątek i nie mogę ryzykować, że jakiś dupek tam pójdzie i to dla mnie zniszczy. Poza tym, to będzie opublikowane w czasopiśmie, więc z technicznego punktu widzenia to nie odbiega aż tak od twojego celu. – Przerwała na chwilę, a potem westchnęła. – Zrób to dla mnie, a kiedy wrócę ze swojej podróży, porozmawiam z którymś z moich znajomych, by dowiedzieć się, czy nie potrzebują jakiegoś nowego fotografa, by wywiesić jego zdjęcia. To chwyciło całą moją uwagę. Pomyślałam nad moimi opcjami: zdjęcia wydarzenia będą w czasopiśmie. Millie nie była jakimś zwykłym fotografem. Zyskała reputację w branży i załatwiła mi też obecną pracę, która zaoferowała mi możliwość przeprowadzenia się tutaj i zgłębiania moich opcji oraz ukazania zdjęć w nowojorskiej galerii sztuki… - Zrobię to. Jej uśmiech był szeroki i szczęśliwy. - Ale płacisz za te drinki – dodałam. Roześmiała się. - Cokolwiek zechcesz. - Opowiedz mi o tym wydarzeniu. Muszę ubrać długą sukienkę? Zostałyśmy kilka godzin w barze, rozmawiając o wydarzeniu, garderobie, mojej potencjalnej ozdobnej książce do przeglądania oraz pomyśle z galerią sztuki, która zawierała również lokalnych artystów. Później, gdy czekałyśmy na Uber Millie, a ja wyrzucałam z siebie nienawiść do tej firmy oraz tego, jaka była przerażająca, znowu go zobaczyłam. Było wokół nas wystarczająco dużo ludzi, bym go nie zauważyła. Nie wiedziałam, czy to było od zimna, czy od jego obecności, ale stanęły mi włoski na karku. Poczułam, jakbym musiała odwrócić 69

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

głowę, a kiedy to zrobiłam, on tam był, idąc w naszą stronę w parze dżinsów, które wyglądały jedynie dobrze na nim – albo na manekinie – w butach i czarnej skórzanej kurtce, która narzucona była na białą koszulkę Breaking Bad.4 Jego głowa była pochylona, gdy mówił do innego faceta, więc mnie nie dostrzegł. Może by tego nie zrobił, gdyby nie waga mojego spojrzenia. Mogłam stwierdzić, że był w połowie zdania, gdy jego głowa się uniosła, a oczy spotkały moje, a ja poczułam, jakby ziemia dosłownie się pode mną zatrzęsła. Tak mocno, że chwyciłam ramię Millie, moje oczy nadal były na Jensenie. Patrzył na mnie w zdumieniu, tak jak to robił, kiedy w końcu mnie zobaczył lata temu. Jakby znalazł wróżkę pośród potworów. Przypomniał mi się czas, kiedy dopiero zaczęliśmy się umawiać, a ja pokazałam się na jego rodzinnym pikniku, na który zaciągnęła go Patty, jego macocha. To był przyjemny piknik na wzgórzach, za którymi znajdowała się woda. Nie wiedząc, co ze sobą zabrać, pokazałam się z dwoma opakowaniami czipsów i litrem Coli. Próbowałam utrzymać w dłoni czipsy, napój i torebkę, gdy spotkały się nasze oczy. Opierał się o stolik, rozmawiając z kuzynem, ale kiedy mnie zobaczył, jego usta zastygły i lekko się rozchyliły. Wyprostował się i powiedział coś, co sprawiło, że głowa jego kuzyna odwróciła się w moją stronę. Przez długą chwilę jedynie na siebie patrzyliśmy – Jensen i ja. Jego kuzyn był między nami, pewnie zastanawiając się, dlaczego byliśmy wrośnięci w ziemię. I rzecz w tym, że nie mogłam się poruszyć i mogłam stwierdzić, że on miał ten sam problem. Kiedy tak na mnie patrzył, jakbym była jedyną rzeczą, którą widział, ciężko mi było funkcjonować. Czipsy wypadły z mojego uchwytu. Butelka Coli zatrzęsła się w mojej prawej dłoni. Torebka ześlizgnęła się z mojego ramienia do łokcia. Moje serce uderzało mocno, kiedy w końcu do mnie podszedł, chwytając 4 Amerykański serial telewizyjny.

70

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

moją twarz obiema dłońmi, gdy przede mną stanął. - Przyszłaś – powiedział, jego głos był szeptem. - Powiedziałam, że przyjdę. - Ale i tak… naprawdę to zrobiłaś. Wiedziałam, że rodzinne zebrania były dla niego trudne. Mogłam sobie tylko wyobrazić, jak musiał się czuć, biorąc pod uwagę to, że jego mama go opuściła i zostawiła z ciotką, gdy był dzieckiem. Postawiłam się na jego miejscu, ale ból z bycia niechcianym dzieckiem był dla mnie zbyt duży do zniesienia. Uśmiechnęłam się do niego, gdy przesunął kciukami po moich policzkach. - Dziękuję, że przyszłaś. - Pójdę tam, gdzie ty. Zawsze – powiedziałam. Próbowałam zerwać kontakt wzrokowy, kiedy mój żołądek się skręcił, ale zamiast tego odwróciłam ciało w jego stronę, jakby nerwy w moim mózgu zdecydowały zrobić przeciwieństwo tego, co powinny. Szturchnięcie w moje ramię sprawiło, że wróciłam do rzeczywistości, przypominając sobie, że tamto było wtedy, a to było teraz. On odszedł beze mnie, a ja zostałam ze złamanym sercem i śladem jego nieobecności. - Jasna cholera, czy to… – zaczęła Millie, jej słowa odpłynęły, gdy do nas podszedł. - Interesująco jest tu na ciebie wpaść – powiedział, patrząc tylko na mnie, jakbym była jedyną osobą, którą widział. - Hej. Patrzyliśmy na siebie przez coś, co wydawało się jak nieskończona minuta, nim znowu zaczął mówić i wyrwał nas z transu. - Dostałem dzisiaj e-maila od twojej mamy. - Co, do diabła? O czym? Uśmiechnął się. 71

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- O tobie, mieście, rzeczach do robienia i takie tam. Zamrugałam kilka razy. Skąd ona w ogóle miała jego e-mail? Moi rodzice nienawidzili Jensena, gdy z nim byłam. Dopiero po naszym rozstaniu mama zaczęła go lubić i to tylko dlatego, że pewnego dnia wpadła na niego i Olivię, a widzenie go z małą dziewczynką sprawiło, że nagle wszystko mu wybaczyła. Pokręciłam głową. Nie mogłam uwierzyć, że była taką zdrajczynią. Moja własna matka! Może powinnam jej powiedzieć o tej głupiej książce, podpisywaniu i całym tym gównie, które tu się wydarzyło. - Co z miastem? – spytałam, ale Millie się wtrąciła i nam przeszkodziła. - Jensen Reynolds. Nie widziałam cię ile, z rok? – Oderwał ode mnie wzrok, spojrzał na nią i się uśmiechnął. - Hej! Nie zdałem sobie sprawy, że to ty – powiedział, przyciągając ją do szybkiego uścisku. Ona się roześmiała. - W ogóle mnie nie widziałeś. - Czasami mi się to zdarza – powiedział, spotykając moje spojrzenie z czymś gorącym, a ja owinęłam się mocniej swetrem. - Hej, jestem Mia – powiedziałam, odwracając się do faceta obok Jensena. Dał mi długie, zaciekawione, ale znaczące spojrzenie, które sprawiło, że rozgrzała mi się twarz. - Jestem Jeff – powiedział, oferując dłoń, a potem odwracając się do Millie, by zrobić to samo. - Nadal jesteś z tym facetem… – spytał Jensen, jego brwi się ściągnęły, gdy myślał. - Sethem. Jesteśmy teraz zaręczeni. Mieszkamy w Park Slope. - Nie gadaj! Ja mieszkam w Dumbo. Millie zrobiła minę, która wyrażała aprobatę. - Spójrz na siebie! Mały Jensen z bloku awansował! 72

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Jensen zachichotał. - Tak a propos, nigdy nie byłem „małym” Jensenem – powiedział, patrząc na mnie tak, że moje serce na chwile się zatrzymało. - Cóż, to mój Uber! Musimy nadrobić innym razem. W piątek wylatuję do Indii, ale zobaczymy, czy będziemy mogli się skontaktować, gdy wrócę. Może przyjdziecie na kolację – powiedziała, jej oczy przeskakiwały ode mnie do Jensena. Moje się rozszerzyły. Nie mogłam nawet na to odpowiedzieć. Na szczęście pochyliła się i mnie przytuliła. – Kocham cię. Bardzo ci dziękuję, że to dla mnie zrobisz. Jesteś najlepsza. Napiszę ci e-mailem resztę informacji i wszystko ustalimy. - Idź zrobić zajebiste zdjęcia – powiedziałam, opuszczając ramiona z naszego uścisku. - Pobierz aplikację Uber! – krzyknęła, wchodząc do samochodu. Pokazałam jej środkowego palca i uśmiechnęłam się. Ona się roześmiała. - Nie wracasz na piechotę, prawda? – spytał Jensen, w jego głosie wyraźnie słychać było troskę. Pokręciłam głową. - Metrem. - Sama? Przez to, że chciałam być wredna, rozejrzałam się, jakbym szukała niewidzialnych znajomych - Najwidoczniej. Wciągnął do ust dolną wargę, a ja mogłam stwierdzić, że coś rozważał. Miał na twarzy ten wyraz, który pojawiał się u niego wtedy, gdy martwił się o moją reakcję na coś, co zamierzał powiedzieć albo zrobić. Ostatnio widziałam u niego ten wyraz, kiedy zerwaliśmy pięć lat temu i nie chciałam go sobie przypominać. 73

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Chcesz dołączyć do nas na drinki? – spytał nagle Jeff. Jensen uwolnił wargę, a idiotyczna część mnie chciała ją zassać. - Powinnaś – dodał. - Może kiedy indziej, ale dzięki za propozycję. - Tylko jeden drink, Meep – powiedział Jensen. - Jest w porządku – nalegałam, odwracając twarz w stronę ulicy, by ukryć rumieniec. - Okej. Cóż, przywołam ci taksówkę – powiedział, odwracając się do ulicy. - Życzę powodzenia. Jego koszulka podjechała do góry, gdy zrobił swój szalony taniec, by przywołać taksówkę, a moje oczy opadły do tego miejsca. Miałam nadzieję, że zrobił mu się brzuszek przez te wszystkie lata. Ten, którego nie mogłam zauważyć przez koszulki, które miał na sobie, gdy na niego wpadałam. Oczywiście tak się nie stało. Uniosłam oczy, nim wdarłaby się moja wyobraźnia. On jest dupkiem, pamiętasz? To sprawia, że jesteś stuknięta i irracjonalna. Zdziwiłam się, gdy krótko po tym podjechał do nas żółty samochód. Jensen trzymał dla mnie drzwi, kiedy żegnałam się z Jeffem. Gdy miałam wejść do samochodu, zatrzymałam się, by mu podziękować, ale słowa utknęły gdzieś między moim mózgiem a ustami. Mogłam jedynie patrzeć na jego twarz, która wyglądała zupełnie inaczej z lekką brodą. - Podoba mi się twoja broda – wyszeptałam. - Dzięki – powiedział, nie odrywając ode mnie oczu, wyraźnie zaskoczony przez mój komplement. Moje serce przyspieszało i wchodziło w niebezpieczną strefę. Byliśmy tak blisko. Mogłam praktycznie poczuć ciepło jego ciała. Z łatwością mogłam zamknąć oczy i pochylić się naprzód, by mógł przycisnąć swoje usta do moich i wsunąć język do środka. 74

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Napisz mi, gdy będziesz w domu – powiedział. Kiwnęłam głową. - Dzięki za przywołanie mi taksówki. - Opłaciłem przejazd. - Nawet nie wiesz, ile jedzie się stąd do mnie. Jensen wzruszył jednym ramieniem. - Określiłem szacunkowo. Patrzyłam na niego przez chwilę. - Cóż, fajnie było cię widzieć. To sprawiło, że zachichotał, głęboko i aksamitnie. - Kłamczucha. Próbowałam zwalczyć uśmiech, ale i tak pojawił się na mojej twarzy. - Ej, przywołałeś mi taksówkę i zapłaciłeś za przejazd. - Zawsze oportunistka – powiedział z mrugnięciem. - Zawsze czarujący – odpowiedziałam, również mrugając, gdy weszłam do taksówki. – Ale naprawdę, dziękuję. Kiwnął głową. - Do zobaczenia na sesji. Machnęłam do niego i obserwowałam jak patrzył, gdy usadowiałam się w taksówce. Czułam, jakby moje serce chciało wyskoczyć i umieścić się w jego. Nie znowu, powiedziałam sobie. Wiem, że jeśli by to zrobiło, nigdy bym go nie odzyskała.

75

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Mówią, że potrzeba dwudziestu jeden dni, by zerwać z nawykiem. Minęło w przybliżeniu tysiąc osiemset dwadzieścia sześć dni, odkąd ostatni raz trzymałem jej dłoń w swojej i nadal czekam, aż zerwę z jej pozostałymi częściami. To stawia pytanie, czy z nawykami warto zrywać? Czasami odpowiedzią nie jest zwyczajne tak lub nie. Czasami jesteśmy zmuszeni, by spróbować zerwać z nawykiem, ponieważ życie jest skomplikowane i wiesz, że jeśli nadal będziesz się czegoś trzymał, rzeczy skończą się bólem serca. I mimo że jesteś powodem bólu, nie możesz znieść myśli, że ta osoba znowu przez to przejdzie. Więc udajesz. Udajesz, że zerwałeś z nawykiem. Udajesz, że pozbyłeś się uzależnienia. I stajesz się tak dobry w udawaniu, że udaje Ci się przekonać samego siebie, że Ci się udało, aż znowu jesteś kuszony, a potem wszystko się może zdarzyć, bo Twój umysł pamięta. Twoje zmysły pamiętają. Twoje serce pamięta. Jednak niektóre nawyki z pewnością są warte zrywania, jak kupowanie pączków co niedzielę, z czym na pewno zerwę w tym tygodniu. Są kuszące, cieknie ślinka na samą myśl o nich, ale muszę usunąć je ze swojego życia! Znalazłem wegańskie pączki na Brooklynie, którymi muszę je zastąpić. Może jestem po prostu zły w zrywaniu z nawykami. Pączki Dun-Well: Jensen Pochwala. 76

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Pytanie dnia od: @SidekickA7x: „Jaka jest Twoja ulubiona książka?” Odpowiedź: Mały Książę.

77

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 10 Stałam na rogu Canal i Bowery, jak w piosence, robiąc zdjęcie, by wysłać je do Estelle i Roba jako dowód, gdy czekałam na Jensena. Byliśmy umówieni, żeby spotkać się z parą w małej, chińskiej restauracji, której byli właścicielami – „w takiej, gdzie wieszali kaczki”, według Jensena. Zadrżałam na tę myśl oraz zimne powietrze, które we mnie uderzyło. - Ja należę do ciebie, ty należysz do mnie, jesteś moją ukochaną – śpiewał Jensen, podchodząc do mnie. Serce opadło mi do żołądka na dźwięk jego głosu i uderzało dziko, gdy się do niego odwróciłam. Zmierzył mnie wzrokiem, nim wskazał na znak Canal i Bowery, jako wyjaśnienie śpiewu, jakbym w ogóle go potrzebowała. 5 - Wysłałam zdjęcie do Roba i Elle. - Nie jestem pewien, czy twój brat to zrozumie. Nigdy nie był dobry, jeśli chodzi o teksty piosenek. Uniosłam szalik do ust, by ukryć uśmiech, całkowicie roztrzepana przez fakt, że pamiętał to o nim. Tak wiele razy nasza trójka była razem w samochodzie, sprzeczając się o serialach w drodze na kolację i śpiewając głośno w drodze na koncerty. W pewnym momencie był bardzo ważną częścią w moim życiu. W życiu nas wszystkich. Westchnęłam, jeszcze raz odpychając wspomnienia i również mierząc go wzrokiem. Wyglądał zwyczajnie w dżinsach, czarnej kurtce i czarnych butach marki Timberland. - Czekamy, aż do nas zadzwonią? – spytał, pocierając ręce i dmuchając w nie. Spojrzałam na niego, ale szybko odwróciłam wzrok. Dlaczego, och, 5 Jest tu mowa o piosence The Lumineers – Ho Hey.

78

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

dlaczego on musiał być tak cholernie przystojny? Dlaczego, och, dlaczego moje serce musiało zachowywać się kretyńsko za każdym razem, gdy był blisko? Ugh. - Taa. - Wszystko w porządku? - Taa. - Jesteś pewna? – spytał, podchodząc do mnie bliżej, a zapach miasta wyparował, aż moje zmysły były nim przesączone. Nabrałam mocno powietrza, tylko raz, nim się odsunęłam. - Jestem pewna. - Zimno? – spytał w sposób, który obiecał, że mnie ociepli. Zadrżałam i pokręciłam głową, szybko odwracając wzrok. - Może powinienem zacząć przeprowadzać z tobą wywiad, gdy będziemy na nich czekać. Spojrzałam na niego. - Co? - Taa, powiedziałem ci, że chciałem przeprowadzić z tobą wywiad. - Pozwolisz mi zrobić tobie zdjęcia? Jego usta uniosły się w uśmiechu. Sposób, w jaki jego oczy błysnęły, dał mi wystarczająco czasu, by przygotować się na to, co zamierzał powiedzieć. - Dlaczego chcesz moje zdjęcia, kiedy możesz mieć prawdziwą rzecz? - O mój Boże. – Odwróciłam wzrok, znowu zakrywając usta, tym razem po to, by się nie roześmiać, ale potem on się roześmiał i nie mogłam się powstrzymać. - To był jeden z moich najlepszych tekstów. - Taki oklepany. Uśmiechnął się. - Teraz wiem, żeby nie używać go na nieznajomej. To znaczy, jeśli

79

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

poznałbym fotografa albo przyłapał kogoś na robieniu mi zdjęć. - Jestem pewna, że jesteś już na Seksowni Kolesie Czytają – powiedziałam, próbując ignorować to, jak mój brzuch skręcił się na myśl o kimś robiącym mu zdjęcia. Naprawdę musiałam przestać. Ludzie są zobowiązani do robienia mu zdjęć! Zachichotał. - Czy to coś, o czym powinienem wiedzieć? - Jeśli tylko lubisz patrzeć na seksownych kolesi, którzy czytają. Skrzywił się, a ja zaczęłam się śmiać, ale przestałam, gdy złączyły się nasze spojrzenia. Nagle nie mogłam sobie przypomnieć, co było takie śmieszne. Patrzył na mnie tak, jakbym powiedziała najbardziej niesamowitą rzecz. - Brakuje mi dźwięku twojego śmiechu – powiedział, jego wyznanie było takie ciche, że nie byłam pewna, czy chciał, bym je usłyszała, ale to zrobiłam, co mną wstrząsnęło. Wtedy zadzwonił mój telefon, przerywając chwilę. Odebrałam i zaczęliśmy iść do celu podróży. - I twojego uśmiechu. Jego też mi brakuje – wyszeptał za mną Jensen, jego klatka piersiowa była przy moich plecach, a usta obok ucha. Zadrżałam przy nim. Pewnie zareagowałabym bardziej, gdybym nie poczuła nagle mdłości na ilość nieżywych zwierząt, które wisiały w sklepie mięsnym, do którego mieliśmy wejść. - Czy to królik? – spytałam. Kiwnął głową, a ja zamrugałam. – Nie mogę tam wejść – wyszeptałam. - To nie tak, że zamierzasz zjeść tam posiłek, Mia. - Jensen! – wyszeptałam. Spojrzał na mnie w sposób, jakiego nie widziałam od jakiegoś czasu. Czułość w jego spojrzeniu sprawiła, że urwał mi się oddech. Umieścił dłoń na moim ramieniu. 80

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Będę tuż obok. Jeśli to będzie dla ciebie zbyt wiele, dasz mi znać i wyjdziemy. Mój brzuch się skręcił. To nie było tak, że byłam wegetarianką, ale widzenie wiszących w ten sposób zwierząt sprawiło, że chciałam nią zostać. Były całkowicie obdarte ze skóry, ale mogłam je zobaczyć. Mogłam je sobie wyobrazić, skaczące dookoła, żywe i zdrowe. Kiedy mój brzuch skręcił się drugi raz, moja dłoń wystrzeliła i chwyciła przedramię Jensena. Umieścił swoją drugą dłoń na mojej i ścisnął. Nie patrzyłam na niego, ale w tamtej chwili potrzebowałam znajomego dotyku. Takiego, który sprawiał, że czułam, jakby wszystko miało być dobrze, i znalazłam to w nim. Poruszył się tak, że jego palce splotły się z moimi, a ja poczułam jak moje serce podskakuje. Spojrzałam na niego, on spojrzał na mnie i coś między nami przeskoczyło. W jego oczach pływał ocean możliwości, ale razem z nim nadeszła fala uświadomienia i szybko zachwiałam się do tyłu przez jej prąd. - To nic nie oznacza – powiedziałam cicho, zabierając od niego dłoń. - To oznacza wszystko – powiedział, gdy otworzyłam drzwi. Byłam na siebie zbyt zła, by w ogóle przejmować się nieżywą padliną. Usłyszałam jak się za mną zaśmiał, ale nie odwróciłam się. Robiłam zdjęcia Sue i Toma, a Jensen przeprowadzał z nimi wywiad. Skończyliśmy w mniej niż godzinę, za co byłam wdzięczna, skoro na większości moich zdjęć było tło, które będę musiała wyciąć, i naprawdę nie byłam pewna, ile bym tam jeszcze wytrzymała z nieżywym królikiem za nimi, który się na mnie patrzył. - Nie było tak strasznie – powiedział, gdy wyszliśmy. - Też tak myślę. Dzięki za zadawanie krótkich pytań. - Żartujesz? Czułem, jakby Królik Bugs piorunował mnie wzrokiem. - O mój Boże! Ja też! Roześmialiśmy się, docierając do światła stopu.

81

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Gdzie teraz? - Do domu. Muszę przerobić te zdjęcia i trochę innych. - Ja muszę iść po Scouta. – Uśmiechnął się, gdy zrobiłam dziwną minę. – Olivię. - Nazywasz ją Scoutem? - Czasami. Uśmiechnęłam się. - Czyli rozumiem, że jesteś podekscytowany prequelem czy coś? - Cholernie nie. - Nie? Pokręcił głową, wypuszczając szorstki oddech. - Niedawno wygłaszałem Jeffowi o tym całą tyradę przez trzy godziny. Nie sądzę, że mogę zrobić to jeszcze raz. Roześmiałam się. - Jeffowi, twojemu edytorowi z brodą? - Z brodą. – Roześmiał się. – Taa. Wzruszyłam ramionami. - To pierwsza rzecz, która przyszła mi na myśl. - Taa, ty i Olivia używacie brody, by go opisać. - To bardzo rozrośnięta broda. Znowu się roześmiał, jego szare oczy wypełnione były rozbawieniem, gdy na mnie spojrzał. - Nie jestem pewny, czy podoba mi się to, ile uwagi poświęciłaś jego cechom. - Mogę poświęcać uwagę tylu cechom, ile mi się podoba – powiedziałam, przewracając oczami. Jego oczy pociemniały, ale nic nie dodał. Wyraz w jego oczach był

82

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

wystarczający, by dać mi znać, co czuł odnośnie mojego stwierdzenia. Przeszliśmy razem przez dwie przecznice, aż dotarliśmy do metra, do którego musiałam wsiąść, a on musiał iść na drugą stronę do innego. - Zatem zgaduję, że zobaczymy się za parę dni? – powiedziałam, wkładając ręce do kieszeni kurtki. Jego usta drgnęły, gdy kiwnął, jakby sama myśl o tym była najlepsza na świecie. Podszedł do mnie, aż stał tuż przede mną, całkowicie blokując wszystko z widoku. Jego dłoń uniosła się do paska mojej torby z aparatem, wsadzając pod nią palce przy moim barku. Nawet z dwoma warstwami ubrań, które miałam na sobie, poczułam jego dotyk głęboko w kościach. Mój oddech się urwał, gdy postawiłam krok do tyłu, przełykając nerwy. Poprawił torbę tak, że była wyżej na moim barku i pochylił się, małe, drapiące włoski na jego twarzy otarły się o bok mojej. - Nie mogę się doczekać – wyszeptał, umieszczając pocałunek na moim policzku i znowu się odsuwając. Posłał mi szeroki uśmiech, prostując się, a ja tam stałam, zastygnięta przez jego dotyk, przez jego usta przy mojej twarzy oraz słowa, które wyszeptał. Udało mi się pożegnać, gdy odeszłam i zniknęłam na klatce schodowej, ale mogłam poczuć jego spojrzenie na moich plecach przez całą drogę.

83

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Czy kiedykolwiek się zatrzymaliście, by naprawdę rozważyć to, z iloma ludźmi dzielimy wszechświat? To znaczy, tak naprawdę. Ja zrobiłem to wczoraj i poczułem się mniejszy od mrówki. Jednak to świetne ćwiczenie, gdy czujesz się przytłoczony. Kiedy myślisz, że miałeś zły dzień, bo przegapiłeś pociąg, zatrzymaj się, by przypomnieć sobie, że niektórzy ludzie nie mają pociągów. Niektórzy ludzie muszą przechodzić kilometry, by dotrzeć tam, gdzie muszą. Niektórzy ludzie mają więcej buzi do nakarmienia niż ty. Inni w ogóle nie mają buzi, ponieważ żyją w przytłaczających krajach, gdzie nie mogą nic powiedzieć. My żyjemy w dobrym kraju, Ameryko. Pomimo naszych problemów. Żyjemy w dobrym kraju. To, że bez strachu mogę pisać o tym, że mamy problemy, a jeśli bym chciał, mógłbym w kółko pisać o problemach, które moim zdaniem rząd powinien naprawić, dowodzi, że żyjemy w dobrym kraju. To wszystko do mnie dotarło przez zapłacenie komuś za taksówkę. Bo gdy tam siedziałem, martwiąc się, czy dotarła do domu, zdałem sobie sprawę, że musiała dotrzeć (sprawdziłem dwa razy, z przyzwyczajenia). Jakimi jesteśmy szczęściarzami, że w Nowym Jorku mamy taki świetny system transportu? Wiem, że czasami (często) na to narzekamy, ale naprawdę jesteśmy szczęściarzami. Nasi taksówkarze mogą być trochę stuknięci, ale oni są tylko odbiciem ich pasażerów, prawda? 84

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Żartuję sobie. Ameryka: Jensen Pochwala. Pytanie dnia od: @The_Review_Loft: „Jak opisałbyś #uczucie #miłości w 140 znakach lub mniej?” Odpowiedź: Jakby ta osoba ściskała Twoje serce, ale nie chcesz, żeby puściła, ponieważ ból by się bez niej pogorszył.

85

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 11 - Myślę, że na pewno znowu się w nim zakochasz – powiedziała Estelle, gdy opowiedziałam jej wszystko, co działo się z Jensenem. - Co? Nie! Dlaczego w ogóle tak mówisz? - Bo cię znam. - Wszystko jedno. Nikt się w nikim nie zakochuje. Musimy tylko przetrwać następne parę miesięcy, a potem wszystko wróci do normy. - Z tobą nienawidzącą go oraz z nim próbującym cię odzyskać? Zatrzymałam się, odkładając szklankę wody, którą wcześniej podniosłam. - Nie próbował mnie odzyskać. Jej prychnięcie wypełniło linię. - Mówisz teraz poważnie? Znowu się zatrzymałam. Nie próbował mnie odzyskać. Czy skontaktował się ze mną po tym, jak wyleciał do Nowego Jorku? Oczywiście. Czy ja go ignorowałam? Pewnie. Ale nie próbował mnie odzyskać. - Chciał ze mną porozmawiać, bo chciał, żebym mu wybaczyła – powiedziałam. - Skąd wiesz? Nigdy nie pozwoliłaś mu się wytłumaczyć. Westchnęłam. - Bo wiem. Znam go. Znałam. Znałam go. Nie mam pojęcia, kim on, do diabła, teraz jest. Estelle się roześmiała. - Ludzie aż tak się nie zmieniają. - Może i nie, ale wiem, że on tak. Dużo teraz mówi. Pamiętasz, jaki był kiedyś cichy? 86

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Znowu się roześmiała. - Nigdy nie był cichy, chyba że masz na myśli to, że lubi teraz mówić o swoich uczuciach. - Myślę, że można tak powiedzieć. - Może skoro teraz tak dużo pisze o swoim życiu w kolumnie, to pomyślał, że równie dobrze może o tym rozmawiać? - Pisze o swoich uczuciach? - Nie w szczególności – powiedziała. Mogłam praktycznie usłyszeć, jak się skrzywiła. – Ale pisze o swoim życiu randkowym. Ostatnią rzeczą, o której chciałam czytać, było jego życie randkowe. Dlatego przestałam czytać tamtą kolumnę, ale na pewno niedługo znowu zacznę to robić. Miałam tylko nadzieję, że nie trafię na dzień, kiedy to napisze o innej kobiecie. Mój żołądek skręcił się na samą myśl o tym. - Cóż, wszystko jedno. To nie tak. Musimy tylko udawać przed parami, z którymi pracujemy, że się dogadujemy. - Mhm – powiedziała. - Mówię poważnie. - Mia, pojechałaś na Brooklyn, a potem poszłaś na jego podpisywanie książki. Sapnęłam. - Napisał książkę z moim imieniem! O dziewczynce, która wygląda jak ja! Roześmiała się. - Nie mówię, że nie miałaś prawa, by to zrobić. Ja prawdopodobnie zrobiłabym to samo. Myślę tylko, że na pewno znowu się w nim zakochasz. Rozmawiałyśmy o tym przez jakiś czas, ale kiedy się rozłączyłyśmy, jej słowa wciąż odtwarzały się w mojej głowie: Myślę, że na pewno znowu się w nim zakochasz. Niektórzy mogliby się kłócić, że nigdy się nie odkochałam, ale myślę, 87

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

że w miłości nie chodziło o zakochiwanie się lub odkochiwanie; chodziło o zostanie w niej. A my nie zostaliśmy. Wciąż to sobie powtarzałam, gdy siedziałam w metrze, a potem w parku na ławce, która dawała mi idealny widok na miasto. Przez jakiś czas obserwowałam przechodzących ludzi, matki z dziećmi, ojców z dziećmi, idące razem rodziny, ludzi biegających z partnerami. W minucie, w której zaczynasz myśleć o rzeczach, których ci brakuje, wszechświat znajduje sposób, by rzucić ci je w twarz. Nagle każde dziecko w Nowym Jorku miało dwa ramiona, którymi trzymało rodziców, a każda para była zakochana. Westchnęłam, opierając się i poprawiając ustawienia, gdy obserwowałam bezdomnego mężczyznę dwie ławki dalej, który się budził. Moje spojrzenie oderwało się od jego, na drugą stronę ulicy, gdzie dostrzegłam ludzi przechodzących chodnikiem. Echo ich przyspieszonych kroków poruszało ziemią pode mną. Nie byłam na zewnątrz podczas godziny lunchu, w każdym razie nie tak daleko od mojego mieszkania. Nie z taką odległością, aby zanalizować sposób, w jaki wyglądaliśmy będąc w pośpiechu. Zasmuciło mnie to bardziej niż podekscytowało. Ilość smutku, który każdy z nich ze sobą nosił. Bezdomni ludzie w parku i metrze stali się moimi preferowanymi obiektami i całkowicie zignorowałam kogokolwiek innego, na kogo spojrzałam. Nigdy nie przestałam o tym myśleć – o mojej twarzy oraz o tym, jak prawdopodobnie nosiłam ze sobą ból. Nawet biznesmeni, wyglądający na pełnych sukcesów, wydawali się smutni i zmęczeni. Jako całość, wyglądaliśmy, jakbyśmy mieli dość. Dość bycia zmęczonymi. Dość bycia bezdomnymi i bezradnymi. Czucie się w ten sposób nie pochodziło od nie posiadania niczego. Nie trzeba było wiele, żebyśmy czuli się smutni i niedocenieni. Wypuściłam oddech, a potem pozwoliłam sobie żyć w chwili i wiedziałam, że musiałam pokazać światu to, co było przede mną przez cały czas. 88

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 12 We wtorek udałam się do domu Cassie i Logana. Mieszkali na Brooklynie. W DUMBO na Brooklynie, gdzie mieszkał Jensen. Gdy tam jechałam, w połowie oczekiwałam, że znajdę tam rzeźbę słonia6, ale straciłam nadzieję, kiedy niszczący marzenie taksówkarz wyjaśnił mi, co oznaczało DUMBO. 7 To była pierwsza rzecz, którą powiedziałam Jensenowi, gdy dostrzegłam go stojącego przed ich budynkiem. Spojrzał znad swojego dziennika ze Spidermanem i uśmiechnął się, odpychając się od ściany. Naprawdę bardzo mocno próbowałam nie czuć niczego, bardzo mocno próbowałam stłumić jakiekolwiek uczucie przyciągania, które poczułam na widok jego brodatej twarzy oraz tego, jak opalone wyglądało jego ciało w bawełnianej koszulce na długi rękaw. - Myślałem, że nienawidziłaś tamtego filmu? – powiedział w naszej drodze po schodach. - Bo tak było, ale nie o to chodzi. Zachichotał, kręcąc głową. - Wiesz, czego jeszcze nie lubię? – spytałam, przechylając głowę, by zerknąć na niego, gdy dotarliśmy na drugie piętro. Posłał mi pytające spojrzenie. - Spidermana. – Moje oczy przeskoczyły od jego do dziennika w jego dłoni. Roześmiał się. - Musisz wiedzieć, że córka dała mi ten dziennik na urodziny i jestem bardzo dumny, używając go w tak wielkiej sprawie. - Nigdy nie uważałam cię za pisarza romansów. 6 Dumbo to nazwa amerykańskiego filmu animowanego z 1941 roku, opowiadającego o małym słoniku. 7 DUMBO (Down Under the Manhattan Bridge Overpass) – dzielnica ukryta między dwoma mostami: Manhattan Bridge i Brooklyn Bridge.

89

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Przygwoździł mnie ognistym spojrzeniem. - Niektórzy mówią, że to wszystko, co piszę. Poczułam jak moja twarz się rozgrzała, bo sprawił, że czułam, jakby mówił o mnie, ale wiedziałam lepiej. - Bo piszesz o swoich randkach w czasopiśmie? - Jeśli myślisz, że moje artykuły są o moich randkach, to z pewnością czytasz je w zły sposób. Wypuściłam oddech ulgi, gdy dotarliśmy na piętro Cassie i byłam w stanie zająć się pukaniem w drzwi. - Lubisz przeprowadzać wywiady? – spytałam szeptem, gdy czekaliśmy. Kiwnął głową. - Byłabyś zdziwiona, czego można się nauczyć, gdy zadaje się właściwe pytania. Poczułam

jak

coś

niekontrolowanie

się

we

mnie

poruszyło.

Odchrząknęłam, chcąc, by Cassie się pospieszyła. - To fajnie. - Wiesz, co naprawdę chciałbym zrobić? – powiedział, głęboki, chropowaty ton, którego użył, sprawił, że coś się we mnie skręciło, ale niemniej jednak przyciągnęło moje oczy do jego poważnego spojrzenia. - Co? - Przeprowadzić wywiad z tobą. Rozdziawiłam usta, kiedy otworzyły się drzwi. Wysoka, niebieskooka blondynka, mająca na sobie dżinsy i ładną, żółtą bluzkę, stała po drugiej stronie, uśmiechając się. - Hej, jestem Cassie – powiedziała, otwierając szerzej drzwi i oferując mi swoją wolną dłoń. Wydawała się mała i delikatna, gdy ją chwyciłam. Zrobiła to samo z Jensenem i wpuściła nas, zamykając drzwi biodrem. 90

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Loganie! Już tu są! – zawołała. Cassie poruszała się z gracją, niczym baletnica. Kiedy byliśmy w środku, moje oczy wędrowały po wielkiej przestrzeni. Właśnie wtedy zdałam sobie sprawę, że był to penthouse z kuchnią, która zajmowała prawie połowę pomieszczenia oraz z dużym salonem, który wyglądał, jakby nigdy nie był dotykany. Wszystko udekorowane było odcieniami niebieskiego i bieli. Białe kanapy, niebieskie ściany. Niebieskie krzesła, białe ściany. - Chcielibyście coś do picia? Kawę? Sok? Wodę? – spytała, obchodząc kuchenną wyspę i podchodząc do ekspresu do kawy. To była jedna z tych wygładzonych chromem maszyn do kawy, która wyglądała, jakby mogła zaopatrzyć małą kawiarnię. - Poproszę kawę – powiedziałam, moje oczy przyklejone były do maszyny. Uśmiechnęła się. - Logan kupił mi ją na urodziny w tamtym miesiącu. Nie wiem, jak tyle czasu bez niej przetrwałam. - Myślę, że to idzie na moją świąteczną listę – powiedziałam. Jensen wydał dźwięk, coś pomiędzy kaszlnięciem a śmiechem. Rzuciłam mu spojrzenie, które sprawiło, że się wyprostował i próbował ukryć rozbawienie. Usiadłam na stołku, gdy Cassie czekała, aż zaparzy się kawa (oczywiście Jensen również o jedną poprosił). - Zatem przybyłaś tu z Santa Barbara tylko na parę miesięcy? – spytała Cassie, gdy zaczęliśmy rozmawiać o Nowym Jorku oraz o tym, jak moim zdaniem było tu zimno. - Zostałam zatrudniona jako niezależny fotograf na wydanie specjalne, po części dlatego, że uczestniczyłam w podobnym wydaniu dla gazety w domu. Tylko że była ona na o wiele mniejszą skalę. Kiwnęła głową i przeniosła oczy do Jensena. 91

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- A ty? Również jesteś chwilowo? Poruszyłam się na krześle, by spojrzeć na niego znad kubka kawy. - Nie. Nowy Jork jest moim domem. Piszę dla nich, gdy zadzwonią. Jeden z moich mentorów jest tu edytorem, więc kiedy dostaję telefon, to zazwyczaj tam się wybieram, chyba że mam za dużo na głowie. - Pisze również dziecięce książki – powiedziałam, wiedząc, że on tego nie zrobi. Nigdy się nie przechwalał. - Łał – powiedziała Cassie, robiąc zdumioną minę. - I ma kolumnę w niedzielnym wydaniu Timesa – dodałam, uśmiechając się do niej. Spojrzała znowu na Jensena z głębszym uznaniem. - To imponujące. Nadal się uśmiechałam, gdy znowu na niego spojrzałam, ale zostałam zaskoczona. Wyraz w jego oczach sprawił, że moje serce się potknęło. Nie byłam pewna, czy był na mnie zły za przywoływanie uwagi do tych rzeczy, za to, że brzmiałam, jakbym była pod wrażeniem, czy może był tylko zdumiony przez to, że go chwaliłam. Cokolwiek było powodem, uśmiech od razu zniknął z mojej twarzy. Wróciłam do kawy. - Dlaczego wracasz do domu, Mia? Nie możesz po prostu zacząć na stałe pracować z czasopismem? Wzruszyłam ramionami. - Może. Cassie się uśmiechnęła. - Czy w domu jest jakiś chłopak? Roześmiałam się. - Nie ma żadnego chłopaka, ale za to czeka na mnie praca. - Nie ma żadnego chłopaka? Naprawdę? – spytała, mierząc mnie

92

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

wzrokiem z zaciekawieniem. Uśmiechnęła się szeroko, jakby w jej głowie zapaliła się żarówka. - Mam syna, który mógłby cię gdzieś zabrać – powiedziała. Z przyzwyczajenia zerknęłam na Jensena. Ze sposobu, w jaki pracowała jego szczęka, wiedziałam, że nie był rozbawiony jej sugestią. Gdy spojrzałam na poważną twarz Cassie, opuścił mnie mały śmiech. - Mówię poważnie! On jest świetnym facetem, tylko za dużo pracuje. Ale myślę, że pasowalibyście do siebie. Znowu się roześmiałam, bo nie wiedziałam, co innego zrobić, a ona nie wiedziała o mnie wystarczająco, żeby tak zakładać. Nagle spojrzała ode mnie do Jensena i z powrotem do mnie. - Chyba że wy… o mój Boże, tak bardzo przepraszam – powiedziała i roześmiała się. Spojrzałam na Jensena, potem na Cassie i gdy zrozumiałam, o co chodziło, zaczęłam kręcić głową. - Och! Nie! My w ogóle nie jesteśmy razem! – Przerwałam i znowu się roześmiałam. – Po prostu… nie szukam chłopaka ani nic. - Och. Cóż, nie musisz się z nim umawiać. On może cię gdzieś tylko zabrać, skoro tu jesteś. Ma trzydzieści jeden lat, pracuje jako doradca finansowy i mieszka w mieście. Powiedziałaś, że przyjechałaś z miasta, prawda? Kiwnęłam głową. - Chelsea. Klasnęła dłońmi. - Przyniosę jego zdjęcie i przy okazji zobaczę, czy Logan skończył rozmowę konferencyjną! Odeszła, wyglądając na szczęśliwą, a ja siedziałam tam całkowicie oszołomiona wszystkim, co się stało. Po długiej, cichej chwili pokręciłam głową 93

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

i roześmiałam się. - Biedny facet. Zastanawiam się, z iloma ludźmi próbuje go umówić. - Często się to zdarza? – spytał Jensen. Zaskoczył mnie uszczypliwy ton w jego głosie i spojrzałam na niego. - Co? - Ludzie próbujący umówić cię ze swoimi dziećmi? Zmarszczyłam brwi, przeszukując jego poważną twarz. Jego szczęka nadal pracowała i ze sposobu, w jaki napiął przedramiona, ściskając ceramiczny kubek w dłoniach, wiedziałam, że był wściekły i próbował to powstrzymać. - Czasami – powiedziałam ze wzruszeniem ramion. Pokręcił głową i odwrócił wzrok, wstając, by zanieść kubek do zlewu. Ja trzymałam swój w dłoniach, patrząc na małą ilość kawy, którą zostawiłam, i zastanawiając się, co, do diabła, zajmowało tak długo Loganowi. Chciałam, żeby ta sesja była już za nami. Poczułam na karku oddech Jensena i podskoczyłam. - Co robisz? – spytałam, mój głos był prawie szeptem. Chwyciłam mocniej kubek, próbując powstrzymać drżenie. Pochylił się, jego dłoń ocierała bok mojego ramienia, przesuwając się w dół do dłoni, aż jej sięgnął i owinął wokół niej swoją. - Biorę od ciebie kubek – powiedział, jego głos był niski i głęboki, i znajdował się tuż obok mojego ucha. Przełknęłam. - Może jeszcze nie skończyłam. - Może nigdy nie skończysz – powiedział tuż przy moim płatku ucha, tak blisko, że poczułam na sobie jego usta. Zamknęłam oczy i próbowałam uspokoić oddech. Znowu przełknęłam. - Co ty robisz, Jensenie? – wyszeptałam. - Co chcesz, żebym zrobił, Mia? – odszeptał.

94

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Nie chcę, żebyś cokolwiek robił. - Więc nic nie robię – powiedział równie nisko. Puściłam kubek i wysunęłam dłoń z jego uchwytu. Zabrał kubek i odsunął się ode mnie, aż nie mogłam dłużej poczuć przy plecach jego ciepła ani oddechu na karku. Aż czułam, jakbym mogła znowu oddychać, bo mimo że dał mi przestrzeń, której myślałam, że pragnęłam, to rozważyłabym ograniczenie ilości powietrza, jeśli to oznaczałoby czucie tych wszystkich rzeczy, które czułam przed dwiema sekundami. Wróciła Cassie, przeszukując telefon i pokazując mi zdjęcia swojego syna, Carsona. Był uroczy i z pewnością mogłam go sobie wyobrazić w finansach, ale nagle nie byłam taka zainteresowania wychodzeniem z nim gdziekolwiek. - Tylko do niego zadzwoń – powiedziała Cassie, przesuwając w moją stronę jego wizytówkę. – Porozmawiam z nim o tobie, ale zaufaj mi, z wielką chęcią gdzieś cię zabierze. Jesteś całkowicie w jego typie. Spojrzałam w dół na wizytówkę, całą białą, poza czarnymi literami, które wyjaśniały jego rolę w firmie. Była taka nudna, taka nie… Zerknęłam w górę na Jensena, który uważnie mi się przyglądał przez całą wymianę. Przez resztę czasu nic do mnie nie powiedział. Zadawał swoje pytania, gdy w końcu pokazał się Logan, a ja robiłam im zdjęcia. Wyszliśmy z ostatnim przypomnieniem o Carsonie. - On nie jest w twoim typie – powiedział w drodze na dół. Spojrzałam na niego. - Skąd wiesz? - Bo znam twój typ. - I myślisz, że ty jesteś w moim typie. - Wiem, że jestem w twoim typie. Przewróciłam oczami, schodząc po kolejnej serii schodów.

95

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Bo umawialiśmy się ze sobą? - Nie. Bo jestem w typie każdego. – Uśmiechnął się. Uderzyłam go w ramię. - Twoja skromność jest zdumiewająca. I pamiętaj, ty i ja jesteśmy tylko przyjaciółmi. Zachichotał i przytrzymał dla mnie drzwi. Gdy byliśmy na zewnątrz, zapięłam kurtkę i zadrżałam. Spadały wokół nas płatki śniegu. Nigdy nie widziałam jak spadają. Przez weekend padał śnieg, ale gdy się obudziłam, biel pokrywała już ulice. Widzenie małych punkcików spadającej z nieba bieli sprawiło, że się uśmiechnęłam. Uniosłam głowę, wysuwając dłoń, by kilka złapać. Mimo

że

nie lubiłam

zimnej pogody,

musiałam przyznać,

że

doświadczanie spadającego śniegu było czymś magicznym. Zamknęłam oczy, nadal się uśmiechając, gdy kilka płatków śniegu spadło na moją twarz. Kiedy znowu je otworzyłam i wyprostowałam się, wypuściłam oddech, nadal się uśmiechając. Jensen patrzył na mnie z lekkim uśmiechem na twarzy, tak jak często na mnie patrzył, gdy myślał, że go nie obserwowałam. - Robisz to za każdym razem? – spytał, jego głos wypełniony był delikatnością, która mnie zaskoczyła. Pokręciłam głową. - To był mój pierwszy raz. Wsadził dziennik pod ramię i przeszedł kilka kroków, aż stał tuż przede mną i musiałam unieść głowę, by na niego spojrzeć. Przez chwilę tylko na siebie patrzyliśmy. Nie mogłam poczuć ust, ale byłam całkiem pewna, że jego niedługo się na nich znajdą. Moje serce uderzało. I uderzało. A ja czekałam. Uniósł dłoń i chwycił przód mojego szalika. - Chodźmy na lunch, przyjaciółko – powiedział z naciskiem na ostatnie 96

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

słowo. - Chodźmy – powiedziałam i odwzajemniłam jego uśmiech. Tylko lunch. Tylko przyjaciele. Mogłam to zrobić. Przeszliśmy kilka przecznic i minęliśmy grupę ludzi, która puszczała balony. Zatrzymałam się i zrobiłam im kilka zdjęć. - Robią to co weekend. Wypełniają balony rzeczami, którym chcą pozwolić odejść. - Tak jak ludzie robiący to z lampionami? Jensen potaknął i wsadził dłoń do kieszeni spodni. Wyjął e-papierosa i włączył go, zaciągając się. - Myślałam, że rzuciłeś palenie. Przesunął do mnie spojrzenie. - Rzuciłem. Rzadko kiedy to robię. Mam go tylko na desperackie sytuacje. - Na przykład? - Na przykład kiedy niepokój zaczyna mnie zjadać na ilość gówna, które muszę zrobić, i kiedy jest zimno. Spojrzałam znowu w stronę ludzi. Jedno dziecko w szczególności przykuło moją uwagę. Chłopak miał prawdopodobnie około piętnastu lat i wyglądał, jakby potrzebował przytulenia. Podeszłam bliżej i zrobiłam mu zdjęcie, potem kolejne, nim w końcu odłożyłam aparat. Nadal z daleka go obserwowałam, chcąc mieć odwagę, by zaoferować mu uścisk. - Zawsze zatracasz się w złamanych ludziach – powiedział Jensen. Jedną rękę schowaną miał w kieszeni swojej skórzanej kurtki, a drugą trzymał epapierosa. - Coś o tym wiesz. Nie spojrzał na mnie, ale zauważyłam lekkie uniesienie się jego ust. - Chcę to kiedyś zrobić – powiedziałam, patrząc po raz ostatni na

97

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

unoszące się balony, nim znowu zaczęliśmy iść. - Nie uważasz, że pozwoliłaś odejść wystarczającej ilości rzeczy? – spytał. Roześmiałam się. Jakie dziwne było to, że rozmawialiśmy o tym tak naturalnie, jakby to nie zmieniło naszego całego życia? - Zawsze jest coś, czemu trzeba pozwolić odejść – powiedziałam. - I zawsze jest coś, co można poprawić. Po tym zapadła komfortowa cisza, aż dotarliśmy do małej restauracji. Gdy usiedliśmy przy małym stoliku niedaleko kuchni, Jensen otworzył swój dziennik i coś zapisał. - Robisz to zazwyczaj na randkach? – spytałam. Jego głowa podskoczyła, a oczy przeszukiwały moje przez chwilę, nim się uśmiechnął, więc dodałam: – Nie mówię, że to randka. Pytam tylko, czy kiedy chodzisz na randki i piszesz o czymś, o czym zazwyczaj piszesz, to zabierasz ze sobą dziennik? Zachichotał. - Nie bardzo. - O czym piszesz? - Coś we mnie właśnie uderzyło i musiałem to zapisać, to wszystko. - Co w ciebie uderzyło? Uśmiechnął się. - Dlaczego jesteś taka ciekawa? Przeszukiwałam jego twarz, usta, podbródek, szczękę, kości policzkowe, sposób, w jaki jego oczy były pełne szelmostwa. - Masz rację. Przepraszam, że zapytałam, przyjacielu – powiedziałam, akcentując ostatnie słowo. Jensen zachichotał. - Ach, zatem zgaduję, że i tak muszę odpowiedzieć. Wzruszyłam ramionami i podniosłam menu, gdy kelner wypełniał nasze

98

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

szklanki wodą. Podniosłam swoją i nadal przeszukiwałam stronę. - Pracuję nad historią, która nie jestem pewien, czy kiedykolwiek zostanie opublikowana. - Dlaczego? - Bo jest dla mnie inna, a wydawnictwa nie bardzo lubią coś innego, kiedy wiedzą, że jedną rzecz na pewno możesz ciągle sprzedawać. - Hmm. Co to jest? - Romans. Tak jakby – powiedział, a potem roześmiał się na zszokowany wyraz mojej twarzy. - Cóż, zawsze byłeś dobry w poematach, więc… – Wzruszyłam ramionami. - Nie napisałem poematu od… – urwał, odwrócił na chwilę wzrok i znowu na mnie spojrzał, jego oczy były wzburzone, gdy opadły na moje rysy. – Kilku lat. Od ilu lat? Chciałam spytać, ale tego nie zrobiłam. Pewnie chciał, żebym to zrobiła. Gnojek. Oderwałam od niego spojrzenie. - Historia miłosna jest dla ciebie czymś innym – powiedziałam w końcu. Zachichotał. - Jesteś gorsza od mojego agenta. - Co na to powiedział? - Powiedziała – poprawił – że to głupi pomysł. - Ale i tak nadal to piszesz. - Ale i tak nadal to piszę – powiedział z uśmiechem. - Co wydarzy się w tej historii miłosnej? Czy para skończy razem? - Może. – Wzruszył ramionami. – Może nie. Myślę, że czas pokaże. - Czas w historii czy czas w twojej głowie? Spojrzał na mnie w taki sposób, że po mojej skórze przeszedł dreszcz. - Czy jest różnica między tymi dwoma?

99

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Ty jesteś autorem. Powiedz mi. - Cóż, z technicznego punktu widzenia historia jest w mojej głowie, więc czas jest nieistotny. Chyba że umrę przed jej publikacją. - Co się wtedy stanie? - Nigdy nie zostanie opublikowana. Uśmiechnęłam się. - Chyba że ktoś znajdzie twoje pliki i zdecyduje i tak ją opublikować. - W takim razie niech lepiej znajdą cholernie dobrego pisarza, żeby ją dokończył

–

powiedział,

wyglądając

gniewnie

na

sam

ten

pomysł.

Uśmiechnęłam się, bo wyglądał uroczo, kiedy jego twarz robiła się taka pochmurna. – Co jest takie śmieszne? - Nic. Mam nadzieję, że nie umrzesz i dokończysz tę historię, żebym mogła ją przeczytać. Został cicho przez chwilę. Dwie. Trzy. - Ja mogę ją tobie przeczytać. - Eee… nie. Dzięki. Z pewnością nie. Nasze posiłki przybyły w tym samym czasie, co cisza, która się między nami rozciągnęła. Rozmawialiśmy o naszych znajomych, domu, Nowym Jorku, wszystkim, co utrzymywało nas w bezpiecznej strefie. Kilka lat temu postawiłabym wszystkie swoje oszczędności na to, że ten scenariusz byłby najbardziej niezręczną rzeczą na świecie, ale siedzenie tutaj wydawało się dobre. I przez to zdałam sobie sprawę z tego, że w życiu rozmawialiśmy z wieloma osobami, ale zawsze była garstka tych wyjątkowych osób, z którymi nie musieliśmy ciągle rozmawiać ani widzieć się z nimi przez cały czas, ale kiedy to robiliśmy, to było tak, jakbyśmy w ogóle nie spędzili czasu osobno. Tych, którzy sprawiali, że czuliśmy się normalni i rozumiani w tym szalonym, okrutnym świecie. Myślę, że właśnie tą osobą był dla mnie Jensen. Zrozumiałam 10 0

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

wtedy, że zawsze nią był, pomimo wszystkiego, przez co przeszliśmy, lub jak bardzo chcieliśmy, by rzeczy były inne. Może naprawdę mogła nam się udać ta przyjacielska rzecz. - Jesteś wolna w tę sobotę? – spytał, wyrywając mnie z myśli. - A co? - Chciałbym cię gdzieś zabrać. Właśnie sposób, w jaki na mnie spojrzał, sprawiał, że bycie przyjaciółmi było wątpliwe. Sprawił, że chciałam się zgodzić. Wszystko w nim sprawiało, że chciałam się zgodzić. Westchnęłam i napiłam się wina. - Właściwie to jestem zajęta. Muszę robić zdjęcia na wydarzeniu dla Millie. - Jakim wydarzeniu? - Na jakieś gali? Nie jestem pewna. Muszę przeczytać e-maila. Odbywa się ona w bibliotece. - Nie gadaj – powiedział Jensen, unosząc brwi. – W sobotę? - Taa. Wydał kolejny wymijający dźwięk, nim wrócił do steku. Podczas posiłku utrzymywałam oczy na jego dzienniku, a on to zauważył, ponieważ w pewnym momencie się roześmiał i pokręcił głową. - Jak nazywają się postacie? – spytałam, bo nie mogłam się powstrzymać. Jego usta się uniosły. - Mia i Jensen. Sprawił, że popadłam w ciszę, do której nie wiedziałam, że byłam zdolna. Potem zdałam sobie sprawę, że jego barki trzęsły się z cichym śmiechem i pokręciłam głową, zaciskając usta, by powstrzymać uśmiech. - Dupek. - Co, jeśli mówię poważnie? – Uśmiechał się tym głupim, zakrzywionym 10 1

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

uśmiechem, który wyprawiał ze mną denerwujące rzeczy. - Cóż, zatem po pierwsze, myślę, że powinnam zacząć cię oskarżać o używanie mojego imienia. A po drugie, oszczędzę ci bólu głowy odnośnie fabuły i w tej chwili ci powiem, jak się skończy ta historia. Uśmiech opadł z jego twarzy. Odepchnął lekko talerz i pochylił się nad stołem, umieszczając na nim łokcie, jedynie odsuwając się po to, by kelner mógł zabrać talerze, nim znowu się do mnie zbliżył. - Zatem mnie oświeć, wszystkowiedząca. Jak się skończy ta historia? Jego nogi otarły się o moje pod stołem, a ja zesztywniałam, wdychając ostro powietrze. Przełknęłam, próbując się uspokoić. - Okej. Powiem ci, jak ja myślę, że się skończy, jeśli mi powiesz, jak ty myślisz, że się skończy. Po chwili kiwnął głową, gdy jego oczy przeskakiwały między moimi i zmrużyły się w zamyśleniu. - Myślę, że skończy się bólem serca. - Której postaci? - Jej. – Przerwałam, kiedy nadal się patrzył, i poprawiłam: – Obu. - Jakim rodzajem bólu serca? Jedno z nich umrze? Jedno z nich odejdzie? - Jedno z nich odejdzie. - Napisałem już tę część. Jestem na części, gdzie jedno z nich wraca i znowu się spotykają. – Nie mogłam nic powiedzieć, a on o tym wiedział, więc kontynuował: – On odszedł, ożenił się z inną kobietą, rozwiódł się z nią i próbował wrócić do pierwszej… - Ale ona go nie przyjęła – powiedziałam. - Nie. – Przerwał. – W każdym razie nie od razu. - A kiedy w końcu to zrobiła, musiała odejść, bo mieszkała w odległej krainie. 10 2

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Jensen zachichotał. - To nie jest fantastyka, Mia. Nie ma żadnej odległej krainy. Kiwnęłam głową. - Okej. To do… odległego stanu. - A on walczy, by ją zatrzymać. - Ale ona nie słucha. I tak odchodzi. Posłał mi smutny uśmiech i zastukał palcami w dziennik. Spojrzałam na jego dłoń, na czaszkę na jego palcu, na słowa pomiędzy nimi: zostawiam, swój, ból. Moje spojrzenie przeniosło się na drugą dłoń, która spoczywała na stole niedaleko mojej, i przeczytałam resztę: na, stronie. - Zatem jakie jest twoje zakończenie? – spytałam, moje spojrzenie znowu odnalazło jego. Jego oczy po mnie wędrowały, zatrzymując się dłużej na specyficznych miejscach: moim gardle, ustach, oczach. W końcu jego usta uniosły się w powolnym, szerokim uśmiechu, który sprawił, że czułam, jakbym przed nim topniała. Użył tego uśmiechu jako przynęty, a ja ją chwyciłam, pochylając się. Kiedy miał mnie tam, gdzie chciał, pochylił się jeszcze bliżej, aż jego usta były tuż przy moim uchu, a potem wyszeptał słowa: - Prawdziwe historie miłosne nigdy się nie kończą.

10 3

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 13 Prawdziwe historie miłosne nigdy się nie kończą. Słowa stały się kolejnym składnikiem w bulgoczącej we mnie potrawce. Jednak nie pozwoliłam im się do mnie dostać. Odmówiłam im się do mnie dostać. Również odmówiłam pozwolenia mu mówić o tym, kto był, a kto nie był w moim typie. Nie mógł grać ze mną w umysłowe gierki. Nie będzie próbował robić mi prania mózgu, bym myślała, że on był jedynym typem, który miałam. Pieprzyć go. Nie miałam żadnego typu. Po tym, jak się rozstaliśmy, umawiałam się z facetami z różnego środowiska oraz z różnymi rodzajami prac. Jak widać bez powodzenia. Jeśli z powodzeniem oznaczało przenoszenie rzeczy do poziomu, który kończył się wiecznością. Nie to, że potrzebowałam z kimkolwiek wieczności. To były myśli, które unosiły się w moim umyśle i ostatecznie zaprowadziły mnie do zadzwonienia do Carsona. Zadzwoniłam tylko dlatego, że Millie powiedziała mi, bym zabrała kogoś na wydarzenie w sobotę, a ja nie miałam kogo wziąć, ale najwidoczniej uwielbiałam stawiać się w niezręcznych sytuacjach, więc zadzwoniłam i go spytałam. Zgodził się i ma po mnie być o dziewiętnastej. Jedyna rzecz, która mi teraz pozostała, to pójście na zakupy. Zadzwoniłam do Estelle w drodze do sklepu i powiedziałam jej o ostatnich wydarzeniach, a ona wciąż się śmiała przez to, że zadzwoniłam do Carsona i poprosiłam go, by poszedł ze mną na galę. - Nie mogę, kurwa, uwierzyć, że zadzwoniłaś do nieznajomego i poprosiłaś go, by z tobą poszedł. - Taa, cóż, zgodził się – odpowiedziałam ze śmiechem. – I jest uroczy. - Skoro tak mówisz. 104

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Mówię poważnie! Poszukaj go na LinkedIn!8 Znowu się roześmiała; dźwięk jej histerii był taki, jakby parskała. - Idziesz na randkę z kimś, kto jest na LinkedIn? - Ty jesteś żoną faceta, który tam jest, więc przestań się nabijać! – Przerwałam. – Boże, Elle, nasze dni hipstera się skończyły. Została cicho na drugim końcu linii i w końcu powiedziała: - Tak myślisz? - Tak myślę. Prawdopodobnie skończyły się wtedy, gdy zdecydowałaś wyjść za cholernego lekarza. - Seksownego lekarza, ale on surfuje… i miał męski kucyk! Roześmiałam się. - Taa, może on jest wyjątkiem. To był jeden z moich celów na własną wystawę, jeśli kiedykolwiek mi się ona uda. Chciałam pokazać, że wszyscy byliśmy tacy sami, bez względu na to, jak się szufladkujemy. Nikt tak naprawdę sam się nie szufladkował, chyba że chciał uniknąć tego, by ktoś inny to zrobił. Powiedziałam to jej, a ona potwierdziła, że był to niesamowity pomysł. Po sprzeczaniu się nad tym, do jakiego sklepu powinnam pójść kupić sukienkę, skończyłam w Neimanie Marcusie. Przymierzyłam dziesięć sukienek i wysyłałam ich zdjęcia do Estelle, a następnie zdjęcia butów, które pasowały. Wyszłam stamtąd z suknią w stylu Mermaid, która kosztowała więcej niż opłata za mój samochód. To było również coś, w czym czułam się piękna, a to samo w sobie było warte ceny. - Myślisz, że jest zbyt formalna? – spytałam Millie przez Skype'a później wieczorem. Pokręciła głową, znowu na nią spoglądając. - Nie. Jest idealna. Ja zazwyczaj zakładam długą, czarną suknię. W 8 Międzynarodowy serwis społecznościowy, specjalizujący się w kontaktach zawodowo-biznesowych.

105

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

poprzednim roku miałam na sobie żółtą bez pleców. Wszyscy bardzo się starają, jeśli chodzi o strój, co jest zabawne, biorąc pod uwagę tłum. Niektórzy mężczyźni zakładają czasem trampki. Rozdziawiłam usta. - Trampki? Właśnie kupiłam suknię z kryształową górą, a niektórzy zakładają trampki? – Przerwałam i spojrzałam znowu na suknię. – Może powinnam ją wymienić? Millie się roześmiała. - Nie waż się! Masz mnie reprezentować, pamiętasz? Zaufaj mi, ja chodzę wystrojona. Nadal nie mogę uwierzyć, że poprosiłaś tamtego Carsona, by z tobą poszedł. - Trochę z nim wczoraj rozmawiałam. Jest naprawdę miły. Poza tym, kogo innego miałabym zaprosić? Rozszerzyła oczy. - Jensena? Wiadomo. - Jensena? Czym, do diabła, karmią cię w Indiach? - Wczoraj jadłam curry – powiedziała, pocierając brzuch. Tamten dźwięk sprawił, że mój zaburczał. - Nienawidzę cię. Oficjalnie. – Jęknęłam. – Teraz muszę iść znaleźć jakieś dobre miejsce z indyjskim jedzeniem. - Może Carson cię zabierze – powiedziała Millie, wyglądając całkowicie rozbawiona tym pomysłem. - Jesteś idiotką. Nie mogę się doczekać, aż wrócisz, żebym mogła cię uderzyć. Wystawiła język. - Miłej zabawy. Pamiętaj, zdjęcia wszystkich ludzi z ich nagrodami oraz koktajlami. Czasopismo ma bzika na punkcie tej części z koktajlami. Jeśli uda ci 106

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

się zrobić im kilka zdjęć, gdy będą pośród siebie rozmawiać, to jesteś wspaniała. – Przerwała i odwróciła twarz od kamery, by kogoś posłuchać – założyłam, że Setha – i znowu na mnie spojrzała. – Okej, muszę iść. Kocham cię! Idę zjeść jeszcze trochę przepysznego jedzenia. - Też cię kocham. Mam nadzieję, że przybędzie ci z pięć kilogramów! Śmiałyśmy się, gdy się rozłączyłyśmy, a ja poszukałam w Google restauracji znajdujących się niedaleko. Kiedy spojrzałam na telefon, zobaczyłam, że miałam wiadomość od Jensena: Co robisz? Patrzyłam przez chwilę na telefon, czekając, aż znikną jego słowa. Prawdziwe historie miłosne nigdy się nie kończą. Słowa wróciły do mnie nieproszone. Pieprzyć prawdziwą miłość. Prawdziwa miłość nie raniła cie w sposób, w jaki nasza to zrobiła. Czy przypadkiem bycie ze sobą na dobre i na złe nie było wymogiem prawdziwej miłości? Podniosłam telefon, ponieważ godzinę później wiadomość nadal była w moim umyśle, i w końcu odpowiedziałam: Staję się zaszerlokowana.9 Bo tak było. Nie oczekiwałam, że odpisze, ale kiedy to

zrobił, uśmiechnęłam się. Jesteś fanką Moriarty'ego? Tak sobie Ciebie wyobrażam.

To, że te słowa wywołały u mnie zawroty głowy, było dowodem na to, jaka byłam niedorzeczna, ale doświadczałam czegoś wielkiego wiedząc, że znał tamten serial. W sensie znał serial. Potem przypomniałam sobie, że to z Jensenem rozmawiałam, a nie z Carsonem, i nie powinnam mieć zawrotów głowy na cokolwiek, co do mnie powiedział. Musiałam trzymać się swojego gniewu. Ale jeszcze jedna wiadomość. Jeszcze jedna i koniec. Jestem. Totalnie jestem.

Odłożyłam telefon i poszłam wziąć prysznic, mając nadzieję, że znajdę tam gniew. Ale nie znalazłam. Nawet po tym, jak powtarzałam sobie w głowie 9 W oryginale jest słowo „Sherlocked”, taka gra słów. Nie wiedziałam, jak to inaczej przetłumaczyć, a w internecie znalazłam tylko to.

107

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

nasze zerwanie. Nawet po tym, jak przypomniałam sobie, że był z inną kobietą przez te ostatnie kilka lat. Nawet po tym, jak w kółko sobie powtarzałam, że ma córkę, która nie była moja. Doszłam do wniosku, że nie byłam zła. W każdym razie nie dzisiaj. Tak było do czasu, gdy się ubrałam, kładąc się do łóżka i podnosząc telefon, żeby przeczytać wiadomość, którą wysłał. Dobrze Cię znam.

Te słowa były jak paralizator dla moich emocji, wrzucając w nie logikę. On mnie w ogóle nie znał. Już nie. Ale gdy poszłam spać, zastanawiałam się, czy oddaliśmy sobie takie duże części nas, że zgubiliśmy się, gdy odszedł? Ale dlaczego przez to nie spałam? Dlaczego przez niego nie spałam?

108

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 14 Portier zadzwonił od razu po przybyciu Carsona, a ja zgodziłam się spotkać z nim na dole. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowałam, był ktoś przychodzący tutaj, gdy robiłam pranie. Chwyciłam torbę z aparatem i włożyłam tam zestaw do makijażu. Gdy miałam wyjść, spojrzałam na siebie w dużym lustrze i uśmiechnęłam się na odbicie. Wyglądałam gorąco. Moje blond włosy opadały do ramion w falach, a makijaż był delikatny, z lekko złotym cieniem do oka i odrobiną brązu na policzkach. Moje usta pomalowane były jasnoróżową pomadką, która pasowała do dołu sukni. Na dekolcie nie miałam nic, ponieważ kryształowy przód sukienki wiązany był na szyi. Na uszach miałam okrągłe, pasujące kryształy. Obróciłam się, by spojrzeć na plecy, które były tym, co sprawiło, że zakupiłam suknię. Całkowicie odkrywała moje plecy, poza linią, która przechodziła przez dół, łącząc górę. Wzięłam ostatni oddech, nim wyszłam i pojechałam windą na dół, by poznać Carsona. Gdy tylko wyszłam z hotelu, dostrzegłam tył jego blond głowy. Miał na sobie smoking, a kiedy się do mnie odwrócił, patrzyliśmy na siebie przez długi, oceniający moment, nasze oczy po sobie podróżowały. Był wysoki, naprawdę wysoki, i szczupły, z rękami wsadzonymi do kieszeni spodni. Po chwili do mnie podszedł. Sposób, w jaki się poruszał, przypomniał mi o jego matce – płynnie i z gracją. Zaoferował mi dłoń, a ja umieściłam w niej swoją. - Miło mi cię osobiście poznać – powiedział, unosząc tył mojej dłoni do ust. Nawet z wysokością moich szpilek sięgałam mu do ramion. Przypominał mi o tych wyrobach ceramicznych Precious Moments, z sarnimi, krystalicznie niebieskimi oczami i małym wydęciem na ustach. Wyglądał jak mężczyzna, 109

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

który wiódł łatwe życie. Nie miał mocnych rysów twarzy, tak jak Jensen. Nie miał zbolałych oczu ani aury wokół siebie, która sprawiała, że zastanawiałeś się, kto go skrzywdził i co mogłeś zrobić, by było lepiej. Carson opuścił moją dłoń i zaoferował mi ramię, bym przesunęła przez nie dłoń, co zrobiłam, gdy wychodziliśmy. - Zadzwoniłem po Uber – powiedział, uśmiechając się do mnie. – Pomyślałem, że nie będziesz chciała iść taki kawał w szpilkach. Zesztywniałam, ale i tak się uśmiechnęłam. - Dobrze. Jeśli trafi nam się zabójca, to pewnie i tak najpierw zabije Carsona i może będę miała czas na ucieczkę. Wychodząc na zimne powietrze, zarzuciłam na ramiona szal i zadrżałam. - Moja mama powiedziała, że jesteś z Santa Barbara; przyzwyczaiłaś się do tej pogody? - Nie – powiedziałam. – Czy ktokolwiek się do niej przyzwyczaja? Nie mogę sobie tego wyobrazić. Roześmiał się, patrząc na telefon. - Okej, powinien być… – Spojrzał w górę i przeszukał ulicę. – Tutaj. Podążyłam za nim, aż dotarliśmy do czarnego samochodu. Carson przytrzymał mi drzwi i pomógł mi z dolną częścią sukni, żebym na nią nie stanęła, gdy wchodziłam. - Kupując tę suknię, powinnam rozważyć to całe siadanie i wchodzenie do samochodów – powiedziałam, gdy już wsiedliśmy, a część mojej sukni spoczywała na długich nogach Carsona. Zachichotał. - Na tyle, ile to jest warte, myślę, że to idealna suknia dla ciebie. Uśmiechnęłam się. 110

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Zatem opowiedz mi o tych zdjęciach, które robisz – powiedział, wyjmując wibrujący telefon z kieszeni. Zerknęłam na niego, na telefon, i w końcu zaczęłam mówić, pomimo jego pisania. - Cóż, dzisiaj robię zdjęcia tego wydarzenia dla koleżanki. Jestem w Nowym Jorku chwilowo, robiąc zdjęcia dla czasopisma… Time – dodałam. Zerknął chwilowo znad telefonu, by dać mi aprobujące spojrzenie, nim wrócił do niego. – Ale pewnego dnia chcę mieć swoje zdjęcia na ścianach muzeum; to moje marzenie. - To duże marzenie – powiedział, nadal patrząc na telefon. – Jakie rodzaje zdjęć? Wyjrzałam przez okno, zastanawiając się, czy zauważyłby, gdybym mu powiedziała, że robiłam zdjęcia gepardów i hien uprawiających seks. Zamiast tego westchnęłam. - Ludzi. Życia. Bezdomnych ludzi, biznesmenów, pospolitych, codziennych rzeczy. Jego twarz się skrzywiła. Znowu na mnie spojrzał. - Kto chce patrzeć na zdjęcia bezdomnych ludzi? - Nie wiem, czy ludzie chcieliby na nie patrzeć, myślę tylko, że muszą je zobaczyć. Uniósł brew, wzruszył ramionami i znowu spojrzał na telefon. - Nie rozumiem. Oczywiście, że nie rozumiał. Żył w swoim pieprzonym telefonie. Był idealną osobą na cholerną wystawę. Wstrzymałam się z tyradą, ponieważ jeśli bym ją wypuściła, nie miałabym na dzisiaj randki. Kiedy dotarliśmy do Nowojorskiej Biblioteki Publicznej, Carson pomógł mi wysiąść z samochodu i weszliśmy ramię w ramię. Włożył 111

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

telefon do kieszeni na wystarczająco długo, by wziąć dla nas kieliszki z szampanem, gdy ja szukałam Beatrice, kobiety, którą Millie kazała mi poszukać. Szybko ją znalazłam, gdy dawała wskazówki serwerom. Była wysoką kobietą z dużym biustem i kruczoczarnymi włosami oraz szerokim, przyjaznym uśmiechem. - Hej! Och, ta sukienka pięknie na tobie wygląda – powiedziała, mierząc mnie wzrokiem. Roześmiałam się lekko, bo nigdy wcześniej mnie nie widziała, więc nie mogła wiedzieć, co wyglądało dobrze, a co nie, ale pominęłam to. - Ty również pięknie wyglądasz – powiedziałam. - Och, wiem, kochanie. Po ilości pieniędzy, którą wydałam na wystrojenie się, lepiej, żebym pięknie wyglądała. Roześmiałyśmy się, a ona podała mi broszurę. - To są podstawy. Jestem pewna, że szukałaś tego wydarzenia w Google i zbyt wiele nie znalazłaś. Lubimy utrzymywać to w obrębie społeczności. Spojrzałam w dół na broszurę Nagród Literackich i uśmiechnęłam się. Gdy przerzucałam wolną dłonią strony, mój uśmiech się powiększył. - O mój Boże. Ci wszyscy ludzie tu są? Beatrice się roześmiała. - Jestem tak samo podekscytowana, a planowałam to przez ostatnie dziesięć lat. Rozszerzyłam oczy, gdy na nią spojrzałam. Poczułam jak moje serce biło mocno i szybko. Nie mogłam uwierzyć, że będę w obecności kilku moich ulubionych pisarzy. Będę widzieć ludzi, w których słowach się zatracałam… osobiście! - Zrobię co w mojej mocy, by zrobić świetne zdjęcia, ale jeśli zobaczę Neila Gaimana, mogę to stracić i nie będę odpowiedzialna za to, co się stanie. 112

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Beatrice rzuciła mi spojrzenie, które balansowało między rozbawieniem a ostrożnością. - Upewnij się tylko, że zrobisz te zdjęcia, nim zrobisz coś szalonego. Roześmiałam się. - Z pewnością. Za bardzo boję się Millie, żeby przechodzić przez moment fanki. Pokręciła głową i znowu się roześmiała. Rozmawiałyśmy przez parę minut o mojej fotografii oraz o tym, co ona zrobiła jako koordynator wydarzenia. W rozmowie wspomniała o muzeach, a ja jej powiedziałam, że chciałabym kiedyś wywiesić w nich swoje zdjęcia, co zdobyło jej zainteresowanie. Kiedy ludzie zaczęli się mnożyć, szybko się pożegnała i obiecała, że później mnie poszuka. Poszłam poszukać Carsona, który nadal robił coś na telefonie, i stałam obok niego przez chwilę. - Szampan jest dobry – skomentował, wsuwając telefon do wewnętrznej kieszeni marynarki. - Tak. – Spojrzałam znowu na broszurę. – Dostałeś taką? Kiwnął głową. - Imponująca frekwencja. Uniosłam brwi, odsuwając się lekko. - Czytałeś któregoś z nich? Uśmiechnął się. Kiedy się tak uśmiechał, wyglądał jak Edward Nygma, nim stał się Człowiekiem-Zagadką. Nie byłam pewna, czy było to przerażające, czy urocze. Wybrałam urocze. - Oczywiście. Junot Diaz jest moim ulubionym pisarzem. Uśmiechnęłam się. Moje serce lekko się szarpnęło. Junot był też ulubionym pisarzem Jensena. Nie zamierzałam wspominać o byłym na randce, więc tylko kiwnęłam głową i powiedziałam, że również go lubiłam. Otworzyły 113

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

się główne drzwi, a my przez nie przeszliśmy, tak samo jak większość ludzi, którzy czekali, aż się otworzą. Gdy byliśmy już w środku, wydawało się, że rozmiar wydarzenia się podwoił, a ludzie przybywali z każdej strony. - Myślę, że muszę już zacząć pracować – powiedziałam, biorąc ostatniego łyka szampana i kładąc kieliszek na tacy, z którą podszedł kelner. - Będę gdzieś niedaleko – jedząc, pijąc, rozmawiając z ulubionymi pisarzami. Wiesz, ciesząc się z tych wszystkich rzeczy, których ty nie będziesz mogła robić. - Ha ha – powiedziałam z uśmiechem. – Niedługo wrócę. Odeszłam i zaczęłam robić wszystkim zdjęcia. Za każdym razem, gdy zrobiłam jedno, poczułam, że się uśmiechałam. Robienie zdjęć ludziom, którzy dobrze się bawili, było przyjemne. Czułam ich śmiech w zdjęciach na moim aparacie. To było zakaźne. Robiłam i robiłam ludziom zdjęcia oraz zatrzymywałam się, by z nimi porozmawiać, kiedy pytali mnie o to, jak wyglądali. Żartowaliśmy o wadze kamery oraz o tym, że magia Photoshopa nie istniała bez powodu. Rozmawiałam z pewną kobietą, redaktor naczelną jakiegoś wydawnictwa, kiedy kilka metrów dalej zauważyłam znajomą twarz przy stoliku. Potknęłabym się, gdybym już trochę nie oczekiwała go zobaczyć, skoro było to wydarzenie pisarzy. Moje serce opadło do żołądka z taką siłą, że sapnęłam. Przełknęłam, chwytając mocniej aparat i kontynuowałam chód. Wiedziałam, że musiałam zrobić zdjęcia jego stolika, ponieważ stali wokół niego inni ludzie. Wzięłam głęboki oddech, mając nadzieję na pozbycie się nerwów. Aparat zakrył moją twarz, gdy do nich dotarłam i zrobiłam zdjęcie. Roześmiali się, a ja znowu zrobiłam zdjęcie. Ręce Jensena poruszały się z ożywieniem, gdy coś opowiadał. Pstryknięcie. Umieścił dłoń na ramieniu kobiety, która stała obok. Pstryknięcie. Pstryknięcie. Pstryknięcie. W końcu jeden z mężczyzn w grupie zasygnalizował 114

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

toast w moją stronę kieliszkiem i wszystkie głowy obróciły się w moją stronę. Pstryknięcie. Jensen rozchylił usta, gdy mnie zobaczył. Pstryknięcie. Jego oczy przesunęły się po całej mojej długości. Pstryknięcie. Intensywność w jego spojrzeniu, gdy znowu dotarł do mojego obiektywu. Pstryknięcie. Znowu przełknęłam, moje dłonie się trzęsły, bo nie mogłam nie zareagować, gdy patrzył na mnie w ten sposób, jakby pomieszczenie było ciemnością, a ja światłem. Moje serce uderzało i uderzało, a oddech był szybki i nierówny, ale udało mi się zrobić jeszcze jedno zdjęcie. Uśmiechnęłam się do nich i machnęłam, dziękując im za współpracę, gdy obniżyłam aparat. Trzęsły mi się nogi, gdy moje spojrzenie znowu spotkało Jensena. Nigdy nie widziałam, by nosił smoking. Nawet na ślubie Estelle miał luźne spodnie i koszulę, tak jak inni drużbowie. Widzenie go, tego wytatuowanego, seksownego, mądrego faceta z tajemniczą aurą i czarującym urokiem, całego wystrojonego, było zbyt duże do zniesienia. Odeszłam i zdecydowałam, że zrobię sobie przerwę, zatrzymując się przy najbliższym pustym stoliku i kładąc na nim obiektyw, żeby popatrzeć na zrobione do tej pory zdjęcia. - Coś dobrego? – spytał Jensen, jego oddech ocieplał mi kark. Zadrżałam. - Wiedziałeś, że tu przyjdę – powiedziałam, nie odrywając oczu od aparatu. Nie brzmiałam na złą. Nie brzmiałam na jakąkolwiek. - Miałem pewne podejrzenia. – Jego głos nadal był tylko mruczeniem obok mnie. Chciałam, by się odsunął, żebym nie musiała czuć go tak blisko. Zamiast podarowania mi przestrzeni, umieścił dłoń na moich plecach, jego palce znajdowały się pod zapięciem górnej części mojej sukienki. - Wyglądasz niesamowicie – powiedział. Zamknęłam oczy. 115

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Przyprowadziłam randkę – powiedziałam i usłyszałam, jak ostro nabrał powietrza. Jego dłoń opuściła moje plecy i poczułam, że wrócił do mnie na chwilę oddech, nim dotknął mojego łokcia i odwrócił moje ciało w swoją stronę. - Wiedziałaś, że tu będę? – spytał, jego oczy pociemniały, gdy przeszukiwały moje. Pokręciłam głową. Jego dłoń ścisnęła lekko mój łokieć i przyciągnął mnie do siebie, jego oczy zmrużyły się na moich. – Nie przyszło ci do głowy, że może będę na gali rozdania nagród literackich? - Nie wiedziałam, że to było cokolwiek związanego z nagrodami literackimi. Myślałam, że to było dla biblioteki – powiedziałam, mój głos był niski. Jeszcze bardziej się zbliżył. Z moimi szpilkami byłam na wysokości wzroku z jego ustami, jego pełnymi wargami. Przyciął trochę brodę, ale nie aż tak, żebym nie chciała przesunąć po niej palcami, by tylko poczuć jej drażliwość przy opuszkach. - Kogo przyprowadziłaś? - Nie znasz go – powiedziałam, ale złapał rozszerzenie moich oczu, gdy tylko powiedziałam te słowa i zdałam sobie sprawę, że słyszał o nim. Czekał. – Carsona – dodałam. Jensen rozdziawił usta. Puścił mnie i przesunął dłonią przez włosy, które były uczesane i wystylizowane. - Przyprowadziłaś… – Wypuścił powietrze. – Przyprowadziłaś faceta od numerów do pomieszczenia pełnego pisarzy? – spytał wykrzyczanym szeptem. Nie mogłam nic na to poradzić, roześmiałam się. A kiedy nie przestałam się śmiać, jego wyraz twarzy zmienił się z niedowierzającego do rozbawionego. - To nie jest śmieszne, Mia. - Trochę jest. Znowu spoważniał, jego dłoń była teraz na moim nadgarstku, na tatuażu 116

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

średnika. Potarł go kciukiem. Przełknęłam, próbując uspokoić motylki, które poderwał do lotu jego dotyk. - Myśl o tobie będącej tutaj z moimi kolegami z pracy, gdy jesteś z innym facetem, będzie doprowadzać mnie do szaleństwa przez resztę wieczoru – powiedział, jego głos był niski. Jego oczy przeszukiwały moją twarz, jakby rozkoszował się każdą moją rysą. - Jestem pewna, że ty przyprowadziłeś jedną ze swoich randek z brunchu – powiedziałam cicho. Jensen uśmiechnął się i pokręcił głową. - Już ci powiedziałem, że miałem pewne podejrzenia, że tu będziesz. Jego słowa były zwyczajne, ale żar w oczach posiadał wystarczająco wagi, by sprawić, że moje serce zrobiło salto. - Zatem nikogo nie przyprowadziłeś? Pokręcił głową, nadal patrząc na mnie w ten sposób. Oderwałam od niego spojrzenie i zerknęłam przez jego ramię, odsuwając się, gdy dostrzegłam podchodzącego do nas Carsona. Miałam ułamek sekundy, by spojrzeć między nimi i dostrzec kontrast. To było prawie śmiechu warte. Nie, że Carson nie był przystojny, ale faktem było to, że nigdy nie będzie Jensenem. - Hej, właśnie otworzyli kolejne pomieszczenie – powiedział Carson, gdy do nas dotarł. Stanął obok mnie i owinął wokół mnie ramię, chwytając moją talię. Moje oczy się rozszerzyły, gdy obserwowałam Jensena, który nawet nie uznał obecności Carsona. Był zbyt zajęty piorunowaniem mnie wzrokiem. - Ee… – powiedziałam i odchrząknęłam. – Więc myślę, że lepiej jak pójdziemy. - Ty jesteś tym facetem z niedzielnego wydania, prawda? – powiedział Carson, oferując mu wolną dłoń. Jensen oderwał ode mnie spojrzenie i uścisnął jego dłoń. – Jestem wielkim fanem. Lubię te wpisy o twoim życiu randkowym. 117

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Są cholernie komiczne. Myślę, że każdy samotny mężczyzna w mieście, z dzieckiem albo bez, może się do niej odnosić. Jensen kiwnął lekko głową. Kącik lewej strony jego ust uniesiony był lekko w znaku, który znałam jako wdzięczność, ale inni mogli go pomylić z pewnością siebie. Znowu na mnie spojrzał, na ramię Carsona wokół mnie i z powrotem na moją twarz. Odszedł bez słowa. Carson na mnie spojrzał, gdy zebrałam aparat i podążyłam za nim. Obserwowałam plecy Jensena, gdy przechodził przez podwójne drzwi. Chodził jak mężczyzna na misji. Jakby nie miał czasu na brednie. - Nie jest zbyt wygadany, co? – powiedział Carson, wskazując na drzwi, przez które przeszedł Jensen. - Nie bardzo. - Ale wydawało mi się, że przez jakiś czas rozmawialiście. Musiałaś przeprowadzić z nim wywiad? Zmarszczyłam brwi. - Och. Nie. Jestem tu tylko dla zdjęć, żadnych wywiadów. Ja, ee… – Przerwałam. – Chodziłam z nim do szkoły. - Fajnie. Jest całkiem popularny u pań w moim biurze. Zawsze ślinią się na jego temat. Przygryzłam wnętrze policzka i pokręciłam głową. Carson się roześmiał. - Rozumiem, że nie jesteś fanką? – powiedział, przytrzymując dla mnie drzwi. Wzruszyłam ramionami. Z łatwością znaleźliśmy nasz stolik. Był tuż przed sceną, gdzie wszyscy musieli przechodzić, by odebrać swoją nagrodę. Najpierw zaserwowali jedzenie. Szukałam Jensena, ale nie mogłam znaleźć jego stolika, więc wróciłam do rozmowy z Carsonem i w końcu poznałam drugiego fotografa, Daniela, do 118

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

którego wcześniej tylko machnęłam z daleka. Gdy kończyliśmy obiad, gospodarz podszedł do mikrofonu i zaczął wznosić toast ludziom, którzy zorganizowali wydarzenie. Potem poprosił prowadzącego, by wszedł na scenę. Wszyscy klaskali znanemu pisarzowi, a ja wzięłam to za możliwość, by zrobić zdjęcie. Następnie przychodziło ich więcej. Po dziesiątej nagrodzie zaczęłam się zastanawiać, czy mieli nagrodę dla każdego, kto potrafił złożyć zdanie. Jednak gdy na scenę weszła jedenasta osoba, by odebrać nagrodę, moje ręce zaczęły się trochę trząść. Uniosłam aparat i zrobiłam zdjęcie. - To jest twój ulubiony pisarz? – wyszeptał Carson obok mojego ucha. Podskoczyłam, ale potaknęłam. – Wyglądasz, jakbyś była nim mocno zauroczona – wyszeptał. Poczułam jak moje usta uniosły się w uśmiechu. - Neil Gaiman jest królem – wyszeptałam, robiąc kolejne zdjęcie. Spojrzałam chwilowo na Carsona, by złapać kręcenie jego głowy oraz rozbawienie, które ukazały jego blond brwi, gdy się uniosły. - Jensen Reynolds. – Słowa nadeszły ze sceny. Sapnęłam i spojrzałam na scenę. Jensen Reynolds? Jasna cholera. Na widok podchodzącego do nas Jensena, chwyciłam po omacku aparat. Spojrzał na mnie przez ułamek sekundy, gdy wszyscy wciąż klaskali, i wszedł na scenę, biorąc nagrodę i stając za podium. Widzenie go tam, trzymającego złotą nagrodę w pomieszczeniu pełnym znakomitych ludzi, sprawiło, że miałam łzy w oczach. Fala emocji zaatakowała moje zmysły. Krew huczała mi w uszach, gdy go obserwowałam. Nosił się z pewnością bóstwa, przywołując naszą uwagę, i w tamtej chwili wszyscy byliśmy jego sługami. Przechodziła przeze mnie duma, gdy jego oczy opadły na nagrodę, nim przeszukał tłum. Przypomniało mi to o 119

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

jego otrzymaniu dyplomu, kiedy dotarł do sceny i trzymał w dłoniach dyplom, a następnie spojrzał na tłum, jego spojrzenie przeszukiwało, aż znalazło moje. Tamtego dnia moje serce wydawało się równocześnie ciężkie i wypełnione szczęściem. Ciężkie dlatego, że gdy reszta ludzi w jego klasie uśmiechała się do swoich rodziców, Patty i ja byłyśmy jedynymi osobami, które go tam wspierały. Wypełnione szczęściem dlatego, że bardzo mocno się starał, by tam dotrzeć. - Myślę, że powinienem teraz uformować jakieś zrozumiałe słowa, co? – powiedział Jensen z chichotem. Tłum się roześmiał. Próbowałam nie pozwolić łzom wylać się z moich oczu. - To moja pierwsza nagroda, a człowiek, który mi ją podał, jest jednym z moich idoli, więc mógłby podać mi chusteczkę, a ja pewnie zacząłbym w nią płakać i to by było na tyle. Więcej śmiechu. - A fakt, że jest to nagroda za wyzwolonego autora roku, to jest… – Jensen pokręcił głową, jego słowa zanikały w otoczeniu. – Łał. To tylko… Czuję się zaszczycony. Jestem naprawdę zaskoczony, więc dziękuję. Chcę skorzystać z tej chwili, by powiedzieć coś do tamtego stolika. – Uniósł palec i wskazał na stolik na środku pomieszczenia. – To młodzi pisarze. Młode, niesamowite umysły, które znalazły ucieczkę w zawodzie, w którym znajduje się większość z nas i mamy szczęście, że możemy nazywać to naszą karierą. Rozmawiałem z wieloma z was i wiem, że pewnie rozglądacie się po tym pomieszczeniu, na tych facetów w smokingach oraz na kobiety w ekstrawaganckich sukienkach, myśląc „Jestem z Bronx, nie pasuję tu”. Cóż, ja pochodzę z brutalnej części Long Beach i spędziłem większość nastoletnich lat w Santa Barbara, wokół dzieciaków, którzy mieli o wiele więcej ode mnie. – Przerwał na chwilę, a ja poczułam kolejne łzy. 120

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Jedyną rzeczą, jaką miałem, był dziennik, długopis i marzenie. Nawet nie miałem nikogo, kto by we mnie wierzył, aż moja macocha, która była również moją ciotką, wzięła mnie do siebie, ale nawet wtedy czułem, jakbym nikogo nie miał. Potem poznałem tę dziewczynę. Tę uroczą, szaloną, niewinną dziewczynę imieniem Mia, i wszystko się zmieniło. Nie powinienem mówić, że ją poznałem. Znałem ją przez długi czas, ale nie widziałem jej aż do tamtej nocy. Jego oczy przeszły przez pomieszczenie, aż znalazły moje. - I tamtej nocy, kiedy w końcu otworzyliśmy na siebie oczy, poszedłem do domu i napisałem o niej dziesięć poematów. Zamieniłem tamte poematy w parę historii, a ta jedna historia, napisana o tamtej dziewczynie, zmieniła na zawsze moje życie. Więc mówię do was, młodzi pisarze: potrzebujecie tylko jednej osoby, która w was uwierzy, nawet jeśli tą osobą będziecie wy sami. I mówię do was, starsi pisarze, a jest was tu w cholerę dużo – powiedział, wywołując więcej śmiechu. - Dziękuję za przyjęcie mnie do swojego kręgu. I mówię do ciebie, Mia Bennett – mój fotografie, dziewczyno moich marzeń, czarny charakterze w moich koszmarach – że wszystko, co mam, zawdzięczam nocy, w której pozwoliłaś mi spojrzeć tobie w oczy i zobaczyć możliwości, które miał do zaoferowania świat. – Utrzymywał moje spojrzenie, gdy mówił tamte słowa, a ja nie mogłam dłużej powstrzymać łez. Odłożyłam aparat na kolana i pozwoliłam mu je zobaczyć, pozwoliłam mu mnie zobaczyć, i mimo że płakałam, uśmiechnęłam się. Podziękował jeszcze raz, nim zszedł ze sceny. - Jasna cholera – wyszeptał Carson. Otarłam twarz i odwróciłam się, gdy poczułam, że się uspokoiłam. – Myślę, że zrobiłaś o wiele więcej, niż tylko chodziłaś z nim do szkoły. Zamiast odpowiedzi, napiłam się wina. Kiedy spojrzałam znowu w tłum, moje oczy znalazły Jensena, który nadal rozmawiał z grupką mężczyzn. Uniósł 121

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

nagrodę w moją stronę w toaście. Ja zrobiłam to samo z kieliszkiem wina. - Gratulacje – powiedziałam bezgłośnie. - Dziękuję – odpowiedział. Gdy miałam właśnie odwrócić się do Carsona, który klepnął mnie w ramię, Jensen powiedział: – Poczekaj na mnie. Zamrugałam kilka razy. Gdzie na niego poczekać? Tutaj? Moja głowa przesunęła się w stronę Carsona. - Jestem całkiem pewny, że już wszystko się skończyło – powiedział, przesuwając dłoń przez stolik, nim dotknął mojej. – Idziemy już? Moje usta się otworzyły i zamknęły, niczym u marionetki. Kiwnęłam głową i wymieniłam informacje z Danem, który powiedział, że zostanie i porozmawia z Beatrice. Potem poszłam do łazienki, próbując zyskać trochę czasu. I w końcu, gdy zdałam sobie sprawę z tego, że Jensen w najbliższym czasie nie wyjdzie, pozwoliłam Carsonowi poprowadzić mnie do kolejnego nieuchronnego Uber. W samochodzie trzymał moją dłoń. - Dzięki, że ze mną przyszedłeś – powiedziałam. Uśmiechnął się. - Nie ma sprawy. Dziękuję, że mnie zabrałaś. Teraz musisz pozwolić mi zabrać cię gdzieś, żeby zjeść. – Przerwał, przechylając głowę. – Może w piątek? - Ee… – Pozwoliłam odpowiedzi zawisnąć, gdy samochód zwolnił i zatrzymał się przed moim budynkiem, a Carson pomógł mi wysiąść. Staliśmy, patrząc na siebie. Zastanawiałam się, czy będzie próbował mnie pocałować. To ledwo stanowiło randkę, z nim przez cały czas robiącym coś na telefonie oraz ze mną płaczącą przez słowa innego mężczyzny. Nie, że pocałunek musiał wydarzyć się na randce, pierwszej czy wręcz przeciwnie. Bóg wiedział, że całowałam mężczyzn na o wiele bardziej nieoficjalnych spotkaniach, ale to nie miało znaczenia. Miałam nadzieję, że nie będzie próbował mnie pocałować. Kiedy się pochylił, a jego usta otarły się o mój policzek, nie odsunęłam się. Może 122

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

powinnam pozwolić mu się pocałować. Może właśnie dokładnie tego potrzebowałam po takiej emocjonalnej nocy. Jego usta dotykały kącika moich przez sekundę, nim odsunął się powoli i posłał mi swój najlepszy uśmiech. - Całowanie jest dla prawdziwych pierwszych randek – powiedział. Zachichotałam niezręcznie, bo co innego miałam zrobić? Jaki mężczyzna robił taki rodzaj gówna? Westchnęłam, obserwując jak odjeżdżał jego Uber. Najwidoczniej takie coś robił mężczyzna, który nie był w moim typie.

123

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

W tym tygodniu byłem na gali w Nowojorskiej Bibliotece Publicznej i było fenomenalnie. Począwszy od frekwencji i mówców, a kończąc na nagrodach. Byłem zaszczycony mogąc jedną otrzymać. Nie wiem, jak to zrobiłem, ale dałem tam najdłuższą przemowę życia i miałem tyle szczęścia, że na widowni siedziała jedna z osób, którym dziękowałem. Nie jestem beksą; ludzie myślą, że jestem, ponieważ uważają, że pisarze są w kontakcie ze swoimi uczuciami. Mimo że to może być prawda, to ja nie jestem beksą, lecz jeśli kiedykolwiek załamałbym się publicznie, to byłoby to w trakcie, gdy tam stałem i przyjmowałem nagrodę. Powiedziałem te wszystkie rzeczy do tej kobiety, mojej życiowej ukochanej, a ona po tym zniknęła. Gdy byliśmy razem, miałem w zwyczaju nazywać ją Pędziwiatrem, po części dlatego, że była najszybszą dziewczyną w drużynie, ale przede wszystkim dlatego, że gdy tylko się na coś złościła albo nie wiedziała, jak poradzić sobie z jakąś sytuacją, wtedy uciekała. Zasadniczo właśnie to się teraz dzieje, a nie ma nic gorszego od głuchej ciszy. Zwłaszcza takiego rodzaju. Rodzaju, który przytrafia się, gdy desperacko potrzebujesz pracy, szukasz domu lub czekasz, aż zaakceptują Twój list z college'ów. Wydaje się, że za każdym razem, gdy czegoś potrzebujemy, życie znajduje sposób, by powiedzieć nam, żebyśmy usiedli i poczekali. W zasadzie właśnie to w tej chwili robię. 124

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Nowojorska Biblioteka Publiczna: Akceptuję. Pytanie dnia od: @chrisalbano422: „Wierzysz w to, że nigdy nie pokochasz kogoś całkowicie po utracie pierwszej miłości?” Moja odpowiedź: Mimo że to mi się nie przytrafiło, to wierzę, że innym ludziom może.

125

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 15 Ze wszystkich rzeczy, które mogłam zawieruszyć, mój telefon był najgorszy. Następnego ranka musiałam być w pokoju konferencyjnym, ponieważ mieliśmy przedyskutować pary, które chcieliśmy zachować oraz te, które naszym zdaniem nie powinny być w głównej części wydania. Skoro byłam parę minut wcześniej, mogłam nadrobić z Karie, nim udałam się na spotkanie. Mój brzuch skręcał się na myśl o zobaczeniu Jensena po jego przemowie. Nie poczekałam na niego, a teraz nawet nie wiem, czy do mnie dzwonił. Ostatni raz widziałam telefon przed wydarzeniem, co zaczynało mnie martwić. Obwiniałam za to Uber. Fran mnie przytuliła, gdy tylko spotkałam się z nią przed pokojem konferencyjnym. - Dostałaś mojego tweeta o Bibliotece Publicznej? Kiwnęłam głową. - Mój się nie zamieścił? Miałam tam gówniany zasięg i do tego nie mogę znaleźć telefonu, chociaż jestem pewna, że jest gdzieś w stercie prania, które muszę zrobić. - O nie! Mam nadzieję, że niedługo go znajdziesz. - Miejmy nadzieję – powiedziałam, podążając za nią do środka. Machnęłam do Rossa i Anabelle, którzy już tam byli. - Widziałam zdjęcie, które zamieściłaś na Twitterze! Wyglądałaś olśniewająco w tamtej sukni. Jestem taka smutna, że nie mogłam tam być – powiedziała Fran, przerywając, by spojrzeć w stronę drzwi. – I oto nadchodzi najważniejszy człowiek! Jen, widziałeś Mię na gali? Czyż nie wyglądała olśniewająco? 126

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Spojrzałam w dół, mając nadzieję na ukrycie sposobu, w jaki zarumieniła się moja twarz na wspomnienie jego imienia. - Wyglądała wyjątkowo – powiedział. Uniosłam spojrzenie do jego i uśmiechnęłam się. On również. - Zabrałaś ze sobą randkę? – spytała Fran. Postawa Jensena od razu się zmieniła, ciemniejąc i poważniejąc. - Tak. Fran sapnęła i klasnęła. - Zabrałaś! Poznałaś kogoś… czy to był znajomy? - Tak jakby kogoś poznałam. Rozdziawiła buzię. - Wyszłaś z kimś z sieci? Roześmiałam się. - Nie. Nie sądziłam, że to byłoby bezpieczne. - Nonsens – powiedziała ze śmiechem. – Więc powiedz mi, był uroczy? - Taa – powiedziałam, czując ciężar spojrzenia Jensena. - Pocałowałaś go? – Poczułam jak całe moje ciało rozgrzało się na tamto pytanie. Kiedy nie odpowiedziałam, ona mówiła dalej: – O mój Boże! Zrobiłaś to. Zatem jest jakiś potencjał! Uniosłam spojrzenie tam, gdzie stał Jensen. Patrzył na mnie w sposób, który sprawił, że poczułam się winna, więc szybko odwróciłam wzrok. Tak bardzo, jak lubiłam wywoływać w nim zazdrość, rozczarowanie nie było wyrazem, który lubiłam widzieć na jego twarzy. Spotkanie zaczęło się normalnie. Ross powiedział, że skontaktował się z paroma ludźmi, z którymi miałam robić w tym tygodniu zdjęcia, Anabelle powiedziała to samo, a Jensen przez cały czas był cicho, myśląc nad czymś. Naprawdę nie powinno mnie to obchodzić. Nie byłam mu nic winna. Ale i tak czułam, jakbym była mu winna 127

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

przynajmniej przyzwoitość, aby nie rozmawiać przed nim o moim randkowym życiu, zwłaszcza po tych wszystkich rzeczach, które zawarł w przemowie. Po spotkaniu zostałam z tyłu, patrząc na zdjęcia par, które mieli zachować. To oznaczało, że będę musiała zrobić nowe zdjęcia, pewnie powiedzieć im, żeby ładniej się ubrali i spotkali się ze mną gdzie indziej. Przez to, że ostatnio padał śnieg, nie byłam pewna, gdzie ich zabiorę. Kiedy usłyszałam zatrzaśnięcie się drzwi, moja głowa podskoczyła. Pokój opustoszał, poza Jensenem, który opierał się o drzwi, wyglądając jak nauczyciel monitorujący sobotnią kozę. Nawet na mnie nie patrzył. Koszulka Sherlocka Holmesa na krótki rękaw, którą miał na sobie, podjechała mu do góry, gdy wsunął dłonie do tylnych kieszeni dżinsów. W końcu, po krótkiej chwili, jakby wymyślił, co zamierza mi powiedzieć, spojrzał w górę. Nasze spojrzenia spotkały się jak dwa pociągi towarowe, które zauważyły, że były na tym samym torze, czujne i ostrożne. Patrzyliśmy na siebie przez chwilę, dwie, nim szybko do mnie podszedł. Spłaszczyłam się na siedzeniu i chwyciłam mocno podłokietniki, gdy do mnie dotarł i okręcił moje krzesło w swoją stronę. - Pocałowałaś go, kurwa? – spytał, siadając na krześle obok mnie i przesuwając się, aż dotykały się nasze kolana. Przełknęłam. - Ledwo nazwałabym to pocałunkiem – wyszeptałam. Lekki uśmiech unoszący jego usta był ostatnią rzeczą, jaką zobaczyłam, nim jego usta były na moich. Zapomniałam jak oddychać. Ludzie mówili, że to było niemożliwe, ale ja całkowicie zapomniałam jak oddychać, a kiedy moje usta się otworzyły, to po to, aby zaczerpnąć trochę jego oddechu, albo może trochę tego, co zostawiłam w nim, gdy mnie opuścił. Moje dłonie sięgnęły i chwyciły jego włosy, ciągnąc, gdy jego język spotkał mój. Odsunął się ode mnie 128

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

powoli, umieszczając niewinne pocałunki na moich ustach oraz w ich kącikach. W końcu na mnie spojrzał. Nabrałam powietrza, wypuściłam je, i spojrzałam na niego, jakby był szalony. - Jak byś to nazwała? – spytał. Próbowałam się nie uśmiechnąć. Patrząc w jego oczy, przypomniałam sobie o burzy, którą często w sobie zawierały. Powiedziałam sobie, jak ciężko byłoby dla mnie znowu mu zaufać. Ale gdy tam siedział, uśmiechając się do mnie tak, jakby wiedział, że poddałam mu się przez jego pocałunek, mogłam jedynie odwzajemnić uśmiech. - Przyzwoitym pocałunkiem. Uśmiechnął się. - Tylko przyzwoitym? Wzruszyłam ramionami. - Chcesz jeszcze jeden? - Absolutnie nie! Jesteśmy w pracy! – Pchnęłam go w pierś. Wzruszył ramionami. - Ty jesteś w pracy, ja jestem tu tylko po to, by pracować. - Mówisz bez sensu. - Oferuję tobie moje usługi, skoro potrzebujesz dobrego pocałunku. - Nie powiedziałam, że to był zły pocałunek; powiedziałam tylko, że nawet nim nie był. Jego oczy się zmrużyły, jakby ta myśl znowu dotarła mu do świadomości. - Nie mogę, kurwa, uwierzyć, że pocałowałaś tamtego frajera. - Teraz jest frajerem? - Zawsze był frajerem. Teraz jest większym frajerem. Roześmiałam się. - Jesteś idiotą.

129

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Ale nie frajerem. A to różnica – powiedział. Uśmiech uniósł jego usta, gdy na mnie spojrzał. – Wyjdź dzisiaj ze mną. Przestałam się uśmiechać i trochę odjechałam z krzesłem. - Gdzie? - Na koncert. - Na koncert? – Zmarszczyłam brwi, próbując przypomnieć sobie, o jakich koncertach słyszałam. Problemem było to, że o żadnym nie słyszałam. Jedyne plotki dostawałam od jakiegoś bezdomnego kolesia w metrze, gdy szłam rano na jogę, więc jeśli Dave o niczym nie wiedział, to ja też nie. - Tak. Koncert. Dzisiaj wieczorem. Będę po ciebie o siedemnastej, zjemy, przejdziemy przez bardziej konieczną rozmowę, pójdziemy na koncert i się zabawimy. - Nie zgodziłam się na to, a ty już wszystko zaplanowałeś? - Nie mam czasu do stracenia, Mia. Zgódź się i miejmy to za sobą. Rozdziawiłam usta. - Dla twojej informacji, jedynym powodem, dla którego nie martwię się o to, na jaki koncert chcesz mnie zaciągnąć, jest to, że mamy ten sam gust muzyczny, ale kolacja? - Tak, kolacja. Rozważ to jako dodatkową korzyść, skoro najwyraźniej potrzebujesz do towarzystwa lepszych osób, gdy tu jesteś… a koncert to Mumfordzi, więc nie ma za co. Sapnęłam. - Nie ma, kurwa, mowy. - Jest, kurwa, mowa. Wyskoczyłam z siedzenia w jego stronę z taką siłą, że zrzuciłam nas obojga z krzeseł na podłogę w serii „kurwa”, „cholera”, „kurwa, to bolało”, „dlaczego, do diabła, to zrobiłaś?” i skończyliśmy na podłodze, śmiejąc się i

130

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

patrząc na siebie. Gdy nasz śmiech ucichł, on wstał i żeby pomóc mi wstać, zaoferował mi dłoń, którą chwyciłam. - Będę po ciebie o siedemnastej – powiedział, jego głos był niski i cichy. - Okej, ale żadnego więcej całowania – wyszeptałam. Dopiero gdy byłam w drodze do domu, żeby poszukać telefonu, zdałam sobie sprawę, że on nie miał pojęcia, gdzie mieszkałam. Jak on, do diabła, chce odebrać mnie z mieszkania?

131

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 16 Znalazłam telefon dokładnie tam, gdzie myślałam, że będzie. W koszu z praniem. Byłam w pośpiechu, rozczesując moje wilgotne włosy i próbując wysuszyć je ręcznikiem, żeby woda przestała zlatywać po moich ramionach, gdy usłyszałam głośne puknięcie w drzwi. Przez to, że nie miałam wcześniej telefonu, nie byłam pewna, czy to był facet od klimatyzacji, czy ktoś pukający do złych drzwi – znowu – skoro to zdarzyło się już trzy razy w poprzednim tygodniu. Zawiązałam wokół siebie ręcznik i podeszłam do drzwi. Wyglądając przez wizjer, sapnęłam i odsunęłam się. Jensen stał po drugiej stronie, mając na sobie dżinsy, czarną koszulkę na krótki rękaw i trzymając w lewej dłoni kurtkę. Otworzyłam drzwi. - Skąd, do diabła, wiedziałeś gdzie mieszkam? Zesztywniał, gdy jego spojrzenie przemyło się po mnie, podróżując od mojej twarzy do nagich stóp i z powrotem do góry w powolnym tempie. Przez chwilę nie powiedział nic, a ja w końcu się odsunęłam, żeby mógł wejść. - Halo? – powiedziałam, zamykając za nami drzwi. Odwrócił się do mnie, zbliżając się, i nagle byłam bardzo świadoma tego, jaka byłam naga pod ręcznikiem. Kiedy do mnie dotarł, zamknął oczy i wziął głęboki oddech. - Idź się ubrać. Nie mogę teraz, kurwa, myśleć! – Machnął ramionami, jakby był wkurzony na zwyczajny fakt, że przed nim stałam, a to mnie zdenerwowało, bo nawet go nie zapraszałam! - Tu nie ma o czym myśleć! Skąd wiedziałeś, że tu jestem? - Powiedziałaś, że mieszkasz w starym mieszkaniu Millie. To jest stare mieszkanie Millie. Byłem tutaj kiedyś, gdy Seth robił steki. Proszę bardzo. Teraz 132

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

idź się ubrać – powiedział na wydechu. Wypuściłam sfrustrowane warknięcie i przewróciłam oczami. Gdy obok niego przechodziłam, specjalnie przycisnęłam przednią część mojego ciała do jego ramienia. Jęknął. - Mia. - Idę się ubrać! - Próbuję przypadkiem nie zedrzeć tego z ciebie, a ty się o mnie ocierasz! – powiedział niskim warknięciem, które wywołało u mnie dreszcz. Zniknęłam w sypialni i szybko się ubrałam. Mimo że kochałam fakt, że tak mocno na niego wpływałam, to wiedziałam, że musiałam się kontrolować. Łatwo byłoby znowu wejść z nim na tę ścieżkę. Za pierwszym razem też było łatwo i źle się skończyło. Tym razem byłoby tak samo. - Nie jest przypadkiem zimno na zewnątrz? – spytałam, wychodząc z pokoju. Zmierzył mnie wzrokiem. Miałam na sobie czarne tenisówki, jak on, dżinsy, jak on, czarną koszulkę, jak on, i dżinsową kurtkę. Zachichotał. - Interesujące. I nie, nie jest, dwubiegunowa pogoda zdecydowała zaszczycić nas dzisiaj ciepłem. Znowu zniknęłam w pokoju. Nie zamierzałam się przebierać tylko dlatego, że wyglądaliśmy, jakbyśmy zaplanowali, żeby nasze cholerne stroje do siebie pasowały. Jebać to. Ale chciałam założyć kapelusz. - Uroczo – powiedział, gdy wróciłam. – Ale jestem pewny, że później temperatura zmaleje. - To miejsce naprawdę ma najbardziej dwubiegunową pogodę. - Tylko ostatnio – powiedział, czekając, aż zamknę drzwi. – To prawie tak, jakby Kalifornia wyrzuciła wszystkie swoje szaleństwa, a one wylądowały w Nowym Jorku. 133

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Szturchnęłam go ramieniem, wkładając klucze do torebki. - Jesteś komiczny. - Próbuję. - Gdzie idziemy? – spytałam, gdy przeszliśmy obok taksówki przed budynkiem. – Metro jest w drugą stronę. Jensen zignorował moje pytanie, ale sięgnął po moją dłoń i trzymał ją, idąc w kierunku parkingu. A tam, po drugiej stronie, nim przeszło się obok kasjerów, stał znajomy, matowoczarny motor. Zacieśniłam uchwyt na jego dłoni. - Nadal masz swój motor? Zachichotał. - Jak widać. - Myślałam, że się go pozbyłeś. - Dlaczego miałbym pozbyć się mojego Harleya? – spytał, marszcząc brwi. - Bo masz córkę! O mój Boże. Nie mów mi, że każesz jej tym jeździć. – Przerwałam. – Dzieci nie powinny jeździć motorami, prawda? Wzruszył nonszalancko ramionami. - To nie tak, że nie nosi kasku. Rozdziawiłam na niego usta i zakryłam je dłońmi, ale zmrużyłam oczy, gdy złapałam błysk w jego oczach, nim jego usta uniosły się w uśmiechu. Rzuciłam się na niego, a on się roześmiał, chwytając moje dłonie na klapach swojej kurtki, nim mogłam go w pełni popchnąć. - Jesteś takim gnojkiem. - Jesteś urocza, gdy się tak zamartwiasz – powiedział, zbliżając usta do mojego ucha. Zacieśniłam uchwyt na jego kurtce, gdy przesunął po nim językiem. – A jeszcze bardziej, gdy ma to coś wspólnego z Olivią. – Moje serce przyspieszyło. – Nadal boisz się motorów? – spytał. Byłam zaskoczona, że 134

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

mogłam go usłyszeć poprzez dudnienie w uszach. Kiwnęłam w odpowiedzi na jego pytanie. Jego usta przesunęły się do mojego policzka, a potem do kącika ust. – Ufasz mi? – spytał. Zamknęłam oczy na jego wyszeptane słowa oraz wspomnienie ostatniego razu, gdy je słyszałam. Moja nastoletnia osobowość była taka chętna, by wskoczyć na cokolwiek, co oferował. Nasze oddechy zmieszały się w oczekiwaniu na moją odpowiedź, a kiedy otworzyłam oczy i nasze spojrzenia się spotkały, znalazłam ją w szczerości, którą trzymały jego oczy, oraz w niezliczonej ilości uczuć, które za nimi lśniły. Kiwnęłam głową. - Tak. Wypuścił mocno powietrze, jego duże dłonie chwyciły obie strony mojej twarzy i przyciągnął mnie do jeszcze jednego pocałunku, nim weszliśmy na motor. Motor ryczał wzdłuż ulicy w swobodnym mknięciu, wtapiając się w ciemność. Owinęłam ramiona wokół jego talii i położyłam twarz na jego plecach, zamykając oczy na niezbadany teren w moich myślach. Co, jeśli to zakończy się będąc czymś więcej, niż będę mogła znieść? Najbardziej przerażało mnie to, że chciałam, by to była randka. Chciałam traktować to jak randkę. Chciałam, żeby mnie całował, dotykał i przytulił mnie do swojego ciała, gdy będziemy stali na koncercie. Zacisnęłam mocniej oczy. Pamiętaj, co zrobił. Pamiętaj, dlaczego odszedł. Pamiętaj, dlaczego unikałaś go przez te wszystkie lata. I tak zrobiłam. Pamiętałam te wszystkie rzeczy. Byłam taka zajęta przypominaniem sobie o jego błędach z przeszłości, że zapomniałam, jak to jest żyć chwilą. Jebać to. Byłam to sobie winna. Potrzebowałam bliskości i zamierzałam ją dostać, gdy tu będę. Otworzyłam jeszcze raz oczy i uśmiechnęłam się, gdy przejeżdżaliśmy obok chodnika pełnego ludzi, większość z nich była w firmowych ubraniach, niektórzy trzymali torby z zakupami. 135

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Motor zatrzymał się, gdy wjechaliśmy w alejkę między dwoma budynkami. Zrobiłam parę kroków, by wejść na chodnik, i uśmiechnęłam się na tęczową flagę, która powiewała przy ulicy. - Co to za miejsce? – spytałam, patrząc przez ramię, a następnie w pełni się odwracając, żeby nie przeoczyć pewnego siebie chodu Jensena w moją stronę. Brakowało mi tego. Cholera. Chodził jak mężczyzna, który wiedział, że był Słońcem, a wszystkie inne planety były w jego orbicie, a nie na odwrót. - Hell's Kitchen. - Och, gdzie to jest? – spytałam, patrząc w obie strony. Jensen zachichotał, gdy chwycił moją dłoń, przeplatając swoje palce przez moje. Serce przyspieszyło mi na jego dotyk, a kiedy musnął moją dłoń kciukiem, patrząc na mnie z czułością, poczułam, jak coś we mnie się zatrzęsło. - Wszystko tutaj to Hell's Kitchen. Byłam pod wrażeniem. Weszliśmy w małą dziurę w ścianie, która podobno miała niesamowitego kurczaka oraz gofry. Oczywiście ja to zamówiłam. Jensen zamówił ośmiornicę. Pokręciłam głową. - Co? Słyszałem, że jest dobra. - O co chodzi z tobą i ośmiornicami? – spytałam, moje oczy opadły na jego zakryte przedramię. Uśmiechnął się. - Lubię je. - Są trochę brzydkie i obślizgłe – powiedziałam, marszcząc nos. – Nie mówię, że twój tatuaż jest brzydki. Podoba mi się. Zachichotał. - Ale naprawdę, dlaczego ośmiornica? – Spytałam tylko dlatego, że był osobą, która nie robiła czegoś od tak. Nie szedł tak po prostu zrobić sobie tatuażu, bo podobały mu się jakieś słowa. Robił je, ponieważ czuł słowa. Trochę 136

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

mu zajęło zrobienie tych, które wiedziałam, że były na jego żebrach. Próbowałam o tym nie myśleć i oczyściłam myśli, gdy podeszła kelnerka i wzięła od nas zamówienie na napoje. Obydwoje wzięliśmy wodę. On kierował, a ja chciałam być na koncercie całkowicie trzeźwa. - Intrygują mnie. Mają trzy serca – powiedział i przerwał, kiedy zakrztusiłam się wodą. - Dlaczego, do diabła, chciałbyś mieć trzy serca? Ja przez większość czasu chcę oddać to, które już mam. Jensen jedynie się uśmiechnął. Mogłam stwierdzić, że chciał coś powiedzieć, ale zamiast tego kontynuował: - Umierają też, gdy połączą się w pary. - Jak dotąd nie przekonałeś mnie do tej kreatury. To sprawiło, że się zaśmiał i wzruszył ramionami. - Nie próbuję tego zrobić. - Nic mi nie mówisz. Chcę wiedzieć czemu. Posłał mi spojrzenie, które przeszło przez moje kości i przesączyło się w rodowód. Usiadłam na dłoniach, nagle czując się naprawdę zimno. - Najwidoczniej nie bez powodu mają trzy serca, a ja nie jestem ośmiornicą, ale jedno z ich serc nie funkcjonuje, kiedy pływają. Widziałem to w jednym programie i pomyślałem „cholera, to ja”. Moje serce nie funkcjonuje, kiedy robię zwyczajne rzeczy. Bałam się zapytać o coś więcej, więc odchrząknęłam. - A ta rzecz z umieraniem? Posłał mi mały, smutny uśmiech. - Kocham Olivię. Jestem z niej najbardziej dumny, i jeśli miałbym się cofnąć… – Przerwał na chwilę, aby się upewnić, że rozumiałam. Kiwnęłam głową, bo wiedziałam, co nadchodziło, i nie przeszkadzało mi to. – Nic bym nie 137

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

zmienił, ale tylko dlatego, że przyniosły mi ją moje błędy. – Napił się trochę wody. – Ale kiedy wydarzyła się ta cała rzecz, część mnie umarła. Duża część mnie. Mogłam jedynie kiwnąć w odpowiedzi. Rozmawialiśmy trochę przez chwilę, o mojej rodzinie, mamie, tacie, Robie i jego chłopaku. Potem rozmawialiśmy o Patty, Victorze, Estelle i Oliverze. Kiedy wyczerpał nam się ten temat, on znowu na mnie spojrzał i wiedziałam, co nadchodzi. - Musimy porozmawiać – powiedział. - Myślałam, że właśnie to robiliśmy. Rzucił mi spojrzenie. Westchnęłam i zrobiłam miejsce dla kelnerki, żeby postawiła przed nami talerze. - Przepraszam, że zabrałam ze sobą randkę na tamten wieczór. Naprawdę nie wiedziałam, że tam będziesz – powiedziałam na początek. - W porządku. Przeszło mi to. Najwidoczniej nie poszła dobrze i egoistycznie mnie to uszczęśliwia. Chcę przedyskutować inne rzeczy. Roześmiałam się nerwowo. - Niech zgadnę, chcesz porozmawiać o rzeczach, które wydarzyły się, gdy zerwaliśmy. Poruszył głową z boku na bok. - Tak jakby. Chcę porozmawiać o moim umawianiu się z Kristą oraz jej zajściu w ciążę. Coś szarpnęło się w moim brzuchu. Odłożyłam sztućce. - Przy kolacji? Chcesz o tym rozmawiać przy kolacji? - Musimy o tym porozmawiać, Mia. - Dlaczego? – jęknęłam, pocierając czoło dłonią. - Bo nigdy nie ruszymy dalej, jeśli nie odwiedzimy ponownie przeszłości i

138

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

porozmawiamy o naszych problemach. - Ja nie chcę ruszać dalej. – Wiem, że dąsałam się jak dziecko, ale nie mogłam rozmawiać o tamtych rzeczach. Nie mogłam znieść ponownego przeżywania ich. Jego dłoń przesunęła się przez stół i zakryła moją. Odwrócił ją i umieścił swoją na jej wewnętrznej części, czekając, aż spojrzę w górę. W tamtej chwili jego oczy były takie łagodne i wyrozumiałe, że chciałam jedynie zrobić to, czego ode mnie chciał, ale nie mogłam, nie tam. - Później – wyszeptałam, czując łzy w oczach. Najwidoczniej nie byłam taka uleczona, jak myślałam. Ustąpił z potaknięciem i kontynuował jedzenie. - Gdzie poznajesz kobiety, które zabierasz na randki? – spytałam, biorąc gryza kurczaka, gdy znowu znalazłam apetyt. Jensen zachichotał. - Krista nie jest tematem, o jakim możesz rozmawiać, ale obecne kobiety, z którymi się umawiam, już tak? Jęknęłam na wspomnienie jej imienia, ale odepchnęłam to i wzruszyłam ramionami. Naprawdę nie chciałam wyobrażać go sobie z jakąkolwiek kobietą, jeśli miałam być szczera, ale łatwiej było mi zaakceptować to, że był młodym, samotnym mężczyzną, który się umawiał. - Jestem dziwna – powiedziałam. Pokręcił głową w rozbawieniu. - Match, E-Harmony, i takie tam gówno. Rozdziawiłam usta. - Jesteś na Match? Uniósł brwi na moją głośność. Rozejrzał się po restauracji i zachichotał. - Taa, jestem. Dlaczego tak ciężko w to uwierzyć? Nadal rozdziawiałam usta. Bo jesteś seksowny? Bo jesteś tak pełen

139

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

sukcesów? Bo… jesteś naprawdę cholernie seksowny? Nie powiedziałam nic z tego, bo wiedziałam, że wiedział, o czym myślałam. Mogłam to stwierdzić z pewnego siebie uśmiechu na jego twarzy. - Tam jest dużo dobrze wyglądających osób, wiesz. - Jakbym wiedziała, to dołączyłabym tam bardzo dawno temu. Uśmiechnął się. - Może by nas dobrali. - Może. – Przerwałam, rozważając to. – To byłoby niezręczne. - Albo idealne. Znowu usiadłam na dłoniach. - Zatem znalazłeś „tą jedyną”? Uniósł brew, patrząc na mnie tak, jakby próbował powstrzymać uśmieszek. - Z pewnością. - Sprawiasz, że rozmawianie z tobą jest niemożliwe – powiedziałam, ale zwalczałam uśmiech. - Sprawiasz, że życie bez ciebie jest niemożliwe – powiedział, patrząc mi prosto w oczy. Pomimo mojego pędzącego serca oraz sposobu, w jaki krew wrzała przez moje żyły, udało mi się uderzyć w czoło dłonią, by rozładować napięcie, bo nie mogłam tego znieść. Nie mogłam znieść uczuć. Jensen uśmiechnął się na to, ale w jego oczach pozostał błysk. Opuściliśmy restaurację uśmiechając się, tak samo, gdy przybyliśmy do niej, a on obiecał, że zabierze mnie na jedzenie do innych miejsc w tamtej okolicy. Gdy wracaliśmy do motoru, rozejrzałam się w niedowierzaniu. Nie mogłam uwierzyć w to, ile przystojnych gejów i ładnych lesbijek było w tamtym miejscu. - To znaczy, to zdumiewające – powiedziałam, gdy weszliśmy na motor.

140

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Jensen zachichotał. - Zgadzam się. To fajna okolica, prawda? Kiwnęłam głową, rozglądając się jeszcze raz, nim odjechaliśmy. Skończyliśmy parkując przed uroczymi, małymi domkami na Brooklynie i jadąc metrem w stronę Coney Island na koncert. Gdy siedzieliśmy w metrze, położyłam nogi na jego, by ludzie obok nas mieli więcej miejsca. On pocierał moje uda w ruchu, który sprawił, że moje wnętrze było papką. - Chcę zabrać cię do domu – powiedział cichym pomrukiem przy moim uchu. Moje serce przyspieszyło. - Może ci pozwolę – wyszeptałam. Wiedziałam, że mnie usłyszał, bo przyciągnął mnie bliżej, aż moja twarz spoczywała na jego twardej klatce piersiowej i pocałował mnie w czoło. Kiedy dotarliśmy na nasz przystanek, wydawało się, że milion osób wyszło z metra. Jensen chwycił moją dłoń mocniej, gdy szliśmy przez tłum i wyszliśmy na ulicę. - Jasna cholera. Ale tu zimno – powiedziałam. Jego ręka była wokół moich ramion, przyciągając mnie do siebie, nim mogłam skończyć zdanie. Zadrżałam, wtulając się w niego bardziej i próbując ukraść całe jego ciepło. - Dlatego, że jesteśmy nad wodą. Gdy tylko dotarliśmy do ogrodzenia i podaliśmy nasze bilety, pociągnęłam go za rękę i poprowadziłam na przód sceny. Uśmiechałam się szeroko, gdy się odwróciłam, a on śmiał się na moje podekscytowanie. - Nikogo tu jeszcze nie ma, kochanie. Mój uśmiech powoli opadł, a on to dostrzegł. Pociągnął mnie za rękę, aż byłam do niego przyciśnięta, moja głowa spoczywała na jego piersi. Staliśmy tak przez jakiś czas, jego podbródek spoczywał na mojej głowie, a ramiona były 141

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

wokół mnie, gdy moje wisiały luźno po bokach. Byłam pewna, że nie mogłam tego zrobić. Z kimś innym? Pewnie, że tak. Miałam wcześniej przygody na jedną noc. Mogłam być całkowicie nieprzywiązana do mężczyzny. Ale to nie był jakiś mężczyzna. To był ten mężczyzna. Albo tak myślałam. Odepchnęłam myśli, gdy poprowadził mnie do namiotu z różnymi rzeczami. Do czasu, gdy obydwoje naciągnęliśmy na głowy pasujące kaptury, tylko dlatego, że mieli tylko jeden krój, i kupiliśmy sobie po piwie, wróciliśmy do śmiania się, gdy wskazywaliśmy na różnych ludzi w tłumie. Kiedy znowu się rozejrzałam, byłam zaskoczona na ilość ludzi, którzy tam dotarli, gdy my rozmawialiśmy. Chwilę później byliśmy trochę bardziej ściśnięci, ale i tak mieliśmy wystarczająco miejsca na podskakiwanie. Zaczął się koncert, a tłum ożył, skacząc i robiąc zdjęcia, ale dopiero przy głównym zespole można było poczuć wibracje od tłumu. Mieszkałam na Manhattanie wystarczająco długo, by wiedzieć, że miasto miało serce, szybko bijące i wytrzymałe, ale Brooklyn to co innego. Serce Brooklynu. Ono naprawdę biło. Gdy rozejrzałam się dookoła, poczułam się jak w domu. Poczułam to. Pomimo zimna, pomimo tego, że byłam kilometry od rodziny, poczułam, jakbym była tam, gdzie w tamtej chwili należałam. Dłoń Jensena chwyciła moją, gdy zaczęła się piosenka „The Wolf”. Uśmiechnęliśmy się do siebie, skacząc i śpiewając. Robiliśmy to przez trzy piosenki, a ja nie mogłam przestać się śmiać i uśmiechać. Nie mogłam sobie przypomnieć, żebym tak dobrze się bawiła, odkąd ostatni raz byłam z Estelle i Robem. Przeszło kilka piosenek, ale kiedy usłyszałam bit do „After the Storm”, to było tak, jakby coś ostrego wlewało się do mojego serca i rozprzestrzeniało się po mnie niczym powolna insulina. Jakby na sygnał, obydwoje przestaliśmy się ruszać. Nasze dłonie znowu się znalazły, a oczy szybko podążyły. Nagle Marcus nie śpiewał do mnie, ale do nas, a ja nie mogłam powstrzymać łez w 142

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

oczach. Stanęliśmy twarzą w twarz. Dłonie Jensena chwyciły moją twarz; moje trzymały jego nadgarstki, zamykając się na imieniu jego córki oraz na słowach Niech tak będzie. Jakby piosenka oraz chwila, którą dzieliliśmy, nie była wystarczająco emocjonująca, jego usta zaczęły poruszać się razem z tekstem. Kiedy zaczął śpiewać o chwytaniu mnie za dłoń i staniu wyprostowanym, a potem o czasie, kiedy miłość nie złamie mi serca, poczułam jak coś we mnie się przestawiło. Jakaś część mnie zrobiła miejsce dla uczuć, które próbowałam zakopać. A kiedy to się stało, poczułam wszystko. Poczułam jak prosi mnie, bym mu wybaczyła, bym pozwoliła odejść przeszłości i przyjęła tę chwilę. Dopiero wtedy łzy zaczęły się wylewać, a kiedy już to zrobiły, nie mogłam przestać płakać. Chwilę później moje zwyczajne płakanie przeszło w pełne łkanie, a kciuki Jensena poruszyły się, by otrzeć mi łzy. Pochylił głowę, jego usta przycisnęły się delikatnie do moich, a język szukał pozwolenia, które szybko dałam, i staliśmy tam, w tłumie pełnym ludzi, z grającym w tle naszym ulubionym zespołem, i poddaliśmy się czemuś niepowstrzymanemu. Ponieważ takie było to, co mieliśmy. Było niepowstrzymane, nieugięte i niepohamowane. I nie było to idealne. Nigdy nie było, bo my nie byliśmy idealni. On był bałaganem złamania, bałaganem emocji, z którymi dawno temu ktoś zadarł, a ja byłam klejem, który kiedyś próbował go naprawić. Ale nie mogłam. Nie mogłam go naprawić, ponieważ ja nie byłam jego wybawczynią, a on nie był moim wybawcą. Byłam tak samo zagubiona jak on, i może właśnie to nas do siebie przyciągało, nasza podatność i chęć bycia z inną zagubioną duszą. Kiedy odsunęliśmy się od pocałunku, jego dłonie nadal były na mojej twarzy, a ja wciąż płakałam. Nie płakałam dlatego, że byłam smutna. Nie płakałam dlatego, że pozwalałam odejść mojej złości. Płakałam dlatego, że to poczułam. Poczułam wszystko. I nie czułam takich emocji przez tak długi czas, 143

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

że byłam pewna, iż część mnie odłamała się, gdy mnie zostawił. Może tak się stało. Może zabrał tę część mnie, która miała możliwość oddania się w pełni innej istocie ludzkiej. Nie byłam pewna, czy chciałam ją z powrotem. Nie, jeśli on był brakującym połączeniem. Udało mi się uspokoić, gdy zespół zagrał kilka innych piosenek. Otarłam łzy, wzięłam głęboki oddech i po długiej chwili znowu zaczęliśmy skakać. W tamtym momencie zawsze się dotykaliśmy, świadomi siebie nawzajem. Nawet bardziej, niż już byliśmy.

144

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 17 Po koncercie czekaliśmy na to, aż wyjdzie trochę tłumu i podążyliśmy za resztą, ale poszliśmy w prawo, w stronę wody, zamiast w lewo do metra. - Tu jest tak cicho – powiedziałam. - To prawda. Nigdy wcześniej tu nie byłem – powiedział Jensen, przyciągając mnie do swojego boku. Spojrzałam na niego. - Żartujesz. - Nie. Przestaliśmy iść, gdy dotarliśmy do brzegu, stając tuż przy piasku. Wtedy odwróciłam się do niego. - Tęsknisz za domem? Przechylił głowę, wydając się nad czymś rozmyślać, nim w końcu na mnie spojrzał. Jego wzrok był poważny. - Tęsknię za tobą – powiedział i przerwał, by pozwolić temu wsiąknąć. – Tęsknię za tobą – powtórzył, głośniej, jego spojrzenie nie odrywało się od moich rozszerzonych oczu, gdy pogładził mój policzek tyłem dłoni. – Tęsknię za tobą i mam dosyć traktowania tego jak jakąś kryształową wazę, z którą boję się zadzierać na wypadek, gdyby się rozbiła. – Pochylił się i umieścił swoje czoło na moim, wypuszczając zimny i zamglony oddech, który połaskotał mnie w nos. - Ta waza już jest rozbita – wyszeptałam. - Jeśli już jest rozbita, to dlaczego tak bardzo się jej boisz? - Bo nie wiem, czy znowu chcę wejść na to całe roztrzaskane szkło. Chwycił moją twarz swoją dużą dłonią, jego kciuk gładził moją kość policzkową. 145

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Przeszedłbym przez szkło, jeśli to by oznaczało dostanie się do ciebie. Przepłynąłbym ocean, wspiąłbym się na górę, zrobiłbym wszystko. Zamrugałam i przesunęłam oczy w stronę oceanu, kilka kroków od nas, a następnie pokręciłam głową. - Słowa są tylko słowami, Jensenie. - Słowa są moim życiem. - Wiem o tym, ale mówienie rzeczy, pisanie rzeczy, to nie jest coś, co sprawi, że mnie odzyskasz. Musisz to zrozumieć. Musisz zrozumieć, że twoje odejście oraz wzięcie ślubu było czynem, który nie wiem, czy mogę przesunąć wystarczająco daleko, by znowu ci zaufać. Westchnął ciężko i splótł dłonie za głową. Zamknął na sekundę oczy, nim opuścił ręce i znowu na mnie spojrzał. - Powiedz mi, co zrobić. Powiedz mi, co muszę zrobić, żeby cię odzyskać. Stałam tam, wpatrując się w niego przez chwilę. Fale się rozbijały, ludzie śmiali się w oddali, ale świat się dla nas zatrzymał na tamtą chwilę. Kiedyś marzyłam o takich słowach pochodzących z jego ust. Kiedyś ich pragnęłam, czułam, jakbym ich potrzebowała, ale tamten czas minął. I tak bardzo, jak uwielbiałam je słyszeć te całe lata później, to nie wiedziałam, co z nimi zrobić. - Nie wiem, Jensenie. Naprawdę nie wiem – powiedziałam w końcu. - Dlaczego mi powiedziałaś, że chciałaś bliskości? O mój Boże. Wiedziałam, że ta rzecz z bliskością wróci, żeby mnie ukarać. Zaśmiałam się. - Bo jestem szalona, jak widać. – Kiedy rzucił mi spojrzenie, spoważniałam i zdecydowałam, że powiem prawdę. – Bo chcę przestać porównywać do ciebie każdego dupka, z którym się umawiam. Jego chichot był niski i głęboki. - Nieważne, ile dam ci bliskości, to i tak będziesz porównywać do mnie

146

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

każdego mężczyznę, którego spotkasz, Mia. Tak samo jest u mnie. Żadna kobieta nigdy nie jest wystarczająco zabawna, wystarczająco wkurzająca, wystarczająco szalona lub wystarczająco piękna, by utożsamiać się z tobą. Odwróciłam wzrok. - Nie możesz mówić takich rzeczy. - Chcesz, żebym tu stał i cię okłamywał? – spytał. Pokręciłam głową i znowu na niego spojrzałam. Miał najpoważniejszy wyraz twarzy, jaki u niego widziałam. Kiedykolwiek. Jego dłonie obramowały obie strony mojej twarzy. – Przepraszam. Popełniłem błąd. Przeprosiłem z milion razy. Nie wiem, co jeszcze chcesz, żebym tobie powiedział, ale jeśli jest coś, co mogę zrobić, to mi powiedz. Pokręciłam głową. - Co się stało, to się nie odstanie. Kiwnął głową. - Okej, więc przeprowadźmy teraz tę rozmowę. Ja zacznę – powiedział, patrząc na mnie znacząco, gdy opuścił dłonie. – Myślałem, że umawiałaś się z kimś, gdy Krista i ja… – Pozwolił słowom zawisnąć, dzięki Bogu, bo nie byłam pewna, czy bym to zniosła. – Słyszałem, że było to poważne i nie rozmawiałem z tobą przez parę tygodni, więc… – Wzruszył ramionami. – A potem to się stało i zdałem sobie sprawę z tego, jaka to była ogromna rzecz, bo nie mogłem mieć obydwu. Nie mogłem mieć ciebie i dziecka. - Może mógłbyś mieć. Nawet tego dla nas nie rozważyłeś. - Nie mógłbym, Mia. Nie mógłbym. – Wypuścił ciężki oddech. – To było zbyt wiele. Jej rodzina jest zbyt… Oni mają pieniądze, a ja byłem nikim. Byłem biednym, małym punkiem na drodze do dobrego college'u, który zapłodnił bogatą dziewczynę. – Znowu przerwał, sięgając po moją dłoń, jakby musiał się upewnić, że nie ucieknę. – To było tak, jak z moimi rodzicami. Kiwnęłam głową w zrozumieniu. Jego rodzice, ale na odwrót, ponieważ w 147

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

przypadku jego rodziców, to jego mama była tą bez pieniędzy. - Rozumiem to, Jensenie. Rozumiem. Naprawdę. Miałam pięć lat na przetworzenie tego, ale za każdym razem, gdy cię widzę… - Twój świat jest wyrzucony ze swojej osi – powiedział. - Zasadniczo. - Myślisz, że to znowu się tobie przytrafi? Myślisz, że uczucie braku równowagi może być wywołane przez cokolwiek? Pokręciłam głową. Wiedziałam, że nie mogło tak być. Umawiałam się z wystarczająco ilością facetów, aby wiedzieć, że tylko kilku potrafiło to zrobić. - Nie uważasz, że to warte ryzyka? Tak, niedługo cię nie będzie, ale gdy tu jesteś, to nie chcesz się dowiedzieć, co to jest? Oderwałam od niego spojrzenie. - Powinieneś sprzedawać samochody. - Sprzedaję miłość. To o wiele trudniejsze od sprzedawania samochodów. Moje oczy opadły do naszych złączonych dłoni, jego niedokończony tatuaż nieskończoności piorunował mnie wzrokiem, mówiąc: Pamiętasz mnie? Pamiętasz miłość? Nie rób tego. Na drugiej dłoni, kiedy splotłam palce z jego, skupiłam się na słowie Zostawiam. A potem spojrzałam jeszcze raz, mrugając, by skupić się na literze pod zgięciem jego serdecznego palca. Zmrużyłam oczy w przyciemnionym świetle, rozchylając palce. Moje oczy wróciły do jego, a serce pędziło. Potarłam kciukiem literę M. Musiała zejść, prawda? - To nie jest chwilowe, Mia. Musiałabyś odciąć mi to ze skóry. - Jensen – wyszeptałam, znowu na niego patrząc. - Zawsze – powiedział, chwytając moją twarz drugą dłonią. – Zawsze jesteś ze mną. - Kiedy go zrobiłeś? – spytałam, mój głos był chrapliwy. - Gdy ostatni raz powiedziałem ci, że cię kocham.

148

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Tym razem, gdy łzy zebrały się w moich oczach, to nie było przez muzykę ani nastrój. Owinęłam wokół niego ramiona i pocałowałam go. Było to delikatne, powolne i czułe. To nie był zapominalski pocałunek ani nawet wybaczający, ale taki, który zawierał w sobie potencjał. - Zabierz mnie do domu – powiedziałam, mrucząc przy jego ustach. - Będziesz musiała być bardziej specyficzna, kochanie – powiedział, ciągnąc moją dolną wargę zębami. - Chcę, żebyś zabrał mnie do swojego domu – powiedziałam, wsadzając dłonie pod jego kurtkę. Wsunęłam czubki palców pod jego koszulkę i przesunęłam nimi po twardych plecach. – Proszę – dodałam szeptem, przesuwając paznokciami w dół. Mogłam poczuć ciężki oddech w jego piersi przy mojej. Głód zabłysnął w jego oczach. Zacieśnił uchwyt na moich biodrach. - Chodźmy, piękna.

149

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 18 Objechał motorem dwukondygnacyjny dom i zatrzymał się przed garażem, czekając, aż się otworzy. - Możesz chcieć znowu się mnie złapać – powiedział. Moje ręce go objęły, gdy zwiększył obroty i wjechał do garażu. Rozejrzałam się po wnętrzu, które nie zawierało zbyt wiele, poza czarną furgonetką, szafką z narzędziami oraz różowym Jeepem dla małej dziewczynki. Moje oczy zostały do niego przyklejone. Miałam podobny samochodzik jako dziecko. Nasi rodzice prawie codziennie zabierali nas na przejażdżkę po sąsiedztwie, ja w moim różowym Jeepie, a Rob na swoim motorku, gdy próbowaliśmy prześcignąć się do znaku. Zastanawiałam się, czy Jensen robił takie rzeczy razem z Kristą. Zastanawiałam się, czy w ogóle często się widzieli. - Mia – powiedział Jensen. Z tonu jego głosu wiedziałam, że nie usłyszałam tego, co powiedział wcześniej. Zamrugałam i spojrzałam na niego. - Taa? Przechylił głowę, wskazując na dom. - Chodź. Podążyłam za nim w górę dwóch schodków do domu. Najpierw uderzył we mnie zapach drewna. To nie był nieznośny rodzaj zapachu ze sklepu meblowego, ale bardziej jak nowe drewniane szafki. Gdy moje oczy przeszukiwały białe ściany, zastanawiałam się, czy wolał je tak utrzymać, czy po prostu nie miał czasu ich pomalować. - Jak długo tu mieszkasz? Stał obok mnie z kciukami wetkniętymi w przednie kieszenie dżinsów, a 150

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

jego oczy były na mojej twarzy. - Z dwa lata? Wypuściłam ciężko powietrze. Dwa lata. - Olivia i jej mama też tu mieszkają? - Tylko ja. Chociaż Olivia często tutaj jest, więc technicznie mieszka tu tyle samo. Poszłam dalej przez przestrzeń z długim, drewnianym stołem, który wyglądał jak ławka, aż dotarłam do dużej kuchni. - Oliver nie przesadzał – powiedziałam. - Odnośnie czego? – spytał Jensen, idąc blisko za mną. - Powiedział, że twoje mieszkanie jest naprawdę ładne. – Rozejrzałam się po kuchni i przeszłam obok kuchennej wyspy na środku. – Tu jest pięknie – powiedziałam, spoglądając w górę, by spotkać jego spojrzenie. Podszedł na drugą stronę wyspy i umieścił dłonie płasko na jej powierzchni. Sposób, w jaki na mnie spojrzał, sprawił, że chwyciłam blat po swojej stronie. - Nie widziałaś nawet reszty. - Pierwsze spojrzenie na nie jest dla mnie wystarczające, by dokonać całkiem trafnej oceny, że jest piękne. Uśmiechnął się. - Może właśnie chcę, żeby dokładnie to myślały osoby, które tu przychodzą i zostają na tym piętrze. - Może po prostu próbujesz zaciągnąć mnie do swojego pokoju. To sprawiło, że zachichotał. Odepchnął się i zdjął swoją skórzaną kurtkę, kładąc ją na blacie. Moje oczy przeszły w dół jego ciała, a serce przyspieszyło, gdy w moich myślach pojawiły się obrazy tego, co było pod jego ubraniami. - Chcesz zobaczyć resztę? – spytał.

151

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Jego głos był chrapliwy i niski oraz sprawiał, że chciałam pozbyć się wszelkich zahamowań. Serce obijało mi się dziko o klatkę piersiową. Jedna sekunda rozciągnęła się w dwie, potem trzy, i wszystko, co mogłam robić, to stać tam, trzymając się krawędzi blatu, gdy wpatrywaliśmy się sobie w oczy. Żadne z nas nie chciało robić pierwszego kroku. Następstwo naszych działań balansowało w tamtej chwili i obydwoje wiedzieliśmy, że albo może być tragiczne, albo piękne. Nie wiedzieliśmy, jak mieć jedno bez drugiego. Odsunęłam się od blatu. On podążył. Poruszyliśmy się, aż dotarliśmy na środek, a on podał mi dłoń. Byliśmy pobudzonymi uczuciami oraz przyciszonym błaganiami, mając jedynie odwagę przemawiać oczami. I gdy prowadził mnie po schodach w górę, dotarło do mnie to, że położyłam taki duży nacisk na naszą miłość, na niego będącego moją drugą połówką oraz na to, jaka czułam się pełna będąc blisko niego i będąc przez niego dotykaną, że sama stałam się kompletną osobą dopiero po jego odejściu. I właśnie to mnie najbardziej przerażało z tego wszystkiego. Bałam się, że znowu tak bardzo się w nim zatracę, że kiedy będzie po wszystkim, nie będę wiedziała, gdzie ja się kończę, a on zaczyna. Otrząsnęłam się z tamtych myśli. Nie byłam już tamtą dziewczyną. Wiedziałam, że byłam kompletną osobą i przeżyję bez niego, ale część mnie nie mogła przestać się zastanawiać. Ogarnął mnie jego zapach, gdy weszliśmy do pierwszych drzwi. Nie puścił mojej dłoni, ale potarł moje ramię, gdy rozejrzałam się po jego pokoju, na ciemnoniebieskie ściany oraz niskie, ogromne łóżko na środku. Wszystko, od minimalnych dekoracji do zapachu, krzyczało zorganizowanym i ucieleśnionym mężczyzną. - To bardzo… w twoim stylu. Jensen zachichotał. 152

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Mam nadzieję, że to komplement. Opuściłam dłoń i spojrzałam na niego, ściągając torbę przez głowę. - Tak – powiedziałam i spojrzałam chwilowo na torbę. - Na co ten uśmiech? – spytał. - Powinieneś mi pozwolić zrobić tobie zdjęcia. Uniósł brew. - O jakim rodzaju zdjęć rozmawiamy? Roześmiałam się, uderzając go w pierś. Moje rozbawienie odeszło, gdy przytrzymał tam moją dłoń, na swoim twardym mięśniu piersiowym, tuż nad uderzającym sercem. - Pozwolisz mi przeprowadzić z tobą wywiad? – spytał, nadal trzymając moją dłoń. Jego rytm serca pasował do mojego. Kiwnęłam głową, moja odpowiedź utknęła gdzieś w gardle. Odwrócił nasze ciała w swoją stronę i długim palcem chwycił pasek mojej torby. Drugą dłonią chwycił moją twarz, unosząc ją, aż nasze spojrzenia znowu były złączone. - Chodź. Zrób swoje zdjęcia – powiedział, poruszając mnie naprzód, gdy on poruszył się do tyłu, w stronę łóżka. Usiadł tam, przesuwając się trochę, żebym mogła usiąść na nim okrakiem, a potem odchylił się i oparł na dłoniach. Moje dłonie trzęsły się, gdy otworzyłam torbę i wyjęłam aparat. Zabrałam ze sobą ten mniejszy, który nosiłam prawie cały czas. Zdejmując osłonę obiektywu, zrobiłam zdjęcie. Zmarszczył brwi, bo nie był na to gotowy, a ja uśmiechnęłam się i zrobiłam zdjęcie, gdy to robił. - Robisz zdjęcia każdemu dupkowi, z którym się umawiasz? – spytał. Uśmiechnęłam się, patrząc na niego przez obiektyw. - Czy to twoje pierwsze pytanie do wywiadu? - A ile mi ich dajesz?

153

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Wzruszyłam ramionami. - Pięć? - Zatem tak. - Nie. Spojrzał na mnie zmieszany. Zrobiłam kolejne zdjęcie. - Nie, nie robię zdjęć każdemu dupkowi, z którym się umawiam. - Zbyt osobiste? – spytał, jego głos był cichym pomrukiem. Usiadł i umieścił dłonie na moich udach, przesuwając je po dżinsach i ściskając najgrubsze części. Moje serce podskoczyło. - Za bardzo osobiste – wyszeptałam, patrząc w jego oczy przez obiektyw. Pragnienie, które w nich ujrzałam, sprawiło, że wypuściłam roztrzęsiony oddech. - Może powinniśmy zrobić to nago – powiedział i uśmiechnął się, gdy poczuł, że zesztywniałam. – Żeby zwiększyć podatność. Odłożyłam aparat i ściągnęłam bluzę przez głowę, odrzucając ją na bok, a następnie uniosłam głowę w kiwnięciu. Zachichotał i zdjął koszulkę, jego mięśnie napinały się z każdym ruchem. Wypuściłam oddech, odsuwając się lekko, żebym mogła na niego spojrzeć. Zawsze miał szczupłe ciało pływaka, ale przez ostatnie pięć lat się wypełnił. Wycięcia jego mięśni były wyraźniejsze. Położyłam dłoń na jego barku i przesunęłam nią powoli w dół. Zassał oddech. Mogłam poczuć na sobie jego oczy. Tatuaż na jego piersi rozprzestrzeniał się dalej, niż wcześniej widziałam. Dodane było do niego więcej sztuki. Mój oddech urwał się na widok tatuażu pędziwiatra na jego bicepsie. Spojrzałam mu w oczy. Kiedy go zrobiłeś? Uśmiechnął się. - To był urodzinowy prezent, który dałem sobie kilka lat temu. Kilka lat temu, kiedy totalnie go ignorowałam, pewnie umawiając się z

154

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

jakimś facetem. Ta myśl mnie zakuła. Przełknęłam, czując się zażenowana, gdy znowu na niego spojrzałam. Przesunęłam spojrzenie do poematu napisanego po drugiej stronie, przechodzącego po długości jego żeber. Jak często marzyłam o byciu tym drozdem, o którym opowiadał tatuaż? O rzeczach, które oddałabym, żeby wejść do klatki w jego sercu… Jego ramiona owinęły się wokół mnie, a ich ciepło sprawiło, że moja krew zawrzała. Jego dłonie odpięły mi stanik, a oczy były na moich przez cały czas, nawet kiedy ściągał ramiączka w dół moich ramion. Pochylił się, zakopując twarz w mojej szyi i całując mnie tam, nim jego usta zaczęły wyznaczać ścieżkę od zagłębienia mojego gardła do mostka, zostawiając za sobą ciepłe znamię. Poczułam, że się zarumieniłam i odsunęłam się lekko. - Więcej zdjęć? – spytał, jego dłonie wróciły na moje żebra, przesuwając się do piersi. Zakołysałam lekko biodrami, pocierając twardość w jego spodniach. Jęknął, zakrywając moje piersi dłońmi, ugniatając je delikatnie, a jego kciuki otarły się o sutki. Jęknęłam. - Więcej zdjęć. - Okej. – Przysunął usta do miejsca, w którym były jego kciuki, a moje dłonie uczepiły się jego włosów, gdy znowu się przy nim zakołysałam. - Mia – powiedział, jego głos był warknięciem przy moim sutku. - Co? – spytałam na wydechu, ciągnąc mocniej, gdy poczułam na sobie jego zęby. - Musisz przestać się tak kołysać, jeśli chcesz dokończyć tę sesję. - Musisz przestać poruszać tak swoimi ustami, jeśli chcesz dokończyć ten wywiad. Odsunął się, patrząc na mnie z uśmiechem, a ja skorzystałam z tej okazji, by chwycić aparat, gdy on przesunął nasze pozycje w ten sposób, że moje plecy 155

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

były na łóżku, a on był między moimi nogami. Zrobiłam zdjęcie w momencie, gdy jego twarz schodziła w dół, i odsunęłam go tuż przed tym, jak jego usta spotkały moje. - Może te zdjęcia dadzą ci dowód, którego potrzebujesz – powiedział, odpinając i ściągając mi dżinsy, a moje majtki razem z nimi. - Dowód na co? – spytałam, sapiąc głośno na uczucie jego dłoni badających moje w pełni nagie ciało, szyję, piersi, brzuch i uda. - Dowód na to, jak bardzo cię pragnę. – Jego dłonie poruszały się powoli, jakby szukał czegoś, co stracił w moim ciele. Może i tak było. Moje dłonie pracowały nad jego spodniami, gdy mnie zatrzymał i wstał, sam je zdejmując, powoli, jakby robił dla mnie striptiz. Podparłam się na łokciach, by go obserwować. - Nie sądzę, że dowód jest na zdjęciach – powiedziałam, moje oczy opadły. Uśmiechnął się, podchodząc do łóżka, chwytając moje stopy i rozchylając mi nogi, gdy do mnie dotarł. - To nie taki rodzaj pragnienia, o którym mówię – powiedział, umieszczając się znowu między moimi nogami i opuszczając głowę, aż jego usta były przyciśnięte do moich, a język wsunął się do środka. Nasze języki poruszały się w zsynchronizowanym ruchu dożywotnich kochanków. Jego ciało nakryło moje, gdy umieścił mnie z powrotem na łóżku i przerwał pocałunek, pocierając czubkiem nosa o mój. - Chcę cię dotknąć – wyszeptałam, przesuwając dłoń między nasze ciała, przez mięśnie jego brzucha. Jego kutas drgnął przy moim brzuchu, ale zatrzymał moją dłoń od sięgnięcia go. - Tak bardzo cię pragnę – mruknął, ciągnąc moją dolną wargę. – Chcę znaleźć się w tobie i pieprzyć cię bez końca. – Przesunął usta do mojej szyi. – Mocno i szybko. – Wciągnął mojego sutka do ust i przesunął po nim językiem. 156

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Przerwał, jego oczy przesunęły się do moich, kiedy poczuł moje dłonie w swoich włosach, ciągnące go do mnie. – A potem powoli, nie spiesząc się. Chcesz tego? Potaknęłam. Znowu to zrobił, nim odsunął się, żeby zostawiać pocałunki na środku mojego brzucha, co jakiś czas podgryzając, a następnie na biodrach i dole brzucha, tuż nad moimi fałdkami. Ciężko było mi oddychać, a on nawet nie dotarł do swojego celu. Rozchyliłam usta, gdy uciekł ze mnie jęk. Uniosłam się z łóżka, kiedy w końcu poczułam jego język między nogami. Jego dłonie przytrzymywały mi biodra, gdy znowu to zrobił, wypuszczając zaspokojony jęk. - Ale najpierw muszę cię spróbować. – Jego język przesunął się po mojej łechtaczce. – Muszę wymazać każde wspomnienie, które nie dotyczyło mnie. – Wygięłam plecy, gdy znowu mnie polizał. – Muszę się upewnić – powiedział, wsysając moją łechtaczkę do ust i wypuszczając ją z dźwiękiem – że odpowiednio zaznajomię się z tobą na nowo, nim będę mógł się w tobie zakopać. – Znowu mnie polizał, ale tym razem uniósł dłonie do moich piersi i pociągnął za sutki. Dyszałam i zwijałam się, gdy on kontynuował ucztę. Poruszyłam się, moje stopy otarły się o jego kutasa i potarłam go znowu, gdy poczułam, jaki był twardy. Z tyłu jego gardła wydostało się warknięcie i oddychał ciężko. A potem nie mogłam już ruszać stopami. Zamknęłam oczy i pozwoliłam sobie zatracić się w uczuciach, które były dla mnie zbyt potężne, by im zaprzeczać. Uczucie jego języka, grubego i gorącego. Jego duże dłonie po ekspercku poruszające się po moim ciele. Skubnięcia jego zębów. Nie mogłam myśleć, gdy u podstawy mojego kręgosłupa zaczęło się mrowiące uczucie i przechodziło przez moje ciało. Wypuściłam z siebie niezrozumiały krzyk i błagałam go, by mnie pieprzył, gdy przechodził przeze mnie orgazm. Zachichotał na moje polecenie, jego mokre usta znowu zaczęły poruszać się w górę mojego ciała, 157

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

powoli, w torturującym tempie, które prawie doprowadziło mnie do płaczu. Potem w końcu dotarł do mojej twarzy, jego szare oczy przeskakiwały między moimi, a kciukiem gładził moją szczękę, przesuwając go następnie do ust i przeciągając nim powoli po wnętrzu mojej dolnej wargi. - Muszę coś wziąć – powiedział, jego głos był niski, a oddech chrapliwy. Jego oczy były poważne, gdy wpatrywały się w moje. Poczułam pytanie w jego przerwie: czy muszę coś wziąć? Kiwnęłam głową. Chwilowo zastygnął, nim pochylił się nade mną, sięgając do szuflady szafki nocnej, a następnie otwierając prezerwatywę i nasuwając ją na swoją długość. Tatuaż na wnętrzu jego bicepsa przykuł moją uwagę. Ten z imieniem Olivia. Patrzyło na mnie ostatnie ostrzeżenie z przeszłości, ale szybko zostało zapomniane, gdy we mnie wszedł. Wzięłam głęboki, nierówny oddech i uniosłam biodra, żeby w pełni go przyjąć. Wysunął się powoli, w sposób, który stłumił moje fale, i wsunął się z powrotem, głęboko, mocno, ale tak samo wolno. Jego czoło opadło na moje, gdy mocno wypuścił powietrze. - Boże. Tęskniłem za tym – powiedział, jego głos był napięty. Wysunął się znowu, prawie cały, i wsunął się mocno i szybko. Krzyknęłam. – Tęskniłem za tobą. – Jego ruchy stały się bardziej gorączkowe, przyspieszając i przybierając na sile za każdym razem, gdy w pełni we mnie wszedł. Czułam wszystko. W naszym uprawianiu miłości była desperacja. To był precyzujący moment dla mnie, dla nas. Ten, w którym patrzyliśmy prosto w nasz ból i kwestionowaliśmy jego wagę. Ja też za tobą tęskniłam, odpowiedziałam moimi ustami na jego. Tak bardzo za tobą tęskniłam, że czasami byłam pewna, że to mnie zabije. Przepraszam, mówiły jego dłonie w swojej pieszczocie. - Daj mi szansę – mruknął. Jego pchnięcia się pogłębiły, gdy kropelki potu 158

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

uformowały się nad jego ściągniętymi brwiami. – Pozwól mi tobie pokazać, jakie to może być dobre. – Przygryzł mi płatek ucha zębami. – Pozwól mi tobie pokazać, jaki ja mogę być dobry. Nie miałam na to odpowiedzi, więc zamknęłam oczy i drapałam jego plecy, gdy wsuwał się we mnie mocniej, głębiej, aż wszystko wokół mnie wybuchnęło i zawirowało, niczym akwarele.

159

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

W tym tygodniu zabrałem moją uroczą randkę do Eataly. Jeśli kiedykolwiek będziesz w mieście i zapragniesz postoju w sklepie, gdzie dostaniesz wino, czekoladę i niesamowite jedzenie z różnych miejsc świata, to jest miejsce, które musisz odwiedzić. Od pizzy do świńskich uszu. Nie byłem tam wcześniej, więc moim zamiarem nie było jej zaimponować, ale jeśli chcesz zaimponować kobiecie, ZABIERZ JĄ DO EATALY. Mają bar z Nutellą. Bar z Nutellą, panowie. A w przypadku, gdybym musiał stwierdzić oczywisty fakt, Nutella jest większym afrodyzjakiem niż ostrygi. Moja randka i ja, mieliśmy dobry weekend. Eataly: KONIECZNOŚĆ, jeśli jesteście w mieście. Pytanie dnia od: @JugiandLiba: „Idealne nowojorskie hot dogi mają… ?” Odpowiedź: Musztardę i przyprawy.

160

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 19 - Nie kłamałaś odnośnie zimna. – To były pierwsze słowa pochodzące z ust Estelle, gdy mnie przytuliła. Ona i Oliver przylecieli odwiedzić mnie na weekend i wpadli do mojego mieszkania przed udaniem się do hotelu. - Nigdy nie kłamię odnośnie okropnych rzeczy – powiedziałam, ściskając ją mocno. - Przestań pieścić moją żonę – powiedział zza nas Oliver. Opuściłam ręce i odwróciłam się, uśmiechając się, gdy mnie do siebie przyciągnął. - Wszyscy wiemy, że pierwsza ją zaklepałam, Bean, więc się zamknij. Masz szczęście, że jesteś seksowniejszy ode mnie, bo bądźmy szczerzy, to jest jedyny powód, dla którego za ciebie wyszła – powiedziałam, sprawiając, że się roześmiał, gdy mnie puścił. - Tak, dzięki Bogu za moją seksowność – powiedział, przyciągając do siebie Estelle, gdy wjechał walizką do lobby budynku. - Fajne jest to miejsce – powiedziała Estelle. - Co nie? Czasami się zastanawiam, dlaczego Millie i Seth nie przeprowadzili się tutaj, ale potem odwiedzam ich mieszkanie i to całkiem cholernie wyraźne dlaczego. Estelle się roześmiała. - Aż takie fajne? - Jak diabli. - Szukasz czasem mieszkań na Brooklynie? – spytał Oliver. - Nie. - Naprawdę? – spytał, gdy wszyscy weszliśmy do windy. Nabrałam powietrza i wcisnęłam przycisk na moje piętro. 161

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Naprawdę. - Mieszkanie Jensena jest fajne. Mogłam poczuć jak obserwował bok mojej twarzy. Naprawdę próbowałam ukryć uśmiech, ale to było niemożliwe. Jensen i ja ustaliliśmy, że będziemy postępować powoli. Ustaliliśmy również, że nie powiemy o tym Oliverowi i Estelle, aż nas odwiedzą. Ustaliliśmy to, ale potem on zdecydował napisać w cholernej gazecie o naszej wizycie w Eataly, a ja o tym wiedziałam, bo tamtego dnia zaczęłam znowu czytać jego kolumny. - Naprawdę? – powiedziałam, kiedy poczułam, że byłam w stanie mieć zwyczajny, nonszalancki wyraz twarzy. - Czekaj. Widziałaś się z nim znowu? – spytała Estelle. - Czy ty nie czytasz gazety, kiedy ci mówię, żebyś to zrobiła, Elle? – spytał. Spojrzałam na niego gniewnie. Skurwysyn. Ona zmarszczyła brwi. - Powiedziałeś mi, żebym przeczytała gazetę? Oliver zachichotał, kręcąc głową i przyciągając ją bliżej. - Położyłem ją obok ciebie w niedzielę, gdy jadłaś śniadanie. - Och. Myślałam, że kładłeś ją tam tylko po to, żebym mogła jej użyć do zakrycia stołu, by nie ubrudzić go moimi rzemiosłami. Nie zdałam sobie sprawy, że chciałeś, bym ją przeczytała. Oliver i ja roześmialiśmy się, ale mój śmiech ucichł, gdy odwrócił się do mnie z pytającym spojrzeniem. - Koleś. Przestań. Mógł pisać o każdym w tamtej głupiej gazecie! Wzruszył ramionami. - Może, ale użył określenia „urocza randka”. Vic i ja przez cały tydzień naśmiewaliśmy się z niego za to gówno. Roześmiałam się, bo nie mogłam nic na to poradzić.

162

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- To takie wredne, Bean. - Wiedziałem! – powiedział, jakby wygrał jakiś głupi złoty medal. – Kurwa, wiedziałem! Wyjął telefon, ale szybko mu go wyrwałam. - Nie waż się, kurwa – powiedziałam. – Mówiąc szczerze, po pierwsze, to nic poważnego, a po drugie, chcieliśmy, żebyście sami zobaczyli, jakie to nie jest poważne, gdy tu będziecie. - Nie jest poważne – prychnął Oliver, zabierając telefon z mojej dłoni. – Poznałaś go w ogóle? Rzuciłam w niego spojrzeniem. Estelle rzuciła we mnie spojrzeniem. Ja również rzuciłam w nią spojrzeniem, ale takim, które krzyczało „porozmawiamy później!”. Oprowadziłam ich po mieszkaniu, co nie zajęło długo, skoro miało tylko jedną sypialnię, a potem wysłałam Jensenowi wiadomość: Zabiję Cię za te głupie artykuły, które piszesz! Prawie rzuciłam telefonem przez pokój, gdy zwyczajnie

odpowiedział: Łoo. Wysłałaś mi wiadomość! Był niemożliwy. Uroczo niemożliwy, ale niemniej jednak niemożliwy.

163

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 20 - Nie mówię, że w tej chwili cię nienawidzę; mówię tylko, że jeśli miałabym w dłoni nóż, to krwawiłabyś – powiedziałam do Estelle, gdy szłyśmy w stronę małej restauracji, w której miałyśmy się spotkać z Oliverem i Jensenem. Roześmiała się. - Och, zamknij się. Widywałaś się z nim za moimi plecami i to ty jesteś zła? - To co innego i to nie jest aż taki nowy rozwój zdarzeń! Zatrzymała się i odwróciła się w moją stronę. - Żartujesz sobie? To bardzo nowy rozwój zdarzeń! Ostatnim razem, gdy sprawdzałam, śledziłaś go z daleka, spotykając się z nim tylko dlatego, że musiałaś ze względu na pracę, a potem nagle stało się to wszystko! Zawahałam się przez moment. - Cóż, byłaś zajęta przenoszeniem się do nowej galerii i w ogóle! - Oo, teraz masz wymówkę – powiedziała, przewracając oczami i chwytając moje ramię, gdy znowu zaczęłyśmy iść. - Nie mogę uwierzyć, że zaciągnęliście mnie dziś tutaj z wiedzą, że może przyprowadzić ze sobą Olivię. - Zamknij swoje dziwkarskie usta. Wejdziesz tam i nie będzie ci przeszkadzać to, że ona może tam będzie. Zresztą pewnie jej tam nie ma. - Dobra. Restauracja wyglądała jak plastikowy, przezroczysty kosz. Gdyby Estelle wcześniej nie upuściła bomby, że spotykamy się z nim na lunch, pewnie sama bym zgadła po jej wyglądzie. Z czarnymi urządzeniami i eleganckimi dekoracjami krzyczała ona wyluzowanym miejscem. Weszliśmy i prawie od 164

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

razu ich dostrzegłyśmy. Ciężko ich było nie dostrzec – dwóch seksownych facetów w towarzystwie małej dziewczynki. Tamten widok był niczym wyciągnięty z pornografii mamy. - Przyprowadził ją – wykrzyczałam szeptem. – Zamierzam was, kurwa, zabić. Oficjalnie. - Naprawdę myślałam, że jej nie przyprowadzi – odszeptała Estelle. – Ale Oliver jest jej ojcem chrzestnym, więc… Od razu na nią spojrzałam. Nie wiedziałam o tym. Wzruszyła ramionami. - Banda zdrajców – wyszeptałam, gdy do nich dotarliśmy. Estelle roześmiała się głośno. - Co jest takie śmieszne? – spytał Oliver, wstając, by powitać żonę i przyciągnąć ją do mocnego uścisku. - Zachowujesz się, jakbyś nie widział jej kilka godzin temu – powiedziałam, przewracając oczami na ich czułość. - Nie bądź zazdrosna. Ty jesteś następna – powiedział, przyciągając mnie w swoje ramiona. Gdy udało mi się wydostać z jego mocnego uścisku, spojrzałam na Jensena. Próbowałam jeszcze nie patrzeć na małą dziewczynkę obok niego. Nawet nie wiedziałam, jak poradzić sobie z tamtą sytuacją. Jak witasz się z mężczyzną, z którym sypiasz, przed jego córką, której nigdy nie poznałaś? Z pewnością powinien być na to poradnik idioty. Wzięłam głęboki oddech i uśmiechnęłam się do niego. - Hej – powiedziałam. Potem przeniosłam uwagę na nią. Do tamtej chwili była tylko dziewczynką. Dziewczynką, która w pojedynkę zniszczyła związek z miłością mojego życia. Nie to, że ją obwiniałam. Obwiniałam go. I jej matkę. I dystans, i niepewność, i całą masę rzeczy, które przyczyniły się do naszego upadku. Dziewczynka była tylko niewinnym 165

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

obserwatorem w wojnie, którą wokół niej stworzyliśmy. Jensen wstał, a ja zrobiłam krok do tyłu, żeby na niego spojrzeć. Niech cholera weźmie klapki, które miałam na sobie, za sprawianie, że czułam się obok niego taka mała. - Mia, to jest Olivia – powiedział, zerkając na dziewczynkę, a potem znowu na mnie. – Scoutcie, to jest Mia. Poczułam jak serce zatrzęsło mi się w piersi, a potem zatrzymało się, gdy spotkałam jej spojrzenie. Patrzyły na mnie duże, niebiesko-szare oczy, uśmiechały się cienkie, wiśniowe usta i witały malutkie ząbki. Tak po prostu. Zbudowałam pięć lat z góry założonego scenariusza o tamtej chwili, o niej, a ona się po prostu uśmiechała, jakby to nie było nic wielkiego. - Jak Mia Idzie na Plażę! – powiedziała Olivia. Błysnęła do mnie uśmiechem, który wyglądał dokładnie jak uśmiech jej ojca, a ja poczułam jak uśmiechałam się do kawałka mężczyzny, którego kiedyś kochałam. - Właśnie tak – powiedział Jensen. Mogłam usłyszeć uśmiech w jego głosie, ale nie mogłam na niego spojrzeć. Poczułam, jakbym miała się rozpłakać. Byliśmy w restauracji, gdzie inne rodziny i kochankowie cieszyli się spokojnym lunchem, ale w środku czułam, jakbym przechodziła przez najogromniejszą przemianę od… cóż, od nocy z koncertem. - A to jest Estelle – powiedział Jensen, gdy usiadłam naprzeciwko Olivii. – Pamiętasz ją. Spojrzałam na Estelle. Posłała mi niby przepraszające wzruszenie ramion, które odczytałam jako: „Prosiłaś mnie, żebym nigdy o nich nie mówiła, więc tego nie robiłam.” - Pamiętam – powiedziała, uśmiechając się do niej. – Poślubiła wujka 166

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Beana. - Tak – powiedział Oliver z szerokim uśmiechem. Owinął wokół niej swoje duże ramiona i ściskał, aż zaczęła chichotać, a ja zdałam sobie sprawę, że byłam tam obca. Tamta w pełni rozwinięta, mała dziewczynka nie miała pojęcia, jaką wielką częścią mojego życia był jej tata. Nawet jeśli byśmy ją posadzili i wyjaśnili jej to, to nigdy nie byłaby w stanie tego zrozumieć, ponieważ miała matkę, która nie była mną, oraz ojca, który nie był ze mną, gdy dorastała. Nigdy nie poznałaby naszej miłości jako coś więcej niż tylko historię. Taką, którą opowiadasz podczas obiadu, gdy dzielisz się rzeczami ze swojej przeszłości, jeśli w ogóle ją opowiadasz. O niektórych rzeczach ludzie opowiadają swobodnie. O innych rzeczach, jak Jensen i ja, ludzie nie chcieli nic mówić. Nawet teraz, ludzie, którzy nas znali, gdy byliśmy razem, pytali mnie: „Co się stało między tobą a Jensenem? Myśleliśmy, że to było coś poważnego.” albo „Myśleliśmy, że do tego czasu będziecie małżeństwem.” Nasza historia pozostała niewypowiedziana, ponieważ życie nią było wystarczająco bolesne. - Wszystko w porządku? Zamrugałam, odwracając wzrok od jej twarzy, i kiwnęłam do Jensena, nim zajęłam się przeglądaniem menu, gdy Oliver, Estelle i Jensen rozmawiali z Olivią o przedszkolu, jej znajomych oraz tym, jakie filmy uwielbiała. Uniosłam raz wzrok i zobaczyłam jak Jensen całował czubek głowy Olivii z taką łatwością, taką miłością, z jaką robił to tylko ojciec, i zdecydowałam, że to była najseksowniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam, żeby robił. Wróciłam wzrokiem do menu i z takim skupieniem wpatrywałam się w cheeseburgera z niebieskim serem, że kiedy jakaś dłoń wylądowała na mojej, moje całe ciało podskoczyło w odpowiedzi. - Jesteś pewna, że wszystko w porządku? Jesteś naprawdę cicha –

167

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

powiedziała Estelle. Kiwnęłam głową, unosząc menu wyżej, żeby całkowicie zasłoniło moją twarz od jego oczu, mimo że i tak nadal mógł mnie widzieć. Nie mogłam założyć na głowę torby papierowej, ale jeśli to byłaby opcja, to pewnie bym tak zrobiła. Po kolejnej chwili odłożyłam menu i spojrzałam na Estelle. - Możesz mi zamówić cheeseburgera z niebieskim serem i wiśniową colę? Muszę iść skorzystać z łazienki. – Ostatnią część powiedziałam wykrzyczanym szeptem, który sprawił, że Olivia zachichotała. Estelle rzuciła mi spojrzenie, ale kiwnęła głową, gdy wstałam i przeszłam przez restaurację, znikając za ścianą, która miałam nadzieję, że prowadziła do łazienki. W połowie oczekiwałam, że za mną podąży i wypuściłam oddech ulgi, gdy weszłam do kabiny i nikt za mną nie wszedł. Potrzebowałam chwili do oczyszczenia myśli. Musiałam tam wrócić i naprawdę porozmawiać z tamtą dziewczynką. Ona była tylko dziewczynką. Tylko że nie była. Była dziewczynką Jensena. Jego uroczą, piękną, małą dziewczynką. Z inną kobietą. Uderzyłam pięścią w stal drzwi i jęknęłam. Chciałabym, żeby ostrzegli mnie przed tym małym spotkaniem. Te gnojki. Na dźwięk pukania do drzwi wzięłam ostatni głęboki oddech, umyłam ręce i wyszłam. Patrzyłam na swoje spiczaste buty, kiedy wpadłam w niego i odskoczyłam do tyłu. - Jasna cholera… – powiedziałam. On w tym samym czasie burknął: - Naprawdę powinnaś patrzeć, gdzie idziesz… Jensen pocierał podbródek, gdy ja pocierałam czubek głowy. 168

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Przepraszam. Nie powinieneś zakradać się do ludzi. - Stoję przed łazienką. To ledwo kwalifikuje się jako zakradanie się do kogokolwiek. - Kwalifikuje się, jeśli masz ukryte motywy. Przewrócił oczami i pokręcił głową. Uśmiechnęłam się, bo dostałam ostatnie słowo. - Przepraszam, że zaskoczyliśmy nią ciebie – powiedział po chwili. - Jest piękna – powiedziałam. - Dziękuję. - Wygląda dokładnie jak ty. - Tak myślisz? - Cóż, to nie tak, że spotkałam jej mamę. – Albo śledziłam ją na mediach społecznościowych… - Podoba mi się to, że twoim zdaniem wygląda jak ja – powiedział, patrząc mi głęboko w oczy. Odwróciłam wzrok i odchrząknęłam. - Cóż, powinniśmy chyba wracać – powiedziałam, odwracając się, aby odejść. Sięgnął do mnie i pociągnął mnie za rękę, aż moje plecy zderzyły się z twardymi płaszczyznami jego klatki piersiowej. Przestałam oddychać. Chciałam się poruszyć, ale naprawdę przestałam oddychać. Znajdowanie się w jego ramionach w taki sposób, w tamtej chwili, było prawie zbyt duże do zniesienia. - Co robisz? – wyszeptałam. Pochylił głowę, włoski na jego policzku łaskotały bok mojej twarzy, aż byliśmy policzek w policzek i ogarnął mnie, będąc jedyną rzeczą, którą oddychałam. Moje myśli stały się nim wypełnione. Trzymał mnie, więc nie miałam wyboru, jak tylko być przez niego pochłoniętą. Pozwoliłam głowie 169

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

zawisnąć i zamknęłam oczy. - Córka na ciebie czeka – powiedziałam. - Moja córka spędza czas ze swoim wujkiem. Zaufaj mi, jestem teraz ostatnią rzeczą, o której myśli, a muszę się upewnić, że z tobą wszystko w porządku. Naprawdę w porządku. Nie bzdurne w porządku. Nie „wszystko dobrze, Jensenie”. – Naśladował mój głos, a ja walczyłam, by ukryć uśmiech. – Dopóki nie włączysz tej całej gry ze znikaniem. Muszę wiedzieć, że nie staniesz się teraz Pędziwiatrem. Moje serce podskoczyło na jego wymruczane słowa. - Wszystko w porządku – wyszeptałam, w końcu się poruszając, by obrócić się w jego uchwycie. Poluźnił ramię, ale nie puścił mnie, tylko sunął nim po moim boku, aż owinął je wokół moich pleców. - Spójrz na mnie. Wzięłam głęboki oddech i wygięłam szyję, by moje oczy znalazły jego. Patrzył na mnie z intensywnością, która zatrzęsła klatką wokół mojego serca. - Patrzę. Uśmiechnął się, przesuwając wolną dłonią przez moje włosy. - Jesteś taka piękna. Moje całe ciało wydawało się chwiejne. - Jensen. Nie tutaj. Jego usta drgnęły. - Uderzyłabyś mnie, gdybym cię teraz pocałował? - Bardzo mocno. Przygryzł wargę i wydał z siebie jęk, który sprawił, że poczułam, jakbym rozpadała się w jego ramionach, a następnie pochylił twarz bliżej mojej, ocierając czubkiem nosa o mój.

170

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Zaryzykuję – mruknął, jego usta unosiły się nad moimi. Umieścił pocałunek po jednej stronie moich ust, a potem po drugiej. Zadrżałam i położyłam dłonie po obu stronach jego wąskiej talii, zamykając oczy na wszystkie powody, przez które nie powinnam chcieć tego tak mocno, zwłaszcza w tamtej chwili. Odrzuciłam na bok niepokój i zaakceptowałam energię, która przeszła przeze mnie, gdy jego usta opadły na moje. Pocałował mnie z kreatywną obrazowością. Jakby wyobrażał to sobie przez całe życie. Jakby napisał poematy o pełności mojej dolnej wargi, gdy wciągnął ją do ust. Jakby mój język był wersem, którym się rozkoszował, ale nie miał szansy udoskonalić. Przerwałam pocałunek w desperackiej potrzebie powietrza, ale trzymałam się go, nie chcąc puścić przez to, że bałam się, co się stanie, gdy to zrobię. Jego nos znowu otarł się o mój i wypuścił oddech, który zmieszał się z moim. - To było… – Nie skończył swoich cichych słów. Spojrzałam na niego i kiwnęłam powoli głową w zgodzie, że to było… coś. Wszystko. A potem mnie puścił. I ja go puściłam. I staliśmy od siebie dalej niż wtedy, gdy to zaczęliśmy. I kolejny raz nie byłam tego pewna. Nie dlatego, że tego nie chciałam, ale dlatego, że bardzo tego chciałam. Wszyscy zjedliśmy swój lunch, a kiedy skończyliśmy, Oliver zasugerował, żeby przejść przez ulicę do Central Parku, bo nie było go tam jakiś czas. - Czy to nie jest niesamowite, jaki on jest duży? – spytałam. Wszyscy na mnie spojrzeli, jakbym była szalona. - Moje boisko do piłki nożnej też jest duże – powiedziała Olivia. Spojrzałam w dół i uśmiechnęłam się. - Tak? Lubisz piłkę nożną?

171

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Kiwnęła głową i uśmiechnęła się. - W tamtym tygodniu strzeliłam gola. - Świetnie! Zawsze chciałam zagrać w piłkę nożną. - Mogę cię nauczyć – powiedziała, puszczając dłoń Jensena i nagle chwytając moją. To było takie nieoczekiwane, że aż podskoczyłam i prawie upuściłam torbę z aparatem. Spojrzałam w dół na nasze złączone dłonie, jej mała i pulchna, a moja chuda, prawie dwa razy większa od jej, i poczułam jak przemyła się przeze mnie fala emocji, gdy moje serce zaczęło mocno uderzać. - Bardzo bym tego chciała – powiedziałam cicho. W parku znaleźliśmy plac zabaw i usiedliśmy na trawie naprzeciwko niego, obserwując jak bawiła się Olivia. Oliver dołączył do niej na jakiś czas, potem Estelle, potem Jensen, i gdy była tam sama przez dłuższą chwilę, bawiąc się z innymi dziećmi, spojrzała na nas i machnęła. - Mia! Chodź się pobawić! Zesztywniałam i spojrzałam na Jensena obok mnie. Rozmawiał z Oliverem o futbolu, gdy Estelle mówiła mi o galerii. Poza wcześniejszym pocałunkiem, obydwoje utrzymywaliśmy dystans. Ja z szacunku do Olivii. On? Nie miałam pojęcia. Ale wiedziałam za to, że wyrazy pragnienia, które między nami przechodziły, były nieczęste, a to sprawiło, że rósł mój niepokój. Czy on mnie tu nie chciał? Czy nie miał nic przeciwko temu wszystkiemu? Sposobowi, w jaki rozmawiała ze mną jego córka? Próbowałam odepchnąć tamte myśli. Próbowałam uspokoić przyspieszony puls poprzez przypominanie sobie, że to był Jensen. To był chłopak, z którym kiedyś uciekałam na weekendy. A ona była jego córką. Powiedziałam sobie, że jeśli role byłyby odwrócone, ja nie miałabym nic przeciwko temu, żeby poznawał moje dziecko. Ale ona nie była moim dzieckiem, a ja nie byłam tą, która została odrzucona na bok przez kogoś, kogo 172

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

kochałam i uważałam za przyjaciela, gdy miałam to dziecko. Wstałam i podeszłam do Olivii, bo nie mogłam znieść tego, jak na mnie patrzyła, jakby może źle mnie odczytała, a ja tak naprawdę nie chciałam być jej przyjaciółką. Miała oczy, które wyglądały charakterystycznie smutno, ale nie dlatego, że nosiły jakikolwiek smutek, a ja nie mogłam wyobrazić sobie, aby ktokolwiek odmówił jej takiej prostej prośby. Usiadła na huśtawce, a ja ją popchnęłam. Zachichotała, wyrzucając wysoko nogi. Gdy już sama zaczęła się bujać, usiadłam obok i bujałam się razem z nią. Spojrzałyśmy na siebie i roześmiałyśmy się, a ja byłam zaskoczona tym, jak zwyczajnie się przy mnie zachowywała, jak zwykła rzecz mogła ją tak uszczęśliwić. Jensen dołączył do nas chwilę później i ustał za nami, pchając nas obie, gdy Olivia i ja próbowałyśmy zobaczyć, która może wznieść się wyżej. Potem, gdy wychodziliśmy z parku, pozwoliłam jej nosić wokół szyi mój aparat i robić zdjęcia. Jej ulubionym tematem były psy i kilka wiewiórek. Wydawała się zafascynowana moim aparatem, a ja czułam się szczęśliwa, że miałam coś, czym mogłam się z nią dzielić, poza jej ojcem, który nadal dziwnie się zachowywał. Doszło to do mnie później, gdy powtarzałam sobie dzień w głowie, że on ani razu nie zwracał się do niej o mnie określeniami, które musiałyby definiować to, czym byliśmy. Nie, że tego oczekiwałam. Nie byłam jego dziewczyną. Nie byłam nawet pewna, czy byłam jego przyjaciółką. Jak na osobę, która nienawidziła etykiet i nie chciała być definiowana przez cokolwiek, byłam pewna, że miałam z tym wszystkim problem. Wyjęłam aparat i przeglądałam zdjęcia, a moje serce pominęło uderzenie, gdy zobaczyłam jedno Jensena, Olivii i mnie przy huśtawkach. Na moich ustach rozkwitł uśmiech, gdy na nią spojrzałam, z jej bujnymi, ciemnymi włosami i szerokim uśmiechem, gdy patrzyła na swojego ojca. Jego uśmiech pasował do jej oraz mojego, gdy patrzyłam na tamto zdjęcie, pozwalając sobie być częścią tamtego obrazka w 173

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

jego życiu, nawet jeśli tylko na chwilę.

174

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Jaki ja miałem weekend! Wspomniałem wcześniej, że chodzenie na randki różni się trochę (czyli bardzo), kiedy masz dziecko. I wiem, że niektóre z Was, samotne matki, przewracają oczami, myśląc: „Co mężczyźni w ogóle o tym wiedzą?”. Cóż, niektórzy z nas wiedzą dużo. Kiedy wraz z moją byłą się rozwiedliśmy, chciałem się upewnić, że będę mógł widzieć córkę, gdy tylko będę chciał. Nie chciałem być tym rodzicem „co drugi weekend”, więc widzę ją prawie codziennie. A kiedy się z nią nie widzę, rozmawiamy przez telefon lub coś innego. W tym tygodniu mój przyjaciel i jego żona byli w mieście. Będąc ojcem chrzestnym mojej córki oraz osobą, po której ją nazwałem, zawsze planuje swoje podróże do Nowego Jorku razem z jej planem. I kobieta, z którą obecnie się umawiam, poznała moją córkę. Pewnie siedzicie sobie, myśląc: „Co jest w tym takiego szalonego, Reynoldsie?”. Cóż, powiem Wam co: WSZYSTKO. Tak się składa, że ona jest „tą, która odeszła”. Pamiętacie, ile razy o niej pisałem? To coś wielkiego. Ale teraz, gdy poznała moją córkę, mieliśmy wspaniały dzień oraz moment, 175

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

który doprowadził ją do płaczu – stała się nieobecna. Całkowicie tajemnicza. Ale moja córka jest najbardziej urocza. Wciąż mnie pyta, czy znowu zobaczy się z Mią. Moja odpowiedź: Mam nadzieję, Scoutcie. Mam nadzieję. Przynajmniej mieliśmy miły brunch i pobyliśmy trochę w Central Parku, nim całkowicie się rozpłynęła… prawda? Pytanie dnia od: @Twihardmomof3: „Nazwij trzy rzeczy, których pragniesz w życiu.” Odpowiedź: Zdrowie, miłość, szczęście.

176

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 21 Wczesnym rankiem miałam sesję zdjęciową dla czasopisma, a po tym, jak opowiedzieli mi swoją historię o romansie drugiej szansy – on był pracownikiem jej ojca, gdy po raz pierwszy przeżywali swoją zakazaną miłość, a lata później znowu się połączyli – spędziłam resztę ranka na robieniu zdjęć ludzi, którzy wyglądali, jakby przeżywali żałobę. Potem poszłam spotkać się z Estelle na lunch. Dostrzegłam ją, gdy tylko przeszłam przez drzwi małej kawiarni, w której miałyśmy się spotkać. Skubała swój lakier do paznokci i patrzyła na obraz, który wisiał na ścianie obok. Zastanawiałam się, co widziała, gdy patrzyła na obrazy. Widziała je obiektywnie czy doceniała je? Zastanawiałam się, co widział Jensen, gdy poznawał ludzi. Analizował ich tak bardzo, jak ja, czy może akceptował ich wady i próbował pisać o nich tak pięknie, jak ja próbowałam ich uchwycić? - Co widzisz? Serce czy jabłko? – spytała Estelle, gdy usiadłam naprzeciwko niej. Spojrzałam na obraz. - Wygląda jak czerwona plama. - Poważnie? – spytała ze śmiechem. Spojrzałam znowu na obraz i potaknęłam. - Taa… albo jak serce narysowane przez czwartoklasistę. - Ej, nie krytykuj czwartoklasistów. Potrafią wykonać całkiem odjazdową sztukę. - Jestem tego pewna. – Przerwałam. – Gdzie poszedł Romeo? - Gdzieś z Jensenem, co może oznaczać cokolwiek od klubu ze striptizem 177

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

do kawiarni. Roześmiałam się. - Jestem pewna, że nie zabraliby Olivii do klubu ze striptizem. - Cieszę się, że chociaż jedna z nas ma w nich wiarę. A więc jak tam ze zdjęciami? Millie słyszała już coś od swojej znajomej? Trzymasz się tematu, o którym mi opowiadałaś? Westchnęłam i odłożyłam menu, gdy zamówiłyśmy nasze jedzenie, a potem złączyłam razem dłonie i wyjaśniłam swój pomysł. - Porozmawiamy o twoim poznaniu Olivii? – spytała nagle. Zatrzymałam się na chwilę. - Okej. Przypadkowe pytanie. Co tu jest do gadania? - Może fakt, że Jensen powiedział Oliverowi, że po tym nie był w stanie się z tobą skontaktować. Rozdziawiłam na nią usta. - Bawiłam się w parku z tamtą dziewczynką przez cały czas. Nawet pozwoliłam jej użyć mojego aparatu, a potem Jensen mówi całemu pieprzonemu narodowi, że stałam się nieobecna i sprawia, że wychodzę na kretynkę! Minęły tylko dwa dni! - O Boże. Muszę zacząć czytać jego kolumnę – powiedziała ze śmiechem. – Ale co o niej sądzisz? Wyglądałaś, jakbyś wariowała. - Bo wariowałam! Nie oczekiwałam, że ją zobaczę. - I? - I jest urocza. – Wzruszyłam ramionami. – Nie wiem, co chcesz, żebym ci powiedziała. - Cóż, to jakiś początek, biorąc pod uwagę to, że chociażby w poprzednim tygodniu byłaś przekonana, że dzieci są czystym złem. - To nieprawda. Lubię dzieci. Po prostu niekoniecznie chcę spędzać z nimi

178

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

dużą ilość czasu. Nie ma w tym nic złego. - A jak ja będę miała dzieci? – spytała. Oparłam się na krześle i zmierzyłam ją wzrokiem. - Jesteś w ciąży? - Jeszcze nie. - Wiesz, że pokocham wszystko, co wyjdzie z twojej pochwy. - Mia! – powiedziała, kaszląc, gdy się roześmiała. - Co? - Filtr! - Mam dosyć używania filtrów. Jestem za stara na to gówno. – Przerwałam, by wziąć gryza kanapki. – Dostarczyłaś obraz do twojej fanki numer jeden? - O Boże, taa, i praktycznie przez cały czas śliniła się do Olivera. To było takie zabawne. – Wzięła gryza swojego posiłku, nie odrywając ode mnie oczu. – Zatem myślisz, że co się teraz stanie z Jensenem? Wzruszyłam ramionami, gdy skończyłam przeżuwać. - Biorąc pod uwagę to, że poprzedniego dnia zachowywał się dziwnie, to nie mam pojęcia. - To musiało być dla niego dziwne. Rzuciłam jej spojrzenie. - Dla mnie to też było dziwne, Elle. - Nie mogę uwierzyć, że po tym wszystkim, po ignorowaniu go, unikaniu i całego tamtego gówna, które próbowałaś, i tak skończyłaś na ponownym zakochaniu się w nim. - Nie zakochałam się w nim – powiedziałam, próbując nie zakrztusić się wodą. Uśmiechnęła się.

179

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Tak jakby to zrobiłaś i to moja wina, skoro nie było mnie tu, żeby ochronić cię przed jego rozmarzonymi oczami. - Rozmarzonymi oczami? - Jak byś je opisała? - Myślę, że szarawo-niebieskie. Rzuciła we mnie serwetką i roześmiała się. - Jesteś głupkiem. - Realistycznym, szczerym głupkiem. - Wszystko jedno. Myślę, że nadal szalejesz na jego punkcie. Przygryzłam język. Może. - A ja myślę, że ty jesteś szalona – koniec, kropka. - Mówię poważnie, Meep. - Wiem. I myślałam, że wszystko było w porządku. Rozmawialiśmy, przebywaliśmy ze sobą i w ogóle, aż do soboty, a potem, kiedy wróciłam do domu, zobaczyłam zdjęcia, które nam zrobiłaś i… – Przestałam mówić, przypominając sobie zdjęcia, które znalazłam na aparacie, gdy zaczęłam szukać zdjęć psa, by wysłać je Jensenowi. Estelle zrobiła zdjęcia Olivii, Jensena i mnie. Wyglądaliśmy jak amerykańskie marzenie. Brakowało nam tylko jeszcze jednego dziecka i psa, ale tamto zdjęcie obejmowało wszystko, o czym marzyli ludzie. Równie dobrze mogłoby być podpisane jako #rodzinnecele - I zobaczyłaś, czym to mogłoby być. - Tak myślę, ale i tak dziwnie się zachowywał. Naprawdę dziwnie. Przeszukiwała przez chwilę moją twarz. - Po prostu bądź ostrożna, Meep. Kocham Jensena, ale obecnie jest razem z umową wiązaną. On, Olivia, Krista i jej rodzina oraz ktokolwiek, z kim jest, i tak dalej. Moje serce opadło na tamto przypomnienie, ale wzruszyłam ramionami.

180

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Jestem pewna, że i tak nigdy jej nie poznam. Mój czas tutaj jest ograniczony, pamiętasz? - Dzięki Bogu za to! Tu jest dla ciebie za zimno. - I dla ciebie najwidoczniej też – powiedziałam ze śmiechem.

181

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 22 Gdy Estelle i Oliver wylecieli, poczułam jak znowu wypełniła mnie bańka pustki. Przypomnienie domu oraz wszystkich rzeczy, które mnie opuszczały, szturchało ją, sprawiając, że niemożliwe było oddychanie bez uczucia, jakby czegoś mi brakowało. Następnego ranka opuściłam mieszkanie szukając magii, którą znalazłam w formie bezdomnego faceta w metrze, wyrzucającego z siebie różne nagłówki, gdy byłam w drodze na Brooklyn. Byłam zdziwiona, że naprawdę nie potrzebowałam kanałów telewizyjnych ani magazynów plotkarskich, żeby wszystko wiedzieć. Dzisiaj krzyczał o nowej lesbijce w Hollywood. - Bruce Jenner jest lesbijką! – powiedział głośno, siadając w ten sposób, że jego plecy oparte były o duży, czarny worek na śmieci, który ze sobą nosił i, w moim założeniu, wypełniony był ubraniami. Nawet facet siedzący naprzeciwko mnie i czytający gazetę musiał przerwać swoje zajęcie. Zazwyczaj patrzyłam na podłogę i słuchałam, ale musiałam spojrzeć na Nagłówkowego Faceta, kiedy wyjaśniał ten przebieg zdarzeń. - Bruce Jenner jest teraz kobietą. On jest kobietą, która lubi kobiety. On jest lesbijką! Spojrzałam na faceta naprzeciwko mnie, gdy on również na mnie spojrzał z rozszerzonymi oczami i próbowaliśmy powstrzymać śmiech – on za swoją gazetą, a ja za butelką wody. Kiedy wyszłam z metra, znalazłam więcej ludzi do zdjęć. W Nowym Jorku nauczyłam się czegoś, co w domu do mnie nie dotarło – inspiracja była wszędzie. Później tamtego dnia, gdy niedaleko mojego mieszkania czytałam gazetę w Starbucksie, znalazłam jedną na zewnątrz. 182

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Na pierwszy rzut oka nic o niej nie pomyślałam. Była tylko zwyczajnie ubraną kobietą w dżinsach i ładnej, długiej kurtce oraz z pulchnym dzieckiem spoczywającym na jej biodrze. Kiedy znowu spojrzałam na zewnątrz, dostrzegłam, że w drugiej ręce trzymała torby. Kiedy spojrzałam trzeci raz, zdałam sobie sprawę, że płakała. Obserwowałam ją przez jakiś czas, płaczącą i zakopującą twarz w zgięciu szyi dziecka, jakby było ono jedyną rzeczą, która ją podtrzymywała, mimo że to ona fizycznie je niosła. Uniosłam aparat do twarzy, a mój palec nacisnął, nim mogłam się powstrzymać. Zrobiłam kolejne zdjęcie i kolejne. Gdy już nie mogłam znieść obserwowania jak tam stoi, płacząc i obserwując jak ludzie przechodzili obok, jakby była niewidoczna, chwyciłam swoje rzeczy i wyszłam na zewnątrz, aby z nią porozmawiać. Jak się okazało, Theresa miała zły dzień, nic poważnego, ale pod koniec naszej rozmowy uśmiechała się i opowiadała mi o miejscach, w których jej zdaniem mogłam powiesić zdjęcia. Rozmawiałyśmy przez jakiś czas, aż dziecko zaczęło marudzić, i odeszłyśmy w przeciwne strony. Żarliwe bicie miasta poprowadziło mnie do małej galerii na Brooklynie. Tam porozmawiałam z właścicielem, młodym artystą z podobnymi pomysłami do moich. Jego zdjęcia, bardzo podobne do tych, które sama robiłam, były używane do pokazywania zła świata w nadziei, że ludzie otworzą na nie oczy. Rodrigo chodził obok ludzi, ustosunkowując się do rzeczy i sprzedając zdjęcia dla ważnych stron oraz czasopism. - Ale najlepszą rzeczą w tym wszystkim jest znajdowanie się tam, w środku tego wszystkiego – powiedział z błyskiem w brązowych oczach, które sprawiły, że chciałam tam być. Wskazał na zdjęcie za sobą, przedstawiające małą dziewczynkę, która trzymała znak praw gejów i stała przed mężczyzną trzymającym znak religijny, mówiący coś o nie byciu ocalonym. To był taki potężny obraz; musiałam zrobić krok do tyłu, gdy na niego patrzyłam. 183

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Po tym, jak zobaczył moje zdjęcia w aparacie, spojrzał w górę i powiedział: - Musisz je gdzieś pokazać. - Dlatego właśnie tu jestem. Kiwnął głową. - Okej. Wymyślmy coś. Masz czas? Kiwnęłam głową. Czas był wszystkim, co miałam. W drodze do domu zobaczyłam, że miałam nieodebrane połączenie od Jensena. - Hej. Miałem właśnie dużo roboty z ostatecznymi terminami… ale oddzwoń. Tęsknię za tobą – powiedział w wiadomości. Brzmiał na zmęczonego. Kiedy oddzwoniłam, nie odebrał. Za każdym razem, gdy o tym myślałam, w moim brzuchu pojawiało się niepokojące uczucie. Jego słowa znaczyły bardzo mało, zwłaszcza po sposobie, w jaki zachowywał się z tą całą rzeczą związaną z Olivią. Nie mogłam go odczytać. Nie w sposób, w jaki umiałam kiedyś. A to przeszkadzało mi bardziej niż cokolwiek innego, ponieważ wzajemne odczytywanie się to była jedna z najlepszych rzeczy w naszym związku, zanim jeszcze byliśmy razem. Pojawiało się pewne uczucie komfortu, które szło z wiedzą, że byłaś rozumiana na głębszym poziomie, takim bez słów. Nie byłam pewna, czy kiedykolwiek tam wrócimy, a ta myśl smuciła mnie bardziej, niż sama sobie to przyznawałam.

184

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 23 Po kolejnej wizycie w galerii Rodriga, by zobaczyć, gdzie powiesił zdjęcia, które mu dałam, udałam się w stronę kawiarni, którą lubił Jensen. Nie dlatego, że planowałam go tam spotkać albo nawet wpaść na niego, ale dlatego, że naprawdę przez cały tydzień pragnęłam ich kawy i to była moja pierwsza szansa, aby po jakąś wpaść. Gdy zbliżyłam się do tamtego miejsca, w moim wnętrzu zaczęły podrywać się do lotu niespokojne motylki. Co, jeśli go zobaczę? Wczoraj wieczorem krótko z nim rozmawiałam o niczym szczególnym, a on musiał się szybko rozłączyć, bo Olivia domagała się jego uwagi. Nawet nie wiedziałam, dlaczego zadzwonił, ale byłam zadowolona, że chociaż przez dwie sekundy mogłam usłyszeć jego głos. Nawet po przeczytaniu jego artykułu poczułam, jakby ta cała sobotnia rzecz była niezręczna, a im więcej o tym myślałam, tym bardziej zdawałam sobie sprawę, że ani ja, ani Olivia nie sprawiłyśmy, że tak było; za to on tak. Westchnęłam. Wszystko jedno. Mieliśmy niesamowitą noc, a potem kolejną. Nie musiałam robić tej dziewczyńskiej rzeczy i zacząć planować zaślubiny, które ostatecznie i tak by nie wyszły. Otwierając drzwi, nigdzie go nie zobaczyłam i wypuściłam oddech ulgi. Podeszłam do lady, zamówiłam kawę i odeszłam kawałek, czekając na nią. Potem wyciągnęłam telefon, by zadzwonić do Roba, skoro chciałam się upewnić, że nadal zatrzymuję się u nas, albo z technicznego punktu widzenia u niego i Juana Pablo, gdy polecę na weekend do domu. Gdy wyszukiwałam jego numer, kątem oka zobaczyłam jak do środka wchodziło więcej ludzi. Jensen przytrzymywał jedną ręką drzwi, a laptopa miał w drugiej. Był ubrany cały na czarno, od czapki beanie do tenisówek, a osoba, której przytrzymywał drzwi, była kobietą z jasnobrązowymi włosami. Miała 185

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

bladą cerę, jak porcelanowa laleczka, i uśmiech, który wydawał się uspokajać, może nawet mnie, gdybym nie była tak mocno podminowana na ich widok. Nie chodziło o to, że była kobietą, albo o to, że najwyraźniej była z nim. Przez to, że kiedyś śledziłam wszystko na Facebooku, wiedziałam, że to była Krista. Gdy tylko facet z niebieskim irokezem umieścił na ladzie mój kubek z kawą, sięgnęłam po niego i chwyciłam go tak, żeby nie wywołał mojego imienia. Jego brew z kolczykiem wystrzeliła w górę. Moja zrobiła to samo w odpowiedzi. Zachichotał cicho. - Dobra, dobra – powiedział. Uśmiechnęłam się i wycofałam do kąta lady, gdzie był cukier. Musiał pomyśleć, że byłam szalona, i może byłam, ale nie obchodziło mnie to. Przez odstęp między maszynami do kawy byłam w stanie złapać widok Jensena i Kristy. Albo była o wiele wyższa ode mnie, albo miała na sobie wysokie szpilki. Przynajmniej jej oczy sięgały mu do nosa. Jensen śmiał się na coś, co mówiła, a ona zaczęła wymachiwać dziko rękami. Właśnie wtedy złapałam widok pierścionka na jej lewej dłoni. Przełknęłam i spojrzałam na telefon. Odkładając kawę, weszłam na Facebooka i ją wyszukałam. Miała wszystko ustawione na prywatne, a jej pieprzone zdjęcie profilowe zawierało tylko ją, co nic mi nie powiedziało. Próbowałam myśleć, patrząc na wspólnych znajomych. Mieliśmy w nich Olivera. Gnojek. Weszłam w zdjęcia, by zobaczyć, czy mieli jakieś wspólne. Mieli, ale wszystkie były stare. Na jednym była w ciąży i siedziała na podwórku obok domu, uśmiechając się na coś, co mówił Oliver, a Jensen pił gdzieś w tyle piwo. Nic nie mówiło. Pieprzyć moje życie. Oczywiście, że nic nie mówiło. Wsadziłam telefon do tylnej kieszeni dżinsów i chwyciłam znowu kawę, patrząc z powrotem w górę. Szli w moją stronę, więc przeszłam przez boczne drzwi obok i stanęłam na zewnątrz, opierając plecy o ścianę, gdy próbowałam 186

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

uspokoić pędzące serce. Po chwili, gdy poczułam, że mogłam sobie z tym poradzić, spojrzałam do środka. On patrzył przed siebie na baristę, a ona stała obok niego z telefonem. Po tym, jak go odłożyła, spojrzała na niego i uśmiechnęła się na coś, co powiedział, a potem uniosła rękę i dotknęła jego twarzy czubkami palców. Coś się we mnie skręciło, a serce opadło mi do żołądka. Jakby na sygnał, jego głowa podskoczyła, a oczy spotkały moje, całe burzowo-szare z odrobiną zmieszania. Wzdrygnęłam się, bo naprawdę nie mogłam tego znieść. Nie mogłam patrzeć na to, jak razem wyglądali. W ogóle nie mogłam znieść myśli o nich będących razem. Dotarłam do domu szybciej, niż mi się wydawało. On nie podążył. Nie zadzwonił. A ja byłam w stanie powstrzymać emocje, aż zamknęłam za sobą drzwi. Zaczęło się od trzęsących dłoni upuszczających torbę z aparatem. Kolana podążyły, słabnąc tak nagle, że musiałam wyrzucić ręce do tyłu, by się przytrzymać. Łzy, które myślałam, że nadchodzą, nigdy nie nadeszły. Przechodziły przeze mnie suche łkania, umieszczając się w płucach i sprawiając, że czułam, jakbym nie mogła oddychać. Próbowałam nabrać powietrza, ale nie mogłam się żadnym wypełnić. Czułam się jak wulkan, który nie chciał wybuchnąć, mając w sobie ciężkie oddechy i puszczające nerwy bez ujścia. Zamrugałam, gdy telefon zaczął mi wibrować przy tyłku, wyrywając mnie z transu. Niczym na autopilocie, sięgnęłam za siebie i go wyciągnęłam. Widzenie na ekranie imienia Estelle sprawiło, że łzy zakuły mnie w oczy, ponieważ to nie był on. Widział mnie, a i tak nie zadzwonił. Widział, że wszystko widziałam, i nie zadzwonił. - Robbie powiedział, że mogę po ciebie zajechać w piątek – powiedziała śpiewającym głosem, a potem dodała ze śmiechem: – Właściwie to powiedział, że obydwoje możemy. 187

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Świetnie. - Co? – powiedziała głośno. – Co się stało? - Nic. Wszystko. Ale pewnie nic. Zaśmiała się lekko. - To brzmi katastrofalnie. Co się dzieje? - Widziałam dzisiaj Jensena i Kristę. - Co! Gdzie? - W kawiarni, do której chodzi. - O mój Boże, Mia. Znowu go śledziłaś? - Nie! – krzyknęłam, a potem dodałam ciszej: – Nie. To nie było tak. - Co się stało? - Poszłam po kawę. Naprawdę polubiłam ich kawę. I pomyślałam, że zrobię trochę zdjęć, skoro dzisiaj niebo naprawdę współpracuje, ale potem oni weszli razem. - I? - I miała pierścionek na dłoni. - W sensie obrączkę ślubną?… Cóż, to nie tak, że to jego pierścionek miała na sobie, Meep. Kiwnęłam głową, mimo że nie mogła mnie zobaczyć. Poczułam jak zaczęło wylewać się ze mnie kilka łez, które wcześniej się zbierały. - Taa, rozumiem to. I zresztą to w porządku, prawda? To tylko pierścionek, prawda? Nic wielkiego. Ale potem go dotykała. Estelle głośno sapnęła. - Jak go dotykała? - W sensie dotykała go. - Co. Do. Kurwy? - Wiem – powiedziałam, mój głos był cichy, gdy wycierałam łzy. – I może

188

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

to nie było nic takiego – powiedziałam, łkając. – Może to nie było nic takiego, ale na coś wyglądało, wiesz? I jej, kurwa, nienawidzę. - Wiem, kochanie, masz dobry powód – powiedziała Estelle. Poczułam pocieszenie w jej głosie, które przeszło przez moje włosy, a następnie po plecach. Westchnęłam. - Nie jestem głupia, prawda? To tylko ja będąca dziewczyną? - Nie. Nie jesteś głupia. Rozumiem, dlaczego jesteś smutna, ale myślę, że wyrywasz to wszystko z kontekstu. Dzwonił do ciebie? Wypuściłam rozgoryczony śmiech. - Nie. Ten pieprzony gnojek mnie widział, on mnie, kurwa, widział, i nawet za mną nie poszedł ani do mnie, kurwa, nie zadzwonił. Była cicho przez chwilę, a potem wyszeptała: - Żartujesz sobie. - Chciałabym. – Przerwałam, ocierając łzy. - Nie wiem, Meep, to… – urwała, wzdychając. – To tylko… to nie Jensen, wiesz? Zadzwonię do Olivera. - Nie waż się! Kodeks dziewczyn! - Pieprzyć kodeks dziewczyn! Jesteś najwyraźniej smutna, a ja jestem pewna, że wymyślasz w głowie szalone scenariusze. Lepiej będzie jak to rozwiążemy, żebyś nie musiała doprowadzać się do szaleństwa przez tamten pierścionek i dotykanie – powiedziała głośniej, jakbym potrzebowała przypomnienia tego, co widziałam. Westchnęłam, opierając głowę o ścianę i zamykając oczy. - Nienawidzę go. Nienawidzę go. Nienawidzę jej. Nienawidzę Nowego Jorku. Nienawidzę miłości. Nienawidzę mojego serca za bycie pieprzonym przypomnieniem jego miłości. Nienawidzę, kurwa, wszystkiego. - Tak bardzo mi przykro – powiedziała szeptem. – Tak bardzo, bardzo mi

189

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

przykro. Chciałabym tam być. - Chcę wrócić do domu – powiedziałam, płacząc. – Po prostu chcę wrócić do domu. - Czekamy na ciebie. Zawsze. I to było dla mnie znaczenie domu. To było miejsce. Miejsce, w którym była moja rodzina, czekali na mnie przyjaciele, zawsze czułam się mile widziana i pomimo złego gówna, które się wydarzyło, zawsze byłam kochana. Nie musiałam tu zostawać i radzić sobie z Jensenem oraz całą kupą gówna, która była razem z nim. Zamknęłam oczy, wspomnienie nas na plaży, gdy powiedział, że zrobił jej dziecko, przesączyło się przez moje myśli. Przeszedł przeze mnie ból, jakbym usłyszała słowa po raz pierwszy. To było coś, czego nigdy nie zapomnę. Jego słowa, zbolały wyraz w jego oczach, gdy je mówił, sposób, w jaki tamte cztery zwykłe słowa sprawiły, że czułam, jakby załamał się pode mną świat. Pomyślałam o kawiarni. On stojący tam, śmiejąc się, gdy Krista uniosła dłoń do jego twarzy, oraz jego twarz, gdy zobaczył mnie po drugiej stronie szyby. Dlaczego to tak bardzo musiało boleć? I jak mogłam być tak głupia, żeby znowu na to pozwolić?

190

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 24 Zasnęłam w stercie koców i ręczników, które próbowałam złożyć po praniu. Zdałam sobie sprawę z tego dopiero wtedy, gdy usłyszałam walenie do drzwi. Gdy rozłączyłam się z Estelle, umyłam się i spędziłam prawie godzinę siedząc na zimnych kafelkach i płacząc, gdy gorąca woda uderzała mnie w plecy. Nie chciałam nic robić. Nie chciałam istnieć. Chciałam wrócić do domu i zobaczyć rodzinę, ale najbardziej chciałam wrócić do domu i przytulić brata. Chciałam pozwolić mu owinąć wokół mnie ramiona i płakać w jego pierś, aż dłużej nie czułabym, jakby moje serce się we mnie rozrywało. - Idę! – krzyknęłam, maszerując do drzwi. Przeciągnęłam się jeszcze raz, nim wyjrzałam przez wizjer i gapiłam się przez jakiś czas. Jensen stał po drugiej stronie drzwi, jego oczy patrzyły się prosto w moje z ponurym wyrazem. Odsunęłam się, puszczając gałkę od drzwi, jakby mnie paliła. Moje serce jeszcze bardziej przyspieszyło. - Mia! Otwórz te cholerne drzwi. Wiem, że stoisz po drugiej stronie! Wstrzymałam oddech. Skąd on, do diabła, to wiedział? Spojrzałam w dół. Nic nie można było tam zobaczyć. Odsunęłam się jeszcze dalej, moje nagie stopy nie wydawały żadnego dźwięku na dywanie. - Mia! – Jego pięść znowu spotkała drzwi. Zbliżyłam się, gdy usłyszałam jak powiedział coś jeszcze i zdałam sobie sprawę, że rozmawiał z mężczyzną, który mieszkał naprzeciwko mnie, starszym facetem, który wyglądał, jakby właśnie wrócił z pracy, bo miał na sobie spodnie od garnituru i białą koszulę na długi rękaw. - Nie obchodzi mnie to. Wróć do środka, jak nie chcesz mnie słyszeć – powiedział do niego Jensen. Nie mogłam usłyszeć, co mówił facet; mogłam 191

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

jedynie zrozumieć pojedyncze słowa. - Cóż, to zadzwoń po cholerną policję! Ale będą musieli wyciągnąć mnie stąd siłą, a to wywoła jeszcze większą scenę! - Może ona nie chce cię widzieć! – powiedział facet. Umieściłam dłonie na sercu i uśmiechnęłam się lekko, czując, jakbym może wcale nie była taka samotna. Można było powiedzieć, że tamten nieznajomy był po mojej stronie. - Ona sama nie wie, czego, kurwa, chce! Może tak popilnujesz swoich spraw? – To był znowu Jensen. - Pilnuję swoich spraw! Jestem we własnym mieszkaniu i wszystko, co słyszę, to twoje krzyki! Otworzyły się kolejne drzwi, te obok faceta, i wyszła dziewczyna w moim wieku. Dana. Dużo razy ją widziałam, w windzie, wchodzącą i wychodzącą z metra. Raz stworzyłyśmy więź rozmawiając o Grze o Tron, gdy miała na sobie koszulkę z twarzą Tyriona i napisem: „Trzymaj Mnie Bliżej Malutki Lannisterze”, a ja popłakałam się ze śmiechu. - Może jest tam ze swoim chłopakiem – powiedziała Dana. - Ja jestem jej chłopakiem! – warknął Jensen. Ona uniosła brwi, krzyżując ramiona. - Ee… jestem całkiem pewna, że nie jesteś. Nigdy cię tutaj nie widziałam. Widziałam tu tylko wysokiego blondyna. – Przeciągnęła oczy w górę i w dół jego ciała, jakby chciała powiedzieć „to z pewnością nie ty”. Twarz Jensena przeobraziła się ze złości do całkowitego morderstwa. Zrobił się czerwony i zdjął czapkę beanie, żeby przesunąć obiema dłońmi przez włosy i pociągnąć, a potem uniósł rękawy koszulki, żeby ukazać przedramiona. W końcu, po wypuszczeniu szorstkiego wydechu, odwrócił się znowu do moich drzwi i uderzył trzy razy, tym razem głośniej. 192

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Mia, przysięgam na pieprzonego Boga, jeśli zostanę przez to aresztowany, ty będziesz musiała wyjaśniać to Olivii. Moje serce znowu podskoczyło. Kurwa. Spojrzałam na Danę i faceta z naprzeciwka, a potem w końcu drżącą dłonią odblokowałam i otworzyłam drzwi. Przesuwając się jedynie na widok, ale nie otwierając drzwi całkowicie, spojrzałam najpierw na Danę. - Przepraszam – powiedziałam, a potem spojrzałam na faceta naprzeciwko. - Zadzwoniłem już po ochronę – powiedział. – Chcesz, żebym zadzwonił po policję? Pokręciłam głową. - Nie, jest w porządku. Byłam… pod prysznicem i nie usłyszałam zamieszania. – Moje spojrzenie spotkało to zmrużone Jensena, a serce podskoczyło mi do uszu i bębniło tam. - Wpuść mnie, Mia. Wpuść mnie albo wyjdź. W każdym razie i tak to robimy – powiedział. Jego głos, zgrzytliwie niski, sprawił, że przeszedł przeze mnie dreszcz. Otworzyłam szerzej drzwi, a on wparował do środka. - Przepraszam – powiedziałam znowu. - Daj mi znać, jeśli będziesz czegoś potrzebowała – powiedziała Dana. - Będę nasłuchiwał – powiedział facet z naprzeciwka. - Dziękuję. To nie jest konieczne, przysięgam. On jest niegroźny. – Obydwoje posłali mi podejrzane spojrzenia, a potrzeba obronienia go była większa od mojego wstydu i gniewu, więc dodałam: – On by nigdy, przenigdy nikogo nie skrzywdził. Jest teraz po prostu wkurzony. Przysięgam. Zamknęłam za sobą drzwi i zablokowałam je, nim odwróciłam się do Jensena. Przechodził przez salon, przesuwając dłonią przez włosy, jego beanie 193

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

dawno zniknęła. Moje oczy opadły do jego lewej dłoni, na której nie było żadnego metalu. Wykręciłam razem dłonie, gdy jego oczy w końcu przeskoczyły do moich i zrobiłam krok do tyłu, w stronę kuchennej lady, ponieważ intensywność, którą tam znalazłam, była dla mnie zbyt potężna. Jego oczy były na mnie zmrużone. - Nie mogę uwierzyć, że nie chciałaś otworzyć mi drzwi. Wiedziałem, kurwa, że tam stałaś – powiedział, wskazując na drzwi. Wypuściłam oddech. - Co tu robisz? - Dlaczego uciekłaś? Wcześniej, gdy cię zobaczyłem, dlaczego uciekłaś? Wyrwałam do przodu. - Żartujesz sobie, kurwa, ze mnie? Masz jaja, żeby zadawać mi to pytanie? Dlaczego za mną nie podążyłeś? Dlaczego nie zadzwoniłeś? Pewnie z tego samego pieprzonego powodu, dla którego ja uciekłam! Pokręcił głową. - Nie wiem, co myślisz, że widziałaś… - Nie. Nie. Nie! Nie będziesz tego teraz robił. Nie będziesz tam stał, próbując podważać mnie i całe to gówno. Wiem, co widziałam! - Co widziałaś, Mia? - Widziałam ciebie z byłą żoną. Widziałam jaki byłeś poufały z byłą żoną – powiedziałam, poprawiając się. Jęknął, machając rękami i patrząc na sufit, jakby czekał, aż coś zejdzie i mu pomoże. Jeśli to byłby komiks, to byłabym pewnie Magneto10 i użyłabym swoich mocy do porażenia go prądem, nim odleciałabym do Południowej Kalifornii, ale niestety nie żyliśmy w książce. Byliśmy tylko Mią i Jensenem – błędnie, szalenie oraz katastrofalnie przyciągani do siebie. 10 Fikcyjna postać (złoczyńca, bądź antybohater), znany z komiksów o przygodach X-Menów, wydawanych przez Marvel Comics, oraz wszelkich adaptacji bazujących na tych komiksach.

194

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- To nie jest… – Westchnął, głos mu się urwał, gdy znowu na mnie spojrzał, tym razem z większą przejrzystością w oczach i łagodnością w rysach twarzy. – Czy myślisz… – Rozdziawił usta, jakby właśnie coś do niego dotarło. – Co dokładnie widziałaś? Przewróciłam oczami, przełykając opór. - Czy to ważne? Czy to naprawdę ważne? Chcę, żebyś wyszedł, Jensenie. Chcę, żebyś wyszedł z mojego mieszkania i życia. Teraz. Nie żartuję! Zrobił krok do przodu, bliżej mnie, aż był tylko w odległości ramienia. - Co widziałaś? Otworzyłam usta, zamknęłam je i odwróciłam twarz, by spojrzeć na ścianę obok. Przełknęłam, by utrzymać drżenie z dala od głosu, ale to było nikłe. - Ona… ona cię dotykała. – Powróciłam do niego spojrzeniem, łzy wypełniły moje oczy, gdy przypomniałam sobie tamtą scenę. – W sensie… czule i tak dalej. Zacisnął oczy. Wypuścił chrapliwy oddech, unosząc palce do grzbietu nosa. - Kurwa. - Taa… kurwa – powiedziałam, moje słowa były szeptem, gdy przeszły przez gulę w gardle. – Jak już powiedziałam, chcę, żebyś wyszedł. Wyjdź. Otworzył oczy, przeszukując moją twarz, patrząc między moimi oczami i znowu się zbliżając. Jego dłoń sięgnęła po moją twarz, ale odsunęłam się. - Przestań. Chcę, żebyś wyszedł – powiedziałam. - Nie mogę tego zrobić – powiedział ponurym szeptem. Zbolały wyraz w jego oczach mógł mnie rozerwać. - Nie mogę tego robić. Myślałam, że mogę. Myślałam, że mogę to zrobić dla zabawy, ale nie mogę. Zdałam sobie teraz sprawę, że naprawdę, naprawdę

195

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

nie mogę – powiedziałam, łzy znowu zbierały się w moich oczach. Zamrugałam, ale nie odchodziły; zamiast tego spłynęły po moich policzkach. - Mia, nie – powiedział, znowu po mnie sięgając. Zrobiłam krok do tyłu, uderzając znowu w blat. - Proszę, idź. - Przysięgam na Boga, Mia. Przysięgam na pieprzonego Boga, że nic tam się nie dzieje. – Przerwał, zamykając chwilowo oczy i wypuszczając oddech. – Przysięgam na Boga, Mia. Nigdy bym ci tego nie zrobił. - Raz zrobiłeś. - Nie, nie zrobiłem! Wiesz, że nie zrobiłem. Przestań próbować tamto w to wplątywać. Rozmawialiśmy o tym. Odpuść już. - Nie mogę, okej? Nie mogę tego odpuścić! - Ona wychodzi za mąż, Mia. Nic się między nami nie działo, gdy byliśmy małżeństwem. Przez większość czasu byliśmy współlokatorami, ale ona jest moją przyjaciółką. – Prychnęłam, więc kontynuował: – Przyjaciółką, Mia. Może miałem na twarzy rzęsę… kto wie, dlaczego, do diabła, mnie dotknęła, ale mogę cię zapewnić, że to było przyjazne. Ból został tam, gdzie był, nieporuszony. Nie byłam pewna, czy w tamtej chwili cokolwiek mogłoby uspokoić pulsowanie. - To nie ma znaczenia. Nie ma znaczenia, co robiła, albo co wy robiliście. Nie widzisz, że nic z tego nie ma znaczenia? Była jedna rzecz, z której zdałam sobie sprawę, gdy ich razem zobaczyłam; nie mogłam odpuścić. Nie mogłam tak po prostu odpuścić czegoś, co tak mocno mnie zraniło, bo to nie tylko wyryło dziurę w moim sercu, to przecięło mnie na pół, i były części mnie, których brakowało, gdy czas próbował mnie zszyć. - Mia, proszę – powiedział, jego głos był niski i zbolały. Pokręciłam głową, 196

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

mrugając, by pozbyć się nowych łez. Jakoś odnalazłam głos i zadziwiająco był on silny. - Nie. Dosyć tego. Zrobił kolejny krok bliżej mnie, aż jego klatka piersiowa była złączona z moją i czułam jedynie jego ciepło oraz zapach, i mrugałam oraz mrugałam, próbując uciec od mgły, która próbowała mnie wciągnąć. - Jesteśmy przyjaciółmi, Mia. Dzielimy córkę. Musisz to zaakceptować. - Nie mogę – powiedziałam, ale moje słowa były ciche, a głos nie utrzymywał wytrzymałości. I właśnie wtedy pochylił głowę i przycisnął swoje wargi do moich. Jego język wsunął się do moich ust i przemywał się po moim falą, która obmyła mój opór i rozbudziła między nami elektryczność. Odwzajemniałam pocałunek z taką samą energią i intensywnością. Całowałam go tak, jakby był to ostatni raz, bo wiedziałam, że był. Kiedy poczułam jak zaczynam się unosić, wiedziałam, że nie wystarczył mi już sam pocałunek. Kiedy poczułam, jakby tym, czego potrzebowałam, były moje dłonie pod jego koszulką, przesuwające się po mięśniach pleców oraz jego głowa między moimi nogami, gdy gładziłby moje uda swoimi dużymi dłońmi, to właśnie wtedy się odsunęłam. Właśnie wtedy odepchnęłam go od siebie z siłą, której nie byłam w sobie świadoma. - Nie mogę tego robić. Myślałam, że mogę, ale tak nie jest. Kiwnął głową, ale mogłam poczuć jak o czymś myślał, a kiedy w końcu przemówił, moje serce opadło. - Co zrobiłaś z listami, które ci wysyłałem? Zrobiłam krok do tyłu. - A co? - Czytałaś je? - Nie – wyszeptałam. 197

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Na dźwięk jego sapnięcia moje oczy wróciły do jego. - Co z nimi zrobiłaś, Mia? Znowu odwróciłam wzrok, chcąc, aby cała ta rozmowa zniknęła. Nigdy nie żałowałam tego, co z nimi zrobiłam, aż do tej chwili; ponieważ jego ton oraz wyraz w oczach sprawiły, że chciałam to wszystko cofnąć, chociażby na chwilę. Uniósł mój podbródek, żebym spotkała jego spojrzenie. - Jakiś czas temu spaliłam większość z nich – wyszeptałam. - Co? – Opuścił dłoń i odsunął się, jakby szok był zbyt duży do zniesienia. - Miałam złamane serce. Pokręcił głową i wydał z siebie pojedynczy śmiech niedowierzania. - Byłam zraniona, a ty wciąż pisałeś – powiedziałam. - Ja… tamte strony wiedziały o mnie więcej, niż ja wiem o sobie przez większość dni. – Przerwał i znowu pokręcił głową. – Zostawiłem na nich odrobinę siebie mając nadzieję, że poskładasz to wszystko razem i zwrócisz mnie z powrotem do mnie samego. – Jego oczy znowu spotkały moje i błysnął w nich ból. – Fragmenty mojej duszy były rozrzucone na tamtych stronach… a ty je spaliłaś. Poczułam jak coś we mnie pękło, ale nie wystarczająco. Wiedziałam, że mógł cokolwiek powiedzieć, żebym zmieniła zdanie. Wiedziałam, że jeśli zacząłby rozsiewać słowa miłości w tamtej chwili i miejscu, poddałabym się i wpuściła go z powrotem. Poddałabym się nie dlatego, że nie byłam wystarczająco silna, ale dlatego, że nie chciałam być. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć, więc zostałam cicho, pochylając głowę we wstydzie i chcąc, żebym nie potraktowała jego słów z taką nieostrożnością. W końcu nakierował moją twarz, żebym znowu na niego spojrzała. - Możesz wciąż od tego uciekać, a ja będę ci pozwalał, bo nawet jeśli myślisz, że odejdziesz, twoje serce zawsze zostanie, a to coś, co noszę z dumą, i 198

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

to coś, z czym… – Przerwał, jego spojrzenie oderwało się na sekundę od mojego, a głos był pełny emocji. – To coś, z czym się nie pierdolę. Nigdy. Zatem jeśli poczujesz, że potrzebujesz przerwy, ja ją tobie dam, ale nawet przez sekundę nie myśl, że znowu po ciebie nie przyjdę, Mia. I przysięgam na Boga, gdy następnym razem to zrobię, to będzie na zawsze. Pokręciłam głową z rozdziawioną buzią, gdy łzy wypełniły moje oczy, ale nie mogłam uformować słów. Co mogłam powiedzieć? Podszedł do drzwi mojego mieszkania, stając przy nich i chwytając na chwilę gałkę. - Ten ból, który poczułaś, gdy mnie z nią zobaczyłaś i myślałaś, że jesteśmy razem? Czułem go przez ostatnie pięć lat, bo zawsze na ciebie patrzyłem, nawet gdy byłaś zajęta ignorowaniem mnie. Zawsze tam byłem. Byłem tam przez Bena, Davida i Adama. Byłem tam przez Todda, Scotta i Phillipa. Pokręcił głową, nadal patrząc na drzwi i wypuszczając powietrze, gdy przesunął dłonią przez włosy. - Ból to nie tylko utracenie osoby, którą kochasz. Ból to utracenie osoby, którą kochasz, widzenie jej z kimś innym i nie interweniowanie, bo wiesz, że nie możesz dać jej życia, na które zasługuje. Zerknął na mnie przez ramię i rzucił mi osamotnione spojrzenie, które przeze mnie przeszło. - Żyłem w bólu od chwili, w której cię straciłem. Nauczyłem się z nim żyć, ale nie nauczyłem się go zaakceptować. Potem wyszedł. A ja opadłam na ziemię. Właśnie wtedy zaczęłam płakać, bo to we mnie uderzyło. W czasie gdy ja byłam zajęta ignorowaniem tamtego mężczyzny i paleniem jego listów, on mnie obserwował, czekając na odpowiednią chwilę. Ale on był żonaty. On był żonaty, a ja byłam złamana. 199

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Jednym ze sportów, który najbardziej lubię oglądać, jest boks. Coś w sposobie, w jaki chcą tam wychodzić i w kółko pozwalać zbijać swoje twarze jest całkiem potężne. To wycieńczający sport, fizycznie i psychicznie, jestem tego pewien. Nie to, że kiedykolwiek sam w nim uczestniczyłem. Dostaję wystarczająco bokserskich akcji we własnym życiu, w umyśle oraz w duchu, i jestem tam własnym nemezis. Świat jest brutalny, nasze życie jest ciężkie, a my jesteśmy największymi kretynami, z którymi mamy styczność. Moja myśl na dzisiaj: bądź ze sobą ostrożny. Bądź ostrożny, ponieważ inni wystarczająco Cię zbijają. Nie powinieneś dodawać czegoś do tego bólu. Jednak będziesz dodawał, bo to jest coś, co robisz. Ale również wstaniesz na nogi, bo to jest coś, co robisz. I pewnie w kółko będziesz to robić, bo jesteś szalonym, głupim idiotą. Zatem dlaczego wciąż wracamy po więcej? Wiedząc, że ciągle będziemy powalani? Moim zdaniem dlatego, że, tak samo jak bokserzy, pragniemy tej intensywności. Musimy wiedzieć, że jesteśmy potężniejsi od naszych umysłów. Musimy udowadniać, że jesteśmy silniejsi od naszych uczuć i, ostatecznie, żyjemy z tą nadzieją, że pewnego dnia nie zostaniemy zawiedzeni – przez innych lub przez siebie. 200

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Pytanie dnia od: @BookNerdCarmen: „Pochodzisz z Nowego Jorku? Jeśli nie, to skąd jesteś i czy tęsknisz za swoim rodzinnym miastem?” Odpowiedź: Nie. Urodzony w Long Beach, wychowany w Santa Barbara. Mój dom jest tam, gdzie moja córka. Im dłużej tu jestem, tym bardziej zdaję sobie sprawę, że to nie Kalifornii mi brakuje, ale bardziej ludzi, których za sobą zostawiłem.

201

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 25 Najwidoczniej miałam kolekcjonerskie problemy, a zdjęcia, książki, buty oraz uczucia były na samej górze mojej listy. Nie mogłam zasnąć po wyjściu Jensena. Nie mogłam też jeść, co było w porządku, bo wybierałam się na weekend do domu i mama pewnie będzie próbowała mnie nakarmić wystarczającą ilością jedzenia na pięć lat. W kółko odtwarzałam jego słowa, aż stały się one zarysowaną płytą w mojej pamięci. Jego głos, słowa, złamany wyraz w oczach, gdy spojrzał na mnie ostatni raz, nim wyszedł. To wydawało się jak punkt zwrotny, tylko że nim nie był. Nasza przeszłość była fotografią wspomnień zatrzymanych w czasie. A te najbardziej wzruszające były dla mnie zbyt bolesne, żeby strzepnąć z nich kurz i na nie patrzeć. Ale i tak to robiłam. Wciąż odtwarzałam je w myślach. Gdy tylko zamknęłam oczy, widziałam nas razem na plaży, mnie biegnącą do niego, gdy dotarł tam z naszymi znajomymi, albo śmiejącą się, gdy złapał mnie w powietrzu. Nas kłócących się o moich rodziców, którzy go nie pochwalali. Mnie próbującą uspokoić jego nerwy przez rzeczy, nad którymi nie miał kontroli, i upewniającą go, że był wystarczający. To było coś, co działo się tak często, że stało się naszą drugą naturą. Próby odczytania jego myśli, gdy nie chciał mi powiedzieć, co się stało, i stawał się wszystkim sfrustrowany. Lecz potem pokazywał się po północy przy moim domu, obroty silnika motoru dawały mi znać o jego przybyciu, więc wychodziłam na zewnątrz, a on po prostu mnie trzymał przez długi czas. I w naszej ciszy znajdowaliśmy schronienie, gdzie nikt nas nie oceniał ani nie przeszkadzał naszemu spokojowi. Właśnie wtedy byliśmy Mią i Jensenem, parą, której ludzie zazdrościli, ponieważ wyglądaliśmy ze sobą dobrze i mieliśmy to, o 202

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

czym wszyscy w życiu marzyli. Właśnie wtedy odnajdywaliśmy siebie nawzajem. Pomyślałam o tym, jak okropnie musiał się czuć, gdy widywał mnie z tamtymi facetami oraz jak ja bym się czuła, gdybym była na jego miejscu. Mojego młodszego odbicia to nie obchodziło; przypominało mi ono o tym, dlaczego to wszystko poszło w złym kierunku, ale dorosła wersja pokręciła głową ze współczuciem, dla mnie, dla niego, dla nich, bo nigdy nie mogli mi dać tego, czego tak bardzo pragnęłam… tego, co znalazłam w nim. Chciałam do niego zadzwonić. Chciałam przeprosić za przeszłość i teraźniejszość, ale nie mogłam. Byłam zbyt samolubna. Byłam zbyt uparta. Więc tego nie zrobiłam. Spakowałam torby na podróż do domu i udawałam, że nigdy nas nie było. Że wyrwałam i spaliłam rozdziały w olbrzymiej książce, którą razem napisaliśmy. I nawet wtedy, gdy udawałam, płakałam za niego, za nas, za pamięć tego, co kiedyś mieliśmy i co mogliśmy mieć, gdybym pozwoliła sobie odpuścić.

203

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 26 - Uprawiałaś z nim seks? – To były pierwsze słowa, które wyszły z ust Roberta, gdy odebrał mnie z lotniska. - Gdzie jest Elle? – spytałam, rozglądając się. - Nie mogła przyjechać. Mówiła coś o przecieku w galerii. Powiedziała, żeby do niej zadzwonić. I znowu, nie mogę uwierzyć, że uprawiałaś z nim seks! - Nie masz pozwolenia, by cokolwiek do mnie mówić. Zapomniałeś, dlaczego tu przyleciałam? Przewrócił swoimi niebieskimi oczami. Dwa razy. Myślę, że dla dobrego przekazu. - Przepraszam, ale mam teraz za dużo pracy i mój szef powiedział, że nie mogę skorzystać z urlopu. - Twoim szefem jest nasz tata, ty dupku. - Cóż, może jeśli poczekałabyś jeszcze jeden dzień, to bym tam był. To ty byłaś tą, która zdecydowała się opuścić statek i przybiec tu przy pierwszej okazji. – Przerwał i wziął walizkę z mojej ręki, a następnie owinął drugie ramię wokół mojej szyi. – Nie mogę uwierzyć, że uprawiałaś z nim seks. Jęknęłam. - Nie mogę uwierzyć, że napisał o tym w gazecie – krzyknęłam, a potem ucichłam, gdy smutek zastąpił radość z ponownego widzenia brata. – Nie chcę o nim rozmawiać. Rob opuścił ramię i przeszukał moją twarz. - Co się stało? Pokręciłam głową. - Nie mogę o tym rozmawiać – wyszeptałam. 204

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Zamierzam go, kurwa, zabić. Przysięgam na Boga, tym razem zamierzam go, kurwa, zabić – powiedział, chwytając moją dłoń w swoją, a walizkę w drugą, gdy ruszył w stronę parkingu. W trakcie jazdy do domu rodziców opowiedziałam mu wszystko, co się stało, a on słuchał z uwagą, taką, którą dawał jedynie wyjątkowym osobom. Kiedy skończyłam, rzuciłam mu spojrzenie, które mówiło „no i?”. Pokręcił głową z rozszerzonymi oczami. - Koleś. Nawet nie wiem, co ci powiedzieć. - To coś nowego – burknęłam, patrząc przez okno. - Meep, on nic nie zrobił. - Wiesz… – Westchnęłam ciężko. – Myślałam o tym przez cały tydzień. On naprawdę nic nie zrobił. Wierzę mu, jeśli chodzi o Kristę. Wierzę, ale kurwa, kiedy o tym myślę, kiedy przypominam sobie, co widziałam… to boli, Robbie – powiedziałam, przełykając łzy. Można by pomyśleć, że już wszystkie wyczerpałam. – To cholernie boli. - Wiem – powiedział, przesuwając dłoń od dźwigni zmiany biegów do mojej na kolanie. - Tylko już nie wiem, co myśleć. Nie wiem, co robić. - Nic nie rób. Za mniej niż miesiąc wracasz do domu. Masz tutaj umówioną drugą rozmowę w muzeum. Dlaczego cokolwiek robić? Czy on by się tutaj dla ciebie przeprowadził? Spojrzałam na niego. - Zakładam, że nie. Olivia mieszka w Nowym Jorku. - A ty byś się tam dla niego przeprowadziła? – spytał, jego oczy rozszerzyły się na ciszę, która nastąpiła. – Przeprowadziłabyś się dla niego do Nowego Jorku? Do miejsca, które twierdziłaś, że nienawidzisz? Wzruszyłam ramionami.

205

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Nigdy nie twierdziłam, że jestem rozsądna. Rob pokręcił głową. - Dzięki Bogu, bo musiałbym roześmiać się tobie w twarz. Po kolejnej chwili ciszy umieściłam stopę na desce rozdzielczej, aż Rob rzucił mi mordercze spojrzenie i ją zdjęłam. - Myślisz, że tata czytał artykuł? - Z niedzieli? Kiwnęłam głową. - Jeśli nie zadzwonił do ciebie z krzykiem, to zakładam, że nie. - Tylko raz napisał moje imię. Może tata to przeoczył. Rob rzucił mi spojrzenie. - Mia, proszę cię. Każdy idiota zrozumiałby, że on pisze o tobie. - Dlaczego ludzie wciąż to powtarzają? – Jęknęłam. - Bo to prawda! – powiedział, a potem się roześmiał. – Poczekaj, aż tata przeczyta to gówno. Spojrzałam na niego z oczami pełnymi strachu. - Lepiej szybko tam pojedźmy i spalmy to, nim się do tego dostanie! Rob się roześmiał, jakby to była najśmieszniejsza rzecz od czasów Chrisa Farleya w Tomciu Grubasku. Kiedy tam dotarliśmy, spojrzałam na niego i zakomunikowałam najważniejsze: najpierw gazeta. Potaknął. Śmiech mojej matki przeszedł przez dom, gdy weszliśmy, a ja uśmiechnęłam się na ciepłe uczucie, które on wprowadził. - Jesteśmy w domu – powiedział Rob, rzucając mi spojrzenie, nim zniknął w kuchni. Moja mama wypuściła podekscytowany pisk. Wyobraziłam ją sobie jak rozplotła nogi i zeskoczyła z kanapy, gdy się do siebie zbliżałyśmy. I kiedy przeszłam przez próg salonu, biegła w moją stronę, jej blond włosy upięte były 206

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

w niechlujny kok, okulary do czytania zwisały z kołnierzyka jej luźnej, białej koszulki, i otwierała dla mnie ramiona. - Witaj w domu, dziecinko – powiedziała, owijając wokół mnie ramiona i ściskając. - Jestem tu tylko na jakiś czas – powiedziałam, moje słowa były stłumione przy jej szyi. - Nie niszcz tego dla nas – powiedział tata, podchodząc do nas. Puściłam mamę i owinęłam ramiona wokół jego szyi, ściskając go mocno. Pachniał kremem do opalania i słoną wodą. Jak dom. - Złapałeś jakieś fale? – spytałam, gdy znowu ustałam na nogi. Uśmiechnął się szeroko i kiwnął głową. - To był dobry ranek. - Jestem taka zazdrosna. - Nie bądź. Zaliczył glebę, nim miał szansę z jakiejkolwiek się cieszyć – powiedziała mama, śmiejąc się i odskakując od jego próby połaskotania jej. - Złapałem parę dobrych. Mama kiwnęła w zgodzie, a gdy odwrócił wzrok, pokręciła głową. Nie mogłam przestać się uśmiechać. Aż do tamtego momentu nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo tęskniłam za byciem w tamtym miejscu. - Cóż, wybieramy się tam jutro rano – powiedziałam. - Gdzie twój brat? - Tutaj. Musiałem skręcić do damskiej toalety – powiedział Rob. Tata pokręcił głową. - Mam nadzieję, że znowu jej nie zasmrodziłeś. - Ja? Nigdy tego nie zrobiłem! Tata rzucił mu spojrzenie. - Ostatnim razem, gdy jej używałeś, musiałem zapalić jedną ze świeczek i

207

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

zostawić ją na cały dzień. A później wieczorem mieliśmy gości. - To pewnie była Mia – powiedział Rob. - Co, kurwa? Nie było mnie tu ponad miesiąc! - Uważaj na słowa, Mia. – To była mama. Przewróciłam oczami. - I na przewracanie swoimi oczami, jeśli chcesz je zachować. – To był tata. - Mam dwadzieścia sześć lat, a nie dwanaście – powiedziałam. - Pod naszym dachem, a nie pod twoim – powiedział Rob, naśladując melodyjny głos mamy. - Gdzie nie płacisz ani jednego cholernego rachunku – dodałam, naśladując tatę. Obydwoje patrzyli na nas w rozbawieniu przez parę minut, gdy to kontynuowaliśmy, aż mama w końcu powiedziała: - Okej, mam tego dosyć. Chodźmy jeść. Usiedliśmy wokół blatu w kuchni i jedliśmy, aż nie mogliśmy już nic zmieścić. Nie myślałam w ogóle o Nowym Jorku ani o zdjęciach, albo nawet o Jensenie. Godzinami otoczona byłam hałaśliwym śmiechem ze straszliwych, architektonicznych opowieści, z którymi zmagali się Rob i tata. - Kiedy Juan Pablo wraca z Brazylii? – spytała mama. Rob się uśmiechnął. - W następnym tygodniu. - Powiedział już swoim rodzicom? – spytał tata. - Nie – powiedział Rob, odwracając wzrok. To zabolało, jakby działo się mi. Wiedziałam, jak bardzo ta cała sytuacja wpływała na mojego brata oraz jak mama wciąż by o to dopytywała, więc wstałam, by posprzątać ze stołu. - Spotkałam się z Jensenem. Oczy Roba były rozszerzone, gdy na mnie spojrzał.

208

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- O mój Boże – powiedział bezgłośnie i pokręcił głową, jakby chciał mi przekazać, że nie musiałam tego robić. Wzruszyłam ramionami. - Z jakim Jensenem? Chyba nie z Jensenem punkiem, który zajeżdżał tu po ciebie swoim motorem – powiedział tata. - On nie jest punkiem – powiedziałam pod nosem, a potem dodałam głośniej: – Mama wysłała mu e-maila, prosząc go, by się ze mną skontaktował. - Bettina, co do diabła? – powiedział tata, patrząc między nią a mną, jakby wyrosły nam rogi. Ona wzruszyła ramionami. - Millie nie było, a ja nie chciałam, żeby Mia była tam sama. Tata pokręcił głową. - Poleciałbym tam, gdyby czuła się samotna! Ona nie potrzebuje, żeby tamten punk dotrzymywał jej towarzystwa! - Przestań go tak nazywać! – powiedziałam, uderzając dłońmi w blat. - Właśnie tym on jest! – krzyknął tata. – Ostatnim razem, gdy był w twoim życiu, byłaś w bałaganie, gdy odszedł. Jak długo na nowo się „łączyliście”? – wrzasnął. Sposób, w jaki obie dłonie złożył w pięści, co sprawiało, że jego duże bicepsy się napięły, sprawiłby, że bym się przestraszyła, gdyby to nie był nasz tata. Przynajmniej Jensena nie było w Santa Barbara. - Nie długo – powiedziałam w końcu. - Wiedziałeś o tym, Robert? Rob potaknął. - I mi nie powiedziałeś? Widzę cię każdego cholernego dnia! Jak mogłeś o tym nie wspomnieć? – Przerwał i spojrzał na mnie. – Oczekiwałem od ciebie czegoś lepszego, Mia. Lecisz do Nowego Jorku po nowe możliwości i kończysz przekopując się przez przeszłość? – Pokręcił głową. 209

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- On jest dobrym facetem, Marc – powiedziała mama. - Och, do kurwy nędzy! - Marc! Tata uderzył dłonią w blat. - Gdzie moja gazeta? Rob i ja spojrzeliśmy na siebie z rozszerzonymi oczami. Cholera. Kurwa. Cholera. - Nie lubisz go, a czytasz jego kolumnę? - Nie lubię go dla mojej córki, zwłaszcza po tym, co zrobił. Nie mogę nic poradzić na to, że facet jest zabawnym pisarzem, a teraz, gdy wiem, że z nim byłaś, muszę znowu wszystko przeczytać! Powstrzymałam śmiech, który wypuścił Rob, głośny i niespodziewany. - Cóż, ja go lubię i wierzę w drugie szanse – powiedziała mama. – Jednakże nie lubię tego, że nie wiedziałam, jakie to było poważne. Estelle wie? Co o tym mówiła? - To nie jest poważne. To nawet nie jest cokolwiek. – Przerwałam. – Jeszcze nie wiem, co to jest. Opowiedziałam im prawie wszystko – pomijając kłótnię i seks. Tata przez cały czas przewracał oczami i prychał. Mama się uśmiechała, zwłaszcza kiedy dotarłam do części o Olivii. Śmiała się z artykułu, który napisał o paru naszych randkach, a tata pokręcił głową z niedowierzaniem, bo czytał to i nie mógł uwierzyć, że było o mnie. Pod koniec obydwoje byli pod wrażeniem nagrody oraz jego przemowy. - Ale to nie wystarczy, by wymazać lata bólu. Nie chcę, żebyś dłużej obok niego przebywała – powiedział tata, gdy skończyłam. Zaśmiałam się, umieszczając dłoń na jego. - Zobaczymy; poza tym, to nie tak, że mnie zdradził. Nawet nie byliśmy

210

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

razem, gdy to się stało. - Ale zachowywałaś się, jakby cię zdradził – powiedział. Tak było. Nadal tak jest, bo nie wiedziałam, jak zaakceptować go z inną kobietą. Pomyślałam o tym, co do mnie powiedział, że widział mnie z tymi wszystkimi facetami, z którymi się po nim umawiałam. Nie byłabym w stanie tego znieść.

- Nie mogę uwierzyć, że powiedziałaś im o Jensenie tylko po to, by nie mówili o mnie – powiedział później Rob, gdy siedzieliśmy przed telewizorem w mieszkaniu, które kiedyś dzieliliśmy. - To nie było nic takiego. - To było coś, Meep. Mam dosyć pytań o Juanie Pablo i o tym, czy się ujawnił, czy nie. Mam dosyć słuchania o tym, myślenia o tym i zastanawiania się, czy to przez to, że coś jest ze mną nie tak i on się mnie wstydzi. – Przerwał, by unieść dłoń, gdy próbowałam się wtrącić. – Wiem, że to nie ja. Byłem tam. Wiem, jak ciężko się z tym ujawnić, nawet jeśli jesteś pewien, że twoja rodzina już wie i akceptuje ciebie za to, kim jesteś. Ale to nie ma znaczenia. Sięgnęłam po jego dłoń. - Jesteś najbardziej bezinteresowną osobą, jaką znam. Wierzę, że to zrobi i będzie z wami w porządku. Miłość zawsze znajdzie jakiś sposób. Został cicho, ale ścisnął moją dłoń, gdy oglądaliśmy przedostatni odcinek sezonu Gry o Tron. Gdy skończyły się napisy i zaczęły się inne programy, patrzyliśmy na siebie przez długi, cichy moment. Następną godzinę spędziliśmy rozmawiając o tym, co powinno się dalej odbyć w serialu. To nie tak, że mieliśmy do przeczytania książkę, więc 211

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

musieliśmy improwizować i wymyślić własne zakończenia. Gdy skończyliśmy rozmawiać i jedyną rzeczą, która pozostała do przedyskutowania, był Jensen i Juan Pablo, siedzieliśmy w ciszy i trzymaliśmy się za ręce, zerkając na siebie po długiej chwili i przemawiając wyrazami twarzy. Będzie dobrze, powiedziałam uśmiechem. Mam nadzieję, odpowiedział brwiami. To jedna z wielu rzeczy, które kochałam w przebywaniu z bratem. Znajomość tego wszystkiego, sposób, w jaki słowa były między nami opcjonalne. Może to była nasza kryptofazja. 11 Może to była bliźniacza solidarność. Cokolwiek było powodem, byłam wdzięczna za niewymówione słowa, zwłaszcza jeśli chodziło o tamte tematy. - Jestem zmęczona, więc idę się położyć – powiedziałam w końcu, dając jego dłoni ostatni uścisk, gdy wstałam i udałam się do pokoju, w którym kiedyś spałam, a teraz wypełniony był pudełkami, mimo że łóżko było nietknięte. Obróciłam się i spojrzałam na brata, który głowę odrzucił na kanapę, a dłoń miał zakopaną w blond włosach. Nawet z zamkniętymi oczami mogłam zobaczyć jego cierpienie. Umieściło się nad jego ściągniętymi brwiami i zmartwionymi ustami. Poczułam w sobie to uczucie i wszystko, co mogłam zrobić, to chcieć, aby odeszło. - Robbie – powiedziałam, czekając, aż otworzy oczy i na mnie spojrzy. – Jesteś wystarczający i każdy, kto posiada twoją miłość, powinien uważać się za najszczęśliwszą osobę na świecie. – Jego usta uniosły się w uśmiechu. – I nie mówię tego tylko dlatego, że jesteś moim bliźniakiem i jesteśmy najfajniejszymi osobami na całym świecie. Dźwięk jego śmiechu był ostatnią rzeczą, którą usłyszałam, nim zamknęłam drzwi. Normalnie to był dla nas wszystkich zwyczajny dzień i był on 11 Tajny język, którym mówią między sobą bliźnięta. 212

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

na górze mojej listy odnośnie tego, jak wolałam spędzać dni, ale z jakiegoś powodu wydawał się inny. Czułam, jakby czegoś brakowało.

213

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 27 Przez większość ranka słońce bawiło się w chowanego za gromadą chmur, ale czułam, jakby moja skóra i tak piekła. Patrzyłam na tatuaż artystycznej czaszki, która zajmowała prawie większość pleców taty. Potrzebował poważnego poprawienia. - Potrzebujesz więcej kremu. – Uniosłam głowę na dźwięk głosu Roba i uśmiechnęłam się na widok idącego obok niego Juana Pablo. Obydwoje mieli w połowie zapięte stroje do surfowania i trzymali deski. - Jeśli znowu się posmaruję, to będę się czuła jak jedna z tych twoich sałatek, które jadasz. Juan Pablo się roześmiał, kładąc swoją czarną deskę obok mojej i przytulając mnie. - Ona ma rację. Poza tym, potrzebuje opalenizny. Jest zbyt blada. Jęknęłam. - Korzyści przeprowadzenia się do Nowego Jorku. – Przerwałam, ściskając tors Juana Pablo w odpowiedzi. – Jak było w Brazylii? - Dobrze. – Uśmiechnął się do mnie szeroko, przesuwając dłonią przez swoje długie, falowane, brązowe włosy. – Naprawdę dobrze. Odwzajemniłam uśmiech, gdy westchnął ciężko i trzymał moje dłonie w swoich. - Wszyscy dobrze to przyjęli. Nawet mój tata, zaskakując mnie. - Zaskakująco – poprawił Rob, stając obok niego. - Nie. On mnie naprawdę zaskoczył – powiedział Juan Pablo. Roześmialiśmy się. Mój brat nie mógł przestać się uśmiechać, co oznaczało, że ja też nie. 214

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Zatem zostajesz? – spytałam. Tata, który rozmawiał przez telefon, w końcu zakończył połączenie i się odwrócił. Rozszerzył oczy, gdy zobaczył, kto stał obok nas. - Juan Pablo. Wróciłeś… ? – To było bardziej pytanie niż stwierdzenie. - Wróciłem. Jak się masz? – powiedział, podchodząc do niego i podając mu rękę. - Gotowy do surfowania. Zostajesz tu czy wszyscy będziemy musieli odnowić sobie paszporty? Juan Pablo się roześmiał, Rob rozdziawił usta, a ja uderzyłam się w czoło z niedowierzania. Bez wiedzy Juana Pablo, mój brat żartował z pomysłu przeprowadzenia się chwilowo do Brazylii, gdyby Juan Pablo chciał tam zostać. - Nie ma pośpiechu, ale chciałbym was do siebie zabrać. Tam też się dobrze surfuje. Tata kiwnął głową i spojrzał na Roba. - Powinniśmy to zrobić. A teraz wykorzystajmy fale. I to zrobiliśmy. Spędziliśmy resztę ranka w wodzie, ale oficjalnie miałam najgorszy dzień surfingu w życiu. Tata wciąż powtarzał, że muszę się skoncentrować. Robert powiedział, że muszę się mniej koncentrować. Juan Pablo podsumował to wszystko mówiąc, że moje serce po prostu tam nie było. Nie wiedziałam, gdzie było moje serce. Zazwyczaj było pełne, gdy siedziałam na tamtym piasku i patrzyłam się na plażę. Teraz było gdzie indziej. Wbrew sobie skupiałam się na Jensenie. Czułam, że wciąż sięgałam po telefon i powstrzymywałam się od dzwonienia do niego. Chciałam, żeby do mnie zadzwonił i wzdrygnęłam się na myśl, że on nigdy tego nie zrobi. Może tym razem pozwolił mi odejść na dobre. Powiedział, że tak nie zrobi, ale w przeszłości zrobił. Może miał dosyć mojego gówna i on był tym, który potrzebował ode mnie przerwy. Tamta myśl uderzyła we mnie jak 215

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

bezpodstawny atak – szybko, mocno i zawzięcie, a ja zdałam sobie sprawę, że tęskniłam za nim bardziej, niż chciałam to sobie przyznać. Tęskniłam za jego głosem, śmiechem i po prostu… wszystkim. Potem, po rozmowie ze znajomym Roba w muzeum, zgodziłam się spotkać ze znajomymi w jednym z moich ulubionych miejsc z sushi. Estelle i Oliver już tam byli, gdy weszłam. Usiadłam naprzeciwko nich i zamówiłam coś do picia. Miałam właśnie ich zapytać, kto jeszcze do nas dołączy, skoro byliśmy przy dużym stoliku, kiedy Victor, brat Estelle, oraz jego przyjaciel i kolega z pracy, Bobby, do nas dołączyli. - Myślałem, że straciliśmy cię dla Nowego Jorku – powiedział Vic, pochylając się, by mnie przytulić. - Nigdy! Zaśmiał się, siadając obok mnie. Bobby usiadł naprzeciwko nas, obok Olivera. - Aż tak źle? Rozszerzyłam oczy. - Tam jest lodowato. - Jensenowi wydaje się to odpowiadać – powiedział. Przewróciłam oczami z nawyku, bo właśnie to zawsze robiłam, gdy Victor coś o nim mówił, ale w środku poczułam ukłucie smutku. Roześmiał się na moją reakcję. - Cóż, no dobra. Myślałem, że może to o tobie ostatnio pisał – powiedział. Rzuciłam Estelle oszołomione spojrzenie, które mówiło „oswój swojego brata idiotę!”. - Vic, zamknij się – powiedziała, kręcąc głową. - Ej, ja tylko komentowałem. Pokręciłam głową i po raz pierwszy cieszyłam się, że Bobby wtrącił swoje 216

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

nazbyt flirciarskie wibracje. - A więc jak długo tu będziesz? - Parę dni. - Jakie są twoje plany na później? Roześmiałam się. Bobby był przystojny, z tą elegancką rzeczą chłopca z sąsiedztwa. Nie był całkowicie GQ jak Oliver albo Victor i nie miał tego nieosiągalnego uroku, który nosił ze sobą Jensen. W skrócie, Bobby nie był w moim typie. Ale próbował. - Nie mam pojęcia, ale na pewno nie jesteś w nich ty, jeśli do tego zmierzasz. Sapnął, unosząc dłoń do serca. - I to jest sposób na złamanie serca mężczyźnie. - Jestem pewna, że przeżyjesz. Kontynuowaliśmy naszą rozmowę przy obiedzie, podczas której Victor nalegał, żebyśmy wszyscy gdzieś wyszli. - To nowy bar. Pokochacie go. - Mia może go pokochać. Niektórzy z nas już tym nie żyją – powiedziała Estelle. - Mia też już tym nie żyje – powiedziałam, patrząc na nią znacząco. - Od kiedy? – spytał Vic. - Od… nie wiem. Odkąd to się znudziło. Zmarszczył brwi. - Jak to może się znudzić? Oliver zachichotał. - Zobaczysz. Roześmiałam się, a kiedy wszystkie oczy zwróciły się w moją stronę, wzruszyłam ramionami. 217

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Jebać to. Chodźmy. Po obiedzie powiedziałam Estelle, że spotkamy się u niej. Nie poszłam od razu do mieszkania Roba. Zamiast tego wróciłam na plażę i siedziałam na piasku długo po tym, jak zniknęli surferzy, i zostałam tylko ja oraz nadciągający zachód słońca. Pomyślałam o mojej sytuacji. O tym, czego chciałam, a czego nie, oraz o rzeczach, których brakowało mi w domu, a nie mogłam ich dostać w Nowym Jorku. Zrobiłam listę: rodzina, przyjaciele, plaża, jeżdżenie własnym samochodem do różnych miejsc, styl życia, pogoda. Moja lista tam się zatrzymywała i przeszłam na początek: rodzina, przyjaciele. Te rzeczy były dla mnie niezastąpione. Gdy miałam dosyć siedzenia, dosyć myślenia, wstałam, chwyciłam aparat, którego nawet nie wyjęłam z torby, i udałam się do domu. Skończyłam w domu Estelle w drodze do Roba, bo nagle poczułam, że w ogóle nie chciało mi się wychodzić. Ona już zaczęła się przygotowywać i nie podobał jej się pomysł bycia jedyną dziewczyną w barze. - Nie. Nie zostaniesz w domu i nie będziesz bez humoru przez ten weekend. Przygotujesz się, żeby być ładną i wyjdziesz bez względu na to, czy ci się to podoba, czy nie. - Już i tak jestem ładna – powiedziałam, jęcząc i zakopując twarz w dłoniach. Roześmiała się i odsunęła moje dłonie. - Jesteś taka skromna. Zastanawiam się, dlaczego tak dobrze dogadujecie się z Jensenem. Mój brzuch skurczył się na wspomnienie jego imienia. Zaczęłam się uśmiechać, ale szybko przestałam. - Tęsknię za nim. Bardzo. Jak to w ogóle możliwe? Boże, nienawidzę tego. Nie powinnam za nim tęsknić! 218

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Jestem pewna, że on też za tobą tęskni. Rozmawiałaś z nim od czasu kłótni? Prychnęłam. - Ledwo nazwałabym to kłótnią. To był cholerny atak z jego strony. I nie, ani słowa. - On po prostu daje ci czas. Spojrzałam na kolana. - Już nawet nie wiem, czego chcę. Wiem tylko, że za każdym razem, gdy o nim pomyślę, chcę z nim być, a przez cały czas, gdy byłam na spotkaniu z nowym szefem, zastanawiałam się, co on robi. To niedorzeczne. Wzruszyła ramionami. - Wymyślisz coś. Nie musisz mieć teraz wszystkich odpowiedzi. Pozwoliłam sobie to wszystko przemyśleć. Naprawdę nie potrzebowałam teraz wszystkich odpowiedzi. Może to była część problemu. Zawsze próbowałam wymyślić, co się stanie, upewniając się, że nie zostanę znowu zraniona. - Masz rację. - Zatem wychodzisz – powiedziała. Uśmiechnęłam się. - Myślę, że tak. Gdy wróciłam do mieszkania Roba, on i Juan Pablo byli w kuchni i robili obiad. Poszłam do łazienki, by się przygotować i powiedziałam im, że niedługo wyjdę. - Czuję, jakbym w końcu odzyskiwał siostrę – powiedział Rob, gdy spojrzał na moją krótką, czarną sukienkę, falowane włosy, które teraz sięgały mi do ramion, oraz makijaż gotowej-na-wieczór. - Zabójcze szpilki – dodał Juan Pablo. - Taa, takie zabójcze, że zabieram do torebki buty na płaskim obcasie. 219

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Roześmieli się i pokręcili głowami. - Gdzie się wybierasz? - Do jakiegoś baru. Wiesz, jaki jest Victor, gdy planuje wyjście. - To oznacza, że będziesz pijana i spikniesz się z jakimś prawnikiem – powiedział Rob z mrugnięciem. Przerwał i zmarszczył brwi, rozmyślając nad czymś. - Nie – powiedziałam, nim mógł cokolwiek z siebie wydusić, ale i tak to zrobił. - Nadal cisza od Jensena? Pokręciłam głową, wzdychając. - Jestem pewien, że jest zajęty, Meep. - Taa, może. - Idź się upić i zabaw się z jakimś gorącym, przypadkowym kolesiem! Weź jednego! – powiedział. - Ej! – powiedział Juan Pablo, śmiejąc się za nami. Uśmiechnęłam się i mu pomachałam. - Tylko nie spiknij się znowu z jego wujkiem! – zawołał Rob, gdy udałam się na korytarz. Rozdziawiłam usta i przestałam iść, aby się odwrócić i pokazać mu środkowego palca. Dupek. Nigdy się tego nie pozbędę. Nie było ważne, ile razy mówiłam, że nie wiedziałam, iż facet był jakkolwiek z nim spokrewniony. Albo ile razy wyjaśniałam, że nawet nie uprawiałam z nim seksu. Historia wciąż za mną chodziła jako „Ten czas, gdy Mia była taka pijana, że skończyła w kącie klubu, obmacując się z Patrickiem Davisem, który, tak się złożyło, był młodszym bratem ojca Jensena.” „Oni nawet nie mają tego samego nazwiska!” krzyczałam w wyjaśnieniu. „Oni nawet nie są do siebie podobni!” I niestety ludzie wiedzieli o tym tylko dlatego, że Oliver tam był i widział to 220

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

wszystko, no i oczywiście powiedział Victorowi, który powiedział Jensenowi, który potem wrócił i zachowywał się, jakbym popełniła największe przestępstwo od czasów afery Watergate.

221

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 28 Bar był pełny. Od kiedy weszliśmy do środka, Victor pisał do swojego znajomego, próbując wymyślić, jaki będzie nasz następny ruch. - Trzeba płacić za serwowanie butelek… przynajmniej mogli nam dać więcej przestrzeni – krzyczał ciągle przez muzykę, pisząc coś na telefonie. Estelle i ja wzruszyłyśmy ramionami i wpadałyśmy na siebie, ruszając się do muzyki. Naprawdę nie obchodziło nas to, gdzie imprezowałyśmy. A kiedy Oliver do nas wrócił i pochylił się, aby podać nam drinki, byłyśmy zadowolone. - Próbuje się dowiedzieć, czy możemy wynająć miejsce jego znajomego w Malibu – wyjaśnił Oliver, siadając obok Estelle. Miejsce jego znajomego w Malibu. O Boże. Nagle powietrze zaczęło uciekać z mojego ciała. Tamten dom na zawsze będzie powiązany z Jensenem. To był powód, przez który mnie tam nie było, odkąd zerwaliśmy – nie dlatego, że sam dom przywoływał złe wspomnienia, ale dlatego, że jeśli bym go tam zobaczyła, gdy nie byliśmy razem, wywołałoby to wszystkie dobre wspomnienia, które tam dzieliliśmy. Chociaż nie byliśmy już w złych stosunkach. Lecz czy naprawdę chciałam wrócić do domu, w którym pierwszy raz się całowaliśmy? Tego, w którym wymykaliśmy się w połowie imprez, aby kochać się niedaleko oceanu? Teraz z jakiegoś powodu sprawiało to, że tęskniłam za nim bardziej. - Dlaczego on zawsze chce tam skończyć? – spytałam nikogo w szczególności. Oliver wzruszył ramionami i napił się piwa. - To bardziej wyluzowane miejsce. - Dziwię się, że pijesz. 222

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Estelle się roześmiała. - Wypije jedno piwo, a potem przez resztę wieczoru będzie pił wodę. - Jeśli powiem ci… - Jak alkohol wpływa na twój organizm, to nigdy więcej go nie wypijesz – powiedziałyśmy razem z Estelle. Ona przewróciła oczami, a ja pokręciłam głową. - Dlatego nie umawiam się z nerdami. Estelle się roześmiała. Oliver wypuścił głośny, mocny śmiech, który sprawił, że uderzył się w pierś, kaszląc. - Nie uważasz, że Jensen jest nerdem? Wzięłam łyka wódki. - Nie jestem nawet pewna, czy się z nim umawiam, ale na potrzeby dyskusji, nie, nie uważam, że nim jest. Oliver zachichotał. - Czemu? Bo jeździ na motorze? - I ma seksowne tatuaże – dodała Estelle. Oliver przewrócił oczami. - On nigdy nie wspomniałby o efektach ubocznych alkoholu siedząc w pieprzonym barze. Tylko nerdy robią taki rodzaj gówna – powiedziałam. - Naprawdę? Jacy ludzie noszą naszyjniki z napisem „Jeśli znaleziono, proszę zwrócić na 221 Baker Street”? 12 – spytał Oliver. Ukryłam uśmiech za szklanką. - Naprawdę fajni ludzie. Wiadomo. Estelle się roześmiała. - Myślisz tak tylko dlatego, że mu to dałaś. - I dlatego, że to naprawdę cholernie fajne! 12 To jest znowu nawiązanie do Sherlocka. 221 Baker Street to jego adres zamieszkania. Przetłumaczyłam po swojemu ;)

223

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- On pisze do gazety – dodał Oliver, unosząc brew i butelkę piwa, jakby właśnie odkrył nowy eliksir. - To nie tak, że pisze o efektach globalnego ocieplenia… ale jeśli by to robił, to i tak nie myślałabym, że jest nerdem. – Zacisnęłam usta. – Cóż, może trochę, ale byłby seksownym nerdem. Gdy już ucichał hałaśliwy śmiech Olivera i Estelle, podszedł do nas Victor i powiedział, że przenosimy imprezę do domku na plaży. - Podążajcie za mną – powiedział. Więc wsiadłam na tylne siedzenie dwudrzwiowego samochodu Olivera i przeszukałam Twittera, gdy jechał. Zatrzymałam się na ostatnim wpisie Jensena i go włączyłam. - Jensen jest w Santa Barbara? – krzyknęłam, przeszkadzając rozmowie Olivera i Estelle. Oczy Olivera przesunęły się do mnie poprzez lusterko. Estelle odwróciła swoje ciało w moją stronę. - Jest? – spytała. Obydwie spojrzałyśmy na Olivera, który przypominał ofiarę w klatce otoczonej przez lwy. – Oliver? – powiedziała, krzyżując ramiona na piersi. Pozostał cicho, skręcając na podjazd białego, trzypiętrowego domu i parkując za Victorem. Kiedy wyłączył silnik, a nasza trójka odpięła pasy, zerknął na Estelle, potem na mnie, i wzruszył ramionami. - Często tu przylatuje, zwłaszcza podczas sezonu futbolu. – Przerwał, gdy żadna z nas nic nie mówiła, a jedynie się patrzyłyśmy. – Jutro grają San Diego Chargers. - No i? To nie tak, że on jest na liście uczestników! – odpowiedziałam. Oliver pokręcił głową i wysiadł z samochodu, gdy Estelle się śmiała. – Czy to znaczy, że przychodzi? – spytałam, idąc za Oliverem, gdy tylko wysiadłam z 224

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

samochodu. Przestał iść i odwrócił się, przechylając głowę, by przeszukać moją twarz. - Czy to byłby problem, gdyby przyszedł? Zmarszczyłam brwi, patrząc w dół na swoje stopy. - Nie. - Zaprosiłaś kogoś? Moje oczy przeskoczyły do jego. - Co? Nie, nikogo nie zaprosiłam! – Mój żołądek opadł. O Boże. – Czy on kogoś przyprowadzi? Oliver próbował ukryć uśmiech poprzez podrapanie swojego nosa. - Nie mam pojęcia. To uczucie mojego serca, które opadło do żołądka, było niepożądane. Przeszłam obok niego i weszłam do domu. Mogłam usłyszeć Estelle, która go karciła, a on się śmiał, ale nie odwróciłam się, żeby zobaczyć ten głupi uśmieszek, który wyobraziłam sobie na jego twarzy. Po godzinie siedzenia na tarasie, picia wódki i wina, które przyniósł Victor, gdy faceci palili papierosy, poczułam, że całkowicie się zrelaksowałam. To wszystko było niczym za czasów college'u – Victor, Oliver i kilku ich współpracowników stojących dookoła i rozmawiających o bzdetach, gdy Estelle i ja rozmawiałyśmy o mojej fotografii oraz o tym, co bym wywiesiła, gdybym kiedykolwiek otrzymała większe miejsce. - Powinnaś przejrzeć swój magazyn i zobaczyć, czy kiedykolwiek robiłaś takie zdjęcia – zasugerowała Estelle. Wątpiłam w to. W większości robiłam rodzinne portrety, poza tymi kilkoma ukazującymi przyrodę, a to, co chciałam wywiesić, było zaburzeniem naszego świata. - Myślę, że równie dobrze mogłabym wywiesić zdjęcia naszych rodzin. 225

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Wszyscy jesteśmy całkiem zaburzeni – powiedziałam. Estelle się roześmiała. - Jeśli byś to zrobiła, to musiałabyś wywiesić piękną sesję z Gry o Tron, którą zrobiłaś własnej rodzinie. – Przerwała, uśmiechając się. – Gdzie ty i Rob ubraliście się jak Cersei i Jaime. To takie chore. Takie chore. Zaśmiałam się. - Nigdy tego nie zapomnisz. - Wiesz, że nie. Idę po kolejnego drinka. Chcesz? Kiwnęłam głową. - Zaraz wrócę. Pójdę tam i zobaczę, czy to wszystko nadal wygląda tak samo. Roześmiała się. - To plaża, wątpię, że się zmieniła. Wzruszyłam ramionami, uśmiechając się i podeszłam do bramy, ściągając buty, gdy dotarłam do piasku. Zwyczajnie tam stałam, nadal w zasięgu słuchu facetów, którzy rozmawiali i się śmiali, ale bliżej oceanu, gdzie mogłam usłyszeć rozbijające się o skały fale. Opierając się o ścianę obok bramy, zamknęłam oczy i wsunęłam palce u stóp w piasek. Z każdą rozbijającą się falą ocean unosił moje obawy i zabierał je po kolei, aż wszystko, co zostało, to ja. Mia, dziewczyna, która nie czuła się taka zagubiona, jak kiedyś, ale nie mogła mieć rzeczy, których pragnęła najbardziej. Może powinnaś sobie pozwolić mieć te rzeczy i przestać je przewidywać, krzyczały moje myśli. Może powinnaś się zamknąć, do cholery jasnej, odpowiedziałam i westchnęłam. Weszłam z powrotem po schodach i strzepałam piasek ze stóp, nim wsadziłam je w szpilki. Gdy to zrobiłam, usłyszałam jak śmiech stał się jeszcze głośniejszy, i zatrzymałam się za jednym z krzaków, bo jego śmiech był pośród reszty. Ten dźwięk sprawił, że moje nerwy się zwiększyły, a serce przewróciło 226

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

więcej razy, niż mogłam zliczyć, aż umieściło się w mostku, przytrzymując tam mój oddech. Mimo że zostałam ostrzeżona o jego przyjściu, to poczułam się zaszokowana jego obecnością, a kiedy zrobiłam krok do przodu i go zobaczyłam, w luźnej szarej koszulce i ciemnych dżinsach, moje serce znowu przyspieszyło. Jego włosy się poruszyły, gdy uderzył w nie podmuch wiatru. Jego koszulka lekko podjechała, gdy przesunął przez nie palcami i, jakby wyczuwając na sobie moje oczy, spojrzał na mnie przez ramię Victora. Przez chwilę, może dwie, tylko na siebie patrzyliśmy. Ja po drugiej stronie basenu, on w tłumie przyjaciół, i to było jak pierwszy raz, gdy się pocałowaliśmy, tylko wstecz. On był samotnikiem przy basenie, wypisując swoje serce, a ja byłam dziewczyną z drinkiem w dłoni, próbującą z nim flirtować. Uśmiech zniknął z jego twarzy, emocje buzowały we mnie im dłużej na siebie patrzyliśmy. Po czasie, który wydawał się jak wieczność, podszedł do mnie, jego chód był pewny i zdeterminowany. - Mia – powiedział, jego głos był niski i uwodzicielski. - Jensen – odpowiedziałam, mając nadzieję, że nie brzmiałam na taką pozbawioną tchu, jak się czułam. Jego oczy przeszukiwały moją twarz, jakby chciał zapytać: Zamierzasz uciec? Zamierzasz zostać? Przełknęłam, niepewna. Bez wstępu przycisnął swoje wargi do moich, otwierając mi usta. Moje dłonie powędrowały do jego włosów i pociągnęły. Całowałam go, jakbym nie widziała go od lat, nie czuła od wieków i tęskniła każdej sekundy, gdy nie byliśmy razem. Przerwaliśmy pocałunek przez wrzaski i śmiechy tych wokół nas, ale nasze czoła pozostały złączone. - Myślałem, że mnie uderzysz za zrobienie tego przed wszystkimi – powiedział, oddychając przy mnie ciężko. 227

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Chcesz, żebym to zrobiła? Odsunął się trochę i uśmiechnął. - Nie, ale to byłoby tego warte. - To było tego warte bez uderzenia – powiedziałam, a Jensen się uśmiechnął. - Okej, ktoś musi zdać mi wszystkie relacje – powiedział Victor. – Ostatnio, gdy słyszałem, ona chciała go zabić. Jensen pokręcił głową. Ja się roześmiałam. Opuścił swoją dłoń od mojej, gdy się odsunął, pozwalając oczom po mnie powędrować, od palców u stóp, poprzez uda, do czubków piersi, i w końcu lądując na moich oczach. Przełknął, jego oczy błyszczały niepowstrzymanym pożądaniem, i chwycił moją dłoń. - Czy celem założenia tej sukienki było podarowanie każdemu mężczyźnie wokół ciebie obrazów tego, jak musisz wyglądać nago? - Pytasz dlatego, że wyobrażasz mnie sobie nago? Owinął wokół mnie ramię, nadal patrząc na mnie z tym samym ożywionym wyrazem, i rozłożył dłoń na moim tyłku. - Nie masz, kurwa, pojęcia, co sobie teraz wyobrażam – mruknął, znowu przysuwając usta do moich. - Jasna cholera. Czy to znaczy, że oni są razem, razem? – spytał Victor, gdy się od siebie odsunęliśmy. - Dlaczego musisz wszystko definiować? – spytałam go, dołączając z Jensenem do tłumu. Victor wzruszył ramionami. - Lubię wiedzieć, co mam oczekiwać od różnych rzeczy. Jęknęłam. - Umawianie się z tobą to musi być taka zabawa. Inni się roześmiali. 228

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Zakręciłbym twoim światem, Meep. Nawet o tym nie wiesz. - Koleś. Dopiero tu przyszedłem, a ty już próbujesz wszcząć bójkę? – powiedział Jensen. Szeroki uśmiech rozprzestrzenił się na twarzy Victora i Olivera, gdy Jensen stał tam z grymasem. - Nigdy bym nie pomyślał, że zobaczę ten dzień – powiedział Victor, a potem uniósł dłoń. – Poprawka: nigdy bym nie pomyślał, że znowu zobaczę ten dzień. - Przygotujcie się na te wszystkie komentarze, które zacznie robić, gdy ona tu wróci. „Czy ona się z kimś umawia? Jesteś pewny? Kim jest, kurwa, ten facet, z którym zrobiła sobie zdjęcie?” – powiedział Oliver, śmiejąc się i odsuwając, gdy podszedł do niego Jensen, aby zabrać mu piwo. - Daj mi to. Pewnie cały wieczór sączyłeś to gówno – powiedział, biorąc dużego łyka. Moje serce zakołysało się na wspomnienie facetów, z którymi się umawiałam, gdy go nie było. Na wspomnienie tego, co powiedział, nim poprosiłam, by wyszedł, że zawsze był niedaleko, zawsze obserwował. Jensen odsunął butelkę od ust i spojrzał na mnie, jego brwi zmarszczyły się na wyraz twarzy, który musiałam mieć. - Przejdź się ze mną. Moje oczy przesunęły się po bezpiecznej strefie tarasu. Jeśli stamtąd wyjdziemy, kto wie, kiedy wrócimy. - Może po prostu… - Przejdź się ze mną, Mia. – Jego głos był tym razem bardziej stanowczy. Słyszałam jak Victor powiedział coś o tym, że przychodzą dziewczyny, a potem zerknęłam na Estelle, która stała na boku i rozmawiała z Oliverem szeptem. Wszyscy i tak wydawali się robić swoje. Pociągnęłam za dłoń Jensena i 229

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

zaczęłam z nim iść, zatrzymując się, żeby zdjąć buty, gdy dotarliśmy do piasku. - Boże, jesteś niska – powiedział, gdy znowu chwyciłam jego dłoń. - Jestem zabawnej wielkości. - Zabawna to ty jesteś – powiedział, unosząc mnie i niosąc jak dziecko. - Przez ciebie wszyscy zobaczą, co mam pod spodem! Poprawił mnie na sobie, a ja próbowałam obciągnąć sukienkę, lecz na marne. Była zbyt krótka i obcisła. - Po pierwsze, nikogo tu nie ma. Po drugie, już ci powiedziałem, co myślę o tej sukience. Zwróciłam twarz w jego pierś i ukryłam uśmiech. - Uderzali do ciebie tamci kolesie? Wiem, jacy potrafią być. Zachichotałam przy nim. - Dlaczego cię to obchodzi? Szedł, aż dotarł do miejsca obok pustego stanowiska ratowników. Postawił mnie tak, że byliśmy zasłonięci, a on stanął przede mną. Było ciemno i pusto. Jedynymi dźwiękami byli nasi znajomi oraz inni rozmawiający gdzieś daleko i woda uderzająca w brzeg, której fale rozpływały się kilka kroków dalej. - Wiesz, dlaczego mnie to obchodzi – powiedział, jego ciemne spojrzenie przeskakiwało po moich oczach. - Bo jesteś zazdrosny? - Nie jestem zazdrosny. - Jesteś trochę zazdrosny. – Uśmiechnęłam się i pochyliłam lekko, by przesunąć palcami przez jego włosy, ciągnąc, aż zamknął oczy i wypuścił niski jęk. - Nie jestem. Po prostu tego nie lubię. - Nie chcesz, aby mi mówili, że powinnam dać im szansę i pozwoliła im mnie przelecieć w sposób, na jaki zasługuję? – powiedziałam, powstrzymując

230

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

uśmiech, gdy otworzył oczy. – Albo jak zatrzęśli moim światem? Albo jak chcą poczuć moje usta wokół ich twardego kutasa? Jensen zbliżył się do mnie i poprowadził do tyłu, aż moje plecy uderzyły w ścianę, a potem nas opuścił. Moje plecy leżały na zimnym piasku, a on się nade mną unosił. Wciągnął moją dolną wargę i obniżył ciało, by dotykało mojego. - Właśnie to tobie mówią? – spytał, gdy jego usta badały moją szczękę, szyję i ramiona. – Obiecują ci, że będziesz jedyną osobą, na którą będą patrzeć przez resztę swojego życia, jeśli im pozwolisz? – Przesunął usta z mojej piersi do kącika ust. – Mówią ci, że opuścili ważne spotkanie, bo myśl o tobie będącej tutaj, tak daleko od nich, zabijała ich? – Jego usta opadły na moje i pokryły moje głośne sapnięcie. – Odpychają na bok ostateczne terminy, bo za tobą tęsknili, bo nie mogli bez ciebie myśleć – wymruczał przy moich ustach. – I myśl o tej chwili, tylko o tym, o trzymaniu ciebie w ten sposób, była dla nich wystarczająca, żeby nie przejmować się groźbami ich wydawców, że wstrzymają wypłatę przez jeszcze trzy miesiące? - Jensen – wyszeptałam, odsuwając się, by przeszukać jego twarz. – Dlaczego… Jego usta były na moich, nim mogłam dokończyć zdanie. Ruchy naszych dłoni stały się desperackie, ciągnąc za ubrania, aż jego dżinsy były trochę ściągnięte, a moje majtki zerwane i odrzucone na bok. Trzymał boki mojej twarzy, gdy poruszył biodrami, aby we mnie wejść, a kiedy to zrobił, był tam jednym, mocnym pchnięciem, które sprawiło, że krzyknęłam i uczepiłam się jego pleców. - Bo to jest warte o wiele więcej niż jakakolwiek z tamtych rzeczy – powiedział, jego głos był niskim mruknięciem. Wysunął się powoli, pozwalając mi poczuć każdą krawędź swojej długości, nim wsunął się cały i sprawił, że 231

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

znowu krzyknęłam. On jęknął. - Bo nie ma żadnej etykiety z ceną na to, co mamy – kontynuował. Jego usta odnalazły moją szyję, gdy ruszał się we mnie głębiej. – A nawet jeśli by była, to znalazłbym sposób, żeby spłacić ją cztery razy. Zaskomlałam, gdy przyspieszył i pozwolił moim jękom oraz krzykom odejść razem z falami niedaleko nas.

- Chciałbym, żebyśmy mogli spędzić całą noc owinięci wokół siebie – powiedział ze smutkiem. Obydwoje byliśmy cali w piasku, siedząc przed moim mieszkaniem. - Zaprosiłabym cię do środka, ale nie jestem nawet pewna, czy to jeszcze moje mieszkanie. Jensen zachichotał. Po drodze opowiedziałam mu o Robie i Juanie Pablo oraz o tym, że już nie byłam pewna, gdzie należałam. Przeprowadź się na stałe do Nowego Jorku, zasugerował. To nie jest takie łatwe, odpowiedziałam. Nie mogłam się po prostu przeprowadzić. Na kilka miesięcy, pewnie, ale na zawsze? Nie mogłam. - Sam bym się wprosił, jebać okoliczności, ale Olivia na mnie czeka – powiedział, uśmiechając się. Zesztywniałam. Dostrzegł to i na mnie zerknął. – Co? Pokręciłam głową. - Ostatnio, gdy ją widziałam… zachowywałeś się wokół mnie dziwnie. Myślę, że chciałabym po prostu wiedzieć, czego powinnam oczekiwać. Westchnął. - Rozmawiałem o tym z Kristą wtedy, gdy nas widziałaś, wtedy, gdy

232

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

uciekłaś – poprawił. – Nie wiem, jak się zachowywać wokół Olivii, gdy z tobą jestem, bo nigdy tego nie robiłem. Ona nigdy wcześniej nie poznała kogoś, z kim się umawiałem. Nie to, że umawiałem się z dużą ilością kobiet. - Może możemy się zachowywać jak przyjaciele? – powiedziałam, moje palce przesuwały się po jego brodzie. - Nie jestem pewien, czy wiem, jak to z tobą robić – powiedział. – Nie jestem pewien, czy wiem, jak udawać, że nie chcę cię pocałować, że nie chcę cię dotknąć. Uśmiechnęłam się. - Możesz spróbować. Nie przeszkadza mi to. Żadnego trzymania za ręce, żadnego całowania, tylko przyjaciele, przynajmniej teraz. Nie chcemy jej dezorientować, zwłaszcza jeśli wracam niedługo na dobre do domu. Jego postawa się zmieniła na to wspomnienie, ale nic nie powiedział, a ja zdecydowałam, że zmienię temat na jego macochę. Zawsze była bezpiecznym tematem. - Często ją przyprowadzasz, żeby odwiedziła Patty? - Kiedy mogę. Przełknęłam. - Nie miałeś żadnych wieści od… Pokręcił głową, wiedząc, że pytałam o jego rodzoną matkę, kobietę, która go zostawiła i nigdy się nie obejrzała. Myślałam, że będzie próbowała się z nim skontaktować, gdy wyrobi sobie nazwisko, ale najwidoczniej się myliłam. - Raz ją szukałem i znalazłem, ale nigdy się z nią nie kontaktowałem. Zawsze winiłem siebie za jej odejście, aż zdałem sobie sprawę, że to nie była moja wina. - Bo nie była. Olivia pomogła tobie zdać sobie z tego sprawę? – spytałam. Kiwnął głową. 233

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Dzieci są takie niewinne. Tak bardzo starają się być dla nas dobrymi dziećmi i są; są najlepszą rzeczą, o jaką moglibyśmy prosić, pomimo ich napadów złości i ciężkich chwil. Nie muszę udowadniać, że jestem godnym synem. Wiem, że jestem, a jeśli ona była ogarnięta innymi rzeczami i nie mogła tego zauważyć, to w porządku. Wybaczam jej, ale nie chcę wokół mojej córki osoby, która nawet mnie nie szukała po tym, jak mnie zostawiła. – Wzruszył ramionami. Zostałam cicho, nie chcąc zakłócać pozbywania się jego ukrytych myśli. - Myślałem o Olivii oraz o tym, że jeśli Krista lub ja byśmy tak zwyczajnie odeszli, to ona musiałaby nosić ze sobą tamto brzemię do końca życia. – Przerwał, by przełknąć. Jego spojrzenie znowu odnalazło moje. – Miałem szczęście. Nie każdy ma tyle szczęścia, co ja. Nie każdy ma Mię albo Patty. – Ścisnęłam jego dłoń, gdy skończył mówić. - Ale jeśli to kiedykolwiek by się wydarzyło, ona ma ciebie, a ty wystarczysz za dziesięć osób. Jensen zachichotał cicho. - Ledwo wystarczę za jedną osobę, Mia, ale dla niej będę próbował. Uniósł dłoń, by otrzeć łzy, które wyleciały z moich oczu. - Przepraszam – wyszeptałam w końcu. – Za to, że nie było mnie tam dla ciebie. Pocałował czubek mojego nosa. - Wiem, kochanie. Ja też. - Naprawdę to wszystko mnie zraniło. Nie wiedziałam, jak dać sobie radę. Znowu pocałował czubek mojego nosa, nim przesunął się do kącika moich ust. - Myślę, że ja też bym tego nie wiedział, Meep. Po długiej, cichej chwili, oparłam się na łokciach i znowu na niego 234

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

spojrzałam. - Mój tata o nas wie. – Roześmiałam się na przerażony wyraz jego twarzy. - Nadal ma tego Glocka? Znowu się roześmiałam. - Tak, ale to było dawno temu! Jensen patrzył na mnie przez długą chwilę. - Naprawdę myślę, że on chce mnie zabić. - Może i tak, ale jestem tu, by cię chronić. Prychnął. - Przekonamy się.

Jensen i ja rozmawialiśmy godzinami; nawet po tym, jak się rozstaliśmy, zadzwonił do mnie i gadaliśmy przez telefon. To było tak, jakbyśmy znowu byli nastolatkami. Jakby przebywanie tam znowu razem przyniosło wszystkie dobre chwile, które razem spędziliśmy. W rozmowie wspomniał, że Olivia chciała pójść na plażę, a ja wiedziałam, że ominie go wtedy dzień z facetami, więc zgłosiłam się na ochotniczkę, by pójść tam z Patty. Pokazałam się u Patty, gdy Jensen wychodził. Dosłownie. Uniosłam dłoń, aby zapukać w białe drewniane drzwi, gdy on je otwierał. Uśmiechnął się, przesuwając ręką przez włosy, i jeśli nie byłyby one mokre, to zapach jego mydła byłby dla mnie wystarczający, abym wiedziała, że właśnie wyszedł spod prysznica. - Czy kiedykolwiek ci powiedziałem, jaka jesteś niesamowita? – powiedział, nadal się uśmiechając, gdy jego oczy powoli mnie mierzyły. – Co masz na sobie tam pod spodem?

235

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Roześmiałam się, robiąc krok do tyłu, gdy zaczepił palec o chustę, którą użyłam jako sukienkę, i pociągnął. - Zrzucisz ją ze mnie. Jego oczy błysnęły, zatrzymując się na moich. Pokręcił głową. - Mówisz takie rzeczy… - Jak ty zrzucający ją ze mnie? - Jak ja zrzucający z ciebie cokolwiek – odpowiedział, owijając ramię wokół mojej talii i przyciągając mnie do siebie. Każdy jego centymetr był twardy. Każdy. Centymetr. Nabrałam mocno powietrza. - Nie powinieneś tego robić… przyjacielu. Warknął, zbliżając swoje usta do moich i całując mnie z pasją, która sprawiła, że pomimo ciepła zadrżałam. - Uwielbiam twoje usta… przyjaciółko – powiedział szeptem przy moich ustach. - Ja twoje też, przyjacielu. - Kiedy przychodzi Mia? – To był głos Olivii, dochodzący z wnętrza małego domu. Opuściłam ramiona z jego szyi i odsunęłam się. Uśmiechnął się do mnie. - Ktoś jest podekscytowany. - Ja też jestem podekscytowana – powiedziałam. Nie odpowiedział, ale czułe spojrzenie, które mi dał, przemawiało bardzo głośno. Ostatni raz przycisnął usta do moich w szybkim, delikatnym całusie. - Do zobaczenia później – powiedział i odszedł. Poczekałam, aż uspokoi się moje serce, nim zapukałam w drzwi. Patty, Olivia i ja wyszłyśmy zacząć nasz dzień. Olivia wciąż powtarzała, że chce nauczyć się surfować, więc zaczęłam ją uczyć – oczywiście na lądzie. 236

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Ale ja chcę to zrobić w wodzie! – powiedziała. - Ale jeszcze nie możesz, a twój tata da mi karę, jeśli ci pozwolę – powiedziałam. Roześmiała się. - On nie może dać ci kary. Jesteś dorosła! - Taa, cóż, to nie oznacza, że nie boję się kary. Po tym popadła w salwę śmiechu, a Patty się uśmiechnęła. - Naprawdę dobrze sobie z nią radzisz – powiedziała, gdy Olivia skierowała swoją uwagę na budowanie zamku z piasku. - Bo obie mamy nadzór rodzicielski. Patty się roześmiała. - Dobrze sobie z nią radzisz, koniec, kropka. Wiesz ile kobiet na twoim miejscu nigdy nie poświęciłoby temu dziecku dnia? - Wiesz ile kobiet nie poświęciłoby dnia jej ojcu? – spytałam, uśmiechając się do niej. Zawsze byłam wdzięczna za Patty. Nie mogłam sobie wyobrazić, co stałoby się z Jensenem, gdyby nie miał jej w swoim życiu. Jego życie potoczyłoby się zupełnie inaczej. - Tamten chłopak dał mi więcej bólu głowy, niż ktokolwiek na to zasługuje. - Tobie i mnie. Ale jest dobrym facetem. Uniosła brew. - To prawda. Czy to znaczy, że znowu jesteś w grze? Pokręciłam głową, patrząc na zamek Olivii. - To bardziej skomplikowane. - Najlepsze rzeczy zawsze takie są. - Pomożecie mi go zbudować? – jęknęła Olivia, patrząc na nas. Obydwie 237

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

się roześmiałyśmy i do niej podeszłyśmy. Spędziłyśmy dzień budując zamki z piasku, które ostatecznie opadały, ale robiłyśmy to z nadzieją, że długo wytrzymają. Robiłam im zdjęcia, robiłam zdjęcia nam, plaży, Jensena i innych, gdy rozbili swoją imprezę futbolu w domu Victora. - Nie wiedziałem, że pozwalamy wejść do naszego klubu osobom w każdym wieku – powiedział Victor, uśmiechając się, gdy podniósł Olivię i pocałował ją w policzek. - Zawsze tak mówisz, wujku Vicu. - Jesteś jedyną dziewczyną, której pozwalam tu być w niedzielę futbolu – wyszeptał. Zmarszczyła brwi i wydęła usta. - A co z Mią? Victor zachichotał, gdy spojrzał ode mnie do niej. - Ona się nie liczy. - Ona się liczy. – Chwyciła moją dłoń i zaprowadziła mnie do kanapy, na której siedział Jensen. – Tatusiu, Mia jest w moim klubie. Ty jesteś w klubie wujka Vica i wujka Beana. - Co, jeśli chcę być w twoim klubie? – spytał, owijając ramię wokół mojej talii i dotykając jej twarzy wolną ręką, gdy oparł buta o krawędź stolika Vica. Rzuciłam mu spojrzenie, próbując wydostać się z jego uchwytu, ale chwycił mnie mocniej. - Cóż… – powiedziała Olivia, spoglądając na mnie przelotnie. – Zobaczymy. Chcesz go w naszym klubie? Jensen uszczypnął mnie w bok. - Taa, Mia, chcesz mnie w waszym klubie? Roześmiałam się i znowu próbowałam się od niego odsunąć, ale

238

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

pociągnął mnie do siebie i ugryzł mnie w drugie ramię. - Cholera, Jensen! – Zachichotał. Olivia sapnęła. Victor i Oliver obydwoje się spojrzeli i pokręcili głowami. – Przepraszam – dodałam cicho. - Tatusiu, nie możesz jej gryźć. Ona nie wpuści cię do klubu, jeśli będziesz to robił. To nie jest miłe. - Taa, tatusiu, to nie jest miłe – powiedziałam z wydęciem ust, które sprawiło, że jego spojrzenie się rozgrzało. - Później ci pokażę, jaki mogę być miły – wyszeptał mi do ucha, gdy Olivia wstała i usiadła obok Olivera. - Taa? Już nie będziesz mnie gryzł? - Może będę – powiedział, lekko gryząc mnie w ramię, a następnie liżąc ugryzione miejsce. – Może ci się to spodoba. Poczułam jak całe moje ciało rozgrzało się na obietnicę w jego spojrzeniu, słowach i dotyku. - Przyjaciele, Jensen – wyszeptałam. Uśmiechnął się i pochylił, aż jego usta były obok mojego ucha. - Już ci mówiłem. Nie wiem jak – wyszeptał. Wszystko w przebywaniu tam, z naszymi przyjaciółmi, w naszym mieście, było idealne. Często chciałam móc przewinąć czas, żeby czerpać przyjemność z tamtego dnia.

239

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Nie uważam, że wszystko wiem, ale żyłem wystarczająco długo, by wiedzieć, że drugie szanse nie zdarzają się często – jeśli w ogóle. W ten weekend przypomniano mi o tym. Poleciałem na weekend do „domu” i zabrałem ze sobą córkę, żeby odwiedzić przyjaciół i macochę. Bycie tam zawsze przypomina mi o dzieciństwie, co jest dobre i złe, bo moje dzieciństwo nie było pełne najlepszych doświadczeń. W każdym razie nie całe. Za każdym razem, gdy tam przebywam, jestem zmuszony przeżywać na nowo te wspomnienia i nigdy tego nie żałuję. Wydaje się, że z każdym kolejnym rokiem, który mija, coraz bardziej doceniam te wspomnienia. Czasami uczepiam się tych dobrych. Czasami dążę do przypomnienia sobie złych, żebym mógł doceniać te dobre, które tworzę teraz. Myślę, że powodem, dla którego tamta wizyta była dla mnie inna, było to, że byłem tam z Olivią i Mią. Posiadanie ich tam razem z naszymi przyjaciółmi z pewnością było czymś, czego nigdy bym się nie spodziewał. Wyobrażałem sobie to wcześniej, ale właśnie tylko tym to było, wymysłem mojej wyobraźni. Spełnienie tego było czymś surrealistycznym. Pytanie dnia od: @AnjeliMaed: „Jak można wiedzieć, że ruszyło się dalej?”

240

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Odpowiedź: Tylko Ty możesz na to odpowiedzieć. Myślę, że wtedy, gdy już nie porównujesz tej osoby do każdego, kogo spotkasz.

241

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 29 Byłam z powrotem w Nowym Jorku, gdy zadzwoniła do mnie Millie i zaczęła w kółko mnie przepraszać za nie odzywanie się. Przygotowałam się na usłyszenie od niej, że nie udało jej się nikogo załatwić, aby wywiesić moje zdjęcia. Ale potem powiedziała najbardziej magiczne słowa, jakie kiedykolwiek słyszałam: - Załatwiłam ci miejsce w The MET!13 To jest na tę sobotę i wiem, że to tak w ostatniej chwili, ale wycofało się dwóch artystów i teraz szukają kogoś, kto ich zastąpi. - O mój Boże. O mój Boże. O mój Boże! – piszczałam w kółko, aż moje nogi zmęczyły się podskakiwaniem, a oczy przestały tworzyć łzy. – Moje zdjęcia będą na ścianach The Met! O mój Boże. Umieram. Umieram. Umieram! Millie się roześmiała. - Lepiej tego nie rób. Potrzebuję cię tam w sobotę! Znowu pisnęłam. - Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię! Mój telefon zadzwonił, gdy tylko skończyłam z nią rozmawiać, i odebrałam bez patrzenia. - Potrzebuję wielkiej przysługi. – To były pierwsze słowa z ust Jensena. - Okej? – spytałam, próbując uspokoić się z haju, na którym byłam. - Czy twój dzień jest jutro naprawdę napięty? Stojąc w salonie, zmrużyłam oczy, żeby zobaczyć czas na mikrofali. Nadal było wystarczająco wcześnie, żebym mogła pójść do drukarni i powiedzieć im, które zdjęcia potrzebne są szybciej. Gdy to załatwię, nie miałam dużo do roboty, 13 The Metropolitan Museum of Art – najstarsze i największe muzeum w Ameryce, usytuowane na wschodnim kraju nowojorskiego Central Parku.

242

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

co nie mogło poczekać do czwartku. - Nie. Co jest? - Myślisz, że mogłabyś popilnować Olivii przez parę godzin? Upuściłam telefon. Podniosłam go równie szybko, zbierając myśli. Przebywałam z nią kilka razy, ale kilka razy nie czyni ze mnie eksperta do dzieci. - Ee… pewnie. Przyprowadzisz ją czy chcesz, żebym do ciebie przyszła? Został cicho przez chwilę. - Możesz tu przyjść? - Oczywiście. - Możesz przyjść dzisiaj, jeśli chcesz. Mam takie duże, puste miejsce obok siebie z twoim imieniem. Roześmiałam się, ale zbyłam zaproszenie. Jeśli tam pójdę, nic nie załatwię. Po rozłączeniu się zaczęłam przeglądać swoje zdjęcia i poprzenosiłam je na USB. W drodze do drukarni, którą poleciła Millie, trzymałam kciuki i wymówiłam w głowie modlitwę, którą nauczyłam się na lekcji jogi w tamtym tygodniu, aby się uspokoić. Facet w drukarni, który wyglądał, jakby należał do klubu motorowego, spojrzał na mnie, jakbym była szalona, gdy powiedziałam, że potrzebuję zdjęcia do soboty rano. - I to jest tak jakby ostateczność – dodałam, krzywiąc się, gdy posłał mi kolejne ze swoich spojrzeń. - Mogę do tego czasu je tobie oddać, ale rozmiar, który chcesz… – Przerwał, by pogładzić swoją brodę, gdy błagałam go oczami. W końcu westchnął. – Daj mi sekundę. Prychnął, idąc na tyły. Westchnęłam ciężko i rozejrzałam się po pięknej sztuce, którą mieli wywieszoną. - Mówiłaś, że jakie to były zdjęcia? – spytał, powracając do swojego 243

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

miejsca za ladą. - W większości ludzi – powiedziałam i mogłam stwierdzić, że bardzo się starał nie przewrócić oczami. – Spójrz na nie – dodałam. – Proszę. Uniósł krzaczastą brew i wypuścił głęboki chichot. - Okej, spojrzę. Ale tak dla twojej wiadomości, nawet jeśli mi się spodobają, nie będzie to oznaczać, że tak szybko będę mógł je tobie przekazać. Jęknęłam i przesunęłam do niego USB po ladzie. Roześmiał się, gdy je podniósł. - Guma? - Pomysł mojego brata na zabawny prezent gwiazdkowy. Facet pokręcił głową, wsuwając go do laptopa. Obserwowałam jego twarz przez cały czas i uśmiechnęłam się w momencie, gdy uśmiech opadł z jego twarzy, a spojrzenie spoważniało, gdy przewijał. - Kurwa – powiedział. Kiwnęłam głową, nadal się uśmiechając. Kiedy skończył, znowu na mnie spojrzał, a ja poczułam, jakby inaczej mnie postrzegał, może nawet z szacunkiem. - Naprawdę, naprawdę potrzebuję ich do soboty rano. To moja jedyna szansa na wywieszenie ich w The Met. The MET! – dodałam z entuzjazmem. Kiwnął głową, znowu pocierając brodę i wcisnął coś na laptopie. Tym razem, gdy na mnie spojrzał, uśmiechnął się. - Przyjdź w sobotę o jedenastej. Będę je miał. – Roześmiał się, gdy pisnęłam i podskoczyłam kilka razy. Gdyby nie lada między nami, przytuliłabym go.

244

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Obudziłam się wcześniej, niż musiałam, i załapałam się na zajęcia pilates o siódmej trzydzieści. Nie było w metrze mojego bezdomnego faceta od plotek, co mnie zasmuciło, bo liczyłam na niego, jeśli chodziło o dotychczasowe wydarzenia. Po prysznicu, narzuceniu na siebie najcieplejszych ubrań, które miałam umyte, chwyciłam torbę i udałam się do Jensena. Po drodze myślałam o zdjęciach, które zostaną wywieszone i próbowałam każde nazwać. Kiedy pociąg dojechał do mojego przystanku, wysiadłam, włączając telefon, gdy zaczęłam iść i zaczęłam go przeglądać. Nadal miałam przed sobą dobre pięć minut drogi. - Powinnaś patrzeć, gdzie idziesz – zawołał Jensen, gdy zbliżyłam się do jego mieszkania. - Robię to, ale dzisiaj w metrze nie było tego bezdomnego faceta, dzięki któremu wiedziałam o obecnych wydarzeniach. - Na People.com są obecne wydarzenia? – spytał, zeskakując ze schodów, gdy do niego dotarłam. Prychnęłam, wciskając przycisk, żeby ukryć ekran. - Nie byłam na People. - Mhm. – Owinął wokół mnie ramiona i ścisnął, unosząc mnie lekko i zakopując twarz w mojej szyi. – Dziękuję, że przyszłaś – powiedział, stawiając mnie i chwytając moją dłoń, by poprowadzić mnie do środka. – Olivia nadal śpi. Jest naprawdę chora. - Biedactwo. Ma gorączkę? Kiwnął głową. - Daję jej na zmianę Motrin i Tylenol co cztery godziny. Właśnie niedawno dostała dawkę, więc przez jakiś czas powinno być dobrze. - Będzie jadła, gdy się obudzi? - Może. Wczoraj nie chciała nic jeść. - Gdzie Krista? 245

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Jego oczy przeskoczyły do moich w zdziwieniu. Myślę, że dlatego, bo użyłam jej imienia i nie dodałam do tego jej roli, jak na przykład „mama Olivii” albo „twoja była”. - Przez cały tydzień miała spotkania, dlatego Olivia była tutaj. Kiwnęłam głową i przygryzłam język, żeby nic nie powiedzieć. Olivia nie była moją córką i byłam pewna, że to nie była jej pierwsza choroba. Może jej mama do tego przywykła. Może bardzo się zamartwiała tym, że nie była w stanie się nią zająć. Nie byłam tu po to, by oceniać. Cóż, próbowałam nie oceniać. - Mam dzisiaj spotkania, których nie mogę ominąć, i mam absurdalny ostateczny termin, któremu raczej nie podołam, bo kiedy ona jest ze mną, to prawie niemożliwe jest pisanie czegokolwiek. - Mogę tu zostać na jakiś czas. – Przerwałam. – To znaczy, na parę dni. – Odwróciłam się od jego spojrzenia. – To znaczy, jeśli chcesz i potrzebujesz pomocy. Nie chcę przeszkadzać czy coś. I nie chcę, żeby jej mama się wkurzyła, gdy się dowie, że opiekuję się jej córką, a ona mnie nie lubi czy coś… - Mia. - Co? – Znowu na niego spojrzałam. - Możesz tu zostać ile chcesz. Nawet na zawsze. Poczułam jak rozgrzała mi się twarz. - Przestań. Jego uśmiech był szeroki, gdy do mnie podszedł i uniósł mi podbródek dłonią. - Dziękuję, że to robisz. – Pocałował mnie w czoło. – I bardzo bym chciał, żebyś została tu na parę dni, albo na zawsze, ty wybierasz. Moje serce przyspieszyło. Na jego słowa, na powagę w jego oczach, na sposób, w jaki jego dłoń sprawiła, że czułam, jakbym to ja miała gorączkę. - Nie musisz przypadkiem iść? – spytałam szeptem. 246

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Pochylił twarz i przycisnął swoje usta do moich. - Muszę. - Okej. - Zadzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebowała. - Myślę, że dam sobie radę. - Myślę, że dałabyś sobie radę ze wszystkim – powiedział, całując mnie ostatni raz i nakładając kurtkę. Obserwowałam jego plecy, gdy szedł korytarzem, a następnie uniosłam głowę w stronę schodów prowadzących na górę. Powinnam pozwolić jej spać czy tam pójść? Wystraszy się, gdy się obudzi, a go nie będzie? Ostrzegł ją, że ja tu będę? O mój Boże. Co, jeśli jej gorączka była naprawdę wysoka? W co ja się, kurwa, wpakowałam? Po chwili zdecydowałam pozostać na dole, a dokładnie przy schodach, i czekałam, aż cokolwiek usłyszę. O około jedenastej trzydzieści usłyszałam jak coś głośno upadło na podłogę i pobiegłam na górę, biorąc dwa schodki na raz. - Olivia? – zawołałam, mój głos był przestraszony. Gdy nie odpowiedziała, znowu ją zawołałam, głośniej. Dotarłam do jej drzwi i znalazłam ją stojącą przed łóżkiem w różowej piżamie z Krainy Lodu. Jej brązowe włosy zasłaniały większość jej twarzy, gdy spojrzała w dół przed siebie, jęcząc. - Wszystko w porządku? – spytałam, podchodząc do niej. Obrzydliwy zapach dotarł do moich nozdrzy i zdałam sobie sprawę, że zwymiotowała na podłogę. – Jasna cholera – wyszeptałam. Jej duże, szare oczy przeskoczyły na to do mnie. – Przepraszam. Zapomnij, że to powiedziałam. Jest w porządku. Wszystko będzie dobrze. Możesz tu podejść? Chwyciłam swoją dłonią jej i poprowadziłam ją wokół wymiotów, a drugą dłonią sięgnęłam do tylnej kieszeni dżinsów i zadzwoniłam do jej taty. Odebrał 247

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

po pierwszym sygnale. - Mogę ją wykąpać? Ona tak jakby… miała wypadek – powiedziałam, odsuwając jej palcami włosy z twarzy. - Kurwa. Może powinienem odwołać te spotkanie. - Nie. Nie. Wszystko z nią w porządku. Nie wydaje się mieć gorączki ani nic, tylko to, ale nie chcę, żeby czuła się ohydnie, a ma to na piżamie i… - Mia – powiedział. – Tak, możesz ją wykąpać. Dziękuję. - Okej. Porozmawiamy później. Idź skop tyłki na tym spotkaniu. – Zacisnęłam oczy. – Przepraszam. Idź… się sprawdzić! Jensen zachichotał. - Dzięki. Rozłączyłam się i rzuciłam telefon na białą szafkę nocną, kucając, żeby spotkać wzrok Olivii. - Czy tata ci powiedział, że tu będę? Kiwnęła głową. - Czy będzie w porządku, jak pomogę ci się wykąpać? Stała bez ruchu przez chwilę, nim znowu kiwnęła. - Pomożesz mi wybrać tobie ubrania? Kolejne kiwnięcie i tym razem mały uśmiech. Wypuściłam ciężki oddech ulgi. Naprawdę miałam nadzieję, że jej matka nie będzie przez to wszystko zła. Pomyślałam, że na jej miejscu byłabym wdzięczna. Znowu wypuściłam oddech. Miałam nadzieję, że byłabym wdzięczna. Po tym, jak była wykąpana i przebrana, zabrałam ją na dół i dałam jej Gatorade14, bo to dawała mi kiedyś mama. - Myślisz, że możesz tu zostać i pooglądać telewizję, gdy ja pójdę na górę posprzątać? 14 Napój izotoniczny, służy do uzupełniania poziomu płynów w organizmie i dostarczania energii pracującym mięśniom.

248

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Tak – wyszeptała. - Chcesz, żebym przed tym zrobiła ci coś do jedzenia? Spojrzała na mnie, przechylając głowę w ten sam sposób, co jej tata, gdy próbował coś rozgryźć. - Umiem gotować – dodałam. Nie mogłam uwierzyć, że przekonywałam małą dziewczynkę o moich kulinarnych umiejętnościach.

Nie mogłam uwierzyć,

że w

ogóle je

kwestionowała jednym, cholernym spojrzeniem. - Co umiesz przyrządzić? Uśmiechnęłam się. - A co byś zjadła? - Lody. Roześmiałam się. - Okej. Nie wiem, czy twój tata pozwoliłby ci na lody. Może zupę? Zacisnęła usta. - Naprawdę pyszną zupę. Taką, co je księżniczka Anna. - Ona nie je zupy. Ona je czekoladę. - I zupę! No weź, będzie dobra, a potem zjemy coś słodkiego. - Jak lody? - Jeśli nie będzie cię bolało gardło, to pomyślimy nad tym po tym, jak zjesz zupę. Wypuściła oddech i przyciągnęła kolana do piersi. - Tata tak mówi, gdy ma na myśli nie. - Ej, miej we mnie trochę wiary. Jestem trochę fajniejsza od tatusia! Mierzyła mnie przez chwilę wzrokiem. - Mogę znowu porobić zdjęcia twoim aparatem? Roześmiałam się.

249

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Po tym, jak zjesz zupę. I będziemy mogły się pobawić w przebieranki, jak poczujesz się lepiej. Usiadła prosto. - Już czuję się lepiej. - Po zupie. W końcu kiwnęła głową, a ja poszłam robić jej zupę. Proces jedzenia poszedł o wiele lepiej niż rozmawianie o niej. Po tym, jak zjadła, dałam jej aparat i pozwoliłam jej go użyć, a potem poszłam na górę posprzątać. Byłam niefajnie zaskoczona tym, że dziecięce wymioty są tak samo złe, jak wymioty dorosłych. Gdy skończyłam, chwyciłam telefon i poszłam znowu na dół. - Zrobiłam dużo zdjęć – powiedziała, podając mi aparat, bym je przejrzała. Roześmiałam się na to, co znalazłam. - Zrobiłaś dużo zdjęć siebie. - Właśnie to robi mama. - To zabawne – powiedziałam i zrobiłam nam zdjęcie. Potem przeszłyśmy do przebieranek, a ja co jakiś czas sprawdzałam jej temperaturę, tak na wszelki wypadek. Gdy nakładała fioletowy brokat na kosmyki moich włosów, zadzwonił telefon, sprawiając, że obydwie zastygłyśmy. - Powinnyśmy to używać do przebieranek? – spytałam szeptem. Wzruszyła ramionami. - Leżało sobie. - Jasna cholera. Może to jest zabezpieczone przed dziećmi? Telefon wciąż dzwonił, a ja w końcu wstałam z podłogi. Obserwowałam Olivię, gdy podniosłam telefon i odebrałam. - Czy to Mia? – powiedział kobiecy głos. Był uroczo melodyjny i ukoił moje nerwy. - Tak.

250

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Tu mama Olivii… Krista – dodała po chwili. - Och. Hej. - Olivia śpi? - Nie, chcesz z nią porozmawiać? Pozwoliłam Olivii porozmawiać ze swoją mamą, gdy ja sprzątałam w kuchni i czytałam etykietę na butelce z fioletowym brokatem. Kiedy Olivia skończyła rozmawiać, zawołała mnie i podała mi telefon. - Dziękuję za opiekowanie się nią. Jeśli Jensen zadzwoni, dasz mu znać, że wpadnę około szóstej trzydzieści? - Pewnie. W porządku. - Okej, cóż, więc myślę, że zobaczymy się później, jeśli nadal tam będziesz. - Pewnie. Zakończyłam rozmowę, nim rzeczy stałyby się bardziej niezręczne. - Będziesz jak moja mamusia? Moje oczy przeskoczyły do Olivii, która nadal siedziała na podłodze. Dopiero za trzecim podejściem udało mi się odłożyć telefon, nim dołączyłam do niej na podłodze. - Dlaczego pytasz? – powiedziałam w końcu, gdy siedziałyśmy obok siebie. Uniosła twarz, by na mnie spojrzeć. - Mam dwóch tatusiów. Zmarszczyłam brwi. - Tak? Kiwnęła głową, patrząc na mnie z powagą. - Jeden mieszka tutaj, a drugi z mamusią. Będziesz tu mieszkać, jeśli staniesz się moją mamusią? To dziecko sprawiało, że bolało mnie serce przez jej pytania oraz sposób,

251

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

w jaki jej oczy próbowały się na mnie skupić, pomimo zmęczenia. - A może położymy się na jakiś czas? – zasugerowałam. - Nie jestem zmęczona. I tak posadziłam ją na kolanach i włączyłam telewizję na Disney Channel. Niedługo po tym odpłynęła z głową na mojej piersi oraz ramionami po moich bokach. Jakoś udało mi się wstać i położyć ją na kanapie, przykrywając ją kocem San Diego Chargers, który Jensen położył na kanapie. Jej drzemka trwała pełne piętnaście minut i obudziła się z energią teriera. Jakiś czas zajęło mi przekonywanie ją, że nie powinnyśmy już używać na moich włosach tego fioletowego czegoś. Nie byłam pewna, czy to zejdzie. Dziesięć minut zajęło mi przekonywanie ją, że zamiast lodów dam jej Gatorade i winogrona. - Dlaczego je pokroiłaś? – spytała, gdy podałam jej mały talerz. Zerknęłam na nią, wrzucając jedno do buzi. - Czy nie to robią ludzie małym dzieciom? Zrobiła grymas. - Nie dla mnie. Jestem duża. Mam prawie pięć lat. - Jestem tego całkiem świadoma. - Wiesz, kiedy są moje urodziny? - Ósmego listopada. Uniosła brwi. - Skąd wiedziałaś? Uśmiechnęłam się. Facebook, Olivia. Facebook. - Myślę, że raz usłyszałam, jak mówił o tym wujek Oliver. Rozjaśniła się na wspomnienie Olivera. - Wiesz, że wujek Bean wie, jak robić mi warkoczyki? - Naprawdę? – spytałam, będąc pod wrażeniem.

252

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Pokiwała energicznie głową. - A ty? - Myślę, że nadal pamiętam jak zrobić jednego albo dwa. Chodź tu. – Posadziłam ją między swoimi nogami, w stronę telewizji. Włączyłam ten głupi film Krainę Lodu, gdy się obudziła, i nawet nie spojrzała na telewizor. Zbierając jej włosy, podzieliłam je na trzy części. Patrzyłam się na nie przez jakiś czas, nim zdałam sobie sprawę, że umiem jedynie robić zwykłego warkocza, więc wyjęłam telefon i obejrzałam kilka instrukcji, które mogły sprawić, że każdy będzie profesjonalną osobą zaplatającą warkocze w mniej niż dwadzieścia minut. Po tym, jak skończyłam warkocz, zrobiłam zdjęcie i wysłałam je Oliverowi, a potem roześmiałam się na wkurzoną buźkę, którą mi odpowiedział. Zjadłyśmy razem drugi raz zupę i w końcu zaczęłyśmy czytać książki, które miała. Telewizor nadal był włączony, gdy zaszło słońce, a ja nie miałam wieści od Jensena i Kristy, oprócz wiadomości Jensena, który sprawdzał, co z Olivią. Potem rozmawiałyśmy o tym, który film jest lepszy: Toy Story czy Potwory i Spółka. Toy Story, zgodziłyśmy się. I kto ma lepsze włosy: Jasmina czy Roszpunka. Ona powiedziała Roszpunka, a ja Jasmina. Obydwie w końcu ucichłyśmy i zaczęłyśmy oglądać Krainę Lodu. Byłam na łódce, gdy poczułam jak moje ciało zaczęło się trząść, ale docierałam do brzegu, wyciągając rękę do Księcia Hansa, który wyglądał jak Kit Harrington, i właśnie dlatego wiedziałam, że śnię. - Już prawie dotarłam – powiedziałam, ścigając się z czasem, gdy kołysanie łódki groziło obudzeniem mnie. Kiedy w końcu się obudziłam, zamrugałam kilka razy, najpierw powoli, a potem szybciej, gdy zobaczyłam 253

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

twarz Jensena. Potem to we mnie uderzyło – byłam tu, żeby opiekować się Olivią, a zasnęłam. Szybko się wzdrygnęłam, ale jego dłoń mnie przytrzymała, żebym nie wstała, i zdałam sobie sprawę dlaczego: Olivia spała spokojnie, jedna strona jej twarzy spoczywała na mojej piersi, a ramiona miała zawieszone po obu stronach mnie. - Hej – wyszeptałam, w końcu patrząc na Jensena. Kucnął tak, że jego twarz była obok mojej i przesunął palcami przez moje włosy. - Hej – odszeptał, jego oczy przesuwały się po mojej twarzy, aż w końcu znowu spoczęły na moich. – Jaka była? Uśmiechnęłam się. - Świetna. - Co było w twoim śnie? Uśmiechnęłam się szerzej. - Kit Harrington. Jensen zachichotał, kręcąc głową i wstając. - Wezmę ją i zaniosę do łóżka. Zrobił to, a ja westchnęłam na to, jak przytuliła jego szyję i wtuliła się w niego. Było coś w sposobie, w jaki mężczyzna trzymał dziecko w taki kochający sposób. Jedyne określenie, jakie przyszło mi na myśl to: ściągacz majtek. Gdy obserwowałam go i topniałam, zdałam sobie wtedy sprawę, że jeśli spędzę więcej takich dni, w jego domu z nim i jego dzieckiem, nie będę chciała wylatywać. A nie byłam typem matki. Naprawdę. Powiedziałam z jakieś sto przekleństw przed tą biedną dziewczynką i użyłam jakiegoś dziwnego kleju brokatowego na włosy, który może zostać tam na zawsze. - Zrobiłaś ją? – spytał, zanurzając palca w zupie i wkładając go do buzi. Boże. Nawet to robił w seksowny sposób. Pewnie powinnam właśnie wtedy wstać i wyjść. Dopiero gdy spędziłam dzień z jego córką, zaczęłam czuć 254

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

swoje jajniki i mózg mówiący: „To mogłaś być ty!” Nigdy tego nie chciałam. Nigdy. Ale przebywanie tam z nim, z nimi, sprawiło, że tego chciałam, a to było nie do zaakceptowania przez wiele powodów. Podniósł różową miskę oraz kubek, które stały na blacie, włożył je do zlewu i nagle wyglądał jeszcze goręcej. Czy on zawsze był taki gorący? Odepchnęłam na bok swoje myśli, bo na mnie patrzył, pewnie czekając na odpowiedź, gdy mieszał zupę, a mój sen na jawie szybko byłby oprawiony trzema X. - Taa. Wiem, że powiedziałeś gofry, ale pomyślałam, że to będzie dla niej lepsze, skoro jest chora, a zupa zawsze mi pomaga, gdy jestem… Szedł do mnie szybko z wyrazem twarzy, który wstrząsnął mną wystarczająco, bym się zamknęła. Chwycił mnie dłonią za kark i przyciągnął moje usta do swoich, całując mnie głęboko. Mogłam poczuć lekki smak rosołu na jego zdesperowanym języku. A kiedy przerwał pocałunek, ja przysunęłam się po następny. W końcu się od siebie oderwaliśmy, a jego czoło dotknęło mojego. - Dziękuję – wydyszał. Przeszkodził nam dźwięk dzwonka, a kiedy poszedł otworzyć drzwi, ja poszłam do łazienki. Nie byłam pewna, czy byłam już gotowa na poznanie Kristy. Próbowałam cokolwiek usłyszeć, ale w ogóle nie słyszałam kobiety. Po umyciu rąk i poprawieniu włosów wróciłam do kuchni i znalazłam go opartego o blat, piszącego coś na telefonie. - To była babcia Olivii. - Przyszła po nią? - Taa, szybkie odebranie. Coś o dzisiejszej pogodzie. Jednak Olivia spała, więc nic cię nie ominęło – powiedział, odkładając telefon, by na mnie spojrzeć. Owinęłam ręce wokół jego torsu, gdy odsunął mi włosy z twarzy. - Jak poszło twoje spotkanie? Cokolwiek napisałeś? 255

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Przesunął dłońmi po moich ramionach. - Spotkanie było świetne. Pisanie… jakiś czas się do niego zabierałem, ale gdy już to zrobiłem, to poszło dobrze. - Na temat czego było spotkanie? – spytałam, unosząc się, by pocałować go w obojczyk. Nabrał ostro powietrza, gdy zaczęłam mu odpinać koszulę, całując go w klatkę piersiową, po długim, czarnym tatuażu pióra, a następnie w dół, między każdym guzikiem. - Końcowych terminów. - Hmm. – Przeszłam w dół, mój język przesuwał się po konturach mięśni jego brzucha. - Mia – powiedział chrapliwie, a jego dłonie powędrowały do mojej głowy. - Hmm? – Odpięłam mu pasek i ściągnęłam jego dżinsy, unosząc głowę, by na niego spojrzeć. Żar w jego oczach nie pasował do delikatności, z jaką mnie dotykał. Moje serce waliło, gdy sięgnęłam jego bokserek i zsunęłam je, by owinąć wokół niego dłoń. Wypuścił drżący oddech, gdy poruszałam się powoli w górę i w dół, oraz jęknął, gdy przycisnęłam do niego usta, liżąc, smakując, ssąc, aż jego jęki wypełniły przestrzeń wokół nas z niskim o mój Boże, Mia i to tak zajebiście dobre. Gdy kontynuowałam i przyspieszyłam, jego uchwyt stał się mocniejszy, a słowa zmieniły się na zostań ze mną i tak cholernie za tobą tęskniłem. W końcu jego słowa odpłynęły, a jedyną pozostałą rzeczą były te niskie, chrapliwe dźwięki, które wydawał, gdy pompował w moje usta, aż przeszedł przez niego dreszcz i jedyne, co zostało, to jego kawałki, które połknęłam. Poprawił swoje ubrania, obserwując mnie, gdy wstałam i otarłam usta. - Powinnaś się po prostu wprowadzić – powiedział. Roześmiałam się i uderzyłam go żartobliwie. Moje serce potknęło się lekko na uczucie jego ciepłej, nagiej piersi pod moją dłonią. Miałam poważne 256

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

kłopoty, jeśli nadal się tak czułam po zrobieniu mu dobrze. - Nadal jesteśmy umówieni na sobotę? – spytał, uśmiechając się, gdy zapinał koszulę. Zmarszczyłam brwi, aż przypomniałam sobie naszą umowę o brunchu w soboty. - Cholera. Nie mogę. Spojrzał na mnie, w ciszy czekając, aż wytłumaczę. - Rob i moi rodzice przylatują w ten weekend. Estelle też – dodałam. - Och. Myślałem, że poleciałaś do domu, bo Rob nie mógł przylecieć. Moje oczy przeskoczyły po kuchni, przez piekarnik oraz jasnoniebieskie płytki na blacie. W końcu znowu na niego spojrzałam i nie mogłam powstrzymać uśmiechu. - Ja… moje zdjęcia będą gdzieś wywieszone w ten weekend. - Co! Gdzie? Przygryzłam dolną wargę, by powstrzymać piśnięcie podekscytowania, które powstrzymywało mnie przed wypowiedzeniem słów. - W The MET! Szczęka Jensena opadła. - Nie ma, kurwa, mowy. - Jest, kurwa, mowa! – powiedziałam, wypuszczając śmiech, gdy klasnęłam. - Dlaczego mi o tym nie powiedziałaś? Najpierw nie mówisz mi o małej galerii za rogiem, a teraz to? - Ja… – Wzruszyłam ramionami, odwracając wzrok. – Byłeś zajęty. - Mia – powiedział, unosząc moją twarz, bym na niego spojrzała. – Nigdy nie jestem dla ciebie zbyt zajęty. Znowu wzruszyłam ramionami. On naprawdę był zajęty. Taki zajęty, że za

257

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

każdym razem, gdy go widziałam albo z nim rozmawiałam, chciałam zmusić go do położenia się do łóżka i pozostania tam, aż dobrze odpocznie. - Potrzebujesz pomocy w przenoszeniu tam rzeczy? Moje oczy przeszukały jego przystojną twarz i uśmiechnęłam się, gdy jego usta uformowały szeroki uśmiech. - Jestem pewna, że Robbie pomoże. - Ja chcę pomóc. – Przerwał, przysuwając się do mnie, aż nasze nosy się stykały. – Chcę ci pomóc i chcę być przy tobie, gdy pokażesz światu swój talent. Przełknęłam gulę, którą utworzyły jego słowa. - To nie świat. - Nie obchodzi mnie to, czy to dwójka ludzi. Chcę być tam z tobą. – Westchnął i pocałował mnie w czoło. – Tak wiele mnie ominęło, Mia. Nie sprawiaj, że ominie mnie więcej. Pozwól mi z tobą iść. Dlatego, że czułam, jakbym miała się rozpłakać, nic nie powiedziałam. Jedynie kiwnęłam głową i odwróciłam wzrok od szczerości w jego oczach. Chciałam krzyknąć: „Niedługo wylatuję, pamiętasz?!”, ale się powstrzymałam. - Czy to w porządku? – spytał, pocierając swoim nosem o mój. Kiwnęłam głową. - Dobrze, bo i tak bym cię śledził i się pokazał. To sprawiło, że się roześmiałam. Słuchał z zainteresowaniem, gdy mówiłam o zdjęciach i tym, jaka byłam podekscytowana, że ludzie w końcu je zobaczą, a potem pomógł mi każde nazwać na podstawie moich opisów, skoro odmówiłam pokazania mu zdjęć. Chciałam, żeby przeżył pełne doświadczenie. Rozmawialiśmy do zmierzchu i zdecydowałam, że muszę już iść. Nawet po całym moim odmawianiu, próbował przekonać mnie zręcznymi palcami i językiem, ale szturchała mnie lekka niepewność i zdecydowałam, że muszę wracać do domu. Odprowadził mnie po schodach i położył na mnie usta 258

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

w pocałunku, który poczułam aż w palcach u stóp. - Nie przekonasz mnie, żebym została, wiesz? – wyszeptałam przy jego ustach. Uśmiechnął się. - Nie dzisiaj, ale pewnego dnia.

259

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 30 Davis, motocyklista z długą brodą z drukarni, dostarczył mi płótna. Rob i Jensen pomogli mi je powiesić, gdy wydawałam rozkazy i narzekałam, jak nierówno je powiesili. - Pamiętaj, nie mamy za to płacone – przypomniał mi brat. - Zapamiętam ten moment, gdy zapłacą mi za wywieszenie mojej pracy. Obydwaj po tym ucichli. Gdy już wszystkie płótna były wywieszone, Helen, jedna z kuratorek wystawy, i ja podchodziłyśmy do każdego i umieszczałyśmy obok nich małe plakietki z opisami. Raz na jakiś czas stworzysz coś, co sprawi, że gdy będziesz na to patrzeć, poczujesz dumę aż do łez. Zdjęcia wywieszone na ścianach właśnie to u mnie wywołały, a reakcja, jaką wywołały u wszystkich, łącznie z Helen, wyjaśniła to. Rob, Jensen i ja spotkaliśmy się z moimi rodzicami na lunch w miejscu, które zdaniem Jensena miało najlepsze meksykańskie jedzenie w mieście. Wszyscy byliśmy o wiele bardziej zainteresowani margaritami, które były przepyszne.

Gdy tata usiadł

naprzeciwko nas, jego niebieskie oczy skupione były na ramieniu Jensena, które trzymał wokół mnie. Mogłam stwierdzić, że pomimo jego podekscytowania odnośnie Olivii, gdy odwiedziliśmy go w Santa Barbara, nie był całkowicie przekonany tym wytatuowanym, jeżdżącym na motorze pisarzem znowu wkraczającym w moje życie. - Jak tam sprawy z twoją byłą żoną? – spytał tata, jego oczy zmrużyły się na Jensena w sposób, w jaki dziki kot poluje na ofiarę. - Dobrze. Mamy opracowany całkiem dobry terminarz i jesteśmy w przyjaznych stosunkach, więc wszystko działa jak należy. - Jak przyjaznych? 260

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Słowa sprawiły, że skręciło mnie w środku. Jensen opuścił dłoń z mojego ramienia na moje kolano, gdzie ścisnął moją dłoń. Wzięłam dużego łyka margarity, mając nadzieję, że tequila szybko zadziała. - Bardzo dobrze wspólnie wychowujemy dziecko. Ona mieszka z chłopakiem. – Przerwał i uśmiechnął się, przypominając coś sobie. – Teraz narzeczonym, który również ma córkę z poprzedniego małżeństwa, i patrząc na to, jak zachowują się byłe pary i nowi narzeczeni, powiedziałbym, że jesteśmy bardzo przyjaźni – powiedział, spotykając mojego spojrzenie z uśmiechem. Poczekałam, aż rozmowa zejdzie z tego tematu, nim przeprosiłam wszystkich i poszłam do łazienki, a kiedy wróciłam i wyłapałam trochę tego, o czym rozmawiają, zatrzymałam się. Brwi mojego taty uniosły się. - Zatem jeśli zrobisz mojej córce dziecko – powiedział, przerywając, by dodać: – Co niech się lepiej, kurwa, nie stanie… a potem ona ruszy dalej z kimś innym, ty będziesz w przyjaznych stosunkach z tym facetem? Jensen prychnął. - Jak diabli nie ma szans. Rob się zaśmiał. Tata spojrzał na Jensena z rozbawieniem, splatając ręce na piersi i bujając się na krześle. - Wytłumacz, proszę – powiedział, gestykulując dłonią. - Zostaw go w spokoju, Marc – powiedziała mama. - Pozwól mężczyźnie się wypowiedzieć, Bettina. - Porozmawiajcie o czymś innym, na przykład o sporcie. - Dzielenie się Mią w ten sposób nie jest czymś, z czym mogę sobie poradzić. – To był Jensen. Moje serce podskoczyło i utknęło gdzieś w swojej klatce. Poczułam jak zatrzymał mi się oddech. 261

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Ale oczekujesz, że ona poradzi sobie z dzieleniem się tobą z inną kobietą? – To, zadziwiająco, nadeszło od Roberta. I to była moja wskazówka, żebym przestała się ukrywać i wróciła na krzesło. Najpierw rzuciłam spojrzenie Robertowi. Rzucił mi w odpowiedzi takie, które mówiło: zamknij się! W końcu odwróciłam się do mamy po wsparcie, ale ona tylko wzruszyła ramionami, odmawiając wchodzenia w środek czegokolwiek. - Ona nie musi się ze mną dzielić kimkolwiek poza Olivią. Krista jest… - Kimś, z kim będzie musiała sobie radzić do końca życia, jeśli z tobą zostanie – dokończył Rob. Po chwili Jensen powoli kiwnął głową, zgadzając się. Wypuściłam oddech, zdziwiona, że już dłużej nie czułam tej ciężkości, która nachodziła mnie z tą myślą. - Mia wie, że nie musi się niczym martwić. Zrobię wszystko, co będzie trzeba, żeby to zobaczyła – powiedział Jensen, gdy jego dłoń poszukała mojej pod stolikiem. – Martwię się o to, że Olivia się do niej przywiąże, a potem Mia odejdzie i nie będzie już częścią jej życia. Jego słowa we mnie uderzyły, jak pociąg towarowy ogłaszający swoje przybycie, głośno, ale za późno. Spojrzałam na niego ze zmarszczeniem brwi. Nigdy tak naprawdę nie rozważałam tego, co on o tym myśli. Albo co ona o tym myśli. Decydując, że temat zmierzał w kierunku, w którym go nie chciałam przed moją przytłaczającą rodziną, odchrząknęłam. - Możemy zmienić temat? Był cichy moment wypełniony niezadanymi pytaniami, aż tata w końcu spytał: - Co sądzisz o wymianie zawodników, którą zrobili Chargersi? Jensen dał swoją ożywioną odpowiedź i ciągnęli tę rozmowę, ale mój 262

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

umysł nadal spoczywał na jego ostatnich słowach. Spędziłam nasz posiłek wypełniony zmartwieniami, które do tamtego czasu mnie nie nachodziły.

263

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 31 Moi rodzice zatrzymali się w hotelu niedaleko The MET, a ja zostałam u Jensena. Szykowałam się w pośpiechu, popychając porozrzucane zabawki Olivii i próbując nie potknąć się o jego tenisówki za każdym razem, gdy przechodziłam z pokoju do łazienki. - Jensen! – krzyknęłam, wypuszczając oddech. – Możesz mi pomóc pozbierać te rzeczy? Jego chichot odbijał się od ścian, gdy wszedł po schodach do pokoju. - Jakie rzeczy, księżniczko? Rzuciłam mu gniewne spojrzenie. - Nie nazywaj mnie tak. - Przepraszam, nie mam gospodyni, która utrzymywałaby w porządku moje rzeczy – powiedział, uśmiechając się jak idiota, a potem śmiejąc się, gdy uniknął szczotki, którą w niego rzuciłam. - Nie miałam gospodyni, odkąd wyprowadziłam się od rodziców. Naucz się zbierać swoje rzeczy! Podszedł do mnie i owinął wokół mnie ramiona od tyłu, całując mnie w szyję, gdy spojrzał na nasze odbicie w lustrze. - Tak, proszę pani. Ubierasz to dzisiaj? Westchnęłam. - Taa. Dobrze wyglądam? - Wyglądasz pięknie. – Przesunął dłońmi po moich bokach. – Czy powinienem dzisiaj trzymać ręce przy sobie? Chwyciłam jego dłonie, gdy położył je na moich piersiach, i odepchnęłam go. 264

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Tak. Zrobił grymas. - Ale jestem twoją randką. - Nigdy nie powiedziałam, że jesteś moją randką – odpowiedziałam, śmiejąc się, gdy zmrużył na mnie oczy. - To niepisana zasada. - Są zasady, które odnoszą się do osób, które pieprzysz? – Wróciłam do łazienki, aby nałożyć szminkę, a on za mną podążył, jego oczy obserwowały każdy mój ruch. - Nie mogę się doczekać, aż zliżę to z twoich ust – powiedział z jękiem, znowu owijając wokół mnie ramiona. Klepnęłam go, ponieważ sprawiał, że miałam motylki i poczułam, że moje ciało ocieplało się na jego obietnice. - Przestań mnie dotykać. Jesteś rozpraszający. I idź się ubrać, nim wyjdę bez ciebie. - Nie możesz tego zrobić. - To niepisana zasada. Patrzył na mnie przez długą chwilę, jego oczy zapamiętywały mnie w lustrze. - Będę gotowy za pięć minut. Gdy się ubierał, pozbierałam zabawki Olivii. Byłam na dole, pijąc wodę ze słomki, gdy usłyszałam dźwięk jego kroków i prawie się zakrztusiłam, kiedy pojawił się przede mną mając na sobie ciemny garnitur oraz białą koszulę z ciemną muszką. - Ładnie zrobiłeś ze sobą porządek – powiedziałam ochryple. Uśmiechnął się, przesuwając dłonią przez swoje mokre włosy. - Gotowa?

265

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Denerwuję się. - Dlaczego? Twoje zdjęcia są niesamowite. – Podszedł do mnie i chwycił moją dłoń, podnosząc ją, by pocałować średnik, który miałam wytatuowany na nadgarstku. – I nie tylko po prostu tak mówię. Kiwnęłam i wzięłam głęboki oddech. - Nadal się denerwuję. Zachichotał i wyprowadził mnie z domu. Moi rodzice i Rob byli już w galerii, gdy przybyliśmy, a Estelle, której lot został opóźniony, biegła w moją stronę. - O mój Boże. Udało mi się – powiedziała, owijając wokół mnie ramiona. – Dzięki, że zostawiłaś swój klucz u portiera. Dosłownie wzięłam dwuminutowy prysznic i ubrałam się jak najszybciej. - Nie mogę uwierzyć, że przyszłaś. - Nie mogę uwierzyć, że nie możesz w to uwierzyć. Roześmiałyśmy się, gdy mnie puściła i przytuliła Jensena. - Oliver wysłał coś Olivii. Przypomnij mi, żebym ci to dała. Wzięłam ostatni głęboki oddech i weszliśmy razem ze wszystkimi do muzeum. Millie nas dogoniła, gdy dotarliśmy do miejsca, w którym wywieszone były moje zdjęcia. - O mój Boże. Właśnie je widziałam, Meep. Płakałam. Naprawdę płakałam – powiedziała, przytulając mnie. – To będzie dla ciebie coś bardzo wielkiego. Rozmawiałam z nią przez chwilę, lecz zatrzymałam się gwałtownie, gdy weszłam do pomieszczenia. Sposób, w jaki przyciemnili światła i ustawili je tak, że naprawdę można było zobaczyć zdjęcia, odebrał mi dech w piersi. Było tam dużo wywieszonych obrazów przez dobrze zapowiadających się oraz sławnych artystów, a ja powiedziałam sobie, by później na wszystkie popatrzeć, nim skończy się wieczór. Stopy poprowadziły mnie do mojego pierwszego zdjęcia. 266

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Usłyszałam jak mama sapnęła, a tata spytał: „Ty je zrobiłaś?” , jakby to była najbardziej niewiarygodna rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłam. Zdjęcie nazwane było Bieżące Wydarzenia Opowiedziane Przez Dereka i pokazywało mężczyznę w porwanej, szarej koszulce, który z lękiem trzymał ręce w górze, przemawiając. Uśmiechnęłam się. - Powiedziałaś mu, żeby tobie pozował? – spytał Rob. Pokręciłam głową. - Po prostu robiłam zdjęcia – powiedziałam, moje oczy opadły na czarne worki na śmieci wypełnione rzeczami, które kontrastowały z bielą metra. – Dałam mu nowe ubrania i karty podarunkowe jako rekompensatę. Dłoń Jensena odnalazła moją. Wiedziałam, że to była jego, przez rozmiar, delikatne uczucie jego dłoni oraz sposób, w jaki jego długie palce splotły się z moimi. Przeszliśmy do kolejnego. Nazwane było Dziecinko Nie Płacz, Świat Wypełniony Jest Łzami. - To samotna matka – wyjaśniłam, gdy spojrzeli na płaczącą matkę z czołem opartym o swoje dziecko, jak stali na zatłoczonym chodniku czekając, aż ustąpi deszcz. Dopiero gdy się odwróciłam, zdałam sobie sprawę, że zebrałam małą widownię. Przeszłam do następnej fotografii i ją wytłumaczyłam, potem do kolejnej, aż dotarłam do ostatniej, mojej ulubionej. Wielkie płótno zawieszone było na środku pomieszczenia. Na nim mężczyzna w garniturze trzymał walizkę w jednej dłoni, a telefon w drugiej. Obok niego był mężczyzna w podartych ubraniach, który trzymał żółtą reklamówkę w jednej dłoni, a kubek na drobne w drugiej. Obydwoje odchodzili od aparatu, a z daleka Empire State Building służył jako wyraźna przegroda między tamtą dwójką. Nie użyłam żadnych słów ani wyjaśnienia na tamto zdjęcie. To było jedyne, które pozostało nienazwane. Potężne zdjęcie przemawiało głośnością, której słowa nie mogły sięgnąć. Pokazywało nadzieję i jej utratę. Siłę oraz to, jaka ona była nieosiągalna dla 267

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

niektórych. Przemawiało różnicami pośród nas w mieście znanym ze swoich możliwości oraz tym, że nie wszyscy mają szczęście jakąkolwiek dostać. I ostatecznie, miałam nadzieję, że mówiło: „Chcesz czegoś? Idź i to weź. Masz siłę, by kimś być. Nieważne, kim jesteś, albo skąd pochodzisz. Masz siłę. Więc idź, bądź!” Z wyrazu w oczach Jensena, gdy patrzył na zdjęcie, wiedziałam, że to zrozumiał. Poczułam się wtedy bardziej zrealizowana, niż czułam się odnośnie wszystkiego innego, co udało mi się tam zrobić, ponieważ wywołałam ten wyraz na twarzy jednej osoby

268

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Doszedłem do punktu, w którym zdałem sobie sprawę, że moją ulubioną rzeczą w ludziach jest to, że nawet Ci, których myślicie, że znacie najlepiej, okazjonalnie Was zaskoczą. Ten weekend dał mi na to dowód. Udałem się do The MET na wystawę fotografii, którą obecnie mają, by wspierać osobę, którą podziwiam aż do (niektórzy mówią) obłędu. Myśląc, że wiedziałem, na co się piszę, skoro widziałem jej pracę niezliczoną ilość razy, zaoferowałem pomoc w przygotowaniu wszystkiego i towarzyszeniu jej przy wydarzeniu. Praktycznie zmusiłem ją do zabrania mnie jako randkę i nie mogłem być z tego powodu szczęśliwszy. Pisałem teraz o moim randkowym życiu przez bardzo długi czas i nie jestem pewny, czy załapaliście to, czy nie, ale umawiałem się z tą samą osobą już przez jakiś czas. Wiem, że pisałem, iż nikt nie może mnie tak bardzo sobą zająć, jak moja czterolatka, ale jeśli miałbym wybrać do tej roboty jedną osobę, to byłaby ona. Jest miła, piękna i bardziej utalentowana od każdego, kogo znam. Jeśli będziecie w tym tygodniu w mieście, nakłaniam Was, żebyście poszli zobaczyć wystawę Mii Bennett w The MET. Nazywa się ona „W Czasie, Gdy Nie Patrzyliście” i jest niesamowita. Obiecuję, że po zobaczeniu zdjęć wyjdziecie stamtąd i nie spojrzycie na telefon przez przynajmniej kilka godzin. Ja nadal o nich myślę. 269

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Moja recenzja The MET: Musicie zobaczyć. Moja recenzja „W Czasie, Gdy Nie Patrzyliście”: Zapierająca dech w piersi. Pytanie tygodnia od: @Livlovesbooks: Czy naraziłbyś na szwank swoje marzenie dla zabezpieczenia finansowego / goniłbyś za nim jak Don Quixote bez względu na swój wiek? Odpowiedź: Dla mojego szczególnego marzenia byłem w stanie odnaleźć równowagę. Chciałbym, żeby każdy mógł to zrobić. Zawsze jest jakiś sposób.

270

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 32 Całkiem możliwe, że dał mi największe wykrzyczenie w historii wykrzyczeń. Chciałam się złościć na to, że złamał zasady i użył mojego nazwiska, ale w kolumnie było tyle dumy, że nie mogłam być (całkowitą) suką, jeśli o to chodziło. Nakrzyczałam na niego, a potem mu podziękowałam. Pozwolił mi, a potem się śmiał. Kochałam go. Wtedy zdałam sobie sprawę, że całkiem możliwe, iż będę go kochać przez tę wieczność i może następną, ale nic z tego nie zmieniło faktu, że kiedy moja nowa szefowa, Giselle, zadzwoniła do mnie, aby poprosić, bym wróciła do Kalifornii i zaczęła tydzień wcześniej pracę, zgodziłam się. Nadal mu o tym nie powiedziałam. Nie mogłam się do tego zmusić, mimo iż wiedziałam, że muszę. Jeszcze trudniejsze było to dlatego, że był to zakazany temat w naszym związku, ten, którego nikt z nas nie poruszył, odkąd wróciliśmy z Santa Barbara. To było tak, jakby najmniejsze jego wspomnienie mogło wyciągnąć nas z błogiej chmury, na której się unosiliśmy. Ale musiałam wziąć tę pracę. Nie było innego sposobu. Mogłam albo ją wziąć, albo przez resztę życia zastanawiać się, co mogłoby się stać, i besztać się za to, że jej nie przyjęłam. To była moja wymarzona praca. Wciąż to sobie przypominałam. Moja wymarzona praca! Ale im więcej sobie o tym przypominałam, tym więcej zastanawiałam się, czy to było marzenie, z którego wyrosłam. Kolejna rzecz, której nigdy się nie dowiem, jeśli jej nie spróbuję. Uczucie winy zwiększyło się, gdy rozmawiałam z Robem i powiedział mi, że inne osoby na to stanowisko miały więcej doświadczenia ode mnie w tym zakresie, ale i tak to ja otrzymałam tę pracę. Uczucie „czy popełniam właściwy wybór?” wróciło dopiero kilka dni później, gdy leżałam w ramionach Jensena, a on czytał mi jedną ze swoich książek. 271

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

„Nie był pewny wielu rzeczy, ale nigdy tych. Zbudowała w jego sercu dom i nie mógł pozbyć się żadnej rzeczy, którą za sobą pozostawiła. Chciał za nią podążyć, błagać, by z nim została, dla niego, ale się bał. Pozwolił jej odejść nie dlatego, że kochał ją zbyt mocno, by prosić, aby została, ale dlatego, że nie zniósłby tego, gdyby powiedziała mu, że nie zostanie.” Czekałam, aż byłam pewna, że skończył czytać. Aż byłam pewna, że moje serce nie zapłonie w momencie, gdy moje oczy spotkają jego. Potem, z wahaniem, spojrzałam na niego. Oczekiwałam, że znajdę trochę intensywności, która przejęła ostatnio jego oczy, ale brakowało im pewności, a zamiast tego wypełnione była taką ilością lęku, jaką sama czułam. Wiedział, że odchodziłam na dobre? Odczytywał moje myśli tak, jak kiedyś często to robił? Oczekiwał, że powiem mu, iż powinien poprosić ją, by została, wiedząc, że ona i tak odejdzie? Zamiast rozmawiania, umieściłam dłoń na jego i uniosłam ją do ust. Uderzyła we mnie fala tęsknoty, gdy patrzyliśmy na siebie i przycisnęłam usta do niedokończonego tatuażu nieskończoności na jego nadgarstku, a potem do dużego pióra, które zajmowało wnętrze jego przedramienia. Odłożyłam delikatnie jego ramię, gdy usłyszałam jak ostro nabrał powietrza. - Nie jestem pewna, która część jest gorsza – wyszeptałam, gdy się do mnie przybliżył. - Może jeszcze do niej nie dotarłem – wyszeptał, jego oczy przesuwały się po moich rysach, gdy dłonie powędrowały na dół i wsunęły się pod koszulkę, którą nosiłam do spania. - Będę pierwszą, która to przeczyta, gdy będzie gotowe? – spytałam. - Nadal tu będziesz? Odwróciłam od niego spojrzenie. - Nie chcę o tym rozmawiać. - Ja też nie – powiedział. 272

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Potem jego usta były na moich i nie mogłam utworzyć ani jednej myśli. Zatraciliśmy się w tamtym pocałunku, tak jak robią sekretni kochankowie, a kiedy się od siebie oderwaliśmy, poprosiłam go, by poczytał mi jeszcze. Zostaliśmy w takiej pozycji przez większość nocy, nasze nogi były złączone, a języki splątane. Opuściłam jedynie jego łóżko i mieszkanie po to, by pojechać do swojego, i nawet wtedy on jakoś tam kończył, nie chcąc mnie puścić chociażby na sekundę. W środę skończyłam zdjęcia dla Newsweeku i nie oczekiwali mnie z powrotem w Nowym Jorku aż do kwietnia, na kolejne wydanie specjalne. Fran obiecała mi pracę, jeśli kiedykolwiek będę jej potrzebowała, a ja jej podziękowałam. Tak jak Millie, nie pochwalała mojej pracy z czasopismem w LA. - Po prostu nie sądzę, że właśnie tam należysz – powiedziała przy lunchu. Spotkaliśmy się z Millie w małych delikatesach. - To coś, czego chciałam przez całe życie – powiedziałam. – Nie wiem, jak nie skorzystać z tej szansy. - Cóż, jeśli zdecydujesz, że chcesz wrócić, wiedz, że zawsze jest tu dla ciebie miejsce – powiedziała Fran. - I wiesz, że mogę załatwić ci pracę w magazynie mody, jeśli tego chcesz – dodała Millie. Uśmiechnęłam się, wdzięczna za posiadanie przy sobie takich niesamowitych ludzi. W sobotę, gdy jedliśmy z Jensenem, a ja słuchałam jak wciąż mówił o swoim braku aprobaty odnośnie nowej książki Harper Lee, złapałam znajomą twarz przez jego ramię. Jensen przerwał w środku swojej wypowiedzi, gdy zobaczył nagły uśmiech zaskoczenia na mojej twarzy. - Jak się masz? Myślałem, że wyleciałaś bez pożegnania – powiedział Carson, zatrzymując się przy naszym stoliku. 273

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Nie. Nadal tu jestem. Co u ciebie? - Dobrze. Próbuję nowych sportów na Brooklynie, bo właśnie wprowadził się tu mój znajomy. - To fajnie. Przerwał na chwilę, patrząc na Jensena, który obserwował nas z zaciekawionym wyrazem twarzy. - Hej znowu – powiedział do niego. Tym razem Jensen odwzajemnił powitanie, a Carson znowu spojrzał na mnie. – Cóż, miłego posiłku. Może pójdziemy kiedyś na sushi, nim wylecisz? Jensen odchrząknął, a ja na niego zerknęłam. Patrzył na mnie gniewnie, czekając na moją odpowiedź. Uśmiechnęłam się i spojrzałam na Carsona. - Może. Przekaż swoim rodzicom pozdrowienia! - Zrobię to. Cześć, stary – powiedział do Jensena, nim odszedł. - Sushi? Serio? - On jest po prostu miły, Jensen. - Wygląda, jakby był bardziej niż miły. Przewróciłam oczami, ale się uśmiechnęłam. - Zachowujesz się, jakbyś musiał być o coś zazdrosny. Jego oczy powoli po mnie powędrowały, śledząc każdy milimetr mojej twarzy, nim znowu skupił się na moim spojrzeniu. - Masz rację. - No spójrz na siebie, jaki dojrzały – powiedziałam, uśmiechając się. Prychnął na to. - Taa. Bardzo mocne staranie, by nie oderwać tamtemu kolesiowi głowy jest o wiele dojrzalsze od podejścia tam i zrobienia tego. Nie mogłam przestać się uśmiechać, aż przypomniałam sobie, że to niedługo będzie rzadko występować. Po skończeniu posiłku, trzymał mnie za 274

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

rękę, gdy zadzwonił do byłej, aby zapytać o Olivię. Jego oczy wciąż przeskakiwały do mnie podczas rozmowy, więc wiedziałam, że zamierza dostarczyć mi wieści, których nie chciałam usłyszeć. - Musimy skrócić naszą randkę – powiedział, gdy się rozłączył. – Cóż, skrócić nasz czas razem, bo musimy po nią iść. Uniosłam brwi. - Do domu jej mamy? - Na boisko piłki nożnej. - Gdzie będzie twoja była. - Ona ma imię, Mia. - Wiem, że ma, Jensen. - Może powinnaś poćwiczyć wymawianie go, nim ją poznasz. - Może powinieneś się pierdolić. Jego szczęka chwilowo opadła, ale od razu po tym się roześmiał. - Jesteśmy rozwiedzeni, Mia. Rozwiedzeni! Nie w separacji, nie próbując zobaczyć, jak to jest żyć osobno. Jesteśmy na sto procent rozwiedzeni. Zacznijmy od tego, że nigdy nie powinniśmy być małżeństwem, i obydwoje jesteśmy szczęśliwie związani z innymi ludźmi. Patrzyłam przez sekundę na dłonie, przypominając sobie, jak się czułam, gdy widziałam ich w kawiarni, i wypuściłam westchnięcie. - Przepraszam. Ja tylko… nie sądzę, że powinnam iść. - Czemu nie? Wiesz, że Olivia się ucieszy, gdy cię zobaczy. Zamknęłam oczy. - Nie lubię jej. – Szybko otworzyłam oczy. – Kristy, nie Olivii. Uwielbiam Olivię. Jego oczy złagodniały. - Nawet jej nie znasz, kochanie.

275

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Ale wiem wystarczająco. Wiem, że przez lata chciałam jej przywalić tylko za to, że żyje. - Przepraszam. – Przerwał, przesuwając dłonią przez włosy i wzdychając. – Przepraszam, że w ogóle musiałaś się tak czuć, ale to mama Olivii. Warknęłam. - Wiem o tym! Nie rozumiesz? Właśnie w tym problem! To mama Olivii! Jesteś z nią na zawsze związany. Nie ze mną. – Przerwałam. – Proszę bardzo. Powiedziałam to! – Wypuściłam długie, aczkolwiek pełne ulgi westchnięcie, wysuwając dłoń z jego uchwytu. Pochyliłam się i przycisnęłam usta do jego szczęki. – Do zobaczenia później. Postawiłam wystarczająco kroków, by dotrzeć za róg, gdy w końcu mnie dogonił i chwycił za ramię. - Przestaniesz ode mnie odchodzić? - Muszę – powiedziałam, kręcąc głową. Zarejestrował znaczenie w moich słowach i przyciągnął mnie bliżej, aż jego oddech był na boku mojej twarzy i musiałam zamknąć oczy, by powstrzymać przechodzące przeze mnie uczucie. - Nie. Nie musisz. Chodź ze mną po moją córkę, poznaj jej matkę oraz narzeczonego, który, tak się składa, jest bardzo fajnym facetem, i wróć ze mną do domu, żebym mógł dać ci niezliczoną ilość orgazmów. To łatwizna, naprawdę – powiedział, całując mnie po szczęce, aż dotarł do ucha. - Dobra – wyszeptałam. - Dobrze. Teraz chodźmy, nim będę musiał dać ci karę za bycie niegrzeczną dziewczynką. Wypuściłam krótki śmiech. - Powinieneś być wdzięczny za to, co masz, jeśli przejdziesz przez dzisiejszy dzień bez oberwania w gardło. 276

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

To sprawiło, że głośno się roześmiał, a kilka głów odwróciło się w naszą stronę. Trzymał mnie przy sobie i ścisnął, a potem puścił i jedynie trzymał mnie za rękę, gdy dotarliśmy do linii bocznej, gdzie zakładałam grała drużyna Olivii. Moje oczy powędrowały po boisku i uśmiechnęłam się szeroko, gdy zobaczyłam jak dryblowała piłkę w stronę bramki. - O mój Boże, wygląda tak cholernie uroczo w tej koszulce sportowej! – powiedziałam. Jensen uśmiechnął się, gdy zatrzymaliśmy się, by na nią popatrzeć. - To prawda. - Bardzo wam dziękuję, że przyszliście! – Głos był obok nas, nim mogłam to przetworzyć, a kiedy spojrzałam w jego stronę, zobaczyłam Kristę, ubraną w dżinsy, buty Ugg i obcisły sweter. Jej brązowe włosy zebrane były w wysoki kucyk, który wciąż próbowała poprawić lewą dłonią, na której był wielki pierścionek. Jasna cholera. Gdybym wcześniej widziała go z bliska, wiedziałabym, że nie dał jej go Jensen. - Ty musisz być Mia – powiedziała, odwracając się do mnie. Posyłała mi ciepły, szczery uśmiech, który nie dawał mi powodów, by jej nienawidzić, poza tym wiadomym. Nie obchodziło mnie, że była zaręczona z kimś innym, ponieważ myśl o niej śpiącej obok Jensena przez tak długi czas był wystarczający, żebym chciała chwycić pachołek i ją nim uderzyć. Jednak tego nie zrobiłam. - Wydaje się, że jesteś wszystkim, o czym ostatnio mówi Olivia – dodała, jej ton był lekki i uspokajający. Wiedziałam, że była w przemyśle finansowym, ale naprawdę musiała zostać jakąś instruktorką jogi. – Bardzo ci dziękuję, że opiekowałaś się nią, gdy była chora. Czułam się okropnie, że sama nie mogłam tego zrobić, ale byłam zawalona pracą, a Barry nie mógł wziąć sobie wolnego dnia. – Przerwała i spojrzała chwilowo na boisko. – Cieszę się, że była w stanie 277

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

przebywać z kimś, z kim czuje się dobrze. W końcu wypuściłam z siebie małą ilość gniewu przez rzecz związaną ze spaniem z Jensenem i poczułam, że zaczęłam pozwalać uciec dyskomfortowi. Ona najwidoczniej ruszyła dalej. Jensen nie dał mi żadnego powodu, by mu nie ufać. Olivia była najwspanialszym, małym prezentem, jaki ktokolwiek mógłby chcieć. - To nie było nic takiego. Jest świetną dziewczynką. Krista rozpromieniła się na to. - Jest, prawda? Spojrzeliśmy na boisko i obserwowaliśmy jak biegła w przeciwnym kierunku, co wcześniej. - Kiedy Jensen powiedział piłka nożna, pomyślałam, że jak tu przyjdę, to zobaczę grupę dzieci, którzy tylko stoją dookoła, ale ona naprawdę wydaje się wiedzieć, co tu robi – powiedziałam. Krista się roześmiała. - To zasługa Barry'ego. Grał kiedyś zawodowo i uważa, że to najwspanialszy sport na świecie. Moje oczy powędrowały po boisku. Było tam kilka naprawdę gorących tatusiów. Oczywiście włączając w to Jensena, ale poza nim było tam kilka całkiem gorących facetów. Znowu spojrzałam na dłoń Kristy. Pomyślałam, że zawodowa gra w piłkę nożną trochę wyjaśniała kamień na jej dłoni. - Gdzie on jest? – spytał Jensen. Podskoczyłam lekko. Zapomniałam, że stał tak blisko mnie. Zmarszczyła brwi, rozglądając się. - Był tutaj… - Och, widzę go. – Jensen uniósł palec i wskazał nim na boisko obok miejsca, w którym grała Olivia. Był tam tłum młodszych facetów, gdzieś w 278

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

wieku college'u, robiąc kółko wokół faceta w granatowej koszulce sportowej. - On… trenuje? – spytałam. - Taa – powiedziała Krista, uśmiechając się szeroko, gdy na niego spojrzała. Kiwnęłam z podziwem i spojrzałam w górę, gdy poczułam jak palce Jensena splatają się z moimi. - Przestań ich obczajać – powiedział niskim, chrapliwym ostrzeżeniem, a spojrzenie, które mi dał, sprawiło, że przepłynęło przeze mnie ciepłe pragnienie. Dodał: – Zaraz wrócę – nim pocałował moją dłoń i puścił ją, odbiegając w ich stronę. - Czy to dla ciebie niezręczne? – spytała Krista, gdy już był wystarczająco daleko. Odwróciłam się do niej, przeszukując jej brązowe oczy, i wzruszyłam ramionami. - Mogło być gorzej. Roześmiała się. - Taa, z pewnością mogło być gorzej. – Przerwała, jej spojrzenie spoważniało. – Wiem, że mówienie tego nie należy do mnie i pewnie moje słowa nic nie znaczą, ale nigdy nie widziałam, żeby na kogokolwiek tak patrzył. Łącznie ze mną – dokończyła z krótkim parsknięciem, na które ciężko było się nie roześmiać. Oderwałam od niej spojrzenie i spojrzałam na niego. Rozmawiał teraz z Barrym, śmiejąc się i kręcąc głową na coś, co powiedział Barry, i obydwoje odwrócili głowy w naszą stronę. Jensen wskazała na mnie, albo na Kristę, ciężko było stwierdzić, aż Barry zrobił krok do tyłu i posłał mu najbardziej zszokowane spojrzenie, jakie kiedykolwiek widziałam u kogokolwiek, i wiedziałam, że wskazywał na mnie. Krista się roześmiała. 279

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Jeśli jeszcze nie dostrzegłaś, to jesteś tu całkiem popularna. Uderzyłam się dłonią w czoło. - Co on mówi ludziom? – spytałam, bardziej siebie, ale Krista usłyszała i znowu się roześmiała. - Zdajesz sobie sprawę, że ma całą serię książek o postaci nazwanej Mia, prawda? Jęknęłam i chwilowo zakryłam twarz. Ona się roześmiała. - Poza tym, niewiele. – Przerwała, przechylając lekko głowę. – Chyba że jest pijany, a wtedy jesteś wszystkim, o czym mówi. - O Boże. – Bałam się zapytać. - Taa. – Zacisnęła usta. – Ale wszystko jedno. To przeszłość. Wszyscy jesteśmy w bardzo dobrym miejscu i nie mogłam być szczęśliwsza, że jesteś z powrotem w jego życiu oraz tak dobrze się dogadujesz z Olivią, co jest naprawdę moim jedynym wymogiem. Posłałam jej wdzięczny uśmiech i małe kiwnięcie, nim znowu spojrzałam na Jensena i Barry'ego, którzy szli w naszą stronę. Barry był niższy od Jensena, ale nie dużo. Szkoda, że nie miałam ze sobą aparatu, bo byłam pewna, że mogłabym sprzedać to zdjęcie do GQ za tysiące. Westchnęłam. Krista westchnęła. Spojrzałyśmy na siebie i wypuściłyśmy mały, cichy śmiech. Kiedy Jensen się zbliżył, nasze oczy się złączyły i cała reszta zniknęła, łącznie z Barrym, ponieważ mogłam jedynie widzieć go. Byłam nim wypełniona. Wypuściłam głęboki oddech, gdy do mnie dotarł, jego dłoń chwyciła moją, gdy przedstawiał mnie Barry'emu. Cała nasza czwórka rozmawiała, obserwując jak Olivia kończy mecz, a kiedy to zrobiła, podbiegła do Jensena, najpierw go przytulając, a potem witając się ze mną i pytając, czy widziałam jak gra. Poczułam jak opadły na nas trzy pary oczu, gdy kucnęłam i powiedziałam jej, że tak oraz zrelacjonowałam jej wspaniałą pracę nóg. Nic o tym nie 280

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

wiedziałam, poza tym, co słyszałam od Juana Pablo, ale Barry posłał mi pełne wdzięczności kiwnięcie i wiedziałam, że powiedziałam właściwą rzecz. Wstałam, trzymając Olivię, i odwróciłam ją tak, żeby mogła się pożegnać. - Pa, mamusiu. Pa, Barry – powiedziała, dając każdemu całusa, ale nie puszczając mojej szyi. Krista uśmiechnęła się na Olivię i mnie, to samo Barry, a Jensen spojrzał na nas, jakby miał się rozpłakać. Gdy odchodziłam z dłonią Jensena na moim ramieniu i trzymałam jego małą dziewczynkę na rękach, poczułam jak moje serce pękło na myśl, że będę od tego odchodzić za mniej niż tydzień.

281

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 33 Dzień po wywieszeniu moich zdjęć dostałam telefon od jednej z kierowniczek The MET. Zaczęło się od zwyczajnych uprzejmości: dziękujemy za wzięcie udziału, uwielbiamy twoją pracę, aż w końcu poprosiła mnie, bym się z nią spotkała. Jensen zatrzymał się u mnie po tym, jak podrzuciliśmy niechętną Olivię do jej mamy. Nie rozumiała, dlaczego nie mogła u nas przenocować, więc obiecałam jej, że następnego dnia będzie mogła. Ciężko mi było wyjść z ciepłych ramion Jensena i wydostać się z łóżka, ale to zrobiłam i udało mi się przygotować i wyjść z dodatkowymi pięcioma minutami przed spotkaniem. Użyłam wolnego czasu do pooglądania obrazów na ścianach niedaleko biur. Wiedza, że moja praca przyozdabiała te same ściany, co tamte obrazy, była wystarczająca, żebym chciała się uszczypnąć. Oczywiście tego nie zrobiłam, ale bardzo chciałam. Czułam, jakbym musiała się obudzić z tego niesamowitego snu na jawie, w którym żyłam przez ostatnie parę miesięcy – robiąc zdjęcia dla czasopisma, wywieszając własną kolekcję, spędzając czas z Jensenem i Olivią. To wszystko było zbyt dobre, by było prawdziwe, a wiedziałam, że dobre rzeczy nie trwają długo. Starsza kobieta z siwymi włosami i cienkimi, czerwonymi ustami zawołała mnie do swojego biura. Przedstawiłyśmy się formalnie. Ona była Carol, asystentką głównego kuratora. Ja byłam Mią, dziewczyną z małymi dłońmi i dużymi marzeniami. Rozmawiałyśmy o sztuce i fotografii, a ja powiedziałam jej o tym, co wyobrażałam sobie w swojej pracy. Po długiej rozmowie zgodziłyśmy się na temat kilku rzeczy i wyszłam czując się o wiele pewniej, niż czułam się od dłuższego czasu. Jedyną rzeczą, która się nie zmieniła, było to, że musiałam wrócić do 282

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

domu i nadal nie powiedziałam Jensenowi. Wciąż wygłaszałam sobie mowę podnoszącą na duchu przed każdym lustrem, obok którego przeszłam. Po prostu mu powiem, że podobał mi się nasz wspólnie spędzony czas, ale moje życie było w Kalifornii. Była tam moja rodzina, nowa praca, przyszłość. Nigdy nie była gdzie indziej. Zrozumie. Ale za każdym razem, gdy go widziałam, wahałam się.

- Musimy porozmawiać – powiedziałam, gdy tylko dotarłam do mieszkania Jensena parę dni później. Jego głowa podskoczyła z miejsca, w którym stał obok schodów, z odkurzaczem w ręku. Wyglądał tak komfortowo w szarych dresach. Gdy postawił odkurzacz obok ściany, podszedł do mnie i powitał mnie mocnym uściskiem, przyciągając moją twarz do piersi, nim mnie puścił, by dać mi mocny pocałunek. - Teraz możemy porozmawiać – powiedział, gdy udało mu się zostawić mnie pozbawioną tchu. Pociągnął mnie w stronę salonu i odwrócił się do mnie. - Muszę niedługo wylecieć – powiedziałam. Zerwałam plaster. Posłał mi puste spojrzenie, czekając, aż będę kontynuować. – Zadzwoniła do mnie szefowa z People, żeby się dowiedzieć, czy mogę wcześniej wrócić. Nie dał mi żadnej reakcji, poza tikiem w szczęce. - Kiedy? - Za kilka dni. - Kiedy się o tym dowiedziałaś? Zamknęłam chwilowo oczy, wypuszczając oddech. - Parę dni temu.

283

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- I nic mi nie powiedziałaś? – powiedział, jego głos był trochę głośniejszy. Spojrzałam na stopy, na dystans między nami. - Nie wiedziałam jak. - Kiedy musisz tam być? - Zaczynam w następnym tygodniu. Pozwolił mi zobaczyć burzę rozpoczynającą się w jego oczach, nim oderwał ode mnie spojrzenie. - Okej. Cóż, coś wymyślimy, prawda? Mogę lecieć. – Przerwał, by wypuścić westchnięcie. – Zobaczę, kiedy mogę tam polecieć, a ty możesz tu wrócić. - Jensen – powiedziałam, przerywając jego obliczenia. Już wykonałam je milion razy i wciąż dochodziłam do tego samego wniosku – to byłoby niemożliwe. – Nie możemy. Wiesz, że nie możemy. Co mielibyśmy zrobić? Mieć związek oparty na Skype i wizytach raz w miesiącu? Zacisnął zęby, jego szczęka pulsowała. - Więc to tyle? Wpuściłem cię znowu do mojego życia, do życia Olivii, a ty zamierzasz ode mnie odejść… od nas, tak po prostu? - Kurwa – wydyszałam, gdy łzy wylały się na moje policzki. – Nie rób tego. Nie wciągaj jej do tego. - Muszę, Mia, bo kiedy już cię nie będzie, ja będę musiał poradzić sobie z pytaniami. Polecisz do domu i będziesz robić cokolwiek, co tam robisz. Ja będę musiał zostać tu z twoim wspomnieniem unoszącym się po moim domu niczym cholerny duch. Otworzyłam usta, ale zamknęłam je, gdy uciekł ze mnie szloch. Kiedy przemówiłam, słowa drapały mnie w suche gardło i wychodziły chrapliwe. - Ja też tego nie chcę. - Więc nie wylatuj. Nie odchodź. Czego potrzebujesz? Pracy? Znajdę ci pracę. Rodziny? – spytał, podchodząc do mnie, jego dłoń chwyciła mój 284

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

nadgarstek. – Dam ci ją. Możemy mieć tu rodzinę. Dam tobie wszystko, Mia. – Jego głos złagodniał, a oczy napłynęły łzami. - Ja… nie mogę nie wylatywać – wyszeptałam. Jego oczy na mnie stwardniały, jakby to miało mnie podporządkować. Jakby czas, który razem spędziliśmy, był wystarczający, aby wymazać całe życie rodowodu. Nie mogłam tego zrobić. Nie mogłam. Potem pochylił się i mnie pocałował, gwałtownym, nieprzepraszającym pocałunkiem, który sprawił, że opadłam na kanapę. Cała zebrana potrzeba, którą czułam, wlana była w tamten pocałunek. Pociągnęłam go za włosy, gdy zdjął mi koszulkę przez głowę. Zrywaliśmy z siebie szybko ubrania, brutalnie, nie chcąc czekać kolejnej sekundy bez kontaktu. Nagle mnie odwrócił, jego klatka piersiowa była przy moich plecach, a kutas przyciśnięty do mojego tyłka. Przysuwając usta do mojego ucha, jego dłonie powędrowały między moje nogi, by je szerzej rozchylić. Jęknęłam, gdy ścisnął moją pierś i przygryzł mi ramię. - Możesz nie wylatywać – powiedział, jego głos był głębokim chrypnięciem, gdy rozłożył mi szerzej nogi i umieścił między nimi kutasa. – Możesz tu zostać – dodał z warknięciem, gdy we mnie wszedł. Sapnęłam. - Nie mogę. - Więc spróbujemy – powiedział, jego ruchy były długie i wolne. – Nie możesz rozprawiać się ze mną za coś – urwał, oddychając ciężko, gdy wysunął się i wsunął mocniej. Krzyknęłam. – Co zrobiłem kiedyś. – Przerwał. – Podczas gdy zmieniłem się tak, kurwa, mocno. Znowu przygryzł mi ramię, a ja poczułam jak wszystko we mnie zaczęło wibrować, od rdzenia do czubków palców. Wchodził we mnie i wychodził, powoli, głęboko, a ja czułam go wszędzie. Oczy wywróciły mi się do tyłu i krzyknęłam jego imię. Wszedł we mnie jeszcze raz. 285

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Kocham. – Pchnięcie. – Cię. – Pchnięcie. I poczułam jak we mnie wybuchnął. Kiedy uspokoiliśmy oddechy i wysunął się ze mnie, moje ciało opadło na kanapę. Czułam się zaspokojona i wyczerpana. Wyczyścił mnie między nogami i skierował uwagę na siebie. Odwróciłam się do niego. Obydwoje byliśmy nadzy. Całkowicie odsłonięci przed sobą. Podszedł do mnie i pochylił się, by mnie pocałować. - Kocham cię – powiedział na wydechu przy moich ustach. Czułam się dzika i pozbawiona tchu, więc zrobiłam krok do tyłu, opuszczając dłonie z jego wąskiej talii. Dystans między nami nie pomógł w uspokojeniu mojego szalejącego sera albo sposobu, w jaki puls przechodził przez mój krwiobieg. Moje oczy były rozszerzone. Jego były poważne. Podszedł do mnie, aż dolna część moich pleców znowu uderzyła w kanapę. - Jens… – było wszystkim, co powiedziałam, nim jego usta znowu były na moich. Jego duże dłonie wędrowały po moim ciele, aż sięgnęły bioder. Tam je zostawił, jedynie przytrzymując mnie, gdy znowu się odsunął, ciągnąc ze sobą moją dolną wargę. - Kocham cię, Mia, i nie cofam tego. Nie zamierzam udawać, że ta rzecz między nami była dla bliskości albo zabawy, gdy obydwoje wiemy, że to nieprawda. – Przerwał, wypuszczając ciężki oddech i przeszukując moje oczy. – Kocham cię i nie ma żadnego negocjowania z tym, co czuję w sercu. Uwierz mi, próbowałem. Próbowałem używać każdej racjonalnej wymówki, jaką mógł wymyślić mój umysł: to była młoda miłość, ona tam była, gdy nie było nikogo innego, sprawiła, że czułeś, jakbyś był pełny, gdy wszystko, czym byłeś, to strzępy błędów dwóch ludzi. – Zamrugałam, by powstrzymać łzy, ale przeszedł przeze mnie szloch, gdy owinęłam ramiona wokół jego szyi, a on przycisnął mnie do twardości swojej piersi. – Moje życie się zmieniło. Ja się zmieniłem, ale 286

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

moja miłość do ciebie jest stała. A jeśli cokolwiek, to jeszcze mocniejsza. Zasadziłaś we mnie ziarno i rozrosło się jak bluszcz wokół mojego serca. Nie ma w nim miejsca na kogokolwiek innego. - Kocham cię – powiedziałam, pociągając nosem, gdy wypadały ze mnie słowa. – Kocham cię i nigdy bym nie pomyślała, że znowu powiem tobie te słowa. – Uniosłam dłoń, by odsunąć włosy, które opadły mu na oczy. – Ale nie ufam sobie, że będzie mi to pasowało, gdy już będę po drugiej stronie kraju. Nie chcę się z tobą za nic rozprawiać. Nie chcę, ale znam się i nie wiem, czy mogę to zrobić. Damy temu czas. Tydzień, dwa, i zobaczymy jak będzie, okej? Nie mówię nie na zawsze. Nie mówię nie w ogóle. Mówię, że spróbuję, ale i tak muszę wrócić do domu. - Co z Olivią? – spytał, jego głos był chwiejny, gdy wypowiedział jej imię. Zamknęłam oczy, bo nie mogłam znieść widoku bólu w jego oczach. Moje własne brzemię było zbyt ciężkie. - Możemy rozmawiać przez telefon – powiedziałam cicho. – I wrócę. Zamrugał kilka razy i odwrócił się tak, że widziałam tylko jego plecy. Owinęłam wokół niego ramiona i położyłam twarz na jego plecach. - Przepraszam. Tak bardzo, bardzo przepraszam. Nie chciałam, żeby to się stało – powiedziałam chrapliwym szeptem, gdy łzy zleciały po mojej twarzy i jego plecach. - Miłość się zdarza – powiedział. – Nie możesz za to przepraszać. - Przepraszam, że wylatuję. - Musisz zrobić to, co musisz – powiedział, trzymając moje ramiona. Opuściłam ręce i otarłam łzy. Czułam, jakbym utknęła między dwoma światami, które chciały tę samą część mnie. Gdy później zaszliśmy po Olivię do Kristy i Barry'ego, już spała. Trzymałam ją w ramionach, gdy obudziła się z jazdy samochodem, by wejść do łóżka. 287

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Musisz iść? – wyszeptała, jej głos wypełniony był wyczerpaniem. - Muszę – powiedziałam, przesuwając dłonią przez jej włosy. - Nie podoba ci się tu? - Podoba, ale wszystkie moje rzeczy tam są – powiedziałam. - Więc je tu przynieś – sprzeczała się. – Możesz położyć je w mojej szafie. I to było wystarczające, żeby duża gula uformowała się w moim gardle. Jak miałam pozwolić odejść tamtej małej dziewczynce? Właśnie kiedy przekonałam się, że mogę żyć bez jej taty, udało się jej odnaleźć drogę do mojego serca i zrobić tam sobie mały zakątek. - Ale ja będę za tobą tęsknić – powiedziała, otwierając oczy na tyle, bym zobaczyła szczerość w jej słowach. – Wrócisz pojutrze? – Pokręciłam głową, łzy wypełniły moje oczy. – Wrócisz w sobotę, żeby zobaczyć jak gram? – Pokręciłam głową i otarłam łzy. – Zabierasz wszystkie ubrania? – spytała w końcu. Kiwnęłam głową. – I aparat? – Nie odpowiedziałam. Jeśli bym to zrobiła, załamałabym się. Zamiast tego pocałowałam ją w czoło i obiecałam, że wrócę, aby niedługo się z nią zobaczyć. Gdy wychodziłam z jej pokoju, jeszcze raz mnie zawołała. Odwróciłam się z dłonią na framudze. - Proszę, nie idź. Kocham cię – powiedziała. W tamtej chwili przygniotła mnie waga mojego smutku, gula w gardle podskoczyła, a łzy w oczach paliły. - Ja też cię kocham – powiedziałam i jakoś zebrałam siłę, by wyjść z jej pokoju. Znalazłam Jensena na korytarzu, jego podbródek spoczywał na piersi, oczy były zamknięte i opierał się o ścianę. Zastanawiałam się, czy mnie winił. W ten sposób, co winił swoją matkę za odejście od niego. Żadne słowa nie były już powiedziane. Wyszłam tamtego 288

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

wieczoru, bo nie mogłabym znieść patrzenia na nasz ból w świetle dnia. Wróciłam do domu. Moje ciało wróciło. Umysł wrócił. Ale kawałki mojego serca zostały rozrzucone na drewnianej podłodze jego kuchni.

289

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Moja córka gra w piłkę nożną już prawie rok. Mężczyzna, z którym zaręczona jest jej matka, jest byłym piłkarzem, i myślę, że jego entuzjazm do sportu połączony z jej niesmakiem do baletu popchnęły ją do grania. Uwielbia to. Całkowicie to uwielbia, ale w tym tygodniu w środku meczu zdecydowała, że rezygnuje. Bez wstępu przestała biec, zdjęła zatrzaski, ściągnęła ochraniacze ze skarpetek i wszystko rzuciła. To wyglądało bardzo podobnie do tego zabawnego obrazka, który krąży w piątki, o facecie rzucającym gazety. Obserwowałem ją z pewnej odległości z rozdziawionymi ustami, nie wiedząc, co robić. Najpierw pozwoliłem jej przyszłemu ojczymowi z nią porozmawiać, bo pomyślałem, że był to jakiś incydent związany z piłką nożną. To znaczy, musiał być, prawda? Moje dziecko nie jest kimś, kto łatwo się poddaje! Potem jej matka próbowała z nią porozmawiać. W końcu obydwoje odwrócili się do mnie, jakbym był jakimś alchemikiem w tej sprawie. Nie jestem, i kiedy do niej podszedłem i przykucnąłem do jej poziomu, by zapytać, co się stało, spojrzała na mnie z załzawionymi oczami i powiedziała: „Po prostu nie chce mi się dzisiaj grać w piłkę.” Więc wziąłem moją dziewczynkę w ramiona i wyszedłem z boiska z nią na jednej ręce i z jej butami w drugiej. Bo czasami nie chcesz grać i to w porządku. Mogę zrozumieć niechęć do piłki. To, czego nie rozumiem, to ciągła walka o kogoś i 290

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

udowadnianie, że będziesz tam bez względu na wszystko, a ta osoba i tak się poddaje. Tak po prostu. Czuję się dzisiaj trochę odrętwiały. Może to jeszcze do mnie nie dotarło. Albo może próbuję trzymać się nadziei, że ona po prostu nie chciała teraz grać w piłkę, ale niedługo zachce. Rzecz w tym, że następnym razem, gdy będzie chciała, jeśli ten czas w ogóle nadejdzie, to musi być na zawsze. Potrzebuję, żeby chciała wciąż biegać podczas treningów i meczów, bo nie chcę już mieć z nią sprawdzianów kwalifikacyjnych. Chcę mistrzostw świata. Chcę tego wszystkiego. I nie pozwolę jej namówić mnie na coś mniejszego. Dla tych, którzy nienawidzą „niejasnego pisania” (bo jesteście wścibscy, bo tylko wścibscy ludzie nienawidzą niejasnego pisania), wyjaśnię to: Mia Bennett, daję Tobie czas. Nie dlatego, że go potrzebuję albo myślę, że Ty potrzebujesz, ale dlatego, że ostatnim razem odszedłem, a Ty mi na to pozwoliłaś, bo nie miałaś wyboru. Tym razem masz wybór. Masz wszystkie ruchy. Piłka jest w Twoim władaniu. Daj mi znać, gdy poczujesz, że znowu chcesz w nią grać. Pytanie dnia od: @MJABRAHAM12: Gdybyś mógł cofnąć się w czasie, jaką radę dałbyś swojemu młodszemu odbiciu? Odpowiedź: Myśl o swoich czynach. One mają konsekwencje.

291

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 34 Myślałam, że mieszkanie w Santa Barbara było dla mnie, aż odeszłam od tego wystarczająco daleko, by zauważyć, że nie było ono wszystkim. Bycie w domu sprawiło, że zdałam sobie sprawę, iż uczucie komfortu, które stworzyłam, było tylko iluzją, a nawyki, które uformowałam przez lata, były tylko tym – nawykami. Nawykami, których się pozbyłam, gdy przeniosłam się do Nowego Jorku i zmusiłam się do wyjścia poza pudełko. To głupie, wkurzające, banalne zdanie, mówiące: „Dom jest tam, gdzie twoje serce”? Teraz je rozumiem. Nadal myślałam, że było głupie i wkurzające, ale rozumiem je. Rzecz w tym, że moje serce rozdarte było na dwie części: moja rodzina oraz Jensen i Olivia, i nie byłam pewna, która część pierwsza się złamie. Byłam jedynie pewna, że już z pewnością się łamało. Rozmawiałam z Jensenem jedynie kilka razy, odkąd wróciłam do domu, i połowa z tych razów była dlatego, że Olivia o mnie pytała i błagała go, by zadzwonił. W dniach, w których nie słyszałam jego głosu, czułam się niespokojna. Na początku powiedziałam sobie, że chodziło o bliskość, tylko bliskość. Kiedy bliskość stała się czymś więcej? Czy to w ogóle kiedykolwiek było czymś mniejszym od tego, w co zakwitło? - Kogo próbujesz przekonać? Mnie czy siebie? – spytała Maria, gdy powiedziałam jej, że moja praca w PEOPLE była dla mnie odpowiednim posunięciem. Maria była moją znajomą, która zajęła się moim studiem fotograficznym, gdy poleciałam do Nowego Jorku. Przez tydzień wstawałam wcześnie, żeby iść i zrobić zdjęcia modelkom i aktorkom, które przyozdabiały 292

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

strony i niektóre okładki czasopisma. Przez większość dni, gdy wychodziłam z pracy, jechałam w stronę plaży i podążałam za głosem fal. Właśnie tego podobno brakowało mi najbardziej, prawda? Siedziałam tam, patrząc na pusty ocean przez coś, co wydawało się wiecznością, aż burczący brzuch zmusił mnie do wstania i odejścia. Maria zazwyczaj zamykała koło dwudziestej i do tego czasu patrzyłam w niebieską nicość przez ponad godzinę. Jak w zegarku, wchodziłam do kawiarni na końcu ulicy, kupowałam nam kawę i każdego wieczoru przechodziłam przez drzwi galerii. - Nikogo nie próbuję przekonywać – odpowiedziałam na jej pytanie. Moje oczy przeszły po galerii. Powiesiła dzieła sztuki włoskich malarzy, miejscowych rzeźbiarzy i jakoś znalazła miejsce na moją fotografię. Ociepliło mnie to, że pomimo przeniesienia się na śmiałe przedsięwzięcie, nie byłam refleksją. Maria spojrzała na mnie, wsysając wargę w sposób, w jaki to robiła, gdy nie kupowała moich zapewnień. - Zdajesz sobie sprawę, że kochasz tego faceta? - Tak. Rozszerzyła oczy. - Więc? - Więc nic. Życie takie jest, wiesz? Niesprawiedliwe i całe to gówno. - Ale teraz nie jest niesprawiedliwe. Możesz wrócić do Nowego Jorku. Nic tutaj cię nie powstrzymuje. - Tylko praca. Ta, której pragnęłam całe życie. - Praca w czasopiśmie plotkarskim – powiedziała z kamienną twarzą. – Jesteś na ścianie cholernego MET i chcesz pracę w czasopiśmie plotkarskim. Westchnęłam. - Zawsze tego chciałam. Żeby ludzie widzieli moje zdjęcia, a na okładce? 293

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

To ma sens. - Mia, robienie czegoś, co cię uszczęśliwia, ma sens. Znajdowanie się na ścianie prestiżowego muzeum ma sens. Nie widzę jak pracowanie dla nich pasuje twojemu marzeniu. Co się stało z ozdobną książką do przeglądania? - Spójrz na Annie Leibovitz. Maria spojrzała na mnie z ukosa. - Robisz sobie ze mnie jaja, prawda? Poczułam jak moje usta się wykręcają. Obydwie wiedziałyśmy, że status Annie dla każdego był mało prawdopodobny. - Tak tylko mówię – powiedziałam ze wzruszeniem ramion, biorąc łyka latte. Robiłam sobie z niej jaja. Wiedziałam to, ale gdy tylko pomyślałam o konsekwencjach przeprowadzenia się, myślałam o Estelle, Robie, rodzicach, pogodzie, plaży, tym, że mogłam używać swojego samochodu, gdy tylko tego, kurwa, chciałam, i o życiu, które znałam. To były rzeczy, które uwielbiałam w Santa Barbara i nie mogłam ich mieć w Nowym Jorku. Ale potem pomyślałam o Jensenie i Olivii oraz o tym, że przygarnęli mnie jak zbłąkanego kota i umyli mnie swoją miłością i uwagą. Tęskniłam za nimi. Tęskniłam za nimi tak bardzo, że za każdym razem, gdy o nich pomyślałam, czułam jak moje serce łamało się na malutkie kawałki, które były zbyt małe do złożenia ich z powrotem. No i Nowy Jork nie był aż taki zły. To znaczy, poza pogodą i ilością ludzi. Przyzwyczaiłam się do transportu i pasowało mi nie poruszanie się samochodem. Mogłam po prostu powiedzieć Giselle, że nie chciałam już pracy. To mogło źle wyglądać, jeśli chodziło o przyszłość, ale wytłumaczyłabym, że to nie było coś, co chciałam robić, i opowiedziałabym jej o moich zdjęciach oraz tym, gdzie wisiały, i może nie będzie zła. Kiedy dotarłam do domu Estelle na lunch, powiedziałam jej to, a ona 294

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

siedziała tam i patrzyła na mnie. Po chwili ciszy, patrzyła jeszcze intensywniej. Wiedziałam, że ciężko jej będzie to przetworzyć. Miałam ponad tydzień, by o tym pomyśleć oraz dojść do porozumienia z zamieszkaniem tam na zawsze, i nadal smuciła mnie myśl o naszych dzieciach nie dorastających razem tak jak my. - Rozmyśliłam się – powiedziałam. - Widzę – powiedziała, nalewając nam wina. – Cóż, dobre jest to, że podczas sezonu futbolu Jensen jest tu prawie co weekend, więc będę cię widzieć wystarczająco. Uśmiechnęłam się. Smutny uśmiech, który szybko doprowadził do łez. Podeszła do mnie i usiadła obok, obejmując mnie jednym ramieniem. - Wszystko będzie dobrze, Meep. - Wiem! Ale nasze dzieci nie będą razem dorastać tak jak zaplanowałyśmy! Nie będą chodzić do tych samych szkół albo plotkować o facetach. – Im więcej mówiłam, tym mocniej płakałam. – Boże, to takie głupie! Robię coś, co sprawia, że jestem niesamowicie szczęśliwa, i płaczę przez potencjalne przyjaciółki i potencjalne plotki. – I tak mocniej płakałam, gdy mnie trzymała. Potem, gdy skończyłam płakać, otarłam łzy i zobaczyłam jej własne. - To trochę beznadziejne – powiedziała, ocierając łzy. – Ale… możemy ciągle rozmawiać przez Skype'a i zawsze będą w swoich życiach. Uniosłam do niej spojrzenie. - Myślisz, że robię właściwą rzecz? - Czy to cię uszczęśliwia? Westchnęłam i kiwnęłam głową z uśmiechem. - Bardziej niż twoja „wymarzona praca”? – spytała, akcentując słowa. Roześmiałam się. - Z pewnością bardziej niż to.

295

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Więc to zrób – powiedziała ze wzruszeniem ramion. – Rób to, co sprawia, że uśmiecha się twoja dusza. Pociągnęłam nosem. - Jesteś takim lamusem. - Myślałam, że uwielbiałaś to zdanie? – spytała, śmiejąc się na niesmak widoczny na mojej twarzy. - Nie. „Rób to, co podsyca twoją duszę” jest zdaniem, które lubię. Nie lubię oklepanego gówna o uśmiechających się duszach. Roześmiała się i przewróciła oczami. - Wszystko jedno, koleś. - Myślę, że powinnam zadzwonić do Carol z The MET i dowiedzieć się, czy ma coś dla mnie. - Co ze zdjęciami, które wtedy sprzedałaś? Musiałaś zachować z tego trochę pieniędzy. Tak było. Dużo zarobiłam z tamtej wystawy i muzeum zaoferowało, że zachowa moje ulubione zdjęcie, z czego bardzo się cieszyłam. Ale i tak betonowa dżungla wyssie ze mnie wszystko, nim zdążę powiedzieć „latte”. - Zachowałam… ale i tak czuję, że potrzebuję więcej dochodów i nie mogę siedzieć i nic nie robić. Znasz mnie. Jedyne, co mi pozostało, to powiedzieć rodzicom i Robertowi, ale rodziców nie było, gdy wróciłam do ich domu na noc, a Rob nie odbierał telefonu. Przygnębiona spędziłam noc w pustym domu. Mogłam zadzwonić do Marii i dowiedzieć się, czy chciała coś porobić, ale jaki był tego sens, skoro wiedziałam, że będę przygnębiona w miejscu publicznym? To nie tak, że czułam, jakbym nie mogła żyć bez Jensena, ale byłam bez niego smutna. Tęskniłam za nim. I nie było absolutnie nic złego w tęsknieniu za kimś. Gdy przechodziłam po kuchni, próbując wymyślić, co znowu zjeść, dostrzegłam 296

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

kopertę FedEx i podeszłam do niej. Serce lekko przyspieszyło mi na widok mojego imienia w piśmie Jensena. Wysłał mi list przez FedEx? Byłam roztrzepana przez podekscytowanie, gdy wbiegłam po schodach do swojego starego pokoju, zamykając za sobą drzwi i otwierając kopertę. Zaglądając do środka, dostrzegłam małe kawałki papieru. Odwróciłam ją do góry nogami i pozwoliłam im wypaść na łóżko, niczym konfetti. Gdy je podniosłam, zdałam sobie sprawę, że były małymi papierowymi sercami. Wypadła notatka: Czytasz moje kolumny? Wyjęłam telefon i wysłałam mu wiadomość: Oczywiście, że tak (czytam Twoje kolumny). Uwielbiałam serca. Wciąż zerkałam na telefon leżący

na szafce nocnej, czekając na jego odpowiedź, ale przyszła dopiero rano. Moje serce opadło, gdy przeczytałam zwykłe: Zabija mnie to. Mnie też to zabijało, ten czas osobno.

297

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Dla tych, którzy śledzą mnie na Twitterze, narzekając na to, że ostatnio moim kolumnom brak serca, macie rację. Ostatnio brak mi serca. Brak mi wszystkiego. Ale jak to mówi Jeff: „Przedstawienie musi trwać.” A więc trwa. Jeśli przechodzisz przez zerwanie i jesteś samotnym ojcem, upewnij się, że umawiasz się z nieczułą dziewczyną. Taką, która nie zostawi albumu ze zdjęciami, które zrobiła Tobie oraz Twojej córce, gdy nie patrzyłeś. Taką, która nie posunie się aż tak daleko, że włączy do niego zdjęcia Twojej córki z jej matką albo Twojej córki i byłej. Jeśli przechodzisz przez zerwanie i jesteś samotnym ojcem, upewnij się, że umawiasz się z dziewczyną, która nie jest bezinteresowna. Taką, która nie zostawi swojej najcenniejszej własności Twojej córce, z notatką, na której napisane jest, że po to wróci. Taką, która nie zostawi Twojej córce listu, na którym napisane jest, jaka jest wyjątkowa i że może być kimkolwiek tylko zapragnie na tym świecie. Jeśli przechodzisz przez zerwanie i jesteś samotnym ojcem, upewnij się, że umawiasz się z dziewczyną, której nie widzisz jako dobrą macochę dla swojej córki, 298

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

bo gdy odejdzie, obydwoje będziecie się zastanawiać, co mogliście zrobić lepiej, by została. Pytanie dnia od: @BristerRobin: Właśnie pierwszy raz ogoliłem nogi swojej dziewięciolatce. W tamtym roku z Nairem15 było prościej. To sprawia, że zastanawiam się, co robią samotni ojcowie. @KronikaJR Jakiekolwiek pomysły? Odpowiedź: Nie wiem nic na temat golenia nóg! Przestań mnie straszyć! Moja dziewczynka zawsze będzie mała.

15 Produkt do usuwania owłosienia.

299

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 35 Jasna cholera. Jestem w ciąży.

300

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Wczoraj otrzymałem pewne pytanie i wydaje się ono pasować. Było od @Wendylegrand58 Pytanie brzmiało: „Jeśli mógłbyś napisać zakończenie własnej historii, co zawierałby epilog?” Moja odpowiedź jest prosta: To nie nam przypada pisanie końca własnych historii. Jeśli byśmy to robili, większość z nas oszukiwałaby i wymigiwała się od śmierci, ponieważ boimy się końca. Wiem, co by mnie uszczęśliwiło na koniec. Niemniej jednak nauczyłem się, że w życiu nie chodzi o koniec, ale o rozdziały pomiędzy. Wypełnianie ich przez nas, by nasza historia została opowiedziana, oraz to, jak ludzie na nią reagują, jest tym, dzięki czemu nadal to robimy. W rzeczywistości nikt nie chce już epilogu, chyba że znajdują się w fikcyjnych opowieściach. Ja nie jestem wyjątkiem. Wiem, że moja historia się skończy, ale mam nadzieję, że spadek, który za sobą zostawię, będzie wystarczająco duży, by nikt nie pamiętał jak ani dlaczego tak się stało. Będę tylko kolejną anegdotą w paśmie mojego bardzo długiego i szczęśliwego życia (mam nadzieję). Pytanie dnia od: @FitchM: Jakich pisarzy lubisz czytać?

301

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Odpowiedź: Neila Gaimana i Stephena Kinga.

302

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 36 - Jasna cholera. Jesteś idiotką. – To był Rob. - Może po prostu poczekajmy, aż będą wyniki. – To była Estelle. - Nie podoba mi się moje położenie. – To był Oliver. - O mój Boże. Czy to nie część przysięgi, którą złożyłeś? Poza tym, nikt ci nie kazał tu być, gdy ja sikałam na patyczki! Prychnął. - Nie mogę przebywać we własnym domu? I jestem pediatrą, żebym nie musiał mieć do czynienia z tymi głupimi bzdurami, które robią dorośli. Jak to! I pobrałem ci krew, a teraz robię tobie analizę, bo jesteś za wielkim tchórzem, żeby stawić czoła faktom, i idź do swojego pieprzonego lekarza! -

No

i

co?

Chcesz,

żebym

skontaktowała

się

ze

swoimi

ubezpieczeniowcami, by mogli ci zapłacić za twoje usługi? - Ej! Wystarczy! – To była Estelle, unosząc między nami ramiona, jakby była sędzią na meczu bokserskim. Westchnęła i odwróciła się w moją stronę. – Kiedy mu powiesz? Łzy zakuły mnie w oczy na tę myśl. - Nie mogę. - Co! Co masz na myśli mówiąc, że nie możesz? – To była cała trójka. Pociągnęłam nosem i otarłam twarz. - Nie mogę tego zrobić stąd! Nie mogę tak po prostu do niego zadzwonić i to na niego zrzucić. O mój Boże. Nie mogę nawet odebrać telefonu, gdy zadzwoni. Będzie wiedział, że coś jest nie tak. – Uciekł ze mnie pisk, a następnie zduszony szloch. Oliver wydał z siebie dźwięk, który przywołał naszą uwagę. 303

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Więc teraz będziesz go ignorować? Po tym, jak zostawiłaś go i Olivię, twoim planem jest ignorowanie jego telefonów i nie informowanie go o tym, że oczekuje kolejnego dziecka? Dziecka z tobą. - Bean, ona nie potrzebuje teraz twojego braterskiego gówna – powiedział Rob. - On ma rację, Oliverze. Oliver westchnął i opuścił głowę. - Przepraszam, Meep. Ja tylko… to mój przyjaciel. Jak byś się czuła, gdyby to się działo dla Estelle za jej plecami? - Zmartwiona – powiedziałam, chichocząc na własny żart, a potem jęknęłam, gdy wszyscy spiorunowali mnie wzrokiem. – Świruję, do kurwy nędzy, ludzie. Oficjalnie. Rob podszedł do mnie i owinął wokół mnie ramiona. - Poczekamy na wyniki, nim cokolwiek zrobimy, okej? – Przerwał, unosząc głowę, by spojrzeć na Beana. – Możesz trzymać gębę na kłódkę przez kilka dni? Kiwnął głową. - Proszę jedynie o to, żebyś powiedziała mu, gdy tylko będziesz pewna. Daj mu chociaż tyle. On tak naprawdę nie cieszył się ciążą z Olivią, wiesz? Był zbyt zajęty próbowaniem, by się do ciebie dostać, żeby być obecnym, aż się urodziła… i wiem, że to coś, czego teraz żałuje. Pozwól mu mieć swoją szansę, Meep. Kiwnęłam głową. - Muszę tylko sama nad tym pomyśleć, aż zobaczę się z lekarzem. I nie chciałam, żeby ściągnął Jensena, który próbowałby być rycerzem w lśniącej zbroi, pędząc tu, by wziąć ze mną ślub. O mój Boże. Co, jeśli by się oświadczył? Przez to. Ani trochę mi to nie odpowiadało. 304

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 37 Nie mogłam powiedzieć rodzicom, że byłam w ciąży. Nie miałam odwagi. Jednakże udało mi się zwołać rodzinne spotkanie, co tylko wywołało u nich podejrzenia. Za każdym razem, gdy przeszliśmy obok siebie w kuchni, było niezręcznie. Śmiesznie na mnie patrzyli i mogłam praktycznie usłyszeć rzeczy, o których rozmawiali, gdy Rob i ja byliśmy nastolatkami i próbowaliśmy „ukryć” jego orientację. Myślisz, że palą trawkę? Ona na pewno uprawia seks z tym dzieciakiem Jensenem. On to same kłopoty. Lepiej niech nie zrobi jej dziecka. Boże. To będzie trudniejsze, niż myślałam, a nie byłam nawet nastolatką! Rob przybył na rodzinny obiad z dwoma butelkami wina. Posłał mi szeroki uśmiech, jakby postąpił właściwie, aż posłałam mu spojrzenie „Jestem w ciąży, pamiętasz, dupku?”, które zmyło uśmiech z jego twarzy. Skrzywił się i powiedział bezgłośnie: „Cholera, zapomniałem! Przepraszam!”. - Dziękuję, kochanie. Postawmy je na stole. Tata już przy nim siedzi – powiedziała mama, gdy przyszła powitać Roba. Kiedy weszliśmy do jadalni, moje oczy powędrowały do gazety, na której tata trzymał dłoń. Od razu odwróciłam się do Roba. - Jeszcze jej nie czytałem – powiedział tata. Rob i ja nie zerwaliśmy kontaktu wzrokowego. Obydwoje mieliśmy na sobie ten przestraszony wyraz twarzy, jak wtedy, gdy przyłapano nas na robieniu czegoś złego. Powiedziałam mu o moich planach przeprowadzki, a on od razu zaczął wymyślać, jak mógłby też się przeprowadzić. To może zająć mi trochę czasu, ale tam będę, powiedział. I mu wierzyłam, bo Rob zrobiłby wszystko, żebym lepiej się poczuła. - Przeczytam ją na głos – dodał tata. 305

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Moja głowa tak szybko do niego przeskoczyła, że naprawdę dostałam urazu szyi. - Nie możesz tego zrobić! - Czemu nie? Coś się z tobą dzieje, a jeśli dzięki tej gazecie dowiem się, co to jest, to równie dobrze mogę ją przeczytać podczas rodzinnego spotkania. – Przerwał i przesunął kopertę po stole. – Tak przy okazji, przysłał ci coś. Jest w twoim starym pokoju. Usiadłam tam, gdzie zwykle, naprzeciwko taty, obok Roba. - Chcesz otworzyć ją teraz czy sama? - Sama, tato! Nie mam piętnastu lat! - Nie powiedziałem tego. – Westchnął i otworzył gazetę. - Właśnie mamy jeść obiad – powiedziała mama. - Po tym, jak to przeczytam. – Nie przeczytał na głos, ale wiedziałam, że to robił, bo jego oczy poruszały się po stronie. Gdy skończył, pokręcił głową, składając ją i odkładając na bok. – Cóż, no i jest. - Co jest? Co tam było? – powiedział Rob i syknął, gdy kopnęłam go pod stołem. – Przepraszam. Dzisiaj nie czytałem! - To, co zwykle. Był chorym z miłości naiwniakiem, odkąd wróciła Mia. Jęknęłam. - Możemy zjeść, a potem porozmawiać? Tracę apetyt. Zgodzili się. Nie to, że cokolwiek zjadłam ze sposobem, w jaki się denerwowałam, ale doceniłam ciszę i zejście z tego popularnego tematu na przynajmniej jakiś czas, nim upuszczę bombę. - Dlaczego chciałaś nas wszystkich widzieć? – spytała mama, biorąc łyka wina. Złożyłam serwetkę na kolanach, a potem zrobiłam to jeszcze raz. I jeszcze raz, aż w końcu odchrząknęłam i uniosłam spojrzenie do każdej osoby, nim

306

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

znowu do niej. - Przeprowadzam się do Nowego Jorku. Na stałe. – Myślałam, że powiedzenie tego na głos sprawi, że poczuję ulgę, ale powiększyło to ból w mojej piersi. Tata upuścił widelec, a mama gapiła się na mnie z rozdziawioną buzią. - Co masz na myśli mówiąc „na stałe”? – spytała, nie z pogardą, ale niedowierzaniem. Zamrugałam dwa razy, ale łzy i tak wypełniły moje oczy. Nienawidziłam tego głupiego emocjonalnego stanu, w którym się znajdowałam. - Czuję, że mogę tam więcej zrobić ze swoją pracą. Mogę poszerzyć horyzonty… - Możesz to zrobić tutaj – powiedział tata, przerywając mi. – Przestań pieprzyć, Mia. Chcesz się przeprowadzić dla tamtego punka. Tym razem łzy się wylały, ale szybko je otarłam. - On ma prawie trzydzieści lat, tato. Stworzył dla siebie niesamowite życie, coś zupełnie odwrotnego od tego, co myślałeś, że się stanie. Jest świetnym ojcem i… tak, jest głównym powodem mojej przeprowadzki, bo go kocham i nie chcę bez niego żyć, jeśli mam tu jakiś wybór. – Otarłam więcej łez. – Może pewnego dnia przestaniesz nazywać go punkiem, z szacunku dla mnie. Westchnął głośno, pocierając kciukiem i palcem wskazującym zmęczone oczy, nim opuścił dłoń, by znowu na mnie spojrzeć. - Ciężko się pozbyć starych nawyków. Wiem, że dorósł i… – Wypuścił kolejne westchnięcie i uderzył w stół. – Cholera, wiem, że jest dobrym ojcem. Po prostu nie chcę, żeby zabierał ze sobą moją małą dziewczynkę! - Nie robi tego. Wiesz o tym – wyszeptałam, chcąc, by łzy przestały napływać. Mama wypuściła cichy szloch. 307

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Ale opuszczą cię rodzinne niedziele. I z kim mam chodzić na zakupy? - Mamo, robisz to z Teresą – powiedział Rob. - I będę przylatywać co drugą niedzielę, jeśli będę mogła. - Nie, jeśli będziesz mogła. Będziesz to robić – powiedział stanowczo tata. Nadal wyglądał, jakby mógł się rozpłakać. - A co ze studiem? Maria je zatrzyma? – spytała. Potaknęłam. - Naprawdę dobrze sobie tam radzi. - Co myśli… o tym wszystkim Jensen? – spytał tata, odchrząkując. - On nic nie wie. Obydwoje patrzyli na mnie przez chwilę, czekając na wyjaśnienie. - Ona zamierza go zaskoczyć – powiedział Rob. – I ja też przeprowadzę się do Nowego Jorku, więc jeśli zamierzacie kopać i krzyczeć, to teraz to z siebie wyrzućcie. - Co, kurwa? – To był tata. - Żartujesz sobie? – To był pisk mamy. Kątek oka widziałam jak Rob wzruszył ramionami i musiałam się roześmiać. W końcu, gdy to wszystko przemyślałam, zdałam sobie sprawę, że jeśli teraz im nie powiem, że jestem w ciąży, to nie wiem, kiedy będę w stanie to zrobić osobiście, a zabiłoby ich to, gdybym powiedziała im przez telefon albo nawet Skype (jeśli w ogóle kiedykolwiek nauczyłabym tatę, jak z niego korzystać). Moja dłoń poszukała Roba pod stołem. Jego głowa przeskoczyła do mnie, oczy się rozszerzyły, a buzia rozdziawiła, gdy wymamrotał pod nosem jasna cholera, i w końcu ścisnął moją dłoń, gdy powiedziałam: - I jestem w ciąży. Moi rodzice, niech Bóg ich błogosławi, tylko patrzyli na mnie z szokiem. - Powiedz mi, że żartujesz – powiedział tata niskim głosem.

308

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Czy to dzieje się naprawdę? – spytała mama, patrząc na mnie, a potem na tatę. – Jesteśmy wkręcani? Rob pokręcił głową. Ja też pokręciłam głową. - Mamo, ten program nie był w telewizji od ponad dziesięciu lat, musisz już przestać to mówić – powiedział Rob. - Wiedziałeś? Oczywiście, że wiedziałeś – powiedział tata, kręcąc głową na Roba. - Nie obwiniaj Robbiego. - „Nie obwiniaj Robbiego” - naśladował tata. – Słyszałem to, odkąd zepchnął cię z huśtawki, gdy miałaś trzy lata, i musiałem spędzić noc w oddziale nagłych wypadków. Może to czas, żeby, kurwa, obwiniać Robbiego! - To nie tak, że uprawiałem seks bez zabezpieczeń i zaszedłem w ciążę – powiedział Rob. Wypuściłam śmiech. Gniewne spojrzenie taty przesunęło się do mnie. Przestałam się śmiać. - Mam dwadzieścia sześć lat, płacą mi za to, co kocham robić, i mam dziecko z mężczyzną, w którym byłam zakochana całe życie – powiedziałam. – Moim zdaniem można bezpiecznie powiedzieć, że to nie jest pieprzona tragedia. - Ale nie będziemy widzieli jak rośnie ci brzuch i nie będziemy spędzać wystarczająco czasu z dzieckiem! – powiedziała mama i otworzyły się bramy wodne. Zakopała twarz w dłoniach, a tata owinął wokół niej ramię i rzucił mi spojrzenie, które mówiło „Widzisz?”. - Jak zamierzasz przeprowadzić się na drugą stronę kraju z moim wnukiem? – spytał tata. – To… - To samo, co ty zrobiłeś? – powiedział Rob. Tata przeprowadził się do Kalifornii z Illinois, gdy poznał mamę w college'u. - Myślę, że masz rację – powiedział w zgodzie tata. Przeszukiwał moją 309

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

twarz przez parę sekund i, jakby nagle to w niego uderzyło, łzy zaczęły zbierać się w jego oczach. Wstał i przeszedł przez długi stół. Również wstałam i zarzuciłam ramiona wokół jego szyi, gdy przyciągnął mnie do uścisku. - Nie mogę uwierzyć, że moje dziecko będzie miało dziecko – powiedział w moje włosy, trzymając mnie mocniej. Gdy mnie puścił, osuszył oczy i spojrzał na mnie. – Jeśli to chłopiec, musisz pozwalać mu grać w bejsbol. Roześmiałam się, osuszając własne oczy. - Zobaczymy. Mama, która podążyła za tatą, przytuliła mnie. - A jeśli to dziewczynka, będziemy organizowały przyjęcia z herbatą i będziemy miały kolejną osobę do zakupów! - O Boże. Zaczyna się – powiedział Rob, kładąc dłoń na moim ramieniu. – W każdym razie, dziecko będzie otoczone miłością. Zwłaszcza gdy się tam przeprowadzę. Rodzice jęknęli, Rob i ja się roześmialiśmy, i przez resztę czasu, który tam spędziłam, czułam się wdzięczna za posiadanie takich ludzi w moim życiu. Pomyślałam o Jensenie i tym, jak było mu ciężko, gdy dowiedział się o ciąży Kristy. Jak ciężko było mu odejść i nie być w stanie utrzymać ze mną przyjaźni, z osobą, z którą najbardziej dzielił problemy. - Musicie być mili dla Jensena, gdy go przyprowadzę. On nie ma mamy ani taty, dla których mógłby przekazać takie wieści – powiedziałam, rzucając tacie poważne spojrzenie. Kiwnął głową. - Nawet dodam uścisk i chichoty. - Tato – jęknęłam. - Ej, chcesz, żebym traktował go jak syna, prawda? Właśnie z tym musi radzić sobie Robbie. 310

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- W środku pieprzonych spotkań – dodał Rob. – To takie zawstydzające. - Pewnie właśnie dlatego chce się od nas wyprowadzić! – wtrąciła mama. - Ten dom jest cyrkiem – wymamrotałam. Ale niech to diabli, cieszyłam się, że byłam jego częścią.

311

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Skąd wiesz, że łamie Ci się serce? To pytanie, które kobiety zadawały mojemu przyjacielowi, który jest lekarzem, w kiepskiej próbie poderwania go. Oczywiście Oliver zaczynał to całe naukowe wyjaśnienie – serce jest mięśniem, który fizycznie nie może się złamać. To odpowiedź, którą wciąż sobie powtarzałem, gdy odszedłem od mojej długoletniej dziewczyny, by poślubić inną kobietę. Twoje serce nie może się złamać. Trzymałem się tego zdania, jakby było nicią pełną nadziei, którą potrzebowałem, by utrzymać razem ciąg życia. Jednak ta nić przerwała się bardzo dawno temu. W przeciwieństwie do Olivera, wierzę, że serce może się złamać. Myślę, że moje serce jest coraz słabsze z każdym mijającym dniem bez jej dotyku. Myślę, że moim płucom brakuje powietrza, które dostarczała, a te siwe włosy, które pojawiają się o wiele za wcześnie, są wywołane zamartwianiem się, gdy nie ma jej w pobliżu. Myślę, że mojemu apetytowi przydałaby się jakaś pomoc, ale i tak wciąż pomijam najważniejszy posiłek, odkąd brunch nie wydaje się bez niej apetyczny. Pytanie dnia od: @DMC_17: Co powiedziałbyś profesorowi, który kazałby Tobie przestać używać w pisaniu pewnych słów, bo nie są one powszechnie używane? 312

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Odpowiedź: Pewien profesor kiedyś powiedział mi coś, co ze mną zostało: W pisaniu nie ma zasad. Jeśli jakieś słowa Ci pasują, użyj ich.

313

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 38 Estelle zadzwoniła do mnie podczas pory obiadowej i gdy tylko dotarłam do domu i zobaczyłam, że nie mogła ustać w miejscu, wiedziałam, że coś się działo. - Jensen będzie dzisiaj w telewizji! Wiedziałaś? – spytała, gdy tylko weszłam do środka. Zmarszczyłam brwi. - Nie. Dlaczego miałby być w telewizji? - Halo, podróżuje teraz podpisując książkę i najwidoczniej ten romans został wybrany przez ludzi od filmów czy coś. Rozdziawiłam usta. - Żartujesz sobie, kurwa. - Właśnie to powiedział Oliver – powiedziała ze wzruszeniem ramion. - Nie, nie to powiedział Oliver – powiedział Oliver, wychodząc z ich sypialni. Miał na sobie parę spodenek i suszył ręcznikiem włosy. Założyłam, że właśnie wyszedł spod prysznica, bo pachniał męskim mydłem. - Naprawdę musisz założyć na siebie pieprzoną koszulkę – powiedziałam. Obydwoje się roześmiali. – I o czym ty mówisz? Dlaczego Jensen będzie w telewizji? Oliver westchnął, kręcąc głową i podchodząc do telewizora. Podniósł pilot i przełączył na popularny, wieczorny program z wiadomościami. Usiadł, potem Estelle, a ja jedynie tam stałam. Obydwoje na mnie spojrzeli, ale nadal byłam w szoku, czując, jakbym to ja była wkręcana. - Czy to jakiś żart? Zmusicie mnie, żebym usiadła, a potem zadzwoni 314

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

dzwonek i to tak naprawdę nie będzie pizza, ale Jensen stojący po drugiej stronie drzwi czy coś? Obydwoje unieśli brwi. - Ee… nie. Ale to byłoby dobre biorąc pod uwagę to, że nie odbierałaś jego telefonów – powiedział Oliver. - Taa, to byłoby całkiem romantyczne – zgodziła się Estelle. Posłałam im zdezorientowane spojrzenie i usiadłam na kanapie. - Więc dlaczego to oglądamy? Jestem teraz taka zdezorientowana. Będą przeprowadzać z nim wywiad? Dlaczego wszyscy wiedzą, oprócz mnie? Zadzwonił dzwonek, a ja podskoczyłam, moje serce mocno uderzało. - Przysięgam na Boga, jeśli to on, obydwoje jesteście martwi. W sensie, oficjalnie jesteście martwi. Oliver przewrócił oczami i wstał, by otworzyć drzwi. To nie był Jensen ani facet od pizzy, ale Victor. - Żartujecie sobie, kurwa, ze mnie – jęknęłam pod nosem. - Co, do diabła? Ciebie też miło widzieć – powiedział, podchodząc i siadając obok mnie. Przewróciłam oczami i przybliżyłam się do niego, by go uścisnąć. - To nic osobistego, po prostu czuję, jakbym była wkręcana. - Czy to ten program, gdzie ludzie byli czymś atakowani? – spytał. - Właśnie całkiem dobrze opisałeś każdy program telewizyjny ostatnich dwudziestu lat, Vic – powiedziała Estelle. - Ale ten zabawny – powiedział. - Znowu, wszystkie programy – odpowiedziała. - Ten z facetem, który jest mężem Demi Moore. - Są po rozwodzie, ale taa, to ten – powiedziałam. - Widzisz? Dlaczego w ogóle brać ślub? – powiedział, a potem dodał

315

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

szybko: – Bez obrazy. Nie mówię o was. Wy sprawiacie, że to działa. Oliver pokręcił głową. Estelle również. Ja próbowałam się nie roześmiać. - Głównie dlatego, że zabiłbym Beana, gdyby złamał Elle serce – dodał Victor, i wtedy się roześmiałam. – Więc jesteś tu po to, by oglądać jak Jensen robi z siebie dupka? - Dopiero się dowiedziałam, że będzie w telewizji. Zmarszczył brwi. - Myślałem, że byliście razem. - Byliśmy – powiedziałam. – Jesteśmy. - Byliście czy jesteście? - Jesteśmy. - Hm. - Hm, co? - Hm, nic. - Dźgnę cię, Victor. - Nigdy nie powinnaś ogłaszać tego, co zrobisz, nim to zrobisz, Meep. Oskarżą cię przez to. Jęknęłam. Estelle jęknęła. Oliver się roześmiał. - Nikt nie chce słuchać twojego adwokackiego gówna w tej chwili. Nie wiedziała, bo on chciał ją zaskoczyć. W końcu zaczął się program, a moje serce zaczęło pędzić. Dlaczego, do diabła, agentka umówiła go na wywiad? Potem zobaczyłam tytuł odcinka i trochę

się

zrelaksowałam.

„Pisarze

poniżej

trzydziestu

pięciu

lat.”

Najwidoczniej wybrali pisarzy z nadchodzącymi wydaniami książek. Jensen był jednym z trzech. Przeprowadzali wywiad z każdym z osobna, bo nadal oglądaliśmy drugiego pisarza, gdy przybyła pizza. Gdy pokazali ułamek tego, co będzie po reklamie, moje serce opadło do

316

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

żołądka i musiałam odłożyć w połowie zjedzony kawałek pizzy, nagle czując mdłości. - O mój Boże, on jest następny – powiedziała Estelle piskiem. - Nie wiem, dlaczego się denerwuję, ale tak jest – powiedziałam. Roześmiała się. - Ja też. Oliver i Victor wymienili spojrzenia. - Co? – spytałam. – Boże. Nawet nie mogę teraz jeść. – Odłożyłam talerz na stolik. Znowu zaczął się program i blondynka przedstawiła Jensena, który usiadł naprzeciwko niej, mając na sobie białą koszulkę, czarną marynarkę i ciemne dżinsy. - Wygląda całkowicie seksownie – powiedziała Estelle. Nie mogłam oderwać oczu od telewizora, ale usłyszałam jej pisk i domyśliłam się, że Oliver pewnie coś zrobił, by pokazać swój brak aprobaty. - To prawda – zgodziłam się z westchnięciem. Włosy miał zaczesane do tyłu, a jego broda była przystrzyżona. - Nawet nie wygląda na zdenerwowanego – powiedział Victor. - Ja bym się denerwował – odpowiedział Oliver. - Ćśś! – powiedziałam. I się zamknęli. Przesunęłam się naprzód na siedzeniu i pochyliłam się nad pilotem, by zgłośnić. Kobieta spytała: - Jesteś znany z książek dla dzieci, a w Nowym Jorku z twoich kolumn, co sprawiło, że zechciałeś napisać powieść romantyczną? Jensen uśmiechnął się i przesunął dłonią przez włosy. - Piszę to, co mam ochotę napisać. To, co przychodzi naturalnie, a w tym

317

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

momencie była to tamta powieść. - Możesz nam trochę o niej opowiedzieć? – spytała. - Pewnie. Jest o dziewczynie i chłopaku, którym przeznaczone jest być razem, ale życie zmusza ich do rozstania na jakiś czas, aż łączą się na nowo, zdając sobie sprawę, że życie trochę ich zmieniło i muszą wymyślić, czy życie, które teraz znają, jest warte zmiany tylko po to, by byli razem. Uśmiechnęła się. - Brzmi romantycznie, i skomplikowanie. - Jak większość romansów. - Czy jest to zainspirowane twoim życiem, czy może życiem kogoś, kogo znasz? - Tak. Z pewnością moim życiem. - A więc napisałeś to dla tej, która odeszła? - Tak. - Możesz nam coś o niej powiedzieć, albo o historii, albo może nawet coś nam z tego przeczytać? Znowu się uśmiechnął, spojrzał prosto w kamerę i mrugnął. Poczułam jak opuściło mnie powietrze. Moje kolana zaczęły podskakiwać w oczekiwaniu. - Niektórzy mówią, że kochałem ją aż do obłędu, który graniczył z obsesją. Ona powiedziała, że postawiłem ją na piedestale, na którym ona sama nie mogła się realizować. Być może wszyscy mają rację. Być może jestem szalony. A jeśli o to chodzi, jeśli mam być szczery, to ani trochę mnie to nie obchodzi. Wiem tylko, że ona wznieca we mnie ogień, i jeśli przeprowadzalibyście na mnie test śródskórny, wiedzielibyście kiedy ona w nim była, bo zobaczylibyście ślady pożaru, które po sobie pozostawiła. Bo właśnie tak się czuję na samą myśl o niej i wolałbym przeżyć swoje życie w płomieniach, niż być odrętwiały bez niej. – Przerwał, a ja wypuściłam oddech, ale potem powiedział jeszcze jedną 318

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

rzecz: – Wróć do mnie, mój mały Pędziwiatrze, mój świat jest bez ciebie zimny i nudny. Reporterka

i

ludzie

w

pomieszczeniu

byli cicho.

Wróciła

do

rzeczywistości po trzech mrugnięciach i powiedziała: - Łał. To było… z pewnością to przeczytam. Mam nadzieję, że Pędziwiatr wróci, ale jeśli tego nie zrobi, to jestem pewna, że znajdzie się dużo pań chcących wypełnić jej miejsce. Estelle i ja wymieniłyśmy spojrzenie, które mówiło: „Co za suka.” Mówił jeszcze o książce i tym, kiedy będzie wydana, a ja tam siedziałam z rozdziawioną buzią. Rozejrzałam się, na Estelle, Olivera i Victora, którzy mieli ten sam wyraz twarzy. - Cóż… moim zdaniem można powiedzieć, że nadal jesteście razem – powiedział w końcu Victor. – To znaczy, to było cholernie… nawet ja byłem poruszony. Jednak nadal myślę, że ma na twoim punkcie obsesję. Kilka dni później siedziałam na środku łóżka, by otworzyć pudełko, które przysłał mi Jensen. Opadło na mnie uczucie deja vu, gdy siedziałam w tym samym miejscu i otrzymywałam od niego listy. Te, które spaliłam, nieotworzone. Tym razem wiele rzeczy było innych, mój wiek, doświadczenie, życie, ale uczucie oczekiwania, które czułam w brzuchu, było takie same. I zdałam sobie sprawę, że zawsze będzie. Mógłby wysłać mi notatkę na kartce samoprzylepnej, a i tak rozwinęłoby się u mnie to uczucie na widok jego pisma. Zajrzałam do pudełka i uśmiechnęłam się, gdy zobaczyłam więcej papierowych serc; tym razem zapisanych. Przeczytałam te pierwsze: „Wróć do domu, moja Ty szalona. Zima nie jest taka sama bez Ciebie.” „Nie mogę Sherlockować bez Ciebie.” „Nienawidzę brunchów, gdy Cię tu nie ma.” 319

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

„Zgubiono: moją muzę. Jeśli znaleziono, proszę zwrócić.” Śmiałam się, czytając je i myśląc o wszystkich czasach, gdy Oliver nazywał Jensena kretynem i że miał rację. Podnosząc to, co było pod spodem, zdałam sobie sprawę, że wysłał mi rękopis swojej książki. Uśmiechnęłam się na to. A na końcu była sterta papierów. Odkładając rękopis, najpierw przejrzałam stertę. Pierwsza strona była pusta, ale w następnej było wyjaśnienie. „Nie złość się, ale przekonałem Fran, by pozwoliła mi włączyć naszą historię w wydaniu specjalnym. Chociaż wcale nie musiałem jej długo przekonywać.

Najwidoczniej

jest

beznadziejną

romantyczką.

Jedynym

problemem jest to, że jest ona niedokończona. Chciałem, by tak było, bo nie ma zakończenia dla naszej miłości, ale Ross ciągle mi truje, żebym ją dokończył, bo przeprowadzał ze mną wywiad. Wykonałem swoją część. Reszta należy do Ciebie.” Gdy odwróciłam stronę, byłam zaskoczona na widok naszych zdjęć, mnie, go, tych Olivii, nas w parku. A potem wzięłam następną stronę i uśmiechnęłam się, zdając sobie sprawę, że wysłał mi wywiad, i jeśli jeszcze bym nie zdecydowała, że żadna wymarzona praca nie była lepsza od budzenia się każdego dnia obok mojego wymarzonego mężczyzny, wtedy zmieniłabym zdanie. Wywiad przeprowadzony przez: Rossa Lindstorma z Newsweeku Ludzie mówią o bratnich duszach, jakby były one brakującym kawałkiem niezłożonych puzzli w naszych sercach. Nie jestem pewny, czy się z tym zgadzam, ponieważ odnalazłem miłość swojego życia, gdy obydwoje byliśmy młodzi. Niektórzy by się kłócili, że byliśmy zbyt młodzi, by wiedzieć, co to miłość, i nie mogę sobie wyobraź, jak mógłbym ją dopełniać, skoro ona już jest cała. Zawsze była. Mia jest jedną z tych osób, które bez zwątpienia zostały sprowadzone na ten świat jako idealnie utworzona paczka, z własnymi myślami i opiniami, tymi, na 320

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

które nikt nie ma wpływu, chyba że jesteś Arthurem Conanem Doylem albo może Georgem R.R. Martinem. Poznaliśmy się będąc dziećmi, ale dopiero wtedy, gdy skończyliśmy tworzyć nasze myśli i opinie o ludziach, w których się zakochaliśmy. Nie to, że nie byliśmy zagubieni. Ona sprzeczała się, że nadal jesteśmy. Sprzeczała się, że ludzie nie są przeznaczeni do tego, by ich odnaleźć; mówiła, że nasze dusze są porozrzucane, w ludziach, których kochamy, w naszych życiach. Nie kłóciłem się z tym, bo ona zawsze była mózgiem w naszym związku. Byliśmy osobno dłużej, niż byliśmy razem, i często ludzie o tym wspominali w rozmowie ze mną. „Biorąc pod uwagę ilość czasu, który spędziliście osobno, można by pomyśleć, że już się pozbierałeś i ruszyłeś dalej.” To coś, nad czym miałem możliwość rozmyślać przez długi czas, i zgadzam się, można by pomyśleć, że ruszyłem dalej, ale tego nie zrobiłem. Obydwoje umawialiśmy się z innymi i zamierzam powiedzieć to w naszym imieniu: nic z tego nie wyszło. RL: Czy był taki czas, gdy myślałeś, że może jednak nie wrócicie do siebie? JR: Każdego dnia. Cofam to, każdego dnia przechodziło to przez moje myśli i każdego dnia myślałem: „No cóż, może. Jeśli czas będzie odpowiedni, jeśli sytuacja będzie dobra, jeśli gwiazdy znowu się ustawią.” RL: Niektórzy kłóciliby się, że jesteś szalony przez trzymanie się tej nadziei przez tak długi czas. JR: Mieliby rację. Nigdy nie twierdziłem, że jestem rozsądny. RL: Teraz, gdy znowu jesteście razem, myślisz, że wskoczyłbyś w małżeństwo czy poczekał? JR: Czekaliśmy już wystarczająco. RL: Co Twoja córka sądzi o Mii? JR: Kocha ją. RL: Czy teraz, gdy jesteś na poważnie z kobietą, kontakt z Twoją byłą się 321

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

chwieje? JR: Z pewnością nie. Myślę, że cieszy się, gdy widzi mnie szczęśliwego. RL: Chcesz coś dodać? JR: Może nasze dusze naprawdę są rozrzucone w rzeczach, które kochamy, i wszyscy jesteśmy całkowicie zagubieni, ale od chwili, gdy na mnie spojrzała, poczułem, jakbym został odnaleziony.

322

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Rozdział 39 Carol i ja doszłyśmy do porozumienia na temat fotografii, które chciała, bym zostawiła w The MET. Dostała całkiem dużą zapłatę za moje standardy w zamian za zatrzymanie ich i możliwe, że przeniesienie do innych muzeów. Powiedziała również, że rozmawiała z koleżanką z National Geographic i rzuciła o mnie dobre słowo. Gdy oficjalnie opuściłam pracę w LA, zadzwoniłam do Fran, by jej o tym powiedzieć, a ona zaoferowała mi pracę jako zapasowy fotograf na niektórych sesjach zdjęciowych dla czasopisma, ale to była praca związana z podróżowaniem. Powiedziałam jej, że dam jej znać. Musiałabym obgadać to z Jensenem, jeśli w ogóle będzie chciał ze mną rozmawiać. Zaczęłam czytać jego książkę i dotarłam do ostatniej strony, myśląc: „Co jest, kurwa?” - Przysłał mi tylko połowę książki! – powiedziałam Oliverowi, gdy zobaczyłam, jak robił śniadanie. Roześmiał się. - Cholera, dobry jest. - Wcale nie. Czytałeś ją? Zmarszczył brwi. - Czy wyglądam, jakbym miał czas na romanse? Ostatnią książką, jaką przeczytałem, była nauka o odczulaniu. - Boże, jesteś nudny. Wzruszył ramionami. - Jestem taka przytłoczona, Bean. Nie wiem, co myśleć. To całe nie rozmawianie z nim jest… - Szalone – powiedział. 323

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Kiwnęłam głową. - Dokładnie. Znowu wzruszył ramionami. - Cieszę się tylko, że jest akurat na podróży związanej z książką. Chociaż i tak ma cię na oku, a ja jestem już bardzo zmęczony przez kłamanie w twoim imieniu. - Jak ma mnie na oku? - Czy ona z kimś się widuje? To właśnie dlatego nie odbiera ode mnie telefonów? Jesteś pewien, że oglądała wywiad? Zadzwoniłem do niej, gdy tylko dostałem od niej wiadomość o tym, i nie odebrała. Co się tam, do diabła, dzieje? Może powinienem odwołać następne podpisywanie i tam polecieć – powiedział Oliver, naśladując Jensena. Moje ramiona opadły. Położyłam łokcie na stole i oparłam podbródek na dłoniach. - Nie mogę z nim porozmawiać, Bean. Powiem mu, gdy tylko usłyszę jego głos. Jestem beznadziejna w okłamywaniu go. Westchnął, przesuwając dłonią przez swoje długie włosy. - Myślę, że to gówniane, ale niedługo wylatujesz, więc… – Wzruszył ramionami. To nie sprawiło, że się lepiej poczułam. Wymiotowałam przez cały następny dzień.

Parę dni później poprosiłam moich przyjaciół – narzucających się, olśniewających, pełnych uwielbienia przyjaciół – by pomogli mi odzyskać Jensena. Rob nazwał to: Operacja Odzyskać Jensena. To była absurdalna nazwa 324

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

na tak samo absurdalne zadanie, więc mi się spodobała. - Po prostu pojawię się przed jego drzwiami – powiedziałam na początek. Oliver się skrzywił. - Jesteś taki wkurzający. W ogóle to dlaczego tu jesteś? – spytałam, przewracając oczami. Zachichotał. - Bo to mój dom, do cholery! Cholera, miał rację. Zaszłam po Roberta, żeby nasza trójka: on, Estelle i ja, mogła obgadać mój plan, i tak się złożyło, że Oliver wrócił do domu, gdy tylko się za to zabraliśmy. Krótko po tym, Victor zadzwonił do drzwi, i mimo błagania ich, żeby go nie wpuszczali, i tak to zrobili. Gnojki. A potem oczywiście musiał usiąść i powiedzieć coś od siebie. - Możesz sobie wyobrazić taką sytuację, że dzwonisz do niego i mówisz, by gdzieś się z tobą spotkał, a on jest na jednej z tych swoich randek? – Vic przerwał dla lepszego efektu. – Niezręczne. - Jesteś takim dupkiem – powiedziałyśmy razem z Estelle. - Dupkiem, który myśli z wyprzedzeniem. - Poważnie, czy ktoś może mu dać kaganiec? – Jęknęłam, zakopując twarz w dłoniach. Ostatnie, czego potrzebowałam, to mieć tego więcej z tyłu umysłu. Znałam Jensena na tyle, by wiedzieć, że nie chodził teraz na przypadkowe randki. Wiedziałam, że był zajęty. To, czego nie wiedziałam, to co czuł, bo nadal ze mną nie rozmawiał. Rozmawialiśmy tylko raz. Raz, i to było dlatego, że chciał wiedzieć, czy widziałam wywiad. Powiedziałam, że tak, i nic więcej nie dodałam, bo nie wiedziałam jak z nim rozmawiać bez powiedzenia: „Hej, jestem w ciąży z twoim dzieckiem!” To była krótka rozmowa, pełna „tak” i „och, okej” i „więc porozmawiamy później”. Powtarzałam ją od momentu, w którym się 325

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

rozłączyliśmy. Była niezręczna. Nasze rozmowy nie były niezręczne. Wiedział, że coś było nie tak? Myślał, że zamierzałam tu zostać? - On myśli, że tu zostajesz, wiesz o tym, prawda? – To był Oliver. Spojrzałam na niego. - Dlaczego miałby tak myśleć? Nawet z nim nie rozmawiałam. Wzruszył ramionami, krzyżując ręce na piersi. - Myślę, że czytał między wierszami. - Jakimi wierszami? Nawet nie było żadnych! - Zakładam, że ostatnim razem, gdy z nim rozmawiałaś. Wypuściłam ciężki oddech. Wiedziałam. - To nie ma znaczenia – powiedziała Estelle. – Jest w porządku. Mamy plan. - Nie, nie mamy. Może powinnam zrobić to, o czym myślałam, i zwyczajnie pójść do jego domu, zapukać do drzwi i po prostu… porozmawiać. - Żałosne. – To był Robert. Spojrzałam na niego gniewnie. Wzruszył ramionami. – No co? Jest. On daje wywiad do telewizji, a ty pokazujesz się u niego w domu? To żałosne. Jęknęłam. - Co innego, do diabła, miałabym zrobić? - Co, jeśli polecę z tobą? – zasugerował Oliver. - Nie mam dwunastu lat, Bean. Mogę to zrobić sama. - Boże, jesteś gorsza od Estelle. Zamknij się i słuchaj. Co, jeśli zadzwonię do niego, powiem mu, że muszę tam lecieć, bo mam konferencję albo coś, spotkam się z nim gdzieś, a następnie wkroczysz ty? - A potem co? – spytał Victor. – Gdzie dokładnie ogłosi dla niego swoją miłość? Przed ogromną choinką z Kevina samego w domu? Przygryzłam wargę, by powstrzymać śmiech. Robert i Estelle się

326

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

roześmiali, a Oliver pokręcił głową. - Nie, ty dupku. Ale to właściwie nie jest taki straszny pomysł. Już się świeci? - Tak myślę – powiedziałam. Victor i Rob wyjęli telefony, by sprawdzić. - Google mówi trzeci grudnia – powiedział Rob. - Taa, trzeci grudnia – dodał Victor, jakby Google miało mieć dwie inne odpowiedzi. - Więc możesz to zrobić – powiedziała Estelle. - Albo i nie mogę. To takie oklepane. - On jest oklepany – powiedział Vic. – No co? Jest! - Do czasu, gdy coś wymyślę, będę w ósmym miesiącu ciąży – powiedziałam, a potem skrzywiłam się na wyraz twarzy Victora. - Nie, kurwa, nie jesteś. - Kurwa – powiedziałam, uderzając się w czoło. – Nie waż się cokolwiek mówić! - Komu miałbym powiedzieć? - Jensenowi na przykład. - I zniszczyć niespodziankę? Nie, do diabła. Kto jeszcze chce lecieć w ten weekend do Nowego Jorku? – spytał, rozglądając się. Wszyscy wymienili spojrzenia. – Wiesz, że chcesz, byśmy tam polecieli – dodał. - Nic nie wiesz, Jonie Snow! - Kto to, kurwa, jest? – spytał Vic. Przewróciłam oczami. - Dlaczego miałabym chcieć, żebyście tam wtedy byli? - Może dlatego, że wszyscy to z tobą planujemy? - Ciebie nawet nie miało tu być!

327

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Ej! Masz to, co masz, i się nie zamartwiasz – powiedział. Rzuciłam w niego długopisem. - Teraz cytujesz mamę? Jesteś takim frajerem – powiedziała Estelle, śmiejąc się. – Możemy lecieć, jeśli chcesz, Meep. Nawet nie będziemy ci wchodzić w drogę. Odrzuciłam głowę do tyłu i zamknęłam oczy, wyobrażając sobie, jak to by wyglądało: wszyscy z nich otaczający nas, moi rodzice pewnie też chcieliby tam być. To była jedna z tych rzeczy, które wydają się niczym z bajki, ale znając moją ekipę, wyszedłby z tego bałagan. - Nie sądzę, że to dobry pomysł – powiedziałam w końcu. Zostali cicho przez chwilę. - Okej, więc nie polecimy – powiedział Oliver. Estelle wydęła na niego usta. Zachichotał, owijając wokół niej ramię i całując ją w czubek głowy. – Nie rób do mnie tej miny. To ona mówi nie. - No weź, Meep. Proszę? - Jesteście niemożliwi. - By nam odmówić? – odpowiedziała. Pokręciłam głową. Uśmiechnęłabym się, gdybym nie była taka niespokojna. Potem coś do mnie dotarło, coś, co Millie wspomniała w naszej rozmowie. - Chyba wiem, co chcę zrobić – powiedziałam. Spojrzały na mnie cztery pary oczu. – Ale to naprawdę, naprawdę szalone i nie jestem pewna, czy będę w stanie to zrobić. Po opowiedzeniu im mojego pomysłu, zdecydowali, że na pewno wybierają się ze mną, bez względu na to, czy tego chciałam, czy nie.

328

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Półtora tygodnia oraz w chuj telefonów później, z pomocą każdego, z kim weszłam w kontakt podczas mojego pobytu w Nowym Jorku, dotarłam na Times Square. Nadal było tam wystarczająco światła, że mogłam dostrzec twarze przechodzących ludzi. Usiadłam na jednej z ławek, w środku chaosu, i czekałam. Głębokie wdechy nie pomagały zdenerwowaniu. Powinnam po prostu pójść do niego do domu. Powinnam po prostu wejść po schodach i zapukać w te cholerne drzwi, tak jak na początku planowałam. To było absurdalne. Moje nerwy wariowały. Czytałam w internecie, że ludzie cały czas tak się oświadczali, wypożyczając przestrzeń i pisząc słowa na ekranach, nie to, że zamierzałam mu się oświadczyć czy coś. Usłyszałam jak ktoś w tłumie sapnął i wiedziałam, że nie ma odwrotu. Telefon zawibrował mi w kieszeni. Nawet go nie wyciągnęłam; tylko spojrzałam w górę, prosto na niego. Stał tam z rękami w kieszeniach swojej skórzanej kurtki, jego głowa poruszała się tam i z powrotem, gdy patrzył na obrazy pojawiające się za mną. Nie mogłam odgadnąć wyrazu jego twarzy. Nie mogłam stwierdzić, czy był szczęśliwie zaskoczony, czy źle zaskoczony. U niego nic nie można było stwierdzić. Spojrzałam za siebie tylko raz, żeby zobaczyć, jakie pojawiło się zdjęcie, bo jego głowa przestała się ruszać i skupiła się na środku. Było zrobione na moje osiemnaste urodziny, a jego dwudzieste drugie. Spędziliśmy weekend w San Francisco – my, Rob, nasi znajomi. To były wspaniałe urodziny, ostatnie, które razem spędziliśmy. Na zdjęciu niósł mnie na barana, moje długie, falowane włosy latały na wietrze, gdy się śmialiśmy, a jego twarz zwrócona była w moją stronę. Tym, co najbardziej uwielbiałam w zdjęciach, było to, że zatrzymywały one nasze emocje. Nawet lata po zrobieniu zdjęcia, po wszystkim, przez co przeszliśmy – ból serca, zmagania – kiedy na nie patrzyłam, czułam szczęście, 329

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

które dzieliliśmy tamtego dnia. Odeszłam od ławek, idąc na środek i łapiąc jego spojrzenie po drodze. Podszedł do mnie z dłońmi nadal w kieszeniach, aż do mnie dotarł. - Przepraszam, że tak jakby narzuciłam to na ciebie – powiedziałam. – Cóż, nie bardzo. Weszło w to dużo planowania, ale teraz… ja tylko… – Przełknęłam, nie odwracając wzroku od jego opanowanego spojrzenia. – Kocham cię – powiedziałam. Zamrugał i spojrzał na ekran za mną, uśmiech pojawił się na jego twarzy na to, co tam było, nim znowu powrócił do mnie z poważnym spojrzeniem. – I przepraszam. Przepraszam za bycie samolubną i odtrącenie cię, gdy Krista zaszła w ciąże, a ty próbowałeś zatrzymać mnie jako przyjaciółkę, bo byłam twoją przyjaciółką i cię zawiodłam. – Zamrugałam, by odgonić łzy. – Przepraszam za obwiniane najpiękniejszej małej dziewczynki, jaką kiedykolwiek… kiedykolwiek poznałam. – Przerwałam, biorąc oddech. - I naprawdę, naprawdę przepraszam za odchodzenie przez większość czasu. – Znowu przerwałam, ocierając łzy. – Skłamałam, gdy powiedziałam sobie, że to było tylko chwilowe. I skłamałam, gdy powiedziałam, że nie mogę tu zostać. – Pociągnęłam nosem i otarłam twarz, przełykając gulę w gardle, nim kontynuowałam. - Przepraszam za nie docenienie tego, co mieliśmy, i nie powiedzenie tobie, że nigdy się w tobie nie odkochałam. Przepraszam za nie powiedzenie tobie, że w momencie, w którym po raz pierwszy zgodziłam się pójść z tobą na brunch, poczułam, jakbyśmy znowu byli dziećmi i mieli szansę zacząć od nowa. – Łzy zaczęły spływać po mojej twarzy, więc znowu się zatrzymałam, by trochę się uspokoić. - Najbardziej przepraszam za to, jeśli kiedykolwiek sprawiłam, że poczułeś, jakbyś nie starał się wystarczająco mocno, by mnie zatrzymać, gdy wszystko, co robiłeś, to pokazywanie mi, jak każda kobieta powinna być 330

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

traktowana. I za nie powiedzenie tobie, że jesteś wystarczający, bo jesteś; jesteś wystarczający. Jesteś bardziej niż wystarczający. – Wytarłam twarz i wypuściłam długi oddech, a kiedy wiedziałam, że znowu mogę mówić, bez drżącej wargi, dodałam: – I teraz jestem tu po tym, jak nawaliłam, i nawet nie wiem, czy zajęło mi to zbyt dużo czasu, albo czy jesteś wkurzony, albo czy w ogóle nadal mnie chcesz. Jego uśmiech był ciepły, gdy zamknął między nami przestrzeń. Uniósł jedną z moich dłoni i zdjął powoli rękawiczkę, każdy palec po kolei, gdy nasze spojrzenia pozostały złączone, a potem położył moją dłoń pod swoją kurtką, przy sercu. - Czy ono nadal bije? Kiwnęłam powoli. - Więc nadal cię chcę. Jego słowa wypełniły moje żyły jak środek znieczulający. - Naprawdę? - Naprawdę. – Uniósł dłoń, by chwycić moją twarz. – To. To, co zrobiłaś. Nikt nigdy… – Wziął głęboki oddech, odwracając chwilowo spojrzenie i kręcąc głową. – To jest… dziękuję – udało mu się powiedzieć, jego głos drżał. - Co się stało z twoją wymarzoną pracą? – spytał po odchrząknięciu. - Marzenia się zmieniają. - Taa? – spytał, jego głos był niski, gdy kciukiem robił kółka na moim policzku, a oczy nie odrywały się od moich. Spojrzenie podziwu i niedowierzania, które mi dawał, było wystarczające, by wzniecić ogień w moim sercu. – Niektóre marzenia nie. - Niektóre nie – zgodziłam się, pochylając się do jego dotyku. – Wprowadzam się tu. Tym razem na dobre. - Mam nadzieję, że do mnie. 331

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Cóż, wczoraj wieczorem byłam w hotelu i szukałam tu miejsc, odkąd wróciłam do domu, ale wszystko jest tak cholernie drogie i nie byłam pewna jak ty… - Mia. - Co? - Zamknij się – powiedział, przyciskając usta do moich. Pocałował mnie w sposób, w jaki pojawił się w moim życiu, intensywny i niemożliwy do zapomnienia. – Przeniesiesz wszystko, co posiadasz, do tamtego domu. Nie obchodzi mnie to, czy będę musiał lecieć do Santa Barbara i porozmawiać z twoimi rodzicami albo Robem, albo z kimkolwiek, kurwa, chcesz, żebym porozmawiał i otrzymał zgodę. Wypuściłam zdenerwowany śmiech i opuściłam z niego ramiona. - Tylko mi nie mów, że nie powiedziałaś im, że tu przylatujesz… albo przeprowadzasz się? Mia, co, do cholery? - Nie, wiedzą. - Okej… – zaczął, marszcząc brwi. – Więc o co chodzi? - Cóż – powiedziałam, mój brzuch się skręcił. – Tak, wprowadzę się do ciebie. - Ale? - Ja… cóż, okej, ale się nie złość… Skrzyżował ramiona na piersi i spojrzał na mnie twardo. Tak, że musiałam się odsunąć. Miałam im napisać, żeby zamieścili zdjęcie, ale moje dłonie tak mocno się trzęsły, że nie byłam pewna, czy w ogóle udałoby mi się sięgnąć po telefon. W końcu wzięłam głęboki oddech i wyrzuciłam to z siebie. - Jestem w ciąży. To znaczy, my jesteśmy w ciąży. Cóż, z technicznego punktu widzenia to ja jestem w ciąży, ale my… mamy dziecko? Rozdziawił buzię.

332

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Co? - Nie chciałam ci powiedzieć przez telefon, ale potem nie chciałam tak po prostu tu przylecieć i powiedzieć ci bez pewności, a potem Oliver zrobił testy… - Oliver wie? – krzyknął. – Mia! Co, do kurwy? - Był tam, gdy sikałam na pieprzony patyczek! Jensen pokręcił głową, przesuwając ręką przez włosy. - Tylko on, Robbie i Elle wiedzą, no i moi rodzice, bo musiałam im osobiście powiedzieć. I Victor, bo pokazał się, gdy o tym mówiliśmy. – Skrzywiłam się, gdy posłał mi niedowierzające spojrzenie. – Przepraszam, ale, kurwa, panikowałam! I przepraszam, że zaszłam w ciążę, a potem tak jakby to wszystko na ciebie narzuciłam, ale nie jest mi tak naprawdę przykro, że zaszłam w cią… Jego dłoń była na moim karku, nim mogłabym kontynuować, i spojrzał na mnie z łagodnymi oczami, przysuwając usta do moich i całując mnie czule. - Kochanie – powiedział szeptem przy moich ustach. – Nie jestem zły, że jesteś w ciąży. Chciałbym tylko… – Westchnął, jego kciuk krążył po moim mokrym policzku. – Chcę tam być, gdy sikasz na patyczki. – Jego usta dotknęły czubka mojego nosa. – I panikujesz. – Pocałował mnie w czoło. – Chcę być przy wszystkim. – Odsunął się trochę, żeby mógł na mnie spojrzeć. – I nie mówię tego dlatego, że próbuję zrobić właściwą rzecz, Mia. Nie jestem już chłopcem. Nie zamierzam wskoczyć w małżeństwo tylko dlatego, że zrobiłem dziewczynie dziecko i muszę zrobić dla niej właściwą rzecz, bo nie muszę tego robić w tym przypadku. – Wypuścił drżący oddech i uśmiechnął się. – Ale cholera, byłbym dzięki tobie najszczęśliwszym skurwysynem na ziemi, jeśli byś za mnie wyszła. Owinęłam ramiona wokół jego szyi i roześmiałam się. - Pomyślę o tym. - Okej. – Schylił się i uniósł mnie, całując mnie w usta. – Może powinienem 333

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

zabrać cię do domu i wpieprzyć w ciebie trochę rozsądku. - Może powinieneś. - Może to zrobię. Spojrzał na mnie. - Nie mogę uwierzyć, że to naprawdę się dzieje. - Wiem. – Znowu go pocałowałam. – Nim nadal będziemy mówić o seksie i w ogóle… moi rodzice tam stoją. Wyraz na jego twarzy był taki bezcenny, że cieszyłam się z tego, że to nagrywaliśmy. - Jasna cholera. Twój tata mnie zabije. - Nie zabije – powiedziałam, śmiejąc się. – Nie przeszkadza im to. Machnęłam ręką w górę i w dół jako sygnał i nagle wszyscy tam byli – rodzice, Rob, Juan Pablo, Victor, Estelle, Oliver i Olivia trzymająca jego rękę. Wciąż się rozglądała z rozszerzonymi oczami i uśmiechem. Poprosiłam Olivera, by powiedział jej, co się dzieje, gdy odebrał ją od Kristy. Jensenowi udało się postawić mnie ostrożnie, gdy rozejrzał się dookoła w niedowierzaniu. Olivia pobiegła w moją stronę, a ja kucnęłam, by ją złapać. - Wróciłaś – powiedziała, chowając twarz w moją szyję, jej mały zimny nos otarł się o mój. - Powiedziałam ci, że to zrobię. - Tak się cieszę, że tu jesteś. Tęskniłam za tobą. - Ja też za tobą tęskniłam. Bardzo mocno – powiedziałam, gdy łzy spłynęły po mojej twarzy i w fale jej włosów. - Zostajesz na dobre? - Zostaję na dobre, na dobre – powiedziałam. – Nigdy więcej nie odchodzę. Odsunęła się, by spojrzeć na mnie z uśmiechem.

334

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Możemy zrobić więcej zdjęć i mieć więcej imprez. - Dużo – powiedziałam, całując jej pulchny policzek i odstawiając ją. Oliver podniósł ją, gdy tylko jej stopy uderzyły w ziemię, i uśmiechnął się do mnie. - To było świetne przedstawienie – powiedział. - Dzięki wam wszystkim. - Powiedziałem ci, żebyś nie robił dziecka mojej córce – zagrzmiał tata, gdy tylko dotarł do Jensena, który stał za mną i przytulał moją mamę. - Tato! - Ale muszę powiedzieć jedno, cieszę się, że to byłeś ty, a nie jeden z tych innych punków, z którymi się umawiała. - Tato! Jensen zachichotał, ściskając jego dłoń, a tata przysunął go do uścisku. - Witaj w rodzinie. Jensen na mnie spojrzał; to było szybkie zerknięcie, nim uścisnął tatę, ale w ciągu tych kilku sekund poczułam, ile to dla niego znaczyło, i znowu zaczęłam płakać. - Głupie hormony. - Och, taa, obwiniaj je za to – powiedziała Estelle, płacząc i owijając wokół mnie ramiona. – Uwielbiam te zdjęcia. Zwłaszcza to, gdzie miałaś dwanaście lat i walczyłaś na jedzenie na imprezie Victora. Skąd je masz? - Moja mama wzięła je od twojej. Uśmiechnęła się, ocierając łzy. - Koniecznie musisz pokazać je na swoim weselu. - Weselu? O mój Boże, kiedy mamy wesele? – spytała mama. Moje oczy pewnie wyglądały, jakby zaraz miały wyjść z oczodołów. - Nie mamy!

335

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Mamy – powiedział Jensen. - Nie jesteśmy zaręczeni! - Niedługo będziemy. Przewróciłam oczami. - Nie muszę wychodzić za mąż tylko dlatego, że jestem w ciąży. Jensen do mnie podszedł i chwycił moją twarz obiema dłońmi. - Musisz, bo jeśli za mnie nie wyjdziesz, Mia Bennett, wciąż będę używał twojego imienia, aż świat będzie miał dosyć postaci nazwanej imieniem Mia. - Świat już i tak ma ich dosyć! Zachichotał. - Więc lepiej jak powiesz tak. Spojrzałam na niego, potem na mamę, tatę, Roba, Juana Pablo, Victora, Estelle i Olivera, a potem znowu na Jensena. - Pomyślę o tym. - Boże, jesteś uparta – powiedział Victor. Jensen mnie pocałował. Owinęłam wokół niego ramiona i po zajściu na sernik do Juniora oraz odstawieniu Olivii z powrotem u Kristy i Barry'ego, zabrał mnie do domu. - Skończyłeś książkę? – spytałam go później, gdy byliśmy już u niego, wchodząc po schodach. Jego uśmiech się poszerzył. - Tak. - Dlaczego wysłałeś mi tylko pół? Głęboki chichot zabrzmiał z jego piersi i przeszedł przeze mnie. - Jak inaczej wróciłabyś do domu? Uśmiechnęłam się na to. - Do domu.

336

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Dom jest tam, gdzie ja. Pamiętaj o tym, gdy następnym razem zdecydujesz, że musisz uciec. Roześmiałam się. - Zanotowane. Gdy wszedł po schodach, zaczęłam zdejmować sweter, szalik, koszulkę, i zatrzymałam się, gdy dotarł na górę schodów i znowu mnie pocałował. - Nie złość się – powiedział. - O Boże. Co zrobiłeś? - Właśnie sobie przypomniałem, że wysłałem Jeffowi dedykację mojej książki, żebyśmy mogli ją opublikować w gazecie w niedzielę. Rozdziawiłam buzię. - A dlaczego miałbyś to robić? Uśmiechnął się. - Musiałem użyć większych środków, żeby odzyskać moją dziewczynę. - Cały świat nie musi o tym wiedzieć, Jensenie! Zachichotał, rzucając mnie na łóżko. - Taa, cóż, do mojej dziewczyny ciężko dotrzeć. - Ona jest idiotką. - Czasami. – Zaczął zdejmować mi dżinsy i umieszczać pocałunki na moim jeszcze nie okrągłym brzuchu. Uniósł do mnie spojrzenie. – Nie mogę uwierzyć, że będziemy mieli dziecko. Uśmiechnęłam się i przesunęłam dłonią przez jego włosy. - Uwierz w to. Jego usta kontynuowały poruszanie się po mnie w powolnym tempie, najpierw skubiąc, potem całując, a następnie ssąc. - Nie mogę uwierzyć, że za mnie wyjdziesz – wyszeptał. - Oczywiście, że czekasz, aż twoja głowa będzie między moimi nogami,

337

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

żeby o tym powiedzieć – powiedziałam bez tchu. - Musisz jedynie powiedzieć najprostsze słowo w całym języku – powiedział, dając mi długie, kuszące liźnięcie. - Nie? – powiedziałam, moje dyszenie było mocniejsze, gdy pociągnęłam go za włosy. - Jaki jest tego antonim? – powiedział z chichotem. - O mój Boże, Jensen! - Ten drugi – powiedział, znowu liżąc. - Kurwa. - I co po tym? – spytał, dodając palce, aż moje biodra były uniesione i poczułam jak przeszła przeze mnie krew i od razu mnie opuściła. - Tak! Jego usta poruszały się w górę mojego ciała, gdy uspokajałam oddech, a kiedy jego twarz dotarła do mojej, wszedł we mnie szybkim, wyśmienitym ruchem, który sprawił, że wykrzyczałam kolejne tak. - I proszę bardzo, ludzie, to był dzień, w którym Mia Bennett w końcu zgodziła się za mnie wyjść – wymruczał przy moim uchu. Później gładził palcami mój brzuch i spojrzał na mnie z uśmiechem. - Nie mogę uwierzyć, że to naprawdę się dzieje – powiedział. - Ja też – odpowiedziałam, dotykając palcami jego twarz. – Nie mogę uwierzyć, że znowu masz ten hipsterski wygląd. Zachichotał. - Musisz naprawdę lubić to, jak wyglądam z brodą. - Trochę. – Byliśmy cicho przez chwilę. – Myślałam o tobie każdego dnia. Każdej sekundy, gdy mnie nie było; po prostu nie chciałam przez telefon niszczyć niespodzianki – wyszeptałam. Odwróciliśmy się do siebie, jego dłoń głaskała bok mojej twarzy, a moja

338

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

jego, przesuwając się przez brodę. - Nigdy nie przestałem o tobie myśleć. Przez lata moje myśli nie miały miejsca, które nie wliczało ciebie. Jesteś wszędzie. Pochyliłam się i pocałowałam go delikatnie. - Dlatego napisałeś o mnie całą serię książek. Uśmiechnął się. - Zasadniczo. - Jak kończy się nasza historia miłosna? – spytałam po chwili. Uśmiechnął się, szerokim, powolnym uśmiechem, nim przycisnął do mnie usta. Odsunął się powoli i przeszukiwał przez chwilę moją twarz. - Prawdziwe historie miłosne nigdy się nie kończą – wyszeptał.

339

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Nie sądziłem, że skończę tę historię. Przez chwilę byłem przekonany, że nawet jeśli to zrobię, nikt się nią nie zainteresuje. Jeśli przywykliście do mojej poezji i dziecięcych książek, wiecie, że to nie jest to, co zazwyczaj piszę, zatem z góry dziękuję za przeczytanie jej.

Papierowe Serca Powieść Jensen Reynolds „Dla Mii, która nigdy nie próbowała zmieniać mojego języka, ale zamiast tego nauczyła się interpretować znaczenie za moją ciszą.”

340

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Epilog Jensen Mówią, że świat pracuje w równowadze. To chińskie gówno yin i yang, na którym ludzie tak mocno polegają. Życie za każdą śmierć; nowa miłość za każdą stratę. To coś, do czego nigdy nie przykładałem zbyt wiele uwagi. Będąc realistą, potraktowałem

to

jako

kolejnego

kłamcę

robiącego

wymówki

dla

niesprawiedliwości świata. Ale potem pojawiła się Mia, ta bezinteresowna postać, która nauczyła mnie widzieć rzeczy inaczej. Nauczyła mnie, że wszyscy zasługujemy na to, by nas akceptowano, bez względu na to, kim jesteśmy, albo skąd pochodzimy. I mimo że zostawiła mnie i odcięła od siebie, gdy jej potrzebowałem, zdałem sobie sprawę, że najlepsze lekcje otrzymałem podczas jej nieobecności. Moje największe żale stały się największymi osiągnięciami, bo podczas tego otrzymałem kolejną bezinteresowną postać. I zacząłem myśleć, że może ci ludzie tak naprawdę nie opowiadali kłamstw. Może wszystko ma swoje plusy i minusy. Może utrata mojej najjaśniejszej gwiazdy doprowadziła mnie do nauczenia się tego, jak patrzeć na świat z innej perspektywy. Potem dostałem je obie i zamiast bycia paranoikiem na myśl stracenia jednej, zacząłem dziękować wszechświatowi, ponieważ może jestem Tatooine 16. Może życie zebrało wszystko, co straciłem, i zdecydowało, że przeszedłem już wystarczająco i w końcu podarowało mi te prezenty, te, których nie brałem za pewnik. Jeśli życie zabierające ode mnie rzeczy w przeszłości poprowadziło mnie do tego momentu i dało mi żonę, dziecko oraz syna, to muszę powiedzieć: weźcie wszystko, oprócz nich, ponieważ tak długo, jak ich mam, szczęśliwych i 16 Tatooine była pustynną planetą położoną na Zewnętrznych Rubieżach Galaktyki.

341

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

zdrowych, jestem pełny. Witaj na świecie, Graysonie Finchu Reynoldsie. Wiedz, że zawsze będziesz kochany i zawsze będziesz wystarczający.

342

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Epilog Mia 3 lata później Przeszukiwałam torebkę, szukając klucza do domu, gdy otworzyły się drzwi. Moje oczy, które nadal były na wnętrzu zabałaganionej torebki, oderwały się od niej i wylądowały na nagich stopach Jensena. Zmarszczyłam brwi, unosząc głowę. - Myślałam, że dzisiaj pracujesz? - Pracowałem. Jeszcze bardziej zmarszczyłam brwi, gdy ogarnęłam go wzrokiem, w nieładzie i nieogolonego, mającego na sobie jedynie szare dresy. - Czy stajesz się jednym z tych rodziców, którzy cały dzień noszą ubrania do ćwiczeń i nigdy nie docierają do siłowni? Zachichotał, przytrzymując dla mnie drzwi, gdy przeszłam przez próg i położyłam torebkę na stoliku obok drzwi. Gdy tylko się do niego odwróciłam, urwał mi się oddech. Dawał mi to spojrzenie, które sprawiało, że miękły mi kolana. Serce zaczęło mi mocno uderzać. - Gdzie są dzieci? – spytałam, moje spojrzenie opadło do jego nagiego torsu, a brzuch opadał z każdym mięśniem oraz tatuażem, na który spojrzałam. - Rob i Juan Pablo wzięli je do parku. Przygryzł dolną wargę, gdy jego oczy przeszły po moim ciele i poczułam lekki dreszcz. Wpadłam na stolik za mną, wstrząsając tym ruchem stojące na nim świeczniki. Jensen uśmiechnął się, gdy się do mnie zbliżył. - Jak długo ich nie będzie? – spytałam, mój głos był zdyszanym szeptem, a serce pędziło. 343

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Umieścił ramiona po moich bokach i pochylił głowę do mojej szyi, jego usta się tam przycisnęły. Westchnęłam i zbliżyłam się do niego, cały mój niepokój przez bycie przyłapanym przez nasze dzieci wyleciał przez okno w momencie, gdy jego język przesunął się po moim obojczyku. - Wystarczająco długo – mruknął, jego dłonie były na moich biodrach, a erekcja przyciskała się do mnie. Odrzuciłam głowę z jękiem. - Dobra odpowiedź. Przesunął językiem po mojej szyi, szczęce, aż dotarł do ust. Z małymi, drażniącymi podgryzieniami rozchylił mi usta i docisnął do nich swoje. Całował mnie w ten sposób, powoli, jedynie nasze wargi zaznajamiały się ze sobą, jakby nie zrobiły już tego rano albo wczoraj wieczorem, z nieugiętą pasją. Chwycił dłonią moja twarz, gdy jego język dołączył do mojego w powolnym tempie. Gdy byłam całkowicie bez tchu, sięgając do jego spodni, odsunął się ode mnie. Rzuciłam mu zdumione, zdezorientowane spojrzenie. - Sypialnia? – spytałam bez tchu. Uśmiechnął się, ale pokręcił głową. - Kuchnia. – Sięgnął po moją dłoń i poprowadził mnie tam, a ja podążyłam, moje oczy spoczywały na mięśniach jego pleców. Gdy już tam byliśmy, puścił moją dłoń i przeszedł wokół blatu. Nadal na niego patrzyłam, moja głowa zasnuta była chmurą pożądania. Jego głęboki chichot sprawił, że zamrugałam i skupiłam się na jego twarzy, a potem na pomieszczeniu, ale wszystko było takie, jakie zostawiłam, gdy tego ranka wyszłam do muzeum, by zobaczyć przesyłkę zdjęć, które tam zamówiłam. Jensen pochylił się nad blatem i przesunął w moją stronę stertę kopert, uśmiech nadal był na jego twarzy, gdy pogłębiło się moje zdezorientowanie. Zaczepiłam włosy za uszy. 344

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Próbujesz mnie uwieść, żebym zapłaciła w tym miesiącu rachunki? - Możesz na to spojrzeć i przestać wymyślać, co próbuję zrobić? Usiadłam na stołek i położyłam przed sobą koperty. Było ich gdzieś z trzydzieści. Chwytając pierwszą, spojrzałam na tę pod spodem, potem na kolejną i z powrotem w górę. - Czy jest coś, co powinnam wiedzieć? – spytałam, przerywając. – Na przykład, że zostawiasz mnie na tę ilość dni czy coś? Przewrócił oczami, opierając się na łokciach, gdy mnie obserwował. - Nic nie powiesz? - Otwórz pierwszą, Mia. Wzięłam głęboki oddech. - Boję się dowiedzenia tego, że zrobiłeś coś szalonego bez omówienia tego ze mną, jak na przykład napisałeś o mnie kolejną historię, w której tym razem umrę, bo masz dosyć tego, że nie chcę czyścić toalet albo coś. Roześmiał się. - A to dobre. Śmierć przez niezgodę. Będę musiał to zapisać. Po próbie rzucenia mu mojego najlepszego gniewnego spojrzenia, otworzyłam pierwszą kopertę. To był list. Zmarszczyłam brwi. - Napisałeś mi list? – spytałam, a potem przeszukałam go i otworzyłam następną kopertę. Kolejny list. I następną. Kolejny list. W końcu znowu na niego spojrzałam. – Chcesz, żebym je wszystkie przeczytała? - Spójrz na daty. Zrobiłam to. Wszystkie były napisane w nasze urodziny. Policzyłam koperty.

Dwadzieścia

siedem.

Znowu

zmarszczyłam

brwi.

W

końcu

przeczytałam pierwszy. Mia,

345

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

Wszystkiego

najlepszego.

Oficjalnie.

Dzięki

Tobie

czuję

się

jak

najszczęśliwsza osoba na świecie, a dlatego, że piszę to w tydzień Twoich dwudziestych dziewiątych urodzin, mogę to stwierdzić z pewnością. W dniu, w którym się urodziłaś, poczułam pewne osiągnięcie, może to były leki albo fakt, że musiałam mieć awaryjne cesarskie cięcie po godzinach myślenia, że uda się to zrobić w naturalny sposób, ale w momencie, w którym położyli Cię w moich ramionach, poczułam, jakby powód mojego istnienia wylądował na mojej piersi. Przez lata nauczyłaś się jak doprowadzać mnie do obłędu i nauczyłaś mnie cierpliwości, jaką nigdy bym nie pomyślała, że posiadam. Nie zawsze zgadzałam się z Twoimi wyborami, ale jedna rzecz nigdy się nie zmieniła i nie zmieni, a jest nią uczucie dumy oraz dokonania, które czuję, gdy o Tobie myślę. Kocham Cię, moja ciekawska, jasnooka, mała dziewczynko. Kocham, Mama Ps. Chcę więcej wnuków. Otarłam łzy, które zleciały po moich policzkach i spojrzałam znowu na Jensena. Przesunął ręką przez marmurowy blat i sięgnął po mnie. - Powiedziałeś mojej mamie, żeby napisała dla mnie lisy? – spytałam, pociągając nosem. - Nie tylko twojej mamie. Puszczając jego dłoń, spojrzałam na drugi list i go otworzyłam. Był od taty. Potem trzeci, od Roba. Otworzyłam czwarty i piąty, od Estelle i Olivera. Szósty od Millie. Siódmy od Marie. Ósmy był od Tammy, samotnej matki, której kiedyś zrobiłam zdjęcie, a teraz pozowała sławnemu fotografowi we Włoszech. Wciąż otwierałam koperty i patrzyłam na dół stron, moje oczy się wypełniły, gdy zobaczyłam jeden od Kristy i Olivii w jej ładnie dopracowanej kaligrafii oraz 346

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

zabawne gryzmoły od Greysona, przy czym założyłam, że Jensen zrobił więcej od niego, bo miał tylko trzy latka. I w końcu, gdy dotarłam do listu Jensena, uśmiechnęłam się i położyłam go na blacie. M, Poznałem kiedyś dziewczynę, która zmieniła mój świat. Nie tylko mój świat, ale i życie. Gdy tylko się poznaliśmy, wiedziałem, że przeznaczone jest nam być razem, ale potem odszedłem, a ona mi na to pozwoliła. Pozwoliła mi myśleć, że będzie nam lepiej osobno przez jakiś czas. Przez jakiś czas rozciągnęło się tak, że stało się jasne, iż ten czas osobno będzie czymś, co będziemy musieli zaakceptować. Kiedy ją straciłem, nie straciłem tylko dziewczyny, którą kochałem i która zmieniła moje życie, ale również przyjaciółkę, która zachowywała się jak moja opoka, nawet gdy udawałem, że nie da się mnie poruszyć ani że jej nie potrzebuję. Każdej nocy pisałem listy i wysyłałem je tamtej dziewczynie, a potem się dowiedziałem, że każdy spaliła. Sama myśl o tym, że nie przeczytała moich słów, słów, które stworzyłem, by pozostać przy zdrowych zmysłach, by utrzymać nas w kontakcie, zasmuciła mnie. To coś, o czym nadal myślę, nie dlatego, że myślę, iż wszystko potoczyłoby się inaczej, gdyby je przeczytała, ale dlatego, że w tamtych listach dałem jej znać, jaka była wyjątkowa, nie tylko dla mnie, ale dla każdego, kogo spotkała. Przez parę ostatnich miesięcy prosiłem ludzi, by napisali dla niej listy, ponieważ myślę, że w swoje urodziny zasługuje na to, by wiedzieć, jaka jest wyjątkowa. Nie tylko ja tak myślę. Kocham Cię. Na zawsze, Twój mąż. Ps. Schowałem zapałki na wypadek, gdybyś kiedykolwiek zechciała je spalić ;-). 347

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

I jeszcze jedno, otwórz szary papier. Odłożyłam list i powoli uniosłam do niego spojrzenie. Miał poważny wyraz twarzy, gdy obserwował jak otwierałam kopertę i wyjęłam papiery. Przejrzałam je, widząc nasze nazwiska na kontrakcie. Serce mi waliło, gdy przeszukiwałam strony, aż dotarłam do ostatniej, na której było zdjęcie wzięte ze strony agencji nieruchomości. To było mieszkanie w Santa Barbara. Był to budynek, o którym mówiłam podczas naszej ostatniej wizyty w domu. Jechaliśmy na plażę, gdy zobaczyłam ten nowy budynek i odwróciłam się do niego, mówiąc: „Chciałabym mieć tutaj dom, na naszej plaży. Czy to nie byłoby super? Mieć własne miejsce do zatrzymania się, gdy tu przylatujemy?” Uniosłam do niego oczy. - Nie zrobiłeś tego. - Czy moje potwierdzenie sprawi, że mnie uderzysz czy przelecisz? Albo może obydwa? – spytał, jego spojrzenie się rozgrzało, gdy zeskoczyłam ze stołka i okrążyłam blat. Zarzuciłam ramiona wokół jego szyi i wskoczyłam na niego, sprawiając, że zachichotał, ściskając mnie i podnosząc. - Zakładam, że to mi zapewni tę lepszą opcję – powiedział z chichotem, gdy składałam pocałunki na jego twarzy. - Nie mogę uwierzyć, że to wszystko zrobiłeś. - Wszystkiego najlepszego, Mia – powiedział, przyciskając usta do moich. - Wszystkiego najlepszego – wyszeptałam, pochylając się do kolejnego pocałunku. Jego dłonie zacisnęły się pod moimi udami, gdy przycisnął się do mnie i posadził mnie na blacie. Gdy jego usta opuściły moje i przeszły do szyi, sapnęłam. – Nie mogę uwierzyć, że poprosiłeś tych wszystkich ludzi, by napisali mi listy. 348

Tłumaczenie i korekta: Rebirth_

- Nie mogę uwierzyć, że nadal kwestionujesz to, jak daleko bym się posunął, by ci zaimponować – powiedział, jego usta zastygły przy moim obojczyku. Uniósł do mnie oczy. – Zaimponowałem ci, prawda? Uśmiechnęłam się. - Trochę. Zdjął mi koszulkę i odpiął stanik, opuszczając usta do mojej klatki piersiowej. - Cóż, więc pozwól mi sprawdzić, co mogę zrobić, by to zmienić. - Nawet nie dałam ci jeszcze prezentu. – Jęknęłam, gdy schodził w dół mojego ciała. - Z tego, co wiem, mam właśnie pochłonąć mój prezent – powiedział, oddychając na mnie i sprawiając, że zaczęłam się wiercić. Moja dłoń chwyciła jego włosy, gdy poczułam na sobie jego język. - Jensen – sapnęłam. - Ćśś – powiedział, jego oczy uniosły się do moich, gdy chwycił moje uda obiema dłońmi. – Próbuję zaimponować żonie. Przeszło przeze mnie ciepło i miało więcej wspólnego z miłością, która błyszczała w jego oczach, gdy powiedział te słowa, niż z tym, co miał mi właśnie zrobić. Za każdym razem, gdy nazywał mnie żoną, co często robił, przypominałam sobie to, jakie miałam szczęście, jakie my mieliśmy szczęście, że dostaliśmy tę szansę. Każdego dnia wracał do domu i wielbił mnie tak, jakbym była jakąś boginią. Jego usta znowu opadły na moją wrażliwą skórę i odrzuciłam jeszcze raz głowę do tyłu, wszystkie myśli odpłynęły, gdy jego język się poruszał. Z pewnością mi zaimponował.

Koniec 349