Clara Sanchez Widok z nieba

Ta powieść otrzymała Premio Planeta 2013, przyznaną przez jury w składzie: Alberto Blecua, Ángeles Caso, Juan Eslava Galán, Pere Gimferrer, Carmen Posadas, Rosa Regàs i Emili Rosales.

Julieto, to jest opowiadanie, którego nigdy dla ciebie nie napisałam

1 Pół roku temu nieznajoma kobieta powiedziała mi, że jest w moim życiu ktoś, kto pragnie, abym umarła. Spotkałam ją podczas lotu z New Delhi do Madrytu. Miała problemy ze wzrokiem, więc poprosiła mnie, żebym jej przeczytała menu i pokazała, gdzie jest łazienka. „Znów gdzieś posiałam te cholerne okulary” – poskarżyła się, wkładając głowę do ogromnej białej torebki. Tusza (ważyła pewnie sto kilo z hakiem) zmuszała ją do podróżowania w klasie business. Organizatorom kongresu, w którym wzięła udział, raczej nie było do śmiechu z powodu dodatkowych kosztów, ale cóż ona mogła na to poradzić, skoro nie mieściła się w fotelu klasy turystycznej. Uśmiechnęłam się nieznacznie i nie zrobiłam żadnej uwagi, nie chcąc dać się wciągnąć w dziesięciogodzinną rozmowę. Otworzyłam czasopismo na kolanach i z czołem przyklejonym do okna zaczęłam się przyglądać niebu i światłu na zewnątrz. Nie było chmur, nie licząc jednego małego, zagubionego obłoczka, który skłaniał do rozmyślania o samotności. To cudowne uczucie po tylu dniach pokazów pełnych nerwów, przebierania się, ukłuć szpilek, ton makijażu, sztucznych rzęs metrowej długości i przesadnie wymyślnych fryzur. Agencja modelek, dla której pracowałam, poprosiła mnie o wystąpienie na pokazie w New Delhi dla pewnej hinduskiej firmy oraz udział w przyjęciach w pałacyku impresaria Karima i jego żony Sharubi, której drobne ciało zawsze spowijał jedwab, a nadgarstki pokrywało złoto aż do połowy przedramienia. A teraz, wreszcie, pustka i wolność. Zdjęłam buty i popchnęłam je stopą pod fotel przed sobą. Nie chciałam, żeby mnie niepokojono, dlatego zdecydowałam się usiąść przy oknie. Ale nie miało być tak łatwo: czułam, że spojrzenie współpasażerki prześlizguje się po moich włosach, stąd wiedziałam, że w pewnym momencie będę musiała się odwrócić i zmierzyć z jej ochotą do pogawędki. Dostrzegłam kątem oka, że daje znak stewardesie, po czym prosi ją o gin z plasterkiem ogórka, kilkoma ziarenkami pieprzu i odrobiną toniku. Najwyraźniej miała bardzo konkretny gust. Przez kilka sekund słychać było tylko odgłos kostek lodu stukających o plastikowy kubeczek i ginu zderzającego się z lodem. Tymczasem przelatywaliśmy nad ogromnymi masami chmur, które przykrywały góry i domy, rzeki, ludzi i zwierzęta niczym warstwa waty. Trudno było się zorientować, gdzie jesteśmy. – Zechciałaby pani dotrzymać mi towarzystwa? – zapytała, unosząc kubeczek dłonią ozdobioną pierścionkami. Jeden z nich miał turkusową czaszkę, inny wizerunek puchacza, jeszcze inny różę ze srebra, kolejny zaś coś dziwnego ze skrzydłami. Niektóre wpijały jej się w ciało. Ponieważ wkrótce miała zostać podana kolacja, zgodziłam się i poprosiłam o kieliszek szampana, który, prawdę mówiąc, dobrze mi zrobił. Odprężyłam się. Teraz w końcu mogłam zamknąć oczy i nie myśleć o niczym. Zamówiłam

jeszcze jeden kieliszek tego samego, a moja sąsiadka kolejny gin, tym razem już bez odrobiny toniku. Chyba ona też się odprężyła. Jej nos błyszczał, podobnie jak podbródek i włosy u nasady. Cała była spocona. Włosy miała niestarannie pokryte mahoniową farbą, ciemniejsze z jednej strony, jaśniejsze z drugiej – słowem: katastrofa. Oczy były w kolorze mętnego błękitu, niemal przeźroczystego, jakby brakowało im dwóch warstw farby. Zastanawiałam się, w jakiego rodzaju kongresie uczestniczyła. Z pewnością była profesorem, a może pisarką, ale nie spytałam jej o to, a usta otworzyłam tylko w tym celu, żeby pociągnąć kolejny łyk. Westchnęła bardzo głęboko i z pewnym wysiłkiem odwróciła się w moją stronę. Powiedziała, że cierpi na krótkowzroczność, ma zmęczone oczy, astygmatyzm i że, niestety, bez cholernych okularów nie widzi mnie zbyt wyraźnie. Za to pozostałe zmysły rekompensują jej słaby wzrok, więc jeśli w przyszłości znów się spotkamy, zdoła mnie rozpoznać po głosie oraz cieple, energii i wibracjach wysyłanych przez moje ciało, a to coś subtelniejszego i pewniejszego niż rysy twarzy. – A w jaki sposób widzi się takie rzeczy? – zapytałam, myśląc o tym, że do tej pory moją osobę wyróżniały jedynie rozmiar trzydzieści sześć, metr siedemdziesiąt osiem wzrostu, harmonijna figura i twarz, która dobrze znosi obiektyw aparatu fotograficznego z odległości dziesięciu centymetrów, a tego w gruncie rzeczy nikt naprawdę nie docenia. – Nie widzi się ich, lecz czuje – odparła. – Każdy może je wyczuć, o ile nie poprzestaje na tym, co ma przed oczami. Nie chcąc stawiać jej w kłopotliwej sytuacji, nie zapytałam, jakie wrażenia docierają do niej od modelki sprzedającej styl i wygląd, nie zaś od filozofki, pracownicy naukowej czy innego kogoś, kto spędza cały dzień na myśleniu. Mnie ona kojarzyła się z lawą wulkaniczną, która przelewa się przez brzegi fotela i stopniowo pokrywa wykładzinę, wspinając się na ściany samolotu z twardego plastiku i stapiając się ze wszystkim. – Mam na imię Viviana – powiedziała. Jej głos był bardzo miły, ciepły, jedwabisty, zmysłowy. Miała na sobie spodnie, długą hinduską bluzkę i białe buty, których nie zdjęła z obawy, że nie będzie mogła ich z powrotem włożyć, jeśli spuchną jej stopy. Na samym początku podróży skrzyżowała je i siedziała niemal bez ruchu, poruszając tylko głową i rękami. Wyciągnęła jedną z nich w moją stronę i zaplątała kosmyk moich włosów między dwa grube palce, jeden z czaszką z turkusu, a drugi z tym dziwnym czymś ze skrzydłami. – Ale delikatne – powiedziała, przybliżając do mnie o kilka centymetrów swoją krótkowzroczność. – Jakiego koloru masz oczy? – Jasnobrązowe. – Na pewno są bardzo ładne – dodała.

Nie było potrzeby odpowiadać. Nie miałam powodu, żeby odwzajemnić jej komplement, przecież nie musiałam jej sprzedać żadnego ciucha. – Mam na imię Patricia – przedstawiłam się, trzymając w ręku czwarty czy piąty kieliszek szampana. – Patricia – powtórzyła sama do siebie przy czwartym czy piątym kubeczku ginu. Podano nam sałatkę, jagnięcinę curry z ryżem basmati, placki chlebowe, ciastko, filiżankę na kawę lub herbatę, kubeczek i sztućce, mieszcząc całość na trzydziestocentymetrowym stoliku. Zjadłam wszystko, nie zważając na kalorie i nie żałując sobie smakołyków. Była to tak instynktowna czynność, jakby moje przeżycie zależało od zawartości tacki z plastiku. Viviana natomiast nie spróbowała ani kęsa. Nie tyle otworzyła, co rozdarła przeźroczystą torebkę z widelcem, łyżką i nożem, a potem, porozrzucawszy sztućce po tacce, westchnęła, niemal wysysając całe powietrze z samolotu. Następnie, nawet nie mrugając, zapatrzyła się w oparcie fotela przed sobą, jakby widziała znacznie więcej niż zwykłą szarą tkaninę. Gdy piłam herbatę, czułam pokusę, żeby udzielić Vivianie fachowej rady i zasugerować jej rezygnację z białego koloru na rzecz czarnego. Wyszczupliłoby ją to o jakieś pięć kilo, a także uwydatniło włosy i oczy, dzięki czemu wyglądałaby bardziej elegancko. Na szczęście skończyło się jedynie na myśli, bo akurat wtedy stewardesa zaczęła zbierać tacki, wysyłając wraz z każdym ruchem woń jakichś nieznanych mi orientalnych perfum. Viviana zamówiła jeszcze jeden gin, a ja pomogłam jej przechylić fotel do pozycji leżącej. Przypominała teraz śniegowego bałwana przewróconego przez wiatr. Zrobiłam to samo ze swoim fotelem i położyłam się na boku zwrócona w stronę okna. Na zewnątrz wciąż było jasno, a my unosiliśmy się w tym świetle w jakiś cudowny sposób. Jednak od czasu do czasu chmury się rozstępowały, odsłaniając brązowe góry ze skamieniałą bielą na zboczach. Lepiej było nie patrzeć. Opuściłam żaluzje, bo samolot zmienił się właśnie w salę wypoczynkową pogrążoną w półmroku i ciszy. Wykorzystałam wszystko, co znalazłam w plastikowej torbie – prezencie od linii lotniczych: włożyłam maskę, zatyczki do uszu, owinęłam się kocem i próbowałam zasnąć. Myślałam o Elíasie, o tym, jak mnie obejmował, jak chwytał moją rękę, żeby nauczyć mnie malować, jak się golił rano, opierając się o umywalkę, bez spodni, w samym podkoszulku i slipach albo nago. Może był trochę zbyt szczupły, miał chude nogi i kościste ramiona. Nie lubił chodzić na siłownię ani tracić czasu na rozpieszczanie swojego ciała. Wystarczyło, że ja traciłam go za nas oboje. Nie przywiązywał wagi do swoich defektów, nie ukrywał ich ani nie usiłował zatuszować. Ciało służyło mu do tego, żebyśmy kochali się na sofie, pod prysznicem, pod ścianą i na materacu basenowym, w naszych ulubionych miejscach. Cała reszta była drugorzędna.

Właśnie dlatego nikt nie mógł się z nim równać. Był jedynym mężczyzną, który naprawdę mi się spodobał, bez wątpliwości i bez żadnych „ale”. Zasnęłam, myśląc o nim i o tym, jak mało brakowało, żebyśmy się nie spotkali, o tym, że o mały włos nie byłabym szczęśliwa. Nie wiem, ile czasu minęło od tego momentu – pewnie długie godziny, które skurczyły się do minut jak wełniane swetry w wirówce – zanim zapaliły się światła, a pasażerowie zaczęli się przeciągać i wychodzić na korytarz. Niektórzy byli ubrani w spodnie od dresu i koszulki do chodzenia po domu, założone zaraz po osiągnięciu przez nas prędkości przelotowej. Ja natomiast, niezależnie od tego, jak długa i niewygodna była podróż, zawsze nosiłam swoje zwykłe ubranie. Miałam na sobie dżinsy, bluzkę z czarnego jedwabiu i buty na dwudziestocentymetrowym obcasie (przebój ostatniej kolekcji, którą prezentowałam), poniewierające się teraz na podłodze obok moich stóp upchniętych w skarpety otrzymane od linii lotniczych. Małe żaluzje okienne stopniowo się podnosiły i do środka zaczął zaglądać świt. Uświadomiłam sobie, że będę musiała przeskoczyć nad Vivianą, aby pójść do łazienki. Chciałam się ogarnąć, zanim podadzą śniadanie. Zdołałam to zrobić z ogromnym trudem, rozstawiając nogi najszerzej, jak umiałam, żeby nie budząc sąsiadki, przekroczyć jej ciało, które zdawało się zawierać tysiąc rzeczy więcej niż inne ciała. Jako pierwsza rozpoczęłam powolne poranne zabiegi higieniczne, dzięki czemu nie musiałam czekać setek godzin, aż zwolni się umywalka. Spięłam włosy spinką i już po pięciu minutach wyglądałam jak nowo narodzona, bo jeśli mój zawód miał jakąś dobrą stronę, to bez wątpienia było nią to, że nauczył mnie działać szybko i precyzyjnie oraz widzieć siebie tak, jakbym była na zewnątrz własnej osoby. Zatem nawet nie potrzebowałam lustra do malowania się i ubierania. Gdy wróciłam, Viviana walczyła ze wszystkich sił, żeby ustawić fotel pionowo. Przyglądała mi się uważnie, jakby sobie powoli mnie przypominała. – Już od dawna nie spałam tak dobrze – stwierdziła, przeciągając rękami po włosach. Zbliżyła do oczu maleńki zegarek, który wpijał jej się w nadgarstek, i powiedziała, że za kilka godzin mamy międzylądowanie w Zurychu. Potem, sapiąc, pochyliła się, żeby podnieść ogromną białą torebkę. Otworzyła ją, poszperała we wnętrzu, z którego dochodziły odgłosy sugerujące, że w środku mieszkają ludzie i zwierzęta, po czym rzekła: – Nic z tego, definitywnie zostawiłam okulary w hotelu. Właśnie w tym momencie, zupełnie jakby jej słowa wyzwoliły jakiegoś rodzaju energię, samolot zaczął się wznosić i opadać. Rzucało nim na boki, a wózek ze śniadaniem w mgnieniu oka przejechał przez cały korytarz. Stewardesy błyskawicznie rozłożyły swoje siedzenia i zapięły pasy

bezpieczeństwa, wyraźnie zaniepokojone. Dotąd uśmiechnięte, nagle stały się poważne. Wózek z jedzeniem podrygiwał gdzieś na tyłach samolotu, a kapitan prosił, żebyśmy zachowali spokój i nie opuszczali swoich miejsc. Mimo to jakaś kobieta za naszymi plecami nie mogła znieść napięcia i zaczęła płakać. Viviana wzięła mnie za rękę. Trzy stewardesy również chwyciły się za ręce, co chyba nie było dobrym znakiem. – Boję się latać – powiedziała Viviana – dlatego bez przerwy piję. Ścisnęłam lekko jej dłoń, żeby poczuła się pewniej. Obie patrzyłyśmy przed siebie, na szare oparcia, a tymczasem naszymi ciałami szarpało ponad szpiczastymi górami pokrytymi śniegiem. – Przelatujemy przez burzę, proszę o zachowanie spokoju – odezwał się głos pilota w chwili, gdy pani, która się rozpłakała, zaczęła szlochać jeszcze gwałtowniej. Wszyscy od czasu do czasu odwracaliśmy głowę w jej stronę, żeby zapomnieć o własnym lęku. Była kompletnie roztrzęsiona. – Biedna kobieta – powiedziała Viviana. – Musi sobie ulżyć. Już od dawna dźwiga zbyt wielki ciężar, a silne przeczucie, że się rozbijemy, daje jej sposobność do wyrzucenia smutnych demonów, które w sobie nosi. Viviana z pewnością była psycholożką i musiała brać udział w jakimś kongresie z tej dziedziny. Nie był to jednak odpowiedni moment na zadawanie pytań, bo wydawało się oczywiste, że przeżywamy ostatnie minuty swojego życia. Było mi bardzo żal, że te chwile są takie tragiczne i że wkrótce opuszczę ten świat. Są ludzie, których życie nie rozpieszcza, ale ja zawsze, absolutnie zawsze byłam zadowolona ze swojego, dlatego nie mogłam znieść myśli, że umrę. Podobnie musiała myśleć zrozpaczona kobieta siedząca cztery rzędy za mną. Wydawało się niemożliwe, potworne i pozbawione wszelkiej logiki, że już nigdy nie zobaczę Elíasa, już nigdy nie przejdę się po własnym domu, a jutro rano masażystka usłyszy, że moje ciało roztrzaskało się na kawałki o twardą, zimną ziemię w jakimś miejscu zagubionym na mapie i będzie musiała odejść ze złożonym łóżkiem. Poczułam w żołądku lodowate powietrze i samotność ogromnej pustki, która miała mnie lada chwila pochłonąć. Do tej pory nie przyszło mi do głowy, żeby spisać testament, a w dodatku nie zapłaciłam rachunku za pralnię. Od kilku miesięcy nie widziałam się z rodzicami ani nie podziękowałam Danieli, naszej pomocy domowej, za maleńką oranżerię, którą urządziła w ogrodzie. No i wyglądało na to, że chcąc nie chcąc zostawię wolną drogę innej modelce, która mnie zastąpi i zabłyśnie w fotoreportażu dla „Elle”. Były to sekundy wypełnione czarnymi myślami – a nawet bardziej niż czarnymi, jeśli istnieje jakiś jeszcze ciemniejszy kolor – do chwili, gdy Viviana odwróciła się w moją stronę i chwyciła mnie za drugą rękę, przesadnie szeroko otwierając oczy, jakby usiłowała zabrać ze sobą jak najwyraźniejszy ostateczny obraz tego świata. Jej dłonie drżały, pociły się i były szorstkie. Z pewnością

potrzebowała ciepła innej osoby podczas ostatniej drogi. Ja również. Samolot praktycznie spadał w dół, w stronę ośnieżonych zboczy. Kobieta od smutnych demonów krzyczała, a mężczyzna z siedzenia za mną się modlił. W obliczu katastrofy, która nieuchronnie się zbliżała, jedyną rzeczą, jaką wtedy naprawdę czułam, były ręce Viviany. Jej pierścionki wystawały spomiędzy naszych splecionych palców i błyszczały. Błyszczał także pot, który kapał z jej czoła. – Posłuchaj mnie uważnie – powiedziała, jeszcze bardziej ściskając moje dłonie. – Jest ktoś… – zamknęła mocno oczy, jakby chciała zajrzeć do ich wnętrza – jest ktoś, kto pragnie, żebyś umarła. Czuję to bardzo wyraźnie, jakbym była w sercu tej osoby, ale nie w jej umyśle, dlatego nie wiem, kim jest ani czemu pragnie twojej zguby. Niczego nie rozumiałam. Spytałam, dlaczego mówi mi coś takiego akurat w momencie, gdy jesteśmy bliscy roztrzaskania się. – To normalne, że mnie nie rozumiesz – odparła. – Nie jesteś gotowa. Zamilkła na moment. Schowki na bagaż nad naszymi głowami mogły się otworzyć w każdej chwili, a stewardesy siedzące naprzeciwko patrzyły na nas niewidzącym wzrokiem z wyrazem paniki na twarzach. – Zabijemy się. Nie ma potrzeby, żeby ktoś życzył mi śmierci – powiedziałam, podnosząc głos bardziej, niż należało, i nie wiedzieć czemu wkładając buty. – Nie zabijemy się. Nie dzisiaj. Wyjdziemy cało z burzy i wrócimy do domu. Jednak rzeczywiście jest ktoś, kto pragnie, żebyś nie żyła i to jest jedna z niewielu prawd, których jestem pewna. – Wciąż ściskała mnie za ręce. – W tym zamieszaniu nie jestem w stanie zrozumieć, czy chodzi o mężczyznę, czy o kobietę, czy jest przyjacielem, czy wrogiem, członkiem rodziny, zazdrosną rywalką, mściwym kochankiem. Kimkolwiek ten ktoś jest, dręczy go pragnienie wyrządzenia ci krzywdy. Niełatwo je powstrzymać, bo pragnienia niestety zbyt często zmieniają się w rzeczywistość. Widmo realnej śmierci zaczęło schodzić na drugi plan. Może był to manewr psychologiczny, który miał odwrócić moją uwagę od zbliżającej się nieuchronnie tragedii. – Nie powinnaś popadać w obsesję w związku z tym, co ci powiedziałam, ale musisz uważać na siebie i zachowywać ostrożność. Gdy tylko wzięłam cię za rękę, twoje ciało ostrzegło mnie, że jesteś w niebezpieczeństwie, chociaż ty sama sobie tego nie uświadamiasz. Człowiek jest czymś znacznie więcej, niż mu się wydaje, i wie więcej, niż sobie zdaje sprawę, nawet jeśli dużo łatwiej jest zamknąć oczy i iść naprzód, nie rozglądając się na boki. Nie ulegało wątpliwości, że obie znalazłyśmy się w niebezpieczeństwie, co także jej ciało powinno wiedzieć. Osoby zajmujące się badaniem umysłu widzą zbyt wiele rzeczy, czasami takich, które są wytworami ich wyobraźni. Chociaż muszę przyznać, że tak, jak przewidziała Viviana, mniej więcej po kwadransie te

straszne turbulencje ustały i przez samolot przetoczyła się fala ulgi. Pasażerowie zaczęli głośno rozmawiać. Płaczliwa pani łkała teraz ze wzruszenia, ja też miałam ochotę się rozpłakać. Stewardesy rozpięły pasy bezpieczeństwa, a jedna z nich ogłosiła przez megafon, że zostawiliśmy burzę za sobą i wkrótce wylądujemy w Zurychu, aby uzupełnić paliwo. Dodała, że pasażerowie mogą prosić załogę o tyle alkoholu, ile tylko zapragną. Jej uspokajający głos wypełnił wnętrze samolotu nosowymi dźwiękami i lekkimi zakłóceniami, jakby dochodził z oddali. Wreszcie mogliśmy odetchnąć. Viviana stwierdziła, że czas już wstać i pójść do łazienki. Pomogłam jej się podnieść, lecz ona poprosiła, żebym jej nie towarzyszyła, bo jest przyzwyczajona do niestabilności, do ocierania się o różnego rodzaju przedmioty i do ciągłego chwytania się rękami poręczy, krzeseł czy ścian. Pewnie dlatego jej dłonie były tak szorstkie. Zamówiłam dwa giny – jeden dla Viviany, drugi dla mnie – z plasterkiem ogórka, tak jak lubi. Wiedziałam, że się ucieszy, kiedy zastanie tę niespodziankę po powrocie. W Zurychu mieliśmy międzylądowanie techniczne i nie pozwolono nam wysiąść z samolotu. Krajobraz za oknami był piękny: góry i sosny w oddali, ciemne chmury gnane przez wiatr w naszą stronę. Po godzinie wsiedli nowi pasażerowie, zacierając dłonie. A Viviana, ku mojemu niezadowoleniu, znów wzięła mnie za rękę, choć nie było już burzy ani nic nam nie groziło. Doświadczenie życia i śmierci w tak krótkim czasie sprawiło, że czułam się kompletnie wyczerpana. Próbowałam odsunąć jej dłoń najdelikatniej, jak umiałam, ale mnie powstrzymała. – Nie bój się tego, co cię czeka. Jesteś jedną z niewielu osób na tym świecie, które mogą iść przed siebie, wyprzedzając nieco wydarzenia. Wykorzystaj dobrze tę przewagę. Już miałam powiedzieć tej biednej kobiecie, że moje życie jest cudowne i że żyję otoczona ludźmi, którzy mnie kochają. Wszyscy, a wśród nich ja sama, uważają, że mam dużo szczęścia. Teraz, w wieku dwudziestu sześciu lat, mam pieniądze ulokowane w funduszach inwestycyjnych, motorower, mercedesa, samochód terenowy i willę w jednej z najbardziej ekskluzywnych i najdroższych okolic, dziesięć kilometrów od Madrytu, gdzie mieszkam w otoczeniu piłkarzy i innych sław. W wieku szesnastu lat podpisałam swój pierwszy kontrakt jako modelka, a mając siedemnaście, zanim porzuciłam naukę w liceum, spłaciłam hipotekę na mieszkaniu rodziców. Ale Viviana nic o tym nie wiedziała. Nie puszczając mojej dłoni, szeptem wypowiedziała kilka słów, których nie zrozumiałam. Włożyła ręce do swojej przepastnej białej torebki i wyjęła z niej kartkę papieru oraz długopis. Narysowała coś, co przypominało górę zwieńczoną perłą, złożyła kartkę i podała mi ją. – Noś to przy sobie. Przyda ci się.

2 Gdy wreszcie wylądowaliśmy na lotnisku Barajas, wszyscy zachowywaliśmy się tak, jakby nic się nie stało, jakby to był zły sen, który nie miał żadnego znaczenia. Teraz przejmowaliśmy się tylko tym, żeby zabrać bagaż podręczny ze schowków, włączyć komórki i włożyć płaszcze. Ja musiałam cierpliwie zaczekać, aż Viviana wykaraska się z fotela, odnajdzie swoje rzeczy i zacznie się przemieszczać. Pożegnałam się z nią, życząc nam obu, żebyśmy znów się spotkały podczas spokojniejszego lotu. Uśmiechnęła się. – Ten lot był niezapomniany – powiedziała. Już nie odwróciłam głowy. Mżyło i Viviana pewnie schodziła po schodkach samolotu obładowana ogromną torebką i płaszczem, trzymając się poręczy, żeby się nie poślizgnąć, blokując przy tym drogę innym. Należała już do przeszłości, stała się czymś spoza mojego normalnego życia, jedną z tych spraw, o których opowiada się jedynie po to, żeby nie milczeć. W tym momencie czekała na mnie teraźniejszość. Gdy tylko wyszłam przez bramkę numer 22 po odebraniu bagażu i zobaczyłam kilka metrów dalej Elíasa pogrążonego we własnych myślach, kompletnie zapomniałam o Vivianie, a to, co przeżyłam w samolocie, zostało pogrzebane w jego ścianach, między maleńkimi plastikowymi okienkami. Elías miał kilkudniowy zarost i brudne włosy, co było oczywistym symptomem rozczarowania i smutku. Prawdopodobnie spotkał się z odmową w jakiejś galerii albo nie czuł natchnienia. Pocałował mnie niemal tragicznie, jakby zostały nam dwie minuty życia. „Kocham cię” powiedział takim samym tonem. Chętnie wepchnęłabym go do jednej z lotniskowych toalet i przeleciała pośród tysiąca przeszkód i trudności, żeby przestał rozmyślać, uwalniając go w ten sposób od niepokoju, jeszcze zanim dotarlibyśmy do domu. Uwielbiał spontaniczne ataki namiętności i gniewu, więc nie stawiałby oporu. Jednak zanim się zorientowałam, toalety zostały z tyłu i moja maleńka zachcianka dostosowała się do okoliczności. Elías wziął walizkę i niechętnie ciągnął ją w stronę parkingu. – Jak minęła podróż? – zapytał rutynowo. Opowiedziałam o niej pokrótce, mówiąc, że było dużo turbulencji. Już nawet nie pamiętałam o lęku, który czułam, gdy myślałam, że prawdopodobnie nigdy więcej go nie zobaczę. – Dzięki niej miałam czas, żeby myśleć o wielu rzeczach – powiedziałam, biorąc go pod rękę. – Przede wszystkim o tobie, o nas i o tym, jak przerażające może być czasem życie. Nie wiem, czy mnie słuchał. Nie lubił, kiedy wciągano go w filozoficzne dyskusje o życiu. Miał na sobie stare spodnie do chodzenia po domu, po których nie było już widać, z jakiego są materiału. Wyjął z jednej z kieszeni garść monet i zapłacił za parking. W tych spodniach i swetrze poplamionym farbą wyglądał

bardziej ponętnie niż Antonio Magistrelli, prezes agencji modelek, w tych swoich zestawach złożonych z dżinsów i marynarek od Armaniego, sportowych butów od Diora i krawatów po dwa tysiące euro. Elías miał w sobie coś nieuchwytnego i niedostępnego, miało się ochotę walczyć na śmierć i życie o choć jedno jego spojrzenie. Po tak długim czasie, w takich chwilach jak ta, wciąż nie mogłam uwierzyć, że jest moim mężem. Dobrą stroną piętnastodniowej nieobecności było to, że znów przypominał mi się tamten mężczyzna, którego poznałam cztery lata wcześniej w pewnej galerii sztuki. Nadal był szczupły i miał gładkie, czarne włosy. Nadal wyglądał na młodego artystę, chociaż był nim w coraz mniejszym stopniu. Marszandzi patrzyli z niechęcią na jego prace, unikali go. Mówiłam mu, że jego chwila niebawem nadejdzie, ale on popadał w przygnębienie i wszystko przepełniało go rozpaczą, jego pracownia i cały dom, nawet łóżko. A ja nie wiedziałam, jak mu pomóc, nie wiedziałam, jak go zadowolić, co zrobić, żeby był szczęśliwy. Przez cały dzień byłam niespokojna, pragnąc, żeby jakaś wrażliwa dusza kupiła od niego obraz, żeby inna dusza zechciała zorganizować wystawę jego prac, żeby ktoś mu pogratulował. Nie odważyłam się go zapytać, co robił, gdy wyjechałam do Indii, czy zaczął jakiś nowy projekt. Nigdy nie byłam pewna, jakie słowa mogą go zranić. – Co nowego? – spytałam ogólnikowo, zapinając pasy. – To, co zawsze – odpowiedział, skręcając sobie papierosa, apatycznie, w zamyśleniu. Przerażało mnie, że świat nie obdarzy go jakąś dobrą wiadomością. Przerażało mnie, że nigdy nie będzie w stanie krzyczeć z radości i szczęścia, choćby tylko przez minutę w całym swoim życiu. Czasem nie spałam w nocy, rozmyślając, co mogłabym zrobić, żeby świat kochał go tak, jak ja. Pogłaskałam go po nodze. Czasami, a nawet bardzo często, czułam się winna, że mam tyle szczęścia. Odkąd byłam mała, wszyscy patrzyli na mnie i zwracali się do mnie jak do kogoś, kto ma szczęście. Nie bardzo wiedziałam, co znaczy to słowo, ale było mi tak bliskie, jak moje imię Patricia. Bardzo chętnie oddałabym Elíasowi trochę tego szczęścia, choćby połowę, a nawet pożyczyłabym mu całe na jeden dzień albo na tydzień, a może i na dłużej. Chociaż chyba nie wiedziałby, co z nim zrobić. Nie był przyzwyczajony do szczęścia. Wydaje mi się, że się go bał. Tak jak wtedy, gdy w Muzeum Prado natknęliśmy się na pewnego sławnego malarza, którego dobrze znałam, bo często przychodził do firmy, żeby odwiedzić Antonia Magistrellego, ale Elías się nie zgodził, żebym mu go przedstawiła i nie chciał z nim porozmawiać. A przecież jedno życzliwe słówko tego malarza mogło otworzyć przed nim niejedne drzwi. Mimo to zlekceważył szczęście i wolał się nadal zadręczać. „Czemu jeden malarz miałby pomóc drugiemu w odniesieniu sukcesu? Żeby potem tamten z nim rywalizował i prawdopodobnie zajął jego miejsce, odebrał

mu sławę, a w końcu usunął go w cień i zatruł mu życie?” – powiedział z pogardą. To był jeden jedyny raz, odkąd byliśmy ze sobą, kiedy na sekundę uciekłam od miłości, którą go darzyłam, i popatrzyłam na niego ze złością za te wszystkie trudne chwile, przeżywane z jego powodu. Dlaczego odrzucił taką okazję? Jednak po pięciu sekundach zrozumiałam, że nie zakochałabym się w kimś takim jak ja, kimś, kto uścisnąłby szczęściu rękę i poszedł z nim na kawę. Odkąd wyjechaliśmy z lotniska, nie przestawało padać. Był koniec lutego, miesiąca, który do tej pory nigdy nie miał dla mnie żadnego znaczenia. Elías próbował dojrzeć szosę przez przednią szybę, między strumieniami wody, które spływały po niej we wszystkich kierunkach. Już zapomniałam o strachu przed śmiercią i mogłam odczuwać normalne lęki, toteż po przyjeździe do domu szukałam na ścianach jakiegoś nowego obrazu. W salonie, pod schodami, w sypialniach, w łazienkach, w kuchni, na półpiętrach, na wszystkich ścianach wisiały jego dzieła, na ogół dużego formatu, wiele też piętrzyło się w jego pracowni – przeszklonym pomieszczeniu na ostatnim piętrze. Nasze życie było cudowne. Nasz dom, nasz ogród, nasze fotele, jego brązowy i mój biały, piwniczka na wino, psy, pędzle i farby olejne Elíasa. Wszystko w magiczny sposób spadało nam z nieba. Pachniało mokrą ziemią. Psy przybiegły, żeby się z nami przywitać. Były to dwa pożyczone foksteriery, własność mojej siostry Caroliny, którym nie uśmiechało się wychodzić z domu. Daniela, pomoc domowa, która pracuje u nas od dwóch lat, zostawiła nam przygotowaną kolację. Wiedziała doskonale, co smakuje każdemu z nas. Gdy wróci po dniu wolnym, rozpakuje bagaż i wypierze brudne ubrania. Przywiozłam jej haftowany srebrem komplet bielizny stołowej na dwanaście osób, którym z pewnością będzie zachwycona. Zostawiliśmy walizkę i resztę rzeczy pod schodami. Przytuliłam się do Elíasa i zamknęłam oczy. Pocałował mnie. Trwało to dość długo i przycisnął mnie do piersi tak mocno, że musiałam się uwolnić, choć wcale nie chciałam. Zrobiłam to tylko z konieczności, żeby móc oddychać, jakbym nie miała innego wyjścia niż być wolną, nawet wbrew własnej woli. – Jorge mówi, że już dłużej nie może mnie reprezentować – powiedział. Zdjęłam buty. Chodzenie boso po domu sprawiało mi ogromną przyjemność. Daniela utrzymywała parkiet w czystości, aromatycznie nawoskowany, jak jakiś mebel, ale teraz nie umiałam się tym tak do końca cieszyć. Była to chwila przygnębienia. Znowu porażka, frustracja. Deszcz zabryzgał szyby salonu, a gałązki nieszpułki błyszczały intensywnie i ociekały wodą. – Poszukamy innego agenta, nie martw się – powiedziałam. – Zjedzmy kolację. Czemu nie mielibyśmy otworzyć butelki dobrego wina? Gdy Elías schodził do piwniczki, odetchnęłam. Oznaczało to rozejm w tym

nowym rozczarowaniu. – Jorge jest przeszkodą dla twojej kariery – stwierdziłam, wyjmując dwa pękate kieliszki z kryształu delikatnego jak powietrze, prezent ślubny od Antonia Magistrellego. – Pewnego dnia musiałeś z nim zerwać. – To on zerwał ze mną – odparł, odkorkowując jedną z naszych najlepszych butelek, co wydało mi się symptomem nadziei. – Wszystko jedno, co za różnica. Rzecz w tym, że teraz jesteś wolny i możesz wybrać kogoś, kto lepiej się zajmie twoją twórczością. – Jasne – powiedział – ale kogo? I tak długo patrzył mi w oczy tymi swoimi czarnymi źrenicami otoczonymi ciemną obwódką i jeszcze ciemniejszymi rzęsami, że musiałam się zdobyć na wysiłek, aby znowu móc myśleć. Byłam zbyt zmęczona, żeby dobrowolnie stawić czoła demonom Elíasa. Włączyłam piekarnik i podgrzałam rybę przygotowaną przez Danielę. Zacinający deszcz uderzył w szyby. Miło byłoby zapalić w kominku, ale okazałoby się to zbyt banalne i nawet do głowy mi nie przyszło, żeby to zaproponować. Elías otworzył mi oczy na dawanie w prezencie kwiatów i biżuterii, tworzenie romantycznej atmosfery i inne głupstwa w tym stylu, które służą jedynie ukrywaniu braku głębszej wyobraźni potrzebnej, żeby kochać i być kochanym. Jeśli podoba ci się jakaś osoba, wtedy jedyne, czego pragniesz, to ona w stanie czystym. – Nie martw się – pocieszyłam go. – Jeszcze się przekonasz, że pojawi się coś interesującego. Przy kolacji opowiadałam mu o problemach podczas podróży i o tym, że cudem przeżyłam. Słuchał mnie, przeżuwając i od czasu do czasu popijając z kieliszka. Unosił go otwartą dłonią, jakby trzymał kwiat, któremu lada chwila miały opaść płatki. Gdy skończyliśmy jeść, otworzyłam walizkę i dałam mu kilka ręcznie malowanych, bardzo starych tkanin, które Karim, nasz gospodarz w Indiach, zdobył dla niego na moją prośbę. Zachwyciły go. Po raz pierwszy tego wieczoru rozbłysły mu oczy. Nie przestawał patrzeć na prezent. Chciałabym, żeby na mnie patrzył w ten sposób. Powiedział, że te tkaniny dostarczą mu wielu pomysłów i być może jego styl obierze nowy kierunek. W końcu przydarzyło mu się coś dobrego i mogliśmy pójść do łóżka, obejmować się, całować i kochać bez romantycznej atmosfery, kwiatów ani brylantów. Tylko on i ja, nadzy.

3 Prezes firmy, Antonio Magistrelli, był czarujący. Na początku, zaraz po rozpoczęciu pracy w agencji modelek, przyszło mi do głowy, że się we mnie zakochał. Uśmiechał się w sposób, który wydawał mi się zarezerwowany tylko dla mnie, ze zrozumieniem, które wydawało mi się zarezerwowane tylko dla mnie. Wyglądało, jakby mnie chronił przed przeciwnościami, jakby bronił przed każdym, kto pragnąłby zdyskredytować moją pracę. Wpadałam w euforię, gdy zapraszał mnie na obiad albo na ważne przyjęcia. Pokazanie się publicznie u jego boku było jak siedzenie po prawicy ojca, wszyscy natychmiast traktowali mnie z przesadnym szacunkiem. Projektanci zauważali mnie tylko dlatego, że wcześniej zwrócili uwagę na Antonia. Jego gabinet słynął z tego, że nie było w nim ani jednej kartki papieru, wyłącznie komputery, gigantyczny ekran oraz zdjęcia dziewczyn i chłopaków. Wszystko przez niego przechodziło, ale nic w nim nie zostawało. Niektórzy mówili, że Antonio jest geniuszem negocjacji i pewnego razu ja też odniosłam takie wrażenie. Był mniej więcej taki jak jego gabinet: ciemne kolory dla garniturów, biały dla koszul, ogolona głowa i zawsze sportowe buty. Nigdy się nie zmieniał, ani od wewnątrz, ani na zewnątrz, jakby przyszedł na świat dokładnie tak i miał z niego odejść w identyczny sposób. Nie wyobrażałam go sobie jako dziecko ani jako starca. Był w swoim wieku, w swoim czasie, w swoim stylu, w swojej idealnej biosferze. Wprost przeciwnie do Elíasa, który istniał wbrew własnej woli, jakby ten świat nie przekonywał go absolutnie pod żadnym względem. – Jak się mają Karim i jego żona? – zapytał, gdy tylko zobaczył, że wchodzę do jego gabinetu następnego dnia po burzliwym powrocie z New Delhi. Wszystko poszło dobrze. Oczywiście nie powiedziałam mu, że w drodze powrotnej omal się nie rozbiliśmy, bo Antonia nudziły błahostki i anegdoty. Odrywały go od wielkich planów, które miał w głowie wobec nas wszystkich. Dlatego zaniepokoiło mnie, gdy poprosił, abym opowiedziała mu drobiazgowo o słowach, gestach, o tym, czy Karim i Sharubi byli, czy nie byli zadowoleni i ile razy o niego pytali. – Powiedzieli mi, że mają dla ciebie prezent, ale zaczekają, aż przyjedziesz, żeby dać ci go osobiście. Antonio zapatrzył się w jakiś odległy punkt w gabinecie, gdzie nie było nic, tylko ściana wyłożona drewnem. – Sharubi powiedziała, że czekają na ciebie i czują się bardzo zawiedzeni, iż nie przyjechałeś. Odniosłam wrażenie, jakby to był sposób na okazanie ci szacunku. Lubią się z tobą widywać. – Już mnie to nie pociąga tak jak dawniej. Tam jest bardzo upalnie, duszno – stwierdził, potrząsając głową, żeby zatrzeć pewne obrazy.

– Jasne – powiedziałam. – Gusty się zmieniają. – No dobrze. Czeka mnie dużo pracy. Masz nowy pokaz w Berlinie, prywatny występ, bardzo ważny. Jeśli im się spodobasz, wezmą cię do Nowego Jorku. Dobrze wiesz, że praca nie jest taka jak jeszcze dwa lata temu, teraz trzeba walczyć o wszystko zębami i pazurami. Z tobą i Manuelą pojedzie Irina i poda wam szczegóły. Irina była prawą ręką Antonia. Była Rosjanką, a oprócz rosyjskiego i hiszpańskiego znała niemiecki, francuski, angielski i włoski. Miało się niezłe przedstawienie, kiedy się słuchało, jak przeskakuje z jednego języka na drugi podczas spotkań z projektantami czy zagranicznymi modelkami. Co piętnaście dni wygłaszała przemowę do nas – dziewczyn i chłopaków z agencji – i na koniec zawsze mówiła: „Jesteście modelami i modelkami przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Nie zapominajcie o tym. Nawet gdy śpicie, nie jesteście zwykłymi ludźmi”. Każde słowo, które padało z jej ust, brzmiało jak sentencja. Była wysoką kobietą o mocnych kościach nadgarstków, ramion, obojczyków, kolan, a także kościach policzkowych. Miała twarz usianą śladami po dawnych pryszczach, wśród których lśniły oczy, niebieskie jak dwa szafiry tkwiące w błocie. Lubiła kostiumy z żakietem wciętym w pasie i ze spódnicą nad kolano oraz buty na wysokim obcasie (pomimo swojego wzrostu, żeby dać nam przykład) i miała zwyczaj zaplatania naturalnych blond włosów w warkocz, który opadał na jej dumnie wyprostowane plecy. W gruncie rzeczy Antonio zostawiał wszystko w jej rękach. Wróciłam do domu, gdy już zapadała noc, a samochody usiłowały dokądś dojechać pośród świateł i deszczu. Kiedy dotarłam na miejsce, Daniela mi powiedziała, że Elías poszedł kupić kilka tubek farby i że czeka na mnie masażystka. Sama już rozpakowała walizki, wyprała ubrania i wysłała do Rumunii komplet bielizny stołowej na dwanaście osób, żeby zobaczyły go jej dzieci. Masażystkę zdziwiła radość, z jaką ją powitałam. Nigdy nie zrozumiałaby przyjemności, którą czułam, gdy przesuwała ręce po wszystkich członkach mojego ciała, całych i dobrze dopasowanych, po tym nienaruszonym ciele, które omal nie zostało rozrzucone w kawałkach po ośnieżonych stokach brązowych gór. Kolację zjadłam sama przed telewizorem, bo Elías widocznie gdzieś zboczył ze swoimi farbami. Na pewno skorzystał z okazji, żeby odwiedzić jakąś galerię. W międzyczasie Daniela wrzuciła do torby kilka moich rzeczy na podróż, która czekała mnie następnego dnia. Dobra strona pracy modelki jest taka, że ubranie czeka na ciebie tam, dokąd jedziesz, nie musisz go taszczyć ze sobą. Gorzej, że znów rozstawałam się z Elíasem. Bałam się, że w końcu poczuje się opuszczony i straci ochotę do malowania. Samochód zabrał Manuelę i mnie z berlińskiego lotniska. Pojechałyśmy prosto na wybieg. Za oknami przesuwały się niesamowite ilości śniegu. Irina

przyleciała wcześniejszym samolotem, aby wszystko przygotować, a przedtem nas ostrzegła, żeby nie przyszło nam do głowy, choćby było bardzo zimno, włożyć jedne z tych ogromnych butów ocieplanych baranim futrem, bo ktoś mógłby nam zrobić zdjęcie przy wysiadaniu z samolotu albo wchodzeniu do hotelu, a przecież musimy wyglądać jak modelki, nie jak drwale. Modelka, gdy tylko wychodzi z domu, już jest na wybiegu – powtarzała nam tysiące razy. Modelka nie marznie ani się nie poci. Modelka jest jak baletnica z teatru Bolszoj – nigdy nie wolno jej pokazać, że cierpi. Modelka jest jak kwiat, który może zwiędnąć następnego dnia i dlatego musi maksymalnie wykorzystywać swoje piękno, i tak dalej w tym stylu. Wyobrażałam sobie, jak bardzo musiał się namęczyć Antonio, żeby mnie zaangażowano razem z Manuelą. Agencja była mi bardzo wdzięczna, a ja jej, za to, że tak dobrze nam razem szło przez te lata, ale teraz wszyscy chcieli oglądać Manuelę. Miała dziewiętnaście lat, a zaczynała w wieku siedemnastu. Pochodziła ze wsi spod Kordoby i śmiała się z byle czego. Niekiedy przyłapywałam ją w łazience na wciąganiu kresek koki. Miała ciemniejszą karnację niż ja, nie musiała chudnąć ani o pół grama i miała kaskadę kręconych, lśniących czarnych włosów, które niemal zakrywały jej twarz. Ilekroć je odgarniała, pojawiały się przesadnie duże czarne oczy i wargi zaczerwienione przez stałe zagryzanie. Ja byłam raczej pospolita, może bardziej wszechstronna, ale nadal pospolita. Należałam do grona tych modelek, które miały brązowe oczy i kasztanowe włosy rozjaśnione na blond. „Dopóki ta dziewczyna nie dozna paru przykrości, nigdy się nie wyrwie ze swojej wioski – mawiała Irina. – Albo to, albo spotka w swoim życiu jakiegoś łajdaka”. Pewnego dnia wezwała nas do swojego gabinetu i zganiła, że nie traktujemy naszej pracy wystarczająco poważnie, a przy okazji powiedziała Manueli, że może powinna pomyśleć o zmianie zawodu. Szczerze mówiąc, widziała ją raczej w roli aktorki. Dziewczyna słusznie uznała to za kopniaka w dupę, rozpłakała się i zamknęła w łazience. Następnego dnia, podczas sesji fotograficznej dla „Vanity”, była poważna, smutna, zamyślona i pozowała jak nigdy, z zagubionym spojrzeniem, jakby jej umysł nadal przebywał gdzieś indziej – choć nie wiadomo gdzie – podczas gdy jej niestrudzone ciało było posłuszne fotografowi – „Stań tu, stań tam, szyja tak, ręka siak” – a Irina, po kilkukrotnym obejrzeniu zdjęć, odwróciła się do Manueli i powiedziała: „Myślę, że jeszcze coś z ciebie będzie”. „Piękno jest na pierwszym miejscu – mawiała Irina. – Wy wyrażacie uczucia innych, nie własne. Nie macie serca, serce służy tylko cierpieniu i zadawaniu bólu”, dodawała z odrobiną smutku wywołanego Bóg wie jakimi rozczarowaniami. Wiedziałam, o czym mówi Irina. Nauczyłam się ukrywać wszelkie oznaki

zadowolenia i szczęścia, gdy zrozumiałam, że moja radość zasmuca Elíasa, że dobre wiadomości, które dostawałam, przypominają mu o złych, które dostawał on oraz że gdy miałam ochotę używać życia, sprawiałam, iż zostawał sam ze swoją melancholią. Czułam, że cieszenie się bez niego jest czymś w rodzaju zdrady i że powinnam przynajmniej przemilczać swoją radość, nie obnosić się z nią. Nie wolno mi było skakać ze szczęścia, żeby uczcić podpisanie nowego kontraktu, a tym bardziej wbiegać po schodach do jego pracowni, aby się przed nim pochwalić, jak dobrze mi idzie. Wyzywam każdego, kto chce mi dowieść, że rozpacz nie jest tysiąc razy silniejsza od szczęścia. W Berlinie powoli zapadał zmrok. Niebo przeszywały czerwone rozbłyski, które odbijały się w lodzie niczym strużki krwi. Z ust buchała para. Nie wiedziałyśmy, dokąd jedziemy, ale Manuelę niezbyt to interesowało. W takich chwilach zwykle zamykała oczy i uznawała za pewnik, że w końcu dokądś dotrze, że ktoś, a może nawet wiatr, zabierze ją z jednego miejsca i przeniesie w inne, jakby była kwiatowym pyłkiem. Poza tym ogromna, pokryta dredami głowa kierowcy, która poruszała się w rytm nuconej przez niego melodii, przesłaniała nam widok z przodu. Wreszcie samochód zatrzymał się przed jakąś dawną fabryką. Manuela odgarnęła włosy z twarzy i wysunęła z auta swoje długie nogi. Ziewnęła zupełnie niezdziwiona. Sprawiała wrażenie, jakby wszystko to już widziała w innym życiu. Wnętrze było spektakularne: ogromne stropy, żelazo, drewno, szkło. Jednym słowem – piękne. Przywitali nas asystenci, wszyscy ubrani na czarno. Backstage okazał się dość przestronny, z przyjemnymi sofami z turkusowego aksamitu. Były tam dziewczyny z innych agencji, we wszystkich kolorach: Azjatki, Murzynki, Mulatki, blondynki, rude, ciemnowłose. Prawie wszystkie przyjechały przed nami i już przymierzały sukienki i kostiumy kąpielowe. Gdy pojawiła się Irina, poczułam, że przewraca mi się w żołądku z zimna, przez podróż i przez to, że nic nie jadłam. Ucieszyłam się na jej widok. Gdyby nawet chodziło o mojego największego wroga, ucieszyłabym się, widząc kogoś znajomego oprócz Manueli, która wyszła z lasu tkanin i wieszaków spowita gąszczem swoich włosów, stawiając długie kroki niczym jakieś leśne zwierzątko. – Tu są wasze stroje. Zaraz przyjdą krawcowe, na wypadek gdybyście potrzebowały jakichś poprawek – powiedziała Irina. Za dwie godziny mieli przyjść goście zaproszeni na występ: znawcy mody, projektanci, agenci, dostawcy oraz bogaci, kapryśni ludzie. – Myślę, że nie jest mi dobrze w tym kostiumie kąpielowym – powiedziałam zaniepokojona, jakbym cofnęła się o osiem lat i dopiero zaczynała swoją karierę, chociaż teraz było gorzej, bo powoli zbliżałam się do jej końca. Wtedy Irina otworzyła swój worek z ulubionymi powiedzonkami, a jej ton sprawiał, że nie sposób było się z nimi nie zgodzić.

– Nigdy nie odkrywajcie własnych słabości, wy jesteście doskonałe – powiedziała, zabierając Manuelę i mnie w jakiś kąt i kładąc swe wychudzone ręce na naszych kościstych ramionach. – Pisarz może się spocić, bankierowi może się rozsunąć koszula i odsłonić kawałek brzucha. Istotom ludzkim wciąż przytrafiają się kłopoty, ale wy jesteście ulepione z innej gliny. Jesteście z krwi i kości jak wszyscy, ale z innej krwi i z innych kości. Manuela przytaknęła, a dwie tony czarnego kędzierzawego jedwabiu zakołysały się na jej głowie na potwierdzenie ulubionych powiedzonek Iriny, będących jedyną rzeczą, na którą naprawdę zwracała uwagę. Czas minął błyskawicznie na próbach, poprawkach, makijażu i czesaniu. Galimatias nóg, rąk, szyj, dłoni i ust, pilnych, ważnych słów, mieszających się ze sobą języków. Zbliżał się moment wyjścia na wybieg. Manuela i ja szłyśmy jako szósta i siódma. Irina, jak zawsze w takich sytuacjach, poruszała się powoli, żeby tchnąć w nas spokój. – Wszystko zostało dopięte na ostatni guzik i górujecie teraz metr nad ludźmi czekającymi tam na zewnątrz. Nie zapominajcie o tym, że jesteście ulepione z innej gliny. A teraz dobrej zabawy – powiedziała, patrząc nieco dłużej na Manuelę, która oznajmiła, że musi po raz ostatni pójść do łazienki. Gdy wróciła, jej oczy lśniły innym blaskiem, zmieniła się, była panią samej siebie. Skąd wytrzasnęła kokę? Może sama Irina jej dała, żeby przechadzała się z większą swobodą i pewnością siebie. I rzeczywiście, gdy postawiła stopę na wybiegu, miało się wrażenie, jakby muzyka grała dwa razy głośniej, a goście zaniemówili, aby potem nagrodzić ją burzą oklasków. Kruchość i niewinność Manueli bywały spektakularne. Wydawało się, że w każdej chwili mogą ugiąć się pod nią obcasy, że zaraz się przewróci, że odleci. Ślizgała się w oczach tych, którzy na nią patrzyli. Irina obserwowała ją zza kulis z półuśmiechem wyrażającym podziw. Mnie strój kąpielowy wciąż wydawał się za ciasny. Nie czułam się w nim dobrze. Odetchnęłam głęboko kilka razy, a Irina położyła mi rękę na plecach i popchnęła mnie w kierunku wyłożonej dywanami, oświetlonej ścieżki obserwowanej przez setki oczu, podobnie jak wielokrotnie wcześniej. Ile razy robiłam to samo? Tysiąc? Dwa tysiące? Nigdy nie przyszło mi do głowy, żeby je liczyć. Paryż, Nowy Jork, Londyn, Mediolan. Moje ciało pasowało do wybiegu tak, jak pasują do siebie matrioszki, jak dłoń do rękawiczki. Był dla mnie naturalnym żywiołem, kroczyłam odizolowana od reszty świata, lecz nie na tyle, aby nie widzieć, że jest blisko. Gdy tylko słyszałam muzykę i czułam na sobie spojrzenia, przestawałam myśleć, zmieniając się w pępek świata. Trzeba dać się pochłonąć rytmowi, światłu, szybkości, sukienkom, butom. W przeciwnym razie wybieg cię odrzuci, wypluje, zetrze na miazgę. Nic podobnego się nie stało, wszystko szło dobrze, zapomniałam, że strój kąpielowy mnie uciska i że buty są o numer za

duże. Pozwoliłam swoim stopom płynąć milimetr nad wykładziną. Poruszałam w powietrzu ramionami i rękami, byłam stworzona z kołyszących się gałęzi majestatycznego zielonego drzewa. Moja skóra przywykła do rozpoznawania podziwu, przychylnych szeptów i chwil ciszy. Teraz czułam, jak spojrzenia zdejmują ze mnie kostium kąpielowy, zostawiając mnie nagą i wolną. Dlatego to, co wydarzyło się potem, było zupełnie niezrozumiałe. Myślę, że dotarłam do połowy wybiegu, może trochę dalej, gdy nagle przystanęłam, zatrzymałam się, znieruchomiałam, nie w przenośni, lecz dosłownie sparaliżowana: nie mogłam się ruszyć, nie byłam w stanie zrobić kroku. Początkowo sala oniemiała, ludzie myśleli, że to sztuczka mająca na celu bardziej przykuć uwagę publiczności. Ktoś nawet zaklaskał. Uśmiechnęłam się odruchowo, słyszałam w swojej głowie głos Iriny: „Uśmiechaj się, do cholery, uśmiechaj się, czy nie jesteś boska?”. Jednak gdy mijały sekundy, a ja nadal stałam sparaliżowana, ludzie zaczęli się wiercić na siedzeniach. Teraz słyszałam już poza swoją głową wzburzony głos Iriny, która mnie ponaglała: „No dalej, naprzód!”. Jakby to było takie łatwe – zrobić coś, czego nie potrafi się zrobić, choć robią to wszyscy. Nie wiedziałam, co począć. Rozpłakać się? Prosić o pomoc? Krzyczeć, że zostałam przykuta do podłogi? Ze wszystkich sił próbowałam iść, lecz było to niemożliwe. O numer za duże buty zmieniły się w cement, który podchodził do góry, od podeszew, przez łydki i uda. Prosiłam swoje szczęście, żeby mi pomogło. Ludzie patrzyli na mnie z zakłopotaniem. Ja kierowałam wzrok przed siebie, na koniec wybiegu, na cel łatwy do osiągnięcia dla większej części rodzaju ludzkiego, lecz nie dla mnie, a to właśnie napiętnowało mnie jako inną. Chociaż na pewno trwało to nie więcej niż dwie minuty, na wybiegu dwie minuty to cała wieczność. Zaczęły wychodzić inne dziewczęta, które mnie okrążały, szły dalej i wracały, muzyka grała głośniej, a wrażenie chaosu i radości wywracało mi żołądek na drugą stronę. Sukienka z gazy, którą miała na sobie Manuela,musnęła mi ramię i nogę. „Co z tobą?” – spytała przelotnie. W tym momencie gospodarze zapewne mi wymyślali, nazywając mnie wariatką i dziwką. Starałam się nie wpadać w rozpacz i odetchnęłam głęboko cztery czy pięć razy, czekałam cierpliwie, aż wreszcie udało mi się postawić jedną stopę przed drugą. Jakimś cudem zaczęłam chodzić tak, jak inne dziewczyny. Jakie to było łatwe teraz i jakie trudne wcześniej. Przypominało powrót do zdrowia po długiej chorobie. Poczułam nienaturalną ulgę. Nie odważyłam się dojść do końca wybiegu i zawróciłam. Dziewczęta nadal wychodziły, dzięki czemu publiczność straciła zainteresowanie moją osobą. Irina czekała na mnie ze skrzyżowanymi ramionami i roziskrzonymi oczami. – A teraz coś takiego – powiedziała. – Próbujesz pogrążyć agencję? Pokręciłam przecząco głową, zdejmując kostium kąpielowy.

– No więc? – Złapał mnie skurcz, nie mogłam się ruszyć. Zdarzyło mi się to po raz pierwszy w życiu. Powinnam się była rozpłakać, ale byłam zbyt wystraszona. Wolałam zmyślić historię o skurczu niż powiedzieć prawdę, która brzmiała absurdalnie. Nawet ja sama nie byłam pewna, co się stało, bo gdyby rzeczywiście nogi odmówiły mi posłuszeństwa, upadłabym na ziemię jak szmaciana lalka. Pewne było natomiast, że to zdarzenie nie przyniesie mi absolutnie żadnych korzyści. Nie byłam nieśmiertelna i wiedziałam, że gdy nadejdzie czas przedłużenia mojej umowy, w agencji zastanowią się nad tym dwa razy. Podczas lotu powrotnego do Madrytu Manuela i Irina siedziały razem. Byłam z tego zadowolona, bo musiałam czuwać nad swoim ciałem, jakbym była własną małą córeczką. Od czasu do czasu próbowałam przejść się między fotelami i starałam się bez przerwy poruszać nogami. Manuela nawet nie zapytała, co mi się stało. Wcale jej to nie obchodziło albo już zdążyła o tym zapomnieć. Wszystko, co jej nie dotyczyło, rozwiewało się w ciągu kilku sekund. Żeby pójść do łazienki, musiałam minąć ich siedzenia, wtedy zobaczyłam, że zwinęła się w kłębek i oparła głowę na ramieniu Iriny. Nawet nie widziała, że przechodzę, istniała tylko ona i osoba, która w tym momencie najbardziej mogła jej pomóc w karierze: Irina. Elíasowi też o tym nie opowiedziałam. Nie uwierzyłby mi. Powiedziałby, że to głupie obawy, lęk przed wybiegiem, atak niepokoju. Poza tym, gdy przyjechałam do domu, powitał mnie w entuzjastycznym nastroju, bo jego styl odnajdował upragniony koloryt. I nawet nie popatrzył mi w oczy. Patrzył na mnie, gdy czuł się zdruzgotany i samotny. Daniela zapytała zaintrygowana, czy wystarczyło mi ubranie, które spakowała do torby i czy jadłam jak Pan Bóg przykazał. Zauważyła też, że coś jest ze mną nie w porządku. To zdarzenie było najbardziej przerażającą rzeczą, jaka kiedykolwiek mi się przytrafiła. Tamte minuty przepełniły mnie nowym, nieznanym strachem. Nie strachem przed śmiercią jak wtedy, gdy samolot z New Delhi omal się nie rozbił, nie strachem przed utratą Elíasa czy przed tym, że wydarzy się coś złego w mojej rodzinie. Był to strach przed sobą samą, przed tą Patricią, która mieszkała we mnie, bezbronna i wymykająca się spod kontroli. Otworzyły się drzwi do nieznanego świata. Przestałam prowadzić samochód, bo ogarniała mnie panika na myśl, że zostanę sparaliżowana na środku autostrady. Po dwóch dniach od powrotu z Berlina postanowiłam zarejestrować się do swojego lekarza rodzinnego, który znał mnie od dziecka i jako jedyny nie pytał, czy dobrze się odżywiam i czy zażywam narkotyki. Powrót do przychodni w dzielnicy, w której mieszkaliśmy, zanim się wyprowadziłam z domu, a moi rodzice przenieśli się na wieś po przejściu na

emeryturę, przypominał powrót do niewinnej rzeczywistości i do zwyczajnych niebezpieczeństw życia. Doktorowi zajęło chwilę umiejscowienie mnie wśród setek pacjentów przewijających się przez jego ręce, bo wyrosłam i stałam się kobietą, podczas gdy on wciąż wyglądał mniej więcej tak samo, zastygły w mojej przeszłości, z której zmieniły się tylko krzesła w poczekalni. Gdy w końcu mnie rozpoznał, uszczypnął mnie w policzek, jak w czasach, kiedy byłam mała, a on był taki jak teraz, chociaż nie nosił już tamtych dużych okularów, kwadratowych jak dwa okna. Powiedziałam mu, że jestem modelką i że zostałam sparaliżowana, gdy przechadzałam się po wybiegu. – Dam ci skierowanie na badania analityczne i testy neurologiczne, ale nie masz się czym martwić. – Przyjrzał się uważnie moim paznokciom i białkom oczu. – Nic ci nie jest. Jesteś w tym trudnym okresie nazywanym wiekiem realizacji osobistej. Ja też przez to przeszedłem. Studia, egzaminy, praktyki, rutyna, ambicja, chęć wybicia się, pogodzenie się z losem – to jest piekło. Najbardziej prawdopodobne jest, że w tym wszystkim chodzi o sygnał, który wysyłasz do siebie samej, bo nie podoba ci się życie, które prowadzisz. Jesteś szczęśliwa? Cóż za pytanie. Byłam więcej niż szczęśliwa, uważałam się za osobę mającą cudowne życie. I zawsze tak było. Oczywiście uprawiałam zawód pełen niedogodności, stresu, bez stałych godzin pracy, z samolotu do samolotu, z hotelu do hotelu i czasami nawet nie wiedziałam, gdzie jestem. Płacz i zszargane nerwy były na porządku dziennym. My, modelki, jadłyśmy mało, a praca była wyczerpująca i trzeba było wyciągać z niej maksymalne korzyści. Zawsze się obserwowałyśmy, nie pozwalano nam na choćby jedno uchybienie. Omdlenia, anoreksja i bulimia też były codziennością. Ja ustanowiłam swój rekord, gdy zemdlałam cztery razy na Ibizie, na początku kariery, podczas niekończących się sesji fotograficznych do katalogu ze strojami bikini. Nie wiedziałam, co się ze mną dzieje – nagle wzrok zaczynał mi zachodzić mgłą i czułam, że odchodzę z tego świata. Wszystko robiło się czarne, absolutnie czarne. Miałam wtedy siedemnaście lat i omdlenie mnie nie przerażało, wydawało mi się nawet przyjemne, bo nic mnie nie bolało, tylko rozpływałam się w pustce. Gdy wracałam do siebie, leżąc na podłodze, otaczali mnie ludzie, ktoś przykładał mi lód do czoła i ktoś zawsze mówił, że to omdlenie. Piłam więc coca-colę i dalej pozowałam. Ważyłam czterdzieści pięć kilo i nie czułam głodu. Z tym głodem to jest mit. Żeby zwalczyć stres, paliłam, przy tym nie pamiętałam o jedzeniu. Mój żołądek zadowalał się byle czym, raczej złudzeniami, ambicjami i paroma rozczarowaniami niż chlebem. Jadłam, bo stawiano przede mną jedzenie, ale nie przyszłoby mi do głowy, żeby wejść do ciastkarni. Nie miałam wrażenia, że czegoś się pozbawiam. Ale też nie miałam wstrętu do jedzenia – lubiłam dobre krokiety – po prostu w tamtych chwilach nie należało ono do moich priorytetów. Stałam się

miłośniczką jedzenia, gdy zaczął się mój związek z Elíasem. On lubił, kiedy umawialiśmy się w jakiejś restauracji, czytaliśmy menu, wybieraliśmy po parę dań dla każdego z nas i piliśmy wino z dużych kieliszków. W ten sposób przytyłam do pięćdziesięciu kilo. Być może podświadomie byłam tak zaniepokojona swoim wyglądem, że nagle, zanim zdałam sobie z tego sprawę, mój organizm zablokował się na wybiegu. Pragnęłam, żeby nadeszła wiosna z zielonymi liśćmi i kwiatami, abym mogła usiąść w ogrodzie i wypić kawę. Nie znosiłam zimna, które w dodatku przypominało mi zdarzenie z Berlina i największy wstyd, jakiego najadłam się w życiu. Tylko Daniela wiedziała, że robię sobie badania. Nie chciałam niepotrzebnie niepokoić Elíasa, bo mógłby popaść w apatię i bezczynność. Był bardzo nieodporny na przeciwności losu i zmiany pojawiające się z dnia na dzień. Podejrzenie, że mogłabym być chora, kompletnie wyprowadziłoby go z równowagi i miałabym jeszcze jeden problem. Dlatego bardzo się ucieszyłam ze swojej decyzji, gdy wyniki badań okazały się dobre, co jednak niczego nie rozwiązywało, zważywszy że nadal nie wiedziałam, co mi się stało. Lekarz włożył wszystkie wyniki do koperty i powiedział z zadowoleniem: – Tak jak przypuszczałem. Staraj się, żeby problemy jak najmniej cię niepokoiły. – Chce pan przez to powiedzieć, że jestem przewrażliwiona? – Miewamy objawy somatyczne znacznie częściej, niż zdajemy sobie z tego sprawę, wierz mi. Sama biologia jest uzależniona od mechanizmów psychicznych, które prowokują niepokojące sytuacje. Czasami może to się zmienić w krzyk ostrzegający przed niebezpieczeństwem. Siła irracjonalności jest bardzo duża. Reasumując, demony nie pozwalają nam żyć. Wyszłam z gabinetu, próbując sobie przypomnieć, dlaczego słowa lekarza wydawały mi się takie znajome, wiązały się z czymś ukrytym między cieniami moich lęków. Dopiero gdy wsiadłam do taksówki i słuchając radia, zamknęłam oczy, a potem otworzyłam je nagle na czerwonym świetle, doznałam olśnienia. Przypomniała mi się Viviana, kobieta z samolotu z New Delhi, która wyskoczyła z tamtym dziwnym zdaniem w środku burzy: „Jest ktoś, kto pragnie, żebyś umarła”. Być może miało ono jakiś związek z tym, że mnie sparaliżowało – byłam przerażona. W samolocie nie zwróciłam na to uwagi, ale teraz chciałam wiedzieć więcej. Powiedziała, że nie widzi wyraźnie, czy ten ktoś, kto źle mi życzy, jest mężczyzną, czy kobietą. Ileż godzin spędzonych z nią poszło na marne. Nawet nie poprosiłam jej o numer telefonu. No i nie przywiązywałam żadnej wagi do tego, co narysowała mi na kartce i co jej zdaniem miało mnie chronić. Jak mogłam wziąć na poważnie coś takiego? Ale czemu nie? Poznałam ją, wracając z kraju świętych mężów i świętych krów chodzących po ulicach. Z kraju, który wynalazł

jogę, medytację, ajurwedę i depilację nitką. Viviana była jedyną osobą na świecie, która podejrzewała, że krąży wokół mnie coś złego, a lekarz wykluczył chorobę. No i oboje, chociaż się nie znali ani nic ich ze sobą nie łączyło, byli zgodni co do tego, że czasami ciało zadaje więcej pytań i udziela więcej odpowiedzi niż umysł. Musiałam odnaleźć tę tajemniczą kobietę. Jeśli dała mi tamten rysunek, to pewnie dlatego, że uważała, iż będę go potrzebować. Gdzie mógł być? Nie pamiętałam, żebym go wyrzuciła. Opróżniłam torebkę, którą miałam podczas tamtej podróży do Indii, zajrzałam do kieszeni spodni, które mogłam mieć wtedy na sobie, oraz do kieszeni żakietów i płaszczy. Przez zwykły skrawek papieru straciłam całe przedpołudnie i zrobiłam bałagan w szafie, w której Daniela znów będzie musiała posprzątać.

4 Jakże trudno jest postawić się na miejscu innych. Początkowo uznałam Vivianę za osobę ekstrawagancką, nieznośną przeszkodę utrudniającą wyjście na korytarz samolotu, a teraz rozpaczliwie usiłowałam ją odnaleźć, bo coś mi mówiło, że będzie umiała pomóc w wyjaśnieniu, co mi się stało i co jeszcze może się stać. Tak więc, nie roztrząsając tego więcej, jakby ta część mózgu, która wcześniej się zablokowała, teraz nakazywała mi działać, skierowałam się do biura obsługi klienta na lotnisku. Dysponowałam numerem lotu i miejsca oraz imieniem Viviany, niestety bez nazwiska. Przy kontuarze siedziała dziewczyna w moim wieku i rozmawiała przez telefon, nie zwracając uwagi na to, co się dzieje w biurze. Z pewnością oddałaby wszystko, żeby stać się niewidzialną i żeby nie zawracano jej głowy. Starała się na mnie nie patrzeć, nie widzieć mnie, jakbym nie istniała. Od razu ją wykluczyłam. Metr od niej mniej więcej pięćdziesięcioletni mężczyzna zwracał się szorstko i obojętnie do pewnej kobiety, dając wyraźnie do zrozumienia, że nie zamierza zrobić nic, co wykraczałoby poza niezbędne minimum. Został mi tylko chłopak, który zapamiętale stukał w klawiaturę komputera. Podeszłam do niego z uśmiechem, powoli, żeby zdążył się do mnie przyzwyczaić. Opowiedziałam mu w skrócie o lękach związanych z tamtym lotem, który niewątpliwie musiał zostać odnotowany jako niebezpieczny, a potem wyjaśniłam, że kiedy myśleliśmy, iż się rozbijemy, pani, która zajmowała sąsiednie miejsce, powierzyła mi kopertę ze sporą sumą pieniędzy, abym w razie jej śmierci przekazała je jakiejś instytucji charytatywnej. Potem, przy całym tym zamieszaniu, zapomniałyśmy o pieniądzach i teraz chciałam je jej zwrócić. – Od tamtego czasu nie mogę spać – powiedziałam. – Nie chcę mieć niczego, co do mnie nie należy. Czy zabrzmiało to dla niego przekonująco? – Nie jesteśmy upoważnieni do przekazywania takich informacji – odparł, patrząc na przełożonego. Miał wątpliwości, co ma zrobić. – Proszę – nalegałam. – Ona na pewno też nie może spać, rozmyślając, jak te pieniądze odzyskać. Znów zaczął stukać w klawiaturę, co zachęciło mnie, żeby usiąść na foteliku stojącym naprzeciwko jego kawałka kontuaru. – Gdyby była aż tak zaniepokojona, skontaktowałaby się z nami, jednak tego nie zrobiła. – Jak może być pan taki pewny? Ktoś z pana kolegów mógł ją obsługiwać tak jak pan teraz mnie i nie odnotować tego. Nie byłoby to zbyt dziwne, prawda? Rzucił okiem na kolegów i pokręcił głową. Nie, nie byłoby zbyt dziwne.

– Rezerwacji dokonała agencja Viajes Universal, jeśli rozmawiamy o tej samej Vivianie. Dotarłam do biura podróży przy Paseo de la Castellana tuż przed zamknięciem, gdy już się ściemniało. Zapomniałam wziąć rękawiczki, co mnie złościło, bo byłam również modelką dłoni i musiałam dbać, żeby stale były jedwabiste, nawilżone, beż żadnego zaczerwienienia ani zadrapania, jednym słowem – idealne. W Viajes Universal sprawdzono, że rezerwacji dokonano w ich filii w Barcelonie, a tam poproszono Vivianę o zgodę, abym mogła do niej zadzwonić. Poczułam ulgę, jakbym rozwiązała jakiś wielki problem, nie zdając sobie sprawy z tego, że właśnie tworzę wielką zagadkę. Zadałam sobie zbyt wiele trudu, żeby zlokalizować jakąś, być może stukniętą, nieznajomą. Zamiast być na siłowni i robić brzuszki, traciłam czas, uganiając się za cieniem, w którym pokładałam bezsensowną nadzieję. Po powrocie do domu zafundowałam dłoniom kąpiel parafinową i zjadłam kolację w rękawiczkach, co było jedną z tych rzeczy, które Elías znosił bardzo niechętnie.

5 Musiałam okłamać Elíasa. Powiedziałam mu, że mam pilną pracę w Barcelonie i modliłam się, by Irinie albo komuś innemu z agencji modelek nie przyszło do głowy zadzwonić i zapytać o mnie, bo z pewnością nie wybaczyłby mi kłamstwa. „Jesteś aniołem” – mawiał, obejmując mnie i całując w chwilach euforii i szczęścia, które niespodziewanie pojawiały się w naszym życiu. Oddałabym wszystko, żeby poznać tajemnicę, która wyzwalała błysk w jego oczach. Ochotę, aby zmienić spodnie i dokądś ze mną wyjść. Uwagę, z jaką słuchał moich opowieści o Irinie, Antoniu, wybiegach i fotografach, które, jak wiedziałam, śmiertelnie go nudziły. W takich chwilach wydawałam mu się aniołem i nie chciałam popełnić gafy, robiąc coś, co zniszczyłoby ten piękny obraz. Nie wiedziałam również, jaki mechanizm skłaniał go do schodzenia od czasu do czasu po schodach z pracowni, powoli, bardzo powoli, jakby zapowiadał swoje przybycie. Ciężko opuszczał stopę na stopień, potem drugą na następny, wywołując dudnienie drewna, aż ten rytm, niczym werbel czy odległa burza, wstrząsał mną stopniowo, przenikał do mojego brzucha, piersi, ud. Wtedy czułam, że już mnie pieści, a mój oddech przyśpiesza. Od strony schodów do miejsca, w którym byłam, miarowe, miażdżące kroki rozbrzmiewały na podeście. Bez słowa szukał mnie w kuchni, w salonie, w pokojach, w łazienkach. Nie odzywałam się, tylko oddychałam najwolniej, jak potrafiłam, czekając, aż mnie znajdzie. Jeśli Daniela była w pobliżu, podawała jakąś niejasną wymówkę, na którą nie zwracaliśmy uwagi, wychodziła z domu i nie wracała przed upływem trzech godzin. Nie poruszałam się, czekając na huragan, na gigantyczną falę, która niemal mnie zatapiała, na spojrzenie wyrażające bezgraniczną intymność, bardziej mętne niż zwykle, przeznaczone tylko dla mnie, tylko w tych czterech ścianach. Kto był aniołem, a kto demonem? Z tym nowym mrocznym spojrzeniem wyciągał rękę i wskazywał mi podłogę albo ścianę. Na przekór wszystkiemu, co życie miało nam zgotować, to, co się wtedy działo, było niepokojąco realne. O jedenastej rano wsiadłam do ekspresu AVE do Barcelony. Słońce było zimne jak szkło. Podczas podróży chwilami drzemałam, a chwilami obserwowałam krajobraz, zastanawiając się, jaka będę w wieku pięćdziesięciu lat, co będę robiła, co będę miała za sobą i czy będę pamiętała tę chwilę. Z dworca Sants pojechałam taksówką do domu Viviany, która nie tylko nie miała nic przeciwko temu, żeby podać mi swój adres, ale także powiedziała, że czekała na mój telefon. Przejechaliśmy jakieś dwadzieścia kilometrów i znaleźliśmy się w okolicy

z halami przemysłowymi i mieszkaniami z lat sześćdziesiątych. Przeszkadzał mi gruby płaszcz. Od morza docierał ciepły, wilgotny wiatr, lekko pachnący roślinami, które owiewał, co kontrastowało z krajobrazem. Przypominał nieco włóczęgę spowitego zapachem perfum. Z powodu chaotycznego rozplanowania dzielnicy z trudem odnaleźliśmy ulicę i numer domu. Gdy taksówka zawróciła, zostawiając mnie samą, pomyślałam, że jestem wariatką i że tylko niepewność i strach łączą moją przykrą przygodę z wybiegu w Berlinie z dziwnym zdaniem, wypowiedzianym przez Vivianę w samolocie, oraz z tym miejscem. Rzecz jednak w tym, że nie miałam innego punktu zaczepienia. Chociaż przydałby mi się punkt widzenia Elíasa, a może i mojej siostry Caroliny, nie zwróciłam się do nich, bo wiedziałam, że próbowaliby wybić mi z głowy przyjazd tutaj, a ja w gruncie rzeczy chciałam to zrobić. Spotkanie z Vivianą było tak nieuchronne jak wschód słońca i księżyca, jak oddychanie. Moje życie, na dobre i na złe, z porażkami i sukcesami, przywiodło mnie aż tutaj. Zadzwoniłam domofonem, bojąc się, że nie ma jej w domu. Musiałam zadzwonić jeszcze dwa razy, dopiero wtedy bramę otworzył mi jakiś mniej więcej siedemdziesięcioletni mężczyzna, wydzielający taką woń, jakby właśnie wyszedł z katedry. Przytrzymał mi drzwi i zanim zdążyłam zapytać, powiedział, że Viviana mieszka na trzecim piętrze. „Ma otwarte drzwi”. Wejście po schodach po trzech godzinach siedzenia w pociągu dobrze mi zrobiło. Były tylko jedne drzwi, uchylone. Przez szparę wydobywała się ta sama woń, która się ciągnęła za mężczyzną spotkanym na dole. Panowały półmrok i chłód jak w grocie. Na drewnianych drzwiach widniał wyryty wizerunek Matki Boskiej. Pchnęłam je powoli, z obawą. Tuż nad ziemią w korytarzu pojawiło się dwoje żółtych oczu z czarnymi pionowymi źrenicami. Od progu zawołałam Vivianę. Z sufitu zwisały gałązki. Na podłodze położył się kot, zagradzając mi przejście. W innych okolicznościach wzięłabym go na ręce i pogłaskała przez chwilę, ale nie wiem, dlaczego się nie odważyłam. Mój wzrok powoli przyzwyczajał się do półmroku. Niektóre ze zwisających gałązek były suche, inne dopiero się suszyły. Viviana podeszła do mnie, odsuwając je rękami, jakby przedzierała się przez dżunglę. Wraz z każdym jej ruchem rozchodziły się fale odmiennych zapachów. Pewnie pasjonowała się botaniką, może była biolożką. Myliłam się, myśląc, że jest psycholożką, tylko dlatego, iż mówiła o mnie i o moim życiu. Złamała zasadę, która głosi, że gdy jesteśmy w towarzystwie, wciąż mówimy o sobie i nie słuchamy innych, a jedynie czekamy na swoją kolej, żeby ponownie opowiadać o nas samych. Wtedy w samolocie Viviana chwyciła mnie za ręce i troszczyła się o mnie. – Przypuszczałam, że przyjdziesz któregoś dnia – powiedziała, przesuwając kota stopą. – Zamknij drzwi, sąsiadki są strasznymi plotkarkami.

Poszłam za nią i ostrożnie rozsunęłam gałązki, a kot się odwrócił, żeby mieć mnie na oku. – Ma na imię Kas – powiedziała Viviana, dosłownie czytając w moich myślach, a może po prostu wszyscy goście reagowali tak samo jak ja. – A to jest Patricia – zwróciła się do kota. – Musimy jej pomóc. Nie wie, co się z nią dzieje, ponieważ nie wie, czy jest na Marsie, czy na Księżycu. Jest bardzo młoda i nie potrafi cierpieć. Sufit salonu również pokrywały wiązki ziół, róż i innego rodzaju suszonych kwiatów, które zwisały niczym lampy. Część z nich była także przymocowana do ścian i rozrzucona na stołach. Drzwi na taras były otwarte, a do balustrady przywiązano dość wysoką osłonę z wrzośca. – Ludzie są ciekawscy i bojaźliwi. Myślę, że mnie rozumiesz – powiedziała, znów czytając w moich myślach lub podążając za moim spojrzeniem. Żeby przenikać do cudzego umysłu, tak jak ona to robiła, trzeba mieć dobrze rozwinięty zmysł obserwacji. Wkładała i zdejmowała okulary wiszące na łańcuszku na jej ogromnym biuście. – W końcu znalazła pani te cholerne okulary – powiedziałam, próbując być dowcipna. Usiadłyśmy. Było mi coraz zimniej. Kot wskoczył Vivianie na kolana, ale głowę miał zwróconą w moją stronę. – Powinnam mieszkać w wiejskim domu albo w domku rybackim przy plaży. Tam moje rośliny mogłyby się suszyć na świeżym powietrzu i mogłabym dokonywać oczyszczeń duchowych tylko dzięki światłu księżyca. Wiesz, co może zdziałać światło księżyca odbite w lustrze w miejscu bez anten i zakłóceń? Poczułam dreszcze, więc zarzuciłam płaszcz na ramiona. Nigdy nie przyszło mi do głowy, żeby zadać sobie takie pytanie, gdy robiono mi błyskawiczny makijaż przed wyjściem na wybieg. – Gdy się poznałyśmy podczas podróży, sądziłam, że jest pani psycholożką i że wraca pani z jakiegoś kongresu. – A ja nigdy sobie nie wyobrażałam, że natknę się w samolocie na kogoś takiego jak ty. Krąży wokół ciebie ogromny cień, który stopniowo pochłania twój własny. Ale, do diabła – ciągnęła – zła strona bycia świadomym pewnych rzeczy, jest taka, że bierzesz na siebie odpowiedzialność za swoją wiedzę. To straszne. Lepiej być ignorantem. Przesunęła dłonie nad tlącą się pałeczką kadzidła, potarła je i przeciągnęła po twarzy. – Gdy cię spotkałam, wracałam do domu po wizycie w pewnym klasztorze, ośrodku duchowym o wielkiej mocy. Pomyślałam, że opatrzność postawiła cię na mojej drodze, żebym ci pomogła. Uprawiam psychologię innego rodzaju, prawda,

Kas? Kot popatrzył na nią, a potem zerknął na mnie. Wydawało się, że w każdej chwili może zacząć mówić. – Nie jestem terapeutką. Nie próbuję uleczyć twojego bólu. Ograniczyłam się do dania ci ostrzeżenia. Zajmuję się roślinami leczniczymi, wyrobem kosmetyków naturalnych, maści na siniaki, kręgów energii i amuletów chroniących przed negatywnymi, złymi myślami i pragnieniami. Zawsze lepiej jest zapobiegać niż leczyć. Nie odważyłam się zapytać, czy jest czarownicą, jasnowidzem czy szamanką, żeby nie popełnić gafy. Chciałam, by mnie polubiła. – Jestem przyzwyczajona do cieni, a mędrzec Kas nauczył mnie widzieć w ciemności. Jeśli chcesz, mogę cię poprowadzić przez twoje cienie. Kot przeciągnął się na kolanach swojej pani, a potem przeskoczył na moje. Był dość ciężki. Patrzył mi badawczo w oczy. – Dlaczego uważa pani, że może mi pomóc? – Jeśli dotarłaś aż tutaj – powiedziała Viviana, robiąc maleńką wiązankę z ziół palcami pełnymi tych samych pierścionków, które nosiła w samolocie – to dlatego, że coś bardzo cię niepokoi. Głaskałam Kasa po głowie, opowiadając jej, że sparaliżowało mnie podczas ważnego pokazu mody w Berlinie bez żadnego powodu medycznego. Wyczułam ruch wyrażający aprobatę. – Zło, zanim nas zrani albo zabije, zwykle się nie ujawnia, w przeciwnym razie moglibyśmy z nim walczyć, a nawet je pokonać. – Ale mnie już wyrządziło krzywdę. – Nie, na razie tylko krąży wokół ciebie, oceniając twoją moc. To dopiero początek. Dygotałam z zimna, jednak Vivianie wstąpił na czoło pot. Wyglądało na to, że w domu nie ma żadnego ogrzewania. A może wcale nie drżałam z zimna? – Ale dlaczego zło miałoby czegoś ode mnie chcieć? Jestem tylko modelką, która pragnie zostać aktorką i robię to, co mi każą: włóż tę sukienkę, usiądź tutaj, patrz tam, uśmiechnij się, nie uśmiechaj się. Zrezygnowałam z dalszej nauki po ukończeniu szkoły średniej. Nie lubię się uczyć, nie korci mnie, żeby się czegoś dowiedzieć. Najbardziej mi zależy, żeby wszystkim nam żyło się dobrze: moim rodzicom, siostrze, mężowi i mnie, i żebym nie przytyła. Ledwo to powiedziałam, poczułam pustkę, ucisk w żołądku, zupełnie jak wtedy, gdy za mało lub za dużo zjem. Nigdy nie powiedziałam tak wyraźnie, na czym polega moje życie. Nigdy nie przyszło mi do głowy robić coś innego, niż to, co robiłam. – Wydaje mi się, że mamy przed sobą dużo pracy – powiedziała, zwracając się do Kasa. Kot zamiauczał.

Wszystkie stoły miały zaokrąglone rogi, z pewnością po to, żeby Viviana nie wbijała ich sobie w uda, gdy chodziła po domu. Znów była ubrana całkowicie na biało. Tym razem miała na sobie luźną sukienkę do połowy łydki, z rękawami do łokcia i plamami potu pod pachami. – Ubrania szyje mi pewna krawcowa, która mieszka w pobliżu – powiedziała, uśmiechając się i udowadniając po raz trzeci, że potrafi czytać w moich myślach. – Proszę, weź ten krem. Wyleczy ci każdą ranę. Jest ze światła księżyca w pełni. Wzięłam kosmetyk z myślą, że wyrzucę go do pierwszego napotkanego kosza na śmieci, bo odkąd poznałam Irinę, używałam tylko jednego kremu, który osobiście zamawiała w Szwajcarii dla wszystkich dziewczyn z agencji. – Ale co może pani zrobić, żeby nic mi się nie stało? – Musisz zminimalizować strach, ponieważ jest on kanibalem, żywi się inteligencją, pożera ją i wkrótce nie zostanie ci jej wystarczająco dużo, żebyś mogła się nauczyć żyć pełnią siebie. Gdy będziesz się bała, wydmuchaj tyle powietrza, ile zdołasz z płuc do plastikowej torebki, zawiąż ją mocno i wyrzuć gdzieś daleko. Potem podnieś rękę w stronę nieba i weź sobie kawałek. Nie zapominaj, że ono należy również do ciebie. – A skąd będę wiedziała, że się wyleczyłam ze strachu? – Stąd, że nie będziesz musiała szukać kogoś takiego jak ja. Policzyła mi trzysta euro za wszystko i wstała, żeby odprowadzić mnie do drzwi. – Przepraszam – usprawiedliwiła się. – Nie powiedziałam ci, jaka jest moja stawka. Podobało mi się, że ma ustaloną cenę. Sprawiało to wrażenie powagi i profesjonalizmu. Nie chciałam, żeby nasze spotkanie przypominało pogawędkę między przyjaciółkami. Zawsze denerwowały mnie intymne zwierzenia przyjaciółek, zwłaszcza wśród modelek. Jeśli się dobrze zastanowić, nie miałam czasu, żeby zachować przyjaźnie z liceum. Prawdę mówiąc, tamte chwile, gdy upijałyśmy się w wieku czternastu czy piętnastu lat i zaczynałyśmy się rozbierać, wyznając, którym chłopakom pozwoliłybyśmy na wszystko, budziły we mnie niechęć. Któregoś razu Lidia, jedna z koleżanek z klasy, z rozmazanym tuszem do rzęs i błyszczącymi, śliskimi ustami, opowiadała nam, że kiedy miała jedenaście lat, jej wujek, brat matki, który z nimi mieszkał, zaczął ją obmacywać, a gdy miała dwanaście, pierwszy raz poszedł z nią do łóżka i w wieku czternastu lat musiała przerwać ciążę. Dlatego nie mogła przystąpić do tamtego sprawdzianu z WF-u i nie zaliczyła połowy przedmiotów. Jej matka była na nią zła i dopytywała, kto był za to odpowiedzialny, ale Lidia nie chciała jej sprawić przykrości przez wyznanie potwornej prawdy. Gdy spotykałam ją na szkolnym korytarzu, ubraną w te jej godne

pozazdroszczenia skórzane kurtki i siatkowe pończochy, wolałam nie wiedzieć, że jej życie jest tak obrzydliwym piekłem. Pomachałam Kasowi na do widzenia, bo pomyślałam, że ten gest spodoba się Vivianie. Schodząc po schodach, zaczęłam odczuwać temperaturę ulicy i zobaczyłam normalne światło. W bramie całowała się jakaś para. Odsunęli się od siebie na kilka centymetrów, aby na mnie spojrzeć. Nie zdawałam sobie sprawy z ciągnącego się za mną zapachu mieszkania Viviany. Przystanęłam, żeby przyjrzeć się fasadzie, pospolitej konstrukcji z małymi oknami. W budynku nie było nawet windy. Unosząc głowę, mogłam dostrzec część osłony z wrzośca na tarasie. Na dole znajdował się warsztat mechaniczny, sklepik z owocami, jakiś zamknięty lokal i bar na rogu. Uznałam, że będę musiała poszukać ruchliwszej ulicy, by złapać taksówkę, ale najpierw postanowiłam wstąpić do baru, wypić butelkę wody, zjeść coś i skorzystać z łazienki. Mogłam to zrobić w mieszkaniu Viviany, ale po tym, co zobaczyłam, miałam dosyć. Teraz potrzebowałam czegoś normalnego: baru z blaszaną ladą. Znudzony mężczyzna z baru, oparty o półkę zastawioną butelkami, był skłonny do rozmowy i pokazał mi, gdzie szukać taksówki. Poszłam na postój spacerem. Zostało mi jeszcze dużo czasu, a poza tym byłam ubrana w adidasy i dżinsy i miałam wielką ochotę ruszać się, biegać. Z oddali docierało wilgotne echo morza. Po co tu przyjechałam? Co mnie skłoniło do odszukania tego miejsca, które było szczytem rzeczywistości, jeśli uznać rzeczywistość za coś, o czym się nigdy nie śniło? Viviana powiedziała, że nie próbuje wyleczyć mojego bólu. Dopiero teraz przyszła mi do głowy rzecz, o którą powinnam była ją zapytać: jakiego bólu? Nigdy nie czułam żadnego bólu. Ja nie byłam taka jak Lidia, moja przyjaciółka z liceum, ani jak inni nieszczęśliwi ludzie po przejściach. W gruncie rzeczy Viviana nie rozwiązała żadnego mojego problemu. Chcąc się czymś zająć w drodze powrotnej, otworzyłam z ciekawości słoiczek z kremem, ale ku mojemu zaskoczeniu w środku nic nie było. Chyba że światło księżyca, cóż za nabijanie w butelkę. Albo był to sposób, aby mi powiedzieć, że rany będę musiała sobie wyleczyć sama, co oznaczało, że, jak wszyscy, jakąś skrywam.

6 Po piętnastu dniach od naszego spotkania zaczęłam myśleć, że Viviana może mieć rację: po paraliżu, którego doznałam w Berlinie, nastąpiła dziwna seria wypadków. 25 marca na ulicy Juana Bravo omal nie przejechał mnie samochód. Wracałam pieszo z Caroliną z biura swojego doradcy finansowego po podpisaniu kilku faktur i wysłuchaniu zawiłych wyjaśnień dotyczących sposobów lepszego zainwestowania moich pieniędzy. Całe szczęście, że moja siostra była bardzo bystra i dzięki niej nie musiałam zwracać na to większej uwagi. Rozstałyśmy się, bo była umówiona, a ja chciałam dalej rozprostowywać nogi i pójść do agencji modelek, żeby podpisać umowę. Potem planowałam zobaczyć się z Elíasem w naszej ulubionej restauracji marokańskiej, która miała tylko dziesięć stolików i listę oczekujących rozpisaną prawie na miesiąc. Od jakiegoś czasu Elías nie bardzo miał ochotę wychodzić z domu. Mówił, że to tam najprzyjemniej je się kolację i tam czuje się najbardziej odprężony, obok mnie na sofie, na której zasypialiśmy, oglądając telewizję. Lubił chodzić na przyjęcia tylko do człowieka do tej pory będącego jego agentem albo na wystawy, na które przychodzili krytycy sztuki. Myślę, że wyjście do restauracji, byśmy się tam spotkali tylko we dwoje, uważał za stratę czasu, bo przecież mogliśmy się zobaczyć w domu. Jednak czasami udawało mi się go przekonać i wtedy miałam wrażenie, że wracamy do początków naszej znajomości, kiedy przez godzinę potrafiłam patrzeć mu w oczy wśród tłumu ludzi. Wiosna zaczęła się w końcu ujawniać, przynosząc słabe, drobne deszcze, takie jak dzisiejszy. Zamieniłam płaszcz na skórzaną kurtkę z apaszką owiniętą trzykrotnie wokół szyi. Być może nawierzchnia była mokra, może byłam nieuważna i nie zaczekałam wystarczająco długo przed przejściem przez ulicę. Nie zauważyłam, że w moją stronę jedzie samochód, a przede wszystkim nie przewidziałam intencji kierowcy, który nagle przyśpieszył. Chciał mnie przejechać. Jaki impuls, jaki demon zmusił go do nadepnięcia na pedał gazu? Musiałam się rzucić na chodnik, żeby mnie nie zabił. Kierowca i ja wymieniliśmy spojrzenie na sekundę przed tym, jak nabrał szybkości. Potem popatrzył przez okno, zawahał się, czy się zatrzymać, czy nie, aż wreszcie wpadł w poślizg, ale zdołał zahamować. Zawartość mojej torebki rozsypała się na jezdni. Podbiegł, pomógł mi wstać i pozbierać moje rzeczy. Podtrzymywał mnie za ramię i spytał, czy chcę, żeby wezwał pogotowie. – To wyłącznie moja wina, nie widziałem pani. Bardzo mi przykro – powiedział z przerażeniem na twarzy. – Jezdnia jest mokra. – Ależ widział mnie pan. Widział mnie pan, a jednak pan przyśpieszył. Dlaczego? – zapytałam, odtrącając jego rękę.

Był to mniej więcej pięćdziesięcioletni mężczyzna z siwiejącymi wąsami, czarnymi włosami i spinkami w mankietach koszuli. – Nie wiem, co mi się stało. To było tak, jakby jakaś niewidzialna stopa nacisnęła na pedał gazu. Pracuję w tym banku naprzeciwko. Jeśli pani chce, może pani tam wejść i usiąść, ale błagam, niech pani nic nie mówi moim kolegom. – Czyżbym przypomniała panu kogoś, kogo pan nienawidzi? – Nie, na Boga, nie o to chodzi. Mam córkę w pani wieku i gdyby ktoś zrobił jej to, co ja pani, zabiłbym go. Odeszłam, chociaż patrzył na mnie tak, jakby chciał jeszcze coś powiedzieć. Miał dość swojej pracy, rutyny, klientów i pieniędzy, które nie należały do niego. Z pewnością miał ochotę kogoś sprzątnąć. Mogłam złożyć na niego doniesienie, lecz wtedy straciłabym popołudnie. Już nie miałabym czasu na pójście spacerem do agencji, jak zaplanowałam, a potem do restauracji, zatrzymując się w sklepach, które najbardziej lubiłam. Dałam sobie spokój. Elías spóźnił się pół godziny. Opadł z niechęcią na siedzenie wyłożone kilimami i zabrał się do studiowania karty – którą znaliśmy na pamięć – jakby musiał wyryć ją sobie w głowie. W tej sytuacji niemal się ucieszyłam, że mam o czym opowiadać. Postarałam się zrobić to z zapałem i nadać tej historii tyle dramatyzmu, ile powinnam jako aktorka, lecz Elías był nieobecny. Słuchał mnie, nie denerwując się ani nie oburzając, że komuś przyszedł do głowy pomysł, aby mnie zabić. – Na pewno cię nie widział – rzucił niezadowolony, że musi w jakiś sposób zareagować. – Ależ widział. Widział i pojechał wprost na mnie, żeby we mnie uderzyć – stwierdziłam, podnosząc głos, by wyrwać go z zamyślenia i by zaczął mnie słuchać, a także po to, żebym się dla niego liczyła tak jak na początku, kiedy przychodziliśmy w to miejsce. – No to dlaczego nie złożyłaś na niego doniesienia w tamtym momencie? Teraz niewiele da się na to poradzić. Cóż, mogę pójść dać mu w mordę. Chcesz, żebym to zrobił? Pokręciłam przecząco głową. Zawsze kiedy tu przychodziłam, z ogromną przyjemnością jadłam bastelę. Miała odpowiednią ilość migdałów i cukru i była jedynym ustępstwem na rzecz słodyczy, na które sobie pozwalałam, ale teraz stanęła mi w gardle i potrzebowałam dwóch kieliszków wina, żeby znów móc przełykać. – Jutro pójdę spuścić wpierdol temu sukinsynowi. Wzięłam go za rękę. Powiedziałam, że może przesadziłam i że na szczęście skończyło się na strachu. Osiągnęłam tyle, że nie przestał jeść kolacji i delektował się pyszną bastelą, która mi już nie smakowała. W drodze powrotnej do domu prowadził ze wzrokiem utkwionym w jezdni.

Przypisałam jego zachowanie temu, że coś musiało mu się nie udać. Nie ośmieliłam się zapytać, czy był na rozmowie z innym marszandem albo z jakimś właścicielem galerii. Powiedziałam natomiast, próbując podnieść go na duchu, że jest bardzo niewielu żyjących artystów, którzy jak on sprzedają swoje dzieła tak wielu anonimowym kolekcjonerom i jestem pewna, że Jorge, jego były agent, na poważnie rozważy ponowne reprezentowanie go. – Proszę, daj spokój – powiedział z bezgranicznym znużeniem. W takich chwilach jak ta niezmiernie mnie bolało, że życie nie było lepsze, choć mogło być. Czyżby to był ten ból, z którego Viviana nie mogła mnie wyleczyć?

7 Następny wypadek, tym razem mający pewne następstwa, wydarzył się 10 kwietnia. Kto tam postawił ten fotel? I przede wszystkim kto odkleił mu nogi? Było sobotnie popołudnie i pojechaliśmy odwiedzić moich rodziców w ich domu w górach. Pogoda zaczęła się poprawiać i świeciło słońce. Po ostatnich deszczach pola były niesamowicie zielone i pełne kwiatów – ogromnych stokrotek i krwistych maków. Gdy mój ojciec odszedł na wcześniejszą emeryturę, rodzice praktycznie zamieszkali tam na stałe. Mieli parę kotów, które włóczyły się po ogrodzie, oraz grządki z pomidorami, papryką, bakłażanami. Drzewa owocowe rodziły morele i wielkie czerwone śliwki. Róże zalewały wszystko swoim zapachem, a pszczoły zamyślały się w powietrzu. Kiedy nie musiałam podróżować ani pozować do fotoreportaży – co zdarzało się przynajmniej dwa czy trzy razy w ciągu roku – Elías i ja wyjeżdżaliśmy na weekend i dosłownie rzucaliśmy się w objęcia przyrody. On podśpiewywał po drodze i od czasu do czasu ściskał mnie za rękę albo za kolano. Przyglądał mi się kątem oka i mówił, że ma wielką ochotę rzucić mnie w zboże i przelecieć. Rano robiliśmy sobie solidny spacer po wytyczonych ścieżkach między zasiewami i snuliśmy plany na przyszłość, kiedy Elías zdoła się wybić jako artysta, po czym prawie zawsze wracaliśmy z odciskami łodyg i kłosów – ja na plecach, on na rękach. Potem Elías trochę malował, a ja pomagałam matce przy przetworach albo ojcu w ogrodzie warzywnym, zawsze w rękawicach gospodarskich. Z czasem moi rodzice przywykli do zięcia, który im się trafił. Koło wpół do trzeciej jedliśmy obiad, a potem urządzaliśmy sobie sjestę. Lubiłam zdejmować z półki jakąś książkę i czytać w półmroku. Rodzice nie mieli osobnego pomieszczenia przeznaczonego na bibliotekę, ale w domu było dużo książek rozproszonych po biblioteczkach w salonie i we wszystkich pokojach. W tym, w którym lubiliśmy z Elíasem urządzać sobie sjestę, znajdowały się książki darzone przeze mnie największym sentymentem, tomy oprawione w jasnoniebieskie płótno. Była to stara kolekcja obejmująca Nędzników, Dzwonnika z Notre Dame czy Targowisko próżności. Stały naprzeciwko łóżka i nigdy nie potrafiłam oprzeć się pokusie wstania i sięgnięcia po jedną z nich, chociaż natychmiast zamykały mi się oczy i książka wypadała mi z ręki. Tym razem Elías został na zewnątrz trochę dłużej, malując pod drzewem morelowym, a ja wyczerpana położyłam się na łóżku. Było to cudowne uczucie, wszystko układało się dobrze, z oddali dochodziły głosy rodziców, przez okno wpadały zapach róż, brzęczenie pszczół, skrzypienie drewna wywołane upałem, wilgoć ogrodu. Kochanek Lady Chatterley zdawał się wzywać mnie z półki. Pod nią stał ten sam co zawsze fotel w stylu Ludwika XV, obity

czerwonym aksamitem. W pokoju nie było innego wolnego miejsca, żeby go postawić. Wchodziłam na niego, ilekroć chciałam sięgnąć po książkę. Tak też zrobiłam i teraz, ale z tym fatalnym skutkiem, że wszystkie cztery nogi ustąpiły pod moim ciężarem i fotel się otworzył niczym jakiś potworny kwiat. Przewróciłam się i utknęłam między komodą a nogą łóżka. Kawałki uszkodzonego fotela nie pozwalały mi się poruszyć. Lewa ręka, która podtrzymała ciężar mojego ciała upadającego na podłogę z niezwykle modnego, ale i twardego mikrocementu, potwornie mnie bolała. Początkowo próbowałam poradzić sobie sama, ale nawet nie mogłam się podnieść. Była to jedna z tych sytuacji, w których człowiek udaje, że nic się nie stało, bo burzą one spokój i szczęście. Rozpaczliwie usiłowałam przewinąć taśmę do tyłu, cofnąć się w czasie, wstać. Nie dałam rady. Poza tym pokojem jeszcze nic się nie wydarzyło, życie toczyło się tak samo jak pięć minut temu, a ja starałam się za wszelką cenę nie zachwiać normalności. W końcu nie mogłam dłużej wytrzymać i zaczęłam wołać matkę. Dlaczego matkę, a nie Elíasa? Żeby dać mu jeszcze kilka minut wytchnienia i ponieważ chciałam, aby moi rodzice choć raz zajęli się mną, a nie zawsze ja nimi. „Mamo!” – krzyknęłam. Ramię bardzo bolało, a ponieważ mnie nie słyszała, musiałam krzyknąć znacznie głośniej, przesadnie głośno. Czy to był ten ból, z którego nie mogła mnie wyleczyć Viviana? Popołudnie rozprysnęło się jak kryształowy kieliszek. Wszyscy zadawaliśmy sobie pytanie, jak to się mogło stać. Do tej pory się wydawało, że fotel jest jak nowy. Moja matka zawołała gosposię i zrobiła jej awanturę. Potem ją przeprosiła. Nie wiedzieliśmy, na kogo zrzucić winę. Na pogotowiu powiedzieli mi, że przez miesiąc będę musiała mieć unieruchomione ramię i rękę, więc postanowiliśmy, że zostanę u rodziców do czasu, aż będę mogła pracować. Elías też mógł zostać ze mną, zważywszy że artyści nie mają stałych godzin pracy, jednak stwierdził, że tu nie będzie mógł się skoncentrować. Dodał, iż wieś jest dobra na weekend, ale w poniedziałek trzeba wrócić do rzeczywistości. Zrozumiałam, że nie chce patrzeć, jak przez cały dzień leżę na sofie i czytam lub oglądam telewizję. Bolące ramię nie pozwalało mi gimnastykować się i biegać. Artystom bardzo przeszkadza, że my, zwykli ludzie, umiemy robić tylko zwyczajne rzeczy. 2 maja, jeszcze przed upływem miesiąca, poprosiłam ojca, aby zawiózł mnie do szpitala, 19 kilometrów od domu. Na szczęście zdjęli mi szynę i zalecili robienie ćwiczeń. W tym czasie Elías przyjechał któregoś dnia w odwiedziny. Chciałam zabrać się z nim do domu, ale on powiedział, że na wsi szybciej wrócę do zdrowia. Wszyscy się z tym zgodzili. Gdy tylko wyjechał, moja siostra przyjechała spędzić z nami trzy dni i stwierdziła, że znów jesteśmy rodziną. Chodziliśmy na krótkie spacery, a po kolacji siadaliśmy do gry w karty. – Odkąd tu jesteś, tato i mama wydają się innymi ludźmi. Czują się bardzo

samotni, od kiedy zajmujesz się tylko tym tam – zauważyła Carolina, mając na myśli mojego męża. Nie powiedziałam ani tak, ani nie, jednak to była prawda. Moim życiem był Elías, a także mój dom oraz moja praca, i takie życie bardzo mi się podobało. Jeśli o mnie chodzi, najchętniej spędzałabym cały czas, dzwoniąc do niego, ale się powstrzymywałam z obawy, że będzie miał przesyt, dlatego zadowalałam się jednym telefonem dziennie. Czasami zastawałam go w domu, a czasami nie. Wtedy korzystałam z okazji, żeby zapytać Danielę, czy dobrze się odżywia i czy zmienia ubranie. Mówiła mi, że mogłaby się mną opiekować i prosiła, bym jak najszybciej wróciła do domu, a ja nie wiedziałam, co mam robić. Zostało już niewiele czasu. W gruncie rzeczy wynagradzałam rodzicom ich samotność, a także, choć trudno mi było to przyznać, odpoczywałam od problemów Elíasa, od jego utrapień, od jego lekkiego wewnętrznego zgorzknienia. W międzyczasie wiele ze zleceń, które się dla mnie pojawiały, realizowała Manuela, co dość mocno mnie niepokoiło, bo skoro klienci się do niej przyzwyczajali, trudno im będzie ponownie przyzwyczaić się do mnie. Poza tym przez to spokojne życie przybierałam na wadze, zwłaszcza że matka zmuszała mnie do kosztowania wszystkich swoich przetworów. Prawdę mówiąc, czasami łapałam się na tym, że nie myślę o niczym, wtedy wpadałam w zły humor, bo mając dwadzieścia sześć lat, nie mogłam tracić czasu na tę bezczynność dobrą dla emerytów. Z każdą chwilą bezczynności czułam, że tracę grunt pod nogami w świecie zewnętrznym i że wszystko, co osiągnęłam w swoim zawodzie, może nagle zniknąć. Nikt nie wiedział, nawet Carolina, jak bardzo musiałam walczyć, żeby się wybić, a potem żeby utrzymać się na szczycie. Zgoda, miałam szczęście, ale przecież wiadomo, że nie ma nic całkiem za darmo. Podczas gdy inne nastolatki spędzały popołudnia oparte o motor swojego chłopaka, ja chodziłam ze swoim portfolio od castingu do castingu i parę razy przespałam się z facetami, którzy nas wybierali. Nie czułam wstrętu, po prostu nie czułam nic, jedynie wielką pustkę w żołądku, jakbym wcześniej wymiotowała. Niektóre dziewczyny robiły to często, bo dzięki temu się upewniały, że nadal są interesujące, bo potrzebowały poczucia protekcji albo bo był to sposób, aby dyżurny fotograf naprawdę je pokochał. Ja niczym się od nich nie różniłam: wszystkie pragnęłyśmy zakochiwać się w ludziach, którzy nas kochali. Mnie też przytrafiło się coś podobnego. Było to wtedy, gdy zadurzyłam się w pewnym fotografie. Nazywał się Roberto Plaza i robiłam, co mogłam, żeby zwrócił na mnie uwagę. Miałam wtedy osiemnaście lat i właśnie dostałam się do agencji, chociaż już od dwóch lat obracałam się w świecie mody. On miał pewnie ze trzydzieści pięć i tamtego dnia, pierwszego dnia, przyszedł do atelier, taszcząc jedną z tych ogromnych, cholernie ciężkich toreb, załadowaną obiektywami i reflektorami punktowymi. Miał na sobie mocno wytarte niebieskie dżinsy i szarą koszulkę

z krótkim rękawem. Z tylnej kieszeni spodni wystawało mu zdjęcie jakiejś dziewczyny. Zaczął pstrykać, niemal nie zwracając na mnie uwagi, tylko na światło, na kadrowanie, na to, co miałam za plecami. Wydawało się, że jestem niewidzialna. Nie mogłam oderwać wzroku od jego bicepsów, które poruszały się niczym ryby pod delikatnym meszkiem odbarwionym przez słońce. W pewnym momencie sesji, gdy szukał najkorzystniejszego kąta, żeby zrobić mi kolejne zdjęcie, nasze oczy nagle się spotkały. – Niechętnie się uśmiechasz – powiedział. – Prawie nigdy się nie uśmiecham, kiedy pozuję. – No dobrze, ale teraz jednak chciałbym, żebyś się uśmiechnęła. Uśmiechnij się do mnie. Zrobiłam to. Miał jasne oczy, niemal szare, jak koszulka. – Zależy mi, żebyś zobaczyła zdjęcia, zanim przekażę je Irinie. Chodzi o ważną publikację, dlatego chcę, żebyś się sobie podobała. Spędził nad tym reportażem znacznie więcej czasu, niż było trzeba. Bardzo się zaangażował, naprawdę chciał, żebym była olśniewająca. I wiedziałam, co się stanie, jakby to już się wydarzyło. Pójdziemy do łóżka, ja się w nim zakocham, on się mną znudzi, ja będę cierpiała i na tym historia się skończy – ale kto zrezygnuje ze zjedzenia pomidora, dlatego że wie, jak smakuje? Kto zrezygnuje z obejrzenia filmu, dlatego że zna zakończenie? Nie sądzę, żeby istniała jakaś historia miłosna bardziej frustrująca od naszej. Bardziej zaprzepaszczona od naszej. Mieliśmy wszystko, czego potrzeba, żeby rozszalała się namiętność. On mi się podobał, a ja jemu. Pociągaliśmy się wzajemnie od pierwszej chwili. Gdy błyskał fleszem, wyobrażałam sobie, że mnie całuje, bierze w ramiona, rozbiera i kocha się ze mną. Wyobrażałam sobie, jak unosi mnie lub jak siedzę na nim. Za którymś razem nawet nie usłyszałam, że coś do mnie mówił. – Możesz przyjść je obejrzeć w mojej pracowni. Będą gotowe w czwartek. Nic nie powiemy Irinie. Skinęłam głową, jakbym nie umiała mówić. Miałam sucho w ustach, wszystkie soki mojego ciała były już w pracowni Roberta, czekając na czwartek. Śliny wystarczyło mi tylko na tyle, żeby zapytać, o której godzinie będzie na mnie czekał.

8 Od tamtego czasu minęło osiem lat – wieczność dla jednych, pięć minut dla drugich. Dla mnie to pierwsze. Pracownia znajdowała się w pobliżu Paseo de la Habana i trudno było do niej trafić ze względu na pokrętny układ bram A, B, C, D, a potem wind i korytarzy. Nasiliło to zdenerwowanie wywołane przyjściem do tego miejsca, w którym czekały na mnie nie tylko obiecane zdjęcia, ale i sam Roberto. Inna osoba, tajemnica. Otworzył drzwi ubrany jak zawsze, boso, z zaspanymi oczami. Na jednej przestrzeni mieściło się wszystko: komputery, aparaty fotograficzne, lodówka, maleńka kuchnia, duży stół do pracy i do przekąszenia czegoś na rogu, wytarta skórzana kanapa i wielka krowia skóra na podeście. W kącie niedawno urządzono małą łazienkę, która jeszcze pachniała gipsem. Był to najnowszy dodatek do tego wszystkiego. Wziął mnie za rękę – całkiem nieźle jak na początek – i podprowadził do komputera. Przysunął mi krzesło, a sam przyklęknął na podłodze i zaczął wyświetlać zdjęcia. Były niesamowite. Nasze głowy, nasze twarze, obserwując uważnie moją podobiznę na ekranie, ocierały się o siebie. Zadałam sobie pytanie, bardzo przelotnie, z iloma dziewczynami i jak często to robi. Wspólnie wybraliśmy kilka najlepszych zdjęć i to właśnie te Roberto miał dać Irinie. W ten sposób niczym nie ryzykowaliśmy, a to potajemne porozumienie jeszcze bardziej mnie podniecało. Umierałam z pragnienia, żeby włożył mi rękę między nogi. Wcześniej zdjęłam kurtkę i ramiączka ześlizgiwały mi się z ramion. On się przysunął i zaczął mnie całować. Ledwie zbliżyliśmy nasze usta, nasze twarze, nasze języki, kiedy spojrzeliśmy na siebie zdziwieni. Niczego nie czuliśmy, ale nie przyznaliśmy się do tego, daliśmy sobie drugą szansę. Zdjął koszulkę, a ja sukienkę. Nigdy bym nie pomyślała, że Roberto będzie pachniał w ten sposób. Ten zapach można było poczuć tylko wtedy, gdy przycisnęło się twarz do jego piersi lub szyi, nie na odległość, nie gdy robił zdjęcia. Był słodkawy, dziwny, jakby Roberto przez skórę wydalał cukier. Jego ślina zalała mi usta i nie miałam ochoty jej połknąć. Tak więc, chociaż obejmowałam te ramiona, które tak bardzo mi się podobały, z jakiegoś niepojętego powodu pragnęłam, żeby to się szybko skończyło. On też nie wydawał się zachwycony. Miał zamknięte oczy, ale otwierał je od czasu do czasu, żeby coś sprawdzić, i ponownie mocno zaciskał powieki. Spleceni ze sobą, instynktownie skierowaliśmy się na skórzaną kanapę, na której jeszcze przynajmniej przez dziesięć minut całowaliśmy się, pieściliśmy, próbując to zrobić, ale jemu nie udało się osiągnąć erekcji i w pewnym momencie górę wzięło znudzenie. Roberto powiedział:

– Tej nocy źle spałem. – Ja też. – Jakoś przełknęłam ślinę, żeby nie pogarszać sytuacji. – Bardzo mi się podobasz – stwierdził, leżąc na kanapie całkiem nagi, ze sflaczałym penisem zwieszonym na bok. Miał fantastyczne ciało. – Ty też bardzo mi się podobasz – odparłam, wkładając sukienkę, sandały, kurtkę i biorąc torebkę, żeby wyjść zanim poprosi mnie o coś jeszcze. – Któregoś dnia chętnie poszłabym z tobą na obiad albo na kawę. Na ulicy popołudnie toczyło się z miażdżącą siłą. Zdałam sobie teraz sprawę z tego, że nic nie jadłam. On na pewno też nie. Weszłam do baru i wypiłam butelkę zimnej wody, która przelała się przez moje wnętrzności niczym chłodna, przejrzysta rzeka. Już nie musiałam cierpieć, już nie musiałam ciągle patrzeć na komórkę, żeby sprawdzić, czy dzwoni, ani niecierpliwie czekać, żeby zobaczyć, jak wchodzi do agencji. Roberta pochłonął jego świat, jakby był statkiem kosmicznym. Zdjęcia wyszły cudownie i tak jak on przewidział, ten reportaż ze strojami z różnych kolekcji wyniósł mnie do pierwszej ligi. A jednak ilekroć widziałam Roberta, nie przychodziły mi do głowy te decydujące zdjęcia, lecz jego ślina. Nigdy nikomu o tym nie wspomniałam. Nie było o czym opowiadać, bo nie było to ani dobre, ani złe, nie nadawało się do opowiadania, więc nie mogłam się przekonać, czy pozostałe dziewczyny miały z nim inne doświadczenia niż ja. Zresztą nie miałam najmniejszej ochoty poruszać tego tematu. Ceniłam Roberta, a on pomógł mi w karierze bez stawiania warunków i bez fochów. Ale – mówi się, że w życiu zawsze jest jakieś „ale”, co jest prawdą – gdy udało mi się wyrzucić z głowy widok nagiego Roberta i wszystko to, co zapamiętałam o jego ciele, czyli duże znamię na plecach, zbyt kwadratowe ramiona, penis między udami, włosy na nogach, gdy te obrazy zaczynały się rozwiewać, mniej więcej po sześciu miesiącach od naszego spotkania w jego pracowni, poznałam jego żonę. Nawet nie wiedziałam, że jest żonaty, nawet się nie domyślałam, wyobrażałam sobie, że prowadzi wędrowne życie z aparatem fotograficznym na ramieniu. – Ty jesteś Patricia? Jestem Isabel, żona Roberta. Miałam wtedy prawie dziewiętnaście lat. Właśnie podpisałam kontrakt na pozowanie dla „Vanity Fair” i zadowolona wychodziłam z agencji modelek. Miałam wielką ochotę opowiedzieć o tym rodzicom, a przede wszystkim swojej siostrze Carolinie, której wypłacałam niewielkie wynagrodzenie wraz z każdym nowym kontraktem. Przeszłam przez ulicę, rozglądając się za swoim motorowerem vespino. Przypięłam go do drzewa i teraz się bałam, że wlepili mi mandat, albo, co gorsza, że mi go zabrali. I właśnie tam stała ona, czekając na mnie, przyglądając się, jak nadchodzę. Bałam się awantury za zostawienie w tym miejscu

motoroweru. Niektórzy ludzie uważają, że mają obowiązek strofowania innych. Spodziewałabym się wszystkiego, tylko nie tego, co później się wydarzyło. Nosiła obrączkę między złotymi pierścionkami. Nie były ostentacyjne, dobrze pasowały do jej opalonych rąk. Wyglądała na starszą od Roberta. Trudno mi było dostrzec w jej twarzy coś charakterystycznego, nie licząc małej brodawki na brodzie. Nie była ani brzydka, ani bardzo ładna. Coś między szatynką a blondynką. Ani wysoka, ani niska, ani gruba, ani chuda. Ubrana do pewnego stopnia na sportowo: dżinsy, koszula, sandały na platformie, duża torebka od Vuittona na ramieniu, kluczyki do samochodu w ręce. Drugą odgarniała sobie włosy do tyłu. – Mogę cię zaprosić na coca-colę? Chociaż nie wiem, czy możecie pić tego rodzaju rzeczy. – Trochę się śpieszę – powiedziałam, otwierając kłódkę przy łańcuchu. Chwyciła mnie mocno za nadgarstek, ale natychmiast puściła. – To zajmie tylko pięć minut. – Usiłowała napotkać mój umykający wzrok. – Nie byłaś pierwsza i nie będziesz ostatnia. – Czego pani ode mnie chce? – Proszę, mów mi na ty. Nie zamierzam ci robić żadnych wymówek. Czułam się zawstydzona i nie chciałam jej mówić po imieniu. – Co on pani powiedział? – zapytałam, opierając się o motorower. – Prawdę mówiąc, nie chciałabym, żeby Roberto nas tu zastał albo żeby zobaczyła nas Irina. Jesteśmy bardzo blisko agencji. Dla ciebie to też jest niezręczne. – Zgoda, ale muszę przestawić motorower. Nie mogę go tu zostawić na dłużej. – Dobrze, więc pojedźmy dokądś. Masz coś przeciwko temu, żebym wsiadła z tobą? Zatrzymałam się w parku w pobliżu mieszkania moich rodziców. Wtedy jeszcze nie przeprowadzili się na wieś, a ja dopiero się usamodzielniałam. Znałam na pamięć dziuple w pniach, pawilon ogrodowy z krzewami bzu, kamienie porozrzucane tu i tam, największe mrowiska. Był to park mojego dzieciństwa i mojego pierwszego pocałunku, a teraz, kiedy nie byłam w nim od prawie dwóch lat, przyjechałam tu z żoną Roberta, żeby opowiedziała mi o swoim mężu. Bardzo żałowałam, że przywiozłam ją w miejsce tak dla mnie szczególne. Ptaki ćwierkały, słońce przypiekało, bez zwieszał się z dachu pawilonu, a wśród liści topoli lśniły srebrne monety. Usiadłyśmy naprzeciw mojej ulubionej ławki. – Często tu przychodzisz? – Już nie. Trochę się śpieszę, czekają na mnie z obiadem. – Twoi rodzice? Ile masz lat, osiemnaście, dziewiętnaście? – Nie zaczekała na odpowiedź. – Ja mam czterdzieści cztery.

Nie wiedziałam, co powiedzieć – miała prawie tyle lat co moja matka. Była o jakieś dziesięć lat starsza od Roberta. – Mam trójkę dzieci: Javiera, Irene i Raúla. Mają sześć, cztery i dwa lata. Poznałam Roberta, gdy już straciłam nadzieję na poznanie kogoś takiego jak on. Nigdy nie myślałam, że zwróci na mnie uwagę. Ty masz przed sobą całe życie, a on jest bardzo kochliwy. Wkrótce pojawi się inna. – A skąd pani przyszło do głowy, że się we mnie zakochał? – Stąd, że nosi twoje zdjęcie w kieszeni spodni. Wiedziałam, że powinnam jej powiedzieć, iż nie odpowiadam za niewierność jej męża, ale żal mi było tej kobiety i przysięgłam sobie nigdy, przenigdy nie być taką jak ona. – Czego pani ode mnie oczekuje? Otworzyła torebkę i wyjęła butelkę wody. Powoli odkręciła zakrętkę i wypiła kilka łyków. – Chcę wiedzieć, czy spaliście ze sobą. Prawdę mówiąc, odkąd powiedziała mi, że jest jego żoną, próbowałam nie myśleć o tym, jak może wyglądać ich pożycie seksualne. Wydawała się zadowolona. Pokręciłam przecząco głową. W parku nie wymieniono huśtawek, odkąd miałam pięć lat. Teraz stały puste, jednak gdy dzieci wyjdą ze szkoły, pewnie będą się o nie biły. – Mężczyźni – powiedziała – nigdy nie zadowalają się tym, co mają. – Nasze zawody są skomplikowane – odparłam, patrząc, jak jakieś dziecko siada na moim motorowerze. – Potrzebujemy się nawzajem. To normalne, że czasami coś z tego wynika, ale może mi pani wierzyć, że między Robertem a mną do niczego nie doszło i nigdy nie dojdzie. Patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami. Czego chciała się dowiedzieć o swoim mężu? Co to było za pytanie, którego nie odważyła się zadać? – Od kilku dni obserwuję agencję i dzisiaj wreszcie postanowiłam z tobą porozmawiać. – Pani mąż jest bardzo atrakcyjny, możliwe, że dziewczyny za nim chodzą, chociaż ja nie widziałam go z żadną. To, że fotograf nosi zdjęcia w kieszeniach, nie wydaje mi się takie dziwne. Szczerze mówiąc, myślę, że może być pani spokojna. – Naprawdę? – To typowe dla artysty, nie powinna się pani martwić. Muszę już iść. Czekają na mnie. Nie obejrzałam się za siebie. Nie chciałam nic więcej wiedzieć o intymnych sprawach Roberta. Nie chciałam, aby nosił moje zdjęcie w kieszeni spodni i wolałabym się nie dowiedzieć, że ma trójkę dzieci i nieudane małżeństwo.

9 15 czerwca zaczęłam podejrzewać, że niewidzialna ręka, która mnie popychała, przewracała albo paraliżowała, ta, która wywoływała niewytłumaczalne wypadki prześladujące mnie ostatnio, należy do udręczonej żony Roberta, która po ośmiu latach być może nadal miała obsesję na punkcie tego, jakoby jej mąż ze mną romansował. W końcu miałam wystąpić w filmie, grając niewielką rólkę. Kręciliśmy w Rzymie, towarzyszyła mi Carolina. Pomogła mi powtórzyć moje kwestie podczas czekania na lotnisku i podczas podróży. Zaraz po przyjeździe musiałam się stawić w studiu, a kręcenie zaczynaliśmy bardzo wcześnie następnego dnia. Prawdę mówiąc, nie czułam się bardziej niespokojna niż zwykle, bo byłam przyzwyczajona do pakowania bagażu w mgnieniu oka i wyglądania na wypoczętą, bez podkówek pod oczami i innych ludzkich defektów. Poza tym od pewnego czasu Carolina sporo mi pomagała. Do tamtej pory nie miała szczęścia jako pisarka i obie sądziłyśmy, że jeśli będzie mi towarzyszyła w podróżach, pozna świat i łatwiej jej będzie o natchnienie. Opłacałam wszystkie jej wydatki i dawałam niewielką pensję na zachcianki. Ona za to zwykle zajmowała się moją korespondencją i przygotowywała mi kilka celnych zdań, które mogłam rzucić podczas photocall. Była intelektualistką i wiedziała, co wypada mówić przy konkretnej okazji. Szczerze mówiąc, od pewnego momentu bez Caroliny czułam się bezbronna. Irinie wciąż się nie podobało, że siostra podróżuje ze mną. Nie mogłam tego zrozumieć, bo dzięki niej nam wszystkim było łatwiej. A oto dowód: bez jej pomocy nie mogłabym zagrać w filmie, wsadziliby mnie w gips i musiałabym wrócić do Madrytu. Tak się złożyło, że wyszłyśmy ze studia w Rzymie i właśnie miałyśmy wsiąść do taksówki, gdy nagle się zorientowałam, że zostawiłam gdzieś torebkę. W środku były wszystkie moje dokumenty, karty kredytowe, klucze do domu, scenariusz, pieniądze, komórka ze wszystkimi numerami telefonów… Bez dowodu tożsamości nie dałoby się wyjechać z jednego kraju do drugiego. Kompletna katastrofa. Nie przyszło mi do głowy nic innego, jak rzucić się biegiem w stronę studia. Carolina biegła za mną. Strażnik nie mógł mnie wpuścić, jeśli się nie wylegitymuję, a ja nie mogłam tego zrobić bez dokumentów – błędne koło. Mijały cenne minuty, a w tym czasie ktoś mógł zabrać torebkę, bo ludzie bez przerwy się tam kręcili. W końcu zgodzili się, żebyśmy weszły obie na dowód Caroliny. Ależ to był labirynt! Setki drzwi, niezliczone korytarze. Ja byłam przyzwyczajona do poruszania się, chodzenia i balansowania na ogromnych obcasach. Dlatego, chociaż miałam dwudziestocentymetrowe szpilki, biegłam szybciej od Caroliny. Jednak nagle, gdy już dobiegałyśmy do celu i dopadłyśmy wielkich drzwi stanowiących element dekoracji, w których

zaczynaliśmy kręcić następnego dnia, gdy już widziałyśmy łóżko, na którym miałam leżeć o dziewiątej rano, nagle skręciłam sobie kostkę, co nigdy, przenigdy mi się nie zdarzyło. Nawet gdy chodziłam po lodzie i mokrym brzegu basenu czy świeżo wypastowanej podłodze w salonie. Dla mnie obcasy były przedłużeniem stopy, czułam się na nich pewniej niż boso. Leżąc na podłodze, zobaczyłam torebkę na siedzeniu jakiegoś krzesła. Prawie się nie odróżniała od tapicerki. Carolina ją podniosła. Obie byłyśmy zdyszane. Poczułam ból, który był czymś więcej. Był wściekłością, bo przez swoją niezdarność nie zachowałam świata w takim stanie, w jakim był minutę wcześniej – idealnym. Ból nie tylko dokuczał mojej stopie, ale i zburzył harmonię tego, co mnie otaczało. – Zrobiłaś sobie krzywdę? – spytała Carolina, widząc, że siedzę na podłodze. Na szczęście niewiele osób było świadkami wypadku. – Nic się nie stało – powiedziałam, a tymczasem moja stopa puchła w błyskawicznym tempie. Poprosiłam taksówkarza, żeby w drodze do hotelu przejechał obok apteki, gdzie Carolina kupiła bandaże, maść oraz środek na opuchliznę. W hotelu poprosiłam o lód. Moja siostra nalegała, żeby udać się na ostry dyżur do najbliższego szpitala, ale ja odpowiedziałam, że mam już dosyć przeszkód i niezrozumiałych wypadków przytrafiających się co chwilę komuś takiemu jak ja, kto przewrócił się dwa czy trzy razy w ciągu całego dzieciństwa, i że będziemy się zachowywały tak, jakby nic się nie stało – zbuntujemy się przeciwko pechowi. – Nie chcę, żeby ktokolwiek się w czymkolwiek połapał. Nieraz widziałam, jak inne dziewczyny nadwyrężały sobie ścięgna i wiem, co trzeba robić. Zgoda, to była głupota, ale moim największym marzeniem do tej pory było zagranie w tamtym filmie i nic ani nikt nie mógł mi w tym przeszkodzić, zwłaszcza moje własne ciało. Carolina martwiła się, że do końca życia nie będę mogła wrócić na wybieg. – Zdajesz sobie sprawę z tego, co robisz? W odpowiedzi poprosiłam ją, żeby poszła do miasta i kupiła mi buty do pół łydki, elastyczne i szerokie, takie, w których zmieściłaby się spuchnięta kostka. Były beżowe i obszyte u góry białym barankiem, z rodzaju tych, których nienawidziła Irina. Następnego dnia starałam się nie utykać i gdy leżałam w łóżku na planie – moja rola polegała na leżeniu w nim przez jakiś czas – odprężyłam się na chwilę, pozwalając, żeby zamknęły mi się oczy pod wpływem kłucia w ścięgnach. Najchętniej przez kilka dni nie wychodziłabym z tej pościeli z materiału udającego satynę. Najgorsze były sceny kręcone na zewnątrz, z nieznośnymi okresami oczekiwania. Całe szczęście, że na ogół miałam na sobie spodnie. Moim jedynym

pragnieniem było to, żeby nie zrezygnowali z moich króciutkich występów. W hotelu, nawet śpiąc, trzymałam stopę wysoko, na dwóch poduszkach i złożonym kocu, który znalazłam w szafie. Carolina przeniosła się do mojego pokoju, żeby móc dotrzymywać mi towarzystwa i masować stopę. Ponadto przykładałyśmy do niej lód, ale i tak siniała. Wydawało się, że stopa jest moim wrogiem, bo przeciwstawiała się moim marzeniom, a w nocy budziłam się przez nią z bólu. W miarę upływu dni kostka była w coraz gorszym stanie, całe szczęście, że już niewiele czasu zostało do końca zdjęć. Chociaż raz się cieszyłam, że moja rola jest tak nieistotna. Było jeszcze kilka ujęć w sukni wieczorowej na przyjęciu. Na szczęście suknia była długa, a ja wysoka, więc dali mi buty na płaskim obcasie. Poprzedniej nocy prawie nie spałam i na planie kilka razy się pomyliłam. Jeśli mówiono mi, żebym obróciła się w lewo, obracałam się w prawo, do tego ciągle nie wychodziło mi jedno zdanie, które znienawidziłam z całej duszy. Pomiędzy ujęciami musiałam czekać, siedząc, gdzie się dało, na skrzynkach albo na rogu stołu cateringowego. Akurat się przyglądałam, jak reżyser pije kawę z jednym ze swoich asystentów, gdy usłyszałam coś, co podziałało na mnie mocniej niż ból w stopie: – Nie wiem, dlaczego Roberto Plaza tak bardzo nalegał, żebyśmy dali jej tę rolę. Modelki nie potrafią sobie wyobrazić, jak trudna jest gra w filmie – powiedział reżyser, jakby mnie tam nie było, albo może właśnie po to, żebym go usłyszała. Zapalił papierosa, wkurzony. Wolałabym się nie dowiedzieć, że Roberto mnie wkręcił, nie chciałam mu niczego zawdzięczać, chociaż ta informacja pomogła mi nabrać podejrzeń, skąd pochodził zły urok – od Isabel. On nie był świadom, że żona go szpieguje i wie, gdzie się obraca od rana do wieczora. Z całą pewnością wytropiła jakiś jego e-mail, w którym rekomendował mnie do filmu. Miałam ochotę się rozpłakać i najchętniej zadzwoniłabym do Elíasa, żeby mu się wyżalić. Niechby zobaczył, że i dla mnie życie nie jest łatwe. To jednak spowodowałoby jeszcze jeden problem, bo jemu wydałaby się dziwna ta sprawa z Robertem: to, że jego żona mogłaby być o mnie zazdrosna przez osiem lat i to, że ją teraz podejrzewam. Jedną z wielkich zalet Elíasa był brak zazdrości i nie chciałam, żeby teraz zaczął ją odczuwać. Nigdy nie pytał mnie o przeszłość ani czy spałam z tym czy z tamtym. Nie lubił przeszłości, historii, nostalgii. Teraźniejszość całkowicie go pochłaniała i być może właśnie dlatego wybrał mnie – bo miałam za sobą krótką przeszłość – a nie kobietę w swoim wieku. Kusiło mnie, żeby opowiedzieć Carolinie, jak bardzo czułam się poniżona, ale to byłoby jeszcze gorsze. Utwierdziłaby się w przekonaniu, że w kinie nie mam żadnych szans. A przede wszystkim nie przyszłoby mi do głowy powiedzieć

jej o tym mrocznym przeczuciu, że ktoś bardzo pragnie utrudnić mi życie. Ona nigdy nie potraktowałaby ani trochę poważnie osoby tak nienormalnej jak Viviana, zaśmiałaby się jej w twarz. Nie mogłaby zrozumieć, co czuję, bo nie wiedziała, co to znaczy mieć szczęście, więc nie potrafiłaby się niepokoić, że je utraci. Wytłumaczenie tego moim rodzicom zajęłoby tydzień, a i tak w końcu niczego by nie zrozumieli. Istniała tylko jedna osoba na świecie, której mogłam w niewielu słowach opowiedzieć o wszystkich swoich lękach – Viviana. Zeszłam do niewielkiego wewnętrznego ogrodu hotelowego, żeby zadzwonić do niej w spokoju. Usiadłam na krześle z kutego żelaza i ułożyłam stopę na oparciu drugiego. Zamówiłam cappuccino i modliłam się, by Viviana odebrała telefon. Musiałam próbować trzy razy, zanim w końcu usłyszałam, jak jej jedwabisty głos wkrada się między palmy w ogrodzie. Nie była zdziwiona, ale powiedziała, że skoro nie dzwoniłam, myślała, iż nie spotkało mnie już żadne nieszczęście. – Owszem, i to w najgorszym momencie, podczas zdjęć do mojego pierwszego filmu. Skręciłam sobie kostkę. Nie wiem, czy pani mówiłam, że moim marzeniem jest zostać aktorką. Oprócz jej słów dało się słyszeć senne miauczenie Kasa w tle, jakby ta rozmowa go nudziła. – A nie pomyślałaś, że może chodzić o sygnał, który sama sobie wysyłasz, żeby nie iść dalej tą drogą? Tego rodzaju wypadki zwykle funkcjonują jak ostrzeżenie, że człowiek się myli. Jesteś pewna, że chcesz być aktorką? Jeszcze jedna osoba, jak Carolina, zachęcała mnie, żebym zapomniała o kinie. Jeszcze jedna, jak lekarz, insynuowała, że to ja sama tak na siebie wpływam. Nie to chciałam usłyszeć. Potrzebowałam rozwiązań, nie pustosłowia, które sama mogłam sobie zafundować. – Już zmieniła pani zdanie? Już się pani nie wydaje, że jest ktoś, kto pragnie, żebym umarła? – Droga Patricio – zaczęła, jakby pisała do mnie kartkę – obyśmy umieli poznawać prawdę tylko dlatego, że pragniemy jej z całego serca i usilnie jej poszukujemy. Gdyby to było takie łatwe, miłość nie miałaby aż takiego znaczenia. – Proszę mnie uważnie posłuchać – powiedziałam, nie rozumiejąc, co ma do tego wszystkiego miłość. – Może chodzić o Isabel, kobietę, która od ośmiu lat jest o mnie zazdrosna. To żona pewnego fotografa z mojej agencji modelek, z którym kiedyś coś mnie łączyło, chociaż prawie nic. Ona bardzo pilnuje swojego męża i mogła się dowiedzieć, że wkręcił mnie do pracy w tym filmie. Z pewnością myśli, iż mamy ze sobą romans, więc pragnie z całych sił swojego chorego umysłu, żebym skręciła sobie nogę albo żeby przytrafiło mi się coś jeszcze gorszego.

Zapadła cisza i słychać było jakieś odgłosy, jakby w czasie naszej rozmowy coś robiła. Bez trudu mogłam sobie wyobrazić, że wiąże pęczki ziół albo uciera składniki kremów. I musiała mieć co najmniej dwie zapalone świece. Nie żyłaby w ten sposób, gdyby nie czuła się uduchowiona. A skoro tak się czuła, musiał być jakiś powód. Budziła we mnie raczej zaufanie niż nieufność. – To, co mówisz – odparła – ma sens. Isabel zasługuje, żebyśmy jej dały szanse, w każdym razie szansę, aby została wykluczona. Chcę – mówiła dalej – żebyś zrobiła coś dla mnie i dla siebie. Wyjdź z hotelu i poszukaj świętej Teresy przeszytej złotą strzałą. Weź wodę święconą z kościoła, w którym jest ta święta, i przywieź mi ją. Zobaczymy, kto może więcej. Nie zapomnij podziękować Najświętszej Marii Pannie, matce Boga. Moja rodzina nie była zbyt religijna. Ja i moja siostra zostałyśmy ochrzczone w wierze katolickiej i przystąpiłyśmy do pierwszej komunii, ale na tym koniec. Do kościoła chodziłyśmy tylko z okazji takich wydarzeń jak śluby czy pogrzeby, więc prawie zapomniałyśmy, jak wyglądają nabożeństwa. W dodatku ja i Elías wzięliśmy ślub cywilny w urzędzie miejskim. Dlatego prośba Viviany zrobiła na mnie duże wrażenie. A słowa „matka Boga” wydały mi się niezwykłe, jak zdjęcia robione przez Hubble’a w głębi kosmosu. – Nie może mi pani podać więcej informacji, żebym znalazła ten kościół? Rzym jest bardzo dużym miastem. – Ten, kto się nie trudzi, szukając, nie ma prawa znaleźć – odparła i odłożyła słuchawkę. Wyjeżdżałyśmy następnego dnia, musiałam więc niezwłocznie znaleźć kościół, abym mogła opuścić Rzym z wodą święconą. Nie chciałam myśleć, czy to jest wariactwo, czy nie. Zobowiązałam się do tego wobec Viviany i nie mogłam jej zawieść. Poza tym czy nie mogło być tak, że ponieważ niemal nie miałam kontaktu ze światem duchowym, byłam tak bardzo wrażliwa na złe wpływy? Skoro ludzkość od zawsze czci bogów i szuka pomocy u kapłanów i szamanów, pewnie jest jakiś tego powód. – Wychodzę na chwilę, jestem umówiona – powiedziałam Carolinie. Nie chciałam, żeby się w czymkolwiek połapała, bo była pisarką realistyczną aż do szpiku kości i uśmiałaby się jak nigdy w życiu. – Oszalałaś – stwierdziła, pochylając się nad swoim laptopem. – Jeśli ci się pogorszy, nie dzwoń do mnie. Muszę pisać! Bardzo utykałam i nie powinnam była ruszać stopą, ale musiałam znaleźć ten kościół. Wieczór był ciepły, przyjemny i wszędzie snuli się turyści, a księżyc wędrował między cieniami pinii. Zatrzymałam taksówkę i zapytałam kierowcę, czy zna kościół, w którym jest święta Teresa przeszyta złotą strzałą. Zapatrzył się w sufit samochodu, jakby wyobrażał sobie tę scenę. „Jaka piękna!” – powiedział, ale nie, nie znał go. Mógł mi za to pokazać inne przepiękne kościoły i nawet

wymienił kilka nazw. – Przykro mi, nie chodzi o zwiedzanie – wyjaśniłam – ale o bardzo wyjątkowe zlecenie. To musi być ten kościół, żaden inny. – Rozumiem, obietnica. Proszę się nie martwić – uspokoił mnie i ruszył, klucząc, jakby ścigali nas zabójcy. Zahamował przed jakimś kościołem. – To tutaj? – zapytałam z bezsensowną radością. – Tylko spytamy mojego proboszcza. Proboszcz nosił tradycyjną czarną sutannę, w której sprawiał wrażenie wyższego i szczuplejszego. Do jego niebieskich oczu trochę się wstydziłam zwracać bezpośrednio. Miał włosy podgolone brzytwą i idealne usta, uszy, nos. Czerwieniłam się, widząc, że ksiądz może być tak przystojny, i pragnęłam jak najszybciej stamtąd wyjść, żeby nie poczuć niczego o charakterze erotycznym. Zarówno swojemu parafianinowi, jak i mnie położył dłoń na ramieniu. Była to niesamowicie zgrabna dłoń. Wyszłam, utykając, nieco wyprowadzona z równowagi tym niespodziewanym widokiem. Taksówkarz znów wystrzelił jak z procy, jadąc między chodnikami pełnymi beztroskich ludzi i po kwadransie zatrzymał się gwałtownie. – Proszę bardzo. Oto kościół Santa Maria della Vittoria. Poprosiłam, żeby na mnie zaczekał, po czym weszłam do środka. W kościele nie było nikogo, pewnie zaraz mieli zamknąć. Był bardzo ładny, a biel świętej wyłaniała się spośród cieni, jakby ukazując coś bardzo intymnego. Zazdrość brała, gdy widziało się ją w pełnej ekstazie. W rzeczywistości, jeśli ktoś stawiał sobie za cel posiadanie jachtów, willi, prywatnych awionetek i kolii ze szmaragdów, zrealizowanie tego nie było niemożliwe. Prawdziwy, nieosiągalny luksus polegał na tym, żeby zostać przeszytą złotą strzałą. Wyjęłam z torebki ćwierćlitrową plastikową butelkę i podeszłam do kamiennej muszli przytwierdzonej do ściany przy wejściu. Zamknęłam oczy. „Najświętsza Mario Panno, matko Boga – powiedziałam, czując się tak, jakbym wirowała pośród galaktyk i wybuchów wodoru, pośród mnóstwa gwiazd i ciemnej materii – robi wrażenie wszystko to, co zrobiliście, ty i ci twoi”. Nalałam do butelki tyle wody, ile się dało, gdy nagle wyczułam czyjąś obecność za plecami, obecność kogoś wyższego ode mnie. – Co pani zamierza zrobić z tą wodą? – zapytał męski głos. Nie dałam się wciągnąć w pułapkę i nie odwróciłam się, żeby stawić mu czoła. Pchnęłam drzwi wyjściowe i poszłam do taksówki na tyle szybko, na ile pozwalało mi utykanie. Podróż powrotna do Madrytu była koszmarem z powodu bolącej kostki i mojej siostry, która winiła mnie za to, że poświęcała mi cały swój czas i nie

mogła pisać swej wielkiej powieści. Musiałam się ugryźć w język, aby jej nie przypomnieć, że jeśli mi pomagała, to dlatego, że nie udawało jej się znaleźć lepszej pracy.

10 Gdy tylko wróciłam do Madrytu, fizjoterapeuta sportowy, który z wielką wprawą zajmował się zwichnięciami u chłopaków z agencji, nastawił i zabandażował moją stopę. Już nie utykałam. „Dobre wieści: nie ma złamania” – powiedział. Mimo wszystko szczęśliwa gwiazda nie całkiem mnie opuściła. Zostawiłam wiadomość na poczcie głosowej Viviany, mówiąc jej, że jestem w drodze i wiozę zamówienie, które u mnie złożyła – wodę święconą. Jednak w powietrzu nadal wisiało pytanie: kim była ta osoba, która miała nade mną taką władzę? Nie mogłam wykluczyć Viviany, bo podporządkowała mnie sobie zaklęciami i szarlatanerią. Przez podejrzenie, że ktoś chce mi wyrządzić krzywdę, brakowało mi pewności siebie i byłam niezdarna, a wypadki prawdopodobnie prowokowałam sama. Musiałam porozmawiać z nią twarzą w twarz i, patrząc jej w oczy, zapytać, czy mnie oszukuje. Nie domagałabym się od niej zwrotu pieniędzy ani żadnego wyjaśnienia. Po prostu zażądałabym prawdy. Wsiadłam do ekspresu AVE do Barcelony. Kupiłam dwa miejsca, jedno naprzeciw drugiego, żeby móc trzymać stopę w górze. Przez całą drogę wyglądałam przez okno i drzemałam. Kochanek Lady Chatterley, który przyprawił mnie o kontuzję ramienia, gdy po niego sięgałam, spoczywał na moich kolanach niczym zwierzątko. Książka dotrzymywała mi towarzystwa. Była świadkiem, który łączył to z tamtym, jedną myśl z drugą. Viviana powiedziała mi, że jest ktoś, kto pragnie mojej śmierci i jeśli to prawda, kimkolwiek był, nie przestawał usilnie pracować nad spełnieniem tego pragnienia. Jego wola kierowała się w moją stronę jak pocisk rakietowy, zatapiała się w moim ciele. Zanim poznałam Vivianę, nigdy nie przypuszczałam, że jedna istota ludzka może mieć tak wielką władzę nad inną, że jedna dusza jest w stanie wysysać krew i zawładnąć duszą drugiego człowieka, że energia umysłu, zamknięta w ścianach czaszki twardszej niż kamień, zdoła je przeniknąć i poruszyć wszechświat. Niemożliwe, żeby człowiek potrafił biegać jak pantera, fruwać, oddychać pod wodą i komunikować się za pomocą myśli, a jednak są osoby zmuszające nas do działań, których nie chcemy podejmować. Osiągają to jedynie pragnieniem. Czasami zdarzało mi się to z Elíasem. Czułam potrzebę zadowalania go przez cały czas, było mi dobrze, jeśli to ja ustępowałam i robiliśmy tak, jak on chciał. Kiedy się nad tym zastanawiałam, dochodziłam do wniosku, że przez większość czasu on nie musiał robić niczego, żebym była szczęśliwa, wystarczało mi pragnienie jego szczęścia. I wiedziałam, że to uczucie zawładnęło również jego poprzednią żoną. Zadzwoniła do mnie pewnego popołudnia wkrótce po naszym ślubie, żeby zapytać, czy Elías jest szczęśliwy. Było to cztery lata temu.

11 Miała na imię Marga i była nauczycielką plastyki. Nosiła okulary bez oprawek i miała niezbyt długie, jedwabiste, kasztanowe włosy. Elías i ona byli w tym samym wieku. Pobrali się, mając po dwadzieścia jeden lat i rozwiedli, gdy mieli po trzydzieści dwa. Od tego czasu stale się o niego martwiła. Chciała mnie poznać. Telefon dał jej sam Elías, więc nie mogłam odmówić, nie miałam powodu, a poza tym byłam ciekawa przeszłości swojego męża. Była drobną kobietą ze skłonnością do tycia. Miała cudowną skórę i nie malowała się. Nie wiem, jakie miała nogi, bo zakrywała je długą, nieładną spódnicą. Był środek lata, połowa lipca, krótko przed tym, jak Elías i ja wyjechaliśmy na miesiąc miodowy do Norwegii. Umówiłyśmy się w ogródku kawiarni przy Paseo de Rosales. Wachlowały nas gałęzie drzew. Miałam wcześniej sesję fotograficzną i byłam wykończona. Zdjęłam buty i opierałam stopy, gdzie się dało. My, modelki, ponieważ tak często przebieramy się przy koleżankach, krawcowych i każdym, kto przechodzi przez garderobę, nie przywiązujemy większej wagi do tego, że widać nam udo albo kawałek piersi, nie ukrywamy swojego ciała, ale Marga patrzyła na mnie zdziwiona, a może i skrępowana, z nogami skrzyżowanymi pod obszerną spódnicą. Miała bardzo białe dłonie, a na palcu serdecznym prawej ręki nosiła pierścionek z niewielkim brylantem, który z pewnością swego czasu podarował jej Elías. Zamówiła kawę, ja wodę. Nie wiedziałam, co powiedzieć, więc zapytałam, jak jej idą lekcje. Poprawiała klasówki. Poziom uczniów bardzo się obniżył. Przepraszała, że skłoniła mnie do przyjścia tutaj, ale bardzo się martwiła. Ciągle nie potrafiła zapomnieć o Elíasie. Przeciągnęła rękami po włosach, ostrożnie, tylko po wierzchu, nie burząc fryzury. Martwiło ją, że może nie zaadaptował się dobrze do nowego życia. Czy malował? Czy sprzedał jakiś obraz? Elías był bardzo wrażliwy i na pewno dręczyło go, że nie zarabia pieniędzy. Przeprosiła mnie, że wtrąca się w nasze sprawy. Bardzo jej było przykro z tego powodu. Szkła okularów tak mocno błyszczały, że nie byłam pewna, czy oczy zaszły jej łzami. Uspokoiłam ją, mówiąc, żeby się nie martwiła, że rozumiem, iż nie da się z dnia na dzień całkiem o kimś zapomnieć. W rzeczywistości nie o to chodziło. Już nie była w nim zakochana ani nie zazdrościła nam naszego życia. Nawet nie tęskniła za Elíasem, tylko się o niego martwiła. Został jej w głowie niczym guz i nie potrafiła go usunąć. Porównała go do promieniowania jądrowego. „Rozstanie z partnerem niezupełnie oznacza uwolnienie się od niego, zapomnienie o nim” – powiedziała. I dodała, że z dnia na dzień nie da się przestać przejmować tym, czy ktoś, z kim dzieliło się życie, zjadł obiad albo czy zmienił koszulę. Nie mogła znieść myśli, że nie jest

szczęśliwy. Czy był szczęśliwy? Ja uważałam, że tak i to powiedziałam, choć miałam ogromne wątpliwości. Nie chciała, aby Elías niepokoił się o pieniądze, bo ona niczego nie potrzebowała, a gdyby jej czegoś brakowało, pomogliby jej rodzice. Nic nie powiedziałam. Przezorność podpowiadała mi, żeby nie drążyć tego tematu. – Bardzo się cieszę, że jest z tobą, czuję się dużo spokojniejsza – powiedziała, pijąc ostatni łyk kawy. – My już od dawna nie mieliśmy przyszłości jako para. Ja też dopiłam wodę i włożyłam buty. Marga miała dość duży biust. Spod ramiączek bluzki wystawały jej ramiączka stanika. W tym na poły ukrytym ciele, sprawiającym wrażenie gorącego, był kiedyś Elías. Pocili się razem, a on w nią wchodził, patrzyli sobie w oczy i śnili w tym samym łóżku. Wstała i pozbierała książki, które położyła na stoliku, wzięła kluczyki do samochodu i pękatą torebkę. Wtedy zapytałam ją bez zastanowienia: – Podoba ci się, jak maluje Elías? Uważasz, że ma talent? Przystanęła na chwilę, zamyśliła się na sekundę, spojrzała na mnie i przyśpieszyła kroku, kierując się w stronę samochodu. Gdy znalazła się w środku, rzuciła książki na tylne siedzenie, zapięła pasy, cofnęła i popędziła dokądś na pełnym gazie. Elías nigdy nie zapytał, czy jego była żona do mnie zadzwoniła, a ja o niczym mu nie powiedziałam. Nie sądziłam, że go to zainteresuje, nigdy o niej nie mówił.

12 Podróż do Barcelony pozwoliła mi się odprężyć, może dlatego, że nie jechałam do pracy. Nawet nie miałam walizki, tylko mały plecak z książką, butelką wody do picia oraz drugą butelką napełnioną wodą święconą na wysokość czterech palców, oznaczoną czarnym pisakiem, żeby mi się nie pomyliły. Wzięłam jeszcze szczotkę do włosów i krem nawilżający z filtrem. Z dworca pojechałam taksówką w to tajemne miejsce, w którym mieszkała Viviana. Zadzwoniłam wideodomofonem i jej słodki melodyjny głos zaprosił mnie na górę. Gdy szłam po schodach, coraz wyraźniej docierała do mnie lekka woń kadzidła i wosku, jakbym znów miała wejść do kościoła. Drzwi były otwarte. Zatrzymałam się na chwilę, żeby wziąć głęboki oddech. „Wejdź i usiądź” – odezwał się głos Viviany z jakiegoś miejsca w głębi mieszkania. Panował w nim taki sam chłód, jak podczas mojej pierwszej wizyty, co oznaczało, że tym murom było wszystko jedno, czy na zewnątrz jest zimno, czy gorąco – wydawały się zawieszone we własnym świecie. Na dosuniętym do ściany stole metrowej długości stał miedziany kociołek, który widziałam poprzednio, z trzepaczką, taką jak te do ubijania piany, obok leżała otwarta książka, bardzo stara, napisana po łacinie – czyżby Viviana znała łacinę? – a na przykrywającym blat białym, lnianym obrusie obszytym delikatną koronką były rozsypane różne nasiona, suszone rośliny i inne ususzone rzeczy, których nie umiałam zidentyfikować. W szklanej flaszeczce znajdował się płyn przypominający wino, może krew? Odwróciłam wzrok. Miałam wrażenie, że zaskoczyłam Vivianę przy jakiejś intymnej czynności i że patrzę przez dziurkę od klucza na to coś w rodzaju ołtarza. Odeszłam stamtąd i usiadłam na fotelu najrzadziej używanym przez Vivianę. Słyszałam jej głos w innym pokoju, w korytarzu, coraz bliżej. Rozmawiała z kimś przez komórkę. Pytała go, czy powinna zaakceptować ofertę kupna tego mieszkania. Jednak kiedy wkroczyła do salonu, nie miała w ręku żadnego telefonu, tylko Kasa w ramionach, który słuchał jej z uwagą. Czemu tak mnie to dziwiło? Carolina i ja przez całe dzieciństwo słuchałyśmy naszej babci, która mówiła do siebie, gdy ścieliła łóżka, gotowała, kąpała się, a także gdy była w swoim pokoju przed pójściem spać albo przed wstaniem. Kiedy sądziła, że jest sama i nie miała nikogo w zasięgu wzroku, zaczynała swoją szaloną paplaninę. Tak jak jedne osoby nie mogą się powstrzymać od śpiewania, tak ona nie mogła się powstrzymać od mówienia. A jeśli nagle się jej przerwało, patrzyła wystraszona, jakby spotkała przybysza z innej planety, który właśnie wylądował na Ziemi. I chociaż takie dziwactwo mogło wskazywać na obłąkanie, absolutnie nie była obłąkana. Nie robiła ani nie mówiła nic, co pozwalałoby myśleć, że zwariowała. Była raczej rozsądna. Odkąd owdowiała, do śmierci mieszkała z nami, a moją matkę, jej córkę, ten nawyk wyprowadzał

z równowagi. Uważała go za prawdziwy nałóg. Wszyscy trzymaliśmy to w takiej tajemnicy, jakby babcia wstrzykiwała sobie heroinę. Nigdy nie wspominaliśmy o tym żadnemu nieznajomemu. Nawet po jej śmierci ani Carolina, ani ja już o tym nie rozmawiałyśmy. Teraz, widząc Vivianę, zaczęłam się zastanawiać, czy moja babcia nie była przypadkiem trochę taka jak ona. Viviana podeszła do mnie w lekkiej białej sukience do ziemi, odsuwając rękami gałązki zwisające z sufitu. Niektóre fragmenty sukienki były mokre, z włosów kapało jej na plecy, a piersi się zaokrąglały i powiększały pod wilgotną tkaniną. Wyglądało na to, że nie ma nic pod spodem, co skłoniło mnie do zadania sobie pytania, czy uprawia seks, czy ma lub miała partnera. Zastanawiałam się, czy osoby takie jak ona się zakochują. – Przyłapałaś mnie w trakcie przeprowadzania pewnego eksperymentu – powiedziała, kładąc mi Kasa na kolanach. – Właśnie próbuję sporządzić eliksir, na który natrafiłam w księdze wiedzy magicznej z dwunastego wieku. Jeśli chcesz usłyszeć prawdę, ci ludzie uwielbiali komplikować sobie życie. Połowy składników nie da się znaleźć. Pogłaskałam Kasa po głowie. Stawaliśmy się dobrymi znajomymi. Viviana usiadła przy stole, na którym stał kociołek, i wróciła do robienia mieszanek, trzymając moździerz w swoich ozdobionych pierścieniami dłoniach. – Chcą kupić ode mnie mieszkanie, żeby zburzyć ten budynek i zbudować tu supermarket, ale Kas nie chce, żebyśmy się przeprowadzili. Zestarzał się tutaj. Ja też. Przywiozłaś mi to? – No tak! – powiedziałam, szukając w plecaku buteleczki z wodą. – Miałam problem ze znalezieniem kościoła. Mogła mi pani ułatwić zadanie. – Musiałaś go poszukać, a nie przywieźć wodę tak po prostu. W poszukiwaniu kryje się wieczna łaska. Ponieważ szukałaś tej wody, lepiej rozumiesz jej znaczenie. – Rozejrzała się dokoła. – Potrzebuję czegoś większego, gdzie będzie więcej światła. Z czasem to mieszkanie zmieniło się w jaskinię. Napisała imię „Isabel” na lustrze o szerokości dwóch piędzi, odkręciła butelkę z wodą święconą i kapnęła kilka kropel na szkło. Położyła zwierciadło taflą do dołu i odczekała kilka minut, poruszając ustami – czyżby się modliła? – a potem lustro odwróciła. – To nie żona tego fotografa pragnie twojego nieszczęścia. Bardzo pochłania ją próba zrozumienia, co dzieje się z nią samą w jej małżeństwie. – Jest pani pewna? – Całkowicie. A poza tym nie zna tak dokładnie twojego życia, żeby występować przeciwko tobie w tylu różnych miejscach. Miała rację, Isabel mogła wiedzieć tylko o wyjeździe do Rzymu. – Zastanów się – powiedziała Viviana. – Kto był zainteresowany tym, żeby sparaliżowało cię na wybiegu? Kto mógł odkleić nogi fotela w stylu Ludwika

XV? Kto mógł nakłonić urzędnika bankowego do przejechania cię? Kto mógł zaćmić ci pamięć, żebyś zapomniała torebki? Dobrze się zastanów. Z kim byłaś? Czy rzeczywiście nikt nie mógł pójść po torebkę zamiast ciebie? Dopóki nie znajdziesz odpowiedzi, nie będę mogła nic zrobić. – Jak to nie będzie pani mogła nic zrobić? A pani moc? – Nie łudź się. Ja nie mam żadnej nadprzyrodzonej mocy. Jestem tylko instrumentem dobra i zła. Dobro, zło, niebo, piekło, życie, śmierć, miłość, nienawiść. Sądziłam, że te słowa są cennymi antykami, jak obrazy w muzeum, które się zna, o których się rozmawia, ale się ich nie używa. – Jak to zła? – Jedni wykorzystują mnie w imię dobra, inni w imię zła, jedno jest tak samo ludzkie jak drugie. Nie patrz tak na mnie. Niekiedy żeby dotrzeć do dobra, należy się posłużyć złem. Trzeba będzie coś zrobić, żeby pokrzyżować plany temu komuś, kto zwrócił na ciebie swoje przeklęte oczy, bo w przeciwnym razie może się zdarzyć, że umrzesz. W tych poszukiwaniach ja mogę być jedynie twoją przewodniczką. Mogę pokierować tobą, żebyś odróżniała pozory od rzeczywistości. – Do tej pory nic poważnego mi się nie stało, wszystko kończyło się dobrze. – Jak długo tak będzie? Nie wiemy, czy ten duch się uspokaja, czy coraz bardziej się złości. – Duch? Czyżby chciał się na mnie zemścić duch jakiegoś zmarłego? – spytałam, nie mogąc do końca uwierzyć w to, o co pytam. Uśmiechnęła się, potrząsając przecząco swoimi mahoniowymi włosami oświetlonymi płomieniami dwóch świec, które niezależnie od tego, czy było zimno, czy ciepło, zawsze się paliły. – Istnieją tylko duchy żyjących. Mam na myśli świadomość, duszę, to, co sprawia, że dana osoba jest taka, jaka jest. Najczęściej dajemy się omamić wyglądem, głosem, manierami. Urok osobisty może się okazać straszny, a dobroduszne twarze – mordercze. Jedyną rzeczą, jaką jestem w stanie zrobić, jest kierowanie tobą tak, żebyś dotarła do świadomości, do prawdziwej istoty tych, którzy cię otaczają. – To mi się wydaje bardzo trudne – powiedziałam zniechęcona. – Trudne, ale nie niemożliwe – odparła, chwytając mnie za ramiona – gdy już będziemy wiedziały, kto to jest, rozumiesz? Włożyła okulary, które wisiały jej na piersiach, wsypała jakiś proszek do maleńkiego woreczka, ścisnęła go kilka razy prawą ręką, jakby chciała przekazać mu swoje ciepło i energię, a potem przesunęła go nad kadzidłem. – To resztka z kwitnącego na czarno rododendronu. Tylko tyle mi zostało. Jest to bardzo rzadka roślina, która rośnie sporadycznie w wysokich górach. Weź.

Noś to zawsze przy sobie, tuż przy ciele. Musisz się wysilić, żeby dostrzec świadomość. Jest ona czystą energią i w zależności od tego, czy jej ładunek jest pozytywny, czy negatywny, przybiera różne kolory. Nie oznacza to, że energia rzeczywiście ma jakąś barwę. Jest to nasz sposób na rejestrowanie jej taką, jaką pozwala się widzieć. Jednym z najpiękniejszych i najczystszych kolorów jest jasny błękit, kolor nieba, dlatego dobrą energię postrzegamy właśnie tak. – A w jaki sposób mnie uda się ją zobaczyć? – Dzięki wierze w siebie. Jest w tobie coś niezwykłego. Nie zorientowałaś się? Przez chwilę pomyślałam, jak to wszystko odebrałaby Carolina. I jak ja sama bym to odebrała, zanim ktoś zapragnął, żebym umarła i zanim bez przerwy zaczęły mi przydarzać się wypadki. – Nie pozwól, żeby ograniczało cię to, co widzisz. To nie wszystko. Pod skórą są nerwy i mięśnie, pod mięśniami kości, a w kościach szpik. W żyłach płynie krew. Pod liśćmi jest pień, a między płatkami pyłek. Zawsze jest coś więcej. Tak czy inaczej, przyszłam tam również po to, żeby zadać jej jedno absurdalne pytanie. – Oszukuje mnie pani? Dlatego uprzedziła mnie pani, że nie może wyleczyć mojego bólu? – A jak sądzisz? Po co tu przychodzisz? – odpowiedziała. Policzyła mi dwieście pięćdziesiąt euro, o pięćdziesiąt mniej niż poprzednio – może z powodu mojego kłopotliwego pytania i swojej rozczarowującej odpowiedzi. Carolina powiedziałaby mi: „Widzisz? Wyciąga od ciebie pieniądze”. Ale z tego, co wiedziałam, pieniądze wyciągano ode mnie u fryzjera, nakładając mi przy myciu głowy jakieś mazidła, których nie widziałam, bo leżałam, i w restauracjach, naliczając niebotyczne kwoty za odrobinę dorsza. Czułam jednak, że Viviana się mną interesuje, że się koncentruje, a poza tym świetnie się znała na botanice. Zasłużyła na te pieniądze. Viviana otworzyła drzwi na taras. Do balustrady nadal była przymocowana osłona z wrzośca, która nie pozwalała, żeby widziano nas z zewnątrz. Wpadały przez nią bardzo cienkie promienie światła, tworząc wzór na podłodze. Viviana przeszła między meblami, książkami i kociołkami rozstawionymi akurat na taką odległość, żeby niczego nie strącała swoim ciałem. Lubiła dotykać wszystkiego rękami, gdy przechodziła przez mieszkanie. Wyszłam, nie robiąc hałasu. Miałam jeszcze czas przed odjazdem pociągu i postanowiłam napić się czegoś w barze na rogu. Kelner poznał mnie z poprzedniego razu, a może widział mnie w jednym z czasopism, które czytała jego żona.

– Jesteś aktorką? Poniekąd byłam, więc przytaknęłam. Podałam mu tytuł filmu, w którym właśnie zagrałam. Nic mu nie mówił, nie chodził zbyt często do kina. Zamówiłam kanapkę z szynką i serem. Gdy ją przygotowywał, poszłam do łazienki. Jak na razie udawało mi się unikać łazienki Viviany i poznania intymnych stron jej życia. Gdy wróciłam, na ladzie czekały na mnie papierowy obrusik i sztućce. W barze nie było prawie nikogo, tylko jakaś para w głębi i dwóch mężczyzn grających w karty. Była piąta po południu i upał mocno dawał się we znaki. – Ktoś taki jak ty, aktorka, może przyjść tu tylko po to, żeby zobaczyć się z Vivianą. Nic nie powiedziałam. Popatrzyłam na niego bardzo szeroko otwartymi oczami. – Nie przejmuj się, nie jesteś jedyna. I cieszę się ze względu na nią, po tym wszystkim, co wycierpiała. Viviana nie jest jedną z tych naciągaczek występujących w telewizji. Ona w to wszystko wierzy i kto wie, może to ją wyróżnia – powiedział i oparł się łokciami o ladę, najwyraźniej mając ochotę pogadać. Ściszył głos.

13 Podróż powrotna minęła mi błyskawicznie, na rozmyślaniu o tym, co opowiedział mi mężczyzna z baru i o tym, że osądzamy ludzi zbyt pochopnie. Powiedział, że trzeba było widzieć, jak wyglądało mieszkanie Viviany, kiedy mieszkała z mężem i synem. Jasne, wesołe, z kwiatami na tarasie, jak u wszystkich. Dość często schodziła z mężem do baru, zwłaszcza koło ósmej. Robił dla nich tortillę ziemniaczaną oraz sałatkę i podawał butelkę dobrze schłodzonego białego wina. Wciąż miał ich przed oczami. Chłopiec spędzał czas, bawiąc się w pobliżu. Miał osiem lat, gdy to wszystko się wydarzyło. Viviana ważyła wtedy pewnie pięćdziesiąt pięć kilo i była bardzo urocza. Miała czarne włosy i bardzo jasne oczy. Chociaż nie była pięknością, miło było na nią popatrzeć. Latem nosiła krótkie spodenki, w których wyglądała bardzo dobrze. A przede wszystkim miło się jej słuchało – z czym ja chętnie bym się zgodziła – bo jeśli coś się w niej nie zmieniło, to głos. U niewielu mężczyzn i kobiet słyszał tak zmysłowy głos, a przecież przez jego lokal przewijali się najróżniejsi ludzie, a tym bardziej przez restaurację na transatlantyku, w której długo pracował jako kelner. Nawet tam nie natknął się na podobny głos. Po tych słowach zamilkł i zaczął przecierać ścierką ladę, jakby słyszał w wyobraźni głos Viviany. Po chwili wrócił do teraźniejszości. Viviana była urzędniczką w jakimś ministerstwie, nie zapamiętałam w którym, a jej mąż pracował jako kierowca ciężarówki. Nie należała do niego, ale parkował ją pod domem. Był całkowicie zauroczony Vivianą. Gdy tylko mógł, zatrzymywał samochód i dzwonił do niej, bo gdy słyszał jej głos, znikało każde napięcie, każde zmartwienie. Wszyscy bywalcy baru uważali, że miał dużo szczęścia, skoro udało mu się zwrócić uwagę takiej dziewczyny. Ona natomiast ubóstwiała małego. Zamierzali wysłać go do szkoły w Anglii, gdy skończy jedenaście lat. Oszczędzali z tą myślą. Wielokrotnie jedli w trójkę śniadanie w barze, zanim mąż wyruszał ciężarówką w trasę. Ona i chłopiec odprowadzali go do samochodu, żeby się pożegnać. Mówił im „do widzenia” z góry, przez okno kabiny, i odjeżdżał. Jednak tamtego dnia, który zmienił ich życie, nie zorientował się, że chłopiec odłączył się od matki. Nie zauważył go przechodzącego za ciężarówką, gdy wrzucał wsteczny bieg. Potrącił go i malec zginął na miejscu. Viviana dostała zwolnienie lekarskie z powodu depresji i w końcu przestała chodzić do pracy. Nawet nie zadała sobie trudu, żeby poprosić o bezterminowy urlop albo uregulować formalności. Przestała pracować, przestała wychodzić z domu i dbać o siebie. Całkiem przestała kochać swojego męża, który nie miał innego wyjścia i odszedł. Już nie wrócił i słuch o nim zaginął. Niektórzy niegodziwcy mówili, że nigdy nie wybaczyła i że z pewnością zrobiła

mu jedną z tych dziwnych rzeczy, które robi, bo w pewnym momencie wypełniła mieszkanie świecami, różnymi wizerunkami oraz wszelkiego rodzaju ziołami i zaczęła mówić, iż odkryła, że jedynym sensem tego wszystkiego, co ją spotkało, jest pomaganie innym. Mężczyzna z baru zinterpretował zachowanie Viviany w ten sposób, że musiała się zmienić w istotę możliwie jak najbardziej odmienną od siebie samej, żeby móc nadal żyć na tej planecie. Była sobą, a jednocześnie nie była. Była taka jak my, ale nie do końca. Co zrobiłby ktoś inny, gdyby spotkało go coś podobnego?

14 Pomyślałam, że choćby tylko przez wzgląd na Vivianę i na to, dlaczego stała się osobą, którą jest teraz, zawieszę sobie na szyi woreczek z talizmanem na cienkim srebrnym łańcuszku. Opadał mi dokładnie na biustonosz i mogłabym go ukryć pod niektórymi ubraniami, ale wkładając inne, musiałabym go zdejmować. My, modelki, z trudem możemy być wierne wisiorkom, naszyjnikom, pierścionkom czy bransoletkom. Musimy je ciągle zdejmować i ryzykujemy, że się zgubią. Tak czy inaczej, mimo noszenia talizmanu, wypadki nie przestały mnie prześladować. Choć bez niego pewnie byłoby znacznie gorzej. Kolejny wypadek zdarzył się 8 lipca nad morzem, w Las Marinas. Elías był przekonany, że to coś, czego zdaniem nielicznych krytyków zajmujących się jego twórczością brakuje w jego malarstwie, odnajdzie nad morzem, w jakimś domku przy plaży, w którym mógłby urządzić sobie pracownię. Odtworzyłby lato we wszelkich jego aspektach, a prawdopodobnie również jesień i zimę. Był pełen entuzjazmu. Upał go inspirował, budził w nim emocje, dostarczał wielu wrażeń. Ja byłam zdolna do wszystkiego, byle tylko widzieć go w dobrym nastroju. W Las Marinas, osadzie w pobliżu Alicante, gdzie nadal wypływano na połów ryb i wyplatano kosze z wikliny, znaleźliśmy dwukondygnacyjny dom stojący w pierwszym szeregu zabudowań przy plaży, z przestronnym tarasem na górze, z którego widać było morze, kąpielowiczów i wędkarzy, oraz z pięknym ogrodem na dole. On zamierzał tam zostać na całe lato, żeby przygotować swoją następną wystawę, a ja przyjeżdżałabym od czasu do czasu. Nie mogłam odrzucić żadnej oferty pracy, bo teraz potrzebowaliśmy dodatkowych pieniędzy na opłacenie wynajmu tego domu i na kilogramy farby olejnej, której potrzebował Elías. Przyjechaliśmy w południe. Wysiedliśmy z samochodu i rozpostarliśmy ramiona, jakbyśmy chcieli opuścić własne ciała. Potem Elías pozbył się spodni dwoma tupnięciami i został w samych bokserkach, a po chwili był nagi. Nie przeszkadzało mu, że ubranie oblezą mrówki, czy co tam łaziło po ziemi. Podszedł do mnie powoli, stawiając mocno stopy, żeby wyraźnie dać do zrozumienia, że się zbliża. Poszukał wzrokiem jakiegoś mniej twardego miejsca, gdzie mógłby mnie położyć, i jego wybór padł na skrzypiącą trzyosobową huśtawkę ogrodową. Jej poduszka miała taki zapach, jakby tysiąc razy mokła i wysychała. Panował wilgotny, śliski, kleisty upał, łagodzony od czasu do czasu przez rześkie podmuchy bryzy, jakby dwa odmienne światy próbowały się do siebie dopasować. Prawdę mówiąc, czuliśmy się tam bardzo dobrze. I huśtawka dość długo skrzypiała pod naszym ciężarem. – A jeśli widział nas jakiś sąsiad? – powiedziałam, wkładając sukienkę.

– Po to są, żeby widzieć, co robimy – odparł wesoło, zaspokojony. W oknach były drewniane żaluzje pomalowane na zielono, a w ogrodzie żwir, ziemia, palmy i drzewa owocowe. Fasada miała kolor ochry i pięła się po niej duża bugenwilla. Ledwie otworzyliśmy drzwi, ze środka buchnął typowy dla domów letniskowych zapach kanalizacji, który przeniósł mnie do świata beztroski i pozwolił nie myśleć o niczym. Dom miał wszystko, co trzeba, wystarczyło w nim tylko posprzątać. Meble były w większości z wikliny i drewna tekowego – lekkie, łatwe do przesuwania. Nie zagracały pomieszczeń, zostawiając dużo miejsca światłu. W kuchni były przede wszystkim meble robione na zamówienie, półki na naczynia zasłonięte u dołu firaneczkami w kratę. Nie było się do czego przyczepić, chociaż sypialnie urządziłabym inaczej. Podczas gdy ja myszkowałam po szafach i zastanawiałam się, jak poprawić wystrój, Elías włożył krótkie spodnie na kąpielówki oraz wymięty podkoszulek i poszedł się rozejrzeć po okolicy. Byłam z nim szczęśliwa. Bardzo szczęśliwa. Na taras docierały falami morska bryza, wilgoć i zapach kwiatów pomarańczy. Elías z pewnością namaluje w końcu wielkie dzieło, na którego widok rozdziawimy usta. Gdy będzie gotowe, zatelefonuję do Jorge, jego byłego agenta, i przekonam go, aby dał mu szansę, aby powiedział Elíasowi, że się zastanowił i żałuje, iż zerwał z nim współpracę. Zawsze mu się podobałam i byłam pewna, że gdybym do niego zadzwoniła, poszedłby ze mną na kawę. Równocześnie przekonałabym Antonia Magistrellego, aby zaprosił jednego ze swoich przyjaciół krytyków sztuki na kolację do naszego domu. Krytyk zobaczyłby ów obraz wyeksponowany w salonie i zakochałby się w nim. A dlaczego Jorge nie mógłby się na mnie mścić? Nie uznałam tego za zwykły zbieg okoliczności, że akurat w chwili, gdy pomyślałam o zadzwonieniu do niego i porozmawianiu o Elíasie, przyszło mi do głowy, by pootwierać szuflady w kuchni i wyjąć sztućce. Chciałam je solidnie wyszorować, bo Bóg wie z iloma ustami się stykały, z iloma językami i zębami, ile warg je ssało. Była to mania odziedziczona po matce, gdyż pierwszą rzeczą, jaką robiła, gdy wynajmowaliśmy mieszkanie na wakacje, był zakup pary gumowych rękawiczek, ścierki i butelki detergentu, wypranie poduszek, zasłonek i kap na łóżka oraz wyczyszczenie wszystkiego, co mogło mieć kontakt z ludzkim ciałem. Zmuszało nas to do wyobrażania sobie poprzednich lokatorów jako spoconych osobników siadających na tych samych fotelach, niepożądanych brudasów kładących się do tych samych łóżek oraz obrzydliwych ust jedzących z tych samych talerzy. Gdy przesunęłam ręką po sztućcach wewnątrz szuflady, myśląc o Jorge i o tym, jakiego wybiegu użyję, żeby znów przyciągnąć go do Elíasa, poczułam, jak coś zaostrzonego i niezwykle gładkiego wbija mi się w ciało, a potem zobaczyłam, że widelce, noże i łyżki pokrywają się krwią. Wzięłam je do rąk i wrzuciłam do zlewozmywaka, a ten zabarwił się na czerwono.

Ciało zwisało mi luźno z palca, który zaczął boleć tak, jakby jakieś zęby pożerały moją kość. Czułam pulsowanie w całej ręce. Oczy zaszły mi mgłą i prawie zemdlałam, ale byłam sama i musiałam zachować spokój. Zawinęłam dłoń w serwetkę, pobiegłam do walizki i drugą ręką poszukałam ręcznika. Na gzymsie kominka leżały kluczyki do samochodu i komórka Elíasa. Nie było sensu próbować go szukać – traciłam dużo krwi, a nie wiedziałam, gdzie on się podziewał. Elías chodził bardzo szybko, był bardzo szczupły i ciało mu nie ciążyło. Na pewno był już w innej części plaży. Nawet gdyby się zatrzymał, żeby zapalić jednego z tych papierosów, które sam sobie skręcał, wpatrując się w morze i siedząc na piasku, i tak bym go nie dogoniła. Ręcznik wilgotniał w dramatycznym tempie. Nie czułam się też na siłach, żeby prowadzić. Zresztą dokąd miałabym pojechać? Wtedy przyjechaliśmy do Las Marinas po raz pierwszy i wiedzieliśmy tylko tyle, że kawałek dalej jest cegielnia. Postanowiłam wyjść z domu i z ogrodu i skierowałam się w stronę hałasu, który robiły dzieci. Dochodził z basenu znajdującego się pomiędzy kilkoma bungalowami. Dzieci rzucały się do wody jak szalone i nie zwracały na mnie uwagi. Rodziców nie było w pobliżu, pewnie urządzili sobie sjestę na plaży. Z ręcznika kapała krew. Minęłam budynki i znalazłam się na ulicy. Liczyłam, że będzie przechodził tamtędy ktoś dorosły, ale ludzie spacerowali zbyt daleko. Zaczynało mi się kręcić w głowie. Właśnie miałam zerwać z szyi talizman od Viviany i wrzucić go do kontenera na śmieci, jedynej rzeczy w pobliżu, która była wyższa od dziecka, gdy jakiś staruszek powiedział: – Proszę pójść za mną. Posłuchałam go, nie zadając pytań. Nie miałam siły. Zagłębiliśmy się w uliczki innego osiedla. Staruszek otworzył drzwi bungalowu o ścianach różowych jak skóra niemowlęcia. Wyszła do nas staruszka z siwymi włosami na środku głowy – pozostałe były czarne. – Rzuć okiem na tę dziewczynę. Kobieta przyniosła miedziany kociołek pełen ziół, odwinęła ręcznik, wymyła mi palec, japońskim nożem odcięła zwisający kawałek ciała, a następnie zdezynfekowała i zabandażowała ranę. – Już jesteś gotowa na spotkanie z osobą, która nakierowała twoją rękę na ostrze noża. Mało brakowało, a straciłabyś palec. – Kim jest ta osoba? – zapytałam, choć byłam pewna, że jeszcze nie nadeszła pora, abym się tego dowiedziała. – Gdybyśmy w każdym momencie wiedzieli, kto chce się nas pozbyć, życie byłoby zbyt łatwe, nie uważasz? Nie, nie uważałam tak. Nie rozumiałam, dlaczego życie musi być trudne, żeby było lepsze. Krótkie, trudne i bez odpowiedzi. Kobieta dotknęła mojego czoła. Miała zimną i wilgotną rękę, co zmusiło

mnie do otwarcia oczu. Stopniowo zaczynałam wszystko widzieć: stół, krzesło, szafkę z lekarstwami, biały fartuch. Leżałam na noszach. – Proszę spróbować wstać powoli. Zemdlała pani – powiedział mężczyzna w fartuchu, lekarz. Popatrzyłam na swoją rękę. Miałam zabandażowany palec. – Proszę się nie martwić. Nic pani nie jest. Być może zostanie maleńki ślad. Założyliśmy pani szwy. Zemdlałam, gdy obserwowałam dzieci na basenie i ratownik zawiózł mnie do ambulatorium. – Proszę posiedzieć dziesięć minut na zewnątrz i jeśli nie będzie się pani kręciło w głowie, może pani pójść do domu – powiedział lekarz, zachęcając mnie uśmiechem, żebym wyszła do poczekalni. Opuściłam ambulatorium prędzej, bo bałam się, że Elías nie zastanie mnie po powrocie do domu i będzie się niepokoił. Mimo że podali mi środek przeciwbólowy, ręka bolała. Zaczęłam iść w stronę błękitnego horyzontu nad morzem, w kierunku wilgoci, ale po pół godzinie zdałam sobie sprawę, że jestem znacznie dalej od domu, niż mi się wydawało i że powinnam była zamówić taksówkę. Chociaż wściekłość słońca stopniowo się uspokajała, pociłam się, bardzo chciało mi się pić i musiałam kilkakrotnie przysiadać na kamieniu albo na krawężniku, żebym nie padła jak długa, bo zabraliby mnie z powrotem do ośrodka. W dodatku nie pamiętałam, która droga gruntowa prowadzi do domu. Wyróżniała się kilkoma drobnymi szczegółami, których jeszcze nie znałam. Viviana z pewnością powiedziałaby mi, że skoro czuję się taka zdezorientowana, jest to wyraźny sygnał, że w ogóle jestem zagubiona w życiu – w co trudno byłoby mi uwierzyć, bo jeśli komuś wszystko szło do tej pory gładko, to właśnie mnie. Lepiej niż Carolinie, której nie udawało się opublikować swoich powieści, lepiej niż Elíasowi, który nie potrafił sprzedać swoich obrazów, i lepiej niż moim rodzicom, którym musiałam pomagać, żeby mogli się cieszyć spokojną emeryturą. Być może nie zasługiwałam na tak wiele i życie albo bogowie chcieli mi o tym przypomnieć. Całe szczęście, że ze stopą było coraz lepiej i nie przeszkadzała mi w chodzeniu, bo straciłam prawie godzinę na dotarcie do bungalowów, przy których udzielono mi pomocy, chociaż nie udało mi się znaleźć ratownika, żeby mu podziękować. Stamtąd do domu było pięć minut. Pojawił się przede mną na końcu drogi. Był wesoły. Miłe zacisze. W słońcu ściany miały kolor błyszczącej miedzi, a bugenwilla i palmy rzucały na nie cień. Nadal wydawał mi się bardzo ładny. To nie jego wina, że prześladował mnie jakiś duch czy świadomość. Ponieważ zostawiłam klucze w środku, wskoczyłam przez okno. Uznałam za dobry znak to, że niczego nie brakowało. No i na szczęście Elías jeszcze nie

wrócił. Puściłam strumień wody na sztućce, żeby do końca spłukać krew. Wieczorem przy świetle świec zjedliśmy na kolację pyszne sardynki kupione przez Elíasa na targu. Już wiedział, od czego zacząć malowanie. W porcie widział imponujące żurawie. – Co ci się stało w palec? – Nic, skaleczyłam się tym japońskim nożem. Nie dodałam, że w tamtym momencie, kiedy nóż przeciął mi skórę, myślałam o tej świni Jorge, obliczając, ile mnie będzie kosztowało, żeby zgodził się ponownie wstawić Elíasa do swojego katalogu. To była niebezpieczna myśl z poważnymi konsekwencjami.

15 Jorge nie tylko na mnie patrzył i całował w policzek w przesadny sposób, przysysając się do niego ustami – raz nawet poczułam jego język – lecz także zasugerował mi, żebym się z nim przespała. Było to pewnego wieczoru, gdy zaprosiliśmy go na kolację do naszego domu w Madrycie. Od tego czasu minął mniej więcej rok. – Patricio, ty i ja jesteśmy dla siebie stworzeni – powiedział do mnie, gdy Elías sikał w łazience. – Nie chcę umrzeć, nie wiedząc, jak to jest być z tobą – rzekł, gdy Elías mył ręce pod kranem. – Elías ma wielki talent, ale trzeba umieć go sprzedać – stwierdził, gdy Elías wycierał ręce. Objął mnie w pasie i przyciągnął do siebie tak mocno, że aż się wystraszyłam. Elías w tym czasie zamykał drzwi do łazienki. Przez resztę wieczoru unikałam wzroku Jorge. Nie miałam innego wyjścia, jeśli nie chciałam dać ostatecznego kopniaka mizernej karierze męża. Bo gdyby Elías wywąchał, że Jorge mi się naprzykrza, musiałoby dojść między nimi do konfrontacji, a wtedy nie byłoby już odwrotu. Nie byłoby tym bardziej, gdybym dała mu kopniaka w jaja. Lepiej było milczeć i przełknąć gorzką pigułkę. Potem przychodził do nas od czasu do czasu, żeby zobaczyć, jak mojemu mężowi idzie malowanie. Rzucał okiem na obrazy, zgrywał ważniaka i mówił, że jest artystą z tych dawnych, z tych, którzy nie dają się skorumpować, i że ceną, którą Elías musi za to płacić, jest brak zrozumienia, ponieważ rynek się psuje, ludzie lubią tapetować sobie ściany obrazami, które pasują do kanapy. Następnie opowiadał o van Goghu i o Kafce, dwóch geniuszach: jednym – pędzla, a drugim – pióra, których nie doceniano za życia. Wtedy Elíasa opanowywała mieszanka radości i smutku. Pił i palił skręty bez ustanku, aż w końcu nie dało się zrozumieć, co mówi. – Galerie nie chcą ryzykować – mawiał Jorge, patrząc na mnie coraz bezczelniej. – Nie licząc trzech czy czterech szczęściarzy, wszyscy są w twojej sytuacji. Później pewnego wieczoru, cztery miesiące temu, było jeszcze gorzej. Daliśmy Danieli wolny wieczór, a psy nocowały w budzie na werandzie, bo nie chcieliśmy, żeby skakały na Jorge i pobrudziły mu jego kremowy garnitur. Zjedliśmy kolację i sporo wypiliśmy, a Elías wypalił tyle skrętów, że był kompletnie naćpany i w końcu wypadały mu spomiędzy palców. Jego agenta bardziej kręcił alkohol, whisky i gin, a ja starałam się nie przeholować z niczym i nie stracić kontroli nad sobą, póki ten typ będzie u nas. Tamtej nocy, około drugiej, Elías padł jak długi na sofę i zasnął. Jorge był na tyle miły, że zdjął mu buty, głowę ułożył wygodnie na poduszce i poszedł do

naszej sypialni po koc. Wszystko to bardzo kiepsko wyglądało. Nie spodobało mi się, gdy zobaczyłam, jak wychodzi z mojego pokoju z kocem. Nie spodobało mi się, gdy zobaczyłam, jak wchodzi do salonu i jak przykrywa mojego męża, prawie tak, jakby Elías był martwy. I w końcu nie spodobało mi się, gdy odwrócił się w moją stronę i utkwił niezwykle rozszerzone źrenice w moich oczach, które zachowywały maksymalną czujność – czyżbym w końcu musiała dać mu w gębę? Można go było uznać za przystojniaka – był ciemnym blondynem z długą grzywką, którą bez przerwy odgarniał ręką, ale ze skłonnością do otyłości i wiotczenia. Trudno było odgadnąć, jak wygląda jego ciało pod klasycznymi marynarkami, spodniami od garnituru i koszulami z inicjałami. Nosił zwykle duży fular owinięty wokół szyi, który miał przypominać, że obraca się w świecie sztuki. Rzeczywiście pracował z najlepszymi artystami plastykami, faktycznie potrafił robić fantastyczne interesy i od czasu do czasu udawało mu się opchnąć obraz Elíasa. A gdy rynek zamykał się przed moim mężem na cztery spusty, ja kupowałam jego obraz, który następnie umieszczaliśmy w pewnym magazynie w Singapurze obok innych dzieł nabytych przez anonimowych milionerów. To była największa tajemnica, jaką dzieliłam z Jorge aż do tamtej nocy, gdy patrząc na mnie, zaczął się nieznacznie uśmiechać i iść powoli w moją stronę. Elías spał. Z głębin jego piersi dobywały się piekielne oddechy, zaskakujące westchnienia, urywane słowa. Z jakiego rodzaju komórek był zbudowany, że nie mógł być szczęśliwy, nawet śniąc? – Powinnaś go przekonać – powiedział Jorge, nie wymieniając jego imienia – żeby więcej podróżował, żeby zamieszkał na jakiś czas za granicą, aż znajdzie swoje źródło natchnienia, jak Gauguin. Widziałam, że jest coraz bliżej mnie. I nagle jego sposób chodzenia i mówienia potwierdził to, co już wcześniej podejrzewałam: uważał, że Elías nigdy, choćby nie wiadomo jak się starał, nie ujrzy światła geniuszu. Gdy znalazł się koło mnie, jego jasnokasztanowe oczy zrobiły się żółtawe i lśniące, a oddech poruszał inicjałami na koszuli. Nie chciałam się cofnąć, bo to oznaczałoby akceptację, że zamierza się na mnie rzucić, a ja wolałam o tym nie myśleć. – Nigdy nie będzie Gauguinem – powiedziałam. Wziął mnie za ręce. Miał spocone dłonie. Nie słyszał, co do niego mówię. Gówno go obchodził Gauguin, a jeszcze mniej Elías. Całkowicie skoncentrował się na moich rękach, jakby je studiował, podczas gdy jego ciało od pasa w dół się zmieniało. Przeczuwałam, że się podnieca, jakby często wyobrażał sobie tę chwilę i nie umiał się pohamować. Podniósł wzrok na moje półprzymknięte oczy. Cofnęłam ręce i się odwróciłam, a wtedy poczułam go za sobą. Miękkie i twarde części jego ciała. Ręce próbowały zadrzeć mi sukienkę. Całe powietrze, które w nim krążyło, wychodziło z płuc i wydostawało się przez gardło, przylgnęło mi

do szyi. Jego wargi przyprawiły mnie o dreszcze, a język, który czułam już kiedyś na policzku, zmusił mnie do otrząśnięcia się i odwrócenia. Wyrwałam mu się z siłą, której nigdy by się nie spodziewał po moich chuderlawych ramionach. Ja też nie. Uderzył się w biodro o marmurowy stolik, zachwiał się i przytknął rękę do bolącego miejsca. Z całą pewnością nabił sobie porządnego siniaka. Poprawiłam sukienkę. Elíasowi jakoś udało się odwrócić na sofie. Teraz chrapał. Przez moment staliśmy jak sparaliżowani. Ja, patrząc na Jorge, a on ze spuszczoną głową, chwilowo bezsilny, upokorzony. Nawet taki negocjator jak on, przywykły do wszystkiego, potrzebował kilku minut, żeby dojść do siebie i odzyskać rezon. Pragnęłam, żeby zrobił cokolwiek. W końcu podszedł do stołu, przy którym jedliśmy i zabrał z oparcia krzesła swój fular. Założył go, odgarnął grzywkę i włożył ręce do kieszeni marynarki. – Dziękuję za kolację – powiedział, jąkając się przy każdym słowie, podczas gdy jego oczy nabierały z powrotem swojego prawdziwego koloru. Drzwi się za nim zamknęły, a ja zobaczyłam koniec, absolutny koniec kariery Elíasa i przede wszystkim koniec jego marzeń. Ogarnął mnie niepokój o to, co z nim będzie bez nich i czy zdoła stworzyć sobie inne. Pragnęłam, żeby spał przez wiele dni, aż we wszechświecie zdarzy się coś, co odmieni sytuację. Coś tak strasznego, że Jorge będzie zmuszony zapomnieć, co się stało tej nocy. Nie mogłam zmrużyć oka. Odrzucając zaloty tego mężczyzny tym nieszczęsnym pchnięciem, unicestwiłam przyszłość Elíasa. Za każdym razem, kiedy Jorge będzie brał prysznic albo się przebierał i zobaczy siniec na boku, będzie myślał o tym, że mnie nienawidzi i że nienawidzi Elíasa, którym do tej pory jedynie pogardzał. To nie znaczy, że musiałam dać mu się obcałować i przelecieć, ale zawsze znajdą się sposoby, aby tego uniknąć. Zawsze można jakoś udać, że się nie wie, o co chodzi, nie wie, że ktoś ci się przygląda, że cię pożąda, i uniknąć krytycznego momentu. Ja tego nie zrobiłam, pozwoliłam, żeby się do mnie zbliżył, pozwoliłam, żeby doszło do katastrofy, a to dlatego, że w gruncie rzeczy miałam ochotę go uderzyć. Takimi myślami męczyłam się przez całą noc, roztrząsając to ciągle od nowa. A teraz go potrzebowałam. Morze, słońce i magia nieba były chyba w stanie wydobyć promień nadziei z pędzli Elíasa, dlatego Jorge koniecznie musiał do nas wrócić, a ja zrobiłabym wszystko, żeby do tego doprowadzić i żeby odczynić urok, który rzucił na mnie w swoim sercu. Był potrzebny w naszym życiu. Czy mi się to podobało, czy nie, był jedynym marszandem, który dobrze znał styl Elíasa. On jeden potrafiłby docenić zmianę na lepsze i on jeden – gdyby dopisało nam szczęście – mógłby naprawdę sprzedać obrazy przechowywane w Singapurze i oddać mi pieniądze. Nasz los był w jego białych, zwiotczałych rękach. I tak, jak nam mawiała Irina, gdy nas beształa: „Duma jest największym głupcem, którego nosimy w sobie”.

16 Za każdym razem, kiedy musiałam owinąć sobie rękę w coś plastikowego, żeby wziąć prysznic, albo kiedy nie mogłam pokroić mięsa. Za każdym razem, kiedy musiałam wymyślić sobie jakąś dziwną pozę, żeby na zdjęciach nie było widać bandaża – przypominał mi się Jorge. Byłam niemal pewna, że to właśnie on, od tamtej tak nieprzyjemnej nocy w naszym domu w Madrycie cztery miesiące wcześniej, zawładnął częścią mojej woli swoimi żółtymi, lśniącymi oczami. I dlatego gdy tylko tego zapragnął, paraliżowało mnie, przeciągałam palcem po ostrzu noża albo skręcałam sobie kostkę. Wydarzyło się jednak coś, co skłoniło mnie do wykluczenia go, a przynajmniej do nieobarczania całą odpowiedzialnością za moje nieszczęścia. Miało to miejsce pod koniec lipca. Elías nadal był w nadmorskim domu w Las Marinas, z każdym dniem coraz bardziej zachwycony i coraz bardziej opalony, a ja musiałam pozować do katalogów odzieży zimowej w pewnym miejscu w Alpach, z wiecznym śniegiem, w Parku Narodowym Berchtesgaden. Zakładano, że tam nie dotrą działacze broniący praw zwierząt, gdy przyjdzie kolej na futra. Bardzo źle to znosiłam, bo ponownie odzywał się ból w kostce, gdy musiałam chodzić po śniegu w butach na dwudziestocentymetrowym obcasie i stale uważać, żeby nie było widać mojego zabandażowanego palca. Starałam się wkładać rękę do kieszeni albo chować ją w fałdach norek. Ramię nadal mi dokuczało przy pozowaniu, a w dodatku bałam się, że złapię zapalenie płuc. Jednak nie tylko to mnie martwiło. Oprócz wykonywania swoich obowiązków, odkąd Irina zaproponowała mi wyjazd w Alpy, zaczęłam rozmyślać nad poszukaniem tej rośliny, z której Viviana zrobiła mi amulet i zużyła na niego resztkę swoich zapasów. Byłaby to jedyna okazja, żeby zdobyć ów czarny kwiat i zrobić Vivianie nieoczekiwany prezent. Na pewno by ją ucieszył. Odkąd poznałam prawdę o jej życiu, już nie myślałam o niej jak o kimś, kto hipotetycznie mógłby mi pomóc w jakiś magiczny sposób, lecz jak o kimś, komu powinnam się odwdzięczyć nie tylko pieniędzmi. Moi koledzy nie mieli najmniejszego pojęcia, gdzie można spotkać rododendron kwitnący na czarno, a w schronisku, w którym nas zakwaterowano, nie było połączenia z internetem, więc nie miałam innego wyjścia, jak zapytać recepcjonisty, czy gdzieś w okolicy rośnie jakiś rododendron tej odmiany. Musiał popytać. Jednak inni pracownicy i goście, którzy w tym momencie byli w holu, także nie mieli zielonego pojęcia. Wobec tego wszedł do środka i wrócił z bułgarską kucharką w białej czapce i białym fartuchu, która widziała gdzieś taką roślinę i mogła mi ją wskazać, gdy skończy pracę, czyli mniej więcej o dziesiątej wieczorem.

Kładłyśmy się wcześnie spać, żeby zacząć dzień zdjęciowy o wschodzie słońca, ale nie przejmowałam się tym, bo chciałam za wszelką cenę zdobyć czarny kwiat. Gdybym wróciła bez niego, nie czułabym się godna amuletu Viviany. Spodziewałam się, że kucharka mi wyjaśni, gdzie jest to drzewo, rysując prosty plan i że pierwszą rzeczą, jaką zrobię o świcie, będzie pójście w wyznaczone miejsce, zerwanie kwiatu i powrót w sam raz na pozowanie. Żaden problem. Tak więc po kolacji usiadłam na jednym z foteli w holu, żeby zaczekać. Koło wpół do jedenastej spytałam portiera, którego już znałam, czy kucharka poszła do domu. Przypomniał sobie: „Ach, Natalia!”. Nie, jeszcze sprzątała naczynia. Zamykały mi się oczy, bo dzień był bardzo pracowity. Kwadrans po jedenastej ktoś potrząsnął moim ramieniem. Natalia. Teraz widać było, że ma czarne, gładkie włosy do ramion, opadające na nieprzemakalny płaszcz. Drugi podała mnie, gdyż zapowiadał się deszcz. Tak jak ja, miała na sobie buty do chodzenia po górach, które nosiłam, gdy nie pracowałam, ponieważ bardzo dobrze trzymały kostkę. Pokazała mi na migi, żebym poszła za nią. Tak zrobiłam, zabierając niewielki plecak, który zwykle miałam ze sobą. Ruszyłyśmy w drogę. Natalia szła bardzo szybko, ja również. Spróbowałam ją spytać, czy drzewo jest bardzo daleko, ale mnie nie rozumiała. Bez portiera służącego za tłumacza nasze próby porozumienia się były skazane na niepowodzenie. Byłyśmy w środku lasu i od czasu do czasu drogę przecinał nam jakiś przemykający cień. Natalia szła tak szybko, że straciłam ją z pola widzenia. „Natalia!” – krzyknęłam i przez sekundę popatrzyły na mnie jakieś żółte, lśniące oczy przypominające oczy Jorge. „Ćśśśś” – szepnęła tuż obok i wzięła mnie za ramię, żebym przyśpieszyła kroku. Miała silną dłoń, w ogóle była silna i trochę niższa ode mnie, ale mimo że szłam obok niej, wyobrażałam sobie, że spomiędzy drzew wyjdzie niedźwiedź i rzuci się na mnie, zabije i na tym wszystko się skończy, a ta podła osoba, która mnie nienawidzi, wreszcie postawi na swoim. Gdy szłyśmy już prawie godzinę – w świetle dnia z pewnością pokonałybyśmy tę drogę w czasie o połowę krótszym – zobaczyłyśmy kilka domów z kamienia. Natalia znów chwyciła mnie za ramię i poprowadziła w stronę jednego z nich. Po otwarciu drzwi zdjęła buty i wskazała na moje. Podłoga była przykryta skórami, a na kominku żarzyły się węgle. Czułam się, jakbym weszła do jakiejś nory. Natalia zapaliła lampę naftową i ruszyła w głąb domu, a ja za nią. Otworzyła skrzypiące drzwi do małego pokoju z niewielkim oknem, przez które widać było księżyc muskający drzewa. Zamknęła okno, postawiła lampę na stole z litego drewna wykonanego pewnie z okolicznych sosen i otworzyła szafę, która też zaskrzypiała. Podała mi długą koszulę nocną z białej bawełny i zamknęła za sobą drzwi z kolejnym skrzypnięciem. Zdjęłam plecak i płaszcz przeciwdeszczowy – buty zostawiłam w sieni – i zasłałam łóżko. Pościel była biała i czysta. Rozejrzałam się za gniazdkiem.

Wyglądało na to, że nie mieli tam elektryczności, więc pranie całej tej bielizny pościelowej i koszul nocnych wymagało sporego wysiłku. W związku z tym położyłam się w ubraniu i przykryłam pierzyną. Po raz pierwszy spałam pod pierzyną w lecie. Nie rozumiałam, co się stało. Sądziłam, że Natalia zaprowadzi mnie do drzewa. Zerwał się wiatr i chociaż w pokoju było zimno, czułam się bezpieczna. Świat został na zewnątrz, wyjąc i gwiżdżąc, a ja leżałam w tym domu z kamienia, przykryta pierzyną. Nie musiałam się niczym martwić. Nikt nie wiedział, że tu jestem, nawet nie mógł podejrzewać, więc nic mi nie groziło. Spałam tak głęboko, jak nie spałam od dawna. Zbudziła mnie Natalia, jeszcze zanim wzeszło słońce. Otworzyła małe okienko, jakby już był dzień, ale panowały ciemności, chociaż gwiazdy stopniowo się oddalały i gasły. Ponieważ jej nie rozumiałam, nie zawracała sobie głowy odzywaniem się do mnie. Zapaliła lampę naftową i pokazała mi nocnik, miednicę i miskę. Przeskoczyłyśmy do dziewiętnastego wieku, ale nie przejmowałam się tym, byłam przyzwyczajona do wszystkiego: do zimna, do upału, do przebierania się, gdy otaczali mnie ludzie, do krótkiego snu, do jego braku i do drzemania w jakimkolwiek miejscu. Czasami było mi obojętne, czy jestem w sześciogwiazdkowym hotelu, czy w byle jakim pensjonacie, bylebym mogła spać przez dziesięć godzin bez przerwy. Przed położeniem się do łóżka prawie nigdy nie rozbierałam się do naga, nie miałam natomiast innego wyjścia, jak stosować się do złotej zasady i zawsze zmywać makijaż – choćby to miała być ostatnia rzecz, jaką zrobię w życiu – jeśli chciałam nadal pracować. Czasami zasypiałam w trakcie tej czynności i tonik rozlewał się na kołdrę. W kuchni, na masywnym stole, czekały parująca kawa i mleko z grubą na palec śmietanką. – Masz bardzo ładny dom. Dziękuję za kawę – powiedziałam, chociaż mnie nie rozumiała. Śpieszyło jej się, więc podała mi buty. Wypiłam kawę, parząc się w język. W głębi domu zaczynały się budzić dzieci i jakiś mężczyzna. Wyszłyśmy na zimną noc, zaczynającą się nieznacznie rozjaśniać, i ruszyłyśmy szybko przed siebie wśród wycia zwierząt, których nie potrafiłam zidentyfikować. Po drodze mogłam się potknąć tysiąc razy, przewrócić, stoczyć w dół po oblodzonych zboczach, wbić sobie w pierś sosnowy kołek albo zostać zaatakowana przez niedźwiedzia. A jednak nic takiego się nie wydarzyło. W związku z tym przyszło mi do głowy, że nic mi się nie może stać, gdy osoba X nie wie, gdzie się znajduję. A nikt, absolutnie nikt nie podejrzewał, że jestem w tej okolicy, ani nie wiedział, czym mógłby mnie zranić lub zabić. Po godzinie marszu zaczęłam przywykać do wrażenia, że grozi mi niebezpieczeństwo i nabierałam coraz większej pewności siebie. Przypominało to przyzwyczajanie się do trąbienia samochodów albo do świateł ulicznych. Byłam dzieckiem

wychowanym w mieście, a latem spędzałam czas na plaży. Jeśli już chodziłam wśród drzew, to tylko tych, które rosły w parku obok mojego domu. Dotarłyśmy do jakiejś omszałej skały, kiedy wszystko, co nas otaczało, zaczęło wyłaniać się z mroku, jakby wznosiło się nad powierzchnią morza. Natalia pokazała mi karłowate drzewko o grubym pniu, pokryte małymi czarnymi kwiatami. Popatrzyłam na nią zaskoczona i zachwycona, że rododendron faktycznie istnieje, a nie jest wytworem fantazji Viviany, i podziękowałam. Nigdy nie wyobrażałam sobie, że znalezienie jakiejś rośliny może tak bardzo mnie ucieszyć, skoro jeszcze całkiem niedawno nawet nie zwracałam na nie uwagi. Natalia powiedziała do mnie coś niezrozumiałego, a ja zdjęłam plecak, patrząc z przerażeniem, jak kucharka oddala się lekkim krokiem wśród sosen. Na pewno powiedziała: „To jest to, czego szukasz, bardzo się śpieszę”. Ale nie mogłam pobiec za nią, musiałam uciąć zaszczepkę. Na drzewku były pączki gotowe w każdej chwili rozkwitnąć i jeden już rozwinięty kwiat o ślicznych jedwabistych płatkach, który wkrótce by zwiądł. Ścięłam go przy nasadzie łodygi, podobnie jak pączki i kilka zielonych gałązek, po czym powiedziałam: „Przepraszam”, bo tak na pewno powiedziałaby Viviana do tej leśnej istoty, która miała pecha, że znalazła się na mojej drodze. Zawinęłam roślinę w chustkę od Lanvina, którą zawsze nosiłam w plecaku, zarzuciłam go sobie na ramię i w końcu pobiegłam w ślad za Natalią. Zważywszy, że pracowała w hotelu, musiałyśmy iść w tym samym kierunku. Straciłam ją jednak z oczu i w pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że całkiem się zgubiłam. Szkoda, że w liceum na lekcjach nie uważałam bardziej. Wiedziałam mniej więcej, gdzie jest wschód – to stamtąd wyłaniało się zza chmur białawe słońce – chociaż nie byłam całkiem pewna. Zachód był tam, gdzie powinno się kierować to cholerne słońce, północ miałam przed sobą, a za plecami południe, ale gdzie był hotel? Na wschodzie, na południu? Nie miałam zielonego pojęcia. W pewnym momencie grunt stał się twardszy i ślady podeszew Natalii, z bieżnikiem zapobiegającym poślizgowi, dzięki czemu buty dobrze trzymały się podłoża, zniknęły. Dało się zauważyć, że kucharka była przyzwyczajona do chodzenia po każdym terenie, jak kocica, wilczyca albo łania. Zaczęło mżyć. Wiedziałam, że gdy deszcz się nasili, ślady zatrą się całkowicie. Przeklęta Natalia. To prawda, że zrobiła już wystarczająco dużo, pozwalając mi spędzić noc w swoim domu i przyprowadzając mnie tutaj. Pewnie myślała, że wszyscy mają taki sam instynkt samozachowawczy jak ona i że będę umiała bez problemu wrócić do hotelu. Chyba najlepsze, co mogłam zrobić, to usiąść na jakimś głazie i zaczekać, bo na pewno w końcu podniosą alarm i wyjdą, żeby mnie poszukać. Natalia powie im, gdzie mnie zostawiła i tutaj przyjdą w pierwszej kolejności. Jednak było mi bardzo wstyd. O dziewiątej zaczynałyśmy sesje zdjęciowe w bieliźnie. Zakładano, że o tej porze będzie słońce, ale ponieważ się rozpadało,

pewnie zrobimy sesję w długich sukniach. Chodziło o to, żeby oszczędzić sobie kłopotów. A gdybym jednak spróbowała? Ruszyłam przed siebie, łamiąc po drodze gałązki, żeby umieć wrócić, aż zmęczyła mi się ręka. O jedenastej znalazłam się w bardzo pięknym miejscu, ze strumykiem, czerwoną gliną i leżącymi na ziemi dużymi liśćmi, na które padał deszcz. Pachniało bardzo ładnie. Odetchnęłam głęboko, tak jak mnie nauczyła Viviana, i zaczerpnęłam wody ze strumyka. Umyłam twarz i się napiłam. Zaczęłam nucić. Na pewno już ktoś mnie zastępował i traciłam mnóstwo pieniędzy, a Irina z pewnością zrobi mi potworną awanturę, gdy się o tym dowie. Ale tutaj to wszystko wydawało się bardzo odległe. Postanowiłam iść wzdłuż strumienia, w dół nurtu. Czyżbym widziała to na jakimś filmie? Gdzie słyszałam, że trzeba się posuwać wzdłuż strumieni? Wiedziałam dość dobrze, jak wymijać samochody motorowerem, gdzie znaleźć najlepszego fryzjera, jak nie dać się oszukać, a gdy przyjeżdżałam do nowego miasta, umiałam się poruszać po lotniskach, ulicach i hotelach, ale nic nie wiedziałam o lesie, roślinach ani zwierzętach. Nie wiedziałabym, co jeść, żeby przeżyć. Całe szczęście, że mało jadłam. O drugiej po południu usiadłam pod dość gęstym drzewem, żeby nie zmoknąć bardziej. Deszcz jeszcze nie przemoczył mi płaszcza, ale bałam się, że zastanie mnie noc i że będę zupełnie mokra. Umarłabym z zimna. Nie umiałam też rozniecić ognia. Gdybym chociaż paliła, mogłabym pozbierać trochę patyków i je podpalić, ale nie miałam przy sobie zapalniczki ani zapałek, niczego. Musiałam spróbować znaleźć jakąś osadę, schronisko, alpinistów. Odpoczęłam trochę, podziwiając las pnący się po zboczach i rozmyślając o tym, jak będzie przyjemnie, gdy wrócę do hotelu i się wykąpię. Pomyślałam też o ludziach prehistorycznych i o tym, że żaden z nich, nawet najgłupszy, nie zgubiłby się w takim miejscu. Im drzewa nie wydawałyby się takie same, ani lasy, ani kamienie. Kierowali się gwiazdami i potrafili widzieć w ciemności. W ciągu dnia pewnie na każdym kroku dostrzegali znaki. Nie miałabym nic przeciwko temu, żeby być jedną z tamtych kobiet ubranych w futra z konieczności, nie dla kaprysu, i nie bać się niczego. Hotel nie mógł być zbyt daleko, bo przecież przyszłyśmy z Natalią pieszo. Problem polegał na tym, że być może oddalałam się od niego, zmierzając w przeciwnym kierunku. Wstałam i podjęłam na nowo ten marsz donikąd, wciąż posuwając się ścieżką wzdłuż strumyka. Nie był to nawet potok, tylko odrobina wody, która spływała z górskich stoków po kamieniach i utworzyła szczelinę. Przykucnęłam i znów się napiłam. Szłam przez cały dzień. Zaczęło się ściemniać, a mnie kręciło się w głowie od tych ogromnych przestrzeni wyścielonych lasami niczym dywanem, które wznosiły się i opadały. Miałam wrażenie, że mnie połkną, ale zmuszałam się do

myślenia, iż ja też jestem dzieckiem natury jak wszystko, co tam żyło i znajdę sposób, aby stać się jeszcze jednym z tych stworzeń. Już prawie nie padało, co w tej sytuacji było najlepszą wiadomością na świecie. Szłam nadal, aż opadłam z sił i uznałam, że lepiej będzie przycupnąć pod jakimś drzewem. Gdy zapadł zmrok i firmament zaczął się zapełniać miliardami gwiazd, wyjęłam z plecaka komórkę. Jak można się było spodziewać, nie łapała zasięgu, ale bateria była naładowana, więc miałam światło. Użyłam jej jako latarki, tak samo jak gdy szukałam numeru rzędu w kinie. Bolała mnie stopa zmaltretowana przez wilgoć. Nigdy nie widziałam tylu gwiazd. Nie było między nimi wolnego miejsca i wydawało się, że w każdej chwili mogą zwalić mi się na głowę. Nie wiem, dlaczego nie byłam zrozpaczona, skoro zwykle doprowadzało mnie do rozpaczy, że ociągano się ze zrobieniem mi makijażu albo że buty, w których miałam wyjść na wybieg, były o dwa numery za duże, a przede wszystkim wtedy, gdy Elías ponosił kolejną porażkę. Zgubienie się w górach było niczym w porównaniu ze złą wiadomością od niego. Teraz byłam odprężona, choć od czasu do czasu zrywałam się ze strachem, a jakiś cień muskał mi włosy, gwiazdy można było dotknąć ręką i wszędzie dokoła była otchłań, ale nic więcej, żadnej odrzuconej prośby, żadnego rozczarowującego słowa, żadnego zawiedzionego pragnienia. Około dziesiątej wieczorem byłam już bardzo zmęczona i pełna obaw, że wyczerpie mi się bateria. Szukałam jakiegoś dużego kamienia, żeby na nim usiąść, gdy zobaczyłam snop przerywanego światła i usłyszałam odległe krzyki. Ja też posłałam w tamtym kierunku sygnał komórką i ktokolwiek to był, odpowiedział mi. Usłyszałam coś jakby: „Oeee”. Nie chciałam za bardzo krzyczeć, żeby nie spłoszyć jakiegoś zwierzęcia. Poszłam w stronę światła i zauważyłam, że ono także przesuwa się w moim kierunku. Wysłałam tyle przerywanych sygnałów, ile zdołałam, żeby zrozumieli, że potrzebuję pomocy. Nie chciałam robić sobie złudzeń, na wypadek gdyby się wycofali, ale szłam przed siebie najszybciej, jak umiałam. Musiałam zejść po błotnistym, śliskim zboczu w stronę przepaści. Spotkaliśmy się mniej więcej pół godziny później. Byli to dwaj strażnicy leśni. – Zgubiłaś się? Powiedziałam im, w jakim hotelu mieszkam, no i kto by pomyślał: był zaledwie kwadrans drogi od miejsca, w którym się znajdowałam. Oświetlali mnie latarką i miałam nadzieję, że nie wyczytają z moich oczu, iż okaleczyłam chroniony gatunek dzikiego czarnego rododendronu. Poprosiłam ich, aby mnie nie odprowadzali, więc tylko rozświetlali mi drogę latarką, aż zeszłam po zboczu, przenosząc ciężar ciała na jedną nogę, żeby nie nadwyrężyć sobie kostki. Potem weszłam na ścieżkę prowadzącą do hotelu. Było po pierwszej w nocy, gdy wróciłam do cywilizacji. Fotografowie

i modelki już sobie poszli. Zamierzali udać się na poszukiwania dopiero rano, bo nie przypuszczali, żeby coś mi groziło. Natalię bardzo ubawiło, że się zgubiłam. Wcale nie czuła się winna. Twierdziła, że wyjaśniła mi, jak dojść do hotelu. Następnego dnia wróciłam do prawdziwej dżungli.

17 Przed wyjazdem w Alpy byłam przekonana, że tym, kto próbuje ze mną skończyć i chce, żebym zniknęła, jest Jorge, lecz teraz zdałam sobie sprawę, że osobą, która zyskała na moim zgubieniu się i zniknięciu z sesji fotograficznych w górach, jest ktoś, kto ze mną pracuje. Sądziłam, że po powrocie do agencji modelek w Madrycie zostanę zarzucona pytaniami albo przynajmniej zrobią mi awanturę za to, iż postawiłam ich w kłopotliwej sytuacji, ale tak się nie stało. Mieli już coś innego na głowie. Przygotowywali prywatny pokaz dla milionerów z Emiratów Arabskich. Kreacje przyzwoite na zewnątrz i wybuchowe w środku. Mnie nie brali pod uwagę. Myśleli o Manueli, bo wypadła genialnie w Alpach, a poza tym była bardzo śniada, więc arabskie krezuski z nią bardziej by się utożsamiały. Pogratulowałam jej i powiedziałam, że cieszę się, iż to ona mnie zastępowała. Nawet nie zapytała, co mi się przytrafiło w Alpach. Ale to ja zapytałam ją, czy martwili się o mnie, gdy zobaczyli, że nie wracam z „wycieczki” w góry. Było mi bardzo przykro i czułam się urażona. Manuela akurat wkładała swoje chudziutkie nogi w dżinsy, bez majtek. Miała całkowicie wydepilowany wzgórek łonowy i wydawała się wysoką dziewczynką. – Portier powiedział nam, że kucharka zostawiła cię koło jakiegoś drzewa i niebawem wrócisz, zajmie ci to godzinę, maksimum dwie. Nie wyobrażasz sobie, jak Roberto się wkurzył, bo kończyło nam się dobre światło, wobec tego ja musiałam zacząć za ciebie i kiedy skończyliśmy koło szóstej, uznaliśmy, że lepiej będzie się stamtąd wynieść i spędzić noc w mieście. Było niesamowicie, zrobiliśmy imprezę w hotelu. Wypiłam całą butelkę szampana i jeszcze do teraz mam wydęty brzuch. Koniecznie chciałam się przed kimś usprawiedliwić, opowiedzieć swoją historię i się pożalić. Zabolało mnie, że nikomu nie przyszło do głowy pójść mnie poszukać. Dlatego zdecydowanym krokiem skierowałam się do gabinetu Iriny. Uraza i rozczarowanie dodawały mi sił, bo zazwyczaj nie potrafiłam nic poradzić na to, że trochę mnie onieśmielała. – Irino – powiedziałam, wchodząc bez pukania – zawsze mówisz, że jesteśmy jedną wielką rodziną, że swoje brudy musimy prać w domu, i tak dalej, i tak dalej. A jednak gdy zgubiłam się w górach, nawet nie kiwnęliście palcem. Irina nosiła się w tym samym klasycznym, nienagannym stylu co zawsze. Naturalne blond włosy spod Uralu, czyste i jedwabiste, splecione w warkocz, muskały kołnierz żakietu. Głębokie ślady po strasznym trądziku albo jakichś męczarniach przykrywała gruba na dwa palce warstwa makijażu od Chanel. Bluzka w najbielszym kolorze, jaki można sobie wyobrazić, kontrastowała z błękitem oczu niczym śnieg z niebem. Na szyi miała cieniutki złoty łańcuszek z maleńkim

wisiorkiem, którego nigdy nie zdejmowała, jakby był wytatuowany. Atłasowe nogi tkwiły w czarnych butach, które tylko czasami zamieniała na beżowe. Choćby nie wiem co się działo, zawsze była nieskazitelna, żeby dawać nam przykład, jakby matka wydała ją na świat już w takiej postaci, jakby urodziła się z twarzą pokrytą pryszczami i makijażem. Wyobrażałam sobie jej garderobę z niekończącymi się rzędami żakietów i białych bluzek. Od czasu do czasu dodawała coś nowego, na przykład kolczyki, bransoletkę czy pasek. – Jeszcze porozmawiamy o tej sprawie, kiedy będę miała czas – powiedziała, wychodząc zza biurka, prostując się, przesłaniając sobą obraz w tle i wypełniając całe pomieszczenie niewidzialnymi falami, które emanowały z jej ciała, z jej umysłu, z jej włosów, makijażu i prześlizgiwały się po jej rzeźbionym biurku. Przesuwały się wzdłuż nacięć i słojów na brzegach i pośrodku desek, a potem przechodziły na aksamitne obicia krzeseł, wnikały we wszystkie pory wykładziny i wreszcie docierały do mnie, wciskały mi się w kieszenie spodni i obmywały swoją energią parę luźnych monet. Szłam za nią korytarzem, opowiadając jej chaotycznie, co mi się przydarzyło w tych przeklętych Alpach. Irinę otaczała swoista aura arogancji, bo zawsze wysoko nosiła głowę i miała idealnie prosty kręgosłup. Sprawiała wrażenie, jakby nigdy nie musiała się do niczego przystosowywać ani nigdy nie czuła się od kogoś gorsza, choćby tylko przez sekundę. Jak powiedziała moja siostra, pisarka, w dniu, w którym ją poznała: „Jest idealnym trybem w całym tym gównie”. Nie zainteresowało jej nic z tego, co opowiadałam. Pchnęła drzwi atelier, w którym Roberto rozkładał sprzęt, przygotowując się do robienia zdjęć. – No, no! – rzucił, nie przestając manipulować swoimi akcesoriami. – W końcu się znalazłaś. Już miałam coś odpowiedzieć, ale gdy Roberto się schylił, zobaczyłam, że w tylnej kieszeni spodni nosi zdjęcie Manueli, więc straciłam ochotę do rozmowy. – Jeśli nie jestem wam potrzebna, pojadę na kilka dni nad morze – rzekłam ze smutkiem, którego nikt nie zauważył. – Nie martw się, zadzwonimy do ciebie – odparła Irina. Kiedy przestałam być niekwestionowaną gwiazdą agencji? Wciąż pojawiały się młodsze dziewczyny, takie jak Manuela, gotowe nigdy nie spać i nie jeść. I być może gotowe pozbyć się mnie. Teraz wydawało mi się bardziej prawdopodobne, że osobą, która chce, żebym umarła, nie jest żona Roberta ani Jorge, lecz Manuela. To ona usłyszała od kucharki, że jestem w górach, akurat w chwili, gdy straciłam orientację i się zgubiłam. Do tamtego momentu – póki nie wiedziała, gdzie jestem – nie przydarzyło mi się nic dziwnego. Fakt, że Manuela nie miała szacunku dla siebie samej, nie oznaczał, że nie była ambitna. Przeciwnie. Udowodniła to tysiąc razy. Pamiętam, jak kiedyś powiedziała nam, mnie i innym

dziewczynom, że sesja zdjęciowa zaczyna się godzinę później, bo chciała się na niej zjawić sama. Potem nie było już nic do roboty, nie można było powtórzyć sesji, nie było na to czasu, a poza tym jej zdjęcia wypadły bardzo dobrze i świetnie się nadawały do wykorzystania. Pamiętałam również sytuację, kiedy zaczęła wymiotować w łazience, co czasami robiła, gdy tylko zjadła bułkę albo coś innego, od czego mogła przytyć. Trzymałam ją za głowę, bo podkówki pod jej oczami zajmowały pół twarzy i sprawiała wrażenie, jakby miała za pięć minut umrzeć. Straciłam przez to okazję zaprezentowania się bardzo ważnemu międzynarodowemu agentowi modelek, który przyjechał specjalnie z Mediolanu, żeby poznać naszą agencję. Podobno Irina i Roberto szukali mnie, chcąc mu przedstawić moją osobę. Manueli nikt nie szukał, bo w przeciwnym wypadku chyba nie zaczęłaby wymiotować. Agent nazywał się John García, ale był znany po prostu jako John. Marzeniem każdej modelki było, żeby zatrzymał na niej wzrok, bo wtedy ona, jej rachunek bieżący, jej dom, jej kraj, a nawet jej romanse, dosłownie wszystko natychmiast się przenosiło na planetę Johna, gdzie toczyło się życie, które było obiektem zazdrości pozostałych planet. Jak potoczyłaby się moja kariera, gdyby tamtego dnia John poznał mnie osobiście? Antonio i Irina czuli się zawiedzeni, bo byli przekonani, że nadszedł odpowiedni moment, bym przeszła w ręce Johna, na czym oni skorzystaliby pod każdym względem. Ale ja, jak idiotka, opiekowałam się wtedy wymiotującą Manuelą. – Czemu tak na mnie patrzysz? – zapytała Manuela. Miałam wrażenie, jakby nagle, dzięki oddychaniu czystym górskim powietrzem, tlen zaczął lepiej docierać do mojego mózgu i wyraźniej widziałam, jak na podłogę ześlizguje się z niej kilka kilogramów fałszywej skóry. Aż do tej chwili uważałam ją za lekkomyślną, roztargnioną dziewczynę, ćpunkę, bulimiczkę. No cóż, wszystkie te skóry właśnie zsunęły się z jej czterdziestoośmiokilogramowego szkieletu, zwłaszcza skóra tej roztargnionej. Manuela wiedziała o wszystkim i wszystko kontrolowała. Przyglądała mi się teraz analitycznym wzrokiem, więc się uśmiechnęłam, żeby stawić mu opór, ale już nie mogła mnie oszukać. – Zawadzam ci, prawda? – zapytałam. – Co chcesz przez to powiedzieć? – odparła, rozpaczliwie usiłując ponownie stać się osobą, którą dotąd dla mnie była. Nie miałam zamiaru wdawać się w bezsensowną sprzeczkę. Ona nigdy by nie przyznała, że o niczym na świecie nie marzy bardziej niż o wykopaniu mnie z agencji, a najlepiej z zawodu. O jedną rywalkę mniej. W końcu zrozumiałam, że posłużyła się mną, aby się dostać do najbliższego kręgu Iriny. Nigdy nie zapomnę tego pierwszego razu, kiedy przyszła do agencji – wysoka, wątła dziewczyna o oryginalnej urodzie – i zapytała, co trzeba zrobić,

żeby zostać modelką. Ja i wszyscy obecni zapatrzyliśmy się na jej grube, czarne i długie brwi, na gęste rzęsy, które ocieniały jej źrenice niczym aksamitne lamówki. Wyglądała jak namalowana węglem, ze światłocieniami, dolinami i górami. Czarne kręcone włosy opadały jej na plecy. Irina zebrała je w garść i powiedziała: „Musisz je ściąć”. Manuela popatrzyła na mnie z przerażeniem, nie wiedząc, co odpowiedzieć, a ja uśmiechnęłam się do niej i potwierdzająco skinęłam głową. Recepcjonistka wręczyła jej podanie do wypełnienia. Gdy wychodziła z agencji, nie wiem dlaczego wpadłam na nią, niby przypadkiem. „Zetnij włosy na wysokości uszu, z grzywką, i wtedy przyjdź złożyć podanie. Pomaluj usta na czerwono. Nie martw się, włosy odrosną”. Dlaczego jej pomogłam? Nie wiem. Sprawiała wrażenie zagubionej, jakby nie wiedziała, o co w tym wszystkim chodzi, jakby potrzebowała pomocy. Było mi jej żal. Co za przeklęte, destrukcyjne uczucie. Miała wielki dar wzbudzania w innych pragnienia zaopiekowania się nią. Ledwie ją człowiek zobaczył, już pragnął jej pomóc. – Jak ci idzie z Robertem? – zapytałam. – Jest żonaty i ma trójkę dzieci. Nosi twoje zdjęcie w tylnej kieszeni spodni. Robi tak ze wszystkimi dziewczynami. – Wiem o tym. Jakie to ma znaczenie? Zastanawiałam się, jak zareagowałaby Manuela, gdyby przyszła do niej żona Roberta, tak jak do mnie kilka lat temu. Pewnie w ogóle nie zawracałaby sobie nią głowy. Zastanawiałam się też, jak Robertowi pójdzie z nią w łóżku. Mimo wszystko, mimo niemal całkowitej pewności, że Manuela chce, abym zniknęła, nadal było mi jej żal. Wyobrażałam ją sobie za kilka lat, jak żebrze albo prostytuuje się w zamian za działkę. Jeszcze tego samego wieczoru zadzwoniłam do Viviany i poprosiłam ją, żeby zrobiła jakąś próbę z Manuelą. Musiałam się pozbyć wątpliwości, musiałam wiedzieć, czy powinnam pozwolić ponieść się nienawiści i złości. Viviana powiedziała, że takich rzeczy nie można robić na łapu-capu, ale ponieważ chodzi o mnie, mam zadzwonić do niej za dziesięć minut. To nie Manuela była niewiadomą, którą należało znaleźć. Co do tego mogłam być spokojna. Potem Viviana zmieniła ton głosu, żeby przejść do innego tematu. Skończyła już robić eliksir z dwunastego wieku. Ja też zmieniłam ton i powiedziałam, że mam dla niej prezent. Poniekąd poczułam ulgę, że to nie Manuela jest tym iksem, ale jeśli mam być szczera, niemal wolałabym, żeby się nim okazała. Wcale nie była tak dobrą osobą, jak mi się wcześniej wydawało i nie odczuwała żadnych skrupułów, próbując zająć moje miejsce w agencji. Przez tydzień nie dostałam żadnego telefonu z agencji, więc zostałam nad morzem, w domu w Las Marinas, z Elíasem, który nie zrobił aż takich postępów

w malowaniu obrazu, jak mi się wydawało, ale za to bardzo dobrze wyglądał. Był opalony i silniejszy. Codziennie rano biegał po plaży, zaprzyjaźnił się z kilkoma rybakami i wypływał z nimi na połów. Postanowił zadedykować duży obraz każdemu ze swoich nowych przyjaciół. Pokazał mi kilka szkiców. Stwierdziłam, że jest na dobrej drodze i opowiedziałam mu o wszystkim, co przytrafiło mi się w Alpach. Nie zainteresowało go to. – Gdy tylko sprzedam obrazy, które namaluję, będziesz mogła zrezygnować z pracy. Będziemy bogaci. Cudownie było go widzieć w takim nastroju, odprężonego, zadowolonego. Upierał się, żeby samemu smażyć ryby, które kupował od zaprzyjaźnionych rybaków, a w piwnicy gromadził mały zapas wina, bo uwielbiał otwierać wieczorami butelkę dobrego trunku do posiłku. Czasami zapraszał ich wszystkich na kolację. Było fantastycznie. Mówił, że powinniśmy kupić sobie dom gdzieś tutaj, chociaż ten też nie był zły, a nawet całkiem ładny. I moglibyśmy mieć dziecko. Co ja na to? Cóż miałam powiedzieć? Czułam się bardziej zakochana niż kiedykolwiek. Jedyną przeszkodą było to, że takie życie wymagało pieniędzy, a te nie spadały z nieba. Poza tym nie chciałam tak szybko kończyć kariery. Musiałam się dowiedzieć, dlaczego nie dzwonią do mnie z agencji, dlaczego nie oferują mi żadnej pracy. Teraz, gdy znałam już tajemnicę Elíasa, to znaczy odkryłam, czym dla niego jest szczęście – dom przy plaży, nieokrzesani przyjaciele i proste życie – chciałam mu je dać. Pierwszą rzeczą, jaką musiałam zrobić, było odwiedzenie Jorge i przekonanie go, żeby znów reprezentował mojego męża. Byłam gotowa zrobić, co będzie trzeba, jeśli okaże się to absolutnie konieczne, bo kiedy Elías był niezadowolony i niezdolny mnie kochać, wszystko inne – godność, honor – nie miało znaczenia. Moja rodzina nie chciała, żebym była modelką. Bali się, że będę zmuszana do brania narkotyków, prostytuowania się i tego rodzaju rzeczy. Radzili, żebym poszła na studia prawnicze, ale ja nie miałam ochoty żyć w zamknięciu. Wolałam mieć więcej swobody i pokazywać się w czasopismach. Wszystko zaczęło się od tego, że koleżanka z liceum poprosiła mnie o dotrzymanie jej towarzystwa, gdy szła na casting. Wtedy po raz pierwszy miałam do czynienia z kimś, kogo mogłabym nazwać prawdziwą modelką, która zarabiała na tym pieniądze i miała znacznie lepszy styl niż reszta z nas. Prawie zawsze nosiła ze sobą album pełen zdjęć, na których zupełnie nie była do siebie podobna, więc trzeba było się przyjrzeć, żeby ją rozpoznać. Raz nawet wystąpiła w reklamie telewizyjnej. Ponieważ prowadziła burzliwe życie, często opuszczała lekcje. Informowałam ją o klasówkach i pożyczałam jej notatki. Miała na imię Lisa. Chcąc się odwdzięczyć, podarowała mi bardzo ładną skórzaną kurtkę, która jej już się nie

podobała. Czasami prosiła mnie, żebym chodziła z nią w różne miejsca, na przykład na wspomniany casting, przez który rozpadła się nasza przyjaźń. Jaka była w tym moja wina? Był kwiecień, a ja pierwszego marca skończyłam szesnaście lat. Miałam na sobie kurtkę od Lisy i nawet się nie umalowałam. Poprosiła mnie, żebym urwała się z ostatniej lekcji, bo nie chciała iść sama na próbę, a ja się zgodziłam. Prawdę mówiąc, jej świat mnie fascynował, podświadomie czułam coś w żołądku i z trudem postawiłam nogę w tamtym pustym lokalu z jedną ścianą obitą niebieskim materiałem i z bardzo ładną barokową sofą, na której usiadłyśmy, żeby zaczekać. Pomyślałam, że to ze strachu, iż Lisa nie przejdzie przez eliminacje, ale to nie było to. Nie wiedziałam, co to było. Przyszło tam więcej takich dziewczyn jak ona. Wzywali je pojedynczo i wchodziły do jakiegoś pokoju, a reszta czekała na zewnątrz. Kiedy w końcu weszła Lisa, podszedł do mnie pewien mężczyzna z bardzo szpiczastym nosem, wyłupiastymi oczami i grubym sygnetem na palcu serdecznym. – Trochę przyśpieszymy, chodź ze mną – polecił mi. Nie dał mi czasu, żebym coś powiedziała, a może nie chciałam nic mówić. Co miałam na sobie oprócz kurtki? Czarny golf, dżinsy i tenisówki do WF-u. Później wiele razy myślałam o tamtej chwili, zabawiając się wszystkimi szczegółami. Podobały mi się również szczegóły związane z dniem, w którym poznałam Elíasa. Dobre rzeczy zdają się utworzone z milionów maleńkich kawałeczków, które człowiek może rozkładać i składać do woli. Zabrali mnie do jakiegoś gabinetu i facet ze szpiczastym nosem rozczochrał mi włosy ręką z sygnetem. Poprosił, żebym lekko opuściła brodę i popatrzyła w obiektyw. Zrobił mi kilka zdjęć, w kurtce i bez kurtki, a potem powiedział: „Gotowe. Zaczekaj na zewnątrz”. Nie powiedział: „Dziękuję za twój czas”, co według Lisy było zabójczym zdaniem. Gdy wyszłam, Lisa pokręciła przecząco głową. Nie wybrali jej. – Gdzie byłaś? – zapytała załamana. – Zrobili mi kilka zdjęć – odpowiedziałam cicho. Lisa miała zamęt w głowie. Widać to było w jej oczach. Nie wiedziała, co się dzieje. Ja też nie. Aż wyszedł facet ze szpiczastym nosem i powiedział do mnie: – Chciałbym z tobą porozmawiać. Masz pięć minut? Gdy wyszłam, Lisy już nie było. Nie odezwała się do mnie więcej ani słowem. Chętnie opowiedziałabym jej, że zaangażowali mnie do zdjęć do katalogu dla pewnego domu towarowego i że jeśli będą ze mnie zadowoleni, zadzwonią w sprawie następnych zleceń. Zawsze kiedy próbowałam do niej podejść w szkole, odchodziła w inne miejsce. Nigdy mi tego nie wybaczyła. Później zdarzało nam się spotykać przypadkiem na jakichś pokazach, a wtedy ona się

starała, żeby nasze spojrzenia się nie krzyżowały. Potem zniknęła z mojego świata, a z pewnością również ze świata mody, i prawie o niej zapomniałam. Dzwonili do mnie z różnych agencji z konkretnymi zleceniami, coraz lepiej płatnymi, aż w końcu Antonio i Irina zawarli ze mną umowę na wyłączność. Nadeszła taka chwila, kiedy mogłam kupić matce futro z norek, ojcu samochód i opłacić siostrze czesne na uniwersytecie, a wkrótce spłaciliśmy hipotekę na mieszkaniu. Wtedy rodzice zrozumieli, że jest to praca jak każda inna, a nawet lepsza. Nie bardzo im się spodobało, że wyszłam za Elíasa. Mówili, że jestem jeszcze bardzo młoda, chociaż miałam już dwadzieścia dwa lata. Poinformowałam ich, że od tej pory nie będę już mogła dawać im pieniędzy. Nastąpiła pełna napięcia cisza, jak po wybuchu bomby. Matka oznajmiła, że oni nigdy mnie o nic nie prosili, że to ja się uparłam, aby im pomagać i że gdyby wiedzieli, że nagle, bez uprzedzenia dojdzie do czegoś takiego, ojciec nie odszedłby na wcześniejszą emeryturę, tylko zaczekałby, aż osiągnie ustawowy wiek emerytalny. Zdziwiła mnie powaga, z jaką na mnie patrzyli. Odpowiedziałam, że w przyszłości, kiedy Elías zacznie sprzedawać swoje obrazy i uznamy, że dobrze nam się powodzi, być może sprawy wrócą do poprzedniego stanu. Prawdę mówiąc, z tamtej sytuacji najlepiej pamiętam to, że doszło do niej w kuchni naszego starego mieszkania oraz że Carolina wybuchnęła śmiechem, gdy wspomniałam o obrazach.

18 Gdy Jorge otwierał drzwi, nawet za tysiąc lat nie przyszłoby mu do głowy, że to ja dzwoniłam. Wyglądał niechlujnie i czuł się skrępowany, że oglądam go w takim stanie. Wymieniliśmy ze sobą typowe uwagi: „Co tu robisz?”, „Byłam w pobliżu i pomyślałam…”, „Mogłaś wcześniej zatelefonować, zaskoczyłaś mnie…”, „No dobrze, jeśli chcesz, pójdę sobie…”, „Właściwie, skoro już tu jesteś…”. Znałam jego dom z poprzednich wizyt, bo kilka razy zaprosił Elíasa i mnie na kolację wraz z innymi drugo- czy trzeciorzędnymi malarzami. Już wcześniej widziałam sofy i fotele z białej skóry oraz przedmioty kolekcjonerskie i antyki wkomponowane w nowoczesny wystrój. Meble kosztowały fortunę. Jednym słowem był to dom przeznaczony do popisywania się i wydawania przyjęć. Te spotkania nie miały dla niego większego znaczenia, ale służyły mu do wywiązywania się z zobowiązań wobec Elíasa i jemu podobnych. Czasami zapraszał jakiegoś zagranicznego marszanda, którego nie znaliśmy, albo pisarzy w rodzaju Caroliny. Od niej wiedziałam, że najlepiej było ich pytać o to, co robią, czy piszą i skąd czerpią natchnienie. Ta rada miała również zastosowanie do malarzy i właściwie do każdej osoby, z którą musiałam rozmawiać. To było całkiem proste, ale dość nudne. Czasami myślałam, że mnie nic szczególnie nie interesuje, że jestem ogłupiona przez ciągłe pozowanie i przebieranie się. Musiałam jednak przyznać, że mam obsesję na punkcie Elíasa, a pozostali ludzie zaczęli być dla mnie ważni, może nawet za bardzo, odkąd wiedziałam, że komuś może zależeć na mojej śmierci. Jorge na tych przyjęciach zajmował się zapewnianiem każdego z gości, że jest wyjątkowym malarzem albo wyjątkowym pisarzem czy najlepszym krytykiem europejskim, a także napełnianiem kieliszków. Robił to całkiem sprawnie, co pięć minut przeciągając sobie dłonią po grzywce. Mieszkał w willi w El Viso, czyli w raczej zamożnej dzielnicy. Catering na ogół nie był nadzwyczajny, wręcz skromny, bo zakładało się, że świat sztuki więcej pije, niż je. Elías skręcał sobie papierosa, delektując się kieliszkiem wina. Odchylał się do tyłu w fotelu, zakładał nogę na nogę i zaczynał spokojną rozmowę o malarstwie, malarzach… Zawsze to on był najbardziej pociągający, dzięki swojemu posępnemu spojrzeniu, rozczochranym włosom, białym koszulom, czystym, lecz wymiętym – nie lubił wyprasowanych – okrywającym jego szczupły, ale silny tors. Przypominał Chrystusa. Wiedziałam, co ludzie czują na jego widok, bo to samo poczułam kiedyś ja – piekielną potrzebę, żeby wymienić z nim przynajmniej spojrzenie. Wszystko szło dobrze, dopóki Elías nie zaczynał się gorączkować. Podnosił głos i przechodził od łagodnego tonu do sarkastycznego i agresywnego. Jego rozmówca, który być może powiedział jakieś głupstwo bez zastanowienia, nie

przywiązując do tego większej wagi, nagle się kulił, jak to robią ptaki, kiedy jest im zimno. Elías natomiast rozkładał ręce z podwiniętymi rękawami, a włosy falowały mu tak, jakby gdzieś było otwarte okno. Wszyscy budziliśmy się z letargu, w którym byliśmy pogrążeni, i jeśli ktoś przypadkiem wcześniej nie zwrócił na niego uwagi, teraz mu się przyglądał. W tym momencie Elías miał zwyczaj zdejmować buty, na co patrzyłam z przerażeniem, bo po chwili mógł się posunąć do rękoczynów, atakując tego, kto mu się sprzeciwił, a przez to doprowadzić do tak napiętej i nieprzyjemnej sytuacji, że nie miałam innego wyjścia, jak wyciągnąć go na ulicę i zabrać do domu. Jorge zapraszał nas tylko na mało ważne przyjęcia i to nie dlatego, że Elías w końcu prawie za każdym razem wpadał w szał, lecz ponieważ jego zdaniem mój mąż nie zasługiwał na nic lepszego. Przez to czułam się tak, jakby Jorge pluł nam w twarz, więc gdy po powrocie do domu Elías pytał mnie: „Uważasz, że przesadziłem?”, odpowiadałam: „Nie, kochanie”. Zdziwiło mnie, że Jorge osobiście otworzył drzwi. Kiedy nas zapraszał, otwierała pokojówka albo ktoś, kogo dawniej nazywano kamerdynerem, a wyglądało na to, że zatrudniał jeszcze kilka osób. Cały ten cyrk świadczący o wysokiej pozycji zorganizowała jego żona, która spędzała sporo czasu w Szwajcarii, wypoczywając w sanatorium z powodu chronicznej gruźlicy, której nabawiła się w dzieciństwie. Widziałam ją trzy czy cztery razy. Miała na imię Rosalía i była niezwykle delikatna, co przejawiało się w jej manierach, sposobie chodzenia, siadania, mówienia, patrzenia, przechylania głowy na jedną stronę, uśmiechania się i w tym, jak kaszlała oraz jak trzymała widelec. Przy niej każda kobieta wyglądała jak mężczyzna, każda kobieta wydawała się przesadnie wypacykowana i nieokrzesana. Teraz widać było, że od dawna się tam nie pojawia. Zwiędłe kwiaty w wazonach, kurz na meblach, wyblakłe obicia krzeseł, koszula na sofie – normalna rzecz w domu nienadzorowanym przez Rosalíę. Jeszcze bardziej zaniedbany był Jorge: nie ogolił się, nie wziął prysznica, miał nadwagę, nabrzmiałą twarz, opuchnięte powieki, grzywkę przyklejoną do czoła. Na podłodze stały jakieś obrazy oparte o ścianę, jakby go nie interesowały. – Wczoraj wieczorem zaprosiłem kilku przyjaciół – powiedział, żeby usprawiedliwić tak ponure otoczenie, ale nie było żadnych śladów przyjęcia ani radości. – Nie ma twojej żony? – Nikogo nie ma. Służby też nie, dałem im urlop. – Potrzebujesz pomocy? – Zamierzałem zrobić sobie zupę z torebki. Jeśli chcesz, możesz ją podgrzać. Zeszłam do kuchni. Pamiętałam, że mieściła się w suterenie, jak

w niektórych pałacach. Była bardzo przestronna, z wyposażeniem w stylu industrialnym, takim jakie widuje się w czasopismach, ale na które nikt nie ma miejsca. Światło wpadało przez podłużne okna znajdujące się na poziomie gruntu i wychodzące na ogród. Widać było bluszcz i petunie. Dominowała stal nierdzewna i na pewno przyjemnie było tam gotować, gdy metal błyszczał, ale teraz garnki i naczynia piętrzyły się w zlewie, a śliczny zielony stół był pokryty resztkami pizzy i papierowymi serwetkami poplamionymi keczupem. Wyrzuciłam parę rzeczy do kosza, pozbierałam inne, ale nie zamierzałam być jego sprzątaczką za frajer. Wzięłam najmniej brudny garnek, jaki zobaczyłam, przepłukałam go, nalałam wody i wsypałam zawartość torebki. Wyjęłam ją z szafki ściennej, która stanowiła komplet ze stołem. Były w niej wszelkiego rodzaju konserwy, jarzyny, oliwa – jednym słowem wszystko, zapasy na rok. Mieszałam zupę najmniej brudną drewnianą łyżką, jaką znalazłam, gdy usłyszałam zmęczone kroki Jorge, który schodził po schodach. Usiadł na krześle, opadając na nie gwałtownie całym ciężarem ciała. – Ty też się poczęstuj – powiedział. – Wiesz przecież, że nie mogę jeść takich rzeczy, zawierają dużo węglowodanów. – Bzdury. Gdy się dowiesz, co w życiu jest najważniejsze, uznasz, że traciłaś czas. – Jestem, jaka jestem, bo to część mojej pracy. Muszę zarabiać na życie. – A co porabia nasz poczciwy Elías? – zapytał sarkastycznym, zaczepnym, przygnębionym i Bóg wie jakim jeszcze tonem. – Zamieszkał nad morzem. Maluje jak nigdy. Skrzywił się paskudnie, do czego potrzebował chyba interwencji miliona swoich sflaczałych mięśni. – Interes szlag trafił – powiedział. – Nawet gdyby namalował Guernicę, nie dałbym rady nic zrobić, a co dopiero gdy maluje, jak maluje. Problemy finansowe. Jorge nic nie sprzedawał, a jego słaba, chorowita żona dużo wydawała na sanatoria i na swoje życie. – Wpadłeś w kłopoty? – Kłopoty? Muszę sprzedać ten dom. Nalałam mu zupę do miski, która stała na wierzchu. – Chcę, żebyś znów reprezentował Elíasa. Jeśli potrzebujesz pożyczki, mogę ci pomóc. Popatrzył na mnie jak mały chłopczyk, przestając mieć się na baczności. – A skąd wytrzaśniesz pieniądze? – Znam ludzi, którzy mogą być zainteresowani inwestowaniem w sztukę. W tym momencie myślałam o Antoniu Magistrellim, który inwestował w dzieła sztuki za pośrednictwem zaprzyjaźnionych krytyków z Nowego Jorku.

– Dzięki prowizji ze sprzedaży paru z tych obrazów mógłbyś wybrnąć z kłopotów. Był zniechęcony. Słuchał mnie tak, jak się słucha padającego deszczu. – Ale nie tylko o to chodzi, prawda? – zapytałam. Dlaczego ktoś taki jak Jorge był aż tak wystraszony? Przecież musiał przywyknąć do ciągłego niepokoju, sukcesów i porażek. Czasami nic nie sprzedawał, a czasami robił świetny interes. Z całą pewnością bywał już w gorszych opałach. – To przez Rosalíę? Pogorszyło jej się? – Zachowuje się bardzo dziwnie – odpowiedział, kładąc sobie rękę na czole, podczas gdy w drugiej unosił do ust łyżkę. Nadal jadł, całkowicie się skupiając na misce z zupą. Ja jednak nie chciałam odejść z pustymi rękami. – Czemu nie zadzwonisz do Elíasa? Czemu nie powiesz, że liczysz na niego i pragniesz zobaczyć jego nowe prace? Nie mów mu, że ze mną rozmawiałeś. Pozwól, aby sam o wszystkim ci opowiedział. Mogę zapewnić, że cię z tego wyciągnę. Skinął głową. Przesunął dłonią po grzywce. – To, co się stało tamtej nocy… – zaczął tonem usprawiedliwienia, a może wymówki. Nie dałam mu dokończyć. – Byliśmy pijani. Prawdę mówiąc, nie bardzo wiem, co się wtedy stało – powiedziałam. Zamknęłam drzwi. Wyszłam, posuwając się między kępami kwiatów. Odprowadziły mnie aż do ulicy. Jorge nigdy się nie dowie, że przyszłam gotowa na wszystko, pod warunkiem że wysłucha Elíasa. Gdyby był w dobrej formie, w lot chwyciłby nadarzającą się okazję. Już przez sam fakt, że zadzwoniłam do jego drzwi, przez sam fakt, że rozmawiałam z nim o Elíasie, podawałam mu siebie na tacy.

19 Jeśli nawet Jorge pragnął kiedyś, żebym umarła, to już mu przeszło. Miał coś innego na głowie, coś, co dotyczyło Rosalíi – myślałam, kierując się w stronę agencji modelek, żeby zapytać, dlaczego do mnie nie dzwonią oraz żeby spróbować przekonać Antonia do zainwestowania w obrazy artystów reprezentowanych przez Jorge. Natknęłam się na Magistrellego, który wchodził w tym momencie do agencji. Nie spodobała mi się jego rozdrażniona mina. Najprawdopodobniej nie miała ona nic wspólnego ze mną, jednak kiedy od kogoś czegoś oczekujesz, nastrój tej osoby ma dla ciebie duże znaczenie. Może miał już mnie dosyć i nie wiedział, jak mi powiedzieć, żebym poszukała sobie innej agencji. Przyszło mi do głowy pięćdziesiąt różnych rzeczy, jedna gorsza od drugiej – to ja byłam przyczyną jego wściekłości, ja byłam już niepotrzebna w agencji, ja zjawiłam się w najmniej odpowiednim momencie, ja zaskoczyłam go przy drzwiach i nie miał innego wyjścia, jak ze mną rozmawiać, ja postawiłam go w trudnej sytuacji. – Bardzo się martwię – powiedziałam. – Od ponad tygodnia nie mam od was żadnej wiadomości. Odwrócił się w moją stronę i zmierzył mnie wzrokiem z góry na dół. – Nie wiem, co chcesz przez to powiedzieć. Poszłam za nim do gabinetu. Posuwał się szybko i marynarka obijała mu się o idealne pośladki. – Odkąd Manuela zastąpiła mnie w Alpach, nie dostałam następnego zlecenia. – Powiedz to Irinie. Pewnie nawet się nie zorientowała, może pomyślała, że chcesz odpocząć. W gabinecie zdjął marynarkę i rozwiązał krawat. Antonio był mężczyzną dwudziestego pierwszego wieku od stóp do głów. Nie palił, uprawiał sport i raz w miesiącu robił sobie peeling całego ciała. Depilował tors, nogi i genitalia. Miał nawilżoną twarz, błyszczącą od maseczek i kremów, które skrupulatnie stosował. Zrobił sobie tatuaż na ramieniu i na kostce. Przez jakiś czas strzygł się na jeża, ale teraz miał dłuższe włosy, rozczochrane, jakby nie zależało mu na własnym wyglądzie. Rozwiódł się z pewną amerykańską modelką, miał z nią syna, z którym widywał się w wakacje. Przez cały dzień był w ciągłym ruchu. Spotykał się z setkami osób. Rozmawiał przez komórkę przez jakieś piętnaście godzin na dobę. Używał jej nawet wtedy, kiedy pływał – korzystając z zestawu głośnomówiącego. Wieść niosła, że w jego mieszkaniu nie ma prawie niczego, tylko ubrania, kremy i ogromny ekran w salonie, że wygląda jak pokój hotelowy o powierzchni trzystu metrów kwadratowych, bez choćby jednego osobistego akcentu. Meble były designerskie. Wszystko pozostawił w rękach dekoratora

wnętrz, którego posądzano o romans z nim. Niezależnie od tego, czy tak było naprawdę, opowiadano, że miało się ochotę czym prędzej wyjść z tego mieszkania, które ratowały tylko spektakularny widok z okien i dobre obrazy wiszące na ścianach. Były tam również długie korytarze i wielkie pokoje, po których można by jeździć na rolkach, o nic nie zawadzając. W kuchni było ze sto metrów mebli pokrytych czerwoną i czarną laką, całkiem pustych, z wyjątkiem czterodrzwiowej lodówki wypełnionej wodą mineralną, gazowaną i niegazowaną, oraz butelkami Dom Pérignon. Stanowiło to prawdziwą zagadkę. Manuela była raz w tym miejscu, na przyjęciu z udziałem japońskich przedsiębiorców. Nigdy jej nie zapytałam, co tam się działo, bo opowiadała mi o mieszkaniu, ale nie o imprezie. Wymazała ją z pamięci, tak jak zwykle robiła ze wszystkim, co mogłoby ją zmusić do zmiany planów życiowych. Powiedziała, że jacuzzi w jednej z łazienek było oddzielone od reszty pomieszczenia przez akwarium sięgające od podłogi do sufitu. Wiele osób z agencji było kiedyś w mieszkaniu Antonia, ale nie ja. Może dlatego, że nigdy nie zaprosiłam go do swojego domu, może dlatego, że byłam zamężna, a może dlatego, że nie przepadał za Elíasem. Spotkał go dwukrotnie podczas przyjęcia bożonarodzeniowego, urządzanego w agencji i za każdym razem bardzo źle to zniosłam, bo Antonio niemal nas unikał. Przywitał się z nami jak należy i kiedy Elías coś komentował, słuchał go z niepokojącą powagą. Antonio, który okazywał sympatię tysiącom osób, odmawiał jej mojemu mężowi, co niezmiernie mnie bolało. Chętnie chwyciłabym go za klapy którejś z tych jego marynarek D&G tak mocno, że mogłabym je urwać. „Dlaczego, sukinsynu, dlaczego?”. Na szczęście Elías nigdy się nie zorientował, że coś jest nie tak. Był zadowolony ze sposobu, w jaki traktował go Antonio. Uważał, że zachowywał się bez zarzutu. – Chciałabym ci coś zaproponować. Pewną inwestycję – powiedziałam. – Sądzę, że mogłaby cię zainteresować. – Inwestycję? – zapytał, podnosząc z biurka jakieś dokumenty i przeglądając je. – Znam pewnego marszanda obrazów, który mógłby sprawić ci dużo przyjemności. Uśmiechnął się. – A twój mąż nie jest malarzem? – Nie mówię o dziełach mojego męża. Nie o to chodzi. – Poczułam wstyd. Chcąc ratować Elíasa, stawałam po stronie Antonia. – Mówię o bardzo cenionym malarstwie. – I masz z tego jakąś prowizję? Pokręciłam przecząco głową. – Więc czemu zamierzasz to zrobić?

– Nie robię tego dla pieniędzy. Zamyślił się, próbując rozgryźć, jaką inną korzyść mogłabym odnieść z tego interesu. Musiałam przyznać, że jest bardzo bystry i że z pewnością natychmiast się tego domyśli. Usiadł z dokumentami w ręku i zaczął je czytać, nie pamiętając już o mojej obecności. Potem podniósł wzrok i przyjrzał mi się uważnie. Odwrócił się do komputera i wykrzyknął: „Boże święty!”. Wymknęło mu się to. Omal nie zatkał sobie ust ręką. Właśnie zobaczył coś, co zrobiło na nim wielkie wrażenie. O nic nie zapytałam. Znalazłam się tam przez przypadek, wbrew jego woli, więc podniosłam się i zaczekałam kilka sekund na stojąco, spodziewając się, że on coś powie. Nie zrobił tego. Podniósł słuchawkę telefonu. Nawet na mnie nie spojrzał, kiedy wychodziłam. Otworzyłam drzwi bardzo powoli i zamknęłam je w ten sam sposób, pragnąc usłyszeć coś, co pozwoliłoby mi się zorientować w ewentualnych zmianach w agencji, bo lęk, wstrząsający człowiekiem takim jak Antonio, który z nonszalancji i spokoju uczynił swój sztandar, był bardziej niż niepokojący. Zazwyczaj nadchodzące zmiany były poprzedzone drobnymi wstrząsami, takimi jak ten, prawie zawsze niedostrzegalnymi, ale jeśli ktoś był czujny, mógł je zauważyć. Na przykład na kilka dni przed wyrzuceniem z agencji Marcosa wydawało się, że wyniosą go na tron albo coś w tym rodzaju. Roberto i Irina nigdy nie traktowali go z taką sympatią. Uśmiechali się do niego częściej niż do innych. Nikt z nas nie potrafił odgadnąć, że takie zachowanie jest podejrzane, że stanowi pewien wstrząs. Marcos był jednym z nielicznych męskich modeli, którzy pracowali w agencji. Był śniady, a na czoło opadało mu kilka loków, jakby przez cały czas znajdował się na plaży w wietrzny dzień. Bardzo o siebie dbał, utrzymywał stałą wagę i niezwykle stylowo chodził po wybiegu. Miał dużą wprawę w prześladowaniu młodych obiecujących nowicjuszy, którzy pojawiali się w agencji. Zastraszał ich i udawało mu się doprowadzić do tego, że czuli się niezręcznie i niepewnie. W ten sposób pozbywał się rywali i choć nie bardzo było wiadomo, jak to robił, w każdym razie przynosiło to efekty – nigdy nie miał prawdziwej konkurencji. Aż pewnego dnia opowiedział nam, Manueli i mnie, ni to z zadowoleniem, ni to z niepokojem, że Antonio i Irina zaprosili go na obiad. Nieczęsto robili coś takiego w stosunku do kogokolwiek z nas, żeby się nie rozczulać i móc nas wyzyskiwać do maksimum. Powiedział, że zamierza włożyć klasyczny ciemny garnitur od Armaniego oraz białą koszulę, ale bez krawata, bo chce, żeby traktowali go z szacunkiem i poważnie, a nawet, o ile to możliwe, z wdzięcznością za wszystko, co zrobił dla agencji. Myśląc o tej scenie po upływie roku, doszłam do wniosku, że lepiej byłoby dla niego, gdyby nie zrobił tej

uwagi w obecności Manueli, chociaż prawdopodobnie efekt byłby taki sam. W tamtych dniach – powtarzam, mniej więcej rok wcześniej – Marcos przekroczył granicę, która dzieli szczupłość od skrajnej chudości. Może przyczyniło się do tego ukończenie przez niego trzydziestu ośmiu lat, chociaż on z uporem przyznawał się do trzydziestu dwóch. Z pewnością się bał na myśl, że jego ciało się zmieni. W końcu zaczął sprawiać wrażenie anorektyka. Gdy całował cię w policzek, wbijał ci w twarz kości policzkowe, które przypominały dwa zaokrąglone kamienie obciągnięte pergaminem. Miał przez to zapadnięte oczy i większe zęby. Ubranie lekko na nim wisiało. Jego sposób chodzenia, swobodny i niewymuszony, sprawiał, że rzeczy, które miał na sobie, unosiły się nad nim, niemal fruwały nad wybiegiem. Prawie zawsze dostawał oklaski. Był wyjątkowy. Jednak zaczął się stawać ofiarą samego siebie. Po obiedzie z szefami Marcos nigdy więcej nie pojawił się w agencji. Dowiedzieliśmy się, że już nie pracuje dla Antonia i Iriny, kiedy po upływie kilku następnych tygodni postanowiłam o niego zapytać i Irina powiedziała, że jeszcze będzie współpracował z agencją, chociaż mniej intensywnie niż dotychczas. Jednak w rzeczywistości już nigdy go nie zobaczyliśmy. Zastąpiło go dwóch bardzo młodych chłopców, jasnowłosych, z lekko umięśnionymi nogami i ramionami, bardziej odpowiadających powszechnym gustom. A teraz ponownie czułam ten wstrząs, który poprzedza katastrofę, to łaskotanie w żołądku i skurcz, kiedy dotykałam jakiejś sukienki na backstage’u, siadałam na fotelu, zwilżałam ręce, kiedy brałam szklankę albo włączałam światło. Zupełnie jakby w instalacji elektrycznej w agencji miało zaraz nastąpić zwarcie, jakby materia była żywa i chciała mnie przed czymś przestrzec. To pewnie z nerwów. Tęskniłam za Elíasem. A nawet więcej niż tęskniłam – niepokoiłam się. Musiałam doprowadzić do tego, żeby Antonio zainwestował w interes Jorge i żeby on z kolei zorganizował Elíasowi wystawę w jakiejś dobrej galerii oraz zdołał sprzedać kilka jego obrazów, jeszcze zanim mój mąż skończy malować cykl „Morskie refleksy”, jak już nazywał ekspozycję. Ostatecznie ja sama mogłabym je kupić pod innym nazwiskiem, co robiłam wcześniej. Przechowywalibyśmy je w kontenerze w Singapurze. Tylko że to nie pozwoliłoby mi kupić domu przy plaży. Jednak nade wszystko liczyły się samoocena Elíasa, jego entuzjazm i jego szczęście.

20 Wróciłam do domu, rozmyślając o tym wszystkim. O tym, że z mojej rozmowy z Antoniem Magistrellim nie wypływał żaden jasny wniosek, pojawił się natomiast większy niepokój, oraz o tym, że za kilka miesięcy wygaśnie moja umowa z agencją, co do tej pory niepokoiło tylko ich, nie mnie. O tym właśnie myślałam, gdy wbiegałam po schodach, żeby wziąć prysznic. Gdy wyłączyłam deszczownicę, żeby się namydlić, usłyszałam telefon. Cóż za przeoczenie, że nie zainstalowaliśmy dodatkowego aparatu na górze, ale przecież zawsze rozmawialiśmy przez komórkę… Na stacjonarny mogli do mnie dzwonić tylko Antonio, Irina albo Elías. „Proszę – błagałam na głos, owijając sobie głowę ręcznikiem – nie rozłączaj się, nie rozłączaj się”. Naga zeszłam na dół, szybko, lecz ostrożnie stawiając kroki. Telefon musiał być ważny, bo ktokolwiek dzwonił, nie dawał za wygraną. Może Antonio zapomniał porozmawiać ze mną o przedłużeniu umowy. Albo telefonował Elías, żeby zakomunikować mi jakąś nowinę związaną z Jorge i z obrazami. Myśląc o tym, poczułam, że jakaś niewidzialna ręka popycha mnie z wielką gwałtownością. Nie poślizgnęłam się, jak można by przypuszczać, to ta dziwna siła cisnęła mną i nie mogłam nic zrobić, żeby przytrzymać się poręczy albo się wyprostować. Telefon nadal dzwonił, lecz już nie byłam w stanie go odebrać. Przez chwilę się nie poruszałam na wypadek, gdybym złamała sobie kręgosłup. Zawołałam Danielę, która zajmowała się ogródkiem, i czekałam cierpliwie, aż mnie usłyszy. To było najważniejsze, jedyne, co się teraz liczyło: żebym nie została inwalidką do końca życia. „Daniela!” – wołałam ją raz za razem, aż w końcu postanowiłam się nieco przesunąć. Udało się, ale czułam straszny ból. Zwlokłam się na dół po pozostałych stopniach, położyłam się na podłodze i zamknęłam oczy. Telefon wreszcie przestał dzwonić. Gdy weszła Daniela, zdejmując z trzaskiem gumowe rękawice robocze, i zobaczyła mnie w takim stanie, zapewne pomyślała, że nie żyję, dlatego krzyknęła. Nabiłam sobie ogromnego siniaka na prawym pośladku i skaleczyłam się w nogę, bo wbiła się w nią krawędź schodka. Przeszkodziłoby mi to w występowaniu na wybiegu w bikini lub w bieliźnie, lecz wiedziałam, że mogło być gorzej. Miałam też świadomość, że ta siła czy diabelskie pragnienie skierowane przeciwko mnie nie mogły pochodzić od Jorge, bo on był teraz pochłonięty problemami małżeńskimi i finansowymi. Wobec tego od kogo pochodziły? Tylko ja wiedziałam, że się nie poślizgnęłam, tylko ja wiedziałam, że zepchnął mnie jakiś potężny podmuch. Kto chciał mnie dręczyć?

21 Czy to mogła być moja siostra? Carolina coś podejrzewała w związku z tajemniczymi zakupami obrazów Elíasa. Mawiała, że jego obrazy to kompletne gówno i przeciągała słowo „góóóówno” najdłużej, jak umiała. Zrozumiałaby, że wtrynili je jakiemuś gapowatemu kupcowi, gdyby mój mąż miał wyrobione nazwisko, gdyby był rozpoznawalny w kraju albo za granicą, gdyby podobał się komuś jeszcze oprócz mnie. Łapała się za głowę i nie potrafiła pojąć, że jakiś anonimowy kolekcjoner zainwestował w tego rodzaju „góóóówno”. Carolina regularnie co miesiąc otrzymywała gażę jako moja asystentka i chociaż zdarzało się, że nie widywałam jej całymi tygodniami, miała dostęp do moich kont pocztowych i do korespondencji. Teoretycznie zajmowała się płaceniem tych rachunków, które nie były regulowane za pomocą polecenia zapłaty oraz sprawdzaniem, czy dostaję należności za wykonywaną pracę. W zasadzie powinnam to robić sama w wolnych chwilach, bo w gruncie rzeczy zależało mi, żeby moja siostra mogła się poświęcić pisaniu i została wielką powieściopisarką, z której wszyscy bylibyśmy bardzo dumni. Od dzieciństwa była absolutnie pewna, co jej się podoba, a co nie. Wiedziała, czy książka jest dobra, czy zła po przeczytaniu pierwszej strony, czy wino jest dojrzałe po jednym łyku, czy będzie padało, czy nie po jednym spojrzeniu w niebo. Kiedy zapragnęłam wejść do świata mody, nauczyła mnie łączyć kolory. Na moje pierwsze ważne spotkanie w sprawie pracy połączyłyśmy różne odcienie różu: róż perłowy, róż pudrowy, róż przejrzysty, róż purpurowy. Od butów po naszyjnik z koralików cała byłam na różowo. Mój styl się spodobał i muszę przyznać, że wtedy wszystko się zaczęło. Od tamtej pory, kiedy potrzebowałam zdecydowanej opinii w jakiejkolwiek sprawie, zwracałam się do Caroliny. Była o dwa lata ode mnie starsza i studiowała na uniwersytecie. Prowadziłyśmy całkiem odmienne życie: ona wśród książek, ja wśród ciuchów. Bardzo ją podziwiałam. Ceniłam jej zdolność koncentracji, jej przyjaciół intelektualistów, jej opinie w jakiejkolwiek sprawie, to, w jaki sposób zdawała egzaminy, jak dobrze się wysławiała i jak dobrze pisała. Nie obawiała się, że się ośmieszy, bo to było nieprawdopodobne. Świat, który mnie zawsze przerastał o głowę, był o głowę poniżej jej poziomu. Gdy nasi rodzice wpadli w tarapaty finansowe, wystraszyłam się, że Carolina nie będzie mogła kontynuować studiów. Całe szczęście, że ja zaczęłam zarabiać i moja siostra nie musiała pracować, a tym samym marnować swojego talentu. Pragnęłam, żeby skończyła swoją pierwszą powieść i chciałam zobaczyć, jak prezentuje w gazetach i czasopismach swoje własne dzieło, bo ja zawsze prezentowałam dzieła innych. Każda z nas została stworzona do czegoś innego. Ona przypominała naszą

matkę – była niska, krępa i miała bardzo ładne usta o grubych wargach oraz zęby białe jak mleko. To, żeby została modelką, było równie niemożliwe, jak to, żebym ja została intelektualistką. Dla niej jedyny problem mojego świata – i jednocześnie jego istota – polegał na tym, że wszyscy chcemy być kimś innym, niż jesteśmy. Dlatego większość mówi z dziwnym akcentem, jakby wychowała się w tym samym domu zamieszkanym przez cudzoziemców z jakiegoś niezidentyfikowanego kraju. Dla mnie jednak wszystko to było lepsze od ślęczenia nad książkami. Carolina była bardzo bystra, dlatego nie zdziwiłabym się, gdyby w trakcie szperania w moich papierach albo sprawdzania wyciągów z kont bankowych usłyszała w głowie sygnał alarmowy. Chociaż kupowałam obrazy męża za pośrednictwem jednej ze spółek Jorge, która nabywała je na fałszywe nazwisko, moja siostra mogła połączyć jedno z drugim, gdyby zobaczyła jakąś sumę przesłaną na konto nieznanej firmy bez wystarczającego uzasadnienia. Z pewnością była w stanie się w tym połapać. No i nienawidziła Elíasa od chwili, gdy oznajmiłam, że za niego wychodzę. Znaliśmy się zaledwie od pięciu miesięcy – od tego czasu minęły już ponad cztery lata – gdy postanowiliśmy się pobrać, ale dla mnie było to wystarczająco długo. Miał trzydzieści osiem lat i był rozwiedziony. Nasze drogi skrzyżowały się dzięki temu, że Irina się uparła, aby dwie modelki z agencji towarzyszyły jej na jakimś koktajlu. Czasami zmuszano nas do chodzenia na takie imprezy, aby je uatrakcyjnić. Nie trzeba było robić niczego szczególnego, po prostu musiałyśmy tam być, tak jak reszta gości, pokazać się, patrzeć. Kiedy przyjechałam na miejsce, okazało się, że był to wernisaż wystawy sztuki multimedialnej autorstwa jednego z przyjaciół Antonia. Antonio od razu podszedł, żeby się z nami przywitać. Był w towarzystwie bardzo ważnego krytyka sztuki z Nowego Jorku, który niezwykle się pocił jak na kogoś, kto spędza całe życie na stojąco, przypatrując się obrazom i rzeczom takim jak te na wystawie. Każdy krok i każde słowo, które wypowiadał, widocznie kosztowały go wiele wysiłku, do tego stopnia, że zostawił krople potu na mojej twarzy, gdy zbliżył do niej swoją przy powitaniu. Prawdę mówiąc, nie interesowało mnie nic z tego, co tam widziałam, a w dodatku nie mogłam zbyt dużo pić, bo następnego dnia miałam sesję zdjęciową w bieliźnie. Wobec tego spacerowałam i tak natknęłam się na Elíasa, który też się przechadzał, z rękami w kieszeniach. Miał na sobie wytarte spodnie i włożoną do środka prostą koszulę z podwiniętymi rękawami. Włosy, ani za czyste, ani brudne, normalne, czarne, gładkie, sięgały mu do kołnierzyka. To była miłość od pierwszego wejrzenia. Wpadliśmy na siebie znienacka i staliśmy, przyglądając się sobie co najmniej przez minutę. – Jesteś tym artystą? – zapytałam.

– Nie artystą od tych rzeczy, nie. My, modelki, musiałyśmy być proporcjonalnie zbudowane, bardzo szczupłe, harmonijne, ogólnie ładne. Zwykli ludzie mogli sobie pozwolić na ten luksus, żeby być niedoskonałym, mieć zbyt długi tułów czy skrzywiony nos, za to czasami mieli w sobie coś wyjątkowego, jakaś część ich osoby się wyróżniała, lśniła i biła na głowę całą harmonię i urodę razem wzięte. U Caroliny były to usta, u Elíasa oczy, migdałowe i częściowo zatopione we własnej czerni. Nie musiał chodzić po wybiegu, pozować ani być idealnie ogolony. Nie musiał się nawet uśmiechać. Musiał tylko patrzeć. I patrzył na mnie. – Ale jesteś artystą od innych rzeczy. Przytaknął. Zaczęliśmy iść powoli w stronę jednego z wystawionych urządzeń. Zatrzymał się, żeby znów spojrzeć mi w oczy. – Powiedz szczerze: podoba ci się to, co tu widzisz? To było podchwytliwe pytanie – nie wiedziałam, czy wystawa powinna mi się podobać, bo może wyznaczy nowy kierunek albo już go wyznaczyła. Poza tym znalazłam się tam, by wspierać Antonia i nie chciałam, żeby jakiś negatywny komentarz dotarł do autora. Nie wiedziałam również, czy Elías jest przyjacielem tamtego artysty, a może nabrał mnie i to on zrobił te rzeczy. Nawet się dobrze nie przyjrzałam wystawionym dziełom. Były mi obojętne. Jednak zaryzykowałam i na moment weszłam w skórę Caroliny. – To jest gówno. Najpierw się zdziwił, potem zaśmiał, a później zaśmiał się jeszcze głośniej. Odtąd już nigdy nie widziałam, żeby śmiał się tak ochoczo. Ani jego oczy nigdy nie były takie rozbawione i wesołe. – Co byś powiedziała, gdybyśmy poszli napić się czegoś gdzieś indziej? Na rogu jest bar. Muszę zapalić. Pomachałam Irinie na pożegnanie. On przyszedł na wystawę z przyjacielem przyjaciela. Przedstawiliśmy się sobie – Elías, Patricia – zmierzając w stronę baru, pod którego drzwiami roiło się od niedopałków. Był czerwiec i pachniało latem, zbliżającym się wielkimi krokami. Ludzie siedzący w kawiarnianych ogródkach delektowali się wietrzykiem. Idąc u boku tego nieznajomego, czułam się dobrze i pragnęłam, żeby objął mnie ramieniem, ochronił przed resztą świata. Miałam na sobie sukienkę odsłaniającą plecy i sandały na płaskim obcasie, ale i tak byłam trochę wyższa od niego. Chwilami nasze ramiona ocierały się o siebie. I tak samo jak Carolina potrzebowała tylko pierwszej strony książki, żeby wiedzieć, czy spodoba jej się reszta, mnie wystarczyło muśnięcie jego ramienia, by wiedzieć, że lubiłabym się z nim całować i chciałabym pójść z nim do łóżka. Był malarzem, dlatego umówiliśmy się, że następnego dnia, gdy tylko skończę pozować z biżuterią, przyjdę do jego pracowni, aby zobaczyć obrazy. Wypaliliśmy trzy papierosy w drzwiach baru, a ja nie tknęłam swojego piwa.

Nauczyłam się, że zamiast odmawiać, powinnam przyjmować napoje, a potem ich nie pić. Dzięki temu nie musiałam niczego wyjaśniać ani zanudzać innych stanem jelit modelki, której brzuch musi sprawiać wrażenie, jakby nie miał niczego w środku, musi być zwarty i gładki jak stalowa płyta. Nie rozpoznał mojej twarzy. Nie był osobą, która czyta żurnale mody. Wystarczyło popatrzeć, jak się ubiera, jaki nosi zegarek, jakie buty. Poruszał się niezgrabnie i w porównaniu z mężczyznami, z którymi miałam do czynienia na co dzień, był kompletnym dzikusem. Następnego dnia nie mogłam się doczekać końca sesji fotograficznej. Nic nie jadłam i kręciło mi się w głowie, ale to raczej dlatego, że miałam się spotkać z Elíasem. Kiedy włożyłam kask i wsiadłam na motorower, musiałam trzy razy głęboko odetchnąć. Blask zmierzchu był wspaniały, niemal mnie przytłaczał. Jego dom był taki jak on sam, bez ozdób i głupstw. Mieszkał w dzielnicy Lavapiés, w suterenie, w której piętrzyły się obrazy i tubki z farbą. Były tam kuchnia ze zlewem pełnym brudnych naczyń, łóżko stojące z boku i maleńka łazienka z plamami farby. Stopy lepiły się do podłogi, jakby była z gumy do żucia. Wystarczyło, że pchnęłam drzwi, aby wejść, ponieważ nigdy ich nie zamykał. Z okna mogłam zobaczyć koła swojego vespino przypiętego do drzewa. Elías malował i nawet się nie odwrócił, by na mnie spojrzeć. Powiedział, żebym wzięła sobie piwo z lodówki. Otworzyłam ją i ze środka buchnął piekielny odór, jakby była bezpośrednio połączona z kanalizacją. Zamknęłam ją, niczego nie dotykając. Napiłam się wody z kranu, używając do tego celu dłoni, i pozmywałam naczynia, podczas gdy on nadal malował. Zmywanie nie było dobrym pomysłem, bo robiłam także reklamy manicure i pedicure, ale nie byłam w stanie na to patrzeć i nic nie zrobić. Tylko Carolina miałaby dość odwagi, aby udawać, że niczego nie widzi. Gdy skończyłam, usiadłam na łóżku, żeby przekartkować jakąś książkę, a kiedy on przestał malować, podszedł do mnie i nie odzywając się ani słowem, przewrócił mnie i zaczęliśmy się kochać. Był bardzo pewny siebie albo może mnie. Tak, był pewny mnie. I trafił w sedno, bo wszystko mi się w nim podobało, od stóp do głów, podobał mi się nawet ten chlew, w którym byliśmy. Opierając głowę na jego ramieniu, myślałam o tym, że ta nora, czysta i odmalowana, nie wyglądałaby aż tak źle, o ile bylibyśmy w niej my, nadzy w łóżku, tak jak teraz. Zaplanowałam, że pierwszą rzeczą, jaką zrobię, będzie zakup haftowanej pościeli, kompletu ręczników, dwóch szlafroków oraz kapci, żeby nigdy więcej nie chodzić boso po tej podłodze. Dzień po dniu zostawiałam w pracowni coraz więcej swoich rzeczy: kosmetyki, sukienki, szczotki do włosów, lokówki. Jego wielkie obrazy, których nie potrafiłam zrozumieć, potrzebowały dużo miejsca, a ja je zajmowałam. On nic nie mówił, ale zaczynało nam się robić ciasno. W dodatku nie miał światła, żeby

malować, więc doszliśmy do wniosku, że lepiej będzie, jeśli porzuci pracownię i przeniesiemy się do domu, który kupiłam w dzielnicy willowej i do tej pory dzieliłam z Caroliną oraz jej dwoma psami. Mogła się w nim spokojnie uczyć, bo ja prawie przez cały czas podróżowałam. Miał dwie kondygnacje, ogród i basen ze słoną wodą. Nie było łatwo poprosić Carolinę, żeby się wyprowadziła, ale nie miałam innego wyjścia, jeśli chciałam być szczęśliwa, a tego właśnie pragnęłam ze wszystkich sił. Chciałam czegoś więcej niż zrywania się o świcie, wyrzeczeń i harówki. Zgodziłam się zatrzymać oba psy siostry i podnieść jej pensję, żeby mogła opłacić osobne mieszkanie. Po pięciu miesiącach Elías i ja wzięliśmy ślub. Nie chciałam ryzykować, że zdarzy się coś, co nas od siebie oddali. Nigdy w życiu nie przydarzyło mi się nic tak wspaniałego. Przedtem nikt tak bardzo mi się nie podobał. Pragnęłam po wyczerpującym dniu pracy spędzonym na wybiegu, na pozowaniu do zdjęć czy na kręceniu reklam telewizyjnych wracać do domu i całować swojego męża. Psy wcale nie tęskniły za moją siostrą i wychodziły, żeby mnie przywitać, a ja widziałam z ogrodu Elíasa malującego w pracowni, którą urządziliśmy na górze. Zachwycało mnie uczucie, że wszystko to należy wyłącznie do mojego życia. Uwielbiałam nasze miłosne sesje, miałam wrażenie, że wchodzę do pałacu ze złota i brylantów, że wszystko mnie olśniewa, ale nie chcę zamykać oczu. Świadkami byli Carolina i mój ojciec, bo Elías nie miał bliskiej rodziny, wiedziałam jedynie o istnieniu jego byłej żony. Mojej siostrze wydawało się to dziwne. „Zawsze ma się kogoś z rodziny” – mówiła. Rodzicom było strasznie przykro, bo uważali, że jestem za młoda. Także dlatego, że od tamtej chwili zamierzałam przestać im dawać pieniądze, gdyż musiałam wyremontować willę i miałam dużo wydatków. Ale przecież wzięłam na siebie pensję Caroliny i już dość dawno spłaciliśmy hipotekę, więc nie mieli powodów do narzekania. Elías powiedział, że mógłby poszukać mojemu ojcu dodatkowej pracy przed emeryturą, dzięki czemu rodzice mieliby większą swobodę finansową, ale tacie wcale się nie spodobało, że mój mąż tak szybko wtrąca się do naszych spraw. Nigdy wcześniej nikt obcy nie mówił nam, co mamy robić. „Poradzimy sobie” – odparł chłodno ojciec. Bardzo mnie bolało, że osoby, które najbardziej kochałam, nie przepadają za sobą. Jednak w grę wchodziło moje szczęście i najlepiej było pozwolić, by emocje opadły. W samym dniu ślubu Carolina, pomagając mi włożyć suknię (do kolan, z beżowej chantilly – prezent od Antonia i Iriny), powiedziała do mnie w sposób, którego aż do dzisiaj nigdy nie chciałam analizować: – Teraz masz już wszystko. W tej chwili powiedziałabym, że jej ton był wyrazem zazdrości i pretensji. Nie wydawało mi się też normalne, że odezwała się do mnie w ten sposób, nie

wydawało mi się normalne, że mały diadem wysadzany brylantami i perłami złamał się, kiedy już miałam go włożyć. Był to jeden z nielicznych klejnotów rodzinnych, jakie mieliśmy i bardzo się cieszyłam, że będę go miała na ślubie. Ale nie mogłam go nosić, ponieważ pękł, co było bardzo dziwne, zważywszy, że przez cały czas leżał w szkatułce na biżuterię mojej matki. Teraz potrafiłam już zmierzyć się z myślą, że mogła go złamać Carolina. Zawsze narzekała, że jest niższa i mniej zgrabna ode mnie, jakby nasi rodzice dla mnie wybrali najlepsze geny. Irytowało ją również, że czasami, jeszcze zanim się usamodzielniłam, nasza matka odkładała najlepsze kąski z kolacji, żebym mogła je zjeść, kiedy wrócę z pracy o drugiej czy trzeciej nad ranem. Carolinie bardzo przeszkadzała ta wyświadczana mi drobna grzeczność, którą ja uważałam za zwykły dowód uznania za to, iż tak dużo wnoszę do rodzinnych finansów dzięki swoim wysiłkom. Nazywała mnie chudzielcem. Czasami przyłapywałam ją na tym, że obserwuje mnie z zaskakującą powagą. Do tej pory, zanim zaczęły mnie prześladować kolejne wypadki i zanim Viviana otworzyła mi oczy, nie chciałam zdać sobie sprawy z tego, jaki jest prawdziwy stosunek mojej siostry do mnie. Nie chciałam również przywiązywać większej wagi do tamtej chwili, w której zaskoczyłam Elíasa i ją, kiedy spierali się po cichu w dniu mojego ślubu. – Co ci powiedziała moja siostra? – zapytałam go później. – Nic takiego. Twierdzi, że ożeniłem się z tobą, aby dobrze się ustawić w życiu i że jej nie oszukam. Przypisałam to zazdrości wywołanej faktem, że już nie mogłyśmy spędzać razem tyle czasu co wcześniej i że przez wyprowadzkę z mojego domu na pewno czuła się opuszczona, podobnie jak wszyscy pozostali. Jednak na szczęście, czy na nieszczęście, teraz widziałam to z innej perspektywy. Viviana mnie zapytała, kto wiedział, że jestem w domu rodziców w dniu, w którym uszkodziłam sobie ramię oraz o tym, gdzie byłam za każdym razem, kiedy miałam pozostałe wypadki. Musiałam przyznać, że osobą, która zawsze albo była przy nich obecna, albo znała moje miejsce pobytu, była Carolina. Moja siostra to silna, dynamiczna dziewczyna, dysponująca niespożytą energią. Jest impulsywna, porywcza i inteligentna. Wspólnie te cechy mogłyby przenosić góry, a w dzieciństwie pchnęły ją do tego, że próbowała wbić mi widelec w oko. Przewracało mi się w żołądku na samą myśl, że mogła zrobić coś tak złośliwego jak odklejenie nóg od fotela w stylu Ludwika XV w domu naszych rodziców. Albo schować przede mną torebkę w studiu filmowym w Rzymie, żeby postawić mnie w trudnej sytuacji mogącej doprowadzić do tego, abym co najmniej skręciła sobie nogę. Nigdy nie była zachwycona myślą, że zobaczy mnie w kinie. Rzeczywiście, wciąż zachowywała się tak, jakby we mnie

nie wierzyła, przez co czułam się niezręcznie i traciłam pewność siebie. Dlatego gdy podczas kręcenia filmu powiedziałam swoją kwestię, nie wydała mi się ani przekonująca, ani naturalna i teraz wiedziałam czemu: Carolina, gdy wraz z innymi członkami ekipy obserwowała moją grę, przyglądała mi się w sposób, który mnie deprymował. Patrzyła na mnie z powagą, bez najmniejszego śladu miłości w oczach, bez żadnej zachęty dodającej odwagi, jakby mówiła: „Zamknij się, idź sobie, schowaj się gdzieś”. Spośród wszystkich spojrzeń jej było najbardziej błyszczące i wbijało się w moje ciało niczym miliony igieł, które unieruchamiały. Paraliżowało mi ręce, język i myśli. Właśnie zdałam sobie sprawę, że spojrzenie mojej siostry było jak szpada. Dlatego kiedy wreszcie zakończyliśmy ujęcie, zamiast aprobaty reżysera pragnęłam aprobaty Caroliny. A ona nic mi nie powiedziała. Bez słowa odwróciła wzrok, po czym zaczęła inny temat. Ja zaś przysięgłam sobie, że już nigdy nie będę próbowała wystąpić w filmie. Od początku podróży, od pierwszej chwili, w której zaczęłyśmy powtarzać moją rolę, miała tę osobliwą minę, którą brałam za troskę o mnie, ale teraz sądzę, że wynikała z poczucia obowiązku i jednocześnie wyrażała pogardę. Zawsze ją kochałam. Bardzo lubiłam rozmawiać z nią o swoich planach, wolałam ją od rodziców. Rozumiała moje marzenia i uwielbiała wkładać te z moich ubrań, które były na nią dobre, więc przywoziłam jej z podróży oryginalne kreacje. Przekonałam rodziców, aby pozwolili jej studiować to, na co ma ochotę. Właśnie dlatego tak strasznie trudno mi było wyobrazić sobie, że życzyła mi jakiegoś nieszczęścia. Może po prostu nie znosiła Elíasa i nie chciała, by dobrze nam się układało. Nie chciała, abym wierzyła, że cały świat mi sprzyja, kiedy z nim jestem. W dniu, w którym skaleczyłam się nożem, Carolina wiedziała, że jestem w domu przy plaży. Kiedy się zgubiłam i omal nie zostałam bez pracy, wiedziała, iż jestem w Alpach. Gdy sparaliżowało mnie na wybiegu w Berlinie, wiedziała, że tam jestem. Kiedy spadłam ze schodów, mogła sobie akurat wyobrażać mnie w domu, w tym domu i na tych schodach, które ona bardzo dobrze znała.

22 Czy to mogła być Irina? Nikomu nie mogłabym opowiedzieć, że nie ufam swojej siostrze. Wzięto by mnie za wariatkę i za podłą osobę, sama też tak bym o sobie pomyślała. Zaczynałam mieć wątpliwości, czy nie tracę zmysłów. Carolina towarzyszyła mi tamtego dnia, kiedy osiem lat temu po raz pierwszy przekroczyłam próg firmy Antonia. Wtedy od ponad dwóch lat pracowałam dla różnych agencji modelek i agencji reklamowych oraz jako hostessa w telewizji. Zawsze miałam pracę i zarabiałam sporo, lecz pewnego dnia, po pokazie w Paryżu, Irina, ta słynna Irina, przyszła zobaczyć się ze mną na backstage’u. Wszyscy pracujący w branży związanej z modą znali to imię, wszyscy o niej słyszeliśmy. Zdejmowałam ostatnią sukienkę, a ona przyglądała się mojemu ciału okiem znawcy. Dziewczyny wokół nas obserwowały ją ukradkiem, a ze sposobu, w jaki kryły się z tym, że na nią patrzą, zrozumiałam, że jest to ważna chwila. – Chciałabym z tobą porozmawiać – powiedziała tym swoim niskim, niemal męskim głosem. Jako jedyna nie stosowała śpiewnej intonacji typowej dla świata mody, nie miała tej skłonności, dzięki której wszyscy czuliśmy złudny komfort. Irina onieśmielała. Była ubrana bardzo elegancko, w perłowoszary kostium złożony z żakietu i spódnicy, a włosy związała w długi, złocisty koński ogon. Miała pewnie czterdzieści pięć lat, może więcej. Sama podniosła sukienkę, którą właśnie zdjęłam i rzuciła ją na oparcie krzesła. Przedstawiła się i zrobiła kilka kroków, idąc za mną w stronę wielkiego lustra sięgającego od ściany do ściany, przed którym zaczęłam zmywać sobie makijaż. Usiadłam. Ona stała. Rozmawiałyśmy w tym lustrzanym świecie, w którym wszystko wydawało się inne, jak wtedy, gdy widzisz jakąś ulicę w filmie i trudno ci ją rozpoznać, bo jest w odmiennej rzeczywistości. – Antonio Magistrelli, prezes agencji, i ja chętnie umówilibyśmy się z tobą na rozmowę w naszym biurze. Chcemy ci zaproponować coś, co zdarza się tylko raz w życiu. Spotkanie zostało wyznaczone na dwunastą w południe. Towarzyszyła mi Carolina. Musiałyśmy zaczekać na Antonia w gabinecie Iriny i robiłyśmy w tym czasie przegląd mojej kariery zawodowej. Miałam ze sobą swoje portfolio, ale Irina ledwie je przekartkowała. Wyglądało na to, że wystarcza jej moja obecność. Ukryła zdziwienie, dowiedziawszy się, że Carolina jest moją siostrą, ale ona to zauważyła. – Jestem brzydkim kaczątkiem – powiedziała. Poczułam się przez to bardzo niezręcznie i posmutniałam, bo to nie była prawda, ale też ponieważ siostra winiła mnie za to, że wygląda jak brzydkie kaczątko. Poza tym nie musiała nic mówić w tak delikatnej sytuacji. Przypisałam to pragnieniu rozładowania napięcia. Muszę również przyznać,

że obecność Caroliny, jej wyraz twarzy dający do zrozumienia, że nie wierzy w ani jedno ich słowo, jej posępna mina oraz jej kapitalne pytanie, co zyskam, wiążąc się tylko z jedną agencją, okazały się dla mnie bardzo pożyteczne. Przestali twierdzić, że wyświadczają mi przysługę, ponieważ z ich pomocą mogę dużo osiągnąć, i otwarcie przyznali, że są zainteresowani tym, abym pracowała tylko dla ich agencji. – Moja siostra, choć nie jest u szczytu kariery, do tej pory bardzo dobrze sobie radziła. Chciałybyśmy mieć pewność, że szczyt jest miejscem gwarantującym znacznie większe wynagrodzenie. Potrzebujemy pewnych zabezpieczeń zawartych w umowie. Nie odzywałam się. Nie potrafiłam ani jej zaprzeczyć, ani przyznać racji bez okazywania strachu. Zgodzili się zredagować umowę, która będzie dla nas satysfakcjonująca. Caroliny nie można było lekceważyć. Ja właśnie skończyłam osiemnaście lat. Ona miała dwadzieścia. Co to były za czasy… Po wyjściu powiedziała, że Antonio jest niesamowity, ale mu nie ufa. Na podpisanie umowy umówiliśmy się – Antonio, Irina i ja – na obiad w niezwykle eleganckiej restauracji, ale tylko oni się nim delektowali. Ja ledwie czegokolwiek spróbowałam. Było to spotkanie podobne do tego, które kilka lat później odbyli z Marcosem, tylko że w moim wypadku nie poprzedzały go uśmiechy ani wyrazy sympatii. Nie było takiej potrzeby, bo umowa mówiła sama za siebie. Względy, które miała mi okazywać agencja, nie wymagały żadnych dodatków, a to, że od tamtej pory szło mi tak dobrze, w pewnym sensie zawdzięczałam Carolinie i jej podłemu charakterowi. Nie widziałam, żeby ktokolwiek inny stawiał czoło dziobatej twarzy Iriny i nie spuszczał wzroku. Irina stanowiła dla mnie zagadkę. Niektórzy twierdzili, że walczyła podczas wojny na Bałkanach. Nie dziwiło mnie to, bo do jej ulubionych zwrotów zaliczały się „walka na pierwszej linii”, „tyły”, „atak” i tym podobne sformułowania. Inni mówili, że należy do rosyjskiej mafii i dlatego agencja tak dobrze prosperuje. To też mnie nie dziwiło. Jeszcze inni uważali, że jest zamieszana w handel narkotykami i to również nie było dla mnie zaskoczeniem. Wielokrotnie zadawałam sobie pytanie, kto dostarcza prochów Manueli, kiedy jesteśmy za granicą i nie mamy czasu nawet na to, żeby zatelefonować. Irina? Miała zwyczaj kryć Antonia w obliczu wszelkich problemów. Umiała bronić nas – swoje modelki – przed innymi, chociaż potem urządzała nam awanturę. Naprawdę sprawiała wrażenie kogoś z pośredniego szczebla dowodzenia, między szeregowymi żołnierzami a ich przełożonymi, w tym wypadku Magistrellim. Dłonie miała zadbane, ale duże i silne. Nie wyglądały tak, jakby kiedyś pracowała w polu, ale jakby posługiwała się pistoletami, karabinami i granatami. Irina pozjadała wszystkie rozumy i dla niej świat był jak wioska z tysiącem mieszkańców.

Nudziłyśmy ją swoimi głupimi zatargami, plotkami i innymi kretyństwami. Jej problem polegał na tym, że nie było innej, większej i bardziej skomplikowanej planety, na którą mogłaby uciec. Z tego, co wiedziałyśmy, nie miała rodziny, a jeśli jednak miała, nie przysparzała jej ona żadnych zmartwień. Nie opowiadała również o drobnych domowych problemach, jakby w jej domu nigdy nie psuły się krany ani żarówki albo jakby nigdzie nie mieszkała. Gdy ktoś mówił, że ten świat jest bardzo skomplikowany, krzywiła się. „Pełen intryg, tylko pełen intryg. Ale mnie nikt nie wplącze w żadną intrygę” – mawiała. Tylko raz, gdy za dużo wypiła na jakiejś imprezie w biurze, powiedziała, że wywodzi się z rosyjskiej arystokracji, co wyjaśniałoby jej wyniosłość. Nie ulega wątpliwości, że być może dzięki intrygom Manueli obecnie byłam coraz mniej pożądaną modelką, a brakowało tylko trzech miesięcy do upłynięcia terminu przedłużenia mi umowy. W związku z moimi wypadkami i tym, że jej egzotyczna uroda – śniada cera i ostrzejsze rysy – zaczynała być bardziej interesująca od mojej, rzadziej do mnie dzwoniono. Gdyby ta tendencja się utrzymała, mogłabym w końcu stać się balastem dla agencji. Możliwe, że to Irina pragnęła się ode mnie uwolnić. Nie mogła mnie zastrzelić, ale w jej kraju było wiele takich osób jak Viviana – szamanów, magów i czarownic – posiadających niebezpieczne umiejętności. Prawdę powiedziawszy, kiedy w Berlinie zostałam sparaliżowana na środku wybiegu w ten jakże poniżający i okrutny sposób, nie zdziwiła się aż tak bardzo, jak można się było spodziewać. Zmiażdżyła mnie tym swoim wciąż nierozszyfrowanym komentarzem: „A teraz coś takiego”, ale to, co mi się stało, absolutnie nie wydało jej się nienormalne. Jeśli ona to sprowokowała, postąpiła tak dlatego, że chciała, abym ja sama wycofała się z walki na pierwszej linii. Wszystko było możliwe. W dodatku było jeszcze coś, na co nigdy wcześniej nie zwróciłam uwagi, zanim weszłam do świata Viviany. Chodzi o figurkę, którą Irina nosiła na złotym łańcuszku na dekolcie. Od pewnego czasu przyciągała moją uwagę, ponieważ coś mi przypominała. Wcześniej nigdy dobrze jej się nie przyjrzałam, bo ludzie noszą na szyi najróżniejsze rzeczy – krzyżyki, medaliki z Matką Boską, podkowy, półksiężyce, rękę Fatimy. Ja sama, kiedy tylko mogłam, nosiłam teraz amulet od Viviany. Dopóki wisiorek Iriny nie przypomniał mi jednego z pierścionków Viviany i nie skojarzyłam go z nim, nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak wyglądał. Była to postać o głowie i piersiach kobiety, ciele lwa i skrzydłach orła. Pewnego dnia zapytałam Irinę o jego znaczenie. Zwlekała kilka sekund z odpowiedzią, jakby jej mózg musiał najpierw przetworzyć miliard kombinacji i wariantów. – To ozdoba – odparła w końcu. Intuicja podpowiedziała mi, że nie powinnam się więcej interesować tą sprawą i chociaż mój wzrok uciekał w kierunku wisiorka, starałam się odwracać

oczy w inną stronę. Podobieństwo do pierścionka Viviany nie mogło być zbiegiem okoliczności.

23 Czy mógł to być Antonio Magistrelli? Odkąd ostatni raz byłam w jego gabinecie, patrzył na mnie w jakiś inny sposób, jakby miał mi coś do powiedzenia albo jakbym ja miała coś powiedzieć jemu. Najrozsądniejsza interpretacja jego zachowania była taka, że nie wiedział, jak mi zakomunikować, iż nie zamierzają przedłużyć mi umowy. Pewnie palnąłby kazanie na temat tego, co agencja dla mnie zrobiła, mówiłby o pieniądzach, które zarobiłam – co było nie do pomyślenia, kiedy po raz pierwszy przyszłam na rozmowę z nimi w towarzystwie Caroliny – o tym, jak razem się rozwijaliśmy, agencja i ja, ale okoliczności się zmieniają, bla, bla, bla. Jedno było pewne: chociaż spodziewałam się takiego obrotu sprawy, nie wiedziałabym, co powiedzieć ani jaką podjąć decyzję, gdyby dali mi kopniaka. Czy procesować się z nimi, czy zawrzeć ugodę, nawet jeśli miałabym stracić pieniądze. Za każdym razem, gdy myślałam o tym coraz bardziej prawdopodobnym scenariuszu, mój mózg popadał w odrętwienie, jakby otwarcie odmawiał rozwiązania problemu. Jednak równocześnie potrzebowałam, żeby coś się wydarzyło. Czułam się coraz bardziej niezręcznie, snując się po agencji i spotykając w korytarzach Antonia i Irinę. Zrozpaczona, zadawałam sobie pytanie, dlaczego to właśnie ja muszę zrobić pierwszy krok. Jeśli chcą, żebym odeszła, niech sami mnie wyrzucą. Jednak we wtorek 20 sierpnia postanowiłam wynieść się nad morze, do Las Marinas i Elíasa. Pieprzyć wszystko. I właśnie wtedy usłyszałam w dzienniku telewizyjnym wiadomość, która mnie wystraszyła. Spakowałam do plecaka tylko niezbędne rzeczy, bo kiedy podróżowałam dla przyjemności, czyli bez związku z pracą, lubiłam jechać praktycznie bez niczego. Zabierałam ze sobą Kochanka Lady Chatterley, kilka bluzek i kilka par majtek. W domu nad morzem miałam szczoteczkę do zębów, bikini, ręczniki i krótkie spodenki. Pociąg odjeżdżał o piątej. Elíasowi nic nie powiedziałam, żeby zrobić mu niespodziankę. Włączyłam telewizor i jadłam sałatkę z kurczakiem, którą przygotowała mi Daniela, dbając o właściwą liczbę kalorii, gdy nagle usłyszałam nazwisko Karima i jego żony Sharubi. Mówiono o Bangladeszu, nielegalnych fabrykach odzieży i praniu pieniędzy za pośrednictwem sieci spółek. Na razie nie udało się ustalić, kim jest jeden z właścicieli tych obiektów. Przypuszczalnie był Hiszpanem i w sprawie jego tożsamości toczyło się śledztwo. Poczułam kłucie w całym ciele, jakby wbijano mi szpilki od mózgu po stopy. Czy tym hiszpańskim wspólnikiem mógł być Antonio? Kogo mogłabym o to zapytać, nie ryzykując, że moje pytanie dotrze do jego uszu, zważywszy, że już ono samo implikowało wątpliwość, podejrzenie? A jeśli wiedziałam o czymś, o czym nie powinnam, chociaż nie zdawałam

sobie z tego sprawy i Antonio byłby zachwycony, gdybym umarła? Może zobaczyłam w New Delhi coś, co nie było przeznaczone dla moich oczu? To tak, jakbyś wyrządził komuś krzywdę i żeby sobie o tym nie przypominać za każdym razem, gdy widzisz tego kogoś, wolałbyś, aby zniknął z powierzchni ziemi. Antonio chciał się mnie pozbyć nie dlatego, że przestałam się podobać i już nie byłam tak pożądana jako modelka, lecz dlatego, że o czymś mu przypominałam. Przecież właśnie w drodze powrotnej z tamtej podróży do Indii samolot omal się nie rozbił. Sądzę, że uratowały nas Viviana i jakaś potężna niewidzialna ręka. Ależ byłam naiwna w tamtych dniach. Szłam przez życie, nie mając o niczym pojęcia. Pracować, kochać się, trochę się upić na jakimś przyjęciu, żeby uwolnić się od napięcia, zarabiać pieniądze, żeby czuć się pewnie. Nawet za milion lat bym się nie zorientowała, że świat jest pełen intryg, jak mawiała Irina, jest miejscem, w którym myśli wywołują wiatr, a spojrzenia mogą cię zniszczyć albo ocalić. Carolina powiedziałaby mi, że te teorie to bzdury. Elías mniej więcej to samo. Moja siostra i mój mąż byli do siebie bardziej podobni, niż im się wydawało. Pogardzali, żeby nimi nie pogardzano. Teraz, gdy już wiedziałam, że pragnienie może wyjść z serca innej osoby i zabijać jak kula, gdy wiedziałam, że nie wszystko jest częścią rzeczywistości, czułam się tak, jakbym nagle miała lepszy wzrok, lepszy węch i jakby czekały mnie niezwykłe rzeczy, o których nawet nie śniłam. Wsiadłam do pociągu do Alicante zgodnie z planem. Gdy dotarłam do domu w Las Marinas, słychać było jeszcze wrzaski dzieci na basenie przy pobliskich bungalowach, gdzie pomógł mi ratownik, kiedy skaleczyłam się w palec. Dom był do tego stopnia pogrążony w ciszy, a otaczająca go atmosfera tak spokojna, że wrzawa wydawała się intensywniejsza, a śpiew ptaków wręcz ogłuszający. Zbliżała się dziewiąta wieczorem i Elías był pewnie w porcie ze swoimi przyjaciółmi rybakami. Wobec tego poszukałam klucza, który mieliśmy zwyczaj zostawiać pod jedną z doniczek, choć robiliśmy to z obawą, że ktoś mógłby zabrać jedyne wartościowe rzeczy, jakie tam były – obrazy Elíasa. Na szczęście nikt z tych, którzy dostali się do środka, ich nie tknął i skradziono tylko mały telewizor. Pierwsze promienie zmierzchu przecinały salon, sprawiając bardzo przyjemne wrażenie. Dla zabicia czasu przed powrotem Elíasa poszłam na plażę. Nie mogłam się doczekać, żeby zobaczyć wodę. Usiadłam nad brzegiem. Potarłam stopy i dłonie wilgotnym piaskiem, żeby pobudzić krążenie krwi. Wdychałam wszystkie możliwe jony. Zamknęłam oczy, rozmyślając o świętej Teresie przeszytej złotą strzałą oraz o Matce Boskiej i jej niezwykłym płaszczu, szerokim i wiecznym jak morze i niebo. Z pewnością wszystko sprowadzało się do tego samego: do nieograniczonego poczucia

tajemnicy i głębokiego, niebieskawego mroku. I właśnie wtedy poczułam ów cień, znany i wielki. Przesuwał się od tyłu ku przodowi i obejmował mnie, przykrywał niczym ogromna opończa. Słońce skończyło się zanurzać w morzu, jakby spędzało noc w głębinach, co prawdopodobnie już tysiące lat temu przyszło komuś do głowy. Nie odważyłam się spojrzeć za siebie. W pobliżu nie było niczego, żadnych budynków ani drzew, które mogłyby rzucać ten cień, czarny jak smoła. Skuliłam się i objęłam kolana rękami. Cień przesuwał się po mnie, po moich stopach, nogach, ramionach. Nie miałam odwagi się poruszyć. Kiedy przesunął się po mojej twarzy, poczułam zapach znany mi z mieszkania Viviany. Viviana zawsze mówiła o jakimś cieniu, który mnie otacza. Z pewnością chodziło o ten, a ona walczyła, żeby go ode mnie odsunąć. Zerwałam się i gdy strząsnęłam z siebie piasek, cień oddalił się i zniknął. W drodze powrotnej natknęłam się na Elíasa. – Przyszedłem po ciebie. Tak myślałem, że tu będziesz. Czuć było od niego winem i po raz pierwszy w życiu nie miałam ochoty, żeby mnie pocałował. – Wchodząc do domu, zobaczyłem twój plecak. Dlaczego nie zadzwoniłaś? – Chciałam ci zrobić niespodziankę. – Przecież wiesz, że nie lubię niespodzianek – powiedział, chwytając mnie czule za ramiona. W jakiś sposób wiedziałam, że ta chwila została zakodowana w pierwotnym mózgu odpowiedzialnym za nietykalne emocje, na dobre albo na złe.

24 Musiałam zadzwonić na komórkę Viviany co najmniej dwadzieścia razy, zanim odebrała. Doprowadzała mnie do rozpaczy. Wyglądało na to, że zadowala się swoją mroczną jaskinią ze zwisającymi gałązkami, kotem, swoim nadprzyrodzonym darem i swoją samotnością. Chociaż odkąd się dowiedziałam o tragicznej śmierci jej syna, wydawało mi się zrozumiałe, że nie prowadzi normalnego życia. W końcu jej miły głos przebił się przez półmrok, lustra, wszelkiego rodzaju kamienie, olejki eteryczne, moździerze i kryształowe flakoniki. – Coś nowego? – zainteresowała się. Spytałam o znaczenie jej pierścionków i powiedziałam, że Irina – trzęsąca agencją kobieta, o której nie umiałabym powiedzieć niczego pewnego – nosi jedną z tych figurek na szyi. – To nie są ozdoby – rzekła w zamyśleniu. – Każdy z tych pierścionków kryje w sobie pewną historię, a każda historia kryje naukę nowego uczucia. Opisałam jej wisiorek Iriny. – To sfinks – stwierdziła. – Ma znaczenie pozytywne. Jest źródłem mądrości i mieszka między tym a innymi światami, skąd przynosi nam wiadomości, także od bogów. Może nam pomóc w walce z mocami ciemności. – Wobec tego ktoś, kto nosi przy sobie sfinksa, nie powinien mieć powodu, żeby życzyć mi nieszczęścia – powiedziałam, próbując wykluczyć Irinę z kręgu podejrzanych. – To możliwe – odparła Viviana bez przekonania. – Być może nawet nie wie, co nosi na szyi. Może dostała go w prezencie i nie wyobraża sobie, że ta figurka kontroluje jej życie i jej emocje. Ludzie przyjmują prezenty jak gdyby nigdy nic, nie biorąc pod uwagę, że są wokół nich osoby z wrodzoną mocą, dużo potężniejszą, niż mógłby mieć ktoś taki jak ja. Nawet o tym nie wiedzą. Przeraża ich, jak wiele dziwnych rzeczy im się przytrafia, a nie zdają sobie sprawy z tego, że sami je prowokują. Pilnie potrzebuję tego sfinksa. Musisz mi go przynieść. Wymyśl coś, żeby zabrać jej wisiorek i dostarczyć tutaj, bo on mi opowie, kim jest i co robi ta Irina. Nie wolno ci o niego poprosić, bo wtedy straci swoją moc. Gdy już wejdziesz w jego posiadanie, owiń go w fioletową jedwabną tkaninę, a następnie włóż do woreczka z zielonego jedwabiu. Od razu przywieź go do mnie. Zobaczymy, co się stanie. Pomoże ci w tym amulet, który dla ciebie zrobiłam. Nie zdejmuj go. On cię natchnie i obroni. Na samą myśl o tym czułam potworny strach. Nigdy nie ośmieliłabym się przeciwstawić Irinie, wejść do jej gabinetu bez pozwolenia, a tym bardziej grzebać w jej papierach i szufladach. A już szczytem wszystkiego, czymś, co nigdy by mi nie przyszło do głowy, była kradzież czegoś, co należy do niej. Irina miała

niesamowite oczy, które widziały absolutnie wszystko, fakty i zamiary, marzenia i rozpacz. Zaglądała w głąb duszy. Jej szczęki odzwierciedlały cierpienia, ślady na twarzy – zażartą walkę, oczy – okrucieństwo. Nigdy nie traktowała mnie źle – podobnie jak pozostałych modelek i modeli do czasu, aż nadchodziła godzina prawdy, jak w przypadku Marcosa – jednak to tylko dlatego, że nie zmagała się z tym zwykłym życiem, na które składały się drobne pragnienia i katastrofy. Prawdziwą walkę toczyła na innym planie i tam była żołnierzem. Choćby wylała na siebie nie wiem ile perfum, teraz widziałam ją taką, jaka była: w mundurze i gotowa do zabijania. Potwierdzałby to sfinks, którego musiałam dostarczyć Vivianie. Mogłabym poprosić o pomoc Carolinę, ale jak miałabym jej opowiedzieć o tym wszystkim? Natychmiast zamknęłaby mnie w zakładzie psychiatrycznym. Ja też myślałam, że tracę rozum, ale rzecz w tym, że rozum nie pomagał w rozwiązaniu moich problemów. Przy tym Carolina nie mogła wiedzieć, że wina Iriny pomogłaby mi wykluczyć ją samą. Nadal utykałam przy zmianach temperatury, nadal dokuczało mi ramię, gdy się ubierałam, nadal brałam antybiotyk w związku ze skaleczeniem nogi i nadal przerażała mnie myśl, że mogłabym zostać sparaliżowana w jakimś miejscu albo zgubić się w górach. Bałam się, co jeszcze może się wydarzyć, jeśli nie odkryję, kto jest ową tajemniczą osobą. Było mi wszystko jedno, co ktoś mógłby o mnie pomyśleć, bo nikt nie był na moim miejscu ani nie był w stanie mnie zrozumieć, tylko Viviana. Jeszcze kilka miesięcy temu nigdy bym nie uwierzyła, że będę rozmawiała o sfinksach z kimś takim jak ona, ale ta kobieta na pewno też sobie tego nie wyobrażała, gdy jadała kolację w barze na rogu z mężem i synem. Ją cierpienie popchnęło do jakiegoś innego świata. A mnie? Co się ze mną działo, że zaufałam Vivianie? Dlaczego podjęłam jej grę? Dlaczego nie mogłam przestać w nią grać? A może ta gra zaczęła mi się podobać? Niektórzy uzależniają się od narkotyków, jak Manuela, inni od pornografii albo od hazardu. Viviana odkrywała moje ciemne i jasne strony.

25 Powiedziałam Elíasowi, że wracam do pracy i że minie kilka dni, zanim będę mogła przyjechać nad morze, znów się z nim zobaczyć. Puścił mimo uszu tę informację, bo był poruszony, a w jego głosie brzmiała euforia. Zadzwonił do niego Jorge. – Wyobrażasz to sobie? – spytał. – Wiesz, co to oznacza? Że mnie potrzebuje. Wolał brykać sam, ale w końcu zdał sobie sprawę, że beze mnie kuleje. Nie chciałem go dobijać, bo stracił twarz, więc powiedziałem, że cieszę się z jego telefonu i że się zastanowię. Przez jego słowa przebijał się łoskot fal, ochrypły głos morza. Poczułam w ustach słony, świeży smak. – Nalegał, że chce zobaczyć moje postępy, więc teraz nie mogę się rozpraszać. Zrozumiałam, co Jorge chciał mi przekazać. Zamiast skontaktować się telefonicznie bezpośrednio ze mną, wykonał tę woltę, dość dla mnie ryzykowną, bo teraz nie miałam innego wyjścia, jak przekonać Antonia, żeby powiększył swoją kolekcję obrazów – jeśli nie chciałam, żeby na Elíasa spadł kolejny cios, jeszcze mocniejszy i okrutniejszy, po którym popadłby w przygnębienie i tę melancholię, której bałam się najbardziej na świecie. Żeby do tego nie dopuścić, byłam zdolna do wszystkiego. Zanim wyszłam z domu, Daniela poprosiła o pozwolenie na wyjazd na kilka dni do Rumunii, bo chciała się zobaczyć z dziećmi, zwłaszcza że Elías mieszkał poza domem, a mnie też prawie nigdy nie było. Zdziwiłam się, ponieważ Daniela nigdy o nic nie prosiła. Czasami nie wychodziła nawet wtedy, gdy miała wolny dzień. Nie miała dokąd pójść, więc wolała oglądać telewizję i czytać w swoim pokoju. Nie znaczy to, że nie wolno jej było korzystać z salonu, ale zostawała u siebie, żeby od nas odpocząć. Przede wszystkim od Elíasa, który co prawda przed wyprowadzką do Las Marinas spędzał bezczynnie mnóstwo czasu w swojej przeszklonej pracowni na poddaszu (miał tam wszystko: pokój z łazienką, ekspres do kawy i lodówkę z napojami, gdyby zachciało mu się pić), ale zdarzały się dni, kiedy był wyjątkowo nerwowy i ciągle schodził na dół, żeby o coś poprosić. Kiedy indziej, według Danieli, znikał gdzieś na całe przedpołudnie, a potem zaszywał się w pracowni i malował do późnej nocy. Prawdę mówiąc, wolałam, żeby ktoś na mnie czekał, gdy wracam do domu, skoro teraz nie było mojego męża. – A co z psami Caroliny? – zapytałam. Wszystko sobie przemyślała. Miała się nimi zaopiekować jej przyjaciółka. Mnie jednak się nie podobało, że zostaną u obcych ludzi. – Wobec tego mogłabym jej zostawić klucze, żeby przychodziła je nakarmić

i wyprowadzić na spacer. Jeszcze gorzej. Nikt, absolutnie nikt oprócz niej nie mógł mieć kluczy do tego domu. – Muszę się zobaczyć z dziećmi – powiedziała bliska płaczu. – Elíasa nie ma, a ty już chodzisz bez problemu. – Zgoda, załatw z psami, jak uważasz, ale być może kiedy wrócisz, mnie tu nie będzie, bo nie uda mi się pokonać zła. Weź tyle wolnego, ile chcesz. Nie ma pośpiechu. Normalnie moje słowa by ją zdziwiły, ale śpieszyła się, więc dotarło do niej tylko to, co najważniejsze: mogła umieścić u kogoś psy i wyjechać. – Zostawiłam w lodówce jedzenie na cały tydzień. Trzeba je tylko podgrzać. Nie zapominaj jeść owoców i rób sobie rano sok. To bardzo łatwe. Dałam jej pieniądze dla dzieci i na posiłki podczas podróży. Nalegałam, że zapłacę za bilet lotniczy, ale już sobie kupiła bilet na autobus, który miał jechać do celu aż trzy dni. – Przez swój upór spędzisz cały urlop w podróży. – Nieważne. Dzięki temu będę miała czas na rozmyślanie. Miała już spakowane walizki. Zadzwoniła do kogoś, podgrzała mi kanapkę i przygotowała mango pokrojone w kostkę. Potem przypięła smycze psom, umieściła je w samochodzie, który właśnie przyjechał, walizki włożyła do bagażnika i pomachała mi na pożegnanie. Już od dawna nie byłam tak bardzo samotna. Ugryzłam kanapkę, nie czekając, aż wystygnie, a potem zjadłam mango. Zrobiłam sobie herbatę, przyglądając się otaczającej mnie pustce. Była to piękna pustka i bardzo się cieszyłam, że kupiłam ten dom, gdy zarabiałam dużo pieniędzy. Teraz bym się na to nie odważyła. Cieszyłam się też, że nalegałam na zrobienie w kuchni szklanych przesuwanych drzwi na zewnątrz, bo dzięki temu mogłam pić herbatę w ogrodzie. Patrzyłam na puste miski, z których jadły psy. Ptaki śpiewały, a słońce padało na fioletowe kwiaty geranium. Zostawiłam filiżankę na metalowym stoliku i weszłam do domu. Było mi wstyd, że robiłam Danieli trudności z wyjazdem na kilka dni, ale zaskoczyła mnie swoją prośbą. Całe szczęście, że wszystko zawczasu przemyślała. Była bardzo bystra i natychmiast znajdowała rozwiązanie różnych domowych problemów. Pochodziła z Rumunii, a hiszpańskiego nauczyła się w ciągu zaledwie kilku miesięcy. W swoim pokoju powiesiła ogromne zdjęcia córki i syna. Oboje mieli bardzo jasne włosy i twarze aniołków. Czułam wielki smutek, gdy przechodziłam korytarzem i widziałam, jak na mnie patrzą, bo Daniela nigdy nie zamykała drzwi do swojego pokoju. Na pewno wiązało się to ze wspomnieniami z jakiegoś domu, w którym zabraniano jej się zamykać. Pchnęłam drzwi, aż otworzyły się do końca. Wszystko miała wręcz

przesadnie uporządkowane, ale zerwała ze ściany zdjęcia dzieci i jeśli dobrze widziałam, zostawiła tylko mało ważne rzeczy: komputer i drukarkę, które jej sprezentowałam, sprzęt muzyczny, który znalazła w garażu, telewizor, flakon z dwiema czy trzema różami z ogrodu, w rogu pantofle z białego płótna, w których chodziła po domu, a obok nich te, których używała w swoim pokoju. W szafie wisiało kilka rozpinanych swetrów, płaszcz, kurtka przeciwdeszczowa, otrzymana ode mnie ramoneska od Gucciego z zeszłego sezonu i jeszcze kilka rzeczy, których nigdy nie nosiła. Możliwe, że wyjechała na zawsze. Dwa dni temu dostała pieniądze za ostatni miesiąc. Najbardziej prawdopodobne wydawało się jednak to, że ona sama nie była pewna, co zrobi. Zabrała ze sobą prawie wszystko na wypadek, gdyby nie wróciła, ale w głębi duszy wiedziała, że tutaj ma pewną pensję, dzięki której jej dzieci nie cierpią niedostatku. Mimo to od czasu do czasu musiało ją ogarniać wielkie pragnienie, żeby uciec z naszego życia do własnego, tego prawdziwego. W pokoju miała również wizerunek jakiegoś rumuńskiego świętego z wiecznym płomieniem, którego nie można było zgasić pod żadnym pozorem, żeby nie przerwać nici życia. Zabrała psy, ale zostawiła ten nieszczęsny płomień i bałam się, że zgaśnie. Otworzyłam szufladę nocnego stolika. Były w niej pudełko aspiryny, opakowanie chusteczek do nosa i zeszyt zapisany jej charakterem pisma po rumuńsku. Zamknęłam szufladę powoli, żeby nie wywołać podmuchu powietrza, który mógłby zgasić świecę. Spotkałam ją pewnego zimowego dnia, prawie dwa lata temu, po wyjściu z domu. Siedziała na walizce na chodniku naprzeciwko. Miała na sobie czarną kurtkę przeciwdeszczową, która teraz wisiała w szafie, blond fryzurę w stylu lat siedemdziesiątych, jakby wynurzyła się z tunelu czasu, i buty bez pięty. Nie musiałam się jej długo przyglądać, bo odcisnęła mi się w całości na siatkówce, utkwiła w oku jak ziarnko piasku, jak źdźbło trawy. Ja byłam przygotowana do biegania – jaskrawe adidasy, legginsy, bluza. Zwykle robiłam dwa okrążenia wokół parku, a jeśli przesadziłam z czekoladą – trzy albo cztery. Zamknęłam furtkę i gdy ruszyłam biegiem, ona szybko przecięła mi drogę z jakąś kartką w ręku. Z mniejszej odległości zauważyłam, że nie nosi pończoch, ale nie wydawało się, aby miała gęsią skórkę na nogach. Pokazała mi kartkę i dom, przed którego drzwiami stała jej walizka. Powiedziała kilka słów, których nie zrozumiałam. Tak, adres się zgadzał. „Nie ma problemu, spokojnie” – powiedziałam jej. I puściłam się biegiem. W tamtym domu prawie nigdy nikogo nie było, a wyglądało na to, że ona przyjechała, aby tu zostać. Przyśpieszyłam kroku i przy drugim okrążeniu już prawie wyleciał mi z głowy obraz samotnej postaci siedzącej na walizce przed równie samotną fasadą. Biegłam, słuchając muzyki i czułam, że wzbijam się w powietrze. Pociłam się, chociaż zaczął padać deszcz. Miałam wrażenie, że chłodne, wilgotne powietrze oblewa mnie niczym woda. Gdy

wróciłam po godzinie, cudzoziemka nadal siedziała na walizce. Padało coraz mocniej. Rozpromieniła się na mój widok, po prostu dlatego, że byłam jedyną osobą, którą tu znała. Ja też się do niej uśmiechnęłam i otworzyłam swoją furtkę. Prawdę mówiąc, była to dzielnica willowa, w której przed południem mogłeś nie natknąć się na żadnego sąsiada i – strach było o tym myśleć – mogli cię porwać czy zamordować i nikt by tego nie zauważył. Po południu okolica trochę się ożywiała, bo pojawiały się dzieci i psy, a przynajmniej było je słychać zza ogrodzeń. Można było przypuszczać, że niewidzialni mieszkańcy domu z naprzeciwka najpewniej wrócą po południu i wtedy dziewczyna zakończy swoją niewątpliwie długą podróż nie wiadomo skąd. Otworzyłam szerzej furtkę i pokazałam jej, żeby podeszła z walizką. Nie zawahała się. Nadal trzymała w ręku kartkę zniszczoną przez deszcz. Dałam jej do zrozumienia, by weszła za mną, a ona bardzo ostrożnie zostawiła na ganku walizkę i przemoczone buty. Ja zrobiłam to samo ze swoimi adidasami. Włożyłam płaszcz kąpielowy, a jej przyniosłam do przedpokoju ręcznik. W międzyczasie wodziła wzrokiem po suficie, podłodze, balustradzie. Wytarła sobie włosy, ramiona i twarz, po czym oddała mi ręcznik. Poprosiłam ją, żeby wytarła też stopy, a potem rzuciła go w kąt, lecz ona złożyła go starannie i umieściła obok pierwszego schodka. Weszłyśmy do kuchni. Jeszcze nie jadłam śniadania, więc zrobiłam kawę i tosty dla nas obu. Miała na imię Daniela i przyjechała z Rumunii. Podróż z jej wioski trwała trzy dni. Zapytałam ją, czy nie jest jej zimno w nogi, ale zdecydowanie zaprzeczyła. Tu w ogóle nie było zimno w porównaniu z jej krajem. Rozumiałyśmy się, może nie w szczegółach, ale w ogólnym zarysie sytuacji. Pomocne okazały się też pojedyncze słowa po angielsku. Pokazała mi umowę o pracę w charakterze opiekunki. Zatrudniła ją kobieta, którą z pewnością była sąsiadka z naprzeciwka, osiemdziesięcioletnia staruszka. Daniela bardzo się martwiła, bo nic nie wiedziała o kuchni hiszpańskiej, a starsze osoby są bardzo wybredne, jeśli chodzi o jedzenie. Powiedziałam jej, że gdy deszcz się trochę uspokoi, pójdziemy znów zadzwonić do drzwi. Daniela była wystraszona. Nie wyglądała na osobę tchórzliwą, ale sytuacja rzeczywiście była niepokojąca, bo ona z pewnością nie miała pieniędzy, żeby wrócić do swojego kraju. Znów włożyłyśmy buty, przeszłyśmy na drugą stronę ulicy i dość długo dzwoniłyśmy do drzwi. Ze środka nie dobiegał żaden odgłos, nie było żadnych oznak życia. W końcu otworzyła się sąsiednia furtka i pojawiła się kobieta z wózkiem na zakupy. Powiedziała nam, że tam nikt nie mieszka, bo kilka dni wcześniej tę panią umieszczono w domu starców. Daniela nie zrozumiała szczegółów, ale zorientowała się z grubsza, że stało się coś złego, jakaś katastrofa.

Ponownie znalazłyśmy się w kuchni. Przeczytałam jej umowę, bezwartościowy papier. Musiałam jechać na sesję zdjęciową, a przedtem powinnam była wziąć prysznic i doprowadzić się do porządku, chociaż później i tak mnie czesano i malowano. Dałam jej do zrozumienia, żeby spokojnie zaczekała w kuchni, aż znów zejdę po tych schodach, które chwilę wcześniej tak podziwiała. Wyjaśniłam, że zajmie mi to mniej więcej godzinę. Susząc włosy, rozmyślałam, co mam zrobić z tą biedną kobietą. Ależ miała pecha z umową. Mogłabym zadzwonić na przykład do Czerwonego Krzyża i wyjaśnić im, w jakim położeniu się znalazła. Wpakowałam się w kłopoty. Na dodatek Elías potrzebował inspiracji i wyjechał do jakiegoś domu na wsi. Gdy byłam gotowa, zeszłam powoli na dół, nie wiedząc, co robić. Pachniało bardzo ładnie. Z kuchni rozchodziła się woń ośnieżonych sosen. Daniela pucowała pomieszczenie od góry do dołu. Mozaiki lśniły, podobnie jak zlew. Wszystko błyszczało nowym blaskiem. Do tej pory miałam pomoc domową, którą zatrudniałam na godziny i teraz widziałam, że nie bardzo przykładała się do pracy. Daniela odwróciła się w moją stronę ze szmatą w ręku. Właśnie podsunęła mi rozwiązanie. – W porządku, Danielo, jeśli chcesz, możesz zostać na takich samych warunkach, jak w tej umowie. Zmień tylko numer domu. Nie musiałam się bardzo starać, żeby mnie zrozumiała. Rozpłakała się. Pokazałam jej jedyny pokój na parterze i znów się rozpłakała. Poszłam na werandę po walizkę, żeby w ten sposób jasno dać jej do zrozumienia, że zostaje. Powiedziałam, aby odpoczęła, że może spać, ile chce i że wrócę wieczorem. Zapisałam jej numer swojej komórki i dodałam, że zatrudniam ją na trzymiesięczną próbę. Popatrzyła na moje trzy palce, nic nie rozumiejąc. Musiałam wziąć samochód zamiast vespino. Prowadząc, zadzwoniłam do Caroliny, by jej o tym wszystkim opowiedzieć. Stwierdziła, że oszalałam. Skąd mi przyszło do głowy, aby wpuścić do domu kompletnie nieznajomą osobę? A jeśli mnie okradnie i zwieje? Miała zamiar natychmiast pojechać do mnie i się przekonać, co to za jedna. Aby ją od tego odwieść, powiedziałam, że Elías zaraz wraca. Gdyby Carolina zobaczyła ją wtedy tak, jak ja, nie wahałaby się. A gdybym ja nie wyszła pobiegać rano i nie zobaczyła jej, Daniela znalazłaby się w poważnych tarapatach. Poprosiłam siostrę, by zadzwoniła do dotychczasowej pomocy domowej i powiedziała, że już jej nie potrzebuję. Jeśli ktoś nie mógł pragnąć mojej śmierci, to tą osobą była Daniela. Nigdy w nią nie wątpiłam. Zawsze miałam przed oczami jej łzy ulgi, kiedy przyjęłam ją do siebie. Ale teraz nie byłam już tego taka pewna. Zerwane ze ściany zdjęcia dzieci były jak trzaśnięcie drzwiami, jak niedorzeczny przejaw impertynencji. Stawało się to dla mnie coraz bardziej oczywiste: odeszła, ale zostawiła sobie możliwość powrotu na wypadek, gdyby się jej nie układało w tej rodzinnej wiosce

z zakładami fryzjerskimi nadającymi się do czesania wełny. To normalne, że chciała zobaczyć się z dziećmi, mogła mnie o to wcześniej poprosić, ale może nie miała śmiałości, bojąc się, że ją wyrzucę. Jednak to ona do tej pory nie chciała mieć wakacji, bo wolała więcej zarobić. Chciała uzbierać jak najwięcej pieniędzy w jak najkrótszym czasie. Zajmowała się domem, psami i Elíasem, pilnując, żeby dobrze się odżywiał i czysto się ubierał. Chodziła na zakupy, urządziła mały ogródek warzywny w tylnej części ogrodu i robiła przetwory. Brała na siebie wszelkie domowe awarie, czasami nawet sama je usuwała. Po kilku tygodniach mówiła łamanym hiszpańskim, a po sześciu miesiącach posługiwała się nim całkiem nieźle. Wyszczuplała i mogła nosić niektóre moje bluzki, buty i swetry, których się pozbywałam. Rufino, mój fryzjer, przyszedł do nas pewnego dnia i obciął Danieli włosy, robiąc jej wspaniałą fryzurę. Od czasu do czasu, po skończeniu prac domowych, pozowała Elíasowi. Mówił, że jej ciało ma pewne krągłości wyśmienicie nadające się do malowania. Odbierała telefony i prowadziła dla mnie dzienniczek, niezależny od tego z informacjami z agencji i od zapisków Caroliny. Gdy w pracy spotykała mnie jakaś przykrość, ona to dostrzegała i przynosiła mi szklankę gorącego mleka. Nie wiem dlaczego, ale dzięki Danieli i jej wiecznie płonącej świecy miałam wrażenie, że nie może nam się stać nic złego. Było to coś, o czym nie wiedziała Viviana. Niejeden znajomy próbował mi ją podkupić. Nawet Jorge, pół żartem, pół serio, zaproponował jej jakąś zwariowaną sumę, żeby pracowała u niego. Mawiał, że zdecydowanie najlepszymi obrazami Elíasa są akty Danieli. Nie było normalną rzeczą, że ktoś aż tak bardzo ułatwiał nam życie. Prędzej czy później to się musiało skończyć. Wieczorem, po powrocie z siłowni, podgrzałam sobie kolację w niezmiernej ciszy, niczym na odludziu. Usiadłam na ulubionym krześle Danieli, na tym, którego używała przy obieraniu ziemniaków, składaniu ubrań, pisaniu listów do dzieci, piciu kawy. Z tego miejsca widać było płytę ceramiczną i część ogródka. Widać było padający deszcz w niepogodę albo księżyc i gwiazdy. Niewiele wiedziałam o swojej pomocy domowej i pewnie już nigdy niczego więcej się nie dowiem. Zadzwoniłam do Caroliny i powiedziałam jej, co się stało. – Zaglądałaś do szkatułki na biżuterię? – zapytała. – I do sejfu? Od początku, od tamtego pierwszego dnia moja siostra nie ufała Danieli, a raczej należałoby powiedzieć, że nie chciała jej ufać. Carolinie się wydawało, że musi jej nie dowierzać. – Nie bądź głupia. Czemu miałaby coś zabrać? – Bo wszyscy wszędzie coś zabieramy. Ach! Dlaczego miałoby dojść do czegoś takiego? Choćby tylko po to, żeby utrzeć siostrze nosa, otworzyłam sejf. Wszystko było na swoim miejscu. W szkatułce też. Otworzyłam garderobę i na pierwszy rzut oka nie zauważyłam,

żeby czegoś brakowało. Markowe sukienki były pochowane w pokrowcach. Coś jednak Daniela zabrała: siebie samą i zdjęcia swoich dzieci. Ponownie weszłam do jej pokoju i płomień zamigotał. Ciekawe, co zapisywała w zeszycie. Nie interesowałam się jej językiem ani za bardzo tym, co robiła w swoim kraju. Nie miałam zbyt wiele czasu, żeby usiąść i z nią porozmawiać. Może Elías wiedział coś więcej. Nie był zbyt rozmowny, ale nietrudno się było domyślić, że gdy mu pozowała, opowiadała o różnych rzeczach. Postanowiłam, że zaczekam miesiąc, niczego nie dotykając i jeśli po upływie tego czasu nie wróci, poszukam kogoś na jej miejsce. A jeśli płomień zgaśnie, co wydawało się bardzo prawdopodobne, zmówię modlitwę w intencji Danieli.

26 Nie miałam zielonego pojęcia, w jaki sposób mogłabym zabrać Irinie wisiorek. Znacznie łatwiej poszłoby z apaszką czy żakietem. Nie mogłam przecież zdjąć jej łańcuszka, gdy miała go na szyi, to by się nie udało, chyba żebym podała jej narkotyk albo coś w tym rodzaju, co właściwie wcale nie było złym pomysłem. Musiałam jednak się zastanowić jak, za pomocą czego i gdzie to zrobić. Nie w swoim domu, bo łatwo mogłaby skojarzyć fakty. W agencji też było to niemożliwe. Nigdy nie urządzała sobie sjesty, nawet nie drzemała, choćby nie spała od kilku dni. Była przyzwyczajona do gorszych rzeczy. To byłby dramat, gdyby Irina okazała się winna moich nieszczęść. Znalazłam się w ślepym zaułku. Rozwiązanie trafiło się przypadkiem i nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że mogłabym się odważyć na coś podobnego. Była to zuchwałość, szaleństwo, odruchowa reakcja wynikająca z tego, że znalazłam się w odpowiednim miejscu i odpowiednim czasie, aby wejść na drogę przestępstwa. Na pewno wielu kryminalistów zaczynało tak jak ja. Wszystko przez to, że Manuela zaproponowała mi wspólne wyjście na zakupy. Od czasu do czasu prosiła mnie, żebym jej towarzyszyła, ale zawsze odmawiałam, bo ona odbierała mi pracę – była młodsza i bardziej utalentowana jako modelka. Tym razem chciałam przezwyciężyć strach wobec Manueli i się zgodziłam. Wsiadłyśmy do jej ogromnego wiśniowego kabrioletu. Manuela zachwycała się samochodami piłkarzy zarabiających grube miliony oraz skuterami wodnymi i nie spoczęła, póki nie kupiła sobie jednego i drugiego. Domy jej nie pociągały. Nie pociągało jej nic, czym nie mogłaby szpanować na ulicy. – Robi wrażenie – powiedziałam, gdy rozsuwany dach otwierał się powoli, aż całkiem odsłonił prostokąt nieba nad nami. – Zaraz zobaczysz, do czego jest zdolny – odparła i w tym momencie nabrałam ochoty, żeby wyskoczyć w biegu. Przerażał mnie kompletny brak strachu w Manueli. Była dziewczyną posklejaną ze strzępków świata, wszystkiego tego, co człowiek napotyka tu i tam, dobrego i złego. – Naprzód! – krzyknęła, wciskając pedał gazu. Nie odezwałam się. Wytrzymałam. Pomyślałam, że jeśli ona przeżyła ze sobą całe życie, ja też przeżyję tych kilka godzin. Przyśpieszyła jeszcze bardziej, do tego stopnia, że byłam bliska złapania za uchwyt, co zrobiłby na moim miejscu każdy przy zdrowych zmysłach. Zauważyłam, że przygląda mi się kątem oka. Wydawało się, jakby chciała mnie wprowadzić do swojego świata na skróty. Chciała, bym poczuła, co ją rajcuje. Gdy zobaczyłam, że kierujemy się na szosę wylotową prowadzącą do Walencji, zrozumiałam, jakiego rodzaju zakupy będziemy robiły, ale zachowałabym się zbyt dziecinnie, gdybym chciała wysiąść. Nie byłam małą

dziewczynką, a poza tym: gdzie się podziała moja ciekawość? Dotarłyśmy do pokrytej kurzem dzielnicy slumsów i domów wzniesionych w ciągu jednej nocy. Wystarczyłyby cztery krople deszczu, żeby pokryła się błotem. Roiło się tam od ludzi przypominających zombie i od eleganckich samochodów takich jak kabriolet Manueli. Wystawiła rękę i przywołała jakiegoś osobnika, który podszedł, potykając się co chwilę, ale jakimś cudem się nie przewrócił. Co za widowisko! – Popilnuj mi wozu – powiedziała – i ani się waż o niego oprzeć, ofermo. Trudno było powiedzieć, czy ten chłopak, a raczej mężczyzna, miał trzydzieści lat czy siedemdziesiąt. Może mniej, może więcej. W każdym razie posłuchał Manueli i stanął koło samochodu niczym jakiś roztrzęsiony żołnierz. Ja poszłam za nią. – Niech ci nie przyjdzie do głowy kupować tutaj, ten jest taki owaki, od ciebie nic nie chcę – gadała przez cały czas Manuela, gdy mijałyśmy okratowane okna, mając w tle piękne otoczenie ze strzykawkami wśród zeschłych krzewów i snującymi się po okolicy działaczami jakiejś organizacji pozarządowej w niebieskich gumowych rękawiczkach. Wszystko budziło we mnie wielki wstręt. Manuela wydawała się jednym z tych pięknych kwiatów, które rosną na wysypisku śmieci. Przechadzała się na swych długich nogach w spódniczce mini, botkach Farrutx, z lśniącą fryzurą, złotymi bransoletkami na przegubach oraz krótkim łańcuszkiem opadającym na obojczyki. Czuła się tam jak ryba w wodzie. Kupiła mi gram koki od jakiegoś grubasa opartego o ścianę. – To prezent – powiedziała, przyciskając mnie nieco do siebie. – Trochę cię rozweseli, jesteś taka skwaszona. A jeśli chcesz coś mocniejszego, musimy wejść do środka. No chodź, idziemy – nalegała. – Na początek to mi wystarczy – powiedziałam, wykręcając się od jej zaproszenia. Wolałam nie mieć żadnych następnych skojarzeń związanych z Manuelą. Puściła do mnie oko, bardzo czule, marszcząc nos, brwi i wykrzywiając usta. Wreszcie byłam dla niej kimś bliskim. Gdy ona znalazła się w środku, do mnie podszedł jakiś osobnik, który dotąd siedział na krześle reżyserskim przy drzwiach, czekając na klientów. Nie wyglądał na naćpanego. Był obwieszony złotymi ozdobami we wszystkich możliwych kształtach. – Jak się nazywa to miejsce? Moje pytanie zdziwiło tego człowieka, który nie powinien się dziwić niczemu na świecie. – Według jednych Osada, Raj według innych. – Sprzedajecie tu coś oprócz…?

Nie dokończyłam, bo wyobraziłam sobie, że oni nazywają narkotyki jakoś inaczej i nie chciałam wyjść na idiotkę. Zapytałam, żeby zyskać na czasie i nie myśleć o tym, w co się pakuje Manuela. – Trzeba jakoś zarabiać na życie. A czego pani szuka? Wyglądało to na filozoficzne pytanie, które ja też sobie ostatnio zadawałam. Przyjrzał mi się uważnie, z pewnością wykluczając, że mogłabym być gliną. Gdy już ustalił moje miejsce w świecie, sam sobie odpowiedział. – Proszę pani, jeśli chce pani rolexa z prawdziwego złota, nie z bazaru, albo pierścionek z brylantami, mam szwagra, który jest jubilerem. Mogę pani pokazać kolekcję próbek – powiedział, wskazując na pomieszczenie za zakratowanym oknem. I właśnie wtedy odezwałam się niemal bez namysłu, jakby moja głowa działała na własny rachunek. Osłupiałam, słysząc słowa, które padły z moich ust: – Znasz kogoś, kto mógłby wykonać zlecenie dla jednego z moich przyjaciół? Chciałby, żeby w jak najmniej agresywny sposób odebrano pewnej kobiecie biżuterię, którą ma na sobie, a dokładniej wisiorek, który nosi na łańcuszku na szyi. – Tego tutaj nie robimy. Nie kradniemy. Nie lubimy kraść. Zrobiło mi się wstyd, poza tym przede wszystkim nie chciałam, żeby Manuela się o czymkolwiek dowiedziała. Odwróciłam się na pięcie z opuszczoną głowa. Zmieniałam się w potwora. – Proszę pani, proszę zaczekać – powiedział mężczyzna, biorąc z parapetu niewielki bloczek i długopis. – O jakiej kwocie rozmawiamy? – O trzystu euro – odparłam tak cicho, że musiałam powtórzyć. – Trzysta! – Proszę porozmawiać z Teksasem i powiedzieć mu, że przysyła panią Negri. Poszłam w stronę samochodu powolnym krokiem, jakim poruszali się tu wszyscy inni. Żołnierz wciąż stał na posterunku. Aby nie myśleć o tym, że Manuela długo nie wychodzi, wybrałam numer zapisany na kartce. Wyjaśniłam Teksasowi, o co chodzi. Powiedziałam mu, że jest to nie tyle sprawa pieniędzy, co uczuć. Odkąd tam przyjechałam, czułam się śmieszna ze swoim akcentem i książkowym słownictwem. Widziałam, że muszą się wysilać, żeby mnie zrozumieć i pewnie dlatego mówili do mnie „proszę pani”, tak jak w dzieciństwie zwracali się do nauczycielki w podstawówce. – Proszę pani – zaprotestował Teksas. – Sprawy sentymentalne są więcej warte. – Nie wiem, co panu powiedzieć – odparłam szczerze. – Więc proszę powiedzieć „pięćset”. Zamierzałam grać na zwłokę, mówiąc, że muszę to skonsultować z przyjacielem, ale miałam już dosyć robienia z siebie idiotki.

– W porządku. Mój przyjaciel nie chce, żeby stała jej się jakakolwiek krzywda. Chce tylko odzyskać wisiorek, który ona nosi na szyi. – Da się zrobić. Opisałam mu Irinę ze wszystkimi szczegółami oraz jej samochód stojący na parkingu w budynku agencji. Powiedziałam, że jest wysoką niebieskooką blondynką z bliznami na twarzy, jeździ BMW i ubiera się bardzo elegancko. Gdy tylko ją zobaczy, będzie wiedział, że to ona. – Żaden problem. Proste jak drut. – Zgoda. Gdy będzie pan miał wisiorek, proszę zadzwonić pod ten numer – powiedziałam mu w swoim żargonie. Targował się o zaliczkę, ale w tej sprawie byłam stanowcza. Żadnej zaliczki. – Po co tracić czas? Proponuję jutro, koło dziewiątej, kiedy będzie wychodziła z pracy. Następnego dnia mój przyjaciel – znowu te bzdury z przyjacielem – będzie miał przygotowane pięćset euro i gram koki jako premię. Pojawiła się Manuela. Jak przez sen słyszała, że rozmawiam przez telefon. Uśmiechała się. Dała zombie napiwek za pilnowanie i wsiadłyśmy do samochodu. Miałam ją zapytać, czy chce, żebym prowadziła, ale przecież już na początku postanowiłam zachować spokój i pozwolić, aby życie toczyło się swoim torem. – Nie wiesz, co straciłaś – powiedziała. Wydawało jej się, że dosiada rumaka albo coś w tym rodzaju. Nie odpowiedziałam. Zaczęłam rozmyślać o niezałatwionej sprawie z Jorge: co zrobić, żeby Antonio Magistrelli kupił od niego obrazy, by z kolei Jorge zorganizował porządną wystawę prac Elíasa.

27 Kiedy wspomniałam Elíasowi, że Daniela wyjechała, być może na zawsze, milczał przez chwilę, stojąc z pędzlem w ręku i patrząc w sufit, a potem stwierdził, że go to nie dziwi. Nie dziwiło go? Już skupił się na obrazie, więc nie zapytałam dlaczego. Malował rybaka i wydawało mi się, że to najlepsze, co namalował w życiu. Miał siłę, osobowość. Wreszcie coś mu się udawało. Nic nie powiedziałam, aby czar nie prysnął. Było oczywiste, że musimy kupić dom nad morzem, taki jak ten, by Elías rozwijał swoją kreatywność. Przyglądałam mu się, stojąc przy drzwiach tarasu na górze, na którym ustawiał sztalugi – kiedy indziej malował w ogrodzie albo w porcie – z ogromną miłością. Ogromna miłość to coś, co wypełnia pierś falą ciepła, jakby ukochana osoba wtłaczała w ciebie cały swój oddech. Jak to możliwe, że doświadcza się czegoś takiego? I dlaczego? Związał sobie włosy w rozczochrany koński ogon. Moja ogromna miłość ogarniała go całkowicie, łącznie z rybakiem i jego szalonymi oczami, dlatego zapomniałam o Danieli. Aż do wieczora, kiedy Elías zszedł na kolację, nie pamiętałam, że nie zdziwiło go jej odejście. Wtedy go o to zapytałam. Przyglądając się ogrodowi, odpowiedział: – Księżyc jest ogromny. Księżyc był jedyną rzeczą na niebie, która zmieniała kształt i tej nocy wydawało się, że nas połknie. – Ma dwójkę dzieci, prawda? – Tak, oczywiście – odparłam. – Ale jest coś więcej – powiedział. – Ach tak? – Tylko mi nie mów, że się nie zorientowałaś. Słuchałam go z tak szeroko otwartymi oczami, że zdawało się, jakby miały wyjść z orbit. – Jeśli wróci, postaraj się traktować ją trochę bardziej… bardziej… mniej protekcjonalnie. Zostaw jej prawdziwą swobodę. – Czyżby nie była zadowolona w naszym domu, to znaczy u mnie? – A ty byś była? Posunęłaś się nawet do tego, że obcięto jej włosy zgodnie z twoimi upodobaniami. Mnie ciągle obcinano włosy zgodnie z upodobaniami mnóstwa ludzi i nie przywiązywałam do tego większej wagi. Włosy nie miały żadnego znaczenia. – I co, skarżyła się? Powiedziała ci, że jej się nie podobało? – Nie musiała. Była smutna. Chciała być sobą. – A pozując, była sobą? – Przynajmniej czuła się kobietą. Jej ciało było dla mnie natchnieniem i to

napełniało ją dumą. Usiłowałam zatrzymać ogromną miłość, która przepełniała mnie absolutnym szczęściem, i zobaczyć tę nową Danielę. Próbowałam teraz wytłumaczyć sobie jej milczenie, gdy obdarowywałam ją swoimi ubraniami, a ona je brała i patrzyła na nie ze smutkiem. Sądziłam, że powodem melancholii są te dwie ogromne fotografie wiszące w jej pokoju i że tutaj wszystko jej się podoba. Myślałam, że jest zachwycona, wkładając moją kurtkę od Gucciego z poprzedniego sezonu czy moje okulary od Diora. Uznawałam za pewnik, że uwielbia kosmetyki do makijażu, które dostawałam w prezencie od różnych firm. Byłam przekonana, że wszystko, co należało do mnie, jest lepsze i na pewno ją zachwyca. Przyszła do naszego domu z czystej konieczności i uważałam za oczywiste, że wystarcza jej, jeśli nie cierpi z głodu ani zimna i może wysyłać pieniądze dzieciom. – Była mi bardzo wdzięczna. – Wdzięczność to nie miłość ani szacunek – powiedział Elías. Sałatka stawała mi w gardle, z kolei mój mąż, odkąd dobrze mu szło malowanie, jadł z apetytem i delektował się dobrymi winami, które zamawiał w portowej winiarni. – Więc czym jest? – Co czujesz, gdy ktoś ci przytrzymuje drzwi, żebyś weszła albo gdy Chanel robi ci prezent i dziękujesz? Już niczego nie byłam pewna. Daniela mogła być mi wdzięczna i równocześnie mnie nienawidzić. Dlatego nie zabrała ze sobą kurtki, którą jej podarowałam. Nie zwróciłam uwagi na ten szczegół, otwierając szafę. Widziałam również kosmetyki do makijażu w szafce w jej łazience, ale uznałam, że to naturalne, bo wróci. – A co z psami? – Chwilowo opiekuje się nimi jej przyjaciółka. Ona wróci. I nagle mnie olśniło. Zasłona opadła. Wtedy pojęłam, że z niczego nie zdawałam sobie sprawy i że aby rozumieć, nie można wciąż biegać tam i z powrotem, lecz trzeba pozostawać w jednym miejscu, tak jak Elías, patrząc, rozmyślając, interpretując cuda, jakie przynosi życie. – To była nagła decyzja – powiedział, dolewając sobie wina i pozwalając swojemu ciemnemu, głębokiemu spojrzeniu ześlizgnąć się na kieliszek. Niemal zabrakło mi śmiałości, by zapytać. – Wiedziałeś o tym? Ledwie to powiedziałam, noc i cały świat przybrały niepokojące rozmiary. Z dala słychać było morze, niczym oddech jakiegoś olbrzymiego zwierzęcia. – Nie miałem odwagi ci powiedzieć. Przygarnęłaś ją, kiedy zupełnie nie miała się gdzie podziać, zapewniłaś jej dach nad głową i pracę, dawałaś bardzo

piękne ubrania, których już nie potrzebowałaś. Jest ci bardzo, bardzo wdzięczna. Ale wolała powiedzieć o tym mnie. Nie lubię wymówek, kłótni z powodu oczywistych krzywd, usprawiedliwień. Zbyt wiele tego widziałam w swoim zawodzie. Do głowy przychodziło mi jedno pytanie: dlaczego mnie nie uprzedził. Nie zadałam go. W pewnym sensie i tak już padło. – Zapomniałem, przepraszam. Miałem do ciebie zadzwonić, ale zabrałem się do malowania i mi to umknęło. Patrzyłam na niego z zakłopotaniem. – To nie ma aż takiego znaczenia – powiedział. – Nie przejmuj się tak bardzo. Zrobiła wszystko, co mogła, kiedy była w domu. Niedługo pojadę po psy i przywiozę je tutaj, żeby pobiegały po piasku. – Więc nie zamierza wrócić. – Myślę, że nie. To, że wyjechałem nad morze, jeszcze bardziej pogorszyło sytuację. Byłam zmęczona lawirowaniem od niespodzianki do niespodzianki, od pytania do pytania. Skrzyżowałam ręce na piersi i przyglądałam mu się nieruchoma jak posąg. – Tak, niestety myślę, że mną wypełniła swoją emocjonalną pustkę. – Zakochała się w tobie. – Coś w tym rodzaju. Kiedy wyjechałem i została w domu sama, nie mogła tego znieść. – Wobec tego cieszę się, że odeszła – powiedziałam, ale nie była to prawda, bo coś nie pozwalało mi być zazdrosną o Danielę. W gruncie rzeczy byłoby to dla niej upokarzające. Po prostu wiedziałam, że nie podobała się Elíasowi, że sprzymierzyli się ze sobą, ponieważ byli bardziej ludzcy ode mnie, a przy tym ode mnie uzależnieni. Moja znieczulica sprawiła, że nie miałam pojęcia o rzeczywistych pragnieniach innych. Elías wziął mnie za rękę i powiedział: – Biedna dziewczyna, taka młoda i już z dwójką dzieci! A ja odparłam: – Biedna dziewczyna, mam nadzieję, że dobrze jej się ułoży.

28 Kończyliśmy kolację w milczeniu, z duchem Danieli unoszącym się nad głowami. Jak słabo ją poznałam! Intrygował mnie zeszyt, którego zapomniała, ale nic nie powiedziałam Elíasowi, nie chciałam już z nim rozmawiać o Danieli. Ta drobna nieuchwytna myśl zaraz się ulotniła, gdy zadzwonił telefon komórkowy w mojej torebce wiszącej na wieszaku w przedsionku. Pośród odległego szumu fal i liści palm poruszanych przez wiatr, pośród drobnych, ponurych odgłosów, które zdawały się spadać z nieba, wewnątrz torebki, spomiędzy futerałów na okulary, portfelika marki Cartier, perfum, puderniczki i tysiąca innych rzeczy, pośród tego wszystkiego rozlegał się dźwięk, który przed wiekami wydawałby się sprawką aniołów albo demonów. Komórka. Kto mógł dzwonić o jedenastej wieczorem? Elías rozsiadł się na sofie, żeby obejrzeć film, który zawczasu przygotował na wieczór, co w jego wypadku było jedną z wyraźnych oznak szczęścia i zadowolenia. To prawie cud, że cierpliwie wytrzymał dzwonienie, aż zdołałam dopaść komórki. – Zrobione – powiedział niewyraźnie znajomy głos Teksasa. Wino, które wypiłam do kolacji, sprawiło, że czułam się dość ociężała. Poza tym byłam w raju, a głos dochodził z piekła. – Słyszy mnie pani?! – krzyknął wściekły. Wyszłam na ganek, o który niemal ocierał się księżyc. – Tak, oczywiście, że cię słyszę. – No, to gotowe. Mam wisiorek. – Zadzwonił nim o słuchawkę. – Teraz chcę forsę. – Dostaniesz ją jutro, z całą pewnością. Mój przyjaciel jest teraz nad morzem. – Kurwa! Uważaj, ty gówniana damulko, bo ciebie też poślę do szpitala. – Kończ już! – zawołał Elías, co było kolejnym sygnałem, że jest zadowolony. – Do szpitala? Trochę ściszył głos. – To bestia, musiałem jej przyłożyć. – Mój Boże – wyszeptałam jeszcze ciszej. – Szmal! – krzyknął Teksas. – Dostaniesz pieniądze jutro po południu, o piątej, w ogrodzie zoologicznym, przy wybiegu dla lwów. Przyniosę ci tyle, ile obiecałam. Nie martw się. Daję ci słowo. – Chciałam, żeby się uspokoił. Chociaż dzieliły nas setki kilometrów, wolałam, by nie zapragnął spuścić mi lania. – Ale powiedz, czy z nią

wszystko w porządku? Rozłączył się. Powietrze przyniosło wonny powiew i gdy próbowałam zatkać sobie nos i nie oddychać, było już za późno, już miałam go w płucach, czując przyjemność, na którą nie zasłużyłam. W dodatku nie mogłam nikomu opowiedzieć o tym, co się stało. Przekroczyłam niedozwoloną granicę, stałam się przestępczynią. Manuela i tamci zombie z Osady przynajmniej wyrządzali krzywdę tylko samym sobie. – Kończ już! – krzyknął ponownie Elías. – Chcesz obejrzeć film, czy nie? Im dłużej myślałam o tym, co zrobiłam, tym bardziej wydawało mi się to przerażające. Nie mogłam mu o tym opowiedzieć. Nie mogłam zwierzyć się nawet Vivianie. Nie spodobałoby jej się, że jest zamieszana w coś takiego. Nalałam sobie kieliszek czerwonego wina i usiadłam na sofie, ale niezbyt blisko Elíasa, bo nie chciałam, żeby mnie objął ramieniem i uwięził w swoim ciele, podczas gdy moje prosiło, by wybiec na zewnątrz i krzyczeć ze zdenerwowania. Wypiłam kieliszek, potem następny. Elías zerknął na mnie z ukosa. – Mi też nalej. Na pewno myślał, że po filmie, a może nawet wcześniej, będziemy się kochać na sofie, ale w tych okolicznościach wydawało mi się to nie do zniesienia. Musiałabym się wykręcać, a nie chciałam przez to przechodzić, więc powiedziałam, że zrobiło mi się niedobrze i idę wymiotować, a potem do łóżka. Na szczęście zasnął na sofie i spał do świtu, mniej więcej do czasu, kiedy ja wstałam. Zrobiłam kawę, wyszłam pobiegać po plaży, wzięłam prysznic i spakowałam mały plecak, z którym wszędzie chodziłam. Byłam gotowa pojechać do Madrytu, podjąć pieniądze z banku, sprawdzić w agencji, co się mówi o Irinie i znaleźć się przed piątą w zoo. Hałasy na wpół obudziły Elíasa, który zwlókł się z sofy i poszedł chwiejnym krokiem do pokoju, nie mając o niczym pojęcia. Ponownie zasnął jak zabity. Nic nie przyprawiało go o bezsenność – ani smutek, ani radość, ani umiarkowany sukces, który kiedyś odniósł, ani wielkie niepowodzenie, które go spotkało. Zostawiłam mu kartkę pod filiżanką, w miejscu, gdzie lubił jeść śniadanie, z wiadomością, że telefon, który dostałam w nocy, był z agencji i że czekają na mnie, aby zrobić zdjęcia do reklamy. Za dużo szczegółów. Zawsze opowiadałam mu bardzo ogólnikowo o tym, co robię, bo moja praca go nudziła i prawdę mówiąc, mnie również, zwłaszcza pozowanie. Bardziej lubiłam brać udział w pokazach niż pozować, a znacznie bardziej grać w filmie, uczyć się swoich kwestii i być inną osobą, chociaż po tym, jak źle mi poszło w Rzymie, nie spodziewałam się, by jeszcze kiedyś zaproponowano mi jakąkolwiek rolę. Tak czy

inaczej, nie mogłam narzekać, bo prawie nikt w moim wieku nie zarabiał tak dużo jak ja, wiele dziewczyn chciałoby mieć takiego męża jak Elías, a kiedy odsunę od siebie osobę, która chce mi zrobić krzywdę, wszystko ułoży się idealnie. Jednak nie mogłam przestać myśleć o Irinie. Co jej zrobił ten bydlak Teksas? Pociąg jechał wolniej niż kiedykolwiek, a ja miałam tyle spraw do załatwienia… Nigdy tak się nie czułam. Już nie byłam po stronie Elíasa i większości normalnych ludzi, teraz mogła mnie zatrzymać policja, mogłam pójść do więzienia, miałam bardzo poważną tajemnicę. Zmieniłam się w jedną z tych osób, które coś ukrywają. Nie miałam ochoty się uśmiechać, wolałam być poważna, skupić się na pobiciu Iriny, na wisiorku, na tym szaleństwie, które nie wiadomo dokąd mnie prowadziło. Pola, drzewa, czerwona ziemia, żwir przy torach… Już nie patrzyłam na nie z tą samą nieświadomością co wcześniej, teraz wszystko stawało się rzeczywiste, nabierało jakiegoś znaczenia. Przypominało mi, że przekroczyłam granicę, którą przekraczają ścigani, uciekinierzy, przestępcy.

29 Wzięłam pieniądze z bankomatu już na dworcu, zaraz po przyjeździe, a potem pojechałam do domu, żeby się przebrać. Irina nie znosiła, jeśli zjawiałyśmy się w agencji na sportowo, jak pierwsza lepsza dziewczyna z ulicy, a ja nie mogłam z góry zakładać, że ona mnie nie zobaczy. Chyba aż trochę przesadziłam. Związałam włosy w taki sposób, że tu i tam wychodziły pojedyncze kosmyki, włożyłam szpilki i obcisłą sukienkę. Umalowałam się i choć trochę trzęsły mi się ręce, pojechałam do agencji samochodem. Prowadziłam po raz pierwszy, odkąd sparaliżowało mnie na wybiegu w Berlinie. Jednak teraz, po tym, co zrobiłam, ewentualne utknięcie na środku autostrady nie było aż takie ważne. Na parkingu, gdzie Teksas zaatakował Irinę, głęboko zaczerpnęłam powietrza. Zaparkowałam, lecz nie podeszłam do jej samochodu, bo kamery mogłyby zarejestrować moje zainteresowanie BMW. Irina uwielbiała, kiedy wszystko, co do niej należało, harmonizowało z jej imponującym wyglądem. Wiedziała, jak stworzyć wizerunek, robić wrażenie, zaskakiwać. Właśnie dlatego zajmowała się modą i reklamą. Mawiała, że nikt nie ma czasu szukać wnętrza innych osób, że to wnętrze trzeba podawać na tacy. „Trzeba wykrzyczeć całemu światu, kim się jest, bo świat jest bardzo zaabsorbowany innymi sprawami”. Dla niej słowo „głębia” nie miało sensu. Jeśli czegoś nie było widać, nie istniało. Ona sama uosabiała władzę i panowanie nad sytuacją. Nie wiedziałam, jak Teksas, którego na razie znałam tylko z głosu, ośmielił się zbliżyć do jej szarego żakietu, do jej umięśnionych łydek, do jej ostrego jak nóż spojrzenia. Miało się wrażenie, że jest pokryta stalą. Irina, niczym generał, którym musiała być, wiedziała, jak wzbudzać szacunek i lęk, a jeśli chciała, prawdziwy strach – jak wtedy, gdy pewien ekskluzywny dom mody zażądał, by agencja zapłaciła prawie dwieście tysięcy euro za sukienkę, którą jedna z naszych modelek przypaliła papierosem. Gdy z nimi porozmawiała, nie tylko zrezygnowali z roszczeń, lecz jeszcze przysłali jej bukiet kwiatów, co naprawdę przerażało. Trzęsły mi się nogi, gdy pchnęłam szklane drzwi agencji, która zajmowała całe piąte piętro budynku z ubiegłego wieku. Wyremontowano go, zachowując żelazne filary i stropy na wysokości pięciu metrów, dzięki czemu można było instalować świetne dekoracje do zdjęć. Tylko Irina i Antonio mieli oddzielne gabinety. Recepcjonistka nie siedziała na swoim miejscu, ale i tak nic by mi nie powiedziała, bo była chodzącą dyskrecją. Nie rozumiałam, jak to możliwe, że nigdy nie miała ochoty o czymś opowiedzieć. Zanim zajrzałam do tych dwóch gabinetów, przeszłam się po różnych pomieszczeniach. Wszędzie było dość spokojnie. W jednym z nich Roberto robił zdjęcia nowej, bardzo młodej dziewczynie, młodszej od Manueli. Nie chciałam jej

się zbytnio przyglądać, żeby się do niej nie porównywać. W każdej innej sytuacji wycofałabym się dyskretnie, nie dając się zauważyć. Teraz przeciwnie: musiałam rozpoznawać teren, po którym się poruszałam, żeby nie przeoczyć nikogo i niczego. – Cześć, Roberto – powiedziałam. – Co nowego? Na chwilę odłożył aparat. Dziewczyna nadal tkwiła w tej samej pozie. To typowe dla nowicjuszek: za nic w świecie nie chcą, żeby fotograf się zdenerwował albo stracił nimi zainteresowanie. Roberto nie zauważył poświęcenia dziewczyny albo po prostu mu ono odpowiadało. – Gdzie się podziewałaś? – zapytał, pomagając sobie swymi szarymi oczami, atletyczną sylwetką, koszulką i dżinsami, całą tą nieodpartą atrakcyjnością, która dla mnie już umarła, ulotniła się i choćbym nie wiem jak długo na niego patrzyła, nie umiałabym jej uratować. – Byłam nad morzem, w Las Marinas. – Wobec tego o niczym nie wiesz. Pokręciłam przecząco głową, usiłując nie dać po sobie poznać, że jestem zdenerwowana. – Chodzą słuchy, że Antonio jest zamieszany w sprawę szwalni w Bangladeszu. – Co takiego? Chyba źle usłyszałam. Wydawało się, jakby wszystkie obwody wokół moich uszu uległy awarii, podobnie jak w całym mózgu, także te odpowiedzialne za wzrok, bo leżący na sofie posąg w bieliźnie zaszedł mgłą. – Co takiego? – powtórzyłam, próbując przepędzić chaos panujący w mojej głowie. Czemu nic nie mówi o Irinie? – Tak jak słyszysz. Jego wielki przyjaciel Karim go wrobił. Wygląda na to, że Antonio jest cichym wspólnikiem, ważniejszym od samego Karima i że chodzi o aferę z praniem pieniędzy, rajami podatkowymi i nielegalną pracą. Dziewczyna nie mogła już dłużej wytrzymać i usiadła w pozycji lotosu, równocześnie rozciągając ramiona. – Irina o tym wie? – zapytałam, kierując rozmowę na interesujący mnie temat. – Nie wiem. Antonio nie przychodzi tu od dwóch dni – odpowiedział i odwrócił się do modelki, która rozpaczliwie próbowała wrócić do poprzedniej pozycji. Rozumiałam ją. Jakże wielką wagę przywiązuje się do wszystkiego na początku. Pierwszy raz, gdy się o czymś pomyśli, pierwszy raz, gdy się coś robi, pierwszy dzień pracy, pierwsza spędzona z kimś noc – mają w sobie coś tragicznego, wyczerpującego. Zostawiłam ich, żeby zajęli się swoimi sprawami i znów chodziłam od

pokoju do pokoju, zaglądając do środka. Wszyscy odwracali głowy w stronę drzwi, żeby zobaczyć, kto to i po sekundzie przyjmowali poprzednią pozycję. Prawie wszyscy byli zewnętrznymi współpracownikami, ludźmi zatrudnionymi do jakiegoś konkretnego zadania. Nie było powodu, żeby cokolwiek wiedzieli o Irinie. Niepokoiłam się, że będę musiała odejść z pustymi rękami, nie mając pewności, co do jej stanu. Skierowałam się do jej gabinetu, oddychając tak, jakbym biegła sto na godzinę. Otworzyłam drzwi. Nadal unosił się tam jej zapach. Na biurku leżały projekty i portfolio modelek. Wystraszył mnie dźwięk telefonu. Zawahałam się, czy odebrać, ale nie miałam powodu, żeby to robić. Nie byłam jej sekretarką. Cóż za dziwne uczucie. Irina nie przyszła do pracy z powodu mojej decyzji. Biurko było uporządkowane tak, jak zostawia się sprawy przygotowane na następny dzień. W końcu mogłam zajrzeć do szuflad, mając prawie całkowitą pewność, że ona się nie pojawi. Podeszłam do biurka. Znów zadzwonił telefon. Położyłam rękę na uchwycie pierwszej szuflady. Nie otworzyła się. Czemu to zrobiłam? Czyjś głos zmusił mnie do obrotu. – Co robisz? – Gdzie Irina? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie. Była to Manuela, z rozczochranymi włosami, które zakrywały jej twarz, część pleców i ramiona. Miała oczy zapadnięte bardziej niż zwykle i wysuszone usta. Pośrodku zagonu pszenicy przypominałaby stracha na wróble. Teraz znałam już te piękne okolice, które odwiedzała w wolnych chwilach. – Nie wiesz? – zapytała. Pokręciłam nieznacznie głową, nie spuszczając wzroku z Manueli. – Wczoraj została pobita i okradziona. Mimo wszystko się zdziwiłam. Chociaż wiedziałam o tym, zdziwiłam się, słysząc, że mówi to ktoś inny niż Teksas. Byłam wstrząśnięta, bo przekonałam się, że to prawda. Zapytałam, jak to się stało. Nie chciałam popełnić gafy, mówiąc coś, o czym nie powinnam wiedzieć, bo Manuela co prawda ćpała, ale jednocześnie była bardzo przebiegła. Znajdowała się w takim punkcie, że jeszcze potrafiła odgrywać swoją rolę i nad wszystkim panować. Jej wersja zgadzała się z tym, co opowiedział mi Teksas: parking, pobicie, kradzież. Co ukradli? Torebkę, bransoletkę, wisiorek, zegarek. Sukinsyn, miał jej zabrać tylko wisiorek. Uderzył Irinę kolbą pistoletu w głowę, pozbawiając ją przytomności. Gdzie była teraz? W szpitalu. Manuela została przy niej przez całą noc. Robili jej badania, żeby wykluczyć wstrząs mózgu. Usiadłam na krawędzi biurka.

– Jak to się stało, że zwrócili się do ciebie? – Gdy strażnik wszedł na górę, w agencji zostałyśmy tylko ja i recepcjonistka – odpowiedziała. – Potrzebujesz czegoś? – zapytała, rzucając okiem na biurko. Co ją to obchodziło? Ale nie był to odpowiedni moment, żeby narobić sobie kolejnych kłopotów. – Chciałabym wiedzieć, czy przedłuży mi umowę. – Aha – odparła. – Myślisz, że powinnam ją odwiedzić? Ucieszyłaby się? Wzruszyła ramionami. – Lepiej jutro. – Wracasz tam? – Tak – odpowiedziała, jakby do pewnego stopnia miała prawo kontrolować sytuację w związku z tym, że była z Iriną ostatniej nocy albo z Bóg wie jakiego innego powodu. Być może łączył je jakiś potajemny związek. Czyżby także Irina była z nią w Osadzie? – Wiesz o Antoniu? – zapytałam, żeby jeszcze bardziej wkraść się w jej łaski. – Lepiej, żeby Irina o niczym się nie dowiedziała. Gdy już wyzdrowieje i wróci, wszystko się ułoży. A ty nie martw się o swoją umowę – powiedziała, mrugając do mnie jednym ze swych zapadniętych oczu. Trudno było o wyraźniejszy sygnał. Manuela miała pewną władzę nad Iriną. No i wiedziała o sprawach, które dotyczyły mnie, jak to, czy przedłużą mi umowę, co dawało jej władzę również nade mną. – Jutro mogłybyśmy się wybrać na małą wycieczkę do Raju. Na pewno już cię skręca – powiedziała. – Zobaczymy, wolę się posuwać powolutku. Zaśmiała się jak ktoś, kto ma już za sobą ten etap. Ja z kolei musiałam pojechać do zoo, ale nie chciałam się zjawić wśród zebr i słoni ubrana jak księżniczka. Znalazłam gdzieś dżinsy, bluzkę i adidasy, więc się przebrałam. Prawdopodobnie należały do modelki, która pozowała do zdjęć Robertowi. Nosiła ubranie o jeden rozmiar mniejsze niż ja i o numer większe buty. Owinęłam szpilki w obcisłą sukienkę. Mercedes, recepcjonistka, była już na swoim miejscu. Tym razem, wbrew wszelkim oczekiwaniom, jednak miała ochotę się wygadać. Gdy przechodziłam koło jej biurka, zmusiła mnie do nachylenia się nad nią i opowiedziała mi to, co już wiedziałam, ale dodała jedną nowinę: policja dzięki kamerom z parkingu zidentyfikowała napastnika. – Tak szybko? – zdziwiłam się. – Kiedy chcą… Irina ma liczne wpływy.

Rzeczywiście wyglądała na kogoś, kto ma wpływowych przyjaciół. Nie wiem, dlaczego lepiej sobie tego nie przemyślałam. Poprosiłam recepcjonistkę o czystą kopertę. Schowałam sukienkę z butami do bagażnika, pieniądze i gram koki włożyłam do koperty i pojechałam samochodem do zoo. Przy wejściu zrobiono mi zdjęcie i wręczono je oprawione w tekturową ramkę z wytłoczonym misiem pandą. Ponieważ do spotkania miałam jeszcze godzinę, obejrzałam pokaz delfinów, po czym rozmyślając, przechadzałam się wśród lam i żyraf. Nie mogłam wybić sobie z głowy Iriny i jej ważnych przyjaciół do chwili, gdy zadzwonił do mnie Elías, by zapytać o podróż i zakomunikować mi, że Jorge przyjedzie się z nim zobaczyć w weekend. Był zachwycony. Dlaczego tak szybko? Mógł zaczekać, aż Elías trochę dłużej będzie w dobrym nastroju. Wydawało się bardzo nieprawdopodobne, że Antonio kupi od niego choć jeden obraz, jeśli jest zamieszany w brudne interesy w Bangladeszu, a wtedy Jorge znów odwróci się plecami do mojego męża. Przyszłość rysowała się w wyjątkowo czarnych barwach. Ze swojego miejsca koło słoni zobaczyłam osobnika, który zbliżał się powoli do wybiegu dla lwów, z rękami w kieszeniach. Tak mocno wciskał je do środka, że o mało nie rozerwał materiału. Był spięty. Miał na sobie pasiaste rurki, wysokie buty i kurtkę. Przystanęłam koło niego i oparłam się łokciami o balustradę, patrząc na wybieg, na którym nie było widać ani jednego lwa. Pewnie urządziły sobie sjestę. Musiałam usłyszeć jego głos, żeby się upewnić, że to on. – Nie gorąco ci w tych wszystkich ciuchach? – zapytałam. Stał zwrócony plecami do wybiegu. Pojawiło się kilkoro dzieci. Wspięły się na balustradę. Rodzice szli z tyłu. – Zawsze tak chodzę, pogoda nie będzie mi rozkazywać. To był on. – Przyniosłeś wisiorek? Przytaknął. – Dlaczego ukradłeś jej torebkę i zegarek? Tego nie było w umowie. – Ty płacisz mi tylko za wisiorek. Reszta to moja sprawa. – Mojemu przyjacielowi to się nie spodoba. – A co mnie to, kurwa, obchodzi? – W porządku – powiedziałam, otwierając plecak. Rozejrzał się na boki. Przysunął się do mnie i objął mocno ramieniem. Pachniał wodą po goleniu, jakby przygotował się na randkę. Szliśmy jak para narzeczonych. Miał skaleczenie na brodzie. – Czemu musiałeś pobić Irinę? Przecież wystarczyło, że zagroziłeś jej pistoletem.

– Co ty opowiadasz? Nie noszę pistoletu. Przypieprzyłem jej parę razy pięścią i kopnąłem w kostkę. Nic takiego. Nawet nie upadła na ziemię. Oparła się o maskę. Najwięcej mnie kosztowało zerwanie jej łańcuszka. Przesrane z tym kurewskim wisiorkiem! Po co ci takie gówno? Nawet nie jest ładny. – Już ci mówiłam, że nie jest dla mnie. – No jasne, dla przyjaciela. Jak sobie chcesz. Weź – powiedział. Wyjął wisiorek z kieszeni kurtki i przełożył mi łańcuszek przez głowę. Natychmiast go zdjęłam i schowałam do plecaka, z którego wyjęłam kopertę z pieniędzmi i koką. – Trzeba było jeszcze załatwić fanfary. Miał rację. Koperty są podejrzane same w sobie, a tym bardziej w rękach kogoś takiego jak Teksas. – Od tej chwili wymaż moją twarz z pamięci. Nie znasz mnie, rozumiesz? – powiedziałam. – No chyba. – A jak sobie z tym poradzisz, kiedy będą cię przesłuchiwać? Zarejestrowały cię kamery z parkingu. Jak Teksas miał mnie traktować poważnie, skoro mówiłam, że kamery go zarejestrowały, zamiast powiedzieć, że go przyłapały? – Nie zostawiłem jej na wpół martwej i nigdy nie uderzyłbym kobiety dla przyjemności. Patrzył na mnie błagalnym wzrokiem. – Na pewno mi nie uwierzysz, jeśli ci powiem, że pierwszy raz uderzyłem w twarz facetkę. I zrobiłem to dlatego, że mnie zmusiła. Była bardzo silna. Kiedy zobaczyłem, że nadjeżdża karetka, nie mogłem uwierzyć, że to po nią. – Aresztują cię. – Nic o tobie nie powiem, jeśli pójdziesz ze mną na kawę. Jesteś bardzo ładna. – Mnie to mówisz? Dobrze wiem, że jestem ładna. Czemu się gdzieś nie ukryjesz? Patrzył na mnie oszołomiony, oniemiały. – Powiedz temu swojemu przyjacielowi, żeby nie pakował cię w takie gówno. To do ciebie nie pasuje. – Nie daj się złapać – nalegałam. – Wydaje mi się, że gdy szarpałem się z tą kobietą, na parkingu, w pobliżu nas, było więcej osób. Zauważyłem to i ona też chyba o tym wiedziała, bo patrzyła na coś za mną. Myślę, że gdyby coś innego nie odwróciło jej uwagi, skopałaby mi jaja. Nie miał powodu mnie okłamywać, chyba że chciał wybielić swój wizerunek, bo mu się podobałam.

– Rozumiem, co czujesz – powiedziałam – ale niech za nic w świecie nie przyjdzie ci do głowy do mnie dzwonić. Torebka, którą ukradłeś Irinie, kosztuje trzy tysiące euro. Nie daj się oszukać. Zostawiłam go z rękami wciśniętymi w kieszenie, wśród ludzi nadchodzących, by obejrzeć występ papug.

30 Gdy już zdobyłam wisiorek, zadzwoniłam do Viviany. Powiedziałam jej, że mam sfinksa i że muszę z tym jak najszybciej skończyć. Dodałam, że gdybym od razu wyszła z domu, mogłabym być u niej o dwunastej w nocy. Zawahała się przez chwilę i odpowiedziała, że to zlecenie będzie mnie drożej kosztowało. Nie chciała mi powiedzieć ile, więc wzięłam z bankomatu maksymalną dozwoloną kwotę, używając trzech kart. Zostawiłam samochód na parkingu przy dworcu i wsiadłam do najbliższego ekspresu AVE do Barcelony. Podczas podróży kilkakrotnie mnie kusiło, żeby wyjąć wisiorek i przyjrzeć mu się uważnie. Chciałam wiedzieć, o co zabiegałam do tego stopnia, że stałam się nieuczciwa i straciłam rozsądek. A jednak właśnie dlatego nie potrafiłam się zdobyć na otworzenie plecaka i wyjęcie łańcuszka. Nawet nie zawinęłam go w fioletowy jedwab ani nie schowałam do zielonego woreczka, jak mi poleciła Viviana. Z pośpiechu całkiem o tym zapomniałam, dlatego zaczęłam wątpić, czy te wszystkie wysiłki i zdrada, której się dopuściłam wobec Iriny, na coś się zdadzą. Guzik dżinsów pożyczonych od nowej, superszczupłej modelki wbijał mi się w pępek, a więc go odpięłam. Oddychałam nieregularnie, czasami szybko, kiedy indziej wolno. Zaczynałam rozumieć ludzi, którzy robią rzeczy zdaniem wszystkich innych bezsensowne: usiłują się bardzo wzbogacić, chociaż nawet trzy pokolenia ich potomków nie zdołają wydać tych pieniędzy, grają w pokera o własny dom albo – jak Manuela – są oczarowani miejscem w rodzaju Osady, choć mogliby mieszkać w najwspanialszych pałacach. To żałosne, że Antonio stracił głowę w interesach z Karimem i Sharubi. Ale kim ja byłam, żeby ich osądzać? Wplątałam się w grę, której reguł nie znałam. Czyżbym w gruncie rzeczy była taka jak Manuela? W końcu się zdecydowałam i wyjęłam sfinksa. Jeśli się zapominało, że jest postacią mitologiczną i co reprezentuje, wydawał się paskudny, potworny. Zawsze czułam odrazę do tych na wpół ludzkich, na wpół zwierzęcych postaci – syren, centaurów, satyrów – które przywodziły na myśl dość niepokojące krzyżówki genetyczne. A sfinks w tym przodował. Wisiorek był ze złota emaliowanego na różne kolory: część przedstawiająca lwa na ciemny brąz, skrzydła na zielono i żółto, twarz i kobiece piersi na jaśniejszy brąz, a nakrycie głowy na niebiesko, tak jak ramiona. Jaki skrzywiony umysł wymyślił coś takiego? Owinęłam go w papierową chusteczkę do nosa, bo zawsze nosiłam w plecaku opakowanie chusteczek oraz książkę. Potem zamknęłam plecak i zasnęłam, obejmując go na wypadek próby kradzieży. Po przyjeździe wzięłam taksówkę tak jak wcześniej i powiedziałam kierowcy, że zapłacę mu o dziesięć euro więcej, jeśli zawiezie mnie na miejsce w rekordowym tempie.

Wrzesień zaczynał się łagodnie i temperatura spadła o dwa, trzy stopnie. Nadal pachniało latem. Przez okno taksówki wpadała odległa woń morza i ciemności. Pomyślałam, że nie tak trudno jest uciec, trzeba tylko iść coraz dalej i dalej, aż dotrze się do miejsca, w którym nigdy wcześniej się nie było. Czas pozwoli zostawić za sobą wszystkie sprawy, odległość także. Powoli rozumiałam ludzi, którzy pewnego dnia zaczynają oddalać się coraz bardziej i wkrótce są już tak daleko, że nie mogą wrócić. Nie był to jednak mój przypadek, bo ja nie wyobrażałam sobie lepszego świata niż swój. Musiałam kilkakrotnie zadzwonić wideodomofonem i już się niecierpliwiłam, gdy łagodny, melodyjny głos Viviany powiedział: „Wejdź”. Przez chwilę się bałam, że zapomniała o mojej wizycie i mocno zasnęła. I właśnie w tym momencie, dokładnie w tym momencie zadzwoniła komórka. To Carolina pytała, gdzie jestem i czy może przyprowadzić przyjaciół, żeby wykąpali się w moim basenie. Powiedziałam, że może robić, co chce. Wyłączyłam telefon z wściekłością. Wyglądało na to, że tylko ja zawsze mam jakieś sprawy do rozwiązania. Właściwie dlaczego moja siostra nie zajmowała się gromadzeniem rachunków, które należało zanieść do doradcy finansowego? Weszłam powoli na górę i zastałam uchylone drzwi mieszkania. Kot Kas zjawił się jak cień z lśniącymi oczami. Wzięłam go na ręce i pogłaskałam po głowie. Po tym jak się dowiedziałam, że podarował go Vivianie właściciel baru na rogu, zorientowałam się również, że kot chce tylko pieszczot. Pachniało eukaliptusem, rozmarynem i czymś jeszcze. Byłam wyższa od Viviany, więc po drodze musiałam częściej niż ona odsuwać pęczki suszących się ziół, które zwisały z sufitu. Idąc przed Kasem, weszłam do salonu i próbowałam zapalić światło, ale nie wiedziałam, gdzie jest włącznik. Prawie wszystkie ściany były zasłonięte wiązankami lub obrazami, nie było ani centymetra wolnego miejsca. Nie odważyłam się usiąść, bo na wszystkich krzesłach i fotelach leżały poduszki i miało się wrażenie, że pod tymi poduszkami śpią inne Kasy albo jakieś jeszcze inne zwierzątka. Wyszłabym na taras, ale zasłonki były zaciągnięte. Nagle rozległa się pieśń dochodząca z głębi mieszkania. Głos należał do Viviany. Śpiewała coś w nieznanym mi języku albo może nie rozróżniałam dobrze słów, jak to się często zdarza z tekstami piosenek. Szmer melodii przybliżał się coraz bardziej, aż wyczułam obecność Viviany w pokoju. Nie odezwała się do mnie, nie przywitała się. Podeszła do stołu stojącego pod ścianą i zapaliła dwie świece. W ich świetle niewyraźnie dostrzegłam biały obrus i znany mi już kociołek. Wrzuciła do niego trochę ziół, po czym zrobiła z nich kadzidło. Zanurzyła ręce i twarz w dymie, który pachniał jak lekarstwo. Wyciągnęła do mnie rękę z otwartą dłonią, nie przestając ni to śpiewać, ni to recytować. Miała na sobie białą bawełnianą koszulę nocną bez rękawów. Minęła sekunda, zanim zrozumiałam, że prosi mnie o wisiorek.

Wyjęłam z plecaka chusteczkę, odwinęłam ozdobę i położyłam na jej dłoni. Odwróciła się w taki sposób, że się wystraszyłam. – Tylko sfinks – powiedziała. Odczepiłam go, trochę zdenerwowana tym, co mi kiedyś powiedziała – że sfinks mieszka między światami. Viviana była o tym przekonana, Irina nosiła go na szyi, a większość ludzi wierzyła w jakieś bóstwo, które wszystko stworzyło. Ja też zaczynałam w coś wierzyć. Podeszłam ostrożnie i upuściłam figurkę na jej otwartą dłoń. Viviana przesunęła ją raz i drugi nad kadzidłem i nad świecami. W pewnym momencie spojrzała na mnie, a ja poczułam, że posunęłam się zbyt daleko, że skontaktowałam się z czymś, czego nie rozumiem. Viviana szepnęła coś do sfinksa, a potem przyglądała mu się przez chwilę. Następnie wytarła go białym płótnem, owinęła w nie i oddała mi. – Jutro możesz go zwrócić właścicielce. Chodź, podejdź tu. Wykonałam polecenie, a ona niespodziewanie mnie objęła. Otoczyła swymi ogromnymi ramionami i przycisnęła do wielkich piersi. Poczułam całe jej ciało na swoim. Potem dmuchnęła mi na czoło. Coś ocierało mi się o nogę, pewnie Kas. Zapaliła grubszą świecę, dzięki czemu mogłyśmy się lepiej widzieć, i otworzyła drzwi na taras. Dym kadzidła skierował się w tamtą stronę. – Sfinks nie jest z ciebie zadowolony. Nie lubi przemocy. Dlaczego zrobiłaś coś takiego? – Nie wiedziałam, jak zabrać Irinie wisiorek. Zawsze nosiła go na szyi. Wynajęłam kogoś, żeby jej go ukradł. – Musisz sfinksa jak najszybciej zwrócić, ponieważ w przeciwnym razie mogłaby umrzeć. Moc ją opuściła. Wyszła i wróciła z jednym ze swoich naparów. – Wypij to, dobrze ci zrobi – powiedziała. – Tej nocy możesz spać tutaj, a jutro wcześnie rano zawieź jej wisiorek. – Ale kto chce mi zrobić krzywdę? Popatrzyła w niebo. – Chcesz trochę ciastek? – zapytała, myśląc o czymś innym. – To nie Irina. Ta kobieta ma własne problemy. Za dużo wie o czymś, co ma związek z jakimś dalekim krajem, jedwabiami, sukienkami i pieniędzmi. Irina urodziła się dla miłości. Viviana z pewnością przeczytała w gazecie wiadomość o aferze w Bangladeszu. Kiedy się poznałyśmy, akurat wracałyśmy z Indii. Byłam modelką i pracowałam dla Iriny. Mogła skojarzyć te informacje. Takie osoby muszą wykorzystywać swoją przenikliwość i analizować wiele danych. Niesamowite, że wiedziała o obrabowaniu Iriny, chociaż nie powiedziała tego wyraźnie. Właściwie sama to przyznałam, ona się tylko domyśliła, że doszło do

przemocy. – Jest w niebezpieczeństwie i powinna powiedzieć policji, co wie. Może mogłabyś jej pomóc. – Ona nie życzy mi niczego złego? – Pokręciła przecząco głową. – Może to moja siostra Carolina, która zawsze była o mnie zazdrosna? Albo moja była pomoc domowa Daniela? Inna modelka, która ma na imię Manuela? Isabel, żonę Roberta, już wykluczyłyśmy. Jorge, któremu dałam kosza i przed którym muszę się teraz płaszczyć, żeby pomógł Elíasowi? Antonio, prezes agencji, dla której pracuję? A Marcos? Może nienawidzi wszystkich, którzy zostali w firmie, podczas gdy on musiał zaczynać od zera? Moim rodzicom wcale nie było do śmiechu, gdy się dowiedzieli, że zniknie ich spory dodatkowy dochód miesięczny – powiedziałam niepewnie, myśląc na głos. – Kto to jest Elías? – Mój mąż. – Czym się zajmuje? – Jest malarzem. Dotąd nie miał zbyt dużo szczęścia, ale teraz zmienia styl i dojrzewa jako artysta. – Jesteś szczęśliwa? Zamyśliłam się nad słowem „szczęście”. Co czują inni, gdy są szczęśliwi? – Bardzo. – Teraz musisz odpocząć – powiedziała. Viviana zaprowadziła mnie do pokoju na końcu korytarza. Trzymana przez nią świeca tworzyła tunel światła, w który zagłębiałyśmy się krok po kroku. – Żarówka na suficie jest przepalona, a ja nie sięgnę tak wysoko, żeby ją wymienić. Zresztą nie jest mi potrzebna. Całkiem się przyzwyczaiłam do tego innego rodzaju światła, dotrzymuje mi towarzystwa – powiedziała. Gdy tylko znalazłam się w pokoju, za zamkniętymi drzwiami, zapaliłam lampę sufitową. Naprzeciw łóżka było duże lustro stojące na podłodze i przykryte prześcieradłem, które opadało do samego dołu. Na biurku leżały zeszyty i ołówki, jakby ktoś tu się kiedyś uczył. Usiadłam na łóżku i przyjrzałam się uważnie temu, co mnie otaczało. Był to pokój małego chłopca, który nie bawił się już maskotkami. Usiadłam przy biurku. Na blacie nadal widać było bazgroły po kredkach. Nie mogłam się powstrzymać i bardzo powoli otworzyłam szuflady w komódce, która stała przy moich nogach. Zobaczyłam podręczniki w przeźroczystych okładkach – do rysunków, wiedzy o społeczeństwie, matematyki – a także zdjęcie klasy przedstawiające dzieci z nauczycielką. Jedną główkę zaznaczono kółkiem. Była to typowa fotografia pamiątkowa z podstawówki. Pewnie została zrobiona na koniec roku szkolnego. Chłopiec siedział w drugim rzędzie i miał bardzo poważną minę. Był starannie uczesany, przygotowany do zdjęcia. Miał na sobie koszulkę polo

z krótkim rękawem i wyszytymi inicjałami, jakby matka oznakowała mu ubranie przed wyjazdem na jakiś obóz. Jego oczy były jasne. Musiał być trochę podobny do Viviany z czasów, kiedy jeszcze przebywała wyłącznie w tym świecie. Podpisał pierwszą stronę każdej książki imieniem i nazwiskiem: Felipe Salas Castro. Przesunęłam ręką po blacie, którego ten chłopiec dotykał pewnie tysiące razy, odrabiając lekcje. Moi rodzice chyba nie zdawali sobie sprawy, jak wielkie szczęście ich spotkało, że nie stracili żadnego dziecka. Nie byli świadomi, że powinni całymi dniami skakać z radości. Przekręciłam klucz w drzwiach szafy. Gdyby choć troszeczkę zaskrzypiały przy otwieraniu, zrezygnowałabym, ale nie usłyszałam żadnego odgłosu. Na ich wewnętrznej stronie były naklejone plakaty z motocyklami. Ubrania leżały starannie poskładane i uporządkowane. Na dole stały w rzędzie trampki i półbuty, jakby właśnie je wyczyszczono i wyglansowano. Zamknęłam szafę, mając wrażenie, że dopuściłam się świętokradztwa. Nie powinnam była jej otwierać ani do niej zaglądać, podobnie jak nie powinnam była wyrządzać żadnej krzywdy Irinie. Ostatnio robiłam rzeczy, których wcześniej nigdy nie ośmieliłabym się zrobić. Weszłam do łóżka Felipe, do ciemnoniebieskiej pościeli. Poczułam spokój i zgasiłam światło. Usłyszałam, jak czyjeś kroki, Viviany albo Kasa, oddalają się od drzwi. Zasnęłam natychmiast. Napar delikatnie zamykał mi oczy niczym jakaś niewidzialna ręka. To było bardzo przyjemne uczucie, lecz pomieszane z lękiem, że nagle z lustra zsunie się prześcieradło i zobaczę coś, czego nie chciałabym widzieć. Spałam dobrze. Nienaturalnie dobrze. Rano do ciężkich zapachów unoszących się w mieszkaniu dołączył zapach kawy. W świetle dnia mogłam się przekonać, że Viviana przytyła i że porusza się z ogromnym trudem. Oddychała głęboko przy każdym ruchu. – Wszystko w porządku? Wszystko jest dla ciebie jasne? Przytaknęłam bez większego przekonania. Miałam umieścić wisiorek na szyi Iriny. Nie potrafiłam spojrzeć Vivianie w twarz, prosto w oczy, ponieważ widziałam w niej Felipe, tego małego chłopca, który zostawił zeszyty i czyste buty w pokoju pewnego domu, w pewnej odległej dzielnicy, na pewnej planecie, gdzie mieszkała tylko jego matka, próbująca znaleźć – a może już znalazła – sposób, by do niego dotrzeć. Nie wiedziałam, co jej powiedzieć. Nie odważyłabym się wspomnieć o tym, co, jak obie wiedziałyśmy, odkryłam. – Weź to – poleciła, wręczając mi fioletowy kamień, który zawiesiłam na łańcuszku obok swojego woreczka-talizmanu. – Nie rozstawaj się z nim, będzie cię dodatkowo chronił. Przebyłaś już połowę drogi. Pamiętaj, że jak na górze, tak i na dole, jak na dole, tak i na górze.

Umyła stojące w zlewie filiżanki, żeby nalać kawę, i wyjęła mleko z lodówki, ale ja pomyślałam, że na mnie już czas. Kas pił mleko z miseczki. – Nie mam cukru. Ponieważ nie wolno mi słodzić, nigdy nie pamiętam, żeby go kupić. – Nie szkodzi. Zrobiło się późno, muszę zdążyć na pociąg. Wyjęłam z plecaka tysiąc pięćset euro i zapytałam, czy to wystarczy. – Mam jeszcze coś dla pani – powiedziałam, odwijając z jedwabnej chusteczki gałązkę rododendronu z pączkami i czarnym kwiatem, już zwiędniętym. Położyłam ją na rogu drewnianego stołu zastawionego tysiącem naczyń. Nie zaczekałam na podziękowania. Wystarczyła mi jej zdziwiona twarz z szeroko otwartymi oczami i zaczątkiem uśmiechu. Wypiłam herbatę w barze na rogu. Kelner mnie pozdrowił, jakbyśmy byli starymi przyjaciółmi. – Znowu tutaj – stwierdził. – Nie mogę nic na to poradzić – odparłam niemal zawstydzona. – To normalne. Viviana daje wam coś wyjątkowego, co może dać tylko wyjątkowa osoba. – Jej syn miał na imię Felipe? Przytaknął. – Jak jego ojciec – wyjaśnił. Poprosiłam, aby wezwał dla mnie taksówkę. Nie chciał pieniędzy za herbatę.

31 W pociągu czas dłużył mi się w nieskończoność. Zadzwoniłam do Manueli, żeby zapytać ją o Irinę. Powiedziała, że jest w coraz gorszym stanie i że nie odstępuje jej na krok. Pocieszyłam Manuelę, że niedługo tam przyjadę, aby ją zmienić. Odparła, że nie ma mowy, że kocha Irinę. Płakała. Ścisnęłam amulety, które dała mi Viviana, żeby czegoś się uchwycić i znieść poczucie winy. – Bardzo mi przykro – powiedziałam. – Teraz lepiej cię rozumiem. Nie powinnam była nic mówić. Manuela była na głodzie, nie panowała nad sobą i wybuchnęła histerycznym śmiechem. – A cóż ty możesz rozumieć? Udałam, że są zakłócenia na linii i się rozłączyłam. Jeśli Teksas nie pobił Iriny niemal na śmierć, kto mógł to zrobić? Za oknami pociągu przesuwały się pola z czerwonawą ziemią, krzewy, drzewa, kwiaty rosnące obok nasypu, błękitne niebo i milczące ptaki. W jakimś innym życiu mogłabym teraz iść tamtędy, zmierzając nie wiadomo dokąd. Jednak nie chciałam stracić tego, co osiągnęłam. Bardzo mi zależało na przedłużeniu umowy z agencją, żebym nagle nie znalazła się na lodzie. Wobec tego musiałam uważać na Manuelę i nie dopuścić, by się na mnie obraziła, skoro najwyraźniej udało jej się zdobyć znaczny wpływ na Irinę. Oczywiście gdyby Irina umarła, decyzja o przedłużeniu mojej umowy zależałaby wyłącznie od Antonia, a z tego, co mówiła Viviana, wystarczy jedynie nie założyć jej wisiorka, aby rzeczywiście umarła. Im więcej o tym myślałam, tym rozpaczliwiej pragnęłam znaleźć się w szpitalu, wejść do pokoju Iriny i zawiesić go na jej szyi. Miałam tylko nadzieję, że wytrzyma do tego czasu. Resztę podróży spędziłam na chodzeniu od swojego miejsca do wagonu restauracyjnego i z powrotem. Zabrałam samochód z parkingu przy dworcu i pojechałam do szpitala. Byłam niesamowicie zdenerwowana. Nie chciałam dzwonić do Manueli z informacją, że już jestem, na wypadek gdybym miała szczęście i zastała Irinę samą. Nie miałam. Byli z nią Manuela i Antonio oraz jakiś mężczyzna, który stał przy drzwiach i przeglądał dokumenty rozłożone na skórzanej teczce. Wszyscy się zdziwili na mój widok, nawet ten człowiek, który mnie nie znał. Jakby gotowi byli dać się zaskoczyć czymkolwiek. – Bardzo z nią źle – powiedział Antonio. – A wszystko to dla torebki, zegarka… Skrzywił się z odrazą. Manuela miała podkrążone oczy i patrzyła na nas spode łba, spomiędzy dwóch pasm splątanych włosów.

– Powinnaś się trochę ogarnąć – powiedziałam do niej. – Ja cię zastąpię, zostanę tu, aż wrócisz. Posłała nieuchwytne spojrzenie w stronę Antonia i mężczyzny przy drzwiach. – Dzisiaj nie pracuję. Tutaj mi będzie najlepiej, z moją ukochaną – powiedziała i wzięła Irinę za rękę, która była blada, szczupła i wyniszczona, jakby w ostatnich dniach czas z całą mocą odcisnął na niej swoje piętno. – Dali jej środek uspokajający, żeby wypoczęła. Może się zbudzić w każdej chwili. Antonio popatrzył na nią z niedowierzaniem. – Jesteś pewna tego, co mówisz? Chcę, żebyś mi dała znać, jeśli zauważysz jakąkolwiek zmianę u Iriny. Jeśli nie, każę jej pilnować temu tutaj. Wziął marynarkę i zaczął się ubierać, a mężczyzna przeglądający dokumenty pośpiesznie schował papiery do teczki, gdy tylko to zobaczył. Antonio już nie obejrzał się za siebie, zupełnie jak wtedy, gdy podejmował jakąś decyzję w agencji i nie zamierzał wracać do tematu. W pokoju było jedno krzesło i fotel. Usiadłam na krześle, bo nie chciałam, aby Manuela miała wrażenie, że naruszam jej przestrzeń. Ona nachyliła się nade mną i mając na myśli Antonia, powiedziała mi prawie na ucho: – Irina mu nie ufała. Myślę, że nie spodobałoby się jej, gdybym zostawiła ją samą z nim. Muskała mi twarz włosami i oddechem, który świadczył o tym, że nie spała, nie jadła, dużo paliła i była zrozpaczona. – Antonio nie wróci. Sądzę, że powinnaś pójść wziąć prysznic i zrobić to... co musisz. – Nie masz czegoś dla mnie, prawda? Pokręciłam przecząco głową, mając nadzieję, że w końcu zdecyduje się wyjść. – Nie zamierzam się stąd ruszyć do twojego powrotu, nie martw się. Możesz pojechać do Osady. W jej oczach pojawił się inny wyraz, ni to głupawy, ni to szyderczy. – A jeśli się zbudzi? – Powiem jej, że poszłaś napić się kawy i zaraz wrócisz. Manuelo, wiem, że od ciebie zależy, czy przedłużą mi umowę. Nie mogę cię zawieść. Wzięła torebkę i wyszła. Ona też się nie obejrzała. Irina miała sińce na twarzy i ranę od uderzenia na głowie. Zamknięte powieki wydawały się smutne i marzycielskie. Bez makijażu sprawiała wrażenie młodszej. Odwinęłam sfinksa z białego płótna i zawiesiłam go na złotym łańcuszku. Uniosłam nieco głowę Iriny i założyłam jej wisiorek, ale bałam się, że kiedy przyjdzie pielęgniarka, zdejmie go. Ze zdenerwowania nie mogłam dobrze zamknąć miniaturowej zapinki. Gdy wreszcie mi się udało, ktoś wszedł do pokoju.

Była to pielęgniarka z metalową tacą. – Musi pani wyjść – powiedziała, potrząsając długim końskim ogonem. – Muszę zrobić pacjentce zastrzyk. Gdy ponownie weszłam do sali, jak można się było spodziewać, Irina nie miała na szyi wisiorka. Popatrzyłam na pościel, na podłogę, zajrzałam do szuflady stolika. Pewnie pielęgniarka bezwiednie schowała go do kieszeni. Wybiegłam, szukając w sąsiednich pokojach końskiego ogona. Zobaczyłam go na końcu korytarza. Powiedziałam pielęgniarce, że pacjentce się pogorszyło, że się poci i że brakuje jej złotego łańcuszka z wisiorkiem. Kobieta nic nie wiedziała o łańcuszku. – Już oddaliśmy wam wszystko, co miała na sobie – stwierdziła, kierując się do pokoju Iriny. Gdy ją zobaczyła, oznajmiła, że idzie zawiadomić lekarza, ale zablokowałam jej drogę do drzwi i poprosiłam, by oddała mi wisiorek, który przez nieuwagę włożyła do kieszeni. Zagroziła, że wezwie ochronę, na co odparłam, że mam dość zadawania się ze wszelkiego rodzaju dziwkami, a osoba leżąca na tym łóżku jest wystarczająco wpływowa i bogata, aby ją sowicie wynagrodzić. Co by powiedziała na tysiąc euro za oddanie łańcuszka? Wyjęła go powoli z kieszeni. – Jutro dostaniesz przelew na rachunek, którego numer mi podasz, pod warunkiem że będziesz bardzo uważała, aby nikt nie zdjął jej wisiorka. Jeśli trzeba go będzie zdjąć przed jakimiś badaniami, potem natychmiast go załóż z powrotem. – Nie wiem, dlaczego to zrobiłam – powiedziała, pomagając mi zapiąć Irinie łańcuszek. – To normalne, masz wszystkiego dosyć. Chorób, śmierci, nieprzyjemnych zapachów. Ale tak już jest. Nie ma niczego lepszego. Przynajmniej nie musisz podróżować i pięknie wyglądać. Przyjrzała mi się z zachwytem. – Chyba widziałam cię w jakimś czasopiśmie. – Jeśli chcesz, któregoś dnia zaproszę cię na pokaz, ale nie mów nikomu, skąd się tu wziął ten wisiorek. Niedługo zjawi się tu pewna bardzo sprytna laska wzrostu metr osiemdziesiąt. Jest politoksykomanką i straszna z niej suka. Nie daj jej się omotać. Nic nie mów, nie odzywaj się. Idź już. – Jeśli w tym, co mówi Viviana, jest choć odrobina prawdy – po wyjściu pielęgniarki wyszeptałam, patrząc na figurkę – uzdrów ją, uratuj. Przez dwie godziny patrzyłam, jak oddech Iriny stopniowo się uspokaja, rozmyślałam o wszystkim, co mi się przydarzyło i o wszystkim, co zrobiłam od czasu, gdy natknęłam się na Vivianę w tamtym samolocie. Gdyby ona nic mi nie powiedziała tym swoim przekonującym głosem, gdybyśmy nie rozmawiały o mnie, nie nadałabym żadnego szczególnego znaczenia późniejszym wypadkom

i nie siedziałabym teraz w szpitalu, modląc się, żeby Irina znów była taka jak dawniej. Po trzech godzinach usłyszałam kroki Manueli. Nie dało się ich pomylić z żadnymi innymi. Nawet w baletkach tworzyła w powietrzu pewien rytm, dzięki czemu wychwalano ją jako „nową wielką inspirację wybiegów”. To słowa Iriny, powtarzane we wszystkich czasopismach. Usłyszałam zza pleców głos Manueli. – Możesz już iść. Odwróciłam się w jej stronę. Teraz miała inny blask w oczach, na włosach i na ustach. Była doskonała. Irina westchnęła i obie spojrzałyśmy na nią z nadzieją. Potem otworzyła oczy. Przesunęła wzrokiem po swoim ciele. – Zostałaś pobita, kochanie – wyjaśniła Manuela, siadając przy niej. – Tak, wiem – powiedziała Irina. – Chcę stąd wyjść. Dobrze się czuję. Wyglądało na to, że bogowie działali szybko. A może był to efekt zastrzyku, który zrobiła jej pielęgniarka. Albo jedno i drugie. Chciałyśmy przekonać Irinę, że to niemożliwe, ale w końcu musiałyśmy ją ubrać i powiedzieć lekarzowi, iż wychodzi ze szpitala na własną odpowiedzialność. Pielęgniarka odłączyła jej kroplówki i dała mi kartkę ze swoim numerem konta. Puściłam do niej oko. Zawiozłyśmy Irinę na wózku inwalidzkim do wiśniowego porsche Manueli. – Chcę pojechać do domu, spakować do walizki najpotrzebniejsze rzeczy i prosić was o wezwanie taksówki. Nie chcę, żeby ktokolwiek wiedział, gdzie jestem – powiedziała Irina, bardzo pewna siebie. Pożegnałam się, pozwalając, żeby wszystkim zajęła się Manuela.

32 Carolina była na mnie zła. Powiedziała, że nie wie, na co tracę czas, że chociaż zlecenia, które teraz mi się trafiają, nie są najwyższej rangi, to wcale nie znaczy, że nie są dobre oraz że nie mogę zniknąć z rynku, bo potem nikt mnie nie zechce. Dodała, że gdy zaprosiła swoich przyjaciół na kąpiel w moim basenie, zobaczyła, iż dom jest bardzo zaniedbany, więc szuka mi nowej pomocy domowej. – Nawet jeśli twojego męża nie ma w domu, nie znaczy to, że nie powinnaś mieszkać w przyzwoitych warunkach. Prawie nigdy nie mówiła o nim „Elías”, lecz „twój mąż”, „on” albo „malarz”. Poprosiłam ją, żeby nowa pomoc była Rumunką, jak najbardziej podobną do Danieli, bo łatwiej będzie mi się do niej przyzwyczaić. – Nie ma problemu – odparła. – Daniela nie jest taka wyjątkowa, jak ci się wydaje. Takich jak ona są tysiące. Powiedziała również, że jeśli nie przedłużą mi umowy w agencji, sama zostanie moją agentką i będzie pobierała prowizję, którą teraz, bez kiwnięcia palcem, zgarniają Antonio i Irina. Prawie nie zwracałam uwagi na to, co mówi. Wciąż się zastanawiałam nad dziwnym zachowaniem Iriny. Dlaczego nikt nie mógł wiedzieć, gdzie jest? Czy Manuela się zorientowała, że ona nie jest w stanie myśleć sama za siebie? Zaskoczenie, jakim było pojawienie się nowej rumuńskiej dziewczyny, pozwoliło mi wrócić do codzienności. Przywiozła ją Carolina. Miała na imię Ionela. Przeżegnała się na sposób prawosławny, gdy zobaczyła w pokoju Danieli obrazek świętego z płonącą oliwą, która nigdy nie gasła. Obiecała w wolnej chwili ponownie zasadzić warzywa w ogródku i dodała, że nigdy nie była w takim ładnym domu. Gdy urządzała się w swoim pokoju, Carolina zapaliła papierosa, po czym powiedziała, że nasz ojciec musi się poddać operacji usunięcia woreczka żółciowego i byłoby bardzo dobrze, gdyby zabieg mógł zostać wykonany w prywatnej klinice, bo tam szybciej wróciłby do zdrowia, ale rodzice oczywiście nie są w stanie sfinansować pobytu. – Trochę przytyłaś – stwierdziła, mierząc mnie wzrokiem od stóp do głów. – Otrzymałaś od natury dar i musisz o niego dbać. – Wydaje mi się, że wariuję. Chętnie odpoczęłabym od tego wszystkiego, wyjechała nad morze, do Elíasa. Dzięki Bogu mam pieniądze. – Pieniądze zaraz się skończą – powiedziała. – Musisz wykorzystać dobrą passę. Jestem gotowa reprezentować cię, jeśli te dupki nie przedłużą ci umowy. Wszystko będzie dobrze. Zawsze będę miała przed oczami Carolinę w tamtej chwili, ze

skrzyżowanymi nogami, w tenisówkach, z krótkimi, rozczochranymi włosami i dwoma śladami na twarzy świadczącymi o tym, że późno wstała. Połowa popiołu spadła jej na stół. Strzepnęła go ręką na podłogę. Z jej otwartego plecaka wystawała jakaś książka. Jedna z tych dobrych książek z lepszego świata Caroliny. W tamtym momencie moje życie zaczęło ulegać dramatycznej zmianie, chociaż jeszcze o tym nie wiedziałam, nawet sobie tego nie wyobrażałam i nie podejrzewałam. Światło wpadające przez okno do kuchni otaczało moją siostrę, jakby włożono ją do słoika. Carolina przywiozła Ionelę, musiała więc być tym posłańcem, który miał otworzyć mi oczy i nauczyć mnie walczyć. Była moją ulubioną istotą z całej ludzkości, mimo że byłam zakochana w Elíasie. Cień Ioneli przesuwał się z jednej strony na drugą, bo nie wiedziała, czy może nam przerwać, czy nie. – Nie wiem, czy sobie przypominasz – zagadnęła Carolina – od kiedy wypłacasz mi pensję. Nic nie odpowiedziałam, bo nie bardzo pamiętałam. – Od tamtego czasu wszystko podrożało i byłoby nieźle, gdybyś miała to na uwadze. Wiesz przecież, że nie pomagam ci dla pieniędzy, ale też nie żyję powietrzem. Przytaknęłam. Uznałam, że ma rację i poleciłam jej porozmawiać z moim doradcą finansowym. Wstała od stołu bardzo zadowolona, co mnie również wprawiło w dobry nastrój. – W porządku. I nie martw się o Ionelę. Jeśli tylko zapewnisz jej kąt do spania, jedzenie i trochę pieniędzy, będziesz miała dom czysty jak łza. W niedzielę chętnie znów przyszłabym z przyjaciółmi wykąpać się w basenie, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Zaśmiałam się. Bawił mnie jej tupet. Zapewniłam, że pokryję koszty operacji woreczka żółciowego taty. – Chodzę z pewnym chłopakiem – powiedziała. Bardzo mnie to ucieszyło, bo uznałam, że dzięki temu wzrośnie jej samoocena i już nie będzie się czuła brzydsza ode mnie, więc wszystko stanie się prostsze i przyjemniejsze. Przerażało mnie jednak, że w końcu się dowie, co zrobiłam Irinie, do czego jest zdolna jej mała siostrzyczka o delikatnej skórze, a także że przyniosę wstyd Elíasowi i swoim rodzicom. Przeklęta godzina, w której natknęłam się na Vivianę podczas tamtego lotu. Po dwóch dniach mojej udręki w oczekiwaniu na wiadomości o Irinie i o umowie, podczas których po raz pierwszy od czterech lat nie myślałam bez przerwy o Elíasie, w pewien pogodny czwartek, ciepły (mimo że był już wrzesień) i wilgotny jak kąpiel w pianie, zadzwoniła do mnie Manuela z informacją, że złapano złodzieja, który obrabował Irinę. Żołądek podszedł mi do gardła. Wszystko przepadło. Teksas wskaże na mnie, a ja nie będę umiała

wyjaśnić powodu zlecenia kradzieży ani przekonać kogokolwiek, że nie chciałam, by ją pobił. Według Manueli problem polegał na tym, że Irina nie zamierza złożyć żadnego doniesienia i nadal gdzieś się ukrywa. Policja przyszła rano do agencji z jej torebką, jedną z tych Kelly noszonych przez samą Grace i wystawioną rok wcześniej na licytację w Christie’s. Manuela zadzwoniła do niej na komórkę, poruszona tą wiadomością, ale Irina powiedziała, że tę torebkę zgubiła i nie czuje się ofiarą napaści, po czym natychmiast się rozłączyła. Odetchnęłam z oczami wzniesionymi do nieba. Czy to możliwe, że zdarzył się taki cud? Zapytałam, jak się czuje Irina. Wyglądało na to, że znacznie lepiej, ale Manuela była urażona, bo nie mogła się z nią zobaczyć ani jej pielęgnować, a w dodatku Irina zamierzała wyrzucić swoją komórkę do śmieci, żeby nikt nie mógł jej zlokalizować, nawet ona. – Na pewno robi to dla twojego dobra – powiedziałam. – Co ty tam wiesz? – odparła poirytowana. Złościła się coraz łatwiej. Prawie zawsze miała skwaszoną minę, chociaż ukrytą pod włosami i za neutralnym wizerunkiem modelki. Nie odważyłam się zapytać o umowę, ale ona sama – z tym przebłyskiem inteligencji, który zapewnia pejotl i jemu podobne substancje, zanim się przejdzie do następnej fazy – rzekła: – Pytał o ciebie Antonio. Chce się z tobą zobaczyć. Być może zamierza porozmawiać o umowie. Pojechałam motorowerem, aby dotrzeć na miejsce jak najszybciej, zapominając o strachu, że utknę sparaliżowana na środku jezdni. Nie ma lepszego sposobu na odpędzenie strachu niż panika. Carolina byłaby bardzo zadowolona, gdyby udało mi się przedłużyć umowę o dwa lub trzy lata. Nie wystroiłam się przed wyjazdem, bo Antonio nie był tak rygorystyczny jak Irina. Mogłabym mu powiedzieć, że postanowiłam poddać się odnowie od stóp do głów, schudnąć, zrobić też jakiś lifting, jeśli będzie trzeba. Zastałam go w gabinecie. Miał cień zarostu otaczający podbródek, włosy kilka centymetrów dłuższe niż zwykle oraz coś, czego nigdy bym się u niego nie spodziewała: niewielki brzuszek. Wymięta i przepocona koszula lepiła mu się do ciała. Nie umiałam ukryć zdziwienia i on to zauważył. – Wróciłem właśnie z podróży. Nie zdążyłem się przebrać. To nie była prawda. Zawsze wracał po podróżach międzykontynentalnych tak, jak wychodził ze swojego urządzonego minimalistycznie ogromnego mieszkania: jakby nie był istotą ludzką. – Chciałeś się ze mną zobaczyć? – Tak – odpowiedział i usiadł na swoim fotelu, chociaż nie oparł się tak mocno, jak zazwyczaj. Teraz miał proste plecy, był spięty. Świat mu się walił.

Ja też usiadłam wyprostowana, żeby wysłuchać, jak mówi – wbijając we mnie oczy niezmrużone od tygodnia – że złodziejaszek, który napadł na Irinę, został nasłany przeze mnie albo przez moją siostrę bliźniaczkę. Splótł ręce pod brodą z cieniem zarostu. – Dlaczego? Co takiego ma Irina, co cię interesuje? Przeklęłam w duchu Teksasa. Czemu nie mógł trzymać języka za zębami? Wybrałam najprostszą odpowiedź. – Z kimś mnie pomylił. Osoba, o której mówi, jest pewnie do mnie podobna, ale nie chodzi o mnie. Dlaczego miałabym chcieć jej ukraść torebkę Kelly? Widziałeś mnie kiedyś z takim starociem? – Skąd wiesz, że miała wtedy torebkę Kelly? – Na Boga, przecież zawsze ją nosi, a poza tym zadzwoniła do mnie Manuela i opowiedziała, co się stało. W tym, co ci powiedzieli, nie ma ładu ani składu. Myślałam, że będziemy rozmawiali o umowie. Antonio pogrążył się w zadumie, a jego myśli musiały być chaotyczne z powodu nieprzespanych nocy, braku gimnastyki oraz zmartwień, które nie miały nic wspólnego z moją umową. – Jednego nie rozumiem – powiedział, łapiąc się rękami za głowę. – Czemu ktoś miałby cię w to wplątać? – A czemu ja sama miałabym się w to wplątać? Czyżby wymienił moje nazwisko? Nagle przestał ściskać głowę, jakby już została uformowana. – Nie było takiej potrzeby. Opisał cię w najdrobniejszych szczegółach. – Wiele osób mnie zna – odparłam, wiedząc, że nie ma szans, aby mi uwierzył. – Zresztą mógł chodzić za mną, żeby mnie także okraść. – W porządku. Gdy wróci Irina, porozmawiamy o tej cholernej umowie. Do tej pory nie myślałam o Antoniu jak o normalnym człowieku. Był kimś, kto rankiem schodził z nieskazitelnie białych obłoków i wracał na nie na noc. Teraz jednak wyglądał jak każdy, kto wypił za dużo piwa. – Antonio, pamiętasz, jak mówiłam ci o zainwestowaniu w obrazy? Możesz pójść je obejrzeć, kiedy zechcesz. Co ty na to? Są bardzo dobre, a ty jesteś kolekcjonerem… – Nie mam pieniędzy nawet na zakup popielniczki. – Popatrzył na mnie błagalnym wzrokiem. – Zachowaj to w tajemnicy, jeśli nie chcesz wywołać paniki. Żegnajcie, obrazy, żegnaj, kariero Elíasa. Miałam przed sobą człowieka skończonego. – A teraz zostaw mnie samego – powiedział, obejmując głowę rękami. Miałam ochotę zapytać, czy panika dotyczy całej agencji, czy tylko jego, ale nie był to odpowiedni moment, więc wzięłam kask motocyklowy i wróciłam do

siebie.

33 Teraz gdy wracałam do domu, prawie zawsze zastawałam Ionelę przy odkurzaniu miotełką z mikrofibry kupioną w supermarkecie razem z tysiącem innym rzeczy, których nie używała. Prawdę mówiąc, nie dało się porównać jej do Danieli, bo właściwie nic nie robiła. Ogródek był w opłakanym stanie i tylko dzięki automatycznemu podlewaniu nie wysechł kompletnie. Dom wcale nie lśnił, nie błyszczał, nie pachniał woskiem ani sosną. Któregoś razu, gdy zostawiła otwarte drzwi do swojego pokoju, zobaczyłam stosy motków wełny. Z pewnością zamierzała zajmować się robieniem swetrów na drutach, gdy mnie nie będzie w domu, czyli zawsze. Światełko świętego migotało wśród wesołych kolorów. – Jaka piękna wełna! To na swetry? – zapytałam, przystając obok jej miotełki. – Tak, dla mojego rodzeństwa i rodziców. W moim kraju wełna jest bardzo droga. Nie chcę, żeby marzli. Cóż miałam na to powiedzieć? Ja też nie chciałam, żeby marzli. – Widziałam na górze bardzo ładne obrazy. Ja również maluję – wyznała. – To jest pracownia mojego męża, a on nie lubi, kiedy dotyka się jego rzeczy. Poznasz go, gdy wróci znad morza. Jest wyjątkowym mężczyzną – dodałam, nie wiedząc, dlaczego mówię coś takiego nieznajomej osobie. – Ma na imię Elías? Coś we mnie krzyknęło ostrzegawczo, zrobiłam się czujna. Jakby każda komórka, każde białko i każdy gram tłuszczu wiedziały wcześniej ode mnie, co się stanie. Domyśliłam się, że powiedziała jej Carolina, ale mimo to zapytałam, skąd wie. Czułam ponaglanie całego ciała, żebym zadała to pytanie. – Widziałam w pamiętniku Danieli. Odłożyła miotełkę i pobiegła do swojego pokoju pełnego motków wełny. Wróciła z zeszytem w ręku. – Czytam go wieczorami. Opowiada o E-lí-a-sie i Ro-sa-lí-i. Rosalía często przychodziła do pracowni, a on ją malował. Początkowo nie potrafiłam sobie wyobrazić, że jest pani mężem. Rozdziawiłam usta tak szeroko, że mogłabym połknąć muchę. Elías i ja znaliśmy tylko jedną Rosalíę, żonę Jorge. Mój mózg gorączkowo szukał skojarzeń, obrazów Elíasa i Rosalíi razem. Nagle poczułam wielkie zmęczenie psychiczne, bo musiałam połączyć w swojej głowie coś, co zawsze było rozdzielone. Poszłam do kuchni napić się wody. W lodówce śmierdziało zgniłą cebulą. Ionela niczego nie zauważyła. Miałam wielką ochotę się rozpłakać. – I o czym jeszcze opowiada pamiętnik? – Nie skończyłam go czytać. Ale pani Ro-sa-lí-a i pan E-lí-as – wymawiała

te imiona tak poprawnie, że robiło mi się niedobrze – czasami kąpali się razem w wannie. Wsypywali do wody sole i kuleczki zapachowe. Zwłaszcza wtedy, gdy miała pani uszkodzoną rękę czy ramię, dobrze nie pamiętam, i została pani u swoich rodziców. Ona spędzała tu cały czas. Bolał mnie żołądek, jakby ktoś z całej siły uderzył mnie pięścią w brzuch. – Jesteś pewna, że to pamiętnik, a nie powieść, historia, którą wymyśliła Daniela? – To jest pamiętnik. Daniela pisze, że musiała opuścić ten dom, bo nie mogła znieść myśli, iż panią oszukuje, nie mogła spać po nocach, bo rozmyślała o tym, jaka była pani dla niej dobra, a ona panią zdradzała swoim milczeniem. Ale pan E-lí… – dałam jej znak ręką, żeby nie wymawiała jego imienia – był dla niej taki miły i dobry, że jego też nie mogła zdradzić. Dawał jej pieniądze, żeby wysyłała je swoim dzieciom w Rumunii, płacił za pozowanie. Nie miała wyjścia i postanowiła odejść do innej rodziny. Mówi w pamiętniku, że jest pani dobrą osobą. Daniela pisze dalej, że pani Ro… – znów powstrzymałam ją ruchem ręki – jest znacznie brzydsza i starsza od pani i ona nie rozumie, dlaczego pan robi takie rzeczy. Pani Ro odeszła od męża i pan E spędzał dużo czasu także w jej domu. Często się śmiali, kiedy byli razem, i Daniela nie mogła zrozumieć, dlaczego on nie śmiał się tak przy pani. Wzięłam do ręki pamiętnik. Pismo Danieli było okrągłe, drobne, ściśnięte, jakby nie chciała marnować papieru. Na pierwszej stronie wypisała imiona swoich dzieci: Marius i Corina. Światełko świętego nigdy nie gasło. Nie mogłam jej nie wierzyć. Wyszukiwałam wśród słów w tym nieznanym mi języku imion Elíasa i Rosalíi, a także Jorge i własnego. – Myślisz, że to wszystko prawda? Ionela skinęła głową. – Daniela uważa, że pani Ro chciała, aby mąż panią opuścił, ale jemu jest bardzo dobrze w tym domu i wyjechał nad morze, żeby trzymać się od niej z daleka. – A tobie nie jest mnie żal, że dowiaduję się w taki sposób, tak nagle, iż mąż mnie zdradza? Ionela nie rozumiała, o co mi chodzi. Patrzyła na mnie tymi swoimi małymi, zdumionymi oczkami. Miały barwę mieszanki kolorów jakichś pięciu miliardów oczu. – Jak może być mi pani żal? Jest pani ładna, młoda, zarabia dużo pieniędzy i ma ten dom. Może pani mieć każdego męża, jakiego tylko zechce. Ma pani tego, bo tak chce. Ale jeśli zechce innego, też może go pani mieć. Objęłam ją. Utrata Elíasa byłaby dla mnie jak utrata myśli, słonecznego ciepła, sił. Ionela odsunęła mnie od siebie i pozwoliła mi wrócić do rzeczywistości.

– Zrobiłam na kolację tortillę z ziemniaków. Nigdy nie zjadłabym tortilli z ziemniaków zrobionej przez kogoś, kto nie ma najmniejszego pojęcia o gotowaniu, ale tym razem nie zjadłam dlatego, że nie byłam głodna. Co się właściwie stało? Gdyby Carolina nie przyprowadziła mi Ioneli, być może nigdy bym się nie dowiedziała, że Elías jest niewiernym mężem. Chociaż powiedzieć o nim „niewierny” to zdecydowanie za mało. Nagle zobaczyłam, że jest dla mnie kimś obcym, kimś, kto myśli na własny rachunek, czuje na własny rachunek i żyje na własny rachunek. Moja siostra dopięła swego – świadomie czy nieświadomie odsunęła ode mnie Elíasa. Poprosiłam Ionelę, żeby poszła ze mną na górę do pracowni. Trochę się bałam, jakbym miała znaleźć trupy w kątach. Do środka wpadało światło zmierzchu, niczym falująca woda, która potem stopniowo się cofała, zalewając pędzle, farby olejne, płótna. Dziewczynie nadal nie było mnie żal. Nie litowała się nade mną z powodu tego, co czułam. Nie umiała też sprzątać ani gotować, więc pomyślałam, że w końcu będę musiała ją wyrzucić. Obrazy piętrzyły się pod ścianą. – Obejrzałam prawie wszystkie – powiedziała Ionela z bezczelną szczerością – i najbardziej podoba mi się ten. Wyjęła jeden z tych dużych. Miał typowe dla obrazów Elíasa rozmiary i przedstawiał nagą kobietę. Była nią Rosalía, żona Jorge, jego byłego marszanda, jego... Podeszłam bliżej. Zobaczyłam jej włosy przycięte na wysokości uszu, kręcone i rozczochrane, żeby sprawiały wrażenie gęstszych niż w rzeczywistości, naturalnie rude, tak przynajmniej twierdziła. Jej zapadnięte, podkrążone oczy. Grube wargi, prosty nos, zbyt gęste brwi. Wątłe ciało z obwisłymi piersiami. – Wygląda jak Klimt, prawda? – zauważyła Ionela. – Gdzie został namalowany ten obraz? Rozejrzała się dokoła okiem znawcy. – Nie tutaj. Były na nim sofa, której nigdy nie widziałam, oraz gobelin, którego również nie kojarzyłam. Miałam ochotę umrzeć. Czemu nie miałabym umrzeć, do cholery? – Chcesz wyjść ze mną coś zjeść? Zapraszam cię na kolację – powiedziałam do Ioneli.

34 Zabrałam ją do Ritza. Ionela czuła się nieswojo, bo nie rozumiała mojego zachowania ani swojej obecności w tym miejscu, w końcu niczego nie świętowałyśmy. Onieśmielała ją absurdalność tej sytuacji. Zamówiłam kawior, szampana i najdroższe dania z karty. Siedziałyśmy na tarasie hotelu otoczone aromatami. Zaczerpnęłam głęboko powietrza. – Niczego się nie boisz, prawda? – zapytałam ze szczerej ciekawości. – Tylko tego, czego nie rozumiem, ale langusta jest pyszna. Zamówiłam następną butelkę szampana, choć wiedziałam, że będę miała wydęty brzuch od tylu bąbelków. – Miałam dużo szczęścia, wiesz? Od razu się spodobałam, od razu dostałam pracę i od razu zaczęłam dużo zarabiać. Zakochałam się jak w filmie i wyszłam za mąż. A teraz przeraża mnie, że zostanę sama. Wtedy Ionela, z kieliszkiem w ręku i gałązką lilii nad głową, powiedziała: – Kiedy jesteś sama, możesz robić wszystko, na co masz ochotę. I zapatrzyła się na księżyc, delektując się tą chwilą. Nigdy nie byłam taka jak ona. Zawsze musiałam na siebie uważać, musiałam się podobać. Zgodnie z radą Iriny nigdy nie przestawałam być modelką. Nigdy do końca nie opuszczałam gardy. Po głębokim zastanowieniu doszłam do wniosku, że nawet przy Elíasie nie odprężałam się całkowicie – nie chciałam przestać być taką, jaką mnie kochał, bo czasami człowiek się zapomina i wydaje się inny, a ja nie znosiłam go rozczarowywać. Starałam się być sobą, nawet gdy kotłowaliśmy się na dywanie i moje włosy oraz całe ciało były w nieładzie, a rozkosz zniekształcała mi rysy twarzy i wydawałam z siebie niezrozumiałe, być może śmieszne jęki. Nawet w takich chwilach, które rzekomo powodują absolutne wyzwolenie, jakiś szósty zmysł czuwał nad moimi ruchami i kontrolował wydawane przeze mnie odgłosy. Chociaż owszem, był jeden raz, kiedy kompletnie straciłam głowę. Przez jakiś czas odsuwałam od siebie to wspomnienie, odrzucałam je, bo byłam zdania, że tamtego dnia się nie pilnowałam i nie byłam sobą, lecz inną Patricią, niezrównoważoną i pospolitą. Za to teraz to wspomnienie, nadprogramowe i wolne od więzów miłości, dodaje mi otuchy. To było tutaj, w Ritzu, na rok przed poznaniem Elíasa. Marcos, model z agencji, którego wyrzucono niedługo później, ja i jeszcze jedna modelka zakończyliśmy kręcenie spotu reklamowego. Postanowiliśmy przyjść tu i uczcić to razem z innymi członkami ekipy. Marcos miał na sobie beżowy garnitur i białą koszulę. Lubił się tak ubierać. Był wieczór, jak teraz, i usiedliśmy w tym samym miejscu, podzieleni między dwa stoliki. Światło księżyca uwydatniało mu kości policzkowe i ścięgna dłoni. Piliśmy

szampana i jedliśmy kawior, jak dzisiaj, a inni ludzie nam zazdrościli, ponieważ skrawek hotelowego ogrodu, który zajmowaliśmy, był wręcz doskonały. Mieliśmy świadomość, że na nas patrzą i podobało nam się to. Byliśmy w świetnym nastroju, bo skończyliśmy pracę, bo świecił księżyc w pełni, bo nie mieliśmy żadnych zobowiązań na ten dzień i ponieważ czuliśmy się wybrańcami losu. Ta druga modelka zniknęła na chwilę, a po powrocie powiedziała, że zarezerwowała apartament, więc możemy pojechać na górę i tam kontynuować zabawę. Była Francuzką znaną w hotelach połowy świata z tego, w jaki sposób przeżywała orgazmy i zmuszała do ich przeżywania ludzi z sąsiednich pokoi. Nie miałam wątpliwości, że Marcos wpadł jej w oko i że ostatecznym celem przyjścia do hotelu i wynajęcia apartamentu było dla niej przespanie się z nim, a my, pozostali, służyliśmy za rekwizyty. Paplała bez sensu i udawała, że słucha, podczas gdy niebo i gwiazdy przesuwały się nad jej głową. W końcu wstała i zaproponowała: – Chodźmy na górę. Niektórzy z ekipy wymknęli się w obawie przed orgią. Do pokoju dotarliśmy w czwórkę. Zupełnie nie pamiętam, kim był ten czwarty człowiek, wiem tylko tyle, że wypił całą butelkę szampana na tarasie apartamentu, po czym zapytał, kiedy pójdziemy do łóżka, bo robi się późno. Wtedy Francuzka wzięła go pod rękę i powiedziała, że idą zaczerpnąć powietrza. Wyobraziłam sobie, że zostawi go w windzie i zaraz wróci, co trochę mnie krępowało, bo nigdy nie brałam udziału w żadnym trójkącie i nie pociągało mnie to w najmniejszym stopniu. Już i tak musiałam przez całe dnie rywalizować z innymi modelkami, więc nie uśmiechało mi się dzielić z jedną z nich tego samego łóżka i tego samego mężczyzny. Nie miałam ochoty, żeby Francuzka mnie obmacywała czy całowała, nie chciałam też słyszeć krzyków, z których tak słynęła. Już miałam powiedzieć, że wychodzę, gdy Marcos wziął mnie za rękę i zaprowadził na taras ozdobiony pnącymi roślinami. Odgarnął mi włosy z twarzy. – Tak ci lepiej – stwierdził. Potem przesunął dłońmi po moim nosie, po ustach, szyi i ramionach. Zdjął mi sukienkę. Prawie się nie zorientowałam. Wykorzystał charakterystyczną dla naszego zawodu umiejętność zdejmowania i wkładania ubrań w ciągu zaledwie kilku sekund. Sto razy widzieliśmy się nago podczas chaotycznego przebierania na pokazach czy sesjach fotograficznych. Widział mnie umalowaną i bez makijażu, znudzoną i wściekłą, ospałą, rozkojarzoną i nigdy nie robiło mi to różnicy, bo nie byłam w nim zakochana. Jednak tamtej nocy w hotelu dałam się ponieść emocjom. Nie obchodziło mnie, że niezupełnie jestem do siebie podobna. Krzyczałam jak Francuzka, marszczyłam twarz, ile mi się podobało, aż robiłam się brzydka, nie powiedziałam „kocham cię” ani nie próbowałam być przez cały czas

seksowna i zmysłowa. Nie wiem, kim byłam ani kim wydawałam się Marcosowi. Czy wydałam mu się godna kolejnej nocy? W nim podobały mi się niektóre części ciała – język, penis, dłonie – co wystarczało, żebyśmy spędzili razem całą noc. To on zarezerwował pokój. Poprosił Francuzkę, żeby zrobiła to dla niego. Wyznał mi, że w głębi duszy zawsze pragnął dojść ze mną do tego momentu. A potem nie wydarzyło się nic więcej, rozdział zamknięty, zapomniałam o nim. Nadal byliśmy kolegami, do czasu aż został wyrzucony z agencji i już nigdy więcej go nie zobaczyłam. Teraz, zupełnie tego nie planując, wróciłam tutaj z nieznajomą i cofnęłam się do czasów sprzed poznania Elíasa. W domu, po powrocie z hotelu, wymiotowałam. Strasznie kręciło mi się w głowie, wydawało mi się, że umieram. Chodziłam od łóżka do muszli klozetowej, niemal pełznąc po podłodze, a Ionela wcale nie próbowała mi pomóc. Obiecałam sobie, że ją zwolnię, gdy tylko odzyskam siły. Poprosiłam, by wezwała lekarza, ale ona powiedziała, że to zwykłe upojenie alkoholowe, a następnie przygotowała mi jakąś miksturę, po której omal nie zwymiotowałam własnych wnętrzności. Następnego dnia spałam do pierwszej po południu. Ionela zrobiła mi kawę. – Dzwonił pan znad morza. Mówił, że to pilne. Ponownie poczułam, że zbiera mi się na wymioty, ale się powstrzymałam. A gdybym udawała, że niczego nie odkryłam na temat Elíasa i jego cynizmu? Sytuacja zmieniłaby się tylko o tyle, że teraz już wiedziałam. – Coś jeszcze? – Zapytał, kim jestem i dlaczego wczoraj wieczorem nie odbierała pani telefonu. Powiedziałam, że poszłyśmy na kolację do Ritza i pani się upiła. – Po co mu o tym wszystkim opowiedziałaś?! – krzyknęłam na tyle głośno, na ile pozwalała mi resztka sił. – Bo to prawda. – A któż cię upoważnił do mówienia prawdy? Otworzyła te swoje małe oczka najszerzej, jak się dało. – Gdyby nikt pani nie oszukał, nie zachowywałaby się pani w ten sposób, nie upiłaby się ani nie rozchorowała, i nie byłaby pani smutna. – Skąd ty się wzięłaś, biedaczko? Nic nie powiedziała. Wyjęła z szuflady miotełkę i zaczęła omiatać nią zdjęcia i obrazy w salonie. Na stole kuchennym leżał pamiętnik Danieli, którego lekturę z pewnością jej przerwałam. – Co jeszcze jest w pamiętniku?! – zawołałam. Musiałam powtórzyć to dwa razy, zanim wróciła do kuchni. – Co jeszcze przeczytałaś? Zaczynałam powoli rozumieć, że Ionela nie znosi sprzeczności.

– Nie proszę cię o prawdę, tylko o informację i cieszyłabym się, gdybyś nie przekazała jej mojemu mężowi, o ile interesuje cię jeszcze praca w tym domu. – Nie wiem, czy dobrze to zrozumiałam. Mówi, że kiedy kupi pani obrazy, które teraz maluje, on i pani Ro uciekną razem na jakieś wyspy. Potem Daniela pisze, że dzwonił z Rumunii jej syn i powiedział o zębie, który wybił koledze ze szkoły. Elías wiedział, że kupowałam anonimowo jego obrazy, a potem przechowywałam je w Singapurze? Krew napłynęła mi do twarzy, jak wtedy, gdy w liceum pytano mnie o coś, czego nie wiedziałam, przez co czułam się ignorantką i było mi tak głupio, że w końcu porzuciłam naukę. Najwyraźniej powiedziała mu o tym Rosalía. To normalne, że Jorge wyjawiał żonie w łóżku tajemnice zawodowe. Jeśli robią to nawet szpiedzy, czemu nie miałby tego robić zwykły marszand? Ścisnęłam w ręku amulety od Viviany i krew stopniowo odpłynęła mi z twarzy, a puls prawie wrócił do normy. Wzięłam pamiętnik i włożyłam do swojego plecaka. – Jeszcze nie skończyłam go czytać – zaprotestowała Ionela. – Wszystko jedno, najważniejsze już przeczytałaś. I możesz być zadowolona, bo poznałaś prawdę wcześniej ode mnie. A teraz pozbieraj swoje rzeczy, wełnę i idź sobie. Muszę pojechać do pracy, a kiedy wrócę, nie chcę cię tu widzieć. Ionela niczego nie rozumiała. Odłożyła miotełkę na stół. Ja też tego nie pojmowałam – robiłam coś, czego wcześniej nigdy bym nie zrobiła. Miałam wrażenie, jakbym otrzymywała rozkazy od jakiejś niewidzialnej istoty. – Nie jest pani zadowolona z mojej pracy? – Prawdę mówiąc, nie, ale okazałaś się bardzo pomocna, dlatego zamierzam cię wynagrodzić. – Ten dom jest bardzo duży jak dla pani samej. Rozejrzałam się dokoła. Rzeczywiście był bardzo duży. – Masz rację. Zostaw klucze na swoim miejscu i, jeśli chcesz, zabierz ten obraz, który przypomina Klimta. To prezent. Nie odbieraj telefonu. Daniela zostawiła pamiętnik, traktując to jako swego rodzaju milczące wyznanie. No i kto by pomyślał? Zjawiła się Ionela, beznamiętny posłaniec prawdy. A ja prawdy miałam już dosyć. Włożyłam kask i ruszyłam w stronę autostrady, żeby zobaczyć się z Jorge. Wiedziałam, że pęd powietrza dobrze mi zrobi, że dobrze mi zrobi przejechanie przez życie z wielką szybkością, podobnie jak konieczność uważania na znaki drogowe i samochody. Jego dom był tylko siedem kilometrów od mojego, ale to wystarczyło, abym

się uspokoiła i zdała sobie sprawę, że zapomniałam wziąć prysznic – po ostatniej nocy pewnie czuć ode mnie resztki zapachu wymiocin.

35 Spuszczone żaluzje, cisza. Zraszacze. Woń wilgotnej ziemi. Śpiew ptaków. Cienie. Niebieskawe refleksy z basenów wirujące w powietrzu. Byłam przed domem Jorge. Nabrałam powietrza najgłębiej jak mogłam, wyjęłam komórkę i zadzwoniłam do Elíasa. Uznałam, że to odpowiednia chwila i odpowiednie miejsce, by usłyszeć jego głos. Pozwoliłam mu mówić. Martwił się o mnie i było mu przykro, bo nawet go nie poinformowałam, że mamy nową pomoc domową. Nie wtrąciłam, że już jej nie mamy. Praca szła dobrze, bardzo by chciał, żebym zobaczyła efekty. Zaczynał się jednak zniechęcać, bo Jorge przyjechał go odwiedzić i nie zdecydował się na kupno. Jeśli te obrazy, które były jego najlepszymi dziełami, nie zachwyciły Jorge, to już koniec. Jego głos brzmiał apatycznie, płaczliwie, to był ten głos, który chwytał mnie za serce i ściskał je tak, że niemal pragnęłam umrzeć. Nawet teraz, gdy wiedziałam o nim i Rosalíi, znów miałam takie wrażenie, co oznaczało, że byłam niewolnicą przyzwyczajenia polegającego na odczuwaniu litości. – Nie martw się – pocieszyłam Elíasa, nie mówiąc mu, że jestem przed domem marszanda, chociaż w ten sposób ja też trochę oszukiwałam. – Spróbuję jeszcze dzisiaj porozmawiać z Jorge. Podeszłam do zewnętrznych metalowych drzwi i nacisnęłam dzwonek raz, drugi, trzeci, aż mnie to zmęczyło. Po co dłużej czekać. Wzięłam klucz, który Jorge i Rosalía trzymali za obluzowaną cegłą – nam też tak radził – i otworzyłam. Nie mieli psa, tylko tabliczkę z napisem „Uwaga, zły pies”, więc mogłam być spokojna. Zadzwoniłam przy frontowych drzwiach, ale też mi nie otworzono. Zajrzałam przez okno i w końcu zobaczyłam Jorge, który leżał półnagi na podłodze salonu. Teraz bardzo dobrze go rozumiałam. Bez trudu otworzyłam szklane drzwi wychodzące na ogród. Leżał u moich stóp, obok jednej z sof pokrytych białą skórą, i wyglądał tak, jakby nie budził się od tygodnia. Dobrze zrobiłam, nie biorąc prysznica od czasu gwałtownych wymiotów po kolacji w Ritzu, bo przez to byliśmy sobie równi. On jeszcze nie wiedział, że Antonio nie kupi od niego żadnego obrazu ani że ja nie kupię obrazów Elíasa, ale być może przeczuwał, że nie czeka go nic dobrego. Zrobiłam mocną kawę, oparłam jego głowę o swoje nogi i poiłam go, aż usiadł, czując, że parzy go w język. – Kurwa! – krzyknął, podnosząc rękę do ust. – Co ty tu robisz? – Przyszłam się z tobą zobaczyć, nie otwierałeś mi, a resztę możesz sobie wyobrazić. Tak się tylko mówi, ale Jorge niczego sobie nie wyobrażał. Nie był osobą obdarzoną wyobraźnią, dlatego Rosalía zakochała się w Elíasie, bo pewnie

myślała, że z nim będzie bujać w przestworzach. Potrzeba było pół godziny, żeby się ożywił. Długo musiałam patrzeć na jego nagi, biały, sflaczały tors, gdy sprawdzał pocztę w komputerze. W końcu poszedł wziąć prysznic i coś na siebie włożyć. – Wczoraj wieczorem piłem i zażyłem tabletkę valium, albo dwie, nie pamiętam. Nie radzę ci próbować. – Rosalía jeszcze nie wróciła? Wykrzywił twarz z nienawiścią. – Po to przyszłaś? Pokręciłam przecząco głową. – Jak ci się podobały obrazy Elíasa? Stanął za obitym białą skórą fotelem, na którym siedziałam, i pogłaskał mnie po szyi. – Są niezłe. Miałaś rację, idzie w dobrym kierunku. Jest bardziej surowy, bardziej prymitywny, ma silniejszą osobowość. Musiał zmienić tryb życia. Usiadł obok mnie, ocierając się kolanem o moją nogę. Oboje mieliśmy na sobie krótkie spodenki. Na pewno mnie prowokował, żebym dała mu w pysk, dzięki czemu mógłby trochę zapomnieć o tym, przez co przechodzi, ale ja nie zamierzałam sprawić mu tej przyjemności, dlatego wstałam i oparłam się o poręcz sofy. – Gdzie teraz mieszka Rosalía? Chyba widziałam ją kilka dni temu. Jorge podał mi nazwę ulicy i numer domu, nie zadając żadnych pytań. Patrzył mi uważnie w oczy, usiłując mnie uwieść, lecz ja dostałam już to, czego chciałam, więc wzięłam kask motocyklowy z mahoniowego stołu. – Kiedy przyjdzie ten twój przyjaciel obejrzeć obrazy? To były jego ostatnie słowa. Mogło być mi go żal, ale nie było. Zgodnie z rozumowaniem Ioneli nie miał w sobie niczego, co powinno wzbudzać litość. Litowanie się wymaga takiego samego zaangażowania jak wiele innych rzeczy, na przykład wzbudzanie zazdrości albo radości. Musiałby się bardziej postarać. Znalazłam ulicę na mapie Google i wyruszyłam tam bez żadnego określonego celu. Może chciałam zobaczyć, gdzie mieszka? Porozmawiać z nią i sprawdzić, czy pamiętnik Danieli jest wiarygodny? Dla mnie Rosalía zawsze była kobietą banalną, chorowitą, wątłą i z dobrymi manierami. Nigdy nie zwracałam na nią większej uwagi. Teraz zaczęłam sobie przypominać, że mi się przyglądała, czasami przesadnie, swoimi zielonkawymi oczami typowymi dla kobiety o naturalnych rudych włosach. Mogła być pięknością, ale nią nie była. Czegoś jej brakowało i z pewnością przez to coś była przebiegła. Jeśli się dobrze nad tym zastanowić, żyło jej się świetnie: nigdy nie pracowała, a te kliniki, w których zamykała się od czasu do czasu, były w rzeczywistości luksusowymi

spa i poznawała w nich mnóstwo bogatych ludzi. Jorge, sprzedając i kupując obrazy, nie dawał rady finansować jej trybu życia. Te ukradkowe spojrzenia w moją stronę coś mi stopniowo wydzierały, choć nie zdawałam sobie z tego sprawy. Próbowała ubierać się tak jak ja i nawet jej chód przypominał mój, a teraz miała mojego męża. Zaparkowałam i nagle to miejsce wydało mi się znajome. Bardzo znajome. Zamknęłam na chwilę oczy, a potem otworzyłam je powoli, pozwalając, żeby fasady, ogródki barów, samochody i ludzie pojawiali się stopniowo. Odwróciłam się i zobaczyłam bank, w którym pracował mężczyzna usiłujący mnie wcześniej potrącić. Od tamtego czasu minęło już mniej więcej pięć miesięcy. Przypięłam motorower łańcuchem i popędziłam jak strzała, żeby zajrzeć przez szybę. Był jednym z kasjerów. Biedak nie wyglądał na kogoś, kto chciałby kogokolwiek zabić. Powiedział mi wtedy, że był to niepohamowany impuls, jakby jakaś niewidzialna istota wcisnęła pedał gazu. Cóż za zbieg okoliczności, że stało się to na tej samej ulicy, przy której mieszkała Rosalía. Złapałam amulety i ścisnęłam je, co powoli wchodziło mi w krew, gdy potrzebowałam pomocy w zrozumieniu czegoś. Już nie bałam się odkrycia prawdy, bo nic nie mogło wyrządzić mi większej krzywdy niż to, co już wiedziałam. Podeszłam do bramy domu, w którym podobno mieszkała Rosalía. Nie zamierzałam wchodzić do środka, ale w tym momencie ktoś wyszedł, więc jednak to zrobiłam. Nie zamierzałam również wchodzić na górę. Jej mieszkanie było na ósmym piętrze. Jednak ktoś przytrzymał mi drzwi windy i zapytał, na które piętro jadę. Nie planowałam też zapukać. Zatrzymałam się przed drzwiami, przed wycieraczką z włókna kokosowego z rysunkiem wykonanym przez Elíasa. Bezbłędnie rozpoznałam jego rękę, co oznaczało, że nie można mu było odmówić odrobiny własnego stylu. Kamienica była elegancka, z marmurami i drewnianą boazerią oraz dużymi masywnymi drzwiami pomalowanymi na ciemnozielono. Na półpiętrze obok okna stała żywa palma. Było oczywiste, że Rosalía świetnie się urządziła, skoro miała ładne mieszkanie, a z pewnością także pieniądze, chociaż przez całe życie chorowała i nie pracowała. Przyszłam aż tutaj bez żadnego konkretnego celu, nie bardzo wiedząc, co mam jej powiedzieć. W gruncie rzeczy prowadziłam rozpoznanie jak zjawa – przyjść i zobaczyć, nie będąc widzianą. Właśnie zaczęłam się wycofywać, nie zapukawszy, gdy ciemnozielone drzwi stanęły otworem i w progu pojawiły się rude włosy, chuda sylwetka i grube brwi. Nigdy nie podejrzewała, że mogłaby mnie tu spotkać. Ja też wcześniej sobie tego nie wyobrażałam. Przez kilka sekund nie odzywałyśmy się do siebie. Potem się zawahała, czy zamknąć drzwi, czy nie. Wybierała się dokądś w kreacji od Givenchy i z torebką Loewe. Rosalíi nie udawało się być taką, jaką chciała. Miałam wrażenie, jakby zastygła na wieki na progu, niczym na progach wszystkich tych drzwi, których nie potrafiła

przekroczyć. – Co ty tu robisz? – zapytała wystraszona. Podeszłam, żeby się z nią przywitać, całując ją w oba policzki. Pachniała żelem marki Kanebo i zdziwił ją mój nieprzyjemny zapach, utrzymujący się od czasu wymiotów po kolacji w Ritzu z Ionelą. – Przyszłam porozmawiać z tobą o Jorge. – O Jorge? – spytała, zamykając drzwi na klucz. – Bardzo źle znosi waszą separację. Nie wie, że tu przyszłam. Gdy wsiadałyśmy do windy, jej oczy wędrowały z prawej strony na lewą, szukając jakiegoś wytłumaczenia dla mojej wizyty. – Spędziłam dużo czasu zamknięta w szpitalach i teraz muszę odpocząć, poczuć się dorosłą, nie małą dziewczynką otoczoną nadmierną opieką, rozumiesz? – Wydaje mi się, że jest bardzo przygnębiony – zauważyłam, próbując odgadnąć, co Elías w niej widział. – Bardzo chętnie bym z tobą porozmawiała, ale muszę pilnie kupić parę rzeczy – starała się wykręcić, gdy wychodziłyśmy na ulicę. – Zakupy nie mogą poczekać? Jorge cię potrzebuje. Odwróciła się w moją stronę i wbiła we mnie wyzywające spojrzenie. – Są rzeczy, które nie mogą czekać. Ja nie mogę czekać. Jorge natomiast ma mnóstwo czasu – powiedziała, zatrzymując taksówkę uniesioną ręką. Z całą pewnością przygotowywała się do podróży na te wyspy, do swojej ucieczki z Elíasem. Musiała sobie kupić bikini, pareo, kremy, kapelusze, a ja jej zawadzałam, zwłaszcza jeśli nie byłam gotowa zaczekać, aż sprawy potoczą się własnym torem. Gdy wróciłam do domu, Ioneli już nie było. Zabrała obraz. Światełko rumuńskiego świętego rzucało żółty blask na ścianę dawnego pokoju Danieli. Podeszłam, żeby je zgasić, ale zaraz się cofnęłam. Koniec końców potrzebowałam jak najwięcej światła, choćby i zapalonego przez jakąś nieznajomą. To było wszystko, co pozostało po Danieli. Nie miałam jej adresu ani numeru telefonu, nawet nie pamiętałam dobrze jej nazwiska, musiałabym zajrzeć do umowy. Daniela mogłaby udzielić mi informacji z pierwszej ręki o tym, co się działo w tym domu, gdy mnie nie było, albo dokąd chodził Elías, kiedy wyjeżdżałam. Gdybym się jej uważnie przyjrzała, zauważyłabym, że działo się coś dziwnego. Zawsze tak bardzo się niepokoiłam o to, aby mojemu mężowi dobrze szło, że nie potrafiłam zobaczyć go takim, jakim był. Jego pragnienia, jego kłopoty i ambicje przypominały cienie, które go przesłaniały i ukrywały niczym sterta słomy. W dodatku nie mogłam nikomu o tym powiedzieć. Carolina za bardzo by się ucieszyła, wręcz wybuchnęłaby śmiechem i stwierdziła: „wiedziałam”. Rodzicom opowiadałam tylko o pracy. Nigdy nie chciałam ich martwić własnymi kłopotami uczuciowymi. Mieli dość trosk, starzejąc się w swoim górskim domku. Mogłabym

opowiedzieć o tym Manueli, ale jej wszystko wydawało się normalne.

36 Tamtej nocy, już bez Ioneli, spałam zupełnie sama i byłam kompletnie wyczerpana. Koło drugiej nad ranem zbudziło mnie uświadomienie sobie, że nie zamknęłam drzwi na klucz, więc ktoś mógłby wejść, po prostu je popychając, ale było mi wszystko jedno. Odwróciłam się na drugi bok i ponownie zasnęłam. Wstałam o dziesiątej z opuchniętą twarzą, bo widocznie płakałam, nie zdając sobie z tego sprawy. W pierwszym odruchu chciałam, jak codziennie rano, zadzwonić do Elíasa, lecz nie mogłam, musiałam się od niego odzwyczaić, od jego głosu, od jego oddechu, od jego demonów. Całe szczęście, że dźwięk telefonu uwolnił mnie od tych myśli. Dzwoniła Irina. Nie mówiła zbyt wyraźnie, bo nadal miała spuchniętą wargę, poza tym odniosłam wrażenie, że woli, aby nikt jej nie usłyszał. Chciała się ze mną zobaczyć, musiała z kimś porozmawiać. Nie miała pojęcia, jak dobrze ją rozumiałam. Ja również czułam taką potrzebę. Ile razy rozmawiałam z Iriną sam na sam? W sumie dwie czy trzy minuty. No i przede wszystkim nigdy się sobie nie zwierzałyśmy. Nigdy nie czułam się przy niej swobodnie, raczej byłam spięta i w jej obecności ulatniały się wszystkie moje pomysły, dlatego nie miałam nic inteligentnego do powiedzenia. Wydawało mi się, że nasze spotkania ciągną się w nieskończoność i odczuwałam prawdziwą ulgę, gdy widziałam, że Irina odwraca się na pięcie i wychodzi albo gdy ja mogłam wyjść. Zawsze się zastanawiałam, czy ona też tak to odbiera. Zapytałam, czy Manuela wie, że ona do mnie dzwoni. Wyobrażałam ją sobie, jak obejmuje tę dziewczynę, jak ją całuje, jak kocha się z nią, z całą tą czułością, której nie skąpiła jedynie w miłości. Nie, Manuela o niczym nie wiedziała, Irina wolała porozmawiać ze mną. Gdzie mogłybyśmy się zobaczyć? Uważała, że najlepsze będzie jakieś bardzo uczęszczane miejsce, takie, w którym nikt nie spodziewał się jej zastać. Zaproponowałam zoo, przy wybiegu dla lwów, o piątej po południu. Z doświadczenia z Teksasem wiedziałam, że to idealne miejsce. Wyszłam pobiegać po pobliskim lesie sosnowym, aby nadal unikać pokusy zadzwonienia do Elíasa, a po śniadaniu i po prysznicu poszłam do centrum handlowego. Kupiłam jedzenie – szynkę gotowaną, owoce, mleko – w niewielkich ilościach, jak to robią osoby samotne. Po powrocie do domu aż do czwartej po południu przeglądałam internet i próbowałam zapanować nad zdenerwowaniem. Przyszłam przed czasem, więc ustawiłam się niedaleko słoni, skąd mogłam obserwować lwy. Pomyślałam o Teksasie, który okazał się gadułą, przez co Antonio mnie podejrzewał i mógł powiedzieć o tym Irinie. Może właśnie dlatego chciała się ze mną zobaczyć – żebym powiedziała jej prosto w oczy, dlaczego wynajęłam opryszka, by ją okradł i pobił. Jednak przez telefon w jej głosie nie

wyczułam żadnego tonu wymówki ani chęci domagania się wyjaśnień. Mówiła swobodnie, chociaż jakby szeptem. Poza tym najwyraźniej miała jakieś uprzedzenie do Antonia, skoro Manuela nie chciała zostawić ich samych w szpitalnym pokoju. Nie wydawało się prawdopodobne, żeby od tamtego czasu ze sobą rozmawiali. Zobaczyłam, że nadchodzi w czapce z daszkiem, która z tyłu przytrzymywała włosy związane w koński ogon, w okularach przeciwsłonecznych, spodniach elastycznych i bluzce, jakby wyszła pobiegać. Po raz pierwszy widziałam ją w takim stroju. Wydawała się zaginioną bliźniaczką Iriny. Przywitałam ją, a ona ścisnęła moje ramię, co mnie uspokoiło. Mocno się umalowała, żeby ukryć sińce. Przespacerowałyśmy się między zwierzętami, pośród ich odgłosów i niezwykłego jak na nie spokoju. Wisiorek Iriny, o który tak zabiegałam, kołysał się na jej dekolcie. Zapytała mnie, jak idą sprawy w agencji, na co odpowiedziałam, że nie dzwonią do mnie ze zleceniami, że jestem całkiem skołowana i martwię się o swoją umowę. – Zapomnij o umowie – poradziła. – Agencja wkrótce zbankrutuje. Chciałabym cię prosić o przysługę. Umowa, która spędzała mi sen z powiek, już się nie liczyła? Przystanęłyśmy na chwilę w pobliżu miejsca, gdzie odbywał się pokaz kakadu i innych papug. Dzieciom bardzo się podobał. – Idź do mojego gabinetu. Otwórz tym kluczem ostatnią szufladę. Ma podwójne dno. Podnieś je i poszukaj czarnego pendrive’a. Przynieś mi go. Jest bardzo ważny. Antonio pewnie zdążył już zabrać mój notes, ale jeśli nie, jego też mi przynieś. Lepiej, żeby nikt cię przy tym nie zobaczył. Będziesz mogła to zrobić? Miała do mnie zadzwonić następnego dnia. Ja nie mogłam znać jej numeru ani wiedzieć, gdzie przebywa. – Chcą mnie zabić – powiedziała. Wyrwało mi się: „Kto?”. Zabrzmiało bardzo piskliwie, bardzo sztucznie. – Antonio. Od pewnego czasu wiem, co robi z agencją, wiem o zdefraudowanych pieniądzach i o brudnych interesach w Bangladeszu, a on to odkrył. – Podobno złapano złodzieja, który cię napadł. – Też coś! Ten biedny chłopak był cherlakiem, posłużyłam się nim jak tarczą, ale w końcu zwiał i wtedy dali mi wycisk. Czekali na mnie. Rozpoznałam jednego z ludzi Antonia, tego, który zajmuje się księgowością w jego czarnych interesach. Odetchnęłam. Odetchnęłam tyle razy i tak głęboko, że Irina popatrzyła na mnie zaniepokojona.

– Dobrze się czujesz? Chodźmy się czegoś napić. Już nie byłam przy niej skrępowana. – Domyślam się, że wiesz, iż Manuela i ja jesteśmy razem, ale wolę, żeby ona nic nie wiedziała o tych sprawach. Kocham ją, ale do ciebie mam zaufanie. Jej słowa przepełniły mnie dumą. Teraz zdałam sobie sprawę, że zawsze mnie lubiła i że ja, w taki czy inny sposób, zawsze potrzebowałam jej aprobaty. – Czas na mnie. Bardzo uważaj na Antonia. Jest zdesperowany. – Mąż mnie zdradza – wyrzuciłam z siebie, czując, że słowo „zdradzać” nie oddaje do końca całej jego podłości i mojego upokorzenia. – Malarz? – zapytała, otwierając samochód. Wreszcie komuś to powiedziałam. Wreszcie padło to z moich ust. Teraz już nie mogłam się cofnąć i udawać, że o niczym nie wiem. Czyżby to był ten ból, o którym kiedyś Viviana powiedziała, że nie będzie mogła mnie z niego wyleczyć?

37 Zadzwoniłam do Viviany, ale nie odebrała. Chciałam jej powiedzieć, że jestem niemal pewna, iż osoba, która tak źle mi życzy, to kobieta. Najwyraźniej zajmowała się swoimi miksturami i zostawiła komórkę gdzieś w głębi domu. Dostałam natomiast telefon od Elíasa. Był bardzo, ale to bardzo zaniepokojony o Jorge. – Nie mówiłaś, że idziesz się z nim zobaczyć? – Już z nim rozmawiałam – odparłam, ledwie znosząc głos męża w uchu i oddech przemierzający czterysta kilometrów rozczarowania. – Poszłam do niego do domu i okazało się, że jest zdruzgotany rozstaniem z Rosalíą. Nie chce nawet słyszeć o obrazach. Zastałam go prawie nagiego, leżącego na podłodze salonu. Wydaje mi się, że zmarnuje sobie życie. To niesamowite, że czułam jego oddech tak blisko siebie, jakbyśmy byli w łóżku. Oddychał coraz szybciej. – I co zrobimy? Skończyłem już cztery obrazy. Miałem zamiar zorganizować wystawę prezentującą moje trzy etapy twórcze, a teraz znów wszystko się wali. Usłyszałam jakiś hałas, jakby zrzucił coś na podłogę, pewnie paletę z farbami albo sztalugi. – Patricio, nie wiem, co robić – powiedział łamiącym się głosem. – Dokończ pracę. Z trudnych chwil zawsze wynika coś dobrego. À propos, poszłam zobaczyć się z Rosalíą, żoną Jorge, i przekonać ją, aby do niego wróciła. Zaniemówił i oddech po drugiej stronie zamarł. – Słyszysz mnie?! – krzyknęłam. – Słyszę. I co powiedziała? – Raczej nie zamierza dać mu drugiej szansy. Na pewno ma już kochanka. Wyglądała bardzo ładnie. Szła na zakupy, bo chyba wybiera się w podróż na jakieś wyspy. – No cóż, to ich sprawa – stwierdził Elías. – Kiedy przyjedziesz? – Zrobię ci niespodziankę. Elías nienawidził niespodzianek. Nie znosił nieoczekiwanych przyjęć, nieoczekiwanych prezentów, nieoczekiwanych odwiedzin. Lubił wiedzieć, co się wydarzy i co potem zrobią inni, więc bez trudu mogłam sobie wyobrazić, jak bardzo jest zaniepokojony. – Wolałbym wiedzieć, kiedy przyjedziesz, kochanie. Wydaje mi się niedorzeczne, że mnie nie uprzedzasz. Rozłączyłam się i poszłam na górę do pracowni. Była bardzo ładna. Traktował ją jak swoje sanktuarium. Wiedziałam, że nie cierpi, kiedy dotyka się jego rzeczy, więc prawie nigdy tam nie wchodziłam. Cieszyłam się, że urządziłam

mu tę kryjówkę, bo nie wszyscy jesteśmy artystami i nie wszyscy potrzebujemy miejsca, w którym możemy się odizolować od innych. Czułam się bardzo dumna, że zamyka się w pracowni z farbami i swoimi marzeniami. Nie szukałam już żadnych innych obrazów przedstawiających Rosalíę, nagą czy ubraną. Nie interesowała mnie. Nigdy nie przyciągała mojej uwagi i nawet teraz, chociaż miała romans z moim mężem, wcale mnie nie obchodziła. Moja siostra poradziłaby, żebym wyrzuciła wszystkie te śmieci, ale niczego nie dotknęłam. W świetle unosiły się drobinki kurzu. Znów miałam zostać sama, ale to Carolinie nie przeszkadzało. Zamknęłam drzwi. Z czasem powstaną pajęczyny między obrazami a stołem, sztalugami i pędzlami, minie dwadzieścia lat i nie będę już modelką, a tutaj być może ktoś będzie kiedyś malował. Nikt się nie dowie, co teraz czułam. Zadzwoniłam do rodziców, żeby się zapytać, co z woreczkiem żółciowym ojca. Posypały się wymówki: już był najwyższy czas na mój telefon, nie odwiedzałam ich, czuli się zaniedbywani. Czekali na przelew ode mnie, żeby móc ustalić termin operacji. – Nie stoję teraz dobrze ze zleceniami – powiedziałam. – Agencja ma problemy. Zapadła cisza, głęboka cisza rozlewająca się falami po górach, na które pewnie patrzył mój ojciec podczas rozmowy ze mną. – Carolina mówi, że nie dbasz o siebie. Źle robisz, bo życie dało ci cenny dar, urodę, i nie powinnaś go marnować. To są twoje najlepsze lata i musisz je wykorzystać. Zaczekaj, daję ci mamę. Usłyszałam, że ojciec wyjaśnia jej pokrótce sytuację. – Patricio – powiedziała matka tym tonem, którym kazała mi odrabiać lekcje, gdy byłam mała, tonem, któremu nigdy się nie sprzeciwiałam, bo nawet nie przyszłoby mi to do głowy – nie jesteś sama na świecie, masz rodzinę. Nie zapominaj, że w rodzinie pomagamy sobie nawzajem. Nosiłam cię przez dziewięć miesięcy w brzuchu, troszczyłam się o ciebie, gdy miałaś gorączkę i dla ciebie spędzałam bezsenne noce. A ty jak się odzywasz do ojca? Powiedziałam jej, głęboko zawstydzona, że zadzwonię znów, gdy tylko porozmawiam z doradcą finansowym. Dodałam, że nie odwiedzałam ich, bo moje życie bardzo się skomplikowało. Miałam wielką ochotę się rozpłakać. Przypomniało mi się, jak rodzice zabierali nas do kina, jak matka broniła mnie przed nauczycielami, jak jeździliśmy latem nad morze i jak obchodziliśmy moje urodziny. To prawda, miałam rodzinę i pewnego dnia moi rodzice umrą. Kim byłabym bez nich? Łzy napłynęły mi do oczu, ale pochodziły z odległego, sekretnego źródła, które tylko ja znałam. Potwierdziłam doradcy finansowemu, że może podnieść pensję Carolinie

i poprosiłam, aby zapłacił za operację mojego ojca. Odparł, że mam zbyt dużo wydatków i że moje obecne dochody nie pozwalają na szastanie pieniędzmi. – Przedłużą ci umowę w agencji? Nic nie odpowiedziałam, nie chciałam pogarszać sytuacji słowami.

38 Ponownie zadzwoniłam do Viviany. Zaczynałam się martwić tym nieodbieraniem telefonu. Postanowiłam spróbować jeszcze raz później. Teraz musiałam wywiązać się z zadania, które wyznaczyła mi Irina. W końcu jej obiecałam. Pojechałam samochodem do agencji. Dochodziła druga po południu. O tej porze wszyscy, oprócz modelek, szli na obiad. Modelki wolały odpoczywać na leżąco, kładąc się gdzie popadnie. W okolicy było mnóstwo restauracji z zestawami obiadowymi po dziesięć euro. Ludzie wychodzili z biur i wracali, światło było intensywnie niebieskie, a temperatura sięgała dwudziestu dwóch stopni. Modliłam się, żeby Antonia nie było w agencji. Była Manuela, a Roberto robił zdjęcia dziewczynie, której kilka dni wcześniej ukradłam ubranie, zanim poszłam się spotkać z Teksasem. Manuela stanowiła bardzo poważną przeszkodę. Dopóki kręciła się w pobliżu, zabranie pendrive’a z biurka Iriny było niemożliwe. – Co nowego? – zapytałam ją. – Irina przepadła jak kamień w wodę, Antonio przychodzi od czasu do czasu, żeby zabrać dokumenty, a jego sekretarka przez cały dzień zajmuje się spławianiem ludzi, którzy domagają się wypłaty. Całe szczęście, że dzięki Robertowi i mnie praca posuwa się naprzód – wyjaśniła z zarozumiałością. Nie zadałam sobie trudu, by zapytać, czemu nie liczą na mnie. Odpowiedziałaby, że chodzi o gusta klientów. Roberto przerwał na chwilę i przywitał się ze mną, a wtedy, nie zdając sobie sprawy z tego, co mówię, spytałam o żonę, co bardzo go zdziwiło. Manuelę także. Był to sposób na pokrzyżowanie mu ewentualnych planów wobec nowej dziewczyny. Zresztą dobrze wiedziałam, czemu o niej wspomniałam – ponieważ nie brał mnie pod uwagę. Roberto uważał, że interes da się uratować dzięki Manueli i innym młodszym dziewczynom. Tak więc zostawiłam go na rozmyślaniach o żonie. Poszłam do łazienki, a potem kręciłam się po agencji. Sekretarka Antonia widocznie wyszła na obiad. Przekręciłam klamkę drzwi gabinetu Iriny, ale były zamknięte na klucz. Komu zależało na tym, aby nikt tam nie wchodził? Manueli,żeby nie dotykano rzeczy jej ukochanej, i Antoniowi, żeby kontrolować to, co było w środku. Zaryzykowałam i usiadłam przy biurku sekretarki, otworzyłam pierwszą szufladę, ale w niej nie znalazłam żadnego klucza, i drugą, w której był jeden. Sekretarka była bardzo pedantyczna, co ułatwiało zadanie każdemu złodziejowi. Klucz pasował idealnie. Otworzyłam drzwi, a potem zamknęłam je od środka. Nadal pachniało perfumami Iriny, ale teraz wywoływały u mnie odmienne uczucie – uczucie ciepła, a nie chłodu, jak wcześniej. Kwiaty na parapecie zwiędły i część liści była uschnięta. Zdenerwowana otworzyłam szufladę, o której mi

powiedziała, kluczem, który mi dała. Nie dało się przy tym zupełnie nie hałasować, a Manuela miała wyostrzony słuch politoksykomanki, który zapewne niebawem miał się zmienić w przytępiony słuch politoksykomanki. Musiałam wyjąć mnóstwo rzeczy, żeby dostać się do podwójnego dna. Do gabinetu zbliżyły się czyjeś kroki, więc instynktownie się schyliłam, jakby mój cień mógł przeniknąć przez ścianę. Ktoś przekręcił klamkę, ale nie mógł otworzyć drzwi. Nasłuchiwał. Starałam się oddychać spokojnie, z ręką zastygłą nad czarnym pendrive’em. Kiedy wydawało mi się, że po drugiej stronie drzwi nikogo już nie ma, wzięłam go. Nie włożyłam rzeczy z powrotem do szuflady, ale ją zamknęłam. Nie był to dobry pomysł, bo klucz narobił hałasu i klamka znów się poruszyła. Tym razem prób było kilka. – Usłyszałam jakiś hałas – stwierdził głos Manueli – ale gabinet jest zamknięty. Gdzie Patricia? – Pewnie sobie poszła – odpowiedział głos Roberta. – Nie ma tu już właściwie czego szukać. W innych okolicznościach po usłyszeniu tych słów opadłabym gwałtownie na fotel Iriny, ale nie mogłam hałasować. W gruncie rzeczy miałam nad nimi przewagę, bo oni nie byli świadomi, że agencja może w każdej chwili pójść na dno, ale od kiedy wiedzieli, że moja kariera się załamuje? Musiałam tam wytrzymać pół godziny. Zdjęłam buty i wykorzystałam ten czas na poszukiwanie notesu Iriny, ale tak jak podejrzewała, nie było go w gabinecie, oraz na podlanie kwiatów butelką wody, która stała pod biurkiem. W końcu usłyszałam Manuelę mówiącą, że idzie coś załatwić, a potem trzaśnięcie drzwiami wychodzącymi na zewnątrz. Ostrożnie przekręciłam klucz. Serce biło mi jak szalone, bo Manuela była nieprzewidywalna i mogła w jednej sekundzie zmienić zdanie. Mogłaby się zrobić agresywna, gdyby zobaczyła, że przywłaszczam sobie przestrzeń, którą uważała za swoją. Otworzyłam powoli drzwi i zobaczyłam smukłą, nastoletnią sylwetkę, w całości zbudowaną z nowych, złocistych komórek, należącą do tej dziewczyny, która pewnego dnia zastąpi Manuelę, tak samo jak ona zastąpiła mnie. Zrobiła nieprzyjemną minę. – Można wiedzieć, dlaczego ukradłaś mi ubranie tamtego dnia? Roberto mówi, że niemożliwe, byś to była ty, ale ja twierdzę, że tak. Już wypadłaś z obiegu, wiesz o tym, prawda? – Oczywiście, że wiem – powiedziałam, zamykając drzwi na klucz. – Wiem o wiele więcej niż ty. Nie myśl, że jesteś taka sprytna. Nie myśl, że zajmiesz miejsce Manueli, bo ona ma coś, czego ty nigdy nie będziesz miała. Ruszyłam szybko w stronę wyjścia. Dziewczyna nie uświadamiała sobie,

jakie znaczenie miało to, co właśnie zobaczyła: mnie wychodzącą z gabinetu Iriny. – Wyślę ci paczkę ze spodniami – rzuciłam. Nie miałam wątpliwości, że natychmiast opowie o tym Robertowi. Pozostało mi tylko zaufać jego rozsądkowi. On na pewno przed nikim się nie wygada. Gdy Irina zadzwoniła do mnie mniej więcej o wpół do czwartej, właśnie zamawiałam hamburgera w barze Foster’s Hollywood, który znajdował się przy tej samej ulicy, co agencja. Poinformowałam ją, że mam już to, czego chciała i że możemy się zobaczyć następnego dnia koło piątej w tym samym miejscu co poprzednio. Nie podziękowała mi, tylko powiedziała: – Mam wobec ciebie pewne plany. Zważywszy, że nie byłam już modelką z pierwszej ligi, mogłabym też napić się dobrego piwa i zjeść tyle tłustych rzeczy, ile zechcieliby mi podać. Z pewnością należało uznać za dobry znak to, że Roberto nie zadzwonił do mnie z pytaniem, co robiłam w gabinecie Iriny. Albo nastolatka nic mu nie powiedziała, albo nie przywiązywał do tego wagi. Przynajmniej wiedziałam już, że żadna z osób, z którymi pracowałam, nie życzy mi śmierci. Ani nikt z mojej rodziny.

39 W końcu Viviana odebrała mój telefon. Zamknęłam na sekundę oczy z poczuciem ulgi. Nie wiem, dlaczego tak się nią przejmowałam. Odkąd spotkałam ją w samolocie, moje życie ulegało dramatycznym zmianom, jakby szczęście stopniowo odsuwało się ode mnie. Już prawie nie dostawałam telefonów z pracy, mąż mnie okłamywał i zdradzał z żoną przyjaciela, a mojej rodzinie się wydawało, że jestem oddziałem banku. Jednak możliwe, że to wszystko działo się już wcześniej, zanim poznałam Vivianę, a ona pomogła mi otworzyć oczy, spojrzeć rzeczywistości prosto w twarz. Odniosłam wrażenie, że jest poruszona. Najwyraźniej rozmawiała ze mną, idąc ulicą i wkładała w to cały wysiłek, jaki w jej przypadku się z tym wiązał. – Idę na dworzec – powiedziała. – Zamierzam odwiedzić cię w Madrycie. Właśnie miałam do ciebie zadzwonić, żebyś podała mi swój adres. Minęła mniej więcej godzina, odkąd wróciłam do domu po zabraniu pendrive’a z gabinetu Iriny i zjedzeniu hamburgera (z ogromnym poczuciem winy, które gniotło mnie jak kamień w żołądku). Powinnam się stopniowo przyzwyczajać do życia bez ograniczeń. Jeśli czegoś najmniej się spodziewałam, to właśnie tego, że Viviana wyjdzie ze swojej kryjówki i przyjedzie mnie odwiedzić. Zrobiło to na mnie wielkie wrażenie. – Muszę z tobą pilnie porozmawiać. Proszę, zaczekaj na mnie. Nie dała mi nawet powiedzieć, że przyjadę po nią na dworzec. Rozłączyła się. Nie wiedziałam, jak mogłabym wynagrodzić jej tak wielki wysiłek. Ucieszyłam się, gdy komórka znów zadzwoniła, bo myślałam, że to jeszcze raz ona. Chciałam ją przekonać, że sama przyjadę do Barcelony, jeśli to, abyśmy się zobaczyły, jest takie ważne. Zamiast niej usłyszałam Jorge, który dzwonił, by mi oznajmić, że Elías się niecierpliwi w związku z wystawą i oczekuje ostatecznej odpowiedzi w sprawie zakupu obrazów. Zamierzałam mu powiedzieć, że mój mąż już wie, iż to ja kupuję jego obrazy, a także że ma romans z Rosalíą i planują razem wyjechać, dlatego potrzebuje pieniędzy ze sprzedaży obrazów. Jednak jeszcze nie nadszedł odpowiedni moment, więc to przemilczałam. Czułam się silniejsza, wiedząc dużo więcej od niego. – Trzeba się uzbroić w cierpliwość – powiedziałam, myśląc o tamtej nieprzyjemnej chwili, którą przez niego przeżyłam, kiedy próbował zaciągnąć mnie do łóżka. I pomyśleć, że poszłam do jego domu gotowa pozwolić mu robić ze sobą wszystko, na co miał ochotę, byleby znów reprezentował Elíasa. W miłości nie wolno oddawać wszystkiego, zawsze trzeba trochę się oszczędzać. W gruncie rzeczy odpowiadało mi, że jego żona chciała mnie zabić, bo dzięki temu mogłam

czuć urazę i nienawiść. Otóż właśnie uraza i nienawiść pomagały mi w tym, żeby nie dać się unicestwić. – Jeśli ten twój przyjaciel z agencji nic ode mnie nie kupi, będę musiał obciążyć hipotekę mojego domu. – Wykaż trochę cierpliwości – powtórzyłam. – Zastanawia się nad tym. Czyżbym stała się złym człowiekiem? Sądzę, że tak. Zaledwie sześć miesięcy wcześniej nigdy by mi nie przyszło do głowy oszukiwać kogoś w ten sposób. Między tym telefonem a przyjazdem Viviany poszłam trochę pobiegać. Mogłabym przez ten czas poczytać, ale nie potrafiłam się skupić. Potem wzięłam prysznic i wystroiłam się, jakbym czekała na kochanka. Nie umiałam zachować spokoju. Perspektywa obecności Viviany w moim domu przyprawiała mnie o zawrót głowy, jakby nagle grządki, cały ogród i pokoje, ze mną w środku, zawisły nad przepaścią. Do tej pory zawsze to ja jeździłam do Viviany, nie na odwrót. Do tej pory nie znała mojego otoczenia, a jedynie ów cień, który na mnie czyhał. Mniej więcej po czterech godzinach od zapowiedzi jej przyjazdu usłyszałam odgłos jakiegoś samochodu i podbiegłam do kuchennego okna, żeby wyjrzeć na zewnątrz. Robiłam to co chwilę od dłuższego czasu. Zobaczyłam taksówkę. To była ona, z walizeczką na kółkach, wielką białą torebką, którą już znałam, i czymś jeszcze w ręku. Zaczekałam, aż zadzwoni do drzwi. Nie wiem, dlaczego nie chciałam, by wiedziała, że jej przyjazd tak bardzo mnie niepokoi. Bzdury, dla niej z pewnością było to oczywiste. Czekała na werandzie, aż jej otworzę. Miała na sobie cienki prochowiec, a to, co trzymała w ręku, okazało się plastikowym transporterem dla kota. Na pewno nie było jej łatwo zostawić wszystko – rośliny, pokój Felipe – żeby tu przyjechać. Chociaż był już wieczór, latarnia dawała wystarczająco dużo światła, abym się przekonała, że Viviana mogłaby być piękna. Jej oczy miały w sobie coś nowego, pewnego rodzaju zdziwienie, i zachowały więcej młodości niż reszta ciała, zachowały blask oczu jej syna. Poczekała, aż ją przepuszczę. – Nie wiedziałam, że mieszkasz poza Madrytem. Zamierzałam przenocować w jakimś hotelu. Poprosiłam, by usiadła i nie zaprzątała sobie tym głowy. Zdjęła prochowiec i została w długiej kwiecistej bluzce. – Jestem tu sama jak palec, a ten dom jest bardzo duży – powiedziałam, myśląc o tym, że wchodzenie i schodzenie po schodach będzie dla niej bardzo uciążliwe. – Jedyny problem polega na tym, że pokoje są na górze. Wyjęłam Kasa z klatki i w kuchni nalałam mu mleka do miseczki. – Bałam się, że będzie miał mdłości w podróży.

Zaczęłam robić sałatkę na kolację, również po to, żeby się czymś zająć podczas rozmowy. W silnym świetle jarzeniówki zobaczyłam, że Vivianie urosły włosy. Przykrywały jej ramiona i opadały na bluzkę. – Sama ją uszyłam – powiedziała, czytając w moich myślach. Chodziła za mną krok w krok, po kuchni i salonie. – Jaki piękny dom! Mam już dość ciemności panujących w moim. Podoba mi się, że jest twój taki biały i taki pusty. Wyjęłam serwetki i sztućce. – Jutro będzie mogła go pani dokładniej obejrzeć – powiedziałam. – Bardzo się zdziwiłam, że zdecydowała się pani przyjechać. – Przyjechałam oddać ci pieniądze. Nie chcę ich. Dałaś mi coś nieskończenie ważniejszego: uwierzyłaś we mnie. Nalałam dwa kieliszki wina. Nie była to odpowiednia chwila, żeby cokolwiek mówić. Wolałam słuchać. – Podczas jednej ze swoich wizyt zapytałaś mnie, czy cię oszukuję, a ja nie odpowiedziałam. Otóż prawda jest taka, że cię nie okłamałam, ale wmówiłam ci, że jestem kimś więcej niż w rzeczywistości. Tymczasem jeszcze do niedawna nie czułam mocy tego daru, mocy światła. Nie zostałam obdarzona tą szczególną łaską, która pozwala przejść od intuicji do przekonania, od pragnienia do pewności. Poruszałam się po omacku wśród cieni, impulsów, przebłysków instynktu i miewałam chwile jasnowidzenia, jak ta w samolocie, kiedy wzięłam cię za ręce i wyczułam, że znalazłaś się w niebezpieczeństwie. Cała reszta ma wiele z urojeń i złudzeń. Skłoniłam cię, abyś poszła do tamtego kościoła po wodę święconą i abyś przyniosła mi sfinksa, ponieważ sądziłam, że ten wysiłek pomoże ci się skoncentrować na twoim zmartwieniu i odróżnisz we własnym sercu dobro od zła. Na ogół człowiek wie więcej, niż mu się wydaje. To ty, nie ja, znasz osoby ze swojego otoczenia, to ty wiesz o nich więcej, niż sobie wyobrażasz. Jednak wczoraj niespodziewanie to zobaczyłam. Nagle wiedziałam z całą pewnością, że osobą, której szukamy, jest kobieta. – Kas przyszedł z kuchni, oblizując się i przyglądając wszystkiemu wokół siebie. Położyłam poduszkę na podłodze, a on wyciągnął się na niej. – Ta kobieta jest słabego zdrowia i głód energii życiowej doprowadził ją do wampiryzmu. Pragnie tego, co masz, ale nie wie, naiwna biedaczka, że jeśli przestaniesz istnieć, wcale nie będzie tego pragnęła mniej. Ja już podejrzewałam, że chodzi o kobietę, ale Viviana nie mogła o tym wiedzieć. – Wydaje mi się, że wiem, kto to jest – powiedziałam. Poszłam do pracowni i przyniosłam portret Rosalíi. Nie był tak dobry ani tak duży jak ten, który wzięła Ionela, ale mimo to wyrażał coś z jej osobowości. – To może być ona – przyznała.

Viviana była w swoim mieszkaniu w Barcelonie i właśnie zapalała świece, gdy w jej głowie pojawiła się postać podobna do tej. – Zawdzięczam to tobie. Twoja wytrwałość i wiara we mnie dokonały czegoś wyjątkowego. To ja powinnam ci płacić – powiedziała, biorąc torebkę. Otworzyła ją i wyjęła plik pięćdziesiątek. – Proszę je zatrzymać – zaoponowałam. – Nie potrzebuję ich. – Nalegam. To było oszustwo. Zmusiłam cię do podróżowania, do przyjeżdżania do mnie. Godziłam się na to, wiedząc, że nie mogę ci pomóc. – Ostrzegła mnie pani, że lepiej być gotowym na niespodzianki. Przyglądałyśmy się Rosalíi. Na obrazie miała zmarszczki głębsze niż w rzeczywistości, jakby Elías chciał wymalować na jej twarzy więcej doświadczeń, więcej przeszłości. – Ta osoba ma bardzo mało energii życiowej, zaledwie odrobinę – powiedziała Viviana – dlatego potrzebuje tego, co ty masz. Następnego dnia rano Viviana była bardzo zadowolona. Jaśniała wśród białych ścian domu. Miała na sobie tę samą długą kwiecistą bluzkę albo inną, ale identyczną. Zanim wstałam, zrobiła kawę, otworzyła drzwi do ogrodu i teraz z ożywieniem rozmawiała z Kasem. Zapytałam, czy nie boi się, że jej ucieknie, na co odpowiedziała, że jeśli dotąd nie czmychnął z nory, w której mieszkają – choć czasami zostawiała otwarte drzwi, żeby mu to ułatwić – na pewno nie umknie z tego cudownego domu z ogrodem i drzewami, na które może się wspinać. Zresztą niech robi, co chce. Uważała, że to okrutne nie pozwolić odejść komuś, kto tego chce, czy to zwierzęciu, czy człowiekowi. – Myślę, że powinnyśmy złożyć wizytę kobiecie z obrazu – powiedziała. – Jeśli to Rosalía, na pewno ma coś, co ci ukradła.

40 Musiałam pojechać mercedesem zamiast motorowerem, chociaż wiedziałam, że będę miała problemy z zaparkowaniem. Viviana miała ze sobą tę swoją wielką białą torebkę, do której za nic w świecie nie ośmieliłabym się zajrzeć, zwłaszcza teraz, kiedy jej dar był bardziej oczywisty i prawdziwy. Poprosiłam ją, by zaczekała chwilę, zanim pójdzie na górę do mieszkania, i posiedziała na ławce na skwerku przed domem Rosalíi. Chciałam zdążyć rozgrzać atmosferę. Wyjaśniłam jej, że dokładnie w tym miejscu omal nie zostałam potrącona przez samochód. Pokazałam oddział banku, w którym pracował kierowca. Czułam się jak przewodniczka turystyczna po własnych nieszczęśliwych wypadkach. Teraz Viviana mogła się po raz pierwszy przekonać, że zdarzyły się naprawdę. Gdy siedziała w cieniu trzech czy czterech drzew rosnących na placu, obejmując ramionami torebkę i szepcząc miłe słówka psom, które wałęsały się dokoła niej, nikt by się nie domyślił, do czego jest zdolna. Spodziewałam się, że zastanę Rosalíę w mieszkaniu przy pakowaniu walizek. Portierowi powiedziałam, że mnie oczekuje, więc pozwolił mi wejść na górę. Nie ucieszyła się na mój widok. Jej niemal ładna twarz wykrzywiła się ze złości i zrobiła się prawie brzydka. – Muszę cię zapytać o coś ważnego – zaczęłam, nie dając jej czasu na spytanie, co tu robię. Praktycznie ją odepchnęłam, żeby wejść do mieszkania. – Wybacz, że zjawiam się bez uprzedzenia, ale akurat tędy przechodziłam. Przeprowadzam się i jestem bardzo zajęta. Wiadomość o przeprowadzce zainteresowała ją, więc wskazała mi drogę do salonu. Zatrzymałam się na kilka sekund w drzwiach, żeby mu się przyjrzeć. Był elegancki, urządzony ze smakiem, może nie okazały, ale z drogimi przedmiotami ze srebra, starymi wyrobami ceramicznymi i książkami. Rosalía niewątpliwie dużo czytała, pewnie była rozmowna i inteligentna. Nad kominkiem wisiał jej portret namalowany przez Elíasa, który zapewne nie przypuszczał, że kiedykolwiek go zobaczę. – Bardzo ładny – zauważyłam, przystając przed nim. – Mam mało czasu – powiedziała. – Pakuję się. „Tak jak przypuszczałam” – przemknęło mi przez myśl. Usiadłam na fotelu obitym fioletową satyną. Rosalía nawet po domu chodziła elegancko ubrana, pilnowała się. Miała na sobie jedwabną sukienkę w duże czerwone kwiaty, która przyklejała się i odklejała od jej kościstej postaci, odsłaniając nogi, które pewnie nie zmieniły się od wczesnej młodości. Rozłożyła ręce znaczącym gestem, nie wiedząc, co

powiedzieć i udając zmartwienie. – Przykro mi. Takie rzeczy się zdarzają. Kiedy się zorientowałaś? Elías coś ci powiedział? – Nie, nic mi nie mówił. Dowiedziałam się przez przypadek. Nie sądzę, żeby w ogóle miał zamiar mi o tym powiedzieć. – Cóż, to są sprawy między tobą a nim – stwierdziła. Bardzo dobrze się czułam w tym fotelu. Czasami lepiej się odpoczywa w cudzym domu, gdzie nic od ciebie nie zależy, choćby to był dom rywalki. – Kiedy wyjeżdżacie? Przepraszam, nie odpowiadaj, nic mnie to nie obchodzi, naprawdę. To są już wasze sprawy. Usiadła naprzeciwko mnie. Jedwab sukienki falował nad jej strasznie kościstymi kolanami. Była boso. – Nie przyszłam rozmawiać o Elíasie i o tobie. Wiem już wszystko, co powinnam wiedzieć. – Cieszę się – rzekła bez uśmiechu, z melancholijnym wyrazem twarzy osoby o skłonnościach do chorób. – Jorge coś ci powiedział? – Nie. I nie myśl, że mi go żal – odparłam. – Jorge to zwykły cham. Skrzywiła się. Moja uwaga ją dyskredytowała. – Przyszłam porozmawiać o tobie i o mnie. O tym pragnieniu wyrządzenia mi krzywdy, które cię trawi. Kochasz Elíasa dlatego, że jest ze mną. Nie potrafiła ukryć wrażenia, jakie zrobiły na niej moje słowa. Otworzyła szeroko oczy, tak jakby do tej pory widziała mnie tylko połowicznie. Viviana zadzwoniła do drzwi kilka minut później, niż to było w planie. Pewnie portier robił jej jakieś trudności. Rosalía pobiegła otworzyć w nadziei, że ktokolwiek to będzie, da jej okazję do zakończenia naszej uciążliwej pogawędki. Rozległ się urzekający głos mojej towarzyszki, która przedstawiła się jako moja przyjaciółka i poprosiła o pozwolenie na wejście, chociaż już była w salonie. Rosalía szła za nią, nie wiedząc, co ma robić. – A więc to jest Rosalía – stwierdziła Viviana, przyglądając się jej uważnie i upuszczając torebkę na sofę, która stanowiła komplet z fotelem. Gospodyni powiedziała, że nikt jej nie zapraszał i żeby wynosiła się tam, skąd przyszła, tak samo jak ja. – Być może to ona jest tą osobą, która wysysa z ciebie energię za pośrednictwem twojego męża – oświadczyła Viviana, nie zwracając na nią uwagi. – Dużo myśli o tobie i ci zazdrości. Potem, niczym lekarz, który otwiera swoją walizeczkę, otworzyła torebkę i wyjęła okrągły kawałek metalu z jakimiś napisami. Ależ ona lubiła takie rzeczy! – Rosalía – powiedziała – ma coś twojego, co pewnego razu ci ukradła i używa tego przedmiotu jako kanału, żeby dotrzeć do ciebie i skierować

przeciwko tobie twoją własną energię. Ale nie martw się, zaraz to znajdziemy. Zaczęła chodzić z medalionem po salonie, a potem wyszła z pokoju, trzymając ten kawałek metalu niczym radar. – Co to ma znaczyć? Dokąd pani idzie? Zadzwonię na policję! – krzyknęła Rosalía, a żyły na jej szyi nabrzmiały z wysiłku i ze złości. – Nie wyjdziemy – zawołała Viviana z przedpokoju – dopóki nie znajdziemy tego, czego szukamy. Patricio, pilnuj jej, niech się stamtąd nie rusza. Położyłam Rosalíi rękę na ramieniu, zmuszając ją, żeby usiadła na swoim pięknym fotelu. Nie mogła z niego wstać, bo zagradzałam jej drogę. Zaczęła się pocić. – Muszę się napić wody, bo inaczej się uduszę – powiedziała. Nie pozwoliłam jej wstać. – Dlaczego chcesz mi wyrządzić tak wielką krzywdę? Co ja ci zrobiłam? – zapytałam z autentycznej ciekawości. – Chciałam pomóc Elíasowi. Miała wilgotne czoło i pot naruszał nienaturalną biel jej skóry. – Ty go nie rozumiesz. Nie pobudzasz jego kreatywności – rzekła, wycierając sobie twarz dłońmi – tylko go poniżasz swoją nadopiekuńczością, kupując przez Jorge jego obrazy. Nie wierzysz, że ktokolwiek je kupi, nie podoba ci się to, co maluje. Myślisz, że on nie zdaje sobie z tego sprawy? Pozwoliłam jej wstać. – Nędzna ignorantko – powiedziała z bezgraniczną pogardą. – Wymierzasz mu policzek za policzkiem. Jeśli chce się żyć z artystą, trzeba kochać to, co robi, dlatego że artysta woli, jeśli kocha się jego dzieła bardziej niż jego samego. A ciebie obchodził tylko on, a nie piękno jego twórczości. Z głębi mieszkania dochodziły odgłosy zrzucania szuflad na podłogę, jakby właśnie miał miejsce rabunek. Teraz ja usiadłam. Rosalía miała rację, nigdy nie przyszło mi to do głowy. Nalała sobie wody z karafki z weneckiego szkła. – Kiedy się dowiedział, że to ty jesteś tymi anonimowymi klientami, którzy interesują się jego twórczością, załamał się. Nigdy ci tego nie wybaczy. – Ty mu o tym powiedziałaś, prawda? Jorge się to wymknęło, a ty zaraz przekazałaś dalej. – Tak czy inaczej by się dowiedział. Nie jest głupi. – Parę razy najadłam się strachu, miałam kilka nieprzyjemnych przygód, potknięć, nietypowych wypadków, ale nie poddawałam się i w końcu odkryłam, że niedobrze jest kochać kogoś bardziej niż siebie samego. Lepiej uważaj. Znów usłyszałyśmy hałas. – Powiedz tej wariatce, żeby przestała mi demolować dom. – Już znalazłam – oznajmiła Viviana, wchodząc do salonu i trzymając

w ręku moje zdjęcie, które wcześniej stało na gzymsie kominka w moim salonie. Osłupiałam. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Viviana z powrotem schowała medalion do torebki, razem ze zdjęciem. Co z nim robiła Rosalía? – Aż do tego się posunęłaś, Rosalío – zwróciła się do niej Viviana. – Gdy przydarzy ci się coś niespodziewanego, nigdy nie będziesz wiedziała dlaczego. Wstałam. Kusiło mnie, żeby napić się wody z weneckiej karafki sfinansowanej zapewne z kieszeni Jorge, który obłowił się między innymi dzięki pieniądzom dawanym przeze mnie za obrazy Elíasa, ale Viviana mnie powstrzymała, kręcąc głową. Opuściłyśmy królestwo Rosalíi, lecz zanim wsiadłyśmy do samochodu, wstąpiłyśmy do jakiegoś baru, żeby umyć ręce i twarz oraz czegoś się napić. Był to pewien sposób na pozostawienie za sobą przeszłości. W drodze powrotnej do domu Viviana wyjawiła mi, że ten kawałek metalu nie ma w sobie niczego magicznego i że wcale nie zdemolowała domu Rosalíi, tylko chciała ją wyprowadzić z równowagi, aby wyznała mi swoją nienawiść, tak jak inni wyznają miłość. Nie ulegało wątpliwości, że ktoś chciał mnie skrzywdzić, a tej kobiecie się to udało. Możliwe jednak, że bardziej spełniała pragnienie Elíasa niż własne. Pewnie wykorzystała nieuwagę Danieli i któregoś dnia zabrała zdjęcie, gdy przyszła go odwiedzić. To on je zrobił i właśnie dlatego oprawił je w ramkę. Ileż musi być na świecie osób, które nie wiedzą, z jakiej mrocznej studni biorą się ich nieszczęścia. Dlaczego mój mąż tak raptownie przestał mnie kochać? Za każdym razem, kiedy o tym myślałam, bolały mnie żołądek, głowa i serce. Gdy tylko przyjechałyśmy do domu, Viviana spaliła zdjęcie w kominku. Był to sposób na oczyszczenie mnie i na obrócenie w popiół wielkiego cienia, który mnie dręczył. Wpatrywałyśmy się w płomienie i rozżarzone resztki, aż całkiem zgasły. Skąd mogłam wiedzieć, że podłość Rosalíi tak bardzo wpłynęła na moje życie? Skąd można mieć pewność co do rzeczy, które wynikają z przypadku i z przeznaczenia? Nic, absolutnie nic nie jest pewne, wszystko natomiast jest możliwe. Viviana zrobiła krok w moją stronę i objęła mnie. Przez sekundę opierałam się o jej bujne piersi, czując jej ciepło. Wyszeptałam: „Dziękuję”, tak cicho, żeby prawie tego nie usłyszała. Chciałam, aby było słyszalne tylko dla mnie, abym tylko ja je poczuła. Być może moje życie było teraz porażką, ale za to było całkowicie moje, nic nie spadało na mnie z niebios, tworzyłam je własnymi rękami. Nie mogłam zostać na obiedzie, bo byłam umówiona z Iriną. Miałyśmy się zobaczyć z Vivianą po moim powrocie z zoo i hucznie uczcić zdemaskowanie diabelskich zamiarów Rosalíi oraz to, że Viviana w końcu potrafiła kontrolować

swoje nadprzyrodzone zdolności. Bardzo się cieszyłam, że zostawiam ją w domu z Kasem i że kiedy wrócę, nadal tam będą, chociaż nieco się obawiałam, iż mogłaby spaść ze schodów. Wyjaśniłam jej, jak działają instalacja gazowa i prysznic – nie chciałam również, żeby się poślizgnęła – oraz pokazałam, gdzie jest supermarket, na wypadek gdyby chciała coś kupić, bo nie miałam w domu słodyczy ani mięsa, frytek czy chleba – niczego, co, jak podejrzewałam, lubi. Poradziłam jej, żeby wychodząc, miała przy sobie adres, bo w tym labiryncie willi bardzo łatwo się zgubić. Zapisałam jej też dużymi literami i cyframi numery alarmowe. – Sąsiedzi się nie pokazują aż do późnego popołudnia. Nie ma kogo poprosić o pomoc. – Nie martw się. Zdajesz sobie sprawę z tego, że za bardzo się martwisz o innych? Stają się przez to słabsi. Przecież wszyscy jakoś sobie radzą, żeby przetrwać. Od jak dawna Viviana żyła samotnie? Od śmierci syna? Pewnie traciła wzrok, tyła i oddalała od siebie miłość, żeby się ukarać lub stopniowo usunąć z tego świata. – Pani udało się przetrwać to… to nieszczęście. Napiła się z filiżanki trzymanej w dłoni ozdobionej pierścieniami. Kas natomiast pił z miseczki, którą wieczorem dla niego przeznaczyłam. Była nieco infantylna, z napisem „Dzień dobry”. – Tylko ty byłaś w jego pokoju. Felipe jest aniołem – powiedziała i oczy stopniowo napełniły jej się łzami, jakby najdroższe wspomnienie zaczynało nieśmiało się uwalniać. Kas też popatrzył na mnie tymi załzawionymi oczami, jakie miewają koty.

41 Od telefonu Iriny, która zadzwoniła do mnie poprzedniego dnia, wiele się wydarzyło. Czułam się pewniej, a w domu czekali na mnie Viviana i Kas. Słońce wyglądało jak kula z wypolerowanego złota z czerwonymi refleksami pośrodku zupełnie błękitnego nieba i chociaż temperatura była umiarkowana, pęd powietrza podczas jazdy motorowerem znacznie ją obniżał. Wydawało mi się, że kurtka i chustka, które miałam na sobie, nie są wystarczające. Wyszłam z domu z dużym wyprzedzeniem, bo uznałam, że Viviana będzie wolała zjeść obiad po swojemu, bez niewygodnych świadków, czyli kogoś takiego jak ja, kto jeszcze trawił wczorajszego hamburgera. Spacerując dla zabicia czasu po zoo, ugryzłam jabłko i wypiłam herbatę przy jednym ze straganów. Wyglądało na to, że zmiana przyzwyczajeń nie będzie łatwa. Przeszłam się szybkim krokiem między klatkami, żeby rozprostować nogi, a kiedy do spotkania zostało pięć minut, ustawiłam się jak zawsze w pobliżu słoni. Spóźniła się o niekończący się kwadrans, dlatego przez chwilę myślałam, że dowiedziała się o mojej niegodziwości i już nie przyjdzie. Czarny pendrive spoczywający w mojej torebce i pragnienie Iriny, aby go odzyskać, skłaniały mnie jednak do myślenia, że mogła mieć wypadek albo znów została napadnięta. Poczułam ogromną ulgę, gdy z daleka dojrzałam jej czapkę z daszkiem. Dotarłam na umówione miejsce mniej więcej w tym czasie, gdy Irina zbliżała się do wybiegu dla lwów, które wyczuwały obecność innych osobników i bały się siebie wzajemnie, chociaż nigdy się nie widziały. – Chodźmy do mojego samochodu – powiedziała. Nie był to samochód, którym zwykle jeździła do agencji. Musiała go od kogoś pożyczyć albo kupić z drugiej ręki. Życie Iriny tak bardzo się zmieniło, że ona sama również przeszła zadziwiającą metamorfozę. Obcięła włosy. Na pierwszy rzut oka wydawało mi się, że nosi je związane pod czapką, ale zaraz zobaczyłam sztywne, niesforne kosmyki wystające spod spodu. Skóra jej pociemniała, jakby spędziła cały dzień na polowaniu albo łowieniu ryb, i mniej widoczne stały się dziury na jej twarzy. Oczy miała sto razy bardziej niebieskie i błyszczące. Od czasu do czasu zerkała w lusterko, żeby sprawdzić, czy nikt nas nie śledzi. W końcu zjechała z głównej drogi na prawo i zatrzymałyśmy się przed jakimś lokalem, ni to barem, ni restauracją, kawiarnią czy ogródkiem, nawet nie straganem z pamiątkami. Usiadłyśmy w części kawiarnianej, z klimatyzacją i wygodnymi fotelami ze skaju. Było tam kilka osób, które przyszły wypić coś mocniejszego po obiedzie. Irina zamówiła dla siebie gin z tonikiem, a ja, żeby nie być gorszą, wzięłam to samo. Dawniej wyrwałaby mi z ręki tę bombę kaloryczną z bąbelkami, ale teraz nawet jej nie zauważyła, co oznaczało, że mój świat się

walił. Otworzyłam torebkę i podałam jej czarnego pendrive’a. Wzięła go ręką spaloną słońcem, na której rzucało się w oczy kilka pierścionków od Tiffany’ego. Przynajmniej to jeszcze zostało z dawnego świata. – Rzeczywiście, udało ci się. Szczerze mówiąc, nie wierzyłam, że dasz radę i że zrobisz to dla mnie. Nie miałaś powodu, by mi pomagać. – Mam wobec ciebie dług – odparłam. Popatrzyła na mnie ze zdziwieniem. – Zadzwoniłam do Manueli. Powiedziała mi, że byłaś w agencji i że chyba ktoś wszedł do mojego gabinetu. Uważaj na nią, jest bardzo bystra. Nie wiem, jak udało ci się zabrać pendrive’a, kiedy ona tam była. – Podlałam ci kwiaty. Prawie uschły. Ktoś mnie widział. Mam nadzieję, że nic nie powie. – Lepiej, żebyś już tam nie chodziła. Nie warto. Musisz teraz przejść do straży tylnej. Tutaj – powiedziała, zaciskając w garści pendrive’a – jest wszystko, czego potrzebuję, żeby posłać Antonia za kratki. Albo niech ucieknie gdzieś daleko. On albo ja. Nie chcę brać na siebie nic z jego oszustw i win. Zamówiłam następny gin z tonikiem. Potrzebowałam odwagi, żeby powtórzyć: – Mam wobec ciebie dług. Myślała, że mówię o wdzięczności, o podziękowaniu za wspieranie mojej kariery, dlatego musiałam wyrażać się jaśniej. – To ja wynajęłam chłopaka, który cię okradł, zanim zostałaś poważnie pobita. Otworzyła oczy tak szeroko, że salę zalał blask. Z pewnością do tej pory myślała, iż jestem porządną dziewczyną i że nie pasuje do mnie coś tak podłego. Nie pasowało do mojej twarzy,do mojego chodu, do mojego słownictwa ani do sposobu bycia. – Potrzebny mi był tylko twój wisiorek na dwa dni, potem zamierzałam ci go oddać, ale sprawy się skomplikowały. – Wisiorek? Masz na myśli ten? – zapytała, zdejmując go z golfu czarnego, cienkiego bawełnianego sweterka. Wyjaśniłam jej, po co go potrzebowałam, krótko mówiąc: aby osłabić jej moc i aby nie mogła wyrządzić mi żadnej krzywdy. Było mi naprawdę przykro z tego powodu, wiedziałam, że to był zwariowany pomysł, chociaż w gruncie rzeczy teraz znałam ją lepiej. Już się jej nie bałam. Słuchała mnie zdumiona. Gdy skończyłam, dopiłam jednym łykiem to, co zostało w szklance i wstałam, żeby wezwać taksówkę i odjechać. – Zaczekaj – powiedziała Irina, przytrzymując mnie mocno za nadgarstek. – Lubię ludzi zdecydowanych, w których żyłach płynie prawdziwa krew. Czasami

robimy rzeczy, które nas przerastają. Ja musiałam… – głos jej się załamał. – No cóż, musiałam robić rzeczy, których nikt by nie zrozumiał, nawet ja sama. Może kiedyś ci o tym opowiem. Nie miałaś zamiaru zrobić mi krzywdy, szukałaś tylko najlepszego sposobu rozwiązania pewnego problemu, podobnie jak wtedy, gdy zabrałaś pendrive’a z szuflady mojego biurka. Pochlebia mi twoja wiara w to, że mam tak wielką moc. Dla mnie ten wisiorek jest tylko małą ozdobą. Podarował mi go ktoś, komu wyświadczyłam pewną przysługę. Powiedział, że przyniesie mi szczęście. Noszę go na pamiątkę, nic więcej. Byłam tak zawstydzona, że nie miałam odwagi podnieść wzroku. – Na pendrivie jest również smakowita lista klientów, która posłuży mi do założenia niewielkiej agencji modelek. Będziemy się zajmowali reklamą, wszystkim, co się trafi – wyjaśniła. – Ludzie zawsze będą potrzebowali innych, do których mogliby się porównywać i którzy ich nauczą, co robić, żeby się podobać. To jest pewna inwestycja. Mam już wspólnika. To Marcos, pamiętasz go? Obiecałam, że jak tylko będę coś dla niego miała, dam mu znać i dotrzymałam słowa. Uważamy, że znaleźliśmy idealny lokal. Ty jesteś osobą, której nam brakuje. Chcesz być naszą wspólniczką i zainwestować w ten interes? Bez zastanowienia powiedziałam, że tak. – A Manuela? – zapytałam. – Będzie naszą gwiazdą, modelką, ale nie chcę jej jako wspólniczki. Za dużo ćpa. Za kilka lat będę musiała umieścić ją w ośrodku odwykowym. W gruncie rzeczy robię to wszystko dla niej. Ja z kolei zamierzałam zrobić to dla siebie i tylko dla siebie. Po raz pierwszy w życiu miałam coś stworzyć. Zapytałam Irinę, jaki jest budżet. – Marcos poda ci wszystkie szczegóły – powiedziała, wstając i uznając rozmowę za zakończoną. Zdjęła, a po chwili znów założyła czapkę, bo chciała, żeby włosy pooddychały przez kilka sekund. Został jej ślad na czole. Poprosiłam, by podwiozła mnie do postoju taksówek. Zamierzałam zabrać motorower spod zoo przy innej okazji, nie chciałam narażać życia po alkoholu, zwłaszcza teraz, kiedy sprawy zaczynały się dobrze układać. Prawdę mówiąc, nigdy nie układały mi się źle, ale w tej chwili pewne rzeczy dodatkowo mnie cieszyły. Cieszyłam się, że Irina nie jest taka surowa, na jaką wygląda. Cieszyłam się, że ta cholerna umowa już się nie liczy. Cieszyłam się, że będę miała własną firmę i to ja będę dyrygowała innymi, a nie inni wciąż mną. Wszystko, co się wydarzyło, musiało się wydarzyć, abym mogła dojść do tego miejsca. Kiedy już wysiadłam z samochodu, Irina wystawiła rękę przez okno. – Weź – powiedziała, zdejmując z szyi wisiorek. – Chciałabym, żebyś ty go nosiła.

Nawet go nie dotknęłam. Podziękowałam jej i dodałam, że wolałabym nie wiedzieć, jak funkcjonuje świat, bo zanim się tego dowiedziałam, byłam szczęśliwa. – Wcześniej byłaś szczęśliwa – odparła Irina, z czymś w oczach, co kojarzyło się z dobrocią – ale teraz jesteś lepsza. Wracając do domu, zboczyłam z drogi, żeby wstąpić do Klubu Smakosza i kupić na uroczystą kolację z Vivianą pyszny suflet, którym na pewno będzie zachwycona, i coś jeszcze do jedzenia. Miałam nadzieję, że tym razem zjem go z przyjemnością, bez wyrzutów sumienia z racji psucia sobie figury. Dodawała mi otuchy myśl, że będę mogła opowiedzieć o spotkaniu z Iriną komuś, kto doskonale mnie zrozumie. Jednak kiedy płaciłam taksówkarzowi i podchodziłam do drzwi, miałam przeczucie, że sprawy nie potoczą się tak, jak to sobie wyobrażałam. Nigdy nie toczyły się w ten sposób, bo wyobraźnia jest planetą zagubioną w jakiejś galaktyce innego wszechświata. Otworzyłam drzwi i zawołałam Vivianę. Gdy położyłam pakunki na kuchennym blacie, Kas przybiegł z ogrodu. Nalałam mu mleka do miseczki. Cisza była tak gęsta, jakbym znalazła się pod wodą w basenie. Czułam się zdezorientowana. Weszłam na górę, bojąc się, że znajdę Vivianę leżącą w łazience. Nie było jej ani tam, ani w jej pokoju. Nie było również walizki, białej torebki ani prochowca. Zeszłam z powrotem do salonu i w końcu zobaczyłam kopertę na gzymsie kominka. Żegnała się ze mną. Postanowiła przyjąć ofertę kupna mieszkania w Barcelonie i znów pojechać do Indii, żeby pomagać potrzebującym i pobierać nauki, bo musiała rozwijać się duchowo, wyjść ze stagnacji, w której była pogrążona przez tyle lat. Zwracała mi pieniądze, gdyż nie była pewna, czy na nie zasłużyła. I zostawiała Kasa, bo jest ze mną bardzo szczęśliwy. Do listu dołączyła małą flaszeczkę z odrobiną eliksiru, który udało jej się dokończyć z wielkim trudem. Radziła mi zażyć tylko pięć kropel. Byłam zdumiona i strapiona. Wyobraźnia znów zrobiła mi brzydki kawał. Wzięłam Kasa na ręce i pogłaskałam. – I co my teraz zrobimy z tym całym jedzeniem? – zapytałam go.

42 Marcos był bardzo zadowolony, że jestem jego wspólniczką. On miał się zająć chłopakami i organizacją pokazów, a ja dziewczynami i stroną graficzną. Irina miała wszystko nadzorować oraz pełnić funkcję prezesa. Pomyślałam, że dobrze by było zatrudnić Roberta w charakterze koordynatora zdjęć, kiedy już stara agencja do końca się rozsypie. Jak mawiała Irina, na jej gruzach wzniesiemy swoją świątynię. Marcos był taki jak zawsze. Nie pozwolił, żeby przeciwności i brak pracy mu zaszkodziły. Nasz zawód nauczył go, że zawsze na następną okazję trzeba czekać w dobrej formie. Musiałam przyznać, że dzięki dojrzałości i niepowodzeniom stał się atrakcyjniejszy, zwłaszcza teraz, kiedy się pozbył zmanierowania typowego dla modeli. W jakiś sposób udało mu się zapuścić brwi, poza tym powiedział, że sam obcina sobie włosy oraz że za nic w świecie nie zastosowałby makijażu. Był zdecydowany, żeby w naszej nowej agencji zerwać z tradycyjną estetyką modeli. Chciał odkryć gwiazdę z prawdziwym talentem. – Na pewno ci się uda – powiedziałam, gdy staliśmy przed lokalem, w którym miała się mieścić nasza agencja. Żeby zostać udziałowcem firmy w takim samym stopniu jak Irina i Marcos, musiałam na to przeznaczyć wszystkie swoje oszczędności i nauczyć się żyć skromnie. W międzyczasie musiałam też próbować nadal pracować, kiedy tylko się da. Było wspaniale. Prawie codziennie widywałam się z Marcosem, żeby omawiać projekty remontu i planować wystrój. Na ogół poruszaliśmy się moim motorowerem, bo był praktyczniejszy i w ten sposób oszczędzaliśmy czas, ale także dlatego, że Marcos uwielbiał patrzeć, jak prowadzę vespino. Mawiał, że kiedy nie będę już taka wątła jak obecnie i nabiorę więcej sił, stanę się idealnym babochłopem. Czasami przyłapywałam go na przyglądaniu mi się z jakimś błyskiem w oku, bardzo miłym. Nigdy nie rozmawialiśmy o nocy spędzonej w Ritzu i wspomnienie o niej ani razu nie pojawiło się w naszych spojrzeniach. Wyglądało na to, że bezwiednie oboje stopniowo się zmienialiśmy, a nasze wcześniejsze ciała i dawniejsze umysły już nie istniały. Czasami przyjeżdżał do mnie do domu z planami naszego lokalu, bo po rozłożeniu nie mieściły się na kawiarnianych stolikach, po czym za pomocą kalki technicznej i pisaków usuwaliśmy albo nanosiliśmy ścianki działowe oraz biurka. Nadal miał piękne dłonie i lubiłam się przyglądać, jak przesuwa nimi po kalce, żeby ją wygładzić. Odkąd się spotykaliśmy, nosił dżinsy – pewnie przypuszczał, że wolę go w takim stroju. Kiedy pokazałam mu pracownię Elíasa, popatrzył na nią obojętnym wzrokiem. – Jest teraz nad morzem. Maluje – powiedziałam, gdy Marcos zwijał plany,

choć mnie o niego nie pytał. – À propos malowania – podchwycił. – Myślę, że jutro będziemy musieli się zastanowić nad kolorem ścian. Wprawiał mnie w zakłopotanie. Nie interesowało go moje życie? A może nie chciał przyjąć do wiadomości, że jestem mężatką?

43 Mój doradca finansowy wyraził się bardzo jasno: to było najlepsze, co mogło mnie spotkać, żebym nie szastała pieniędzmi i zadbała o swoją przyszłość. – Mam tutaj – powiedział, szeleszcząc jakąś kartką obok słuchawki – wyliczenie kosztów szpitalnych w związku z operacją twojego ojca. Są ogromne. Wybacz, że wtrącam się w nie swoje sprawy, ale nie rozumiem, dlaczego musiał iść do prywatnej kliniki na tak rutynowy zabieg. Zasugerował mi również obniżenie pensji Carolinie i rezygnację z wynajmowania domu nad morzem. Mogłabym wziąć pod uwagę sprzedaż jednego z samochodów, a nawet pozbycie się tej tak dużej willi pod Madrytem i przeprowadzenie się do jakiegoś mieszkania w centrum. Nigdy nie wspominał o Elíasie, którego uważał za kolejny wydatek, choć nie mówił tego głośno. – Nie będziesz wiecznie młoda – ostrzegł. – Być może już nigdy nie będziesz tak dużo zarabiać. Może właśnie to był impuls, na który czekałam, żeby nie zapłacić ostatniej raty za wynajem domu przy plaży, zresztą tak jak poprzedniej, bo jeszcze z nią zalegałam, i nie ponosić w związku z tym domem już żadnych kosztów, choćby właściciel miał przyjść porozmawiać z Elíasem. Rzeczywiście to skłoniło mojego męża do skontaktowania się ze mną. Był zaniepokojony i zdezorientowany. – Patricio, co się dzieje? Na koncie jest tylko trzysta euro. Nie powiedziałam mu, że przelałam pieniądze z naszego wspólnego rachunku bankowego na indywidualny, na moje nazwisko. – Nie ma pracy, agencja znalazła się w martwym punkcie. – Ale ja nie żyję powietrzem. No i trzeba zapłacić czynsz – powiedział. – Zgodziłaś się na wynajęcie tego domu. Mieliśmy go kupić. Nic z tego nie rozumiem, absolutnie nic. Coraz bardziej tracił panowanie nad sobą, czego w innych okolicznościach starałabym się za wszelką cenę uniknąć. – Zamierzam sprzedać dom w Madrycie. Według mojego doradcy finansowego nie mam innego wyjścia, potrzebuję pieniędzy. Daj mi znać, gdzie wysłać twoje ubrania, obrazy i inne rzeczy. – Co ty mówisz? – Chcę rozwodu. W międzyczasie przeprowadzę się do jakiegoś mieszkania. Zaczął mówić przesadnie głośno i szlochać, żeby zatrzymać mnie przy telefonie. Jego tragedia zdruzgotałaby mnie, gdyby nie kłamstwa otaczające jego niepowodzenia i gdyby nie Rosalía. – Już nie będę kupowała twoich obrazów. Bardzo mi przykro. – Co chcesz przez to powiedzieć? – zapytał obojętnym tonem, jakby

zaczynał kojarzyć fakty. Nie odpowiedziałam. Słuchałam go jeszcze przez kilka sekund, nie zwracając uwagi na słowa, po czym się rozłączyłam. Wszystko pociemniało, jakbym na parę chwil straciła wzrok. Zapanowała całkowita ciemność, jak podczas awarii prądu. Wolałabym, żeby Elías przyznał się do zakochania w Rosalíi, żeby spakował walizki i odszedł. Jednak to ja musiałam wszystko zrobić, nawet zerwać nasz związek, który w rzeczywistości on już zerwał. Byłam tak wyczerpana, że nogi odmawiały mi posłuszeństwa. Zadzwoniłam do doradcy finansowego i poprosiłam, aby wystawił dom na sprzedaż. Miałam zamiar przekonać Marcosa do pomocy mi w znalezieniu mieszkania.

44 Akurat pakowałam do pudeł ubrania i obrazy Elíasa, choć jeszcze nie wiedziałam, dokąd mu je wysłać, do tego próbowałam powstrzymać Kasa przed zaplątaniem się w skarpetki, gdy zadzwoniła Carolina, bardzo rozzłoszczona. Tato przeszedł operację, a ja nawet go nie odwiedziłam w szpitalu. – Musiałam przy nim zostać przez całą noc – powiedziała bezlitosnym tonem, jakby pluła mi w twarz. Jak mogłam się aż tak pogubić? Było mi strasznie wstyd, bo bardzo kochałam swoją rodzinę. Kiedy zaczęłam pracować, pierwszą rzeczą, o której pomyślałam, było kupienie ojcu samochodu. Ale z pewnością upokarzałam rodziców, nie zdając sobie z tego sprawy. Nie powinnam była zawsze próbować wyrażać swoją miłość pieniędzmi. Być może gdybym postarała się zrozumieć sztukę i artystyczną duszę Elíasa, zamiast obłudnie wygładzać mu drogę oszustwami, nadal bylibyśmy razem. Chociaż przyznanie tego bardzo mnie bolało, Rosalía miała rację – poniżałam go, robiłam mu złudne nadzieje, a on się zemścił. Nie byłam lepsza od niego. Pomagałam mu, żeby móc się cieszyć nim takim, jaki mi się podobał, to znaczy kiedy był zadowolony, sam na sam ze mną. W przypadku rodziców i Caroliny poszłam tą samą drogą: płacę ci, żebyś był szczęśliwy i żebym nie musiała się tobą przejmować. – Przepraszam. Całkiem o tym zapomniałam. W agencji bardzo źle się dzieje i... Nie wiem, co powiedzieć. – Mamie jest bardzo smutno. Mówi, że cię straciliśmy. Dlaczego uważasz, że ludzie muszą cię kochać? Co robisz, żeby na to zasłużyć? Musiałam się rozłączyć, bo strasznie chciało mi się płakać. Miałam wrażenie, jakby wszyscy ludzie się znali i rozmawiali o mnie, zgadzając się co do tego, że jestem wstrętna i arogancka. Wciąż płakałam, pakując rzeczy męża. Już nie potrafiłam o nim myśleć w ten sposób. „Mąż”, „mąż” – to słowo nie miało sensu. W nocy mi się wydawało, że świat się ze mnie śmieje, że życie się pomyliło i jestem „wypadkiem przy pracy”, a inni to zauważają i choćbyśmy się wszyscy bardzo starali, nie pasuję do nich. Postanowiłam wysłać rzeczy Elíasa na adres Rosalíi. Przynajmniej ona go przygarnie. Bardzo się niepokoiłam, że skończy, żebrząc na ulicy. Koniec końców, jeśli nie miał pieniędzy, to z mojej winy, ponieważ pokrywałam wszystkie jego wydatki i nie zmuszałam go do robienia czegokolwiek oprócz malowania obrazów, które nikomu się nie podobały. Popełniłam tak wielki błąd, nie zdając sobie z tego sprawy… Bałam się również pojechać do rodziców, zobaczyć ich poważne twarze i słuchać wymówek, nie wiedząc, jak prosić o przebaczenie. Wiedziałam

natomiast, jak się pogodzić z Caroliną, jak sprawić jej największą radość w życiu. Gdy przestałam płakać, zadzwoniłam do niej i wyjaśniłam, że zapomniałam o operacji taty, bo rozwodzę się z Elíasem. Zapadła cisza. Wesoła, przejrzysta cisza, jasna i aksamitna jak niebo. – O niczym nie wiedziałam – rzekła współczującym głosem. – Co się stało? Odetchnęłam z ulgą. – Bardzo się różnimy. – Ach tak. To znaczy, że wyprowadza się z domu? – Właśnie pakuję mu walizki. Wyślę je do domu jego przyjaciółki. – O nic się nie martw. I zadzwoń do mnie, jeśli będziesz chciała, żebym ci pomogła wynieść rzeczy tego typa. Byłam jej wdzięczna, że darowała sobie nazwanie go łajdakiem, bezwstydnikiem, pasożytem. Pewnie uznała, że nie ma już takiej potrzeby. Świat ponownie odwrócił się na prawą stronę. Ziemia na dole, niebo u góry, morza na swoim miejscu, lasy na swoim. Obawiałam się jednak, że Carolina znów będzie zła, kiedy się dowie, że sprzedaję dom. Uwielbiała przyprowadzać tu swoich przyjaciół. Zanim Elías się zorientował, jego rzeczy były już w mieszkaniu Rosalíi. Uśmiechnęłam się, rozmyślając, gdzie powiesi jego ogromne obrazy. Bardzo się rozzłościł, bo chciał sam po nie przyjechać, ale ja, z bólem serca, postawiłam sprawę jasno: nie chcę go widzieć, a poza tym podejrzewam, że kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy w galerii, podszedł do mnie, ponieważ byłam w towarzystwie amerykańskiego krytyka sztuki. Odparł, że jestem żałosna i małostkowa oraz że zmarnowałam mu życie, a potem się rozpłakał. Zanim usłyszałam poprzednim razem, jak płacze do telefonu, wydawało mi się, że nie jest zdolny do odczuwania czegokolwiek w sposób tak subiektywny, aby mogło to wywołać u niego łzy. Nie wyglądał na kogoś, kto lubi płakać, ulżyć sobie, pozbywając się żalu z własnego wnętrza – tak jak drzewa, kiedy puszczają żywicę, albo płaty wosku, kiedy wydzielają miód – w związku z czym uświadomiłam sobie, że absolutnie go nie znam, on natomiast dobrze wie, jaka jestem. Nie jest łatwo przestać kochać. Miłość jest chorobą pełną niegodziwości i tchórzostwa. Czułam do Elíasa coś podobnego do tego, co Manuela czuła do Osady. Nie umiałam wybić go sobie z głowy.

45 Z pomocą Marcosa znalazłam w pobliżu Gran Vía mieszkanie z dużym tarasem, które nawet mi się podobało. Gdy tylko trafił się kupiec na willę, sfinalizowałam transakcję i zabrałam się do przeprowadzki. Pomalowałam wszystko na biało, a te meble, które się nie mieściły, podarowałam Carolinie. Niektóre jej się przydały, pozostałe sprzedała. Kazałam zburzyć jedną ze ścian działowych, aby powiększyć salon, Kasowi kupiłam wiklinowy koszyk z poduszką w kwiaty podobne do tych na bluzce Viviany, aby za nią nie tęsknił, i udało mi się sprawić, że taras wyglądał jak ogród. Mogłabym wydawać wystawne kolacje i urządzać przyjęcia, na których prowadzono by rozmowy o interesach. Wygodnie mi się tam mieszkało, poza tym miałam nadzieję, że może nie będę czuła się taka samotna jak w willi do czasu, aż znajdzie się ktoś, z kim będę dzieliła łóżko. Marcos powiedział mi, że policja prowadzi w sprawie Antonia dochodzenie w związku z wyprowadzeniem kapitału i z wyzyskiem siły roboczej w tajnych szwalniach w Bangladeszu. Wobec tego wszystkiego powinniśmy się zdecydowanie od niego odciąć, żeby nie zaszkodzić swoim interesom. Rzeczywiście to Irina na niego doniosła, poza tym Antonio był tym, kto wyrzucił z agencji Marcosa i nie przedłużył umowy ze mną. Nie mieliśmy z nim nic wspólnego i nie chcieliśmy, aby nasze nazwiska pojawiły się w prasie. Wiedzieliśmy, że kiedy już sprawa dobiegnie końca, Irina będzie mogła wyjść z ukrycia i obejrzeć lokal, który zamierzaliśmy wyremontować. Musieliśmy wymyślić nazwę dla agencji. Z zachwytem myślałam o swojej przyszłości, ale bolało mnie, że nie mogę mieć przyszłości i Elíasa, nowej agencji i Elíasa, mieszkania w centrum i Elíasa. Nie mogłam, bo on tego nie chciał. Właśnie rozmyślałam o tym, że mój mąż pewnie zadomowił się w mieszkaniu Rosalíi, a potem wyruszyli w tę swoją wielką podróż na wyspy, kiedy dostałam telefon od jakiegoś nieznajomego mężczyzny. – Jestem rybakiem, przyjacielem Elíasa. Miał tubalny głos i mówił bardzo głośno, jakby krzyczał na kutrze podczas burzy. – Elías nic nie je i dużo pije. Zupełnie przestał o siebie dbać. Czasami spotykamy go na plaży, leżącego we własnych wymiocinach. Żal, że tak wielki artysta znalazł się w takim położeniu. Potrzebuje pani pomocy. Podziękowałam mu za wiadomość. Rozumiałam go. Litość jest czymś nie do zniesienia, więc musiał się jej pozbyć, przekazując ją mnie. Zaczęłam chodzić szybkim krokiem po mieszkaniu, żeby się uspokoić. Rybak stworzył w mojej głowie destrukcyjny obraz, chociaż wiedziałam, że gdybym poprosiła innych o radę, wszyscy by mi powiedzieli, iż Elías przestał być moim problemem

i powinnam zamknąć ten rozdział. Jednak żal już zagościł pod moim dachem, a inni nie czuli tego, co ja i rzucali słowa na wiatr. Obraz półżywego Elíasa leżącego na plaży prześladował mnie do tego stopnia, że nie słyszałam dobrze słów, kiedy ktoś się do mnie zwracał, ani miauczenia Kasa, kiedy domagał się jedzenia, picia lub głaskania. Musieli powtarzać. Wydawało się, jakby zawsze gdzieś w pobliżu hałasował odkurzacz. Zaczęłam planować wyjazd, żeby zobaczyć się z Elíasem w domu w Las Marinas. Czekała nas zaległa rozmowa, w końcu nie dałam mu się wytłumaczyć. Z pewnością poczułby ulgę, gdyby mi powiedział, co czuje. Poza tym ostatnio nabrałam podejrzeń, że Rosalía wyolbrzymiła swój związek z nim, pewnie po to, by umniejszyć moją pozycję. Elías najwyraźniej nie miał najmniejszego zamiaru wyjechać z nią na te urojone wyspy. Co więcej, doszłam do wniosku – całkiem samodzielnie, bez wysłuchania jego wersji – że on nie był równie zaangażowany emocjonalnie jak Rosalía. Czy to możliwe, iż go prześladowała? Dla niego ta przyjaźń była pewnie swego rodzaju ucieczką pozwalającą uwolnić się od uzależnienia, które ja mu narzuciłam, tymczasem ona, spragniona silnych wrażeń, chcąc odrodzić się na nowo i porzucić swą chorobliwą bezbarwność, zapewne się w nim zakochała i w tym obłędzie porzuciła w końcu swe luksusowe kliniki, a także Jorge. W przeciwieństwie do mnie, Rosalíi w najmniejszym stopniu nie poruszyła wiadomość o tym, że znalazłam jej męża na podłodze w salonie, leżącego tak, jak teraz Elías leżał na plaży. Rosalíę obchodziło tylko jej własne życie, być może dlatego, że jej życie było dobrem niewystarczającym i niewidzialnym dla wszystkich oprócz Jorge.

46 W piątek późnym przedpołudniem spakowałam plecak, który zawsze zabierałam, jadąc nad morze. Przy okazji zamierzałam zabrać z domu przy plaży resztę rzeczy, które zostawiałam podczas swoich odwiedzin – kremy, bluzki, sandały – chociaż trudno było przewidzieć, jaką sytuację tam zastanę, dlatego wydawało się najbardziej prawdopodobne, iż zapomnę o tych błahostkach. Zakładałam, że do końca miesiąca właściciel nie zacznie się domagać od Elíasa zapłaty czynszu, toteż nie powinno dojść do żadnej dodatkowej nieprzyjemnej sceny z tego powodu. Elías życzył mi śmierci za pośrednictwem Rosalíi, a mnie było go żal. Carolina powiedziałaby, że jestem skończoną kretynką, ale moja siostra dużo czytała i miała silną osobowość, dlatego nie zamierzałam jej o tym wspominać. Nie zadzwoniłam do Elíasa, aby uprzedzić, że jadę się z nim zobaczyć. Nie chciałam, by miał czas na wymyślenie jakiejś historyjki, która złamie mi serce. Ulice prowadzące do dworca były pełne życia, ludzi, samochodów, zapachu zbliżającego się deszczu, aż chciało się fruwać. I fruwałabym, gdyby umysł nie ciążył mi jak ołów. Przyjechałam już na dworzec Atocha i właśnie miałam kupić bilet, gdy zadzwoniła komórka. Był taki okres, kiedy odbierałam tylko połączenia od Elíasa, osób z rodziny i z agencji. Wszyscy inni mogli zaczekać. Teraz jednak było tak mało uciążliwych telefonów od czasopism, wielbicieli i tym podobnych, że odbierałam bez patrzenia. Dzwoniła Manuela. Jej głos brzmiał prawie tak, jakby była na głodzie. Musiała się ze mną pilnie zobaczyć, porozmawiać, od wieków nie miała wiadomości od Iriny. Chciała, żebym przyszła do agencji, bo ona była w trakcie sesji fotograficznej i nie mogła wyjść. – Proszę, przyjedź – powiedziała bełkotliwym, urywanym głosem. Niektórych słów nie dało się zrozumieć, ale z drugiej strony w jej wypadku nie było w tym nic dziwnego. Dziwne było natomiast to, że prosiła, bym przyjechała do agencji, skoro cieszyła się, że stamtąd zniknęłam. W jej prośbie było coś, co mi brzydko pachniało. Natychmiast pomyślałam o swojej niedawnej wizycie w gabinecie Iriny i o czarnym pendrivie, chociaż istniała również możliwość, że pojawiło się dla mnie jakieś pilne zlecenie. Tak czy inaczej, musiałam się dowiedzieć, czego chciała. Nie dała mi okazji zadać pytania, ale to normalne, jeśli pozowała. Poza tym wyglądało na to, że Irina nie powiedziała jej o katastrofalnej sytuacji agencji, bo z pewnością wolała, aby Manuela miała zajęcie, daremnie walcząc o uratowanie firmy, zamiast spędzać całe dnie w Osadzie. Mogłam pojechać późniejszym pociągiem. Jakie to miało znaczenie! W ten

sposób odwlekłabym dramat, który czekał na mnie w Las Marinas. Ruszyłam pieszo do agencji, aby spalić trochę adrenaliny. Szłam ulicami, na których ludzie się zatrzymywali i oglądali wystawy albo gawędzili beztrosko, siedząc w kawiarnianych ogródkach, jakby świat był miejscem harmonijnym i pięknym – ulicami, które nic nie wiedziały o moich problemach, ani o tym, dokąd szłam i skąd wracałam. Dwadzieścia minut później pchnęłam drzwi agencji, mając wrażenie, że gdy tak do niej wchodzę jeszcze ten jeden raz, prawdopodobnie ostatni, zamyka się pewien rozdział mojego życia. Ostatecznie wszystko trzeba zakończyć jakimś gestem: zamknięciem drzwi, pożegnaniem, łzami. Na recepcji nie było nikogo. Minęłam długie biurko ze zdjęciami dedykowanymi recepcjonistce przez ulubione modelki, do których ja się nie zaliczałam, z kwiatkiem doniczkowym, bransoletkami i kolczykami, które zdejmowała po przyjściu i zakładała przed wyjściem, oraz z zapachem fiołków unoszącym się nad jej obrotowym fotelem. Bardzo się stroiła, bo miała świadomość, że jest pierwszym obiektem, jaki się widzi po wejściu tutaj, pierwszą osobą, z którą się rozmawia i która może robić trudności, gdyby przyszła jej na to ochota. Gabinet Iriny nadal był zamknięty, a na drzwiach pokrytych czarną laką widniało kilka zadrapań, powstałych w ostatnich czasach, kiedy nic już nie miało znaczenia. Gabinet Antonia znajdował się bardziej w głębi. Zazwyczaj w całym lokalu panował spory rozgardiasz, wszędzie biegali kamerzyści, modelki, fotografowie, poniewierały się kable. Za to teraz nie było słychać nawet brzęczenia muchy. Pustka stopniowo opanowywała to miejsce niczym chwasty. – Manuela! – zawołałam. – Gdzie jesteś? Rzuciłam plecak na nietykalne biurko recepcjonistki i wetknęłam głowę do kilku atelier, aż w końcu zobaczyłam Manuelę,która wyszła z głębi agencji i zbliżała się na swoich długich wątłych nogach, jakby robiła dla mnie pokaz. Irinie by się nie spodobało, gdyby zobaczyła ją w takim stanie: rozczochrane włosy, koszula wypuszczona na spodnie. Nie znosiła koszul noszonych na wierzchu. Manuela odezwała się do mnie dziwnym głosem i dziwnie na mnie popatrzyła. – Wiesz już o tej sprawie z Antoniem? O tym wszystkim, o co go oskarżają? – Tak – odparłam. – Marcos mi powiedział. Odgarnęła włosy, przeciągając trzęsącymi się rękami po twarzy. – Przykro mi – powiedziała szczerze, szeroko otwierając przestraszone oczy. „Przykro mi”? Z jakiego powodu jej przykro? To był chyba pierwszy raz, kiedy Manuela uświadomiła sobie, że jest jej przykro z powodu kogoś innego niż

ona sama, a tym bardziej kiedy powiedziała to na głos. Jednak nie było potrzeby doszukiwać się jakiegoś ukrytego sensu w jej słowach. Natychmiast rozpoznałam tego adwokata, a może księgowego Antonia, czy kim właściwie był. Widziałam go w szpitalu w pokoju Iriny. Stanął obok mnie, niemal się o mnie ocierając. Miał ze sobą tę samą teczkę i trzymał ją w ręku w taki sposób, jakby to była broń. Miałam wrażenie, że z niej do mnie celuje. Nosił okulary i wyglądał na kogoś, kto cały dzień spędza w gabinecie, ale gdy czułam go przy sobie, przychodzili mi na myśl seryjni mordercy. Odsunęłam się od niego. Widać było, że ma ochotę zrobić coś strasznego. – Idziemy, ślicznotko – powiedział, wbijając mi róg teczki w żebra. Ruszyłam przed siebie, a Manuela szła za nami, powtarzając: „Przykro mi, przykro mi”. Potrafiłam sobie wyobrazić, że wcale nie było łatwo spowodować, aby mocno zamknięta muszla jej świadomości nagle się otworzyła, jakby pod wpływem porywu wiatru. Zatrzymaliśmy się przed gabinetem Iriny. Drzwi nie były zamknięte na klucz, wystarczyło przekręcić klamkę. Wszystko było poprzewracane – segregatory na podłodze, otwarte szuflady, porozrzucane dokumenty – a w fotelu siedział Antonio. Wyglądał na dobrze ubranego włóczęgę. – Kilka dni temu byłaś w tym gabinecie – powiedział bez nienawiści czy irytacji. Z pewnością bałagan zrobił ten od teczki. Zanim zdążyłam zaprzeczyć, Manuela odezwała się po cichu, na swój sposób rzucając mi koło ratunkowe. – Nowa widziała, jak stąd wychodzisz. – Weszłam podlać kwiaty. W czym problem? – Zabrałaś coś stąd? – zapytał morderca o wyglądzie poczciwca. Z jego ust wydobywało się bardzo gorące powietrze, jakby pochodziło z pieca, a nie z ludzkiego ciała. Udałam, że próbuję sobie przypomnieć, a potem pokręciłam przecząco głową. – Chcemy od ciebie dwóch rzeczy – oznajmił Antonio z takim zmęczeniem, jakby od bardzo, bardzo wielu nocy nie spał w swoim ogromnym minimalistycznym mieszkaniu ani zapewne w żadnym hotelu, tylko na sofie u jakiegoś przyjaciela. – Po pierwsze, żebyś oddała nam to, co zabrałaś. Po drugie, żebyś powiedziała, gdzie jest Irina. Manuela znów się wtrąciła, usprawiedliwiając się i jednocześnie prosząc mnie o pomoc, chociaż nikt jej o nic nie pytał. – Powiedziałam im, że nie wiem, bo naprawdę nie wiem. – Ja też nie – odparłam. – Nikt tego nie wie. Irina podejrzewa, że jej szukasz i nie ufa nam. Uważa, że jesteśmy słabe-uszami i gadułami.

– Ta tutaj sprzedałaby własnego ojca za jeden gram – powiedział Antonio, wskazując ruchem głowy na Manuelę – ale ty mnie zaskoczyłaś. Wiesz, że kiedy zaczęłaś pracę w agencji, w tej agencji, podobałaś mi się? Nie wyobrażasz sobie, ile godzin i ile wysiłku kosztowało mnie uzyskanie dla ciebie dobrych kontraktów i zrobienie z ciebie modelki, którą teraz jesteś. Mówił prawdę, szczęście nie przychodzi samo. Byłam pewna, że Antonio dokładał wszelkich starań, aby pomóc mojej karierze. Niestety, zawsze najlepiej pamiętamy to, co wydarzyło się ostatnio, miesiąc albo dwa tygodnie wcześniej. Teraźniejszość z brakiem telefonów, z zapomnieniem z jego strony, z nieprzedłużoną umową była silniejsza od wspaniałej przeszłości. Co mu miałam powiedzieć? Że nie jestem sentymentalna i że takie jest życie? – Byłaś w tym gabinecie i miałaś dość czasu, aby znaleźć coś w tej szufladzie – ciągnął, wskazując na nią. – Cokolwiek to było, musiało być tutaj, bo powyjmowałaś różne rzeczy i nie włożyłaś ich z powrotem. Patricio, co znalazłaś? Wzruszyłam ramionami. Antonio był w opłakanym stanie, niczym budynek z rusztowaniami, pełen gruzu i wilgoci. Każdy może mieć zły dzień, ale w jego przypadku wygląd zewnętrzny, uśmiech, pewny i stanowczy sposób chodzenia wyrażały charakter, duszę czy świadomość. Chyba za bardzo się zamyśliłam, dumając nad nim i nad jego smętnym wyglądem, bo zdenerwowało ich moje milczenie i uznali je za brak szacunku. Nie byli w nastroju do tolerowania niewdzięcznych modelek. Wspaniała okazja dla typa z teczką, który aż kipiał w środku. Nagle, nie dając mi czasu na reakcję, uderzył mnie w twarz z taką siłą, iż pomyślałam, że złamał mi kark. Nie czułam policzka. Antonio spojrzał na mnie, prawdopodobnie wystraszony sam sobą. Właśnie zrozumiałam, ile racji miała Irina, mówiąc nam, że nie należy robić niczego, kiedy jest się bardzo zmęczonym. Manuela wybiegła z gabinetu i wróciła z lodem. Przyłożyła go bardzo ostrożnie do mojego policzka i pogłaskała mnie po włosach. – Przykro mi – powiedziała. Cała się trzęsła. Irina miała słuszność, że jej nie ufała. Pomimo lodu moja twarz puchła. – Problem polega na tym, że ja będę musiał wyjść, a ty zostaniesz z nim – stwierdził Antonio tym samym zmęczonym tonem. Wkroczył na tak grząski teren, że już nigdy nie będzie naprawdę czarujący. Zamierzałam go zapytać, co się stanie z Manuelą – martwiło mnie to nie ze względu na nią, lecz na Irinę – ale w tym momencie zadzwoniła moja komórka. – Odbierz! – krzyknął Antonio. Wyjęłam ją z kieszeni spodni. Nie rozpoznałam numeru.

– Włącz tryb głośnomówiący – rozkazał mi facet od teczki. Między kremowymi ścianami a oknami gabinetu rozległ się głęboki, ochrypły głos, który już znałam. – Cześć, mówi przyjaciel Elíasa, rybak. Przepraszam, że do ciebie dzwonię, ale Elías próbował popełnić samobójstwo. Jestem z nim na ostrym dyżurze. Zrobiłem wszystko, co mogłem. Dzwoniąc poprzednio, rybak próbował przekazać mi swoją litość, natomiast teraz – swoje poczucie winy. – Dziękuję – powiedziałam krótko, bo facet od teczki dał mi znak, żebym się rozłączyła. – Samobójcą jest malarz? – zapytał Antonio. Nie potrafiłam powstrzymać łez. Czułam, że spływają mi po lewym policzku, na prawym natomiast nie czułam nic. Potrzebowałam się wypłakać. – Wygląda na to, że bardzo cię kocha. Masz szczęście. Nie powiedziałam mu, że Elías nie kocha mnie, tylko całe moje życie, niszę, którą zajmuję na tym świecie. – Właśnie jechałam się z nim zobaczyć. Byłam na dworcu, kiedy zadzwoniła Manuela – wyjaśniłam, ocierając rękami wilgotną twarz. – Możesz iść – powiedział facet, który mnie spoliczkował – jeśli powiesz nam wszystko, co wiesz. To bardzo proste, mówisz i wychodzisz. Manuela chodziła z kąta w kąt, irytując nas wszystkich jeszcze bardziej, o ile to w ogóle było możliwe. – Kurwa, możesz się uspokoić? – rzucił Antonio nieco głośniej niż do tej pory. Nie mogła. Próbowała nie ruszać się z miejsca, ale jej ciało w dalszym ciągu miotało się na wszystkie strony. W końcu Antonio wyszedł zza biurka, wziął Manuelę za ramię i potrząsnął nią niczym jakimś wiotkim drzewem. Miało się wrażenie, że zaraz zaczną z niej opadać liście. Nagle z gardła Antonia dobył się ogłuszający ryk. Tylko na tyle starczyło mu siły. – Gdzie jest ta dziwka?! Wy nic mnie nie obchodzicie, rozumiecie?! – To boli – poskarżyła się Manuela. Facet o twarzy kujona, który mnie uderzył, odłożył teczkę na biurko. Zły znak. Wyczerpanie, desperacja i ktoś, kto ma bardzo ciężką rękę to nie jest dobre połączenie. – W porządku – powiedziałam. – Irina zadzwoniła do mnie któregoś dnia i umówiłyśmy się w zoo. Poprosiła mnie, żebym poszła do agencji i wyjęła z tej szuflady czarnego pendrive’a, na którym przechowuje wszelkiego rodzaju obciążające cię dowody. Szuflada ma podwójne dno – Antonio rzucił się, żeby jej się przyjrzeć. – Potem znów się spotkałyśmy w zoo i przekazałam jej pendrive’a.

Ja nigdy do niej nie dzwonię, zawsze ona dzwoni do mnie z nieznanego numeru. Nie mam zielonego pojęcia, gdzie mieszka, chociaż możliwe, że wyjechała do innego miasta, bo nigdy nie umawiamy się na ten sam dzień, w którym rozmawiamy. Policja nie ma już żadnych wątpliwości co do rajów podatkowych i tej historii w Bangladeszu. Jeśli o mnie chodzi, nic o tym nie wiem, mogę tylko powiedzieć, że byłeś dobrym szefem, miłym i wyrozumiałym, i że do tej pory nie zauważyłam u ciebie żadnej skłonności do okrucieństwa. Gdybyś przedłużył mi umowę, prawdopodobnie stanęłabym po twojej stronie. Wolałam ciebie od Iriny. Teraz sytuacja się zmieniła. To wszystko. Nie mam nic więcej do dodania. Manuela o niczym nie wie. Irina jej nie ufa, bo jak wszyscy wiemy, zbyt łatwo traci nad sobą kontrolę. A teraz idę. Muszę zrobić co w mojej mocy, żeby mój mąż się nie zabił. Nie protestowali. Manuela wybiegła za mną. – Irina już mnie nie kocha? Oszukałaś mnie. Nie odpowiedziałam. Wyszłam z gabinetu, wzięłam plecak i pojechałam taksówką na dworzec. W wagonie restauracyjnym poprosiłam o kilka kostek lodu owiniętych w serwetkę i przyłożyłam je sobie do policzka i do oka. Wolałam nie myśleć o tym strasznym człowieku i jego łapsku na mojej twarzy. Jeszcze za to zapłaci. Antonio pewnie właśnie wychodził z agencji, kierując się na jakieś rajskie wyspy w rodzaju tych, na które pragnęła uciec Rosalía. Już miałam zadzwonić do Marcosa, żeby opowiedzieć mu o ostatnich wydarzeniach, ale uznałam, że lepiej nie pogarszać sytuacji. Byłam pewna, że kiedy wrócę z Las Marinas, Irina będzie mogła swobodnie się poruszać i zaczniemy stawiać pierwsze kroki w naszej nowej agencji, a Antonio nie będzie mógł nam w żaden sposób zaszkodzić.

47 W miarę jak zbliżałam się do plaży w Las Marinas, serce biło mi coraz mocniej. Wiatr unosił i przywiewał piasek, który wpadał mi do oczu. Tam wszystko było intensywniejsze, niebo bardziej niebieskie, powietrze cieplejsze, słońce bardziej błyszczące, zapachy mocniejsze, a rośliny większe, bardziej zielone albo bardziej czerwone. Mieliśmy szczęście, że znaleźliśmy ten dom stojący zaledwie pięćdziesiąt metrów od brzegu. Miał ściany koloru ochry, zielone okiennice i ogromną bugenwillę przyklejoną do fasady. Ogród pełen był wysokich i niskich palm, drzewek pomarańczy oraz krzewów geranium. Zobaczyłam sztalugi stojące w zacienionym miejscu, nadgryzioną kanapkę na stole z kutego żelaza i szklankę czerwonego wina. Elías lubił w ten sposób regenerować siły przed południem. Wydawało się dziwne, że w trakcie jedzenia kanapki strzeliło mu do głowy, aby spróbować popełnić samobójstwo. Koło domu kręcił się kotek podobny do Kasa. Szum fal przywodził na myśl morskie muszle i algi. Wystarczyło pchnąć drzwi. Były otwarte. Zamierzałam najpierw skorzystać z łazienki, a potem zadzwonić do rybaka, żeby zapytać, jak trafić do szpitala, a przede wszystkim co tam zastanę po przyjeździe. Zaledwie miesiąc wcześniej pojechałabym tam od razu, bez tchu, bez liczenia się ze swoimi lękami czy obawami. Rzuciłam plecak na sofę i usłyszałam jakiś jęk. – Co jest, do cholery? – To był głos Elíasa. Wstał i popatrzył na mnie zdumiony. A ja na niego. Wyglądał jak zawsze, tylko miał dłuższe włosy i był trochę grubszy. – Przyjechałaś! – wykrzyknął triumfalnym tonem. – Nie byłeś w szpitalu? – Hm, czuję się już dobrze. Poszłam do łazienki i zanim wróciłam, zdążył włożyć koszulę do spodni i związać włosy gumką. – Wcale nie próbowałeś popełnić samobójstwa, prawda? Przekonałeś swojego przyjaciela, żeby do mnie zadzwonił. – Najważniejsze, że tu jesteś. – Wyjeżdżam – oświadczyłam, biorąc plecak. – Nie – zaprotestował, przytrzymując mnie za nadgarstek. – Co ci się stało w twarz? – Zostałam pobita. – Przyłożę ci lód. – Wiesz już, że wszystkie twoje rzeczy są w domu Rosalíi – powiedziałam, koncentrując myśli na zaletach lokalu nowej agencji i na swoim nowym życiu,

byle tylko nie ulec słabości. – Tak, wiem – odparł, obejmując mnie i całując w szyję. Poczułam dreszcze na całym ciele, lecz nie wiedziałam, czy z rozkoszy, czy ze strachu. – Jesteś mi potrzebna i nie zgodzę się, żebyś odeszła. Wybaczam ci wszystko, bo cię kocham, a teraz wejdź na górę i się rozbierz. Ja otworzę butelkę wina. Bardzo za tobą tęskniłem. Pogłaskał mnie czule po ramionach, nie przestając patrzeć mi w oczy, nawet nie mrugając, jakby chciał mnie połknąć swoimi źrenicami. Potem podszedł do drzwi wychodzących na ulicę, zamknął je na klucz i zostawił go w zamku. Uśmiechnął się złośliwie. Wyglądał czarująco, Rosalía byłaby zachwycona. Z pewnością marzyła o nieco niebezpiecznych sytuacjach i utracie świadomości. Poszłam na górę do sypialni, tak jak mnie prosił. Nie rozebrałam się jednak. Usłyszałam, że odkorkowuje butelkę. W tym czasie zabrałam się do układania na łóżku sterty swoich rzeczy. Krótkie spodenki, bluzki, sandały, klapki, szczoteczka do zębów, szczotka do włosów, kremy, kilka kompletów bielizny pościelowej, płaszcz kąpielowy, majtki, staniki. Wrzuciłam wszystko do dwóch dużych plastikowych toreb, które zaledwie parę miesięcy wcześniej posłużyły mi do przywiezienia pościeli i płaszcza kąpielowego z Madrytu. W gruncie rzeczy Elías udzielił mi lekcji, której nigdy nie zapomnę, dobrej lekcji. Otóż nie ma żadnego powodu, żeby cokolwiek było takie, jak pragniemy. Jego też to dotyczyło. Usłyszałam ciężkie, miarowe kroki, naładowane erotyzmem. Wchodził po schodach, zapowiadając swoje przybycie. Gdy wszedł do pokoju z butelką i dwoma kieliszkami, niepewnie spojrzał na torby. – Co robisz? – zapytał, naprawdę zmartwiony. – Przykro mi, że nie wierzyłam w ciebie jako artystę. Byłam bardzo samolubna, niedojrzała – powiedziałam, rzeczywiście czując głęboki żal i smutek. – To już nieważne! Liczymy się tylko ty i ja! Zeszłam na dół z torbami. Wyjęłam z plecaka pamiętnik Danieli i zostawiłam go na stole. Było tam opisane raczej życie Elíasa niż moje, więc to on powinien go mieć. Otworzyłam drzwi. Na zewnątrz wieczór był tak jasny, że miało się wrażenie, jakby się wchodziło do innego świata. Poszukałam kontenera na śmieci i wyrzuciłam wszystko, co zabrałam. Rosalía zapewne daremnie cierpiała, czekając na Elíasa. Jakaś para holenderskich emerytów podwiozła mnie na stację kolejową. Musiałam dzielić tylne siedzenie z ogromnym tortem. Były urodziny ich córki. Wydawali się szczęśliwi. Po przyjeździe do Madrytu pobiegłam do mieszkania – odkąd

przeprowadziłam się do centrum, mogłam chodzić piechotą z dworca Atocha do domu – myśląc o tym, że Kasowi pewnie skończyły się woda, mleko i kuleczki rybne, które zostawiłam w jego miseczce z napisem „Dzień dobry”. Na szczęście drzemał między doniczkami na tarasie. Wzięłam go na ręce i wycałowałam po pyszczku. Potem napełniłam jego miski. Usiłowałam zapomnieć. Nie chciałam być jak Marga, poprzednia żona Elíasa, nie chciałam, żeby ktoś zawładnął moim umysłem, moją świadomością, moją duszą czy czymkolwiek innym. Po kolacji położyłam się na sofie. Zamierzałam wreszcie przeczytać Kochanka Lady Chatterley, ale najpierw postanowiłam zażyć pięć kropel eliksiru Viviany, który był na popielniczce, gdzie go zostawiłam podczas przeprowadzki. Miało to być moje ostateczne wotum zaufania wobec niej. Pięć kropel chyba nie mogło mnie zabić. Po dziesięciu minutach widziałam wszystko na niebiesko: fotele, lampy, kwiaty. Kas też był niebieski, moje ręce także. Nie czułam się jak pod wpływem narkotyków, mogłam wstać i napić się niebieskiej wody z niebieskiego kranu. Książka też zrobiła się niebieska. Kiedy byłyśmy małe, zastanawiałyśmy się z siostrą, jak mogą wyglądać istoty żyjące na innych planetach. Według mnie były bardzo inteligentnymi krokodylami, a według niej przypominały gigantyczne ptaszyska. Zamykałyśmy oczy, żeby skontaktować się z nimi telepatycznie. Potem Carolina została intelektualistką, a ja modelką i zamieszkane planety zniknęły. Teraz znów odnalazłam niebo.