Clare Cassandra - 3. Dary aniola - Miasto szkla

Długa i trudna jest droga, która z piekła prowadzi ku światłu. John Milton, „Raj utracony”

Część pierwsza Iskry strzelają w górę „To, że człowiek rodzi się na niedolę jest tak pewne, jak to, że iskry z pożogi będą wzlatać wysoko w górę” Księga Hioba, rozdział 5, wers 7

1. Portal Przejściowe ochłodzenie z zeszłego tygodnia dobiegło końca. Słońce świeciło jasno, gdy Clary przemierzała w pośpiechu zakurzone podwórko Luke’a, z kapturem nasuniętym na głowę tak, żeby włosy nie latały jej wokół twarzy. Zanosiło się na ocieplenie, ale wiatr wiejący znad East River potrafił być zdradliwy. Niósł ze sobą ciężką woń chemikaliów zmieszaną z zapachem asfaltu, benzyny i palonego cukru z opuszczonej fabryki w dole ulicy. Simon czekał na nią na ganku, oparty o złamaną poręcz fotela. Na kolanach trzymał konsolę do gry i zawzięcie nią potrząsał.. - Trafiony – powiedział gdy weszła po schodach. – Wygrywam w Mario Kart. Clary zsunęła kaptur z głowy, odgarnęła włosy z oczu, i poszperała w kieszeniach w poszukiwaniu kluczy. - Gdzie byłeś? Wydzwaniałam do ciebie przez cały ranek.

Simon wstał, wpychając mrugający światełkami prostokąt do torby. - U Erica. Mieliśmy próbę. Clary przestała obracać kluczem w zamku – i tak zawsze się zacinał – i spojrzała na niego marszcząc brwi. - Próbę? To znaczy, że wy ciągle... - Gramy w zespole? Czemu mielibyśmy nie grać? – wyciągnął rękę. – Daj, ja spróbuję. Przyglądała się, jak Simon z wyczuciem eksperta obrócił kluczem z odpowiednim naciskiem sprawiając zwalniając zamek. Jego ręka musnęła jej dłoń, jego skóra była chłodna w dotyku, miała temperaturę powietrza na zewnątrz. Zadrżała. Nie dalej jak w zeszłym tygodniu ustalili, że nie będą się angażować w żaden związek, a ona ciągle czuła się niezręcznie za każdym razem, gdy go widziała. - Dzięki – wzięła klucze nie patrząc na niego. W salonie było gorąco. Clary powiesiła kurtkę na wieszaku w holu i skierowała do pustej sypialni, z Simonem depczącym jej po piętach. Zmarszczyła brwi. Jej walizka leżała na łóżku jak otwarta skorupa, ubrania i szkicowniki porozrzucane. - Sądziłem, że spędzisz w Idrisie tylko kilka dni – powiedział Simon przyglądając się bałaganowi z lekkim niepokojem. - Tak, ale nie mam pojęcia co spakować. Rzadko kiedy chodzę w sukienkach, co będzie jeśli okaże się, że nie można tam nosić spodni? - Dlaczego miałabyś nie nosić spodni? To tylko inny kraj, nie stulecie. - Ale Nocni Łowcy są tacy staromodni. Isabelle stale chodzi w sukienkach... – zamilkła i westchnęła. – Zresztą, nieważne. Wykazuję obawę typową dla mojej mamy. Pomówmy o czymś innym. Jak poszło na próbie? Ciągle nie macie nazwy? - W porządku – Simon wskoczył na biurko, nogi zwisały mu znad krawędzi. – Zastanawiamy się nad nowym mottem. Nad czymś ironicznym, wiesz, w stylu

„Widzieliśmy milion ludzi i rozkołysaliśmy około osiemdziesiąt procent z nich”. - Powiedziałeś Erickowi i reszcie, że jesteś... - Wampirem? Nie. Tego nie można rzucić mimochodem w zwyczajnej rozmowie. - Pewnie nie, ale w końcu to twoi przyjaciele. Powinni wiedzieć. Poza tym, pewnie doszliby do wniosku, że to czyni z ciebie gwiazdę rocka zupełnie jak tego wampira Lestera. - Lestata – poprawił Simon. – Nazywał się Lestat. Zresztą, to postać fikcyjna. Poza tym jakoś nie zauważyłem, żebyś i ty paliła się do tego, by powiedzieć swoim przyjaciołom, że jesteś Nocnym Łowcą. - Jakim znowu przyjaciołom? Ty jesteś moim przyjacielem – opadła na łóżko. – A przecież tobie powiedziałam, prawda? - Nie miałaś wyboru – przekrzywił głowę, przypatrując się jej; światło odbiło się w jego oczach, zmieniając ich kolor na srebrzysty. – Będzie mi ciebie brakowało. - A mnie ciebie – powiedziała Clary, chociaż dreszcz nerwowego podniecenia nie pozwalał się jej skoncentrować. Jadę do Idrisu! Zobaczę kraj Nocnych Łowców, Miasto Szkła. Uratuję mamę. I będę z Jasem. Oczy Simona rozbłysły jakby słyszał jej myśli, ale jego głos pozostał miękki. - Wytłumacz mi jeszcze raz, dlaczego właśnie ty musisz tam jechać? Dlaczego Madeleine albo Jace nie mogą się tym zająć? - Moja mama jest w śpiączce, bo rzucił na nią zaklęcie pewien czarnoksiężnik – Ragnor Fell. Madeleine twierdzi, że musimy go odnaleźć, jeśli chcemy je cofnąć. On nie zna Madeleine. Ale za to znał moją mamę, a Madeleine uważa, że on mi zaufa, bo ją przypominam. Luke nie może iść tam ze mną. Mógłby udać się do Idrisu, ale okazuje się, że do tego byłaby potrzebna zgoda Clave, a oni jej nie wyrażą. Nie mów mu o tym, proszę – nie jest zadowolony z faktu, że musi mnie tam puścić samą. Gdyby nie znał Madeleine, to pewnie nigdy nie pozwoliłby mi tam iść.

- Przecież Lightwoodowie też tam będą. I Jace. Pomogą ci. To znaczy, Jace powiedział, że ci pomoże, prawda? Nie przeszkadza mu, że idziesz tam sama? - Oczywiście, że mi pomoże – odparła Clary. – I wcale mu to nie przeszkadza. Kłamała. Po rozmowie z Madeleine, Clary poszła prosto do Instytutu. Jace był pierwszą osobą, której ujawniła sekret matki, zanim powiedziała o wszystkim Luke’owi. Stał i patrzył na nią, blednąc coraz bardziej w miarę jak opowiadała, zupełnie jakby chciała spuścić z niego całą krew z dręczącą powolnością. - Nigdzie nie idziesz – oznajmił na koniec. – Nawet gdybym musiał cię związać i pilnować, zanim wybijesz sobie z głowy podobną bzdurę, nie pójdziesz do Idrisu. Clary poczuła się jakby ją spoliczkował. Myślała, że będzie uradowany. Przyleciała taki kawał ze szpitala prosto do Instytutu żeby mu to powiedzieć, ale on tylko gapił się na nią z morderczym wyrazem twarzy. - Ale wy idziecie. - Tak. Musimy. Rada wezwała do siebie każdego członka Clave na naradę w Idrisie. Zdecydują, co dalej robić z Valentinem, a skoro to my widzieliśmy go jako ostatni... Clary nie zwróciła na to uwagi. - Skoro wy idziecie, czemu nie mogę pójść z wami? Prostota tego pytania sprawiła, że wściekł się jeszcze bardziej. - Nie jesteś tam bezpieczna. - To tam w ogóle jest bezpiecznie? W zeszłym miesiącu próbowano mnie zabić chyba z tuzin razy, za każdym razem w Nowym Yorku. - Tylko dlatego, że Valentine skupił się na dwóch Darach Anioła, które tu były – wytłumaczył Jace przez zaciśnięte zęby. – Teraz skupi się na Idris, wszyscy to wiemy...

- Akurat tego możemy się najbardziej spodziewać – powiedziała Maryse Lightwood. Stała ukryta w ciemnym korytarzu, niewidoczna z miejsca gdzie stali. Poruszyła się i stanęła w jaskrawym świetle w przejściu. Uwidoczniło ono bruzdy na jej twarzy świadczące o wyczerpaniu. Jej mąż, Robert Lightwood, został raniony przez trującego demona w zeszłym tygodniu i wymagał stałej opieki. Clary wyobrażała sobie jak Maryse musi być zmęczona. - Poza tym, Clave chce poznać Clarissę. Dobrze o tym wiesz. - Clave może się chrzanić. - Jace – upomniała go Maryse autentycznym rodzicielskim tonem. – Zachowuj się. - Clave chce mnóstwa rzeczy – poprawił się Jace. – Co nie znaczy, że musi je dostać. Maryse obrzuciła go takim spojrzeniem jakby doskonale zdawała sobie sprawę o czym mówił i nie pochwalała tego. - W większości przypadków Clave się nie myli, Jace. Nie ma nic złego w tym, że chcą z nią porozmawiać, zwłaszcza po tym przez co przeszła. Mogłaby im opowiedzieć... - Ja powiem im wszystko co chcieliby wiedzieć – odparł Jace. Maryse westchnęła i przeniosła spojrzenie na Clary. - Więc masz zamiar udać się do Idris, tak? - Tylko na kilka dni. Nie będę sprawiać żadnych kłopotów – powiedziała Clary, patrząc błagalnie na Jace’a ponad jego płonącym spojrzeniem utkwionym w Maryse. – Przysięgam. - Nie chodzi o to, czy wpadniesz w jakieś tarapaty; chodzi o to, czy będziesz skłonna spotkać się z Clave, gdy już tam dotrzesz. Chcą z tobą porozmawiać. Jeśli odmówisz to wątpię czy uda się na zyskać pozwolenie na sprowadzenie cię z powrotem do nas.

- Nie... – zaczął Jace, ale Clary mu przerwała. - Spotkam się z Clave – powiedziała, mimo że poczuła zimny dreszcz przechodzący po krzyżu. Jedynym przedstawicielem Clave jakiego znała była Inkwizytorka, która zresztą nie była do niej zbyt przyjaźnie nastawiona. Maryse rozmasowała skronie. - No to ustalone – powiedziała siląc się na spokój, choć osiągnęła efekt odwrotny od zamierzonego; ton jej głosu był równie napięty co naprężona struna. – Jace, odprowadź Clary do wyjścia i przyjdź do biblioteki. Musimy porozmawiać. Zniknęła w mroku bez słowa pożegnania. Clary patrzyła w ślad za nią, czując jak żyły napełnia jej lodowata woda. Alec i Isabelle byli przywiązani do matki, a ona była pewna, że Maryse nie jest wcale taka zła, mimo że nie bywała szczególnie przyjemna w obyciu. Usta Jace’a zacisnęły się w wąską kreskę. - No i popatrz co narobiłaś. - Muszę jechać do Idrisu, nawet jeśli tego nie rozumiesz – odparła Clary. – Jestem to winna swojej mamie. - Maryse zbyt mocno wierzy w Clave – odparował Jace. – Wierzy, że są idealni, a ja nie mogę utwierdzić jej w tym przekonaniu, bo... – urwał gwałtownie. - Bo tak powiedziałby Valentine. Spodziewała się wybuchu ale jedyne co usłyszała to „Nikt nie jest idealny”. Jace wyciągnął rękę i palcem wskazującym wcisnął przycisk windy. - Nawet Clave. Clary skrzyżowała ramiona na piersi. - Czy to dlatego nie chcesz żebym tam szła? Dlatego, że to nie do końca bezpieczne? – przełknęła głośno. – Dlatego... Dlatego, że powiedziałeś, że już nic do mnie nie czujesz, co jest dziwne,

bo ja ciągle czuję coś do ciebie? I założę się, że o tym wiesz. - Może dlatego, że nie chcę żeby moja mała siostrzyczka wszędzie za mną łaziła? – w jego głosie dźwięczała ostra nuta, świadcząca o drwinie i czymś jeszcze. Winda zjechała z brzękiem. Clary weszła do środka i odwróciła się twarzą do Jace’a. - Nie jadę tam dlatego, że ty tam będziesz. Jadę żeby pomóc mojej mamie. Naszej mamie. Muszę jej pomóc. Nie rozumiesz? Jeśli tego nie zrobię, ona może się już nigdy nie obudzić. Przynajmniej mógłbyś udawać, że ci na tym zależy. Jace położył ręce na jej ramionach, muskając nagą skórę nad brzegiem kołnierza, co przyprawiło ją o dreszcz. Chcąc nie chcąc Clary zauważyła, że miał cienie pod oczami, ciemne jamy rysujące się pod kośćmi policzkowymi. Czarny sweter, który na sobie miał, tylko potęgował to wrażenie, podkreślając ciemne rzęsy. Stanowił studium kontrastów – czerni, bieli i szarości, ze złotymi akcentami w postaci oczu i włosów. - Pozwól mi to zrobić – jego głos był miękki, naglący. – Pomogę jej w twoim imieniu. Tylko powiedz mi gdzie mam iść i do kogo się zwrócić. Zrobię wszystko, co będzie trzeba. - Madeleine powiedziała czarnoksiężnikowi, że to ja się u niego zjawię. On oczekuje córki Jocelyn, nie jej syna. Jace zacisnął dłonie na jej ramionach. - Więc powiedz jej, że nastąpiła zmiana planów. Ja pójdę zamiast ciebie. - Jace... - Zrobię wszystko, co tylko zechcesz, tylko przysięgnij, że tu zostaniesz – powiedział. - Nie mogę. Odskoczył od niej jakby go odepchnęła. - Dlaczego?

- Bo to moja mama, Jace. - Moja również – w jego głosie zabrzmiał chłód. – Właściwie dlaczego Madeleine nie zwróciła się z tym do nas, tylko do ciebie? - Dobrze wiesz, dlaczego. - Ponieważ – zaczął i zabrzmiało to jeszcze zimniej – dla niej jesteś córką Jocelyn. Ja zawsze pozostanę synem Valentine’a. Zatrzasnął kratę windy przed jej nosem. Przyglądała mu się przez chwilę – otwory w kracie przecinały jego twarz jak diamentowa mozaika narysowana w metalu. Jedno złote oko wpatrywało się w nią połyskując gniewem. - Jace... Ale winda już ruszyła przy akompaniamencie zgrzytu, unosząc ją w mroczną ciszę katedry. - Ziemia do Clary – Simon pomachał jej ręką. – Obudziłaś się już? - Tak, przepraszam – potrząsnęła głową chcąc się pozbyć pajęczyn spowijających mózg. To był ostatni raz kiedy widziała Jace’a. Nie odbierał telefonów kiedy do niego dzwoniła, więc zaplanowała podróż do Idrisu razem z Lightwoodami, posługując się niechętnym i zakłopotanym Alekiem jako pośrednikiem. Biedny Alec, tkwił w potrzasku między Jace’m, a matką, próbując ich zadowolić. – Mówiłeś coś? - Tylko tyle, że Luke już chyba wrócił – rzucił Simon, zeskakując z biurka jak tylko otwarły się drzwi do sypialni. – O wilku mowa. - Cześć, Simon – głos Luke’a był spokojny, może odrobinę zmęczony. Miał na sobie wytartą dżinsową kurtkę, flanelową koszulę i stare sztruksy wsunięte w kowbojki, które czasy świetności miały już za sobą. Poplamione bardziej niż zwykle okulary miał zatknięte we włosy. Pod ręką trzymał kwadratową paczkę obwiązaną kawałkiem zielonej wstążki. Podał ją Clary. - Mały prezent na podróż.

- Nie musiałeś! – zaprotestowała Clary. – Zrobiłeś już wystarczająco dużo... Pomyślała o ubraniach, które jej kupił gdy wszystko co miała zostało zniszczone. Dał jej nowy telefon i przybory do rysowania, chociaż wcale go o to nie prosiła. Praktycznie wszystko co miała, było prezentem od Luke’a. Mimo że ciągle nie pochwalasz mojej decyzji o wyjeździe. Ta niewypowiedziana myśl zawisła między nimi. - Wiem, ale zobaczyłem to i od razu pomyślałem o tobie – wręczył jej pudełko. Przedmiot w środku był owinięty kilkoma warstwami papieru. Clary rozdarła go, a jej ręka zacisnęła się na czymś miękkim jak futro kota. Zerknęła do środka. Na dnie pudełka leżał staromodny butelkowozielony aksamitny płaszcz, ze złotą jedwabną podszewką, mosiężnymi guzikami i szerokim kapturem. Rozłożyła go na kolanie i pogładziła czule miękki materiał. - Isabelle nosiłaby coś takiego. Wygląda jak płaszcz podróżny Nocnego Łowcy. - I słusznie. Teraz będziesz wyglądać jak jeden z nich – powiedział Luke. Spojrzała na niego. - Chcesz, żebym wyglądała jak jeden z nich? - Clary, ty jesteś jednym z nich – jego uśmiech był zabarwiony smutkiem. – Poza tym chyba zdajesz sobie sprawę z tego, jak traktują obcych. Jeśli w ten sposób wtopisz się w tłum... Simon wydał z siebie dziwny dźwięk, a Clary spojrzała na niego w poczuciu winy – prawie zapomniała, że tu był. Wpatrywał się z uwagą w swój zegarek. - Muszę już iść. - Przecież dopiero co przyszedłeś! – zaprotestowała. – Myślałam, że spędzimy razem trochę czasu, obejrzymy film czy coś w tym stylu... - Musisz się spakować – przypomniał jej z uśmiechem. Prawie uwierzyła, że wcale się nie martwił. – Wpadnę potem żeby się pożegnać zanim wyjedziesz.

- Daj spokój. Zostań. - Nie mogę – powiedział w końcu. – Mam spotkanie z Maią. - Och, to wspaniale. Maia, upomniała się w duchu, była naprawdę miła. Była też bystra. I ładna. I była wilkołakiem. I miała słabość do Simona. Ale może właśnie tak powinno być. Może jego nowa przyjaciółka powinna być Podziemnym. W końcu on też się do nich zaliczał. Technicznie rzecz biorąc, nie powinien był nawet spędzać czasu z Nocnymi Łowcami takimi jak Clary. - W takim razie rzeczywiście będzie lepiej jeśli już pójdziesz. - Też tak myślę. Ciemnych oczu Simona nie sposób było rozszyfrować. To było coś nowego – przedtem czytała w nim jak w otwartej księdze. Zastanawiała się czy to efekt uboczny wampiryzmu czy coś całkiem innego. - Do zobaczenia – powiedział i pochylił się do przodu, jakby miał zamiar pocałować ją w policzek i zmierzwić jej włosy. Zawahał się jednak i odsunął z wyrazem niepewności na twarzy. Zdumiona Clary uniosła brwi, ale jego już nie było. Otarł się ramieniem o stojącego w przejściu Luke’a a potem Clary usłyszała odgłos zamykanych drzwi. - Dziwnie się ostatnio zachowuje – stwierdziła, obejmując płaszcz ramionami żeby dodać sobie otuchy. – Myślisz, że to z powodu tego całego zamieszania z byciem wampirem? - Nie wydaje mi się – Luke wyglądał na lekko rozbawionego. – Bycie Podziemnym nie zmienia sposobu w jaki postrzegamy świat. Albo ludzi. Daj mu trochę czasu. W końcu to ty z nim zerwałaś. - Wcale nie. To on zerwał ze mną. - Bo nie jesteś w nim zakochana. To niezręczna sytuacja, a on radzi sobie całkiem nieźle. Wielu chłopców w jego wieku by się dąsało albo czatowało pod twoim oknem z boom boxem.

- Nikt już nie używa boom boxów. To nie lata osiemdziesiąte – zeskoczyła z łóżka i włożyła płaszcz. Zapięła go pod samą szyję, rozkoszując się miękkością aksamitu. – Ja po prostu chcę, żeby Simon był taki jak dawniej – spojrzała w lustro, mile zaskoczona. Zieleń stanowiła doskonałą oprawę dla jej kasztanowych włosów i podkreślała kolor oczu. Odwróciła się w stronę Luke’a. – No i jak? Luke opierał się o futrynę, trzymając ręce w kieszeniach. Gdy tak na nią patrzył, jakiś cień przemknął po jego twarzy. - Twoja matka miała dokładnie taki sam płaszcz gdy była w twoim wieku. Clary ścisnęła mankiety płaszcza, chowając palce w miękkim puchu. Wzmianka o Jocelyn w połączeniu ze smutkiem malującym się na twarzy Luke’a sprawiła, że zebrało jej się na płacz. - Pójdziemy ją dzisiaj odwiedzić, zgoda? Chcę się z nią pożegnać i powiedzieć, co zamierzam zrobić. Muszę ją zapewnić, że wszystko będzie w porządku. Luke skinął głową. - Oczywiście, że pójdziemy. Clary? - Tak? Nie chciała na niego patrzeć w obawie, że zobaczy smutek w jego oczach, ale ku swojej uldze, nie dostrzegła go wcale. Uśmiechnął się. - Bycie takim jak dawniej wcale nie musi okazać się takie złe. Simon spojrzał na kartkę papieru w ręku a potem na katedrę i zmrużył oczy w popołudniowym słońcu. Strzelista sylwetka Instytutu przecinała niebieskie niebo, budowla z granitu z ostro zakończonymi łukami była otoczona wysokim kamiennym murem. Gargulce spoglądały z gzymsów jakby zapraszając go do środka. Wyglądał zupełnie inaczej niż za pierwszym razem, gdy maskował go czar, tyle że czary działały tylko na Przyziemnych. Nie należysz do tego miejsca. Słowa były ostre, żrące jak kwas. Simon nie był pewny czy powiedział to

gargulec, czy głos w jego umyśle. To jest kościół, a ty jesteś przeklęty. - Zamknij się – wymamrotał. – Mam to w nosie. Jestem Żydem. W kamiennym murze osadzono żelazną furtkę. Simon chwycił za klamkę, podświadomie oczekując palącego bólu, ale nic takiego się nie stało. Wyglądało na to, że furtka sama w sobie nie była szczególnie poświęcona. Pchnął ją do przodu i był w połowie ścieżki wyłożonej popękanymi, kamiennymi płytami, gdy usłyszał w pobliżu znajome głosy. No, może nie całkiem w pobliżu. Prawie zapomniał, że jego słuch, tak samo jak wzrok, wyostrzyły się od czasu Przemiany. Wrażenie było takie, jakby słyszał te głosy tuż obok, ale jak tylko podążył wąską ścieżką biegnącą dookoła Instytutu, zobaczył że ludzie stali dość daleko, w odległej części placu. Trawa w tym miejscu wybujała, zarastając w połowie rozwidlające się ścieżki prowadzące do czegoś, co musiało być kiedyś zadbanym klombem róż. Była tu nawet kamienna ławka porośnięta chwastami. Zanim przejęli je Nocni Łowcy, to miejsce było kiedyś świątynią. Pierwszego zobaczył Magnusa, opierającego się o omszałą kamienną ścianę. Trudno było nie zauważyć czarownika – miał na sobie biały t-shirt, który wyglądał jak pochlapany farbą i tęczowe skórzane spodnie. W tym stroju wyglądał jak kolorowy cieplarniany kwiat otoczony spowitymi w czerń Łowcami: bladym i zakłopotanym Alekiem; Isabelle z czarnymi włosami splecionymi w warkocze związanymi srebrną wstążką, stojącą obok małego chłopca, który musiał być Maksem, najmłodszym z Lightwoodów. W pobliżu stała ich matka, wyglądająca na wyższą, bardziej kościstą wersję córki, z takimi samymi czarnymi włosami. Obok niej stała kobieta, której Simon nie znał. Z początku pomyślał, że jest dużo starsza z powodu prawie białych włosów ale w momencie, w którym odwróciła się żeby porozmawiać z Maryse stwierdził, że nie mogła mieć więcej niż czterdzieści lat. Wreszcie na końcu stał Jace, który trzymał się trochę na uboczu, jakby nie należał do rodziny. Czerń okrywała go od stóp do głów. Kiedy Simon ubierał się cały na czarno, wyglądał jakby szedł na czyjś pogrzeb, za to Jace sprawiał wrażenie twardego i niebezpiecznego. I bardziej blond niż to było w ogóle możliwe. Poczuł jak napinają mu się mięśnie ramion i zastanawiał czy istnieje na świecie cokolwiek – na przykład upływ czasu albo słaba pamięć – co osłabiłoby jego niechęć do Jace’a. Chciał się pozbyć tego uczucia, ale ciągle tam tkwiło, ciążąc jak kamień na jego niebijącym sercu.

Spotkanie miało w sobie coś dziwnego, ale zanim zdążył cokolwiek zrobić, Jace obrócił się w jego stronę zupełnie jakby wyczuł, że Simon tam stoi, a on nawet z daleka zauważył cienką białą blizną na jego szyi, tuż powyżej kołnierzyka. Ciążąca mu niechęć zmieniła się w coś innego. Jace skinął krótko głową w jego kierunku. - Zaraz wracam – powiedział do Maryse takim tonem, którego Simon nigdy by nie użył w rozmowie z matką. Jakby dorosły mówił coś do innego dorosłego. Maryse machnęła ręką w roztargnieniu, wyrażając zgodę. - Nie rozumiem, dlaczego to tak długo trwa – mówiła do Magnusa. – Czy to aby na pewno normalne? - Na pewno nie tak jak zniżka, którą ci daję – Magnus zastukał obcasem w ścianę. – Normalnie policzyłbym dwa razy więcej. - To tylko tymczasowy Portal. Ma nam pomóc dostać się do Idrisu. I mam nadzieję, że zamkniesz go po wszystkim. Taka była umowa – odwróciła się w stronę kobiety – a ty, Madeleine, zostaniesz tu i na własne oczy przekonasz się, czy dotrzymał obietnicy. Madeleine. A więc to była ta przyjaciółka Jocelyn. Simon nie miał jednak czasu, żeby lepiej się jej przyjrzeć – w tym samym momencie Jace złapał go za ramię i odciągnął na drugą stronę kościoła, z dala od innych. Ścieżka po tej stronie była jeszcze bardziej zarośnięta. Jace wepchnął Simona za pień wielkiego dębu i puścił go, rozglądając się szybko dookoła by upewnić się czy nikt ich nie śledził. - W porządku. Tutaj możemy pogadać. Było tu znaczniej ciszej, masyw Instytutu tłumił wszelkie odgłosy ruchu ulicznego dobiegające z York Avenue. - Chciałeś się ze mną spotkać – zauważył Simon. – Znalazłem twoją kartkę przyklejoną do okna gdy się obudziłem. Nie mogłeś zadzwonić tak jak to robią normalni ludzie? - Nie, jeśli mogę tego uniknąć, wampirze – odparł Jace. Przyglądał się Simonowi w zamyśleniu, tak jakby czytał książkę. Na jego twarzy malowały się sprzeczne

uczucia: lekkie zdumienie i coś, co Simon mógł określić jako rozczarowanie. – Jednak to prawda, że możesz wychodzić na światło słoneczne. Nawet słońce w południe nie jest w stanie ci zaszkodzić. - Zgadza się. Dobrze o tym wiesz, w końcu też tam byłeś. Nie musiał rozwodzić się nad tym o jakie „tam” mu chodziło; wyraz twarzy Jace’a jasno wskazywał na to, że doskonale wiedział co Simon miał na myśli. Pamiętał rzekę, tył furgonetki, promienie słońca odbijające się na wodzie i płaczącą Clary. Pamiętał to wszystko tak samo dobrze jak Simon. - Po prostu pomyślałem, że twoja zdumiewająca umiejętność już się wyczerpała – powiedział Jace, ale nie zabrzmiało to tak, jakby naprawdę miał to na myśli. - Jak tylko poczuję chęć stanięcia w płomieniach to dam ci znać – Simon zaczynał tracić cierpliwość. – Słuchaj, przywlokłeś mnie tu tylko po to, żeby pogapić się na mnie jak na jakiś okaz z laboratorium? Następnym razem wyślę ci zdjęcie. - A ja je oprawię i postawię na swojej nocnej szafce – odparł Jace bez cienia sarkazmu. – Posłuchaj, nie bez powodu chciałem żebyś tu przyszedł, i mimo że nie cierpię tego mówić, mamy ze sobą coś wspólnego. - Takie same odjazdowe fryzury? – zasugerował kpiąco Simon, choć w głębi serca tak nie uważał. Coś w wyrazie twarzy Jace’a nie dawało mu spokoju. - Chodzi o Clary – przyznał Jace. Simon wzmocnił czujność. - O Clary? - Tak. No wiesz, niską, rudowłosą, wiecznie rozdrażnioną. - Jakoś nie widzę związku – powiedział, choć uważał inaczej. Niemniej jednak nie czuł się w nastroju na prowadzenie takich rozmów z Jasem, teraz czy kiedykolwiek indziej w przyszłości. Czy męska rozmowa nie powinna sama w sobie wykluczać gadania o uczuciach? Widocznie nie. - Obu nam na niej zależy – stwierdził Jace, przyglądając mu się w uwagą. – Jest dla nas kimś ważnym. Prawda?

- Pytasz mnie, czy mi na niej zależy? To nie było zbyt trafne określenie. Simon zastanawiał się, czy Jace nie stroi sobie z niego żartów – co byłoby niezwykle okrutne, nawet jak na Jace’a. Czy ściągnął go tu tylko po to, żeby naigrawać się z niego po tym jak między nim, a Clary nic nie wyszło? Mimo to, Simon ciągle miał nadzieję, przynajmniej jej cień, że ten stan rzeczy mógł ulec zmianie. Że Jace i Clary zaczną w końcu zachowywać się w stosunku do siebie tak, jak powinno się zachowywać rodzeństwo. Napotkał spojrzenie Jace’a i jego nadzieja się rozwiała. Wyraz jego twarzy nie pokrywał się z wyobrażeniem Simona o tym jak brat powinien mówić o swojej siostrze. Z drugiej strony było dla niego jasne, że Jace nie sprowadził go tu po to, by wyśmiewać się z jego uczuć – cierpienie, jakie odbijało się w oczach Jace’a, było jego własnym. - Nie myśl sobie, że zadawanie ci tych pytań sprawia mi przyjemność – warknął Jace. – Muszę wiedzieć, co jesteś w stanie dla niej zrobić. Okłamałbyś ją? - W jakiej sprawie? O co ci, do diabła, chodzi? – Simon zdał sobie w końcu sprawę dlaczego tak go zaniepokoił widok Nocnych Łowców w ogrodzie. – Chwileczkę. Chcesz jechać do Idrisu już teraz? Clary myśli, że wyjeżdżasz dopiero jutro. - Wiem, i dlatego chcę żebyś powiedział innym, że Clary przysłała cię tu z wiadomością, że nie jedzie. Powiedz, że się rozmyśliła. W jego głosie było coś takiego, co Simon ledwo rozpoznawał, coś tak niespotykanego, że nie mógł tego znieść. Jace go prosił. - Uwierzą w to. Wiedzą... jak bardzo jesteście sobie bliscy. Simon pokręcił głową. - Nie do wiary. Chcesz żebym zrobił to dla Clary, ale w rzeczywistości robisz to dla siebie – zaczął się odsuwać – Nie ma mowy. Jace chwycił go za ramię, przytrzymując w miejscu. - To jest dla Clary. Staram się ją chronić. Myślałem, że zainteresuje cię to na tyle,

że zechcesz mi pomóc. Simon obrzucił ostrym spojrzeniem rękę Jace’a zaciskającą się na jego przedramieniu. - Jak mam ją chronić skoro nawet nie wiem przed czym? Jace nie zdjął ręki. - Po prostu mi zaufaj. - Czy ty nie rozumiesz, jak bardzo ona chce tam jechać? Jeśli mam do tego nie dopuścić, to lepiej żebyś miał ku temu jakiś cholernie ważny powód. Jace westchnął przeciągle i puścił Simona. - To, co Clary zrobiła na statku Valentine’a używając Znaku Otwarcia – powiedział niskim głosem – no, cóż, sam widziałeś, co się potem stało. - Zniszczyła statek i uratowała nas wszystkich. - Mów trochę ciszej – upomniał go Jace, rozglądając się wokół z niepokojem. - Chcesz przez to powiedzieć, że nikt inny nie wie o tym planie? – zapytał Simon z niedowierzaniem. - Ja wiem. Ty również. Luke i Magnus też. Nikt inny. - I co o tym wszystkim myślą? Że szczęśliwym trafem statek rozpadł się sam z siebie? - Powiedziałem im, że Rytuał Konwersji Valentine’a się nie powiódł. - Okłamałeś Clave? – Simon nie był pewien, czy odczuwa z tego powodu podziw czy raczej niepokój. - Zgadza się. Isabelle i Alec wiedzą, że Clary posiada umiejętność kreowania nowych runów, więc wątpię czy uda mi się utrzymać tę ich wiedzę z dala od Clave i nowego Inkwizytora. Gdyby dowiedzieli się co potrafi Clary – wzmacniać zwykłe runy do tego stopnia, że zyskują niszczycielską moc – chcieliby, żeby została wojownikiem, ich bronią. A ona się do tego nie nadaje.

Nie tak została wychowana... – urwał gdy tylko zobaczył, że Simon potrząsa głową. – Co znowu? - Jesteś Nefilim – powiedział wolno Simon. – Czy nie powinieneś czasem chcieć dla Clave tego co najlepsze? Jeśli oznacza to użycie Clary jako... - Chcesz, żeby ją dopadli? Żeby postawili w pierwszym rzędzie przeciwko Valentinowi i jego armii? - Nie – przyznał Simon. – Tego nie chcę. Ale nie jestem taki jak wy. Nie muszę się zastanawiać kogo posłać na pierwszy ogień, Clary albo moją rodzinę. Twarz Jace’a pokryła się ciemnym rumieńcem. - To nie tak jak myślisz. Gdybym sądził, że to pomoże Clave... ale nie pomoże. A ona będzie tylko cierpieć. - Nawet gdybyś wiedział, że to pomoże Clave – powiedział Simon – nigdy byś nie pozwolił, żeby ją dopadli. - Dlaczego tak uważasz, wampirze? - Bo oprócz ciebie nikt nie może jej mieć – odparł Simon. Krew odpłynęła z twarzy Jace’a. - Więc mi nie pomożesz? – spytał z niedowierzaniem. – Nie pomożesz jej? Simon zawahał się przez moment, i zanim zdążył coś powiedzieć, ciszę pomiędzy nimi rozdarł jakiś hałas. Wysoki, piskliwy krzyk desperacji, który umilkł jak cięty nożem. Jace rozejrzał się dookoła. - Co to było? Pojedynczy wrzask zagłuszyły inne. Uszy Simona podrażnił głośny szczęk metalu. - Coś się stało. Reszta... Ale Jace’a już nie było. Biegł ścieżką wymijając kępy chwastów. Po chwili wahania Simon podążył za nim. Prawie zapomniał jak szybko potrafił teraz

biegać – prawie deptał Jasowi po piętach, gdy okrążali narożnik kościoła i wpadli do ogrodu. Panował tu prawdziwy chaos. Biała mgła spowiła ogród, a w powietrzu wyczuwało się ciężki zapach ozonu i przebijającą przez niego mdlącą i nieprzyjemną woń czegoś jeszcze. Co chwila było widać czyjąś sylwetkę – Simon widział tylko ich fragmenty, co chwila znikały i pojawiały się w prześwitach w mgle. Zauważył Isabelle, czarne pasma jej włosów śmigały w powietrzu gdy wymachiwała batem, który wyglądał jak śmiercionośna, złota błyskawica przecinająca ciemność. Odpierała ataki czegoś zwalistego i ogromnego – demona, jak sądził Simon – ale przecież był środek dnia, więc to było niemożliwe. Gdy podszedł bliżej przekonał się, że stworzenie miało ludzki kształt, tyle że było zgarbione i powykręcane. Nie wyglądało to dobrze. W jednej ręce trzymało grubą deskę i wymachiwało nią na oślep próbując trafić w Isabelle. Nie dalej jak kilkanaście metrów stąd, przez przerwę w kamiennym murze, Simon mógł zobaczyć samochody przejeżdżające jak gdyby nigdy nic po York Avenue. Niebo ponad Instytutem było czyste. - Wyklęci – wyszeptał Jace. Jego twarz płonęła, gdy wyciągał zza paska seraficki nóż. – Całe mnóstwo – popchnął Simona na bok. – Nie ruszaj się w miejsca, zrozumiałeś? Masz tu zostać. Simon zastygł w bezruchu, gdy Jace wskoczył w sam środek mgły. Światło bijące z noża w jego dłoni oświetlało poruszające się we mgle srebrzyste i ciemne postacie, a Simon miał wrażenie jakby patrzył przez zamarzniętą szybę, rozpaczliwie starając się połapać w tym, co się działo po drugiej stronie. Isabelle zniknęła; dostrzegł Aleca, jego ramię krwawiło, a on ciął jednego z Wyklętych przez pierś i patrzył jak pada na ziemię. Kolejny z nich zaszedł go od tyłu, ale Jace już tam był uzbrojony w dwa noże. Skoczył do góry i pełnym wściekłości ruchem zamachnął się nimi jak nożycami, odcinając Wyklętemu głowę. Z rany trysnęła czarna krew. Żołądek Simona skręcił się gwałtownie od trującego zapachu posoki. We mgle słyszał nawołujących się Nocnych Łowców. Nagle mgła opadła a on zobaczył Magnusa stojącego naprzeciwko muru z dzikim wyrazem oczu. Miał uniesione ręce, między jego palcami połyskiwała błękitna błyskawica. W kamiennym murze otworzyło się przejście. Nie było ani puste ani ciemne, ale

lśniło jak lustro z wirujących płomieni uwięzionych w szkle. - Portal! – krzyczał Magnus. – Przełaźcie przez Portal! W tym momencie wydarzyło się kilka rzeczy na raz. Z mgły wynurzyła się Maryse Lightwood, niosąc na rękach Maksa. Zatrzymała się na chwilę, żeby kogoś zawołać a potem skoczyła w stronę Portalu i zniknęła w jego wnętrzu. Alec podążył w jej ślady, wlokąc za sobą Isabelle, jej zbryzgany krwią bat ciągnął się po ziemi. Kiedy popchnął ją w stronę przejścia, z mgły za ich plecami wynurzył się Wyklęty, wymachując obosiecznym mieczem. Simon otrząsnął się z otępienia. Rzucił się do przodu, wołając imię Isabelle, ale potknął się i upadł ciężko, uderzając w ziemię z taką siłą, która wycisnęłaby mu powietrze z płuc gdyby potrafił oddychać. Pozbierał się szybko i rozejrzał dookoła, żeby sprawdzić o co się potknął. Na ziemi leżało ciało kobiety. Gardło miała poderżnięte, a niebieskie oczy szeroko otwarte. Krew plamiła jej białe włosy. Madeleine. - Simon, rusz się! – krzyknął Jace. Biegł w jego stronę z zakrwawionymi nożami w rękach. Simon spojrzał w górę. Sylwetka Wyklętego, który ścigał Isabelle, zamajaczyła mu przed oczami. Jego pokryta bliznami twarz wykrzywiła się w jadowitym grymasie. Simon uchylił się przed spadającym mieczem, ale nawet ze swoim refleksem wampira nie był wystarczająco szybki. Przeszył go palący ból i wszystko spowiła ciemność.

2. Wieże Demonów w Alicante Nie ma w tym ani krzty magii, pomyślała Clary, gdy razem z Lukiem okrążali budynek po raz trzeci, jakby to miało im pomóc w znalezieniu wolnego miejsca do parkowania. Ulica była tak zapchana samochodami, że nie można było nawet wetknąć szpilki. W końcu Luke wcisnął się za hydrant i zostawił pickupa na jałowym biegu. Westchnął.

- Idź. Daj im znać, że już jesteś. Przyniosę twoją walizkę. Clary skinęła głową, ale zawahała się zanim chwyciła klamkę. Jej żołądek zacisnął się w supeł z niepokoju i nie po raz pierwszy żałowała, że Luke nie idzie tam razem z nią. - Myślałam, że wyjeżdżając pierwszy raz za granicę, będę miała przy sobie przynajmniej paszport. Twarz Luke’a pozostała bez uśmiechu. - Wiem, że się denerwujesz – powiedział. – Zobaczysz, wszystko będzie w porządku. Lightwoodowie się tobą zaopiekują. O czym zdążyłeś mnie już zapewnić chyba z milion razy, pomyślała. Poklepała go lekko po ramieniu zanim wyskoczyła na zewnątrz. - Do zobaczenia za kilka minut. Ruszyła ścieżką z kamiennych popękanych płyt. Odgłosy ruchu ulicznego słabły, gdy była coraz bliżej drzwi kościoła. Tym razem dostrzeżenie prawdziwego gmachu Instytutu chowającego się pod maską czaru zajęło jej trochę więcej czasu. Czuła jakby na starą katedrę nałożono dodatkową warstwę czaru, jak nową farbę na obraz. Zdrapywanie jej za pomocą umysłu było trudne, a nawet bolesne. Gdy w końcu znikła, Clary mogła zobaczyć kościół takim, jaki był naprawdę. Wysokie, drewniane drzwi błyszczały, jakby dopiero co zostały wypolerowane. W powietrzu unosiła się niepokojąca woń ozonu i spalenizny. Marszcząc brwi chwyciła za klamkę. Jestem Clary Morgenstern, jedna z Nefilim, i proszę o pozwolenie wejścia do Instytutu... Drzwi się otworzyły a ona weszła do środka. Rozglądała się dookoła starając się dociec skąd ta zmiana w wyglądzie katedry. Gdy tylko drzwi zatrzasnęły się za nią, więżąc ją w ciemności rozświetlonej jedynie mglistym światłem wpadającym przez rozetę, zrozumiała jaka zaszła tu zmiana. Odkąd pamiętała, wejście do Instytutu zawsze było jasno oświetlone setkami świec osadzonych w wymyślnych kandelabrach ustawionych w przejściu między ławkami. Teraz panował tu jedynie mrok.

Wyjęła z kieszeni magiczny kamień i uniosła go do góry. Buchnęło z niego światło przeświecając przez jej palce. Rozświetlało zakurzone kąty wnętrza katedry, gdy szła do windy znajdującej się blisko nagiego ołtarza. Niecierpliwie wcisnęła przycisk windy. Nic się nie wydarzyło. Pół minuty później wcisnęła guzik jeszcze raz – i jeszcze. Przyłożyła ucho do drzwi i nasłuchiwała. Żadnego dźwięku. Instytut był pogrążony w ciszy i ciemnościach, jak lalka, w której wyczerpały się baterie. Z walącym głośno sercem, Clary pośpieszyła do wyjścia i pchnęła ciężkie drzwi. Stanęła na schodach, rozglądając się gorączkowo. Niebo przybrało barwę kobaltu, a powietrze wypełniło się swądem spalenizny. Czyżby miał miejsce pożar? Czy Nocnym Łowcom udało się uciec? Na pierwszy rzut oka wszystko wyglądało tak samo... - To nie pożar – odezwał się ktoś aksamitnym, dobrze jej znanym głosem. Wysoka sylwetka zmaterializowała się z cienia, z włosami sklejonymi w koronę dziwacznych kolców. Postać miała na sobie czarny, jedwabny garnitur, szmaragdową koszulę i szczupłe palce ozdobione pierścieniami. Oprócz tego fantazyjne buty i spora dawka brokatu. - Magnus? – wyszeptała Clary. - Wiem, o czym pomyślałaś – powiedział – ale to nie pożar. Ten zapach to piekielna mgła, rodzaj czarodziejskiego demonicznego dymu. Minimalizuje skutki użycia niektórych zaklęć. - Demoniczna mgła? To znaczy, że... - Miał miejsce atak na Instytut. Tak. Przed południem. To byli Wyklęci, niecały tuzin. - Jace – wyszeptała. – Lightwoodowie... - Piekielny dym skutecznie zmniejszył moje zdolności w walce przeciw Przeklętym. Lightwoodów również. Musiałem ich wysłać do Idrisu przez Portal. - Ale żaden z nich nie został ranny? - Tylko Madeleine. Nie żyje. Przykro mi, Clary.

Clary usiadła ciężko na schodach. Nie znała zbyt dobrze tej kobiety, ale Madeleine stanowiła jedyne wątłe połączenie z jej matką – jej prawdziwą matką, tą, która była walecznym Nocnym Łowcą jakiego Clary nigdy nie znała. - Clary? – Luke przeciął ścieżkę w nadciągającym zmierzchu. W ręku trzymał jej walizkę. – Co się dzieje? Clary siedziała na schodach obejmując rękoma kolana, podczas gdy Magnus streszczał mu całą sytuację. Mimo bólu po śmierci Madeleine, odczuwała ulgę zabarwioną poczuciem winy. Jace był cały i zdrów. Lightwoodowie byli cali i zdrowi. Powtarzała to zdanie w nieskończoność. Jace był cały i zdrów. - Wyklęci – mruknął Luke. – Zabiliście wszystkich? - Nie – Magnus potrząsnął przecząco głową. – Rozproszyli się jak tylko udało mi się wysłać Lightwoodów przez Portal. Nie wyglądali na zainteresowanych moją osobą. Zanim zdążyłem zamknąć Portal, wszyscy zniknęli. Clary uniosła głowę. - Zamknąłeś Portal? Ale chyba ciągle możesz mnie wysłać do Idrisu? – spytała. – To znaczy, mogę dołączyć do Lightwoodów, prawda? Luke i Magnus wymienili spojrzenia. Luke postawił walizkę na ziemi. - Magnus? – spytała piskliwie Clary, podnosząc głos. – Muszę tam iść. - Portal jest zamknięty, Clary. - To otwórz następny! - To nie takie proste – powiedział czarownik. – Clave dokładnie strzeże każdego magicznego przejścia w Alicante. Stolica to dla nich święte miejsce – coś jak ich własny Watykan. Żaden Przyziemny nie może tam wejść bez pozwolenia. - Przecież jestem Nocnym Łowcą! - Tylko częściowo – powiedział Magnus. – Poza tym, wieże uniemożliwiają bezpośrednie teleportowanie się do miasta. Żeby otworzyć Portal prowadzący do Alicante musieliby cię oczekiwać po drugiej stronie. Gdybym spróbował wysłać

cię na własną rękę, to byłoby jawne naruszenie Prawa, a ja nie zamierzam dla ciebie ryzykować, skarbie, niezależnie od tego jak bardzo cię lubię. Clary przeniosła spojrzenie z wyrażającego szczery żal oblicza Magnusa na nieufną twarz Luke’a. - Ale ja muszę się tam dostać – powiedziała. – Muszę pomóc swojej mamie. Musi być jakiś inny sposób żeby tam dotrzeć, niekoniecznie przy użycia Portalu. - Najbliższe lotnisko znajduje się w sąsiednim stanie – powiedział Luke. – Jeśli uda nam się przekroczyć granicę – a to całkiem spore „jeśli” – czeka nas długa i niebezpieczna droga przez terytoria Przyziemnych. Zajmie nam całe dnie zanim dotrzemy do Idrisu. Clary poczuła szczypanie pod powiekami. Nie będę płakać, powiedziała sobie w duchu. Nie będę. - Clary – w głosie Luke’a pobrzmiewała łagodność. – Będziemy w kontakcie z Lightwoodami. Upewnimy się, że mają wszelkie potrzebne informacje, żeby zdobyć antidotum dla Jocelyn. Skontaktują się z Fellem... Clary zerwała się na równe nogi, potrząsając gwałtownie głową. - To muszę być ja. Madeleine powiedziała, że Fell nie zechce rozmawiać z nikim oprócz mnie. - Fell? - powtórzył za nią jak echo Magnus. – Ragnor Fell? Mogę spróbować wysłać mu wiadomość. Dam mu znać, żeby oczekiwał Jace’a. Część troski zniknęła z twarzy Luke’a. - Clary, słyszałaś? Z pomocą Magnusa... Ale ona nie chciała słyszeć ani słowa o pomocy Magnusa. W ogóle nie chciała niczego słuchać. Myślała, że uratuje matkę, a tymczasem nie mogła zrobić nic, tylko dalej siedzieć przy jej szpitalnym łóżku i trzymać jej bezwładną rękę i mieć nadzieję, że gdzieś indziej ktoś inny dokona tego, czego nie dokonała ona. Zbiegła po schodach, odpychając wyciągniętą rękę Luke’a.

- Potrzebuję odrobiny samotności. - Clary... Słyszała jak Luke ją woła, ale nie zwróciła na to uwagi i przyspieszyła kroku. Przyłapała się na tym, że zmierza w kierunku rozwidlenia na końcu kamiennej ścieżki, która prowadziła do niewielkiego ogrodu w południowej części Instytutu, tam, gdzie unosił się zapach spalenizny i popiołu – oraz ciężka, ostra woń czegoś jeszcze. Zapach diabelskiej magii. W ogrodzie ciągle unosił się biały opar mgły. Jej strzępy osiadały na krzewach róż i pod kamieniami. Ziemia w niektórych miejscach nosiła ślady walki. Nad jedną z kamiennych ławek widniała ciemnoczerwona plama, na którą nie mogła zbyt długo patrzeć. Clary odwróciła się w drugą stronę. I zastygła w bezruchu. Na ścianie widniały charakterystyczne ślady runów, połyskujące błękitem na szarym, kamiennym tle. Układały się w kwadratowy zarys półotwartych drzwi. Portal. Coś w jej wnętrzu skręciło się w supeł. Pamiętała inne symbole, połyskujące złowieszczo na gładkim, metalowym kadłubie statku. Pamiętała drżenie na chwilę przed tym, jak rozpadł się na kawałki i zalały go wody East River. To tylko runy, pomyślała. Symbole. Potrafię je narysować. Skoro mojej mamie udało się uwięzić Kielich Anioła w kawałku papieru, to mnie uda się odtworzyć Portal. Stopy same poniosły ją w stronę ściany katedry, dłoń zacisnęła się na spoczywającej w kieszeni steli. Z całej siły starając się powstrzymać drżenie rąk, przytknęła koniec steli do kamienia. Zacisnęła powieki i zaczęła kreślić w umyśle świetliste linie. Linie przypominające jej o przejściu, unoszeniu się w wirującym powietrzu, podróżach i odległych miejscach. Kreski utworzyły Znak, pełen wdzięku jak ptak podczas lotu. Nie wiedziała, czy istniał już wcześniej czy to ona przed chwilą go wynalazła, ale wyglądał tak jakby istniał od zawsze. Portal. Zaczęła rysować, czarne jak węgiel linie spływały z końca steli. Kamień skwierczał, wypełniając nozdrza kwaśnym zapachem spalenizny. Gorące

niebieskie światło rozbłysło pod jej powiekami. Poczuła na twarzy podmuch gorącego powietrza, jakby stała przy ogniu. Opuściła dłoń, dysząc ciężko, i otworzyła oczy. Znak, który narysowała, miał kształt czarnego kwiatu wyrastającego prosto ze ściany. Gdy tak patrzyła na swoje dzieło, linie zaczęły się rozpływać i zmieniać, zwijać i rozwijać, same dopasowując swój kształt. W przeciągu kilku chwil kształt Znaku uległ całkowitej zmianie. Przypominał teraz iskrzący się zarys przejścia, kilka stóp wyższy niż Clary. Ona sama nie mogła oderwać od niego oczu. Lśnił takim samym czarnym światłem jak Portal u Madame Dorothei. Wyciągnęła w jego stronę rękę... i natychmiast ją cofnęła. Czując mdłości, przypomniała sobie, że aby użyć Portalu trzeba było sobie wyobrazić miejsce, do którego chciało się trafić. Problem polegał na tym, że nigdy nie była w Idrisie. Oczywiście, znała je z opisu. Zielone doliny, ciemne lasy, przejrzyste rzeki, jeziora, góry, Alicante i miasto ze szklanymi wieżami. Mogła spróbować wyobrazić sobie, jak wygląda, ale w tym wypadku wyobraźnia to za mało. Nie, jeśli chodziło o ten rodzaj magii. Gdyby tylko... Gwałtownie wciągnęła powietrze. Przecież widziała Idris. Widziała je we śnie i wiedziała, że to był prawdziwy sen, mimo że nie potrafiła powiedzieć skąd brała tę pewność. Co takiego Jace powiedział jej w tym śnie o Simonie? Że nie może tu zostać, bo to „miejsce dla żywych”. I niedługo po tym Simon umarł... Clary wróciła pamięcią do snu. Tańczyła w sali balowej w Alicante. Ściany pomieszczenia zwieńczonego przejrzystym, przypominającym diament dachem, pomalowano na biało i złoto. Pośrodku sali stała fontanna ze srebrną figurą syreny w centrum. Promienie słońca przeświecały przez korony drzew a Clary miała na sobie płaszcz z zielonego aksamitu, tak jak teraz. - Clary! – wrzasnął Luke, pędząc przez ścieżkę z twarzą wykrzywioną wściekłością i przerażeniem. Za nim biegł Magnus, jego kocie oczy błyszczały jak światła Portalu zalewające ogród. - Clary, stój! Strażnicy są niebezpieczni! Zabijesz się! Ale dla niej nie było już odwrotu. Złote światło przybierało na sile. Clary pomyślała o złocistych murach holu w swoim śnie i promieniach słońca załamujących się w szkle. Luke się pomylił; nie rozumiał na czym polegał jej dar, jak działał – co mogli znaczyć jacyś strażnicy gdy potrafiło się stworzyć zupełnie inną rzeczywistość za pomocą rysunku?

- Muszę iść – krzyknęła, robiąc krok do przodu z rozpostartymi palcami. – Luke, tak mi przykro... Postąpiła do przodu, a on w ostatniej chwili doskoczył do niej i złapał za nadgarstek, w momencie, w którym Portal zdawał się być na granicy wybuchu. Ogromna siła zwaliła ich z nóg, tak jak tornado wyszarpuje drzewo wraz z korzeniami. Przed oczami mignęły jej wirujące samochody i budynki Manhattanu. Zniknęły gdy tylko porwał ją silny prąd. Czując rękę Luke’a zaciskającą się na jej nadgarstku z siłą imadła, runęła prosto w wirujący złoty chaos. Simona obudził rytmiczny plusk wody. Usiadł gwałtownie, z piersią ściśniętą przerażeniem. Kiedy ostatnim razem obudził go szmer fal, był więźniem na statku Valentine’a. Kojący dźwięk przypomniał mu z całą ostrością horror, jakiego doświadczył. Poczuł się jakby ktoś wylał na niego kubeł lodowatej wody. Jednak szybkie spojrzenie dookoła upewniło go, że był w całkiem innym miejscu. Po pierwsze, leżał na łóżku w niewielkim pokoju ze ścianami pomalowanymi na jasny błękit, przykryty stertą miękkich koców. Ciemne zasłony przesłaniały okno, wpuszczając tylko odrobinę światła, ale to wystarczyło żeby jego wampirzy wzrok zarejestrował wszystko. Na podłodze leżał jasny dywan a pod ścianą stała oszklona szafka. Przy łóżku stał fotel. Simon usiadł, koce opadły, a on zdał sobie sprawę z dwóch rzeczy: po pierwsze, że ciągle miał na sobie ten sam t-shirt i dżinsy kiedy przyszedł do Instytutu na spotkanie z Jasem; a po drugie, osoba w fotelu drzemała, z policzkiem wspartym na dłoni a jej długie, czarne włosy rozsypały się dokoła jak szal. - Isabelle? Jej głowa podskoczyła do góry. Otworzyła oczy. - Oooch! Obudziłeś się! – wyprostowała się, odrzucając włosy na plecy. – Jace będzie wniebowzięty. Byliśmy prawie pewni, że umrzesz. - Umrę? – powtórzył za nią jak echo. Zakręciło mu się w głowie i poczuł mdłości. – Dlaczego? – rozejrzał się po pokoju. – Jestem w Instytucie? – spytał, i gdy tylko słowa wyszły z jego ust zdał sobie sprawę, że to niemożliwe. – To znaczy... gdzie my właściwie jesteśmy?

Cień zakłopotania przemknął po jej twarzy. - Hmm... to znaczy, że nie pamiętasz co się stało w ogrodzie? – skubała nerwowo haft zdobiący tapicerkę fotela. – Zaatakowali nas Wyklęci. Było ich mnóstwo, a piekielna mgła uniemożliwiała walkę. Magnus otworzył Portal i wszyscy biegliśmy w tamtą stronę, gdy zobaczyłam jak idziesz w naszym kierunku. Potknąłeś się o ciało Madeleine. Tuż za tobą stał Wyklęty. Musiałeś go nie zauważysz, ale Jace zauważył. Zanim do ciebie podbiegł było już za późno. Wyklęty dźgnął cię nożem. Krwawiłeś, i to bardzo. Jace zabił Wyklętego, podniósł cię i pociągnął w stronę Portalu – mówiła tak szybko, że Simon musiał wytężyć słuch żeby rozróżnić poszczególne słowa. – Gdy już wszyscy byli po drugiej stronie, a w przejściu ukazał się Jace z tobą na rękach, byliśmy szczerze zaskoczeni. Konsul nie był tym zadowolony. Simonowi zaschło w ustach. - Wyklęty dźgnął mnie nożem? Niemożliwe. Ale przecież już raz wyzdrowiał, po tym jak Valentine poderżnął mu gardło. Akurat to powinien pamiętać. Potrząsając głową z niedowierzaniem, zaczął się oglądać. - Gdzie? - Pokażę ci. Ku jego zdumieniu, chwilę później Isabelle siedziała na łóżku obok niego, przykładając chłodne ręce do jego przepony. Podwinęła mu koszulkę do góry, odsłaniając bladą skórę brzucha, przedzieloną cienką, czerwoną kreską. Blizna była ledwo widoczna. - Tutaj – powiedziała, gładząc palcami to miejsce. – Boli? - Nnie... – gdy Simon zobaczył Isabelle po raz pierwszy, wydała mu się niezwykła, tak pełna życia, siły i energii, że pomyślał iż w końcu znalazł dziewczynę, która była na tyle niezwykła, że zdołałaby wymazać z jego pamięci obraz Clary, utrwalony pod powiekami jak na kliszy. W chwili gdy zmieniła go w szczura na przyjęciu w mieszkaniu Magnusa, pomyślał, że być może Isabelle była jednak zbyt niezwykła, jak dla niczym się nie wyróżniającego faceta jak on. – Nie boli.

- Ale moje oczy owszem – odezwał się lekko rozbawiony głos w drzwiach. Jace. Wszedł tak cicho, że nawet Simon go nie usłyszał, przyglądając się z uśmieszkiem na twarzy jak Isabelle opuściła koszulkę Simona w dół. – Iz, molestujesz wampira kiedy jest zbyt słaby, żeby się bronić? Założę się, że to narusza co najmniej jedno z Porozumień. - Pokazuję mu tylko, gdzie został pchnięty nożem – zaprotestowała Isabelle, ale wróciła na swoje poprzednie miejsce z niejakim pośpiechem. – Co się dzieje na dole? Ciągle świrują? Jace przestał się uśmiechać. - Maryse poszła do Gardu razem z Patrickiem. Clave zwołało posiedzenie, więc Malachi pomyślał, że lepiej będzie, jeśli wytłumaczy im to wszystko... osobiście. Malachi. Patrick. Obce nazwy wirowały w umyśle Simona. - Wytłumaczyć co? Isabelle i Jace wymienili spojrzenia. - Twoją obecność tutaj – powiedział w końcu Jace. – Wyjaśnić, dlaczego sprowadziliśmy do Alicante wampira, co tak przy okazji, jest wyraźnie sprzeczne z Prawem. - Alicante? Jesteśmy w Alicante? – przez Simona przetoczyła się fala całkowitej paniki, prawie natychmiast zastąpiona przez ostre kłucie w piersi. Zgiął się w pół zupełnie bez tchu. - Simon! – zaniepokojona Isabelle wyciągnęła rękę w jego stronę. – Wszystko w porządku? - Odsuń się, Isabelle – warknął Simon zaciskając dłonie na brzuchu. Spojrzał na Jace’a. – Każ jej wyjść – powiedział błagalnym tonem. Isabelle cofnęła się, urażona. - Jasne, już mnie nie ma. Nie musisz mi dwa razy powtarzać – zerwała się z miejsca i wyszła trzaskając drzwiami.

Jace spojrzał na Simona oczami bez wyrazu. - O co chodzi? Myślałem, że dochodzisz do siebie. Simon wyciągnął przed siebie rękę w ostrzegawczym geście. W gardle poczuł smak metalu. - Nie chodzi o Isabelle – wymamrotał. – Nic mi nie jest. Po prostu jestem... głodny – czuł, że palą go policzki. – Straciłem sporo krwi, więc teraz muszę uzupełnić braki. - No jasne – powiedział Jace takim tonem, jakby właśnie doznał olśnienia. Niepokój na jego twarzy zastąpiło coś, co dla Simona wyglądało jak pogardliwe rozbawienie. Zalała go wściekłość i gdyby nie był tak osłabiony ani obolały, rzuciłby się na niego. Skoro jednak było inaczej, jedyne co mógł zrobić to ciężko dyszeć. - Do diabła z tobą, Wayland. - Wayland? – wyraz rozbawienia nie opuszczał twarzy Jace’a, gdy zaczął rozpinać kurtkę. - Nie! – Simon skurczył się na łóżku. – Choćbym nie wiem jak był głodny, nie wypiję znowu twojej krwi. Jace wykrzywił usta w uśmieszku. - To dobrze, bo na to bym nie pozwolił – sięgnął do wewnętrznej kieszeni kurtki i wyciągnął stamtąd płaską butelkę. Była w połowie wypełniona rzadką, czerwonobrązową cieczą. – Uznałem, że się może się przydać – powiedział. – Wycisnąłem trochę krwi z surowego mięsa. To jedyne, co mogłem zrobić. Simon wziął butelkę, ale dłonie trzęsły mu się tak bardzo, że Jace musiał odkręcić korek za niego. Ciecz w środku była ohydna – za rzadka i za słona jak na zwykłą krew, miała lekko nieprzyjemny posmak oznaczający, że mięso leżało już od kilku dni. - Cholera – mruknął, pociągając parę łyków. – Martwa krew. Brwi Jace’a podjechały do góry.

- A jaka miałaby być? - Jeśli zwierzę, którego krew piję, jest martwe od dłuższego czasu, tym gorzej smakuje jego krew – wytłumaczył Simon. – Świeża jest lepsza. - Przecież ty nigdy nie piłeś świeżej krwi. Prawda? W odpowiedzi Simon również uniósł brwi. - No tak, oprócz mojej – odparł Jace. – Jestem pewien, że moja krew smakuje fantastycznie. Simon postawił pustą butelkę na oparciu fotela. - Coś jest z tobą zdecydowanie nie tak – powiedział. – W sensie umysłowym. W ustach ciągle miał posmak zepsutej krwi, ale ból brzucha minął. Poczuł jak wracają mu siły, zupełnie jakby krew była lekiem o natychmiastowym działaniu; narkotykiem, który musiał brać żeby przeżyć. Zastanawiał się, czy krew nie była dla wampirów tym, czym heroina dla narkomanów. - A więc jestem w Idrisie. - W Alicante, ściśle rzecz biorąc. W głównym mieście. Właściwie, to w jedynym mieście – powiedział Jace. Podszedł do okna i rozsunął zasłony. – Penhallow’owie nie chcieli nam wierzyć, że słońce na ciebie nie działa. Dlatego założyli te zasłony. Mimo to powinieneś spojrzeć. Simon podniósł się w łóżka i stanął obok Jace’a. I oniemiał. Kilka lat temu jego matka zabrała jego i siostrę w podróż do Toskanii – tydzień jedzenia ciężkostrawnych dań z makaronu i nieosolonego chleba, zwiedzania okolicy i szaleńczej jazdy wąskimi i krętymi drogami, z ledwością unikając zderzenia z pięknymi, starymi budynkami, które rzekomo przyjechali zobaczyć. Pamiętał jak zatrzymali się na stoku obok miasteczka zwanego San Gimignano, grupki domów z rozsianymi tu i ówdzie wysokimi dachami, które zdawały się sięgać nieba. Jeśli to, na co teraz patrzył przypominało mu cokolwiek, to właśnie to miasteczko. Jednocześnie widok za oknem sprawiał wrażenie zupełnie niepodobnego do tego, co dotychczas widział.

Okno, w którym stał, znajdowało się dość wysoko, więc cały budynek musiał być jeszcze wyższy. Spoglądając w górę, mógł dostrzec kamienne parapety i niebo. Po drugiej stronie stał drugi, trochę niższy dom. Pomiędzy budynkami biegł wąski, ciemny kanał poprzecinany mostkami – to stąd dobiegał szum wody. Budynek został wybudowany w połowie wzgórza – poniżej stały domy z miodowozłotego kamienia, ustawione w zbitym szeregu wzdłuż wąskiej ulicy, rozciągające się aż na skraj kręgu zieleni: lasu otoczonego przez odległe wzgórza. Z tej perspektywy przypominały długie pasy zieleni i brązu, nakrapiane plamami jesiennych kolorów. Za wzgórzami wznosiły się poszarpane szczyty gór poprószone śniegiem. Jednak żadna z tych rzeczy nie była niezwykła. Niezwykłe było to, że tu i ówdzie wznosiły się strzeliste wieże zwieńczone iglicami z połyskliwego srebrzystobiałego metalu, na pierwszy rzut oka ustawione przypadkowo. Zdawały się przebijać niebo jak błyszczące sztylety. Simon zdał sobie sprawę, że widział już wcześniej ten niezwykły materiał: w postaci twardej, przypominającej szkło broni, którą nosili ze sobą Nocni Łowcy, a określali mianem serafickich noży. - To wieże demonów – wyjaśnił Jace. – Kierują strażą, która ochrania miasto. Dzięki nim żaden demon nie ma wstępu do Alicante. Powietrze wlatujące przez okno było zimne i czyste. Takie, jakim nie oddychało się w Nowym Jorku: żadnego brudu, smogu, metalu czy zapachu innych ludzi. Tylko powietrze. Zanim odwrócił się żeby spojrzeć na Jace’a, Simon zrobił głęboki i całkiem niepotrzebny wdech; niektóre z ludzkich nawyków trudno było porzucić. - Powiedz mi – zaczął – że sprowadzenie mnie tutaj to był wypadek. Powiedz, że to nie była część twojego planu mającego na celu udaremnić przyjazd Clary do Idrisu. Jace nie patrzył na niego, ale jego klatka piersiowa wznosiła się i opadała gwałtownie, jakby dostał zadyszki. - No jasne – warknął. – Stworzyłem zgraję Wyklętych, którzy zaatakowali Instytut, zabili Madeleine i o mało co nie wykończyli nas, tylko po to żeby Clary została w domu. Tak czy siak, mój szatański plan działa. - Rzeczywiście działa – powiedział cicho Simon. – Prawda?

- Posłuchaj, wampirze. Plan obejmował trzymanie Clary z dala od Idrisu. Nie obejmował za to sprowadzenia cię tutaj. Gdybym cię zostawił, krwawiącego i nieprzytomnego, Wyklęty by cię zabił. - Mogłeś zostać tam ze mną. - Wtedy zabiliby nas obu. Przez tą piekielną mgłę nic nie widziałem. Nawet ja nie jestem w stanie pokonać setki Wyklętych. - Założę się, że przyznanie się do tego musiało boleć. - Palant z ciebie, nawet jak na Podziemnego. Uratowałem ci życie i złamałem Prawo, żeby to zrobić. I to nie pierwszy raz. Mógłbyś okazać trochę wdzięczności. - Wdzięczności? – dłonie Simona zacisnęły się w pięści. – Gdybyś nie zaciągnął mnie wtedy do Instytutu, nie byłoby mnie tutaj. Nie przypominam sobie, żebym się na to zgodził. - Zgodziłeś się – poprawił Jace – w chwili, gdy powiedziałeś, że dla Clary zrobisz wszystko. To jest właśnie to wszystko. Zanim Simon zdołał wymyślić jakąś ciętą ripostę, rozległo się pukanie do drzwi. - Halo? – zawołała Isabelle. – Simon, skończyłeś już odgrywać primadonnę? Muszę porozmawiać z Jasem. - Wejdź, Izzy – powiedział Jace nie odrywając wzroku od Simona. W jego spojrzeniu czaił się gniew i wyzwanie, które sprawiło, że Simon zapragnął uderzyć go czymś ciężkim. Na przykład półciężarówką. Isabelle wsunęła się do środka szeleszcząc srebrną spódnicą. Gorset w kolorze kości słoniowej odsłaniał jej nagie ramiona, pokryte atramentowymi runami. Simon pomyślał, że to dobrze, że wreszcie przełamała swój opór by pokazać Znaki w miejscu, w którym żaden zwykły człowiek nie pomyślałby, że są. - Alec idzie do Gardu – oznajmiła bez żadnych wstępów. – Zanim pójdzie, chce porozmawiać z tobą o Simonie. Zejdziesz na dół? - Jasne – odparł Jace, zmierzając w kierunku drzwi. W połowie drogi zdał sobie

sprawę, że Simon idzie za nim, i odwrócił z groźnym wyrazem twarzy. – Ty zostajesz. - Nie na mowy – odparł Simon. – Jeśli macie mówić o mnie, to chcę przy tym być. Przez chwilę wydawało się, że lodowaty spokój Jace’a zaraz szlag trafi. Poczerwieniał na twarzy i otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, a jego oczy płonęły. W sekundę potem jego gniew się ulotnił, powstrzymany jedynie siłą woli. Zgrzytnął zębami i uśmiechnął się. - W porządku – powiedział. – Chodź na dół, wampirze. Poznasz naszą szczęśliwą rodzinkę. Podróżując przez Portal po raz pierwszy, Clary miała wrażenie jakby znalazła się w stanie nieważkości. Tym razem czuła jakby wrzucono ją prosto w serce cyklonu. Wyjący wiatr napierał na nią ze wszystkich stron rozdzielając ją z Lukiem, a z ust wyrwał się krzyk. Przeleciała przez wirujący czernią i złotem środek tornada. Tuż przed jej nosem wyrosła płaska, twarda i srebrzysta powierzchnia, wyglądająca jak lustro. Wrzeszcząc i osłaniając twarz uderzyła prosto w lustrzaną taflę, która załamała się pod jej naporem. Ze wszech stron otoczyło ją przeraźliwe zimno i zaczęła się dusić. Tonęła w gęstej, błękitnej ciemności starając się złapać oddech, ale jedyne co nabierała w płuca, to więcej mroźnego chłodu. Nagle ktoś złapał ją z tył płaszcza i pociągnął do góry. Zaczęła się bronić, ale była zbyt słaba żeby rozluźnić uchwyt. Ciemność w kolorze indygo przeszła w jasny błękit, a potem w złoto, gdy wydostała się na powierzchnię wody i wciągnęła w płuca haust powietrza. Albo przynajmniej próbowała to zrobić. Zamiast tego zakrztusiła się, a przed oczami zatańczyły jej czarne płatki. Wodorosty czepiały się jej rąk i nóg, podczas gdy ktoś holował ją do brzegu. Odwróciła się, żeby zobaczyć co to takiego i dostrzegła kogoś, kto był w połowie wilkiem, w połowie człowiekiem, z uszami wydłużonymi jak sztylety i wystającymi białymi kłami. Próbowała krzyczeć, ale tylko nałykała się wody. W chwilę później leżała już na rozmokłym brzegu. Czyjeś ręce zacisnęły się na jej ramionach, obracając jej twarz w stronę ziemi. Raz po raz uderzały ją w plecy, dopóki nie wypluła z siebie resztki wody o gorzkawym posmaku. Ciągle się

dławiła, gdy obróciły ją na plecy. Patrzyła prosto na Luke’a, ciemny cień na tle jasnego nieba poprzecinanego chmurami. Łagodność, która zawsze gościła w jego oczach, znikła bez śladu. Nie przypominał już wilka, ale nadal był wściekły. Podciągnął ją do pozycji siedzącej, potrząsając nią bez przerwy, dopóki nie złapała oddechu i nie zawołała słabo: - Luke! Przestań! To boli... Zabrał ręce. Zamiast tego złapał ją za podbródek, zmuszając żeby na niego spojrzała. - Woda – powiedział. – Wykrztusiłaś całą wodę? - Chyba tak – wyszeptała. Jej głos był słaby z powodu spuchniętego gardła. - Gdzie twoja stela? – zapytał. Gdy się zawahała, jego głos nabrał ostrych tonów. – Clary, twoja stela. Znajdź ją. Wysunęła się z jego ramion i przegrzebała mokre kieszenie, z sercem podchodzącym do gardła gdy jej palce natknęły się tylko na wilgotny materiał. Z ponurą miną odwróciła się w stronę Luke’a. - Musiała wpaść do jeziora – pociągnęła nosem. – Stela mojej... mojej mamy... - Jezu Chryste, Clary. Luke wstał, z rękoma założonymi za głowę. Przemókł do suchej nitki. Strumyczki wody spływały z jego dżinsów i flanelowego płaszcza. Okulary, które nosił zsunięte do połowy nosa, zniknęły. Spojrzał na nią ponurym wzrokiem. - Jesteś cała i zdrowa – ni to stwierdził ni zapytał. – To znaczy, teraz. Dobrze się czujesz? Skinęła głową. - Luke, o co chodzi? Po co ci moja stela? Nie odpowiedział. Rozglądał się dookoła jakby liczył na czyjąś pomoc. Clary podążyła za jego spojrzeniem. Znajdowali się na szerokim brzegu całkiem dużego jeziora. W wodzie koloru jasnego błękitu odbijały się promienie słońca.

Zastanawiała się, czy to właśnie to było źródłem złotego światła, które widziała przez na wpół otwarty Portal. Jezioro nie sprawiało wrażenia groźnego, zwłaszcza, że już się w nim nie topiła, tylko siedziała na brzegu. Otaczały je zielone wzgórza upstrzone drzewami, których liście dopiero co zaczęły brązowieć. Ponad nimi wznosił się górski łańcuch ze szczytami przykrytymi śniegiem. Clary zadrżała. - Zmieniłeś się w wilka, gdy byliśmy w wodzie? Widziałam... - Moja wilcza połowa pływa lepiej niż ludzka – wyjaśnił krótko. – I jest silniejsza. Musiałem cię wyciągnąć z wody, a ty nie paliłaś się do tego, żeby mi w tym pomóc. - Wiem – powiedziała. – Przepraszam. Nie powinieneś... nie powinieneś iść za mną. - Gdybym tego nie zrobił, już byś nie żyła – zauważył. – Magnus cię uprzedził. Nie można korzystać z Portalu po to, żeby dostać się do Miasta Szkła, jeśli po drugiej stronie nikt na ciebie nie czeka. - Powiedział, że to wbrew Prawu. Zapomniał za to uprzedzić, że jeśli spróbuję się tu dostać, to zrobię to z hukiem. - Powiedział, że po mieście są rozsiani strażnicy, którzy uniemożliwiają teleportowanie się do niego. Nie jego wina, że postanowiłaś igrać z magią, której działania prawie nie pojmujesz. To, że masz zdolności, nie oznacza że wiesz jak ich używać – rzucił jej groźne spojrzenie. - Przepraszam – powiedziała Clary cienkim głosem. – Gdzie my właściwie jesteśmy? - Nad jeziorem Lyn – wyjaśnił Luke. – Sądzę, że Portal przeniósł nas tak blisko miasta jak to było możliwe a potem wyrzucił tutaj. Jesteśmy na obrzeżach Alicante – rozejrzał się potrząsając głową w mieszaninie zdumienia i zmęczenia. – Udało ci się, Clary. Jesteśmy w Idrisie. - W Idrisie? – spytała, gapiąc się bez sensu na jezioro. Mrugnęło do niej, błękitne i niezmącone. – Chwileczkę, powiedziałeś, że jesteśmy na obrzeżach Alicante,

ale tu nie ma żadnego miasta. - Jesteśmy od niego oddaleni o wiele kilometrów. Widzisz te wzgórza w oddali? – wskazał na nie ręką. – Musimy przez nie przejść. Miasto jest po drugiej stronie. Gdybyśmy mieli samochód zajęłoby nam to najwyżej godzinę, ale skoro idziemy pieszo to pewnie zajmie nam to całe popołudnie – zmrużył oczy i spojrzał w niebo. – Zbierajmy się. Clary obejrzała z konsternacją swój strój. Perspektywa wielogodzinnej wędrówki w nasiąkniętych wodą ubraniach nie była ciekawa. - Czy jest coś, co...? - Co możemy teraz zrobić? – zapytał Luke z nagłym rozdrażnieniem w głosie. – Masz jeszcze jakieś sugestie, skoro to ty nas w to wpakowałaś? – wskazał ręką w stronę jeziora. – Tam są góry. Przejezdne wyłącznie w czasie lata. Zamarzlibyśmy na kość próbując teraz przejść przez szczyty. Odwrócił się w drugą stronę, wyciągając palec w innym kierunku. - Tędy ciągnie się puszcza. Przez całą drogę, aż do granicy. Jest niezamieszkana, przynajmniej nie przez ludzi. Obok Alicante ciągną się pola uprawne i wiejskie domy. Może i udałoby się nam stąd wydostać, ale w dalszym ciągu musimy przejść przez miasto. Miasto, w którym Podziemni tacy jak ja nie są mile widziani. Clary gapiła się na niego z otwartymi ustami. - Nie miałam pojęcia... - Oczywiście, że nie. Nie masz nawet bladego pojęcia o Idrisie. Nic cię nie obchodzi. Po prostu byłaś zdenerwowana tym, że chcemy cię zostawić. Zachowałaś się zupełnie jak dziecko i wpadłaś w furię. I teraz tu utknęliśmy. Zagubieni, przemarznięci i ... – urwał ze ściągniętą twarzą. – Chodź. Nie traćmy czasu. Clary podążała za nim wzdłuż brzegu w ponurym milczeniu. W miarę jak szli, słońce osuszyło jej włosy i skórę, ale aksamitny płaszcz naciągnął wodą jak gąbka. Ciążył jej jak ołowiana kurtyna, gdy potykała się o kamienie i ślizgała w błocie, starając się nadążyć za idącym długimi krokami Lukiem. Ponowiła próbę

nawiązania rozmowy, ale Luke uparcie milczał. Jeszcze nigdy nie zrobiła niczego, czego nie dałoby się załagodzić zwykłymi przeprosinami. Jak widać, tym razem było inaczej. W miarę jak posuwali się do przodu, klify wokół jeziora pięły się coraz wyżej, usiane ciemnymi plamami wyglądającymi jak kleksy czarnej farby. Gdy Clary przyjrzała się im dokładniej stwierdziła, że to jaskinie wykute w kamieniu. Sprawiały wrażenie bardzo głębokich, z mnóstwem wijących się w ciemności korytarzy. Wyobraziła sobie nietoperze i inne okropne pełzające stworzenia kryjące się w mroku, i przeszły ją ciarki. W końcu wąska ścieżka zaprowadziła ich do szerokiej drogi wysypanej pokruszonymi kamieniami. Przecinała płaską, trawiastą równinę sięgającą widocznych z daleka wzgórz. Serce Clary zamarło. Jak okiem sięgnąć nigdzie nie było widać żadnego miasta. Luke spoglądał na pagórki z wyraźnym niepokojem. - Jesteśmy dalej niż sądziłem. Minęło już tyle czasu... - Może gdybyśmy znaleźli większą drogę – zaproponowała Clary – ktoś mógłby nas podrzucić do miasta albo... - Clary. W Idris nie ma samochodów. Widząc jej zszokowaną minę, Luke wybuchnął niezbyt wesołym śmiechem. - Strażnicy szkodzą maszynom. Większość urządzeń, takich jak komputery, telefony komórkowe i tym podobne, tutaj nie działa. Alicante jest oświetlone i napędzane głównie przez magiczne światło. - Och – powiedziała cienkim głosem. – Więc jak daleko jeszcze do miasta? - Dość daleko – nie patrząc na nią, przeczesał dłońmi swoje krótkie włosy. – Jest coś, o czym muszę ci powiedzieć. Clary spięła się w środku. Jedyne czego chciała, to żeby Luke się do niej odezwał, ale teraz wolałaby żeby tego nie robił. - W porządku. - Zauważyłaś – zaczął – że na jeziorze nie było żadnych łodzi, żadnych doków,

niczego po czym można by poznać, że jest w jakiś sposób zagospodarowane przez mieszkańców Idrisu? - Myślałam, że to ze względu na bardzo dużą odległość. - Nie tak znowu dużą. Zaledwie parę godzin na piechotę od Alicante. W rzeczywistości, jezioro... – urwał na chwilę i westchnął. – Czy kiedykolwiek przyglądałaś się wzorowi na podłodze w bibliotece Instytutu w Nowym Jorku? Clary zamrugała. - Tak, ale nie rozumiałam co dokładnie przedstawia. - Anioła powstającego z jeziora trzymającego w ręku kielich i miecz. Często powtarzający się motyw w zdobnictwie Nefilim. Według legendy anioł Razjel powstał z jeziora Lyn, gdy po raz pierwszy objawił się Jonathanowi, pierwszemu Nefilim, i przekazał mu Dary Anioła. Od tamtego czasu jezioro jest... - Święte? – podsunęła Clary. - Przeklęte – poprawił Luke. – Pod pewnym względem woda z jeziora jest dla Nocnych Łowców trująca. Nie szkodzi Podziemnym – baśniowy ludek ochrzcił je nazwą Lustra Snów. Piją z niego wodę, bo twierdzą, że dzięki temu miewają wizje. Ale dla Łowcy picie tej wody jest bardzo niebezpieczne. Powoduje halucynacje, gorączkę, może nawet doprowadzić do szaleństwa. Clary poczuła zimno w całym ciele. - To dlatego chciałeś żebym wypluła całą wodę. Pokiwał twierdząco głową. - Z tego samego powodu chciałem też żebyś odszukała stelę. Z pomocą uzdrawiającej runy moglibyśmy powstrzymać jej skutki. Skoro jednak jej nie mamy, musimy jak najszybciej dotrzeć do Alicante. Mają tam leki i zioła które ci pomogą. Znam tam kogoś kto prawie na pewno je ma. - Lightwoodów? - Nie – powiedział stanowczym głosem. – Kogoś innego. Kogoś, kogo znam.

- Kto to taki? Potrząsnął głową. - Miejmy tylko nadzieję, że nie przeprowadzał się w ciągu ostatnich piętnastu lat. - Mówiłeś że bez specjalnego pozwolenia przekroczenie granicy Alicante przez Podziemnego jest sprzeczne z Prawem. Jego uśmiech przypomniał jej o Luke’u, który złapał ją gdy jako dziecko wypadła z huśtawki, tym Luke’u który zawsze ją chronił. - Niektóre Prawa są po to żeby je łamać. Dom państwa Penhallow przypominał Simonowi Instytut. W obydwu przypadkach odnosiło się wrażenie jakby budynek należał do innej epoki. Przedpokoje i klatki schodowe były niewielkie, całe w kamieniu i ciemnym drewnie; przez wysokie, wąskie okna widać było miasto. W dekoracjach dominował styl azjatycki: na pierwszym piętrze ustawiono ekran soji, a parapety zdobiły lakierowane chińskie wazy. Na ścianach wisiało kilkanaście obrazów namalowanych na jedwabiu, ukazujących sceny z mitologii Nocnych Łowców, z pewnymi wschodnimi akcentami – najczęściej przedstawiano dzierżących serafickie noże wojowników, podobne do smoków barwne stworzenia i pełzające demony z wytrzeszczonymi oczami. - Pani Penhallow, Jia, prowadziła kiedyś Instytut w Pekinie. Dzieli czas pomiędzy domem, a Zakazanym Miastem – wyjaśniła Isabelle, gdy Simon oglądał rycinę. – Penhallow’owie to stara rodzina. I bogata. - Właśnie widzę – wymamrotał, spoglądając na żyrandole kapiące od szklanych paciorków w kształcie łzy. Idący za nimi Jace odchrząknął. - Odłóżcie to na potem. Nie przyszliśmy tu na wycieczkę. Simon rozważył w myślach niezbyt grzeczną odpowiedź, ale stwierdził, że nie ma sensu kłócić się Jasem. Pokonał szybko resztę schodów, za którymi otwierał się duży pokój. Stanowił dziwaczną mieszaninę starego i nowego: okno wychodziło

na kanał i słychać było muzykę, ale Simon nie dostrzegł żadnej wieży stereo. Nie było telewizora ani stosów płyt CD czy DVD, żadnego sprzętu który kojarzył się Simonowi z nowoczesnym wystrojem salonu. Zamiast tego, wokół ogromnego kominka, w którym trzaskał ogień, ustawiono kilka przeładowanych kanap. Przy kominku stał Alec w czarnej zbroi Nocnego Łowcy i wkładał rękawice. Gdy Simon wszedł do środka, podniósł głowę i rzucił mu swoje zwykłe groźne spojrzenie, nie mówiąc ani słowa. Na kanapie siedziała dwójka nastolatków, chłopak i dziewczyna, których nigdy nie widział. Dziewczyna sprawiała wrażenie jakby była w połowie Azjatką. Miała delikatne oczy w kształcie migdałów, lśniące ciemne włosy i psotny wyraz twarzy. Łagodnie zarysowany podbródek zwężał się jak u kota. Może nie była klasyczną pięknością, ale miała w sobie coś niezwykłego. Za to chłopiec siedzący obok niej był jeszcze bardziej intrygujący. Był wzrostu Jace’a, ale wydawał się wyższy nawet gdy siedział. Był smukły i umięśniony, jego jasna twarz o pełnych kościach policzkowych i ciemne oczy nadawały mu wyraz elegancji i niesforności. Było w nim coś dziwnie znajomego, jakby już się kiedyś spotkali. Dziewczyna odezwała się pierwsza. - Więc to jest ten wampir? – obejrzała Simona od stóp do głów, jakby chciała zdjąć z niego miarę. – Nigdy wcześniej nie byłam tak blisko żadnego wampira – przynajmniej nie tego, którego akurat chciałam zabić – przekrzywiła głowę na bok. – Całkiem milutki jak na Podziemnego. - Musisz jej wybaczyć, ma twarz anioła, ale maniery demona – powiedział chłopak z uśmiechem, wstając z miejsca i wyciągając rękę na powitanie. – Jestem Sebastian. Sebastian Verlac. A to moja kuzynka, Aline Penhallow. Aline? - Nie podaję ręki Podziemnym – odparła, zapadając się w miękkie poduszki. – Oni nie mają duszy. No wiesz, wampiry. Uśmiech zniknął z twarzy Sebastiana. - Aline... - Ale to prawda. To dlatego nie widzą się w lustrze i nie wychodzą na światło

słoneczne. Simon z rozmysłem cofnął się w kierunku plamy światła wpadającej przez okno. Czuł ciepło promieni słonecznych na plecach i włosach. Cień, jaki rzucał na podłogę, był długi i ciemny, sięgający niemal stóp Jace’a. Aline wciągnęła gwałtownie powietrze ale nie powiedziała ani słowa. Odezwał się Sebastian, patrząc na Simona z ciekawością w ciemnych oczach. - Więc to prawda. Lightwoodowie nam mówili, ale nie sądziłem... - Że mówią prawdę? – spytał Jace, odzywając się po raz pierwszy odkąd zeszli na dół. – Nie okłamywalibyśmy was w takiej sprawie. Simon jest... jedyny w swoim rodzaju. - Raz go pocałowałam – powiedziała Isabelle, nie kierując tej wypowiedzi do nikogo konkretnego. Brwi Aline wystrzeliły w górę. - Naprawdę pozwalają wam tam robić wszystko, na co macie ochotę? – spytała, na wpół zgorszona, na wpół zazdrosna. – Kiedy widziałam cię ostatnim razem, Izzy, nigdy nawet nie pomyślałabyś o tym, żeby... - Ostatnim razem gdy się widzieliśmy, Izzy miała osiem lat – powiedział Alec. – Sporo się pozmieniało. A teraz, skoro mama wyszła stąd w takim pośpiechu, ktoś musi zanieść za nią notatki i sprawozdania do Gardu. Tylko ja mam osiemnaście lat, więc tylko ja mogę tam iść. - Wiemy o tym – powiedziała Isabelle, opadając na kanapę. – Powtarzasz to po raz piąty. Alec, który starał się sprawiać ważne wrażenie, zignorował to. - Jace, ty sprowadziłeś tutaj tego wampira, więc ty za niego odpowiadasz. Nie pozwól żeby opuścił to miejsce. Tego wampira, pomyślał Simon. Alec dobrze wiedział jak miał na imię. Uratował mu kiedyś życie. A teraz był „tym wampirem”. Nawet jak na Aleca, który miewał skłonność od sporadycznych napadów niewytłumaczalnego ponuractwa, to było po prostu wstrętne. Może miało to coś wspólnego z tym, że Simon był w Idrisie. Może Alec czuł się tutaj w obowiązku podkreślać swoją naturę Nocnego Łowcy

na każdym kroku. - Tylko dlatego mnie tu ściągnąłeś? Żebym nie wypuścił wampira na zewnątrz? Przecież i tak bym tego nie zrobił – Jace wsunął się na miejsce obok Aline, która sprawiała wrażenie zadowolonej. – Jeśli masz iść do Gardu, to lepiej się pośpiesz. Bóg jeden wie jakie bezeceństwa mogą nam przyjść do głowy bez twojej opieki. Alec spojrzał na Jace’a ze spokojną wyższością. - Postaraj się wszystkiego dopilnować. Wrócę za pół godziny. Zniknął w przejściu prowadzącym do długiego korytarza, a po chwili z oddali dobiegł ich trzask zamykanych drzwi. - Nie powinieneś go drażnić – powiedziała Isabelle, posyłając Jace’owi surowe spojrzenie. – Oni naprawdę kazali mu się nami opiekować. Simon nie mógł nic poradzić na to, że zauważył, że Aline siedziała tak blisko Jace’a, że stykali się ramionami, mimo że na kanapie było mnóstwo wolnego miejsca. - Czy kiedykolwiek przyszło ci do głowy, że w poprzednim życiu Alec był zrzędliwą, starą babą mieszkającą z dziewięćdziesięcioma kotami, która zawsze wrzeszczy na dzieciaki z sąsiedztwa, gdy depczą jej trawnik? Bo mnie tak – powiedział, a Aline zachichotała. – Tylko dlatego, że jako jedyny może iść do Gardu... - Co to jest Gard? – zapytał Simon, który miał już dość słuchania o rzeczach o których nie miał pojęcia. Jace zaszczycił go spojrzeniem. Jego twarz miała chłodny, nieprzyjazny wyraz. Jedną rękę trzymał na dłoni Aline, która spoczywała na jej udzie. - Siadaj – powiedział, kiwając głową w stronę krzesła. – A może chciałeś zawisnąć w kącie jak nietoperz? Świetnie. Kawały o nietoperzach. Simon opadł na krzesło. - Gard to oficjalne miejsce spotkań Clave – wyjaśnił Sebastian, litując się nad

Simonem. – To tam ustalane jest Prawo, a swoje siedziby mają Konsul i Inkwizytor. Jedynie dorośli Nocni Łowcy mogą wejść na teren Gardu podczas obrad Clave. - Obrad? – zapytał Simon, mając w pamięci to co powiedział wcześniej Jace. – Masz na myśli to, że obradują z mojego powodu? Sebastian wybuchnął śmiechem. - Nie. Z powodu Valentine’a i Darów Anioła. To dlatego tam są. Zastanawiają się nad jego kolejnym posunięciem. Jace nie odezwał się ani słowem, ale na dźwięk imienia Valentine’a jego twarz stężała. - No cóż, chyba będzie próbował zdobyć Lustro – podpowiedział Simon. – Trzeci z Darów Anioła, tak? Jest w Idrisie? Czy to dlatego wszyscy tutaj są? Nastąpiła krótka chwila ciszy zanim odezwała się Isabelle. - Nikt tak naprawdę nie wie, gdzie jest Lustro. Nie wiemy nawet jak wygląda. - Zakładam, że jak zwykłe lustro. No wiesz, szklane, odbijające... - Isabelle ma na myśli to – przerwał mu łagodnie Sebastian – że nikt nie wie nic o Lustrze. W podaniach historycznych Nocnych Łowców jest mnóstwo wzmianek na jego temat, ale brakuje konkretnych informacji co do miejsca jego przechowywania, tego jak wygląda i, co najważniejsze, jakie ma właściwości. - Zakładamy, że Valentine chce je zdobyć – powiedziała Isabelle – ale skoro nikt nie ma pojęcia gdzie ono może być, to założenie nie na wiele się zdaje. Cisi Bracia mieli jakieś przypuszczenia, ale Valentine ich zamordował, więc na razie musimy się zadowolić tym co mamy. - Zamordował? Wszystkich? – dopytywał się zaskoczony Simon. – Myślałem, że zabił tylko tych w Nowym Jorku. - Tak naprawdę Miasto Kości nie leży w Nowym Jorku – wyjaśniła Isabelle. – Pamiętasz wejście do Jasnego Dworu w Central Parku? To, że tam było wcale nie oznacza, że Dwór też się tam znajduje. Tak samo jest z Miastem Kości. Istnieje

mnóstwo wejść, ale Miasto... – urwała, gdy Aline uciszyła ją szybkim gestem. Simon spojrzał na nią, potem na Jace’a a w końcu na Sebastiana. Wszyscy mieli taki sam czujny wyraz twarzy, jakby właśnie zdali sobie sprawę z tego co zrobili: wyjawiali Podziemnemu sekrety Nefilim. Wampirowi. Nie całkiem wrogowi, ale z pewnością komuś, komu nie można było ufać. Pierwsza odezwała się Aline. Wbijając spojrzenie ciemnych, ładnych oczu w Simona, spytała: - No więc, jak to jest być wampirem? - Aline! – Isabelle wyglądała na zgorszoną. – Nie możesz tak po prostu chodzić sobie i wypytywać ludzi o takie rzeczy. - Dlaczego nie? Jest wampirem od niedawna. Musi pamiętać, jak to jest być człowiekiem – odwróciła się w stronę Simona. – Czy krew ciągle smakuje ci jak krew? Czy może jak coś innego, na przykład sok pomarańczowy? Bo tak sobie myślę, że... - Smakuje jak kurczak – powiedział tylko po to, żeby się zamknęła. - Serio? – Aline wyglądała na zdumioną. - Żartuje sobie z ciebie – wtrącił się Sebastian – dokładnie tak, jak powinien. Simon, przepraszam cię jeszcze raz za swoją kuzynkę. Ci z nas, którzy wychowali się z dala od Idris, wykazują większą poufałość w kontaktach z Przyziemnymi. - Nie wychowywaliście się w Idrisie? – spytała Isabelle. – Myślałam, że wasi rodzice... - Isabelle – wtrącił Jace, ale było już za późno. Twarz Sebastiana poszarzała. - Moi rodzice nie żyją – powiedział. – Gniazdo demonów w pobliżu Calais. Nic się nie stało, to było dawno temu – machnięciem ręki zbył jej wyrazy współczucia. – Moja ciotka – siostra ojca Aline – zajęła się mną w Instytucie w Paryżu. - Mówisz po francusku? Chciałabym mówić w innym języku – Isabelle westchnęła. – Hodge nigdy nie uważał, że powinniśmy znać coś oprócz greki i łaciny, a przecież i tak nikt ich nie używa.

- Znam też rosyjski i włoski. I trochę rumuńskiego – powiedział Sebastian, uśmiechając się skromnie. – Mógłbym cię nauczyć paru zwrotów. - Rumuński? Jestem pod wrażeniem – przyznał Jace. – Niewielu ludzi potrafi mówić w tym języku. - A ty? – w głosie Sebastiana pobrzmiewało autentyczne zaciekawienie. - Niespecjalnie – odparł Jace z tak rozbrajającym uśmiechem, że Simon od razu wiedział, że kłamie. – Mój rumuński ogranicza się jedynie do kilku użytecznych zwrotów takich jak: „Czy te węże są jadowite?” albo „Wyglądasz zbyt młodo jak na policjanta”. Sebastian nie odwzajemnił uśmiechu. Miał w sobie coś niezwykłego. Ta łagodność, którą wprost emanował, skrywała w sobie coś, co przeczyło zewnętrznemu spokojowi. - Lubię podróżować – powiedział ze spojrzeniem utkwionym w Jasie – ale dobrze jest w końcu wrócić o domu, prawda? Jace przestał się bawić palcami Aline. - Co masz na myśli? - Tylko tyle, że nie ma drugiego takiego miejsca jak Idris, niezależnie od tego jakie miejsce my, Nefilim, obierzemy sobie za dom. Nie uważasz? - Dlaczego mnie o to pytasz? – twarz Jace’a przypominała bryłę lodu. Sebastian wzruszył ramionami. - Cóż, chyba mieszkałeś tu jako dziecko, prawda? Minęło dużo czasu odkąd znów tu jesteś. Czyżbym znów coś źle zrozumiał? - Zrozumiałeś aż za dobrze – rzuciła niecierpliwie Isabelle. – Jace lubi udawać, że nikt o nim nie rozmawia, nawet gdy doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że wszyscy to robią. - Z całą pewnością to robią.

Mimo że Jace wpatrywał się w niego, Sebastian wyglądał na całkiem niewzruszonego. Simon poczuł do tego ciemnowłosego chłopca coś w rodzaju niechętnej sympatii. Rzadko spotykało się kogoś, kogo nie ruszały złośliwe uwagi Jace’a. - To główny temat wszystkich rozmów w Idris. Ty, Dary Anioła, twój ojciec, twoja siostra... - Clarissa miała tu przybyć wraz z tobą, tak? – spytała Aline. – Nie mogłam się doczekać naszego spotkania. Co się stało? Mimo że wyraz twarzy Jace’a nie uległ zmianie, wysunął dłoń z ręki Aline, i zacisnął w pięść. - Nie chciała opuszczać Nowego Jorku. Jej chora matka jest w szpitalu. Nigdy nie mówi nasza matka, pomyślał Simon. To zawsze jest tylko jej matka. - Dziwne – zauważyła Isabelle. – Myślałam, że naprawdę chciała tu przyjechać. - Bo chciała – wymknęło się Simonowi. – W rzeczywistości... Jace zerwał się na równe nogi tak szybko, że Simon nawet nie zauważył że się poruszył. - Szczerze mówiąc, ja i Simon mamy coś do przedyskutowania. Na osobności – wskazał głową podwójne drzwi w odległym końcu korytarza a w jego oczach błyszczało wyzwanie. – Chodź, wampirze – powiedział tonem, który nie pozostawiał żadnych wątpliwości co do tego, że odmowa skończyłaby się użyciem siły. – Porozmawiajmy.

3. Amatis Późnym popołudniem Luke i Clary zostawili jezioro daleko w tyle i szli przez niekończące się szerokie błonia porośnięte wysoką trawą. Tu i ówdzie łagodne wzniesienia przechodziły w wysokie wzgórza zakończone czarnymi

skałami. Clary była wyczerpana tym ciągłym wchodzeniem i schodzeniem. Jej buty ślizgały się po mokrej trawie jak po pokrytym smarem marmurze. Zanim zostawili za sobą pola uprawne i dotarli do wąskiej, brudnej drogi, ręce Clary krwawiły, pokryte plamami z trawy. Luke szedł z przodu, od czasu do czasu zwracając swoim ponurym głosem jej uwagę na ciekawe elementy krajobrazu, jak najbardziej przygnębiający przewodnik świata. - Właśnie przekroczyliśmy równinę Brocelind – powiedział, gdy wspięli się na szczyt i zobaczyli ciemną połać lasu, rozciągającą się na zachód. - To puszcza. Dawniej pokrywała większość nizin w kraju. Większość drzew wycięto, żeby zrobić szlaki prowadzące do miasta. I żeby wytępić watahy wilków i gniazda, które zakładały tu wampiry. Puszcza Brocelind zawsze stanowiła dobrą kryjówkę dla Podziemnych. Szli w milczeniu jeszcze kilka mil dopóki nie znaleźli się na zakręcie. W miarę jak pasmo wzgórz wznosiło się coraz wyżej, drzewa rosły coraz rzadziej a kiedy skręcili u podnóża jednego z nich, Clary zamrugała. Jeśli wzrok jej nie mylił, to na dole stały domy. Całe szeregi małych, białych domów, tworzące coś na kształt wioski. - Jesteśmy na miejscu! – zawołała i rzuciła się w tamtą stronę, ale zatrzymała się gdy Luke nie pobiegł za nią. Odwróciła się i zobaczyła, jak stoi pośrodku zakurzonej drogi i kręci głową. - Nie jesteśmy – powiedział, gdy zrównali krok. – To nie jest miasto. - W takim razie co? Niewielkie miasteczko? Przecież mówiłeś, że w okolicy nie ma żadnych miast... - To cmentarz. Miasto Kości Alicante. Myślałaś, że Miasto to jedyne miejsce pochówku jakie mamy? – w jego głosie brzmiał smutek. – To nekropolia, w której są pochowani wszyscy ci, którzy umarli w Idris. Zaraz zobaczysz. Musimy przez nią przejść, żeby dostać się do Alicante. Clary nie była na cmentarzu od dnia, w którym umarł Simon, i gdy szła wzdłuż wąskich alejek przecinających mauzolea jak białe wstążki, na samo wspomnienie

o tym zmroziło ją do szpiku kości. Ktoś dbał o to miejsce: marmur lśnił jak świeżo wyczyszczony, a trawa została równo przycięta. Tu i ówdzie na grobach leżały wiązki białych kwiatów. Na pierwszy rzut oka wyglądały jak lilie, ale wydzielały nieznany korzenny zapach, więc pomyślała, że to muszą być rodzime kwiaty Idrisu. Każdy grób wyglądał jak niewielki domek, niektóre miały nawet metalowe lub druciane furtki a na drzwiach wyryto nazwiska rodów Nocnych Łowców. Cartwright, Merryweather, Hightower, Blackwell, Midwinter. Clary zatrzymała się przy jednym z nich. Herondale. Odwróciła się, żeby spojrzeć na Luke’a. - Tak nazywała się Inkwizytorka. - To jej rodzinny grobowiec. Spójrz – wskazał ręką. Nad drzwiami widniały wyryte w czarnym marmurze białe litery. Marcus Herondale i Stephen Herondale. Obaj umarli w tym samym roku. Mimo, że Clary nienawidziła Inkwizytorki z całego serca, coś w jej wnętrzu ścisnęło się w supeł i nie mogła nic poradzić na to, że poczuła litość. Stracić męża i syna w tak krótkim czasie... Pod imieniem Stephena wyryto trzy słowa po łacinie: AVE ATQUE VALE. - Co to znaczy? - „Witaj i żegnaj”, zaczerpnięte z wiersza Catullusa. Od jakiegoś czasu to tradycyjna formułka, której używają Nefilim podczas pogrzebów lub gdy ktoś ginie podczas bitwy. A teraz chodźmy, lepiej nie rozpamiętywać takich rzeczy – wziął ją pod ramię i delikatnie odsunął od grobowca. Może ma rację, pomyślała Clary. Może lepiej nie myśleć teraz o śmierci i umieraniu. Odwróciła wzrok gdy wychodzili z cmentarza. Dochodzili już prawie do żelaznej bramy gdy zauważyła mniejszy grobowiec, który wyglądał jak biały muchomor stojący w cieniu rozłożystego dębu. Nazwisko nad drzwiami wyglądało jak wypisane światłem. FAIRCHILD. - Clary – Luke próbował ją zatrzymać, ale jej już nie było. Wzdychając ciężko, pobiegł za nią w cień drzewa, gdzie stała jak sparaliżowana i odczytywała imiona

dziadków i pradziadków, o istnieniu których nawet nie wiedziała. ALOYSIUS FAIRCHILD. ADELE FAIRCHILD, B. NIGHTSHADE. GRANVILLE FAIRCHILD. I imię poniżej: JOCELYN MORGENSTERN, B. FAIRCHILD. Clary przeszedł zimny dreszcz. Patrzenie na nazwisko matki było jak odgrzebywanie starych koszmarów które czasami miewała, gdy śniło jej się, że jest na jej pogrzebie i nikt nie potrafił wyjaśnić co się właściwie stało albo dlaczego umarła. - Ale ona żyje – powiedziała, patrząc na Luke’a. – Nie umarła... - Clave o tym nie wiedziało – wyjaśnił łagodnie. Clary odetchnęła głęboko. Nie mogła go dłużej słuchać ani patrzeć na niego. Poszarpane górskie zbocze wyrosło tuż przed nią, a z ziemi, jak połamane kości, wyłaniały się nagrobki. Czarna płyta nagrobna zamajaczył jej przed oczami. Na jej powierzchni wyryto nierównym pismem napis: CLARISSA MORGENSTERN, URODZONA W 1991, ZMARŁA W 2007. Pod słowami widniał niezdarny dziecięcy rysunek przedstawiający czaszkę z ziejącymi pustką oczodołami. Clary zatoczyła się do tyłu z krzykiem. Luke złapał ją w ramiona. - Co się stało? O co chodzi? Wskazała ręką. - Tutaj, spójrz... Ale nagrobek zniknął. Dookoła rozciągała się równo przycięta trawa, białe mauzolea stały w równych rządach. Odwróciła się, żeby na niego spojrzeć. - Zobaczyłam swój własny grób – powiedziała. – Z daty umieszczonej na nagrobku wynika, że umrę niedługo – teraz, w tym roku – zadrżała. Twarz Luke’a przybrała ponury wyraz. - To przez wodę z jeziora – powiedział. – Zaczynasz majaczyć. Musimy się pośpieszyć. Zostało nam niewiele czasu.

Jace poprowadził Simona na górę przez krótki korytarz obsadzony drzwiami po obu stronach. Zatrzymał się na wprost jednych z nich z nachmurzoną miną. - Tutaj – rzucił, prawie wpychając Simona do środka. Simon zorientował się, że są w bibliotece. Świadczyły o tym rzędy półek z książkami, długie kanapy i fotele. - Powinniśmy mieć trochę prywatności... – urwał, gdy z jednego z foteli podniosła się nerwowo jakaś postać. Mały chłopiec z brązowymi oczami i w okularach na nosie. Miał drobną, poważną twarz a w ręku ściskał książkę. Simon znał gusta Clary na tyle dobrze jeśli chodziło o lektury, że nawet z tej odległości mógł rozpoznać tom mangi. Jace zmarszczył brwi. - Sorry, Max, ale potrzebujemy tego pokoju. Mamy do pogadania na osobności. - Ale Izzy i Alec zdążyli mnie już wykopać z salonu, żeby pogadać na osobności – poskarżył się Max. – Gdzie mam iść? Jace wzruszył ramionami. - Na przykład do swojego pokoju? – wskazał kciukiem drzwi. – Czas zrobić coś dla ojczyzny, dzieciaku. Spadaj. Dotknięty do żywego Max przemaszerował obok nich przyciskając książkę do piersi. Simon poczuł ukłucie współczucia – to, że się było wystarczająco dużym, żeby zrozumieć co się dookoła działo, a jednocześnie ciągle lekceważonym z powodu zbyt młodego wieku, było do bani. Przechodząc obok, chłopiec zerknął na niego. Jego spojrzenie było wystraszone i podejrzliwe. To właśnie ten wampir, mówiły jego oczy. - Wejdź – Jace popchnął go do środka i starannie zamknął za nimi drzwi. Pokój był tak słabo oświetlony, że nawet Simon uznał go za ciemny. Pachniało tu kurzem. Jace przeszedł na drugi koniec pokoju i rozsunął szeroko zasłony, odsłaniając wysokie pojedyncze okno, które wychodziło prosto na kanał. Woda płynęła wzdłuż ściany budynku zaledwie kilka stóp niżej, pod kamiennymi kratami pokrytymi wyblakłymi od słońca wzorami runów i gwiazd.

Jace odwrócił się do Simona i obrzucił go złym spojrzeniem. - Do cholery, co jest z tobą nie tak, wampirze? - Ze mną? To ty praktycznie wyciągnąłeś mnie stamtąd za włosy. - Bo już miałeś wypaplać, że Clary wcale nie odwołała swojego przyjazdu do Idris. Masz pojęcie, co by się wtedy stało? Skontaktowaliby się z nią i zaaranżowali spotkanie. Mówiłem ci już chyba, dlaczego nie wolno do tego dopuścić. Simon potrząsnął głową. - Nie rozumiem cię – powiedział. – Czasami zachowujesz się, jakby jedyną osobą na której ci zależy była Clary, a potem zachowujesz się... Jace wbił w niego wzrok. W powietrzu tańczyły drobinki kurzu; tworzyły między nimi połyskliwą kurtynę. - No jak? - Flirtowałeś z Aline. Clary była chyba ostatnią osobą na jakiej ci wtedy zależało. - To nie twoja sprawa – odparł Jace. – Poza tym, Clary to moja siostra. Ale to akurat wiesz. - Nie zapominaj, że byłem z wami na dworze faerie. Pamiętam, co powiedziała królowa. „Dziewczynę uwolni tylko pocałunek, którego ona najbardziej pragnie”. - Jasne, że pamiętasz. I pewnie nie daje ci to spać po nocach, co, wampirze? Z gardła Simona wydobył się warkot. Nawet nie zdawał sobie sprawy, że to potrafi. - No nie, to się nie dzieje naprawdę. Nie kłócę się z tobą o Clary. To śmieszne. - To dlaczego znowu wałkujemy ten temat? - Dlatego – odparł Simon. – Jeśli chcesz żebym okłamał – ale nie Clary, tylko twoich przyjaciół – jeśli chcesz, żebym udawał przed nimi, że to była jej własna decyzja żeby tu nie przyjeżdżać, i nie mam pojęcia o jej zdolnościach i o tym, co

naprawdę potrafi, to ty też musisz coś dla mnie zrobić. - Świetnie. Co takiego? Simon milczał przez chwilę, przypatrując się domom stojącym w rzędzie nad kanałem. Nad dachami ozdobionymi blankami mógł dostrzec połyskliwe wierzchołki wież demonów. - Chcę, żebyś zrobił wszystko, co w twojej mocy żeby przekonać Clary, że nic do niej nie czujesz. I nie mów mi, że jesteś jej bratem, już to wiem. Przestań ją oszukiwać, skoro wiesz, że to, co was łączy i tak nie ma przyszłości. I nie mówię tego wszystkiego tylko dlatego, że chcę jej dla siebie. Mówię to dlatego, bo jestem jej przyjacielem i nie chcę żeby cierpiała. Jace przez długą chwilę wpatrywał się w swoje dłonie, nic nie mówiąc. Jego dłonie były szczupłe, palce i knykcie pokrywały zgrubienia. Ich grzbiety przecinały cienkie, białe linie, pozostałości po starych Znakach. To były ręce żołnierza, nie nastolatka. - Już to zrobiłem. Powiedziałem, że interesuje mnie wyłącznie bycie jej bratem. - Och... – Simon spodziewał się, że Jace zacznie mu skakać do oczu, a nie tego, że się podda. Jace, który się poddawał, był czymś całkowicie nowym, i to sprawiło, że Simon poczuł się niemal zawstydzony swoim żądaniem. Clary nigdy o tym nie wspominała, chciał powiedzieć, ale z drugiej strony dlaczego miałaby to robić? Gdy się nad tym zastanowił, doszedł do wniosku, że ostatnio za każdym razem gdy padało imię Jace’a, sprawiała wrażenie niezwykle cichej i wycofanej. – No cóż, więc chyba mamy to załatwione. Została jeszcze jedna rzecz. - Tak? – spytał Jace bez entuzjazmu. – To znaczy? - Co powiedział Valentine, gdy Clary narysowała runę na statku? Brzmiało jak jakiś obcy język. Meme cośtam... - Mene mene tekel upharsin – poprawił Jace z nikłym uśmiechem. – Nie poznajesz? To z Biblii, wampirze. A dokładniej, ze Starego Testamentu. To wasza księga, prawda? - To, że jestem Żydem nie oznacza, że znam na pamięć cały Stary Testament.

- To z Pisma na Ścianie. „Zliczył Bóg królestwo twoje i do końca je przywiódł. Zważonyś na wadze, a znalezionyś lekki”. To zwiastun sądu ostatecznego – oznacza koniec imperium. - Ale co to ma wspólnego z Valentinem? - Nie tylko z nim – powiedział Jace. – Z nami wszystkimi. Clave i Prawo – to co potrafi Clary może obalić ich wszystkie dotychczasowe poglądy. Żaden śmiertelnik nie potrafi tworzyć nowych runów, albo przynajmniej takich, jakie potrafi rysować Clary. Tylko anioły posiadają taką moc. A skoro Clary to potrafi, to cóż, to chyba właśnie jest zwiastun. Wszystko się zmienia. Prawa się zmieniają. Stare reguły mogą nie mieć już zastosowania. Tak jak bunt aniołów doprowadził do podzielenia nieba i stworzenia piekła, tak to może oznaczać koniec rasy Nefilim. To nasza wojna w niebie, wampirze, i tylko jedna ze stron będzie zwycięska. Mój ojciec chce, żeby to była jego strona. Mimo, że powietrze ciągle było chłodne, Clary pociła się w swoim przemoczonym ubraniu jak mysz. Pot strumieniami spływał jej po twarzy i wsiąkał w kołnierz płaszcza, podczas gdy Luke podtrzymywał ją za ramię i ponaglał do drogi pod szybko ciemniejącym niebem. Alicante było już w zasięgu wzroku. Miasto leżało w płytkiej dolinie, podzielone srebrzystą wstęgą rzeki wypływającej z jednego końca miasta i znikającej w drugim. Grupa budynków z czerwonymi łupkowymi dachami i plątanina krętych, ciemnych dróg stała u stóp stromego wzgórza. Jego szczyt wieńczył kamienny, strzelisty gmach otoczony filarami, ze skrzącymi się wieżami rozmieszczonymi w każdym kierunku; w sumie było ich cztery. Pomiędzy budynkami rozsiane były takie same wysokie, szklane wieże błyszczące jak kwarc. Wyglądały jak szklane igły przebijające niebo. Promienie słońca odbijały się fasetkami od ich powierzchni zupełnie jak iskry strzelające z zapałki. Widok był piękny i jednocześnie bardzo dziwny. Nigdy tak na prawdę nie widziało się miasta, dopóki nie zobaczyło się szklanych wież Alicante. - Co to było? – spytał Luke, wytężając słuch. – Co powiedziałaś? Clary nie zdawała sobie sprawy z tego, że powiedziała to na głos. Zakłopotana, powtórzyła słowa a Luke spojrzał na nią ze zdumieniem. - Gdzie to usłyszałaś?

- Od Hodge’a. Przyjrzał się jej uważnie. - Wróciły ci kolory. Dobrze się czujesz? Clary bolała szyja, paliło ją całe ciało, a w ustach miała pustynię. - W porządku – powiedziała. – Lepiej skupmy się na tym, żeby tam dotrzeć, dobrze? - Dobrze. Na krańcu miasta gdzie kończyły się zabudowania, Clary zobaczyła bramę. Jej wrota wyginały się łukowato w ostro zakończony czubek. W jej cieniu stał Nocny Łowca w czarnej zbroi. - To Północna Brama. Przyziemni mogą tędy wejść legalnie do miasta, po warunkiem, że mają odpowiednie dokumenty. Straże są tu rozstawiane dzień i noc. Gdybyśmy przybyli tu w jakiejś oficjalnej sprawie lub mieli pozwolenie na przebywanie w mieście, przeszlibyśmy właśnie tędy. - Ale przecież wokół miasta nie ma żadnych murów – zauważyła Clary. – To nie wygląda mi na żadną bramę. - Strażnicy są niewidzialni, ale są tutaj. Wieże demonów sprawują nad nimi kontrolę. Stoją tu od tysięcy lat. Poczujesz ich, jak tylko przejdziemy przez bramę – z obawą spojrzał jeszcze raz na jej zarumienioną twarz. – Gotowa? Skinęła głową. Odsunęli się od bramy w kierunku południowej części miasta, gdzie budynki były bardziej stłoczone. Ruchem ręki nakazując jej żeby była cicho, Luke poprowadził ją ku wąskiemu przejściu między dwoma domami. Gdy podeszli bliżej, Clary zamknęła oczy spodziewając się nagłego zderzenia z niewidzialną ścianą w chwili gdy znaleźli się na ulicach Alicante. Jednak wrażenie było zupełnie inne. Poczuła gwałtowny ucisk, zupełnie jakby była w spadającym samolocie. Po chwili ciśnienie w uszach się wyrównało i już było po wszystkim. Stała w uliczce pomiędzy budynkami. I tak jak uliczki w Nowym Jorku – jak chyba w każdej uliczce na świecie – tak i tu śmierdziało kocimi sikami. Clay wyjrzała ostrożnie zza rogu budynku. Większa

droga obsadzona małymi sklepami i domami rozciągała się aż do stóp wzgórza. - Nikogo nie ma w pobliżu – zauważyła ze zdumieniem. W gasnącym świetle twarz Luke’a przybrała odcień szarości. - W Gardzie musi się odbywać zebranie. To jedyny powód dla którego wszystkie ulice są teraz wyludnione. - To chyba dobrze, prawda? Nikt nas nie zauważy. - I tak, i nie. Mimo tego, że miasto wygląda na opustoszałe, każdy kto akurat będzie tędy przechodził może nas zobaczyć i donieść na nas. - Przecież powiedziałeś, że wszyscy są teraz w Gardzie. Na twarzy Luke’a pojawił się słaby uśmiech. - Nie bierz tego dosłownie, Clary. Miałem na myśli większość mieszkańców miasta. Ale dzieci, młodzież, każdy kto jest zwolniony z tego obowiązku, może się tu pojawić. Młodzież. Clary od razu pomyślała o Jasie, i na przekór wszystkiemu, jej puls przyśpieszył jak szarżujący na wyścigach koń. Luke zmarszczył brwi zupełnie jakby słyszał jej myśli. - Przebywając w Alicante bez meldowania się przy bramie łamię Prawo. Jeśli ktokolwiek mnie tu rozpozna, będziemy mieli poważne kłopoty – spojrzał w górę na wąski skrawek brunatnego nieba widoczny pomiędzy budynkami. – Musimy omijać z dala ulice. - Myślałam, że idziemy do domu twojego przyjaciela. - Bo idziemy. Tyle, że ona nie jest moim przyjacielem. - W takim razie kim? - Po prostu idź za mną – Luke zanurkował w przejście między domami, tak wąskie, że Clary z łatwością mogła dotknąć palcami obydwu ścian. Szli wzdłuż wybrukowanej kocimi łbami krętej uliczki, usianej sklepami. Same budynki

przypominały krzyżówkę baśniowego gotyckiego krajobrazu z dziecięcymi bajkami. Ich kamienne fasady ozdabiały rysunki wszystkich możliwych mitologicznych stworzeń – najczęściej powtarzającym się motywem były głowy potworów przeplatające się z uskrzydlonymi końmi, syrenami i, oczywiście, aniołami. Na każdym rogu sterczały gargulce z powykrzywianymi twarzami. Runy były wszędzie: wymalowane na drzwiach, przemycone w projektach abstrakcyjnych rzeźb, powiewające na końcach cienkich, metalowych łańcuchów jak dzwoneczki na wietrze. Runy zapewniające bezpieczeństwo, szczęście, a nawet powodzenie w interesach. Od samego patrzenia na nie Clary zakręciło się odrobinę w głowie. Szli w milczeniu, trzymając się cienia. Wybrukowana kocimi łbami uliczka była pusta. Sklepy pozamykano i zaciągnięto kraty. Clary rzucała ukradkowe spojrzenia na mijane witryny. Oglądanie bogato udekorowanej wystawy sklepu cukierniczego zaraz obok równie wystawnej witryny ze śmiercionośną bronią – nożami, maczugami, nabijanymi ćwiekami pałkami i kolekcją serafickich noży w różnych rozmiarach – było co najmniej dziwne. - Brakuje pistoletów – powiedziała. Luke rzucił jej przelotne spojrzenie. - Co takiego? - Nocni Łowcy – wyjaśniła – chyba nigdy nie używają broni palnej. - To dlatego, że runy uniemożliwiają zapłon prochu. Nikt nie wie dlaczego. Mimo to, Nefilim posługują się bronią od czasu do czasu w starciach z likantropami. Nie trzeba używać do tego runów – srebrne kule w zupełności wystarczają żeby nas zabić – powiedział ponurym głosem. Nagle uniósł głowę. W przytłumionym świetle łatwo było sobie wyobrazić, że jego uszy wydłużają się jak u wilka. – Słychać głosy. Widocznie zebranie w Gardzie się skończyło. Chwycił ją za ramię i popchnął na bok, z dala od głównej ulicy. Wpadli na mały plac ze studnią pośrodku. Przed nimi wyrósł murowany mostek spinający brzegi wąskiego kanału. W gasnącym świetle dnia woda w kanale przybrała prawie czarny kolor. Clary mogła teraz usłyszeć dochodzące z sąsiedniej ulicy głosy. Były podniesione i pobrzmiewał w nich gniew. Zawroty głowy Clary przybrały na sile. Czuła jakby ziemia pod jej nogami zaczęła się kołysać. Oparła się o ścianę i

zaczerpnęła świeżego powietrza. - Clary, wszystko w porządku? Mówił dziwnym, grubym głosem. Spojrzała na niego i oddech uwiązł jej w gardle. Jego uszy wydłużyły się, usta rozchyliły się ukazując ostre jak brzytwa zęby, a oczy przybrały wściekle żółty kolor. - Luke? – wyszeptała. – Co się z tobą dzieje? - Clary – wyciągnął w jej stronę dziwnie wydłużone ręce, z dłońmi zakończonymi ostrymi pazurami w kolorze rdzy. – Stało się coś? Krzyknęła odsuwając się od niego. Nie była pewna czemu przypisać to przerażenie – przecież widziała kiedyś Przemianę Luke’a, i nigdy jej nie skrzywdził. Swój lęk odczuwała jak osobną żywą istotę w swoim wnętrzu, zupełnie nie dającą się opanować. Luke złapał ją za ramiona a ona skuliła się w sobie, chcąc uciec od niego i od tych zwierzęcych żółtych ślepi. Nie pomogło nawet to, że uciszał ją swoim zwykłym ludzkim głosem. - Clary, proszę! - Puść mnie! Puszczaj! Nie zrobił tego. - To przez wodę. Masz halucynacje. Clary, wytrzymaj jeszcze trochę – pociągnął ją w stronę mostku. Czuła łzy spływające jej po twarzy, chłodzące odrobinę jej rozpalone policzki. – To się nie dzieje naprawdę. Wytrzymaj jeszcze, błagam – pomógł jej wejść na most. Czuła zapach wody, zielonej i stęchłej. Pod jej powierzchnią coś pływało. Obserwowała jak czarna gąbczasta macka wystrzeliła z wody, najeżona ostrymi jak igły zębami. Czym prędzej odsunęła się od wody, niezdolna do krzyku. Z jej gardła wydobył się słaby jęk. Luke pochwycił ją w ramiona, gdy ugięły się pod nią kolana. Nie niósł jej tak odkąd skończyła pięć albo sześć lat. - Clary... – powiedział, ale reszta słów utonęła w niezrozumiałym ryku, gdy tylko zbiegli z mostku. Popędzili wzdłuż rzędu wysokich, strzelistych domów, które niemal przypominały szeregowe zabudowania Brooklynu – a może po prostu to

sobie wyobraziła? Powietrze wokół nich wirowało, światła w domach płonęły jak pochodnie, a wody kanału fosforyzowały złowieszczo. Clary czuła, jakby wszystkie kości w jej ciele się rozpuściły. - Tutaj – Luke zatrzymał się przed drzwiami wysokiego domu. Kopnął w nie mocno, krzycząc. Były pomalowane na jasną, niemal jaskrawą, czerwień i przecinała je pojedyncza złocista runa. W miarę jak Clary patrzyła, rozmywała się i zmieniała, przybierając kształt ohydnej, szczerzącej się czaszki. To się nie dzieje naprawdę, powtarzała sobie uparcie, przygryzając usta do krwi i zaciskając pięści, żeby stłumić krzyk. Ból otrzeźwił ją momentalnie. Drzwi otworzyły się, ukazując stojącą w nich kobietę ubraną w ciemną suknię. Jej twarz zmarszczyła się w wyrazie gniewu i niedowierzania. Miała długie włosy, splątane siwobrązowe kosmyki wymykały się z dwóch warkoczy. Jej niebieskie oczy wydawały się znajome. W ręku trzymała połyskujący magicznym światłem kamień. - Kto to taki? – spytała. – Czego chcesz? - Amatis – Luke przesunął się w stronę światła trzymając Clary w ramionach. – To ja. Kobieta zbladła i zachwiała się na nogach. Wyciągnęła rękę żeby przytrzymać się drzwi. - Lucian? Luke zrobił krok do przodu, ale kobieta – Amatis – blokowała drogę. Potrząsała głową tak gwałtownie, że jej warkocze latały tam i z powrotem. - Jak możesz tu w ogóle przychodzić, Lucian? Jak śmiesz tu przychodzić? - Nie miałem zbyt dużego wyboru – Luke zacieśnił uchwyt. Clary zaczęła płakać. Czuła jakby całe jej ciało stanęło w ogniu a każdy nerw wył z bólu. - Więc musisz stąd iść – odparła Amatis. – Jeśli zrobisz to natychmiast....

- Nie przyszedłem tu dla siebie, tylko dla dziewczyny. Ona umiera – gdy kobieta gapiła się na niego, powiedział – Amatis, błagam cię. To córka Jocelyn. Zaległa długa cisza. Stojąca w przejściu Amatis zastygła w bezruchu. Clary nie mogła dociec czy zesztywniała z przerażenia czy z zaskoczenia. Clary zacisnęła lepką od krwi dłoń, w którą wbijała paznokcie, w pięść ale nawet ból nie był w stanie jej pomóc. Cały jej świat rozpadał się na kawałki, jak puzzle unoszące się na wodzie. Prawie nie słyszała głosu Amatis, kiedy starsza kobieta odsunęła się i powiedziała: - W porządku, Lucian. Możesz ją wnieść do środka. Zanim Simon i Jace wrócili do salonu, Aline ułożyła na niskim stoliku pomiędzy kanapami trochę jedzenia. Były tam chleb, ser, kawałki ciasta, jabłka, a nawet butelka wina, którego tylko Max nie mógł pić. Chłopiec usadowił się w rogu pokoju z talerzem ciasta i książką na kolanach. Simon solidaryzował się z nim, bo czuł się równie samotny w wypełnionym śmiechem i radosnymi rozmowami pokoju jak Max. Obserwował jak Aline musnęła palcami nadgarstek Jace’a, gdy sięgała po kawałek jabłka, i spiął się w sobie. Przecież to jest właśnie to, co chciałeś żeby robił, powiedział sobie w duchu, a jednak nie mógł się pozbyć poczucia, że Clary była w ten sposób lekceważona. Jace napotkał jego wzrok nad głową Aline, i uśmiechnął się. Mimo że nie był wampirem, w jakiś sposób udało mu się pokazać w tym uśmiechu wszystkie zęby. Simon odwrócił głowę i rozejrzał się po pokoju. Stwierdził że muzyka, którą wcześniej słyszał, nie pochodziła wcale ze stereo, ale ze skomplikowanego mechanicznego urządzenia. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie zacząć rozmawiać z Isabelle, ale ona była pogrążona w rozmowie z Sebastianem. Pochylił swoją piękną twarz w jej kierunku i słuchał uważnie, co mówiła. Swego czasu Jace naśmiewał się z Simona za jego zauroczenie Isabelle, ale Sebastian niewątpliwie świetnie sobie z nią radził. W końcu Nocni Łowcy od kołyski byli wychowywani tak, żeby ze wszystkim sobie radzić, prawda? Mimo wszystko, wyraz twarzy Jace’a gdy powiedział mu, że ma zamiar być dla Clary wyłącznie bratem, dał mu do myślenia. - Wino się skończyło – oznajmiła Isabelle, odstawiając butelkę na blat. –

Przyniosę więcej. Mrugając zalotnie do Sebastiana, zniknęła w kuchni. - Jesteś strasznie milczący – odezwał się Sebastian z rozbrajającym uśmiechem, opierając się o krzesło Simona. Simon pomyślał, że jak na kogoś o tak ciemnych włosach, skóra Sebastiana miała bardzo jasny odcień, jakby rzadko przebywał na słońcu. – Wszystko w porządku? Simon wzruszył ramionami. - Nie mamy zbyt wielu tematów do rozmowy. Dyskutujecie albo o polityce albo o ludziach, o których nigdy wcześniej nie słyszałem, albo o obu tych rzeczach. Uśmiech zniknął z twarzy Sebastiana. - Można nas porównać do zamkniętego kręgu, nas, Nefilim. To jest sposób myślenia tych, którzy odcięli się od reszty świata. - Nie uważasz, że i ty się odciąłeś? Gardzisz zwykłymi ludźmi... - To zbyt mocne słowo – odparł Sebastian. – A czy ty uważasz, że świat zwykłych ludzi chciałby mieć z nami cokolwiek wspólnego? Jesteśmy żywym dowodem na to, że zawsze kiedy pocieszają się, że na świecie nie ma prawdziwych wampirów, a pod ich łóżkami nie ma potworów ani demonów – okłamują się – odwrócił się żeby spojrzeć na Jace’a, który, z czego Simon zdał sobie właśnie sprawę, wpatrywał się w nich od dłuższego czasu. – Zgadzasz się? Jace uśmiechnął się. - De ce crezi c? v? ascultam conversatia? W spojrzeniu Sebastiana pojawiło sie uprzejme zainteresowanie. - M-ai urmarit de când ai ajuns aici – odparł. - Nu-mi dau seama dac? nu m? placi ori dac? eşti atât de b?nuitor cu toata lumea – wstał. – Doceniam twoją znajomość rumuńskiego, ale jeśli nie masz nic przeciwko, to zajrzę do kuchni i sprawdzę co robi Isabelle. Zniknął w drzwiach, zostawiając Jace’a z wyrazem zaintrygowania na twarzy.

- Coś nie tak? Nie umie zbyt dobrze mówić po rumuńsku, czy tak? – spytał Simon. - Nie – Jace pokręcił głową. Niewielka zmarszczka przecięła jego czoło. – Nie, mówi całkiem dobrze. Zanim Simon zdążył zapytać, co miał na myśli, do pokoju wszedł Alec. Marszczył brwi dokładnie tak samo zanim wyszedł. Przez chwilę patrzył na Simona z zakłopotaniem w niebieskich oczach. Jace obrzucił go spojrzeniem. - Szybko wróciłeś. - Ale nie na długo – Alec wziął jabłko za stolika. – Wróciłem tylko po niego – powiedział, ruchem ręki wskazując Simona. – Oczekują go w Gardzie. Aline wyglądała na zaskoczoną. - Naprawdę? – spytała, ale Jace już wstał z kanapy, wyswobadzając rękę z jej uścisku. - Dlaczego? – jego głos był zdradziecko spokojny. – Mam nadzieję, że przynajmniej spytałeś o to zanim obiecałeś im go dostarczyć. - Oczywiście, że spytałem – odgryzł się Alec. – Nie jestem taki głupi. - Daj spokój – powiedziała Isabelle, ukazując się w drzwiach razem z Sebastianem, który trzymał w ręku butelkę. – Czasami jesteś troszkę głupi. Troszeczkę – powtórzyła, a Alec posłał jej mordercze spojrzenie. - Odsyłają Simona z powrotem do Nowego Jorku – wyjaśnił. – Przez Portal. - Przecież dopiero co przyjechał! – zaprotestowała, wydymając usta. – To nie jest zabawne. - I wcale nie ma takie być, Izzy. To, że Simon tu trafił, to był czysty przypadek, więc Clave sądzi, że najlepiej będzie odesłać go do domu. - Świetnie – odezwał się Simon. – Może nawet uda mi się wrócić zanim moja matka zorientuje się, że mnie nie ma. Jaka jest różnica czasu między tym miejscem

a Manhattanem? - Masz matkę? – Aline wyglądała na zszokowaną. Simon zignorował to. - Mówię poważnie – powiedział, gdy Alec i Jace wymienili spojrzenia. – W porządku. Wszystko czego pragnę, to wydostać się stąd. - Pójdziesz razem z nim? – spytał Jace Aleca. – Dopilnujesz, żeby wszystko przebiegło zgodnie z planem? Patrzyli na siebie w sposób, który wydał się Simonowi znajomy. Czasami on i Clary patrzyli na siebie tak gdy nie chcieli, by rodzice dowiedzieli się co razem knują. - Co znowu? – zapytał, przenosząc spojrzenie z Jace’a na Aleca i na odwrót. – Coś się stało? Alec spojrzał w inną stronę, a Jace odwrócił się do Simona z uprzejmym uśmiechem. - Nie. Wszystko w porządku. Moje gratulacje, wampirze, wracasz do domu.

4. Daylighter Gdy Simon i Alec opuszczali dom Penhollow’ów i skierowali się do Gardu, nad Alicante zapadła już noc. Ulice miasta był wąskie i kręte, w świetle księżyca wyglądały jak blade kamienne wstążki. Mimo że powietrze było zimne, Simon ledwo to czuł. Alec szedł obok w milczeniu, jakby udawał, że idzie sam. W swoim poprzednim życiu Simon musiałby się pośpieszyć żeby za nim nadążyć i momentalnie dostałby zadyszki. Teraz odkrył, że wystarczyło jedynie wydłużyć krok, żeby go dogonić. - Pewnie jesteś wściekły – powiedział w końcu, żeby przerwać przedłużającą się

ciszę. Alec patrzył ponuro przed siebie. – Przez to, że musisz mnie tam eskortować. Alec wzruszył ramionami. - Mam osiemnaście lat. Jestem dorosły, więc muszę być też odpowiedzialny. Jako jedyny mogę wejść i wyjść z Gardu, kiedy Clave obraduje, a poza tym Konsul mnie zna. - Kim jest Konsul? - Wysokim urzędnikiem państwowym. Nadzoruje głosowania, interpretuje Prawo i doradza Clave oraz Inkwizytorowi. Jeśli prowadzisz Instytut i masz jakiś problem, z którym nie możesz sobie poradzić, udajesz się do Konsula. - Konsul doradza Inkwizytorowi? Myślałem, że Inkwizytor nie żyje. Alec parsknął śmiechem. - To jak mówienie, że prezydent nie żyje. To prawda, poprzedniego Inkwizytora już nie ma, teraz jest nowy. Nazywa się Aldertree. Simon potoczył wzrokiem od wzgórza ku ciemnym wodom kanałów daleko w dole. Zostawili za sobą miasto i kroczyli wąską, cienistą drogą pomiędzy drzewami. - W przeszłości Inkwizycja nie za bardzo przysłużyła się ludzkości. Alec wyglądał na skonsternowanego. - Nieważne. To tylko zwykły kiepski dowcip. Nie będziesz zainteresowany. - Nie jesteś zwykły – zauważył Alec. – To dlatego Aline i Sebastian byli tacy podekscytowani mogąc cię poznać, chociaż on zawsze stara się sprawiać wrażenie jakby już wszystko w życiu widział. - Czy on i Isabelle... – odezwał się bez zastanowienia Simon – Czy coś ich łączy? Jego pytanie wywołało u Aleca nagły wybuch śmiechu. - Isabelle i Sebastian? Nie sądzę. Sebastian to miły facet, a Isabelle umawia się

jedynie z całkowicie nieodpowiednimi typami, których nasi rodzice z miejsca by znienawidzili. Mieszańcy, Podziemni, drobni oszuści... - Dzięki – odparł Simon. – Cieszę się, że zaliczyłeś mnie do grona kryminalistów. - Myślę, że po prostu lubi zwracać na siebie uwagę. Poza tym, jest jedyną dziewczyną w rodzinie więc musi sobie stale udowadniać jaka jest twarda. Albo przynajmniej myśli, że taka jest. - Albo po prostu stara się, żeby cała uwaga nie skupiała się na tobie – rzucił Simon z roztargnieniem. – No wiesz, skoro wasi rodzice nie mają pojęcia, że jesteś gejem i w ogóle. Alec zatrzymał się na środku drogi tak gwałtownie, że Simon prawie na niego wpadł. - Nie, nie wiem – powiedział – ale wygląda na to, że reszta tak. - Poza Jasem. On nie wie, prawda? Alec wziął głęboki wdech. Był całkiem blady, a może to tylko światło księżyca sprawiało, że wszystko wyglądało jak pozbawione koloru. W ciemności jego oczy były zupełnie czarne. - Naprawdę nie rozumiem czemu cię to w ogóle obchodzi. To nie twój interes. Chyba, że chcesz mi grozić. - Grozić? – spytał zdumiony Simon. – Nic z tych rzeczy. - To po co o tym wspominasz? – dociekał Alec, a w jego głosie pojawiła się nagle przejmująca bezbronność, która zupełnie zaskoczyła Simona. – Po co to odgrzebujesz? - Bo wydaje mi się, że przez większą część czasu nie możesz znieść mojego widoku. Nie biorę tego do siebie, nawet jeśli uratowałem ci życie. Ty chyba po prostu należysz do ludzi, którzy nienawidzą całego świata. A poza tym, praktycznie nic nas nie łączy. Ale zauważyłem jak patrzysz na Jace’a, ja również patrzę w ten sposób na Clary, i tak sobie pomyślałem, że może jednak mamy ze sobą coś wspólnego. I może to sprawi, że twoja niechęć do mnie trochę się zmniejszy.

- Więc nie powiesz Jace’owi? To znaczy – powiedziałeś Clary co do niej czujesz, i... - I to nie był najlepszy pomysł – dokończył za niego Simon. – Ciągle się zastanawiam, jak sobie z tym wszystkim poradzić. Czy możemy jeszcze być przyjaciółmi, czy to, co nas łączyło, rozpadło się już na kawałki? I to nie przez nią, tylko przeze mnie. Może gdybym znalazł sobie kogoś innego... - Kogoś innego – powtórzył Alec jak echo. Ruszył szybko do przodu, wbijając wzrok w drogę przed sobą. Simon przyspieszył żeby zrównać z nim krok. - Wiesz, co mam na myśli. Wydaje mi się, że Magnus Bane naprawdę cię lubi. I jest całkiem w porządku. W każdym razie urządza niesamowite imprezy. Nawet jeśli podczas nich zmieniam się w szczura. - Dzięki za radę – rzucił Alec cierpkim głosem. – Ale nie uważam, żeby aż tak bardzo mnie lubił. Gdy przyszedł do Instytutu żeby otworzyć Portal, prawie wcale się do mnie nie odzywał. - Może powinieneś do niego zadzwonić – zasugerował Simon, starając się nie myśleć za bardzo o tym, jak dziwnie było udzielać rad łowcy demonów i umawiać go na randkę z czarnoksiężnikiem. - To niemożliwe – odparł Alec. – W Idris nie ma telefonów. Zresztą, to i tak nie ma znaczenia – warknął obcesowo. – Jesteśmy na miejscu. To jest Gard. Przed nimi wyrosła wysoka ściana, obsadzona olbrzymimi drzwiami. Ich powierzchnię pokrywały wirujące, kanciaste wzory runów i mimo tego, że Simon nie potrafił odczytywać ich tak jak Clary, wyczuwał coś niezwykłego w ich złożoności i emanującą z nich moc. Wejścia broniły dwa kamienne anioły ustawione po obu stronach, ich twarze były dzikie i piękne. Każdy z nich trzymał w dłoni pokryty wzorami miecz, a u ich stóp leżały umierające stworzenia, przypominające krzyżówkę szczura, nietoperza i jaszczurki z paskudnymi ostrymi zębami. Simon przyglądał się im przez długą chwilę. Te demony u stóp aniołów, pomyślał, równie dobrze mogłyby być wampirami. Alec pchnął drzwi i ruchem ręki nakazał mu wejść. Będąc wewnątrz, Simon zamrugał z niedowierzaniem. Odkąd został wampirem, jego zdolność

widzenia w nocy wyostrzyła się i swoją precyzją przypominała laser, ale mnóstwo pochodni oświetlających ścieżkę do drzwi Gardu było zrobionych z magicznego światła, którego jaskrawa biała poświata zdawała się pozbawiać wszystkiego kolorów. Niejasno zdawał sobie sprawę z tego, że Alec prowadził go naprzód wąską, wyłożoną kamiennymi płytami ścieżką. W pewnej chwili zauważył, że na ścieżce ktoś stoi, blokując przejście uniesioną ręką. - Więc to jest ten wampir? – rozległ się głos tak niski, że przypominał warkot. Simon uniósł głowę, światło zakłuło go po oczach – zaczęłyby łzawić, gdyby jeszcze to potrafił. Magiczne światło, światło aniołów, pomyślał, pali mnie. To chyba żadna niespodzianka. Mężczyzna stojący naprzeciwko był bardzo wysoki, skóra o ziemistym odcieniu opinała jego wydatne kości policzkowe. Miał krótko przycięte włosy czarne włosy, wysokie czoło i wydatny nos. Patrzył na Simona tak, jak pasażer metra patrzy na wielkiego szczura biegającego w tę i z powrotem po torach i ma cichą nadzieję, że nadjedzie pociąg i zetrze go na miazgę. - To Simon – powiedział Alec z odrobiną niepewności w głosie. – Simon, to jest Konsul Malachi Dieudonne. Czy Portal jest już gotowy, sir? - Tak – odparł Malachi. W jego chrapliwym głosie dało się słyszeć ledwie wyczuwalny akcent. – Jesteśmy w gotowości. Chodź, Podziemny – kiwnął głową w stronę Simona. – Im szybciej się to skończy, tym lepiej. Simon zrobił krok do przodu, ale Alec zatrzymał go, kładąc mu dłoń na ramieniu. - Chwileczkę – powiedział, zwracając się do Konsula. – Zostanie odesłany prosto na Manhattan? I ktoś będzie na niego czekał po drugiej stronie? - Zgadza się. Czarnoksiężnik Magnus Bane. Skoro postąpił nierozważnie i doprowadził do tego, że wampir trafił do Idrisu, jest również odpowiedzialny za jego powrót. - Gdyby tego nie zrobił, Simon już by nie żył – stwierdził odrobinę ostro Alec. - Być może – zgodził się Malachi. – Tak mówią twoi rodzice, a Clave

postanowiło im uwierzyć. Wbrew mojej radzie. Tak czy inaczej, nie można przyprowadzać Podziemnych do Szklanego Miasta bez powodu. - Na całe szczęście akurat taki mieliśmy – klatka piersiowa Simona uniosła się gwałtownie od gniewu. – Zaatakowali nas... Malachi utkwił w nim wzrok. - Odzywaj się wtedy, gdy ci na to pozwolą, Podziemny, nigdy wcześniej. Dłoń Aleca zacisnęła się mocnej na ramieniu Simona. Jego twarz wyrażała w połowie wahanie, w połowie podejrzliwość, jak gdyby wątpił w to czy dobrze zrobił przyprowadzając tu Simona. - Ależ Konsulu! Głos niosący się po dziedzińcu był wysoki i lekko zdyszany. Zaskoczony Simon stwierdził, że należał do niskiego, korpulentnego człowieka, w pośpiechu zmierzającego ku nim ścieżką. Na czarną zbroję Nocnego Łowcy narzucił luźny szary płaszcz a jego łysa głowa połyskiwała w magicznym świetle. - Nie ma potrzeby niepokoić naszego gościa. - Gościa? – Malachi wyglądał na oburzonego. Niewysoki człowieczek zatrzymał się na wprost Aleca i Simona i uśmiechnął się promiennie. - Cieszymy się – jesteśmy wręcz zachwyceni – że postanowiłeś z nami współpracować i zgodziłeś się wrócić do Nowego Jorku. To nam wszystko znacznie ułatwia – mrugnął do Simona, który wpatrywał się w niego z niedowierzaniem. Jeszcze nigdy nie spotkał Łowcy, który cieszyłby się na sam jego widok – to się nie zdarzało nawet gdy był jeszcze zwyczajnym chłopakiem, a już na pewno nie wtedy odkąd został wampirem. – Och, prawie bym zapomniał! – człowieczek pacnął się w czoło, jakby miał wyrzuty sumienia z tego powodu. – Powinienem się przedstawić. Jestem Inkwizytorem – nowym Inkwizytorem. Nazywam się Aldertree. Wyciągnął przed siebie rękę a Simon uściskał ją, mając mętlik w głowie.

- Masz na imię Simon? - Tak – powiedział, zabierając rękę tak szybko jak tylko się dało. Ręka Aldertriego była nieprzyjemnie wilgotna i lepka. - Nie ma potrzeby dziękować. Ja po prostu chcę wrócić do domu. - Oczywiście, oczywiście! – pomimo jowialnego tonu, przez twarz Inkwizytora przemknął jakiś cień, którego Simon nie mógł zignorować. Po chwili zniknął, a Aldertree uśmiechnął się i przyjacielskim gestem wskazał ścieżkę prowadzącą do Gardu. – Tędy, Simonie. Simon ruszył we wskazanym kierunku. Alec chciał zrobić to samo, ale Inkwizytor go powstrzymał. - Zrobiłeś już co do ciebie należało, Alexandrze. Dziękujemy ci za pomoc. - Ale Simon... – zaczął Alec. - Wszystkim się zajmiemy – zapewnił go Inkwizytor. – Malachi, pokaż Alexandrowi wyjście. I daj mu magiczny kamień, żeby mógł wrócić do domu, jeśli nie wziął jednego ze sobą. Nocą ścieżka może być niebezpieczna. I posłał mu kolejny uśmiech, klepiąc Simona po ramieniu. Alec ze zdumieniem patrzył jak odchodzą. Świat wokół Clary rozmazał się w wielobarwną mgłę, gdy Luke przeniósł ją przez próg domu i ruszył długim korytarzem z Amatis depczącą im po piętach i przyświecającą magicznym światłem. Pogrążona w delirium patrzyła jak korytarz rozwija się przed nią, robiąc się dłuższy i dłuższy, zupełnie jak ten w jej koszmarach. Po chwili świat wrócił na swoje miejsce. W następnej chwili leżała na czymś zimnym a czyjeś dłonie okrywały ją kocem. Para niebieskich oczu pochyliła się nad nią. - Wygląda na bardzo chorą – powiedziała Amatis głosem, który przypominał zacinającą się starą płytę. – Co jej jest? - Wypiła chyba połowę Jeziora Lyn.

Gdy głos Luke’a ucichł, Clary na chwilę odzyskała ostrość widzenia: leżała na zimnych płytkach w kuchni, a gdzieś nad jej głową Luke szperał w szafkach. Żółta farba łuszczyła się miejscami ze ścian, a pod jedną z nich stał staromodny żeliwny piecyk. Z paleniska strzelały płomienie a ich blask podrażniał jej oczy. - Anyż, belladonna... – Luke odwrócił się od szafki z naręczem szklanych pojemników. – Możesz to wszystko zagotować? Przesunę ją bliżej ognia. Ma dreszcze. Clary próbowała powiedzieć im, że nie potrzebuję dodatkowego rozgrzewania, że i tak już paliło ją całe ciało, ale z jej ust wyszły zgoła inne dźwięki. Zakwiliła, gdy Luke podniósł ją z podłogi i przysunął do ognia – dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, że było jej zimno. Szczękała zębami tak mocno, że poczuła krew w ustach. Świat wokół niej zaczął dygotać jak wstrząsana woda w szklance. - Jezioro Snów? – głos Amatis był pełen niedowierzania. Clary nie widziała jej wyraźnie, ale chyba stała blisko piecyka z długą, drewnianą łyżką w dłoni. – Co tam robiliście? Czy Jocelyn wie... W tym momencie świat zniknął, a przynajmniej ten realny świat w postaci pomalowanej na żółto kuchni i przynoszącego ulgę ciepła płynącego z paleniska. Zamiast tego ujrzała wody Jeziora Lyn i odbijające się w tafli języki ognia, zupełnie jak na wypolerowanym szkle. Stąpały po nim anioły – anioły z białymi skrzydłami, które zwisały smętnie z ich pleców, złamane i zakrwawione, a każdy z nich miał twarz Jace’a. A potem pojawiły się inne, ze skrzydłami utkanymi z czarnych cieni, i wkładały ręce do ognia śmiejąc się przy tym... - Woła imię swojego brata – głos Amatis brzmiał głucho, jakby dochodził z bardzo wysoka. – Jest z Lightwoodami, prawda? Zatrzymali się u Penhollowów na Princewater Street. Mogłabym... - Nie! – powiedział ostro Luke. – Lepiej, żeby Jace o niczym nie wiedział. Nawoływałam imię Jace? Po co miałabym to robić?, zastanawiała się Clary przez ułamek sekundy, po czym znów zapadła w ciemności i zaczęła majaczyć. Tym razem śniła o Alecu i Isabelle. Oboje wyglądali jak po ciężkiej bitwie, ich twarze pokrywały smugi brudu i łez. Zniknęli a jej ukazał się człowiek bez twarzy z czarnymi skrzydłami wyrastającymi z pleców jak u nietoperza. Gdy

się uśmiechnął, z jego ust popłynęła strużka krwi. Modląc się, żeby koszmarna wizja zniknęła, Clary zacisnęła mocno powieki... Po bardzo długim czasie wróciła do rzeczywistości i znów usłyszała nad sobą dwa głosy. - Wypij to – powiedział Luke. – Clary, musisz to wypić – poczuła jego dłonie na plecach i kropelki płynu ściekające jej do ust z namoczonej szmatki. Smakował okropnie, więc zakrztusiła się i zamknęła usta, ale Luke trzymał ją mocno i zmusił do przełknięcia reszty, od czego rozbolało ją i tak już spuchnięte gardło. – Teraz poczujesz się lepiej. Clary powoli uniosła powieki. Luke i Amatis klęczeli po obu stronach, a ich oczy w prawie identycznym kolorze błękitu wypełniała troska. Obrzuciła spojrzeniem wszystkie kąty pomieszczenia i nie zobaczyła niczego – żadnych aniołów, żadnych demonów z nietoperzymi skrzydłami. Tylko żółte ściany i bladoróżowy czajnik chwiejący się niebezpiecznie na parapecie. - Czy ja umieram? – wyszeptała. Luke uśmiechnął się słabo. - Nie. Minie trochę czasu zanim wrócisz do formy, ale najważniejsze, że przeżyłaś. - Okej. Była zbyt wyczerpana, żeby odczuwać ulgę z tego powodu. Czuła się tak, jakby z jej ciała usunięto wszystkie kości i został tylko bezwładny worek ze skóry. Patrząc sennie przez rzęsy powiedziała bezwiednie: - Masz takie same oczy. Luke zamrugał. - Takie same jak kto? - Jak ona – powiedziała Clary, przenosząc senne spojrzenie na Amatis, która wyglądała na zmieszaną. – Taki sam odcień błękitu.

Cień uśmiechu przemknął po twarzy Luke’a. - No, cóż, to chyba nikogo nie dziwi, zwłaszcza że nie właściwie miałem okazji was sobie przedstawić. Clary, to jest Amatis Herondale. Moja siostra. Inkwizytor nie odezwał się słowem, zanim Alec i Malachi nie znaleźli się poza zasięgiem słuchu. Simon podążył za nim oświetloną magicznym światłem ścieżką, starając się nie mrużyć oczu. Miał świadomość tego, że wyrasta przed nim potężny masyw Gardu, tak jak okręt wyłaniający się z oceanu. Światło wylewało się z jego okien, podbarwiając nocne niebo srebrzystym blaskiem. Kilka z okien umieszczonych niżej było okratowanych i nie było w nich widać nic oprócz ciemności. Po jakimś czasie dotarli do drewnianych drzwi osadzonych w jednej ze ścian budynku. Aldertree przesunął się, żeby przekręcić klucz w zamku, a wtedy żołądek Simona zacisnął się w supeł. Odkąd został wampirem zauważył, że ludzie wydzielali wokół siebie szczególny zapach, który zmieniał się zależnie od nastroju. Inkwizytor pachniał czymś gorzkim i mocnym, zupełnie jak kawa, tyle że znacznie bardziej nieprzyjemnie. Simon poczuł kłujący ból w szczęce, który oznaczał, że jego kły zaraz się wysuną, i szybko odsunął się w jak najdalszy kąt żeby się na niego nie rzucić, gdy przechodził przez drzwi. Korytarz za nimi był długi i biały, wyglądał prawie jak tunel wycięty w białym kamieniu. Inkwizytor przyśpieszył kroku, magiczne światło w jego dłoni podskakiwało na ścianach. Jak na człowieka obdarzonego dość krótkimi nogami, poruszał się zadziwiająco szybko. Co chwila obracał głową na prawo i lewo marszcząc przy tym nos, jakby węszył dookoła. Simon musiał przyśpieszyć żeby go dogonić. Przeszli przez ogromne, szerokie jak rozłożone skrzydła, podwójne drzwi i znaleźli się w amfiteatrze wypełnionym rzędami krzeseł. Każde z nich zajmował spowity w czerń Nocny Łowca. Ich głosy odbijały się od murów. W wielu z pobrzmiewał gniew. Simon słyszał urywki ich rozmów gdy mijał poszczególne rzędy, a słowa zacierały się przekrzykiwali sami siebie. - Przecież nie mamy dowodów na to czego chce Valentine. On nie dzieli się z nikim swoimi planami... - A czy to ma jakieś znaczenie czego chce? To renegat i kłamca. Naprawdę uważasz, że jakakolwiek próba ułagodzenia go wyjdzie nam na dobre? - Zdajesz sobie sprawę z tego, że patrol znalazł ciało nastoletniego wilkołaka na

obrzeżach Brocelind? Został wydrenowany z krwi. Wygląda na to, że Valentine chce dokończyć Rytuał Konwersji tutaj w Idris. - Odkąd posiada dwa z Darów Anioła, jest potężniejszy od każdego Nefilim. Możemy nie mieć wyboru... - Mój kuzyn zginął na tamtym statku w Nowym Jorku! Nie ma mowy, żebyśmy puścili mu to płazem! Zemsta musi się dokonać! Simon zawahał się, ciekaw reszty rozmów, ale Inkwizytor brzęczał mu nad uchem jak natrętna, gruba osa. - Chodź, chodź – powiedział, wymachując mu przed nosem magicznym światłem. – Nie ma czasu do stracenia. Muszę zdążyć na naradę zanim się skończy. Simon niechętnie pozwolił się popchnąć w kierunku korytarza, a słowo „zemsta” wciąż dźwięczało mu w uszach. Wspomnienie tamtej nocy na statku nie było przyjemne. Gdy dotarli do drzwi z wyrytą na nich pojedynczą, czarną runą, Inkwizytor wyczarował klucz i otworzył je, szerokim gestem zapraszając Simona do środka. Pomieszczenie było urządzone iście po spartańsku, udekorowane jedynie gobelinem, który przedstawiał anioła wynurzającego się z jeziora, w jednej ręce trzymającego Kielich a w drugiej Miecz. Fakt, że już je kiedyś widział momentalnie go rozproszył. W chwilę później usłyszał szczęk zamka i zdał sobie sprawę z tego, że Inkwizytor zaryglował drzwi. Rozejrzał się dookoła. W pokoju nie było żadnych mebli, oprócz ławki i niskiego stolika, na którym spoczywał ozdobny, srebrny dzwonek. - Portal... Jest tu gdzieś? – spytał niepewnie. - Simon, Simon – Aldertree zatarł ręce, jakby oczekiwał przyjęcia urodzinowego czy czegoś podobnego. – Aż tak ci się śpieszy? Miałem nadzieję, że najpierw zadam ci kilka pytań... - W porządku – Simon wzruszył ramionami, nieswój. – Może mnie pan pytać o co tylko chce. - Jak to miło z twojej strony! Cudownie! – Aldertree rozpłynął się w uśmiechu. –

W takim razie, od jak dawna jesteś wampirem? - Około dwóch tygodni. - A jak to się stało? Zostałeś zaatakowany na ulicy czy może w nocy we własnym łóżku? Wiesz, kto cię zmienił? - No, cóż... nie bardzo. - Ależ, mój chłopcze! – zawołał Aldertree. – Jak możesz tego nie wiedzieć? – spojrzał na niego z ciekawością. Wygląda na zupełnie nieszkodliwego, pomyślał Simon. Zupełnie jakby był czyimś dziadkiem lub zabawnym, starym wujkiem. Musiałem sobie wyobrazić ten dziwny zapach. - To nie jest takie proste – stwierdził i zaczął opowiadać o dwóch wyprawach do Hotelu Dumort, gdy trafił tam po raz pierwszy po tym jak przemienił się w szczura i potem pod wewnętrznym przymusem, tak silnym, że czuł jakby para gigantycznych szczypiec trzymała go w żelaznym uścisku i kazała mu tam iść. – I w momencie, w którym przekroczyłem próg, zostałem zaatakowany. Nie ma pojęcia, który z nich mnie przemienił. Inkwizytor zacmokał z niezadowoleniem. - Ojej, to niedobrze. To bardzo przykre. - Też tak sądzę – zgodził się Simon. - Clave nie będzie zadowolone. Simon był zdumiony. - Niby dlaczego? Czemu Clave obchodzi to w jaki w sposób zostałem wampirem? - No cóż, gdybyś został zaatakowany, to byłaby to całkiem inna sprawa – powiedział Aldertree przepraszającym tonem. – Ale ty wszedłeś tam i, hmm, poniekąd oddałeś się w ich ręce. To wygląda tak, jakbyś sam chciał zostać jednym z nich. - Nie chciałem zostać żadnym wampirem! Nie dlatego poszedłem wtedy do Hotelu!

- Oczywiście, oczywiście – odparł uspokajająco Aldertree. – Porozmawiajmy zatem o czymś innym – kontynuował bez czekania na odpowiedź. – Jak to się stało, że wampiry pozwoliły ci przeżyć, żebyś mógł się ponownie odrodzić, Simonie? Biorąc pod uwagę to, że naruszyłeś ich terytorium, ich normalne postępowanie w takim przypadku ograniczyłoby się jedynie do wyssania twojej krwi i spalenia ciała, żebyś nie mógł się powtórnie odrodzić. Simon otworzył usta, żeby opowiedzieć o tym, jak Raphael zaciągnął go do Instytutu, jak Clary, Jace i Isabelle zabrali go na cmentarz i patrzyli jak wydostaje się na zewnątrz z własnego grobu. A potem się zawahał. Co prawda miał jedynie mgliste pojęcie o tym jak działało Prawo ale był pewien, że obserwowanie Przemiany czy zaopatrywanie wampira w krew przy pierwszym posiłku nie należały do standardowych procedur Nocnych Łowców. - Nie wiem – powiedział w końcu. – Nie mam pojęcia dlaczego przemienili mnie zamiast zabić. - Ale przecież jeden z nich musiał pozwolić ci wypić swoją krew, bo inaczej nie byłbyś... hmm... tym, czym jesteś dzisiaj. Mam przez to rozumieć, że nie wiesz kto jest twoim wampirzym stwórcą? Moim wampirzym stwórcą? Simon nigdy nie pomyślał o tym w ten sposób – napił się krwi Raphaela praktycznie przez przypadek. Poza tym trudno było myśleć o nim w kategoriach stwórcy. Wyglądał nawet na młodszego od Simona. - Niestety nie. Inkwizytor westchnął ciężko. - Ojej, co za pech! - Pech? Co to ma znaczyć? - Tylko tyle, że mnie okłamujesz, chłopcze – Aldertree potrząsnął głową. – A już miałem nadzieję, że będziesz chętny do współpracy. To straszne, po prostu straszne. Może jednak przemyślisz to i powiesz mi prawdę? - Przecież mówię panu prawdę! Inkwizytor oklapł jak zwiędnięty kwiat.

- Jaka szkoda – westchnął znów. – Jaka szkoda... – przeszedł przez pokój i zastukał w drzwi, cały czas potrząsając głową. - O co chodzi? – w głosie Simona pojawił się niepokój. – Co z Portalem? - Portalem? – zachichotał Aldertree. – Chyba nie myślałeś, że tak po prostu pozwolę ci odejść, co? Zanim Simon zdążył się odezwać, drzwi otwarły się na oścież i gromada Nocnych Łowców w czarnych zbrojach wsypała się do środka. Simon usiłował walczyć, ale silne dłonie zacisnęły się na jego ramionach. Na głowę zarzucono mu kaptur tak, że nic nie widział. Kopał na oślep aż jego stopa sięgnęła celu i usłyszał czyjeś przekleństwo. Ktoś szarpnął go brutalnie do tyłu a w jego uchu rozległ się warkot: - Zrób to jeszcze raz, wampirze, a wleję ci wodę święconą do gardła i będę patrzył jak umierasz, rzygając krwią. - Wystarczy! – krzyknął Inkwizytor cienkim, strapionym głosem. – Starczy tych pogróżek! Dostał już nauczkę – musiał przysunąć się bliżej, bo Simon poczuł przez kaptur ten dziwny, gorzki zapach. – Simonie, to była przyjemność spotkać się. Mam nadzieję, że noc w celi Gardu odniesie pożądany skutek i rano będziesz bardziej skłonny do współpracy – położył rękę na ramieniu Simona. – A teraz zabierzcie go na dół. Simon wrzeszczał na całe gardło, ale jego krzyki zagłuszał kaptur. Łowcy wyciągnęli go z pokoju i poprowadzili przez niekończące się korytarze przypominające labirynt. Nagle dotarli do schodów i Simon został zepchnięty w dół, jego stopy ślizgały się po stopniach. Nie miał pojęcia gdzie mógł się teraz znajdować. Wyczuwał jedynie ciężki zapach, coś jakby mokry kamień, i to, że powietrze wokół robiło się coraz zimniejsze w miarę jak schodzili w dół. W końcu się zatrzymali. Rozległ się zgrzyt, jakby ktoś skrobał metalem po kamieniu. Simon został wepchnięty do środka i wylądował na twardym podłożu. Drzwi zostały zatrzaśnięte z głośnym, metalicznym szczękiem, a za nimi dało się słyszeć odgłosy kroków. Ich echo słabło z każdą chwilą aż w końcu znikło. Simon chwiejnie podniósł się na nogi. Ściągnął kaptur z głowy i rzucił na podłogę, pozbywając się tym samym wrażenia duszności. Zwalczył pragnienie złapania oddechu – oddechu, którego wcale nie potrzebował. Mimo to klatka piersiowa

zapiekła go, jakby został pozbawiony powietrza. Znajdował się w kwadratowym, kamiennym pomieszczeniu z pojedynczym zakratowanym oknem znajdującym się powyżej łóżka, które nie wyglądało na wygodne. Przez niskie drzwiczki Simon mógł dostrzec malutką łazienkę z umywalką i toaletą. Zachodnia ściana również została okratowana – grube, wyglądające jak zrobione z żelaza kraty biegły od sufitu po podłogę. Zrobione z krat drzwi zostały przymocowane do ściany za pomocą mosiężnych zawiasów, w poprzek których wyryto czarne runy. Właściwie to wszystkie kraty były pokryte pajęczymi wzorami, nawet te w oknie. Mimo że wiedział, że drzwi są zamknięte, Simon nie mógł się powstrzymać: przeszedł przez celę i złapał za gałkę. Jego rękę przeszył ostry ból. Wrzasnął i zabrał rękę, wbijając w nią wzrok. Cienki smużki dymu unosiły się nad jego spaloną dłonią a na skórze został wypalony zawiły wzór. Przypominał trochę Gwiazdę Dawida wewnątrz okręgu. Ból był taki, jakby ktoś przypalił go rozgrzanym do białości żelazem. Zacisnął dłoń w pięść. - Co to jest? – wyszeptał, wiedząc że i tak nikt go nie usłyszy. - To Pieczęć Salomona – rozległ się czyjś głos. – Powiadają, że nosi w sobie Prawdziwe Imię Boga. Odstrasza demony – twój gatunek również. To główne prawdy twojej wiary. Simon rzucił się w prawo, prawie zapominając o bólu ręki. - Kto tam jest? Kto to powiedział? Po chwili milczenia, głos odezwał się znowu: - Jestem w celi obok, Daylighterze. Należał do mężczyzny i był lekko schrypnięty. - Strażnicy przez pół dnia zastanawiali się, w jaki sposób mają cię tu zatrzymać. Na twoim miejscu dałbym sobie spokój, i tak stąd nie wyjdziesz. Lepiej oszczędzaj siły do czasu, dopóki nie dowiesz się czego chce od ciebie Clave.

- Nie mogą mnie tu trzymać – zaprotestował Simon. – Nie należę do tego świata. Moja rodzina niedługo zauważy, że zniknąłem... moi nauczyciele... - Założę się, że już się tym zajęli. Istnieją zaklęcia na tyle proste – nawet początkujący czarownik będzie się umiał nimi posłużyć – które sprawią, że twoi rodzice uwierzą, że jest jakiś wiarygodny powód twojej nieobecności. Na przykład szkolna wycieczka, albo rodzinna wizyta. To się da załatwić – w głosie mężczyzny nie było groźby ani smutku; po prostu stwierdzał oczywisty fakt. – Naprawdę uważasz, że nigdy wcześniej nie pozbyli się w ten sposób żadnego Przyziemnego? - Kim jesteś? – głos Simona załamał się. – Ty też jesteś Przyziemnym? Gdzie my jesteśmy? Tym razem nie było odpowiedzi. Simon ponowił próbę, ale widocznie jego sąsiad uznał, że powiedział już wszystko. Na jego wołania odpowiedziała jedynie cisza. Ból w ręce słabł. Simon spojrzał w dół i zobaczył, że skóra nie wyglądała już na spaloną, ale znak Pieczęci nadal był widoczny, zupełnie jakby został narysowany atramentem. Ponownie obejrzał kraty w swojej celi. Zdał sobie sprawę, że nie wszystkie runy nimi były: pomiędzy nimi wyrysowano Gwiazdy Dawida i hebrajskie wersety z Tory. Rysunki wyglądały na świeżo zrobione. Strażnicy przez pół dnia zastanawiali się, w jaki sposób mają cię tu zatrzymać, powiedział głos. To wszystko nie zostało zrobione tylko dlatego, że był wampirem, ale dlatego, że był Żydem. Strażnicy spędzili pół dnia na rysowaniu Pieczęci Salomona na gałce drzwi po to, żeby sparzył się, gdy tylko jej dotknie. Tyle czasu zajęło im zwrócenie się jego prawd wiary przeciwko niemu. Uświadomienie sobie tego faktu odebrało Simonowi spokój i opanowanie. Opadł na łóżku i schował twarz w dłoniach. Nad Princewater Street zapadła ciemność, gdy Alec wracał z Gardu. W domach pogasły światła, pozamykano okna. Okolicę rozświetlały jedynie nieliczne latarnie z magicznym światłem, rzucające kręgi jasnego światła na bruk. Dom państwa Penhallow był najjaśniejszy – w oknach połyskiwały świece a

drzwi frontowe były lekko uchylone, przepuszczając odrobinę żółtego światła. Jace siedział na brzegu niskiego, kamiennego murku, który otaczał ogród. W świetle latarni jego włosy wyglądały na jeszcze jaśniejsze. Gdy Alec podszedł bliżej, uniósł głowę i zadrżał. Miał na sobie tylko cienką kurtkę a na dworze było zimno. Zapach późnych róż unosił się w chłodnym powietrzu jak słabe perfumy. Alec usiadł obok Jace’a. - Siedziałeś tu przez cały ten czas i czekałeś na mnie? - Kto mówi, że czekam na ciebie? - Wszystko poszło zgodnie z planem, jeśli o to ci chodzi. Zostawiłem Simona pod opieką Inkwizytora. - Zostawiłeś go? Nie zostałeś, żeby wszystkiego dopilnować? - Wszystko jest w porządku – powtórzył Alec. – Inkwizytor powiedział, że zaprowadzi go tam osobiście i odeśle do... - Inkwizytor to, Inkwizytor tamto... – przerwał mu Jace. – Ostatni Inkwizytor jakiego spotkaliśmy, całkowicie przekroczył swoje uprawnienia – gdyby nie to, że nie żyje, Clave zwolniło by ją ze stanowiska, a może nawet przeklęło. Skąd masz pewność, że ten nie jest świrem? - Wydawał się być całkiem w porządku – odparł Alec. – Nawet sympatyczny. Był bardzo uprzejmy w stosunku do Simona. Posłuchaj, Jace – właśnie tak działa Clave. Nie jesteśmy w stanie wszystkiego kontrolować. Musisz im zaufać, inaczej zapanuje chaos. - Tyle, że ostatnimi czasy dużo rzeczy schrzanili, sam musisz to przyznać. - Możliwe – zgodził się Alec – ale jeżeli zaczniesz myśleć, że znasz się na tym lepiej niż Clave, lepiej niż Prawo, to czy sprawi to że ty będziesz lepszy od Inkwizytora? Albo od Valentine’a? Jace wzdrygnął się. Spojrzał na Aleca, jakby ten go uderzył, albo zrobił coś jeszcze gorszego. Alec poczuł ściskanie w dołku.

- Przepraszam – wyciągnął rękę w stronę Jace’a. – Nie chciałem tego powiedzieć... Wtem ogród przecięła smuga jasnego, żółtego światła. Alec zobaczył stojącą w drzwiach Isabelle, światło wylewało się zza jej pleców. Widział tylko jej zarys, ale po sposobie w jaki trzymała ręce na biodrach domyślił się, że była wściekła. - Co wy tu robicie? – zawołała. – Wszyscy się zastanawiają, gdzie się podziewacie. Alec odwrócił się w stronę przyjaciela. - Jace... Ale Jace wstał z miejsca, kompletnie ignorując wyciągniętą dłoń Aleca. - Lepiej żebyś się nie mylił co do Clave – powiedział tylko. Alec patrzył jak wchodzi do domu. Do głowy przyszło mu to co powiedział Simon. Ciągle się zastanawiam, jak sobie z tym wszystkim poradzić. Czy możemy jeszcze być przyjaciółmi, czy to, co nas łączyło, rozpadło się już na kawałki? I to nie przez nią, tylko przeze mnie. Drzwi za Jasem zamknęły się. Alec został sam w częściowo oświetlonym ogrodzie. Zamknął na chwilę oczy, a pod jego powiekami pojawił się obraz czyjejś twarzy. Tym razem nie była to twarz Jace’a. Zobaczył zielone tęczówki z przedzielonymi źrenicami. Oczy kota. Otworzył szybko powieki i sięgnął do torby po ołówek i kartkę papieru wyrwaną z notesu, który służył mu za dziennik. Napisał kilka słów a potem wziął swoją stelę i nakreślił runę ognia na dole strony. Poszło szybciej niż się spodziewał. Wypuścił płonący papier z palców, a on uniósł się w powietrze jak świetlik. Po chwili został z niego tylko popiół, rozsiany po krzakach róż jak biały proszek.

5. Kłopoty z pamięcią

Clary obudziła się w momencie, w którym snop jasnego słonecznego światła padł na jej twarz, rozpalając różowe błyski pod powiekami. Drgnęła niespokojnie i ostrożnie otworzyła oczy. Gorączka już jej przeszła, ale pozostało wrażenie jakby miała połamane wszystkie kości. Usiadła i rozejrzała się ciekawie po pokoju. Wyglądało na to, że była w czymś, co musiało być pokojem gościnnym – był niewielki, utrzymany w bieli, a łóżko pokrywała kolorowa narzuta. Koronkowe zasłony w okrągłym oknie przepuszczały promienie słońca. Usiadła powolutku, czekając na falę zawrotów głowy. Jednak nic takiego się nie stało. Czuła się całkiem zdrowa, a nawet wypoczęta. Wstała z łóżka i obejrzała swój strój. Ktoś ubrał ją w białą, wykrochmaloną piżamę, która teraz była lekko wymięta. Była zbyt obszerna, rękawy zwisały w dół zakrywając jej palce, co wyglądało komicznie. Podeszła do jednego z okrągłych okien i wyjrzała na zewnątrz. Gromada domów, z kamiennymi ścianami w kolorze starego złota, stała po jednej stronie wzgórza. Ich dachy wyglądały jak pokryte dachówkami z brązu. Ta strona domu wychodziła na niewielki, boczny ogródek, mieniący się jesiennymi barwami brązu i złota. Przy ścianie stała krata, na której rosły róże; ostatnia z nich gubiła zbrązowiałe płatki. Wtem klamka w drzwiach zaskrzypiała. Clary wgramoliła się pośpiesznie do łóżka na chwilę przed tym jak do środka weszła Amatis z tacą w rękach. Jej brwi uniosły się odrobinę, gdy zobaczyła, że Clary już nie śpi. - Gdzie jest Luke? – spytała Clary, opatulając się kocem. Amatis postawiła tacę na stoliku obok łóżka. Stał na niej kubek z czymś gorącym w środku i kromki posmarowanego masłem chleba. - Powinnaś coś zjeść. Lepiej się poczujesz. - Czuję się świetnie – odparła Clary. – Gdzie jest Luke? Amatis usiadła przy stoliku na krześle z wysokim oparciem, złożyła ręce na podołku i spojrzała na nią z niezmąconym spokojem w niebieskich oczach. W dziennym świetle Clary mogła przyjrzeć się dokładniej jej twarzy, którą pokrywały zmarszczki – wyglądała na dużo starszą od jej matki, mimo że nie mogły się przecież tak bardzo różnić wiekiem. Jej brązowe włosy przecinały pasma siwizny a oczy miały czerwone obwódki, jakby przed chwilą płakała.

- Nie ma go tu. - Nie ma go tu, bo wyskoczył po sześciopak dietetycznej koli i ciasteczka, czy dlatego, że... - Wyszedł wcześnie rano, jeszcze przed świtem. Siedział przy tobie przez całą noc. A jeśli chodzi o miejsce jego przebywania, to nie znam żadnych konkretów – ton głosu Amatis był oschły, a gdyby Clary nie czuła tak parszywie jak teraz, to może nawet rozbawiłby ją fakt, że brzmiał prawie jak głos Luke’a. – Gdy tu mieszkał, jeszcze zanim opuścił Idris i zanim doszło do... Przemiany... stał na czele sfory zamieszkującej Puszczę Brocelind. Powiedział, że właśnie tam idzie, ale nie dodał po co i na jak długo – tylko tyle, że niedługo wróci. - Zostawił mnie tu? I co, mam tu siedzieć i czekać na niego? - No, cóż, przecież nie mógł cię zabrać ze sobą, prawda? Poza tym, nie będzie ci łatwo wrócić teraz do domu. Przychodząc tu złamałaś Prawo, a możesz być pewna, że Clave tego nie przeoczy i nie będzie na tyle wspaniałomyślne, żeby pozwolić ci wyjechać. - Ale ja wcale nie chcę wracać – Clary próbowała zebrać się w sobie. – Przyszłam tu, żeby... się z kimś spotkać. Mam tu coś do zrobienia. - Luke mi o tym powiedział – odparła Amatis. – Pozwól, że dam ci dobrą radę. Znajdziesz Ragnora Fella tylko wtedy, jeśli on sam ci na to pozwoli. - Ale... - Clarisso – Amatis spojrzała na nią badawczo. – W każdej chwili spodziewamy się ataku ze strony Valentine’a. Prawie każdy Nocny Łowca jest teraz w mieście. Pozostanie w Alicante to najbezpieczniejsze co możesz teraz zrobić. Clary zastygła w bezruchu. To, co mówiła Amatis, miało sens, ale w żaden sposób nie było w stanie uspokoić jej wewnętrznego głosu, który wręcz krzyczał, że nie ma czasu do stracenia. Musiała znaleźć Ragnora już teraz, uratować matkę też musiała teraz, i właśnie teraz musiała iść. Próbowała stłumić narastającą panikę i mówić tak, jakby było jej to obojętne. - Luke nigdy mi nie powiedział, że ma siostrę.

- Nie – odparła. – Nie musiał tego robić. Nigdy nie byliśmy... blisko. - Powiedział też, że nazywasz się Herondale. To chyba nazwisko Inkwizytorki, prawda? - Tak – przytaknęła Amatis, a jej twarz skurczyła się jakby te słowa wywołały ból. – Była moją teściową. Co Luke powiedział o Inkwizytorce? Że miała syna, który poślubił kobietę z „nieodpowiednimi koneksjami”. - Byłaś żoną Stephena Herondale? Amatis wyglądała na zaskoczoną. - Znasz jego imię? - Tak, Luke mi powiedział, ale myślałam, że jego żona umarła. Myślałam, że to właśnie dlatego Inkwizytorka była taka... Okropna, chciała powiedzieć, ale zabrzmiałoby to zbyt okrutnie. - ...zgorzkniała – powiedziała w końcu. Amatis sięgnęła po jej kubek, ręka drżała jej przy tym odrobinę - Masz rację, ona umarła. Zabiła się. Miała na imię Celine, była jego drugą żoną. Ja byłam pierwszą. - Rozwiedliście się? - Można tak powiedzieć – Amatis podała kubek Clary. – Wypij to. Nie możesz funkcjonować o pustym żołądku. Clary z roztargnieniem sięgnęła po kubek i upiła spory łyk. Płyn w środku okazał się smaczny i lekko słony – to nie była herbata, tylko zupa. - W porządku. A co się stało potem? Amatis zapatrzyła się w przestrzeń.

- Należeliśmy do Kręgu, ja i Stephen, tak samo jak reszta. Kiedy Luke został... to znaczy, kiedy stało mu się to co się stało... Valentine potrzebował nowego dowódcy. Wybrał Stephena. A kiedy już go wybrał, zdecydował, że nie wypada, żeby brat żony jego najbliższego przyjaciela i doradcy był... - Wilkołakiem. - Użył innego określenia – w głosie Amatis brzmiała gorycz. – Nakłonił Stephena do anulowania naszego małżeństwa i poślubienia kobiety, którą dla niego wybrał. Celine była taka młoda, tak bezwzględnie posłuszna... - To straszne... Amatis potrząsnęła głową i roześmiała się słabo. - To było dawno temu. Stephen był miły – zostawił mi ten dom i przeniósł się do rezydencji Herondale’ów razem ze swoimi rodzicami i Celine. Nigdy go już nie zobaczyłam. Opuściłam Krąg. Zresztą, i tak już by mnie tam nie chcieli. Jedyną osobą, która mnie wtedy odwiedzała była Jocelyn. Powiedziała mi nawet o swoich spotkaniach z Lukiem... – wsunęła kosmyk swoich siwiejących włosów za ucho. – Słyszałam, co stało się ze Stephenem po Powstaniu. Nienawidziłam Celine i jednocześnie jej współczułam. Mówili, że podcięła sobie żyły, podobno krew była wszędzie... – zrobiła głęboki wdech. – Spotkałam Imogen na pogrzebie Stephena, gdy wkładali jego ciało do rodzinnego grobowca. Chyba mnie nawet nie poznała. Niedługo po tym zdarzeniu mianowali ją Inkwizytorką. Clave wiedziało, że nikt inny nie nadawał się do ścigania poprzednich członków Kręgu tak dobrze jak ona. I mieli rację. Gdyby tylko mogła wywabić wspomnienia o Stephenie w ich krwi, z pewnością by to zrobiła. Clary pomyślała o zimnych oczach Inkwizytorki, wąskich jak szparki, i twardym bezwzględnym spojrzeniu, i próbowała jej współczuć. - Myślę, że to właśnie przez to oszalała – powiedziała. – Popadła w obsesję. Była dla mnie okropna, ale jeszcze bardziej dla Jace’a. Zachowywała się, jakby pragnęła jego śmierci. - To ma sens – odparła Amatis. – Wyglądasz zupełnie jak twoja matka, poza tym to ona cię wychowała, ale twój brat... – pokręciła głową. – Czy i on przypomina Valentine’a tak samo jak ty Jocelyn?

- Nie. Jace przypomina samego siebie – na samą myśl o nim przez jej ciało przeszedł dreszcz. – Jest tutaj w Alicante – powiedziała, myśląc na głos. – Gdybym mogła się z nim zobaczyć... - Nie – przerwała jej ostro Amatis. – Nie możesz opuścić tego domu. A tym bardziej się z kimś spotkać. A już na pewno nie po to, żeby zobaczyć się z bratem. - Nie mogę wyjść z domu?! – Clary była zszokowana. – To znaczy, że mam tu tkwić? Jak w więzieniu? - Tylko przez dzień lub dwa – upomniała ją Amatis – a poza tym, nie wyglądasz najlepiej. Musisz odpoczywać. Woda z jeziora o mało co cię nie zabiła. - Ale Jace... - Jest jednym z Lightwoodów. Nie możesz tam iść. Gdy tylko cię zobaczą, doniosą Clave, że tu jesteś. A wtedy nie tylko ty będziesz mieć kłopoty z Prawem. Luke również. Przecież Lightwoodowie nie zdradziliby mnie przed Clave. Nie zrobiliby tego... Słowa zamarły na jej ustach. Nie ma mowy, żeby udało jej się przekonać Amatis, że ci Lightwoodowie sprzed piętnastu lat już nie istnieli, a Robert i Maryse nie byli już zaślepionymi lojalnymi zwolennikami Valentine’a. Ta kobieta mogła sobie być siostrą Luke, ale dla niej była kompletnie obca. Dla Luke’a też praktycznie była obca. Nie widział jej od szesnastu lat – nigdy nawet słowem nie napomknął o tym, że ma siostrę. Clary oparła się o poduszki, udając zmęczenie. - Masz rację, nie czuję się najlepiej. Chyba się trochę prześpię. - Dobry pomysł – Amatis pochyliła się, żeby zabrać pusty kubek. – Jeśli chcesz wziąć prysznic, to łazienka jest po drugiej stronie korytarza. A w nogach łóżka masz kufer z moimi starymi ubraniami. Masz chyba ten sam rozmiar, co ja w twoim wieku, więc będą na ciebie pasować. Nie tak, jak ta piżama – dodała, uśmiechając się słabo. Clary nie odwzajemniła uśmiechu. Była zbyt zajęta powstrzymywaniem się od walnięcia pięścią w materac w poczuciu bezsilnej złości.

Gdy tylko za Amatis zamknęły się drzwi, Clary wygramoliła się z łóżka i poszła do łazienki mając nadzieję, że gorąca woda pomoże jej odzyskać jasność umysłu. Ku jej uldze, pomimo swojej staromodności, Nocni Łowcy zdawali się wierzyć w takie cuda techniki jak nowoczesny system hudrauliczny z gorącą i zimną bieżącą wodą. W łazience znalazła też intensywnie pachnące cytrusowe mydło, które pomogło usunąć nieprzyjemny zapach wody z jeziora. Zawinięta w dwa ręczniki poczuła się o wiele lepiej. Wróciła do pokoju i przeszukała kufer Amatis. Jej ubrania były ułożone w schludne stosiki, a pomiędzy nie włożono warstwy karbowanego papieru. Przypominały te noszone do szkoły – sweterki z wełny merynosa z odznakami wyszytymi na kieszonce na piersi, plisowane spódniczki i zapinane na guziki koszule z wąskimi mankietami. Oczom Clary ukazała się spowita w papier biała suknia. Suknia ślubna, pomyślała Clary, i odłożyła ją delikatnie na bok. Pod nią leżała kolejna, zrobiona ze srebrzystego jedwabiu, z ramiączkami ozdobionymi klejnotami, podtrzymującymi cienki jak bibułka materiał. Clary jakoś nie potrafiła sobie wyobrazić w niej Amatis. Taką suknię mogła założyć moja mama, gdy szła na bal z Valentinem, pomyślała, pozwalając by śliski i chłodny materiał prześlizgnął się w jej palcach. Na dnie kufra leżała zbroja Nocnego Łowcy. Clary wyciągnęła ją i przyglądając się jej z ciekawością, rozłożyła na kolanach. Gdy pierwszy raz zobaczyła Jace’a i Lightwoodów mieli na sobie zbroje bitewne: przylegające do ciała kaftany i spodnie zrobione z czarnego, grubego materiału. Przyglądając się im z bardzo bliska zauważyła, że materiał nie był rozciągliwy tylko dość sztywny – cienka skóra garbowana tak długo, że zrobiła się elastyczna. Podobny do kurtki kaftan zapinał się na suwak, a spodnie miały skomplikowane szlufki na pasek. Pasy Nocnych Łowców były duże i solidne wykonane, przeznaczone do noszenia broni. Powinna założyć któryś ze swetrów i może jakąś spódniczkę. Prawdopodobnie właśnie to miała na myśli Amatis. Ale coś w tej zbroi przemawiało do niej, kusiło. Zawsze była ciekawa, zawsze się zastanawiała jakby to było... Kilka minut później ręczniki wisiały na poręczy łóżka a Clary przyglądała się sobie w lustrze z odrobiną zdziwienia. Zbroja pasowała – była obcisła, ale nie za ciasna i podkreślała kształt bioder i biustu. A nawet sprawiała, że krągłości były na swoim miejscu, co stanowiło dla Clary zupełną nowość. Zbroja nie

czyniła z niej groźnego przeciwnika – Clary wątpiła, czy w ogóle coś byłoby w stanie tego dokonać – ale przynajmniej wyglądała w niej na wyższą, a jej włosy na tle czarnego materiału były nadzwyczaj jasne. Naprawdę wyglądam jak moja matka, pomyślała wstrząśnięta. I wyglądała. Jocelyn pod twarzą porcelanowej lalki skrywała konstrukcję ze stali i żelaza. Clary zawsze się zastanawiała, co takiego stało się w jej przeszłości, że taka była – silna i nieugięta, uparta i nieustraszona. Czy twój brat przypomina Valentine’a tak samo jak ty Jocelyn?, spytała Amatis, a ona chciała powiedzieć, że nie przypominała jej w żadnym stopniu, że jej matka była piękna a ona nie. Ale tamta Jocelyn, którą znała Amatis, była dziewczyną, która doprowadziła do upadku Valentine’a, zawarła sekretny sojusz między Nefilim, a Podziemnymi, który zniszczył Krąg i ocalił Porozumienia. Tamta Jocelyn nigdy nie zgodziłaby się siedzieć cicho, podczas gdy jej świat walił się w gruzy. Nie zastanawiając się długo, Clary przeszła przez pokój i zamknęła dokładnie drzwi. Potem wróciła do okna i otworzyła je na oścież. Na dole była krata przyczepiona do kamiennej ściany domu, zupełnie jak... Jak drabina, powiedziała sobie w duchu, jak zwyczajna drabina – a przecież drabiny są absolutnie bezpieczne. Biorąc głęboki wdech, wspięła się na parapet. Strażnicy wrócili po Simona następnego ranka, budząc go z już i tak niespokojnego snu pełnego koszmarów. Tym razem, gdy prowadzili go schodami na górę, nie zawiązali mu na oczach żadnej opaski, więc udało mu się zerknąć szybko do wnętrza sąsiadującej celi. Jeśli jednak liczył na to, że zobaczy właściciela chrapliwego głosu, który rozmawiał z nim poprzedniej nocy, to się zawiódł. Dojrzał jedynie coś, co wyglądało na bezładną stertę brudnych szmat. Strażnicy popędzili go długimi, szarymi korytarzami, poszturchując co chwila, gdy tylko próbował rozglądać się na boki. Wreszcie zatrzymali się w bogato udekorowanym pokoju. Ściany obwieszono tu portretami męskich i żeńskich przedstawicieli Nocnych Łowców, a ich ramy zdobiły wzorzyste runy. Pod jednym z największych obrazów stała czerwona kanapa, na której siedział Inkwizytor, trzymając w dłoniach coś, co wyglądało na srebrny kielich. Wyciągnął go w stronę Simona.

- Pewnie jesteś głodny. Krwi? Przechylił naczynie w stronę Simona. Widok czerwonego płynu obezwładnił go tak jak sam zapach. Jego żyły wyrywały się ku krwi jak sznurki w ręku lalkarza. Uczucie było nieprzyjemne, wręcz bolesna. - Jest... ludzka? Aldertree zachichotał. - Mój chłopcze! Nie bądź śmieszny. To krew jelenia. Absolutnie świeża. Simon milczał. Dolna warga zapiekła go, gdy kły wysunęły się z dziąseł i ześliznęły po niej. Poczuł w ustach smak własnej krwi i zrobiło mu się niedobrze. Twarz Aldertriego zmarszczyła się jak suszona śliwka. - Ojej – odwrócił się w stronę strażników. – Panowie, zostawicie nas samych – powiedział, a oni odwrócili się i wyszli. Jedynie Konsul zatrzymał się na chwilę przy drzwiach, spojrzał na Simona z jawnym wstrętem i opuścił pokój. - Nie, dziękuję – powiedział Simon przez zaciśnięte usta. – Nie potrzebuję krwi. - Twoje kły mówią co innego, młody Simonie – zrewanżował się Aldertree. – Proszę, weź. Podał mu kielich. Woń krwi wypełniała powietrze jak aromat róż w ogrodzie. Siekacze Simona, odsłonięte na całej długości, wbiły się w jego wargę rozcinając ją do krwi. Czuł się tak jakby ktoś uderzył go w twarz. Ruszył do przodu prawie bez udziału woli i wyszarpnął kielich z ręki Inkwizytora. Osuszył go w trzech łykach a potem, gdy zdał sobie sprawę z tego co zrobił, odstawił go na oparcie kanapy. Ręka mu się trzęsła. Jeden do zera dla Inkwizytora, pomyślał. - Ufam, że noc spędzona w celi nie należała do mało przyjemnych. Nie używamy ich jako izby tortur, służą raczej nakłanianiu do refleksji. Uważam, że refleksja pomaga skoncentrować umysł. Jest niezbędna przy jasnym myśleniu. Mam nadzieję, że przemyślałeś sobie to i owo. Wyglądasz mi na rozsądnego młodego człowieka – Inkwizytor przechylił głowę na bok. – Przyniosłem ten koc specjalnie dla ciebie. Nie chciałem żebyś marzł.

- Jestem wampirem – powiedział Simon. – Nam nigdy nie jest zimno. - Och – Inkwizytor wyglądał na rozczarowanego. - Doceniam Gwiazdy Dawida i Pieczęć Salomona – dodał sucho Simon. – To miłe, gdy ktoś wykazuje zainteresowanie moją religią. - Och, tak, oczywiście! – rozpromienił się Aldertree. – Wspaniałe, prawda? Absolutnie urocze i na dodatek całkowicie niezawodne. Każda próba dotknięcia drzwi kończy się wypaleniem dziury na skórze! – zachichotał, rozbawiony własnymi słowami. – Byłbyś tak dobry i cofnął się o krok? Zrobisz mi tę przysługę? Simon zrobił krok do tyłu. Nic się nie wydarzyło, ale oczy Inkwizytora rozszerzyły się; opuchnięta skóra wokół oczu rozciągnęła się. - Widzę... – powiedział niemal bezgłośnie. - Co takiego? - Spójrz gdzie stoisz, młody Simonie. Rozejrzyj się. Simon potoczył wzrokiem dookoła – wystrój pomieszczenia nie uległ zmianie więc chwilę zajęło mu zdanie sobie sprawy z tego, co miał na myśli Aldertree. Stał w jasnej plamie światła wpadającej przez okno nad ich głowami. Aldertree niemal skręcał się z podniecenia. - Stoisz wystawiony bezpośrednio na działanie promieni słonecznych i nic ci nie jest. Nigdy bym w to nie uwierzył – to znaczy, powiedzieli mi, oczywiście – ale nigdy w życiu nie widziałem czegoś podobnego. Simon milczał. Chyba wszystko zostało już powiedziane. - Pytanie brzmi – kontynuował Aldertree – czy wiesz, dlaczego taki jesteś. - Może po prostu jestem milszy niż inne wampiry. Od razu pożałował swoich słów. Oczy Aldertriego zwęziły się, a żyła na czole

zaczęła pulsować jak gruby robak. Najwyraźniej nie lubił słuchać żartów chyba, że to on je opowiadał. - Bardzo zabawne – powiedział. – Pozwól, że zapytam: zostałeś Daylighterem od momentu, w którym wstałeś z grobu? - Nie – ostrożnie powiedział Simon. – Na początku słońce mnie paliło. Wystarczyła smuga światła, żeby moja skóra zaczęła się przypiekać. Aldertree kiwnął energicznie głową jakby na potwierdzenie, że tak właśnie powinno być. - A kiedy dokładnie spostrzegłeś, że możesz wyjść na światło słoneczne nie cierpiąc przy tym z bólu? - Rankiem po bitwie na statku Valentine’a. - Podczas której pojmał cię i więził, mam rację? Trzymał cię na statku jako więźnia po to, by wykorzystać twoją krew do dokończenia Rytuału Piekielnej Konwersji. - Wygląda na to, że pan już wszystko wie – odparł Simon. – Nie jestem do niczego potrzebny. - Och, ależ nie! – wykrzyknął Aldertree, wymachując rękoma. Simon zauważył, że miał bardzo małe dłonie, tak małe, że wyglądały zupełnie nie na miejscu w porównaniu do jego pulchnych ramion. – Mamy sobie jeszcze tyle do powiedzenia, mój chłopcze! Ciągle się zastanawiam, co też takiego wydarzyło się na tym statku, że doprowadziło do twojej przemiany. Przypominasz sobie cokolwiek? Napiłem się krwi Jace’a, przypomniał sobie Simon. Prawie to powiedział, tylko po to żeby się odgryźć, ale w następnej sekundzie wpadł we wstrząs, gdy uświadomił sobie co to znaczyło. Napiłem się krwi Jace’a. Czy to dlatego się zmienił? Czy to było w ogóle możliwe? Możliwe, czy niemożliwe, czy mógł powiedzieć Inkwizytorowi co zrobił Jace? Ochranianie Clary to jedno, ochranianie Jace’a to drugie. Jemu nic nie zawdzięczał. Co zresztą nie było do końca prawdą. Jace zaoferował mu swoją krew i uratował go. Czy jakikolwiek inny Nocny Łowca zrobiłby coś takiego? I to dla wampira? I

nawet jeśli zrobił to ze względu na Clary, to czy miało to jakieś znaczenie? Simon przypomniał sobie swoje własne słowa: Mogłem cię zabić. I odpowiedź Jace’a, że by mu na to pozwolił. Wolał się nie zastanawiać w jakie kłopoty wpadłby Jace, gdyby Clave dowiedziało się, że uratował mu życie i w jaki sposób tego dokonał. - Nie pamiętam nic z tego, co działo się na łodzi – powiedział w końcu. – Widocznie Valentine musiał mnie uśpić. Twarz Aldertriego oklapła. - To straszna wiadomość. Przykro mi to słyszeć. - Mnie również – odparł Simon, mimo że wcale tak nie czuł. - Naprawdę niczego nie pamiętasz? Ani jednego malutkiego szczegółu? - Tylko to, że zemdlałem, gdy Valentine mnie uderzył i obudziłem się potem...na pickupie Luke’a gdy wracaliśmy do domu. Nie pamiętam niczego więcej. - Ojej – Aldertree okrył się płaszczem. – Zdaje się, że Lightwoodowie żywią do ciebie jakiś szczególny sentyment, ale inni członkowie Clave nie są tacy... wyrozumiali. Valentine cię porwał, z konfrontacji z nim wyszedłeś bogatszy o nową niezwykłą umiejętność, a na dodatek trafiłeś do Idrisu. Zdajesz sobie sprawę z tego jak to wszystko wygląda? Gdyby serce Simona nadal potrafiło bić, waliło by teraz jak młot. - Uważa pan, że jestem szpiegiem Valentine’a? Aldertree wyglądał na zszokowanego. - Ależ mój drogi! Oczywiście, że nie. Ufam ci bez żadnych zastrzeżeń! Ale Clave, hmm, obawiam się, że może być bardzo podejrzliwe. Pokładaliśmy wielkie nadzieje w tobie i w twoją pomoc. Może i nie powinienem ci tego mówić ale czuję, że mogę ci się zwierzyć, mój chłopcze, więc powiem że Clave wpadło w straszne kłopoty. - Clave? – Simon był oszołomiony. – Ale co to ma wspólnego z.... - Widzisz – podjął Aldertree – w Clave doszło do rozłamu. Można by

powiedzieć, że wojują sami ze sobą. Członkowie Clave i poprzedni Inkwizytor popełnili kilka błędów, nad którymi nie będziemy się teraz rozwodzić. Chodzi o to, że podano w wątpliwość autorytet mój, Konsula i samego Clave. Valentine zawsze wyprzedzał nas o krok, zupełnie jakby znał wszystkie nasze plany. Po tym, co się stało w Nowym Jorku, Rada nie zechce już słuchać rad moich ani Malachiego. - Myślałem, że to przez Inkwizytorkę... - Którą na to stanowisko mianował sam Malachi. Oczywiście nie mógł sobie zdawać sprawy z tego, że ta kobieta będzie aż tak szalona. - Pozostaje tylko kwestia tego, jak to teraz wygląda – rzucił cierpko Simon. Żyła na czole Aldertriego znów zaczęła pulsować. - Dobrze powiedziane. Masz całkowitą rację. Zachowanie pozorów jest ważne, a w polityce to wręcz podstawa. Tłum zawsze można oczarować pod warunkiem, że ma się w zanadrzu dobrą historię – pochylił się do przodu ze wzrokiem utkwionym w Simonie. – Teraz pozwól że i tobie coś powiem. Lightwoodowie należeli kiedyś do Kręgu. Po jakimś czasie ukorzyli się przed Clave i ułaskawiono ich. Jedyne co musieli zrobić to trzymać się z dala od Idris, pojechać do Nowego Jorku i prowadzić tamtejszy Instytut. Ich nienaganne zachowanie przywróciło ich do łask i zjednało zaufanie Clave. Ale cały czas wiedzieli, że Valentine żyje. Cały czas byli jego lojalnymi sługami. Przyjęli do siebie jego syna... - Ale nie wiedzieli, że... - Milcz – warknął Inkwizytor a Simon natychmiast się zamknął. – Pomogli mu odnaleźć Dary Anioła i asystowali podczas Rytuału Konwersji. Gdy Inkwizytorka odkryła czym się zajmują, postanowili ją zabić podczas bitwy na statku. A teraz znów tu są, w samym sercu Idris, żeby nas szpiegować i ujawnić nasze plany Valentinowi. A wszystko po to, by mógł nas ostatecznie pokonać i nagiąć do swojej woli wszystkich Nefilim. Przyprowadzili cię ze sobą – ciebie, wampira, który jest odporny na światło słoneczne – tylko po to żeby odwrócić naszą uwagę od swoich prawdziwych planów: przywrócenia Kręgu do wcześniejszej świetności i zniszczenia Prawa. I jak ci się podoba ta historia? – pochylił się do przodu, a jego świńskie oczka rozbłysły.

- To jakieś szaleństwo – powiedział Simon. – Ta cała historia ma więcej dziur niż Kent Avenue na Brooklynie, która nawiasem mówiąc, nie była odnawiana od lat. Nie wiem na co pan liczy ale... - Liczę? – powtórzył jak echo Aldertree. – Ja na nic nie liczę, Podziemny. Wiem to w głębi swojego serca. Wierzę, że ochrona Clave to mój święty obowiązek. - I jak pan chce je chronić? Kłamstwem? – spytał Simon. - Historią – odparł Aldertree. – Wielcy politycy snują opowieści, aby zainspirować swój lud. - W obwinianiu za wszystko Lightwoodów nie ma niczego inspirującego... - Musimy ponieść pewne ofiary – powiedział Aldertree. Jego twarz błyszczała od potu. – Od kiedy Rada ma wspólnego wroga i powód by znów ufać Clave, na powrót zjednoczą swoje siły. Co znaczy poświęcenie jednej rodziny wobec czegoś takiego? W rzeczywistości wątpię, czy cokolwiek stanie się dzieciom Lightwoodów. Nie zostaną o nic obwinione. No, może poza najstarszym chłopcem. Ale reszta... - Nie może pan tego zrobić – powiedział Simon. – Nikt w to nie uwierzy. - Ludzie wierzą w to, w co chcą uwierzyć. A Clave chce kogoś za wszystko obwinić. Mogę im to dać. Jedyna rzecz, jakiej do tego potrzebuję, to ty. - Ja? A co to ma ze mną wspólnego? - Przyznaj się – twarz Inkwizytora poczerwieniała z podniecenia. – Przyznaj, że jesteś sługą Lightwoodów, że wszyscy jesteście sprzymierzeńcami Valentine’a. Przyznaj się, a ja okażę wyrozumiałość. Odeślę cię z powrotem do twoich ludzi. Przysięgam. Ale zrób to tak żeby Clave ci uwierzyło. - Chce pan żebym się przyznał do czegoś, co jest kłamstwem – odpowiedział Simon. Zdawał sobie sprawę z tego, że powtórzył słowa Inkwizytora, ale w głowie miał mętlik. Nie potrafił sklecić jednej sensownej myśli. Twarze Lightwoodów przesuwały się w jego umyśle – Alec śpieszący do Gardu, Isabelle wpatrująca się w niego ciemnymi oczami, Max pochylony nad książką. I Jace. Należał do rodziny zupełnie jakby miał w sobie krew Lightwoodów.

Inkwizytor nie wspomniał jego imienia ale Simon wiedział, że Jace zapłaci za wszystko tak samo jak oni. Jeśli on cierpiał, cierpiała też Clary. Jak to się stało, że przywiązał się do tych ludzi – ludzi, którzy uważali go jedynie za zwykłego Podziemnego, za pół-człowieka w najlepszym razie? Simon spojrzał Inkwizytorowi prosto w oczy. Były czarne jak węgiel. Patrzenie w nie było jak patrzenie w ciemną otchłań. - Nie – powiedział twardo. – Nie zrobię tego. - Ta krew, którą ci dałem, była ostatnią jaką widziałeś zanim nie udzielisz mi właściwej odpowiedzi – w głosie Aldertriego nie było cienia dobroci, nawet tej fałszywej. – Zdziwisz się, jak bardzo możesz zgłodnieć do tego czasu. Simon nie odpowiedział. - Cóż, w takim razie czeka cię kolejna noc w celi – powiedział Aldertree wstając z kanapy i sięgnął po dzwonek żeby wezwać straże. – Panuje tam niesamowity spokój. Jestem zdania, że taka spokojna atmosfera sprzyja rozwiązywaniu kłopotów z pamięcią. Mimo, że Clary wmawiała sobie, że pamięta drogę którą szła wczoraj z Lukiem, nie do końca okazało się to prawdą. Zmierzanie w kierunku centrum miasta wydawało się najlepszym rozwiązaniem, ale kiedy już znalazła się na kamiennym dziedzińcu nie pamiętała, czy ma skręcić w lewo czy w prawo. Skręciła w lewo i trafiła na labirynt krętych uliczek, z których każda następna przypominała poprzednią, a każdy zakręt sprawiał, że czuła się jeszcze bardziej zagubiona niż przed chwilą. W końcu trafiła na szeroką ulicę ze sklepowymi wystawami. Przechodnie mijali ją z obu stron nie zwracając na nią najmniejszej uwagi. Kilkoro z nich również było ubranych w bitewne zbroje, ale ze względu na to, że dzień był wyjątkowo chłodny, reszta miała na sobie długie, staromodne płaszcze. Wiatr był dość rześki, a Clary z ukłuciem żalu pomyślała o swoim zielonym, aksamitnym płaszczu, który wisiał w pokoju gościnnym Amatis. Luke nie kłamał gdy mówił, że na spotkanie zgromadzili się tu Nocni Łowcy z całego świata. Clary minęła Hinduskę, w przepięknym złotym Sari, z parą pokrytych wzorami ostrzy wiszących u łańcucha dookoła jej talii. Wysoki,

ciemnoskóry mężczyzna o nieregularnych, azteckich rysach przyglądał się sklepowej wystawie pełnej broni. Bransolety wykonane z tego samego twardego i lśniącego materiału, co wieże demonów otaczały jego nadgarstki. Kilka metrów dalej stał mężczyzna w białej szacie nomady i przeglądał coś, co wyglądało jak mapa. Jego widok dodał Clary odwagi by podejść do kobiety w ciężkim brokatowym płaszczu i spytać ją o drogę na Princewater Street. Jeśli kiedykolwiek miałby nadejść dzień, w którym mieszkańcy miasta niekoniecznie byliby podejrzliwi w stosunku do kogoś, kto nie miał pojęcia dokąd zmierza, to wypadałby on akurat dzisiaj. Instynkt nie zawiódł Clary. Kobieta bez cienia wahania udzieliła jej serii pośpiesznych wskazówek. - ...a potem w prawo do końca Oldcastle Canal, potem przez kamienny most i już jesteś na Princewater – uśmiechnęła się do Clary. – Odwiedzasz kogoś konkretnego? - Państwa Penhallow. - Och, to ten niebieski dom ze złotymi zdobieniami przylegający do kanału. Całkiem duży, nie przegapisz go. Miała rację tylko w połowie. Dom rzeczywiście był spory, ale Clary minęła go zanim zdała sobie sprawę ze swojego błędu i zawróciła gwałtownie z powrotem. W rzeczywistości był raczej w odcieniu indygo, a nie błękitu, ale przecież nie wszyscy postrzegali kolory tak jak ona. Większość ludzi nie potrafiła odróżnić cytrynowej żółci od szafranu. A przecież to były dwa zupełnie inne kolory! A zdobienia domu wcale nie były złote tylko brązowe. Ładny, ciemny brąz, tak jakby dom stał tu już od bardzo wielu lat i pewnie nawet tak było. Wszystko w tym miejscu tchnęło zamierzchłymi czasami... Dość tego, skarciła się w myślach. Zawsze to robiła gdy się denerwowała, pozwalała wędrować swoim myślom we wszystkich możliwych kierunkach. Wytarła spocone dłonie w spodnie. Materiał w dotyku był szorstki i suchy jak łuski węża. Wspięła się na schody i ujęła w dłoń wielką, ciężką kołatkę. Miała kształt anielskich skrzydeł i gdy opadła, Clary usłyszała odbijające się we wnętrzu domu echo jak dźwięk wielkiego dzwonu. W chwilę później drzwi otwarły się a w progu stanęła Isabelle. Jej oczy otwarły się szeroko ze zdumienia.

- Clary? Uśmiechnęła się słabo. - Witaj, Isabelle. Isabelle oparła się o futrynę z ponurym wyrazem twarzy. - Niech to szlag. Simon rzucił się na swoje łóżko w celi nasłuchując słabnących w oddali kroków strażników. Kolejna noc. Kolejna noc spędzona w więzieniu, podczas gdy Inkwizytor czekał aż on sobie coś „przypomni”. Zdajesz sobie sprawę z tego jak to wszystko wygląda? W najgorszych koszmarach nie przyszłoby mu do głowy, że ktoś mógłby pomyśleć, że jest w zmowie z Valentinem. On był znany ze swojej nienawiści do Podziemnych. Dźgnął go nożem, spuścił z niego krew i zostawił na pewną śmierć. Jednak tego akurat Inkwizytor nie wiedział. Za ścianą celi rozległ się szmer. - Szczerze mówiąc zastanawiałem się, czy jeszcze tu wrócisz – powiedział chrapliwy głos, który Simon pamiętał z wczorajszej rozmowy. – Wygląda na to, że nie dałeś Inkwizytorowi tego, czego chciał, zgadza się? - Nie sądzę – odparł Simon, podchodząc do ściany. Przesunął palcami po kamieniu szukając jakiejś szczeliny, przez którą mógłby coś zobaczyć, ale niczego takiego nie znalazł. – Kim jesteś? - Aldertree to uparty człowiek – kontynuował głos nie zważając na odpowiedź Simona. – Będzie próbował dalej. Simon oparł się o wilgotną ścianę. - W takim razie chyba jeszcze tu posiedzę. - Zakładam, że nie zechcesz zdradzić mi czego on może od ciebie chcieć? - Czemu chcesz to wiedzieć?

W odpowiedzi Simon usłyszał krótki śmiech przypominający drapanie metalem po kamieniu. - Jestem tu znacznie dłużej niż ty, Daylighterze, i jak zdążyłeś zauważyć, nie ma tu nic szczególnego do roboty. Będę wdzięczny za każdą rozrywkę. Simon położył dłonie na brzuchu. Krew jelenia zaspokoiła zaledwie pierwszy głód, ale to było za mało. Jego ciało płonęło z pragnienia. - Ciągle mnie tak nazywasz. Daylighter. - Słyszałem jak mówili o tobie strażnicy. Wampir, który przechadza się w słońcu. Nikt nigdy czegoś takiego nie widział. - A jednak macie na to słowo. Jakie to wygodne. - To określenie, jakiego używają Podziemni, nie Clave. W ich kulturze istnieją podania o stworzeniach takich jak ty. Dziwię się, że nic o nich nie wiesz. - To dlatego, że jestem Podziemnym dopiero od niedawna – odparł Simon. – Ale zdaje się, że ty wiesz o mnie całkiem sporo. - Strażnicy lubią plotkować – powiedział głos. – A Lightwoodowie ukazujący się z Portalu z krwawiącym, umierającym wampirem to całkiem niezły kąsek. Chociaż przyznaję – nie spodziewałem się ciebie tutaj – przynajmniej nie wtedy, zanim nie zaczęli przygotowywać dla ciebie celi. Jestem zaskoczony, że Lightwoodowie na to pozwolili. - Dlaczego mieliby nie pozwalać? – spytał gorzko Simon. – Jestem nikim. Zwykłym Podziemnym. - Może dla Konsula – odparł głos. – Ale Lightwoodowie... - Co z nimi? Zapadło krótkie milczenie. - Nocni Łowcy, którzy żyją z dala od Idris – a zwłaszcza ci, którzy prowadzą Instytuty – są zazwyczaj bardziej tolerancyjni. Miejscowe Clave natomiast jest bardziej konserwatywne i nieufne.

- A co z tobą? Ty też jesteś Podziemnym? - Podziemnym? – Simon nie był pewny, ale w głosie nieznajomego usłyszał cień gniewu, zupełnie jakby oburzyło go zadane pytanie. – Nazywam się Samuel. Samuel Blackburn. Jestem Nefilim. Wiele lat temu należałem do Kręgu razem z Valentinem. Mordowałem Podziemnych podczas Powstania. Nie jestem jednym z nich. - Och – Simon przełknął ślinę. Pamiętał, że członkowie Kręgu Valentine’a zostali schwytani i ukarani przez Clave – poza takimi jak Lightwoodowie, którzy zawarli z nimi umowę i zaakceptowali wygnanie w zamian za przebaczenie. – Trzymają cię tu od tak dawna? - Nie. Po Powstaniu wymknąłem się z Idris zanim mnie złapali. Przez lata trzymałem się z dala od miasta – przez lata – jak skończony głupiec, myśląc, że zostanie mi wybaczone. Więc wróciłem. Złapali mnie od razu w chwili, w której przekroczyłem granicę. Clave ma swoje sposoby na tropienie wrogów. Zaciągnęli mnie przed oblicze Inkwizytora i przesłuchiwali przez wiele dni. Kiedy ze mną skończyli, wrzucili tutaj – Samuel westchnął ciężko. – Po francusku tego typu więzienie nosi nazwę oubliette, czyli „miejsce zapomnienia”. To tak jakbyś wrzucał tu śmieci, o których nie chcesz pamiętać i zostawiał żeby zgniły. - Świetnie. Jestem Podziemnym, więc jestem śmieciem. Ale nie ty. Ty jesteś Nefilim. - Nefilim, który spiskował razem z Valentinem. A to nie czyni mnie lepszym od ciebie. Powiedziałbym nawet, że jeszcze gorszym. Jestem zdrajcą. - Jest całe mnóstwo Nocnych Łowców, którzy należeli do Kręgu – na przykład Lightwoodowie, czy Penhallow’owie... - Tyle, że oni się ukorzyli. Odwrócili się plecami do Valentine’a. Ja tego nie zrobiłem. - Nie? Dlaczego? - Bo bardziej boję się jego niż Clave – odparł Samuel. – Gdybyś był bardziej rozsądny, Daylighterze, też byś się bał.

- Powinnaś być w Nowym Jorku! – wykrzyknęła Isabelle. – Jace powiedział, że rozmyśliłaś się co do przyjazdu. Powiedział, że chciałaś zostać ze swoją matką! - Jace kłamał – odparła stanowczo Clary. – To on nie chciał, żebym tu trafiła, więc okłamał mnie co do dnia waszego wyjazdu, a potem okłamał was, że zmieniłam zdanie. Pamiętasz jak powiedziałaś mi, że on nigdy nie kłamie? To jest dopiero kłamstwo. - Normalnie tego nie robi – powiedziała Isabelle, blednąc. – Słuchaj, przyszłaś tu... to znaczy, jesteś tu w związku z Simonem? - Z Simonem? Nie. Dzięki Bogu, Simon jest bezpieczny w Nowym Jorku. Chociaż wkurzy się, że nie miał okazji się ze mną pożegnać. Puste spojrzenie Isabelle zaczęło ją irytować. - Daj spokój, wpuść mnie do środka. Muszę zobaczyć się z Jasem. - Więc... trafiłaś tu na własną rękę? Masz pozwolenie od Clave? Błagam, powiedz mi, że masz pozwolenie od Clave. - Nie całkiem... - Złamałaś Prawo?! – głos Isabelle podniósł się o oktawę, a potem ucichł. – Jace wpadnie w szał jeśli się o tym dowie. Clary, musisz natychmiast wracać do domu! – wyszeptała. - Nie. Muszę tu zostać – powiedziała nie mając nawet pojęcia skąd w jej głosie wziął się taki upór. – I muszę porozmawiać z Jasem. - To nie jest dobry moment – Isabelle rozejrzała się dookoła z niecierpliwością, jakby miała nadzieję, że zaraz ktoś wyskoczy z krzaków i pomoże jej pozbyć się stąd Clary. – Proszę, wracaj do Nowego Jorku. Wracaj, dobrze? - Myślałam, że mnie lubisz, Izzy – Clary poczuła się winna. Isabelle przygryzła wargę. Miała na sobie białą sukienkę i upięła włosy co sprawiało, że wyglądała na młodszą niż w rzeczywistości. Za nią Clary mogła dostrzec hol z wysokim sufitem obwieszony antycznymi olejnymi obrazami.

- Wiesz, że cię lubię. Chodzi o to, że Jace... Mój Boże, co ty masz na sobie? Skąd wytrzasnęłaś bitewną zbroję? Clary obrzuciła wzrokiem swój strój. - To długa historia. - Nie możesz tu wejść tak ubrana. Gdyby Jace cię w tym zobaczył... - Cholera, no i co z tego? Izzy, przyszłam tu z powodu swojej mamy – przyszłam tu dla niej. Jace może sobie nie życzyć tutaj mojej obecności, ale nie zmusi mnie też do powrotu do domu. Muszę tu zostać. Moja mama oczekuje, że to dla niej zrobię. Dla swojej matki zrobiłabyś to samo, prawda? - Oczywiście, że tak – odparła Isabelle – ale Jace ma swoje powody... - Z przyjemnością ich posłucham – Clary zanurkowała pod ramieniem Isabelle i wpadła do środka. - Clary! – wrzasnęła Isabelle i rzuciła się za nią w pogoń, ale Clary była już w połowie korytarza. Ta część jej, która akurat nie była zajęta uciekaniem przed Isabelle, zarejestrowała fakt, że dom został zbudowany w stylu podobnym do domu Amatis. Był wysoki i strzelisty ale zdecydowanie większy i lepiej urządzony. Korytarz kończył się wejściem do pokoju z wysokimi oknami, które dawały widok na szeroki kanał. Na wodzie unosiły się białe łodzie; ich żagle powiewały na wietrze jak płatki dmuchawca. Na kanapie ustawionej pod jednym z okien siedział ciemnowłosy chłopiec i czytał książkę. - Sebastian! – krzyknęła Isabelle. – Nie pozwól jej wejść na górę! Zaskoczony chłopak uniósł wzrok – i w sekundę później blokował już dostęp do schodów. Clary zatrzymała się gwałtownie. Nigdy nie widziała, żeby ktoś się tak szybko poruszał, poza Jasem. Chłopak nie dostał nawet zadyszki. Wręcz przeciwnie, uśmiechał się do niej. - Więc to jest ta słynna Clary. Uśmiech rozjaśnił jego twarz, a Clary wciągnęła głęboko powietrze. Przez lata tworzyła w wyobraźni barwną historię – opowieść o synu króla, na którego rzucono czar, który sprawiał, że wszyscy których kochał umierali. Włożyła całe

swoje serce w wymyślenie swojego mrocznego, romantycznego, owianego tajemnicą księcia. A on tu był i stał przed nią. Ta sama jasna skóra, te same zmierzwione włosy; oczy tak ciemne, że źrenice zlewały się z tęczówkami. Te same wysokie kości policzkowe i głęboko osadzone ciemne oczy, ocienione długimi rzęsami. Zdawała sobie sprawę z tego, że widzi go po raz pierwszy, a jednak... Chłopak wyglądał na zaintrygowanego. - Hmm... czy my już się kiedyś spotkaliśmy? Oniemiała Clary potrząsnęła przecząco głową. - Sebastian! – włosy Isabelle wymknęły się z upięcia i rozsypały na ramionach. Była wściekła. – Nie próbuj być dla niej miły. Nie powinno jej tu być. Clary, wracaj do domu. Clary z wysiłkiem odwróciła wzrok z Sebastiana i popatrzyła na Isabelle. - Co? Mam wracać do Nowego Jorku? Niby jak? - A jak się tu dostałaś? – spytał Sebastian. – Zakradnięcie się do Alicante to nie lada wyczyn. - Przeszłam przez Portal. - Portal? – Isabelle była wstrząśnięta. – W Nowym Jorku nie ma żadnego Portalu. Valentine zniszczył obydwa... - Nie muszę ci się z niczego tłumaczyć – powiedziała Clary. – Ale ty jesteś mi winna parę wyjaśnień. Po pierwsze, gdzie jest Jace? - Nie ma go tutaj – rzuciła Isabelle dokładnie w momencie, w którym Sebastian powiedział: Jest na górze. Isabelle odwróciła się w jego stronę. - Do cholery, zamknij się! Sebastian wyglądał na zakłopotanego.

- Przecież to jego siostra. Chyba chciałby się z nią zobaczyć, prawda? Isabelle otworzyła usta jakby chciała coś powiedzieć i zamknęła je z powrotem. Clary widziała, że waha się czy oświecić kompletnie niezorientowanego Sebastiana w sprawie jej skomplikowanej relacji z Jasem, czy też zwalić ten przykry obowiązek na samego Jace’a. W końcu machnęła na wszystko ręką w geście rozpaczy. - Wygrałaś – powiedziała z niespotykanym dla niej gniewem. – Rób co chcesz i nie przejmuj się, że kogoś tym krzywdzisz. I tak ciągle to robisz, prawda? Auć. Clary spojrzała na Isabelle z wyrzutem, zanim nie zwróciła się z powrotem w stronę Sebastiana, który w milczeniu wycofywał się z pokoju. Przebiegła koło niego i ruszyła schodami na górę, ledwie świadoma ich dobiegających z dołu głosów. Isabelle krzyczała na bogu ducha winnego Sebastiana. Ale taka właśnie była – jeśli był w pobliżu jakiś chłopak na którego można było zwalić całą winę, to Isabelle z tego korzystała. Klatka schodowa rozszerzała się na półpiętro z alkową z wykuszowymi oknami wychodzącymi na miasto. Siedział w niej chłopiec i czytał książkę. Podniósł głowę i zamrugał ze zdziwienia. - Znam cię. - Cześć, Max. To ja, Clary, siostra Jace’a, pamiętasz? Twarz Maxa rozjaśnił uśmiech. - Pokazałaś mi jak czytać „Naruto” – powiedział, wyciągając książkę w jej stronę. – Spójrz, mam kolejną. Ma tytuł... - Posłuchaj, nie mogę teraz rozmawiać. Przysięgam, że obejrzę twoją książkę później, ale teraz muszę się spotkać z Jasem. Wiesz gdzie on jest? Entuzjazm opuścił Maxa. - Tamten pokój – mruknął i wskazał palcem ostatnie drzwi na końcu korytarza. – Chciałem z nim pójść, ale powiedział mi, że ma do załatwienia jakieś dorosłe sprawy. Wszyscy zawsze tak mówią.

- Przykro mi – odparła Clary, ale myślami błądziła gdzie indziej. Zastanawiała się gorączkowo, co też powie Jace’owi gdy go wreszcie zobaczy i co on powie jej. Lepiej zachowywać się przyjaźni,e a nie wpadać w złość; jeśli na niego nawrzeszczę to przyjmie postawę obronną. Musi zrozumieć, że należę do tego świata tak samo jak on. Nie musi mnie ochraniać tak, jakbym była z porcelany. Jestem wystarczająco silna... Otworzyła szeroko drzwi. Pokój przypominał bibliotekę. Półki przy ścianach były zawalone książkami. Światło wpadało do środka przez wysokie okno rozświetlając pomieszczenie. Na środku pokoju stał Jace. Nie był sam, tak jej się przynajmniej wydawało. Obok niego stała ciemnowłosa dziewczyna, której Clary nigdy nie widziała. Obydwoje tonęli w namiętnym uścisku.

6. Zła krew Clary zakręciło się w głowie zupełnie jakby z pokoju wyssano całe powietrze. Chciała się cofnąć, ale potknęła się i uderzyła ramieniem o drzwi, które zatrzasnęły się z hukiem. Jace i nieznajoma odskoczyli od siebie. Clary zamarła. Zauważyła, że dziewczyna miała czarne, proste włosy do ramion i była nadzwyczaj ładna. Górne guziki jej bluzki były rozpięte, ukazując pod spodem rąbek koronkowego stanika. Clary poczuła, że za chwilę zwymiotuje. Dziewczyna szybko pozapinała guziki. Nie wyglądała na zadowoloną. - Przepraszam – powiedziała marszcząc brwi – ale kim jesteś? Clary nie odpowiedziała. Patrzyła na Jace’a, który gapił się w nią z niedowierzaniem. Jego skóra była całkiem pozbawiona koloru i podkreślała ciemne kręgi wokół oczu. Patrzył na nią jak na celownik pistoletu. - Aline – w jego głosie nie było nawet cienia ciepła – to moja siostra, Clary. - Och. Och – uspokoiła się Aline a na jej twarzy zagościł lekko zakłopotany

uśmiech. – Przepraszam! Co za spotkanie! Cześć, jestem Aline. Nie przestając się uśmiechać podeszła do Clary i wyciągnęła rękę. Nie sądzę, bym mogła ją teraz dotknąć, pomyślała Clary z przerażeniem. Spojrzała na Jace’a, który zdawał się czytać jej w myślach i wcale się nie uśmiechał. Złapał Aline za ramiona i szepnął jej coś do ucha. Zrobiła zdziwioną minę, wzruszyła ramionami i wyszła z pokoju bez słowa. Clary została sam na sam z Jasem. Sam na sam z kimś, kto patrzył na nią jakby była najgorszym koszmarem, który właśnie się spełnił. - Jace – odezwała się i postąpiła krok w jego stronę. Cofnął się jakby pluła trucizną. - Co ty, na imię Anioła, tutaj robisz? Mimo wszystko, surowość w jego głosie zabolała ją. - Mógłbyś przynajmniej udawać, że się cieszysz na mój widok. Chociaż trochę. - Nie cieszę się – odparł. Wróciły mu rumieńce, ale cienie pod oczami ciągle odcinały się fioletowymi plamami na jego skórze. Clary czekała aż Jace powie coś jeszcze, ale wydawało się, że jemu wystarcza gapienie się na nią z nieskrywanym przerażeniem. Z roztargnieniem zauważyła, że miał na sobie czarny sweter, który wisiał na nim jakby stracił na wadze, a jego paznokcie były obgryzione. – Ani trochę. - Daj spokój, nie znoszę, kiedy się tak zachowujesz. - O, naprawdę? W takim razie chyba muszę przestać, prawda? Bo przecież ty też zawsze robisz wszystko o co ja cię poproszę. - Nie miałeś żadnego prawa żeby tak postąpić! – warknęła na niego, wściekła. – Nie miałeś prawa mnie okłamywać. Nie miałeś... - Miałem każde prawo! – wrzasnął. Nigdy wcześniej na nią nie krzyczał. – Miałem każde prawo, ty głupia dziewczyno. Jestem twoim bratem i... - I co? Jestem twoją własnością? Nie jestem nią, obojętnie czy jesteś moim

bratem czy nie! Drzwi otworzyły się z hukiem. Do pokoju wpadł Alec ubrany w długą, niebieską kurtkę i z włosami w nieładzie. Jego buty były powalane błotem a jego zazwyczaj spokojna twarz pełna niedowierzania. - Co tu się dzieje, do jasnej cholery? – spytał, patrząc raz na Clary raz na Jace’a. – Chcecie się nawzajem pozabijać? - Ależ skąd – powiedział Jace. Jakby za sprawą czarodziejskiej różdżki cała jego wściekłość i panika ulotniły się. Jego postawa na powrót wyrażała lodowaty spokój. – Clary właśnie wychodziła. - To świetnie – rzucił Alec – bo muszę z tobą pogadać. - Czy już nikt w tym domu nie potrafi powiedzieć „Cześć, miło znów cię widzieć”? – spytała Clary nie mając na myśli nikogo konkretnego. O wiele łatwiej było zwalić winę na Aleca niż na Isabelle. - Zawsze dobrze cię widzieć, Clary – odparł Alec. – Oczywiście nie licząc faktu, że nie powinno cię tutaj w ogóle być. Isabelle powiedziała mi, że dostałaś się tu na własną rękę. Jestem pod wrażeniem. - Mógłbyś jej nie zachęcać? – spytał Jace. - Ale ja naprawdę muszę porozmawiać z Jasem. Dasz nam chwilę? - Ja też muszę z nim porozmawiać. O naszej matce... - Nie jestem w nastroju do prowadzenia rozmów z żadnym z was – uciął Jace. - To zaraz będziesz – nie dawał za wygraną Alec. – Naprawdę musisz mnie wysłuchać. - Wątpię – popatrzył na Clary. – Nie przyszłaś tutaj sama, prawda? – spytał powoli, jakby zdając sobie sprawę z tego, że sytuacja przedstawiała się gorzej niż myślał. – Kto jeszcze z tobą przyszedł? Nie było sensu go okłamywać.

- Tylko Luke. Jace zbladł. - Przecież Luke to Podziemny. Masz pojęcie, co Clave robi z niezarejstrowanymi Podziemnymi, którzy wchodzą do Szklanego Miasta, przekraczając jego granicę bez zgody strażników? Wejście do Idris to jedno, ale wejście do Alicante? I to bez niczyjej wiedzy?! - Nie mam – powiedziała cichutko Clary – ale dobrze wiem, co zaraz powiesz... - Masz na myśli to, że jeśli ty i Luke natychmiast nie znajdziecie się w Nowym Jorku, to przekonasz się jak to jest? Milczał przez chwilę, gdy mierzyli się spojrzeniami. Desperacja w jego oczach zszokowała Clary. W końcu to on jej groził, a nie na odwrót. - Jace – wtrącił się Alec głosem zabarwionym strachem. – Nie zastanawiałeś się gdzie się podziewałem przez cały dzień? - Sądząc po twoim nowym płaszczu – powiedział Jace bez patrzenia na swojego przyjaciela – wnioskuję, że byłeś na zakupach. Ale dlaczego chcesz mnie tym teraz zamęczać, to nie mam pojęcia. - Nie byłem na żadnych zakupach – rzucił wściekle Alec. – Poszedłem... Drzwi otworzyły się ponownie. Do środka wpadła Isabelle i szeleszcząc spódnicą, zatrzasnęła za sobą drzwi. Spojrzała na Clary i potrząsnęła głową. - Ostrzegałam cię, że wpadnie w szał. - Ach, słynne „A nie mówiłam”. Clary spojrzała na niego przerażona. - Jak możesz z tego kpić? – wyszeptała. – Dopiero co groziłeś Lukowi. Człowiekowi, który ci ufa i darzy sympatią. I to tylko dlatego, że jest Podziemnym. Co jest z tobą nie tak? Isabelle wyglądała na wstrząśniętą.

- To Luke też tu jest? Na litość boską, Clary... - Nie. Wyszedł gdzieś rano i nie mam pojęcia dokąd poszedł. Ale teraz doskonale rozumiem czemu to zrobił – ledwie mogła znieść widok Jace’a. – W porządku. Wygraliście. Nie powinniśmy byli tu przychodzić. Nigdy nie powinnam była otwierać tego Portalu... - Otwierać Portalu? – spytała oszołomiona Isabelle. – Clary, tylko czarownik jest w stanie zrobić coś takiego, a ich liczba jest dość ograniczona. Jedyny Portal jaki jest w Idrisie znajduje się w Gardzie. - I to jest właśnie to, o czym chcę z tobą porozmawiać – wysyczał Alec. Clary ze zdumieniem spostrzegła, że Jace wyglądał o wiele gorzej niż przed chwilą – jakby miał zaraz zemdleć. – O przesyłce, którą miałem wczoraj dostarczyć do Gardu. - Alec, stop. STOP – desperacja w głosie Jace’a sprawiła, że zamilkł. Patrzył na Jace’a przygryzając wargę. Tyl, że Jace nie patrzył wcale na Aleca tylko na Clary a jego oczy były twarde jak szkło. – Masz rację – odezwał się w końcu zdławionym głosem, jakby zmuszał się do mówienia. – Nie powinnaś była tu przychodzić. Powiedziałem ci, że to dlatego, że nie jesteś tutaj bezpieczna, ale to nieprawda. Prawda jest taka, że nie chciałem byś tu trafiła, bo jesteś narwana, bezmyślna i wszystko psujesz. Taka już jesteś. Ostrożność to nie jest twoja najlepsza cecha. - Ja... wszystko... psuję? – Clary zdobyła się na słaby szept. - Och, Jace – powiedziała smutno Isabelle, jakby to on został skrzywdzony. Jace nie patrzył na nią. Przewiercał wzrokiem Clary. - Gonisz na ślepo bez zastanowienia – podjął. – Dobrze, o tym wiesz. Nigdy byśmy nie wylądowali w Dumort gdyby nie ty. - A Simon by nie żył! Czy to się nie liczy? Może działałam w pośpiechu, ale... - Może? – spytał Jace podniesionym tonem. - Nie wszystko co robię, robię źle! Po tym, co się stało na łodzi powiedziałeś, że uratowałam wszystkim życie!

Z twarzy Jace’a odpłynęła cała krew. - Zamknij się, Clary, po prostu się ZAMKNIJ – rzucił z nagłą i niespodziewaną zajadłością. - Na łodzi? – oszołomiony Alec patrzył raz na jedno raz na drugie. – Co to ma znaczyć, Jace? - Powiedziałem tak tylko dlatego, żebyś wreszcie przestała jęczeć! – krzyknął Jace kompletnie ignorując Aleca, ignorując zupełnie wszystko poza Clary. Mogła odczuć jego gniew, który uderzał w nią jak fala i prawie zwalił z nóg. – Stanowisz dla nas zagrożenie! Jesteś mieszańcem, zawsze nim będziesz, i nigdy nie zostaniesz Nocnym Łowcą. Nie masz pojęcia o naszym sposobie myślenia, nie wiesz, co jest dla nas dobre – potrafisz myśleć tylko o sobie! Nadciąga wojna, a ja nie mam czasu ani ochoty chodzić za tobą krok w krok i pilnować, żebyś przypadkiem nie zabiła któregoś z nas! Clary mogła tylko na niego patrzeć. Nie potrafiła znaleźć słów, żeby coś powiedzieć. Jace nigdy tak do niej nie mówił. Nigdy nawet nie wyobrażała sobie, że mógłby tak się do niej odezwać. Mimo że w przeszłości kilka razy udało jej się wyprowadzić go z równowagi, to nigdy nie mówił do niej tak jakby jej nienawidził. - Wracaj do domu, Clary – powiedział zmęczonym głosem, zupełnie jakby powiedzenie tego wszystkiego zupełnie go wyczerpało. – Wracaj do domu. Wszystkie jej plany rozwiały się jak mgła – poszukiwania Ragnora Fella, uratowania matki, nawet odnalezienia Luke’a – już nic się nie liczyło. Podeszła do drzwi. Alec i Isabelle odsunęli się, żeby zrobić jej przejście. Żadne z nich na nią nie patrzyło. Odwrócili wzrok, zawstydzeni i zszokowani. Clary wiedziała, że powinna czuć się upokorzona i zła, ale zamiast tego czuła się martwa w środku. Odwróciła się od drzwi i spojrzała za siebie. Jace na nią patrzył. Światło wpadające przez okno za jego plecami ukryło jego twarz w cieniu. Widziała tylko drobinki światła tańczące w jego jasnych włosach jak odłamki tłuczonego szkła. - Nie wierzyłam ci, kiedy pierwszy raz powiedziałeś mi, że Valentine jest twoim ojcem. Nie dlatego, że nie chciałam żeby to była prawda, ale dlatego że wcale nie zachowywałeś się jak on. Nigdy nie myślałam, że możesz być do niego podobny. Ale jesteś. O tak, jesteś.

- Zagłodzą mnie tu – mruknął Simon. Leżał na zimnej, kamiennej podłodze w swojej celi. Z tego punktu mógł widzieć skrawek nieba w oknie. Od dnia, kiedy został wampirem i myślał, że już nigdy nie zobaczy słońca, ciągle przyłapywał się na bezustannym myśleniu o słońcu i niebie. O tym jak zmieniało kolory w ciągu dnia: jasny błękit o poranku, intensywny w południe i kobaltowy o zmierzchu. Leżał w ciemności, a w umyśle przesuwał mu się korowód wszystkich odcieni niebieskiego. Teraz, uwięziony w podziemiach Gardu, zastanawiał się, czy umiejętność chodzenia w pełnym słońcu była mu dana tylko po to, żeby resztę swojego krótkiego, mało przyjemnego życia spędził w ciasnej klitce z plamą światła wpadającą przez zakratowane okno w ścianie. - Słyszałeś, co powiedziałem? – podniósł głos. – Inkwizytor chce mnie zagłodzić na śmierć. Nie dostanę już więcej krwi. Za ścianą rozległ się szelest, a potem słyszalne westchnięcie. W końcu Samuel powiedział: - Słyszałem. Tylko nie mam pojęcia, czego w związku z tym po mnie oczekujesz – umilkł na chwilę. – Przykro mi, Daylighterze, jeśli to ci w czymś pomoże. - Nie bardzo jest w czym – odparł Simon. – Inkwizytor chce, żebym skłamał. Żebym powiedział, że Lightwoodowie są w zmowie z Valentinem. Potem odeśle mnie do domu – przekręcił się na brzuch. – Zresztą, nieważne. Sam nie wiem po co ci to mówię. Pewnie nawet nie masz pojęcia o czym gadam. Samuel wydał z siebie dziwny dźwięk, coś pomiędzy chichotem a kaszlem. - Mówiąc szczerze, to wiem. Znałem Lightwoodów. Należeliśmy razem do Kręgu. Lightwoodowie, Waylandowie, Pangbornowie, Harondale’owie, Penhallow’owie. Wszystkie najznamienitsze rody Alicante. - Oraz Hodge Starkweather – powiedział Simon, myśląc o nauczycielu Lightwoodów. – On również należał do Kręgu, prawda? - Zgadza się – odparł Samuel. – Ale jego rodziny nie darzono szczególnym

szacunkiem. Hodge złożył kiedyś obietnicę, ale boję się, że nie zdążył jej dotrzymać – urwał na chwilę. – Aldertree nienawidził Lightwoodów odkąd byliśmy dziećmi. Nie był ani bogaty, ani zdolny, ani tym bardziej przystojny. A oni, no cóż, nie byli dla niego zbyt mili. Nie sądzę, żeby mu kiedyś przeszło. - Bogaty? – spytał Simon. – Myślałem, że wszyscy Nocni Łowcy są opłacani przez Clave. - Teoretycznie. Ci, którzy zasiadają na wysokich stanowiskach w Clave lub wykonują ważne obowiązki – na przykład prowadzą Instytut – otrzymują większe wynagrodzenia. Istnieją również tacy, którzy żyją poza Idrisem i wybrali całkiem zwyczajny sposób zarabiania pieniędzy. Nie jest to zabronione dopóki oddają część swoich zarobków Clave. – Ale... – Samuel zawahał się na chwilę - ... przecież sam widziałeś dom Penhollowów, prawda? Co o nim sądzisz? Simon przywołał wspomnienie domu. - Bardzo luksusowy. - To jeden z najwspanialszych domów w Alicante. Mają też wiejską rezydencję, tak jak prawie wszystkie bogate rodziny. Nefilim mają też inny sposób na zdobycie bogactwa. Nazywają to „łupami”. Wszystko co posiada demon, albo Podziemny zabity przez Nocnego Łowcę, staje się jego własnością. Więc jeśli zamożny czarownik złamie Prawo i zostanie zabity przez jednego z Nefilim... Simona przeszedł dreszcz. - Wychodzi na to, że zabijanie Podziemnych to niezły interes. - Całkiem możliwe – odparł cierpko Samuel – pod warunkiem, że nie jesteś zbyt wybredny, jeśli chodzi o to, kogo chcesz zabić. Teraz już wiesz, dlaczego Porozumienia wywołują taki sprzeciw. Bycie ostrożnym, jeśli chodzi o zabijanie Podziemnych, nie popłaca. Być może dlatego zdecydowałem się wstąpić do Kręgu. Moja rodzina nigdy nie należała do zamożnych i pogardzano nią ze względu na nieodpowiednie koneksje... – urwał. - Ale przecież członkowie Kręgu również mordowali Podziemnych – zaoponował Simon. - Z przeświadczenia, że to ich święty obowiązek – odparł Samuel. – Nie z

chciwości. Chociaż teraz nie potrafię powiedzieć, dlaczego tak wtedy myślałem – powiedział zmęczonym głosem. – To wszystko przez Valentine’a. Potrafił cię nakłonić do wszystkiego. Pamiętam, jak stałem obok niego z zakrwawionymi rękami i patrzyłem na ciało martwej kobiety, myśląc tylko o tym, że to co zrobiłem było słuszne, bo Valentine tak powiedział. - Zabicie Podziemnego jest słuszne? Samuel westchnął rozdrażniony po drugiej stronie muru. - Zrozum – powiedział w końcu. – Musiałem robić wszystko, co mi kazał. Każdy z nas musiał. W tym Lightwoodowie. Inkwizytor o tym wie i stara się to wykorzystać. Ale powinieneś wiedzieć, że jeśli się poddasz i zrzucisz winę na Lightwoodów, to i tak cię zabije. Wszystko zależy od tego na jak długo spodoba mu się pomysł bycia łaskawym. - To i tak nie ma znaczenia – odparł Simon. – I tak tego nie zrobię. Nie zdradzę ich. - Jesteś pewny? – Samuel nie wyglądał na przekonanego. – Jest po temu jakiś szczególny powód? Aż tak ci na nich zależy? - Wszystko, co mu o nich powiem będzie kłamstwem. - Ale takim, które on chce usłyszeć. Chyba chcesz kiedyś wrócić do domu, prawda? Simon wpatrywał się w ścianę jakby jakimś cudem mógł przez nią zobaczyć siedzącego po drugiej stronie człowieka. - I to jest właśnie to, co ty robisz? Okłamujesz go? Samuel zakaszlał ze świstem jakby był chory. W celi było mokro i zimno. Simonowi to nie przeszkadzało, ale zwykłemu człowiekowi na pewno. - Nie radziłbym ci brać ze mnie przykładu – powiedział. – Ale tak, pewnie tak bym zrobił. Zawsze wolałem ratować własną skórę. - To nie może być prawda.

- Niestety, jest. Kiedy dorośniesz, Simonie, zdasz sobie sprawę z tego, że gdy ludzie mówią ci o sobie coś mało przyjemnego, to zazwyczaj się to sprawdza. Tyle, że ja już nigdy nie dorosnę, pomyślał Simon. - Pierwszy raz nazwałeś mnie po imieniu. - No cóż, chyba tak. - A co do Lightwoodów, nie chodzi o to, że tak bardzo mi na nich zależy. To znaczy, lubię Isabelle, Aleca i Jace’a również. Ale jest pewna dziewczyna. Jace jest jej bratem. Gdy Samuel odpowiedział, w jego głosie po raz pierwszy dało się słyszeć prawdziwe rozbawienie. - Zawsze chodzi o dziewczynę. W chwili, gdy za Clary zamknęły się drzwi, Jace oparł się ciężko o ścianę jakby nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Na jego poszarzałej twarzy malowały się przerażenie, szok i coś, co wyglądało prawie jak... ulga, jakby z ledwością uniknął katastrofy. - Jace – odezwał się Alec, robiąc krok w stronę przyjaciela. – Naprawdę sądzisz... - Wyjdźcie stąd. Po prostu stąd wyjdźcie. Oboje – powiedział Jace niskim głosem. - Po co? – naskoczyła na niego Isabelle. – Żebyś mógł jeszcze bardziej spieprzyć sobie życie? O co wam w ogóle do cholery poszło? Jace potrząsnął głową. - Odesłałem ją do domu. Tak będzie dla niej najlepiej. - Zrobiłeś coś o wiele gorszego. Zniszczyłeś ją. Widziałeś jej twarz? - Było warto – odparł. – Nie zrozumiesz tego.

- Jeśli chodzi o nią, to pewnie nie – powiedziała. – Mam tylko nadzieję, że dla ciebie też było warto. Jace odwrócił wzrok. - Zostaw mnie, Isabelle. Proszę. Isabelle posłała Alecowi zaskoczone spojrzenie. Jace nigdy nie prosił. Alec położył dłoń na jej ramieniu. - Nie przejmuj się, Jace – powiedział tak łagodnie jak tylko mógł. – Nic jej nie będzie. Jace uniósł głowę i spojrzał na Aleca nic niewidzącym wzrokiem. - Mylisz się. A skoro już tu jesteś, to równie dobrze możesz mi powiedzieć po co przyszedłeś. Odniosłem wrażenie, że miałeś na myśli coś ważnego. Alec zdjął rękę z ramienia siostry. - Nie chciałem tego mówić przy Clary... Jace skupił wreszcie wzrok na Alecu. - Czego nie chciałeś mi powiedzieć przy Clary? Alec się zawahał. Rzadko widywał Jace’a w takim stanie i mógł sobie tylko wyobrazić jak wpłynie na niego kolejna zła wiadomość. Ale nie miał wyboru. Jace musiał o tym wiedzieć. - Kiedy wczoraj zaprowadziłem Simona do Gardu, Malachi powiedział mi, że w Nowym Jorku będzie czekał na niego Magnus. Więc wysłałem mu wiadomość. A dzisiaj rano dostałem odpowiedź. Simona nie ma w Nowym Jorku. Co więcej, Magnus mówi, że odkąd Clary przeszła przez Portal, nie odnotował żadnej innej aktywności. - Może Malachi jest w błędzie – zasugerowała Isabelle po tym, jak zerknęła na bladą twarz Jace’a. – Może ktoś inny spotkał się z Simonem. A Magnus może się mylić, co do aktywności Portalu...

Alec pokręcił przecząco głową. - Rano byłem w Gardzie razem z mamą. Chciałem zapytać Malachiego, czy to prawda, ale gdy tylko go zobaczyłem, to sam nie wiem czemu, ale schowałem się za rogiem. Nie potrafiłem stawić mu czoła. A potem podsłuchałem jego rozmowę ze strażnikami. Powiedział, żeby zaprowadzili wampira na górę, bo Inkwizytor znów chce z nim rozmawiać. - Jesteś pewien, że chodziło o Simona? – spytała Isabelle bez przekonania w głosie. – Może... - Mówili o tym, że Podziemny był na tyle głupi żeby uwierzyć, że wyślą go do Nowego Jorku bez żadnego przesłuchania. Jeden z nich nie mógł uwierzyć, że ktoś miał czelność przemycić go do Alicante. Na co Malachi odpowiedział: „A czego się spodziewaliście po synu Valentine’a?” - O Mój Boże – wyszeptała Isabelle. – Jace... Jace przyciskał dłonie do boków. Jego zapadnięte oczy wyglądały jakby uciekły w głąb czaszki. W innych okolicznościach Alec położyłby dłoń na jego ramieniu, żeby dodać mu otuchy, ale nie teraz. Coś w wyglądzie Jace’a powstrzymało go przed tym. - Gdybym to nie ja go przyprowadził – powiedział z namysłem Jace jakby recytował wiersz – to może pozwoliliby mu wrócić do domu. Uwierzyliby... - Nie – przerwał mu Alec. – Jace, to nie twoja wina. Uratowałeś mu życie. - Tylko po to, żeby Clave mogło go teraz torturować. Też mi przysługa. Jeśli Clary się o tym dowie... – pokręcił głową. – Pomyśli, że zrobiłem to celowo. Że doskonale wiedziałem, co go wtedy czeka. - Nie zrobi tego. Nie miałeś powodu żeby zrobić coś takiego. - Być może – powiedział wolno Jace – ale po tym, jak ją potraktowałem... - Nikt nawet nie pomyślałby, że byłbyś do tego zdolny – wtrąciła Isabelle. – Nikt, kto cię zna. Nikt kto... Ale Jace nie czekał, aż Isabelle powie, czego jeszcze nikt by o nim nie pomyślał.

Zamiast tego obrócił się i podszedł do witrażowego okna, które wychodziło na kanał. Stał przy nim przez chwilę; światło barwiło kosmyki jego włosów na złoto. A potem poruszył się tak szybko, że Alec nie miał nawet czasu zareagować. Zanim zorientował się, co miał zamiar zrobić Jace i doskoczył do niego by temu zapobiec, było już za późno. Rozległ się trzask, a w powietrze strzeliły odłamki rozbitego szkła przypominające wyszczerbione gwiazdy. Jace spojrzał na swoją lewą rękę z niemal kliniczną ciekawością. Grube, czerwone krople krwi skapywały na ziemię u jego stóp. Isabelle spojrzała na Jace’a, a potem na dziurę w szybie. Rozchodzące się promieniście srebrzyste pęknięcia przypominały pajęczą sieć. - Jace – powiedziała głosem tak miękkim jakiego Alec nigdy u niej nie słyszał. – Na litość boską, jak my to teraz wytłumaczymy państwu Penhallow? Clary udało się jakimś cudem opuścić dom. Nie miała pojęcia jakim – wszystko przypominało zamazaną plątaninę schodów i korytarzy. Po chwili biegła już do drzwi wejściowych i wypadła na zewnątrz, nie mogąc się zdecydować czy ma zwymiotować w krzaki róż, czy też nie. Aż się prosiły o to, by to zrobić. Żołądek ją bolał, ale dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że przez cały dzień zjadła tylko trochę zupy, więc tak naprawdę nie miała nawet czym zwymiotować. Zamiast tego zeszła ze schodów i rozejrzała się dookoła. Nie pamiętała już skąd przyszła, ani jak trafić z powrotem do domu Amatis, ale to nie miało dla niej znaczenia. Nie uśmiechało jej się wracać tylko po to by powiedzieć Lukowi, że muszą opuścić Alicante, bo inaczej Jace wyda ich przed Clave. Może Jace miał rację. Może rzeczywiście była narwana i bezmyślna. Może naprawdę nie dbała o to co robi i jaki ma to wpływ na ludzi, których kochała. W jej umyśle pojawiła się twarz Simona, wyraźna jak na zdjęciu, a potem twarz Luke’a... Zatrzymała się i oparła o latarnię. Kwadratowy szklany klosz był podobny do tych, jakie wieńczyły lampy gazowe w Slope Park. W jakiś sposób dodało jej to otuchy. - Clary! – rozległ się zaniepokojony głos. Clary od razu pomyślała o Jasie. Rozejrzała się dookoła.

To nie był on. Stał przed nią Sebastian, ciemnowłosy chłopak z salonu Penhallowów i lekko dyszał jakby gonił ją przez pół ulicy. Clary poczuła wybuch tych samych emocji, jakie ogarnęły ją podczas ich pierwszego spotkania, połączonych z czymś, czego nie potrafiła zidentyfikować. To nie była ani sympatia, ani niechęć – raczej impuls, który popychał ją ku niemu. Możliwe, że to z powodu jego wyglądu. Był piękny, równie piękny co Jace, mimo że Jace był cały w kolorach złot, a Sebastiana charakteryzowały bladości i cienie. Teraz w świetle lampy mogła dostrzec, że podobieństwo Sebastiana do jej wyimaginowanego księcia było tylko częściowe. Ale mimo wszystko było coś takiego w kształcie jego twarzy, w sposobie w jaki się nosił, w ciemnych oczach pełnych sekretów... - Wszystko w porządku? – spytał miękko. – Wybiegłaś z tego domu jak... – jego głos cichł w miarę jak na nią patrzył. – Co się stało? - Pokłóciłam się z Jasem – powiedziała, starając się żeby głos jej nie drżał. – Wiesz, jak to jest. - Szczerze mówiąc, nie bardzo – zabrzmiało to prawie tak jakby ją przepraszał. – Nie mam siostry, ani brata. - Szczęściarz z ciebie – mruknęła, zaskoczona goryczą we własnym głosie. - Nie mówisz tego na poważnie – podszedł bliżej. Gdy to zrobił, lampa uliczna zamigotała, rzucając na nich smugę białego czarodziejskiego światła. Sebastian spojrzał w górę i uśmiechnął się. – To znak. - Czego? - Że powinienem odprowadzić cię do domu. - Tyle, że ja nie mam pojęcia gdzie to jest – powiedziała. – Wymknęłam się żeby u przyjść. Nie pamiętam drogi powrotnej. - U kogo się zatrzymałaś? Wahała się przez chwilę zanim odpowiedziała. - Nikomu nie powiem. Przysięgam na Anioła.

Całkiem niezła przysięga, jak na Nocnego Łowcę. - W porządku – powiedziała zanim zdążyła się zastanowić. – Mieszkam u Amatis Herondale. - Świetnie. Wiem gdzie to jest – podał jej ramię. – Idziemy? Uśmiechnęła się z trudem. - Natręt z ciebie, wiesz? Wzruszył ramionami. - Ratowanie dziewic z opresji to mój fetysz. - Nie bądź taki seksistowski. - Nie jestem. Dżentelmenom w opresji również służę pomocą – powiedział, ponownie oferując ramię. Tym razem je przyjęła. Alec zamknął drzwi małego pokoju na poddaszu i odwrócił się w stronę Jace’a. Normalnie jego oczy miały kolor wód Jeziora Lyn – jasny, niezmącony błękit – ale ich kolor zmieniał się w zależności od jego nastroju. W tej chwili przybrały barwę East River podczas burzy. Jego twarz była równie nachmurzona, co oczy. - Siadaj - powiedział, wskazując niskie krzesło blisko okna. – Przyniosę bandaże. Jace usiadł. Pokój który dzielił z Alekiem na poddaszu był mały. W środku pod ścianami stały dwa wąskie łóżka. Ich ubrania wisiały na wbitych w ścianę wieszakach. Przez pojedyncze okno wpadało słabe światło; ściemniało się, a niebo przybrało kolor indygo. Jace obserwował jak Alec uklęknął i wyciągnął spod łóżka worek. Grzebał w nim tak długo, aż znalazł to, czego szukał i wstał z miejsca. W rękach trzymał pudełko. Jace rozpoznał w nim apteczkę, której używali, gdy runy nie wchodziły w grę – w środku były bandaże, środek antyseptyczny, nożyczki i gaza. - Nie lepiej użyć uzdrawiającej runy? – spytał Jace, bardziej z ciekawości niż

czegoś innego. - Nie. Nie możesz ciągle... – urwał Alec, rzucając pudełko na łóżko i klnąc bezgłośnie pod nosem. Podszedł do niewielkiej umywalki i szorował ręce z taką siłą, że aż woda pryskała w górę. Jace przyglądał mu się z lekką ciekawością. Ręka zaczęła go palić żywym ogniem. Alec wziął pudełko, popchnął drugie krzesło w kierunku Jace’a i opadł na nie. - Podaj mi rękę. Jace wyciągnął rękę przed siebie. Musiał przyznać, że wyglądała okropnie. Wszystkie cztery kostki były porozcinane. Zakrzepła krew przylgnęła do niej jak czerwono-brązowa rękawiczka. Alec zrobił minę. - Idiota z ciebie. - Dzięki – odparł Jace. Cierpliwie obserwował jak przyjaciel pochylił się na jego ręką z pęsetą i delikatnie wyciągnął kawałek szkła wbity w skórę. – Dlaczego nie? - Dlaczego nie co? - Dlaczego nie użyłeś runy? Przecież nie zranił mnie demon. - Dlatego – Alec wyciągnął butelkę środka antyseptycznego. – Trochę bólu dobrze ci zrobi. Rana będzie się goić jak u zwykłego człowieka. Powoli i paskudnie. Może to cię czegoś nauczy – wylał sporo piekącego płynu na skaleczenie. – Chociaż szczerze w to wątpię. - Chyba zdajesz sobie sprawę z tego, że sam mogę sobie narysować tę runę? Alec zaczął owijać rękę Jace’a bandażem. - Wtedy ja powiem Penhallowom, co naprawdę stało się z ich oknem zamiast pozwolić im myśleć, że to był zwykły wypadek – zawiązał ciasny supeł, a Jace się skrzywił. – Gdybym wiedział jak to się skończy, nie powiedziałbym ci o tym wszystkim.

- Powiedziałbyś – Jace przechylił głowę na bok. – Nie miałem pojęcia, że ten wypadek z oknem tak cię zdenerwuje. - Po prostu... – skończywszy bandażowanie, Alec spojrzał na trzymaną w dłoniach rękę Jace’a. Białe bandaże były poplamione krwią w miejscach, gdzie dotknęły ich palce Aleca. – Dlaczego robisz sobie te wszystkie rzeczy? I nie mam tu na myśli tylko incydentu z oknem, ale i rozmowę z Clary. Za co się tak karzesz? Nic nie poradzisz na to, co czujesz. - Co czuję? - Widzę, jak na nią patrzysz – powiedział Alec, spoglądając na coś za jego plecami. – I nie możesz jej mieć. Może ty po prostu nie wiesz, jak to jest pragnąć czegoś, czego nie można mieć. Jace przyjrzał mu się uważnie. - Co jest między tobą a Magnusem Bane’m? Alec odwrócił głowę. - Ja nie... między nami nic nie ma... - Nie jestem głupi. Po tym jak rozmawiałeś z Malachim, poszedłeś prosto do niego. Nie powiedziałeś ani słowa mnie, ani Isabelle ani nikomu innemu... - Bo tylko on mógł odpowiedzieć na moje pytania. Między nami nic nie ma... – powiedział Alec, ale widząc wyraz twarzy Jace’a, dodał niechętnie - ...już nie ma. Nic nas już nie łączy. Zadowolony? - Mam nadzieję, że nie przeze mnie. Twarz Aleca zrobiła się kredowo biała. Cofnął się jakby chciał się uchylić przed ciosem. - Co masz na myśli? - Wiem, co myślisz, że do mnie czujesz – powiedział Jace. – W rzeczywistości jest zupełnie inaczej. Lubisz mnie, bo to bezpieczne. Zero ryzyka. Nigdy nawet nie próbowałeś stworzyć prawdziwego związku, bo możesz mnie wykorzystać jako

wymówkę – Jace wiedział, że to co mówi jest okrutne, ale nie dbał o to. Ranienie ludzi, których kochał, było równie dobre jak ranienie samego siebie, gdy wpadał w podobny nastrój. - Rozumiem – powiedział Alec przez zaciśnięte zęby. – Najpierw Clary, potem ręka, teraz ja. Do diabła z tobą, Jace. - Nie wierzysz mi? – spytał Jace. – Świetnie. No dalej. Pocałuj mnie. Alec wpatrywał się w niego z przerażeniem. - Tak jak myślałem. Pomimo mojego oszałamiającego wyglądu, w rzeczywistości nie interesujesz się mną w ten sposób. A jeśli wyżywasz się za to na Magnusie, to nie przeze mnie. To dlatego, że za bardzo boisz się powiedzieć komukolwiek kogo tak naprawdę kochasz. Miłość czyni z nas kłamców. Królowa Jasnego Dworu mi to powiedziała. Więc nie osądzaj mnie dlatego, że kłamię. Ty też to robisz – powiedział Jace i wstał. – A teraz chcę żebyś zrobił to dla mnie jeszcze raz. Twarz Aleca stężała z bólu. - Co takiego? - Skłam – odparł Jace, biorąc swoją kurtkę. – Już po zachodzie słońca. Penhallowowie zaraz wrócą z Gardu. Chcę żebyś powiedział wszystkim, że nie czuję się najlepiej i nie zejdę na dół. Powiedz im, że potknąłem się i upadłem. Stąd to rozbite okno. Alec uniósł głowę i spojrzał mu prosto w oczy. - W porządku. Pod warunkiem, że powiesz mi gdzie tak naprawdę idziesz. - Do Gardu – odparł Jace. – Mam zamiar wydostać Simona z więzienia. Część dnia między brzaskiem, a zmrokiem matka Clary zawsze nazywała „błękitną porą”. Mawiała, że światło jest wtedy niezwykłe i najlepiej nadaje się do malowania. Clary nigdy tak naprawdę nie rozumiała, co Jocelyn miała na myśli, dopóki nie przekonała się o tym na własne oczy. Jednak błękitna pora w Nowym Jorku nie miała nic wspólnego z błękitem; niebo wyglądało jak wyprane

z koloru i szpeciły je światła ulicznych latarni i neony. Jocelyn musiała mieć na myśli niebo w Idris. Tutejsze światło kładło się smugami czystego fioletu na złocistym kamieniu, z którego były zbudowane domy. Lampy z magicznym światłem rzucały okrągłe plamy tak jasnego światła, że Clary spodziewała się poczuć bijącą od niego falę ciepła. Żałowała, że nie ma z nią matki. Jocelyn mogłaby jej pokazać znajome miejsca, do których miała szczególny sentyment. Ale nigdy tego nie zrobiła. Celowo utrzymywała wszystko w tajemnicy, a teraz możesz już nie mieć drugiej szansy, żeby je poznać. Ostry ból – na wpół gniew, na wpół żal – ścisnęły jej serce. - Jesteś strasznie cicha – powiedział Sebastian. Przechodzili przez pokryty runami mostek nad kanałem. - Po prostu zastanawiam się, w jakie tarapaty wpadnę po powrocie do domu. Żeby wyjść, musiałam wspiąć się na okno, a Amatis już pewnie zorientowała się, że mnie nie ma. Sebastian zmarszczył brwi. - Dlaczego się wymknęłaś? Nie pozwolili ci zobaczyć się z własnym bratem? - W ogóle nie powinno mnie tutaj być – odparła Clary. – Powinnam być w domu i wystrzegać się łażenia po nocy. - Hmm, to wszystko wyjaśnia. - Czyżby? – Clary rzuciła mu zaciekawione spojrzenie z ukosa. Jego ciemne włosy przybrały odcień granatu. - Wszyscy bledną jak tylko padnie twoje imię. Stąd wywnioskowałem, że między tobą, a twoim bratem jest jakaś niechęć. - Niechęć? Cóż, można to tak ująć. - Nie za bardzo go lubisz, prawda? - Czy lubię Jace’a? – w ostatnich tygodniach poświęciła mnóstwo czasu na zastanawianiu się czy kocha Jace’a Waylanda i w jaki sposób, ale ani razu nie pomyślała o tym, czy go lubi.

- Wybacz. W końcu to twoja rodzina, więc chyba nie masz wyboru. - Lubię go – powiedziała Clary, zaskakując samą siebie. – Naprawdę, tylko że... Och, po prostu Jace odprowadza mnie do szału. Ciągle mówi mi, co mam robić, a czego nie... - To chyba nie działa – zauważył Sebastian. - Co masz na myśli? - I tak robisz to, co ci się podoba. - No cóż, chyba masz rację – zaskoczyło ją to spostrzeżenie. W końcu Sebastian był dla niej praktycznie obcym człowiekiem. – Wścieka się przez to jeszcze bardziej niż kiedyś. - Przejdzie mu – powiedział pojednawczym tonem Sebastian. Clary spojrzała na niego z zaciekawieniem. - A ty go lubisz? - Tak, ale nie sądzę, że to działa także w drugą stronę – dodał ze smutkiem. – Odnoszę wrażenie, że wszystko co mówię strasznie go wkurza. Skręcili w stronę wyłożonego kocimi łbami placu, otoczonego dokoła przez wysokie, wąskie budynki. Na środku ustawiono rzeźbę anioła z brązu – tego Anioła, który stworzył ze swojej krwi rasę Nocnych Łowców. Z północnego krańca placu wyrastał ogromny masyw z białego kamienia. Kaskada marmurowych schodków prowadziła pod wzmocnione filarami arkady, za którymi znajdowały się wielkie, podwójne drzwi. W zachodzącym słońcu całość robiła powalające wrażenie. Budynek był dziwnie znajomy. Clary zastanawiała się, czy widziała już kiedyś to miejsce na obrazie. Może Jocelyn namalowała coś podobnego? - To Plac Anioła – wyjaśnił Sebastian – a to jest Wielka Sala Anioła. To tutaj po raz pierwszy podpisano Porozumienia, odkąd Podziemni nie mają wstępu do Gardu. Teraz nosi nazwę Sali Porozumień. To centralne miejsce wszystkich spotkań – odbywają się tu święta, zawierane są małżeństwa i organizowane tańce. To centrum miasta. Mówi się, że wszystkie drogi prowadzą właśnie tutaj.

- Wygląda trochę jak kościół, ale wy przecież nie macie tutaj kościołów, prawda? - Nie ma takiej potrzeby – odparł Sebastian. – Chronią nas wieże demonów. Nie potrzebujemy niczego więcej. Dlatego lubię tutaj przychodzić. Czuć tu taki... spokój. Clary spojrzała na niego zaskoczona. - Nie mieszkasz tu? - Nie. Mieszkam w Paryżu. Po prostu wpadłem w odwiedziny do Aline – to moja kuzynka. Moja matka i jej ojciec, a mój wujek, Patrick, są rodzeństwem. Jej rodzice od lat prowadzą Instytut w Pekinie. Przenieśli się do Alicante prawie dziesięć lat temu. - Czy oni... czy państwo Penhallow należeli do Kręgu? Wyraz zaskoczenia przemknął po twarzy Sebastiana. Milczał przez cały czas gdy opuścili plac i skierowali się do labiryntu ciemnych uliczek. - Dlaczego pytasz? – odezwał się w końcu. - No cóż... Lightwoodowie należeli. Przeszli pod uliczną latarnią. Clary zerknęła na niego z ukosa. W swoim długim, czarnym płaszczu i białej koszuli przypominał dżentelmena z czarno-białej ilustracji wyjętej prosto z wiktoriańskiego szkicownika. Jego ciemne włosy wiły się wokół skroni w sposób, który sprawiał, że Clary poczuła palącą potrzebę, by utrwalić ten obraz na papierze za pomocą ołówka i tuszu. - Zrozum. Połowa młodych Nocnych Łowców w Idrisie należała kiedyś do Kręgu. Do tego dochodziło całe mnóstwo Łowców żyjących poza jego granicami. Wuj Patrick należał do Kręgu do momentu, w którym zdał sobie sprawę, jaki naprawdę był Valentine. Żadne z rodziców Aline nie brało udziału w Powstaniu – mój wujek uciekł do Pekinu przed Valentinem i tam poznał matkę Aline. Gdy Lightwoodowie i inni członkowie Kręgu zostali oskarżeni o zdradę, Pehnallowowie głosowali za złagodzeniem wyroku. Zamiast ich wykląć, Clave wysłało ich do Nowego Jorku. Od tamtej pory Lightwoodowie zawsze okazują im wdzięczność.

- A co z twoimi rodzicami? – spytała Clary. – Też brali w tym udział? - Nie. Moja matka była młodsza od Patricka. Wysłał ją do Paryża zanim sam udał się do Pekinu. To tam poznała mojego ojca. - Była? - Nie żyje. Mój ojciec również. Wychowała mnie ciotka Elodie. - Och – szepnęła Clary, czując się strasznie głupio. – Tak mi przykro... - Nie pamiętam ich – odparł Sebastian. – Gdy byłem mały, chciałem mieć starszego brata lub siostrę, którzy powiedzieliby mi jak to jest mieć ich za rodziców. Spojrzał na nią z namysłem. - Mogę cię o coś spytać? Po co w ogóle przychodziłaś do Idrisu skoro wiedziałaś, że Jace tak źle na to zareaguje? Zanim zdążyła mu odpowiedzieć, wąska uliczka skończyła się, a oni weszli na znajomy, nieoświetlony dziedziniec z połyskującą w świetle księżyca studnią w środku. - Cistern Square – powiedział Sebastian nie kryjąc rozczarowania. – Doszliśmy tu szybciej niż myślałem. Clary spojrzała na kamienny most spinający brzegi pobliskiego kanału. W oddali widziała dom Amatis. We wszystkich oknach paliło się światło. Westchnęła. - Nie musisz tam ze mną iść, dam sobie radę. - Nie chcesz żebym cię odprowadził... - Nie, chyba że i ty chcesz wpaść w kłopoty. - Sądzisz, że ja miałbym z tego powodu jakieś kłopoty? Za dżentelmeńskie odprowadzenie cię do domu? - Nikt nie może wiedzieć, że jestem w Alicante – odparła. – To tajemnica. I bez obrazy, ale jesteś dla mnie całkiem obcy.

- Wolałbym nie być – powiedział. – Chciałbym cię lepiej poznać – patrzył na nią z mieszaniną rozbawienia i odrobiną nieśmiałości w oczach, jak gdyby nie był do końca pewny jak to, co powiedział, zostanie odebrane. - Sebastianie – powiedziała Clary z uczuciem obezwładniającego zmęczenia. – Cieszę się, że chcesz mnie poznać. Ale ja po prostu nie mam siły na to żeby poznać ciebie. Wybacz. - Nie chciałem... Ale Clary szła już w kierunku mostu. W połowie drogi stanęła i obejrzała się przez ramię. Stojący w plamie księżycowego światła Sebastian sprawiał wrażenie samotnego i opuszczonego. Ciemne włosy opadały mu na twarz. - Ragnor Fell – powiedziała. Spojrzał na nią. - Słucham? - Pytałeś mnie, dlaczego tu przyszłam, mimo że nie powinnam była tego robić. Moja mama jest chora. Poważnie chora. Bardzo możliwe, że niedługo umrze. Jedyne, co może jej pomóc, jedyna osoba, która może jej pomóc, to czarownik o imieniu Ragnor Fell. Tyle, że nie mam pojęcia gdzie go szukać. - Clary... Odwróciła się w stronę domu. - Dobranoc, Sebastianie. Trudniej było wspiąć się z powrotem po kracie niż z niej zejść. Pośliznęła się kilka razy na mokrej kamiennej ścianie zanim w końcu udało jej się przerzucić ciężar ciała przez parapet. Wpadła do pokoju prawie się przewracając. Jej radość nie trwała jednak długo. Ledwie jej stopy dotknęły podłogi, pokój zalało jaskrawe światło. Amatis siedziała na brzegu łóżka wyprostowana jak struna i trzymała w ręku magiczny kamień. Bijące z niego światło wręcz raniło oczy i w żaden sposób nie łagodziło twardego wyrazu jej twarzy ani zmarszczek

w kącikach ust. Wpatrywała się w Clary przez kilka nieznośnie długich minut. - W tym stroju wyglądasz zupełnie jak Jocelyn – wykrztusiła w końcu. Pod Clary ugięły się kolana. - Ja... przepraszam... Jeśli chodzi o to, jak... Amatis zacisnęła dłoń na kamieniu odcinając dopływ światła. Clary zamrugała w półmroku. - Przebierz się i zejdź na dół do kuchni. I nawet nie myśl o tym, żeby znowu się wymykać, bo gdy wrócisz tu następnym razem, okno może być zaplombowane – dodała. Clary przytaknęła, z trudem przełykając ślinę. Amatis wyszła nie mówiąc nic więcej. Clary błyskawicznie zrzuciła zbroję i ubrała się w swoje własne, suche już, ciuchy wiszące na słupku łóżka. Dżinsy były odrobinę sztywne, ale miło było znów mieć na sobie swoją koszulkę. Odrzuciła splątane włosy do tyłu i zeszła na dół. Kiedy ostatnim razem widziała to piętro domu, bredziła i miała omamy. Pamiętała niekończące się korytarze i olbrzymi zegar, którego tykanie przypominało bicie umierającego serca. Teraz znalazła się w niewielkim, przytulnym salonie, ozdobionym prostymi, drewnianymi meblami i szmacianym dywanikiem na podłodze. Swoim rozmiarem i kolorystyką przypominał salon w jej własnym domu na Brooklynie. Minęła go w ciszy i weszła do kuchni, gdzie buzował ogień i wypełniał ją ciepłym, złotym światłem. Przy stole siedziała Amatis. Ramiona owinęła niebieskim szalem, który sprawiał, że jej włosy wyglądały na bardziej siwe niż w rzeczywistości. - Hej – Clary stanęła w drzwiach. Nie wiedziała czy Amatis była na nią wściekła czy nie. - Przypuszczam, że nie muszę nawet pytać, gdzie wczoraj byłaś – powiedziała Amatis, nie podnosząc wzroku. – Spotkałaś się z Jonathanem, prawda? Można się było tego spodziewać. Pewnie gdybym miała własne dzieci, wiedziałabym kiedy mnie okłamują. A już miałam nadzieję, że przynajmniej tym razem nie rozczarujesz mojego brata.

- Ja miałabym rozczarować Luke’a? - Wiesz, co się stało gdy został pogryziony? – Amatis spojrzała jej prosto w oczy. – Kiedy mój brat został pogryziony przez wilkołaka, przyszedł tu i opowiedział mi o tym co zaszło i o tym jak bardzo się bał, że być może zaraził się tą likantropiczną chorobą. A ja... powiedziałam mu... - Amatis, nie musisz tego mówić, jeśli nie chcesz... - Kazałam mu się wynosić i nie wracać, dopóki nie upewnił się, że niczego nie złapał. Odcięłam się od niego, nie mogłam nic na to poradzić – powiedziała trzęsącym się głosem. – Luke wiedział, że napawa mnie wstrętem. Obrzydzenie miałam wypisane na twarzy. Powiedział, że jeśli okaże się, że rzeczywiście się zaraził i stanie się potworem, Valentine zażąda by popełnił samobójstwo, a ja odparłam że... że może tak będzie najlepiej. Clary nie mogła powstrzymać westchnięcia. Amatis rozejrzała się szybko dookoła. Obrzydzenie do samej siebie było wypisane na jej twarzy. - W gruncie rzeczy Luke jest dobrym człowiekiem, niezależnie od tego, do czego zmuszał go Valentine. Czasami miałam wrażenie, że on i Jocelyn to jedyni dobrzy ludzie jakich znałam i po prostu nie mogłam znieść myśli, że od teraz zmieni się w jakiegoś potwora... - On taki nie jest. Nie jest potworem. - Nie wiedziałam o tym. Po Przemianie, po tym jak stąd uciekł, Jocelyn starała się mnie przekonać, że w środku ciągle był tą samą osobą, moim bratem. Gdyby nie ona, nie zgodziłabym się znów z nim spotkać. Pozwoliłam mu tu zostać aż do Powstania. Ukrywałam go w piwnicy. Ale po tym jak odwróciłam się do niego plecami, już mi nie ufał. Myślę, że nadal mi nie ufa. - Zaufał ci na tyle, żeby przyprowadzić mnie tu, gdy byłam chora – powiedziała Clary. – Zaufał ci na tyle, że zostawił mnie tutaj... - Nie miał innego wyjścia. No i popatrz jak się tobą zajęłam. Nie potrafiłam cię upilnować nawet przez jeden dzień. Clary drgnęła. To było gorsze niż gdyby Amatis na nią krzyczała.

- To nie twoja wina. Okłamałam cię i wymknęłam się z domu. Nie mogłaś nic na to poradzić. - Och, Clary. Nie rozumiesz? Zawsze można coś zrobić. Po prostu ludzie tacy jak ja wmawiają sobie, że jest inaczej. Wmówiłam sobie, że nie mogłam nic zrobić w sprawie Luke’a, że nie mogłam zapobiec temu, że Stephen mnie opuścił. Odmówiłam nawet uczęszczania na zebrania Clave, bo wmówiłam sobie, że i tak nie zmienię ich decyzji, mimo że z całego serca się im sprzeciwiałam. A kiedy w końcu zdecydowałam się działać, to nawet tego nie potrafiłam zrobić dobrze – jej oczy błyszczały w świetle ognia, twarde i jasne. – Idź spać, Clary – powiedziała. – Od tej chwili możesz wychodzić i wracać, kiedy tylko zechcesz. Nie będę cię zatrzymywać. W końcu, tak jak sama przed chwilą powiedziałaś, nic nie mogę zrobić. - Amatis... - Przestań – Amatis potrząsnęła głową. – Po prostu idź już spać. Proszę – w jej głosie brzmiała ostateczność. Odwróciła się jakby Clary już wyszła z kuchni i wbiła wzrok w ścianę. Clary zsunęła się z krzesła i weszła na górę po schodach. Gdy tylko znalazła się w sypialni, kopniakiem zatrzasnęła za sobą drzwi i rzuciła się na łóżko. Chciało jej się płakać, ale łzy nie napływały. Jace mnie nienawidzi, pomyślała. Amatis mnie nienawidzi. Nawet nie pożegnałam się z Simonem. Moja mama umiera. A Luke mnie opuścił. Zostałam sama. Jeszcze nigdy nie czułam się taka samotna. To wszystko moja wina. Może właśnie dlatego nie mogę się zmusić do płaczu, uświadomiła sobie wpatrując się w sufit. Jaki sens miało płakanie, skoro nie miała nikogo, kto by ją pocieszył? Albo, co gorsza, kiedy nie mogła pocieszyć samej siebie?

7. Tam, gdzie nie chodzą anioły Z pełnego krwi i słońca snu wyrwał Simona głos powtarzając w kółko jego imię.

- Simon – powiedział głos świszczącym szeptem. – Simon, wstawaj. Simon zerwał się na równe nogi. Szybkość z jaką to zrobił ciągle go zaskakiwała. Rozejrzał się po celi. - Samuel? – szepnął, wpatrując się w ciemność. – Samuel, to ty? - Simon, odwróć się – w dziwnie znajomym głosie w słychać było irytację. – Podejdź do okna. Simon momentalnie rozpoznał ten głos i wyjrzał przez zakratowane okno. Na zewnątrz na trawie klęczał Jace i trzymał w ręku magiczny kamień. Przyglądał się Simonowi z napięciem. - Co, myślałeś że to koszmar? - Chyba tak. Coś szumiało mu w uszach. Gdyby jego serce potrafiło bić pomyślałby, że to krew płynąca w jego żyłach, ale to było coś innego, coś mniej cielesnego. Magiczne światło tańczyło po bladej twarzy Jace’a. - Więc to tutaj cię wsadzili. Nie sądziłem, że jeszcze używają tych cel – rozejrzał się na boki. – Na początku pomyliłem okna i trochę wystraszyłem twojego sąsiada. Fajny facet, jak na kolesia z brodą i w łachmanach. Simon wreszcie zdał sobie sprawę, co tak uparcie brzęczało mu w uszach. Wściekłość. W jakimś odległym zakątku swojego umysłu zdawał sobie sprawę z tego, że odsłonił wargi, a wysunięte kły musnęły jego dolną wargę. - Fajnie, że tak cię to śmieszy. - Nie cieszysz się, że mnie widzisz? – spytał Jace. – Jestem zaskoczony. Zawsze mówiono mi, że moja obecność rozświetla cały pokój. W tych wilgotnych ponurych celach to się chyba liczy podwójnie. - Doskonale wiedziałeś, co się stanie, prawda? Powiedziałeś, że odeślą mnie do Nowego Jorku. W porządku. Tyle, że oni nigdy nie mieli zamiaru tego robić.

- Nie wiedziałem – Jace popatrzył na niego przez kraty. W jego spojrzeniu była szczerość. – Wiem, że i tak w to nie uwierzysz, ale sądziłem, że mówię prawdę. - Albo kłamiesz albo jesteś idiotą... - W takim razie jestem idiotą. - ...albo jedno i drugie – dokończył Simon. – Jestem skłonny uwierzyć w to drugie. - Nie mam powodu żeby cię okłamywać. Nie teraz – spojrzenie Jace’a pozostało nieruchome. – I przestań lepiej szczerzyć te zęby. Zaczynasz mnie wkurzać. - To dlatego, że pachniesz krwią – odciął się Simon. - To moja nowa woda kolońska. Eau de Świeża Rana – Jace uniósł lewą rękę, która wyglądała jak rękawiczka z bandaży poplamiona na kostkach sączącą się krwią. Simon uniósł brwi. - Myślałem, że wasz gatunek nie odnosi żadnych obrażeń. Przynajmniej nie tych, które są długotrwałe. - Rozbiłem nią okno – wyjaśnił Jace – a Alec najwidoczniej uznał, że lecząc mnie jak zwykłego człowieka, daje mi nauczkę. No, to powiedziałem ci, co zaszło. I co, zadowolony? - Nie. Mam większe problemy na głowie. Inkwizytor zadaje mi pytania, na które nie mogę odpowiedzieć. Oskarża mnie o to, że dzięki Valentinowi zyskałem swoją zdolność Daylightera. Że szpieguję dla niego. W oczach Jace’a pojawił się niepokój. - Aldertree tak powiedział? - To on to wszystko zasugerował Clave. - To niedobrze. Jeśli zdecydują się uznać cię za szpiega, to Porozumienia na nic się tutaj nie zdadzą. Nie, jeśli sami siebie mogą przekonać, że złamałeś Prawo –

Jace rozejrzał się szybko dookoła zanim spojrzał znów na Simona. – Lepiej stąd chodźmy. - I co potem? – Simon ledwie mógł uwierzyć, że to powiedział. Tak bardzo chciał stąd wreszcie wyjść a jednak nie mógł powstrzymać słów cisnących się na usta. – Gdzie masz zamiar mnie ukryć? - W Gardzie jest Portal. Jeśli go znajdziemy, odeślę cię do domu... - A wtedy wszyscy się dowiedzą, że mi pomogłeś. Jace, nie tylko mnie Clave chce dopaść. W rzeczywistości wątpię, czy oni w ogóle przejmują się tym co się stanie z Podziemnymi. Na razie starają się udowodnić, że wasza rodzina ma powiązania z Valentinem. Że nigdy tak naprawdę nie opuścili Kręgu. Nawet w ciemności mógł dostrzec, że Jace poczerwieniał na twarzy. - To niedorzeczne. Oni walczyli z Valentinem – na statku – a Robert o mało przez to nie zginął... - Inkwizytor sam siebie chce przekonać, że oni poświęcili innych Nefilim, którzy walczyli na łodzi tylko po to, żeby zachować pozory że są przeciwko niemu. Ale i tak naprawdę zależy mu tylko na Mieczu, który stracili. Chciałeś ostrzec Clave ale oni mają to gdzieś. Teraz Inkwizytor szuka kozła ofiarnego, na którego mógłby zwalić całą winę. Jeśli nazwą was zdrajcami, to wtedy nikt nie będzie o nic obwiniał Clave, a Aldertree będzie mógł robić, co mu się żywnie podoba, nie zważając na sprzeciwy. Jace ukrył twarz w dłoniach, z roztargnieniem przeczesując włosy. - Ale ja nie mogę cię tutaj zostawić. Jeśli Clary się o tym dowie... - Powinienem był się domyślić, że tylko to cię będzie obchodzić – zaśmiał się zgrzytliwie Simon. – W takim razie nic jej nie mów. W końcu i tak jest w Nowym Jorku, dzięki Bo... – urwał nie kończąc myśli. – Miałeś rację – powiedział zamiast tego. – Cieszę się, że jej tu nie ma. Jace podniósł głowę do góry. - Co takiego?

- Członkowie Clave to szaleńcy. Bóg jeden wie, co by jej zrobili, gdyby dowiedzieli się, co takiego potrafi. Miałeś całkowitą rację – powtórzył Simon, a gdy Jace nie odpowiedział, dodał: Teraz już możesz skakać z radości, że to powiedziałem. To się pewnie już nigdy nie powtórzy. Jace patrzył na niego z pustym wyrazem twarzy. Simona nagle nawiedziło przykre wspomnienie tego, jak wyglądał na statku – zakrwawiony i umierający na metalowym pokładzie. - Chcesz przez to powiedzieć, że wolisz tu zostać? – odezwał się w końcu Jace. – W więzieniu? Do kiedy? - Dopóki nie wymyślimy lepszego sposobu – odparł Simon. – Ale jest pewna sprawa... Jace uniósł brew. - Co znowu? - Krew. Głodząc mnie Inkwizytor chce mnie zmusić do mówienia. Jestem już słaby. Do jutra będę... hmm... no cóż, nie wiem jaki będę. Ale nie chcę mu niczego zdradzić. I nie wypiję już więcej twojej krwi ani niczyjej innej – dodał szybko, zanim Jace sam mu to zaoferował. – Zwierzęca krew powinna wystarczyć. - Ta krew, którą ci dałem... – zawahał się. – Powiedziałeś Inkwizytorowi, że dałem ci się napić swojej krwi? Że cię uratowałem? Simon potrząsnął przecząco głową. Oczy Jace’a rozbłysły odbitym światłem. - Dlaczego? - Nie chciałem żebyś miał jeszcze więcej kłopotów na głowie. - Posłuchaj, wampirze – zaczął Jace. – Ochraniaj w ten sposób Lightwoodów. Ale nie mnie. Simon uniósł głowę. - Dlaczego nie?

- Ponieważ... – powiedział Jace, a Simon przez chwilę miał wrażenie, że to on siedzi zamiast niego w celi – nie zasługuję na to. Clary obudził dźwięk podobny do uderzającego o dach gradu. Usiadła gwałtownie na łóżku tocząc dookoła nieprzytomnym wzrokiem. Dźwięk podobny do głuchego grzechotania powtórzył się znowu. Dobiegał od strony okna. Niechętnie odrzucając na bok koc, zwlokła się z łóżka i poszła to sprawdzić. Podmuch zimnego powietrza przeszył ją jak nóż, gdy tylko otworzyła okno. Zadrżała i wychyliła się na zewnątrz. Ktoś stał na dole w ogrodzie. Serce podskoczyło jej do góry. Przez moment jedyne, co widziała, to smukła chłopięca postać i zmierzwione włosy. A potem chłopak uniósł głowę i zobaczyła, że jego włosy są ciemne, a nie jasne, i zdała sobie sprawę z tego, że już drugi raz miała nadzieję spotkać Jace’a, a zamiast tego dostała Sebastiana. W ręku trzymał garść kamyków. Uśmiechnął się, gdy wystawiła głowę i wskazał palcem na siebie, a potem na kratę pod oknem. Wejdę po niej na górę. Potrząsnęła głową i pokazała ręką front domu. Spotkajmy się przy wejściu. Zamknęła okno i zbiegła szybko na dół. Był późny ranek – przez okna sączyły się złociste promienie słońca. Światła były pogaszone, a dom tonął w ciszy. Pewnie Amatis jeszcze śpi. Clary podeszła do drzwi, odryglowała je i otworzyła. Sebastian stał na schodach. Clary znów ogarnęło to dziwne uczucie, że już się kiedyś poznali, tylko teraz było słabsze niż na początku. Posłała mu słaby uśmiech. - Rzucałeś kamieniami w moje okno. Myślałam, że ludzie robią tak tylko w filmach. Odwzajemnił uśmiech. - Fajna piżama. Obudziłem cię? - Tak jakby. - Przepraszam – powiedział, chociaż wcale nie wyglądał na skruszonego. – Ale to nie może czekać. Lepiej idź na górę i się ubierz. Spędzimy ten dzień razem.

- Wow, jesteś bardzo pewny siebie – odparła, chociaż z takim wyglądem Sebastian nie miał innego wyjścia jak być pewnym siebie. Potrząsnęła głową. - Przykro mi, ale nie mogę. Nie mogę wyjść z domu. Nie dzisiaj. Między brwiami Sebastiana pojawiła się pionowa zmarszczka. - Jeszcze wczoraj mogłaś. - Tak, wiem, ale to było zanim... Zanim Amatis nie sprowadziła mnie na ziemię. - ... po prostu nie mogę. I proszę cię, nie kłóćmy się z tego powodu, okej? - Okej – zgodził się. – Nie będę się z tobą sprzeczał. Ale przynajmniej pozwól mi powiedzieć, dlaczego tu przyszedłem. Potem obiecuję, że jeśli nadal będziesz chciała żebym sobie poszedł, to pójdę. - W porządku. O co chodzi? Podniósł głowę, a Clary nie mogła wyjść ze zdumienia, jak jego ciemne oczy mogą lśnić takim złocistym blaskiem. - Wiem, gdzie możesz znaleźć Ragnora Fella. Niecałą minutę zajęło jej wbiegnięcie na górę, ubranie się, nabazgranie pośpiesznej notki do Amatis i ponowne dołączenie do Sebastiana, który czekał na nią nad brzegiem kanału. Uśmiechnął się na jej widok, gdy podbiegła do niego zziajana i z płaszczem powiewającym na ramionach. - Już jestem – rzuciła, wyhamowując w miejscu. – Możemy już iść? Sebastian uparł się żeby poprawić jej płaszcz. - Chyba jeszcze nikt nigdy nie pomagał mi założyć płaszcza – zauważyła, wyjmując włosy spod kołnierza. – No cóż, może poza kelnerami. Byłeś kiedyś kelnerem? - Nie, ale wychowywała mnie Francuzka – przypomniał jej. – A to oznacza

jeszcze surowszą dyscyplinę. Clary uśmiechnęła się pomimo zdenerwowania. Z lekkim zdziwieniem zdała sobie sprawę z tego, że rozśmieszanie jej szło mu bardzo dobrze. Aż nazbyt dobrze. - Dokąd idziemy? – spytała nagle. – Czy dom Fella jest w pobliżu? - Tak naprawdę on to mieszka poza miastem – powiedział ruszając w stronę mostu. Clary podążyła za nim. - Daleko to? - Dość daleko. Za daleko żeby iść na piechotę. Dlatego ktoś nas podwiezie. - Podwiezie? Kto? – Clary stanęła w miejscu. – Posłuchaj, musimy być ostrożni. Nikt nie może wiedzieć, co robimy – co ja robię. To tajemnica. Sebastian obrzucił ją wnikliwym spojrzeniem swoich ciemnych oczu. - Przysięgam na Anioła, że przyjaciel, który nas podwiezie, nie powie ani słowa o tym co tu robimy. - Jesteś pewien? - Jestem bardziej niż pewien. Ragnor Fell, pomyślała Clary gdy przedzierali się przez zatłoczone ulice. Zobaczę się z Ragnorem Fellem. Jej dziki entuzjazm osłabił nagły strach. Madaleine opisała go jako człowieka budzącego grozę. Co jeśli nie będzie miał dla niej czasu? Co jeśli nie przekona go, że jest tym, za kogo się podaje? Co jeśli on nawet nie pamięta jej matki? Nie pomagało jej też, że za każdym razem, gdy mijała jakiegoś blondyna lub dziewczynę o długich, ciemnych włosach, jej wnętrzności skręcały się jak gdyby rozpoznała w nich Jace’a albo Isabelle. Tyle, że Isabelle pewnie by ją zignorowała, pomyślała ponuro, a Jace niewątpliwie wróciłby do Pehnallowów żeby obściskiwać się ze swoją nową dziewczyną. - Boisz się, że ktoś nas może śledzić? – spytał Sebastian, zauważając że Clary

rozglądała się na wszystkie strony w miarę jak oddalali się od centrum miasta. - Po prostu mam wrażenie, że widzę tu ludzi, których znam – przyznała. – Jace’a albo Lightwoodów. - Nie sądzę żeby Jace opuścił dom Penhallowów. Przez większość czasu ukrywa się w swoim pokoju. Na dodatek wczoraj rozciął sobie paskudnie rękę... - Zranił się w rękę? Jak? – Zapominając patrzeć pod nogi, Clary potknęła się o wystający kamień. Powierzchnia drogi, którą szli bez żadnego ostrzeżenia zmieniła się z kocich łbów w żwir. - Ała. - Jesteśmy na miejscu – oznajmił Sebastian, zatrzymując się przy wysokim drewnianym płocie. Wokół nie było żadnych domów. Dzielnica willowa nagle się skończyła, a oni stali tu mając z jednej strony płot, a z drugiej kamieniste zbocze ciągnące się do granicy lasu. W płocie była zamknięta na kłódkę furtka. Sebastian wyjął z kieszeni ciężki, metalowy klucz i otworzył ją. - Zaraz wracam z naszą podwózką – powiedział i zamknął za sobą furtkę. Clary przyłożyła oko do drewnianych sztachet. W przerwach pomiędzy listwami dostrzegła coś, co wyglądało na niski domek z czerwonych desek, mimo że nie miał ani drzwi ani okien z prawdziwego zdarzenia. Wrota budynku otwarły się i pojawił się w nich uśmiechnięty od ucha do ucha Sebastian. W jednej ręce trzymał lejce. Za nim kroczył stępa ogromny, szarobiały koń z gwiazdką na czole. - Koń? Masz konia? – Clary gapiła się na niego ze zdumieniem. – Kto w dzisiejszych czasach ma konia? Sebastian pogłaskał z czułością bok zwierzęcia. - Mnóstwo Nocnych Łowców trzyma konie w stajniach w Alicante. Jak zdążyłaś chyba zuważyć, w Idris nie ma samochodów. Nie działają zbyt dobrze w pobliżu strażniczych wież – poklepał jasną skórę końskiego siodła ozdobioną herbem, który przedstawiał wodnego węża powstającego z jeziora. Poniżej, wypisane delikatnym charakterem pisma, widniało nazwisko Verlac. - Wsiadaj.

Clary cofnęła się o krok. - Nigdy wcześniej nie jeździłam konno. - Ja będę prowadził Wędrowca – zapewnił ją Sebastian. – Ty usiądziesz przede mną. Koń zarżał łagodnie. Clary z przerażeniem zauważyła, że miał wielkie zęby. Wyobraziła sobie, jak te zęby wgryzają się w jej nogę, i pomyślała o tych wszystkich dziewczynach ze szkoły, które chciały mieć własne kucyki. Zastanawiała się czy przypadkiem nie były szalone. Bądź dzielna, powiedziała sobie w duchu. Twoja matka na pewno by tak zrobiła. Zrobiła głęboki wdech. - W porządku. Jedźmy. Jej postanowienie bycia dzielną trwało dokładnie tak długo ile Sebastianowi zajęło wskoczenie na konia i wsadzenie stóp w strzemiona, zanim nie pomógł jej przedtem wspiąć się na siodło. W chwilę później Wędrowiec ruszył z kopyta, podskakując na żwirowanej drodze z taką siłą, że aż cała się trzęsła. Clary uczepiła się kurczowo skraju siodła. Jej paznokcie wbiły się w skórę zostawiając na niej ślady. Droga, którą jechali, zwężała się w miarę jak wyjeżdżali z miasta. Teraz po obu jej stronach rosły drzewa o grubych pniach zasłaniając widok. Sebastian ściągnął wodze, na co koń zareagował spowolnieniem swojego szalonego galopu. Gwałtowny trzepot serca Clary uspokajał się wraz z nim. Gdy wreszcie opuścił ją strach, niejasno zdała sobie sprawę z bliskości Sebastiana. Trzymał wodze po jej bokach, a jego ramiona tworzyły coś na kształt klatki chroniącej jej przed upadkiem. Nagle z całą ostrością poczuła tę bliskość. Nie tylko siłę ramion, które ją obejmowały, ale również fakt, że opierała się plecami o jego klatkę piersiową i z jakiegoś powodu wyczuwała zapach czarnego pieprzu. Ale nie w złym tego słowa znaczeniu – był ostry i przyjemny, całkiem różny od woni mydła i słońca, którymi pachniał Jace. Nie żeby słońce miało zapach, ale gdyby go miało... Zgrzytnęła zębami. Była tu z Sebastianem, jechała właśnie na spotkanie z potężnym czarownikiem, a potrafiła myśleć tylko o tym jak pachniał Jace. Zmusiła

się, żeby się rozejrzeć. Zielona ściana drzew przerzedziła się na tyle, że mogła dostrzec zarys okolicy. Była piękna w swojej surowości: przed nimi ścielił się dywan zieleni poprzecinany tu i ówdzie bliznami kamiennych szarych dróg lub graniami czarnych skał wyrastającymi z trawy. Skupiska delikatnych, białych kwiatów, tych samych, które oglądała z Lukiem na cmentarzu, porastały wzgórza jak rozrzucone przypadkowo zaspy śniegu. - Jakim cudem dowiedziałeś się gdzie jest Ragnor? – zapytała, gdy Sebastian umiejętnie wyminął głęboką koleinę. - Dzięki ciotce Elodie. Posiada całkiem sporą sieć informatorów. Wie o wszystkim, co dzieje się w Idris, mimo że sama nigdy tu nie przyjeżdża. Nie cierpi opuszczać Instytutu. - A co z tobą? Często tu przyjeżdżasz? - Niespecjalnie. Gdy byłem tu ostatnim razem, miałem pięć lat. Od tamtego momentu nie widziałem też ciotki i wujka, więc cieszę się, że jestem tu teraz. Dzięki temu mogę nadrobić stracony czas. Poza tym tęsknię za Idris, gdy jestem gdzie indziej. Nie ma drugiego takiego miejsca na ziemi. Też to poczujesz i będziesz tęsknić, gdy cię tu nie będzie. - Jace też tęsknił – powiedziała. – Ale myślałam, że to dlatego, że mieszkał tu przez tyle lat. To tu się wychował. - W rezydencji Waylandów – odparł Sebastian. – To wcale nie tak daleko od miejsca, w które jedziemy. - Mam wrażenie jakbyś wiedział dosłownie wszystko. - Ale nie wiem wszystkiego – powiedział ze śmiechem, którego wibracje poczuła na swoich plecach. – Idris potrafi oczarować każdego, nawet kogoś takiego jak Jace, kto ma swoje powody by nienawidzić tego miejsca. - Czemu tak mówisz? - No cóż, w końcu wychowywał go Valentine, prawda? To musiało być okropne. - Nie mam pojęcia – powiedziała z wahaniem w głosie. – Prawda jest taka, że ma w związku z tym mieszane uczucia. Myślę, że Valentine był w pewnym sensie

okropny jako ojciec, ale z drugiej strony te rzadkie momenty dobroci i miłości które mu okazywał, były jedynymi przejawami dobroci i miłości jakie Jace kiedykolwiek znał – gdy to powiedziała ogarnął ją smutek. – Myślę, że Jace przez dość długi czas darzył go uczuciem. - Nie wierzę, żeby Valentine okazywał Jace’owi miłość i dobroć. To potwór. - Tak, ale Jace jest jego synem. A wtedy był zaledwie małym chłopcem. Wydaje mi się, że Valentine kochał go na swój sposób... - Nie – głos Sebastiana był nieprzyjemnie ostry. – Obawiam się, że to niemożliwe. Clary zamrugała ze zdziwienia i prawie odwróciła się, żeby na niego spojrzeć, ale potem przemyślała jego słowa. Wszyscy Nocni Łowcy mieli świra na punkcie Valentine’a – pomyślała o Inkwizytorce i zadrżała od środka – i nie mogła ich za to winić. - Pewnie masz rację. - Jesteśmy na miejscu – przerwał jej szorstko – tak szorstko, że przez chwilę zastanawiała się czy nie obraziła go w jakiś sposób – a potem zeskoczył z końskiego grzbietu. Jednak gdy na nią spojrzał, na jego twarzy gościł uśmiech. - Niezłe tempo – powiedział, przywiązując lejce do gałęzi pobliskiego drzewa. – Dotarliśmy tu szybciej niż się spodziewałem. Gestem ręki zachęcił ją, by zsiadła. Wahając się przez chwilę, Clary ześlizgnęła się z siodła prosto w jego ramiona. Przylgnęła do niego, gdy tylko ją złapał. Po długiej jeździe nogi miała jak z waty. - Przepraszam – powiedziała z zakłopotaniem. – Nie chciałam tak na ciebie wpaść. - Akurat za to bym nie przepraszał. Poczuła na szyi jego ciepły oddech i zadrżała. Przytrzymał ją dłużej niż było trzeba, po czym niechętnie wypuścił z objęć. To wszystko wcale nie pomagało jej odzyskać równowagi.

- Dzięki – mruknęła, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że się rumieni i całym sercem pragnęła, by jej jasna skóra nie robiła się tak łatwo czerwona. - Więc... to tutaj? Rozejrzała się dookoła. Stali w niewielkiej dolinie pomiędzy niskimi wzgórzami. Wokół polany rosły sękate drzewa. Ich powykręcane gałęzie przypominały rzeźby na tle jasnego nieba. Ale i tak... - Przecież tu nic nie ma – powiedziała marszcząc brwi. - Clary. Skup się. - Chodzi o czar? Ale ja zazwyczaj nie muszę... - Czary w Idris są o wiele potężniejsze niż gdziekolwiek indziej. Musisz się bardziej postarać – położył jej dłonie na ramionach i delikatnie obrócił. – Spójrz na polanę. Clary w milczeniu stworzyła w swoim umyśle scenę, która pozwalała jej zdjąć czar z przedmiotów, które maskował. Wyobraziła sobie siebie samą jak pociera terpentyną zamalowane płótno, starając się wydobyć spod warstw farby prawdziwy obraz. I wtedy go zobaczyła. Mały domek o kamiennych ścianach i spadzistym dachu i unoszące się z komina smugi dymu. Do domku prowadziła kręta ścieżka obsadzona kamieniami. Gdy tak patrzyła, dym z komina przybrał kształt wielkiego czarnego znaku zapytania. Sebastian wybuchnął śmiechem. - To chyba oznacza „Kto tam?” Clary owinęła się ciaśniej płaszczem. Mimo, że wiatr nie był wcale zimny, poczuła się tak jakby jej kości wypełniał lód. - Wygląda jak domek z bajki. - Zimno ci? – spytał Sebastian i objął ją ramieniem. Dym unoszący się z komina natychmiast przybrał kształt powykrzywianych serduszek. Clary odskoczyła od niego, czując się zarówno zakłopotana jak i winna, zupełnie jakby zrobiła coś złego. Pośpieszyła w stronę wejścia, a Sebastian ruszył za nią. Byli w połowie

drogi, gdy drzwi otworzyły się szeroko. Pomimo że była owładnięta myślą odnalezienia Ragnora Fella odkąd tylko Madeleine wypowiedziała jego imię, Clary nigdy nie poświęciła nawet chwili, żeby wyobrazić sobie jak on może wyglądać. Gdyby kiedykolwiek to zrobiła, to automatycznie pomyślałaby o nim jako o wysokim, brodatym mężczyźnie z szerokimi barkami, który wyglądał jak wiking. Tymczasem człowiek, który ukazał się w drzwiach był wysoki i szczupły, i miał najeżone, krótkie, ciemne włosy. Miał na sobie złoty siatkowy podkoszulek i jedwabne spodnie od piżamy. Spojrzał na Clary ze średnim zainteresowaniem wydmuchując kółeczka dymu ze swojej fantastycznej fajki. Rozpoznała go natychmiast, mimo że ani trochę nie przypominał wikinga. Magnus Bane. - Ale przecież... – zszokowana Clary spojrzała na Sebastiana, który wyglądał na równie zdumionego co ona. Gapił się na niego z otwartymi ustami i zaskoczonym wyrazem twarzy. W końcu wyjąkał: - Ty jesteś... Ragnorem Fellem? Tym czarownikiem? Magnus odjął fajkę od ust. - No cóż, z całą pewnością nie jestem egzotycznym tancerzem Ragnorem Fellem. - Ja... – Sebastianowi odjęło mowę. Clary nie była pewna czego się spodziewał ale Magnus zdecydowanie przerósł jego oczekiwania. – Mieliśmy nadzieję, że nam pomożesz. Jestem Sebastian Verlac, a to jest Clarissa Morgenstern, jej matką jest Jocelyn Fairchild... - Nie obchodzi mnie kto jest jej matką – przerwał mu Magnus. – Nie możecie się ze mną spotkać bez wcześniejszego umówienia się na wizytę. Przyjdźcie kiedy indziej. Na przykład za rok w marcu. - W marcu? – Sebastian wyglądał na zszokowanego. - Masz rację – zgodził się Magnus. – Za dużo deszczu. Co powiecie na czerwiec? Sebastian zrobił krok do przodu.

- Chyba nie zdajesz sobie sprawy z tego, jakie to ważne... - Przestań, to nic nie da – odezwała się zdegustowana Clary. – Tylko niepotrzebnie namiesza ci w głowie. I tak nam nie pomoże. Sebastian wyglądał na jeszcze bardziej zagubionego niż przed chwilą. - Nie widzę powodu, dla którego nie miałby... - Dobra, wystarczy tego – powiedział Magnus i strzelił palcami. Sebastian zastygł w bezruchu z otwartymi ustami częściowo rozłożonymi rękoma. - Sebastian! – Clary wyciągnęła rękę żeby go dotknąć. Był sztywny jak posąg. Jedynie miarowe unoszenie się klatki piersiowej świadczyło o tym, że w ogóle jeszcze żył. – Sebastian – powtórzyła ale na nic nie się to zdało. Wiedziała, że i tak jej nie widzi ani nie słyszy. Odwróciła się do Magnusa. – Nie wierzę, że to zrobiłeś. Co jest z tobą, do cholery, nie tak? Czy to co masz w tej fajce rozpuściło ci mózg? Sebastian jest po naszej stronie. - Ja nie stoję po żadnej stronie, kochanie – odparł Magnus wymachując fajką. – I szczerze mówiąc, to twoja wina. Musiałem go wyłączyć na chwilę. Byłaś strasznie bliska powiedzenia mu, że nie jestem Ragnorem Fellem. - To dlatego, że nim nie jesteś. Magnus wydmuchnął kłąb dymu i przyglądał się jej uważnie przez mgiełkę. - Chodź. Pokażę ci coś. Przytrzymał drzwi i gestem zaprosił ją do środka. Ruszyła za nim, rzucając Sebastianowi ostatnie, niedowierzające spojrzenie. Wnętrze domu tonęło w półmroku. Słabe światło wpadające przez okna wystarczyło, żeby Clary zobaczyła, że stali w dużym pokoju pełnym cieni. W powietrzu unosił się dziwny zapach, coś jakby palonych śmieci. Wydała się siebie zdławiony odgłos, a Magnus uniósł dłoń i jeszcze raz strzelił palcami. Buchnęło z nich jaskrawe niebieskie światło. Clary zrobiła gwałtowny wdech. W pokoju panował kompletny bałagan – meble

rozbito w drzazgi, powyciągano wszystkie szuflady i rozrzucono ich zawartość. Powyrywane z ksiąg stronice fruwały w powietrzu jak popiół. Nawet szyby były porozbijane. - Wczoraj dostałem wiadomość od Fella – powiedział Magnus – w której prosił mnie o spotkanie. Przybyłem na miejsce i zastałem cały ten bajzel. Wszystko zostało zniszczone, a wokół unosił się odór demonów. - Demonów? Przecież one nie mogą wchodzić do Idris... - Nie powiedziałem, że tu były. Mówię ci tylko, co się stało – powiedział bez swojej zwykłej maniery w głosie. – To miejsce cuchnie czymś demonicznym. Ciało Ragnora leżało na podłodze. Żył jeszcze, kiedy go tu zostawiali, ale niestety umarł przed moim przybyciem – odwrócił się w jej stronę. – Kto jeszcze wie, że go szukałaś? - Madeleine – wyszeptała Clary. – Ale ona nie żyje. Poza tym wiedzą o tym jeszcze Sebastian, Jace i Simon. I Lightwoodowie... - Hmm – mruknął Magus. – Skoro Lightwoodowie wiedzą, to do tej pory wie również Clave, a Valentine ma swoich szpiegów w jego szeregach. - Powinnam to trzymać w tajemnicy zamiast wypytywać o niego wszystkich – powiedziała przerażona. – To moja wina. Powinnam ostrzec Fella... - Pozwolę sobie zauważyć, że pytałaś o niego dlatego, że nie wiedziałaś gdzie go szukać. Posłuchaj. Madeleine i ty myślałyście o nim tylko jako o kimś, kto może pomóc twojej matce. Nie jako o osobie, którą może się interesować także Valentine. Ale jest coś jeszcze. Valentine może nie wiedzieć jak obudzić twoją mamę, ale zdaje sobie sprawę z tego, że to, co zrobiła by wprowadzić się w taki stan, ma coś wspólnego z tym czego pragnie. Konkretnej księgi zaklęć. - Skąd ty to wszystko wiesz? – spytała. - Ragnor mi powiedział. - Ale... Magnus przerwał jej machnięciem ręki.

- Czarownicy od zawsze mieli swoje sposoby na komunikowanie się z innymi. Używają do tego specjalnych języków – uniósł dłoń, w której trzymał niebieski płomień. – Logos. Na ścianie pojawiły się jakby wytrawione w kamieniu płynnym złotem ogniste litery, z których każda miała co najmniej sześć cali wysokości. Litery układały się w słowa, których Clary nie potrafiła odczytać. Odwróciła się do Magnusa. - Co tu jest napisane? - Ragnor zrobił to wiedząc że umiera. W ten sposób każdy czarownik, który by tu wszedł, dowie się co się stało – obrócił się, a blask bijący z płonących liter rozświetlił złotem jego kocie oczy. – Został zaatakowany przez sługów Valentine’a. Zażądali od niego Białej Księgi. Oprócz Szarej Księgi, ta jest jedną z najsławniejszych ksiąg traktujących o nadprzyrodzonych mocach, jakie kiedykolwiek zostały napisane. Ta księga zawiera zarówno formułę eliksiru, jaki wypiła Jocelyn jak i jego antidotum. Clary opadła szczęka. - I ona tutaj była? - Nie. Należała do twojej matki. Ragnor jedynie poradził jej, gdzie ją ukryć przed Valentinem. - W takim razie jest... - W rodzinnej rezydencji Waylandów. Ich dom stał blisko tego, w którym mieszkali Jocelyn i Valentine. Waylandowie byli ich najbliższymi sąsiadami. Ragnor zasugerował, że mogłaby w nim ukryć księgę w takim miejscu, do którego Valentine nigdy by nie zajrzał. W tym wypadku do biblioteki. - Przecież Valentine mieszkał w tej rezydencji przez wiele lat – zaprotestowała Clary. – Do tej pory już by ją znalazł. - Jocelyn ukryła ją we wnętrzu innej książki. Takiej, której on by nawet nie dotknął – na twarzy Magnusa wykwitł krzywy uśmieszek. – „Proste przepisy dla gospodyń domowych”. Twojej matce nie można odmówić poczucia humoru. - Byłeś tam? Szukałeś księgi?

Magnus potrząsnął głową. - Clary, na rezydencję rzucono czary, które uniemożliwiają przedostanie się do środka. Nie tylko Clave nie ma tam wstępu. Nikt nie może tam wejść, a już zwłaszcza Podziemni. Może gdybym miał wystarczająco dużo czasu to mógłbym je złamać, ale... - To znaczy, że nikt tam nie może wejść? – rozpacz ścisnęła jej serce. – To nie jest możliwe? - Nie powiedziałem, że nikt – odparł Magnus. – Jest ktoś, kto z pewnością dałby radę tam wejść. - Masz na myśli Valentine’a? - Mam na myśli jego syna. Clary potrząsnęła głową. - Jace mi nie pomoże. On nie chce żebym tu była. Wątpię, czy w ogóle będzie chciał ze mną rozmawiać. Magnus przyglądał się jej w zamyśleniu. - Wydaje mi się, że nie ma na świecie rzeczy, której Jace by dla ciebie nie zrobił. Clary otworzyła usta i znów je zamknęła. Po głowie tłukła jej się myśl, że Magnus jakimś cudem zawsze wiedział, co Alec czuł do Jace’a, a Simon do niej. Uczucia względem Jace’a mogła mieć wypisane na twarzy nawet teraz, a Magnus doskonale się w nich orientował. Odwróciła wzrok. - Powiedzmy, że uda mi się nakłonić Jace’a żeby poszedł do rezydencji razem ze mną i zdobył księgę – powiedziała. – A co potem? Nie mam pojęcia jak rzucić zaklęcie, ani jak zrobić antidotum... - Myślałaś, że udzielam ci tych wszystkich rad za darmo? – prychnął Magnus. – Jak tylko zdobędziesz Białą Księgę chcę, żebyś mi ją przyniosła. - Księgę? Mam ją przynieść dla ciebie?

- To jedna z najpotężniejszych ksiąg z zaklęciami na świecie. Oczywiście, że jej chcę. Poza tym, jest prawowitą własnością dzieci Lilith, a nie Razjela. To księga czarodziejska i powinna trafić w ręce czarodzieja. - Ale to ja jej potrzebuję, żeby wyleczyć swoją mamę... - Ty potrzebujesz tylko jednej strony, którą możesz zatrzymać. Reszta jest moja. W zamian za to zrobię dla Jocelyn antidotum. Nie możesz mi chyba zarzucić, że to nieuczciwa umowa – wyciągnął rękę. – To co, robimy deal? Po chwili wahania Clary uścisnęła jego dłoń. - Mam nadzieję, że nie będę tego żałować. - Ja również – powiedział, odwracając się z uśmiechem w stronę drzwi. Ogniste litery na ścianie zaczęły blaknąć. – Żal to takie bezsensowne uczucie, nie uważasz? Na zewnątrz słońce świeciło jasno, co stanowiło miłą odmianę po ciemnościach, jakie panowały w domu. W oddali rozciągały się góry, Wędrowiec z zadowoleniem szczypał trawę, a nieruchome ciało Sebastiana leżało na ziemi z rozłożonymi rękami. Obróciła się w stronę Magnusa. - Mógłbyś go już odczarować? Magnus wyglądał na rozbawionego. - Zaskoczyła mnie poranna wiadomość od Sebastiana. Tłumaczył się, że wyświadcza ci przysługę, nic więcej. Jak na niego wpadłaś? - Jest kuzynem któregoś z przyjaciół Lightwoodów. Jest naprawdę miły, przysięgam. - Miły? On jest niesamowity! – Magnus spojrzał z rozmarzeniem w jego kierunku. – Powinnaś go tu zostawić. – Mógłbym wieszać na nim kapelusze i inne rzeczy. - Nie. Nie dostaniesz go. - Dlaczego nie? Lubisz go? – Jego oczy płonęły. – On wydaje się lubić ciebie. Próbował złapać cię za rękę tak jak wiewiórka próbuje dosięgnąć orzeszek.

- Może raz dla odmiany porozmawiamy o twoim życiu miłosnym, co? – odparowała Clary. – Co z tobą i Alekiem? - Alec nie dopuszcza do siebie myśli, że coś nas może łączyć, więc ja też dałem sobie z nim spokój. Poprzedniego dnia wysłał mi wiadomość z prośbą o pomoc. Wiesz, jak ją zaadresował? „Do czarnoksiężnika Bane’a”, tak jakbym był dla niego kompletnie obcym człowiekiem. Myślę, że on ciągle durzy się w Jasie, chociaż akurat ten związek nie ma żadnych szans. Ale ty chyba nie masz pojęcia o czym mówię... - Och, zamknij się wreszcie – Clary spojrzała na niego z niesmakiem. – Słuchaj, jeśli zaraz nie odczarujesz Sebastiana, to nigdy się stąd nie ruszymy, a ty nie dostaniesz Białej Księgi. - W porządku, w porządku. Mogę mieć do ciebie małą prośbę? Nie mów mu nic z tego, co ci powiedziałem, nieważne czy to przyjaciel Lightwoodów czy nie – strzelił pogodnie palcami. Twarz Sebastiana ożyła jak taśma przewinięta w danym momencie akcji. - ...nam pomóc – powiedział. – To nie jest jakiś drobny problem. To sprawa życia i śmierci. - Wy Nefilim myślicie że wszystkie problemy to sprawa życia i śmierci – odparł Magnus. – A teraz idźcie. Zaczynacie mnie nudzić. - Ale... - Jazda stąd – powiedział Magnus groźnym tonem. Niebieskie iskry strzelały z jego długich palców, a w powietrzu rozszedł się nagle zapach spalenizny. Kocie oczy Magnusa płonęły. Mimo, że wiedziała, że to tylko poza, Clary bezwiednie cofnęła się do tyłu. - Powinniśmy już iść. Oczy Sebastiana zwęziły się. - Ale Clary... - Idziemy – powtórzyła z naciskiem i złapała go za ramię, na wpół ciągnąc w

stronę Wędrowca. Mamrocząc coś pod nosem, poszedł za nią niechętnie. Clary westchnęła z ulgą zerkając przez ramię. Magnus stał w drzwiach z rękami skrzyżowanymi na piersi. Uśmiechnął się, podchwytując jej spojrzenie, i puścił oczko. - Przepraszam. Sebastian jedną ręką położył na ramieniu Clary, a drugą w jej talii i pomagał jej wsiąść na grzbiet Wędrowca. Zwalczyła cichy głosik, który mówił jej że nie powinna wsiadać na tego konia – w ogóle na żadnego konia – i pozwoliła się podciągnąć. Przerzuciła nogę przez siodło wmawiając sobie, że balansuje na wielkiej sofie, a nie na żywym stworzeniu, które w każdej chwili mogło się odwrócić i ugryźć ją w nogę. - Za co? – spytała, gdy wskoczył na miejsce za nią. Łatwość, z jaką to zrobił, była niemal denerwująca – wyglądało to prawie tak jakby tańczył – ale w jakiś sposób przynosiła jej ulgę. Doskonale wiedział co robił, pomyślała, gdy sięgnął po wodze. Dobrze, że przynajmniej jedno z nich to wiedziało. - Za Ragnora Fella. Nie spodziewałem się, że nie będzie chciał nam pomóc. Chociaż z drugiej strony czarownicy są bardzo kapryśni. Spotkałaś już kiedyś jednego, prawda? - Spotkałam Magnusa Bane’a – błyskawicznie obejrzała się za siebie żeby zobaczyć oddalający się domek. Dym z komina przybrał kształt małych tańczących figurek. Tańczące Magnusiątka? Nie była pewna. – To Wysoki Czarownik Brooklynu. - Jest podobny do Fella? - O tak, szokująco podobny. Ale nic się nie stało. Zdawałam sobie z tego sprawę, że może nam odmówić. - Tyle, że ja obiecałem ci pomóc – Sebastian wyglądał na szczerze zmartwionego. – No cóż, przynajmniej mogę pokazać ci coś innego, przez co ten dzień nie będzie kompletną stratą czasu. - Co takiego? – odwróciła się żeby na niego spojrzeć. Słońce wisiało wysoko na

niebie za jego plecami zapalając złote błyski w jego ciemnych włosach. Uśmiechnął się. - Zobaczysz. W miarę jak oddalali się od Alicante, ściany zielonego listowia przerzedziły się, ukazując niesamowicie piękne widoki: zamarznięte błękitne jeziora, zielone doliny, szare górskie pasma, srebrne wstęgi rzek i stawów okolone kwiatami. Clary zastanawiała się, jakby to było mieszkać tu. Nic nie mogła poradzić na to, że bez wysokich, otaczających ją ze wszystkich stron wieżowców, czuła się zdenerwowana i bezbronna. Nie, żeby nie było tu żadnych budynków. Co jakiś czas pomiędzy drzewami migał dach wielkiego kamiennego domu. Sebastian wyjaśnił jej, że to rezydencje bogatych rodzin Nocnych Łowców. Przypominały Clary stare wille nad brzegiem rzeki Hudson w północnej części Manhattanu, gdzie lata temu bogaci Nowojorczycy spędzali wakacje. Droga zmieniła się ze żwiru w piasek. Clary została wyrwana ze swoich marzeń, gdy wspięli się na wzgórze a Sebastian ściągnął wodze i zatrzymał konia. - To tutaj. Clary nie mogła przestać się gapić. „To” było bezładną stertą zwęglonych, pokrytych sadzą kamieni, wyglądające na coś, co musiało być kiedyś domem. W niebo wbijał się wysoki komin, a na środku stał fragment ściany z oknami pozbawionymi szyb. Fundamenty porastały chwasty, odcinając się zielenią na tle czarnego kamienia. - Nie rozumiem – powiedziała. – Dlaczego tu przyjechaliśmy? - Nie wiesz? – spytał Sebastian. – To miejsce, w którym mieszkali twoi rodzice. Gdzie urodził się twój brat. To rezydencja Fairchildów. Clary usłyszała w głosie głos Hodge’a, nie pierwszy raz zresztą. Valentine podłożył ogień i spłonął razem ze swoją rodziną; ze swoją żoną, i ich synem. Spalił wszystko na popiół. Od tamtego czasu nikt tu nic nie zmieniał. Mówi się, że to miejsce jest przeklęte.

Bez słowa zeskoczyła z końskiego grzbietu. Ledwie słyszała wołającego ją Sebastiana, bo już pędziła i ślizgała się po niskim zboczu. Grunt wyrównał się w miejscu, w którym kiedyś stał dom. Poczerniałe kamienie będące kiedyś wejściem leżały pogruchotane u jej stóp. Z chwastów wyrastały schody kończące się nagle kilka stóp nad ziemią. - Clary... – Sebastian pobiegł za nią, ale ledwie zdawała sobie sprawę z jego obecności. Obróciła się powoli chłonąc oczami cały widok. Spalone, na wpół martwe drzewa. Coś, co kiedyś musiało być ocienionym trawnikiem rozciągającym się w stronę pochyłego zbocza. Tuż powyżej linii drzew mogła zobaczyć dach kolejnej rezydencji. Słońce iskrzyło w odłamkach szkła w oknie w jedynej ocalałej z pożaru ścianie. Weszła do środka po czarnej od sadzy kamiennej półce. Mogła dostrzec zarysy pokojów i wejść. Zobaczyła nawet ledwo nadpaloną gablotę, z której wysypywały się kawałki potłuczonej porcelany mieszające się z czarną ziemią. Kiedyś to był prawdziwy dom zamieszkiwany przez żywych ludzi. Mieszkała tu jej matka, tutaj wyszła za mąż, tutaj urodziła dziecko. A wtedy przyszedł Valentine i zamienił to wszystko w kupkę popiołu, pozwalając Jocelyn myśleć, że jej syn nie żyje, przez co ona ukryła prawdę o tym świecie przed swoją córką... Clary nawiedziło uczucie przeszywającego smutku. Niejedno życie zostało zniszczone w tym miejscu. Przyłożyła dłonie do twarzy i nawet się nie zdziwiła, gdy okazała się mokra od łez. Płakała nawet o tym nie wiedząc. - Clary, przepraszam. Myślałem, że będziesz chciała to zobaczyć. To był Sebastian, przedzierający się przez sterty gruzu. Jego buty wzbijały w górę kłęby popiołu. Wyglądał na zmartwionego. Odwróciła się w jego stronę. - Och, chcę. Chciałam, naprawdę. Dziękuję. Wiatr przybrał na sile. Rozwiał kosmyki ciemnych włosów Sebastiana tak, że opadły mu na twarz. Uśmiechnął się żałośnie. - Musi być ci trudno myśleć o wszystkim, co się tutaj stało. O Valentinie, twojej matce... Wykazała się niezwykłą odwagą. - Wiem – powiedziała Clary. – Ona była bardzo odważna. Nadal jest odważna.

Dotknął lekko jej twarzy. - Tak jak ty. - Sebastianie, nic o mnie nie wiesz. - Nieprawda – uniósł drugą dłoń i teraz obejmował jej twarz. Jego dotyk był delikatny, prawie nieśmiały. – Wiem o tobie wszystko, Clary. O tym jak walczyłaś z ojcem o Kielich Anioła, jak poszłaś do pełnego wampirów hotelu w poszukiwaniu przyjaciela. Isabelle opowiedziała mi wszystko i usłyszałem też kilka plotek. Odkąd po raz pierwszy usłyszałem twoje imię, zapragnąłem cię poznać. Wiedziałem, że będziesz niezwykła. Zaśmiała się drżąco. - Mam nadzieję, że cię nie rozczarowałam. - Nie – szepnął, unosząc palcami jej podbródek. – Ani trochę – przysunął jej twarz do swojej. Była zbyt zaskoczona żeby się poruszyć, nawet gdy pochylił się ku niej i gdy z opóźnieniem zdała sobie sprawę z tego co zamierzał zrobić. Odruchowo zamknęła oczy i poczuła jak jego usta muskają delikatnie jej wargi, wprawiając ją w drżenie. Ogarnęła ją nagła paląca potrzeba bycia obejmowaną i całowaną w sposób, który sprawiłby że zapomniałaby o całym świecie. Uniosła dłonie, splatając je na jego szyi, częściowo żeby odzyskać równowagę, a częściowo by przyciągnąć go do siebie bliżej. Jego włosy połaskotały jej palce. W dotyku nie były tak jedwabiste jak włosy Jace’a, ale były miękkie i lśniące. A ona z całą pewnością nie powinna teraz myśleć o Jasie. Odsunęła od siebie te myśli, gdy palce Sebastiana kreśliły linie jej policzków i szczęki. Jego dotyk miał w sobie łagodność, pomimo zgrubień i blizn, jakie pokrywały jego dłonie. Jace miał takie same ślady od walki. Prawdopodobnie wszyscy Nocni Łowcy je mieli... Starała się zablokować myśli o Jasie, ale było już za późno. Widziała go nawet z zamkniętymi oczami – ostre krzywizny twarzy, której nigdy nie potrafiła wiernie odtworzyć na papierze chociaż miała wypalony w umyśle jego obraz. Widziała delikatne kości jego dłoni, pokrytą cienkimi bliznami skórę jego ramion... Paląca tęsknota, którą odczuwała jeszcze sekundę temu, zniknęła równie szybko

jak się pojawiła. Clary zdrętwiała. Gdy Sebastian przycisnął swoje usta do jej warg, a jego ręka objęła ją za kark, sparaliżowało ją lodowate uczucie, że coś tu nie jest w porządku. Coś tu było potwornie nie tak, coś znacznie więcej niż jej beznadziejna tęsknota za kimś, kogo nie mogła mieć. To było coś innego: gwałtowny, napełniający przerażeniem wstrząs, jak gdyby szła pewnie do przodu i nagle wpadła w czarną przepaść. Złapała oddech i szarpnęła się do tyłu z taką siłą, że omal nie upadła. Gdyby Sebastian jej nie podtrzymał, runęła by na ziemię jak długa. - Clary... – miał rozbiegane oczy i zaczerwienione policzki. – Clary, co się stało? - Nic – jej głos zabrzmiał prawie jak pisk. – Nic... ja po prostu... nie powinnam... Nie jestem jeszcze na to gotowa... - Zrobiliśmy to za szybko? Możemy zwolnić... – wyciągnął rękę w jej stronę i tym razem Clary nie mogła się powstrzymać żeby się nie wzdrygnąć. Sebastian wyglądał na dotkniętego. – Nie skrzywdzę cię. - Wiem. - Czy coś się stało? – odgarnął jej włosy do tyłu, a Clary ledwo powstrzymała się od tego żeby znów nie uciec. – Czy Jace... - Jace? – czy on wiedział, że przez cały czas myślała o Jasie i teraz ją o to pytał? – Jace to mój brat. Dlaczego akurat teraz o nim mówisz? - Po prostu pomyślałem sobie, że... – potrząsnął głową, a na jego twarzy odmalował się ból i zakłopotanie - ...że może ktoś inny cię zranił. Jego dłoń ciągle spoczywała na jej policzku. Zdjęła ją delikatnie lecz stanowczo i opuściła na dół. - Nie. Nic z tych rzeczy. Ja po prostu... – zawahała się. – Postąpiliśmy źle. - Źle? – ból na jego twarzy zastąpiło niedowierzanie. – Clary, dobrze wiesz, że coś nas ku sobie ciągnie. Od chwili gdy cię zobaczyłem... - Sebastian, przestań...

- Czułem się tak jakbym właśnie spotkał kogoś, kogo szukałem przez całe życie. Ty też to poczułaś. Nie mów mi, że tak nie było. Ale tak właśnie było. Czuła się tak jakby mijała zakręt w całkiem obcym mieście i nagle zobaczyła swój własny dom. Zaskakujące i nie do końca przyjemne uczucie w stylu „Jak to się tutaj znalazło?” - Nie poczułam – przyznała. Gniew, który pojawił się w jego oczach – nagły, groźny i niekontrolowany – całkowicie ją zaskoczył. Sebastian zacisnął boleśnie dłonie na jej nadgarstkach. - To nieprawda. Clary próbowała go odepchnąć. - Sebastian... - To nieprawda – czerń jego tęczówek zdawała się stapiać ze źrenicami. Jego twarz przypominała kamienną białą maskę. - Sebastian – powiedziała na tyle spokojnie na ile się dało. – To boli. Puścił ją i odsunął się. Jego pierś unosił się gwałtownie i opadała. - Wybacz – powiedział. – Wybacz, myślałem że... To źle myślałeś, chciała powiedzieć, ale ugryzła się w język. Nie chciała oglądać jego twarzy w takim momencie. - Powinniśmy już wracać – powiedziała zamiast tego. – Niedługo zacznie się ściemniać. Pokiwał sztywno głową, zszokowany swoim wybuchem tak samo jak ona. Odwrócił się i podszedł do Wędrowca, który szczypał trawę w cieniu drzewa. Clary wahała się przez moment, a potem ruszyła za nim – chyba już nic nie mogła zrobić. Zerknęła ukradkiem na swoje nadgarstki – na skórze odznaczyły się czerwone ślady w miejscach gdzie chwycił ją Sebastian, i co dziwniejsze – jej palce były pokryte smugami czerni jak gdyby poplamiła je tuszem.

Sebastian w milczeniu pomógł jej wsiąść na grzbiet Wędrowca. - Przepraszam za to, że wspomniałem o Jasie – powiedział w końcu, gdy siedziała już w siodle. – On nigdy by cię nie skrzywdził. Wiem, że to z twojego powodu poszedł do Gardu, żeby zobaczyć się z tym uwięzionym wampirem, ale... Świat nagle stanął w miejscu. Clary słyszała w uszach swój własny świszczący oddech, widziała swoje dłonie zastygłe w bezruchu na krawędzi siodła. - Wampirzy więzień? – wyszeptała. Sebastian spojrzał na nią z zaskoczeniem. - Tak – powiedział. – Simon, ten wampir, którego przyprowadzili ze sobą z Nowego Jorku. Myślałem... To znaczy, byłem pewien, że o tym wiesz. Jace ci nie powiedział?

8. Jeden z żyjących Simona obudziło światło odbijające się od jakiegoś przedmiotu, który ktoś wsunął pomiędzy kraty w jego oknie. Zerwał się na równe nogi z ciałem obolałym z głodu i zobaczył metalową butelkę wielkości termosu. Do szyjki przywiązano zwinięty świstek papieru. Simon zerwał go i rozwinął. Simon: to jest świeża wołowa krew, prosto od rzeźnika. Mam nadzieję, że się nada. Jace powiedział mi o wszystkim i uważam, że jesteś bardzo odważny. Trzymaj się, a my już coś wymyślimy, żeby cię stąd wyciągnąć. XOXOXOXOXOXOX Isabelle Simon uśmiechnął się, widząc nagryzmolone iksy i kółka, które biegły przez całą długość strony. Miło było wiedzieć, że jej sympatia wobec niego nie ucierpiała na niczym w obecnych okolicznościach. Odkręcił korek butelki i przełknął kilka

łyków krwi zanim ostry kłujący ból między łopatkami nie zmusił go do odwrócenia się. Raphael stał spokojnie na środku celi z rękami złożonymi za plecami. Miał na sobie sztywno wyprasowaną białą koszulę i ciemną kurtkę. Na jego szyi połyskiwał złoty łańcuch. Simon prawie zadławił się krwią. Przełknął ją szybko, ciągle się na niego gapiąc. - Nie możesz... Ciebie tu nie ma... Raphael uśmiechnął się w taki sposób, że jego kły wystawały, mimo że wcale tak nie było. - Nie panikuj, Daylighterze. - Ja wcale nie panikuję. – To nie była do końca prawda. Simon czuł się jakby połknął coś ostrego. Nie widział Raphaela od tamtej nocy, kiedy zakrwawiony i posiniaczony wygrzebał się ze swojego pośpiesznie wykopanego grobu w Queens. Ciągle pamiętał jak rzucał mu paczki wypełnione zwierzęcą krwią i sposób w jaki otwierał je swoimi zębami, jak gdyby sam był zwierzęciem. – Słońce jeszcze nie zaszło. Jakim cudem się tu dostałeś? - Nie dostałem się – głos Raphaela był miękki jak jedwab. – To Projekcja. Spójrz – machnął ręką, wkładając ją w kamienną ścianę. – Jestem jak dym. Nie skrzywdzę cię. Oczywiście ty też nie możesz tego zrobić. - Nie miałem takiego zamiaru – Simon odłożył butelkę na swoją pryczę. – Chcę tylko wiedzieć, co ty tu w ogóle robisz. - Opuściłeś Nowy Jork w wielkim pośpiechu, Daylighterze. Chyba zdajesz sobie sprawę z tego, że powinieneś poinformować przywódcę ze swojego terenu, że wyjeżdżasz z miasta? - Przywódcę? Masz na myśli siebie? Myślałem, że to ktoś inny... - Camille jeszcze do nas nie wróciła – wyjaśnił Raphael bez cienia emocji w głosie. – Zastępuję ją. Wiedziałbyś to wszystko, gdybyś zadał sobie trochę trudu i zapoznał z prawami swojego gatunku.

- Mój wyjazd nie został zaplanowany z góry. I bez obrazy, ale nie uważam cię za kogoś z mojego gatunku. - Dios – Raphael zmrużył powieki jak gdyby ukrywał swoje rozbawienie. – Ależ ty jesteś uparty. - Jak możesz to w ogóle mówić? - To chyba oczywiste, prawda? - Mam na myśli... – Simona poczuł ucisk w gardle. – To słowo. Ty możesz je powiedzieć a ja nie. Bóg. W oczach Raphaela pojawił się krótki błysk. Rzeczywiście był rozbawiony. - Wiek – wyjaśnił. – I lata praktyki. Oraz wiara, a raczej jej brak – w sumie to chyba to samo. Z czasem się tego nauczysz, żółtodziobie. - Nie nazywaj mnie tak. - Przecież tym właśnie jesteś. Jesteś Dzieckiem Nocy. Czy to nie dlatego Valentine cię pojmał i spuścił z ciebie krew? - Jesteś nieźle poinformowany – powiedział Simon. – Może ty mi to powiesz. Oczy Raphaela zwęziły się. - Słyszałem też plotki, że napiłeś się krwi Nocnego Łowcy i to stąd ta twoja nowa umiejętność chodzenia w słońcu. Czy to prawda? Simonowi zjeżyły się włosy. - To niedorzeczne. Gdyby krew Nocnych Łowców umożliwiała wampirom wychodzenie na światło słoneczne, to wszyscy już dawno by o tym wiedzieli. Krew Nefilim stałaby się niezwykle chodliwym towarem. I nigdy nie byłoby mowy o pokoju pomiędzy wampirami, a Nocnymi Łowcami. Dlatego cieszę się, że to nieprawda. Wargi Raphaela wygięły się w nikłym uśmiechu.

- Skoro już poruszyliśmy ten temat, to czy zdajesz sobie sprawę z tego, Daylighterze, że ty też stałeś się niezwykle cennym towarem? Nie ma Podziemnego, który nie chciałby dostać cię w swoje ręce. - Wliczając w to ciebie? - Oczywiście. - A co byś zrobił gdybyś już dostał mnie w swoje ręce? Raphael wzruszył ramionami. - Być może jestem osamotniony w myśleniu, że zdolność chodzenia w słońcu wcale może nie być taka wspaniała jak myśli reszta wampirów. W końcu nie bez powodu nazywa się nas Dziećmi Nocy. Bardziej jestem skłonny myśleć o tobie jak o przekleństwie. - Naprawdę? - Możliwe – wyraz twarzy Raphaela był obojętny. – Myślę, że stanowisz dla nas zagrożenie. Zagrożenie dla całego wampirzego gatunku, jeśli wolisz. Nie możesz zostać w tej celi na zawsze, Daylighterze. Któregoś dnia będziesz musiał stąd wyjść i stawić czoło światu. I mnie. Ale jedno mogę ci przysiąc. Nie zrobię ci krzywdy i nie będę próbował cię odnaleźć, jeśli w zamian ty przysięgniesz, że ukryjesz się po tym jak wypuści cię Aldertree. Jeśli przyrzekniesz udać się tam gdzie nikt cię nie znajdzie i już nigdy nie skontaktujesz się z nikim, kogo znałeś w poprzednim życiu. Tak będzie uczciwie. Ale Simon już kręcił przecząco głową. - Nie mogę zostawić swojej rodziny. Ani Clary. Raphael prychnął z irytacją. - Oni nie należą już do twojego świata. Teraz jesteś wampirem. - Ale nie chcę nim być. - Spójrz na siebie. Ciągle tylko narzekasz – ciągnął Raphael. – Nigdy nie zachorujesz, nie umrzesz i już na zawsze pozostaniesz silny i młody. Nigdy się nie

zestarzejesz. Nie masz powodu do narzekań. Wiecznie młody, pomyślał Simon. To brzmiało całkiem nieźle, ale czy ktoś chciałby na zawsze pozostać szesnastolatkiem? Co innego gdyby miał dwadzieścia pięć lat, ale szesnaście? Nigdy by nie urósł, nie widziałby jak zmienia się jego ciało, ani twarz. Już nawet nie wspominając o tym, że z takim wyglądem nigdy nie mógłby wejść do baru i zamówić sobie drinka. Nigdy. Aż po wsze czasy. - Poza tym – dodał Raphael – nie musiłabyś wyrzekać się słońca. Simon nie miał ochoty wstępować znów na tę samą ścieżkę. - Słyszałem, co mówiły o tobie inne wampiry w Dumort – powiedział. – Wiem, że co niedziela zakładasz krzyż i idziesz na spotkanie ze swoją rodziną. Założę się, że pewnie nawet nie mają pojęcia, że jesteś wampirem. Więc nie mów mi, że mam wszystkich zostawić. I tak tego nie zrobię. Oczy Raphaela lśniły. - Nie liczy się to, w co wierzy moja rodzina. Liczy się to, w co wierzę ja. I to co wiem. Prawdziwy wampir wie, że jest martwy. Akceptuje swoją śmierć. Ale tobie ciągle się zdaje, że jesteś jednym z żyjących. Właśnie to sprawia, że jesteś tak niebezpieczny. Nie jesteś w stanie pojąć, że nie należysz już dłużej do świata żywych. Zmierzchało już, gdy Clary wróciła do domu Amatis i zamknęła za sobą drzwi, zasuwając rygiel. Stała przez długą chwilę w ciemnym korytarzu i opierała się o nie z przymkniętymi oczami. Czuła się całkiem wyczerpana i strasznie bolały ją nogi. - Clary? – stanowczy głos Amatis rozdarł ciszę. – To ty? Clary nie ruszyła się z miejsca, unosząc się w kojącej ciemności. Tak bardzo chciała być już w domu, że niemal czuła metaliczny posmak powietrza na ulicach Brooklynu. Widziała swoją matkę siedzącą przy oknie, przez które sączyły się blade promienie słońca, rozświetlając obraz, który malowała. Tęsknota za domem skręciła jej wnętrzności bólem.

- Clary – głos dochodził teraz z dość bliska. Clary szybko otworzyła oczy. Przed nią stała Amatis z zaczesanymi gładko włosami i z rękami na biodrach. – Twój brat przyszedł, żeby się z tobą zobaczyć. Czeka na ciebie w kuchni. - Jace jest tutaj? – jakimś cudem zwalczyła gniew i zaskoczenie i udało jej się zachować kamienną twarz. Nie było potrzeby pokazywać jak bardzo jest z tego powodu wściekła przy siostrze Luke’a. Amatis przyglądała się jej z ciekawością. - Miałam go nie wpuszczać? Pomyślałam, że ucieszysz się na jego widok. - Wszystko w porządku – powiedziała Clary, z trudem zachowując równy głos. – Po prostu jestem zmęczona. - Hmm – Amatis wyglądała jakby nie uwierzyła w ani jedno jej słowo. – No cóż, w takim razie będę na górze gdybyś mnie potrzebowała. Muszę się zdrzemnąć. Clary nie potrafiła wymyślić powodu, dla którego potrzebowałaby jej pomocy, ale skinęła potakująco głową i powlokła się korytarzem w stronę jasno oświetlonej kuchni. Na stole stała miska z owocami, bochenek chleba, masło, ser i talerz z czymś, co wyglądało jak... ciasteczka? Czyżby Amatis upiekła ciasteczka? Za stołem siedział Jace i opierał się łokciami o blat. Jego złociste włosy były potargane, a koszula pod szyją rozpięta. Clary mogła dostrzec grube linie jego Znaków przecinające obojczyk. W obandażowanej dłoni trzymał ciasteczko. Wyglądało na to, że Sebastian miał rację. Jace rzeczywiście zranił się w rękę. Nie, żeby ją to obchodziło. - Jesteś wreszcie – odezwał się. – Bo już zacząłem myśleć, że wpadłaś do kanału. Clary wpatrywała się w niego nie mówiąc ani słowa. Zastanawiała się, czy Jace mógłby dostrzec gniew w jej oczach. Wyciągnął się na krześle, kładąc jedno ramię na oparciu. Uwierzyłaby w jego z pozoru beztroską pozę, gdyby nie szybko bijący puls u podstawy jego szyi. - Wyglądasz na wyczerpaną. Gdzie się podziewałaś przez cały dzień? - Wyszłam z Sebastianem.

- Z Sebastianem? – wyraz całkowitego zaskoczenia na jego twarzy sprawił jej natychmiastową satysfakcję. - Odprowadził mnie wczoraj do domu – powiedziała, a w jej głowie słowa Od teraz będę dla ciebie tylko bratem dźwięczały jak bicie uszkodzonego serca. – Jak na razie jest jedyną osobą w tym mieście która była dla mnie miła. Więc tak, wyszłam wczoraj z Sebastianem. - Rozumiem – Jace odłożył ciasteczko z powrotem na talerz. Jego twarz była zupełnie bez wyrazu. – Clary, przyszedłem tu, żeby cię przeprosić. Nie powinienem się tak do ciebie odzywać. - Nie – zgodziła się. – Nie powinieneś. - Przyszedłem również po to by zapytać czy rozważyłabyś powrót do Nowego Jorku. - Jezu, znowu to samo... - Nie jesteś tu bezpieczna. - Czym ty się tak przejmujesz? – spytała bezbarwnym głosem. – Że zamkną mnie w więzieniu tak jak Simona? Wyraz twarzy Jace’a nie uległ zmianie, ale zakołysał się na krześle odrywając stopy od podłogi tak jakby go popchnęła. - Simona...? - Sebastian mi o wszystkim powiedział – ciągnęła dalej tym samym tonem. – O tym jak zaprowadziłeś go tam i pozwoliłeś żeby wtrącili go do więzienia. Chcesz żebym zaczęła cię przez to nienawidzić? - Ufasz mu? – zapytał Jace. – Ledwie go znasz. Wbiła w niego wzrok. - Więc to nieprawda? Skrzyżowali spojrzenia, ale twarz Jace’a pozostała nieruchoma. Tak jak twarz

Sebastiana, gdy go odepchnęła. - Prawda. Clary chwyciła ze stołu talerz i cisnęła nim w niego. Jace zrobił unik, a talerz uderzył w ścianę nad zlewem i roztrzaskał się w drobny mak. Zeskoczył z krzesła, gdy Clary porwała w dłoń kolejny i rzuciła w niego z dzikim wyrazem oczu. Ten z kolei odbił się od lodówki i spadł Jace’owi pod nogi łamiąc się na dwie równe połówki. - Jak mogłeś?! Simon ci ufał! Gdzie on teraz jest? Co oni mu zrobią? - Nic – odparł Jace. – Wszystko z nim w porządku. Spotkałem się z nim wczoraj... - Przed, czy po tym jak się widzieliśmy? Przed, czy po tym jak udawałeś, że wszystko jest w porządku, a ty świetnie się czujesz? - Przyszłaś tu tylko dlatego, bo myślałaś że świetnie się czuję? – z jego gardła wydobył się dziwny dźwięk podejrzanie przypominający śmiech. – Jestem lepszym aktorem niż myślałem – uśmiechnął się krzywo. To wprawiło Clary w jeszcze większą wściekłość: jak on w ogóle śmiał teraz z niej kpić? Sięgnęła po miskę na owoce, ale nagle przestało jej to wystarczać, więc kopniakiem odsunęła od siebie krzesło i rzuciła się na niego wiedząc, że to była ostatnia rzecz jakiej się po niej spodziewał. Gwałtowność jej ataku sprawiła, że przestał się pilnować. Doskoczyła do niego, a on zatoczył się do tyłu, przytrzymując się kurczowo krawędzi blatu. Prawie na niego wpadła, usłyszała jak wciągnął powietrze, i zamachnęła się na ślepo nie zdając sobie nawet z tego sprawy. Zapomniała już, jaki był szybki. Jej pięść nie trzasnęła go w twarz tylko w jego wyciągniętą rękę. Zacisnął na niej palce, zmuszając ją by opuściła dłoń wzdłuż ciała. Nagle Clary zdała sobie sprawę z tego jak blisko się znajdował – leżała na nim, przygważdżając go do stołowego blatu całym ciężarem swojego drobnego ciała. - Puść moją rękę. - Uderzysz mnie gdy to zrobię? – jego głos był chrapliwy i miękki, oczy mu płonęły.

- Zasługujesz na to. Poczuła jak jego klatka piersiowa unosi się i opada, gdy zaśmiał się bez cienia wesołości w głosie. - Myślisz, że zaplanowałem to wszystko? Naprawdę myślisz, że jestem do tego zdolny? - No cóż, w końcu nie lubisz Simona. Pewnie nigdy go nie lubiłeś. Jace parsknął z niedowierzaniem i puścił jej dłoń. Gdy Clary się odsunęła, wyciągnął w jej stronę swoje prawe ramię. Chwilę zajęło jej zdanie sobie sprawy z tego, co chciał jej pokazać: poszarpaną bliznę przecinającą jego nadgarstek. - To – jego głos był ostry jak brzytwa – jest ślad po tym jak przeciąłem sobie nadgarstek, żeby twój wampirzy przyjaciel mógł się napić mojej krwi. Prawie mnie to zabiło. Co ty sobie wyobrażasz? Że po prostu go tam zostawiłem? Clary gapiła się na bliznę Jace’a – na jedną z wielu blizn wszelkich kształtów i rozmiarów pokrywających jego ciało. - Sebastian powiedział mi, że sprowadziłeś tu Simona, a potem Alec poszedł z nim do Gardu. Oddałeś go w ich ręce. Musiałeś wiedzieć, że... - Sprowadziłem go tu przez przypadek – sprostował Jace. – Chciałem, żeby przyszedł do Instytutu, bo musiałem z nim porozmawiać. O tobie. Pomyślałem, że może jemu uda się nakłonić cię do tego, żebyś porzuciła zamiar przyjazdu do Idris. Nie zgodził się na to, jeśli to cię jakoś pocieszy. Zaatakowali nas Wyklęci i dlatego musiałem przeprowadzić go przez Portal. Miałem do wyboru albo zabrać go ze sobą, albo pozwolić mu umrzeć. - Ale dlaczego musiałeś go zaprowadzić akurat do Clave? Wiedziałeś, że... - Dlatego, że jedyny Portal w Idris znajduje się w Gardzie. Powiedzieli nam, że odeślą go z powrotem do Nowego Jorku. - A ty im uwierzyłeś? Po tym, co się stało z Inkwizytorką? - Clary, sprawa z Inkwizytorką nie należała do normalnych. Dla ciebie to był

pierwszy kontakt z Clave, ale nie dla mnie – Clave to my. Nefilim. Oni przestrzegają Prawa. - Z jednym małym wyjątkiem – oni tego nie robią. - Masz rację – powiedział Jace zmęczonym głosem – Nie robią. A najgorsze z tego wszystkiego jest to, co o Clave powiedział Valentine – że jest skorumpowane i musi zostać oczyszczone. I niech mnie szlag trafi, jeśli się z nim nie zgadzam. Clary umilkła, po pierwsze dlatego, że nie wiedziała co odpowiedzieć, a po drugie z zaskoczeniem odkryła, że Jace przyciągnął ją do siebie, chyba nawet nie zdając sobie sprawy z tego co robi. Ku swojemu zdziwieniu, pozwoliła mi na to. Przez biały materiał jego koszulki mogła dostrzec czarne, wijące się zarysy Znaków muskające jego skórę jak języki ognia. Pragnienie by oprzeć się na nim i poczuć jak obejmuje ją ramionami było takie samo jak tęsknota za powietrzem, gdy tonęła w Jeziorze Lyn. - Valentine mógł mieć rację co do tego, że wiele rzeczy wymaga naprawy – powiedziała w końcu. – Ale myli się co do sposobu, w jaki trzeba to zrobić. Zdajesz sobie z tego sprawę, prawda? Jace przymknął powieki. Zauważyła, że pod oczami miał ciemne półksiężyce, pozostałości po nieprzespanych nocach. - Nie jestem pewien czy zdaję sobie sprawę z czegokolwiek. Masz prawo się na mnie wściekać. Nie powinienem był ufać Clave. Tak bardzo chciałem uwierzyć, że Inkwizytorka była totalnym nieporozumieniem, że działała bez ich zgody, a mogłem zdać się na swój instynkt Nocnego Łowcy... - Jace – wyszeptała. Otworzył oczy i spojrzał na nią. Stali tak blisko siebie, że zdała sobie sprawę, że stykali się ze sobą na całej długości ciała a ona czuła bicie jego serca. Odsuń się od niego, nakazała sobie, ale nogi jej nie posłuchały. - Co takiego? – spytał bardzo miękkim głosem. - Muszę się spotkać z Simonem – wykrztusiła. – Możesz mnie do niego zaprowadzić?

Puścił ją równie szybko jak złapał. - Nie. Nie powinno cię nawet być w Idris. Nie możesz tak po prostu pójść sobie do Gardu skacząc po drodze ze szczęścia. - Ale Simon pomyśli, że wszyscy go opuścili. Pomyśli... - Spotkałem się z nim – przerwał jej Jace. – Chciałem go stamtąd wyciągnąć. Miałem zamiar wyrwać te kraty z okna gołymi rękami. Ale on mi na to nie pozwolił. - Nie pozwolił? Chciał zostać w więzieniu? - Powiedział, że Inkwizytor węszy wokół mojej rodziny, wokół mnie. Aldertree chce na nas zwalić winę za to, co stało się w Nowym Jorku. Chce porwać któregoś z nas i torturować tak długo, dopóki nie wyciągnie z nas prawdy. A Clave przymknie na to oko. Na razie stara się nakłonić Simona do przyznania się, że spiskujemy z Valentinem. Simon powiedział, że jeśli pomógłbym mu w ucieczce, to Aldertree od razu wiedziałby, że ja to zrobiłem, a wtedy Lightwoodowie znaleźliby się w jeszcze gorszym położeniu. - To bardzo szlachetne z jego strony i w ogóle, ale w takim razie jaki ma plan? Chce tam tkwić w nieskończoność? Jace wzruszył ramionami. - Jeszcze się nad tym nie zastanawialiśmy. Clary westchnęła z rozdrażnieniem. - Faceci – mruknęła. – W porządku, posłuchaj. Potrzebujesz alibi. Upewnimy się, że ty i Lightwoodowie jesteście w jednym miejscu tak żeby wszyscy was widzieli, a wtedy Magnus uwolni Simona z więzienia i odeśle go do Nowego Jorku. - Przykro mi to mówić, Clary, ale nie ma szans żeby Magnus to zrobił. Nie obchodzi mnie jak bardzo podoba mu się Alec. Magnus nie wejdzie w otwarty konflikt z Clave tylko po to żeby wyświadczyć nam przysługę. - Zrobi to – oświadczyła Clary – w zamian za Białą Księgę.

Jace zamrugał. - Za co? Clary wyjaśniła mu pokrótce całą historię ze śmiercią Ragnora Fella, pojawieniem się Magnusa w jego domu i z księgą zaklęć. Jace słuchał z uwagą dopóki nie skończyła mówić. - Demony? Magnus powiedział ci, że Fell został zabity przez demony? Clary wróciła pamięcią do tamtej chwili. - Nie... powiedział, że dom cuchnął czymś demonicznym. I że Fell został zamordowany przez „sługi Valentine’a”. - Niektóre zaklęcia pozostawiają niewidzialną aurę, która zalatuje demonami – wytłumaczył Jace. – Jeśli Magnus nie powiedział nic konkretnego to dlatego, że nie jest zadowolony z faktu że gdzieś w pobliżu kręci się jakiś czarownik, który praktykuje czarną magię i łamie przez to Prawo. Ale w końcu nie po raz pierwszy Valentine porwał jedno z Dzieci Lilith, żeby wykonywało jego rozkazy. Pamiętasz tego młodego czarownika, którego zabił w Nowym Jorku? - Pamiętam, wykorzystał jego krew do Rytuału Konwersji – wzdrygnęła się na samo wspomnienie. – Jace, czy Valentine może chcieć tej księgi z tego samego powodu co ja? Żeby obudzić moją mamę? - Możliwe. Albo, tak jak mówi Magnus, Valentine pożąda jej tylko ze względu na moc, jaką by mu dała. Tak czy inaczej, lepiej żebyśmy znaleźli ją przed nim. - Myślisz, że jest jakaś szansa na to, że znajdziemy ją w rezydencji Waylandów? - Wiem, że tam jest – powiedział ku jej zdumieniu. – Ta książka kucharska, „Przepisy dla gospodyń”, czy coś takiego, już ją kiedyś widziałem. W bibliotece. To była jedyna książka kucharska jaka tam stała. Clary poczuła jak kręci jej się w głowie. Ledwie mogła uwierzyć, że to wszystko działo się naprawdę. - Jace... jeśli zabierzesz mnie do rezydencji i zdobędziemy księgę, to pojadę do domu z Simonem. Zrób to dla mnie a przysięgam, że już nigdy tu nie wrócę.

- Magnus się nie mylił – zaczął powoli Jace – rezydencję obłożono zwodniczym czarem. Zabiorę cię tam, ale to dość daleko. Dojście na piechotę zajmie nam co najmniej pięć godzin. Clary sięgnęła do jego pasa i wyciągnęła z niego stelę. Połyskiwała tym samym słabym światłem co szklane wieże. - Kto powiedział że pójdziemy tam na piechtę? - Miewasz niezwykłych gości, Daylighterze – zauważył Samuel. – Najpierw Jonathan Morgenstern a teraz przywódca wampirów z Nowego Jorku. Jestem pod wrażeniem. Jonathan Morgenstern? Simon z opóźnieniem zdał sobie sprawę, że chodziło o Jace’a. Siedział na podłodze w swojej celi i obracał w palcach pustą butelkę. - Wygląda na to, że jestem ważniejszy niż by się mogło wydawać. - A Isabelle Lightwood przyniosła ci krew – dodał Samuel. – To się nazywa dostawa. Simon podniósł głowę. - Skąd wiesz, że przyniosła? Nie wspominałem o niej... - Zobaczyłem ją w oknie. Wygląda zupełnie jak swoja matka – wyjaśnił Samuel. – Albo, no cóż, tak jak jej matka wiele lat temu. Nastąpiła chwila niezręcznej ciszy. - Wiesz, że ta krew to tylko chwilowe rozwiązanie. Niedługo Inkwizytor zacznie się zastanawiać czy już wystarczająco długo cię tu głodzi. Gdy dowie się, że jesteś całkiem zdrowy, znajdzie inny sposób żeby cię zabić. Simon zapatrzył się w sufit. Wyrysowane w kamieniu runy falowały jak piasek na plaży. - Czyli wygląda na to, że po prostu muszę zaufać Jace’owi że mnie stąd wyciągnie – stwierdził. Gdy Samuel nie odpowiedział, dodał: - Poproszę go, żeby ciebie też

uwolnił. Nie zostawię cię tutaj. Samuel wydał z siebie dźwięk, który niezupełnie przypominał śmiech. - Nie sądzę, żeby Jace Morgenstern chciał uwolnić akurat mnie – powiedział. – Poza tym głód to w tej chwili najmniejszy z twoich problemów, Daylighterze. Niedługo Valentine zaatakuje miasto, a wtedy wszyscy zginiemy. Simon zamrugał ze zdumienia. - Skąd u ciebie taka pewność? - Dobrze znałem Valentine’a od tej strony. Znałem jego plany. Jego cele. Zamierza zniszczyć straże Alicante i uderzyć w Clave od środka. - Sądziłem, że żaden demon nie może się przedostać przez straże. Myślałem, że są dla nich niedostępne. - To prawda. Żeby pokonać straże trzeba mieć w sobie krew demonów i można to zrobić tylko wewnątrz Alicante. Ale ponieważ żaden demon nie może przez nie przeniknąć to wygląda to na zupełny paradoks, albo przynajmniej powinno tak wyglądać. Valentine twierdził, że znalazł sposób żeby to obejść, sposób na to żeby włamać się do środka. I ja mu wierzę. Znajdzie sposób, żeby sforsować straże, wejdzie do miasta ze swoją armią demonów i zabije nas wszystkich. Pewność w jego głosie zmroziła Simona. - Rezygnacja w twoim głosie mnie dobija. Nie powinieneś w takim razie czegoś zrobić? Na przykład ostrzec Clave? - Ostrzegałem ich, gdy mnie przesłuchiwali. W kółko powtarzałem, że Valentine chce zniszczyć straże miasta, ale zlekceważyli to. Uważają, że wieże są niezniszczalne skoro stoją już od tysięcy lat. Tak samo myśleli Rzymianie zanim nie zaatakowała ich garstka barbarzyńców. Wszystko się kiedyś kończy – zaśmiał się zgrzytliwie. – Uznaj to za wyścig, żeby zobaczyć kto zabije cię pierwszy, Daylighterze – Valentine, reszta Podziemnych albo Clave. Gdzieś pomiędzy tu i tam dłonie Clary i Jace’a rozdzieliły się. Kiedy huragan wypluł ją na zewnątrz i upadła na podłogę, okazało się że jest sama. Usiadła

powoli i rozejrzała się dookoła. Siedziała na środku perskiego dywanika leżącego na posadzce w przestronnym pokoju o kamiennych ścianach. Tu i ówdzie stały meble spowite w białe prześcieradła przez co wyglądały jak niezgrabne duchy. W oknie wisiały pokryte warstwą kurzu aksamitne kotary. Jego drobinki tańczyły w świetle księżyca. - Clary? – Jace wynurzył się zza czegoś, co mogło uchodzić za wielki fortepian. – Jesteś cała? - Tak – podniosła się, krzywiąc się lekko. Bolał ją łokieć. – Ale nie będę gdy Amatis zabije mnie za to co zrobiłam z jej talerzami i za to że otworzyłam Portal w jej kuchni. Podał jej rękę i pomógł wstać. - Mimo wszystko jestem pod wrażeniem. - Dzięki – rozejrzała się wokół. – Więc to tutaj się wychowałeś? Wygląda jak domek z bajki. - Myślałem raczej o horrorze – poprawił ją Jace. – Dobry Boże, minęły lata odkąd byłem tu po raz ostatni. Wtedy to miejsce nie wyglądało na takie... - Zimne? – Clary zadrżała odrobinę. Zapięła płaszcz, ale chłód bijący z wnętrza rezydencji krył w sobie coś więcej – jak gdyby nigdy nie rozbrzmiewał tu śmiech, nie było ciepła ani światła. - Nie. Ten dom zawsze był zimny. Miałem na myśli, że nigdy nie był taki zakurzony – wyjął z kieszeni magiczny kamień. Światło buchnęło spomiędzy jego palców. Jego blask oświetlił od dołu jego twarz, podkreślając krzywizny jego policzków i skroni. – To sala lekcyjna, a nam potrzebna jest biblioteka. Chodź za mną. Poprowadził ją przez galerię obwieszoną lustrami. Patrząc w swoje odbicie Clary zdała sobie sprawę z tego, jak bardzo była rozczochrana: jej płaszcz pokrywały smugi brudu, a włosy miała zmierzwione od wiatru. Próbowała je dyskretnie przygładzić i napotkała w następnym lustrze jego uśmiech. Z jakichś niezrozumiałych dla niej powodów jego włosy wyglądały perfekcyjnie. Korytarz był obsadzony drzwiami. Niektóre z nich były otwarte. Clary mogła

dostrzec przez nie wnętrza pokojów, wyglądające na równie nieużywane i zakurzone co sala lekcyjna. Valentine powiedział, że Michael Wayland nie miał żadnych krewnych więc chyba nikt nie odziedziczył tego domu po jego „śmierci”. Sądziła, że Valentine zajął się jakoś tym miejscem ale to nie była prawda. Ze wszystkiego tchnął smutek i świadomość, że pomieszczenia od dawna były nieużywane. W Renwick Valentine nazwał to miejsce „domem”, pokazał je Jace’owi w lustrze w Portalu – wspomnienie zielonych pól i jasnego kamienia – ale Clary zdawała sobie sprawę z tego, ze to również było kłamstwo. To, że Valentine od dawna tu nie mieszkał, od razu rzucało się w oczy. Może po prostu opuścił to miejsce żeby niszczało, albo wracał czasami i przechadzał się mrocznych korytarzach jak duch. Dotarli do drzwi na końcu galerii. Jace otworzył je ramieniem, przepuszczając Clary pierwszą. Wyobrażała sobie, ze biblioteka będzie podobna do tej w Instytucie i częściowo miała rację: pomieszczenie wypełniały takie same rzędy książek i drabinki na kółkach umożliwiające dosięgnięcie do najwyższych półek. Sufit był płaski i belkowany i nie miał stożkowatego kształtu tak jak ten w Instytucie. W pomieszczeniu nie było też stołu. W oknach zrobionych z ułożonych naprzemiennie kawałków barwionego na zielono i niebiesko szkła wisiały aksamitne, zielone zasłony. W świetle księżyca lśniły jak kolorowy szron. Za wyjątkiem okien, wszystko w środku było czarne. - To jest biblioteka? – szepnęła, chociaż nie była pewna po co to robi. Martwota tego wielkiego pustego domu napawała ją dziwnym, przejmującym uczuciem. Jace zapatrzył się na coś, jego oczy pociemniały od wspomnień. - Przesiadywałem w tym oknie i czytałem to, co ojciec przydzielił mi na dany dzień. Różne języki na różne dni tygodnia – francuski w soboty, angielski w niedziele... nie pamiętam, w jaki kazał mi czytać łacinę... czy to był poniedziałek, czy wtorek... W umyśle Clary pojawił się nagle obraz Jace’ jako małego chłopca z książką na kolanach, który siedział w oknie i patrzył... na co? Na ogrody? Na krajobraz? Na wysoki mur z kolców, taki sam jaki otaczał zamek Śpiącej Królewny? Widziała jak czytał. Światło wpadające przez kolorowe okno rzucało zielone i niebieskie prostokąty na jego jasne włosy i drobną twarz, zbyt poważną jak na dziesięcioletniego chłopca.

- Nie pamiętam – powtórzył, wpatrując się w ciemność. Dotknęła jego ramienia. - To nie ma znaczenia, Jace. - Chyba nie – wzdrygnął się jakby budził się ze snu, i ruszył przez pokój przyświecając sobie magicznym światłem. Przyklęknął, żeby przeszukać jeden z rzędów książek i wyprostował się trzymając w ręku pojedynczy egzemplarz „Prostych przepisów dla gospodyń domowych”. Clary przebiegła przez pokój i wyrwała mu ją z rąk. Książka miała prostą, niebieską oprawę i była zakurzona tak jak wszystko inne. Gdy ją otworzyła, kurz uniósł się w powietrze jak rój ciem. Na jej środku wycięto wielki kwadratowy otwór. Jak klejnot w oprawie, w środku osadzono mniejszą książkę, rozmiaru notatnika, oprawioną w białą skórę. Łaciński tytuł wydrukowano złotymi literami. Clary rozpoznała słowa „biały” i „księga”, ale kiedy wyjęła ją i otworzyła, ku swojemu zaskoczeniu odkryła, że strony zapisane cienkim, pajęczym pismem były w języku, którego nie rozumiała. - Greka – stwierdził Jace, patrząc jej przez ramię. – Starożytny dialekt. - Potrafiłbyś to przeczytać? - Z trudem – przyznał. – Minęły lata, odkąd to robiłem. Ale sądzę, że Magnus będzie umiał. Zamknął księgę i wsunął ją do kieszeni jej zielonego płaszcza. Potem odwrócił się w stronę półek i pogładził palcami rzędy książek. - Chciałbyś zabrać jakąś ze sobą? – spytała łagodnie. – Jeśli tak... Jace wybuchnął śmiechem i opuścił rękę. - Mogłem czytać tylko to, co nakazał mi ojciec – powiedział. – Na niektórych półkach stały książki, których nie mogłem nawet dotknąć – wskazał na oprawione w brązową skórę książki powyżej. Przeczytałem kiedyś jedną z nich, gdy miałem jakieś sześć lat tylko po to, żeby przekonać się o co tyle zamieszania. Okazało się że to był dziennik mojego ojca. Pisał w nim o mnie. Notatki „o moim synu, Jonathanie Christopherze”. Wychłostał mnie pasem. gdy się o tym dowiedział.

Właściwie to wtedy po raz pierwszy dowiedziałem się, że mam drugie imię. Fala niespodziewanej nienawiści przetoczyła się przez ciało Clary. - No cóż, Valentine’a tu nie ma. - Clary... – zaczął Jace ostrzegawczym głosem, ale ona już sięgnęła do góry, wyszarpnęła jedną z ksiąg z zakazanej półki i walnęła nią o podłogę. Stuknęła głucho. - Clary! - Och, daj spokój – zrzuciła z półki kolejną książkę a potem następną. W powietrze wzbijały się kłęby kurzu. – Teraz twoja kolej. Jace przyglądał się jej przez chwilę. Jego usta wykrzywiły się w półuśmiechu. Wyciągnął rękę i zgarnął ramieniem resztę książek. Spadły na podłogę z głośnym hukiem. Roześmiał się, ale w chwilę potem jego śmiech raptownie zamarł. Uniósł głowę tak jak kot unosi uszy żeby usłyszeć jakiś odległy dźwięk. - Słyszałaś? Słyszałam co?, chciała zapytać Clary ale ugryzła się w język. Rozległ się jakiś dźwięk, coś jak warkot maszyny budzącej się do życia i z każdą chwilą przybierał na sile. Zdawał się dochodzić z wnętrza murów. Clary cofnęła się mimowolnie, gdy kamienie naprzeciwko zaczęły się przesuwać ze zgrzytem. Ich oczom ukazało się wyrąbane w ścianie przejście. Za nim rozciągały się prowadzące w ciemność schody.

9. Przeklęta krew - Nie przypominam sobie żeby tu w ogóle była piwnica – powiedział Jace, wpatrując się w dziurę w ścianie. Uniósł kamień, a jego światło zatańczyło na ścianach prowadzącego na dół tunelu. Były zrobione z czarnego i gładkiego kamienia, którego Clary nie znała. Schody połyskiwały jakby ktoś polał je wodą. Z przejścia napłynął dziwny zapach: wilgotny i zatęchły, z metalicznym posmakiem, który podrażnił jej zmysły. - Jak myślisz, co może być tam na dole? - Nie mam pojęcia – Jace ruszył w stronę schodów. Postawił stopę na pierwszym schodku testując go, a potem wzruszył ramionami jak gdyby podjął jakąś decyzję. Zaczął ostrożnie schodzić na dół. W połowie drogi odwrócił się i spojrzał na Clary. – Nie idziesz? Możesz tu na mnie zaczekać jeśli chcesz. Spojrzała na pustą bibliotekę, zadrżała i pośpieszyła za nim. Spiralne schody skręcały w dół, z każdym zakrętem robiąc się coraz węższe i węższe, jak gdyby weszli do ogromnej muszli. Dziwna woń nasiliła się gdy doszli do końca, a schody rozszerzyły się na wielki, kwadratowy pokój ze ścianami poznaczonymi wilgotnymi naciekami – i innymi, ciemniejszymi. Podłogę pokrywały pośpiesznie nagryzmolone znaki: plątanina pentagramów i run z porozrzucanymi tu i ówdzie białymi kamieniami. Jace zrobił krok do przodu, a pod jego stopą coś pękło z trzaskiem. Obydwoje spojrzeli w tym samym kierunku. - Kości – wyszeptała Clary. Nie białe kamienie, tylko kości wszelkich rozmiarów i kształtów rozrzucone na posadzce. - Co on tutaj w ogóle robił? Kamień w dłoni Jace’a rozbłysł światłem, zalewając niesamowitym

blaskiem całym pokój. - Eksperymenty – powiedział suchym, spiętym głosem. – Królowa Jasnego Dworu powiedziała... - Czyje to kości? – spytała Clary podniesionym głosem. – Zwierzęce? - Nie – odparł Jace, kopiąc butem stertę kości. – Przynajmniej nie wszystkie. Clary poczuła ściskanie w piersi. - Myślę, że powinniśmy zawrócić. Jednak zamiast tego Jace uniósł kamień w górę. Buchnęło z niego jaskrawe światło, barwiące powietrze rażącą bielą. Odległe kąty pokoju były teraz widoczne z całą ostrością. Trzy z nich były puste. Czwarty zasłaniała płachta materiału, za którą było widać jakiś zgarbiony kształt. - Jace – szepnęła. – Co to jest? Nie odpowiedział. W jego dłoni pojawił się nagle seraficki nóż; Clary nie wiedziała kiedy go wyciągnął, ale lśnił w magicznym świetle jak sopel lodu. - Jace, nie – powiedziała, ale było już za późno. Podszedł do zasłony i szarpnął ją końcem noża, potem chwycił i odrzucił na bok. Opadła na posadzkę w kłębach kurzu. Jace zatoczył się do tyłu a kamień wypadł z jego ręki. W pojedynczym błysku światła Clary dostrzegła jego twarz – przypominała białą maskę ściągniętą przerażeniem. Clary pochwyciła kamień zanim spadł na podłogę i zgasł, i uniosła go wysoko do góry, z desperacją pragnąc zobaczyć, co też tak strasznie zszokowało Jace’a. Z początku jedyne co zobaczyła, to ludzki kształt – człowieka owiniętego w białe, brudne łachmany, skulonego na podłodze. Jego kostki i nadgarstki były skute kajdanami przymocowanymi do kamiennej podłogi za pomocą grubych obręczy. Czy on jeszcze żyje?, pomyślała z przerażeniem, czując rosnącą w gardle gulę. Kamień w jej dłoni zadrżał rzucając chybotliwe plamy światła na więźnia. Zobaczyła straszliwie wychudzone ręce i nogi, pokryte bliznami po niezliczonych torturach. Naga czaszka obróciła się w jej stronę. Tam gdzie powinny być oczy, ziały czarne puste dziury. Rozległ się suchy szelest. To, co na początku wzięła za płachtę materiału, okazało się być skrzydłami, białymi

skrzydłami wyrastającymi z pleców jak dwa śnieżnobiałe łuki. To była jedyna czysta rzecz w tym brudnym pomieszczeniu. Wciągnęła ze świstem powietrze. - Jace. Czy widzisz... - Widzę – odezwał się łamiącym się jak szkło głosem stojący za nią Jace. - Powiedziałeś, że anioły nie istnieją... że nikt nigdy żadnego nie widział... Jace mamrotał pod nosem coś, co brzmiało jak litania przepełnionych strachem przekleństw. Zrobił krok w stronę stworzenia na podłodze i cofnął się, jakby odbił się od niewidzialnego muru. Patrząc w dół, Clary zauważyła, że anioł leżał wewnątrz pentagramu zrobionego z połączonych run wyrytych głęboko w kamieniu, które połyskiwały słabym fosforyzującym światłem. - Runy... – wyszeptała. – Nie przejdziemy dalej... - Musi być jakiś sposób... – powiedział Jace łamiącym się głosem. – Musimy coś zrobić. Anioł uniósł głowę. Ogarnięta straszliwą żałością Clary zobaczyła, że miał kręcone, złote włosy tak jak Jace, które połyskiwały słabo w magicznym świetle. Ich kosmyki przywarły do wgłębień w jego czaszce. Twarz anioła przecinały blizny – wyglądała jak piękny obraz brutalnie zniszczony przez wandali. Gdy tak na niego patrzyła, anioł otworzył usta, a z jego gardła wyrwał się przenikliwy dźwięk – pojedynczy wysoki zaśpiew bez słów – złocisty i tak słodki, że słuchanie go niemal sprawiało ból... Przed oczami Clary rozbłysła powódź obrazów. Ciągle trzymała w dłoni kamień ale jego światło zgasło. Ona sama była w całkiem innym miejscu, gdzie obrazy z przeszłości przepływały przed nią jak we śnie na jawie – oderwane fragmenty, kolory, dźwięki. Stała w pustej piwnicy na wino. Na kamiennej podłodze narysowano pojedynczą wielką runę. Obok niej stał mężczyzna; w jednej ręce trzymał otwartą księgę a w drugiej płonącą pochodnię. Gdy podniósł głowę, zobaczyła że to Valentine – był dużo młodszy, jego przystojna twarz była bez zmarszczek, a spojrzenie ciemnych oczu przenikliwe i czyste. Skandował zaklęcia, a z runy buchnął ogień. Gdy płomienie przygasły, w popiołach ukazała się skulona postać: anioł z rozwiniętymi zakrwawionymi skrzydłami, wyglądający

jak ptak zestrzelony z nieba. Scena uległa zmianie. Valentine stał przy oknie mając u swojego boku młodą kobietę o lśniących rudych włosach. Gdy wyciągał ręce żeby ją objąć, na jego palcu błysnął znajomy srebrny pierścień. Z ukłuciem bólu Clary rozpoznała w kobiecie swoją matkę – tyle że tutaj wyglądała na młodszą, a rysy jej twarzy były łagodne i kruche. Miała na sobie białą nocną koszulę i była w zaawansowanej ciąży. - Porozumienia – powiedział gniewnie Valentine – były nie tylko najgorszym z dotychczasowych pomysłów Clave, ale w ogóle najgorszą rzeczą jaka mogła przytrafić się Nefilim. To, że musimy być zobowiązani wobec nich, przykuci do tych kreatur... - Valentine – powiedziała Jocelyn uśmiechając się do niego – dość już tej polityki, proszę. Uniosła ramiona i splotła dłonie na jego szyi. Jej twarz była pełna miłości tak samo jak jego, ale Clary dostrzegła w niej jeszcze coś, co przyprawiło ją o dreszcz... W następnej wizji Valentine klęczał na środku polany otoczonej drzewami. Nad nią unosił się jasny księżyc oświetlający pośpiesznie narysowany w ziemi pentagram. Gałęzie drzew tworzyły nad polaną gęstą sieć. W miejscach gdzie sięgały krawędzi pentagramu, ich liście kurczyły i czerniały. Na środku pięcioramiennej gwiazdy siedziała kobieta z długimi, lśniącymi włosami. Miała miłe dla oka kształty, twarz skrytą w cieniu i odsłonięte ramiona. Lewą rękę trzymała wyciągniętą przed siebie a gdy rozpostarła dłoń, Clary zobaczyła że przecina ją podłużna, głęboka rana z której powoli sączyła się krew. Jej krople spływały do srebrnego kielicha stojącego na krawędzi pentagramu. W świetle księżyca wyglądała na całkiem czarną i być może właśnie taka była. - Dziecko mające w sobie tę krew – powiedziała słodkim głosem – będzie przewyższać siłą wszystkie Wielkie Demony z otchłani pomiędzy światami. Będzie potężniejsze niż Asmodeusz, silniejsze od burzowych shedim. Jeśli otrzyma odpowiednie szkolenie, nie będzie na świecie rzeczy, której nie mogłoby dokonać. Mimo to ostrzegam cię – dodała – ta krew zabije w nim człowieczeństwo, tak jak trucizna zabija życie. - Dziękuję ci, Pani na Edom – powiedział Valentine sięgając po kielich. Gdy to

zrobił, kobieta uniosła twarz, a Clary spostrzegła że wcale nie była piękna – zamiast oczu miała ciemne dziury z których wychodziły poskręcane czarne macki, jak czułki badające powietrze. Clary zdusiła w sobie krzyk... Nagle tamta noc i las zniknęły. Clary zobaczyła Jocelyn stojąco naprzeciwko kogoś, kogo nie mogła dojrzeć. Nie była już w ciąży a jej jasne rozwichrzone włosy zwisały bezładnie wokół ściągniętej rozpaczą twarzy. - Ragnor, nie mogę z nim zostać – powiedziała. – Ani dnia dłużej. Przeczytałam tą książkę. Wiesz, co zrobił Jonathanowi? Nie spodziewałam się, że Valentine będzie zdolny do czegoś takiego – jej ramiona się trzęsły. – Wykorzystał krew demonów... Jonathan nie jest już dzieckiem. Nie jest nawet człowiekiem: jest potworem... Jocelyn zniknęła. Clary znów zobaczyła Valentine’a jak krążył niespokojnie wokół kręgu runów z serafickim nożem połyskującym w dłoni. - Dlaczego nic nie mówisz? – wymruczał. – Dlaczego nie dasz mi tego czego pragnę? – dźgnął nożem a anioł skulił się gdy z jego rany pociekł złoty płyn wyglądający jak rozlane słoneczne światło. – Skoro nie chcesz mi dać odpowiedzi – wysyczał Valentine – to przynajmniej dasz mi swoją krew. Mnie jest ona bardziej potrzebna niż tobie. Znów znaleźli się w bibliotece Waylandów. Słońce świeciło przez kolorowe szyby, zalewając pokój zielono-niebieskim światłem. Z drugiej pokoju dochodziły odgłosy śmiechów i rozmów. Trwało przyjęcie. Jocelyn klęczała przy półce z książkami, rozglądając się na boki. Wyjęła z kieszeni grubą księgę i wsunęła na półkę... I zniknęła. Oczom Clary ukazała się piwnica, ta sama, w której stała teraz. Ten sam pentagram przecinał podłogę, a na środku gwiazdy leżał anioł. Nad nim stał Valentine z płonącym serafickim nożem. Wyglądał teraz na dużo starszego. - Ithuriel – powiedział. – Jesteśmy teraz jak dwaj starzy przyjaciele, nieprawdaż? Mogłem cię pogrzebać żywcem w tych ruinach ale zamiast tego sprowadziłem cię tutaj. Przez te wszystkie lata trzymałem cię blisko siebie mając nadzieję, że któregoś dnia powiesz mi to co chcę – muszę – wiedzieć. Podszedł bliżej, trzymając ostrze na wyciągnięcie ręki. Jego blask rozświetlał runiczną barierę. – Kiedy cię wezwałem, marzyłem, że powiesz mi dlaczego. Dlaczego Razjel nas stworzył, swoją rasę Nocnych Łowców, a mimo to nie dał nam takich mocy jakie

posiadają Podziemni – szybkości wilków, nieśmiertelności baśniowego ludku, magicznych zdolności czarowników, a nawet siły wampirów. Nie zostawił nam niczego poza tymi liniami na skórze. Z jakiej racji ich siły mają przewyższać nasze? Dlaczego nie możemy ich z nimi dzielić? Czy to jest sprawiedliwe? We wnętrzu więżącej go gwiazdy anioł przypominał milczącą rzeźbę z marmuru, siedzącą w bezruchu ze zwiniętymi skrzydłami. Jego czy nie wyrażały nic poza straszliwym smutkiem. Valentine zacisnął usta. - Jak chcesz. Milcz dalej – Valentine podniósł ostrze. – Mam już Kielich, Ithurielu, a wkrótce będę miał i Miecz. Ale bez Lustra nie mogę rozpocząć wezwania. Potrzebuję go. Powiedz mi gdzie ono jest. Powiedz gdzie jest, Inturielu, a pozwolę ci umrzeć. Scena rozpadła się na kawałki. W miarę jak wizja bladła, Clary zobaczyła obrazy które znała ze swoich koszmarów – parę aniołów z białymi i czarnymi skrzydłami, taflę wody, złoto i krew – i odwracającego się od niej Jace’a, wiecznie odwracającego się do niej plecami Jace’a. Clary wyciągnęła rękę w jego stronę i po raz pierwszy głos anioła rozbrzmiał w jej głowie słowami, które wreszcie mogła zrozumieć. To nie pierwsze takie sny, które ci pokazałem. Pod jej powiekami, wybuchając jak fejerwerk, ukazała się runa, ale nie taka której nigdy wcześniej nie widziała. Była równie prosta i nieskomplikowana co pojedynczy węzeł. Zniknęła w mgnieniu oka i wtedy ustał też śpiew anioła. Clary wróciła do swojego ciała zataczając się na nogach w brudnym pomieszczeniu. Anioł milczał jak nagrobna figura, leżąc w bezruchu ze złożonymi skrzydłami. - Ithuriel – z jej piersi wyrwał się szloch. Z bólem w sercu wyciągnęła dłonie w stronę anioła wiedząc, że i tak nie może przejść przez barierę z run. Tkwił tu przez lata, milczący i samotny, przykuty łańcuchami i głodzony, ale nie mógł umrzeć... Jace stał tuż obok niej. Po jego ściągniętej twarzy poznała, ze widział to samo co ona. Spojrzał na nóż w jednej ręce, a potem na anioła. Jego niewidoma twarz była zwrócona ku nim w wyrazie niemego błagania. Jace zrobił krok naprzód a potem następny. Oczy miał utkwione w

sylwetce anioła. Clary pomyślała, że to wyglądało tak jakby odbywała się między rozmowa bez słów, której ona nie mogła usłyszeć. Oczy Jace’a lśniły odbitym światłem jak dwa złote dyski. - Ithuriel – wyszeptał. Nóż w jego dłoni płonął jak pochodnia a jego blask oślepiał. Anioł uniósł twarz tak jakby jego niewidome oczy potrafiły go zobaczyć. Wyciągnął dłonie. Łańcuchy oplatające jego nadgarstki zadźwięczały upiornie. Jace obrócił się w stronę Clary. - Clary – powiedział. – Runy. Runy. Gapiła się na niego przez chwilę zdezorientowana, aż wreszcie dojrzała ponaglenie w jego oczach. Podała mu magiczny kamień, wyjęła jego stelę ze swojej kieszeni i uklękła obok wyrysowanych na podłodze run. Wyglądały na wyżłobione czymś ostrym. Zerknęła na Jace’a. Wyraz jego twarzy zszokował ją – jego oczy płonęły, były pełne wiary w nią i w jej zdolności. Końcem steli narysowała na podłodze kilka linii, zmieniając więżącą runę na wyzwalającą, więzienie na wolność. Zapłonęły ogniem zupełnie jakby przeciągnęła zapałką po siarce. Gdy skończyła, wstała z podłogi. Przed nią połyskiwały runy. Nagle Jace stanął tuż obok niej. Magiczny kamień zgasł. Jedynym źródłem światła był seraficki nóż z imieniem anioła w jego dłoni. Wyciągnął go przed siebie i tym razem nie napotkał na żadną przeszkodę, tak jakby nigdy jej tam nie było. Anioł uniósł dłoń i wziął od niego nóż. Zamknął niewidome oczy, a Clary przez chwilę wydawało się, że się uśmiecha. Obrócił ostrze w dłoniach tak, że jego końcówka była teraz skierowana prosto w jego pierś. Clary wciągnęła powietrze i zrobiła krok do przodu, ale Jace przytrzymał ją za ramię w żelaznym uścisku i popchnął do tyłu w chwili, gdy anioł wbił sobie nóż w pierś. Głowa anioła opadła na bok, a bezwładne dłonie puściły rękojeść, która wystawała z jego klatki piersiowej w miejscu w którym powinno być serce. Jeśli anioły je w ogóle miały, czego Clary nie wiedziała. Z rany buchnęły płomienie. Ciało anioła rozbłysło białym ogniem. Łańcuchy na jego nadgarstkach rozjarzyły się szkarłatem, jak żelazo zbyt długo pozostawione w ogniu. Clary przyszły na myśl średniowieczne obrazy świętych płonących w boskiej ekstazie. Białe skrzydła anioła rozwinęły się szeroko zanim i ich nie pochłonął ogień.

Clary nie mogła dłużej na to patrzeć. Odwróciła się i ukryła twarz na ramieniu Jace’a. Objął ją i zamknął w mocnym uścisku. - Już dobrze – wyszeptał w jej włosy. – Już dobrze... Powietrze wypełnił gryzący dym, a podłoga pod jej stopami zdawała się kołysać. Gdy Jace się potknął, Clary zdała sobie sprawę z tego, że to nie był szok: ziemia naprawdę się ruszała. Odsunęła się od Jace’a i zachwiała. Kamienie pod ich stopami zaczęły się rozpadać, a z sufitu zaczął odpadać tynk. Anioł zmienił się w słup dymu, runy wokół niego oślepiały jaskrawym światłem. Clary spojrzała na nie, chcąc dokładnie zapamiętać ich znaczenie i wbiła przerażony wzrok w Jace’a. - Rezydencja była połączona z Ithurielem. Jeśli anioł umrze, to rezydencja... Nie skończyła. Jace złapał ją za rękę i biegł już w stronę schodów, ciągnąc ją za sobą. Schody wyginały się i falowały; Clary upadła, boleśnie tłucząc sobie kolano o stopień, ale uścisk Jace’a wcale nie zelżał. Przyśpieszył, ignorując jej bolące kolano i płuca pełne dławiącego pyłu. Dotarli do szczytu schodów i wpadli do biblioteki. Clary usłyszała jak za ich plecami rozległ się huk gdy zapadła się reszta schodów. Tutaj wcale nie było lepiej: pokój dygotał, a z półek spadały książki. Rzeźba leżała tam gdzie się przewróciła, na stosie wyszczerbionych odłamków. Jace puścił rękę Clary, złapał krzesło, i zanim spytała go, co zamierza z nim zrobić, rzucił nim w okno z ciemnego szkła, które roztrzaskało się w drobny mak. Odwrócił się i wyciągnął rękę w jej stronę. Za nim, przez poszarpaną okienną framugę, zobaczyła skąpany w księżycowym świetle pas trawy i szczyty drzew w oddali. Do ziemi było dość daleko. Nie potrafię skakać z takiej odległości, pomyślała, i już miała pokręcić głową, że tego nie zrobi, gdy zobaczyła jego rozszerzone oczy i cisnące się na usta ostrzeżenie. Od górnej półki oderwał się ciężki kawał marmuru i spadł w jej stronę. Clary odskoczyła na bok, a on rozbił się zaledwie kilka cali od miejsca w którym stała, pozostawiając w podłodze spore wgłębienie. W sekundę później Jace otoczył ją ramionami i podniósł z podłogi. Była zbyt oszołomiona, żeby z nim walczyć. Przeniósł ją przez strzaskane okno i bezceremonialnie zrzucił na dół. Clary uderzyła w trawiaste zbocze tuż poniżej okna i nabierając prędkości potoczyła się po stromym urwisku. Wylądowała u podnóża z taką siłą, że wycisnęło jej powietrze z płuc. Usiadła wytrząsając trawę z włosów. Chwilę później obok niej wylądował Jace. W przeciwieństwie do niej

nie upadł, tylko przysiadł na piętach i wpatrywał się w rezydencję. Clary spojrzała w tym samym kierunku, a wtedy Jace chwycił ją w pół i popchnął w przełęcz między dwoma wzgórzami. Później w miejscu w którym ją złapał odkryła ciemne sińce, ale teraz tylko westchnęła zaskoczona gdy popchnął ją na ziemię i przykrył swoim ciałem jak tarczą. Rozległ się potworny huk, jakby ziemia rozpadała się na kawałki lub wybuchł wulkan. W powietrze wystrzelił obłok białego pyłu. Wszędzie wokół siebie Clary słyszała stukot. Przez jedną szaloną chwilę myślała, że zaczęło padać, dopóki nie zdała sobie sprawy z tego, że to były odłamki gruzu i szkła: szczątki zrujnowanej rezydencji fruwające w powietrzu jak śmiercionośny grad. Jace przycisnął ją mocniej do ziemi, jego ciało leżało płasko na jej ciele, a bicie jego serca brzmiało w jej uszach prawie tak samo jak odgłos zapadającej się rezydencji. Huk po zawaleniu się domu cichł powoli, tak jak rozwiewający się w powietrzu dym. Zastąpił go głośny świergot przerażonych ptaków. Clary dostrzegła je ponad ramieniem Jace’a, jak krążyły po ciemnym niebie. - Jace – powiedziała miękko. – Chyba zgubiłam gdzieś twoją stelę. Podparł się na łokciach i spojrzał na nią z góry. Nawet w ciemności mogła zobaczyć swoje odbicie w jego oczach. Twarz przecinały mu smugi brudu i sadzy a kołnierzyk koszuli rozdarł się. - Nic nie szkodzi, pod warunkiem, że jesteś cała. - Nic mi nie jest – bez zastanowienia wyciągnęła rękę i przeczesała palcami jego włosy. Poczuła jak jego ciało napięło się, a oczy pociemniały. – Miałeś trawę we włosach – powiedziała. Zaschło jej w ustach. W żyłach buzowała adrenalina. Wszystko to co się stało – śmierć anioła, zniszczona rezydencja – wydawało się mniej prawdziwe niż to, co zobaczyła w jego oczach. - Nie powinnaś mnie dotykać. Jej ręka zamarła na jego policzku. - Dlaczego nie? - Dobrze wiesz – powiedział i odsunął się od niej. Przekręcił się na plecy. –

Widziałaś to samo co ja. Przeszłość, anioła. Naszych rodziców. Po raz pierwszy tak ich nazwał. Nasi rodzice. Odwróciła się do niego chcąc go dotknąć, ale nie była pewna czy powinna to robić. Jace wpatrywał się w niebo. - Ja to widziałem. Wiesz, czym jestem – wypowiedział te słowa udręczonym szeptem. – Jestem w połowie demonem, Clary. W połowie demonem. Rozumiesz? – zwrócił w jej stronę świdrujący wzrok. – Widziałaś, co chciał zrobić Valentine. Wypróbowywał krew demonów – wypróbowywał ją na mnie zanim się jeszcze urodziłem. Jestem w połowie potworem. To tę połowę tak bardzo chciałem w sobie zdusić, zniszczyć... Clary odepchnęła od siebie głos Valentine’a mówiący: Zostawiła mnie bo zmieniłem jej pierwsze dziecko w potwora. - Przecież czarownicy też są w połowie demonami. Tak jak Magnus. To nie czyni ich złymi... - Ale nie Wielkie Demony. Słyszałaś, co powiedziała tamta kobieta. Ta krew zabije w nim człowieczeństwo, tak jak trucizna zabija życie. - To nieprawda. To nie może być prawda. To nie ma sensu... - Ale ma – w jego głosie pobrzmiewała wściekła desperacja. Na jego szyi dostrzegła błysk srebrnego łańcuszka. – To wyjaśnia wszystko. - Masz na myśli to dlaczego jesteś takim wspaniałym Nocnym Łowcą? Dlaczego jesteś taki lojalny, nieustraszony i uczciwy, skoro demony takie nie są? - To wyjaśnia – powiedział spokojnie – dlaczego czuję do ciebie to, co czuję. - Co masz na myśli? Milczał przez długą chwilę, przypatrując się jej przez wąską przestrzeń jaka ich dzieliła. Czuła na sobie jego dotyk tak jakby ciągle na niej leżał, mimo że wcale jej nie dotykał. - Jesteś moją siostrą – powiedział w końcu. – Moją siostrą, moją krwią, moją

rodziną. Powinienem cię chronić – zaśmiał się bezgłośnie bez cienia wesołości – chronić przed facetami, którzy chcą z tobą robić dokładnie to samo co ja. Clary straciła dech. - Powiedziałeś, że chcesz być tylko moim bratem. - Kłamałem – powiedział. – Demony kłamią, Clary. Są takie rany, które możesz odnieść jako Nocny Łowca – śmiertelne rany zadane przez demony. Nie wiesz co jest z tobą nie tak ale w środku powoli wykrwawiasz się na śmierć. Tak się właśnie czuję będąc twoim bratem. - Ale Aline... - Musiałem spróbować. I spróbowałem – jego głos był pozbawiony życia. – Bóg jeden wie, że nie pragnę nikogo prócz ciebie. Nawet nie chcę chcieć pragnąć kogoś innego – wyciągnął rękę i delikatnie zmierzwił jej włosy, muskając palcami jej policzek. – Teraz już wiem dlaczego. Głos Clary przeszedł w szept. - Ja też nie chcę nikogo oprócz ciebie. Nagrodziło ją głośne westchnięcie. Jace powoli podniósł się na łokciach. Patrzył teraz na nią z góry ze zmienionym wyrazem twarzy – pierwszy raz widziała taki płomień w jego oczach. Powiódł palcem po jej policzku i ustach. - Powinnaś kazać mi przestać. Nie odpowiedziała. Nie chciała żeby przestał. Była już zmęczona wiecznym mówieniem „nie” i zabranianiem swojemu sercu czucia tego, czego chciała czuć. Bez względu na wszystko. Jace pochylił się dotykając lekko ustami jej policzka. Mimo że dotyk był delikatny jak muśnięcie piórkiem, sprawił że zadrżała na całym ciele. - Jeśli chcesz żebym przestał, powiedz to teraz – wyszeptał. Kiedy milczała, musnął wargami jej skroń. – Albo teraz. Powiódł ustami wzdłuż linii jej podbródka. – Albo teraz.

Jego usta zwisły nad jej ustami. - Albo... Ale Clary uniosła rękę i przyciągnęła go do siebie. Reszta jego słów utonęła w jej ustach. Całował ją delikatnie, ostrożnie, ale nie tego pragnęła, nie teraz. Nie po tym wszystkim. Zacisnęła dłonie na jego koszuli, przyciskając go do siebie mocniej. Z jego gardła wydobył się miękki pomruk. Otoczył ją ramionami i razem potoczyli się po trawie, splątani w uścisku, bez przerwy się całując. Clary czuła wbijające się w skórę kamienie, a ramię bolało ją od upadku z okna, ale nie dbała o to. Liczył się tylko Jace. Wszystko co czuła, czym oddychała, na co miała nadzieję, czego chciała i co widziała to był Jace. Wszystko inne przestało istnieć. Czuła bijące od niego ciepło pomimo swojego płaszcza i warstw ubrań jakie mieli na sobie. Szarpnięciem zdjęła jego kurtkę. W jakiś cudowny sposób zniknęła też jego koszulka. Nie przestawał jej całować podczas gdy ona przesuwała palcami po jego skórze poznając jego ciało. Pod skórą pokrytą cienkimi bliznami rysowały się twarde mięśnie. Dotknęła blizny w kształcie gwiazdy na jego ramieniu – była gładka i płaska, jakby była częścią jego skóry i nie odznaczała się tak jak inne. Powinna o nich myśleć jak o niedoskonałościach ale wcale tak nie uważała: dla niej te znaki stanowiły historię utrwaloną w jego ciele, mapę życia prowadzonego w ciągłej wojnie. Jace zaczął niezdarnie odpinać guziki jej płaszcza trzęsącymi się rękoma. Pierwszy raz widziała żeby tak się zachowywał. - Ja to zrobię – powiedziała i podniosła się żeby odpiąć ostatni guzik. Coś zimnego i metalowego dotknęło jej obojczyka. Westchnęła zaskoczona. - Co się stało? – Jace zamarł w bezruchu. – Skrzywdziłem cię? - Nie. To przez to – dotknęła srebrnego łańcuszka na jego szyi. Na jego końcu wisiało niewielkie kółko z metalu. Potrąciło ją gdy pochyliła się do przodu. Ten krążek – spatynowany kawałek metalu pokryty gwiazdami – znała go skądś. Pierścień Morgensternów. Ten sam pierścień połyskiwał na palcu Valentine’a we śnie, który pokazał jej anioł. Należał do niego a potem dał go Jace’owi. Pierścień przeszedł z ojca na syna. - Przepraszam – mruknął Jace, dotykając palcem jej policzka. Wpatrywał się w

nią z intensywnością w złotych oczach. – Zapomniałem, że mam na sobie to cholerstwo. Clary poczuła jak jej żyły napełnia lodowate zimno. - Jace – odezwała się niskim głosem. – Jace, nie rób tego. - Czego? Mam go nie nosić? - Nie, po prostu... nie dotykaj mnie. Zatrzymaj się na chwile. Jego twarz zamarła. W jego oczach widziała tysiące niewypowiedzianych pytań, które odgoniły poprzednią senność, ale nie powiedział ani słowa tylko cofnął rękę. - Jace – powtórzyła. – Dlaczego? Dlaczego teraz? Rozchylił usta w zdziwieniu. Na jego dolnej wardze zobaczyła ciemny ślad po tym jak przygryzł wargę; a może to ona ją przygryzła. - Dlaczego co teraz? - Mówiłeś, że między nami niczego nie ma. Że jeśli.. jeśli pozwolimy poczuć do siebie to co chcemy poczuć, to zranimy wszystkich na których nam zależy. - Mówiłem ci już. Kłamałem – jego spojrzenie zmiękło. – Myślisz, że nie chcę...? - Nie – odparła. – Nie jestem głupia, wiem, że chcesz. Ale kiedy powiedziałeś, że wreszcie rozumiesz dlaczego czujesz do mnie to co czujesz, to co miałeś na myśli? Nie żebym nie wiedziała, pomyślała, ale musiała o to spytać, chciała to od niego usłyszeć. Jace złapał ją za nadgarstki i przyciągnął jej dłonie do swojej twarzy, splatając swe palce razem z jej. - Pamiętasz co ci powiedziałem u Penhallowów? – zapytał. – Że nigdy nie myślisz o tym co robisz i że niszczysz wszystko czego się dotkniesz? - Nie, ale dzięki za przypomnienie.

Ledwie zauważył sarkazm w jej głosie. - Nie mówiłem wtedy o tobie, Clary, tylko o sobie. Taki już jestem – obrócił lekko twarz, a jej palce ześlizgnęły się po jego policzku. – Teraz przynajmniej wiem dlaczego. Wiem, co jest ze mną nie tak. I może... może właśnie dlatego tak bardzo cię potrzebuję. Skoro Valentine zrobił ze mnie potwora, to myślę, że ciebie uczynił w pewien sposób aniołem. W końcu Lucyfer kochał Boga, prawda? Milton tak pisał. Clary gwałtownie wciągnęła powietrze. - Nie jestem żadnym aniołem. Nie wiesz nawet do czego tak naprawdę Valentine wykorzystał krew Ithuriela... może pragnął jej dla siebie... - Powiedział, że krew jest „dla mnie i dla moich” – powiedział cicho Jace. – To wyjaśnia dlaczego potrafisz robić to co robisz, Clary. Królowa Jasnego Dworu powiedziała, że oboje byliśmy eksperymentami. Nie tylko ja. - Ale ja nie jestem aniołem, Jace – powtórzyła. – Nie oddaję książek do biblioteki. Nielegalnie ściągam muzykę z internetu. Okłamuję swoją mamę. Jestem zwykłą śmiertelniczką. - Ale nie dla mnie – spojrzał na nią a w tym spojrzeniu nie było ani śladu tak typowej dla niego arogancji. Pierwszy raz widziała go takim bezbronnym i obnażonym, ale nawet ta bezbronność mieszała się z głęboką nienawiścią do samego siebie. – Clary, ja... - Zejdź ze mnie. - Co? Pragnienie widoczne w jego oczach rozprysło się na tysiąc kawałków tak jak Portal w Renwick i przez moment jego twarz wyrażała kompletne osłupienie. Ledwo mogła na niego patrzeć i mówić „nie”. Nawet gdyby nie była w nim zakochana to ta część niej, która była córką swojej matki, która kochała każdą piękną rzecz dla jej piękna, ciągle go pragnęła. Ale właśnie dlatego, że była córką swojej matki, cała reszta była niemożliwa.

- Słyszałeś – powtórzyła. – I puść moje ręce – wyrwała je i zacisnęła w pięści żeby nie zobaczył jak bardzo drżą. Jace zamarł w bezruchu. Zacisnął usta. Przez chwilę wydawało jej się, że znów dostrzegła w jego oczach ten drapieżny błysk, tyle że teraz był zmieszany z gniewem. - I pewnie nie zechcesz mi powiedzieć dlaczego, prawda? - Myślisz, że chcesz mnie jedynie dlatego bo jesteś zły, bo nie jesteś człowiekiem. Ty po prostu chcesz innego powodu dla którego mógłbyś siebie nienawidzić. Nie pozwolę ci wykorzystać mnie jako wymówki, żebyś przekonał się jak bezwartościowym jesteś człowiekiem. - Nigdy tego nie powiedziałem. Nigdy nie powiedziałem, że cię wykorzystuję. - W porządku – odparła. – Powiedz mi, że nie jesteś potworem. Że nic nie jest z tobą źle. I powiedz jeszcze, że pragnąłbyś mnie nadal nawet gdybyś nie miał w sobie krwi demonów. Bo ja jej nie mam i nadal cię pragnę. Ich spojrzenia spotkały się i przez moment oboje nie oddychali. A potem z pełnym furii spojrzeniem Jace odskoczył do tyłu, przeklinając pod nosem, i zerwał się na równe nogi. Porwał z trawy koszulkę i wciąż wściekły wciągnął ją przez głowę. Szarpnięciem opuścił ją na dżinsy i odwrócił się w poszukiwaniu swojej kurtki. Clary wstała chwiejąc się lekko. Od kłującego zimnego wiatru dostała gęsiej skórki. Czuła się tak jakby jej nogi były zrobione z wosku. Zdrętwiałymi palcami pozapinała guziki płaszcza walcząc z chęcią wybuchnięcia płaczem. Płacz na nic by się teraz nie zdał. W powietrzu unosiły się tańczące drobinki pyłu i popiołów. Trawę dookoła pokrywały szczątki domu, połamane fragmenty mebli, stronice książek powiewające żałośnie na wietrze, drzazgi drewnianych złoceń, prawie połowa jakimś cudem nienaruszonych schodów. Clary obróciła się żeby spojrzeć na Jace’a. Kopał szczątki gruzu z dziką satysfakcją. - No cóż – powiedział. – Mamy przerąbane.

Nie tego oczekiwała. Zamrugała. - Co takiego? - Zgubiłaś moja stelę, pamiętasz? Teraz już nie narysujesz Portalu – wymawiał te słowa z przyjemnością zaprawioną goryczą, jakby cała ta sytuacja była dla niego w jakiś niezrozumiały sposób satysfakcjonująca. – Nie mamy jak wrócić. Będziemy musieli pójść na piechotę. Biorąc pod uwagę okoliczności, ten spacer nie należał do przyjemnych. Przyzwyczajona do miejskich świateł Clary nie mogła wyjść ze zdumienia jak ciemno mogło być w Idris nocą. W gęstym mroku zalegającym drogę cienie zdawały się pełzać jak żywe i nawet z magicznym światłem Jace’a widziała wszystko na odległość zaledwie kilku stóp. Tęskniła za ulicznymi lampami, światłami reflektorów, odgłosami miasta. Jedynym dźwiękiem jaki teraz słyszała był chrzęst jej butów na żwirowanej drodze i co jakiś czas jej westchnięcie zaskoczenia, gdy potykała się o jakiś zabłąkany kamień. Po kilku godzinach marszu rozbolały ją nogi a usta wyschły na wiór. Powietrze zrobiło się bardzo zimne a ona zgarbiła się wstrząsana dreszczami, wpychając dłonie głęboko w kieszenie. Ale nawet to wszystko mogła znieść gdyby tylko Jace z nią rozmawiał. Nie odezwał się słowem odkąd opuścili rezydencję, ograniczając się jedynie do wskazywania jej kierunku, mówiąc w którą stronę powinna skręcić na rozstajach dróg lub ominąć wyboje. Nawet wtedy wątpiła czy przeszkadzałoby mu gdyby w nie wpadła poza tym, że z pewnością opóźniłoby to ich wędrówkę. Nagle niebo na południu zaczęło się przejaśniać. Clary, która przysnęła na chwilę, podniosła teraz głowę zaskoczona. - Już prawie świta. Jace spojrzał na nią z lekką pogardą. - To Alicante. Słońce wstanie nie wcześniej niż za trzy godziny. To są miejskie światła. Ogarnięta ulgą, że już prawie byli w domu, nie zwróciła uwagi na jego ton i przyśpieszyła kroku. Minęli róg i znaleźli się na szerokiej ścieżce wiodącej przez

wzgórza. Wiła się wzdłuż zbocza, znikając na zakręcie w oddali. Mimo że miasto nie było jeszcze widoczne, powietrze zrobiło się jaśniejsze a niebo przebijała dziwna czerwonawa łuna. - Jesteśmy już blisko – powiedziała Clary. – Jest jakiś skrót przez wzgórza? Jace zmarszczył brwi. - Coś jest nie tak – powiedział nagle. Zerwał się z miejsca i pobiegł wzdłuż drogi tak szybko, że kamienie pryskały spod jego butów połyskując brunatnie w dziwnym świetle. Clary ruszyła za nim, ignorując protesty swoich pokrytych pęcherzami stóp. Okrążyli kolejny zakręt i nagle Jace się zatrzymał, a ona wpadła prosto na niego. W innych okolicznościach to byłoby nawet dość komiczne. Teraz takie nie było. Czerwona łuna przybrała na sile podświetlając nocne niebo szkarłatem i oświetlając wzgórze na którym stali tak, jakby był dzień. Nad doliną unosiły się czarne pióropusze dymu. Przez czarną mgłę widać było wieże demonów Alicante, ich kryształowe skorupy przebijały niebo jak płonące strzały. W gęstym dymie Clary zobaczyła płomienie ognia rozsiane po całym mieście jak garść klejnotów rozrzucona na tle ciemnego sukna. To wydawało się zupełnie niemożliwe, a jednak to była prawda. Stali na zboczu ponad Alicante, a miasto pod nimi płonęło.

Część druga Gwiazdy świecą złowrogo ANTONIO: Naprawdę musisz jechać? A może jednak wybiorę się z tobą? SEBASTIAN: Nie gniewaj się, ale nie. Moim życiem rządzą ciemne gwiazdy; złośliwość mojego losu mogłaby się udzielić twojemu; pozwól więc, że sam będę znosił swoje nieszczęście. Gdybym któreś z nich zwalił na ciebie, źle bym ci się

odwdzięczył za przyjaźń. William Shakespeare, Wieczór Trzech Króli 10. Ogień i miecz - Już późno – powiedziała Isabelle, z rozdrażnieniem szarpiąc koronkowe zasłony w wysokim oknie w salonie. – Powinien już wrócić. - Bądź rozsądna – odparł Alec tym swoim tonem wyższości starszego brata, który dawał do zrozumienia, że podczas gdy ona, Isabelle, była skłonna do histerii, to on, Alec, zawsze zachowywał całkowity spokój. Nawet jego postawa – rozsiadł się wygodnie na jednym z pękatych foteli naprzeciwko kominka jakby nic go nie obchodziło – dawała do zrozumienia, że niczym się nie martwił. – Jace robi tak wtedy gdy coś go gnębi. Wychodzi i włóczy się tu i tam. Powiedział, że idzie się przejść. Wróci. Isabelle westchnęła. Niemal chciała żeby rodzice wrócili już z Gardu. Cokolwiek stanowiło przedmiot obrad Clave, zebranie Rady przeciągało się w nieskończoność. - Tyle że dotychczas włóczył się tylko po Nowym Jorku. Nie zna Alicante... - Zna je pewnie lepiej niż ty – wtrąciła się siedząca na kanapie z książką Aline. Czarne włosy zaplotła w warkocz dookoła głowy a oczy miała utkwione w leżącym na jej kolanach tomie. Isabelle, która nigdy nie poświęcała zbyt wiele czasu na czytanie, zazdrościła innym ludziom tej umiejętności całkowitego zatopienia się w lekturze. Kiedyś było wiele rzeczy, których zazdościła Aline – jak chociażby niski wzrost i subtelna uroda – podczas gdy ona wyglądała jak Amazonka a w obcasach przewyższała prawie każdego napotkanego chłopaka. Jednak dopiero niedawno Isabelle odkryła, że inne dziewczyny nie były wyłącznie od tego by im zazdrościć, unikać ich albo ich nie lubić. – On mieszkał tu do dziesiątego roku życia, a wy odwiedziliście Alicante zaledwie kilka razy. Marszcząc brwi, Isabelle przyłożyła dłoń do gardła. Amulet na łańcuszku wokół jej szyi zawibrował gwałtownie. Działo się tak tylko w obecności demonów, a przecież oni byli w Alicante. Nie było mowy o tym, żeby w pobliżu pojawiły się jakieś demony. Może po prostu amulet nie funkcjonował prawidłowo.

- Nie sądzę żeby gdzieś się włóczył. To chyba jasne gdzie Jace mógł pójść – odparła Isabelle. Alec uniósł głowę i spojrzał na nią. - Myślisz, że poszedł się zobaczyć z Clary? - To ona ciągle tutaj jest? Myślałam, że miała wrócić do Nowego Jorku – Aline zamknęła książkę. – A tak w ogóle to gdzie zatrzymała się siostra Jace’a? Isabelle wzruszyła ramionami. - Jego spytaj – powiedziała, strzelając oczami w stronę Sebastiana. Sebastian siedział się na kanapie naprzeciwko Aline. Pochylał się nad trzymaną w ręku książką. Spojrzał na Isabelle zupełnie jakby poczuł na sobie jej wzrok. - Mówiłaś coś? – spytał uprzejmie. Wszystko w nim było takie uprzejme, pomyślała Isabelle z ukłuciem irytacji. Z początku zauroczył ją jego wygląd – ostro zarysowane kości policzkowe i te czarne, bezdenne oczy – ale teraz ta jego grzeczność i układność zaczęła jej działać na nerwy. Nie znosiła chłopców, którzy nigdy się o nic nie wściekali. W jej świecie wściekłość równała się namiętności, a to oznaczało dobrą zabawę. - Co czytasz? – spytała ostrzej niż zamierzała. – Czy to nie jeden z komiksów Maxa? - Tak – Sebastian spojrzał na tom Angel Sanctuary leżący na oparciu sofy. – Fajne obrazki. Isabelle westchnęła z rozdrażnieniem. Zerkając na nią, Alec spytał: - Sebastian, dziś wcześniej... Czy Jace wie gdzie byłeś? - Masz na myśli to, że byłem z Clary? – wyglądał na rozbawionego. – Słuchaj, przecież to żadna tajemnica. Powiedziałbym mu gdybym się z nim widział. - Nie rozumiem czemu miałby się tym przejmować – powiedziała Aline, odkładając książkę. – Sebastian nie zrobił nic złego. Co z tego, że chciał pokazać Clarissie Idris zanim ona wróci do domu? Jace powinien się cieszyć, że jego

siostra nie siedzi tu i nie zanudza się na śmierć. - On potrafi być bardzo bardzo... opiekuńczy – powiedział Alec po chwili wahania. Aline zmarszczyła brwi. - Powinien wyluzować. Takie zbytnie chronienie nie jest dla niej dobre. Wyraz jej twarzy gdy na nas wpadła był taki, jakby nigdy wcześniej nie widziała całujących się ludzi. To znaczy, kto wie, może i nie widziała. - Widziała – odparła Isabelle, myśląc o tym jak Jace pocałował Clary na Jasnym Dworze. To nie było coś nad czym lubiła się zastanawiać – nie sprawiało jej radości roztrząsanie własnych problemów a tym bardziej problemów innych ludzi. – To nie o to chodzi. - Więc o co? – Sebastian wyprostował się, odsuwając niesforny kosmyk włosów z oczu. Isabelle zauważyła na jego dłoni czerwoną kreskę podobną do blizny. – O to, że mnie nie cierpi? Bo nie mam pojęcia co ja takiego... - To moja książka – przerwał Sebastianowi cienki głos. To był Max, stojący w drzwiach salonu. Miał na sobie szarą piżamę a jego brązowe włosy były potargane jakby właśnie się obudził. Świdrował wzrokiem tom mangi leżący na kanapie obok Sebastiana. - Która? Ta? – Sebastian wziął do ręki książkę. – Trzymaj, mały. Max przeszedł przez pokój i wyrwał mu ją z ręki, spoglądając na niego z nachmurzoną miną. - Nie nazywaj mnie tak. Sebastian roześmiał się i wstał. - Zrobię sobie kawy – powiedział i ruszył w stronę kuchni. Zatrzymał się na chwilę i odwrócił. – Przynieść coś komuś? Rozległ się chór odmów. Wzruszając ramionami, Sebastian zniknął w kuchni. - Max – powiedziała ostro Isabelle – nie bądź niegrzeczny.

- Nie lubię, gdy ludzie ruszają bez pozwolenia moje rzeczy – przytulił komiks do piersi. - Dorośnij wreszcie. On ją tylko pożyczył – powiedziała z większą irytacją niż zamierzała. Ciągle martwiła się o Jace’a i wyładowywała się na młodszym bracie. – Powinieneś już dawno leżeć w łóżku. Jest już późno. - Ze wzgórza dobiegały jakieś hałasy i dlatego się obudziłem – zamrugał; bez okularów wszystko było rozmazane. – Isabelle... Pytająca nuta w jego głosie przykuła jej uwagę. Odwróciła się od okna. - Co takiego? - Czy ktoś kiedykolwiek wspinał się na wieże demonów? To znaczy, z jakiegoś konkretnego powodu? Aline podniosła głowę i spojrzała na niego. - Wspinać się na wieże demonów? – zaśmiała się. – Oczywiście, że nie. Nikt tego nie robi. Po pierwsze dlatego, że to absolutnie wbrew prawu, a poza tym, dlaczego ktoś miały to robić? Isabelle pomyślała, że Aline nie grzeszyła wyobraźnią. Ona sama mogła wymyślić z tysiąc powodów, dla których ktoś miałby się tam wspiąć, pomijając ten najbardziej oczywisty z opluwaniem gumami przechodniów. Max spojrzał na nią spode łba. - Ale ktoś to zrobił. Sam widziałem... - Cokolwiek widziałeś to pewnie ci się to przyśniło – wytłumaczyła mu Isabelle. Twarz Maxa zmarszczyła się. Alec wstał z miejsca, wyczuwając potencjalny wybuch, i wyciagnął rękę w stronę brata. - Chodź, Max – powiedział z sympatią. – Zaprowadzimy cię do łóżka. - Wszyscy powinniśmy już być w łóżkach – wtrąciła Aline, wstając z kanapy. Podeszła do okna obok Isabelle i energicznie zaciągnęła zasłony. – Już prawie

północ. Kto wie czy oni w ogóle dzisiaj wrócą z zebrania. Nie ma sensu... Amulet na szyi Isabelle zadrgał ponownie – a wtedy okno przy którym stała Aline, roztrzaskało się od środka. Aline wrzasnęła gdy w dziurze ukazały się ręce – właściwie nie całkiem ręce, jak skonstatowała z całą ostrością zszokowana Isabelle – tylko ogromne, pokryte łuskami pazury zbroczone krwią i jakąś czarną cieczą. Pochwyciły Aline i wywlokły ją przez strzaskane okno zanim zdążyła krzyknąć po raz drugi. Bat Isabelle leżał na stoliku przy kominku. Rzuciła się po niego mijając po drodze Sebastiana, który przybiegł z kuchni. - Szykuj broń! – krzyknęła, gdy rozglądał się zaskoczony po pokoju. – Ruszaj się! – wrzasnęła i podbiegła do okna. Przy kominku Alec trzymał wyrywającego się i drącego w niebogłosy Maxa, który próbował wykręcić się z jego uścisku. Alec zawlókł go za sobą w stronę drzwi. Świetnie, pomyślała Isabelle, wyprowadź stąd Maxa. Przez strzaskane okno wpadł powiew zimnego powietrza. Isabelle podniosła spódnicę i kopniakiem wybiła resztę odłamków, w duchu dziękując za grube podeszwy swoich butów. Gdy pozbyła się resztki szkła, wytknęła głowę na zewnątrz a potem zeskoczyła na dół, z szarpnięciem lądując w uliczce poniżej. Na pierwszy rzut oka wyglądała na pustą. Latarnie wzdłóż kanału były pogaszone. Jedyne oświetlenie dawały światła z sąsiedniego domu. Isabelle ruszyła ostrożnie do przodu z batem z elektrum zwiniętym przy jej boku. Miała go już od tak dawna – dostała go w prezencie od ojca na dwunaste urodziny – i teraz czuła jakby był częścią jej ciała, płynnym przedłużeniem prawego ramienia. Ciemność gęstniała w miarę jak odchodziła coraz dalej od domu ku mostowi Oldcastle, który spinał brzegi kanału Princewater pod dziwacznym kątem do uliczki. U jego podstawy skupiły się wyglądające jak rój czarnych much cienie. Nagle coś poruszyło się masie cieni, coś białego i poszarpanego. Isabelle przeskoczyła rząd niskich krzaków na końcu czyjegoś ogrodu i pobiegła w stronę wąskiej ceglanej grobli poniżej mostu. Jej bat rozjarzył się jaskrawym srebrzystym światłem. W jego blasku dostrzegła Aline, leżącą bezwładnie nad brzegiem kanału. Olbrzymi pokryty łuską demon przygniatał ją do ziemi swoim jaszczurzym cielskiem, z pyskiem zatopionym w jej szyi... Ale przecież to nie mógł być demon. W Alicante nigdy nie było demonów. Nigdy. Gdy tak stała zszokowana, stwór uniósł łeb i zaczął węszyć jakby ją wyczuł. Był

ślepy a czoło w miejscu gdzie powinny być oczy przecinał mu rząd ostrych jak igły zębów. W dolnej części twarzy miał drugą parę ust z wystającymi z nich kłami. Boki jego wąskiego ogona połyskiwały, gdy wymachiwał nim tam i z powrotem. Podkradając się bliżej Isabelle dostrzegła, że ogon był obramowany ostrymi jak brzytwa kostnymi wyrostkami. Aline drgnęła i zakwiliła żałośnie. Pod Isabelle nogi ugięły się z ulgi – była prawie pewna, że Aline nie żyje – ale jej radość była krótkotrwała. Gdy Aline się poruszyła, Isabelle zobaczyła, że jej bluzka była rozcięta z przodu. Jej pierś znaczyły ślady pazurów a stwór wczepił się w pasek jej spodni. Isabelle poczuła falę nudności podchodzącą do gardła. Demon nie zabił jeszcze Aline – jeszcze. Bat Isabelle ożył w jej dłoni jak płonący miecz anioła zemsty. Rzuciła się do przodu i smagnęła nim demona przez grzbiet. Stwór zawył i odskoczył od Aline. Natarł na Isabelle, próbując dosięgnąć jej twarzy swoimi szponami. Odskakując do tyłu, strzeliła z bata jeszcze raz. Przeciął potworowi pysk, pierś i nogi. Miriady ociekających posoką, krzyżujących się ze sobą pęknięć pojawiło się na łuskowanej skórze demona. Długi rozwidlony język wysunął się z jego ust próbując dosięgnąć twarzy Isabelle. Na jego końcu tkwiło żądło jak u skorpiona. Isabelle szarpnięciem nadgarstka owinęła bat dookoła języka, spowijając go wstęgą elastycznego elektrum. Demon ryczał coraz głośniej w miarę jak zacieśniała uścisk a potem szarpnęła. Język opadł na cegły grobli z obrzydliwym, wilgotnym mlaśnięciem. Isabelle cofnęła bat. Demon odwrócił się i zaczął uciekać, poruszając się szybko jak wąż. Rzuciła się za nim w pogoń. Był w połowie drogi gdy wyrósł przed nim ciemny kształt. Coś rozbłysło w ciemności a demon upadł na ziemię zwijając się w konwulsjach. Isabelle zatrzymała się gwałtownie. Aline stała nad demonem ze smukłym sztyletem w dłoni; musiała go mieć przy pasie. Runy na ostrzu lśniły jak błyskawice, gdy raz po raz wbijała go we wstrząsane drgawkami ciało demona aż do momentu, w którym przestał się ruszać i całkiem zniknął. Aline rozejrzała się dookoła. Jej twarz była zupełnie bez wyrazu. Nie uczyniła nic żeby zasłonić się rozdartą bluzką. Krew sączyła się z głębokich zadrapań na jej piersi. Isabelle wypuściła powietrze ze świstem. - Aline... wszystko w porządku?

Aline upuściła sztylet z głośnym brzękiem. Odwróciła się bez słowa i zniknęła w ciemności. Zaskoczona Isabelle zaklęła i pobiegła za nią. Wolałaby mieć na sobie coś bardziej praktycznego od aksamitnej sukni, ale przynajmniej założyła odpowiednie buty. Wątpiła czy udałoby jej się dogonić Aline, gdyby była w szpilkach. Po drugiej stronie grobli znajdowały się metalowe schody prowadzące na Princewater Street. Na ich szczycie majaczyła sylwetka Aline. Zagarniając rąbek sukni, Isabelle pobiegła w tamtą stronę, stukając podeszwami na stopniach. Gdy dotarła na górę, rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu Aline. I zamarła. Stała u wylotu szerokiej drogi, przy której stał dom Penhallowów. Nie widziała już Aline – dziewczyna zniknęła pośród tłumu ludzi zalewającego ulice. I nie był to tylko tłum ludzi. Po ulicach grasowały demony – całe tuziny demonów podobnych do jaszczurzego stwora ze szponami, którego uśmierciła Aline. Dwa lub trzy ciała leżały na ulicy, jedno z nich zaledwie kilka stóp od Isabelle. Mężczyzna z rozerwanymi żebrami. Po jego siwych włosach poznała, że musiał być już dość stary. Oczywiście, że był, pomyślała tępo sparaliżowana strachem. Wszyscy dorośli byli w Gardzie. W mieście zostały tylko dzieci, starsi ludzie i chorzy... W podświetlonym na czerwono powietrzu unosił się zapach spalenizny, noc rozdzierały wrzaski i krzyki. We wszystkich domach pootwierano drzwi – wybiegali z nich ludzie i natychmiast zamierali w miejscu gdy ich oczom ukazały się ulice pełne potworów. To było nie do pomyślenia. Nigdy wcześniej w historii Alicante nie zdarzyło się żeby jakikolwiek demon ominął strażniczne wieże. A teraz były ich tu dziesiątki. Setki. Może nawet więcej. Zalewały ulice jak fala trującego przypływu. Isabelle czuła się tak, jakby była uwięziona za szklaną ścianą – potrafiła tylko patrzeć i nie mogła się ruszyć. Nieruchoma jak posąg patrzyła jak demon pochwycił uciekającego chłopca, podniósł go z ziemi i zatopił zęby w jego ramieniu. Chłopiec zaczął krzyczeć ale jego wrzask utonął w głośnym zgiełku rozdzierającym nocne powietrze. Hałas narastał z każdą chwilą: wycie demonów, krzyki nawołujących się ludzi, tupot stóp i odgłos rozbijanego szkła. W dole ulicy ktoś wykrzykiwał coś, które ledwo mogła zrozumieć – coś o wieżach demonów. Spojrzała więc w górę. Wysokie wartownicze wieże górowały nad miastem tak jak zawsze, tyle że zamiast odbijać srebrne światło gwiazd lub choćby czerwoną łunę płonącego miasta, pozostały białe jak skóra nieboszczyka – w jakiś

niewytłumaczalny sposób straciły swoją moc. Straże chroniące Alicante od setek tysięcy lat zniknęły. Samuel milczał od kilku godzin. Nie mogąc zasnąć, Simon czuwał wpatrzony w ciemność, gdy usłyszał krzyki. Poderwał głowę do góry. Cisza. Rozejrzał się niespokojnie dookoła. Czyżby ten hałas mu się przyśnił? Nastawił uszu ale nawet z nowo nabytym wrażliwym słuchem nie mógł niczego rozróżnić. Już miał się położyć gdy krzyki się powtórzyły, wwiercając się w jego uszy jak igły. Wyglądało na to że dochodziły spoza Gardu. Wspiął się na łóżko i wyjrzał przez okno. Zobaczył zielony trawnik i odległe światła miasta. Zmrużył oczy. Ze światłami było coś nie tak, jakby były... wyłączone. Było ciemnej niż pamiętał a w ciemności poruszały się jakieś punkciki podobne do ognistych igieł. Nad wieżami unosiły się szare chmury a powietrze pełne było dymu. - Samuel – Simon słyszał zaniepokojenie w swoim głosie. – Coś jest nie tak. Usłyszał odgłos otwieranych drzwi i tupot stóp. Ktoś krzyknął coś chrapliwym głosem. Simon przycisnął twarz do kraty tak blisko jak tylko się dało, gdy po drugiej stronie ktoś przebiegł potrącając kamienie – Nocni Łowcy nawoływali się po imieniu, wybiegając z Gardu i śpiesząc w stronę miasta. - Straże obalone! Straże obalone! - Nie możemy opuścić Gardu! - Gard się nie liczy! Tam są nasze dzieci! Głosy ucichły prawie natychmiast. Simon oderwał się od okna nie mogąc złapać tchu. - Samuel! Straże... - Wiem, słyszałem – jego mocny głos dobiegł zza ściany. Nie było w nim strachu, jedynie rezygnacja i może odrobina triumfu, że jednak miał rację. – Valentine zaatakował podczas obrad Clave. Sprytne.

- Przecież Gard jest obwarowany... Dlaczego tam nie zostali? - Słyszałeś. Dlatego, że dzieci zostały w mieście. Dzieci, których rodzice nie mogą tu tak po prostu zostawić. Lightwoodowie. Simon pomyślał o Jasie, a potem z przerażającą jasnością o drobnej, jasnej twarzy Isabelle zwieńczonej koroną ciemnych włosów, o jej determinacji podczas walki, o tych małych dziewczęcych iksach i kółkach w liściku, który do niego napisała. - Ale przecież powiedziałeś im... powiedziałeś Clave co się stanie. Dlaczego ci nie uwierzyli? - Bo straże miasta to ich religia. Jeśli nie wierzysz w ich moc, to zupełnie tak jakbyś nie wierzył w to, że Nocny Łowcy są wyjątkowi, że zostali wybrani i są chronieni przez Anioła. Równie dobrze mógłbyś wierzyć w to, że są zwykłymi Przyziemnymi. Simon odwrócił się z powrotem w stronę okna, ale dym już zgęstniał, wypełniając powietrze szarością. Nie słyszał już dochodzących z zewnątrz głosów. Zastąpiły je dochodzące z oddali słabe krzyki - Miasto płonie. - Nie – głos Samuela był bardzo cichy. – Myślę, że to tylko Gard płonie. Pewnie za sprawą demonicznego ognia. Valentine nie dopuściłby do tego, gdyby tylko mógł. - Ale... – jąkał się Simon – ...ale ktoś musi tu przyjść i nas stąd uwolnić, prawda? Konsul, albo... albo Aldertree. Nie mogą nas tu zostawić na pewną śmierć! - Jesteś Podziemnym – powiedział Samuel. – Ja jestem zdrajcą. Naprawdę myślisz, że zrobiliby coś innego? - Isabelle! Isabelle! Alec położył jej dłonie na ramionach i zaczął potrząsać. Powoli podniosła głowę. Biała twarz jej brata odcinała się ostro od otaczającej go ciemności. Kawałek rzeźbionego drewna wystawał mu zza prawego ramienia: miał na plecach swój

łuk, ten sam, którego użył Simon, żeby zabić Abbadona. Nie pamiętała żeby Alec do niej podszedł, nie pamiętała nawet żeby widziała go na tej ulicy. Zupełnie jakby zmaterializował się nagle przed nią jak duch. - Alec – powiedziała powoli drżącym głosem. – Alec, przestań. Nic mi nie jest. Odsunął się od niej. - Wcale nie wyglądałaś jakby nic ci się nie stało – rozejrzał się i zaklął pod nosem. – Musimy zejść z ulicy. Gdzie jest Aline? Isabelle zamrugała. W zasięgu wzroku nie było żadnych demonów. Ktoś siedział na schodach przed jednym z domów naprzeciwko i płakał głośno. Ciało starszego człowieka ciągle leżało na ulicy a smród demonów unosił się wszędzie. - Aline... jeden z demonów próbował... próbował... – odetchnęła głęboko. W końcu była Isabelle Lightwood. Nigdy nie wpadała w histerię, choćby nie wiadomo z jakiego powodu. – Zabiłyśmy go ale potem Aline uciekła. Próbowałam ją dogonić, ale była zbyt szybka – spojrzała na swojego brata. – W mieście są demony. Jak to w ogóle możliwe? - Nie mam pojęcia – Alec potrząsnął głową. – Straże musiały paść. Gdy wracałem do domu, natknąłem się na cztery albo pięć demonów Oni. Znalazłem jednego przyczajonego w krzakach. Reszta uciekła, ale w każdej chwili mogą wrócić. Wstawaj. Lepiej wracajmy do domu. Ktoś na schodach nie przestawał łkać. Ten dźwięk ścigał ich dopóki nie znaleźli się w domu Penhallowów. Na ulicy nie było demonów, ale ciągle słyszeli odgłosy eksplozji, ciągłe krzyki i tupot stóp odbijający się echem od innej pogrążonej w ciemności ulicy. Gdy wspinali się po frontowych schodach, Isabelle obejrzała się przez ramię akurat żeby zobaczyć, jak długa, wijąca się macka wystrzeliła z mroku zalegającego pomiędzy dwoma domami i pochwyciła płaczącą kobietę ze schodów. Jej szloch przeszedł we wrzask. Isabelle próbowała się odwrócić lecz Alec w porę zdążył ją złapać i wepchnął do środka, zatrzaskując za nimi drzwi. Dom był pogrążony w ciemności. - Pogasiłem światła. Nie chciałem żeby nalazło się ich więcej – wytłumaczył, popychając Isabelle w kierunku salonu. Max siedział na podłodze przy schodach, obejmując kolana ramionami. Sebastian

stał przy oknie, przybijając kłody drewna z kominka w miejsce wybitej szyby. - Zrobione – powiedział i odłożył młotek na półkę. – Powinno wytrzymać przez jakiś czas. Isabelle usiadła obok Maxa i pogłaskała go po włosach. - Wszystko w porządku? - Nie – jego oczy były okragłe ze strachu. – Próbowałem wyjrzeć przez okno, ale Sebastian kazał mi się odsunąć. - Dobrze zrobił – odparła. – Po ulicach grasują demony. - Ciągle tu są? - Nie, ale zostało ich trochę w mieście. Teraz musimy pomyśleć co mamy robić dalej. Sebastian zmarszczył brwi. - Gdzie jest Aline? - Uciekła – wyjaśniła Isabelle. – To moja wina. Powinnam... - To nie twoja wina. Gdyby nie ty już by nie żyła – wtrącił uszczypliwie Alec. – Słuchaj, nie mamy teraz czasu na wzajemne oskarżenia. Pójdę jej poszukać. A wasza trójka ma tu zostać. Isabelle, zajmij się Maxem. Sebastian, skończ zabezpieczać dom. - Nie puszczę cię tam samego! – odezwała się oburzona. – Zabierz mnie ze sobą. - Ja tu jestem dorosły. I ja wydaję rozkazy – powiedział Alec niewzruszonym tonem. – Nasi rodzice mogą wrócić z Gardu w każdej chwili. Im nas tu więcej, tym lepiej. Łatwo nam będzie się potem rozdzielić. Nie mam zamiaru ryzykować, Isabelle – przeniósł spojrzenie na Sebastiana. – Zrozumiałeś? Sebastian zdążył już wyjąć swoją stelę. - Popracuję nad zabezpieczeniem domu Znakami.

- Dzięki – Alec był już w połowie drogi do drzwi. Odwrócił się i spojrzał na Isabelle. Ich spojrzenia spotkały się na ułamek sekundy. Po chwili go nie było. - Isabelle – odezwał się cienkim głosem Max. – Twój nadgarstek krwawi. Spojrzała w dół. Nie pamiętała by skaleczyła się w tym miejscu, ale Max miał rację: krew zdążyła już poplamić rękaw jej białej kurtki. Wstała z miejsca. - Idę po swoją stelę. Pomogę ci z runami. Sebastian skinął głową. - Przyda mi się pomoc. Nie jestem w tym dobry. Isabelle poszła na górę nie pytając go co właściwie miał na myśli. Była kompletnie wyczerpana i okropnie potrzebowała zastrzyku energii w postaci Znaku. Z konieczności sama mogła go sobie narysować, jednak Alec i Jace zawsze byli w tym od niej lepsi. Gdy dotarła do swojego pokoju, przekopała swoje rzeczy w poszukiwaniu steli i kilku dodatkowych sztuk broni. Gdy wsuwała serafickie noże w cholewy butów, myślami była przy Alecu i spojrzeniu jakie wymienili zanim wyszedł. Nie pierwszy raz widziała swojego brata opuszczajacego dom wiedząc, że może już nigdy nie wrócić. To było coś z czym się godziła, co zawsze akceptowała jako część swojego życia. Była tak do czasu kiedy poznała Clary i Simona i zdała sobie sprawę z tego, że życie większości ludzi wyglądało całkiem inaczej. Śmierć nie była stałym towarzyszem ich życia. Nie czuli na swoich karkach jej zimnego oddechu nawet w zwykłe dni. Zawsze pogardzała Przyziemnymi tak jak to robił każdy Nocny Łowca – uważała ich za tępych, tchórzliwych, zadowolonych z siebie mięczaków. Teraz zastanawiała się, czy ta cała zawiść nie brała się z tego, że była po prostu zazdrosna. Musiało być całkiem miło nie martwić się za każdym razem gdy któryś z członków twojej rodziny wychodził z domu i nie zastanawiać się czy jeszcze wróci. Trzymała w dłoni stelę i była już w połowie drogi na dół gdy wyczuła, że coś było nie tak. Salon był pusty. Maxa i Sebastiana nie było nigdzie w pobliżu. Na jednym z przybitych do okna polan widniał niedokończony chroniący Znak. Młotek, którego używał Sebastian, zniknął. Jej żołądek zacisnął się w supeł. - Max! – krzyknęła, obracając się dookoła. – Sebastian! Gdzie jesteście?

- Isabelle, tutaj... – głos Sebastiana dobiegał z kuchni. Przepełniła ją ulga. - Sebastian, to wcale nie jest śmieszne – powiedziała, wchodząc do środka. – Myślałam, że... Zamknęła za sobą drzwi. W kuchni było ciemno, ciemniej niż w salonie. Wytężyła wzrok żeby dojrzeć Sebastiana i Maxa, ale nie zobaczyła nic oprócz cieni. - Sebastian? – w jej głos zakradła się niepewność. – Co ty tu robisz? Gdzie jest Max? - Isabelle. Przez chwile wydawało jej się, że dostrzega jakiś ruch; ciemniejszy cień na tle jaśniejszego. Jego głos był miękki i kojący. Nie zdawała sobie dotąd sprawy z tego jak piękne miał brzmienie. - Isabelle, wybacz mi. - Zachowujesz się dziwacznie. Przestań. - Tak mi przykro, że musiało paść akurat na ciebie – powiedział. – Bo widzisz, to właśnie ciebie polubiłem najbardziej z nich wszystkich. - Sebastian... - Najbardziej z nich wszystkich – powtórzył tym samym niskim głosem. – Myślałem, że jesteśmy do siebie podobni. Dłoń, w której trzymał młotek, opadła na dół. Alec pędził przez ciemne, płonące ulice bez przerwy nawołując Aline. Gdy tylko opuścił dzielnicę Princewater i dotarł do centrum miasta, jego puls przyśpieszył. Ulice wyglądały jak żywy obraz Boscha: groteskowe i makabryczne stwory i brutalne sceny przemocy. Spanikowani ludzie odepchnęli go na bok i rozpierzchli się z krzykiem. Powietrze cuchnęło dymem i demonami. Niektóre domy stały w płomieniach, inne miały powybijane wszystkie okna. Kocie łby połyskiwały od

tłuczonego szkła. Gdy podkradł się bliżej do jednego z budynków przekonał się, że to co na początku wziął za barwną plamę farby, w rzeczywistości okazało się być ogromnym kleksem świeżej krwi rozbryźniętym na ścianie. Obrócił się w miejscu, rozglądając się na wszystkie strony, ale gdy nie znalazł wyjaśnienia dla tego co właśnie zobaczył, ruszył do przodu tak szybko jak tylko się dało. Alec, jako jedyny z dzieci Lightwoodów, pamiętał Alicante. Był jeszcze małym dzieckiem gdy je opuścili, ale mimo wszystko zachował w pamięci widok połyskujących wież, zaśnieżonych ulic zimą, ozdobione magicznym światłem sklepy i domy, wodę rozpryskującą się z fontanny w kształcie syreny w Hallu. Zawsze czuł dziwne szarpnięcie w sercu na myśl o Alicante, niemal bolesną nadzieję, że któregoś dnia jego rodzina wróci do miejsca, do którego od zawsze należała. Widok miasta takim jaki był teraz był dla niego jak unicestwienie całej radości na świecie. Odwracając się w stronę szerszej alei, jednej z tych, która prowadziła do Sali Porozumień, zobaczył stado wyjących i syczących demonów Beliala, przemykających pod łukowatym wejściem. Wlokły coś za sobą – coś, co szarpało się i wiło, ciągnięte po bruku. Pobiegł wzdłuż ulicy ale demony zdążyły zniknąć. Przy podstawie filaru leżał jakiś bezwładny kształt, z którego wyciekały cienkie strużki krwi. Tłuczone szkło chrzęściło pod jego butami jak żwir, gdy uklęknął by odwrócić ciało na drugą stronę. Wystarczyło mu jedno spojrzenia na siną, wykrzywioną twarz, żeby stwierdzić z ulgą, że to nie był nikt, kogo znał. Jakiś hałas postawił go na nogi. Wyczuł odór zanim to coś się pojawiło: cień pełznący w jego stronę z drugiego końca ulicy. Wielki Demon? Alec nie czekał żeby się o tym przekonać. Rzucił się biegiem w stronę jednego z większych domów, wspinając się na parapet okna z wybitą szybą. W chwilę później podciągał się już na dach. Ręce go bolały i zdarł sobie kolana. Wstał, otrzepał dłonie ze żwiru i rozejrzał się po mieście. Zrujnowane wieże rzucały mętne, martwe światło na ulice, po których biegały i pełzały różne stworzenia, niknąc w cieniu pomiędzy budynkami jak karaluchy rozłażące się po zaciemnionym mieszkaniu. Powietrze niosło ze sobą wrzaski i lamenty, nawoływania i wykrzykiwane na wietrze imiona tak samo jak wrzaski demonów, ich wycie i przenikliwy pisk, który przeszywał ludzkie uszy bólem. Nad domami z miodowozłotego kamienia unosił się dym przypominający mgłę, oplatając iglice Sali Porozumień. Patrząc w kierunku Gardu Alec dostrzegł tłum Nocnych Łowców zbiegających ze wzgórz i oświetlonych przez magiczne światło, które ze sobą nieśli. Clave szykowało się do walki.

Alec przesunął się na skraj dachu. Budynki stały bardzo blisko siebie; ich dachówki niemal się ze sobą stykały. Łatwo można było przeskoczyć z jednego na drugi. W chwilę później biegł już lekko przez dachy, przeskakując niewielkie prześwity między domami. Dobrze było czuć na twarzy zimny wiatr, który osłabiał odór demonów. Biegł już od kilku minut, gdy nagle zdał sobie sprawę z dwóch rzeczy. Po pierwsze - zmierzał ku białym iglicom Sali Porozumień, a po drugie – coś działo się na placu pomiędzy dwoma ulicami. Wyglądało to jak deszcz strzelających iskier, z tym tylko wyjątkiem, że były niebieskie. Alec widział już kiedyś takie niebieskie iskry przypominające ciemny gazowy płomień. Gapił się na nie przez chwilę zanim nie zaczął biec. Najbliższy dach, jaki prowadził do placu, był dość stromy. Ześlizgnął się po nim na dół, zapierając się butami o dachówki. Zatrzymał się na krawędzi i spojrzał w dół. Pod nim znajdował się Cistern Square. Widok przysłaniał częściowo metalowy drąg, który wystawał ze ściany budynku, na którym stał. Drewniany szyld odstawał od ściany, powiewając na wietrze. Plac poniżej wypełniały demony z Iblis – miały ludzkie kształty, ale były zrobione z substancji, która wyglądała jak wirujący czarny dym z płonącymi żółtymi ślepiami. Stanęły w szeregu i powoli posuwały się w stronę samotnej figury człowieka w zamaszystym szarym płaszczu, zmuszając go do cofnięcia się pod ścianę. Alec mógł się tylko gapić. Wszystko w tym człowieku – poczynając od szczupłej linii pleców, rozwianego gąszczu ciemnych włosów i sposobu, w jaki iskry strzelały z jego palców jak turkusowe świetliki – było znajome. Magnus. Czarownik ciskał włócznie niebieskiego ognia w demony. Jedna z nich przebiła pierś wysforowanego do przodu potwora. Rozległ się taki dźwięk, jakby ktoś chlusnął wiadrem wody prosto w płomienie. Demon zaczął dygotać, a potem zamienił się w kupkę popiołu. Demony Iblisu nie były zbyt rozgarnięte i natychmiast zajęły jego miejsce. Magnus cisnął kolejną serią ognistych włóczni. Kilka z nich padło, ale jeden, sprytniejszy od reszty, okrążył Magnusa i gotował się do ataku... Alec nie wahał się ani chwili. Zamiast tego zeskoczył na dół, przytrzymując się krawędzi dachu, zsunął się by uchwycić metalowy drąg i zaczął huśtać. Po chwili puścił się i opadł lekko na ziemię. Zaskoczony demon zaczął

się obracać; jego żółte oczy płonęły jak klejnoty. Zanim wyciągnął zza pasa seraficki nóż i cisnął nim w demona, Alec przez ułamek sekundy myślał o tym, że gdyby był Jasem, to najpierw powiedziałby coś mądrego, a dopiero potem rzucił nożem. Demon zniknął przy akompaniamencie głuchego wrzasku, zbryzgując Aleca deszczem popiołu. - Alec? – Magnus nie przestawał się na niego gapić. Dobił resztkę demonów i na placu nie było już nikogo poza nimi. – Czy ty... Czy ty właśnie uratowałeś mi życie? Alec zdawał sobie sprawę z tego, że powinien powiedzieć coś w stylu „Oczywiście, w końcu jestem Nocnym Łowcą i to moje zadanie” albo „Taką mam pracę”. Jace powiedziałby właśnie coś takiego. On zawsze wiedział, co powiedzieć w takich sytuacjach. Ale słowa, które wyszły z ust Aleca były całkiem inne. Nawet on sam dosłyszał w nich nutę rozdrażnienia. - Nie oddzwoniłeś – powiedział. – Wydzwaniałem do ciebie chyba z milion razy, a ty nigdy nie oddzwoniłeś. Magnus spojrzał na niego takim wzrokiem jakby Alec właśnie oszalał. - Twoje miasto jest atakowane – powiedział. – Straże zostały pokonane, a demony grasują po ulicach. A ty chcesz wiedzieć dlaczego do ciebie nie oddzwoniłem?! Alec zacisnął szczęki. - Tak, chcę wiedzieć dlaczego do mnie nie oddzwoniłeś. Magnus wyrzucił ręce w powietrze w wyrazie totalnego rozdrażnienia. Alec z zainteresowaniem zauważył, że gdy to zrobił, z jego palców oderwało się kilka iskier, jak świetliki wypuszczone ze słoika. - Jesteś idiotą. - To dlatego nie oddzwoniłeś? Bo uważasz mnie za idiotę? - Nie – Magnus podszedł do niego. – Nie odzywałem się, bo jestem już zmęczony tym, że chcesz mnie mieć przy sobie tylko wtedy gdy jestem ci do czegoś

potrzebny. Zmęczyło mnie patrzenie jak kochasz kogoś, kto nawiasem mówiąc, nigdy nie pokocha ciebie. Nie w sposób w który ja kocham ciebie. - Kochasz mnie? - Głupi Nefilim – powiedział cierpliwie Magnus. – Niby dlaczego tu jestem? Jak myślisz, dlaczego spędziłem kilka ostatnich tygodni na łataniu twoich zidiociałych przyjaciół za każdym razem gdy się skaleczą? I na wyciąganiu cię z każdej niewiarygodnej sytuacji w jaką się wpakujesz? Już nawet nie wspominając o pomaganiu ci w wojnie z Valentinem. I to wszystko zupełnie za darmo! - Nie myślałem o tym w ten sposób – przyznał Alec. - Oczywiście, że nie. Nie myślałeś o tym w żaden sposób – kocie oczy Magnusa rozbłysły gniewem. – Mam już siedemset lat, Alexandrze. Dobrze wiem, kiedy coś jest z góry skazane na porażkę. Nigdy nawet nie powiedziałeś rodzicom o moim istnieniu. Alec gapił się na niego z niedowierzaniem. - Siedemset lat? - No cóż, prawie osiemset – poprawił Magnus – ale wcale tego po mnie nie widać. Tak czy inaczej, zbaczamy z tematu. Chodzi o to, że... Tyle, że Alec nigdy nie dowiedział się, o co chodziło, bo w tym samym momencie plac zalał kolejny tuzin demonów Iblis. Szczęka mu opadła. - Jasna cholera. Magnus podążył za jego spojrzeniem. Demony już zdążyły ich okrążyć; ich żółte oczy płonęły. - Cóż za zmiana tematu, Lightwood. - Posłuchaj – Alec sięgnął po drugi nóż. – Jeśli przez to przejdziemy, to obiecuję, że przedstawię cię całej swojej rodzinie. Magnus uniósł ręce, jego palce połyskiwały pojedynczymi turkusowymi płomieniami. Oświetliły niebieskim blaskiem uśmiech na jego twarzy.

- Brzmi całkiem nieźle. 11. Najeźdźcy z piekła rodem - Valentine – wydyszał Jace. Jego twarz zrobiła się biała, gdy patrzył w dół na miasto. Przez warstwy dymu Clary prawie mogła zobaczyć labirynt krętych uliczek zapchany biegającymi postaciami, które wyglądały jak malutkie, czarne mrówki desperacko kręcące się tam i z powrotem. Spojrzała jeszcze raz, ale nie zobaczyła już niczego, oprócz gęstych czarnych oparów, płomieni i dymu. - Myślisz, że Valentine to zrobił? – poczuła w gardle gorzki smak dymu. – To wygląda na zwykły pożar. Może wybuchł sam z siebie... - Północna Brama jest otwarta – Jace wskazał ręką w kierunku czegoś, co ledwie widziała przez zbyt dużą odległość i zniekształcający wszystko dym. – Nigdy nie pozostawiano jej otwartej. A na dodatek wieże straciły swoje światło. Straże musiały zostać obalone. – Wyciągnął zza pasa seraficki nóż, ściskając go tak mocno, że aż kłykcie mu zbielały. – Musimy się tam dostać. Przerażenie ścisnęło Clary za gardło. - Simon... - Wyprowadzą go z Gardu. Nie martw się, Clary. Pewnie ma się lepiej niż reszta ludzi tam w dole. Demony nic mu nie zrobią. Zazwyczaj zostawiają Podziemnych w spokoju. - Tak mi przykro – wyszeptała. – Lightwoodowie... Alec... Isabelle... - Jahoel – powiedział Jace, a ostrze rozjarzyło się jaskrawym światłem w jego obandażowanej lewej dłoni. – Clary, masz tu zostać. Wrócę po ciebie – gniew, który pojawił się w jego oczach odkąd opuścili rezydencję, wyparował. Teraz Jace był już tylko żołnierzem. Potrząsnęła głową. - Nie, chcę iść z tobą.

- Clary... – urwał, sztywniejąc na całym ciele. W chwilę później Clary też to usłyszała – ciężkie, rytmiczne uderzenia, a potem coś jak trzask olbrzymiego ogniska. Kilka długich minut zajęło jej rozłożenie tych dźwięków w swoim umyśle, tak jak podzielenie fragmentu muzyki na jego poszczególne nuty. – To... - Wilkołaki – Jace patrzył na coś za jej plecami. Podążając za jego spojrzeniem dostrzegła ich, zalewających pobliskie wzgórze jak rozprzestrzeniający się cień, połyskujący tu i ówdzie płonącymi jasno ślepiami. Sfora wilków – a nawet więcej niż sfora. Musiały ich być całe setki, a nawet tysiące. Ich ujadanie i szczek było tym, co wzięła na początku za odgłos strzelającego ognia, który narastał wśród nocy, twardy i chropawy. Żołądek Clary wywrócił się na drugą stronę. Znała wilkołaki. Walczyła u ich boku. Ale to nie były wilki Luke’a, nie takie, które wiedziały, że mają się nią opiekować i jej nie krzywdzić. Pomyślała o zabójczych zdolnościach watahy Luke’a, które ujawniały się, gdy tylko spuszczało się ich ze smyczy i nagle zdała sobie sprawę z tego, że się boi. Stojący obok niej Jace zaklął siarczyście. Nie było czasu na wyciągnięcie kolejnej broni. Przyciągnął ją do siebie i otoczył wolnym ramieniem. Drugą ręką podniósł wysoko Jahoela. Jego światło oślepiało. Clary zacisnęła zęby... Otoczyła ich sfora. Przypominało to uderzającą falę – nagły wybuch ogłuszającej wrzawy i podmuch powietrza, gdy kilka pierwszych wilków wysunęło się do przodu i skoczyło. Ich oczy płonęły, a szczęki były rozwarte. Jace wczepił palce w bok Clary... Wilki otaczały ich z każdej strony, trzymając się na odległość dobrych dwóch stóp. Clary rozejrzała się dookoła z niedowierzaniem gdy dwójka wilków – jeden smukły i centkowany, a drugi ogromny i stalowoszary – opadły miękko na ziemię, zatrzymały się na chwilę, a potem na nowo podjęły bieg, nie patrząc nawet wstecz. Dookoła wszędzie były wilki, a mimo wszystko żaden z nich się do nich nie zbliżył. Okrążały ich jak powódź cieni, ich futra lśniły w świetle księżyca jak srebro, przez co wyglądały jak jedna, wielka, żywa rzeka kształtów – która nagle rozdzieliła się tak, jak woda opływa kamień. Wilki poświęciły dwójce Nocnych Łowców zaledwie tyle uwagi, co parze nieruchomych rzeźb, a potem przebiegły obok nich z rozwartymi pyskami i oczami utkwionymi w drodze. Po chwili już ich nie było. Jace odwrócił się, żeby zobaczyć jak ostatni z wilków przeleciał obok nich i pośpieszył za resztą swoich towarzyszy. Zapadła cisza. Słychać było jedynie bardzo słabe odgłosy miasta w oddali. Jace uwolnił Clary z uścisku i opuścił nóż.

- Wszystko w porządku? - Co to było? – wyszeptała. – Te wilkołaki... po prostu nas ominęły... - Zmierzają w kierunku miasta. Do Alicante – wyjął zza pasa drugi nóż i wyciągnął w jej stronę. – Będziesz tego potrzebowała. - Wiec nie zostawisz mnie tutaj? - Nie ma mowy. Już nigdzie nie jest bezpiecznie. Ale... – zawahał się. – Będziesz ostrożna? - Będę – zapewniła go. – Co teraz robimy? Jace spojrzał na płonące w dole Alicante. - Teraz pobiegniemy. Nigdy nie było łatwo nadążyć za Jasem, a teraz, gdy pędził na złamanie karku, było to praktycznie niemożliwe. Clary wyczuwała, że musiał się powstrzymywać i dostosować swoją prędkość tak by mogła za nim nadążyć i że na pewno sporo go to kosztowało. Droga spłaszczała się u podnóża zbocza i wiła między wysokimi, gęstymi kępami drzew, dającymi wrażenie jakby biegli przez tunel. Gdy wybiegli na drugą stronę, Clary stwierdziła, że znaleźli się przed Północną Bramą. Przez łukowate wejście dostrzegła mieszaninę dymu i płomieni. Jace stał przy furtce i czekał na nią. W jednej ręce trzymał Jahoela a w drugiej inny nóż, ale nawet ich połączony blask ginął w jaskrawym świetle płonącego miasta. - Strażnicy – wydyszała. – Dlaczego ich tu nie ma? - Co najmniej jeden z nich leży teraz w tej kępie drzew – wskazał podbródkiem kierunek z którego przyszli. – W kawałkach. Nie patrz w tamtą stronę – spojrzał w dół. – Źle trzymasz nóż. Trzymaj go w ten sposób – pokazał jej jak. – I musisz go nazwać. Cassiel będzie dobrze. - Cassiel – powtórzyła Clary, a ostrze rozjarzyło się blaskiem.

Jace spojrzał na nią uważnie. - Żałuję, że nie miałem wystarczająco dużo czasu, żeby cię do tego przygotować. Oczywiście, ze względu na prawo, nikt z tak niewielkim doświadczeniem jak twoje nie powinien w ogóle posługiwać się serafickimi nożami. Przedtem byłem zaskoczony, ale skoro teraz już wiemy, co zrobił Valentine... Ostatnią rzeczą, o której chciała teraz rozmawiać Clary było to co zrobił Valentine. - A może po prostu zmartwiło cię to, że jeśli odpowiednio mnie wytrenujesz, to wkrótce okaże się, że jestem lepsza od ciebie – powiedziała. Cień uśmiechu zamajaczył w kąciku jego ust. - Cokolwiek się stanie, Clary – powiedział, patrząc na nią przez światło Jahoela – trzymaj się blisko mnie. Zrozumiałaś? – wbił w nią wzrok, zmuszając do złożenia obietnicy. Z jakiegoś powodu w jej umyśle pojawiło się wspomnienie ich pocałunku na trawie przed rezydencją Waylandów. Odniosła wrażenie jakby to wydarzyło się milion lat temu. Zupełnie jakby przydarzyło się to komuś innemu. - Będę trzymać się blisko ciebie. - Dobrze – odwrócił wzrok. – W takim razie chodźmy. Przeszli powoli przez bramę, ramię w ramię. Gdy weszli w obręb miasta, po raz pierwszy zdała sobie sprawę z odgłosów bitwy – ludzkich krzyków, nieludzkiego wycia, tłuczonego szkła i syku ognia. Krew zaczęła jej szumieć w uszach. Dziedziniec zaraz przy bramie był pusty. Gdzieniegdzie zaścielały go skurczone ciała, porzucone na bruku. Clary starała się nie przyglądać im za bardzo. Zastanawiała się, jak to było możliwe, że nawet patrząc z dystansu człowiek wiedział, że ktoś jest martwy. Martwe ciała w niczym nie przypominały tych pozbawionych przytomności. Można było wyczuć, że coś z nich uleciało, jakaś niezbędna do życia iskra. Jace poprowadził ich szybko przez dziedziniec – Clary domyśliła się, że

to dlatego, że pewnie nie lubił pozostawać długo na otwartej przestrzeni – i ruszyli w dół ulicy odchodzącej od placu. Tutaj było jeszcze więcej szczątków. Sklepowe witryny zostały porozbijane, a cała zawartość splądrowanych wnętrz walała się po ulicach. W powietrzu unosił się zapach – zjełczały, cuchnący odór odpadków. Clary dobrze go znała. Oznaczał obecność demonów. - Tędy – syknął Jace. Przemknęli do kolejnej wąskiej uliczki. Pożar szalał na piętrze jednego z domów przylegających do drogi, mimo że reszta budynków pozostała nietknięta. Clary nasunęło się dziwaczne skojarzenie z bombardowaniem Londynu podczas wojny, kiedy to zniszczenia dotknęły przypadkowe części miasta. Zadzierając głowę do góry zobaczyła, że twierdzę ponad miastem spowijał kłąb czarnego dymu. - Gard. - Mówiłem ci, że ich ewakuują... – Jace urwał, gdy znaleźli się na szerszej ulicy. Na ziemi leżało kilka ciał. Niektóre były niewielkie. Należały do dzieci. Jace rzucił się do przodu. Clary podążyła za nim z wahaniem. Gdy podbiegli bliżej, zauważyła z ulgą zmieszaną z poczuciem winy, że cała trójka nie była wcale w wieku Maxa. Obok nich leżały zwłoki starszego mężczyzny, który ciągle zdawał się ochraniać trójkę dzieci swoim ciałem. Twarz Jace stwardniała. - Clary... odwróć się. Powoli. Zrobiła co jej kazał. Tuż za sobą zobaczyła zniszczoną sklepową witrynę. Kiedyś na wystawie musiały tu stać ciasta – cały ich stos udekorowany jasnym lukrem. Teraz leżały porozrzucane na podłodze razem z potłuczonym szkłem. Chodnik przed sklepem plamiła zmieszana z lukrem krew, tworząca długie różowawe smugi. Jednak to nie z tego powodu w głosie Jace’a zabrzmiała ostrzegawcza nuta. Z rozbitego okna coś wypełzało – coś bezkształtnego, ogromnego i oślizgłego. Coś uzbrojonego w podwójny rząd zębów biegnący przez całą długość ciała, usmarowanych lukrem i odłamkami szkła wyglądającymi jak warstwa połyskującego cukru. Demon wypadł z okna na bruk i zaczął pełznąć w ich stronę. Coś w jego płynnym, jakby pozbawionym kości ruchu spowodowało, że Clary poczuła jak żółć podchodzi jej go gardła. Cofnęła się do tyłu, prawie wpadając na Jace’a. - To demon Behemota – powiedział, wpatrując się w pełznącego potwora przed nimi. – Pożerają wszystko na swojej drodze.

- Czy zjadają też...? - Ludzi? Tak – odparł Jace. – Schowaj się za mną. Zrobiła kilka kroków do tyłu, nie odrywając wzroku od Behemota. Było w nim coś takiego, co odrzucało ją bardziej niż od jakiegokolwiek innego napotkanego wcześniej demona. Wyglądał jak pozbawiona oczu uzębiona bryła i ten sposób, w jaki wszystko się w nim przelewało... Ale przynajmniej nie poruszał się szybko. Jace nie powinien mieć problemów z zabiciem go. Zupełnie jakby był pod wpływem jej myśli, Jace wystrzelił do przodu, tnąc swoim świetlistym serafickim nożem. Zatopił go w grzbiecie Behemota. Rozległ się taki dźwięk jak przy nadepnięciu na przejrzały owoc. Ciało demona przebiegł skurcz. Zadygotał, a potem zmienił kształt, niespodziewanie przesuwając się kilka stóp od miejsca, w którym stał. Jace opuścił Jahoela. - Tego się właśnie obawiałem – wyszeptał. – Jest tylko w połowie cielesny. Trudno będzie go zabić. - Więc nie rób tego – Clary szarpnęła go za rękaw. – Przynajmniej jest powolny. Wynośmy się stąd. Jace niechętnie pozwolił się odciągnąć na bok. Odwrócili się, żeby pobiec w kierunku z którego przyszli... A demon już tam był, tuż przed nimi i blokował ulicę. Wyglądał jakby trochę urósł. Wydał z siebie niski pomruk, coś jak wściekłe owadzie bzyczenie. - On chyba nie chce żebyśmy sobie poszli – mruknął Jace. - Jace... Ale on już biegł w stronę potwora, biorąc szeroki zamach Jahoelem, żeby ściąć mu łeb, ale stwór znów zadygotał i zmienił kształt, tym razem pojawiając się za jego plecami. Cofnął się, pokazując opancerzony spód jak u karalucha. Jace obrócił się wokół własnej osi i ciął stwora przez podbrzusze. Zielona ciecz, gęsta niczym śluz, spryskała ostrze. Jace odsunął się, krzywiąc twarz w wyrazie obrzydzenia. Behemot ciągle wydawał z siebie ten sam bzyczący odgłos. Tryskało z niego coraz więcej cieczy, ale nie wyglądał wcale na zranionego. Celowo posuwał się naprzód.

- Jace! – zawołała Clary. – Twój nóż! Spojrzał na trzymane w ręku ostrze. Śluz demona pokrywał ostrze Jahoela, tłumiąc jego blask. W miarę jak patrzył, jego wewnętrzne światło nikło aż w końcu zgasło, jak ogień zasypany piaskiem. Odrzucił broń z przekleństwem, zanim jakikolwiek strzęp śluzu demona dotknął jego ręki. Behemot znów się wycofał, gotowy do kolejnego starcia. Jace zrobił unik – a wtedy Clary rzuciła się do przodu, wpadając pomiędzy niego a demona i wymachując serafickim nożem. Dźgnęła stwora tuż poniżej rzędu zębów, zatapiając je w jego cielsku z obrzydliwym, mokrym mlaśnięciem. Szarpnęła się do tyłu, dysząc ciężko, a demona przeszył kolejny skurcz. Wyglądało na to, że zmiana kształtu kosztowała go pewną ilość energii za każdym razem, gdy był raniony. Więc gdyby tylko zdążyli dźgnąć go odpowiednią ilość razy... Kątem oka dostrzegła jakiś ruch. Mignięcie szarości i brązu, poruszające się z dużą prędkością. Nie byli sami na ulicy. Jace odwrócił się a jego oczy otwarły się szeroko. - Clary! – wrzasnął. – Za tobą! Clary obróciła się dookoła z Cassielem płonącym w jej dłoni dokładnie w chwili, gdy wilk rzucił się w jej stronę, odsłaniając zęby we wściekłym warkocie. Jace coś do niej krzyczał, ale ona nie rozumiała z tego ani słowa. Dostrzegła dzikość w jego oczach, pomimo tego, że zeszła wilkowi z drogi. Zwierzę zaatakowało, z ciałem wygiętym w łuk i wyciągniętymi pazurami, i sięgnęło swojego celu – Behemota – powaliło go na ziemię zanim natarło na niego z obnażonymi zębami. Demon zawył, a przynajmniej wydał z siebie dźwięk podobny do wycia – wysoki, piskliwy dźwięk, jak powietrze spuszczane z balonu. Wilk siedział na nim, przyszpilając go do ziemi, z pyskiem zatopionym w oślizgłej skórze demona. Behemot zadrżał i ostatkiem sił spróbował dokonać przemiany i wyleczyć obrażenia, ale wilk nie dał mu na to szansy. Jego pazury wbiły się głęboko w skórę stwora i zaczął wyrywać zębami kawały galaretowatego ciała, ignorując tryskającą z rany zieloną ciecz. Behemot zaczął wić się w ostatniej, desperackiej serii drgawek, kłapiąc szczękami gdy się rozpadał – i po chwili już go nie było – została po nim tylko lepka kałuża zielonej cieczy, rozlewająca się po bruku. Wilk wydał z siebie odgłos, coś w rodzaju pomruku satysfakcji i odwrócił się żeby popatrzeć na Clary i Jace’a połyskującymi w świetle księżyca

srebrzyście oczami. Jace wyciągnął kolejny nóż zza pasa, znacząc w powietrzu ognisty łuk dzielący ich od wilkołaka. Wilk warknął i nastroszył futro. Clary złapała Jace’a za ramię. - Nie.. Nie rób tego. - To wilkołak, Clary... - Zabił dla nas demona! Jest po naszej stronie! – wyrwała się Jace’owi zanim zdążył ją zawrócić i podeszła do zwierzęcia powoli, wyciągając płasko ręce. - Przepraszam. Przepraszamy. Wiemy, że nie chcesz nas skrzywdzić – odezwała się niskim, spokojnym głosem. Zatrzymała się, rozkładając ręce, a wilk patrzył na nią obojętnie. – Kim... kim jesteś? – zapytała. Spojrzała przez ramię na Jace’a i zmarszczyła brwi. – Mógłbyś to odłożyć? Jace wyglądał, jakby miał jej zaraz nie przebierając w słowach powiedzieć, że nie odkładało się tak po prostu serafickiego noża, który płonął w obecności niebezpieczeństwa. Ale zanim zdążył się odezwać, wilk zawarczał nisko i zaczął się zmieniać. Jego nogi się wydłużyły, kręgosłup wyprostował, a szczęki zmniejszyły. Po kilku sekundach stanęła przed nimi dziewczyna. Miała na sobie poplamioną białą sukienkę, a jej kręcone włosy były zaplecione w mnóstwo warkoczyków. Blizna przecinała jej gardło. - Kim jesteś? – jej twarz wykrzywiła się z udawanym niesmakiem. – Nie wierzę, że mnie nie poznałaś. W końcu nie wszystkie wilki wyglądają tak samo. Ech, ludzie. Clary odetchnęła z ulgą. - Maia! - Tak, to ja. Ratuję wasze tyłki, jak zwykle – uśmiechnęła się. Była zbryzgana krwią od stóp do głów. Nie było tego tak widać, gdy była w swojej wilczej postaci, ale teraz czarne i czerwone smugi odcinały się przeraźliwie od jej brązowej skóry. Położyła dłoń na brzuchu. – Ohyda, nie wierzę, że właśnie przeżułam tego demona. Mam nadzieję, że nie jestem uczulona. - Co ty tutaj w ogóle robisz? – ponagliła ją Clary. – To znaczy, nie że się nie cieszymy z tego powodu, ale...

- To ty nic nie wiesz? – Maia patrzyła ze zakłopotaniem raz na Clary, raz na Jace’a. – Luke nas tu sprowadził. - Luke? – Clary zaczęła się na nią gapić. – Luke... jest tutaj? Maia skinęła głową. - Skontaktował się ze swoją sforą i z kilkoma innymi, i powiedział, że musimy udać się do Idris. My dotarliśmy do granicy i biegliśmy od tamtej strony. Niektórzy teleportowali się do lasu i dołączyli do nas. Luke powiedział, że Nefilim będą potrzebować naszej pomocy... – urwała. – Naprawdę o tym nie wiedziałaś? - Nie – odezwał się Jace – i wątpię żeby Clave też o tym wiedziało. Nie palą się do przyjmowania pomocy od Podziemnych. Maia wyprostowała się, w jej oczach połyskiwał gniew. - Gdyby nie my, już dawno by was wszystkich wyrżnęli. Nikt nie ochraniał miasta, gdy się tam zjawiliśmy... - Nawet o tym nie myśl – powiedziała Clary, rzucając Jace’owi wściekłe spojrzenie. – Jestem naprawdę bardzo, bardzo wdzięczna, że nas uratowałaś, Maiu. Jace również, mimo że jest taki uparty, że prędzej wsadziłby sobie nóż w oko niż się do tego przyznał. I nie rób sobie nadziei, że to zrobi – dodała pośpiesznie, widząc wyraz twarzy dziewczyny – bo to i tak w niczym to nie pomoże. Teraz musimy znaleźć dom Lightwoodów, a potem ja muszę odnaleźć Luke’a... - Lightwoodowie? Chyba są w Sali Porozumień. To tam wszyscy się gromadzą. Przynajmniej tam widziałam Aleca – powiedziała Maia – i tego czarownika ze sterczącymi włosami. Magnusa. - Skoro jest tam Alec, to reszta też musi być – ulga na twarzy Jace’a sprawiła, że poczuła chęć położenia mu dłoni na ramieniu. Nie zrobiła tego jednak. – Mądre posunięcie, bo Sala jest chroniona – wsunął płonący seraficki nóż za pas. – W porządku, chodźmy. Clary rozpoznała wnętrze Sali Porozumień w momencie, w którym

przekroczyła jej próg. To było to miejsce o którym śniła, gdzie tańczyła najpierw z Simonem a potem Jasem. To tutaj próbowałam się przenieść, gdy weszłam do Portalu, pomyślała, przyglądając się jasno białym ścianom i wysokiemu sklepieniu z ogromną szklaną kopułą, przez którą widać było nocne niebo. Pomieszczenie, mimo że było bardzo rozległe, wyglądało na mniejsze i obskurniejsze niż to z jej snu. Fontanna z syreną ciągle stała w na jego środku, ale straciła cały swój połysk a prowadzące do niej schody były zapełnione ludźmi, z których większa część miała na sobie bandaże. Pomieszczenie było pełne Nocnych Łowców. Ludzie krążyli w tłumie, zatrzymując się czasami by przyjrzeć się twarzy innych przechodniów w nadziei, że znajdą swoich przyjaciół lub krewnych. Podłoga była brudna i poznaczona rozmazanymi smugami błota i krwi. Tym, co uderzyło ją najbardziej, była panująca tu cisza. Gdyby coś takiego nastąpiło w świecie Przyziemnych, to ludzie krzyczeliby, wrzeszczeli, nawoływali jedni drugich. A tutaj panowała niemal idealna cisza. Ludzie siedzieli w ciszy, niektórzy z twarzami schowanymi w dłoniach, niektórzy wpatrujący się w przestrzeń. Dzieci tuliły się do swoich rodziców ale żadne z nich nie płakało. Zauważyła jeszcze coś gdy weszła do środka, z Jasem i Maią po bokach. Grupę niedbale wyglądających ludzi stojących przy fontannie w nierównym kręgu. Trzymali się trochę na uboczu, a gdy tylko Maia ich dostrzegła i na jej twarzy pojawił się uśmiech, Clary zdała sobie sprawę z tego kim byli. - Moja sfora! – zawołała Maia i popędziła w ich stronę, zatrzymując się tylko na sekundę, żeby zerknąć przez ramię na Clary. – Jestem pewna, że Luke gdzieś tu jest – powiedziała i zniknęła pośród swoich ludzi. Przez moment Clary zastanawiała się co by się stało, gdyby i ona dołączyła do tego kręgu. Czy powitaliby ją jak przyjaciółkę Luke’a, czy okazali podejrzliwość bo była tylko kolejnym Nocnym Łowcą? - Nie rób tego – odezwał się Jace, jakby czytając jej w myślach. – To nie jest dobry... Ale Clary już nigdy się nie dowiedziała co miał na myśli, bo nagle rozległ się głośny okrzyk „Jace!” i pojawił się Alec, całkiem bez tchu po tym jak udało mu się przepchnąć przez tłum. Ciemne włosy miał kompletnie potargane, a ubranie plamiła mu krew. W jego oczach połyskiwała mieszanina wściekłości i ulgi. Złapał Jace’a za przód kurtki.

- Co się z tobą stało?! Jace wyglądał na obrażonego. - Co się stało ze mną? Alec potrząsnął nim dość mocno. - Powiedziałeś, że idziesz się przejść! Jaki cholerny spacer zajmuje aż sześć godzin?! - Eee, dość długi? – podsunął Jace. - Mógłbym cię teraz zabić – warknął Alec, puszczając jego ubranie. – Poważnie się nad tym zastanawiam. - To by się chyba mijało z celem, nie sądzisz? – odparł Jace. Rozejrzał się dookoła. – Gdzie są wszyscy. Isabelle i... - Isabelle i Max zostali u Penhallowów, razem z Sebastianem – wyjaśnił Alec. – Rodzice już do nich jadą. Aline jest tutaj razem ze swoimi, ale nie mówi zbyt wiele. Miała dość paskudną przygodę z Rezkorem przy kanale. Na szczęście Izzy ją uratowała. - A Simon? – spytała Clary z niepokojem. – Widziałeś gdzieś Simona? Powinien tu przyjść razem z resztą ludzi z Gardu. Alec potrząsnął głową. - Nie, nie widziałem go... Tak samo jak nie widziałem Inkwizytora ani Konsula. Pewnie jest teraz z którymś z nich. Może gdzieś się zatrzymali, albo... – urwał, gdy przez pokój przebiegł szmer. Clary zobaczyła grupę lykantropów patrzącą w jakimś kierunku, zaalarmowaną czymś jak sfora psów która wyczuła zwierzynę. Odwróciła się... I zobaczyła Luke’a, zmęczonego i poplamionego krwią, jak przekraczał próg podwójnych drzwi Sali. Ruszyła biegiem w jego stronę. Zapomniała o tym, jak bardzo była zła, gdy ją zostawił, o tym jak wściekł się gdy ich tu sprowadziła, zapomniała o

wszystkim, poza radością jaką odczuła na jego widok. Przez chwilę wyglądał na zaskoczonego, gdy biegła ku niemu, a potem uśmiechnął się, wyciągnął ramiona i podniósł ją do góry, gdy go przytuliła, zupełnie jak wtedy gdy była mała. Pachniał krwią, flanelą i dymem. Clary przymknęła na chwilę oczy i pomyślała o tym, jak Alec złapał Jace’a w momencie, w którym zobaczył go w Sali. Tak się właśnie robiło, gdy martwiło się o swoją rodzinę, łapało się ich i trzymało w uścisku, i wrzeszczało jak bardzo cię wkurzyli. Ale to było w porządku, bo choćby nie wiem jak ktoś był wściekły, to oni ciągle byli częścią ciebie. I dlatego to, co powiedziała Valentine’owi, było prawdą. Luke był jej rodziną. Postawił ją z powrotem na ziemi, krzywiąc się lekko. - Ostrożnie – powiedział. – Croucher trafił mnie w ramię przy Merryweather Brigde – położył dłonie na jej ramionach, przyglądając się uważnie jej twarzy. – Ale tobie nic nie jest, prawda? - Cóż za wzruszająca scena – odezwał się chłodny głos. Clary odwróciła się, dłoń Luke’a spoczywała ciągle na jej ramieniu. Za nią stał wysoki mężczyzna w niebieskim płaszczu, który zawirował u jego stóp gdy do nich podszedł. Twarz pod kapturem wyglądała jak rzeźba – z wysokimi kośćmi policzkowymi, jastrzębimi rysami twarzy i ciężkimi powiekami. - Lucian – powiedział, nie patrząc na Clary. – Mogłem się spodziewać, że to ty stoisz za tą... inwazją. - Inwazją? – powtórzył jak echo Luke, a w sekundę później otaczała go już sfora likantropów. Stanęły za nim tak szybko i cicho, że wyglądało to tak, jakby zmaterializowały się z powietrza. – To nie my najechaliśmy wasze miasto, Konsulu. To Valentine. My tylko chcemy wam pomóc. - Clave nie potrzebuje niczyjej pomocy – warknął Konsul. – Nie od takich stworzeń jak wy. Złamałeś Prawo wkraczając do Szklanego Miasta, bez względu na to, czy straże są, czy ich nie ma. Musisz zdawać sobie z tego sprawę. - Myślę, że dostatecznie jasne jest, że Clave potrzebuje naszej pomocy. Gdybyśmy nie przybyli na czas, wielu z was byłoby teraz martwych – rozejrzał się po Sali. Kilka grup Nocnych Łowców przysunęło się bliżej chcąc wiedzieć, co się dzieje. Jedni patrzyli Lukowi prosto w oczy, inni spuszczali wzrok jak gdyby zawstydzeni. Ale żaden z nich, pomyślała z zaskoczeniem Clary, nie

wyglądał na złego z tego powodu. – Zrobiłem to, żeby coś udowodnić, Malachi. Głos Konsula pozostał zimny. - I cóż to takiego? - Potrzebujecie nas – odparł Luke. – Żeby pokonać Valentine’a potrzebujecie naszej pomocy. Nie tylko pomocy likantropów, ale wszystkich Podziemnych. - A cóż takiego Podziemni mogą zdziałać przeciwko Valentine’owi? – spytał kpiąco Malachi. – Lucianie, powinieneś to wiedzieć najlepiej z nas wszystkich. Przecież byłeś kiedyś jednym z nas. Zawsze samotnie przeciwstawialiśmy się wszelkim zagrożeniom i chroniliśmy świat od zła. Odeprzemy siły Valentine’a naszymi własnymi. Podziemni zrobią najlepiej jak usuną się nam z drogi. Jesteśmy Nefilim. Sami prowadzimy swoje wojny. - To chyba nie do końca prawda – odezwał się aksamitny głos. To był Magnus Bane, w długim, połyskującym płaszczu, z niezliczonymi kolczykami w uszach i łobuzerskim wyrazem twarzy. Clary nie miała pojęcia skąd się tu wziął. - Niejeden raz korzystaliście z pomocy czarowników i nieźle ich za to wynagradzaliście. Malachi spojrzał na niego spode łba. - Nie przypominam sobie, żeby Clave cię tu zaprosiło, Magnusie Bane. - Nie zaprosiło – odparł Magnus. – Straże zostały obalone. - Naprawdę? – głos Konsula ociekał sarkazmem. – Nie zauważyłem. Magnus wyglądał na zmartwionego. - To straszne. Ktoś powinien ci o tym powiedzieć – spojrzał na Luke’a. – Powiedz mu, że straże zostały obalone. Luke wyglądał na rozdrażnionego. - Malachi, na litość boską, Podziemni są silni. Jest nas dużo. Tłumaczę ci, że możemy wam pomóc.

Głos Konsula podniósł się o oktawę. - A ja ci tłumaczę, że nie potrzebujemy waszej pomocy! - Magnus – wyszeptała Clary, prześlizgując się w jego stronę. Dookoła nich zebrał się już mały tłumek, obserwując sprzeczkę pomiędzy Lukiem, a Konsulem. Była prawie pewna, że nikt nie zwraca na nią uwagi. – Musimy porozmawiać. Teraz, gdy są zbyt zajęci sprzeczaniem się ze sobą żeby cokolwiek zauważyć. Magnus obrzucił ją szybkim pytającym spojrzeniem, skinął głową i odprowadził ją na bok, przecinając tłum jak otwieracz do puszek. Żaden ze zgromadzonych tu Nocnych Łowców czy wilkołaków nie sprawiał wrażenia, jakby chciał wejść w drogę wysokiemu na sześć stóp czarownikowi z kocimi oczami i uśmiechem maniaka. Pociągnął ją w stronę zacisznego kąta. - O co chodzi? - Mam księgę – Clary wyciągnęła ją z kieszeni swojego zszarganego płaszcza, zostawiając rozsmarowane odciski palców na białej jak kość słoniowa okładce. – Poszłam do rezydencji Valentine’a. Była w bibliotece, tak jak mówiłeś. I... – urwała, myśląc o uwięzionym aniele. – Nieważne – wręczyła mu księgę. – Weź ją. Magnus pochwycił księgę w swoje ręce. Przewracał kartki z szeroko otwartymi oczami. - To jest nawet lepsze niż myślałem – oznajmił uradowany. – Nie mogę się doczekać, żeby wypróbować te zaklęcia. - Magnus! – ostry głos Clary sprowadził go na powrót na ziemię. – Najpierw moja mama. Obiecałeś. - I dotrzymam obietnicy – skinął poważnie głową, ale było coś w jego oczach, czemu Clary nie całkiem ufała. - Jest coś jeszcze – dodała, myśląc o Simonie. – Zanim pójdziesz... - Clary! – odezwał się zdyszany głos. Odwróciła się zaskoczona i zobaczyła stojącego obok Sebastiana. Miał na sobie zbroję i wyglądał w niej tak, jakby urodził się po to by ją nosić. Podczas gdy reszta ludzi była poplamiona krwią i miała ubrania w nieładzie, on był bez skazy – nie licząc podwójnego zadrapania

biegnącego przez całą długość jego lewego policzka. Wyglądało to tak, jakby coś zadrasnęło go swoimi szponami. – Martwiłem się o ciebie. Po drodze wpadłem do domu Amatis, ale nie było cię tam, a ona powiedziała, że nie widziała cię... - No cóż, nic mi nie jest – Clary przeniosła wzrok z twarzy Sebastiana na twarz Magnusa, który trzymał Białą Księgę przy piersi. Kanciaste brwi Sebastiana podjechały w górę. – A tobie? Twoja twarz... – dotknęła dłonią jego zadrapań. Wciąż sączyła się z nich krew. Sebastian wzruszył ramionami i delikatnie zabrał jej rękę. - Demonica zaatakowała mnie niedaleko domu Penhallowów. Nic mi nie jest. Co tu się dzieje? - Nic. Właśnie rozmawiałam z Ma... Ragnorem – powiedziała szybko Clary, z przerażeniem zdając sobie sprawę z tego Sebastian nie miał zielonego pojęcia, kim właściwie był Magnus. - Maragnor? – Sebastian uniósł brwi. – W porządku. Spojrzał z ciekawością na Białą Księgę. Clary pragnęła, żeby Magnus ją schował. Trzymał ją tak, że złocisty napis było doskonale widoczny. - Co to takiego? Magnus przyglądał mu się przez chwilę, po jego kocich oczach można było zobaczyć, że zastanawia się nad odpowiedzią. - Księga zaklęć – powiedział w końcu. – Nic, co powinno interesować Nocnego Łowcę. - Właściwie to moja ciotka je kolekcjonuje. Mogę zobaczyć? – wyciągnął dłoń, ale zanim Magnus zdążył odmówić, Clary usłyszała jak ktoś woła ją po imieniu, a w chwile potem podeszli do nich Alec i Jace. Żaden z nich nie był zadowolony z widoku Sebastiana. - Kazałem ci zostać z Maxem i Isabelle! – naskoczył na niego Alec. – Zostawiłeś ich samych? Wzrok Sebastiana powoli przesunął się z Magnusa na Aleca.

- Twoi rodzice wrócili do domu, tak jak mówiłeś – jego głos był zimny. – Wysłali mnie żebym powiedział ci, że wszystko z nimi w porządku, tak samo jak z Izzy i z Maxem. Już tu jadą. - Cóż – odezwał się Jace ciężkim od sarkazmu głosem – dzięki za przekazanie tych informacji dosłownie w sekundę po tym jak tu wszedłeś. - Nie widziałem cię tu wtedy – odparł Sebastian. – Zobaczyłem Clary. - Bo akurat jej szukałeś. - Bo musiałem z nią porozmawiać. Na osobności – spojrzał na nią z taką intensywnością w oczach, że stanęła w miejscu. Chciała mu powiedzieć żeby nie patrzył na nią w taki sposób, gdy Jace stoi tuż obok, ale wtedy zabrzmiałoby to niedorzecznie i głupio, a poza tym może rzeczywiście miał jej coś ważnego do powiedzenia. – Clary? Skinęła głową. - W porządku. Tylko na chwilę – zgodziła się i dostrzegła, ze wyraz twarzy Jace’a uległ zmianie. Nie patrzył już krzywo na Sebastiana, ale jego twarz zastygła w bezruchu. – Zaraz wracam – dodała, ale Jace już na nią nie patrzył. Patrzył prosto na Sebastiana. Sebastian złapał ją za nadgarstek i odciągnął od reszty, pchając ją w kierunku najgęstszego tłumu. Clary zerknęła ponad swoim ramieniem. Wszyscy się na nich gapili, nawet Magnus. Zobaczyła jak ledwie zauważalnie pokręcił głową. Zaryła obcasami w ziemię. - Sebastian. Zatrzymaj się. O co chodzi? Co chcesz mi powiedzieć? Odwrócił się go niej, ciągle trzymając ją za nadgarstek. - Myślałem, że wyjdziemy na zewnątrz – powiedział. – Że porozmawiamy na osobności... - Nie, chcę zostać tutaj – powiedziała, a w swoim własnym głosie usłyszała drżenie, jakby nie była pewna tego co mówi. A przecież była. Wyrwała rękę z jego uścisku. – O co ci chodzi?

- Ta księga – odparł. – Ta, którą trzymał Fell – Biała Księga – wiesz skąd ją ma? - To o tym chciałeś ze mną porozmawiać?! - To niezwykle potężna księga zaklęć – wyjaśnił Sebastian. – Jedna z tych... no cóż, jedna z tych, których od dawna wszyscy poszukują. Clary westchnęła rozdrażniona. - Sebastian, posłuchaj. To nie był Ragnor Fell tylko Magnus Bane. - Ten Magnus Bane? – odwrócił się i spojrzał na Clary oskarżycielskim wzrokiem. – A ty go przecież znasz, prawda? Znasz Bane’a. - Tak, przepraszam cię. Ale on nie chciał żebym ci o tym powiedziała. Tylko on może pomóc mojej mamie. Dlatego dałam mu Białą Księgę. Jest w niej zaklęcie, które może jej pomóc. Coś błysnęło na dnie jego oczu, a Clary poczuła się tak samo jak wtedy, gdy ją pocałował: ogarnęło ją gwałtowne poczucie, że coś jest nie tak, jak gdyby zrobiła krok do przodu i zamiast trafić na solidny grunt, jej stopa osunęła się prosto w dziurę. Dłoń Sebastiana zacisnęła się na jej nadgarstku. - Dałaś księgę – Białą Księgę – czarownikowi? Plugawemu Podziemnemu? Clary przestała się ruszać. - Nie wierzę, że to powiedziałeś – spojrzała w dół na dłoń Sebastiana zaciśniętą na jej ręce. – Magnus to mój przyjaciel. Rozluźnił odrobinę uścisk. - Przepraszam – powiedział. – Nie powinienem był tego mówić. Po prostu... Jak dobrze znasz Magnusa Bane’a? - Lepiej niż ty – powiedziała zimno. Powędrowała spojrzeniem w stronę miejsca, w którym stał Magnus, Jace i Alec – i doznała wstrząsu. Magnus zniknął. Alec i Jace stali tam we dwójkę i obserwowali ją i Sebastiana. Mogła wyczuć bijącą od Jace’a dezaprobatę tak jak falę gorąca z piekarnika.

Sebastian podążył za jej spojrzeniem. Jego oczy pociemniały. - Wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć gdzie poszedł razem z twoją księgą? - To nie moja księga. Dałam mu ją – warknęła Clary, ale na wspomnienie cienia, jaki zasnuł oczy Magnusa poczuła zimno w żołądku. – I nie wiem czemu tak się tym interesujesz. Słuchaj, doceniam to, że zaoferowałeś mi wczoraj pomoc przy znalezieniu Fella, ale teraz zaczynasz mnie przerażać. Wracam do swoich przyjaciół. Zaczęła się odwracać, ale zablokował jej drogę. - Wybacz mi. Nie powinienem był mówić tego, co powiedziałem. Tylko że... tego jest więcej niż sobie wyobrażasz. - Więc powiedz mi. - Wyjdźmy stąd. Opowiem ci wszystko – w jego głosie brzmiał niepokój i zmartwienie. – Clary, błagam cię. Pokręciła głową. - Muszę tu zostać i zaczekać na Simona – to była częściowo prawda, a częściowo wymówka. – Alec powiedział mi, że sprowadzą tutaj więźniów... Sebastian potrząsnął głową. - Clary, nikt ci nie powiedział? Zostawili ich tam. Słyszałem jak Malachi o tym mówił. Kiedy miasto zostało zaatakowane, ewakuowali Gard, ale nie wyciągnęli stamtąd żadnych więźniów. Malachi stwierdził, że i tak byli w zmowie z Valentinem, więc wszystko jedno. Że wypuszczenie ich byłoby zbyt wielkim ryzykiem. Clary poczuła się jakby jej głowa wypełniła się dymem. Dostała zawrotów głowy i zrobiło jej się niedobrze. - To nie może być prawda. - Ale jest – odparł Sebastian. – Przysięgam, że jest – na powrót zacieśnił uchwyt na jej nadgarstku. Clary zachwiała się na nogach. – Mogę cię tam zaprowadzić.

Do Gardu. Pomogę ci go stamtąd wydostać. Ale musisz mi obiecać, że... - Niczego nie musi ci obiecywać – odezwał się Jace. – Puść ją. Zaskoczony Sebastian rozluźnił uchwyt. Wyrwała mu się i odwróciła w stronę Jace’a i Aleca. Obydwaj mieli zacięty wyraz twarzy. Dłoń Jace’a spoczywała lekko na rękojeści serafickiego noża zatkniętego za jego pas. - Clary robi to, co się jej podoba – powiedział Sebastian. Jego twarz nie była tak zacięta jak twarz Jace’a, ale było w niej coś dziwnego, co sprawiło, że wyglądała jeszcze gorzej. – A teraz chce pójść ze mną i uratować swojego przyjaciela. Przyjaciela, którego ty wtrąciłeś do więzienia. Słysząc to Alec zbladł, ale Jace tylko pokręcił głową. - Nie lubię cię – powiedział z rozmysłem. – Wiem, że wszyscy inni cię lubią, ale nie ja. Może to dlatego, że tak bardzo starasz się, żeby ludzie cię lubili. Może i jestem dupkiem, ale nie lubię cię i nie podoba mi się to, w jaki sposób trzymasz moją siostrę. Jeśli chce iść z tobą do Gardu, żeby poszukać Simona, w porządku. Pójdzie tam z nami. Nie z tobą. Wyraz twarzy Sebastiana nie uległ zmianie. - Myślę, że to jej wybór – powiedział. – A ty? Obaj na nią patrzyli. Clary spojrzała w kierunku Luke’a, który ciągle kłócił się z Malachim. - Chcę iść ze swoim bratem. W oczach Sebastiana coś błysnęło – błysnęło i zgasło tak szybko, że Clary nie mogła tego rozpoznać, ale mimo to poczuła lodowaty dreszcz na karku, jakby ktoś dotknął ją tam zimną ręką. - Oczywiście, że tak – powiedział Sebastian i odsunął się na bok. Alec ruszył się jako pierwszy, popychając przed sobą Jace’a. Byli w połowie drogi do wyjścia, gdy Clary zdała sobie sprawę z tego, że bolał ją nadgarstek – piekł jakby się sparzyła. Spojrzała w dół, spodziewając się zobaczyć jakiś ślad na skórze, ale nic takiego nie znalazła. Jedynie smuga krwi

plamiła jej rękaw tam, gdzie dotknęła zadrapań na twarzy Sebastiana. Marszcząc brwi, obciągnęła rękaw i przyśpieszyła kroku, żeby nadążyć za resztą.

12. De Profundis Dłonie Simona były czarne od krwi. Próbował wyszarpnąć kraty z okienka w drzwiach swojej celi, ale każde dotknięcie pozostawiało piekące, krwawe rany na jego dłoniach. W końcu opadł bezwładnie na podłogę, dysząc ciężko, i wpatrywał się tępo w swoje ręce, gdy obrażenia goiły się szybko, rany zasklepiały, a płaty sczerniałej skóry odpadały jak błyskawicznie przewijany film na taśmie video. Po drugiej stronie muru Samuel się modlił. „Jeśli spadnie na nas zło, tak jak miecz, sąd, zaraza czy głód, staniemy przed tym domem, w twojej obecności, i płakać będziemy w naszym nieszczęściu, a wtedy ty nas usłyszysz i pomożesz...” Simon wiedział, że nie mógł się pomodlić. Próbował tego wcześniej, ale imię Boga płonęło w jego ustach i dławiło gardło. Zastanawiał się nad tym czemu mógł pomyśleć to słowo ale powiedzieć już nie. I dlaczego mógł stać w słońcu w południe i nie umrzeć, ale nie mógł zmówić swojej ostatniej modlitwy. Dym zaczął się unosić w korytarzu jak duch. Simon mógł wyczuć woń spalenizny i usłyszeć trzask szalejącego ognia, ale czuł się jak oderwany od rzeczywistości, daleko od wszystkiego. Bycie wampirem było dziwne, to całe zderzenie się z czymś, co mogło być opisane jedynie jako wieczne życie, a potem i tak umrzeć w wieku szesnastu lat. - Simon! – rozległ się słaby głos, ale jego wrażliwy słuch wyłowił go spośród trzasku płomieni. Dym z korytarza był zapowiedzią gorąca, którego fala właśnie wdarła się do środka, tłocząc się wokół niego jak mur. – Simon! Głos należał do Clary. Poznałby go wszędzie. Zastanawiał się czy jego umysł nie płatał mu teraz figli. To było tak, jakby podświadomość podsuwała mu obrazy ukochanej osoby, żeby przeprowadzić go bezboleśnie przez śmierć.

- Simon, ty cholerny idioto! Jestem tutaj! Przy oknie! Simon skoczył na równe nogi. Wątpił by jego umysł spłatał mu aż takiego figla. Pośród gęstniejącego dymu dostrzegł coś białego poruszajacego się przy zakratowanym oknie. Gdy podszedł bliżej, białe przedmioty okazały się dłońmi zaciśniętymi wokół żelaznych prętów. Wskoczył na pryczę, przekrzykując trzask ognia. - Clary? - Dzięki Bogu! – jedna z rąk zacisnęła się na jego ramieniu. – Zaraz cię stąd wyciągniemy. - Jak? – zapytał, wykazując trochę rozsadku. Rozległ się odgłos szurania, a ręce Clary zniknęły, zastąpione przez inną parę. Te były większe i bez wątpienia męskie, z kostkami poznaczonymi bliznami i smukłymi palcami pianisty. - Trzymaj się – głos Jace’a był spokojny i wyważony, jak gdyby właśnie ucięli sobie pogaduszkę na imprezie, a nie rozmawiali w błyskawicznie zajmujących się ogniem lochach. – Mógłbyś się cofnąć. Zaskoczony Simon posłusznie odsunął się na bok. Dłonie Jace’a zacisnęły się na kracie, jego kłykcie pobielały gwałtownie. Metal jęknął, a krata wyskoczyła z kamiennej ściany i upadła obok łóżka z głośnym brzękiem. Chmura duszącego białego pyłu uniosła się w powietrze. W powstałej dziurze pojawiła się głowa Jace’a. - Simon. CHODŹ – powiedział i wyciągnął rękę. Simon chwycił jego dłoń. Podciągnął się i chwycił krawędzi okna, przeciskając się przez niewielki kwadrat jak wijący się w tunelu wąż. Sekundę później wypadł na mokrą trawę, przyglądając się kręgowi zmartwionych twarzy nad sobą. Jace, Clary i Alec. Wszyscy przyglądali mu się z zaniepokojeniem. - Wyglądasz strasznie, wampirze – powiedział Jace. – Co ci się stało w ręce? Simon wstał. Rany na jego dłoniach już się zagoiły, ale czarne ślady na skórze w miejscach gdzie dotknął krat- pozostały. Zanim zdążył odpowiedzieć, Clary rzuciła się w jego stronę i przytuliła mocno.

- Simon – wydyszała. – Nie mogę w to uwierzyć. Nie miałam pojęcia, że tu jesteś. Do wczoraj myślałam, że wróciłeś do Nowego Jorku... - No cóż – odparł Simon. – Ja też nie wiedziałem, że tu jesteś – spojrzał ponad jej ramieniem na Jace’a. – W rzeczywistości myślę, że celowo nikt mi o tym nie powiedział. - Tego nie mówiłem – zauważył Jace. – Po prostu nie wyprowadziłem cię z błędu. Tak czy inaczej, uratowałem cię przed spłonięciem żywcem, więc chyba nie powinieneś się na mnie wściekać. Spłonąć żywcem. Simon odsunął się od Clary i rozejrzał. Stali w ogrodzie otoczonym z dwóch stron przez mury twierdzy i ścianą lasu z pozostałych. Drzewa przerzedzały się w miarę jak żwirowana ścieżka prowadziła w stronę miasta – była oświetlona pochodniami z magicznego światła, ale tylko kilka z nich płonęło. Ich światło było chybotliwe i przytłumione. Simon spojrzał w stronę Gardu. Patrząc pod tym kątem ledwo można było zobaczyć czarny dym przetykany płomieniami, który zasnuwał niebo. Nieliczne światła w oknach wydawały się nienaturalnie jasne. Kamienne mury dobrze strzegły swoich tajemnic. - Samuel – powiedział. – Musimy zabrać Samuela. Clary wyglądała na zdumioną. - Kogo? - Nie tylko mnie tu trzymali. Samuel jest w celi obok. - Ta sterta szmat, którą widziałem wtedy przez okno? – przypomniał sobie Jace. - Tak. Jest trochę dziwny, ale to dobry facet. Nie możemy go tutaj zostawić – Simon poderwał się na nogi. – Samuel? Samuel! Nie doczekał się odpowiedzi. Podbiegł do niskiego, zakratowanego okna obok tego, przez które sam właśnie przeszedł. Między prętami dostrzegł jedynie wirujący dym. - Samuel! Jesteś tam?

W dymie coś się poruszyło – coś skulonego i ciemnego. Głos Samuela był szorstki z powodu dymu, gdy odezwał się chrapliwie: - Zostawcie w spokoju! Wyności się stąd! - Samuel! Zginiesz tu! – Simon szarpnął za kratę. Nie ruszyła się z miejsca. - Nie! Zostawcie mnie! Chcę tu zostać! Simon rozejrzał się z desperacją dookoła i napotkał wzrok Jace’a. - Przesuń się – powiedział Jace, a kiedy Simon przylgnął do ściany, kopniakiem wyważył kratę, która gwałtownie wypadła z zawiasów i wpadła do celi. Samuel wrzasnął ochryple. - Samuel! Wszystko w porządku? Wizja Samuela zmiecionego przez spadającą kratę stanęła Simonowi przed oczami. - WYNOŚCIE SIĘ STĄD! – głos Samuela urósł do wrzasku. Simon spojrzał na Jace’a. - Chyba naprawdę tego chce. Jace potrząsnął głową, rozdrażniony. - Musiałeś zawrzeć znajomość z świrem, prawda? Nie mogłeś po prostu liczyć płytek na suficie albo oswoić sobie jakąś mysz, tak jak to robią normalni więźniowie? – powiedział, i bez czekania na odpowiedź, opadł na ziemię i wlazł do środka. - Jace! – jęknęła Clary. Oboje z Alekiem pośpieszyli w jego stronę, ale Jace zdążył już przejść przez okno i opuścił się do celi poniżej. Clary spojrzała na Simona z gniewem. - Jak mogłeś mu na to pozwolić? - No cóż, przecież nie zostawiłby tego faceta na pewną śmierć – odezwał się niespodziewanie Alec, mimo że wyglądał na równie zaniepokojonego co ona. –

W końcu mówimy o Jasie... Urwał na widok rąk wyłaniających się z dymu. Złapał za jedną a Simon chwycił drugą i razem wyciągnęli Samuela z celi jak bezwładny worek ziemniaków i położyli na ziemi. W chwilę później Clary i Simon wyciągali już Jace’a, mimo że był zdecydowanie mniej bezwładny i zaklął, kiedy niechcący uderzyli jego głową o parapet. Odtrącił ich i sam wydostał się na zewnątrz. Upadł plecami na trawę. - Ała – mruknął, gapiąc się w niebo. – Chyba coś sobie złamałem – usiadł prosto i spojrzał na Samuela. – Wszystko z nim w porządku? Samuel siedział skulony na ziemi z twarzą chowaną w dłoniach. Kołysał się w tę i z powrotem nie wydając z siebie żadnego dźwięku. - Chyba coś jest z nim nie tak – zauważył Alec. Pochylił się by dotknąć jego ramienia. Samuel szarpnął się do tyłu, o mało się nie przewracając. - Zostaw mnie – zaskrzeczał. – Proszę. Zostaw mnie w spokoju, Alec. Alec zastygł w bezruchu. - Co powiedziałeś? - Żebyś zostawił go w spokoju – przypomniał mu Simon, lecz Alec wcale na niego nie patrzył. Chyba nawet nie zauważył, że Simon się odezwał. Wpatrywał się w Jace’a, który zbladł nagle i zaczał podnosić się z ziemi. - Samuelu – powiedział Alec dziwnie szorstkim głosem. – Zabierz ręce z twarzy. - Nie – Samuel schował podbródek, ramiona mu się trzęsły. – Nie, błagam. Nie. - Alec! – zaprotestował Simon. – Nie widzisz, że on nie czuje się najlepiej? Clary złapała Simoa za rękaw. - Coś jest nie tak. Patrzyła na Jace’a – a dlaczego miałaby nie patrzeć? – gdy wstał by przyjrzeć się skulonej sylwetce Samuela. Opuszki jego palców krwawiły w

miejscach, gdzie zadrapał je o okienny parapet, a gdy odsunął dłonią włosy z oczu, zostawiły krwawe ślady na jego policzku. On sam nawet tego nie zauważył. Oczy miał szeroko otwarte a usta zaciśnięte w wąską, pełną gniewu kreskę. - Nocny Łowco – odezwał się. Jego głos był śmiertelnie poważny. – Pokaż nam swoją twarz. Samuel zawahał się a potem opuścił ręce. Simon nigdy wcześniej nie widział jego twarzy i dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, jak wychudzony był jej właściciel i ile miał lat. Jego twarz pokrywała gęsta, siwa broda, miał zapadnięte oczy, a policzki przecinały mu głębokie bruzdy. Ale mimo wszystko, w jakiś dziwny sposób, Samuel wydał mu się znajomy. Wargi Aleca poruszyły się bezgłosnie. To Jace się odezwał. - Hodge. - Hodge? – powtórzył jak echo skonfundowany Simon. – To niemożliwe. Hodge był... a Samuel, on nie może być... - Cóż, to właśnie robi Hodge – powiedział zgryźliwie Alec. – Sprawia, że myślisz, że jest kimś, kim nie jest. - Ale przecież powiedział... – zaczął Simon, ale Clary zacisnęła mocniej rękę na jego rękawie. Słowa zamarły na jego ustach. Wyraz twarzy Hodge’a mu wystarczył. Nie poczucie winy, ani nawet przerażenie, gdy jego tożsamość została odkryta, ale straszliwy smutek był tym, na co nie można było długo patrzeć. - Jace – powiedział bardzo cicho Hodge. – Alec... tak mi przykro... Jace poruszył się w sposób w jaki poruszał się w walce, płynnie, jak promień słońca ślizgający się po wodzie. Stał przed Hodge’m z wyciągniętym nożem, jego ostry koniec był wycelowany w gardło starego nauczyciela. W ostrzu odbijał się blask ognia. - Nie chcę twoich przeprosin. Chcę powodu, dla którego miałbym cię teraz nie zabijać. - Jace – Alec wyglądał na zaniepokojonego. – Jace, zaczekaj.

Nagle rozległ się huk i część dachu pokrywającego Gard wyleciała w powietrze, strzelając pomarańczowymi językami ognia. Powietrze i nocne niebo zaiskrzyły się od żaru. Clary mogła w nim dostrzec każde źdźbło trawy i każdą zmarszczkę pokrywającą wychudłą i przybrudzoną twarz Hodge’a. - Nie – odparł Jace. Gdy patrzył z góry na Hodge’a, jego pusta twarz przypomniała Clary inne, wyglądające jak maska, oblicze. Twarz Valentine’a. – Wiedziałeś co zrobił mi ojciec, prawda? Znałeś jego wszystkie paskudne sekrety. Alec przenosił spojrzenie z Hodge’a na Jace i na odwrót, nie rozumiejąc z tego ani słowa. - O czym wy mówicie? O co tu chodzi? Twarz Hodge’a skurczyła się. - Jonathan... - Zawsze o wszystkim widziałeś, a mimo to nie powiedziałeś mi o niczym. Tyle lat spędzonych w Instytucie, a ty nigdy nawet słowem nie wspomniałeś o tym, że wiesz. Hodge wykrzywił usta w grymasie. - Ja... nie byłem pewny – wyszeptał. – Jeśli nie widziało się kogoś odkąd był dzieckiem... Nie miałem pewności kim jesteś... a tym bardziej czym jesteś. - Jace? – Alec patrzył raz na swojego najlepszego przyjaciela, a raz na Hodge’a. Jego niebieskie oczy wypełniał niepokój. Żaden z nich nie zwracał uwagi na nikogo poza sobą. Hodge wyglądał jak człowiek schwytany w zacieśniająca się pułapkę, dłonie mu drżały jakby w bólu, a oczy miał rozbiegane. Clary przywołała wspomnienie schludnie ubranego mężczyzny w bibliotece, który częstował ją herbatą i udzielał rad. Miała wrażenie jakby to wszystko rozegrało się tysiąc lat temu. - Nie wierzę ci – powiedział Jace. – Wiedziałeś, że Valentine żyje. Musiał ci powiedzieć... - Nic mi nie powiedział – wydyszał Hodge. – Gdy Lightwoodowie poinformowali mnie, że biorą do siebie syna Michaela Wylanda, nie miałem

żadnej wieści od Valentine’a od czasu Powstania. Myślałem, że o mnie zapomniał. Nawet modliłem się, żeby pogłoski o jego śmierci okazały się prawdziwe, ale nie wiedziałem. A wtedy, w noc przed twoim przyjazdem, Hugo przyleciał do mnie z wiadomością od Valentine’a. „Chłopak jest moim synem”. Tylko tyle w niej było – wziął urywany oddech. – Nie wiedziałem, czy mam w to uwierzyć. Pomyślałam, że będę wiedział... będę wiedział jak tylko na ciebie spojrzę, ale nie zobaczyłem niczego. Niczego co by mnie przekonało. I wtedy zdałem sobie sprawę z tego, że to podstęp z jego strony. Ale na czym miał on polegać? Co on chciał przez to osiągnąć? Dla mnie było jasne, że ty nie miałeś o niczym pojęcia, ale co do powodu, dla którego Valentine to zrobił... - Powinieneś był powiedzieć mi czym byłem – przerwał mu Jace na wydechu, jakby ktoś wycisnął z niego te słowa. – Może wtedy mógłbym coś zrobić. Mógłbym się zabić. Hodge uniósł głowę i spojrzał na Jace’a przez kurtynę splątanych, brudnych włosów. - Nie miałem pewności – powtórzył, jakby do siebie – i przez cały ten czas, gdy się nad tym zastanawiałem pomyślałem, że... że może sposób w jaki cię wychowano będzie ważniejszy niż więzy krwi... że możesz nauczyć się... - Nauczyć czego? Jak nie być potworem? – głos mu zadrżał ale nóż w jego dłoni spoczywał pewnie. – Powinieneś lapiej zdawać sobie z tego sprawę. Zrobił z ciebie płaszczącego się do nóg tchórza. Tyle, że ty nie byłeś wtedy małym, bezradnym dzieckiem. Mogłeś z nim walczyć. Hodge spuścił wzrok. - Starałem się zrobić to, co było dla ciebie najlepsze – powiedział, ale nawet dla Clary zabrzmiało to mało wiarygodnie. - Zanim Valentine nie powrócił – odparował Jace. – Potem robiłeś już wszystko o co cię poprosił – oddałeś mu mnie tak jakbym był psem, który kiedyś do niego należał, a którym kazał ci się opiekować przez kilka lat... - A potem uciekłeś – powiedział Alec. – Zostawiłeś nas wszystkich. Naprawdę myślałeś, że zdołasz się tu ukryć? Tu, w Alicante? - Nie przybyłem tu po to, żeby się kryć – wytłumaczył Hodge głosem

pozbawionym życia. – Jestem tu po to, żeby powstrzymac Valentine’a. - Nie możesz oczekiwać, że w to uwierzymy – w głosie Aleca na powrót zabrzmiał gniew. – Zawsze stałeś po jego stronie. Zawsze mogłeś się odwrócić do niego plecami... - Nigdy nie mogłem tego zrobić! – Hodge podniósł głos. – Twoi rodzice dostali drugą szansę na rozpoczęcie nowego życia... Ja nigdy jej nie dostałem! Przez piętnaście lat tkwiłem w Instytucie jak w pułapce... - Instytut był naszym domem! – krzyknął Alec. – Mieszkanie z nami było dla ciebie aż tak straszne? Bycie częścią naszej rodziny...? - To nie przez was – głos Hodge’a się łamał. – Kochałem was. Ale wy byliście dziećmi. I nie mogliście pod żadnym pozorem opuszczać domu. Czasami mijały tygodnie zanim znów udało mi się porozmawiać z drugim dorosłym. Żaden Nocny Łowca mi nie ufał. Nawet twoi rodzice mnie nie lubili: tolerowali moją obecność, bo nie mieli innego wyboru. Nigdy się nie ożeniłem. Nie miałem własnych dzieci. Nie miałem własnego życia. Aż w końcu któregoś dnia i wy dorośniecie i odejdziecie, i zostanie mi odebrane nawet to. Żyłem w ciagłym strachu. - Nie sprawisz, że będzie nam cię żal z tego powodu – powiedział Jace. – Nie po tym, co zrobiłeś. I czego do jasnej cholery tak bardzo się bałeś, gdy całymi dniami przesiadywałeś w bibliotece, co? Moli książkowych?! To my wychodziliśmy w miasto i walczyliśmy z demonami! - Bał się Valentine’a – wtrącił Simon. – Nie rozumiesz, że... Jace obrzucił go jadowitym spojrzeniem. - Zamknij się, wampirze. To cię w ogóle nie dotyczy. - Niezupełnie Valentine’a – przyznał Hodge, przyglądając się Simonowi chyba po raz pierwszy, odkąd został wyciągnięty z celi. Coś w jego spojrzeniu zaskoczyło Clary – coś prawie jak sympatia. – Przyczyniła się do tego również moja słabość. Wiedziałem, że któregoś dnia powróci. Wiedziałem, że znów podejmie próbę przejęcia władzy i rządzenia Clave. I zdawałem sobie sprawę z tego, co mógł mi zaoferować. Mógł mnie uwolnić od klątwy. Mógł mi dać życie. Własne miejsce. W jego świecie znów byłbym Nocnym Łowcą. W tym świecie już nigdy nim nie

będę – w jego głosie zabrzmiała ogromna tęsknota, zbyt bolesna, by można jej było słuchać. – I wiedziałem, że będę zbyt słaby by mu się oprzeć, gdyby mi to zaoferował. - No i popatrz dokąd cię to zaprowadziło – splunął Jace. – Gnijesz w lochach Gardu. Warto było nas zdradzić? - Znasz odpowiedź – powiedział Hodge zmęczonym głosem. – Valentine zdjął ze mnie klątwę. Przysiagł, że to zrobi i dotrzymał słowa. Myślałem, że przywróci mnie do Kręgu, albo do tego co z niego zostało. Ale nie zrobił tego. Nawet on mnie nie chciał. Wiedziałem, że w tym nowym świecie nie będzie dla mnie miejsca. I wiedziałem, że sprzedałbym wszystko co mam za jedno kłamstwo – spojrzał w dół na swoje zaciśnięte, pokryte brudem ręce. – Pozostało mi tylko jedno – ostatnia szansa, żeby dokonać czegoś innego oprócz zmarnowania sobie życia. Po tym jak dowiedziałem się, że Valentine zabił Cichych Braci – że zdobył Miecz – wiedziałem, że zacznie szukać Lustra. Potrzebował trzech Darów Anioła. A ja wiedziałem, że Lustro jest w Idris. - Chwila – Alec podniósł rękę. – Lustro? To znaczy, że wiedziałeś gdzie ono jest? I kto je ma? - Nikt nie może go mieć – odparł Hodge. – Nikt nie może posiąść na własność Lustra. Żaden Nefilim ani Podziemny. - Ty chyba naprawdę zwariowałeś od tego pobytu w więzieniu – mruknął Jace, wskazując podbródkiem w stronę wypalonego okna lochu. – Prawda? - Jace – Clary patrzyła z niepokojem w stronę Gardu. Dach budynku zdobiła ciernista korona z czerwono-złotych płomieni. – Ogień się rozprzestrzenia. Powinniśmy jak najszybciej stąd uciekać. Porozmawiamy jak tylko znajdziemy się w mieście... - Byłem zamknięty w Instytucie przez piętnaście lat – kontynuował Hodge, tak jakby Clary w ogóle się nie odezwała. – Mogłem jedynie wystawić rękę albo nogę na zewnątrz, ale nic więcej. Cały czas siedziałem w bibliotece i badałem sposoby na usunięcie klątwy, jaką nałożyło na mnie Clave. Odkryłem, że tylko Dary Anioła mogą to uczynić. Czytałem księgę za księgą opowiadającą o mitologii Anioła, o tym jak powstał z jeziora przynosząc Dary, i jak dał je Jonathanowi Shadowhunterowi, pierwszemu z Nefilim, i o tym, że było ich trzy: Kielich, Miecz i Lustro...

- Wiemy to – przerwał mu rozdrażniony Jace. – Ty nas tego nauczyłeś. - Myślicie, że coś o tym wiecie, ale to nieprawda. W miarę jak przekopywałem się przez najróżniejsze wersje podań, ciągle natrafiałem na ten sam rysunek. Wszyscy go widzieliśmy. Anioł powstający z jeziora z Kielichem w jednej ręce i Mieczem w drugiej. Nigdy nie mogłem zrozumieć dlaczego na rysunku nie ma Lustra. A potem uświadomiłem sobie dlaczego. Lustrem jest jezioro. To jezioro jest Lustrem. To jedno i to samo. Jace opuścił powoli nóż. - Jezioro Lyn? Clary przypomniała sobie jezioro, wyglądające jak wychodzące jej na spotkanie lustro, wodę rozbryzgującą się pod naporem jej ciała. - Wpadłam do niego, gdy tu trafiłam. Ma w sobie coś. Luke powiedział mi, że ma dziwne właściwości i że baśniowy ludek nazywa je Jeziorem Snów. - Dokładnie tak – zaczął gorliwie Hodge. – Zdałem sobie sprawę z tego, że Clave nie miało o tym pojęcia, że ta wiedza zaginęła wraz z upływem czasu. Nawet Valentine nie wiedział... Przerwał mu huk zapadającej się w dalekim końcu Gardu wieży. W niebo strzeliły fejerwerki ognia i morze czerwonych iskier. - Jace – odezwał się zaniepokojony Alec, zadzierając głowę. – Jace, musimy się stąd wydostać. Wstawaj – powiedział do Hodge’a, potrząsając go za ramię. – Powiesz Clave to co przed chwilą powiedziałeś nam. Hodge wstał chwiejnie na nogi. Z ukłuciem niechcianego bólu Clary zastanawiała się jak to musiało być – żyć z ciagłą hańbą nie przez to, co się kiedyś zrobiło, ale przez to, co robi się teraz i wiedzieć, że zrobiłoby się to ponownie. Hodge już wiele lat temu dał sobie spokój ze spróbowaniem innego, lepszego życia; jedyne czego pragnął to nie bać się, a mimo to bał się przez cały czas. - Chodź – Alec, z ręką ciągle na ramieniu Hodge’a, zmusił go żeby się ruszył. Jace wszedł im w drogę i zablokował przejście.

- Co będzie jeśli Valentine zdobędzie trzeci z Darów Anioła? – zapytał. - Jace – zganił go Alec, trzymając Hodge’a. – Nie teraz... - Jeśli powie to Clave, to oni nigdy nam tego nie zdradzą – wyjaśnił Jace. – Dla nich jesteśmy tylko dziećmi. A Hodge jest nam to winien – odwrócił się w stronę swojego nauczyciela. – Powiedziałeś, że zrozumiałeś, że musisz powstrzymać Valentine’a. Przed czym? Do zrobienia czego Lustro może dać mu moc? Hodge pokręcił głową. - Nie mogę... - Tylko bez kłamstw – nóż połyskiwał przy boku Jace’a, dłoń zacisnął na rękojeści. – Bo inaczej za każde kłamstwo będę musiał odciąć ci palec. Albo dwa. Hodge skulił się w sobie. Jego oczy wypełniał prawdziwy strach. Alec zesztywniał. - Jace, nie. To twój ojciec taki jest. Ty taki nie jesteś. - Alec – odparł Jace. Nie patrzył na swojego przyjaciela, ale ton jego głosu był pełen żalu. – Nie masz pojęcia jaki naprawdę jestem. Alec spojrzał na Clary. On nie wie dlaczego Jace się tak zachowuje, pomyślała. Nie ma o niczym pojęcia. Zrobiła krok do przodu. - Alec ma rację – zabierzemy Hodge’a do Sali i wtedy opowie Clave to samo co nam... - Gdyby był taki chętny do podzielenia się swoim odkryciem z Clave, to już dawno by to zrobił – odgryzł się Jace, nie patrząc na nią. – To, że tego nie zrobił świadczy, że jest kłamcą. - Clave nie można ufać! – zaprotestował desperacko Hodge. – W jego szeregach są szpiedzy. To ludzie Valentine’a. Nie mogłem im zdradzić gdzie jest Lustro. Gdyby je znalazł, byłby... Nigdy nie dokończył zdania. W świetle księżyca coś błysnęło srebrzyście,

jak promień światła w ciemności. Alec wrzasnął. Oczy Hodge’a otwarły się szeroko gdy zachwiał się, wbijając wzrok w swoją pierś. Gdy cofnął się do tyłu, Clary zrozumiała na co patrzył. Rękojeść długiego sztyletu wystawała mu spomiędzy żeber, jak grot strzały z tarczy. Alec rzucił się do przodu, złapał swojego starego nauczyciela chroniąc go przed upadkiem i ułożył delikatnie na ziemi. Utkwił bezradne spojrzenie w Jasie. Jego twarz była zbryzgana krwią Hodge’a. - Jace, dlaczego... - Ja nic nie zrobiłem – twarz Jace’a była biała, a Clary zauważyła, że ciągle trzymał swój nóż, przyciśnięty mocno do boku. – Ja... Simon obrócił się, a Clary wraz z nim. Oboje wpatrywali się w ciemność. Trawa zajęła się ogniem. Jego piekielny, pomarańczowy blask przechodził w czerń widoczną pomiędzy drzewami rosnącymi na zboczu wzgórza. W końcu coś wyłoniło się z ciemności, cienisty kształt ze znajomymi czarnymi, potarganymi włosami. Podszedł do nich bliżej. Światło odbiło się od jego twarzy i ciemnych oczu, przez co wyglądały jakby płonęły. - Sebastian? – spytała Clary. Jace potoczył dzikim wzrokiem od Hodge’a do Sebastiana, stojącego niepewnie na skraju ogrodu. Wyglądał niemal na zszokowanego. - Ty... – zaczął - ...ty to zrobiłeś? - Musiałem – odparł Sebastian. – Inaczej by cię zabił. - Czym?! – głos Jace’a podniósł się i załamał. – Nawet nie miał przy sobie żadnej broni... - Jace! – Alecowi udało się przebić przez jego wrzaski. – Chodź tu. Pomóż mi z Hodge’m. - Zabiłby cię – powtórzył Sebastian. – Zabiłby... Ale Jace już klęczał obok Aleca, chowając nóż za pas. Alec trzymał Hodge’a w ramionach, przód jego koszulki plamiła krew.

- Wyjmij stelę z mojej kieszeni – powiedział. – Spróbuj narysować iratze... Zastygła z przerażenia Clary wyczuła poruszającego się za nią Simona. Odwróciła się, żeby na niego spojrzeć i wpadła w szok – jego twarz była biała jak papier poza pałającym czarwonym rumieńcem na obu policzkach. Mogła dostrzec żyły wijące się pod jego skórą jak narośla delikatnego, rozgałęziającego się koralowca. - Krew – wyszeptał nie patrząc na nią. – Nie mogę tu zostać. Clary wyciągnęła dłoń żeby złapać go za rękaw ale uskoczył do tyłu, wyrywając się z jej uścisku. - Nie, Clary, proszę. Zostaw mnie. Nic mi nie będzie, niedługo wrócę. Ja po prostu... – ruszyła za nim ale był dla niej zbyt szybki. Zniknął w ciemnościach między drzewami. - Hodge... – w głosie Aleca słychać było panikę. – Hodge, wytrzymaj... Ale jego nauczyciel walczył słabo starając się od niego odsunąć. Odsunąć od steli w ręku Jace’a. - Nie – twarz Hodge’a przybrała kolor gipsu. Jego oczy przesuneły się z Jace’a na Sebastiana, który ciągle stał skryty w cieniu. - Jonathan... - Jace – powiedział Jace, niemal szepcząc. – Mów mi Jace. Hodge utkwił oczy w Jasie. Clary nie mogła odszyfrować ich wyrazu. Wyzierało z nich błaganie ale również coś jeszcze, coś wypełnionego strachem lub czymś podobnym, i palącą potrzebą. Uniósł rękę w ochronnym geście. - Nie ty – wyszeptał, a z jego ust wypłynęła krew. Twarz Jace’a przeciął bolesny grymas. - Alec, narysuj iratze... On chyba nie chce żebym go dotykał. Dłoń Hodge’a zacisnęła się na rękawie Jace’a. Mogli usłyszeć jak oddech

rzęzi mu w płucach. - Ty nigdy... nie byłeś... I umarł. Clary mogła powiedzieć w której chwili opuściło go życie. To nie była cicha i szybka sprawa tak jak w filmie; jego głos utonął w gulgocie a oczy cofnęły się w głąb czaszki, ciało zrobiło się ciężkie i bezwładne, ramię ugięło się dziwnie pod jego ciężarem. Alec zamknął mu powieki. - Vale, Hodge Starkweather. - Nie zasłużył na to – odezwał się ostrym głosem Sebastian. – Nie był Nocnym Łowcą. Był zdrajcą. Nie zasłużył na słowa pożegnania. Głowa Aleca podskoczyła do góry. Położył Hodge’a na ziemi i wstał na równe nogi. Jego niebieskie oczy przypominały kawałki lodu. Krew plamiła jego ubranie. - Nie masz pojęcia o czym mówisz. Zabiłeś bezbronnego człowieka, jednego z Nefilim. Jesteś mordercą. Sebastian zacisnął usta. - Myślisz, że nie wiem kim on był? – wskazał na Hodge’a. – Starkweather należał do Kręgu. Zdradził Clave i został za to przeklęty. Powinien umrzeć za to co zrobił, ale Clave było zbyt pobłażliwe. I gdzie ich to zaprowadziło? Znowu nas zdradził, gdy oddał Valentinowi Kielich tylko po to by zdjął z niego tę klątwę – klątwę, na którą zasłużył – zrobił pauzę, oddychając ciężko. – Nie powinienem był tego robić, ale nie możecie powiedzieć, że na to nie zasługiwał. - Skąd tyle wiesz o Hodge’u? – spytała z naciskiem Clary. – I co tu właściwie robisz? Myślałam, że miałeś zostać w Sali. Sebastian zawahał się. - Nie było was dość długo – powiedział w końcu. – Zacząłem się martwić. Pomyślałem, że możecie potrzebować pomocy. - I postanowiłes nam pomóc zabijając człowieka, z którym rozmawialiśmy? – naciskała dalej Clary. – Dlatego że myślałeś, że miał mroczną przeszłość? Kto, na

litość boską, tak robi? To nie ma żadnego sensu. - To dlatego, że on kłamie – powiedział Jace. Przewiercał Sebastiana zimnym, taksującym spojrzeniem. – I to niezbyt dobrze. Myślałem, że prędzej się tu zjawisz, Verlac. Sebastian odwzajemnił się podobnym spojrzeniem. - Nie wiem co masz na myśli, Morgenstern. - Ma na myśli to – powiedział Alec, robiąc krok do przodu – że jeśli myślisz, że to co przed chwilą zrobiłeś ma jakieś usprawiedliwienie, to nie będziesz miał nic przeciwko temu by pójść z nami do Sali Porozumień i wytłumaczyć się z tego przed Radą. Minęła chwila zanim Sebastian się uśmiechnął – tym uśmiechem, który oczarował kiedyś Clary – ale teraz było w nim coś frapującego, jak w lekko przekrzywionym obrazie wiszącym na ścianie. - Oczywiście, że nie – podszedł do nich powoli, niemal spacerowym krokiem, jak gdyby nie miał żadnych trosk. Jak gdyby właśnie nie popełnił moderstwa. – Trochę to dziwne, że tak was zdenerwował fakt, że zabiłem tego człowieka, podczas gdy Jace chciał odcinać mu palce. Alec zacisnął usta. - Nie zrobiłby tego. - Ty... – Jace popatrzył na Sebastiana z nienawiścią. – Ty nie masz pojęcia o czym w ogóle mówisz. - Albo – ciagnął dalej Sebastian – jesteś wściekł, bo pocałowałem twoją siostrę. Bo mnie chciała. - Wcale nie – wtrąciła Clary, ale żaden z nich na nią nie patrzył. – Miałam na myśli to, że cię nie chciałam. - Ona ma ten swój mały nawyk, wiesz... Ten sposób w jaki wzdycha gdy ją całujesz, jak gdyby była tym zaskoczona.

Sebastian zatrzymał się tuż przed Jace’m, uśmiechając się jak anioł. - To raczej ujmujące, musiałeś to zauważyć. Jace wyglądał jakby miał zaraz zwymiotować. - Moja siostra... - Twoja siostra – powtórzył Sebastian. – Czy aby na pewno? Bo wy dwoje nie zachowujecie się jak rodzeństwo. Myślicie, że inni nie widzą jak na siebie patrzycie? Myślicie, że uda wam sie ukryć co do siebie czujecie? Że inni nie myślą, że to coś chorego i nienaturalnego? Bo to właśnie takie jest. - Dość tego – powiedział Jace z morderczym wyrazem twarzy. - Dlaczego to robisz? – spytała Clary. – Dlaczego mówisz te wszystkie rzeczy? - Bo wreszcie mogę – odparł Sebastian. – Nie macie pojęcia jak to było przebywać wśród was przez tych kilka dni i udawać, że potrafię was znieść. Że wasz widok nie sprawia, że robi mi się niedobrze. Ty – powiedział do Jace’a – gdy tylko nie uganiasz się za swoją siostrą, jęczysz bez przerwy jak to twój tatuś cię nie kochał. Cóż, a kto go może za to winić? A ty, głupia suko – odwrócił się w stronę Clary – oddałaś bezcenną księgę temu mieszańcowi. Czy to w ogóle masz jakieś komórki mózgowe w tej swojej malutkiej główce? A ty... – kolejną obelgę skierował w stronę Aleca - ... chyba wszyscy wiemy co jest z tobą nie tak. Takich jak ty w ogóle nie powinno być w Clave. Jesteś odrażający. Alec zbladł, ale mimo wszystko wyglądał bardziej na zdumionego. Clary nie mogła go za to winić. Trudno było patrzeć na Sebastiana, na ten jego anielski uśmiech, i wyobrazić sobie, że mógł powiedzieć coś takiego. - Udawać, że możesz nas znieść? – powtórzyła za nim jak echo. – Ale dlaczego miałbyś udawać coś takiego? Chyba że... chyba że nas szpiegujesz – dokończyła, uświadamiając sobie prawdę. – Chyba że szpiegujesz dla Valentine’a. Przystojna twarz Sebastiana skrzywiła się, jego pełne usta rozciągnęły się a oczy zwięziły w szparki. - No, w końcu to pojęliście – powiedział. – Słowo daję, w niekórych wymiarach demony są o wiele bystrzejsze niż wy.

- Może i nie jesteśmy tak bystrzy – odezwał się Jace – ale przynajmniej ciągle żyjemy. Sebastian spojrzaął na niego ze wstrętem. - Ja też żyję – powiedział. - Nie na długo. Księżycowe światło buchnęło z ostrza jego noża, gdy rzucił się na Sebastiana. Poruszał się tak szybko, że jego ruchy wydawały się zamazywać. Szybciej niż jakikolwiek człowiek którego do tej pory widziała Clary. Aż do teraz. Sebastian odskoczył na bok, unikając ciosu i złapał Jace’a za ramię, gdy ten opuszczał nóż. Ostrze spadło z brzękiem na ziemię. Sebastian chwycił Jace’a za kurtkę na plecach. Podniósł go i cisnął nim z niewiarygodną siłą. Jace poleciał w powietrze, uderzył w ścianę Gardu z nieprzyjemnym chrzęstem kości, i runął na ziemię. - Jace! – Clary zrobiło się biało przed oczami z wściekłości. Rzuciła się na Sebastiana chcąc wydusić z niego życie. Zrobił unik i machnął ręką tak jakby odganiał się od natrętnej muchy. Trafił ją w głowę i posłał na ziemię. Clary potoczyła się po trawie, mrugnięciami starając się przegnać czerwoną mgłę bólu jaka przesłoniła jej oczy. Alec sięgnął po łuk zawieszony na plecach i wycelował strzałę w Sebastiana. Nawet ręka mu nie zadrżała. - Stój tam gdzie jesteś – powiedział – i złóż ręce na plecach. Sebastian roześmiał się. - Nie strzelisz do mnie – ruszył beztrosko w stronę Aleca tak, jakby wchodził po schodach do własnego domu. Oczy Aleca zwęziły się. Jego dłonie wykonały pełną gracji serię ruchów. Napiął cięciwę i wypuścił strzałę, która poszybowała prosto w Sebastiana. I chybił. Sebastian jakimś cudem się przed nią uchylił. Clary nie wiedziała

jak to zrobił, ale strzała minęła go i wbiła się w pień drzewa. Alecowi starczyło czasu tylko na okazanie zdumienia, bo w chwilę później Sebastian rzucił się w jego stronę, gwałtownym szarpnięciem wyrywając mu łuk z ręki. Przełamał go na pół. Trzask jaki temu towarzyszył sprawił, że Clary wzdrygnęła się, tak jakby usłyszała trzask łamiących się kości. Spróbowała podciągnąć się do pozycji siedzącej, ignorując przeszywający ból głowy. Nieruchomy Jace leżał kilka stóp od niej. Chciała wstać ale nogi odmówiły jej współpracy. Sebastian odrzucił strzaskane połówki łuku na bok i zbliżył się do Aleca, który już trzymał w dłoni połyskujący seraficki nóż. Ale gdy tylko do niego podszedł, Sebastian wytrącił mu nóż z ręki i odrzucił na bok – a potem chwycił go za gardło, niemal podnosząc z ziemi. Jego uścisk był bezlitosny i zajadły, uśmiechał się patrząc jak Alec dusi się i próbuje walczyć. - Lightwood – wydyszał. – Zdążyłem już zająć się jednym z was. Nie przypuszczałem, że będe miał tyle szczęścia żeby zrobić to po raz drugi. Szarpnął się do tyłu, jak marionetka której sznurek został zerwany. Uwolniony Alec upadł ciężko na ziemię i przyłożył ręce do gardła. Clary słyszała jego urywany, desperacki oddech – ale oczy miała utkwione w Sebastianie. Czarny cień przywarł do jego pleców jak pijawka. Sebastian sięgnął do swojego gardła, dusząc się i dławiąc. Obrócił się w miejscu, wczepiając palce w coś co trzymało go z gardło. Gdy się obrócił, księżyc oświetlił sylwetkę cienia i Clary zobaczyła co to było. A to był Simon. Jego ramiona zacisnęły się wokół szyi Sebastiana a białe siekacze połyskiwały jak kościane igły. Po raz pierwszy Clary widziała go, gdy był w pełni wampirem od czasu tej nocy kiedy powstał ze swojego grobu. Gapiła się na niego ze zdumieniem i przerażeniem, niezdolna odwrócić wzroku. Wargi miał podwinięte, a ostre jak sztylety kły wysunięte na całej długości. Zatopił je w przedramieniu Sebastiana, pozostawiając na skórze poszarpane, czerwone rozdarcie. Sebastian wrzasnął głośno i rzucił się do tyłu, lądując ciężko na ziemi. Potoczył się po trawie, mając na karku Simona. Zwarli się ze sobą, drapiąc i warcząc jak wściekłe psy. Sebastian krwawił z kilku miejsc, gdy w końcu udało mu się wstać na nogi i kopnąć mocno Simona dwa razy w żebra. Simon zgiął się wpół, łapiąc się na podbrzusze. - Ty śmierdzący mały kleszczu – warknął Sebastian, szykując się do wymierzenia kolejnego kopniaka.

- Nie robiłbym tego – rozległ się czyjś cichy głos. Clary poderwała głowę do góry, wywołując kolejną falę bólu. Jace stał kilka stóp od Sebastiana. Jego twarz pokrywała krew a jedno oko spuchło tak, że prawie się zamknęło. W ręku trzymał seraficki nóż, a jego dłoń był pewna. - Jeszcze nigdy nie zabiłem tym człowieka – powiedział. – Ale nie mam nic przeciwko żeby spróbować. Twarz Sebastiana wykrzywił grymas. Spojrzał na Simona a potem uniósł głowę i splunął. Wypowiedział słowa w języku, którego Clary nie potrafiła rozpoznać – a potem obrócił się z tą samą przerażającą szybkością jak wtedy gdy zaatakował Jace’a, i rozpłynął w ciemnościach. - Nie! – krzyknęła Clary. Próbowała podnieść się na nogi, ale ból był jak strzała przeszywająca na wskroś jej głowę. Skuliła się na mokrej trawie. W chwilę później Jace już się nad nią pochylał, jego twarz była blada i niespokojna. Spojrzała na niego ale wszystko zamazywało jej się przed oczami. Musiało się zamazywać, bo inaczej skąd by się wzięła ta jasność wokół niego, to światło... Usłyszała głos Simona a potem Aleca. W dłoni Jace’a pojawiła się stela. Jej ramię zapłonęło, a w sekundę później ból zaczął się zmiejszać a jej umysł zaczął się przejaśniać. Zamrugała widząc nad sobą trzy twarze. - Moja głowa... - Masz wstrząs mózgu – powiedział Jace. – Iratze powinien pomóc, ale musimy cię zabrać do lekarza Clave. Urazy głowy mogą być niebezpieczne – oddał stelę Alecowi. – Możesz wstać? Skinęła głową. To był błąd. Ból przeszył ją ponownie gdy czyjeś dłonie pomogły jej wstać. To był Simon. Oparła się o niego z wdzięcznością, czekając aż odzyska równowagę. Ciagle czuła się tak, jakby za chwilę miała upaść. Jace patrzył na nią groźnie. - Nie powinnaś atakować Sebastiana w ten sposób. Nie miałaś nawet żadnej broni. Co ty sobie myślałaś? - To, co wszyscy sobie pomyśleli – odezwał się niezpodziewanie Alec, stając w

jej obronie. – Że rzucił tobą w powietrze jak piłką. Jace, nigdy wcześniej nie spokałem kogoś, kto tak łatwo by cię pokonał. - Ja... zaskoczył mnie – odparł odrobinę niechętnie Jace. – Musiał przejść jakiś specjalny trening. Nie spodziewałem się tego. - Hmm, no tak – Simon dotknął swoich żeber, krzywiąc się lekko. – Chyba połamał mi kilka żeber. Nic mi nie jest – dodał, widząc zmartwienie malujące się na twarzy Clary. – Już się goją. Ale Sebastian jest silny. Bardzo silny – spojrzał na Jace’a. – Jak myślisz, jak długo stał w ciemnościach i przysłuchiwał się naszej rozmowie? Jace zrobił ponurą minę. Spojrzał między drzewa gdzie zniknął Sebastian. - Cóż, Clave i tak go złapie... I prawdopodobnie wyklnie. Chciałbym widzieć jak rzucają na niego tą samą klątwę co na Hodge’a. To by dopiero była poetycka sprawiedliwość. Simon odwrócił się i splunął między krzaki. Wytarł usta grzbietem dłoni. Twarz wykrzywił mu grymas. - Jego krew jest obrzydliwa... smakuje jak trucizna. - Chyba możemy to dodać do listy jego czarujących zalet – skwitował Jace. – Ciekawe czym jeszcze by nas dzisiaj zaskoczył. - Musimy wracać do Sali – powiedział Alec z napiętą twarzą a Clary przypomniała sobie co Sebastian mu powiedział. Coś o reszcie Lightwoodów... – Dasz radę iść, Clary? Odsunęła się od Simona. - Tak. A co z Hodge’m? Nie możemy go tu zostawić. - Musimy – powiedział Alec. – Będziemy mieli czas żeby znowu tu wrócić, gdy wszyscy przetrwamy jakoś tę noc. Gdy opuszczali ogród, Jace zatrzymał się na chwilę, zdjął kurtkę i przykrył nią twarz Hodge’a. Clary chciała do niego podejść i położyć rękę na jego ramieniu, ale coś w sposobie w jaki wyglądał powstrzymało ją by to zrobić.

Nawet Alec się do niego nie zbliżył i nie zaoferował narysowania uzdrawiającej runy, pomimo że Jace utykał, gdy schodził ze zbocza. Razem ruszyli wzdłuż zygzakowatej ścieżki, z bronią gotową do użycia. Niebo przybrało kolor czerwieni od płonącego za nimi Gardu. Nie natknęli się już na żadnego demona. Cisza pulsowała w głowie Clary tak samo jak niesamowite światła, przez co miała wrażenie jakby była we śnie. Wyczerpanie opadło ją jak sieć. Uniesienie nogi i zrobienie kolejnego kroku przypominało ciagłe podnoszenie i opuszczanie cementowego bloku. Słyszała Jace’a i Aleca rozmawiających przed nią na ścieżce, ale ich głosy były lekko niewyraźne, mimo że byli tak blisko. Alec mówił miękko, niemal błagalnie: - Jace, ten sposób w jaki rozmawiałeś z Hodge’m... Nie możesz tak myśleć. To, że jesteś synem Valentine’a nie czyni z ciebie potwora. Cokolwiek zrobił ci, gdy byłeś dzieckiem, czegokolwiek cię nauczył, musisz wiedzieć, że to nie twoja wina... - Nie chcę o tym rozmawiać, Alec. Ani teraz ani nigdy. Nie pytaj mnie o to znów – odezwał się Jace napastliwym tonem na co Alec zamilkł. Clary prawie czuła jego urazę. Co za noc, pomyślała. Noc przynosząca każdemu tyle bólu. Starała się nie myśleć o Hodge’u, o błagalnym, żałosnym wyrazie jego twarzy zanim umarł. Nie darzyła go sympatią, ale też nie uważała, że zasługiwał na to co mu zrobił Sebastian. Nikt nie zasługiwał. Przypomniała sobie o sposobie, w jaki poruszał się Sebastian – jak wirująca w powietrzu iskra. Nie widziała nikogo kto by się tak poruszał poza Jace’m. Usiłowała rozwikłać tę zagadkę – co się stało z Sebastianem? Jak to możliwe żeby kuzyn Penhallowów zszedł na złą drogę, a oni nawet tego nie zauważyli? Przypomniała sobie jak chciał jej pomóc uratować matkę, a potem okazało się, że jedyne czego pragnął to zdobyć Białą Księgę dla Valentine’a. Magnus się mylił – Valentine nie dowiedział się o Ragnorze Fellu dlatego, że powiedziała o wszystkim Lightwoodom, tylko dlatego, że wygadała się przed Sebastianem. Jak mogła być aż tak głupia? Przerażona, ledwo zauważyła kiedy ścieżka zmieniła się w aleję prowadzącą ich do miasta. Ulice były opuszczone, domy pogrążone w ciemności, uliczne lampy porozbijano a odłamki szkła zaścielały bruk. W oddali było słychać głosy, a blask pochodni jaśniał gdzieniegdzie pomiędzy budynkami. Jednak... - Jest strasznie cicho – odezwał się Alec, rozglądając się dookoła ze zdumieniem.

– I... - Nie cuchnie tu demonami – Jace zmarszczył brwi. – Dziwne. Dobra, chodźmy do Sali. Mimo że Clary była przygotowana ma kolejny atak, na ulicy nie spotkali już żadnego demona. Przynajmniej nie żywego – gdy mijali wąską uliczkę, dostrzegła grupę trzech lub czterech Nocnych Łowców otaczających kręgiem coś, co podrygiwało i pulsowało na ziemi. Brali długie zamachy i dźgali to coś długimi, zaostrzonymi lancami. Wzdrygając się, odwróciła wzrok. Sala Porozumień jaśniała światłem jak ognisko, magiczne światło wylewało się z niej drzwiami i oknami. Pośpieszyli w kierunku schodów. Clary usiłowała zachować równowagę, gdy po tym jak się potknęła, zawroty głowy robiły się coraz gorsze. Wszystko dookoła niej zdawało się kołysać jak gdyby znalazła się we wnętrzu wielkiego, wirującego globusa. Gwiazdy ponad nią przypominały rozmazane białe smugi przecinające niebo. - Powinnaś się położyć – powiedział Simon, a gdy nie odpowiedziała, dodał: Clary? Z ogromnym wysiłkiem zmusiła się do uśmiechu. - Nic mi nie jest. Stojący w wejściu do Sali Jace odwrócił się i spojrzał na nią w milczeniu. W jaskra-wym, magicznym świetle rozmazana, czarna krew na jego twarzy i spuchnięte oko wyglądały paskudnie. We wnętrzu Sali rozbrzmiewał przytłumiony szept tysięcy głosów. Clary skojarzył się z biciem gigantycznego serca. Wszędzie porozstawiano pochodnie wzmocnione magicznym światłem. Ich blask przeszył jej oczy i utrudnił widzenie. Mogła widzieć tylko niewyraźne zarysy sylwetek i rozmazane kolory. Biel, złoto i nocne niebo nad głową, przechodzące z granatu w jaśniejszy błękit. Która mogła być godzina? - Nie widzę ich – powiedział Alec, rozglądając się niespokojnie dookoła w poszukiwaniu swojej rodziny. Clary wydawało się, ze jego głos dochodził z bardzo daleka albo wydobywał się głęboko spod wody. – Powinni już tu być... Jego głos cichł w miarę jak zawroty głowy Clary się pogarszały. Położyła dłoń na najbliższym filarze żeby się oprzeć. Czyjaś dłoń musnęła jej plecy – to był

Simon. Mówił coś do Jace’a pełnym obawy głosem, który stapiał się z resztą głosów w pomieszczeniu, opadając się i wznosząc wokół niej jak załamujące się fale. - Nigdy czegos takiego nie widziałem. Ten demon po prostu obrócił się z zniknął. - To pewnie przez wschód słońca. Boją się wschodu słońca, a do niego już niedaleko. - Nie, to coś więcej. - Po prostu nie chcesz przyjąć do wiadomości, że mogą powrócić tej nocy albo następnej. - Nie mów tak; nie ma powodu żeby mówić coś takiego. Jestem pewny, że niedługo przywrócą straże. - A Valentine znów je złamie. - Może nie zasługujemy na nic więcej. Może Valentine miał rację – może sprzymierzenie się z Podziemnymi oznacza utratę łaski Anioła. - Cicho. Miej trochę szacunku. Właśnie liczą poległych na Placu Anioła. - Tutaj są – powiedział Alec. – Tu, obok podium. Wygląda na to, że... – jego głos ucichł a w chwilę potem już go nie było, łokciami torował sobie drogę do przodu. Clary zmrużyła oczy, starając się wyostrzyć wzrok. Jedyne co widziała to mgła... Usłyszała jak Jace wciągnął ze świstem powietrze a potem, bez żadnego słowa, ruszył za Alekiem. Clary odsunęła się od filaru, chcąc za nimi pójść, ale potknęła się. Simon ją podtrzymał. - Clary, musisz się położyć – powiedział. - Nie – wyszeptała. – Chcę wiedzieć, co się stało... Urwała. Simon patrzył na Jace’a, który wyglądał jakby poraził go piorun. Trzymając się filaru, Clary stanęła na palcach starając się dojrzeć coś przez tłum...

Stali tam, Lightwoodowie: Maryse obejmująca szlochającą Isabelle i Robert siedzący na ziemi i trzymający coś w ramionach – nie, nie coś, kogoś, a Clary pomyślała o tym, jak pierwszy raz zobaczyła Maxa w Instytucie, leżącego bezwładnie na kanapie z przekrzywionymi okularami i ręką na podłodze. On może spać wszędzie, powiedział wtedy Jace, a Max wyglądał teraz prawie tak jakby spał na kolanach swojego ojca, ale Clary dobrze wiedziała, że tak nie było. Alec padł na kolana i złapał dłoń Maxa, ale Jace nie ruszył się ze swojego miejsca. Stał bez ruchu i wyglądał na zagubionego bardziej niż kiedykolwiek, tak jakby nie miał pojęcia gdzie był i co tu robił. Jedyne czego chciała Clary to podbiec do niego i objąć go, ale wyraz twarzy Simona powiedział jej żeby tego nie robiła, i to samo podpowiedziało jej wspomnienie rezydenzji i obejmujące ją wtedy ramiona Jace’a. Była ostatnią osobą na ziemi, u której mógł szukać pocieszenia. - Clary – powiedział Simon, ale ona już się od niego odsunęła, nie zważając na zawroty i ból głowy. Podbiegła do drzwi Sali i pchnęła je. Wypadła na schody i zatrzymała się, łapiąc hausty zimnego powietrza. Horyzont w oddali plamiły smugi czerwonego ognia. Gwiazdy przygasły, blaknąc na tle przejaśniającego się nieba. Noc dobiegła końca. Nastał świt.

13. Tam, gdzie mieszka smutek Clary obudziła się zdyszana ze snu o krwawiących aniołach, w prześcieradłach skotłowanych wokół niej w ciasny kokon. W gościnnym pokoju Amatis było ciemno i ciasno jak w trumnie. Wyciągnęła rękę i odsunęła zasłony. Pokój zalało światło. Zmarszczyła brwi i zaciągnęła zasłony z powrotem. Nocni Łowcy palili swoich poległych, a od ataku demonów niebo na zachodzie miasta spowijał dym. Od patrzenia na niego robiło jej się niedobrze więc zasunęła zasłony. W ciemnościach zalegających pokój przymknęła oczy i próbowała przypomnieć sobie swój sen. Były w nim anioły i runa, którą pokazał jej Ithuriel, błyskająca raz po raz pod jej powiekami jak mrugający znak drogowy. Była prosta jak pojedynczy węzeł, ale obojętnie jak bardzo by się nie skupiła, Clary nie mogła jej odczytać, nie mogła zrozumieć jej znaczenia. Wiedziała jedynie, że w jakiś sposób wydawała jej się niepełna, jakby ktoś, kto stworzył ten wzór, nie skończył go.

To nie pierwsze takie sny które ci pokazałem, powiedział jej Ithuriel. Przypomniała sobie inne swoje sny: Simona z krzyżami wypalonymi na dłoniach, Jace’a ze skrzydłami, jeziora pełne kruszonego lodu, który lśnił w słońcu jak szkło. Czy i te sny zesłał jej anioł? Westchnęła i usiadła na łóżku. Sny mogły sobie być złe, ale korowód obrazów w jej umyśle wcale nie był lepszy. Łkająca na podłodze w Sali Porozumień Isabelle, szarpiąca swoje czarne włosy palcami z taką siłą, że Clary martwiła się, że za chwilę je wyrwie. Maryse wrzeszcząca piskliwie na Jię Penhallow, że zrobił to chłopak, którego sprowadzili do siebie do domu, ich kuzyn, i jak to o nich świadczyło, jeśli okaże się, że był w spisku z Valentinem. Alec próbujący uspokoić swoją matkę, proszący Jace’a o pomoc, gdy ten tylko stał w miejscu dopóki słońce nie wzeszło nad Alicante i wpadło do środka przez szklany sufit Sali. - Już świta – powiedział Luke, wyglądając na jeszcze bardziej zmęczonego niż Clary kiedykolwiek widziała. – Najwyższy czas wnieść ciała do środka. A potem rozesłał patrole by zebrały ciała wszystkich poległych Nocnych Łowców i likantropów leżące na ulicach i przenieśli je na plac przed Salą, ten sam przez który przechodziła razem z Sebastianem i powiedziała, że Sala wygląda jak kościół. Wtedy wydawało jej się, że to miejsce ma swój urok, ozdobione skrzynkami z kwiatami i witrynami sklepów. A teraz było pełne ciał. Wliczając w to ciało Maxa. Rozmyślanie o chłopcu, który tak poważnie rozmawiał z nią o mandze sprawiło, że żołądek zacisnął się jej w supeł. Obiecała mu kiedyś, że zabierze go do Zakazanej Planety, ale teraz już nigdy tego nie zrobi. Kupiłabym mu książki, pomyślała. Wszystkie jakie tylko by chciał. Teraz nic z tego już się nie liczyło. Nie myśl o tym. Clary skopała prześcieradła i wstała. Po szybkim prysznicu przebrała się w dżinsy i sweter, który miała na sobie w dniu, w którym przybyła tu z Nowego Jorku. Zanim założyła sweter, przycisnęła twarz do materiału mając nadzieję, że poczuje zapach Brooklynu, albo chociaż detergentu z pralni – czegoś co by jej przypomniało o domu – ale sweter został uprany i pachniał cytrynowym mydłem. Wzdychając ponownie, zeszła na dół. Dom był pusty, nie licząc Simona siedzącego na kanapie w salonie. Przez otwarte okna za jego plecami wlewało się światło. Zachowywał się zupełnie jak kot, pomyślała Clary, wiecznie wyszukujący plam światła, w których mógłby się

zwinąć. Obojętnie jak dużą dawkę słońca przyjął, jego skóra ciągle miała ten sam odcień kości słoniowej. Wzięła jabłko z miski na stole i usiadła obok niego, podkurczając nogi pod siebie. - Udało ci się zasnąć? - Na krótko – spojrzał na nią. – Ciebie powinienem o to zapytać. W końcu to ty masz sińce pod oczami. Ciągle masz koszmary? Wzruszyła ramionami. - Zawsze to samo. Śmierć, zniszczenie, złe anioły. - Całkiem jak w prawdziwym życiu. - Uhm, tyle że przynajmniej jak się budzę, wszystko się kończy – ugryzła kawałek jabłka. – Niech zgadnę. Luke i Amatis są w Sali Porozumień na kolejnym spotkaniu. - Tak. Chyba ustalają, kiedy mają się odbyć następne – Simon bawił się bezmyślnie frędzlem zdobiącym obramowanie poduszki. – Masz jakieś wieści od Magnusa? - Nie – odparła, starając się nie martwić faktem, że mijały już trzy dni odkąd po raz ostatni widziała Magnusa, a on nie odezwał się do niej nawet słowem. Albo tym, że nic nie mogło go powstrzymać od wzięcia ze sobą Białej Księgi i rozpłynięcia się w powietrzu. Zastanawiała się jak mogła w ogóle pomyśleć, czy ufanie komuś kto używał tyle eyelinera było dobrym pomysłem. Dotknęła lekko nadgarstka Simona. - A ty? Co z tobą? Dobrze się czujesz? – wolałaby, żeby Simon wrócił do domu zaraz po bitwie. Do domu, czyli tam gdzie było bezpiecznie. Ale dziwnie się opierał. Z jakiegoś powodu wolał tu zostać. Miała tylko nadzieję, że to się nie wiązało z nią i z tym, że myślał że musi się nią opiekować. Była bliska powiedzenia mu tego, że nie potrzebuje jego ochrony, ale koniec końców nie zrobiła tego, bo jakaś jej część nie potrafiłaby znieść widoku odchodzącego Simona. Tak więc został, a Clary odczuwała z tego powodu skrytą, pełną

poczucia winy radość. – Dostajesz... no wiesz... to, czego ci trzeba? - Masz na myśli krew? Tak, Maia codziennie przynosi mi butelki. Ale nie pytaj mnie skąd je bierze. Pierwszego dnia pobytu Simona w domu Amatis, uśmiechnięta likantropka pojawiła się w drzwiach z żywym kotem. „Krew”, powiedziała z silnym akcentem w głosie. „Dla ciebie. Świeżutka!” Simon podziękował jej, zaczekał aż sobie pójdzie, a potem puścił kota wolno z lekko pozieleniałą twarzą. - No cóż, przecież musisz skądś brać tą krew – skwitował rozbawiony Luke. - Mam kota w domu – odparł Simon. – Nie ma mowy żebym zjadł tego. - Powiem o tym Mai – obiecał Luke i od tamtej pory krew pojawiała się z dyskretnych butelkach na mleko. Clary nie miała pojęcia jak Mai udało się to zorganizować i tak jak Simon, wolała o to nie pytać. Nie widziała wilkołaczycy od dnia bitwy. Likantopy miał swój obóz gdzieś w pobliskim lesie i tylko Luke pozostał w mieście. - Co znowu? – spytał Simon, przechylając głowę na bok i patrząc na nią spod rzęs. – Wyglądasz jakbyś chciała mnie o coś zapytać. Istniało kilka rzeczy, o które chciała go spytać ale zdecydowała się na tę jedną z bezpieczniejszych. - Hodge – powiedziała i zawahała się na chwilę. – Gdy byłeś w celi... naprawdę nie miałeś pojęcia że to był on? - Nie mogłem zobaczyć jego twarzy. Słyszałem tylko jego głos przez ścianę. Dużo... rozmawialiśmy. - Polubiłeś go? To znaczy, był dla ciebie miły? - Miły? Nie wiem. Storturowany, smutny, inteligentny, w krótkich chwilach współczujący... Tak, polubiłem go. W pewien sposób chyba przypominałem mu samego siebie... - Nawet tak nie mów! – Clary usiadła prosto, omal nie upuszczając jabłka. – Wcale nie jesteś taki jak Hodge.

- Nie uważasz mnie za torturowanego i inteligentnego? - Hodge był zły. A ty taki nie jesteś – odparła stanowczo. – To wszystko co mam do powiedzenia na ten temat. Simon westchnął. - Ludzie nie rodzą się dobrzy, albo źli. Może rodzą się z tendencją do jednego czy drugiego, ale to sposób w jaki żyjesz się liczy. I ludzie jakich znasz. Valentine był przyjacielem Hodge’a i nie sądzę, by Hodge miał w życiu kogoś, kto rzuciłby mu wyzwanie lub sprawił, że stałby się lepszym człowiekiem. Gdybym to ja prowadził takie życie, nie wiem jak sprawy by się potoczyły. Ale ja mam inne. Mam swoją rodzinę. I mam ciebie. Clary uśmiechnęła się do niego, ale jego słowa dźwięczały boleśnie w jej uszach. Ludzie nie rodzą się dobrzy albo źli. Zawsze myślała, że to prawda, ale w obrazach które pokazał jej anioł zobaczyła swoją matkę, która nazywała swoje własne dziecko potworem. Chciała powiedzieć o tym Simonowi, powiedzieć o wszystkim, co pokazał jej anioł, ale nie mogła. To by oznaczało, że musiałaby opowiedzieć co odkryli o przeszłości Jace’a, a tego zrobić nie mogła. To był jego sekret, którym mógł się z kimś podzielić, nie jej. Simon spytał ją kiedyś, co Jace miał na myśli, gdy powiedział Hodge’owi że jest potworem, a ona odparła tylko, że Jace’a i tak trudno zrozumieć przez większość czasu. Nie miała pewności czy Simon jej uwierzył, ale już więcej o nic nie pytał. Przed udzieleniem odpowiedzi uratowało ją głośne pukanie do drzwi. Marszcząc brwi, odłożyła ogryzek na stół. - Otworzę. Przez otwarte drzwi wpadł powiew zimnego, rześkiego powietrza. Na schodach stała Aline Penhallow. Miała na sobie ciemnoróżową, jedwabną kurtkę, która prawie idealnie pasowała kolorem do sińców pod jej oczami. - Muszę z tobą pogadać – powiedziała, nie siląc się na żaden wstęp. Zaskoczona Clary mogła tylko skinąć głową i przytrzymać jej drzwi. - W porządku, wejdź.

- Dzięki – Aline przepchnęła się obok niej i ruszyła do salonu. Zamarła, gdy zobaczyła siedzącego na kanapie Simona i otworzyła usta ze zdziwienia. - Czy to nie ten... - Wampir? – uśmiechnął się Simon. Nieludzko ostre zęby były widoczne nad jego dolną wargą, gdy uśmiechał się w ten sposób. Clary wolałaby żeby tego nie robił. Aline odwróciła się w stronę Clary. - Możemy porozmawiać na osobności? - Nie – odparła Clary i usiadła na kanapie obok Simona. – Cokolwiek masz do powiedzenia możesz to powiedzieć nam obydwojgu. Aline przygryzła wargę. - Jak chcesz. Słuchaj, muszę powiedzieć o czymś Alecowi, Jace’owi i Isabelle, ale nie mam pojęcia gdzie oni mogą teraz być. Clary westchnęła. - Uruchomili swoje kontakty i dzięki temu wprowadzili się do pustego domu. Rodzina, która w nim mieszka przeniosła się na wieś. Aline pokiwała głową ze zrozumieniem. Mnóstwo ludzi opuściło Idris po atakach. Wielu z nich zostało – więcej niż Clary się spodziewała – ale całkiem sporo spakowało swoje rzeczy i wyjechało, zostawiając puste domy. - Mają się dobrze, jeśli to chciałaś wiedzieć. Słuchaj, ja też ich nie widziałam. Od czasu bitwy. Jeśli chcesz, mogę im przesłać wiadomość przez Luke’a... - Sama nie wiem – Aline przygryzła dolną wargę. – Moi rodzice musieli powiedzieć ciotce Sebastiana o tym co zrobił. Była bardzo zdenerwowana. - Tak jak każdy gdyby okazało się, że jego siostrzeniec jest złym do szpiku kości mózgiem całej operacji – powiedział Simon. Aline rzuciła mu mroczne spojrzenie. - Powiedziała, że to zupełnie do niego niepodobne i że musiała zajść jakaś

pomyłka. Dlatego wysłała mi kilka jego zdjęć – sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła z niej kilka lekko pogniecionych fotografii, które wręczyła Clary. – Spójrz. Clary obejrzała zdjęcie. Pokazywało roześmianego, ciemnowłosego chłopca, na swój sposób przystojnego, z krzywym uśmieszkiem i odrobinę zbyt dużym nosem. Sprawiał wrażenie chłopca, z którym fajnie byłoby się gdzieś powłóczyć. I w niczym nie przypominał Sebastiana. - To jest twój kuzyn? - To Sebastian Verlac. Co oznacza, że... - Chłopiec, który tu był i podawał się za Sebastiana, jest kimś zupełnie innym? – Clary przejrzała zdjęcia z rosnącym ożywieniem. - Pomyślałam sobie, że... – Aline znów przygryzła wargę. – Że jeśli Lightwoodowie dowiedzą się, że Sebastian czy kimkolwiek był ten chłopak, nie jest naszym prawdziwym kuzynem, to może mi wybaczą. Może nam wybaczą. - Na pewno tak zrobią – powiedziała Clary z całą łagodnością w głosie, na jaką ją było stać. – Ale tu chodzi o coś więcej. Clave będzie chciało wiedzieć czy Sebastian był kimś więcej, niż tylko zwykłym, sprowadzonym na manowce dzieciakiem. To Valentine przysłał go tu celowo jako swojego szpiega. - Był taki przekonujący – ciągnęła dalej Aline. – Wiedział o rzeczach, o których wiedziała tylko moja rodzina. Znał tyle rzeczy z naszego dzieciństwa... - To nam daje do myślenia, co mogło się stać z prawdziwym Sebastianem. Z twoim kuzynem. Wygląda na to, że opuścił Paryż, zmierzał do Idris i nigdy tak naprawdę tu nie dotarł. Co mu się mogło przytrafić po drodze? Clary znała odpowiedź. - Valentine mu się przytrafił. Musiał to planować od dawna i wiedział gdzie będzie w tym czasie Sebastian i jak wejść mu w drogę. A skoro udało mu się z Sebastianem... - To mogą być też inni – dopowiedziała Aline. – Powinnaś powiedzieć o tym Clave. I Lucianowi Graymarkowi – przechwyciła zaskoczone spojrzenie Clary. – Ludzie go słuchają. Moi rodzice tak mówią.

- Może powinnaś pójść do Sali razem z nami – zasugerował Simon. – Powiesz im o tym osobiście. Aline potrząsnęła przecząco głową. - Nie mogę stanąć twarzą w twarz z Lightwoodami. A już zwłaszcza z Isabelle. Ocaliła mi życie a ja... ja po prostu zwiałam. Nie mogłam się opanować. Zwyczajnie uciekłam. - Byłaś w szoku. To nie twoja wina. Aline nie wyglądała na przekonaną. - A teraz jeszcze jej brat... – urwała, znów przygryzając usta. – Tak, czy inaczej, jest coś o czym chciałam z tobą porozmawiać, Clary. - Ze mną? – Clary wyglądała na zaskoczoną. - Tak – Aline wzięła głęboki wdech. – Słuchaj, wtedy gdy weszłaś do pokoju i zobaczyłaś mnie i Jace’a... to nic nie znaczyło. To ja go pocałowałam. To był... eksperyment. I nie wyszedł. Clary poczuła, że się rumieni. To musiał być spektakularny odcień czerwieni. Dlaczego ona mi o tym mówi? - Hej, w porządku. To sprawa Jace’a, nie moja. - No cóż, wyglądałaś wtedy na dość przybitą – nieśmiały uśmiech pojawił się w kącikach jej ust. – I chyba wiem dlaczego. Clary przełknęła ślinę żeby pozbyć się gorzkiego posmaku w ustach. - Doprawdy? - Słuchaj, twój brat kręci się wszędzie. Wszyscy o tym wiedzą. Umawiał się w mnóstwem dziewczyn. Martwiłaś się, że jeśli zacznie się uganiać za mną, to wpadnie w kłopoty. W końcu nasze rodziny są – były – zaprzyjaźnione. Nie musisz się już o nic martwić. On nie jest w moim typie. - Nigdy nie sądziłem, że kiedykolwiek usłyszę coś takiego od dziewczyny –

wtrącił Simon. – Myślałem, że Jace to facet, który jest w typie wszystkich. - Też tak myślałam – powiedziała powoli Aline – i dlatego go pocałowałam. Chciałam się dowiedzieć, czy i ja mam jakiś typ faceta. To ona pocałowała Jace’a, pomyślała Clary. On tego nie zrobił. To ona go pocałowała. Napotkała spojrzenie Simona ponad ramieniem Aline. Wyglądał na rozbawionego. - No i co zdecydowałaś? Aline wzruszyła ramionami. - Jeszcze nie wiem. Hej, ale przynajmniej nie musisz się martwić o Jace’a. Żeby tylko o niego. - Ja zawsze się o niego martwię. Wnętrze Sali Porozumień zostało naprędce odnowione od czasu nocy, podczas której rozegrała się bitwa. Skoro Gard już nie istniał, pomieszczenie służyło teraz Radzie jako siedziba oraz jako miejsce spotkań dla ludzi szukających zaginionych członków swoich rodzin i miejsce gdzie można było posłuchać najnowszych wieści. Fontanna w centrum wyschła, a po obu jej stronach ustawiono w rzędach długie ławy, naprzeciwko podestu w dalekim końcu pomieszczenia. Podczas gdy jedni z Nefilim siedzieli w ławkach tworząc coś na kształt sesji Rady, w przejściach pomiędzy rzędami i w arkadach, które otaczały kręgiem olbrzymie pomieszczenie, krążyła niespokojnie reszta Nocnych Łowców. Sala nie wyglądała już jak miejsce do tańczenia. W powietrzu unosiła się szczególna atmosfera, mieszanka napięcia i oczekiwania. Oprócz naradzających się członków Clave, wszędzie dookoła rozbrzmiewały prowadzone szeptem rozmowy. Clary przysłuchiwała się ich urywkom, gdy wraz z Simonem przechodzili przez pomieszczenie. Dowiedziała się że wieże demonów znów działały. Przywrócono straże, choć były słabsze niż poprzednio. Namierzono demony na wzgórzach w południowej części miasta. Opuszczono wiejskie rezydencje, więcej rodzin wyjechało z miasta, a niektórzy opuścili też szeregi Clave.

Na podwyższeniu, otoczony wiszącymi mapami miasta, stał Konsul. Patrzył groźnie jak ochroniarz stojący za niskim, pulchnym człowieczkiem w szarym ubraniu. Pulchny gestykulował gniewnie w trakcie mówienia, ale chyba nikt nie zwracał na niego uwagi. - Cholera, to Inkwizytor – mruknął Simon do jej ucha. – Aldertree. - A tam jest Luke – powiedziała Clary, wyławiając go z tłumu. Stał w pobliżu wyschniętej fontanny, pogrążony w rozmowie z człowiekiem w mocno porysowanej zbroi i bandażu zakrywającym mu lewą połowę twarzy. Clary rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu Amatis i znalazła ją, siedzącą w milczeniu na końcu ławki, z dala od innych Nocnych Łowców. Napotkała spojrzenie Clary a na jej twarzy ukazało się zaskoczenie, gdy wstawała z miejsca. Luke dostrzegł Clary, zmarszczył brwi i powiedział coś do obandażowanego mężczyzny niskim, przepraszającym głosem. Przeszedł przez pomieszczenie do miejsca gdzie pod jednym w filarów stali Simon i Clary, a jego nachmurzony wyraz twarzy pogłębiał się z każdym kolejnym krokiem. - Co wy tu robicie? Zdajecie sobie sprawę z tego, że Clave nie zezwala dzieciom uczestniczyć w swoich spotkaniach, a co do ciebie... – spiorunował wzrokiem Simona. – To raczej nie jest dobry pomysł, żebyś pokazywał się teraz na oczy Inkwizytorowi, nawet jeśli nie może teraz nic z tym zrobić – uśmieszek wykrzywił kącik jego ust. – Przynajmniej nie bez narażania przyszłego sojuszu ,jakie Clave mogłoby zawrzeć z Podziemnymi. - Racja – Simon pomachał Inkwizytorowi, ale ten go zignorował. - Simon, przestań. Przyszliśmy tu z konkretnego powodu – Clary przekazała zdjęcia Sebastiana Lukowi. – To jest Sebastian Verlac. Prawdziwy Sebastian Verlac. Twarz Luke’a pociemniała. Bez słowa przejrzał zdjęcia podczas gdy Clary streszczała mu swoją rozmowę z Aline. Tymczasem Simon stał niespokojnie obok i wbijał spojrzenie w Aldertriego, który umyślnie go ignorował. - Czy prawdziwy Sebastian wygląda tak jak ten oszust? – spytał w końcu Luke. - Niezupełnie – odparła Clary. – Fałszywy Sebastian był wyższy. I chyba był blondynem, bo z całą pewnością farbował włosy. Nikt nie ma aż tak czarnych

włosów. A farba została na moich palcach, gdy ich dotknęłam, pomyślała, ale zatrzymała to dla siebie. – Tak czy inaczej, Aline chciała żebyśmy pokazali to tobie i Lightwoodom. Pomyślała, że jeśli dowiedzą ,że nie była tak naprawdę spokrewniona z Penhallowami, to... - Powiedziała o tym swoim rodzicom? – Luke wskazał na zdjęcia. - Jeszcze nie – powiedziała Clary. – Wydaje mi się, że najpierw przyszła z tym do mnie. Chciała żebym ci o tym opowiedziała. Mówiła, że ludzie cię słuchają. - Niektórzy z nich tak – obejrzał się za siebie w stronę obandażowanego meżczyzny. – Właśnie rozmawiałem z Partickiem Penhallowem. W przeszłości Valentine był jego dobrym przyjacielem i mógł mieć z nim jakieś niedokończone sprawy. Mówiłaś, że Hodge powiedział ci, że miał tu szpiegów – oddał jej zdjęcia. – Tak się składa, że Lightwoodowie nie będą dziś uczestniczyć w obradach Clave. Dziś rano odbył się pogrzeb Maxa. Pewnie są teraz na cmentarzu – widząc wyraz twarzy Clary, dodał – To była bardzo mała uroczystość. Wzięła w niej udział tylko rodzina. Przecież ja też należę do rodziny Jace’a, odezwał się cienki, protestujący głosik w jej głowie. Ale był tam też inny, głośniejszy, zaskakujący ją swoją goryczą. A on powiedział ci, że przebywanie z tobą jest jak powolne wykrwawianie się na śmierć. Naprawdę myślisz, że potrzebuje tego teraz, kiedy jeszcze doszedł do tego pogrzeb Maxa? - W takim razie możesz im o tym powiedzieć wieczorem – powiedziała Clary. – To znaczy... Myślę, że to chyba dobra wiadomość. Kimkolwiek tak naprawdę jest Sebastian, nie jest spokrewniony z ich przyjaciółmi. - Byłoby jeszcze lepiej gdybyśmy wiedzieli gdzie on teraz jest – mruknął Luke. – Albo jacy inni szpiedzy Valentine’a jeszcze tu są. Co najmniej kilku z nich musi być zamieszanych w obalenie zaklęć ochronnych. Można tego dokonać tylko od wewnątrz. - Hodge mówił, że Valentine rozpracował sposób, w jaki można to zrobić – odezwał się Simon. – Mówił, że trzeba do tego krwi demonów, ale że nie istniał sposób na przyniesienie jej do miasta. Oczywiście, jeśli Valentine nie wymyślił sposobu, żeby to obejść. - Ktoś namalował runę za pomocą krwi demonów na szczycie jednej z wież –

powiedział Luke, wzdychając. – Więc Hodge miał rację. Na nasze nieszczęście Clave zawsze za bardzo ufało strażom. Ale nawet najsprytniejsza łamigłówka ma swoje rozwiązanie. - Wygląda mi na to, że ta wasza łamigłówka nieźle skopała wam tyłki – powiedział Simon. – W chwili gdy bronicie twierdzy używając Zaklęcia Nieprzenikalności, ktoś przychodzi i znajduje sposób jak rozwalić to miejsce w drzazgi. - Simon – upomniała go Clary. – Zamknij się. - Wcale nie jest tak daleki od prawdy – odparł Luke. – Po prostu nie wiemy, jak wnieśli do miasta krew demonów bez uprzedniego zniszczenia straży – wzruszył ramionami. – W tej chwili to najmniej ważny z naszych problemów. Straże przywrócono, ale wiemy już, że nie są niezawodne. Valentine może wrócić w każdej chwili i to z o wiele większymi siłami i wątpię czy uda nam się go pokonać. Brakuje nam Nefilim, a ci którzy tu są, są kompletnie zdeprawowani. - A co z Podziemnymi? – spytała Clary. – Powiedziałeś Konsulowi, że Clave musi walczyć razem z Podziemnymi. - Mogę to powtarzać Malachiemu i Aldertree przez cały czas dopóki twarz mi nie zsinieje, ale to wcale nie oznacza, że będę mnie słuchać – wyjaśnił Luke znużonym głosem. - Pozwolili mi tu zostać, bo Clave głosowało za tym by zatrzymać mnie tu w charakterze doradcy. I tylko dlatego, że moja sfora uratowała kilku z nich. Nie oznacza to, że chcą więcej Podziemnych w Idris... Ktoś wrzasnął. Amatis zerwała się na równe nogi, zakrywając usta dłonią i wpatrując w stronę wejścia do Sali. W drzwiach stał mężczyzna. Kontury jego sylwetki rozświetlało światło słoneczne wpadające do środka. Był tylko niewyraźnym zarysem, dopóki nie zrobił kroku do wnętrza Sali. Wtedy Clary zobaczyła jego twarz. Valentine. Z jakiegoś powodu pierwszą rzeczą, jaką zauważyła było to, że był gładko ogolony, przez co wyglądał na młodszego. Przypominał rozzłoszczonego chłopaka ze wspomnień, które pokazał jej Ithuriel. Zamiast bitewnej zbroi miał na sobie

elegancki prążkowany garnitur i krawat. Był nieuzbrojony. Sprawiał wrażenie, jakby mógł być jakimkolwiek mężczyzną chodzącym po ulicach Manhattanu. Jakby mógł być czyimś ojcem. Nie patrzył w stronę Clary, w ogóle nie zarejestrował jej obecności. Gdy szedł wąskim przejściem pomiędzy ławkami wzrok miał utkwiony w Luku. Jak on mógł tu przyjść nie mając ze sobą żadnej broni?, zastanawiała się Clary, a odpowiedź na swoje pytanie uzyskała chwilę później. Inkwizytor Aldertree wydał z siebie dźwięk podobny do ryku ranionego niedźwiedzia, odskoczył od Malachiego, który próbował go powstrzymać, zbiegł po schodach i rzucił się na Valentine’a. Przeleciał przez niego tak jak nóż przechodzi przez papier. Valentine odwrócił się, żeby popatrzeć na Aldertriego z uprzejmym zainteresowaniem, jak Inkwizytor zatacza się, zderza z filarem i wykłada jak długi na ziemi. Biegnący za nim Konsul, dopadł do niego i pochylił się by pomóc mu wstać na nogi. Gdy to robił, na jego twarzy zagościł wyraz ledwo skrywanej odrazy, a Clary zastanawiała się, czy ta odraza była skierowana do Valentine’a, czy do Aldertriego za to, że zachował się jak głupiec. Przez pomieszczenie przebiegł kolejny słaby szmer. Inkwizytor piszczał i wił się jak szczur schwytany w pułapkę. Malachi trzymał go mocno za ramiona, gdy Valentine ruszył przez Salę nie zaszczycając żadnego z nich jednym spojrzeniem. Nocni Łowcy, którzy siedzieli stłoczeni na ławkach, gwałtownie cofnęli się do tyłu, jak Morze Czerwone rozstępujące się przed Mojżeszem, robiąc mu przejście na środek pomieszczenia. Clary zadrżała, gdy przeszedł blisko miejsca w którym stała razem z Simonem i Lukiem. To tylko Projekcja, powiedziała sobie w duchu. Jego tu nie ma. Nie może cię skrzywdzić. Stojący obok niej Simon wzdrygnął się. Clary wzięła go za rękę w momencie, w którym Valentine przystanął przy schodach podium, obrócił się i spojrzał prosto na nią. Jego obojętne, taksujące spojrzenie przesunęło się po niej tylko raz, tak, jakby zdejmował z niej miarę, ominęło całkowicie Simona i zatrzymało się na Luku. - Lucian. Nic nie mówiąc Luke odwzajemnił spojrzenie, równie spokojne i wyważone. Po raz pierwszy od czasu Renwick byli razem w jednym pomieszczeniu,

uświadomiła sobie Clary. Wtedy Luke był półżywy z powodu walki i schlapany krwią. Teraz łatwiej było ustalić różnice i podobieństwa pomiędzy dwoma mężczyznami – Luke w swojej poszarpanej flanelowej koszuli i dżinsach, i Valentine w swoim pięknym i wyglądającym na drogi garniturze. Luke z dziennym zarostem i pasmami siwizny we włosach, i Valentine wyglądający prawie tak samo jak wtedy gdy miał dwadzieścia pięć lat – tyle że sprawiał wrażenie zimnego, twardszego, jakby przez te wszystkie lata powoli zmieniał się w kamień. - Słyszałem, że Clave przygotowało ci miejsce w Radzie – powiedział Valentine. – Jakie to podobne do tych zdeprawowanych przez korupcję i łasych na pochlebstwa ludzi, by dać się infiltrować przez zdegenerowanych mieszańców – jego głos był spokojny, niemal radosny – tak bardzo, że aż trudno było wyczuć jad sączący się z jego słów lub uwierzyć że w ogóle miał to na myśli. Wrócił spojrzeniem do Clary. – Co ja widzę, Clarissa tutaj, razem ze swoim wampirem. Jak tylko wszystko się trochę ustabilizuje, musimy poważnie porozmawiać nad twoim doborem zwierzątek domowych. Z gardła Simona wydobył się niski warkot. Clary ścisnęła go mocno za rękę – na tyle mocno, że kiedyś z bólu już dawno wyrwałby swoją z jej uścisku. Teraz zdawał się go wcale nie odczuwać. - Nie rób tego – szepnęła. – Po prostu tego nie rób. Valentine nie zwracał już na nich uwagi. Wspiął się po schodkach na podium i odwrócił by popatrzeć z góry na tłum. - Ile znajomych twarzy – zauważył. – Patrick, Malachi, Amatis. Amatis stała sztywno z oczami jaśniejącymi nienawiścią. Inkwizytor ciągle szarpał się w uścisku Malachiego. Na wpół rozbawione spojrzenie Valentine’a prześlizgnęło się po nim. - Nawet ty, Aldertree. Słyszałem, że jesteś pośrednio odpowiedzialny za śmierć mojego starego przyjaciela, Hodge’a Starkweathera. Jaka szkoda. Luke odzyskał głos. - Więc przyznajesz się do tego – powiedział. – To ty obaliłeś straże. I to ty nasłałeś demony.

- Wysłałem je – zgodził się Valentine. – Mogę wysłać ich o wiele więcej. To oczywiste, że Clave – ci skończeni idioci – musieli się tego spodziewać. Bo ty się spodziewałeś, prawda, Lucianie? Oczy Luke’a były śmiertelnie poważne. - Tak. Ale znam cię, Valentine. Przyszedłeś się targować, czy napawać swoim zwycięstwem? - Ani jedno ani drugie – Valentine objął wzrokiem milczący tłum. – Nie widzę potrzeby, żeby cokolwiek negocjować – powiedział, i mimo że mówił spokojnym tonem, jego głos stał się mocniejszy. – I nie pragnę się napawać. Nie bawi mnie zabijanie Nocnych Łowców. I tak jest nas już wybitnie mało na świecie, który desperacko nas potrzebuje. Ale tak właśnie lubi myśleć Clave, nieprawdaż? To kolejna z ich nonsensownych zasad, których używają po to, by zrównać zwykłych Łowców z ziemią. Zrobiłem to, co zrobiłem, bo musiałem. Zrobiłem to, bo to był jedyny sposób, żeby zmusić Clave do słuchania. Nocni Łowcy nie zginęli przez mnie. Zginęli dlatego, że Clave mnie zignorowało – napotkał spojrzenie Aldertriego. Twarz Inkwizytora była biała i skurczona. – Tak wielu z was należało kiedyś do mojego Kręgu – powiedział powoli Valentine. – Mówię teraz do was i do tych, którzy wiedzieli o jego istnieniu, ale do niego nie należeli. Pamiętacie, co przewidziałem piętnaście lat temu? Że jeśli nie sprzeciwimy się Porozumieniom, to Alicante, nasza drogocenna stolica, zostanie zalana przez śliniące się hordy mieszańców, zdegenerowane gatunki depczące wszystko co nam drogie. I tak jak przewidziałem, sytuacja doszła do punktu krytycznego. Po Gardzie zostały zgliszcza, Portal zniszczono, a nasze ulice są pełne potworów. Będąca tylko w połowie człowiekiem szumowina ośmiela się nami rządzić. Więc, moi przyjaciele, moi wrogowie, moi bracia zjednoczeni w Aniele, pytam was – wierzycie mi teraz? Jego głos urósł do krzyku. – WIERZYCIE MI TERAZ? Jego spojrzenie omiotło pomieszczenie w oczekiwaniu na odpowiedź. Nie nadeszła. Pozostało tylko morze wpatrzonych w niego twarzy. - Valentine – łagodny głos Luke’a przełamał ciszę. – Nie widzisz co zrobiłeś? Porozumienia, których tak bardzo się obawiałeś nie postawiły Podziemnych na równi z Nefilim. Nie zapewniają półludziom stanowisk w Clave. Wszystkie stare zatargi są ciągle aktualne. Powinieneś im zaufać, ale tego nie zrobiłeś – nie mogłeś – a teraz dałeś nam jedyną rzecz, która na powrót mogła nas wszystkich zjednoczyć – wpił w niego wzrok. – Wspólnego wroga.

Na bladej twarzy Valentine’a wykwitł rumieniec. - Nie jestem wrogiem. Nie wrogiem Nefilim. To ty nim jesteś. To ty próbujesz ich zwodzić, żeby stanęli do bezsensownej walki. Myślisz, że demony które widziałeś, są wszystkim co mam? To zaledwie ułamek tego, co mogę do siebie wezwać. - Nas również jest więcej – odparł Luke. – Więcej Nefilim i więcej Podziemnych. - Podziemni – zakpił Valentine. – Uciekną w popłochu jak tylko zwietrzą kłopoty. Nefilim urodzili się po to by być wojownikami, by chronić ten świat, a świat nienawidzi waszego gatunku. Nie bez powodu srebro was pali, a słońce przypieka Dzieci Nocy. - Ale nie mnie – odezwał się twardym, czystym głosem Simon, pomimo żelaznego uścisku Clary. – Jestem tu. I stoję w słońcu... Lecz Valentine tylko się roześmiał. - Patrzyłem jak imię Boga nie mogło ci przejść przez usta, wampirze – powiedział. – A co do tego, czemu światło słoneczne na ciebie nie działa... – urwał i uśmiechnął się. – Być może to dlatego, że jesteś anomalią. Dziwolągiem. Ale i tak jesteś potworem. Potworem. Clary przypomniała sobie co Valentine powiedział na statku. Twoja matka powiedziała, że zmieniłem jej pierwsze dziecko w potwora. Uciekła zanim miałem możliwość zrobienia tego samego z drugim. Jace. Samo wypowiadanie w myślach jego imienia sprawiało jej ból. Po tym wszystkim co zrobił, Valentine stoi tu sobie i mówi o potworach... - Jedyny potwór jaki tu jest – powiedziała, wbrew sobie i wbrew postanowieniu żeby zachować milczenie – to ty. Widziałam Ithuriela – ciągnęła, gdy odwrócił się by popatrzeć na nią zaskoczony. – Wiem o wszystkim... - Wątpię – odparł. – Gdyby tak było, trzymałabyś język za zębami. Jeśli nie ze względu na siebie, to przynajmniej swojego brata. Nie waż się rozmawiać ze mną o Jasie!, chciała wrzasnąć Clary, ale przeszkodził jej w tym chłodny, pozbawiony lęku i zgorzkniały kobiecy głos.

- A co z moim bratem? – Amatis stanęła przed podium, spoglądając w górę na Valentine’a. Zaskoczony Luke drgnął i pokręcił przecząco głową w jej kierunku, ale Amatis go zignorowała. Valentine zmarszczył brew. - A co ma być? Clary wyczuła, że pytanie Amatis zbiło go z tropu, a może po prostu sprawiła to jej obecność, to że pytała, że stawiała mu czoła. Przez lata w pamięci musiał mu się utrwalić jej obraz jako kogoś słabego, niezdolnego do rzucenia mu wyzwania. Valentine nigdy nie lubił, gdy ludzie czymś go zaskakiwali. - Powiedziałeś, że nie jest już moim bratem – ciągnęła Amatis. – Zabrałeś mi Stephena. Zniszczyłeś moją rodzinę. Twierdzisz, że nie jesteś wrogiem Nefilim, ale nastawiłeś nas przeciwko sobie, rodzinę przeciwko rodzinie. Zniszczyłeś ich życie bez żadnych skrupułów. Twierdzisz, że nienawidzisz Clave, ale to dzięki tobie są tacy upierdliwie drobiazgowi i spanikowani. Kiedyś wszyscy sobie ufaliśmy. My, Nefilim. Ty to zmieniłeś. Nigdy ci tego nie wybaczę – głos jej zadrżał. – Albo tego, że kazałeś mi grozić Lucjanowi, jakby nie był już moim bratem. Tego również ci nie wybaczę. Ani sobie za to, że cię kiedyś słuchałam. - Amatis... – Luke zrobił krok do przodu ale jego siostra powstrzymała go unosząc dłoń. Jej oczy błyszczały od łez, ale plecy miała wyprostowane a jej głos był twardy i niezłomny. - Był taki czas, kiedy wszyscy cię słuchaliśmy, Valentine – powiedziała. – I wszyscy mamy tego świadomość. Ale dość tego. Dość. Tamten czas dobiegł końca. Czy jest tu ktoś, kto się ze mną nie zgadza? Clary poderwała głowę do góry i potoczyła wzrokiem po zgromadzonych Łowcach. W jej oczach wyglądali jak surowy zarys tłumu, z zamazanymi białymi plamami w miejscach, gdzie powinny być twarze. Dostrzegła Patricka Penhallowa z zaciśniętą szczęką i Inkwizytora, który trząsł się jak wątłe drzewo na porywistym wietrze. I Malachiego, którego ciemna, gładka twarz była niepokojąco trudna do odczytania. Nie padło żadne słowo. Jeśli Clary miała nadzieję, że Valentine okaże gniew z powodu braku reakcji

ze strony Nefilim, którym chciał przewodzić, to srogo się zawiodła. Poza pojedynczym drgnięciem mięśni w szczęce, jego twarz była kompletnie bez wyrazu. Tak jakby spodziewał się takiej odpowiedzi. Jak gdyby się na nią przygotował. - Bardzo dobrze – powiedział. – Skoro nie chcecie słuchać powodów, to będziecie musieli posłuchać siły. Już wam pokazałem, że potrafię obalić straże otaczające miasto. Widzę, że przywróciliście je na nowo, ale to nie ma żadnego znaczenia. Z łatwością mogę zniszczyć je jeszcze raz. Albo zastosujecie się do moich warunków, albo staniecie do walki ze wszystkimi demonami jakie może przywołać Kielich. Rozkażę im nie oszczędzać żadnego z was. Ani mężczyzn, ani kobiet, ani dzieci. Wasza wola. W pomieszczeniu rozległy się szepty. Luke nie przestawał wpatrywać się w Valentine’a. - Celowo zniszczyłbyś swoją własną rasę? - Czasami chore rośliny należy wyrwać by zachować cały ogród – wyjaśnił Valentine. – A jeśli wszystkie są chore... – odwrócił się w stronę przerażonego tłumu. – To wasz wybór. Mam Kielich. Jeśli będę musiał, dam początek nowego świata dla Nocnych Łowców, stworzonego po mojej myśli. Ale mogę wam dać tę ostatnią szansę. Jeśli Clave przekaże mi całą władzę jaką ma Rada i zaakceptuje moją niepodważalną suwerenność i rządy, nie zrobię tego. Wszyscy Nocni Łowcy złożą przysięgę posłuszeństwa i zgodzą się przyjąć trwałą runę lojalności, która ich ze mną zwiąże. Takie są moje warunki. Odpowiedziała mu cisza. Amatis zasłoniła ręką usta. Reszta tłumu rozmyła się przed oczami Clary w wirującą plamę. Nie mogą do niego przystać, myślała. Nie mogą. Ale jaki inny mieli wybór? Jaki inny wybór miał każdy z nich? To, że Valentine schwytał ich w pułapkę, myślała dalej tępo, jest tak samo pewne jak to, że ja i Jace zostaliśmy uwięzieni przez to czym nas stworzył. Jesteśmy do niego przykuci naszą własną krwią. Minęła zaledwie chwila, która Clary wydała się długa jak godzina, gdy ciszę rozdarł cienki, piskliwy głos – wysoki głos Inkwizytora. - Suwerenność i rządy? – zaskrzeczał. – Twoje rządy?! - Aldertree... – Konsul rzucił się żeby go powstrzymać, ale Inkwizytor był zbyt

szybki. Wkręcił się i ruszył w stronę podestu. Krzyczał coś, w kółko te same słowa, jakby zupełnie odjęło mu rozum, a jego czy praktycznie wywróciły się na drugą stronę. Przepchnął się obok Amatis i potykając się wszedł na podest, żeby stanąć twarzą w twarz z Valentinem. - Jestem Inkwizytorem, rozumiesz? Inkwizytorem! – wrzeszczał. – Jestem częścią Clave! Częścią Rady! To ja ustanawiam prawa, nie ty! Ja rządzę, nie ty! Nie pozwolę ci na to, ty oślizgły, kochający demony... Z wyrazem twarzy przypominającym znudzenie, Valentine wyciągnął rękę, tak jakby chciał dotknąć ramienia Inkwizytora. Ale przecież nie mógł niczego dotknąć – w końcu był tylko Projekcją – ale w chwilę później Clary wciągnęła ze świstem powietrze, gdy dłoń Valentine’a przeszła przez skórę, kości i mięśnie Inkwizytora, docierając głęboko pod żebra. Minęła sekunda – sekunda – podczas której cała Sala zamarła, z otwartymi ustami wpatrując się w lewą rękę Valentine’a, która jakimś cudem weszła aż po nadgarstek w pierś Aldertriego. Valentine szarpnął ostro ręką i nagle wykręcił ją w lewo taki ruchem, jakby obracał zardzewiałą klamkę. Inkwizytor wydał z siebie pojedynczy wrzask i upadł na ziemię jak kamień. Valentine cofnął dłoń. Była śliska od krwi, szkarłatna rękawiczka sięgająca do połowy jego łokcia, która plamiła drogą wełnę, z której został uszyty jego garnitur. Opuszczając zakrwawioną rękę, spojrzał na przerażony tłum, a jego wzrok zatrzymał się na Luku. - Do jutra do południa macie czas na rozważenie moich warunków – powiedział powoli. – W tym czasie przyprowadzę swoją armię na Równinę Brocelind. Jeśli nie otrzymam decyzji Clave o poddaniu się, wejdę z nią do Alicante i tym razem nie zostawimy przy życiu nikogo. Tyle czasu daję wam na podjęcie decyzji. Wykorzystajcie go mądrze – powiedział i rozpłynął się w powietrzu.

14.W mrocznym lesie - Coś takiego – powiedział Jace nie patrząc na Clary. Nie patrzył na nią w ogóle, odkąd razem z Simonem stanęła na schodach domu, który zamieszkiwali teraz Lightwoodowie. Zamiast tego wychylał się przez jedno z wysokich okien w

salonie i patrzył na szybko ściemniające się niebo. – Facet idzie na pogrzeb własnego dziewięcioletniego brata i omija go cała zabawa. - Jace – odezwał się zmęczonym głosem Alec. – Przestań. Siedział na jednym z podniszczonych, pękatych krzeseł, które były jedynymi meblami w tym pokoju na których można było usiąść. Dom spowijała dziwna atmosfera obcości, właściwa dla domów należących do innych ludzi. Był ozdobiony tapetą w kwiatowy wzorek, falbankami i pastelami, a wszystko w środku było lekko wytarte i wystrzępione. Obok Aleca na małym stoliku stała szklana misa pełna czekoladek. Clary umierała z głodu i zjadła kilka z nich, ale okazały się suche i pokruszone. Zastanawiała się, jacy ludzie mogli tu mieszkać. Tacy, którzy uciekali gdy sytuacja robiła się trudna, pomyślała kwaśno. Zasługiwali na to by zająć ich dom. - Przestań co? – spytał Jace. Na dworze było wystarczająco ciemno, żeby Clary mogła zobaczyć jego twarz odbitą w szybie. Jego oczy wyglądały na całkiem czarne. Miał na sobie strój żałobny Nocnych Łowców. Nie nosili czerni na pogrzeby, która była zarezerwowana wyłącznie dla zbroi i podczas walki. Dla nich kolorem śmierci była biel, a biała kurtka, którą miał na sobie Jace, była ozdobiona szkarłatnymi runami wyszytymi w materiale przy szyi i nadgarstkach. W odróżnieniu od run bitewnych, które oznaczały agresję i ochronę, te przemawiały łagodniejszym językiem zdrowienia i smutku. Na nadgarstkach miał bransoletki z metalu pokryte podobnymi runami. Alec był ubrany identycznie, cały w bieli i z takimi samymi złotoczerwonymi runami na materiale. Jego włosy wyglądały przez to na jeszcze ciemniejsze. Clary pomyślała, że Jace w bieli wyglądał jak anioł, tyle że ten zwiastujący zemstę. - Nie jesteś zły na Clary. Ani na Simona – odparł Alec. – A przynajmniej – dodał, marszcząc lekko czoło – nie sądzę, żebyś był zły na Simona. Clary prawie oczekiwała od Jace’a kąśliwej uwagi, ale zamiast tego powiedział tylko: - Clary wie, że nie jestem na nią zły. Opierający się łokciami o sofę Simon zmrużył oczy.

- Nie rozumiem tylko, jak Valentine’owi udało się zabić Inkwizytora. Myślałem, że Projekcje nie mogą niczego dotykać. - Nie powinny – odparł Alec. – To tylko iluzja. Nic więcej oprócz kolorowego powietrza. - No cóż, nie w tym przypadku – powiedziała Clary. – Wsadził dłoń w jego pierś i wykręcił... – wzdrygnęła się. – Było mnóstwo krwi. - Zostawił ci specjalny bonus – powiedział Jace do Simona. Simon zignorował to. - A czy istniał kiedyś Inkwizytor, który nie umarłby straszną śmiercią? – Zastanawiał się na głos. – To jak bycie perkusistą w Spial Tap. Alec przejechał dłońmi po twarzy. - Nie mogę uwierzyć, że moi rodzice jeszcze o niczym nie wiedzą – powiedział. – I jakoś nie pali mi się do tego, żeby im to powiedzieć. - Gdzie oni są? – spytała Clary. – Myślałam, że na górze. Alec pokręcił głową. - Zostali na cmentarzu, przy grobie Maxa. Nas odesłali tutaj. Chcieli być sami przez chwilę. - A co z Isabelle? – chciał wiedzieć Simon. – Gdzie ona jest? Kpiący nastrój opuścił Jace’a. - Nie wychodzi ze swojego pokoju – odparł. – Obwinia siebie za to, co stało się z Maxem. Nie przyszła nawet na pogrzeb. - Próbowaliście z nią rozmawiać? - Nie - odciął się Jace. – Zamiast tego biliśmy ją co chwila po twarzy. Jak myślisz, dlaczego to nie podziałało? - Chciałem tylko spytać – powiedział Simon łagodnym głosem.

- Powiemy jej o tej całej sprawie z fałszywym Sebastianem – dodał Alec. – Może lepiej się wtedy poczuje. Ciągle myśli, że powinna była zauważyć, że coś było z nim nie tak, ale jeśli był szpiegiem... – wzruszył ramionami. – Nikt niczego nie zauważył. Nawet Penhallowowie. - A ja myślałem, że był klamką od drzwi – dorzucił Jace. - Tylko dlatego, że... – Alec zapadł się głębiej w swoim krześle. Wyglądał na wyczerpanego. Jego skóra pokryła się szarością kontrastując z jaskrawą bielą jego ubrań. – To już wcale nie ma znaczenia. Kiedy dowie się czym groził Valentine, nic nie będzie w stanie poprawić jej nastroju. - Skąd pewność, że to zrobi? – spytała Clary. – Mam na myśli wysłanie armii demonów przeciwko Nefilim. Przecież on też ciągle jest Nocnym Łowcą, prawda? Nie mógłby doprowadzić do zagłady własnych rodaków. - Nie obchodziło go, że niszczy własne dzieci – odezwał się Jace, napotykając jej spojrzenie. – Dlaczego myślisz, że miałby dbać o swoich ludzi? Alec patrzył raz na jedno, raz na drugie, a po wyrazie jego twarzy Clary wywnioskowała, że Jace nie powiedział mu jeszcze o Ithurielu. Wyglądał na zdumionego i bardzo smutnego. - Jace... - To nam wyjaśnia jedną rzecz – powiedział Jace nie patrząc na Aleca. – Magnus próbował dowiedzieć się, czy może użyć naprowadzającej runy dzięki rzeczom, jakie Sebastian zostawił u siebie w pokoju i dzięki temu namierzyć go w jakiś sposób. Powiedział, że nie może odczytać nic z tego, co mu daliśmy. Tylko... martwa cisza. - Co to znaczy? - Że to były rzeczy Sebastiana Verlaca. Fałszywy Sebastian musiał mu je odebrać, gdy go spotkał. A Magnus nie jest w stanie niczego z nich odczytać, bo prawdziwy Sebastian... - Prawdopodobnie nie żyje – dokończył za niego Alec. – A ten, którego znamy, jest za sprytny, żeby zostawiać za sobą jakiekolwiek ślady. Nie można namierzyć kogoś nie mając nic pod ręką. Trzeba mieć przedmiot, który jest w pewien sposób

połączony z tą osobą. Pamiątkę rodzinną, stelę, kilka włosów, coś w tym stylu. - A to wielka szkoda – skonstatował Jace - bo gdybyśmy mogli za nim pójść, to pewnie zaprowadziłby nas prosto do Valentine’a. Jestem pewny, że już poleciał do swojego mistrza zdać pełny raport. I pewnie powiedział mu o tej bzdurnej teorii Hodge’a z jeziorem. - To wcale nie musi okazać się bzdurą – zaoponował Alec. – Rozstawiono straże na ścieżkach prowadzących do jeziora i obłożono zaklęciami, które ochronią je, gdy ktoś się tam teleportuje. - Fantastycznie. Jestem pewien, że teraz wszyscy możemy czuć się bezpieczni – zakpił Jace i oparł się o ścianę. - Nie rozumiem tylko – odezwał się Simon – dlaczego on tu został. Po tym co zrobił Izzy i Maxowi mógł zostać złapany. Nie było mowy o tym, żeby dalej udawał. Nawet jeśli myślał, że zabił Izzy zamiast tylko ją ogłuszyć, to jak potem wytłumaczyłby się z tego, że oni oboje nie żyją podczas gdy on ma się dobrze? Nie, musiał zostać odkryty. Tylko dlaczego został gdy zaczęła się walka? Dlaczego chciał iść po mnie do Gardu? Jestem prawie pewien, że było mu wszystko jedno czy umrę czy nie. - Teraz jesteś dla niego za ostry – wtrącił Jace. – Jestem pewien że wolałby żebyś zginął. - Właściwie – odezwała się Clary – to myślę, że został tu z mojego powodu. Jace spojrzał na nią ze złotym błyskiem w oczach. - Z twojego powodu? Czyżby miał nadzieję na jeszcze jedną gorącą randkę? Clary poczuła, że się czerwieni. - Nie. A nasza randka nie była gorąca. W rzeczywistości to nawet nie była randka. Tak czy inaczej, nie o to mi chodzi. Kiedy przyszedł do Sali, próbował wyciągnąć mnie na zewnątrz, żebyśmy mogli porozmawiać. Chciał czegoś ode mnie. Tylko nie wiem co to mogło być. - Albo po prostu chciał ciebie – powiedział Jace. Widząc wyraz jej twarzy, dodał: - Nie to mam na myśli. Chodzi mi o to, że może chciał zaprowadzić cię do

Valentine’a. - Valentine nie dba o mnie – sprostowała Clary. – Jedyną rzeczą, na jakiej mu kiedykolwiek zależało byłeś ty. Coś błysnęło w głębi jego oczu. - Tak to nazywasz? – jego twarz była przerażająco posępna. – Po tym co stało się na łodzi interesuje się tylko tobą. Co oznacza, że musisz być ostrożna. Bardzo ostrożna. Nie zaszkodzi, jeśli kilka następnych dni spędzisz tutaj. Możesz zamknąć się w pokoju tak jak Isabelle. - Nie zrobię tego. - Oczywiście, że nie – odparł Jace – bo żyjesz po to żeby mnie torturować, prawda? - Nie wszystko kręci się wokół ciebie, Jace – rzuciła z wściekłością. - Możliwe – odparował. – Ale musisz przyznać, że zdecydowana większość rzeczy tak. Clary ledwo powstrzymała się żeby nie zacząć krzyczeć. Simon odchrząknął. - Skoro już mówimy o Isabelle... bo chyba o tym mówiliśmy, ale pomyślałem że powinienem o tym wspomnieć zanim tak kłótnia rozkręci się na dobre... że może ja z nią porozmawiam. - Ty? – spytał Alec, a potem, zawstydzony lekko własnym zażenowaniem, dodał szybko: - Chodzi o to, że... ona nie chce wyjść z pokoju nawet na prośbę własnej rodziny. Dlaczego miałaby wyjść dla ciebie? - Może dlatego, że ja nie należę do rodziny – odparł Simon. Stał z dłońmi wciśniętymi w kieszenie i z wyprostowanymi ramionami. Gdy siedziała obok niego wcześniej Clary zauważyła, że ciągle miał cienką, białą bliznę otaczającą jego szyję w miejscu, gdzie Valentine poderżnął mu gardło, oraz blizny na nadgarstkach, które również poprzecinał. Zetknięcie się ze światem Nocnych Łowców zmieniło go. Nie tylko jego wygląd zewnętrzny czy krew uległy zmianie.

Zmiana, jaka w nim zaszła była o wiele głębsza. Stał wyprostowany, z wysoko podniesioną głową i ze stoickim spokojem przyjmował wszystko co mówili Alec i Jace. Simon, który kiedyś bałby się ich, zniknął. Clary poczuła w sercu nagły ból i ze zdumieniem zdała sobie sprawę z tego co go spowodowało. Tęskniła za nim – tęskniła za Simonem. Za takim, jakim kiedyś był. - Postaram się nakłonić Isabelle do rozmowy – powiedział. – Nie zaszkodzi spróbować. - Ale jest już prawie ciemno – zauważyła Clary. – Powiedzieliśmy Lukowi i Amatis, że wrócimy zanim słońce zajdzie. - Odprowadzę cię – zaoferował się Jace. – A co do Simona, to chyba sam potrafi trafić do domu w ciemnościach... prawda, Simon? - Oczywiście, że potrafi – odezwał się oburzony Alec, skwapliwie starając się złagodzić swój poprzedni afront. – W końcu jest wampirem... i... – dodał. – Właśnie zdałem sobie sprawę z tego, że pewnie sobie żartowałeś. Nie zwracaj na mnie uwagi. Simon uśmiechnął się. Clary otworzyła usta żeby zaprotestować... i zaraz je zamknęła. Częściowo dlatego, że wiedziała, że zachowuje się niedorzecznie, a częściowo przez wyraz twarzy Jace’a, gdy patrzył na Simona, wyraz który tak ją zaskoczył, że zamilkła. Rozbawienie połączone z wdzięcznością i co najbardziej zaskakujące – z odrobiną szacunku. Spacer od domu Lightwoodów do domu Amatis okazał się krótki. Clary chciała żeby trwał trochę dłużej. Nie mogła pozbyć się wrażenia, że każda chwila spędzona z Jace’m była na swój sposób bezcenna i ograniczona, że w jakiś sposób zbliżali się do jakiejś na wpół widocznej ostatecznej granicy, która rozdzieli ich na zawsze. Spojrzała na niego z ukosa. Patrzył prosto przed siebie tak jakby jej tu nie było. W magicznym świetle, które zalewało ulicę, jego profil nabrał ostrości. Kosmyki włosów opadające na policzki nie do końca zakrywały białą bliznę po Znaku na skroni. Dostrzegła błysk metalu na jego szyi, gdzie wisiał na łańcuszku pierścień Morgensternów. Jego lewa dłoń była nieosłonięta, a kostki pokrywały świeże

rany. Więc jednak goił się jak Przyziemny, tak jak prosił go o to Alec. Zadrżała. Spojrzał na nią. - Zimno ci? - Po prostu sobie myślałam – powiedziała. – Jestem zaskoczona, że Valentine zaatakował Inkwizytora, a nie Luke’a. W końcu Aldertree jest Nocnym Łowcą, a Luke... Luke jest Podziemnym. Na dodatek Valentine go nienawidzi. - Ale szanuje go na swój sposób, nawet jeśli jest Podziemnym – odparł Jace a Clary przypomniała sobie spojrzenie jakim obrzucił wcześniej Simona i spróbowała o tym nie myśleć. Nienawidziła myśleć, że Jace i Valentine mogą mieć ze sobą coś wspólnego, nawet coś tak błahego jak sposób patrzenia. – Luke chce nakłonić Clave do zmian, do myślenia w nowy sposób. Dokładnie to samo zrobił Valentine, nawet jeśli jego cele nie były... hmm, takie same. Luke jest obrazoburczy w tym co robi. Chce zmian. Dla Valentine’a Inkwizytor reprezentuje stare, zabobonne Clave, którego tak bardzo nienawidzi. - A przecież kiedyś byli przyjaciółmi – dodała Clary. – Luke i Valentine. - „Ślady tego, co kiedyś było” – powiedział Jace, a jego na wpół kpiącego tonu poznała, że coś cytował. – Niestety, tak się akurat składa, że najbardziej nienawidzisz tych, na których ci kiedyś najmocniej zależało. Wyobrażam sobie, że Valentine zaplanował coś specjalnie dla Luke’a po tym jak zajmie miasto. - Nie zrobi tego – oświadczyła, a gdy Jace nie odpowiedział, dodała podniesionym głosem: - Nie wygra... nie może. On nie chce tak naprawdę wywoływać wojny, nie przeciwko Nocnym Łowcom i Podziemnym... - Dlaczego myślisz, że Łowcy będą walczyć u boku Podziemnych? – spytał, nadal na nią nie patrząc. Szli sami przez uliczkę przy kanale a on wpatrywał się w wodę z zaciśniętymi szczękami. – Dlatego że Luke tak powiedział? Luke to marzyciel. - A czy to źle, że taki jest? - Nie. Po prostu ja się do nich nie zaliczam – oznajmił a ona poczuła uderzenie zimna w sercu w odpowiedzi na pustkę w jego głosie. Rozpacz, gniew, nienawiść. To są cechy demona. On zachowuje się w sposób, w jaki myśli, że powinien się zachowywać.

Doszli w końcu do domu Amatis. Clary zatrzymała się u podnóża schodów i odwróciła w jego stronę. - Możliwe – przyznała. – Ale nie jesteś też taki jak on. Jace zdziwił się trochę słysząc to, ale może po prostu sprawiła to stanowczość w jej głosie. Odwrócił głowę żeby na nią spojrzeć po raz pierwszy odkąd opuścili dom Lightwoodów. - Clary... – zaczął i urwał, wciągając ze świstem powietrze. – Masz krew na rękawie. Jesteś ranna? Podszedł do niej i ujął jej nadgarstek w swoją dłoń. Clary spojrzała w dół i ze zdumieniem skonstatowała, że miał rację – na prawym rękawie jej płaszcza widniała nieregularna plama krwi. Najdziwniejsze było to, że zachowała swój czerwony kolor. Czy zaschnięta krew nie powinna czasami być ciemniejsza? Zmarszczyła brwi. - To nie jest moja krew. Jace rozluźnił się nieznacznie i zmniejszył uścisk. - To krew Inkwizytora? Potrząsnęła przecząco głową. - Właściwie to wydaje mi się, że to krew Sebastiana. - Sebastiana? - Tak... Gdy przyszedł wtedy do Sali, krwawił z drobnych rozcięć na twarzy. Wydaje mi się, że Isabelle musiała go podrapać, ale tak czy inaczej... Dotknęłam go i poplamiłam się – przyjrzała się jej bliżej. – Myślałam, że Amatis wyprała płaszcz, ale widocznie tego nie zrobiła. Spodziewała się, że puści jej rękę, ale zamiast tego przytrzymał ją chwilę dłużej, przyglądając się badawczo plamie krwi, i puścił ją najwidoczniej czymś usatysfakcjonowany. - Dzięki.

Patrzyła na niego przez chwilę a potem potrząsnęła głową. - Nie powiesz mi po co to zrobiłeś, prawda? - Nie ma mowy. Machnęła dłońmi w rozdrażnieniu. - Idę do środka. Zobaczymy się później. Okręciła się na pięcie i ruszyła w stronę drzwi. Nie mogła wiedzieć o tym, że w chwili gdy odwróciła się do niego plecami, uśmiech zniknął z jego twarzy ani tego, że stał w ciemnościach na długo po tym jak zamknęła za sobą drzwi, patrząc w ślad za nią i obracając w palcach niewielki kawałek nitki. - Isabelle – zawołał Simon. Kilka razy próbował znaleźć drzwi do jej pokoju, ale dopiero okrzyk „Wynoś się!”, który dobiegał zza tych utwierdził go w przekonaniu że trafił na właściwe. – Isabelle, wpuść mnie. Rozległ się głuchy odgłos i drzwi zatrzęsły się lekko, jak gdyby Isabelle cisnęła w nie czymś, prawdopodobnie butem. - Nie chcę rozmawiać ani z tobą, ani z Clary. W ogóle nie chcę z nikim rozmawiać. Zostaw mnie w spokoju, Simon. - Clary tu nie ma – powiedział. – A ja nie odejdę stąd dopóki za mną nie porozmawiasz. - Alec! – wrzasnęła Isabelle. – Jace! Zabierzcie go stąd! Simon odczekał chwilę. Z dołu nie dochodził żaden dźwięk. Alec albo wyszedł, albo wolał się nie wychylać. - Nie ma ich tu. Jestem tylko ja. Odpowiedziała mu cisza. W końcu Isabelle znów się odezwała. Tym razem jej głos dobiegał z bliska, jakby stała po drugiej stronie drzwi. - Jesteś sam?

- Jestem sam – potwierdził Simon. Drzwi otwarły się z trzaskiem. Stała w nich Isabelle w czarnej nocnej koszulce, z długimi splątanymi włosami opadającymi jej na ramiona. Simon nigdy nie widział jej w takim stanie: bosej, z nieuczesanymi włosami i bez makijażu. - Możesz wejść. Minął ją i wszedł do pokoju. W świetle wpadającym przez otwarte drzwi wyglądał, jakby to powiedziała jego matka, jakby przeszło przez niego tornado. Porozrzucane ubrania leżały na podłodze w stosach a otwarta apteczka wyglądała jakby wybuchła. Na jednym słupku od łóżka wisiał srebrzysty bat Isabelle a z drugiego zwisał biały, koronkowy stanik. Simon odwrócił wzrok. Zasłony zaciągnięto, a lampy pogaszono. Isabelle usiadła na brzegu łóżka i przyglądała mu się z gorzkim rozbawieniem. - Wampir, który się rumieni. Kto by pomyślał – uniosła podbródek. – No więc, wpuściłam cię. Czego chcesz? Pomimo jej gniewnego spojrzenia Simon pomyślał, że wyglądała na młodszą niż zwykle z tymi wielkimi, ciemnymi oczami w ściągniętej, białej twarzy. Mógł dostrzec ślady blizn na jej jasnej skórze, pokrywające jej nagie ramiona, kark, obojczyki, a nawet nogi. Jeśli Clary pozostanie Nocnym Łowcą, pomyślał, to pewnego dnia będzie wyglądała tak samo. Z całym ciałem pokrytym bliznami. Jednak ta myśl nie zmartwiła go już tak bardzo jak kiedyś. W sposobie, w jaki Isabelle nosiła swoje blizny, było coś takiego jakby była z nich dumna. Trzymała coś w dłoniach i obracała bez przerwy w palcach. Coś małego, co połyskiwało słabo w przytłumionym świetle. Przez chwilę myślał, że to jakiś biżuteryjny drobiazg. - To co się stało z Maxem to nie była twoja wina – powiedział. Nie patrzyła na niego. Utkwiła wzrok w przedmiocie w swoich dłoniach. - Wiesz co to jest? – spytała, podnosząc go do góry. Wyglądał jak mały żołnierzyk wystrugany z drewna. Simon zdał sobie sprawę z tego, że to był miniaturowy Nocny Łowca w pełnej czarnej zbroi. Srebrzysty błysk, który zauważył wcześniej okazał się być farbą, którą został pomalowany malutki miecz. Była prawie starta. – Należał do Jace’a – powiedziała, nie czekając na jego odpowiedź. – To była

jedyna zabawka jaką ze sobą miał, gdy przybył do Idris. Pewnie należał kiedyś do jakiegoś większego zestawu. Myślę, że sam ją zrobił, ale nigdy nie mówił zbyt wiele na ten temat. Gdy był mały, zabierał go wszędzie ze sobą, nosił go w kieszeni. A potem któregoś dnia zobaczyłam jak Max się nim bawi. Jace musiał już wtedy mieć jakieś trzynaście lat. Chyba oddał go Maxowi, bo doszedł do wniosku, że wyrósł już z tego. Tak czy inaczej, Max miał to w ręku gdy go znaleźli. Tak jakby złapał go, gdy Sebastian... kiedy on... – urwała. Wysiłek, jaki wkładała w to żeby się nie rozpłakać, był aż nadto widoczny. Jej usta wykrzywił grymas. – To ja powinnam tam być i go ochronić. Ja powinnam była go osłaniać, a nie jakiś głupi drewniany żołnierzyk – cisnęła go na łóżko, a jej oczy lśniły. - Byłaś nieprzytomna – sprzeciwił się Simon. – Izzy, sama prawie umarłaś. Nie mogłaś nic zrobić. Isabelle pokręciła głową, a splątane włosy zatańczyły na jej ramionach. Spojrzała na niego z dzikością w oczach. - A co ty o tym wiesz? – spytała z naciskiem. – Wiedziałeś, że Max przyszedł do nas tamtej nocy kiedy zginął i powiedział, że zobaczył jak ktoś wspina się po wieży demonów, a ja powiedziałam że na pewno mu się to przyśniło i odesłałam go z powrotem? A on miał rację. Założę się, że to był ten drań Sebastian. Wspiął się na wieżę, żeby obalić zaklęcia ochronne. I zabił go żeby nie mógł nikomu powiedzieć tego co widział. Gdybym tylko go wtedy posłuchała... poświęciła chociaż sekundę na to żeby go posłuchać.. to wszystko nigdy by się nie wydarzyło. - Nie mogłaś o tym wiedzieć – powiedział. – A co do Sebastiana... on nie jest wcale kuzynem Penhallowów. Oszukał nas wszystkich. Nie wyglądała na zaskoczoną. - Wiem. Słyszałam jak rozmawiasz o tym z Alekiem i Jasem. Przysłuchiwałam się wam ze szczytu schodów. - Podsłuchiwałaś? Wzruszyła ramionami. - Tylko do momentu, w którym powiedziałeś, że idziesz na górę ze mną porozmawiać. Wtedy wróciłam do pokoju. Nie byłam w nastroju na żadne wizyty – spojrzała na niego z ukosa. – Jedno muszę ci przyznać: jesteś uparty.

- Posłuchaj, Isabelle – Simon zrobił krok do przodu. Nagle zdał sobie sprawę z tego, że Isabelle była tylko częściowo ubrana, więc powstrzymał się od położenia jej dłoni na ramieniu czy robienia jakiegokolwiek innego otwartego gestu współczucia. – Kiedy mój ojciec umarł wiedziałem, że to nie była moja wina, ale nadal myślę o tych wszystkich rzeczach, które powinienem był zrobić i powiedzieć zanim odszedł. - Tak, no cóż, ale to jest moja wina – powiedziała Isabelle. – I powinnam była wtedy posłuchać Maxa. Ale przynajmniej wciąż mogę namierzyć drania, który mu to zrobił i zabić go. - Nie jestem pewien czy to coś da... - Skąd możesz wiedzieć? – spytała z naciskiem. – Znalazłeś osobę odpowiedzialną za śmierć twojego ojca i zabiłeś ją? - Mój ojciec umarł na atak serca – wyjaśnił Simon. – Więc nie. - W takim razie sam nie wiesz o czym mówisz, prawda? – Isabelle uniosła podbródek i spojrzała mu prosto w oczy. – Chodź tu. - Co takiego? Pokiwała rozkazująco palcem wskazującym. - Podejdź tu, Simonie. Uczynił to niechętnie. Był zaledwie stopę od niej, gdy chwyciła go za przód jego koszulki, przyciągając do siebie. Ich twarze dzieliły centymetry. Simon zobaczył, że skóra pod jej oczami błyszczała od śladów łez. - Wiesz czego mi teraz naprawdę trzeba? – spytała, podkreślając każde słowo z osobna. - Uhm – mruknął Simon. – Nie. - Odwrócenia uwagi – powiedziała i popchnęła go na łóżko obok siebie. Wylądował na plecach pośród pomiętej sterty ubrań. - Isabelle – zaprotestował słabo. – Naprawdę myślisz, że poczujesz się po tym

lepiej? - Zaufaj mi – odparła, kładąc dłonie na jego piersi, tuż powyżej jego niebijącego serca. – Ja już się czuję lepiej. Clary leżała w łóżku, śledząc pojedynczą plamę księżycowego światła wędrującą po suficie. Nerwy miała ciągle zbyt napięte, od wydarzeń z tego dnia, żeby zasnąć i nie pomagało jej w tym to, że Simon nie wrócił do domu przed obiadem... ani po nim. Dała upust swoim obawom przed Lukiem, który narzucił na siebie płaszcz i udał się do Lightwoodów. Gdy wrócił, wyglądał na rozbawionego. - Z Simonem wszystko w porządku, Clary – powiedział. – Wracaj do łóżka. A potem poszedł wraz z Amatis na kolejne z niekończących się spotkań w Sali Porozumień. Zastanawiała się, czy ktoś zdążył już zetrzeć ślady krwi Inkwizytora. Nie mając nic innego do roboty poszła do łóżka, ale sen zdawał się uporczywie nie nadchodzić. W głowie ciągle miała obraz Valentine’a wyciągającego dłoń w stronę Inkwizytora i wyrywającego mu serce. I sposób, w jaki się do niej odezwał: Trzymałabyś język za zębami. Jeśli nie ze względu na siebie, to przynajmniej swojego brata. Ponadto tajemnice jakie zdradził jej Ithuriel, przygniatały jej pierś niewidocznym ciężarem. Pod wszystkimi obawami, stały jak bicie serca, krył się strach, że jej matka może umrzeć. Gdzie był Magnus? Zasłony przy oknie zaszeleściły, a do środka wpadło nagle światło księżyca. Clary natychmiast usiadła prosto, sięgając po seraficki nóż, który trzymała na nocnej szafce koło łóżka. - Nie bój się – czyjaś ręka dotknęła jej dłoni. Szczupła, poznaczona bliznami, znajoma dłoń. – To ja. Clary wciągnęła gwałtownie powietrze a on cofnął dłoń. - Jace – wykrztusiła. – Co ty tu robisz? Coś się stało? Milczał przez moment, a ona spojrzała na niego, owijając się szczelniej pościelą. Czuła, że się czerwieni, z całą mocą uświadamiając sobie fakt, że miała na sobie tylko spodnie od piżamy i cienką koszulkę. Ale potem dostrzegła wyraz jego twarzy, a całe jej zażenowanie wyparowało.

- Jace? – wyszeptała. Stał u wezgłowia jej łóżka i ciągle miał na sobie biały żałobny strój ,a w sposobie w jaki na nią patrzył nie było nic beztroskiego, sarkastycznego czy odległego. Był bardzo blady, a jego oczy był udręczone i niemal czarne z napięcia. – Dobrze się czujesz? - Sam nie wiem – powiedział ze zdumieniem, jakby wybudził się właśnie ze snu. – Nie miałem zamiaru tu przychodzić. Błąkałem się przez całą noc... nie mogłem zasnąć...i ciągle przyłapywałem się na tym, że zmierzam właśnie tutaj. Do ciebie. Usiadła prościej, pozwalając by pościel opadła dookoła jej bioder. - Co nie pozwala ci zasnąć? Co się stało? – spytała i natychmiast poczuła się głupio. A co się nie stało? Jednak Jace zdawał się prawie nie słyszeć jej pytań. - Musiałem cię zobaczyć – powiedział, głównie sam do siebie. – Wiem, że nie powinienem. Ale musiałem. - W takim razie usiądź – powiedziała, cofając nogi żeby zrobić mu miejsce na brzegu łóżka. – Bo zaczynasz mnie przerażać. Jesteś pewny, że nic się nie stało? - Nie powiedziałem, że nic – usiadł na łóżku twarzą do niej. Był tak blisko, że mogła po prostu pochylić się i go pocałować... Napięcie w jej klatce piersiowej zwiększyło się. - Coś złego? Czy wszystko... czy wszyscy... - To nic złego – odparł – i nic nowego. Wręcz odwrotnie. To coś, o czym zawsze wiedziałem a ty... ty pewnie też. Bóg jeden wie, że nie umiałem tego lepiej ukryć – jego wzrok przesunął się po jej twarzy, powoli, jakby chciał ją zapamiętać. – Chodzi o to... – powiedział i zawahał się na chwilę - ...że coś sobie uświadomiłem. - Jace – szepnęła nagle, z jakiegoś bliżej nieokreślonego powodu bojąc się tego, co mogła zaraz usłyszeć. – Jace, nie musisz... - Starałem się pójść... gdziekolwiek – ciągnął. – Ale ciągle coś mnie tu wzywało. Nie potrafiłem się zatrzymać. Nie mogłem przestać o tym myśleć. O tym

pierwszym razie kiedy cię zobaczyłem i już nie mogłem o tobie zapomnieć. Pragnąłem tego, ale nie potrafiłem. Zmusiłem Hodge’a żeby to mnie wysłał bym sprowadził cię do Instytutu. A potem, w tej głupiej kawiarni, gdy zobaczyłem cię jak siedzisz na kanapie obok Simona, nawet wtedy wydawało mi się to złe... To ja powinienem tam z tobą siedzieć. To ja powinienem sprawiać, że będziesz się tak śmiać. Nie mogłem się pozbyć tego uczucia. Że to powinienem być ja. I im lepiej cię poznawałem, tym silniej to czułem... Pierwszy raz w życiu przydarzyło mi się coś takiego. Zawsze było tak, że pragnąłem jakiejś dziewczyny, poznawałem ją, a potem już jej nie chciałem. Ale z tobą było inaczej. Moje uczucia przybierały na sile aż do tej nocy, kiedy pojawiłaś się w Renwick i wtedy już wiedziałem. A potem świadomość, że czuję to wszystko... tak jakbyś była częścią mnie, którą straciłem i nawet nie wiedziałem, że za nią tęsknię dopóki znów cię nie zobaczyłem... świadomość tego, że jesteś moją siostrą, była dla mnie czymś w rodzaju kosmicznego żartu. Tak jakby Bóg na mnie napluł. Nawet nie wiem za co... może za myślenie, że mógłbym cię mieć, że zasługiwałem by mieć coś takiego, za to że byłem aż tak szczęśliwy. Nie potrafiłem wyobrazić sobie, co takiego zrobiłem, że aż tak mnie ukarał... - Jeśli ty czujesz się ukarany – odezwała się Clary – to ja też jestem. Bo czuję dokładnie to samo co ty. Ale nie możemy... musimy przestać czuć w ten sposób, bo to nasza jedyna szansa. Dłonie Jace’a zacisnęły się po jego bokach. - Nasza jedyna szansa na co? - By w ogóle być razem. Bo w przeciwnym razie nie możemy żyć jedno obok drugiego, nie możemy nawet przebywać w jednym pokoju, i znosić to wszystko. Wolę mieć cię przy sobie jako swojego brata niż nie mieć cię wcale... - A ja mam siedzieć obok i patrzeć jak ty umawiasz się z innymi chłopcami, zakochujesz się w kimś i wychodzisz za mąż...? – spytał napiętym głosem. – I w międzyczasie będę umierał po trochu każdego dnia patrząc na to. - Nie. Wtedy już nie będzie cię to obchodzić – powiedziała, zastanawiając się czy powiedziałaby to gdyby mogła znieść widok Jace’a, który by o to nie dbał. Nie wybiegała myślami tak daleko jak on. A kiedy starała się wyobrazić sobie jego zakochującego się w kimś innym i biorącego ślub z kim innym, nie widziała nic poza pustym, czarnym tunelem, rozciągającym się przed nią w nieskończoność. –

Proszę. Nie mówmy już nic... udawajmy, że... - Nie ma w tym żadnego udawania – powiedział Jace z absolutną pewnością. – Kocham cię. Będę cię kochał do dnia w którym umrę. A jeśli jest po tym jakieś życie, to wtedy też będę cię kochał. Wstrzymała oddech. Powiedział to... słowa po których nie było już odwrotu. Usiłowała znaleźć jakąś odpowiedź, ale żadna nie nadeszła. - Wiem, że myślisz, że chcę z tobą być tylko dlatego, żeby... pokazać samemu sobie jakim jestem potworem – mówił dalej. – I może nim jestem. Nie znam na to odpowiedzi. Ale wiem, że nawet jeśli jest we mnie krew demonów, to jest także i ludzka. I że nie mógłbym cię tak kochać, gdybym chociaż trochę nie był człowiekiem. Bo demony pragną. One nie kochają. A ja... – zerwał się gwałtownie z miejsca i podszedł do okna. Wyglądał na zagubionego, tak samo zagubionego jak wtedy, gdy stał nad ciałem Maxa w Wielkiej Sali. - Jace? – spytała zaniepokojona, a gdy nie odpowiedział, wstała i podeszła do niego, kładąc mu dłonie na ramionach. Nie przestawał wpatrywać się w okno, a ich odbicia w szybie były niemal przezroczyste - widmowe zarysy wysokiego chłopca i niższej dziewczyny z dłonią zaciśniętą na jego rękawie. – Co się stało? - Nie powinienem mówić ci tego w taki sposób – powiedział, nie patrząc na nią. – Wybacz mi. To zdecydowanie za dużo wrażeń jak na jeden raz. Wyglądałaś na taką... zszokowaną – napięcie w jego głosie było wyczuwalne. - Byłam – przyznała. – Ostatnich kilka dni spędziłam na zastanawianiu się, czy mnie nienawidzisz. A kiedy zobaczyłam cię dziś wieczorem byłam prawie pewna, że tak jest. - Nienawidzić cię? – powtórzył jak echo, wyglądając na oszołomionego. Wyciągnął dłoń i dotknął jej twarzy, leciutko, muskając ją zaledwie końcami palców. – Mówiłem ci, że nie mogłem zasnąć. Jutro przed północą albo będziemy toczyć wojnę, albo znajdziemy się pod rządami Valentine’a. To może być ostatnia taka noc w naszym życiu, a już na pewno ostatnia tak zwyczajna. Po raz ostatni pójdziemy spać i wstaniemy, tak jak to zawsze robiliśmy. A jedyne o czym mogłem myśleć to to, że chciałbym tę noc spędzić z tobą. Jej serce zatrzymało się na sekundę.

- Jace... - Nie to miałem na myśli – powiedział. – Nie dotknę cię, jeśli nie będziesz tego chciała. Wiem, że to złe... na Boga, to jest złe... ale chcę jedynie leżeć obok ciebie i obudzić się wraz z tobą chociaż jeden jedyny raz w swoim życiu – w jego głosie pobrzmiewała desperacja. – Tylko ta jedna noc. Pomijając wszystko inne, co może znaczyć jedna noc? Pomyśl, jak będziemy się czuć nazajutrz. Pomyś,l o ile trudniejsze po wspólnie spędzonej nocy będzie udawanie, że nic do siebie nie czujemy przy innych ludziach, nawet jeśli jedyne co zrobimy to zaśniemy obok siebie. To jak wzięcie małej dawki narkotyku... sprawia jedynie, że chce się więcej. Zdała sobie sprawę, że to właśnie dlatego jej to wszystko powiedział. Bo to nie była prawda, nie dla niego. Już nic nie mogło pogorszyć sytuacji tak samo jak nie istniało nic, co mogłoby ją poprawić. To, po powiedział, było równie ostateczne jak wyrok śmierci i czy naprawdę mogła powiedzieć, że dla niej nie było takie samo? Nawet jeśli miała na to jakąś nadzieję, nawet jeśli wierzyła, że pewnego dnia wraz z upływem czasu czy stopniowego postanowienia uda jej się zapomnieć to co czuła, to teraz się to nie liczyło. Niczego w swoim życiu nie pragnęła bardziej niż tej nocy spędzonej z Jasem. - Zasuń zasłony zanim przyjdziesz do łóżka – powiedziała. – Nie mogę spać, gdy w pokoju jest tak jasno. Przez jego twarz przemknął wyraz całkowitego niedowierzania. Nigdy nie spodziewał się, że powiem tak, zdała sobie sprawę z zaskoczeniem, a w chwilę później Jace chwycił ją i przytulił do siebie, chowając twarz w jej potarganych od snu włosach. - Clary... - Chodź do łóżka – powiedziała miękko. – Już późno. Odsunęła się od niego i odwróciła w stronę łóżka. Wślizgnęła się do środka i przykryła kołdrą. Patrząc na niego, prawie mogła sobie wyobrazić, że wszystko było inaczej, że od tamtej chwili upłynęło wiele lat, a oni byli ze sobą już od tak dawna, że wydawało jej się jakby robili to już tysiące razy, jakby każda noc należała tylko do nich, nie tylko ta jedna. Wsparła brodę na dłoniach i obserwowała go jak zaciągał zasłony a potem rozpiął kurtkę i powiesił ją na

oparciu krzesła. Pod spodem miał na sobie szarą koszulkę, a Znaki które oplatały jego nagie ramiona połyskiwały ciemno gdy odpinał pas i odkładał go na podłogę. Rozwiązał sznurówki butów i zdjął je, gdy podszedł do łóżka i wyciągnął się bardzo ostrożnie obok Clary. Leżąc na plecach, odwrócił głowę i spojrzał na nią. Do pokoju wpadło nikłe światło przesączające się przez zasłony, tylko tyle, żeby mogła zobaczyć zarys jego twarzy i jasny błysk w oczach. - Dobranoc, Clary – powiedział. Jego dłonie leżały swobodnie po jego bokach. Ledwie oddychał. Ona sama nie była pewna czy oddycha. Przesunęła dłonią po prześcieradle na tyle, że ich palce się zetknęły... tak łatwo, że miała wrażenie, ze nigdy nie dotykała nikogo innego oprócz Jace’a. Koniuszki jej palców zadrżały lekko, jakby trzymała je nad płomieniem. Poczuła, jak jego ciało napina się, a w chwilę potem rozluźnia. Zamknął oczy. Jego rzęsy rzucały delikatne cienie na jego policzki. Usta Jace’a rozciągnęły się w uśmiechu, jak gdyby wyczuwał, że mu się przygląda, a ona zastanawiała się jak będzie wyglądał rano, z potarganymi włosami i zaspanymi oczami. Mimo wszystko, ta myśl sprawiła jej radość. Splotła swoje palce z jego palcami. - Dobranoc – szepnęła. Trzymając się za ręce jak dzieci w bajce, Clary zasnęła z Jasem u boku.

15. Wszystko się sypie Luke spędził większość nocy na obserwowaniu ruchu księżyca, widocznego przez przejrzysty dach Sali Porozumień, wyglądającego jak srebrna moneta tocząca się po szklanej tafli stołu. Gdy Księżyc osiągał pełnię, tak jak teraz, czuł jak wyostrzają mu się wzrok i zmysł węchu, nawet gdy był w swojej ludzkiej postaci. W tej chwili na przykład wyczuwał woń niepewności w pokoju i skryty pod powierzchnią ostry zapach strachu. Wyczuwał niepokój swojej sfory skrytej w Lesie Brocelind, przemierzającej ciemność między drzewami i oczekującej na wiadomość od niego. - Lucian – głos Amatis był niski, ale wwiercał się w jego uszy. – Lucian!

Wyrwany z otępienia, Luke z trudem skupił swoje zmęczone oczy na scenie rozgrywającej się przed nim. To była niewielka grupa ludzi, którzy zgodzili się przynajmniej wysłuchać jego planu. Było ich mniej niż się spodziewał. Kilku z nich znał jeszcze ze swojego poprzedniego życia jakie prowadził w Idris – Penhallowów, Lightwoodów, Ravenscarów – i kilku, których dopiero co poznał, tak jak państwo Monteverde, którzy prowadzili Instytut w Lizbonie i mówili mieszanką portugalskiego i angielskiego, oraz Nasreen Chaudhury, głowę Instytutu w Bombaju, o dość surowym wyglądzie. Jej ciemnozielone sari zdobiły skomplikowane runy z tak jasnego srebra, że Luke instynktownie cofnął się do tyłu, gdy go minęła. - Doprawdy, Lucian – zaczęła Maryse Lightwood. Jej drobna biała twarz była ściągnięta z wyczerpania i smutku. Luke tak naprawdę nie spodziewał się zobaczyć tu ani jej, ani jej męża, ale zgodzili się jak tylko im o tym wspomniał. Spodziewał się, że powinien być wdzięczny za to, że w ogóle tu byli, nawet jeśli smutek sprawiał, że Maryse była jeszcze bardziej zapalczywa niż zazwyczaj. – To w końcu ty chciałeś żebyśmy tu przyszli, więc przynajmniej mógłbyś się wreszcie skupić. - Właśnie to robi – odparła Amatis, siedząc z nogami podwiniętymi pod siebie jak młoda dziewczyna, ale wyraz jej twarzy był stanowczy. – To nie wina Luciana, że chodzimy w kółko od kilku godzin. - I będziemy, dopóki nie znajdziemy jakiegoś rozwiązania – wtrącił się Patrick Penhallow ostrym tonem. - Z całym szacunkiem, Patricku – odezwała się Nasreen ze swoim akcentem – bardzo możliwe, że nie ma rozwiązania dla tego problemu. W najlepszym razie możemy liczyć na jakiś plan. - Plan, który nie uwzględnia ani masowego poddaństwa ani... – zaczęła Jia, żona Patricka, a potem urwała, przygryzając wargę. Była piękną, smukłą kobietą, bardzo przypominającą swoją córkę, Aline. Luke pamiętał jak Patrick udał się do Instytutu w Pekinie i poślubił ją. To było coś na kształt skandalu, bo miał ożenić się z dziewczyną, którą już wybrali dla niego rodzice w Idris. Ale Patrick nigdy nie robił tego, co mu kazano, i teraz Luke był za to wdzięczny. - Ani sprzymierzenia się z Podziemnymi? – podsunął Luke. – Obawiam się, że nie ma innego wyjścia.

- To nie jest problem i dobrze o tym wiesz – odparła Maryse. – Tu chodzi o tę całą sprawę ze stanowiskami w Radzie. Clave nigdy się na to nie zgodzi. Dobrze o tym wiesz. Cztery stanowiska... - Nie cztery – sprostował Luke. – Po jednym dla baśniowego ludku, Dzieci Ksieżyca i Lilith. - Dla czarowników, wróżek i likantropów – powiedział miękkim głosem senior Monteverde, unosząc brwi. – A co z wampirami? - Nie obiecywały mi niczego – przyznał Luke. – Ja też niczego im nie przyrzekłem. Mogą nie okazać chęci do zasiadania w Radzie; nie są dobrze usposobieni do mojego gatunku i nieskorzy do spotkań ani ustanawiania zasad. Ale drzwi będą przed nimi otwarte w razie gdyby zmienili zdanie. - Malachi i jego stronnictwo nigdy się na to nie zgodzi, a bez nich możemy nie mieć wystarczającej liczby głosów – wymamrotał Patrick. – Poza tym, bez wampirów, jaką mamy szansę? - Bardzo dobrą – powiedziała krótko Amatis, która zdawała się wierzyć w plan Luke’a bardziej niż on sam. – Jest bardzo dużo Podziemnych, którzy będą z nami walczyć i są bardzo potężni. Z pomocą czarowników... Kręcąc głową, seniora Monteverde odwróciła się w stronę męża. - Ten plan to szaleństwo. Nie ma mowy, żeby zadziałał. Podziemnym nie można ufać. - Zadziałał podczas Powstania – przypomniał jej Luke. Usta Portugalki zacisnęły się. - Tylko dlatego, że Valentine walczył z bandą idiotów u boku zamiast armii – odcięła się. – Nie z demonami. A skąd możemy mieć pewność, że starzy członkowie Kręgu nie wesprą go w chwili, gdy ich do siebie wezwie? - Niech pani zważa na słowa, seniora – zagrzmiał Robert Lightwood. Odezwał się po raz pierwszy od przeszło godziny; większą część wieczoru spędził siedząc nieruchomo, pogrążony w smutku. Luke mógł przysiąc, że na jego twarzy pojawiły się bruzdy, których nie było tam jeszcze trzy dni temu. Cierpienie było widoczne

w jego napiętych ramionach i zaciśniętych w pięści dłoniach; Luke ledwo mógł go za to winić. Nigdy za bardzo nie lubił Roberta, ale w widoku tego potężnego mężczyzny pogrążonego w bezsilności przez smutek było coś tak bolesnego, że nie mógł na to patrzeć. – Jeśli myśli pani, że dołączę do Valentine’a po śmierci Maxa... on zamordował mojego syna... - Robercie... – szepnęła Maryse, kładąc mu rękę na ramieniu. - Jeśli się do niego nie przyłączymy – powiedział senior Monteverde – to wszystkie nasze dzieci mogą zginąć. - Skoro tak myślisz, to po co tu przyszedłeś? – Amatis wstała z miejsca. – Myślałam, że uzgodniliśmy... Ja również. Luke’a rozbolała glowa. Zawsze tak z nimi było, uświadomił sobie: dwa kroki do przodu i jeden do tyłu. Byli tak samo źli jak walczący ze sobą Podziemni; gdyby tylko potrafili to dostrzec. Może i lepiej by się stało, gdyby rozwiązali swoje problemy za pomocą walki, tak jak to robiła jego sfora. Jego wzrok przyciągnął ruch przy drzwiach. Był tak szybki, że gdyby nie zbliżająca się pełnia księżyca, to nawet nie zauważyłby i nie rozpoznał postaci, która przeszła przez drzwi. Przez chwilę zastanawiał się, czy sobie tego nie wymyślił. Czasami, gdy był już bardzo zmęczony, myślał, że widzi Jocelyn... w drżącym cieniu lub grze światła na ścianie. Ale to nie była ona. Luke wstał z miejsca. - Idę odetchnąć świeżym powietrzem, zaraz wracam – czuł na sobie ich spojrzenia, gdy szedł w stronę wyjścia. Wszyscy na niego patrzyli, nawet Amatis. Senior Monteverde szepnął coś do swojej żony po portugalsku. Luke wyłapał wyraz „lobo” oznaczający wilka, w potoku jego słow. Pewnie myślą, że idę pobiegać sobie w kółko i powyć do księżyca. Powietrze na zewnątrz było rześkie i chłodne, a niebo przybrało stalowoszarą barwę. Świt zabarwił na czerwono niebo na południu i rzucił bladoróżowy poblask na białe marmurowe schody prowadzące w dół z Sali. W połowie schodów czekał na niego Jace. Biały, żałobny strój jaki miał na sobie, był dla Luke’a jak policzek, przypomnienie śmierci jaką dopiero co zdążyli przetrwać i zapowiedź tej, którą dopiero mieli doświadczyć. Zatrzymał się kilka stopni nad Jasem.

- Co tu robisz, Jonathanie? Nie odpowiedział, a Luke przeklął się w duchu za swoje zapominalstwo – Jace nie lubił gdy nazywano go Jonathanem i zazwyczaj reagował na to imię ostrym sprzeciwem. Jednak tym razem wydawał się wcale o to nie dbać. Jego twarz, gdy uniósł ją by na niego spojrzeć, była równie poważna jak twarze reszty dorosłych w Sali. Mimo, że Jace’owi brakowało roku do osiągnięcia pełnoletności w świetle prawa Clave, to widział w swoim krótkim życiu tyle okropności, jakich reszta dorosłych nie była w stanie sobie nawet wyobrazić. - Szukałeś swoich rodziców? - Masz na myśli Lightwoodów? – potrząsnął głową. – Nie. Nie chcę z nimi rozmawiać. Szukałem ciebie. - Chodzi o Clary? – Luke zszedł kilka stopni w dół, zanim stanął tuż nad Jasem. – Wszystko z nią w porządku? - Tak. Wspomnienie Clary sprawiło, że Jace spiął się cały, co z kolei spowodowało że i on się zdenerwował... tyle że Jace nigdy nie powiedziałby, że Clary ma się dobrze, gdyby tak nie było. - Więc o co chodzi? Jace spojrzał w bok, w kierunku drzwi Sali. - Jak idzie? Robicie jakieś postępy? - Nie bardzo – przyznał Luke. – Mimo, że nie chcą się poddać przed Valentinem, to pomysł umieszczenia Podziemnych w Radzie podoba im się jeszcze mniej. A bez tego moi ludzie nie będą walczyć. Oczy Jace’a rozbłysły. - Clave znienawidzi tę decyzję. - Nie muszą jej kochać. Muszą jedynie polubić ją bardziej od samobójstwa.

- Będą przeciągać jej podjęcie. Na twoim miejscu wyznaczyłbym ostateczny termin – doradził mu Jace. – Clave pracuje szybciej gdy ma terminy. Luke nie mógł się nie uśmiechnąć. - Wszyscy Podziemni, których mogę wezwać, zjawią się o zmierzchu przy Północnej Bramie. Jeśli Clave zgodzi się walczyć u ich boku, to wejdą do miasta. Jeśli nie, zawrócą. Nie mogłem tego inaczej rozegrać – ledwie starczy nam czasu na dotarcie do Brocelind przed północą. Jace zagwizdał. - Jakie poetyckie. Masz nadzieję, że widok tych wszystkich Podziemnych zainspiruje ich czy przerazi? - Pewnie jedno i drugie. Wielu członków Clave jest związanych z Instytutami, tak jak ty, więc przywykli do ich widoku. To o rdzennych mieszkańców Idris boję się najbardziej. Perspektywa zobaczenia tylu Podziemnych u ich bram może spowodować, że wpadną w panikę. Z drugiej strony, nie zaszkodzi im przypomnieć jak bardzo są bezbronni. Jak na zawołanie, spojrzenie Jace’a przesunęło się ku ruinom Gardu, czarnej bliźnie przecinającej zbocze ponad miastem. - Nie jestem pewien czy potrzebują więcej przypomnień – skierował wzrok na Luke’a, jego oczy były bardzo poważne. – Chcę ci coś powiedzieć i chcę, żebyś to zachował tylko dla siebie. Luke nie mógł ukryć zdumienia. - Dlaczego akurat mnie? Dlaczego nie możesz powiedzieć Lightwoodom? - Bo to nie oni tutaj dowodzą. Wiesz o tym. Luke się zawahał. Coś w białej i zmęczonej twarzy Jace’a sprawiło, że wykrzesał z siebie pomimo własnego wyczerpania współczucie – współczucie i chęć pokazania temu chłopcu, który został w swoim życiu tyle razy zdradzony i wykorzystany przez dorosłych, że nie wszyscy tacy byli i że na niektórych z nich nadal mógł polegać.

- W porządku. - Co więcej – ciagnął Jace – ufam, że będziesz to potem umiał wyjaśnić Clary. - Wyjaśnić Clary co? - Dlaczego musiałem to zrobić – w świetle poranka jego oczy wyglądały na jeszcze większe, przez co sprawiał wrażenie w wiele młodszego. – Wyruszam na poszukiwania Sebastiana. Wiem, jak go znaleźć i mam zamiar śledzić go, dopóki nie zaprowadzi mnie prosto do Valentine’a. Zaskoczony Luke wypuścił powietrze z płuc. - Wiesz jak go znaleźć? - Magnus pokazał mi jak używać naprowadzającego zaklęcia, gdy mieszkałem u niego na Brooklynie. Próbowaliśmy namierzyć mojego ojca za pomocą jego pierścienia. Wtedy nie podziałało, ale... - Nie jesteś czarownikiem. Nie powinieneś używać takich zaklęć. - To są runy. Tak jak wtedy, gdy Inkwizytor za ich pomocą wyśledził mnie, gdy poszedłem spotkać się z Valentinem na statku. Jedyne czego potrzebowałem żeby to zadziałało, to coś co zostawił po sobie Sebastian. - Przecież sprawdzaliśmy to już z Penhallowami. Niczego po sobie nie zostawił. Jego pokój został dokładnie uprzątnięty prawdopodobnie właśnie z tego powodu. - Znalazłem coś – powiedział Jace. – Kawałek nitki nasączonej jego krwią. Niedużo, ale zawsze coś. Wypróbowałem go i podziałało. - Nie możesz sam ścigać Valentine’a. Nie pozwolę ci na to. - Nie powstrzymasz mnie. Chyba, że chcesz walczyć ze mną teraz na tych stopniach. I tak nie wygrasz. Wiesz to tak samo dobrze jak ja – w jego głosie pobrzmiewała dziwna nuta, mieszanina pewności i nienawiści do samego siebie. - Posłuchaj, jakkolwiek zdeterminowany jesteś żeby odgrywać rolę samotnego bohatera...

- Nie jestem bohaterem – odparł Jace bezbarwnym głosem, jak gdyby stwierdzał oczywisty fakt. - Zastanów się jak to przyjmą Lightwoodowie, nawet jeśli nic ci się nie stanie. Pomyśl o Clary... - Sądzisz, że o niej nie pomyślałem? Że nie pomyślałem o swojej rodzinie? Jak myślisz, dla kogo to wszystko robię? - Uważasz, że nie pamiętam jak to jest mieć siedemnaście lat? – zrewanżował się Luke. – Myśleć, że ma się siłę zdolną uratować świat... Tu nie chodzi tylko o siłę, ale także o odpowiedzialność... - Spójrz na mnie – przerwał mu Jace. – Spójrz na mnie i powiedz mi, że jestem zwyczajnym siedemnastolatkiem. Luke westchnął. - W tobie nie ma nic zwyczajnego. - A teraz powiedz mi, że to niemożliwe. Że to, co proponuję, jest niewykonalne – gdy Luke milczał, Jace kontynuował. – Na dłuższą metę twój plan jest dobry. Wprowadź tu Podziemnych i walcz z Valentinem aż do bram Alicante. To o wiele lepsze niż położenie się na ziemi i pozwolenie by po tobie przeszedł. Ale on będzie się tego spodziewał. Nie uda wam się go zaskoczyć. Ja... ja mógłbym to zrobić. Możliwe, że nie ma pojęcia, że Sebastiana ktoś śledzi. To zawsze jakaś szansa, a my musimy wykorzystywać każdą szansę jaka się nadarzy. - Możliwe – zgodził się Luke. – Ale nie można aż tyle oczekiwać od żadnej osoby. Nawet od ciebie. - Czy ty tego nie rozumiesz? To mogę być tylko ja – odparł Jace, a desperacja zakradła się do jego głosu. – Nawet jeśli Valentine wyczuje, że go śledzę, to może pozwoli mi podejść na tyle blisko, żeby... - Na tyle blisko żeby zrobić co? - Żeby go zabić – odparł Jace. – A cóż by innego? Luke spojrzał w dół na stojącego poniżej chłopca. Pragnął w jakiś sposób

wejrzeć w niego i zobaczyć w nim Jocelyn, tak samo jak widział ją w Clary, ale Jace był zawsze tylko sobą – zawsze oddzielny, wyłącznie sam. - Zrobiłbyś to? – spytał Luke. – Zabiłbyś własnego ojca? - Tak – odparł Jace, głosem odległym jak echo. – Teraz powinieneś powiedzieć mi, że nie mogę go zabić, bo w końcu jest przecież moim ojcem, a ojcobójstwo to niewybaczalna zbrodnia. - Nie. Teraz powiem ci, że musisz być pewny, że zdołasz to zrobić – odparł Luke, i z zaskoczeniem zdał sobie sprawę, że jakaś część niego zaakceptowała już to, że Jace chciał zrobić dokładnie to co przed chwilą powiedział że zrobi, a on mu na to pozwoli. – Nie możesz zrobić tego – odciąć się od wszystkich i samemu ścigać Valentine’a – tylko po to, żeby polec na ostatniej przeszkodzie. - Jestem do tego zdolny – powiedział Jace. Spojrzał w dół schodów prowadzących na plac, który do wczorajszego ranka był pełen ciał. – Mój ojciec uczynił mnie tym kim jestem. I nienawidzę go za to. Mogę go zabić. To on się o to postarał. Luke potrząsnął głową. - Jakiekolwiek było twoje dzieciństwo, Jace, udało ci się przez to przejść. Nie zepsuł cię... - Nie – zgodził się Jace. – Nie musiał – spojrzał w niebo poznaczone pasami szarości i błękitu. Ptaki rozpoczęły swój poranny śpiew w konarach drzew otaczających plac. – Lepiej już pójdę. - Chcesz żebym powiedział coś Lightwoodom? - Nie. Nic im nie mów. Tylko cię obwinią za to, że wiedziałeś co mam zamiar zrobić i że mnie nie powstrzymałeś. Zostawiłem wiadomości – dodał. – Zrozumieją. - To dlaczego... - Dlaczego powiedziałem ci to wszystko? Bo chciałem żebyś wiedział. Żebyś miał to na uwadze, gdy będziesz przygotowywał plan bitwy. Że jestem tam i szukam Valentine’a. Jeśli go znajdę, wyślę ci wiadomość – na jego twarzy

zagościł przelotny uśmiech. – Pomyśl o mnie jako o swoim planie B. Luke wyciągnął rękę i uścisnął dłoń chłopca. - Gdyby twój ojciec nie był tym, kim jest – powiedział – byłby z ciebie dumny. Przez moment Jace wyglądał na zaskoczonego, a potem, tak szybko jak się zaczerwienił, cofnął rękę. - Gdybyś wiedział... – zaczął, przygryzając wargę. – Nieważne. Powodzenia, Lucianie Graymark. Ave atque vale. - Miejmy nadzieję, że nie będzie prawdziwego pożegnania – powiedział Luke. Słońce wschodziło szybko, a gdy Jace uniósł głowę, mrużąc oczy od intensywnego światła, coś w jego twarzy uderzyło Luke’a – połączenie bezbronności i głupiej dumy. – Przypominasz mi kogoś – powiedział bez zastanowienia. – Kogoś, kogo znałem lata temu. - Wiem – powiedział Jace, krzywiąc usta w grymasie. – Przypominam ci Valentine’a. - Nie – odparł Luke z zastanowieniem w głosie, ale Jace już się odwrócił a podobieństwo zniknęło, rozwiewając wspomnienia. – Nie... wcale nie jego miałem na myśli. W chwili gdy się obudziła, Clary wiedziała że Jace’a już nie było, nawet zanim jeszcze otworzyła oczy. Jej dłoń, nadal rozciągnięta na łóżku, była pusta; nie czuła już uścisku palców na swoich własnych. Usiadła powoli, czując napięcie w klatce piersiowej. Jace musiał rozsunąć zasłony zanim wyszedł, bo okna były otwarte, a jasne smugi słonecznego światła znaczyły łóżko. Clary zastanawiała się czemu światło jej nie obudziło. Sądząc po pozycji słońca, musiało być już południe. Głowa jej ciążyła, a oczy zaszły mgłą. Może to dlatego, że nie miała wczoraj koszmarów, po raz pierwszy od bardzo dawna, a jej ciało wypoczęło podczas snu. Ledwo wstała z łóżka, gdy zauważyła zwinięty kawałek papieru na nocnym stoliku. Wzięła go do ręki z uśmiechem błąkającym się wokół ust – Jace zostawił jej wiadomość – a kiedy coś ciężkiego wysunęło się z papieru i zagrzechotało na

podłodze u jej stóp, była tak zaskoczona, że odskoczyła do tyłu, myśląc że to coś żywego. Przy jej stopach leżał jasny krążek z metalu. Wiedziała co to było, jeszcze zanim pochyliła się, by go podnieść. Łańcuszek i srebrny pierścień, który Jace nosił na szyi. Rodzinny pierścień. Rzadko kiedy widziała go bez niego. Ogarnęło ją nagłe poczucie strachu. Otworzyła liścik i przeleciała wzrokiem kilka pierwszych linijek. Pomimo wszystko, nie mogę znieść myśli, że ten pierścień mógłby zaginąć, tak samo jak nie mogę znieść myśli, że opuszczam cię już na zawsze. I chociaż nie mam żadnego wpływu na to pierwsze, to przynajmniej mogę wybrać to drugie. Reszta listu zdawała się rozmywać w niezrozumiałą plamę liter. Musiała go czytać raz po raz żeby zrozumieć jego sens. Kiedy w końcu pojęła jego znaczenie, zapatrzyła się w dół na skrawek papieru w swojej drżącej ręce. Teraz zrozumiała dlaczego Jace powiedział jej to wszystko i dlaczego stwierdził, że jedna noc nie ma znaczenia. Mogłeś powiedzieć wszystko komuś, kogo myślałeś, że już nigdy nie zobaczysz. Później nie pamiętała nawet co miała zrobić ani w co się ubrać, ale jakimś cudem zbiegała już ze schodów mając na sobie zbroję Nocnego Łowcy, list w jednym ręku i łańcuszek zapięty pośpiesznie wokół szyi. Salon był pusty, ogień na kominku wygasł zmieniając się w kupkę popiołu, ale z kuchni dobiegał jakiś hałas i widać było palące się światło: usłyszała gwar rozmów i poczuła zapach przyrządzanego jedzenia. Naleśniki?, pomyślała zaskoczona. Nigdy nie przyszło jej na myśl, że Amatis umiałaby je zrobić. I miała rację. Wchodząc do środka, Clary poczuła jak jej oczy się rozszerzają – przy kuchence, z lśniącymi włosami zebranymi w kok na karku, owinięta fartuchem i z metalową łyżką w ręku, stała Isabelle. Simon siedział za nią, trzymając nogi na krześle, a Amatis, daleka od skarcenia go żeby zostawił mebel w spokoju, opierała się o ladę i wyglądała na wielce rozbawioną. Isabelle machnęła łyżką w stronę Clary. - Dzień dobry – powiedziała. – Masz ochotę na śniadanie? Chociaż przypuszczam, że to już bardziej pora lunchu.

Oniemiała Clary popatrzyła na Amatis, która wzruszyła ramionami. - Dopiero co wpadli tu i chcieli zrobić śniadanie – powiedziała – a ja muszę przyznać, że nie jestem zbyt dobrą kucharką. Clary przypomniała sobie o okropnej zupie, jaką Isabelle ugotowała w Instytucie, i wzdrygnęła się. - Gdzie jest Luke? - W Lesie Brocelind, razem ze swoją sforą – odparła Amatis. – Wszystko w porządku, Clary? Wyglądasz na odrobinę... - Rozkojarzoną – dokończył za nią Simon. – Czy wszystko jest w porządku? Przez chwilę nie mogła znaleźć żadnej odpowiedzi. Dopiero co wpadli, powiedziała Amatis. A to znaczyło, że Simon spędził całą noc u Isabelle. Spojrzała na niego. Nie wyglądał jakoś inaczej. - Tak, wszystko dobrze – odparła. Nie miała teraz czasu roztrząsać życia miłosnego Simona. – Isabelle, muszę z tobą porozmawiać. - Więc mów – powiedziała Isabelle, szturchając bezkształtny przedmiot na dnie patelni, który musiał być, pomyślała ze strachem Clary, naleśnikiem. – Słucham. - W cztery oczy. Isabelle zmarszczyła brwi. - To nie może zaczekać? Już prawie skończyłam... - Nie – powiedziała Clary, a w jej tonie głosu było coś, co kazało Simonowi usiąść prosto. – Nie może. Simon ześlizgnął się z krzesła. - W porządku. Damy wam trochę prywatności – powiedział, zwracając się do Amatis. – Może mogłabyś mi pokazać te zdjęcia Luke’a z dzieciństwa, o których mówiłaś... Amatis rzuciła Clary zaniepokojone spojrzenie, ale wyszła razem z Simonem z

kuchni. - Owszem, mogłabym... Isabelle potrząsnęła głową, gdy tylko zamknęły się za nimi drzwi. Coś połyskiwało na jej karku: delikatny i smukły nóż wetknięty w pukle jej włosów i utrzymujący je w miejscu. Pomimo tej domowej atmosfery, ciągle była Nocnym Łowcą. - Posłuchaj, jeśli chodzi ci o Simona... - To nie ma nic wspólnego z Simonem, tylko z Jasem – wręczyła jej liścik. – Czytaj. Wzdychając, Isabelle odwróciła się od kuchenki, wzięła kartkę i usiadła, żeby ją przeczytać. Clary wyjęła jabłko z koszyka i usiadła, podczas gdy Isabelle po drugiej stronie stołu przebiegała oczami liścik. W ciszy Clary zaczęła dłubać w skórce owocu– w rzeczywistości nie mogła się zmusić żeby go zjeść, żeby już w ogóle cokolwiek jeść. Isabelle spojrzała na nią znad listu, unosząc brwi. - To jest raczej... osobiste. Jesteś pewna, że powinnam to przeczytać? Pewnie nie. Clary ledwie mogła sobie teraz przypomnieć słowa jakie zawierał list. W jakiejkolwiek innej sytuacji nigdy by go jej nie pokazała, ale jej obawa względem Jace’a przeważyła wszystkie inne. - Po prostu przeczytaj to do końca. Isabelle wróciła do liściku. Gdy skończyła, położyła go na stole. - Myślę, że mógłby zrobić coś takiego. - Teraz wiesz o co mi chodzi – powiedziała Clary, jąkając się. – Jace wyszedł niedawno i nie mógł daleko zajść. Musimy za nim iść i... – urwała, gdy jej mózg w końcu przetrawił to, co powiedziała Isabelle. – Jak to mógł zrobić coś takiego? Co masz na myśli? - Dokładnie to, co przed chwilą mówiłam – Isabelle wsunęła za ucho opadający

jej na oczy kosmyk włosów. – Odkąd Sebastian zniknął, wszyscy głowią się nad tym jak go odszukać. Przekopałam się przez jego pokój u Penhallowów w poszukiwaniu czegokolwiek, co pomogło bym nam go namierzyć... ale niczego nie znalazłam. Mogłam się spodziewać, że jeśli Jace znalazł coś, co pozwoli mu go odnaleźć, to zrobi to bez żadnego zastanowienia – przygryzła wargę. – Miałam tylko nadzieję, że weźmie ze sobą Aleca. Alec nie będzie zadowolony. - Więc myślisz, że Alec za nim pójdzie? – spytała Clary z nową nadzieją. - Clary – w głosie Isabelle pobrzmiewało lekkie rozdrażnienie. – Niby jak mamy za nim pójść? Skąd w ogóle mamy wiedzieć dokąd poszedł? - Musi być jakiś sposób... - Możemy próbować go namierzyć. Jednak Jace jest sprytny. Znajdzie jakiś sposób na to żeby nas zablokować, tak jak to zrobił Sebastian. Lodowata wściekłość wezbrała w piersi Clary. - Czy ty w ogóle chcesz go odszukać? Czy w ogóle rusza cię to, że poszedł na praktycznie samobójczą misję? Nie może sam stawić czoła Valentinowi. - Pewnie nie – oparła Isabelle. – Ale ufam, że miał po temu jakiś powód... - Jaki powód? Żeby dać się zabić? - Clary – oczy Isabelle rozjarzyły się od gniewu. – Myślisz, że reszta z nas jest bezpieczna? Wszyscy czekamy na śmierć albo na zniewolenie. Naprawdę myślisz, że Jace będzie po prostu siedział i czekał, aż stanie się coś okropnego? Naprawdę widzisz go... - Jedyne co widzę to to, że Jace jest twoim bratem tak samo jak Max nim był – powiedziała Clary – i że obchodziło cię co się z nim stało. Pożałowała swoich słów już w chwili, gdy je powiedziała. Twarz Isabelle zrobiła się całkiem biała, jak gdyby słowa Clary sprały kolor z jej skóry. - Max – zaczęła Isabelle, hamując furię – był małym chłopcem, nie wojownikiem. Miał zaledwie dziewięć lat. Jace jest Nocnym Łowcą, żołnierzem. Czy ty myślisz, że Alec nie będzie walczył jeśli dojdzie do bitwy z Valentinem? Myślisz, że nie

byliśmy od zawsze przygotowywani do tego by, jeśli zajdzie taka potrzeba, umrzeć za słuszną sprawę? Valentine jest ojcem Jace’a. Jace ma z nas prawdopodobnie największą szansę na to, by podejść do niego i zrobić to, co chce zrobić... - Valentine zabije go, jeśli będzie musiał – odparła Clary. – Nie oszczędzi go. - Wiem o tym. - Więc jedyne co się liczy to to, że dostąpi chwały, tak? Nie będziesz za nim nawet tęsknić? - Będę za nim tęsknić każdego dnia – powiedziała Isabelle – do końca mojego życia, co, postawmy sprawę jasno, jeśli Jace’owi się nie uda, pewnie potrwa niecały tydzień – potrząsnęła głową. – Nic nie rozumiesz, Clary. Nie wiesz, jak to jest żyć ciągle w obliczu wojny, dorastać wśród bitew i poświęceń. Ale to przecież nie twoja wina. Po prostu tak zostałaś wychowana... Clary uniosła do góry ręce. - Rozumiem to. Wiem, że mnie nie lubisz, Isabelle. To dlatego, że dla ciebie jestem Przyziemną. - To ty tak myślisz... – urwała; jej oczy pojaśniały ale nie tylko od gniewu, stwierdziła zaskoczona Clary, lecz od łez. – Och, Boże, ty naprawdę nic nie rozumiesz? Jak długo znasz Jace’a? Od miesiąca? Ja znam go od siedmiu lat. I przez cały ten czas ani razu nie widziałam, żeby się w kimś zakochał, nigdy nawet nikogo nie polubił. Oczywiście, umawiał się z dziewczynami. One zawsze się w nim durzyły, ale jemu nigdy nie zależało. Teraz myślę, że to dlatego Alec... – urwała na chwilę, siedząc w bezruchu. Ona próbuje się nie rozpłakać, uświadomiła sobie Clary ze zdumieniem... Isabelle, która zdawała się nigdy nie płakać. - To zawsze mnie martwiło, mnie i moją mamę... No bo w końcu jaki nastoletni chłopak nigdy się w nikim nie durzy? To było tak, jakby zawsze był na wpół uśpiony, podczas gdy inni ludzie byli w pełni świadomi. Myślałam, że może to, co się stało z jego ojcem, wyrządziło mu jakąś trwałą szkodę, przez co nie potrafił nikogo pokochać. Gdybym tylko wiedziała co tak naprawdę stało się z jego ojcem... ale wtedy pewnie pomyślałabym sobie to samo, prawda? To znaczy, kto

nie byłby uszkodzony po czymś takim? A potem spotkaliśmy ciebie i to było tak jakby się obudził. Nie mogłaś tego widzieć, bo nie znałaś go wcześniej od tej strony. Ale ja to zauważyłam. Hodge to zauważył. Alec to zauważył... Jak myślisz, dlaczego tak bardzo cię nienawidził? To zaczęło się od momentu, w którym cię spotkaliśmy. Myślałaś, że to było niesamowite, że mogłaś nas widzieć i rzeczywiście takie było, ale to co dla mnie było niesamowite to to, że Jace też cię zobaczył. Bez przerwy o tobie mówił w drodze powrotnej do Instytutu. Zmusił Hodge’a żeby wysłał go po ciebie, a kiedy już cię tam sprowadził, nie chciał się z tobą rozstawać. Za każdym razem gdy byłaś w pokoju, patrzył na ciebie... Był zazdrosny nawet o Simona. Nie jestem pewna, czy sam sobie zdawał z tego sprawę, ale ja tak. O, tak. Zazdrosny o Przyziemnego. A po tym co stało się z Simonem na przyjęciu, z własnej woli chciał iść z tobą do Dumort i złamać Prawo, tylko po to żeby uratować Przyziemnego, którego nawet nie lubił. I zrobił to dla ciebie. Bo jeśli cokolwiek by się stało Simonowi, to ty też byś cierpiała. Byłaś pierwszą osobą spoza rodziny, której szczęście wziął po uwagę. I to dlatego, że cię kochał. Z gardła Clary wydobył się jakiś dźwięk. - Ale to było zanim... - Zanim odkrył, że jesteś jego siostrą. Wiem. I wcale cię za to nie winię. Nie mogłaś o tym wiedzieć. I pewnie nie mogłaś nic poradzić na to, że zachowałaś się tak jak należy i zaczęłaś umawiać z Simonem, tak jakby nic cię to nie obchodziło. Myślałam, że skoro Jace wie, że jesteś jego siostrą, to da sobie z tym spokój i przejdzie mu, ale nie zrobił tego, nie potrafił. Nie wiem, co Valentine mu zrobił gdy był dzieckiem. Nie wiem, czy to właśnie dlatego jest taki jaki jest, czy po prostu taki się urodził, ale nie zapomni cię, Clary. Nie potrafi. Zaczęłam cię nienawidzieć z tego powodu. Nienawidziłam Jace’a za to, że ciągle się z tobą spotykał. To jak rana spowodowana trucizną demona – musisz ją zostawić w spokoju i pozwolić jej się zagoić. Za każdym razem, gdy zrywasz bandaże, rana znów się otwiera. Każde takie spotkanie z tobą to jak zrywanie tych bandaży. - Wiem – wyszeptała Clary. – Myślisz, że jak ja się czuję? - Nie wiem. Nie umiem powiedzieć co czujesz. Nie jesteś moją siostrą. To nie jest tak, że cię nienawidzę, Clary. Nawet cię polubiłam. Gdyby to było możliwe to chciałabym, żeby Jace nie był z nikim innym tylko z tobą. Ale liczę na to, że zrozumiesz gdy powiem, że jeśli jakimś cudem wyjdziemy z tego cało, to mam

nadzieję, że moja rodzina wyniesie się stąd tak daleko, że już nigdy się nie spotkamy. Clary poczuła ukłucie łez pod powiekami. To było dziwne. Ona i Isabelle siedziały przy stole, płacząc nad Jace’m z powodów, które były tak różne i jednocześnie takie same. - Dlaczego mówisz mi to wszystko? - Bo oskarżasz mnie o to, że nie chcę chronić Jace’a. A ja chcę go chronić. Jak myślisz, dlaczego byłam taka zła, gdy znienacka pojawiłaś się u Penhallowów? Zachowujesz się tak, jakbyś nie była częścią tego wszystkiego, częścią naszego świata, jakbyś stała na uboczu. Ale ty jesteś jego częścią. Jesteś jego kluczowym elementem. Nie możesz ciągle być tylko w połowie zaangażowana, Clary, nie kiedy jesteś córką Valentine’a. Nie wtedy, gdy Jace robi to co robi, częściowo także z twojego powodu. - Z mojego powodu? - Jak ci się wydaje, dlaczego on jest skłonny aż tak ryzykować? Dlaczego nie dba o to czy umrze? Słowa Isabelle raniły jej uszy jak ostre igły. Wiem dlaczego, pomyślała. To dlatego, że myśli że jest demonem, że tak naprawdę nie jest człowiekiem, to dlatego... Ale nie mogę ci tego powiedzieć, nie mogę ci powiedzieć tej jedynej rzeczy dzięki której wszystko byś zrozumiała. - Zawsze myślał, że coś jest z nim nie tak, a teraz, z twojego powodu, sądzi że jest przeklęty na wieczność. Słyszałam jak mówił o tym Alecowi. Więc dlaczego ma nie ryzykować swojego życia, skoro i tak nie chce już żyć? Dlaczego ma tego nie robić, skoro już nigdy nie będzie szczęśliwy, obojętnie czego by nie zrobił? - Isabelle, wystarczy – drzwi otworzyły się niemal bezszelestnie i stanął w nich Simon. Clary prawie zapomniała o ile lepszy był teraz jego słuch. – To nie jej wina. Na twarz Isabelle wróciły kolory. - Trzymaj się od tego z daleka, Simon. Nie masz pojęcia o czym mówimy.

Simon wszedł do kuchni, zamykając za sobą drzwi. - Słyszałem większość z tego co mówiłyście – powiedział otwarcie. – Nawet przez ścianę. Powiedziałaś, że nie wiesz co czuje Clary dlatego, że nie znasz jej wystarczająco długo. No cóż, a ja znam. Jeśli myślisz, że tylko Jace jest jedyną osobą, która cierpi, to jesteś w błędzie. Zapadła cisza. Wściekłość w oczach Isabelle gasła powoli. W oddali Clary usłyszała odgłos pukania do drzwi. To pewnie Luke albo Maia z krwią dla Simona. - To nie z mojego powodu odszedł – powiedziała, a serce zaczęło jej walić jak młot. Czy mogę zdradzić im sekret Jace’a teraz, kiedy go nie ma? Czy mogę zdradzić im prawdziwy powód dlaczego tam poszedł, dlaczego nie dba o to, czy umrze? Słowa zaczęły wylewać się z jej ust prawie wbrew jej woli. – Kiedy razem z Jasem poszliśmy do rezydencji Waylandów... poszliśmy żeby odnaleźć Białą Księgę... Urwała gdy drzwi od kuchni otwarły się na oścież. Stała w nich Amatis z przedziwnym wyrazem twarzy. Przez chwilę Clary wydawało się, że jest przerażona, i jej serce stanęło w miejscu. Ale to nie był strach. Wyglądała tak samo jak wtedy, gdy ona i Luke zjawili się pod jej drzwiami. Jakby zobaczyła ducha. - Clary – powiedziała powoli. – Ktoś chce się z tobą widzieć... Nim zdążyła skończyć, ktoś przepchnął się obok niej do środka. Amatis cofnęła się, a Clary po raz pierwszy mogła przyjrzeć się intruzowi – smukłej kobiecie ubranej na czarno. Przez chwilę jedyną rzeczą jaką widziała, była zbroja Nocnego Łowcy, i niemal nie rozpoznała jej, przynajmniej nie do chwili, w której spojrzała jej w twarz, i poczuła jak żołądek zapada się w jej ciele tak samo jak wtedy, gdy razem z Jace’m zjechali dziesięć pięter w dół na motorze z dachu Hotelu Dumort. To była jej matka.

Część trzecia

Droga do nieba Och tak, wiem, że droga do nieba była łatwa. Odnaleźliśmy małe królestwo naszych namiętności Które dzielą wszyscy zakochani. Ukryliśmy się w dzikiej i sekretnej radości A bogowie i demony krzyczeli w naszych zmysłach. Siegfried Sassoon, „The Imperfect Lover”

16. Zasady wiary Od pamiętnej nocy, kiedy wróciła do domu i nie zastała w nim swojej matki, Clary wyobrażała sobie że znów ją zobaczy, całą i zdrową, tak często, że jej wyobrażenia nabrały cech typowych dla zdjęcia, które wyblakło od zbyt częstego oglądania. Te obrazki stanęły jej teraz przed oczami, nawet gdy gapiła się z niedowierzaniem – obrazki w których jej matka, wyglądająca na całą i zdrową, uściskała ją i powiedziała, jak bardzo za nią tęskniła, i że od teraz już wszystko będzie dobrze. Tamto wyobrażenie jej matki prawie wcale nie pokrywało się z postacią, która przed nią stała. Clary pamiętała Jocelyn jako łagodną i wrażliwą na sztukę kobietę, wyglądającą odrobinę cygańsko w swoim kombinezonie pochlapanym farbą, z włosami splecionymi w warkocze lub upiętymi za pomocą ołówków w niedbały kok. Ta Jocelyn była ostra jak nóż, z gładko zaczesanymi włosami, w czarnej zbroi która sprawiała, że jej twarz wyglądała na bladą i zaciętą. Również jej spojrzenie nie było takie, jak Clary sobie wymyśliła. Zamiast radości, w sposobie w jaki na nią patrzyła było przerażenie, a jej zielone oczy otwarły się szeroko. - Clary – szepnęła. – Twoje ubranie.

Clary spojrzała w dół. Miała na sobie czarną zbroję Nocnego Łowcy należącą do Amatis, czyli dokładnie to, czego jej matka całe życie chciała jej oszczędzić. Clary z trudem przełknęła ślinę i wstała, ściskając dłońmi krawędź stołu. Mogła dostrzec jak białe zrobiły się jej kostki, ale czuła jakby jej dłonie jakimś cudem odłączyły się od ciała, tak jakby należały do kogoś innego. Jocelyn zrobiła krok do przodu, wyciągając ramiona. - Clary... A ona cofnęła się do tyłu, tak pośpiesznie, że uderzyła plecami o blat. Przeszył ją ból ale nawet nie zwróciła na to uwagi; wpatrywała się w swoją matkę. Tak samo jak Simon z otwartymi ustami i Amatis, wyglądająca na nawiedzoną. Isabelle stanęła pomiędzy Clary i jej matką, jej dłonie wślizgnęły się pod fartuch a Clary miała wrażenie, że zaraz wyciągnie stamtąd swój smukły bat z elektrum. - Co się tutaj dzieje? – spytała z naciskiem. – Kim jesteś? Jej mocny głos zadrżał lekko gdy zauważyła wyraz twarzy Jocelyn, która wpatrywała się w nią, przykładając dłoń do serca. - Maryse – jej głos zniżył się prawie do szeptu. Isabelle wyglądała na zaskoczoną. - Skąd znasz imię mojej matki? Kolor natychmiast wrócił na twarz Jocelyn. - Oczywiście. Jesteś córką Maryse. Po prostu... jesteś do niej taka podobna – powoli opuściła rękę. – Nazywam się Jocelyn Fr... Fairchild. Jestem matką Clary. Isabelle wyjęła dłoń spod fartucha i zerknęła na Clary, jej oczy wypełniało zakłopotanie. - Ale przecież byłaś w szpitalu... w Nowym Jorku... - Byłam – powiedziała Jocelyn silniejszym głosem. – Ale dzięki mojej córce teraz mam się dobrze. I chciałabym z nią chwilę porozmawiać.

- Nie jestem pewna – odezwała się Amatis – czy ona chce rozmawiać z tobą – wyciągnęła dłoń żeby położyć ją na jej ramieniu. – To musi być dla niej szok... Jocelyn strząsnęła dłoń i ruszyła w stronę Clary, wyciągając ręce. - Clary... W końcu Clary odzyskała głos. Był to zimny, lodowaty głos, tak pełen złości, że ją samą to zaskoczyło. - Jak się tu dostałaś, Jocelyn? Jej matka zatrzymała się w miejscu. Przez jej twarz przemknął wyraz niepewności. - Przeszłam przez Portal razem z Magnusem Bane’m. Wczoraj przyszedł do mnie do szpitala... przyniósł ze sobą antidotum. Powiedział o wszystkim co dla mnie zrobiłaś. Chciałam się z tobą zobaczyć od momentu, w którym się obudziłam... – jej głos ścichł. – Clary, czy coś się stało? - Dlaczego nigdy nie powiedziałaś mi, że mam brata? – spytała Clary. Nie przypuszczała, że to powie, nawet nie miała zamiaru tego mówić. Ale słowa same wyszły z jej ust. Jocelyn załamała dłonie. - Myślałam, że nie żyje. Myślałam, że niepotrzebnie cię to zrani, gdy się już dowiesz. - Pozwól, że coś ci powiem, mamo – odparła Clary. – Wiedza jest lepsza od niewiedzy. Zawsze. - Tak mi przykro... – zaczęła Jocelyn. - Przykro?! – Clary podniosła głos. Czuła się tak, jakby coś w jej wnętrzu pękło i wszystko się z niej wylewało, cała jej gorycz, cała powstrzymywana dotychczas wściekłość. – Wytłumaczysz mi, czemu nigdy mi nie powiedziałaś, że jestem Nocnym Łowcą? Albo że mój ojciec nadal żyje? Och i jeszcze o tym, za jaką sumkę kazałaś Magnusowi ukraść moje wspomnienia?

- Chciałam cię chronić... - W takim razie gratuluję mistrzowsko wykonanego zadania! – głos Clary podniósł się jeszcze wyżej. – Co według ciebie miało się ze mną stać po twoim zniknięciu? Gdyby nie Jace i reszta, już dawno bym nie żyła. Nigdy mi nie pokazałaś jak mam się bronić. Nigdy nie powiedziałaś jak naprawdę się sprawy mają i jakie to może być niebezpieczne. Co ty sobie myślałaś? Że jeśli nie zobaczę ich na własne oczy, to co, to znaczy że one nie mogą zobaczyć mnie? – jej oczy płonęły. – Wiedziałaś, że Valentine żyje. Powiedziałaś Lukowi, że masz powody by przypuszczać, że ciągle żyje. - I dlatego musiałam cię ukryć – odparła Jocelyn. – Nie mogłam ryzykować, że Valentine dowie się gdzie jesteś. Nie mogłam pozwolić żeby cię tknął... - Dlatego, że twoje pierwsze dziecko zmienił w potwora – odparowała Clary – i nie chciałaś, żeby to samo zrobił ze mną. Oniemiała z szoku Jocelyn mogła tylko patrzeć. - Tak – powiedziała w końcu. – Tak, ale nie tylko o to chodziło... - Ukradłaś mi wspomnienia – ciągnęła Clary. – Odebrałaś mi je. Odebrałaś mi to, kim byłam. - Nie jesteś taka! – krzyknęła płaczliwie Jocelyn. – Nigdy nie chciałam, żebyś się taka stała... - To, czego chciałaś nie ma teraz żadnego znaczenia! – wrzasnęła Clary. – Taka właśnie jestem. Odebrałaś mi coś, co wcale do ciebie nie należało! Jocelyn poszarzała na twarzy. Łzy wezbrały w oczach Clary – nie mogła znieść widoku swojej matki, oglądać jej tak zranionej, a jednak to ona była tą, która ją raniła – i wiedziała, że gdyby znów otworzyła usta, wylałoby się z nich więcej zaprawionych nienawiścią, gniewnych słów. Przycisnęła więc do nich dłoń i rzuciła się w stronę wyjścia, przepychając się obok matki i wyciągniętej dłoni Simona. Jedyne czego to uciec. Pchnęła na oślep frontowe drzwi i prawie wypadła na ulicę. Za jej plecami ktoś wołał jej imię, ale nie odwróciła się ani razu. Biegła.

Jace był nieco zaskoczony odkryciem, że Sebastian zostawił konia Verlaców w stajni zamiast wziąć go ze sobą tej nocy kiedy uciekł. Pewnie bał się, że Wędrowiec może zostać w jakiś sposób namierzony. Pewną satysfakcję sprawiło mu osiodłanie konia i wyjechanie na nim z miasta. Gdyby Sebastian potrzebował Wędrowca, to by go tu nie zostawił... A poza tym, koń wcale nie należał do niego. Jednak faktem było, że Jace lubił konie. Ostatnim razem jechał na jakimś gdy miał dziesięć lat, ale wspomnienia, co zauważył z zadowoleniem, wracały szybko. Sześć godzin zajęła jemu i Clary droga powrotna z rezydencji Waylandów do Alicante. Teraz jadąc niemal cwałem, zajęło mu to prawie dwie godziny. Zanim dotarli do mostu, mijając po drodze domy i ogrody, on i koń byli pokryci cienką warstewką potu. Zaklęcia mylące, które ukrywały rezydencję, zostały zniszczone razem z jej fundamentami. Jedyne co pozostało po tym eleganckim budynku była bezładna sterta zetlałych kamieni. Ogrody, osmalone na krańcach, ciągle przywoływały wspomnienia czasu, gdy mieszkał tu jako dziecko. Rosły tu krzewy róż, ogołocone z pąków i porosłe chwastami; kamienne ławki stały przy pustych sadzawkach, widać było zagłębienie w ziemi gdzie leżał z Clary w nocy, kiedy rezydencja się zawaliła. Między pniami drzew mógł dostrzec skrzącą się niebiesko taflę pobliskiego jeziora. Zalała go fala goryczy. Wsadził rękę do kieszeni i wyciągnął najpierw stelę – którą „pożyczył” z pokoju Aleca zanim wyszedł, jako zastępstwo tej którą zgubiła Clary. Alec zawsze mógł dostać nową. Potem wyjął nić, którą wyrwał z rękawa płaszcza Clary. Leżała na jego dłoni, poplamiona na czerwonobrązowo na jednym końcu. Zacisnął wokół niej rękę, tak mocno, że aż kości wystawały mu spod skóry, i używając steli, nakreślił runę na jej grzbiecie. Słabe ukłucie było bardziej znajome niż bolesne. Obserwował jak znak wtapia się w jego skórę, tak jak kamień tonący w wodzie i zamknął oczy. Zamiast wnętrza swoich powiek zobaczył dolinę. Stał na skarpie, patrząc w dół i tak jakby patrzył na mapę z oznaczonymi pinezkami punktami, tak zobaczył dokładne miejsce pobytu Sebastiana. Przypomniał sobie skąd Inkwizytor wiedział, że łódź Valentine’a była na środku East River i zdał sobie sprawę, z tego że właśnie tak go namierzył. Każdy szczegół był wyraźny – każde źdźbło trawy, brązowawe liście rozrzucone wokół jego stóp... ale nie było słychać żadnego dźwięku. Krajobraz tonął w niesamowitej ciszy. Dolina miała kształt podkowy, z jednym końcem węższym od drugiego. Jasny, srebrzysty brzeg – jeziora lub strumienia – przecinał jej środek i znikał pomiędzy

skałami w węższym końcu. Przy strumieniu stały domy wzniesione z szarego kamienia. Białe kłęby dymu unosiły się z ich kominów. Ta dziwnie sielankowa scena sprawiała wrażenie cichej i spokojnej pod błękitem nieba. W miarę jak patrzył, w zasięgu jego wzroku pojawiła się smukła postać. Sebastian. Odkąd nie musiał się przejmować udawaniem, jego arogancja była dobrze widoczna w sposobie w jaki chodził, w ułożeniu jego ramion i uśmieszku na jego twarzy. Ukląkł nad brzegiem i zanurzył w nim dłonie, spryskując wodą twarz i włosy. Jace otworzył oczy. Pod nim Wędrowiec z zadowoleniem skubał trawę. Jace schował stelę i nić z powrotem do kieszeni, a rzucając ostatnie spojrzenie na ruiny domu w którym się wychował, ściągnął wodze i szturchnął piętami boki konia. Clary leżała w trawie nad krańcem Zbocza Gardu i patrzyła ponuro na Alicante. Widok jaki się przed nią rozciągał był spektakularny, musiała to przyznać. Mogła spoglądać na dachy miejskich budynków, ozdobionych wymyślnymi rzeźbami i oznaczonymi runami chorągiewkami, poprzez iglice Sali Porozumień, w kierunku czegoś, co połyskiwało w oddali jak srebrna moneta... Jezioro Lyn? Za nią stały czarne ruiny Gardu. Wieże demonów lśniły jak kryształ. Clary pomyślała, że prawie może dostrzec zaklęcia chroniące, migoczące jak niewidzialna sieć utkana dookoła granic miasta. Spojrzała w dół na swoje dłonie. Rozszarpała kilka garści trawy w ostatnich, targających nią spazmach gniewu i teraz jej palce kleiły się od brudu i krwi, kiedy prawie oderwała sobie paznokieć. Kiedy wściekłość jej przeszła, zastąpiło ją uczucie całkowitej pustki. Nie zdawała sobie sprawy z tego jak bardzo była zła na swoją matkę, aż do momentu gdy stanęła w progu i gdy odsunęła na bok swój strach o jej życie, i nagle zdała sobie sprawę z tego co kryło się pod spodem. Teraz, odkąd się uspokoiła, zastanawiała się, czy jakaś jej część chciała ukarać matkę za to co stało się z Jasem. Gdyby nie został okłamany – gdyby oboje nie zostali okłamani – to może szok związany z odkryciem co Valentine zrobił mu gdy był zaledwie dzieckiem nie doprowadziłby go do zrobienia tego, co dla Clary równało się niemal z samobójstwem. - Mogę się przyłączyć? Podskoczyła zaskoczona i przekręciła się na bok by spojrzeć w górę. Nad nią stał Simon z rękami wciśniętymi w kieszenie. Ktoś – pewnie Isabelle – dał mu ciemną

kurtkę z materiału, z którego zrobione były zbroje Nocnych Łowców. Wampir w zbroi, pomyślała Clary, zastanawiając się czy to był pierwszy taki raz. - Podkradłeś się – powiedziała. – Chyba marny ze mnie Nocny Łowca. Simon wzruszył ramionami. - No cóż, na twoją obronę mogę powiedzieć, że poruszam się z bezszelestną gracją pantery. Wbrew sobie, uśmiechnęła się. Usiadła i otrzepała dłonie z brudu. - W takim razie dołącz do mnie. Ta stypa jest otwarta dla wszystkich. Siadając obok niej, Simon spojrzał na miasto i zagwizdał. - Niezły widok. - Tak – zgodziła się Clary, przyglądając mu się z ukosa. – Jak mnie znalazłeś? - Zajęło mi to parę godzin – uśmiechnął się krzywo. – Potem przypomniałem sobie jak się kłóciliśmy gdy byliśmy w pierwszej klasie, i jak się wtedy dąsałaś i właziłaś na dach naszego domu, a wtedy moja mama musiała cię stamtąd ściągać. - No i? - Znam cię – powiedział. – Gdy się czymś denerwujesz, idziesz gdzieś wysoko. Wyciągnął coś w jej stronę – jej zielony, schludnie złożony płaszcz. Wzięła go i włożyła – biedak zaczął już zdradzać pierwsze objawy noszenia. Na łokciu była nawet dziura, dostatecznie duża by można było w nią wsadzić palec. - Dzięki, Simon – oplotła dłońmi kolana i zapatrzyła się na miasto. Słońce wisiało nisko na niebie, a wieże zaczęły lśnić czerwonawym różem. - To moja matka cię tu wysłała? Potrząsnął głową. - Właściwie to Luke. Poprosił mnie tylko żebym ci przekazał, żebyś wróciła przez zachodem słońca. Coś ważnego zaczyna się dziać.

- Co takiego? - Luke powiedział Clave żeby do zachodu słońca podjęli decyzję czy zgadzają się oddać Podziemnym stanowiska w Radzie. O zmierzchu wszyscy mają się stawić pod Północną Bramą. Jeśli Clave się zgodzi, to wejdą do Alicante. Jeśli nie... - To odejdą – dokończyła za niego Clary. – A Clave podda się przed Valentinem. - Uhm. - Zgodzą się – powiedziała. – Muszą – objęła kolana ramionami. – Nigdy nie wybiorą Valentine’a. Nikt by nie wybrał. - Cieszę się, że twój idealizm nie uległ zniszczeniu – odparł Simon i mimo że ton głosu jakim to powiedział był swobodny, Clary usłyszała w nim czyjś inny. Usłyszała głos Jace, który powiedział że nigdy nie był marzycielem i zadrżała z zimna pomimo płaszcza. - Simon – odezwała się. – Mam głupie pytanie. - O co chodzi? - Spałeś z Isabelle? Simon wydał z siebie zdławiony odgłos. Clary obróciła się powoli żeby na niego spojrzeć. - Dobrze się czujesz? – spytała. - Tak myślę – odparł, z widocznym wysiłkiem odzyskując równowagę. – Pytasz poważnie? - No cóż, nie było cię przez całą noc. Simon milczał przez długą chwilę. - To chyba nie jest twoja sprawa, ale nie – powiedział w końcu. - No tak – podjęła Clary po przerwie. – Nie wykorzystałbyś jej, gdy była pogrążona w smutku i w ogóle.

Simon prychnął. - Jeśli kiedykolwiek spotkasz faceta, który byłby zdolny do wykorzystania Isabelle, to musisz dać mi znać. Chciałbym móc uścisnąć mu dłoń. Albo bardzo szybko od niego uciec, nie wiem co lepsze. - Więc nie spotykasz się z Isabelle? - Clary, dlaczego mnie o nią pytasz? Nie wolisz porozmawiać o swojej mamie? Albo o Jasie? Izzy powiedziała mi że odszedł. Wiem, jak musisz się teraz czuć. - Nie – odparła. – Nie sądzę żebyś wiedział. - Nie jesteś jedyną osobą, która kiedyś czuła się opuszczona – w głosie Simona pobrzmiewała nuta zniecierpliwienia. – Po prostu chyba myślałem... To znaczy, nigdy nie widziałem, żebyś aż tak się wściekła. I to na dodatek na swoją matkę. Myślałem, że za nią tęskniłaś. - Oczywiście, że tęskniłam! – zawołała Clary, uświadamiając sobie w miarę mówienia jak ta scena w kuchni musiała wyglądać. Zwłaszcza dla jej matki. Odepchnęła od siebie tą myśl. – Po prostu byłam tak skupiona na tym żeby ją ratować – ochronić ją przed Valentinem a potem znaleźć sposób na jej uzdrowienie – że nigdy nawet nie pomyślałam o tym, jak mogę być na nią wściekła za te wszystkie lata kiedy mnie okłamywała. Że utrzymywała to przede mną w tajemnicy, nie pozwalała mi poznać prawdy. Nigdy nie dała mi szansy żebym dowiedziała się kim tak naprawdę jestem. - Ale nie to powiedziałaś kiedy weszła do pokoju – odezwał się cicho Simon. – Spytałaś: „Dlaczego nigdy nie powiedziałaś mi, że mam brata? - Wiem – Clary urwała źdźbło trawy i zaczęła je obracać w palcach. – Chyba nie mogę przestać myśleć o tym, że gdybym znała prawdę, to nie poznałabym Jace’a w tych samych okolicznościach. Nie zakochałabym się z nim. Simon milczał przez chwilę - Nie sądzę żebym kiedykolwiek słyszał jak to mówisz. - Że go kocham? – zaśmiała się, ale nawet w jej własnych uszach zabrzmiało to ponuro. – W tej chwili udawanie że go nie kocham nie ma żadnego sensu. I

pewnie wcale nie ma znaczenia. Możliwe, że i tak już nigdy go nie zobaczę. - Wróci. - Może. - Wróci – powtórzył Simon. – Po ciebie. - Nie wiem – Clary pokręciła głową. Robiło się coraz zimniej, a słońce zachodziło już za horyzont. Zmrużyła oczy, pochylając się do przodu i wysilając wzrok. – Simon, spójrz. Podążył za jej wzrokiem. Za magiczną barierą, tuż przy Północnej Bramie wiodącej do miasta, gromadziły się setki ciemnych sylwetek, jedni stali w grupach a drudzy osobno: Podziemni, których Luke wezwał by pomóc miastu, czekający cierpliwie na werdykt Clave który pozwoli im wejść do środka. Dreszcz przeszedł Clary po krzyżu. Stojąc na szczycie wzgórza widziała nie tylko miasto w dole. Oto stała na krawędzi kryzysu, uczestniczyła w wydarzeniu, które zmieni funkcjonowanie całego świata Nocnych Łowców. - Są tutaj – powiedział Simon, jakby do siebie. – Ciekawe czy to oznacza, że Clave podjęło już jakąś decyzję? - Mam nadzieję. – Źdźbło trawy, które obracała w palcach, zmieniło się z bezkształtną zieloną masę; wyrzuciła je i wyrwała następne. – Nie mam pojęcia, co zrobię, jeśli zdecydują się poddać. Może uda mi się stworzyć Portal, który przeniesie nas wszystkich gdzieś, gdzie Valentine nigdy nas nie znajdzie. Na bezludną wyspę czy coś takiego. - Okej, teraz to ja mam do ciebie głupie pytanie – powiedział Simon. – Potrafisz stworzyć nowe runy, prawda? Dlaczego po prostu nie stworzysz takiej, która zniszczy wszystkie demony na świecie? Albo zabije Valentine’a? - To nie działa w ten sposób – zaczęła tłumaczyć Clary. – Mogę narysować tylko te runy, które uprzednio zwizualizuję. Gotowy obraz musi pojawić się w mojej głowie, tak jak zdjęcie. Kiedy staram się wyobrazić sobie „zabij Valentine’a” albo „rządź światem” czy coś podobnego, to nie widzę żadnych obrazków. Tylko mgła. - Jak myślisz, skąd biorą się te obrazy run?

- Nie wiem – odparła. – Wszystkie runy jakie znają Nocni Łowcy pochodzą z Szarej Księgi. Dlatego mogą ich używać tylko Nefilim; to po to zostały stworzone. Ale są też inne, starsze. Magnus mi powiedział. Tak jak to Piętno Kaina. To Znak ochronny, ale nie pochodzi z Szarej Księgi. Więc kiedy myślę o tych runach, tak jak w przypadku Nieustraszonego, to nie wiem, czy to coś, co sama to wymyślam, czy pamiętam... runy starsze niż Nocni Łowcy. Runy tak stare jak same anioły. Pomyślała o znaku, jaki pokazał jej Ithuriel, prostej jak pojedynczy supeł. Czy pochodziła z jej umysłu czy z umysłu anioła? A może po prostu istniały od zawsze, tak jak morze lub niebo? Ta myśl sprawiła, że zadrżała. - Zimno ci? – spytał Simon. - Tak... a tobie nie? - Ja już nie odczuwam zimna – objął ją ramieniem, zataczając dłonią powolne kręgi na jej plecach. Zachichotał żałośnie. – To pewnie i tak niewiele pomoże, skoro moje ciało nie wydziela już ciepła. - Nie – powiedziała Clary. – To znaczy... tak, pomaga. Zostań tak jak jesteś – spojrzała na niego. Patrzył w kierunku Północnej Bramy otoczonej przez stłoczone, ciemne postacie Podziemnych, stojących prawie w bezruchu. W jego oczach odbijało się czerwone światło wieży demonów, przez co wyglądał jak ktoś na zdjęciu zrobionym z włączonym fleszem. Mogła dostrzec bladoniebieskie żyły rozgałęziające się tuż pod jego skórą, w miejscach gdzie była najcieńsza: na jego skroniach, u podstawy obojczyków. Wiedziała wystarczająco dużo o wampirach by wiedzieć, że oznaczało to, że od jego ostatniego posiłku musiało już upłynąć trochę czasu. - Jesteś głodny? W końcu na nią spojrzał. - Boisz się, że cię ugryzę? - Dobrze wiesz, że możesz się napić mojej krwi zawsze jeśli będziesz tego potrzebował. Dreszcz, ale nie z powodu zimna, targnął jego ciałem, i przyciągnął ją bliżej do swojego boku.

- Nigdy bym tego nie zrobił – powiedział. – Poza tym, piłem już krew Jace’a... i mam dość wysysania moich przyjaciół. Clary przypomniała sobie o srebrzystej bliźnie na gardle Jace’a. Powoli, z myślami wypełnionymi jego obrazami, powiedziała: - Myślisz, że to dlatego...? - Dlaczego co? - Dlaczego słońce cię nie rani. To znaczy, raniło przed tym, prawda? Przed tą nocą na łodzi? Niechętnie skinął głową. - Więc co się jeszcze zmieniło? Czy po prostu chodzi o to że napiłeś się jego krwi? - Masz na myśli to, że jest Nefilim? Nie. Nie, to coś innego. Ty i Jace... nie jesteście całkiem normalni, prawda? Mam na myśli, że nie jesteście normalnymi Nocnymi Łowcami. Jest w was coś wyjątkowego. Tak jak powiedziała Królowa Jasnego Dworu. Byliście eksperymentami – uśmiechnął się, widząc jej zdumione spojrzenie. – Nie jestem głupi. Potrafię dodać dwa do dwóch. Ty ze swoją zdolnością do tworzenia nowych run, a Jace... no cóż, nikt nie może być aż tak irytujący bez posiadania jakichś nadprzyrodzonych mocy. - Naprawdę aż tak bardzo go nie znosisz? - To nie jest tak, że go nie znoszę – zaprotestował Simon. – To znaczy, nienawidziłem go na początku. Sprawiał wrażenie takiego aroganckiego i pewnego siebie, a ty byłaś w niego wpatrzona jak w obrazek. - Nieprawda. - Daj mi skończyć, Clary – w głosie Simona słychać było lekką zadyszkę, jeśli można tak było powiedzieć o kimś, kto wcale nie oddychał. Brzmiał jakby biegł w kierunku czegoś. – Mogę powiedzieć jak bardzo go lubiłaś a ja myślałem, że on cię wykorzystuje, że byłaś tylko głupią Przyziemną, której mogły zaimponować jego sztuczki Nocnego Łowcy. Za pierwszym razem wmówiłem sobie, że nigdy nie dałabyś się na to złapać, a potem, że nawet gdyby się tak stało, że znudziłby

się tobą i w końcu wróciłabyś do mnie. Nie jestem z tego dumny, ale kiedy jesteś zdesperowany, uwierzysz we wszystko. A kiedy okazało się, że jest twoim bratem, to było jak odroczenie wyroku w ostatniej chwili... i cieszyłem się z tego. Cieszyłem się nawet z tego, gdy widziałem jak bardzo musiał cierpieć, aż do tamtej nocy na Jasnym Dworze, kiedy go pocałowałaś. Widziałem... - Co takiego? – spytała Clary, nie mogąc znieść tego że przerwał. - Sposób, w jaki na ciebie patrzył. Wtedy to zrozumiałem. On nigdy cię nie wykorzystywał. Kochał cię i to go zabijało. - To dlatego poszedłeś do Dumort? – szepnęła Clary. To było coś, co od zawsze chciała wiedzieć, tylko nigdy nie miała dość odwagi żeby go spytać. - Przez ciebie i Jace’a? To nie był żaden rzeczywisty powód. Chciałem tam wrócić od czasu tamtej nocy w hotelu. Śniłem o tym. Wstawałem z łóżka, ubierałem się i byłem już na ulicy, i wiedziałem, że chcę tam wrócić. Nocą zawsze się pogarszało. Pogarszało się za każdym razem gdy byłem w jego pobliżu. Nawet do głowy mi nie przyszło, że to miało związek z czymś nadnaturalnym... Myślałem, że to jakiś stres pourazowy czy coś takiego. Tamtego wieczoru byłem już tak zmęczony i wściekły, a my byliśmy tak blisko hotelu i była noc... Ledwo pamiętam, co się wtedy właściwie stało. Pamiętam tylko spacer przez park a potem... Pustka. - Gdybyś się wtedy na mnie nie wściekł... Gdybyśmy cię nie zdenerwowali... - To nie jest tak, że miałaś jakiś wybór – powiedział Simon. – I to nie jest tak, że o tym nie wiedziałem. Można tylko unikać prawdy tak długo, aż sama da o sobie znać. Zrobiłem błąd nie mówiąc ci o tym co się ze mną działo, ani o moich snach. Ale nie żałuję, że się spotykaliśmy. Cieszy mnie to, że spróbowaliśmy. Kocham cię za to, że próbowałaś, nawet jeśli i tak nic by z tego nie wyszło. - Z całych sił pragnęłam by nam wyszło – powiedziała miękko Clary. – Nigdy nie chciałam cię zranić. - I tak bym tego nie zmienił – odparł Simon. – Nigdy nie przestałbym cię kochać. Za nic w świecie. Wiesz, co powiedział mi Raphael? Że nie wiedziałem jak to jest być dobrym wampirem, że wampiry akceptują to, że są martwe. Ale tak długo jak będę pamiętał jak to było kochać cię, to zawsze będę miał wrażenie, że żyję.

- Simon... - Popatrz – przerwał jej, jego ciemne oczy rozszerzyły się. – Tam w dole. Srebrnoczerwona słoneczna tarcza widniała na horyzoncie. W miarę jak patrzyła, obniżała się aż całkiem znikła, chowając się za ciemną krawędzią świata. Wieże demonów Alicante zbudziły się nagle do życia, rozjarzając się światłem. W ich blasku Clary mogła dostrzec ciemny tłum tłoczący się niespokojnie przy Północnej Bramie. - O co chodzi? – szepnęła. – Słońce zaszło. Czemu nie otwierają Bramy? Simon zastygł w bezruchu. - Clave – powiedział. – Widocznie musieli odmówić Lukowi. - Nie mogą tego zrobić! – powiedziała Clary podniesionym głosem. – To by znaczyło, że... - Że chcą się poddać. - Nie mogą! – krzyknęła ponownie, ale gdy patrzyła, zobaczyła jak grupy ludzi otaczających ochronną barierę zawracają i odchodzą, wylewając się jak mrówki ze zniszczonego mrowiska. Twarz Simona wyglądała jak z wosku w słabym świetle. - Chyba rzeczywiście aż tak bardzo nas nienawidzą – powiedział. – Naprawdę wolą wybrać Valentine’a. - To nie nienawiść – sprostowała Clary. – Po prostu się boją. Nawet Valentine się bał – powiedziała bez zastanowienia, ale zdała sobie sprawę, że to prawda. – Bał się i był zazdrosny. Simon zerknął na nią zaskoczony. - Zazdrosny? Clary wróciła pamięcią do tego, co tego co we śnie pokazał jej Ithuriel. W jej uszach pobrzmiewał głos Valentine’a.

Chciałem go zapytać dlaczego. Dlaczego nas stworzył, swoją rasę Nocnych Łowców, a mimo to nie dał nam takich mocy jakie posiadają Podziemni – szybkości wilków, nieśmiertelności baśniowego ludku, magicznych zdolności czarowników, a nawet siły wampirów. Nie zostawił nam niczego poza tymi liniami na skórze. Z jakiej racji ich siły mają przewyższać nasze? Dlaczego nie możemy ich z nimi dzielić? Jej usta same się rozchyliły gdy patrzyła niewidzącym wzrokiem na miasto w dole. Ledwie docierało do niej, że Simon był obok i mówił jej imię. Jej myśli pędziły jak szalone. Anioł mógł jej pokazać cokolwiek, pomyślała, ale wybrał akurat te sceny, te wspomnienia z jakiegoś powodu. Przypomniała sobie oburzonego Valentine’a. To, że musimy być z nimi połączeni, przykuci do tych kreatur! I runa. Ta, o której śniła. Runa prosta jak pojedynczy węzeł. Dlaczego nie możemy dzielić z nimi tego, co posiadają? - Połączenie – powiedziała na głos. – Chodzi o wiążącą runę. Łączącą przeciwieństwa. - Co takiego? – Simon zagapił się na nią, nie rozumiejąc ani słowa. Zerwała się na nogi, otrzepując ręce. - Muszę zejść na dół. Gdzie oni są? - Gdzie jest kto? Clary... - Clave. Gdzie się spotykają? Gdzie jest Luke? Simon podniósł się z ziemi. - W Sali Porozumień. Clary... Ale ona już pędziła w kierunku krętej ścieżki prowadzącej ku miastu. Przeklinając pod nosem, Simon pobiegł za nią.

Mówią, że wszystkie drogi prowadzą do Sali. Słowa Sebastiana dźwięczały bez przerwy w głowie Clary, gdy biegła wąskimi uliczkami Alicante. Miała tylko nadzieję, że to była prawda, bo w przeciwnym razie na pewno by się zgubiła. Ulice skręcały pod dziwnymi kątami, zupełnie inaczej niż piękne i proste ulice Manhattanu. Tam zawsze wiedziałeś gdzie jesteś. Wszystko było jasno ponumerowane i oznaczone. Natomiast Alicante było jak labirynt. Przecięła niewielki placyk i ruszyła wzdłuż jednej ze ścieżek przy kanale, wiedząc że podążając za wodą, dotrze w końcu do Placu Anioła. Ku jej zaskoczeniu, ścieżka wiodła obok domu Amatis, a wtedy zdyszana pobiegła w dół szerszej, znajomej ulicy, która kończyła się placem. Przed nią wyrosła biała bryła Sali Porozumień, z rzeźbą anioła połyskującą na środku placu. Obok niej z założonymi rękoma stał Simon i patrzył na Clary ponuro. - Mogłaś zaczekać – powiedział. Pochyliła się z dół, opierając dłonie na kolanach i próbując złapać oddech. - Nie możesz... tego mówić... skoro dotarłeś tu szybciej ode mnie. - Wampirza szybkość – powiedział Simon z lekką satysfakcją. – Kiedy wrócimy do domu, powinienem iść na polowanie. - To by było... oszustwo – biorąc ostatni głęboki oddech, Clary wyprostowała się i odgarnęła z oczu spocone kosmyki włosów. – Dobra, wchodzimy. Sala była pełna Nocnych Łowców. Było ich tu więcej niż kiedykolwiek widziała w jednym miejscu, nawet podczas nocnego ataku Valentine’a. Ich głosy przechodziły w huk jak przy obsuwającej się lawinie; większość z nich skupiła się w kłótliwe, krzyczące grupy – podium było opustoszałe, a mapa Idris zwisała smętnie za nim. Rozejrzała się dokoła w poszukiwaniu Luke’a. Odnalezienie go zajęło jej chwilę. Dostrzegła go wspartego o filar z półprzymkniętymi oczami. Wyglądał okropnie – wyczerpany do granic możliwości i z zapadniętymi ramionami. Za nim stała Amatis klepiąc go ze zmartwieniem po ramieniu. Clary omiotła wzrokiem pomieszczenie, ale nigdzie w tłumie nie dostrzegła Jocelyn. Zawahała się przez moment. A potem pomyślała o Jasie szukającym Valentine’a, o tym że poszedł tam sam wiedząc, że równie dobrze może zginąć. Wiedział, że jest tego częścią, częścią tego wszystkiego tak samo jak ona... zawsze była, nawet jeśli o tym nie

wiedziała. Adrenalina ciągle buzowała w jej żyłach, wyostrzając wzrok, sprawiając że wszystko było wyraźniejsze. Aż za bardzo. Uścisnęła dłoń Simona. - Życz mi szczęścia – powiedziała a jej stopy zaprowadziły ją ku schodom podium, prawie bez udziału woli, a potem stała już na wzniesieniu i obróciła się by stanąć twarzą w twarz z tłumem. Nie była pewna czego się spodziewać. Zdumionych westchnień? Morza wyczekujących, milczących twarzy? Ledwie ją zauważyli – tylko Luke spojrzał w górę, jakby wyczuł jej obecność i zamarł z wyrazem kompletnego zaskoczenia na twarzy. Z tłumu ktoś wyszedł – wysoki mężczyzna z ostro zarysowanymi kośćmi policzkowymi, wyglądającymi jak dziób statku. Konsul Malachi. Pokazywał jej, że ma zejść z podium, potrząsając dłońmi i krzycząc coś, czego nie mogła dosłyszeć. Coraz więcej Nocnych Łowców obracało się w jej stronę, gdy Konsul torował sobie przejście przez tłum. Clary miała wreszcie to czego chciała. Wszystkie oczy zwróciły się ku niej. Usłyszała szmer przechodzący przez tłum: To ona. Córka Valentine’a. - Macie rację – powiedziała tak głośno jak tylko potrafiła. – Jestem córką Valentine’a. O tym, że jest moim ojcem dowiedziałam się zaledwie kilka tygodni temu. Kilka tygodni temu nie wiedziałam nawet o jego istnieniu. Wiem, że wielu z was i tak w to nie uwierzy, ale w porządku. Wierzcie w co chcecie. Tak samo jak ja wiem o nim rzeczy, o których wy nie macie pojęcia; rzeczy, które mogą wam pomóc wygrać przeciwko niemu te bitwę... jeśli tylko pozwolicie mi o nich opowiedzieć. - Niedorzeczne – Malachi stanął na stopniach podium. – To niedorzeczne. Jesteś tylko małą dziewczynką... - To córka Jocelyn Fairchild – odezwał się Patrick Penhallow. Przepchnął się przez tłum i uniósł dłoń. – Pozwól jej mówić, Malachi. Tłum zafalował. - Ty – powiedziała Clary do Konsula. – Ty i Inkwizytor wtrąciliście mojego przyjaciela do więzienia. - Twojego wampira? – zakpił Malachi. - Powiedział mi, że wypytywaliście go o to co się stało na łodzi Valentine’a tamtego wieczoru na East River. Myśleliście że Valentine musiał coś zrobić,

posłużyć się czarną magią. No cóż, nie zrobił tego. Jeśli chcecie wiedzieć kto zniszczył statek, to odpowiedź jest inna. Ja to zrobiłam. Pełen niedowierzania śmiech Malachiego wsparło kilka innych dobiegających z tłumu. Luke patrzył na nią, kręcąc głową, ale Clary ciągnęła dalej. - Zrobiłam to za pomocą runy –wyjaśniła. – Runy tak silnej, że statek rozpadł się na kawałki. Potrafię tworzyć nowe runy. Nie tylko te, które są w Szarej Księdze. Runy, których nikt przedtem nie widział. Potężne... - Dość – ryknął Malachi. – To śmieszne. Nikt nie potrafi tworzyć nowych run. To zupełnie niemożliwe – odwrócił się w stronę tłumu. – Ta dziewczyna kłamie tak samo jak jej ojciec. - Ona nie kłamie – odezwał się ktoś z tyłu czystym, silnym i absolutnie pewnym głosem. Tłum obrócił się w tamtą stronę a Clary zobaczyła kto to. To był Alec. Isabelle stała po jednej jego stronie a po drugiej stał Magnus. Razem z nimi byli też Simon i Maryse Lightwood. Tworzyli niewielką, ścisłą, zdeterminowaną grupę stojącą w drzwiach frontowych. – Widziałem, jak stworzyła runę. Nawet użyła jej na mnie. Podziałała. - Kłamiesz – powiedział Konsul, ale niepewność zakradła się do jego głosu. – Chronisz swoją przyjaciółkę... - Doprawdy, Malachi – rzuciła sucho Maryse. – Po co mój syn miałby kłamać, skoro możemy się o tym przekonać na własne oczy. Daj dziewczynie stelę i pozwól jej stworzyć nową runę. Wyrażający zgodę pomruk rozszedł się po Sali. Patrick Penhallow podszedł bliżej i podał Clary stelę. Przyjęła ją z wdzięcznością i odwróciła się do tłumu. Zaschło jej w ustach. Adrenalina ciągle krążyła w jej ciele, ale było jej zbyt mało by zagłuszyć tremę. Co właściwie miała teraz zrobić? Jaką runę miała stworzyć by przekonać tych ludzi że mówi prawdę? Co by pokazało im prawdę? Spojrzała na nich przez tłum i dostrzegła Simona stojącego razem z Lightwoodami, patrzącego na nią przez dzielącą ich wolną przestrzeń. W ten sam sposób Jace patrzył na nią w rezydencji. To była jedyna nić jaka łączyła tych dwóch chłopców, których tak bardzo kochała. Jedyna wspólna rzecz: wierzyli w nią wtedy, gdy sama w siebie nie wierzyła.

Patrząc na Simona i myśląc o Jasie, opuściła stelę i dotknęła jej kłującym końcem wnętrza swojego nadgarstka w miejscu, w którym bił puls. Nie patrzyła w dół tylko rysowała na ślepo, ufając że stela i ona sama zdołają stworzyć runę jakiej potrzebowała. Rysowała ją z lekkością – potrzebowała jej tylko na chwilę – ale zrobiła to bez zastanowienia. A kiedy skończyła, podniosła rękę i otworzyła oczy. Pierwszą rzeczą jaką zobaczyła był Malachi. Jego twarz zbladła. Zaczął się od niej odsuwać z twarzą wykrzywioną przerażeniem. Powiedział coś – słowo w języku, którego nie rozpoznała – i tuż za nim zobaczyła Luke’a, wpatrzonego w nią z rozchylonymi ustami. - Jocelyn? – spytał Luke. Spojrzała na niego i ledwie zauważalnie pokręciła głową. Wbiła wzrok w tłum, który zmienił się w rozmazaną plamą twarzy. Niektóre się uśmiechały, inne rozglądały dookoła w zaskoczeniu, jeszcze inne obracały się w stronę osób stojących obok. Kilka wyrażających zdumienie i przerażenie, z dłońmi przyciśniętymi do ust. Dostrzegła niedowierzające szybkie spojrzenie jakie Alec rzucił Magnusowi a potem jej, i Simona patrzącego z osłupieniem, a potem Amatis wystąpiła do przodu, przepychając się obok Patricka, i podbiegła do krawędzi podium. - Stephen! – zawołała, patrząc na Clary z oszołomieniem. – Stephen! - Amatis, nie – powiedziała Clary, i poczuła jak magia runy opuszcza ją, tak jakby zrzuciła cienką część niewidzialnej garderoby. Pełna zapału twarz Amatis oklapła a ona sama cofnęła się do tyłu, z wyrazem twarzy wyrażającym przybicie i zaskoczenie. Clary spojrzała na tłum. Wszyscy milczeli jak zaklęci, z twarzami zwróconymi w jej stronę. - Wiem, co przed chwilą zobaczyliście – powiedziała. – I wiem też, że taka magia wybiega poza iluzję i maskujący czar. I to wszystko za pomocą jednej runy, jednej jedynej runy, tej którą stworzyłam. Istnieją powody dla których posiadam tę zdolność i wiem, że wcale nie muszą się wam one podobać ani nie musicie w nie wierzyć, ale to nie ma żadnego znaczenia. Znaczenie ma jedynie to, że mogę wam pomóc wygrać bitwę przeciwko Valentine’owi jeśli tylko mi na to pozwolicie. - Nie będzie żadnej bitwy – odezwał się Malachi. Nie patrzył jej w oczy gdy to

mówił. – Clave podjęło decyzję. Zgodzimy się na warunki Valentine’a i jutro rano złożymy broń. - Nie możecie tego zrobić – powiedziała z desperacją w głosie. – Myślicie że wszystko wróci do normy po tym jak się poddacie? Że Valentine pozwoli wam żyć tak jak dotychczas? Że ograniczy zabijanie tylko do demonów i Podziemnych? – omiotła spojrzeniem całą Salę. – Większość z was nie widziała go od piętnastu lat. Chyba już zapomnieliście jaki on naprawdę jest. Ale ja to wiem. Słyszałam jak mówił o swoich planach. Wydaje się wam, że pod jego rządami będziecie żyć tak jak teraz, ale tak się nie stanie. Całkowicie nad wami zapanuje, bo zawsze będzie mógł was zastraszyć lub zniszczyć za pomocą Darów Anioła. Na początek zacznie zabijać Podziemnych. Potem zabierze się za Clave. Zabije ich w pierwszej kolejności, bo myśli, że są słabi i skorumpowani. Potem rozprawi się z każdym, kto ma w rodzinie jakiegoś Podziemnego. To może być brat wilkołak – jej wzrok przesunął się po Amatis – albo zbuntowana nastoletnia córka, która umawia się przelotnie z rycerzem faerie – spojrzała w kierunku Lightwoodów – czy ktokolwiek inny, kto przyjaźni się z Podziemnym. A potem zabierze się za tych, którzy kiedyś skorzystali z pomocy czarownika. Ilu z was to kiedyś zrobiło? - To jakiś nonsens – odparł sucho Malachi. – Valentine nie jest zainteresowany niszczeniem Nefilim. - Tyle że dla niego każdy, kto jest w jakiś sposób powiązany z Podziemnymi, nie jest godny tego by się tak nazywać – powiedziała z naciskiem Clary. – Posłuchajcie, wasza wojna nie jest toczona przeciwko Valentine’owi. Toczycie ją przeciwko demonom. Ochrona świata przed demonami to wasz obowiązek zesłany wam z nieba. A takiego obowiązku nie da się po prostu zignorować. Podziemni też nienawidzą demonów. Oni także je niszczą. Jeśli plan Valentine’a się powiedzie, to poświęci tyle czasu na mordowanie Podziemnych i wszystkich Nocnych Łowców, którzy mają z nimi jakieś powiązania, że wkrótce zapomni o demonach. Wy też zapomnicie, bo będziecie zajęci baniem się go. A kiedy zapanują nad światem to będzie koniec. - Widzę do czego zmierza ta rozmowa – powiedział Malachi przez zaciśnięte zęby. – Nie będziemy walczyć u boku Podziemnych w bitwie, której i tak nie możemy wygrać... - Ależ możecie ją wygrać – przerwała mu Clary. – Możecie – gardło wyschło jej na wiór, rozbolała ją głowa, a twarze zebranych zaczęły się rozpływać w

bezkształtną plamę, przecinaną gdzieniegdzie wybuchami łagodnego, białego światła. Nie możesz się teraz poddać. Musisz próbować dalej. – Mój ojciec nienawidzi Podziemnych dlatego, że im zazdrości – ciągnęła, a jej słowa potykały się o kolejne. – Jest zazdrosny i obawia się rzeczy, których oni potrafią, a on nie. Nie może znieść tego, że pod pewnymi względami są potężniejsi od Nefilim i założę się, że nie tylko on tak myśli. Łatwo jest się bać czegoś, czego nie dzieli się z innymi – wzięła głęboki wdech. – A co gdybyśmy mogli się tym podzielić? Co jeśli potrafię stworzyć taką runę, która mogłaby nas wszystkich połączyć – każdego Nocnego Łowcę do Podziemnego walczącego u waszego boku – i moglibyście wtedy dzielić waszą moc? Wasze rany goiłyby się równie szybko jak te wampirze, bylibyście tak silni jak wilkołaki czy szybcy jak rycerze faerie. A w zamian podzielilibyście się z nimi waszymi umiejętnościami w walce. Bylibyście nie do pokonania... Tylko musicie pozwolić mi zrobić sobie Znak i musicie zgodzić się walczyć u boku Podziemnych. Bo jeśli nie, to runy nie zadziałają – zrobiła pauzę. – Błagam – powiedziała, ale słowa jakie wyszły z jej wyschniętego gardła były ledwie słyszalne. – Błagam, pozwólcie zrobić sobie Znak. Słowa wtopiły się w dźwięczącą ciszę. Świat rozpłynął się w mgłę a ona zdała sobie nagle sprawę z tego, że ostatnią połowę swojej przemowy wypowiedziała wpatrując się w sufit Sali, a białe eksplozje światła które widziała były zapalającymi się na niebie jedna po drugiej gwiazdami. Cisza ciągnęła się w nieskończoność, gdy dłonie przy jej bokach powoli zacisnęły się w pięści. A potem wolno, bardzo wolno opuściła wzrok i napotkała spojrzenie wpatrującego się w nią tłumu.

17. Opowieść Nocnego Łowcy Clary siedziała na najwyższym stopniu Sali Porozumień i patrzyła na Plac Anioła. Księżyc wzeszedł wcześniej i było go widać tuż nad dachami domów. Wieże demonów promieniowały odbitym, białosrebrnym światłem. Ciemność dobrze skrywała blizny i sińce miasta. Pod nocnym niebem sprawiało wrażenie cichego i spokojnego... pod warunkiem, że nikt nie spoglądał na Wzgórze Gardu i na zgliszcza pozostałe po cytadeli. Poniżej strażnicy patrolowali plac, znikając i pojawiając się co chwila, gdy poruszali się między plamami magicznego światła jakie rzucały latarnie. Starannie ignorowali obecność Clary.

Kilka stopni niżej Simon chodził w tę i z powrotem, nie wydając przy tym żadnego dźwięku. Trzymał dłonie w kieszeniach i kiedy doszedł do końca schodów i odwrócił się w jej stronę, światło księżyca rozświetliło jego jasną skórę, jakby to była odbijająca światło powierzchnia. - Przestań – powiedziała. – Tylko mnie denerwujesz. - Przepraszam - Mam wrażenie, że siedzimy tu już całą wieczność – wytężyła słuch, ale nie usłyszała nic poza niewyraźnym szmerem wielu głosów dobiegającym zza zamkniętych, podwójnych drzwi Sali. – Słyszysz co oni tam mówią? Simon przymknął oczy. Wyglądało na to że usiłował się skupić. - Tylko trochę – powiedział po chwili. - Chciałabym być w środku – mruknęła Clary, kopiąc z irytacją piętami w schodek. Luke kazał jej czekać na zewnątrz podczas gdy Clave się naradzało. Chciał żeby Amatis jej towarzyszyła, ale Simon nalegał, że to on ją zastąpi mówiąc, że przyda się bardziej w środku gdy będzie ją popierać. – Chciałabym być częścią narady. - Nie – poprawił ją Simon. – Nie chciałabyś. Zdawała sobie sprawę z tego dlaczego Luke kazał jej zaczekać na zewnątrz. Mogła sobie wyobrazić co mówili o niej znajdujący się w środku ludzie. Kłamczucha. Dziwoląg. Idiotka. Szalona. Potwór. Córka Valentine’a. Być może lepiej było zaczekać tutaj ale napięcie związane z oczekiwaniem na decyzję Clave niemal rozsadzało ją od środka. - Może mógłbym się na którąś wspiąć – powiedział Simon, spoglądając na białe kolumny podtrzymujące pochyły dach Sali. Ozdabiały je zachodzące na siebie runy. Nie miały niczego za co można by złapać. – Rozładujemy w ten sposób napięcie. - Och, daj spokój. Jesteś wampirem a nie Spidermanem. W odpowiedzi Simon przeskoczył lekko schodki i stanął pod podstawą filaru. Oglądał go uważnie przez chwilę zanim położył na nim dłonie i zaczął się

wspinać. Clary patrzyła na niego z otwartymi ustami, gdy jego palce znajdywały niewidoczne uchwyty w rzeźbionym kamieniu. - Ty jesteś Spidermanem! – zawołała. Simon spojrzał na nią, będąc w połowie kolumny. - To znaczy, że ty jesteś Mary Jane. Ona też miała rude włosy – rozejrzał się dookoła, marszcząc czoło. – Miałem nadzieję, że zobaczę stąd Północną Bramę, ale widocznie jestem jeszcze zbyt nisko. Clary wiedziała dlaczego chciał zobaczyć Bramę. Rozesłano posłańców by namówili Podziemnych żeby zaczekali jeszcze, podczas gdy Clave obradowało, a Clary mogła mieć tylko nadzieję, że będą do tego skłonni. I gdyby tak się stało, to jak musiało tam być? Clary wyobraziła sobie czekający, krążący niespokojnie, zastanawiający się tłum... Podwójne drzwi Sali otwarły się z trzaskiem. Ze szczeliny wysunęła się smukła sylwetka, zamknęła za sobą drzwi i odwróciła się twarzą do Clary. Stała w cieniu, i dopiero gdy zrobiła krok do przodu, przysuwając się do plamy magicznego światła zalewającej schody, Clary dojrzała jasny błysk rudych włosów i rozpoznała swoją matkę. Jocelyn spojrzała w górę i na jej twarzy odmalowało się oszołomienie. - Och... cześć, Simon. Miło widzieć, że się... dostosowujesz. Simon puścił kolumnę i opadł lekko na ziemię przy jej podstawie. Wyglądał na lekko speszonego. - Dobry wieczór, pani Fray. - Nie widzę powodu żeby mnie tak nazywać – odparła matka Clary. – Powinieneś mi mówić po imieniu - zawahała się. – Wiesz, może to i dziwne – ta cała sytuacja – ale dobrze wiedzieć, że jesteś tu razem z Clary. Nie pamiętam, żebyście się kiedykolwiek rozstawali. Simon sprawiał wrażenie mocno zakłopotanego. - Panią też dobrze widzieć.

- Dziękuję, Simon – Jocelyn spojrzała na Clary. – Czy teraz możemy porozmawiać? Na osobności? Clary siedziała bez ruchu przez długą chwilę, wpatrując się w nią. Trudno było nie zauważyć, że patrzyła na nią jak na kogoś obcego. Coś ścisnęło jej gardło, tak mocno, że prawie nie mogła wydobyć z siebie głosu. Zerknęła na Simona, który wyraźnie czekał na jakiś sygnał czy ma sobie iść czy zostać. Westchnęła. - W porządku. Simon uniósł kciuk w dodającym odwagi geście zanim zniknął we wnętrzu Sali. Clary odwróciła się i wbiła spojrzenie w plac, gdzie strażnicy robili obchód, a Jocelyn zeszła niżej i usiadła obok niej. Jakaś część Clary pragnęła pochylić się i oprzeć o położyć głowę na jej ramieniu. Mogłaby nawet zamknąć oczy i udawać, że wszystko jest w porządku. Druga jej część wiedziała, że to i tak niczego by nie zmieniło. Nie mogła wiecznie zamykać na wszystko oczu. - Clary – odezwała się miękkim głosem Jocelyn. – Tak mi przykro. Clary spojrzała w dół na swoje dłonie. Zdała sobie sprawę z tego, że ciągle trzymała w nich stelę Patricka Penhallowa. Miała nadzieję, że nie pomyślał sobie, że chciała ją ukraść. - Nigdy nie myślałam, że znów zobaczę to miejsce – dodała. Clary zerknęła na nią z ukosa i zauważyła, że jej matka wpatrywała się w miasto, w wieże demonów rzucające blade, białawe światło na linii horyzontu. – Śniłam o nim czasami. Nawet chciałam je namalować, uwiecznić swoje wspomnienia, ale nie mogłam tego zrobić. Wydawało mi się, że gdybyś kiedyś zobaczyła te obrazy, to zastanawiałabyś się jakim cudem takie rzeczy przyszły mi do głowy. Tak bardzo bałam się tego, że mogłaś odkryć to skąd tak naprawdę byłam. Kim byłam. - No i teraz już wiem. - I teraz już wiesz – powtórzyła smutno Jocelyn. – I masz wszelkie powody by mnie nienawidzić. - Nie nienawidzę cię, mamo – odparła Clary. – Ja po prostu... - Nie ufasz mi – dokończyła Jocelyn. – Nie mogę cię za to winić. Powinnam była

powiedzieć ci prawdę – dotknęła lekko ramienia Clary i gdy ta się nie odsunęła, wydała się bardziej ośmielona. – Mogę ci powtarzać, że robiłam to by cię chronić, ale wiem jak to musi brzmieć. Byłam tu przed chwilą, w Sali, widziałam cię... - Byłaś tu? – Clary okazała zdumienie. – Nie widziałam cię. - Bo byłam na samym końcu. Luke odradził mi przychodzenie na naradę. Powiedział, że moja obecność wytrąci wszystkich z równowagi i zaszkodzi sprawie. I pewnie miał rację ale ja naprawdę strasznie chciałam tu przyjść. Wślizgnęłam się zaraz po rozpoczęciu spotkania i ukryłam w cieniu. Ale byłam tam. I chciałam ci powiedzieć, że... - Że zrobiłam z siebie idiotkę? – podsunęła Clary kwaśno. – Już to wiem. - Nie. Chciałam ci powiedzieć, że jestem z ciebie dumna. Clary obróciła się żeby spojrzeć na matkę. - Naprawdę? Jocelyn skinęła głową. - Oczywiście, że tak. Ze sposobu, w jaki stanęłaś twarzą w twarz z Clave. Za to, że pokazałaś im czego potrafisz dokonać. Sprawiłaś, że patrząc na ciebie zobaczyli w tobie osobę, którą kochają najbardziej na świecie, prawda? - Tak – zgodziła się Clary. – Skąd wiesz? - Słyszałam jak mówili różne imiona – powiedziała miękko Jocelyn. – A ja ciągle widziałam tylko ciebie. - Och – Clary wbiła wzrok w swoje stopy. – No cóż, nadal nie mam pewności czy uwierzyli mi w tę historię z runami. To znaczy, mam taką nadzieję, ale... - Mogę ją zobaczyć? – spytała Jocelyn. - Zobaczyć co? - Runę. Tę, którą stworzyłaś żeby połączyć Łowców i Podziemnych – zawahała

się. – Jeśli nie możesz tego zrobić... - Nie, w porządku – Clary narysowała stelą na marmurowym stopniu Sali linie, które pokazał jej anioł. Rozjarzyły się złotem. To była silna runa, mapa łukowatych linii zachodzących na matrycę z prostych kresek. Prosta i zarazem skomplikowana. Clary wiedziała teraz dlaczego wydawała jej się niedokończona gdy wyobraziła ją sobie za pierwszym razem. Żeby zadziałać potrzebowała dopełniającej runy. Bliźniaka. Partnera. – Sojusz – powiedziała, zabierając stelę. – Właśnie tak ją nazywam. Jocelyn w milczeniu obserwowała jak runa płonęła a potem zblakła, pozostawiając na kamieniu ledwie widoczne czarne kreski. - Kiedy byłam młoda – odezwała się w końcu – z całych sił walczyłam o to by połączyć razem Podziemnych i Łowców, by ochronić Porozumienia. Miałam wrażenie, że gonię za jakąś mrzonką... Za czymś, co większość Nocnych Łowców ledwie była w stanie sobie wyobrazić. A teraz ty sprawiłaś, że to stało się namacalne i prawdziwe. Gdy na ciebie patrzyłam, zdałam sobie z czegoś sprawę. Wiesz, że przez te wszystkie lata starałam się chronić cię przez ukrywanie przed światem. Nie mogłam znieść twoich wypadów do Pandemonium. Wiedziałam, że w tym miejscu Podziemni mieszają się z Przyziemnymi... i że z pewnością będą tam też Nocni Łowcy. Wydawało mi się, że w twojej krwi musiało być coś takiego co sprawiało, że cię tam ciągnęło; coś, co rozpoznało świat cieni nawet bez Wzroku. Myślałam, że będziesz bezpieczna tylko wtedy gdy cię przed nim ukryję. Nigdy nie przyszło mi do głowy, żeby ochronić cię pomagając ci być silną i ucząc cię walki – w jej głosie pojawił się smutek. – Ale jakimś cudem stałaś się silna. Wystarczająco silna, by powiedzieć ci prawdę, jeśli ciągle chcesz jej wysłuchać. - Sama nie wiem – Clary przypomniała sobie obrazy jakie pokazał jej anioł, to, jakie były straszne. – Wiem, że byłam na ciebie wściekła za to, że mnie okłamałaś. Ale nie jestem pewna, czy chcę słuchać kolejnych okropieństw. - Rozmawiałam z Lukiem. Uważa, że powinnaś o tym wiedzieć. Powinnaś znać całą historię. Wszystko. Również te rzeczy, o których nigdy nikomu nie mówiłam, nawet jemu. Nie mogę obiecać, że to będzie przyjemne. Ale taka jest właśnie prawda. Twarde Prawo, lecz Prawo. Była to winna Jace’owi tak samo jak sobie.

Zacisnęła dłonie na steli tak mocno, że aż kłykcie jej zbielały. - Chcę wiedzieć wszystko. - Wszystko... – Jocelyn wzięła głęboki wdech. – Nawet nie wiem od czego zacząć. - Może od tego jak w ogóle mogłaś poślubić Valentine’a? Jak mogłaś poślubić takiego człowieka, uczynić go moim ojcem... To potwór. - Nie. To człowiek. To zły człowiek. Ale jeśli chcesz wiedzieć dlaczego go poślubiłam, to zrobiłam to dlatego że go kochałam. - Nie mogłaś go kochać – odparła Clary. – Nikt by nie mógł. - Byłam w twoim wieku gdy się w nim zakochałam – powiedziała Jocelyn. – Wydawał się taki idealny – wspaniały, błyskotliwy, godny podziwu, zabawny, czarujący. Wiem, patrzysz na mnie tak jakbym straciła rozum. Ty znasz Valentine’a tylko od złej strony. Nie potrafisz wyobrazić sobie jaki był wtedy. Gdy byliśmy razem w szkole, wszyscy go kochali. Zdawał się promieniować wewnętrznym blaskiem, tak jakby istniała jakaś niezwykła i rzęsiście oświetlona część wszechświata, do której tylko on miał dostęp, a gdy mieliśmy trochę szczęścia, to mogliśmy to z nim dzielić, choćby tylko przez chwilę. Wszystkie dziewczyny się w nim durzyły a ja myślałam, że nie mam u niego żadnych szans. We mnie nie było nic niezwykłego. Nie byłam nawet popularna. Luke był jednym z moich najbliższych przyjaciół i spędzaliśmy razem większość czasu. Ale mimo to, jakimś cudownym zrządzeniem losu Valentine wybrał mnie. O rany, chciała powiedzieć Clary. Ale powstrzymała się od tego. Może sprawił to smutek połączony z żalem, jaki usłyszała w głosie swojej matki. A może dlatego, że powiedziała, że Valentine emanował wewnętrznym światłem. Clary to samo myślała o Jasie i poczuła się głupio. Ale może każdy zakochany tak myślał. - Dobra – powiedziała. – Rozumiem. Ale miałaś wtedy zaledwie szesnaście lat. Nie musiałaś za niego od razu wychodzić. - Miałam osiemnaście gdy wzięliśmy ślub. On miał dziewiętnaście – powiedziała Jocelyn rzeczowym tonem.

- O mój Boże – zawołała Clary z przerażeniem. – Zabiłabyś mnie gdybym chciała poślubić kogoś będąc w tym wieku. - Zgadza się. Ale Nocni Łowcy mają w zwyczaju zawierać małżeństwa szybciej niż Przyziemni. Ich... nasza... średnia długość życia jest krótsza; wielu z nas umiera gwałtowną śmiercią. Z tego powodu wszystko robimy szybciej. Byłam dostatecznie dorosła, żeby wziąć ślub. Moja rodzina cieszyła się wraz ze mną... Nawet Luke się cieszył. Wszyscy myśleli, że Valentine był wspaniałym chłopcem. I był wtedy, no wiesz, tylko chłopcem. Jedyną osobą, która powiedziała mi, żebym za niego nie wychodziła, była Madeleine. W szkole byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami, ale kiedy powiedziałam jej, że się zaręczyłam odparła, że Valentine jest samolubny i zawistny, że pod tą czarującą maską kryje się potworna amoralność. Wmówiłam sobie, że była zazdrosna. - A była? - Nie – odparła Jocelyn. – Mówiła prawdę. Po prostu ja nie chciałam tego słuchać – spojrzała w dół na swoje dłonie. - Ale żałowałaś tego – powiedziała Clary. – Po tym jak za niego wyszłaś, żałowałaś tego, prawda? - Clary – odezwała się zmęczonym głosem Jocelyn. – Byliśmy szczęśliwi. Przynajmniej przez pierwszych kilka lat. Zamieszkaliśmy w rezydencji moich rodziców, w miejscu w którym dorastałam. Valentine nie chciał przebywać w mieście. Pragnął by reszta Kręgu trzymała się z dala od Alicante i od wścibskich oczu Clave. Waylandowie mieszkali o milę czy dwie od nas. W pobliżu byli też inni – Lightwoodowie i Penhallowowie. To było jak przebywanie w centrum wszechświata gdzie wszystko kręciło się wokół nas, cały ten zapał, i to że stałam u jego boku. Nigdy nie dał mi odczuć, że mnie lekceważy. On nie. Zawsze byłam kluczowy elementem Kręgu. Jedną z niewielu osób, na której opiniach polegał. Ciągle mi powtarzał, że beze mnie niczego by nie dokonał. Że beze mnie byłby niczym. - Tak mówił? Clary nie potrafiła wyobrazić sobie, żeby Valentine kiedykolwiek powiedział coś takiego. Czegoś, przez co zabrzmiałby tak... bezbronnie. - Tak, ale to nie była prawda. Valentine nigdy nie był niczym. Urodził się by być

przywódcą, centrum rewolucji. Napływało do niego coraz więcej nawróconych. Przyciągały ich jego pasja i wspaniałość jego pomysłów. W tamtym czasie prawie wcale nie mówił o Podziemnych. Chodziło jedynie o reformowanie Clave, o zmienianie praw, które były sztywne, przestarzałe i złe. Valentine twierdził, że powinno być więcej Nocnych Łowców do walki z demonami, więcej Instytutów, że powinniśmy mniej martwić się ukrywaniem, a bardziej ochranianiem świata przed demonami. Że powinniśmy chodzić wyprostowani i dumni. Jego wizja była kusząca: świat pełen Nocnych Łowców, gdzie demony pierzchały przed nami w przerażeniu a Przyziemni, zamiast wierzyć w to, że nie istniejemy, dziękowaliby nam za to co dla nich zrobiliśmy. Byliśmy młodzi. Myśleliśmy że dziękowanie jest ważne. Nie zdawaliśmy sobie sprawy – Jocelyn zrobiła głęboki wdech, jakby miała zaraz zanurkować pod wodą. – A potem zaszłam w ciążę. Clary poczuła jak zimny dreszcz przebiegł jej po karku i nagle – sama nie wiedziała dlaczego – nie była już pewna, czy chce wysłuchać całej prawdy, nie była pewna, czy chce znów słuchać o tym jak Valentine zmienił Jace’a w potwora. - Mamo... Jocelyn pokręciła głową. - Pytałaś mnie dlaczego nigdy ci nie powiedziałam, że masz brata. To właśnie dlatego – wzięła urywany oddech. – Byłam taka szczęśliwa gdy się dowiedziałam. A Valentine... Mówił, że zawsze chciał być ojcem. Chciał wychować syna na wojownika tak jak ojciec wychował jego. „Albo córkę”, mówiłam, a on się uśmiechał i mówił, że córka też może być wojownikiem, tak samo jak syn, i że będzie się cieszył z jednego i drugiego. Myślałam, że wszystko było idealne. A potem Luke został pogryziony przez wilkołaka. Istnieje szansa jak jeden do dwóch, że ukąszenie spowoduje likantropię. Moim zdaniem to raczej jak trzy do czterech. Rzadko kiedy obserwowaliśmy przypadki, kiedy komuś udało się wyjść z tego cało, a Luke nie stanowił wyjątku. Zmienił się podczas następnej pełni księżyca. Następnego ranka pojawił się u nas na schodach, cały pokryty krwią i w podartych ubraniach. Chciałam go pocieszyć, ale Valentine odsunął mnie na bok. „Jocelyn, dziecko”, powiedział, tak jakby Luke miał się na mnie rzucić i wydrzeć mi je prosto z brzucha. To był Luke, ale Valentine odepchnął mnie i zaciągnął go do lasu. Kiedy wrócił po jakimś czasie, był sam. Podbiegłam do niego a on mi powiedział, że Luke zabił się w przypływie rozpaczy z powodu swojej likantropii. Powiedział mi że... nie żyje.

Smutek w głosie Jocelyn był świeży, pomyślała Clary, nawet gdy wiedziała już, że Luke nie umarł. Ale pamiętała swoją własną rozpacz, kiedy trzymała w ramionach ciało Simona, gdy leżał martwy na schodach Instytutu. Takiego uczucia się nie zapominało. - Ale to on dał Luke’owi nóż – powiedziała Clary cienkim głosem. – To on kazał mu się zabić. To on zmusił męża Amatis żeby się z nią rozwiódł tylko dlatego, że jej brat był wilkołakiem. - Nie wiedziałam o tym – odparła Jocelyn. – Po śmierci Luke’a miałam wrażenie, jakbym wpadła do czarnej otchłani. Spędzałam całe miesiące w swojej sypialni, śpiąc bez przerwy i jedząc tylko z powodu dziecka. Przyziemni nazwaliby ten stan depresją, ale w świecie Nocnych Łowców nie ma takiego określenia. Valentine twierdził, że to trudna ciąża. Powiedział wszystkim, że jestem chora. I byłam chora... Nie mogłam spać. Ciągle zdawało mi się, że nocami słyszę dziwne krzyki. Valentine dał mi proszki nasenne ale one tylko wywoływały koszmary. Straszliwe sny, w których mnie trzymał i przykładał mi nóż do gardła, albo że dusiła mnie jakaś trucizna. Rano byłam wyczerpana i spałam przez cały dzień. Nie miałam pojęcia co działo się na zewnątrz. Nie wiedziałam, że Stephen rozwiódł się z Amatis i poślubił Celine. Byłam w szoku. A potem... – Jocelyn splotła trzęsące się dłonie na kolanach. – A potem urodziłam dziecko. Zamilkła na tak długo, że Clary zastanawiała się czy się jeszcze odezwie. Patrzyła niewidzącym wzrokiem w kierunku wież demonów, nerwowo stukając palcami. - Moja matka towarzyszyła mi podczas porodu – powiedziała w końcu. – Nie znałaś jej. Swojej babci. Była wspaniałą kobietą. Polubiłabyś ją. Podała mi syna i w pierwszej chwili wiedziałam tylko, że idealnie pasował do moich ramion, że spowijający go kocyk był mięciutki, i że był taki malutki i delikatny, z kępką włosków na czubku główki. A potem otworzył oczy – głos Jocelyn stał się niemal bezbarwny, a Clary zaczęła drżeć i bać się tego, co mogła powiedzieć dalej. Nie, chciała powiedzieć, nie mów mi tego. Ale Jocelyn ciągnęła dalej, słowa wylewały się z jej ust jak trucizna. - Wpadłam w przerażenie. To było jak kąpiel w kwasie – moja skóra zdawała się przepalać do kości i jedyne o czym myślałam to żeby nie upuścić dziecka i nie zacząć krzyczeć. Mówią, że każda matka instynktownie rozpozna swoje dziecko. Przypuszczam, że to działa tak samo w drugą stronę. Każdy nerw w moim ciele

krzyczał, że to nie było moje dziecko, że było czymś okropnym i nieludzkim, jak pasożyt. Jak moja matka mogła tego nie zauważyć? Uśmiechała się jakby nic się nie stało „Ma na imię Jonathan”, odezwał się jakiś głos od drzwi. Spojrzałam w górę i zobaczyłam Valentine’a, przyglądającego się tej scenie z wyrazem zadowolenia na twarzy. Dziecko znów otworzyło oczy, jak gdyby rozpoznając dźwięk swojego imienia. Jego oczy były czarne, czarne jak noc, jak bezdenne tunele wydrążone w jego czaszce. Nie było w nich ludzkiego. Nastąpiła długa cisza. Clary zamarła w bezruchu i wpatrywała się w swoją matkę z ustami otwartymi z przerażenia. Ona mówi o Jasie, uświadomiła sobie. O Jasie, kiedy był małym dzieckiem. Jak mogła czuć coś takiego do własnego dziecka? - Mamo – wyszeptała. – Może... może byłaś w szoku czy coś takiego. Albo byłaś chora... - Valentine powiedział mi to samo – odparła Jocelyn bez cienia emocji w głosie. – Że byłam chora. Valentine uwielbiał Jonathana. Nie mógł pojąć co jest ze mną nie tak. A ja wiedziałam, że miał rację. Byłam potworem, matką, która nie mogła znieść własnego dziecka. Chciałam się zabić. Mogłam to zrobić... ale wtedy dostałam list od Ragnora Fella. Był czarownikiem od zawsze blisko związanym z moją rodziną. To do niego się udawaliśmy gdy potrzebne nam było uzdrawiające zaklęcie czy coś podobnego. Dowiedział się, że Luke został przywódcą sfory wilkołaków w Puszczy Brocelind, tuż przy wschodniej granicy. Spaliłam wiadomość od razu po przeczytaniu. Wiedziałam, że Valentine nie mógł się o niej dowiedzieć. Dopiero gdy sama poszłam do obozu wilkołaków i zobaczyłam Luke’a na własne oczy, to wtedy miałam pewność że Valentine mnie okłamał, że okłamał mnie co do jego samobójstwa. Od tamtego momentu zaczęłam go szczerze nienawidzić. - Ale Luke powiedział, że wiedziałaś, że z Valentinem jest coś nie w porządku... Że widziałaś że robił coś okropnego. Powiedział, że wiedziałaś o tym nawet przed jego Przemianą. Przez chwilę Jocelyn nie odpowiadała. - Luke nigdy nie powinien zostać ugryziony. To się nigdy nie powinno stać. To był rutynowy patrol w lesie, a on był tam z Valentinem... to się nigdy nie powinno stać.

- Mamo... - Luke twierdzi, że bałam się Valentine’a zanim doszło do jego Przemiany. Że mówiłam mu, że słyszę krzyki dobiegające przez ściany rezydencji, że podejrzewałam coś, że czegoś się bałam. Luke – ufny Luke – zapytał o to Valentine’a następnego dnia. Tej samej nocy Valentine zabrał go na polowanie i Luke został pogryziony. Myślę... myślę, że Valentine chciał mnie zmusić do tego, żebym zapomniała o tym co widziałam, zapomnieć o tym czego się bałam. Wmawiał mi, że to wszystko złe sny. I jestem prawie pewna, że zaplanował to, że Luke zostanie pogryziony tamtej nocy. Chciał go usunąć z mojego życia po to, żeby nie przypominał mi o tym, że bałam się własnego męża. Ale z tego zdałam sobie sprawę dopiero później. Tamtego pierwszego dnia widzieliśmy się z Lukiem tylko przez krótką chwilę, a ja tak bardzo pragnęłam mu powiedzieć o Jonathanie. Ale nie mogłam. Nie mogłam. Jonathan był moim synem. Mimo wszystko, spotkanie się z nim, sam jego widok, dodał mi sił. Wróciłam do domu z postanowieniem, że postaram się nauczyć kochać Jonathana. Że zmuszę się by go pokochać. Tamtej nocy obudził mnie płacz dziecka. Usiadłam gwałtownie na łóżku, sama w sypialni. Valentine poszedł na naradę Kręgu więc nie miałam z kim podzielić się swoim zdumieniem. Bo widzisz, Jonathan nigdy nie płakał... nigdy nie hałasował. Ta jego cisza była jedną z rzeczy, które najbardziej mnie w nim przerażały. Zbiegłam na dół do jego pokoju ale spał spokojnie. Mimo to, ciągle słyszałam ten płacz. Byłam tego pewna. Zbiegłam po schodach w kierunku, z którego dobiegał. Wyglądało na to, że dochodził z pustej piwnicy na wino, ale jej drzwi były zamknięte a ona nigdy nie była używana. Ale w końcu przecież wychowałam się w rezydencji. Wiedziałam, gdzie mój ojciec trzymał klucze... Jocelyn nie patrzyła na Clary gdy mówiła, zdawała się być zatopiona w opowieści, w swoich wspomnieniach. - Czy gdy byłaś małą dziewczynką, opowiadałam ci kiedykolwiek historię o żonie Sinobrodego? Mąż zakazał swojej żonie zaglądać do zamkniętego pokoju, a kiedy to zrobiła, znalazła szczątki wszystkich jego poprzednich żon, które zamordował, ułożonych jak motyle w szklanej gablocie. Nie miałam pojęcia co znajdę w środku gdy już otworzę te drzwi. Gdybym miała to zrobić po raz drugi, to czy byłabym zdolna do tego by zmusić się do ich otwarcia, do zejścia na dół i oświetlenia sobie drogi magicznym światłem? Nie wiem, Clary. Po prostu nie wiem. Ten zapach... ten zapach tam na dole... jak krew, śmierć i zgnilizna. Valentine w starej winnicy wydrążył pod ziemią pomieszczenie. Okazało się, że to nie płacz dziecka wtedy słyszałam. Były tu cele, w których coś więziono. Demony

związane łańcuchami z elektrum, skulone, poskręcane i wiszące w swoich celach. Było tego więcej, o wiele więcej... Zwłoki Podziemnych w różnych stadiach śmierci. Wilkołaki z na wpół rozpuszczonymi od srebrnego proszku ciałami. Wampiry zanurzone po szyję w święconej wodzie tak długo, aż ich mięśnie zaczęły odchodzić od kości. Faerie z skórą nabijaną żelazem. Nawet teraz nie jestem w stanie myśleć o nim jak o oprawcy. Zdawał się gonić za jakimś naukowym dowodem. Przy drzwiach każdej z cel było mnóstwo notatek. Drobiazgowe zapiski jego eksperymentów. O tym, jak długo umierało dane stworzenie. Był tam jeden wampir, którego skórę ciągle wypalał by zobaczyć, czy istniała jakaś granica w której to biedne stworzenie już nie mogło się zregenerować. Trudno było czytać to co tam pisał nie mdlejąc przy tym lub nie wymiotując. Jakimś cudem udało mi się nie zrobić ani jednego ani drugiego. Jedna strona była poświęcona eksperymentom jakie przeprowadzał na sobie. Przeczytał gdzieś, że krew demonów może działać jako czynnik wzmacniający moce z jakimi Nocni Łowcy przychodzą na świat. Próbował wstrzykiwać sobie krew ale nie odniosło to żadnego skutku. Nic się nie zmieniło poza tym, że się rozchorował. W końcu doszedł do wniosku, że był za stary żeby krew miała na niego jakiś wpływ. Że żeby uzyskać pożądany efekt, musi ją podać dziecku... najlepiej nienarodzonemu. Na tej stronie pełnej konkretnych spostrzeżeń napisał serię notatek z nagłówkiem, który rozpoznałam. Moje imię. Jocelyn Morgenstern. Pamiętam, jak drżały mi palce gdy przewracałam kartki a słowa wypalały się w moim mózgu. „Jocelyn kolejny raz wypiła miksturę. Nie zauważyłem u niej żadnych widocznych zmian, ale to w końcu dziecko interesuje mnie najbardziej... Dzięki regularnym dawkom z demonicznej krwi które jej daję, dziecko może być zdolne do wszystkiego... Wczorajszej nocy słuchałem bicia jego serca, silniejszego od ludzkiego. Dźwiękiem przypominało potężny dzwon wybijający początek nowego pokolenia Nocnych Łowców. Krew aniołów i demonów połączona w jedno by osiągnąć moc, która wcześniej była nie do wyobrażenia... Już nigdy moce Podziemnych nie będą większe od naszych...” Było tego więcej, o wiele więcej. Chwyciłam za te kartki trzęsącymi się palcami, a moje myśli pędziły jak szalone, gdy przypominałam sobie jak Valentine poił mnie co wieczór tą miksturą, te koszmary o byciu zadźganą, duszoną, trutą. Ale to nie ja byłam otruwana tylko Jonathan. Jonathan, którego Valentine zmienił w jakieś na wpół demoniczne coś. I dopiero wtedy... Wtedy zdałam sobie sprawę z tego, jaki naprawdę był Valentine.

Clary wypuściła powietrze z płuc. Nawet nie wiedziała, że wstrzymywała je od dłuższego czasu. To było straszne... tak straszne... a jednak pasowało do obrazów jakie pokazał jej Ithuriel. Nie wiedziała komu bardziej współczuje, swojej matce czy Jonathanowi. Jonathanowi – nie mogła myśleć o nim jak o Jasie, nie kiedy była tu jej matka, nie z tą dopiero co usłyszaną historią – który został skazany na bycie czymś nie do końca ludzkim przez swojego własnego ojca, któremu bardziej zależało na mordowaniu Podziemnych niż na własnej rodzinie. - Ale... Nie odeszłaś wtedy, prawda? – spytała Clary który nawet w jej uszach wydawał się piskliwy. – Zostałaś... - Z dwóch powodów – odparła Jocelyn. – Pierwszym było Powstanie. To, co odkryłam tamtej nocy w piwnicy, było jak policzek prosto w twarz, który wyrwał mnie z przygnębienia i sprawił, że zaczęłam dostrzegać to co się działo wokół mnie. Kiedy zdałam sobie sprawę z tego, co planuje Valentine – masową rzeź Podziemnych – wiedziałam, że nie mogę do tego dopuścić. Zaczęłam spotykać się potajemnie z Lukiem. Nie mogłam mu powiedzieć, co Valentine zrobił mnie i naszemu dziecku. Wiedziałam, że wpadnie we wściekłość i nie uda mu się powstrzymać od dopadnięcia go i zabicia, i że może zginąć próbując to zrobić. Nie mogłam też zdradzić nikomu innemu co zrobił Jonathanowi. Mimo wszystko ciągle był moim dzieckiem. Ale powiedziałam Lukowi o okropieństwach jakie miały miejsce w piwnicy, o swoim przekonaniu, że Valentine tracił rozum i stopniowo popadał w obłęd. Razem planowaliśmy udaremnić Powstanie. Czułam że muszę to zrobić. To był rodzaj pokuty, jedyny sposób żebym poczuła się tak, jakbym zapłaciła za to, że w ogóle dołączyłam do Kręgu, że ufałam Valentinowi. Za to, że go kochałam. - A on niczego się nie domyślał? To znaczy, Valentine. Nie wiedział co chcesz zrobić? Jocelyn potrząsnęła głową. - Kiedy ludzie cię kochają, ufają ci. Poza tym, w domu starałam się udawać, że wszystko jest w porządku. Zachowywałam się tak, jakby moja początkowa odraza na widok Jonathana zniknęła. Przynosiłam go do domu Maryse Lightwood, żeby mógł się pobawić z jej synkiem, Alekiem. Czasami dołączała do nas Celine Herondale... ona też była wtedy w ciąży. „Twój mąż jest taki dobry”, mówiła mi. „Tak bardzo przejmuje się mną i Stephenem. Dał mi leki i mikstury dla zdrowia mojego dziecka, są wspaniałe.

- Och... – wykrztusiła z siebie Clary. – O mój Boże. - Pomyślałam wtedy to samo co ty – powiedziała ponuro Jocelyn. – Chciałam ją ostrzec żeby nie ufała Valentinowi i nie przyjmowała od niego niczego co jej dawał, ale nie mogłam. Jej mąż był jego najbliższym przyjacielem a ona wydałaby mnie przed nim bez zastanowienia. Więc milczałam. A wtedy... - Popełniła samobójstwo – dopowiedziała Clary, przypominając sobie tę historię. – Ale... czy zrobiła to przez to co zrobił jej Valentine? Jocelyn pokręciła głową. - Nie wydaje mi się. Stephen zginął podczas ataku a ona podcięła sobie nadgarstki, gdy się o tym dowiedziała. Była w ósmym miesiącu ciąży. Wykrwawiła się na śmierć... – urwała na chwilę. – To Hodge znalazł jej ciało. A Valentine zdawał się szczerze przybity po ich śmierci. Zniknął na prawie cały dzień i wrócił potem do domu, słaniając się na nogach i z mętnym spojrzeniem. W jakiś sposób byłam mu wdzięczna za jego roztargnienie. Przynajmniej nie zwracał uwagi na to, czym ja się zajmowałam. Każdego dnia coraz bardziej się bałam, że Valentine odkryje spisek i będzie próbował wydusić ze mnie prawdę torturami o tym, kto należał do naszego tajnego sojuszu i jak wiele z jego planów zdradziłam. Zastanawiałam się, czy potrafiłabym znieść tortury, czy mogłabym mu się przeciwstawić. Potwornie się bałam, że nie umiałabym tego ścierpieć. W końcu podjęłam pewne kroki by upewnić się, że nigdy by do tego nie doszło. Poszłam do Fella ze swoimi obawami a on sporządził dla mnie eliksir... - Ten z Białej Księgi – uświadomiła sobie Clary. – To dlatego jej chciałaś. I antidotum... jak ona trafiła do biblioteki Waylandów? - Schowałam ją tam pewnej nocy podczas przyjęcia – powiedziała Jocelyn ze śladem uśmiechu na twarzy. – Nie chciałam mówić o tym Lukowi... Wiedziałam, że znienawidziłby cały ten pomysł z eliksirem, ale wszyscy których znałam należeli do Kręgu. Wysłałam Ragnorowi wiadomość, ale on opuszczał Idris i nie powiedział kiedy wraca. Powiedział, że zawsze mogę wysłać mu wiadomość... ale kto by ją wysłał? W końcu zdałam sobie sprawę z tego, że istniała jedna osoba, której mogłam się zwierzyć. Jedynej osobie, która nienawidziła Valentine’a tak bardzo, że nigdy by mnie nie zdradziła. Wysłałam list do Madeleine, w którym tłumaczyłam jej co zamierzam zrobić i że jedynym

sposobem na to, bym odzyskała przytomność było odnalezienie Ragnora Fella. Nigdy mi nie odpisała ale musiałam wierzyć, że przeczytała list i zrozumiała. To było wszystko na co mogłam liczyć. - Dwa powody – powiedziała Clary. – Mówiłaś, że zostałaś z dwóch powodów. Jednym było Powstanie. A drugim? Zielone oczy Jocelyn były zmęczone, ale lśniące i szeroko otwarte. - Clary, nie domyślasz się? Drugim powodem było to, że ponownie zaszłam w ciążę. Z tobą. - Och – odezwała się Clary cienkim głosem. Przypomniała sobie co powiedział Luke: Nosiła kolejne dziecko i wiedziała o tym od tygodni. – Ale czy to nie sprawiło, że jeszcze bardziej chciałaś uciec? - Tak – przyznała Jocelyn. – Ale wiedziałam, że nie mogę tego zrobić. Gdybym uciekła od Valentine’a, to poruszyłby niebo i ziemię żeby mnie znaleźć. Ścigałby mnie aż po kres świata, bo do niego należałam i nigdy nie pozwoliłby mi odejść. I może zaryzykowałabym, pozwoliła by mnie odnalazł. Ale nigdy w życiu nie dałabym mu szansy na to, by kiedykolwiek odnalazł ciebie – odgarnęła ze zmęczonej twarzy kosmyki włosów. – Istniał tylko jeden sposób by upewnić się, że nigdy by mu się to nie udało. Musiał umrzeć. Clary spojrzała na swoją matkę z zaskoczeniem. Jocelyn ciągle wyglądała na zmęczoną, ale jej twarz emanowała światłem. - Myślałam, że zginie podczas Powstania – odparła. – Nie mogłam go zabić. Nie mogłam się do tego zmusić. Ale nigdy nie przypuszczałam, że przeżyje bitwę. Później, gdy dom został spalony, chciałam uwierzyć że nie żyje. Wmawiałam sobie, że on i Jonathan spłonęli żywcem w pożarze. Ale wiedziałam... – jej głos ucichł. – To dlatego zrobiłam to, co zrobiłam. Myślałam, że to był jedyny sposób żeby cię ochronić... odebranie ci wspomnień, zrobienie z ciebie Przyziemnej tak bardzo jak tylko się dało. To było głupie, teraz to wiem. Głupie i złe. Przepraszam cię za to. Mam tylko nadzieję, że mi wybaczysz... jeśli nie teraz, to w przyszłości. - Mamo – odchrząknęła Clary. Od jakichś dziesięciu minut czuła się tak, jakby miała się zaraz rozpłakać. – W porządku. Po prostu... jest jedna rzecz, której nie rozumiem – wczepiła palce w materiał płaszcza. – Wiem już mniej więcej co Valentine zrobił Jace’owi... to znaczy, Jonathanowi. Ale w sposobie w jaki go

opisałaś wydaje się być potworem. Mamo, Jace wcale taki nie jest. Wcale nie jest potworem. Gdybyś tylko go znała... gdybyś mogła go spotkać... - Clary – Jocelyn ujęła jej dłoń w swoje ręce. – Mam ci do powiedzenia o wiele więcej niż ci się wydaje. Nie ma niczego, co bym przed tobą ukryła albo o czym bym kłamała. Ale istnieją rzeczy, o których nigdy nie wiedziałam. Odkryłam je dopiero niedawno. I może być ci bardzo ciężko o nich słuchać. Gorsze od tego co mi przed chwilą powiedziałaś?, pomyślała. Przygryzła wargę i skinęła głową. - Mów dalej. Wolałabym wiedzieć. - Kiedy Dorothea powiedziała mi, że Valentine’a widziano w mieście, wiedziałam że zjawił się tu po mnie... po Kielich. Chciałam uciec, ale nie mogłam się zmusić do tego, by powiedzieć ci gdzie. Nie obwiniam cię za to, że uciekłaś ode mnie tamtego okropnego wieczoru. Cieszyłam się, że nie będzie cię w domu, gdy twój ojciec... gdy Valentine i jego demony włamali się do naszego mieszkania. Czasu starczyło mi tylko na to, żeby wypić eliksir... słyszałam, jak wyważali drzwi... – urwała ze ściśniętym gardłem. – Miałam nadzieję, że Valentine zostawi mnie na pewną śmierć, ale nie zrobił tego. Zabrał mnie ze sobą do Renwick. Próbował wszystkiego żeby mnie obudzić, ale nic nie działało. Byłam jak zawieszona w stanie snu. Miałam niejasną świadomość tego, że tam był, ale nie mogłam nic powiedzieć ani się ruszyć. Wątpię, czy wiedział, że go słyszę i rozumiem. A jednak siedział przy moim łóżku kiedy spałam, i rozmawiał ze mną. - Rozmawiał z tobą? O czym? - O naszej przeszłości. O małżeństwie. O tym, jak bardzo mnie kochał i że go zdradziłam. O tym, że od tamtego czasu nie pokochał już nikogo innego. Myślę, że mówił prawdę, tak samo jak mówił prawdę o tych wszystkich rzeczach. To ja byłam jedyną osobą, z którą rozmawiał o swoich wątpliwościach, o poczuciu winy jakie odczuwał, i wydaje mi się, że po tym jak go opuściłam, nie znalazł nikogo innego. Myślę, że nie mógł się powstrzymać od tego, by ze mną rozmawiać, nawet jeśli wiedział, że nie powinien. Po prostu chciał z kimś porozmawiać. Pomyślisz, że chciał rozmawiać jedynie o tym, co było w jego głowie, o rzeczach które zrobił tym biednym ludziom zmieniając ich w Wyklętych i o swoich planach wobec Clave. Ale to nieprawda. Chciał rozmawiać o

Jonathanie. - A dokładnie? Usta Jocelyn zacisnęły się w wąską kreskę. - Przepraszał mnie za to co mu zrobił zanim się jeszcze urodził, bo wiedział, że to mnie prawie zniszczyło. Wiedział, że byłam bliska samobójstwa z powodu Jonathana... ale nie wiedział, że rozpaczałam też nad tym, że odkryłam czym naprawdę był. Jakimś cudem zdobył krew anioła. Dla Nocnych Łowców to substancja niemal legendarna. Jej picie ma podobno dawać niesamowitą siłę. Valentine wypróbował ją na sobie i odkrył, że nie tylko zapewnia mu niespotykaną siłę, ale także poczucie euforii i szczęścia za każdym razem gdy ją sobie wstrzykiwał. Więc wziął odrobinę, sproszkował ją i dodał do mojego jedzenia, mając nadzieję, że pomoże mi wyrwać się z rozpaczy. Wiem skąd wziął tą krew, pomyślała Clary, myśląc z ogromnym smutkiem o Ithurielu. - Myślisz, że to coś dało? - Zastanawiam się, czy to właśnie dlatego nagle odzyskałam ostrość myślenia i siłę potrzebną do tego, by pomóc Lukowi udaremnić Powstanie. Jeśli rzeczywiście tak było, to to zakrawało niemal na ironię, biorąc pod uwagę fakt dlaczego Valentine tak zrobił. Ale nie wiedział, że w czasie kiedy to robiłam, byłam w ciąży z tobą. Więc skoro krew na mnie miała taki wpływ, to na ciebie mogła mieć dużo większy. Wydaje mi się, że to stąd ta twoja zdolność do tworzenia nowych run. - I może dlatego – dopowiedziała Clary – potrafiłaś uwięzić obraz Kielicha w karcie do tarota. I dlaczego Valentine potrafił obłożyć Hodge’a klątwą... - Valentine miał za sobą lata eksperymentowania – odparła Jocelyn. – Bliżej mu teraz do bycia czarownikiem niż Nocnym Łowcą. Ale obojętnie czego by na sobie nie zrobił, to nigdy nie będzie to miało tak potężnego działania, jakie wywarło na tobie czy na Jonathanie, a to dlatego że byliście tacy młodzi. Jestem pewna, że nikt przed Valentinem nigdy czegoś takiego nie dokonał. - Więc Jace... Jonathan... i ja naprawdę byliśmy eksperymentami.

- Ty byłaś niezamierzonym. Jeśli chodzi o Jonathana, Valentine chciał stworzyć superwojownika; szybszego, silniejszego i lepszego od innych Nocnych Łowców. Gdy byliśmy w Renwick, Valentine powiedział mi, że Jonathan naprawdę taki był. Ale że stał się także okrutny i dziwnie pusty w środku. Był wystarczająco lojalny wobec Valentine’a, ale wydaje mi się, że gdzieś po drodze Valentine zdał sobie sprawę z tego, że stwarzając dziecko przewyższające innych we wszystkim, tak naprawdę stworzył syna, który nigdy go nie kochał. Clary pomyślała o Jasie, o tym, jak wyglądał wtedy w Renwick, o sposobie w jaki ściskał odłamek Portalu tak mocno, że krew zaczęła mu ściekać po palcach. - Nie – powiedziała. – Nie, nie. Jace taki nie jest. Kocha Valentine’a. Nie powinien, ale go kocha. I nie jest pusty. Jest całkowitą odwrotnością tego, co mówisz. Dłonie Jocelyn zacisnęły się na jej kolanach. Były pokryte cienkimi, białymi bliznami – bliznami, które nosili wszyscy Nocni Łowcy, jako pamiątkę po Znakach. Clary nigdy tak naprawdę ich nie widziała. Czary Magnusa zawsze sprawiały, że o nich zapominała. Po wewnętrznej stronie nadgarstka miała bliznę, która kształtem przypominała gwiazdę... A wtedy jej matka odezwała się i wszystkie inne myśli Clary pierzchły z jej głowy. - Ja wcale – powiedziała Jocelyn – nie mówię o Jasie. - Ale... – zaczęła Clary. Wszystko zdawało się dziać w zwolnionym tempie, tak jakby śniła. Może śnię, pomyślała. Może moja matka nigdy się nie obudziła a to wszystko jest snem. – Jace jest synem Valentine’a. To znaczy, kim innym miałby być? Jocelyn spojrzała jej prosto w oczy. - Tej nocy kiedy umarła Celine Herondale, była w ósmym miesiącu ciąży. Valentine dawał jej mikstury, proszki... wypróbowywał na niej to samo, co wcześniej robił na sobie z krwią Ithuriela, mając nadzieję, że dziecko Stephena będzie tak samo silne i potężne jak Jonathan, tyle że bez jego najgorszych wad. Nie mógł znieść myśli, że ten eksperyment mógł pójść na marne, więc z pomocą Hodge’a wyciął dziecko z jej brzucha. Była wtedy martwa dopiero od niedawna...

Clary wydała z siebie zduszony odgłos. - To niemożliwe... Jocelyn kontunuowała, tak jakby Clary wcale się nie odezwała. - Valentine zabrał dziecko, wziął ze sobą Hodge’a i udał się do swojego rodzinnego domu leżącego w dolinie niedaleko Jeziora Lyn. To dlatego zniknął wtedy na całą noc. Hodge opiekował się dzieckiem aż do Powstania. Potem, dlatego że Valentine podawał się za Michaela Waylanda, musiał przenieść dziecko do ich rezydencji i wychował go jako jego syna. - Więc Jace... Jace nie jest moim bratem? – wyszeptała Clary. Poczuła, jak matka ściska jej dłoń... w pocieszającym geście. - Nie, Clary. Nie jest. Clary pociemniało przed oczami. Czuła wyraźnie każde, pojedyncze uderzenie swojego serca. Moja mama mi współczuje, pomyślała jak przez mgłę. Myśli, że to zła wiadomość. Dłonie zaczęły jej się trząść. - To czyje kości odnaleziono po pożarze? Luke powiedział, że były tam kości dziecka... Jocelyn potrząsnęła głową. - To były kości Michaela Waylanda i jego syna. Valentine zabił ich obu i spalił ich ciała. Chciał, by Clave uwierzyło, że on i jego syn zginęli. - Więc Jonathan... - Żyje – odparła Jocelyn, a po jej twarzy przemknął ból. – Valentine powiedział mi to w Renwick. Valentine wychowywał Jace’a w rezydencji Waylandów a Jonathana w domu nad jeziorem. Dzielił swój czas między nimi oboma. Podróżował z jednego domu do drugiego, czasami zostawiając jednego z nich lub obu samych na długie okresy czasu. Wygląda na to, że Jace nigdy nie dowiedział się o istnieniu Jonathana, mimo że Jonathan mógł wiedzieć o Jasie. Nigdy się nie spotkali, choć prawdopodobnie żyli oddaleni od siebie zaledwie o parę mil.

- Więc Jace nie ma w sobie krwi demonów? Nie jest... przeklęty? - Przeklęty? – Jocelyn wyglądała na zdumioną. – Oczywiście, że nie ma w sobie krwi demonów. Valentine eksperymentował z nim używając tej samej krwi, którą wypróbował na mnie i na tobie. Krwi Anioła. Jace nie jest przeklęty. Raczej odwrotnie. Wszyscy Nocni Łowcy mają w sobie odrobinę krwi Anioła... wy dwoje po prostu macie jej trochę więcej. Myśli wirowały w głowie Clary. Próbowała sobie wyobrazić Valentine’a wychowywującego dwójkę dzieci w tym samym czasie, jedno w połowie będące demonem a drugie aniołem. Jeden chłopiec należący do cienia a drugi do światła. Kochając ich obu, być może bardziej niż cokolwiek innego. Jace nie miał pojęcia o istnieniu Jonathana, ale co ten drugi chłopiec mógł widzieć o nim? O swoim dopełnieniu, swojej odwrotności? Czy nie mógł znieść myśli o nim? Pragnął się z nim spotkać? Był obojętny? Obaj byli tak straszliwie samotni. I jeden z nich był jej bratem... jej prawdziwym bratem. - Myślisz, że ciągle jest taki sam? Jonathan? Myślisz, że mógł się zmienić... na lepsze? - Nie sądzę – powiedziała łagodnie Jocelyn. - Skąd u ciebie ta pewność? – Clary obróciła się, żeby na nią spojrzeć, ogarnięta nagłym przypływem nadziei. – To znaczy, może rzeczywiście się zmienił. Minęło już tyle lat. Może... - Valentine powiedział mi, że spędził lata na uczeniu go jak być miłym, nawet czarującym. Chciał żeby był jego szpiegiem, a nie możesz nim być, jeśli przerażasz wszystkich, których napotykasz. Jonathan nauczył się nawet jak rzucać niegroźne uroki by przekonać innych ludzi, że był sympatyczny i godny zaufania – Jocelyn westchnęła. – Mówię ci to wszystko po to, żebyś nie czuła się okropnie jeśli zostałaś w ten sposób oszukana. Clary, spotkałaś już Jonathana. Po prostu nie zdradził ci swojego prawdziwego imienia, bo udawał kogoś innego. Sebastiana Verlaca. Clary zagapiła się na swoją matkę. Ale przecież on jest kuzynem Penhallowów, upierała się jakaś część jej umysłu, ale było jasne, że Sebastian nigdy nie był tym, za kogo się podawał. Wszystko co mówił było kłamstwem. Przypomniała sobie o tym, jak się czuła podczas ich pierwszego spotkania. Jak gdyby rozpoznała kogoś, kogo znała przez całe swoje życie, kogoś tak jej

bliskiego i znajomego jak ona sama. Nigdy nie poczuła niczego takiego w stosunku do Jace’a. - Sebastian jest moim bratem? Piękna twarz Jocelyn była ściągnięta, a dłonie splecione. Jej palce zrobiły się białe, jak gdyby za mocno je ściskała. - Rozmawiałam dzisiaj z Lukiem o wszystkim co zaszło w Alicante od dnia twojego przybycia. Opowiedział mi o wieżach demonów i swoich podejrzeniach, że to Sebastian zniszczył zaklęcia ochronne, chociaż nie miał pojęcia jak tego dokonał. Wtedy zdałam sobie sprawę z tego kim naprawdę był. - Masz na myśli to, że podawał się za Sebastiana Verlaca? I że był szpiegiem Valentine’a? - To także – zgodziła się Jocelyn – ale stało się to dopiero wtedy, gdy Luke powiedział mi, że mówiłaś mu, że Sebastian farbował włosy. Mogłam się mylić... Ale chłopak odrobinę tylko starszy od ciebie, jasnowłosy i ciemnooki, bez rodziców, całkowicie oddany Valentinowi... Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że to był Jonathan. Ale tu chodziło o coś więcej. Valentine od zawsze starał się znaleźć sposób na obalenie zaklęć, zawsze był przekonany, że taki sposób musi istnieć. Eksperymentowanie na Jonathanie z krwią demonów... Mówił, że to po to, żeby uczynić go silniejszym, lepszym wojownikiem, ale tu chodziło o coś znaczniej więcej... Clary wbiła w nią wzrok. - Znacznie więcej? Co masz na myśli? - To był jego sposób na zniszczenie zaklęć – powiedziała Jocelyn. – Nie można wprowadzić do Alicane demonów, ale potrzeba ich krwi żeby zniszczyć zaklęcia. Jonathan ma tę krew; ona płynie w jego żyłach. A to, że jest Nocnym Łowcą, automatycznie daje mu wstęp do miasta o każdej porze dnia i nocy, niezależnie od wszystkiego. Użył swojej własnej krwi by zniszczyć straże. Jestem tego pewna. Clary pomyślała o Sebastianie stojącym obok niej przy ruinach rezydencj Fairchildów. O tym, jak jego ciemne włosy opadały mu na twarz. Jak trzymał ją za nadgarstki, wpijając się paznokciami w jej skórę. O tym, jak powiedział, że Valentine nie mógł kochać Jace’a. Wtedy myślała, że powiedział tak z nienawiści

do niego. Ale teraz zdała sobie sprawę, że tak nie było. Po prostu był... zazdrosny. Pomyślała o mrocznym księciu ze swoich rysunków, tym, który wyglądał tak jak Sebastian. Od razu odrzuciła pomysł, że podobieństwo było sprawą czystego przypadku, sztuczką jej wyobraźni, ale teraz zastanawiała się czy stało się tak dlatego, że z powodu więzów krwi nadała swojemu nieszczęśliwemu bohaterowi twarz swojego brata. Próbowała wyobrazić sobie księcia ale obraz zdawał się rozpadać przed jej oczami, jak popiół rzucony na wiatr. Widziała jedynie Sebastiana i czerwony łunę płonącego miasta odbijającą się w jego oczach. - Jace – odezwała się. – Ktoś musi mu powiedzieć. Ktoś musi mu powiedzieć prawdę. W myśli Clary wdarł się chaos. Gdyby Jace wiedział, wiedział, że nie nosi w sobie krwi demonów, to nie poszedłby szukać Valentine’a. Gdyby wiedział, że nie jest jej bratem... - Myślałam – powiedziała Jocelyn z mieszaniną współczucia i zdumienia – że wszyscy wiedzą, gdzie on jest... Zanim Clary zdołała odpowiedzieć, podwójne drzwi Sali otwarły się na oścież a dobiegające z nich światło zalało ozdobione filarami arkady i schody poniżej. Stłumiony gwar głosów podniósł się, gdy Luke przeszedł przez drzwi. Wyglądał na wyczerpanego ale była w nim pewna lekkość, której nie było wcześniej. Sprawiał wrażenie niemal spokojnego. Jocelyn wstała. - Co się stało, Luke? Zrobił kilka kroków w jej stronę, zatrzymując się między drzwiami i schodami. - Jocelyn – powiedział. – Przepraszam, jeśli wam przerwałem. - Wszystko w porządku, Luke. Dlaczego ciągle zwracają się do siebie po imieniu?, pomyślała Clary pomimo swojego oszołomienia. Była między nimi pewna niezręczność, której nie zauważyła wcześniej.

- Stało się coś złego? Pokręcił głową. - Nie. Tym razem dla odmiany stało się coś dobrego – uśmiechnął się do Clary, a w tym uśmiechu nie było nic niezręcznego: wyglądał na zadowolonego z jej widoku, a nawet na dumnego. – Udało ci się, Clary – powiedział. – Clave zgodziło się, żebyś ich naznaczyła. Nie będzie żadnej kapitulacji.

18. Witaj i żegnaj Dolina była o wiele piękniejsza w rzeczywistości niż z wizji Jace’a. Może działo się tak za sprawą księżycowego światła posrebrzającego rzekę, która przecinała jej zielone dno. Po obu jej stronach tu i ówdzie rosły białe brzozy i osiki. Ich liście drżały na wietrze. Na niczym nieosłoniętym szczycie wzgórza było chłodno. To bez wątpienia była ta sama dolina, w której widział ostatnio Sebastiana. Wreszcie go doganiał. Po tym jak przywiązał Wędrowca do drzewa, wyjął z kieszeni zakrwawiony kawałek nitki i powtórzył cały rytuał tylko po to, żeby się upewnić. Zamknął oczy, spodziewając się zobaczyć Sebastiana, z nadzieją że będzie gdzieś blisko... może nawet ciągle w dolinie. Zamiast tego zobaczył ciemność. Jego serce zaczęło walić. Spróbował jeszcze raz, przekładając nić do lewej ręki i rysując niezdarnie namierzającą runę na jej grzbiecie za pomocą prawej, mniej zwinnej dłoni. Tym razem zanim zamknął oczy, wziął głęboki oddech. I znów nic. Tylko drżąca, cienista czerń. Stał przez kilka minut zaciskając zęby. Zimny, kąsający wiatr wciskał mu się pod kurtkę, przyprawiając go o gęsią skórkę. W końcu, przeklinając, otworzył oczy... i potem, w przypływie potwornej złości, otworzył też dłoń. Wiatr porwał nić i uniósł w powietrze tak szybko, że nawet gdyby pożałował tego co zrobił, to i tak nie mógłby jej odzyskać. Jego myśli pędziły jak szalone. Było jasne, że namierzająca runa już nie działała. Prawdopodobnie Sebastian zorientował się, że jest śledzony i zrobił coś, żeby złamać zaklęcie... Ale co można było zrobić, żeby przerwać

namierzanie? Moża znalazł większy zbiornik wody. Woda zaburzała działanie magii. Nie bardzo mu to pomogło. Przecież nie mógł sprawdzać każdego jeziora w kraju żeby zobaczyć, czy na środku jakiegoś nie pływa Sebastian. Był już tak blisko... tak blisko. Widział tą dolinę, widział w niej Sebastiana. Dostrzegł ledwie widoczny dom, usadowiony przy zagajniku na dnie doliny. Przynajmniej mógł tam pójść i rozejrzeć się w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby naprowadzić go na położenie Sebastiana lub Valentine’a. Z poczuciem rezygnacji, Jace wziął stelę i narysował na swojej skórze kilka błyskawicznie działających i szybko znikających Znaków bitewnych: jeden zapewnił mu bezszelestność, drugi szybkość, kolejny pewny krok. Kiedy skończył, czując znajome kłucie bólu na skórze, wsunął stelę do kieszeni, poklepał Wędrowca po szyi i ruszył w stronę doliny. Jej zbocza były zdradziecko strome i pełne osypisk. Zamiast ostrożnego schodzenia w dół, zjechał po osypisku, co było o wiele szybsze ale i niebezpieczne. Zanim dotarł do dna doliny, jego dłonie krwawiły od niejednego upadku na żwir. Obmył je w czystym, bystro płynącym strumieniu; jego woda była odrętwiająco zimna. Kiedy się wyprostował i rozejrzał dookoła, zdał sobie sprawę z tego, że teraz całkiem inaczej postrzegał dolinę niż wcześniej w swojej wizji. Sękate drzewa z zagajniku tworzyły splątany gąszcz, zbocza doliny wznosiły się ze wszystkich stron, i widać było niewielki dom. Okna były ciemne a z komina nie unosił się dym. Jace poczuł ukłucie ulgi połączonej z rozczarowaniem. Będzie łatwiej przeszukać dom jeśli nikogo w nim nie było. Jednak z drugiej strony był pusty. Kiedy podszedł bliżej, zastanawiał się co w wyglądzie domu z wizji było takiego dziwnego. Z bliska wyglądał na zwykły wiejski dom w Idris, wzniesiony z bloków białego i szarego kamienia. Okiennice musiały być kiedyś pomalowane na jasny błękit, ale wygladało na to, że minęły lata od kiedy ktoś je przemalowywał. Były wyblakłe i farba się z nich łuszczyła. Chwytając się okna, Jace podciągnął się na parapet i zajrzał do środka przez brudną szybę. Zobaczył duży, lekko przykurzony pokój ze stołami stojącymi pod jedną ścianą. Narzędzia, jakie na nich leżały, nie miały nic wspólnego z majsterkowaniem. To były przyrządy czarownika: stosy poplamionych pergaminów, czarne woskowe świece, miedziane misy z ciemnym płynem

zaschniętym na ich brzegach, kolekcja noży. Niektóre z nich były cienkie jak szydło, a inne miały solidne szerokie ostrza. Na podłodze narysowano pentagram. Linie zdążyły się zatrzeć. Na każdym końcu ramienia wyrysowana była inna runa. Żołądek Jace zacisnął się w supeł... Te runy wyglądały tak samo, jak tamte wyryte u stóp Ithuriela. Czy to Valentine mógł je zrobić... Czy te rzeczy mogły należeć do niego? Czy to była jego kryjówka... Kryjówka, o której istnieniu Jace nie miał pojęcia? Ześlizgnął się z parapetu, ladując na zeschniętej trawie... dokładnie w momencie, w którym jakiś cień przeciął tarczę księżyca. Tyle że tutaj nie było żadnych ptaków, pomyślał, i uniósł głowę akurat w chwili, by zobaczyć kruka kołującego w górze. Zamarł a potem błyskawicznie schował się w cieniu drzewa i wyjrzał spomiędzy jego gałęzi. W miarę jak kruk obniżał lot, Jace wiedział że instynkt go nie zawiódł. To nie był zwykły kruk... To był Hugo, kruk, który należał kiedyś do Hodge’a. Hodge używał go do wysyłania wiadomości poza Instytutem. Od tamtej pory Jace dowiedział się, że początkowo należał do jego ojca. Przysunął się bliżej pnia drzewa. Jego serce na powrót zaczęło szybciej bić, ale tym razem z podniecenia. Jeśli Hugo tu był, to mogło to oznaczać, że niósł dla kogoś wiadomość, i że tym razem widomość nie była do Hodge’a. Była do Valentine’a. Musiała być. Gdyby tylko udało mu się za nim pójść... Przysiadając na parapecie, Hugo zajrzał przed jedno okno do środka. Zdając sobie widocznie sprawę z tego, że był pusty, zerwał się do lotu z irytującym krakaniem i poleciał w stronę strumienia. Jace wyszedł z cienia i rzucił się za nim w pogoń. - Więc, technicznie rzecz biorąc – powiedział Simon – mimo tego, że Jace nie jest z tobą spokrewniony, to naprawdę pocałowałaś swojego brata. - Simon! – Clary była zmiesmaczona. – Zamknij SIĘ. Obróciła się szybko w miejscu, żeby sprawdzić czy nikt tego nie usłyszał, ale na szczęście wyglądało na to że nie. Razem z Simonem siedziała na podium w Sali Porozumień. Jej matka stała przy jego krawędzi, pochylając się, żeby porozmawiać z Amatis. Dookoła nich utworzył się chaos w miarę jak Podziemni napływali tu od strony Północnej Bramy, tłocząc się pod ścianami. Clary rozpoznała kilku członków sfory Luke, w tym Maię, która posłała jej uśmiech z drugiego końca Sali. Były tu faerie, jasne zimne i piękne jak sople lodu,

czarownicy z nietoperzymi skrzydłami, kopytami a nawet z rogami, z niebieskimi iskrami strzelającymi im z koniuszków palców gdy przemierzali pomieszczenie. Między nimi krążyli poddenerwowani Nocni Łowcy. Ściskając stelę w obu dłoniach, Clary rozejrzała się dookoła z niepokojem. Gdzie był Luke? Zniknął gdzieś w tłumie. Znalazła go po chwili, gdy rozmawiał z Malachim, który gwałtownie potrząsał głową. Obok stała Amatis, wbijając w niego spojrzenia ostre jak sztylety. - Nie każ mi przepraszać za wszystko co ci powiedziałam, Simon – powiedziała Clary, piorunujac go wzrokiem. Zrobiła wszystko co w jej mocy, by opowiedzieć mu okrojoną wersję historii Jocelyn, w większość wyszeptaną pod nosem, gdy szła w stronę podium żeby zająć swoje miejsce. To było dziwne, siedzieć tu na górze i spoglądać w dół na to tak jakby była królową wszystkich poddanych. Tyle że królowa nie byłaby aż tak bliska paniki. – Poza tym okropnie całował. - A może to po prostu dlatego że był, o rany no, wiesz, że był twoim bratem – Simon wygladał na na bardziej rozbawionego całą tą sytuacją niż Clary przypuszczała. - Nie mów tego wtedy, gdy może cię usłyszeć moja matka, albo cię zabiję – powiedziała, rzucając mu kolejne miażdżące spojrzenie. – I tak już się czuję jakbym miała zaraz zwymiotować albo zemdleć. Nie pogarszaj tego. Jocelyn zeszła z krawędzi podium akurat w momencie, żeby usłyszeć ostatnie słowa Clary a nie, na całe szczęście, to o czym właśnie rozmawiali. Poklepała ją uspokajająco po ramieniu. - Nie denerwuj się, kochanie. Byłaś dzisiaj taka dzielna. Potrzebujesz czegoś? Koca, ciepłej wody... - Nie jest mi zimno – odparła cierpliwie Clary. – I nie potrzebuję też kąpieli. Czuję się dobrze. Chcę tylko żeby Luke tu podszedł i powiedział mi co się dzieje. Jocelyn pomachała ręką w stronę Luke’a żeby zwrócić jego uwagę, mówiąc mu bezgłośnie coś, czego Clary nie mogła rozszyfrować. - Mamo – rzuciła szybko – nie rób tego. Ale było już za późno. Luke spojrzał w górę... i to samo zrobiło całkiem

sporo innych Nocnych Łowców. Większość z nich błyskawicznie odwróciła spojrzenia ale Clary wyczuła w nich fascynację. Dziwnie było myśleć, że jej matka była tu postacią niemal legendarną. Każdy w tym pomieszczeniu słyszał jej imię i miał na jej temat wyrobioną opinię, dobrą lub złą. Clary zastanawiał się, jak jej matce udawało się nie przejmować tym wszystkim. Nie wyglądała na zmartwioną... wyglądała na spokojną, opanowaną i groźną. W następnej chwili dołączył do nich Luke, z Amatis u boku. Ciagle wyglądał na zmęczonego, ale również na czujnego i nawet odrobinę podekscytowanego. - Poczekajcie jeszcze chwilę – powiedział. – Wszyscy się tu schodzą. - Malachi – odezwała się Jocelyn, nie patrząc bezpośrednio na Luke’a gdy mówiła. – Sprawiał wam jakieś kłopoty? Luke machnął lekceważąco ręką. - Uważa, że powinniśmy wysłać wiadomość do Valentine’a, że odmawiamy przyjęcia jego warunków. Ja ważam, że nie powinniśmy przechylać szali zwycięstwa na jego korzyść. Niech pojawi się na Równinie Brocelind razem ze swoją armią, oczekując naszego poddania. Malachi sądzi, że to by nie było ośmieszające, a kiedy powiedziałem mu, że wojna to nie szkolna gra w krykieta, odparł że jeśli choć jeden z Podziemnych straci nad sobą kontrolę, to on wkroczy do akcji i zakończy to wszystko. Nie mam pojęcia co on sobie wyobraża... przecież Podziemni nie potrafią przestać walczyć chociaż na pięć minut. - I właśnie o tym sobie myślał – wtrąciła Amatis. – To cały Malachi. Pewnie martwi się, że zaczniecie się zagryzać nawzajem. - Amatis – upomniał ją Luke. – Ktoś może cię usłyszeć. Odwrócił się, gdy po stopniach podium wspięła się dwójka mężczyzn. Jednym był wysoki i szczupły rycerz faerie z długimi, czarnymi włosami opadającymi po obu stronach jego wąskiej twarz. Miał na sobie jasny pancerz z zachodzących na siebie kręgów z twardego metalu, który wygladał jak rybia łuska. Jego oczy były zielone jak liście. Drugim był Magnus Bane. Nie uśmiechnął się do Clary, gdy zajął swoje miejsce obok Luke’a. Miał na sobie długi, zapięty pod samą szyję ciemny płaszcz, a czarne włosy miał gładko zebrane do tyłu.

- Wyglądasz tak zwyczajnie – powiedziała Clary, wpatrując się w niego. Na twarzy Magnusa pojawił się nikły uśmiech. - Słyszałem, że masz nam do pokazania jakąś runę – powiedział tylko. Clary spojrzała na Luke’a, który skinął głową. - A, tak... – odparła. – Potrzebuję tylko czegoś do pisania... kawałka papieru. - Przecież pytałam cię czy czegoś nie potrzebujesz – powiedziała Jocelyn pod nosem, brzmiąc bardziej jak matka, którą pamiętała Clary. - Ja mam papier – odezwał się Simon, grzebiąc w kieszeniach dżinsów. Wręczył jej coś. Pogniecioną ulotkę o występie swojej kapeli w Knitting Factory z lipca. Wzruszyła ramionami i wygładziła ją, biorąc do ręki pożyczoną stelę. Zalśniła jasno gdy dotknęła końcem papieru i przez chwilę Clary bała się, że ulotka może spłonąć, ale słaby płomyczek zgasł. Przystąpiła do rysowania, robiąc co w jej mocy by odciąć się od wszystkiego innego: od gwaru jaki robił tłum, od uczucia że wszyscy się na nią gapią. Runa pojawiła się w jej głowie tak jak poprzednio – wzór z zachodzących na siebie linii, rozciągający się po stronie jak gdyby szukał swojego dopełnienia, którego tam nie było. Strzepnęła kurz z kartki i podniosła ją, odnosząc absurdalne wrażenie jakby była w szkole i miała wygłosić prezentację przed swoją klasą. - To jest runa – powiedziała. – Wymaga drugiej jako dopełnienia żeby zadziałać. Partnera. - Jeden Podziemny, jeden Łowca. Każda połówka musi zostać naznaczona – Luke nabazgrał pośpiesznie kopię runy na spodzie strony, oderwał skrawek papieru i wręczył jeden obrazek Amatis. – Zacznij krążyć po Sali i pokazywać runę. Zademonstruj Nefilim jak działa. Amatis kiwnęła twierdząco, zeszła ze schodków i zniknęła w tłumie. Patrząc w ślad za nią, rycerz faerie potrząsnął głową. - Zawsze mi mówiono, że tylko Nefilim mogą nosić Znak Anioła – powiedział z pewną dozą nieufności. – Że inni mogą od tego stracić zmysły lub umrzeć. - To nie jest jeden ze Znaków Anioła – wyjaśniła Clary. – Nie pochodzi z Szarej

Księgi. Jest bezpieczny, przysięgam. Faerie nie wyglądał na przekonanego. Wzdychając głośno, Magnus podwinął rękaw i wyciągnął rękę w stronę Clary. - Zrób to. - Nie mogę – odparła. – Nocny Łowca, który cię naznaczy będzie twoim partnerem, a ja nie biorę udziału w walce. - Nie liczyłem na to – odparł Magnus. Spojrzał na Luke’a i Jocelyn stojących blisko siebie. – Wy dwoje – powiedział. – W takim razie wy to zrobicie. Pokażcie faerie jak to działa. Jocelyn zamrugała zaskoczona. - Co takiego? - Zakładam – ciągnął dalej Magnus – że będziecie partnerami, skoro i tak praktycznie jesteście już małżeństwem. Policzki Jocelyn zalał rumieniec. Starannie unikała wzroku Luke’a. - Nie mam steli... - Weź moją – zasugerowała Clary. – No dalej, pokaż im. Jocelyn odwróciła się do Luke’a, który wygladał na całkowicie zaskoczonego. Podał jej swoją rękę zanim zdążyła go o to poprosić. Jocelyn narysowała runę na jego dłoni z błyskawiczną precyzją. Jego dłoń drżała więc musiała przytrzymać go mocniej za nadgarstek. Luke przygladał się jej gdy rysowała, a Clary przypomniała sobie ich rozmowę o jej matce i o tym jak powiedział jej o swoich uczuciach względem Jocelyn, i poczuła nagłe ukłucie smutku. Zastanawiała się, czy jej matka wiedziała, że Luke ją kocha, a gdyby nawet, to co by na to powiedziała. - Już – Jocelyn zabrała stelę. – Gotowe.

Luke uniósł rękę grzbietem do góry i pokazał rycerzowi faerie wirujący czarny znak na jej środku. - Czy to cię satysfakcjonuje, Meliornie? - Meliorn? – odezwała się Clary. – Spotkałam cię już kiedyś, prawda? Spotykałeś się z Isabelle Lightwood. Twarz Meliorna była prawie bez wyrazu, ale Clary mogła przysiąc, że wyglądał na lekko skrępowanego. Luke pokręcił głową. - Clary, Meliorn to rycerz z Jasnego Dworu. Mało prawdopodobne by... - Oczywiście, że się z nią spotykał – wtrącił Simon – i jego też rzuciła. Przynajmniej powiedziała, że zamierza to zrobić. Ciężkie zerwanie, facet. Meliorn zerknął na niego. - Ty – powiedział z niesmakiem – ty jesteś wybranym przedstawicielem Dzieci Nocy? Simon pokręcił głową. - Nie. Jestem tu dla niej – wskazał na Clary. - Dzieci Nocy – odezwał się Luke po krótkiej chwili wahania – nie biorą w tym udziału. Przekazałem tę wiadomość twojej Królowej. Zdecydowali, że... pójdą własną drogą. Delikatna twarz Meliorna nachmurzyła się. - Wiem o tym – odparł. – Dzieci Nocy to mądre i ostrożne istoty. Jakikolwiek spisek, który może ściągnąć ich gniew wzbudza moje podejrzenia. - Nie mówiłem nic o żadnym gniewie – zaczął Luke z zamierzonym spokojem i lekkim rozdrażnieniem... Clary wątpiła, czy ktoś, kto nie znał go zbyt dobrze wiedział, że był zirytowany. Mogła wyczuć zmianę w jego zachowaniu. Patrzył teraz z góry na tłum. Idąc za jego spojrzeniem, po drugiej stronie Sali Clary dojrzała znajomą postać. Isabelle, z falującymi czarnymi włosami i batem owiniętym wokół nadgarstka jak rząd złotych bransolet. Chwyciła Simona za rękę.

- Lightwoodowie. Właśnie zobaczyłam Isabelle. Spojrzał w kierunku tłumu, marszcząc brwi. - Nie wiedziałem, że ich szukasz. - Proszę, idź tam i porozmawiaj z nią w moim imieniu – wyszeptała, rozglądając się na boki, żeby sprawdzić, czy ktoś nie zwraca na nich uwagi. Nikt tego nie robił. Luke machał do kogoś w tłumie podczas gdy Jocelyn rozmawiała o czymś z Meliornem, który przyglądał się jej z niejakim niepokojem. – Muszę tu zostać ale... błagam, musisz powiedzieć jej i Alecowi o tym, co przekazała mi mama. O tym, kim naprawdę jest Jace i o Sebastianie. Muszą wiedzieć. Powiedz, żeby przyszli do mnie jak tylko będą mogli. Błagam cię, Simon. - W porządku – poruszony intensywnością jej tonu, Simon uwolnił nadgarstek z jej uścisku i dotknął uspokajająco jej policzka. – Zaraz wracam. Zszedł ze schodów i zniknął w tłumie. Kiedy się odwróciła, zobaczyła że Magnus jej się przyglądał, z ustami wykrzywionymi uśmieszkiem. - Jasne – odparł na jakieś pytanie, które zadał mu Luke. – Znam Równinę Brocelind. Otworzę Portal na placu. Tak duży nie będzie działał długo, więc lepiej żebyś zdążył szybko wszystkich przeprowadzić, kiedy już zostaną naznaczeni. Kiedy Luke skinął głową i odwrócił się, żeby porozmawiać z Jocelyn, Clary pochyliła się i powiedziała cicho: - Chciałam ci podziękować. Za wszystko co zrobiłeś dla mojej mamy. Nierówny uśmiech Magnusa poszerzył się. - Nie sądziłaś, że to zrobię, prawda? - Miałam wątpliwości – przyznała Clary. – Zwłaszcza biorąc pod uwagę to, że gdy widzieliśmy się w tym wiejskim domu, to nawet nie pofatygowałeś się, żeby powiedzieć mi że Jace przeprowadził Simona przez Portal. Nie dałeś mi wtedy szansy na siebie nawrzeszczeć, ale co ty sobie właściwie myślałeś? Że mnie to nie zainteresuje?

- Że zainteresuje cię aż za bardzo – odparł Magnus. – Że rzucisz wszystko i polecisz prosto do Gardu. A ja chciałem żebyś najpierw poszukała Białej Księgi. - To bezwzględne – powiedziała gniewnie Clary. – I mylisz się. Zrobiłabym... - To, co każdy by zrobił na twoim miejscu. To, co sam bym zrobił, gdybym to ja był kimś na kim by mi zależało. Nie obwiniam cię, Clary. Nie zrobiłem tego bo myślałem, że nie podołasz. Zrobiłem to dlatego, bo jesteś człowiekiem a ja znam ludzki sposób rozumowania. Żyję na tym świecie już od bardzo dawna. - Tak jakbyś nigdy nie zrobił czegoś głupiego bo masz uczucia – mruknęła Clary. – Gdzie jest Alec tak w ogóle? Dlaczego jeszcze nie poszedłeś żeby wybrać go jako swojego partnera? Magnus skrzywił się odrobinę. - Nie podszedłbym do niego skoro są tu jego rodzice. Wiesz o tym. Clary wsparła podbródek na dłoni. - Robienie tego, co trzeba dlatego, że kogoś kochasz czasami jest do kitu. - To prawda – zgodził się Magnus. Kruk zataczał powolne, leniwe koła, lecąc ponad wierzchołkami drzew ku zachodniemu zboczu doliny. Księżyc świecił wysoko na niebie, pozwalając zrezygnować z użycia magicznego światła. Jace śledził go, trzymając się linii drzew. Stroma ściana doliny z szarego kamienia wznosiła się wysoko w górę. Kruk zdawał się podążać za wijącą się wstęgą strumienia, która prowadziła na zachód, znikając w wąskiej szczelinie w zboczu. Jace kilka razy już prawie skręcił sobie kostkę od ślizgania się na mokrych kamieniach i pragnął sobie poprzeklinać na głos, ale wtedy Hugo by go usłyszał. Zamiast tego, zgięty w niewygodnym półprzysiadzie, skoncentrował się na tym by nie złamać sobie nogi. Zanim dotarł do krawędzi doliny, jego koszulka była przesiąknięta potem. Przez chwilę myślał, że stracił Huga z pola widzenia i serce z nim zamarło... Ale potem dostrzegł czarny, obniżający lot kształt, gdy kruk pikował w dół i zniknął w ciemnej szczelinie w kamiennej ścianie doliny. Jace rzucił się biegiem do przodu... To była ulga móc znowu biec zamiast pełzać. Kiedy zbliżył się do

szczeliny, zobaczył za nią o wiele większą, ciemniejszą przerwę w skale – jaskinię. Wygrzebawszy swój magiczny kamień z kieszeni, Jace wszedł do środka za krukiem. Do wnętrza jaskini wpadało niewiele światła a po kilku krokach nawet ono zostało pochłonięte przez napierającą ze wszystkich stron ciemność. Jace podniósł wyżej kamień, pozwalając by światło przeciekło mu przez palce. Z początku pomyślał, że jakims cudem znalazł drogę powrotną i że gwiazdy były widoczne ponad jego głową, rozświetlając niebo swoim blaskiem. Gwiazdy nigdzie indziej nie świeciły tak, jak w Idris... A teraz nie świeciły wcale. Magiczne światło wydobyło z ciemności tuziny migoczących złóż miki w otaczających go skałach. Kamienne ściany ożyły za sprawą połyskujących punkcików światła. Dzięki nim zorientował się, że stał w wąskim przejściu wyciętym w litej skale. Za sobą miał wejście do jaskini a przed nim rozciągały się dwa ciemne tunele. Jace przypomniał sobie o opowieściach snutych przez jego ojca o bohaterach zagubionych w labiryntach, którzy za pomocą kawałka sznurka lub liny odnajdywali drogę powrotną. On nie miał ani jednego ani drugiego. Podszedł bliżej do tuneli i stał w milczeniu przez długą chwilę, nasłuchując. Usłyszał słaby odgłos spadających kropel wody dobiegający z bardzo daleka, szum strumienia, szelest skrzydeł... i głosy. Szarpnął się do tyłu. Głosy dochodziły z tunelu po lewej stronie, był tego pewny. Zacisnął palce na kamieniu tak by stłumić jego światło. Kiedy zmatowiał na tyle by dać tylko tyle światła ile było potrzebne do oświetlenia drogi, Jace ruszył do przodu i zniknął w ciemnościach. - Simon, mówisz poważnie? To prawda? Fantastycznie! Wspaniale! – Isabelle złapała brata za rękę. – Alec, słyszałeś co powiedział Simon? Jace nie jest synem Valentine’a. Nigdy nim nie był. - Więc czyim synem jest? – zapytał Alec, a Simon odniósł wrażenie, że myślami był gdzie indziej. Wydawał się przeczesywać wzrokiem pomieszczenie w poszukiwaniu kogoś. Jego rodzice stali niedaleko i przyglądali im się. Simon obawiał się, że również im będzie musiał wszystko wytłumaczyć, ale na szczęście pozwolili mu porozmawiać przez chwilę z Alekiem i Isabelle na osobności. - A kogo to obchodzi! – Isabelle machnęła reką ale potem zmarszczyła brwi. – Hmm, właściwie to trafna uwaga. Kto był w końcu jego ojcem? Michael Wayland?

Simon pokręcił głową. - Stephen Herondale. - Więc był wnukiem Inkwizytorki – powiedział Alec. – To dlatego musiała... – urwał, wpatrując się w przestrzeń. - Dlaczego musiała co? – spytała z naciskiem Isabelle. – Alec, skup się. Albo przynajmniej powiedz nam czego właściwie szukasz. - Nie czego – odparł Alec – tylko kogo. Magnusa. Chciałem go spytać, czy będzie moim partnerem w bitwie. Ale nie mam pojęcia gdzie on może być. Może ty go widziałeś? – skierował pytanie do Simona. Simon pokręcił głową. - Był na podium razem z Clary, ale... – wykręcił szyję by spojrzeć - ...teraz go tam nie ma. Pewnie jest gdzieś w tłumie. - Serio? Chcesz go poprosić, żeby był twoim partnerem? – spytała Isabelle. – To całe zamieszanie z partnerami jest jak kotylion. Z wyjątkiem zabijania. - Dokładnie, jak kotylion – zgodził się Simon. - Więc może poproszę cię, żebyś ty został moim partnerem – odparła Isabelle, unosząc delikatnie brew. Alec zmarszczył czoło. Był w pełnym runsztunku, tak jak reszta Nocnych Łowców w pomieszczeniu – cały w czerni i z pasem, za który zatknięta była najróżniejsza broń. Do pleców miał przytroczony łuk. Simon ucieszył się, ze znalazł sobie kolejny po tym, jak poprzedni zniszczył Sebastian. - Isabelle, ty nie potrzebujesz partnera, bo nie będziesz walczyć. Jesteś za młoda. A jak tylko spróbujesz o tym pomyślec, to sam cię zabiję – podniósł głowę. – Chwila... czy to Magnus? Isabelle podążyła za jego spojrzeniem i parsknęła śmiechem. - Alec, to wilkołak. Dziewczyna. Ma na imię May.

- Maia – poprawił Simon. Stała niedaleko. Miała na sobie brązowe, skórzane spodnie i czarną, obcisłą koszulkę z napisem CO MNIE NIE ZABIJE... NIECH LEPIEJ ZACZNIE UCIEKAĆ. Jej splecione w warkoczyki włosy przytrzymywała opaska. Odwróciła się, jakby wyczuła na sobie jego wzrok, i uśmiechnęła się. Simon odwzajemnił uśmiech. Isabelle rzuciła mu groźnie spojrzenie. Natychmiast przestał się uśmiechać... Od kiedy dokładnie jego życie aż tak się skomplikowało? Twarz Aleca rozjaśniła się. - Magnus – powiedział i ruszył z miejsca, nawet nie oglądając się za siebie. Torował sobie drogę przez tłum do miejsca, w którym stał wysoki czarownik. Zaskoczenie na twarzy Magnusa, gdy Alec do niego podszedł, było widoczne nawet stąd. - Jakie to słodkie – odezwała się Isabelle, patrząc na nich. – No wiesz, w taki głupawy sposób. - Dlaczego głupawy? - Bo Alec chce, żeby Magnus traktował go na poważnie, ale sam nigdy nie powiedział o nim naszym rodzicom, ani nawet o tym, że lubi... - Czarowników? – podsunął Simon. - Bardzo zabawne – Isabelle spiorunowała go wzrokiem. – Wiesz, co mam na myśli. Tu chodzi o to, że... - O co dokładnie? – spytała Maia, gdy znalazła się w zasięgu słuchu. – To znaczy, nie całkiem łapię o co chodzi z tym zamieszaniem z partnerami. Na jakiej zasadzie to ma działać? - Na takiej – powiedział Simon, wskazując na Aleca i Magnusa, którzy stali trochę z dala od tłumu. Alec rysował runę na dłoni Magnusa. Jego twarz wyrażała skupienie a ciemne włosy opadały mu na oczy. - Więc wszyscy musimy to zrobić? – spytała Maia. – To znaczy, dać sobie narysować to coś?

- Tylko jeśli będziesz brać udział w bitwie – powiedziała Isabelle, spoglądając chłodno na dziewczynę. – Nie wygladasz na osiemnaście lat. Maia uśmiechnęła się w przymusem. - Nie jestem Nocnym Łowcą. Likantropy są uważane za dorosłych gdy skończą szesnaście. - W takim razie musisz dać się naznaczyć – odparła Isabelle. – Nocnemu Łowcy. Więc lepiej zacznij sobie jakiegoś szukać. - Ale... – Maia urwała, wciąż patrząc na Aleca i Magnusa, i uniosła wysoko brwi. Simon odwrócił się, by spojrzeć w tym samym kierunku... i szczęka mu opadła. Alec obejmował Magnusa ramionami i całował go prosto w usta. Magnus, który wydawał się być w szoku, stał jak skamieniały. Kilka grup ludzi – Nocnych Łowców i Podziemnych – patrzyło na nich i szeptało. Zerkając w bok, Simon dostrzegł Lightwoodów, stojących z szeroko otwartymi oczami i gapiącymi się na scenę, jaka się przed nimi rozgrywała. Maryse zatkała sobie usta dłonią. Maia wygladała na zmieszaną. - Chwileczkę – powiedziała. – My też będziemy musieli tak zrobić? Clary już po raz szósty przeczesywała wzrokiem tłum w poszukiwaniu Simona. Nie mogła go znaleźć. Pomieszczenie zapełniał falujący tłum Nocnych Łowców i Podziemnych. Przez otwarte drzwi wlewał się tłum ludzi i gromadził na schodach. Co chwila było widać błysk steli gdy Łowcy i Podziemni łączyli się w pary i rysowali Znaki. Clary zobaczyła Maryse Lightwood wyciągającą dłoń w stronę wysokiej, zielonoskórej faerie, która wyglądała równie blado i po królewsku jak ona sama. Patrick Penhallow uroczyście wymieniał Znaki z czarownikiem, którego włosy lśniły od niebieskich iskier. Przez drzwi Sali Clary widziała jasny błysk Portalu utworzonego na placu. Światło gwiazd wpadające przez szklany świetlik nadawało wszystkiem dość nierealny wygląd. - Wspaniałe, prawda? – odezwał się Luke. Stał przy krawędzi podium i obejmował wzrokiem całe pomieszczenie. – Nocni Łowcy i Podziemni łączący się ze sobą. Współpracujący razem – w jego głosie słychać było respekt.

Clary mogła myśleć tylko o tym, że chciałaby by Jace tu był i mógł to wszystko zobaczyć. Nie potrafiła odgonić od siebie lęku o to, że coś mogło mu się stać, choćby nie wiem jak się starała. Świadomość, że mógł stanąć twarzą w twarz z Valentine’m, że ryzykował życiem bo myślał, że jest przeklęty... Że mógł umrzeć nie wiedząc nawet, że to nieprawda... - Clary – powiedziała Jocelyn, z cieniem rozbawienia w głosie. – Słyszałaś co powiedziałam? - Tak – odparła – i to rzeczywiście jest wspaniałe. Jocelyn położyła jej dłoń na ramieniu. - Nie o tym mówiłam. Luke i ja będziemy walczyć. Wiesz o tym. Zostaniesz tu razem z Isabelle i resztą dzieci. - Nie jestem dzieckiem. - Wiem, że nie ale jestes za młoda, żeby walczyć. A nawet gdybyś nie była, to nigdy nie przeszłaś treningu. - Nie chcę tu siedzieć bezczynnie i nic nie robić. - Nic? – powiedziała zdumiona Jocelyn. – Clary, nic z tego nie miało by miejsca gdyby nie ty. Bez ciebie nie mielibyśmy nawet szansy na to by walczyć. Jestem z ciebie taka dumna. Chciałam ci tylko powiedzieć, że nawet jeśli ja i Luke pójdziemy walczyć, to wrócimy tu. Wszystko będzie dobrze. Clary spojrzała na swoją matkę. Popatrzyła w zielone oczy tak samo zielone jak jej własne. - Mamo – powiedziała. – Nie kłam. Jocelyn wciągnęła gwałtownie powietrze i cofnęła dłoń. Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, coś przykuło wzrok Clary... znajoma twarz w tłumie. Szczupła, ciemna postać, idąca w ich kierunku, prześlizgująca się przez zatłoczoną Salę z zaskakującą łatwością... tak jakby płynęła przez tłum jak dym przez szczeliny w ogrodzeniu. I rzeczywiście tak było, uświadomiła sobie Clary, gdy postać podeszła bliżej. To był Raphael, ubrany w taką samą białą koszulę i czarne spodnie jak wtedy gdy widziała go za pierwszym razem. Zdążyła już

zapomnieć jaki był drobny. Wyglądał na zaledwie czternaście lat, gdy wchodził na podium, a jego wąska twarz sprawiała wrażenie spokojnej i anielskiej, jak twarz chórzysty wspinającego się po schodach prezbiterium. - Raphael – w głosie Luke słychać było zdumienie i ulgę. – Nie sądziłem, że przyjdziesz. Czyżby Dzieci Nocy zdecydowały się jednak dołączyć do nas w walce przeciwko Valentine’owi? W Radzie ciągle jest jedno wolne miejsce, gdybyście chcieli je przyjąć – wyciągnął dłoń w jego stronę. Przejrzyste i piękne oczy Raphaela pozostały bez wyrazu. - Nie mogę uścisnąć ci dłoni, wilkołaku – uśmiechnął się, gdy Luke zrobił urażoną minę, pokazując białe końce swoich kłów. – Jestem Projekcją – powiedział, unosząc dłoń tak by mogli zobaczyć, jak światło przez nią prześwieca. – Nie mogę niczego dotknąć. - Ale... – Luke spojrzał na księżycowe światło wlewające się przez dach. – Dlaczego... – opuścił rękę. – No cóż, cieszę się, że jesteś. Obojętnie pod jaką postacią. Raphael potrząsnął głową. Na chwilę jego oczy spoczęły na Clary... to było spojrzenie, którego naprawdę nie znosiła... a potem przeniósł wzrok na Jocelyn i jego uśmiech się poszerzył. - Ty – powiedział. – Jesteś żoną Valentine’a. Moi pobratymcy, którzy walczyli z tobą w Powstaniu, powiedzieli mi o tobie. Muszę przyznać, że nie spodziewałem się, że zobaczę cię na własne oczy. Jocelyn przechyliła głowę na bok. - Wielu Nocnych Dzieci dzielnie wtedy walczyło. Czy twoja obecnośc tutaj oznacza, że znów możemy walczyć razem ramię w ramię? To było dziwne, pomyślała Clary, słuchać swojej matki wysławiającej się w taki chłodny i rzeczowy sposób, a jednak wydawał się całkiem naturalny. Tak samo naturalny jak siedzenie na ziemi w starym kombinezonie i trzymanie poplamionego farbą pędzla. - Taką mam nadzieję – odparł Raphael, a jego spojrzenie znów przślizgnęło się po Clary, jak dotknięcie zimnej dłoni. – Mamy tylko jeden warunek. Jedną

prostą... niewielką... prośbę. Jeśli zostanie wzięta pod uwagę, Dzieci Nocy z wielu krajów z radością przystąpią z wami do bitwy. - Miejsce w Radzie – powiedział Luke. – Oczywiście... To się da załatwić, dokumenty możemy podpisać w ciągu godziny... - Nie – przerwał mu Raphael. – Nie chodzi o miejsce w Radzie tylko o coś innego. - Coś... innego? – powtórzył jak echo Luke. – Co takiego? Zapewniam cię, że jeśli to jest w naszej mocy... - Och, oczywiscie że jest – uśmiech Raphaela oślepiał. – Tak się składa, że to coś jest teraz w tej Sali podczas gdy my rozmawiamy – odwrócił się i wskazał wdzięcznym ruchem ręki na tłum. – To Simon jest tym, czego chcemy – powiedział. – Daylighter. Tunel był długi, kręty i zmieniał się co chwila, tak jakby Jace pełznął przez trzewia jakiegoś ogromnego potwora. W powietrzu unosił się zapach mokrego kamienia i popiołu i czegoś jeszcze, czegoś spleśniałego i dziwnego, co przypominało mu trochę zapach unoszący się w Mieście Kości. Po jakimś czasie tunel rozszerzył się w okrągłą grotę. Olbrzymie stalaktyty o powierzchniach lśniących jak klejnoty zwisały z poszarpanego, kamiennego sufitu. Podłoga była gładka jakby została wypolerowana, tu i ówdzie pokrywały ją tajemnicze wzory z połyskującego kamienia. Grotę otaczał rząd ostrych stalagmitów. Ze środka pomieszczenia wyrastał pojedynczy, ogromny stalagmit z kwarcu, wystający z ziemi jak gigiantyczny kieł, pokryty gdzieniegdzie czerwonawymi wzorami. Przyglądając mu się z bliska, Jace zobaczył że jego boki były przezroczyste, a czerwony wzór był rezultatem czegoś wirującego i poruszającego się wewnątrz niego. Wygladał jak szklana probówka pełna barwnego dymu. Wysoko w górze, przez naturalny świetlik w skale, sączyło się światło. Ta grota nie była dziełem przypadku, lecz została zaprojektowana celowo... Skomplikowane wzory na podłodze tylko go w tym upewniły... Ale kto miałby wykuwać aż tak wielką podziemną grotę i po co? Ostre, nieprzyjemne krakanie odbiło się echem w pomieszczeniu, przyprawiając Jace’a o wstrząs. Schował się za stalagmitem i stłumił magiczne światło dokładnie w chwili, gdy z cieni zalegających odległy koniec groty wyszły dwie pogrążone w rozmowie postacie i

ruszyły w jego stronę. Rozpoznał je jak tylko doszły do środka pomieszczenia i padło na nie światło. Sebastian. I Valentine. Mając nadzieję uniknąć tłumu, Simon zatoczył szeroki łuk i zmierzał w kierunku podium, znikając za rządami filarów stojących po obu stronach Sali. Szedł z pochyloną głową, zatopiony w myślach. Wydawało mu się dziwne, że Alec, zaledwie o rok czy dwa starszy od Isabelle, miał wziąć udział w wojnie, a reszta nich miała zostać z tyłu. Na dodatek Isabelle wcale nie wydawała się tym martwić. Żadnych lamentów, zero histerii. Tak, jakby tego oczekiwała. Możliwe że tak było. Możliwe że wszyscy tego oczekiwali. Był już blisko schodów gdy spojrzał w górę i, ku swojemu zaskoczeniu, zobaczył Raphaela stojącego na wprost Luke’a, z właściwym sobie niemal wypranym z emocji wyrazem twarzy. Natomiast Luke wyglądał na wstrząśniętego. Potrząsał głową, dłonie miał uniesione w geście protestu, a stojąca obok niego Jocelyn wygladała na oburzoną. Simon nie mógł dojrzeć twarzy Clary – stała do niego plecami – ale znał ją na tyle dobrze, żeby po ułożeniu jej ramion poznać, że była spięta. Nie chcąc żeby Raphael go zauważył, Simon wślizgnął się za filar i zaczął się przysłuchiwać. Nawet mimo gwaru jaki robił tłum, mógł słyszeć jak Luke podniósł głos. - Wykluczone – powiedział. – Nie wierzę, że w ogóle mogłeś o to poprosić. - A ja nie mogę uwierzyć, że mi odmawiasz - głos Raphaela pozostał zimny czy spokojny, wysoki jak u młodego chłopca. – Przecież to drobnostka. - To nie jest żadna drobnostka – odezwała się z gniewem Clary. – To Simon. Człowiek. - To wampir – odparł Raphael. – Zdaje się, że ciągle o tym zapominasz. - A czy ty nie jesteś wampirem? – spytała Jocelyn lodowatym tonem, którego używała za każdym razem gdy ona i Simon wpadali w jakieś kłopoty za zrobienie czegoś głupiego. – Chcesz powiedzieć, że twoje życie nie ma zadnej wartości?

Simon przykleił się do filaru. O co właściwie chodziło? - Moje życie ma wielką wartość – odparł Raphael – skoro, w odróżnieniu od waszych, jest wieczne. Nie ma ono końca podczas gdy w waszym przypadku taki koniec zawsze istnieje. Ale nie o to chodzi. On jest wampirem, jest jednym z nas i chcę go mieć z powrotem. - Nie możesz mieć go z powrotem – warknęła Clary. – Po pierwsze, nigdy do ciebie nie należał. Nigdy się nim nie interesowałeś dopóki nie dowiedziałeś się, że potrafi wychodzić na światło słoneczne... - Możliwe – zgodził się Raphael – ale nie z tego powodu, o jakim teraz myślisz – uniósł głowę; jego łagodne, ciemne oczy lśniły przenikliwie jak u ptaka. – Żaden wampir nie powinien posiadać mocy jakie posiada on – powiedział – tak jak żaden Nocny Łowca nie powinien mieć zdolności jakie mają ty i twój brat. Przez lata mówiono nam, że jesteśmy czymś złym i nienaturalnym. Ale to... to jest dopiero nienaturalne. - Raphaelu – odezwał się Luke ostrzegawczym tonem. – Nie wiem na co liczysz, ale nie ma szansy żebyśmy pozwolili ci skrzywdzić Simona. - Ale pozwolicie, by Valentine i jego armia demonów skrzywdziły tych ludzi, waszych sprzymierzeńców – gestem ręki objął całe pomieszczenie. – Pozwolisz im dobrowolnie ryzykować własne życie ale nie chcesz dać Simonowi takiego samego wyboru? Być może jego różniłby się od waszego – opuścił ramię. – Wiesz, że w przeciwnym razie nie będziemy walczyć. Nocne Dzieci nie wezmą w tym udziału. - Więc nie bierzcie – odparł Luke. – Nie chcę waszej współpracy za cenę niewinnego życia. Nie jestem takie jak Valentine. Raphael odwrócił się w stronę Jocelyn. - A ty, Nocny Łowco? Pozwolisz temu wilkołakowi decydować o tym co jest najlepsze dla twoich ludzi? Jocelyn patrzyła na niego tak, jakby był karaluchem, którego znalazła na czystej kuchennej podłodze. - Jeśli tylko go tkniesz, wampirze, to posiekam cię na malutkie kawałeczki i dam

do zjedzenia swojemu kotu. Zrozumiałeś? Raphael zacisnął usta. - Jak chcecie – powiedział. – Kiedy będziecie umierać na Równinie Brocelind, spytajcie samych siebie czy jedno życie naprawdę było warte tak wielu. I zniknął. Luke odwrócił się szybko w stronę Clary, ale Simon nie patrzył już na nich. Patrzył na swoje dłonie. Myślał, że będą się trzęsły ale były równie nieruchome co ręce trupa. Bardzo powoli zacisnął je w pięści. Valentine wyglądał tak jak zawsze. Postawny mężczyzna w poprawionej zbroi Nocnego Łowcy, z szerokimi masywnymi ramionami kontrastującymi z jego ostrą, przystojną twarzą. Na plecach miał zarzucony Miecz i nosił szeroki pas z przypiętymi do niego różnymi rodzajami broni: grubymi łowieckimi nożami i wąskimi sztyletami. Przyglądając mu się zza skały, Jace poczuł to samo co zawsze odczuwał na myśl o swoim ojcu – bezwarunkowe przywiązanie połączone z przygnębieniem, rozczarowaniem i nieufnością. Dziwnie było oglądać jego ojca w towarzystwie Sebastiana, który wygladał... inaczej. Też miał na sobie zbroję i długi, srebrny miecz przypięty w pasie, ale co innego uderzyło Jace’a bardziej. Jego włosy. Nie miał już ciemnych loków ale połyskujące jasno kosmyki, wyglądające jak białe złoto. Właściwie to pasowały do niego lepiej niż wtedy gdy miał ciemne. Jego skóra nie była teraz już tak zdumiewająco blada. Widocznie musiał je farbować, żeby upodobnić się do prawdziwego Sebastiana Verlaca, a tak wyglądał naprawdę. Jace’a zalała fala gorzkiej nienawiści i tylko tyle mógł zrobić, pozostać w swojej kryjówce i starać się nie rzucić na Sebastiana i nie zacisnąć mu dłoni dookoła szyi. Hugo zakrakał ponownie i wylądował na ramieniu Valentine’a. Dziwne ukłucie bólu rozeszło się po ciele Jace’a, gdy zobaczył kruka w pozie, która od tylu lat kojarzyła mu się z Hodge’m. Hugo praktycznie mieszkał na ramieniu nauczyciela, a jego widok na ramieniu Valentine’a Jace odebrał jako obcy, a nawet niewłaściwy, pomimo wszystkiego co zrobił Hodge. Valentine pogładził dłonią błyszczące pióra ptaka, kiwając głową zupełnie jakby byli pogrążeni w rozmowie. Sebastian obserwował ich, unosząc swoje jasne brwi. - Jakieś wieści z Alicante? – spytał, gdy Hugo oderwał się od ramienia Valentine’a i poszybował w powietrze, muskając skrzydłami wyglądające jak

klejnoty wierzchołki stalaktytów. - Nie tak wartościowe jak bym chciał – odparł Valentine. Głos ojca, chłodny i niewzruszony, przeszył Jace’a jak strzała. Jego dłonie zacisnęły się bezwiednie i przycisnął je mocno do boków, wdzięczny za to, że osłaniała go skała. – Jedno jest pewne. Clave sprzymierza się z siłami Luciana. Sebastian zmarszczył brwi. - Przecież Malachi mówił... - Malachi zawiódł – Valentine zacisnął szczęki. Ku zaskoczeniu Jace’a, Sebastian podszedł do niego i położył mu dłoń na ramieniu. W tym dotyku było coś... coś intymnego i poufałego... co sprawiło, że Jace poczuł się jakby miał w brzuchu gniazdo robaków. Nikt nie dotykał Valentine’a w ten sposób. Nawet on nie dotknąłby tak swojego ojca. - Martwisz się tym? – zapytał Sebastian, i ten sam ton był w jego głosie. Ta sama dziwaczna i groteskowa bliskość. - Clave poszło dalej niż sądziłem. Wiedziałem że Lightwoodowie są zepsuci ponad miarę i że taki rodzaj zepsucia jest zaraźliwy. To dlatego chciałem ich powstrzymać od wejścia do Idris. A co do reszty, która dała sobie wypełnić umysły trucizną, jaką sączy w ich uszy Lucian, nie będący nawet jednym z Nefilim... – odraza Valentine’a była widoczna, ale nie odsunął się od Sebastiana, co Jace zauważył z rosnącym niedowierzaniem. Nie strząsnął jego dłoni ze swojego ramienia. – Jestem rozczarowany. Sądziłem, że dostrzegą powód. Wolałbym nie kończyć tego wszystkiego w ten sposób. Sebastian wygladał na rozbawionego. - Nie zgadzam się – powiedział. – Pomyśl o nich. Są gotowi do walki, do zdobycia chwały, a przekonają się, że nic z tego się nie liczy. Że ich działanie jest bezcelowe. Pomyśl o wyrazach jakie się wtedy odmalują na ich twarzach – jego usta rozciągnęły się w uśmiechu. - Jonathanie – wstchnął Valentine. – To niewdzięczna konieczność, z której nie należy się cieszyć.

Jonathan? Jace przylgnął do skały, jego dłonie zrobiły się nagle śliskie od potu. Dlaczego Valentine miałby nazywać Sebastiana jego imieniem? Czy to była pomyłka? Tyle że Sebastian nie wyglądał na zaskoczonego. - Czy to nie dobrze, że to co robię sprawia mi radość? – spytał Sebastian. – Doskonale bawiłem się w Alicante. Lightwoodowie okazali się lepszym towarzystwem niż mówiłeś, zwłaszcza Isabelle. Zdecydowanie nadawaliśmy na tych samych falach. A co do Clary... Samo słuchanie jak Sebastian wymawiał jej imię przyprawiło serce Jace’a o bolesny skurcz. - W ogóle nie okazała się taka, jak myślałem że będzie – ciagnął dalej pogodnie Sebastian. – Wcale nie jest do mnie podobna. - Nie ma na świecie nikogo takiego jak ty, Jonathanie. A jeśli chodzi o Clary, to zawsze była dokładnie taka sama jak jej matka. - Nie przyzna się do tego, czego tak naprawdę chce – stwierdził Sebastian. – Jeszcze nie teraz. Ale opamięta się. Valentine uniósł brew. - Opamięta? Sebastian uśmiechnął się, a Jace’a zalała niemal niemożliwa do opanowania furia. Przygryzł mocno usta, czując krew na języku. - Och, no wiesz – wytłumaczył Sebastian. – Przejdzie na naszą stronę. Już nie mogę się doczekać. Oszukiwanie jej było największą frajdą jaką miałem od wieków. - Nie miałeś się tam bawić. Miałeś się dowiedzieć czego szukała. A kiedy już to znalazła – bez twojego udziału, można by dodać – pozwoliłeś by oddała to czarownikowi. A potem nie udało ci się sprowadzić jej tu ze sobą, mimo zagrożeń jakie może dla nas stanowić. To chyba mało olśniewający sukces, Jonathanie. - Starałem się ją sprowadzić. Nie spuszczali z niej wzroku, a przecież nie mogłem jej porwać na oczach całej Sali – odparł ponuro Sebastian. – Poza tym, już ci mówiłem, że ona nie ma pojęcia jak używać tej swojej zdolności do

tworzenia run. Jest zbyt naiwna by stanowić jakiekolwiek zagrożenie... - Cokolwiek planuje Clave, ona stanowi tego centrum – przerwał mu Valentine. – Hugin tak mówi. Widział ją na podium w Sali Porozumień. Jeśli potrafi zademonstrować Clave swoje zdolności... Jace’a ogarnął nagły lęk o Clary, połączony z dziwnym poczuciem dumy. Oczywiście, że była w samym środku wydarzeń. To była jego Clary. - Więc będą walczyć – skonstatował Sebastian. – I to jest to na czym nam zależy, prawda? Clary się nie liczy. To bitwa się liczy. - Wydaje mi się, że jej nie doceniasz – powiedział cicho Valentine. - Obserwowałem ją – odparł Sebastian. – Gdyby jej zdolności były tak nieograniczone jak myślisz, to mogła z nich skorzystać żeby wydostać z więzienia swojego małego wampirzego przyjaciela... albo ocalić tego głupca Hodge’a, kiedy umierał... - Czyjaś moc nie musi być nieograniczona by być śmiertelna – powiedział Valentine. – A jeśli chodzi o Hodge, to może byłbyś skłonny okazać trochę więcej szacunku przez wzgląd na jego śmierć, skoro to ty go zabiłeś. - Chciał im powiedzieć o Aniele. Musiałem to zrobić. - Chciałeś. Zawsze chcesz – Valentine wyjął z kieszeni parę ciężkich, skórzanych rękawic i założył je powoli. – Może powinien im powiedzieć. Może nie. Przez tyle lat opiekował się Jace’m w Instytucie i z pewnością musiał się zastanawiać co wychowuje. Hodge był jednym z niewielu ludzi, którzy wiedzieli o istnieniu drugiego chłopca. Wiedziałem, że mnie nie zdradzi... był zbyt wielkim tchórzem żeby to zrobić – zgiął palce w rękawicach, marszcząc brwi. Drugiego chłopca? O czym on mówił? Sebastian zlekceważył Hodge’a machnięciem ręki. - Kogo obchodzi to o czym on myślał? Jest martwy, chwała Bogu – jego oczy połyskiwały czernią. – Idziesz teraz nad jezioro? - Tak. Wiesz dokładnie co masz robić? – Valentine wskazał podbródkiem na miecz przy pasie Sebastiana. – Użyj go. To nie Miecz, ale jest wystarczająco

demoniczny do tego celu. - Nie mogę iść tam razem z tobą? – głos Sebastiana przybrał wyraźnie jękliwy ton. – Nie możemy po prostu uwolnić tej armii teraz? - Jeszcze nie ma północy. Dałem słowo, że zaczekamy z tym do tego czasu. Jeszcze mogą zmienić zdanie. - Nie zrobią tego... - Dałem słowo i dotrzymam go – powiedział ostatecznym tonem Valentine. – Jeśli Malachi nie odezwie się do północy, otwórz bramę – widząc wahanie Sebastiana, Valentine okazał zniecierpliwienie. – Musisz to zrobić, Jonathanie. Nie mogę tu czekać do północy. Dojście tunelami do jeziora zajmie mi prawie godzinę, a nie mam zamiaru pozwolić by bitwa przeciągała się w nieskończoność. Przyszłe pokolenia muszą wiedzieć jak szybko Clave poniosło klęskę i jak miażdżące było nasze zwycięstwo. - Po prostu będzie mi przykro, że opuszczę wezwanie. Wolałbym być tam wtedy z tobą – na twarzy Sebastiana odmalował się smutek, ale było w tym coś umyślnego, coś drwiącego i frapującego, zaplanowanego i dziwnie... obojętnego. Nie wydawało się, żeby Valentine się tym przejmował. Ku zdumieniu Jace’a, Valentine dotknął policzka Sebastiana szybkim gestem niekryjącym uczucia zanim się odwrócił i ruszył w stronę odległego krańca jaskini, gdzie zalegały gęste cienie. Zatrzymał się. Jego jasna sylwetka odcinała się na tle ciemności. - Jonathanie – zawołał, a Jace spojrzał na niego, niezdolny się oprzeć. – Kiedyś spojrzysz Aniołowi w twarz. Po tym wszystkim, kiedy mnie już nie będzie, odziedziczysz Dary Anioła. Być może któregoś dnia ty także wezwiesz Razjela. - Chciałbym – powiedział Sebastian, stojąc nieruchomo kiedy Valelentine ostatni raz skinął głową i zniknął w ciemnościach. Jego głos przeszedł niemal w szept. – Bardzo bym chciał – warknął. – Naplułbym draniowi w twarz – obrócił się, jego twarz przypominała białą maskę w przytłumionym świetle. – Możesz już wyjść, Jace. Wiem, że tu jesteś. Jace zamarł... ale tylko na sekundę. Jego ciało zerwało się z miejsca zanim jego umysł miał czas żeby za nim nadążyć. Biegł w stronę wyjścia tunelu, myśląc

tylko o tym żeby wyjść na zewnątrz, o dostarczeniu wiadomości Lukowi. Ale wyjście zostało zablokowane. Stał w nim Sebastian z pełnym triumfu i chłodu wyrazem twarzy. Ramiona miał rozłożone a palcami prawie dotykał ścian tunelu. - Chyba nie sądziłeś że jesteś ode mnie szybszy, co? Jace zatrzymał się gwałtownie. Serce tłukło mu się w piersi, bijąc nierówno jak zepsuty metronom, ale głos miał opanowany. - Skoro jestem od ciebie lepszy na wszystkie inne możliwe sposoby, to musi być po temu jakiś powód. Sebastian tylko się uśmiechnął. - Słyszałem jak bije twoje serce – powiedział miękko. – Gdy patrzyłeś na mnie i na Valentine’a. Przeszkadzało ci to? - To, że umawiasz się na randki z moim ojcem? – Jace wzruszył ramionami. – Szczerze mówiąc, jesteś dla niego za młody. - Co takiego? – po raz pierwszy odkąd go spotkał, Sebastian wydawał się być zszokowany. Ale mógł się tym cieszyć zaledwie przez krótką chwilę, zanim Sebastian nie odzyskał ponowania nad sobą. W jego oczach zalśnił ciemny błysk wskazujący na to, że nie wybaczył Jace’owi tego, że przez niego stracił spokój. – Myślałem o tobie czasami – ciagnął tym samym miękkim głosem. – Było w tobie coś takiego, coś co kryło się za tymi twoimi żółtymi oczami. Przebłysk inteligencji, w odróżnieniu od reszty twojej przybranej, głupkowatej rodziny. Ale przypuszczam, że to była tylko poza. Jesteś tak samo głupi jak reszta, pomimo dziesięciu lat dobrego wychowania. - Co ty możesz wiedzieć o moim wychowaniu? - Więcej niż ci się wydaje – Sebastian opuścił ręce. – Człowiek, który cię wychował, wychował również mnie. Tylko że mną się po tych pierwszych dziesięciu latach nie zmęczył. - Co masz na myśli? – głos Jace’a przeszedł w szept, a potem, kiedy patrzył na nieruchomą, pozbawioną uśmiechu twarz Sebastiana, odniósł wrażenie jakby

zobaczył go po raz pierwszy w życiu... Jasne włosy, czarne antracytowe oczy, twarde linie jego twarzy jakby wyciosane w kamieniu... i w swoich myślach zobaczył twarz ojca, którą pokazał mu anioł; młodą, wyrazistą, czujną i rządną, i już wiedział. – Valentine jest twoim ojcem. Jesteś moim bratem – powiedział, tyle że Sebastian nie stał już przed nim, tylko za nim, a jego ręce otoczyły ramiona Jace’a tak, jakby chciał go objąć. Tyle że dłonie miał zaciśnięte w pięści. - Witaj i żegnaj, mój bracie – warknął, a jego ręce zacisnęły się na Jasie, wyciskając mu oddech z płuc. Clary była wyczerpana. Tępy, ćmiący ból głowy, skutek rysowania runy Sojuszu, zagnieździł się w jej skroni. Wrażenie było takie, jakby ktoś kopał drzwi od złej strony. - Wszystko w porządku? – Jocelyn położyła jej dłoń na ramieniu. – Nie wyglądasz za dobrze. Clary spojrzała w dół... i zobaczyła wijącą się, czarną runę przecinającą grzbiet dłoni swojej matki, dopełnienie tej, którą na swojej miał Luke. Jej żołądek zacisnął się w supeł. Udało jej się pogodzić z faktem, że za parę godzin jej matka mogła naprawdę walczyć przeciwko armii demonów... ale celowo odsuwała od siebie tą myśl za każdym razem gdy powracała. - Po prostu zastanawiam się gdzie jest Simon – wstała na nogi. – Idę go poszukać. - Tam? – Jocelyn spojrzała zaniepokojona w kierunku tłumu. Zmiejszał się z każdą minutą, zauważyła Clary, w miarę jak ci którzy zostali naznaczeni, wychodzili przez frontowe drzwi na plac. Stał przy nich Malachi z niewzruszoną twarzą, kierując Podziemnych i Łowców w odpowiednią stronę. - Nic mi nie będzie – Clary przecisnęła się obok swojej matki i Luke’a ku schodom podium. Czuła na sobie wzrok ludzi, powagę ich spojrzeń. Przeczesała tłum w poszukiwaniu Lightwoodów lub Simona, ale nie dostrzegła nikogo znajomego... poza tym trudno jej było zobaczyć cokolwiek ponad tłumem biorąc pod uwagę to, że była niska. Wzdychając, Clary przeszła na zachodnią stronę Sali, gdzie tłum był mniejszy. W momencie, w którym doszła do rzędu wysokich, marmurowych kolumn, spomiędzy nich wystrzeliła czyjaś ręka i odciągnęła ją na bok. Clary miała czas zaledwie na to, by wciągnąć powietrze ze zdumienia, a potem stała już w ciemności za jednym z największych filarów, opierając się

plecami o zimną, marmurową ścianę. Dłonie Simona zacisnęły się na jej ramionach. - Tylko nie krzycz, okej? To ja – powiedział. - Oczywiście, że nie mam zamiaru krzyczeć. Nie bądź śmieszny – rozejrzała się na boki, zastanawiając się o co może chodzić... widziała tylko fragment Sali pomiędzy filarami. – Po co ten cały cyrk z odgrywaniem Bonda? I tak miałam cię znaleźć. - Wiem. Czekałem aż zejdziesz z podium. Chciałem porozmawiać z tobą w miejscu, w którym nikt nas nie usłyszy – oblizał nerwowo ust. – Słyszałem, co powiedział Raphael. Wiem, czego chciał. - W porządku, Simon – opuściła ramiona. – Słuchaj, nic się nie stało. Luke kazał mu odejść... - Może nie powinien – powiedział Simon. – Może powinien dać Raphaelowi to, czego chciał. Zamrugała. - Masz na myśli siebie? Nie bądź głupi. Nie ma mowy żeby... - Jest – zacieśnił uścisk na jej ramionach. – Chcę to zrobić. Chcę, żeby Luke powiedział Raphaelowi, że umowa stoi. Albo sam mu to powiem. - Wiem co chcesz zrobić – zaprotestowała. – Szanuję cię za to i podziwiam, ale nie musisz tego robić, Simon, nie musisz. To, o co prosi Raphael, jest niewłaściwe i nikt nie będzie cię osądzał jeśli nie poświęcisz się w wojnie, która wcale cię nie dotyczy... - Ale o to właśnie chodzi – odparł Simon. – To, co powiedział Raphael to prawda. Jestem wampirem a ty ciągle o tym zapominasz. Albo może po prostu nie chcesz o tym pamiętać. Ale jestem Podziemnym a ty jesteś Nocnym Łowcą, a ta wojna dotyczy nas obojga. - Ale nie jesteś taki jak oni... - Jestem – powiedział powoli i z rozmysłem, tak jakby chciał się upewnić czy

zrozumiała każde słowo z tego, co powiedział. – I zawsze już będę. Jeśli Podziemni mają walczyć razem z Łowcami, bez udziału ludzi Raphaela, to nie będzie żadnego stanowiska w Radzie dla Nocnych Dzieci. Nie będą częścią świata, który chce stworzyć Luke, świata w którym Podziemni i Łowcy współpracują ze sobą. Żyją ze sobą. Wampiry zostaną od tego odcięte. Staną się waszymi wrogami. Ja stanę się twoim wrogiem. - Nigdy nim nie będziesz. - Mogę zginąć – powiedział zwyczajnie Simon. – Ale nie mogę pomóc stojąc z boku i udając, że mnie to nie dotyczy. Nie proszę cię o pozwolenie. Chciałbym, żebyś mi pomogła. Jeśli tego nie zrobisz, to nakłonię Maię, żeby zaprowadziła mnie do obozu wampirów i oddam się w ręce Raphaela. Rozumiesz? Jedyne, co mogła zrobić, to wpatrywać się w niego. Trzymał jej ramiona tak mocno, że mogła wyczuć krew pulsującą pod jego dłońmi. Oblizała językiem wyschnięte usta. Miały gorzki posmak. - Co mogę zrobić żeby ci pomóc? – wyszeptała. Patrzyła na niego niedowierzająco gdy jej tłumaczył. Kręciła przecząco głową jeszcze zanim zdążył dojść do końca, a jej włosy smagały ją po twarzy, prawie zasłaniając oczy. - Nie – odparła. – To głupota, Simon. To nie jest podarunek tylko kara... - Może nie dla mnie – powiedział. Zerknął w kierunku tłumu a Clary dostrzegła Maię, przyglądajacą im się z niekłamaną ciekawością. Było jasne, że na niego czekała. Za szybko, pomyślała Clary. To wszystko dzieje się za szybko. - To lepsze od drugiego wyjścia, Clary. - Nie... - Możliwe, że nic mi się nie stanie. To znaczy, już i tak zostałem ukarany. Nie mogę wejść do kościoła, do synagogi, nie mogę wymówić... nie mogę wymówić świętych imion, nigdy się już nie zestarzeję, jestem odcięty od normalnego życia. Możliwe, że to i tak niczego nie zmieni. - Ale może.

Puścił jej ramiona, przesunął dłońmi po jej bokach i wyciagnął stelę Patricka Penhallowa z jej pasa. Podał ją jej. - Clary – powiedział. – Zrób to dla mnie. Proszę. Ujęła ją zdrętwiałymi palcami i uniosła do góry, przytykając koniec do skóry Simona, tuż powyżej jego oczu. Pierwszy Znak, powiedział kiedyś Magnus. Ten pierwszy. Pomyślała o nim, a stela zaczęła się poruszać tak jak tancerz poruszał się, gdy zaczynała grać muzyka. Czarne linie same pojawiły się na jego czole tak jak rozwijający płatki kwiat pokazany na przyśpieszonym filmie. Kiedy skończyła, prawa ręka bolała ją i piekła, ale gdy tylko cofnęła się i spojrzała na swoje dzieło, wiedziała, że stworzyła coś doskonałego, dziwnego i starożytnego, coś pochodzącego z początków historii. Znak płonął jak gwiazda nad oczami Simona. Potarł go palcami a na jego twarzy odmalowało się zdumienie. - Czuję go – powiedział. – Jak oparzenie. - Nie mam pojęcia ci się stanie – szepnęła. – Nie wiem, jakie długofalowe efekty uboczne mogą wystąpić. Wykrzywiając usta w półuśmiechu, uniósł dłoń i dotknął jej policzka. - Miejmy nadzieję, że niedługo się o tym przekonamy.

19. Peniel Maia milczała przez większość drogi do lasu, idąc z pochyloną głową, rzadko rozlądając się na boki i marszcząc co chwila nos w skupieniu. Simon zastanawiał się, czy w ten sposób wyczuwała jak mają iść i doszedł do wniosku, że mimo iż wyglądało to dziwnie, to z pewnością było bardzo przydatne. Odkrył również, że nie musiał się śpieszyć by za nią nadążyć, obojętnie jak szybko by się nie poruszała. Nawet kiedy natrafili na wydeptaną w lesie ścieżkę a Maia zaczęła biec, dotrzymanie jej kroku nie sprawiło mu żadnych kłopotów. To była jedna z rzeczy, którą szczerze lubił jeśli chodziło o bycie wampirem. Jednak nie cieszył się z tego zbyt długo. Drzewa rosły coraz gęściej w miarę jak biegli po poznaczonej korzeniami ziemi usłanej grubym dywanem z

liści. Na tle rozświetlonego gwiazdami nieba gałęzie drzew tworzyły pajęczyny wzorów. W końcu wypadli na polanę usianą kamieniami połyskującymi jak wielkie, białe zęby. Tu i ówdzie leżały sterty opadłych liści, tak jakby ktoś grabił polanę gigantycznymi grabiami. - Raphael! – Maia zwinęła dłonie w trąbkę dookoła ust i zawołała głosem tak donośnym, że wystraszyła ptaki siedzące w wierzchołkach drzew ponad ich głowami. – Raphael! Pokaż się! Cisza. Nagle rozległ się cichy szelest, jak dźwięk kropel deszczu uderzających w cienki dach. Sterty liści poderwały się w powietrze jak małe cyklony. Simon usłyszał jak Maia kaszle. Ręce miała uniesione, jakby zasłaniała twarz i oczy przed opadającymi liśćmi. Wiatrr zniknął tak szybko jak się pojawił. Na polanie stał Raphael, zaledwie kilka stóp od Simona. Otaczała go grupa wampirów, bladolicych i nieruchomych jak drzewa w księżycowej poświacie. Ich twarze wyrażały chłód i ledwo skrywaną wrogość. Simon rozpoznał kilka z nich z pobytu w Dumort: drobniutką Lily i blondwłosego Jacoba, z oczami wąskimi jak sztylety. Ale wielu z nich po prostu nie znał. Raphael zrobił krok do przodu. Jego skóra przybrała ziemisty odcień a wokół oczu miał czarne kręgi, ale mimo to uśmiechnął się na jego widok. - Daylighter – westchnął. – Przyszedłeś. - Przyszedłem – powtórzył Simon. – Jestem tu, więc... to koniec. - Daleko nam jeszcze do końca, Daylighter – Raphael spojrzał na Maię. – Likantropko, wracaj do przywódcy swojej sfory i podziękuj mu za zmianę zdania. Powiedz, że Nocne Dzieci będą walczyły u boku jego ludzi na Równinie Brocelind. Twarz Maii była ściągnięta. - Luke wcale nie zmienił... Simon błyskawicznie jej przerwał. - W porządku, Maiu. Idź. Jej oczy błyszczały smutkiem.

- Simon, zastanów się – powiedziała. – Nie musisz tego robić. - Muszę – odparł stanowczym głosem. – Bardzo ci dziękuję za to, że mnie tu przyprowadziłaś. A teraz idź. - Simon... Ściszył głos. - Jeśli nie pójdziesz, zabiją nas oboje i wszystko pójdzie na marne. Idź. Proszę. Skinęła głową i zawróciła. W miarę jak się obracała, przechodziła Przemianę, więc w jednej chwili była szczupłą dziewczyną z warkoczykami podskakującymi na ramionach, a w następnej opadła na ziemię na cztery łapy, szybka i bezszelestna jak wilk. Wypadła z polany i zniknęła w ciemnościach. Simon odwrócił się w stronę wampira... i omal nie wrzasnął na głos. Raphael stał przed nim oddalony o jakieś kilka cali. Z bliska widać było oznaki głodu na jego skórze. Simon przypomniał sobie tamtą noc w Hotelu – twarze pojawiające się w cieniu, ulotny śmiech, zapach krwi – i zadrżał. Raphael wyciągnął dłonie i położył je na jego ramionach, unieruchomiając je. Uścisk jego zwodniczo smukłych dłoni był żelazny. - Obróć głowę – powiedział – i patrz w gwiazdy. Tak będzie łatwiej. - Więc ty naprawdę chcesz mnie zabić – odparł Simon. Ku swojemu zaskoczeniu wcale nie odczuwał strachu ani nie był jakoś szczególnie zszokowany tym odkryciem. Jednocześnie z całą ostrością dostrzegał każdego liścia na gałęzi, każdego kamyczka leżącego na ziemi i wszystkie pary wpatrzonych w niego oczu. - A czego się spodziewałeś? – zapytał Raphael. Z niejakim smutkiem, stwierdził Simon. – To nic osobistego. Tak jak mówiłem poprzednim razem – jesteś zbyt niebezpieczny, żeby pozwolić ci żyć. Gdybym wiedział czym się staniesz... - Nigdy nie dopuściłbyś do tego żebym wydostał się z grobu – dokończył Simon. Raphael spojrzał mu w oczy. - Każdy robi to, co musi, żeby przetrwać. W ten sposób nawet my przypominamy ludzi – jego kły jak igły wysunęły się z dziąseł jak delikatne ostrza. – Nie ruszaj

się – powiedział. – To nie potrwa długo – pochylił się do przodu. - Poczekaj – odezwał się Simon, a gdy Raphael odsunął się z ponurą miną, powtórzył pewniejszym głosem. – Poczekaj. Muszę ci coś pokazać. Raphael wydał z siebie niski, świszczący odgłos. - Lepiej żeby chodziło o coś więcej niż tylko odwlekanie tego co mam zrobić, Daylighterze. - I chodzi. Jest coś co chyba powinieneś zobaczyć – Simon uniósł dłoń i odgarnął włosy z czoła. Czuł, że to głupi, teatralny gest ale kiedy to robił, widział białą, zdesperowaną twarz Clary z oczami utkwionymi w nim i stelę w jej dłoni. No cóż, przynajmniej próbowałem ze względu na nią, pomyślał. Efekt, jaki wywarło to na Raphaelu, był jednocześnie zaskakujący i natychmiastowy. Odskoczył do tyłu, jakby Simon wymachiwał przed nim krucyfiksem i otworzył szeroko oczy. - Daylighter – warknął – kto ci to zrobił? Simon patrzył na niego bez słowa. Nie do końca wiedział jakiej spodziewać się reakcji a ta z pewnością nią nie była. - Clary – Raphael sam odpowiedział sobie na zadane pytanie. – Oczywiście. Tylko zdolności jakie ona posiada pozwoliłyby na to ...Wampir, naznaczony, i to w dodatku z tym Znakiem... - Jakim Znakiem? – zapytał Jacob, smukły blondyn stojący tuż za Raphaelem. Reszta wampirów również wszystkiemu się przyglądała. Na ich twarzach dezorientacja mieszała się z rosnącym strachem. Wszystko, co przerażało Raphaela, uświadomił sobie Simon, przerażało również ich. - Ten Znak – powiedział Raphael, ciągle patrząc tylko na Simona – nie pochodzi z Szarej Księgi. Jest starszy nawet od niej. Został narysowany ręką samego Stwórcy – zrobił taki ruch, jakby chciał dotknąć czoła Simona, ale nie potrafił zmusić się żeby to zrobić. Jego dłoń zawisła na chwilę w powietrzu a potem opuścił ją. – Słyszałem o takich Znakach ale nigdy nie widziałem żadnego na własne oczy. A ten...

- „Zatem ktokolwiek zabił Kaina, zemsta się na nim dokona po siedmiokroć. A Pan naznaczył Kaina aby każdy, kto go spotka, nie zabijał go”. Możesz spróbować mnie zabić, Raphaelu. Ale nie radziłbym tego robić. - Piętno Kaina – powiedział z niedowierzaniem Jacob. – Znak, który nosisz, jest Piętnem Kaina? - Zabij go – odezwała się rudowłosa wampirzyca stojąca blisko Jacoba. Mówiła z ciężkim akcentem... chyba rosyjskim, pomyślał Simon, ale nie był pewien. – Tak czy inaczej, zabij go. Na twarzy Raphaela odmalowała się furia i niedowierzanie. - Nie zrobię tego – odparł. – Jeśli wyrządzę mu jakąkolwiek krzywdę, odbije się to na mnie z siedmiokrotnie większą siłą. Tak działa Piętno. Oczywiście, jeśli ktoś z was chce podjąć to ryzyko, to proszę bardzo. Nikt się nie poruszył ani nie odezwał. - Tak też myślałem – skonstatował Raphael. Świdrował Simona wzrokiem. – Tak jak zła królowa w bajce, tak Lucian Graymark podrzucił mi zatrute jabłko. Zakładam, że miał nadzieję, że cię skrzywdzę i otrzymam idącą za tym karę. - Nie – powiedział szybko Simon. – Nie... Luke nie ma pojęcia co zrobiłem. Uczynił ten gest w dobrej wierze. Musisz to uszanować. - Więc ty sam się na to zdecydowałeś? – po raz pierwszy w sposobie w jaki Raphael na niego patrzył było coś więcej niż tylko pogarda. – To nie jest jakieś zwykłe zaklęcie ochronne, Daylighter. Wiesz jaka kara spotkała Kaina? – spytał miękkim głosem, jakby dzielił się z nim sekretem. – „Od teraz jesteś przeklęty na tej ziemi. Uciekinierem będziesz i tułaczem”. - W takim razie – odparł Simon – będę się tułał jeśli o to chodzi. Zrobię to, co będę musiał. - I to wszystko dla Nefilim – powiedział Raphael. - Nie tylko dla nich – poprawił Simon. – Robię to też dla ciebie. Nawet jeśli tego nie chcesz – podniósł głos tak, żeby otaczające ich milczące wampiry mogły go usłyszeć. – Martwiliście się, że jeśli inne wampiry dowiedzą się, co się ze mną

stało to pomyślą, że również im krew Nocnych Łowców da możliwość chodzenia w słońcu. Ale to nie dlatego posiadam tę zdolność. To za sprawą Valentine’a taki jestem. Przeprowadził eksperyment. On to zrobił, nie Jace. I nie da się tego powtórzyć. Już nigdy coś takiego się nie przydarzy. - Wydaje mi się, że mówi prawdę – ku zaskoczeniu Simona odezwał się Jacob. – Znałem jedno lub dwoje Nocnych Dzieci, którzy w przeszłości próbowali krwi Łowców. U żadnego z nich nie zaobserwowano skłonności do tolerowania światła słonecznego. - Odmówienie udzielenia pomocy Nocnym Łowcom za pierwszym razem to co innego – powiedział Simon, odwracając się w stronę Raphaela – ale teraz... teraz kiedy mnie do ciebie przysłali... - Nie próbuj mnie szantażować, Daylighter – ostrzegł go Raphael. – Jeśli Dzieci Nocy zawierają jakąś umowę, to jej dotrzymują, nieważne jak zła w skutkach może się ona dla nich okazać – na jego ustach pojawił się nikły uśmiech a ostre jak igły kły błysnęły w ciemności. – Jest tylko jedna rzecz – powiedział. – Ostatnia rzecz, jakiej od ciebie wymagam jako potwierdzenia, że rzeczywiście występujesz tu w dobrej wierze – nacisk, jaki położył na dwóch ostatnich słowach, był pełen chłodu. - To znaczy? – spytał Simon. - Nie będziemy jedynymi wampirami walczącymi w bitwie Luciana Graymarka – powiedział Raphael. – Ty też będziesz walczył. Jace otworzył oczy i gwiazdy rozbłysły mu pod powiekami. Usta wypełniał mu gorzki płyn. Zakaszlał, zastanawiając się przez moment, czy nie tonie... ale siedział na suchym gruncie, oparty plecami o stalagmit, ze związanymi za plecami rękoma. Zakaszlał znowu i poczuł sól w ustch. Zdał sobie sprawę, że nie tonął tylko dławił się własną krwią. - Obudziłeś się, braciszku? – Sebastian uklęknął przy nim trzymając w dłonaich kawałek liny i z uśmiechem rozcinającym wagi na nóż. – To dobrze. Przez chwilę martwiłem się że zabiłem cię trochę za wcześnie. Jace obrócił głowę na bok i splunął krwią na ziemię. Czuł sie tak, jakby pod czaszkę wtłoczono mu balon, który rozsadzał ją od środka. Srebrzysty wir ponad

jego głową zwolnił i zatrzymał się, okazując się być jasnym wzorem gwiazd widocznym w suficie jaskini. - Czekałeś na specjalną okazję, żeby mnie zabić? Niedługo Gwiazdka. Sebastian spojrzał na Jace’a zamyślonym wzrokiem. - Masz cięty język. Nie nauczyłes się tego od Valentine’a. Czego właściwie się od niego nauczyłeś? Nie wydaje mi się również, żeby szkolił cię jeśli chodzi o umiejętności w walce – przysunął się bliżej. – Wiesz, co dał mi na dziewiąte urodziny? Lekcję. Pokazał mi, że jest na plecach człowieka takie miejsce, w które jeśli wbijesz ostrze, to możesz przebić jego serce i zdruzgotać mu kręgosłup za jednym zamachem. A co ty dostałeś na swoje dziewiąte urodziny, mały aniołku? Ciasteczko? Dziewiąte urodziny? Jace przełknął z trudem ślinę. - Powiedz mi, w jakiej ciemnej dziurze cię trzymał, kiedy dorastałem? Bo nie pamiętam żebym widział cię w pobliżu rezydencji. - Wychowałem się w tej dolinie – Sebastian wskazał podbródkiem w stronę wyjścia z jaskini. – Jak teraz o tym pomyślę, to ja też nie pamiętam, żebym cię tu kiedykolwiek widział. Mimo to wiedziałem o twoim istnieniu. Założę się, że nie miałeś o mnie pojęcia. Jace pokręcił głową. - Valentine jakoś strasznie się tobą nie chwalił. Nie potrafię sobie wyobrazić dlaczego. Oczy Sebastiana błysnęły. Teraz łatwo było dostrzec jego podobieństwo do Valentine’a. Łączyła ich ta sama kombinacja srebrzystobiałych włosów, czarnych oczu, i pięknych rysów twarzy. - Wiedziałem o tobie wszystko – powiedział. – Ale ty nie wiesz nic o mnie, prawda? – wstał na nogi. – Chciałem żebyś na to patrzył, braciszku. Więc patrz, i to bardzo uważnie – ruchem tak szybkim że prawie niewidocznym wyciągnął miecz z pochwy wiszącej u pasa. Miał srebrną rękojeść i połyskiwał przytłumionym, ciemnym światłem zupełnie jak Miecz. Na jego czarnym ostrzu wytrawiono wzór z gwiazd. Gdy Sebastian obrócił je, na jego powierzchni odbiło

się ich prawdziwe światło i miecz wyglądał jakby zapłonął ogniem. Jace wstrzymał oddech. Zastanawiał się, czy Sebastian chciał go zabić. Gdyby chciał, to już by to zrobił gdy był nieprzytomny, jeśli taki miał zamiar. Jace patrzył jak Sebastian przeszedł na środek jaskini trzymając lekko miecz, mimo że wyglądał na dość ciężki. Myśli wirowały w jego głowie. Jakim cudem Valentine mógł mieć drugiego syna? Kim była jego matka? Kimś z Kręgu? Czy był młodszy czy starszy od niego? Sebastian doszedł do olbrzymiego, zabarwionego na czerwono stalagmitu na środku pomieszczenia. Zdawał się pulsować w miarę jak się do niego zbliżał, a dym w środku zaczął szybciej wirować. Sebastian przymknął oczy i uniósł miecz. Powiedział coś – słowo w ostro-brzmiącym jezyku demonów – i ciął nim na ukos, mocno i szybko, zataczając łuk. Wierzchołek stalagmitu został odcięty. Był wydrążony w środku jak probówka i wypełniony masą czerwono-czarnego dymu, który unosił się do góry jak gaz uciekający z przebitego balonu. Rozległ się huk, przypominający bardziej ciśnienie towarzyszące wybuchowi niż jakiś dżwięk. Jace poczuł jak w uszach mu trzeszczy. Nagle zaczął mieć kłopoty z oddychaniem. Chciał odpiąć kołnierzyk swojej koszuli ale nie mógł ruszyć rękami. Były za ciasno związane. Sebastian stał na wpół ukryty za wylewającą się ze środka kolumną czerni i szkarłatu, wirującej i unoszącej się do góry... - Patrz! – krzyknął, jego twarz połyskiwała. Oczy mu płonęły, białe włosy rozwiewały się na wzmagającym wietrze, a Jace zastanawiał się, czy jego ojciec wyglądał tak samo, gdy był młody: przerażająco a jednak w pewien sposób fascynująco. – Patrz i podziwiaj armię Valentine’a! Jego głos został zagłuszony przez inny dźwięk. Dźwięk przypominający przypływ uderzający o brzeg, rozbijającą się olbrzymią falę niosącą ze sobą ogromną masę szczątków, pozostałości po wszystkich miastach, przypływ wielkiej i złowieszczej mocy. Ogromna kolumna wirującej, drgającej czerni wylała się z rozbitego stalagmitu, unosząc się w powietrze do góry przez wygrążony otwór w suficie jaskini. Demony. Wrzeszczące, wyjące i warczące. Kotłująca się masa pazurów, szponów, kłów i płonących ślepi. Jace przypomniał sobie jak leżał na pokładzie statku Valentine’a kiedy niebo, ziemia i morze dookoła zmieniły się w koszmar. To było gorsze. Było tak jakby ziemia rozpadła się na pół i wylało się z niej piekło. Demony niosły ze sobą taki odór jak tysiąc gnijących trupów. Jace

wykręcał dłonie tak długo, aż liny werżnęły się w jego nadgarstki a te zaczęły krwawić. W ustach poczuł kwaśny smak i nie mógł przestać dławić się krwią i żółcią, dopóki ostatni demon nie uniósł się do góry i nie zniknął. Jace stwierdził, że musiał zemdleć na minutę czy dwie. W pewnym momencie gdy w spowijającej wszystko czerni osłabły już wrzaski i wycia, poczuł się jak zawieszony w próżni między niebem a ziemią, odczuwając wrażenie, że to oddzielenie przyniosło mu w jakiś sposób... spokój. Nie mógł się tym długo cieszyć. Wrócił z powrótem do swojego ciała, jego nadgarstki płonęły bólem, ramiona napięły się do tyłu a odór demonów był tak silny, że obrócił głowę na bok i zwymiotował na ziemię, wstrząsany torsjami. Usłyszał ironiczny chichot i spojrzał w górę, przełykając z trudem ślinę by pozbyć się kwaśnego posmaku w gardle. Sebastian przyklęknął przy nim w rozkroku, jego oczy lśniły. - Już dobrze, braciszku – powiedział. – Nie ma ich. Oczy Jace’a łzawiły a gardło miał zdarte do żywego. - Powiedział, że o północy. Valentine kazał ci otworzyć bramę o północy. Jest za wcześnie – wychrypiał. - Zawsze uważam, że w takich sytuacjach lepiej prosić o wybaczenie niż pozwolenie – Sebastian spojrzał na niebo, które było już puste. – Dotarcie do Równiny Brocelind powinno zająć im nie więcej niż pięć minut licząc od teraz, znacznie mniej czasu niż mojemu ojcu dojście do Jeziora. Chcę zobaczyć trochę rozlanej krwi Nefilim. Chcę, by cierpieli i padali martwi na ziemię. Zasługują na hańbę zanim odejdą w niepamięć. - Naprawdę myślisz, że w starciu z demonami Nefilim mają aż tak małe szanse? To nie jest tak, że nie są przygotowani... Sebastian zlekceważył to machnięciem ręki. - Myślałem, że nas słuchasz. Nie zrozumiałeś planu? Wiesz co ma zamiar zrobić mój ojciec? Jace nie odpowiedział. - Miło z twojej strony – ciągnął dalej Sebastian – że zaprowadziłeś mnie do

Hodge’a tamtej nocy. Gdyby nie odkrył, że Lustrem którego szukaliśmy było Jezioro Lyn, to nie jestem pewien czy ta noc doszłaby w ogóle do skutku. Bo każdy kto ma dwa pierwsze Dary Anioła i stoi przed Lustrem, może wezwać z niego Anioła Razjela, tak jak to zrobił Jonathan Shadowhunter tysiąc lat temu. A kiedy już go wezwiesz, możesz od niego zarządać jednej rzeczy. Jednego zadania. Jednej... przysługi. - Przysługi? – Jace zrobiło się zimno. – A Valentine ma zamiar poprosić go o zwycięstwo nad Łowcami? Sebastian wyprostował się. - To by było marnotrawstwo – odparł. – Nie. Zamierza prosić o to, żeby wszyscy Nocni Łowcy, którzy nie pili z Kielicha... i ci, którzy nie są jego zwolennikami... zostali pozbawieni swoich mocy. Nie będą odtąd Nefilim. A ze Znakami jakie teraz noszą... – uśmiechnął się. – Staną się Wyklętymi, łatwym łupem dla demonów. A Podziemni, którzy nie zdołają uciec, zostaną szybko wycięci w pień. Jace’owi brzęczało w uszach i kręciło mu się w głowie. - Nawet Valentine nie byłby zdolny do czegoś takiego... – powiedział. - Daj spokój, naprawdę sądzisz, że mój ojciec nie doprowadzi do końca tego, co sam zaplanował? - Nasz ojciec – poprawił go Jace. Sebastian spojrzał na niego z góry. Jego włosy przypominały białą aureolę. Wyglądał trochę jak zły anioł, który podążył za upadłym z nieba Lucyferem. - Wybacz mi, ale czy ty się modlisz? – zapytał z rozbawieniem. - Nie. Powiedziałem „nasz ojciec”. Miałem na myśli Valentine’a. Nie twojego ojca. Naszego. Przez moment twarz Sebastiana była kompletnie bez wyrazu, a potem kącik jego ust wygiął się w uśmieszku. - Aniołku – odparł. – Jesteś głupcem, tak jak zawsze mówił mój ojciec...

- Dlaczego mnie tak nazywasz? – zapytał z naciskiem Jace. – Dlaczego wygadujesz takie głupoty o aniołach... - Dobry Boże – przerwał mu Sebastian. – Ty naprawdę nic nie wiesz. Czy mój ojciec powiedział ci kiedyś coś, co nie było kłamstwem? Jace potrząsnął głową. Pociągał za liny wokół nadgarstków ale za każdym razem, gdy za nie szarpał, zaciskały się jeszcze bardziej. Czuł puls bijący w każdym swoim palcu. - Skąd wiesz, że ciebie też nie okłamywał? - Bo jestem z jego krwi. Jestem taki jak on. Kiedy jego nie będzie, to ja będę rządził Clave. - Na twoim miejscu nie przechwalałbym się że jestem taki jak on. - No właśnie – odparł Sebastian głosem wypranym z emocji. – Ja nie udaję, że jestem kimś innym. Nie zachowuję się tak, jakby przerażało mnie to, że mój ojciec robi to co musi by uratować swoich ludzi, nawet jeśli nie chcą – lub, jeśli chodzi o mnie, nie zasługują – na ocalenie. Kogo ty wolałbyś mieć za syna? Chłopca, który jest dumny z tego, że jesteś jego ojcem, czy tego który kuli się przed tobą ze strachu i wstydu? - Nie boję się Valentine’a – odparł Jace. - Nie musisz. To mnie powinieneś się bać. W jego głosie było coś, co kazało Jace’owi porzucić zmaganie się z pętającymi go więzami i spojrzeć w górę. Sebastian ciągle trzymał w dłoni połyskujący czernią miecz. Piękny przedmiot, pomyślał Jace, nawet wtedy gdy Sebastian opuścił jego czubek i przytknął do jego obojczyka, kłując lekko jego jabłko Adama. Jace starał się żeby głos mu nie drżał. - Więc co teraz? Zabijesz mnie kiedy jestem związany? Myśl o walce ze mną aż tak bardzo cię przeraża? Blada twarz Sebastiana nie wyrażała absolutnie żadnych emocji. - Nie stanowisz dla mnie żadnego zagrożenia – powiedział. – Jesteś tylko

szkodnikiem. Utrapieniem. - To dlaczego nie odwiążesz mi rąk? Sebastian stał całkiem bez ruchu, wpatrując się w niego. Wyglada jak posąg, pomyślał Jace, jak posąg jakiegoś od dawna nieżyjącego księcia... kogoś, kto umarł młodo i w zepsuciu. I to właśnie była różnica między Sebastianem i Valentinem. Mimo że obydwaj mieli ten same zimne, marmurowe oblicza, to Sebastian wyglądał na wyniszczonego – jakby coś pożerało go od środka. - Nie jestem głupi a ty mnie nie zwiedziesz – odparł. – Pozwoliłem ci żyć tak długo, żebyś zobaczył demony. Jeśli teraz umrzesz i wrócisz do swoich anielskich przodków, powiesz im że nie ma już dla nich miejsca na tym świecie. Zawiedli Clave, które już ich nie potrzebuje. Teraz mamy Valentine’a. - Chcesz mnie zabić, bo chcesz żebym przekazał Bogu wiadomość od ciebie? – Jace pokręcił głową a ostrze miecza zadrasnęło jego gardło. – Jesteś bardziej obłakany niż myślałem. Sebastian tylko się uśmiechnął i wbił czubek ostrza odrobinę głębiej. Gdy Jace przełknął ślinę, poczuł jego koniec wbijający się w tchawicę. - Jeśli masz jakieś prośby, braciszku, to powiedz je teraz. - Nie mam żadnej prośby – odparł Jace. – Mam za to wiadomość. Dla naszego ojca. Przekarzesz mu ją? - Oczywiście – powiedział gładko Sebastian, ale w sposobie w jaki to powiedział był krótki przebłysk wahania zanim się odezwał, co tylko potwierdziło domysły Jace’a. - Kłamiesz. Nie przekarzesz mu jej bo nie masz zamiaru mówić mu, co zrobiłeś. On nigdy nie kazał ci mnie zabić i nie będzie zadowolony kiedy się o tym dowie. - Bzdura. Nic dla niego nie znaczysz. - Wydaje ci się, że Valentine nigdy nie dowie się co sie ze mną stało jeśli zabijesz mnie tu i teraz. Możesz mu powiedzieć, że zginąłem w bitwie albo po prostu sam dojdzie do takiego wniosku. Ale jesteś w błędzie jeśli myślisz, że się nie dowie. Valentine zawsze wie.

- Nie masz pojęcia o czym mówisz – odparł Sebastian ale jego twarz napięła się. Jace nie przestawał mówić, chcąc wykorzystać swoją przewagę. - Nie ukryjesz tego co zrobiłeś. Masz świadka. - Świadka? – Sebastian wyglądał niemal na zaskoczonego, co Jace policzył sobie za coś w rodzaju zwycięstwa. – O czym ty mówisz? - O kruku – powiedział Jace. – Obserwuje wszystko ukryty w cieniu. Powie wszystko Valentine’owi. - Hugin? – Sebastian spojrzał w górę i mimo że kruka nie było nigdzie w zasięgu wzroku, gdy spojrzał z powrotem na Jace’a, na jego twarzy malowało się zwątpienie. - Gdy Valentine dowie się, że zabiłeś mnie gdy byłem związany i bezbronny, będzie się tobą brzydził – ciągnął Jace i usłyszał jak jego własny głos nabiera takiej samej maniery jak głos jego ojca, gdy czegoś chciał: stał się miękki i przekonywujący. – Nazwie cię tchórzem. Nigdy ci tego nie wybaczy. Sebastian milczał. Patrzył z góry na Jace’a, jego usta drżały a w oczach nienawiść wezbrała jak trucizna. - Rozwiąż mnie – powiedział miękko Jace. – Rozwiąż mnie i walcz ze mną. To jedyny sposób. Sebastian przygryzł mocno wargi i tym razem Jace pomyślał, że posunął się za daleko. Wyciągnął miecz i uniósł go. Księżyc odbił się w nim w miriadach srebrnych błysków, tak srebrzystych jak gwiazdy, jak kolor jego włosów. Obnażył zęby a miecz ze świstem przeciął nocne powietrze gdy opuścił go na dół. Clary siedziała na stopniach podium w Sali Porozumień trzymając w rękach stelę. Jeszcze nigdy nie czuła się taka samotna. Sala była całkowicie pusta. Szukała wszędzie Isabelle gdy już wszyscy wojownicy przeszli przez Portal, ale nie potrafiła jej znaleźć. Aline powiedziała jej, że pewnie wróciła do domu Penhallow’ów, gdzie ona i kilku innych nastolatków miało się opiekować przynajmniej tuzinem dzieci w wieku, który nie pozwalał im walczyć. Próbowała nakłonić Clary żeby z nią poszła, ale ona odmówiła. Skoro nie mogła znaleźć

Isabelle, to wolała już siedzieć tu sama niż z kompletnie obcymi osobami. Albo tak przynajmniej myślała. Ale siedząc tu odkryła, że cisza i pustka były coraz bardziej przytłaczające. Mimo to nie poruszyła się. Z całych sił starała się nie myśleć o Jasie, nie myśleć o Simonie, o swojej matce, Luke’u i Alecu... a jedynym sposobem jaki wymyśliła żeby o tym nie myśleć, było siedzenie w bezruchu i gapienie się na pojedynczą marmurową płytę na podłodze i liczenie w kółko wszystkich rys. Było ich sześć. Jedna, druga, trzecia. Czwarta, piąta, szósta. Skończyła odliczanie i zaczęła od początku. Jedna... Niebo nad jej głową eksplodowało. Albo tak to przynajmniej brzmiało. Clary poderwała głowę do góry i spojrzała przez przezroczysty sufit Sali. Chwilę temu niebo spowijała ciemność. Teraz było skłębioną masą płomieni i czerni, poprzecinaną paskudnym pomarańczowym światłem. Na jego tle coś się poruszało... ohydne rzeczy, których nie chciała oglądać i była wdzięczna ciemności, że ukryła przed nią ten widok. Przypadkowe spojrzenie było aż nadto wystarczające. Przezroczysty świetlik w suficie pomarszczył się i powyginał, gdy demony przemknęły obok, tak jakby zniekształcił się pod wpływem ogromnej temperatury. Na końcu rozległ się dźwięk jak przy wystrzale z pistoletu a w szkle pojawiło się gigantyczne pęknięcie, rozchodzące się w niezliczone rysy. Clary odskoczyła na bok, zakrywając dłońmi głowę, gdy szkło sypało się dookoła niej jak łzy. Byli już prawie na polu bitwy, gdy rozległ się ten dźwięk, rozdzierający niebo na pół. W jednej chwili las był równie cichy co mroczny. W następnej niebo rozświetlał piekielny, pomarańczowy blask. Simon potknął się i prawie upadł. Przytrzymał się pnia drzewa i spojrzał w górę, ledwie wierząc w to co widział. Wszystkie wampiry dookoła niego wpatrywały się w niebo. Ich białe twarze wyglądały jak rozkwitające nocą kwiaty, unoszące się by pochwycić światło księżyca, podczas gdy niebo przecinał koszmar za koszmarem. - Ciągle mdlejesz – powiedział Sebastian. – To się staje cholernie męczące. Jace otworzył oczy. Ból przeszył jego głowę. Uniósł do góry rękę i dotknął swojej twarzy... i zdał sobie sprawę z tego, że miał wolne ręce. Kawałek liny

zwisał mu z nadgarstka. Spojrzał na dłoń, którą plamiła krew wyglądająca jak czarna w świetle księżyca. Rozejrzał się dookoła. Nie byli już w jaskini. Leżał na miękkiej ziemi i trawie na dnie doliny, niedaleko kamiennego domu. Słyszał plusk wody w strumieniu, który musiał być całkiem blisko. Splątane gałęzie drzew tłumiły trochę księżycowe światło ale i tak było względnie jasno. - Wstawaj – powiedział Sebastian. – Masz pięć sekund zanim zabiję cię w miejsu w którym teraz stoisz. Jace wstał na tyle wolno na ile wiedział, że ujdzie mu to na sucho. Ciągle odczuwał lekkie zawroty głowy. Starając się utrzymać równowagę, zarył butami w miękką ziemię, próbując zachować stabilność. - Dlaczego mnie tu przyprowadziłeś? - Z dwóch powodów – odparł Sebastian. – Po pierwsze, powalenie cię na kolana będzie prawdziwą przyjemnością. Po drugie, źle by się stało dla nas obu gdyby na podłodze jaskini polała się krew. Uwierz mi. A mam zamiar rozlać mnóstwo twojej krwi. Jace pomacał dłonią swój pas i poczuł jak serce w nim zamiera. Albo zgubił część swojej broni gdy Sebastian wywlókł go z tunelu albo, co bardziej prawdopodobne, to on mu ją zabrał. Jedyne co mu zostało to sztylet. Ostrze było krótkie... zbyt krótkie, bez żadnego porównania do miecza. - Niezbyt przydatna broń – Sebastian wykrzywił usta w uśmieszku. Jego postać odcinała się na tle ciemności. - Nie mogę tym walczyć – powiedział Jace, starając się żeby zabrzmiało to tak jękliwie i nerwowo jak tylko się dało. - Jaka szkoda. Nie przestając się uśmiechać, Sebastian podszedł bliżej. Swój miecz trzymał dość niedbale, z teatralną swobodą, palcami wybijając rytm na rękojeści. Jeśli kiedykolwiek miała mi się nadarzyć jakaś sposobność, pomyślał Jace, to właśnie teraz. Zrobił szeroki zamach i z całej siły uderzył Sebastiana w twarz. Kość pękła pod jego pięścią. Uderzenie posłało Sebastiana na ziemię. Poślizgnął się a miecz wypadł mu z ręki. Jace rzucił się do przodu i złapał go i w chwilę

potem stał nad nim z ostrzem w dłoni. Sebastian krwawił z nosa. Szkarłatna smuga plamiła mu twarz. Wyciągnął rękę i odciągnął kołnierz, odsłaniając szyję. - No dalej – powiedział. – Zabij mnie. Jace zawahał się. Nie chciał się wahać, ale tak właśnie było. Do głosu doszła irytująca niechęć do zabijania kogokolwiek, kto leżał przed nim bezbronnie na ziemi. Jace pamiętał drwiącego z niego Valentine’a w Renwick, prowokującego go żeby go zabił, ale on nie potrafił się do tego zmusić. Tyle że Sebastian był mordercą. Zabił Maxa i Hodge’a. Jace podniósł miecz. A Sebastian zerwał się z ziemi szybciej niż mogłoby do zarejestrować ludzkie oko. Zdawał się płynąć w powietrzu. Z gracją zrobił salto do tyłu i wylądował wdzięcznie na trawie zaledwie o stopę dalej. Gdy to zrobił, kopniakiem wytrącił Jace’owi miecz z ręki. Pochwycił go i śmiejąc się, ciął nim w powietrzu sięgając serca Jace’a. Jace odskoczył do tyłu a ostrze rozdarło powietrze tuż przed nim, rozcinając mu koszulkę. Poczuł ukłucie piekącego bólu i krew tryskającą z płytkiej rany na piersi. Sebastian zachichotał, wychodząc naprzeciw Jace’a, który cofnął się, wyciągając zza pasa bezużyteczny sztylet. Rozejrzał się dookoła, pragnąc desperacko znaleźć coś, co mógłby wykorzystać jako broń. Długi kij, cokolwiek. Wokół była tylko trawa, rzeka i drzewa, których grube gałęzie plątały się ze sobą jak zielona sieć. Nagle przypomniał sobie Konfigurację Malachiego, w której uwięził go Inkwizytor. Sebastian nie był jedynym, który potrafił skakać. Sebastian zamachnął się na niego mieczem ale Jace już skoczył... prosto w powietrze. Najniższa gałąź drzewa znajdowała się na wysokości dwudziestu stóp. Chwycił się jej i hustał w tę i z powrotem. Przyklęknął na gałęzi i zobaczył jak Sebastian okręcił się w miejscu i spojrzał w górę. Cisnął sztyletem i usłyszał jego krzyk. Wyprostował się, nie mogąc złapać tchu... A on już był na gałęzi obok niego. Jego blada twarz poczerwieniała ze złości. Z ramienia, w którym trzymał miecz, ciekła krew. Upuścił go w trawę ale to i tak dawało im równe szanse, pomyślał Jace, skoro i jego sztylet leżał na ziemi. Z niejaką satysfakcją zauważył, że po raz pierwszy Sebastian wyglądał na wkurzonego – wkurzonego i zaskoczonego, jak gdyby zwierzę, które chciał oswoić, właśnie go ugryzło. - To było zabawne – powiedział. – Ale koniec z tym.

Rzucił się na Jace’a, chwytając go w pasie i spychając z gałęzi. Spadli z dwudziestu stóp szarpiąc się ze sobą – i uderzyli mocno w ziemię, tak mocno, że Jace’owi gwiazdy zatańczyły przed oczami. Złapał Sebastiana za zranione ramię i zatopił w nim palce. Sebastian wrzasnął i zdzielił go na odlew w twarz. Jace poczuł słonawy smak krwi w ustach. Krztusił się nią, gdy tarzali się po ziemi wymieniając ciosy. Poczuł nagłe ukłucie lodowatego zimna. Stoczyli się po łagodnym zboczu prosto do rzeki i leżeli w niej zanurzeni po pas. Sebastian wciągnął gwałtownie powietrze a Jace wykorzystał szansę i zacisnął mocno dłoń na jego gardle. Sebastian zaczął się dusić. Chwycił Jace’a za nadgarstek i szarpnął ostro do tyłu, wystarczająco mocno by złamać kość. Jace własny krzyk usłyszał jak z oddali a Sebastian wykorzystał swoją przewagę i bezlitośnie wykręcał złamany nadgarstek dopóki Jace nie puścił go i nie upadł w zimną, błotnistą wodę, z ręką wyjącą z bólu. Sebastian posłał mu krzywy uśmieszek, na wpół klęcząc na jego piersi, z kolanem wbijającym się w jego żebra. Jego oczy połyskiwały czernią w masce brudu i krwi jaka pokrywała jego twarz. Coś błysnęło w jego dłoni. Sztylet. Musiał go podnieść z ziemi. Jego koniec był wycelowany prosto z serce Jace’a. - Jesteśmy dokładnie w tym samym miejscu w jakim byliśmy pięć minut temu – powiedział. – Wykorzystałeś już swoją szansę, Wayland. Jakieś ostatnie słowa? Jace wpatrywał się w niego z dołu a ustami pełnymi krwi, z oczami piękącymi od potu i czuł jedynie wszechogarniające zmęczenie. Naprawdę właśnie tak miał umrzeć? - Wayland? Dobrze wiesz, że to nie jest moje nazwisko. - Masz do niego tyle samo praw co do nazwiska Morgenstern – odparł Sebastian. Pochylił się do przodu, opierając cały ciężar ciała na nożu. Jego koniec przebił skórę Jace’a, wysyłając gorące ukłucie bólu do wszystkich nerwów. Twarz Sebastiana była oddalona od jego zaledwie o kilka cali a głos przypominał świszczący szept. – Naprawdę myślałeś, że jesteś synem Valentine’a? Naprawdę sądziłeś, że taka jęcząca, żałosna kreatura jak ty jest warta nazywania siebie Morgensternem? Warta bycia moim bratem? – odgarnął swoje białe włosy do tyłu, były mokre od potu i wody ze strumienia. – Jesteś podrzutkiem – powiedział. – Mój ojciec pociął zwłoki żeby cię wydostać i zrobić z ciebie jeden ze swoich eksperymentów. Próbował wychować cię jako swojego syna, ale byłeś zbyt słaby żeby na coś mu się przydać. Nie zostałbyś wojownikiem. Byłeś bezużyteczny.

Byłeś nikim. Więc ukrył cię u Lightwoodów i miał nadzieję, że przydasz mu się później jako przynęta. Nigdy cię nie kochał. Jace przymknął płonące oczy. - W takim razie ty... - Ja jestem synem Valentine’a. Nazywam się Jonathan Christopher Morgenstern. Ty nigdy nie miałeś prawa do tego nazwiska. Jesteś duchem. Oszustem – jego oczy były czarne i błyszczące jak pancerze martwego insekta. Nagle Jace usłyszał w głowie głos swojej matki, tak jakby we śnie – tyle że to nie była jego matka – mówiący: Jonathan nie jest już dzieckiem. Nie jest nawet człowiekiem. To potwór. - To ty – wykrztusił. – To ty masz w sobie krew demonów. Nie ja. - Zgadza się – ostrze zagłębiło się o kolejny milimetr w ciało Jace’a. Sebastian nie przestawał się uśmiechać, ale to był złowrogi uśmiech, podobny do dziury w czaszce. – Jesteś aniołem. Musiałem się o tobie sporo nasłuchać. Ty z tą swoją ładną, anielską buźką, dobrymi manierami i strasznie delikatnymi uczuciami. Nie byłeś w stanie patrzeć nawet na śmierć jakiegoś ptaka i się nie rozbeczeć. Nic dziwnego, że Valentine się ciebie wstydził. - Nie – Jace zapomniał o krwi w ustach i o bólu. – To ciebie się wstydzi. Myślisz, że nie zabrał cię ze sobą nad jezioro dlatego, bo chciał żebyś tu został i o północy otworzył bramę? Nie wziął cię dlatego bo wstydzi się stanąć przed Aniołem i pokazać mu co zrobił. Pokazać mu rzecz, którą stworzył. Pokazać mu ciebie – Jace spojrzał na Sebastiana. Czuł okropną, triumfującą litość płonącą w swoich własnych oczach. – On wie, że nie ma w tobie nic ludzkiego. Może cię kocha ale i nienawidzi... - Zamknij się! – Sebastian docisnął sztylet i obrócił rękojeść. Jace wygiął się w łuk i krzyknął a ból eksplodował jak błyskawice pod jego oczami. Umrę, pomyślał. Umieram. To koniec. Zastanawiał się, czy jego serce zostało już przebite. Nie mógł się ruszyć ani oddychać. Teraz już wiedział, jak musiał czuć sie motyl przyszpilony w gablocie. Próbował się odezwać, powiedzieć imię, ale z jego ust nie wyszło nic poza krwią. A jednak Sebastian zdawał się odczytywać wyraz jego oczu.

- Clary. Prawie bym zapomniał. Jesteś w niej zakochany, prawda? Wstyd z powodu tych obrzydliwych, kazirodczych uczuć musiał cię prawie zabić. Jaka szkoda, że nie wiedziałeś, że ona wcale nie jest twoją siostrą. Mogłeś spędzić z nią resztę swojego życia, gdybyś tylko nie był takim głupcem – pochylił się, mocniej wbijając nóż, tak że jego koniec drasnął kość. – Ona też cię kochała – powiedział mu na ucho, głosem miękkim jak szept. – Pamiętaj o tym gdy będziesz umierał. Jace’a ogarnęła ciemność, jak farba wylana na fotografię, zamazująca obraz. Nagle zdał sobie sprawę z tego, że nie czuł już bólu. Nie czuł kompletnie nic, nawet ciężaru Sebastiana na swojej piersi, tak jakby płynął. Jego twarz unosiła się nad nim w powietrzu, biała na tle ciemności. W dłoni trzymał sztylet. Coś złotego zamigotało na jego nadgarstku, tak jakby nosił bransoletkę. Ale to nie mogła być bransoletka bo to coś się poruszało. Sebastian spojrzał na swoją rękę, zaskoczony, gdy nóż wypadł z poluźnionego uścisku i upadł w błoto ze słyszalnym plaśnięciem. A potem dłoń, oddzielona od jego nadgarstka, spadła na ziemię obok niego. Jace wpatrywał się zaskoczony w jego oderwaną rękę, która podskoczyła a potem zatrzymała się przy parze wysokich, czarnych butów. Do butów dołączone były wiotkie nogi, smukły tors i znajoma twarz zwieńczona kaskadą czarnych włosów. Jace spojrzał w górę i zobaczył Isabelle, trzymającą ociekający krwią bat. Wbiła wzrok w Sebastiana, który gapił się z otwartymi ustami na krwawy kikut swojej ręki. Uśmiechnęła się złowieszczo. - To za Maxa, draniu. - Ty suko – syknął Sebastian i zerwał się na równe nogi w momencie, w którym bat Isabelle uderzył w niego z niewiarygodną szybkością. Odskoczył na bok i zniknął. Rozległ się szelest. Musiał zniknąć między drzewami, pomyślał Jace, ale bolało go tak bardzo, że nie mógł nawet obrocić głowy i spojrzeć. - Jace! – Isabelle uklękła przy nim, stela połyskiwała w jej lewej dłoni. Jej oczy błyszczały od łez. Musiało być z nim bardzo źle, pomyślał Jace, skoro Izzy była w takim stanie. - Isabelle – chciał jej powiedzieć, żeby stąd poszła, żeby uciekła, bo nie ważne jak bardzo była niezwykła, odważna i utalentowana – a naprawdę taka była – to i

tak nie miała żadnych szans w starciu z Sebastianem. I nie było mowy o tym, żeby taka drobnostka jak odcięta ręka mogła go przed czymś powstrzymać. Jednak jedyne co wyszło z jego ust to pozbawiony sensu gulgot. - Nic nie mów – poczuł czubek jej steli na swojej piersi. – Wyjdziesz z tego – Isabelle posłała mu drżący uśmiech. – Pewnie się zastanawiasz co ja tu do cholery robię – powiedziała. – Nie mam pojęcia ile z tego wszystkiego już wiesz... nie wiem co nagadał ci Sebastian... ale nie jesteś synem Valentine’a – już prawie skończyła rysować iratze. Jace czuł jak ból słabnie. Skinął ledwo zauważalnie głową, starając się powiedzieć jej: Wiem. – Tak czy inaczej, nie miałam wcale w planach iść za tobą bo napisałeś w liściku, żeby tego nie robić. Ale nie mogłam pozwolić ci umrzeć z myślą, że masz w sobie krew demonów albo bez wyjaśnienia, że wszystko z tobą w porządku, chociaż szczerze mówiąc, jak w ogóle mogłeś kiedykolwiek coś takiego pomyśleć... – jej dłoń zadrżała i Isabelle zamarła, nie chcąc zepsuć runy. – I musisz wiedzieć, że Clary nie jest twoją siostrą – powiedziała bardziej miękkim głosem. – No ale zrobiłeś to. Więc namówiłam Magnusa żeby pomógł mi cię wyśledzić. Posłużyłam się tym małym, drewnianym żołnierzykiem, którego dałeś Maxowi. Nie wydaje mi się, że normalnie zrobiłby coś takiego, ale był w tak niezwykle dobrym nastroju, że powiedziałam mu, że Alec go o to prosił... co w sumie nie do końca było prawdą, ale minie trochę czasu zanim się zorientuje. No więc kiedy już wiedziałam, gdzie cię szukać, to on zdążył już otworzyć Portal, a ja jestem bardzo dobra w przekradaniu się... Isabelle krzyknęła. Jace próbował ją pochwycić ale nagle znalazła się poza jego zasięgiem i upadła na bok. Bat wypadł jej z ręki. Spróbowała się podnieść ale Sebastian stał tuż przed nią. Jego oczy płonęły furią. Kikut nadgarstka miał owinięty kawałkiem zakrwawionego materiału. Isabelle rzuciła się po bat ale on był szybszy. Obrócił się i kopnął ją, bardzo mocno. Jego obuta stopa trafiła ją prosto w żebra. Jace niemal usłyszał jak pękają, gdy Isabelle poleciała do tyłu i wylądowała niezgrabnie na boku. Usłyszał jak się rozpłakała -Isabelle, która nigdy nie płakała z bólu – gdy Sebastian znów ją kopnął i chwycił jej bat, wymachując nim w dłoni. Jace przekręcił się na bok. Prawie skończony iratze pomógł, ale ból w klatce piersiowej ciągle był nie do zniesienia. W jakiś oderwany od rzeczywistości sposób wiedział, że skoro kaszlał krwią, to pewnie miał przebite płuco. Nie był pewny ile czasu mu zostało. Pewnie minuty. Po omacku poszukał noża w miejscu, w którym upuścił go Sebastian, zaraz obok makabrycznych szczątków jego ręki. Potykając się, wstał na nogi. Zapach krwi unosił się wszędzie. Przypomniał sobie o wizji Magnusa, o świecie spływającym

krwią, i jego mokra od potu ręka zacisnęła się pewniej na rękojeści. Zrobił krok do przodu. Potem kolejny. Każdy krok przypominał brodzenie w betonie. Isabelle ciskała przekleństwa pod adresem Sebastiana, który roześmiał się gdy strzelił ją batem. Jej krzyk popchnął Jace’a do przodu jak rybę złapaną na haczyk, ale słabł w miarę jak parł do przodu. Świat wirował wokół niego jak kolejka górska. Jeszcze jeden krok, powiedział sobie w duchu. Jeszcze jeden. Sebastian stał do niego plecami i był skoncentrowany na Isabelle. Pewnie myślał, że Jace był już martwy. I rzeczywiście prawie był. Jeden krok, nakazał sobie ale nie mógł go zrobić, nie mógł się ruszyć, nie mógł zmusić stóp do zrobienia jeszcze jednego kroku naprzód. Ciemność zaczęła utrudniać mu widzenie, głębsza od tej, która była podczas snu. Ciemność, która zdawała się wymazywać wszystko co do tej pory widział i przynosząca zapowiedź wiecznego, pełnego spokoju odpoczynku. Nagle przypomniał sobie o Clary... o Clary, która spała, gdy widział ją po raz ostatni, z włosami rozrzuconymi na poduszce i dłonią podłożoną pod policzek. Wydawało mu się wtedy, że nigdy wcześniej w swoim życiu nie widział czegoś tak bardzo tchnącego spokojem, ale w końcu ona tylko spała, tak jak każdy na jej miejscu. To nie jej spokój go zaskoczył, tylko jego własny. Spokój, jaki odczuwał będąc przy niej, był czymś czego nigdy przedtem nie zaznał. Ból szarpnął jego kręgosłupem i Jace z zaskoczeniem zdał sobie, że jakimś cudem, bez żadnego udziału jego woli, stopy ruszyły do przodu robiąc ostatni, najważniejszy krok. Sebastian odsunął ramię do tyłu, bat połyskiwał w jego ręce. Isabelle leżała skulona na trawie i już nie krzyczała... w ogóle się nie ruszała. - Ty mała dziwko – powiedział Sebastian. – Powinienem zmiażdżyć ci twarz młotkiem kiedy miałem po temu okazję... W tym momencie Jace podniósł rękę do góry i zatopił sztylet w jego plecach. Sebastian potknął się a bat wyleciał mu z garści. Obrócił się powoli i utkwił wzrok w Jasie, a Jace pomyślał z lekkim przerażeniem, że może on wcale nie było człowiekiem i że zabicie go było niemożliwe. Twarz Sebastiana była pusta, znikła z niej cała wrogość a ciemne, płonące oczy przygasły. Nie wyglądał już jak Valentine. Wyglądał... na wystraszonego. Otworzył usta, jak gdyby chciał coś powiedzieć, ale kolana już się pod nim ugięły. Zwalił się na ziemię a siła upadku sprawiła, że potoczył się po zboczu i

wpadł do rzeki. Upadł na plecy, wpatrując się nic niewidzącymi oczami w niebo. Woda opływała jego ciało, unosząc z prądem ciemne smugi jego krwi. Pokazał mi, że jest na plecach człowieka takie miejsce, w które jeśli wbijesz ostrze, to możesz przebić jego serce i zdruzgotać mu kręgosłup za jednym zamachem, powiedział Sebastian. Wygląda na to, że obaj dostaliśmy ten sam prezent, starszy bracie, nieprawdaż?, pomyślał Jace. - Jace! – krzyknęła Isabelle. Miała zakrwawioną twarz i próbowała podnieść się do siedzącej pozycji. – Jace! Chciał się do niej odwrócić, powiedzieć coś, ale nie mógł. Osunął się na kolana. Ramiona przygniał mu ogromny ciężar a ziemia mówiła do niego: na dół, na dół, ana dół. Ledwie zdawał sobie sprawę z tego, że Isabelle nawołuje jego imię, gdy zamknęła się nad nim ciemność. Simon był weteranem niezliczonych bitew. To znaczy, jeśli brało się pod uwagę bitwy stoczone w grze Dungeons and Dragons. Jego przyjaciel Eric miał hopla na punkcie historii wojska i to on zazwyczaj organizował bitewną część gry, która składała się z poruszania szeregami malutkich figurek po krajobrazie narysowanym na rzeźnickim papierze. Takie było jego wyobrażenie o bitwie... Albo tak jak to pokazywali w filmach – dwie grupy posuwających się naprzód ludzi po równym terenie. Proste linie i uporządkowany postęp. To tutaj w niczym tego nie przypominało. To tutaj to był chaos. Plątanina wrzasków i kotłowaniny a krajobraz wcale nie był równy. Składało się na niego błoto zmieszane z krwią, gęste i niestabilne jak klej. Simon wyobrażał sobie, że Nocne Dzieci ruszą na pole bitwy i zostaną powitane przez kogoś, kto tu dowodził. Wyobrażał sobie, że będzie obserwował bitwę z oddali i zobaczy jak dwie strony zderzają się ze sobą. Ale nie było żadnych powitań i żadnych stron. Bitwa wyłoniła się prosto z ciemności, tak jakby szedł opustoszałą ulicą i przez przypadek wpadł prosto z sam środek zamieszek na Times Square. Nagle wokół niego zaroiło się od ludzi, czyjeś ręce pochwyciły go odsuwając z drogi a wampiry rozbiegły się na wszystkie strony, rzucając się w wir walki bez oglądania się na niego. Pojawiły się demony. Były dosłownie wszędzie. Nigdy nie przyszłyby mu do głowy odgłosy jakie potrafiły wydawać – te wrzaski, wycia, kwik, a co było

najgorsze – odgłosy rozszarpywania i darcia i wygłodniałej satysfakcji. Simon żałował że nie może wyłączyć swojego wampirzego słuchu, więc dźwięki wwiercały mu się w uszy jak noże. Potknął się o ciało leżące do połowy w błocie. Odwrócił się by spojrzeć, czy nikt nie potrzebuje jego pomocy i zobaczył, że Nocny Łowca u jego stóp jest pozbawiony górnej połowy ciała. Białe kości połyskiwały jasno na tle ziemi i mimo swojej wampirzej natury, Simon poczuł podchodzące do gardła mdłości. Chyba jestem jedynym wampirem na świecie, którego obrzydza widok krwi, pomyślał, a wtedy coś mocno uderzyło w niego od tyłu i Simon ześlizgnął się z błotnistego wzniesienia prosto do dziury. Nie tylko on tu leżał. Zdążył się przekręcić na plecy w momencie, w którym demon na niego natarł. Wyglądał jak obraz Śmierci ze średniowiecznych drzeworytów – ożywiony szkielet z zakrwawionym toporem w kościstej dłoni. Odskoczył na bok gdy ostrze uderzyło w ziemię, zaledwie o kilka cali od jego twarzy. Szkielet wydał z siebie syczący, pełen rozczarowania odgłos i znów podniósł topór... I został uderzony z boku drewnianą pałką. Rozpadł się na kawałki jak piniata wypełniona kośćmi, które zagrzechotały jak kastaniety zanim nie zniknęły w ciemności. Nad Simonem stał Nocny Łowca, którego widział pierwszy raz na oczy. Wysoki, schlapany krwią mężczyzna z brodą. Przejechał brudną ręką po swoim czole gdy patrzył a góry na Simona, zostawiając na nim ciemną smugę. - Jesteś cały? Oszołomiony Simon skinął głową i zaczął się zbierać z ziemi. - Dzięki. Nieznajomy pochylił się, oferując mu swoją dłoń. Simon przyjął ją... i wystrzelił w górę, lądując na krawędzi dziury i ślizgając się na mokrym błocie. Nieznajomy uśmiechnął się z zakłopotaniem. - Wybacz. Siła Podziemnego... mój partner jest wilkołakiem. Jeszcze do tego nie przywykłem – przyjrzał się bacznie twarzy Simona. – Jesteś wampirem, prawda? - Skąd wiesz? Mężczyzna uśmiechnął się. To był trochę zmęczony uśmiech ale nie było w nim nic nieprzyjaznego.

- Twoje kły. Ukazują się podczas walki. Wiem to, bo... – urwał. Simon mógł dokończyć za niego: Wiem, bo zabiłem już swój przydział wampirów. – W każdym razie, dziękuję. Za walkę u naszego boku. - Ja... – Simon miał zamiar powiedzieć, że właściwie jeszcze wcale nie walczył. I nie przysłużył się niczym. Obrócił się, żeby to powiedzieć a jego ust wyszło dokładnie tylko to jedno słowo, gdy z nieba spadło coś niemożliwie wielkiego, uzbrojonego w pazury i z poszarpanymi skrzydłami, i zatopiło szpony w plecach Łowcy. Mężczyzna nie zdążył nawet krzyknąć. Zaskoczony zadarł głowę do góry, zastanawiając się, co go mogło złapać... i w chwilę później już go nie było. Poleciał prosto w czarne, puste niebo w plątaninie kłów i skrzydeł. Jego pałka upadła z głuchym odgłosem na ziemię obok stopy Simona. Simon zastygł w bezruchu. To wszystko, od momentu w którym wpadł do dziury, trwało nie dłużej niż minutę. Obrócił się otępiale i zagapił na ostrza wirujące w ciemności, na tnące szpony demonów, na punkciki światła migające tu i ówdzie jak świetliki latające wśród liści.. i nagle zdał sobie sprawę czym były. Połyskującymi światłami serafickich noży. Nie mógł dostrzec Lightwoodów ani Penhallow’ów ani Luke’a ani nikogo innego, kogo znał. Nie był Nocnym Łowcą. A mimo to tamten mężczyzna mu podziękował. Podziękował mu za walkę. To, co powiedział Clary, było prawdą – to też była jego wojna i on też był tu potrzebny. Nie Simon-człowiek, który był miły i głupkowaty i nienawidził widoku krwi, tylko Simon-wampir, stworzenie, które sam ledwie znał. Prawdziwe wampiry wiedzą, że są martwe, powiedział kiedyś Raphael. Ale Simon nie czuł się martwy. Jeszcze nigdy nie czuł się bardziej żywy. Odwrócił się, gdy następny demon wyrósł tuż przed nim. Ten wyglądał jak jaszczurka, był pokryty łuską i miał zęby jak u gryzonia. Zamachnął się na Simona swoimi rozpostartymi czarnymi szponami. Simon odskoczył. Uderzył w masywny bok stworzenia i przywarł do niego, wbijając weń paznokcie. Łuski odpadały pod jego naciskiem. Znak na jego czole zaczął pulsować gdy wbił kły w szyję demona. Smakował obrzydliwie. Kiedy szkło przestało się sypać, w suficie utworzyła się dziura szeroka na kilka stóp, tak jakby wpadł przez niego meteoryt. Przez otwór wiał zimny wiatr. Drżąc

na całym ciele, Clary wstała na nogi i zaczęła otrzepywać szklany kurz ze swoich ubrań. Magiczne światło, które rozświetlało Salę zgasło. W środku zapadły ciemności, powietrze było ciężkie od kurzu i zalegających wszędzie cieni. Przez otwarte frontowe drzwi widać było tylko słabą poświatę niknącego Portalu. Przebywanie tu nie było już bezpieczne, pomyślała Clary. Powinna iść do Penhallowów i dołączyć do Aline. Była już w połowie drogi do drzwi, gdy na marmurowych schodach rozległy się kroki. Odwróciła się z walącym sercem i zobaczyła Malachiego, długi, drżący cień w przytłumionym świetle, zmierzający prosto w stronę podium. Co on tu jeszcze robił? Czy nie powinien być razem z innymi Łowcami na polu bitwy? Gdy podszedł bliżej podium, uwagę Clary przykuło coś, co kazało jej zatkać usta ręką i zdusić okrzyk zaskoczenia. Na ramieniu Malachiego przysiadł zgarbiony, ciemny kształt. Ptak. Dokładnie mówiąc, kruk. Hugo. Clary schyliła się i uklękła za filarem gdy Malachi wspinał się po stopniach podium. W sposobie w jaki rozglądał się na boki było coś niewątpliwie ukradkowego. Zadowolony z tego, że nikt go nie obserwuje, wyjął z kieszeni coś małego i połyskującego i wsunął na palec. Pierścień? Przekręcił go a Clary przypomniała sobie Hodge’a w bibliotece Instytutu, zdejmującego pierścień z dłoni Jace’a... Powietrze przed Malachim zamigotało słabo, jakby od gorąca. Dobiegł z niego głos, znajomy głos, zimny i kulturalny, w którym pobrzmiewał teraz zaledwie ślad rozdrażnienia. - O co chodzi, Malachi? Nie jestem teraz w nastroju na pogaduszki. - Mój panie – powiedział Malachi. Jego zwykłą wrogość zastąpiło służalcze posłuszeństwo. – Hugin odwiedził mnie zaledwie chwilę temu i przyniósł wieści. Zakładam, że dotarłeś już do Lustra i dlatego to mnie szukał. Pomyślałem, że będziesz chciał widzieć. Głos Valentine’a nabrał ostrości. - W porządku. Jakie wieści? - Chodzi o twojego syna, panie. O twojego drugiego syna. Hugin śledził go z doliny aż do jaskini. Mógł nawet pójść za tobą przez tunele prowadzące do

jeziora. Clary złapała za filar pobielałymi palcami. Oni mówili o Jasie. Valentine odchrząknął. - Natknął się na swojego brata? - Hugin mówi, że zostawił ich tam gdy walczyli. Clary czuła że żołądek wywraca jej się na drugą stronę. Jace walczył z Sebastianem? Przypomniała sobie sposób w jaki Sebastian podniósł Jace’a w Gardzie i cisnął nim jakby ten nic nie ważył. Ogarnęła ją fala tak intensywnej paniki, że przez chwilę aż brzęczało jej w uszach. Zanim znów skupiła się na tym, co działo się w pomieszczeniu, przegapiła to co Valentine odpowiedział Malachiemu. - Martwią mnie ci, którzy są wystarczająco dorośli by zostać naznaczeni, ale nie dość by móc walczyć – mówił teraz Malachi. – Nie głosowali za decyzją jaką podjęło Clave. Wydaje się niesprawiedliwe, żeby karać ich tak samo jak tych, którzy walczą. - Myślałem nad tym – powiedział grubym głosem Valentine. – Dlatego że młodzież została lżej naznaczona, dłużej zajmie im zmienienie się w Wyklętych. Co najmniej kilka dni. Ufam, że ten proces jest odwracalny. - A ci, którzy pili z Kielicha pozostaną nietknięci? - Malachi, jestem zajęty – odparł Valentine. – Powiedziałem ci, że będziesz bezpieczny. Zawierzam temu wszystkiemu swoje życie. Miej trochę wiary. Malachi skłonił głowę. - Pokładam w to ogromną wiarę, mój panie. Pielęgnowałem ją w sobie przez wiele lat, w milczeniu, bezustannie ci służąc. - I zostaniesz wynagrodzony – powiedział Valentine. Malachi spojrzał w górę.

- Mój panie... Ale powietrze przestało migotać. Valentine zniknął. Malachi zmarszczył brwi a potem zszedł ze stopni podium i skierował się do wyjścia. Clary skuliła się za filarem, pragnąc desperacko by jej nie zauważył. Serce waliło jej jak młot. O co mogło chodzić? O co chodziło z tymi Wyklętymi? Odpowiedź majaczyła gdzieś na krańcu jej umysłu ale wydawała się zbyt przerażająca by ją zgłębiać. Nawet Valentine nie mógł... Coś wleciało prosto na nią, wirując w ciemności. Ledwie miała czas by zakryć rękoma oczy gdy coś cięło ją przez grzbiety jej dłoni. Usłyszała przeraźliwe krakanie i poczuła jak skrzydła biją ją po uniesionych nadgarstkach. - Hugin! Wystarczy! – rozległ się ostry głos Malachiego. – Hugin! – rozległo się kolejne krakanie a potem głuche uderzenie. Clary opuściła ramiona i zobaczyła, że kruk leży bez ruchu u stóp Konsula – martwy albo ogłuszony, nie mogła powiedzieć. Malachi warknął i kopnął brutalnie kruka, żeby nie tarasował mu drogi, i doskoczył do Clary, patrząc na nią groźnie. Złapał ją za krwawiący nadgarstek i podciągnął ją na równe nogi. – Głupia dziewczyno. Od jak dawna podsłuchiwałaś? - Wystarczająco długo żeby wiedzieć, że należysz do Kręgu – odcięła się, wykręcając rękę z jego uścisku, ale trzymał ją mocno. – Stoisz po stronie Valentine’a. - Jest tylko jedna strona – syknął. – Clave to banda sprowadzonych na manowce idiotów, schlebiająca półczłowiekowi i potworom. A ja chcę tylko, żeby na powrót stało się czyste, by odzyskało dawną świetność. To cel, który powinni zaaprobować wszyscy Nocni Łowcy, ale nie... oni wolą słuchać głupców i miłośników demonów takich jak ty i Lucian Graymark. A teraz wysłałaś śmietankę najlepszych Nefilim by zginęli w absurdalnej bitwie... pusty gest który nic nie zdziała. Valentine rozpoczął już rytuał. Niedługo Anioł powstanie a Nefilim staną się Wyklętymi. Ocaleją tylko nieliczni, którzy są pod ochroną Valentine’a... - To morderstwo! On morduje Nocnych Łowców! - To nie morderstwo – poprawił ją Konsul. W jego głosie dało się słyszeć fanatyczną pasję. – To czystka. Valentine stworzy nowy świat Nocnych Łowców, świat pozbawiony słabości i zepsucia.

- Słabość i zepsucie nie jest w świecie – odcięła się Clary. – Jest w ludziach. I zawsze będzie. Świat po prostu potrzebuje dobrych ludzi, żeby odzyskać równowagę. A wy chcecie ich wszystkich zabić. Przez chwilę patrzył na nią ze szczerym zaskoczeniem, jak gdyby zdumiała go siła jej głosu. - Piękne słowa z ust dziewczyny, która zdradziła własnego ojca – Malachi szarpnięciem przysunął ją do siebie, brutalnie zaciskając rękę na jej krwawiącym nadgarstku. – Może przekonamy się, jak bardzo przeszkadzałoby Valentine’owi gdybym nauczył cię... Ale Clary nigdy nie dowiedziała się, czego chciał ją nauczyć. Pomiędzy nich wpadł ciemny kształt, z rozcapierzonymi pazurami i rozwiniętymi skrzydłami. Kruk ciął Malachiego końcem pazura, żłobiąc krwawą bruzdę na jego twarzy. Konsul z wrzaskiem puścił Clary i zamachnął się ramionami, ale Hugo zatoczył koło i szarpał go bezlitośnie pazurami i dziobem. Malachi cofał się do tyłu, młócąc powietrze ramionami, dopóki nie uderzył mocno w brzeg ławki. Stracił równowagę i upadł za nią z hukiem jak długi, wydając z siebie zduszony krzyk... który szybko zamarł. Clary podbiegła do miejsca, w którym Malachi leżał skulony na marmurowej posadzce. Wokół niego zaczęła się zbierać kałuża krwi. Upadł na stertę potłuczonego szkła z sufitu i jeden z wyszczerbionych odłamków przebił mu gardło. Hugo ciągle unosił się w powietrzu, kołując nad jego ciałem. Zakrakał triumfująco gdy Clary na niego patrzyła... widocznie nie spodobały mu się kopniaki i ciosy jakie zadał mu Konsul. Malachi powinien wiedzieć, że nie należy atakować żadnego stworzenia należącego do Valentine’a, pomyślała kwaśno Clary. Zarówno ptak jak i jego pan nie byli ani trochę wyrozumiali. Ale teraz nie miała czasu by myśleć o Malachim. Alec powiedział, że jezioro obłożono zaklęciami ochronnymi i że jeśli ktokolwiek dostałby się tam za pomocą Portalu, uruchomiłby alarm. Valentine pewnie był już nad lustrem – nie było czas do stracenia. Odsuwając się powoli od kruka, Clary obróciła się i rzuciła w stronę drzwi frontowych Sali i połyskującego za nimi Portalu.

20. Trudna decyzja

Uderzenie wody w twarz odebrała jak cios. Zapadła się, dusząc, w lodowatą ciemność. Jej pierwszą myślą było to, że Portal wyblakł zanim został naprawiony, a ona sama utknęła gdzieś w czarnej, wirującej dziurze, w której udusi się i umrze, tak jak kiedyś ostrzegał ją Jace, że może się tak czuć za pierwszym razem gdy skorzysta z Portalu. Jej drugą myślą było to, że już nie żyła. Najprawdopodobniej była tylko nieprzytomna przez kilka sekund, ale odebrała to tak, jakby nastąpił koniec świata. Odzyskanie przytomności było jak szok towarzyszący temu, który odczuwało się przez wpadnięciu do wody przez połamaną warstwę lodu. W jednej chwili była nieprzytomna a w drugiej już nie. Lażała na mokrej i zimnej ziemi, wpatrując się w niebo tak pełne gwiazd, że wyglądało to tak jakby ktoś cisnął garść srebrnych odłamków na jego ciemną powierzchnię. Usta miała pełne słonawego płynu. Odwróciła głowę na bok i kaszlała i pluła dopóki nie zaczerpnęła oddechu. Gdy żołądek przestał ją boleć, przekręciła się na bok. Nadgarstki miała związane opaską jarzącego się światła a nogi ciążyły jej dziwnie, szczypiąc mocno na całej powierzchni, jakby ktoś wbijał w nie szpilki. Zastanawiała się czy działo się tak dlatego, że leżała na nich pod dziwnym kątem czy to był efekt uboczny tego, że prawie utonęła. Jej kark płonął jakby ukąsiła ją tam osa. Z westchnieniem podciągnęła się do siedzącej pozycji, z niezgrabnie rozciągniętymi nogami, i rozejrzała się dookoła. Siedziała na brzegu Jeziora Lyn. Za nią rozpościerała się ściana czarnych skał, klify, które zapamiętała podczas swojej wędrówki z Lukiem. Piasek na plaży był ciemny i połyskiwał drobinkami srebrzystej miki. Tu i ówdzie wbito w niego pochodnie z magicznego światła, wypełniające powietrze swoim blaskiem i zostawiające migotliwe linie na powierzchni wody. Tuż nad brzegiem jeziora, niedaleko miejsca w którym siedziała, stał niski stół zrobiony z płaskich, ustawionych jeden na drugim kamieni. Było jasne, że zostały ułożone w pośpiechu, szczeliny pomiędzy kamieniami wypełniał mokry piach a niektóre z nich rozjeżdżały się pod dziwnymi kątami. Na powierzchni stołu stało coś, co sprawiło, że Clary wciągnęła powietrze ze świstem – Kielich, a na nim położony po skosie Miecz, w magicznym świetle wyglądający jak jęzor z czarnych płomieni. Wokół ołtarza ciągneły się czarne linie run wyrysowane w piasku. Patrzyła na nie, ale były zagmatwane i niezrozumiałe... Po piasku przebiegł szybko poruszający się cień... Długi, czarny cień, drżący i niewyraźny w chybotliwym świetle pochodni. Zanim Clary zdążyła podnieść głowę, już nad nią stał.

Valentine. Szok, jaki odczuła na jego widok, był tak ogromny, że prawie wcale nią nie wstrząsnął. Gdy patrzyła na swojego ojca, nie czuła kompletnie nic. Jego twarz majaczyła na tle ciemnego nieba jak księżyc: biała, surowa, z oczami czarnymi jak kratery. Do koszuli miał przypięte mnóstwo skórzanych pasków, za które zatknięta była ogromna ilość broni. Pokrywały jego plecy jak kolce jeżozwierza. Wyglądał jak ogromny, barczysty i przerażający posąg jakiegoś boga wojny siejącego zniszczenie. - Clarissa – powiedział. – Podjęłaś niemałe ryzyko teleportując się tutaj. Miałaś szczęście, że zobaczyłem jak wpadasz do wody. Byłaś nieprzytomna. Gdyby nie ja, utonęłabyś – mięsień wokół jego ust zadrgał lekko. – Na twoim miejscu nie martwiłbym się nadmiernie o alarmujące zaklęcia, którymi Clave zabezpieczyło jazioro. Zniszczyłem je od razu po swoim przybyciu. Nikt nie wie że tu jesteś. Nie wierzę ci! Clary otworzyła usta by rzucić mu te słowa w twarz. Ale nie wyszedł z nich żaden dźwięk. Tak jak w jednym z tych koszmarów kiedy próbowała krzyczeć i krzyczeć i nic się nie działo. Jedyne co wyszło z jej ust to powietrze, ciężkie sapanie kogoś, kto próbował krzyczeć z poderżniętym gardłem. Valentine potrząsnął głową. - Nie próbuj mówić. Użyłem Runy Milczenia, jednej z tych których używali Cisi Bracia, i narysowałem na twoim karku. Na twoich nadgarstkach jest runa więżąca i kolejna unieruchomiająca twoje nogi. Nie próbuj wstawać – nogi cię nie utrzymają i tylko sprawisz sobie ból. Clary wbiła w niego wściekłe spojrzenie, chcąc przewiercić go nim na wylot, przewiercić swoją nienawiścią. Ale on zdawał się wcale tym nie przejmować. - Mogło być o wiele gorzej. Zanim wyciągnąłem cię na brzeg, trucizna z jeziora zaczęła już działać. Nawiasem mówiąc, wyleczyłem cię z niej. Nie żebym spodziewał się, że mi podziękujesz – na jego ustach pojawił się nikły uśmiech. – Ty i ja nigdy jeszcze ze sobą nie rozmawialiśmy, zgadza się? Nigdy nie rozmawialiśmy na poważnie. Musisz się zastanawiać czemu nigdy się tobą nie interesowałem jako ojciec. Przepraszam jeśli sprawiłem ci tym przykrość. Teraz spojrzenie Clary zmieniło się z nienawistnego w niedowierzające. Jakim cudem mogli w ogóle rozmawiać skoro ona nie mogła się w ogóle odezwać?

Próbowała się zmusić by cokolwiek powiedzieć, ale z jej gardła nie wyszło nic poza świszczącym oddechem. Valentine odwrócił się w stronę swojego ołtarza i położył dłoń na Mieczu, który rozjarzył się czarnym światłem. Wyglądał jak odwrotność jasności, jak gdyby zasysał całe światło z otaczającego go powietrza. - Nie wiedziałem, że twoja matka była z tobą w ciąży gdy ode mnie odeszła – powiedział. Clary uświadomiła sobie, że mówił do niej w sposób w jaki jeszcze nigdy tego nie robił. Ton jego głosu był spokojny, nawet skłaniający do rozmowy, ale nie o to chodziło. – Wiedziałem, że dzieje się coś złego. Myślała, że ukrywa swoje nieszczęście. Wziąłem trochę krwi Ithuriela, wysuszyłem na proszek i dodałem jej do jedzenia, myśląc że to wyleczy ją z nieszczęścia. Gdybym wiedział, że była w ciąży, nie zrobiłbym tego. Już zdecydowałem, że nie będę przeprowadzał więcej eksperymentów na swoim własnym dziecku. Kłamiesz, chciała krzyknąć Clary. Ale nie miała pewności. To, co mówił, brzmiało nieprawdopodobnie. Może działo się tak dlatego, że mówił prawdę. - Po tym jak opuściła Idris, szukałem jej przez lata – powiedział. – I nie tylko dlatego, że miała Kielich. Dlatego że ją kochałem. Myślałem, że jeśli z nią porozmawiam, to sprawię, że wszystko zrozumie. Tamtej nocy w Alicante zrobiłem to co zrobiłem w przypływie wściekłości. Chciałem ją zniszczyć, zniszczyć wszystko co przypominało mi o naszym wspólnym życiu. Ale potem ja... – potrząsnął głową i odwrócił się żeby spojrzeć na jezioro. – Gdy wreszcie udało mi się ją wyśledzić, dotarły do mnie plotki, że miała drugie dziecko. Córkę. Założyłem, że byłaś dzieckiem Luciana. On zawsze ją kochał, zawsze chciał mi ją odebrać. Pomyślałem, że w końcu się poddała. Że zgodziła się by mieć dziecko z plugawym Podziemnym – w jego głosie pojawiło się napięcie. – Gdy znalazłem ją w waszym mieszkaniu w Nowym Jorku, ciągle była przytomna. Naskoczyła na mnie, że jej pierwsze dziecko zamieniłem w potwora i powiedziała, że odeszła ode mnie zanim to samo zdążyłem zrobić z drugim. A potem osunęła się bezwładnie w moje ramiona. Tyle lat poszukiwań i dostałem od niej tylko tyle. Tych kilka sekund, kiedy patrzyła na mnie ze zgromadzoną przez całe życie nienawiścią. Coś sobie wtedy uświadomiłem. Podniósł Maellartacha. Clary pamiętała jak ciężki był na wpół przemieniony Miecz i zobaczyła jak mięśnie na ramieniu Valentine naprężyły się jak liny. - Uświadomiłem sobie – podjął – że opuściła mnie dlatego żeby cię chronić. Nienawidziła Jonathana, ale ciebie... Zrobiłaby wszystko byle tylko cię ochronić.

Ochronić cię przede mną. Nawet zamieszkała wśród Przyziemnych a ja wiedziałem jak musiało ją to boleć. Musiało ją boleć to, że nigdy nie będzie cię mogła wychować według naszych tradycji. Jesteś tylko w połowie taka, jaka mogłabyś być. Masz talent do tworzenia run ale został on zmarnowany przez twoje przyziemne pochodzenie. Obniżył Miecz. Jego czubek zawisł tuż przy twarzy Clary, widziała go kątem oka, unosząc się na krańcach jej postrzegania jak srebrzysta ćma. - Wiedziałem, że przez ciebie Jocelyn nigdy do mnie nie wróci. Jesteś jedyną osobą na świecie, którą kochała bardziej niż mnie. I to z twojego powodu mnie nienawidzi. A przez to, że mnie nienawidzi, nie mogę na ciebie patrzeć. Clary odwróciła twarz na bok. Jeśli miał zamiar ją zabić, to nie chciała oglądać swojej zbliżającej się śmierci. - Clarisso – powiedział Valentine. – Spójrz na mnie. Nie. Clary wbiła wzrok w jezioro. W oddali mogła dostrzec przytłumiony, czerwony poblask, jak ogień gasnący w popiołach. Wiedziała, że to ogień z pola bitwy. Jej matka tam była. Luke tam był. Może i dobrze się stało, że byli tam razem, mimo że ona nie mogła do nich dołączyć. Będę patrzeć na to światło, pomyślała. Będę patrzeć niezależnie od tego co się stanie. To będzie ostatnia rzecz jaką zobaczę. - Clarisso – powtórzył Valentine. – Wyglądasz tak samo jak ona. Wyglądasz jak Jocelyn. Clary poczuła ostry ból w policzku. Valentine przyciskał krawędź Miecza do jej skóry, chcąc zmusić ją by na niego spojrzała. - Teraz wezwę Anioła – powiedział. – I chcę, żebyś na to patrzyła. Clary poczuła w ustach gorzki smak. Wiem czemu masz obsesję na punkcie mojej matki. Bo była jedyną rzeczą, nad którą myślałeś, że masz całkowitą kontrolę, i która nigdy nie obróciła się przeciwko tobie. Myślałeś, że masz ją na własność ale tak nie było. To dlatego chcesz żeby teraz tu była, by oglądała twoje zwycięstwo. Dlatego ja ci do tego wystarczę.

Miecz zagłębił się bardziej w jej policzek. - Spójrz na mnie, Clary – powiedział Valentine. Spojrzała. Nie chciała tego robić, ale ból był zbyt silny – jej głowa podskoczyła na bok niemal wbrew jej woli a duże krople krew spadały z jej twarzy, rozpryskując się na piasku. Przyprawiający o mdłości ból zacisnął na niej swoje kleszcze, gdy podniosła głowę by spojrzeć na ojca. Patrzył w dół na ostrze Maellartacha, splamione jej krwią. Gdy odwzajemnił jej spojrzenie, w jego oczach widać było dziwny blask. - Krew jest niezbędna by dokończyć ceremonię – powiedział. – Chciałem użyć swojej, ale kiedy zobaczyłem cię w jeziorze, wiedziałem, że w ten sposób Razjel powiedział mi, że mam się posłużyć swoją córką. To dlatego oczyściłem twoją krew z trucizny. Teraz jesteś oczyszczona... oczyszczona i gotowa. Więc dziękuję ci, Clarisso, za twoją krew. I w jakiś sposób, pomyślała Clary, naprawdę miał to na myśli, naprawdę był wdzięczny. Dawno temu stracił zdolność rozróżniania między współpracą a zmuszanianiem siłą, pomiędzy strachem a gotowością, między miłością a cierpieniem. Wraz z uświadomieniem sobie tego ogarnęła ją fala odrętwienia... Jaki był sens nienawidzieć Valentine’a za bycie potworem, skoro on sam nawet nie wiedział że nim był? - A teraz – powiedział – potrzebuję trochę więcej. Trochę więcej czego?, pomyślała Clary, w momencie w którym zamachnął się Mieczem do tyłu i odbiło się w nim światło gwiazd. No jasne, uświadomiła sobie. O chce nie tylko krwi ale i śmierci. Miecz zdążył już napić się jej krwi. Miał na nią chęć prawie tak samo jak Valentine. Jej oczy podążyły za czarnym światłem Maellertacha, który zmierzał w jej kierunku... I wyleciał w powietrze. Wytrącony z ręki Valentine’a zniknął w ciemności. Valentine otworzył szeroko oczy. Jego spojrzenie zatrzymało się najpierw na jego pokrytej krwią dłoni a potem podniósł wzrok w tej samej chwili co Clary, żeby zobaczyć co wytrąciło mu Miecz z ręki. Na piasku, oddalony zaledwie o stopę od Valetine’a, stał Jace ściskający w dłoni podobnie wyglądający miecz. Po wyrazie twarzy Valentine’a Clary poznała, że nie usłyszał zbliżajacego się Jace’a tak samo jak ona. Serce jej stanęło na jego widok. Zaschnięta krew pokrywała połowę jego twarzy a na gardle miał wściekle

czerwoną ranę. Jego oczy lśniły jak lustra a w magicznym świetle wygladały jak czarne.. tak czarne jak Sebastiana. - Clary – powiedział, nie spuszczając wzroku ze swojego ojca. – Jesteś cała? Jace! Próbowała powiedzieć jego imię ale przez ściśnięte gardło nie przedostał się żaden dźwięk. Miała wrażenie jakby się dusiła. - Nie odpowie ci – odparł Valentine. – Nie może mówić. Oczy Jace’a błysnęły. - Co jej zrobiłeś? – zamachnął się mieczem na Valentine’a, który cofnął się do tyłu o krok. Jego twarz wyrażała ostrożność ale nie strach. Była w niej jakaś zimna kalkulacja, która nie spodobała się Clary. Wiedziała, że powinna triumfować ale wcale się tak nie czuła. Jeśli cokolwiek odczuwała, to tylko większy strach niż przed chwilą. Zdała sobie sprawę z tego, że Valentine chce ją zabić – pogodziła się z tym – a teraz był tu Jace i o niego też zaczęła się bać. Wyglądał na takiego... wyniszczonego. Jego zbroja na ramieniu była rozdarta a widoczna pod spodem skóra pokryta krzyżującymi się białymi bliznami. Koszulę na przodzie miał całkiem porwaną a nad sercem blaknący iratze, który niecałkiem wyleczył czerwoną bliznę poniżej. Jego ubranie pokrywał brud jakby wytarzał się po ziemi. Ale najbardziej przeraził ją wyraz jego twarzy. Był taki... posępny. - Runa Milczenia. Nic jej się nie stanie – Valentine przewiercał wygłodzonym spojrzeniem Jace’a, tak jakby poił się jego widokiem. – Zakładam, że nie przyszedłeś tu po to, by do mnie dołączyć? By otrzymać błogosławieństwo od Anioła razem ze mną? Wyraz twarzy Jace’a nie uległ zmianie. Utkwił wzrok w swoim przybranym ojcu. W jego oczach nie było nic – żadnego śladu przywiązania, miłości czy wspomnień. Nie było w nich nawet nienawiści. Została jedynie... pogarda. Zimna pogarda. - Wiem, co masz zamiar zrobić – powiedział Jace. – Wiem, w jakim celu chcesz wezwać Anioła. Nie pozwolę ci na to. Wysłałem już Isabelle żeby ostrzegła armię... - Ostrzeżenie wyjdzie im na dobre. Od takiego niebezpieczeństwa nie da się tak po prostu uciec – spojrzenie Valentine’a prześlizgnęło się po mieczu Jace’a. –

Odłóż to – zaczął – to porozmawiamy... – urwał. – To nie jest twój miecz. To miecz Morgensternów. Jace posłał mu uroczy, mroczny uśmiech. - Należał do Jonathana. Zabiłem go. Valentine wyglądał na oszołomionego. - Chcesz powiedzieć, że... - Podniosłem go z miejsca, w którym go upuścił – wyjaśnił Jace bez cienia emocji w głosie – po tym jak go zabiłem. Valentine oniemiał. - Ty zabiłeś Jonathana? Jak mogłeś to zrobić? - On mógł zabić mnie – odparł Jace. – Nie miałem wyboru. - Nie to miałem na myśli – Valentine potrząsnął głową, ciągle wyglądając na oszołomionego, jak bokser który został za mocno uderzony przed osunięciem się na ring. – Wychowałem go... osobiście go wytrenowałem. Nie było lepszego wojownika od niego. - Jak widać – skonstatował Jace – jednak był. - Ale... – głos Valentine’a załamał się, a Clary po raz pierwszy w gładkim, niewzruszonym tonie jego głosu usłyszała jakąś skazę. – Przecież on był twoim bratem. - Nie. Nie był – Jace zrobił krok do przodu, przysuwając ostrze o cal bliżej w kierunku serca Valentine’a. – Co się stało z moim prawdziwym ojcem? Isabelle mówiła, że zginął podczas ataku, ale to nie nieprawda, zgadza się? Zabiłeś go tak samo jak moją matkę? Valentine nie mógł wyjść ze zdumienia. Clary wyczwała, że starał się odzyskać kontrolę i... zapanować nad smutkiem? Czy może po prostu obawiał się śmierci? - Nie zabiłem twojej matki. Sama odebrała sobie życie. Wyciąłem cię z jej

martwego ciała. Gdybym tego nie zrobił, umarłbyś razem z nią. - Ale dlaczego? Dlaczego to zrobiłeś? Nie potrzebowałeś syna bo miałeś już jednego! – w świetle księżyca Jace wyglądał przerażająco, pomyślała Clary. Przerażająco i obco, jak ktoś kogo w ogóle nie znała. Jego dłoń trzymająca miecz wycelowany w gardło Valentine’a nawet nie drgnęła. – Powiedz mi prawdę. Dość kłamstw o tym, że jesteśmy spokrewnieni. Rodzice okłamują swoje dzieci, ale ty... ty nie jesteś moim ojcem. A ja chcę znać prawdę. - To nie był syn, jakiego potrzebowałem – powiedział Valentine. – To był żołnierz. Wydawało mi się, że to Jonathan może nim być, ale jego demoniczna natura przeważyła nad nim. Był zbyt dziki, zbyt gwałtowny i niewystarczająco subtelny. Nawet gdy przestał już być dzieckiem obawiałem się, że nie będzie miał w sobie wystarczająco dużo cierpliwości i współczucia by pójść w moje ślady i poprowadzić Clave. Więc spróbowałem jeszcze raz z tobą. I odniosłem odwrotny skutek. Byłeś zbyt delikatny. Zbyt współczujący. Ból innych odczuwałeś jak własny. Nie mogłeś nawet znieść śmierci swoich domowych zwierząt. Zrozum to, mój synu... kochałem cię za każdą z tych rzeczy. Ale one wszystkie sprawiały, że nie miałem z ciebie żadnego pożytku. - Więc myślałeś, że jestem wrażliwy i bezużyteczny – odparł Jace. – Więc chyba zaskoczy cię fakt, kiedy twój wrażliwy i bezużyteczny syn poderżnie ci gardło. - Już to przerabialiśmy – powiedział Valentine spokojnym głosem, ale Clary zdawało się, że widzi pot perlący się na jego skroniach i szyi. – Nie zrobiłbyś tego. Nie chciałeś tego zrobić w Renwick więc teraz też tego nie zrobisz. - Mylisz się – odparł Jace wyważonym tonem. – Od momentu kiedy powoliłem ci odejść, codziennie żałowałem, że cię nie zabiłem. Mój brat Max nie żyje dlatego, że nie zabiłem cię tamtego dnia. Tuziny, może setki ludzi zginęły dlatego, że nie podniosłem na ciebie ręki. Wiem o twoich planach. Wiem, że chcesz zamordować niemal wszystkich Nocnych Łowców w Idris. I zadałem sobie pytanie. Ilu jeszcze ludzi musi zginąć zanim zrobię to, co już dawno powinienem był zrobić na Wyspie Blackwella? Nie – powiedział. – Nie chcę cię zabić. Ale zrobię to. - Nie rób tego – powiedział Valentine. – Proszę. Nie chcę... - Umierać? Nikt nie chce umierać, Ojcze – czubek miecza Jace’a ześlizgnął się w dół po piersi Valentine’a i spoczął nad jego sercem. Twarz Jace’a tchnęła spokojem, jak oblicze anioła wymierzającego boską sprawiedliwość. – Jakieś

ostatnie słowa? - Jonathan... Krew splamiła koszulę Valentine’a w miejscu, w którym spoczywał czubek ostrza, a Clary w swojej wyobraźni zobaczyła Jace’a w Renwick, z trzęsącymi się dłońmi, który nie chciał skrzywdzić swojego ojca. I drwiącego z niego Valentine’a. Opuść miecz. Trzy cale... może cztery. Tym razem było inaczej. Teraz ręka Jace’a nie drżała. A Valentine wyglądał na przestraszonego. - Ostatnie słowa – syknął Jace. – Jakie będą? Valentine uniósł głowę. Spojrzenie jego czarnych oczu, gdy patrzył na stojącego przed sobą chłopca, było pełne powagi. - Wybacz – powiedział. – Tak mi przykro. Wyciągnął dłoń, tak jakby chciał dotknąć Jace’a – z ręką uniesioną ku górze i z rozpostartymi palcami – a wtedy coś srebrnego przeleciało obok Clary w ciemności, tak jak kula wystrzelona z pistoletu. Poczuła na policzku powiew powietrza a Valentine pochwycił w dłoń długie ostrze ze srebrnych płomieni, które rozbłysło gdy tylko je złapał. To był Miecz Anioła. Zostawił w powietrzu ślad z czarnego światła gdy Valentine wbił go w pierś Jace’a. Jace otworzył szeroko oczy. Wyraz zaskoczenia odbił się na jego twarzy. Spojrzał w dół na swoją pierś, z której wystawał groteskowo Maellartach... wyglądał bardziej dziwacznie niż przerażająco, jak rekwizyt z jakiegoś pozbawionego sensu koszmaru. Wtedy Valentine wyszarpnął Miecz tak jakby wyjmował sztylet z pochwy a Jace osunął się na kolana, jakby Miecz był jedyną rzeczą jaka go podtrzymywała. Jego własna broń wyślizgnęła mu się z ręki i uderzyła o mokrą ziemię. Patrzył na nią oszołomiony, tak jakby nie miał pojęcia czemu w ogóle ją trzymał lub dlaczego puścił. Otworzył usta chcąc o to zapytać a po jego podbródku pociekła krew, plamiąc to co zostało z jego koszuli. Od tego momentu dla Clary wszystko zaczęło się dziać jak w zwolnionym tempie, tak jakby czas zaczął się rozciągać. Zobaczyła jak Valentine opada na ziemię i kładzie sobie Jace’a na kolanach, jakby Jace ciągle był małym dzieckiem. Przyciągnął go do siebie blisko i kołysał a potem opuścił głowę i ukrył twarz na

jego ramieniu a Clary przez chwilę myślała, że płakał, dopóki nie uniósł jej i nie zobaczyła że jego oczy są suche. - Mój syn – wyszeptał. – Moje dziecko. Potworne spowolnienie czasu zaciskało się na niej jak lina, kiedy Valentine przytrzymał Jace’a i odgarnął mu zakrwawione włosy z czoła. Trzymał go w ramionach dopóki nie umarł i światło w jego oczach nie zgasło, a potem położył delikatnie ciało swojego adoptowanego syna na ziemi, krzyżując jego ramiona na piersi, jak gdyby chciał zakryć nimi ziejącą, krwawą ranę. - Ave... – zaczął, jakby miał zamiar wypowiedzieć pożegnanie Nocnych Łowców nad jego ciałem, ale głos mu się załamał. Obrócił się gwałtownie i odszedł w kierunku ołtarza. Clary nie mogła się poruszyć. Prawie nie oddychała. Słyszała bicie swojego serca i zgrzytliwy oddech w wyschniętym gardle. Kątem oka widziała Valentine’a stojącego nad brzegiem jeziora. Krew spływała strumieniem po ostrzu Maellartacha wprost do Kielicha Anioła. Intonował słowa których nie rozumiała ale wcale jej to nie obchodziło. Niedługo wszystko miało się skończyć a ona niemal się z tego cieszyła. Zastanawiała się czy będzie miała wystarczająco dużo siły by podciągnąć się do miejsca, w którym leżał Jace, położyć się obok niego i przeczekać to wszystko. Patrzyła na niego, leżącego bez ruchu na brudnym, zakrwawionym piasku. Oczy miał zamknięte a twarz nieruchomą. Gdyby nie głęboka rana przecinająca jego pierś, to Clary mogłaby sobie wmówić, że spał. Ale nie spał. Był Nocnym Łowcą i zginął w bitwie, zasługiwał na ostatnie błogosławieństwo. Ave atque vale. Jej wargi złożyły się żeby wypowiedzieć słowa ale jedyne co wyszło z jej ust to powietrze. Zatrzymała się w połowie drogi, łapiąc oddech. Co powinna powiedzieć? Witaj i żegnaj, Jace Wayland? To nie było jego prawdziwe imię. Nigdy tak naprawdę nie zostało mu nadane żadne imię, uświadomiła sobie z bólem, tylko imię nieżyjącego dziecka, które w tamtym czasie odpowiadało celom Valentine’a. A imieniu kryła się taka siła... Rozejrzała się dookoła i zatrzymała wzrok na ołtarzu. Otaczające go runy zaczęły lśnić. To były runy wezwania, nazywania i wiązania i przypominały te, które więziły Ithuriela w piwnicach pod rezydencją Waylandów. Całkiem wbrew swojej woli przypomniała sobie jak wtedy patrzył na nią Jace. W jego oczach płonęła wiara w jej umiejętności. Zawsze uważał, że była silna. To było

widoczne we wszystkim co robił, w każdym spojrzeniu i dotyku. Simon również pokładał w nią wiarę ale kiedy trzymał ją w objęciach, to było tak jakby była czymś kruchym, zrobionym z cienkiego szkła. A Jace trzymał ją z całej siły, nigdy się nie zastanawiając czy potrafiła to znieść... wiedział, że była równie silna jak on sam. Valentine zanurzał raz po raz Miecz w wodach jeziora, intonując coś szybko niskim głosem. Ich powierzchnia marszczyła się tak jakby gigantyczna dłoń przebierała po niej lekko palcami. Clary zamknęła oczy. Mając w pamięci sposób, w jaki Jace patrzył na nią tamtej nocy, kiedy uwolniła Ithuriela, nie mogła się powstrzymać żeby nie wyobrazić sobie sposobu, w jaki patrzyłby na nią teraz, gdyby zobaczył że chciała położyć się u jego boku i umrzeć. Nie dotknęło by go to. Nie uznałby tego za piękny gest. Byłby na nią wściekły za to, że się poddała. Byłby bardzo... rozczarowany. Clary położyła się na ziemi i obróciła swoje bezużyteczne nogi za siebie. Powoli przeczołgała się po piasku, pomagając sobie kolanami i związanymi rękoma. Opaska wokół jej nadgarstków paliła ją i piekła. Jej koszulka rozdarła się, gdy czołgała się po ziemi a piasek drapał ją po brzuchu. Ledwie to czuła. Poruszanie się w taki sposób kosztowało ją dużo wysiłku. Czuła spływającą jej po plecach strużkę potu. Gdy wreszcie dotarła do kręgu run, dyszała tak głośno, że bała się że Valentine może ją usłyszeć. Ale on nawet się nie odwrócił. W jednej dłoni trzymał Miecz Anioła a w drugiej Kielich. Cofnął rękę do tyłu, wypowiedział kilka słów które brzmiały podobnie do greki, i rzucił Kielichem. Zabłysł jak spadająca gwiazda gdy poleciał w stronę wody i zniknął pod jej powierzchnią ze słabym pluskiem. Krąg z run wydzielał nikłe ciepło, jak częściowo zasypane ognisko. Clary okręciła się z trudem żeby sięgnąć dłonią stelę zatkniętą za swój pas. Ból przeszył jej nadgarstki, gdy zacisnęła palce na rączce. Wyciągnęła ją ze zduszonym westchnięciem ulgi. Nie mogła rozdzielić nadgarstków więc ujęła niezgrabnie stelę w obie dłonie. Wpatrując się w runy, podciągnęła się w górę na łokciach. Czuła na twarzy bijące z nich ciepło. Zaczęły lśnić tak samo jak magiczne światło. Valentine trzymał gotowy do rzucenia Miecz, wypowiadał ostatnie słowa przywołania. Ostatnim przypływem sił Clary wbiła stelę w piasek, nie naruszając wzoru jaki narysowal Valentine, i zaczęła tworzyć własny. Nad runą symbolizującą jego imię wyrysowała nową. To była taka mała runa, wprowadzająca tak niewielką zmianę... Nie miała porównania do potężnej runy Sojuszu czy Piętna Kaina. Ale to było wszystko co mogła zrobić. Wyczerpana, przekręciła się na bok w momencie,

w którym Valentine wziął zamach i rzucił Mieczem. Maellartach pomknął w dal, jak czarnosrebrna smuga, i połączył się bezgłośnie z taflą jeziora w tym samym kolorze. Ogromny pióropusz wody wystrzelił w górę w miejscu, w które uderzył Miecz, jak fontanna platynowych kropel wody. Rósł coraz bardziej i bardziej, podobny do gejzera ciekłego srebra, tak jak deszcz padający w górę. Rozległ się donośny łoskot, jak odgłos pękającego lodu, jak dźwięk roztrzaskującego się lodowca... A wtedy jezioro rozpadło się na pół a srebrna woda eksplodowała jak odwrócony do góry nogami grad. A wraz z gradem nadszedł Anioł. Clary nie była pewna czego się spodziewała... Kogoś podobnego do Ithuriela, tyle że Ithuriel był wyniszczony przez lata niewoli i tortur. Ten anioł jaśniał pełnią swojej chwały. W miarę jak wyłaniał się z wody, oczy zaczęły ją piec jak gdyby wpatrywała się w słońce. Valentine opuścił dłonie po bokach i patrzył w górę w zachwycie, jak jego największe marzenie właśnie się spełnia. - Razjel – wyszeptał. Anioł zaczął się wyłaniać, tak jakby wody jeziora zapadały się w sobie, ukazując potężną kolumnę marmuru na środku. Pierwsza z wody wynurzyła się głowa otoczona srebrnozłotymi włosami. Potem ukazały się ramiona, białe jak kamień, a dalej tors – a Clary zobaczyła, że Anioł był pokryty runami na całym ciele, tak samo jak Nefilim, chociaż runy Razjela były złote i ożywione, poruszające się na jego białej skórze jak iskry strzelające z ognia. W jakiś sposób Anioł wydawał się być ogromny i zarazem nie większy od przeciętnego człowieka: Clary poróbowała objąć go całego wzrokiem i jednocześnie był wszystkim co widziała. Gdy się wyłonił, jego skrzydła rozwinęły się na całej długości ponad wodami jeziora. One również były złote a na każdej lotce widniało pojedyncze, złote oko. Był piękny i jednocześnie przerażający. Clary chciała odwrócić wzrok ale nie potrafiła. Chciała zobaczyć to wszystko. Zobaczyć to dla Jace’a, bo on sam nie mógł tego zrobić. To jest tak, jak na tych wszystkich obrazkach, pomyślała. Anioł wynurzający się z jeziora, z Mieczem w jednej dłoni i Kielichem w drugiej. Obydwa przedmioty ociekały wodą ale Razjel był całkiem suchy a jego skrzydła nie były nawet wilgotne. Jego nagie, białe stopy opierały się o wody jeziora, marszcząc jego powierzchnię. Jego twarz, piękna i nieludzka, była skierowana na Valentine’a.

I wtedy przemówił. Jego głos był jak płacz, krzyk i muzyka jednocześnie. Mówił bez słów ale jego głos był całkowicie zrozumiały. Siła jego oddechu niemal powaliła Valentine’a. Zarył butami w piasku i pochylił głowę, tak jakby zmagał się z wichurą. Clary poczuła na sobie oddech Anioła. Był gorący jak powietrze uciekające z pieca i miał zapach nieznanych przypraw. Minęło tysiąc lat, odkąd ostatni raz byłem wzywany w to miejsce, powiedział Razjel. Jonathan Shadowhunter wezwał mnie wtedy i prosił o zmieszanie w Kielichu mojej krwi z krwią śmiertelników, by stworzyć rasę wojowników, którzy uwolniliby tę ziemię z demonów. Zrobiłem wszystko o co mnie poprosił i powiedziałem mu, że nie uczynię już nic więcej. Dlaczego teraz mnie wzywasz, Nefilim? - Tysiąc lat minęło, o Wspaniały, a jednak demony wciąż tu są – powiedział skwapliwie Valentine. Czymże jest dla mnie tysiąc lat? Dla anioła to jak czas między jednym a drugim mrugnięciem oka. - Nefilim, których stworzyłeś, byli potężną rasą. Przez stulecia walczyli mężnie by oczyścić ten ziemski padół z demonicznej trucizny. Ale polegli z powodu słabości i zepsucia szerzących się w ich szeregach. Zamierzam przywrócić ich do poprzedniej chwały... Chwały? W głosie Anioła pojawił się cień ciekawości, tak jakby to słowo było mu obce. Chwała należy tylko do Boga. - To Clave, jakie było za czasów pierwszych Nefilim, już nie istnieje – powiedział bez wahania Valentine. – Połączyli swoje siły z Podziemnymi, ze skażonymi trucizną nieludzkimi stworami, które atakują ten świat tak jak robaki padlinę. Moim zamiarem jest oczyszczenie świata, zniszczenie każdego Podziemnego i każdego demona... Demony nie mają dusz. A stworzenia o których mówisz – Dzieci Księżyca, Nocy, Lilith, Faerie – one wszystkie je posiadają. Wygląda na to, że twoje zasady określające to, co jest a co nie jest istotą ludzką, są surowsze od naszych. Clary mogła przysiąc, że ton głosu Anioła zrobił się oschły. Chcesz sprzeciwiać się niebu, tak jak ta Gwiazda Poranna, której imię nosisz, Nocny Łowco?

- Nie chcę się sprzeciwiać niebu, lordzie Razjelu. Chcę się z nim sprzymierzyć... W czasie trwania wojny, którą sam wywołałeś? Należymy do niebios, Nocny Łowco. Nie bierzemy udziału w waszych przyziemnych bitwach. Gdy Valentine znów się odezwał, wydawał się być niemal dotknięty. - Lordzie Razjelu. Z całą pewnością nie pozwoliłbyś na odprawienie tego rytuału, gdybyś nie chciał by cię wezwano. My, Neflilm, jesteśmy twoimi dziećmi. Potrzebujemy twojej opieki. Opieki? Teraz Anioł wyglądał na rozbawionego. To chyba ostatni z powodów, dla którego mnie tu wezwałeś. Zdajesz się raczej szukać własnej sławy. - Sławy? – powtórzył schrypniętym głosem Valentine. – Dla tej sprawy poświęciłem wszystko co miałem. Swoją żonę, moje dzieci. Oddałem nawet własnych synów. Poświęciłem wszystko... wszystko. Anioł tylko uniósł głowę, spoglądając na Valentine’a swoimi dziwnymi, nieludzkimi oczami. Jego skrzydła poruszały się powoli jak chmura po niebie. Bóg poprosił Abrahama by poświęcił swojego syna na ołtarzu podobnym do tego tutaj, by przekonać się, kogo Abraham kochał bardziej, Isaaka czy Jego. Ale ciebie nikt nie prosił, byś poświecał swojego syna, Valentine, odezwał się w końcu. Valentine spojrzał na schlapany krwią Jace’a ołtarz u swoich stóp a potem na Anioła. - Jeśli będę musiał, zmuszę cię do tego – powiedział. – Ale wolałbym, żebyś okazał skłonność do współpracy. Kiedy Jonathan Shadowhunter wezwał mnie do siebie, powiedział Anioł, udzieliłem mu pomocy, bo wiedziałem, że jego sen o świecie wolnym od demonów był prawdziwy. Wyobraził sobie niebo na tej ziemi. Ale ty marzysz wyłącznie o swojej własnej chwale i nie darzysz miłością nieba. Mój brat Ithriel może za to poręczyć. Valentine zbladł.

- Ale... Myślałeś, że się o tym nie dowiem? Anioł uśmiechnął się. To był najokropniejszy uśmiech jaki Clary kiedykolwiek widziała. To prawda, że twórca kręgu, który narysowałeś może wymusić na mnie jeden uczynek. Ale nie ty jesteś tym twórcą. Valentine rozejrzał się dookoła. - Mój Panie... nie ma nikogo innego... Ależ jest, odparł Anioł. Twoja córka. Valentine obrócił się w miejscu. Leżąca na piasku, na wpółprzytomna Clary, z nadgarstkami i ramionami wyjącymi z bólu, rzuciła mu wyzywające spojrzenie. Przez moment patrzyli sobie w oczy... a on na nią spojrzał, naprawdę na nią spojrzał, a ona uświadomiła sobie, że po raz pierwszy jej ojciec spojrzał jej w twarz i naprawdę ją zobaczył. Pierwszy i ostatni raz. - Clarisso – zapytał – coś ty zrobiła? Clary wyciągnęła przed siebie dłonie i palcami napisała coś na piasku. Tym razem nie rysowała run, tylko słowa. Słowa, które powiedział do niej, gdy po raz pierwszy zobaczył do czego była zdolna, gdy narysowała runę, która zniszczyła jego statek. MENE MENE TEKEL UPHARSIN. Valentine otworzył szeroko oczy, tak samo jak Jace zanim umarł. Jego twarz zrobiła się biała jak papier. Obrócił się powoli by spojrzeć Aniołowi w twarz, unosząc dłonie w błagalnym geście. - Mój Panie... Anioł otworzył usta i splunął. Albo przynajmniej tak to wyglądało dla Clary – że splunął, a to, co wyszło z jego ust, przypominało iskrę białego ognia podobną do płonącej strzały. Strzała pomknęła nad taflą jeziora i uderzyła prosto w pierś Valentine’a. A może „uderzyła” nie było odpowiednim słowem – strzała przeszyła go na wskroś, tak jak kamień dziurawił cienki papier, pozostawiając w jego piersi dymiący otwór wielkości pięści. Przez chwilę Clary mogła spojrzeć przez swojego ojca i zobaczyć jezioro i ognisty blask płynący od Anioła.

Po chwili było już po wszystkim. Jak ścięte drzewo, Valentine zwalił się na ziemię i znieruchomiał... Jego usta otwarte były jak do krzyku a oczy zastygły na zawsze w wyrazie niedowierzającej zdrady. To była sprawiedliwość wymierzona z nieba. Ufam, że nie jesteś przerażona. Clary spojrzała w górę. Anioł unosił się nad nią jak wieża z białych płomieni, zasłaniając sobą całe niebo. Miał puste ręce. Miecz i Kielich leżały na brzegu jeziora. Możesz zarządać ode mnie jednej rzeczy, Clarisso Morgenstern. Czego chcesz? Clary otworzyła usta, ale nie wyszedł z nich żaden dżwięk. No tak, powiedział Anioł, a w jego głosie pojawiła się łagodność. Runa. Oczy na jego skrzydłach zamrugały. Coś musnęło ją delikatnie, jak jedwab czy inny materiał, tyle że miększy nawet od szeptu lub muśnięcia piórkiem. Właśnie tak wyobrażała sobie chmury, gdyby te miały jakąś fakturę. Wraz z dotykiem poczuła nikły zapach – przyjemną, słodką i uderzającą do głowy woń. Ból zniknął z jej nadgarstków. Jej uwolnione w końcu dłonie opadły po jej bokach. Po kłuciu w karku i ociężałych nogach również nie było już śladu. Clary udało się wstać na kolana. Najbardziej ze wszystkiego pragnęła przeczołgać się po zakrwawionym piasku do miejsca, w którym leżało ciało Jace’a, przeczołgać się do niego, położyć u jego boku i objąć ramionami, mimo że jego już nie było. Ale głos Anioła zniewolił ją. Została na swoim miejscu, wpatrując się w jego wspaniałe, złociste światło. Bitwa na Równinie Brocelind dobiega końca. Władza Morgensterna nad demonami skończyła się wraz z jego śmiercią. Wielu z nich właśnie ucieka, reszta wkrótce zostanie zgładzona. Właśnie w tej chwili Nefilim zmierzają ku brzegom jeziora. Jeśli masz jakąś prośbę, Nocny Łowco, wypowiedz ją teraz. Anioł zrobił pauzę. I pamiętaj, że nie jestem wróżką. Wybierz to czego pragniesz mądrze. Clary wahała się... ale tylko przez moment, ale ten moment wydłużył się jak żaden inny do tej pory. Mogła poprosić o wszystko, pomyślała skołowana, naprawdę o wszystko – o koniec bólu, głodu na świecie i chorób czy o pokój na ziemi. Ale być może żadna z tych rzeczy nie leżała w gestii aniołów. Możliwe że to ludzie musieli sami za siebie rozwiązać te problemy. W każdym bądź razie, to nie miało

już teraz żadnego znaczenia. Istniała tylko jedna rzecz, o którą mogła poprosić, tylko jeden ważny wybór. Podniosła wzrok na Anioła. - Jace. Wyraz jego twarzy nie zmienił się. Nie miała pojęcia, czy Razjel uważał jej prośbę za dobrą lub złą, i czy w ogóle – pomyślała w nagłym przypływie paniki – miał zamiar ją spełnić. Zamknij oczy, Clarisso Morgenstern, powiedział Anioł. Clary zamknęła oczy. Nie odmawiało się aniołowi, obojętnie co miał przez to na myśli. Z walącym jak młot sercem, usiadła unosząc się w ciemności i starając się nie myśleć o Jasie. Ale jego twarz i tak pojawiła się pod jej powiekami... Nie uśmiechał się do niej tylko patrzył bokiem a ona mogła dostrzec bliznę na jego skroni, krzywy uśmiech w kąciku jego ust i srebrną kreskę na gardle gdzie ugryzł go Simon – wszystkie blizny, skazy i niedoskonałości, które składały się na obraz osoby, którą kochała najbardziej na świecie. Jace. Jasne światło rozjarzyło jej wizję szkarłetem a ona upadła na piasek, zastanawiając się czy zaraz zemdleje – a może właśnie umierała – ale nie chciała umierać, nie teraz, kiedy widziała przed sobą wyraźną twarz Jace’a. Niemal mogła usłyszeć jego głos gdy wypowiadał jej imię, tak samo jak szeptał je w Renwick. Clary. Clary. Clary. - Clary – powiedział Jace. – Otwórz oczy. Otworzyła. Leżała na piasku w swoich porwanych, mokrych i zakrwawionych ubraniach. To się nie zmieniło. Za to Anioł zniknął a wraz z nim oślepiające białe światło. Wpatrywała się w nocne niebo usiane gwiazdami połyskującymi jak lusterka na tle czerni, a nad nią, z oczami błyszczącymi mocniej od każdej gwiazdy, pochylał się Jace. Wpiła w niego swój wzrok, w każdy skrawek jego ciała, począwszy od potarganych włosów i poplamionej krwią, brudnej twarzy, połyskujących spod wartwy brudu oczu, sińców widocznych przez porwane rękawy aż do ziejącej, przesiąkniętej krwią dziury na przedzie jego koszuli, przez którą prześwitywała jego naga skóra... Nie było na niej żadnej rany, żadnego śladu, który wskazywałby miejsce, w które wszedł Miecz. Widziała puls bijący na jego szyi i na ten widok prawie rzuciła się na niego by objąć go ramionami, bo to znaczyło, że jego serce biło, a to znaczyło, że...

- Ty żyjesz – wyszeptała. – Naprawdę żyjesz. Z powolnym zachwytem wyciągnął dłoń, by dotknąć jej twarzy. - Byłem w ciemność – powiedział miękko. – Nie było tam nic oprócz cieni, i ja też byłem cieniem, i wiedziałem że nie żyję i że to już koniec wszystkiego. A wtedy usłyszałem twój głos. Słyszałem, jak wypowiadasz moje imię i to przywróciło mnie do życia. - To nie ja – powiedziała Clary ze ściśniętym gardłem. – To Anioł cię sprowadził. - Bo go o to poprosiłaś – w milczeniu powiódł palcami po owalu jej twarzy, jak gdyby upewniał się, że istniała naprawdę. – Mogłaś mieć wszystko a poprosiłaś o mnie. Uśmiechnęła się do niego. Nawet brudny i pokryty krwią, był najpiękniejszą rzeczą jaką kiedykolwiek widziała. - Nie chcę niczego innego. Gdy to powiedziała, światło w jego oczach, już wystarczająco jasne, rozbłysło z taką mocą, że ledwo mogła na niego patrzeć. Pomyślała o Aniele i o sposobie w jaki płonął, jak tysiąc pochodni, i o tym że Jace miał w sobie odrobinę tej samej jarzącej się światłem krwi. Ten ogień promieniował z niego teraz, z jego oczu, tak jak światło wpadające przez szczeliny z drzwiach. Kocham cię, chciała powiedzieć Clary. Zrobiłabym to jeszcze raz. Zawsze prosiłabym tylko o ciebie. Ale to nie były słowa, które wyszły z jej ust. - Nie jesteś moim bratem – powiedziała, odrobinę bez tchu, zdając sobie sprawę z tego, że jeszcze nie wypowiedziała tych słów, i teraz nie mogła ich z siebie wyrzucić wystarczająco szybko. – Wiesz o tym, prawda? Jace uśmiechnął się do niej ledwo zauważalnie przez warstwę brudu i krwi. - Tak – powiedział. – Wiem.

I loved you, so I drew these tides of men into my hands and wrote my will across the sky in stars. —T. E. Lawrence

Epilog Przez niebo usiane gwiazdami Dym unosił się powoli spiralami, kreśląc delikatne czarne linie w powietrzu. Jace, sam na wznoszącym się ponad cmentarzem wzgórzu, siedział z łokciami wspartymi o kolana i obserwował dym wznoszący się w niebo. Zgubił gdzieś po drodze ironię; w końcu to były szczątki jego ojca. Z miejsca, w którym siedział, mógł dostrzec katafalk spowity dymem i płomieniami, i niewielką grupę osób która go otaczała. Rozpoznał stąd jaskrawe włosy Jocelyn i stojącego obok niej Luke’a, z dłonią na jej plecach. Jocelyn odwróciła głowę w bok, z dala od płonącego stosu. Jace mógł być jedną z tych osób i chciał nią być. Ostatnich kilka dni spędził w szpitalu i wypuścili go dopiero tego ranka, częściowo po to żeby mógł wczestniczyć w pogrzebie Valentine’a. Ale był już w połowie drogi do stosu ułożonego z pozbawionego kory, białego jak kość drewna, i zdał sobie sprawę, że nie pójdzie ani kroku dalej. Zamiast tego odwrócił się i wspiął na wzgórze, z dala od procesji pogrzebowej. Luke wołał za nim ale Jace się nie odwrócił. Siedział i obserwował jak gromadzą się wokół katafalku. Patrzył jak Patrick Penhallow ubrany w białą pogrzebową zbroję podkłada ogień pod drewno. Już po raz drugi w tym tygodniu patrzył, jak płonie czyjeś ciało, tyle że Max był tak żałośnie mały a Valentine był rosłej postury – nawet, gdy leżał na plecach z ramionami skrzyżowanymi na piersi i serafickim nożem w dłoni. Oczy przewiązano mu kawałkiem białego jedwabiu, tak jak nakazywał zwyczaj. Mimo wszystko dobrze się z nim obeszli, pomyślał Jace. Nie pochowali Sebastiana. Grupa Nocnych Łowców udała się do doliny ale nie znaleźli jego ciała – musiało zostać zmyte przez rzekę, jak powiedzieli Jace’owi, ale on miał wątpliwości.

W tłumie otaczającym katafalk szukał Clary, ale nie było jej tam. Mijały już prawie dwa dni odkąd widział ją ostatni raz, wtedy przy jeziorze, a tęsknota za nią sprawiała mu niemal fizyczny ból. To nie z jej winy się nie widzieli. Martwiła się, że nie będzie wystarczająco silna by teleportować się znad jeziora z powrotem do Alicante, i okazało się że miała rację. Zanim pierwi Nocni Łowcy do nich dotarli, on unosił się na falach nieprzytomności. Obudził się następnego dnia w miejskim szpitalu a Magnus Bane wpatrywał się w niego z góry z dziwnym wyrazem twarzy – to mogła być szczera troska lub ledwo zauważalna ciekawość, jeśli o niego chodziło to trudno było powiedzieć. Magnus powiedział mu, że mimo iż Anioł wyleczył jego fizyczne obrażenia, wyglądało na to, że jego umysł i dusza zostały wyczerpane tak bardzo, że tylko odpoczynek mógł je uleczyć. W każdym bądź razie teraz czuł się lepiej. Akurat na czas pogrzebu. Zerwał się wiatr i zaczął rozwiewać dym. W oddali widział połyskujące wieże Alicante, przywrócone do poprzedniej chwały. Nie był do końca pewien co chciał osiągnąć przez siedzenie tu i obserwowanie, jak płonie ciało jego ojca, lub co by powiedział gdyby był tam na dole wśród żałobników, ktorzy wygłaszali ostatnie słowa pożegnania dla Valentine’a. Nigdy nie byłeś moim ojcem, mógł powiedzieć, albo Byłeś jedynym ojcem jakiego znałem. Obydwa zdania były prawdziwe, bez względu na to jak były sprzeczne. Gdy w końcu otworzył oczy nad jeziorem – wiedząc jakimś cudem, że nie żył a potem wrócił – jedyne o czym mógł myśleć to leżąca niedaleko niego na zakrwawionym piasku Clary z zamkniętymi oczami. Bliski paniki, przeczołgał się w jej stronę myśląc, że może być ranna albo nawet martwa... A kiedy otworzyła oczy, jedne co mógł zrobić, to myśleć, że żyła. Gdy nad jeziorem zjawili się Łowcy, pomagając mu pozbierać się z ziemi i wykrzykując coś w zdumieniu, dopiero wtedy zauważył skulone ciało Valentine’a leżące blisko brzegu, i poczuł się tak, jakby ktoś kopnął go w brzuch. Wiedział, że Valentine nie żyje – sam by go zabił – ale mimo to, w jakiś sposób ten widok sprawiał mu ból. Clary spojrzała na niego ze smutkiem w oczach a on wiedział, że nawet mimo tego, że nienawidziła Valentine’a i miała wszelkie powody by nadal go nienawidzieć, to odczuwała jego stratę. Jace przymknął oczy a pod powiekami przewinął mu się korowód obrazów: Valentine podnoszący go z trawy w szybkim uścisku, trzymający go pewnie na dziobie swojej łodzi na jeziorze, pokazujący mu jak utrzymać równowagę. I inne, mroczniejsze wspomnienia: jego dłoń wymierzająca mu policzek, martwy sokół, anioł przykuty w piwnicy Waylandów.

- Jace. Spojrzał w górę. Nad nim stał Luke, a kontury jego sylwetki oświetlało słońce. Jak zwykle miał na sobie dżinsy i flanelową koszulę. W jego przypadku nie było żadnej ulgi jeśli chodziło o pogrzebowy biały strój. - Już po wszystkim – powiedział. – Ceremonia była krótka. - Jestem pewien, że była – Jace wbił dłonie w ziemię, z radością witając ból w koniuszkach palców. – Ktoś coś mówił? - Tylko zwyczajowe słowa pożegnania – Luke osunął się na ziemię obok Jace’a, krzywiąc się odrobinę. Jace nie miał jeszcze okazji spytać go jak przebiegła bitwa. Tak naprawdę nie chciał tego wiedzieć. Wiedział, że skończyła się o wiele szybciej niż ktokolwiek mógłby przypuszczać – po śmierci Valentine’a, demony które do siebie przywołał, rozpierzchły się w noc tak jak mgła rozproszona przez słońce. Ale nie znaczyło to, że nie obyło się bez ofiar. Ciało Valentine’a nie było jedynym, jakie zostało pochowane w ostatnich dniach. - A Clary nie... to znaczy, ona... - Nie przyszła na pogrzeb? Nie. Nie chciała – Jace czuł, że Luke patrzy na niego z ukosa. – Nie widziałeś się z nią? Nie od czasu... - Nie, nie od czasu tego co się stało nad jeziorem – odparł Jace. – Dopiero niedawno wypuścili mnie ze szpitala i musiałem tu przyjść. - Wcale nie musiałeś – poprawił go Luke. – Mogłeś trzymać się od tego z daleka. - Ale chciałem – przyznał Jace. – Cokolwiek to o mnie świadczy. - Pogrzeby są dla żywych, Jace, nie dla martwych. Valentine był dla ciebie ojcem bardziej niż dla Clary, nawet jeśli nie łączyły was więzy krwi. To ty musisz się z nim pożegnać. Ty będziesz za nim tęsknił. - Nie sądzę, żebym miał prawo za nim tęsknić. - Nigdy nie poznałeś Stephena Herondale’a – powiedział Luke. – A do Roberta Lightwooda trafiłeś będąc jeszcze dzieckiem. Valentine był ojcem jakiego pamiętałeś ze swojego dzieciństwa. Powinieneś za nim tęsknić.

- Nie mogę przestać myśleć o Hodge’u – odparł Jace. – Wtedy w Gardzie ciagle pytałem go czemu nie powiedział mi czym byłem – wtedy myślałem, że byłem w połowie demonem – a on bez przerwy powtarzał, że to dlatego że nie wiedział. Myślałem, że kłamie. Ale teraz wiem, że tak nie było. Hodge był jednym z nielicznych, którzy w ogóle wiedzieli, że istniało dziecko Herondale’a i że przeżyło. Kiedy pojawiłem się w Instytucie nie miał pojęcia, którym synem Valentine’a byłem. Tym prawdziwym czy adoptowanym. A mogłem być każdym. Demonem albo aniołem. Chodzi o to, że nie sądzę by on kiedykolwiek wiedział, przynajmniej dopóki nie zobaczył Jonathana w Gardzie i się nie domyślił. Więc po prostu starał się opiekować mną najlepiej jak umiał, zanim Valentine znów się nie zjawił. To wymagało odrobiny wiary... nie uważasz? - Tak – zgodził się Luke. – Tak właśnie uważam. - Hodge powiedział, że myślał iż sposób wychowania może zrobić różnicę, bez względu na krew. Tak sobie myślę... Czy gdybym został z Valentinem, gdyby nie wysłał mnie do Lightwoodów, to czy byłbym taki jak Jonathan? Czy byłbym taki dzisiaj? - Czy to ważne? – spytał Luke. – Nie bez powodu jesteś taki jaki jesteś. Jeśli chodzi o mnie, to myślę, że Valentine wysłał cię do Lightwoodów bo wiedział, że to będzie dla ciebie najlepsza szansa. Może miał ku temu jakieś inne powody. Ale nie możesz zignorować faktu, że wysłał cię do ludzi, o których wiedział że cię pokochają i wychowają otaczając miłością. To mogła być jedna z niewielu rzeczy, które kiedykolwiek dla kogoś zrobił – poklepał Jace’a po ramieniu, gestem tak ojcowskim że Jace niemal się uśmiechnął. – Gdybym był tobą, nigdy bym o tym nie zapomniał. Stojąc i wyglądając przez okno w pokoju Isabelle, Clary obserwowała dym plamiący niebo nad Alicante jak rozmazany odcisk dłoni na szybie. Wiedziała, że palili dzisiaj Valentine’a, palili jej ojca na cmentarzu poza murami miasta. - Wiesz, że dziś wieczorem będziemy świętować, prawda? – Clary odwróciła się by spojrzeć w stronę stojącej z nią Isabelle, trzymającej dwie suknie, jedną niebieską a drugą w kolorze stalowej szarości. – Jak myślisz, którą powinnam włożyć? Dla Isabelle, pomyślała, ciuchy zawsze będą stanowić terapię.

- Niebieską. Isabelle położyła sukienkę na łóżku. - A ty co włożysz? Bo przecież idziesz, prawda? Clary przypomniała sobie o srebrnej sukni w kufrze Amatis, o pięknym materiale z którego była zrobiona. Ale Amatis pewnie i tak nigdy nie pozwoliłaby jej tego założyć. - Nie wiem – odparła. – Pewnie dżinsy i mój zielony płaszcz. - Ale nuda – skwitowała Isabelle. Spojrzała w kierunku Aline, która siedziała na krześle obok łóżka i czytała. – Nie uważasz, że to strasznie nudne? - Uważam, że powinnaś pozwolić Clary założyć to co chce – odparła Aline nie odrywając oczu od książki. – Poza tym, to nie jest tak, że ona specjalnie się dla kogoś stroi. - Stroi się dla Jace’a – powiedziała Isabelle tak jakby to było oczywiste. – Więc powinna to zrobić. Aline podniosła wzrok, mrugając zdziwiona, a potem się uśmiechnęła. - W porządku. Ciagle o tym zapominam. To musi być dziwne, no wiesz, wiedzieć, że on nie jest twoim bratem. - Nie – odparła zwięźle Clary. – Myślenie, że był moim bratem było dziwne. A to jest... właściwe – spojrzała przez okno. – Nie żebym widziała się z nim od dnia kiedy się dowiedziałam. Nie od kiedy jesteśmy z powrotem w Alicante. - To dziwne – powiedziała Aline. - To wcale nie jest dziwne – poprawiła Isabelle, posyłając Aline znaczące spojrzenie, którego tamta zdawała się nie zauważać. – Był w szpitalu. Dopiero co dzisiaj z niego wyszedł. - I nie przyszedł się z tobą zobaczyć? – spytała Aline. - Nie mógł – wyjaśniła Clary. – Musiał iść na pogrzeb Valentine’a. Nie mógł tego

przegapić. - Możliwe – powiedziała radośnie Aline. – A może po prostu już nie jest tobą tak bardzo zainteresowany. To znaczy, mam na myśli to, że to co was łączy, już nie jest zakazane. Po prostu niektórzy ludzie chcą tego czego nie mogą mieć. - Ale nie Jace – wtrąciła szybko Isabelle. – Jace wcale taki nie jest. Aline wstała, rzucając książkę na łóżko. - Powinnam się przebrać. Widzimy się wieczorem – i to mówiąc, wyszła w pokoju nucąc coś pod nosem. Isabelle patrzyła w ślad za nią, kręcąc głową. - Myślisz, że ona cię nie lubi? – spytała. – Mam na myśli to, chyba jest zazdrosna. Wygląda na to, że jest zainteresowana Jace’m. - Ha! - przez chwilę Clary była rozbawiona. – Nie, ona wcale się nim nie interesuje. Myślę, że jest jedną z tych osób, którzy mówią to co myślą. I kto wie, może ma rację. Isabelle wyciągnęła spinkę z włosów, pozwalając rozsypać im się na jej ramionach. Przeszła przez pokój i dołączyła do stojącej przy oknie Clary. Niebo nad wieżami demonów było już czyste. Dym zniknął. - Ty też myślisz, że ona ma rację? - Sama nie wiem. Muszę spytać Jace’a. Mam nadzieję, że zobaczymy się na wieczornym przyjęciu. Czy na zwycięskiej uroczystości, czy jak to tam się nazywa – spojrzała na Isabelle. – Wiesz jak to będzie wyglądać? - Będzie parada – odparła Isabelle. – I pewnie fajerwerki. Muzyka, tańce, gry i takie tam rzeczy. Jak na wielkim festynie w Nowym Jorku – spojrzała przez okno ze smutnym wyrazem twarzy. – Max byłby zachwycony. Clary wyciągnęła rękę i zmierzwiła jej włosy w sposób, w jaki zmierzwiłaby je swojej własnej siostrze, gdyby taką miała. - Jestem pewna, że tak.

Jace musiał zapukać dwa razy w drzwi starego domu nad kanałem zanim usłyszał szybkie kroki kogoś śpieszącego by mu otworzyć. Serce mu podskoczyło a potem się uspokoiło, gdy drzwi się otwarły i na progu stanęła Amatis Herondale, patrząc na niego zaskoczonym wzrokiem. Wyglądała jakby przygotowywała się do świętowania. Miała na sobie długą, gołębioszarą suknię i metaliczne kolczyki, które podkreślały srebrzyste pasma w jej włosach. - Tak? - Clary – zaczął i urwał, niepewny co powiedzieć dalej. Gdzie się podziała jego elokwencja? Zawsze ją miał, nawet gdy nie pozostawało mu już nic innego, ale teraz czuł się tak jakby został rozerwany od środka i wszystkie dowcipne, powierzchowne słówka wylały się z niego, pozostawiając po sobie pustkę. – Zastanawiałem się czy Clary tu jest. Miałem nadzieję, że z nią porozmawiam. Amatis potrząsnęła głową. Wyraz zaskoczenia zniknął z jej twarzy i teraz przyglądała mu się wystarczająco uważnie żeby wprawić go w niepokój. - Nie ma jej tu. Wydaje mi się, że jest u Lightwoodów. - Och – był zaskoczony tym, jak bardzo go to rozczarowało. – W takim razie przepraszam za kłopot. - Nic się nie stało. Szczerze mówiąc, cieszę się że tu jesteś – powiedziała żwawo. – Jest coś, o czym chciałabym z tobą porozmawiać. Wejdź do korytarza, zaraz wracam. Jace wszedł do środka, kiedy Amatis zniknęła w głębi hallu. Zastanawiał się o czym do diabła ona chciała z nim rozmawiać. Może Clary zdecydowała, że nie chce już mieć z nim nic wspólnego i poprosiła ją by przekazała mu tę wiadomość. Amatis wróciła po chwili. Niosła w dłoniach coś co wcale nie przypominało listu – ku uldze Jace’a – a wyglądało raczej na małe metalowe pudełko. To był delikatny przedmiot z wygrawerowanym wzorem z ptaków. - Luke powiedział mi, że jesteś dzieckiem Stephena... że Stephen Herondale był twoim ojcem. Powiedział mi o wszystkim co się wydarzyło.

Jace potwierdził jej słowa skinięciem głowy, co było wszystkim do czego poczuł się zobowiązany. Wiadomości rozchodziły się powoli, tak jak lubił. Przy odrobinie szczęścia wróci do Nowego Jorku zanim ludzie w Idris wszystkiego się dowiedzą i ustawicznie będą mu się przyglądać. - Wiesz, że byłam żoną Stephena zanim została nią twoja matka – kontynuowała Amatis ściśniętym głosem, jak gdyby mówienie tych słów sprawiało jej ból. Jace zagapił się na nią. Czy ona właśnie mówiła o jego matce? Czyżby miała do niego pretensje za odgrzebywanie wspomnień o kobiecie, która umarła zanim się jeszcze urodził? – Ze wszystkich żyjących ludzi prawdopodobnie ja znałam twojego ojca najlepiej. - Tak – odparł Jace, pragnąc znaleźć się w innym miejscu. – Jestem pewien, że to prawda. - Zdaję sobie sprawę z tego, że pewnie masz mieszane uczucia w stosunku do niego – powiedziała, zaskakując go głównie dlatego, że to była prawda. – Nigdy go nie poznałeś i nie był człowiekiem, który cię wychował, ale wyglądasz tak jak on... poza oczami, które odziedziczyłeś po matce. I może zachowuję się jak wariatka naprzykrzając ci się z tym. Może wcale nie chcesz wiedzieć niczego o Stephenie. Ale on był twoim ojcem i gdyby cię znał... – wręczyła mu pudełko, sprawiając że prawie odskoczył do tyłu. – Jest tu parę jego rzeczy, które przechowywałam od lat. Listy jakie napisał, zdjęcia, drzewo genealogiczne jego rodziny, magiczny kamień. Pewnie nie masz teraz żadnych pytań ale któregoś dnia na pewno się pojawią, a kiedy będziesz chciał o coś spytać... to wtedy zajrzysz tu – stała nieruchowo, podając mu pudełko, tak jakby wręczała mu drogocenny skarb. Jace wziął je od niej bez słowa. Było ciężkie a dotyk metalu na skórze zimny. - Dziękuję – powiedział. To było wszystko co mógł zrobić. Wahał się przez chwilę a potem powiedział: - Jest jeszcze coś. Coś, nad czym się zastanawiałem. - Tak? - Skoro Stephen był moim ojcem, to znaczy że Inkwizytorka – Imogen – była moją babką. - Była... – Amatis zrobiła pauzę. – Bardzo trudną kobietą. Ale tak, była twoją babką.

- Uratowała mi życie – powiedział Jace. – To znaczy, przez większość czasu zachowywała się tak, jakby mnie nienawidziła. A potem zobaczyła to – odsunął kołnieżyk swojej koszuli i pokazał jej białą bliznę w kształcie gwiazdy na swoim ramieniu. – I uratowała mi życie. Co ta blizna mogła dla niej znaczyć? Oczy Amatis otwarły się szeroko. - Nie pamiętasz skąd się wzięła, prawda? Jace pokręcił głową. - Valentine powiedział mi, że to jakieś skaleczenie z czasów kiedy byłem zbyt młody, żeby o tym pamiętać, ale teraz... raczej w to nie wierzę. - To nie jest blizna. To znamię. W rodzinie krąży na jego temat legenda mówiąca o tym, że jeden z pierwszych Herondale’ów, który miał zostać Nocnym Łowcą, został nawiedzony we śnie przez anioła. Anioł dotknął jego ramienia, a kiedy on się obudził, miał tam znak taki jak ten. I wszyscy jego potomkowie też go mają – wzruszyła ramionami. – Nie wiem, czy ta historia jest prawdziwa ale wszyscy Herondale’owie mają taki znak. Twój ojciec też go miał, tutaj – dotknęła swojego prawego ramienia. – Podobno to oznacza, że ma się kontakt z aniołem. Że jest się w jakis sposób błogosławionym. Imogen musiała zobaczyć ten znak i domyśliła się kim naprawdę jesteś. Jace patrzył na Amatis nic niewidzącymi oczami. Widział za to tę noc na statku; czarny, mokry pokład i Inkwizytorkę umierającą u jego stóp. - Powiedziała mi coś – odezwał się. – Kiedy umierała. Powiedziała „Twój ojciec byłby z ciebie dumny”. Myślałem, że po prostu była okrutna. Myślałem, że miała na myśli Valentine’a... Amatis potrząsnęła głową. - Miała na myśli Stephena – powiedziała łagodnie. – I miała rację. Byłby z ciebie dumny. Clary pchnęła drzwi wejściowe do domu Amatis i weszła do środka, myśląc o tym jak szybko ten dom stał się dla niej znajomym miejscem. Nie musiała już wysilać się by przypomnieć sobie drogę do wyjścia czy pamiętać, że klamka

zacinała się trochę przy otwieraniu. Błysk słonecznego światła odbijającego się od wód kanału był jej dobrze znany tak samo jak widok Alicante za oknami. Niemal mogła sobie wyobrazić, że tu mieszka i jakby to było, gdyby Idris było jej domem. Zastanawiała się za czym w pierwszej kolejności zaczęła by tęsknić. Za chińszczyzną za wynos? Filmami? Komiksami? Już miała wejść na schody, gdy usłyszała głos swojej matki dobiegający z salonu – ostry i lekko wstrząśnięty. Ale czym niby Jocelyn miała się martwić? Wszystko było w porządku, prawda? Clary bez namysłu przyczaiła się przy ścianie blisko salonu i zaczęła podsłuchiwać - Co masz na myśli mówiąc, że zostajesz? – pytała Jocelyn. – Chcesz powiedzieć, że już nigdy nie wrócisz do Nowego Jorku? - Poproszono mnie o to, by pozostać w Alicante i reprezentować wilkołaki w Radzie – powiedział Luke. – Obiecałem, że dam im znać dziś wieczorem. - Czy ktoś inny nie może tego zrobić? Jeden z przywódców sfory z Idris? - Jestem jedynym przywódcą stada, który był kiedyś Nocnym Łowcą. To dlatego chcą mnie – westchnął. – Ja to wszystko zacząłem, Jocelyn. Powinienem tu zostać i wszystkiego dopilnować. Nastąpiła krótka chwila ciszy. - Jeśli tak właśnie myślisz, to oczywiście powinieneś zostać – powiedziała w końcu Jocelyn, ale jej głos nie zabrzmiał prawdziwie. - Będę musiał sprzedać księgarnię. Pozałatwiać wszystkie swoje sprawy – odparł burkliwie Luke. – To nie jest tak, że od razu się przeprowadzam. - Ja mogę się tym zająć. Po wszystkim co zrobiłeś... – Jocelyn nie miała chyba siły by utrzymać swój radosny ton. Umilkła, a ta cisza przeciągała się już tak długo, że Clary pomyślała o tym, by odchrząknąć i wejściu do salonu, żeby dać im znać że już jest. W chwilę później cieszyła się, że tego nie zrobiła. - Posłuchaj – powiedział Luke. – Chciałem ci to powiedzieć od bardzo dawna ale nigdy tego nie zrobiłem. Wiedziałem, że to nigdy nie będzie miało znaczenia z powodu tego czym jestem. Nigdy nie chciałaś, żeby to się stało częścią życia Clary. Ale ona wie już o wszystkim, więc to nie sprawi żadnej różnicy. I chyba

mogę już ci to powiedzieć. Kocham cię, Jocelyn. Kocham cię już od dwudziestu lat. Nastąpiła chwila milczenia. Clary wytężyła słuch by usłyszeć odpowiedź swojej matki, ale Jocelyn nie odezwała się ani słowem. W końcu Luke znów się odezwał ciężkim głosem. - Muszę wracać do Rady i powiedzieć im, że zostaję. Nie musimy już nigdy o tym rozmawiać. Po prostu lepiej się czuję mogąc powiedzieć to wszystko po tylu latach. Clary wcisnęła się w ścianę, gdy Luke wyszedł z salonu z pochyloną głową. Minął ją nawet jej nie zauważając i szarpnął za klamkę. Stał przez chwilę na progu, patrząc nic nie widzącym wzrokiem na promienie słońca odbijające się w wodach kanału. W chwilę później drzwi się za nim zatrzasnęły i już go nie było. Clary została na swoim miejscu, z plecami przyciśniętymi do ściany. Poczuła straszliwy smutek z powodu Luke’a i z powodu swojej matki. Wyglądało na to, że Jocelyn nigdy go tak naprawdę nie kochała i być może nie mogła pokochać. To było tak samo, jak z nią i Simonem, za wyjątkiem tego, że w przypadku Luke’a i swojej matki nie widziała możliwości naprawy sytuacji. Nie wtedy, gdy on chciał zostać w Idris. Poczuła ukłucie łez pod powiekami. Już miała się obrócić i wejść do salonu, gdy usłyszała odgłos otwieranych drzwi kuchennych i inny głos. Ten brzmiał na zmęczony i odrobinę zrezygnowany. Amatis. - Przepraszam, że podsłuchałam o czym mówiliście, ale cieszę się że on zostaje – powiedziała siostra Luke’a. – Nie tylko dlatego, że będzie blisko mnie ale dlatego, że to mu daje szansę by o tobie zapomnieć. - Amatis... – zaczęła Jocelyn, próbując się bronić. - Minęło już tyle czasu, Jocelyn – powiedziała Amatis. – Jeśli go nie kochasz, powinnaś pozwolić mu odejść. Jocelyn milczała. Clary żałowała, że nie widzi wyrazu twarzy swojej matki. Czy wyglądała na smutną? Wściekłą? Zrezygnowaną? Amatis westchnęła. - Chyba że... chyba że naprawdę go kochasz.

- Amatis, nie mogę... - Kochasz go! Kochasz! – rozległ się ostry dźwięk, jak gdyby Amatis klasnęła w dłonie. – Wiedziałam, że tak jest! Zawsze to wiedziałam! - To nie ma znaczenia – w głosie Jocelyn pobrzmiewało zmęczenie. – To nie byłoby w porządku w stosunku do Luke’a. - Nawet nie chcę tego słuchać – rozległ się szelest a Jocelyn wydała z siebie odgłos protestu. Clary zastanawiała się, czy Amatis naprawdę złapała jej matkę. – Jeśli go kochasz, idź do niego i mu to powiedz. Teraz, zanim pójdzie do Rady. - Ale oni chcą, żeby został ich członkiem. A on chce... - Jedyne, czego chce Lucian – odparła stanowczo Amatis – to ty. Ty i Clary. Tylko tego zawsze chciał. A teraz idź. Zanim Clary miała szansę się poruszyć, Jocelyn wypadła do korytarza. Ruszyła do drzwi... i zobaczyła Clary rozpłaszczoną na ścianie. Zatrzymała się gwałtownie i otworzyła usta ze zdumienia. - Clary! – zabrzmiało to tak, jakby próbowała nadać swojemu głosu radosny ton ale marnie jej to wyszło. – Nie wiedziałam, że tu jesteś. Clary odsunęła się od ściany, chwyciła za klamkę i otworzyła drzwi za ościerz. Jaskrawe światło wlało się do środka. Jocelyn stała w nim, mrugając, z oczami utkwionymi w swojej córce. - Jeśli nie pójdziesz teraz za Lukiem – powiedziała Clary, wymawiając wyraźnie każde słowo – to zabiję cię własnymi rękami. Przez moment Jocelyn stała jak zamurowana. A potem się uśmiechnęła. - No cóż – powiedziała. – Jeśli tak stawiasz sprawę... W chwilę później wybiegła z domu, pędząc ścieżką wzdłóż kanału, która prowadziła do Sali Porozumień. Clary zamknęła za nią drzwi i oparła się o nie. Amatis wyszła z salonu i minęła ją, by oprzeć się o parapet i wyjrzała z obawą przez szybę.

- Myślisz, że zdąży go złapać zanim dotrze do Sali? - Moja mama spędziła całe życie na uganianiu się za mną – odparła Clary. – Jest szybka. Amatis spojrzała na nią i uśmiechnęła się. - Och, prawie bym zapomniała – powiedziała. – Jace wpadł tu żeby się z tobą zobaczyć. Wydaję mi się, że ma nadzieję spotkać się z tobą na wieczornym przyjęciu. - Naprawdę? – spytała Clary w zamyśleniu. W takim razie nie zaszkodzi zapytać. Bez ryzyka nie ma zabawy. - Amatis – powiedziała, a siostra Luke’a odwróciła się od okna i spojrzała na nią zaciekawiona. - Tak? - Twoja srebrna suknia w kufrze... Mogę ją pożyczyć? Ulice zaczęły się już zapełniać ludźmi, gdy Clary szła przez miasto do domu Lightwoodów. Zmierzchało, a światła zaczęły się już powoli zapalać, rozjaśniając powietrze jasnym blaskiem. Bukiety znajomych białych kwiatów zwisały z koszy przybitych do ścian, wypełniając powietrze aromatycznym zapachem. Ciemnozłote runy ognia, głoszące zwycięstwo i radość, widniały na drzwiach domostw które mijała. Na ulice wylegli Nocni Łowcy. Żaden z nich nie nosił zbroi – mieli na sobie różnorodne, wytworne stroje, począwszy od nowoczesnych ubiorów a skończywszy na czymś co graniczyło z kostiumami. To była niezwykle ciepła noc, więc niewielu ludzi nosiło płaszcze. Za to mnóstwo kobiet miało na sobie coś, co w oczach Clary wyglądało na balowe suknie, których obszerne doły zamiatały ulice. Szczupła, ciemna sylwetka przecięła drogę przed nią, gdy przeszła na ulicę na której mieszkali Lightwoodowie. To był Raphael, idący pod rękę z ciemnowłosą kobietą ubraną w czerwoną koktajlową suknię. Spojrzał przez ramię na Clary i uśmiechnął się uśmiechem, który sprawił, że zadrżała odrobinę. To była prawda, że w Podziemnych było czasami coś obcego, obcego i przerażającego. Możliwe, że to, co było przerażające, niekoniecznie było takie złe. Chociaż w przypadku Raphaela miała wątpliwości.

Drzwi wejściowe u Lightwoodów były otwarte i kilka osób stało już na chodniku. Byli tu Maryse i Robert, rozmawiający z dwójką innych dorosłych. Gdy się odwrócili, z niejakim zaskoczeniem Clary stwierdziła, że to byli państwo Penhallow, rodzice Aline. Maryse posłała jej uśmiech nad ich głowami. Wyglądała elegancko w granatowym, jedwabnym garniturze i z włosami związanymi z tyłu grubą, srebrną opaską. Wyglądała jak Isabelle – tak bardzo, że Clary chciała wyciągnąć dłoń i dotknąć jej ramienia. Maryse ciągle wyglądała na smutną, nawet gdy się uśmiechała. Wspomina Maxa, pomyślała Clary, tak samo jak Isabelle, i myśli o tym, jak bardzo by mu się to wszystko spodobało. - Clary! – Isabelle zbiegła w podskokach ze schodów z powiewającymi na plecach włosami. Nie założyła żadnego z wcześniej przygotowanych strojów. Miała na sobie niewiarygodnie piękną złotą suknię, która otulała jej ciało jak zwinięte płatki kwiatu. Na nogach miała zakończone czubkiem sandałki a Clary przypomniała sobie, co Isabelle powiedziała kiedyś o tym, jak lubi swoje obcasy i zaśmiała się w duchu. – Wyglądasz fantastycznie. - Dzięki – Clary skubała nieśmiale przezroczysty, srebrny materiał sukni. To była chyba najbardziej dziewczęca rzecz jaką kiedykolwiek na sobie miała. Odkrywała jej ramiona i za każdym razem gdy czuła łaskotanie włosów na nagiej skórze, musiała stłumić chęć by zarzucić na nie rozpinany sweter albo pelerynę. – Ty też. Isabelle nachyliła się by szepnąć jej coś na ucho. - Jace’a tu nie ma. Clary odsunęła się do tyłu. - Więc gdzie...? - Alec mówi, że może być na placu gdzie mają odpalać fajerwerki. Przepraszam... nie mam pojęcia czemu się tak zachowuje. Clary wzruszyła ramionami, starając się ukryć swoje rozczarowanie. - W porządku. Alec i Aline wyszli z domu po Isabelle. Aline miała na sobie jaskrawą, czerwoną sukienkę, która sprawiała że jej włosy były szokująco czarne. Alec ubrał się tak,

jak miał w zwyczaju, w sweter i ciemne spodnie, chociaż Clary musiała przyznać, że przynajmniej tym razem w swetrze nie było żadnych widocznych dziur. Uśmiechnął się do niej, a ona stwierdziła z zaskoczeniem, że rzeczywiście wyglądał inaczej. Bardziej beztrosko, jakby z jego ramion został zdjęty jakiś ciężar. - Nigdy wcześniej nie brałam udziału w przyjęciu, w którym uczestniczyli Podziemni – powiedziała Aline, patrząc nerwowo w dół ulicy, gdzie dziewczyna faerie z długimi włosami z wplecionymi w nie kwiatami – nie, uświadomiła sobie Clary, jej włosy były kwiatami, połączonymi za pomocą delikatnych, zielonych pnączy – wyrywała białe kwiaty z wiszącego kosza i zjadała je, przyglądając im się w zamyśleniu. - Spodoba ci się – powiedziała Isabelle. – Oni wiedzą jak imprezować – pomachała na pożegnanie swoim rodzicom i ruszyli w kierunku placu. Clary ciągle walczyła z chęcią zakrycia skrzyżowanymi ramionami górnej połowy swojego ciała. Suknia obracała się wokół jej stóp jak dym wirujący w powietrzu. Pomyślała o dymie jaki unosił się dziś nad Alicante i zadrżała. - Hej! – zawołała Isabelle, a Clary uniosła głowę i zobaczyła Simona i Maię zmierzających ku nim ulicą. Nie widziała Simona przez większość dnia. Udał się do Sali, by obserwować wstępne spotkanie Rady bo, jak powiedział, był ciekawy kogo wybiorą na reprezentanta wampirów. Clary nie mogła sobie wyobrazić by Maia włożyła coś równie dziewczęcego jak sukienka, i miała rację. Dziewczyna miała na sobie wojskowe spodnie o obniżonej talii i czarna koszulkę z napisem WYBIERZ BROŃ i kostką do gry pod spodem. To była koszulka gracza i Clary zastanawiała się, czy Maia naprawdę nim była, czy założyła ja tylko po to, żeby zaimponować Simonowi. Jeśli tak, to była na dobrej drodze. - Idziecie na Plac Anioła? Simon i Maia potwierdzili, że idą i teraz wszyscy zmierzali do Sali w towarzyskiej grupie. Simon odszedł na bok i dołączył do Clary. Szli razem z milczeniu. Cieszyła się, że może po prostu być znów blisko niego – był pierwszą osobą, jaką chciała zobaczyć po powrocie do Alicante. Uściskała go bardzo mocno, ciesząc się że żyje, i dotknęła Znaku na jego czole. - Uratował cię? – zapytała, desperacko chcąc usłyszeć, że to co dla niego zrobiła nie poszło na marne.

- Uratował – to było wszystko co odpowiedział. - Żałuję, że nie potrafię tego usunąć – powiedziała. – Żałuję, że nie wiedziałam, co może ci się przez to stać. Ujął jej nadgarstek i opuścił delikatnie jej dłoń. - Poczekamy – odparł. – I wtedy się przekonamy. Obserwowała go uważnie ale musiała przyznać, że Znak nie wpłynął na niego w żaden widoczny sposób. Wyglądał tak jak zawsze. Po prostu jak Simon. Nieznacznie zmienił się tylko sposób, w jaki układał włosy. Robił to tak by zakrywać Znak. Jeśli nie wiedziało się o jego istnieniu, nigdy by się nie zgadło że tam był. - Jak tam spotkanie? – spytała go teraz, przyglądając mu się pobieżnie, by stwierdzić czy przebrał się na obchody. Nie zrobił tego, ale nie mogła go za to winić – koszulka i dżinsy były jedynymi ubraniami jakie tu miał. – Kogo wybrali? - Nie Raphaela – odparł Simon takim tonem, jakby go to cieszyło. – Wybrali jakiegoś innego wampira. Miał pretensjonalne nazwisko. Nightshade czy coś w tym stylu. - Zapytali mnie czy nie zechciałabym narysować symboli dla Nowej Rady – powiedziała Clary. – To zaszczyt. Zgodziłam się. To będzie runa Rady otoczona symbolami czterech rodzin Podziemnych. Księżyc dla wilkołaków, księga zaklęć dla czarowników. Myślałam też o czterolistnej koniczynie dla faerie. Ale nie mogę wymyślić niczego dla wampirów. - Może kieł? – zasugerował Simon. – Albo krople krwi – obnażył zęby. - Dzięki – odparła Clary. – To bardzo pomocne. - Cieszę się, że cię o to poprosili – powiedział poważniejąc. – Zasługujesz na ten zaszczyt. Zasługujesz na medal za to co zrobiłaś. Za runę Sojuszu i wszystko inne. Wzruszyła ramionami. - Sama nie wiem. To znaczy, bitwa trwała zaledwie dziesięć minut. Nie wiem, czym się tam przysłużyłam.

- Brałem udział w tej bitwie, Clary – powiedział Simon. – Może i trwała zaledwie dziesięć minut, ale to było najgorsze dziesięć minut w moim życiu. I nie jestem w nastroju żeby o tym rozmawiać. Powiem ci tylko, że gdyby nie ty, to przez te dziesięć minut zginęłoby o wiele więcej ludzi. Poza tym, bitwa to jedno. Gdybyś nie zrobiła tego, co zrobiłaś, nie byłoby teraz Nowej Rady. Bylibyśmy Podziemnymi i Nocnymi Łowcami, którzy się nienawidzą, a nie Podziemnymi i Nocnymi Łowcami, którzy idą razem świętować. Clary poczuła gulę w gardle i patrzyła prosto przed siebie, starając się nie wybuchnąć płaczem. - Dzięki, Simon – zawahała się, ledwie zauważalnie, i ktoś kto nie byłby Simonem, w ogóle by tego nie dostrzegł. Ale on to dostrzegł. - O co chodzi? – spytał ją. - Po prostu zastanawiam się, co będziemy robić po powrocie do domu – powiedziała. – To znaczy, wiem że Magnus zadbał o twoją matkę, żeby nie odchodziła od zmysłów, że gdzieś zniknąłeś, ale... Szkoła. Mamy całe mnóstwo zaległości. I nie wiem jak... - Nie wracasz – powiedział cicho Simon. – Myślisz, że nie zdaję sobie z tego sprawy? Jesteś teraz Nocnym Łowcą. Dokończysz edukację w Instytucie. - A co będzie z tobą? Jesteś wampirem. Masz zamiar tak po prostu wrócić do liceum? - Tak – odparł Simon, całkiem ją tym zaskakując. – Mam zamiar. Chcę mieć normalne życie, tak normalne jak tylko się da. Chcę wrócić do liceum, pójść na studia i tak dalej. Ścisnęła jego rękę. - W takim razie powinieneś – uśmiechnęła się do niego. – Oczywiście, wszyscy oszaleją jak tylko zjawisz się w szkole. - Oszaleją? Dlaczego? - Bo jesteś teraz o wiele bardziej atrakcyjny niż byłeś wcześniej – wzruszyła ramionami. – To prawda. To pewnie od tego bycia wampirem.

Simon wyglądał na zdumionego. - Jestem teraz atrakcyjniejszy? - Oczywiście, że tak. Popatrz tylko na tę dwójkę. Są tobą całkowicie zauroczone – wskazała na idące kilka stóp przed nimi ramię w ramię Maię i Isabelle, z pochylonymi głowami. Simon spojrzał na obie dziewczyny. Clary mogła niemal przysiąc, że się zarumienił. - Naprawdę? Czasami spotykają się, szepczą coś między sobą i patrzą na mnie. Nie mam pojęcia o co tu może chodzić. - Pewnie, że nie masz – uśmiechnęła się Clary. – Biedaku, dwie dziewczyny rywalizują o twoją miłość. Twoje życie jest naprawdę trudne. - W porządku. W takim razie powiedz mi, którą mam wybrać. - Nie ma mowy. Ty musisz to zrobić – znów obniżyła głos. – Słuchaj, możesz się umawiać z kim tylko chcesz a ja będę cię w tym wspierać. Jestem teraz nastawiona na wsparcie. Wsparcie to moje drugie imię. - Więc to dlatego nigdy mi nie powiedziałaś jak ono brzmi. Myślałem, że to coś wstydliwego. Clary pozostawiła to bez odpowiedzi. - Ale obiecaj mi coś, dobrze? Wiem, jakie są dziewczyny. Wiem, jak nienawidzą kiedy ich chłopak ma dziewczynę za najlepszego przyjaciela. Obiecaj mi, że nie zapomnisz o mnie całkowicie. Że będziemy się spotykać od czasu do czasu. - Od czasu do czasu? – Simon pokręcił głową. – Clary, zwariowałaś. Serce jej zamarło. - Masz na myśli... - Mam na myśli to, że nigdy nie umówiłbym się z dziewczyną, która nalegałaby na to, żebym zerwał łączące nas stosunki. To nie podlega dyskusji. Ktoś chce mieć kawałek tego ciacha? – wskazał na siebie. - No cóż, mój najlepszy przyjaciel też się w to wlicza. Nigdy nie pozbyłbym się ciebie ze swojego życia, Clary, tak

samo jak nigdy nie odciąłbym sobie ręki by dać ją komuś jako prezent na Walentynki. - O rany. Musiałeś to mówić? Uśmiechnął się. - Musiałem. Plac Anioła zmienił się niemal nie do poznania. Sala połyskiwała bielą w jego odległym krańcu, częściowo zasłonięta przez las wielkich drzew, który wyrósł pośrodku placu. Drzewa bez wątpienia były efektem czarów – chociaż, pomyślała Clary, mając w pamięci zdolności Magnusa do błyskawicznego przywoływania z powietrza mebli i kubków z kawą przez cały Manhattan, istniała możliwość, że jeśli zostały tu przeniesione, to były prawdziwe. Były niemal tego samego wzrostu co wieże demonów. Ich srebrzyste pnie obwiązano wstążkami a w zielonej sieci szeleszczących gałęzi umieszczono światełka. Plac wypełnił się zapachem białych kwiatów, dymu i liści. Na jego krańcach ustawiono stoły i długie ławki. Grupy Nocnych Łowców i Podziemnych gromadziły się przy nich, śmiejąc się, pijąc i rozmawiając. Pomimo śmiechu, w atmosferze świętowania dało się wyczuć melancholię – smutek mieszał się tu razem z radością. Drzwi sklepów otaczających plac były otwarte na ościerz i płynące z nich światło zalewało chodniki. Imprezowicze zaludniali ulice, trzymając w dłoniach talerze pełne jedzenia i kieliszki o długich nóżkach, wypełnione winem i jaskrawokolorowymi płynami. Simon patrzył jak kelpie mija ich w podskokach, trzymając szklankę niebieskiego płynu, i uniósł brew. - Tu nie jest tak jak na przyjęciu u Magnusa – zapewniła go Isabelle. – Wszystko co tutaj jest do picia powinno być bezpieczne. - Powinno? – Aline wyglądała na zaniepokojoną. Alec spojrzał w stronę mini-lasu. Kolorowe światła odbijały się w niebieskich tęczówkach jego oczu. Magnus stał w cieniu drzewa i rozmawiał z dziewczyną w białej sukni i z chmurą brązowych włosów. Odwróciła się gdy Magnus spojrzał w ich stronę a Clary na chwilę skrzyżowała z nią spojrzenie. Było w niej coś znajomego, chociaż Clary nie mogła powiedzieć co dokładnie.

Magnus odwrócił się od niej i ruszył w ich kierunku, a dziewczyna z którą rozmawiał, zniknęła w cieniu drzew. Był ubrany jak wiktoriański dżentelmen. Miał na sobie długi, czarny frak założony na fioletową, jedwabną kamizelkę. Chusteczka z wyszytymi inicjałami M.B. wystawała mu z kieszonki. - Ładna kamizelka – powiedział z uśmiechem Alec. - Chciałbyś dostać taką jak ta? – spytał Magnus. – W jakim tylko chcesz kolorze, oczywiście. - Nie dbam o ubrania – zaprotestował Alec. - I za to cię kocham – oznajmił Magnus. – Ale kochałbym cię tak samo gdybyś miał, dajmy na to, choć jeden designerski garnitur. To co? Dolce? Zegna? Armani? Alec wymamrotał coś niezrozumiale na co Isabelle się roześmiała, a Magnus wykorzystał okazję, żeby nachylić się ku Clary i szepnąć jej coś do ucha. - Schody Sali Porozumień. Idź. Chciała go zapytać co miał przez to na myśli, ale on już zdążył się odwrócić do Aleca i reszty. Poza tym, miała uczucie, że wie o co mu chodziło. Przed odejściem uścisnęła dłoń Simona a on odwrócił się i posłał jej uśmiech, zanim wrócił do rozmowy z Maią. Przecięła skraj magicznego lasu by wejść na zacieniony plac. Drzewa sięgały stóp schodów Sali i to pewnie dlatego były niemal wyludnione. Chociaż niecałkiem. Spoglądając w kierunku drzwi, Clary mogła rozróżnić znajomą, ciemną sylwetkę siedzącą w cieniu filaru. Jej serce przyśpieszyło. Jace. Musiała zebrać suknię w dłonie by móc wspiąć się na górę po schodach. Bała się, że nadepnie na nią i rozedrze delikatny materiał. Niemal żałowała, że nie ma na sobie swoich zwykłych ubrań, gdy zbliżała się w stronę Jace’a, który siedział oparty plecami o filar i spoglądał na plac. I po raz pierwszy od czasu gdy się poznali nie miał przy sobie żadnej broni. Nagle poczuła się przesadnie ubrana. Zatrzymała się niedaleko niego, nie wiedząc co ma powiedzieć. Jakby wyczuwając jej obecność, Jace spojrzał w górę. Zobaczyła, że na kolanie trzymał

srebrne pudełko. Wyglądał na zmęczonego. Miał cienie pod oczami, a jego bladozłote włosy były w nieładzie. Jego oczy otwarły się szeroko. - Clary? - A któż by inny? Nie uśmiechnął się. - Nie wyglądasz jak ty. - To przez tą sukienkę – pogładziła dłońmi materiał. – Zazwyczaj nie noszę rzeczy, które są takie... ładne. - Zawsze pięknie wyglądasz – powiedział, a ona przypomniała sobie pierwszy raz, kiedy nazwał ją piękną, w szklarni Instytutu. Nie powiedział tego jako komplement, tylko jakby to był powszechnie wiadomy fakt, tak samo jak to, że miała rude włosy i lubiła rysować. – Ale wyglądasz... na nieobecną. Tak jakbym nie mógł cię dotknąć. Podeszła do niego i usiadła naprzeciw niego na szerokim stopniu. Przez cienki materiał sukni czuła jaki jest zimny. Wyciągnęła rękę w jego stronę. Trzęsła się lekko, na tyle by można to było dostrzec. - Dotknij mnie – powiedziała. – Jeśli chcesz. Wziął jej dłoń i przytknął na chwilę do swojego policzka, a potem położył ją na jej kolanie. Clary zadrżała lekko, przypominając sobie to co powiedziała Aline w sypialni Isabelle. A może po prostu już nie jest tobą tak bardzo zainteresowany. To znaczy, mam na myśli to, że to co was łączy, już nie jest zakazane. Powiedział, że ona wyglądała na nieobecną, ale to wyraz jego oczu był równie nieobecny co odległa galaktyka. - Co jest w pudełku? – spytała. Ciągle ściskał mocno w ręku srebrny prostokąt. Przedmiot wyglądał na drogi i miał wygrawerowany wzór z ptaków. - Byłem dziś u Amatis i szukałem cię – powiedział. – Ale nie było cię tam. Więc porozmawiałem z nią. Dała mi to – wskazał na pudełko. – Należało do mojego ojca.

Przez moment patrzyła na niego nic nie rozumiejąc. Do Valentine’a?, pomyślała, a potem, ze wstrząsem, Nie, to nie jego miał na myśli. - Oczywiście – powiedziała. – Amatis była żoną Stephena Herondale’a. - Przebrnąłem przez to – odparł. – Przeczytałem listy i strony z dziennika. Myślałem, że jeśli to zrobię, poczuję do niego jakąś więź. Coś oczywistego, co powie mi Tak, to twój ojciec. Ale nie czuję niczego. To tylko kawałki papieru. Każdy mógł napisać te rzeczy. - Jace – powiedziała łagodnie. - I jest coś jeszcze – ciagnął. – Nie mam już imienia, prawda? Nie jestem Jonathanem Christopherem... to był ktoś inny. Ale to jest imię do którego przywykłem. - Kto wymyślił skrót Jace? Ty to zrobiłeś? Jace pokręcił głową. - Nie. Valentine zawsze nazywał mnie Jonathanem. Tak samo mówiono do mnie gdy po raz pierwszy zjawiłem się w Instytucie. Nigdy nie miałem myśleć, że moje imię brzmiało Jonathan Christopher... to był przypadek. Dostałem imię wzięte z dziennika mojego ojca, ale to nie o mnie mówił. To nie mój rozwój zapisywał w notatkach. Tylko Seb... Tylko Jonathana. Więc kiedy po raz pierwszy powiedziałem Maryse, że moje drugie imię do Christopher, wmówiła sobie, że po prostu musiała coś źle zapamiętać, że Christopher to było drugie imię syna Michaela Waylanda. Od tamtego czasu mineło już dziesięć lat. To wtedy zaczęła mówić do mnie Jace. To było tak, jakby chciała mi nadać nowe imię, coś, co należało do niej, do mojego życia w Nowym Jorku. Polubiłem je. Nigdy nie lubiłem imienia Jonathan – obrócił pudełko w dłoniach. – Zastanawiam się, czy Maryse wiedziała, albo zgadywała, ale nie chcę tego wiedzieć. Kochała mnie... i nie chciała w to wierzyć. - I dlatego tak bardzo się zdenerwowała gdy dowiedziała się, że byłeś synem Valentine’a – powiedziała Clary. – Bo myślała, że powinna to wiedzieć. W jakiś sposób wiedziała. Ale nigdy nie chcemy wierzyć w takie rzeczy o kimś kogo kochamy. Jace, ona nie myliła się co do ciebie. I miała rację co do tego kim jesteś. I masz imię. Twoje imię to Jace. Valentine ci go nie dał ale zrobiła to Maryse. Jedyną rzeczą, która sprawia, że imię jest takie ważne jest to, że jest

nadane przez kogoś, kto cię kocha. - Jace kto? – spytał. – Jace Herondale? - No proszę cię – odparła. – Jesteś Jace Lightwood. Wiesz o tym. Podniósł na nią oczy. Były ukryte w cieniu rzęs, które przyciemniały ich złoty kolor. Pomyślała, że wyglądał na mniej nieobecnego, chociaż pewnie teraz to sobie wyobrażał. - Może jesteś inną osobą niż myślisz – ciągnęła, mając nadzieję że zrozumie co chciała powiedzieć. – Ale nikt nie staje się całkiem inną osobą w ciągu jednego dnia. Odkrycie, że Stephen Herondale był twoim biologicznym ojcem nie sprawi, że automatycznie zaczniesz go kochać. I wcale nie musisz tego robić. Valentine nie był twoim prawdziwym ojcem, ale nie dlatego, że w twoich żyłach nie krąży jego krew. Nie był twoim prawdziwym ojcem bo nie zachowywał się jak ojciec. Nie dbał o ciebie. To Lightwoodowie zawsze o ciebie dbali. To oni są twoją rodziną. Tak jak mama i Luke są moją - wyciągnęła rękę by dotknąć jego ramienia ale cofnęła ją. – Przepraszam. Robię ci wykład a ty pewnie przeszedłeś tu żeby posiedzieć w samotności. - Masz rację – powiedział. Clary poczuła jak uchodzi z niej powietrze. - W porządku. Już sobię idę – wstała, zapominając żeby podtrzymać suknię i prawie nadepnęła na jej brzeg. - Clary! – Jace odłożył pudełko i wstał na nogi. – Clary, zaczekaj. Nie to miałem na myśli. Nie chciałem przez to powiedzieć, że chcę zostać sam. Chciałem powiedzieć, że miałaś rację co do Valentine’a... i co do Lightwoodów... Odwróciła się i spojrzała na niego. Stał do połowy ukryty w cieniu. Kolorowe, jasne światła rzucały dziwne wzory na jego skórę. Przypomniała sobie o pierwszym razie, kiedy go zobaczyła. Pomyślała, że wyglądał jak lew. Piękny i zabójczo śmiertelny. Teraz wydawał jej się inny. Ta twarda, ochronna skorupa, którą nosił niczym zbroję, zniknęła. Zamiast tego obnosił z dumą swoje rany. Nawet nie użył steli by pozbyć się sińców ze swojej twarzy, wzdłóż szczęki i na gardle, gdzie widać było jego skórę nad kołnieżykiem koszuli. Mimo to ciągle był dla niej piękny, bardziej niż kiedykolwiek, bo teraz wyglądał bardziej ludzko –

ludzko i prawdziwie. - Wiesz – zaczęła. – Aline powiedziała, że pewnie nie będziesz już zainteresowany. Nie teraz kiedy to już przestało być zakazane. Że teraz możesz ze mną być jeśli będziesz chciał – zadrżała lekko w swojej cienkiej sukni, obejmując łokcie dłońmi. – To prawda? Nie jesteś już... zainteresowany? - Zainteresowany? Tak jakbyś była... książką albo informacją? Nie, nie jestem zainteresowany. Jestem... – urwał, szukając słów tak, jak ktoś mógł szukać światła w ciemnościach. – Pamiętasz co ci kiedyś powiedziałem? O tym, że fakt, że byłaś moją siostrą był dla mnie jak jakiś kosmiczny żart? Dla nas obojga? - Pamiętam. - Nigdy w to nie wierzyłem – powiedział. – To znaczy, wierzyłem w to w jakimś stopniu... Pozwalałem, by doprowadzało mnie to do rozpaczy, ale nigdy tego nie czułem. Nigdy nie czułem, że jesteś moją siostrą. Bo nie czułem do ciebie tego, co każdy powinien czuć do swojej siostry. Ale to nie znaczy, że nie czułem jakbyś była częścią mnie. Zawsze o tym wiedziałem – widziąc zdumiony wyraz jej twarzy, rzucił niecierpliwie: Mówienie tego nie przychodzi mi łatwo. Clary, nienawidziałem każdej sekundy myślenia, że jesteś moją siostrą. Nienawidziłem każdej chwili gdy myślałem, że skoro czułem to do ciebie, to coś było ze mną nie tak. Ale... - Ale co? – serce Clary biło tak mocno, że coraz bardziej kręciło jej się w głowie. - Widziałem jaką przyjemność z tego, co do ciebie czuję, czerpał Valentine. I z tego co ty czułaś do mnie. Użył tego jako broni przeciwko nas. I za to go nienawidzę. Bardziej niż za cokolwiek innego co mi zrobił, za to że zmusił mnie do tego żebym go znienawidził, za to że odwróciłem się od niego, chociaż właśnie może to było mi akurat potrzebne. Były takie momenty, kiedy nie wiedziałem czy chciałem za nim iść czy nie. To był trudny wybór – trudniejszy niżbym chciał pamiętać – w jego głosie słychać było napięcie. - Spytałam cię kiedyś czy miałam wybór – przypomniała mu Clary. – A ty powiedziałeś, że zawsze mamy wybór. Ty wybrałeś sprzeciwienie się Valentine’owi. Koniec końców, taką właśnie podjąłeś decyzję i nie ma znaczenia jak trudne to było. Liczy się to, co zrobiłeś.

- Wiem – odparł Jace. – Chcę tylko powiedzieć, że tą decyzję podjąłem częściowo ze względu na ciebie. Odkąd cię poznałem, wszystko co zrobiłem, zrobiłem częściowo ze względu na ciebie. Nie potrafię przeciąć łączących nas więzów, Clary... nie mogę uwolnić od tego mojego serca, mojej krwi, mojego umysłu ani żadnej innej części siebie samego. I nie chcę tego robić. - Nie chcesz? – szepnęła. Postąpił krok w jej stronę. Wpił wzrok w jej twarz, tak jakby nie mógł go odwrócić. - Zawsze myślałem, że miłość robi z nas głupców. Że przez nią stajemy się słabi. Że stajemy się złymi Łowcami. Że kochać to znaczy niszczyć. Wierzyłem w to wszystko. Przygryzła usta, nie mogąc oderwać od niego wzroku. - Kiedyś sądziłem, że bycie dobrym wojownikiem oznacza niedbanie o nic – powiedział. – A już zwłaszcza o siebie samego. Ryzykowałem za każdym razem gdy nadażała się okazja. Rzucałem się w wir walk z demonami. Myślałem, że dałem Alecowi pojęcie o tym jakim jest wojownikiem, tylko dlatego że chciał przeżyć – uśmiechnął się krzywo. – A potem spotkałem ciebie. Byłaś Przyziemną. Słabeuszem. Nie byłaś wojownikiem. Nigdy nie zostałaś wyszkolona. A potem dostrzegłem jak bardzo kochasz swoją matkę, Simona, i że przeszłaś przez piekło żeby ich uratować. Weszłaś do tego wampirzego hotelu. Nocni Łowcy z dziesięcioletnim doświadczeniem nigdy nawet nie podjęliby takiej próby. Miłość nie sprawiła, że stałaś się słabsza. Sprawiła, że stałaś się silniejsza niż ktokolwiek kogo dotychczas poznałem. I wtedy zdałem sobie sprawę z tego, że to ja byłem słaby. - Nie – powiedziała zszokowana. – Nie jesteś. - Możliwe, że teraz już nie – zrobił kolejny krok, i teraz był już wystarczająco blisko by móc ją dotknąć. – Valentine nie mógł uwierzyć, że zabiłem Jonathana – powiedział. – Nie mógł, bo to ja byłem tym słabszym, a Jonathan tym który więcej trenował. I to on powinien mnie zabić. Niemal mu się udało. Ale wtedy pomyślałem o tobie... Zobaczyłem cię tam, tak wyraźnie, jakbyś stała przede mną i patrzyła na mnie. I wiedziałem, że chcę żyć, chciałem tego bardziej niż czegokolwiek innego, tylko po to żeby móc jeszcze raz zobaczyć twoją twarz.

Chciała się ruszyć, wyciągnąć dłoń i dotknąć go, ale nie mogła. Jej ramiona zastygły nieruchomo przy jej bokach. Jego twarz była tak blisko jej twarzy, że mogła dostrzec własne odbicie w źrenicach jego oczu. - A teraz patrzę na ciebie – powiedział – a ty pytasz mnie, czy ciągle cię chcę, tak jakbym miał przestać cię kochać. Tak jakbym miał zrezygnować z tej jednej rzeczy, która jak żadna inna sprawia, że jestem silniejszy. Nigdy wcześniej nie odważyłem się dać komuś tak dużo siebie – jedną cząstkę oddałem Lightwoodom, Isabelle i Alecowi, ale zrobienie tego zajęło mi całe lata – ale, Clary, odkąd pierwszy raz cię zobaczyłem, należałem do ciebie całkowicie. I ciągle należę. Jeśli jeszcze mnie chcesz. Przez ułamek sekundy Clary stała całkiem nieruchomo. A potem złapała za przód jego koszuli i przyciągnęła go do siebie. Objął ją ramionami, podnosząc tak że sandałki prawie spadły jej z nóg, i pocałował ją... lub to ona pocałowała jego, nie była pewna, ale to i tak nie miało znaczenia. Dotyk jego ust na jej wargach przeszył ją jak prąd. Zacisnęła dłonie na jego ramionach, przyciskając go do siebie mocniej. Dźwięk jego walącego jak młot serca przez koszulę sprawił że zakręciło jej się w głowie z radości. Żadne serce nie biło tak jak serce Jace, i nigdy nie mogło. W końcu ją puścił i złapała oddech... całkiem zapomniała o oddychaniu. Ujął w dłonie jej twarz i pogładził palcami kości policzkowe. W jego oczach znów płonęło światło, tak jasne jak wtedy nad jeziorem, ale teraz była w jakaś psotna iskierka. - Nie było tak źle, prawda? Nawet jeśli to nie było zakazane. - Bywało gorzej – powiedziała z drżącym śmiechem. - Wiesz co? – powiedział, pochylając się by musnąć ustami jej usta. – Jeśli tak bardzo martwi cię brak zakazu, to ciągle możesz zabronić mi robienia pewnych rzeczy. - Jakich rzeczy? Poczuła jak się uśmiecha. - Takich jak te. Po jakimś czasie zeszli ze schodów i ruszyli na plac, gdzie tłum zaczął się

gromadzić w oczekiwaniu na fajerwerki. Isabelle i reszta znaleźli stół blisko jego krańca i rozsiedli się wokół niego na ławkach i krzesłach. Gdy podeszli do nich bliżej, Clary przygotowała się na to, by wyciągnać swoją dłoń z uścisku Jace’a... i powstrzymała się. W końcu mogli trzymać się za ręce jeśli chcieli. Nie było w tym nic złego. Ta myśl niemal wycisnęła jej powietrze z płuc. - Tu jesteście! – Isabelle podeszła do nich tanecznym krokiem, trzymając w dłoni szklankę wypełnioną płynem w kolorze fuksji, który wręczyła Clary. – Spróbuj! Clary zmrużyła oczy. - Czy to zmieni mnie w szczura? - Gdzie twoje zaufanie? Wydaje mi się, że to sok truskawkowy – powiedziała Isabelle. – Poza tym, jest pyszny. Jace? – zaoferowała mu szklankę. - Jestem mężczyzną – odparł – a mężczyźni nie piją różowych drinków. Idź, kobieto, i przynieś mi coś brązowego. - Brązowego? – Isabelle zrobiła minę. - Brąz to taki męski kolor – powiedział Jace i wolną ręką pociągnął Isabelle za zabłąkany kosmyk włosów. – Spójrz... Alec go nosi. Alec spojrzał ponuro na swój sweter. - Był czarny – powiedział. – Ale potem wyblakł. - Mogłeś go podkręcić cekinową opaską do włosów – zasugerował Magnus, wręczając swojemu chłopakowi coś niebieskiego i błyszczącego. – Taka mała sugestia. - Pohamuj entuzjazm, Alec – ostrzegł go Simon, siedzący na krawędzi niskiego murku z Maią u boku, która wydawała się być pogrążona w rozmowie z Aline. – Będziesz wyglądał jak Olivia Newton-John w Xanadu. - Są gorsze rzeczy – zauważył Magnus. Simon oderwał się od muru i podszedł do Clary i Jace’a. Przyglądał im się uważnie przez chwilę z dłońmi schowanymi w tylnich kieszeniach spodni. W

końcu się odezwał. - Wyglądasz na szczęśliwą – powiedział do Clary. Przeniósł wzrok na Jace’a. – Masz farta, że tak jest. Jace uniósł brew. - Dochodzimy właśnie to momentu, w którym mówisz mi, że jeśli ją skrzywdzę to mnie zabijesz? - Nie – odparł Simon. – Jeśli ją skrzywdzisz, to sama cię zabije. Pewnie za pomocą różnej broni. Jace wyglądał tak, jakby spodobała mu się ta myśl. - Słuchaj – ciągnął Simon. – Chciałem powiedzieć, że nie przeszkadza mi to że mnie nie lubisz. Jeśli dzięki tobie Clary będzie szczęśliwa, to nic do ciebie nie mam – wyciągnął dłoń, a Jace puścił rękę Clary i uścisnął dłoń Simona z oszołomieniem malującym się na twarzy. - Nie czuję do ciebie niechęci – powiedział. – Właściwie, dlatego że naprawdę cię lubię, dam ci pewną radę. - Radę? – spytał nieufnie Simon. - Widzę, że bycie wampirem ci służy – powiedział Jace, kiwnięciem głowy wskazując na Isabelle i Maię. – I odnosisz na tym polu sukcesy. Mnóstwo dziewczyn uwielbia tą wrażliwość nieumarłych. Ale na twoim miejscu rzuciłbym cały ten pomysł z byciem muzykiem. Wampirze gwiazdy rocka są przereklamowane, a poza tym, chyba nie jesteś w tym zbyt dobry. Simon westchnął. - Zakładam, że nie ma już szansy na to, żebyś przemyślał ponownie tą całą część w której mnie nie lubiłeś. - Przestańcie, obaj – rozkazała Clary. – Nie możecie wiecznie zachowywać się w stosunku do siebie jak para palantów. - Technicznie rzecz biorą – poprawił ją Simon – ja mogę.

Jace wydał z siebie całkiem nieprzystojny dźwięk. Chwilę później Clary uświadomiła sobie, że próbował się nie roześmiać i niecałkiem mu się to udało. Simon uśmiechnął się. - Mam cię. - No cóż – powiedziała Clary. – To naprawdę jest piękna chwila – rozejrzała się w poszukiwaniu Isabelle, która pewnie byłaby równie zadowolona jak ona sama z tego, że Simon i Jace doszli do porozumienia, chociaż zrobili to na swój własny, dziwaczny sposób. Zamiast niej zobaczyła kogoś innego. Na skraju magicznego lasu, tam gdzie cienie mieszały się ze światłem, stała smukła kobieta w zielonej sukni koloru liści i długimi, rudymi włosami związanymi złotą obręczą. Królowa Jasnego Dworu. Patrzyła prosto na Clary, a gdy Clary odwzajemniła spojrzenie, uniosła szczupłe ramię i przywołała ją gestem. Podejdź. Clary nie miała pewności, czy to była jej własna decyzja, czy też dziwny wpływ baśniowego ludku, ale wymruczała pod nosem jakąś wymówkę, odeszła od reszty i skierowała się ku krańcowi lasu, klucząc między bawiącymi się imprezowiczami. W miarę jak zbliżała się do Królowej, zdała sobie sprawę z przewagi faerie stojących bardzo blisko nich i otaczających kręgiem swoją Panią. Nawet jeśli chciała pojawić się tu sama, Królowej nie opuszczali dworzanie. Królowa uniosła dłoń we władczym geście. - Wystarczy – powiedziała. – I ani kroku dalej. Clary zatrzymała się parę kroków od niej. - Moja pani – odparła, pamiętając o formalnym sposobie, w jaki Jace odnosił sie do niej na jej dworze. – Czemu mnie do siebie wezwałaś? - Chcę, żebyś wyświadczyła mi przysługę – oznajmiła Królowa bez żadnych wstępów. – Oczywiście, odwdzięczę się tym samym. - Przysługę ode mnie? – spytała zdumiona Clary. – Przecież... ty mnie nawet nie lubisz.

Królowa w zamyśleniu przyłożyła do ust długi, biały palec. - Baśniowy ludek, w odróżnieniu od ludzi, nie przykłada wiele wagi do sympatii. Raczej do miłości i nienawiści. Obydwa te uczucia są użyteczne. Ale sympatia... – wzruszyła z gracją ramionami. – Rada nie wybrała jeszcze żadnego z naszych ludzi, którego chciałaby mieć u siebie na stanowisku – powiedziała. – Wiem, że Lucian Graymark jest dla ciebie jak ojciec. Posłucha cię jeśli go o coś poprosisz. Chcę, żebyś spytała go czy nie mogliby wybrać mojego rycerza, Meliorna, do tego przedsięwzięcia. Clary wróciła myślą do sceny w Sali Porozumień, kiedy to Meliorn powiedział, że nie chce brać udziału w bitwie jeśli Nocne Dzieci też tego nie zrobią. - Nie sądzę, żeby Luke za nim przepadał. - Znowu mówisz o sympatii. - Gdy spotkałam cię wtedy na Dworze – powiedziała Clary – nazwałaś Jace’a i mnie bratem i siostrą. Ale wiedziałaś, że wcale nie byliśmy rodzeństwem. Prawda? Królowa uśmiechnęła się. - W waszych żyłach płynie ta sama krew – odparła. – Krew Anioła. Wszyscy ci, którzy mają w sobie tą krew, są braćmi i siostrami. Clary zadrżała. - Mogłaś powiedzieć nam prawdę. Ale nie zrobiłaś tego. - Powiedziałam wam prawdę taką, jaką zobaczyłam. Każdy z nas mówi taką prawdę, jaką widzi, nieprawdaż? Czy kiedykolwiek zastanowiłaś się nad tym, jakie nieprawdy może zawierać historia, jaką opowiedziała ci matka, a które miały w tym jakiś cel? Naprawdę myślisz, że znasz każdy sekret ze swojej przeszłości? Clary poczuła, że się waha. Nie wiedząc dlaczego, nagle usłyszała w głowie głos Madame Dorothei. Zakochasz się w nieodpowiedniej osobie, powiedziała do Jace’a. Clary doszła wniosku, że Dorothea nawiązywała jedynie do tego, jak wiele kłopotów przyniosą im uczucia Jace’a względem niej. Jednak mimo

wszystko wiedziała, że w jej pamięci były luki... rzeczy i zdarzenia o których nie pamiętała. Tajemnice, których nigdy nie odkryła. Spisała je na straty, jako zagubione i mało ważne, ale... Nie. Poczuła jak dłonie zaciskają się po jej bokach. Trucizna, jaką sączyła w jej uszy Królowa, była subtelna ale potężna. Czy istniał na świecie ktoś, kto mógł szczerze powiedzieć, że wiedział o sobie wszystko? I czy niektórych tajemnic lepiej nie zostawić nieodkrytych? Pokręciła głową. - Być może wtedy na Dworze nie kłamałaś. Ale byłaś nieuprzejma – Clary zaczęła się odwracać. – A ja mam dość nieuprzejmości. - Naprawdę chcesz zrezygnować z przysługi Królowej Jasnego Dworu? – spytała z naciskiem Królowa. – Nie każdemu śmiertelnikowi jest dana taka szansa. - Nie potrzebuję od ciebie żadnej przysługi – odparła Clary. – Mam wszystko, czego chciałam. Odwróciła się plecami do Królowej i odeszła. Gdy wróciła do grupy, którą wcześniej zostawiła, odkryła, że dołączyli do niej Robert i Maryse Lightwood, która – ku zakoczeniu Clary – wymieniała uścisk dłoni z Magnusem Bane’m, który odłożył gdzieś połyskującą opaskę i mógł teraz uchodzić za wzór przyzwoitości. Maryse objęła ręką ramię Aleca. Reszta jej przyjaciół siedziała w grupie pod murem. Clary już miała tam iść, gdy poczuła klepnięcie w ramię. - Clary! – powiedziała jej matka, uśmiechając się do niej. Obok niej stał Luke, z dłonią w jej dłoni. Jocelyn w ogóle nie była odstrojona. Miała na sobie dżinsy i luźną koszulę, która przynajmniej nie była poplamiona farbą. Ze sposobu w jaki patrzył na nią Luke, moża było wywnioskować, że i tak wyglądała idealnie. – Cieszę się, że w końcu cię znaleźliśmy. Clary posłała Luke’owi uśmiech. - Z tego co widzę, to chyba nie wprowadzasz się do Idris.

- Nie – powiedział. Jeszcze nigdy nie widziała go tak szczęśliwym. – Tutejsza pizza jest okropna. Jocelyn roześmiała się i podeszła do Amatis, która podziwiała unoszącą się w powietrzu szklaną bańkę wypełnioną zmieniającym kolory dymem, żeby z nią porozmawiać. Clary spojrzała na Luke’a. - Naprawdę miałeś zamiar opuścić Nowy Jork, czy po prostu powiedziałeś tak, żeby zmusić ją do zrobienia pierwszego kroku? - Clary – odparł Luke. – Jestem w szoku, że możesz w ogóle sugerowac takie rzeczy – uśmiechnął się a potem nagle spoważniał. – Chyba ci to nie przeszkadza, mam nadzieję. Wiem, że to oznacza wielką zmianę w twoim życiu... Chciałem się przekonać, czy ty i twoja mama będziecie chciały się do mnie wprowadzić, skoro wasze mieszkanie nie nadaje się teraz do użytku... Clary parsknęła śmiechem. - Wielka zmiana? Moje życie już się zmieniło. Kilkakrotnie. Luke spojrzał w kierunku Jace’a, który przyglądał im się ze swojego miejsca. Skinął im głową, unosząc kącik ust w rozbawionym uśmiechu. - Chyba rzeczywiście się zmieniło – powiedział Luke. - Zmiany są dobre – stwierdziła Clary. Luke podniósł rękę. Runa Sojuszu zdążyła już zblaknąć, tak jak u wszystkich innych, ale jego skóra ciągle nosiła jej białe, pajęcze ślady. Ta blizna miała już nigdy całkowicie nie zniknąć. Przyjrzał się uważnie Znakowi. - Racja. - Clary! – zawołała spod ściany Isabelle. – Fajerwerki! Clary klepnęła Luke’a lekko w ramię i dołączyła do przyjaciół. Siedzieli pod ścianą w równej linii: Jace, Isabelle, Simon, Maia i Aline. Zatrzymała się obok Jace’a. - Nie widzę żadnych fajerwerków – powiedziała, udając że patrzy groźnie na

Isabelle. - Cierpliwości, pasikoniku – odparła Maia. – Dobre rzeczy są dla tych, którzy czekają. - Zawsze myślałem, że to było „Dobre rzeczy sa dla tych, którzy robią falę” – odparł Simon. – Nic dziwnego, że byłem wprowadzany w błąd przez całe swoje życie. - „Wprowadzany w błąd” to trafne określenie – powiedział Jace, ale widac było że tylko częściowo wykazywał zainteresowanie. Wyciągnął rękę i przysunął do siebie Clary, niemal bez namysłu, tak jakby to był zwyczajny odruch. Oparła się plecami o jego ramię i spojrzała w niebo, które rozświetlały jedynie wieże demonów, wypełniając ciemność miękkim, srebrzystobiałym światłem. - Gdzie byłaś? – spytał tak cicho, że tylko ona mogła to usłyszeć. - Królowa Jasnego Dworu chciała, żebym oddała jej przysługę – powiedziała. – I chciała się odwzajemnić tym samym – poczuła, jak Jace tężeje. – Spokojnie. Odmówiłam jej. - Niewielu ludzi odrzuciłoby taką propozycję – odparł Jace. - Powiedziałam, że nie potrzebuję od niej niczego. Powiedziałam, że mam wszystko czego chciałam. Słysząc to, Jace roześmiał się miękko i przesunął dłonią wzdłóż jej ramienia. Jego palce igrały leniwie z łańcuszkiem zapiętym na jej szyi a Clary zerknęła w dół na błysk srebra widoczny na tle swojej sukni. Nosiła pierścień Morgensternów od chwili, kiedy Jace go jej zostawił, i czasami zastanawiała się po co to robi. Czy naprawdę chciała przypominać sobie o Valentinie? A z drugiej strony, czy zapominanie o nim było właściwe? Przypominaniem nie można było wymazać z pamięci wszystkiego co sprawiło ból. Nie chciała zapomnieć o Maxie, Madeleine, Hodge’u, Inkwizytorce a nawet o Sebastianie. Każde wspomnienie miało swoją wartość, nawet te złe. Valentine chciał zapomnieć: zapomnieć o tym, że świat musiał się zmienić a wraz z nim Nocni Łowcy... Zapomnieć o tym, że Podziemni mają dusze, i że wszystkie dusze były ważne dla konstrukcji świata. Chciał myśleć tylko o tym, co odróżniało Nocnych Łowców od Podziemnych. A jego zgubą okazało się sposób, który

sprawiał, że oni wszyscy byli tacy sami. - Clary – powiedział Jace, wyrywając ją z zamyślenia. Objął ją mocniej ramionami a ona uniosła głowę. Tłum zaczął wiwatować gdy pierwsza raca wystrzeliła w górę. – Spójrz. Patrzyła, jak fajerwerki wybuchały deszczem iskier... Iskier, które spadając, podbarwiały chmury wysoko w górze, jedna po drugiej, smugami złocistego ognia, jak anioły spadające z nieba.

Całe tłumaczenie EricaNorthman

Spis treści

CZęść PIERWSZA 1

ISKRY STRZELAJĄ W GÓRĘ 1 1.

P ORTAL 1

2.

WIEŻE DEMONÓW W ALICANTE 11

3.

AMATIS 25

4.

DAYLIGHTER 33

5.

KŁOPOTY Z PAMIĘCIĄ 42

6.

ZŁA KREW 55

7.

TAM, GDZIE NIE CHODZĄ ANIOŁY 68 J



8. EDEN Z ŻYJĄCYCH 81

9.

P RZEKLĘTA KREW 91

CZęść DRUGA 100

GWIAZDY ŚWIECĄ ZŁOWROGO 100 10.

OGIEŃ I MIECZ 100

11.

NAJEŹDŹCY Z PIEKŁA RODEM 109

12.

DE P ROFUNDIS 120

13.

TAM, GDZIE MIESZKA SMUTEK 132

14.

W MROCZNYM LESIE 143

15.

WSZYSTKO SIĘ SYPIE 152

CZęść TRZECIA 162

DROGA DO NIEBA 162 16.

ZASADY WIARY 162

17.

OPOWIEŚĆ NOCNEGO ŁOWCY 173

18.

WITAJ I ŻEGNAJ 186

19.

P ENIEL 202

20.

TRUDNA DECYZJA 217

EPILOG 228

21.

P RZEZ NIEBO PEŁNE GWIAZD 228

SPIS TREŚCI 252