Clavell James - Gai-Jin cz.2

J A M E S C L AV E L L G A I - J I N tom 2 TOM 1: księgi 1/2 Akcja książki rozgrywa się w Japonii roku 1862, dwieście sześćdziesiąt lat po wydarzeniach opisanych w „Shogunie", a jej bohaterami są Malcolm Struan, gai-jin, wnuk Dirka Struan a, założyciela Noble House, największej brytyjskiej firmy handlowej w krajach Orientu, oraz Toranaga Yoshi, potomek pierwszego shoguna w prostej linii, czołowy polityk w Radzie Starszych rządzącego krajem shogunatu. Niezadowoleni z władzy shogunatu samurajowie tworzą tajne sprzysiężenie shishich, które dąży do przywrócenia władzy cesarza i wypędzenia cudzoziemców z Japonii. W obliczu słabości panującego shoguna jedynie Yoshi jest w stanie się im przeciwstawić... Do małej osady o nazwie Yokohama, gdzie zamieszkuje niewielka społeczność Europejczyków, przybywa 20-letni Malcolm Struan, przyszły tai-pan Noble House. Napadnięty przez shishich i ciężko ranny, powoli wraca do zdrowia. Szaleńczo zakochany w pięknej Francuzce, Angelique, pragnie ją poślubić, czemu sprzeciwia się jego matka. Struan musi podjąć walkę o należne mu kierownictwo Noble House... TOM 2: księgi 3/4/5 Pozycja Yoshiego w shogunacie jest coraz bardziej zagrożona; na jego życie czyhają shishi. Anglia i Francja przygotowują się do ataku na Edo, siedzibę shoguna. By nie dopuścić do wojny, Yoshi podejmuje tajne rokowania z ich przedstawicielami. Jego wysiłkom przeciwstawiają się fanatyczni rewolucjoniści i ich szpiedzy, obecni zarówno wśród społeczności Europejczyków, jak na dworze shoguna. Wśród shishich wyróżniają się Hiraga — samuraj, który stopniowo zdaje sobie sprawę, że najlepszym sposobem na pokonanie Europejczyków jest poznanie ich najgłębszych tajemnic, i Ori — młody wojownik, u którego nienawiść do cudzoziemców (gai-jinów) wymieszana jest z fascynacją ich kulturą... Nad Noble House gromadzą się chmury. Zaciekła rywalizacja z firmą Brock & Sons dążącą do zniszczenia konkurenta skłania Malcolma Struana do ryzykownych posunięć.

W ich bezpardonową walkę wkracza przybyły właśnie do Yokohamy Amerykanin, Edward Gornt, który usiłuje rozegrać własną partię. Gornt zdaje sobie sprawę, że kluczem do zniszczenia obu firm jest, pożądana przez wielu mężczyzn, Angeligue Richaud...

GŁÓWNE POSTACIE

Gai-jinowie MALCOLM STRUAN, 20 lat, najstarszy syn i dziedzic firmy Struanów Noble House jego ojcem był CULUM STRUAN, 39 lat, obecny tai-pan firmy; jego ojcem był DIRK STRUAN, założyciel firmy, natomiast żoną TESS STRUAN, 36 lat, córka Tylera Brocka. GORDON CZEN, 48 lat, „Znakomity Czen", komprador firmy Struanów w Hongkongu, nieślubny syn Dirka Struana. JAMIE MCFAY, 39 lat, kierujący filią Noble House w Japonii. DR RONALD HOAG, 46 lat, lekarz rodziny Struanów. TYLER BROCK, 72 lata, tai-pan i założyciel firmy Brock i Synowie. MORGAN BROCK, 48 lat, jego syn, brat przyrodni Tess. NORBERT GREYFORTH, 39 lat, kierujący filią firmy Brocków w Japonii. SIR WILLIAM AYLESBURY, 47 lat, brytyjski minister w Japonii. DR GEORGE BABCOTT, 28 lat, zastępca ministra i chirurg. PHILLIP TYRER, 21 lat, dyplomata i praktykant uczący się na tłumacza języka japońskiego. ADMIRAŁ CHARLES KETTERER, 46 lat, dowódca floty brytyjskiej. POR. JOHN MARLOWE, 28 lat, kapitan 21-działowej parowej fregaty

HMS „Pearl", obecnie adiutant Ketterera. SETTRY PALLIDAR, 27 lat, kapitan dragonów. DMITRI SYBORODIN, 38 lat, kupiec amerykański, z pochodzenia Kozak. HENRI BONAPARTE SERATARD, 41 lat, francuski minister w Japonii. ANDRE PONCIN, 38 lat, kupiec, tajny agent z Francji. HRABIA ALEKSY SIERGIEJEW, 35 lat, carski minister w Japonii. ANGELIQUE RICHAUD, 18 lat, ukochana Malcolma Struana, córka Guya Richauda, francuskiego kupca w Chinach, pozostająca pod opieką ministra Francji. Japończycy PAN TORANAGA YOSHI, 26 lat, potomek shóguna Toranagi, członek Rady Starszych, opiekun dziedzica, shóguna-chłopca. KOIKO, 22 lata, tayu, gejsza najwyższej rangi, ai-jin (ukochana) pana Yoshiego. MISAMOTO, 31 lat, rybak, skazaniec, przebrany za samuraja, tajny tłumacz z angielskiego. SHOGUN NOBUSADA, 16 lat, czternasty shógun z klanu Toranaga. KSIĘŻNICZKA YAZU, 16 lat, jego żona, przyrodnia siostra cesarza Komei. PAN ANJO, 47 lat, daimyo Mikawy, przewodniczący Rady Starszych. PAN SANJIRO, 42 lata, daimyó Satsumy. PAN OGAMA, 28 lat, daimyo Chóshu. PAN HIRO, 28 lat, daimyo Tosy. WAKURA, 40 lat, marszałek dworu cesarskiego w Kioto. MEIKIN, 44 lata, mama-san Koiko w „Domu Wistarii" w Edo. RAIKO, 42 lata, mama-san „Domu Trzech Karpi" w Yokohamie. FUJIKO, 17 lat, kurtyzana z „Domu Trzech Karpi", sympatia Phillipa Tyrera. NEMI, 23 lata, kurtyzana, ai-jin Jamiego McFaya. Oraz shishi (odważni ludzie), rewolucyjni samurajowie, idealiści, fanatyczni przeciwnicy cudzoziemców. Ich tajnym przywódcą jest KATSUMATA, 36 lat, najbardziej zaufany doradca pana Sanjiro z Satsumy, nazywany również Krukiem. HIRAGA, 22 lata, nazywany także UKIYA, NAKAMA, OTAMI, przywódca

shishi z Chóshu. AKIMOTO, 24 lata, jego kuzyn z Chóshu. ORI, 17 lat, z Satsumy. SHORIN, 19 lat, z Satsumy. SUMOMO, 17 lat, siostra Shorina, przeznaczona na żonę dla Hiragi.

KSIĘGATRZECIA

32 YOKOHAMA

Sobota, 29 listopada — Panie Malcolmie, Jamie, minęliśmy flotę dwa dni temu — oświadczył uprzejmie kapitan klipra. Starał się tego nie okazywać, ale zaszokowały go zmiany w wyglądzie Struana, którego znał od urodzenia i z którym pił i bawił się w Hongkongu zaledwie trzy miesiące temu. Wychudła żółtawa twarz, dziwne, niespokojne oczy, laski, którymi Struan się podpierał, nie tylko gdy chodził, ale nawet wtedy gdy stał. — Postawiliśmy wszystkie żagle, maszyneria pod parą, więc pędziliśmy piorunem, a oni poruszają się wolno, ostrożnie. Ciągną na linie barki z węglem i na pewno nie chcieliby ich stracić. Kapitan nazywał się Sheeling i właśnie wyszedł na brzeg ze statku „Dancing

Cloud", który nieoczekiwanie przybył do Yokohamy. Był wysokim, brodatym mężczyzną, o twarzy osmaganej wiatrem, miał czterdzieści dwa lata, z czego dwadzieścia osiem spędził na służbie Noble House. — Oddaliśmy im tylko honory i popłynęliśmy dalej — dodał. — Herbaty, kapitanie? — zaproponował McFay i nie czekając nalał. Wiedział od dawna, że to ulubiony napój Sheelinga; pijał ją zarówno w dzień, jak i w nocy, zawsze z dużą ilością cukru i mleka. Siedzieli w apartamencie Struana przy obszernym stole, ale ani Jamie, ani Malcolm prawie nie słuchali relacji kapitana, gdyż patrzyli cały czas na zapieczętowaną torbę pocztową z wytłoczonym herbem Noble House, którą tamten trzymał pod lewą pachą. Zamiast lewej dłoni Sheeling miał wprawiony hak. Kiedyś, w czasie wyprawy po Jangcy, pełnił funkcję asystenta pokładowego. Wieźli opium. Zostali otoczeni przez piratów z floty Białego Lotosu i podczas potyczki stracił dłoń. Potem został nagrodzony za odwagę. Jego ukochany idol, Dirk Struan, wyciągnął go z depresji i poruczył opiece dowódcy floty, kapitana Orlova Garbusa, któremu polecił przekazać Sheelingowi całą swą marynarską wiedzę. — Wspaniała, Jamie! — Sheeling wypił spory łyk. — Oczywiście, jak wiesz, wolałbym whisky, ale to musi poczekać do Honolulu. Zaraz wyruszam, wpadłem tu tylko, bo... — Do Honolulu? — Struan i Jamie zapytali niemal jednocześnie. To było coś niezwykłego, żeby kliper Struanów pędził przez Pacyfik do San Francisco i bezzwłocznie wracał z powrotem. — Jaki masz ładunek? — spytał Struan i omal nie dodał „wujku Sheely". Zwracał się do kapitana w ten sposób w dawnych dobrych czasach, gdy by! jeszcze młodzieńcem. — Do Frisco wiozę jak zwykle herbatę i przyprawy, ale mam polecenie, by najpierw dostarczyć pocztę do naszych agentów na Hawajach. — To rozkazy matki? Sheeling przytaknął, szare oczy spojrzały dobrotliwie na Struana. W jego pytaniu wyczuł jakiś podtekst. Wiedział co nieco o nieporozumieniach między matką a synem — w Hongkongu plotkowało się po cichu na temat zaręczyn Malcolma i sprzeciwu matki. Jednak surowo mu nakazano, by o tym nie

wspominał. — Jak tam idą interesy na Hawajach? — spytał Malcolm z nagłym niepokojem. — Matka coś mówiła? — Nie, pani Struan kazała mi tam po prostu popłynąć. Poryw wiatru załomotał żaluzjami. Spojrzeli przez okno. W zatoce stał na kotwicy kliper z trzema pochylonymi masztami. Z wdziękiem kołysał się na fali, żagle miał gotowe do wciągnięcia na maszt, w każdej chwili mógł ruszyć w morze i pędzić z porywistymi, dobrymi lub złymi, wiatrami. Trzech mężczyzn napełniła duma, zupełnie tak jak wiatr napełnia żagle, a Sheeling po raz kolejny poczuł się wspaniale, że dowodzi taką królową mórz. Znów spojrzał na Malcolma i odruchowo podrapał się w kark żelaznym hakiem. — Tutaj przybyłem też z tego samego powodu: kazano mi dostarczyć pocztę. — Podał Struanowi torbę. — Czy mógłbym dostać pokwitowanie? — Naturalnie. — Malcolm skinął Jamiemu i ten zaczął wypisywać kwit. — Co nowego w Hongkongu? — Większość wiadomości zawiera chyba ta torba, ale przywiozłem też ostatnie gazety z Hongkongu i Londynu. Zostawiłem je na dole w biurze. Sheeling popił herbaty. Już pragnął wyruszyć w drogę. To miała być jego czwarta wizyta na Hawajach. Znał tamtejsze dziewczęta, ich wyjątkową, pogodną naturę. Pieniądze w ogóle nie miały dla nich znaczenia, zupełnie inaczej niż w Hongkongu, Szanghaju czy w innych miejscach, które odwiedzał. Tym razem kupię sobie kawałek ziemi, potajemnie. Pod zmienionym nazwiskiem. W przyszłym roku, gdy pójdę na emeryturę, udam się na Hawaje i nikt nie będzie o tym wiedział. Bardzo pociągała go myśl, żeby odpłynąć na dobre, opuścić żonę, prawdziwą sekutnicę, i pazerne dzieci — tato, kup mi to, tato, kup mi tamto. Rodzina mieszkała w Londynie i prawdę mówiąc, nie widywał jej zbyt często. — Chodzi mi o wiadomości lokalne, z Hongkongu — wyjaśnił Malcolm. — A, tak. Pańscy bliscy są w świetnej formie, panie Struan. I brat, i siostry. Choć gdy wyjeżdżałem, Duncan był znowu mocno przeziębiony. A jeśli chodzi o sam Hongkong, wyścigi są jak zwykle świetne i jedzenie także. Interes pani

Fortheringill nadal kwitnie, mimo recesji. Noble House trzyma się mocno, sam pan zresztą najlepiej wie. Krążą jak zwykle plotki, że nie wszystko układa się pomyślnie. Ale najprawdopodobniej rozsiewa je Brock, zawsze zresztą tak było. — Sheeling wstał. — Uprzejmie dziękuję, pójdę już, muszę zdążyć na przypływ. — Nie zostanie pan przynajmniej na obiedzie? — Nie, dziękuję. Lepiej już pójdę... — Jakie plotki? — spytał ostro Malcolm. — Nie warto nawet powtarzać, panie Malcolmie. Dlaczego nie zwraca się pan do mnie „tai-panie", jak wszyscy? — spytał Struan z irytacją. Myślał cały czas, co może zawierać torba, i zżerał go strach. — Jestem przecież tai-panem, prawda? Sheeling niczego nie dał poznać po sobie. Lubił Malcolma, wręcz go uwielbiał, i współczuł mu teraz z powodu ciężaru, jaki musiał udźwignąć. — Tak, racja, jest pan tai-panem i czas, bym przestał mówić „panie Malcolmie". Ale, proszę mi wybaczyć, pański ojciec powiedział do mnie dokładnie to samo, gdy został tai-panem, kilka dni po tym, jak tajfun zabił... zabił tai-pana Dirka Struana. Jak pan wie, on był dla mnie kimś wyjątkowym, zapytałem więc kapitana Orlova, czy mogę o tym porozmawiać z panem Culumem, i on się zgodził. I wtedy powiedziałem pańskiemu ojcu, że zawsze nazywałem pana Dirka tai-panem i czy w drodze wyjątku, w ramach szczególnych względów, mógłbym się do niego zwracać „panie Struan". I on na to przystał. To był szczególny przywilej. Czy mógłbym... — Mówiono mi, że kapitan Orlov zwracał się do mego ojca „tai-panie", a przecież mój dziadek był dla niego kimś równie ważnym, o ile nie ważniejszym niż dla pana. — To prawda — odparł Sheeling prostując się. — Gdy kapitan Orlov zniknął, pański ojciec postawił mnie na czele floty. Służyłem pańskiemu ojcu ze wszystkich sił, tak jak będę służył panu i pańskiemu synowi, jeśli tego dożyję. Prosiłbym, w ramach szczególnej łaski, bym mógł zwracać się do pana tak jak do pańskiego ojca. Sheeling był kimś niezwykle cennym dla Noble House. Wszyscy trzej o tym wiedzieli. I znali jego nieugiętość. Malcolm kiwnął głową — zadra jednak

pozostała. — Bezpiecznej podróży, kapitanie. — Dziękuję. I... powodzenia, panie Struan, we wszystkim. Tobie też, Jamie. Kapitan ruszył do drzwi, a Malcolm przełamał pierwszą pieczęć na torbie. Nim jednak Sheeling dotknął klamki, drzwi się otworzyły i ukazała się w nich Angeliąue. W czepku, jasnogranatowej sukience, w rękawiczkach i z parasolką w dłoni. Mężczyźni wstrzymali oddech, tak była zachwycająca. — Och, przepraszam cię, cheri, nie wiedziałam, że jesteś zajęty... — W porządku, wejdź —-Makolm z trudem wstał. — Pozwól, że ci przedstawię kapitana Sheelinga z „Dancing Cloud". — La, monsieur, wspaniały statek. Ma pan niezwykłe szczęście. — Tak, tak, mam, panienko. Dziękuję. — Sheeling uśmiechnął się do niej. Ujrzał ją właśnie po raz pierwszy. Boże, pomyślał, któż mógłby winić Malcolma? — Do widzenia, panienko. — Zasalutował i wyszedł, choć teraz minęła mu ochota opuszczać to pomieszczenie. — Przepraszam, że ci przeszkadzam, Malcolmie, ale prosiłeś, by cię zabrać, gdy będę szła na obiad u sir Williama. Chyba nie zapomniałeś, że dziś po południu biorę lekcję fortepianu u Andre? Załatwiłam też, żeby o piątej zrobili nam dagerotyp. Cześć, Jamie! — Portrety? — Tak, pamiętasz tego zabawnego Włocha, który przybył tu na święta ostatnim statkiem pocztowym z Hongkongu? To on je wykonuje. Zapewnił mnie, że będziemy wyglądać na nich bardzo przystojnie. Malcolm natychmiast zapomniał o swych zmartwieniach. Był zachwycony, że przyszła, choć widział się z nią zaledwie przed godziną, o jedenastej, gdy pili u niego kawę. Angelicjue wprowadziła ten zwyczaj i Struan niezmiernie go polubił. Miał wrażenie, że w ciągu ostatnich dwóch czy trzech tygodni jej miłość do niego jeszcze bardziej rozkwitła. Wprawdzie przez większość czasu uprawiała jazdę konną, łucznictwo, brała lekcje gry na fortepianie, układała plany na wieczorne spotkania, pisała swój dziennik i listy, ale bardzo o niego dbała i okazywała mu niezwykłą czułość. Z każdym dniem coraz bardziej ją kochał i pożądał. — Obiad jest o pierwszej, kochanie, a dopiero minęła dwunasta — powiedział. — Czy mogłabyś dać nam jeszcze parę minut? — dodał,

choć wcale nie miał ochoty, by wychodziła. — Oczywiście. Z wdziękiem, niemal tanecznym krokiem podeszła do Malcolma, cmoknęła go i wróciła do swych pokoi tuż obok, zostawiając za sobą, jak rozkoszne wspomnienie, zapach perfum. Struan drżącymi palcami złamał ostatnią pieczęć. Torba zawierała trzy listy. Dwa od matki — jeden dla niego, drugi dla Jamiego — i jeden od Gordona Czena. — Proszę — podał list Jamiemu. Serce waliło mu jak młotem. Wolałby, żeby Sheeling w ogóle tu nie przyjeżdżał. Papier parzył mu dłonie. — Pójdę sobie — stwierdził Jamie. — Zostań. Złe wieści trzeba przyjmować w towarzystwie. — Spojrzał na Jamiego. — Zobacz najpierw swój. McFay szybko przeczytał list. Poczerwieniał. - Czy to coś osobistego, Jamie? — Posłuchaj: „Drogi Jamie"... Cóż, już od bardzo dawna nie używała w stosunku do mnie tej formy. „Drogi Jamie, jeśli chcesz, możesz pokazać ten list memu synowi. Wysyłam Alberta MacStruana, gdy tylko będzie mógł opuścić nasze biuro w Szanghaju. Ma być Twoim zastępcą i musisz jak najdokładniej zapoznać go z naszymi operacjami na rynku japońskim tak, by jeśli nie wydarzą się dwie rzeczy, mógł objąć tę placówkę po Tobie, gdy opuścisz firmę Struanów. Pierwsza z tych rzeczy: przyjazd mojego syna do Hongkongu na Boże Narodzenie. Druga: Ty mu będziesz towarzyszył". — Jamie popatrzył bezradnie na Malcolma. — Wszystko. Na końcu podpis. — Nie wszystko. — Malcolma paliły policzki. — Gdy tylko Albert tu przyjedzie, może sobie od razu wracać w cholerę. - Nic się nie stanie, jeśli pobędzie parę dni i rozejrzy się trochę. To dobry chłop. — Matka... nigdy nie myślałem, że może być aż tak okrutna: jeśli jej nie usłucham i nie będę bić pokłonów, wyrzuci cię z firmy, co? — Malcolm błądził wzrokiem po pokoju. Przez ostatnie tygodnie usilnie starał się zażywać opium nie częściej niż raz dziennie, ale nie zawsze mu się to udawało. — Laudanum, jeśli stosować je umiarkowanie, zwalcza wszelki ból — mawiał Babcott. Nalegał, by Malcolm pokazał mu buteleczkę z lekarstwem;

nie po to, by ją zabrać, po prostu chciał zbadać zawartość. — To dość mocne. Pamiętaj, to nie leczy, a u niektórych ludzi powoduje uzależnienie. — Nie u mnie. Stosuję je, by zmniejszyć ból. Kiedy minie, odstawię lekarstwo. - Wybacz, mój drogi, bardzo chciałbym, by tak się stało. Twoje wewnętrzne narządy zostały poważnie uszkodzone... to znaczy, dzięki Bogu, nie nazbyt poważnie, ale i tak zajmie to sporo czasu, nim się wszystko zaleczy. Zbyt wiele czasu, myślał Malcolm. Czy jest ze mną gorzej niż Babcott przyznaje? Patrzył na dwie koperty, ociągając się z ich otwarciem. To obrzydliwe z jej strony, że wykorzystuje Jamiego, chcąc w ten sposób dodatkowo mi przywalić. - Psiakrew! — Ma pewne prawa — zauważył Jamie. - Ja jestem tai-panem, nie ona. Testament ojca określa to wyraźnie. — Malcolm mówił przytłumionym głosem, miał zamęt w myślach. — Może stary wuj Sheeling słusznie uważa, że na tytuł tai-pana trzeba sobie zasłużyć? - Jesteś tai-panem — powiedział Jamie uprzejmie, choć wiedział, że to nieprawda. — Dziwne, że Sheeling wspomniał Orlova, od lat o nim nie myślałem. Ciekawe, co się z nim stało. - Tak — Malcolm błądził gdzieś daleko myślami. — Biedaczysko, był na muszce, odkąd zlikwidował Syna Numer Jeden Wu Sung Czoja, razem z ich statkiem. To głupie z jego strony, że samotnie wyszedł na brzeg w Makau. Na pewno dopadli go piraci Białego Lotosu. Makau to śmiertelnie niebezpieczne miejsce, łatwo stamtąd dotrzeć do Chin, a Biały Lotos wszędzie ma szpiegów. Nie chciałbym, by mnie wzięli na muszkę... — Jego głos ucichł. Patrzył na listy, zatopiony w myślach. McFay czekał. — Krzyknij na mnie, gdybym mógł ci w czymś pomóc — odezwał się końcu. — Przejrzę resztę poczty. I wyszedł. Malcolm nie słyszał nawet, jak zamknęły się drzwi. List matki kończył się dopiskiem „kocham cię", nie było zatem sekretnej wiadomości. Mój najdroższy, acz marnotrawny synu, miałam zamiar przybyć na

„Dancing Cloud", ale w ostatniej chwili zmieniłam postanowienie, gdyż Duncan źle się czuje i znowu ma krup. Może nawet lepiej, żebym to, co chcę powiedzieć, wyraziła na piśmie, unikniemy wówczas wszelkiej niejasności. Otrzymałam od Ciebie nieroztropne listy na temat tego, co masz zamiar, a czego nie masz zamiaru robić, o twych „zaręczynach", o Jamiem McFayu, pannie Richauditd., oraz o pięciu tysiącach karabinów. Natychmiast pisemnie odwołałam to ekstrawaganckie zamówienie. Nadszedł czas jasnych decyzji. Ponieważ Ciebie tu nie ma i nie chcesz się zastosować do mojej prośby, ja je podejmę. Pragnę Ci w zaufaniu powiedzieć, że mam do tego prawo! Kiedy umierał Twój ojciec, biedaczysko, nie mogliśmy czekać na Twój powrót i wraz z ostatnim tchnieniem uczynił mnie on de facto tai-panem zgodnie z warunkami stawianymi przez testament Dirka — niektóre z nich są doprawdy okropne, i wszystkie musiałam zaakceptować, składając przysięgę Bogu. To, co zawiera testament, nie może nigdy ujrzeć światła dziennego i ma być w tajemnicy przekazywane kolejnym tai-panom. W tamtym czasie spodziewaliśmy się, że przekażę Ci władzę, gdy tylko wrócisz. Jeden z nakazów Dirka ustanawia: każdy tai-pan musi bezwzględnie wierzyć w to, że jego następca odznacza się niepodważalną prawością. Na razie nie mogę tego stwierdzić w stosunku do Ciebie. To wszystko oraz cala reszta jest, powtarzam, wyłącznie do Twojej wiadomości. Gdyby stało się to powszechnie znane, zaszkodziłoby firmie Struanów, zniszcz więc list po przeczytaniu. Wysłałam dziś pocztę do Szkocji i zaproponowałam funkcję tai-pana twemu kuzynowi Lochlinowi Struanowi, synowi wuja Robba, pod czterema warunkami: w pierwsze, ma przyjechać natychmiast do Hongkongu i praktykować tu przez trzy miesiące. Jak wiesz, jest on dobrze zorientowany w operacjach naszej firmy, i co się tyczy spraw w Wielkiej Brytanii, to nawet lepiej od Ciebie, choć Ty jesteś znacznie zdolniejszy i lepiej przygotowany. Po drugie, zgodzi się zachować wszystko w tajemnicy. Po trzecie, pod koniec okresu próbnego dokonam, przed Bogiem, wyboru między wami dwoma i oczywiście moja decyzja będzie wiążąca. Po :zwarte, jeśli powrócisz do równowagi psychicznej, Lochlin ma wyrazić zgodę na o, że wybiorę Ciebie, niemniej on będzie następny w kolejności,

gdybyś Ty nie miał synów. Duncan ma nastąpić po nim. Powrót do zdrowych zmysłów oznacza, że natychmiast przyjeżdżasz do Hongkongu, najpóźniej na Boże Narodzenie, sam, jedynie z Jamiem McFayem i z doktorem Hoagiem, jeśli życzysz sobie jego towarzystwa. Musisz omówić plany na przyszłość, podjąć nie cierpiące zwłoki obowiązki i przygotować się do funkcji, do której terminowałeś całe swe życie. Jeśli się sprawdzisz, uczynię Cię tai-panem na Twe dwudzieste pierwsze urodziny, 21 maja. Przedstawiłam ten plan Gordonowi Czenowi i poprosiłam go o komentarz, tam gdzie to się okaże potrzebne. Zgodnie z prawami ustanowionymi przez Dirka, nasz komprador musi, podkreślam: musi wziąć udział w przekazaniu władzy. Twoja oddana matka. Oczywiście kocham Cię i dodaję jeszcze, że dziękuję Ci za informacje z Parlamentu — potwierdzają głupotę tych ludzi. Wiadomości dotarły dziwnymi kanałami przez naszego zatwardziałego wroga Greyfortha. Strzeż się go, zawsze knuje coś niedobrego, ale to przecież sam wiesz lepiej ode mnie. Tu do nas też dotarły takie pogłoski. Gubernator zaprzecza, że cokolwiek wie na ten temat. Napisałam od razu do naszych parlamentarzystów i poleciłam im, by zarzucili te niemądre pomysły — o ile pogłoski są prawdziwe. Wysłałam też list do Bengalu, uprzedzając ich o tym, co nam grozi. Po Twoim liście napisałam ponownie. Naprawdę nadszedł czas, byś wrócił do domu, podjął swe obowiązki i zajął się naszymi nabrzmiałymi problemami. — Obowiązki! — wrzasnął Malcolm. - Zmiął list i cisnął go o ścianę. Ten gwałtowny ruch sprawił mu ból. Chwiejnym krokiem podszedł do biurka. Mała buteleczka zawierała wieczorną porcję specyfiku. Wypił go, zaklął, rozbił buteleczkę o dębowy blat i omal nie upadł, gdy po omacku szukał krzesła. — Ona nie ma prawa! Nie ma prawa! Ta... ta dziwka nie ma prawa tego robić... nie ma prawa! „Wracaj sam", czyli bez Angeliąue, aby „omówić plany"... Nie zrobię tego, a ona mi nie przeszkodzi... — ciskał nie do końca pomyślane i nie do końca wypowiedziane przekleństwa, dopóki opiat nie

zaczął mu krążyć w krwiobiegu, przynosząc swe jadowite ukojenie. Po chwili jego wzrok padł na drugi list od kompradora Gordona Czena — przyrodniego brata ojca Malcolma, jednego z wielu nieślubnych dzieci spłodzonych przez Dirka Struana. — O trojgu wiemy na pewno — powiedział na głos Malcolm. Mój najdroższy bratanku, już pisałem, jak przykro mi z powodu Twego złego dżosu, z powodu wypadku i ran, jakie odniosłeś. A jeszcze bardziej zrobiło mi się przykro, gdy usłyszałem o nieporozumieniach między Tobą a Twoją matką. Może to zapowiadać niebezpieczeństwo i zagrozić naszemu Noble House. Dlatego mam obowiązek to skomentować i udzielić Ci porady. Matka pokazała mi list do Ciebie. Ja nie pokazałem jej swego listu i nie pokażę. Przychylam się do stanowiska tai-pana i dam Ci tylko osobistą radę na temat dziewczyny: bądź jak Chińczyk. Fakty są takie: choć jesteś formalnie dziedzicem mego przyrodniego brata, Twa matka słusznie utrzymuje, że nie zostałeś poddany nieodzownej ceremonii zatwierdzeniu — nie złożyłeś przysięgi i podpisu na testamencie mego szanownego ojca, co jest wymagane, nim zostaniesz tai-panem. To wszystko, aby nabrało mocy, musi odbyć się w obecności aktualnego kompradora, który potwierdzi pisemnie, że należycie przestrzegano zasad. Komprador musi pochodzić z mojej gałęzi domu Czenów. Dopiero wtedy osoba wybrana staje się tai-panem. Przed samą śmiercią Twój ojciec wyznaczył Twą matkę na tai-pana. Wszystkie szczegóły procedury zostały zachowane. Ja byłem świadkiem. Ona jest prawowitym tai-panem i ma władzę w Noble House. To prawda, że Twoi rodzice spodziewali się rychłego przekazania Ci tej funkcji, ale Twa matka ma rację utrzymując, że jednym z obowiązków tai-pana jest stwierdzenie przed Bogiem niezaprzeczalnej prawości ewentualnego następcy i również prawdą jest, że Noble House podlega rozkazom wyłącznie jedynego tai-pana, mężczyzny czy kobiety, w szczególności w sprawach dotyczących wyboru następcy i czasu przekazania władzy. Mam tylko jedną radę: bądź mądry, zapomnij o dumie, wróć natychmiast, bij czołem, zgódź się przejść „okres próbny", stań się znowu

posłusznym synem, szanującym przodków, dla dobra firmy. Słuchaj taipana. Bądź jak Chińczyk. Malcolm Struan patrzył na list. Przyszłość miał zniszczoną, przeszłość — zniszczoną, wszystko się zmieniło. Zatem ona jest tai-panem! Matka! To prawda, skoro tak twierdzi wujek Gordon! Pozbawiła mnie należnego mi od urodzenia prawa. Własna matka. Ale czy tak naprawdę nie dążyła do tego od wielu lat? Czyż stale nie przypochlebiała się, błagała, jęczała, knuła i robiła wszystko, by zdominować ojca, mnie i każdego z nas? Te jej codzienne irytujące wspólne modlitwy, w każdą niedzielę dwukrotne wyprawy całą rodziną do kościoła, gdy jeden raz byłoby aż nadto. A sprawa alkoholu? „Pijaństwo jest obrzydliwe". I cytowanie Biblii przez cały dzień aż do obłędu. Żadnej radości życia, Wielki Post przestrzegany co do joty, częste posty, ciągłe zrzędzenie na temat inteligencji Dirka Struana, niech go diabli. I stale mówiła, jakie to straszne, że umarł w tak młodym wieku, choć nigdy nie wspomniała, że zginął w czasie tajfunu, w ramionach swej chińskiej kochanki — sprawa, która wywołała i nadal wywołuje zgorszenie w Azji. Bezustanne wypominanie grzechów płynących ze spraw cielesnych. Słabość ojca, śmierć siostry i bliźniaków... Struan ciężko usiadł w swym wysokim krześle. Obłąkanie? Tak! — pomyślał. Czy mógłbym ją umieścić w domu dla wariatów? Może ona jest naprawdę obłąkana. Czy wujek Gordon by mi pomógł... Ajajaj, to ja sam jestem obłąkany! To ja sam...! — Malcolmie, obiad! Uniósł wzrok i nie zdając sobie z tego sprawy, zaczął mówić do Angeliąue, jaka jest piękna. Ale czy mogłaby zjeść obiad bez niego? Ma kilka poważnych praw do załatwienia, musi odpowiedzieć na listy. Nie, nie dotyczy to jej, po prostu interesy. Cały czas dźwięczało mu w uszach: „wracaj sam" i „bij czołem, ona jest tai-panem". — Proszę cię, Angeliąue. — Oczywiście, jeśli tak postanowiłeś. Czy jesteś jednak pewien, że dobrze się czujesz, kochanie? Nie masz gorączki? Położyła mu dłoń na czole. Schwycił ją za ręce, pociągnął na kolana,

zaczęli się całować, Angeliąue śmiała się radośnie, potem wygładziła sukienkę i powiedziała, że wróci po lekcji fortepianu i że do fotografii Malcolm musi włożyć strój wieczorowy i zobaczy, jaki będzie zachwycony jej nową suknią balową. Został sam ze swymi myślami, a w głowie dźwięczały mu wciąż te same słowa: „wracaj sam", „ona jest tai-panem". Jak śmiała odwołać zamówienie na karabiny? Cóż ona może wiedzieć o tutejszym rynku? Prawowity tai-pan. Zatem ona wszystkim rządzi, a nie ja. I na pewno tak pozostanie, dopóki nie skończę dwudziestu jeden lat, a potem również tak będzie. Aż przestanie. Aż... Czyżby to było rozwiązanie? Czy to właśnie miał na myśli wuj Czen pisząc: bądź jak Chińczyk? W jaki sposób? Wykazując cierpliwość? Jak Chińczyk wybrnąłby z tego kłopotliwego położenia? Uśmiechnął się, nim zapadł w sen, ten swój szczególny sen. Była niedziela, ładne popołudnie, więc na wysokim brzegu morza zorganizowano mecz futbolowy: armia przeciw flocie, po pięćdziesięciu w każdej drużynie. Przyszli prawie wszyscy z Osiedla i obserwowali to widowisko ze zwykłym w takich wypadkach zacietrzewieniem. Gdy któraś ze stron zdobywała gola, rozpoczynały się bójki na boisku i poza nim. Wynik wynosił jeden do dwóch dla armii, a pierwsza połowa spotkania jeszcze się nie skończyła. Kopniaki były dozwolone, bijatyka — dozwolona, w ogóle wszystko było dozwolone; przyświecał tylko jeden cel: przepchnąć piłkę przez obronę przeciwnika. Angeliąue siedziała na przedłużeniu linii dzielącej boisko na połowy, obok sir Williama i generała. Otaczali ją pozostali goście, z którymi wcześniej jadła obiad: Seratard i inni ministrowie, Poncin i Phillip Tyrer. Wszyscy postanowili wspólnie obejrzeć mecz. Wokół niej, zabiegając o jej przychylność, tłoczyli się brytyjscy i francuscy oficerowie, Settry Pallidar i Marlowe, jedyny oficer z angielskiej floty, oraz Jamie. Po obiedzie Angeliąue podążyła do Malcolma, by mu oznajmić, że odwołała lekcję fortepianu; lekcje te stanowiły dla niej jeszcze jedną wymówkę, by nie musiała przesiadywać z narzeczonym. Chciała go spytać, czy nie ma ochoty pójść na mecz, ale wciąż spał. Poprosiła więc Jamiego, by jej

towarzyszył. — Tak, lepiej go nie budzić; zostawię mu karteczkę — powiedział Jamie rad, że dostarczono mu pretekstu, by nie musiał myśleć o nadciągającej katastrofie. — Szkoda, że nie obejrzy meczu. Jak wiesz, Malcolm uwielbia wszelkie sporty. Jest wspaniałym pływakiem, świetnie gra w krykieta i oczywiście w tenisa. To smutne, że... no... nie jest teraz taki jak dawniej. Angeliąue zauważyła, że Jamie jest w równie ponurym nastroju jak Malcolm, ale nie przejęła się tym. Mężczyźni są na ogół poważni, pomyślała zadowolona, że będzie miała towarzystwo i ochronę przed innymi. Od tamtego wspaniałego dnia, gdy to, co się w niej rozwijało, przestało istnieć i powróciły jej zdrowie i siły, doszła do wniosku, że nie powinna sama przebywać z żadnym mężczyzną. Z wyjątkiem Andre. Z zadowoleniem stwierdziła, że się zmienił. Nie wspominał ani razu o pomocy, jakiej jej udzielił — ona sama najchętniej by o wszystkim zapomniała — nie patrzył już na nią wpółprzymkniętymi oczami, w których łatwo można było dostrzec okrucieństwo, choć pewnie czaiło się ono w jego duszy. To ważne, zachować jego przyjaźń, myślała, świadoma tego, jak łatwo mógłby jej zaszkodzić. Słuchaj go, lecz bądź czujna. Niektóre z jego rad są dobre. „Zapomnij o tym, co się przedtem wydarzyło; to nigdy nie miało miejsca". Andre ma rację. Nic się nie stało. Nic, z wyjątkiem tego, że tamto nie żyje. naprawdę kocham Malcolma. Urodzę mu synów i będę doskonałą żoną panią domu, a nasz salon w Paryżu... Wrzask przywołał ją do rzeczywistości. Drużyna floty przepchnęła piłkę przez pozycje armii, ale armia ją odzyskała i teraz zaczęło się ogólne zamieszanie: flota uważała, że zdobyła gola, armia to kwestionowała. Kilkudziesięciu marynarzy zgromadziło się na boisku, przyłączając się do tłumu graczy, potem doszli żołnierze i wkrótce zaczęła się ogólna bijatyka. Kupcy wiwatowali i śmieli się, zadowoleni z widowiska. Lunkchurch, który był sędzią, nie chciał mieszać się do burdy i rozpaczliwie usiłował przywrócić porządek na placu. — Patrzcie, tego biednego człowieka skopano na śmierć. — Nie martw się, Angeliąue, to po prostu głupie żarty. Oczywiście, nie

było żadnego gola — powiedział generał z całkowitym przekonaniem. Pobity człowiek należał do floty, więc nie warto było sobie z jego powodu zaprzątać głowy. Z drugiej strony Angeliąue siedział sir William, jak wszyscy podniecony, świadom, że nic tak nie dodaje ducha, jak porządna bijatyka. Jednak ze względu na obecność kobiety powiedział do generała: — Chyba powinniśmy wznowić grę, co, Thomas? — Słusznie. — Generał skinął na Pallidara. — Będzie pan łaskaw to przerwać i... przemówić im do rozumu. Dragon Pallidar wszedł na boisko, wyjął rewolwer i wystrzelił w powietrze. — Słuchajcie no! — Wszyscy zamarli i wlepili w niego wzrok. — Schodźcie z boiska, pozostają tylko gracze. Generał powiedział: jeszcze jedna burda i mecz będzie przerwany, a tych, co rozrabiają, spotka kara. Ruszać się! — Widzowie opuszczali boisko, wielu utykało, rannym pomagano. No co, panie sędzio, był gol czy nie? — W zasadzie, kapitanie, i tak, i nie. Rozumie pan... — Był czy nie? Powiało grozą. Lunkchurch wiedział, że bez względu na to, co powie, będzie źle. Doszedł do wniosku, że najlepsza jest prawda. — Gol dla floty! Wśród wiwatów i okrzyków niechęci Pallidar schodził z boiska z wysoko podniesioną głową, bardzo z siebie zadowolony. — Och, Settry, co za męstwo! — wykrzyknęła Angeliąue z takim uznaniem, że Marlowe i inni oficerowie poczuli ukłucie zazdrości. — Dobra robota, stary — rzekł z ociąganiem Marlowe. Gra — a właściwie walka — zaczęła się na dobre. Widzowie gwizdali i rzucali przekleństwa. — Świetny mecz, prawda, Thomas? — spytał sir William. - Z całą pewnością nie było gola. Ten sędzia... - Bzdury! Stawiam pięć gwinei, że flota zwycięży. Kark generała silnie poczerwieniał, co wybitnie poprawiło humor sir Williamowi. Od rana był w ponurym nastroju. W Osiedlu i w Mieście Pijaków toczono bezustanne swary: od bakufu i z komory celnej nadchodziły irytujące listy i skargi, poza tym sir William doskonale pamiętał o

nieudolności generała podczas rozruchów. Ponadto ostatnia poczta przyniosła kolejne niepokojące wieści z Foreign Office: Parlament nie udzieli finansowego wsparcia, co oznaczało poważne ograniczenia personelu dyplomatycznego. „I choć ze skarbca Imperium aż się wylewa, w tym roku nie będzie podwyżki płac. Wojna amerykańska zapowiada się jako najkrwawsza wojna w historii, a to za sprawą nowo wynalezionych pocisków, nabojów brązowych, karabinów maszynowych oraz armat odtylcowych. Po porażce sił Unii pod Shiloh i po drugiej bitwie pod Buli Run wszyscy spodziewają się teraz zwycięstwa Konfederatów. Mądrale z City spisali na straty prezydenta Lincolna, uważając go za mało efektywnego słabeusza, ale drogi Willie, polityka Jej Królewskiej Mości pozostaje ciągle ta sama: popierać obie strony, nie zajmować stanowiska i do cholery, trzymać się od tego z daleka..." Wieści z Europy również były niedobre: oddziały Kozaków znowu zmasakrowały w Warszawie tysiące Polaków demonstrujących przeciw rosyjskiemu panowaniu; książę von Bismarck objął stanowisko premiera Prus i mówiło się, że przygotowuje wojnę przeciw ekspansjonistycznie nastawionej Francji; Austro-Węgry i Rosja były po raz kolejny, jak się wydawało, na skraju wojny; na Bałkanach dalsze nieuniknione walki... I tak dalej, aż do znudzenia, myślał sir William ponuro. Ciągle to samo! I niech mnie diabli, jeśli uwierzę, że bakufu dotrzymają obietnicy, a to oznacza demonstrację siły. Do diaska, powinienem uświadomić tym Japończykom, że jeśli brytyjskiemu oficjelowi coś się obiecuje, to należy tego dotrzymać. I to samo dotyczy Siergiejewa, Seratarda i innych, psiakrew. Zbombardowanie Edo byłoby najprostszym rozwiązaniem. To by ich od razu nauczyło moresu. Tylko co zrobić z tym Kettererem? Może skusiłaby go perspektywa wejścia do historii? No, jest w tym pewna nadzieja... — Rubla za pańskie myśli, sir Williamie — powiedział hrabia Siergiejew i uśmiechem, podając mu srebrną flaszkę z wytłoczonym na niej złotym rodowym herbem. — Wódka dobrze robi na myślenie. — Dziękuję. — Sir William pociągnął łyk i poczuł spływający krtanią ogień. Przypomniały mu się cudowne czasy w ambasadzie w Petersburgu, gdy jako dwudziestoparolatek przez siedem lat przebywał

w samym centrum władzy, a nie jak teraz na wysuniętej placówce w Yokohamie. Wspomniał hulanki i zabawy, bale, balety i wyjazdy na dacze, nocne życie i luksus — dla nielicznych — emocje, intrygi i wspaniałe kolacje. I Wertyńską. Była jego kochanką przez pięć lat. Najmłodsza córka złotnika cieszącego się względami dworu. Podobnie jak jej ojciec miała uzdolnienia artystyczne. Ojciec przychylnie patrzył na ich związek. Matka Williama, Rosjanka z pogodzenia, uwielbiała dziewczynę i pragnęła, by syn się z nią ożenił. — Wybacz, mamo, to nierealne. Sam bym bardzo chciał, ale moi zwierzchnicy nigdy by tego nie zaaprobowali. Ożenię się z Daphne, córką sir Rogera. Wybacz... Znowu pociągnął łyk, wracając pamięcią do przykrego rozstania z dziewczyną. — Myślałem o Wertyńskiej — powiedział po rosyjsku. — Ach, tak, dziewczęta Matiuszki Rosii są wyjątkowe — odparł ze współczuciem Siergiejew w tym samym języku. — Jeśli dostąpiłeś tej łaski, że cię pokochają, ich miłość trwa wiecznie. W kręgach dyplomatycznych z uśmiechem mówiono o romansie sir Williama, a III Oddział Kancelarii Osobistej Jego Cesarskiej Mości — carska tajna policja — miał wszystko pieczołowicie udokumentowane. Siergiejew oczywiście znał to dossier. Dziewczyna popełniła samobójstwo tuż po wyjeździe kochanka do Londynu. Głupio z jej strony, pomyślał hrabia. Nie był pewien, czy sir William o tym wiedział, ale informowanie go nie leżało w jego planach ani też nie wchodziło w zakres jego obowiązków. Dlaczego to zrobiła? Z powodu takiego prostaka? To niemożliwe, ale bez względu na przyczynę, szkoda. Jeszcze przez wiele lat mogłaby być użyteczna dla nas obydwu. — Może wyślą pana do nas ponownie — dodał Siergiejew. — Spotka pan inne Wertyńskie. — Obawiam się, że szanse są niewielkie. — Nie należy tracić nadziei. Miejmy też nadzieję, mon ami, że wasz lord Palmerston zrozumie, iż Kuryle powinny .należeć do nas. Tak jak Dardanele, one również winny być rosyjskie. Sir William dostrzegł błysk w ciemnych jak tarki oczach Rosjanina.

— Obawiam się, że szanse są niewielkie — powtórzył. Odgwizdano połowę meczu. Wynik nadal był dwa do dwóch, co jedni przyjęli z niezadowoleniem, inni wrzeszczeli pochwały, jeszcze inni zapowiadali, że okrutnie ukarzą pokonanych. — Czy sądzisz — powiedział Marlowe do Jamiego, jakby nagle wpadł na ten pomysł — że pan Struan i panna Angeliąue zechcieliby na pokładzie „Pearl" zjeść ze mną lunch, a potem przez jeden dzień pożeglować? Gdy tylko flota powróci, muszę jeszcze przeprowadzić manewry i z radością gościłbym ich na statku. — Myślę, że spodoba im się ten pomysł. Zapytaj Malcolma. — Kiedy byłoby to najlepiej zrobić? — Któregokolwiek dnia około jedenastej albo zaraz po kolacji. — Bardzo ci dziękuję. — Marlowe rozpromienił się, ale w tym momencie dostrzegł, że Jamie jest bardzo blady. — Dobrze się czujesz? — Tak, dziękuję — McFay uśmiechnął się i odszedł. Rozmyślał o swojej przyszłości. Kilka tygodni temu napisał do Szkocji do swej narzeczonej, prosząc, by już na niego nie czekała. Widział się z nią ostatni raz trzy lata temu, a zaręczeni byli od pięciu. Teraz w liście wyraził skruchę, że kazał jej tak długo czekać. Wie, że jest wstrętny, ale ma niezbite przekonanie, że Daleki Wschód to nie miejsce dla damy, a równocześnie uważa, że Azja jest jego prawdziwym domem — Yokohama, Hongkong, Szanghaj, byle nie Szkocja — i nie ma zamiaru stąd wyjeżdżać. Tak, zdaje sobie sprawę, że to nie w porządku w stosunku do niej, ale ich narzeczeństwo dobiegło końca. Przez wiele dni go mdliło, najpierw gdy zabierał się do napisania tego listu, a potem gdy już go zapieczętował i statek pocztowy odpłynął. Mimo to nie miał żadnych wątpliwości. Ten rozdział był zakończony. A teraz rozdział w firmie Struanów — zdawało się tak pełen pomyślnych perspektyw: w przyszłym roku czekał go pewny awans — również dobiegał końca. Boże Wszechmogący! Malcolm wcale nie zamierza płynąć do Hongkongu, więc mam jeszcze tylko kilka tygodni, by zdecydować, co robić. A nie zapominajmy, że Norbert wróci do tego czasu. I co wtedy? Czy rzeczywiście pojedynek się odbędzie? Jeśli tak, trudno, dżos, ale nadal jest moim obowiązkiem chronić Malcolma ze wszystkich sił.

Trzeba więc szukać nowej pracy. Gdzie? Chciałbym tu zostać. Mam swoją Nemi, wiodę niezłe życie, perspektywy na przyszłość — rozległe. W Hongkongu i Szanghaju prawie wszystkie miejsca są obsadzone, zajęte przez starą gwardię., Świetnie, jeśli jesteś Struanem, Brockiem lub Cooperem, ale reszcie trudno się przedrzeć. Wyboru można dokonać tu na miejscu. Z kim się związać? Z Dmitrim w firmie Cooper-Tillman? Czyby mnie zatrudnili? Tak, ale nie na kierowniczym stanowisku. Może Brock? Rozważałem tę ewentualność, gdy Tess Struan okazała się w stosunku do mnie aż tak niesprawiedliwa. Tu też jednak nie mam szans na kierownika, dopóki Norbert jest w firmie. Ale jeśli Malcolm go zabije, to byłoby wspaniałe posunięcie, cóż za zemsta! Lunkchurch? Tak, zdecydowanie tak, ale kto by chciał pracować z takim nieokrzesanym sukinsynem? A własny interes? To byłoby najlepsze, lecz i najbardziej ryzykowne. I skąd zdobyć poparcie? Potrzebowałbym pieniędzy; zebrałem trochę, jednak to nie wystarczy. Żeby wystartować, powinienem mieć znacznie więcej. Po trzebowałbym pieniędzy na rozruch, na listy kredytowe i ubezpieczenie, musiałbym znaleźć czas na zainstalowanie agentów w Londynie, San Francisco, Hongkongu, Szanghaju i w całej Azji, w Paryżu i w Petersburgu. Rosjanie nabywają olbrzymie ilości herbaty, a można z nimi, z wielkim zyskiem, handlować skórami soboli i innych zwierząt. Mam kontakty na rosyjskiej Alasce i z ich placówkami handlowymi na zachodnim wybrzeżu Ameryki. To dobry, acz ryzykowny pomysł; zbyt wiele czasu upływa między kupnem a sprzedażą i zgarnięciem zysków, niebezpieczeństwa czyhają na morzu, wiele statków trafia w ręce piratów... . Nieco dalej Phillip Tyrer również patrzył w przestrzeń. Omal nie jęknął rozmyślając o Fujiko. Wczoraj wieczór z pomocą swego przyjaciela Nakamy negocjował stały kontrakt na wyłączność. Raiko unosiła wysoko brwi i kręciła głową. Och, tak mi przykro, ale wątpię, czy to będzie możliwe; dziewczyna jest zbyt wartościowa i tylu ważnych gai-jinów chce ją mieć. Musiało to oznaczać, że nawet sir William był czasami jej klientem, choć Raiko nigdy nie wymieniła go z nazwiska. Tyrer czuł się nieswojo i ogarniał go coraz większy niepokój.

Raiko utrzymywała, że zanim zaczną omawiać sprawy finansowe oraz inne szczegóły umowy, musi najpierw zapytać o zdanie samą Fujiko. Ku przerażeniu Tyrera stwierdziła, że lepiej, gdyby się nie spotykał z dziewczyną, zanim kontrakt nie zostanie sfinalizowany — o ile w ogóle ma dojść do skutku. Po tym oświadczeniu negocjowali jeszcze godzinę i wreszcie Tyrer osiągnął kompromis, którego formułę zaproponował Nakama: w okresie przejściowym, spotykając się z Fujiko Tyrer nigdy nie wspomni o sprawie kontraktu, gdyż wszystko jest w rękach mama-san. Dzięki ci, Boże, za Nakamę, myślał Tyrer ze ściśniętym sercem. Omal wszystkiego nie zawaliłem. Gdyby nie on... Spojrzał uważniej na zebranych widzów i dostrzegł Seratarda rozmawiającego na osobności z Andre Poncinem. Nie opodal stał Johann uważnie słuchający, co ma mu do powiedzenia Erlicher, szwajcarski minister. Cóż tak ważnego i pilnego mają do omówienia ci ludzie, że dyskutują podczas meczu, zapytywał się w duchu Tyrer. Ale natychmiast przywołał się do porządku: nie snuj marzeń, bądź dorosłym człowiekiem, weź pod uwagę, że w Japonii nie wszystko się dobrze układa, spełniaj swe obowiązki wobec Korony i sir Williama; sprawa Fujiko może poczekać do wieczora, być może wtedy nadejdzie odpowiedź. Do diabła z Johannem! Teraz, kiedy ten sprytny Szwajcar opuszcza stanowisko tłumacza, na Tyrera spadają dodatkowe ciężary i pozostaje mu niewiele czasu na sen i rozrywki. Dziś rano zirytowany sir William wybuchnął niesprawiedliwie: — Na miłość boską, Phillipie, pracuj więcej. Im wcześniej ty nauczysz się płynnie mówić po japońsku, a Nakama po angielsku, tym lepiej dla Korony. Nie leń się, przyciśnij Nakamę, niech też zasłuży sobie na wikt i W Przedstawicielstwie Brytyjskim Hiraga czytał na głos list, który następnego dnia miał być dostarczony bakufu. Tyrer przygotował ten tekst dla sir Williama, a Japończyk pomagał mu go przetłumaczyć. Choć nie rozumiał jeszcze wielu angielskich słów, czytał coraz lepiej. — Masz talent do angielskiego, Nakamo — mówił mu wielokrotnie Tyrer. Komplement sprawił Hiradze przyjemność, choć zazwyczaj ani pochwały,

ani uwagi krytyczne od gai-jinów nie miały dla niego żadnego znaczenia. Przez ostatnie tygodnie wkuwał słówka i zwroty, powtarzał je wielokrotnie, aż nocą śniło mu się, że mówi mieszaniną obu języków. — Po co sobie łamać tym głowę, kuzynie? — pytał Akimoto. — Muszę jak najszybciej nauczyć się angielskiego. Zostało niewiele czasu, przywódca gai-jinów jest źle wychowanym złośnikiem i nie wiem, jak długo będę mógł jeszcze u nich pozostać. Ale gdy nauczę się czytać, któż wie, co za informacje mógłbym zdobyć. Nie uwierzysz, jak głupio oni podchodzą do swoich tajemnic. Wszędzie walają się setki książek, pism, dokumentów. Do wszystkiego mam dostęp, wszystko mogę czytać, a ten Taira odpowiada na większość moich nawet najbardziej bezpośrednich pytań. Rozmawiał z kuzynem wczoraj wieczór, gdy przebywali w swym bezpiecznym domu w wiosce. Hiraga owinął obolałą głowę zimnym wilgotnym ręcznikiem. Pozwalano mu teraz zostawać w wiosce, kiedy chciał, nie był uwięziony w przedstawicielstwie, ale często czuł się zbyt zmęczony, by stamtąd wychodzić i spędzał noce w domku, który Phillip zajmował wspólnie z Babcottem. Z konieczności doktor wiedział co nieco o Hiradze. Wspaniale! Nakama również i mnie będzie pomagał w japońskim, muszę rozbudować swoje słownictwo. Cudownie, zorganizuję lekcje powtórkowe. Babcott zaproponował całkiem inne podejście: nauka powinna sprawiać przyjemność. Wkrótce lekcje stały się niemal zabawą, wielkimi zawodami, kto się szybciej uczy — coś zupełnie nowego dla Hiragi i Tyrera, którzy szkołę traktowali poważnie i kojarzyła im się ona z ciągłym powtarzaniem, wkuwaniem i rózgami. - Lekcje biegną bardzo szybko — wyjaśniał Hiraga Akimoto. — Z każdym dniem jest łatwiej. Wprowadzimy to samo w naszych szkołach, gdy zwycięży sonno-jbi. Nauczyciele łagodni i uprzejmi? — powątpiewał Akimoto. — Nie ma bicia? To się nie uda! A teraz powiedz co z naszą wizytą na fregacie. Hiraga powiedział mu kiedyś, że Tyrer obiecał poprosić zaprzyjaźnionego kapitana, by pozwolił wejść na pokład dwóm Japończykom. Akimoto miał występować w roli syna bogatego przedsiębiorcy okrętowego z Chóshu,

który jakoby zamierzał wkrótce tutaj przyjechać, a znajomość z nim mogła się w przyszłości okazać niezwykle cenna. Przez otwarte okna budynku przedstawicielstwa dobiegały okrzyki z meczu futbolowego. Hiraga westchnął i z szacunkiem wziął prowadzony przez Bab-cotta słowniczek. Nigdy jeszcze nie widział żadnego słownika. Babcott zgromadził słowa i wyrażenia zbierane przez siebie samego, przez kupców i księży, zarówno katolickich jak i protestanckich, a także słowa z istniejących słowników holenderskich. Na razie książeczka nie była wielka, ale codziennie rosła i bardzo fascynowała Hiragę. Mówiono, że jakieś dwa wieki temu jezuicki zakonnik zwany Tsukku-san napisał coś w rodzaju słownika portugalsko-japońskiego. Przedtem nic takiego nie istniało. Po pewnym czasie pojawiło się kilka słowników holendersko-japońskich, ale zazdrośnie ich strzeżono. — Nakamo, nie ma sensu zamykać książek — oświadczył wczoraj Babcott zdziwionemu Hiradze. — Brytyjczycy tak nie postępują. Należy rozpowszechniać wiedzę, niech każdy się uczy, im więcej oświeconych ludzi, tym lepiej dla kraju. Oczywiście, nie każdy się ze mną zgadza — dodał z uśmiechem. — Tak czy inaczej, w przyszłym tygodniu za pomocą pras drukarskich... — Pras drukarskich? Przykro mi, nie rozumiem. — Wkrótce zaczniemy drukować — wyjaśniał mu Babcott. — Jeśli zobowiążesz się napisać historię Chóshu, obiecuję ci, że dostaniesz ode mnie egzemplarz słownika. Tydzień temu Hiraga pokazał Akimoto gazetę „Yokohama Guardian". — To są aktualne wiadomości z całego świata. Oni przygotowują nowe wydanie każdego dnia, w tylu egzemplarzach, w ilu chcą. Nawet tysiące. — Niemożliwe! — powątpiewał Akimoto. — Nasze najlepsze drukarki klockowe nie zdołają... — Widziałem. To robią maszyny. Gai-jinowie pokazali mi swoje maszyny! Oni układają słowa w linie i drukują liniami. Czytają od lewej do prawej, a my od prawej do lewej kolumnami w dół. Nie do wiary. Widziałem, jak człowiek za pomocą maszyny składa słowa z pojedynczych symboli, które nazywają się „łacińskie ritery". Gai-jinowie

twierdzą, że każde słowo w dowolnym języku można zapisać używając takich dwudziestu sześciu symboli… — Niemożliwe! — Słuchaj! Każda ritera czy symbol zawsze brzmi tak samo, więc można przeczytać pojedyncze ritery lub słowa z nich złożone. Żeby zrobić gazetę, drukarz korzysta ze zbioru małych kawałków żelaza, które na ściankach mają wycięte te symbole. Ach. przepraszam, to nie żelazo, ale inny metal. Nazywa się „star" czy jakoś podobnie. Drukarz wkłada ritery do pudełka, które nasączono atramentem. Papier przesuwa się po pudełku i powstaje gotowa zadrukowana strona. Czytałem ją przed chwilą, a Taira również to czytał! Po prostu cud. — liii, ale jak moglibyśmy tego dokonać w naszym jeżyku, skoro na każde słowo mamy oddzielny znak, wymawiany na pięć albo siedem różnych sposobów, a nasze pismo jest inne i... — Gdy wymawiam słowo japońskie, doktor Olbrzym zapisuje je za pomocą łacińskich riter, a potem Taira powtarza wyraz czytając je po kolei. Hiraga musiał jeszcze przytoczyć wiele argumentów, by przekonać kuzyna. — liii, tyle npwych rzeczy — powiedział wreszcie wyczerpany — tyle nowych pomysłów, samemu trudno mi to zrozumieć, a co dopiero wyjaśnić. Ori był głupcem, że nie chciał się uczyć. — Dobrze dla nas obydwu, że nie żyje, został pochowany i zapomniany przez gai-jinów — stwierdził Akimoto. — Przez kilka dni myślałem, że jesteśmy zgubieni. — Ja też tak myślałem. Hiraga odgrzebał w pamięci angielskie słowo, którego szukał: reparacje. Po japońsku brzmiało to: pieniądze, które należy zapłacić za przestępstwo, do którego się przyznało. Dziwiło go to. Bakufu nie popełnili żadnej zbrodni. Dwaj Satsumczycy, Ori i Shorin, zabili po prostu jednego gai-jina. Teraz obaj nie żyją. Dwóch umarłych za śmierć jednego gai-jina wydawało się dość sprawiedliwe. — Dlaczego jeszcze domagają się jakichś re-pa-ra-cji? — powiedział na głos, usiłując jak najdokładniej powtórzyć to słowo. Wstał od biurka, by rozprostować kolana. Trudno jest przez cały dzień siedzieć tak, jak to robią gai-jinowie. Podszedł do okna. Miał na sobie

europejskie ubranie, ale na nogach nosił miękkie tabi, gdyż angielskie obuwie uważał za nader niewygodne. Pogoda była ładna. Na morzu stały zakotwiczone okręty, łodzie rybackie i inne statki wpływały do portu i wypływały. Fregata wabiła. Hiraga patrzył podekscytowany. Wkrótce zajrzy do jej wnętrzności, zobaczy wielką maszynę parową, o której opowiadał mu Taira. Spojrzał na wyciętą z czasopisma i przyklejoną do ściany fotografię, przedstawiającą olbrzymi statek, budowany w brytyjskiej stolicy, Londynie. Największy statek w dziejach, dwadzieścia razy większy niż fregata przycumowana w zatoce. Tak niesamowity, że aż trudno sobie wyobrazić. A fotogra... fia? To też nie sposób zrozumieć, jakaś magia, prawie diabelska sztuczka. Wzdrygnął się, potem zauważył, że drzwi na korytarz są uchylone. Naprzeciw znajdowało się wejście do gabinetu sir Williama. O ile Hiraga się orientował, w przedstawicielstwie nikogo nie było, wszyscy poszli na mecz i mieli wrócić dopiero późnym popołudniem. Bezszelestnie otworzył drzwi gabinetu sir Williama. Na rzeźbionym biurku leżały papiery, pół setki książek stało na zabałaganionym regale, na ścianie wisiał portret królowej i jakieś obrazy. Coś nowego na kredensie: fotografia w srebrnej ramce. Hiraga widział tylko szkaradztwo: dziwnie ubraną kobietę gai-jin z trójką dzieci. To musiała być rodzina sir Williama. Tyrer wspominał, że mają tu wkrótce przybyć. Jakie to szczęście, że jestem Japończykiem i osobą cywilizowaną, mam przystojnego ojca i matkę, braci i siostry, i poślubię Sumomo, jeśli moją karmą jest ślub. Wspomniał, że dziewczyna jest bezpieczna w domu, i zrobiło mu się ciepło na duszy. Ale gdy tak patrzył na biurko ministra, dobry nastrój szybko mu przeszedł. Pamiętał, jak wielokrotnie musiał stać przed siedzącym przywódcą gai-jinów i odpowiadać na pytania dotyczące Chóshu, Satsumy, bakufu, Toranagów. Niemal codziennie minister wypytywał go o jego życie i na temat prawie wszystkich dziedzin życia w Japonii, a rybie oczy patrzyły tak, że Hiraga musiał mówić prawdę, choć wolałby kłamać, by zmylić przeciwnika. Teraz, ostrożny, nie dotykał niczego, spodziewając się, że zastawiono na niego pułapkę — sam by tak zrobił, gdyby w takim ważnym japońskim budynku zostawił samego gai-jina. Dosłyszał dobiegające z zewnątrz wściekłe

głosy i popędził z powrotem do pokoju Tyrera, by spojrzeć przez okno. Ze zdziwieniem zobaczył, że Akimoto stoi w bramie i kłania się wartownikowi, który zagradza mu drogę karabinem z nastawionym bagnetem i wrzeszczy na niego. Akimoto miał na sobie robocze europejskie ubranie i nawyraźniej był zdenerwowany. Hiraga pośpiesznie wyszedł na zewnątrz. Przyozdobił twarz uśmiechem, uniósł kapelusz. — Dobry dzień, panie wartowniku, to jest mój przyjaciel. Wartownik znał Hiragę z widzenia, wiedział, że jest tłumaczem i ma stałą przepustkę do przedstawicielstwa. Odpowiedział gburowato niezrozumiałymi słowami, odprawiał gestem Akimoto i kazał, żeby Hiraga powtórzył mu: „niech ta małpa się wynosi albo zdmuchnę tę jej cholerną głowę". Hiraga ani przez chwilę nie przestawał się uśmiechać. — Zabiorę go, tak mi przykro. — Wziął kuzyna pod ramię i pośpiesznie poprowadził uliczką w kierunku wioski. — Zwariowałeś? Żeby tu przyjść, trzeba być... — Masz rację. — Akimoto nie mógł odzyskać równowagi. Był jeszcze przerażony: bagnet niemalże dotykał jego gardła. — Masz rację, ale shoya, starszy wioski, prosił mnie, bym cię natychmiast odszukał. Shoya gestem wskazał Hiradze miejsce naprzeciw, przy niskim stole. Prywatne pokoje, mieszczące się za sklepem, celowo obskurnym, były nienagannie czyste, tatami i papierowe shóji — najwyższej jakości. Bura kotka siedziała wygodnie na kolanach właściciela, patrząc złym wzrokiem na gościa. Wokół żelaznego imbryczka ustawiono biało-zielone porcelanowe filiżanki. — Proszę herbaty, Otami-sama. Przykro mi, że naraziłem pana na taką niedogodność — mówił shoya, nalewając herbatę. Zwracał się do Hiragi używając imienia, które ten mu podał. Pogłaskał kotkę, gdyż poruszyła niespokojnie uszami. — Proszę mi wybaczyć, że przeszkodziłem panu w jego zajęciach. Herbata była aromatyczna i niepospolita. Hiraga uprzejmie pochwalił napój. Czuł się niewygodnie w europejskim ubraniu, w którym trudno było siedzieć. Równie niepewnie czuł się bez mieczy. Po zwyczajowej 'wymianie

grzeczności shoya spojrzał na gościa i choć jego twarz wyrażała uprzejmość, oczy patrzyły twardo. — Dotarły wieści z Kioto. Pomyślałem sobie, że powinien je pan natychmiast usłyszeć. — Mianowicie? — Hiraga niepokoił się coraz bardziej. — Zdaje się, że dziesięciu shishi z Chóshu, Satsumy i z Tosy zaatakowało shóguna Nobusadę w Otsu. Zamach się nie powiódł i wszyscy spiskowcy zostali zabici. Hiraga udawał, że niewiele go to obchodzi, ale zapytywał się pełen obaw: którzy to byli shishi i dlaczego im się nie udało? — Kiedy się to wydarzyło? — Osiem dni temu. — Shoya nie mógł dostrzec nic takiego w zachowaniu Hiragi, co wskazywałoby, że wiedział o ataku. — W jaki sposób tak szybko dotarła do pana ta wiadomość? — To przyszło dzisiaj. — Shoya wydobył z rękawa maleńką rurkę, a z niej zwitek bardzo cienkiego papieru. — Nasze zaibatsu Gyokoyama trzyma gołębie pocztowe do przesyłania ważnych wiadomości. — Tak naprawdę list dotarł wczoraj, ale shoya potrzebował czasu, by się zastanowić, jak ma postąpić z Hiraga. — Szybkie i dokładne przekazywanie informacji jest ważne, Ne? — Czy wymieniono jakieś nazwiska? — Nie, nie ma nazwisk, tak mi przykro. — To wszystko, co pan wie? Oczy shoyi błysnęły. — Tej samej nocy w Kioto oddziały lorda Yoshiego i lorda Ogamy napadły znienacka na kwaterę shishi — dodał ku przerażeniu Hiragi — rozgromiły ich, a kryjówkę zniszczyły. Czterdzieści głów nabito na kołki. —Z twarzy shoyi zniknął uśmiech. — Otami-sama, czy czterdzieści osób stanowi dużą część naszych dzielnych shishi? Hiraga wzruszył ramionami i powiedział, że nie wie. Myślał gorączkowo, który z jego towarzyszy mógł zginąć, który przeżył i kto ich zdradził. I jak to się stało, że tak zaciekli wrogowie, Yoshi i Ogama, działali wspólnie? — Dlaczego mówi mi pan to wszystko? Shoya spojrzał na kotkę, wzrok mu złagodniał, podrapał ją po głowie, a

ona przymknęła oczy z zadowolenia. Wysuwała i chowała pazury, ale nie było w tym groźby. — Chyba nie wszyscy zostali schwytani w tej pułapce — powiedział cicho. — Dwóch uciekło. Przywódca o przezwisku Kruk, który naprawdę nazywa się Katsumata i jest zaufanym doradcą Sanjiry z Satsumy, oraz Takeda, shishi z Chóshu. Hiraga był do głębi poruszony, że tak wiele tajemnic wyszło na jaw. Mięśnie mu stężały, w każdej chwili gotów był w razie konieczności zabić gołymi rękami. Otworzył usta, ale nie wyrzekł ani słowa. — Czy pan znał tego Takedę, Otami-sama? Na to bezczelne pytanie Hiragę zalała złość. Czuł, jak na policzki wypływa mu rumieniec, ale opanował się. — Dlaczego mi to wszystko mówisz, shoya? — Dostałem taki rozkaz od mojego zwierzchnika w Gyokoyamie, Otami--sama. — Dlaczego? Jaki ja mogę mieć z tym związek? Co? Shoya nalał herbaty do obu filiżanek. Chciał uspokoić nerwy. Miał wprawdzie w rękawie mały naładowany pistolet, ale wiedział, jak niebezpiecznie jest prowadzić grę z Hiragą i że nie można go okpić. Jednak rozkaz to rozkaz, a w zaibatsu Gyokoyama, w setkach jego filii w całej Japonii, obowiązywała niezmienna zasada: natychmiast meldować o każdym niecodziennym wydarzeniu. Dotyczyło to zwłaszcza Yokohamy, mającej teraz większe znaczenie niż Nagasaki, gdyż była główną bazą gaijinów, głównym punktem obserwacji cudzoziemców. Właśnie jego, shoyę, wybrano na to odpowiedzialne stanowisko. W nagłych sytuacjach przesyłał przy pomocy gołębi pocztowych rozmaite informacje: o przybyciu Hiragi, o śmierci Oriego i wynikłych wtedy zamieszkach, o podjętych przez siebie działaniach — a wszystkie uzyskały aprobatę zwierzchników. — Gyokoyama... — zaczął ostrożnie, stosując się do instrukcji zwierzchników z Osaki, którzy napisali: „Jak najszybciej wyprowadź z równowagi tego shishi. Jego prawdziwe nazwisko brzmi Rezan Hiraga. Ryzyko jest duże. Bądź uzbrojony i rozmawiaj z nim wtedy, gdy nie ma przy sobie broni" — czyli moi panowie sądzą, że mogą być dla pana pożyteczni, a pan może

okazać się pożytecznym dla nich. — Pożyteczni dla mnie? — warknął Hiraga, gotów wybuchnąć. Prawą ręką nerwowo szukał rękojeści miecza, choć nie miał go przy sobie. — Nie mogę przecież zarządzić podatków. Nie mam koku. Jakiż pożytek mogę mieć z pasożytów, jakimi są wszyscy lichwiarze, nawet wielkie Gyokoyama? Ne? - To prawda, że samurajowie myślą w ten sposób i zawsze tak myśleli. Ale ciekaw jestem, czy zgodziłby się z tym pański sensei, Taira. — Co? — Hiraga znowu stracił panowanie nad sobą i zaczął się jąkać. — Taira? Co ma do tego Taira? — Sake! — zawołał shoya. — Proszę pana o cierpliwość — zwrócił się do gościa — ale moi zwierzchnicy... Jestem starym człowiekiem — dodał pokor nie, pomniejszając swe znaczenie, choć wiedział, że ma spore wpływy w zaibatsu. Jego jang nadal znakomicie funkcjonowało i gdyby zaszła taka konieczność, mógłby zastrzelić lub okaleczyć tego młodzieńca i doprowadzić go do wymuszaczy bakufu, którzy pilnowali bram. — Żyjemy w tak niebezpiecznych czasach. — Rzeczywiście — rzucił Hiraga przez zęby. Służąca błyskawicznie przy niosła sake, napełniła czarki i zniknęła. Hiraga wypił z przyjemnością, choć tego nie okazał, i pozwolił sobie nalać następną porcję, którą również natychmiast przełknął. — A więc? Co z Tairą? Lepiej to wyjaśnij. Shoya odetchnął głęboko, przygotowując się do czegoś, co, jak wiedział, stanowi jego życiową szansę, a zarazem może mieć dalekosiężne konsekwencje dla funkcjonowania zaibatsu i dla jego własnych przyszłych pokoleń. — Od kiedy pan u nich przebywa, Otami-sama, dziwi się pan, w jaki sposób gai-jinowie Igirisu zdobyli panowanie nad znaczną częścią świata, gdy tymczasem sami są małym wyspiarskim narodem, o ile wiem mniejszym niż my. — Przerwał rozbawiony wyrazem twarzy swego rozmówcy. — Ach, tak mi przykro, ale musi pan wiedzieć, że słyszano, jak pan rozmawiał ze swym zmarłym przyjacielem, a także ze swym kuzynem. Mogę pana zapewnić, że pańskie zwierzenia nie zostaną dalej przekazane, a pańskie dążenia i dążenia shishi są zbieżne z celami Gyokoyamy. Mogłoby mieć dla pana znaczenie... wydaje się nam, że znamy odpowiedź, której pan szuka.

— Jak to? — Przypuszczamy, że w ich państwie podstawową sprawą jest system pożyczania pieniędzy, banki i finan... Dalsze wyjaśnienia zagłuszył szyderczy śmiech Hiragi. Kotka obudziła się, wyciągnęła pazury i poprzez kimono zatopiła je w nodze shoyi. Ostrożnie uwolnił się z pazurów kocicy i zaczął ją uspokajać. Żałował, że nie może stłuc tego bezczelnego młodzieńca i nauczyć go w ten sposób odrobiny rozsądku. Ale to skończyłoby się dla mnie fatalnie, myślał, miałbym do czynienia z Akimoto i innymi shishi. Czekał z uporem, gdyż zwierzchnicy wyznaczyli mu zadanie niebezpieczne i ryzykowne: „Wysonduj tego młodego człowieka, dowiedz się, jakie są jego prawdziwe cele, prawdziwe myśli, pragnienia i komu jest wierny; wykorzystaj go, może się okazać znakomitym narzędziem..." — Jest pan szalony. Ich siła to maszyny, armaty, bogactwo i statki. — Właśnie. Gdybyśmy to mieli, Hiraga-sama, moglibyśmy... — Z rozmysłem użył prawdziwego nazwiska i w tym momencie uśmiech zniknął z twarzy samuraja, a jego oczy zwęziły się patrząc groźnie. — Moi zwierzchnicy polecili mi użyć pańskiego nazwiska tylko raz i tylko dlatego, by pan wiedział, że można nam ufać. — Skąd je znają? — Wspomniał pan o rachunku Shinasaku Otami. To przydomek pańskiego szacownego ojca, Toyo Hiragi. Naturalnie jest to zapisane w najbardziej tajnych księgach handlowych zaibatsu. Hiraga kipiał ze złości. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że lichwiarze prowadzą tajne księgi, a skoro ludzie ze wszystkich warstw korzystali z ich usług, musieli mieć dostęp do wszelkich prywatnych zapisanych tam tajemnic. Tę niebezpieczną wiedzę mogli wykorzystywać wywierając naciski na ludzi albo szantażując ich, by uzyskać dostęp do wszelkich informacji, których nie powinni posiadać. W jakiż inny sposób, jak nie podstępem, dowiedzieli się o shishi? A teraz ten pies śmie stosować tę samą metodę w stosunku do mnie! Kupcy i lichwiarze słusznie są w pogardzie i powinno się ich wytępić. Gdy sonno-joi zostanie zrealizowane, natychmiast poprosimy cesarza, by wydał rozkaz zniszczenia ich wszystkich. — A zatem? Shoya miał się na baczności, wiedział, że wystarczy przekroczyć cienką

granicę, a zostanie z furią zaatakowany. Shishi nigdy nie można ufać. Przesunął dłoń ku kieszeni ukrytej w rękawie. Starał się mówić spokojnie, niemniej tak, by nie było wątpliwości: obietnica mogła oznaczać groźbę. — Moi zwierzchnicy kazali powiedzieć panu, że tajemnice pańskie i pańskiego ojca, naszych szanownych klientów, choć są zapisane, pozostaną całkowicie poufne... tylko między nami. Hiraga westchnął i odprężył się. Te słowa wyczyściły jego mózg z bezużytecznej złości. Rozważał to, co właśnie usłyszał: groźbę — albo obietnicę; niebezpieczeństwo, jakie przedstawiał teraz dla niego shoya. Myślał o Gyokoyamie i podobnych organizacjach. Zastanawiając się, jak ma postąpić, uwzględniał swe wyszkolenie i wychowanie. Wybór miał prosty: zabić albo nie zabijać. Słuchać dalej albo nie słuchać. We wczesnej młodości matka powiedziała mu: „Strzeż się, mój synu, i zapamiętaj: zabić jest łatwo, cofnąć zabójstwo — niemożliwe". Przez chwilę ją wspominał. Zawsze była mądra, zawsze witała go z wyciągniętymi ramionami, choć od kiedy pamiętał, cierpiała na dokuczliwe bóle w stawach, które z każdym rokiem coraz silniej ją skręcały. — Dobrze, shoya, tym razem posłucham, co masz mi do powiedzenia. Teraz z kolei shoya westchnął — jedna duża przepaść zasypana. Nalał sake do czarek. — Za sonno-joi i za shishi! Wypili. Shoya ponownie napełnił czarki. — Otami-sama, proszę o cierpliwość, ale jesteśmy przekonani, że możemy mieć to wszystko, co mają gai-jinowie. Jak pan wie, w Japonii walutą jest ryż, kupcy ryżu są bankierami, pożyczają pieniądze rolnikom pod zastaw przyszłych zbiorów, by mogli kupić ziarno do siewu i tak dalej. Gdyby nie pieniądze, nie byłoby zbiorów, a więc nie można by ściągać podatków. Kupcy pożyczają samurajom i daimyó na życie w zamian za przyszłą zapłatę, przyszłe koku, przyszłe podatki. Bez tych pieniędzy nie byłoby życia, aż do nowych zbiorów, które można by opodatkować. Dzięki pieniądzom wszelka aktywność staje się możliwa. Pieniądze w postaci złota, srebra, ryżu, jedwabiu, a nawet nawozu,

pieniądze są kołem napędowym życia, zysk jest smarem tego koła i... — Niech pan przechodzi do sedna sprawy. Na czym polega tajemnica gai-jinów? - Ach, proszę wybaczyć, chodzi o to, że w jakiś niepojęty sposób lichwiarze gai-jinów, bankierzy... a u nich jest to szanowane zajęcie, znaleźli metodę, by finansować przemysł, budowę maszyn, okrętów, armat, domów, tworzenie armii, wszystkiego, w dodatku z zyskiem, bez prawdziwego złota. W całym świecie nie znalazłoby się tyle prawdziwego złota. W jakiś sposób potrafią oni udzielać wielkich pożyczek stosując obietnicę spłaty w prawdziwym złocie albo w złocie udawanym i już sam ten system sprawia, że są silni i najwyraźniej postępują tak bez obniżania wartości swojej waluty, w przeciwieństwie do naszych daimyó. — Udawane złoto? O czym mówisz? Proszę jaśniej! Shoya wytarł kropelki potu znad wargi. Był podekscytowany, sake go rozluźniło. Zaczynał wierzyć, że ten młodzieniec jest w stanie rozwiązać rebus. — Proszę mi wybaczyć, jeśli wyrażam się zbyt zawile, jednak my wiemy, co oni robią, ale jeszcze nie wiemy jak. Może pański Taira, ten gai-jin, źródło informacji, z którego pan tak umiejętnie czerpie, może on wie i wyjaśni to panu. Ich sztuczki, tajemnice. Potem mógłby pan nam wszystko przekazać i sprawilibyśmy, że Japonia stałaby się tak silna jak pięć Anglii. Gdy wprowadzicie sonno-joi, my i inni lichwiarze dołączymy się, by sfinansować flotę i uzbrojenie, jakich tylko Japonia będzie potrzebowała... Ostrożnie drążył problem, odpowiadał na pytania, naprowadzał Hiragę, pomagał mu, sypał pochlebstwami, rozważnie serwował sake, dawkował informacje. Przez kilka godzin, aż do zmroku, rozniecał wyobraźnię swego gościa, sam pod wrażeniem jego inteligencji. — Pieniądze, co? Przyz... przyznam, shoya — mówił niepewnie Hiraga ociężały od alkoholu. W głowie mu buzowały nowe dziwne pomysły, całkowicie sprzeczne z wieloma zadawnionymi przekonaniami. — Muszę przyznać, że pieniądze nigdy mnie nie inte... resowały. Nigdy

tak naprawdę nie znałem się na pieniądzach, rozumiałem tylko, gdy ich brakowało. — Beknął tak, że aż się zakrztusił. — Chyba... tak, chyba Taira mi powie. — Usiłował powstać, ale mu się to nie udało. — Czy mógłbym panu zaproponować kąpiel, a potem poślę po masażystkę? Shoya z łatwością przekonał Hiragę do tego pomysłu, zawołał do pomocy służącego i przekazał gościa w mocne, acz delikatne dłonie. Wkrótce samuraj chrapał, nieświadom niczego. — Świetnie to przeprowadziłeś, Ichi-san — szepnęła żona uśmiechając się do śhoyi. — Byłeś znakomity, ne? — On jest niebezpieczny, zawsze będzie niebezpieczny — szepnął zadowolony. — Ale zaczęliśmy i to jest najważniejsze. Przytaknęła, rada, że jej posłuchał i posłał po Hiragę, że miał przy sobie pistolet i nie bał się wysunąć groźby. Ciągle waliło jej serce, gdy wspominała tę potyczkę słowną, której się przysłuchiwała. Oboje zdawali sobie sprawę z ryzyka, ale to bogowie zesłali im tę okazję i zysk będzie proporcjonalny do niebezpieczeństwa. liii, zachichotała w duchu, jeśli się powiedzie, otrzymamy status samurajów, nasze przyszłe pokolenia będą samurajami, a mój Ichi zajmie pozycję szefa Gyokoyamy. — Bardzo mądrze z twojej strony, że wspomniałeś tylko o dwóch uratowanych shishi, a nie o trzech, i nie powiedziałeś wszystkiego, co wiemy. — To ważne, by zachować coś w rezerwie i dalej nim sterować. Poklepała męża matczynym gestem i ponownie pochwaliła jego spryt. Nie przypomniała, że to ona sama podsunęła mu ten pomysł. Przez chwilę zastanawiała się nad dwoma shishi, którzy wyruszyli do Edo, niesamowicie ryzykując, że wpadną lub zostaną zdradzeni. A jeszcze bardziej zagadkowe było to, dlaczego Sumomo, przyszła żona samuraja Hiragi, przeniknęła w otoczenie Koiko, słynnej w Edo kurtyzany, a obecnie osoby do towarzystwa jaśnie pana Yoshiego. Tak, to naprawdę zagadkowe. — Ichi-chan — zaczęła delikatnie, gdy w jej głowie zrodził się nagły po mysł - coś co wcześniej powiedziałeś, skłania mnie, by ci zadać pytanie: jeśli ci gai-jinowie są takimi sprawnymi bankowcami, czy nie byłoby rozsądne,

gdybyś ostrożnie wszedł w interesy z którymś z nich? Po cichu, po cichutku. — Zobaczyła, jak jego oczy znieruchomiały, a na twarzy pojawił się cień rozanielonego uśmiechu. — Toshi ma dziewiętnaście lat, jest najmądrzejszym z naszych synów i mógłby być figurantem, ne?

33 Poniedziałek, 1 grudnia Wczesnym rankiem Norbert Greyforth wyszedł na pokład statku pocztowego, który opływał właśnie przylądek. Statek przybywał z Hongkongu, przez Szanghaj, a teraz rysowało się przed nim wybrzeże Yokohamy. Norbert był świeżo ogolony, miał na głowie cylinder i nosił ciepły surdut. Natychmiast dostrzegł kapitana wraz z innymi osobami na mostku przed kominem, z którego ciągnął się ku rufie pióropusz gryzącego dymu. Marynarze przygotowywali trzymasztowiec do wejścia do portu: żagle były już zwinięte. Na przednim pokładzie przebywali pasażerowie najtańszych klas, szumowiny z całej Azji, hołota i kombinatorzy. Kulili się pod płóciennymi osłonami. Od reszty statku oddzielała ich zamykana na klucz krata — standardowy na statkach pasażerskich środek ostrożności zapobiegający aktom przemocy z ich strony. Wiał rześki wiatr. Norbertowi odpowiadał jego zapach, pełen świeżości, tak odmienny od smrodu oleju i dymu pod pokładem, gdzie dodatkowo zamkniętą przestrzeń wypełniały pulsujące, przyprawiające o ból głowy odgłosy silnika. „Asian Queen" płynęła pod parą już wiele godzin, zmagając się z przeciwnym wiatrem. Norbert nie znosił parowców, tym razem jednak był zadowolony — na żaglowcu spóźniliby się wiele dni. Odgryzł koniec cygara i wypluł za burtę. Zapalał je starannie, osłaniając rękami płomień. Osiedle wyglądało tak jak zawsze: za płotem, za mostkami na północy i południu samurajskie strażnice i komory celne; dymy z kominów, ludzie na promenadzie, jeźdźcy ćwiczący kuce na torze wyścigowym; w Mieście Pijaków panował normalny bałagan, choć nieco uprzątnięto pozostałości pożarów i trzęsienia ziemi; obok, jakby dla kontrastu, karne szeregi namiotów na urwistym cyplu i oddziały żołnierzy odbywających musztrę. Od czasu do

czasu nad morzem rozlegał się dźwięk wojskowej trąbki. Dachy Yoshiwary zerkały przez płot. Norbert poczuł, jak krew napływa mu do lędźwi, o wiele słabiej jednak niż zwykle, gdyż wciąż czuł przesyt po hulankach w Szanghaju, najbogatszym, najbardziej wyuzdanym, najbardziej zwariowanym mieście Azji. Nigdzie nie było tak świetnych wyścigów konnych, dziwek, hazardu, barów i europejskiego jedzenia. Nie szkodzi, pomyślał. Podaruję Sako sztukę jedwabiu, pupcia jej zadrga i kto wie? Przesunął wzrokiem po masztach flagowych rozmaitych przedstawicielstw, twardo popatrzył na Struan Building, a potem spojrzał na gmach ich własnej firmy. Z zadowoleniem stwierdził, że podczas jego trzytygodniowej nieobecności ukończono naprawę najwyższego piętra. Ani śladu po pożarze. Nie mógł rozpoznać ludzi wchodzących i wychodzących z domów przy High Street, lecz mignął mu niebieski czepek, krynolina i parasolka — ktoś szedł przez ulicę ku Przedstawicielstwu Francuskiemu. Jest tylko jedna taka osoba, pomyślał. Anielskie Cycki! Prawie czuł otaczający ją zapach perfum. Ciekawe, czy wie o pojedynku. Morgan Brock parsknął rubasznym śmiechem, gdy Norbert go o tym zawiadomił. — Masz moje „tak". Odstrzel mu łeb albo jaja. Zamiast pistoletów uzgodnij morgensterny, a naprawdę zarobisz na premię. Tendry mknęły na spotkanie statku pocztowego. Greyforth kwaśno zauważył, że parowa szalupa Struanów czekała już na fali, pierwsza w kolejce, z Jamiem McFayem na rufie. Szalupa wiosłowa Brocków była następna. Nie szkodzi, już wkrótce wasza szalupa będzie moja, razem z waszym budynkiem, a ty i ci wszyscy cholerni Struanowie znajdziecie się na bruku lub sczeźniecie, choć możliwe, że cię zatrudnię, Jamie, tak sobie, po prostu dla zabawy. Potem spostrzegł, że McFay przykłada lornetkę do oczu, i zrozumiał, że tamten go widzi. Zdawkowo pomachał ręką, splunął za burtę i zszedł pod pokład do swej kajuty. — Dzień dobry panu, panie Greyforth — przywitał go Edward Gornt z południowym wdziękiem. Stał w drzwiach kabiny naprzeciwko, wysoki, bardzo szczupły, przystojny dwudziestosiedmioletni szatyn z Wirginii. Miał głęboko osadzone piwne oczy. — Obserwowałem brzeg z tylnego

pokładu. Nie ma porównania z Szanghajem, prawda? — W znacznie większym stopniu, niż pan sądzi. Jest pan już spakowany? — Tak, prroszę pana, i gotów jestem przystąpić do dzieła. Jeśli nie liczyć nieznacznej wibracji w „prroszę pana", młody człowiek mówił prawie bez akcentu, miał wymowę bardziej Anglika niż Amerykanina z Południa. — Dobrze. Pan Morgan polecił mi, bym oddał to panu, gdy przybędziemy na miejsce. Norbert wyjął z teczki kopertę i wręczył ją Gorntowi. Im więcej rozmyślał o całej swej wyprawie, tym bardziej czuł się zdumiony. Tyler Brock nie przybył do Szanghaju. Zostawił Greyforthowi krótką notatkę, zalecającą mu, by słuchał jego syna, tak jakby to on sam osobiście wydawał rozkazy. Sir Morgan Brock był brzuchatym łysiejącym mężczyzną, nie tak ordynarnym jak ojciec, lecz obdarzonym równie nieprzyjemnym usposobieniem. W przeciwieństwie do ojca szkolił się w Londynie, na Threadneedle Street, w centrum giełdowego świata i handlu międzynarodowego. Natychmiast po przybyciu Greyfortha Morgan wyłożył mu swój plan pognębienia Struanów. Bezbłędny plan. Przez rok on, jego ojciec i ich współpracownicy w radzie nadzorczej Victoria Bank w Hongkongu skupowali skrypty dłużne Struanów. Teraz, gdy popierała ich cała rada nadzorcza, pozostawało im tylko czekać do trzydziestego stycznia, by przejąć zabezpieczenia długów. W tym dniu bank miał się stać właścicielem całego kramu Struanów, łącznie z kliprami, jako że Morgan postarał się zapanować nad hawajskim rynkiem cukru, z którego wcześniej przebiegle wyrugował właścicieli Noble House, liczących na to, że swe coroczne dochody z tego rynku poświęcą na obsługę długów. Zabójczy cios. I jeszcze jedno, bodaj dotkliwsze uderzenie: Morgan nadzwyczajnie sprytnie przehandlował te zbiory importerom Unii i Konfederatów w zamian za unijne towary i konfederacką bawełnę, przeznaczone na ogromny rynek brytyjski, który wciąż według prawa mógł być obsługiwany jedynie przez statki brytyjskie — ich statki. — To genialny pomysł, gratulacje, sir Morganie — oświadczył Norbert z czcią, gdyż plan czynił z Brocków najbogatszą spółkę handlową w Azji,

prawdziwym Noble House, a jego własne pobory wzrosłyby do pięciu tysięcy funtów rocznie. — Norbercie, wykupimy Struanów od banku po dziesięć pensów za funta, to dogadane, ich flotę, wszystko — oświadczył sir Morgan, a jego ogromny brzuch trząsł się ze śmiechu. — Ty wkrótce przechodzisz na emeryturę, a my odwdzięczymy ci się za służbę. Jeśli w Yokohamie wszystko pójdzie gładko, pomyślimy o dodatkowej premii pięciu tysięcy funtów rocznie. Opiekuj się młodym Edwardem i wszystko mu pokaż. — W jakim celu? — spytał. Zrobiła na nim wrażenie perspektywa tylu pieniędzy zalewających go każdego roku. — W jakim mi się spodoba — odparł szorstko sir Morgan. — Ale skoro już zapytujesz, może mi się zachce, by wziął Japonię, kiedy odejdziesz, jeśli się nada. Rothwell daje mu miesiąc wolnego, to dużo czasu, by chłopak się zdecydował, może przejmie od ciebie interes, kiedy się wycofasz. Rothwell, gdzie od trzech lat pracował Gornt, był jedną z najstarszych spółek w Szanghaju. Współpracowali z firmą Cooper-Tillman, największą amerykańską spółką handlową w Chinach, z którą zarówno Brockowie, jak i Struanowie prowadzili rozległe interesy. — Sądzi pan, że jest wystarczająco doświadczony? — Postaraj się, żeby nabrał doświadczenia, nim ty odejdziesz. To twoje zadanie, ucz go, żeby był twardy. Nie złam go, nie chcę, by się wystraszył, nie zapominaj o tym! — Ile mam mu powiedzieć? - Wszystko o naszych interesach z Japońcami — oświadczył sir Morgan po chwili namysłu. — O planach sprzedaży broni i planach przemytu opium, jeśli te psubraty w Parlamencie przeprowadzą to, co chcą. Opowiedz o twoich pomysłach, żeby rozpocząć handel opium i o złamaniu każdego embarga, jakie zostanie nałożone. Nie mów nic o prowokowaniu Struana ani o planach ich zmiażdżenia. On i tak wie, co trzeba, u Rothwella ich nie kochają, wie, jakie to w gruncie rzeczy dranie i jakie świństwa wyprawiał stary Dirk, o zamordowaniu mego przyrodniego brata i innych sprawkach. To dobry chłopak, więc powiedz mu, co ci się podoba, ale nie o cukrze! — Jak pan sobie życzy, sir Morganie. Co z tym całym bilonem i papierami, które przywiozłem? Muszę mieć w zamian jakąś gotówkę,

bym mógł zapłacić za broń, jedwab i inne towary. — Wyślę z Hongkongu, kiedy tam wrócę. Bardzo sprytnie wykolegowałeś Struanów z tej japońskiej koncesji na poszukiwanie złota, Norbercie. Jeśli będzie z tego szmal, dostaniesz swoją dolę. Co do Edwarda, po miesiącu wyślij go do Hongkongu z poufnym raportem dla Staruszka. Lubię chłopaka, bardzo go cenią w Szanghaju u Rothwella. I jest synem mego starego przyjaciela. Norbert zastanawiał się, co to za stary przyjaciel i jakiż to dług zaciągnął u niego sir Morgan, że zadaje sobie aż tyle trudu. Świadczenie komuś grzeczności stanowczo nie leżało w jego naturze. Greyforth był jednak zbyt sprytny, by o to pytać, wolał trzymać język za zębami. Z zadowoleniem myślał, że wreszcie dobiega końca czas, gdy bezustannie musiał zabiegać o przychylność Brocków. Edward Gornt okazał się dość miły. Małomówny, dobry słuchacz, bardziej przypominał Anglika niż Amerykanina i co w Azji stanowiło rzadkość, był niepijący. Greyforth natychmiast ocenił, że Gornt nie nadaje się zupełnie do twardego, ryzykownego i mocno podlewanego alkoholem handlu z Chinami, że jest słabiutki we wszystkim oprócz gry w karty. Wyjątkowo dobrze grał w brydża i miał szczęście w pokerze — w Azji umiejętności niezwykle cenne, lecz w jego wypadku tylko teoretycznie, gdyż nie grywał o wysokie stawki. Norbert żywił głębokie przekonanie, że Edward Gornt nie sprawdzi się u Brocków i nic w czasie całej podróży nie wpłynęło na zmianę tej oceny. Od czasu do czasu dostrzegał co prawda w jego oczach dziwny wyraz. Ten psubrat to słabiak, zupełnie nie orientuje się w sytuacji i zdaje sobie z tego sprawę, myślał teraz, obserwując, jak tamten czyta list Morgana. Nie szkodzi, jeśli już ktokolwiek może sprawić, by dorósł, to właśnie ja. Gornt złożył list i schował go do kieszeni razem z wyjętym z koperty zwitkiem banknotów. — Sir Morgan jest taki hojny, prawda? — rzekł z uśmiechem. — Nigdy bym nie pomyślał, że on... Nie mogę się doczekać początku nauki. Lubię pracę, lubię działać i postaram się wszystko zrobić, by był pan ze mnie zadowolony, ale wciąż nie jestem pewien, czy powinienem opuścić firmę Rothwell... W każdym razie, nigdy nie myślałem, że może być w ogóle brana

pod uwagę taka możliwość, abym kierował filią Brocków w Japonii, kiedy pan się wycofa. Nigdy. — Sir Morgan jest twardym szefem, trudno go zadowolić, naszego tai-pana tak samo, ale jest rzetelny, jeśli się robi to, co każe. Miesiąc wystarczy. Czy umie pan obchodzić się z bronią? — O, tak. To niespodziewane jednoznaczne potwierdzenie zdziwiło Norberta. — Jakiego typu? — Z pistoletami, karabinami, strzelbami. — Gornt znowu się uśmiechnął. — Nigdy nikogo nie zabiłem, nawet Indianina, ale przed laty byłem drugi w Richmondzie w strzelaniu do rzutków. — Przez twarz przemknął mu cień. — Właśnie wtedy pojechałem do Londynu, by pracować u Brocków. — Nie chciał pan wyjeżdżać? Nie podobał się panu Londyn? — I tak, i nie. Moja matka zmarła, ojciec zaś sądził, że będzie najlepiej, jeśli poobracam się w świecie, a można powiedzieć, iż Londyn to środek świata. Londyn okazał się wspaniały, sir Morgan naprawdę miły. Nie znam bardziej uprzejmego człowieka. Norbert czekał, lecz Gornt pogrążył się w myślach i nie powiedział nic więcej. Greyforth wiedział tylko, że Gornt razem z najmłodszym synem Brocka, Tomem, odbył pomyślnie roczny staż w firmie, a potem załatwiono mu posadę u Rothwella. — Czy zna pan Dmitriego Syborodina, który prowadzi tu filię Coopera-Tillmana? — Nie, prroszę pana. Tylko ze słyszenia. Moi rodzjce znali Judith Tillman, wdowę po jednym ze współzałożycieli. — Oczy Gornta zwęziły się i Norbert dostrzegł w nich znowu coś dziwnego. — Też nie lubiła Dirka Struana, nienawidziła go w gruncie rzeczy, obwiniała za śmierć swego męża. Grzechy ojców przechodzą na następne pokolenia, prawda? — Rzeczywiście, przechodzą. — Norbert się zaśmiał. — O kim pan mówił, prroszę pana? O Dmitrim Syborodinie? — Polubi go pan, też jest z Południa. — Ozwał się dzwon obwieszczający, że przybili do brzegu. — Zejdźmy ze statku, wkrótce będzie miał pan sporo zajęć.

— Człowiek chce widzieć tai-pan, heja? — spytała Ah Tok. — Ajajaj, matko, mów jak osoba cywilizowana, nie szwargocz — odrzekł Malcolm po kantońsku. Stał w oknie gabinetu z lornetką w ręce i obserwował, jak ze statku pocztowego schodzą pasażerowie. Zauważył już Norberta Greyfortha i czuł się naprawdę znakomicie. — Co za mężczyzna? — Cudzoziemski diabeł, bonza, po którego posłałeś, cuchnący bonza — wymamrotała. — Twoja stara matka pracuje bardzo ciężko, a jej syn nie słucha! Powinniśmy jechać do domu. — Ajajaj, zabroniłem ci wspominać o powrocie do domu — odparł ostro — zrób to jeszcze raz, a zapakuję cię na najbliższą brudną małą łódkę, gdzie wyrzygasz serce, jeśli w ogóle masz serce, a co najmniej połknie cię Bóg Morza! Wpuść cudzoziemskiego diabła. Przez twarz Malcolma przebiegł uśmiech i wróciło mu nieco dobrego humoru. Poszła zrzędząc. Od wielu dni nudziła wciąż o powrocie do Hongkongu, choć ciągle powtarzał, by przestała. Ona jednak uparła się i był pewien, że Ah Tok z polecenia Gordona Czena usiłuje dręczeniem wymusić, by jej posłuchał. — Nie wrócę, dopóki nie będę gotów, psiakrew. — Pokuśtykał do biurka, ciesząc się, że wkrótce wyrówna rachunki z Norbertem i cały jego wspaniały plan zostanie wprowadzony w życie. — Ach, dzień dobry, wielebny ojcze Tweet. To miłe, że się ojciec pośpieszył? Sherry? — Dziękuję panu, ee... tai-panie, niech pana Bóg błogosławi. Pochłonął sherry jednym nerwowym haustem, choć Struan z rozmysłem nalał duży kieliszek. — Doskonałe, ee... tai-panie. A, tak, dzięki, napiję się jeszcze odrobinę, niech pana Bóg błogosławi. — Nieporządnie wyglądający mężczyzna usadowił się na wysokim krześle uśmiechając się ze skrępowaniem. Brodę miał poplamioną tytoniem. — Co mogę dla pana zrobić? — To dotyczy mnie i panny Angeliąue. Chciałbym, by dał nam ojciec ślub. W przyszłym tygodniu. — Co? — Wielebny Michaelmas Tweet omal nie upuścił kieliszka. — To

niemożliwe — wyjąkał, szczękając sztucznymi zębami. — Wcale nie. Choć zwykle zapowiedzi czyta się w czasie trzech kolejnych niedziel, było wiele precedensów ograniczenia się tylko do jednej. — Aleja nie mogę, jest pan niepełnoletni, ona też i co gorsza, katoliczka... W żaden sposób nie mogę. — Ależ może ojciec. — Z pewnością siebie Malcolm zacytował informację udzieloną przez Heavenly'ego Skye'a, przezywanego „Niebiańskim", jedynego prawnika w Yokohamie, a jednocześnie koronera i agenta ubezpieczeniowego. — Fakt, że jestem niepełnoletni, ma znaczenie tylko w Zjednoczonym Królestwie, a nie w koloniach czy za granicą, i to jedynie wtedy, gdyby żył ojciec. To, że ona jest katoliczką, nie ma znaczenia, jeśli ja się tym nie przejmuję. To kończy sprawę. Wtorek, dziewiątego. Bardzo pomyślna data dla zaślubin. Nie będziemy o tym wcześniej rozgłaszać i właśnie tego dnia to nastąpi. Ku rozbawieniu Malcolma usta Michaelmasa Tweeta otwierały się i zamykały jak u ryby, lecz nie wychodził z nich żaden dźwięk. Trzęsąc się, duchowny niepewnie wstał, nalał sobie ponownie sherry, wychylił kieliszek i znowu opadł na krzesło. - Nie mogę. — Och, ale pytałem o opinię prawnika i powiedział mi, że ojciec może. Mam również zamiar zasilać ojca i kościół coroczną kwotą pięciuset gwinei — obiecał, pewien, że go skusił, gdyż suma była trzy lub cztery razy wyższa od jego obecnej pensji i dwukrotnie przewyższała sumę wymienioną przez Skye'a: „Tylko nie zepsuj tego starego pierdoły!" — Pójdziemy w niedzielę do kościoła, by wysłuchać zapowiedzi, wtorek to piękny dzień, tego samego dnia dostanie ojciec sto gwinei zaliczki za swój trud. Dziękuję, wielebny ojcze. — Wstał, lecz Tweet nie poruszył się i Struan dostrzegł łzy w oczach duchownego. — Na Boga, o cóż chodzi? — Po prostu nie mogę spełnić pańskiej prośby — wyrzucił z siebie Tweet. — To... to jest niemożliwe. Widzi pan... nawet jeśli ta opinia prawna jest prawidłowa, w co eee... wątpię... pańska matka napisała do mnie, przysłała formalny list ostatnią pocztą, mówiący, że... pański ojciec uczynił ją pańskim prawnym kuratorem i że zabroniono panu się

żenić. — Łzy płynęły mu po policzkach, a kaprawe oczka nabiegły krwią. — Dobry Boże w Niebiesiech, to olbrzymie pieniądze, nigdy o takich nie marzyłem, ale nie mogę, nie mogę postąpić wbrew prawu ani wbrew jej woli, dobry Boże, nie! — Tysiąc gwinei. — O Boże, nie, nie — wybuchnął udręczony mężczyzna — mimo że bardzo potrzebuję pieniędzy... czy pan nie widzi, że to małżeństwo nie byłoby legalne, byłoby sprzeczne z prawem kościelnym. Bóg to widzi, jestem największym grzesznikiem ze wszystkich, ale nie mogę, poza tym jeśli ona napisała do mnie, z pewnością napisała również i do sir Williama, a tylko on może usankcjonować takie małżeństwo. Niech mi Bóg wybaczy, nie mogę... — Kuśtykając wyszedł z pokoju. Malcolm patrzył w ślad za nim. Oniemiały, czuł w mózgu pustkę. Gabinet wydał mu się ponury jak grobowiec. Plan, który ułożyli ze Skye'em, był idealny. Ślub odbyłby się po cichu, w obecności tylko Jamiego i może Dmitriego, a następnie natychmiast po pojedynku Struan popłynąłby do Hongkongu i zjawił się tam na długo przed Bożym Narodzeniem, tak jak matka prosiła i zanim dotarłaby do niej jakakolwiek wiadomość. Angeliąue wsiadłaby na następny statek. — Tego, co Bóg złączył, niech żaden mężczyzna ani żadna kobieta nie waży się rozłączyć — zaintonował Skye na zakończenie swej konsultacji. — Doskonałe! Wprost doskonałe, Niebiański. — Dziękuję, tai-panie. Honorarium wynosi pięćdziesiąt gwinei. Czy mogę dostać eee... pierwszą ratę, w gotówce, jeśli pan tak łaskaw. Pięćdziesiąt gwinei było sumą skandaliczną. Mimo to Malcolm dał mu dziesięć suwerenów i bony Noble House na resztę, po czym poszedł do domu. Czuł się tak lekko na duszy, jak nie czuł się od tygodni. - Jesteś w doskonałym nastroju, Malcolmie. Jakieś dobre wieści? — Tak, kochanie, lecz podzielę się nimi z tobą jutro. Kiedy zobaczymy nasze zdjęcie? Twoja suknia była naprawdę wspaniała. — Wywołanie tego, co tam trzeba wywołać, zabiera mnóstwo czasu. Może jutro. Wyglądałeś tak przystojnie. — Wspaniale. Myślę, że powinniśmy wyprawić przyjęcie...

Ale teraz, kiedy wszystko przygotowano do wieczornego przyjęcia, nie będzie już tak wspaniale. Może jakimś sposobem uda się zmusić Tweeta? Czy nie powinien zaatakować go jutro, kiedy minie mu szok? Zadzwonił. — Tak, tai-panie? — Pobiegnij do katolickiego kościoła, Vargas, i odszukaj ojca Leo. Spytaj go, czy mógłby na chwilę tu wpaść. — Dobrze, tai-panie. Kiedy ma przyjść? — Teraz, jak najszybciej. — Teraz, tai-panie? Ale jest pora obia... — Teraz, psiakrew! — krzyknął Malcolm. Wezbrała w nim irytacja, że musi prosić innych, by wykonywali najprostsze zadania, które przed wypadkiem na Tókaidó mógł wykonać sam. Niech piekło pochłonie te świnie, niech piekło pochłonie Tókaidó! To dla mnie jak p.n.e. i n.e., tylko że teraz jest źle, a nie dobrze. — Pośpiesz się! Vargas wybiegł blady jak ściana. Malcolm czekał i dumał, jak by tu przymusić Tweeta. Jego myśli wędrowały swobodnie i w miarę jak upływały minuty, robił się coraz bardziej wściekły i coraz bardziej zdecydowany. — Ojciec Leo, tai-panie. — Vargas przepuścił księdza i zamknął za nim drzwi. Duchowny usiłował ukryć zdenerwowanie. Kilkakrotnie już wyruszał do Struanów, by przedyskutować z senhorem jego przejście na katolicyzm, lecz za każdym razem coś go powstrzymywało. Obiecywał sobie, że zrobi to jutro, ale znów nic z tego nie wychodziło. Obawiał się, że popełni błąd, że słowa go zawiodą. Zdesperowany zwrócił się do Andre Poncina, by ten zorganizował spotkanie, i był zaszokowany jego reakcją, a potem opinią samego francuskiego ministra — z którym rozmawiał bardzo rzadko. Obaj uznali, że rozmowa byłaby przedwczesna. Stwierdzili też, że sprawy boskie wymaj cierpliwości i ostrożności, i zakazali poruszać tę sprawę ze Struanem. — Dzień dobry — rzekł Malcolm słabym głosem. Żaden kupiec protestancki nigdy dotąd nie zaprosił ojca Leo do swego gabinetu. Cały świat protestancki zajmował wrogą postawę wobec katolików i ich kapłanów. Oskarżano ich o krwawe pogromy i wojny

religijne, wytykano im żelazną dyscyplinę, jaką stosowali wobec swych konwertytów i zdominowanych przez siebie krajów. Katolicy w tym samym stopniu nienawidzili protestantów — heretyków, według nauki katolickiej. — Niech cię Bóg błogosławi — wymamrotał na próbę ojciec Leo. Zanim wyszedł ze swego małego bungalowu przy kościele, odmówił pośpiesznie pacierz, prosząc Boga, by wezwanie dotyczyło spraw, o które tak gorąco się modlił. — Tak, mój synu? — Chciałbym... proszę, by pan udzielił ślubu Angeliąue i mnie. Malcolm zdumiał się, że jego głos brzmi tak spokojnie. Nagle ogarnęło go przerażenie, że o tym w ogóle mówi, że naprawdę posłał po duchownego. Rozumiał przecież jasno następstwa tego, o co poprosił — matka dostanie szału, nasi przyjaciele i nasz cały świat uzna, że kompletnie zwariowałem... — -Bogu niech będą dzięki — wybuchnął ojciec Leo ekstatycznie. Zamknął oczy, uniósł ramiona ku niebu i mówił po portugalsku: — Jak cudowne są drogi boże.- Dziękuję, żeś raczył odpowiedzieć na me pacierze, spraw, bym był wart Twojej łaski! — Co takiego? — Malcolm wytrzeszczył oczy. — Ach, senhor, proszę mi wybaczyć — rzekł duchowny, znowu po angielsku. — Dziękowałem tylko Bogu, że w swej dobroci ukazał panu światło. - Ach, tak. Sherry? — Tylko to przyszło Malcolmowi do głowy. - Dzięki ci, synu, ale może pierwej byś się ze mną pomodlił? Kapłan podszedł bliżej, ukląkł, zamknął oczy i złożył dłonie do pacierza. Malcolm był zakłopotany wylewnością duchownego; nie przywiązywał znaczenia do tych pacierzy, zamknął więc oczy i odmówił krótką modlitwę, pewien, że Bóg zrozumie to chwilowe odstępstwo. Nie mógł klęknąć, pozostał zatem w pozycji siedzącej. Usiłował przekonać sam siebie, że nakłanianie księdza, by wyświadczył mu tę przysługę, jest jak najbardziej w porządku. To nieważne, że te zaślubiny prawdopodobnie nie będą liczyły się w jego świecie. Liczyłyby się dla Angeliąue. Będzie mogła z czystym sumieniem dzielić z nim małżeńskie łoże. I gdy tylko uspokoi się początkowa burza w Hongkongu i matka zostanie pokonana... a nawet jeśli nie zostanie pokonana, to on w maju osiągnie odpowiedni wiek i właściwa ceremonia naprawi tę małą niestosowność.

Na wpół odemknął oczy. Ojciec Leo był pochłonięty łacińskim mamrotaniem. Pacierz się ciągnął, a po nim błogosławieństwa. Kiedy wszystko dobiegło końca, ojciec Leo wstał. Jego oczy jak ziarnka kawy błysnęły nad śniadymi policzkami. — Proszę, niech mi senhor pozwoli nalać sherry, to złagodzi pański ból. Przecież teraz jestem również pańskim sługą — oznajmił dobrodusznie. — Co z pańskimi ranami? Jak się pan czuje? — Nieźle. A teraz... — Malcolm nie mógł się zdobyć na to, by mówić do niego „ojcze". — Teraz, co do małżeństwa, są... — Będzie zawarte, synu, wspaniale zawarte, obiecuję. — Jak cudowne jest dzieło boże, myślał. Nie złamałem obietnicy danej francuskiemu ministrowi, Bóg sam przywiódł do mnie tego biednego młodzieńca. — Niech się senhor nie martwi, to wola Pana, że mnie senhor o to poprosił, i zostanie to uczynione ku boskiej chwale. — Podał Struanowi pełny kieliszek i nalał sobie również, rozchlapując trochę wina. — Za pańskie przyszłe szczęście i za łaskę bożą! Wypił i usiadł na krześle. Promieniał taką serdecznością, że Malcolm poczuł się jeszcze bardziej nieswojo — przecież dopiero przed chwilą z tego samego miejsca odrzucono jego prośbę. — Co do pańskiego ślubu, będzie świetny, najwspanialszy. — Kapłan wprost kipiał entuzjazmem, a Malcolm jeszcze bardziej upadł na duchu, gdyż pragnął, by ten tymczasowy ślub odbył się po cichu. — Musimy mieć chór i organy, nowe szaty i srebrne kielichy do komunii, ale zanim przejdziemy do szczegółów, mój synu, trzeba omówić wspaniałą przyszłość. Na przykład dzieci. Teraz zostaną zbawione i jako katolicy ocalone od czyśćca i od wieczystych piekielnych mąk. — Tak. — Malcolm odchrząknął. — Niech pan posłucha, ślub powinien się odbyć w przyszłym tygodniu, najlepiej we wtorek. Ojciec Leo zamrugał. . — Ale nawrócenie, mój synu. Jest ono czasochłonne i... — Ja... cóż, nie chcę się nawrócić... jeszcze nie, choć zgadzam się, by dzieci były katolikami. — Wszystkie zostaną należycie wychowane i będą dość inteligentne, by same wybrać, kiedy dorosną... przekonywał sam siebie

Malcolm. Nad czym się zastanawiam? Przecież wcześniej zostaniemy właściwie zaślubieni, we właściwym kościele. — Proszę, niech to się odbędzie w przyszłym tygodniu, wtorek jest najodpowiedniejszy. — Nie ma pan zamiaru przejść na prawdziwą wiarę? — Z oczu kapłana zniknął uśmiech. — Co się stanie z pańską nieśmiertelną duszą? — Nie, nie, dziękuję, w tej chwili nie. Z pewnością... z pewnością zastanowię się nad tym. Te... te dusze dzieci... to bardzo ważne... — Malcolm usiłować mówić bardziej logicznie. — Teraz, co do małżeństwa, chciałbym, by była to osobista, prosta ceremonia, wtorek to cu... — Ale pańska nieśmiertelna dusza, mój synu. Bóg pana oświecił, pańska dusza jest jeszcze ważniejsza niż to małżeństwo. — Z pewnością się nad tym zastanowię. Tak, zastanowię się... Teraz, co do ślubu. Wtorek byłby idealny. Kapłan zdjął okulary. W głowie kotłowały mu się radość, nadzieja, obawy. I zapalały sygnały ostrzegawcze. — Ale, mój synu, to niemożliwe, i to z wielu względów. Dziewczyna nie jest pełnoletnia, prawda? Trzeba uzyskać aprobatę jej ojca, potwierdzić dokumenty. Pan również, prawda? — Niepełnoletni? — Malcolm uśmiechnął się z przymusem. — W moim przypadku nie ma to znaczenia... skoro ojciec nie żyje. To... takie jest angielskie prawo. Sprawdziłem... potwierdził to pan Skye. — Omal nie dodał „Niebiański". Zwymyślał się w duchu, gdyż nagle przypomniał sobie, co mówiła mu Angeliąue: ojciec Leo nienawidził tego człowieka, nienawidził nawet jego przydomku, twierdził, że Skye, jawny agnostyk, to chodząca obrzydliwość. — Ten pan? — głos ojca Leo stwardniał. — Jego twierdzenie z pewnością musi jeszcze zostać zaaprobowane przez sir Williama. Pan Skye nie zasługuje na zaufanie. Co się zaś tyczy ojca senhority, może on przecież przyjechać z Bangkoku, prawda? — On... chyba wrócił do Francji. Jego obecność nie będzie konieczna, jestem pewien, że pan Seratard może go w tej roli zastąpić. Wtorek to idealny dzień. — Ależ, mój synu, po co ten pośpiech, jesteście oboje młodzi, tyle życia przed wami. Trzeba pomyśleć o twej duszy, synu. — Ojciec Leo

próbował się uśmiechnąć. — To ręka boża, że pan po mnie posłał, za miesiąc czy dwa pan... — Nie, nie za miesiąc czy dwa — oświadczył Malcolm stłumionym głosem, bliski wybuchu. — Prosiłbym we wtorek lub środę. — Rozważ to jeszcze raz, mój synu, twa nieśmiertelna dusza powinna... — Zostawmy w spokoju moją duszę... — Malcolm przerwał, by wziąć się w garść. — Zamierzałem obdarować kościół... choć obecnie nie jest moim kościołem... zamierzałem obdarować go hojnie. Ojciec Leo zauważył, w jaki sposób wypowiedziano słowo „obecnie" i słowo „hojnie". Ani na chwilę nie opuszczała go świadomość, że praca dla Boga tu, na ziemi, wymaga praktycznych sług i pragmatycznych rozwiązań. Oraz funduszy. I wpływów. A źródłem obu tych podstawowych rzeczy byli tylko wysoko urodzeni i bogaci. Nie musiał sobie przypominać, że tai-pan Noble House łączy obie te cechy, ani o tym, że dziś już zrobiono ogromny krok w służbie Pańskiej: poproszono go o przysługę, a dzieci z tego związku zostaną zbawione, nawet jeśli ów biedny grzesznik będzie smażył się w ogniu. Z przerażeniem myślał o Struanie i o tych wszystkich, którzy niepotrzebnie będą cierpieli wieczne męki, a przecież zbawienie tak łatwo osiągnąć. Przestał się zastanawiać nad tym problemem. Wola boża to wola boża. — Ślub się odbędzie, mój synu, nie żyw żadnych obaw na ten temat, obiecuję... lecz nie w przyszłym tygodniu ani za dwa tygodnie. Jest zbyt wiele przeszkód. Malcolm czuł, że za chwilę pęknie mu serce. — Boże Wszechmogący, jeśli nie w przyszłym tygodniu lub najpóźniej w następnym, to wszystko na nic, to musi się wtedy odbyć... albo nic z tego. — Ale dlaczego? I dlaczego cichy ślub, mój synu? — To musi się wtedy odbyć albo nic z tego — powtórzył Malcolm z wykrzywioną twarzą. — Przekona się pan, że jestem dobrym przyjacielem... Potrzebuję pańskiej pomocy... Na litość boską, to taka prosta rzecz, udzielić nam ślubu! — Tak, prosta dla Boga, lecz nie dla nas, mój synu. — Duchowny

westchnął i wstał. — Będę prosił Pana o radę. Wątpię w to... ale może. Może. Muszę zyskać całkowitą pewność. Te słowa wciąż dźwięczały w powietrzu. — Przykro mi, tai-panie, że oblewam fekaliami pański bukiet róż — stwierdził Niebiański Skye, składając dłonie w piramidkę. Siedział rozwalony za biurkiem w swym obskurnym małym gabinecie. — Skoro jednak prosi mnie pan o poradę zawodową, stwierdzam, że nie należy ufać ojcu Leo ani na jotę, chyba że się pan nawróci. W żaden sposób nie zdąży się z ceremonią na czas i nie doradzałbym tej drogi. Stanowczo odradzam. Będzie pana zwodził jak błędny ognik, kolejne terminy miną i to dopiero pana naprawdę upupi. — Więc na miłość boską, cóż mam robić? Skye zawahał się. Przedmuchał pękaty nos, oczyścił małe binokle — ulubiony wybieg, by zyskać na czasie, uspokoić się, zatuszować potknięcie lub jak w tym wypadku, powstrzymać szeroki, promienny uśmiech. Po raz pierwszy ktoś ważny prosił go o radę. Swój własny szyld — „H. Skye Esq., dawniej u Moodle'a, Putfielda i Leecha, adwokatów i radców prawnych. Inns of Court, Londyn" — wywiesił dziesięć lat temu w Kalkucie, potem był Hongkong, a teraz tutaj. I być może wreszcie trafił mu się idealny klient: ogarnięty niepokojem bogaty człowiek, którego prosty problem z czasem może się coraz bardziej komplikować, odsłaniając wciąż nowe możliwości, i tak aż po grób. I oczywiście wysokie honoraria za podsunięcie rozmaitych rozwiązań, a istniało ich przecież wiele. Niektóre dobre, inne trochę na siłę. —- Nie mógł pan wymyślić gorszego pasztetu niż ten, z jakim mamy do czynienia — rzekł poważnie. Grał dobrze swą rolę. Lubił i podziwiał tego młodzieńca, nie tylko jako klienta. Postanowił podpowiedzieć mu rozwiązanie. — To jest jak węzeł gordyjski, prawda? Malcolm czuł się nieszczęśliwy. Niebiański najwyraźniej ma rację. Nie można obdarzać zaufaniem ojca Leo. Nawet gdybym się nawrócił... nie, nie mogę tego zrobić, to byłoby już nadto... — Węzeł? — podniósł wzrok. — Węzeł gordyjski? Został rozwiązany! Ulisses przeciął go na pół. Nie, to był Herkules!

- Przepraszam, Aleksander Wielki w trzysta trzydziestym trzecim roku przed naszą erą. — Nie ma znaczenia, kto to zrobił... Niebiański, pomóż mi przeciąć ten węzeł, a zyskasz moją dozgonną wdzięczność i pięćset gwinei... Nad Osiedlem rozległ się echem wystrzał z działa sygnałowego kapitana portu. Wyjrzeli przez małe okno — gabinet Skye'a mieścił się przy magazynie w budynku należącym do Lunkchurcha. Pokój był zapchany książkami, a jego okna wychodziły na morze. Zobaczyli flotę opływającą przylądek. Statki sunęły w linii za okrętem flagowym, widok, który napełnił Malcolma i Skye'a radością i dumą. Z wybrzeża i ze statków zabrzmiały saluty armatnie, najgłośniej z HMS „Pearl". Odpowiadały mu działa pozostałych okrętów. — Teraz możemy już załatwić Japońców i spać spokojnie — stwierdził Skye. W okrężny sposób powrócił do omawianych spraw. Zazdrościł Malcol mowi Angeliąue, ale postanowił im pomóc. — Nietrudno rozwiązać problem z Japońcami, Wiluś musi tylko zacząć działać bezpośrednio i stanowczo żelazną pięść w żelaznej, albo welwetowej, rękawicy można zastosować w większości, jeśli nie we wszystkich przypadkach. Również i w pańskim. Malcolm Struan spojrzał na niego badawczo. — W jaki sposób? Jeżeli rozwiąże pan mój problem, będzie pan mógł... sam określić honorarium. — Ze znużeniem sięgnął po laski. — W granicach rozsądku. — Chwileczkę, tai-panie. Skye gorliwie polerując okulary, myślał gorączkowo. Moje honorarium nie będzie się składać tylko z pieniędzy. Nie w przypadku Noble House. Dzięki twoim wpływom pomożesz mi zostać sędzią w Hongkongu, ach, co to będzie za radość. Pytanie tylko, czy mam już teraz ujawnić rozwiązanie czy czekać i ryzykować stratę inicjatywy. Z całą pewnością nie! Turkaweczka w łóżku warta więcej niż dwie w Yoshiwarze. Nasadził binokle na koniec nosa. Okulary zdawały się zatapiać w jego różowej dziecinnej twarzy. — Przyszedł mi do głowy nieoczekiwany pomysł, tai-panie. Może

udałoby się rozwiązać ten problem w takim terminie, jaki panu odpowiada. Mógłby pan trobić to samo, co pańska matka. Malcolm przez chwilę nie rozumiał, o co chodzi, potem koncepcja Niebiańskiego stała się jasna. — Och, sugeruje pan, żeby uciec? Myślałem o tym, jak Boga kocham — oświadczył z irytacją. — Ale dokąd i kto poprowadziłby ceremonię, jesteśmy milion mil od Makau. — Co z tym ma wspólnego Makau? — spytał Skye. — Wszyscy wiedzą, że matka i ojciec uciekli i pobrali się w angielskim kościele w Makau. Ceremonia odbyła się cicho i szybko dzięki wpływom mego dziadka. Skye uśmiechnął się i potrząsnął głową. — Taką wersję rozpowszechniono, ale to nieprawda. Ten wasz Orlov udzielił im ślubu na pokładzie klipra „China Cloud" w czasie rejsu z Makau do Hongkongu. Pański dziadek uczynił pańskiego ojca kapitanem na tę krótką podróż, a jak panu wiadomo, tai-panowie ustanowili zasadę, że podczas rejsu rozkazy kapitana są prawem statku. — Nie wierzę. — Struan wytrzeszczył na niego oczy. — Podstawowa cecha dobrego prawnika, a ja nim jestem, panie Struan, to być dobrym słuchaczem. Drugą jest wyczucie faktów i tajemnic, a trzecią dyskrecja. To bardzo ważne, by wiedzieć jak najwięcej o najbardziej wpływowych potencjalnych klientach, można im wtedy lepiej pomóc w przeciwnościach losu. — Skye wziął szczyptę tabaki i kichnął. — Noble House jest pierwszą firmą w Azji, więc kiedy przybyłem do Hongkongu, chciałem odsiać fakty od legend o Struanach, Brockach, o Amerykaninie Cooperze i jego wspólniku Wilfie Tillmanie, nawet o tym Rosjaninie Siergiejewie. Myślę... — przerwał. Jego klient patrzył szklistymi oczami w dal. Nie słuchał. Pochłonęło go z pewnością rysujące się jasno rozwiązanie problemu. — Panie Struan! — Och, przepraszam. O czym pan mówił? — Jestem uszczęśliwiony, że mogłem przedstawić panu drogę wyjścia z

sytuacji. Są oczywiście pewne trudności, ale ma pan statki, a kapitan brytyjskiego statku, w pewnych sytuacjach, może udzielić ślubu. Pan jest tai-panem, a zatem może tego zażądać. Quod erat demonstrandum. — Niebiański, jest pan fantastyczny — wybuchnął Malcolm. — Fantastyczny! Ma pan pewność, absolutną pewność co do mego ojca i matki? — Tak. Jednym z moich informatorów był Morley Skinner, właściciel „Oriental Times", żyjący za czasów Dirka Struana starzec, który lubił plotkować o dawnych czasach. Mówiła mi o tym również pani Fortheringill, nim zmarła. Czy zauważył pan, jak niewiele osób jest zainteresowanych opowieściami starych ludzi, którzy przecież rzeczywiście byli świadkami rozmaitych wydarzeń? Skinner zmarł osiem lat temu. Znał go pan? — Nie. — Nadzieje Malcolma nieco przygasły. — Gdyby ta historia tyła prawdziwa, znaliby ją wszyscy w Hongkongu. — Dirk Struan postanowił ją zatuszować. Zdecydował, że dla reputacji rodziny lepszy będzie „cichy, spokojny ślub". Był dość potężny, by to przeprowadzić, skłonił nawet Brocków do zgody. To prawda. — Ale jeśli on... — Malcolm przerwał, a jego twarz przyjemnie się rozjaśniła. — Przecież to bez znaczenia, prawda czy nie. — Przeciwnie. Prawda jest czymś ogromnie ważnym, gdyż stanowi dla pana tarczę przeciwko zarzutom matki. Zrobi pan tylko to samo, co ona, pójdzie pan za jej przykładem. — Mój Boże, Niebiański, znowu ma pan rację. Czy są na to dowody? — spytał Malcolm jeszcze bardziej podekscytowany. Oczywiście, głuptasie, pomyślał Skye, ale nie dostaniesz wszystkiego od razu. — Tak, w Hongkongu. Potrzebuję pieniędzy, a conto mego honorarium, jeśli miałbym zaraz tam pojechać. Powiedzmy, pięć tysięcy, w czym zawiera się cena za dostarczenie materiałów... i oczywiście z gwarancją, że moje rozwiązanie przetnie pański węzeł gordyjski. Zanim pan tam dotrze po ślubie, zgromadzę wszystkie potrzebne dowody. — Boże w Niebiesiech, a ja myślałem, że jestem zgubiony! — Malcolm znowu opadł na krzesło. Teraz już nic go nie powstrzyma. To przegnało

z jego mózgu różnorakie widma: demony nocy, demony z przeszłości i te przyszłe. — Jakie inne „fakty" dotyczące mnie i przeszłości są panu wiadome? — Jest ich mnóstwo, parne Struan — odrzekł z uśmiechem Skye. — Cenne, ale nie pora na nie. Malcolm Struan zmierzał do domu. Dawno już nie był tak szczęśliwy. Laski i ból absorbowały go mniej niż zwykle. A czemuż by nie? — prawie śpiewał na głos. W przyszłym tygodniu poślubię najpiękniejszą na świecie dziewczynę, matka zostanie przerobiona, że nie trzeba lepiej — nie mogę się doczekać chwili, gdy zobaczę jej minę. Dzisiaj wydaję przyjęcie, które uczci te wydarzenia, a Norbert wrócił w idealnym momencie, bym wysłał go w zaświaty na spotkanie ze Stwórcą. - Ajajaj! Dobrodusznie machał przechodzącym i pozdrawiał ich. Był powszechnie lubiany i wielu mu współczuło. Szanowano go jako tai-pana Noble Mouse, a jeszcze bardziej zazdroszczono, że zostanie ukochanym mężem ulubienicy całego Osiedla. Słońce wyjrzało zza obłoków. Morze się roziskrzyło. Flota wpływała zatoki. Tender sir Williama, napędzany wiosłami, mknął ku okrętowi flagowemu. Inne tendry skupiły się wokół statku pocztowego. Drobnicowiec Struanów „Lady Tess", który kursował między Yokohamą, Szanghajem, Hongkongiem, a potem zawijał do wszystkich większych portów w drodze do rodzinnego Londynu i z powrotem, przygotowywał się do drogi. Miał wypłynąć dzisiejszego wieczora. Kapitan chybaby się nadał, myślał Malcolm. Lavidarc Smith, wielki i chwacki, pracuje dla nas od wielu lat, jak większość naszych kapitanów, ale nigdy za bardzo go nie lubiłem. Wolałbym, żeby to stary wujek Sheely dał nam ślub i pobłogosławił. Szkoda, że nie wiedziałem tego, co wiem teraz, kiedy był tu ostatni raz. Nieważne. Dżos! W każdym razie nie mogę tutaj zatrzymać Lavidarca, a zatem nawet jutro nie byłoby to możliwe; najpierw muszę załatwić sprawę z Norbertem. A może Vincent Strongbow z „Prancing Cloud"? Przypływa w niedzielę i zawraca do Hongkongu w środę. Mam więc mnóstwo czasu, by zabić

Norberta i wślizgnąć się na pokład statku, zanim sir William mnie dorwie. Nic mnie tu nie trzyma, znacznie bezpieczniej jest w Hongkongu, gdzie mamy prawdziwą władzę, a Angelique... wtedy już moja żona... może za mną wyruszyć za dwa lub trzy tygodnie. Wszystko więc postanowione. A Niebiański ma znowu rację: muszę bardzo uważać i nic nikomu nie mówić, nawet Angeliąue, dopiero tuż przed uroczystością. Mogę wierzyć Skye'owi, zaprzysiągł dochowanie tajemnicy a wypłatę honorarium rozłożę na cały rok, co zapewni mi jego wierność Ajajaj, pięć tysięcy! Nie szkodzi, podsunął mi rozwiązanie, naprawdę! Dzięki Bogu! Następne postanowienie: zredukuję dawki lekarstwa, może nawet zupełnie je odstawię. To mój obowiązek wobec niej — wydobrzeć, nabrać sił, odrzucić laski. Muszę mieć dobrą kondycję, żeby przejąć Noble House. Z Angelique u boku mogę... Kłusujące obok konie wyrwały go z marzeń. Pomachał jeźdźcom i stwierdził, że doszedł do kościoła. W nozdrzach czuł zapach morza, ziemi, koni i życia. W nagłym przypływie wdzięczności już skierował się do drzwi świątyni by odmówić modlitwę dziękczynną, kiedy zauważył szalupę parową Struanów płynącą do ich przystani. Jamie na rufie miał nos wetknięty w gazetę i to przypomniało Malcolmowi o poczcie. Zmienił kierunek marszu i znalazł się na przystani. Łódź przybiła po chwili. — Jamie! — Machając ręką przekrzykiwał hałas silnika. Łódź uderzyła dziobem w belki mola obficie obrośnięte wodorostami i skorupiakami. Do strzegł, jak Jamie mruży oczy przed wiatrem, a potem macha w odpowiedzi. Malcolmowi wystarczyło jedno spojrzenie na twarz Jamiego. — Wchodzę na łódź. Niezgrabnie wstąpił na pokład. Poruszanie się o dwóch laskach po śliskich deskach było trudne, lecz jakoś udało mu się przejść na rufę. Pozwolił, by Jamie chwycił go pod ramię i pomógł mu zejść po trzech stopniach do kabiny, obszernej i odosobnionej. Dookoła przytwierdzonego do podłogi stołu stały ławy ze schowkami pod spodem. Na blacie leżała poczta w starannie ułożonych kupkach, podzielona na listy, gazety, magazyny i książki. Natychmiast zauważył list od matki

leżący na wierzchu przygotowanych dla niego przesyłek — jej pismo było tak charakterystyczne. Drugi list matki, skierowany do Jamiego, leżał na stole już otwarty. — Cieszę się, naprawdę się cieszę, że cię widzę, tai-panie. — Co się znowu stało? — Masz, sam przeczytaj. Dla Twojej informacji: mojemu synowi w żadnych okolicznościach nie wolno się żenić, dopóki nie osiągnie pełnoletności. Już o tym poinformowałam wielebnego Michaelmasa Tweeta, sir Williama (tą samą pocztą) i dałam ostrożne ogłoszenie do dzisiejszego „Oriental Times" (w załączeniu). Powiadomieni o tym zostali także kapitanowie naszych wszystkich statków wpływających i wypływających na wasze wody. Otrzymali oni również rozkaz, by rozpowszechniać tę wiadomość. Admirał Ketterer też już o tym wie, na wypadek gdyby Malcolma skusiła kapitańska ceremonia. Co uczyni mój syn po swoich dwudziestych pierwszych urodzinach, to oczywiście tylko jego sprawa. Aż do tego dnia będę — klnę się przed Bogiem — jak najlepiej chroniła jego i nasze interesy. Z płuc Malcolma odpłynęło powietrze, a z jego twarzy — krew. Rozerwał kopertę swojego listu. Okazał się niemal kopią poprzedniego, jeśli nie liczyć nagłówka „Najukochańszy synu". Matka zakończyła słowami: Naprawdę, to wszystko naprawdę ma na celu Twe dobro, mój synu. Z przykrością stwierdzam, iż dziewczyna pochodzi ze złego rodu — słyszeliśmy, że oficjele we francuskich Indochinach ścigają obecnie jej ojca za oszustwa, a jej wujek siedzi w więzieniu dla dłużników w Paryżu, o czym zresztą wiesz. Jeśli już musisz ją mieć, zrób z niej kochankę, choć bardzo to potępiam i jestem pewna, że przysporzy Ci to tylko kłopotów. Ja sama, oczywiście, nigdy się z nią nie spotkam. Ufam, że ujrzę Cię przed Bożym Narodzeniem, kiedy cała ta żałosna sprawa zostanie za nami. Napisałabym o nikczemnych Brockach, ale to musi zostać zalatwione tutaj, nie w Yokohamie. Twoja kochająca matka.

PS brzmiało: „Kocham Cię", a zatem nie było ukrytej wiadomości. Powoli podarł list na kawałki. Sprawiło mu przyjemność, że jest tak opanowany, ale nie zmniejszyło przepełniającej go wściekłości. — Ta kobieta — powiedział cicho, nie zdając sobie sprawy, że mówi na głos — to jędza... jędza z diabelskiego pomiotu, czarownica. Skąd mógła wiedzieć... McFay obserwował go i czekał, poważnie zatroskany. — Co jest w gazecie? — spytał Malcolm, gdy wróciła mu zdolność logicznego myślenia. Notatka była krótka. Pani Tess Struan, pełniąca obowiązki szefa firmy Struanów, ogłosiła dzisiaj że w Noble House 21 maja przyszłego roku odbędzie się wielka uroczystość z okazji dwudziestych pierwszych urodzin jej najstarszego syna, Malcolma i dla uczczenia jego formalnego wyniesienia na stanowisko tai-pana. — Cóż, Jamie — odezwał się Malcolm z gorzkim uśmiechem. — Już nie mogła mnie bardziej zdezawuować, prawda? — Nie mogła — zgodził się McFay. Współczuł mu z całego serca. Malcolm ujrzał oczyma duszy statki, horyzont, a dalej Hongkong, wszystkich swoich tamtejszych przyjaciół i wrogów. Matka znajdowała się obecni na czele listy tych ostatnich. — To dziwne. Kilka chwil temu czułem się na szczycie... — Ponuro opowiedział Jamiemu o swym wspaniałym pomyśle, o odmowie Tweeta i o całym cudownym planie Niebiańskiego. — To wszystko nadaje się teraz na śmietnik. Jamie pozostawał w równie głębokim szoku co Malcolm. Wydawało m się, że nie jest w stanie zmusić się do myślenia. — Może... może Tweet da się przekonać. Może darowizna... — Odrzucił ją. Ojciec Leo też. — Wielki Boże, jego również prosiłeś?

Malcolm zrelacjonował przebieg spotkania, czym jeszcze bardziej zaszokował Jamiego. — Boże Wszechmogący, tai-panie, jeśli jesteś zdecydowany posunąć się a do tego... może... znajdziemy jakiegoś kapitana. Widoki są marne, Jamie. W każdym razie Niebiański kładł nacisk na to, by nie robić zbytniego szumu wokół sprawy, dopóki nie będzie po wszystkim. Należy zachować ostrożność, zwłaszcza z sir Williamem, który może wszystkiego zabronić, jako że Angeliąue i ja jesteśmy niepełnoletni. I jeśli matka wysłała do niego formalny list, będzie musiał poinformować o tym Seratarda. Zwyciężyła... Niech ją diabli! Znowu spojrzał na horyzont. W przeszłości, kiedy zdarzała się jakaś katastrofa — na przykład gdy utonęły bliźniaki — zawsze sądził, że matka, choć nie mówi tego wprost, jego obarcza za to winą; że gdyby on tam był, wypadek by się nie wydarzył. Czuł wówczas wzbierające łzy, tak jak teraz, ale z wysiłkiem je powstrzymywał, co go raniło jeszcze bardziej. „Tai-pan nigdy nie płacze". Matka od zawsze wbijała mu to do głowy. Pierwsze jej słowa, jakie pamiętał, brzmiały: „Tai-pan nigdy nie płacze, jest ponad to, walczy dalej, tak jak Dirk; on nigdy nie płacze, on dźwiga brzemię". Wielokrotnie powtarzała te słowa, choć łzy przychodziły łatwo jego ojcu. Nie zdawałem sobie dotąd sprawy, jak nim pogardzała. Ona sama nigdy nie płakała, ani razu, jak sięgał pamięcią. Nie będę płakał, będę dźwigał brzemię. Przysięgałem być godnym miana tai-pana i dotrzymam tego. Już nigdy nie nazwę jej „matką". Nigdy. Tess. Tak, Tess, będę to dźwigał. Przeniósł wzrok na Jamiego. Czuł się taki stary, taki samotny. — Zejdźmy na brzeg. Jamie zaczął coś mówić. Przerwał, ale miał dziwny wyraz twarzy. Wskazał na siedzenie naprzeciw. Leżały na nim zapakowane pakiety. — Co to takiego? — Poczta Wilusia. Bertrem, nowy podręczny w przedstawicielstwie, zachorował, więc powiedziałem, że... że ją wezmę. — Palce Jamiego drżały, jego głos również. Podniósł wielką paczkę listów. Krzyżujący się sznur był zapieczętowany pieczęcią rządową, lecz tak łatwo było odchylić rogi i odnaleźć dwa listy. Do sir Williama i do admirała Ketterera. —

My... mając odrobinę czasu i... i szczęścia... mógłbyś... mógłbym je wydostać. Włosy stanęły Malcolmowi dęba. Ograbienie Królewskiej Poczty karano stryczkiem.

34 Obaj mężczyźni, podnieceni i przerażeni zarazem, wpatrywali się w pakiet listów. Kabina szalupy przyprawiała o klaustrofobię. Malcolm nie mówi nic — obserwował Jamiego, który również zachowywał milczenie. Czuli się psychicznie wykończeni. Potem drżące palce Jamiego, jakby samodzielni zadecydowawszy, szarpnęły sznurek. Ten ruch pobudził do życia Malcolm; i zmusił go do podjęcia decyzji. Złapał pakiet i wstrzymał McFaya. — Nie, Jamie. Nie wolno ci tego robić. — To jedyny sposób, tai-panie. — Nie, to żaden sposób. — Malcolm wyprostował sznurek. Z ulgą stwierdził, że pieczęć nie została złamana. Potem wygładził listy i położył na stosik pozostałej korespondencji. Dotyk papieru był mu nienawistny. — To po prostu nie w porządku. — Głos miał słaby, kolana również. Brzydził się swą słabością, tylko... czy to była słabość? — Nigdy nie wybaczyłbym sobie gdybyś... gdyby cię złapano i... cóż, po prostu nie mam odwagi. Nie mówią o tym, że to naprawdę niewłaściwe. — Właściwe czy nie, nikt by o tym nie wiedział. — Twarz Jamiego pokrywał pot. — Jeśli tego nie zrobimy, nie masz żadnych szans. Może udałoby się znaleźć kapitana, choćby nawet od Brocków. Spodziewają się swego statki w przyszłym tygodniu. Malcolm potrząsnął głową, w mózgu miał pustkę. Jakaś fala zakołysał łodzią i przycisnęła ją do opalowania. Zaskrzypiały odbijacze. Usiłował się skoncentrować. Przez całe życie, kiedy dręczyły go rozterki, zapytywał się, co zrobiłby na jego miejscu tai-pan Dirk Struan, lecz nigdy nie przychodziła mu do głowy właściwa odpowiedź. — Co by on zrobił, Jamie? — zapytał w końcu ze znużeniem. — Dirk Struan? W pamięci Jamiego pojawił się natychmiast ogromny, beztroski mężczyzna.

McFay kilka razy krótko przebywał w jego towarzystwie. Był wtedy bardzo młody; dopiero co przyjechał do Azji. — On... Dirk by... tak, wiem. Sądzę, że kazałby zejść nam i bosmanowi na brzeg, a sam wziął szalupę, by ją sprawdzić, bo „czuje, że coś jest nie w porządku", a potem... Potem odpłynąłby wystarczająco daleko, na głębię, i najspokojniej w świecie otworzył kingstony. Łódź napełniałaby się wodą, a on postarałby się w tym czasie obciążyć należycie całą tę pocztę, tak żeby nie mogła wypłynąć. Następnie poszedłby na rufę, zapalił cygaro, poczekał, aż szalupa zatonie i popłynął do brzegu. Czy manipulowałby przy poczcie? „Co za myśl, chłopcze". — Jamie uśmiechnął się anielsko. — Czemuż by nie? Przed wypadkiem na Tókaidó Malcolm był dobrym pływakiem. Teraz wiedział, że pójdzie na dno jak kotwica. — Nigdy nie dotarłbym do brzegu. — Ale ja z łatwością, tai-panie. — Tak, ale to nie twój problem, Jamie, a zresztą zyskałbym tylko około tygodnia, a to nie wystarczy. Dżos. Nie możemy włamywać się do Królewskiej Poczty. Zgódźmy się, że zapomnimy, co się wydarzyło, dobrze? — Wyciągnął rękę do Jamiego. — Jesteś prawdziwym przyjacielem, najlepszym jakiego miałem. Przepraszam, że zachowywałem się w stosunku do ciebie obrzydliwie. Jamie serdecznie uścisnął mu dłoń. — Nic podobnego, zasłużyłem sobie na to, coś mi powiedział. Nic się nie stało. Tai-panie, proszę... to pójdzie łatwo. — Dziękuję, ale nie. — Malcolm po raz tysięczny przekonywał się, że nie jest Dirkiem Struanem i nigdy nie zdoła zrobić tego, co zrobiłby tamten. W tym wypadku nie był w stanie ani usunąć obu listów z pakietu, ani posłać całej poczty na dno. Przed wypadkiem na Tókaidó może by zdołał, lecz teraz... teraz jest pięćdziesiąt razy gorzej. Tókaidó, zawsze Tókaidó, pomyślał. Słowo to żarzyło mu się w mózgu. Miał ochotę krzyczeć z poczucia bezsiły. — Muszę sam się z tym uporać. Pokuśtykał na brzeg i poszedł do swego apartamentu. Buteleczka była pełna, lecz nic z niej nie wypił i zdecydowanym ruchem schował ją z powrotem do szuflady. Z wysiłkiem przyciągnął krzesło bliżej okna i z ulgą usiadł. Zwyciężę, obiecał sobie w duchu. Boże, proszę cię, pomóż. Nie wiem jak,

ale mam zamiar zdobyć Angeliąue. Pokonam ból, opium, Tókaidó, Tess... mam zamiar zwyciężyć... Głęboki sen przyniósł mu odpoczynek. Gdy się obudził, Angeliąue siedziała obok. Uśmiechała się do niego. — Dzień dobry, kochanie, ależ mocno spałeś. Pora przebrać się na przyjęcie! — W jej oczach migotały iskierki. Podeszła, ucałowała go i uklękła przy nim. — Jak się czujesz? — Twój widok tak mnie uszczęśliwia. — W jego głosie dźwięczała miłość, lecz nie zdołał ukryć gnębiących go trosk. Angeliąue postanowiła wytrącić narzeczonego z jego zwykłej powagi. Niech się cieszy dzisiejszym przyjęciem, które zgodnie z jego przyrzeczeniem miało uświetniać zaręczyny. - Mam dla ciebie niespodziankę — powiedziała figlarnie. — Co takiego? Wstała i szeleszcząc popołudniową suknią zaczęła wirować jak w tańcu. — Spójrz! — zawołała nagle, chichocząc, i podniosła spódnice i haik odsłaniając długie nogi, których kształty zostały uwypuklone przez jedwabne pończochy, szykowne podwiązki pod kolanami, pas do podwiązek i plisowane majteczki. Malcolm oczekiwał tradycyjnych, zakrywających wszystko pantalonów. Widok dziewczyny zaparł mu dech w piersiach. — Boże Wszechmogący... — wyrzucił z siebie. — To dla twojej przyjemności, tylko twojej, kochanie. — Zaczerwieniła się z powodu swej odwagi. Zaśmiała się, widząc jego rumieńce, a potem z kokieterią uniosła spódnice na chwilę aż nad głowę i pozwoliła im równi nagle opaść. — To ostatnia moda, nigdy więcej pantalonów! — mówiła bez tchu, poruszając wachlarzem. — Koniec z nimi. Felietonista z „Le Figaro pisze, że niektóre z najsłynniejszych dam w Paryżu chodzą dzisiaj bez pantalonów nawet do Opery... chodzi o specjalną okazję: gdy chcą sprawi potajemnie przyjemność swym kochankom. — Ani mi się waż — oznajmił, śmiejąc się razem z nią, porwany jej wylewnością. Złapał ją za rękę i usadowił na swych kolanach. — Sama myśl o tym doprowadziłaby mnie do szaleństwa. Ukryła twarz na jego ramieniu zadowolona, że jej podstęp się udał.

— Myślę, że będę ci szeptać czasami, podczas kolacji albo gdy będziemy tańczyć, że zapomniałam je włożyć, tylko po to, by droczyć się z moim Księciem z Bajki. Ale dopiero wtedy, gdy będziemy małżeństwem i tylko dla zabawy. Nie masz nic przeciwko temu, cheri, prawda? Przeciwko tej nowej modzie, bez pantalonów? — Oczywiście, że nie mam — powiedział jak światowiec, w głębi duszy wzdragając się przeciw temu. — Jeśli moda, to moda. — Mówiłeś, że dzisiejsze przyjęcie ma coś uczcić? — Tak, tak, owszem. Ale... bądź dla mnie wyrozumiała, kochanie. Za kilka dni będę mógł ci powiedzieć, jaka to naprawdę okazja. Muszę to po prostu trochę opóźnić. Tymczasem wiedz, że cię kocham, kocham, kocham… Pod wieczór pogoda zaczęła się psuć, lecz nie ostudziło to nastroju na przyjęciu Malcolma. Główna jadalnia Struanów została zbudowana z myślą o takich okolicznościach. Wszystkie prywatne pomieszczenia w Osiedlu były w porównaniu z nią po prostu ciasne. Tylko klub mógłby od biedy konkurować. Skrzyły się srebra, kryształowe kieliszki i najdelikatniejsza chińska porcelana. Trzydziestu kilku gości przywdziało stroje wieczorowe lub galowe mundury. Hoag nie przyszedł — miał gorączkę. Kolacja jak zwykle była obfita, ale wreszcie się skończyła. Teraz, przy okrzykach aprobaty, długi stół przysunięto do ściany. Robiono to rzadko, lecz w obecności Angeliąue prawie zawsze, gdyż wszyscy goście chcieli z nią tańczyć. Jamie, tak jak to wcześniej uzgodnił z Malcolmem, cicho wyszedł w czasie rozgardiaszu, jaki powstał przy przesuwaniu stołu. — Przepraszam, ale nie czuję się w nastroju do tańczenia. Wymknę się, tai-panie. — Obaj przysięgliśmy, że zostawimy szalupę w spokoju. — Nie w tym rzecz, po prostu chcę zebrać myśli. Dziś wieczór Angeliąue była jedyną damą w towarzystwie. Pozostałe dwie niestety chorowały, tak jak Hoag. Angeliąue prowadzono uroczyście w rytm gorących polek i walców granych przez Andre Poncina na wielkim fortepianie, sprowadzonym tu ku powszechnej radości na wiosnę. Każdy gość miał w zasadzie prawo do jednego tańca. Angeliąue zwykła odpoczywać po

kolejnych czterech tańcach, poza tym mogła skończyć tę zabawę, kiedy tylko sobie życzyła. Jej twarz pokrywał rumieniec. Miała na sobie nową krynolinę z czerwonego i zielonego jedwabiu, zrezygnowała jednak z niektórych fiszbinów, co podkreślało jej pełne piersi i talię jak u osy. Dekolt sięgał prawie brodawek, zgodnie z modą dyktowaną przez Paryż, potępianą przez nieobecne tu duchowieństwo, gorliwie zaś aprobowaną przez wszystkich zaproszonych mężczyzn. — Wystarczy, mes amis — oświadczyła po godzinie, przy akompaniamencie jęków i błagań tych, którzy nie zdążyli zatańczyć. Wachlując się, rozradowana, wróciła do Malcolma. Struan siedział na wielkim rzeźbionym krześle, ukojony winem i brandy. Najbardziej ze wszystkich cieszył się jej widokiem, choć jak zwykle czuł głęboki zawód, że nie do niego należał pierwszy ani ostatni taniec, a przecież miał do tego wszelkie prawa. Zawsze był doskonałym tancerzem. Usadowiła się na podłokietniku jego krzesła. Malcolm lekko objął ją w talii. Angeliąue położyła mu rękę na ramionach. — Cudownie tańczysz, kochanie. — Nikt z nich nie tańczy tak jak ty — odparła szeptem. — To właśnie po raz pierwszy przyciągnęło mnie do ciebie, mój Książę z Baj... Zagłuszyły ją okrzyki pełne radosnego oczekiwania. Zakłopotana i poirytowana usłyszała, że Andre zaczyna grać pierwsze uwodzicielskie takty kankana. Zniecierpliwiona nie na żarty, potrząsnęła głową i nie ruszyła się z miejsca. Ku jej zaskoczeniu, Pallidar i Marlowe, owinięci wokół talii ręcznikami udającymi spódnice, zajęli miejsce pośrodku sali. Towarzyszyły temu radosne pokrzykiwania, wesoła muzyka nabierała tempa, a dwaj mężczyźni zaczęli uciesznie parodiować taniec, który nadal gorszył cały cywilizowany świat poza Paryżem. Tańczyli coraz szybciej, coraz wyżej podnosili swe spódnice, wyrzucając wysoko nogi przy akompaniamencie okrzyków zachęty, kpin i ryków. Na koniec obaj, zaczerwieniem i spoceni w swych obcisłych mundurach, dzielnie spróbowali zrobić szpagat z wyskoku, ale przewrócili się niezgrabnie, a widzowie zaczęli hałaśliwie wołać „bis, bis!" i ogłuszająco klaskać. Malcolm, śmiejąc się wraz z wszystkimi, puścił dziewczynę, a ona podeszła

do obu mężczyzn, pomogła im wstać i pogratulowała, chwaląc ich wyczyny. — Zdaje mi się, że na dobre wywichnąłem sobie krzyże. — Pallidar dysza] i udawał, że jęczy. — Szampan dla armii, a rum dla marynarki — zawołała. Ujęła ich obu pod ręce i powiodła ku Malcolmowi, by on też ich pochwalił. — Kankan, to nie dla mnie, prawda, kochanie? — uśmiechała się dc narzeczonego. — Tego już by było za dużo. — Och, tak, daję słowo — zgodził się Marlowe. — Owszem — przytaknął Malcolm, dzieląc się z Angeliąue znaczącym uśmiechem, mile podniecony. Andre wznowił grę, wybierając walca. Rytm tańca pozwalał Angeliąue odsłonić kostki, ale nie ujawniał braku pantalonów. To Andre pokazał jej artykuł w „Le Figaro", zachęcił ją i dzielił jej sekret. Cały wieczór obserwował dziewczynę i tych, którzy jej nadskakiwali — Babcotta górującego nad wszystkimi, wspaniale odzianych Marlowe'a i Pallidara, którzy próbowali oddalić lekarza od Angeliąue. Andre lubował się swymi sekretami i przez chwilę — swym podwójnym życiem. Angeliąue tańczyła z sir Williamem. Poncin, śmiejąc się w duchu, zamyślił się, podczas gdy jego palce mechanicznie uderzały w klawisze. Co by zrobili oni wszyscy, gdyby wiedzieli tyle co ja. O kolczykach, aborcji, o tym, jak pozbyłem się dowodów. Odwróciliby się od niej, jakby była trędowata, łącznie z zakochanym do szaleństwa Struanem. Tak, on pierwszy. Gdyby sprawy ułożyły się inaczej i byłbym z nią w Paryżu, a ona miałaby za sobą potęgę i pieniądze Noble House oraz wielbiącego ją męża inwalidę, jakież tajnie mógłbym w niej odkryć! Trzeba by ją fachowo wyszkolić w bardziej kobiecych, bardziej drapieżnych sztukach. Trzeba by zaostrzyć jej pazurki... Stałaby się modna, wszystkie salony i wszystkie łoża witałyby ją z radością. A gdyby raz zasmakowała w tej Wielkiej Grze, to... oddawałaby się jej z zapałem, przebiegłe kurczątko. A moje łóżko? Wcześniej czy później, z pewnością, gdybym chciał przykręcić imadło, ale już nie chcę i nie wezmę jej, chyba że dla zemsty. To znacznie zabawniejsze, traktować ją jak igraszkę, a na świecie tak mało jest rzeczy,

którymi można byłoby się zabawić... — Wspaniały pomysł, Andre — Phillip Tyrer stał nad nim i uśmiechał się promiennie. — Settry powiada, że upichciłeś to wszystko razem z nimi. — Co takiego? — Ten kankan! - Ach, tak — rzekł Andre. Jego palce dalej wygrywały walca, po chwili zatrzymały się. — Czas na przerwę. Napijmy się czegoś. — Uznał, że teraz, kiedy obaj są w miejscu niemal publicznym, nadszedł idealny moment, by wziąć pod but Tyrera. — Słyszałem, że kontrakt pewnej damy wart jest tyle, co pensja ministra — oznajmił po francusku i zobaczył, że Tyrer, zarumieniony z zażenowania, rozgląda się dokoła. — Mój Boże, nie jestem przecież niedyskretny, Phillipie, nie martw się, przyjacielu, cały czas chcę tylko twojego dobra. — Uśmiechnął się, wspomniawszy ich spotkanie na zamku w Edo. — Sprawy serca nie mają nic wspólnego ze sprawami państwowymi, choć sądzę, że Francja powinna dzielić ziemskie trofea z Wielką Brytanią. — Ja... zgadzam się z tym, Andre. Tak, ja... chyba negocjacje nie idą zbyt dobrze, obawiam się... tak, są w impasie. — Lepiej mówić po francusku, co? — Tak, tak, masz słuszność. — Tyrer niczym dandys skorzystał z chusteczki, by otrzeć z czoła pot, który się tam nagle pojawił. — Nigdy nie przypuszczałem, że będzie to aż tak trudne. . — Posłuchaj — Andre przywołał go gestem bliżej — mogę ci powiedzieć, jak to naprawić: nie spotykaj się z nią dzisiaj, mimo że masz tę noc zarezerwowaną. — Omal nie wybuchnął śmiechem, widząc jak Tyrerowi opadła szczęka. — Ile razy ci mówiłem, że tutaj mamy bardzo mało tajemnic. Może mógłbym pomóc... jeśli potrzebujesz pomocy. — Och, tak, tak, potrzebuję, proszę. — Więc posłuchaj... Obydwaj spojrzeli w drugi koniec pokoju, gdzie ustawiono stół do ruletki. Śmiano się tam i klaskano, gdyż Angeliąue wygrała, postawiwszy na zero. Nie grano dziś na pieniądze, tylko na bezwartościowe chińskie brązowe monety nazywane „drobnymi". Vargas pełnił rolę krupiera. — Szczęśliwa w grze, szczęśliwa w miłości — westchnął Tyrer.

— Ona nad tym pracuje — powiedział Andre cicho, poirytowany zachowaniem Angeliąue — ty też tak powinieneś. Posłuchaj, nie idź na dzisiejsze spotkanie z Fujiko. Och, wiem, że Raiko zorganizowała je specjalnie, ponieważ ją o to błagałeś. Nawiasem mówiąc, wiem to nie od Raiko, lecz od jednej z jej pokojówek. Nie chodź tam i nie wysyłaj wiadomości, że nie przyjdziesz, po prostu pójdź do innej gospody, powiedzmy „Gospody Lilii", weź tam jakąkolwiek dziewczynę, ich najładniejsza nazywa się Yuko. — Ale, Andre, ja nie chcę... — Jeśli nie chcesz z nią spać, po prostu pozwól, by ci usłużyła na inne sposoby. Albo się upij, albo udaj, żeś pijany. Uwierz mi, nie zmarnujesz pieniędzy. Jutro, gdy Nakama wspomni o Fujiko, bądź opryskliwy, a wieczorem powtórz całe przedstawienie. — Ale... — Gdy tylko Nakama znowu coś wspomni na ten temat, udaj, że absolutnie ci na tym nie zależy. Powiedz, że „Gospoda Lilii" jest znacznie bardziej obiecująca, nakaż mu ostro, żeby już nigdy tej sprawy nie poruszał, zwłaszcza z Raiko. Jak dotąd jasne? Tak, ale czy nie sądzisz... — Nie sądzę, chyba że chcesz, by cię doprowadzono do szaleństwa. Chyba że nie chcesz dostać Fujiko za względnie rozsądną cenę. I tak z ciebie zedrą, Phillipie, ale to nieważne, natomiast nie byłoby w porządku, gdyby puścili cię z torbami. Chodzi o zachowanie twarzy. Nie omawiaj niczego z Nakama i postępuj w ten sposób przynajmniej przez tydzień. — Boże, Andre, cały tydzień? — Przez trzy tygodnie byłoby lepiej, mój przyjacielu. — Andre z rozbawieniem patrzył na nieszczęśliwą twarz Tyrera. — Dzięki moim radom zaoszczędzisz nie tylko kupę pieniędzy, ale i masę nerwów. Najważniejsze, byś udawał, że zupełnie ci na tym nie zależy, tak cię wnerwiły te opóźnienia i zarywanie terminów spotkań, a także skandaliczna cena, jaką Raiko zaproponowała. Takiemu ważnemu oficjelowi jak ty! Dobrze by było rzucić parę razy ten argument Nakamie. Ale nie więcej niż dwukrotnie. To bystry facet, prawda?

— Owszem, bystry i o szerokiej wiedzy. Tak, pomyślał Andre, wkrótce nadejdzie pora, byś podzielił się ze mną tym wszystkim, co ci przekazał. I bym zestawił to z tym, co sam wyniuchałem. Ciekawe, że mówi on po angielsku — dzięki Bogu, moi szpiedzy mają otwarte nie tylko oczy, ale i uszy. To wiele wyjaśnia, choć nie wiem, dlaczego nie chce rozmawiać po angielsku ze mną. Po japońsku zresztą też nie, gdy go przydybię na osobności. Przypuszczam, że Wiluś mu zakazał. — Posłuchaj — ciągnął spokojnie dalej. — Raiko poprosi mnie co najmniej kilkanaście razy, bym pośredniczył i zaaranżował spotkanie. Po tygodniu, ociągając się, wyrażę zgodę. Nie pozwól, by robił to Nakama ani nie wtajemniczaj go w swą grę, a kiedy zobaczysz Raiko, zachowuj się jak twardziel, z Fujiko też. Musisz być bardzo przekonujący, Phillipie. — Ale... — Powiedz Raiko, że postąpiła słusznie, mając na względzie przede wszystkim interesy swego klienta. Twoje interesy. Zwłaszcza że jesteś ważnym urzędnikiem. Zanudzaj ją tym argumentem. Doceniasz, że dała ci czas, byś starannie rozważył całą sprawę. Całkowicie się zgadzasz, że lepiej zachować ostrożność, że wykupienie w tej chwili kontraktu „kobiety" to nie był dobry pomysł. Używaj właśnie tego terminu, nie zaś imienia Fujiko. Nie zapominaj, że z ich punktu widzenia na tym etapie mówisz tylko o towarze, a nie o uwielbianej damie. Podziękuj Raiko i powiedz, że po prostu opłacisz usługi „tej kobiety" od czasu do czasu, a jeśli będzie zajęta, shigata ga nai, czyli nieważne, życie jest zbyt krótkie. Tyrer słuchał go uważnie. Wiedział, że Andre ma rację, ale cierpł na myśl, że nie zobaczy Fujiko przez cały tydzień. Już wyobrażał sobie, jak dziewczyna jęczy pod cielskami wszystkich gai-jinów z Yokohamy. — Ja... ja zgadzam się z tym, co powiedziałeś, ale... ale nie sądzę, bym zdołał to zrobić, to znaczy udawać. — Musisz, a zresztą czemuż by nie? Oni grają cały czas, cały czas! Czyż nie zauważyłeś, że traktują kłamstwa jako prawdę i prawdę jako kłamstwa? Kobiety nie mają wyboru, zwłaszcza w Pływającym Świecie. Mężczyźni? Są jeszcze gorsi. Pamiętasz bakufu, Radę Starszych, jacy są i jaki jest Nakama,

zwłaszcza Nakama? Prześcignęli wszystkich mistrzów w tej grze, tak się rzeczy mają. Dlaczego masz być naiwniakiem, dlaczego masz pozwolić, by Raiko cię upokarzała i jednocześnie wpychać jej do rąk złoto, w ilości, na jaką nie możesz sobie pozwolić i nigdy nie będziesz mógł sobie pozwolić. I to tylko dlatego, że próbujesz ukoić ten nie kończący się ból, którym obdarzył nas Bóg? Andre zadrżał. Zbyt dobrze znał tę pułapkę. Sam w nią wpadł. Raiko wycisnęła z niego o wiele więcej, niż pozwalały jego własne fundusze. To nieprawda, rzekł do siebie z irytacją. Możesz naginać prawdę i łgać innym ludziom, ale nie łżyj samemu sobie, bo zginiesz. Prawda wygląda tak, że pognałem do granicy swych możliwości finansowych i z radością ją przekroczyłem. Siedemnaście dni temu. Kiedy Raiko po raz pierwszy przedstawiła mnie dziewczynie... Gdy ją zobaczyłem, jej krucze włosy, alabastrową skórę i wabiące oczy, wiedziałem, że oddałbym duszę i kroczył ku Wieczystej Otchłani, byle tylko ją posiąść. Ja, Andre Edouard Poncin, sługa Francji, superszpieg, zabójca, ekspert od nikczemności ludzkiej natury, ja, wielki cynik, zakochałem się w jednej chwili. To szaleństwo! Ale to prawda. — Raiko, proszę. Jakąkolwiek cenę podasz, zapłacę — oświadczyłem natychmiast po wyjściu dziewczyny z pomieszczenia. Byłem bezradny. Język stawał mi kołkiem w gębie. — Tak mi przykro, Furansu-san, to bardzo kosztowne, tak, że aż nie chciałabym o tym wspominać, nawet w przypadku, gdyby się zgodziła z tobą być... a jeszcze nie wyraziła zgody. — Płacę wszystkie pieniądze. Proszę, spytaj, spytaj, czy zgadza. — Oczywiście. Proszę cię, przyjdź jutro, o zmroku. — Nie. Proszę. Teraz spytaj... Poczekam. Musiał czekać prawie dwie godziny. Czekał, chodził nerwowo, modlił się, miał nadzieję, konał i znowu konał. Gdy Raiko wróciła i zobaczył wyraz jej twarzy, znowu konał, ale natychmiast wrócił do życia, kiedy usłyszał: — Nazywa się Hinode, co znaczy Wschód Słońca. Ma dwadzieścia dwa lata i mówi „tak", lecz stawia pewne warunki. Prócz pieniędzy. — Wszystko, czego Hinode sobie życzy. — Lepiej ich najpierw wysłuchaj. — Nie widział jeszcze nigdy Raiko z tak

ponurą twarzą. — Powiada, że będzie twoją konkubiną, a nie kurtyzaną, przez rok i jeden dzień. Jeśli tego ostatniego dnia postanowi, by pozostać z tobą, da ci swoje inochi, swego ducha, i będzie z tobą przez następny rok i jeszcze następny, rok po roku, aż zdecyduje się, by cię opuścić, lub ty się nią zmęczysz. Jeśli będzie życzyła sobie odejść, zgadzasz się bez przeszkód ją zwolnić. — Zgadzam się. Kiedy zacząć? — Poczekaj, Furansu-san, jest jeszcze coś ważniejszego. W twoim domu nie będzie luster i nie będziesz mógł żadnego lustra tam przynosić. Kiedy ona się będzie rozbierała, pokój pozostanie zawsze ciemny, z jednym wyjątkiem gdy zrobi to po raz pierwszy. Tylko raz, Furansu-san, możesz ją obejrzeć Poza tym, w chwili, gdy jakaś... pojawi się jakieś szpecące znamię albo gdy ona cię poprosi, bez wahania ukłonisz się, pobłogosławisz ją, będziesz je świadkiem i dasz jej kubek z trucizną lub nóż, po czym będziesz patrzył i czekał, aż umrze, by uczcić jej poświęcenie. — Umrze? — W mózgu mu huczało. — Powiedziała, że wolałaby nóż, ale nie wie, co preferują gai-jinowie. — Ja... ja sędzia czy, czy jej znamię szpecące? — spytał Andre, gdy mógł już pozbierać myśli. Raiko wzruszyła ramionami. — Ty czy ona, to nie ma znaczenia. Jeśli ona zdecyduje, żeby poprosić o to ciebie, będziesz musiał spełnić obietnicę. Wszystko zostanie zapisane w kontrakcie. Zgadzasz się? Przez dobrą chwilę oceniał makabryczność tej propozycji i wreszcie pogodził się ze wszystkim. — Więc jej choroba wczesna, nie ma jeszcze znaków? — spytał w końcu. Oczy Raiko były nieubłagane, ton głosu miała tak uprzejmy, tak okropnie zdecydowany, cisza w pokoju spowijała wszystko szczelnie. — Hinode nie ma choroby, Furansu-san. Ani trochę. Jest bez skazy. Ona „jest bez skazy", ale ty jesteś skażony, wył w duchu i wydawało mi się, że głowa mu pęka. — Dlaczego? Dlaczego zgadza? Dlaczego? Dlaczego ona... ona wie, tak?

Jedna z pokojówek, czekająca na zewnątrz, na werandzie, przestraszona jego rykiem odciągnęła shóji, ale Raiko odprawiła ją gestem, więc posłusznie je znowu zamknęła. Raiko powoli sączyła sake. — Oczywiście, że wie, Furansu-san. Tak mi przykro. — Więc dlaczego... zgadzać się? — Poncin wytarł ślinę zebraną w kącikach ust. — Hinode nie powie mi tego, tak mi przykro — odparła z rezerwą. — Tc część mojej z nią umowy: nie będę nalegać, by mi powiedziała. Umowa z panem też ma to zawierać. Nie możemy nalegać. Twierdzi, że wyzna powód, kiedy sama zdecyduje. — Raiko zrobiła głęboki wydech. — Tak m przykro, ale musi się pan zgodzić na to w ramach kontraktu. To ostatni warunek. Zgoda. Proszę cię, ułóż kontrakt. Upłynęło nieskończenie wiele czasu pełnego męki — choć trwało to zaledwie parę dni — nim kontrakt podpisano i przyłożono pieczęcie. Poszedł z Hinode tak czystą i wspaniałą, i jutro znowu... Andre podskoczył odruchowo, gdy czyjaś dłoń schwyciła go za ramię — znalazł się z powrotem w wielkim pokoju Struanów. To był Phillip. — Dobrze się czujesz, Andre? — pytał. — Co takiego? Och, tak... — Serce dygotało mu w piersi, ciało okryło się zimnym potem i zadrżał, gdy wspomniał, że „ona jest bez skazy" i że to „pierwszy raz"; wszystko jest takie makabryczne, a myśl o jutrze przerażająca. — Przepraszam, ja... przeszedł mnie dreszcz. — Ściany pokoju zaczęły tłoczyć się na niego, musiał wyjść na powietrze. Wstał i jakby po omacku szukał drogi na zewnątrz. — Poproście... poproście Henriego, by zagrał. Ja... ja nie czuję się... przepraszam, muszę wyjść... Tyrer zaskoczony patrzył w ślad za nim. Od strony ruletki nadszedł Babcott. — Co z nim? Biedny chłop, wygląda, jakby zobaczył ducha. — Nie wiem, George. Czuł się dobrze, a za chwilę już bełkotał, blady jak płótno i oblany potem. — Czy to ma związek z tym, o czym rozmawialiście? — Nie sądzę, po prostu doradzał mi, jak postępować z Fujiko i Raiko, nie mówiliśmy w ogóle na jego temat. Patrzyli za Andre — wychodził, jakby w pokoju nie było nikogo poza nim.

— To do niego niepodobne. — Babcott nachmurzył się. — Jest zwykle taki towarzyski. — Biedny chłop, pomyślał, to na pewno ta jego dolegliwość. Jak Boga kocham, pragnąłbym go wyleczyć, żałuję, Bóg mi świadkiem, że nie ma na to lekarstwa. — Jeśli już mówimy o życiu towarzyskim — podjął Tyrer — nie wiedziałem, że jesteś tak dobrym tancerzem. — Ja też nie — olbrzym zaśmiał się tubalnie. — Czułem, że wyrosły mi skrzydła. Ona każdemu dodaje skrzydeł. Zwykle tańczę jak nosorożec. — Spojrzeli na dziewczynę na drugim końcu sali. — Niezwykła istota i ma cudowny, zaraźliwy śmiech. — Tak, Malcolm to szczęściarz. Przepraszam, lepiej pójdę poprosić Henriego, by zastąpił Andre. — I Tyrer odszedł. Babcott obserwował Angeliąue. To dziwne, że lekarz może badać pacjentkę i nie czuć podniecenia, pomyślał, nawet pacjentkę taką jak ta. Nie byłem podniecony, gdy udzielałem jej porady w Kanagawie ani też tutaj, choć co prawda nigdy nie przeprowadzałem żadnych bardziej intymnych badań, nie zaszła po prostu taka potrzeba, z wyjątkiem tej niezwykle ciężkiej miesiączki, parę tygodni temu. Ale wtedy nie pozwoliła na szczegółowe badanie. Nigdy wcześniej nie widziałem jej tak bladej, nigdy nie miała tak bezkrwistych warg. Jeśli się nad tym zastanowić, zachowywała się dziwnie, nie pozwoliła mi do siebie podejść, wpuściła mnie tylko do swego pokoju, na chwilę, jakbym był kimś obcym, a przecież poprzedniego wieczora — kiedy oddałem jej krzyżyk — osłuchałem jej serce, ostukałem klatkę piersiową, plecy i brzuch, a ona zachowywała się jak normalna pacjentka. Pamiętam, że puls miała dość szybki, bez żadnych widocznych powodów. Dziwaczne, rzeczywiście. Czyżbym czegoś nie zauważył? — zapytywał się, gdy obserwował ją przy ruletce. Kipiała życiem, klaskała z dziecięcą radością, kiedy wygrała, stawiwszy na czerwone czy czarne. Siergiejew i inni wtajemniczali ją bardziej subtelne arkana hazardu. Dziwne, że nie nosi swego krzyżyka, tak jak robi to większość katolików, zwłaszcza że to dar od uwielbianej matki. — Wspaniałe przyjęcie, Malcolmie — rzekł sir William tłumiąc ziewnięcie. Zbliżył się właśnie do Struana. — Pora, bym poszedł spać.

— Może jeszcze brandy? — Malcolm siedział przy obszernym kominku w rogu pokoju. Płomień już nie strzelał, żarzyły się tylko węgle. — Nie, dziękuję, alkohol prawie we mnie chlupocze. Wspaniała dama, Malcolmie, bardzo szykowna. — Owszem — zgodził się z dumą. Wino i koniaki odurzyły go lekko, złagodziły ból i uśmierzyły przejmujący lęk przed przyszłością. Nie tak skutecznie jak tamto lekarstwo, pomyślał, ale nie szkodzi, to dopiero początek. — Cóż, dobranoc. — Sir William przeciągnął się. — Och, przy okazji — dodał niedbałym tonem — czy mógłbyś wpaść do mnie jutro, kiedy znajdziesz chwilę? Malcolm podniósł wzrok i popatrzył bystro. Wspomniał list od matki i ogarnęło go uczucie chłodu. — Może o jedenastej? — Doskonale. Kiedy tylko sobie życzysz. Jeśli chcesz o jakiejś innej porze, też dobrze. — Nie, niech będzie o jedenastej. W jakiej sprawie, sir Williamie? — To może poczekać, nic pilnego. — W jakiej sprawie, sir Williamie? — Dostrzegł litość w oczach obserwującego go bacznie mężczyzny. A może współczucie? Poczuł się jeszcze bardziej nieswojo. — Chodzi o list mojej matki, prawda? Pisała, że przesyła panu list dzisiejszą pocztą. — Owszem, ale tylko po części. Uprzedzono mnie, bym oczekiwał listu. Po pierwsze, chodzi o Norberta, który właśnie powrócił. Mam nadzieję, że już wyparowała wam z głowy ta bzdura z pojedynkiem. — Oczywiście. Sir William chrząknął, nie przekonany, lecz dał spokój. Mógł jedynie ostrzec obie strony, a dopiero potem, gdyby okazali się uparci, wymusić przestrzeganie prawa. — Zostaliście obaj ostrzeżeni. — Dziękuję. A po drugie? — Po drugie, poinformowano mnie oficjalnie, że rząd zamierza uznać handel opium, prowadzony przez obywateli brytyjskich, za nielegalny. Wszystkim brytyjskim statkom zakaże się handlu tym towarem, nasze

plantacje opium w Bengalu mają być zniszczone i obsadzone herbatą. Ponieważ przewodniczyłeś delegacji, która pytała o szczegóły i narzekała, chciałem, żebyś dowiedział się o tym pierwszy. — To zrujnuje nasz handel w Azji i zupełnie rozwali brytyjską gospodarkę. — W najbliższych latach ta decyzja z pewnością spowoduje poważny uszczerbek dla Skarbu Państwa, ale to jedyne moralne rozwiązanie. Należało dokonać tego już dawno. Oczywiście rozumiem całą złożoność powiązań w handlowym łańcuchu srebro—opium—herbata i wyobrażam sobie chaos w Ministerstwie Finansów spowodowany straconymi dochodami. — Sir William wytarł nos. Dość już miał tych uciążliwych problemów, które od lat nękały Foreign Office. — Chyba się przeziębiłem. Proponuję, byś zwołał zebranie w przyszłym tygodniu, żeby przedyskutować, jak możemy zminimalizować skutki tego całego zamieszania. — Zorganizuję to. — Uprawa herbaty to dobry pomysł, Malcolmie — rzekł sir William. — Wspaniały pomysł! Może zainteresuje cię informacja, że pierwsze próbne plantacje w Bengalu, które dały plony, wyrosły z nasion przemyconych z Chin i przywiezionych do Anglii, do Kew Gardens, przez sir Williama Longstaffa, gubernatora Hongkongu w czasach twego dziadka. — Tak, wiem, nawet próbowałem tej herbaty. Jest gorzka i czarna i nie ma w sobie nic z delikatności herbaty chińskiej, a nawet japońskiej — odparł niecierpliwie Malcolm. Herbata z pewnością mogła poczekać do jutra. — Co jeszcze? — Na końcu list twojej matki — powiedział sir William bardziej oficjalnym tonem. — Wtrącanie się w życie prywatne obywateli nie należy do zadań rządu Jej Królewskiej Mości ani jego urzędników. Twoja matka podkreśla jednak, że jesteś niepełnoletni, a ona jest twoim żyjącym wstępnym oraz prawnym opiekunem. Nie mogę dać przyzwolenia na małżeństwo bez zgody opiekunów prawnych, w tym przypadku opiekunów prawnych obydwu stron. Przykro mi, ale tak stanowi prawo. — Prawa są po to, by je łamać. — Niektóre prawa, Malcolmie — rzekł łagodnie sir William. — Posłuchaj, nie wiem, z czego wynikają problemy pomiędzy tobą a twoją matką, ani

nie chcę tego wiedzieć. W każdym razie, zwróciła moją uwagę na to ogłoszenie w „Timesie", które można czytać na kilka sposobów. Nie każdy z nich jest przyjemny... Jeśli wrócisz do Hongkongu, jestem pewien, że zdołasz przekonać ją do swych racji, a ponadto już w maju osiągniesz pełnoletność, to przecież nie taki znowu bardzo odległy termin. — Myli się pan, sir Williamie — odrzekł Struan. Wspomniał radę Gordona Czena. Rady mężczyzn, którzy nie wiedzą, co to miłość, pomyślał bez złośliwości; współczuł im. — To jakby za milion lat. — Cóż, niech się dzieje, co ma się dziać. Jestem pewien, że wam dwojgu jakoś się to ułoży. Henri jest tego samego zdania. — Omawiał pan z nim tę sprawę? Oczywiście nieoficjalnie. Francuski konsul w Hongkongo jest ee... poinformowany o Angeliąue i o jej uczuciu do ciebie, o waszym wzajemnym uczuciu. To wspaniała dziewczyna, będzie wspaniałą żoną, a problemy z ojcem są nieważne. — O nim też pan wie? — Malcolm poczerwieniał. Zmarszczki na twarzy sir Williama pogłębiły się. — Francuscy urzędnicy w Syjamie są bardzo zatroskani całą sprawą — oświadczył delikatnie. — Naturalnie poinformowali Henriego, który z kolei mnie poprosił o pomoc. Przykro mi, ale tym problemem interesuję się oficjalnie. Musisz sobie zdawać sprawę, że w gruncie rzeczy wszystko, co dotyczy Noble House, jest przedmiotem oficjalnego zainteresowania — dodał smutno, gdyż lubił Malcolma i bolał z powodu barbarzyńskiego zajścia na Tókai-dó. — To cena pozycji społecznej, prawda? — Jeśli... jeśli dotrą do pana jakieś wiadomości, byłbym wdzięczny, gdybym usłyszał je pierwszy, prywatnie, jak najszybciej. — Tak, Malcolmie, mogę informować cię na bieżąco. Prywatnie. Malcolm sięgnął po butelkę brandy. — Naprawdę pan nie chce? — Nie, dziękuję. — Czy jest jakieś rozwiązanie moich problemów? — Przedstawiłem ci je, Malcolmie. — Sir William mówił oficjalnym tonem, by skryć nagłą irytację. Tak jakby kilka miesięcy naprawdę się liczyło. Dziew czyna nie jest martwa jak Wertyńska, a jeśli chodzi o urodę, zupełnie się do

niej nie umywa! — Niedługo masz urodziny, a Hongkong to tylko osiem czy dziewięć dni drogi stąd. Z radością powitam cię jutro o jedenastej lub o innej porze, ale to już wszystko, o czym chciałem pogawędzić. Dobranoc, Malcol mie, jeszcze raz dziękuję za przyjęcie. Było po północy. Malcolm i Angeliąue całowali się namiętnie na korytarzu, na zewnątrz swych sąsiadujących apartamentów, gdzie tylko kilka nocnych lampek nieznacznie rozpraszało ciemność. Dziewczyna usiłowała zachować dystans, lecz lubiła swego narzeczonego z każdym dniem coraz bardziej. Ogrzewał ją swym ogniem. Dziś ich wzajemna namiętność była dla obojga prawie nie do wytrzymania. — Je t'aime — rzekła cicho, najzupełniej szczerze. — Je t'aime, Angeliąue. Znowu go namiętnie ucałowała, a potem niezgrabnie wycofała się. Tuliła się do niego, aż odzyskała oddech. — Je t'aime. Takie cudowne przyjęcie. — Byłaś jak szampan. Objęła go i pocałowała w ucho. Nim go zraniono na Tókaidó, musiałaby stanąć na palce. Nie zwróciła na to uwagi, ale on tak. — Przykro mi, że śpimy osobno. — Mnie też. Ale to już niedługo — zapewnił. Nagle zalała go fala bólu, lecz zdołał go jakoś znieść. — Śpij dobrze, kochanie — dodał, patrząc na nią z uczuciem. Dotknęli się ustami, wiele razy powiedzieli sobie dobranoc, i już jej nie było. Rygiel za jej drzwiami wślizgnął się na miejsce. Malcolm podniósł laski i powlókł się do swych pokoi, szczęśliwy, smutny, zmartwiony i zarazem nie zmartwiony. Wieczór zakończył się sukcesem: Angeliąue była zadowolona, goście dobrze się bawili, udało mu się ukryć rozczarowanie z powodu pokrzyżowanych planów i zyskał szacunek dla samego siebie: nie pozwolił, by Jamie za niego rozstrzygał. Podjąłem słuszną decyzję w sprawie poczty, myślał, choć Dirk podjąłby lepszą. Nie szkodzi, ja nigdy nie będę nim, on za to jest martwy, a ja żyję. Niebiański obiecał wypichcić coś, co rozwiąże problem listów matki i odwróci mój dżos.

— Musi istnieć rozwiązanie, tai-panie - oświadczył mu wcześniej Skye. — Musi. Wymyślę coś, zanim wyjadę do Hongkongu. Będzie panu potrzebny tamten dowód, bez względu na to, co się wydarzy. Wzrok Struana powędrował do drzwi łączących oba apartamenty. Za obopólną zgodą Angeliąue ryglowała je na noc. Nie będę myślał ani o Angeliąue, ani o ryglu, ani o tym, że jest sama. Ani o moim niepowodzeniu w sprawie naszego ślubu. Obiecałem to sobie i dotrzymam słowa. Co będzie, to będzie. Na nocnym stoliku stała jak zwykle karafka do połowy napełniona winem. Trochę owoców — liczi i mango z Nagasaki — angielski ser, zimna herbata, którą pił zawsze zamiast wody, szklanka i buteleczka. Łóżko posłano do spania, na pościeli leżała koszula nocna. Nagle drzwi rozwarły się na oścież. — Cześć, tai-panie. Był to Czen, jego boy numer jeden. Szczerzył zęby w szerokim uśmiechu, zawsze sprawiającym Struanowi przyjemność. Czen opiekował się nim, równie długo jak Ah Tok była jego amah. Odkąd jego pamięć sięgała, obydwoje okazywali całkowitą lojalność, zaborczość i zawsze się ze sobą kłócili. Czen, przysadzisty i bardzo silny, miał okrągłą, wciąż rozradowaną twarz, choć jego oczy nie zawsze się śmiały. — Twoja uczta była godna cesarza Kunga. — Ajajaj — odparł Malcolm kwaśno, wiedząc, co starzec ma na myśli. — Niech wielka krowa nasika na twoich potomków. Weź się do pracy, zachowaj swe opinie dla siebie i nie udawaj, że jesteś zrodzony pod znakiem Małpy. Małpa była znakiem zodiaku ludzi sprytnych. Pozorny komplement Czena, co charakterystyczne dla chińskiego sposobu mówienia, miał wiele znaczeń. Cesarz Kung, który władał Chinami prawie cztery tysiąclecia temu, zasłynął z trzech rzeczy: ze swych epikurejskich upodobań, wystawnych bankietów i ze swojej „księgi". W tamtych czasach nie było książek, jakie znamy teraz, tylko zwoje. Cesarz wypełnił zwój szczegółowym traktatem, pierwszym w historii „podręcznikiem poduszkowania". Stał się on źródłem wszystkich innych

tego typu poradników. Omawiał łączenie się mężczyzny i kobiety we wszelkich odmianach Doradzał, jak pełniej przeżyć orgazm, omawiał szczegóły różnych pozycji wymieniał ich nazwy, opisy przyrządów, lekarstw i technik — przy wejściu płytkim i głębokim — pouczał, jak dobierać idealnego pod względem fizycznym partnera. Książka, wśród innych mądrości, stwierdzała: ...oczywiście mężczyzna, którego Jednooki Mnich ma nieszczęście być mały, ni powinien być zestawiany z Jadeitowymi Wrotami jak u kobyły. Niech będzie znanym raz na zawsze, że bogowie postanowili, iż te wszystkie części ciała, mimo że wyglądają jednakowo, wielce się różnią. Należy z wyjątkową ostrożnością unikać pułapki bogów, którzy obdarzyli człowieka środkami oraz dążeniem równie silnym i trwałym jak dążenie igły kierującej się ku Gwieżdzi Polarnej, by zaznać Niebios jeszcze na ziemi, a mianowicie chwil Chmur i Deszczu Postawili jednak różnorakie przeszkody na drodze jang szukającego swego jin, Niektóre z tych przeszkód są łatwe do uniknięcia, innych uniknąć nie można, wszystkie zaś są złożone. Jako że człowiek powinien zasmakować jak najwięcej Niebios — któż bowiem może wiedzieć, czy bogowie to rzeczywiście bogowie - tao, ścieżkę do Cudownego Wąwozu, należy szczegółowo obejrzeć, zbadać, przebyć i przestudiować nawet poważniej niż transmutację ołowiu w złoto. Czen krzątał się po pokoju, zbolały, choć zadowolony z wiedzy swego pana. Wypełniał tylko swój obowiązek, zwróciwszy uwagę na siły jin, zwłaszcza dzisiaj, na ich ostentacyjną manifestację, na tańce i całusy dziewczyny, na to łaskotanie jang pana domu. Cesarz wypowiedział się wyraźnie o takiej sprawach: „Nerwowe i nieposkromione jang wywróci do góry nogami każdy dom, jeżeli należy do Pana, dlatego domownicy powinni dołożyć wszelkich wysiłków, by ulżyć temu, czemu nie ulżono". A w naszym domu panuje zamęt, myślał z niesmakiem. Ah Tok jest bardzo uciążliwa, Ah Soh zrzędzi, że ma dodatkową pracę i zmartwienia, kucharze narzekają na jego brak apetytu, pokojowcy jęczą, że z niczego nie jest zadowolony, i to wszystko dlatego, że ta podobna do krowy barbarzyńska dziwka po prostu nie wypełnia swego obowiązku. Wśród

służby panowało powszechne przekonanie, że posiada ona jeden z tych Żarłocznych Wąwozów, przed którymi ostrzegał cesarz Kung: Istnieją takie, które bogowie wysłali demonami, ich siła magnetyczna jest potężna, doprowadzają mężczyzn do szaleństwa, tak że zapominają oni o tym, iż w naprawdę wielkiej potrzebie jedno jin jest takie samo jak każde inne. Co gorsza kiedy w końcu taki Wąwóz się otworzy, by przyjąć jang, te Niebiosa zamieniają się w Piekło, gdyż nigdy nie ma się dosyć. — Ajajaj, tai-panie — rzekł Czen, pomagając mu się rozebrać. — Ta osoba mówiła tylko, że pański bankiet wszystkim się podobał. — Twój pan i władca dokładnie wie, co mówiłeś. — Malcolm z trudem wydostał się z koszuli. Jego wuj, Gordon Czen, którego Struan bardzo sobie cenił, wygłosił mu wykład na temat dzieła cesarza Kunga. Powiedział mu, że ta informacja, tak jak inne ważne wiadomości o jin i jang, jest sprawą jedynie ich obydwu i ma być trzymana w tajemnicy przed matką. — Jesteś impertynenckim łajdakiem — oświadczył Struan po angielsku, co stanowiło jego główną broń zarówno przeciwko Czenowi, jak i Ah Tok. Wiedział, że po kantońsku nigdy ich nie przegada, angielski zaś doprowadzał ich do pasji. — I wiem, że próbowałeś obelżywie mówić o pani, lecz psiakrew, będzie dla ciebie lepiej, jeśli natychmiast przestaniesz. Okrągła twarz Chińczyka wykrzywiła się. — Tai-panie — odezwał się, używając starannego kantońskiego — ta osoba stawia tylko interes swego pana przed wszystkim innym. — Pomógł wejść Struanowi do łóżka. — Ajajaj! — szydził Malcolm. — Słowa z rozwidlonego języka mają taką wartość, jak spleśniałe ości dla wygłodniałego. — Zauważył kopertę ułożoną na stole. — Co to takiego? Czen pośpiesznie ją przyniósł, zadowolony, że skończyła się rozmowa na jego temat. — Jakiś cudzoziemski diabeł przyszedł wieczorem, by się z panem zobaczyć. Spotkał się z nim nasz wekslarz, Vargas. Cudzoziemski diabeł powiedział, że sprawa jest pilna, więc wekslarz poprosił tę osobę, by położyła tu list na

wypadek, gdyby nasz Znakomity Pan zechciał go przeczytać. Pismo nie było znajome. — Który cudzoziemski diabeł? — Nie wiem, tai-panie. Czy coś jeszcze? Malcolm potrząsnął głową, ziewnął, położył kopertę na stoliku nocnym i zwolnił służącego. Buteleczka z lekarstwem wabiła. — Nie wezmę — powiedział stanowczo i zaczął przykręcać płomień lampy naftowej, ale potem zmienił zdanie i otworzył list, pełen nagłej nadziei, że jest on od Niebiańskiego lub nawet od ojca Leo. Szanowny Panie Struan, pozwoli Pan, że się przedstawię: Edward Gornt z firmy Rothwell z Szanghaju, pochodzący z Wirginii, obecnie tutaj, w Yokohamie, na szkoleniu u pana Norberta Greyfortha na prośbę sir Morgana Brocka. Pan Greyforth poprosił mnie, bym pełnił obowiązki sekundanta w osobistej, choć pilnej sprawie pojedynku, na który Pan go wyzwał. Czy mógłbym jutro złożyć Panu wizytę? Czy odpowiadałby Panu ranek, powiedzmy południe lub coś koło tego? Mam zaszczyt być Pańskim najuniżeńszym sługą, Edward Gornt. Popis był równie starannie wykaligrafowany, jak cały list. 35

Wtorek, 2 grudnia — Dzień dobry, panie Gornt. Pozwoli pan, że przedstawię pana McFaya, szefa firmy Struanów na Japonię. Proszę, niech pan usiądzie. Ty też, Jamie. Czego się panowie napiją? Kawy, herbaty, sherry, szampana? — Nie, dziękuję, panie Struan. — Pan McFay jest jednym z moich sekundantów. Szczegóły ustala się z sekundantami, prawda?

— Tak, oczywiście. Widziałem się z panem Syborodinem, ale zgodnie z życzeniem pana Greyfortha, niczego z nim nie omawiałem. Dwaj młodzi mężczyźni uważnie na siebie patrzyli. Od pierwszej chwili doznali tego samego uczucia: wzajemnego silnego przyciągania. Każdy z nich myślał: to dziwne, że natychmiast można polubić pewnych ludzi, choć nie widać ku temu specjalnego powodu, a równocześnie innych się nie lubi, niektórych nienawidzi, a wielu po prostu mija obojętnie. Obaj byli jednocześnie pewni, że choć od razu poczuli do siebie silną sympatię, nie ma to znaczenia. Bardzo szybko — dziś, jutro, może nawet za kilka minut — wydarzy się coś, co sprawi, że wszystko wróci do normalności, do wygodnego stanu zadawnionej wrogości, która wiąże obie firmy i będzie trwać przez wieki. — Czym mógłbym... moglibyśmy panu służyć? — spytał Malcolm. Gornt uśmiechnął się szczerze. Zęby miał białe, tak jak Malcolm. Był tego co on wzrostu, ale nieco lżejszej budowy. Włosy miał ciemne, oczy piwne, natomiast Malcolm był rudawy i niebieskooki. — Pan Greyforth pragnąłby ustalić datę, rodzaj broni i inne szczegóły. — Panie Gornt, wie pan, że to wszystko jest sprzeczne z prawem, a sir William formalnie zakazał pojedynku. — Owszem, wiem, panie McFay. Jamie poruszył się niespokojnie. Zły był, że został w tę sprawę wmieszany, a jeszcze bardziej peszył go szczególny nastrój panujący w pokoju. Nie rozumiał tego. Zamiast lodowatej wrogości wyczuwało się atmosferę wyczekiwania. — Skoro tak, co zamierza Norbert? — Dziś jest wtorek. Czy termin za tydzień odpowiada panom? — Wolałbym środę, dziesiątego grudnia — odparł natychmiast Malcolm. Zaplanował wszystko dziś rano. W nocy nie mógł zasnąć. Zmagał się ze smokiem mieszkającym w małej buteleczce i pokonał go, choć ta walka wymagała pewnej ofiary. Poranna dawka specyfiku przyniosła mu wątpliwą ulgę. „Prancing Cloud" miała przybyć w niedzielę i odpłynąć w środę wieczór. Malcolm chciał skrócić postój. Zamierzał porozmawiać w tej sprawie z kapitanem. Statek powinien wyruszyć natychmiast, gdy Malcolm po

pojedynku wejdzie na pokład. Do tej pory Angeliąue już tam będzie, o ile nie poprosi Jamiego, by towarzyszył jej w podróży następnym statkiem. To miało być postanowione w ostatniej chwili, najpóźniej we wtorek. Nawet lepiej byłoby, gdyby Jamie pojechał razem z Angeliąue. W ten sposób zastosowaliby się do jednego z rozkazów matki. Złość na Jamiego może by jej nieco przeszła i wymówienie zostałoby cofnięte. Struan czuł się moralnie zobowiązany, by McFaya za wszelką cenę z tego wyplątać. Gdy Angeliąue znajdzie się na pokładzie, może uda mu się przekonać kapitana Strongbowa, by ominął rozkaz matki. Cóż, bardzo wątpliwe i ryzykowne, bardzo ryzykowne, ale mężczyzna o słabym sercu nie zdobywa pięknych kobiet. To najlepsze, co mogę zrobić. Dżos. - Myślę, że może być środa, prroszę pana. Natomiast jako miejsce proponujemy Ziemię Niczyją między wioską a Miastem Pijaków. O świcie. Teren wyścigów jest wczesnym rankiem zbyt uczęszczany przez jeźdźców. — Świetny wybór — zaśmiał się Malcolm. Świetny dla mnie wybór. Znacznie bardziej odosobnione miejsce, bliżej morza, łatwiej się stamtąd prześlizgnąć na kliper niż z naszej przystani. — Wiele pan wie o Yokohamie, choć jest tu pan zaledwie jeden dzień. — Pan Greyforth zaproponował to miejsce. Dziś rankiem obejrzałem je, jak również teren wyścigów. Ziemia Niczyja wydaje mi się lepsza, bezpieczniejsza. — Zgoda. Trudno mi będzie przejść przepisowe dziesięć kroków. Proponuję, byśmy zajęli swoje pozycje i na czyjś rozkaz, na przykład na pański, wycelowali i strzelili. — Skonsultuję to z panem Greyforthem. — Co jeszcze? Gornt zawahał się i spojrzał na Jamiego. — Szczegóły ustalimy później: w jaki sposób przeciwnicy mają przybyć, którą drogą, wyznaczymy zaufanego lekarza, i tak dalej. Wreszcie... — Zdaje się, że jest pan dobrze poinformowany w sprawach pojedynków, panie Gornt — zauważył kwaśno Jamie. — Uczestniczył pan już w jakimś? - Kilkakrotnie, panie McFay. Gdy studiowałem na uniwersytecie w

Richmondzie, raz się pojedynkowałem, a dwa razy byłem sekundantem. — Znów uśmiechnął się ciepło, uprzejmie i szczerze. — My na Południu bardzo serio traktujemy sprawy honoru, prroszę pana. Jamie słuchał, mając poczucie, jakby to wszystko było nierealne. Cały czas pamiętał, że Malcolm — choć sam uparciuch — został przez Greyfortha umyślnie sprowokowany. — W takim razie powinien pan wiedzieć — wybuchnął wreszcie z gniewem — że to wszystko wina Norberta! Sprowokował tai-pana, i to kilkakrotnie, i nie ma najmniejszej wątpliwości, że powinien przeprosić, żebyśmy mogli skończyć z tą całą głupotą. - Jamie! — wtrącił ostro Malcolm i gdyby nie wczorajszy dzień, kazałby mu wyjść. Wczoraj zaciągnął u niego dozgonny dług. — To już nie twój problem — powiedział tylko, jak do prawdziwego przyjaciela. — Wiem, co czujesz. On ma rację — zwrócił się do Gornta. — Norbert zachowywał się w stosunku do mnie bardzo nieprzyjemnie. — Gornt nie odpowiedział i Malcolm uśmiechnął się, wzruszywszy ramionami. — Dżos. To również nie pański problem, panie Gornt. Czyli pojedynkował się pan jeden raz, a dwukrotnie był pan sekundantem. Naturalnie pan zwyciężył? — Nie zabiłem go, prroszę pana, nie usiłowałem go nawet zabić. Zraniłem go tylko. Patrzyli na siebie, oceniali się. — Zatem wszystko ustalone — stwierdził nerwowo Jamie. — Tak, z wyjątkiem broni. Pan Greyforth wybiera szpady. Malcolm się żachnął, a Jamie zbladł. — Zgodziliśmy się na pistolety — powiedział Jamie. — To zostało ustalone. — Przykro mi, prroszę pana, ale nie. Pan Greyforth jako osoba wyzwana ma prawo do wybrania broni. — Ale... — Jamie, pozwól, że ja się tym zajmę — wtrącił Struan zdziwiony własnym opanowaniem. Co prawda, spodziewał się podstępu ze strony Norberta. — Obaj jesteśmy dżentelmenami i zakładaliśmy, że będziemy się pojedynkować na pistolety. — Przykro mi, ale to nie są moje warunki, prroszę pana. Mój

zleceniodawca istotnie uważa się za dżentelmena i chciałby bronić swego honoru ze szpadą w ręku, co jest zgodne ze zwyczajem. — Przecież widać, że to niemożliwe. — Pan Greyforth powiedział również... muszę przyznać, że tego nie aprobuję i oświadczyłem mu to, a więc powiedział, że jeśli pan chce, zgodziłby się na noże, miecze lub morgensterny. Jamie już wstawał z krzesła, ale Malcolm go powstrzymał. - Zważywszy na mój stan zdrowia , to niemożliwe – oświadczył ,a potem opanował się i powiedział dobitnie: - Jeśli jest to sztuczka Norberta ,by zachować twarz, upokorzyć mnie i odwołać pojedynek, to mogę na niego tylko splunąć. Jamie poczerwieniał, słysząc tę chwacką odpowiedź. Podobała mu się, ale równocześnie słuchał jej z przykrością. Nagle uświadomił sobie, że pozwoliłoby to zachować twarz obu przeciwnikom. — Tai-panie, czy nie sądzisz... — Nie. Panie Gornt, z oczywistych względów nie mogę teraz bić się szpadą. Proszę zapytać Norberta, czy zgodziłby się na pistolety. — Cóż, prroszę pana, zapytam. Naturalnie, pierwszym obowiązkiem sekundanta jest próba doprowadzenia do ugody, a wydaje mi się, że w Azji jest dość miejsca dla dwóch dżentelmenów. Zapytam go. — Panie Gornt — powiedział Jamie — gdybym mógł panu jakoś pomóc, by skończyć z tym obłędem, proszę się nie wahać do mnie zwrócić. Będę tu cały czas. Gornt skinął głową. Zbierał się do wyjścia, ale Malcolm go zatrzymał. — Czy moglibyśmy porozmawiać w cztery oczy, panie Gornt? Wybaczysz nam, Jamie? — Naturalnie. — Jamie wymienił z Gorntem uścisk dłoni. — W południe w klubie jest spotkanie wszystkich kupców — zwrócił się do Struana. — Mamy omawiać te niespodziewane rewelacje sir Williama. — Przyjdę, choć na pewno nie będzie żadnej dyskusji, tylko wiele krzyku i złości. — Masz rację, tai-panie. Do zobaczenia. Dwaj mężczyźni, zostawszy sami w biurze, znów zaczęli uważnie się sobie przyglądać.

— Zna pan te głupie projekty naszego Parlamentu? — Tak, prroszę pana, znam. Wszystkie rządy są głupie. — Mogę zaproponować panu kieliszek szampana? — Żeby coś uczcić? — Tak. Nie wiem dlaczego, ale jestem niezwykle rad, że pana poznałem. — Ach, więc pan ma te same odczucia? Tak nie powinno być, prawda? Malcolm potrząsnął głową. Zadzwonił. Przyszedł Czen, otworzył butelkę szampana, rozlał do kieliszków, po czym wycofał się, spoglądając uważnie swymi małymi oczkami to na jednego, to na drugiego mężczyznę. — Na zdrowie! — Na zdrowie! — odparł Gornt, delektując się schłodzonym trunkiem. — Odniosłem wrażenie, że pragnął pan ze mną porozmawiać w cztery oczy. — Owszem — powiedział Gornt ze śmiechem. — To niebezpieczne, gdy wróg potrafi czytać w naszych myślach. -— Bardzo niebezpieczne, ale nie musimy być wrogami. Firma Rothwell to dobry klient. Żądza zemsty i nienawiść panująca między Struanami i Brockami nie muszą być pana udziałem, bez względu na to, co mówią Tyler czy Morgan. Gornt patrzył w kielich z rżniętego szkła, obserwował bąbelki i radził się Ich , czy właśnie nadeszła odpowiednia pora, czy jeszcze powinien poczekać, Piwnymi oczyma patrzył na Struana. Doszedł do wniosku, że nie powinien się kierować zbytnią ostrożnością. — Słyszałem, że lubi pan tajemnice i można panu ufać. — Doprawdy? — W sprawach dotyczących honoru, tak. Pańska reputacja... czy lubi pan opowiadania, legendy? Malcolma opanowało poczucie nierealności tego spotkania. Zbiło go to z tropu. — Jedne bardziej, inne mniej. — Przybyłem tu pod fałszywym pretekstem. — Gornt uśmiechnął się, że aż pojaśniało w pokoju. — Jezu, nie mogę uwierzyć, że naprawdę rozmawiam tutaj z przyszłym tai-panem Noble House. Tak długo

czekałem na to spotkanie, a teraz wreszcie doszło do skutku. Nim tu przybyłem, miałem zamiar powiedzieć tylko to, o co prosił mnie pan Greyforth. Ale teraz? — Wzniósł kielich. — Za zemstę. Malcolm słuchał tego bez lęku, zafascynowany. Wypił szampana, ponownie napełnił kieliszek. — To dobry toast w Azji. — Wszędzie. Przede wszystkim proszę mi dać słowo honoru, słowo tai-pana Noble House, zaprzysiężone przed Bogiem, że to, co panu powiem, pozostanie tajemnicą, dopóki pana z niej nie zwolnię. Malcolm zawahał się. — Pod warunkiem, że chodzi tylko o opowieść — rzekł, a potem złożył przysięgę. — Dziękuję. A zatem opowieść. Czy nikt nas nie podsłucha? — W Azji zawsze trzeba się tego obawiać. Zdajemy sobie sprawę, że tutaj drzwi i ściany mają uszy, ale to się da załatwić. Czen! — zawołał. Drzwi natychmiast się otwarły. — Trzymaj się z daleka od drzwi — rozkazał Struan po kantońsku — nie pozwól nikomu podchodzić, nawet Ah Tok! — Tak, tai-panie. — Czen zniknął. — Teraz może się pan czuć bezpiecznie, panie Gornt. Znam Czena od urodzenia. On nie mówi po angielsku, jak sądzę. Czy pan mówi po Szanghajsku? — Trochę. Również trochę w dialekcie Ning Poh. — Więc cóż chce mi pan powiedzieć? — Po raz pierwszy opowiadam tę historię — stwierdził Gornt i Malcolm mu uwierzył. — Dawno temu — zaczął, ale jego głos nie był teraz beztroski —- pewna rodzina przybyła do Anglii z Montgomery w Alabamie, gdzie żyła od pokoleń. Ojciec, matka i dwoje dzieci, chłopak i dziewczyna. Miała piętnaście lat, na imię Aleksandra. Ojciec był najmłodszym z pięciu braci; najstarszy z nich nazywał się Wilf Tillman. — Współzałożyciel firmy Cooper-Tillman? — zapytał Strua zaniepokojony. — Właśnie on. Ojciec Aleksandry był pomniejszym pośrednikiem w handlu herbatą i bawełną, miał też udziały w firmie Cooper-Tillman. Przybył do Londynu, by podjąć pracę u Rothwella, gdzie przez trzy lata miał

doradzać w sprawie bawełny, jako że Cooper-Tillman była ich głównym dostawcą. Niestety, po roku oboje rodzice poważnie zachorowali, czemu nie należało się dziwić, zważywszy na tamtejsze mgły i pogodę. Ja sam spędziłem kiedyś w Londynie dwa lata terminując u Brocków, a potem jeden rok u Rothwella i w czasie tego pobytu omal nie umarłem. W każdym razie, Tillmanowie postanowili wrócić do domu. W czasie podróży przez Atlantyk Aleksandra odkryła, że jest w ciąży. — Ajajaj — wymamrotał Malcolm. — Tak. Jej ojciec nie przeżył szoku wywołanego tą wiadomością. Miał trzydzieści siedem lat. Pochowano go na morzu. Świadectwo zgonu wystawione przez kapitana mówiło o „udarze mózgu", ale córka i matka wiedziały, że prawdziwą przyczyną były złe wieści. Aleksandra, piękna jak malowanie, miała ledwie szesnaście lat. To było w trzydziestym piątym roku, dwadzieścia siedem lat temu. Urodziła syna. Właśnie mnie. Niezamężna dziewczyna z nieślubnym dzieckiem, kobieta upadła... no, panie Struan, nie muszę panu mówić, co to za piętno i katastrofa w Alabamie, religijnym kraju. Także dla rodu Tillmanów. Wcześniej mówiliśmy o honorze. Prawdą jest, co powiedziałem, że sprawy honoru traktujemy poważnie. Hańbę również. Mogę nalać? — Gornt wskazał na butelkę szampana. — Proszę. — Malcolm nie wiedział, co mógłby jeszcze powiedzieć. Głos rozmówcy był śpiewny, przyjemny, spokojny. Rzekłbyś, bajarz snuje opowieść. Jak dotychczas, myślał Struan. Gornt nalał szampana Struanowi, potem sobie. — Moja matka i babka spotkały się z ostracyzmem ze strony społeczności i całej rodziny Tillmanów. Nawet brat się przeciw nim obrócił. Gdy miałem trzy lata, moja matka spotkała Wirgińczyka z Richmondu, emigranta z Anglii, Roberta Gornta, który zakochał się w niej z wzajemnością. Był dżentelmenem, eksporterem tytoniu i bawełny, namiętnym graczem w karty. Matka opuściła Montgomery i wyszła za mąż w Richmondzie. Wymyślili taką wersję wyda rzeń, że ona jest wdową po jankeskim kawalerzyście, którego poślubiła mając szesnaście lat i który poległ w walkach z Siuksami. Wszystko toczyło się mniej więcej gładko przez jakiś czas. Aż do czterdziestego drugiego roku. Wtedy Dirk Struan, praktycznie sam, założył

Hongkong, a w rok potem pan się urodził. To był zły rok dla Hongkongu. Wybuchła epidemia gorączki Szczęśliwej Doliny, toczyła się wojna opiumowa w Chinach, potężny tajfun zniszczył miasto, a dla Noble House był to też rok straszny, gdyż ten sam tajfun zabił wielkiego Dirka Struana. — Gornt upił łyk szampana. — Dirk jest odpowiedzialny za śmierć Wilfa Tillmana i zrujnowanie rodziny Tillmanów. — Nic o tym nie wiem. Jest pan pewien?— Owszem. — Gornt uśmiechnął się po swojemu, bez niechęci. — Wilf Tillman zachorował na gorączkę Szczęśliwej Doliny. Dirk Struan miał korę chininy, która mogła go uratować, ale nie chciał jej ani dać, ani sprzedać, pragnąc śmierci Wilfa. Tego samego chciał i Jeff Cooper. — Głos Gornta podniósł się o ton. — Temu bostońskiemu Jankesowi zależało na jego śmierci. — Dlaczego? A tai-pan? — Nienawidził go, miał odmienne niż Wilf poglądy. Na przykład, Wilf trzymał niewolników, co było wówczas zgodne z prawem, a i teraz jest dopuszczalne w Alabamie. Dirk chciał pomóc Cooperowi w przejęciu firmy. Po śmierci Wilfa Jeff Cooper taniutko kupił jego akcje i pozbawił moją rodzinę resztek pieniędzy. — Mieliśmy joint venture z firmą Cooper-Tillman w dostawach kory chininy — powiedział Malcolm — i jesteśmy starymi przyjaciółmi. Natomiast co do reszty, ani o tym nie wiedziałem, ani w to nie wierzę i gdy tylko wrócę do Hongkongu, sprawdzę tę całą historię. Gornt wzruszył ramionami. — Po latach Cooper przyznał, że nigdy nie aprobował Tillmana. Powiedział dokładnie tak: „Słuchaj, młody człowieku, Wilf zasługiwał na to wszystko co go spotkało; bezużyteczny poganiacz niewolników, w życiu nie przepracował ani dnia, ten dżentelmen z Południa był nikczemnikiem. Dirk miał rację, że tę niewielką ilość chininy, jaką miał, dał innym, według niego bardziej na to zasługującym. To dzięki mojej pracy, i tylko mojej, firma funkcjonowała i przez lata mogła płacić za nic twojej matce, ojczymowi i wam wszystkim..." Powiedział jeszcze kilka innych rzeczy, prroszę pana. — Twarz Gornta wykrzywiła się, ale natychmiast odzyskał spokój. Przynajmniej na pozór. — Teraz to już nieważne. Ale pozbawienie

nas pieniędzy, które się nam słusznie należały, było ważne. W tamtym czasie zaczęły się kłótnie między ojczymem a matką i przeprowadziliśmy się dalej na Południe. Dopiero po wielu latach dowiedziałem się, że ojczym ożenił się z matką dla pieniędzy. Jego interesy tytoniowe i bawełniane szły nędznie, był zwyczajnym szulerem, grającym bez powodzenia, i matka stale pokrywała jego długi. Umierając opowiedziała mi to wszystko. Ale nie był dla mnie zły ani niegodziwy, po prostu mnie ignorował. Ignorowano mnie przez całe życie. Teraz nadeszła pora zemsty. — Nie rozumiem, dlaczego miałby mnie pan za to winić. — Nie winię pana. — Myślałem, że „morgensterny lub szpady" to pański pomysł. — Malcolm patrzył na niego uważnie. — Nie ja na to wpadłem, mówiłem panu. Powtarzałem panu Greyforthowi, że jego propozycja nie zostanie zaakceptowana, a jeśli będzie nalegał, zostanie wyśmiany. — Chyba pan go nie lubi — stwierdził Malcolm po chwili. Ani lubię, ani nie lubię. Przybyłem tu, by przez miesiąc się od niego uczyć, a potem przejąć jego obowiązki, gdy w przyszłym roku odejdzie na emeryturę. Takie są moje zamiary. Jeśli zdecyduję się pracować dla Brocka. — Może pan przejąć jego obowiązki wcześniej, niż pan myśli — powiedział Malcolm twardo. — W najbliższy czwartek, miejmy nadzieję. — Upiera się pan przy tym pojedynku? — Tak. — Czy mógłbym zapytać o prawdziwy powód? — Greyforth zrobił wszystko, by mnie sprowokować, zapewne na polecenie Brocka. Dla Struanów będzie lepiej, jeśli zostanie usunięty. — Czy mnie również postara się pan usunąć, gdy wystąpię przeciw firmie Struanów? — Sprzeciwię się panu, będę z panem konkurował, powstrzymam pana, jeśli zdołam, ale nie chciałbym z panem walczyć. — Malcolm uśmiechnął się przyjaźnie. — Zwariowana rozmowa, panie Gornt. To szaleństwo okazywać taką ufność i otwartość, ale właśnie ją sobie okazaliśmy. Powiedział pan „zemsta". Jest pan zdecydowany wystąpić przeciw nam za to, co jakoby mój dziadek zrobił Wilfowi Tillmanowi?

— Tak — stwierdził Gornt z uśmiechem. — We właściwym czasie. — A przeciw Jeffowi Cooperowi? — Przeciw niemu również. — Uśmiech zniknął z twarzy Gornta. — We właściwym czasie. Ale nie na tym mi przede wszystkim zależy — głos miał zaprawiony jadem. — Chcę zniszczyć Morgana Brocka i potrzebuję pańskiej pomocy... — wybuchnął śmiechem. — Mój Boże, gdyby pan mógł zobaczyć własną minę! — Morgana? — prychnął Malcolm. — Właśnie — Gornt uśmiechnął się promiennie. — Sam tego nie dokonam, potrzebna mi pańska pomoc. Co za ironia losu, prawda? Malcolm wstał niepewnie na nogi, wyprostował się i usiadł z powrotem. Serce mu łomotało. Napełnił sobie kieliszek, rozlewając nieco szampana na biurko. Wypił jednym haustem. Gornt cały czas go obserwował i czekał, zadowolony z wrażenia, jakie wywarły jego słowa. — Ale dlaczego Morgan, na litość boską? — spytał Malcolm po dobrej chwili. — Ponieważ uwiódł moją matkę, gdy miała piętnaście lat, zrujnował jej życie i porzucił ją. Biblia mówi, że ojcobójstwo to czyn straszny. Gdy matka na łożu śmierci wyznała mi prawdę o moim pochodzeniu, kazała mi przysiąc, że się na to nie poważę. Więc nie mam zamiaru go zabijać; po prostu go zrujnuję — powiedział bezbarwnie, bez emocji. — Do tego jest mi potrzebna firma Struanów. Malcolm głęboko zaczerpnął powietrza i znowu pokręcił głową. To wszystko nie miało dla niego wiele sensu, choć wierzył w tę historię, nawet w postępek Dirka Struana. Ajajaj, jeszcze tylu rzeczy trzeba się dowiedzieć, pomyślał, słuchając dalszego ciągu opowieści Gornta. Morgan miał w tamtym czasie dwadzieścia lat, terminował w firmie Rotha i mieszkał przy kantorze, więc łatwo mu było się wślizgnąć do jej pokoju. Co taka piętnastoletnia ślicznotka z Południa, wyhodowana niczym cieplarniana roślinka, mogła rozumieć? Gdy Rothwell się o wszystkim dodział, wyrzucił oczywiście Morgana, ale stary Tyler Brock tylko się śmiał i potajemnie kupił kontrolny pakiet akcji firmy... — Brock rządzi w firmie Rothwella? — Malcolm był zaszokowany. — Rządził przez pewien czas, akurat taki, by usunąć Rothwella i

wszystkich dyrektorów i obsadzić stanowiska nowymi ludźmi. Gdy Jeff Cooper się o tym dowiedział, użył swoich wpływów, by zmusić starego Brocka do sprzedaży części akcji, tak by mieli po tyle samo udziałów. Morgan miał się nie wtrącać do kierowania firmą, Jeff zaś trzymać w tajemnicy udziały Brocka, zwłaszcza przed Struanami. Ta umowa nadal obowiązuje. — Czy Dmitri o tym wie? — Nie. Ani pan Greyforth. Natknąłem się na te informacje, gdy pracowałem w Londynie. Malcolm myślał gorączkowo. Przez wiele lat Struanowie współpracowali firmą Rothwella, ale nigdy nie mogliby powiedzieć, że ich źle traktowano lub oszukiwano. — Czy Morgan wie, że pan zna o nim prawdę? — Napisałem do niego do Londynu, gdy mama umarła. Odpowiedział mi, że to prawdziwa dla niego nowina i zaprzeczył wszystkiemu, ale dodał, abym go odwiedził, jeśli kiedykolwiek pojawię się w Londynie. Odwiedziłem go. Wtedy też zaprzeczył. Powiedział, że ta cała sprawa nie ma z nim nic wspólnego, że został obwiniony o coś, co musiał popełnić jakiś inny praktykant. Byłem wówczas zupełnie goły, więc znalazł mi pracę, a potem pomógł dostać !ę do firmy Rothwell. — Gornt westchnął. — Mama opowiadała mi, że gdy Morgan stanął przed obliczem Rothwella, stwierdził: „Poślubię tę wywłokę, jeśli jej posag wyniesie dziesięć tysięcy funtów rocznie". — Gornt zadrżał, ale wyraz jego twarzy pozostał niewzruszony. — Mógłbym Morganowi wszystko może wybaczyć, ale „wywłoki" nigdy. Mam to na piśmie od Rothwella; on już nie żyje, ale list pozostał. Dziękuję, że mnie pan wysłuchał. — Wstał, rozprostował kości i ruszył ku drzwiom. — Niech pan zaczeka! Nie może pan tego w ten sposób zakończyć — zawołał przestraszony Malcolm. — Nie mam zamiaru, panie Struan, ale taka rozmowa, a trafniejszym określeniem byłoby „spowiedź", wprawdzie dobrze robi duszy, lecz wyczerpuje. Nie mogę również spędzić tu zbyt wiele czasu, bo pan Greyforth nabierze podejrzeń. Załatwię, aby pojedynek odbył się na pistolety, z odległości dwudziestu kroków. Potem do pana wrócę.

— Na Boga, niech pan poczeka! Jakiej pomocy pan potrzebuje? Dlaczego zresztą miałbym panu pomagać? Czego pan po mnie oczekuje? - W zasadzie niewiele. Może pan zabić Norberta Greyfortha, tyle że to nie jest najistotniejsze — stwierdził Gornt ze śmiechem, ale zaraz spoważniał. — Ważniejsze jest to, co ja mogę dla pana zrobić. Przed końcem stycznia Brock zmiażdży Struanów, ale to pan już wie lub powinien pan wiedzieć. Mogę go powstrzymać, oczywiście za określoną cenę. Bóg mi świadkiem, że jestem w stanie dostarczyć panu informacji, dzięki którym ich genialny plan obróci się przeciw nim i firma Brocków zostanie na zawsze zniszczona. Malcolm czuł, jak serce mu zamiera. Gdyby zdołał wyciągnąć Struanów z potrzasku, matka zgodziłaby się na wszystko, czego by pragnął. Znał ją aż za dobrze. Dałaby mi wszystko, wszystko, krzyczał w duchu, nawet gdybym zechciał, żeby przeszła na katolicyzm, nawet to by zrobiła. Wiedział też, że jakiejkolwiek ceny zażąda Gornt, zapłaci ją, i to z ochotą. — Jaka jest pańska cena? Poza zemstą. — Powiem, gdy wrócę. Czekał przez cały dzień, ale Gornt nie przyszedł. Nie zmartwiło go to jednak ani trochę. Wieczorem zjadł kolację sam. Angelique oznajmiła mu, że uczestniczyła ostatnio w zbyt wielu przyjęciach, jest zmęczona, późno się kładła spać i dobrze jej zrobi, jeśli dziś wcześniej pójdzie do łóżka. — Zjem coś u siebie, wyszczotkuję włosy i pójdę spać. Dziś wieczór będziesz moim drogim porzuconym. Nie przejął się tym. W duszy miał tyle nadziei, że gdyby Angeliąue z nim pozostała, ze wszystkiego by jej się zwierzył. Jamie wpadł na chwilę wczesnym wieczorem i Malcolm musiał się siłą powstrzymywać, by nie wygadać mu tych fantastycznych wiadomości. — Niebiański znalazł rozwiązanie? — spytał Jamie. — Nie, dobry Boże, jeszcze nie. Dlaczego pytasz? — Wyglądasz tak jakby... jakby ci kula ziemska spadła z pleców. Od wielu tygodni nie widziałem cię w tak znakomitej formie. Otrzymałeś chyba jakieś dobre wiadomości? — Zdaje się, że pokonałem zakręt i teraz naprawdę mi się polepsza.

— Mierny nadzieję. Te wszystkie kłopoty i jeszcze twój wypadek... nie wiem, jak sobie z tym poradzisz. Wydarzenia z ostatnich kilku tygodni sprawiły, że czuję się zmęczony, a ten Gornt był ostatnią kroplą przepełniającą kielich. Jest w nim coś takiego, co mnie przeraża. — Mianowicie? — Nie wiem, to po prostu moja intuicja. Może nie jest tak nieszkodliwy, na jakiego wygląda. — Jamie zawahał się. — Moglibyśmy chwilkę pogadać? — Naturalnie, usiądź. Brandy? Nalej sobie. - Dziękuję. — Jamie wlał do kieliszka nieco alkoholu i przyciągnąwszy fotel usadowił się przy kominku naprzeciw Struana. W pokoju było przytulnie, story w oknach zaciągnięte, przyjemny zapach palonego drewna i dźwięk dzwonów okrętów stojących w zatoce uspokajały. — Mam kilka spraw; chciałbym wrócić do Hongkongu na parę dni przed Bożym Narodzeniem. - Żeby się zobaczyć z moją matką? - Chciałbym popłynąć „Prancing Cloud". — Jamie pociągnął łyk brandy. - Statek cumuje... dlaczego się uśmiechasz? Wyprzedzasz mnie o krok. Ja również miałem zamiar na niej popłynąć. - Zmieniłeś zdanie? — Jamie uśmiechnął się promiennie. — Masz zamiar zrobić to, co matka ci poleciła? - Niezupełnie. — Malcolm wyłożył swój plan i zobaczył, że radość Jamiego gdzieś wyparowała. — Nie martw się, strzelam znacznie lepiej od Norberta i jeśli zgodzi się na oddanie strzału z odległości dwudziestu kroków, bez marszu, to będzie martwy jak kołek w płocie. Nie mówmy o Norbercie. Teraz Angeliąue. O ile nie uda nam się przemycić jej na pokład... mówię ,nam", gdyż uwzględniam ciebie w swych planach, zabierzesz ją następnym statkiem, zatem tak czy inaczej dotrzesz do Hongkongu przed Bożym Narodzeniem. Pani Struan będzie wściekła, jeśli Angeliąue z nami pojedzie — powiedział Jamie z wahaniem. Pozwól, że ja się o to zatroszczę. Jasne. A teraz chciałbym przejść do rzeczy. Po opuszczeniu Noble House mam zamiar założyć własną firmę. Oczywiście, jeśli nie masz nic przeciw temu.

— Przeciwnie, zrobię wszystko... nasza firma zrobi wszystko, by ci pomóc, Ale ta sprawa nie będzie aktualna jeszcze przez wiele lat. — Myślę, że pani Struan jest zdecydowana, by mnie zwolnić. — Z całych sił się temu sprzeciwię — stwierdził Malcolm. — Czeka cię awans, podwyżka, a firma nie może cię stracić. Matka powinna o tym wiedzieć. To przerażający pomysł. — Ale jeśli to się okaże konieczne... wybacz, tai-panie, jeśli zajdzie taka konieczność, sprzeciwisz się temu? Żebyś poszedł na swoje? Nie. Ale nie podoba mi się ten pomysł, Stranowie zbyt wiele by stracili. Jak mi Bóg miły, nie dojdzie do tego. A jeśli poprosisz mnie o zwolnienie, znajdę sposób, by cię zatrzymać, przekonać cię, byś został. Na pewno. — Dziękuję, dziękuję bardzo. Jamie pociągnął spory łyk i poczuł się lepiej. Nie dlatego, że rozgrzał go alkohol, ale dzięki słowom Malcolma. Ostatnie tygodnie były parszywe. Wczoraj po otrzymaniu listu od pani Struan Jamie uświadomił sobie starą prawdę: nie liczy się, jak lojalny jesteś w stosunku do firmy, nieważne, jakie są twe zasługi, wyrzucą cię bez skrupułów, gdy im się tak podoba. A cóż to takiego: firma? Grupa mężczyzn i kobiet. Ludzi. Choćby taka pani Struan. Firmę tworzą ludzie, a kierujące nią osoby zawsze gotowe są skryć się za hasłami: „dobro firmy" i „firma musi przetrwać", by z powodu osobistej sympatii, wrogości lub nienawiści awansować kogoś lub go pognębić. A że obecnie większość kompanii to przedsięwzięcia rodzinne, więc w rezultacie zawsze wygrywa rodzina. Bliższa koszula ciału, kompetencje są mniej ważne. Mogą się między sobą kłócić, ale w końcu jednoczą się w obliczu wroga, którym może się stać każdy spoza rodziny. Alfred MacStruan został wyznaczony na placówkę w Japonii. Ani nie mogę, ani nie chcę temu przeciwdziałać. Być może firmy rodzinne mają bardziej ludzkie oblicze i są lepsze niż odpersonalizowane biurokratyczne anonimowe przedsiębiorstwa, zresztą w takich układach człowiek zależy od powiązań kumpla z kumplem. W każdym wypadku jesteś przegrany... Poprzedni wieczór spędził w małym domku w Yoshiwarze i rzecz dla niego niezwykła, porządnie się upił. Nawet u Nemi nie znalazł pocieszenia. Co rusz przypominało mu się sformułowanie o „dobru firmy", wspominał, jak omal

nie popełnił czynu, za który mógł zapłacić gardłem, myślał o niesprawiedliwości Tess Struan, o uporze Malcolma, o swej własnej głupocie. Gdyby go wtedy Malcolm nie powstrzymał, zerwałby sznurki z pakietu, podarł listy i wyrzucił je za burtę. Na myśl o tym doznawał zawrotu głowy i dopiero kolejne szklanki rumu to przerwały, a potem kręciło mu się w głowie już tylko od alkoholu. — Jami, Jami co ty dolega? — pytała Nemi bezradnie. — Najlepiej określił to Machiavelli — odparł niezbornymi słowy — nie ufaj cholernym książętom, oni potrafią własną wygodę przytaczać na usprawiedliwienie. Cholerni książęta, tai-panowie, synowie Dirka Struana i jego wnuki... — a potem zapłakał. Aj, pomyślał z niesmakiem, nie zdarzyło mi się to od wielu lat — ostatni raz dwadzieścia lat temu, gdy przybyłem do Hongkongu i dowiedziałem się, że matka mi umarła podczas mojej podróży przez ocean. Kiedy wyjeżdżałem, musiała przeczuwać, że jest umierająca. — Jedź, mój chłopcze, zbij fortunę i pisz co tydzień... Gdyby nie ona, wszyscy byśmy pomarli. Tylko dzięki jej sile przeżyliśmy do czasu, gdy wybawił nas Struan i nasz dżos się odmienił. Płacz moje serce. Jak poprzedniego wieczora, choć łzy są teraz inne. Użalałem się nad straconą niewinnością. To nie do wiary, jak byłem naiwny pokładając ufność w „firmie". Czy Dirk by mnie zwolnił? Nigdy. Tamten tai-pan by tego nie zrobił, nie mógłby zrobić, ale on jest już legendą. Muszę odważnie stanąć na własnych nogach. Mam trzydzieści dziewięć lat, według azjatyckich standardów jestem stary, choć nie czuję się staro, raczej jak statek bez steru. Malcolm też taki jest... Popatrzył na niego. Widział zmianę, Malcolm nie zachowywał się tak jak dawniej. Dojrzalej? Czy można to tak określić? Nie wiem, ale i tak jego dżos jest ustalony, podobnie jak mój. — Cieszę się, żeśmy się wtedy nie dobrali do... Strasznie mi przykro, że cię zablokowała. Mnie również. Malcolm opowiedział Jamiemu, co mówił sir William o oczekiwanym liście, o opium i polach w Bengalu. Te wiadomości wzburzyły dziś rano całe Osiedle. Spotkanie w klubie w południe przebiegało gwałtowniej niż zazwyczaj. Jednogłośnie wyrażono przekonanie, że sir William powinien

zostać powieszony albo co najmniej odsunięty od władzy i oskarżony, gdyby usiłował wprowadzić w życie tę obłędną ustawę Parlamentu. Struan zauważył, jak nieszczęśliwy jest McFay, i ponownie miał ochotę przekazać mu wieść o cudownych otwierających się perspektywach zarysowanych przez Gornta. Pamiętał jednak o swej przysiędze. — Jestem teraz pełen wiary w przyszłość, Jamie. Nie martw się. Idziesz do Yoshiwary? Nie zaraz, choć mam zamiar spotkać się z Nemi. — Jamie uśmiechnął się smętnie. — Wczoraj wieczór się spiłem, chcę jej zanieść prezent. Nie jest to konieczne, ale ona ma taki dobry charakter i wesołe usposobienie. Najpierw pogadam z Nakamą. Zdaje się, że wypytywał Phillipa o funkcjonowanie systemu bankowego, kapitału, biznesu i temu podobne. Phillip prosił, abym poświęcił mu z pół godziny i wyjaśnił podstawowe sprawy. — To ciekawe. — Owszem. Drań jest dociekliwy. Szkoda, że nie mamy z niego pożytku. — Przehandluj swoje informacje za coś, co by nas interesowało. Jutro porozmawiam chyba z Phillipem. Poproś go, by do mnie zaszedł. — Głos Malcolma stwardniał. — Umówiliśmy się przecież, że będziemy sobie nawzajem przekazywać wszystkie informacje. — Tak, właśnie tak. — Jamie dopił brandy. — Dziękuję. I dzięki, że ze mną pogadałeś. Mam głęboką nadzieję, że ci się powiedzie — dodał poważnie, wstając. — Też mam taką nadzieję, Jamie. Tobie również się powiedzie. Dobranoc. Malcolm został sam. Odprężony wyciągnął nogi w kierunku kominka. Martwił się o najbliższe dni, niepokoił go Gornt. Jakiej zażąda ceny? — zastanawiał się patrząc w rozżarzone węgle. Słyszał głosy ludzi wewnątrz budynku i na nabrzeżu. Ktoś się zaśmiał, ktoś inny śpiewał pijacką piosenkę. Po południu przyszedł do niego John Marlowe i w imieniu admirała poprosił o spotkanie albo na statku flagowym, albo u sir Williama. — Mogę spotkać się u sir Williama. O której? — Południe ci odpowiada? — Dobrze. O co chodzi? — Nie wiem — odparł Marlowe. — Mogę się jednak założyć, że nie będzie to spotkanie towarzyskie. — Od powrotu z wyprawy do zatoki Mirs i

Hongkongu admirał Ketterer złościł się na polemiczne i krytyczne artykuły w gazetach i ciągle jeszcze był wściekły, że Japończycy ostrzelali jego okręty używając dział brytyjskiej produkcji. — Myślę, że niezbyt spodobały mu się te ostre uwagi, jakie padły na dzisiejszym spotkaniu. — A to mi biedaczysko! — powiedział Malcolm i zaśmiał się. Nadal huczało mu w głowie od informacji przekazanych przez Gornta. — Na Boga, nie mów tego przy nim na pokładzie — odrzekł Marlowe również ze śmiechem. — Wścieknie się jak cholera. Nawiasem mówiąc, pozwolono mi wypróbować statek w poniedziałek lub we wtorek, jeśli pogoda dopisze. Który dzień wam obojgu bardziej by odpowiadał? — Na jak długo wypłyniemy? — Wyruszamy mniej więcej o świcie, a wracamy najpóźniej o zachodzie. — Zatem we wtorek. Z kominka wypadł węgielek, ale nie wzniecił ognia. Struan pogrzebaczem podsunął go do kosza i zaczął rozgarniać rozżarzone polana. Pomarańczowe, podbarwione niebieskim i zielonym płomienie wystrzeliły nieco w górę i zagasły. Wspaniały widok. Krzepiące obrazy: on i ona. Malcolm popatrzył na drzwi oddzielające ich pokoje. Nie dochodził zza nich żaden odgłos. Dzięki Gorntowi znajdę klucz do Tess, pomyślał. To ironia losu, że ja jestem mu potrzebny tak samo, jak on mnie, a przecież jesteśmy wrogami. Przeczucie mi mówi, że na zawsze nimi pozostaniemy. Jakiej ceny zażąda? Takiej, którą będę mógł zapłacić. Jest na tyle rozsądny, by zdawać sobie z tego sprawę. Ale skąd mogę mieć tę pewność? Zemsta jest niezwykle silnym motywem działania, sam wiem o tym najlepiej. W „Gospodzie Lilii" muskularna Japonka masowała Phillipa Tyrera. Atletycznymi rękoma i sprężystymi palcami odnajdywała punkty ucisku i grała na ciele Phillipa jak na pianinie, a on mruczał z przyjemności. Nie było tu tak wytwornie ani też tak drogo jak w „Domu Trzech Karpi", ale oferowano znakomity masaż, dzięki któremu Tyrer uwolnił swe myśli od Fujiko, Nakamy, Andre Poncina i sir Williama. Minister chodził zły przez cały ranek, a w południe wściekł się jeszcze bardziej po gwałtownym spotkaniu w klubie. — Jakby to była moja wina, że Parlament zwariował —- krzyczał sir

William przy obiedzie, na którym gościł admirała Ketterera i generała. — Mam rację, Phillipie? — Oczywiście, sir Williamie — odparł Tyrer; brał udział w tym obiedzie wbrew własnej woli. — Parlament zawsze postępował głupio i zupełnie dowolnie! Dlaczego, do diabła, nie pozwolą Ministerstwu Spraw Zagranicznych zarządzać koloniami i skończyć z tymi wszystkimi problemami? Na przykład ta zgraja, mianująca się kupcami, toż to prawdziwa zaraza. — Każdemu zdałoby się po pięćdziesiąt batów szpicrutą i znaliby mores — warknął admirał. — Każdemu bez wyjątku, zwłaszcza dziennikarzom. Wszyscy to śmiecie. Cóż pan może począć, drogi sir Williamie — powiedział generał z samozadowoleniem, mając ciągle w pamięci reprymendę, jaką otrzymał od ambasadora po zamieszkach w Mieście Pijaków. — Może pan to najwyżej przyjąć jak mężczyzna. A pan, admirale, sam się tego dopraszał wygłaszając publicznie oświadczenia polityczne. Zawsze uważałem, że naczelną zasadą wyższych oficerów jest spuścić głowę, raczej wstrzymywać się od wygłaszania przemówień i cierpieć w milczeniu. Kark admirała Ketterera zsiniał. Sir William, nie chcąc dopuścić do potyczki między nimi, zwrócił się do Tyrera: Jestem pewien, że masz dużo pracy, Phillipie. Przepisz, na miłość boską, korespondencję. Skargę do bakufu trzeba wysłać koniecznie dzisiaj! Tyrer z wdzięcznością się oddalił. Ach, Taira-sama, mam nadzieję, pan czuje repiej — przywitał go wylewnie Nakama. — Mama-san Raiko prosiła pytać pana zdrowie. Pan nie miał spotkanie z Fujiko-san. Ona łzy... płakała i... Czuję się świetnie. Wczoraj spędziłem bardzo przyjemny wieczór w „Gospodzie Lilii" — odparł zdumiony, że przewidywania Andre okazały się tak dokładne. — Fujiko? Przemyślałem ponownie sprawę kontraktu, do diabła, naprawdę przemyślałem! Z zadowoleniem spostrzegł, że Nakama patrzy na niego rozszerzonymi czyma. Jeszcze większą przyjemność sprawiło mu to, że ani rano, ani podczas obiadu nie przestraszył się złego humoru sir Williama i skupił swoje myśli na dopracowywaniu planu Andre.

- Are Taira-sama, ja myś... - Nie będziemy już dziś mówić po angielsku i nie zadawaj żadnych pytań na temat biznesu. Możesz porozmawiać z McFay-sama z Noble House i na tym koniec... Tyrer jęknął głośno, gdy masażystka silniej go ucisnęła. Jej palce natychmiast znieruchomiały. - Iie, dozo... — Nie, proszę masuj dalej, powiedział po japońsku. Nie martw się, panie — odparła ze śmiechem — gdy skończę zajmować się twym wątłym, pozbawionym życia rybim ciałem, będziesz gotów na przyjęcie trzech najlepszych lilii z tego domu. Niezupełnie zrozumiał, co powiedziała, ale się tym nie przejął i podziękował jej niewyraźnie. W głowie mu huczało po trzech godzinach spędzonych z Nakamą, gdy musiał po japońsku rozmawiać na temat Raiko i jej gospody i odpowiadać na trudne pytania. Wszystko to zresztą wcześniej przewidział Andre. Kobieta masowała go dalej wprawnymi rękoma, rozsiewając zapach wonnego olejku, a gdy skończyła, owinęła go ciepłym ręcznikiem i wyszła. Tyrer już zasypiał, gdy odsunęły się shoji, weszła dziewczyna i uklękła przy nim. Uśmiechnęła się, a on pogodnie odpowiedział — stosując się do wskazówek Andre — że jest zmęczony i poprosił ją, by posiedziała przy nim, aż się obudzi. Dziewczyna kiwnęła głową, zadowolona. I tak miała otrzymać zapłatę. Andre to geniusz, pomyślał Phillip i z przyjemnością pogrążył się w sen. Dziś wieczór Andre odwiedzał Hinode. Po raz drugi. Pierwszy miał miejsce dokładnie dziesięć dni, dwadzieścia dwie godziny i siedem minut temu i wówczas widział ją w całej okazałości. Tamtą noc zapamięta na zawsze. — Dobry wieczór, Furansu-san — powitała go nieśmiało po japońsku, melodyjnym głosem. Znajdowali się przed niewielką werandą, a dom stał w ogrodzie „Trzech Karpi" pachnącym miło, tak jak i dziewczyna. Barwy zimy — złoto i brąz — na jej kimonie poruszały się z wdziękiem, gdy szła ku poduszkom, gdzie zamierzała usiąść. Drzwi shóji do sypialni były lekko odsunięte, ukazując skraj futonów, które miały stać się ich pierwszym miłosnym posłaniem. — Sake jest takie, jak pan lubi.

Powiedziano mi, że ma być schłodzone. Zawsze pije je pan chłodne? — Tak, tak, ja... tak lepszy smak. — Jąkał się, jego japoński był szorstki, ręce gestykulowały, dłonie miał spocone. — To dziwne, że pije pan w zimie chłodne napoje — zauważyła z uśmiechem. — Czy pańskie serce jest chłodne i zimą, i latem? — liii, Hinode. — Poncinowi krew pulsowała w uszach i w krtani. — Moje serce jak kamień dawno. Myślę o tobie, nie wiem gorące czy zimne, czy jakie. Ty piękna. — To wszystko dla pańskiej przyjemności. — Raiko-san mówiła o mnie, tak? Oczy dziewczyny patrzyły łagodnie, były skośne, twarz miała białą, brwi wyskubane, a wysoko na czole narysowane półksiężyce, kruczoczarne włosy upięte szylkretowymi grzebieniami, które Poncin miał ochotę powyjmować. — To, co powiedziała mi Raiko-san, zapomniałam. To, co pan mi powiedział przed zawarciem kontraktu, zaaprobowałam i też zapomniałam. Zaczynamy od dzisiaj. Spotykamy się po raz pierwszy. Musi mi pan opowiedzieć o sobie to wszystko, co pan chce, żebym wiedziała. — W jej oczach odbiło się światło. Przymknęła je z rozbawieniem. — Mamy dosyć czasu, prawda? — Tak, proszę, na zawsze, mam nadzieję. Gdy po wielu dniach negocjacji uzgodniono wszystkie szczegóły kontraktu, gdy zostało to spisane, kilkakrotnie przeczytane i sformułowane w prostych słowach, by Poncin wszystko zrozumiał, mógł wreszcie podpisać umowę w obecności dziewczyny i Raiko. Andre z wysiłkiem zebrał się na odwagę. — Hinode, proszę wybacz, ale muszę powiedzieć, muszę wyznać prawdę. O tym, co złe. — Proszę, nie ma potrzeby. Raiko-san mi powiedziała. Tak, ale, proszę, wybacz... — słowa przychodziły mu z trudem, choć przedtem kilkanaście razy powtarzał sobie całą przemowę. Czuł ciągły przypływ mdłości. — Muszę powiedzieć. Złapałem brzydką chorobę od mojej kochanki, Hany. Niemożliwe uleczyć, tak mi przykro. Wcale. Ty też to złapiesz. Na pewno, jeśli będziesz moją kochanką, tak mi przykro. — Czekał na odpowiedz, a niewidoczne niebo zdawało się odpływać.

Tak, rozumiem i akceptuję to. Napisałam w swoim kontrakcie, że wybaczam panu wszelkie winy, we wszystkich sprawach, które nas dotyczą. Wszelkie winy, rozumie pan? - Ach, winy, tak, rozumiem winy. Dziękuję ci i... Powinien się był usprawiedliwić. Wybiegł nagle. Było mu okropnie niedobrze, nigdy się tak nie czuł, nawet wtedy, gdy odkrył, że jest chory, ani wtedy, gdy dowiedział się, że Hana nie żyje. Powrócił i za nic nie przepraszał. Nie oczekiwano od niego przeprosin. Dziewczyna rozumiała. — Zanim podpiszę umowę, Furansu-san — rzekła — panem kierują ważne powody, dla mnie również jest bardzo ważne, by prosić pana o potwierdzenie, że da mi pan nóż lub truciznę, jak to ustalono w kontrakcie. — Tak. — Dziękuję. O obu tych istotnych sprawach nie trzeba ponownie wspominać. Zgadza się pan, proszę? — Tak — odparł, błogosławiąc ją w duchu. — Zatem umowa stoi. Podpisałam, niech pan, Furansu-san, też podpisze, proszę. I Raiko-san, jako nasz świadek. Raiko-san mówi, że nasz dom będzie gotów za trzy dni. Na czwarty dzień od dzisiaj będę miała zaszczyt pana przyjąć. Czwartego dnia siedział naprzeciw dziewczyny w ich prywatnym domku, Porażała go jej uroda. Oliwne lampy świeciły jasno, ale niezbyt mocno. — Czy ten dom ci się podoba, Hinode? — spytał z udanym zainteresowaniem, cały czas myśląc tylko o tym, by ją zobaczyć rozebraną. — Ważniejsze, czy podoba on się panu, Furansu-san. Wiedział, że robi tylko to, do czego ją szkolono: jej odpowiedzi i ruchy są automatyczne, stara się wywołać u niego dobre samopoczucie, bez względu na to, co czuje w głębi duszy. Na ogół potrafił dobrze rozpoznać, co myśleli Japończycy, nigdy jednak co Japonki. Ale tak samo jest z Francuzkami, doszedł do wniosku. Kobiety są znacznie bardziej skryte niż my, znacznie bardziej praktyczne. Hinode wygląda tak spokojnie, gdy siedzi tu bez ruchu. Czy wewnątrz wrze, jest smutna lub przerażona? A może przepełnia ją taki strach i wstręt,

że jest jakby sparaliżowana. Matko Przenajświętsza, wybacz mi, ale nic mnie to teraz nie obchodzi, później, może później, nie teraz. Dlaczego się zgodziła? Dlaczego? Ale o to nie można pytać. Nigdy. Trudno się zastosować do tego warunku, ale przecież dodaje to smaczku. A może właśnie to mnie w końcu zniszczy. Nas zniszczy. Nic mnie to nie obchodzi, pośpieszmy się! — Czy miałby pan ochotę coś zjeść? — spytała. — Teraz ja... ja nie głodny. — Andre nie mógł oderwać od niej wzroku ani skryć pożądania. Na czoło wystąpił mu pot. Dziewczyna nadal się uśmiechała. Westchnęła. Potem, coraz bardziej odprężona, długimi palcami odwiązała obi, wstała i zewnętrzne kimono opadło. Cały czas obserwowała Poncina, spokojna jak posąg. Opadło spodnie kimono, potem pierwsza koszulka, druga, wreszcie przepaska biodrowa. Kobieta odwróciła się niespiesznie, ukazując mu całą swą postać. Stała przed nim — doskonałość. Prawie nie mógł oddychać. Patrzył, jak uklękła, uniosła filiżankę i pociągnęła łyk, potem drugi. Krew pulsowała mu w głowie, w karku i lędźwiach, ledwie mógł nad sobą panować. Przez kilka dni planował, jaki to będzie szarmancki w słowach, gestach i ruchach. W każdym calu francuski i jak najbardziej japoński. Wymowny i sprawny. Najlepszy kochanek, jakiego znała i jakiego kiedykolwiek będzie znała. Ich pierwsza noc miała stać się niezapomnianym, cudownym przeżyciem. Było niezapomniane, ale nie cudowne. Zabrakło mu siły woli. Wyciągnął ręce ku dziewczynie, powalił ją na futony i był jak zwierzę. Od tamtej nocy nie widział się ani z nią, ani z Raiko. Unikał ich, unikał Yoshiwary. Następnego dnia posłał do Hinode wiadomość, że da znać, gdy będzie miał zamiar ją odwiedzić. Tymczasem dostarczył Raiko kolejną ratę zapłaty w złocie. Aby wywiązać się z warunków kontraktu, musiał zastawić dwuletnie zarobki — a potem przekazać znacznie więcej. Wczoraj zapowiedział swą wizytę na dziś wieczór. Przystanął na progu werandy. Ekrany shóji przesłaniały wejście. Widoczne we wnętrzu złotawe światło zapraszało. Jak poprzednio krew zaczęła mu pulsować, dławiło go w gardle. Jakiś wewnętrzny głos obelżywie wrzeszczał

na niego, kazał mu odejść, popełnić samobójstwo, uczynić wszystko, by nie musiał zobaczyć swego odbicia w jej oczach. Zostaw ją w spokoju! Chciał uciekać i jednocześnie mocniej niż przedtem pragnął ją znowu posiąść, na wszelkie możliwe sposoby, nie zważając na skutki. Nienawidził się. Lepiej umrzeć i skończyć z tym. Ale najpierw ona. Muszę. Z wysiłkiem zdjął buty i odsunął drzwi. Dziewczyna klęczała w tym samym miejscu, co poprzednio, miała na sobie ten sam strój, na twarzy ten sam uśmiech, była tak samo piękna. Tym samym subtelnym ruchem dłoni zaprosiła go, by usiadł obok niej. — Sake jest takie, jak pan lubi — rzekła tym samym łagodnym gło sem. — Powiedziano mi, że ma być schłodzone. Zawsze pije je pan chłodne? Patrzył na nią. Jej oczy, które przepełnione były taką nienawiścią, gdy od niej wtedy wychodził, teraz uśmiechały się z nieśmiałą słodyczą, jak w pierwszych chwilach poprzedniego spotkania. — Co? — Sake jest takie, jak pan lubi — powtórzyła tym samym tonem, jakby mówiła to po raz pierwszy. — Powiedziano mi, że ma być schłodzone. Zawsze pija je pan chłodne? - Ja... ja, tak... tak — odparł. W uszach mu coś wyło, ledwo słyszał swój głos. To dziwne, że pije pan w zimie chłodne napoje — zauważyła z uśmiechem. — Czy pańskie serce jest chłodne i zimą, i latem? Jak papuga wymamrotał właściwą odpowiedź. To nic trudnego zapamiętać każde słowo i każdą sytuację, gdy wyryte są w pamięci. I choć głos miał niepewny, kobieta jakby tego nie zauważyła. Ciągnęła jak poprzednio, patrząc łagodnie skośnymi oczyma. — Czy miałby pan ochotę coś zjeść? — Na razie... na razie nie jestem głodny. Uśmiechała się nadal. I westchnęła jak poprzednio. Wstała. Jednak tym zem przygasiła lampy, a wszedłszy do sypialni, którą on wówczas zbrukał, pełnie zgasiła światła. Gdy oczy Poncina przywykły do ciemności, zauważył nikłe migotanie lampy na werandzie dochodzące poprzez drzwi shóji. Jednak nie wystarczało to do oświetlenia niewyraźnej sylwetki kobiety. Zdejmowała

ubranie, a potem weszła d kołdrę. Gdy już mógł wstać, niepewnie podniósł się na nogi, wszedł do pokoju i uklęknął przy posłaniu. Zdawał sobie sprawę, że ona dąży do zachowania twarzy — przez niego. Do wymazania tego, czego nigdy nie da się wymazać. — Z mego umysłu, nigdy — mamrotał zrozpaczony, z twarzą mokrą od łez. — Nie wiem jak ty, Hinode, ale ja nigdy tego nie zapomnę. Tak mi przykro, tak przykro. Mój Boże, tak bym chciał, tak bardzo chciał... — Nan desu ka, Furansu-sama? — Dopiero po pewnej chwili odnalazł właściwe japońskie słowa. — Hinode, mówię... po prostu dziękuję, Hinode — jąkał się. — Proszę, wybacz mi, tak mi przykro. — Ale nie ma powodu, by było panu przykro. Dziś zaczynamy. To jest nasz początek.

36

Środa, 3 grudnia W szybie sklepu rzeźnika Hiraga dostrzegł przelotnie swe odbicie i nie rozpoznał się. Przechodnie na High Street prawie nie zwracali na niego uwagi. Cofnął się i jeszcze raz spojrzał na swój zacieniony wizerunek — i na nowe przebranie. Cylinder, wysoki kołnierzyk, krawat, surdut z dobrego czarnego sukna, szeroki w ramionach i wąski w talii, kamizelka z niebieskiego jedwabiu, na jej tle łańcuszek z nierdzewnej stali, łączący specjalny guziczek z zegarkiem kieszonkowym, obcisłe spodnie i skórzane wysokie buty. Wszystko to były dary od rządu Jej Królewskiej Wysokości, tylko zegarek ofiarował Tyrer. Za oddane usługi. Hiraga zdjął kapelusz i oglądał się ze wszystkich stron. Włosy porastały teraz jego czaszkę. Nie osiągnęły jeszcze tej długości, co u Tyrera, lecz z pewnością można by je

uznać za europejskie. Twarz miał dokładnie wygoloną. Brytyjskie brzytwy, dobre i tanie, zrobiły na nim wielkie wrażenie — jeszcze jeden zadziwiający przykład umiejętności technicznych. Uśmiechnął się do swych myśli, zadowolony z tego przebrania, a potem wyjął zegarek. Podziwiał go: odczytał godzinę: jedenasta szesnaście. Tak jakby szesnaście minut miało jakiekolwiek znaczenie, pomyślał z pogardą, choć był zadowolony, że tak szybko nauczył się cudzoziemskiego systemu mierzenia czasu. Wielu rzeczy się dowiedziałem. To oczywiście nie wystarczy, ale zrobiłem początek. — Chce pan pikny mrożony australijski udziec barani? Statek pocztowy przywiós w lodzie. A może trochę piknygo, tłustygo wędzonygo bekonu. Z Hongkongu? Rzeźnik miał duży brzuch, ramiona grube jak armatnie lufy i nosił poplamiony fartuch. — Och! — Hiraga zobaczył mięso, podroby i dziczyznę, wiszące po drugiej stronie szyby wystawowej, a wokół nich roje much. — Nie, nie, dziękuję. Tyrko ogrądam. Do widzenia panu — powiedział skrywając odrazę. Ostentacyjnie włożył na głowę kapelusz, przechylił go elegancko, naśladując Tyrera, i ruszył dalej po High Street, ku Miastu Pijaków i wiosce. Grzecznie uchylał kapelusza przechodniom lub jeźdźcom, którzy pozdrawiali go w odpowiedzi. Sprawiało mu to przyjemność, gdyż oznaczało akceptację zgodnie z ich normami — tak odległymi od zwyczajów japońskich, od norm ludzi cywilizowanych. Głupcy. Sądzą, że się zmieniłem, skoro zacząłem się nosić jak oni. Nadal są wrogami, nawet Taira. To głupie ze strony Tairy, że zmienił zdanie na temat Fujiko. Co się z nim dzieje? Psuje mi to plany. Hiraga zobaczył, jak Struan wyszedł kuśtykając ze swego budynku razem z Jamiem McFayem. Między nimi szła kobieta Oriego. Rozmawiali z ożywieniem. To mu przypomniało spotkanie z człowiekiem numer dwa Noble House. W głowie wciąż mu huczało od liczb i faktów na temat Zachodu i czuł się słabo, gdyż McFay wyciągnął od niego mnóstwo informacji o lich-rzach i handlarzach ryżu w rodzaju Gyokoyamy. - Jami-san, możriwe, pan spotka jeden z tych rudzi, jeśri sekret — rzekł mu rozpaczliwie pragnąc uciec. — Ja tłumaczy, jeśri sekret. Shoya czekał na niego. Hiraga wyczuwał, że kupiec chce się dowiedzieć

wszystkiego, czego on sam się dowiedział, postanowił więc z nim poigrać. Przyjął ofertę masażu. Teraz odprężony, w czystej yukacie, siedział przy wykwintnym obiedzie. Podano ryż, suszonego kalmara, złowionego rankiem, morskiego okonia, którego pokrojono na cienkie jak papier plasterki i dodano soję, daikon — rzodkiew — i sake. Hiraga oświadczył, że odbył rozmowy z ważnymi gai-jinami, którzy odpowiedzieli na jego pytania. Pociągnął sake, ale nie przekazał nic z tego, co usłyszał. Ważne informacje wymagały zachęty, wzajemności. — Co słychać w Kioto? - To wszystko jest bardzo dziwne — oświadczył shoya rad, że zostawiono mu inicjatywę. — Moi panowie poinformowali mnie, że shógun i księżniczka Yazu przybyli szczęśliwie i przebywają w pałacu. Patrole Ogamy zorganizowały dodatkowe trzy zasadzki na shishi... nie, tak mi przykro, nie ma szczegółów, ilu zabito. Jaśnie pan Ogama i jaśnie pan Yoshi bardzo rzadko wychodzą za mury... Ale Wrót strzegą obecnie samurajowie shógunatu, tak jak w przeszłości. Oczy Hiragi rozszerzyły się. Naprawdę? — Tak, Otami-sama. — Shoya był zachwycony, że jego gość połknął przynętę. — Co dziwniejsze, w pobliżu wszystkich Wrót znajdują się ukryte pikiety samurajów Ogamy i od czasu do czasu kapitanowie obu stron prowadzą potajemne narady. — Tak, dziwne. — Hiraga chrząknął. Shoya skinął głową i jak przystało na dobrego rybaka, mocno uderzył. Och, tak, to chyba nie będzie miało dla pana żadnego znaczenia, lecz moi zwierzchnicy wierzą, że dwaj shishi, o których wcześniej wspomniałem, Katsumata i Takeda z Chóshu, nie zostali ujęci w Kioto i podróżują teraz gościńcem Tókaidó. — Do Edo? — Moi panowie nie powiedzieli, dokąd. Oczywiście te informacje nie mają żadnej wartości. Shoya pociągnął sake. Choć tego nie pokazał po sobie, bawił go widok Hiragi usiłującego skryć zżerającą go ciekawość. — Wszystko, co tyczy shishi, może mieć znaczenie.

— Ach, w takim razie... choć to nierozsądne przekazywać plotki... — Shoya udawał, że jest zmieszany; doszedł do wniosku, że czas dojrzał, by wyciągnąć rybę na brzeg. — Po gospodach w Kioto krąży pogłoska, że jeszcze ktoś trzeci uciekł z pierwszej zasadzki. Kobieta, samurajka zaprawiona w sztuce władania shurikenem... co się stało, Otami-sama? — Nic, nic. — Hiraga usiłował zapanować nad sobą. W głowie tłukły mu się tysiące pytań. Tylko jedna dziewczyna samuraj ze szkoły Katsumaty posiadła taką umiejętność. — Co mówiłeś, shoya? Uciekła jakaś kobieta pochodząca z samurajów? — To tylko pogłoski, Otami-sama. Głupstwa. Sake? — Dziękuję. Jeśli zaś chodzi o tę kobietę, mówiono coś o niej jeszcze? — Nie. Takie niemądre pogłoski właściwie nie zasługują na to, by je powtarzać. — Może mógłby pan zbadać, czy w tych bzdurach jest coś z prawdy. Chciałbym to wiedzieć. Proszę. — W takim razie... — Shoya nie mógł nie zauważyć ogromnego ustępstwa, jakie uczynił Hiraga wypowiadając słowo „proszę". Jego głos brzmiał teraz łagodniej, z nutkami pokory. — Każda usługa oddana panu i pańskiej rodzinie, naszym cenionym klientom, będzie zaszczytem dla Gyokoyamy. — Dziękuję — Hiraga dopił sake. A więc Sumomo była w Kioto z Katsumatą... Dlaczego nie udała się do Shimonoseki, jak jej kazałem? Co robiła? A jeśli uciekła, to gdzie jest teraz? Odsunął na później te wszystkie pytania i postanowił zrewanżować się shoyi za informacje. Wyjął garść notatek i zaczął mu wyjaśniać, częściowo powtarzając jak papuga to, co Taira i Mukfey mówili mu przez parę godzin. Shoya słuchał z uwagą, zadowolony, że jego żona podsłuchuje ich z ukrycia i wszystko spisuje. Hiraga opowiadał chaotycznie o pożyczaniu pieniędzy, inwestowaniu, o systemie bankowym, sam nie bardzo te mechanizmy rozumiejąc. — Nadzwyczajne, Otami-sama. — Dla shoyi też to wszystko było nowe. Wielkie wrażenie wywarła na nim doskonała pamięć samuraja. Jeszcze jedna ważna sprawa. — Hiraga odetchnął głęboko. — Mukfey powiedział, że gai-jinowie mają giełdę, pewien rodzaj rynku, gdzie jedynymi

towarami, które ludzie sprzedają, kupują czy o które się targują, są małe zadrukowane papierki nazywane akcjami. W jakiś sposób przedstawiają one pieniądze, ogromne sumy pieniędzy, jako że każda liczba akcji jest częścią spółki. — Popił trochę herbaty i wyjaśniał dalej, widząc, że shoya nic nie rozumie. — Powiedzmy, że daimyó Ogama daje całe Chóshu, całą ziemię i wszystkie jej owoce spółce, Chóshu Kompeni i rozkazuje oficjalnie, że spółka ma być podzielona na dziesięć tysięcy równych części, dziesięć tysięcy akcji. To jest pakiet akcji, rozumiesz? — Chyba... chyba tak, proszę, niech pan mówi dalej. — Następnie daimyó, w imieniu spółki, oferuje całość lub część pakietu każdemu, kto ma pieniądze. Za swe pieniądze ta osoba dostaje kawałek papieru zaświadczający, jaki pakiet akcji Chóshu Kompeni zakupiła i w ten sposób posiada odpowiednią część spółki, a więc i jej bogactwa w tej samej proporcji. Pieniądze, które ten człowiek wraz z innymi wpłacili spółce, stają się jej kapitał, chyba tak nazwał to ten gai-jin Mukfey. Potrzebne są do zarządzania spółką i powiększania jej bogactwa, na pensje, na zagospodarowanie nieużytków, zakup broni, nasion lub ulepszenie łodzi rybackich, na opłacenie wszystkiego, co jest niezbędne, by Chóshu kwitło, by wartość Chóshu Kompeni zwiększała się. Mukfey powiedział, że na każdym rynku ceny się zmieniają, w czasach głodu często każdego dnia, prawda? Tak samo jest na tej giełdzie, gdzie są setki różnych spółek, sprzedających i nabywców. Jeśli zbiory w Chóshu byłyby obfite, wartość każdej części Chóshu Kompeni byłaby wysoka, jeśli panowałby głód, wartość by spadła. Cena każdej akcji zmienia się także. Rozumiesz? — Chyba tak. — Shoya rozumiał to wszystko doskonale i skrycie delektował się otrzymanymi informacjami. Miał ochotę zadać mnóstwo pytań. — Dobrze. Hiraga, choć zmęczony, był zaintrygowany tymi wszystkimi nowymi dla niego pomysłami, nawet jeśli niekiedy błądził w ich labiryncie. Nigdy w życiu nie targował się na bazarze ani w gospodzie, po prostu płacił tyle, ile zażądano. Nigdy nie kłócił się o żadne koszty ani o sumę na rachunku. Dopiero wtedy zaczęło go to bardziej interesować, gdy został roninem. Jeśli byłeś samurajem, rachunki przychodziły do osoby, na której ręce wpływał żołd. W przypadku

kawalera, na ogół do matki. Rządzenie pieniędzmi, robienie zakupów zawsze było sprawą kobiet, nigdy mężczyzn. Jadłeś to, co ona — matka, babka, siostra lub żona — kupiła za twoją pensję; ubierałeś się i zbroiłeś w taki sam sposób. Jeśli nie dostawałeś pensji, twoja rodzina i ty głodowaliście, zostawałeś roninem lub dobrowolnie rezygnowałeś ze statusu samuraja, by być farmerem, najemnym robotnikiem albo czymś o wiele gorszym — kupcem. Shoya — zapytał marszcząc czoło. — Zmieniają się ceny jedzenia czy ryb. Ale kto decyduje o cenach? Cech rybaków lub farmerów, mógłby wyjaśnić shoya. Ale znacznie bardziej prawdopodobnie zabrzmiałaby odpowiedź: kupcy. To oni są prawdziwymi właścicielami tych towarów, gdyż pożyczyli pieniądze na zakup sieci i nasion. Shoya jednak był zbyt ostrożny, by odpowiadać. Starał się przede wszystkim zachować spokój, mimo uzyskania tylu bezcennych, acz niepełnych informacji. — Jeśli jest obfitość ryb, są tańsze niż wtedy, gdy jest ich niewiele. To zależy od połowów, od plonów. Hiraga skinął głową. Shoya najwyraźniej kręcił. Skrywał prawdę lub ją naginał. Ale tak zwykle postępują kupcy i lichwiarze, pomyślał. Postanowił nagle, że nie wspomni o pomyśle spotkania shoyi z Mukfeyem. Zachowa także na później ostatnią część informacji, których jakoś nie mógł pojąć do końca, a które intrygowały go bardziej niż pozostałe: że jeśli to właśnie ty utworzyłeś spółkę, ty decydowałeś, jak wiele akcji zachowałeś dla siebie i nic za nie nie płaciłeś, a jeśli liczba tych akcji wynosiła pięćdziesiąt jeden lub więcej z każdej setki, zatrzymywałeś dla siebie władzę nad spółką. Ale dlaczego... Nagle go olśniło: bez żadnych kosztów stajesz się shógunem spółki, im większa spółka, tym potężniejszy shógun... bez żadnych wydatków! Kiedy sonnb-jdi zostanie zrealizowane, myślał porażony, zarekomendujemy jako rada samurajów, by cesarz wydał prawo, że tylko nasza rada może tworzyć spółki, a potem będziemy kontrolować wreszcie wszystkich pasożytów, kupców i lichwiarzy! — Otami-sama — podjął shoya. Nie zauważył żadnej zmiany w zachowaniu Hiragi, sam oszołomiony zdobytymi informacjami. — Moi

zwierzchnicy będą niezwykle wdzięczni, ja również. Kiedy zdołamy przesiać wszystkie pańskie genialne myśli i idee, może znajdzie się sposobność zadania kilku drobnych pytań? — Naturalnie — Hiraga widział przyszłość różowo. Im więcej pytań, tym lepiej. Pomogą samemu to najpierw zrozumieć. — Może wtedy, gdy usłyszysz więcej o Ogarnie, Yoshim, shishi i o tamtej kobiecie. Powiadasz, że walczyła shurikenem? — Zrobię, co w mojej mocy — odparł shoya. Wiedział, że właśnie ubili interes. Potem wrócił myślami do brakującej, zasadniczej części tej łamigłówki. — Proszę, czy mogę spytać, co to jest ta spółka. Czym to jest, jak to wygląda? - Nie wiem. — Hiraga również nie miał jasności w tej sprawie. — Ładnie z pańskiej strony, że jest pan punktualny, panie Struan — rzekł szorstko admirał Ketterer. — To nietypowe dla eee... kupców. — Chciał powiedzieć „handlarzy", lecz uznał, że nie czas jeszcze na słowne utarczki. — Niech pan siada. Sherry? — Tak, proszę trochę wytrawnego kseresu, dziękuję, admirale. Ordynans napełnił mu kieliszek, dolał admirałowi porto i wyszedł. Unieśli kieliszki, choć nadal czuli do siebie niechęć. Na biurku leżał jedynie jakiś oficjalny dokument, otwarta koperta i kartka pokryta pismem matki Struana. — Co mogę dla pana zrobić? — spytał Malcolm. - Wie pan o tym, że niektórzy z moich marynarzy, podczas naszej akcji w zatoce Mirs, zostali zabici przez chińskich piratów, którzy strzelali z brzegu z brytyjskich armat. - Czytałem o tym, lecz nie ma pewności, czy armaty były produkcji brytyjskiej. Ja to wiem. Osobiście się upewniłem. — Admirał Ketterer podniósł dokument. — Wstępne dochodzenie zlecone przez gubernatora ujawniło, że prawdopodobnym winowajcą jest albo firma Struanów, albo Brocków. Malcolm bez lęku patrzył prosto w oczy starszemu, czerwonolicemu mężczyźnie.

— Gubernator może sobie ujawniać, co mu się podoba, admirale Ketterer, ale lepiej, by formalne oskarżenia zostały poparte dowodami, gdyż w przeciwnym przypadku bardzo się zdenerwujemy, a Brocków przyprawi to o apopleksję. Nic nie wiem o takiej transakcji, a ponadto Parlament nie zabronił handlu bronią. Czy Norbert Greyforth coś wie? Jamie przekazał mu, że admirał wezwał Greyfortha na dziesiątą trzydzieści, ale ten przyszedł dopiero o jedenastej, a spotkanie trwało zaledwie trzy minuty. Kark Ketterera poczerwieniał na wspomnienie obraźliwej odpowiedzi Greyfortha. — Nie. Ten arogancki typ odmówił przedyskutowania sprawy. Czy pan także odmawia? Nie wiem, co chce pan przedyskutować, admirale. Sprawę przywozu i sprzedaży dział i uzbrojenia tubylcom. A także okrętów wojennych. Jak również opium. Struanowie handlują z Chinami zgodnie z prawem brytyjskim — rzekł ostrożnie Malcolm. — Nie zabrania ono kupna ani zbytu żadnego z tych towarów. Opium wkrótce zostanie zakazane — rzucił krótko admirał. Wtedy z pewnością ta działalność ustanie. Już obecnie jest to sprzeczne zarówno z chińskim, jak i z tutejszym prawem. Struanowie nie handlują, powtarzam: nie handlują tutaj opium, mimo że nie jest to, powtarzam: nie jest sprzeczne z prawem brytyjskim. Ale przyznaje pan, że to szkodliwe i niemoralne? — Tak, lecz w danym momencie aprobowane przez rząd Jej Królewskiej Wysokości i niestety jest to jedyny towar, jaki można wymienić za chińską hcrbatę, a Parlament uzyskuje dzięki temu olbrzymie dochody z podatków. — Problem Chin jest mi doskonale znany. Chciałbym, żeby pan i pańska spółka uprzedziła prawo, zgadzając się dobrowolnie, że nigdy nie będzie importować opium do Japonii. — Nie handlujemy tutaj opium. - Dobrze. Jeśli natrafię na jakiś statek przewożący opium, skonfiskuję go z ładunkiem. Powiedziałbym, że uczyniwszy tak, narazi się pan na prawne

konsekwencje, admirale. Czy sir William zaaprobował pańskie zamiary? — Jeszcze nie. Chciałbym, żeby pan i inni hand... inni kupcy zgodzili się na to z dobrej woli. To samo dotyczy karabinów odtylcowych, nabojów, dział i okrętów wojennych. — Czy Greyforth zaakceptował tę zadziwiającą propozycję? — Nie. — Kark admirała spurpurowiał. Malcolm zastanawiał się przez chwilę. I on, i Jamie domyślili się już wcześniej, jaką sprawę, oprócz listu od matki, poruszy admirał. — Za kilka dni mamy spotkanie z sir Williamem — odezwał się w końcu. — Będę zaszczycony, jeśli weźmie pan w nim udział jako mój osobisty gość. Wszyscy kupcy pana wysłuchają. — Moje poglądy są im dobrze znane. Właśnie wy, kupcy, bardziej niż ktokolwiek inny, powinniście wiedzieć, z której strony pajda chleba posmarowana jest masłem: bez floty chroniącej was i wasze szlaki handlowe jesteście bezradni. Dostarczając tubylcom dział, zagrażacie marynarce, pomagacie w zatapianiu waszych własnych statków, mordowaniu ziomków, a także samych siebie. — Jeśli zechciałby pan wziąć pod uwagę na przykład Indie czy jakiś inny... — Właśnie to chcę zrobić, panie Struan — rzucił mu prosto w twarz admirał. — Gdyby tubylców nie uzbrojono w naszą broń, bunt Sipajów nigdy by nie wybuchnął, wszystkie rewolty zostałyby szybciej opanowane, dzikusy na całym świecie łatwiej daliby się porządnie wykształcić, korzystny handel prowadzono by w spokoju, a porządek kwitłby pod dobroczynnym wpływem pax Britannia. A ci nikczemni, rozpustni piraci nie mieliby środków, by strzelać do mego okrętu flagowego, psiakrew! A bez Królewskiej Marynarki, panującej na morzach, nie będzie pax Britannia, nie będzie imperium brytyjskiego, nie będzie handlu i znowu znajdziemy się w średniowieczu! — Mówiąc między nami, ma pan całkowitą rację, admirale — rzekł Malcolm z udawaną gorliwością. Stosował się do rady wuja Czena: „Gdy jakiś mandaryn jest na ciebie wściekły, z jakichkolwiek powodów, szybko się z nim zgódź, oświadcz, że między wami mówiąc ma rację. Zawsze możesz go zabić potem, kiedy śpi". Przez lata brał udział w kłótniach o to samo z urzędnikami armii,

marynarki i rządu. Był również świadkiem, jak kłócili się ojciec i matka. Ojciec optował za wolnym handlem, matka za moralnością. Oiciec wściekle bronił trójkąta opiumowego, matka gwałtownie sprzeciwiała się handlowi opium, a także bronią. Obie strony miały słuszność, obie były nieugięte; kłótnia zawsze kończyła się w ten sposób, że ojciec pił do nieprzytomności, a matka uśmiechała się swym niezmiennym, doprowadzającym do szału uśmieszkiem, którego nic nie mogło zetrzeć z jej twarzy. Ostatnia złośliwa uwaga ojca była zawsze taka sama: „Mój stary, a twój Książę z Bajki, Wielki Zielonooki Diabeł Dirk osobiście zapoczątkował ten handel i rozkwitliśmy dzięki niemu, tak nam dopomóż Bóg!" Malcolm zastanawiał się — lecz nigdy nie śmiał pytać — czy tak naprawdę ona zakochała się w ojcu, a nie w synu, i zgodziła się na syna, gdyż ojciec by na taki układ nie poszedł. Wiedział, że nigdy o to nie zapyta, a gdyby, uśmiechnęłaby się tylko swym zwykłym uśmieszkiem i odparła: „Nie opowiadaj bzdur, Malcolmie". Mówiąc między nami, ma pan rację, admirale — powtórzył. Ketterer przełknął to razem z porto i natychmiast dolał sobie trunku. - Cóż, to już coś, na Boga! — Podniósł wzrok. — Więc może pan zapewnić, że firma Struanów nie zaangażuje się tutaj w handel bronią? - Z pewnością rozważę starannie wszystko, co pan powiedział, i omówię to z mymi kolegami kupcami. Ketterer wyjął chustkę i wydmuchał nos, wziął szczyptę tabaki, kichnął i wydmuchał ponownie. Gdy w głowie mu się rozjaśniło, spojrzał na młodego człowieka gniewnymi oczyma, ziryjtowany, że nie dostrzega żadnych oznak uległości. Wobec tego, niech mi pan pozwoli ująć to inaczej. W zaufaniu zgadza się pan, że zaopatrywanie Japońców w działa, jakiekolwiek cholerne działa, czy też w brytyjskie okręty to głupota? - Byłoby źle, gdyby mieli flotę porównywalną do na... - To byłaby katastrofa, proszę pana! Zupełna katastrofa i głupota. -Zgadzam się. - Dobrze. Chciałbym, by przekonał pan innych kupców do swej opinii: nie ma tu miejsca na żadną broń, zwłaszcza na armaty, ani na opium. Mówię to między nami, oczywiście.

- Z chęcią poddam te poglądy pod dyskusję, admirale. Ketterer parsknął. Malcolm chciał się podnieść z miejsca; nie miał ochoty, by go przyparto do muru. Chwileczkę, panie Struan, jeszcze jedna sprawa, zanim pan wyjdzie, Sprawa osobista. — Admirał wskazał kopertę i list leżące na biurku. — To przyszło od pani Struan. Wie pan, czego dotyczy? - Tak, tak, wiem. Wasze Noble House jest uważane za pierwszą firmę w Azji — Ketterer przesunął list na środek biurka — choć mówiono mi, że obecnie Brockowie wysuwają się na prowadzenie. Nieważne, to wy możecie być źródłem dobra. Chciałbym, aby pan i pańska firma wsparła mnie w tej słusznej sprawie. Słusznej, panie Struan. Malcolm, zirytowany, nie odrzekł nic. Uważał, że wyczerpująco na wszystko odpowiedział i nie był przygotowany na następny wykład. - W zaufaniu, między nami dwoma — oświadczył zjadliwie Ketterer normalnie nie kieruję się takimi listami od cywilów... Normalnie. Rozumie się samo przez się: zasady i regulamin Marynarki Królewskiej są sprawą Marynarki Królewskiej. — Łyk porto i stłumione wątrobiane beknięcie. — Ten młody Marlowe zaprosił pana i... i pańską narzeczoną na pokład „Pearl", gdy będą go wypróbowywać we wtorek. Na cały dzień. — Admirał spojrzał przenikliwie. — Prawda? — Tak, proszę pana — powiedział cicho Struan. W głowie mu pulsowało. Nie wierzył własnym uszom. — Oczywiście, wymagana jest moja zgoda. — Admirał pozwolił, by zdanie to zawisło w powietrzu. — Nawiasem mówiąc — dodał po chwili — wasz planowany pojedynek jest nie przemyślany, naprawdę. — Malcolma zdziwił ten nie związany z poprzednimi wywodami komentarz. Próbował się skoncentrować na dalszych słowach admirała. — Wprawdzie ktoś taki jak Grey-forth zasługuje na to, by jak najwcześniej wyprawić go na tamten świat, niemniej pojedynkowanie się jest sprzeczne z prawem i nierozsądne, no i opatrzności zdarzają się pomyłki, niedobre pomyłki. Jasne? — Tak, proszę pana, dziękuję za radę, ale mówił pan... — To ja dziękuję, panie Struan — rzekł gładko admirał, wstając. —

Dziękuję, że przyszedł pan mnie odwiedzić. Do widzenia panu. Podniecony Malcolm podniósł się na nogi, nie mając pewności, czy dokładnie wszystko pojął. — Czy mam przez to rozumieć, że pan ma na... na myśli, że to ja mogę… — Miałem na myśli tylko to, co powiedziałem, nic ponadto — wyraźny, choć słaby głos admirała dobiegał już z pokładu rufówki. — Dokładnie tak, jak pan mi w zaufaniu przekazał, że starannie rozważy pan to, co do pana mówiłem, ja ze swej strony starannie rozważę to, co pan powie i zrobi... przed północą w poniedziałek. Do widzenia. Na promenadzie powietrze miało czysty, przyjemny zapach i Struan oddychał głęboko, aż poczuł, że uspokajają mu się płuca i ustaje łomotanie w głowie. Wyczerpany i podniecony opadł na najbliższą ławkę i patrzył na flotę, nie widząc jej. Czy dobrze go zrozumiałem? — zapytywał się w kółko, zaślepiony nadzieją. Ketterer mógłby, po prostu byłby gotów, zapomnieć o liście matki i pozwolić Marlowe'owi, by wziął nas na pokład i udzielił nam ślubu? „W zaufaniu..." Powtarzał to do znudzenia. I „między nami", i „w zamian". Czyżby to znaczyło, że będzie siedział cicho, jeśli zagram swoją rolę? Co, na Boga, mógłbym zrobić i powiedzieć przed poniedziałkową nocą, by przekonać psubrata? Bo to właściwe określenie: pozbawiony moralności sukinsyn, szantażysta! Nonsens! Zaproponował mi umowę, coś za coś. Dla mnie doskonała wymiana, dla niego również niezła. Muszę zachować ostrożność; inni kupcy nie przyjmą zbyt uprzejmie takiego narzuconego ograniczenia handlu. Muszę postępować, uczciwie, bo ten psubrat jest przebiegły i nie zadowoli się samymi obietnicami. Komu mógłbym zaufać, z kim podzielić się tą odmianą w mym poplątanym życiu? Z Niebiańskim? Z Jamiem? Z Marlowe'em? Nie, z nim oczywiście nie. Z Angeliąue? Z nią też nie. Gdyby wujek Czen był tutaj, byłby właściwą osobą, ale skoro go nie ma, to z kim? Z nikim. Lepiej nic nikomu nie mów! Sam musisz to dźwigać. Czyż nie to właśnie — zgodnie z relacją matki — Dirk zawsze powtarzał ojcu, mówiąc o obowiązkach tai-

pana? „Samotność i samotne ponoszenie odpowiedzialności stanowią radość i ból tai-pana". Co mogę zrobić w sprawie dział i kara… — Dzień dobry, panie Struan. — Och! Och, dzień dobry, panie Gornt. — Wyglądał pan tak smutno, że po prostu musiałem pana zagadnąć. — Nie, nie jestem smutny — oznajmił znużonym głosem Malcolm. — Po prostu rozmyślałem. — Ach, przepraszam, w takim razie opuszczam pana. — Nie, niech pan usiądzie, proszę. Powiedział pan, że ma pan swoją cenę? Edward Gornt skinął głową. — Proszę mi wybaczyć, że nie odwiedziłem pana wcześniej, lecz nie mogłem panu Greyforthowi... przemówić do rozsądku. Teraz zgadza się na pistolety, dwulufowe pistolety pojedynkowe i na jeden lub dwa strzały z dwudziestu kroków. — Dobrze. A poza tym? — Próbowałem namówić go, by zrezygnował z pojedynku, lecz stwierdził: „Nie, chyba że Malcolm Struan przeprosi mnie publicznie", czy coś podobnego. — Dobrze. Ale jeśli chodzi o tę inną sprawę, nie ma tu ścian ani drzwi — Malcolm wskazał prawie pustą promenadę. — Jaka jest cena? — Też myślę, że to idealne miejsce, ale nie powinniśmy rozmawiać zbyt długo i musimy uważać. Pan Greyforth mógł wycelować w nas lornetkę. — Obserwuje nas? — Nie wiem na pewno, prroszę pana, mimo to gotów byłbym się założyć. — Więc w jakimś innym miejscu? Później? — Nie, tu będzie dobrze. Ale Greyforth jest bardzo przebiegły, a ja nie chcę, by nabrał podejrzeń. Będę domagał się zapłaty, jeśli moja informacja pomoże panu zablokować plan Morgana, by posłać was na dno, i spowoduje bankructwo Brocków. — Zna pan szczegóły planu? - Och, tak — Gornt zaśmiał się cicho — i wiele innych rzeczy, ale ani Morgan, ani Stary Brock nie mają pojęcia że je znam.m Ani Greyforth.

- Jeszcze bardziej zniżył głos, jego wargi ledwie się poruszały. — Cała sprawa musi pozostać w tajemnicy między nami, a cena jest następująca: pan niszczy Morgana Brocka, doprowadza go do bankructwa lub jeśli pan zdoła, do więzienia. Jest mi przy tym wszystko jedno, czy uzna pan za niezbędne zniszczenie Tylera. Pan gwarantuje, że z tych szczątków dostanę pięćdziesiąt procent udziałów w firmie Rothwella, za darmo i wolne od obciążeń; że pomoże mi pan w Victoria Bank w zebraniu potrzebnej sumy, by wykupić połowę Jeffa Coopera; że przez dziesięć lat nie będzie mnie pan atakował w inny sposób, niż jest to przyjęte wśród normalnych konkurentów, i udzieli mi pan statusu najwyższego uprzywilejowania we wszelkich interesach. Ma to być potwierdzone podpisanym przez pana pisemnym kontraktem. Po dziesięciu latach zdejmujemy rękawiczki. — Zgoda — rzekł natychmiast Malcolm, który spodziewał się ostrzejszych warunków. — Ale te sukinsyny z Victorii nie są naszymi przyjaciółmi. Brock założył ten bank i zawsze trzymał nas od niego z daleka, więc w tych transakcjach nie będzie ze mnie wiele pożytku. — Wkrótce będzie, prroszę pana. Wkrótce cała rada nadzorcza pierdnie za każdym razem kiedy powiecie, żeby pierdnęli. To wszystko musi być oczywiście trzymane w wielkiej tajemnicy. Co pan planuje po pojedynku? Malcolm odpowiedział bez wahania, choć dziwiło go, że tak od pierwszej chwili ufa temu mężczyźnie. Wyznał mu, że ma zamiar udać się na pokład „Prancing Cloud". — Zakładając oczywiście, że wygram pojedynek i nie zostanę ciężko ranny. Kiedy dotrę do Hongkongu, zdołam wszystko zatuszować — oznajmił konfidencjonalnym tonem. — A jak odda pan strzał? Musi pan przecież podpierać się laskami? — Używając jednej doskonale utrzymam równowagę przez niezbędny czas — Malcolm uśmiechnął się lekko. — Trenowałem. — Cóż, proponuję panom fortel, by uniknąć skutków prawnych, fortel, który doskonale sprawdził się w Wirginii i tu też tak być powinno. Na wypadek gdyby któryś z panów został zabity, wyślecie do siebie nawzajem listy, datowane i doręczone w nocy przed pojedynkiem, informujące, że obydwaj zgodziliście się go odwołać na jutrzejszym

spotkaniu na Ziemi Niczyjej i że obydwaj, jako dżentelmeni, przyjmiecie wzajemne jednoczesne przeprosiny. — Gornt uśmiechnął się. — My sekundanci poświadczymy, że kiedy pokazywaliście sobie wasze pistolety, jeden tragicznie wypalił. — Doskonały pomysł. Czy Norbert się na to zgodził? — Tak. Dostarczę panu jego list we wtorek, niech pan mu pośle swój przez McFaya, ale lepiej nie mówić, że to tylko fortel. „Wtorek", dźwięczało echem w głowie Malcolma, lecz zmusił się, by o tym nie myśleć. — Po pojedynku — mówił rzeczowym tonem Gornt — a byłoby lepiej, gdyby pan go zabił, nie tylko zranił, pójdę z panem na kliper. W zamian za umowę na piśmie przedstawię szczegółowy plan pozwalający całkowicie poplątać sieć zabezpieczeń finansowych Brocka oraz dostarczę pakiet potwierdzonych kopii listów i dokumentów, które wystarczą każdemu sądowi. Przekażę też inne papiery, dzięki którym dostanie pan do ręki kij na Victoria Bank. Malcolm poczuł, jak po całym ciele rozlewa mu się ciepło. — Dlaczego nie teraz, po co czekać do środy? — Pan Greyforth może pana zabić — stwierdził Gornt spokojnie — wtedy cała ta wiedza się zmarnuje, a ja wystawię się bez powodu na ryzyko. Malcolm chwilę milczał. — Powiedzmy, że to zrobi lub paskudnie mnie zrani. W jaki sposób wywrze pan wtedy zemstę? — Natychmiast nawiążę kontakt z panią Struan, prroszę pana. Stawiam na to, że nie będzie to potrzebne. Stawiam na pana, nie na nią. — Słyszałem, że nie gra pan hazardowo, panie Gornt. — W karty, na pieniądze nie, prroszę pana, nigdy. Na przykładzie mego ojczyma widziałem jałowość takich działań. Stawiać swe życie? Do pewnych granic, tak. — Gornt poczuł na sobie czyjś wzrok. — Ktoś nas obserwuje — rzekł cicho i rozejrzał się. To była Angeliąue, która właśnie wyszła z domu Struanów po drugiej stronie ulicy. Pomachała im ręką. Malcolm jej odpowiedział i wstał. Obaj mężczyźni obserwowali, jak dziewczyna się zbliża.

— Cześć, Aniele! — pozdrowił ją ciepło Malcolm. Słowa admirała tańczyły mu w głowie. — Czy mogę ci przedstawić pana Edwarda Gornta z firmy Rothwell z Szanghaju? Moja narzeczona, mademoiselle Richaud. — Pani! — Gornt ujął jej dłoń i z galanterią ucałował. — Panie Gornt — powiedziała cicho, patrząc mu w oczy. Wszyscy troje zamilkli, a potem bez widocznej przyczyny wybuchnęli śmiechem. —O co chodzi? — spytała. Serce zabiło jej trochę mocniej. — Radość życia — odparł Gornt. Podniosła na niego wzrok. Spodobało jej się to, co ujrzała; jego uśmiech ogrzał ją. Ujęła rękę Malcolma, w myślach już opisując spotkanie w liście, który dopiero co przerwała: Muszę ci wyznać, najdroższa Colette, że wyśledziłam ich na promenadzie. Włożyłam więc swój najlepszy czepek i wzięłam ich z zaskoczenia. Uchwyciłam pod ramię mego Malcolma (by się bronić), gdyż ten nowo przybyły jest wysoki i przystojny, a w głębi jego oczu czai się szelmowski błysk, który natychmiast zauważyłam, choć Malcolm prawdopodobnie nie zdawał sobie z tego sprawy, bo byłby znacznie bardziej zazdrosny niż zwykle. Moje biedactwo! Chciałam, żeby spotkanie z tym wysokim nieznajomym wyglądało na przypadek. Ma bardzo nieznaczny południowy akcent, szerokie ramiona, wąskie biodra, prawdopodobnie uprawia szermierkę i myślę, że jest wspaniałym tancerzem — mam nadzieję, że zostanie moim przyjacielem; tak ich tutaj potrzebuję... — La, cheri — wachlując się próbowała ostudzić nagły przypływ wewnętrznego ciepła, podświadomą kocią reakcję na męskość Gornta. — Proszę mi wybaczyć, nie chciałam przerywać ważnej narady... — Nie przeszkadzasz nam — oświadczył Malcolm. — Właśnie miałem odejść — oświadczył Gornt. Nie usiłował nawet skrywać swego podziwu. — Jestem uszczęśliwiony, że panią poznałem. — Ukłonił się. — Do widzenia, prroszę pana. Będę z

panem w kontakcie. Oboje patrzyli, jak odchodzi. — Kto to jest ten pan Gornt? Powiedział jej, ale w gruncie rzeczy nic istotnego. Cały czas miał myśl zaprzątniętą wtorkiem. - Jeszcze trochę wieprzowiny w sosie z czarnej fasoli, Młodsza Siostro? — zapytała Ah Tok, przeżuwając kawałek ryby. Dziękuję. — Ah Soh sięgnęła pałeczkami, by ponownie napełnić swą miseczkę, i szybko schwyciła wybrany kąsek: smażoną krewetkę, w którą już przedtem wpatrywała się pożądliwie. — Proszę cię, mów dalej, Starsza Siostro. Obie kobiety siedziały w pokoju Ah Tok. Przed nimi, na rozlicznych półmiskach rozstawiono dania. W zasięgu ręki stał czajnik ze świeżo zaparzoną jaśminową herbatą. Ajajaj, to bardzo trudne. Instrukcje Znakomitego Czena są niejasne. To do niego niepodobne. — Ak Soh nałożyła sobie parę kawałków soczystej wołowiny w sosie ostrygowym. — Zupełnie do niego niepodobne. Zgadzam się z tym, ale z drugiej strony jego nowa konkubina, ta dziwka z Soo Chow, z pewnością pochłania prawie całą jego uwagę. Ajajaj! Czy to prawda, że ma czternaście lat, a jej łona nie porastają włosy? Ah Tok wzięła następny kawałek chrząstkowatego rybiego łba i ssała go ze smakiem. — Tylko Czosnkowi Ludzie z Chosan nie mają włosów łonowych. Wypluła chrząstki na podłogę i wybrała inny przysmak. — Ciekawe, czy oni naprawdę jedzą tylko czosnek? Mogę jeszcze raz przeczytać jego list, Starsza Siostro? Ah Tok, Szósta Kuzynko z Drugiej Linii, pozdrowienia. Zrobiłaś bardzo dobrze, natychmiast pytając mnie o radę. Na korku butelki były wyraźne ślady Ciemności Księżyca, który musi służyć na Wschodnim Morzu jako Spędzacz Psiej Krainy. Aborcja! To mądre i niemądre ze strony tej dziwki, że tego użyła, to mądre i niemądre ze strony Pana, że jej to doradził.

Dopóki nie wiemy, czy to on podjął decyzję czy też ona uczyniła to bez jego wiedzy, nie możecie nic robić. Kuzynko, wsłuchuj się w to, co Pan mówi podczas snu — od dzieciństwa zawsze mamrotał przez sen — może odkryjesz coś więcej. Poinstruuj Ah Soh, by czyniła podobnie i bądźcie obydwie jak nietoperze. Macie być niezawodnie posłuszne. Ajajaj, co to znaczy, bądźcie jak nietoperze? — spytała z irytacją Ah Soh. — Nietoperze są ciche, ale piszczą. Nietoperze potrafią latać w ciemnościach, lecz w świetle są ślepe, są niewidzialne w nocy, bezradne we dnie. Ich odchody są cenne, lecz ich smród bije do Niebios. Co on miał na myśli, heja? Oczy, uszy i nozdrza otwarte, jak u nietoperza, i uważajcie, gdzie upuszczacie odchody! — Ah Tok zaśmiała się ostro. — Dziesięć tysięcy wiosen dla Czena z Noble House. Gdyby nie on, nie wiedzielibyśmy, że jej Jadeitowe Wrota są zawieszone na drzwiach mego syna! Skąd wiemy, że to był on? — spytała Ah Soh, wydając donośne beknięcie. — Skąd wiemy, że to był pan, a nie ktoś inny? — Ściszyła głos i rozejrzała się, jak gdyby mogły ich podsłuchiwać jakieś obce uszy. Pałeczki Ah Toh zatrzymały się w powietrzu. — Na przykład Ostry Nos, taki sam rodzaj cudzoziemskiego diabła jak ona sama, heja? Ci dwoje są ze sobą tak blisko jak wszy w kroczu żebraka. I czyż to nie on zatopił butelkę i wszystkie dowody w morzu? Pamiętasz? Stara Ah Tok już się nie śmiała. Fang-pi! — wypowiedziała rzadko używane przekleństwo. — Właśnie na to uczula nas Znakomity Czen! Nietoperze latają zygzakiem, nie siadają na pierwszej napotkanej gałęzi, a nawet wtedy zwisają do góry nogami. On poleca nam, byśmy się dowiedziały, czyje jang posiadło to jin! Ajajaj, tak, zgadzam się z tym, zgadzam się, to możliwe, absolutnie możliwe, że Długi Ostry Nos ubrał mego syna w zielony kapelusz! Panu przyprawiono rogi! — Ah Soh podniosła oczy ku niebu. — To prawda, Długi Ostry Nos spędził w jej pokoju tyle czasu, że... — Żachnęła się. — Ajajaj! Pamiętasz, jak kilka tygodni temu odesłała mnie, a później wrzeszczała, bo jej się zdawało, że ktoś wspina się z zewnątrz do jej pokoju, podczas gdy to tylko wiatr łopotał okiennicami? Przypominam sobie teraz, znalazłam się tuż przy niej szybciej niż nietoperz, lecz Długi

Ostry Nos był już tam i obydwoje... teraz, kiedy o tym myślę, uświadamiam sobie, że obydwoje byli bledsi niż pięciodniowe trupy! Czy to właśnie wtedy jego jang… — Kiedy to było, Młodsza Siostro? Którego dnia? Kiedy? — To był dzień... dzień po tym, gdy pan miał tę tubylczą dziwkę. Obie kobiety zaczęły obliczać, ich mózgi pracowały szybko jak abaki. Dziś był dwunasty miesiąc, dzień trzeci. To by było, to by było w dziesiątym miesiącu, w dniu szesnastym lub siedemnastym, Starsza Siostro. Nie wystarczy, raczej zbyt mało czasu, chyba że Ciemny Księżyc został przełknięty wcześniej. — Ah Tok z roztargnieniem possała jeszcze rybią głowę, a potem wypluła ości. — Musieli spać ze sobą przedtem — stwierdziła z przekonaniem. — Dziwka miała ku temu mnóstwo okazji, heja? Zawsze bywała w domu tego barbarzyńcy, nawet zanim tam we dwie zamieszkałyście. Masz rację, jak zwykle masz rację, Starsza Siostro! Natychmiast musimy powiadomić Znakomitego Czena! Lecz dlaczego miałaby dawać swoje Jedeitowe Wrota takiemu brzydkiemu cudzoziemskiemu diabłu, gdy mój syn tak o to wzdycha? —Barbarzyńcy! — Ah Soh wymownie wzruszyła ramionami. — Któż wie, co sobie myślą! Powinnaś powiedzieć panu! Osłabiona z podniecenia Ah Tok spojrzała na swój barek. Madera, whisky, brandy. - Musimy być silne! — Wybrała whisky i nalała dwie duże porcje. — Do roboty! Trzeba planować, knuć i myśleć, jak zmusić dziwkę i jej kochanka, by wyjawili prawdę! Dobrze, bardzo dobrze! Razem tego dokonamy! Ale ani słowa memu synowi. Nie byłoby mądre z naszej strony przynoszenie mu złych, brudnych wieści, dopóki nie mamy pewności. — Stuknęły się kieliszkami. — Na wszystkich bogów wielkich i małych, nikt nie będzie przyprawiał rogów memu synowi, a potem wiódł długiego i szczęśliwego życia! Dobry wieczór, ojcze Leo — powiedziała uprzejmie Angelique.

Uklękła i ucałowała jego dłoń, z trudem skrywając wstręt z powodu silnego fetoru. Znajdowali się sami w małym kościele, ostatnie promienie słońca wpadały przez nędznie wykonany witraż. Osiedle liczyło niewielu katolików, dochody parafii były mizerne. Mimo to ołtarz i krucyfiks prezentowały się okazale. Na zewnątrz, w zachodzącym słońcu czekał Vargas, by zapewnić jej eskortę, gdy będzie wracała. — Chciał mnie ojciec widzieć? — spytała niewinnie, wiedząc, że znów w niedzielę opuściła mszę. Nosiła starannie wybrany różowy czepek, na dziewczęcą wieczorową suknię z ciemnego jedwabiu narzuciła długi kaszmirowy szal. — Jak dobrze ojciec wygląda. Cieszę się, że cię widzę, moje dziecko — odpowiedział z silnym portugalskim akcentem. — Znów nie ma cię na mszy. To wapory, ojcze. Nadal odpoczywam po zaburzeniach... Doktor Babcott doradził mi odpoczynek — odparła. Umysł miała zaprzątnięty problemem, co dziś włożyć na bankiet urodzinowy rosyjskiego ministra i jak wieczorem zabawić Malcolma. — Jestem przekonana, że w następnym tygodniu poczuję się lepiej. Cieszę się, moja młoda i nie tak znów słaba kłamczuszko, pomyślał Leo, pełen niesmaku z powodu ludzkiej perfidii. Nie przystoi tańczyć w nocy, fikać obcasami i pokazywać skąpe niewymowne. —Nie szkodzi, wyspowiadam cię teraz. Angeliąue miała ochotę ziewnąć: tak łatwo było przewidzieć, jak ksiądz się zachowa. Potulnie poszła za nim do konfesjonału, uklękła i poddała się rutynie, zadowolona, że oddziela ich kratka. Recytowała jak papuga swą litanię, pocieszając się umową, jaką zawarła z Marią Panną, jak zawsze powtarzała zapamiętale ich wspólne hasło: „… i Ojcze, zapomniałam poprosić w mych pacierzach Błogosławioną Matkę o wybaczenie". Rozgrzeszenie dostała szybko, skromną pokutę kilku zdrowasiek. Poczuła się lepiej. Zaczęła wstawać z klęczek... — A teraz sprawa prywatna, moje dziecko. Dwa dni temu pan Struan posłał po mnie, dyskretnie, i poprosił, bym udzielił wam ślubu. Wciągnęła powietrze, a potem pięknie się uśmiechnęła. - Och, ojcze, jak cudownie! - Tak, moje dziecko, na pewno tak. „Proszę udzielić nam ślubu Jak

najszybciej", powiedział młody senhor Struan, lecz jest to naprawdę trudne. Leo zmagał się z tym problemem przez cały dzień i noc. Tego samego dnia wysłał pilny list do biskupa Makau, duchowego przywódcy katolików w Azji, błagając, by równie pilnie udzielił mu rady. — To dla nas bardzo trudne. Dlaczego, ojcze? Ponieważ nie jest on katolikiem i... - Ale zgodził się, że nasze dzieci zostaną wychowane w prawdziwej wierze, obiecał mi to. - Tak, moje dziecko, obiecał, obiecał, mnie też to mówił, ale nie jest jeszcze w wieku stosownym do małżeństwa, musi otrzymać pozwolenie, ty też, ale chciałem ci powiedzieć w tajemnicy, że mimo to poprosiłem Jego Eminencję, by przyzwolił na ceremonię ku większej chwale bożej, nawet jeśli... cóż, z aprobatą lub bez aprobaty twego ojca... Słyszałem, że zaginął on we Francuskich Indochinach, Syjamie czy też gdzieś indziej. — Szczegóły dotyczące malwersacji jej ojca i jego ucieczki obiegły Osiedle, lecz z powodu szacunku, jakim się cieszyła, nie rozmawiano o tym ani z nią, ani ze Struanem. — Jeśli Jego Eminencja się zgodzi, jestem przekonany, że senhor Seratard, in loco parentis, wyrazi zgodę mimo wszystko. Jak długo zajmie Jego Eminencji uzyskanie odpowiedzi... aprobaty? — Gardło jej się ścisnęło. Do Bożego Narodzenia. Może wcześniej, jeśli Jego Dostojność jest w Makau, a nie podróżuje, wizytując wiernych w Chinach, i jeśli taka wola boża. — Jak zwykle siedział odwrócony od ekranu, trzymając ucho tuż przy nim, by słyszeć szept, lecz teraz rzucił przez kratkę spojrzenie; widział przez nią dziewczynę niezbyt wyraźnie. — Chciałbym prywatnie porozmawiać o sprawie nawrócenia senhora. Westchnęła. — Powiedział, że się nawróci? — Nie, jeszcze nie spłynęło na niego światło, właśnie o tym chcę pomówić. Ojciec Leo przysunął twarz bliżej ekranu. Delektował się bliskością dziewczyny, dławiony żądzą, choć wiedział, że jest grzeszna i zesłana przez Szatana, to, z czym na kolanach walczył dzień i noc — to, z

czym w nieustannych mękach walczył tak długo, jak długo był sługą Kościoła. Boże, dodaj mi sił , Boże , przebacz mi , myślał, niemal we łzach. Pragnął wyciągnąć rękę i pieścić jej piersi, ciało, niedostępne za kratką ekranu, szalem, ubraniem i gniewem bożym. —Musisz mu pomóc nawrócić się na prawdziwą wiarę. Angeliąue odsunęła się od kratki jak najdalej. Starannie rozchyliła zasłony, gdyż czuła się zamknięta jak w pudle. Nigdy dotąd tak nie było w konfesjonale, myślała drżąc. To dopiero od czasu... od czasu tego, co nigdy się nie wydarzyło. —Pomogę, ojcze. Zrobię, co w mojej mocy — rzekła. Denerwowała się coraz bardziej i znowu zaczęła się zbierać do wyjścia. — Poczekaj! Gwałtowność jego głosu przeraziła ją. — Ojcze? — Proszę... proszę, poczekaj, moje dziecko. — Mówił teraz łagodnie, lecz była to łagodność wymuszona. Przestraszyła się: nie słyszała już głosu kapłana otoczonego najwyższą czcią w uświęconym miejscu, lecz głos kogoś obcego. — Musimy porozmawiać o tym małżeństwie i o nawróceniu, moje dziecko, i strzeż się złego wpływu... Tak, musimy, nawrócenie się to konieczność, konieczność jako przygotowanie się do... do życia wiecznego. — Konieczność, ojcze? — spytała cicho. — Czy chciałeś powiedzieć „konieczne jako przygotowanie do małżeństwa"? — Do... do życia wiecznego. Wpatrywała się w cień za ekranem, pewna, że duchowny kłamie. Jak mógł brać to pod uwagę, a co więcej — wierzyć w to? — Pomogę, jak tylko potrafię. — Wstała, zamierzając odejść, lecz zagrodził jej drogę. Zauważyła pot na jego czole. Piętrzył się nad nią: wysoki i zwalisty. — To dla jego własnego zbawienia. Dla jego zbawienia, moje dziecko. Im wcześniej, tym znacznie, znacznie lepiej. — Czy chcesz powiedzieć, ojcze, że jego nawrócenie musi nastąpić, zanim

udzielisz nam ślubu? — spytała z trwogą. — To nie ja stawiam warunki. Jesteśmy zobowiązani decyzjami Jego Eminencji, jesteśmy wiernymi sługami! — W kościele mego narzeczonego... On nie powiedział, że muszę zostać protestantką, więc oczywiście i ja nie mogę go zmuszać. — Trzeba sprawić, by ujrzał Prawdę! To małżeństwo jest darem zesłanym przez Boga. Protestantyzm? Herezja? Odstępstwo? Nie do pomyślenia, byłabyś na zawsze zgubiona, skazana na zagładę, ekskomunikowana, twoja nieśmiertelna dusza skazana na wieczne męki w ogniu, płonęłaby, po wsze czasy płonęła! — Ja, tak, ale on... — spuściła oczy, słowa wypowiadała niezbornie — miliony wierzą w co innego. — Wszyscy są szaleni, straceni, potępieni i będą płonąć przez całą wieczność! — Głos księdza brzmiał jeszcze bardziej twardo. — Będą! Musimy nawracać pogan. Ten Malcolm Struan musi się naw... — Spróbuję. Do widzenia, ojcze, dzię... spróbuję — wymamrotała, obeszła go i pośpieszyła do wyjścia. Na progu odwróciła się na chwilę, ugięła kolana i wyszła w słoneczne światło. Kapłan stał w przejściu między rzędami ławek, zwrócony plecami do ołtarza, a jego głos rezonował wśród belek stropowych: — Bądź narzędziem Pana, nawróć poganina, jeśli kochasz Boga, ocal tego człowieka, zbaw go od czyśćca, jeśli kochasz Boga, zbaw go, pomóż ocalić od piekielnego ognia, zbaw go ku chwale bożej, musisz... zanim go poślubisz, zbaw go, pozwól nam go ocalić, ocal go... Tego wieczora patrol samurajów wyszedł z wartowni przy Bramie Północnej. Wojownicy byli w pełni uzbrojeni, mieli miecze i lekkie zbroje bojowe. Na ich czele maszerował oficer. Przeszli po moście, przekroczyli zaporę i weszli do Osiedla. Jeden z mężczyzn niósł wysoki wąski proporzec z wypisanymi na nim japońskimi znakami. Samuraj na przedzie trzymał w górze latarnię rzucającą dziwaczne cienie. High Street i deptak nadbrzeżny były wciąż pełne ludzi. Kupcy, żołnierze, marynarze, sklepikarze spacerowali w ten pogodny wieczór dla zdrowia lub stali grupkami, gwarząc i śmiejąc się. Było też kilku pieśniarzy i pijaków oraz

jeden czy dwaj mężczyźni uprawiający prostytucję. Na nadmorskim piasku kilku marynarzy rozpaliło ognisko i teraz tańczyli wokół, wykonując skoczny, pijacki taniec. Jakiś transwestyta pląsał razem z nimi. Z oddali dobiegał stłumiony gwar Miasta Pijaków. Złowrogi przemarsz został zauważony. Ludzie przystawali w pół kroku, rozmowy przerywano w połowie zdania. Wszyscy skierowali wzrok na północ. Ci, którzy znajdowali się najbliżej patrolu, usunęli się z drogi. Niektórzy sięgnęli po rewolwery, klnąc w duchu, że nie znaleźli ich ani w kieszeniach, ani w kaburach. Inni wycofali się, a jakiś żołnierz, nie pełniący w tej chwili służby, stojący w pobliżu przejścia między domami, pobiegł wezwać nocny patrol piechoty morskiej. - Co się dzieje, prroszę pana? — spytał Gornt. - Jeszcze nic — odparł Norbert z ponurą miną. Stali w grupie ludzi na promenadzie, w znacznej odległości od samurajów, którzy zupełnie nie zwracali uwagi na obserwujący ich milczący tłum. Zgodnie ze swym zwyczajem nie trzymali równego kroku i szli pochyleni do przodu, powłócząc nogami. Lunkchurch zbliżył się do obu mężczyzn. — Masz broń, Norbercie? — Nie. A ty? — Nie. — Ja mam, prroszę pana — Gornt wyjął mały pistolet — ale nie na wiele się zda, jeśli zachowają się wrogo. — Gdy tylko oblecą cię wątpliwości, młodzieńcze — rzekł Lunkchurch gardłowo — czym prędzej się zmywaj, wszystkim to powtarzam. — Wyciągnął rękę do Gornta. — Barnaby Lunkchurch. Panie Gornt, miło mi pana poznać i powitać w Jokopoko. Do zobaczenia w klubie. Słyszałem, że pan gra w brydża, niech pan kiedyś przyjdzie — oświadczył i oddalił się pośpiesznie. Wszyscy się gdzieś, zachowując spokój, oddalali. Pijacy nagle trzeźwieli. Każdy miał się na baczności — zbyt dobrze wiedziano, że samurajowie potrafią znienacka zaatakować, młócąc mieczami. Norbert, na wszelki wypadek, wybrał już drogę odwrotu. W pewnej chwili z bocznej uliczki szybko wyłonił się nocny patrol piechoty morskiej prowadzony przez

sierżanta. Żołnierze mieli karabiny w pogotowiu, wygląd hardy, choć nie zachowywali się prowokująco. Norbert odetchnął. — Teraz już nie ma się czym martwić. Czy zawsze nosisz to ze sobą, Edwardzie? — O, tak, prroszę pana, zawsze. Chyba już panu o tym mówiłem. — Nie, nie mówił pan — odrzekł szorstko Norbert. — Czy mogę go obejrzeć? — Oczywiście. Naturalnie jest naładowany. Pistolet był niewielki, lecz zabójczy. Dwulufowy. Dwa naboje z brązu. Uchwyt obłożony srebrem. — Cacko — Greyforth oddał go, patrząc twardo. — Amerykański? — Francuski. Dostałem od taty, kiedy jechałem do Anglii. Powiedział, że wygrał go od szulera na parowcu rzecznym. To jedyna rzecz, jaką w ogóle od niego dostałem. — Gornt zaśmiał się cicho. Obaj obserwowali nadchodzących samurajów. — Nawet z nim śpię, prroszę pana, ale tylko raz z niego strzelałem. Do damy, która w środku nocy chciała się wykraść wraz z moim portfelem. — Trafił ją pan? — Nie, prroszę pana, nie miałem zamiaru trafić, po prostu przeczesać jej włosy, przestraszyć. Dama nie powinna kraść, prawda, prroszę pana? Norbert chrząknął i znowu zaczął obserwować samurajów. Gornt objawił mu się z nowej strony, niebezpiecznej strony. Patrol szedł środkiem drogi, wartownicy przed Przedstawicielstwami Brytyjskim, Francuskim i Rosyjskim — tylko tu stale trzymano wartę — spokojnie odciągnęli kurki karabinów. Zostali już ostrzeżeni. — Broń zabezpieczona! Nie strzelać, chłopaki, póki nie powiem — warknął sierżant. — Grimes, idź ostrzec sir Williama, jest z Ruskimi, trzeci dom od nas, przy tej ulicy. Teraz spokój. Żołnierz odłączył się od oddziału i pobiegł. Latarnie przy promenadzie migotały. Wszyscy czekali z niepokojem. Oficer japoński kroczył naprzód niewzruszenie. — Podle wygląda ten sukinsyn, co nie, panie sierżancie — szepnął wartownik. Pociły mu się dłonie na karabinie. — Wszystkie te sukinsyny podle wyglądają. Tylko spokojnie.

Oficer podszedł do Przedstawicielstwa Brytyjskiego, szczeknął komendę. Samurajowie zatrzymali się i ustawili przodem do bramy. Oficer wystąpił naprzód i gardłowym japońskim przemówił do sierżanta. Zapadła cisza. Dalsze niecierpliwe władcze słowa, wyraźnie rozkazy. — Czego chcesz, chłopczyku? — spytał sierżant cichym, wysokim głosem; był pół metra wyższy od Japończyka. Dalsze nieprzyjemnie brzmiące zdania, wypowiedziane jeszcze bardziej wściekłym tonem. — Czy ktoś wie, co on mówi? — zawołał sierżant. Nikt nie odpowiedział, ale po chwili wyszedł ostrożnie z tłumu Johann i ukłonił się Japończykowi, który odkłonił się zdawkowo. Johann zwrócił się do samuraja po holendersku, a ten odpowiedział w tym samym języku, powoli dobierając słowa. — Ma wiadomość, list dla sir Williama, musi mu go dostarczyć osobiście — rzekł Johann. — Nic o tym nie wiem, proszę pana. Po co im te cholerne miecze przy boku? Oficer ruszył ku bramie przedstawicielstwa i natychmiast odciągnięto wszystkie bezpieczniki karabinów. Japończyk zatrzymał się. Wyrzucił z siebie wściekły potok słów do sierżanta i strażników. Wszyscy samurajowie wysunęli z pochew miecze na ćwierć długości i przyjęli postawę obronną. Patrol piechoty morskiej ustawił się w szyku, jak do tłumienia rozruchów. Przeciwnicy czekali na pierwszy błąd drugiej strony. W tym momencie Pallidar i dwaj oficerowie dragonów wypadli z Przedstawicielstwa Rosyjskiego, mieszczącego się trochę dalej przy ulicy. Mieli na sobie galowe mundury, przy boku galowe szpady. — Obejmuję komendę, sierżancie — oświadczył Pallidar. — W czym problem? Johann wyjaśnił. Pallidar, dobrze już wyszkolony w japońskich zwyczajach, podszedł do oficera, ukłonił się i upewnił, że tamten odkłania mu się jak równemu sobie. — Powiedz mu, że ja przyjmę list. Jestem adiutantem sir Williama — oświadczył. — Powiada, że przeprasza, ale ma rozkaz dostarczyć list osobiście.

— Powiedz, że zostałem upoważniony, by... Przerwał mu głos sir Williama. — Kapitanie Pallidar, chwileczkę! Johann, od kogo jest ten list? — Minister stał na progu rosyjskiego bungalowu. Siergiejew wraz z innymi tłoczyli się w drzwiach. Oficer wskazał na proporzec, rzucił kilka urywanych słów, a Johann zawołał. — Powiada, że od tairó, ale chyba ma na myśli roju, Starszych. Kazano mu oddać pismo natychmiast, osobiście. — W porządku, powiedz mu, by tu podszedł. Johann przetłumaczył. Oficer władczo przywołał sir Williama, by się do niego zbliżył, lecz sir William odpowiedział jeszcze ostrzej, jeszcze mniej uprzejmie. — Powiedz mu, że jestem na kolacji. Jeśli tu natychmiast nie podejdzie, może dostarczyć list jutro. Johann miał zbyt wiele doświadczenia, by tłumaczyć to dosłownie i przekazał tylko sam sens wypowiedzi. Oficer samurajski z wściekłością wciągnął powietrze, a potem pomaszerował ciężko do rosyjskiej bramy, przecisnął się obok dwóch postawnych brodatych wartowników i stanął przed sir Williamem najwyraźniej oczekując, aż ten mu się ukłoni. — Keirei — warknął sir William. Salutować; jedno z niewielu słów, których raczył się nauczyć. — Keirei! Oficer zaczerwienił się i ukłonił automatycznie. Ukłonił się jak równemu i jeszcze bardziej zakipiał ze złości, gdy zobaczył, że sir William ledwo kiwa głową, jak komuś niższemu rangą. Z drugiej strony, pomyślał, ten plugawy człowieczek jest przywódcą gai-jinów znanym z tego, że potrafi wpaść w gniew równie ohydny jak jego smród. Kiedy zaatakujemy, osobiście go zabiję. Wyjął zwój, postąpił naprzód i wręczył go, odszedł do tyłu, ukłonił się idealnie, poczekał, aż ukłon zostanie oddany, mimo że nie zrobiono tego uprzejmie. Odczuwał satysfakcję, że zyskał przewagę nad wrogiem. By rozładować gniew, sklął swych ludzi i odszedł majestatycznie, jakby towarzyszący mu ludzie w ogóle nie istnieli. Poszli za nim wściekli, że gaijinowie są w stanie wykazać taki brak ogłady. — Gdzie, u diabła, jest Tyrer? — spytał sir William.

— Poślę po niego — zapewnił Pallidar. —- Nie, niech pan będzie uprzejmy poprosić Johanna, by do mnie przyszedł. — Nie ma takiej potrzeby, sir Williamie — wtrącił Erlicher, szwajcarski minister. — Jeśli list jest po holendersku, mogę go panu przeczytać. — Dziękuję, ale lepiej niech to zrobi Johann, gdyż zna on także trochę japoński. Sir William nie chciał z góry dzielić żadnej informacji z kimś obcym, zwłaszcza z reprezentantem państwa, w którym rozwijano wysoce wyspecjalizowany przemysł zbrojeniowy, dążąc do zdobycia nowych rynków. Szwajcarski przemysł zbrojeniowy słynął z tego, że wykorzystywano dla jego potrzeb wyjątkowe kwalifikacje tamtejszych zegarmistrzów. Była to jedna z niewielu dziedzin, w których wytwórcy brytyjscy nie stanowili znaczącej konkurencji. Jadalnia, największe pomieszczenie bungalowu, mieściła stół na dwadzieścia osób, nakryty w tej chwili wystawnymi srebrami i półmiskami. Obecni byli wszyscy ministrowie z wyjątkiem wciąż niezdrowego von Heimricha. Struan i Angeliąue siedzieli na honorowych miejscach, w pobliżu kilku oficerów brytyjskich i francuskich. Za każdym krzesłem stało dwóch służących w liberii. Inni przynosili potrawy. — Czy mogę skorzystać z przedpokoju, hrabio Siergiejew? — spytał po rosyjsku sir William. -— Oczywiście. Hrabia Siergiejew otworzył drzwi. Poczekał chwilę, aż do pomieszczenia wszedł pośpiesznie Johann, a potem zamknął drzwi. — Dobry wieczór, sir Williamie — powiedział Johann, rad, że go wezwano. Jako pierwszy dowie się, o co chodzi, i nadal będzie mógł oddawać przysługi ministrowi własnego kraju. Złamał pieczęć zwoju i również usiadł. — Po holendersku i po japońsku. To krótka wiadomość. — Szybko przeleciał ją wzrokiem, zmarszczył czoło, przeczytał ponownie i jeszcze raz. Zaśmiał się nerwowo. — Jest zaadresowana do pana, ministra brytyjskiego, i brzmi: „Wysyłam panu depeszę. Zgodnie z rozkazem shóguna Nobusady, otrzymanym z Kioto, wszystkie porty mają być natychmiast zamknięte, wszyscy cudzoziemcy wypędzeni i wyrzuceni, nie

potrze..." — Wyrzuceni! Powiedziałeś „wyrzuceni"? Ryk ministra przeniknął przez drzwi. Kir niepokoju legł na zaproszonych gościach. — Tak, proszę pana — Johann się skrzywił — przepraszam, proszę pana, właśnie tak jest sformułowane: „i wyrzuceni", a dalej: „...nie potrzebujemy i nie chcemy żadnych transakcji między cudzoziemcami a naszym ludem. Wysyłam panu to pismo przed zarządzeniem natychmiastowego spotkania, na którym zostaną określone szczegóły waszego rychłego wycofania się z Yokohamy. Pełna szacunku depesza". — Pełna szacunku? Cholerna sukinsyńska impertynencja, psiakrew... Tyrada przedłużała się. W pewnej chwili sir William przerwał, by zaczerpnąć powietrza. — List podpisano „Nori Anjo, tairó" — dodał Johann. — Tak jak ja to rozumiem, sir Williamie, to znaczy prawie dyktator; poszedł facet w górę.

37 KIOTO

Czwartek, 4 grudnia Toranaga Yoshi pienił się z wściekłości. — Kiedy powołanie tairó zostało potwierdzone? — Przedwczoraj, panie. Prowizoryczne potwierdzenie wysłano gołębiem pocztowym do jaśnie pana Anjo w Edo — odpowiedział gładko Wakura, marszałek dworu, szef urzędników pałacowych. Jawny gniew gościa nie robił na nim wrażenia, przeciwnie, sprawiało mu przyjemność to spotkanie, które zorganizował w swych apartamentach w pałacu. — Formalny zwój, podpisany przez shoguna na prośbę Syna Niebios, wysłano zdaje się tego samego dnia, by doręczyć go jak najszybciej

jaśnie panu Anjo. Ta informacja jeszcze bardziej rozwścieczyła Yoshiego. Jego przodek, shógun Toranaga, ustanowił, że wyłącznie shógunat ma prawo używać gołębi pocztowych. Przez ponad dwa i pół stulecia prawie nie stosowano tej metody łączności; nie była potrzebna, chybaby ogłosić takie ważne wydarzenia, jak śmierć shoguna czy cesarza. Bakufu wolało nie dostrzegać, że od lat niektóre zaibatsu lichwiarzy z Osaki cichaczem używały gołębi, narażając się na różnego typu kary, dodatkowe podatki i obciążenia, gdyby zechciano wymusić przestrzeganie prawa. — A to idiotyczne ultimatum dla gai-jinów? Kiedy ma być dostarczone? — spytał Yoshi. — Natychmiast, panie. Cesarską prośbę, potwierdzoną przez shoguna Nobusadę, dołączono do wiadomości niesionej przez tego samego gołębia. Zaopatrzono ją w notkę: „dostarczyć natychmiast". — Ten rozkaz jest głupi, pośpiech jeszcze bardziej głupi! — Yoshi owinął się szczelniej ocieplaną peleryną. Lekki deszcz bębniący w ogrodach na zewnątrz sprawiał, że czuło się nie tylko zimno, ale i wilgoć. — Wyślij następnego gołębia z unieważnieniem tego rozkazu. Panie, gdyby to ode mnie zależało, natychmiast bym to uczynił, skoro pan tak radzi. Natychmiast jak stąd wyjdziesz, panie, spróbuję uzyskać pozwolenie, lecz wydaje mi się, że pańskie życzenia nadejdą zbyt późno, do tego czasu przywódca gai-jinów otrzyma już ten rozkaz. Może nawet wręczono mu go wczoraj. Wakura z satysfakcją przybrał postawę pełną skruchy. Właśnie zbierał owoce po latach intryg mających doprowadzić do spełnienia życzeń cesarza, do realizacji pragnień większości daimyó. Radowała go zręczność i spryt, jaki wykazał planując akcję kilka dni temu. Udało mu się przystąpić do księżniczki w czasie jej porannego spaceru w ogrodach pałacowych i za jednym zamachem zneutralizował shógunat, bakufu i Yoshiego, najniebezpieczniejszego ze swych wrogów. — Cesarska księżniczko, słyszałem, że pewni dworzanie w otoczeniu Boskiego, mając na względzie twoje interesy, podpowiadają, aby najjaśniejszy pan, twój mąż, jak najszybciej przyznał jaśnie panu Noriemu Anjo tytuł tairó.

— Anjo? — spytała z niedowierzaniem. — Mądrzy ludzie sądzą, księżniczko, że powinno się to zrobić szybko i po cichu, gdyż w Edo wszyscy nagminnie knują i należałoby uniknąć przeszkód ze strony... ambitnych wrogów — rzekł delikatnie — wrogów, którzy wciąż usiłują kopać dołki pod twoim czcigodnym mężem, którzy najprawdopodobniej mają również powiązania z tymi przeklętymi shishi. Pamiętasz Otsu, pani? — Jak bym mogła o tym zapomnieć! Nie chciałabym twierdzić, że mam jakiś wpływ na decyzje w takich sprawach, ale według mnie Anjo jest tępakiem i głupcem. Jako tairó stanie się jeszcze butniejszy. — To prawda, lecz wyniesienie go ponad innych Starszych może okazać się niewielką ceną za to, że jaśnie pan shógun będzie bezpieczniejszy, póki jest niepełnoletni, i zatka to usta jego... jego jedynemu rywalowi, jaśnie panu Yoshiemu. — Czy tairó mógłby usunąć go ze stanowiska kuratora? — To możliwe, księżniczko. Mądrzy ludzie twierdzą, że Anjo ma jeszcze jedną zaletę: jest idealnym narzędziem przeciw gai-jinom. Naiwny, lecz posłuszny cesarskim prośbom. Boski doceni tę lojalność i bez wątpienia wynagrodzi jego usługi. Mądrzy ludzie twierdzą, że im dyskretniej i szybciej dojdzie do tej kombinacji, tym lepiej. Z taką łatwością nasienie wydało kwiat, jak przenawożone orchidee w mej cieplarni. Jakiż byłem mądry, że wmanewrowałem ją w to małżeństwo. Wystarczyło, że szepnęła parę słów temu ociężałemu umysłowo młodzieńcowi, do tego doszła współpraca kilku podporządkowanych mi szlachciców, szybko poproszono mnie o radę, i sprawa została załatwiona. A teraz załatwimy ciebie, Toranago Yoshi, myślał Wakura uszczęśliwiony. Ciebie, Yoshi, przystojniaku; przebiegły, silny, wysoko urodzony uzurpatorze. Czekasz i węszysz, stabilny wśród wichrów władzy, gotowy do rozpoczęcia wojny domowej,.której wszyscy się lękamy, z wyjątkiem najbardziej radykalnej szlachty, wojny, która zniweczy perspektywy odrodzenia władzy cesarskiej i jeszcze raz zepchnie cesarski dwór pod but jakiegoś bandyckiego generała rozpartego aktualnie we Wrotach, a ten obetnie nasze pensje i znowu uczyni z nas żebraków. Z przerażeniem pomyślał, że zaledwie parę pokoleń temu ówczesny cesarz

musiał sprzedawać swój podpis na ulicach Kioto, by uzbierać pieniądze na żywność. Parę pokoleń temu organizowano dworskie małżeństwa z ambitnymi daimyó — karierowiczami, ledwie dorastającymi do klasy samuraja, którzy mogli się jedynie poszczycić sukcesami wojennymi i pieniędzmi. Jeszcze nie tak dawno... Nie, pomyślał, nic takiego się teraz nie wydarzy. Kiedy zostanie zrealizowane sonno-joi, nasi lojalni przyjaciele shishi rozwiążą swą organizację i powrócą do swych lenn, wszyscy daimyó skłonią się przed cesarzem, my, dworzanie, będziemy rządzili i znowu nastanie złoty wiek. Odkaszlnął i ułożył obszerne rękawy swej wymyślnej dworskiej szaty. Twarz miał pokrytą makijażem, jak nakazywał dworski zwyczaj. Zmrużonymi oczami obserwował Yoshiego. — Rozkaz wypędzenia gai-jinów jest z pewnością słuszny, panie. Przejdzie do historii mądra, powszechnie znana niechęć cesarza do gai-jinów i do Traktatów, a nasza Kraina Bogów uwolni się od nich na zawsze. Pana powinno to też radować, jaśnie panie Yoshi. — Owszem, gdyby rozkaz był prawomocny, jeśliby go usłuchano, gdybyśmy mieli środki, by wymusić jego wykonanie. Lecz żadna z tych okoliczności nie zachodzi. Dlaczego nie zasięgnięto mojej rady? — Pańskiej rady, panie? — Namalowane brwi Wakury uniosły się. — Jestem wyznaczonym przez cesarza kuratorem dziedzica! Chłopiec jest niepełnoletni i nie może brać pełnej odpowiedzialności za to, co podpisze! — Och, tak mi przykro, jaśnie panie... gdyby to ode mnie zależało, oczywiście starano by się uzyskać pańską aprobatę. Proszę, niech pan mnie o to nie obwinia, panie. O niczym nie decyduję, mogę tylko przedkładać propozycję, jestem tylko sługą dworu, sługą cesarza. — Trzeba było się ze mną skonsultować! — Zgadzam się, panie, tak mi przykro, nastały dziwne czasy. Twarz Yoshiego stężała. Szkoda już została wyrządzona. Będzie musiał wyciągać shógunat z ich własnego nawozu. Głupcy! Jak to zrobić? Przede wszystkim Anjo. Moja żona miała rację. Ach, Hosaki, brakuje mi twych rad. Pomyślał o rodzinie i spojrzał na zewnątrz. Wściekłość od razu mu minęła. Za oknem shóji zobaczył, jak pod

osłoną kunsztownie wykończonego dachu czekają jego strażnicy, dalej widział ogrody zraszane obfitym deszczem, mieniące się zharmonizowanymi odcieniami czerwieni, złota i brązu. Stanowiło to tak przyjemny widok dla oka i duszy; jakże tu inaczej niż w Edo, myślał oczarowany. Hosaki dobrze by się tu czuła. Takie to różne od naszego spartańskiego życia. Ona ceni piękno. Łatwo ulec urokowi tego klimatu, ogrodów, łaskawemu niebu i łagodnym deszczom, najlepszej muzyce, poezji, egzotycznym potrawom, wykwintnym szatom i jedwabiom, wyszukanym rybom i ptakom śpiewającym, alabastrowym dworskim pięknościom, Pływającemu Światu Kioto, Shimibarze, najbardziej cenionemu w całym Nipponie. Nie mieć żadnych ziemskich zmartwień i troszczyć się tylko o wybór kolejnej przyjemności. Niewiele udało mu się osiągnąć od momentu przybycia do Kioto — jedynie czasowy pokój z Ogamą. Ponadto zaznał kilku rzadkich chwil przyjemności: rozkosze z Koiko, codzienny trening w szermierce i sztukach wojennych, cudowny masaż, z którego Kioto słynęło, posiłki niczym uczty, gra w go i szachy, pisanie poezji. Jakież to mądre posunięcie ze strony mojego przodka, że zamknął cesarza i tych wystrojonych lizusów w Kioto, a swą własną stolicę zbudował w Edo, daleko od pokus i intryg. I jakżeż mądrze zrobił zabraniając shógunom odwiedzania tej pułapki pełnej miodu. Powinienem stąd wyjechać. Ale przecież nie mogę bez Nobusady. Dwór się od niego odcinał. Nobusada również. Młodzian dwukrotnie odwołał w ostatniej chwili spotkanie z powodu przeziębienia. Lekarz oficjalnie potwierdził tę diagnozę, lecz jego oczy przyznawały, że to wymówka. — Zdrowie jaśnie pana shóguna rzeczywiście mnie martwi, jaśnie panie Yoshi. Jest słabej budowy i jego męskość pozostawia wiele do życzenia. — Czy nie ma w tym winy księżniczki? — Nie, nie, panie. Jest pełna życia, a jej jin, hojne i soczyste, może zadowolić najbardziej wybredne jang. Yoshi wybadał lekarza. Nobusada, w przeciwieństwie do swego ojca i braci, nigdy nie był miłośnikiem szermierki, polowań czy sportów na wolnym powietrzu. Wolał łatwiejsze dyscypliny jak sokolnictwo i łuczni-

ctwo, a preferował konkursy poezji i kaligrafii. Nie było w tym jednak nic złego. — Jego ojciec jest wciąż krzepki jak stare siodło, a rodzina słynie z długo wieczności. Nie ma powodu do niepokoju, doktorze. Daj mu jeden ze swych eliksirów, każ jeść więcej ryb, mniej polerowanego ryżu i mniej tych egzotycznych potraw, tak lubianych przez księżniczkę. Yazu uczestniczyła w jednym spotkaniu, jakie Yoshi odbył ze swym podopiecznym sześć dni temu. Rozmowa przebiegła źle. Nobusada nie chciał mówić o terminie powrotu do Edo, odrzucił rady kuratora we wszystkich innych sprawach i aby go rozdrażnić, mówił o Ogarnie. — Samurajowie z Chóshu rządzą na ulicach; ludzie Ogamy tępią nikczemnych shishi. Kuzynie, nie jestem bezpieczny nawet w otoczeniu naszych wojowników. Jedynie tutaj, pod opieką cesarza! — To mit. Jesteś, panie, bezpieczny tylko w zamku Edo. — Tak mi przykro, jaśnie panie Yoshi — rzekła księżniczka słodko jedwabistym głosem — lecz w Edo panuje taka wilgoć, pogoda jest tam znacznie gorsza niż w Kioto, a mój mąż cierpi z powodu kaszlu i wymaga ochrony. — To prawda, Yazu-chan. Kuzynie, podoba mi się tutaj. Po raz pierwszy w życiu jestem wolny, a nie zamknięty w tym okropnym pałacu! Tu mogę spacerować, śpiewać, grać i czuć się bezpiecznie. Jesteśmy bezpieczni. Mogę tu zostać na zawsze! Czemu nie? Edo jest śmierdzącym, obrzydliwym miejscem. Wspaniale byłoby, gdybym rządził stąd. Yoshi bezskutecznie próbował przemówić mu do rozsądku. Wreszcie Nobusada palnął: — Dopóki nie osiągnę pełnoletności, już niedługo, kuzynie, najbardziej potrzebny mi jest silny przywódca, tairó. Nori Anjo byłby doskonały. — Byłby bardzo zły dla ciebie, panie, i dla shogunatu — odparł Yoshi i cierpliwie wyjaśnił dlaczego. Bezskutecznie. — Nierozsądne jest ro... — Nie zgadzam się, kuzynie. Anjo słucha mnie, właśnie mnie, czego ty nigdy nie robisz. Powiedziałem, że pragnę pokłonić się Bóstwu, memu szwagrowi, Anjo się zgodził i przybyłem tutaj, a ty się temu sprzeciwiałeś! On wysłuchuje moich słów! Moich! Moich, shóguna! I nie zapominaj, każdy byłby lepszy niż ty. Ty nigdy nie zostaniesz tairó,

nigdy! Yoshi zostawił ich oboje i choć ścigał go szyderczy, irytujący śmiech Nobusady, nie wierzył ani przez chwilę, że Anjo kiedykolwiek naprawdę zostanie tairó. Ale teraz to już rzeczywistość, myślał ponuro, zdając sobie sprawę, że Wakura go obserwuje. — Wyjadę z Kioto w ciągu najbliższych kilku dni — podjął nagle decyzję. — Ale przecież tak niezwykle krótko tu bawiłeś, panie — rzekł Wakura, w duchu składając sobie gratulacje. — Chyba nasze przyjęcie nie było aż tak okropne? — Nie, okropne nie było. Jakie jeszcze inne denerwujące informacje ma pan dla mnie? — Nie mam żadnych, panie. Tak mi przykro, że to, co przekazałem, przyprawiło cię, panie, o niezadowolenie. — Wakura zadzwonił. Natychmiast wszedł wymalowany paź, niosąc herbatę i półmisek z daktylami. — Dziękuję, Orni. — Chłopiec odsłonił w uśmiechu wymalowane na czarno zęby i wyszedł. — To najsłodsze daktyle, jakich kiedykolwiek próbowałem. Z Satsumy. Były wielkie, obtoczone w miodzie i wysuszone na słońcu. Oczy Yoshiego zwęziły się. To, że pochodziły z Satsumy, nie było zbiegiem okoliczności. — Wspaniałe — stwierdził, gdy skosztował owocu. — Owszem. Jaka szkoda, że daimyó Sanjiro nie jest tak słodki, jak owoce hodowane przez jego żołnierzy-farmerów. Ciekawe, że samurajowie z Satsumy uprawiają oba te zawody nie tracąc swego statusu. Yoshi wziął następny daktyl. — Ciekawe? To po prostu ich dawny obyczaj. Zły obyczaj. Lepiej, by ludzie byli samurajami albo farmerami, jednymi albo drugimi, tak jak chce Testament. — Ach, tak, Testament. Lecz przecież po bitwie pod Sekigaharą shógun Toranaga nie pozbawił tej rodziny ani lenna, ani głów, choć walczyli przeciwko niemu. Może również lubił ich daktyle. Ciekawe, ne? Może wystarczyło mu, że położyli przed nim głowy na ziemi, pokornie oddali mu władzę nad Satsumą i jeszcze pokorniej podziękowali, gdy dawał im Satsumę jako lenno.

— Mądry władca, bardzo mądry. Lecz obecnie, za panowania Sanjiro, Satsumczycy nie są tacy pokorni. — To dotyczy też innych — powiedział Yoshi cicho. — Jak wspominałem, żyjemy w dziwnych czasach. — Wakura z namysłem wziął następnego daktyla. — Krążą pogłoski, że pan Sanjiro przygotowuje do wojny swe legiony i całe lenno. — Satsumą zawsze znajduje się w stanie wojny. Następny odwieczny zwyczaj. Musi pan podać mi nazwisko pańskiego dostawcy... dostawcy daktyli — rzekł Yoshi. — Moglibyśmy w Edo korzystać z usług jakiegoś dostawcy. — Chętnie — odparł Wakura, wiedząc, że nigdy, przenigdy nie dałby nikomu przejąć swej sieci szpiegowskiej. — Niektórzy z mądrych doradców uważają, że tym razem Sanjiro naprawdę rozpocznie wojnę na głównej wyspie. — Wojnę? Przeciwko komu, panie marszałku dworu? — Sądzę, że przeciw tym, których uważa za wrogów. — A kimże oni są? — pytał cierpliwie Yoshi, pragnąc skłonić Wakurę do otwartości. — Pogłoski mówią, że chodzi o shógunat, tak mi przykro. — Jemu będzie przykro, jeśli spróbuje wojować wbrew obowiązującemu prawu, panie marszałku dworu. Jeśli zaś chodzi o tych mądrych doradców, których pan wspominał, może doradziliby mu, by nie robił głupstw. Doradcy również mogą być bardzo głupi, ne? — Zgoda. — Wakura uśmiechnął się samymi ustami. — Zgadzam się, że Sanjiro jest wojowniczy, lecz nie jest głupcem. Tak samo Ogama z Chóshu. I Yodo z Tosy. Wszyscy Panowie Zewnętrzni są wojowniczy i spiskują... tak jak niektórzy błądzący, zbyt ambitni urzędnicy na dworze. — Nawet gdyby to była prawda, panie, cóż może uczynić kilku dworaków przeciwko wielkiemu shógunatowi, skoro dwór nie posiada żadnych żołnierzy, ziem, koku, skoro wszyscy zależą od szczodrości shogunatu, który wypłaca im pensje? Yoshi uśmiechnął się sztucznie. — Szerzą niezadowolenie wśród ambitnych daimyó... Och, to mi coś

przypomina. — Uznał, że Wakura posunął się za daleko i trzeba mu kija. — Może w waszej cudownej oazie jeszcze o tym nie wiecie, lecz w tym i w przyszłym roku w Nipponie będzie szalał głód, nawet w moim Kwanto. Krążą pogłoski, że w tym roku, i w przyszłym, pensje dla dworu zostaną obcięte, zdaje się o połowę. — Był rad, gdy zobaczył rozbiegane oczy Wakury. —Tak mi przykro. — Tak, tak przykro, to będzie żałosny, żałosny dzień. Czasy są już wystarczająco ciężkie. — Wakura miał ochotę krzyczeć i grozić, ale powstrzymał się. Próbował ocenić, czy Yoshi jest na tyle potężny, by zainicjować i przeprowadzić taką redukcję. Nie tylko on tego chce, daimyo też zawsze narzekają i oczywiście Rada Starszych by się na to zgodziła. Ale tairó Anjo unieważni ich zarządzenie. Od czegóż tam jest, jak nie od spełniania naszych życzeń? Ogama? Ten butny pies aprobowałby cięcia, tak jak Sanjiro i wszyscy pozostali! Lepiej będzie dla Anjo, jeśli unieważni tę uchwałę! Wakura przywołał na twarz najpiękniejszy ze swych uśmiechów. — Książę doradca pyta, czy przekazałby mu pan w postaci memoriału swoje poglądy na temat Satsumy, Choshu i Tosy, zwłaszcza na temat niebezpieczeństwa, jakie stwarza Satsuma, oraz jak w przyszłości dwór mógłby wspomagać shógunat... i unikać nieporozumień. — Z największą przyjemnością — Yoshi rozpromienił się. Co za wspaniała okazja! — Ostatnia sprawa. Mam zaszczyt panu przekazać, że Boski zaprosił pana, jako swego osobistego gościa, jak też shóguna Nobusadę, kilku daimyo i tych z Tosy, Choshu i Satsumy na Uroczystości Najkrótszego Dnia. Zaproszenia dla Tosy i Satsumy zostały już wysłane, pańskie i jaśnie pana Ogamy będą wręczone z właściwym ceremoniałem jutro, lecz chciałem mieć przyjemność powiadomienia pana o tym. Yoshi był zdumiony, gdyż spotkał go zaszczyt niesłychany dla kogoś spoza Wewnętrznego Kręgu. Najkrótszy Dzień przypadał w tym miesiącu — dwunastym — dwudziestego drugiego dnia. Za osiemnaście dni. Świętowanie potrwa przynajmniej tydzień, może dłużej. Mógłby wyjechać zaraz potem, zostałoby mu wiele czasu, by załatwić sprawę

Anjo. Chwileczkę! Zapomniałeś o słowach Testamentu: Wystrzegaj się rozsławiania swych namiotów w Niebiańskiej Sadybie. To nie dla nas. Jesteśmy ludźmi, oni są bogami, zawistnymi jak ludzie, a bliskość spłodzi ich pogardę. Zagłada naszej linii sprawiłaby wielką przyjemność tym fałszywym bogom. Mogłoby się to zdarzyć wyłącznie w ich mateczniku. Yoshiego ogarnął nagły lęk. Tego zaproszenia nie można było odrzucić. — Dziękuję — rzekł i skłonił się. W południe stojący na czatach naprzeciw koszar Toranagi shishi obserwował leniwie, jak czterdziestu samurajów i chorążych wyszło z bramy i ruszyło ulicą ku Wschodnim Wrotom pałacu. Była to rutynowa południowa zmiana warty. Większość samurajów niosła włócznie, wszyscy mieli miecze, peleryny przeciwdeszczowe zrobione ze słomy i słomiane szerokie stożkowate przeciwdeszczowe kapelusze. Zaczęła się lekka ulewa i shishi, ziewając, naciągnął pelerynę na ramiona. Przesunął stołek pod daszek ulicznego straganu, prowadzonego przez sympatyka shishi. Podawano tu makaron, zupę i herbatę. Brodaty osiemnastolatek, ronin z Satsumy, pełnił służbę od świtu i czekał teraz na zmiennika. Katsumata, zanim ukradkiem opuścił Kioto, nakazał bezustanną obserwację kwater głównych Toranagi i Ogamy. — Natychmiast gdy pojawi się okazja do ataku na któregoś z nich, zorganizujcie błyskawiczny zamach. Ale jeden człowiek, nie więcej; musimy oszczędzać shishi. Przypadkowy atak to nasza jedyna szansa zemsty. Uderzenie musi nastąpić poza obrębem murów i wyłącznie przy dużych szansach na powodzenie. Przy zaporze w bramie zatrzymało się kilku tragarzy niosących wiązki warzyw i kosze świeżych ryb. Strażnicy sprawdzili każdego z nich niezwykle starannie, a następnie gestem kazali im przejść.

Młodzian ziewnął znowu. Nie ma szans, by prześlizgnąć się przez kordon. Rozmyślał przez chwilę, czy ta dziewczyna, Sumomo, zdołała dostać się do środka i znaleźć tam sobie miejsce, tak jak ustalili to z Katsumata. liii, to cud, że tych troje uciekło tunelem, po prostu cud. Ale gdzie są teraz? Od czasu ich niezwykłej ucieczki nic o nich nie słyszano. Jakie to ma znaczenie? Z pewnością są bezpieczni, tak jak my — mamy wpływowych opiekunów. Przegrupujemy się później. Będziemy pomszczeni. Sonno-joi zostanie zrealizowane. Zobaczył, jak strażnicy zakręcają za róg i znikają. Czuł się zmęczony, więc na pocieszenie pomyślał o ciepłych futonach i oczekującej go kochance. Patrol shógunatu dotarł do Wschodnich Wrót. Niskie budynki wartowni, przytulone do ścian, stały po obu stronach bramy. W razie potrzeby mogły pomieścić pięciuset ludzi z końmi. Sześciometrowej wysokości wrota zrobione były z twardego drewna wzmocnionego żelaznymi okuciami. Po jednej stronie znajdowało się znacznie mniejsze przejście, stojące teraz otworem. Nad wrotami górowały pradawne kamienne mury. Przez chwilę nowi i starzy wartownicy gwarnie przemieszali się ze sobą. Wszyscy byli dobrze opatuleni. Oficerowie sprawdzili ludzi i broń, stara warta zaczęła się ustawiać, a oficer i ashigaru z warty obejmującej służbę poczłapali na drugą stronę drogi. Ulewa ustała. Przez obłoki przedarło się nawet trochę słońca. Obaj mężczyźni skręcili w drugą ulicę i weszli do innych koszar, podobnych do wielu innych rozproszonych po całym Kioto. Kwaterowało tu dwustu samurajów Ogamy — w przyzwoitej odległości od Wrót, lecz jednak dość blisko. — Czterdziestu mężczyzn, tutaj ma pan ich nazwiska — powiedział oficer do swego odpowiednika i ukłonił się. — Żadnych wiadomości do przekazania. — Dobrze. Proszę, chodźcie obydwaj ze mną — rzekł oficer Ogamy. Poprowadził ich korytarzem przez kordon swoich ludzi, uważnie oglądając po drodze listę nazwisk. Poszli przejściem do pustego pokoju, przecięli go i podeszli do zamkniętych drzwi. Oficer zapukał i otworzył je. W

pomieszczeniu za nimi nie było wiele mebli — tylko niski stół i tatami. Przy oknie stał Ogama, czujny, uzbrojony, lecz sam. Obaj oficerowie odstąpili na bok i pokłonili się. Ashigaru zdjął kapelusz i ukazała się twarz Yoshiego. W milczeniu oddał długi miecz swemu oficerowi. Krótki zachował. Wszedł do wnętrza i drzwi się za nim zamknęły. Obaj oficerowie odetchnęli głęboko. Obaj byli spoceni. Yoshi się skłonił. — Dziękuję, że wyraził pan zgodę na spotkanie. Ogama odpowiedział ukłonem i zaprosił swego gościa, by usiadł naprzeciw. — Cóż jest takiego pilnego i po co ta cała tajemnica? — Złe wieści. Powiedział pan, że sojusznicy powinni wymieniać ważne informacje. Tak mi przykro, Noriego Anjo mianowano tairó! Wiadomość wyraźnie zrobiła na Ogarnie wrażenie. Słuchał uważnie tego, co mówił Yoshi. Gdy dowiedział się o cesarskim zaproszeniu, gniew mu nieco minął. — Taki zaszczyt, takie uznanie! liii, i nie przyszło pośpiesznie. - Też tak myślałem. Dopóki nie wyszedłem z pałacu. Wtedy dostrzegłem, jak głęboka to pułapka. — Jaka pułapka? — Władcy Satsumy, Tosy, pan i ja zgromadzimy się wszyscy w jednym miejscu w tym samym czasie. W strojach ceremonialnych. Wewnątrz murów pałacowych. Bez broni, bez strażników. — Cóż mógłby zrobić Wakura? Albo ktokolwiek z nich? Nie mają samurajów ani armii, ani pieniędzy, ani broni. Nic! - Racja, ale niech pan pomyśli: kiedy razem we czwórkę staniemy przed Synem Niebios, któreś z nich: Wakura, książę Fujitaka, shógun Nobusada lub księżniczka; mogą zasugerować, że nadszedł właściwy moment, by czterej najwięksi daimyó w kraju dali wyraz lojalności, ofiarując Boskiemu swą władzę. Ogama zmarszczył czoło. — Żaden z nas by się nie zgodził, żaden! Wykręcalibyśmy się, odpowiadali wymijająco, nawet kłamali i... — Kłamać? Synowi Niebios? Nigdy. Niech pan posłucha dalej. Powiedzmy, że książę doradca przed uroczystością, na osobności, powiedziałby do pana

coś w tym rodzaju: Jaśnie panie Ogama, Syn Niebios życzy sobie pana zaadoptować, uczynić z pana księcia Ogarnę, kapitana gwardii cesarskiej, Jaśnie Pana Dowódcę Wrót, członka Nowej Cesarskiej Rady Dziesięciu, która będzie rządzić zamiast uzurpatorskiego shógunatu Toranagów. W zamian... — Jak to? Co za Rada Dziesięciu? Niech pan poczeka... W zamian pan tylko uzna Boskiego za tego, kim naprawdę jest: za Syna Niebios, Posiadacza Świętych Regaliów: Jabłka, Zwierciadła i Berła; wyniesionego nad wszystkich ludzi potomka bogów. W zamian odda pan swoje lenno i samurajów na jego usługi, by wypełniali jego życzenia, które będą przekazywane panu przez Cesarską Radę Dziesięciu! Ogama wpatrywał się w niego. Na górną wargę wystąpiły mu kropelki potu. — Nigdy... nigdy nie zrezygnowałbym z Chóshu. — Może tak, może nie. Może, powiedziałby rzecznik cesarza, na dokładkę cesarz ustanowi pana jako Pana Choshu, Zwycięzcę Gai-jinów, Obrońcę Cieśniny, poddanego jedynie Jemu i Cesarskiej Radzie Dziesięciu. — Kto jeszcze będzie w tej radzie? — spytał Ogama ochryple. Yoshi wytarł pot z czoła. Cały ten schemat wpadł mu do głowy nieoczekiwanie, po powrocie do koszar, gdy generał Akeda zrobił przypadkową uwagę o tym, jak podstępni są ludzie w Kioto, jakby samo powietrze, którym oddychają, przesycone było intrygami i to, co początkowo wygląda na nagrodę, w następnym momencie przeradza się w pętlę na szyi. Poczuł się wprost fizycznie niedobrze, gdyż zrozumiał, że można go oczarować równie łatwo jak innych — dziś ukołysano go fałszywym poczuciem bezpieczeństwa, potem miał być izolowany, wreszcie zaproszony, by przeniósł się w zaświaty. — Proszę zauważyć, Ogama-sama, już pana to kusi. Kto jeszcze zasiadałby w tej radzie? Tak jakby to miało jakieś znaczenie. Pan byłby jeden przeciwko tym, kogo tamci mianowali, Sanjiro również. Jaśnie pan Marszałek Dworu Wakura i jemu podobni zdominowaliby was i rządzili. — Nie zgodzilibyśmy się. Ja ni... — Proszę mi wybaczyć, ale zgodziłby się pan. Zaproponowaliby zaszczyty, które skusiłyby nawet kami. Na przykład zastąpiliby shógunat Toranagów

shógunatem Rady Dziesięciu! Oczywiście mnie nie zaofiarowano by miejsca w Radzie Cesarskiej ani też żadnemu z Toranagów, z wyjątkiem Nobusady, ale on i tak już należy do nich, jak ostrzegałem. — Yoshi splunął z wściekłością. — Mianowanie Anjo to ich pierwszy ruch. Obaj mężczyźni dokładnie rozważali wszelkie możliwości i dostrzegali coraz liczniejsze czyhające w nich pułapki. Uroczystości będą się ciągnęły przez tygodnie, a nawet dłużej — rzekł ochryple Ogama — będziemy zobowiązani wydawać przyjęcia dla dworu i dla siebie nawzajem. Można będzie wprowadzić wolno działające trucizny. Yoshi zadrżał. Całe życie bał się w głębi duszy, że zostanie otruty. Ukochany wujek umarł w strasznych mękach. Lekarz orzekł: „z przyczyn naturalnych", lecz wuj zawadzał wrogo nastawionemu bakufu i jego zgon był dla nich czymś niesłychanie wygodnym. Może go otruto, a może nie. Śmierć poprzedniego shóguna. Tego samego roku, kiedy wrócił Perry. Jednego dnia shógun był zupełnie zdrów, następnego — nie żył. Śmierć taka wygodna dla nienawidzącego go tairó Ii, który chciał na jego miejsce ustanowić marionetkę — Nobusadę. Pogłoski, żadnych dowodów. Lecz trucicielstwo to pradawna sztuka w Nip-ponie i w Chinach. Yoshi nie rozważał namiętnie tego problemu: czy śmierć od trucizny jest jego karmą; ale starannie dbał o to, by jego kucharze byli godni zaufania, i uważał, co je. Ale i tak od czasu do czasu ogarniał go strach. Nagle Ogama zacisnął pięść i walnął nią w otwartą dłoń drugiej ręki. — Anjo tairo! Nie mogę w to uwierzyć! — Ani ja. Gdy Yoshi wysyłał posłańca, by umówić się na to potajemne spotkanie, myślał sobie, co za ironia losu, że teraz on i Ogama muszą współpracować naprawdę, jeśli mają przeżyć. Sam już nie zdołałby ochronić swego życia. Przynajmniej obecnie. — Jak zapobiec tym wydarzeniom? Widzę, że dwór może mnie skusić. — Ogama z niesmakiem splunął na tatami. — Mogliby skusić każdego, Ogama-dono. — Są podobni do wilczych kami. Wpadliśmy w pułapkę. Jeśli otrzymamy

zaproszenie od Boskiego, jego zasrane sługusy nas zniszczą... A może poślę po Basuhiro, ma umysł węża...! Cóż, podsumujmy to, o czym mówiłeś: wpadamy w pułapkę jedynie w tym wypadku, jeśli jutro przyjmiemy zaproszenie. Jeśli nas tu nie będzie... co? — Ogama uśmiechnął się nagle anielsko, lecz uśmiech równie nagle znikł z jego twarzy. Yoshi zrozumiał dlaczego. — Musielibyśmy okazać sobie wzajemnie ogromne zaufanie — powiedział szybko. — Owszem. Co pan proponuje, by... ustrzec się przed błędami? -— Nie mogę przewidzieć wszystkich możliwości, ale oto rozwiązanie tymczasowe: obaj wieczorem wymkniemy się z Kioto i zobowiążemy pozostać z dala przez co najmniej dwadzieścia dni. Natychmiast ruszę do Edo, by załatwić sprawę Anjo i zostanę tam, dopóki tego nie doprowadzę do końca. Tutaj dowództwo obejmie jak zwykle generał Akeda, który oświadczy, że musiałem nagle wyjechać do Smoczego Zęba z powodu choroby w rodzinie, lecz mam niebawem powrócić. Pan pojedzie do Fushimi i tam przenocuje. Jutro, o zachodzie słońca, gdy okaże się, że zaproszenia nie można panu wręczyć, gdyż nikt, nawet Basuhiro nie wie, gdzie pan się znajduje... Jakieś wątpliwości? - To zbyt ryzykowne, żeby nie zostawiać mu żadnej informacji, lecz niech pan kontynuuje. — Pozostawiam to panu, ale jutro o zachodzie słońca wyśle pan wiadomość księciu Fujitace, z propozycją osobistego spotkania następnego ranka, powiedzmy w ruinach Monoyama. — Ruiny Monoyama były ulubionym celem wycieczek mieszkańców Kioto. — W czasie rozmowy wyrazi pan zdumienie z powodu „zaproszenia" oraz swój żal, że był pan nieobecny i nie mógł pan go przyjąć. Doradzi mu pan też, by się postarał, żeby żadne następne zaproszenia nie nadchodziły aż do chwili pańskiego powrotu. Kiedy to nastąpi? Nie jest pan pewien. Gai-jinowie zagrozili, że wkrótce wylądują w Osace. Musi pan tam pojechać i wszystko zaplanować. Niech pan mu to jasno wyłoży: lepiej będzie, jeśli nie nadejdą żadne dalsze nieoczekiwane cesarskie zaproszenia, choć niezwykle i z całą należną pokorą pan je sobie ceni, póki pan nie zdecyduje się, by je przyjąć.

Ogama odchrząknął. Pogrążony w myślach wpatrywał się w tatami. — A Sanjiro i Yodo z Tosy? — spytał po chwili. — Przyjadą z oddziałami, wprawdzie paradnymi, lecz jednak z wojskiem. — Niech pan przekona Fujitakę, by zmieniono termin zaproszeń. Powinien zasugerować Boskiemu, że w tym roku z Najkrótszym Dniem związane są złe znaki. — Dobry pomysł! Ale jeśli termin nie ulegnie zmianie. — Już Fujitaka postara się załatwić sprawę. — Jeśli to takie łatwe, dlaczego by nie pozostać, nawet otrzymawszy zaproszenia? Powiem Fujitace o niepomyślnych wróżbach. Ceremonia zostanie odwołana, prawda? O ile w ogóle Fujitaka ma taką pozycję, by coś doradzać lub odradzać. — Tak, jeśli działa wspólnie z Wakurą. Wierzę, że powietrze, którym oddychamy, przesycone jest intrygami. Usidlą nas. Nie mógł zrobić nic więcej. Nie zamierzał zostawiać tutaj Ogamy samego i wciąż miał do rozwiązania problem Wrót. — Zostałbym w Fujimi lub w Osace przez dwadzieścia dni — rzekł wolno Ogama. — Nie mógłbym powrócić do Chóshu. Moje Kioto byłoby... ja byłbym narażony na atak. — Czyj atak? Przecież nie mój, jesteśmy sprzymierzeńcami. Pan może jechać do Chóshu, jeśli pan sobie życzy. Niech Basuhiro utrzymuje tutaj pańską pozycję. — Żadnemu wasalowi nie można ufać w takim stopniu — oświadczył kwaśno Ogama. — A co z shishi? — Basuhiro i mój Akeda będą ich nadal miażdżyć. Nasi szpiedzy bakufu będą ich nadal tropić. — Im więcej o tym myślę, tym mniej mi się to podoba — nachmurzył się Ogama. — Zbyt wiele niebezpieczeństw, Yoshi-dono. Fujitaka z pewnością powie mi, że pańskiego zaproszenia również nie doręczono. —- Zdziwi się pan. Niech mu pan zasugeruje, że moje usprawiedliwienie chorobą musi być tylko przykrywką i że na pewno pędzę teraz do Edo, by jakoś przeszkodzić gaj-jinom, którzy grożą, że przybędą do Kioto. I żeby dopilnować, by na pewno opuścili Yokohamę. — Twarz Yoshiego stwardniała. — Oczywiście nie opuszczą jej.

— Więc zmusimy ich do tego — rzekł szorstko Ogama. — We właściwym czasie, Ogama-dono — w głosie Yoshiego brzmiało zdecydowanie. — Wszystko, co przepowiedziałem, spełniło się. Niech pan mi wierzy, gai-jinów nie uda się wyrzucić. Jeszcze nie. — Więc kiedy? Wkrótce. Trzeba na chwilę zapomnieć o tym problemie. Przede wszystkim musimy chronić samych siebie. Dwie prośby: wyjeżdżamy razem i wracamy razem. Pozostajemy tajnymi sprzymierzeńcami, chyba że sami w osobistej rozmowie to zmienimy. — Ogama zaśmiał się, lecz nie powiedział nic. — Ostatnia rzecz: w czasie mojej nieobecności nasza umowa co do Wrót pozostaje w mocy. — Pańskie myśli skaczą niby kot z cierniami w łapach. — Ogama odchrząknął i poruszył ścierpniętymi kolanami. — Może się na to zgodzę, może nie. To zbyt ważna sprawa, by decydować od razu. Muszę porozmawiać z Basuhiro. — Nie. Niech pan rozmawia ze mną. Ja potrafię udzielić lepszej rady, ponieważ więcej wiem i co ważne, w tej sprawie pański interes jest również moim interesem. A ponadto nie jestem wasalem zabiegającym o drobne oznaki przychylności. — Tylko o wielkie. Na przykład o Wrota. — To drobnostka w porównaniu z niektórymi przysługami, jakie sobie wzajemnie oddamy, gdy zostanie pan tairó — zaśmiał się Yoshi. — Więc póki nim nie jestem, niech mi pan okaże przychylność w jednej sprawie: da mi pan głowę Sanjiro. Yoshi spojrzał na niego, kryjąc zaskoczenie. Nie zapomniał, co Inejin opowiedział mu o Ogarnie i „Purpurowym Niebie". Inejin mówił o tym, w jaki sposób, mając poparcie Sanjiro lub zapewnioną jego neutralność, Ogama wygra z shógunatem stosując uświęconą historią, ulubioną przez daimyó taktykę — podstępny atak. — A może wystarczyłyby panu jego jaja? — spytał Yoshi i nakreślił plan, który udoskonalał już od miesięcy. Ogama zaczął się śmiać. Strażnicy ustawieni w kolumnę człapali w kierunku kwater. Właśnie

skończyli służbę. Na przodzie szli czterej mężczyźni, wśród nich Yoshi, nadal przebrany za żołnierza pieszego. Chociaż uprzedzono ich, by traktowali go jako zwykłego ashigaru, przychodziło im to z trudnością, zerkali na niego ukradkowo i przepraszali, gdy podeszli zbyt blisko. Jednym z żołnierzy był informator shishi o nazwisku Wataki. Nie miał okazji donieść o tym, że właśnie nadarza się niezwykła sposobność, by zorganizować zasadzkę. Yoshi był znużony, lecz zadowolony. Ogama w końcu zgodził się na wszystko, więc teraz Yoshi mógł opuścić Kioto, zostawiając Wrota bezpieczne pod władaniem shógunatu. Sam shógunat również był niezagrożony. Przez pewien czas — wystarczający czas, pomyślał. Ryzyko jest olbrzymie, a mój plan tak pełen dziur, że Ogama zmartwi się, gdy je zauważy. To nie ma znaczenia, z pewnością i tak planuje zdradę. Nie szkodzi, nic lepszego nie mogłem zrobić, a już w żadnym wypadku przyjąć zaproszenia. Pogoda poprawiła się, słońce stanęło w szranki z obłokami o władzę nad niebem. Yoshi prawie nie zważał na otoczenie. Umysł miał zaprzątnięty szczegółowym planowaniem wyjazdu. Kogo powiadomić? Co z Koiko i generałem Akedą? Kogo wziąć ze sobą? Czy zdąży na czas, by zminimalizować szkody w Edo? Najpierw kąpiel i masaż, decyzje później. Spojrzał uważniej i zaczął rozpoznawać ulice, po których maszerowali. Przechodnie, kramy i konie, kaga i palankiny, domy i szopy, dzieci, handlarze ryb, przekupnie, wróżbici, skryby i cała ta jarmarczna krzątanina. Zupełnie nowe dla niego doświadczenie — jest jednym z wielu, incognito w oddziale. Odpowiadało mu to. Wkrótce niczym przybysz z prowincji chłonął widoki, dźwięki i zapachy wielkiego miasta. Nigdy tego przedtem nie widział. Pragnął zatrzymać się, wmieszać w tłum, robić to co oni, jeść to co oni i spać tam gdzie oni: — Żołnierzu — szepnął do młodego człowieka obok — gdzie chodzicie po służbie? — Ja... ja, jaśnie panie? — mężczyzna jąkał się i omal nie upuścił swej włóczni, struchlały, bo przemówił jego pan w całym swym majestacie. Chciałby natychmiast klęknąć. — Ja... ja... idę się napić, panie... — Nie nazywaj mnie „panem" — syknął Yoshi. Zaskoczyło go to, że

swym pytaniem wprawił w zakłopotanie idących obok samurajów. Niektórzy z nich wypadli z rytmu i popsuli nieco szyk. — Wszyscy zachowujcie się normalnie! Nie patrzcie na mnie! Żołnierz przeprosił, a maszerujący w pobliżu próbowali zastosować się do rozkazu. Przychodziło im to z trudnością, gdyż jaśnie pan Yoshi przerwał zaklęcie niewidzialności. Sierżant rozejrzał się wokół i podbiegł zaniepokojony. — Wszystko w porządku, jaśnie panie? Czy wszys... — Tak, tak, sierżancie. Wracaj na swe miejsce! Sierżant pokłonił się automatycznie i usłuchał; żołnierze w marszu wyrównali krok. Koszary znajdowały się sto jardów dalej. Yoshi przyjął z ulgą to, że ten drobny incydent pozostał nie zauważony przez tłum, dalej kłaniano się, gdy przechodziła kolumna. Jednak dwaj ludzie coś dostrzegli — czujka shishi: Izuru i jego zmiennik, Rushan, młody ronin z Tosy, który właśnie podszedł do straganu ulicznego niedaleko koszar Toranagów. — Czyżbym się upił, Rushan? Sierżant kłania się żołnierzowi pieszemu. Sierżant? — Też to widziałem, Izuru — szepnął jego towarzysz. — Spójrz na żołnierza, o tam. Teraz go widać, ten wysoki, przy końcu kolumny. Popatrz, jak trzyma włócznię. Niezbyt wprawnie. — Słusznie, ale... co z nim jest, co? — Popatrz: inni obserwują go nie patrząc na niego! Kolumna zbliżała się, a oni ze wzrastającym podnieceniem przyglądali się żołnierzowi. Choć jego broń, mundur i wyposażenie były takie same jak pozostałych strażników, rzucała się w oczy istotna różnica: w postawie, w sposobie chodzenia, w cechach fizycznych mężczyzny, mimo że usiłował się garbić i powłóczyć nogami. — Jaśnie pan Yoshi — wypowiedzieli jednocześnie obaj mężczyźni. — Jest mój — dodał natychmiast Rushan. — Nie, mój — sprzeciwił się Izuru. — Ja go zobaczyłem pierwszy! — szepnął Rushan przejęty, tak niecierpliwy, że ledwo mógł mówić. — Obydwaj, razem mamy większe szanse.

— Nie. Nie podnoś głosu. Jeden człowiek, taki był rozkaz Katsumaty, a my się zgodziliśmy. Jest mój. Daj mi sygnał kiedy! Z bijącym sercem Rushan przecisnął się przez ciżbę, by znaleźć lepsze miejsce do ataku. Kłaniano mu się uprzejmie, biorąc go za zwykłego samuraja niskiej rangi z jednego z ceremonialnych garnizonów, który skończył służbę. Nie zwracano na niego specjalnej uwagi — ludzie mieli za chwilę kłaniać się nadchodzącej kolumnie. Rushan zajął pozycję na skraju drogi. Rzucił ostatnie spojrzenie, by zlokalizować ofiarę. Popatrzył na swego przyjaciela Izuru, całkowicie spokojny. Jego poemat przedśmiertny, przeznaczony dla rodziców, przechowywał wioskowy shoya. Izuru oddał go dziesięć lat temu, gdy zbuntował się wraz z dziesięciu innymi samurajami — uczniami. Wszyscy byli goshi i zaprotestowali, kiedy odmówiono im wstępu do szkoły wyższego stopnia, ponieważ ich rodzice nie mogli sobie pozwolić na nieuniknione w takiej sytuacji łapówki dla lokalnych urzędników. Pozabijali urzędników, ogłosili się roninami działającymi na rzecz sonnó-jói i uciekli. Z całej jedenastki tylko on jeden pozostał przy życiu. Wkrótce umrę w chwale, myślał. Wiedział, że jest u szczytu swych możliwości i że jest gotów, a Izuru będzie jego świadkiem. Izuru również ogarnęła gorączkowa żarliwość. Postanowił wprowadzić w życie swój własny plan, gdyby Rushanowi nie powiódł się atak. Ufny w swe siły przeniósł się na dogodniejsze miejsce. Spojrzał na bramę koszar. Nadchodzący patrol miał za chwilę przejść przez zaporę i strażnicy przygotowywali się do zwyczajowej kontroli oddziału. Izuru natychmiast zauważył, że towarzyszy temu bardziej niż zwykle ożywiona krzątanina, rozkazy są wypowiadane dobitniej, ludzie poruszają się energicznie i nerwowo. Zaklął w duchu. Oni wiedzą! Oczywiście że tak, i wiedzieli już wtedy, gdy kolumna opuszczała koszary! Dlatego właśnie przez cały ranek łatwo się irytowali i kręcili nerwowo. Wszyscy wiedzieli, że jaśnie pan Yoshi w przebraniu wyszedł z pałacu. I dokąd poszedł? Do Ogamy! Ale po co? Czy planowali jeszcze jedną zasadzkę na nas? Czyżby znów nas zdradzono? Izuru ani przez chwilę nie zapominał o Rushanie; cały czas mierzył wzrokiem odległości, oceniał potrzebny czas. Piesi sprzedawcy oddawali już

pokłony. Za chwilę sierżant zatrzyma kolumnę, oficer z bramy wyjdzie mu naprzeciw, wymienią ukłony, sprawdzą nadchodzących ludzi, a potem wszyscy odmaszerują. Oficer podniósł rękę. Kolumna zatrzymała się. Teraz, rzekł Izuru w myślach, lecz prawie słyszalnie, i wykonał ruch ręką. Rushan dostrzegł ten gest i rzucił się na koniec oddalonej o dwadzieścia jardów kolumny. Uniósł oburącz długi miecz. Przebił się przez pierwszych dwóch mężczyzn, rozłożył ich, zanim ktokolwiek się zorientował, i zaatakował mieczem Yoshiego, który przez ułamek sekundy patrzył na niego nic nie rozumiejąc. Potem Yoshi, wiedziony jedynie instynktem, szarpnął się ku wymierzonej w jego kierunku klindze i odchylił ją w stronę osłupiałego, stojącego obok żołnierza. Ten krzyknął i zwalił się na ziemię. Samurajowie skłębili się natychmiast, wrzeszcząc. Rushan ryknął sonnojoi i wyszarpnął ostrze. Żołnierze rozpychali się, strażnicy wybiegli z bramy, postronni gapie stali sparaliżowani. Wataki, informator shishi, zaskoczony na równi ze wszystkimi, stał przerażony, że zostanie w to wciągnięty lub że zdradzi go ten znajomy mu shishi, który pojawił się tu znikąd. Wataki zobaczył, jak Rushan uderza ponownie, i wstrzymał oddech. Lecz Yoshi odzyskał równowagę i choć nie starczyło mu czasu, by dobyć miecza, odbił cios drzewcem włóczni. Rushan przeciął drzewce z łatwością, lecz ostrze broni wyhamowało i przekręciło się, a Yoshi zdążył rzucić się naprzód i złapać lewą ręką rękojeść miecza przeciwnika. Rushan prawą dłonią błyskawicznie wyrwał krótki miecz z pochwy i dźgnął w kierunku brzucha przeciwnika — klasyczny gambit w walce w pojedynkę. Również teraz Yoshi był przygotowany na cios. Wypuścił włócznię i prawym przedramieniem przycisnął dłoń Rushana, odchylając ostrze tak, by zaplątało się w jego płaszczu. Rushan wypuścił broń i teraz jego mordercza dłoń — o palcach niby szpony, twardych jak skała — dźgnęła w kierunku oczu Yoshiego. Paznokcie nie trafiły w oczy, lecz wbiły się pod nimi. Yoshi wziął szybki głęboki oddech. Człowiek gorzej wytrenowany zwolniłby chwyt na rękojeści długiego miecza zamachowca i natychmiast by poległ, ale on na ślepo schwycił obiema dłońmi przeciwnika, który teraz bezskutecznie młócił rękami, nie panując już nad sobą. Dzięki temu żołnierz stojący z tyłu

za Rushanem mógł chwycić go za gardło, a Wataki widząc, że walka jest przegrana, i bojąc się, że shishi zostanie schwytany żywcem, z ulgą pchnął go w dolną część pleców. Ostrze miecza przeszło na wylot. Rushan krzyknął. Krew ciekła mu z ust, lecz on nadal walczył, oślepiony śmiercią, która w nim wzbierała, aż wreszcie wszystko się skończyło. Od rozpoczęcia ataku upłynęła zaledwie minuta. Gruczoły w dalszym ciągu kazały Yoshiemu reagować jak w sytuacji zagrożenia, ale czuł, że z mężczyzny uchodzi życie. Opierające się o niego ciało przeciwnika zrobiło się nagle ciężkie. Nie zwolnił jednak chwytu, dopóki nie był absolutnie pewien, że shishi naprawdę nie żyje. A potem czekał, aż ręce innych odciągną ciało Pokrywała go krew. Szybko się zorientował, że nie jego własna. Miał szczęście, ale mimo to był wściekły na ludzi w pobliżu, którzy nie wykazali czujności, nie utworzyli ochronnego muru, pozwolili mu walczyć samemu. Klął na nich, rozkazał, by z wyjątkiem tych dwóch, którzy mu pomogli, cały oddział wszedł do koszar na kolanach, ze złamanymi mieczami. Potem, dysząc, rozejrzał się. Ruchliwa przed chwilą ulica była prawie pusta. Kiedy zorientowano się, o co chodzi w tej hałaśliwej potyczce z samotnym napastnikiem, kiedy Yoshi stracił nakrycie głowy i rozpoznano go, ludzie wydali pomruk zdumienia. Kilku niezwłocznie dało nura w boczne uliczki, inni poszli ich śladem. Ostrożny strumyczek zmienił się w falę powodziową; nikt nie chciał być zatrzymany jako świadek czy oskarżony o współudział. Izuru odszedł jako jeden z pierwszych, gdy zobaczył, że ewentualna druga szarża nie ma szans powodzenia. Rushan spaskudził ten atak, myślał sobie idąc upatrzoną przedtem boczną ulicą, dobrze skryty w tłumie opuszczającym miejsce wydarzeń. Dureń, powinien odciąć głowę któremuś z pierwszej dwójki, by odwrócić uwagę, a potem, przy wycofywaniu miecza, użyć tej samej płynnej, brutalnej siły i wykonać zamach na pierwotny cel, na wysokości talii. Yoshi nie mógłby uniknąć takiego ciosu. W żadnym wypadku. Katsumata będzie wściekły. Wielokrotnie nam to przecież pokazywał, wielokrotnie udzielał instrukcji. Wyjątkowa okazja zmarnowana! A to, że pozwolił Yoshiemu złapać

rękojeść własnego miecza i odparować pchnięcie w brzuch... Rushan zasłużył na to, by pochwycono go żywcem i użyto do szermierczego treningu. Chwileczkę, lepiej nawet, że to się w ten sposób skończyło. Jeśli Rushan wykazał taką niezdarność w swym najważniejszym pojedynku, prawdopodobnie załamałby się i wydał nasze kryjówki. Nie można ufać ludziom z Tosy, choćby nawet należeli do shishi! Ale dlaczego Toranaga Yoshi podjął takie ryzyko? Z tyłu ozwały się jakieś krzyki. Żołnierze ścigali maruderów z tłumu, by złapać świadków. Nie dotrą do mnie, nie ma co się śpieszyć. Znowu zaczęło padać. Wiatr się wzmógł. Izuru opatulił się ciaśniej, rad, że ma płaszcz i kapelusz. Kolejny zaułek pełen kałuż i następny, teraz przez most, po śliskich deszczułkach. Wkrótce szedł już bezpiecznie w labiryncie śliskich uliczek, które doprowadziły go do tylnego wejścia w murze wielkiej rezydencji. Strażnik rozpoznał go, pozwolił przejść, wskazując ręką bezpieczny dom shishi zagubiony w rozległych ogrodach. Na mundurze mężczyzny pyszniły się znaki marszałka dworu Wakury. Na ulicy, przy której mieściła się kwatera główna Toranagów, wleczono na wartownię właściciela straganu. Protestował głośno: nic nie wie, jest nikim i błaga, by pozwolono mu odejść. Nie śmiał zniknąć wraz z innymi, gdyż na miejscu zbyt dobrze go znano. Kilku pochwyconych maruderów z tłumu popychano za nim. Daszek straganu łopotał żałośnie na wietrze. Koiko, używając ręcznego lusterka z wypolerowanej stali, kończyła robić makijaż. Palce drżały jej nieznacznie. Ponownie uczyniła świadomy wysiłek, by przestać myśleć intensywnie i by nie bać się o Yoshiego ani z jego powodu i o siebie, ze swoich powodów. Pozostałe dwie kobiety, Teko, jej maiko — uczennica — i Sumomo patrzyły uważnie. Pokój był mały i funkcjonalny, podobnie jak reszta apartamentu, przylegającego do kwatery Yoshiego. Wystarczało dla niej miejsca, gdy spała sama zjedna pokojówką. Pomieszczenia przeznaczone dla reszty jej osobistej służby znajdowały się dalej. Gdy skończyła, przyjrzała się swemu odbiciu. Nie dostrzegała bruzd na twarzy, a kiedy się uśmiechnęła, skóra marszczyła się tylko we właściwych

miejscach. Gałki oczne czysto białe, tak jak białe być powinny, źrenice ciemne — tak, jak ciemne być powinny. Zupełnie nie zdradzały dręczących ją trosk. To przyjemne. Wtedy przypadkiem zobaczyła odbicie Sumomo, która nie zdawała sobie sprawy, że jest obserwowana, i jej twarz pozostała przez chwilę otwarta i wyrazista. Koiko dostrzegła, jak wiele odbija się na tym obliczu konfliktów, i poczuła ucisk w żołądku. Szkolenie, szkolenie, szkolenie, cóż byśmy bez niego zrobiły, pomyślała i odwróciła się ku obu dziewczynom. Teko, prawie jeszcze dziecko, wzięła lusterko bez zaproszenia i zręcznym ruchem ułożyła drobną dłonią zabłąkany kosmyk. —Cudownie, pani Koiko — powiedziała oczarowana Sumomo. Pierwszy raz została dopuszczona do prywatnej kwatery Koiko. Tajemnice kosmetyki były dla niej odkryciem, przekraczającym dotychczasowe doświadczenia. Owszem. — Koiko sądziła, że Sumomo ma na myśli zwierciadło. Dzięki doskonałej powierzchni było niemal bezcenne. — I jest to również życzliwe lustro, a niewiele takich bywa, Sumumo. W życiu kobiety posiadanie życzliwego lustra, w którym mogłaby się przejrzeć, ma ogromne znaczenie. Och, miałam na myśli cały obraz, który pani tworzy — wyjaśniła zakłopotana Sumomo. — Kimono, uczesanie, dobór kolorów, makijaż warg i brwi. Dziękuję, że pozwoliła mi pani obserwować to wszystko Mam nadzieję, że bez tych zabiegów ogólny obraz nie różni się tak bardzo! — zaśmiała się Koiko. — Och, jest pani najpiękniejszą osobą, jaką widziałam — oświadczyła z egzaltacją Sumomo. W porównaniu z Koiko czuła się jak wieśniaczka: mało subtelna, niezgrabna, cielęca, składająca się tylko z palców, łokci i wielkich stóp. Po raz pierwszy w życiu uświadomiła sobie, że brak jej kobiecości. Co takiego mój ukochany Hiraga we mnie widzi? — zapytywała się z przerażeniem. Jestem zerem, nieatrakcyjnym zerem, nawet nie pochodzę z Chóshu jak on. Nie wniosę mu w posagu ani urody, ani ziemi czy pieniędzy, nie przysporzę prestiżu. To pewne, że tak naprawdę jego rodzice mnie nie akceptują. — Jest pani prawdopodobnie

najpiękniejszą osobą, jaką kiedykolwiek zobaczę — oświadczyła i pomyślała: Czy wszystkie damy Pływającego Świata są do ciebie podobne? Nawet ta maiko będzie uderzająco piękna, kiedy dorośnie, choć nie dorówna swej pani. Nic dziwnego, że mężczyźni żenią się z kobietami takimi jak ja tylko po to, by zarządzały ich domami i rodziły im dzieci; tak łatwo ulokować im swe uwielbienie gdzie indziej, cieszyć się pięknem gdzie indziej. I jakże przy tym pełniej. Koiko dostrzegła jej szczerość, ale równocześnie smutek i zazdrość nie do ukrycia. — Również jesteś piękna, Sumomo — rzekła. Od dawna wiedziała, jakie wywiera wrażenie na wielu kobietach. — Teko-chan, możesz teraz odejść, ale przygotuj wszystko na później... i postaraj się, by nam dwóm nie przeszkadzano. — Tak, pani. Teko miała jedenaście lat. Tak jak w przypadku Koiko, jej rodzice, chłopi, zawarli kontrakt z mama-san, kiedy córka miała siedem lat. Pracę zarobkową rozpocznie jako czternasto- lub piętnastolatka. Do tego czasu, i tak długo jak zechce mama-san, kontrakt czynił właśnie ją odpowiedzialną za utrzymanie, ubranie i przyuczenie dziewczynki do życia w Pływającym Świecie. A jeśli dziecko wykaże zdolności — także za szkolenie w rozmaitych sztukach: muzyce, tańcu, poezji lub rozmowie, a może we wszystkim naraz. Gdyby maiko nie robiła postępów, mama-san mogła w każdej chwili odsprzedać jej kontrakt, lecz gdy wybór okazał się mądry, tak jak to miało miejsce w przypadku Koiko, podjęte ryzyko bardzo się opłaciło: wkład finansowy zwracał się z nawiązką, a dom zyskiwał reputację. Niestety, nie wszystkie mama-san były delikatne, łagodne czy cierpliwe. — Biegnij teraz i pograj trochę — poleciła Koiko. — Tak, pani. Teko wiedziała, jakie to wielkie szczęście, że została uczennicą uwielbianej przez siebie Koiko. Bardzo starała się być przydatna. Wykonała idealny ukłon i w aurze nieodpartego czaru, odeszła. Koiko spojrzała na Sumomo. Niepokojąco fascynowało ją szczere spojrzenie dziewczyny, jej sposób bycia i siła. Pięć dni temu przyjęła

samurajkę i od tamtej chwili nie miała okazji, by porozmawiać z nią sam na sam. Teraz nadszedł stosowny moment. Otworzyła w mózgu przegródkę: Katsumata. Och, mój przyjacielu, cóżeś mi uczynił? Podszedł do niej podczas jej wizyty u mama-san w Kioto, która, z polecenia Meikin — jej własnej mama-san z Edo — załatwiała pokojówki, fryzjera, masażystki. Koiko zabrała ze sobą z Edo tylko Teko i jedną pokojówkę. — Chcę wypowiedzieć prośbę życia — rzekł wtedy Katsumata. — Nie, nie wolno ci! — odparła przerażona jego widokiem, przerażona, że wystawia ją na niebezpieczeństwo z powodu takiego tajemnego spotkania. Obawiała się też, że Katsumata zażąda oddania przysługi, która z pewnością pociągnie za sobą fatalne konsekwencje. O ile prośba życia została spełniona, tej samej osoby nie wolno było prosić o nic więcej. Wynikały też z tego tytułu olbrzymie zobowiązania osobiste. — Kiedy jaśnie pan Toranaga Yoshi mnie uhonorował swym wyborem, zgodziliśmy się, że wszelkie osobiste kontakty między nami powinny ustać, z wyjątkiem sytuacji wyjątkowych. Uzgodniliśmy to. — Tak, dlatego właśnie jest to prośba życia. Siedem lat temu, kiedy miała piętnaście lat, Katsumata był jej pierwszym klientem. Szybko stał się czymś znacznie więcej: przyjacielem, guru i wytrawnym nauczycielem. On właśnie otworzył jej oczy na sprawy tego świata, na to, że są równie ważne jak prawa Pływającego Świata. Przez te lata nauczał ją ceremonii picia herbaty, sztuki debatowania, kaligrafii, mówił o poezji i ukrytych znaczeniach w literaturze i polityce. Dzielił się z nią swymi ideami i planami na przyszłość; opowiadał, jak jego mała grupa samurajskich uczniów zawładnie krajem, wprowadzi siłą sonno-joi; wreszcie pokazał jej, że w układance zwanej sonno-joi jest dla niej istotne miejsce. „Jako kurtyzana najwyższej rangi będziesz powiernicą silnych, jako żona jednego z nich, a bez wątpienia poślubisz jednego z nich, urodzisz synów samurajów i staniesz się nieodzowna w nowej przyszłości. W twoim ręku skupi się znaczna część władzy, nie zapominaj o tym!" Meikin należała do stronników ruchu, więc oczywiście zgadzała się na to. Koiko szczerze podziwiała odwagę i śmiałość Katsumaty, doceniała

wzrastającą pozycję shishi. — Szczęście zaczyna nas opuszczać — rzekł wtedy i opowiedział jej o zasadzce ostatniej nocy i o swojej ucieczce wraz z dwojgiem innych. — Zostaliśmy zdradzeni, nie wiem przez kogo, ale musimy się na pewien czas rozproszyć. — Głowy czterdziestu shishi wbito na kołki? — szepnęła przerażona. — Czterdziestu. Większość z nich to przywódcy. Uciekło tylko nas troje, jeszcze jeden shishi i dziewczyna, moja podopieczna. Posłuchaj, Koikochan, nie ma wiele czasu. Prośba życia polega na tym, byś strzegła tej dziewczyny, kiedy będziesz w Kioto, przyjęła ją do swego domu, nawet zabrała ze sobą z powrotem do Edo i... — Och, mimo że bardzo bym chciała, tak mi przykro, to niezwykle trudne. Generał Akeda bardzo zważa na nowych ludzi. Osobiście odbyłby z nią rozmowę, tak jak ze wszystkimi moimi sługami — odparła najuprzejmiej, jak mogła, przerażona w duchu, że ośmielił się zasugerować coś tak niebezpiecznego, że ona ma przygarnąć uciekinierkę shishi, choćby nawet tamta była niewinna. — To bardzo tru... — Oczywiście, że trudne. Ale postaraj się zorganizować wszystko tak, by nie musiała się z nim spotykać. — Sądzę, że to niemożliwe i poza tym jest jeszcze jaśnie pan Yoshi... — nie dokończyła, mając nadzieję, że Katsumata cofnie prośbę, lecz on ciągnął łagodnie, obserwując ją uważnym, błagalnym wzrokiem. Mówił, że Sumomo będzie z nią bezpieczna, że jest samurajką, narzeczoną bardzo ważnego shishi, kobietą godną zaufania. — Tak mi przykro, lecz proszę, byś to zrobiła dla sonno-joi. Można jej zaufać. W przypadku jakichkolwiek kłopotów odeślij ją. Wykona każde zadanie... przepraszam, Koiko-chan, muszę iść. Prośba życia, spełnij ją jako dawna przyjaciółka. — Poczekaj. Będę musiała to uzgodnić z generałem Akedą, ale jeśli nawet da się tego uniknąć, z pewnością muszę zapytać moich domowników, muszę się oczywiście z nimi naradzić. Co mam wtedy mówić na jej temat? Generałowi i domownikom? Nie znam tych ludzi z Kioto, w ogóle nic o nich nie wiem. — Ich mama-san zapewnia, że zasługują na zaufanie — oświadczył z

całkowitym przekonaniem. — Pytałem ją, i ona to aprobuje. W innym przypadku bym ci tego nie proponował. Powiedz im, że Sumomo jest po prostu upartą dziewczyną i jej kurator, twój stary, bardzo stary klient, pragnie, aby ją utemperowano i wyszkolono w użytecznych kobiecych sztukach. Nie mogę jej zabrać ze sobą, a chcę, by była chroniona. Mam zobowiązania w stosunku do jej narzeczonego. Ona będzie ci we wszystkim posłuszna. Koiko zadrżała na myśl o niebezpieczeństwie, na jakie naraża siebie, a także tych, za których jest odpowiedzialna — Teko i służbę: cztery pokojówki, fryzjera i masażystkę. Na szczęście zgodzili się przyjąć obcą osobę do swego grona i udzielać jej nauk, a Akeda w czasie rozmowy nie wykrył niczego podejrzanego. Ach, Katsumato, wiesz, że nie mogłabym ci odmówić, myślała. To dziwne jak szybko, w ciągu ledwie kilku miesięcy, zapomniałeś o żądzy wzbudzanej przez me ciało i zapragnąłeś zamiast tego posiąść i rozwinąć mój umysł. Wciąż jestem jak skuta żelaznymi obręczami, mam w stosunku do ciebie ogromny dług. Gdyby nie ty i wiedza, którą mi dałeś, nie znalazłabym się na szczycie i nie zwiodłabym największego człowieka w kraju. — Siadaj, Sumomo — powiedziała. — Mamy trochę czasu, zanim będę musiała iść. Tu nikt nas nie podsłucha. — Dziękuję. — Moja służba martwi się tobą. — Proszę mi wybaczyć, jeśli zachowywałam się niewłaściwie.— Pokojówki są ciekawe, czy w ogóle masz język w buzi — Koiko uśmiechnęła się. — Wszyscy są zdania, że rzeczywiście należy udoskonalić twe maniery i świetnie rozumieją, dlaczego twój kurator pragnie, byś nabrała ogłady. — Potrzebuję ogłady — z uśmiechem przyznała Sumomo. Koiko zmrużyła oczy. Nie mogła powiedzieć, że dziewczyna jest nieatrakcyjna. Ciało zwinne i silne, twarz bez makijażu, jednak świeżość i zdrowie rekompensowały ten niedostatek. Włosy ma w dobrym stanie, lecz trzeba by je ułożyć, myślała krytycznie. Powinno się ją zrobić w stylu Kioto; będzie jej do twarzy. Musi smarować ręce dobrymi olejkami, na wysokie policzki nałożyć róż i dodać koloru wargom. Niewątpliwie ma w sobie coś

obiecującego. Musimy razem wziąć kąpiel, a wtedy dowiem się więcej, choć wątpię, czy mogłaby się przystosować do naszego życia. Nawet gdyby chciała. — Jesteś dziewicą, prawda? — Zobaczyła, że dziewczyna się czerwieni. Natychmiast się zaśmiała. — Ach, przepraszam, oczywiście, że jesteś, przez chwilę zapomniałam, że nie należysz do naszego świata. Proszę, wybacz mi, ale rzadko spotykamy kogoś z zewnątrz, nie mówiąc już o damie samurajce. A mieć kogoś takiego za domownika, choćby na krótko, to wydarzenie prawie niesłychane. — Tak właśnie nas nazywacie? „Ktoś z zewnątrz"? — Tak. Pływający Świat oddziela nas od reszty świata. Weź na przykład małą Teko. Wkrótce zapomni o życiu, jakie prowadziła, i będzie znała jedynie takie jak moje. To właśnie mój obowiązek, szkolić ją i pilnować, by była uprzejma i miła, by robiła wszystko dla przyjemności mężczyzny, a nie kierowała się swymi impulsami. — Oczy Koiko nabrały połysku. — To właśnie sprawia, że mężczyźni są szczęśliwi i zadowoleni: doznają przyjemności we wszystkich jej przejawach, ne? — Przepraszam, nie wiem, co to „przejaw". — Ach, przepraszam, to znaczy „oznaki" lub „cechy". Wszystkie możliwe odcienie przyjemności. — Dziękuję — powiedziała Sumomo z czcią. — Proszę mi wybaczyć, nie miałam zupełnie pojęcia, że damy z Pływającego Świata są takie... oczywiście zakładałam, że są piękne, lecz nigdy, przenigdy nie sądziłam, że aż tak jak pani i nie wyobrażałam sobie, że mogą być tak dobrze wykształcone i utalentowane. — W ciągu kilku dni swego pobytu słyszała, jak Koiko śpiewa i gra na samisenie i była pod wrażeniem jej niezrównanego repertuaru. Ona również umiała nieco grać na samisenie i wiedziała, jakie to trudne. Słyszała, jak Koiko udziela Teko lekcji. Uczyła ją sztuki haiku i innej poezji; cyzelowania zdań; opowiadała o jedwabiach, ich produkcji, o osnowach, wątkach i innych tajemnicach; uczyła początków historii i podobnych cudów. Zakres jej wiedzy był olbrzymi. Ukłoniła się w hołdzie. — Zdumiewasz mnie, pani. — Nauka jest najważniejszą częścią naszej pracy. — Koiko zaśmiała się

cicho. — Usatysfakcjonować ciało mężczyzny jest łatwo: to tylko przelotna rozkosz; lecz trudno sprawiać mu trwałą przyjemność. Zainteresować go i utrzymywać jego względy. Tu droga wiedzie przez jego umysł. Aby to osiągnąć, potrzebne jest wyjątkowo staranne szkolenie. Ty musisz także je rozpocząć. — Gdy można podziwiać kwiaty wiśni, któż oglądałby nać marchewki? — Gdy mężczyzna jest głodny, poszukuje marchewki, a nie kwiatów wiśni, a częściej jest głodny niż syty. — Koiko czekała rozbawiona. Widziała, jak Sumomo opuściła z zakłopotaniem oczy. — Marchew jest pożywieniem wieśniaków, pani — rzekła Sumomo cichutko. — Tak mi przykro. — Smak na wiśnie jest nabyty, tak jak podziw dla ich kwiatów. Marchew może mieć wiele smaków, jeśli należycie ją przyrządzić. — Znów czekała, lecz Sumomo wciąż miała spuszczone oczy. — Powiem prosto, nie zagadkami, byś nie czuła się zakłopotana. To nie seksu poszukują mężczyźni w moim świecie, lecz romantyki, naszego najbardziej zakazanego owocu. Sumomo była zaskoczona. — Naprawdę? — Owszem, dla nas. To trujący owoc. Mężczyźni szukają romantyki również w waszym świecie, większość mężczyzn, i wam nie jest ona zakazana, prawda? — Nie, nie jest. — Twój przyszły mąż niczym się tu nie różni, on też szuka romantyki, wszędzie, gdzie można ją znaleźć. Postaraj się, by mógł jej znaleźć jak najwięcej w twoim domu. — Koiko się uśmiechnęła. — Wtedy dostaniesz i wiśnie, i doskonałą marchew. Smaki można z łatwością uzyskać. — Więc, proszę, naucz mnie. — Opowiedz mi o tym mężczyźnie, twoim przyszłym mężu. — Nazywa się Oda, Rokan Oda — odpowiedziała natychmiast Sumomo, używając przydomka zaproponowanego przez Katsumatę. — Jego ojciec to goshi... a on pochodzi z Kanagawy w Satsumie. — A twój ojciec? — Tak, jak mówiłam, pani. Jest z linii Fujahito — używała swego

nowego pseudonimu. — Także goshi, mieszka w pobliskiej wiosce. — Twój kurator powiada, że ten Rokan Oda jest kimś ważnym. — To bardzo uprzejme z jego strony, pani. Mówić tak, choć Oda-sama należy do shishi i brał udział w ataku na jaśnie pana Anjo przy Wrotach w Edo, a także zabił Starszego Utaniego. Katsumata powiedział jej, że bezpieczniej w miarę możności mówić prawdę, nie trzeba wtedy pamiętać tylu kłamstw. — Gdzie on teraz przebywa? — W Edo, pani. — Jak długo zamierzasz ze mną zostać? — Jeśli o mnie chodzi, pani, jak najdłużej. Mój kurator powiada, że Kioto jest dla mnie niebezpieczne. Nie mogę powrócić do domu, mój ojciec mnie potępia, tak jak i rodzice Oda-sama go potępiają z mojego powodu, tak mi przykro. — Podobne życie jest nie do zniesienia. — Koiko nachmurzyła się. — Cóż, karma to karma i co ma być, to będzie. Choć nie przedstawiam dla nikogo wartości i zdaje się, że bakufu mnie nie znają, sensei Katsumata aprobuje mojego Oda-sama i przyjął na siebie odpowiedzialność za mnie. Kazał mi słuchać cię we wszystkim, pani. — Lepiej słuchać rodziców, Sumomo. — Tak, wiem, ale Oda-sama mi tego zabrania. Dobra odpowiedź, myślała Koiko, widząc jej dumę i zdecydowanie. Ze smutkiem spojrzała na półotwarte okno. Z pewnością ten zakazany romans skończy się podobnie jak tyle innych. Samobójstwem. Wspólnym, jeśli Sumomo ma szczęście. Lub tylko jej samobójstwem, kiedy ten Oda, tak jak powinien, usłucha rodziców i weźmie sobie żonę, którą oni zaakceptują. Westchnęła. W ogrodzie na zewnątrz zmierzch przechodził w noc. Wiał lekki wiatr. — Liście coś sobie szepczą. Co opowiadają? Sumomo skryła zdziwienie i zaczęła słuchać. — Tak mi przykro, nie wiem — odezwała się w końcu.

— Posłuchaj ich, gdy odejdę. To ważne, by wiedzieć, o czym szepczą liście. Dziś zostaniesz tutaj, Sumomo. Może wrócę, może nie. Jeśli wrócę, porozmawiamy jeszcze trochę, a potem mi powiesz, co usłyszałaś. Jeśli nie, wznowimy rozmowę jutro i wtedy mi powiesz. Gdy wróci Teko, by przygotować futony, powiedz jej, że chcę, abyście we dwie ułożyły haiku. — Pomyślała przez chwilę, a potem się uśmiechnęła. — Haiku o ślimaku. — Witaj, Koiko! — powiedział apatycznie Yoshi. Opierał się plecami o ścianę, dłoń trzymał blisko miecza. Miał na sobie yukatę z czerwonego jedwabiu. Na pozór był spokojny, lecz Koiko widziała go na wylot i rozumiała, że jest samotny, przestraszony i potrzebne mu są jej umiejętności. Samym uśmiechem potrafiłaby rozjaśnić najczarniejsze dni. Natychmiast zauważyła, że oczy mu łagodnieją. Dobrze, pierwsze małe zwycięstwo. — Posłuchaj — rzekła, udając powagę. — Mam dla ciebie poemat: Niełatwo poznać, Gdzie jest właściwy koniec Śpiocha ślimaka Jego śmiech rozbrzmiał echem w pokoju. Dobrze, drugie małe zwycięstwo. — Tak się cieszę, że pozwoliłeś mi przyjechać ze sobą do Kioto. Oczy zaczęły mu błyszczeć inaczej i zrobiło jej się cieplej na duszy. Kierując się instynktem, zmieniła zamiar i zamiast mu powiedzieć to, co zamierzała — że jest taki przystojny w migających nocnych światłach, przekazała to, co kryło się głęboko w jej duszy: Smutne to były czasy Kiedy, bez ciebie, Patrzyłam na nadchodzące I odchodzące dni. Klęczała naprzeciw niego. Wyciągnął rękę i ujął jej dłoń. Nie trzeba

było słów. Odzyskał spokój; minęło napięcie, poczucie samotności i wszystkie lęki. Ona też była spokojna. Tyle wysiłku, by się otworzył. Tyle zostało odkryte. To niemądre, tak wiele odkrywać. Jesteś dla mnie kimś bardzo ważnym, stwierdzał nie wypowiadając tego, na sposób wszystkich kochanków. Czynisz mi bardzo wielki zaszczyt, odrzekła bez słów, leciutko marszcząc czoło. A potem jej palce, delikatnie pieszcząc jego dłoń, przekazały: „uwielbiam cię". Ich oczy spotkały się. Uniosła jego dłoń i musnęła ją wargami. Cisza ich osaczała, boleśnie, a potem Koiko przywarła nagle do boku Yoshiego. Objęła go mocno. Jej śmiech zawibrował. — Zbyt dużo powagi, źle to znoszę, Tora-chan! — Znów go uścisnęła, moszcząc się w jego objęciach. — Jestem dzięki tobie taka szczęśliwa. — Ach, ja również — rzekł cicho, zadowolony, że napięcie zostało rozładowane w tak miły sposób. — Uwielbiam cię, twe poematy również. — Ten o ślimaku był Kyoraiego. Zaśmiał się. — Jest twój, Koiko. Jest, nie był. Znowu przytuliła się mocniej, napawając się jego ciepłem i siłą. — Omal nie umarłam, gdy usłyszałam, co się stało dzisiejszego poranka. — Tak już jest — stwierdził po prostu. — Powinienem był wykazać większą czujność, ale zafascynowało mnie życie ulicy. To rzadkie doświadczenie: czuć się niewidzialnym. Warto jeszcze raz tego spróbować, mimo ryzyka. Czyż niebezpieczeństwo nie dodaje temu smaku? Podejmę eksperyment w Edo. W nocy będzie łatwiej, w towarzystwie specjalnie wyszkolonych strażników. — Proszę, wybacz mi, ale powinieneś zażywać oszczędnie tego narkotyku. — Taki mam zamiar. — Trzymał ją w objęciach, w kojącej dla obojga pozycji. — To z łatwością mogłoby przejść w nawyk. Pokój przylegał do jego pomieszczeń sypialnych. Tak jak cały zespół koszarowy, był urządzony po męsku, z niewielką liczbą mebli, wyłożony

tatami najwyższej jakości, lecz wymagającymi już wymiany. Nie będę się martwił opuszczając to miejsce, pomyślał. Ich uszy uchwyciły odgłos zbliżających się stóp. Ręka Yoshiego powędrowała do rękojeści miecza. Obydwoje zastygli. — Panie? — ozwał się stłumiony głos. — O co chodzi? — spytał Yoshi. — Przepraszam, że przeszkadzam ci, panie, przyszedł właśnie list, ze Smoczego Zęba. Koiko nie trzeba było prosić, żeby usunęła się z drogi, podeszła z boku do drzwi i stanęła tam na czatach. Yoshi przygotował się. — Otwórz drzwi, wartowniku — zawołał i drzwi się odsunęły. Wartownik zawahał się, widząc Yoshiego w postawie zaczepno-obronnej, z mieczem poluzowanym w pochwie. — Daj zwój pani Koiko. Wartownik usłuchał i odszedł. Kiedy przeszedł przez drzwi przy końcu korytarza, Koiko zamknęła pokój. Wręczyła zwój Yoshiemu i uklękła naprzeciw niego. Toranaga złamał pieczęć. Żona pytała w liście o jego zdrowie, zapewniała, że synowie i reszta rodziny mają się dobrze i z niecierpliwością wyglądają jego powrotu. Potem przekazywała istotne informacje: Poszukiwacze podróżowali wytrwale razem z twoim wasalem Misamoto. Jak dotychczas nie znaleźli złota, lecz meldują o wielkich — użyli słowa ,,olbrzymich"— złożach węgla wysokiej jakości, tuż pod powierzchnią, więc łatwego do wydobycia. Jak rozumiem, mówili, że to „czarne złoto" i u gai-jinów można je korzystnie wymienić na pieniądze. Nadal prowadzą poszukiwania. Jak słyszymy, Anjo został mianowany tairo i wszystkim rozpowiada, że wkrótce poproszą cię, byś wycofał się z Rady Starszych. Poza tym, konfident, którego odwiedziłeś po drodze do Kioto, przekazuje następującą informację: hasło wroga, które ci przekazał, jest poprawne, a plan gotowy. Nieprzyjaciel zastosuje go jako strategię państwową. Purpurowe Niebo. Więc ta „polityka państwowa" ma polegać na błyskawicznym ataku. Czy moja umowa z Ogarną przetrwa? Odsunął od

siebie to pytanie i czytał dalej: Ronin Ori, który stał się szpiegiem gai-jinów, zginął w ich obozie. Uważa się, że ten drugi, Hiraga, też się tam znajduje. Twój szpieg powiadamia również, że tak jak mu kazano, przechwycił „pokojówkę" i wysłał ją daleko na północ, do podłego burdelu. Jej kochanek ronin został zabity. Yoshi uśmiechnął się. Pokojówka Koiko, która szepnęła shishi o tajemnej schadzce Utaniego. W połowie drogi do Kioto zwolnił ją i odesłał z powrotem do Edo, pod pretekstem jakiegoś uchybienia — oczywiście Koiko nie sprzeciwiała się. Dobrze, pomyślał. Utani, przynajmniej w jakimś niewielkim stopniu jest pomszczony. Wreszcie Gyokoyama. Zakończyłam sprawy pieniężne. Czy mogę użyć ewentualnych złóż węgla jako dalszego zabezpieczenia na poczet wszelkiej zamawianej broni? Może powinniśmy rozmawiać bezpośrednio z gai-jinami, może wykorzystując Misamoto? Proszę cię, udziel mi swej rady. Panie, odczuwam ogromnie brak twej obecności i mądrego doradztwa. Ostatnia wiadomość, tak mi przykro, zaczął się głód. Yoshi przeczytał list powtórnie. Dobrze znał Hosaki i wiedział, że zwrot „dalszego zabezpieczenia" sugeruje, jak trudne były rokowania, a cena wysoka. Nie szkodzi, w przyszłym roku nie będzie głodu i jeśli Gyokoyama przetrwa do tej pory na ziemiach pod moją władzą, zostanie spłacona. Podniósł wzrok na Koiko. Patrzyła w przestrzeń, zagubiona w marzeniach; wiedział, że nigdy ich z nią nie podzieli. — Koiko? — Och. Tak, panie? — O czym rozmyślałaś? — Co liście szepczą sobie wzajemnie. — To zależy od drzewa — odparł zaintrygowany. — Liście klonu, czerwonego jak krew klonu — uśmiechnęła się słodko. — O jakiej porze roku?

— W dziewiątym miesiącu. — Gdyby nas obserwowały, szeptałyby: wkrótce opadniemy, by nigdy nie powrócić. Ale oni są błogosławieni. Oni rosną na drzewie życia. Ich krew jest naszą krwią. — Idealnie. — Klasnęła w dłonie uśmiechając się do niego. — A jeśli byłaby to sosna na wiosnę? — Nie teraz, Koiko-chan, później. Widząc jego nagłą powagę, również spoważniała. — Złe wieści, panie? — I tak, i nie. Ruszam o świcie. — Do Smoczego Zęba? Milczał przez chwilę i zaczęła się zastanawiać, czy tym pytaniem nie popełniła błędu, lecz on namyślał się po prostu, co z nią zrobić. Wcześniej, gdy planował następny etap forsownego marszu, postanowił ją zostawić i pozwolić, by jechała za nim w swoim tempie, tak szybko, jak zdoła. Teraz, gdy na nią patrzył, chciał, by przebywała jak najbliżej. Jej palankin będzie ich opóźniał. Potrafiła jeździć konno, lecz nie dosyć dobrze i taka podróż byłaby dla niej uciążliwa. Tak czy inaczej, plan, który uzgodnili z Akedą, nie mógł ulec zmianie: — Pierwsza grupa czterdziestu ludzi, z sobowtórem mającym na sobie moją lekką zbroję odjedzie tuż przed świtem i spokojnie skieruje się ku Drodze Północnej. Po przejechaniu połowy drogi do Edo zawrócą tutaj, mój „sobowtór" zniknie. Druga grupa, złożona z ludzi, których zabrałem z Edo, wyjedzie wkrótce po pierwszej i ruszy pośpiesznie ku Tokaidó. Forsowny marsz, pod dowództwem tego samego co poprzednio kapitana; ja będę przebrany za zwykłego konnego samuraja, dopóki nie dotrę bezpiecznie do zamku w Edo. — To bardzo niebezpieczne, panie — rzekł ciężko Akeda. — Tak. Będziesz obserwował Ogarnę i niech cię nie opuszcza nadzieja. Leży w jego interesie, żebym poskromił Anjo. — Panie, lecz na zewnątrz staniesz się nieuniknionym celem, łatwym celem. Weź pod uwagę, co wydarzyło się dzisiaj. Pozwól, bym pojechał z tobą, panie. — To niemożliwe. Posłuchaj, jeśli Ogama postanowi uderzyć, przede

wszystkim zaatakuje tutaj. Lepiej bądź na to przygotowany. Musisz go za wszelką cenę odeprzeć. - Nie zawiodę w tym, panie — odrzekł stary generał. A ja niezawodnie dotrę do Edo, myślał Yoshi z taką samą pewnością siebie. Jeśli zaś chodzi o atak — nie będzie pierwszy ani ostatni. Zauważył, że Koiko go obserwuje. Łatwiej zachować mi równowagę, gdy ona jest przy mnie. Światło lamp skrzyło się w jej oczach i na wargach, widział łuk policzka, kolumnę jej szyi, krucze włosy, idealne fałdy kimona i spodnich kimon, lekko kontrastujących z białą skórą. Obłe linie, nieskazitelną figurę, dłonie, niczym kielichy kwiatów, na podołku okrytym błękitnym jedwabiem. Będzie musiała podróżować prawie bez bagażu. Żadnych pokojówek. I obchodzić się tym, co jest dostępne w gospodach. Nie przypadnie jej to do gustu, lubi przecież perfekcję. Może zaoponuje przeciw takiemu nie przemyślanemu i z jej punktu widzenia niepotrzebnemu pośpiechowi. Wspomniał, jak to było pierwszy raz, gdy coś takiego jej zaproponował. To wydarzyło się nie tak znów dawno, zaraz po tym, jak postanowił uzyskać jej wyłączność i powiedział mama-san, Meikin, by wyjechały razem do Smoczego Zęba i natychmiast należycie załatwiły sprawy z jego żoną, Hosaki, która mądrze uznała, że powinna zobaczyć je osobiście, skoro wkład finansowy ma być tak ogromny. Meikin oświadczyła mu, że planowanie podróży zajmie co najmniej tydzień. Koiko oczywiście zabierze własnego fryzjera, masażystkę i trzy pokojówki. — To śmieszne — stwierdził wtedy niecierpliwie. — Nie potrzeba aż tyle personelu w tak krótkiej podróży, zbyteczny wydatek. Obydwie wyjedziecie natychmiast. Oczywiście usłuchały. Nie wzięły służby. Dotarcie do pierwszego przystanku za Edo zabrało im trzy dni, do drugiego — następne trzy. Yoshi gniewał się. On z łatwością pokonywał konno cały ten dystans w czasie od świtu do zmroku. — Jaśnie pan Yoshi — rzekła Meikin, witając go wylewnie i udając zaskoczenie. — Jak miło pana widzieć. — Skąd to opóźnienie?

— Opóźnienie, panie? Kazano nam wyjechać natychmiast i zrobiłyśmy dokładnie tak, jak pan rozkazał. — Ale dlaczego zabiera to wam tyle czasu? — Tyle czasu, panie? Ależ pan nie nakazał nam forsownego marszu. — Macie się pośpieszyć — rzucił krótko, zauważywszy, jak podkreśliła słowo „kazano". — Powiedz Koiko, że chcę się z nią widzieć. Mama-san skłoniła się i pośpieszyła do kwatery Koiko, a on został kipiąc z wściekłości. W końcu wróciła. — Koiko-san będzie zaszczycona widząc pana — oznajmiła radośnie gdy tylko zdoła znaleźć odpowiednią pokojówkę, by pomogła jej zrobić fryzurę. Wyraża żal, ale byłoby impertynencją przyjmowanie bez przygotowania tak czcigodnej osoby jak pan, i pokornie dodaje: „proszę, niech pan będzie na tyle uprzejmy, by poczekać". Gdy tylko przybędą pokojówki, postara się jak najszybciej ukończyć przygotowania... Patrzył wtedy na nią kwaśno i z gniewem. Wiedział, że choćby bardzo nalegał, musi czekać. Cóż innego mógł zrobić: wedrzeć się do pokoju Koiko, zupełnie stracić twarz i zniweczyć wszelkie szanse, że kiedykolwiek znowu będzie dla niego osiągalna? Co ona sobie myśli? — pragnął zaryczeć. Nie zrobił tego. Uśmiechnął się w duchu. Kiedy nabywasz rzadki miecz, oczekujesz, że będzie zrobiony ze stali najwyższego gatunku, będzie miał najświetniejszą głownię i własną duszę. Spokojnie skinął głową. — Wyślij po jej własne pokojówki, fryzjera i masażystkę. Niech migiem przybędą z Edo. To twoja wina, że ich tu nie ma. Powinnaś była mi powie dzieć, że są tak ważni dla pani Koiko. Ma rację, że nie chce się ze mną widzieć, gdy nie wygląda odpowiednio. Oczekuję, że to się nigdy nie powtórzy! Meikin zalała go falą przeprosin i pożegnała niewolniczymi pokłonami, a on śmiał się przez całą drogę powrotną do Edo — wygrał z nimi, zmusił, by straciły twarz i dał im obydwu twarde ostrzeżenie: już nigdy nie próbujcie ze mną żadnych sztuczek. Koiko ani na chwilę nie odrywała wzroku od jego twarzy. Obserwowała go; czekała. — Kiedy się uśmiechasz, panie, jestem taka szczęśliwa. — Z jakiego powodu się uśmiecham?

— Z mojego powodu, panie — odrzekła po prostu. — Być może to dlatego, że pomagam ci śmiać się z życia i chociaż czas człowieka na ziemi to tylko pośpieszne szukanie schronienia przed deszczem, pozwalasz mi, bym niekiedy zapewniła ci schronienie przed deszczem. — Owszem, zapewniasz mi je — rzekł z zadowoleniem. Jeśli ją tu zostawię, nie zobaczę jej przez wiele tygodni, a życie to tylko kwiat wiśni wystawiony na zabłąkane, nie znające panów wiatry. I moje życie, i jej, i w ogóle życie. — Nie chcę cię tu zostawiać. — Miło będzie znaleźć się znowu w domu. W swym tajemnym sercu pomyślał o Meikin. Nie zapomniałem, że jest informatorką shishi, tak jak twoja pokojówka. Głupio ze strony mama-san, że wystawia cię na ryzyko; mógłbym przecież podejrzewać, że ty również należysz do tej bestialskiej hołoty. — Koiko, czy któraś z twych pokojówek jeździ konno? — Nie wiem, panie. Wyobrażam sobie, że przynajmniej jedna to potrafi. — Gdybyś miała pojechać ze mną, musiałabyś też jechać wierzchem, z jedną tylko pokojówką, i zabrać jak najmniej bagażu. Palankin by mnie opóźniał. Jeśli wolisz, mogę bez trudności zorganizować dla ciebie powolną podróż wraz ze wszystkimi domownikami. Dziękuję, lecz skoro chcesz być ze mną, twoje preferencje są oczywiście moimi. Gdybym stała się ciężarem, zdecydujesz, co dalej robić. Jestem zaszczycona, że mnie o to poprosiłeś. — Ale czy któraś z pokojówek, jakaś odpowiednia, jeździ konno? Jeśli nie, musisz jak najwcześniej wyruszyć za mną — rzekł, dając jej okazję do swobodnej zmiany zdania, bez urażania kogokolwiek. — Jest jedna, panie — powiedziała powodowana nagłym impulsem — nowa maiko, niezupełnie pokojówka, raczej praktykantka, a nawet trochę więcej. Nazywa się Sumomo Fujahito, córka goshi z Satsumy, podopieczna starego przyjaciela, klienta, który przed laty okazał mi wiele dobroci. Wysłuchał jej, gdy mu opowiedziała o Sumomo, a zbyt dobrze znał zwyczaje Pływającego Świata, by pytać o tamtego klienta. Zaintrygowany posłał po dziewczynę. — Tak więc, Sumomo, twój ojciec potępia twe przyszłe małżeństwo?

— Tak, jaśnie panie. — Nieposłuszeństwo rodzicom to rzecz niewybaczalna. — Tak, jaśnie panie. Posłuchasz ich. — Tak, jaśnie panie. — Patrzyła na niego bez trwogi. — Już im powiedziałam pokornie, że ich posłucham, ale umrę, zanim poślubię jakiegoś innego mężczyznę. — Dlaczego jesteś w Kioto, a nie w domu? — Ja... mój kurator posłał mnie tutaj, by mnie wyszkolono. — Nie bardzo się sprawił jako twój nauczyciel, prawda? — Tak mi przykro, jaśnie panie. Skłoniła głowę aż do tatami, uprzejmie i z wdziękiem, lecz był przekonany, że nie miała żadnego poczucia winy. Czemu tracę czas? — pomyślał. Bo jestem przyzwyczajony, że wszyscy są mi absolutnie posłuszni, prócz Koiko, którą trzeba sterować jak niestabilną łodzią na ostrym wietrze. A może dlatego, że zajmujące jest poskramianie takiej młodej osoby, przyuczanie jej do pięści, jak przyucza się sokole pisklę, które ona tak przypomina. A potem jej dziób i szpony posłużą moim własnym celom, a nie temu jej panu i władcy, Odzie. — Co zrobisz, jeśli ten Oda, ten goshi z Satsumy, postanowi w końcu usłuchać swych rodziców, jak tego wymaga obowiązek, i weźmie za żonę inną kobietę? — Jeśli przyjmie mnie jako swoją konkubinę, nawet bez fizycznej bliskości, będę zadowolona. Jako kobieta, którą ma od czasu do czasu, też będę zadowolona. Gdy się jednak mną znudzi lub mnie odeśle, przykro mi, tego samego dnia umrę. — Jesteś głupią dzierlatką. — Tak, jaśnie panie. Proszę o wybaczenie, to moja karma. Spuściła oczy i trwała bez ruchu. Rozbawiony, rzucił przelotne spojrzenie Koiko, która czekała na jego decyzję. — Powiedzmy, że twój pan lenny, Sanjiro, rozkaże ci poślubić innego mężczyznę i zabroni popełniać seppuku. — Jestem samurajką, posłuchałabym bez wahania — odrzekła dumnie —

tak jak i mego kuratora, i Ody-sama. Ale po drodze na wesele może się wydarzyć godny pożałowania wypadek. Yoshi odchrząknął. — Czy masz siostry? — Tak, jaśnie panie. Trzy. — Zaskoczyło ją to pytanie. — Czy są równie głupie i uparte jak ty? — One... Nie, panie. — Umiesz jeździć konno? — Tak, panie. — Na tyle dobrze, by jechać do Edo? — Tak, panie. — Koiko, czy jesteś pewna, że ona potrafi cię zadowolić, jeśli się zgodzę, by ci towarzyszyła? — Tak mi się zdaje, panie. Boję się tylko, że mogę cię zawieść, nie mam bowiem jeździeckich umiejętności. — Nie mogłabyś mnie zawieść, nigdy, Koiko-chan. Tak więc, Sumomo, jesteś pewna, że potrafisz dobrze służyć pani Koiko? — Tak, panie, i będę ją chronić bardziej niż własne życie. — Czy również poprawisz swoje maniery, postarasz się być mniej arogancka, bardziej kobieca i mniej przypominać Domu-Gozen? To była słynna kobieta — samurajką, kochanka shóguna, występna zabójczym, która przed wiekami wyruszała do bitwy ze swym równie gwałtownym kochankiem shógunem. Zobaczył, że rozszerzają jej się oczy i wygląda jeszcze młodziej. — Och, zupełnie nie jestem do niej podobna, wcale nie. Dałabym wszystko, by choć ociupineczkę być jak pani Koiko. Wszystko. Powstrzymał śmiech widząc, jak Sumomo dławi się pierwszym głupstwem, które jej rzucił na pożarcie. — Możesz odejść. Zdecyduję później. Kiedy zostali sami z Koiko, roześmiał się cicho. — Zakładamy się, Koiko? Stawiam nowe kimono, że Sumomo będzie wyszkolona, zanim wjedziemy do Edo, jeśli postanowię was obie zabrać ze sobą. — Wyszkolona w jakim sensie, panie?

— W takim, że z zadowoleniem zgodzi się na powrót do swych rodziców, usłucha ich, wyjdzie za mąż i nie popełni seppuku. Koiko z uśmiechem potrząsnęła głową. — Tak mi przykro, bez względu na stawkę, obawiam się, że przegrałbyś, panie. A więc dopuszczała możliwość, że wyraził błędną opinię, i ten fakt popsuł mu trochę humor. — Stawiam kimono przeciw jakiejś przysłudze — rzekł ostro Yoshi, mimo że nie chciał, by to tak zabrzmiało. — Zgoda — odparła natychmiast ze śmiechem — ale tylko jeśli umówimy się, że dając mi kimono, równocześnie przyjmiesz ode mnie przysługę, o którą byś poprosił. Zmrużył oczy. Podziwiał sposób, w jaki obróciła jego błąd w żart. Zakładanie się o coś, o cokolwiek, było błędem. A już na pewno błędem jest wyrażanie upartych sądów na temat humorów jakiejkolwiek kobiety — droga do nieuchronnej katastrofy.

38 WIEŚ SAKONOSHITA

Sobota, 6 grudnia Na gościńcu Tókaidó, czterdzieści mil na wschód od Kioto, w górach, znajdował się przystanek szósty — wieś Sakonoshita. Gdy zapadał zmrok, ostatni znużeni podróżni i tragarze schyleni w podmuchach zimnego wiatru w pośpiechu przekraczali zaporę, by zdążyć przed jej zamknięciem. Wszyscy tęsknili do gorącej strawy, gorącego sake i do ciepła, nawet wartownicy, którzy kroczyli ciężko w słomianych, chroniących od zimna łapciach i wyrywkowo sprawdzali dokumenty.

— Sypnie dziś śnieg — zrzędził jeden z nich. — Nie znoszę zimy i chłodu, nie znoszę pełnić warty. — Ty wszystkiego nie znosisz. — Wcale nie. Lubię jeść i chędożyć. W przyszłym życiu chciałbym się urodzić jako syn kupca ryżu, lichwiarza z Osaki. Wówczas będę mógł świetnie jeść, pić i chędożyć, i będzie mi ciepło, a mój ojciec kupi mi status hirazamuraja albo przynajmniej goshiego, a nie jakiegoś tam zasranego ashigaru. — Marzyciel! Odrodzisz się jako chłop bez ziemi lub męska dziwka w podrzędnym burdelu. Zamykaj barierę. — Nie jest jeszcze ciemno. — Niech maruderzy zamarzną albo płacą zwyczajową stawkę. — Jeśli cię usłyszy kapitan, wylądujesz na Wyspie Północnej, gdzie jak mówią, kutas zamarza, gdy się sika. — Wartownik spojrzał na zakręcającą ku Kioto, pustą teraz drogę pod ciemniejącym, złowieszczym niebem. Szkwał szarpał słomianymi derkami strażników. — Pośpiesz się, łachmyto — krzyknął niecierpliwie do ostatniego wędrowca, półnagiego tragarza, zataczającego się pod ciężkim ładunkiem. Strażnik o twarzy wysmaganej zimnym wiatrem opuścił pierwszą zaporę, potem drugą. Umocował drągi i odwrócił się, by pójść do gospody na gorącą zupę. — Popatrz no tam! — Zza zakrętu wyjechał oddział konny. — Otwieraj zapory! — Niech czekają. Spóźnili się. Wartownik wytarł wierzchem dłoni uporczywą kroplę przy nosie. Mrużył oczy przed wiatrem. Wraz z towarzyszem lustrował przybyłych. Jest ich trzydziestu, czterdziestu, ocenił. Był zbyt zmęczony, by ich liczyć. Jeźdźcy nie dzierżyli proporców, a więc nie reprezentowali nikogo ważnego. Konie były spienione, oni sami — ubłoceni. Jechali skupieni wokół dwóch kobiet, które siedziały na oklep. Miały na sobie ciężkie ubrania i duże, przewiązane pod brodą kapelusze z woalkami. Wartownik uśmiechnął się w duchu. Nie dostaną żadnego pokoju na dzisiejszą noc ani nawet miejsca do spania. Wieś jest przepełniona. Pies im mordę lizał. — Ty, tam, otwieraj! — zakrzyknął jadący na czele kapitan Abe, gdy grupa się zbliżyła.

— Idę, idę — warknął wartownik. Nie śpieszył się; nie miał ochoty podchodzić. Abe błyskawicznie zeskoczył z siodła i gwałtownym zamachem powalił żołnierza. — Otwórzcie zaporę! — rozkazał Abe szorstko. Dwóch kolejnych jeźdźców zeskoczyło przy nim z koni. Jednym z nich był Yoshi z twarzą osłoniętą chustą, drugim — Wataki, którego Yoshi wynagrodził za uratowanie mu życia. Z wartowni wyszedł oficer, spojrzał zdziwiony na rozciągniętego na ziemi nieprzytomnego podwładnego. — Co tu się dzieje? Jesteście aresztowani. — Otwieraj zaporę. — Jesteście aresztowani. — Otwieraj zaporę. — Abe obszedł barierę, zdając sobie sprawę z grożącego mu niebezpieczeństwa. — Pośpieszcie się! Wartownicy rzucili się, by wykonać rozkaz, lecz oficer powstrzymał ich z gniewem. — Musicie wszyscy okazać dokumenty i... — Słuchaj, małpo — kapitan Abe spojrzał groźnie na oficera, aż ten zamarł z przerażenia — ważne osoby wymagają odpowiedniego traktowania. Nie wolno ich przetrzymywać na zimnie. Ponadto jeszcze nie zapadł zmrok. — Walnął oficera w skroń, ten zatoczył się, a potem drugie wściekłe uderzenie powaliło go na ziemię. — Powiedzcie temu głupcowi — rzucił oniemiałym wartownikom — żeby stawił się u mnie o świcie do raportu, bo inaczej sam go znajdę i zostanie wykorzystany do treningów szermierczych. I wy wszyscy także! Wpuścił za bariery swoich ludzi, wsiadł na konia i pokłusował za swoimi. W ciągu kilku minut załatwił najlepsze pokoje w najlepszej gospodzie. Ci, którzy je przedtem zajęli, w pokłonach je teraz opuszczali, wdzięczni, że dostąpili tego przywileju. Byli wśród nich bogaci kupcy i samurajowie, ale żaden z nich nie kwapił się do walki, jaka w razie odmowy z pewnością by się wywiązała. W pokoju, gdy zasunięto shóji, Yoshi zdjął kapelusz i chustę. Pucołowaty właściciel „Gospody Przyjemnych Snów" klęczał przy drzwiach z pochyloną głową i czekał na rozkazy. Na język cisnęły mu się przekleństwa. Nie

uprzedzono go o przyjeździe tych późnych gości; złorzeczył im, że zakłócili i z pewnością nadal będą zakłócać mu spokój. Nie wiedział, kim są. Żadnego z nich nie rozpoznał i wydało mu się niezwykłe, że nie mają proporców, noszą proste stroje i odznaki bakufu, nie wymieniają swych imion i nawet w stosunku do tego samuraja, zajmującego teraz najlepszy pokój i traktowanego z taką rewerencją przez nikczemnego kapitana, nikt nie używa ani imienia, ani tytułu. A kimże są te dwie kobiety? Żona daimyó i jej służąca? A może dwie dziwki wysokiej rangi? Wiadomość o ich przybyciu rozeszła się po gospodzie. Właściciel natychmiast wyznaczył nagrodę dla tej pokojówki, która odkryje ich tożsamość. — Jak się nazywacie, gospodarzu? — spytał Yoshi. — Ichi-jo, jaśnie panie. — Pomyślał, że najbezpieczniej będzie użyć właśnie tego tytułu. — Najpierw kąpiel, potem masaż, a potem kolacja. — Natychmiast, jaśnie panie. Czy mógłbym mieć ten zaszczyt i sam pokazać panu drogę? — Potrzebna jest mi tylko służąca do kąpieli. Zjem tutaj. Dziękuję ci, możesz odejść. Ichi-jo pokłonił się uniżenie, powstał i człapiąc wyszedł. Kapitan Abe zameldował o przedsięwziętych środkach ostrożności: żołnierze strzegą bungalowu, w którym przebywa Yoshi, weranda, przylegająca do pokojów Koiko, pilnowana jest przez cały czas, w pomieszczeniu między jej pokojami a kwaterą Yoshiego dyżuruje dwóch dodatkowych wartowników. — Dobrze, kapitanie. Teraz prześpij się trochę. — Dziękuję, ale nie jestem zmęczony, panie. Yoshi rozkazał wcześniej, by traktowano go jak zwykłego goshi, chyba że byłby sam, a i wtedy jedynym tytułem, którego mogli używać, był „pan". — Musisz się przespać. Potrzebny mi jesteś wypoczęty. Mamy przed sobą jeszcze wiele takich dni. — W przekrwionych ze zmęczenia oczach młodego mężczyzny Yoshi dostrzegł błysk. — O co chodzi? — Proszę mi wybaczyć — rzekł ten nieśmiało — ale jeśli zależy ci, panie, na szybkim dotarciu do Edo, bezpieczniej będzie, gdy twój oddział wyruszy przed grupą damy.

— Prześpij się — odparł tylko Yoshi. — Ludzie zmęczeni popełniają błędy. Błędem było również pobicie oficera, wystarczyło powalić tylko wartownika. — Gestem odprawił kapitana. Abe pokłonił się i wyszedł. Przeklinał się w duchu za głupotę, że wyrwał się z tak oczywistą sugestią. Dziś trzykrotnie niepotrzebnie się zatrzymywali, wczoraj — dwukrotnie. Sprawdził straże i położył się w swoim pokoju. Po chwili mocno spał. Yoshi po kąpieli, masażu i posiłku, który zjadł bez pośpiechu, choć był bardzo głodny, przeszedł się korytarzem. Decyzja, by zabrać ze sobą Koiko, przyszła mu łatwo. Wpadł na pomysł, że jej obecność można wykorzystać jako doskonały wybieg odwracający uwagę wrogów. Kazał rozpuścić pogłoskę, że kurtyzana została wysłana z eskortą do Edo, natomiast on sam wyjechał wcześniej. Yoshi wszedł do pokoju przed sypialnią Koiko. Pomieszczenie było puste, shóji zamknięte. — Koiko? — zawołał i usiadł na poduszkach. Shóji odsunęło się. W drzwiach, przytrzymując ich skrzydło, klęczała Sumomo. Oczy miała spuszczone ku tatami, włosy sczesane do góry jak Koiko, brwi wyskubane, usta lekko pomalowane. Miła zmiana na lepsze, pomyślał Yoshi. Gdy Koiko go dostrzegła, przyklękła i teraz obie kobiety jednocześnie się kłaniały. Yoshi zauważył, że Sumomo robi to idealnie, naśladując wdzięczne ruchy Koiko. Spodobało mu się też, że ciężka podróż nie zostawiła na niej żadnych śladów. Odpowiedział na przywitanie. Puchowe futony były już przygotowane. — Jak się czujesz, Tora-chan? — spytała Koiko, gdy weszli do sypialni i Sumomo zasunęła za nimi drzwi. Głos miała łagodny, jak zwykle, fryzurę jak zwykle nienaganną, ale co się przedtem nigdy nie zdarzyło, to samo co ubiegłej nocy kimono. Gdy siadała, zauważył na jej twarzy przelotny grymas niezadowolenia. — Ta podróż jest dla ciebie zbyt męcząca? — Ach, nie, pierwsze dni okazały się nieco trudne, ale wkrótce będę wytrzymała jak... — w oczach miała wesołość — Domu-Gozen. Uśmiechnął się, ale zrozumiał, że źle ocenił sytuację. Wczoraj przejechali

odległość między trzema przystankami, tak samo dzisiaj, jednak codziennie pokonywali dystans mniejszy, niżby tego chciał. Jazda konna ją wyczerpywała. Zrobiłem błąd, którego nie powinienem był popełnić. Ona nigdy się nie poskarży i dojdzie do kresu wytrzymałości, nawet gdyby to miało jej zaszkodzić. Czy muszę się śpieszyć? Tak. Czy ona będzie wystarczająco bezpieczna podróżując w palankinie z eskortą dziesięciu ludzi? Tak. Czy to rozsądne, gdybym zredukował swą własną obstawę o tylu żołnierzy? Nie. Mógłbym dziś jeszcze posłać do Edo po dodatkowych ludzi, ale to by mnie opóźniło o pięć do sześciu dni. Intuicja podpowiada mi, że muszę się śpieszyć: gai-jinowie są nieprzewidywalni, Anjo również, tak jak i Ogama. Czyż mi nie groził: „Jeśli nie ty, to ja dojdę z nimi do porozumienia"? — Koiko-chan, chodźmy do łóżka. O jutrzejszych sprawach zdecydujemy jutro. W nocy Sumomo leżała pod kołdrą na ciepłych materacach. Jedną rękę włożyła pod głowę; była śpiąca, ale nie czuła zmęczenia, tylko spokój. Słyszała, jak w sąsiednim pokoju regularnie oddycha Yoshi. Oddech Koiko natomiast był prawie niesłyszalny. Z zewnątrz dobiegały nocne dźwięki. Gdzieś szczekał pies, brzęczały owady, wiatr szeleścił w liściach, od czasu do czasu wartownicy szeptali coś do siebie, garnki i rondle stukały w kuchni. Pierwszy sen był przyjemny. Dwa dni wysiłku fizycznego, energiczny masaż i poczucie wolności sprawiły, że czuła się ożywiona. Ponadto Koiko pochwaliła dziś wieczór jej fryzurę, którą ułożyła według wskazówek Teko, oraz makijaż ust. Wszystko szło lepiej, niż marzyła. Osiągnęła bezpośredni cel: została zaakceptowana. Jechali do Edo. Do Hiragi. Sumomo dostała się w najbliższe otoczenie Yoshiego, dobrze w nim osadzona. —- Nie postępuj pochopnie — ostrzegał Katsumata. — W żadnych okolicznościach nie narażaj się na niebezpieczeństwo, jeśli nie masz szansy ucieczki. Twój pobyt w pobliżu Yoshiego ma niezwykłą wartość, nie zmarnuj tego i nie wciągaj w to Koiko. — Czy ona zna prawdę o mnie? — Tylko to, co jej powiedziałem. Sama wiesz co. — Zatem i tak jest już uwikłana, prawda? Przepraszam, chcę powiedzieć,

że Yoshi może mnie zaakceptować wyłącznie właśnie ze względu na nią. — On podejmie decyzję, nie ona. Koiko nie jest twoją wspólniczką, Sumomo. Gdyby odkryła twe prawdziwe powiązania, zwłaszcza z Hiragą, oraz twoje zamiary, przeszkodziłaby ci. Musiałaby ci przeszkodzić. — Zamiary? Jaki jest mój podstawowy obowiązek, proszę? — Być w pogotowiu. Lepiej trzymać miecz w gotowości, niż leżeć trupem. Nie mam miecza, myślała. Może udałoby mi się zabrać go wartownikowi, gdybym działała z zaskoczenia. W węzełku przy sobie mam trzy zatrute shurikeny i oczywiście zawsze noszę nóż schowany w obi. To aż nadto, by działać z zaskoczenia. liii, życie jest bardzo dziwne. Bo to dziwne, że wolę działać na własną rękę, wypełniać samodzielnie powierzoną mi misję. Zwykle układało się inaczej: byłam członkiem zespołu, myślałam identycznie jak oni, przyznawałam im rację. Podobało mi się działanie w zespole shishi, a jednak mówiąc uczciwie... — Zawsze bądź wobec siebie uczciwa, Sumomo-chan — wielokrotnie powtarzał jej ojciec — to twoja przyszła droga: ku pozycji przywódcy. Uczciwie mówiąc, nawet w stosunku do shishi z trudnością powstrzymywałam swe przywódcze zapędy, zawsze miałam chęć naprowadzić ich na właściwą drogę, wskazać prawidłowy sposób myślenia. Czy taki jest mój los, bym przewodziła? A może muszę umrzeć, nie doczekawszy spełnienia, gdyż doprawdy głupotą jest marzenie, by w japońskim świecie kobieta została przywódcą. Dziwne jest takie pragnienie czegoś niemożliwego. Dlaczego różnię się od innych kobiet? Dlatego że mój ojciec nie miał synów i wszystkie swe córki traktował jak chłopców? Mówił nam, byśmy były silne, wytrwałe i odważne. Pozwolił mi nawet, wbrew radom matki, bym poszła za Hiragą i za jego szaloną gwiazdą... Usiadła, targając włosy, usiłując dojść sama ze sobą do ładu; w głowie wciąż kłębiły jej się rozwichrzone myśli. Po chwili położyła się znowu. Sen jednak nie nadchodził; widziała na przemian Hiragę, Koiko, Yoshiego, Katsumatę i siebie. Dziwna jest ta sprawa z Yoshim. — Musimy zabić i jego, i shóguna — powtarzali wielokrotnie Katsumata i Hiragą. — Nie chodzi przy tym o nich samych, lecz o to, co

reprezentują. Władza nigdy nie wróci do cesarza, jeśli oni pozostaną wśród żywych. Muszą więc odejść, zwłaszcza Yoshi. On spaja shógunat. Sonno-joi to nasze światło przewodnie, należy ponieść wszelkie ofiary, by osiągnąć nasz cel. Szkoda zabijać lorda Toranagę. Jest dobrym człowiekiem, nie tak nikczemnym jak Anjo, choć z drugiej strony ja przecież Anjo nigdy nie widziałam. Może jest również miłym człowiekiem, a wszystko, co o nim mówią, to kłamstwa zawistnych głupców. W krótkim czasie mogłam się przekonać, jaki jest Yoshi: energiczny, uprzejmy, silny, mądry i pełen głębokich uczuć. A Koiko jest cudowna, choć smutna. Jakie to przykre, gdy kogoś czeka tak ponury los. — Przekleństwo naszego świata polega na tym — powiedziała jej niedawno Koiko — że choć ćwiczymy wszelkie sposoby obrony i rozmaite sztuczki, by traktować klienta wyłącznie jako klienta, od czasu do czasu trafia się mężczyzna, który robi ci galaretę z mózgu, twoje sztuczki rozbija w pył, rozpala ogień w twych lędźwiach. Gdy się coś takiego przydarza, jest przerażająco wspaniale okropnie. I jesteś zgubiona, Sumomo. Jeśli czuwają nad tobą bogowie, umrzesz razem z nim. Albo umrzesz, kiedy on cię opuści. Albo pozwolisz sobie żyć nadal, ale i tak będziesz wtedy martwa. — Nie dopuszczę do czegoś podobnego, gdy dorosnę — pisnęła Teko przysłuchująca się rozmowie. — Ja na pewno nie. Czy zamieniłaś się w galaretę, pani? — Wiele razy, dziecko — odparła Koiko ze śmiechem. — A ty zapomniałaś jednej z najważniejszych nauk: żeby mieć zamknięte uszy, gdy inni mówią. Marsz do łóżka. Czy mózg Koiko naprawdę zmienił się w galaretę? Owszem. Jako kobieta wiem z pewnością, że pan Yoshi jest dla niej czymś więcej niż klientem, choć ona usilnie stara się to ukryć. Dokąd ją to zaprowadzi? To smutne, bardzo smutne. On nigdy nie uczyni z niej swej oficjalnej konkubiny. A ja? Czy ze mną będzie podobnie? Myślę, że tak. Prawdą jest to, co powiedziałam panu Yoshiemu: moim mężem może być tylko Hiragą. - To jest prawda... — wymamrotała na głos i pozwoliło jej to wydobyć

się z przygnębiającego wiru. — Dosyć tego — stwierdziła po cichu. Zastosowała tę samą co w dzieciństwie metodę, upamiętnioną rzewną śpiewką matki: „Myśl tylko o dobrych rzeczach, moja mała, bo wkrótce nadejdzie Świat Łez. Jeśli pomyślisz o czymś niedobrym, w okamgnieniu znajdziesz się w mrocznej studni rozpaczy. Myśl tylko o dobrych rzeczach..." Z wysiłkiem zmieniła tok myśli. Tylko dzięki Hiradze życie jest coś warte. Przeszedł ją dreszcz, gdy nagle naszła ją nowa refleksja, objawiła się jako przerażająca rzeczywistość. Sonnó-jói to bzdury! Puste hasło. Tak jak by to miało cokolwiek zmienić. Kilku przywódców, i tyle. Czy ci, co po nich przyjdą, będą lepsi? Nie, chyba że mieliby to być Hiraga albo Katsumata. Ale cóż, tak mi przykro, oni nie pożyją długo. Po co więc walczyć razem z nimi? Po policzku spłynęła jej łza. Dlatego że Hiraga zmienia mi mózg w galaretę, a moje lędźwie... O świcie Yoshi wysunął się z pościeli i przeszedł do zewnętrznego pokoju, szczelnie owinięty yukatą, w której spał. W zimnym powietrzu parował jego oddech. Koiko poruszyła się, zobaczyła, że wszystko w porządku, i z powrotem zapadła w drzemkę. W pokoju zewnętrznym futony i pościel Sumomo były już zwinięte i schowane do szafy, niski stolik przygotowany do śniadania, dwie poduszki czekały, starannie ułożone. Na zewnątrz panował jeszcze ostrzejszy chłód. Yoshi nasunął słomiane sandały i poszedł wzdłuż werandy do szopy. Skinął czekającemu w pogotowiu służącemu, stanął przy jednym z wolnych wiader i dał ulgę pęcherzowi. Siusiał mocnym strumieniem i był z tego zadowolony. Obok stali inni mężczyźni. Nie zwracał na nich uwagi ani oni na niego. Od niechcenia skierował strumień na kłębiące się jak zawsze muchy, nie licząc na to, że którąś z nich zatopi. Skończył i przeszedł do deski, gdzie przykucnął nad wolną dziurą. Z obu stron miał mężczyzn, jak również kobiety, między innymi Sumomo. Dla niego zupełnie nie istnieli. Szczelnie zamknął oczy, uszy i nozdrza. I tak też postąpiła

każda z obecnych osób. Tę nieodzowną umiejętność wbijano wszystkim od dzieciństwa: „musisz nad tym pracować, dziecko, to jest najważniejsze, musisz, bo inaczej twe życie stanie się nieznośne. Trwamy tu jedno przy drugim, dzieci, rodzice, dziadkowie, służący i wiele innych osób w maleńkich domkach o papierowych ścianach. Musisz w swej głowie pielęgnować poczucie odosobnienia i tylko tam może ono istnieć. Dla ciebie samego, ale również jako wyraz podstawowej uprzejmości w stosunku do innych. Tylko w ten sposób zachowasz spokój, tylko w ten sposób możesz być człowiekiem cywilizowanym, tylko w ten sposób pozostaniesz przy zdrowych zmysłach". Z roztargnieniem odpędził owady. Pewnego razu, gdy był mały, stracił cierpliwość i usiłował zabić kilka much. Natychmiast otrzymał za to siarczysty policzek. Twarz go paliła z bólu, ale jeszcze bardziej ze wstydu, że sprawił matce zmartwienie i musiała wymierzyć mu karę. — Tak mi przykro, synu — wyjaśniła łagodnie. —- Muchy są jak wschód i zachód słońca: nieuniknione. Jedyną różnicą jest to, że mogą być dokuczliwe, jeśli im na to pozwolisz. Musisz się nauczyć nie zwracać na nie uwagi. Każdego dnia przez parę godzin, tak długo, jak to będzie potrzebne, stań tu, proszę, i niech pełzają po twej twarzy i rękach. Nie poruszaj się. Aż staną się dla ciebie niczym. Wykaż całą swą siłę woli, po to ją masz. Muszą stać się dla ciebie niczym. Wtedy nie zakłócą twej harmonii lub co by było jeszcze gorsze, nie sprawią, że zniszczysz harmonię innych... Teraz, gdy tu siedział, czuł od czasu do czasu jakąś muchę na karku i twarzy. Nie przeszkadzało mu to. Skończył szybko. Papier ryżowy był dobrej jakości. Yoshi czuł się rześko. Wyciągnął ręce w kierunku służącego, by ten polał mu wodą dłonie. Gdy były czyste, spryskał twarz wodą z innego naczynia, otrząsnął się, przyjął od służącego mały ręcznik i wytarł twarz. Wrócił na werandę i już zupełnie rozbudzony, przygotował wszystkie zmysły na nadchodzący dzień. W gospodzie panował ruch. Część koni oporządzono i osiodłano, mężczyźni, kobiety, dzieci i tragarze jedli śniadanie, rozmawiając przy tym głośno. Niektórzy wyruszali już na następny etap swej podróży do Kioto lub w przeciwnym kierunku. Na placu przy bramie wjazdowej Abe

sprawdzał ekwipunek, ludzi i konie. Gdy dostrzegł Yoshiego, podszedł. Wokół kręciło się wiele osób, więc nie pokłonił się swemu'panu, choć sprawiło mu to sporą trudność. Był wypoczęty i miał na sobie nieskazitelny ubiór samuraja. — Dzień dobry — przywitał Yoshiego i ledwo zdążył ugryźć się w język, by nie powiedzieć „jaśnie panie". — Jesteśmy gotowi do odjazdu, gdy tylko pan sobie zażyczy. — Po śniadaniu. Przygotuj palankin dla pani Koiko. — Natychmiast. Do koni czy dla tragarzy? — Do koni. Yoshi powrócił do pokoju i powiedział Koiko, że dziś nie będzie podróżować konno. Sprawdzą, jaki dystans uda im się pokonać, i wieczorem podejmą dalsze decyzje. Sumomo pojedzie wierzchem, jak dotychczas. Do wieczora dojechali zaledwie do drugiego przystanku. HAMAMATSU Yoshi wybrał na nocleg „Gospodę Żurawi"; nie najlepszą, ale też i nie najgorszą w wiosce. Hamamatsu, znana z produkcji sake, składała się z malowniczych domków rozrzuconych po obu stronach Tókaidó, skręcającego w tym miejscu ku morzu. Yoshi spożył kolację sam i poszedł do pokoju Koiko. Gdy jedli razem, Koiko zawsze, zgodnie ze zwyczajem, nie brała prawie niczego do ust, gdyż posilała się wcześniej, by podczas wspólnej wieczerzy móc skupić się na potrzebach swego towarzysza. Dziś Yoshi miał ochotę zagrać w go, rozgrywaną kamieniami skomplikowaną grę strategiczną. Oboje byli dobrymi graczami, ale Koiko wykazywała przy tym maestrię i prawie zawsze potrafiła wygrać lub przegrać, jak jej się w danej chwili podobało. W ten sposób gra stwarzała jej dodatkowe trudności. Yoshi zakazał jej bowiem umyślnego przegrywania, a nie potrafił przegrywać. Jeśli Koiko go pokonała i miał akurat zły dzień, dąsał się. Za to wygrana poprawiała mu najgorszy nawet humor. Dziś wygrał. Ledwo, ledwo.

— Och, panie, zdruzgotałeś mnie. A już myślałam, że cię pokonam! — Siedzieli w wewnętrznym pokoju Koiko, nogi trzymali pod niskim stolikiem, gdzie stał saganek z żarzącymi się węglami, przykryci pikowanym, zachodzącym na stół kocem, który zapobiegał ucieczce ciepła i osłaniał przed przeciągami. — Nie jest ci zimno? — Nie, dziękuję, Koiko. A czy tobie jeszcze coś dokucza? — Zupełnie nic. Masażystka była dziś bardzo dobra. Sumomo, podaj, proszę, sake i herbatę — zawołała. W pokoju zewnętrznym Sumomo wzięła butelkę i czajnik, który stał na piecyku węglowym, odsunęła shóji i prawidłowo podała herbatę i sake. Koiko zadowolona kiwnęła głową. — Czy uczyłaś się ceremonii herbacianej, Sumomo? — spytał Yoshi. — Tak, panie — odparła — ale obawiam się, że nie dostaje mi jeszcze umiejętności. — Pan Yoshi jest mistrzem — powiedziała Koiko i z satysfakcją pociągnęła trochę sake. Krzyż i plecy dokuczały jej po dzisiejszej podróży w trzęsącym się palankinie, uda bolały po dwudniowej jeździe na koniu, a głowa pękała z wysiłku od wymyślania jak by tu przegrać, jednocześnie udając, że bardzo pragnie zwycięstwa. Starała się ukryć te wszystkie dolegliwości, choć dodatkowo jeszcze przygnębiała ją świadomość, że dziś przebyli tak niewielki dystans. Yoshi z pewnością jest z tego niezadowolony. Ale przecież oboje wiemy, że forsowniejszy marsz nie jest możliwy. On musi jechać przodem, a ja podążę za nim. Dobrze, że przez pewien czas nie będziemy razem. Takie życie mnie męczy, choć on jest wspaniały. Pili w milczeniu. — Jutro o świcie — odezwał się wreszcie Yoshi — wyruszę z trzydziestoma ludźmi. Dziesięciu, pod dowództwem Abe, zostanie z tobą. Pojedziesz za mną powoli do Edo. — Naturalnie, ale gdybyś pozwolił, czy mogłabym jechać najszybciej jak można? — Sprawiłoby mi to przyjemność — uśmiechnął się — ale tylko wówczas, jeśli przybywszy na miejsce, nie będziesz odczuwała ani bólów ciała, ani ducha.

— Nawet gdyby, twój uśmiech natychmiast mnie uleczy. Może jeszcze raz zagramy? — Dobrze, ale nie w go! — Zatem muszę poczynić pewne przygotowania — odparła wesoło. Wstała i weszła do zewnętrznego pokoju, zasuwając za sobą shóji. Słyszał, jak rozmawia z Sumomo, ale nie zwracał na to uwagi, cały czas zaprzątnięty dniem jutrzejszym, sytuacją w Edo i gai-jinami. Kobiety wyszły z pokoju i ich głosy ucichły. Z przyjemnością dopił sake i wszedł do najdalszego pokoju, gdzie na nieskazitelnych tatami rozpostarto futony i watowane kołdry. Pomieszczenie, w którym przeważały barwy zimy, ustrojono zimowymi pejzażami. Yoshi zdjął ocieplaną yukatę, zadrżał z zimna i wślizgnął się pod pierzynę. Koiko wróciła i słyszał, jak chodzi po sąsiednim pokoju. Potem poszła prosto do łazienki, gdzie stały dzbany z wodą pitną i z wodą do mycia. — Odesłałam Sumomo, by poszła dziś spać w innym pokoju, i poprosiłam Abe, żeby wystawił wartę na zewnątrz — powiedziała wchodząc do sypialni. — Ma pilnować, by nikt ci nie przeszkadzał aż do świtu. — Dlaczego to zrobiłaś? — To nasza ostatnia noc przed dłuższym rozstaniem. Poinformowałam go, że jutro nie będę z tobą podróżować. Chciałabym mieć cię całkowicie dla siebie. Powoli zdjęła kimono i przytuliła się do niego. Choć wielokrotnie widział ją nagą i wielokrotnie czuł jej dotyk, i wielokrotnie z nią spał, ta noc była wiele razy lepsza od innych. KIOTO W pałacu w Kioto jeden ze szpiegów marszałka dworu zapukał do jego sypialni, zbudził go i wręczył mu pojemnik do transportu listów przez gołębie. — Właśnie to przechwycono, panie. Maleńki zwitek był zaadresowany do głównego doradcy cesarza, przedstawiciela bakufu, Saito, i opatrzony osobistą pieczęcią tairó Nori Anjo. Marszałek po chwili wahania złamał pieczęć wypielęgnowanym

paznokciem. Anjo wysłał wiadomość o świcie. Przywódca gai-jinów bezczelnie odrzucił cesarski nakaz, by opuścić Yokohamę i teraz przygotowują się, żeby nas zaatakować. Napisz rozkaz o ogólnonarodowej mobilizacji i przedstaw cesarzowi. Niniejszym przedstawiam cesarzowi formalną prośbę, by go natychmiast podpisał. Potem pilnie prześlij kopie wszystkim daimyó. Przedsięweź kroki, by shdgun Nobusada niezwłocznie powrócił do Edo i stanął na czele naszych sil. Księżniczka Yazu może, a nawet powinna zostać w Kioto. Jaśnie panu Yoshiemu formalnie poleca się, by natychmiast wracał Marszałek myślał tylko przez chwilę; łatwo przyszło mu postanowić, że decyzje Saito spotkają się ze sprzeciwem, a cesarzowi poradzi się, by nie podpisywał rozkazu mobilizacyjnego. Z największą starannością umieścił zwitek w tubce i zapieczętował ją ponownie. Zaopatrzył się wcześniej potajemnie w duplikat osobistej pieczęci Anjo. — Dopilnuj, by to doszło — polecił, a gdy został sam, zaśmiał się cicho. Wojna! — pomyślał. Dobrze. Anjo to doskonała osoba na stanowisku tairó. Utopią się wszyscy we własnym moczu, razem z gai-jinami i Yoshim. Wszyscy. Z wyjątkiem księżniczki. Zostanie wdową. Im prędzej, tym lepiej.

39 WIEŚ HAMAMATSU Poniedziałek, 8 grudnia Sumomo obudziła się na długo przed brzaskiem. Miała złe sny. Nie była już na Tokaido z Koiko i panem Yoshim, lecz znowu w Kioto. Ścigali ją żołnierze bakufu prowadzeni przez Abe. Uciekła w pułapkę płonącego domu shishi: wrzaski, krew, strzały karabinowe. W panice wciskała się w wąski tunel za Takedą i Katsumatą, ledwie się mieściła w otworze, pełzła za nimi, ściany na nią następowały, drapały, tunel się zwężał. Wypełnionego kurzem powietrza nie starczało do oddychania. Przed nią stopa Takedy, który sapiąc i wijąc się lazł do przodu, ktoś lub coś pełzło tuż za nią, potem Takeda przemienił się w Yoshiego, który usiłował ją

zatrzymać, kopiąc. Wreszcie zniknął — a przed nią była tylko ziemna trumna. Gdy jej serce zwolniło, a oczy zaczęły widzieć ostrzej w pełnym cieni świetle oliwnej lampy, zobaczyła, że jeden ze strażników obserwuje ją ze swych rozłożonych obok futonów. Zeszłej nocy wraz z Koiko rozmawiały z Abe i ten kazał jej spać w tym wspólnym pomieszczeniu. Sumomo miała po jednej stronie bardzo dużo miejsca — całkowicie ją to zadowalało. Pokój służył czterem strażnikom; dwóch spało, dwóch pełniło wartę. Rozłożyła swe posłanie. Nie było jej łatwo zasnąć, w mózgu miała zamęt, gdyż podsłuchała, jak Yoshi mówił Koiko, że odtąd nie będą podróżować razem. Słyszała również, jak Koiko powiedziała do Abe: Jaśnie pan Yoshi postanowił, że od jutra ja wraz z kilkoma ludźmi pojadę za nim wolniej. Jakie mamy poczynić przygotowania, pani? Zdaje się, że chce pozostawić ciebie z dziesięcioma ludźmi, byś poprowadził mnie do Edo. Przepraszam, że stwarzam problemy. — Nie ma problemu dla mnie, pani, dopóki on jest bezpieczny. Bezpieczny i poza zasięgiem, pomyślała wtedy Sumomo, przestraszona zmianą planu. Tak wiele spraw mogło źle się ułożyć, nim dotrą do Edo. W końcu usnęła. I miała sny. Normalnie nie śniła. Wieczorem przed pójściem do łóżka, a także wcześnie rano zawsze powtarzała sobie: Namu Amida Butsu; po prostu tylko imię Buddy Amidy. To wystarczało, jeśli w ogóle istniał jakiś bóg, do którego można się modlić. Ostatniej nocy zapomniała o tym zwyczaju. Teraz w duchu wypowiedziała te słowa i zamknęła oczy. Po chwili znalazła się ponownie z shishi. To było najgorsze doświadczenie jej życia. Atak bez ostrzeżenia, ogień karabinowy przez ściany i w tej samej chwili eksplodowała tuż przy niej głowa młodzieńca, chłopak nie zdążył nawet krzyknąć, lecz inni zdążyli, po części z panicznego strachu, po części z bólu, kiedy posypały się na nich kule. Katsumata był przez chwilę jakby sparaliżowany, a potem kierował obroną, rozkazywał: jedni mają szarżować przez fronton budynku, inni przez tył. Obie szarże odepchnięto, ona nie wie, gdzie się ukryć, rozumie, że wszystko stracone, zaczyna się pożar, coraz głośniejsze wrzaski, coraz więcej krwi i to właśnie jest koniec, Namu Amida Butsu,

Namu Amida Butsu, potem czyjeś ręce chwytają ją brutalnie, wypychają za uciekającym Takedą, który szalejąc odciąga kogoś z drogi, tak jak Katsumata szarpnięciem odrzuca kogoś innego. Jej zbawca, shishi, którego twarzy nigdy nie ujrzała, pada zabity; wywiązuje się walka, która uniemożliwia ucieczkę. Jakoś wydostają się jednak na wolne powietrze z tej nienawistnej ciemności. Uciekali, biegli w panice, trwało to i trwało, płuca pękały z wysiłku. Wreszcie Katsumata powiódł ich do ostatniej przystani, tylnych drzwi Iwakury. Błyskawiczna narada wojenna z tamtymi shishi. — Proponuję, byśmy na jakiś czas się rozproszyli — powiedział Katsumata. — Przegrupujemy się i spotkamy na wiosnę, w trzecim lub czwartym miesiącu. Na wiosnę rozpoczniemy nową ofensywę. — Czemu mamy czekać? — spytał ktoś. — Ponieważ zostaliśmy zdradzeni, ponieważ wśród nas znajduje się szpieg. A może wśród naszych protektorów? Zdradzono nas. Musimy zachować siły i rozproszyć się. Tak też uczynili. — Sumomo, pójdziesz do Koiko... Lecz zanim to nastąpiło, przeżywała wielkie wewnętrzne zamieszanie: łzy napływały bez powodu, serce nagle przyśpieszało, zbyt łatwo wpadała w przerażenie. — To przejdzie, Sumomo — zapewniał Katsumata. Znowu miał rację. Dał jej nalewkę, która przyniosła sen i ukojenie. Kiedy spotkała Koiko, była już taka jak dawniej; prawie. — Kiedy poczujesz, że lęki wracają, zażyj troszkę lekarstwa — poradził Katsumata. — Za tydzień lub dwa znowu będziesz w świetnej formie. Zawsze pamiętaj, sonno-joi wymaga, byś była doskonała... Ocknęła się z półsnu, spocona; znowu nadchodził strach. Noc była spokojna. Palce poszukały węzełka, który zawierał buteleczkę. Nie znalazły. Nie brała go ze sobą, kiedy zmieniała pokoje. Nieważne, pomyślała, nie potrzebuję tego, mogę bez tego wytrzymać. Powtórzyła to sobie kilka razy, wiercąc się na posłaniu. Kołdry były wilgotne, zimne i lepkie. Potem zauważyła, że strażnik wciąż na nią patrzy.

— Złe sny, ne? — szepnął łagodnie. W milczeniu skinęła głową. — Mógłbym dać ci dobre sny. Zapraszająco odsunął swoją kołdrę. Potrząsnęła głową. Wzruszył ramionami, odwrócił się i zapomniał o niej. Uznał, że jest głupia, odrzucając taką przyjemność. Nie czując obrazy, jedynie trochę rozbawiona również się odwróciła. Dłoń przesunęła ku nożowi w obi, w futerale na wysokości talii. Jego dotyk napełnił ją upragnionym spokojem. Ostatnie Namu Amida Butsu. Zamknęła oczy i spała bez marzeń. Koiko rozbudziła się z przyjemnym uczuciem. Jeszcze nie nadszedł świt. Yoshi spokojnie spał przy niej. Miło tak było leżeć ze świadomością, że nie będzie musiała znosić kolejnego dnia w palankinie, rzucana z boku na bok, gdyż niesłychanie się śpieszono. Noc minęła spokojnie. Yoshi od czasu do czasu zachrapał, ale jej to nie przeszkadzało. — Ćwiczcie swe uszy, damy — jedna z byłych kurtyzan gdakała nieustannie bezzębnymi usty do wszystkich maiko w szkole. — Całe życie zawodowe spędzicie w towarzystwie starych mężczyzn. Wszyscy mężczyźni chrapią, ale starcy chrapią straszliwie. Lecz za to płacą naprawdę, podczas gdy młodzi tylko biorą twój kwiat i chrapią. Spośród mężczyzn, z którymi spała dotychczas, Yoshi zachowywał się w czasie snu najspokojniej. Ale rozbudzony, był najtrudniejszym z jej dotychczasowych klientów. Najtrudniej było uprzedzać jego zamiary. Najtrudniej zaspokajać. Nie fizycznie. Fizycznie był silny i doświadczony i choć miała praktykę, jak w miłosnym uścisku zachować dystans, potrafił na ogół tak ją poprowadzić, by również zaznała blasku rozkoszy. Katsumata miał w sobie więcej z magika. Pieścił jej wyobraźnię i myśli, stymulował jej umysł. Sprawiało mu radość, kiedy Koiko zyskiwała nowe umiejętności — na przykład szkolenie słuchu, by docierały do niej nie dopowiedziane słowa. — W tym właśnie kryje się najcenniejsza wiedza — mawiał. — Sygnały o zagrożeniu, o bezpieczeństwie, to, co zawarte wewnątrz tajemnego serca. Pamiętaj, my wszyscy, mężczyźni i kobiety, mamy trzy serca: jedno dla świata,

na pokaz, drugie dla własnej rodziny, a trzecie tylko dla siebie. Niektórzy mężczyźni mają sześć serc. Yoshi do nich należy, a właśnie on jest twoim celem; ty musisz być dla niego tłem. Odpowiedziała wtedy, że jaśnie pan Yoshi jest absolutnie poza jej zasięgiem, a Katsumata uśmiechnął się w sobie właściwy sposób i kazał zachować cierpliwość. — Mamy dosyć czasu. Masz osiemnaście lat, niewiele już więcej mogę cię nauczyć. Musisz sama się dalej rozwijać. Jak każdy poważny uczeń stosuj się do najważniejszej zasady wszystkich uczniów: odpłać się nauczycielowi, stawiając sobie za cel przewyższenie go! Bądź cierpliwa, Koiko, we właściwym czasie wraz z twoją mama-san postaramy się, żeby jaśnie pan Yoshi dowiedział się o tobie... I postarali się. Zajęło im to rok. Pierwsze zaproszenie do zamku otrzymała sześć miesięcy i pięć dni temu. Poszła z bijącym sercem, strwożona, że zawiedzie, ale jednak pełna nadziei. Była przygotowana. I spełniła swój obowiązek względem nauczyciela. Ale czy naprawdę potrafię poprowadzić Yoshiego? — rozmyślała. Wiem, że sprawiam mu przyjemność swym towarzystwem i rozmową. Dokąd mam go prowadzić? Katsumata nigdy mi tego nie powiedział, po prostu stwierdził, że w pewnym momencie wszystko stanie się jasne. — Sonno-joi to rozstrzygnie. Zwiąż ze sobą jaśnie pana Yoshiego. Pomóż mu się zmienić. Stopniowo skieruj go w naszą stronę. Nigdy nie zapominaj: on nie jest wrogiem, wprost przeciwnie, jest dla nas istotny jako szef nowego bakufu lojalnych samurajów, jako tairó przy naszej nowej, stałej Radzie Samurajów, która go będzie wspomagać, a shógun i shógunat staną się wtedy zupełnie niepotrzebni... Ciekawe, jaka będzie ta nowa epoka, o ile jej dożyję, myślała, leżąc wygodnie. Teraz, co z Sumomo? Niepotrzebnie wysyłała ją do drugiego pokoju. Przecież, gdyby tu została, nie słuchałaby ich krzyków ani ich szamotaniny. Ale kiedy Yoshi cichym głosem powiadomił Koiko, że z nim nie pojedzie, wydawało jej się, że usłyszała poruszenie w zewnętrznym pokoju, jak gdyby Sumomo przysunęła się do ściany i chciała rzeczywiście podsłuchać, o czym rozmawiali — zdumiewające naruszenie prywatności i co za złe maniery!

Tylko ktoś obrzydliwie wścibski poważyłby się na coś takiego, pomyślała wtedy. Albo szpieg. Ach, czyżby Katsumata rozgrywał beznamiętnie kolejną pokrętną grę wewnątrz innej gry i wykorzystując mnie, wkręcił swego szpiega, by obserwował Tora-chan i mnie? Zajmę się nią jutro, tymczasem może spać gdzie indziej. Kiedy oświadczyła Sumomo, że jaśnie pan Yoshi woli być sam, wróciła i szybko przeszukała węzełek samurajki, choć przecież nie miała pewności, czy dziewczyna rzeczywiście ich szpieguje. Nie znalazła tam niczego niezwykłego. Trochę ubrań, butelka z jakimś lekarstwem, nic więcej. Starannie złożone zwyczajne kimono warte było jedynie pobieżnego spojrzenia. Z ulgą zawiązała węzełek z powrotem. Co do butelki... chyba nie zawiera trucizny? Zanim wróciła do Yoshiego, postanowiła się o tym upewnić. Skłonię Sumomo, by zażyła nieco lekarstwa. Nigdy nie zaszkodzi zabezpieczyć się przed potencjalnym niebezpieczeństwem. — Przez to właśnie zginął Utani. Nie wystawił odpowiedniej straży — powiedział kiedyś Yoshi. Tak mi przykro, ale Utani zginął, bo pozwoliłam pokojówce przekazać Meikin zasłyszaną w samurajskich koszarach wiadomość o schadzce. A Meikin przekazała ją Hiradze. Ciekawa jestem, jak się powodzi Hiradze? Jako klient, dwukrotny klient, gdy miałam szesnaście lat, nie odznaczył się niczym szczególnym w porównaniu z pozbawionymi twarzy innymi klientami, jednak wśród shishi jest najlepszy. Ciekawe... Yoshi jęknął lekko przez sen, lecz się nie obudził. Musnęła go dłonią, wyczuwając emanujące od niego ciepło. Spij, mój najdroższy, dajesz mi tyle zadowolenia, że aż sama nie śmiem się przed sobą do tego przyznać, pomyślała, a potem wróciła do przeszłości. To ciekawe, że zapamiętałam tylko dwie twarze spośród tylu innych: tylko Katsumatę i Hiragę. Ciekawe, że przygotowano mnie, bym przez pewien czas została damą Toranagi Yoshiego. Ale mam szczęście. Rok, może dwa, nie więcej niż trzy, a potem wyjdę za mąż. Tora-chan wybierze mi męża. Na pewno będzie to samuraj. liii, ilu synów będę miała? Staruszka wróżbiarka mówiła o trzech synach i dwóch córkach, chiński mnich — o dwóch synach i dwóch córkach.

Uśmiechnęła się do siebie. Och, jak mądrze poprowadzę gospodarstwo męża. Będę dobra dla synów i surowa dla córek, ale to nieważne, i tak dobrze wyjdą za mąż. Obudziła się powtórnie na kilka sekund przed Yoshim. Yoshi natychmiast zerwał się na nogi — dopiero co spał, a w następnej chwili był całkowicie przygotowany do nadchodzącego dnia. Podała mu ocieplaną yukatę, po czym owinąwszy się szczelnie kimonem otworzyła jedne drzwi shoji, potem następne, uklękła i pomogła mu nałożyć słomiane pantofle. Strażnik zaczął się kłaniać, ale połapał się w porę i tylko rozglądał się wkoło, kiedy Yoshi człapał do przybudówki. Sumomo klęczała przy drzwiach. Czekała cierpliwie, obok niej pokojówka, trzymająca saganek z węglem, herbatę i tacę ze śniadaniem. — Dzień dobry, pani. Zimny dziś ranek, czy mogę zrobić pani herbaty? — Tak, tak, proszę, Sumomo, szybciutko. Zamknij drzwi, jest chłodno. — Koiko pośpieszyła do swych dalszych pokoi. — Wyjeżdżamy za parę godzin, Sumomo — zawołała. — Możemy się więc przebrać w stroje podróżne. — Tak, pani. — Sumomo wciąż stała w zewnętrznych drzwiach. Próbowała się opanować. Natychmiast zauważyła, że ktoś ruszał jej węzełek — cztery rogi jedwabnego kwadratu zawiązano nieco inaczej, niż sama to robiła. Kimono dzienne leżało złożone obok, lecz również ktoś go dotykał. Z zapartym tchem poczekała, aż odejdzie pokojówka, potem rozwinęła kimono. Gdy w ukrytej kieszeni w rękawie wyczuła palcami shurikeny, serce znów zaczęło jej bić. Ale chwileczkę, myślała, a krew napływała jej do twarzy. To, że wciąż tam są, nie znaczy, że nikt ich nie znalazł. Nie wpadaj w panikę! Myśl! Kto mógłby przeszukiwać twój węzełek i po co? Złodziej! Nigdy w życiu! Abe? Strażnik? Koiko? Yoshi? Jeśli to ktoś z nich, biorąc logicznie już byłabym martwa lub przynajmniej związana czekałabym na śledztwo... — Sumomo, czy herbata gotowa? — Tak, pani, już idę... Przed przyjściem tutaj umyła ciało i zęby, wyszczotkowała włosy i jak

zwykle zaplotła je w prosty warkocz. Teraz szybko, również z powodu chłodu, włożyła kimono na yukatę do spania, zawiązała obi i przełożyła w inne miejsce futerał z nożem. Jej mózg pracował cały czas na pełnych obrotach. Czy to ktoś z nich? Może ten, kto szukał, nie robił tego zbyt uważnie. Mógł je przeoczyć, zwłaszcza jeśli się ich nie spodziewał. Może przeszukujący nie miał wprawy? Koiko? Dlaczego teraz miałaby ruszać moje rzeczy? Kiedy Sumomo przybyła do domostwa Koiko, oczywiście inne pokojówki przeszukały jej węzełek, ale shurikeny miała wtedy przy sobie. Jej mózg gorączkowo pracował. Tymczasem postawiła na ogniu kaszę ryżową, zrobiła herbatę i zaniosła czarkę do łazienki, gdzie Koiko myła się w gorącej wodzie, aromatyzowanej wyciągiem z kwiatów. Wodę dostarczono o świcie w wiadrze, przesuniętym przez specjalne małe drzwiczki, tak by nie zakłócić spokoju gości; ani jedna kropla nie upadła przy tym na tatami. Naczynia na nieczystości usuwano w ten sam sposób. — Włożę brązowe kimono w karpie — oświadczyła Koiko, z wdziękiem popijając herbatę. Chłód wywoływał u niej gęsią skórkę, choć udawała, że nie odczuwa zimna. — Do tego złote obi. Sumomo pośpieszyła wykonać polecenie; serce wciąż jej waliło. Przyniosła stroje, pomogła Koiko w ubieraniu. Kiedy obi zostało należycie zawiązane, Koiko uklękła na jednym z futonów. Sumomo uklękła z tyłu, by wyszczotkować jej lśniące, długie do talii włosy. — Dobrze, Sumomo, uczysz się. Ale, proszę, czesz dłuższymi i płynniejszymi pociągnięciami. Z zewnątrz dobiegał coraz żywszy gwar budzącej się gospody. Pokojówki, żołnierze, inni goście nawoływali się wzajemnie. Rozległ się głos Abe, a potem Yoshiego. Obie kobiety nadsłuchiwały, ale nie mogły rozróżnić, co mówiono. Głosy odpłynęły. — Jeszcze dwadzieścia pociągnięć, a potem coś zjem i wypiję drugą czarkę herbaty. Jesteś głodna? — Nie, pani, dziękuję, już jadłam. — Dobrze spałaś? — spytała Koiko, zauważywszy jej nerwowość. - Nie, pani. Przepraszam, że mówię o swych problemach, ale czasami mam trudności z zaśnięciem, a potem nachodzą mnie złe sny — odparła

szczerze Sumomo, nadal zdezorientowana. — Doktor dał mi trochę lekarstwa na uspokojenie. Zapomniałam je zabrać zeszłej nocy, gdy zmieniałam pokoje. — Ach, naprawdę? — Koiko skryła uczucie ulgi. — Może powinnaś je teraz zażyć? — Och, mogę poczekać... — Proszę, nalegam. Twój spokój jest dla mnie ważny. Posłusznie i z wdzięcznością Sumomo poszukała butelki. Nie majstrowano przy niej. Dziewczyna pociągnęła łyk i z powrotem zakorkowała. Prawie natychmiast ciepło rozlało się w jej wnętrzu. — Dziękuję, pani — rzekła i kontynuowała szczotkowanie. Koiko zjadła gorącą kaszę ryżową z marynatami, trochę zimnego smażonego węgorza w słodko-kwaśnym sosie i ciastka ryżowe. — Proszę cię, usiądź, Sumomo, i nalej sobie herbaty. — Dziękuję, pani. — Jaśnie pan Yoshi postanowił, że nie będę mu już towarzyszyła, lecz pojadę za nim, w palankinie, w umiarkowanym tempie. — Niektórzy strażnicy wspominali o tym, gdy czekałam na panią. Wszystko będzie przygotowane, gdy tylko zechce pani wyruszyć. — Dobrze. — Teraz, gdy Koiko znała prawdę o butelce, czuła się swobodniej, lecz postanowiła nadal zachować ostrożność. Spełniła już przecież swój obowiązek wobec Katsumaty. — Bezpiecznie opuściłaś Kioto — powiedziała łagodnie, a żołądek Sumomo się skurczył. Gdyby nie eliksir, wpadłaby w panikę. — Nadeszła chwila rozstania. Dzisiaj. Czy masz jakieś pieniądze? — Nie, pani. — Sumomo pragnęła, by głos jej brzmiał rzeczowo. — Ale czy nie byłoby moż... — Nie musisz się martwić, mogę ci trochę dać. — Koiko uśmiechnęła się, źle zrozumiawszy powód zdenerwowania dziewczyny. — Czy dokumenty masz w porządku? — Tak, ale mogłabym... — Tak będzie lepiej dla nas obu. Rozważyłam wszystkie możliwości. Najlepiej będzie, jeśli pojadę dalej sama. Możesz tu zostać lub powrócić

do twego domu w Satsumie, co bym doradzała, albo sama jechać do Edo. — Tak, ale... proszę, czy mogę zostać z panią? — Mądrzej by było, żebyś teraz poszła własną drogą. Oczywiście zdajesz sobie sprawę, że przyjęłam cię tylko dlatego, by okazać zupełnie wyjątkową grzeczność w stosunku do twego kuratora. Teraz już jesteś bezpieczna — dodała łagodnie. — Ale... ale co pani zrobi, nie ma pani pokojówki. Chciałabym pani służyć i... Tak, i byłaś bardzo dobra, ale z łatwością kogoś wynajmę. Proszę cię, nie martw się o to. Masz zamiar wrócić do Kioto? -- Sumomo nie odpowiedziała, tylko patrzyła jak odrętwiała. — Co twój opiekun polecił ci zrobić, kiedy mnie opuścisz? — dorzuciła Koiko łagodnie. — On... nic nie mówił. — Ale z pewnością musisz mieć jakiś plan. — Piękna twarz się nachmurzyła. — Och, tak, pani — trajkotała Sumomo, coraz bardziej zdenerwowana. Nie panowała już nad tym, co mówi. — Kazał mi, bym została z panią aż do Edo. Potem, jeśli pani sobie by tego życzyła, miałam odejść. — Dokąd? — Do... do Ody-sama. — Tak, oczywiście, ale gdzie w Edo? — Nie jestem pewna. Czy mogę pani nalać tro... — Nie jesteś pewna, Sumomo? — Koiko nachmurzyła się jeszcze bardziej. — Czy masz jakąś rodzinę, do której mogłabyś pójść, jeśli go nie będzie? — Cóż, tak, jest pewna gospoda... tam będą wiedzieli, gdzie on jest, albo będzie czekała na mnie wiadomość. Ale przysięgam, nie będę ciężarem w podróży, wcale nie będę, pani uczy mnie tylu rzeczy... Im dłużej Koiko słuchała próśb dziewczyny — głupio z jej strony, myślała, gdyż jasne jest, że już powzięłam decyzję — tym mniej się jej podobało zarówno to, co słyszała, jak i nerwowość Sumomo oraz sposób, w jaki mówiła czy spuszczała oczy. Zamknęła uszy na jej argumenty i wykorzystała ten czas, by zebrać swe

własne myśli. Wnioski, które wyciągnęła, były złowieszcze. — Czy twój kurator czeka w Edo? — Nie wiem, tak mi przykro. Proszę, niech mi pani pozwoli nalać tro... — Ten Oda-sama jest z Satsumy, tak? Czy należy do satsumskiego garnizonu? — Nie. — Sumomo zaklęła w duchu, powinna była odpowiedzieć, że nie wie. — Satsu... — Więc cóż robi w Edo? — Nie wiem, pani — odparła niemrawo Sumomo. Jej mózg nie nadążał za tymi wszystkimi pytaniami, z każdą chwilą popadała w coraz większe przerażenie. — Nie widziałam go prawie rok, to znaczy... mówiono mi, że będzie w Edo. Oczy Koiko wwiercały się w nią, głos stawał się coraz bardziej przenikliwy. — Twój opiekun powiedział, że Oda-sama to shishi — zamilkła, gdy padło głośno wypowiedziane to słowo; jakże ogromnie ryzykowała przyjmując tę dziewczynę! — Shishi uważają jaśnie pana Yoshiego za swego głównego wroga — jęknęła. — A jeśli tak, to... Nie, pani, nie jest wrogiem, nie on, tylko shógunat, bakufu są wrogami, nie on — powiedziała porywczo Sumomo i łatwo przyszło jej to kłamstwo. Potem dodała, zanim zdołała się powstrzymać: — Katsu... mój opiekun wszystkim nam to wbijał do głowy. - Nam? — Twarz Koiko przybrała kolor kredy. — Namu Amida Butsu! Jesteś jego uczennicą! — Katsumata powiedział jej kiedyś, że szkoli kilka wybranych młodych kobiet, by dołączyły do grupy jego wojowników. — On... on cię też szkolił? — Jestem tylko pokorną lojalistką, pani. — Sumomo usiłowała zapanować nad sobą i utrzymać na twarzy wyraz szczerości. Koiko rozejrzała się z niedowierzaniem, jej mózg przestał prawie pracować, a idylliczny świat, w którym dotychczas przebywała, rozpadł się. — Jesteś jedną z nich, tak? Sumomo też spojrzała jej prosto w oczy, nie wiedząc, jak wydostać się z otchłani, która niespodziewanie się przed nimi otwarła. — Pani, proszę, pomyślmy jasno. Ja... ani ja nie jestem dla pani zagroże

niem, ani pani dla mnie, zostawmy tę sprawę, tak jak jest. Przysięgłam, że będę panią chronić i będę, a także jaśnie pana Yoshiego, jeśli zajdzie potrzeba. Niech mi pani pozwoli podróżować ze sobą. Przysięgam, że opuszczę panią, gdy tylko wjedziemy do Edo. Proszę? — Patrzyła na Koiko, siłą woli chcąc ją zmusić, by się zgodziła. — Nigdy pani nie pożałuje swej łaskawości. Proszę, to była prośba życia mego kuratora. Proszę, będę pani służyć... Koiko ledwie słyszała te słowa. Obserwowała ją tak, jak mysz obserwuje wzniesiony w górę łeb kobry. W głowie kołatała jej się tylko jedna myśl: jak uciec, sprawić, by wszystko to okazało się snem? Czy to sen? Bądź rozsądna, chodzi o twe życie, o więcej niż twe życie, musisz wytężyć umysł. — Daj mi swój nóż. Sumomo się nie zawahała. Jej dłoń powędrowała do obi i podała nóż w futerale. Koiko wzięła go, jakby parzył jej palce. Nie wiedziała, co ma z nim zrobić. Nigdy nie używała, nie posiadała ani nie potrzebowała takich narzędzi. W Pływającym Świecie były zabronione. Wcisnęła nóż do swego obi. — Czego od nas chcesz? Po co tu jesteś? — pytała ledwo słyszalnym głosem. — Jedynie po to, by podróżować z tobą, pani — wyjaśniła Sumomo jak dziecku, nie uświadamiając sobie, że jej twarz przybrała zacięty wyraz. — Tylko podróżować z panią, nie ma innych powodów. — Czy należałaś do grupy zabójców, którzy napadli na shóguna Nobusadę? — Oczywiście, że nie, jestem tylko prostą lojalistką, przyja... — Ale to ty poinformowałaś, że jaśnie pan Yoshi wychodzi z koszar, by spotkać się z Ogarną? To byłaś ty! — Nie, pani, przysięgam, że nie. Powiedziałam pani, że Yoshi nie jest naszym wrogiem, a tamtego ataku dokonał samotny szaleniec, nie shishi, powtarzam... — Musisz wyjechać, musisz — oznajmiła cichutko Koiko. — Proszę cię, odejdź. Proszę cię, odejdź zaraz, proszę. Szybko. — Nie ma powodów do zmartwień ani obaw. Żadnych. — Ale ja się boję, jestem przerażona, że jeśli ktoś... ktoś cię zadenuncjuje, Yoshi...

Wydawało się, że słowa te zawisły między nimi w powietrzu. Ich spojrzenia spotkały się, wzrok Sumomo nakazywał posłuszeństwo, Koiko patrzyła bezradnie, czując się niepewnie pod silnym spojrzeniem przeciwniczki. Obie nagle postarzałe — Koiko w rozterce, że mogła być taka naiwna i że jej idol tak niecnie ją wykorzystał, Sumomo wściekła, że postąpiła głupio i nie zgodziła się natychmiast, gdy ta wścibska dziwka kazała jej odejść. Idiotka, idiotka ze mnie, myślały obie. — Zrobię, jak pani mówi — odezwała się cicho Sumomo. — Wyjadę, choć... Shóji się otworzyło. Yoshi wkroczył beztrosko, kierując się do pokoju wewnętrznego. Wyrwał obie kobiety z transu. Pośpiesznie się ukłoniły. Przystanął w pół kroku; wszystkie zmysły ostrzegały go przed niebezpieczeństwem. — Co się stało? — spytał ostro. Zauważył, jak są strwożone, zanim skłoniły głowy. — Nic... nic, panie — odparła Koiko biorąc się w garść, a Sumomo pośpieszyła po saganek, by przygotować świeżą herbatę. — Napijesz się herbaty, może zjesz śniadanie? Jego wzrok wędrował od jednej kobiety do drugiej. — O co chodzi? — spytał powoli, a słowa przypominały lodowe igiełki. Sumomo uklękła z pokorą. — My... tak nam przykro, że nie jedziemy z tobą, panie, właśnie dlatego pani Koiko jest taka smutna. Czy mogę podać herbatę, panie? Cisza gęstniała. Jego zaciśnięte pięści spoczęły na biodrach. Twarz zacięta, ustawione mocno obnażone nogi. — Koiko! Powiedz mi natychmiast! Usta Koiko zaczęły się poruszać, lecz nie wyszło z nich żadne słowo. Serce Sumomo zamarło, a potem krew zahuczała jej w uszach, kiedy kurtyzana, ze łzami w oczach, podniosła się niezgrabnie. — Widzisz, ona... to prawda, lecz ona nie jest całkiem tym, za kogo... — wyjąkała. Sumomo momentalnie zerwała się na nogi, prawą dłoń błyskawicznie zanurzyła w rękawie i wyjęła shuriken. Yoshi widząc to zacisnął zęby. Ręka Sumomo zgięła się w tył, do rzutu — Yoshi stanowił łatwy cel, był nie

uzbrojony, zostawił miecze w pokoju wewnętrznym. Mając nadzieję, że finta ją zmyli, natychmiast zanurkował na lewo, przygotowując się do skoku na dziewczynę. Wzrok miał przykuty do jej dłoni. Niewzruszona, wycelowała w jego pierś i rzuciła z wściekłością. Stalowe kolczaste koło przeleciało przez pokój wirując w powietrzu. Yoshi wygiął się w łuk i okręcił dokoła. Jeden z kolców zaczepił o brzeg kimona, rozerwał materiał, lecz nie dotknął ciała; morderczy krążek poleciał dalej, przeciął shóji i miękko wbił się w jeden ze słupów w pokoju wewnętrznym. Yoshi, całkowicie pozbawiony równowagi, uderzył w ścianę i zwalił się na ziemię jak kupa szmat. Przez chwilę wszystko wydawało się zwolnionym snem... Sumomo bez końca sięga do rękawa po następny shuriken, widzi swego możnego wroga leżącego bezładnie i jego tępą dziwkę, która sprowokowała całe to niepotrzebne zakończenie; ta idiotka gapi się na nią, stoi jak słup trwogi, ale Sumomo nie czuje trwogi, jedynie ekscytację — jest u zenitu, to chwila, dla której została zrodzona i dla której szkolono ją przez całe życie: ona, niezwyciężony mistrz shishi, teraz zwycięży i nawet po śmierci pozostanie na zawsze żywa w legendzie. Koiko stoi jak sparaliżowana, przerażona, że zwiódł ją jej ubóstwiany guru, zdradził ją, mówił same łgarstwa, dziewczyna jest oszustką i oboje zawiązali ten potworny spisek: jej klient umrze, a nawet jeśli nie umrze, ona będzie zhańbiona — umrze z jego ręki albo zabiją ją strażnicy; wszystko w jej życiu zmarnowane, nigdy nie poślubi swego samuraja, nigdy nie będzie miała synów, nigdy w tym życiu, lepiej zginąć szybko z własnej ręki niż obrzydliwie z ich rąk, ale jak, jak... a potem przypomina jej się nóż Sumomo... Obok Yoshi dźwiga się z podłogi, gorączkowo zbiera się przed następnym rzutem, spina stopy, by zaatakować, musi mu się udać lub umrze, wszystko trwa tak długo, w mózgu eksplozja: hołubił żmiję na swej piersi; potem jego oczy dostrzegają dłoń Sumomo z drugim shurikenem — ile też może ich mieć? — jej wargi cofają się znad niezwykle białych zębów... Chwila spowolnionego czasu przeszła. Sumomo zawahała się na moment, chcąc się nasycić momentem zabijania, lecz trwało to zbyt długo. Koiko wyszła z transu, a w jej ręce pojawił się nóż.

Sumomo instynktownie obrała inny cel, ale zaraz się zreflektowała, zawahała, wycelowała w Yoshiego i już miała rzucić, gdy Koiko zatoczyła się do przodu, potknęła o brzeg kimona i runęła w jej kierunku. Wirujący shuriken wbił się w pierś Koiko. Krzyknęła i to dało Yoshiemu szansę — rzucił się z podłogi na Sumomo. Złapał ją za kostkę i przewrócił, palcami usiłował dźgnąć ją w gardło, lecz ona, wytrenowana w sztukach wojennych, była jak węgorz i wykręciła się, jej dłoń szukała ostatniego shurikena. Zanim zdołała go dosięgnąć, Yoshi żelaznymi palcami złapał ją za kimono i oderwał pół rękawa, uniemożliwiając jej dosięgnięcie broni. Znowu się wykręciła z jego uchwytu i w ciągu sekundy była na nogach, lecz teraz on również stał. Wydała z siebie wrzask, rozrywający nerwy wojenny krzyk, zacisnęła dłoń znowu rzuciła. Yoshi był oszołomiony, stał jak martwy — jednak w jej łoni hic się nie kryło; zrobiła fintę, ostatni shuriken wciąż tkwił uwięziony w oderwanym rękawie. Sięgała po niego po omacku i w tej samej chwili strażnik otworzył szarplięciem shóji z tyłu. — Szybko! — krzyknęła. Wskazała na Koiko, jęczącą i wijącą się na podłodze, wprowadzając strażnika w błąd. Kiedy rzucił się w przód, wyrwała z jego pochwy długi miecz, wzniosła go i cięła, zadając ranę i nie przerywając ruchu obróciła się ku Yoshiemu. Lecz on odskoczył o krok, przesadził rozciągniętą na tatami, wijącą się Koiko i biegiem ruszył po swe miecze do wewnętrznego pokoju, rozdzierając zamknięte shóji. Sumomo ścigała go wściekle. Jego miecz ze świstem opuścił pochwę. Yoshi obrócił się, gwałtownie odparował pierwszy cios i zawirował w zamkniętej przestrzeni. Sumomo nieustraszenie zaatakowała i znowu została odparta. Szacowali wzajemnie swe siły. Następna nawałnica ciosów — dziewczyna była doskonałym szermierzem, tak jak on. Zaatakował i został odparty, wyszedł ze zwarcia i zatoczył koło, potem ona znowu rzuciła się przez shóji, żeby zyskać więcej przestrzeni — Yoshi tuż za nią. Obchodzili się wokół, szukając luk w obronie drugiego. Z zewnątrz dobiegały krzyki. Zbiegali się strażnicy, zraniony samuraj blokował im częściowo wejście. Wiedząc, że ma mało czasu, Sumomo zwiększyła napór,

zrobiła wypad naprzód, potem okręciła się, stając plecami do drzwi. Rąbali się wzajemnie, garda i cios, cios i garda. Yoshi się okręcił, zmuszając ją raz jeszcze do obrotu, lecz jednocześnie tracąc inicjatywę. Zobaczył, jak Abe z mieczem uniesionym w górę atakuje ją z tyłu. — Nie! — warknął. — Zostaw ją mnie! — i omal nie został ścięty, gdy cofał się w chwilowym zamęcie. Abe posłusznie odstąpił. Jeszcze jedna wymiana pchnięć. Yoshi ledwo zdążył odzyskać równowagę. Byli dobrze do siebie dobrani — Yoshi znacznie silniejszy, ona świetnie wyszkolona. Teraz rękojeści ich mieczy sczepiły się. Szybko odstąpił, wiedząc, że musi ją pobić w zwarciu, zrobił krok do tyłu, fintę, a następnie rzucił się do przodu w ślepym, nietypowym, błyskawicznym ataku. Brzeg jej miecza wciął się w jego ramię. Ta rana unieszkodliwiłaby mniej wytrawnego szermierza, lecz on przewidział cios i otrzymał tylko lekkie draśnięcie, choć krzyknął i odsłonił się, udając, że jest poważnie ranny. Nieostrożna — ruszyła, by go dobić. Lecz on znajdował się niezupełnie tam, gdzie go oczekiwała. Jego miecz zatoczył wściekły łuk od dołu, dopadł ją nie przygotowaną, cios przeszedł przez przegub jej lewej ręki i wyrzucił odciętą dłoń w powietrze wraz z mieczem. Palce wciąż ściskały rękojeść. Dziewczyna gapiła się na kikut zdumiona, krew tryskała do góry mocnym strumieniem. Nie czuła bólu. Drugą ręką chwyciła za kikut i nieco powstrzymała wypływ. Strażnicy rzucili się naprzód, by ją złapać, ale Yoshi znów odpędził ich przekleństwami. Pierś mu falowała, gdy próbował złapać oddech. Obserwował dziewczynę bardzo uważnie. — Kim jesteś? — Sumomo Fujahito... shishi — wydyszała. Siła i odwaga opuszczały ją szybko. Zbierając resztki ducha zaskowyczała sonnd-joiiii, zwolniła uchwyt na kikucie, po omacku sięgnęła po ostatni shuriken, znalazła go, wbiła jeden z zatrutych kolców we własne ramię i"zatoczyła się wprzód, by cisnąć bronią w Yoshiego. Lecz on stał przygotowany. Potężny cios trafił ją dokładnie tam, gdzie szyja łączy się z ciałem, przeciął ją na pół i wyszedł akurat pod jej ramieniem. Wszyscy, którzy to obserwowali, wciągnęli powietrze, pewni, że są świadkami wydarzenia, które

będzie przekazywane w legendach przez wieki i które dowodziło, że ten mężczyzna jest godnym potomkiem wielkiego shóguna i godnie nosi jego imię. Ale też byli wstrząśnięci widokiem takiej rzeki krwi. Abe pierwszy odzyskał głos. - Co się stało, jaśnie panie? - Zwyciężyłem — rzekł Yoshi ponuro, oglądając swe ramię. Krew plamiła mu kimono, czuł ból w boku, serce wciąż mu łomotało. — Wezwij doktora... a potem wyjeżdżamy. Mężczyźni pośpieszyli wykonać polecenie. Abe oderwał wzrok od zwłok Sumomo. Koiko jęczała i wiła się żałośnie. Jej paznokcie ryły w tatami, rozdzierając je. Poszedł ku niej, lecz powstrzymało go ostrzeżenie Yoshiego: — Uważaj durniu! Ona należała do spisku! Abe ostrożnie kopnął na bok nóż Sumomo. — Odwróć ją — polecił Yoshi. Kapitan usłuchał i odwrócił Koiko stopą. Prawie nie było śladów krwi. Shuriken przyszpilił jej kimono do ciała, tamując krwawienie. Stalowy krążek niemal cały tkwił w ciele. Twarz Koiko wykrzywiały pulsujące fale bólu; mimo to była zachwycająco piękna. Yoshiego ogarnęła nienawiść. Nigdy tak blisko nie otarł się o śmierć. Poprzedni zamach był niczym w porównaniu z tym. Nie rozumiał, jak zdołał odeprzeć atak z zaskoczenia. Przynajmniej kilka razy został przechytrzony w tej potyczce, a będąc o włos od śmierci czuł przerażenie, jakiego dotąd nawet nie był w stanie sobie wyobrazić. Taki strach może pozbawić męstwa każdego, myślał. Pragnął porąbać Koiko na kawałki, wściekły za jej zdradę, a jednocześnie pozostawić ją konającą w męce. Jej palce jak szpony zaciskały się na piersi, tuż przy źródle ogromnego bólu, próbując wyrwać tę rzecz, która była jego przyczyną. Lecz nie mogły. Rozdzierały ją dreszcze. Otworzyła oczy i ujrzała Yoshiego. Jej dłonie opuściły miejsce na piersi i powędrowały ku twarzy, by dla niego ułożyć ładniej włosy. - Pomż mi, Tora-chan — załkała, zniekształcając słowa. — Prósz, pomż, pui... boli... — Kto cię przysłał? I ją? Kto? — Pomż mii, och, prósz, to boli, boli, chciałam ocalić... ocalić...

Słowa odpłynęły i zobaczyła się znów z nożem w dłoni, on bezbronny, ona bohatersko wypełnia swój obowiązek, rzuca się naprzód, by go ochronić, by dać mu nóż, którego sama nie umie użyć, chce przeszkodzić zdrajczyni, by nie mogła go zranić latającym żelazem, chce przyjąć na siebie to żelazo, ratując jego życie, by mógł ją nagrodzić i przebaczyć, choć przecież nie była niczemu winna, tylko służyła mu, dawała mu przyjemność i uwielbiała go... — Co z nią zrobimy? — Abe czuł mdłości, pewien, tak jak wszyscy, że shuriken jest zatruty i że Koiko umrze. Niektóre trucizny zabijały w okrutny sposób. Wyrzućcie ją na stos nawozu, pomyślał natychmiast Yoshi. Żołądek wypełniała mu mdła, słodka żółć. Zostawcie ją tam na pastwę męczarni i psów. Patrzył wilkiem, udręczony. Widział, że wciąż jest piękna, nawet wciąż godna pożądania, i tylko zaśliniony jęk uświadamiał mu gorzką prawdę, że skończyła się pewna epoka. Od teraz zawsze będzie już sam. Zniszczyła całkowicie jego ufność. Jeśli kobieta, na której skupił tyle uczucia, mogła go zdradzić — zdradzić może każdy. Nigdy więcej nie potrafi zaufać kobiecie lub dzielić z kimś aż tak wiele. Nigdy. Zniszczyła to w nim na zawsze. Twarz miał zaciętą. — Rzućcie... I wtedy wspomniał jej głupie wiersze i szczęśliwe wiersze, radość i rozkosz, dobre rady i chwile zadowolenia. Nagle ogarnął go ogromny smutek, że życie jest tak okrutne. W ręku wciąż trzymał miecz. Miała taką kruchą szyję. Cios był delikatny. — Sonno-joi, co? — rzekł cicho, oślepiony po jej stracie. Przeklęci shishi, to ich wina, że jest martwa. Kto przysłał Sumomo? Katsumata! Musi tak być, te same cięcia mieczem, te same sztuczki. Dwukrotnie zabójcy omal mnie nie zamordowali. Nie będzie trzeciego razu. Wytępię ich. Dopóki żyję, Katsumata jest wrogiem, wszyscy shishi to wrogowie. Przeklęci shishi. I przeklęci gai-jinowie. To naprawdę ich wina, tych gai-jinów. Zaraza. Gdyby nie oni, nie wydarzyłoby się to wszystko, nie byłoby śmierdzących Traktatów, shishi, ani sonno-joi, ani jątrzącego wrzodu Yokohamy. Przeklęci gai-jinowie. Teraz za to zapłacą.

40 YOKOHAMA Tego samego dnia po południu Jamie McFay wyszedł wściekły z redakcji „Yokohama Guardian". Wepchnął pod pachę ostatni numer gazety i pośpiesznie ruszył po High Street. Wiała słona, chłodna bryza, morze pokryte grzywaczami było szare i nieprzyjazne. Jamie kroczył gniewnie. Szkoda, że Malcolm mi o tym nie powiedział, myślał. Ten szaleniec dostał kompletnego hysia. To ściągnie na nas kłopoty. — Co je grane? — Lunkchurch dostrzegł zmięty papier i zaniepokoił się niezwykłym pośpiechem Jamiego. On sam wyszedł przed popołudniową sjestą po swój egzemplarz gazety i właśnie przystanął na chwilę, by się wysikać do rynsztoka. — No co, w gazecie jest o pojedynku, napisali, tak? — Jaki pojedynek? — warknął McFay. Krążyło mnóstwo pogłosek, że może się odbyć w każdej chwili, choć jak dotychczas nikt nie mówił, że ma to być pojutrze, w środę. — Na miłość boską, przestań rozpowiadać te bzdury. — Nie chciałem cię urazić, chłopie. — Wielki mężczyzna o czerwonej twarzy podniósł pas na swym kałdunie, zapiął rozporek i pozwolił, by pas znowu ześlizgnął się na dół. — Więc co się, essyńsko stało? — Szturchnął gazetę. — Co ten essyn Nettlesmith napisał, że aż ci rura zmiękła? — Ciągle to samo. — McFay nie zamierzał podać mu prawdziwej przyczyny. — Twierdzi we wstępniaku, że flota jest zwarta i gotowa, armia ostrzy bagnety, a z Indii wyruszyło nam na pomoc dziesięć tysięcy sipąjów. — Essyńskie pierdoły, i tyle! — Tak. Do tego ten cholerny gubernator robi to, co zwykle: rozpieprza gospodarkę Hongkongu. Nettlesmith przedrukował wstępniaka z „Timesa", który pochwala plan spalenia naszych bengalskich upraw opium i zasadzenia

tam herbaty. Szczególik, który wywoła w całej Azji lawinę ataków serca. Tak jak gdyby czyjeś kubki smakowe można było zadowolić tym gównem z Darjeelingu! Głupie psubraty zrujnują jednocześnie i nas, i gospodarkę brytyjską. Muszę biec, zobaczymy się później na zebraniu. — Essyńskie zebranie. Essyńska strata czasu — oświadczył Lunkchurch. — Powinniśmy ruszyć na essyńskie barykady, jak te essyńskie Żabo jady. I powinniśmy ostrzeliwać Edo właśnie w tej chwili! Wiluś nie ma jaj, a ten essyński Ketterer... — Klął jeszcze długo po odejściu Jamiego. Ludzie przechodzący promenadą zerkali krzywo, po czym przyśpieszali kroku, kierując się do redakcji „Yokohama Guardian". Gdy Jamie zapukał, Malcolm Struan podniósł wzrok. Natychmiast dostrzegł gazetę. — Świetnie. Chciałem właśnie spytać, czy już zamieścili. — Przyniosłem egzemplarz. Ptaszki ćwierkały, że powinienem to zrobić. — Aha — Malcolm uśmiechnął się szeroko. — Zamieścili mój list? — Mógłbyś mi wcześniej o nim powiedzieć, może bym obmyśli sposób, jak osłabić wrażenie, które wywrze. — Uspokój się, na miłość boską — rzekł dobrodusznie Malcolm. Wziął od niego gazetę i otworzył na stronie, gdzie drukowano listy. — Nic nie zaszkodzi, jeśli przyjmie się stanowisko zgodne z moralnością. Opium jest niemoralne, handel bronią też, a nie mówiłem ci o tym wcześniej, gdyż chciałem, byś również był zaskoczony. — I doprawdy udało ci się! To rozpali wszystkich kupców i tutaj, i w całej Azji i wróci do nas rykoszetem. Potrzebujemy przyjaciół tak samo, jak oni nas potrzebują. — Zgadzam się. Lecz czemuż mój list miałby wrócić rykoszetem? O! — List wydrukowano na pierwszej stronie i opatrzono nagłówkiem: NOBLE HOUSE ZAJMUJE SZLACHETNE STANOWISKO! — Dobry tytuł, to mi się podoba. — Wybacz, ale mnie nie. Wróci rykoszetem, gdyż każdy wie, że musimy obracać tymi towarami, bo inaczej zostaniemy na lodzie. Jesteś taipanem, ale nie możesz... — Jamie przerwał. Malcolm, zupełnie niewzruszony, uśmiechał się do niego. — Co z karabinami dla Choshu, na miłość boską? Przyjęliśmy ich pieniądze, choć zgodziłeś się przekazać

broń innemu człowiekowi, temu Watanabie, dla jaśnie pana jakiegoś tam, a zamówienie zwiększyłeś do pięciu tysięcy! — Wszystko we właściwym czasie. — Malcolm wciąż zachowywał spokój, choć właśnie przypomniano mu, że jego matka anulowała zamówienie, a on z kolei wznowił je najszybszą możliwą pocztą. Głupio postąpiła, nic nie wie o Japonii. Nie szkodzi, jeszcze tylko kilka dni i zostanie poskromiona. — Zauważ, Jamie, nie ma nic złego w tym, że się publicznie zajmie moralne stanowisko — rzekł niedbale. — Trzeba się naginać do wymagań czasów, nie sądzisz? — Chcesz powiedzieć, że to wybieg? — McFay zamrugał oczami. — By wprowadzić w błąd opozycję? — Nagiąć się do wymagań czasów — powtórzył Malcolm pogodnie. W swoim liście całkowicie popierał wygaszenie handlu opium i bronią, tak jak chciał admirał. Pozwalało to zaklasyfikować Struana niedwuznacznie do zwolenników zapalczywych poglądów admirała i proponowanego rządowego planu dla Azji. „Trzeba natychmiast znaleźć sposoby, by nasz handel oprzeć na jak najdoskonalszych fundamentach, ku większej chwale Jej Królewskiej Wysokości, niech Ją Bóg błogosławi, i naszego Imperium Brytyjskiego. Firma Noble House jest dumna, że toruje..." — oświadczał Malcolm wśród innych kwiecistych zwrotów stylistycznych, a podpisał: taipan firmy Struanów, tak jak to robili jego ojciec i dziad, gdy posyłali listy do prasy. — Myślałem, że ująłem to raczej nieźle. Nie sądzisz? — Owszem — oświadczył McFay. — Dla mnie z pewnością przekonująco. Ale jeśli to jest po prostu... — miał zamiar powiedzieć „łapówka"; ale łapówka dla kogo i za co? — Ale jeśli to jest tylko wybieg, jaki ma sens? Nie można było wybrać mniej właściwej pory. Wystawiasz się na ataki na zebraniu. — Niech atakują. — Pomyślą, że zwariowałeś. — Niech sobie myślą. Za parę tygodni już o tym zapomną, a zresztą będziemy w Hongkongu. — Malcolm promieniał, był w doskonałym humorze. — Nie martw się, wiem dokładnie, co robię. Wyświadcz mi przysługę, zostaw wiadomość dla admirała, chciałbym wpaść i zobaczyć

się z nim przed obiadem, również z Marlowe'em, kiedy zejdzie na brzeg. Obydwaj jedzą z nami kolację o ósmej, prawda? — Tak, obydwaj przyjęli zaproszenie. — McFay westchnął. — Więc masz zamiar trzymać mnie w niepewności, dlaczego to robisz? — Nie martw się, wszystko jest w jak największym porządku. Teraz sprawa ważniejsza: ustalić wielkość zamówienia na jedwabie w przyszłym sezonie. Postaraj się, by Vargas miał w księgach wszystko na bieżąco. Chciałbym jak najszybciej pomówić z wekslarzem o funduszach i bilonie — nie zapominaj, że jutro Angeliąue i ja spędzamy cały dzień z Marlowe'em na pokładzie „Pearl". — Zatańczyłby gigę, gdyby mógł, lecz nogi i trzewia bolały go bardziej niż zwykle. Nie szkodzi, myślał, jutro jest wielki dzień, jakbym już prawie był w domu, a potem do diabła ze wszystkimi. Jamie uważał, że Malcolm zachowuje się dziwnie, zupełnie go nie rozumiał. Każdy statek z Hongkongu przywoził im obydwu kolejne coraz bardziej obelżywe listy od Tess Struan, tymczasem on był zupełnie odprężony, w dobrym humorze, zdolny, uważny i oddany interesom tak jak przed wypadkiem, choć wciąż mocno cierpiał i miał trudności z chodzeniem. A poza tym wisiało nad nim niebezpieczeństwo pojedynku, ustalonego na środę. Trzykrotnie McFay rozmawiał z Greyforthem, próbując załagodzić spór, nawet zwerbował Gornta do pomocy, lecz Norberta nic nie mogło odwieść jego zamiarów. - Jamie, powiedz śmierdzielowi, że wszystko zależy od niego, psia-— oświadczył w końcu Norbert. — On zaczął to gówno. Przyjmę przeprosiny... o ile będą publiczne. I to z dużą publicznością! McFay przygryzł wargę. Ostatnia deska ratunku: zawiadomić sir Williama o czasie i miejscu. Ale z obrzydzeniem myślał, że mógłby złamać solenną przysięgę. — Mam się spotkać z tym cholernym Gorntern o szóstej, by ustalić ostatnie szczegóły. — W porządku. Przykro mi, że go nie lubisz, to dobry chłop, Jamie. Naprawdę. Zaprosiłem go na wieczór. Nie łam se tym łepetyny. — Malcolm próbował dla żartu naśladować silny szkocki akcent.

McFay uśmiechnął się, ułagodzony jego przyjacielskim zachowaniem. — Czy... — przerwało mu pukanie. — Proszę. Dmitri wkroczył, niby groźny szkwał, pozostawiając za sobą otwarte drzwi. — Zwariowałeś, Malc? Jak może firma Struanów popierać tych bałwanów w sprawie opium i karabinów? — Nie ma nic złego w zajęciu moralnego stanowiska, Dmitri. — Owszem, jeśli jest to stanowisko szalone. Na miłość boską, skoro Struanowie to zaakceptują, reszta z nas będzie walczyć na straconych pozycjach, cholerny Wiluś wykorzysta... Przerwał, gdy do pomieszczenia wmaszerował bez pukania Norbert Greyforth. — Do cholery, zwariowałeś? — warknął Norbert. Pochylił się nad biurkiem i powiewał gazetą przed nosem Malcolma. — Umówiliśmy się przecież, że będziemy działać razem, no nie? Malcolm nagle zbladł i wlepił w niego wzrok. — Jeśli chcesz się ze mną spotkać, to się najpierw umów — powiedział lodowato, w pełni opanowany. — Jestem zajęty. Proszę wyjść! Norbert poczerwieniał. On również został upomniany przez sir Williama, by się zachowywał przyzwoicie, bo inaczej pożałuje. Twarz wykrzywił mu gniew. — Środa rano, psiakrew! Tylko, do cholery, bądź tam! Odwrócił się na pięcie i odmaszerował trzaskając drzwiami. — Grubiański sukinsyn — oświadczył Malcolm łagodnie. W zwykłych okolicznościach Dmitri roześmiałby się, lecz teraz był zbyt zatroskany. — Skoro już przy tym jesteśmy, mogę ci równie dobrze zaraz powiedzieć, że nie wezmę udziału w środowym „spotkaniu". — Żaden problem, Dmitri — odparł Malcolm. Na twarz powracały mu kolory. — Nadal mam twoje dżentelmeńskie słowo honoru, że nic nie przecieknie na zewnątrz. — Jasne — potwierdził Dmitri. — Możesz zostać poważnie zraniony — wybuchnął po chwili.

Już teraz jestem poważnie zraniony, stary. Proszę cię, nie martw się. Jeśli tylko Norbert się stawi, już jest... — miał zamiar powiedzieć „martwy" i kusiło go, by odkryć Dmitriemu plan Gornta. Wcześniej zapoznał z nim McFaya, który z niechęcią przyznał, że może być skuteczny. — Proponowałem Norbertowi prywatną ugodę, ale ją odrzucił. — Zdecydował się nie kończyć. — Niech mnie diabli, jeśli się publicznie pokajam. Posłuchaj, skoro już tutaj jesteś, co z Colt Armaments? Słyszałem, że Cooper-Tillman posiadają pakiet akcji, którego mają zamiar się pozbyć. Chciałbym je kupić. — Co? Skąd o nich wiesz? — Dmitri spojrzał na McFaya, który był równie zdziwiony, lecz zdołał to ukryć. — Jak się o tym dowiedziałeś? — Od wróbelka na dachu. — Malcolm skrył swoją radość. Edward Gorat dał mu cynk i przekazał parę innych poufnych informacji na temat Brocków i firmy Cooper-Tillman, by dowieść swej szczerej chęci dostarczenia znacznie poważniejszych materiałów. — Czemu ma pan z tym czekać, panie Gornt? — rzekł wtedy. — Jeśli te informacje są tak dobre, jak pan powiada, trzeba na nie zareagować od razu. — Zgoda, od razu, tai-panie. Lecz zostawmy to tak, jak uzgodniliśmy, do środy, to odpowiedni dzień. Tymczasem, jako że mamy nawiązać długotrwałe i owocne stosunki, dlaczego by nie zrezygnować z tego „panie Gornt". Proszę mówić do mnie po prostu „panie Edwardzie", a ja zostanę przy „tai-panie", dopóki nie spotkamy się w Szanghaju czy Hongkongu, już po zrujnowaniu sir Morgana. Wtedy może będziemy mogli przejść na ty, co? Teraz Malcolm obserwował Dmitriego, coraz bardziej podekscytowany. Tyle dobrego się ostatnio dzieje. — No i co powiesz, stary? — zaatakował Syborodina. — Czy Jeff Cooper gotów jest sprzedać, a ty masz niezbędne pełnomocnictwa, by to załatwić? — Tak, mam jego pełnomocnictwo, ale... — Żadne „ale". Upoważnienie jest na piśmie? — Na piśmie i on może sprzedać połowę akcji, właśnie z tym pewnym „ale". Po odpowiedniej cenie: szesnaście pięćdziesiąt za akcję.

— Dyrdymały, to się ma nijak do ceny właściwej. Tu właśnie wychodzi na jaw podejście twojego szamana. Daję trzynaście dwadzieścia i ani centa więcej. Możemy napisać list intencyjny z dzisiejszą datą. Czterdzieści tysięcy akcji. Dmitri wybałuszył na niego oczy, lecz szybko się otrząsnął. Czterdzieści tysięcy — właśnie tyle zaoferowano. Cena była niska, ale Morgan Brock, któremu zaproponował te akcje, dawał dwanaście osiemdziesiąt. Nędzne grosze, ze spłatą w ciągu roku, przez co oferta była nie do strawienia, nawet i znalezienie nabywcy na tak duży pakiet akcji wydawało się niemożliwe. diabła, skąd Malc zdobył tę informację? — Trzynaście dwadzieścia to nawet w przybliżeniu nie oddaje właściwej ceny. . — Trzynaście dwadzieścia to cena na dzisiaj. Jutro zaproponuję trzynaście dziesięć, w środę wycofam ofertę. Gornt mówił mu, że Cooper musi sprzedać szybko, by zainwestować w nowe przedsięwzięcie w Ameryce: budowę okrętów o kadłubach obitych stalowymi blachami — dla obydwu flot. — Mam mnóstwo czasu, a stary Jeff go nie ma — dodał Struan. — Co chcesz przez to powiedzieć? — Tylko to, że ja mam czas, a on nie. Podobnie jak floty... i unijna, i konfederacka — dodał uprzejmie. — Wojna przecież toczy się ze znacznymi stratami dla obu stron. — Niech twoi szpiedzy utoną w gównie — oświadczył Dmitri. — Nie sprzedaję. Piętnaście dwadzieścia. — Marzyciel. Trzynaście dwadzieścia i daję ci kwit na nasz bank w Bostonie z poleceniem natychmiastowej wypłaty w złocie, Dmitri otworzył usta, lecz McFay szybko wtrącił: -Tai-panie, może warto rozważyć... — Otrzymanie aprobaty z Hongkongu — dokończył Malcolm. — Słuchaj, Jamie, skończyliśmy z tym i tymi bzdurami raz na zawsze. — Mówił równym, nie znoszącym sprzeciwu głosem. — Racja? - Tak, przepraszam, masz rację. — Cóż, Dmitri, tak czy nie? — spytał spokojnie Malcolm.

Dmitri popatrzył na niego z nowym respektem. Natychmiastowa wypłata była dla niego czynnikiem decydującym. — Umowa stoi. Wyciągnął dłoń, którą Malcolm potrząsnął. — Wypiszę dokument dziś po południu i przygotuję go do podpisania na piątą, dobrze? — Dobrze. Dziękuję, żeście mnie odwiedzili. Dmitri, jesteś zawsze mile widzianym gościem. Kolację mamy o ósmej trzydzieści. Po wyjściu Dmitriego McFay nie mógł wystać spokojnie. — To masa pieniędzy. — Dokładnie mówiąc pięćset dwadzieścia osiem tysięcy dolarów. Ale Colt dostał nowe zamówienie na sto tysięcy karabinów o zupełnie nowej konstrukcji. Zanim nasz list kredytowy zostanie zrealizowany, wartość ich akcji podwoi się, tak więc właśnie zarobiliśmy pół miliona dolarów. — Skąd możesz być pewien? — Jestem pewien. — Podpiszesz zobowiązanie wypłaty? - Tak. Jeśli stwierdzisz, że nie mogę, ponieważ nie mam kompetencji z powodu tego, co moja matka powiedziała lub nie powiedziała, nie zwrócę na to żadnej uwagi. I tak podpiszę. — Malcolm zapalił cygaro i mówił dalej: — Jeśli nie będą tego honorować, odbije się to rykoszetem i zrujnuje Struanów jak nic dotychczas w naszej historii. Jestem tai-panem, czy podoba się to czy nie, dopóki nie zrezygnuję albo nie umrę. To, co ona mówi, nie ma znaczenia. Obserwowali, jak kółko dymu podnosi się i znika, a potem McFay powoli skinął głową. Jego obawy rozwiały się, gdyż Malcolm demonstrował dziwną pewność siebie i siłę przekonywania, jakich jeszcze nigdy u niego nie widział. — Wiesz, co robisz, prawda? — Wiem o wielu rzeczach, których nie wiedziałem, gdy tu przyjechałem. — Oczy Malcolma zabłysły. — Na przykład, jeśli dalej upierasz się, by opuścić firmę... Słuchaj, Jamie, wiem, że w głębi duszy już się zdecydowałeś i dlaczego właściwie nie miałbyś tego zrobić? Traktowano cię podle, a i ja sam nie zachowywałem się

nadzwyczajnie, co prawda teraz to minęło, niemniej na twoim miejscu zrobiłbym to samo. Postanowiłeś już, prawda? — Tak. — McFay przełknął ślinę, rozbrojony. — Mam zamiar opuścić firmę, lecz nie wcześniej nim tutejsze interesy Struanów obrócą się na lepsze. To jeszcze jakieś sześć miesięcy. Chyba że ona mnie przedtem wyrzuci. Jezu, nie chcę odchodzić, ale muszę. — Przyjąłeś niezwykle moralny punkt widzenia — zaśmiał się Malcolm. — Trudno by było tak powiedzieć — McFay roześmiał się również. — Raczej zwariowany. — Nie, też tak bym postąpił. Jestem przekonany, że osiągniesz olbrzymi sukces, i to na tyle silnie, że sto tysięcy z dolarów, które właśnie zarobiłem... ja je zarobiłem, Jamie, nikt inny... zainwestuję w McFay Trading. W zamian za... — miał zamiar powiedzieć za czterdzieści dziewięć procent udziałów, lecz zmienił to, by McFay mógł zachować twarz. Zasługujesz na to, przyjacielu, pomyślał, nigdy nie zapomnę tej poczty, za którą mogliby cię powiesić... bo że sir William by nas złapał, też jestem co do tego przekonany. — Za sześćdziesiąt procent udziałów? — Dwadzieścia pięć — odparł McFay zupełnie odruchowo. — Pięćdziesiąt pięć? — Trzydzieści pięć. — Czterdzieści dziewięć procent. — Stoi, choć jest pewne „ale". Zaśmieli się obydwaj. — Czyli pod warunkiem, że wartość akcji się podwoi — Malcolm sformułował głośno myśl McFaya. — A jeśli nie, to wymyślę jakiś inny sposób — dodał. McFay obserwował go przez dłuższą chwilę, pogrążony w myślach, układających się w pytania bez odpowiedzi. Co sprawiło, że Malcolm się zmienił? Niebiański? Sprawa z pocztą? Pojedynek? Z pewnością nie. Dlaczego chce się zobaczyć z admirałem? Dlaczego lubi tego Gornta, który jeśli się znam na tym choć trochę, jest po prostu kombinatorem? I dlaczego palnąłem, że owszem, mam zamiar odejść, zanim sam zyskałem tego pewność? Podjąłem nagle decyzję, nad którą się zastanawiałem od miesięcy — zaryzykować, zanim umrę. Zobaczył, że Malcolm, słaby na

ciele, a jednak spokojny i silny, obserwuje go. Odpowiedział mu uśmiechem, ciesząc się, że żyje. — Wiesz, jestem przekonany, że wymyślisz. Angeliąue odbywała przedobiednią sjestę. Na kominku wesoło płonęły węgle. Zaciągnięto story w ochronie przed wiatrem, a dziewczyna zwinęła się w kłębek pod puchową kołdrą i jedwabnym prześcieradłem. Jedną dłoń położyła wygodnie między nogami, tak jak nauczyła ją Colette jeszcze w klasztorze, gdzie często ukradkiem wchodziły do jednego łóżka, gdy zakonnice wyszły już z sypialni i chrapały w swoich zasłoniętych niszach. Dziewczęta pieściły się i całowały, szeptały i chichotały pod nakryciami. Dzieliły się sekretami, marzeniami i planami. Udawały, że są dorosłymi kochankami, tak jak to było opisane w romantycznych, lecz zakazanych broszurach, które przemycały pokojówki. Uczennice przekazywały sobie te teksty —- upiększające rzeczywistość, zabawne i nieszkodliwe. Myślała o Paryżu i o cudownej przyszłości, jaką ma przed sobą. Widziała Malcolma — był obok, zadowolony, lub w kantorze Struanów, mieszczącym się obecnie w Paryżu; Struan bogaty i wysoki; wszystkie jego dolegliwości — to już tylko wspomnienia; całe zło, które ją spotkało, znikło z pamięci; syn — niemowlak w pokoju dziecinnym w ich zamku, pod opieką nianiek i pokojówek; jej ciało znowu silne i kształtne jak teraz; poród przeszedł lekko. A potem wraz z Colette wizytowałyby bajecznie dochodową fabrykę jedwabi należącą do Struanów. Właśnie ona namówiła firmę na zbudowanie tej fabryki, kiedy już tak wiele dowiedziała się o hodowli jedwabników. Przed chwilą napisała list. Och, Colette, te małe robaczki są nadzwyczajne, jedzą liście morwowe, a potem suszysz kokony i rozwijasz jedwab... Nigdy nie sądziłam, że tak mnie to zainteresuje. Moim tajemnym informatorem jest Vargas. Przemycił sprzedawcę jedwabiu, by mi pokazał kilka kokonów, lecz muszę być ostrożna — zaczęłam rozmawiać o swym pomyśle na temat fabryki z Malcolmem i Jamiem, a oni tylko się śmieli. Malcolm powiedział, że nie powinnam być tak głupiutka, wytwarzanie jedwabiu to

zajęcie wysoce skomplikowane (tak jakbym o tym nie wiedziała) i lepiej, bym nie zaprzątała sobie główki interesami. Jestem pewna, że oni chcą, byśmy były jak te kokony, żeby nas używać albo nadużywać wedle swego kaprysu, i tyle. Colette, przyślij mi wszelkie książki o jedwabiu, jakie zdołasz znaleźć... Jak cudownie byłoby mieć swój własny kantor i pieniądze, myślała. Mieszkalibyśmy w Paryżu i odwiedzali Londyn, od czasu do czasu Hongkong, wydawali kolacje, wieczorki i wystawne bale dla mego Księcia z Bajki i jego przyjaciół... Spojrzała na biurko, na dopiero co zapieczętowany list do Colette, z którą podzieliła się, przynajmniej częściowo, swoimi sekretami: Ten Edward Gornt staje się prawdziwym przyjacielem, czarującym i uważnym, nie taki jak Andre. Jestem przekonana, droga Colette, że zostanie przyjacielem na całe życie, gdyż mój kochany Malcolm też chyba lubi jego towarzystwo. Czy to nie dziwne —przecież Edward pracuje dla tych okropnych Brocków, o których ci opowiadałam, i dla Norberta Greyfortha. Ten z każdym dniem ma bardziej jadowite spojrzenie, godne złego czarownika, którym rzeczywiście jest! Dzisiaj wydajemy następne naprawdę duże przyjęcie. Wszyscy przyjdą. Andre będzie grał, Edward jest doskonałym tancerzem, lekkim jak motyl... Nie napisała o tym, że gdy tańczyli ostatnim razem na kolacji wydanej przez sir Williama, trzymał jej dłoń niebezpiecznie poufale, wymownie ją ściskając. Raz nawet zgiął mały palec i dotknął wnętrza jej dłoni, przemawiając językiem kochanków: pragnę cię w łóżku, tak czy nie, a raczej kiedy, nie mów, że nie! Wycofała rękę chłodno i stanowczo. Nie rzekł nic, w jego oczach był uśmiech, a ona wiedziała, że on rozumie: nie jest naprawdę zagniewana, a jedynie niedostępna, zaręczona. Nie gniewała się też poważnie na Andre. Kilka dni temu spotkali się przypadkowo w Przedstawicielstwie Francuskim. — Dobrze wyglądasz, Angeliąue. Cieszę się, że cię widzę. Czy mogę z tobą zamienić słowo na osobności? Powiedziała, że oczywiście, a gdy znaleźli się sami, oznajmił, że

sprawa dotyczy pieniędzy, które jej pożyczył. — Jestem w tarapatach. Proszę, czy mogłabyś mi je zwrócić? — Ale sądziłam, że... że ta druga transakcja to pokryła. Serce zamarło jej na chwilę, gdy wspomniała podstęp ze zgubionymi kolczykami. — Przykro mi, nie... Nie pokryła. Opłacono tym poradę mama-san i le karstwo. Krew napłynęła jej nagle do twarzy. — Uzgodniliśmy, że nigdy o tym nie wspomnimy... o tej sprawie. Zapomniałeś? —- rzekła cicho. Czuła pokusę, by zacząć na niego krzyczeć za złamanie ich uroczystej umowy. — To się nigdy nie zdarzyło, nie zdarzyło, tak właśnie uzgodniliśmy! To był jedynie zły sen! — Zgadzam się, że tamto nigdy się nie zdarzyło, ale to ty wspomniałaś o transakcji, Angeliąue, ja tego nie poruszyłem, mówiłem tylko o pieniądzach. Przepraszam, lecz sprawy pieniężne mnie ponaglają. — Jego twarz stała się zimna. Angeliąue w porę zdławiła gniew, klnąc w duchu Andre, że naruszył jej spokój. Wmówiła już sobie, że nic się nigdy nie stało — i tylko jeden człowiek mógł podać to w wątpliwość. Nic się nie wydarzyło. Taka była prawda. Jeśli nie liczyć właśnie jego. — Co do pieniędzy, drogi przyjacielu, zwrócę je, jak tylko będę mogła. Jak wiesz, Malcolm nie daje mi gotówki, pozwala tylko podpisywać bony. — Więc może lepiej zaaranżujmy następną „zgubę"? — Nie — rzekła wtedy przesłodzonym głosem i położyła mu dłoń na ręce, by ułagodzić wybuch gniewu. — To nie jest dobry pomysł. — Choć prawie zupełnie wyrzuciła z mózgu cały ten problem, to jednak niekiedy do niej wracał, zwłaszcza w nocy; miała świadomość, że popełniła straszny błąd. — Może zdołam obmyślić inny sposób. — Potrzebne mi są teraz, najpóźniej w środę. Wybacz. — Spróbuję, naprawdę się postaram. I postarała się. Wczoraj spotkała Henriego Seratarda i ze łzami w oczach błagała, mówiąc, że potrzebuje pieniędzy na niespodziankę dla Malcolma, że

zawsze będzie jego dłużniczką i podpisała następny kawałek papieru, ofiarując jako zabezpieczenie pierścionek z brylantem. Przezornie pożyczyła dwukrotnie więcej, niż była winna. Dziś rano spłaciła Andre. Dziękował jej i dziękował. Nie ma powodów, by się na niego gniewać. Jest moim dobrym i zaufanym przyjacielem i pożyczyłam od niego pieniądze. Na co ich potrzebowałam? Nie pamiętam. Sans faire rien, jeden dług spłacony. Połowę pozostałej sumy zaniosła McFayowi. — Jamie, czy mógłbyś to posłać w moim imieniu dla mej najdroższej ciotki w Paryżu? Żyje biednie, mój kochany wuj tak samo — oświadczyła zadowolona, że w końcu może im pomóc. A jeszcze bardziej zadowolona, że tak jak się spodziewała, McFay powiedział wszystko Malcolmowi. — Och, pożyczyłam od monsieur Seratarda, kochanie — odparła, gdy Malcolm ją o to spytał. — Nie chciałam cię prosić o pieniądze, a nie mogłam im wysłać bonu. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, ale dałam biżuterię jako zabezpieczenie. Zbeształ ją, oświadczył, że zajmie się jej długiem u Seratarda, że u Jamiego będzie miała fundusz obrotowy o wartości stu gwinei, z którego będzie mogła brać, jeśli zapragnie, po prostu niech zostawi mu notatkę, na co to poszło. I że on podwoi sumę, którą chciała wysłać. Wszystko staje się łatwe, jeśli używasz inteligencji. Zalało ją ciepło na wspomnienie, jak dziękowała mu za jego dobroć, jak całowała go czule i jak on na to zareagował. Właściwie chciałaby posunąć się dalej, znacznie dalej. Popatrzyła na swe palce — gładkie, zręczne, zmysłowe. Sprawiały jej przyjemność. Zamknęła oczy i na chwilę przeniosła się myślami do tamtych czasów z Colette. Jak zawsze na pierwszym planie w jej mózgu pojawił się on; wyraźny, prawie żywy, i równocześnie szczegóły ich ostatniego razu, tego razu, gdy rozmyślnie była rozpustna i zrobiła wszystko, co w marzeniach uważała za możliwe — by ocalić życie. Nie zdawała sobie sprawy, że to sprawi jej przyjemność taką samą jak i jemu. Najdroższa Błogosławiona Matko, jakie mam szczęście, że mogę rozmawiać bezpośrednio z Tobą, otwarcie, i nie muszę korzystać z pośrednictwa tego strasznego ojca Leo. Obydwie wiemy, że tamto wszystko było tylko po to, bym ocaliła życie — to przecież prawda? Ale jest

też prawdą, niech to zostanie między nami kobietami, że jakoś musimy się pozbyć razem i jego, i wspomnień o tych dwóch nocach, i o tamtej ekstazie, zanim doprowadzi mnie to do szaleństwa. Raiko była zirytowana. — Furansu-san, przyjmę tę częściową zapłatę, ale nasza umowa bardzo wyraźnie określała warunki, tak mi przykro. — Wiem o tym. — Andre czuł chorobliwy wstręt do zaciągania długów. A już na pewno miał fobię przed zaciąganiem długów u Raiko. Konieczność sprostania spłatom przyprawiała go o nocne koszmary, a poza tym Hinode była całkowicie we władzy Raiko i wiedział, że jeśli nie zastosuje się do jej warunków, mama-san bez wahania zakończy ten związek. A wtedy popełniłby samobójstwo. — Wkrótce będę w stanie dać wielką zapłatę. Kolczyki. — Ach, rzeczywiście? To wspaniale. — Uśmiechnęła się. — Przypuszczam, że Hinode wciąż się panu podoba, dalej jest pan z niej zadowolony? Zmartwienia opuściły go na jedną błogosławioną chwilę. — Ona... wszystko, o czym marzyłem. Więcej. Uśmiechnęła się do niego dziwnie. — Niemądrze okazywać taką szczerość, mój przyjacielu. Gallijskie wzruszenie ramion. — Czynisz mi największą w mym życiu przysługę. Nie wiem, jak ci dziękować. Zmrużone oczy w jej okrągłej twarzy napuchły od picia, choć dopiero zmierzchało. Miała dobry makijaż i drogie kimono. Mimo wieczornego chłodu jej pokoje były ciepłe, a gospoda zapraszała. — Słyszałam, że twoja księżniczka gai-jin jest zdrowa jak nigdy. — Tak. — Przez chwilę Andre myślał o niej i ó otaczającej ją zawsze aurze zmysłowości. — Myślę, że byłaby z niej dobra Nocna Dama. Raiko przechyliła głowę na bok, niezdolna oprzeć się pokusie, by potraktować tę uwagę serio. — To by mnie interesowało. Mogłabym uzyskać dla niej najlepsze ceny. Najlepsze! Wielu w Edo nieźle by zapłaciło, żeby spróbować tak dużej osoby.

Znam pewnego handlarza ryżu, bardzo bogatego i bardzo starego, nie wy magałoby to od niej wielkiej pracy, by go zaspokoić. A on zapłaciłby olbrzymie pieniądze,za zbadanie takich Jadeitowych Wrót. I można by jej pokazać, jak łatwo znowu stać się dziewicą, ne? - Może kiedyś jej o tym powiem — roześmiał się. — Dobrze. Najlepsza cena i tajemnica. Handlarz ryżem... liii, ten dopiero by zapłacił. Nie ma żadnych innych objawów? — Objawów? Jakich objawów? — Lekarstwo wywołuje różne skutki u różnych dam — rzekła Raiko. — Czasami powoduje, że są bardziej... bardziej namiętne i trudniejsze do zaspokojenia. Czasami zwiększa ono szansę zajścia w ciążę, czasami niszczy tę szansę. Dziwne, ne? — Nie powiedziałaś mi o tym. — Rozbawienie go opuściło. — Czy to by zrobiło jakąkolwiek różnicę? Po chwili milczenia potrząsnął głową. — Proszę mi wybaczyć — pociągnęła głęboki łyk — że rozmawiam o pieniądzach, lecz za złotego obana nie można już kupić tego, co powinno być dostępne za złotego obana. Nasi oficjele zdeprecjonowali naszą walutę i śmierdzą jak ośmiodniowa ryba zmieszana ze świeżą psią kupą! — To prawda — przyznał. Nie rozumiał wielu słów, lecz pojął to o oficjelach i starej rybie i czuł podobny niesmak. Seratard odmówił mu wypłacenia zaliczki na poczet pensji, zasłaniając się szczupłością funduszów przedstawicielstwa. — Ależ Henri, ja tylko proszę o to, co i tak musisz mi dać w ciągu roku. To ledwie kilka sztuk złota, Henri. Czyż nie jestem twoim najcenniejszym pomocnikiem? — Oczywiście, że jesteś, drogi Andre, ale pusty dzban nie daje wina, jedynie ból głowy! Próbował jeszcze przekonywać, bez rezultatu. Zostały mu więc tylko dwa źródła. Angeliąue lub ta właśnie mama-san. — Raiko, ty bardzo sprytna, pomyśl. Musi być jakiś sposób, obydwoje zwiększymy zwykłe pieniądze, ne? Co możemy sprzedać? Spojrzała na stół, by się opanować, by nie zdradził jej wyraz twarzy. — Sake? — spytała i nalała do czarek. Na jego cześć sake było zimne.

Raiko miała oczy jak szparki i zastanawiała się, do jakiego stopnia ma mu ufać. Do tego stopnia, do jakiego kot wierzy zapędzonej w kąt myszy. -— Informacja ma swą cenę, nel — powiedziała bardzo rzeczowym tonem. Udał zdziwienie, ciesząc się, że tak łatwo schwyciła przynętę. Zbyt łatwo? Chyba nie. Gdyby ją złapali bakufu, a jego dopadli właśni zwierzchnicy, kara byłaby ta sama — śmierć w męczarniach. Sir William zapłaciłby porządnie za właściwą informację, ale Henri nie. Niech obaj smażą się w piekle! — Raiko-san, co się dzieje w Edo? Bardziej konkretnie, co tutaj się dzieje? — spytała natychmiast, rozpoczynając negocjacje. — Wojna, co? To straszne! Każdego dnia coraz więcej żołnierzy ćwiczy na strzelnicach, coraz częściej grzmią armaty na ćwiczeniach i straszą moje damy. — Przepraszam, mów wolniej, proszę. — Ach, przepraszam. Raiko zwolniła. Opowiadała, jaki strach wyczuwa się w Yoshiwarze, malowała ciekawy obraz miejscowych stosunków, lecz Andre wszystko to już wiedział. Więc przekazał jej takie rzeczy o armii i flocie, co do których był pewien, że są jej również znane. Pili w milczeniu. — Sądzę, że pewni urzędnicy — odezwała się cicho po chwili milczenia Raiko — zapłaciliby wiele, by się dowiedzieć, co planuje przywódca gaijinów i kiedy chce to zrobić. — Tak. — Skinął głową. — Także myślę, że nasz przywódca płaci dużo wiedzieć, jakie Nippon siły samurajskie, gdzie, kto dowodzi, o tym tairó, który przysyła niegrzeczne wiadomości. Uśmiechnęła się promiennie i podniosła swoją czarkę z cienkiej porcelany. — Za nową współpracę. Dużo pieniędzy za odrobinę rozmowy. Wypił do niej. — Trochę rozmowy, tak, ale musi to być ważne trochę i naprawdę trochę za prawdziwe pieniądze. — liii — rzekła, udając szok. — Czyż jestem trzeciorzędną dziwką bez mózgu? Bez czci? Nic nie rozumiejącą? Nie mającą powiązań, nie... — jednak nie była w stanie tak dłużej ciągnąć i zachichotała. — Rozumiemy

się wzajemnie doskonale. Jutro przyjdzie pan do mnie w południe. Teraz niech pan sobie idzie na spotkanie ze śliczną Hinode. Niech się pan nią cieszy, niech się pan cieszy życiem, dopóki jeszcze je zachowujemy. — Dziękuję. Ale nie teraz. Proszę, powiedz, przybędę później. — Uśmiechnął się z sympatią do Raiko. — Ale ty, Raiko? — Nie mam Hinode, do której mogłabym pójść albo pisać dla niej wiersze, która wprawiałaby mnie w ekstazę. Kiedyś było inaczej, teraz jestem rozsądniejsza. Lubię sake, lubię robić pieniądze; robić pieniądze i pić sake. Odejdź teraz — powiedziała śmiejąc się twardo — ale wracaj jutro. W południe. Odszedł, a ona kazała swym pokojówkom, by przyniosły więcej wina, lecz tym razem gorącego, i by jej nie przeszkadzały. Gdy zobaczyła ten przyjazny wyraz na twarzy Francuza podbarwiony głęboką namiętnością do Hinode, poczuła, jak ogarnia ją smutek, i właśnie dlatego go odprawiła. Nie mogła znieść świadków swego podłego samopoczucia i swych bezsilnych łez, które same płynęły. Nie mogła też opanować żalu, a jednocześnie w duszy pogardzała tą słabością, tą szaloną tęsknotą za młodością, za tą dziewczyną, którą wtedy była, a która znikła tak niedawno temu i nigdy nie miała powrócić. To nie fair, to nie fair, jęczała, wznosząc czarkę. Nie jestem tą starą wiedźmą, którą widzę w lustrze, jestem sobą, Piękną Raiko, Kurtyzaną Drugiej Rangi, tak, tak, tak. — A, Otami-sama — rzekł shoya — dobry wieczór, proszę, niech pan siada, herbaty, sake? Przepraszam, że pana niepokoję, ale właśnie dostałem wiadomość od swych szefów. Herbaty? Hiraga zajął poduszkę naprzeciw, powściągnął niecierpliwość i przyjął obowiązkową czarkę napoju. — Jak się pan ma? — zapytał uprzejmie. Gdyby mógł wybierać rytm swego serca, wybrałby wolniejszy. — Jestem zmartwiony, Otami-sama. Zdaje się, że gai-jinowie są tym razem bardziej zdecydowani. Dają się zauważyć ruchy wojska, na wielu okrętach czyści się broń, krążą rozliczne pogłoski, że płyną tutaj następne

statki. Może słyszał pan coś o tym od swego gai-jina Tairy? Hiraga zamyślił się. Gdy nadeszło ultimatum od tairó Anjo, cały personel przedstawicielstwa, z Tyrerem włącznie, ogarnęła jakaś gorączka. Sir William ryczał bardziej niż zwykle. Tłumacz Johann zamykał się na całe godziny, przepisywał listy do bakufu i tylko czasami prosił Hiragę, by wygładził jakieś zdanie. — Łatwiej, jesri widzę rist, Taira-sama — mówił zawsze, chcąc wiedzieć, co wysyłają. - Tak, dobrze, ale w tej chwili, to sformułowanie... — odpowiadał zawsze Taira, wyraźnie zmieszany, i Hiragę coraz bardziej to niepokoiło. Widocznie nie ufali mu tak jak przedtem, a przecież pracował dzień i noc, by nauczyć się ich języka, i przekazywał im wszelakiego rodzaju informacje. Godne pogardy psy gai-jiny. Obawiał się, że w każdej chwili sir William może kazać mu się wynieść. Afisz z jego podobizną nadal wisiał na widocznym miejscu w samurajskiej wartowni, wrogie patrole wymuszaczy wciąż sprawdzały wszystkich Japończyków wchodzących do Osiedla i stamtąd wychodzących. Patrole wymuszaczy powinny zostać skasowane. Gai-jinowie są takimi bałwanami — gdybym dysponował ich potęgą morską, nie dopuściłbym tutaj wrogiej straży ani na ligę. To idiotyzm ze strony Anjo, że rozsierdzą ich swymi podłymi manierami i butą, w czasie gdy stacjonuje tu ich flota. Rada Starszych oszalała! — Urzędnicy gai-jinów mówią mi o wielu rzeczach, shoya — rzekł, jakby obawiając się, że ktoś może go podsłuchać. — Na szczęście zostałem dopuszczony do ich wewnętrznych sekretów. Bardzo możliwe, że zdołam cię zawiadomić, jeśli będzie ci groziło jakieś niebezpieczeństwo. Tymczasem poradziłem imt by nie zakłócali spokoju ani tobie, ani wiosce. Shoya w podzięce kilkakrotnie skłonił się do tatami. — Nadeszły okropne czasy, wojna jest straszna i znowu mają nam zwiększyć podatki. Dobrze, myślał Hiraga z bolącą głową, możecie sobie na nie pozwolić, przez to ani ty, ani ktokolwiek z Gyokoyamy nie będzie jadł mniej lub pił mniej, a wasze żony i kobiety nie zaczną przywdziewać skromniejszych strojów. Koszty poniosą wasi klienci. Pasożyty! Już w tej chwili łamiecie

stare prawa zabraniające ekstrawagancji; pozwalacie waszym kobietom, by ubierały się w zakazane kolory, na przykład czerwony, stosujecie go w spodnich kimonach i w strojach domowych. A głupi bakufu tego nie egzekwują. Gdy dojdziemy do władzy, nastanie dzień zapłaty. Nuże, stary durniu, przechodź do rzeczy. Nie mogę zmarnować całego wieczora, a nie mam zamiaru tracić twarzy pytając cię wprost; chcę jeszcze dzisiaj coś przestudiować i zabrać się do następnej książki. — Może mógłbym dopilnować twoich interesów — powiedział zgryźliwie. Znowu shoya mu podziękował. — Otrzymałem wiadomość dotyczącą dziewczyny, o którą pan pytał. Cztery dni temu, tuż przed świtem, jaśnie pan Yoshi opuścił potajemnie Kioto z małą eskortą, sam przebrany za żołnierza. Ona też pojechała. W grupie znajdo... czy dobrze się pan czuje, Otami-sama? — Tak, proszę cię, mów dalej — popędzał go Hiraga — mów dalej, shoya. — Już mówię. W tej grupie jechała konno również kurtyzana Koiko i dziewczyna, która jest jej nową maiko... — Kim? — wydyszał Hiraga. Imię „Koiko" i wszystko, co się z nim wiązało, dudniło mu w mózgu. — Proszę, czy mogę dać panu trochę herbaty lub sake? — spytał shoya, widząc, jakie wrażenie wywierają jego wiadomości. — Albo gorący ręcznik, albo każę przynieść tro... — Nie, mów dalej — rzekł Hiraga. Głos miał gardłowy. — Niewiele już pozostało. Jak pan wie, dama Koiko jest najsłynniejszą kurtyzaną w Edo i obecnie towarzyszką jaśnie pana Yoshiego. Dziewczynę posłano do niej dziesięć dni temu. — Kto ją posłał? — Tego jeszcze nie wiemy, Otami-sama — odparł shoya, zachowując tę informację na inną okazję. — Wydaje się, że dama Koiko zaakceptowała dziewczynę jako maiko, po tym jak jaśnie pan Yoshi przeprowadził z nią wywiad i wyraził zgodę. W grupie nie ma innych kobiet. Dziewczyna nazywa się Sumomo Fujahito. Nie może być pomyłki, chciał krzyknąć Hiraga, to pseudonim, który nadał jej Katsumata. Więc wysłał ją do tego gniazda szerszeni, ale dlaczego?

— Którędy jedzie jaśnie pan Yoshi? — Towarzyszy mu czterdziestu samurajów, wszyscy na koniach, ale bez proporców, sam jaśnie pan Yoshi, jak mówiłem, w przebraniu. Wymknęli się z Kioto tuż przed świtem, trzy dni temu, i forsownym marszem podążyli Tókaidó. Najprawdopodobniej do Edo, jak sądzą moi szefowie. Shoya skrył zdziwienie, widząc gwałtowną zmianę na twarzy młodego mężczyzny. — Forsowny marsz, powiadasz? Kiedy mogą dotrzeć do Kanagawy? Za jakieś dziesięć czy dwanaście dni? — Ach, tak, prawdopodobnie ma pan rację, choć podróż z dwiema kobietami... zgodnie z moją informacją obydwie jadą wierzchem. Och, już o tym wspominałem. A, byłbym zapomniał, jaśnie pan Yoshi jest przebrany za zwykłego ashigaru. Tak, przypuszczam, że to możliwe, by dotarli do Kanagawy w tym terminie. Kanagawa była ostatnim przystankiem przed Edo. Hiraga, oszołomiony, przełknął jeszcze trochę sake, prawie nie czując smaku, pozwolił nalać sobie następną czarkę, podziękował shoyi za informacje, oświadczył, że spotkają się jutro, i poszedł do chaty we wsi, którą dzielił z Akimoto. Na zewnątrz, na wiejskich uliczkach panował spokój. Sklepy zamykano, gdyż zapadał zmierzch. Ciepłe światła za ekranami shóji nadawały domom i chatom przytulny wygląd. Hiraga, znużony, wciąż pod wrażeniem otrzymanych informacji, zdjął cylinder i przeczesał dłonią włosy, drapiąc się w głowę. Nie przyzwyczaił się jeszcze całkowicie do swej europejskiej fryzury. Ostatnio prawie nie uskarżał się na niewygodne początkowo spodnie i surdut — przeciwnie, odpowiadały mu, gdyż chroniły przed zimowym chłodem. Ponieważ energiczne drapanie nie zmniejszyło bólu głowy, usiadł na pobliskiej ławce — kucanie w obcisłych spodniach sprawiało mu zbyt wiele trudności — i zagapił się w niebo. Koiko! Pamiętał te dwa razy, kiedy z nią był. Raz wieczorem, raz w nocy. liii, obie wizyty dużo go kosztowały, bardzo dużo, ale były tego warte. Katsumata przepowiedział mu wtedy, że u żadnej kobiety nie spotka takiej

skóry ani tak jedwabistych włosów, ani takiego zapachu, ani tak miłego, subtelnego uśmiechu w oczach, ani nie doświadczy tego ostatecznego, gwałtownego ciepła, które rodzi pragnienie śmierci, skoro doznawało się aż takiej radości. — Ach, Hirago, umrzeć właśnie wtedy — mówił Katsumata — w takim apogeum, by zanieść to ze sobą do innego świata, jeśli istnieje tamten świat, to byłby ideał. A jeśli nie ma tamtego świata, mieć pewność, że skacząc w nicość doświadczyłeś tego, co najlepsze, umrzeć w zenicie. Czyż to nie jest pełnia życia? — To prawda, ale co za marnotrawstwo. Po co ją szkolić dla Yoshiego? — Ponieważ jest on jedną z kluczowych postaci dla sonno-joi. Za lub przeciw. A ona jest prawdopodobnie jedyną osobą, która mogłaby go usidlić i w ten sposób pchnąć go na naszą stronę lub wysłać w zaświaty. To nasza tajemnica, twoja i moja. Oczywiście Yoshi, bez względu jak sprawy się ułożą, umrze w wyznaczonym przez nas czasie. Czy Katsumata posłał Sumomo, by była sztyletem zabójcy? Czy też może by strzegła Koiko przed zdrajcami, czy może by chroniła Yoshiego przed zabójcami z jego otoczenia? Tyle pytań, tak wiele bez odpowiedzi. Wstał i poszedł dalej. Głowa bolała go strasznie. Jutro Akimoto wybierał się z Tairą na okręt wojenny. Hiraga poprosił, aby też mógł pójść, lecz mu odmówiono. — Tak mi przykro — oświadczył Tyrer. — Sir William powiada, że ten twój przyjaciel, pan Saito, może iść, ale tylko on. Oczywiście bez broni. Jak rozumiem, jego rodzina to najwięksi budowniczowie okrętów w Shimonoseki, tak? — Tak, Taira-sama. Rodzina jego ojca. — Ale samurajowie nie mogą zajmować się biznesem. — To prawda, Taira-sama — odpowiedział szybko. Ten gai-jin był zbyt bystrym uczniem. Hiraga starał się nadać kłamstwu pozory prawdopodobieństwa: — Are wiere rodzin samurajskich układa się z richwiarze i budowniczy łodzi, by robiri robotę, ne? Ten człowiek z ważna rodzina morska.

Tydzień temu opowiedział tę właśnie bajeczkę podczas jednego z niekończących się spotkań z sir Williamem, na których stał i odpowiadał na pytania, sam dowiadując się w zamian niewiele. — Nazywa się Saito, sir W'ram, rodzina bogata, odwiedza tutaj, chce widzieć statki wierka Marynarka Brytyjska, słuchał wierkie historie o wierka Marynarka Brytyjska. Może wy i on możecie razem robić, możecie wierka fabryka buduje statki. Nie było to całkowite kłamstwo. Przodkowie Akimoto mieszkali od pokoleń w wiosce rybackiej — jedna z trzech tamtejszych rodzin ashigaru — działali jako rodzaj policji w służbie ojca Hiragi, głowy pobliskiej rodziny hirazamu-rajów, też noszącej ten stopień od pokoleń. Sam Akimoto zawsze się interesował morzem i statkami. Ojciec Hiragi załatwił mu naukę w szkole samurajów Chóshu. Rozkazał, by Akimoto dowiedział się jak najwięcej od holenderskiego marynarza, który był tam sensei, gdyż wkrótce daimyo Ogama będzie potrzebował kapitanów statków i dowódców floty. — liii, kuzynie — rzekł Akimoto przedwczoraj — nie mogę uwierzyć, że ich namówiłeś, by pozwolili mi poznać tajemnice wojskowe. Hiraga westchnął. Zauważył wcześniej, że wszystko, co miało coś wspólnego z „interesami", natychmiast zyskiwało uwagę gai-jinów. Poezja — wcale; kaligrafia — ani, ani; kucie mieczy — trochę; polityka — owszem, lecz tylko jeśli miała wpływ na handel. Za to każda okazja, by zrobić coś, co można z zyskiem sprzedać — wszystko jedno co: statek, armatę, filiżankę, nóż czy belę jedwabiu — okazywała się natychmiast dobra. Jeszcze gorsi od bogatych handlarzy! Żywią się pieniędzmi. Ostatniej nocy Akimoto upił się trochę — rzadkie wydarzenie — i zaczął chaotycznie gadać o pieniądzach, o gai-jinach i o kontaktach z nimi. — Masz rację, Hirago, to jedna z ich tajemnic: kult pieniądza. Jak sprytnie z twej strony, żeś to tak szybko wywąchał! Spójrz na tego psa shoyę! Patrz, jak nadstawia uszu, gdy tylko przekazujesz mu to, co Taira lub ten drugi pies gai-jin opowiadali ci wesolutko o swych brudnych metodach robienia interesów i o wszelkich sposobach wyciskania pieniędzy z innych. Nazywają to zyskiem, tak jakby „zysk" był słowem przyzwoitym, a karmią się sobą

nawzajem niby wszy. Kiedy mówisz o pieniądzach, ta stara rybia głowa, shoya, wynosi ci przecież swe najlepsze sake, byś mu jeszcze więcej opowiadał. Właśnie tak. Jest dokładnie taki jak oni, czciciel monet, zbiera je od samurajów i każdego roku wpędza nas w głębsze długi, a sam nie tworzy nic, nic! Powinniśmy go zabić i zrobić to, co mówił Ori: spalić to śmierdzące gnojowisko... — Uspokój się! O co ci chodzi? — Nie chcę się uspokoić, chcę działać! Walczyć, atakować! Jestem zmęczony siedzeniem i czekaniem. — Akimoto miał zaczerwienioną twarz i dyszał ciężko, nie tylko z powodu sake. Wielką pięścią walił w tatami. — I jestem zmęczony tym twoim studiowaniem po nocach. Jeśli nie będziesz uważał, zniszczysz sobie oczy, a twoje ramię przestanie się nadawać do miecza. A wtedy będziesz trupem. Atak, właśnie po to tutaj jesteśmy. Chcę sonnd-jói teraz, niezwłocznie! — Nie mając wiedzy, nie wykazując cierpliwości... ile razy muszę ci to mówić? Stajesz się jak Ori albo ten dureń Shorin. Po co tak się śpieszyć i wkładać głowę w garrotę wymuszaczy? — Nie jestem... liii, Hirago, proszę cię, wybacz, ale... — Akimoto napił się jeszcze. — Co tak naprawdę cię trapi? Dostałem wiadomość od ojca. — Akimoto wyraźnie się wahał, lecz wkrótce słowa znów popłynęły strumieniem. — List przekazała mama-san z Kanagawy... We wsi jest głód, w całym okręgu, twoja rodzina też cierpi, tak mi przykro, że ci to mówię. Dwóch moich małych kuzynów umarło. Trzech moich wujów porzuciło klasę samurajów i swe miecze. Sprzedali je lichwiarzowi jako część spłaty długu. Te miecze brały udział w bitwie pod Sekigaharą. Zostali rybakami, wyciągają sieci dla właścicieli łodzi, od świtu do zmierzchu, by dostać trochę gotówki! Tomiko, owdowiała córka naszej ciotki, która z nami mieszka, musiała sprzedać swą małą dziewczynkę pośrednikowi handlującemu dziećmi. Dostała dosyć pieniędzy, by przez pół roku wykarmić resztę swej rodziny, obu synów i ojca inwalidę. Tydzień później zostawiła pieniądze w imbryku, tak by znalazła je moja matka, i rzuciła się ze skały do morza. W liście oświadczyła, że ma złamane serce, gdyż musiała sprzedać własne dziecko, ale pieniądze mogą pomóc

rodzinie i nie powinny się marnować na jeszcze jeden bezużyteczny żołądek... — Po policzku spływały mu łzy, lecz w jego głosie nie było lamentu, tylko gniew. — Taka miła dziewczynka, taka dobra żona dla mego przyjaciela, Muraia. Pamiętasz go, jeden z naszych roninów Choshu, który zginął podczas ataku na tairó Ii. Powiadam ci, kuzynie, to straszne być samurajem, kiedy już straciłeś twarz, nie masz pensji, nie masz dokąd iść, a jeszcze gorzej jest być roninem. Mimo to, ja... masz znowu rację... chyba będziemy musieli naśladować tych śmierdzących gai-jinów, jeśli chcemy mieć okręty wojenne, nawet ja wiem, że nie rosną one na poletku ryżowym i trzeba znaleźć sposób robienia śmierdzących pieniędzy, upodobnić się do śmierdzących lichwiarzy. Śmierdzące pieniądze, śmierdzący gai-jinowie, śmier... — Przestań — rzekł wtedy ostro Hiraga i wręczył mu następną butelkę. — Żyjesz, pracujesz dla sonnd-jói, jutro idziesz na okręt, by się uczyć. To wystarczy, kuzynie. Akimoto, odrętwiały, wytarł łzy i potrząsnął głową. — Czy były inne wiadomości? O moim ojcu, mojej rodzinie? — spytał Hiraga. — Cóż... sam przeczytaj — i wręczył mu list. Jeśli Hiraga jest razem z Tobą, powiadom go, że jego rodzina znalazła się w tragicznej sytuacji. Nie mają już ani pieniędzy, ani kredytu. Jeśli on posiada jakieś środki, które mógłby przysłać, lub mógłby zorganizować jakiś kredyt, uratowałby im życie — oczywiście, jego ojciec nigdy o to nie poprosi. Powiedz mu także, że jego przyszła żona nie dotarła tu jeszcze i jego ojciec obawia się o jej bezpieczeństwo. Nic nie mogę dla nich zrobić, myślał udręczony Hiraga, zbliżając się do swego wioskowego schronienia. Zrywał się nocny wiatr, szeleszcząc strzechami. Zrobiło się chłodniej. Nic nie mogę zrobić. Śmierdzące pieniądze! Akimoto ma rację. Powinniśmy zrealizować plan Oriego. Noc taka jak ta byłaby idealna. Dwie lub trzy podpalone chaty, a wiatr przenosiłby płomienie od domu do domu i rozniecał, aż przerodziłyby się w pożar. Czemu nie dziś? Wtedy śmierdzący gai-jinowie musieliby wracać na pokłady swoich statków i odpłynąć. Czy rzeczywiście? Czy też może się łudzę, a oni muszą

nas zdusić — taka nasza karma. Co robić? Katsumata zawsze powtarzał: „Kiedy masz wątpliwości, działaj!" Sumomo? W drodze do Edo? Puls mu przyśpieszył, lecz nawet myśl o dziewczynie nie przytłumiła wyrzutów sumienia z powodu sytuacji rodziny. Powinniśmy pobrać się właśnie teraz, tutaj, póki jeszcze mamy na to czas, podróż do domu zajęłaby miesiące, a mój pobyt tutaj jest niesłychanie istotny, ojciec na pewno zrozumie. Czy rzeczywiście zrozumie? Czy to takie ważne, bym tu przebywał, czy tylko sam siebie oszukuję? I dlaczego Katsumata wysłał Sumomo w pobliże Yoshiego? Nie ryzykowałby niepotrzebnie. Niepotrzebnie...! Ja jestem niepotrzebny, jestem niczym. Z nicości w nicość, znowu głód, żadnych pieniędzy, kredytu, nie ma sposobu, by im pomóc. Bez sonnd-jói nic nie mogę zrobić... Natychmiast poczuł, jakby opadła jakaś powłoka przykrywająca część jego mózgu. Wspomniał, jak Jamie wyjaśniał mu niektóre aspekty gospodarki gai-jinów i jak to nim wstrząsnęło. Po chwili pukał do drzwi shoyi, a zaraz potem siedział naprzeciw niego. — Shoya, pomyślałem, że powinienem o tym wspomnieć, byś mógł się przygotować. Prawie już namówiłem eksperta gai-jinów, by spotkał się z tobą w swoim wielkim domu, pojutrze rano, i odpowiedział na pytania. Będę je dla ciebie tłumaczył. Shoya podziękował mu i skłonił się, by skryć radosny uśmiech. — Jami Mukfey powiedział mi — ciągnął niedbale Hiraga — że zwyczajowo gai-jinowie biorą honorarium za takie informacje. Równowartość dziesięciu koku. Rzucił tę oszałamiającą sumę, jak gdyby był to nędzny ochłap, i zobaczył, że shoya blednie — lecz nie wybuchnął, jak Hiraga tego oczekiwał, wypowiadając to łgarstwo. — Niemożliwe — rzekł shoya zduszonym głosem. — Powiedziałem mu tak, lecz on stwierdził, że jako biznesmen i bankier zrozumiesz, jak cenne są jego informacje, a on mógłby rozważyć nawet... — Hiraga postanowił się trochę pohamować — ...nawet pomógłby shoyi rozpocząć działalność, pierwszą tego typu, by na sposób gai-jinów mógł

handlować z innymi krajami. Znowu nie było to całkowite kłamstwo. McFay rzeczywiście powiedział mu, że interesowałoby go spotkanie i rozmowa z jakimś japońskim bankierem — Hiraga przesadził, mówiąc, jak ważny jest shoya i jaką ma pozycję w Gyokoyamie. McFay stwierdził, że odpowiada mu prawie każdy termin, z jednodniowym uprzedzeniem, i zaczął już analizować najrozmaitsze możliwości współpracy. Hiraga obserwował shoyę, rozbawiony jego miną. Wyraźnie nęciły go możliwości zyskownych kontaktów z Mukfeyem i to, że byłby pierwszy w tego rodzaju interesach. — Być pierwszym, to bardzo ważne — wyjaśniał Mukfey. — Twój Japończyk to zrozumie, jeśli jest biznesmenem. Ja podzielę się z nim naszymi osiągnięciami gospodarczymi, a on przekaże mi wasze japońskie umiejętności i wiedzę. Hiraga nie bardzo rozumiał, o czym ten gai-jin mówi. Dał shoyi czas, by trochę pomarzył i trochę się pomartwił. — Choć nie rozumiem spraw biznesu, może byłbym w stanie zredukować tę cenę. — Och, gdyby pan mógł to zrobić, Otami-sama, rozradowałby pan biednego starca, który jest tylko skromnym sługą w Gyokoyamie, gdyż muszę błagać o ich pozwolenie na jakiekolwiek wypłaty. — Może mógłbym to zredukować do trzech koku. — Pół koku może byłoby możliwe. Hiraga zaklął w duchu. Zapomniał Złotej Zasady Numer Jeden Mukfeya, przynajmniej Mukfey tak ją nazywał: „Kiedy negocjujesz coś, bądź cierpliwy. Zawsze zdążysz zejść w dół, lecz nie można się cofnąć; nigdy też nie wahaj się śmiać, płakać, wrzeszczeć lub udawać, że wychodzisz". — Skoro Mukfey poprosił o dziesięć, wątpię, czy obniży cenę poniżej trzech. — Połowa to już i tak bardzo dużo. Gdyby miał przy sobie miecz, już złapałby za rękojeść i warknął: „Trzy lub spadnie twój brudny łeb". Zamiast tego tylko ze smutkiem pokiwał głową. — Tak, masz słuszność — i zaczął podnosić się do wyjścia. — Może moi panowie zgodzą się na jedno. — Tak mi przykro, shoya — Hiraga stał już prawie u drzwi —

straciłbym twarz, gdybym próbował targować się o tak małą sumę i... — Trzy — shoya poczerwieniał. Hiraga znowu usiadł. Nie zajęło mu zbyt wiele czasu dostosowanie się do tego nowego świata. — Spróbuję uzgodnić trzy — oświadczył. — Czasy są ciężkie. Właśnie dowiedziałem się, że w mojej wsi w Chóshu panuje głód. Straszne, nel Zobaczył, jak shoya mruży oczy. — Tak, Otami-sama. Wkrótce głód będzie wszędzie, nawet tutaj. Hiraga skinął głową. — Tak — rzekł i czekał, pozwalając, by cisza gęstniała. Mukfey wyjaśnił mu wartość milczenia podczas negocjacji. Zamknięte usta we właściwym czasie i twój oponent wyprowadzony jest z równowagi. W ten sposób wymuszasz ustępstwa, o jakie nie śniłoby ci się prosić. Gdyż negocjacje to taka sama walka jak każda inna. Shoya wiedział, że wpadł w pułapkę, ale jeszcze nie oszacował jej głębokości ani ceny, jaką przyjdzie mu zapłacić. Jak dotychczas, informacje, jakich już dostarczono, były warte dziesięciokrotność tej sumy. Jednak bądź ostrożny... ten człowiek jest niebezpieczny, ten Hiraga Otamisama uczy się zbyt szybko, może mówić prawdę lub łgać, może być lub nie być kłamcą. Cóż, lepiej mieć przebiegłego samuraja po swojej stronie niż przeciw sobie. — W złych czasach przyjaciele powinni wspomagać przyjaciół. Niewykluczone, że Gyokoyama zdoła zorganizować jakiś mały kredyt. Jak już wspominałem, Otami-sama, pański ojciec i pańska rodzina są naszymi szanowanymi i cenionymi klientami. Hiraga przełknął gniewne słowa, którymi normalnie by bluznął, za to, że traktowano go w sposób tak jawnie protekcjonalny. — To doprawdy więcej, niżby można oczekiwać — rzekł, szukając drogi w tym nowym świecie zysków i strat. Zysk jednej osoby jest stratą dla innej, Mukfey wyjaśniał to wiele razy. — Wszystko, co zdoła zrobić wielkie Gyokoyama, zostanie przyjęte z wdzięcznością. Lecz pośpiech jest bardzo ważny. Czy mogę mieć pewność, że to zrozumieją? — To nastąpi natychmiast. Zorganizuję to. — Dziękuję. I może rozważyliby przyznanie dużego kredytu, może

również bezpośredniego wsparcia, wynagrodzenia, powiedzmy w wysokości jednego koku... — zobaczył, jak w oczach rozmówcy zapalają się iskierki gniewu, szybko przygaszone, i zastanawiał się, czy nie posunął się za daleko — ...za usługi oddane przez rodzinę. Następna chwila milczenia. — W przeszłości... i w przyszłości — oznajmił w końcu shoya. Oczy Hiragi stały się równie zimne jak oczy shoyi, choć na jego ustach również gościł uśmiech. I Hiraga, nadal w tym nowym dla siebie świecie, nie wydobył małego rewolweru, który obecnie stale nosił przy sobie, i nie podziurawił rozmówcy za jego chamstwo. — Oczywiście. Więc do pojutrza, ne? — dodał uprzejmie. Shoya skinął głową i ukłonił się. — Do pojutrza, Otami-sama. Gdy Hiraga znowu znalazł się na zewnątrz, pod osłoną nocy, jego dusza triumfalnie wzbiła się w niebo. Całe jedno koku i kredyty, i tylko jak wymienić trzy koku, o które ten gai-jin Mukfey wcale nie prosił ani ich nie potrzebował, na prawdziwy ryż lub prawdziwe pieniądze? Mógłby je posłać ojcu... Tak wiele za tak mało, myślał dumnie, a jednocześnie czuł się zbrukany, czuł, że potrzebuje kąpieli. — Ach, admirale — powiedział Malcolm Struan — można na słówko? — Oczywiście, proszę pana. — Admirał Ketterer z trudem wstał. Był jednym z dwudziestu gości wciąż popijających porto przy stole w wielkim pokoju Struanów, gdzie zostawiła ich Angeliąue. Ketterer miał na sobie mundur galowy, bryczesy, białe jedwabne pończochy i buty ze srebrnymi sprzączkami. Był bardziej czerwony niż zazwyczaj, gdyż uraczył się indyjską ostrą zupą, rybami pieczonymi na wolnym ogniu, podwójną porcją rostbefu i yorkshirskim puddingiem, ziemniakami usmażonymi na tłuszczu z pieczeni, importowanymi z Kalifornii jarzynami, pasztetem z kurcząt i bażantów, kilkoma smażonymi wieprzowymi kiełbaskami, po których nastąpiła krucha kalifornijska szarlotka z jabłek z obfitą porcją słynnej śmietany Noble House. Wszystko to ukoronował aromatyczny

walijski deser serowy. Szampan, sherry, bordo (chateau lafite 1837, rok wstąpienia na tron królowej Wiktorii), porto i madera. — Przyda mi się odrobina świeżego powietrza. Malcolm poprowadził go do bocznych oszklonych drzwi. Dobre jedzenie i wino przytępiło jego ból. Na zewnątrz było chłodno, a w porównaniu z duchotą wewnątrz — orzeźwiająco. — Cygaro? — Dziękuję. Czen już czekał w pobliżu z pudełkiem. Kiedy zapalono cygara, zniknął za zasłoną dymu. — Widział pan dzisiaj mój list w „Guardianie"? — Tak, tak, widziałem. Generalnie zostało to dobrze ujęte — oznajmił Ketterer. Jeśli sądzić po tych rozwścieczonych szerszeniach na zebraniu dziś popołudniu, sformułowania oddają raczej dobrze pański punkt widzenia — uśmiechnął się Malcolm. — Mój punkt widzenia? Niech mnie diabli, naprawdę mam nadzieję, że to jest również pański punkt widzenia. — Tak, oczywiście, oczywiście. Jutro... — Miałem poważną nadzieję — przerwał mu ostro Ketterer — że skoro podziela pan to całkowicie słuszne i moralne stanowisko, to człowiek o pańskiej władzy i wpływach będzie co najmniej torował drogę i zakaże wszelkiego szmuglu, na wszystkich statkach Struanów, skończy z tym. — Szmugiel jest już zakazany, admirale — rzekł Malcolm. — „Działaj powolutku, jeśli chcesz złapać małpę", oto właściwa droga. Za miesiąc czy dwa będziemy wśród większości. Admirał podniósł tylko w górę swe grube brwi i spojrzał w kierunku morza. Flota pod światłami kotwicznymi wyglądała wspaniale. — Dziś lub jutro będzie chyba sztorm. Uważam, że to niedobra pogoda na wycieczkę dla damy. Malcolm z niepokojem spojrzał na niebo i wciągnął wiatr w nozdrza. Żadnych oznak niebezpieczeństwa. Jutrzejsza pogoda stanowiła jedną z jego głównych trosk, więc zadał sobie wiele trudu, by sprawdzić

przewidywania. Ku swojej radości przekonał się, że przez ostatnie kilka dni prognozy zapowiadały spokojne morze i przychylny wiatr. Marlowe potwierdził to przed obiadem i choć jeszcze nie dostał ostatecznej zgody na żeglowanie — ani nie wiedział o prawdziwej przyczynie, dla której Malcolm chciał być na pokładzie razem z Angeliąue — twierdził, że jeśli chodzi o niego, podróż jest nadal aktualna. — Czy to pańska prognoza pogody, admirale? — spytał Malcolm. — Mojego eksperta od pogody, panie Struan. Poradził mi, bym odwołał wszelkie jutrzejsze ćwiczenia. Lepiej w tym czasie przygotować się do wyruszenia do Edo, co? — dodał Ketterer z odcieniem dobroduszności w głosie. — Jestem przeciwny zburzeniu Edo — rzekł z roztargnieniem Malcolm, mając umysł zajęty nieoczekiwanym problemem: nieprzyjemną odmową odpłacenia za jego list; Malcolm był przekonany, że jego zamieszczenie spełni z nawiązką oczekiwania admirała. Wszystko szłoby idealnie, gdyby nie ten sukinsyn, pomyślał, opanowując gniew. Próbował znaleźć jakieś wyjście z tego dylematu. „Prancing Cloud" przybyła o czasie i stała na redzie wyładowując towary. Kapitan Strongbow został już powiadomiony o nowych tajnych rozkazach dotyczących nowej godziny wypłynięcia w środę, Edward Gornt również był przygotowany do przekazania informacji o Brockach natychmiast po zakończeniu pojedynku. — Też jestem temu przeciwny — mówił admirał. — Nie mamy formalnego rozkazu, by rozpocząć wojnę. Jestem ciekaw, jakie są pańskie argumenty. — Używanie młota do bicia szerszeni jest nie tylko głupie, lecz może przyprawić o hemoroidy. — Do diabła, dobrze powiedziane — zaśmiał się Ketterer. — Hemoroidy, co? To jeszcze jeden z pańskich chińskich aforyzmów, co Struan? — Nie, proszę pana. To Dickens. — Odciążył plecy i wsparł się znowu na laskach. — Z największą przyjemnością ja i Angeliąue znaleźlibyśmy się jutro przez krótki czas na pokładzie „Pearl", tak by nas nie widziano z lądu. — Niebiański powiadomił go, że precedens, na który się powoływał, małżeństwo

rodziców Malcolma, zostało zawarte między Makau i Hongkongiem, ląd był poza zasięgiem wzroku, więc na wszelki wypadek powinien postąpić tak samo. — Oczywiście za pańskim przyzwoleniem. — Cieszyłbym się, gdyby Noble House objął w Japonii rolę wiodącą. Wyraźnie nie dysponuje pan wystarczającym na to czasem. Myślę, że dziesięć dni to nadto, by przedsięwziąć konkretne kroki. Zdaje się, że „Pearl" i Mar-lowe są niezbędni jutro flocie. Ketterer odwrócił się, by odejść. — Niech pan poczeka — rzekł Malcolm ze wzrastającym strachem — powiedzmy, że złożę oświadczenie tu od razu, by wszyscy obecni usłyszeli, że my... że wstrzymujemy natychmiast wszystkie dostawy broni do Japonii. Czy to pana usatysfakcjonuje? — Ważne jest, czy pana to satysfakcjonuje — odparł Ketterer. Radował go widok człowieka, który reprezentował sobą wszystko, czym admirał pogardzał, wijącego się na haczyku. — Usatysfakcjonuje to pana? — Co... co takiego, według pana, mógłbym zrobić lub powiedzieć? — Nie do mnie należy prowadzenie pańskiego... biznesu. — Ketterer podbarwił to słowo pogardą, tak że sprawiało wrażenie wyrazu nieprzyzwoitego. — Wydawałoby się, że to, co jest dobre dla Japonii, będzie dobre dla Chin. Jeżeli zabronicie handlu bronią tutaj, dlaczego nie zrobić tego samego w Chinach, na wszystkich statkach... a z opium zrobić to samo? — Nie mogę tego uczynić — powiedział Malcolm. — To by nas zrujnowało, handel opium nie jest sprzeczny z prawem i oba towary są legal... — To ciekawe. — Znowu wypowiedziane słowo ociekało sarkazmem. — Muszę panu podziękować za świetny jak zwykle obiad, panie Struan. Jeśli pan mi wybaczy, mam jutro mnóstwo pracy. — Niech pan poczeka — rzekł Malcolm drżącym głosem. — Proszę, proszę, niech pan mi pomoże, jutrzejszy dzień jest dla mnie strasznie ważny, przysięgam, że będę pana we wszystkim popierał, będę przecierał drogę, ale, proszę, niech pan mi pomoże w jutrzejszej sprawie. Proszę. Admirał Ketterer ściągnął usta, gotów zakończyć tę bezcelową dyskusję.

Właśnie, bezcelową, pomyślał, choć potrzebne mi jest poparcie przeciw tym parszywym psubratom, o ile choćby w części prawdziwe są pogłoski o tym, co się działo na ich cholernym zebraniu. Myślę, że ten chłopak nie jest taki zły, jeśli tylko można mu ufać, zwłaszcza w porównaniu z innymi, na przykład tym potwornym Greyforthem. — Kiedy ma się odbyć pański pojedynek? Malcolm już miał odpowiedzieć zgodnie z prawdą, lecz wstrzymał się. — Odpowiem, jeśli pan sobie życzy. Pamiętam, co pan powiedział na temat pojedynków, ale moja rodzina traktuje sprawy honoru bardzo poważnie przynajmniej od dwóch pokoleń i ja nie chciałbym się wyłamywać. To tradycja, przypuszczam, że w marynarce też jest ona ważna. Wiele z magii Marynarki Królewskiej na tym polega... tradycja i honor, prawda? — Bez nich Marynarka Królewska nie byłaby Marynarką Królewską. Ketterer znowu wciągnął głęboko dym z cygara. Przynajmniej ten młody sukinsyn coś rozumie, psiakrew, choć to zupełnie dwie różne rzeczy. Prawda jest taka, że matka tego biednego bałwana ma całkowitą rację potępiając to małżeństwo; dziewczyna jest dość ładna, ale nie można jej nazwać właściwą partią. Zła krew, typowo francuska. Wyrządzam mu przysługę. Czy aby na pewno? Pamiętasz Consuelę di Mardoz Perez z Kadyksu? Pierwszy raz ją spotkał, gdy był asystentem pokładowym na „Royal Sovereign" podczas kurtuazyjnej wizyty w porcie. Ostatecznie admiralicja odmówiła mu pozwolenia na małżeństwo, jego ojciec również wyraził sprzeciw, a kiedy wreszcie dostał te obydwie zgody i pognał, by się jej oświadczyć, miała już innego narzeczonego. Też była katoliczką, pomyślał ze smutkiem. Nadal ją kochał, po tylu latach. Katoliczka — to doprowadza wszystkich do wściekłości; założę się, że matkę Struana również. Tak jakby to miało jakiekolwiek znaczenie. Ale z drugiej strony, Consuela pochodziła z dobrej rodziny, nie tak jak ta dziewczyna. Nadal ją kocham. Po niej nie było żadnej. Nigdy nie zapragnąłem się ożenić, gdy ją straciłem. Jakoś nie mogłem. No, ale dzięki temu właśnie poświęciłem wszystko marynarce, tak że moje życie nie zostało zupełnie kurewsko zmarnowane. Rzeczywiście?

— Mam zamiar napić się jeszcze trochę porto — oznajmił. — Zajmie to dziesięć, piętnaście minut. Co może pan zrobić, by przetrzeć drogę w ciągu dziesięciu czy piętnastu minut?

41 Gornt zbiegł w mrok po schodach budynku Struanów. Inni goście już zeszli i ciągle pogrążeni w ożywionej rozmowie, dobrze opatuleni, przytrzymywali kapelusze, żeby ich nie porwał wiatr. Służący czekali z lampami, by odprowadzie niektórych do domu. Gornt pożegnał się uprzejmie, acz pospiesznie i poszedł do sąsiedniego budynku, do Brocków. Strażnik, wysoki sikh w turbanie, zasalutował i potem patrzył w ślad za Gorntem, gdy ten wbiegał na schody przeskakując po dwa stopnie, a w końcu zapukał do drzwi Norberta Greyfortha. - Kto tam? To ja, prrosze pana, Edward. Przepraszam, mam ważną sprawę. Zza drzwi dobiegło zrzędzenie, potem odsunięto rygiel. W drzwiach stał Norbert, potargany, w nocnej koszuli, szlafmycy i skarpetach. Do diabła, co się stało? - Struan. Właśnie ogłosił, że od tej chwili Noble House respektuje embargo na wszelką broń i opium w Japonii i to samo ma dotyczyć całego handlu Struanów w Azji i Chinach. - To jakiś żart? - To nie żart, panie Greyforth. Wydał przed chwilą na przyjęciu oświadczenie wobec wszystkich. Wobec sir Williama, większości obcych ambasadorów i admirała, Dmitriego. Powiedział dokładnie: „Chcę złożyć formalne oświadczenie. Zgodnie z moim dzisiejszym listem do «Guardiana», postanowiłem, że ani broń, ani opium nie będą przewożone przez nasze statki lub sprzedawane przez firmę Struanów ani tutaj, ani w Chinach". Norbert zaczął się śmiać. Niech pan wejdzie, Edwardzie, to trzeba uczcić. Wyrzucił z rynku firmę Struanów. I dzięki niemu staliśmy się Noble House. — Norbert wysunął głowę na korytarz: — Li! Szampan, mig, mig! Wejdź, Edwardzie, i

zamknij za sobą drzwi. Wieje i jest tak zimno, że nawet małpie z brązu może zmrozić jaja. Podkręcił knot lampy naftowej. Sypialnia była duża z obszernym łożem z baldachimem, na podłodze leżał dywan, na ścianach wisiały olejne wizerunki kliprów Brocków — flotyllę kliprów mieli mniejszą niż Struanowie, za to flotyllę parowców prawie dwa razy większą. Niektóre z malowideł nosiły ślady ognia, sufit również nie został jeszcze całkowicie zreperowany. Na stoliku nocnym piętrzyły się książki, a jedna, otwarta, leżała na łóżku. — Biedny psubrat, naprawdę zwariował — zaśmiał się cicho Norbert. — Przede wszystkim musimy odwołać pojedynek. Niech zostanie przy życiu. Teraz właś... — Nagle uśmiech zniknął z jego twarzy. — Chwileczkę, o czym ja mówię? To wszystko burza w nocniku, on jest takim samym tai-panem Struanów jak ja. Jesteś durniem, cokolwiek on mówi, nie ma to znaczenia, i choć ta jego dewotka, jego matka, chciałaby zrobić to samo, ona nigdy się na to nie zgodzi, to by ich zrujnowało. — Jestem innego zdania — uśmiechnął się Gornt. — Co? — Norbert spojrzał na niego ostro. — Ona się zgodzi. — A to dlaczego? — Tajemnica. — Co za tajemnica? — Norbert spojrzał na otwierające się drzwi. Przyczłapał Li, starszy Kantończyk o długim, grubym warkoczu, ubrany w schludną liberię — biały żakiet, czarne spodnie, serweta przewieszona przez ramię. Przyniósł kieliszki i szampana w wiaderku z lodem. Szybko podał im wino. Gdy drzwi się za nim zamknęły, Norbert uniósł swój kielich. — Na zdrowie i niech zdechną wszyscy Struanowie. Co za tajemnica? — Kazał mi pan, bym się z nim zaprzyjaźnił. Zrobiłem to. Teraz ma do mnie zaufanie. Po pierwsze... — Ma zaufanie? — Do pewnego stopnia, lecz z każdym dniem coraz większe. Po pierwsze, wydarzenie dzisiejszego wieczora. Napisał ten list i wygłosił tę deklarację dlatego, że chce się przypodobać admirałowi, by ten potajemnie

wyświadczył mu przysługę. — Co? — Czy mogę? — Gornt wskazał gestem szampana. - Oczywiście. Niech pan siada, Edwardzie, i wytłumaczy, co ma pan na myśli. — Struan potrzebuje zgody admirała, by dostać się jutro na pokład „Pearl", to właśnie jest przy... — O czym, do diabła, pan mówi? — Podsłuchałem ich, kiedy wyszli na zewnątrz po kolacji porozmawiać na osobności. Oglądałem jego obrazy, a ich głosy dobrze się niosły. — Gornt zrelacjonował prawie słowo w słowo zasłyszaną rozmowę. — To wszystko? Nic o tym, co się odbędzie na pokładzie ani dlaczego „Pearl" jest tak ważny? — Nie, prroszę pana. — Dziwaczne to, dziwaczne. O co tu może chodzić? — Nie wiem. Cały wieczór był dziwny. W czasie kolacji przyłapywałem Struana, jak od czasu do czasu rzucał spojrzenia na admirała, lecz ten ani razu nie spojrzał mu w oczy. Jakby Ketterer rozmyślnie go unikał, starając się nie czynić tego zbyt jawnie. To właśnie podsyciło moją ciekawość, prroszę pana. — Gdzie on siedział... to znaczy admirał? — Obok Angelique, na honorowym miejscu, po jej prawej stronie, po drugiej stronie sir William, powinno być odwrotnie, to jeszcze jedna ciekawostka. Ja siedziałem obok Marlowe'a, patrzył w Angelique jak w tęczę i zanudzał mnie rozmową o flocie. Ani słowa o jutrzejszej podróży, choć na podstawie tego, co Struan uprzednio powiedział, odnoszę wrażenie, że planowano ją już od pewnego czasu i czekano tylko na zgodę admirała. Kiedy Ketterer wyszedł, próbowałem porozmawiać z Marlowe'em o jutrzejszym dniu, ale on powiedział tylko: „Może wykonam parę prób, stary, jeśli Staruszek to zaaprobuje, dlaczego pytasz?" Oznajmiłem, że lubię okręty, i spytałem, czy mogę się dołączyć, on się zaśmiał i oświadczył, że kiedyś z pewnością zorganizuje wycieczkę, a potem też wyszedł. — Nie mówił nic o Struanie i dziewczynie?

— Nie, prroszę pana. Ale pożerał ją oczyma. — To te jej cycki. — Norbert chrząknął. — Kiedy Struan złożył oświadczenie, co się wydarzyło? — Najpierw zapanowała cisza, potem wszczął się tumult, pytania, trochę kociej muzyki. Marlowe i inni oficerowie marynarki wznieśli okrzyk aplauzu, wiele osób się złościło. McFay zbladł jak ściana, Dmitri miał ochotę splunąć, sir William wybałuszył oczy na Struana i potrząsał głową, jak gdyby nad biednym facetem trzeba było się litować. Obserwowałem Ketterera. Nic nie okazał po sobie, zupełnie nic, do Struana powiedział tylko „ciekawe", natychmiast wstał, podziękował za kolację i wyszedł. Struan próbował go zatrzymać, zaczął pytać o dzień jutrzejszy, lecz admirał albo go nie usłyszał, albo udał, że nie słyszy, i wymaszerował, pozostawiając Malcolma roztrzęsionego. W tym samym czasie wszyscy gadali jeden przez drugiego i nikt nie słuchał, jak na chińskim targu, niektórzy krzyczeli, że Struan oszalał i jak oni, do cholery, mają handlować... wie pan, rzeczy oczywiste i prawdziwe. Norbert dopił szampana. Gornt chciał mu dolać, lecz on potrząsnął głową. — Nie lubię w nocy zbyt dużo bąbelków, pierdzę po tym. Nalej mi szkockiej, tam jest flaszka. — Stała na dębowym kredensie, osmaganym przez wiatry, obok starego morskiego zegara. — Czego on tam chce na tym „Pearl"? — Nie wiem. — Co zrobił Struan po wyjściu Ketterera? Po prostu usiadł i wychylił sporego drinka. Patrzył w przestrzeń, z roztargnieniem żegnał się z gośćmi, kiedy zaczęli odpływać, nie zwracał wcale uwagi na Angelique, co znowu było do niego niepodobne. Jeśli chodzi o nią, patrzyła szeroko rozwartymi oczyma, po raz pierwszy nie była w centrum uwagi; jawnie nie rozumiała, co się dzieje, wiec to znaczy, że nic jej wcześniej nie powiedział. Pomyślałem, że lepiej będzie, jak przekażę panu te wiadomości, nie siedziałem tam więc dłużej. — Powiedział pan coś o tajemnicy? Jaka tajemnica? Dlaczego ta stara dziwka, Tess Struan, miałaby popełnić handlowe samobójstwo? — Z powodu planu sir Morgana, prroszę pana. Co?

— Sir Morgana. — Gornt uśmiechnął się szeroko. — Przed naszym wyjazdem z Szanghaju powiedział mi, na osobności, że on i pan Brock realizują właśnie pewien plan, by zrujnować Struanów i skończyć z nimi na dobre. Powiedział mi, że to obraca się wokół cukru hawajskiego, Victoria Bank i... — Co? — Norbert wytrzeszczył oczy. Sir Morgan wyraźnie podkreślał, żeby nie podawać Gorntowi żadnych szczegółów tego mistrzowskiego posunięcia: „Nawet jeśli chłopakowi można ufać. Tak... nie zaszkodzi wypuścić go w pobliże tego cholernego Struana, by zobaczyć, co wyszpieguje". — Morgan podał ci szczegóły? O tym interesie? — Nie, prroszę pana, powiedział mi tylko, co mam przekazać w jak największej tajemnicy Struanowi. — Jezus, Maria — rzekł Norbert wyprowadzony z równowagi — będzie lepiej, jeśli pan zacznie od początku. — Powiedział, że mam nie powiadamiać pana o mojej roli, dopóki jej nie zagram, dopóki nie zrobię, co mi kazał. Zrobiłem to, cieszę się zaufaniem Malcolma Struana, więc teraz mogę już pana wtajemniczyć. — Gornt popijał szampana. — Bardzo dobre wino, prroszę pana. — Mówże wreszcie! — Sir Morgan kazał mi, bym opowiedział Struanowi kilka historyjek, zapewnił, że są one na tyle bliskie prawdy, by Struan się nabrał, a za jego pośrednictwem prawdziwy tai-pan, Tess Struan. Prroszę pana, prawie gwarantuję, że ostatni z tai-panów firmy Struan nadział się na hak. — Gornt szybko zreferował całą resztę. Kiedy skończył, zaśmiał się. — Mam mu przekazać „tajne szczegóły" po pojedynku, w drodze na jego statek. — Co masz mu powiedzieć? Greyforth słuchał uważnie. Znał prawdziwe szczegóły i zafascynowała go przebiegłość Morgana. Jeśli Tess Struan zacznie kierować się w swym postępowaniu tą fałszywą informacją, z pewnością da to Morganowi kilka dodatkowych tygodni, których mu brakowało. — Ale, sir Morganie — rzekł wtedy w Szanghaju Norbert, kiedy wyłożono mu cały plan — to już jest bez skazy, nie potrzebuje pan dodatkowego czasu. Mogę zrobić swoje w Yokohamie przed Bożym Narodzeniem.

— Tak, możesz i zrobisz, chłopcze. Ale ja i tatuś lubimy być bezpieczni na dwieście procentów, a tu dostajemy ekstra czas i nasze karki będą miały daleko do powroza, a nasze dupy do więzienia. Norbert zadrżał na myśl, że mógłby zostać schwytany. Może nie szubienica, ale najprawdopodobniej groziłoby mu więzienie za oszustwa, a więzienie za długi — na pewno. Sir Morgan to dopiero sprytny sukinsyn: do mnie mówi jedno, a do Gornta drugie. Oszczędził mi co prawda sporego ryzyka — tego środowego zabijania Struana. Tak więc moja przyszłość to Anglia i pięć tysięcy rocznie, lecz stracę deser: wiejską rezydencję i prawdziwe bogactwo. Lepiej chuchać niż dmuchać. Norbert westchnął. Z przyjemnością oczekiwałem chwili, gdy wsadzę w Malcolma kulę i spałaszuję deser, pomyślał. W pamięć wryły mu się słowa staruszka Brocka: „Norbert, do swej emerytury możesz dostać deser. Twoja premia zwyżkuje o pięć tysięcy gwinei rocznie, jeśli go zaciukasz, a o tysiączek za brzydką ranę. Pójdziesz na bruk, jeśli to on cię upokorzy". — Morgan jest sprytny, plan jest bez skazy — rzekł z uśmiechem. Aby się upewnić i sprawdzić Gornta, dodał niedbale: — Nie sądzi pan? — Proszę? — Drobne zmiany, a jaka różnica, prawda? — Obserwował go uważnie. — Przykro mi, prroszę pana, nie znam innych szczegółów, tylko te, z którymi pana zapoznałem i które polecono mi przekazać Struanowi. — Napiję się jeszcze szkockiej. Niech się pan poczęstuje winem, Edwardzie. — Norberta usatysfakcjonowały te wyjaśnienia. Pił w milczeniu, dopóki wszystkiego sobie nie ułożył. — Będzie pan działał tak, jakby mi pan nic nie mówił. Jutro odwołam pojedynek. Nie mogę sobie pozwolić na to, by zabić lub wyłączyć sukinsyna z akcji. — Tak, prroszę pana, to samo sobie natychmiast pomyślałem. — Gornt wręczył mu list Malcolma Struana, odpowiednik takiego samego, podpisanego już wcześniej przez Norberta. — Dał mi to dla pana, lecz proponuję, by nie odwoływał pan pojedynku jutro, to może wydać mu się podejrzane, poza tym moglibyśmy się dowiedzieć, cóż takiego ważnego szykuje się na tym „Pearl".

— W porządku, to dobry pomysł, panie Edwardzie — Norbert zaśmiał się rubasznie. — Tak więc w środę ten smarkacz Struan ruszy drogą ku katastrofie, co? — I to z radością, prroszę pana — Gornt wyszczerzył zęby w uśmiechu. — Ich Noble House jest skończony, a nasz się rozpoczyna. — Tak. — Ciepło szkockiej było jak zapowiedź ciepłego gniazdka w przyszłości. — Postanowił pan się zatem do nas przyłączyć? — Tak, prroszę pana, jeśli pan to zaaprobuje. Sir Morgan powiedział, że pan musi wyrazić zgodę. — Niech pan trzyma tak dalej, a jest pan zaaprobowany. Dziś wieczór zrobił pan dobrą robotę, mucha nie siada. Dobranoc. Zaryglował za Gorntem drzwi. Zanim wdrapał się znów na wysokie łóżko, użył nocnika i poczuł się jeszcze lepiej. Kieliszek napełniony w jednej czwartej stał na szafce nocnej, na stosie książek i czasopism. Norbert oparł się wygodnie o wysokie poduszki i podniósł otwartą książkę, „City of the Saints", raport Burtona z pobytu wśród tajemniczych poligamicznych mormonów w Salt Lakę City w Utah. I tym razem był pierwszy, ten najsłynniejszy w świecie łowca przygód i podróżnik, który władał ponad trzydziestoma językami i którego wyczyny i styl życia łapczywie śledzono w najdrobniejszych szczegółach. Greyforth przeczytał kilka akapitów, a potem z roztargnieniem odrzucił książkę na bok. Nie jest taka dobra jak „Pilgrimage to El-Medinah and Mecca", pomyślał, albo ta o odkryciu jeziora Tanganika. Można by było oczekiwać, że między tymi wszystkimi mormońskimi kawałkami Burton, któremu najwyraźniej podoba się poligamia — a każdy dureń wie, że to właściwy pomysł — opisze swe podboje. Robił to tyle razy w innych książkach, by wzburzyć czytelników. Niektóre gazety donosiły, że miał tuzin kobiet, wszystkie jednocześnie, ofiarowane mu osobiście przez Brighama Younga, przywódcę ich Kościoła Współczesnych Świętych i gubernatora Utah. Co za kłamcy! Ale, mój Boże, co to za facet ten Burton! Dokonał i zobaczył więcej niż jakikolwiek współcześnie żyjący Anglik, dzięki niemu człowiek może być jeszcze bardziej dumny, że jest Anglikiem. Miał tę niesamowitą wolność, że mógł jeździć, gdzie mu się podoba, żyć, jak mu się podoba, w dowolny

sposób — i cóż on zrobił? Wrócił do Anglii i ożenił się z przyzwoitą Angielką, jak wszyscy normalni ludzie. Oczywiście, wyjechał po miesiącu i jak powiadają, teraz jest gdzieś w nieznanych krajach, w Hindukuszu lub tajemnym kraju na Szczycie Świata, gdzie żyje wśród śnieżnych olbrzymów... Pociągnął whisky i pomyślał o Gorncie. Ten młody sukinsyn nie jest tak sprytny, jak mu się wydaje. Każdy może się domyślić, co takiego ma się odbyć na pokładzie „Pearl". Ketterer umie dochować tajemnicy, Wiluś również, ale Michaelmas Tweet nie, ani Niebiański, kiedy sobie podpije, więc słyszałem o listach Tess Struan i że przygwoździła Wilusia, zablokowała Kościół, zablokowała wszystkich kapitanów i przez Ketterera — marynarkę. Ale ona nie ma władzy nad marynarką! A na pokładzie „Pearl" będzie Marlowe. I może im udzielić ślubu — jeśli Ketterer na to pozwoli. Zaśmiał się cicho. Lecz Ketterer nienawidzi firmy Struanów, gdyż sprzedają działa piratom Białego Lotosu, jak my. Każdemu sukinsyńskiemu watażce, który chciał je kupić, i nadal będziemy to robić, nawet jeśli Struanowie zaprzestaną. A czemuż by nie? To jest i zawsze będzie legalne. Parlamentowi potrzebne są fabryki broni, to wspaniały interes, a wszystkie rządy lubią wojnę — bo to nie tylko wspaniały interes; przede wszystkim wojna kryje ich kurewską niekompetencję. Do diabła ze wszystkimi rządami. Ketterer nienawidzi firmy Struanów. Mimo całej swojej ciemniackiej buty nie jest durniem; odda przysługę, będzie chciał mieć konkretne rezultaty. Wie, że ich nie uzyska — deklaracje tego młodego idioty nie mają żadnego znaczenia, więc bawi się z nim jak kot z myszą. Może nawet pozwoli wejść na pokład Struanowi z jego dziwką, ale w żadnym wypadku nie zgodzi się, by Marlowe udzielił im ślubu. Ketterer chce, by Struan się przed nim czołgał. Ten skurczybyk również mnie zmusiłby chętnie do czołgania, jeśliby miał choć cień szansy, że na dokładkę da mi jeszcze setkę batów. Spory łyk doskonałej whisky wprawił go w lepszy nastrój. Zaśmiał się. Więc młody Struan jest zablokowany: nie będzie ślubu na „Pearl" i musi

wracać do Hongkongu, ze swoją dziwką lub bez niej, do tego gówna u mamuśki. Ciekawe, że muszę zostawić sukinsyna przy życiu, a miałem ochotę na deser Starego: „...ale Norbercie, nie gadaj Morganowi, on nie chce żadnygo zabijania, on chce widzieć młodego Struana w gównie, jego mamę tyż! Pamiętaj, bo zrobię szelki z twoich kiszek!" Czy muszę odwołać pojedynek? Przemyślę to. Starannie. Potrzebuję dodatkowej premii. To podobne do Morgana, że dał Gorntowi tajne instrukcje, a mnie trzymał jak tabakę w rogu. Co takiego jeszcze powiedział Gorntowi, a mnie nie? Nieważne, Morgan to spryciarz. Ma tupet jak jego Stary, lecz jest przy tym układny, nowoczesny, nie szaleje, nie ryzykuje, nie dręczą go brutalne, bezlitosne obsesje tatusia. Morgan to nasz prawdziwy tai-pan i będzie taipanem nowego Noble House. Tylko dwadzieścia lat trwało zgniecenie firmy Dirka, największej firmy, jaka kiedykolwiek działała w Azji. Zadowolony skończył drinka, przykręcił knot i ułożył się ziewając. Szkoda, że nie widziałem Staruszka w jego najlepszych dniach, ani tai-pana, samego starego Zielonookiego Diabła, którego dopadły dopiero diabelskie wiatry Wielkiego Tajfunu. To szczęście, że ten młody dureń nie odziedziczył żadnej z jego cech. Odeszli ostatni goście. Zostali tylko Angelique, Jamie McFay i Malcolm. Węgle w olbrzymim kominku w rogu pokoju rozżarzały się, gdy przeciągi wędrowały tam i z powrotem przez komin. Malcolm, nachmurzony i milczący, siedział przy ogniu, wpatrzony we wzory na żarzących się węglach. Dziewczyna, zaniepokojona, usiadła na podłokietniku jego fotela. McFay opierał się o stół. — Pożegnam się już, tai-panie — rzekł. Malcolm otrząsnął się z marzeń. — Och... Poczekaj chwilę. — Uśmiechnął się do Angelique. — Przepraszam, Aniele, jeśli nie masz nic przeciwko temu, chciałbym omówić kilka spraw z Jamiem. — Oczywiście, że nie mam. Dobranoc, Jamie. — Nachyliła się i czule pocałowała Struana. — Dobranoc, Malcolmie, śpij dobrze. — Dobranoc, kochanie, powinniśmy rano wyjechać.

Tak... ale Malcolmie, proszę, czy mogę spytać, o co szło w tych wszystkich krzykach? Nie zrozumiałam tego. Czy mógłbyś mi wyjaśnić? — Zazdrość. Nic więcej. — Och, oczywiście. Jaki byłeś silny i jaki postępowy! I miałeś słuszność w sprawie karabinów i opium… oh, la, la, cheri, i jaki mądry. Dziękuję. Oczywiście. — Znowu go pocałowała. — O której godzinie rano wyruszamy? Jestem taka podniecona, podróż będzie taką change superbe. — O świcie. Dopilnuję, żeby obudzono cię na czas, lecz nie zdziw się, jeśli... jeśli nastąpi zmiana planów. Marlowe mówił, że pogoda może się zmienić. — Przecież przysięgał, że wiatr się uspokoi i że to będzie wspaniały dzień na wycieczkę. — Powiedziałem „może się zmienić", Aniele. — Uścisnął ją mocno. — Jeśli nie jutro, popłyniemy najwcześniej, jak będzie można, przyrzekł to. — Naprawdę mam nadzieję, że jednak jutro. Je t'aime, cheri. — Je t'aime. Kiedy wyszła, cisza w pokoju zgęstniała. Czen znowu wyjrzał zza drzwi. — Zamknij te cholerne drzwi i nie wracaj — odezwał się Malcolm. Drzwi skwapliwie się zamknęły. Jamie chciał coś powiedzieć, lecz Struan podniósł rękę. — Nie mów nic o statkach, działach ani o opium. Proszę. — Doskonale. — Siadaj, Jamie. — Malcolm przeanalizował wszystkie prawdopodobne decyzje admirała i ułożył plany na każdą z rozmaitych możliwości: admirał pozwoli, by mogli odbyć podróż z jego błogosławieństwem; będą mogli popłynąć, lecz Marlowe'owi zabroni się dopełnić ceremonii; wycieczka zostanie przełożona na późniejszy termin. Na razie zrezygnował z omawiania własnych kontrposunięć. — Mógłbyś posłać tuż przed świtem nasz parowy kuter do „Pearl", by bosman dowiedział się od Marlowe'a, czy nasza podróż jest aktualna czy nie? Bez względu na odpowiedź, każ bosmanowi, by się tu u mnie zameldował z tą wiadomością. W porządku? — Oczywiście. — Napisałem list dla Norberta i dałem go dziś wieczorem Gorntowi, tak

więc ta sprawa jest załatwiona. Czy niczego nie zapomniałem? — W sprawie środy? — Tak. — O ile wiem, niczego. O trasach i terminach jesteś poinformowany, pistolety są standardowe, nie będzie doktorów, ponieważ uważacie, że ani na Babcotcie, ani na Hoagu nie można polegać. Jedyną waszą obroną są listy. Żadnych świadków z wyjątkiem Gornta i mnie. — Dobrze. Jesteś gotów odpłynąć na „Prancing Cloud"? — Wyślę jutro walizkę na pokład razem z naszą pocztą, nikt niczego nie powinien zauważyć. Co z twoimi kuframi? — Biorę tylko jeden. Przemyć go jutro na pokład. Jeśli ktoś będzie pytał, to jest po prostu trochę ubrań, które wysyłam wcześniej, uprzedzając mój powrót do Hongkongu na Boże Narodzenie. — Czen ci go spakuje? — Tak. Zaprzysięgnę go, by zachował tajemnicę, lecz jego obowiązuje to tylko w naszym towarzystwie, nie wśród Chińczyków. Będę go zatem musiał wziąć ze sobą. Ah Tok stanowi problem, ale ona może tu pozostać w oczekiwaniu naszej „prawdziwej przeprowadzki". Będę też musiał dopuścić do sekretu Ah Soh. Pojedzie z nami do Hongkongu. — Angelique? — Nie ma potrzeby jej o tym mówić. Jeśli wejdziemy na pokład „Pearl", Ah Soh spakuje kufer z ubraniami i przyśle go na pokład pod tym samym pretekstem, jutro, na wszelki wypadek po zmroku. Dobrze? — Tak. — Rano we środę, my, ty i ja wyślizgniemy się tylnym przejściem, tak jak planowaliśmy. Trochę później Czen, Ah Soh i Angelique, dobrze zasłonięci płaszczami, przejdą przez drogę do naszej przystani, gdzie każesz czekać parowemu kutrowi, by zawiózł nas... — Przepraszam, że się wtrącam, ale jeśli to jest ostateczny plan, lepiej skorzystać z kutra wiosłowego, robi mniej hałasu. Na wszelki wypadek kuter parowy będzie na nas czekał przy przystani w Mieście Pijaków. - Tak jest lepiej, Jamie. Dziękuję. W takim razie kuter wiosłowy. Po załatwieniu sprawy z Norbertem wejdziemy jak najszybciej na pokład. Powiedz Vargasowi, by zorganizował na piątek spotkanie z naszymi

japońskimi sprzedawcami jedwabiu, niech to wygląda tak, jak gdybyśmy mieli wypełniony plan zajęć przez resztę tego tygodnia i przez cały tydzień następny, dobrze? — Tak. — Coś jeszcze, Jamie? — Czy mogę coś zaproponować? — Oczywiście. — Po jutrzejszej wycieczce na „Pearl"... — McFay zawahał się. — Powiedziałeś, że plany mogą się zmienić ze względu na pogodę? Przecież prognoza pogody jest dobra, prawda? — Tak. To było na wypadek, gdyby Marlowe musiał zostać w porcie — rzekł Struan niedbale. — Flota przygotowuje się do wściekłego ataku na Edo lub do demonstracji siły i nigdy nie wiadomo, co postanowią Ketterer lub sir William. Jaka jest twoja propozycja, Jamie? — Tak naprawdę mam ich kilka. Gdy jutro wrócicie, tak jak mówił Marlowe, o zachodzie słońca, może byście razem z Angelique poszli na „Prancing Cloud", na kolację z kapitanem Strongbowem i nawet pozostali tam na noc. O świcie ty i ja moglibyśmy zejść na brzeg i... To znacznie lepszy plan — stwierdził rozpromieniony Struan, chwytając w lot ten pomysł — znacznie lepszy. Wtedy Angelique będzie już na pokładzie, jej bagaż również, więc nie musielibyśmy się o nią martwić i po załatwieniu Norberta możemy od razu wrócić. Nasze rzeczy wyślemy na pokład razem z Czenem i Ah Soh, a przecież i oni również mogliby tam zostać, nikt nic powinien nic podejrzewać. — Jego uśmiech byt piękny i szczery. — Jesteś bardzo sprytny, że o tym pomyślałeś, bardzo sprytny, dlatego właśnie nie chciałbym, byś porzucił firmę Struanów. — Zobaczymy — uśmiechnął się smętnie Jamie. — Nawiasem mówiąc, jeśli zdarzy się wypadek — rzekł Malcolm spokojnie, bez lęku i nie spuszczając wzroku — jeśli zostanę zraniony, lecz będę w takim stanie, by można mnie było przenieść na pokład, właśnie to należy zrobić. Gdyby rzeczywiście zaszła taka potrzeba, cóż, zawołaj Babcotta lub Hoaga. Zaplanuj w każdym razie wyjazd Hoaga, zabierzemy go z powrotem do Hongkongu. — Sprawdziłem w szpitaliku w Kanagawie, ale ich dzień przyjęć jest w

czwartek, tak że obaj będą tutaj. — Pomyślałeś o wszystkim. — Nie. Szkoda, że nie mogę wszystkiego przewidzieć, i szkoda, że nie odwołałeś pojedynku. - Nie będzie żadnego wypadku. — Modlę się, byś miał rację. Ale cokolwiek się zdarzy, lepiej, bym tutaj pozostał, dopóki nie wrócisz lub dopóki po mnie nie poślesz. — Ale matka napisała w liście, że... — Wiem o tym. Postawmy sprawę uczciwie, tai-panie. Tak czy inaczej, nie zostanę w firmie. Najlepiej, żebym tu pilnował spraw: jeśli Norbertowi nic się nie stanie, będę cię ubezpieczał, a jeśli coś się stanie, powinienem mieć na oku Gornta. Przykro mi, nadal nie wierzę temu facetowi. Pracuję tutaj, a nie w Hongkongu. Na wiosnę odchodzę. Tak będzie najlepiej i musimy to uzgodnić teraz. Ale nie odejdę przed twoimi dwudziestymi pierwszymi urodzinami. Popatrzyli sobie w oczy. Odwrócili równocześnie wzrok, gdy węgle nagle osunęły się na palenisku, zamigotały i zgasły niczemu nie zagrażając. — Jesteś wspaniałym przyjacielem — rzekł cicho Malcolm. — Naprawdę. — Nie, po prostu usiłuję dotrzymać przysięgi danej tai-panowi Noble House. Andre i Phillip Tyrer stali na zewnątrz Przedstawicielstwa Brytyjskiego. — Pomysł Malcolma, by wprowadzić embargo, aczkolwiek niezwykle moralny, byłby katastrofą dla wszystkich firm handlowych w Azji — rzekł Tyrer. — Dla waszych również, choć nie spodziewam się, żebyście poszli za jego przykładem. Niemcy, Rosjanie czy Jankesi też tego nie zrobią. — Wiatr rozwiewał mu włosy, lecz wypity alkohol i podniecenie sprawiały, że nie czuł zimna. — Sir William wątpi, czy gubernator Hongkongu zaaprobuje to, co Parlament rozkaże. Będzie raczej kręcił, choć nie mówię tego oficjalnie w imieniu któregoś z nich. Parlament stanowi prawo dla siebie — dodał ziewając. — Jestem wykończony, ty nie?

— Mam randkę. — Oczy mu błysnęły. — O! Szczęściarz z ciebie! Ostatnio wyglądasz na osobę zdecydowanie bardziej szczęśliwą. Wszyscy się o ciebie martwiliśmy. — Czuję się teraz doskonale — Andre przeszedł na francuski i ściszył głos — lepiej niż kiedykolwiek. Nie mogę ci opisać, jaki jestem szczęśliwy, a dziewczyna traktuje mnie jak króla... Najlepsza dziewczyna, jaką miałem. Nie będę już się włóczył, mam wyłączność. — To cudownie. — Posłuchaj, kiedy już o tym mówimy, co z Fujiko? Raiko zaczyna denerwować, Fujiko też. Słyszałem, że biedula jest przybita, cały czas płacze — Tak? — Tyrer poczuł drgnięcie w lędźwiach. — W takim razie twojt rada okazała się dobra — rzekł prawie nie zauważając, że odpowiada po francusku. Przez większość wieczoru rozmawiał z Seratardem, Siergiejewem i innymi ministrami, przeplatając francuski z angielskim. — Ująłbym to tak: byłeś już dość twardy i wystarczy. Nie ma sensu przyczyniać komuś bólu, to miłe kobiety. Obie żałują, że cię drażniły. Parę dni temu Raiko znowu spytała Andre, czy zapłaci zaległą ratę. Uspokoił ją zapewnieniem, że w każdej chwili spodziewa się pieniędzy. Liczył na to, że Angelique wydobędzie skądś gotówkę. Raiko zagadnęła go o Tyrera. — Co jest z tym człowiekiem? Oddałbyś przysługę jemu, mnie, Fujiko i sobie, stary przyjacielu, gdyby naprawiono to, co trzeba naprawić. Widocznie uwiodły go dziwki z „Gospody Lilii". Gdyby pan namówił go do powrotu okazałby pan w tych ciężkich czasach wielką pomoc i nam, i sobie. Biedna dziewczyna jest bliska samobójstwa. Nie uwierzył w to, lecz Raiko była gotowa obracać nożem o imieniu Hinode. — Phillipie, zagrałeś swą rolę idealnie — oznajmił. — Zorganizuję spotkanie i wznowimy negocjacje. — Cóż, Andre, nie wiem — stwierdził Tyrer. — Ja, ee... muszę powiedzieć, że spróbowałem innej dziewczyny. Raz. Gospoda, którą mi poleciłeś, wcale nie jest taka zła. I pomyślałem sobie, że posiadanie stałej dziewczyny to może nie taki dobry pomysł. Chodzi o to, że to duży

wydatek i cóż, potrzebuj kuca do polo... — Posiadanie własnej dziewczyny ma swoje wady i zalety — rzekł Andre nie ujawniając swoich obaw. — Może najlepiej odłożyć rozmowy na temat kontraktu i poczekać na „poprawienie stosunków". — Sugerujesz, żeby zjeść ciastko i je zachować? Czemu nie? Wszystkie są po to, by nam sprawiać przyjemność, prawda? Choć Fujiko i Raiko są wyjątkowe. — Andre starał się być przekonujący. Nie chciał, by Tyrer zerwał się z haczyka Fujiko, ale tak samo nie chciał dać się nadziać na hak Raiko. Sekretne z nią partnerstwo to jedno, lecz być na jej łasce to zupełnie co innego. Zorganizuję randkę, a doprowadzenie Tyrera do poprzedniego stanu namiętności to już ich sprawa. — Ja to z nimi załatwię. Może jutro? Gwarantuję, że powitają cię entuzjastycznie. — Och, naprawdę? No, dobrze. — Phillipie... — Andre znowu rozejrzał się wokół. — Henri ma wielką ochotę, by poprzeć sir Williama w dążeniu do mocnego uderzenia w tego bałwana tairó Anjo. Tym razem ten kretyn posunął się za daleko. Czy sir William mógłby to z Seratardem prywatnie przedyskutować? Ma parę pomysłów, którymi pragnąłby się podzielić. Prywatnie. — Jestem pewien, że mógłby. — Tyrer natychmiast okazał zainteresowanie. Czuł się przyjemnie zaskoczony, opuściło go zmęczenie. Zwykle Seratard uruchamiał jakąś francuską inicjatywę i słyszeli o niej dopiero wtedy, gdy już na dobre się rozkręciła. Na przykład potajemne zaproszenie Yoshiego do odbycia wizyty na francuskim okręcie flagowym. Właśnie dowiedzieli się o tym ze swoich źródeł: chińscy służący w Przedstawicielstwie Francuskim podsłuchali Andre i Seratarda, przekazali to Czenowi, ten powiadomił Struana, który z kolei powiedział o tym jemu, a on dalej przekazał sir Williamowi. Rada wojenna? Ich dwóch? — Proponuję, by było nas czterech — rzekł Andre. — Będą potrzebowali pomocników do realizacji swych pomysłów, ale im mniej ludzi jest w to zamieszanych, tym lepiej. Jeśli później zechcą wprowadzić w sprawę admirała i generała, w porządku. Ale dopiero później, jak sądzisz? — Entente Cordiale! Poruszę to ze Staruszkiem jako pierwszą sprawę z rana. Może o jedenastej?

— Czy moglibyśmy o dziesiątej? Mam spotkanie w południe. — Andre już omówił ten pomysł z Seratardem, natychmiast po powrocie od Raiko. — Henri, to spotkanie może mieć duże znaczenie. Im większą zachowamy tajemnicę przed innymi ministrami, tym lepiej. Tym razem musimy udawać, że na sto procent jesteśmy z Brytyjczykami. Oni mają okręty wojenne, a my nie. Tym razem musimy ich zachęcić, by wszczęli wojnę. — Dlaczego? — Wiem to od Tyrera, który dowiedział się tego od swego oswojonego samuraja, Nakamy. Henri, Tyrer mówi po japońsku zdumiewająco dobrze jak na tak krótki czas. Wykazuje znaczne zdolności w tym kierunku, więc musimy uważnie go obserwować i zaprzyjaźnić się z nim. Otóż odkrył, że Anjo i Toranaga Yoshi nieszczególnie się lubią. Yoshi jest jak ty patrycjuszem, natomiast Anjo to raczej człowiek z ludu. — Andre ubawiony obserwował, jak Seratard nadyma się po jego pochlebstwie; był w takim samym stopniu patrycjuszem jak on sam. — Potajemnie zachęcimy Brytyjczyków, by zmiażdżyli Anjo, a w ostatniej chwili zdystansujemy się od rzeczywistego konfliktu i pozyskamy Yoshiego w ramach tajnej strategii państwowej. Uczynimy t niego sprzymierzeńca, musimy to zrobić. Potem przy jego pomocy zepchniemy Brytyjczyków z powrotem do ścieku i będziemy mieć decydujący wpływ na działalność cudzoziemców na tych terenach. - Jak to zrobimy, Andre? Jak mamy pozyskać Yoshiego? - Zostaw to mnie — odparł wtedy. Liczył na to, że zdoła nawiązać właściwe kontakty dzięki Raiko i dostać się w pobliże Yoshiego. — On będzie naszym kluczem do otwarcia Japonii. Będziemy musieli zainwestować trochę pieniędzy, niezbyt dużo. Ale we właściwej kieszeni... — poczuł, że nieco się zagalopował, więc zaśmiał się. — Gwarantuję powodzenie. On będzie naszym Rycerzem w Lśniącej Zbroi. Pomożemy mu stać się sir Galahadem, by zniszczył tego Króla Artura, co dręczy naszego Wilusia. Czemuż by nie, powtórzył sobie, stojąc teraz na promenadzie z Tyrerem, jeszcze jedną figurą na szachownicy, na której Francuzi rozgrywali swą partię w Azji. Phillip będzie... Mój Boże! Nagle do głowy przyszedł mu szalony pomysł. Jeśli Struan zginie w pojedynku i Angelique stanie się wolną kartą, czy nie mogłaby odegrać roli Guinevry w stosunku do tego Japońca Yoshiego? Czemuż by

nie? Może sprawi mu przyjemność odmienna przekąska. Angelique, pozbawiona funduszy, stanie się łatwym obiektem manipulacji, a Raiko może pośredniczyć. Zaśmiał się i poniechał tego pomysłu — zbyt szalonego, by rozpatrywać go poważnie dziś wieczór. — Phillipie — rzekł, pragnąc, by ten uważał go za swego najlepszego przyjaciela — gdybyśmy pomogli naszym szefom wpaść na rozwiązanie, a potem je zrealizować... co? — To byłoby cudownie, Andre! — Pewnego dnia zostaniesz tutaj ambasadorem. Tyrer zaśmiał się. — Nie mów głupstw. — To nie głupstwa. — Zawsze będą po przeciwnych stronach, mimo to Andre musiał przyznać, że szczerze lubi Tyrera. — Za rok będziesz pisał i mówił płynnie po japońsku, Wiluś ci ufa, masz swego dżokera, Nakamę, by ci pomagał. Czemuż by nie? — Czemuż by nie? — rzekł Tyrer z szerokim uśmiechem. — Miło to usłyszeć na dobranoc. Szczęśliwych snów, Andre. W całym Osiedlu tylko Angelique spała tej nocy spokojnie. Dzisiejsze rewelacje Struana, do tego niepokój związany z nadciągającymi wojnami, tu i w Europie, oraz łączące się z tym zagrożenie interesów — wszystko to spowodowało bezsenność u większości mieszkańców. — Jakbym nie miał dość zmartwień z powodu naszej własnej wojny domowej — powiedział Dmitri cichutko. Leżał w głębokiej ciemności swego pokoju w siedzibie firmy Cooper-Tillman. Z domu napływały coraz gorsze wiadomości, niezależnie do tego, którą stronę się popierało. A jego rodzina walczyła po obu stronach. Przerażająca liczba ofiar. Grabieże, pożary i okrucieństwa, bunty, brutalność, korupcja i potworne tragedie po obu stronach konfliktu. Jeden z wujków napisał z Marylandu, że całe miasta są palone i łupione zarówno przez zwiadowców Quantrilla z Południa, jak i plądrujących maruderów z Północy, i że najważniejsi ludzie z Północy całkowicie legalnie wykupili siebie i swoich synów od poboru do armii:

Na wojnie walczą biedni, niedożywieni, wręcz na wpół zagłodzeni, źle wyposażeni ludzie. To już koniec naszego kraju, Dmitri... Jego ojciec pisał to samo z Richmondu: Nic nie zostanie, jeśli to potrwa jeszcze rok. Nic. To okropne, ale muszę ci donieść, mój kochany synu, że twój brat Janny został zabity w drugiej bitwie pod Buli Run, biedny chłopak, nasza kawaleria została zdziesiątkowana, to rzeź... Dmitri przewracał się na łóżku. Nie potrafił stłumić bólu na myśl o cierpieniach swego narodu. W klubie trwała hałaśliwa sprzeczka między kilkoma pijanymi kupcami, którzy jeszcze tkwili w barze. Paru oficerów z armii i floty, Tweet i inni, siedzieli przy stołach rozstawionych po sali, pijąc strzemiennego. Stół przy oknie zajęli hrabia Siergiejew i nowo przybyły szwajcarski minister Fritz Erlicher. Rosjanin skrywał rozbawienie, pochylając się nad szklanką porto. — Oni wszyscy to durnie, Herr Erlicher — rzekł przekrzykując wrzawę. — Czy myśli pan, że młody Struan mówił poważnie? - On tak, ale czy ta strategia zostanie wprowadzona w życie, to jeszcze zobaczymy. — Rozmawiali po francusku i Siergiejew opowiedział o konflikcie w firmie Struanów między matką a synem. — Mówi się ostatnio, że to ona pociąga za sznurki, chociaż jemu należy się ten tytuł zupełnie legalnie. - Cóż, jeśli wprowadzą te jego pomysły w życie, będzie to korzystne dla nas obu. — O, ma pan propozycję? - Pomysł, hrabio Siergiejew. — Erlicher poluzował krawat, by swobodniej oddychać. Klub był zadymiony i duszny, dominował w nim przytłaczający smród piwa i moczu; trociny na podłodze dawno dojrzały

do wymiany. Jesteśmy małym, niezależnym narodem, z niewielkimi zasobami, lecz nie brakuje nam odwagi i umiejętności. Brytyjczycy, których pan nie kocha, zmonopolizowali większość produkcji i sprzedaż broni w całej Europie, choć fabryka Kruppa zapowiada się obiecująco. — Brodaty, postawny mężczyzna uśmiechnął się. — Słyszeliśmy, że matiuszka Rossija ma tam znaczne udziały. - Pan mnie zdumiewa. — Sam siebie od czasu do czasu zdumiewam, panie hrabio — zaśmiał się Erlicher. — Chciałem jednak wspomnieć, że mamy zaczątki wspaniałych odlewni dział i karabinów, nieoficjalnie mogę pana powiadomić, że negocjujemy z Gatlingiem licencję na produkcję jego karabinu maszynowego i możemy was szczodrze zaopatrzyć, w ramach umów długookresowych, w każdy rodzaj broni, jakiej będziecie potrzebować. — Dzięki, drogi panie, ale nie mamy takiej potrzeby. Car Aleksander Drugi jest miłującym pokój reformatorem. W zeszłym roku uwolnił naszych chłopów pańszczyźnianych, w tym reformuje armię, marynarkę, biurokrację, sądownictwo, oświatę, wszystko. — I w wolnych chwilach — Erlicher uśmiechnął się znacząco — przewodzi największym w historii podbojom lądowym, podporządkowuje sobie nowe narody. Jeśli nie liczyć Czyngis-chana i jego mongolskich hord, nikt jeszcze nie podbił tylu ludów. Czyngis jechał na zachód — uśmiech Szwajcara stał się promienny — gdy tymczasem hordy waszego cara rozprzestrzeniają się na wschód. Na cały kontynent! Niech pan to sobie wyobrazi! Cały kontynent do morza, przez Syberię do Kamczatki. I to jeszcze nie koniec, tak? — Doprawdy? — spytał z uśmiechem hrabia. — Słyszeliśmy, że car ma nadzieję pomaszerować z waszej nowej fortecy, Władywostoku, do Japonii, potem na północ na Kuryle, znowu na północ na Aleuty, w końcu połączyć wszystko z Rosyjską Alaską, która ciągnie się aż do północnej Kalifornii. A świat śpi. To zdumiewające. — Ehrlicher wyjął pudełko cygar i poczęstował rozmówcę. — Proszę, to najlepsze kubańskie. Siergiejew wziął cygaro, powąchał je, obrócił między palcami i przyjął ogień.

— Dziękuję. Wspaniałe. Czy wszyscy Szwajcarzy to marzyciele, tacy jak pan? — zapytał uprzejmie. — Nie, panie hrabio. Jesteśmy miłośnikami pokoju, ale mieszkamy w górach, dobrze uzbrojeni, i obserwujemy zewnętrzny świat. Na szczęście nasze góry są kłujące dla tych, którzy przychodzą nieproszeni. W sali wybuchły krzyki. Lunkchurch, Swann, Grimm i inni hałasowali bardziej niż zazwyczaj. — Nigdy nie byłem w Szwajcarii. A pan powinien zobaczyć Rosję, mamy wiele zachwycających widoków. — Odwiedziłem wasz piękny Petersburg. Trzy lata temu przez kilka miesięcy mieszkałem tam w naszej ambasadzie. Sądzę, że to najcudowniejsze miasto w Europie, jeśli jesteś szlachcicem, bogaczem lub zagranicznym dyplomatą. Musi pan za nim tęsknić. — Moje serce krwawi z tęsknoty, nawet sobie pan nie wyobraża — westchnął Siergiejew. — Jeszcze trochę i wrócę. Powiedziano mi, że moją następną placówką będzie Londyn, wtedy odwiedzę wasze góry. — Uczyni mi pan zaszczyt, pozwalając pełnić rolę gospodarza. — Ehrlicher pyknął cygaro i wydmuchał kółko dymu. — Więc moja propozycja handlowa pana nie interesuje? — To prawda, że Brytyjczycy zmonopolizowali wszelką działalność gospodarczą, wszystkie drogi morskie i morza, wszystkie bogactwa podporządkowanych sobie krajów — teraz w uśmkchu Siergiejewa nie było ani krztyny ciepła — a to powinno być dzielone z innymi. Więc może powinniśmy porozmawiać znowu, w spokojniejszym otoczeniu? Przy obiedzie, czemu nie? Z całą pewnością poinformuję moich zwierzchników o każdej tego typu wymianie poglądów. Gdyby kiedykolwiek w przyszłości pojawiła się taka potrzeba, w jaki sposób mam skontaktować się z panem lub pańskimi zwierzchnikami? Oto moja wizytówka. Jeśli zapyta pan o mnie w Zurychu, z łatwością lie pan znajdzie. Szwajcar obserwował, jak rozmówca odczytuje wspaniale wykaligrafowany napis, efekt nowej techniki drukarskiej, którą jego rodacy właśnie rozwinęli. Hrabia Siergiejew — patrycjusz w każdym calu — miał

eleganckie rysy, był doskonale ubrany; Erlicher miał świadomość tego, że jego odzież jest przeciętna, a przodkowie byli chłopami. Nie zazdrościł mu jednak. Jestem Szwajcarem, myślał. Jestem wolny. Jeśli nie chcę, nie muszę zginać kolan ani zdejmować kapelusza przed żadnym królem, carem, księdzem czy innym człowiekiem. Ten biedny facet w jakimś sensie jest nadal pańszczyźnianym chłopem. Dzięki Bogu za nasze góry i nasze doliny, za moich braci i siostry i za życie wśród nich. Wszyscy są wolni tak jak ja i pozostaniemy wolni. Obok baru kołysał się pijany Lunkchurch, przyjmując komiczną bojową postawą wobec jakiegoś innego mężczyzny i krzyczał, co sił w płucach. Te essyńskie Struany dostały essyńskiego hysia i żadnych essyńskich... Na litość boską, Barnaby, powściągnij swój brudny język — krzyknął czcigodny Tweet, przepychając się przez ciżbę ku drzwiom. Koloratkę miał nieco przekrzywioną, twarz czerwoną i spoconą. — Kiedy pomyślisz o tym jak uczciwy Anglik, musisz się zgodzić, że z moralnego punktu widzenia młody Struan reprezentuje właściwe podejście! Lunkchurch przesłał mu wulgarny pijacki gest. - Odpierdol swego essyńskiego świętoszkowatego chuja! Siny z wściekłości czcigodny Tweet zacisnął pięść i zadał nieudolny cios. Mężczyźni stojący w pobliżu Lunkchurcha szarpnięciem usunęli go z drogi, inni otoczyli Tweeta i łagodzili potoki jego wymowy, a potem Charlie Grimm, zawsze gotów do podjęcia rękawicy, jakiejkolwiek rękawicy, ryknął przekrzykując hałas i swe własne pijackie zamroczenie: Barnaby, przygotuj się na spotkanie ze Stwórcą! Stojący obok usłużnie zrobili miejsce i przy akompaniamencie okrzyków zachęty obaj mężczyźni zaczęli się zapamiętale okładać. Drinki na koszt firmy — oświadczył barman. — Szkocką dla czcigodnego, porto dla hrabiego i jego gościa. A teraz wy dwaj, przestańcie się bić! Tweet przyjął drinka i pokuśtykał zająć miejsce przy stole ustawionym w znacznej odległości od walczących, którzy z wojowniczą zajadłością tarzali się teraz po podłodze. Barman westchnął, wypróżnił nad nimi kubeł

pomyj, obszedł bar dookoła, podniósł lewą ręką jednego, prawą drugiego i wśród dalszych okrzyków aplauzu wyrzucił ich na High Street. — Panowie, już czas, panowie, proszę! — oznajmił. Odpowiedziały mu wycia, które szybko ucichły. Wszyscy dopili swoje drinki i zaczęli wychodzić. Siergiejew i Fritz Ehrlicher unieśli uprzejmie kapelusze przed duchownym. — Czcigodny — rzekł Swann, chudy kupiec, który pełnił funkcje wikarego. — Może byśmy odwiedzili grzeszników w Mieście Pijaków? — Cóż, panie Swann, więc, jak to się mówi, w drogę. Hinode czekała w swym małym domku w Yoshiwarze. Furansu-san powiedział, że przyjdzie dziś wieczór, ale może się spóźnić. Była ubrana jakby po to, by ją rozebrać — miała na sobie dwa cienkie kimona: nocne i spodnie. Włosy jej lśniły, szylkretowe i srebrne grzebienie ozdabiały wysoko upiętą, odsłaniającą kark fryzurę. Wystarczyło wyjąć grzebienie, by włosy opadły do talii, okrywając i wydobywając zarazem to, co erotyczne. Ciekawe, cóż jest tak pobudzającego dla mężczyzn w kobiecym karku? — zadawała sobie pytanie. I dlaczego jego zasłanianie jest też pobudzające? Mężczyźni, jakie to dziwne! Wiedziała jednak, że Furansusan, tak jak wszystkich klientów, podnieca moment, gdy jej włosy opadają, i to było jedyne odstępstwo od umowy — tylko to robiła w pełnym świetle. Kiedy gościła u siebie Andre, maiko budziła ją delikatnie jeszcze przed świtem, a ona ubierała się w ciemnościach, nawet jeśli jej gość jeszcze spał. Potem przechodziła do drugiego pokoju, zamykała drzwi — maiko pilnowała wejścia — i kładła się jeszcze trochę pospać, jeżeli była zmęczona. Obiecał nigdy nie wchodzić do tego jej przybytku po pierwszym razie, kiedy zaczęła na to nalegać. — W ten sposób odosobnienie nocy może zostać rozciągnięte na dzień — powiedziała wtedy. — Słucham? — W ten sposób to, co zobaczyłeś pierwszy raz, nigdy się nie zmieni,

jakakolwiek by była wola bogów. Przeszedł ją dreszcz. Zupełnie nie mogła oprzeć się uczuciu, że nasienie wstrętnego Ropiejącego Boga w jej wnętrzu nabiera mocy, kiełkuje, gotowe wystrzelić na zewnątrz. Codziennie bardzo uważnie oglądała swe ciało. Szczegółowo. Raiko, jedyna osoba obdarzona zaufaniem, pomagała jej zbadać te miejsca, których ona nie mogła obejrzeć sama. Dotychczas były bez skazy. — Codziennie to zbyt często, Hinode — stwierdziła Raiko, zanim dziewczyna podpisała kontrakt. — Przez lata może nic się nie dziać... Tak mi przykro, Raiko-san. Codziennie, taki jest warunek. Dlaczego w ogóle się na to zgadzasz? W naszym świecie czeka cię niezła przyszłość. Może nigdy nie dojdziesz do Pierwszej Klasy, ale jesteś wykształcona, twoja mama-san powiada, że masz długą listę zadowolonych klientów, powiada, że mogłabyś poślubić zamożnego kupca, rolnika czy płatnerza, że jesteś rozsądna i nigdy by ci nie zabrakło dobrych partii. — Dziękuje za troskę, Raiko-san, lecz uzgodniłaś z moją mama-san, że nic będziesz mnie wypytywać ani szperać w mojej przeszłości, dowiadywać się, skąd przychodzę, czy szukać przyczyn. W zamian oddasz jej część pieniędzy, które zarobię tego roku, a może następnego. Pozwól mi powtórzyć: akceptuję ten ewentualny kontrakt, gdyż życzę sobie tego. O tak, życzyłam sobie tego i jakże mi się udało. Teraz miała dwadzieścia dwa lata. Urodziła się na farmie pod Nagasaki prowincji Hizen na Wyspie Południowej. Kiedy skończyła pięć lat, została zaproszona do Pływającego Świata przez jedną z wielu pośredniczek, przemierzających kraj w poszukiwaniu dziewczynek, z których mogłyby wyrosnąć gejsze — osoby sztuki, czyli takie, które miały zostać wyszkolone, tak jak Koiko, w sztukach, a nie wyłącznie jako netsujo-jin, osoby rozkoszy. Jej rodzice się zgodzili. Dano im pieniądze i dokument obiecujący pięć rocznych spłat, pierwsza za dziesięć lat; ich wysokość zależała od postępów córki. Jako osoba sztuk nie odniosła sukcesu ani w grze na samisenie, ani w śpiewie, tańcu, ani też jako aktorka. Lecz jako osoba rozkoszy, od chwili debiutu w wieku lat piętnastu, mając lepsze wykształcenie od rówieśnic,

wkrótce stała lię ważna dla swej mama-san. W tych czasach nosiła imię Gekko, Promień Księżyca, i choć w Nagasaki przebywało wtedy wielu cudzoziemców, nie znała żadnego; jej dom przyjmował tylko Japończyków z najwyższych klas. Pewnego października, Miesiąca Bez Bogów, przyjęła nowego klienta. Był od niej rok starszy; osiemnastoletni goshi, syn goshiego. Przeciętny szermierz, przeciętny żołnierz, lecz dla niej mężczyzna wyśniony. Nazywał się Shin Komoda. Ich uczucie rozkwitło. Mama-san usiłowała poskromić ich wzajemną namiętność — młodzian był biedny, jego rachunki pozostawały nie zapłacone — ale nie odnosiło to skutku. Aż do wiosny następnego roku. Nie zawiadamiając Gekko, mama-san poszła do domu młodzieńca, skłoniła się przed jego matką i uprzejmie poprosiła o zapłatę. Rodzina nie miała pieniędzy i matka prosiła o zwłokę. Młodzieńcowi zabroniono widywać się z Gekko. Pozornie posłuchał rodziców, lecz po tygodniu kochankowie uciekli razem w przebraniu, znikając gdzieś w rozległej portowej dzielnicy. Zmienili nazwiska i zaoszczędzonymi przez Shina pieniędzmi oraz biżuterią, jaką Gekko ze sobą zabrała, opłacili przejazd niską klasą na statku przybrzeżnym, który tego dnia odpływał do Edo. W ciągu tygodnia Shin Komoda został w swej wiosce obwołany roninem i stracił honor. Znowu mama-san przyszła do jego matki. Sprawą zachowania twarzy było pokrycie rachunków syna. Jedyną wartościową rzeczą, jaką posiadała jego matka, były jej długie piękne włosy. Za zgodą męża poszła do perukarza w Nagasaki. Człowiek ten zakupił jej włosy od razu. Pieniądze wystarczyły akurat na spłacenie długu. Honor rodziny został uratowany. W Edo, gdy już prawie skończyły się im pieniądze, Gekko i Shin znaleźli bezpieczną kwaterę w miejskich ruderach. I buddyjskiego mnicha, który udzielił im ślubu. Żadne z nich nie miało papierów, przeszłość obydwojga została przekreślona. Żyli więc w trudnych, nieomal nieznośnych warunkach, na progu ubóstwa, lecz byli szczęśliwi razem, ich miłość kwitła; i zaowocowała. Pieniądze stopniały, a zarobki Shina ledwie wystarczały najedzenie —jedyną pracą, jaką mógł znaleźć, była posada

strażnika w burdelu tak niskiej klasy, że nawet nie znajdował się w obrębie Yoshiwary Edo. To wszystko jednak nie miało znaczenia. Nic nie miało znaczenia. Byli razem. Jakoś żyli. Gekko utrzymywała w nieskazitelnej czystości ich dwa małe pokoiki, uczyniła z nich pałac i świątynię dla męża i dziecka. I mimo że wielokrotnie proponowała, on wielokrotnie odmawiał. — Nigdy! Nigdy, już nigdy żaden inny mężczyzna nie będzie cię znał, przysięgnij! I przysięgła. Gdy ich synek skończył rok, Shina zabito w bójce. A wtedy z Gekko jakby wyszło światło. Tydzień później mama-san z podrzędnego burdelu przedstawiła jej propozycję, ale ona podziękowała i odmówiła, twierdząc, że wraca do swego domu w Narze. Na rynku kupiła nowiuteńką świecę, czerwoną, i w nocy, kiedy dziecko spało, spokojnie ją zapaliła. Obserwowała płomień i rozmyślała, co powinna zrobić. Prosiła bogów, obiecując im, że kiedy świeca zamigoce ostatni raz, zdecyduje, co jest najlepsze dla jej syna. Prosiła bogów, by pomogli jej w podjęciu mądrej decyzji. Płomień już dawno zgasł — decyzja była taka prosta, taka słuszna: musi odesłać syna do rodziców jego ojca. Ona zaś przekaże informację, że razem ze swym mężem popełniła jinsai, wspólne rytualne samobójstwo, jako zadośćuczynienie wobec teściów za wyrządzony im ból. By przyjęli dziecko, musi je zaopatrzyć w pieniądze wystarczające co najmniej na rok, im więcej, tym lepiej. Musi być dobrze odziane i podróżować razem z zaufaną niańką — następny wydatek. Tylko w ten sposób syn mógł odzyskać swoje dziedzictwo, zostać samurajem. I wreszcie... nie miało sensu dochowywanie przysięgi danej umarłemu, gdy chodziło o przyszłość ich żyjącego dziecka. Rano pozostawiła syna z sąsiadką i za ostatnie pieniądze kupiła kimono i parasolkę, najlepsze, jakie mogła znaleźć na targu złodziei. Potem, bez grosza, poszła do najlepszego fryzjera u bram Yoshiwary w Edo. Tam, pod zastaw swych miesięcznych przyszłych dochodów, zamówiła modną fryzurę, masaż, maseczkę, manikiur, pedikiur — oraz informacje. Za informacje zastawiła dochody drugiego miesiąca.

Tego popołudnia powędrowała przez bramę i poszła prosto do „Domu Wistarii". Mama-san była stereotypowa, tylko takie dotychczas znała — zawsze bliskie ideału, jeśli chodzi o strój i uczesanie; zawsze nieco ociężałe; z makijażem sprawiającym wrażenie maski; z oczyma niezwykle miłymi dla klientów, które w jednej chwili mogły stać się twarde jak granit i które potrafiły sprawić, że dziewczyny trzęsły się ze strachu; zawsze skropione najdroższymi perfumami, które jednak nigdy nie mogły zagłuszyć przebijającego się zapachu sake. Ta była szczupła i wysoka, nazywała się Meikin. — Tak mi przykro, nie przyjmujemy dam bez papierów i bez przeszłości - oznajmiła mama-san. — Bardzo tu przestrzegamy prawa. - Jestem zaszczycona, że to słyszę, proszę pani, lecz ja posiadam przeszłość,a z pani pomocą wymyślimy inną, która zaspokoi najbardziej ciekawych urzędników bakufu i jednocześnie ogromnie zadowoli nawet najbardziej wścibskie ropuchy, jeśli zechcą mnie wysondować. Meikin zaśmiała się, lecz jej oczy pozostały bez wyrazu. — Jakie odbyłaś szkolenie i gdzie? I jak się nazywasz? — Nazywam się Hinode. Gdzie nie jest ważne, a jeśli chodzi o jakie... — Gekko opowiedziała jej o swych nauczycielkach gejszach i o fiasku nauki. Potem o szkoleniu praktycznym, o tym, jakich miewała klientów i ilu ich było. — Ciekawe. Jednak, tak mi przykro, Hinode, nie mam tu wolnego miejsca — oznajmiła kobieta aż nazbyt uprzejmie. — Przyjdź jutro, rozpytam się, może któraś z przyjaciółek cię przyjmie. — Tak mi przykro, proszę, czy mogę panią prosić, by rozważyła to pani jeszcze raz. — Gekko była pewna, że jutro pod dowolnym błahym pretekstem Meikin odmówi jej przyjęcia. — Pani jest najlepsza, najbardziej godna zaufania. — Zacisnęła zęby i modląc się, by jej informacja była prawdziwa, dodała łagodnie: — Nawet shishi to wiedzą. Z twarzy mama-san zniknęły kolory, choć jej wyraz się nie zmienił. Uciekłaś z kochankiem, a teraz on cię opuścił? — spytała spokojnie. — Nie, proszę pani. — Więc nie żyje.

Tak, proszę pani. — Masz dzieci? Jakie? — Syna. — Syna. — Mama-san westchnęła. — Jest z tobą? Nie, z rodziną ojca. — W jakim jest wieku? — Rok i trzy miesiące. Meikin kazała podać herbatę i piły w milczeniu. Gekko drżała w duchu, bojąc się, że posunęła swą groźbę za daleko, przekonana, że druga kobieta zastanawia się, skąd pochodzi ta informacja i w jaki sposób ona, zupełnie obca osoba — co było niebezpieczne samo w sobie — zdobyła taką wiedzę. A może rozważa możliwość, że ta Hinode jest szpiegiem shógunatu? Nie, bym była szpiegiem, rozumowała Gekko, z pewnością nie wspomniałabym o tamtym fakcie, przynajmniej nie w pierwszej rozmowie. Nie możesz tutaj pozostać, Hinode — powiedziała w końcu Meikin lecz mam siostrę, która prowadzi piękny dom na następnej ulicy. Za wprowadzenie płaci się jednak pewną cenę. - Czy mogę z góry pokornie podziękować za pomoc? - Po pierwsze, przysięgniesz, że wyrzucisz ze swej głowy złe myśli. Na zawsze. - Przysięgam na swe życie. - Lepiej na życie twego syna. - Na życie mego syna. - Po drugie, zostaniesz wzorową damą naszego Pływającego Świata, spokojną, posłuszną i godną zaufania. Po trzecie... trzecia sprawa może poczekać, dopóki nie zobaczymy, czy moja siostra zgodzi się wspomóc osobę, którą widzę przed sobą. Trzecią sprawą były pieniądze, podział między dwiema mama-san. Gekko zawarła umowę i opłacała sąsiadkę, by opiekowała się jej synem. Odwiedzała go w tajemnicy rankami w wolne dni, co dwa tygodnie. Kłamstwo, które powiedziała Meikin, nie było tak naprawdę kłamstwem, ponieważ chłopiec został już przeznaczony dla rodziców swego ojca. Wkrótce stała się znowu popularna, lecz nie dość popularna. Miała stałe wydatki: fryzjer, masażystka, krawiec. Nigdy nie udawało jej się nic

oszczędzić. W tym czasie syn przestał być tajemnicą dla obydwu mamasan, które oczywiście kazały ją śledzić. Nigdy nie napomknęły jej o dziecku, ale rozumiały i wpółczuły jej. Pewnego dnia Meikin opowiedziała jej o gai-jinie, który tyle zapłaci z góry, że dziecko będzie miało zapewnioną przyszłość. Pieniądze wystarczą przynajmniej na dwa lata na jedzenie oraz na bezpieczną podróż do niejsca, gdzie miało być dostarczone. Zgodziła się na to skwapliwie. Po pierwszej ohydnej nocy miała ochotę zakończyć życie — mężczyzna był brutalny. Choć płakała i błagała, Raiko zdecydowanie jej na to nie pozwoliła, gdyż ostrzegła ją wcześniej, że musi wytrzymać przynajmniej miesiąc. Na szczęście w ciągu paru dni otrząsnęła się i zaplanowała środki obronne. Pokonała Bestię, jak ochrzciła tego mężczyznę w myślach, zmieniła go, przynajmniej na razie. Teraz był łagodny, często płakał i wymagał namiętności we wszystkich jej odmianach, lecz pod przykrywką łagodnych i miłych manier wyczuwała gwałtowność, nadal wrzącą, gotową wybuchnąć. W spokojnym i cichym otoczeniu Hinode czekała z napięciem. Gdy tylko mężczyzna zastuka do bramy, jej maiko przybiegnie z wiadomością. Wciąż miała czas, więc usiadła w pozycji lotosu, by medytować, i wysłała swój umysł w zen. Wkrótce była przygotowana. Połączenia z Bestią dawały się znieść. Dziwne, jak jest inaczej zbudowany niż osoba cywilizowana, trochę dłuższy i większy, lecz pozbawiony całej stanowczości i siły osoby cywilizowanej. Tak różny od Shina, który był gładki, miły i taki silny. To dziwne, w jej mężu nie dostrzegła żadnych oznak jego przodka gai-jina, Anjin-Sana, który przed dwu i pól wiekami przybrał imię Komoda dla swej drugiej rodziny w Nagasaki — jego pierwsza rodzina żyła w Izu, gdy budował statki dla swego lennego pana, shóguna Toranagi. Dziękuję za niego wszystkim bogom. Gdyż dzięki niemu w końcu urodził się mój Shin, urodził jako samuraj, i taki też jest nasz syn. Uśmiechnęła się uszczęśliwiona. Ich dziecko podróżowało już prawie trzy tygodnie pod opieką dwóch godnych zaufania służących. Wieźli ze sobą dla matki Shina przekaz pieniężny Gyokoyamy,

opiewający na sumę równą kosztom prawie trzyletniego wyżywienia i mieszkania dla dziecka i dziadków. O wszystko zadbałam, myślała z dumą. Spełniłam swój obowiązek względem naszego syna, Shin-sama. Zadbałam o twój honor. Wszystko jak trzeba. Nawet odpowiedź na pytanie Raiko, zanim uzgodniliśmy ostatnią klauzulę kontraktu z Bestią: — Ostatnia sprawa, Hinode, co mam zrobić z twym ciałem? — Jeśli chodzi o mnie, Raiko-san, możesz je rzucić na kupę nawozu. I tak jest zbrukane. Zostaw je psom.

KSIĘGA CZWARTA 42 YOKOHAMA

Wtorek, 9 grudnia W świetle przedświtu kuter Struana odbił od fregaty „Pearl" i z pełną prędkością popłynął w stronę przystani. Dziób gładko pruł fale, za rufą unosił się długi pióropusz dymu. Od strony lądu ciągnął lekki powiew, co zapowiadało, że gdzieś koło południa pogoda może ulec zmianie. Bosman spoglądał przez lornetę na okna Struana. Nie widział nikogo, choć pokój był jasno oświetlony. Nagle silnik zaczął się krztusić i umilkł. Bosman miał wrażenie, że jaja podjeżdżają mu do gardła; na łodzi zapanowała głucha cisza. Po kilku sekundach motor warknął, zakasłał i zaparkotał, lecz dźwięk brzmiał inaczej niż zwykle. — Boże Wszechmogący, Roper, złaź na dól huknął bosman na mechanika. — A reszta niech trzyma wiosła w pogotowiu na wypadek, gdybyśmy utknęli... Chryste, przecież McFay będzie srał ogniem, jak nam

nie wyjdzie... Roper! — warknął. —- Na miłość Boga, dasz se radę? Bierz się do roboty! Ponownie przyłożył lornetkę do oczu. Nikogo. Struan był w domu i obserwował kuter od chwili, gdy dobił do fregaty. Klął w żywy kamień, gdyż przez cały czas widział wyraźnie sylwetkę bosmana, lecz nie mógł doczekać się na żaden znak z jego strony. — W końcu to tylko twoja wina — mruknął pod nosem. — Idioto, zapomniałeś ustalić sygnał. Nieważne, pogoda była znośna i nic nie zwiastowało, by sztorm, choćby najmniejszy, zagrażał fregacie. Struan skierował szkła na okręt flagowy. Widział drugą łódź zmierzającą w jego stronę. Prawdopodobnie przewoziła rozkazy. Rozległ się cichy szelest otwieranych drzwi. Czen niczym duch wsunął się do pokoju. Niósł parującą czarkę herbaty. — Dziń dobry, tai-panie. Ty nie śpi, heja? Chcieć dobry chop-chop? — Ajajaj! Ile razy mam ci powtarzać, żebyś nie bełkotał, tylko mówił cywilizowanym językiem? Kał przodków zupełnie zatkał ci uszy i zmącił umysł? Czen wciąż się uśmiechał, choć w głębi duszy aż jęknął z rozpaczy. Zanim wszedł do pokoju, miał nadzieję, że uda mu się rozweselić Struana. — Przepraszam. — Dodał tradycyjne chińskie pozdrowienie, znaczące mniej więcej tyle, co „dzień dobry". — Jadł pan już śniadanie? Malcolm zobaczył oficera wysiadającego z szalupy i wspinającego się po trapie na pokład okrętu flagowego. Żadnego znaku, niczego, co by wskazywało na wynik rozmów. Cholera! Wziął czarkę. — Dzięki. — Nie czuł zbytniego bólu, gdyż wciąż był jeszcze pod działa niem porannej dawki opium. Przez ostatni tydzień udało mu się zachować wstrzemięźliwość. Szczypta rano, szczypta na wieczór i Bóg mu świadkiem, że w przyszłości, jeśli wszystko pójdzie dobrze, starczy jedna dziennie. Herbata była bardzo dobra. Zmieszana z mlekiem, gęsta od cukru i — jak przystało z samego rana — zaprawiona niewielką ilością rumu, co stanowiło rodzinną tradycję, zapoczątkowaną jeszcze przez Dirka Struana.

— Czen, przygotuj mi bryczesy, sweter i płaszcz. Chińczyk spojrzał na niego ze zdziwieniem. — Podobno wyjazd został odwołany, tai-panie. — Na wszystkich bogów, kiedy to słyszałeś? — Zeszłej nocy. Piąty kuzyn z domu wodza zamorskich diabłów podsłuchał, jak Pokrętny Żabonos z dużego okrętu oświadczył, że „nie ma podróży". Malcolm ze ściśniętym żołądkiem rzucił się do okna. Ku swemu przerażeniu spostrzegł, że kuter dryfuje na fali dwieście jardów od brzegu. Zaklął, lecz w tej samej chwili z komina buchnęły kłęby dymu i łódź na nowo zaczęła pruć wodę, nabierając szybkości. Struan omiótł lornetą pokład. Zobaczył wrzeszczącego bosmana i marynarzy przygotowujących wiosła na wypadek kolejnej awarii. Za dziesięć minut powinni być na przystani. Czen pomógł mu się ubrać. Łódź dobijała już prawie do brzegu. Struan otworzył okno i wychylił się przez parapet. Bosman wygramolił się właśnie na molo i pędził w stronę domu tak prędko, jak tylko mógł przy swoim ogromnym brzuszysku. — Hej tam, bosmanie! Posiwiały marynarz sapiąc głośno dotarł wreszcie pod okno. — Szacunek od kapitana Marlowe'a — wydyszał. — Zaprasza pana... pana i panią... na pokład. Struan wydał okrzyk radości. Wezwał Ah Soh i kazał jej czym prędzej obudzić Angelique. Potem zwrócił się do Czena. — Posłuchaj — powiedział cicho — i nie próbuj mi przerywać, bo mogę strzelić niczym garść fajerwerków... Wydał mu dokładne instrukcje, co zapakować i które kufry o zmierzchu przenieść na pokład „Prancing Cloud". — Zjemy kolację i spędzimy noc na statku. Później wraz z wami wrócimy do Hongkongu... — Do Hongkongu! Ajajaj, tai-pa... — Czen nie potrafił ukryć radości. — Pod warunkiem, że żadne z was nie puści pary z gęby. W przeciwnym wypadku złożę prośbę, by Noble House Czenów wymazał wasze nazwiska z księgi rodu.

Twarz Czena zrobiła się szara. Malcolm nigdy dotąd nie uciekał się do tak mocnych pogróżek. Księga rodu była dla każdego Chińczyka łącznikiem z nieśmiertelnością, zapewniała mu więź z dawno zmarłymi przodkami i nie narodzonym jeszcze potomstwem. Gdy Chińczyk przychodził na świat, to niezależnie od tego, gdzie przyszło mu dorastać, jego imię wpisywano do rejestrów przechowywanych w rodzinnej wiosce. Inaczej po prostu nie istniał. — Tak, panie. Ale co z Ah Tok? — Sam z nią pomówię. Niech przyjdzie. Czen ruszył do drzwi. Ah Tok czekała na korytarzu. Minęli się w progu. Struan powiadomił ją krótko, że popłynie w ślad za nim następną łodzią. — Oh ko, mój synu — powiedziała słodkim głosem. — To, o czym mówisz swej starej matce, nie jest dobre ani dla niej, ani dla ciebie. Wrócimy do domu. Będziemy milczeć. Żaden śmierdzący zamorski diabeł o niczym się nie dowie. Rzecz jasna, cywilizowani ludzie będą ciekawi, jak do tego doszło. Zabierasz swoją dziwkę? Nie mrugnęła powieką, gdy zbeształ ją w ostrych słowach i zagroził, że jeśli jeszcze raz usłyszy podobne określenie... — Ajajaj — zamruczała na odchodnym. Jej głos powoli cichnął w odda li. — Stara matka już nigdy nie nazwie dziwką tej dziwki, lecz w imię wszystkich bogów, jak ma ją nazywać, skoro to jedyna prawdziwa nazwa? Mój syn jest chyba pomylony... Malcolm na widok Angelique natychmiast zapomniał o gniewie. — A niech mnie...! Miała na sobie strój do konnej jazdy: buty z cholewami, długą, wciętą w pasie spódnicę, żakiet, krawat, krótką pelerynę, kapelusik z zielonym piórem i rękawiczki. Brakowało tylko szpicruty. — Myślałam, że to najlepszy ubiór na morską podróż, kochanie — po wiedziała z olśniewającym uśmiechem. — Witam. — Marlowe stał przy trapie. Znakomicie wyglądał w mundurze. Malcolm, nim postawił stopę na deskach, niepewnie przytrzymał się lewą ręką i ceremonialnie uchylił cylindra.

— Proszę o pozwolenie wejścia na pokład. Angelique przytrzymała mu kule. Marlowe zasalutował z szerokim uśmiechem. —Udzielam pozwolenia i z całego serca witam raz jeszcze. Mogę? — Ujął dziewczynę pod ramię, oczarowany jej zniewalającym uśmiechem i zgrabną figurą, podkreśloną przez znakomicie skrojony ubiór. Poprowadził gości na mostek, mieszczący się przed kominem. Zaczekał, aż Malcolm usadowił się na krześle. — Odbijamy, panie Lloyd — powiedział do pierwszego oficera, Davyda Lloyda. — Ćwierć pary i tak trzymać, aż ruszymy. „Pearl" drgnęła; poluzowano cumy. — Wkrótce zwiększymy prędkość — oświadczył Marlowe. — Mam rozkaz admirała, by przetestować kotły w zasięgu wzroku obserwatora z okrętu flagowego. — W zasięgu wzroku? — Struan wyraźnie posmutniał. — To znaczy, że nie wypłyniemy na pełne morze? Marlowe wybuchnął śmiechem. — Podejrzewam, że lubi trzymać swe „dzieci" na krótkiej smyczy. Będziemy mieli nieco zabawy. Więc to, że jesteśmy na pokładzie, nie ma żadnego związku z podróżą, pomyślał Malcolm. Sukinsyn z tego admirała! Gdyby teraz pojawił się przede mną, z przyjemnością bym go udusił. No, może nie aż tak, ale... Jeszcze będzie żałował, że mi nie pomógł. Kiedy wrócę, wszystko się zmieni i wtedy pozna, co znaczy dokuczliwy cierń w nosie. Wszystko pięknie, lecz co teraz? Wokół działo się tak wiele, że ani Marlowe, ani Angelique nie zauważyli jego przygnębienia. Fregata sunęła wśród innych okrętów, a wdzięczna postać Angelique budziła duże zainteresowanie oficerów i marynarzy. Tylko nieliczni podziwiali zręczność sternika. Załoga francuskiego flagowca, dwudziesto-działowego okrętu parowego z kołami łopatkowymi, powitała przepływającą „Pearl" machaniem i głośnymi gwizdami, co wzbudziło wyraźną niechęć wśród Anglików. Dobry Boże, myślał Marlowe, całkowity brak wychowania i dyscypliny! Z dużo większą wyrozumiałością patrzył na Angelique, choć ona także

wesoło machała marynarzom, wywołując swym zachowaniem nową falę gwizdów i miauczenia. — Przeprowadzimy teraz próbę szybkości — powiedział, by zająć jej uwagę czymś innym. — Najpierw pod parą, potem pod żaglami. Muszę sprawdzić nowy maszt, gdyż jak być może pamiętasz, stary straciliśmy podczas sztormu... Mówił niemal bez przerwy, o tym i owym, gotów odpowiedzieć na jej każde pytanie. Angelique słuchała go z pozornym zainteresowaniem, choć w głębi duszy pragnęła w ciszy radować się świeżym powiewem wiatru muskającego jej włosy. Podniecona ożywczym poczuciem wolności zdjęła kapelusz. Chciała, by chłodna bryza zmyła z niej zatęchły smród Yokohamy, będący niemal nieodłączną częścią tutejszego życia, i przyniosła odległy obraz Kanału, błękitnych mórz i cudownych krajobrazów ojczyzny. Dom... Francuzi zawsze tęsknili za krajem, w odróżnieniu od Anglików, którzy wszędzie czuli się jak u siebie i tak naprawdę wcale nie potrzebowali Anglii...— W południe rzucimy kotwicę — ciągnął Marlowe, dumny, że może być kapitanem „Pearl". — Przygotowałem poczęstunek w mojej kajucie i służę koją, gdybyście mieli ochotę na sjestę... Ranek upłynął całkiem miło. Co pół godziny, na dźwięk dzwonu, okręt zmieniał kurs i nawet Malcolm zapomniał o zmartwieniach, zafascynowany sprawnością, z jaką fregata krążyła od jednego krańca zatoki do drugiego, stawała w dryf, bądź ruszała kontrparą. — Za chwilę wygasimy kotły i padnie rozkaz „Wszyscy do żagli!" — powiedział Marlowe. — Wolę żeglować — oświadczyła Angelique. — Denerwuje mnie hałas maszyn. Rejs pod żaglami daje więcej przyjemności, prawda cheri. — Spojrzała na Malcolma. — Prawda — odparł z uśmiechem i mocno objął ją w talii, by nie straciła równowagi na rozchybotanym pokładzie. — Podobnego zdania jest niemal każdy brytyjski marynarz — wtrącił Marlowe. — Staramy się jak najczęściej korzystać z siły wiatru. Zresztą, na długi rejs i tak nie starczyłoby paliwa, a węgiel jest po

prostu brudny. Lecz gdy zdarzy się, że nocą, wśród szalejącej burzy, szukasz wejścia do niezbyt odległej, bezpiecznej przystani lub stajesz oko w oko z żaglowcami wroga dwukrotnie przewyższającymi cię liczebnością i siłą ognia, zaczynasz błogosławić starego Stephensona oraz innych brytyjskich wynalazców za to, że dali ci możliwość, byś nie zwracał uwagi na kaprysy pogody. Sprowadzę was na dół, ale jak już mówiłem, pełno tam węglowego pyłu i duży hałas. — Z chęcią rzucę okiem. Mogę? — Oczywiście. Malcolm? — Nie, dziękuję. Idźcie sami — odparł Struan. Już jako mały chłopiec oglądał maszynownie statków należących do jego rodziny. Nie interesował go wygląd silników, jedynie ich wydajność oraz koszt i zużycie paliwa. Marlowe przed opuszczeniem mostka sprawdził pozycję fregaty oraz kierunek wiatru. Byli jakieś trzy czwarte mili od brzegu, dość daleko od innych okrętów floty i statków kupieckich. — Lloyd, przejmuje pan dowodzenie. Gdy znajdziemy się na trawersie liniowca, proszę zastopować maszyny i rozwinąć wszystkie żagle. Kurs na wschód. — Aye aye, panie kapitanie. Malcolm z cichą zazdrością patrzył, jak Marlowe w towarzystwie dziewczyny lekkim krokiem podąża w stronę śródokręcia, choć w gruncie rzeczy bawił go przesadnie szarmancki styl bycia kapitana. Wygodnie rozparł się na krześle. Morze, niebo, wiatr i przestrzeń spowodowały, że przestał go dręczyć smutek. Cieszył się, że stanął na pokładzie sprawnej, dobrze utrzymanej, dumnej fregaty, cieszył się z wygód i bezpieczeństwa i wreszcie mógł spokojnie oddać się rozmyślaniom, co przyniesie jutro. Dżos. Koniec ze zmartwieniami, przyrzekł sobie w duchu. Pamiętaj o przysiędze i nadejściu całkiem nowej ery. Gdy Gornt pojawił się w Yokohamie niczym wysłannik niebios, Malcolm podziękował Bogu za okazaną łaskę i złożył solenną obietnicę, że jeśli informacje okażą się prawdziwe, postara się jak najlepiej spełnić swe zadanie. Ani przez chwilę nie wątpił, że zyska poparcie matki, kiedy tylko jej powie, jak może zniszczyć Brocków. Wciąż myślał o Angelique i

chciał być tai-panem nie tylko z nazwy. Dzisiejszej nocy jakaś wewnętrzna siła skłoniła go, by przyjrzał się sobie jak w lustrze. Musiał to zrobić. Musiał zobaczyć swe prawdziwe odbicie, zajrzeć w głąb jaźni, dotrzeć tam, gdzie nie sięgał przez wszystkie minione lata. Oto czym jesteś, pomyślał w końcu: zgarbiony, z krwawiącym sercem i powłóczący nogami, lecz mimo wszystko potrafisz stać i chodzić. Z czasem przyjdzie poprawa. Resztę ciała masz sprawną, a umysł pracuje bez zarzutu. Pogódź się z tym. Przypomnij sobie, co ojciec i matka powtarzali ci od wczesnych lat dzieciństwa: „Przyjmij swój dżos". Tak mówił Dirk. Ten sam Dirk, który stracił pół stopy, wielekroć postrzelony i posiekany, który niemal zginął pod Trafalgarem i nieraz doświadczył okrucieństw Tylera Brocka. Nigdy się nie załamał. „Przyjmij swój dżos — powtarzał. — Stań się Chińczykiem. Rób, co uważasz za najlepsze i ratuj własną skórę". Serce waliło mu niczym młotem. Dirk, Dirk, Dirk. Przeklęty Dirk Struan! Przyznaj się, że go nie cierpisz. Nienawidzisz za to, że nigdy nie będziesz w stanie dorównać jego świetlanej postaci. Odbicie milczało, lecz Malcolm znał odpowiedź: mam jego krew, jego Noble House i staram się być dobrym tai-panem, lecz wiem, że to zbyt mało, by stać się drugim Dirkiem. Tak, Bóg mi świadkiem, nie cierpię go z całego serca! To mój dżos. Dobrze, zdawała się mówić twarz w lustrze. Ale dlaczego? On przecież nie żywi wobec ciebie podobnych uczuć. Czemuż więc przez całe życie chowasz w sercu nienawiść? Bo temu chyba nie możesz zaprzeczyć. — Masz rację. Nienawidzę go i zawsze nienawidziłem! — Drgnął na dźwięk własnego głosu. Wiedział, że mówi prawdę, że wszelkie oznaki szacunku i miłości były czystym łgarstwem; lecz tu, przed lustrem, poczuł nagle, iż cała złość z niego wyparowała. Dlaczego? Nie wiem. Może to Edward Gornt okazał się dobrym duchem, który wyzwolił mnie z oków przeszłości, gdyż spodziewał się, że w zamian odpłacę mu tym samym? Czyż Morgan nie zatruł życia jego rodzinie? Widmo Dirka, choć nie miało bezpośredniego wpływu na mnie, stanęło między mymi rodzicami. Matka widziała w nim półboga, lecz w głębi

serca nigdy mu nie wybaczyła, że jej nie poślubił, a ojciec zmarł pełen nienawiści... Zimny pot zrosił mu czoło. Wypił nieco whisky, lecz nie sięgnął po inne ukojenie. Teraz, wygodnie usadowiony na mostku fregaty, wrócił myślami do dręczącej go obsesji. Poznał jeszcze jedną prawdę: był nałogowcem. Zbyt wiele prawd naraz. Niełatwo spojrzeć sobie w oczy. To chyba najtrudniejsze — i najbardziej niebezpieczne wyzwanie dla człowieka, lecz każdy raz w życiu musi mu sprostać, by zyskać wewnętrzny spokój. Ja, tak czy inaczej, mam to już za sobą. — Panie poruczniku — odezwał się do Lloyda młody sygnalista, obserwujący przez lunetę inne jednostki. — Przekaz z okrętu flagowego. Położona dwa pokłady niżej maszynownia była jak rozpalona piwnica, wypełniona pulsującym łoskotem, czarnym pyłem i przenikliwym odorem, wydzielanym przez błyszczące kawały węgla płonące pod ogromnymi kotłami. Kilku półnagich smoluchów krzątało się przy otwartych paleniskach, ładując łopatami nowe porcje paliwa lub wygrzebując z żużla nie strawione przez ogień okruchy węgla. Angelique i Marlowe stali na wysokim, podobnym do rusztu żelaznym pomoście. Bijący z dołu strumień rozgrzanego powietrza niósł ze sobą woń koksu, dymu, płonącego oleju i pary. Krępe, muskularne ciała palaczy błyszczały od potu, a ostre niczym brzytwa łopaty zgrzytały po metalowej podłodze, zagłębiały się w przepastnych bunkrach i powracały pełne żeru dla nienasyconych płomieni. Węgiel niknął w palenisku, buchał ogniem i zmieniał się w popiół. Z tyłu, przy połyskującej smarem i jednostajnie huczącej maszynie, uwijali się mechanicy. Jedni, uzbrojeni w długodziobe olejarki, starannie spryskiwali każdy przegub, inni czyścili coś kłębami bawełny, a jeszcze inni doglądali wskaźników, pomp i zastawek, by śruba bez przeszkód mogła bełtać toń morza. Spod zaworów tryskały obłoki pary i znów olej, czyszczenie, nieustanna obserwacja tłoków, dźwigni, trybów i jeszcze więcej węgla... Angelique z niemym zachwytem spoglądała na to widowisko. Żaden z zajętych pracą mężczyzn nie zwracał uwagi na otoczenie.

Marlowe z wyraźną dumą wskazywał jej to czy tamto palcem. Mimo hałasu usiłował coś tłumaczyć, a ona, dla pewności lekko wsparta na jego ramieniu, z uśmiechem kiwała głową, choć nic nie słyszała ani nie miała ochoty słuchać, do cna pochłonięta widokiem kotłowni, która w jej oczach stawała się męską Waihallą, gdzie ludzie bratali się z maszynami, łączył ich z mmi dziwaczny, prymitywny a zarazem futurystyczny związek, i podejmowali niewolniczą pracę, przed którą nie było ucieczki. Za plecami Marlowe'a stanął sygnalista. Zasalutował, lecz nie doczekał się odpowiedzi, więc postąpił krok naprzód, ponownie oddał honory i złamał czar pętający dziewczynę. Wręczył kapitanowi kartkę z wiadomością. Marlowe przebiegł ją wzrokiem i skinął głową. — Dziękuję! — huknął do marynarza, po czym pochylił się w stronę Angelique. — Przykro mi, lecz musimy wracać. W tej samej chwili na dole zadźwięczał sygnał z mostka. Szef mechaników potwierdził odebranie rozkazu. Poszły w ruch dźwignie, jedne kurki zakręcano, inne odkręcano, zatańczyły wskazówki manometrów. Gdy spadło ciśnienie pary poruszającej olbrzymim wałem, maszyna poczęła zwalniać, zgiełk ucichł, a palacze z ulgą wsparli się na łopatach. Ciężko wdychali przesycone pyłem powietrze i wyżymali pot ze zdjętych z szyi ręczników. Jeden obrócił się w stronę węglarki, przeklął ją, choć jego głos utonął w gasnącym pomruku silnika, po czym rozpiął spodnie i zaczął sikać. Strumień moczu niemal natychmiast zmieniał się w parę, co wzbudzało wesołość wśród pozostałych mężczyzn. Marlowe pośpiesznie chwycił swą towarzyszkę pod ramię i pociągnął w stronę schodków. Jakiś smoluch spojrzał w górę, potem drugi, trzeci... Nim dotarła do drzwi, już wszyscy w milczeniu odprowadzali ją wzrokiem. Gdy zniknęła, któryś wykonał kilka obscenicznych ruchów, wywołując tym nową falę śmiechu, rychło jednak zapanowało posępne milczenie. Nagła cisza i rześka woń morza spowodowały, że po wyjściu na pokład Angelique poczuła lekki zawrót głowy. Mocno ścisnęła rękę Marlowe'a. — Dobrze się czujesz? — Och, tak — odparła. — Dziękuję, John. Przeżyłam... coś nadzwyczajnego. — Naprawdę? — spytał z roztargnieniem, gdyż obserwował marynarzy

wiszących na wantach i zajętych stawianiem żagli. — Pewnie dlatego, że widziałaś to po raz pierwszy. Na pełnym morzu, szczególnie podczas sztormu, kotłownia staje się niezbyt przyjemnym miejscem. Palacze i mechanicy to całkiem odrębna rasa ludzi. — Odprowadził ją do Malcolma i powiedział: — Przepraszam, muszę was opuścić na chwilę. Poszedł na rufę, do swojej kajuty. Stojący przed drzwiami żołnierz piechoty morskiej zasalutował służbiście na jego widok. Sejf statku znajdował się pod koją Marlowe'a. Kapitan otworzył go nerwowym ruchem. Wiadomość od admirała brzmiała: „Rozpieczętować rozkazy l/A 16/12". Sejf krył w swym wnętrzu dziennik okrętowy, locję, księgę kodów, pieniądze, księgę rachunkową, księgę kar, spis przewożonych towarów, Kodeks Morski oraz kilka zalakowanych kopert, które dopiero dziś rano dostarczył łącznik z okrętu flagowego. Marlowe drżącą leciutko ręką odszukał właściwą kopertę. Co zawierała? Wezwanie do powrotu czy wiadomość o wybuchu wojny? Opadł na jedno z licznych krzeseł otaczających stół, ze skrzywioną miną zerknął w stronę pokładu, po czym złamał pieczęć. — To było niesamowite, Malcolm. Widmowa piwnica, wypełniona ludźmi... Stałam jak oniemiała. Jeśli tak to wygląda na niewielkiej fregacie, to co się dzieje na większych parowcach? Takich jak „Great Eastern"? Byłabyś jeszcze bardziej oszołomiona, kochanie. Widziałem go na Tamizie, cztery lata temu, podczas ostatniego pobytu w Londynie. Właśnie skończyłem szkołę i wprost szalałem z radości, że naukę mam już poza sobą. ..Great Eastern"... — zawiesił głos. — Jest największy na świecie. Cały ze stali, ma cztery tysiące ton wyporności i został przystosowany specjalnie do przewozu emigrantów wyjeżdżających do Australii. Może pomieścić tysiące pasażerów. Samo wodowanie zajęło kilka tygodni. Zbudowali pochylnię boczną, lecz schrzanili sprawę i kadłub niemal zatonął. Biedny Brunei, który był twórcą i głównym wykonawcą projektu, co chwila popadał w depresję, aż w końcu zmarł ze zgryzoty. Zdawało się,

że nad statkiem ciąży jakieś złe fatum. W czasie dziewiczego rejsu omal nie spłonął. Za nic w świecie bym na nim nie popłynął. To przeklęty parowiec, przeklęty w chwili, gdy położono stępkę... — Zobaczył nadchodzącego Marlowe'a i zmarszczył brwi. Na twarzy kapitana nie było ani śladu niedawnego rozbawienia. Dzwon okrętowy wybił osiem szklanek. Południe. — Rzucamy cumy, poruczniku — zwrócił się Marlowe do Lloyda. — Tak jest, panie kapitanie. — Jestem przekonany, że panna Angelique miałaby wielką ochotę na jeszcze jedną przechadzkę. Może jej pan pokazać pokład działowy? — Z przyjemnością. Panienko? Posłusznie zeszła z nim z mostka. Lloyd był szczupły, piegowaty i mniej więcej jej wzrostu. — Jest pan Walijczykiem? — spytała. — Jak wzgórza Llandrindod Wells, gdzie się wychowałem — roześmiał się dźwięcznie. Zawtórowała mu śmiechem, oparła się o nadbudówkę i szepnęła: — Dlaczego zostałam odesłana niczym uczennica? — Nie mam zielonego pojęcia, panienko. — Oficer zerknął w bok głęboko osadzonymi piwnymi oczami, po czym znów spojrzał na nią. — Kapitan pewnie chciał pogadać o lunchu albo pytał go, znaczy pani faceta, czy nie chce skorzystać z kibla... to jest z toalety. Męskie sprawy. — W jego źrenicach wciąż tliły się iskierki humoru. — Lubi pan swojego zwierzchnika, prawda? — Kapitan to kapitan. A teraz do armat, panienko. Śmiech dziewczyny zawibrował w powietrzu, miękcząc twarde oblicza marynarzy. Nawet Marlowe i Malcolm popatrzyli w jej stronę. — Jest naprawdę cudowna — stwierdził Marlowe. — Naprawdę — zgodził się Struan. — Wspominałeś coś o przekąsce? — Najwyższa pora, prawda? Kucharz upiekł znakomity jabłecznik. Menu składało się z duszonej ryby, zapiekanego pasztetu z solonej wie przowiny, klusek, zimnego kurczęcia z rożna, sera i jabłecznika. — Mam kilka schłodzonych butelek montracheta, rocznik pięćdziesiąt pięć, które przechowywałem na specjalną okazję, i chambertina,

rocznik pięćdziesiąt dwa. — Nieźle ci się powodzi — z uznaniem mruknął Malcolm. — Dzisiejszy dzień jest zupełnie wyjątkowy — uśmiechnął się Marlowe — a w tajemnicy mogę ci zdradzić, że chambertina po prostu zwędziłem ojcu. Nie wiedząc o tym, dołożył mi parę skrzynek montracheta. — Też służy w marynarce? — Oczywiście. — Marlowe był wyraźnie zaskoczony, że ktoś mógłby pomyśleć inaczej. — Dowodzi w Plymouth. — Zawahał się, chciał coś dodać, lecz urwał. — Masz jakiś kłopot? Musimy wracać? — Nie. — Kapitan spojrzał na Malcolma. — Dziś rano, gdy otrzymałem zezwolenie, by przyjąć cię na pokład i przed zachodem słońca dołączyć do floty, odebrałem też kilka zapieczętowanych rozkazów. Parę minut temu z flagowca nadszedł sygnał, że mam otworzyć jedną z kopert. Nie dostałem polecenia, by ci o tym mówić, lecz z drugiej strony, nikt mi tego nie zabronił. Wiadomość brzmi: „Jeśli pan Struan wyjawi jakąś szczególną prośbę, może pan, o ile pan zechce, ją spełnić". Dla Malcolma świat stanął w miejscu. Nie wiedział, czy jeszcze żyje, czy już umarł, głowa opadła mu na bok i gdyby nie siedział, pewnie runąłby na pokład. — Chryste Wszechmogący! — jęknął Marlowe. — Bosman! Dużą porcję rumu! Piorunem! Bosman jak zdmuchnięty zniknął z mostka. Malcolm zakasłał. — Nie... nie... Wszystko w porządku... choć prawdę mówiąc, rum dobrze mi zrobi... — Widział, że Marlowe porusza ustami, lecz nie słyszał nic poza łomotem własnego serca. Nagle do jego uszu dobiegł szum morza. Poczuł chłodny powiew na policzkach. — Proszę, szefie — mówił bosman, przytykając mu do ust szklankę. Malcolm przełknął łyk palącego trunku. Kilka sekund później poczuł się znacznie lepiej. Chciał wstać. — Lepiej z tym poczekać, szefie — z niepokojem odezwał się bosman. — Wyglądasz pan jak taki, co zwidział ducha. — Nie ducha, bosmanie, lecz anioła! Twego kapitana! -— Struan

patrzył przed siebie nie widzącym wzrokiem. — Nie zwariowałem — wymamrotał niewyraźnie. — John... przepraszam, kapitanie Marlowe, czy możemy gdzieś porozmawiać na osobności? — Oczywiście. Tutaj. — Marlowe niechętnie machnął dłonią w stronę bosmana, nakazując mu opuścić mostek. Zostali jedynie sygnalista i sternik. — Idźcie na obchód statku — rozkazał sygnaliście. — Sternik, zakryć uszy. — Teraz wyjawię ci „szczególną prośbę" — powiedział Struan. — Chcę, żebyś na krótko wypłynął na pełne morze i udzielił nam ślubu. Angelique musi zostać moją żoną. — Co takiego?! — zdębiał Marlowe. Malcolm powtórzył każde słowo. Zwariowałeś — wyjąkał kapitan. — Nie. – Struan był już całkiem spokojny i myślał tylko o przyszłości. W głowie dźwięczały mu słowa admirała: „może pan, o ile pan zechce, ją spełnić". — Pozwól, że ci wszystko wyjaśnię. — Zaczął mówić. Po kilku minutach nadszedł steward, zniknął na chwilę, po czym wrócił mówiąc: — Kucharz życzy panom smacznego. Posiłek czeka w kajucie kapitana. Zasłuchany Marlowe odesłał go niecierpliwym ruchem ręki. — ...i to jest jedyny powód — skończył Malcolm. — Chodzi o admirała, o mnie, o ciebie i moją matkę. A teraz pytam, czy wyświadczysz mi tę przysługę? — Nie mogę. — Marlowe potrząsnął głową. — Przepraszam. Nigdy nie występowałem w takiej roli i nie wiem, czy jest to zgodne z regulaminem. — Admirał dał ci wolną rękę. — Ale zrobił to z cholernie perfidną ostrożnością. „O ile pan zechce ją spełnić". Na Boga, przecież w ten sposób sam założę sobie pętlę na szyję... — Aż dygotał na myśl o wszystkich możliwych nieszczęściach. — Nie znasz Ketterera tak dobrze jak ja... Żaden z oficerów go nie zna, skoro już o tym mowa! Jeżeli popełnię błąd, to z miejsca ukręci mi jaja, rozpieprzy całą karierę i... — Przerwał, by nabrać tchu, po czym pokręcił głową.

— Nie mogę — wybełkotał. — W żaden sposób... — Dlaczego? Uważasz to za mezalians? — Nie, skądże, na miłość boską, ale... twoja matka nigdy... to znaczy, nie wyraziłaby zgody na takie małżeństwo. Sir William ma związane ręce, Kościół jest przeciwny, inni kapitanowie także i do diabła, żadne z was w świetle prawa nie osiągnęło jeszcze pełnoletności, więc nawet, gdybym to zrobił, to i tak... Cholera, jesteś niepełnoletni i ona też... Nie mogę ryzykować... — Tknięty nagłą myślą spojrzał za burtę. — Nie mogę, póki nie powiadomię Ketterera. Poproszę go o zezwolenie. Jeśli to zrobisz, będziesz na zawsze spalony w jego oczach. Przecież gdyby chciał, żebyś go zapytał, to sformułowałby wyraźny rozkaz. Marlowe popatrzył na Struana. Jeszcze raz przeczytał wiadomość od admirała i jęknął. Wiedział, że Malcolm ma rację. Cala jego przyszlość zawisła na włosku. Chryste Wszechmogący, dlaczego ich zaprosiłem na pokład? Jeszcze z dzieciństwa pamiętał słowa ojca: „W marynarce wojennej dowódca okrętu musi przestrzegać regulaminu i trzymać się wszystkich zasad zapisanych w tej cholernej księdze, chyba że jest cholernym Nelsonem, ale jak dotąd trafił się taki tylko jeden!" — Przykro mi, stary, nie. — Jesteś naszą ostatnią nadzieją. Jedyną nadzieją. — Przepraszam. Struan westchnął, rozluźnił ramiona i wyciągnął z rękawa ostatniego asa. Angelique! — krzyknął. Usłyszała go za drugim razem i po chwili pojawiła się na mostku w towarzystwie porucznika Lloyda. — Chciałabyś dzisiaj, teraz, wyjść za mąż? — Głos Malcolma był przepełniony uczuciem. — John Marlowe mógłby, o ile zechce, poprowadzić ceremonię. Co ty na to? Ogarnięta radością nie słyszała jękliwych protestów Marlowe'a, które zresztą zaraz ucichły, zduszone uściskami i gradem pocałunków, jakimi obsypywała zarówno jego, jak i Struana. — Och... tak, tak... John, to cudownie z twojej strony, naprawdę, dziękuję, cudownie, proszę, proszę, proszę... Nalegała z tak nieodpartą przymilnością, że w końcu, ku własnemu zdziwieniu, Marlowe powiedział:

— Ależ... oczywiście, z największą ochotą... Nie mógł uwierzyć we własne słowa, gdyż mimo pozorów uległości wewnątrz aż kipiał i zamierzał powiedzieć „nie". Sternik przypieczętował sprawę radosnym okrzykiem: — Trzykrotne „hurra" na cześć kapitana Marlowe'a! Będziemy mieć wesele na pokładzie! Lunch zmienił się w wesoły przedślubny poczęstunek, ot, wszystkiego dwa, trzy kieliszki wina, by popróbować niespotykanej jakości trunku, niewiele też jedli; woleli zachować część potraw na weselną biesiadę, a zresztą i tak każde z nich ze zbyt wielką niecierpliwością wyglądało początku ceremonii, by odczuwać głód. Marlowe, skoro już podjął ostateczną decyzję, skierował okręt pod pełnymi żaglami na morze i przedzierzgnął się w najzagorzalszego rzecznika związku. Chciał, by uroczystość wypadła godnie i okazale. Mimo to tuż przed ostatnim toastem, pod koniec posiłku, stwierdził ponuro: — Bóg jeden wie, czy to będzie w pełni legalne, lecz regulamin marynarki wojennej nic nie wzmiankuje na ten temat, nie stawia zakazów i nie określa wieku osób zawierających małżeństwo, wspomina jedynie, że muszą zostać formalnie zaślubieni w obecności świadków i z własnej woli podpisać notatkę, którą sporządzę w dzienniku okrętowym. Gromy i gratulacje sypną się na was dopiero wówczas, gdy staniecie na brzegu, a wtedy być może i tak będziecie musieli iść do ołtarza, choć oba Kościoły zawyją z wściekłości z powodu tego, co zaszło. Angelique wyczuła jego rozterkę. — John... ale wszystko będzie w porządku, prawda? Malcolm mówił mi o sprzeciwach i o ojcu Leo... — Skrzywiła nos z niesmakiem. — Na pewno nie będziesz miał żadnych kłopotów? — Bez obaw, uzyskałem pozwolenie samego admirała — zapewnił ją Marlowe, choć w rzeczywistości nadrabiał miną. — Dość pustego gadania, piję za wasze zdrowie i szczęście przyszłych pokoleń! Angelique chciała wstać, by spełnić toast, lecz Struan ją powstrzymał. — Niestety, kochanie, nie wolno pić własnego zdrowia, bo w myśl starego przesądu może to przynieść nieszczęście. Poza tym, na okrętach Królewskiej Marynarki Wojennej toasty wznosi się na siedząco.

— Przepraszam. — Niechcący trąciła rękawem kieliszek, który uderzył w sąsiedni i rozległ się cichy brzęk szkła. Marlowe i Struan jednocześnie sięgnęli nad stołem, by uciszyć dzwonienie. — Jeszcze jeden żeglarski zabobon — wyjaśnił Malcolm. — Jeśli pozwolisz, by dźwięk zamarł sam, gdzieś na świecie utonie marynarz. — Och... — Jej twarz przybrała wyraz smutku. — Nic o tym nie wiedziałam, a tyle razy w przeszłości... — Nie musisz się martwić — pośpiesznie wtrącił Marlowe. — Skoro nie wiedziałaś, przepowiednia nie ma znaczenia. Prawda, Malcolm? — Tak, tak. Masz zupełną rację. Pozwólcie, że teraz ja wzniosę toast. Angelique, za Johna Marlowe'a, kapitana Marynarki Królewskiej, dżentelmena i naszego najlepszego przyjaciela! Niewielka kajuta rozbrzmiewała wesołą rozmową i śmiechem, gdy przyszedł Lloyd, by powiadomić, że na pokładzie wszystko gotowe. Młodzi wymienili jeszcze jeden czuły pocałunek, wyszli z kabiny i stanęli ramię przy ramieniu, zapatrzeni w siebie. Okręt szedł z wiatrem, żagle i reje dygotały. Wszyscy członkowie załogi, którzy nie mieli wachty, stali równym szeregiem, wymyci i wystrojeni, twarzami do śródokręcia, gdzie Malcolm i Angelique zatrzymali się przed kapitanem. John wystąpił w asyście dwóch żołnierzy piechoty morskiej. Otworzył kodeks na właściwej stronie i ruchem dłoni dał znak trębaczowi. Zabrzmiał ostry dźwięk sygnałówki, rozległ się świst trapowy, marynarze stanęli na baczność. — Zgromadziliśmy się tutaj, by w obliczu Boga być świadkami małżeństwa tych dwojga młodych... Morze było wciąż spokojne, a wiatr ani na chwilę nie przybrał na sile. Niemniej jednak nad horyzontem wisiały ciężkie chmury, odległe, lecz zwiastujące burzę. Marlowe zerknął na czyste niebo nad okrętem i przez krótką chwilę zastanawiał się, czy taka pogoda może coś wróżyć. Nie ma powodów do alarmu, pomyślał. Ceremonia szybko dobiegła końca, nawet zbyt szybko — co zdaniem Struana osłabiło podniosły nastrój. Zamiast obrączki posłużył mu sygnet zdjęty z małego palca. Okazał się nieco za duży, lecz Angelique mocno zacisnęła dłoń i wlepiła w nią niedowierzające spojrzenie. A teraz ogłaszam was mężem i żoną.

Nowożeńcy padli sobie w objęcia, a załoga wzniosła trzykrotny okrzyk. Kolejka dla wszystkich! — zawołał Marlowe i kazał wytoczyć baryłkę mu, co wywołało jeszcze głośniejsze wiwaty. Pozwolisz, że jako pierwszy złożę życzenia pani Struan — powiedział Malcolma. Angelique rzuciła mu się na szyję, łzy szczęścia płynęły po jej policzkach. Dziękuję, dziękuję... Nie ma za co — mruknął zafrasowany nagle Marlowe, po czym uścisnął dłoń Struana. — Gratuluję, stary. Może teraz...— Gwałtowny podmuch szarpnął żaglami. — Może teraz zejdziecie na dół. Zaraz do was dołączę. — Marlowe odwrócił się, by wydać kilka pilnych poleceń i niemal całkiem zapomniał o pasażerach. — Odpadamy od wiatru, poruczniku. Kurs na Yokohamę, pod żaglami, aż do następnych rozkazów. Możemy nieźle przemoknąć, nim dotrzemy na cumowisko. Sygnalista, podajcie mi swój notatnik. Prześlecie wiadomość, gdy znajdziemy się w pobliżu flagowca. Edward Gornt usadowił się wygodnie na wykuszowym oknie w siedzibie Brocków, wsparł nogę na krześle i rzucił leniwe spojrzenie w stronę zatoki. Gęstniejące chmury zapowiadały sztorm, choć o tej porze roku równie dobrze mogły zniknąć bez kropli deszczu. Norbert Greyforth siedział w głębi pokoju, przy biurku, zagrzebany w papierzyskach. Obaj widzieli ,,Pearl" żeglującą w stronę horyzontu, lecz nie przywiązywali do tego zbytniej wagi. .— Pewnie jakieś manewry, jak zwykle — mruknął Gornt. — W dalszym ciągu nie mogę pojąć, co mogą mieć cennego na pokładzie. Norbert z cichym rozbawieniem pokiwał głową, po czym wrócił do sprawdzania i podpisywania dokumentów. Stojący w porcie frachtowiec Brocka miał wkrótce wypłynąć, więc załadunek japońskich towarów zbliżał się pomału do końca. Właśnie nadeszło pięćdziesiąt funtów kokonów jedwabników z przeznaczeniem na rynek francuski — w każdej uncji mieściło się od trzydziestu do pięćdziesięciu tysięcy oprzędów — oraz bele surowego jedwabiu, ubrania dla londyńczyków, wyroby z laki,

kilka baryłek sake, które Brock próbował wprowadzić do angielskich sklepów, lecz przede wszystkim sprzedawał Japończykom na Filipinach, tania ceramika służąca za balast, węgiel — słowem: wszystko, co było dostępne w okolicy i co wraz z resztkami pozostałymi w ładowniach mogło zostać sprzedane podczas podróży powrotnej. Nie brakło nawet karabinów i pewnej ilości opium. — Cygaro? — spytał Gornt. — Dzięki. — Z lubością zapalili cienkie cheroots. Spotkałem się z McFayem, aby omówić resztę szczegółów. — Dobrze. Norbert wypuścił kłąb dymu i podpisał ostatni dokument. Zadzwonił. Po chwili w pokoju pojawił się główny kancelista i wekslarz. Tu masz cały towar, Pereira. - Tak, senhor. — Mały i szczupły człowieczek o lekko skośnych oczach był, jak większość, których zatrudniały inne kompanie, Eurazjatą z Makau. — A co z ładunkiem specjalnym? — Nie ma go w manifeście i przez cały czas kapitan musi dawać na niego baczenie. —Chodzą słuchy, że wojsko zamierza wkroczyć na pokład i na chybił trafił sprawdzić ładownie. - Proszę bardzo. Na Boga. nie znajdą nic nielegalnego, nawet jeśli Struanowie twierdzą inaczej. — Norbert odprawił urzędnika i z namysłem popatrzył na Gornta. Wciąż nie mógł się pozbyć niejasnych podejrzeń. - Edwardzie, może powinienem zrezygnować z pojedynku i wieczorem przekazać Struanowi, że godzę się na polubowne załatwienie sprawy? Niech jedzie do Hongkongu przekonany, że wygrał, a wkrótce i tak po same uszy będzie tkwił w gównie. Owszem, można tak zrobić, lecz dlaczego akurat dziś oszczędzić mu strachu? Niech się boi. Na pewno nie myśli, jak panu ulżyć. Norbert zobaczył, jak cienkie wargi Gornta rozciągają się w okrutnym uśmiechu. Sam także przyznawał z satysfakcją, że gdyby nie Ketterer, Struan znalazłby się w całkiem innej sytuacji. Teraz, bardziej niż. kiedyś, myśl o pojedynku musiała mu spędzać resztki snu z oczu. — Zemsta jest słodka, prawda? Nawet nie podejrzewałem, że możesz tak dobrze pasować do Brocków.

— Ja? — Gornt zmarszczył brwi. — Chodziło mi wyłącznie o pana. Miałem przecież panu służyć. — Rzeczywiście. — Norbert uznał, że lepiej nie okazywać zadowolenia. — Zatem zostawimy tę sprawę do jutra, a teraz... — Bystrym wzrokiem dostrzegł ciemną smugę przesuwającą się nad widnokręgiem. To ,,Pearl"? — Wstał zza biurka i z lunetą w ręku podszedł do okna. Tak, to była fregata. — Idzie jak po sznurku — powiedział cicho, a Gornt zaczął się zastanawiać, co to może znaczyć. Na „Pearl" właśnie refowano żagle, z komina buchnęły kłęby dymu. — Wiatr przybrał na sile — stwierdził Gornt, przykładając do oczu lornetkę; smolista wstęga odchylała się w prawo od okrętu. Reszta floty i statek kupiecki kotwiczyły w zatoce. Na falach, tu i ówdzie, pojawiły się białe pióropusze piany. Norbert skierował szkła na „Prancing Cloud". Nie zauważył nic szczególnego. Przeniósł wzrok na okręt flagowy. Nic. Ponownie spojrzał na fregatę. Czekał. „Pearl" nadciągała z pełną prędkością, prując dziobem powierzchnię morza. Na flagowcu nic się nic działo. Na pokładzie fregaty rozpoznał Angelique, stojącą obok jakiegoś mężczyzny, bez wątpienia Struana. Proszę tam spojrzeć — odezwał się Gornt piskliwym z podniecenia głosem. — Widzi pan sygnalistę? — Gdzie? Ach, rzeczywiście. — Nadaje coś w stronę flagowca. Pierwsze znaki to tylko sygnał rozpoczęcia — pośpiesznie trajkotał Gornt. — Kapitan Okrętu Jej Królewskiej Mości „Pearl" do admirała. Wiadomość brzmi... Wiadomość brzmi: S-P-E-Ł-N-I-Ł-E-M P-R-O-Ś-B-Ę. — Zmieszany zerknął na Norberta. — Co to znaczy? Patrz, czy będzie jakaś odpowiedź! — Gornt posłusznie spełnił polecenie, u Greyforth zapytał: — Gdzie, u diabła, nauczyłeś się alfabetu semaforowego? — W Norfolk, w Wirginii. W dzieciństwie uwielbiałem patrzeć na statki, zarówno nasze, jak i brytyjskie. Z czasem stało się to moim hobby. Potem tato ofiarował mi dwie książki, jedną amerykańską, drugą angielską, gdzie znalazłem większość standardowych zwrotów i kilka

kodów. Dzięki temu wygrywał zakłady z oficerami, bywającymi w naszym domu. Lubił rozrywki, podobnie jak matka, lecz potem nastąpił krach na rynku z bawełną i stracił większość pieniędzy. — Potrafisz czytać wszystkie znaki? Wszystkie flagi? — dopytywał się Norbert, gotów w przyszłości wykorzystać wiedzę Gornta. — Mógłbyś rozszyfrować depesze Struana? Z okrętu na okręt, z okrętu na brzeg? — Pewnie tak, gdyby używał kodu międzynarodowego, lecz podejrzewam, że podobnie jak Brock stosuje własne... Chwileczkę, jest wiadomość z okrętu flagowego. Zwyczajowy zwrot: „Do kapitana «Pearl» od admirała Ketterera". Kolejny standard: „Natychmiast wrócić na cumowisko". Następny: „Po rzuceniu lin i zabezpieczeniu okrętu, bezzwłocznie stawić się u mnie", po czym następują litery Z N-I-M. Ostatni sygnał: „Potwierdzić". — Gornt rzucił za siebie spłoszone spojrzenie. — „Z nim", panie Greyforth? Chodzi o Struana? — Trafiłeś w dziesiątkę. — Standardowe potwierdzenie. — Gornt odłożył lornetkę i potarł oczy. Tak długa koncentracja przyprawiła go o ból głowy. — W dziesiątkę? Wie pan, o co w tym wszystkim chodzi? — Pytasz, co jest ważnego na „Pearl"? Cholerny kapitan Marlowe z Królewskiej Marynarki. — Norbert nie musiał zbyt długo wdawać się w wyjaśnienia. — Ślub? — wysapał Gornt. — Pan jest genialny! — Nigdy nie przypuszczałem, że Ketterer się zgodzi, lecz wszystko wskazuje na to, iż w końcu uległ. Dlaczego? Przecież nic na tym nie zyskuje... — Po chwili zamyśloną twarz Norberta rozjaśnił złośliwy uśmiech. — Chyba... chyba że tylko po to wezwał Struana i Marlowe'a, by zrugać tego ostatniego, unieważnić związek, jeszcze mocniej zranić Struana, cieszyć się jego cierpieniem. — Naprawdę może to zrobić? — Jeśli mam być szczery, ten pedał jest zdolny do wszystkiego — odparł Greyforth. Strzelił śliną do spluwaczki, po czym wyrzucił niedopałek cygara. — Każdy majtek we flocie bez zmrużenia powieki słucha jego rozkazów.

— Chce pan powiedzieć, że może ich zmusić do pogwałcenia prawa? — Ujmę to w nieco inny sposób: muszą usłuchać natychmiast, gdyż w przeciwnym wypadku czeka ich kara; od chłosty, przez powieszenie, do przeciągnięcia pod stępką. Jeśli zechce, może cię powiesić na rei, a potem stwierdzić, że został wprowadzony w błąd przez oficerów. Przekona każdego sędziego o swej niewinności, tyle że ty wówczas będziesz już martwy. Więc pan... Jak pan może tak otwarcie występować przeciw niemu?— Ponieważ Ketterer, choć łamie prawo, otrzymał solidną szkołę w szeregach marynarki wojennej i jest przyzwyczajony bez szemrania przyjmować rozkazy zwierzchników, a poza tym szczwany Wiluś twardo stoi po naszej stronie. To właśnie on chroni nas przed Kettererem, generałem, Japońcami i każdym innym cholernym wrogiem. Natomiast nie kiwnie palcem w obronie młodego Struana. — Zatem, kapitanie Marlowe, życzeniem pana Struana było, by wypłynął pan w morze i połączył go węzłem małżeńskim z panną Angelique Richaud? — Tak jest. — Marlowe stał na baczność. Nic nie potrafił wyczytać / twarzy admirała. Ketterer siedział za stołem w obszernej kajucie na rufie okrętu flagowego. Obok zasiadł kapitan flagowca, a z tyłu, także w postawie zasadniczej, prężył się adiutant w randze porucznika. — I pan spełnił tę prośbę, choć oboje nie osiągnęli jeszcze pełnoletności? — Tak jest. Proszę do zachodu słońca wręczyć mi pisemny raport i podać wszystkie powody, jakie skłoniły pana do podjęcia tej decyzji, oraz przedstawić dokładny opis wydarzeń. Odmaszerować. Marlowe zasalutował i ruszył do drzwi. Ketterer spojrzał na siedzącego obok oficera — smagłego, pomarszczonego, brzydkiego mężczyznę, narzucającego swym podwładnym żelazną dyscyplinę i ślepo wierzącemu w przepisy regulaminu. — Kapitanie Donavan, przypuszczam, że ustalił pan prawne podstawy wspomnianej sytuacji?

— Tak jest. — W niebieskich oczach Donavana nie było krzty litości. — Dobrze, to wszystko... na razie. Marlowe nic więcej nie słyszał, gdyż zamknął za sobą drzwi; wracał do świata żywych. Struan czekał na niego w przedsionku, podejrzliwie obserwowany przez dwóch stojących na straży żołnierzy piechoty morskiej. — Chryste, mów prędko, dostało ci się? — Nie, niezupełnie, — Marlowe starał się mówić spokojnym tonem. — Admirał, zgodnie z przepisami, oczekuje pisemnego sprawozdania. To wszystko. Wracam na okręt, zobaczymy się później. Nim zdążył odejść, drzwi kabiny stanęły otworem i poczuł, że znów zamiera mu serce. Kapitan Donavan minął go bez słowa, nie odpowiadając na honory. W progu pojawił się adiutant. — Panie Struan, admirał uprzejmie prosi pana do środka. Malcolm pokuśtykał do kajuty. Adiutant zamknął za nim drzwi i został w przedsionku. Wymienili spojrzenia z Marlowe'em, lecz nic z tego nie wynikało; nie mogli rozmawiać w obecności żołnierzy. W kajucie nie było teraz już nikogo oprócz Ketterera. Gestem zaprosił Struana, by usiadł. — Z jednej strony, muszę panu pogratulować — powiedział oficjalnym tonem i wyciągnął rękę. — Dziękuję. — Malcolm potrząsnął jego dłonią i stwierdził, że mimo twardego uścisku palce admirała są zadziwiająco miękkie. — Az drugiej? — Az drugiej, jestem przekonany, że stanie pan przed koniecznością trudnego wyboru, by dotrzymać złożonych obietnic, — To znaczy? — Wpakował pan kij w gniazdo węży. Sir William jest zasypywany zażaleniami. — Jak już mówiłem, zrobię wszystko, co w mojej mocy, by temu zaradzić. — Powinien pan zrobić coś więcej, Struan. — Przepraszam, admirale, lecz nie do końca rozumiem. — To znaczy, ni mniej, ni więcej, że musi pan wypełnić swe

zobowiązania. Zapadła cisza. Malcolm postanowił, że nie da się zastraszyć ani zniszczyć. Jednocześnie pamiętał, że to właśnie Ketterer umożliwił mu poślubienie Angeliaue. Nie, nie umożliwił, poprawił się w myślach, przystał na ewentualne umożliwienie. John Marlowe okazał wystarczająco dużo ikry, by przejąć inicjatywę. — Czy kapitan Marlowe będzie miał jakieś kłopoty? — Wobec kapitana zostaną zastosowane przepisy regulaminu. — Tak, oczywiście, lecz ślub odbył się zgodnie z regulaminem. Tuż przed ceremonią przeczytałem odpowiedni paragraf. Nie ma w nim mowy o wieku osób zawierających małżeństwo. — Jest także inny przepis: każde małżeństwo zawarte na pokładzie musi ulec jak najszybszemu zatwierdzeniu przez odpowiednią instancję. — Chce pan przez to powiedzieć, że jestem żonaty, lecz jednocześnie nie jestem? — Po prostu przypominam panu, że jak wszystkie niecodzienne wydarzenia we flocie, pańskie małżeństwo także wymaga potwierdzenia. Struan zmusił się do uśmiechu. — Bez wątpienia. Gdy... — omal nie powiedział „przeczytałem", lecz w porę ugryzł się w język — dowiedziałem się o pańskim rozkazie, doszedłem do wniosku, że wyraził pan swą zgodę. — Kapitan Marlowe pokazał panu rozkaz opatrzony moją pieczęcią? — Ketterer zrobił zdziwioną minę. — Dowiedziałem się tylko, że dostał określone instrukcje i... przyznaję, nie spytałem dokładnie, co znaczyły, lecz przekonałem go, że chodzi właśnie o ślub z Angeliaue. — Powinienem przewidzieć, że pan tak postąpi — sucho stwierdził admirał. — Zatem udzielił pan zgody? Mój rozkaz brzmiał jak następuje: „Jeśli pan Struan wyjawi jakąś szczególną prośbę, może pan, o ile pan zechce, ją spełnić". Czyż wczorajszego wieczora nie wyraził pan chęci, by choć na kilka godzin wypłynąć na pełne morze? Marlowe mógł oponować, gdyż wcześniej

otrzymał polecenie, że podczas wszelkich manewrów ma się trzymać na odległość wzroku. Malcolm z trudem zachowywał spokój, gdyż czuł, że rozwierają się pod nim wrota piekieł. — Tak jest. Rzeczywiście, mógł pan uznać, że chodzi jedynie o krótką wycieczkę. Jeśli doszło do nieporozumienia, cała odpowiedzialność spada wyłącznie na mnie, nie na kapitana Marlowe'a. — Zapamiętam to, Struan. Malcolm z napiętą uwagą słuchał każdego zdania i zastanawiał się, do czego prowadzi ta rozmowa. Stary marynarz bawił się z nim jak kot z myszą. Znów wpadłem w jego pazury... Czy kiedykolwiek zdołam się uwolnić? — Mogę spytać, admirale, z jakiego powodu wydał pan ów rozkaz, który z mojej winy stał się przyczyną całego zamieszania? — Ani na chwilę nie spuścił wzroku; miał świadomość, że dopóki nie podważono legalności związku, jest człowiekiem żonatym. — Wczoraj byłem przekonany, że pan tego nie zrobi. Ketterer spędził noc z Consuelą. — Charles, pozwól, by młody senhor miał swoją szansę — powiedziała słodkim, melodyjnym głosem, który zapadał mu w pamięć równie mocno jak powłóczyste spojrzenie jej piwnych oczu. — Nam nie przypadło to w udziale, więc może jemu... Pamiętasz, byłeś wówczas niewiele starszy. Na pewno dotrzyma obietnicy, a wówczas poczynisz ogromny krok naprzód. Bądź szczodry; nie popełniaj błędu naszych rodziców i Admiralicji. On jest tak zakochany, Charles, jak ty w jego wieku, lecz w odróżnieniu od ciebie, doświadczył już cierpień z ręki Boga... Kiedy się obudził, jej słowa dźwięczały mu w uszach, sposób, w jaki wymawiała jego imię, nawet po tylu latach chwytał go za serce. Przecież to nie to samo, myślał z uporem. Struanowie szmuglują opium i trudnią się przemytem broni. Nic mogę zapomnieć o poległych marynarzach. Przykro mi, kochanie, muszę uznać to małżeństwo za nielegalne. Nie zdejmę Struana z haka. Obowiązek przede wszystkim. Teraz, gdy patrzył na siedzącego przed nim Malcolma, gdy miał przed

oczami obraz kuśtykającego młodzieńca, wchodzącego do kajuty, i gdy wspomniał poufne zapewnienia Hoaga i Babcotta, że chłopak niemal bez przerwy skręca się z bólu i że pewnie już nigdy nie będzie mógł biegać lub jeździć konno, powtarzał w myślach: „w odróżnieniu od ciebie, doświadczył cierpień z ręki Boga". Westchnął i powiedział łagodnie: — Czasem ulegam nagłym kaprysom, panie Struan. Poza tym mam nadzieję, że nie zawiedzie pan moich oczekiwań. — W jego oczach migotał ślad | uśmiechu Consueli. Wstał i czując się dziwnie młodo, podszedł do szafy. — Sherry? Z przyjemnością. — Malcolm usiłował się podnieść, lecz szło mu to i niejakim trudem, gdyż był zupełnie oszołomiony zachowaniem admirała. Podam panu. Na zdrowie! — Stuknęli się kieliszkami i Ketterer pociągnął solidny łyk. — Posłuchaj, młody człowieku — odezwał się niespodziewanie cichym i miękkim głosem. — Spróbuję skłonić sir Williama, by dokładnie przeczytał regulamin Marynarki Królewskiej. Raport Marlowe'a zostanie poddany starannej analizie, gdyż musimy mieć pewność, że nasi oficerowie zdają sobie sprawę z konsekwencji samowolnego działania, lecz mogę pana zapewnić, iż nie wynikną stąd, jak pan to określił: żadne kłopoty dla kapitana. Niech to zostanie naszą kolejną małą tajemnicą. Wyrażam się jasno? — Tak jest. Dziękuję. Zrobię wszystko, co obiecałem. — Struan wziął głęboki oddech. — Więc moje małżeństwo jest legalne? — To zależy od punktu widzenia. Jeśli chodzi o mnie, to w myśl morskiego zwyczaju uważam, że dopełniono wszelkich żądanych formalności. Czeka was jednak długi bój z dwoma Kościołami i niezliczoną rzeszą prawników, więc radzę wam przygotować się na najgorsze. Mimo to, raz jeszcze chciałem panu pogratulować. Proszę także przekazać najlepsze życzenia dla pani Struan, oczywiście nieoficjalnie.

43 Nim zapadł zmierzch, wieści dotarły do Osiedla, Miasta Pijaków i Yoshiwary.

Natychmiast zaczęto głośno spekulować na temat małżeństwa. Wybuchały kłótnie, mnożono teorie za i przeciw, niektórzy byli zdania, że ślub odbył się nielegalnie, inni gwałtownie protestowali przeciw takiemu stawianiu sprawy, u co bardziej swarliwi kupcy — oraz wszyscy mieszkańcy Miasta Pijaków — klęli, wymachiwali rękami i zaciskali pięści na poparcie swych argumentów. Co mądrzejsi powtarzali: — A to szczwany młokos! Wiadomo, czemu tak mocno czepiał się admirała! Chodziło o układ. Chytrze... Na jego miejscu postąpiłbym tak samo. Teraz, gdy ją już dostał, myślicie, że nadal będzie zwalczał handel bronią i opium? Nie ma mowy... Kilka sprzeczek przerodziło się w bójki, jedna nawet zakończyła się spaleniem tawerny. Rozeszła się wieść, że ojciec Leo dostał apopleksji i legł jak długi przed ołtarzem. Wielebny Tweet ciskał ponoć gromy na sir Williama, a panie Lunkchurch i Grimm, jak zwykle skłócone, wdały się w awanturę i zostały wyrzucone z klubu na ulicę. Malcolm i Angelique, trzymając się za ręce, stali przy burcie kutra. Przed nimi, na molo, tłoczyła się spora grupa rozradowanych mężczyzn, wśród których rej wodził Jamie McFay. W miejsce spodziewanej burzy posiąpił jedynie drobny kapuśniaczek. Wciąż dął mocny wiatr, a niebo było zasnute chmurami, lecz nic nie mąciło radosnego powitania. — Jesteśmy na miejscu, pani Struan — powiedział Malcolm tuląc ją w ramionach. Pocałowała go. - Tak, mój drogi mężu — szepnęła. — Och, Malcolm, to brzmi śmiesznie, dziwnie i cudownie. Wciąż mam wrażenie, że śnię. — Ja też. Przy wtórze głośnych śmiechów wpadli na siebie, gdy łódź zatańczyła na uli, skręciła i gładko dobiła do przystani. Stojący przy sterze bosman popisał, jak nigdy dotąd A żywo brać się do lin, chłopy! — ryknął na całe gardło, zresztą zupełnie niepotrzebnie, gdyż już las rąk pochwycił cumy i zaczął mocować je na pachołkach. — Serdeczne gratulacje, tai-panie! Niech żyje pani Struan! — darł się Jamie, by przekrzyczeć harmider, który docierał aż do klubu po drugiej stronie High Street. W mgnieniu oka wszyscy wylegli na ulicę,

kapelusze poszybowały pod niebo, wiwatom i aplauzom nie było końca. Nawet panie Lunkchurch i Grimm znalazły się w tłumie, jednakowo rozradowane. Gornt i Norbert Greyforth spoglądali na to widowisko z górnych okien siedziby Brocków. Chińczycy porzucili swe zajęcia i wylegli z domów, a przy Północnych Wrotach gromadziła się coraz większa grupa zaciekawionych samurajów. Ministrowie i urzędnicy opuszczali gmachy poselstw: sir William z zaciętą twarzą stał obok uśmiechniętego Phillipa Tyrera, Michaehnas Tweet zmarszczył brwi i ciskał wokół gniewne spojrzenia, Siergiejew wprost promieniał ze szczęścia. Dmitri krzyczał i wymachiwał amerykańska flagą, a Seratard i Andre byli zadowoleni, że małżeństwo doszło do skutku, i zarazem wściekli. bo nikt ich nie spytał o zdanie. - Andre, sprowadź ją tu jak najszybciej. Jesus, ta głupia gamin powinna dopuścić nas do spisku. Miałeś jej przecież pilnować! — wycedził półgębkiem Seratard, po czym entuzjastycznie zamachał dłonią w stronę pozdrawiającej go Angelique. — Twoja w tym głowa, by Struan natychmiast złożył oświadczenie zgodne z Kodeksem Napoleona. Jeden Bóg wie, jakich brudnych ..? sztuczek użyje William, czy stanie za. czy przeciw, lecz my musimy popierać ten związek, pod warunkiem że zostanie uwierzytelniony przed francuskim prawem. Niech w przyszłym tygodniu ojciec Leo dopełni ceremonii... Mon Dieu, spójrz na tych kretynów! Angelique i Struan utknęli w ciżbie. Z coraz większym trudem torowali sobie drogę, gdyż niemal każdy napotkany mężczyzna uważał, że ma prawo ucałować pannę młodą. Angelique wpadła w panikę, co tylko zwiększyło zamieszanie wśród stojących najbliżej. Tłum zafalował i zamknął ją w swym uścisku. Struan usiłował szczudłami odepchnąć najbardziej natarczywych, Jamie zaczął dość ostro przepychać się naprzód, ktoś kogoś uderzył i wybuchła bijatyka. Sir William wezwał patrol piechoty morskiej. Oczyścić drogę, prędko, na miłość boską, zanim ich zgniotą! — Czterej żołnierze puścili się biegiem. — Phillip, przejmij nad nimi dowództwo, a potem czym prędzej sprowadź do mnie Struana!

Hej tam, bando obwiesiów! — ryknął sierżant i diabeł, który czasem bez wyraźnego powodu buszuje wśród motłochu, uciekł. Tyrer szybko i zdecydowanie przecisnął się do oblężonych. — Jak się zachowujecie wobec damy? Wszystko w porządku, kochanie? — Struan stanął u boku żony. Tak... tak. najmilszy. — Gdy tłum odstąpił, niemal od razu odzyskała spokój: Poprawiła kapelusz. — Spójrz! — wskazała na złamane pióro. Pozwól, ze ci pomogę - oświadczył Tyrer i energicznym ruchem odsunął pozostałych. — Jazda stąd, nie widzicie, że jest śmiertelnie przestraszona' Jak się czujesz, Angelique? Malcolm? Już dobrze odparł Struan. Skoro pozbył się obaw o ukochaną i odnalazł szczudła, mógł nadal bez przeszkód cieszyć się szczęściem. Dzięki wam wszystkim za powitanie! zawołał. — Pijcie na koszt Noble House, bar klubu będzie czynny aż do odwołania! Wszyscy hurmem rzucili się we wskazanym kierunku. Po chwili na drodze zostali jedynie Malcolm, Angelique, McFay i Tyrer. Nie licząc skwaszonego Michaelmasa Tweeta. - Panie Struan, akt ślubu został zawarty bezprawnie i muszę pana ostrzec... Być może to prawda, pastorze, lecz radzono mi, bym nie ustępował — twardo odparł Malcolm. Miał już opracowany plan postępowania z Tweetem, drugi dla ojca Leo, a jeszcze inny dla sir Williama. Mimo wszystko wierzę, że uda nam się znaleźć jakieś rozsądne rozwiązanie. Czy mógłby pan jutro « południe przyjść do mojego biura? Zapewniani pana. że Izba Lordów będzie zadowolona. Zajmij go czymś — szepnął, nachylając się w stronę MacFaya, po czym zerknął na pozostałych. — Musimy czym prędzej dotrzeć do biura. Minęli kilku maruderów, gdy Angelique syknęła: Phillip. szybciej! Pobiegła naprzód, by uniknąć spotkania z ojcem Leo, który pędził ulicą z prędkością, na jaką mu pozwalało ogromne cielsko i krępująca ruchy sutanna. Wpadła do budynku, spojrzała na Vargasa stojącego w foyer przed rzędem pracowników, na szczerzącego zęby Czena. i wybuchnęła nerwowym śmiechem. — Nie chciałam z nim

rozmawiać. Dlaczego? — spytał wesoło Phillip. — Wyszłaś za mąż i po sprawie. Sir William toczył pianę, gdy się o tym dowiedział i klął marynarkę, Ketterera, Marlowe'a... ale to teraz nie najważniejsze. Czy mogę cię uścisnąć i złożyć najlepsze życzenia? — Nie czekał na odpowiedź, lecz po bratersku przytulił ją do piersi i ucałował. Angelique wydała westchnienie ulgi. W drzwiach pojawił się Struan w towarzystwie McFaya. Zasunąć sztabę — rozkazał. Jamie przy pomocy Vargasa uprzejmie, lecz stanowczo usunął z progu kilku zbyt gorliwych członków „komitetu powitalnego" i założył skobel niemal w tej samej chwili, gdy ojciec Leo dotarł do schodów. Duchowny szarpnął za klamkę, po czym załomotał pięściami w drzwi, jakby dobijał się do wrót katedry. Nikt nie zwrócił na to uwagi. Wszyscy, prócz Malcolma, wbiegli do biura niczym banda rozbrykanych dzieciaków i z chichotem opadli na krzesła. Przynieś szampana, Czen — powiedział Struan, po czym zwrócił się do Vargasa, nie czekając, aż ten skończy mu składać gratulacje. — To wsżystko, zobaczymy się później. — Ponownie spojrzał na Czena. — Otwórz wino, cukiereczku — dodał po kantońsku. Jamie McFay zamknął drzwi gabinetu i jako ostatni zajął miejsce w fotelu. - Ajajaj — odezwał się Malcolm, wzburzony niczym młode wino. — Nie spodziewałem się czegoś takiego. Dzięki za życzenia, Phillipie, i tobie, Jamie. Jak się czujesz, Angelique? — Cudownie, panie Struan. Dziękuję. — Sprawiłeś nam wspaniałą niespodziankę, Malcolmie — powiedział Tyrer. — A skoro już o tym mowa, czy mógłbyś jak najprędzej spotkać się z sir Williamem? Zadał to pytanie tak suchym i beznamiętnym tonem, że wszyscy zamarli w milczeniu, gdyż zdawali sobie sprawę, jak w rzeczywistości wyglądała reakcja pełnomocnika. Chwilę później zaczęli histerycznie chichotać. — Z chęcią — odparł Malcolm. — Jutro po południu. W mgnieniu oka opróżniono kieliszki i rozlano następną kolejkę. Głośna rozmowa nie dotyczyła niczego szczególnego. W pewnej chwili w drzwiach pojawił się Vargas i skinął na McFaya. Szepnął mu coś do ucha.

Jamie skinął głową. — Zaraz przyjdę. Tai-panie, pozwolisz, że zniknę na kilka minut? Mam też wiadomość dla Ange... dla pani Struan. Pan Seratard pragnie osobiście przyłączyć się do gratulacji i oczekuje pani w budynku poselstwa, a poza tym... poza tym, ksiądz chce was widzieć. Oboje. — Skończ najpierw drinka, Jamie. Vargas zawiadomi Seratarda, że umieściliśmy go na pierwszym miejscu listy oczekujących, i poprosi ojca Leo, by zjawił się tutaj jutro o piątej po południu. Vargas wyszedł. Malcolm dostrzegł cień na twarzy żony. — Sam się z nim spotkam, kochanie. Nie musisz się niczego obawiać. Obiecuję, że do niedzieli będzie spokój. Panuję nad sytuacją. Jak tylko się ściemni, wrócimy na kuter. — Kuter? W imię Boga, Malcolmie, dlaczego? — To jeszcze nie koniec niespodzianek. Zjemy kolację na „Prancing Cloud" i spędzimy noc w kajucie, a jutro będziemy się nieźle bawić i układać plany na miesiąc miodowy. Odpływamy za godzinę; nawet nie musisz się przebierać. Ah Soh spakowała część twoich ubrań i są już na pokładzie. — Spojrzał na McFaya. — Musisz wyjść? Co się dzieje? — W tym całym zamieszaniu wyleciało mi z głowy, że umówiłem się z Gorntem. Czeka na mnie przed gabinetem. Prosił Vargasa, by przekazać wam gratulacje, w imieniu własnym i Norberta. — Podziękuj mu ode mnie, lecz jeszcze chwilę zostań. — Ode mnie także — dodała Angelique. — Oczywiście, pani Struan. — McFay z trudem usiłował przywyknąć do tych słów, zarezerwowanych dotychczas wyłącznie dla Tess Struan. Ilekroć o niej pomyślał, czuł coraz większe zdenerwowanie. W chwili, gdy dowiedział się o ślubie, pojął od razu, co znaczył list do „Guardiana". Nawet dzień pojedynku okazał się starannie wybrany. Żonaty! O Boże! Ciekawe, czy Malcolm w pełni zdaje sobie sprawę ze skutków swego postępowania. Dla McFaya przestało być ważne, że pogodził się z sobą samym i zawarł pokój ze Struanem. Wątpił, by Tess zdołała mu wybaczyć. Choć z fanatyczną zaciętością stała po stronie rodziny, odziedziczyła po ojcu nieposkromiony charakter i mściwość. Dobrze pamiętał, jak postąpiła z dowódcą łodzi, na której zginął jej drugi

syn i bliźnięta. Oskarżyła go o morderstwo i zażądała kary śmierci. Koroner uznał, że zgon pasażerów nastąpił wskutek rażącego niedbalstwa załogi i skazał szypra na dziesięć lat ciężkich robót w więzieniu w Hongkongu, czego ten oczywiście nie przeżył. Niedbalstwo? Nie tylko McFay był zdania, że tak gwałtowny sztorm jest czymś normalnym o tej porze roku i że można mówić wyłącznie o wypadku. Jedyną winą szypra było to, że on ocalał, a Tess Struan z Noble House straciła dzieci. — Idź się trochę odświeżyć, Angelique — powiedział Malcolm. — Ja zrobię to samo i za godzinę odpływamy. Ustalę tylko kilka szczegółów. Pocałowała go i odeszła. Struan po kantońsku polecił Czenowi, by nagrzał wody na kąpiel. - Potem płyniemy na „Prancing Cloud" — dodał. — Wszystko przygo towane? Tak, panie. Dobrze. I lepiej bądź niemy jak nietoperz i wesół jak świnia w błocie! To zresztą dotyczy całej waszej trójki. — Zerknął na Tyrera i beztroskim łonem powiedział po angielsku: — Phillipie, pozwolisz, że zostaniemy sami? Od jutra zaczną się wszelkie uroczystości, przyjęcia i oficjalne spotkania. Przekaż sir Williamowi moje serdeczne pozdrowienia, lecz nie mów nikomu, że dzisiejszą noc spędzimy na „Prancing Cloud". Nie chcę, by podpici „weselnicy" zakłócali nam spokój. — Doskonale cię rozumiem. Raz jeszcze przyjmij najszczersze gratulacje. — Tyrer nie ociągał się z wyjściem. Czekało go jeszcze spotkanie z Hiragą, gdyż przed wizytą u Fujiko chciał wysłać kolejną krótką depeszę do tairó Anjo. Dziś rano, podczas narady wojennej, której przewodniczyli sir William i Seratard, opracowano ostateczny plan zbombardowania Edo. Po zakończeniu zebrania Andre szepnął: — Fujiko czeka na ciebie. Wszystko przygotowane. Nalegała, byś wziął udział w prawdziwej japońskiej uczcie, więc musisz przyjść spragniony i głodny, lecz ani na chwilę nie spuszczaj z tonu. Gdy Struan i McFay zostali sami, na twarzy Malcolma pojawił się wyraz znużenia. — Nalej mi jeszcze kieliszek, dobrze? Dzięki. Jak nasze sprawy?

— Nie musisz się martwić ani o dzisiejszy wieczór, ani o jutro. Ah Tok i Ah Soh są już na pokładzie z bagażami, Czen pojedzie z tobą i z panią Struan. Jak dotąd, nikt prócz nich, Strongbowa, mnie i Phillipa nie wie, że zamierzasz pozostać na noc na „Prancing Cloud". — Dobrze. Niepotrzebnie wspomniałem o tym Philłipowi, lecz teraz to już bez znaczenia — odparł Malcolm. — Byłem zbyt wylewny. Mam nadzieję , że potrafi trzymać język za zębami. O czym chcesz mówić z Gorntem? — O jutrzejszym pojedynku. — McFay spojrzał na Struana. — Czy twój ślub coś zmienia? — Może... Pod warunkiem że Norbert mnie przeprosi. — Gornt chciałby zamienić z tobą kilka słów na osobności. Znajdziesz chwilę? — Oczywiście. Powiedz mu, że wszystko... Albo niech lepiej wejdzie. Gornt z niekłamaną radością wkroczył do pokoju. Malcolm miał wrażenie, że widzi starego przyjaciela. — Szampana? — Dziękuję, tai-panie. Mogę złożyć gratulacje? — Jak najbardziej. Na zdrowie. — Pańskie zdrowie. — Przepraszam, lecz nie mam zbyt wiele czasu na rozmowę. Dopiero jutro będę wolniejszy. — Chciałem panu tylko nieoficjalnie przekazać informację, że pan Greyforth zgodził się na kompromis. Nie będzie pojedynku. — To najlepsza... nie, druga najlepsza rzecz, jaka mnie dziś spotkała uśmiechnął się Struan. — Tak. — Gornt spoważniał. — Pod warunkiem że wiadomość jest prawdziwa. — Słucham? — Powinien pan zachować czujność. Przykro mi, że dolewam dziegciu do beczki miodu, lecz muszę pana ostrzec. Podejrzewam, że Greyforth knuje zdradę. Malcolm przypatrywał mu się przez chwilę, po czym ze spokojem skinął

głową. — Dla Brocków, nie wyłączając Norberta, zdrada to chleb powszedni. Stuknął kieliszkiem o kieliszek. — Zdrowie... bogactwo... i szczęście! — Obaj promienieli szczęściem, ale Malcolm zauważył, że Gornt przygląda mu się z zaciekawieniem. — Nadal jest pan zdecydowany przekazać mi posiadane informacje? — Tak. — Amerykanin wstał. — A mój kontrakt? — Gotowy. Jutro podpiszę w obecności świadków. — Dziękuję. Zatem do jutra. Raz jeszcze wszystkiego najlepszego. Malcolm bardziej wyczuł, niż dosłyszał w jego głosie nutkę rozbawienia. — Coś mi się zdaje, że z równą niecierpliwością jak ja oczekuje pan końca tej sprawy. Tak. To będzie wspaniały dzień. — Gornt zmrużył oczy. — Dzień końca i początku. Angelique w głębokiej zadumie siedziała przed lustrem, bezwiednie obracając sygnet wokół palca. Pierwszy raz dzisiaj była całkiem sama, w zaciszu własnego pokoju, za zamkniętymi drzwiami. Dopiero gdy usiadła, zaczęła w pełni zdawać sobie sprawę ze znaczenia paradoksalnych wydarzeń, w jakich przyszło jej uczestniczyć. Wszystko działo się tak szybko... Wyszłam za mąż, choć całkiem się tego nie spodziewałam — na pewno nie w ten sposób, nie na pokładzie okrętu — i mimo próśb i modlitw nie wierzyłam, że kiedykolwiek ml a mi się pokonać dzielące nas przeszkody. Poślubiona, lecz nie przed ołtarzem, poślubiona przez mężczyznę, którego usidliłam, którego pożądałam i sprawiłam, by mnie pożądał, i którego oszukałam. Zgwałcona, przecież nie było w tym mojej winy... szukająca ratunku w kłamstwie, kolczyki... jedyne rozwiązanie, kochana przez człowieka, który nie wahał się dla mnie podjąć najwyższego ryzyka i którego okradłam, okpiłam i skłoniłam, by jako mój mąż wszedł do skalanego łoża... Trzykrotnie, nim dotarliśmy do brzegu, chciałam mu wszystko wyznać. Nieprawda. Nie wszystko. Zamierzałam powiedzieć tylko o kolczykach, lecz nie chciałam mu psuć radosnego nastroju i czułam się przytłoczona jego szczerością. Słuchałam bez słowa, gdy mówił o listach matki, o Skye'u, o ojcu Leo i o angielskim kaznodziei, o admirale i sir Williamie...

O tym, jak nieuchronną klęskę udało mu się zamienić w zwycięstwo. „Wygrałem, najdroższa. Wygrałem i nikt mi już ciebie nie odbierze..." Ze łzami w oczach padłam mu w ramiona. Bóg mi świadkiem, wiedziałam, że gdy zacznę mówić, odkryję całą prawdę i zniszczę wszystko, co dotąd zaszło między nami. Malcolm nie przeżyłby takiego ciosu. Za to, co uczynił, zasłużył na moją najgłębszą miłość. Kocham go całym sercem i wiem, że on mnie kocha, gdyż nikt inny nie zdobyłby się na podobne poświęcenie. Kocham go, a jednak... Co mam robić? Dopiero teraz zobaczyła swe odbicie. Nie była na to przygotowana, więc prędko opuściła powieki. Popatrzyła na palce, przesuwające pierścień. Andre w taki sam sposób zwykle bawił się swoim sygnetem. Pierścień Malcolma był złoty, ciężki, ozdobiony godłem Struanów: lew Szkocji splątany z chińskim smokiem. Dobro ze złem? Nagle zadrżała. Dla uspokojenia nerwów zaczęła energicznie szczotkować włosy, lecz to niewiele pomogło. Szybko, coraz szybciej wracały czarne myśli i... on. Dławiło ją w gardle, jakby miała wymiotować. Poczuła dziwną słabość i przycisnęła ręce do skroni. Przestań... Musisz być silna... silna... Przecież nie jesteś już sama... Tknięta nadzieją, przestała jęczeć. — Nie jesteś sama — powtórzyła głośno. — Masz męża, Malcolma, który cie potrzebuje równie mocno, jak ty jego... Ty... ty i Malcolm... Obraz Struana z wolna wypełniał jej umysł, a niemal w tej samej chwili z dołu dobiegło wesołe wołanie: — Aniele, pośpiesz się! Czas na nas! Słyszysz? Powoli klęknęła przed niewielkim posążkiem Przenajświętszej Marii Panny. — Matko Boska, wybacz mnie grzesznej — powiedziała żarliwie. — Ciężko zgrzeszyłam i błagam cię o wybaczenie. Ciężko zgrzeszyłam i żyję w kłamstwie, ale przysięgam, że tak długo, jak mi na to pozwolisz, będę najlepszą żoną dla tego człowieka, którego pokochałam całym sercem, jak kocham Ciebie... — Miło cię znów widzieć, Raiko-chan — z uśmiechem powiedziała

Meikin, klęknąwszy przed gospodynią. — Dużo czasu minęło od naszego ostatniego spotkania. Siedziały w prywatnych apartamentach Raiko. Meikin, jako mama-san „Domu Wistarii", była opiekunką Koiko. — Tak, to prawda. Sprawiłaś mi dużo radości tą wizytą. — Raiko cieszyła się z odwiedzin Meikin, lecz dziwiło ją ceremonialne zachowanie starej przyjaciółki. Chodziło przecież o zwykłą rozmowę o interesach. — Skosztuj potraw. Udało mi się zdobyć wyśmienitego węgorza. Napijesz się sake, czy brandy gaj-jinów? — Na początek sake. — Meikin wzięła czarkę z rąk czujnej służącej. Nieźle im się powodzi, pomyślała na widok kosztownych przedmiotów wypełniających zaciszne pomieszczenie, odizolowane od reszty przybytku „Trzech Karpi". — Choć mamy ciężkie czasy, żaden gai-jin nie myśli o oszczędzaniu, więc możemy zebrać niezłe plony i nie wydawać zbyt wiele na gorącą wodę, czyste ręczniki i pachnidła. Obie wybuchnęły śmiechem i z lekkim wyczekiwaniem popatrzyły na siebie. Meikin spróbowała sushi — było rzeczywiście znakomite — i zjadła zadziwiająco wiele, jak na tak drobną kobietę. Wyglądała niepozornie w podróżnym kimonie i na pierwszy rzut oka bardziej przypominała żonę sklepikarza niż jedną z najbogatszych mama-san w całym Edo, właścicielkę najdroższego domu rozkoszy w Yoshiwarze — powiększonego i przebudowanego po zeszłorocznym pożarze, jaki strawił niemal całą dzielnicę. Pod swą opieką miała dziesięć utalentowanych gejsz, dwadzieścia najpiękniejszych kurtyzan oraz Koiko, Lilię. Z uwagą rozglądała się po sanktuarium Raiko, do którego trafiali jedynie nieliczni goście, i podziwiała przepiękne jedwabie, poduszki i maty. Nie przerywała uprzejmej pogawędki, choć wciąż zastanawiała się nad prawdziwym powodem spotkania. Gdy posiłek dobiegł końca, Raiko odprawiła służebne i napełniła dwie czarki najlepszą brandy. — Za zdrowie i bogactwo! — Za zdrowie i bogactwo! — odpowiedziała Meikin. Nigdy dotąd nie próbowała tak dobrego trunku. — Nawet gai-jinowie potrafią zrobić

coś pożytecznego. Tak, lecz tylko w świecie wina i mocnego alkoholu — rozsądnie zauważyła Raiko. — Pozwól, że podaruję ci całą butelkę. Jeden z moich klientów pochodzi z Furansu. Dziękuję. Cieszę się. że interesy idą tak dobrze, Raiko-chan. Zawsze może być jeszcze lepiej. A Hinode? — spytała Meikin. Wciąż była właścicielką połowy kontraktu. Gdy Hinode trafiła do niej po raz pierwszy, umieściła ją u kuzynki, w całkiem innym przybytku rozkoszy. Potem, przy jakiejś okazji, dowiedziała się, że Raiko w dziwny i wielce niespotykany sposób poszukuje określonego typu dziewczyny. Bez trudu doszły do porozumienia — znały się od czasów, gdy obie pełniły funkcję maiko i przez wszystkie minione lata darzyły zaufaniem. Nadal jesteś zadowolona z naszej umowy? Mam dla ciebie kolejną ratę, choć klientowi nieśpieszno z płaceniem. Wiedziałam, że mnie nic zawiedziesz — roześmiała się Meikin. Znakomicie potrafisz prowadzić negocjacje. — Podziękowała głębokim ukłonem. Obiecał, że za kilka dni dostarczy mi większą ilość towaru. Prawdopodobnie kolczyki. — Ach! — Meikin z dużym zyskiem sprzedała poprzednią dostawę. — To znakomity interes. — Sumy wpłacane przez tego jednego klienta pozwalały jej z nawiązką pokryć wszystkie roczne wydatki. — Jak ona się czuje? Raiko zdała jej relację z przebiegu kolejnych spotkań. Meikin słuchała z zapartym tchem. — Ma rację przezywając go Bestią. — To nie jest zły człowiek. Myślę, że od czasu do czasu po prostu wariuje . powodu swej przypadłości. Hinode wie o wszystkim i uważa, że to jej karma. — Zauważyła u siebie już jakieś objawy? — Nie, ale codziennie prosi, bym obejrzała te miejsca, których nie może sprawdzić sama bądź za pomocą lusterka. — Dziwne, Raiko-chan... — Meikin poprawiła grzebień tkwiący we

włosach. — Co zrobi, gdy pojawią się ślady nie do ukrycia? Sięgnie po sztylet? Tego nikt nie wie — wzruszyła ramionami Raiko. — Powiedziała ci, czemu przyjęła tę karmę? Nie. Ani słowa. Lubię ją, lecz niewiele mogę pomóc. Dziwne, że nic nam nie mówi, ne? — Raiko pociągnęła łyk brandy i poczuła rozkoszną falę ciepła spływającą w głąb jej ciała. Rzadko miała okazję gościć swą najstarszą i najwierniejszą przyjaciółkę. W dzieciństwie niemal się nie rozstawały, potem zostały kochankami i nie miały przed sobą żadnych sekretów. Prawie żadnych. — Są umówieni na dzisiejszy wieczór. Jeśli chcesz, możesz przez chwilę popatrzeć. Meikin parsknęła śmiechem. — Już dawno straciłam ochotę do podglądania. Nie czuję podniecenia, nawet na widok szczodrze wyposażonego przez naturę gai-jina. — Zbyt mocno cieszyła się ze spotkania, by wspomnieć o nieszczęściu, jakie spotkało Gekko i Shin Komodę... Po śmierci Hinode powiem ci wszystko, Raiko-chan, pomyślała. Razem uronimy łzę nad smutnym losem kobiet. Na razie, zgodnie z umową, muszę dotrzymać słowa i zachować w sekrecie imię jej syna oraz miejsce, do którego został wysłany. Nie miała wyrzutów sumienia; uwielbiała tajemnice i zagadki, jakie przynosiło życie. Zatem pomówiłyśmy o Hinode. Dobrze. Co teraz? — Teraz... - Raiko zniżyła głos. — Mogłabym wspomnieć kilka słów o planach ataku przygotowanego przez gai-jinów. - Na Edo? — Policzki Meikin pokryły się czerwienią. Z napięciem spoglądała na przyjaciółkę. — Tak. — To niezwykle cenna wiadomość, lecz wybacz, może okazać się także śmiertelnie niebezpieczna. — Zwłaszcza jeśli będę usiłowała ją sprzedać, a wiem, że znajdą się tacy, którzy zechcą słono zapłacie... — Coś mi się zdaje, że polecą głowy, jeżeli to wyjdzie na jaw i co gorsza okaże się prawdą... — Meikin otarła z ust resztki brandy, choć równie dobrze mogły to być krople potu. — Na pewno. — Raiko zdawała sobie sprawę z zagrożenia, lecz jedno-

cześnie czuła narastającą ekscytację, jakiej nie doświadczyła już od bardzo dawna. Nigdy dotąd nie zajmowała się wielką polityką, lecz spotkanie z Hiragą, opowieści o shishi — oraz o tajemnym związku, jaki łączył Hiragę i Oriego z shoyą — rozbudziły jej apetyt. Furansusan dużo mówił o gai--jinach, którzy stali się dla niej źródłem niewyczerpanych dochodów, choć jednocześnie byli zawziętymi wrogami świętej Krainy Bogów. Po cichu popierała dążenia shishi, gdyż czuła się mocno zawiedziona rządami bakufu i nienawidziła Anjo za to, że zamordował jej dobrą przyjaciółkę Yuriko, właścicielkę „Gospody pod Czterdziestoma Siedmioma Roninami". Zadrżała na myśl, że jej własna głowa mogłaby zawisnąć na tyczce, choć strach szybko ustąpił miejsca podnieceniu. Przecież Yuriko została uwieczniona na drzeworytach ukiyo-e, obrazach Pływającego Świata — wszystkie gejsze znały jej imię, a wkrótce miała się odbyć premiera nowego dramatu kabuki opowiadającego o jej życiu. — Masz rację... — szepnęła lecz czasem warto zaryzykować. A gdybym... gdybym przypadkiem wiedziała... co nasz rząd knuje w sekrecie przeciw gaijinom, mogłabym to wykorzystać dla naszej wspólnej korzyści. — Cienką różową bibułą otarła pot zbierający się na czole, tuż przy brzegu kunsztownie ułożonej peruki. — Gorąco, ne? — Wkrótce możemy się znaleźć w jeszcze gorszych opałach. — Jaką może mieć wartość informacja o dacie rozpoczęcia ataku? I o planach gai-jinów? — Rankiem Furansu-san zdradził jej tak wiele, że mogła przekonać nawet największych sceptyków. Meikin miała wrażenie, że serce wyskoczy jej z piersi. Prawdę mówiąc przewidywała, że wizyta u Raiko zakończy się czymś szczególnym. W ciągu ostatnich dwóch lat dyktował jej, co ma robić, sensei Katsumata, czujnie obserwujący wszelkie posunięcia gai-jinów. Niedawno szpiedzy bakufu dostali poufną instrukcję, by pilnie obserwować wydarzenia w Yokohamie. Wyznaczono też pokaźną nagrodę dla tego, kto zdołałby ustalić, skąd barbarzyńcy czerpią wiedzę o Japonii. Raiko wykonała pierwsze otwarte posunięcie — na pewno nie mogła zawierzyć nikomu innemu w tak niebezpiecznej rozgrywce. Kiedy nastąpi atak?

Myślisz, że w zamian można uzyskać coś ważnego dla gai-jinów? Meikin przez dłuższą chwilę siedziała pogrążona w głębokiej zadumie. Tak, Raiko zasługiwała na całkowite zaufanie — w każdym razie dopóki nic nie zagrozi jej życiu. Przydałby się dobry informator w obozie gai-jinów, nic tylko z powodu korzyści finansowych, lecz także ze względu na sprawę, którą popierała całym sercem i duszą sonno-joi. A obcy mogli tą samą drogą dostawać starannie spreparowane i z gruntu fałszywe wiadomości. Posłuchaj, Raiko — powiedziała łagodnym tonem. — Nie ulega wątpliwości, że tairo Anjo lub Yoshi zapłaciliby niemałą sumę, by poznać chociażby daty, nie wspominając o innych szczegółach, lecz kłopot polega na tym, by obie strony wyszły z twarzą z tej transakcji. Jeszcze łyk brandy, Meikin-chan? —- Raiko napełniła czarki. Czuła się dziwnie słaba z podniecenia. — Moim zdaniem tylko ty potrafisz rozwiązać tę łamigłówkę. Meikin popatrzyła jej prosto w oczy. Uśmiechnęła się. — Być może. — Na pewno. Ale teraz już dość rozmowy na ten temat. Skończymy ją później, nawet jutro, jeśli uznasz to za stosowne. Dziś wieczór chciałam ci zapewnić nieco rozrywki. Nie czujesz się zmęczona? Nie, skądże. Podróż z Edo spędziłam wygodnie, gdyż prom był prawie pusty, morze spokojne, a służba zadbała o to, by kapitan spełnił moje wszystkie życzenia. Dotarła do wioskowej przystani tuż przed zmierzchem. — Mogę spytać, co zamierzasz? Mamy tu gejszę, lecz obawiam się, że nie zdołałaby sprostać twoim wymaganiom. Lepsza .byłaby któraś z dziewcząt. — Raiko uśmiechnęła się z rozrzewnieniem, gdyż przypomniała sobie zabawy, w jakich obie uczestniczyły za młodu. — A może maiko? Meikin parsknęła śmiechem i upiła nieco brandy. - To doskonały podstęp, Raiko-chan. Przywołujący wspomnienia o dawno minionych czasach. Na pewno zaczęłabym myśleć, w jaki sposób spełnić twoje nadzieje i oczekiwania. Dobrze. Masz rację, na razie dość poważnych dyskusji. Porozmawiajmy o przeszłości, o interesach i o twoim synu. Jak on się miewa? — Doskonale. Wciąż pnie się po szczeblach Gyokoyamy.

Jeśli pozwolisz, skorzystam z okazji, by ich pochwalić, choć jestem przekonana, że robię to całkiem niepotrzebnie. To dobry bank, jeden z najlepszych, i mogę być całkiem spokojna o mój depozyt. Kraj stoi u progu głodu, więc staram się jak mogę, by w przyszłości kupić choć garść ryżu. Twój syn ma już chyba dwadzieścia cztery lata, nel — Dwadzieścia sześć. A twoja córka? — Dzięki wszystkim bogom, bogatym i biednym, wyswatałam ja korzystnie za goshi, więc jej dzieci będą samurajami. Ma już jednego syna, lecz eeeee... jej mąż nie należy do najtańszych! — Ze śmiechem pokręciła głową. — Nie powinnam narzekać. Dziwię się tylko, że kilku bogatych starców zostawia spuściznę, o jakiej nam się nigdy nie śniło, ne? Z korytarza dobiegł cichy odgłos kroków. Ktoś zapukał w futrynę shoji. — Pani? — Tak, Tsuki-chan? Maiko uchyliła drzwi i na klęczkach, z niewinnym uśmiechem, zerknęła przez szparę. — Przepraszam, lecz sołtys wioski, shoya Ryoshi, pilnie prosi o chwilę rozmowy z panią i pani gościem. — Z moim gościem? — Raiko przybrała zdziwiony wyraz twarzy. — Tak, pani. — Zawsze wita odwiedzających? — Meikin zmarszczyła brwi. — Tylko tych najważniejszych, do których bez wątpienia należysz, gdyż swą wizytą sprawiasz prawdziwy zaszczyt nam wszystkim. Pewnie właśnie dowiedział się o twoim przyjeździe. Ma dobrze rozbudowaną sieć informatorów, lecz można mu ufać bez zastrzeżeń. Jest też zwierzchnikiem Gyokoyamy w Yokohamie. Mam go wpuścić? — Tak, lecz tylko na chwilę. Potem udam, że mnie boli głowa, i będziemy mogły bez przeszkód kontynuować pogawędkę aż do kolacji. — Sprowadź tu shoyę, moja mała — poleciła Raiko. — Tylko przedtem każ przynieść herbatę i gorącą sake. I niech zabiorą stąd kieliszki oraz butelkę. Gdyby zobaczył, że mam zapas brandy, zachodziłby tu niemal codziennie, Meikin-chan. Służące szybko oczyściły stół i zmieniły nakrycia. Raiko i Meikin

rozgryzły nieco ziół, by odświeżyć oddech, po czym wezwano sołtysa. — Proszę o wybaczenie — powiedział z wyraźnym niepokojem, klęknął i skłonił się do samej ziemi. — Błagam o zrozumienie dla mojej nieobyczajności, że ośmieliłem się przyjść tutaj bez umówienia, lecz chciałem złożyć wyrazy szacunku tak zacnej osobie i powitać ją w granicach mej wioski. Obie kobiety były mocno zaskoczone jego czołobitnością, zarezerwowaną jedynie na szczególne okazje. Meikin widziała go po raz pierwszy, lecz słyszała od innych oficjeli Gyokoyamy, że należał do ludzi wyjątkowo prawych, więc pozdrowiła go z łaskawością typową dla osób przybyłych z największego miasta świata, pochwaliła stan Yoshiwary i wyraziła ubolewanie, że jak dotąd widziała jedynie maleńką część osady. — Jesteś człowiekiem wielce poważanym, shoya. — Dziękuję, dziękuję. — Herbaty czy sake? — spytała Raiko. Zawahał się, zaczął coś mówić, po czym przerwał. Nastrój panujący w pokoju uległ zmianie. Raiko pierwsza przerwała ciszę. — Czy mógłbyś nam wyjaśnić, o co właściwie chodzi? — Przepraszam... — Ryoshi obrócił się w stronę Meikin. — Pani, jesteś najlepszą klientką naszego przedsiębiorstwa. Ja... ja... — Roztrzęsioną dłonią sięgnął do rękawa, po czym wręczył jej niewielki skrawek papieru. — Co to? — Meikin zerknęła zezem. — Co tam jest napisane? Nie potrafię odczytać tak małych znaków. — To wia... wiadomość przyniesiona przez gołębia. — Shoya chciał coś dodać, lecz nie mógł i niemo wskazał na świstek. Wstrząśnięta Raiko wyrwała mu kartkę i uniosła ją do światła. Zmrużyła oczy, by lepiej widzieć pismo. Zbladła, zachwiała się bliska omdlenia i padła na kolana. - Tu jest napisane: „Dziś rano, w wiosce Hamamatsu, udaremniono zamach na pana Yoshiego. Samotny napastnik, shishi, został zabity. W czasie potyczki zginęła także pani Koiko. Zawiadomcie «Dom Wistarii» o naszym głębokim żalu. Wkrótce podamy dalsze wieści". Namu Amida Butsu...

Meikin zaniemówiła. Koiko nie żyje? — bezdźwięcznie poruszyła ustami. — To jakaś pomyłka! — z rozpaczą wykrzyknęła Raiko. — Na pewno! Koiko nie żyje? Kiedy to się stało? Nie ma daty! Shoya, jak... To kłamstwa. Same kłamstwa... — Przykro mi, data jest zaszyfrowana na górze — wybełkotał. — Wypadek zdarzył się wczoraj, z samego rana. W Hamamatsu, przy szlaku Tokaidó. Nie ma pomyłki. Pani, naprawdę... takie nieszczęście... — Namu Amida Butsu! Koiko? Koiko nie żyje? Meikin pustym wzrokiem spojrzała w jej stronę, łzy pociekły jej po policzkach. Zemdlała. — Służba! Wbiegło kilka dziewcząt. Przyniosły sole trzeźwiące i zimne ręczniki. Raiko usiłowała zebrać myśli i zrozumieć, co dla niej znaczy tak nagła zmiana sytuacji. Po raz pierwszy nie miała pewności, czy może zaufać Meikin, czy raczej obawiać się, co będzie, jeśli powie jej wszystko. Shoya klęczał bez ruchu. Wiedział, że wciąż musi udawać mocno wystraszonego, jak przystało na zwiastuna złych wieści, lecz w głębi duszy rozpierała go radość, że dane mu było dożyć takiej chwili. Nie wspomniał o drugiej wiadomości, zaszyfrowanej i przeznaczonej wyłącznie dla niego. Jej treść brzmiała: „Próbę zamachu podjęła Sumomo. Koiko prawdopodobnie uczestniczyła w spisku, została raniona shurikenem, a później ścięta przez Yoshiego. Przygotuj się do przejęcia depozytu Meikin i pod żadnym pozorem nie wspominaj imienia zamachowca. Strzeż Hiragi jak oka w głowie, jego informacje są nieoszacowanej wartości. Spróbuj go trochę przycisnąć; rodzina zgodnie z umową otrzymała sporą sumę. Za wszelką cenę potrzebujemy planów kampanii przygotowanej przez gai-jinów". Gdy tylko rozszyfrował treść pisma, siadł do ksiąg rachunkowych i dokładnie sprawdził stan konta Meikin, choć prawdę mówiąc znał wysokość owej sumy z dokładnością do jednej setnej miedziaka. Nie musiał się niczego obawiać. Niezależnie od tego, czy właścicielka „Domu Wistarii" zginie z rąk pana Yoshiego, czy uda się jej jakoś wykręcić z pułapki, bank osiągnie niezły profit. Gdyby zginęła, jej miejsce zajęłaby

inna mama-san, a wówczas część „spadku" można by przeznaczyć na pomoc finansową dla nowo przybyłej. Cała Yoshiwara była zależna od Gyokoyamy — dla banku stanowiło to ciągłe i zgoła niewyczerpane źródło zysków. Zycie potrafi płatać figle, myślał shoya. Ciekawe, co powiedziałyby Meikin i Raiko, gdyby poznały sekret sukcesów Gyokoyamy. Jedynie niektórzy z najbardziej zaufanych pracowników wiedzieli, że potężne zaibatsu stworzyła mama-san, kobieta obdarzona niesłychanym talentem do prowadzenia interesów. W początkach siedemnastego wieku, przy gorącym poparciu shóguna Toranagi, stworzyła otoczoną murem dzielnicę, gdzie w przyszłości miały się znaleźć wszystkie przybytki rozkoszy, lepsze i gorsze, rozrzucone dotąd po całym Edo. Dzielnica otrzymała nazwę Yoshiwara — Miejsce Trzciny — gdyż tak nazywał się obszar przeznaczony przez shoguna pod zabudowę. Powstała również nowa klasa kurtyzan, geisha, utalentowanych, wykształconych i z reguły niedostępnych dla uciech cielesnych. Obrotna niewiasta zaczęła się trudnić lichwą, zaczynając oczywiście od Yoshiwary, lecz wkrótce ścisnęła w swych mackach wszystkich, którzy kiedykolwiek korzystali z jej usług. Toranaga mądrze przewidział, że z chwilą gdy prostytucja zostanie zinstytucjonalizowana, łatwiej będzie kontrolować i lunapary, i klientów, co nie pozostawało bez wpływu na wysokość dochodów czerpanych z podatków. W jakiś czas później — co wydawało się niemożliwe w tamtych latach, a i do dziś pozostawało nie wyjaśnioną zagadką — przekonała shoguna, by jej najstarszego syna uczynił samurajem. Młodszym także zaczęło powodzić się coraz lepiej: jeden stał się właścicielem stoczni, drugi handlował ryżem, trzeci prowadził dobrze prosperującą gorzelnię, a ich potomkowie do dziś kontrolowali, jawnie bądź z ukrycia, różne gałęzie przemysłu. Samurajska część rodu otrzymała prawo do używania nazwiska Shimoda. Teraz niepodzielnie władali niewielkim, lecz znaczącym lennem o tej samej nazwie, w Izu. Założycielka Yoshiwary nad bramą wiodącą do dzielnicy kazała umieścić napis: „Żądza nie może czekać, lecz musi zostać zaspokojona". Zmarła w wieku

dziewięćdziesięciu dwóch lat. Jako mama-san nosiła imię Gyoko, Dama Szczęścia. — Shoya... — wykrztusiła ze szlochem Meikin. — Doradź mi, co mam robić. Powinnaś, pani, cierpliwie czekać... — odparł z wahaniem, ani na chwilę nie rezygnując z ostrożności, gdyż zauważył, że choć kobieta łka spazmatycznie i rozdzierająco, jej oczy bezlitośnie patrzą w jego stronę. — Czekać? Na co? Dobrze, będę czekać, lecz co dalej? — Jeszcze... jeszcze nie znamy wszystkich szczegółów. Nie znamy całego przebiegu wydarzeń. Przykro mi to mówić, lecz jeśli pani Koiko była zamieszana w spisek... — Świadomie wbijał nóż w jątrzącą ranę. Zwierzchnicy Gyokoyamy podejrzewali, że Meikin jest mocno zaangażowana w ruch son-no-joi i wbrew wyraźnym ostrzeżeniom utrzymuje kontakty z samym Krukiem. Nie tylko po to inwestowała w przyszłe dostawy ryżu, by osiągnąć spodziewany profit, lecz także by mieć asekurację banku w razie oskarżenia i procesu. - Koiko w spisku? Mój skarb, moja piękność? Nieprawda — rzuciła bez tchu. — Nie wierzę. - Meikin-san, gdy pan Yoshi powróci do Edo, bez wątpienia zażąda od ciebie wyjaśnień. Jeśli... wybacz mi... jeśli masz jakichś wrogów, którzy mogą wysunąć bezpodstawne oskarżenia, byłoby lepiej... o wiele lepiej... zawczasu zapewnić sobie ich przychylność. Meikin zdołała się już otrząsnąć z początkowego przerażenia i teraz gorączkowo szukała jakiejś drogi ucieczki. Wiedziała, że Yoshi będzie ją podejrzewał o wspieranie sonnd-joi, shishi i Katsumaty, a przed śmiercią Koiko mógł nawet zyskać na to dowód. Nie mogła zmienić tożsamości i zaszyć się w odległym miejscu; Japonia była zbyt scentralizowana. W całym kraju — dziesięć rodzin tworzyło podstawową jednostkę administracyjną, odpowiedzialną wobec prawa i obyczajów. Dziesięć takich jednostek tworzyło następny szczebel — i tak w górę, aż do ostatecznego prawodawcy, którym był daimyó. Nie miała dokąd uciec i gdzie się ukryć. Cóż mogłabym ofiarować wielkiemu panu Yoshiemu? Wychrypiała z trudem. Czuła się tak słaba, jak nigdy dotąd.

— Może... może jakąś ważną informację... — Na przykład jaką? - Przykro mi, nie wiem — odparł z przesadnym smutkiem. Sytuacja już jutro mogła ulec zmianie, lecz dziś jeszcze musiał udawać i płaszczyć się przed nimi, choć w głębi serca szydził z ich głupoty. Nie można podżegać do buntu penisem, zwłaszcza że prawdziwych shishi nie zostało dużo; wielu trafiło do więzień lub zostali zabici, a ci, którzy ocaleli, byli od dawna naznaczeni piętnem klęski. — Mogę jedynie przypuszczać, że pan Yoshi jest bardzo zaniepokojony stałą obecnością floty podstępnych gaijinów. Przygotowują się do wojny, ne? W chwili gdy zadał to pytanie, Meikin wściekle błysnęła oczami w stronę lekko zaczerwienionej Raiko. Ach, więc wiedziały, pomyślał z zadowoleniem. Oczywiście, że wiedziały, skoro przyjmowały u siebie cuchnących barbarzyńców! Na wszystkich bogów, jeśli tacy istnieli, ich informacje czym prędzej musiały dotrzeć do Gyokoyamy. — Taka wiadomość z pewnością... złagodziłaby jego cierpienia — dodał, mądrze kiwając głową, jak przystało na prawdziwego bankiera. - I wasze. Pół setki kroków dalej, w niewielkim pawilonie ukrytym w ogrodzie. Phillip Tyrer siedział ze skrzyżowanymi nogami, wykąpany, syt potraw i sake, nagi pod yukatą i w stanie wyraźnego uniesienia. Fujiko klęczała za nim, zręcznymi palcami wodziła po mięśniach karku, odnajdywała punkty, gdzie skupiały się ośrodki bólu i rozkoszy. Miała rozpuszczone włosy i także nosiła yukatę. Przysunęła się bliżej, delikatnie chwyciła zębami ucho Tyrera, w pobliżu samego środka, w miejscu wyjątkowo podatnym na tego rodzaju pieszczoty. Phillip aż sapnął z podniecenia, czując dotyk jej języka. Dłonie dziewczyny ani na chwilę nie zaprzestały wędrówki po jego plecach, zgarniały troski oraz wspomnienia rozmów z sir Williamem i Seratardem. Cholerny Francuz ze wszystkiego chciał wyciągnąć choćby najmniejszą korzyść, a przecież na dobrą sprawę, cóż znaczyły jego dwie nędzne łajby wobec całej flotylli pierwszorzędnych okrętów obsadzonych przez mężczyzn, a nie mięczaków!

W trakcie negocjacji Phillip czynił notatki, by później, w dwóch językach, spisać dwa jednobrzmiące dokumenty, gotowe do przedłożenia rządom Anglii i Francji, oraz rozkazy zrozumiałe dla admirała i generała. Świadomość umykającego czasu powodowała narastający ból głowy. Dobrze, że chociaż Andre brał udział w porannym spotkaniu; wyśmienicie przygotowany, bez przerwy sypał datami i pomysłami, umiejętnie podsuwał obu dyplomatom właściwe rozwiązania i kompromisy. Wszystkich czterech obowiązywała ścisła tajemnica. W końcu udało mu się wyśliznąć z budynku poselstwa, przejść przez most i zastukać do znajomych drzwi. Raiko otworzyła mu niemal natychmiast, powitała głębokim ukłonem i zaprowadziła do położonego w głębi ogrodu pawilonu, gdzie został wykąpany i nakarmiony. Nareszcie potraktowała go z szacunkiem należnym jego pozycji. Najwyższa pora, pomyślał z ukontentowaniem, każdym nerwem chłonąc dotyk palców Fujiko... Dziewczyna wciąż myślała o ostrzegawczych słowach Raiko: „Jakaś podstępna i nienasycona jędza z plebsu odciągnęła od nas tego gai-jina. Użyłam wszelkich środków, by go tu ponownie sprowadzić i nawet nie wspomnę, ile mnie kosztowało znalezienie odpowiednich posłańców. Nie zawiedź dziś w nocy, to może być twoja ostatnia szansa, by przywiązać go do nas jedwabnymi pętami. Wykorzystaj każdą sztuczkę, każdą technikę... nawet Księżyca za Wzgórzem". Fujiko zadrżała. Nigdy dotąd, choćby w czasie najgorętszych pieszczot, nie próbowała tego sposobu. Nieważne, pomyślała, lepiej przetrzymać krótką chwilę ekscentrycznej zabawy, niż pożegnać się z pieniędzmi za ten wieczór i za cały rok wiernej służby. Zaczęła namiętnie mruczeć, choć w wyobraźni widziała cichą wiejską za grodę, dzieci, czułego męża i dojrzewające źdźbła ryżu, tak piękne i obiecu jące... , Przegoniła niewczesne myśli. Przyjdzie czas na marzenia, gdy klient zaśnie. Dzisiaj usidli na zawsze niewdzięcznika! Od tego zależy honor całego „Domu Trzech Karpi". Okpiona przez jakąś podrzędną ulicznicę? Fe!

44 Kliper „Prancing Cloud" zahuśtał się na kotwicy podczas wieczornego pływu. — Trochę nas buja, kapitanie -— zauważył pierwszy oficer. Kapitan Strongbow skinął głową i nadal pykał z fajki. Stali na śródokręciu. Wiatr pogwizdywał w górze, wśród lin i bloków. Strongbow był jasnookim, potężnym mężczyzną koło pięćdziesiątki. — Będziemy mieli ładną noc; rześką, lecz niezbyt chłodną — zauważył z uśmiechem i dodał cicho: — W sam raz dla naszych gości. Oficer, równie słusznego wzrostu, barczysty i ogorzały, lecz o połowę młodszy od zwierzchnika, spojrzał w dół i wyszczerzył zęby. — Aye aye, panie kapitanie. Angelique i Malcolm stali ramię przy ramieniu na głównym pokładzie i wsparci o reling patrzyli na światła Yokohamy. Malcolm ubrany był w płaszcz, spodnie, zwykłą koszulę i miękkie buty. Pierwszy raz na okręcie podpierał się tylko jednym szczudłem, lecz nie sprawiało mu to zbytniego kłopotu. Angelique miała na sobie długą luźną suknię i gruby czerwony szal, narzucony na ramiona. W pobliżu było wejście na pokład działowy. Uzbrojenie klipra składało się z dziesięciu trzydziestofuntówek po obu burtach oraz z dwóch lekkich armat na dziobie i na rufie, a ich obsługa dorównywała umiejętnościami artylerzystom Królewskiej Marynarki Wojennej. Strongbow miał powód do dumy, gdyż nie każdy kliper, frachtowiec czy parowiec mógł się pochwalić taką załogą. — Cudowny widok, prawda? — zagadnął Malcolm, bezgranicznie szczęśliwy, co rzadko mu się zdarzało w życiu. — Dziś wieczór cały świat jest cudowny, mon amour — odpowiedziała, przysuwając się bliżej. Przed chwilą skończyli kolację i teraz czekali, aż służba uprzątnie z kajuty naczynia i przygotuje ją do nocnego spoczynku. Kajuta była obszerna, na całą szerokość pokładu. Zwykle zajmował ją kapitan z wyjątkiem dni właśnie takich, gdy gościł tai-pana. To było jedno z wielu

zarządzeń Dirka Struana, wydanych przed z górą trzydziestu laty, lecz wciąż przestrzeganych do najdrobniejszego szczegółu: we flocie Struanów obowiązywała najlepsza płaca, czystość, wyszkolenie i gotowość do walki. Strongbow obserwował morze i próbował określić kierunek fali w stosunku do wiatru. Na tym akwenie nawet niewielkie zmiany mogły wskazywać, że za kilka godzin nadciągnie tsunami, gigantyczna ściana wody, zrodzona tysiące mil stąd przez podmorskie trzęsienie ziemi i wchłaniająca wszystko, co stanęło na jej drodze, nie wyłączając portów i przybrzeżnych wiosek. Gdy upewnił się, że nic nie odbiega od normalności, ponownie popatrzył na Struana. Cieszył się, że widzi go na pokładzie, i byl zadowolony z nowych poleceń, zgodnie z którymi miał pod pełnymi żaglami wypłynąć z rana do Hongkongu. Jak wszyscy, dobrze wiedział, że Tess już przed kilkoma tygodniami wezwała syna do domu. Kłopot był tylko z dziewczyną. Na Boga, niech mnie szlag trafi, jeśli nazwę ją „panią Struan", myślał. Pani Struan jest jedna. Młody Malcolm żonaty? Wbrew jej rozkazom? Wbrew jej wyraźnym protestom? Na mózg mu padło, ot co. Czy taki związek może być legalny? W myśl prawa morskiego tak, gdyby oboje byli dorośli. A nie są. Ślub będzie unieważniony? Złota gwinea przeciwko złamanemu pensowi, że pani Struan znajdzie co najmniej dwadzieścia sposobów, żeby raz-dwa odkręcić całą sprawę. Chryste Panie! Co wtedy zrobią z dziewczyną? Co się z nią stanie? A z młodym Malcolmem? Skąd, u diabła, przyszło mu do głowy, że może wygrać w tym starciu? Dzięki Bogu, że to nie ja udzielałem im ślubu. A gdyby mnie o to poprosił? Nigdy w życiu! Za Chiny! Prawowita pani Struan dostanie szału: oboje są małoletni, a do tego dziewczyna jest katoliczką. Dojdzie do prawdziwej walki na śmierć i życie, syn stanie przeciwko matce i nie będą przestrzegać żadnych reguł, gdyż z niej wyłazi w złości prawdziwa diablica — o wiele gorsza niż z mojej Cat — a młody Malcolm wyraźnie się zmienił, stał się twardszy i bardziej stanowczy niż kiedyś. Dlaczego?. Z powodu dziewczyny? Bóg jeden umie na to odpowiedzieć, lecz dobrze zobaczyć, że tai-pan stal się w

końcu mężczyzną. Młody Malcolm bez wątpienia dostał hopla na jej punkcie. Kto ma go za to winić? Na pewno nie ja! Sam bym się z nią ożenił, gdybym miał okazję, przecież Bóg mi świadkiem, jak nie muszę czuwać nad łajbą, to zaraz chwytam butelkę i lecę do mojej koteczki. Parsknął śmiechem. Cat była jego wieloletnią kochanką; pochodziła z Szanghaju i cieszyła się zasłużoną sławą jędzy i zazdrośnicy, lecz w łóżku nie miała sobie równych. — Co ze zmianą rozkazów, kapitanie? Strongbow wzruszył ramionami. Na pewno nie było potrzeby, by Malcolm przed świtem wracał na ląd, a później z powrotem na okręt. I tak ledwo chodził — jedno czy dwa szczudła, bez różnicy. O wszystkie problemy i papiery do podpisu mógł zadbać McFay. Prawda, co też tam knuł mały Jamie? Rzecz jasna coś śmierdzącego — inaczej nie robiłby tajemniczej miny i nie odwołał przepustek na ląd dla całej załogi. Strongbow słyszał o planowanym pojedynku. Jeszcze jedna głupia awantura, wywołana nadmierną dumą Struanów i chęcią, by jak najmocniej dopiec Brockom, nawet wówczas, gdy jak wszyscy wiedzieli, lepiej byłoby zachować pokój. Wendeta trwała zbyt długo, Brockowie zyskali przewagę i trzymają nas krótko przy pysku. Do świąt będziemy pływać pod ich banderą? Boże, mam nadzieję, że do tego nie dojdzie. Ten młody dureń nie przejął cech ojca, lecz dziada. Chryste, co to był za człowiek! Strongbow pływał z nim wiele razy, wożąc opium wzdłuż chińskich wybrzeży, najpierw jako kadet, później kanonier, a w końcu jako trzeci oficer pod Stridem Orlovem — Garbusem — który tuż po tai-panie dowodził całą flotyllą kliprów. Zobaczył, że Malcolm obejmuje dziewczynę, że ona także przytula się do niego — i całym sercem zapragnął ich szczęścia. To musi być ciężko rosnąć na tai-pana — lub prawie tai-pana — Noble House i wciąż żyć w cieniu dziada... oraz własnej matki. Strongbow powoli przeszedł na drugą burtę i spojrzał na morze. Pierwszy oficer podążył za nim. Obaj podnieśli głowy na skrzek ptaków siedzących wśród olinowania. Od szczytu masztu oderwała się pierzasta kula i po chwili zniknęła w ciemnościach w poszukiwaniu miejsca na nocny połów. W ślad za pierwszym rybołówcą

cicho poszybował drugi. Malcolm i Angelique stali bez ruchu, zatopieni w szczęściu. W klepsydrze na mostku przesypał się piasek, znaczący upływ kolejnej półgodziny. Wachtowy natychmiast obrócił zegar i wydzwonił sześć szklanek. Jedenasta. Z innych okrętów także dobiegało echo dzwonów. Młodzi wrócili do rzeczywistości. — Czas zejść na dół, Angelique. — Jeszcze chwilę, najdroższy. Czen przyrzekł, że nas zawiadomi, gdy kajuta będzie gotowa. — Myślała o tym od chwili, gdy spytał: — Chciałabyś dzisiaj, teraz, wyjść za mąż...? Uśmiechnęła się, pocałowała go w podbródek i wyrecytowała zawczasu ułożoną formułkę: — Witaj, mój ukochany mężu. Będziemy wiedli wspaniałe życie i obiecuję, że nigdy więcej nie zaznasz bólu i będziesz zdrowszy niż dotychczas. Zgadzasz się? — Po tysiąckroć... kochana żono. Znów kilka ptaków zerwało się z rei, a na pokładzie pojawił się Czen z wiadomością, że wszystkie rozkazy tai-pana zostały spełnione. — Pamiętaj, by nie obudzić tai-tai, gdy rankiem przyjdziesz po mnie powiedział po kantońsku Malcolm. „Tai-tai" znaczyło „pierwsza z najpierwszych", „główna żona" — i było określeniem kobiety posiadającej nieograniczoną władzę w każdej chińskiej rodzinie, równą władzy męża demonstrowanej na zewnątrz. — Dobrych snów, panie, dziesięciu tysięcy synów, missy. — Tai-tai — poprawił go Malcolm. — Dziesięciu tysięcy synów, tai-tai. — O co mu chodzi, Malcolmie? — z uśmiechem spytała Angelique. — Życzy ci szczęścia w małżeństwie. — Dohjeh, Czen — powiedziała. — Dziękuję. Chińczyk stał bez ruchu, póki nie pożegnali się z kapitanem i nie zeszli do kajuty. Malcolm, wsparty na szczudle, jedną ręką obejmował żonę. Ajajaj, myślał Czen, idąc w stronę forkasztelu, wszyscy bogowie, wielcy i mali, strzeżcie mego pana i dajcie mu moc zadośćuczynienia za wszystkie krzywdy — stare i nowe — lecz przedtem rozważcie moje

kłopoty i przekonajcie Znamienitego Czena i tai-tai Tess, że nie miałem nic wspólnego z tym małżeństwem. Strongbow obserwował go z górnego pokładu. — Wszyscy są już w kojach? Cała służba? — zwrócił się do pierwszego oficera. — Rozwiesiliśmy hamaki w składzie żagli na sterburcie. Usną jak dzieci, chyba że będziemy sztormować. — Dobrze. Chce pan teraz łyknąć nieco herbaty? — Tak, dziękuję. Zaraz wracam. — Pierwszy oficer miał objąć wachtę od północy do czwartej rano, więc czym prędzej zbiegł po trapie. Po drodze zerknął w głąb korytarza. Drzwi od kajuty były zamknięte. Usłyszał szczęk zasuwanego skobla. Z uśmiechem, cicho pogwizdując, ruszył w stronę kambuza. Malcolm oparł się o drzwi, spocony z podniecenia. Chciał bez żadnej pomocy podejść do koi. Angelique stanęła w głębi kajuty i popatrzyła w jego stronę. Pomieszczenie było schludne i ciepłe. Duży stół i kilka masywnych krzeseł umocowano do podłogi, podobnie jak szeroką koję, zdolną pomieścić dwie osoby. Jeszcze jeden zwyczaj ustanowiony przez tai-pana. Wysokie wezgłowie było wsparte o grodź rufową, a spore płachty płótna, wzmocnione linami, tworzyły bezpieczną osłonę, gdy okręt szedł z wiatrem lub halsował pod pełnymi żaglami. Po lewej burcie była niewielka łazienka i toaleta. Po prawej stał kufer na ubrania. Blask wiszącej u sufitu lampy naftowej kładł miękkie cienie na sprzętach i meblach. Młodzi z wahaniem spojrzeli na siebie. — Angelique? — Tak, cheri? — Kocham cię. — Ja cię też kocham, Malcolmie. Jestem taka szczęśliwa... Żadne z nich nie wykonało najmniejszego ruchu. Szal zsunął się lekko z ramion dziewczyny, odsłaniając delikatną skórę i jasnozieloną suknię w stylu empire, z mocno opiętym i podwyższonym stanikiem. Fałdy cienkiego jedwabiu, zebrane pod biustem, wznosiły się i opadały w rytm

uderzeń jej serca. Wzór sukni, świetny model haute couture, został zaczerpnięty z najnowszego numeru „L'Illustration", nadesłanego przez Colette. Odbiegająca od ogólnie przyjętej mody, urzekała swą prostotą. Gdy Angelique pojawiła się w niej na kolacji, Malcolm i Strongbow aż jęknęli ze zdumienia. Młodzi małżonkowie patrzyli sobie prosto w oczy. Angelique nie potrafiła znieść tak długiego oczekiwania. Widziała, że Malcolm także płonie z niecierpliwości, by ją objąć, przytulić i ukołysać w ramionach, więc podbiegła lekkim krokiem i rzuciła mu się na szyję. Zapomniany szal opadł na podłogę. — Chodź, cheri — zamamrotała oszołomiona, wzięła męża pod ramię i gdy poczuła, że wsparł się na niej, wyszeptała w myślach kolejną modlitwę, błagając Niebiosa o chwilę ucieczki od przeszłości i przyszłości, o kilka minut zapomnienia. Podprowadziła go do koi z mocnym postanowieniem, że da mu wszystko, czego pożądał i czego oczekiwał. Tuż po niespodziewanych zaślubinach zaczęła przygotowywać się na ten moment, układać własne plany i wspominać, co mówiła Colette o zachowaniu dam dworu w czasie nocy poślubnej: „Przede wszystkim musisz przejąć inicjatywę, dosiąść rumaka niczym doświadczony jeździec, kierować nim pewną ręką, stanowczo, lecz delikatnie, by zniszczyć chęć gwałtu, która drzemie nawet w najbardziej czułym mężu, i zmniejszyć poczucie bólu. Bądź na to przygotowana..." Ręce Malcolma niecierpliwie błądziły po jej skórze, usta szukały pocałunku. — Pozwól... — powiedziała niemal bez tchu, także spragniona pieszczot. Pomogła mu zdjąć płaszcz i koszulę i drgnęła na widok szerokiej blizny szpecącej mu talię. — Mon Dieu, już zapomniałam, jak mocno cię skrzywdzono. Z Malcolma wyparowało całe podniecenie. Jedynie serce nadal waliło mu niczym młotem. Miał ogromną ochotę czym prędzej okryć się jakimś kawałkiem materiału, lecz zmusił się, by tego nie zrobić. Nie mógł przecież wiecznie ukrywać swej ułomności. — Przepraszam... — Nie przepraszaj, mon amour — odpowiedziała pośpiesznie. Ze łzami

w oczach przywarła do niego. — To moja wina, że musiałeś cierpieć. Tak mi przykro... — Przestań, najdroższa. To dżos. Obiecuję, że wkrótce wszystkie nasze zmartwienia staną się tylko złym snem... — Tak, na pewno. Jaka jestem głupia... —Wciąż przytulona, zła na siebie za chwilę słabości, otarła łzy, a wraz z nimi ulotny smutek, i pocałowała go szybko, jakby nic się nie stało. — Wybacz, kochanie, wciąż zapominam o moich obowiązkach. Siadaj tutaj. Posłuchał bez słowa. Spojrzała na niego nieco zamglonym, lecz błyszczącym wzrokiem, zdjęła jedwabny pasek, rozpięła stanik i pozwoliła, by suknia osunęła się na podłogę. Stała jedynie w krótkim dessous i pantalonach. Malcolm wyciągnął rękę, lecz umknęła mu z chichotem i podbiegła do kufra, gdzie miała lustro, pachnidła i balsamy. Zalotnym, nieco przekornym ruchem musnęła perfumami szyję i piersi. Malcolm, zauroczony jej wyglądem, nie zwracał uwagi na te igraszki. W uszach dźwięczały mu słowa, które wypowiadała przy różnych okazjach „Francuzi są całkiem inni niż ty, kochany. Traktujemy miłość otwarcie, bez fałszywej skromności, jak to czynią Anglicy. Wierzymy, że można porównać ją do wystawnej uczty, zniewalającej wszystkie zmysły, podczas gdy naszym biednym angielskim braciom i siostrom wpaja się przekonanie, iż to najpiękniejsze z uczuć jest czymś wstydliwym, wymagającym pośpiechu i dopuszczalnym jedynie w ciemnościach. Zobaczysz, gdy się pobierzemy..." I oto mogli być razem. Angelique była jego żoną, kokietowała go gestem i uśmiechem, aż poczuł niewysłowioną radość i narastającą niczym pulsując góra falę podniecenia. Dzięki Bogu, pomyślał, gdyż od wielu tygodni, mim usilnych prób i pomocy dziewcząt z Yoshiwary, nie udawało mu się osiągnąć takiego stanu. — Angelique... — odezwał się chrapliwie. Nieśmiało zrzuciła bieliznę, podeszła do lampy i przesunęła klosz w dół. Kajuta pogrążyła się w nastrojowym półmroku. Malcolm z niemym zachwytem spoglądał na żonę — jej nagie ciało było jak obraz ze snu, a jednocześnie emanowało prawdziwym, gorącym życiem. Angelique bez

pośpiechu wdrapała się na koję i legła u jego boku. Miłosne szepty, uścisk dłoni, pieszczoty, ciężkie oddechy... Malcolm przysunął się bliżej, choć cicho syknął z bólu. Gorące usta i namiętne pocałunki. Dłonie Angelique poruszały się wolno, z rozważną czułością, a ona sama przywoływała w myślach obraz szczęśliwej i niewinnej pierwszej miłości, jaką chciała mu ofiarować — gotowa na wszystko, lecz nieco wystraszona. — Malcolm... Malcolm... — mruczała przy każdym pocałunku. Kocha go, ufna, że Babcott zgodnie z prawdą odpowiedział na jej pytanie: „Nie martw się, że przez jakiś czas nie będzie mógł jeździć konno i tańczyć polki. To nie ma żadnego znaczenia, jeśli zechce powozić poczwórnym zaprzęgiem, dowodzić statkiem, rządzić Noble House lub płodzić dzieci i być najlepszym mężem na świecie..." Pragnęła go z całej siły, lecz próbowała powściągnąć swą namiętność. Postępowała zgodnie z planem, pomagała, prowadziła i wreszcie z urywanym jękiem, bez wahania, przywarła do niego w ciasnym uścisku i poddała się rytmicznemu kołysaniu, aż w końcu — zbyt szybko — posłyszała krzyk i poczuła, że ciało Malcolma pręży się w szybkich spazmatycznych skurczach. Jeszcze jeden jęk i jeszcze jeden... aż w końcu bezwładna, ciężko dysząca masa przygniotła ją do koi — lecz nie zmiażdżyła. To dziwne, pomyślała, że z taką łatwością mogę go udźwignąć, że wszystko ułożyło się tak dobrze. Szeptała mu wprost do ucha słodkie i czułe słówka, uspokajała, gdyż wciąż sapał chrapliwie, zadowolona, że ten pierwszy raz dał im obojgu prawdziwą chwilę szczęścia. Malcolm był wpółprzytomny, zastygły w jakimś dziwacznym plateau, bezsilny, pusty i pozbawiony wszelkich emocji z wyjątkiem bezgranicznej miłości do tej niezwykłej istoty, która całkiem naga, z nawiązką spełniła jego marzenia. Wciąż czuł jej smak, zapach i dotyk. Chłonął ją każdą częścią ciała. Wszystko go cieszyło. Był w euforii. Jest moja, myślał, a ja okazałem się na tyle mężczyzną, na ile ona kobietą i... Chryste, mam nadzieję, że nie sprawiłem jej bólu. — Wszystko w porządku, Angelique? — spytał zduszonym głosem. Powoli odzyskiwał spokój, lecz słowa nadal z trudem przechodziły mu przez

gardło. — Nie skrzywdziłem cię? — Nie, najdroższy... Bardzo cię kocham. — Ja też cię kocham. Nawet nie potrafię w pełni wyrazić swego uczucia. — Pocałował ją i zaczął pomału unosić się na łokciach. — Nie, proszę, jeszcze nie wstawaj. Dobrze mi z... Co się dzieje, kochany? — spytała nerwowo i zacisnęła dłonie na jego ramionach. — Nic. Nic takiego — wymruczał, choć w chwili gdy się poruszył, ostry ból przeszył mu ciało od bioder aż do podstawy czaszki. Ostrożnie ponowił próbę. Tym razem poszło mu lepiej i zdołał stłumić jęk. — Leż spokojnie — łagodnie powiedziała Angelique. — Odpoczywaj, mon amour. Dobrze mi w twoich objęciach. Malcolm... Z wdzięcznością posłuchał jej prośby, zaczął szeptać o tym, jak bardzo ją kocha, tak rozluźniony, spokojny, zadowolony i senny, że minęło ledwie kilka minut i zasnął. Dzwon pokładowy wybił jedną szklankę; było już wpół do pierwszej. Malcolm nawet nie drgnął. Angelique leżała bez ruchu, szczęśliwa, odprężona i z ufnością patrząca w przyszłość. Cieszył ją spokój panujący w kajucie, ciche trzeszczenie belek, plusk fal uderzających o burty i nade wszystko kojące poczucie spełnienia. Po cichu, by nie zbudzić śpiącego męża, zsunęła się z łóżka i weszła do łazienki. Westchnęła, prosząc Boga o przebaczenie. Niewielkie draśnięcie nożykiem. Andre powiedział: „Rzadko który mężczyzna umie rozpoznać w noc poślubną, czy jego oblubienica jest dziewicą, jeśli nie ma wobec mej żadnych podejrzeń. Wystarczy nieco strachu, jęk w odpowiedniej chwili, wiele mówiąca strużka krwi na przypieczętowanie sprawy i rankiem wszystko będzie jak być powinno". Paskudny cynik, pomyślała. Boże chroń mnie przed nim i wybacz mi moje grzechy... Cieszę się, że jestem zamężna i że wkrótce wyjadę do Hongkongu, gdzie nie będę musiała myśleć o nikim innym, tylko o moim Malcolmie. Niemal tanecznym krokiem podbiegła do koi. Lekko wsunęła się w pościel i wzięła Malcolma za rękę. Oczami wyobraźni widziała przed sobą szczęśliwe lata. Bardzo cię kocham, szepnęła bezgłośnie. Obudziła się z nagłym strachem, że znów przeżywa trzęsienie ziemi. Kajuta tonęła w mroku, jedynie wątły płomień lampy migotał chybotliwie. Po chwili przypomniała sobie, że sama przygasiła światło przed zaśnięciem. Dźwięk,

który ją obudził, był głosem dzwonu, a nie łoskotem widzianej we śnie walącej się katedry. Domniemane trzęsienie ziemi okazało się tylko łagodnym chybotaniem okrętu. Spojrzała na leżącego obok Malcolma i pierwszy raz w życiu ogarnęło ją poczucie całkowitego bezpieczeństwa. Jej małżeństwo było rzeczywistością, nie kolejnym sennym marzeniem. Cztery szklanki? Druga w nocy czy szósta rano? Nie, głuptasie, gdyby wstawał świt, przez okna wpadałoby nieco blasku, a przecież Malcolm wspomniał, że musimy jeszcze zejść na ląd, nim podniosą kotwicę i powrócimy do cywilizacji, by stawić czoło Smoczycy siedzącej w swym gnieździe — to znaczy, by złożyć wyrazy szacunku teściowej, którą oczaruję swym wyglądem oraz zachowaniem i która szybko mnie pokocha i stanie się troskliwą babcią. Spojrzała na majaczącą w półmroku sylwetkę śpiącego. Malcolm leżał na boku, z głową wspartą na zgiętej prawej ręce. Oddychał równo, z jego twarzy zniknęły wszystkie ślady troski. Angelique czuła ciepło i prawdziwie męski zapach, bijące od jego ciała. To mój mąż. Kocham go i należę tylko do niego, a reszta nigdy się nie zdarzyła. Wreszcie jestem naprawdę szczęśliwa! Dotknęła go lekko. Poruszył się, wyciągnął dłoń w jej stronę. — Cześć, kochanie — mruknął w półśnie. — Je t'aime. — Je t'aime Assi. Na chwile zapomniał o swoim stanie, obrócił się gwałtownie i wstrzymał oddech, gdyż ostre igły bólu przeszyły go aż po gałki oczu. Gdy atak minął, westchnął głęboko. — Je t'aime cheri – powtórzyła Angelique i pochyliła się nad nim. – Nie, nie ruszaj się. Leż spokojnie – szepnęła między pocałunkami. – Leż spokojnie , mon amour – dodała ze śmiechem. W jej gósie zadźwięczała nuta pożądania. Po chwili i jego ogarnęła namiętność. Podniecony, pulsujący, całkiem oderwany od świata, czuł jedynie kuszącą obecność Angelique i poruszał się najpierw wolno, potem coraz szybciej , potem znowu wolniej , aż usłyszał jej natarczywe, chrapliwe wezwania. Odpowiedział natychmiast , mocniej i mocniej ,naprężając wszystkie ścięgna i mięśnie, zmuszając ją , by dotarła na szczyt ekstazy, zwolniła i znów zaczęła się wspinać. Trzymał

ją, ściskał, drążył , aż poczuła, że jej ciało znika, traci wagę i rozpływa się nicości. Opadła niemal bezwładnie, każdym krzykiem i ruchem wciągała go głębiej do swego wnętrza. Z ostatnim pchnięciem muskuły Malcolma napięły się do granic wytrzymałości, jęknął , jęknął i zawisł w próżni, dzikie targnięcie ciałem, aż do końcowego , przynoszącego ulgę skurczu, po którym zamarły wszelkie ruchy. Dwa zdyszane oddechy, dwa łomoczące serca i zmieszana woń potu. Minęło sporo czasu, nim Malcolm w pełni odzyskał świadomość. Nie czuł ciężaru spoczywającej na nim uśpionej postaci. Leżał bez ruchu, szczęśliwy, choć wciąż rozedrgany niedawnym uniesieniem. Jedną reką przytrzymywał śpiącą Angelique; rozpierała go radość, że zdobył tak wspaniałą żonę. Na rozpalonych policzkach czuł jej chłodny, spokojny i głęboki oddech. Jasno, z pełną wiarą mógł myśleć o przyszłości, bez krzty zwątpienia we własne siły. Był pewien, że postąpił słusznie decydując się na małżeństwo, że uda mu się pogodzić z matką, że razem pokonają Brocków, Norberta, uniemożliwią handel opium i bronią oraz przekonają McFaya, by został. Będzie rządził dziedzictwem Struanów we właściwy sposób — jak przystało na prawdziwego tai-pana. Przysiągł w duchu, że dołoży wszelkich starań, by Noble House znów stał się pierwszym w Azji i jako taki przeszedł w ręce nowego tai-pana, pierworodnego syna imieniem Dirk, pierwszego z wielu synów i córek. Nie zdawał sobie sprawy, jak długo leżał, zatopiony w myślach i planach, przepełniony zadowoleniem, miłością i szczęśliwy jak nigdy dotąd. Trzymał w ramionach ukochaną, wdychał jej oddech, bezgłośnie szeptał czułe słowa, aż zasnął błogo, bez wspomnień o strasznym, cudownym, dławiącym, wirującym i obezwładniającym przebłysku nieśmiertelności, który zdawał się rozdzierać go na strzępy.

45 Środa, 10 grudnia Szarym świtem Jamie McFay zbiegł z pomostu Miasta Pijaków i skręcił w przecznicę. Za rogiem budynku zobaczył Gornta i Norberta stojących na

Ziemi Niczyjej, czekających tam, gdzie powinni czekać. Nie zwrócił najmniejszej uwagi na niewielką skrzynkę, którą trzymał Gornt; bez wątpienia znajdowała się w niej para pistoletów. Jeśli nie liczyć stada much, ponury i zaśmiecony zaułek wyglądał na opuszczony. Jamie minął ledwie kilku pochrapujących pijaków, leżących pod ścianami, na ławkach lub po prostu na ziemi. Nie spojrzał w ich stronę. — Przepraszam — wysapał, z trudem łapiąc oddech. Podobnie jak dwaj pozostali mężczyźni nosił płaszcz i kapelusz, chroniące przed ciężkim i przepełnionym wilgocią porannym powietrzem. — Przepraszam za spóźnienie. Wła... — Gdzie jest tai-pan przeklętego Bloody House? — arogancko przerwał mu Norbert. — Spietrał, czy co? — Odpierdol się — warknął Jamie. Twarz miał równie szarą jak wiszące nad nimi niebo. -— Malcolm zmarł. Tai-pan nie żyje. — Widział, że gapią się na niego w najwyższym zdumieniu. Sam także nie mógł w to jeszcze uwierzyć.— Właśnie wracam z okrętu. Miałem tam być przed świtem, gdyż tai-pan... oboje... pragnęli spędzić noc na pokładzie „Prancing Cloud". Był... — Nie mógł dalej mówić. Łzy pociekły mu po policzkach i znów przypomniał sobie chwilę, gdy dotarł do trapu, gdzie blady, wystraszony Strongbow wykrzykiwał, że młody Malcolm umarł, że wysłano już łódź po doktora, lecz na miłość boską, to i tak się na nic nie zda, gdyż Malcolm na pewno nie żyje. Wbiegł na pokład. Zobaczył skuloną, okrytą kocami Angelique i stojącego obok niej pierwszego oficera, lecz minął ich bez słowa, modląc się w duchu, by to, co usłyszał, okazało się kłamstwem lub jakimś sennym koszmarem. Kajuta była skąpana w świetle. Malcolm leżał na plecach na koi, okryty prześcieradłem aż pod brodę. Miał zamknięte oczy, a na jego twarzy zagościł spokój śmierci. Za życia nigdy tak nie wyglądał, pomyślał z rozpaczą Jamie. — To... to Czen. — Z ust Strongbowa płynął nieprzerwany potok słów. — Służący Czen. Dziesięć, piętnaście minut temu przyszedł obudzić Malcolma, otworzył drzwi... i go znalazł... przecież wiesz, Jamie, że drzwi od kajuty zawsze można otworzyć od zewnątrz. Wszedł do środka, z początku myślał, że śpią. Dziewczyna spała, lecz Malcolm nie, więc nim potrząsnął i zobaczył, co się stało, i sam niemal umarł ze zgrozy, i wybiegł do mnie, a do tego czasu

ona już się obudziła. Wrzeszczała, biedna, wrzeszczała, jakby miała chęć zedrzeć sobie gardło, więc wyprowadziłem ją stamtąd i kazałem pierwszemu, by jej pilnował, a potem wróciłem, lecz nie było żadnej wątpliwości, biedny chłopak, leżał tak, jak go teraz widzisz, tyle tylko, że zamknąłem mu oczy, ale popatrz... spójrz tutaj... Drżącą ręką ściągnął prześcieradło. Malcolm był nagi. Dolna część jego ciała spoczywała w przyschniętej i zbrązowiałej kałuży na przesiąkniętym krwią materacu. — Chyba... dostał krwotoku, lecz Bóg jeden wie dlaczego, choć myślę... — Chryste Panie — powiedział Jamie. Opadł na krzesło i klął nieprzerwanie w oszołomieniu. Malcolm? — Co mam, u diabła, zrobić, Chryste Panie? — spytał bezradnie. Huczący głos Boga wypełnił całą kabinę: — Zapakuj go w lód i odwieź do domu! Jamie z przerażeniem zerwał się na równe nogi. Zobaczył wystraszone spojrzenie Strongbowa i zrozumiał nagle, że to kapitan odpowiedział na jego pytanie. Nawet nie zdawał sobie sprawy, że głośno mówi. — Tylko tyle masz mi do powiedzenia, do cholery?! — krzyknął. — Wybacz, Jamie, nie chciałem... to znaczy... — Strongbow otarł czoło. — Czego ode mnie oczekujesz? Minęła cała wieczność, nim McFay wymruczał: — Nie wiem. — Wciąż dudniło mu w uszach i w głowie. — Normalnie pochowalibyśmy go w morzu, bo inaczej się nie da... ale tu można wyprawić pogrzeb na lądzie... Jak mogę ci pomóc? McFay stwierdził, że jego umysł pracuje z niezwykłą powolnością. Zobaczył Ah Tok, przycupniętą przy koi, wątłą, zwiędłą staruszkę, kiwającą się na piętach i niemo poruszającą ustami. — Ah Tok idzie na górę, tu nic, heja? Nie zareagowała. Wciąż się kołysała i szeptała bezgłośnie. Jamie powtórzył polecenie, lecz bez rezultatu. — Zostań tutaj — powiedział do Strongbowa. — Zaczekaj na Babcottą lub Hoaga. Wyszedł na pokład i przyklęknął przy Angelique. Nadal panował mrok, do świtu było jeszcze trochę czasu. Dziewczyna nie odpowiadała na pytania

McFaya, choć ten próbował w delikatnych słowach ułagodzić jej rozpacz i zapewniał ją, że jest mu bardzo, bardzo przykro. Na chwilę uniosła głowę, zerknęła na niego nie widzącym wzrokiem, wielkie niebieskie oczy błysnęły w białej jak kreda twarzy, po czym ponownie zawinęła się kocem i wbiła w pokład puste spojrzenie. — Schodzę na ląd, Angelique. Na ląd, słyszysz? Myślę... myślę, że najlepiej będzie zawiadomić sir Williama. Rozumiesz? — Zobaczył, że tępo skinęła głową, i po ojcowsku pogładził ją po włosach. Przy trapie powiedział do Strongbowa: — Opuśćcie banderę do połowy masztu. Cała załoga ma być na pokładzie, rozkaz wyjścia w morze został odwołany. Wrócę, jak będę mógł najszybciej. Najlepiej niczego nie ruszaj do przyjścia Babcottą lub Hoaga. Gdy znalazł się na przystani, poczuł gwałtowne mdłości. Teraz widział przed sobą Norberta i Gornta. Gornt był przerażony, Norbert błysnął oczami i Jamie, mimo przygnębienia, usłyszał jego pytanie: — Malcolm nie żyje? Jak to się stało, na miłość boską? — Nie wiem — wykrztusił. — Po... po... posłaliśmy po Babcottą, lecz wszystko wskazuje na to, że miał krwotok. Muszę iść do sir Williama. — Obrócił się, by odejść, lecz stanął jak wryty słysząc urągliwy śmiech Norberta. — Mówisz, że ten pętak wykitował w noc poślubną? W trakcie roboty? Przyszedłem go zabić, a on bez mojej pomocy przepieprzył się przez Perłowe Wrota? Stary Brock będzie się zwijał z radości... Zaślepiony gniewem McFay trzasnął go pięścią w twarz, zwalił z nóg, usiłował poprawić z lewej, lecz chybił, stracił równowagę i upadł na kolana. Norbert, ze spuchniętym nosem i zakrwawioną twarzą, zwinął się jak kot, zerwał z ziemi i rycząc z wściekłości, wymierzył silnego kopniaka w głowę McFaya. Czubkiem buta zaczepił za kołnierz płaszcza i to nieco złagodziło impet ciosu, tak że Jamie tylko potoczył się na bok, zamiast paść ze złamanym karkiem. Norbert otarł krew z twarzy, skoczył w przód i znów usiłował kopnąć przeciwnika, lecz tym razem McFay był przygotowany na atak — zrobił unik i wstał z zaciśniętymi pięściami, choć na chwilę stracił czucie w lewym ręku. Przez chwilę tylko spoglądali na siebie, gdyż ból okazał się silniejszy niż

nienawiść. Gornt chciał ich rozdzielić, lecz w tej samej chwili obaj ruszyli do dalszej walki, odtrącając go na bok niczym piórko. Poszły w ruch pięści i stopy. Palcem w oko, kolanem w krocze, paznokciami po twarzy, za ubranie, za włosy, każdy sposób dobry, by pognębić przeciwnika — złość gromadzona latami eksplodowała z niespożytą siłą. Jamie był tego samego wzrostu co Norbert, lecz o trzydzieści funtów lżejszy i mniej zaciekły. W ręku Greyfortha błysnął nóż. McFay i Gornt krzyknęli głośno. Norbert zaatakował, chybił, cofnął się i ciął powtórnie, tym razem do krwi. Jamie niezdarnie usiłował skontrować, nie trafił i poczuł ostry ból w nadwerężonym ramieniu. Norbert z okrzykiem zwycięstwa pchnął nożem — chciał zranić, lecz nie zabić; w tej samej chwili pięść McFaya spadła mu na nasadę nosa i skruszyła kości. Osunął się z głośnym jękiem. Pełzł na czworakach, ociemniały z bólu i pokonany. Zdyszany Jamie stanął tuż przy nim. Gornt był zdania, że powinien zakończyć walkę silnym kopnięciem w krocze, w głowę lub po prostu zgnieść piętą twarz przeciwnika. Sam postąpiłby właśnie w ten sposób, gdyż uważał, że nie wolno używać noża w honorowym starciu ani kpić ze śmierci, nawet gdy chodzi o wroga. Cieszył się ze zwycięstwa McFaya, lecz nagły zgon Malcolma pokrzyżował mu plany. Nie przewidywał takiego obrotu sprawy. Teraz, w miarę szybko, musiał dostosować się do zupełnie nowej sytuacji. Jak, w imię Boga? Czy dałoby się jakoś wykorzystać tę bójkę? Rozmaite rozwiązania przelatywały mu przez głowę, gdy czekał na następny ruch McFaya. Jamie nie czuł już złości. Oddychał ciężko. Splunął, gdyż usta miał wypełnione krwią i śliną. Od dawna chciał dołożyć Norbertowi za wszystkie zaczepki — i za umyślne sprowokowanie Malcolma. Nareszcie mu się udało. — Posłuchaj, łajdaku — zachrypiał, zdziwiony brzmieniem własnego głosu. Czuł się naprawdę paskudnie. — Jeśli jeszcze raz powiesz coś złego o tai-panie lub spróbujesz się z niego naśmiewać, to przysięgam na Boga, że rozerwę cię na strzępy. Ociężałym krokiem minął Gornta. Nawet nie spojrzał w jego stronę, lecz skierował się na pomost. Kilkanaście jardów dalej noga powinęła mu się

na jakimś dołku i z przekleństwem upadł na kolana, całkowicie obojętny na otoczenie. Norbert powoli dochodził do siebie. Pluł krwią i obmacywał zmiażdżony nos. Był wściekły, że przegrał. Stary Brock nigdy ci nie wybaczy, huczało mu w głowie, pozbawi cię premii i obiecanych poborów, staniesz się pośmiewiskiem całej Azji, pobity i na zawsze oszpecony przez tego chuderlawego sukinsyna McFaya, bękarta Struanów... Udało mu się wstać. Z wysiłkiem uniósł ciężkie powieki. Wciąż zamroczony, ciężko łapał powietrze otwartymi ustami, a twarz i głowa paliły go żywym ogniem. Zapuchniętymi oczami zobaczył oddalonego o parę kroków McFaya, odwróconego tyłem i pomału wstającego z klęczek. Gornt stał nieco z boku; w dłoni ściskał dwulufowy pistolet pojedynkowy. Myśli kłębiły się w głowie wpółoszalałego z bólu Norberta. Nie mogę chybić z tej odległości. Gornt jest jedynym świadkiem, a podczas śledztwa można powiedzieć: McFay sięgnął po broń, sir Williamie, walczyliśmy przez chwilę, lecz uderzył mnie pierwszy, prawda, Edwardzie, na Boga, powiedz prawdę... a potem, wasza miłość, to straszne, rozległ się huk strzału i biedny Jamie... Chwycił pistolet i wycelował. — Jamie! — krzyknął Gornt ostrzegawczym tonem. McFay obrócił się i ze zdumieniem spojrzał w czerniejący wylot lufy. Norbert ze złym uśmiechem nacisnął spust, lecz Gornt był szybszy. Z głośnym okrzykiem podbił mu dłoń, zagrodził drogę, z zadziwiającą siłą chwycił oburącz pistolet i obrócony tyłem do McFaya przez chwilę udawał, że się szarpie. Norbert z przerażeniem zobaczył w jego oczach zimną determinację. Gornt skierował lufę w jego pierś i pociągnął za cyngiel. Greyforth padł martwy. Amerykanin z udawanym przestrachem odskoczył od trupa. Wszystko rozegrało się w ciągu zaledwie kilku sekund. — Chryste Wszechmogący... — jęknął Jamie. Chwiejnie postąpił parę kroków i osunął się na kolana obok leżącego. — Boże... nie wiedziałem, co robić, o Boże... — bełkotał Gornt. — Greyforth miał zamiar strzelić panu w plecy, więc tylko... O Boże, panie McFay, przecież pan widział, prawda? Krzyknąłem, żeby pana

ostrzec, ale... Co teraz zrobimy? On chciał pana zabić... strzelić w plecy... Nietrudno mu było oszukać otumanionego McFaya, który po chwili niepewnym krokiem ruszył po pomoc. Zostawszy sam, Gornt westchnął z ulgą. Był z siebie zadowolony. W mgnieniu oka przejrzał zamiar Norberta i nie wahał się ryzykować życie, by wygrać. „Gdy stawiasz wszystko na jedną kartę, musisz precyzyjnie wyliczyć czas i sposób wykonania właściwego ruchu" — brzmiał początek jednej z wielu długich litanii, którymi karmił go ojczym, zapalony hazardzista. „Czasem, mój mały Eddie, pojawia się jakaś szansa, prawdziwy dar Losu. Dostajesz coś szczególnego, chwytasz to i rozwalasz przeciwnika. Nie możesz przegrać, pod warunkiem że nie wpadniesz w pułapkę. Nie pozwól się oszukać, gdyż Diabeł wykorzysta każdą twoją pomyłkę, a jego oferta tylko na pozór jest podobna do innych. Rozpoznasz różnicę, gdy tylko się z nią spotkasz..." Gornt uśmiechnął się łobuzersko. Ojczym, mówiąc o „rozwalaniu", nie miał na myśli zabójstwa, choć w tym przypadku gra zakończyła się właśnie w taki sposób. „Darem Losu" okazał się Norbert. Właściwy moment, właściwy ruch i właściwe alibi. Norbert musiał odejść z wielu powodów. Po pierwsze, mógł powstrzymać upadek Brocków i z powrotem zepchnąć w dół Struanów. Po drugie, na polecenie starego Brocka usiłował za wszelką cenę zabić Malcolma; po trzecie — i najważniejsze — był prostakiem pozbawionym manier, finezji i poczucia honoru. Jednym słowem, nie miał w sobie nic z dżentelmena. Blask wschodzącego słońca z wolna przebijał się przez chmury. Na trupie przysiadało coraz więcej much. Gornt odszedł kilka kroków i zapalił cygaro. Omiótł uważnym spojrzeniem Ziemię Niczyją, lecz nie zauważył we mgle żadnego poruszenia. Wyjął ślepe naboje z drugiego pistoletu, przeznaczonego przez Norberta dla Malcolma, i uśmiechnął się do siebie. Miał zamiar zamienić broń, gdyby Greyforth wbrew wcześniejszym deklaracjom nie zgodził się na polubowne załatwienie sprawy i nalegał na pojedynek. Niezły sukinsyn był z tego Norberta, pomyślał. Dobrze, że się go

pozbyliśmy. Szkoda tylko Malcolma. Zresztą nieważne, pojadę do Hongkongu, by zawrzeć układ z jego matką — to będzie zresztą o wiele lepsze i bezpieczniejsze posunięcie. Norbert miał rację, prawdziwym taipanem jest właśnie ona. Przekażę jej wszystko, co miał otrzymać Malcolm: wystarczająco wiele dowodów, by mogła zniszczyć Brocka i rozbić w pył wcielonego diabła, Morgana. Moją jest zemsta, rzekł Pan. Ale nie dla mnie. Nie dla mnie, Edwarda Gornta, syna Morgana. Och ojcze, gdybyś wiedział, jak słodką może być zemsta i jak cudowne ojcobójstwo! W rewanżu za „poślubię tę wywlokę, jeśli..." Czy to nie ironia, Morganie, że całe życie próbowałeś zniszczyć swą jedyną siostrę — twój ojciec chciał to samo uczynić z córką — a ja jestem twym synem, twym katem i jej obrońcą. Bezpieczniej i lepiej rozmawiać z Tess Struan niż z Malcolmem. Wyda bitwę Rothwellowi w Szanghaju, poprze wniosek o kredyt, jaki chcę wziąć z Victoria Bank, i da mi miejsce w zarządzie. Nie, nie tak, z początku na pewno będzie uważać, że stanowię zagrożenie, więc miejsce w zarządzie przyjdzie później. Tymczasem następny na liście, Cooper-Tillman. Co powinienem zrobić? Czym prędzej wyjechać do Hongkongu. Zbrakło podejrzliwego Norberta i Malcolma. Dziwne. Umarł w trakcie roboty? Ciekawe. Co za śmierć! Przez usunięcie Malcolma los dał mi jeszcze jedną nagrodę. Angelique. Jest teraz wolna i bogata. Bogata jak Noble House. Pół roku w zupełności wystarczy; dla niej na żałobę, dla mnie — na odpowiednie przygotowania. Tess z radością usunie ją z Hongkongu i ze swych włości. Zamężną. A jeśli jest w ciąży? Nie ma się czym martwić, to bez różnicy. Przejmę Noble House szybciej, niż się spodziewałem. Brzęczenie much mieszało się z jego cichym śmiechem. — Przyszedł doktor Babcott, sir Williamie — oznajmił Tyrer. — Wpuść go, na miłość boską! Witaj George, co się, u diabła, stało temu biedakowi?... Potworne wieści! Co z Angelique, jak to zniosła, słyszałeś już o Norbercie? Cholerny łajdak, przed kilkoma godzinami próbował

zastrzelić McFaya, celując mu w plecy! — Tak, tak, słyszeliśmy. — Babcott był nie ogolony i wyraźnie przygnębiony. — Hoag zabrał Angelique do francuskiego poselstwa, razem zeszliśmy na brzeg, lecz nie mogła iść do Struanów. — Rozumiem, nie winię jej, jak się czuje? — Oczywiście jest w szoku. Daliśmy jej środki uspokajające. Szczerze mi żal tej dziewczyny... Przeżyła tutaj ciężkie chwile, najpierw Tókaidó, później ten cholerny ronin, a teraz to... Parszywe szczęście. Wpadła w apatię. — Och... Czy... czy to może ją wpędzić w chorobę umysłową? Mam nadzieję, że nie, choć nigdy nie wiadomo. Jest młoda i silna, ale... nie wiadomo. W każdym razie nie powinno. — Popatrzyli na siebie z głębokim zafrasowaniem. — Wstyd dla obojga. Paskudna sprawa, czuć się tak cholernie bezradnym. Sir William skinął głową. — Muszę przyznać, że byłem wściekły, gdy dowiedziałem się o ich małżeństwie, ale teraz... po dzisiejszym ranku oddałbym wszystko, by odwrócić bieg wypadków. — Zrobił ponurą minę. — Widziałeś ciało Norberta? — Nie. Hoag się tym zajmie, gdy odprowadzi Angelique. Pomyślałem, że będzie lepiej, jeśli przyjdę wprost tutaj i zdam sprawozdanie. — Bardzo słusznie. Co spowodowało śmierć Malcolma? — Krwotok. Pęknięcie jakiejś żyły lub tętnicy. — Choć wciąż odczuwał smutek, Babcott mówił suchym, urzędowym tonem. — W nocy, gdy spał. Bez bólu ani skurczów, gdyż inaczej by się obudził; życie po prostu z niego wyciekło. Muszę przeprowadzić sekcję, nim wystawię akt zgonu. — Zrób, co uważasz za konieczne. — Sir William wolał nie myśleć o czymś tak makabrycznym jak autopsja. Nie lubił towarzystwa lekarzy, wszystkich lekarzy, ponieważ zawsze mieli ubrania tu i ówdzie poplamione krwią i roztaczali wokół siebie mdlący odór chemikaliów i karbolu. — Biedny młody Struan. Okropność. Wykrwawił się na śmierć? — Tak. Jeśli to ma jakieś znaczenie... nigdy dotąd nie oglądałem denata

z tak błogim wyrazem twarzy. Jakby z radością wyczekiwał śmierci. — George... czy on mógł wtedy kończyć... — sir William poruszał machinalnie kałamarzem stojącym na biurku — to znaczy... czy mógł to robić? Czy był nadmiernie podniecony? — Przypuszczam, że to właściwa przyczyna zgonu. Nie sam moment ekstazy, ale nie kontrolowane napięcie ciała spowodowało pęknięcie osłabionych komórek lub przepuklinę. Genitalia miał w doskonałym stanie, choć błona brzuszna wciąż była wyraźnie nadwerężona. W czasie ostatniej operacji udało mi się uratować znaczną część jelita grubego i pozszywać niektóre żyły, ale pozostały rozległe obrażenia. Nie słuchał moich zaleceń odnośnie kuracji, chociaż wątrobę... — Dobrze, już dobrze, oszczędź mi szczegółów — mruknął sir William nieswoim głosem, gdyż zaczęło mu się zbierać na mdłości. — Boże, młody Struan! To zgoła niemożliwe. A teraz jeszcze Norbert. Gdyby nie Gornt, mielibyśmy do czynienia z morderstwem. Ten chłopak zasłużył na medal. Poza tym twierdzi, że Jamie został sprowokowany i Norbertowi słusznie należało się lanie. Wiedziałeś, że Malcolm i Greyforth mieli się pojedynkować? — Nie. Phillip powiedział mi o tym zaledwie chwilę temu. Szaleńcy, obaj szaleńcy. Przecież ich ostrzegałeś! — To prawda. Cholerni głupcy. Gornt przysiągł, że ponoć zgodzili się załatwić sprawę polubownie, lecz dzisiejszego ranka Norbert zmienił zdanie i postanowił zabić Struana. Łajdak! — Sir William nerwowo przestawiał rzeczy na biurku, wygładzał papiery, przesuwał niewielki portret w srebrnej ramce. — Co teraz zrobimy? — W sprawie Norberta? — Nie, Malcolma. Przede wszystkim Malcolma! — Jeszcze dziś wieczór wykonam sekcję. Na własną odpowiedzialność wydałem polecenie, by zwłoki przeniesiono do Kanagawy; będzie mi tam łatwiej pracować. Skorzystam z pomocy Hoaga i rano przedstawię oficjalny raport. Podpiszemy akt zgonu, jak zwykle. — Chodziło mi o to, co poczniemy z ciałem - z rozdrażnieniem wtrącił sir William. — Możesz go pochować w dowolnej chwili. Przy takiej pogodzie nie ma

pośpiechu! — Skoro tak, to może przedtem wysłać „Prancing Cloud" do Hongkongu i powiadomić panią Struan? Jeśli będzie chciała, by pogrzeb odbył się tutaj, to... — Na Boga, wolałbym nie mówić z nią na ten temat. — Ani ja. — Sir William poprawił kołnierz. W biurze, jak zwykle, było dość chłodno, węgiel palił się wątłym płomieniem, a od źle opatrzonych okien ciągnął zimny powiew. — Hoag jest ich domowym lekarzem, więc on pojedzie. Ale... myślisz, że Malcolm... że zwłoki naprawdę wytrzymają tak długo? Nim wyślemy wiadomość, otrzymamy odpowiedź i ewentualnie przewieziemy trumnę do Hongkongu... — Lepiej od razu zdecydować, czy chowamy go tutaj, czy wieziemy do domu. Wsadzimy go w lód, trumnę, także obłożoną lodem, owiniemy na pokładzie w płótno... Powinno być dobrze. Sir William z odrazą skinął głową. — Phillip! — krzyknął w stronę drzwi. — Wezwij tu McFaya, natychmiast! George, myślę, że najrozsądniejszym posunięciem będzie... hmmm... by on także wyjechał. Co o tym myślisz? — Zgoda. — Świetnie, dziękuję, przekazuj mi na bieżąco wieści o Angelique i nie zapomnij o naszej dzisiejszej kolacji. Co z partią brydża? — Lepiej odłóżmy ją do jutra. — Dobrze, świetnie, tak będzie najlepiej. Dziękuję raz jeszcze... cholera, byłbym zapomniał. Greyforth. — Szybki pogrzeb, wkrótce i bez żalu pogrążony w niepamięci. — Muszę przeprowadzić formalne dochodzenie. Edward Gornt, Amerykanin, obcokrajowiec, przygotowuje zeznanie w tej sprawie. Adamson akurat wyjechał na urlop, inaczej mógłby nam pomóc. Przecież prócz tego, że działa jako charge d'affairs Stanów Zjednoczonych jest prawnikiem, nieprawdaż? — To i tak nie ma żadnego znaczenia. Do spółki z Hoagiem spiszę protokół z oględzin. — Babcott wstał. — Ale strzał w plecy? — dodał chłodno. — To niezbyt dobra reklama dla Yokohamy.

— W tym sęk — nachmurzył się sir William. — W tym sęk. Wolałbym, by to się nie rozniosło. — Wśród naszych gospodarzy? Tak. Muszą zostać poinformowani o zajściu; to mój obowiązek. Jednak w obu wypadkach nie mogę oficjalnie przedstawić im pełnego przebiegu wydarzeń. Norbert oczywiście zginął w wypadku, lecz Struan? - Powiedz im prawdę — odparł Babcott, zdenerwowany śmiercią Malcolma i zły na siebie, że nie potrafił temu zapobiec. Teraz, już nie jako lekarz, chciał przede wszystkim zająć się Angelique i uchronić ją przed innymi zagrożeniami. — A prawda wygląda tak, że dzielny młodzieniec zmarł wskutek ran, jakie otrzymał w czasie niczym nie sprowokowanego napadu na szlaku Tokaidó! — Ran zadanych przez bandytów, którym do dziś nie wymierzono sprawiedliwej kary — gorzko dodał sir William. — Masz rację. Pożegnał się z Babcottem, niecierpliwym ruchem odprawił Tyrera i stanął przy oknie, zasmucony własną niemocą. Muszę czym prędzej podporządkować sobie bakufu, gdyż w przeciwnym wypadku będziemy skończeni, a nasza wizja otwarcia Japonii obróci się wniwecz. Nie zrobią tego sami, więc trzeba im pomóc, lecz musimy postępować jak cywilizowani i praworządni ludzie... a czas ucieka. Czuję w kościach, że którejś nocy spadną na nas jak sępy, podpalą i będzie po wszystkim. To pewne. Rzecz jasna, przyjdzie im drogo za to zapłacić i padnie wielu zabitych, lecz nim to nastąpi, zostanę napiętnowany jako nieudacznik, co zresztą nie ma znaczenia, bo i tak będziemy martwi. Niezbyt zachęcająca perspektywa. Gdybyż tylko Ketterer nie był tak głupio uparty! Jak mam skłonić tego kretyna, by postępował zgodnie z moimi zaleceniami? Westchnął ciężko, gdyż znał jedyne możliwe rozwiązanie: trzeba go ułagodzić! Wczorajsza rozmowa przerodziła się w kłótnię, bo sir William zarzucił admirałowi, że ostentacyjnie zlekceważył jego rady i prośbę pani Struan. W końcu zaczęli na siebie krzyczeć. — Jak można było namówić Marlowe'a... — Wszystko przemyślałem! A teraz, jeśli wolno..;

— Wszystko?! Niech mnie szlag trafi! Właśnie się dowiedziałem, że najlepszym sposobem postępowania jest mieszanie handlu z polityką i zawieranie pokątnych układów z pretendentem do tronu Struanów, by jeszcze mocniej odseparować prawdziwą władczynię! — zawołał sir William. — Gratuluję! — A pan, drogi panie, wchodzi w sprawy, będące wyłącznym przywilejem rządu. Kto chce wywołać wojnę?! Prawdziwym powodem, dla którego ucieka się pan do wyzwisk, jest świadomość, że nie stanę do walki, której nie możemy wygrać i której nie sprostamy przy obecnych siłach. Moim zdaniem, atak na stolicę zostanie przez tubylców w pełni słusznie uznany za akt agresji, a nie za przypadkowy incydent. Dobranoc! — Zgodził się pan asys... -- Zgodziłem się parę razy brzęknąć szabclką i wystrzelić kilka ślepaków, by napędzić im strachu. Powtarzam po raz ostatni: nie zbombarduję Edo, póki nie dostanę rozkazu na piśmie, opatrzonego pieczęcią Admiralicji! Dobranoc! — Wojsko i marynarka podlegają kontroli cywilnej, a z bożej łaski, ja jestem jej przedstawicielem! — Dostąpi pan łaski, gdy się na to zgodzę! — huknął purpurowy z gniewu admirał. — Nie ma pan władzy na żadnym z moich okrętów i powtarzam, póki Admiralicja nie zmieni zdania, będę dowodził flotą w sposób, jaki uważam za stosowny! Dobranoc! Sir William siadł za biurkiem. Westchnął ponownie, wziął pióro i zaczął pisać: Drogi admirale Ketterer, przyznaję, że miał Pan rację niemal we wszystkim, o czym mówiliśmy ubiegłej nocy. Proszę wybaczyć mi kilka gniewnych słów, które wypowiedziałem w zdenerwowaniu. A może byłby Pan łaskaw wstąpić do mnie dziś po południu? Na pewno Pan słyszał o śmierci młodego Struana, która zdaniem doktora Babcotta jest następstwem obrażeń, jakie otrzymał w czasie niczym nie sprowokowanego napadu na szlaku Tokaido. Chciałbym wystosować na ręce bakufu kolejny oficjalny protest w sprawie okoliczności

towarzyszących smutnej przygodzie, jaka spotkała tego młodego i obiecującego dżentelmena i byłbym wielce rad, gdyby zechciał mi Pan udzielić kilku uwag, jak to uczynić. Z najgłębszymi wyrazami szacunku, Pański uniżony sługa... — Czego to się nie robi dla Anglii — zamruczał, po czym krzyknął: — Phillip! — Podpisał list i posypał go piaskiem, by wysuszyć atrament. — Tak, panie ministrze? — Skopiuj to, a potem wyślij do Ketterera przez posłańca. — Przed chwilą przyszedł Jamie, a prócz tego otrzymaliśmy petycję, by dzisiejszy dzień ogłosić dniem żałoby. — Odmawiam. Wpuść McFaya. Jamie był cały posiniaczony i nosił rękę na temblaku. — Lepiej się czujesz? To dobrze. Babcott złożył mi sprawozdanie z oględzin. — Sir William powtórzył pokrótce słowa lekarza. — Co radzisz? — Powinniśmy odesłać zwłoki do domu, panie ministrze. Do Hongkongu. — Też tak uważam. Popłyniesz... z nim? — Nie. Obawiam się, że... pani Struan nie tęskni za moim towarzystwem i mój powrót tylko pogłębiłby jej cierpienie. Mówiąc między nami, zostałem zwolniony i będę pełnił swą funkcję jedynie do końca miesiąca. — Dobry Boże, dlaczego? — Sir William nie posiadał się ze zdumienia. — Nieważne, przynajmniej nie teraz. Pojedzie nasza pani Struan, to znaczy Angelique, i doktor Hoag. Wie pan, że zmieniła zdanie i nie poszła do francuskiego poselstwa, lecz została u nas, w swym dawnym pokoju? — Nie... nie wiedziałem. Myślę, że to dobrze. Jak się czuje? Zdaniem Hoaga, zgodnie z oczekiwaniami, choć diabli wiedzą co to może znaczyć. „Prancing Cloud" podniesie kotwicę, gdy tylko wyrazi pan zgodę. Kiedy to może nastąpić? — George obiecał, że jeszcze dziś przeprowadzi sekcję i wystawi akt zgonu. Podpiszę go rano. Kliper mógłby wypłynąć już jutro; pozostaje

tylko problem, czy Angelique jest zdolna do podróży. — Sir William uważnie spojrzał na McFaya. — Co z nią? — Naprawdę nie wiem. Nie widziałem jej od... od czasu, gdy zszedłem z pokładu. Nie chciała ze mną rozmawiać, nie powiedziała ani słowa. Hoag wciąż jest przy niej. — Jamie próbował zwalczyć narastające przygnębienie. — Możemy się tylko pocieszać nadzieją. — Parszywe szczęście. Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Teraz Norbert. Muszę podjąć formalne śledztwo. — Oczywiście. — Jamie dotknął twarzy, spędzając natrętną muchę, która przyssała mu się do zakrzepłej rany. — Gornt ocalił mi życie. — Tak. Dostanie pochwałę. Jamie, co zamierzasz robić, gdy opuścisz Struanów? Wrócisz do domu? — Tu jest mój dom. Tu lub w Chinach — odparł z prostotą McFay. — Spróbuję założyć własną firmę. — Dobrze. Nie chciałbym cię stracić. Klnę się na własną duszę, nie wyobrażam sobie, by Noble House działał tutaj bez ciebie. — Ja także. W ciągu dnia narastało wrzenie w Yokohamie. Strach, niedowierzanie, złość, obawa przed groźbą wojny, napięcie — każdy pamiętał o Tokaido — mieszały się z powtarzanymi szeptem docinkami, lecz uwaga, kolego, patrz do kogo mówisz, gdyż Anielskie Cycki ma krewkich obrońców i każdy żart lub niewczesna uwaga mogą być poczytane za afront. Malcolm miał mniejsze szczęście. Napytał sobie wielu wrogów, którzy otwarcie cieszyli się z tego, że jeszcze jedna klęska spadła na ród Struanów. A obaj duchowni, każdy na swój sposób, wyrażali posępne zadowolenie, dostrzegając w tym rękę Boga. — Andre... — odezwał się Seratard podczas obiadu w budynku poselstwa. Prócz nich, w jadalni był jeszcze Vervene. — Czy Malcolm spisał testament? — Nie wiem. — To się dowiedz. Spytaj jej lub McFaya. Jamie powinien być lepiej poinformowany. Poncin tępo skinął głową. Był chory ze strachu. Śmierć Struana

pokrzyżowała mu plany szybkiego zdobycia pieniędzy od Angelique i nie miał czym opłacić Raiko. — Spróbuję. — Musimy wykorzystać fakt, że Angelique wciąż ma francuskie obywatelstwo, i chronić ją w razie próby unieważnienia ślubu przez teściową. — Skąd pewność, że do tego dojdzie? — spytał Vervene. Mon Dieu, przecież to oczywiste! — z rozdrażnieniem odparł Andre, wyręczając Seratarda. — Z miejsca oświadczy, że Angelique zamordowała jej syna. Nienawidziła jej już od dawna, więc chyba nie sądzisz, że teraz zmieni zdanie? Oskarży biedną dziewczynę o Bóg wie jakie dewiacje, bo nawet jeśli tego nie okazuje, w głębi duszy wyznaje pokrętną anglosaską teorię na temat seksu. I nie zapominaj, że jest zagorzałą protestantką. — Obrócił się do Seratarda. — Henri, lepiej będzie, jeśli zawczasu pójdę do Angelique. Nie wspominał ani słowem, że już z nią rozmawiał. Poradził, by nie wracała do poselstwa, lecz została u Struanów. „Na miłość boską, Angelique, twoje miejsce jest wśród najbliższych współpracowników męża!" Uważał za oczywiste, że powinna za wszelką cenę umocnić swą pozycję w Noble House. Miał ochotę na nią nakrzyczeć, lecz gdy zobaczył jej rozpacz, gniew ustąpił miejsca współczuciu. — Tak, dobrze — powiedział Seratard i Andre zniknął za drzwiami. — Do diabła, co się z nim dzieje? — kwaśno spytał Vervene. Seratard zastanawiał się chwilę, lecz w końcu uznał, że czas wyjawić prawdę. — To z powodu jego przypadłości. Cierpi na angielską chorobę. — Syfilis? — Vervene z wrażenia upuścił widelec. — Powiedział mi kilka tygodni temu. Pomyślałem, że jako jedyny z pracowników też powinieneś o tym wiedzieć, gdyż podobne ataki mogą powtarzać się coraz częściej. Jest zbyt cenny, by go odesłać do domu. — Andre szepnął mu słówko, że nawiązał kontakt z zupełnie nowym, wysoko postawionym donosicielem. — Wiem, że pan Yoshi za dwa tygodnie powróci do Edo — powiedział podczas poprzedniego spotkania. — Za całkiem niewygórowaną sumę on i jego poplecznicy z bakufu zgadzają się na prywatną rozmowę na

pokładzie naszego okrętu flagowego. — Za ile? — Przy takiej okazji nie powinniśmy się liczyć z kosztami. — Zgoda, ale za ile? — powtórzył Seratard. — Za równowartość moich czterech miesięcznych pensji — z goryczą odparł Andre. — Drobnostka. Skoro już o tym mówimy, Henri, to chciałbym wziąć zaliczkę lub premię, którą mi obiecałeś parę miesięcy temu. — Niczego nie gwarantowałem, Andre. Owszem, dostaniesz pieniądze we właściwym czasie, lecz przykro mi, nie będzie żadnych zaliczek. Co do spotkania, zgoda, zapłacimy im po rozmowie. — Połowę teraz, połowę potem. Dowiedziałem się także, za darmo, że tairó Anjo jest chory i może nie doczekać końca roku. — Masz jakieś dowody? — Daj spokój, Henri, przecież wiesz, że to niemożliwe! — Niech twój szpieg zorganizuje wizytę tego małpoluda u doktora Babcotta... a dam ci pięćdziesiąt procent podwyżki. — Podwójna pensja od dzisiaj... podwójna pensja i coś ekstra na opłacenie informatora. Pięćdziesiąt procent od dnia wizyty i trzydzieści meksów w złocie, pięć z góry, reszta potem. To wszystko. Andre poweselał, co nie uszło uwagi Seratarda. Biedny Poncin, zazwyczaj potrafił nad sobą panować. Jasne, że większa część pieniędzy przylepi mu się do palców, lecz to nieważne, układy ze szpiegami zawsze należały do brudnych, a Andre jest wyjątkowym cwaniakiem. I nieszczęśliwcem. Seratard sięgnął nad stołem po ostatni plasterek jedynego kawałka brie, jaki za niebotyczną sumę przypłynął w lodzie statkiem pocztowym. Okaż biedakowi trochę cierpliwości, Vervene, dobrze? Co dzień oczekiwał, że ujrzy jakieś wyraźne objawy choroby, lecz nie, Andre zdawał się młodnieć i coraz rzadziej przybierał strapioną minę. Nie dostawało mu tylko cierpliwości. Mon Dieu! Prywatne spotkanie z Yoshim! A jeśli Babcott zbada tego kretyna Anjo i może nawet wyleczy — nieważne, że jest Anglikiem, podzielę się łupem z sir Williamem w zamian za jakąś inną przysługę — to wykonamy

potężny krok naprzód. — Vervene, mon brave, zaraza na Anglików i vive la Francel — Uniósł kieliszek. Angelique leżała apatycznie na szerokim łożu, wsparta o stos poduszek, tak blada, że niemal przezroczysta. Hoag drzemał obok, na krześle. Popołudniowe słońce przedarło się przez chmury i na chwilę rozjaśniło swym blaskiem ponury, wietrzny dzień. Stojące w zatoce okręty mocno szarpały cumami. Pół godziny temu — Angelique nie zdawała sobie sprawy, czy upłynęła minuta czy godzina — obudził ją huk działa sygnałowego, zwiastujący przybycie statku pocztowego. Obudził — choć w rzeczywistości nie spała, zawieszona w pustce, w stanie pół świadomości, pół omdlenia. Przesunęła wzrok w stronę Hoaga. Za jego plecami widziała drzwi wiodące do pokoju Malcolma... nie, nie jego, nie ich, lecz kogoś całkiem innego, nowego tai-pana... Łzy nieprzerwaną strugą pociekły jej po policzkach. — Nie płacz, Angelique — miękko i czule odezwał się Hoag, z niepokojem śledzący oznaki coraz głębszej depresji. — Wszystko minęło, życie toczy się naprzód, a ty jesteś już zdrowa, całkiem zdrowa. — Wziął ją za rękę. Angelique otarła oczy chusteczką. — Chciałabym trochę herbaty. — W jednej chwili — odparł Hoag. Na jego szpetnej twarzy pojawił się wyraz ulgi. Po raz pierwszy od rana dziewczyna odezwała się pełnym zdaniem, w jasny, logiczny sposób. Szczerze uradowany podszedł do drzwi, gdyż w jej głosie nie było ani śladu histerii, oczy zalśniły dawnym blaskiem, z policzków zniknął obrzęk wywołany płaczem, a puls, który zmierzył, gdy trzymał ją za rękę, był wreszcie silny, równomierny i wynosił dziewięćdziesiąt osiem uderzeń na minutę, bez żadnych nerwowych podskoków. Ah Soh — powiedział po kantońsku — przynieś swej pani świeżo parzonej herbaty, lecz przez cały czas masz milczeć. Bez słowa opuścisz pokój. — Z powrotem usiadł przy łóżku. — Wiesz, gdzie jesteśmy, moja droga? Angelique popatrzyła na niego w milczeniu. — Chcę ci zadać kilka pytań. Jeśli poczujesz się zmęczona, nie bój się, po

prostu powiedz. Przepraszam, że wciąż nie daję ci spokoju, lecz to dla mnie bardzo ważne. — Nie boję się. — Wiesz, gdzie jesteśmy? — W moim pokoju. Mówiła bezbarwnym głosem, tępo wpatrzona w przestrzeń. Hoag zaczął się niepokoić. — Wiesz, co zaszło? — Malcolm nie żyje. — Dlaczego zmarł? — Zmarł w łóżku, w naszą noc poślubną i jestem winna jego śmierci. W głowie lekarza rozdudnił się dzwon na trwogę. — Mylisz się, Angelique. Malcolm zginął kilka miesięcy temu, na Tókaidó — powiedział spokojnie. Udało mu się zapanować nad drżeniem głosu. — Przykro mi przyznać, lecz od tamtej pory żył na kredyt, więc nie ponosisz żadnej winy. Taka była wola Nieba. Mogę cię zapewnić, że ani ja, ani Babcott nigdy nie widzieliśmy tak spokojnego wyrazu na twarzy zmarłego. Nigdy, nigdy, nigdy. — Jestem winna... — Twoja wina polega jedynie na tym, że dałaś mu radość w ostatnich miesiącach życia. Kochał cię, prawda? — Tak, ale umarł i... — niemal dodała: ...i tamten człowiek także, nawet nie znam jego imienia, ale też umarł, też mnie kochał i też umarł, a teraz Malcolm umarł i... — Przestań! Ostre warknięcie Hoaga wyrwało ją z otchłani. Lekarz odetchnął z ulgą, lecz wiedział, że musi działać szybko, jeśli nie chce jej stracić. Widywał już podobne przypadki. Starał się przechytrzyć diabła, zagnieżdżonego gdzieś w jej umyśle i czyhającego tylko na odpowiednią chwilę, by zmienić w pełni rozumną istotę w bełkoczącego półgłówka lub przynajmniej obdarzyć ją trwałym urazem. — Przepraszam. Staraj się dobrze zrozumieć, co mówię. Jesteś win... — z nagłym przestrachem ugryzł się w język, gdyż w pomieszaniu chciał

użyć niewłaściwego słowa — odpowiedzialna za to, że był szczęśliwy. Powiedz to dla mnie. Jestem od... — Jestem winna. Powtarzaj za mną: jestem w pełni odpowiedzialna za szczęście Malcolma — powiedział wyraźnie, tonem polecenia, gdyż ze strachem zauważył jej błędne spojrzenie. Znów się zapadała. Jestem win... Odpowiedzialna, na litość boską! — zawołał z udawanym gniewem. — Powtarzaj za mną: jestem w pełni odpowiedzialna za jego szczęście! Odpowiedzialna za szczęście! Powtórz! Spostrzegł, że jej czoło pokryło się potem. Znów zaczęła wypowiadać swoją wersję, znów jej przerwał i wykrzykiwał właściwe słowo: „odpowiedzialna, odpowiedzialna, odpowiedzialna za szczęście!" Do znudzenia powtarzała „winna", a Hoag z uporem jej przeszkadzał. W trakcie tej walki weszła Ah Soh z herbatą, lecz żadne z nich nie zwróciło na nią uwagi, więc uciekła przerażona. Hoag nie ustawał w wysiłkach, Angelique wciąż mu się opierała, aż nagle wrzasnęła po francusku: — Dobrze, jestem jedynie odpowiedzialna za jego szczęście, lecz mimo to on nadal nie żyje, nie żyje, nie żyje... Mój Malcolm nie żyjeeeeee! Chciał ją chwycić w ramiona, zapewnić, że już po wszystkim, że teraz powinna zasnąć, lecz nie zrobił tego, przekonany, iż jeszcze za wcześnie. Twardym, choć mniej groźnym tonem powiedział poprawną francuszczyzną: — Dziękuję, Angelique, lecz teraz mówimy po angielsku. Tak, bardzo mi przykro, wszystkim nam przykro, że twój kochany mąż nie żyje, ale niczemu nie jesteś winna. Powtórz! — Zostaw mnie. Odejdź! — Kiedy powiesz: nie jestem winna. — Nie... nie... Wynoś się stąd! — Kiedy powiesz: nie jestem winna! Spojrzała na niego z nienawiścią, niczym skazaniec na oprawcę i zaczęła krzyczeć: — Nie jestem winna, to nie moja wina, nie moja wina, nie moja wina, a teraz jak jesteś zadowolony, to zjeżdżaj, zjeeeżdżąj! — Dopiero gdy zrozumiesz, że w żaden sposób nie przyczyniłaś się do

śmierci Malcolma. — Wynocha! — Powiedz to! Cholera, wykrztuś to wreszcie! Nagle jej głos zmienił się w wycie dzikiej bestii. — Mój Malcolm nie żyje, Malcolm nie żyje, nie żyje, nie żyje, nie żyje, lecz w żaden sposób nie jestem winna, niewinna, niewinna, w żaden przeklęty sposób nie winna, niewin... nie... — równie niespodziewanie zaczęła mówić płaczliwym szeptem: — niewinna. Nie. Naprawdę... och, kochany... przepraszam, tak mi przykro, nie chciałam, byś umarł, Matko Boska pomóż, on umarł i tak mi źle, źle... Malcolmie, dlaczego umarłeś, przecież tak cię kochałam, tak bardzo... och, Malcolmie... Hoag tym razem mocno przygarnął ją do piersi, zamknął w ramionach i gładził po drżącym ciele. Po kilku minutach szloch ucichł, spazmy ustały, i a Angelique zapadła w sen. Lekarz ciągle ją trzymał, delikatnie, lecz mocno i choć ubranie kleiło mu się do skóry od potu, nie wykonał nawet najmniejszego ruchu, póki nie upewnił się, że naprawdę zasnęła. Potem ułożył ją na poduszkach i wstał. Plecy zdrętwiały mu z bólu, a każdy mięsień dygotał po długotrwałym wysiłku. Gdy udało mu się rozluźnić kark i ramiona, opadł na fotel, by nieco odpocząć. Niewiele brakowało, pomyślał. Radość z odniesionego zwycięstwa pomogła mu choć w części zapomnieć o smutku. Popatrzył na śpiącą dziewczynę. Młoda, piękna i bezpieczna. Wrócił wspomnieniami do Kanagawy, do innej kobiety, siostry człowieka, którego operował. Też była piękna i młoda, choć Japonka. Jak miała na imię? Uki coś tam. Uratowałem jej brata tylko po to, by ją samą wpędzić w gorsze nieszczęście. Cieszę się, że uciekła. Na pewno? Co za piękna kobieta... Podobna do mojej najdroższej żony. Czemu byłem tak bezmyślny i głupi, że zabrałem ją z Indii, by zmarła w Londynie? Dharma? Przeznaczenie? Biedne śpiące dziecko, biedny Malcolm, ja... Nie, ja nie. Przed chwilą uratowałem jej życie. Możesz być pokraczny i paskudny, staruszku, pomyślał badając puls Angelique, lecz z woli Chrystusa Pana jesteś cholernie dobrym lekarzem i cholernie dobrym kłamcą... a może miałeś po prostu nieco szczęścia. Tym razem.

46 Czwartek, 11 grudnia — Cześć, Jamie — smutno mruknął Phillip Tyrer. — Ukłony od sir Williama. Tu są trzy kopie aktu zgonu, jedna dla ciebie, jedna dla Angelique i jedna dla Strongbowa, żeby mógł przewieźć zwłoki. Oryginał pójdzie pocztą dyplomatyczną do biura gubernatora i zostanie przekazany głównemu koronerowi w Hongkongu, który z kolei po rejestracji dostarczy go pani Struan. Upiorna procedura, ale takie są wymagania. Tak. — McFay spojrzał na niego zaczerwienionymi ze zmęczenia oczami. Na biurku piętrzyły się stosy świeżo przyniesionej poczty i rozmaitych dokumentów. Co z Angelique? Jeszcze jej nie widziałem, lecz Hoag był u mnie z samego rana. Odszedł od niej dopiero, gdy odzyskała świadomość. Podobno czuje się lepiej, niż można było przypuszczać; przespała pełne piętnaście godzin. Hoag uważa, że jest zdolna do podróży i że im szybciej ruszymy, tym lepiej. Rzecz jasna, będzie jej towarzyszył. — Kiedy „Prancing Cloud" wyjdzie z portu? — Jutro, z wieczornym pływem. Strongbow będzie tu lada chwila po rozkazy. Chcesz przekazać jakieś listy? — Oczywiście. Oraz przesyłkę dyplomatyczną. Powiem sir Williamowi. Wciąż nie mogę uwierzyć w śmierć Malcolma. Potworne. Aha, przesłuchanie w sprawie Norberta wyznaczono na piątą. Zjesz potem z nami kolację? Dzięki, lecz nie dzisiaj. Odłóżmy to na jutro, gdy już będzie po wszystkim. Dam ci ostateczną odpowiedź po śniadaniu. — Zastanawiał się przez chwilę, Czy powiedzieć Tyrerowi o propozycji, z jaką wystąpił jeden z jego przyjaciół, samuraj Nakama, oraz o planowanym spotkaniu z miejscowym lichwiarzem. Nakama chciał zachować to w tajemnicy przed Phillipem i sir Williamem. Oferta wyglądała na interesującą, a Jamie nie mógł się oprzeć pokusie, by bez świadków porozmawiać japońskim

biznesmenem, nawet mniejszego kalibru. Wczorajszy mityng został oczywiście odwołany. McFay początkowo zamierzał przełożyć go na przyszły tydzień, lecz po namyśle uznał, że nie ma co zwlekać i dobrze będzie choć na kilka godzin zapomnieć o tragedii. Tyrer nie powinien się wtrącać — zarówno on, jak i ten cwaniak Willie skrzętnie skrywali wszelkie istotne informacje, choć w myśl porozumienia miały być dostępne dla wszystkich. — Do zobaczenia, Phillipie. I dziękuję za dokumenty. — Na razie, Jamie. Akt zgonu został podpisany przez Babcotta i Hoaga. Autopsja potwierdziła wcześniejsze przypuszczenia, że śmierć „nastąpiła wskutek wewnętrznego krwotoku ze zniszczonej arterii, której normalne funkcjonowanie było zakłócone powikłaniami powstałymi w wyniku ran, jakie denat odniósł w czasie niczym nie sprowokowanego napadu na szlaku Tókaidó". Jamie skinął głową. Dokument nie wspominał ani słowem o bezpośredniej przyczynie wylewu. Nie było potrzeby, by wchodzić w szczegóły, chyba że ktoś by zażądał wyraźnej odpowiedzi. Na przykład Tess Struan, pomyślał McFay i poczuł ssanie w żołądku. Co odpowie Hoag na jej pytanie? To samo, co dzisiejszego ranka: — Mój drogi, w przypadku Malcolma pęknięcie osłabionej arterii mogło nastąpić przy niemal każdym nagłym ruchu, nawet podczas snu, jeśli trapiły go jakieś koszmary, lub przy skurczach jelita zablokowanego kałem. — Albo w czasie stosunku? — To jedna z możliwości. Dlaczego pytasz? — Na miłość boską, przecież znasz Tess Struan. — Jeśli o to chodzi, nie mam zamiaru obwiniać Angelique. Potrzeba dwojga, by doszło do zbliżenia, a obaj dobrze wiemy, że Malcolm poślubił ją zgodnie z własną wolą i był szaleńczo zakochany. — Niczego nie sugeruję, doktorze. Tess i tak ją oskarży, niezależnie od treści certyfikatu. — Masz rację, lecz niech nie liczy na moją pomoc. Ani na George'a. Owszem, logicznie rzecz biorąc, wylew nastąpił w momencie ekstazy, a twardy sen, w jaki zapadli później, jedynie pogmatwał obraz sytuacji, lecz

nie można tego udowodnić, a nawet gdyby można, to Angelique jest niewinna, niewinna, do cholery... Biedna dziewczyna, czekają ją ciężkie chwile. Mnie także, choć w moim przypadku to mało ważne. — Tak? Proszę. Och... wejdź, Edwardzie! — Masz chwilę? — spytał Gornt. — Oczywiście — odparł McFay. Od wczoraj jego stosunki z Gorntem uległy znacznej zmianie. Przede wszystkim zaczęli mówić sobie po imieniu. Boże, myślał, jak źle go dotąd oceniałem. — Siadaj. Wiem, że robiłem to już tuzin razy, lecz muszę ci znów podziękować. Uratowałeś mi życie. Spełniłem jedynie swój obowiązek. Dzięki Bogu, że ci się udało. Potrzebujesz czegoś? Poszła wieść, że zamierzasz odesłać ciało Malcolma do Hongkongu. Znalazłbyś dla mnie miejsce na okręcie? Oczywiście. — Jamie zawahał się chwilę. — Chcesz rozmawiać z Tylerem Brockiem i Morganem? Gornt uśmiechnął się. — Nie możemy uciekać przed prawdą, Jamie. Przedstawię im wyniki śledztwa, lecz przede wszystkim muszę otwarcie wyznać, co zaszło. — Tak, masz rację. — Jamie znów posmutniał. — Szkoda, że Malcolm nie dożył tej chwili, by zobaczyć, co dla mnie zrobiłeś. Szkoda, że nie może obdarzyć cię przyjaźnią. Podziwiał cię od dawna i żałował jedynie, że pracujesz dla Brocków. — Po tym, co widziałem, raczej porzucę to zajęcie. Zostałem tylko „wypożyczony" przez Rothwella, więc nie grożą mi żadne konsekwencje. Prawdopodobnie wrócę do Szanghaju. — W każdej chwili możesz liczyć na moją pomoc. — Nic mi nie jesteś winien. Spełniłem swój moralny obowiązek i cieszę się, że zyskałem przyjaciela. Poproszę cię o pomoc tylko w razie naglącej potrzeby. Dasz mi kajutę na „Prancing Cloud"? — Okręt wypływa jutro wieczorem. — Domyślam się, że pani Struan będzie towarzyszyła mężowi. Wciąż nie potrafię mówić o nim jak o zmarłym. — Ja także. Doktor Hoag twierdzi, że jest gotowa do podróży.

— Tyle przeszła... Paskudne szczęście. Dziękuję. Do zobaczenia. Jamie popatrzył za nim. Czuł dziwny niepokój, choć nie potrafił tego wytłumaczyć. Być może jestem tak przybity ostatnimi wydarzeniami, że wszystko wokół wydaje mi się podejrzane, pomyślał. Na Boga, nawet Hoag zachowuje się dziwnie, choć na pozór nie zmienił postępowania. Popracował jeszcze przez chwilę, po czym wstał i poszedł w stronę gabinetu tai-pana, gdyż potrzebował kilku dokumentów przechowywanych przez Struana. U drzwi odruchowo podniósł rękę, by zapukać, lecz tylko się skrzywił i nacisnął klamkę. Zamarł w pół kroku. W fotelu Malcolma, za jego biurkiem, siedziała Angelique. Przycupnięty przed nią na krześle Skye mówił właśnie: — ...o ile mi wiadomo... — przerwał i spojrzał przez ramię. — Cześć, Jamie — cicho powiedziała dziewczyna. Ciemna suknia podkreślała alabastrową karnację, wysoko upięte włosy odsłaniały smukłą szyję, oczy świeciły blaskiem, a usta połyskiwały świeżą, naturalną barwą. — Jak się czujesz? — Ach... eeee... dobrze — wyjąkał McFay, zakłopotany jej swobodnym zachowaniem oraz wyglądem: sprawiała wrażenie osoby jakby nieco odległej, nieuchwytnej, lecz była przez to jeszcze bardziej atrakcyjna. — Przepraszam, nie wiedziałem... Doktor Hoag stwierdził, że nie powinienem cię niepokoić, póki mnie nie wezwiesz. Jak się czujesz? — Tak, wiem, sama go o to prosiłam. Czuję... czuję się całkiem nieźle, dziękuję. Zostało trochę spraw, które chciałam dziś rano uporządkować. Ze smutkiem dowiedziałam się o twoim... o twojej przygodzie z Greyforthem. Jesteś cały posiniaczony... Nic ci nie dolega? — Nie, skądże... — odparł Jamie, jeszcze bardziej wytrącony z równowagi. Angelique mówiła spokojnym, może nawet zbyt spokojnym tonem i miała w sobie tyle dostojeństwa, że przytłaczała go swą obecnością. — Słyszałeś, że Edward Gornt uratował mi życie? — Tak, powiedział mi o tym przed kilkoma minutami... nie, nieprawda, wpadł tu przed chwilą jedynie po to, by złożyć kondolencje. Pan Skye wspomniał mi o jego odwadze. I o pojedynku. — Och... — Jamie miał szczerą ochotę zwymyślać Skye'a za gadatliwość. — Biedny Malcolm... — ciągnęła Angelique. — W gruncie rzeczy jestem

zadowolona, że nic nie wiedziałam o tym głupim pomyśle, gdyż ze wszystkich sił starałabym się temu zapobiec. Szczęście, że Edward był na miejscu, lecz niektórzy mężczyźni naprawdę powinni się zastanowić nad swoim zachowaniem. — Dla mnie o wiele ważniejsze jest to, jak się w tej chwili czujesz. — Ani źle, ani dobrze. Nijak. Po prostu... pusta. — To chyba najwłaściwsze słowo. Ja też czuję się pusty. — Jamie spojrzał na Skye'a, który uśmiechnął się z rezerwą. Zapadła nieprzyjemna cisza. McFay pojął, że jego obecność jest co najmniej krępująca. — Mogę ci w czymś pomóc? — Na. razie nie. Dziękuję, Jamie. Z namysłem skinął głową. — Potrzebuję kilku dokumentów. — Weź sobie. — Wciśnięta w fotel zdawała się mniejsza, szczuplejsza... i obdarzona prawdziwą władzą. Jamie z roztargnieniem zaczął przerzucać papiery, aż w końcu złożył je w jeden stos i postanowił wziąć wszystkie. — Jeśli mogę być ci w czymś pomocny... — Poproszę cię o kilka minut rozmowy, gdy wysłucham do końca pana Skye'a. — W każdej chwili. Wystarczy pociągnąć za dzwonek. — Jamie, czy dotarł już do ciebie akt zgonu? — odezwał się Skye. — Tak. — Mógłbym go zobaczyć? — Po co? — McFay patrzył na niego tępo. — Dla sprawdzenia. — Mal... mój mąż od dawna korzystał z wiedzy pana Skye'a — wtrąciła Angelique. — Przecież wiesz o tym. — Tak. — Jamie spostrzegł z niepokojem, że w chwili gdy zamiast „Malcolm" powiedziała „mój mąż", prawnik aprobująco skinął głową. — Co z tego? Na wieść o nieszczęściu — łagodnie powiedział Skye — postanowiłem czym prędzej zaoferować swe usługi wdowie. — Lekko, lecz wyraźnie zaakcentował ostatnie słowo. — Uprzejmie wyraziła zgodę. Na prośbę tai-

pana podjąłem działania w kilku istotnych sprawach i byłem przekonany, że pani Struan zechce, bym kontynuował pracę. — Dobrze. — Jamie lekko skinął głową i ruszył w stronę wyjścia. — Akt zgonu? — Chciałbym najpierw usłyszeć zdanie Angelique... pani Struan. — Od dziś pan Skye jest moim pełnomocnikiem, Jamie. Bez trudu rozumie te sprawy, o których ja nie mam żadnego pojęcia, i zgodził się występować w moim imieniu — odpowiedziała suchym, pozbawionym emocji tonem. — Powinieneś udzielić mu wszelkiej możliwej pomocy. — Oczywiście. Chodź ze mną, Niebiański. — McFay wrócił do swego gabinetu i zaczął szperać po biurku, jakby szukał dokumentów, które miał pieczołowicie schowane w szufladzie. — Zamknij drzwi, cholernie wieje. Mały człowieczek spełnił polecenie. — A teraz posłuchaj. — McFay mówił cicho, lecz w jego głosie czaiła się wyraźna groźba. — Nogi z dupy ci powyrywam, jeśli spróbujesz ją okpić, wykorzystać lub ograbić. Prawnik podszedł bliżej, światło przez moment błysnęło i zgasło w jego okularach. — W życiu nie oszukałem żadnego klienta — odparł, nadymając się niczym kobra. — Owszem, raz lub dwa wziąłem nieco wygórowane honorarium, lecz zawsze w granicach przyzwoitości. Ta kobieta potrzebuje pomocy, której ty nie potrafisz jej udzielić. — Potrafię. — Nieprawda! Wiem od Malcolma, że druga pani Struan, ta z Hongkongu, dała ci wymówienie. Zaprzeczysz? A może zaprzeczysz, że od kilku tygodni przysyła wam ostre, by nie powiedzieć groźne listy, w których obrzuca moją klientkę najbardziej wymyślnymi oskarżeniami i domaga się natychmiastowego zerwania zaręczyn? Zaprzeczysz? Na miłość boską, dziewczyna potrzebuje prawdziwego przyjaciela! — Zgadzam się, że potrzebuje przyjaźni, i nie mam zastrzeżeń, że wyznaczyła plenipotenta. Chcę tylko wiedzieć, czy grasz uczciwie. — Jamie, do cholery, powtarzam, że nigdy w życiu nie ocyganiłem klienta. Fakt, jestem łasy na pieniądze, lecz mam sporą wiedzę i stoję po twojej

stronie. Ona szuka przyjaciół, Malcolm ją kochał, ty zaś byłeś przyjacielem Malcolma... Powiedziała mi wszystko o listach, przez które ryzykowałeś głowę. — Nieważne co... — Nie mam zamiaru się z tobą kłócić, Jamie. Angelique jest moją klientką i przysięgam, że zrobię wszystko, by jej pomóc. Daj mi akt zgonu. McFay ze złością otworzył szufladę i wyciągnął papiery. — Dziękuję... aż trzy egzemplarze? Jeden do akt, jeden do przewozu ciała i jeden dla Angelique, choć jestem szczerze zaskoczony, że o niej pomyśleli. Oryginał pójdzie specjalną pocztą do Hongkongu. — Skye przebiegł wzrokiem treść pisma. — Chryste Panie! — Co się stało? — Hoag i Babcott — odparł prawnik. — Każdy z nich jest znakomitym lekarzem, lecz jako świadkowie obrony są do niczego. Cholera, powinni mnie zawiadomić, nim siedli do pióra. Każdy głupiec podsunąłby im lepsze sformułowania. — O czym ty mówisz, do diabła? — O morderstwie, a przynajmniej o oskarżeniu. — Zwariowałeś! — Dla Tess Struan to nie pierwszyzna — syknął Skye. — Pamiętasz sprawę szypra? Wszyscy w Hongkongu wiedzieli, że to był wypadek, a jednak stanął przed sądem za zabójstwo, został uznany za winnego i dostał dziesięć lat paki! — Ławnicy wydali wyrok, a nie Tess, i na Boga... — Lecz to ona oskarżała! — odparował zaperzony Skye, choć ani na chwilę nie podniósł głosu. — Teraz postąpi tak samo. Jeśli ten dokument zostanie odczytany przed sądem, to niezależnie od charakteru procesu, nasi przeciwnicy wysuną teorię, że Malcolm zmarł, gdy się pieprzył, wybacz mi wulgarność, a druga osoba, uczestnicząca w tym akcie, siedzi tu przed nami, panie i panowie ławnicy, osoba, której ojciec jest poszukiwanym przestępcą, wuj gnije we francuskim więzieniu, a ona sama w poszukiwaniu przygód bezwstydnie uwiodła biednego nieletniego młodzieńca i skłoniła go do małżeństwa, a potem, panie i panowie, z premedytacją doprowadziła do przedwczesnej śmierci. Z

premedytacją, powtarzam, gdyż dobrze wiedziała, że rany, jakie otrzymał, wciąż zagrażają jego życiu! Zaprzeczysz? Jamie, blady jak ściana, opadł na krzesło. W uszach dzwoniły mu słowa Hoaga. — Co masz zamiar zrobić? — Przede wszystkim spróbuję ich skłonić, by zmienili akt zgonu, choć wątpię, czy mnie posłuchają. Masz jego testament? Malcolma? McFay potrząsnął głową. — Nigdy mi o nim nie wspominał. — Powiedziałem mu już podczas pierwszego spotkania, że powinien sporządzić odpowiedni zapis. To rutynowe postępowanie. Jesteś pewien? — W naszym sejfie niczego nie znajdziesz. — Jamie zmarszczył brwi. Dlaczego Malcolm nie pomyślał o testamencie? Gdybym to ja się żenił, z miejsca zasiadłbym do pisania. Zaraz... od tylu lat jestem zaręczony z Maureen, a do tej pory nie wpadło mi to do głowy. Boże, nawet nie mam pojęcia, jak ona się miewa, jak zareagowała na list, który jej wysłałem. - Malcolm nie rozmawiał ze mną na ten temat. Angelique też nic nie wie? Nie, to było pierwsze pytanie, jakie jej zadałem. Być może przygotował go bez twojej wiedzy. Miał jakąś skrytkę lub inne miejsce, gdzie przechowywał prywatne dokumenty? — Nie, raczej nie... chyba że w Hongkongu. Tu jest jedynie niewielki sejf w jego pokoju. — Chodźmy sprawdzić. — Skye skierował się do drzwi. — Zaraz, zaraz, nie możemy tego zrobić. Prawnik odezwał się ostrym, urzędowym tonem: — Pani Angelique Struan była jego legalną żoną i jako wdowa ma niezbywalne prawo do wszystkich ruchomości i nieruchomości pozostawionych przez zmarłego, chyba że zapis testamentu stanowi inaczej. Jeśli testament nie istnieje, cały majątek przechodzi na nią, po zatwierdzeniu notarialnym i opłaceniu kosztów postępowania oraz przewidzianych prawem podatków. Zajrzyjmy do sejfu. — Nie jesteśmy upoważ...

— Albo zrobimy to teraz, po cichu, albo jeszcze dziś, przy pomocy sir Williama, uzyskam formalny nakaz konfiskaty wszystkich papierów Struana, zarówno w Yokohamie, jak i w Hongkongu, w celu przeprowadzenia dokładnych poszukiwań, gwarantowanych prawem mojej klientce. — Twardo spojrzał na McFaya. — Przykro mi, stary. Zatem? — Porozmawiajmy z Angelique — mruknął Jamie, choć był przekonany, że nikt z zewnątrz nie powinien grzebać wśród dokumentów i ksiąg Noble House. Niechętnie powlókł się za prawnikiem do gabinetu tai-pana. Cholera, czemu wciąż używam tej nazwy?! Pewnie dlatego, że to naprawdę gabinet tai-pana. Chryste, co za koszmar! Angelique siedziała w tej samej pozycji, w jakiej ją zostawili. Beznamiętnie wysłuchała wyjaśnień Skye'a. — Pani obecność nie jest konieczna. Zapewniam, że wszystkiego dopilnuję. — Dziękuję, lecz mimo wszystko chcę w tym uczestniczyć. Wspięli się po szerokich schodach. Skye, który był tu po raz pierwszy, z trudem ukrywał zdumienie na widok imponującego żyrandola i cennych obrazów. Jamie otworzył drzwi apartamentu tai-pana. Od pieca biło przyjemne ciepło. Starannie zasłane szerokie łoże zdawało się czekać na właściciela. Na biurku nie było żadnych papierów. W kącie siedziała skulona Ah Tok, paskudna, chuda i stara. Mruczała coś do siebie i nie zwróciła uwagi na wchodzących. Angelique zadrżała, weszła w głąb pokoju, po czym usiadła na krześle Malcolma, z uwagą spoglądając na obu mężczyzn. Mały żelazny sejf, wmurowany w ścianę, ukryty był za olejnym portretem pędzla Aristotle'a Quance'a. Skye uśmiechnął się lekko. Płótno przedstawiało drobną młodą Chinkę, trzymającą jasnoskóre i jasnowłose dziecko z czupryną splecioną w krótki warkocz — chłopca. W tle majaczyła panorama Hongkongu. Skye wiele słyszał o tym obrazie, lecz do tej pory nie miał okazji go oglądać. Quance był Irlandczykiem, nestorem artystów-kronikarzy od dawna działających w Makau i wczesnym Hongkongu. Zmarł kilka lat temu w Makau i został tam pochowany. Nałogowy pijak, hazardzista, libertyn, lecz przede wszystkim zaufany przyjaciel Dirka Struana. Krążyły pogłoski, że dziewczyną uwiecznioną na portrecie jest słynna May-may, chińska kochanka Dirka, która wraz z nim

zginęła podczas tajfunu w czterdziestym drugim roku. Chłopiec miał być ich pierworodnym. Skye zerknął na Angelique, która spokojnie obserwowała wysiłki McFaya, szamoczącego się z pękiem kluczy. Ciekawiło go, czy wiedziała o mieszanych kuzynach Malcolma oraz o jego wuju, kompradorze Czenie — synu Dirka z innej kochanki — o którym mówiono w Hongkongu, że „zna więcej tajemnic i posiada więcej sztab złota niż wół sierści na skórze". Zegar na kominku wybił trzecią. — Kto jeszcze ma klucze? — spytał Skye. — Tylko ja. Ja i... i tai-pan. — Gdzie są jego? — Nie wiem. Chyba wciąż ma je przy so... na pokładzie. McFay w końcu otworzył drzwi sejfu. W środku leżało kilka listów — wszystkie pisane ręką Tess Struan, z wyjątkiem jednego, nie dokończonego przez Malcolma — mała zamszowa torba i portfel, kryjący wyblakły dagerotyp, na którym ojciec i matka Malcolma niepewnie spoglądali w obiektyw, paszport i parę skryptów dłużnych oraz listę dłużników. Skye zaczął kartkować dokumenty. — Myślisz, że to mogą być weksle z gier hazardowych? — Nie mam pojęcia. — Dwa tysiące czterysta dwadzieścia gwinei. Całkiem niezła suma jak na młodego człowieka, niezależnie od tego, czy udzielał pożyczek, czy był dłużnikiem. Poznajesz jakieś nazwiska? — Tylko to jedno. — Jamie spojrzał na niego. — Madame Emma Richaud? Pięćset gwinei. — To moja ciotka — odezwała się Angelique. — Wychowywała mnie pospołu z wujem Michelem. Nazywałam ją „mamą", gdyż moja prawdziwa matka zmarła, gdy byłam małą dziewczynką. Potrzebowali pomocy i Mal... Malcolm zgodził się wysłać im pewną sumę. Sama go o to prosiłam. — Jamie, chcę mieć kopie wszystkich dokumentów. — Znów ten ton urzędnika. — Oryginały schowaj w bezpiecznym miejscu. — Sięgnął po listy, lecz McFay szybko położył na nich rękę. — To prywatne papiery.

— Prywatne dla kogo? — Dla niego. — W każdej chwili mogę mieć nakaz, by je przejrzeć i skopiować, jeśli okażą się ważne. — Nie wątpię — warknął McFay przez zaciśnięte zęby. Był wściekły, że wspomniał o sejfie przed zasięgnięciem rady sir Williama. - Czy mogę rzucić na nie okiem, Jamie? — spytała Angelique. — Jak sądzę, są częścią spuścizny po moim mężu. Teraz już nie przyniosą żadnej szkody. Mówiła tak łagodnym i smutnym głosem, bez śladu natrętnego błagania, że McFay westchnął ciężko i szepnął sobie w duchu: stary, tkwisz w tym po uszy, więc i tak nieważne, co zrobisz. Zostaw formalności sir Williamowi. A potem wrócił myślami do przedwczorajszego wieczora, gdy w trójkę stali na przystani, weseli, roześmiani, szczęśliwi, niepomni chmur wiszących nad Hongkongiem. Kiedy łódź odbijała od mola, Malcolm powiedział: — Dzięki za wszystko, przyjacielu. Pilnuj tyłów, bo właśnie teraz wymagają największej uwagi. Obiecujesz? Obiecał, przysiągł na Boga, że nie zawiedzie, że będzie strzegł tutaj wszystkiego za cenę życia, a potem, po ostatnich życzeniach, długo machał z nadbrzeża. Malcolm miał rację. Biedny, może coś przeczuwał? — Proszę — powiedział cicho Jamie. Angelique nawet nie spojrzała na listy, lecz odłożyła je na kolana, splotła dłonie i ponownie zamarła w bezruchu. Kropla potu spłynęła jej z włosów w pobliżu skroni. Gdyby nie to, wyglądałaby jak posąg. Brzęk monet przyciągnął uwagę McFaya. Skye otworzył zamszową torbę. W środku był spory stos złotych gwinei i kwity wystawione przez Bank of England. Skye policzył je na głos. Angelique nie spuszczała wzroku z ziejącej paszczy sejfu. :— Dwieście sześćdziesiąt trzy gwinee. — Skye wsypał pieniądze z powrotem do torby. — Powinny bezzwłocznie przejść w ręce pani Struan; oczywiście za pokwitowaniem. — Lepiej będzie, Heayenly, jak nie zwlekając, spotkamy się z sir Williamem. Nigdy dotąd nie miałem do czynienia z taką sprawą i po prostu nie wiem, co robić. Angelique... — McFay spojrzał w jej stronę.

— Chyba rozumiesz, o czym mówię? — Tak, ja też czuję się tym mocno przytłoczona. Wiem, że Malcolm był twoim wiernym druhem, że ty także darzyłeś go przyjaźnią, że stoisz po mojej stronie... Mówił mi o tym mnóstwo razy. Zrób to, co uważasz za słuszne. — Zatem chodźmy do sir Williama — wtrącił Skye. — Im prędzej się z nim spotkamy, tym lepiej. Niech zdecyduje, kto ma prawo do tych rzeczy, a tymczasem... — Chciał wręczyć jej zamszową torbę, lecz pokręciła głową. — Zabierzcie wszystko ze sobą. To także. — Oddała mu listy. — Chciałabym tylko zatrzymać fotografię. Dziękuję, panie Skye. I tobie też, kochany Jamie. Porozmawiamy, gdy wrócisz. Przez chwilę czekali, że wstanie, lecz nie poruszyła się z miejsca. — Chyba nie masz zamiaru tu zostać? — z niepokojem spytał McFaye. Uważał, że to makabryczny pomysł. Dlaczego nie? Spędziłam wiele czasu w tym pokoju i... i jest mi tu całkiem dobrze. Gdybym poczuła się zmęczona... tuż obok mam swój apartament. Zabierzcie stąd tylko biedną Ah Tok i powiedzcie jej, by nie wracała. Żal mi jej... potrzebuje pomocy. Poproście doktora Hoaga, by się nią zajął. — Zamknąć drzwi? — Drzwi? Jak chcesz... to nie ma znaczenia. Zrobili, jak prosiła. Przekazali Ah Tok pod opiekę wciąż zapłakanego i roztrzęsionego Czena, a potem wyszli na High Street. Świeże powietrze nieco poprawiło im humor, mimo to wędrowali w milczeniu, zatopieni w myślach. Skye snuł ciągle nowe plany i zastanawiał się, jak uniknąć czyhających pułapek, a Jamie, nadal przybity tragedią, nie wiedzieć czemu troszczył się o przyszłość Noble House. Co z Angelique? — pytał sam siebie, nie zwracając uwagi na otoczenie, na porywisty wiatr, na fale uderzające o kamienistą plażę ani na woń gnijących wodorostów. Do twarzy jej w żałobie. Czy to możliwe... Stała się kobietą! W tym cała różnica; myśli i działa inaczej niż poprzednio. Jest kobietą, a nie dziewczynką. Wydoroślała pod wpływem przeżyć. Czy doznała mistycznej przemiany, jak twierdzą niektórzy, w chwili gdy utraciła dziewictwo? A może jedno i drugie, z niewielką pomocą boską,

która umożliwiła jej powrót do równowagi? — Chryste... — mimowolnie wypowiedział na głos swe myśli. — Co będzie, jeśli jest w ciąży? — Dla jej dobra modlę się, żeby tak było — odparł mały człowieczek. Gdy wyszli, Angelique zamknęła oczy i westchnęła głęboko. Po chwili, nieco uspokojona, wstała, przekręciła klucz w zamku, po czym otworzyła drzwi wiodące do jej własnej sypialni. Łóżko było posłane, w wazonie na toaletce stały świeże kwiaty. Wyszła, zamknęła się w pokoju Malcolma i usiadła na krześle. Dopiero teraz spojrzała na fotografię; pierwszy raz widziała jego rodziców. Na odwrocie zdjęcia był napis: „siedemnasty października '61". W zeszłym roku. Culum Struan wyglądał dużo starzej niż na czterdzieści dwa lata. Tess — ani stara, ani młoda — zdawała się patrzeć bladymi oczami wprost na Angelique. Mocno zaciskała wąskie usta. Niedawno skończyła trzydziesty siódmy rok życia. Jak będę wyglądać w jej wieku? Za dziewiętnaście lat? To dwukrotnie więcej, niż do tej pory przeżyłam. Czy do mej twarzy też przylgnie tak posępny wyraz? W przypadku Tess świadczył o nieudanym małżeństwie i był rezultatem zerwania więzów z najbliższą rodziną — ona nienawidziła ojca i braci, oni uważali ją za zdrajczynię i każda ze stron usiłowała zniszczyć drugą. A przecież wszystko zaczęło się tak romantycznie: uciekła z ukochanym i wzięła ślub na morzu... Jak my, a jednak, na Boga, całkiem inaczej. Angelique spojrzała w okno, na okręty zakotwiczone w zatoce. Kupiecki parowiec wychodził z portu, kapitan oraz oficerowie stali na mostku, przy statku pocztowym uwijało się kilka łodzi, między innymi kuter Struanów, a nieco dalej pysznił się kliper „Prancing Cloud". Smukły, gotów, by podnieść kotwicę i pod pełnymi żaglami ruszyć z- wiatrem w zawody. Tak Malcolm zawsze mówił o kliprach, pomyślała. Idą z wiatrem w zawody. Zamknęła oczy, potarła powieki i spojrzała ponownie. Nie było pomyłki. Przez cały dzień widziała wszystko z zadziwiającą i niezwykłą ostrością. Zauważyła to już rano, tuż po przebudzeniu. Każdy szczegół pokoju, zasłony, zwiędły kwiat w wazonie, cztery muchy wirujące w powietrzu. Po chwili

rozległo się pukanie do drzwi i głos Ah Soh: — Missy? Pan doktor chcieć panią widzieć, heja? Słuch także miała wyostrzony; uświadomiła sobie, że obudziło ją ciche człapanie służącej. Najbardziej zastanawiający był jednak stan jej umysłu. Gdzieś zniknęło całe napięcie i choć nadal nie umiała zapanować nad smutkiem, z niespodziewaną jasnością rozważała oddzielnie każdy problem, wyszukiwała możliwe rozwiązania i ani przez chwilę nie doświadczyła znajomego, chwytającego za gardło uczucia strachu. Owszem, odczuwała lekki niepokój, lecz nie było w tym nic z chorobliwej paniki lub niezdecydowania. Teraz, gdy spadła odpychająca, groźna i nieludzka zasłona ciemności, mogła bez przeszkód wrócić myślami do wydarzeń owego dnia i nocy. Czyżbym odrętwiała? Na zawsze? A może doktor Hoag miał rację, gdy stwierdził dzisiejszego ranka: — Nie bój się, zostałaś uleczona z wszelkich kłopotów. Jeśli tylko zdołasz od czasu do czasu zapłakać i w miarę potrzeby wspomnieć o przeszłości, twój stan będzie ulegał ciągłej poprawie. Jesteś młoda, zdrowa i masz przed sobą całe życie... Mon Dieu, ci lekarze prawią same banały. Po Hoagu przyszedł Babcott. Też mówił to samo. Był przesadnie łagodny i czuły; tylko że jego czułość z łatwością mogła przerodzić się w namiętność, gdyby tylko do tego dopuściła. Dość namiętności, pomyślała. Wpierw muszę być wolna i bezpieczna. Bezpieczna i wolna. Czuła się w pełni wypoczęta. Ból głowy zniknął bez śladu, podobnie jak chęć krzyku, do niedawna rozdzierająca jej duszę. Od razu wiedziała, gdzie jest, jak się nazywa, dlaczego trafiła właśnie tutaj, z jakiego powodu jest sama i co się stało. Przeżywała wszystko od początku; śniąc na jawie obserwowała samą siebie, chłodno, z dystansem, bez emocji. Widziała dziewczynę wyrwaną ze snu wibrującym wrzaskiem Czena i rozpaczliwie potrząsającą leżącym obok mężczyzną. Dostrzegła czerwone plamy na swym podbrzuszu i udach, na moment zamarła ze zgrozy, że zacięła się zbyt głęboko, a potem zrozumiała: to on, to krew Malcolma, to on nie żyje, nie żyje, nie żyje.

Przerażona, niepomna własnej nagości, z histerycznym piskiem zerwała się z koi. Nie potrafiła uwierzyć własnym oczom i uszom, błagała Boga, by to, co widzi, okazało się tylko sennym koszmarem. Ktoś inny wpadł do kajuty, Ah Soh, Ah Tok, ktoś okrył ją kocem, głosy, nawoływania, wrzaski i pytania, coraz więcej pytań, aż cały świat rozpłynął się w ciemności. Nagle znalazła się na mostku, zziębnięta i rozpalona zarazem; słyszała pytania i odpowiedzi, lecz była niezdolna wykrztusić choć słowo. Bolała ją głowa, czuła woń krwi, smak krwi, miała krew na udach, na rękach i we włosach, żołądek odmawiał jej posłuszeństwa. Ah Soh pomogła jej się wykąpać. Woda była zbyt zimna, by zmyć pył śmierci. A potem znów nagły nawrót mdłości i obezwładniająca, wszechobecna ciemność, z której dopiero po kilku godzinach wyrwała się z rozpaczliwym krzykiem i zobaczyła przed sobą paskudną, pomarszczoną twarz Hoaga. Zadrżała. Jak będę wyglądać na stare lata? Kiedy zaczyna się starość? Dla niektórych stanowczo zbyt wcześnie. Nawet teraz nie mogła sobie dokładnie przypomnieć, co mówiła Hoagowi, wiedziała jedynie, że mrok ustąpił i wraz z ulgą przyszło zmęczenie. Zasnęła. Tak wiele mam do zawdzięczenia Hoagowi... ale nie Babcottowi. To jego kuracja zaczęła mnie wpędzać w depresję. Teraz już się nie boję, nie czuję gniotącego przygnębienia i choć nie rozumiem, czemu tak się stało, wiem, że to zasługa Malcolma, Hoaga, małego pokracznego prawnika o cuchnącym oddechu, oraz Andre. Andre... mądry i zaufany powiernik, zaufany tak długo, póki będę mu płacić. Szantażysta, lecz to nie jest najważniejsze. By pomóc sobie, musi mnie chronić, a kiedyś... cóż w końcu przecież istnieje boska sprawiedliwość i chociaż działa opieszale, nikt nie uniknie wyroku. Jeśli zachowam dostateczną ostrożność, mam do wygrania całe życie. Matko Najświętsza, już dawno ci obiecałam, że będę sama dbać o siebie i nigdy nie stanę się zależna od mężczyzny, jak inne moje biedne siostry. Wiem, że zgrzeszyłam. Malcolm był jedynym, kogo szczerze pragnęłam, chciałam mieć za męża i kogo kochałam głupią miłością kilkunastoletniej dziewczyny. Czy pierwsza miłość jest tą prawdziwą? A może to uczucie zastrzeżone wyłącznie dla dorosłych? Teraz już jestem dorosła. Czy w dojrzały sposób kochałam Malcolma? Mam nadzieję, że tak.

Malcolm nie żyje. Zdołałam się z tym pogodzić. Co dalej? Tess? Hongkong? Andre? Gornt? Dom? Tess? Wszystko w swoim czasie. Wpierw muszę pochować męża. Z godnością. Spojrzała w stronę lekko uchylonych drzwi sejfu. Wstała, podeszła do ściany, sięgnęła w głąb skrytki i namacała niewielką, dobrze ukrytą szczelinę. W lewej ściance pojawił się otwór odsłaniający jeszcze jedno wgłębienie. Dokumenty, papiery, sakiewka z pieniędzmi i notatki. Flakonik z lekarstwem i małe puzderko. Małcolm tydzień temu pokazał jej ten schowek. — Nie mam zbyt wiele do ukrycia, wszystkie ważniejsze rzeczy są w Hongkongu, u matki — powiedział z uśmiechem. — Sukcesja tai-pana, testament ojca, testament matki i tym podobne... — Błysnął oczami. — To na dobre i złe chwile, dla ciebie, jeśli będziesz mnie kochać aż do szaleństwa. Otworzyła puzderko. Złoty pierścionek, zdobiony rubinami. Nie najwyższej wartości, lecz mimo to dość cenny. Dokumenty dotyczyły wyłącznie interesów i nic nie rozumiała z rzędów cyfr i znaków. Testamentu nie było. Do diabła, pomyślała bez gniewu. Gdyby go odnalazła, wszystko stałoby się o wiele prostsze. Tak przynajmniej twierdził Andre. Vargas wezwał go dziś rano, na jej wyraźne życzenie, gdy skończyła przeglądać listę osób oczekujących na rozmowę. — Monsieur Vargas, proszę zacząć od krawca, gdyż pilnie potrzebuję żałobnej sukni. Później monsieur Andre i mister Skye. Nie chcę bez wyraźnej potrzeby niepokoić pana McFaya. Pozostałym proszę powiedzieć, że wciąż wypoczywam. Mam nadzieję — dodała ostrożnie — że załatwi pan sprawę z wrodzoną dyskrecją, o której tak wiele słyszałam od mego męża. Przyjmę gości w gabinecie tai-pana. Zauważyła, że Vargas błysnął oczami na dźwięk słowa „tai-pan", lecz skoro nic nie powiedział, nie musiała mu przypominać o jego obowiązkach. Nie czekała zbyt długo, by przyprowadził starego krawca. — Spytaj go, ile potrwa przygotowanie stroju żałobnego, czarnego, o kroju podobnym temu, jaki mam na sobie — powiedziała. Ubrana była w

ciemnoniebieską suknię z długimi rękawami i wysokim kołnierzem. — Mówi, że trzy dni. Żałobnego, senhora? W Chinach biel jest kolorem żałoby. — Ja będę chodzić w czerni. Suknia ma być z jedwabiu, na jutro. — Trzy dni. — A jeśli weźmie jedną z uszytych wcześniej, tę jasnobłękitną, i przefarbuje ją na czarno? — Dwa dni. — Powiedz mu, że wdowa po tai-panie Noble House potrzebuje sukni na jutro. Jutro rano. Stary Chińczyk westchnął, skłonił się i odszedł. Po chwili pojawił się Poncin. — Witaj, Andre. — Dzień dobry. Nigdy dotąd nie wyglądałaś równie pięknie. — Powiedział to, jakby stwierdzał fakt, a nie wypowiadał komplement. — Potrzebuję twojej rady, teraz i bez świadków. Musimy działać szybko, lecz bardzo ostrożnie. Moje małżeństwo jest w pełni legalne? — Myślę, że tak, przynajmniej według brytyjskiego prawa morskiego, choć nie mam pewności, jeśli chodzi o Francję. W obu przypadkach są pewne niejasności. — Nie rozumiem. Podstawa do dyskusji. W razie sporu pomiędzy francuskimi i brytyjskimi prawnikami Brytyjczycy będą górą. Pozostaje niezbitym faktem, że Malcolm był nieletni, podobnie zresztą jak ty, lecz niestety, w omawianym przypadku on jest ważniejszy... Zatem był nieletni i postąpił wbrew przedstawionym na piśmie poleceniom opiekunki. A to oznacza, że ktoś może podważyć legalność związku. — Gdzie? Tutaj? Kto? — A któż inny jak nie Tess Struan? — odparł cierpko. — Śmierć Malcolma nic dla ciebie nie znaczy, prawda? — Powiedziałbym raczej, że niewąsko skomplikowała mi życie, madame — odparł, po raz pierwszy tytułując ją w ten sposób. — To zresztą dotyczy nas obojga. Angelique z rozmysłem wybrała gabinet Malcolma na miejsce rozmowy, gdyż zdawała sobie sprawę, że ważą się jej losy, i chciała w stu procentach

wykorzystać przebiegłość Poncina. W zacisznym buduarze byłaby mniej pewna siebie. To dlatego mężczyźni mieli biura, a świat kobiet ograniczał się tylko do szezlonga i przepojonej zapachem perfum sypialni? — Jak można usunąć te komplikacje, Andre? — Pierwszą już usunęłaś. Gdy zrozpaczona wpadła do budynku poselstwa, chwycił ją niemal w progu, ze stłumionym przekleństwem zaciągnął do siebie, trzasnął drzwiami i zaczął nią potrząsać. — Głupia dziwko, do reszty oszalałaś?! Wracaj do jego domu i siedź tam! Wszystko przegrasz, jeśli będziesz się tu ukrywać! Wracaj, głupia, pogadamy później i na miłość boską niczego nie podpisuj, na nic się nie zgadzaj, a teraz znikaj! Jazda! — Miałeś zupełną rację, Andre — powiedziała. W pełni rozumiała kierujące nim motywy i nie poczytywała mu za złe ani ostrych słów, ani gwałtowności. — Dobrze, że tak postąpiłeś, gdyż to był jedyny sposób, by do mnie dotrzeć. Pierwszą przeszkodę mamy z głowy. Następna? Zmarszczył czoło. Patrzył na całkiem inną Angelique, nieznaną i zagadkową. Dwukrotnie był świadkiem podobnej przemiany, lecz w obu wypadkach chodziło o mężczyzn, wrogich szpiegów, zwolnionych z więzienia po długotrwałych torturach. Nie znali uczucia strachu, nie bali się dalszych cierpień, nie drżeli przed śmiercią. Żaden z lekarzy nie umiał znaleźć logicznego wyjaśnienia tego stanu. Podejrzewano, że z chwilą gdy przetrwali największe zagrożenie, nabrali niezachwianej pewności, iż nawet jeśli nie wyjdą cało z następnej próby, śmierć da im oczekiwane wybawienie. A śmierć przecież i tak nastąpi, nieważne czy dziś, czy za tydzień, miesiąc, czy jeszcze później, w dniu gdy zło ponownie podniesie swą ohydną głowę. Biedna Angelique. Siedzi tutaj tak dumna i pewna siebie... Nie myśli o chwili, gdy będzie musiała wszystko z siebie wyrzucić, rozedrzeć duszę na drobne kawałki. Zdoła to przetrzymać czy skończy w zakładzie dla obłąkanych? Zbyt wielu nieszczęść doświadczyła w swym młodym życiu: ucieczkę ojca kradzież posagu, gwałt i ciążę, zgon gwałciciela, a teraz ta makabryczna śmierć o której z najdrobniejszymi szczegółami rozprawia całe Osiedle. Poncin, jak

i Seratard przypuszczali, że co najmniej przez kilka miesięcy nie będzie zdolne do normalnej egzystencji i ani przez chwilę nie wierzyli w zapewnienia Hoaga Skoro Hoag czynił takie cuda, czemu nikt nie zdołał znaleźć lekarstwa na tę przeklętą angielską chorobę? Jeszcze jedna niesprawiedliwość losu. — Nie warto szukać w życiu uczciwości, prawda? — Prawda — przytaknęła. — Zostawił testament, w którym mianuje cię swoją spadkobierczynią? — Nie wiem. Malcolm nigdy o tym nie wspominał. — Angelique, na przyszłość nazywaj go „swoim mężem", a siebie „wdową" — Dlaczego? — By wpoić wszystkim przekonanie, że masz pełne prawo do spuścizny. — Ujrzał, że z powagą skinęła głową, i jeszcze raz zdumiał się na widok jej opanowania. Czyż z bożej łaski zyskała tak niewzruszony spokój? — Brak testamentu robi jakąś różnicę? — Spróbuję to sprawdzić, byłoby jednak lepiej, gdybyś została wymieniona w którymś z dokumentów. Musisz także... odwieźć zwłoki do Hongkongu Przygotuj się na wrogie przyjęcie ze strony jego matki i okazuj publicznie, że pragniesz jej przyjaźni. Powinnaś wziąć udział w pogrzebie, oczywiście odpowiednio ubrana. — Zamyślił się, po czym dodał: — Może Henri byłby skłonny napisać list do naszego ambasadora. Spotkałaś go już kiedyś? — Tak. To monsieur de Geroire. Byłby skłonny? A jakiż to list Heni byłby skłonny napisać w mojej intencji? — Chcę go przekonać, by udzielił ci swego wsparcia i poprosił de Geroire o przejęcie nad tobą oficjalnej pieczy. W moich oczach jesteś wdową po zmarłym tai-panie, Malcolmie Struanie. Jeśli Henri nas poprze, ten punkt widzenia może stać się wyrazem stanowiska rządu. — Naprawdę potrzebna mi tak czuła opieka? — Moim zdaniem tak, choć Henri jeszcze się waha. Westchnęła. Już dawno doszła do przekonania, że czeka ją wiele trudności Opieka państwa? To było coś nowego, o czym do tej pory nie pomyślała Opieka Francji... Poświęciłaby wszystko, by to osiągnąć... nie, nie wszystko — Co mam zrobić, by przekonać Seratarda? — Zrobię to za ciebie — odparł Andre. — A przynajmniej spróbuję.

— Zatem zacznij działać już teraz. Wieczorem powiesz mi, czego zażąda! Jak chcesz, możesz przyjść przed kolacją... lub nawet jutro rano. Nie musiała mówić nic więcej. — Wpadnę raczej jutro — mruknął Andre i wyszedł. — Nim zjawił się następny gość, Skye, przez kilka minut siedziała rozparta w fotelu, z uśmiechem spoglądała w sufit i myślała o cenie, jaką jej przyjdzie zapłacić. Protegowana Francji? To brzmiało całkiem nieźle, zwłaszcza że potrzebowała pomocy we wszelkiej formie, by stawić czoło upiorom Hongkongu... Teraz, skulona na innym krześle, w prywatnym apartamencie tai-pana, za mocno zamkniętymi drzwiami, wróciła myślami do rozmowy z Poncinem i do ewentualnej zapłaty. Cena na pewno będzie wysoka. Na początek wystarczy złota znalezionego w schowku, później pierścionek z rubinami... Prawda, jest jeszcze pieczęć. Osobista pieczęć Malcolma. Włożyła wszystko na miejsce i zamknęła skrytkę. Zadowolona z działań, poczynionych w pierwszym dniu całkiem nowego życia, zapadła w długą, pozbawioną marzeń drzemkę. Obudziło ją pukanie. Dochodziła czwarta trzydzieści. — Kto tam? — To ja, Jamie. Poczuła nagły przypływ nadziei. Tylko spokojnie, strofowała się w duchu, gdy podchodziła do drzwi. Stąpasz po bardzo cienkim lodzie, pod którym kryje się niezmierzona głębia. — Wejdź, proszę. — Z powrotem usiadła na krześle męża, a McFayowi wskazała miejsce, które z reguły sama zajmowała. Ta zmiana sprawiła jej dużą satysfakcję. — Wyglądasz na strapionego i mocno przygnębionego. — Nadal nie mogę się odnaleźć wśród tych wszystkich zmian, jakie wciąż zachodzą. — Tak. To bardzo trudne. — Ty też się zmieniłaś. Nie mogę wyjść z podziwu, że zachowujesz się z taką godnością... Zresztą wiesz chyba, o co mi chodzi. — Kłopot w tym, Jamie, że nie wiem. Owszem udało mi się zrozumieć i

zaakceptować to, co się stało, lecz łzy... Wypłakałam już chyba wszystkie. Nie spodziewaj się ich więcej. Rozmawiałeś z sir Williamem? — Tak. Skye mówił, że wróci koło szóstej, jeśli uznasz to za stosowne. Beznamiętnie skinęła głową. — Nie lubisz go, prawda? — spytała. — Nie przepadam za prawnikami, gdyż ich obecność zwykle oznacza kłopoty, lecz Skye nie jest złym człowiekiem. Myślę, że chce ci pomóc. Daj znać, jeśli coś cię zaniepokoi. Mal... Malcolm go lubił, a ty potrzebujesz kogoś, kto mógłby występować w twoim imieniu. — Mnie także trudno wymówić to imię. Słowo „mąż" jeszcze trudniej. Nie martw się. Jamie smutno pokiwał głową i wyciągnął listy. — Sir William twierdzi, że stanowią część spuścizny, podobnie jak pieniądze. Nie może przesądzać sprawy spadku, dlatego czym prędzej wystosuje odpowiednie pismo do prokuratora skarbu w Hongkongu. Uważa, że mimo to możesz je zatrzymać, pod warunkiem iż nie zostaną zniszczone. Pieniądze są twoje. Wspomniałem, że zostałaś bez pensa przy duszy i sir William prosi jedynie o pokwitowanie. — Oczywiście. Poznał treść listów? — Nie. Nikt ich nie czytał. — Z wahaniem położył koperty na kominku. — Są jeszcze inne sprawy, które udało mi się załatwić... Chcesz słuchać teraz, czy wolisz, żebym przyszedł później? — Nie, wszystko w porządku. Co to za sprawy? Wziął głęboki oddech. Z trudem przychodziło mu mówić o niektórych rzeczach, lecz musiał do końca spełnić swój obowiązek. — Po naradzie z sir Williamem, Babcottem i Hoagiem podjęliśmy wspólną decyzję, że jutro należy odesłać ciało do Hongkongu, by tam je pogrzebano. Tak będzie najlepiej. Dołożymy wszelkich starań, by podróż sprawiła ci jak najmniej przykrości. Doktor Hoag także popłynie, więc przez cały czas będziesz w dobrych rękach. — Wymuszony uśmiech nie zdołał zmazać smutku z jego twarzy. — Nawet sobie nie wyobrażasz, jak ciężko mi się tym zajmować. Ah Soh spakuje potrzebne rzeczy. Czen pomoże ci w miarę potrzeby, a potem odwiezie wszystko na okręt. Odpłyniecie z wieczornym pływem. Jeśli czegoś jeszcze potrzebujesz...

— Spojrzał na jej dłonie, na palce bezwiednie obracające sygnet Malcolma. Biedna Angelique, nawet nie miała prawdziwej obrączki. — To chyba na razie tyle. Chcesz, żebym ci towarzyszył przy kolacji? — Nie, dziękuję. Zjem tutaj lub w jadalni, lub w swoim pokoju, ale jeszcze nie odchodź. Nie skończyliśmy. Przykro mi, lecz mój mąż nie zostanie zabrany do Hongkongu. Pochowam go tutaj. Żadne z nas nie pojawi się więcej na pokładzie „Prancing Cloud". — Zauważyła jego spojrzenie, ale nie miała zamiaru zmieniać podjętego rano postanowienia. Musiało dojść do konfrontacji na pierwszą wzmiankę o „wspólnych decyzjach". — Teraz porozmawiamy o pogrzebie czy przyjdziesz później? — Ale... wszystko już załatwione — wyjąkał. — Wszyscy czterej uważamy, że to najlepsze wyjście... Nie tylko dla ciebie. Pani Struan na pewno wyrazi zgodę, by ciało jej syna spoczęło w Hongko... — Pani Struan? Ja jestem panią Struan. Chodzi ci o tę drugą panią Struan, prawda? O Tess Struan? — mówiła bez emocji. — W tym wypadku jej zdanie nie ma żadnego znaczenia. Jestem wdową i moje postanowienia są ważniejsze niż wola matki. — Na Boga, Angelique, tylko dlatego że Skye ci powiedział... — To nie ma z nim nic wspólnego, Jamie. Jak dotąd, nie prosiłam go o opinię na ten temat, ale znam swoje prawa i zamierzam spełnić życzenie męża. — Ale... ale... — Wystraszony McFay przez chwilę nie był w stanie wydusić słowa, a potem zaczął pośpiesznie bełkotać: — Przecież nie możesz sprzeciwiać się sir Williamowi i... i odrzucać, jak uznaliśmy razem z Hoagiem i Babcottem, jedynego możliwego wyjścia z sytuacji. Jesteś zbyt wyczerpana, Angelique. Wierz mi, powinnaś nas posłuchać. Wyczerpana? Ja? Pleciesz bzdury, Jamie. — Pozwoliła sobie na chłodny uśmiech. — Czuję się całkiem dobrze. Postępuję po prostu zgodnie z wolą męża. — Kiedy już wszystko załatwione! „Prancing Cloud" gotowa do wyjścia w morze i... wszystko załatwione. — Cieszę się, że przygotowałeś kliper. Niech płynie zaraz, smutne wieści czym prędzej winny dotrzeć do matki. Najlepiej, jeśli ty ją powiadomisz, jesteś tu najstarszy, popłyń na „Prancing Cloud", błagam,

nie czekaj jutra, ruszaj już dzisiaj i przekaż jej tę straszną wiadomość, gdyż tylko ty zdołasz ułagodzić jej rozpacz. Musisz popłynąć. — Tak... oczywiście... skoro to konieczne... — odparł, szczerze przerażony tym pomysłem. — Angelique, przecież nie mówisz tego poważnie. Dlaczego odrzucasz najlepsze wyjście?! Na Boga, dlaczego... — Być może dla was najlepsze, lecz nie dla mnie i dla mojego męża. Ma prawo być pochowany jako... — Pozwól nam zrobić to, co planowaliśmy! Niech ciało... — Ciało mojego męża nie wróci, powtarzam: nie wróci na kliper. Ja również — oświadczyła cicho. — Powiedz mi, stary przyjacielu, gdybym zgodnie z waszą wolą udała się na pokład, gdzie by mnie umieszczono? W kajucie kapitana? Wlepił w nią zdumione spojrzenie, gdyż do tej pory nie przyszło mu to do głowy. — Nie, oczywiście, że nie... — odparł pośpiesznie. — Mogłabyś sama wybrać kajutę. Przyrzekam, że wszystko... — A ja przyrzekam, że co do joty spełnię wszystkie życzenia męża. Jamie otarł czoło. W głowie huczało mu od natłoku myśli, czuł się chory i wytrącony z równowagi. Nigdy by nie przypuszczał, że ta dziewczyna... kobieta... może tak szybko przejąć inicjatywę. — Masz rację — powiedział pod wpływem nagłego impulsu. — „Prancing Cloud" to nie najlepszy pomysł. Wynajmiemy inny okręt... Zaczekaj, pojutrze odpływa statek pocztowy, znajdziemy miejsce dla ciebie, Hoaga i... i dla niego. Przekonamy kapitana, by przyśpieszył wyjście w morze. Jutro... To chyba dobry pomysł? — Nie. — Westchnęła ciężko. — Przykro mi, Jamie. — Zaczęła mówić ostrym, dobitnym tonem. — Zrozum, co mówię. Nie. Nie! Malcolm zostanie pochowany tutaj, jak tego chciał. Pojutrze. — Tak nie można. Pani Struan... to znaczy Tess Struan musi mieć nieco czasu. Wyślemy po nią „Prancing Cloud", by mogła wziąć udział w pogrzebie. Zrobisz, co zechcesz, lecz mój mąż spocznie w grobie pojutrze, wszystko odbędzie się tak, jak by sobie życzył. Wątpię, czy zdołasz spełnić swój zamiar. Nie będę się z tobą kłócić. Przykro mi, przyjacielu, lecz to raczej ty jesteś

wyczerpany ostatnimi wydarzeniami i w pełni rozumiem, co czujesz. Poproś sir Williama i pana Skye'a, by zjawili się tutaj tak prędko, jak to możliwe, gdyż chcę dopełnić wszelkich formalności. — Na miłość boską, w rodzinnej krypcie w Szczęśliwej Dolinie spoczywa jego dziad, ojciec, bracia i siostry! — Jamie, jestem zmęczona ciągłym powtarzaniem: poproś sir Williama i pana Skye'a, by zjawili się tutaj tak prędko, jak to możliwe. Razem. Nie miał pojęcia, co odpowiedzieć, więc tylko bezradnie wzruszył ramionami i odszedł. Angelique przez kilka minut siedziała bez ruchu. Oddychała głęboko. Poszło lepiej, niż przypuszczała. Wstała, przeciągnęła się lekko, po czym wróciła do swego pokoju. Wybrała świeżą suknię, szarą, o tradycyjnym kroju, i położyła ją na łóżku. Wiatr szarpał oknem, lecz nie czuła chłodu. Stanęła przed lustrem i przyjrzała się swemu odbiciu. Krytycznie, bez uśmiechu. Poczuła nagły przypływ satysfakcji z tego, że stała się inną osobą. To jak mierzenie nowej sukni, pomyślała. Nie, nowej skóry. — Mam nadzieję, że będę się w niej dobrze czuła — powiedziała do lustra. — Czeka nas jeszcze wiele pracy, żebym się do niej dopasowała, lecz wolę ją od poprzedniej. Wzięła w dłonie pierwszy list. Od Tess Struan. Ten od Malcolma chciała zachować na koniec. Sir William siedział z kamienną twarzą. Jamie także. Doktor Hoag i Babcott marszczyli brwi, a w oczach Skye'a połyskiwały iskierki rozbawienia. Angelique, usadowiona za biurkiem Malcolma, w wysokim fotelu, który ją przytłaczał, lecz jednocześnie i zapewniał ochronę, spoglądała na nich w milczeniu. Miała na sobie ciemniejszą suknię niż poprzednio, z rękawami trzy czwarte i płytkim dekoltem. Wyprostowana, z nienaganną fryzurą i bez makijażu, wyglądała niemal majestatycznie. — Pojutrze? — spytał sir William. — Tak — odparła. — Myślę, że trzy dni starczą, by potencjalni żałobnicy oddali ostatni hołd memu mężowi. Mam rację, doktorze? — Zwykle tak bywa — odparł Hoag. — Lecz w tym wypadku poczyniliśmy pewne przygotowania, by przewieźć ciało do domu w jak

najlepszym stanie. Wszystko będzie w porządku, nie musisz się martwić. — Przerwał na chwilę. — Uzgodniliśmy, że powinien spocząć wśród bliskich — dodał łagodnie. — Zdążyliście go już zabalsamować? Wśród mężczyzn zapanował pewien niepokój. — Nie... to zbyteczne — odezwał się Hoag. — Użyliśmy... eee... użyliśmy lodu do zabezpieczenia... — Chcieliście obłożyć go lodem i wysłać do Hongkongu niczym poćwiartowaną baraninę z Australii? Atmosfera w pokoju zrobiła się wyraźnie napięta, goście wyglądali na zakłopotanych. Angelique mówiła cichym, spokojnym i niemal przyjacielskim tonem, co tylko potęgowało ich zdenerwowanie. Jedynie Skye nie pasował do tej grupy. — Nie o to chodzi, madame — powiedział sir William. — Dla dobra rodziny powinien spocząć w Hongkongu. — Szczerze podziwiał dziadka, tai-pana, prawda? — Tak. — Sir William poczuł nagłą ulgę, gdyż nareszcie padło pytanie, na które bez większych trudności mógł znaleźć właściwą odpowiedź. — Chyba wszyscy to wiedzą. Dlaczego pytasz? — Malcolm niejednokrotnie, choć w różnych słowach wyznawał, że chciałby być podobny do niego, umrzeć jak on i zostać pochowany w taki sam sposób. — Słusznie — oświadczył sir William. — Bardzo mądrze. Dziad Malcolma spoczął w rodzinnej krypcie na cmentarzu w Szczęśliwej Dolinie. — Z wyrozumiałością spojrzał na Angelique. — Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że w tym wypadku powinniśmy postąpić tak samo. Teraz rozu... — Ale Dirk Struan nie został pochowany w Hongkongu —'wtrąciła Angelique, co wprawiło wszystkich w kompletne osłupienie. — Wiem, wyryto jego nazwisko na nagrobku, lecz ciało oddano morzu. Uważam, że mój mąż zasłużył na podobny pogrzeb. — Przykro mi, lecz nie masz racji — powiedział McFay. — Byłem przy tym, gdyż właśnie, ledwie przybywszy z Anglii, dołączyłem do Struanów i brałem udział w pogrzebie. Pamiętam ogromną uroczystość

z udziałem niemal wszystkich mieszkańców Hongkongu. W Chinatown Gordon Czen zorganizował oddzielny pochód. — Mylisz się, Jamie. Do krypty złożono pustą trumnę, a Dirk spoczął wraz ze swą kochanką May-may w otwartych wodach opodal Hongkongu. — Poczuła łzy pod powiekami, lecz uznała, że nie czas na próżne szlochy. — Pochowano go w morzu, po chrześcijańsku, dokładnie tak, jak sobie tego życzył. Świadkami byli Culum i Tess Struan, Gordon Czen i Aristotle Quance. — To niemożliwe — stwierdził Jamie. — Możliwe i w pełni wykonalne. Wasz Kościół odmówił wspólnego pochówku. Zabronił, by prochy kochanków spoczęły w poświęconej ziemi. — Angelique, przecież uczestniczyłem w pogrzebie! Dirk na pewno został tam pochowany. Nie wiem, gdzie leży May-may, lecz tu się zgadzam: nie złożono jej obok niego. — Byłeś świadkiem farsy, Jamie. Zakopano pustą trumnę. — Nonsens — odezwał się sir William. Władze kościelne nie wyraziły zgody na wspólny pogrzeb — ciągnęła Angelique, nie zwracając na niego uwagi. — To było nie do pomyślenia. Nie muszę chyba nikomu przypominać, że Dirk Struan nieraz naraził się duchowieństwu; jego ostatni pomysł także nie zyskał aprobaty. W spisanym na dwa tygodnie przed śmiercią testamencie, będącym częścią spuścizny przekazywanej z tai-pana na tai-pana, domagał się, by w razie jednoczesnej śmierci pogrzebać go razem z May-may, którą miał zamiar pojąć za żonę... — Naprawdę tak napisał? Chciał ją poślubić? — gwałtownie spytał sir William. Pozostali także wyglądali na wstrząśniętych, gdyż mimo upływu lat małżeństwo z Chinką zdawało im się czymś wielce nagannym, nawet w wypadku Dirka Struana. — Napisał to w testamencie? — Tak — odparła Angelique. Zauważyła, że Hoag jako jedyny nie podzielał niechęci sir Williama. Anglicy, Brytyjczycy... w wielu wypadkach są wprost okropni, pomyślała. Zżerani przez hipokryzję i bigoterię, pozbawieni manier i całkowicie odmienni od nas. Wciąż pilnują, by nie doszło do ślubu między

protestantami i katolikami, a z jeszcze większym wstrętem odrzucają każdą próbę tworzenia mieszanych związków wśród obywateli Imperium. Chciała krzyknąć: skąd pomysł, by takie małżeństwo określać mianem występnego grzechu?! Przecież to hipokryzja. Niemal każdy z was ma tubylczą kochankę i dzieci z nieprawego łoża. We francuskich koloniach, jak i w granicach cesarstwa, działo się zupełnie inaczej. Kiedy Francuz brał ślub z którąś z miejscowych kobiet, stawała się ona nie tylko jego żoną, lecz także pełnoprawną francuską obywatelką. Władze zachęcały do mieszanych małżeństw, wychodząc z założenia, że mężczyzna jest przede wszystkim mężczyzną, a kobieta — kobietą, bez względu na kolor skóry. Boże, nie pozwól, bym została Angielką i dzięki Ci, że nikt, nawet mąż, nie będzie mógł mi odebrać francuskiego pochodzenia... Skąd ten pomysł? — złajała się w duchu. Czym prędzej wróciła do rzeczywistości i popatrzyła na twarze wrogów jej męża. Później będzie dość czasu na rozmyślania. — Trudno mi zrozumieć stanowisko Brytanii w kwestii mieszanych związków, sir Williamie, lecz proszę pamiętać, że jestem Francuzką. Ale odłóżmy to na bok. Wszyscy zaangażowani w pogrzeb Dirka Struana znaleźli się wówczas w impasie: Kościół twardo stał na stanowisku, że nie może być mowy o wspólnym pochówku. Nowy tai-pan, Culum, nalegał, by ojca pogrzebać po chrześcijańsku, i nie dopuszczał myśli, by mogło stać się inaczej. Tess była mniej stanowcza, gdyż wybryki Dirka, jakie wyprawiał za życia, podważały znaczenie ideałów stanowiących dla niej podstawę wiary. Jej ojciec, Tyler Brock, dzisiaj najpotężniejszy kupiec na wyspie, ostro sprzeciwiał się takim praktykom, w czym zdecydowanie popierali go matka Tess oraz pozostali koloniści, choć niektórzy z nich po cichu wyrażali odmienne zdanie. Gubernator opowiedział się za Kościołem. — Bardzo słusznie — mruknął sir William. — Tak — odpowiedziała Angelique. — Gdyby w Hongkongu rządzili katolicy, mój Kościół mógłby być równie nieprzejednany. Kolonii groził skandal, a na dodatek część miasta, dotknięta skutkami tajfunu, leżała w gruzach... i brakowało lodu — dodała oschle. Znów zaczęli się wiercić, z wyjątkiem Skye'a, który z przyklejonym do twarzy uśmiechem nonszalancko rozpierał się na krześle.

— To całkiem normalny zabieg, często stosowany w podobnych okolicznościach — łagodnie powiedział Babcott. - Twój mąż był i nadał jest dla nas kimś ważnym. Musisz w to uwierzyć. — Wierzę. — Przeniosła spojrzenie na sir Williama i mówiła dalej, tym samym beznamiętnym tonem: — Aby przełamać wspomniany impas, Aristotle Quance i Gordon Czen zawarli ustny kompromis. Ustny, gdyż sprawa z oczywistych względów miała pozostać w ścisłej tajemnicy. Ciała kochanków przeniesiono po cichu na pokład „China Cloud". W ceremonii, poprowadzonej w obrządku anglikańskim, uczestniczył kapelan floty oraz kapitan Orlov. Dirk i jego konkubina, May-may Sheng, spoczęli razem, a woli Struana stało się zadość. — Jak możesz twierdzić, że to prawda, skoro wszystkich uczestników pogrzebu obowiązywała tajemnica? — Pozostał wpis w dzienniku okrętowym, sir Williamie. Księgę złożono w prywatnym sejfie tai-pana, a świadkowie, to znaczy Culum, Tess, Quance, Gordon Czen i kilku marynarzy obecnych na pokładzie, zostali zobowiązani pod przysięgą do zachowania sekretu. Kapelan, którego nazwiska nie znam, wkrótce wyjechał do Anglii. Drugi, już oficjalny pogrzeb odbył się w Hongkongu z oprawą należną tai-panowi Noble House. W pokoju zapadła cisza, mącona jedynie oddechem popołudniowego wiatru, muskającego szyby. — Widziałaś zapis w dzienniku? — spytał sir William. — Nie... ani nie rozmawiałam z matką Malcolma. — Tess Struan lub Gordon Czen mogliby potwierdzić prawdziwość tej historii — odezwał się Jamie. — Pod warunkiem że zechcieliby złamać przysięgę. — Dziś rano pani Struan spytała mnie, czy opowieść jej zmarłego męża jest prawdziwa. — Skye wyprostował się na krześle. — Na szczęście mogłem dorzucić kilka istotnych szczegółów. — Na jakiej podstawie? — Tak się złożyło, że poznałem żeglarza, który w przeciwieństwie do innych nie potrafił utrzymać języka na wodzy. Niejaki Hennery Fairchild... nie mam jednak pojęcia, czy jeszcze żyje. Przybyłem do

Hongkongu, sir Williamie, z mocnym postanowieniem, by dowiedzieć się jak najwięcej o Noble House, Brockach, Quance'u, o założeniu Hongkongu... i o łapówkach wręczanych wysoko postawionym urzędnikom. Sir William ponuro skinął głową. Bardziej niż zwykle czuł smród popsutych zębów bijący z ust prawnika. Większość intryg starannie skrywano przed opinią publiczną, lecz parę z nich dotarło i do niego. — To tylko pogłoski. — Zgoda, nie mogłyby posłużyć za dowód sądowy. Ale to prawda. Co mam robić? — zastanawiał się polityk. Na Boga, przecież muszę znaleźć rozsądne rozwiązanie. Sąd Parysa? Nie, raczej burza w szklance wody. — A więc dobrze, madame, postąpimy zgodnie z życzeniem Malcolma. Jamie, dopilnujesz jak najszybszego przewozu ciała, by mogło zostać pochowane w morzu u wybrzeży Hongkongu — oświadczył żwawo. A tam Angelique Struan przekona się, kim naprawdę jest Tess Struan, i niech mnie szlag trafi, jeśli stanę pomiędzy nimi, dodał w myślach. Co za diabeł wstąpił w tę Angelique, nigdy dotąd nie widziałem, by ktoś tak się zmienił! -Rozumiem, że czuje pani niechęć do wejścia na pokład „Prancing Cloud". Przygotujemy statek pocztowy. — Dziękuję — padła spokojna odpowiedź. — Lecz nie mogę skorzystać z tej oferty, sir Williamie. Mój zmarły mąż nie będzie wieziony w lodzie, niczym mięso. Nie będzie. — Na Boga, madame, jeśli wydam takie polecenie... — To prawda, jeśli pan rozkaże... — Zerknęła na Skye'a. — Co na to paragrafy? — W myśl prawa, ważniejsza jest wola zmarłego, zwłaszcza jeżeli zostanie poparta przez wdowę. — Zanim odpowiem, chciałbym spytać, gdzie znaleźć dowód potwierdzający wolę Malcolma? Nigdzie. Poza tym ważniejsza od czyjej? — cierpko pytał sir William. — Ważniejsza od woli pani Struan? Tess Struan? Czy mamy w ogóle nie brać jej pod uwagę? Skye chciał coś powiedzieć, lecz Angelique uciszyła go ruchem dłoni. — Skądże znowu. Jeśli „Prancing Cloud" natychmiast odpłynie do Hongkongu, przy sprzyjającej pogodzie dotrze tam za dziesięć dni. Dziesięć

dni na powrót, plus kilka na miejscu... Doktorze Hoag, czy pański... pański lód — ostatnie słowo wymówiła z wyraźnym niesmakiem — zdoła utrzymać doczesne szczątki mego męża w dobrym stanie aż do przyjazdu matki? Rzecz jasna, pod warunkiem że będzie chciała przyjechać. Hoag rozmyślał właśnie o Dirku Struanie, o jego ukochanej, słynnej Maymay, i o mieszanych małżeństwach. Bolał nad tym, że zabił własną żonę, jedyną miłość swego życia. Zdarzało mu się to bardzo często. Widać nie kochał jej na tyle mocno, by pozostawić ją w bezpiecznym indyjskim ustroniu i zrezygnować z małżeństwa. Zabrał ją na pewną śmierć do „cywilizacji". Hoag, stary łotrze, znów ważą się twoje losy. Staniesz po stronie Tess Struan, czy pomożesz temu dziewczęciu? Nie zapominaj, że to z twojej winy pewien cholerny zabójca żył wystarczająco długo, by ją wystraszyć. — Z medycznego punktu widzenia jest to możliwe, choć osobiście doradzałbym pośpiech. — Rzucił ostrzegawcze spojrzenie na Babcotta, by nie przeszkadzał. — Sedno sprawy tkwi w tym, sir Williamie, czy mamy odesłać zwłoki, czy nie. Jeśli nie... to powinniśmy uwzględnić życzenie wdowy. Sir William milczał przez chwilę, zły, że jego propozycja nie zyskała akceptacji. — Angelique, dlaczego nie chcesz popłynąć z ciałem Malcolma do Honkongu, jeśli nie na „Prancing Cloud", to na jakimś innym statku? — Ponieważ nie wierzę, by tam postąpiono zgodnie z jego życzeniem. Powtórzy się historia pogrzebu Dirka... choć Tess Struan nigdy tego nie potwierdzi. Jestem wdową i powtarzam raz jeszcze, że wola Malcolma jest moją wolą. Sir William nie miał pewności, gdzie w takim przypadku kończy się zakres jego kompetencji, a poza tym obawiał się Tess, kierującej de facto całym Noble House. W listach wyrażała stanowczy sprzeciw wobec małżeństwa Malcolma i trudno było przewidzieć, co zrobi na wieść, że ciało jej syna nie wróci do Hongkongu. Na pewno wpadnie we wściekłość i zażąda krwi „winowajców", pomyślał ze strachem. Będzie słusznie obstawać za tym, że pogrzeb powinien się odbyć w Hongkongu — nieważne, na morzu czy nie na

morzu — i zrobi wszystko, by doprowadzić do unieważnienia ślubu. Pięćdziesiąt funtów za złamanego szeląga, że dopnie swego. Spojrzał na Angelique. Jesteś w niezłych tarapatach, moja mała. — Obawiam się, że całkiem niepotrzebnie komplikujemy ów tragiczny wypadek. Zwłoki Malcolma równie dobrze mogą być złożone w wodach Hongkongu jak tutaj. Najlepiej będzie... Przepraszam, że wtrącę małe „ale", sir Williamie — powiedział Skye, po czym dodał ze swadą doświadczonego adwokata koronnego: — Ale póki legalność związku nie zostanie formalnie podana w wątpliwość, moja klientka ma ściśle określone prawa. Chcę prosić, by przychylił się pan do jej prośby i w zgodzie z wolą zmarłego Malcolma zezwolił, by pogrzeb odbył się tutaj. — Zniżył głos, jakby kończył mowę obrończą, i dodał ciepłym, łagodnym tonem: — Malcolm Struan był jednym z nas. Należał do Yokohamy równie mocno, jak do Hongkongu. Jego dramat rozpoczął się tutaj i tu powinien się skończyć. Choć opanowana, Angelique poczuła łzy pod powiekami. Ale nie zapłakała.

47 Skye i Jamie dyskutowali przez godzinę po wyjściu sir Williama i pozostałych. Angelique słuchała. Cokolwiek mówili, nie zmieniało to jej położenia. Przegrała. Tuż po żarliwym wystąpieniu Skye'a sir William oświadczył: — Przykro mi, lecz w czasie całej rozmowy nie usłyszałem nic, co mogłoby wpłynąć na zmianę mojej decyzji. Ciało Malcolma należy odesłać do Hongkongu, na pokładzie „Prancing Cloud" lub statku pocztowego. Wybór należy do pani, madame. Uważam nasze spotkanie za skończone. — W Hongkongu znalazłbym tuzin podstaw do apelacji, lecz tutaj sir William jest sędzią, katem i ławą przysięgłych — oznajmił gorzko Skye. — Niezależnie od tego, co wymyślimy, nie mamy dość czasu, by obrócić tam i z powrotem. — Nic więcej nie można zrobić. — Jamie był mocno zasępiony, gdyż

poruszyła go jej opowieść. — Spróbuj zrozumieć, Angelique. Nic nie zdziałasz. — Nie mogę jechać do Hongkongu... a muszę być na pogrzebie. — Racja — przytaknął Skye. — Dlaczego? Co cię powstrzymuje? — spytał Jamie. — Tess Struan — odpowiedziała. — Czemu? Przecież cię nie wyrzuci z uroczystości żałobnych ani nie może unieważnić małżeństwa. Popołudniowy artykuł Nettlesmitha głosi, że wszystko odbyło się zgodnie z literą prawa i wasz wiek nie ma żadnego znaczenia. Popłyń statkiem pocztowym. Wyjdzie z portu o czasie wyznaczonym dla „Prancing Cloud". — Nie. Przepraszam, Jamie. Pan Skye powiedział przed chwilą, że artykuł Nettlesmitha wyraża jedynie pogląd autora. Tess Struan nie zezwoli na morski pochówek. Jestem o tym całkowicie przekonana. I będzie mnie atakować na każdym kroku. Masz, przeczytaj jej listy do Malcolma. Obaj mężczyźni byli wstrząśnięci ich zjadliwością. —Szkoda, lecz nie mogą posłużyć za dowód — westchnął Skye. — Tess bez wątpienia oświadczy, że jako matka miała pełne prawo sprzeciwić się małżeńskim planom syna, wręcz zakazać mu w dobitny sposób zbyt pochopnych posunięć. Niestety, to prawda. Nawet groźby rzucane pod adresem obecnej tu pani Struan nie dadzą się podciągnąć pod żaden paragraf. — To niesprawiedliwe — wtrąciła Angeliaue. — A co powiesz na fragment: Jeśli ta kobieta kiedykolwiek postawi nogę w Hongkongu, zaręczam..." — Jamie nie chcąc sprawić Angeliaue zbyt wielkiej przykrości, przerwał czytanie i pytająco spojrzał na Skye'a. Dalsza część listu brzmiała: ...zaręczam, że wszyscy dowiedzą się o jej przeszłości oraz o poczynaniach jej ojca, wuja i ciotki, która była podrzędną aktorką w wędrownej trupie, złożonej z samych kuglarzy, Cyganów i szarlatanów. — Nie wstydzę się przyznać, że moja matka była aktorką — ostro oświadczyła Angeliaue. — Wbrew temu, co sądzą Anglicy, nie każda aktorka jest ladacznicą. I nie każda obraca się w gronie szarlatanów.

Nie czuję się winna za grzechy ojca: okradł mnie tak samo jak innych. — Wiem. — Jamie pluł sobie w brodę, że poruszył ten temat. — Niebiański, możesz udowodnić, że Dirk został pochowany razem z May-may? — Pod warunkiem że komprador Czen lub Tess zgodzą się złożyć odpowiednie zeznania, a na to chyba nie możemy liczyć, prawda? Żaden urzędnik w Hongkongu nie wyda nakazu, by otworzyć rodzinną kryptę Struanów. — Skye kaszlnął dwa razy. — Pani Angeliaue Struan powinna do końca czuwać przy zwłokach męża, jeśli nie chce osłabić swej obecnej pozycji. Ale wyjazd do Hongkongu? To niebezpieczne. — Wcześniej prosił Babcotta i Hoaga, by nieco złagodzili treść aktu zgonu, lecz zgodnie z przewidywaniami, spotkał się ze zdecydowaną odmową. — Moim zdaniem, pani Angeliaue ma w pełni rację, że nie chce podejmować takiego ryzyka. W Hongkongu będzie bardziej bezbronna niż tutaj. — Jeśli pojedziesz wraz z nią, będziesz mógł jej zapewnić dostateczną ochronę. — Tak, lecz cała sprawa grozi skandalem, a tego chciałbym uniknąć dla dobra nas wszystkich. Nawet Tess. To nie jest zła kobieta, choć może niezbyt właściwie pojmuje rolę matki. Obawiam się, że i tak nie unikniemy smrodu, powstaje tylko pytanie, co zrobić, by się nim nie udusić. — A może da się wytrzymać? — spytał Jamie. — W końcu Tess nie jest jakimś potworem i na swój sposób gra uczciwie. — Nie ze mną — odpowiedziała Angeliaue. — Nie w tym przypadku. Rozumiem ją, gdyż tylko kobieta może w pełni zrozumieć drugą kobietę. Ona naprawdę wierzy, że ukradłam jej najstarszego syna. Malcolm mnie przed nią ostrzegał. — Potrzeba nam sporo czasu, by ją pohamować — dodał Skye. — Nie ma miejsca na negocjacje przed pogrzebem. Wkrótce obaj mężczyźni wyszli, nie znajdując zadowalającego rozwiązania. Nieważne, pomyślała Angeliaue. Pochowam męża zgodnie z jego życzeniem, przejmę jego ziemskie dziedzictwo — jeśli takowe pozostawił — i pokonam Tess Struan. Wreszcie będę pomszczona.

Treść listów sprawiła jej pewną przykrość, choć nie tak dużą, jak oczekiwała. Nawet jej łzy nie były takie same jak przedtem. Nie dławiły i nie paliły w gardle. Ja też jestem inna; dziwna, niezrozumiała... Czy taka już zostanę'' Mam nadzieję. Och, Matko Boska, jaka ja byłam głupia! Spojrzała w okno, za którym dzień z wolna ustępował nocy, a ciemne sylwetki okrętów stojących w zatoce rozbłyskiwały światłami kołyszącymi się w rytm fali na masztach i burtach. Węgle w palenisku osunęły się z głośnym zgrzytem, płomień strzelił w górę i odciągnął jej uwagę. Co robić? — Missy? — Do gabinetu weszła Ah Soh. — Tai-tai, Ah Soh! Ty głucha, heja? — spytała krótko Angeliaue. Malcolm wyjaśnił jej znaczenie słowa „tai-tai" i dzień przed śmiercią nakazał służącym, by zwracali się do niej wyłącznie w ten sposób. Skye także uważał, że to bardzo ważne. — Missy chce ja pakować chop chop? — Tai-tai. Ty głucha, heja? — Chce ja pakować chop chop... tai-tai? — Nie. Jutro. Jeśli w ogóle — dodała cicho. — Missy? Westchnęła. — Tai-tai! — Missy tai-tai? — Odejdź! — Pan doktor chce widzieć. Angeliaue otworzyła usta, by ponownie powiedzieć „odejdź", lecz nagle zmieniła zamiar. — Pan doktor kto? — Doktor żaba, missy tai-tai. Hoag. Tak, rzeczywiście jest podobny do żaby, pomyślała i ku własnemu zdziwieniu uśmiechnęła się lekko. — Tak. Teraz widzieć. — Gdy wszedł, powiedziała: — Dobry wieczór, doktorze. Co słychać? Muszę przyznać, że czuję się znacznie lepiej. — Naprawdę? — Oczy miał zaczerwienione ze zmęczenia, twarz bladą i zmiętą jak zwykle, lecz promieniującą ciepłem. Zerknął na Angelique. — Tak, naprawdę. Mimo to bądź ostrożna. Postępuj rozsądnie i nie

nadwerężaj sił. — Dobrze. Obiecuję. — Dziś po południu zachowywałaś się wprost cudownie. — Ale przegrałam. - Tak. Babcott i ja mocno to przeżyliśmy, poruszeni twoją relacją i wystąpieniem Skye'a. George ma być dzisiaj na kolacji u sir Williama i jeszcze raz spróbuje przemówić mu do rozsądku, lecz nie rób sobie zbyt wielkich nadziei. — Zauważył, że Angelique lekko wzruszyła ramionami. Jej oczy wydawały się nienaturalnie wielkie w pobladłej twarzy. — Potrzebujesz czegoś? Na sen lub uspokojenie? Nie, widzę wyraźnie, że nie trzeba ci żadnych środków kojących. Cieszę się. Bardzo się cieszę. Mogę cię prosić o chwilę rozmowy? — Oczywiście, doktorze. Proszę usiąść. Jak poszło dochodzenie? A może kieliszek whisky lub jakiegoś innego trunku? — Dziękuję. — Na szafce pod ścianą pyszniły się szklanki z rżniętego szkła i kryształowe karafki, ustawione równo niczym żołnierze w błyszczących hełmach i ze srebrzystymi tabliczkami zawieszonymi na szyjach: whisky, koniak, sherry, porto. Hoag nalał sobie pół szklanki whisky. — Śledztwo? Zgodnie z przewidywaniami. Edward Gomt został oczyszczony z wszelkich podejrzeń i otrzymał pochwałę za odwagę. Skye, który wystąpił w roli koronera, uznał, że do śmierci Greyfortha doszło przypadkiem i że Gomt postąpił ze wszech miar słusznie, próbując zapobiec brutalnemu morderstwu. Trochę nas zaskoczyło tak mocne sformułowanie, choć trudno zaprzeczyć, że w pełni odpowiada prawdzie. Usiadł naprzeciw niej i uniósł szklankę. — Na zdrowie. — Salut! Cieszę się z sukcesu Edwarda. Zasłużył na to. — Ty także zasłużyłaś na coś więcej. Wciąż jestem pod wrażeniem twojej opowieści. — Była w pełni prawdziwa, choć nikt mi nie wierzy. — Ja wierzę. I o tym właśnie chciałem z tobą pomówić. Widzisz, chyba lepiej od innych rozumiem motywy Dirka. — W wymownych słowach opisał własną historię, począwszy od dni, gdy służył w Armii Indyjskiej i zapałał miłością do pięknej Hinduski. Potem był ślub z pogwałceniem

wszelkich konwencji, natychmiastowa niechęć otoczenia, ból i smutny powrót do Anglii. — Najgorsze, co mogłem zrobić. Arjumand zmarła — dokończył z wzrokiem utkwionym w ogień. Patrzył na płomień, a widział postać ukochanej, siebie i ją w szczęśliwych miesiącach poprzedzających małżeństwo. — Prócz smutku czuję dziwne zadowolenie, że nie dane jej było żyć otoczonej nienawiścią, że przeziębiła się i szybko zmarła, niczym wspaniała roślina w mroźny dzień wyjęta z cieplarni. Bo była właśnie taką rośliną, piękną do tego stopnia, że wciąż nie mogę uwierzyć, jak mogła obdarzyć mnie uczuciem. Wiem, że wyglądam paskudnie. Kochałem ją do szaleństwa, a potem zabiłem. — Nieprawda. Gdy mówisz o niej, twoja twarz staje się całkiem inna. Nikogo nie zabiłeś. Taki był wyrok losu. Za nic nie jesteś odpowiedzialny. — Znów to słowo, pomyślała. — Jestem, gdyż skłoniłem ją do ślubu i zabrałem ze sobą. May-may pewnie by także zginęła, samotna, zaszczuta i stęskniona za domem. Nawet wielki Dirk Struan nie zdołałby uciszyć głosów tak zwanej „opinii publicznej", gdyby poślubił Chinkę. Miał wiele szczęścia, że zmarł w jej objęciach. A Malcolm? — Angelique spojrzała na niego zamglonym wzrokiem. —Też miał szczęście, że odszedł w ten sposób? Tak spokojnie... Naprawdę był umierający? — Tak — odparł Hoag. — Mógł umrzeć każdego dnia, o każdej godzinie. Żył na kredyt i myślę, że wiedział o tym. Zadrżała. — Dlaczego nikt go nie ostrzegł? Nie skłonił do ostrożności? — Wola Niebios... Nie zdawaliśmy sobie sprawy... przynajmniej nie do końca i nie w tym stopniu, co teraz... — Nie rozumiem. Chcę znać całą prawdę... proszę. — Organy wewnętrzne wokół rany były w o wiele gorszym stanie, niż przypuszczaliśmy — cicho odparł Hoag. — George nie mógł ich usunąć podczas zabiegu, gdyż to równałoby się natychmiastowej śmierci Malcolma. Sekcja wykazała, że rozpoczął się proces gnicia. — Ale operację zrobiono poprawnie?

— O tak, bez zarzutu. George wykonał kawał dobrej roboty. Nikt nie zdołałby zrobić tego lepiej. — Powiedział to z taką pewnością siebie, że uwierzyła mu bez zastrzeżeń. — Zrozum, Angelique, nie mieliśmy czym zastąpić zniszczonej tkanki, mogliśmy ją jedynie pozszywać. W niektórych miejscach wdało się zakażenie, co było przyczyną bólu i ciągłych cierpień Malcolma, gdy próbował się wyprostować. Jego czas z wolna dobiegał końca — dodał smutno. — Pocieszające jest tylko to, że w ostatnich dniach życia zaznał u twego boku kilku chwil prawdziwego szczęścia. Bryłka węgla stuknęła o popielnik. Angelique spojrzała w tamtą stronę. Płomień błysnął, zamigotał i przygasł. Tak jak mój Malcolm, pomyślała. Nieszczęsny człowiek, nieszczęsna miłość. — Przykre — powiedziała do ognia. — Bardzo przykre. Hoag bolał nad jej smutkiem i bolał nad sobą, gdyż widok dziewczyny budził w nim wspomnienia o Arjumand. Teraz, gdy podzieliłem się z nią swym sekretem, łatwiej mi będzie podjąć właściwą decyzję. Nerwowo wysączył resztkę whisky. — Mogę? — Oczywiście proszę. Lekarz ponownie sięgnął po karafkę, lecz tym razem nie szafował trunkiem. — Przede wszystkim, chciałem ci coś powiedzieć w związku z pogrzebem. Myślę, że możesz spełnić życzenie Malcolma. — Co takiego?! — Pochowamy go w morzu, jak Dirka. Zgodnie z jego i twoją wolą. Pomogę ci. — Jak? Pójdziesz do sir Williama i powiesz, że z ogromną niechęcią naginasz się do jego woli i zgadzasz się na odesłanie ciała do Hongkongu. — Otarł czoło. — Jutro Babcott i ja oficjalnie przewieziemy trumnę z Kanagawy na pokład „Prancing Cloud". Ty zaś oświadczysz, że nie możesz znieść tego widoku i przekładasz wyjazd. Odpłyniesz pojutrze, statkiem pocztowym. To powinno zadowolić chyba wszystkich. — A trumna będzie pusta? — spytała z podnieceniem.

Hoag potrząsnął głową, czoło i policzki błyszczały mu w blasku płomieni. — Nie. Włożymy do niej ciało rybaka, Koreańczyka, który zmarł dziś rano w klinice w Kanagawie. Zwłoki Malcolma zostaną ukryte. Jeśli Jamie zechce nam pomóc, jutro wieczorem podpłyniemy kutrem do Kanagawy, a potem odprawimy ceremonię. Mam nadzieję, że uda nam się pozyskać przychylność Tweeta i wszystko odbędzie się po chrześcijańsku. Pochowasz Malcolma tak jak chciałaś, następnego dnia wsiądziesz na statek... i wszystko zostanie między nami, pod warunkiem że dochowamy tajemnicy. — Zbyt wiele „jeśli" — szepnęła. Serce waliło jej jak oszalałe. — Im dłużej o tym myślę, tym więcej... — powiedział Hoag z zaciśniętym gardłem. Ponownie wytarł czoło. — Po prostu... Przyszło mi to do głowy zaledwie przed chwilą. Nie bardzo wiedziałem, jak ci pomóc. Pierwszą część... to znaczy zamianę ciał... przeprowadzę nawet bez udziału George'a. Ty musisz załatwić resztę. Może... choć sam nie wiem... jakoś mógłbym się przydać... — mówił z coraz większym trudem. — Nie jestem zbyt dobry w dotrzymywaniu tajemnic. Wiem tylko, że już teraz trzeba podjąć decyzję... jeśli mam wrócić do Kanagawy. George dziś zostaje w mieście na kolacji... Co o tym sądzisz? Angelique zerwała się z fotela i zarzuciła staremu lekarzowi ręce na szyję, zamykając go w pachnącej perfumami pułapce wdzięczności i oszołomienia. — Musimy spróbować. Dziękuję, dziękuję... - Chciała mnie pani widzieć, madame? — spytał Gornt. — Tak, wejdź Edwardzie i siadaj. — Angelique zajmowała jeden z foteli w gabinecie tai-pana, ustawionych przy dębowym stoliku, w pobliżu okna wychodzącego na zatokę. — Pozwoli pani, że jeszcze raz wyrażę szczere ubolewanie z powodu ostatnich wydarzeń. Jeśli mogę być w czymś pomocny... — Wiem. Dziękuję, Edwardzie. Owszem, możesz mi pomóc, wszak wszyscy potrzebujemy przyjaciół. Bardzo się cieszę z wyników dochodzenia; naprawdę zasłużyłeś na medal za odwagę. Chcę ci

serdecznie podziękować, że uratowałeś McFaya, gdyż nie wiem, co bym bez niego poczęła. W kominku buzował ogień, a grube zasłony z tajskiego jedwabiu odgradzały pokój od ciemności nocy. Pojawił się Czen z otwartą butelką szampana tkwiącą w wiaderku z lodem. — Mąż twierdził, że lubisz szampana. O tak, madame, to prawda — odparł Gornt. Wciąż myślał o zakończonym niedawno przesłuchaniu. Cieszył się z werdyktu zamykającego raz na zawsze sprawę Norberta. Angelique skinęła na Czena, który napełnił dwa wysokie kieliszki. — Doh jeh — powiedział Gornt. — Dziękuję. Czen gapił się tępo w jego stronę, jakby nic nie zrozumiał. Nie cierpiał zamorskich diabłów, zwłaszcza takich, którzy próbowali mówić cywilizowanym językiem. — Czen czeka na zewnątrz — odezwała się Angelique. — Jeśli wołam, użyję dzwonek, heja? — Wskazała na srebrny dzwoneczek leżący na stole. — Tak, missy. — Tai-tai! — Rzuciła mu ostre spojrzenie. — Tak, missy tai-tai. — Czen odszedł, zadowolony z małego zwycięstwa. Niedawno przewodniczył zebraniu służby. Ah Tok, błądząca umysłem gdzieś indziej, żądała, by wezwać wróżbitę zdolnego obłożyć złym czarem tę „wiedźmę o śmiercionośnej jamie". — Nie wolno nam tak postąpić — stwierdził wówczas Czen. — Śmierć pana nie była jej dziełem. Pan ją poślubił i kazał nam zwracać się do niej „tai-tai". Teraz będziemy mówili najpierw „missy", a potem „missy tai-tai", póki o wszystkim nie zdecyduje czcigodny Czen, do którego napisałem pilny raport, dostarczony już na „Prancing Cloud". — Salut, Edwardzie. — Pani zdrowie, madame. Upiła maleńki łyczek, a Gornt z rozkoszą delektował się smakiem musującego napoju. — Szampan jest według mnie prawdziwym eliksirem życia — oświadczył i zaraz pożałował swej niezręczności. — Niestety, pijałem

go tylko przy szczególnych okazjach. — Też lubię ten trunek, choć nie dzisiaj. Mam nadzieję, że wkrótce będziesz go pił codziennie. Słyszałam od męża, że twoje interesy rozwijają się znakomicie. Dzieliliście wiele tajemnic... dla wspólnej korzyści. — Tak powiedział? — Gornt był wyraźnie zaskoczony, gdyż Malcolm zapewniał go, że nikt poza nim nie będzie o niczym wiedział. Norbert? Ten się nie liczył, posługiwał się nim, by wprowadzić w błąd przeciwnika, a w gruncie rzeczy przecież był wrogiem. — Tajemnic? — Mówił, że cię lubi, darzy zaufaniem i że jesteś człowiekiem, który potrafi dochować sekretu i zna prawdziwą wartość starej przyjaźni, w chińskim rozumieniu tego słowa. — To tylko część prawdy. Ja także darzyłem go wiarą i zaufaniem. — Jamie wspomniał, że wynająłeś kajutę na „Prancing Cloud". — To prawda. — Malcolm był pewien, że przekażesz mu jakieś istotne informacje, które mogłyby się przyczynić do zniszczenia Brocków. Chciał z tobą rozmawiać wczoraj rano... to było zaledwie wczoraj? Zdawać by się mogło, że minęła cała wieczność. Dla Malcolma tak jest w istocie. Nieszczęsny... Tak. — Gornt westchnął ze smutkiem. — Muszę powiedzieć, że pani się bardzo zmieniła. Nie chcę być posądzony o impertynencję lub gruboskórność, lecz moim zdaniem, ta zmiana wyszła pani na dobre. — Tysiąc razy wolałabym widzieć żywego męża, niż doświadczyć podobnej zmiany. — Zdziwiła ją własna szczerość, choć podobnie jak Malcolm, znajdowała dużą przyjemność w rozmowie z Gorntem. — Jeszcze nie mam pewności, czy zdołam samą siebie taką zaakceptować. Zbyt szybko weszłam w dorosłe życie, a to... nie wiem, czy znajdę odpowiednie słowo... to boli, zostawia głębokie blizny. — Wstała, dolała mu szampana, a potem postawiła wiaderko z lodem w zasięgu jego ręki. — Dziękuję — powiedział, jak nigdy dotąd zafascynowany jej osobą. — Zdecydowałam się nie płynąć kliprem do Hongkongu. — A tak, prawda, słyszałem pogłoski, że nie chce pani ponownie wejść

na pokład ani złożyć tam trumny z ciałem męża. Ponoć ma pani zamiar popłynąć statkiem pocztowym. — Kiedy tylko się o tym dowiedział, próbował także zarezerwować kabinę i dostał odpowiedź, że wszystkie miejsca są już zajęte; klnąc pod nosem usiłował odszukać McFaya, ale ten gdzieś przepadł. — W pełni rozumiem przyczyny takiej decyzji. Usiadła i splotła dłonie. — Powierzysz mi tajemnicę, którą chciałeś wyznać Malcolmowi? — spytała cichym, spokojnym głosem. — Nie, madame — Gornt uśmiechnął się do niej, lecz pokręcił głową — nawet gdybym rzeczywiście coś wiedział. — Oczekiwałam takiej odpowiedzi. Po pierwsze, na pewno niewiele bym zrozumiała, po drugie, nie potrafiłabym tego wykorzystać. — Nie czuła do niego żalu. Uśmiechnął się ponownie. — Lecz jest jeszcze Tess Struan. — Madame? — Swego czasu powiedziałeś Malcolmowi, że jeśli mu się coś stanie, natychmiast popłyniesz do Hongkongu, by zawrzeć z Tess taki sam układ jak z nim. Twierdził, że robisz to z nienawiści do Brocków, nie wspomniał tylko, dlaczego ich nienawidzisz. — Zaczęła się bawić kieliszkiem. — Tess bez wątpienia umiałaby dobrze wykorzystać te informacje. Dowiedziałam się o tym we wtorek, przed ślubem. Gornt patrzył na nią w milczeniu, z wyrazem zadowolenia na przystojnej twarzy. — Pojmuję, czemu mój mąż cię lubił. Potrafisz być niebezpiecznym przeciwnikiem, lecz jeszcze groźniejszym przyjacielem. Wybuchnął głośnym śmiechem i przerwał rosnące napięcie. — Nie dla pani, madame. Przysięgam. Nigdy. Zobaczymy. Na razie mamy niejeden most do przebycia i na Boga, jak by powiedział mój mąż, przyjmuję troski i marzenia Malcolma za swoje własne. Liczę, że pomożesz Struanom raz na zawsze zniszczyć Brocków. Być może nasze nadzieje są zbieżne z twoimi. — Moimi? Angelique otworzyła torebkę i wyjęła arkusz papieru znaleziony w

wewnętrznej skrytce sejfu. Uniosła go do światła, by lepiej widzieć i zaczęła głośno czytać: — „Niniejszym zawieram uroczystą umowę z panem Edwardem Gorntem, dżentelmenem zatrudnionym u Rothwella w Szanghaju. Jeśli dostarczone przez niego informacje pozwolą Struanom w ciągu sześciu miesięcy złamać potęgę firmy «Brock i synowie», gwarantuję w imieniu Struanów, iż pan Gornt otrzyma bez żadnych potrąceń pięćdziesiąt procent udziałów w spółce Rothwell i Syn, będącej obecnie własnością Brocków. Prócz tego udzielimy mu wszelkiej możliwej pomocy, aby za pośrednictwem Victoria Bank zaciągnął pożyczkę potrzebną na wykupienie pozostałych pięćdziesięciu procent, posiadanych przez Jeffersona Coopera, a przez dwadzieścia lat od dzisiaj zarówno on, jak i każda firma kierowana osobiście przez niego będą korzystać z wszelkich przywilejów przy zawieraniu dwustronnych umów handlowych". —Obróciła papier w stronę Gornta, ale nie pozwoliła mu go dotknąć. — Datowany przedwczoraj, Edwardzie. Podpisany, lecz nie poświadczony. Amerykanin nie wykonał najmniejszego ruchu. Miał dobry wzrok. Już wówczas, gdy czytała, rozpoznał podpis. Bez sygnatury świadka dokument nie przedstawiał zbyt wielkiej wartości. Umysł Gornta pracował jak oszalały, mnożąc plany, pytania i wątpliwości. — I? — Mogłabym poświadczyć podpis męża. Skłębione myśli zatrzymały się z głuchym zgrzytem. — W myśl prawa świadectwo żony nie ma znaczenia. — Powiedzmy, że stało się to w dniu spisania dokumentu. Przed ślubem. Skąd ona, u diabła, to wytrzasnęła? — pytał w duchu. Od McFaya? Od Skye'a? Sunie naprzód niczym nowa maszyna parowa Stephensona. — Nawet jeśli... jeśli papier zostanie uwierzytelniony, nie nakłada to żadnych zobowiązań na Noble House. — Owszem, lecz będzie miało znaczącą wymowę dla Tess Struan. Da jej dowód, że ściśle współpracowałeś z moim mężem, by spełnić największe marzenie jej życia.

— Możliwe... możliwe... — Zawahał się chwilę. — Jamie uważa to za wiążący dokument? — Nikt oprócz mnie o nim nie wie — odparła z pełnym przekonaniem, że mówi prawdę. Inaczej po co Malcolm by go ukrywał? Gornt niespiesznie dolał sobie szampana. Zauważył, że Angelique pozostawiła swój kieliszek niemal nietknięty. — Jak rozumiem — zaczął ostrożnie — taka przysługa pociąga za sobą konieczność rewanżu. — Chcę, abyś zgodnie z planem czym prędzej wsiadł na „Prancing Cloud" i popłynął do Hongkongu. Zawieziesz mój list do Tess Struan. — To wszystko? — Szeroko rozwarł oczy ze zdumienia. — Niezupełnie. Kiedy przybędziesz na miejsce, a kliper dotrze tam znacznie szybciej niż statek pocztowy, musisz spotkać się z Tess, nim ktoś inny przekaże jej wieść o śmierci syna. To bardzo ważne. Powiesz jej, że przynosisz złe nowiny, lecz że prócz tego masz tajną, niezwykle istotną wiadomość, która pozwoli zniszczyć Brocków, a na początek wysadzi ich z interesu. — Wzięła głęboki oddech. — To prawda? — Tak — odparł łagodnie. Nie widział potrzeby, by nadal zaprzeczać. — Potem oświadczysz, że Brockowie, posługując się Norbertem Greyforthem, usiłowali zamordować Malcolma. Po trzecie... — Co takiego?! — Uważasz, że to nieprawda? Że to nie było częścią planu Tylera Brocka? Albo Morgana? Jamie jest gotów pod przysięgą poprzeć moje słowa. Pan Skye powiadomił mnie o pojedynku, a resztę, między innymi rzekomy powód wyzwania, wyciągnęłam od McFaya. Zaprzeczysz, że Norbert był tylko pionkiem wyznaczonym do zabójstwa? — Być może — odparł Gornt, przytłoczony jej przemową. — Być może, Co dalej? — Dalej... — Jej głos stał się cichszy, lecz o dziwo, wyraźniejszy. — Powiadom Tess, że to z mojej przyczyny chcesz podsunąć jej pomysł, jak pokonać Brocków. Musisz to mocno zaakcentować. — Ze względu na ciebie? — spytał wprost, rezygnując z konwenansów. — Oczywiście. Nie muszę chyba mówić, że dla mnie to bardzo ważne, a

ty i tak dostaniesz, co zechcesz. — Jesteś pewna? — Tak. Powiedz jej, że chciałeś zapomnieć o pisemnej umowie zawartej z Malcolmem, gdyż uważałeś, że wraz z jego śmiercią utraciła swą wartość. Dopiero gdy cię przekonałam, iż matka może z powodzeniem zastąpić syna, zdecydowałeś się na przyjazd do Hongkongu. — Angelique pochyliła się w jego stronę. — Uważasz, że sytuacja wymusza szybkie działanie? — Tak — odpowiedział. — Zatem to także musisz podkreślić. Lecz przede wszystkim spróbuj ją zapewnić, że tylko mnie zawdzięcza możliwość zniszczenia odwiecznych wrogów... że to ja cię przekonałam, iż porozumienie z Malcolmem będzie przez nią w pełni honorowane lub zastąpione innym, o podobnej treści. Co zresztą jest zgodne z prawdą. Możesz być pewien, że Tess Struan tak właśnie postąpi. — Nawet, gdy ujrzy twój podpis? Zauważy go niemal od razu, więc musisz ją o tym uprzedzić. Powiedz, że Malcolm poprosił mnie o poświadczenie dokumentu dotyczącego rzekomo umowy handlowej zawartej między nim a tobą, i że zrobiłam to bez namysłu, w twojej obecności, w poniedziałek przed przyjęciem. Niczego nie czytałam i nie zadawałam żadnych pytań. Na koniec wręczysz jej list ode mnie. — Uniosła kieliszek. — Przypuszczam, że nie zechce go czytać na głos, lecz jeśli to zrobi, postaraj się dokładnie przekazać mi wszystkie jej słowa i gesty. — Upiła łyk szampana, odchyliła głowę i wyczekująco spojrzała mu w oczy. Gornt nie potrafił niczego wyczytać z wyrazu jej twarzy. Bezskutecznie wytężał umysł, by rozwiązać tę łamigłówkę. — A jak mam jej powiedzieć o Malcolmie? O małżeństwie, śmierci i całej reszcie? — Nie wiem, Edwardzie. Na pewno zrobisz to dobrze. Mruknął coś pod nosem, nie tyle ze złości, ile zaskoczony jej przebiegłością. Bez wątpienia chciała się wkupić w łaski Tess i nie dopuścić, by zaślepiona rozpaczą matka rozpętała przeciw niej prawdziwą wojnę. Zwłaszcza że przy obecnym układzie sił można było obstawiać

pięć do jednego, kto wygra. Nieważne, ten plan mógł przechylić szalę zwycięstwa na stronę Angelique. Mógł. Gornt uznał, że jeśli zdoła zachować dostateczną dozę ostrożności i taktu i nie będzie ślepo wypełniał otrzymanych przed chwilą pouczeń — zyska możliwość spełnienia wyznaczonej misji, a zarazem nie naruszając własnej pozycji zawrze korzystny układ. Tess da mu wszystko — rzecz jasna, gdy nieco ochłonie z bólu wywołanego wieścią o śmierci syna i zrozumie, jak wiele może jeszcze osiągnąć. Lepiej dla mnie, jeśli załagodzę stosunki między Tess a Angelique. O wiele lepiej. Czego mam żądać w zamian? Oczywiście podpisu, lecz poza tym? Co mógłbym od niej uzyskać? Każdy gambit daje inną mo... Angelique sięgnęła po pióro. Z nieprzeniknioną twarzą poświadczyła dokument i wpisała przedwczorajszą datę. Bez słowa posypała atrament piaskiem, zdmuchnęła zbędne ziarna i położyła arkusz przed Gorntem. Patrzyła w podłogę. — Cokolwiek zdecydujesz, umowa jest twoja — powiedziała, odwołując się do często wspominanego poczucia honoru Amerykanina. — Jeśli zaś chodzi o resztę. Edwardzie, to gdy mi pomożesz... — uniosła powieki i poczuł, że coś wibruje mu w duszy — zyskasz mą nieskończoną wdzięczność. Na zawsze. Jamie siedział boso, ze skrzyżowanymi nogami, na macie pokrywającej podłogę niewielkiego pokoju. Przed nim klęczał Hiraga, a honorowe miejsce u szczytu stołu, zastawionego herbatą i sake, zajmował shoya. McFay już ponad godzinę zadawał dziesiątki pytań i udzielał setek odpowiedzi. Hiraga tłumaczył, myślał nad każdym trudniejszym zwrotem, domagał się dodatkowych wyjaśnień, by dobrze zrozumieć sens zdania. Jamie czuł się zmęczony, nie tylko dlatego, że przyszło mu tutaj siedzieć, lecz także z powodu obezwładniającej ulgi, jaką poczuł z chwilą, gdy oderwał się od wszystkich pozostałych kłopotów, zwłaszcza że większość z nich nie miała rozwiązania. Ze smutkiem przyjął nieugiętą decyzję sir Williama odnośnie pogrzebu, choć w pełni rozumiał kierujące nim motywy — na jego miejscu postąpiłby tak samo. Nieszczęsna Angelique, nieszczęsny Malcolm, nieszczęsny Noble House. Nawet

cholerna Tess. Ktoś musiał ulec. Na pewno nie Cwany Willie. Padło na Angelique — i ani ona, ani nikt inny nie mógł się temu sprzeciwić. Tym razem bez wątpienia przypłaci to załamaniem. W najprostszych słowach wyłożył gospodarzom pomysł stworzenia spółki mieszanej, w której shoya i jego podwładni zajęliby się dostarczeniem odpowiednich dóbr konsumpcyjnych — rzecz jasna w konsygnacji — a on wniósłby europejską technologię, z sześciomiesięcznym terminem spłaty, co pozwoliłoby na upłynnienie towarów i całkowity zwrot pieniędzy lub przeznaczenie ich na masową produkcję innych wyrobów, dotychczas niedostępnych w imporcie. To doprowadziło do dyskusji o wielkościach, a potem o produkcji, która miała im wszystkim zapewnić bogactwo. — Shoya pytać: ile kosztuje twoja maszyna do massu prodakszon? — To zależy, co taka maszyna ma robić — odparł Jamie. — Jami-sama, on pytać, proszę powiedz, jakie rzeczy najlepiej sprzedają w Ingland. Nie teraz, za trzy dni, proszę. Jeśli shoya będzie zgadzać, może zrobi kompeni i sprowadzi maszynę do massu prodakszon do Nipponu. Jamie uśmiechnął się. — Rozpoczęcie produkcji masowej wymaga wielu wydatków, na maszyny, budowę hal fabrycznych i tak dalej. Nie proponowałem takiej spółki. Nie widzę sposobu, by zdobyć potrzebną sumę pieniędzy. — Jami-sama, ty nie boi się o pieniądze. Gyokoyama może kupićsprzedać Edo, gdy zechce. — Hiraga skrzywił usta w ponurym uśmiechu na widok zaskoczenia na twarzy McFaya. — Shoya dziękuje i ja dziękuje. Proszę, za trzy dni mówisz, co robić i jaka cena. Zobaczę ty w twoim domu. — Nie ma takiej potrzeby, dziękuję. Hiraga skłonił się, shoya również, Jamie odpowiedział im podobnym ukłonem i zniknął w ciemnościach wieczoru. — Herbaty, panie? — spytał shoya. Hiraga skinął głową i pomału przygotowywał się do wyjścia. Był mocno spragniony kąpieli i masażu, lecz zadowolony, że udało mu się

wszystko załatwić, z wyjątkiem trzech koku zapłaty dla Jami Makfeya. Shoya polecił, by podano świeżą herbatę. Gdy służąca odeszła, powiedział: — Mam parę wieści, przyniesionych przez gołębia. O panu Yoshim, o shi-shi... Chciałbyś posłuchać, panie? — Przestań się ze mną droczyć! Oczywiście, że chcę! — Z chwilą gdy zostali sami, Hiraga bezwiednie przemienił się z powrotem w dumnego samuraja. — Co to za wieści? — Był nowy zamach na pana Yoshiego. — Zginął? — padło pełne nadziei pytanie. Nie, Otami-sama. Proszę, sam przeczytaj. — Shoya z udawaną potulnością wręczył mu ten sam skrawek papieru, który uprzednio widziały Raiko i Meikin. Hiraga skończył czytać i jęknął. — Kiedy to się stało? — Pięć dni temu, Otami-sama. — Wiesz coś więcej? — Jeszcze nie. Samuraj poczuł narastający ból głowy. Nie potrafił zebrać myśli. Koiko nie żyje, a z nią zginął jeszcze jeden shishi! Kto taki? I co z Sumomo? — Powiadomiłeś „Dom Wistarii"? — Tak, Otami-sama. — Co powiedziała Meikin? — Była wstrząśnięta. — Niczego nie ukrywasz? — Jeśli dowiem się czegoś, co dotyczy shishi, na pewno ci powiem, panie. — Co z Katsumatą i Takedą? — Chodzą pogłoski, że wciąż zmierzają w naszą stronę. Pan Yoshi także. — Zmienił plany? Kiedy przybędzie? — Hiraga miał coraz większy zamęt w głowie. Czy śmierć Koiko była dziełem przypadku, czy Yoshi. podobnie jak Meikin, odkrył, że jest z nami powiązana? — Nie wiem, Otami-sama. Pewnie za jakieś osiem dni. — Shoya spod oka obserwował wyraz paniki na twarzy samuraja. To prawda,

młodzieńcze, masz nielichy powód do zmartwienia, pomyślał. Znalazłeś się w poważnym niebezpieczeństwie, lecz ho... ho... nabrałeś dla nas wielkiej wartości. Prawdziwy skarb z ciebie. Dżojntu wenszer! Cudowny pomysł. Od jutra mój syn zacznie pracować u gai-jina Jami i pozna sposób życia barbarzyńców. A potem nie będę już potrzebował Hiragi, z którym mam tylko kłopoty i który, przykro to mówić, od dawna stoi na straconej pozycji. Nam też to grozi, jeśli nie wykażemy dość sprytu. — Wśród wojska panuje spore poruszenie, Otami-sama. — Co takiego? Jakie poruszenie? — Z rozkazu bakufu trzy najbliższe posterunki z Tókaido przeszły do nas. Poza tym pięciuset samurajów patroluje trakt na północy i południu. — Kropla potu spłynęła mu po policzku. — Tairo Anjo trzyma nas w zamknięciu. Hiraga zaklął. On także zauważył oznaki narastającego napięcia. — Słyszałeś coś więcej, shoya? Planują zaatakować? — Chciałbym to wiedzieć, Otami-sama. Może gdy Taira usłyszy o żołnierzach, dowiemy się czegoś o zamiarach gai-jinów. — Każdy głupiec ci powie, że chcą ostrzelać Edo. — Hiraga poczuł mdłości na myśl o nieuchronnym zwycięstwie gai-jinów, choć wiedział, że w ten sposób jak nikt inny przysłużą się sprawie sonnd-jdi. — A tairó nie może nic zrobić, by zapobiec... — urwał, tknięty nagłą myślą. — Tak, panie? Z wyjątkiem tego, co w dziejach ludzkości było najczęściej stosowaną odpowiedzią: nagły, zaskakujący i brutalny atak. Tak by zniszczyć trzon floty. — Ze zdumieniem słuchał własnych słów, gdyż nigdy dotąd nie zdobył się na podobną szczerość w stosunku do kogoś o tak niskiej pozycji, nawet jeśli zważyć, że shoya jest inteligentnym i cennym sojusznikiem, a wkrótce ma się stać partnerem w interesach. Iiiii, mruknął do siebie Hiraga, dręczony przez pulsujący ból głowy. Zbyt wielu rzeczy nie rozumiem, świat staje do góry nogami, wszystko się zmienia, nawet ja nie jestem już samurajem, choć nadal nim pozostaję. Trzeba ich bezwzględnie wyrzucić — sonno-joi, sonnó-joi, sonnó-joi — lecz jeszcze nie teraz. Najpierw massu prodakszon. Seryjna

produkcja karabinów. — Shoya, roześlij swoich szpiegów, by wybadali, co knuje Anjo. — Szpiegów, Otami-sama? — Nie mamy czasu na głupie zabawy — odparł Hiraga. — Rozumiesz? Koniec z udawaniem! — Spełnię wszystkie twoje rozkazy, panie. Jak zwykle mia... — Dziś wieczór spisałeś się bardzo dobrze. Daj mi znać, proszę, gdy usłyszysz coś o Yoshim lub o shishi. — Wyraźnie zaakcentował słowo „proszę". — Tak szybko, jak polujący rybołów, panie. — W takim razie dobranoc. Och... jeszcze jedno. Pieniądze dla gai-jina. Prosił, aby ci o tym przypomnieć. Shoya miał wrażenie, że żołądek podchodzi mu do gardła. Wyjął z rękawa niewielkie zawiniątko. Okazałby zupełny brak szacunku, gdyby publicznie wręczył je McFayowi. — Złoty oban wartości półtora koku — powiedział. — Reszta za dziesięć dni, Otami-sama. Hiraga wzruszył ramionami i starannie schował pakunek, choć jego ciężar i myśl o zawartości sprawiły mu nieoczekiwaną przyjemność. — Powiem mu i dopilnuję, by za trzy dni znów tu przyszedł. — Dziękuję, panie. Okropnie mnie martwią ruchy wojska. Idzie ku wojnie. Wciąż jestem zasypywany pytaniami, czy nie wiem czegoś o planach gai-jinów. Moi zwierzchnicy z głęboką wdzięcznością powitają każdą pomoc... Być może ów Taira-sama... — Shoya wyczekująco zawiesił głos. Z kwatery w Osace nadeszło kolejne ponaglenie, jeszcze bardziej niecierpliwe niż poprzednie. Uważają, że nie umiem czytać, czy co? — ze złością pomyślał shoya. Jakbym do tej pory choć raz zapomniał o lojalności i obowiązkach! Staram się, jak mogę, i co z tego? Minęły dwa dni, a żadna mama-san nie dała znaku życia. Nim wyszedł od Raiko i Meikin, podkreślił kilkakrotnie, że czym prędzej powinny przekazać mu wszystkie znane im informacje. Pomału zaczynał się złościć, gdyż obie kobiety udawały, że o niczym nie mają pojęcia, choć bez wątpienia wiedziały bardzo wiele. Do tego dochodziła

świadomość, że jego cenny oban zniknął w rękawie siedzącego naprzeciw zachłannego samuraja, by wkrótce wpaść w równie lepkie ręce gai-jina. A gdzie kończył każdy oban? Rzecz jasna w Złotym Kanale jakiejś dziwki. — Pokorne dzięki, Otami-sama — wymamrotał shoya, kiedy Hiraga ruszył do wyjścia. Dotknął czołem tatami, by stłumić zgrzytanie kilku spróchniałych zębów, jakie mu jeszcze pozostały. Z całego serca pragnął poniżyć Hiragę, wycisnąć z niego siódme poty i powiedzieć bez żalu: Och, jak mi przykro, zabita dziwka Koiko należała do spisku, a wyćwiczona morderczyni i twoja niedoszła żona, Sumomo, została ścięta. Dni pozostałych spiskowców, od Meikin do najznakomitszych obywateli Edo, nawet przywódców Gyokoyamy, są policzone, ponieważ pan Yoshi wie o wszystkim. I choć jesteś najmądrzejszym samurajem, jakiego spotkałem, przegrasz, przegrasz, przegrasz... nawet jeśli moi świetlani zwierzchnicy chcą, bym zachował cię przy życiu i traktował jak najcenniejszy klejnot. Oh ko! Dziś się upiję, lecz przedtem muszę sobie pogratulować rychłego otwarcia Ryosi dżojntu wenszer kompen prodakszon! liii, to pomysł godny bogów! Choć wieczór był chłodny, Jamie wracał do domu w rozpiętym płaszczu. Nie czuł zimna. Zapomniał o wszystkich zmartwieniach, pochłonięty rozważaniami o tym, co przed chwilą usłyszał. Bardzo interesujące, myślał, lecz żaden z nich nawet sobie nie wyobraża, jakie koszty pociąga uruchomienie masowej produkcji. Co prawda, niemal uwierzyłem Nakamie, gdy z takim przekonaniem oświadczył, że Gyokoyama może kupić i sprzedać całe Edo. Będzie dążył do utworzenia spółki z mieszanym kapitałem. Jestem tego pewien. Szedł raźnym krokiem i pozdrawiał przechodniów na High Street, aż dotarł na swe terytorium, do Struanów. Znów jestem u siebie, pomyślał z dumą. Tess zmieni zdanie — nie jest tak głupia, by nie zauważyć, że wykonałem kawał dobrej roboty. Vargas czekał na niego. — Dobry wieczór, Vargas. Czas zamykać? — Tak, lecz najpierw, senhor... Proszę o wybaczenie, to przyszło we

wczorajszej poczcie, ale nie wiedzieć czemu trafiło do mojej skrzynki. Na obu listach widniało nazwisko „McFay" oraz dopisek „Do rąk własnych". Pierwszy był bez wątpienia pisany przez Tess Struan. Jamie poczuł ucisk w brzuchu. Drugi list pochodził od jego eks-narzeczonej, Maureen Ross. Podwójnie kiepska sprawa. — Dziękuję — mruknął Jamie do Vargasa i choć miał ochotę odłożyć lekturę na później, niecierpliwie rozerwał pierwszą kopertę. Niniejszym pragnę Pana oficjalnie zawiadomić, iż pan Albert MacStruan został oddelegowany z Szanghaju do Japonii. Przypłynie siedemnastego grudnia, parowcem „ Wayfong''. Proszę zapoznać go ze wszystkimi podjętymi dotąd działaniami. Z uwagi na to, iż nie zastosował się Pan do uwag wyrażonych w moim poprzednim liście, przejęcie funkcji nastąpi z końcem grudnia. Definitywny rozwód z Noble House, który właśnie stał się faktem, sprawił mu mniej przykrości, niż przypuszczał. Przeciwnie, poczuł ulgę. Dziwne, zaledwie parę chwil temu uważałem, że to mój... Złożył papier i rzucił oba listy na biurko. — Co jeszcze? — Spojrzał na skwaszonego Vargasa. — Pani Angelique jest w gabinecie tai-pana. Prosiła, aby pan do niej zajrzał. — Co się znów dzieje? — Nic, o czym mógłbym wiedzieć, senhor. Wieczór minął doprawdy spokojnie. Był posłaniec od pańskiej Nemi z pytaniem, czy pan przyjdzie. Ach, i kapitan Strongbow ponowił prośbę o rozkazy. Jak zwykle prosiłem go o cierpliwość. Okręt odbije z wieczornym pływem? — Tak. Chyba tak. Wyślij odpowiedź do Nemi: „Być może". — Jak pan każe, senhor. Zatem już wszystko postanowione? Ciało taipana odpłynie na „Prancing Cloud"? Senhora także? — Kliper czy statek pocztowy, wszystko jedno — powiedział, minął korytarz, zapukał do gabinetu, po czym zniknął za drzwiami. Angelique siedziała skulona w fotelu Malcolma, który McFay pomału zaczął uważać za jej własny, i w świetle lampy naftowej czytała

„Guardiana". — Witaj, Jamie. — Dobry wieczór. Postanowiłem popłynąć wraz z tobą statkiem pocztowym. — Mimo że usiłował mówić normalnie, zabrzmiało to nieco opryskliwie. — Chcę wyjaśnić wszystko Tess Struan. — Dopiero teraz odzyskał spokój. — To mój obowiązek i myślę, że Mal... że on także chciałby, abym w ten sposób oszczędził ci choć trochę przykrości. — Tak — odpowiedziała ze słodkim uśmiechem. — Na pewno. Zamknij drzwi i usiądź na chwilę. — Gdy spełnił jej polecenie, ściszonym głosem wyjawiła mu plan Hoaga. — Sprowadzisz jutro wieczorem kuter do Kanagawy? — Oszalałaś. Ten plan to czyste szaleństwo. — Patrzył na nią błędnym wzrokiem, zupełnie wytrącony z równowagi. — Niezupełnie. Doktor Hoag mówił... — On także zwariował. Nigdy wam się nie uda. — Dlaczego? — spytała spokojnie. — Istnieje pięćdziesiąt różnych powodów — odparł. — Aż tyle, że nawet nie jestem w stanie przytoczyć żadnego. Chory pomysł, koszmarny... Willie was wsadzi do więzienia. — Pan Skye uważa, że nie ma tu nic niezgodnego z prawem. Pogrzeb będzie w pełni legalny. — Cholerny wszystkowiedzący kauzyperda! I co jeszcze ma zamiar zrobić? Obróci kołnierzyk tyłem do przodu i wystąpi w roli księdza? — Pan Skye jest zdania, że uda nam się pozyskać pomoc wielebnego Tweeta. —- Mówiła w taki sposób, jakby zwracała się do zapłakanego dziecka. Jamie uniósł ręce. —Wszyscy poszaleliście, a przede wszystkim Hoag. Upadł na głowę, że to wymyślił. Odpłyniemy statkiem pocztowym: ja, ty i on. — Ruszył do drzwi. — Dasz radę sam pokierować kutrem czy potrzebujemy załogi? McFay obrócił głowę. Angelique patrzyła na niego z miłym uśmiechem, choć jej oczy błyszczały od determinacji. — Potrzebujemy załogi? — ponagliła.

— Co najmniej dwóch ludzi. Bosmana i mechanika. — Dziękuję. Rozumiem, że jeśli nam nie pomożesz, muszę poprosić bosmana. — Chyba nie zdołam przemówić ci do rozsądku. To naprawdę wariacki pomysł! Żałośnie skinęła głową. — Pewnie masz rację, i pewnie nie zdołam go zrealizować, ale spróbuję. Spróbuję raz jeszcze. Do ciebie też nic nie trafia, Jamie. Złożyłam przysięgę, że będę kochać, słuchać i szanować męża, a twego przyjaciela, gdyż był ci naprawdę przyjacielem... i wciąż czuję się z nim związana. Ty zresztą także. Powiedz, czy Tess Struan wypełni jego wolę? McFay spoglądał na nią w rozterce, nie widząc jej postaci, choć jednocześnie dostrzegał każdy szczegół, i wspominał minione lata, gdy Tess Struan była dla niego najwyższą wyrocznią. A jeszcze Culum Struan, Malcolm Struan, Dirk Struan i cały Noble House... Minął okres chwały, wszystko obróciło się wniwecz, Noble House utracił swą nobliwość i już dawno nie błyszczał jako „pierwszy w Azji". No, może nie całkiem przegraliśmy, lecz dni świetności mamy już za sobą, a mój przyjaciel nie żyje. Naprawdę był mi druhem? Boże na Niebiosach, czegóż się nie robi w imię przyjaźni. — Nie. Na pewno nie zgodzi się na taki pogrzeb — odparł na pytanie Angelique. — To chyba ostatnia przysługa, jaką mogę mu wyświadczyć. Przygotuję kuter. Wyszedł. W pokoju zapadła cisza. Angelique westchnęła, wzięła gazetę do ręki i ponownie zaczęła czytać. Tej nocy, gdy doktor Hoag pojawił się w Kanagawie, w budynku poselstwa zajmującym część buddyjskiego chramu, powitał go dyżurny, sierżant Towery. Wyglądał zadziornie w mundurze dragonów, wysokim hełmie, purpurowej narzutce, białych spodniach i czarnych butach. — Nie spodziewaliśmy się pana przed świtem, doktorze. — Chcę sprawdzić, czy wszystko przygotowane. Ruszamy dość wcześnie. Towery odprowadził go do tych pomieszczeń świątyni,

które zastępowały kostnicę. — Jeśli zostawił ich pan w pełnej gotowości, to idę o zakład, że nic się nie zmieniło, gdyż biedacy nie mogą spacerować — powiedział ze śmiechem. Otworzył drzwi. Sala była obszerna, z klepiskiem zamiast podłogi; było w niej kilka zapadni. Towery pociągnął nosem. — Jeszcze nie cuchną. Nigdy nie lubiłem umarlaków. Pomóc panu? — Nie, dziękuję. — Dwie puste trumny leżały na kozłach, w pobliżu świateł, inne stały na sztorc, oparte o ścianę. Ciała spoczywały na marmurowych stołach, przykryte prześcieradłami. W najdalszym kącie ustawiono duże beczki z lodem. Ściekająca z nich woda przyciemniała barwę zdeptanej ziemi. — Co z tym tubylcem? Ile go jeszcze będziemy trzymać? — Do jutra — odparł Hoag z lekkim niepokojem, gdyż uświadomił sobie, że zgodnie z obyczajem, zwłoki rybaka miały zostać spalone. A skoro znikną... — Co jest, doktorze? — Nic, tylko... Dziękuję, sierżancie. — Lekarz zdążył już ochłonąć ze zdenerwowania. Zmarły był przecież Koreańczykiem, jednym z rozbitków, którzy pędzili smutną egzystencję — pozbawieni możliwości powrotu do domu, nie chciani i otoczeni ogólną pogardą. Babcott zgodził się go spalić w buddyjskim krematorium. — Choć wiecie... mógłbym skorzystać z waszej pomocy. Ciało Malcolma po sekcji zostało umyte i ubrane przez japońskich asystentów. Sierżant chwycił za nogi, Hoag pod pachy i wspólnymi siłami przenieśli je do trumny. Twarz Malcolma tchnęła wieczystym spokojem. — Nieźle wygląda, jak na nieboszczyka. Bierzmy się za drugiego. Bez mojego udziału, doktorze, dostanie pan ruptury, choć ten cherlak nie waży chyba zbyt wiele. — Lepiej zawińmy go w prześcieradło. Koreańczyk istotnie był chudy. Skóra i kości. Zabiła go dezynteria. Po chwili i on znalazł się w trumnie. — Dzięki. Jeszcze kilka drobiazgów i kończę. — Nie ma sprawy. Pójdę zobaczyć, czy przygotowali pański pokój. Hoag zamknął drzwi za wychodzącym żołnierzem. Za zgodą

Angelique zdecydowano, że nie będzie tradycyjnego wystawiania zwłok na widok publiczny ani procesji żałobników. Ostrożnie zamknął wieko. Zabicie trumny gwoździami też nie zabrało mu wiele czasu. Teraz druga. Przyszło mu do głowy, że będzie znaczna różnica ciężaru. Czym to uzupełnić? Ziemią. Pod ścianą leżała łopata używana przez grabarzy, nie każde ciało bowiem poddawano kremacji. Ziemia na zewnątrz budynku była miękka, chłodny wiatr nocy szeleścił wśród krzewów. Hoag kopał pośpiesznie, rozsypywał balast wokół ciała i ubijał go trzonkiem łopaty. Kilka rzuconych gałęzi zamaskowało dziurę. Zadowolony przybił wieko. Ciężko dysząc oparł się o trumnę, spocony, brudny i jeszcze bardziej spięty niż na początku. Skye miał rację, pomyślał. Stanął przy wiadrze, by umyć ręce. Nigdy nam się nie uda, — Zupełnie sfiksowałeś, doktorze — stwierdził Skye i zakasłał po swojemu. — Podobnie jak ona i ja, skoro ci uwierzyłem. Cwany Willie potopi nas jak kocięta, ale nieważne, jutrzejsza noc będzie należeć do nas. — Siedzieli w klubie, jak zwykle zatłoczonym i pełnym gwaru. — Jeszcze jedną whisky? - Raczej kawę, a potem już sobie pójdę. — Słuchając jej opowieści, myślałem o mojej Nellie. Poznałem ją, gdy byłem zwykłym kancelistą. Miałem szesnaście lat, ona piętnaście, udawaliśmy małżeństwo i mieszkaliśmy na poddaszu w domu przy Fleet Street, opodal „Old Cheshire Cheese Pub". Zmarła podczas porodu, wraz z dzieckiem. — Skye poczęstował lekarza cygarem i sam zapalił. — Nędzny pogrzeb, kilka pensów dla grabarza, który nocą zabrał oba ciała, i po wszystkim. W kraju szalała cholera, dezynteria, cmentarze nie mogły pomieścić wszystkich mogił. — Strzelił śliną do spluwaczki. — Od dawna nie wracałem pamięcią do tamtego okresu. Byłeś żonaty, doktorze? — Tak. Raz. Też zmarła w Londynie. — Jeszcze jeden zbieg okoliczności, co? Po śmierci Nellie straciłem ochotę do żeniaczki. Nie chciałem ponownie przeżywać biedy i rozpaczy. Od tamtej pory wciąż podróżuję, wciąż jestem w drodze. Miałem wiele kobiet, lecz nigdy nie złapałem żadnej francy. A ty,

doktorze? — Nie. — Hoag skrzyżował palce. — Jeszcze nie. — Hej, jesteś równie przesądny jak ja? — Tak. Masz całkowitą pewność, że nie popełniamy przestępstwa? — Jasne, lecz jeśli Willie się wścieknie, wytoczy nam co najmniej tuzin zarzutów. Niezależnie od tego, Tess Struan pociągnie za odpowiednie sznurki, odbierze ci pensję i zostaniesz sam w łódce, pozbawiony wiosła. — Nie szkodzi. Wrócę do Indii... Dziwne, jak czasem zło zmienia się w dobro i odwrotnie. Wreszcie podjąłem rozsądną decyzję. Tym razem naprawdę tam wrócę, pojadę do Cooch Behar w Bengalu, gdzie stacjonował mój oddział, odszukam jej rodzinę i... i zobaczymy, co dalej. Mam dość pieniędzy, by parę lat spędzić w spokoju, a syn i córka są już dorośli, wykształceni, sporo przecież łożyłem na ich naukę, i znaleźli prawdziwy dom u mojej siostry i szwagra. Na dobre przesiąknęli atmosferą Anglii. Dzięki Bogu, jestem niezłym lekarzem, a w Indiach brak lekarzy, nawet tych najgorszych. Kto wie, może znajdę gdzieś odrobinę szczęścia... Choć nawet to niepotrzebne, wystarczy krótka chwila wytchnienia — coś, co pozwoli mi zapomnieć, że popełniłem morderstwo. Obrzucił zmęczonym spojrzeniem zamknięte trumny, by po raz ostatni sprawdzić, czy wszystko w porządku. Zabrał lampę, wyszedł i starannie zasunął skobel. Blask księżyca wpadał przez otwarte okna. Nagle jeden ze złowrogich cieni zaczął się ruszać. Sierżant Towery zajrzał do wnętrza kostnicy. Nie posiadał się ze zdziwienia. Po jakie licho doktor Hoag przylazł tu w środku nocy i rył w ogrodzie niczym pomylony grabarz? I po co wsypywał ziemię do trumny krajowca? Ciekawość to pierwszy stopień do piekła, lecz podoficer na służbie musi dać sobie radę nawet z diabłem. Rano, nim doktor wstanie, sprawdzę dokładnie, co tu się działo, a potem powiadomię wszechwładnego z bożej łaski Pallidara. Już on znajdzie odpowiedź.

48 KANAGAWA

Piątek, 12 grudnia — I co, doktorze? — zimno wycedził Pallidar. Wezwany przed chwilą Hoag przycupnął niepewnie na brzegu krzesła. Był blady. Pallidar w pełnym umundurowaniu sprawiał imponujące wrażenie, mimo nękającego go przeziębienia. Hełm położył na biurku, obok płaszcza; promienie wschodzącego słońca połyskiwały na złotym splocie. Sierżant Towery stał nieco z tyłu. Z dali dobiegał głuchy dźwięk świątynnych dzwonów. — Balast. — Hoag żałośnie wzruszył ramionami. — Na miłość boską, doktorze, nie jesteśmy na posiedzeniu sądu wojennego i jeśli o mnie chodzi, mógł pan wypełnić trumnę nawet krowim łajnem, lecz chciałbym wiedzieć, po co pan to zrobił i dlaczego właśnie ubiegłej nocy. — Ja... ja... uznałem to za dobry pomysł. — Proszę mi zdradzić... — Pallidar zakasłał i umilkł. Wytarł nos, znów zakasłał i chrząknął donośnie. — Mam u siebie... w klinice... całkiem dobrą, zupełnie nową miksturę, która błyskawicznie usuwa przeziębienie, gdyż zawiera chininę i opium — pośpiesznie powiedział Hoag i zaczął wstawać. — Przyniosę... — Proszę usiąść! Trumna, na Boga, mówimy o trumnie, nie o chorobach! Sierżant obserwował pana, a potem złożył meldunek. Czekam na wyjaśnienia. Hoag wiercił się na krześle. Wiedział, że wpadł w pułapkę. Sklął w duchu sierżanta i spytał: — Może... może... porozmawiamy na osobności? Settry, stary.druhu...

Pallidar popatrzył na niego. — Dobrze. Sierżancie? Towery zasalutował i wyszedł z pokoju. — I? — odezwał się Pallidar. — Widzisz... widzisz... — Hoag chciał mu stanowczo poradzić, by pilnował własnego nosa i nie stosował wojskowej dyscypliny wobec cywilów i dodać, że dzięki Bogu, on sam już dawno zakończył służbę i nie podlega żadnym rozkazom, i... i... i nagle zaczął mówić o szczegółach planu. — Więc sam rozumiesz, Settry, że chodziło o wagę, o różnicę ciężaru i ziemia idealnie nadawała się na balast... Posłuchaj, zaraz się zjawi George Babcott, on o niczym nie wie... Nikt nic nie wie, nawet ty... Przeniesiemy fałszywą, to znaczy prawdziwą trumnę na pokład klipra, a w nocy, z boska pomocą, przypłynie kuter i pochowamy Malcolma tak, jak on chciał i jak chce Angelique. — Zaczął wachlować się dłonią. Mimo przygniatającego poczucia winy czuł się o wiele lepiej. — Pamiętaj, o niczym nie wiesz. A teraz pójdę po lekarstwo na kaszel. — Siadaj. — Pallidar ponuro łypnął oczami. — Jesteś skończonym głupcem. Po pierwsze, spójrz przez okno. Hoag postąpił, jak mu kazano. Okna wychodziły na morze. Szara toń przelewała się ciężkim, powolnym ruchem, a wokół słońca gromadziły się ciemne chmury, zasnuwające już niemal cały nieboskłon. — Och! — Tak, „och!" Do zmierzchu będziemy mieli cholerną burzę, więc możesz zapomnieć o morskim pochówku. Sir William rozkazał, by pogrzebać Struana w Hongkongu, i klnę się na Boga, że tak będzie. — Ależ Settry, nie możesz... — Ani dla ciebie, ani dla Angelique. Dla nikogo... — Pallidar zaniósł się nowym atakiem kaszlu. — Tu rządzi sir William — wykrztusił — i jego stówo jest prawem. Jasne? — Tak, ale... — Żadne „ale", na miłość Chrystusa. Łaskawie przynieś mi to lekarstwo i trzymaj się z dala od kostnicy. Sierżant! Towery wetknął głowę do pokoju.

— Słucham, panie kapitanie. — Postaw wartownika przed kostnicą. Nikt nie może tam wchodzić i dotykać trumien bez mego zezwolenia. Hoag odszedł, przeklinając pod nosem sir Williama, Pallidara, wścibskiego sierżanta, lecz przede wszystkim siebie. Spieprzyłeś sprawę, stary. Na amen. Odszukał właściwą miksturę, przez chwilę miał zamiar dolać do niej rycyny, lecz potem zrezygnował. - Masz, Settry. To ci powinno pomóc. Pallidar przełknął nieco lekarstwa. Skrzywił się. — Obrzydlistwo. Pewnie nasikałeś do środka, by zrobić mi na złość. — Myślałem o tym — uśmiechnął się Hoag. — Ciężko być tak cholernym idiotą. Naprawdę nie mógłbyś przymknąć oczu na pewne sprawy? Nelson tak robił. — Być może, lecz on był marynarzem, a u nas obowiązują inne zasady. — Settry, proszę... — Zobaczysz, na dłuższą metę okaże się, że sir William miał rację, Pallidar ostrożnie popijał miksturę. — Poza tym, musiałeś wpaść; zwiększyliśmy czujność. — Niech to diabli, nie zauważyłem. - Hoag z napiętą uwagą obserwował wyraz troski, jaki zagościł na przystojnej twarzy oficera. — Coś zaszło? — U mnie nic, z wyjątkiem tego paskudnego przeziębienia i kaszlu. Za to w Osiedlu... — Co znowu? — Przez ostatnie dni wojska nieprzyjaciół są w ciągłym ruchu. Oddziały samurajów krążą po okolicy. Dla bezpieczeństwa wysłałem kilka patroli na Tókaidó i stąd wiem o ich obecności, chociaż usiłowali zejść nam z oczu. Odkryliśmy także kilka umocnień. Nie zaczepiano nas, poza zwykłym bełkotem. Doliczyłem się prawie czterech setek zbrojnych łobuzów. — Tairó Anjo usiłuje nas zastraszyć? — Tak myślę. — Pallidar kaszlnął i pociągnął kolejny łyk lekarstwa. — Co za świństwo, czuję się gorzej niż przedtem. Fe! Radzę ci na pewien czas usunąć stąd cały personel.

Hoag gwizdnął. — Nie chcemy zamykać kliniki. — A ja nie chcę cię zobaczyć martwego, bez trumny. Ta banda uwielbia atakować znienacka. Weźmy na przykład Malcolma. Ktoś musi za niego zapłacić. — Masz rację. — Hoag skinął głową i leniwie spojrzał w stronę Yokohamy. Równina, całkowicie pozbawiona uroku zimą. Nienawidzę zimy, pomyślał. Nienawidzę, nienawidziłem i zawsze będę nienawidził. Skierował wzrok na „Prancing Cloud", potem na statek pocztowy, na frachtowce, okręty wojenne i statki pomocnicze... Na wszystkich jednostkach panował wytężony ruch, jedne zabezpieczano przed sztormem, inne szykowano do wyjścia z portu. Z kominów waliły kłęby dymu, a rozkazy podawano otwartym kodem, tak by szpiedzy bakufu mieli świadomość, iż w ciągu godziny cała flota może stanąć w pełnej gotowości bojowej. Ta wojna nie ma sensu, lecz cóż zrobić? Musi być jakaś sprawiedliwość. Niespodziewanie zobaczył ciemną smugę powiewającą nad kutrem Struanów. Łódź podskakiwała na falach, piana pryskająca spod dziobu zalewała szyby iluminatorów na mostku i nadbudówce. Hoag poczuł narastający niepokój. — Settry, nie uważasz... — przerwał kolejną prośbę, gdyż nagle uświadomił sobie, że nawet jeśli z powodu burzy nie dojdzie do pogrzebu, przy odrobinie szczęścia będzie mógł wykonać pierwszą część planu, to znaczy przewieźć fałszywą trumnę na „Prancing Cloud"... Tylko ja wiem, gdzie naprawdę znajdują się zwłoki Malcolma... no, może sierżant powinien to wiedzieć także, lecz jestem pewien, że nic zauważy różnicy. Nikt tego nie będzie wiedział, póki trumny nie zostaną otwarte. Nie uważasz, że życie w Yokohamie jest bardziej niebezpieczne niż gdzie indziej? Wciąż siedzimy na beczce prochu. Wszędzie bywa tak samo. Wszędzie — odparł z namysłem Pallidar, mierząc go spojrzeniem. YOKOHAMA

Jamie, Angelique i Skye stali w gabinecie tai-pana, przy oknie wychodzącym na zatokę. Deszcz chlapał o szyby. Zbliżało się południe. — Dziś w nocy będzie zbyt niebezpiecznie. — Nadciągnie sztorm, Jamie? — Tak. A to wystarczy, by nas powstrzymać. — „Prancing Cloud" odpłynie zgodnie z planem? — Owszem. Nie musi obawiać się burzy. Kuter dostarczy z Kanagawy drugą trumnę. Na pewno chcesz ją złożyć na kliprze, a nie na statku pocztowym? — To rozkaz sir Williama, nie mogę mu się sprzeciwiać — powiedziała z zaciętą miną. — Wbrew mojej woli postanowił odesłać ciało Malcolma i polecił, by zrobić to jak najszybciej, więc kliper jest odpowiednim środkiem transportu. Trumna odpłynie zgodnie z jego życzeniem. A jeśli chodzi o nasz podstęp... myślę, że nie mamy się czego wstydzić. Sztorm nie potrwa długo. Jeśli nie pochowamy mego męża jutro, zrobimy to pojutrze. Albo jeszcze później. — Statek pocztowy wychodzi z portu jutro w południe. — Nie możesz go zatrzymać w razie potrzeby? — Spróbuję. — McFay pomyślał przez chwilę. — Porozmawiam z kapitanem. Co jeszcze? — Najpierw musimy sprawdzić, czy doktor Hoag zdołał spełnić swą część zadania — uśmiechnęła się smutno Angelique. — Jeśli nie... być może będę musiała wsiąść na kliper. — Na pewno wróci wraz z kutrem, a wówczas zdecydujemy co dalej — oświadczył Jamie, choć w głębi duszy nie wierzył w to ani przez chwilę. — Bez obaw, da sobie radę. — A może poprosimy Gornta, żeby się do nas przyłączył? — Nie — odparł McFay. — Nasza trójka, plus Hoag, w zupełności wystarczy. Zarezerwowałem miejsca na statku pocztowym. Dla ciebie, Hoaga i dla mnie. — Angelique, byłoby znacznie mądrzej, żebyś jednak została — odezwał się Skye. — Wszyscy wiedzą, że Willie postąpił wbrew twym życzeniom, a to zdejmuje z ciebie odpowiedzialność. — Muszę popłynąć, zwłaszcza wówczas, jeśli nie zdołamy pochować

Malcolma. Chcę być obecna na pogrzebie. — Westchnęła. — Na kutrze potrzebny nam będzie kapitan. Myślę, że to funkcja dla ciebie. Jamie. — Ja też tak uważam — dodał Skye. — Tymczasem zaczekajmy na Hoaga. Jamie chciał coś powiedzieć, urwał, po czym skinął głową i poszedł do biura. Miał jeszcze sporo pisania. Siadł do pracy, lecz nie potrafił się skupić, gdyż wciąż rozmyślał o liście leżącym w szufladzie. Tym od Maureen. W końcu odłożył pióro, wyjął kartkę i kolejny raz zagłębił się w lekturze. Znał treść listu niemal na pamięć, gdyż przeczytał go blisko dwadzieścia razy. ...a ponieważ nie doczekałam się odpowiedzi na moje usilne i częste prośby oraz modlitwy, być wrócił i zaczaj żyć normalnym, domowym życiem, złożyłam swój los w ręce Stwórcy i postanowiłam wyruszyć do Hongkongu lub do Japonii, gdziekolwiek będziesz przebywał. Mój ukochany ojciec przekazał nam pieniądze pożyczone w zastaw hipoteczny za dom, który mamy w Glasgow. Proszę, zostaw jakąś wiadomość u Cooka w Hongkongu, dokąd wyruszam jutro, drugą klasą na „Eastern Mail"... List nosił datę sprzed dwóch i pól miesiąca. McFay jęknął. Przecież Maureen lada dzień pojawi się w Hongkongu. Nie dostała mojej przesyłki. Co mam teraz zrobić? Zacisnąć zęby? Poszukać kryjówki? Uciec do Makau jak stary Aristotle Quance? Nigdy w życiu. Nie chcę mieć żony, nie mogę zapewnić jej utrzymania... i nie mogę poprzestać na tym, że skreślę kilka słów odpowiedzi i zostawię ją samą na końcu świata. Muszę... Pukanie do drzwi wyrwało go z zamyślenia. — Tak? — huknął. — Czy mogę panu przeszkodzić, senhor? — Vargas ostrożnie wsunął głowę. — Proszę. O co chodzi? — spytał Jamie. — Jakiś człowiek pytał o pana — z niesmakiem odpowiedział Vargas. — Corniman, czy coś w tym rodzaju.

McFay nie przypominał sobie takiego nazwiska. Vargas szerzej otworzył drzwi i do pokoju wszedł niski mężczyzna o wyglądzie łasicy, dziwacznie ubrany, na poły po europejsku, na poły po japońsku. Koszula, spodnie, grubo pikowany płaszcz, gładko ogolone policzki, czyste włosy związane w węzeł, nóż za pasem i znoszone buty. Jamie nadal nie wiedział, z kim ma do czynienia, lecz w tym kraju każdy cudzoziemiec stawał się kimś innym. — Proszę, niech pan spocznie — powiedział pod wpływem nagłego impulsu, a potem pomyślał o statku pocztowym. — Vargas, poproś kapitana Biddy'ego, by wpadł do mnie na chwilę. Na pewno jest teraz w klubie. Proszę siadać, panie... Corrniman? — Masz pan łyk grogu? — Kim pan jest i z czym pan przychodzi? — Johnny Cornishman. Musisz pan pamiętać, razem z kumplem prowadziliśmy dla was badania górnicze. On nazywał się Charlie Yank. Badania górnicze? Ach prawda, teraz sobie przypominam. — W schludnie wyglądającym przybyszu trudno było rozpoznać zarośniętego, brudnego i śmierdzącego włóczęgę. Zdradzało go jedynie chytre spojrzenie małych, rozbieganych oczu. — Zawarliśmy umowę, lecz woleliście iść do Brocków — ostro powiedział McFay. — Wystawiliście nas do wiatru. Tak było, nie przeczę. Jak to w biznesie. Norbert dał nam więcej zarobić. pies z nim, nie żyje. Najpierw mały łyczek, a potem pogadamy. Jamie nie zdradzał niecierpliwości. Ktoś taki jak Cornishman nie składałby wizyt bez konkretnego powodu. Niespiesznie otworzył szafkę i nalał pół szklanki rumu. Udało się wam coś znaleźć? Mały człowieczek jednym haustem wychylił połowę trunku, chrząknął i w uśmiechu odsłonił dwa popsute zęby sterczące z nagich dziąseł. — Grog lepszy niż sake, ale na Boga, łatwo o tym zapomnieć, gdy poderwie cię któraś z tych małych dziwek. — Beknął głośno i znów się uśmiechnął. — Pod warunkiem że zaczniesz ją rypać. Jezu, są do przesady spragnione chłopów, bardziej niż te u nas w Yoshiwarze, a kiedy rypiesz, tak kręcą tyłkiem, że ci się zdaje, że jesteś w siódmym niebie! — Zarechotał z własnego dowcipu, po czym dodał poważnie:

Dorwaliśmy prima węgiel, szefie. W sam raz dla parowców. Jest tego tyle. że można wyekwipować całą zasraną flotę. Tona za pół ceny dawanej w Hongkongu. — Gdzie? Gdzie go dostarczą? — żywo zapytał Jamie. Węgiel dla parowców przedstawiał ogromną wartość, zwłaszcza teraz, gdy tak znacznie uszczuplono zapasy, i lokalny dostawca byłby prawdziwym darem z niebios, nie mówiąc o tym, iż zapewniał nieustanne źródło dochodów. Tu, do Yokopoko, lecz sześć pensów od każdej tony idzie do banku na konto Cornishmana. — Johnny przełknął resztę rumu. — Zapłata w srebrnych lub złotych meksach, do rąk tego draba. — Wyciągnął świstek papieru z nagryzmolonymi słowami: Wioska Yokohama, shoya Ryoshi, hurt Gyokoyana. - On wie, co jest grane, za jaki sznurek pociągnąć i co robić. Znasz go pan? — Tak, to miejscowy sołtys. — O, właśnie. Mój szef też mówił, że się znacie. — Szef? To znaczy kto? — Jego Majestat sam Fiut. — Cornishman wykrzywił usta. — Nie trzeba nazwisk i nie trzeba tracić czasu. Mamy układ? Tak czy nie? Jamie milczał przez chwilę. — Gdzie jest złoże?. — Mój fart, moja własność. Nie pańska. — Mały człowieczek roześmiał się złośliwie. — Blisko, lecz u wroga. Słuchaj pan, ja pierwszy to odkryłem: góra węgla, że skarż mnie Bóg, tysiąc żółtków będzie kopać i dźwigać, a starczy dla dwudziestu eskadr na dwie dekady. — Dlaczego ja? Dlaczego ze mną chcesz wejść w układ? — Bo Norbert wykitował, a wasz cholerny tai-pan też się przeniósł na łono Abrahama. W Yokopoko robi się ciut niebezpiecznie. — Kiwnął szklanką w stronę McFaya. — Napiłbym się kropelkę, jeśli łaska, wielmożny panie struanowy. Jamie dolał mu rumu i ponownie usiadł za biurkiem. Cornishman zobaczył, że dostał mniej niż poprzednio i mruknął: — Co, cholera...

— Zapłacimy jedną piątą ceny w Hongkongu, niższe cło, dostawa tutaj, pierwsza w ciągu najbliższego miesiąca. Żadnych ubocznych kontraktów. — Cło to już wasza sprawa. — Szczurze oczka Johnny'ego rozbieganym spojrzeniem omiotły cały pokój. — Starych kontraktów nie zmienię. Powiem tak: pojutrze podeślesz pan barkę w pobliże Edo, tam gdzie pokażę. Pojutrze. Załadujemy ją po brzegi, pan zapłaci jedną piątą, jak będzie pełna, a potem rejs do Yoko i wyrównamy różnicę ceny. do tej, jaką spiszemy na papierze. To chyba uczciwa oferta, nie? Węgiel będzie pański przed spłatą, no i za połowę tego co w Hongkongu. — Jedna piąta ceny za wszystko. Na rany Chrystusa, połowa ceny z Hongkongu to gruby zysk, gdyż węgiel jest tutaj, a nie u cholernych Honkerów! — Twarz Cornishmana skurczyła się z gniewu. — Oszczędzicie na przewozie, ubezpieczeniach i Bóg wie, czym jeszcze. Nie jestem jakimś zasranym odludkiem, znam się na interesach! Jamie wybuchnął śmiechem. — Coś ci powiem: za pierwszą barkę zapłacę jedną trzecią ceny. Jeśli jakość węgla będzie taka, jak mówisz, i dasz mi gwarancję, że co tydzień przypłynie nowa dostawa, w ciągu roku podniosę stawkę do połowy, minus piętnaście procent. Trzy pensy za tonę dla ciebie. A co z twoim partnerem, jak mu tam, Charlie Yankiem? — Sześć pensów albo nic. — Cornishman znów rozejrzał się po pokoju, a potem wlepił błyszczący wzrok w McFaya. — Umarł, jak wasz taipan, choć nie tak wesoło. — Lepiej uważaj na słowa, gdy mówisz o tai-panie. — Każ się pan wypchać. To nie brak szacunku, każdy z nas chciałby spotkać kostuchę w ten sposób, z fajfusem umoczonym w baryłce miodu. — Wysączył resztkę rumu i wstał. — Za dwa dni, w samo południe. — Położył na biurku odręcznie narysowaną mapkę, z dużym „X" nakreślonym kilka mil na północ od Kanagawy, na południowych rubieżach Edo. — Wy dajecie transport, my robociznę. — Za dwa dni wypada niedziela. Przełóżmy to na poniedziałek. — Jasne. Święto to święto. Za trzy dni.

Jamie spojrzał na mapę. Bezbronna barka, z tendrami i załogą, mogła stanowić kuszącą zdobycz. — Ponieważ węgiel będzie przeznaczony dla floty, prawdopodobnie podeślą fregatę do ochrony. — Dla mnie mogą podpłynąć całą eskadrą. — Cornishman usiłował mówić z godnością. — Złoże jest pierwsza klasa, a my, na Boga, mamy dość przyzwoitości. — Miło mi to słyszeć. Sześć pensów od tony albo nic! — Cztery. Cornishman splunął. Sześć! Na Boga, znam wartość węgla i jego znaczenie dla cholernej floty i wiem, ile od nich wyciągnięcie. A jeśli od razu z nimi pogadam? Spróbuj — zakpił Jamie. — Zróbmy tak: cztery pensy za dziesięć pierwszych barek, potem sześć. Mały człowieczek wyraźnie poweselał. Teraz wiem, skąd nazwa Noble House. — Wyciągnął twardą i sękatą prawicę. — Pańskie słowo jako agenta Struanów. Uścisnęli sobie dłonie. A... prawda, masz pan przypadkiem nieco rtęci? Jamie nadstawił ucha. Rtęć była używana do ekstrakcji złota. Mam. Ile potrzeba? — Na początek niewiele. Dopiszcie to do rachunku. — Dobrze. Zostajesz na noc w Yokohamie? Niekoniecznie. Nie przepadam za Miastem Pijaków. — Cornishman zrobił skwaszoną minę. — Lepiej będzie, jak od razu podryndam do siebie. I pamiętaj pan, dostawa to tajemnica, nasz układ to tajemnica, żadnych nazwisk i terminów. Nie mam ochoty mieć na karku opryszków. — Skierował się do drzwi. Zaraz? Dokąd idziesz? Jak się będziemy kontaktować? — Wracam na swoją działkę. — Ponownie odsłonił nagie dziąsła w złośliwym uśmiechu. — Moi samurajowie i palankin czekają przy Północnych Wrotach. Wyśliznę się jak całkiem zwykły człowiek, a następnego razu wrócę jak dżentelmen. I nie musisz mnie pan szukać. Jestem teraz uczciwym handlowcem. Dołóżcie rtęć na barkę.

Wyszedł, a Jamie wpatrywał się w ścianę i myślał o zakończonej przed chwilą rozmowie. Stałe dostawy węgla dawałyby niezły profit, lecz z drugiej strony, gdy flota zniszczy Edo, przepadną wszelkie kontrakty. A co z rtęcią? Czyżby ten mały śmierdziel trafił na prawdziwą żyłę? I kto naprawdę jest jego szefem? A skoro już o tym mowa, to kto jest moim? Tess. Do końca miesiąca. Musze być wobec niej lojalny? Muszę. Do końca miesiąca. Deszcz bębnił o szyby. Jamie wstał z fotela i posępnie spojrzał na zatokę. Morze było już całkiem szare, chmury nisko wisiały na niebie. Nadciągający sztorm nie stwarzał zagrożenia dla większych jednostek, lecz kuter na pewno powinien zostać w porcie. O, właśnie go widać! Łódź była oddalona o jakieś dwieście jardów od przystani. Ciężko brnęła przez fale, nabierała wody, lecz niezbyt wiele, a przed jej dziobem bielały kłęby piany. Flaga Struanów zwisała w połowie masztu — podobnie jak flaga na dachu budynku, ściągnięta na znak żałoby po śmierci tai-pana. McFay sięgnął po leżącą na parapecie lornetkę. Teraz wyraźnie widział Hoaga i Pallidara oraz okrytą sztandarem trumnę, zgodnie z jego poleceniem przytroczoną do jednej z ławek. Dreszcz przebiegł mu po plecach, gdy ujrzał sylwetki lwa i smoka spowijające szczątki Malcolma; nie spodziewał się takiego widoku. Nagle przypomniał sobie, że to nie jego przyjaciel spoczywa w trumnie, lecz jakiś nieznany tubylec. Przynajmniej miał taką nadzieję. — Vargas! — Tak, senhor? — Zabierz listy, skopiuj i zapieczętuj. Resztę dam ci później. Niedługo wrócę. — Kapitan Biddy jeszcze nie zjawił się w klubie, sehnor, lecz lada chwila powinien tam dotrzeć. Zostawiłem mu wiadomość. — Dziękuję. — Jamie niespiesznie włożył płaszcz i kapelusz, po czym wyszedł na smaganą wiatrem i deszczem ulicę. High Street była niemal pusta. Przy Północnych Wrotach ani śladu Cornishmana, jedynie kilku stojących na straży samurajów kuliło się pod okapem rogatki celnej. Parę osób zmierzało w stronę klubu, zapewne na spóźnione drugie śniadanie. Niektórzy szli mocno chwiejnym krokiem. Jeden stanął i

zaczął sikać do rynsztoka. W taką pogodę południowa część Miasta Pijaków wyglądała jeszcze nędzniej niż zazwyczaj. To nie miejsce dla kobiety, pomyślał McFay. — Ahoj, Jamie! — krzyknął Hoag z kutra. — Witaj, doktorze. Dzień dobry, Settry. Wyskoczyli na szorstkie, smołowane deski pomostu. Głęboko wbite w dno pale trzeszczały pod naporem wody. Hoag zachowywał się z przesadną nonszalancją i Jamie od razu wiedział, że zamiana przebiegła pomyślnie. Stało się, westchnął w duchu. Pallidar wciąż kasłał. — Settry, musisz coś z tym zrobić, nim rozchorujesz się na dobre. — Już zrobiłem — kwaśno odparł oficer. — Ten tak zwany doktor zaaplikował mi jakąś truciznę. — Kaszlnął ponownie. — Jeśli to mnie wykończy, będę go straszył po nocach. Hoag roześmiał siei — Weź podwójną dawkę, a jutro będziesz zdrów jak ryba. Wszystko gotowe, Jamie? — Tak. — Przekazuję ci opiekę nad trumną — powiedział Pallidar. — Od razu dasz ją na „Prancing Cloud"? — Za pół godziny. Angelique chciała... chciała pożegnać męża. Wielebny Tweet wypowie kilka słów modlitwy. — W dalszym ciągu nie chce popłynąć kliprem? — Nie wiem, Settry. Raczej nie. Z tego, co słyszałem ostatnio, zamierzała wsiąść na statek pocztowy, lecz wiesz przecież, jak bywa z kobietami. — Nie bierz jej tego za złe. Nawet mnie przechodzą ciarki na myśl o powrocie na „Cloud". — Pallidar wydmuchał nos i szczelniej otulił się obszerną opończą. — Jeśli chcecie, poproszę sir Williama, by zezwolił na przewóz zwłok statkiem pocztowym. Nie — odparł Hoag, zdaniem McFaya zbyt szybko, lecz w porę się opamiętał i dodał: — Nie, Settry, z medycznego punktu widzenia lepiej zostawić wszystko po staremu. Trumnę umieścimy na „Prancing Cloud". Angelique co prawda czuje się lepiej, lecz nagły szok mógłby z powrotem wpędzić ją w depresję. Niech płynie sama.

Jak chcesz. Jamie, wróciłem tu w zasadzie po to, by doradzić sir Williamowi jak najszybszą ewakuację Kanagawy. Chryste Wszechmogący, dlaczego?! Pallidar powiedział mu o patrolach i zwiększonej liczbie samurajów. Ale nie ma się czego obawiać — zakończył. — Jedną salwą poślemy wszystkich do piekła. Mógłbym skorzystać z kutra w drodze powrotnej? Oszczędziłbym nieco czasu. Popłyń na nim na „Prancing Cloud", a potem wprost do Kanagawy. Zamierzasz tam zostać na noc? Nie. Widziałem już dosyć i chcę tylko zebrać swoich chłopaków — odparł Pallidar, co Hoag i Jamie przyjęli z dużą ulgą. — Resztę ludzi można ewakuować w ciągu najbliższych dni. Do zobaczenia. — Odszedł, wciąż pokasłując. Nic zdążył ujść zbyt daleko, gdy Hoag powiedział: — Wszystko poszło jak z płatka. Jamie. - Na miłość boską, nie teraz! — Mimo chłodu McFay spływał potem. Pociągnął Hoaga w stronę High Street. Stanęli pod okapem jakiejś chaty, / dala od ludzkich uszu. — Opowiadaj. Nie miałem żadnych kłopotów. Dziś rano, jak tylko kuter przybił do przystani, poszliśmy do kostnicy... — Poszliśmy? To znaczy kto? — Settry, sierżant Towery, bosman i dwóch marynarzy. Owinęliśmy trumnę Hagą i przenieśliśmy ją do łodzi. Druga została na miejscu; czeka na kremację i w każdej chwili możemy ją zabrać... — Hoag zerknął w stronę morza skrytego za zasłoną deszczu. — Dziś nie mamy najmniejszej szansy, prawda? — Nie. Ale jutro powinno się wypogodzić. — To świetnie. — Zatarł ręce z zimna. — Mówię, wszystko poszło jak z płatka. Powstał jedynie mały szkopuł, gdyż krajowiec był chudy, po prostu skóra i kości, więc musiałem obłożyć go ziemią, by zlikwidować różnicę wagi. — Boże, oczywiście! Że też o tym nie pomyślałem! Sprytne posunięcie, doktorze. — Pokopałem trochę w ogrodzie i już. Nikt nie powiedział złego słowa,

gdy nieśliśmy trumnę na kuter. — Strasznie to wszystko zawikłane... — niepewnie mruknął Jamie. — Jak zabierzemy Malcolma w obecności pracowników i żołnierzy? — Zadbałem i o to — parsknął Hoag. — Kazałem moim japońskim asystentom położyć trumnę w szopie na przystani, opodal krematorium. Nie wzbudzi niczyich podejrzeń. George zawsze trzyma tam zwłoki, gdy braknie miejsca w kostnicy. Zwykła procedura. — Cudownie! Jak stamtąd daleko do pomostu? — Mniej więcej pięćdziesiąt jardów. Trzech mężczyzn z łatwością poniesie ciężar, a przecież będzie z nami jeszcze bosman. — Tak. Dobrze się spisałeś. Cholernie dobrze. — Jamie z kwaśną miną popatrzył na mokrą ulicę. Szkoda, że nie możemy skończyć tego już dzisiaj. — Nieważne. Jutro będzie słońce. — Hoag był dumny z siebie i z pochwał McFaya. Nie widział potrzeby, by mówić mu o Pallidarze. Rano, w czasie wspólnego śniadania, chciał wszystko wyjaśnić: — Settry, jeśli chodzi o zeszłą noc... Oficer nie dał mu skończyć. — Zapomnijmy o tym. Po prostu zapomnijmy. To chyba najlepsza rzecz, jaką możemy zrobić. Święte słowa, pomyślał z ulgą Hoag. Najlepiej zapomnieć o wszystkim. — Zawiadomimy Angelique? Jak ona się czuje? W ciągu niecałej godziny zgromadzili się przy kutrze. Deszcz padał coraz mocniej, towarzyszył mu wyjący wiatr. Fale bryzgały na deski pomostu. Kuter, choć mocno przycumowany, tańczył na wodzie, aż trzeszczały liny. Angelique była ubrana na czarno, w czarnym płaszczu narzuconym na czarną suknię i w czarnym kapeluszu z grubą woalką. W ręku trzymała parasolkę. Błękitną, co dawało wyraźny kontrast. Towarzyszyli jej Jamie, Skye, Dmitri, Tyrer, sir William wraz z pozostałymi dyplomatami, kapitan Strongbow, Gornt, Marlowe, Pałlidar, Vargas, Andre, wielebny Tweet oraz wielu innych, skulonych z powodu ulewy. Z tyłu, zerkając ponuro spod kaptura, stał ojciec Leo, z dłońmi ukrytymi w rękawach. Jamie poprosił Tweeta o kilka słów

błogosławieństwa. — Nie możemy tego pominąć, Angelique — powiedział wcześniej. — Zrezygnujemy z ceremonii, z niepotrzebnych przemówień, lecz nie z błogosławieństwa; mogłoby to obudzić niepotrzebne podejrzenia. Kiepska pogoda wydatnie skróciła czas całej ceremonii, mimo że Tweet wykazał się nieoczekiwaną elokwencją. Gdy skończył, wszystkie spojrzenia spoczęły na smukłej postaci Angelique. Jakaś mewa, radośnie szybująca z wiatrem nad ich głowami, wydała krótkie chrapliwe skrzeczenie. — Pozwoli pani, madame, że raz jeszcze złożę wyrazy najgłębszego współczucia — powiedział sir William. — Dziękuję. — Stała wyprostowana, krople deszczu ściekały z jej parasolki. — Muszę zaprotestować przeciwko temu, że nie pozwolono mi pochować męża zgodnie z jego wolą i moim życzeniem. — Pani protest został odnotowany, madame. — Sir William uchylił cylindra. Przez pomost przesunął się długi tłum żałobników, wszyscy składali kondolencje, cywile zdejmowali nakrycia głowy, wojskowi salutowali. Strongbow oddał honory i udał się na pokład kutra. Pałlidar poszedł w jego ślady, az zasmucony Marlowe stanął przed Angelique. Strasznie mi przykro — powiedział, zasalutował i odszedł. Ojciec Leo stanął przed nią ostatni. Nakreślił w powietrzu znak krzyża mówił kilka słów po łacinie; jego twarz wciąż pozostawała skryta w cieniu kaptura. On nie był katolikiem, ojcze — łagodnie przypomniała mu Angelique. Myślę, że w głębi serca należał do nas, senhora. — Głos duchownego był nabrzmiały smutkiem. Ojciec Leo spędził całą noc na modlitwach, radząc się Boga, co zrobić: czy przyjść na przystań, czy nie. — Jestem pewien, że przy twojej pomocy w końcu dostrzegłby prawdziwą Światłość. In nomine Patri... — Oddalił się ciężkim krokiem. Na pomoście zostali Jamie, Hoag i Skye. Co dalej, Jamie? — spytała Angelique w nagłym przypływie przygnębienia. Chwilę poczekamy — odpowiedział. Podobnie jak pozostali uczestnicy spisku miał pełna świadomość, że bierze udział w mistyfikacji, lecz jednocześnie był głęboko wzruszony. Robisz to tylko w

imię przyjaźni, pomyślał. Wszak obiecałeś Malcolmowi, że będziesz strzegł jego żony. Zapomnij o wyrzutach sumienia i zacznij zachowywać się jak przywódca. Kapitanie Strongbow, odbijajcie! Niech Bóg prowadzi! — Aye aye, panie McFay. Dziękuję. Kuter odpłynął od mola, zahuśtał się na falach i zaczął nabierać prędkości, kilka mew ciągnęło za jego rufą. Przez chwilę odprowadzali go wzrokiem. Dziwne... — szepnęła przez łzy Angelique. — Prawdziwe i nieprawdziwe, u pewno nie popełniamy błędu? Znów Jamie musiał podjąć decyzję za wszystkich. Na pewno — odparł, wziął ją pod rękę i odprowadził do domu. Tuż przed zachodem Vargas zapukał do gabinetu tai-pana. Pan Gornt chciałby z panią rozmawiać, senhora. Monsieur Andre stawił wiadomość, że monsieur Seratard będzie zaszczycony, jeśli pojawi pani u niego na kolacji. Dziękuję, lecz przekaż im, że nic dzisiaj. Może jutro. Witaj, Edwardzie. Wejdź proszę. — Siedziała w fotelu przy oknie, na tle ciemnego i deszczowego nieba. Na stole, w wiaderku z lodem, stała otwarta butelka białego wina i wysoki, dobrze schłodzony kieliszek. — Nalej sobie. Wkrótce wchodzisz na pokład? — Tak, wszystko gotowe. Pani zdrowie, madame. — Wzajemnie. Jesteś jedynym pasażerem? Nie wiem. — Zawahał się chwilę. — Jest pani dziś tak piękna, zwiewna i niedostępna... — Przykro mi, że odjeżdżasz. Mam nadzieję, że kiedy wrócisz, będzie lepiej. — Wciąż czuła do niego sympatię. — Zamierzasz wpierw zajrzeć do Szanghaju? — Podejmę decyzję dopiero w Hongkongu. Gdzie się pani zatrzyma? W siedzibie rodu Struanów? — Jeszcze nie wiem... nawet czy pojadę. — Ale... Nie weźmie pani udziału w pogrzebie? — spytał ze zdumieniem.

— Pomyślę o tym jutro — odpowiedziała. Wolała wszystkich trzymać w niepewności, nawet McFaya. — Nie czuję się zbyt dobrze, a pan Skye wciąż radzi, żebym została. — Wzruszyła ramionami. — Może jutro... Mam zarezerwowane miejsce w kajucie. Z całego serca chciałabym być przy Malcolmie, lecz z drugiej strony, stale dręczy mnie świadomość, że chciał być pochowany całkiem inaczej, a ja... ja go zawiodłam... — Nieprawda. Nic pani nie zawiniła, madame. Wszyscy o tym wiedzą. — Ty... ty mnie nie zawiedziesz, Edwardzie, prawda? Dostarczysz list zgodnie z obietnicą? — Oczywiście. Zawsze dotrzymuję danego słowa. To sprawa honoru, madame. — Spojrzał jej prosto w oczy. — Ja też coś ci przyrzekłam, prawda? Sprawa honoru. Wieczna przyjaźń. Ostatnie słowa zabrzmiały dwuznacznie. Gornt nie potrafił już tak dobrze rozumieć intencji Angelique. Jeszcze niedawno domyśliłby się od razu, co chciała przez to powiedzieć, teraz wyczuwał między nimi jakąś barierę. W zasadzie mam powód do zadowolenia, pomyślał, gdyż ów problem dotyczy także innych mężczyzn. Pół roku to niezbyt wiele; warto poczekać. Z drugiej strony, nie wiadomo, czy przyjedzie do Hongkongu. Czy to powinno mieć jakiś wpływ na moje postępowanie? — Pytała pani, jakie mam plany, madame? Wszystko zależy od Tess Struan. — Chciał powiedzieć jej prawdę, lecz ostrożność go powstrzymała; lepiej tego nie robić, nawet w najbardziej oględnej formie. — Mam nadzieję, że zdoła właściwie spożytkować dostarczone przeze mnie informacje. To zajmie co najmniej miesiąc. Na pewno będzie potrzebować pomocy, a ja z chęcią odłożę wyjazd, by stanąć u jej boku. Przy naszym następnym spotkaniu mógłbym powiedzieć coś więcej, rzecz jasna pod warunkiem, że zdecyduje się pani na podróż. Jeśli nie... może mógłbym napisać? — Oczywiście, twój list sprawi mi dużą przyjemność. Będę cię na bieżąco powiadamiać o swoich planach. — Wyjęła z szuflady nie zaklejoną kopertę, adresowaną do Tess. — Chcesz przeczytać? — Dziękuję, madame, lecz to niepotrzebne.

Angelique wepchnęła skrzydełko koperty do środka. — Nie będziesz musiał otwierać jej nad parą. Gornt wybuchnął śmiechem. — Skąd pewność, że chciałbym to zrobić? — Na twoim miejscu nie wahałabym się zbyt długo. Za silna pokusa. Zaklej ją jednak, proszę, przed spotkaniem z Tess. Skinął głową. Wspomniałaś kiedyś, że wiesz, czemu twój mąż darzył mnie przyjaźnią - powiedział wprost, rezygnując ze sztywnych form. — Że byłbym groźnym wrogiem, lecz jeszcze bardziej niebezpiecznym przyjacielem. Te słowa również pasują do ciebie, Angelique. Być może — odparła. — Na swój sposób czuję, że wkroczyłam do całkiem innego świata, pełnego przeszkód i pułapek. Lecz możesz się nie obawiać, nie złamię danego słowa. Pamiętaj, że jestem Francuzką. — Lekki uśmiech. — Przeczytaj ten list. Droga pani Struan, nie wątpię, iż do tej pory dotarta do Pani straszna wieść o Malcolmie — proszę wybaczyć, że w takiej chwili nie mogłam być przy Pani, lecz doktor Hoag stanowczo zabroni! mi morskich podróży. Nie umiem wyrazić bólu, jaki czułam i nadal czuję. Mogę jedynie wyznać, że kochałam Malcolma całym .sercem, stan/lam się służyć mu pomocą, gdy żył, a po jego śmierci desperacko walczyłam, by pochowano go zgodnie z ostatnią wolą. w morzu, tam gdzie spoczął umiłowany przez niego dziadek. Niestety, zostało mi to zabronione. Zawiodłam, lecz mam głęboką nadzieję, ze Pani zdoła spełnić życzenie syna. Udało mi się natomiast dotrzymać słowa w innej sprawie. Dżentelmen, który odda Pani niniejsze pismo, był wiernym przyjacielem Malcolma. Dysponuje niezwykle ważnymi informacjami — chciał przekazać je Malcolmowi, a „Prancing Cloud" miała je powieźć do Pani. Tragedia, jaka stalą się naszym udziałem, niweczyła ten zamiar, lecz postanowiłam przejąć sprawę w swoje ręce. Rzeczone informacje pozwolą Pani zniszczyć dwóch największych wrogów — Tylera i Morgana Brochów. Pan Gornt zaręczył mi swoim słowem, iż wyzna Pani wszystko, do najdrobniejszego szczegółu. Błagam, aby wykorzystała Pani tę wiedzę, gdyż wiem, że klęska Brocków

byłaby najlepszym epitafium, uświęcającym pamięć Malcolma. Poniżej widniała data i podpis: „Angelique Struan, Yokohama" oraz dopisek: PS Czyż to nie dziwne, jak wiele mamy ze sobą wspólnego? Ja także nienawidzę własnego ojca, który usilnie próbował mnie zniszczyć. Szkoda, iż jednocześnie dzielą nas całkiem niepotrzebne nieporozumienia. Gornt starannie zakleił kopertę. Włożył ją do kieszeni, po czym uniósł kieliszek. Długich lat życia. Jesteś doprawdy niezwykłą kobietą. — Dlaczego? Dajesz wszystko, nie żądając niczego — powiedział z niekłamanym podziwem. I nie wspomniałaś ani słowem, dodał w myślach, że za niecałe trzydzieści dni, jak każda kobieta, zyskasz pewność w niezwykle istotnej sprawie. Jeżeli nosisz dziecko Malcolma, imperium Struanów niemal w całości będzie twoje, niezależnie od tego, czy powijesz syna, czy córkę, choć syn byłby o wiele lepszy. A nawet jeśli nie zaszłaś w ciążę, dobrze wybrałaś czas i miejsce, by upomnieć się o należne ci prawa, tyle że... niezależnie od rozwoju wypadków, będziesz moją żoną. — Jesteś niezwykła — powtórzył cicho. — Mam nadzieję, że los pozwoli mi zawsze cieszyć się twą przyjaźnią. — Wstał, z galanterią pocałował ją w rękę i wyszedł. Angelique została sama. Z zadowoleniem skinęła głową i sięgnęła po butelkę z winem. Choć blisko niej stało wiele kieliszków, rozmyślnie wybrała ten pozostawiony przez Gornta, napełniła go i z lubością upiła kilka łyków. Uniosła dłoń w stronę morza w posępnym toaście. — Z Bogiem, „Prancing Cloud". Jeszcze jeden łyk. I jeszcze jeden uśmiech — Phillip! — Tak, sir Williamie? — Weź to. Reszta przesyłek gotowa?

— Tak. Zrobiłem kilka dodatkowych kopii z raportu o wynikach śledztwa, z obu aktów zgonu i z pozostałych listów. Wyjąłem z sejfu pismo do gubernatora. Chyba będzie najlepiej, gdy osobiście zaniosę je na „Prancing Cloud". — Mądry pomysł. Poczekaj chwilę, aż skończę. Został mi jeszcze jeden list do napisania. — Czuł się bardzo zmęczony całodzienną pracą, napięciem kilku ostatnich dni oraz dręczącą świadomością beznadziejnego położenia Yokohamy w razie zbrojnego konfliktu. Potrząsnął głową, by zwalczyć migrenę, pomyślał chwilę, sprawdził, czy stalówka jest czysta, wziął papier listowy opatrzony oficjalnym nagłówkiem i zaczął pisać: Wielce Szanowna Pani Struan! Z wielu powodów, zarówno formalnych, jak i osobistych, zdecydowałem się napisać niniejszy list i powierzyć go kapitanowi „Prancing Cloud". Przede wszystkim, chcę złożyć Pani najgłębsze kondolencje z powodu nieszczęśliwego zgonu Pani syna, którego od dawna zaliczałem do grona swych przyjaciół i współpracowników. Sprawa małżeństwa i śmierci Malcolma stała się przedmiotem oficjalnego dochodzenia, którego wyniki przedstawiam w załączonym raporcie. Moim zdaniem, ślub zawarty na pokładzie okrętu jest w pełni legalny — choć poprosiłem prokuratora generalnego o rozstrzygnięcie ewentualnych wątpliwości. Uważam również, iż pani Angelique Struan w żadnej mierze nie przyczyniła się do śmierci męża i nie można obarczać jej jakąkolwiek odpowiedzialnością. Fakt ten znajduje potwierdzenie w protokole autopsji, podpisanym przez doktorów Hoaga i Babcotta (oraz w odpowiedniej części wzmiankowanego wyżej raportu), który już także powinien znajdować się w Pani rękach. Z moich ustaleń wynika, iż Malcolm zmarł wskutek ran odniesionych podczas napaści na trakcie Tokaido, czyli w rzeczywistości padł ofiarą morderstwa. Miejscowy król, zwany daimyb, właściwy sprawca owego ataku, nie został dotąd pociągnięty do odpowiedzialności, lecz zapewniam, że wkrótce będzie ukarany.

Uważam także, na podstawie poczynionych obserwacji, że syn Pani był do granic szaleństwa zakochany w mademoiselle Richaud i za wszelką cenę dążył do małżeństwa. Ona odpowiadała na jego zaloty z powagą przystającą prawdziwej damie. Jest dzielną młodą kobietą i nic w jej zachowaniu nie potwierdza plotek rozsiewanych przez złe języki. Na koniec, uważam za swój obowiązek podkreślić, iż Malcolm, wzorem swego słynnego przodka, chciał być pochowany w morzu. Zdaniem wdowy... William zawahał się chwilę, myśląc nad doborem właściwego sformułowania, po czym ponownie zaczął pisać, zdecydowanymi ruchami kreśląc wyrażanym kilkakroć w dobitny sposób, pogrzeb powinien odbyć się tutaj, zgodnie z wolą zmarłego. Choć dotąd nie odnaleziono testamentu ani żadnej innej formy zapisu myślę, iż rzeczywiście wyraził takie życzenie. Mimo to postanowiłem odrzucić prośby wdowy i wysłać szczątki Malcolma do Hongkongu, do Pani. Znów przerwał, by wybrać jedno z kilku możliwych zakończeń. Usilnie proszę, aby spełniła Pani ostatnią wolę swego syna. Szczerze oddany Zamyślił się, wstał, podszedł do stolika, wychylił kieliszek brandy i na powrót zasiadł za biurkiem. Uważnie przeczytał list od początku. Dwukrotnie Dokonał kilku zmian i poprawek, po czym całość przepisał na czysto. Na końcu umieścił podpis „Poseł Pełnomocny Korony Brytyjskiej w Japonii". Jeszcze raz przebiegł wzrokiem treść listu. Teraz był zadowolony. Główne zmiany dotyczyły dwóch fragmentów: po słowach „jest dzielną młodą kobietą” usunął zdanie „i nic w jej zachowaniu nie potwierdza plotek rozsiewanych przez złe języki", gdyż nasuwało pytanie: jakich plotek? W zamian napisał: „ z całego serca polecam ją Pani życzliwej uwadze". Wykreślił także „wzorem swego słynnego przodka",

gdyż nie był do końca przekonany, czy to prawda. Znacznie lepiej powiedział na głos. Bez żadnych ukrytych złośliwości. — Tydzień temu mógłbym bez wahania wskazać, która z nich odniesie zwycięstwo, dodał w duchu. Teraz o wiele bezpieczniej odwołać się do „życzliwej uwagi" i czekać na wynik konfrontacji. Z ulgą otworzył leżący na biurku dziennik i dopisał „Tess Struan" do długiej listy osób, do których „Prancing Cloud" miał powieźć korespondencję. Zerknął na notatkę umieszczoną pod datą dziewiątego grudnia: „Za cichą zgodą Ketterera, Malcolm Struan poślubił na pokładzie «Pearl» pannę Angelique Richaud". Wszelkie prywatne zapiski prowadził po rosyjsku — czynił tak od dziecka, nie tylko dla większej pewności, że będą niedostępne dla niepowołanych oczu, lecz także za namową matki, Rosjanki, która uważała, iż w ten sposób uda mu się zachować płynną znajomość języka. Coś sobie przypomniał. Otworzył nowy dziennik, z kalendarzem na rok 1863, postawił znak zapytania przy dacie jedenastego stycznia i napisał: „Powinniśmy już wiedzieć, czy A. jest brzemienna". To znacznie uprościłoby całą sprawę, pomyślał ponuro. Zamierzał mimo wszystko stanąć po stronie Angelique, ponieważ wciąż był pod wrażeniem powagi, jaką okazywała podczas wczorajszej rozmowy oraz porannej ceremonii na przystani, a także dlatego, że swego czasu wniosła do Yokohamy śmiech, radość i prawdziwie dziewczęcą żywiołowość i że była prawdziwą Francuzką — z wszelkimi atrybutami, jakie wyróżniały przedstawicielki jej nacji spośród innych kobiet. Uśmiechnął się. Tak, Angelique, jesteś Francuzką, lecz Anglicy nie należą do głupców i dlatego to właśnie oni rządzą światem. - Phillip! Seratard i Andre stali przy oknie. Na „Prancing Cloud" podniesiono fok, marsie i bramsle. Kliper pod pełnymi żaglami przy sprzyjającym wietrze wypłynął na głębinę. Odprowadzało go wiele spojrzeń. Jedni z zazdrością podziwiali urodę statku, inni marzyli o tym, by choć przez chwilę mieć go na własność, być dowódcą lub członkiem załogi. Niektórzy myśleli o trumnie spoczywającej na pokładzie i zastanawiali

się, jak będzie wyglądało ich życie bez Angelique, która już jutro miała opuścić Japonię ukryta w kajucie statku pocztowego. — Myślisz, że ambasador de Geroire przychyli się do twojej prośby? - spytał Andre. — Oczywiście. Ma mi wiele do zawdzięczenia. Z każdym dniem zbliżamy się coraz bardziej do celu. A propos, mam nadzieję, że udało ci się zaaranżować obiecane spotkanie z Yoshim? — Jak najbardziej — odparł Andre, choć poczuł nagły ucisk w gardle. Raiko zapewniała go wielokrotnie, że przekazała zaufanym posłańcom plan ataku na Edo i że może oczekiwać nagrody. — Lecz nim ustalimy konkretną datę, Yoshi musi powrócić do miasta. Zapewniono mnie, że przybędzie na okręt flagowy. Dziś wieczór mam spotkanie z informatorem i myślę, że drobna zaliczka do reszty załatwi sprawę. —Zmieniłem zdanie w kwestii zapłaty. Najlepiej będzie... — Seratard podniósł głos, by uciszyć protesty Poncina. — Najlepiej będzie zaczekać. Zaczekać! — Usiadł za biurkiem i spokojnym, lecz kategorycznym gestem nakazał swemu rozmówcy zająć miejsce w fotelu. — Sięgnę do kasy, gdy będę miał pewność, że ci twoi... posłańcy nas nie zawiodą. Przecież za twoją zgodą przyrzekłem, że dziś wieczór dostaną pieniądze! —Więc spróbuj im wyjaśnić, że wpierw muszą pozyskać moje zaufanie - odparł Seratard z rozbrajającym uśmiechem. — Niech dadzą dowód wiarygodności. Wspomniałem ci, że z chwilą, gdy de Geroire spełni moją prośbę, nasze działania staną się częścią oficjalnej polityki rządu. Andre czuł w głębi duszy narastającą nienawiść. Seratard był niebezpieczny. Zbyt wiele wiedział, zbyt wiele pamiętał i nie bawił się w sentymenty. Rano, podczas śniadania, zrobił zagadkową minę. — Co się stało? — spytał Poncin. — Nic takiego, zauważyłem tylko, że masz jakąś czerwoną plamę na szyi i pomyślałem... Jak się czujesz, Andre? Poncin w panice pobiegł do swego pokoju i stanął przed lustrem. Był święcie przekonany, że zobaczy pierwszy widomy znak trawiącej go przypadłości. Od czasu gdy zaczął spotykać się z Hinode, stał się przesadnie wyczulony na wszystkie objawy, które mogły mieć związek z

chorobą. Dziewczyna rozbierała go zazwyczaj przy pełnym świetle, prawiła pochwały na widok jędrnego ciała, zmysłowo wodziła dłońmi po jego skórze, lecz mimo to wiedział, iż w rzeczywistości szukała krost i wyprysków. — Jeszcze nie. Dzięki Bogu, jeszcze nie tym razem — zamruczał mokry od potu do odbicia w lustrze. Plamka okazała się śladem po ukąszeniu jakiegoś owada. — Przy kolacji musimy przedyskutować dalsze plany — odezwał się Seratard. — Skoro Angelique zostanie objęta ochroną rządu, powinna zamieszkać na terenie ambasady i... — Przerwał, gdyż ktoś zapukał do drzwi gabinetu. — Tak? W progu stanął Vervene. — Wiadomość od Vargasa, monsieur. Madame Struan nie czuje się na siłach, by dzisiaj przyjąć pańskie zaproszenie. — Skoro mogła spokojnie patrzeć na trumnę, na pewno zdołałaby zasiąść do stołu. Dziękuję, Vervene. — Seratard strzelił palcami i spojrzał na Poncina. — Musimy się z nią spotkać, nim wyjedzie. — Bez obaw, będę u niej jutro z samego rana. Chodzą słuchy, że może odłożyć podróż. Hoag jest przekonany, że powinna zostać na miejscu ze względu na stan zdrowia, a Skye popiera go z całkiem innych powodów. — Nie cierpię tego adwokaciny. — Seratard wykrzywił usta. — Jest tak nieokrzesany, prostacki i tak cholernie brytyjski. Angelique obserwowała odpływający kliper przez okno położonego na piętrze apartamentu tai-pana. Paru przechodniów, pośpiesznie umykających przed deszczem i zimnem, przez moment patrzyło na jej smukłą postać. Niektórzy zastanawiali się, co teraz pocznie. Jednym z nich był Tyrer, wracający z portu po odniesieniu listów. Wydała mu się ucieleśnieniem samotności i smutku, żałobnie poważna w czarnej sukni. Nigdy dotąd nie nosiła czarnych strojów, jedynie radosne barwy rozkwitającej wiosny. Miał ochotę przystanąć, wejść na górę, spytać, czy mógłby w czymś pomóc... lecz po namyśle odstąpił od tego zamiaru. Czekało go jeszcze wiele zadań przed potkaniem z Fujiko, zwłaszcza

wizyta u Raiko, by zapłacić kolejną ratę za „usługi wynikające z postanowień kontraktu", oraz zaległa lekcja z Nakamą, odwołana uprzednio ze względu na sir Williama. Phillip aż jęknął na wspomnienie słów i zwrotów, które trzeba było przetłumaczyć. Sir William postawił warunek, by nowy list do Anjo został w całości napisany przez Nakamę, choć w tym wypadku nie kierował nim brak zaufania, ile ciekawość, jak będzie wyglądała reakcja Japończyka na krótkie pozbawione dyplomatycznej kurtuazji pismo. Lecz nawet nie to było najgorsze. Phillip pluł sobie w brodę, że tym razem, z nadmiaru pracy, nie zdążył, jak co tydzień, napisać do domu. Postanowił za wszelką cenę nadrobić uległości i jutro dostarczyć list na pokład statku pocztowego. Matka pisała mu ostatnio o chorobie ojca: ...choć to nic poważnego, drogi Phillipie, zwykły katar płuc, który doktor Feld leczy puszczaniem krwi i miksturą na przeczyszczenie. Przykro mówić, ale jak zwykle w takich przypadkach, Twój Ojciec wydaje się jeszcze słabszy. Nigdy nie lubi! rumianku i pijawek. Fe! Doktorzy! Po ich wizycie tylko choroba i śmierć w domu. Kuzynka Charlotte cztery dni temu miała rodzić, zdrowa i silna jak zawsze. Umówiliśmy akuszerkę, lecz mąż Charlotte uparł się, że ma być doktor, i proszę, wystąpiła gorączka i nikt się już nie spodziewa, że biedaczka przeżyje. Chłopiec, którego powiła, też chory. Smutne, taka miła młoda dziewczyna, nawet nie skończyła osiemnastego roku życia. Nowiny z Londynu: za cztery lub pięć miesięcy otworzą kolej podziemną, pierwszą na świecie! Właściciele konnych tramwajów są wściekli. Podobno Święta Bożego Narodzenia mają być udane jak nigdy, choć doszło do rozruchów w niektórych dzielnicach fabrycznych. Parlament debatuje nad prawem zabraniającym pojazdom parowym jeździć szybciej niż dwie mile na godzinę. A przed każdą maszyną ma iść sygnalista z flagą. Wszędzie panuje odra, wielu zmarło. Tyfus w tym roku nie jest tak groźny. „Times" pisał, że w Wapping i wśród dokerów znów panuje cholera, przywleczona przez kupców z Indii. Mam nadzieję. Phillipie, że chronisz płuca przed zimnem i nosisz

wełnianą odzież, wełnianą bieliznę i dobrze zamykasz okna. Najgorsze zarazki szerzą się nocą. Twój Ojciec i ja czekamy, że wrócisz do naszej Rozsądnej Anglii, choć z twoich listów wynika, że jesteś zadowolony z postępów, jakie czynisz w nauce japońskiego. Czy poczta (co za radość!) działa u ciebie równie dobrze jak u nas? Ojciec mówi, że Rząd niszczy nasz kraj, naszą moralność i nasze wspaniałe Imperium. Czy już pisałam, że w całej Brytanii mamy ponad jedenaście tysięcy mil kolei żelaznej? Ledwie piętnaście lat, a zniknęły dyliżansy... List miał bite cztery strony i zawierał wszystko, co matka uznała za ciekawe. Phillip cieszył się każdą wiadomością, która zbliżała go do domu, lecz między wierszami wyczytał, że choroba ojca miała poważny przebieg. Boże, z tego co się domyślam, na pewno już nie żyje, szepnął w duchu, ogarnięty nagłym smutkiem. Gdy stał tak w deszczu, poczuł bolesny skurcz żołądka. Na czoło wystąpiły mu krople potu, a może zresztą nie, może to była jedynie wilgoć wisząca w powietrzu, nie wiedział tego na pewno, wiedział tylko, że ma gorączkę. A jeśli naprawdę złapałem jakąś przypadłość? Kiłę lub coś w tym rodzaju? Na Boga, co będzie, jeżeli Babcott się mylił i to wcale nie „przywilej białych ludzi" — chory brzuszek ani zwykła niestrawność czy inna biegunka? Boże... przecież Andre przysięgał na wszystkie świętości, że Fujiko jest czysta! Raiko też tak mówiła. A jeśli oboje kłamali? — Na miłość boską, Phillipie — oświadczył rano Babcott — nie jesteś obłożnie chory, po prostu wypiłeś lub zjadłeś jakieś świństwo. Masz, dam ci trochę syropu doktora Collisa. Do jutra będziesz zdrów jak ryba, a jeśli nie, nic się nie martw, sprawimy ci piękny pochówek. I w końcu wbij sobie do głowy, by pić tylko przegotowaną wodę lub herbatę. Z wolna zapadał mrok, lecz wiatr ani przez chwilę nie stracił na sile. Tyrer otarł czoło. Ani Babcott, ani czary Collisa nie mają tu najmniejszego znaczenia, pomyślał. Zrobiłbym o wiele lepiej, gdybym nie uczestniczył w pogrzebie... nie, nie w pogrzebie... w „pożegnaniu" Malcolma. Co za cholerna historia! Biedaczysko... I biedna Angelique. Co dalej? — pytał sam siebie. Oderwał wzrok od stojącej w oknie kobiety i kręcąc głową pobiegł w stronę budynku poselstwa.

Angelique zdążyła go zauważyć. Gdy kliper został wchłonięty przez mrok, zaciągnęła zasłony i usiadła przy biurku. Przed nią leżał otwarty notatnik. Trzy zaklejone listy czekały na wysłanie: jeden do ciotki, z przekazem na pięćdziesiąt gwinei wystawionym w imieniu Banku Angielskiego, drugi do Colette, z przekazem na dziesięć gwinei. Jamie sporządził odpowiednie weksle, by mogła wykorzystać część pieniędzy zatrzymanych ze spuścizny Malcolma za zezwoleniem sir Williama. Z początku chciała wziąć jeden z formularzy leżących w szufladzie, opatrzyć go wsteczną datą i podbić znalezioną w skrytce pieczęcią Struanów, lecz po namyśle uznała, że na to jeszcze zbyt wcześnie. Pieniądze dla ciotki były zwyczajną formą pomocy, a te dla Colette miały zostać przeznaczone na zakup najlepszych lekarstw. Mam nadzieję, że dotrą na czas. pomyślała. Ostatnie pismo zamierzała powierzyć posłańcowi. Drogi admirale Ketterer! Wiem, że jedynie Pańskiej życzliwości zawdzięczam to, iż mogłam zostać mężatką. Dziękuję Panu z całego serca i przyrzekam, że w przyszłości, jeśli dane mi będzie rozporządzać jakąkolwiek władzą, wypełnię zobowiązanie mego męża i zlikwiduję handel opium oraz równie łajdacką sprzedaż broni przedstawicielom miejscowej ludności. Z wyrazami najgłębszej wdzięczności, Angelique Struan. Lubiła podpisywać się „Angelique Struan". Uważała, że to nazwisko dobrze pasuje do imienia. Z niekłamaną radością ćwiczyła rękę. by ,,S" wychodziło bardziej zamaszyście. Skąd mi się wziął pomysł, by powierzyć Edwardowi tak istotną część planu? znakomite posunięcie... pod warunkiem że wypełni wszystkie polecenia. To powinno przekonać Tess, że nie jestem jej wrogiem. Lecz syn to syn... Ja na jej miejscu nie wybaczyłabym nikomu, kto choć w najdrobniejszy sposób przyczyniłby się do jego śmierci. Gdzieś w dali majaczyło widmo porażki; tyle jeszcze rzeczy może się niespodziewanie skomplikować. Andre jest jak pies czekający, by mu nałożyć smycz lub kaganiec... Prawdę powiedziawszy, znajdzie się niejeden sposób zażegnania niebezpieczeństwa. Właściwa trumna płynie, gdzie miała płynąć, a ciało Malcolma bezpiecznie czeka na jutrzejszy

pochówek. Wciąż, jeśli zechcę, mogę udać się o Hongkongu i jestem przekonana, że Edward pragnie mnie poślubić. On jeden wie, iż lepsza bogata żona od biednej. Mam dokumenty Malcolma oraz jego prywatną pieczęć i wciąż ponawiam modły do Błogosławionej Matki Boskiej, by obdarzyła mnie jego potomkiem. Dwadzieścia osiem dni to niezbyt wiele... Och, Malcolmie... bylibyśmy naprawdę szczęśliwi. Zdołałabym wydorośleć tez tych wszystkich bolesnych przeżyć. Naprawdę. Otrząsnęła się z melancholii i zadzwoniła na służbę. Ah Soh bez pukania weszła do pokoju. — Missy? — Tai-tai! — warknęła Angelique. — Missy tai-tai? — Przysłać tu Czen, chop chop. — Ty zjeść na dole, missy? Eeee... missy tai-tai? Angelique westchnęła słuchając wybiegów, jakich używała Ah Soh, by nie wrócić się do niej „tai-tai". — Posłuchaj, kawałku oślego łajna — powiedziała słodko. - Jestem o wiele silniejsza od ciebie i wkrótce zacznę was wszystkich rozliczać, a wówczas będziesz mokra ze strachu. Z satysfakcją dostrzegła cień strachu w ciemnych oczach płaskolicej Chinki. Malcolm wyjaśnił jej kiedyś, że nie należy mówić do służby poprawną angielszczyzną, gdyż to oznacza dla nich utratę twarzy, skoro nie rozumieją wydawanych poleceń. Pokrętna azjatycka logika. — Czen, chop chop! Ah Soh z ociąganiem zniknęła w korytarzu. Gdy zjawił się Czen, Angelique kazała mu zanieść list do brytyjskiego poselstwa. Skinął głową bez słowa. — Czen, Ah Tok chora, nie chora, heja? — Ah Tok chora. Ah Tok pojechać Hongkong. — Chińczyk machnął dłonią w stronę morza. — Tak samo jak Master. — Och! — zawołała z prawdziwą ulgą i lekkim zdziwieniem, że sama nie pomyślała o tym wcześniej. Wciąż prześladował ją widok skulonej w cieniu staruchy, z gorejącymi nienawiścią oczami i śliną ściekającą z

kącika ust. Podała Czenowi list do Ketterera. — Idź Duży Dom, teraz. Spojrzał na kopertę, jakby naprawdę umiał przeczytać barbarzyńskie znaki. Jeść zawsze to samo miejsce, heja? Tai-tai jeść zawsze to samo miejsce, heja? Tai-tai! Tai-tai, jeść zawsze to samo miejsce, heja? Tai-tai missy? — Czen błysnął imi i uśmiechnął się lekko. Też jesteś oślim łajnem. Może cię zwolnię... nie, to byłoby zbyt mało. Pomyślę później. Teraz jeść na dole. Jakie jedzenie? Co chcieć tai-tai missy, missy tai-tai? To sprawiło, że wybuchnęła śmiechem. Missy tai-tai, tai-tai missy, tak samo dobrze. Jakie jedzenie? Twoje jedzenie. Chińskie jedzenie — powiedziała pod wpływem niezrozumiałego impulsu. — Tak samo, Czen. Chińskie jedzenie. Numer jeden. Najlepsze, heja! Czen wpatrywał się w nią ze zdumieniem. Tego się nie spodziewał. Dotąd próbowała jedynie kilku kęsów z talerza Malcolma, by mu nie sprawić przykrości, lecz zwykle wolała mięso, ziemniaki, ciasto i chleb, słowem: wszystko, co każdy Chińczyk uważał za dobre tylko dla trzody. Master jedzenie, heja? zapytał ostrożnie. Tai-pan jedzenie dla tai-tai! — niecierpliwie odprawiła go ruchem dłoni i naśladując Malcolma odwróciła się tyłem. Tak samo tai-pan mieć, tak, missy tai-tai — wymruczał Chińczyk, zerknął na nią niepewnie i odszedł. Muszę polubić smak chińskich potraw i poznać sposoby ich przyrządzania, pomyślała. Podobał jej się ten nowy pomysł. Jamie od czasu do czasu jadał chińszczyznę, Phillip wprost za nią przepadał, a dla Edwarda stanowiła podstawowy składnik każdego posiłku... Och, Edward... Edward o tysiącu twarzy, skrywający tysiące tajemnic. Nie mam pewności, co knuje. Jeśli... Jeśli urodzę syna, to tak, jakbym na zawsze mogła zachować część Malcolma. Wrócę do Paryża ze sporą sumą pieniędzy, gdyż Tess Struan z radością przyjmie wiadomość o moim wyjeździe. Malec będzie dorastał jako pół Francuz i pół Brytyjczyk i stanie się równie dzielny jak ojciec. Jeżeli urodzę córkę , także wyjadę,

zapewne z mniejszą sakiewką , lecz wciąż wystarczająco bogata, by nie martwić się o przyszłość. Przynajmniej dotąd, póki nie poznam odpowiedniego mężczyzny, z odpowiednim tytułem. Jeśli nie będę miała szczęścia i nie doczekam się dziecka, pomyślę o Edwardzie. Poproszę Tess, by rzuciła mi jakiś wdowi grosz i wówczas może się okazać, że Skye zupełnie nie miał racji. Że całkiem niesłusznie oskarżał ją o mściwość i brak skrupułów.

49 Sobota, 13 grudnia Morze wciąż było posępnie szare, lecz sztorm minął. Przestało padać. Angelique, Skye i Hoag siedzieli w kabinie kutra przycumowanego do pomostu przystani Struanów i czekali, by popłynąć do Kanagawy. Po otwartych wodach sunęły białe grzbiety fal. Wilgoć, w połączeniu z ostrym wiatrem, dawała się mocno we znaki całej trójce. Jamie i wielebny Tweet byli spóźnieni już pół godziny. — Mogliby się pośpieszyć — szepnęła Angelique. Z coraz większym trudem zachowywała spokój. — Co ich zatrzymało? — Na szczęście nie musimy wypływać zbyt daleko, więc może obejdzie się bez kłopotów — bełkotliwie wymruczał Skye. Żołądek mu się wywracał od ciągłego kołysania. Obaj mężczyźni nosili cylindry, swetry i grube płaszcze. Angelique miała na sobie ciemnozielony strój do konnej jazdy i wysokie buty; ze wszystkich jej strojów ten najbardziej nadawał się na morską wyprawę. Nad maleńką kajutą wznosiła się oszklona sterówka. Bosman Tinker stał w otwartym oknie i pykał z fajki. Był zbyt doświadczonym marynarzem, by zadawać jakieś pytania. — Kuter z dużym zapasem węgla ma być z samego rana na przystani powiedział mu McFay. — Weź ze sobą zaufanego palacza. Nikogo więcej. Reszta miała wyjaśnić się później, między innymi to, czemu tak

delikatni ludzie wybierali się w morze w dniu, gdy twardzi żeglarze woleli zostać na lądzie. — Patrzcie, idzie! — powiedział Skye i zaklął bezwiednie. Jamie był sam. Pędził przez High Street, nie zwracając uwagi na pozdrawiających go przechodniów. Niektórzy zerkali na niego ze zdziwieniem, ale zaraz wracali do własnych zajęć. Po chwili wskoczył do kajuty i zamknął drzwi. — Tweet się rozmyślił — wysapał ciężko. — Szlag by go trafił... Dlaczego? — z niesmakiem spytał Skye. — Przecież właściwie już się zgodził. — Tweet wiedział jedynie, że jeden z miejscowych rybaków, chrześcijanin, umierający w Kanagawie. błagał, aby go pochowano w morzu Miał w jego intencji odprawić krótką modlitwę i wziąć sowitą opłatę za swe usługi. Przestraszył się pogody. — Jamie wciąż dyszał, zarówno ze zmęczenia, jak i z wściekłości. — Usiłowałem go przekonać na wszystkie sposoby, lecz oświadczył: „Biedak i tak nie żyje, więc możemy go pochować jutro lub pojutrze, pogoda niepewna, nie wrócimy przed zmierzchem, a do tego zupełnie zapomniałem, że właśnie dziś wieczór mam być na przyjęciu u Lunkchurcha. Jutro po nabożeństwie albo jeszcze lepiej w poniedziałek". Cholerny łobuz. Wziął głęboki oddech. — Łobuz. Angelique nie potrafiła ukryć rozczarowania. Ojciec Leo! Pójdę go poprosić. Na pewno to zrobi. Nic mamy czasu. Angelique. Nie teraz. Poza tym. Malcolm nie był katolikiem. Nie da rady. Przeklęty Tweet — parsknął Hoag. — Musimy zaczekać. Morze wciąż spokojne, więc nie ma tego złego... Spróbujemy jutro? Wszyscy z wyczekiwaniem spojrzeli na Angelique. Nie możemy liczyć na Tweeta — odezwał się Jamie. — Z pewnością będzie przeciągał sprawę do poniedziałku. Co więcej, statek pocztowy musi odpłynąć najpóźniej w południe. — Prosił szypra o zwłokę, lecz dostał odpowiedź, że ze względu na znaczne spóźnienie nie można dłużej przeciągać postoju.

Dla mnie jest oczywiste, że znajdziemy się na jego pokładzie — powiedział Hoag. — Angelique powinna wziąć udział w uroczystości żałobnej w Hongkongu. — Nie zgadzam się — odparł Skye. — Lecz postąpię zgodnie z pani wolą. Ojciec Leo — upierała się Angelique. — Pójdę do niego. To nie ma sensu — powiedział Jamie. — Posłuchaj, jest tylko jedno możliwe rozwiązanie. Morski pogrzeb nie wymaga obowiązkowej obecności kapelana. Wystarczy kapitan, jak w przypadku ceremonii ślub... John Marlowe! — zawołała z nadzieją. — Szybko, chodźmy... — Niestety, już to sprawdziłem, jest na okręcie flagowym, u Ketterera. Jamie mówił coraz szybciej. — Angelique, w obliczu prawa jestem kapitanem jednostki, na której stoimy. Mam uprawnienia żeglarskie, choć otrzymałem je dosyć dawno, i wiem wszystko o morskich pogrzebach. Nigdy nie przewodziłem takiej uroczystości, lecz to teraz nieważne. Są świadkowie. Jeśli chcesz, mogę spisać oficjalny raport... — Zauważył jej zmieszanie i zwrócił się do Skye'a: — Heavenly, wszystko zgodne z prawem? Jest czy nie, na miłość boską? Jest. — Niepokój Skye'a wzrastał wraz z każdym gwałtowniejszym przechyłem łodzi. Hoag także odczuwał mdłości. Jamie jeszcze raz westchnął głęboko. — Angelique... ten pogrzeb i tak odbiega od ogólnie przyjętych zasad, więc nikomu nie zaszkodzi, jeśli jeszcze odrobinę zmienimy reguły. Wziąłem ze sobą Biblię i Kodeks Morski. Wróciłem po nie do biura, dlatego się spóźniłem. Co o tym sądzisz? — Zaczynajmy. Już teraz. Proszę... — Zarzuciła mu ręce na szyję, łzy popłynęły po policzkach. McFay przycisnął ją mocno do siebie. Sprawiło mu to zgoła nieoczekiwaną radość. — Co z palaczem i bosmanem? — spytał Skye. — Mówiłem już, że tę sprawę biorę na siebie — uciął Jamie. Łagodnie wyzwolił się z objęć Angelique i uchylił drzwi. — Bosmanie! — krzyknął. — Odbijamy! Kurs na Kanagawę! — Aye, aye, panie McFay. — Tinker był wyraźnie zadowolony, że w końcu zapadła jakaś decyzja. Skierował łódź na morze, na północ, ku

odległej części wybrzeża. Podskakiwała i kołysała się na falach, lecz nie było to zdecydowanie niebezpieczne, a niebo nie zapowiadało zmiany na gorsze. Zamruczał pod nosem starą szantę. Wkrótce dołączył do niego Jamie. — Podpłyniemy do przystani poselstwa — odezwał się po pewnym czasie. — Weźmiemy na pokład trumnę... — Zobaczył, że bosman zagryzł ustnik fajki. — Później wyjdziemy w morze i dokonamy pochówku. Razem z palaczem weźmiecie udział w ceremonii. — Spojrzał mu prosto w oczy, — Jakieś pytania? — Ja? Nie, panie McFay. Jamie skinął głową i zniknął w kajucie. Pozostali uczestnicy podróży w milczeniu wpatrywali się w daleki brzeg Kanagawy. Bosman sięgnął po metalową rurę wiszącą przy kole sterowym, odkorkował ją i huknął do palacza czekającego na dole w maszynowni: — Bierz się do roboty, Percy! Szopa stała tak, jak mówił Hoag, całkiem blisko przystani. Trumna spoczywała na drewnianej ławce. Skye, Hoag, bosman i palacz dźwignęli ją z łatwością. Gdy wyszli, Jamie zamknął drzwi i ruszył w stronę pomostu. Angelique, zgodnie z poleceniem, czekała w kajucie. Przy drodze kręciło się kilku rybaków. Kłaniali się i odchodzili pośpiesznie, nie chcąc ani przez chwilę być w pobliżu gai-jinów. Wniesienie trumny na pokład sprawiło nieco trudności. Kuter chybotał się dość mocno, a deski spływały słoną wodą. — Chwilkę — stęknął palacz, niski krępy mężczyzna o szerokich barkach i muskularnych przedramionach. Na głowie nosił wytartą wełnianą czapkę. — Dajcie mi przeleźć przez burtę. — Gdy znalazł się na łodzi, rozstawił szeroko nogi, chwycił trumnę w połowie długości i niemal sam wciągnął ją na pokład aż do wnętrza kabiny. Tak duże napięcie mięśni spowodowało, że pierdnął niechcący, lecz donośnie. — Przepraszam wszystkich — mruknął i wtaszczył trumnę nieco dalej. Jednym końcem tkwiła w kajucie, a drugim wystawała za rufę. Tak ją umocujemy — powiedział Jamie. Aye aye, panie McFay.

Dzień dobry, doktorze Hoag — odezwał się obcy głos. Odwrócili głowy. W pobliżu stał sierżant Towery w towarzystwie jakiegoś żołnierza. Z rozbawieniem obserwowali ich wysiłki. Och... dzień do... witam, sierżancie — zduszonym głosem odparł lekarz. - Proszę, proszę... Co my tu mamy? — Towery podszedł bliżej i spojrzał trumnę. — Zabieracie umrzyka... Proszę o wybaczenie, madame, zabieracie trumnę do Yokohamy? Ja... my... on prosił, by go pochować w morzu, sierżancie — wyjąkał Hoang. — Aaa... pan McFay łaskawie wypożyczył nam kuter, więc mogliśmy przypłynąć... W morzu, powiada pan? — Towery obrzucił badawczym spojrzeniem wszystkich członków spisku, jakby chciał lepiej zapamiętać ich twarze. Bardzo chwalebne. Jestem pod wrażeniem. — Znów nastąpiła chwila przerwy i znów kilka serc zamarło w oczekiwaniu. — W morzu... Zatem nie powinniście tracić czasu, gdyż wkrótce sami możecie stać się karmą dla ryb. Pani... — Zasalutował uprzejmie, po czym odszedł. Żołnierz podążył jego śladem, przez chwilę nikt nawet nie drgnął. Chryste... — szepnął Hoag. Co o tym myślicie? — spytał Jamie. Kłopoty. — Bosman pociągnął łyk rumu i podał manierkę McFayowi. Janie upił nieco, Hoag potrząsnął przecząco głową, tak samo jak Angelique. Ostatni był palacz. Ku niezadowoleniu Tinkera wychylił niemal połowę i beknął. Przepraszam. Jamnie czuł dziwny ucisk w żołądku. Gnojek. Pojawił się znikąd, jakby na nas czekał. Widział ktoś, jak nadchodził? — Zgodnie pokręcili głowami. — Lepiej ruszajmy. Umocowali trumnę i bosman skierował łódź na morze. Tańczyła na falach w obłokach piany, a krople wody bryzgały przez burtę, co mocno dokuczało siedącym na pokładzie. W kajucie panował hałas, lecz powietrze było suche i czyste , bez śladu zaduchu lub dymu z opalanej węglem maszynowni. W dali, przed dziobem, ciemniało groźne niebo — i pustka, ciągnąca się aż do Ameryki. Lepiej się pośpieszyć, proszę pana — cicho powiedział Tinker do

McFaya , gdy ten wszedł do sterówki. — Za dwie godziny będzie już całkiem ciemno. Wyczuwacie coś, bosmanie? Lepiej się pośpieszyć, proszę pana. Jamie zerknął na wschód, na pokryty czernią widnokrąg. — To prawda. Kurs bez zmian. — Obrócił się, by odejść. — Panie McFay, ten sierżant to szpicel, prawda? — Tak. — Czeka nas pogrzeb, prawda? — Tak. — Co jest ważnego w tym, tam z tyłu — Tinker wskazał grubym kciukiem na trumnę—że warto ryzykować to z przodu? — Spojrzał na nisko wiszące chmury. — Chcemy pochować tai-pana, Malcolma Struana. Stary marynarz wybuchnął śmiechem. — Trumna tai-pana jest na „Prancing Cloud", panie McFay. Obaj o tym wiemy. — Tak, oczywiście... wiemy. Teraz... to będzie symboliczny pogrzeb. Pogrzeb życzeń... i oczekiwań tai-pana oraz wdowy. W Hongkongu nie znajdziemy czasu i miejsca na podobną ceremonię. — Jamie zdawał sobie sprawę z ryzyka, jakie podjął, lecz nie widział innego rozsądnego wytłumaczenia. I tak był blisko prawdy. — Symboliczny, panie McFay? — Tak. To wszystko. Żadnej tajemnicy czy powodów do zmartwienia. Tinker bez przekonania skinął głową. Trumna nie może być pusta, pomyślał. Jest zbyt ciężka. Lecz to nie moja sprawa, by zadawać pytania, na które brak odpowiedzi. Lepiej nie wiedzieć za dużo i trwać przy nadziei, że z bożej łaski pogoda utrzyma się jeszcze przez chwilę. — Rozumiem, panie McFay. Jamie spojrzał za siebie, w stronę odległego brzegu. — Odpłyńmy tylko na tyle, by stracić ląd z oczu. — Zerknął na busolę i wrócił do kabiny. — Już niedługo. — Co zrobi ten żołnierz? — spytała Angelique, przysuwając się bliżej niego.

— Złoży raport. To bez znaczenia. — Przecież nie mogą nam nic zrobić, prawda, panie Skye? — Nie umiem przewidzieć, co może, a czego nie może zrobić sir William — kwaśno odparł prawnik, gdyż żołądek podjeżdżał mu do gardła przy każdym bujnięciu kutra. Jamie wyjął z szafki uprzednio tam schowaną dużą brytyjską flagę i sztandar Struanów. Przy pomocy Hoaga starannie owinął nimi trumnę. Łódź coraz mocniej tańczyła na falach i wszyscy musieli się mocno starać, by zachować równowagę. Angelique usiadła przy otwartych drzwiach kabiny. Morskie powietrze było przesycone wilgocią i solą. Poczuła łzy pod powiekami, więc opuściła woalkę i udawała, że patrzy na ląd. — Już niedługo — powtórzył Jamie. Brzeg zmienił się w wąską linię ledwo widoczną na horyzoncie. Wciąż było jeszcze dość jasno, choć wiatr przybrał na sile i fale zwieńczone białymi pióropuszami piany stawały się coraz wyższe. Nie padało. — Bosman, mała naprzód, na tyle, by nas utrzymać na kursie! — zawołał McFay. — Jest mała naprzód! Gdy zgasł donośny łoskot silnika, wszystkim się zdawało, że zapadła głucha cisza, kojąca rozdygotane nerwy i łagodząca inne dolegliwości — choć Hoag i Skye nadal walczyli z morską chorobą. Słyszeli jedynie szum wiatru, plusk wody i monotonne terkotanie maszyny, raczej wyczuwalne przez deski pokładu niż rzeczywiście docierające do ich uszu. Ot tyle, by łódź nie zaczęła dryfować. Wiatr dął mocno, ze wschodu, od strony oceanu. Jamie wziął głęboki oddech. — Możemy zaczynać. — Co mamy robić? — spytała Angelique. — Chodźcie na pokład, tu, na rufę, tylko trzymajcie się czegoś. Bosman i palacz także. — Za pańskim pozwoleniem, lepiej będzie, gdy zostanę przy sterze — odparł Tinker. — Wyłaź, Percy! — huknął do tuby. Robiło się coraz zimniej. Stanęli ciasną gromadą, Jamie tuż przy burcie, pozostali przed nim. — Odkryjcie głowy — powiedział zdejmując kapelusz. Skye, Hoag,

palacz i bosman poszli za jego przykładem. McFay otworzył Kodeks Morski na zaznaczonej stronie. — Zebraliśmy się tutaj w obliczu Boga — na przemian czytał i improwizował — by powierzyć głębinom ciało naszego przyjaciela, Malcolma Struana, męża Angelique Struan, tai-pana Noble House. Postępujemy tak zgodnie z jego wolą i zgodnie z wolą wdowy, jako najbardziej oddani... Na dźwięk nazwiska „Struan" Percy osłupiałym wzrokiem spojrzał na bosmana, lecz ten tylko potrząsnął głową, nakazując mu milczenie. Nie cierpię pogrzebów, zamruczał palacz w duchu i mocniej zacisnął poły kurtki. Tęsknił za ciepłem maszynowni. Prędkość wiatru wzrosła co najmniej o węzeł. Wszyscy odczuli zmianę. Jamie przerwał na chwilę przemowę, po czym powiedział: — Teraz zmówimy Modlitwę Pańską. Ojcze nasz... Każde z nich na swój własny sposób interpretowało słowa pacierza, podświadomie myśląc o nadciągającym niebezpieczeństwie. Gdy modlitwa dobiegła końca, Jamie przez chwilę wpatrywał się w kodeks, nie po to, by przypomnieć sobie, co czytał uprzednio w sterówce, lecz by się uspokoić i zapomnieć o wzburzonym morzu. On jeden, prócz bosmana, nie zamknął oczu i widział groźną ścianę żywiołu, szybko podążającą w ich stronę. — Jako kapitan kutra Struanów „Cloudette" — powiedział nieco głośniej niż przedtem, by przekrzyczeć wycie wichru — mam przywilej i obowiązek polecić duszę zmarłego Bogu Najwyższemu i prosić Go o wybaczenie mu wszelkich grzechów, jeśli takowe popełnił za życia. Składamy trumnę w morską otchłań... otchłań, która oddziela nas i łączy z Anglią, z domem naszym. Żegnamy wspaniałego człowieka. Malcolm Struan był dzielny i szlachetny i takim zostanie w naszych sercach, zarówno teraz, jak i w przyszłości... — Spojrzał na Angelique, ściskającą zbielałymi dłońmi krawędź burty. Ostry podmuch wiatru docisnął jej woalkę do twarzy. — Chce pani coś dodać., madame? Z cichym szlochem potrząsnęła głową. Na pokład bryznęła struga wody; kuter, pod ciężarem pasażerów i trumny, zanurzał się nieco głębiej niż zazwyczaj. McFay ospale skinął na Skye'a i palacza. Powoli, niezgrabnymi

ruchami, z trudem utrzymując równowagę, poluzowali liny mocujące trumnę do ławki i ustawili ją na sterburcie. Jamie pomagał im jedną ręką. Gdy dno trumny zagrzechotało o skraj burty, powiedział głośno, z narastającym smutkiem: — Z prochu powstałeś, w proch się obrócisz. Niebo i morze, i dziko wiejące wiatry będą szeptać do siebie, że ten oto młodzieniec odszedł zbyt wcześnie, by stanąć przed obliczem Stwórcy. Zbyt wcześnie, zbyt wcześnie... We trzech ostatni raz pchnęli trumnę. Plusnęła do oceanu. Kuter, uwolniony nagle od znacznego ciężaru, pochylił się na bok. Ostry podmuch wiatru uderzył w odsłoniętą burtę i spowodował jeszcze większy przechył. Zerwało reling. Wszyscy, z wyjątkiem bosmana i palacza, pośpiesznie szukali jakiegoś oparcia. Osłabiona płaczem Angelique puściła burtę i niemal przekoziołkowała w powietrzu. McFay w ostatniej chwili uchronił ją przed wpadnięciem do morza, chwycił jedną ręką i przytrzymał. Wiatr zerwał z głowy dziewczyny kapelusz z woalką. Palacz zobaczywszy, co się dzieje, podszedł, stanął na szeroko rozstawionych nogach i pomógł McFayowi wtaszczyć ją do kabiny. Zrobiło się zimno, spadły pierwsze krople deszczu. Nadciągnął szkwał. — Do brzegu! — zawołał Jamie. — Lepiej niech pan zostanie na dole, panie McFay! — krzyknął Tinker, który już dawno podjął decyzję, co i jak zrobić. Odczekał, aż palacz, mruczący pod nosem przekleństwa, wciśnie się do maszynowni i zamknął za nim klapę. Jamie, Hoag, Skye i Angelique byli bezpieczni w kabinie. Deszcz zmienił się w ulewę. Morze szalało. Tinker dał sygnał „naprzód", zakręcił kołem sterowym i odszedł od wiatru. Łódź wbiła się dziobem w falę, po czym dzielnie dźwignęła kadłub. Kaskady wody spłynęły po pokładzie i zalały okno sterówki. Bosman wciąż parł na koło. — Spokojnie — wycedził, zaciskając zęby na ustniku fajki. — Jesteśmy, na miłość boską, przyjaciółmi. Przed chwilą oddaliśmy ci wnuka starego Zielonookiego Diabła. Skręt okazał się niemal niewykonalny. Fale, miotane wiatrem, spychały kuter z kursu i szarpały nim na wszystkie strony, nic sobie nie

robiąc z wysiłków sternika. Czwórka pasażerów kurczowo trzymała się poręczy, a wszystkie nie umocowane przedmioty fruwały po kajucie. Angelique powtórnie straciła równowagę, lecz została podtrzymana przez innych. Każdy myślał wyłącznie o burzy. Hoag, szary na twarzy, jęknął zduszonym głosem i zwinął się wpół. — Tylko skręcamy! — Głos McFaya z trudem przebijał się przez huk silnika i wycie wiatru. Łódź niczym korek tańczyła na wodzie. Wystraszona Angelique wtuliła twarz w ramię siedzącego obok mężczyzny. — To zaraz minie — uspokajał ją Jamie. Widział, że sztorm, choć silny, nie stanowi poważnego zagrożenia. Na razie. Poza tym miał pełne zaufanie do wiedzy bosmana i wytrzymałości kutra. Póki silnik pracował... — Nie ma się czego obawiać! Tinker doszedł widać do tego samego wniosku, gdyż postanowił krótkimi „skokami" doprowadzić łódź do lądu, a w razie konieczności zrezygnować z walki, rzucić dryfkotwę — wiadro na linie utrzymujące jednostkę w stałej pozycji do wiatru i dać się ponieść fali. — Jak na nie siądę, to może nas nie zaleją — mruknął i znowu szarpnął kołem sterowym. Kuter zatoczył łuk i wyrównał kurs. Dziób zniknął pod kolejną falą, strugi wody zalały pokład. Łódź, mknąca z wiatrem, nabrała większej prędkości, stanęła dęba, przez chwilę tańczyła na grzbiecie fali, po czym runęła w morską dolinę, co wywołało bolesny grymas na twarzach pasażerów. I znów to samo, tym razem z większą ilością wody na pokładzie. W dół, w dół, w dół, a potem w górę, w górę, jeszcze wyżej... i trzasssk, obłoki piany spływają po szybach i przeciekają między deskami. Angelique jęknęła cicho. Jamie obejmował ją jedną ręką, drugą zaciskał mocno na poręczy. Deszcz tłukł w okna i drzwi nadbudówki. Skye wymiotował, skulony w kącie, Hoag, z nisko zwieszoną głową, też się do niczego nie nadawał. Bosman tkwił nadal za sterem. Nie przeszkadzało mu kołysanie; całkowicie panował nad kutrem. Deszcz i kipiel ograniczały pole widzenia, lecz nie na tyle, żeby stracił orientację. Pilnował, by łódź stała rufą do fali, ale zostawiał jej nieco swobody, dzięki czemu nie przejmowała na siebie całej siły rozszalałego żywiołu, lecz ślizgała się po

powierzchni morza. Dla pasażerów musiało to być prawdziwą udręką... — Lecz w końcu chodzi o ich dobro, nie? — mruknął głośno. Poweselał. Przeżył już w zbyt wiele sztormów, by martwić się teraz o coś więcej niż trzy albo cztery szklaneczki grogu, po zejściu na ląd pite przez godzinę lub dwie przed rozpalonym kominkiem. Zaczął nucić szantę. Nagle serce zamarło mu w piersi. — Chryste Wszechmogący! —jęknął. Za sterburtą zobaczył trumnę, wciąż owiniętą flagami i kołyszącą się na wodzie. Jamie także ją dostrzegł przez okno kajuty i z przeraźliwą jasnością uświadomił sobie, że każda większa fala może ją cisnąć z powrotem na pokład lub co gorsza, zmienić w taran i wybić dziurę w niczym nie osłoniętej burcie kutra. Im usilniej Tinker usiłował jej umknąć, tym bardziej się zbliżała. Raz uderzyła w burtę, odpłynęła, zakręciła się w kółko, lecz w dalszym ciągu pozostawała w zasięgu wzroku. Jamie klął w duchu, że nie obciążył jej kotwicą lub choćby łańcuchem. Zamknięte wewnątrz powietrze lub stosunkowo mały ciężar drewna nie pozwalały jej zatonąć. Z trudem mógł jednocześnie patrzeć przez bulaj i podtrzymywać Angelique, lecz w głębi duszy był zadowolony, że skrywała twarz w jego płaszczu. Jeszcze raz zerknął na morze. Trumna leżała na wodzie, nieco za rufą, niczym posępny wytwór wizji stworzonej przez chory umysł. Wiatr lub wir obrócił ją bokiem tak, że spoczęła równolegle do fali i zaczęła kręcić się wokół osi. Po chwili zamarła, przez chwilę sunęła dostojnie wśród spiętrzonych bałwanów, aż nakrył ją kolejny obłok piany. Jamie westchnął z ulgą. Był pewien, że tym razem zatonęła na dobre, lecz nagle wynurzyła się z odmętów i popędziła na białych grzbietach fal w stronę kutra. McFay odruchowo wtulił głowę w ramiona. Trumna nie wpadła na pokład, ale trzasnęła bokiem o burtę. Rozległ się zgrzyt, jakby uderzyli o rafę. Hoag na chwilę uniósł głowę. Mózg kołysał mu się pod czaszką mocniej niż kadłub łodzi, więc nic nie zauważył i z jękiem wrócił do dawnej pozycji. Angelique też drgnęła niespokojnie, lecz Jamie łagodnym ruchem pogładził ją po włosach. — Nic się nie bój... To tylko jakiś dryfujący konar.

Nie spuszczał oczu z trumny płynącej równolegle do kutra w odległości kilku jardów. Smukła, nietknięta, przypominała groźny pocisk. Drgnął, gdy nadbiegła kolejna fala, lecz po jej przejściu stwierdził, że morze jest czyste. Czekał z zapartym tchem, wbijając wzrok w wodę. Nic. Wciąż czekał. Nic. Wiatr zelżał nieco i już nie wył tak opętańczo za ścianą nadbudówki. Fale wznosiły się na wysokość gmachu, lecz Tinker po mistrzowsku władał sterem i wykorzystywał całą swoją marynarską wiedzę, by pomniejszyć niebezpieczeństwo. Silnik skrzeczał od czasu do czasu, gdy śruba wyskakiwała ponad powierzchnię wody. — Dalej... — mruczał Jamie. — Naprzód,.. Spokojnie naprzód... Zmarszczył brwi. Trumna płynęła jakieś pięćdziesiąt jardów za rufą, celując nosem prosto w ich stronę. Zdawała się powtarzać każdy ruch łodzi, niczym ciągnięta niewidzialną liną. Ponura i straszna. Uniosła się i opadła na sześciu falach, lecz nie zmieniła położenia. McFay z rosnącym niepokojem oczekiwał siódmej. Była o wiele większa niż poprzednie. Uniosła trumnę, zmieniła ją w pocisk i porwała w stronę kutra. Jamie pojął, że miejsce zderzenia wypadnie gdzieś pośrodku kadłuba, w chwili gdy burta będzie zupełnie odsłonięta. Wstrzymał oddech. Tinker musiał być także świadom zagrożenia, gdyż łódź w ostatniej chwili szaleńczo zmieniła kurs, kładąc się na sterburtę, a trumna zazgrzytała nad pokładem i zawisła wśród lin i sztagów na dziobie. Sterczała na poły w powietrzu, na poły w wodzie, niczym zablokowane pióro steru. Bosman z całej siły parł na koło, lecz fale na dobre unieruchomiły trumnę, przez co kuter stracił sterowność i zaczął nabierać wody. Nie można było temu zapobiec. W tubie odezwał się skrzekliwy głos palacza. Bosman odparł z trudem: — Tak, Percy... — lecz chwilę później, wkurzony przekleństwami i pytaniem, co u diabła robi tam na górze, wcisnął tubę na miejsce i zdwoił wysiłki, by choć o kilka minut odwlec katastrofę. Trzasnęły drzwi kabiny i na pokładzie ukazał się Jamie. Powoli pełzł w stronę dziobu. Tinker niemal natychmiast wysunął głowę przez uchylone

okienko. — Sprzęt przeciwpożarowy! Topór! — wrzasnął wyciągając rękę. Jamie słyszał jego nawoływania jakby przez sen, mimo to posłusznie spojrzał we wskazanym kierunku i zobaczył topór umocowany w czerwonych chwytakach na dachu kabiny. Pokład dygotał, jakby sercem łodzi wstrząsały przedśmiertne drgawki. Jamie pośliznął się, ale na szczęście trafił nogą na wystającą część burty i nagle ze zdumieniem stwierdził, że udało mu się zacisnąć dłoń na stylisku topora. Przez chwilę był bezpieczny, potem zalała go fala. Wytrwał, lecz chwyciły go mdłości. Żołądek podjechał mu do gardła; zaczął wymiotować. Zziębnięty i przerażony, leżał na brzuchu i wpijał palce w twarde drewno. Znów zniknął pod falą. Zaczął gwałtownie kasłać, słona woda ciekła mu z ust i nosa, ale odzyskał zdolność działania. Przed sobą widział trumnę, ciasno wplątaną w kłębowisko lin i pogiętych zaczepów, jednym końcem zanurzoną w morzu i żłobiącą w falach spienioną smugę. Kątem oka zerknął na bosmana, który zza zasłony deszczu gwałtownie wymachiwał w jego stronę. — Na miłość boską, uważaj... Topór tu nie pomoże, bezradnie pomyślał Jamie. Próbował przylgnąć do desek, lecz kolejna góra wody cisnęła nim o trumnę, porwała z powrotem i wpółutopionego wtłoczyła w załom burty. Gdy po kilku sekundach odzyskał świadomość, ze zdziwieniem stwierdził, że wciąż jest na pokładzie. Nie trać czasu, huczało mu w głowie. Następnym razem nie wyjdziesz z tego cało. Opuścił w miarę bezpieczne schronienie i podczołgał się do trumny. Klął w duchu sam siebie, że dał się wciągnąć w tę niedorzeczną przygodę. Dla głupiego pomysłu zaryzykował życie tak wielu osób. Bał się, ale uparcie brnął dalej. Przetoczyła się po nim następna fala. Ciął z góry trzymanym oburącz toporem, pośliznął się i wczepił palce w dach nadbudówki. Po chwili znów wylądował wśród sztagów, z głośnym parsknięciem wystawił głowę nad wodę i grzmotnął ostrzem w trumnę. Nienawidził jej. Jej i zagrożenia, jakie ze sobą niosła. Błyszcząca krawędź topora przecięła jedną linę, lecz nie przyniosło to żadnego efektu. Reszta wciąż skłębioną masą oplatała pokład i burty.

Topór zazgrzytał o drewno poszycia i odłupał kilka drzazg. Jamie nie zwrócił na to uwagi. Z całej siły naparł na trumnę, pchał ją, kopał, przeklinał, aż w końcu zawisła niemal całą długością nad szalejącym morzem. Jeszcze jeden cios, i jeszcze jeden... Walił obuchem topora jak młotem, jakby z wściekłością chciał rozłupać oporną skrzynię. Kawałki drewna fruwały w powietrzu, a potem gdzieś z boku nadbiegł huczący bałwan, strugi wody przelały się przez McFaya i odrzuciły go na bok. Topór wypadł za burtę. Jamie uderzył plecami o trumnę, przetoczył się i zamarł w bezruchu. Gdy znów zaczerpnął oddechu, z trudem rozwarł mocno zaciśnięte powieki. Trumna tkwiła tam gdzie przedtem. Jeszcze raz ruszył w jej stronę, lecz sił starczało mu ledwie na to, by chronić się przed upadkiem. Nagle zobaczył, że jedna z postrzępionych lin pękła. Splątana pajęczyna zaczęła trzeszczeć i ustępować, najpierw powoli, później coraz szybciej, aż w końcu cała trumna zsunęła się pionowo za burtę. Uderzyła o powierzchnię morza. Przez chwilę wystawał ponad wodę jej koniec, aż wreszcie zniknął, pozostawiając jedynie kilka bąbli. Wśród piany majaczy) strzęp materiału z flagi Struanów. Kolejna fala uniosła go ze sobą, zaszumiała nad pokładem kutra, cisnęła McFaya na dziób, po czym odbiegła w stronę lądu. Tinker pomału odzyskiwał kontrolę nad sterem. Jamie był zdumiony, że wciąż żyje. Nawet nie wiedział, jak dotarł do nadbudówki. Zdyszany, ostatkiem sił otworzył drzwi i wtoczył się do kabiny. Skye nadal siedział wpółprzytomny w kącie. Hoag bez zmysłów leżał na brzuchu. Angcliąue kuliła się na ławce, tam gdzie poprzednio. Płakała cicho z zamkniętymi oczami. Dygoczący Jamie zwalił się obok niej jak kłoda. Dyszał ciężko i nie potrafił myśleć o niczym innym: żyje i wszyscy są już bezpieczni. Po dłuższej chwili wróciła mu zdolność widzenia. Ląd był odległy zaledwie o milę, deszcz zmalał, fale stawały się coraz niższe. Tylko co jakiś czas jeszcze strugi wody wpadały na pokład. W schowku pod ławką znalazł kilka koców, jeden owinął wokół siebie, a drugim nakrył dziewczynę.

— Tak mi zimno... Jamie, gdzie byłeś? — spytała zbolałym głosem, jak wystraszone dziecko. — Tak mi zimno, pusto i strasznie, lecz cieszę się, że to zrobiliśmy... Och, Jamie... zimno... Gdy kuter dobijał do przystani Struanów, na niebie pojawiły się pierwsze zamglone gwiazdy. Było jeszcze dość wcześnie, tuż przed zmierzchem. Niebo przejaśniało, co wróżyło poprawę pogody. Frachtowce oraz okręty floty z zapalonymi latarniami spokojnie stały na kotwicach, jedynie na statku pocztowym panował wytężony ruch i migotały dziesiątki lampek, przypominających rój świetlików. Palacz zwinnie wyskoczył na pomost i przycumował kuter, a potem pomógł wysiąść pozostałym. Angelique wyszła pierwsza, po niej Skye i Hoag. Jamie ruszał się całkiem żwawo, wciąż owinięty kocem, zmarznięty, lecz w pełni przytomny. Angelique też czuła się nieco lepiej. Minął jej dokuczliwy ból głowy i ani przez chwilę nie odczuwała mdłości. Była tylko zmęczona płaczem. Ostatnie pół godziny spędziła na pokładzie, z McFayem, z dala od cuchnącej wymiotami kajuty. Chłodna słona bryza przywróciła jej zdolność myślenia. Hoag zakrztusił się flegmą i splunął do wody obmywającej pale pomostu. — Przepraszam — mruknął. Marzył o solidnej porcji dobrego trunku. Potem zobaczył zniszczony pokład, połamane deski, wybitą dziurę, zauważył nak bukszprytu. fałów i części relingu. — Co się stało, u diabła? — Fala naniosła trochę śmieci na pokład, w tym dużą skrzynię. Przez chwilę miałem niezłego stracha — odparł Jamie. — Chyba słyszałem jakiś łomot... eeee... zdaje się, że będzie lepiej, jak wpadnę do klubu. — Pójdę z tobą — odezwał się Skye. Wiedział, że będzie musiał wypić niejeden kieliszek, by w pełni uspokoić żołądek. — Jamie? Pani Angelique? Potrząsnęła głową. — Idźcie, na dziś nie mamy już nic do roboty — powiedział McFay. — Nie zapomnijcie o naszej umowie. — Ustalili wcześniej, że w razie czego

będą zgodnie zeznawać, iż dokonali jedynie symbolicznego pochówku. Na szczęście nikt — poza Tinkerem — nie widział trumny na dziobie kutra ani heroicznych zmagań McFaya. Jamie, gdy tylko przyszedł do siebie, pośpieszył do sterówki. — Na dole niczego nie zauważyli, bosmanie — rzucił od wejścia. — Więc wy także, na Boga, nie widzieliście, co zaszło. To nasza tajemnica. — Cokolwiek pan zechce, panie McFay. — Tinker wręczył mu manierkę i dotknął czoła. — Dzięki. Gdyby nie pan, bylibyśmy na dnie. Razem z nim. We flaszce zostało nie więcej niż łyk rumu, ale nawet to pomogło. — Nie przypuszczałem, że mi się uda. Ale najlepiej o wszystkim zapomnieć. Mam wasze słowo? — Cokolwiek pan zechce, lecz nim puścimy to w niepamięć, muszę coś jeszcze powiedzieć. Jak pudło tonęło, on z niego wypłynął i klnę się na Boga, że na mnie spojrzał. Pewnikiem chciał wrócić na pokład. — Jezu Chryste... — jęknął Jamie. — To tylko wasza wyobraźnia. Ja nic takiego nie widziałem. — Nie... Z pańskim przeproszeniem, stałem wyżej od pana. I na pewno tak było. Ten, proszę wybaczyć, truposz, kołysał się na morzu, nim zniknął za jakąś falą. — Na rany Chrystusa, przecież mówię, że wam się zdawało! Jak można opowiadać podobne rzeczy?! — Kiedy to szczera prawda, panie McFay! Rzecz jasna, wszystko trwało maleńką chwilę, lecz mam dobry wzrok i umiem patrzeć! — Tinker splunął przez lewe ramię, popukał w drewno i odżegnał się od złych czarów i mocy diabła. Pomacał palcami ucho. — Boża prawda, niech skonam, jeśli kłamię, niech mi jaja wyjdą na wierzch. Nagi jak dziecko wytknął głowę nad powierzeń nie, nim Davy Jones pociągnął go w głębiny. — Bzdura! Cholerna bzdura! — zawołał Jamie, lecz na wszelki wypadek sam stuknął palcem w nie malowaną deskę. — Coś się wam przyśniło, bosmanie, choć mógłbym przysiąc, że ta przeklęta trumna była obdarzona iście szatańskim rozumem.

— Po mojemu, panie McFay, posiadł ją sam I.ucyper. Tinker znów splunął; z czoła ściekały mu krople potu. Wypłynął na wierzch jakiś odmieniony, z otwartymi oczami i pomyślałem, że chce nas na dobre dostać. — Na miłość boską, dajcie spokój! Malcolm nie zrobiłby nam krzywdy — jęknął Jamie. To tylko przywidzenie. — Stałem wyżej... — Dajcie spokój, powtarzam! Zostało jeszcze trochę rumu? Tinker chrząknął, po czym z dobrze zamaskowanego schowka wyciągnął drugą flaszkę. Była opróżniona do połowy. Jamie pociągnął solidny łyk, parsknął i wypił jeszcze trochę. — Weźcie z naszego magazynu dziesięć skrzynek, bosmanie, z moim najszczerszym podziękowaniem. Wykonaliście kawał wspaniałej roboty. Palacz zresztą także. Cztery skrzynki dla niego. Tinker z wdzięcznością potrząsnął mu dłonią. Jamie poczuł błogie ciepło w żołądku; wypity rum spowodował, że na chwilę zapomniał o zmęczeniu. Spojrzał na ogorzałą twarz starego marynarza, wprost w jego przenikliwe niebieskie oczy. — Nigdy nie byłem tak cholernie przerażony. Nigdy w życiu. Trzy lub cztery razy myślałem, że już po mnie. — Ja się nie bałem, panie McFay — odparł z uśmiechem bosman. — Nie wtedy, gdy pan był na pokładzie. Z drugiej strony, przyznaję, że zrobiło mi się lżej na duszy, gdy truposz i jego skrzynia wylądowali w morzu, przeklinając nas w drodze na dno... Kiedy wyszli na brzeg. Jamie przypomniał sobie tę rozmowę. Zadygotał. — Musisz czym prędzej pozbyć się mokrych ubrań — powiedziała Angelique. — No... to idę — mruknął Hoag. Zarzuciła mu ręce na szyję i pocałowała w policzek, choć na moment musiała wstrzymać oddech, by nie czuć woni wymiocin. — Dziękuję. Zobaczymy się jutro. — Tak samo pożegnała Skye'a. Obaj odeszli niezbyt pewnym krokiem. — Nic nie uleczy ich lepiej niż parę szklaneczek whisky i kilka godzin

snu — oświadczył Jamie. — Dzisiaj i tak nie nadawaliby się do rozmowy, prawda? — Prawda. A o czym chcesz rozmawiać? — O jutrze. — Wzięła go za rękę. — Możemy o tym pomówić w drodze do domu. — Zawołał „dobranoc" w stronę Tinkera i palacza. Marynarze raz jeszcze podziękowali mu za obiecane skrzynki rumu. Angelique — powiedział, gdy zeszli z pomostu — przede wszystkim chcę ci powiedzieć, jak bardzo się cieszę, iż to zrobiliśmy. - Och... ja także. Jesteś naprawdę kochany. Wszystko poszło tak dobrze, nikt nie doznał krzywdy... — Uśmiechnęła się słabo. — Trochę nas zmogła pogoda. — Nie ma się czym martwić. Co z jutrem? — Nie popłynę. Nie, proszę, nic nie mów, to już postanowione. Tu jestem o wiele bezpieczniejsza. Naprawdę... Poczekam na list od Tess, a Hoag i George na pewno potwierdzą, że ze względu na mój stan zdrowia powinnam unikać dalekich podróży. Ty także nie jedź. — Mam obowiązek powiadomić o wszystkim panią Struan. Panią Tess Struan. — Mów do mnie „Angelique", kiedy tylko zechcesz. Zawsze to robiłeś, a „panią Struan" byłam zaledwie przez chwilę — westchnęła. Zbliżali się do siedziby Struanów. — Postąpię o wiele mądrzej, jeśli zostanę. List mi podpowie, co robić dalej. Najważniejsze, że pochowałam Malcolma. Musisz wyjechać? — Przy dobrym wietrze — zaczął zastanawiać się na głos — „Prancing Cloud" może rozwinąć szybkość od piętnastu do siedemnastu węzłów, więc za jakieś pięć dni dotrze do Hongkongu. Na pewno gna jak na skrzydłach, skoro wiezie tak ważne wieści i ładunek. — Już dawno doszli do wniosku, że dla większego bezpieczeństwa nawet bez świadków będą się zachowywać tak, jakby trumna tai-pana rzeczywiście trafiła na pokład klipra. — Statek pocztowy robi jakieś osiem węzłów, więc rejs jak zwykle zabierze mu dziesięć dni. Nim dopłynę na miejsce, będzie już po pogrzebie, a Tess pozna przebieg wypadków z innych źródeł: z raportu sir Williama, z mojego oraz co

najmniej pięćdziesięciu innych listów... Zresztą i tak zwalnia mnie z końcem miesiąca. Za kilka dni przybędzie mój następca, któremu mam przekazać wszystkie bieżące sprawy. — Były też inne powody, o których wolał nie mówić, jak choćby ten, że nadeszła właściwa pora, by zaczął rozglądać się za nową pracą w jakimś „hongu", jak czasem nazywano największe kompanie. Wiedział, że ze swym doświadczeniem najlepsze warunki znalazłby u Brocków. Musiał też coś postanowić w sprawie Maureen i Nemi. Ze smutnym uśmiechem spojrzał na Angelique. — Z tego wynika, że raczej zostanę. — Bardzo się cieszę. Przy tobie czuję się mniej samotna. — Uściskała go serdecznie, nie zwracając uwagi na przechodniów. — Jamie! — krzyknął Tyrer, stojący w drzwiach brytyjskiego poselstwa. Pośpiesznie włożył płaszcz i kapelusz, po czym wybiegł na ulicę. — Dobry wieczór, Angelique — mówił z widocznym zmieszaniem. — Sir William prosi... prosi, by wszyscy pasażerowie i załoga kutra zjawili się u niego jutro rano przed mszą. Chce z wami porozmawiać, nim odpłyniecie o drugiej statkiem pocztowym. — Porozmawiać? O czym? — spytał Jamie. — Myślę... że... och, do diabła! Przepraszam Angelique... Jasne, że chce spytać, co u licha wyrabiacie. — Co wyrabiamy? — Przykro mi, stary, to nie mój pomysł. — Phillip westchnął. — Masz się stawić. Ja tylko przekazałem wiadomość, więc nie musisz się na mnie wyżywać. Akurat byłem pod ręką. Jamie i Angelique wybuchnęli beztroskim śmiechem. Wyparowało z nich całe napięcie. — O dziesiątej? — Dzięki, Jamie, będzie aż nadto czasu. — Tyrer popatrzy! w stronę kutra. — Zdaje się, że mieliście ciężką przeprawę. Co się stało z dziobem? McFay zerknął przez ramię. Zniszczenia było wyraźnie widać w świetle lampy wiszącej nad pomostem. Nie wątpił, że sir William śledził łódź przez lornetkę. — Przypadek — stwierdził krótko. — Fala cisnęła w nas jakąś skrzynię, a potem zmyła ją do morza. Żadnych większych kłopotów.

50 Niedziela, 14 grudnia — Nie zgadzam się z tobą, Jamie. Jest kłopot — oświadczył rozparty za biurkiem sir William. Phillip stał nieco z tyłu, a w gabinecie panował nastrój niczym na posiedzeniu inkwizycji.Zacznijmy od początku. Wziąłeś na siebie funkcję rzecznika, więc będę się zwracał przede wszystkim do ciebie. Powiedziałem wyraźnie, że pogrzeb ma się odbyć w Hongkongu i ciało... — Zostało tam odesłane na pokładzie „Prancing Cloud" — przez zaciśnięte zęby powtórzył McFay. Kłócili się już pół godziny. Pozostali — Hoag, Skye, Tinker, palacz i Angelique — siedzieli w milczeniu, odpowiadając tylko na bezpośrednio zadawane pytania. Jamie, poparty przez Skye'a, zabronił im wtrącać się do rozmowy, a w razie konieczności mieli mówić krótko, prostymi zdaniami. Hoag bez wątpienia stanowił najsłabsze ogniwo spisku i już dwukrotnie był bliski wpadki. Angelique skrywała twarz za grubą woalką. Miała na sobie czarną suknię, gdyż po zakończeniu spotkania wybierała się do kościoła. — To był tylko symboliczny pochówek. — Już to słyszałem, lecz w takim wypadku muszę kolejny raz spytać, dlaczego dokonaliście go w obrządku chrześcijańskim i dlaczego użyliście trumny z ciałem zmarłego tubylca w środku? Jamie wzruszył ramionami. Nie wiedział, jak wybrnąć. Rano, gdy spytał o to Skye'a, ten odparł niefrasobliwie: „Najlepiej nic nie mówić, kręcić głową i bezradnie rozkładać ręce. I tak nie może nam nic zrobić". — Jak zobaczyłem drugą trumnę, uznałem to za dobry pomysł. — Aaaa... więc to ty wymyśliłeś? — Tak — z uporem odparł McFay i rzucił okiem na Hoaga, który już otwierał usta, by coś powiedzieć. — Propozycja wyszła ode mnie, a pozostali jedynie wyrazili zgodę. Takie było życzenie tai-pana i pani Struan. Nikomu nie stała się krzywda. — Nie mogę się zgodzić. Nie dość, że sam plan był makabryczny, to jeszcze, jakby ogarnięci chwilowym zaćmieniem umysłu, postąpiliście wbrew

mojej oficjalnej decyzji, a teraz nie chcecie podać żadnego wytłumaczenia, wyznać, co ukrywacie... Właśnie, co ukrywacie? Mam rację, Phillipie? Tyrer drgnął. — Eeee... tak, oczywiście. — Dlaczego wzięliście trumnę z ciałem człowieka w środku? Hoag zaczął się wiercić na krześle. Wszyscy zrozumieli, że lada chwila zacznie mówić. Angelique postanowiła nie czekać dłużej. Zaszlochała. — Niech pan nas w końcu zostawi w spokoju! Nikogo nie skrzywdziliśmy! Postąpiliśmy w zgodzie z własnym sumieniem, w zgodzie z wolą mego męża i moją... — Angelique, proszę nie płacz... — ...chociaż w okrutny sposób zostało nam to zabronione. To pan ponosi winę, sir Williamie. Myślałam, że jest pan naszym przyjacielem, lecz gdyby tak było i gdyby okazał pan... choć trochę rozsądku, nie mielibyśmy tylu kłopotów! Wiem, że to źle działać po kryjomu, nawet jeśli się wie, że nie ma pan racji... — Pani Struan, ja... — To było okropne i nikt z nas nie chciał tego robić, lecz przynajmniej działaliśmy w dobrej wierze i w obliczu Boga właśnie ci przyjaciele, prawdziwi przyjaciele pomogli mnie i memu zmarłemu mężowi... przecież nic prosiliśmy o zbyt wiele... — Chciała się zerwać i uciec z pokoju, lecz w porę zrozumiała, . że to by nic nie pomogło, przeciwnie, zostawiłaby wszystkich na łasce sir Williama. Została więc na miejscu, zanosząc się rozdzierającym płaczem. W końcu nie powiedziała przecież nic innego, jak szczerą prawdę: tylko on ponosił winę za to, co się stało. Zaczęli ją uspokajać, tłumaczyć, szczerze prosić... Jedynie Skye był w głębi duszy pełen podziwu, że potrafiła tak dobrze i we właściwej chwili odegrać swą rolę. Sir William natomiast, choć na pozór mocno przejęty, z trudem skrywał rozbawienie. Siedział w fotelu i czekał. Kto był prawdziwym mózgiem spisku? Przecież nie Jamie. Głupio zrobili.

Cholernie głupio. Ryzykowali własne życie. W ludziach niewiele jest dobrego. Nawet taka Angelique. Niezwykła kobieta, prawdziwy skarb, a przy tym doskonała aktorka. Skąd, w imię Boga, czerpie wszystkie pomysły? Jak większość dziewcząt w jej wieku ledwie liznęła edukacji, w dodatku klasztornej, co było jeszcze gorsze. Czyżby to Skye dawał jej lekcje przed procesem stulecia? A może sam jestem cynicznym ramolem? W każdym razie, jej wyjazd sprawi mi dużą przykrość. Zegar na kominku wydzwonił trzy kwadranse. Pora na mszę, pomyślał sir William. Czas przerwać śledztwo. Wysłuchał wykładu, lecz nie miał czasu go przemyśleć. — Proszę się uspokoić, pani Struan — powiedział ojcowskim tonem. — Nie warto ronić łez; mieliśmy już dość okazji do płaczu. Wciąż nie pochwalam waszej eskapady, lecz wziąwszy pod uwagę wszystkie okoliczności, uważam, że na razie lepiej o tym zapomnieć. — Udał, iż nie słyszy ogólnego westchnienia ulgi ani nagłej zmiany w pochlipywaniach Angelique. — Czas na modlitwę i na pożegnanie. Proszę przyjąć życzenia dobrej podróży. Będzie nam pani brakować. Ja... jeszcze nie wyjeżdżam, sir Williamie. - Co?! — Sir William i Tyrer spojrzeli na nią w osłupieniu. Doktor Hoag jest zdania, że nie powinnam podróżować co najmniej przez tydzień. To prawda — pośpiesznie wtrącił Hoag. — Z medycznego punktu widzenia to nie najlepszy pomysł. Nie, nie. Zapewniam, sir Williamie, że nie najlepszy. — Skye wraz z McFayem zdążyli go już przekonać, że Angelique musi na razie zostać w Yokohamie. „Najpierw powinna odzyskać siły po ostatnich przejściach, a dopiero potem stanąć do konfrontacji z Tess Struan, nieprawdaż?" Hoag bez wahania przyznał im rację. Jeżeli zajdzie konieczność, służę odpowiednim zaświadczeniem powiedział do sir Williama. zresztą wystarczy na nią spojrzeć. Sir William przez chwilę nie umiał zebrać myśli. Z jednej strony czul dziwną ulgę. z drugiej — narastającą obawę, że w tym wypadku gniew Tess spadnie także na jego głowę. Namawiam panią do zmiany decyzji. Nie weźmie pani udziału w

pogrzebie? Chciałabym, ale... — zaczęła łamiącym się głosem, po czym znów wybuchnęła płaczem. — Doktor Hoag... mnie zastąpi. Naprawdę nie mam siły... Tak będzie najlepiej... — A ty Jamie? — Ja też zostaję. Muszę wypełnić kilka poleceń pani Tess Struan. Święci Pańscy... — Sir William spojrzał na Angelique, jakby miał zamiar coś dodać, lecz tylko westchnął. — Nie mogę sprzeciwiać się słowom doktora Hoaga — oznajmił w końcu. — Jest przecież lekarzem Struanów. To chyba zamyka sprawę. — Wstał. Podziękowali mu z wyraźnym zadowoleniem i zaczęli się zbierać. Jeszcze słowo, doktorze Hoag. — Z satysfakcją zauważył, że McFay i Skye wymienili porozumiewawcze spojrzenia. — Do widzenia. Jamie — powiedział z naciskiem. — Żegnam, panie Skye. Phillipie, ty także nie musisz zostawać. Drzwi zamknęły się z głuchym stukiem. Hoag czuł się jak królik w gnieździe kobry, — A teraz, doktorze, proszę powiedzieć prawdę. Jak ona się czuje? Na pozór całkiem dobrze. — Hoag ani chwili nie zwlekał z odpowiedzią. — Na pozór. Nikt nie wie, co skrywa w środku. Mogą upłynąć tygodnie, miesiące lub lata, nim koszmar powróci. A wówczas... — Wzruszył ramionami. — Spotka się pan z Tess? — Jak tylko dotrę do Hongkongu. Sir William miał zamyśloną minę. Nalał pół szklanki whisky i wręczył ją lekarzowi. Trunek zniknął w mgnieniu oka. — Przypuszczam, że pańska nieobecność potrwa dość długo. Jakie są szanse, że Angelique nosi dziecko Malcolma? Hoag zamrugał oczami. Whisky oraz nieoczekiwana uprzejmość gospodarza całkiem wytrąciły go z równowagi, zupełnie nie był przygotowany na takie pytanie. — Wszystko w rękach Boga, sir Williamie — odparł szczerze. — Malcolm był pełen energii, podobnie jak ona, i stanowili wspaniałą parę... szkoda, że tak okrutnie naznaczoną przez los. Ich miłość musiała mieć w

sobie coś z pasji, gdyż nigdy dotąd nie widziałem tak gorącego uczucia. — Dobrze. — Sir William zmarszczył brwi. — Podczas spotkania z Tess... powinien pan mocno stanąć w obronie naszej pani Struan. — Z całą pewnością. Sir William skinął głową i sięgnął do szuflady. Wyjął zapieczętowaną kopertę z napisem: „Poufne, do rąk własnych gubernatora Hongkongu, sir Stanshope'a, od posła pełnomocnego w Japonii, sir Williama Aylesbury'ego". — Mam dla pana specjalne zadanie. Proszę to osobiście wręczyć gubernatorowi zaraz po przyjeździe do Hongkongu. — Dopisał u dołu: „doręczone przez doktora Hoaga". Postanowił to zrobić już w chwili, gdy usłyszał, że Jamie zrezygnował z wyjazdu. Nikogo z załogi „Prancing Cloud" ani statku pocztowego nie mógł obdarzyć podobnym zaufaniem. — Musi pan działać w zupełnej tajemnicy. Nikt nie może wiedzieć, że jest pan kurierem królowej. Jasne? — Tak, oczywiście, sir Williamie — z dumą odparł lekarz. Stary polityk nie miał najmniejszej wątpliwości, że od tej pory Hoag będzie jadł mu z ręki. Gdyby zechciał, dowiedziałby się wszystkiego: kto był głównym autorem spisku, dlaczego popłynęli w morze i co naprawdę zdarzyło się w Kanagawie. Uśmiechnął się do siebie i z pewnych powodów postanowił odłożyć tę sprawę na później. — Szczęśliwej drogi. Mam nadzieję, że zobaczymy się w Hongkongu. — Dziękuję, sir Williamie. Hoag wypadł z gabinetu, szczęśliwy, że nie zaznał uszczerbku na honorze. Jamie i Skye czekali nań niecierpliwie na High Street. — Nic takiego, naprawdę — powiedział z podnieceniem. — Chodziło o prywatną poradę lekarską. — Na pewno? — Niech skonam, jeśli kłamię. Chodźcie, zdążymy wypić po jednym jeszcze przed nabożeństwem. Wciąż czuję smak morskiej wody. Odeszli raźnym krokiem. Ciekawe, czy byliby równie szczęśliwi, gdyby znali treść listu do gubernatora, pomyślał obserwujący ich z okna sir William. Cóż znaczy jedna trumna w chwili, gdy cały świat zaczyna się walić? Rosja uparcie dąży do wojny, Prusy liżą rany po wewnętrznych

starciach w centralnej Europie, Francja pęcznieje nierozumną dumą, a nasze kolonie w Indiach i na Dalekim Wschodzie są poważnie zagrożone z powodu kilku osłów zasiadających w Parlamencie. I lada chwila możemy opuścić Japonię. Na pierwszy rzut oka treść listu była całkiem niewinna. Po odszyfrowaniu brzmiała: Pilnie proszę o przysłanie dodatkowych oddziałów wojska i floty, gdyż grozi nam atak doborowej armii samurajów, co może się wiązać z koniecznością ewakuacji całego Osiedla. Płomień świec rozjaśniał wnętrze kościoła. Połyskujący ołtarz, nieliczna grupa wiernych, głęboki baryton ojca Leo, śpiewnym głosem czytającego liturgię i przede wszystkim nastrój napięcia, wyczuwalny wśród zebranych, składały się na obraz nabożeństwa. Msza była krótsza niż zazwyczaj, gdyż kilka osób chciało być w porcie przed wypłynięciem statku pocztowego. Angelique klęczała w pierwszej ławce, obok niej Seratard. Andre znajdował się kilka rzędów z tyłu, Vervene opodal wyjścia, wraz z pozostałymi pracownikami poselstwa, kilkoma kupcami, oficerami oraz marynarzami korzystającymi z przepustki. Załogi francuskich okrętów uczestniczyły zazwyczaj w innych nabożeństwach, rano lub wieczorem. Duchowni na ogół nie mieli wstępu na pokład — żeglarze wszystkich narodowości twierdzili, że to zły omen. Ojciec Leo przyklęknął przed ołtarzem, zmówił modlitwę, po czym pobłogosławił zebranych. Angelique wzięła głęboki oddech, skończyła pacierz i czekała, aż Seratard wstanie. Zdążyła się już wyspowiadać. Przy konfesjonale powiedziała: — Odpuść mi, ojcze, grzechy moje. — Jakiż to grzech popełniłaś w ostatnim tygodniu, moje dziecko? W głosie księdza brzmiała z trudem skrywana niecierpliwość: oto miał wreszcie poznać całą prawdę, gdyż Angelique od dnia ślubu po raz pierwszy przystąpiła do spowiedzi. — Któregoś wieczora, w czasie modlitwy, zapomniałam poprosić Matkę

Boską o wybaczenie — odpowiedziała spokojnie, dobierając słowa w myśl dawno ułożonego planu. — Miałam wiele złych myśli, przeczuć i obaw, gdyż zapomniałam, że wszystko jest w rękach Boga. — Tak. Co jeszcze? Uśmiechnęła się lekko, ponieważ pytanie brzmiało natarczywie. —Zgrzeszyłam, gdyż moje małżeństwo było legalne w myśl praw i wiary rodaków mego męża, lecz nie zostało potwierdzone przed ołtarzem Prawdziwego Kościoła. — Ale... ale to nie jest grzechem, senhora, gdyż nie byłaś za to odpowiedzialna. Twój mąż odszedł od nas zbyt wcześnie. Jaki inny grzech popełniłaś? — Zgrzeszyłam, gdyż nie udało mi się przekonać sir Williama, by pozwolił mi pochować męża zgodnie z jego i moją wolą. Przytknęła do nosa skropioną perfumami chusteczkę, by stłumić woń czosnku, wina mszalnego i me pranego habitu. — To... to też nie jest grzechem, moje dziecko. Co jeszcze? Zgrzeszyłam, gdyż przed ślubem nie udało mi się skłonić męża, by przyjął moją wiarę. — To także nie grzech, senhora. Co jeszcze? Tak jak oczekiwała, ojciec Leo mówił z coraz większym rozgoryczeniem. Czy to nie dziwne, że już nie jestem pod jego wpływem i wiem, co go dręczy, chociaż próbuje to ukryć? — pomyślała. Jeszcze jedna oznaka bożej łaski? — Czy popełniłaś grzech nieczystości? Zmarszczyła brwi, a na jej ustach pojawił się chłodny uśmiech. Poczuła nagłą niechęć do księdza, choć z drugiej strony wciąż pamiętała, że przyszedł na przystań pobłogosławić trumnę. — Byłam posłuszną żoną, zgodnie z naukami Kościoła. — Tak, ale... ale czy żyłaś we wspólnocie małżeńskiej i... — Zostałam poślubiona zgodnie z prawem obowiązującym w kraju mego męża i postępowałam zgodnie z zasadami prawdziwej wiary — powiedziała. — A teraz proszę cię, ojcze, o rozgrzeszenie — dodała nieco ostrzejszym tonem, co było odstępstwem od przyjętego zwyczaju, więc wstrzymała oddech i czekała.

— Skoro... skoro dziś wyjeżdżasz, chciałbym mieć pewność... — Nie wyjeżdżam, ojcze. Nie dzisiaj. — Nie? — spytał z radością i ulgą. — W takim razie będziemy mieli niejedną okazję, by porozmawiać, moje dziecko. Och, jak cudowny jest Bóg w swej nieskończonej mądrości! — Dał jej rozgrzeszenie i lekką pokutę, po czym wróciła na miejsce. Było jej lżej, że ma to już za sobą. Z radością uczestniczyła w nabożeństwie. Błądziła myślami gdzieś daleko, lecz nie czuła w ogóle strachu. Zrobiła wszystko, co miała do spełnienia: Malcolm spoczął tu, w Japonii, Gornt wyruszył do walki, Hoag był w drodze do Hongkongu, a Tess... o nią, przy bożej pomocy, na razie nie musiała się martwić. Bóg jest przy mnie, to pewne. Popiera moje dążenia. Jedynie Malcolm, mój Malcolm... — Mogę cię odprowadzić do domu, Angelique? — spytał Seratard, przerywając jej rozmyślania.— Dziękuję, monsieur — odpowiedziała oficjalnym tonem. — Nie byłabym zbyt wesołą towarzyszką, więc lepiej, jeśli oddalę się sama. — Musimy sporo omówić przed twoim wyjazdem. — Och, myślałam, że to już ogólnie wiadome: zostaję. Doktor Hoag zakazał mi podróżować, co przyjęłam z dużym rozczarowaniem. — Cudownie! — Seratard uśmiechnął się szeroko. — To najlepsza wieść, jaką dziś usłyszałem! Czy zechciałabyś przyjąć zaproszenie na dzisiejszą kolację? Będą tylko dwie, trzy osoby. — Dziękuję, lecz nie. Może pod koniec tygodnia, gdy poczuję się nieco lepiej. — W czwartek lub w piątek, kiedy zechcesz. — Pocałował ją w rękę. Angełiąue wyszła na dwór. Poczuła orzeźwiający podmuch wiatru. Gruba woalka dawała jej dobrą osłonę, więc nie musiała przybierać strapionej miny. Kilku mężczyzn pozdrowiło ją z wyraźnym smutkiem, między innymi Nettlesmith. — Szczerze żałujemy, że pani wyjeżdża — powiedział. - Dziękuję panu, lecz zdecydowałam się odłożyć podróż. Przynajmniej na razie. — Widok radości na jego twarzy sprawił jej dużą przyjemność. — Doktor Hoag zakazał mi podróżować, co przyjęłam z

dużym rozczarowaniem. — Och... Jasne, oczywiście... Zatem... No tak, rozumiem... Proszę wybaczyć... — Popędził w stronę klubu. Angełiąue wiedziała, że za kilka minut wiadomość obiegnie całe Osiedle i nie będzie musiała powtarzać jej każdemu z osobna. W pobliżu czekał Poncin. — Witaj, Andre. — Cieszę się, że nie jedziesz — powiedział z prostotą. — Widzę, że wieści szybko się rozchodzą. — Dobre wieści. Chcę z tobą porozmawiać. — O pieniądzach? — O pieniądzach. I o tym, że się zmieniłaś. — Na lepsze, mam nadzieję. Jak się czujesz, stary przyjacielu? — Staro. — Andre rzeczywiście był zmęczony i bez humoru. Poprzedniej nocy odwiedził Hinode i doszło między nimi do sprzeczki. Kiedy go masowała, uniósł się i rozchylił jej kimono. Chciał pocałować ją w pierś, lecz odskoczyła z przestrachem. - Obiecywałeś, że nie będziesz... — jęknęła, a on skrzywił się, zły na samego siebie. Zapomniał, że zawsze przy podobnych okazjach przybierała minę skrzywdzonego dziecka, co doprowadzało go do jeszcze większej wściekłości. Przestań w ten sposób na mnie patrzeć! Przestań! Baka! — warknął. Nie płakała, przynajmniej dopóki nie wyszedł, lecz mamrotała w kółko: — Gomen nasai, Furansu-san, gomen nasai, gomen nasai, gomen nasai... W końcu nie wytrzymał i wrzasnął: - Zamknij się, na litość boską! Umilkła. Klęczała z wzrokiem wbitym w podłogę, z dłońmi zaciśniętymi na kolanach, bez ruchu, jedynie od czasu do czasu dygocząc. Chciał ją przeprosić, utulić, zapewnić o swej miłości, lecz wiedział, że to nic nie pomoże, więc wstał, ubrał się i wyszedł bez słowa. Gdy minął most i opuścił Yoshiwarę, poszedł na plażę. Dopadł najbliższej łodzi, kopał ją i przeklinał, aż się zmęczył. Potem usiadł na chłodnych kamieniach. Wiedział, że Hinode teraz też płacze. Jutro będzie udawać, że nic się mc stało, lecz pod pozorem uprzejmości i troski będzie

skrywała narastającą nienawiść. Do niego. — Dlaczego nie? — zamruczał. — Słucham? — spytała Angełiąue. — Nic takiego. Zamyśliłem się. — Patrz, tam jest puste miejsce. Usiądźmy i porozmawiajmy. Ławka była zwrócona ku morzu. Angełiąue spoglądała przez chwilę na statek pocztowy. Zastanawiała się, co by było, gdyby jednak zdecydowała się na podróż. Wcześniej niż potrzeba trafiłabym do jaskini Lwicy, pomyślała. Nie muszę się tym martwić, nie mam żadnych powodów do zmartwienia. Wystarczy czekać i odkrywać na nowo samą siebie. Smuga dymu strzeliła w niebo. Na statku palono w kotłach. Już tylko kilka barek z węglem stało przy burcie. — Nie jestem uważną słuchaczką. Przepraszam. — Możesz mi dać trochę pieniędzy? — Sama mam niezbyt wiele. Ile potrzebujesz? — Tysiąc gwinei. — Boże, na co?! — Nazywa się Hinode. — Opowiedział jej całą historię swej miłości i jak chciał mieć dziewczynę wyłącznie dla siebie, lecz ani słowem nie wspomniał o chorobie. — Nie umiem wyjaśnić ci wszystkich powodów... Nie potrafię żyć bez niej i muszę mieć pieniądze na spłacenie kontraktu. Muszę. Muszę. — Nie znajdę tak dużej sumy, Andre — odparła, zaskoczona i poruszona jego słowami. — Może Henri? Prosiłeś go o pożyczkę? — Odmówił. Odmówił mi nawet zaliczki akonto pensji. Myślę, że bawi go moje uzależnienie. — A jeśli ja z nim pomówię...? — Nie możesz. To byłoby jeszcze gorsze. — Spojrzał na nią inaczej niż dotychczas. — Gdy dostaniesz spadek, a modlę się, by nastąpiło to jak najprędzej, będziesz mi mogła pomóc. — Na pewno. Bez wątpienia. — A teraz? Za sto gwinei zyskam pewność, że mama-san nie wróci co najmniej przez tydzień. To ta sama, która ci udzieliła pomocy —

dodał znacząco. Puściła to mimo uszu, choć kiedyś przyrzekał, że nie będzie jej wypominał długu wdzięczności. Myślała o czymś zupełnie nowym: Hinode mogła być dla niej dodatkowym zabezpieczeniem. Wierzę, że Jamie coś na to poradzi. Sir William pozwolił ci zatrzymać pieniądze znalezione w sejfie. Dwieście sześćdziesiąt trzy gwinee. Tak, coś z tego jeszcze zostało. — Popatrzyła na morze, by uniknąć gorejącego wzroku Poncina, wzroku, w którym czaiła się histeria. Mój mały Andre, naprawdę nie umiesz zrozumieć, że nasze losy są na zawsze związane? Wybaczam ci, gdyż jesteś zakochany. — Trochę posłałam do domu. Dokładam wszelkich starań, by ci zapewnić bezpieczeństwo. Henri także. Jest przekonany, że wkrótce weźmie cię pod ochronę państwo, co ma duże znaczenie dla twojej przyszłości. W zbliżającej się walce musisz przede wszystkim liczyć na niego i na ambasadora. Dobrze, że zostałaś. — Uświadomił sobie, że jeszcze całkiem niedawno twierdził, iż powinna jechać. Patrzył na nią, choć nie mógł dostrzec jej twarzy zasłoniętej woalką, i myślał o oświadczeniu złożonym w sejfie brytyjskiego poselstwa, gdyż nie dowierzał Setarardowi, spisanym na okoliczność jakiegoś „wypadku". Dokument zawierał dokładną relację z wydarzeń na trakcie Tókaidó: opis gwałtu, skrobanki i śmierci przestępcy. Była też druga kartka listu od ojca Angelique, którą Andre podarł w jej obecności, lecz potem ponownie posklejał. Listu, po którym Tess Struan zerwałaby wszelkie negocjacje na temat spuścizny po Malcolmie. Wszystko mogło się przydać. Angełiąue była jego jedyną nadzieją na wygodne życie u boku Hinode. Raiko i Meikin handlujące tajemnicami? Mrzonki, pomyślał gorzko. Dałem im cały plan kampanii i co otrzymałem w zamian? Parę obietnic i żadnej szansy na spłacenie długu. — Sto — powiedział, zbyt zły i zmęczony, by dodać „proszę". Jak długo przyjdzie nam czekać? Myślę o Tess. — Nie odrywała wzroku od morza. — Wszystko zależy od tego, jak potoczy się jej rozmowa z Hoagiem i jakie zapadną decyzje odnośnie pogrzebu. Zaczeka miesiąc, by

sprawdzić, czy zaszłaś w ciążę, a potem przystąpi do działania. — Mówił spokojnym, rzeczowym tonem, gdyż chciał dać jej odczuć swoją przewagę. Angełique spojrzała w jego stronę. Nie widział wyraźnie przez woalkę jej oczu. Myślał, że patrzy na niego przyjaźnie, może nawet z lekkim przestrachem. — Dodaj do tego dziesięć dni na przekazanie wiadomości, dziesięć na zastanowienie i dziesięć na odpowiedź. Około dwóch miesięcy. — Co nam odpowie? — Nic dobrego. — Zmrużył powieki. — Ale mam kilka pomysłów. Mogę cię uczynić naprawdę bogatą. Musimy po prostu czekać. Cierpliwość, Angełique. Cierpliwość i nieco szczęścia... Mam dobry plan. Ja także, mój drogi szantażysto. I to niejeden. Dla ciebie, dla Tess... i na przyszłość. Pochyliła się w jego stronę i czule pogładziła go po policzku. — Wspaniale, że znalazłeś prawdziwą miłość. Wiele wygrałeś — powiedziała zupełnie szczerze. Potem, jak to potrafią tylko kobiety, odsunęła na bok uczucia i wróciła do pierwotnych rozważań. — Pieniądze będą na ciebie czekać o szóstej, Andre. Cieszę się, że jesteś moim przyjacielem. — Ja też się cieszę... Dzięki za pożyczkę. — Zatem uważasz, że musimy uzbroić się w cierpliwość? Czekać na odrobinę szczęścia? Potrafię czekać. Cierpliwość i nieco szczęścia. Dobrze. Niech tak będzie. Patrzył, jak odchodziła — dumna, wyprostowana i mimo filigranowej sylwetki dziwnie wysoka.

KSIĘGA PIĄTA 51 EDO Toranaga Yoshi pojawił się na zamku w Edo osiem dni temu. Przybył zły i zmęczony, gdyż całą drogę z Hamamatsu pokonał forsownym

galopem. Twarz żłobiły mu głębokie bruzdy,dawniej budził respekt – teraz przerażenie.Wszyscy dworacy drżeli przed jego gniewem. Nie oszczędzał w czasie podróży ani siebie , ani innych. Sypiał po parę godzin, wściekał się na każde opóźnienie, narzekał na gospody, łaźnie, żywność, obsługę i niesprawiedliwość losu. Kapitan Abe przyjmował to z pokorą, gdyż wiedział, że Yoshi usiłuje w ten sposób…b zagłuszyć smutek wywołany śmiercią ukochanej Koiko. Abe poczynił przygotowania do kremacji zwłok obu dziewcząt. Koiko i Sumomo, a potem dosiedli koni i pognali w stronę Edo, choć każdy z nich zdawał sobie sprawę, iż odwaga wojowniczki zasługiwała na szacunek zwycięzcy i pokłon przed płonącym stosem. Wkrótce czyny młodej shishi miały stać się treścią pieśni i legend, opisujących jej ostatni pojedynek oraz cięcie ,którym została przepołowiona. Koiko tez miała dostąpić nieśmiertelnej sławy – to przecież ona zasłoniła swego pana przed nadlatującym shurikenem , a później w spokoju czekała na cios łaski skracający jej cierpienia. Mimo to Yoshi, opiekun dziedzica, powiedział tylko chłodno. - Poemat, który ułożyły przed śmiercią, brzmi : Z pustki w pustkę Ciało jest ciałem I niczym Moje , twoje, ich nawet Czyż oni istnieją? A my? Pędzili naprzód , nie żałując koni , Az dotarli na zamek, lecz tu także nie zaznali spokoju, gdyż w Edo i w całym Kanto mówiono o wojnie planowanej przez obcych w odwet za ultimatum napisane przez Tairo. - To byó nieuniknione- oświadczył Yoshi na posiedzeniu Rady Starszych, zwołanym niezwłocznie na jego żądanie. Wysunął też propozycję, by Anjo naprawił swą pomyłkę. — Masz złych doradców, panie. Pozbądź się głupca, który to zaproponował i przygotował projekt pisma. — Działałem z rozkazu cesarza i shóguna - gniewnie odparł Anjo. — Cudzoziemcy mają natychmiast opuścić granice naszego kraju. — Rozkazu? Rozkazy wydaje shógunat, nie chłopiec, powtarzający

słowa, jakich wyuczyli go dostojnicy, ani nie cesarz, który może najwyżej prosić, by coś zostało wykonane! — Jako tairó uznałem to ultimatum za konieczne. — Zatem pozwól, że jeszcze raz spytam, co zrobisz, gdy przypłyną okręty? — Nie przypłyną. Zaatakujemy pierwsi — oświadczył Anjo. Skrzywił się z bólu i przycisnął rękę do boku. — Zostali otoczeni. Yokohama jest niczym martwa ryba czekająca na wypatroszenie. Wojska tylko czekają na sygnał do boju. — A ich flota?! — z furią zawołał Yoshi. Był wściekły, że zlekceważono jego rady, gdyż oznaczało to powrót do punktu wyjścia. Nie miał ochoty przypominać wszystkim zebranym, iż chciał jak najdłużej zwodzić gai-jinów pozorami zgody, by zyskać czas na umocnienie pozycji shogunatu i na rozwiązanie palącego problemu: koalicji zawiązanej przez Tosę, Chóshu i Satsumę, dążące do obalenia centralnego rządu. — Przede wszystkim musimy spalić Yokohamę! — zawołał Toyama, dygocząc z podniecenia. — Spalić! Mówiłem to już miesiące temu! — A jak zatopisz flotę? — warknął Yoshi. Z satysfakcją dostrzegł bolesny grymas na twarzy Anjo i uznał, że jeśli pragnie zaskoczyć przeciwników, musi czym prędzej zakończyć negocjacje z Ogarną z Chóshu. — Bogowie zniszczą ich statki, Yoshi-dono — z przejęciem odparł Toyama. — Tak samo, jak rozbili okręty Mongołów Kubilaj-chana. To Kraina Bogów, chroniona przez Niebiosa. — A gdyby bogowie odeszli lub zasnęli — wtrącił Anjo — wypuścimy brandery. Przygotowałem ich setki. Setki! Co więcej, jeśli wróg przebije się przez barierę ognia i zbombarduje Edo, zginą jedynie kupcy, wieśniacy, kuglarze i przestępcy. Armia zostanie nietknięta. — Tak, nietknięta — radośnie potwierdził Toyama. — Po klęsce Yokohamy okręty gai-jinów będą musiały odpłynąć, pozbawione zaplecza i możliwości przegrupowania — ciągnął Anjo. — Pożeglują do chińskich kolonii, a wówczas zetrzemy ostatni ślad ich pobytu w naszym kraju. Jeśli powrócą...

— Gdy powrócą — odezwał się Yoshi. Tak, Yoshi-dono, gdy powrócą, nawet w większej sile, zostaną zatopione w cieśninie Shimonoseki. Ogama, lub ktokolwiek inny, zdobędzie do tego czasu odpowiednią liczbę armat i branderów. Nigdy więcej nie pozwolimy, by jakiś cudzoziemiec postawił nogę na naszej ziemi! Nigdy nie pozwolimy na budowanie osiedli! Żadnych układów! Żadnych. Tak jak w przeszłości, mkniemy granice państwa. Oto mój plan! — triumfalnie zawołał Anjo. — zgodnie z wolą cesarza podarłem wszystkie traktaty! Jesteś podobny bogom, tairó, a Niebiosa ochronią nas boskim wiatrem - dodał Zukumura, wycierając ślinę z podbródka. Bogowie są bezsilni wobec żelaznych pocisków powiedział Yoshi. — Brandery też nie pomogą. Gdy Edo padnie, stracimy ostoję shogunatu, każdy daimyó będzie chciał nam odebrać resztkę władzy. Ogama z Chóshu, Sanjiro z Satsumy i Yodo z Tosy na pewno wykorzystają swą szansę. Nie rozumiecie, że bez Edo shógunat przestanie istnieć? Anjo zwinął się w kolejnym ataku bólu. Wbrew prawdzie uważasz się za jedynego władcę i zbawiciela Nipponu! krzyknął gniewnie. — Wciąż pozostajesz pod mymi rozkazami! Jestem tairo! Ja jestem tairó! Jesteś, panie... Zauważyłem, że cierpisz. Yoshi z nagłą i udawaną troską zmienił temat, gdyż chciał uniknąć bezpośredniej konfrontacji. — Od dawna? Co mówi lekarz? Co mówi? Ten... Anjo wypił łyk gorzkiego wywaru z ziół, choć nie przynosiły mu właściwie żadnej ulgi. Ból z każdym dniem stawał się gorszy, a nowy chiński medyk okazał się równie głupi jak jego poprzednicy. Tairo rozważał nawet, czy nie prosić o pomoc wielkiego lekarza cudzoziemców, praktykującego w Kanagawie. Nic udawaj. Wcale cię nic obchodzi mój stan zdrowia. Yoshi domyślał się. że stary polityk zazdrości mu przede wszystkim młodości i siły. Głupcze, nie wiesz, jak bardzo jestem zmęczony życiem... — Mogę... Niczego nie możesz. Zaatakujemy na mój rozkaz. Nie widzę potrzeby dalszej dyskusji. Posiedzenie skończone. — Anjo bez skrupułów

korzystał z należnej sobie władzy i traktował doradców z nieprzystępną wyższością. Zagniewany Yoshi krążył po zamku niczym tygrys zamknięty w klatce. Pierwszy dzień był koszmarem; potem postanowił na dobre zapomnieć o Koiko. Nie zawsze z powodzeniem. Bywały chwile, że jej uśmiechnięta twarz jak żywa stawała mu przed oczami. Złościł się wówczas w dwójnasób. Nie wiedział, czy naprawdę chciała mu uratować życie, jak twierdził Abe, czy z rozmysłem przyjęła do swej świty niedoszłą zabójczynię, Sumomo Fujahito. Jeszcze jedno fałszywe imię, jak u wszystkich popleczników Katsumaty. A gdzie mógł przebywał sam Katsumata? Już dawno rozesłano za nim listy gończe i wyznaczono sporą nagrodę za jego głowę. Yoshi nakazał swym podwładnym ścigać i unicestwiać wszystkich, których podejrzewano o kolaborację z shishi. Teraz wezwał swego arcyszpiega, Inejina. Starzec wkuśtykał do komnaty i złożył głęboki pokłon. — Jak widać, panie, bogowie strzegą cię niczym wysłannika Niebios. - Kiedy? Wówczas gdy pozwolili uzbrojonej kobiecie wtargnąć do mej sypialni?! — wybuchnął Yoshi. — Czy gdy dopuścili, by moja kurtyzana okazała się zdrąjczynią uczestniczącą w spisku na moje życie? — Być może nie popełniła zdrady, panie — powiedział spokojnie Inejin potrząsając głową — ani nie spiskowała. Z kobietami nigdy nic nie wiadomo. Jeśli zaś chodzi o shishi Sumomo, to podejrzewam, że chciała sprawdzić twoje umiejętności szermiercze, o których krąży tak wiele plotek. Niezwykła siła charakteru, emanująca ze starego szpiega, spowodowała, że Yoshi zapomniał o gniewie. — Nie wypadłem najlepiej — powiedział z pokorą. — Kotka zdołała mnie drasnąć, choć rana uległa zagojeniu. — Czy mam sprowadzić Meikin, panie? — A, tę starą stręczycielkę. Pamiętam o niej. Ale jeszcze nie teraz. Nadal ją obserwujesz? — Jak własne dziecię. Czemu mnie wezwałeś, panie?

— Chcę, żebyś odnalazł Katsumatę. Żywego, o ile to możliwe. Usunąłeś ronina, który pracował dla cudzoziemców? Jak on się nazywał? Ori Ryoma, z Satsumy, czy coś w tym rodzaju... — Nie żyje, panie, lecz wiele wskazuje na to, że nie byl zdrajcą. Zginął parę tygodni temu, zabity przez gai-jinów. Zastrzelono go, gdy próbował wtargnąć do jednego z ich domów. Człowiekiem, który nadal dostarcza im informacji, jest ronin z Chóshu, Hiraga. — Ten z listu? — Yoshi nie krył zaskoczenia. — Shishi dowodzący bandą, która zamordowała Utaniego? — Tak, panie. Na razie nie mogę go dopaść, korzysta z protekcji wodza Anglików i wciąż pozostaje w pobliżu jego kwatery. Wysłałem szpiega do wioski, więc za kilka dni będę wiedział coś więcej. — Dobrze. Co jeszcze? Co mówią o wojnie? — Za kilka dni będę wiedział coś więcej — powtórzył Inejin. — Mam nadzieję — burknął Yoshi i dał mu znak, że może odejść. — Wrócisz, gdy będziesz miał dla mnie jakąś wiadomość. Inejin mnie nie zawiedzie, pomyślał. Szkoda, że dałem się ponieść nerwom. „Szpiegów warto hołubić... gdyż od nich zależy skuteczność działania". Och. Sun Tzu, byłeś prawdziwym geniuszem strategii... Lecz teraz, nawet dobra znajomość twych nauk, jaką posiadłem, nie pomaga mi znaleźć odpowiedzi, co począć z gai-jinami, z tym głupim młokosem i niechętną mi od dawna księżniczką Yazu. Wiem, że oboje pławią się w pochlebstwach szeptanych im przez dworaków posłusznych rozkazom kanclerza. Jak byś postąpił, gdyby ci przyszło usunąć otaczających mnie wrogów? Anjo, Rada Starszych, Ogama, Sanji-ro... listę można ciągnąć bez końca. A otwierają ją cudzoziemcy. Potem przypomniał sobie o wizycie na okręcie wojennym Furansu. Spółka węglowa, którą stworzyła Hosaki w porozumieniu z Gyokoyamą i gai-jinem poszukującym minerałów, umożliwiła mu wysłanie fałszywego samuraja, Misamoto, by dopilnował warunków umowy. To się wydarzyło wczoraj. Wydostał się z Edo łodzią wiosłową. Spotkanie na morzu miało się odbyć bez fanfar, z dala od lądu. Towarzyszyli mu Abe, dwudziestu gwardzistów i Misamoto. Nie spodziewał się, że aż tak to przeżyje.

Wielkość i siła okrętowych maszyn, armaty, ilość prochu i węgla zgromadzonego w ładowniach, niewiarygodne opowieści o potędze francuskiego imperium, bogactwach, uzbrojeniu i odległościach, jakie rzekomo mógł pokonać każdy parowiec, wprawiły go w osłupienie. Misamoto pełnił rolę tłumacza, a pomagał mu młodzieniec mówiący o sobie „Andre Furansu-san". Rozmowa była prowadzona głównie po angielsku. Yoshi nie rozumiał większości słów i pojęć. Wyjaśniano mu cierpliwie, co to są mile i jardy, czemu służą proch, smoła i tłoki, czym się różnią koła łopatkowe od śruby i zamek odtylcowy od skałki oraz jak rozpoznać faktorię lub cóż to takiego znaczy siła ognia. Z natłoku informacji wyłoniła się jedna, lecz o fundamentalnym znaczeniu: każdy ich okręt musiał mieć dostęp do bezpiecznego portu z magazynami pełnymi zapasów paliwa, gdyż w przeciwnym razie stawał się bezużyteczną krypą, niezdolną unieść dostatecznej ilości węgla, potrzebnej na rejs tam i z powrotem oraz na jakieś dodatkowe manewry. Poza tym — co Yoshi z pewnym niedowierzaniem zdążył już zauważyć w czasie spotkania Rady Starszych z cudzoziemcami na zamku Edo — każda wzmianka o Igirisu wywoływała złośliwe uśmiechy na twarzach Furansu, którzy zupełnie się z tą swoją niechęcią nie kryli. To spostrzeżenie sprawiło mu dużą przyjemność. Przypomniał sobie wcześniejszą wypowiedź Misamoto, że niemal każdy naród pała nienawiścią do Anglików, ponieważ posiadają największe imperium, najwięcej broni i bogactw, najpotężniejszą i najnowszą flotę, najbardziej zdyscyplinowaną armię; ponieważ obrastają w tłuszcz, gdyż produkują ponad połowę wszystkich dóbr świata. Nic dziwnego, że budzą ogólną zawiść. A kto kocha nas, Toranagów? Myśl o popełnionych błędach przyprawiała go o ból brzucha. To właśnie z Anglikami należało zadzierzgnąć więzy najgłębszej przyjaźni i traktować ich z odpowiednim szacunkiem. Najpotężniejsza flota? Armia? Jak ich nakłonić, by zbudowali mi nowoczesne okręty? Albo ofiarowali choć jeden z własnych? Wystarczy zapłacić im węglem? — Misamoto, wytłumacz im, że chcę dowiedzieć się czegoś więcej o tych wspaniałych wynalazkach — powiedział głucho. — A także, iż

chcę mieć przyjaciół wśród gai-jinów. Nie jestem przeciwnikiem handlu; mógłbym sprawić, by koncesja na dostawy węgla przeszła w ręce Furansu, odebrać ją Igirisu. Zasiedli wokół długiego stołu . Sześciu oficerów w szamerowanych złotem mundurach oraz ich przywódca, Serata, jak to wymawiali – zajmujący centralne miejsce . Za plecami Yoshego stał Abe oraz dziesięciu gwardzistów.Reszta została na pokładzie. Yoshi poczuł do Serata sympatię od chwili, gdy go zobaczył. Francuz był całkiem inny niż wysoki i wiecznie poważny wódz Igirisu o niemożliwym do wymówienia nazwisku. Serata, podobnie jak Furansu-san Andre, nie sprawiały żadnej trudności. Co więcej, miały rdzennie japońskie konotacje. Serata brzmiało jak omen. Przodek Yoshiego, Yoshishige Serata-no Minowara w dwunastym stuleciu założył wioskę o nazwie Serata. Wiek później, wojowniczy daimyó Yoshisada Serata wzniecił zwycięski bunt przeciwko panom z klanu Hojo i zajął ówczesną stolicę, Kamakurę. Ód tamtej pory jego potomkowie z linii Yoshi-no Toranaga-no Serata władali miastem. Ciało shóguna Yoshiego Toranagi spoczęło w Kamakurze w okazałym mauzoleum. — Jesteśmy wiec spokrewnieni — zażartował Japończyk, kiedy już powiedział Seratardowi o zbieżności nazwisk. Francuz roześmiał się, a inni mu zawtórowali. Przez chwilę wyglądali niczym stado chichoczących małp w dziwacznych uniformach. Seratard wspomniał, że jego ród także może się pochwalić długoletnią tradycją, choć nie należy do najsłynniejszych. — Mój pan — powiedział z ukłonem Andre — czuje się zaszczycony, że stał się twój przyjaciel i daleki krewny tak świetnego klanu, panie. — Powiedz mu, że uważam to za dobrą wróżbę — odparł Yoshi. Od razu uderzyło go, że ów młodzieniec nie wygląda na prostego tłumacza. — Mój pan dziękuje i mówi, iż Furansu lepiej dotrzymuje obietnic niż Igirisu — stwierdził Andre. — Panie, chodzi o to, że chcą nam zaoferować korzystniejszy układ

finansowy — dodał służalczym tonem Misamoto. — Furansu może zbudować równie dobrą armatę jak Igirisu, w dodatku za mniejszą cenę. — Powiedz, że zastanowię się nad przekazaniem im koncesji na węgiel. Muszę wpierw wiedzieć, ile dostanę dział i karabinów, prochu i kul, kiedy nadejdzie pierwszy transport, oraz za jaką ilość węgla. Poza tym, chcę mieć , statek parowy z ludźmi, którzy potrafiliby nauczyć moich żeglarzy, jak obsługiwać te wszystkie maszyny. Prawdę mówiąc — oświadczył niewinnym tonem — mogliby zyskać wyłączność na budowę i sprzedaż okrętów oraz szkolenie załóg. Rzecz jasna za rozsądną cenę. Misamoto otworzył szeroko oczy ze zdumienia, lecz nim zdążył coś powiedzieć, odezwał się gai-jin Andre: — Mój pan w pełni przekonany, że król Furansu poczyta za honor współpracę z panem Toranagą w budowie floty. Yoshi z niezwykłym zainteresowaniem obserwował, jak wódz Serata oraz otaczający go oficerowie z rosnącym podnieceniem słuchają dodatkowych wyjaśnień tłumacza. Dziwne, że z taką łatwością można nimi manipulować rzucając obietnice dotyczące handlu i pieniędzy, pomyślał. A skoro Furansu reagują tak szybko, wódz Igirisu na pewno nie będzie grał na zwłokę. Dwie ryby na tym samym haczyku to zawsze lepiej niż jedna. Rozmawiali jeszcze o innych sprawach, choć brakowało czasu na szczegóły. Yoshi usłyszał wystarczająco wiele, by nabrać ochoty do dalszej nauki. Doznał nawet małego wstrząsu. Mówili właśnie o współczesnej medycynie oraz o tym, jak łatwo wykształcić obsługę szpitala, gdy Andre Furansu-san powiedział: — Główny doktor medyk w Kanagawie bardzo dobry, panie. Słyszałem, że tairó Anjo chory. Słyszałem, że tairó może odwiedzi doktor-sama. — Gdzie i kiedy ma dojść do spotkania? — Mój pan mówi: nie wiem, czy to ustalone, panie. Być może główny doktor medyk pomoże tairó. — Powiadom mnie, gdy ustalicie datę. Powiedz też, że budowa szpitala to bardzo interesujący pomysł.

Postanowił nie drążyć tego tematu. Na razie. Był świadomy tego, że Misamoto powinien czym prędzej zapomnieć o całej rozmowie. Ale skąd zdobyć w pełni zaufanego tłumacza? Muszę mieć kogoś takiego. Może przeszkolić Misamoto? Jak dotąd jest tylko psem gończym, wiernym i całkowicie zależnym ode mnie. Skutecznym w działaniu. Dobrze sobie radził z poszukiwaczami minerałów. Szkoda, że musiał powieźć nowiny do Hosaki i nie widział, jak się zażarcie tłukli między sobą. Jak dzikie bestie, twierdzili samurajowie. Gdyby wówczas był w kopalni, na pewno potrafiłby nad nimi zapanować. Choć prawdę mówiąc, to i tak nie miało żadnego znaczenia. Każdy trup to jedno zmartwienie mniej, a ci, którzy ocaleją, też niezbyt długo będą się cieszyć życiem. Węgieł! Hosaki uważa, że Japonia obfituje w węgiel, a dla gai-jinów jest on równie cenny jak złoto. — Spytaj, czy Serata-san może mi powiedzieć, dlaczego wciąż słychać palbę z dział i karabinów — z rozmysłem zmienił temat. — I po co okręty wojenne krążą wciąż tam i z powrotem wzdłuż wybrzeża, zakłócając spokój Krainy Bogów? Grozi nam wojna? Zapadła cisza. Dobry nastrój gdzieś zniknął. — Mój pan mówi: nie chce wojny — drobiazgowo tłumaczył gai-jin Andre. — Przygotowuje tylko obronę. Bardzo przykro, tairó powiedział: wszyscy gai-jin muszą odjechać. — Przecież możecie zniknąć na miesiąc lub dwa, a potem wrócić. — Yoshi zachichotał w duchu na widok konsternacji Francuzów. — Mój pan mówi: traktat podpisany przez pana shóguna i uwierzytelniony przez przywódcę bakufu, tairó Ii oraz najwyższego cesarza, zezwala nam Yokohamę, Kanagawę i wkrótce Kobe. Traktat to dobry traktat dla Nipponu i gai-jinów. Tairó Anjo, niestety, niedobrze, że zły. — Spora część daimyó nie popiera układów. Tairó Anjo jest przywódcą. Powinniście go słuchać; to nasza ziemia. — Mój pan mówi: Furansu chce pomóc, by Nippon był potężnym narodem w świecie... i tutaj. — Serata-sama musi wiedzieć, że nikomu nie wolno lekceważyć rozkazów tairó. Chociaż... — dodał ostrożnie — nawet tairó może

zmienić zdanie, jeśli usłyszy mądrą radę. — Zauważył, że to wzbudziło spore zainteresowanie. — Bardzo mi przykro, lecz wspominałem dziesiątki razy, że sprawy dotyczące Satsumy może rozwiązać jedynie Sanjiro, daimyó Satsumy. — Mój pan mówi: mam nadzieję, że ktoś da dobrą radę tairó. Daimyó Satsumy musi powiedzieć przepraszam, zapłacić odszkodowanie zgodzone na mityngu w Edo i otwarcie ukarać zabójcę. Yoshi skinął głową z pozornym namysłem. Nagle wstał, co wzbudziło jeszcze większą konsternację gospodarzy. Doszedł do wniosku, że pora zakończyć rozmowę. Francuzi, owszem, mogli się na coś przydać, lecz teraz czas na spotkanie z przywódcą Igirisu. Tak będzie najlepiej. Z nachmurzoną miną wysłuchał słów pożegnania. W końcu okazał nieco przyjaźni i z udawaną niechęcią wyraził zgodę na kolejne spotkanie. — Misamoto, możesz im powiedzieć, że będę czekał od dziś za dziesięć dni w Edo. Niech przyjdą z prywatną wizytą. Gdy już miał zejść z okrętu, odezwał się gai-jin Andre: — Mój pan życzy panu szczęśliwego nowego roku. Yoshi ze zdumieniem słuchał wyjaśnień, że w świecie gai-jinów istnieje całkiem inny kalendarz niż księżycowy, używany w Chinach i Japonii od. zarania dziejów do liczenia dni oraz miesięcy. — Pierwszy dzień naszego roku — mówił Misamoto — wypada między szesnastym dniem pierwszego miesiąca a dwudziestym drugim dniem drugiego miesiąca, w zależności od fazy księżyca. Pierwszy dzień tego roku, Roku Psa, oni będą świętować osiemnastego dnia pierwszego miesiąca. W drodze powrotnej do Edo, Yoshi wciąż myślał o Furansu. Był nieco przerażony — uważał gai-jinów za potwory z gwiazd, przybyłe na Ziemię pod postacią ludzi, swym zachowaniem i pomysłami odwracające ustalony porządek jin i jang. A jednak, jeśli Nippon miał przetrwać jako naród i państwo, musiał mieć więcej okrętów i broni, by stawić czoło obcym najeźdźcom. Od dziś, pomyślał Yoshi z nagłym przypływem mdłości, shógunat powinien zaakceptować obecność cudzoziemców. Z własnej woli na pewno nie odejdą. Ani jeden. Gdy przegnamy ich

precz, pojawią się inni, którzy będą chcieli zagarnąć nasze dziedzictwo. Chińczycy, Mongołowie lub włochaci ludzie ze skutej lodem Syberii, którzy nas pilnie obserwują z portów skradzionych Chinom. A ponad nimi czuwają Igirisu. Co robić? To było wczoraj. Nocą i rankiem Yoshi nadal rozmyślał. Jadł mało i prawie nie spał, boleśnie świadom pustki panującej w jego łożu i życiu — powstałej wraz z nagłym odejściem Koiko. Anjo, Ogama i pozostali też chcieli goopuścić. W czasie powrotnej podróży z Kioto wielekroć wyobrażał sobie błyszczącą głownię miecza. Pociągały go czystość i spokój śmierci, wybrana minuta, godzina i dzień zgonu. Człowiek decydujący o własnej śmierci stawał się równy bogom: z pustki w pustkę. Dość trosk ściskających pętami bólu. Proste, prawda? Pierwszy promień świtu przedarł się przez okiennice i dotknął krótkiego miecza. Oba, krótki i długi, leżały tuż przy posłaniu, w zasięgu ręki, podobnie jak załadowana strzelba, ta, którą Yoshi nazywał Nori. Krótki miecz był częścią spuścizny Toranagów. Wykuty przez słynnego mistrza Masumarę, niegdyś stanowił własność shóguna. Yoshi spojrzał na starą, nieco zniszczoną pochwę i w myślach przywołał obraz nieskazitelnej głowni. Wyciągnął rękę, przesunął palcami po skórzanym oplocie, aż dotknął przetyczki wciśniętej w otwór na rękojeści. Z rozkazu ojca kowal na nowo osadził miecz w oprawie, nim w obecności lenników oficjalnie przekazał go młodemu suwerenowi. Yoshi miał wówczas piętnaście lat i zabił swego pierwszego wroga — oszalałego ronina, siejącego strach w okolicach Orlego Gniazda, rodzinnego zamku Toranagów. — Zawsze pamiętaj o swych powinnościach, synu. Noś ów miecz z honorem, gdyż tylko tym ostrzem będzie ci wolno popełnić seppuku. A popełnisz je wyłącznie wówczas, gdy na polu bitwy zechcesz uniknąć pojmania lub gdy otrzymasz wyraźny rozkaz shóguna, jednogłośnie potwierdzony przez Radę Starszych. Inne powody są nieistotne, zwłaszcza teraz, gdy shógunat jest zagrożony. Okrutny wyrok, pomyślał Yoshi i legł na wznak na posłaniu. Komnata, w której zaznał tak wiele szczęścia, dawała mu chwilowe poczucie bezpieczeństwa. Ponownie spojrzał na miecz. Dziś wyjątkowo długo

musiał się zmagać z pokusą. Już setki razy zabijał się w wyobraźni i akt samobójstwa uważał za coś kojącego i łagodnego. Anjo z pewnością wkrótce każe mnie aresztować, a wtedy będę miał pretekst... Do jego czujnych uszu dobiegł szmer kroków. Męskich kroków. Pochwycił oba miecze i przyjął zaczepno-obronną pozycję. — Panie? Poznał głos, lecz to nie miało żadnego znaczenia — Abe mógł mieć nóż przystawiony do gardła lub po prostu być zdrajcą. Od śmierci Koiko Yoshi nie ufał nikomu. — O co chodzi? — Inejin prosi o posłuchanie. — Przeszukałeś go? — Bardzo dokładnie. Nie ruszając się z miejsca, pociągnął za sznur, którym mógł zwolnić skobel masywnych drzwi. Na korytarzu stali Abe, Inejin i czterej samurajowie. Yoshi rozluźnił napięte mięśnie. — Wejdź — powiedział do Inejina. Abe i pozostali gwardziści też zamierzali wkroczyć do komnaty, lecz Yoshi im na to nie zezwolił. — Nie ma potrzeby — stwierdził — lecz bądźcie w zasięgu głosu. Szpieg zamknął drzwi, bez słowa spojrzał na obwiązany sznurem skobel i klęknął dziesięć kroków od posłania. — Znalazłeś Katsumatę? — Za trzy dni zjawi się w Edo, panie. Najpierw odwiedzi „Dom Wistarii". — To gniazdo skorpionów? — Yoshi dotąd nie zamknął pułapki zastawionej na Meikin, gdyż wpierw chciał wybadać, jak daleko sięgają macki spisku. Zemsta, im bardziej wyrafinowana, tym lepiej smakuje, a on jeszcze nie zdołał odzyskać pełni spokoju. — Jesteś w stanie ująć go żywcem? — Wątpię — Inejin uśmiechnął się dziwnie. — Pozwól jednak, panie, że wszystko opowiem własnymi słowami. — Usiadł wygodniej, by odciążyć bolące kolano. — Najpierw o gai-jinach. Stało się wreszcie to. czego oczekiwaliśmy od początku. Szpieg obcych zaproponował nam sprzedaż dokumentów dotyczących wojny.

— Może fałszywych? — Na twarzy Yoshiego pojawił się wyraz czujności. — Tego nie wiem, panie, lecz słyszałem pogłoski, że zawierają planowane ruchy wojsk i okrętów. Cena była wygórowana, więc poseł bakufu zaczął się targować, a to wystraszyło zdrajcę. Z Anjo na czele... — wyschnięte jak wiór usta wykrzywiły się wściekle, wymawiając imię tairó. — To baka! Gdy głowa gnije, zaczyna się rozpadać całe ciało! — Masz rację. — Znów zapomnieli o słowach Sun Tzu, panie: „Ten. kto pozostaje w niewiedzy co do kondycji wroga, gdyż pożałował kilku sztuk srebra, jest doprawdy skazany na klęskę". Na szczęście mój informator zdołał szepnąć mi słowo. — Wyjął z rękawa zwój papieru i położył go na stoliku. — So ka! — z zadowoleniem westchnął Yoshi. — Przy pomocy zaufanego człowieka kupiłem ci ten prezent, panie. Poza tym, choć wiązało się to z dużym ryzykiem, przygotowałem fałszywy dokument, który całkiem tanio może przejść w ręce posła bakufu. Yoshi nie dotknął zwoju, spoglądał nań tylko pożądliwym wzrokiem. — Wyrównam ci wszystkie wydatki — powiedział, a Inejin z trudem i zapanował nad radością; żeby zdobyć pieniądze, zastawił gospodę u Gyokoyamy. — Możesz już dziś iść do mojego skarbnika. Myślisz, że ten dokument zawiera prawdę? Inejin wzruszył ramionami. Obaj pamiętali przestrogę Sun Tzu: „Jest wielu agentów, których interesuje jedynie możliwość zarobku, a nie dostęp do prawdziwych informacji. Trzeba nie lada geniuszu, by to odkryć". — Mój człowiek twierdzi, że zarówno szpieg, jak i papiery są w pełni wiarygodne. — Co z nich wynika? Plan gai-jinów jest zatrważająco prosty. Dziesięć dni po przekazaniu ultimatum, jeśli zawarte w nim warunki nie zostaną spełnione, nastąpi tak

zwany Dzień Bitwy. Cała flota popłynie w stronę Edo. Miejsce pierwszego ataku wyznaczono w sporej odległości od wybrzeża. Najcięższe działa, o największym zasięgu rażenia, zniszczą mosty i drogi prowadzące do Edo. Cudzoziemcy znają ich rozkład; bez wątpienia dowiedzieli się tego od zdrajcy Hiragi. Nocą, w świetle wznieconych uprzednio pożarów, skierują armaty na zamek. Z rana będą ostrzeliwać nadbrzeża portu. Trzeciego dnia wysadzą na brzeg oddział w sile tysiąca strzelców i skierują go ku wrotom zamku. Tu ustawią moździerze. Zniszczą bramy, mosty i mury, na ile tylko zdołają. Piątego dnia podniosą żagle i odpłyną. — Do Yokohamy? — Nie, panie. Plan przewiduje ewakuację wszystkich gai-jinów przed Dniem Bitwy. Do wiosny pozostaną w Hongkongu, a potem powrócą większą siłą. Koszt działań wojennych... zawsze tak było, gdy walczyli z Chinami, ulegnie zdwojeniu, co później pociągnie za sobą żądanie reparacji od shógunatu i cesarza. Na pewno postawią warunek swobodnego wstępu na całe terytorium Nipponu, z włączeniem Kioto, oraz wieczystej dzierżawy pewnej wyspy, dla uniknięcia dalszych objawów wrogości. Yoshi poczuł, że zimny dreszcz przeszywa mu ciało. Skoro ci barbarzyńcy zdołali ujarzmić Chiny, Matkę Narodów, to przecież mogą to samo uczynić z nami. Swobodny wstęp do całego kraju? — Ultimatum? Kolejna impertynencja? — Brak jego treści w dokumencie, panie. Szpieg przyrzekł, że poda mi wszystkie szczegóły, jak również planowaną datę bitwy i możliwe zmiany. — Kupuj, bez względu na koszty... Pod warunkiem oczywiście, że przyniesie nam to jakąś korzyść. — Jest wiele możliwości, panie. Pismo wspomina o kontrataku z użyciem branderów. — Anjo twierdził, że to tajemnica! — Nie dla nich. Bakufu przypomina przetak do ryżu, a o korupcji lepiej nie mówić. — Nazwiska, Inejinie. Przyszpilę każdego.

— Zacznij już dziś, panie. Od samej góry. - To zdrada stanu. — Lecz taka jest prawda. Jesteś jedynym ze znanych mi przywódców, który woli prawdę od fałszu. — Inejin lekko poruszył nogami, gdyż ból w kolanie stawał się nie do zniesienia. — A pozostaje jeszcze sprawa szpiega. Dowiedziałem się o nim od Meikin... Yoshi chrząknął złowrogo. — Wiem, panie. Lecz to właśnie Meikin chciała ze mną rozmawiać, Meikin doniosła mi o rokowaniach bakufu i Meikin sporządziła fałszywy dokument, narażając życie, gdyż musi osobiście potwierdzić treść pisma. Za wszelką cenę chce cię przekonać o swej lojalności. — Lojalności? Choć jej dom jest schronieniem dla shishi, miejscem spotkań Katsumaty i szkołą dla zdrajców? — Meikin twierdzi, że ani ona, ani pani Koiko przeciw tobie nigdy nie spiskowały. — A co powiedziała o służącej?! — Być może kłamie, być może mówi prawdę... a może pod wpływem smutku zrozumiała swe błędy popełnione w przeszłości. Nawrócony szpieg jest niezwykle cennym nabytkiem, panie. — Wolałbym ujrzeć głowę Katsumaty. A jeszcze bardziej żywego i w pętach. Inejin wybuchnął śmiechem, po czym pochylił się w stronę Yoshiego. — Wspomniałem, że powinna czym prędzej przekazać nam wiadomości o Hiradze, nim zażądasz jego głowy, panie. — Głowa kobiety na tyczce sprawia niemiły widok, panie, niezależnie od tego, czy chodzi o młode dziewczę, czy o staruchę. To znana prawda. Lepiej niech nadal tkwi na jej karku, a my wykorzystajmy jad, mądrość, spryt czy choćby amoralność charakterystyczne dla każdej kobiety. — Jak? — Najpierw, by usunąć Katsumatę. Hiraga może nam sprawić więcej kłopotów. Podobno pozostaje w zażyłych stosunkach z bliskim współpracownikiem przywódcy Igirisu, niejakim Tairą.

Yoshi zmarszczył brwi. Jeszcze jeden omen? Szlachetny ród Taira był znany w całej Japonii i spokrewniony z klanem Yoshi Seraty. — Zatem? — Ów Taira jest jednym z oficjeli, uczy się na tłumacza. Dobrze mówi po japońsku. Przypuszczam, że Igirisu mają już taką szkołę, jaką ty, panie, chciałeś stworzyć uzyskawszy „zezwolenie" bakufu. — Zezwolenie, hę? Taira...? Czy to nie brzydki wysoki młodzieniec o błękitnych oczach, dużym nosie i drugich włosach przypominających wiecheć słomy ryżowej? — Tak, to on. — Widziałem go na spotkaniu z Radą Starszych. Mów dalej. — Meikin twierdzi, że znacznie powiększył swój zasób słów za sprawą dziwki imieniem Fujiko, lecz korzystał także z pomocy Hiragi, który już dawno ściął włosy na modłę gai-jinów i nosi ich ubrania. — Starzec przerwał na chwilę, gdyż nic nie sprawiało mu większej radości niż ujawnianie czyichś sekretów. — On z kolei jest wnukiem ogólnie szanowanego shoyi z Chóshu, którego synowie zyskali status goshi. Jeden z nich, ojciec Hiragi, stał się nawet hirazamurai. Hiraga uczęszczał do tajnej szkoły w Choshu, gdzie jako jeden z nielicznych nauczył się angielskiego. — Ze skrywanym rozbawieniem rozkoszował się miną księcia. . :» — Więc prawdziwym szpiegiem nie jest gai-jin tylko Hiraga? Nie, panie, lecz Hiraga może być dodatkowym źródłem informacji. Rzecz jasna pod warunkiem, że zdołamy go do tego skłonić. - Shishi miałby nam pomóc? — burknął Yoshi. — Niemożliwe! — Byłeś wczoraj, panie, na pokładzie okrętu Furansu. Jesteś zadowolony z rozmów? — Okazały się dość interesujące. — Niczego nie dało się utrzymać w tajemnicy. Z drugiej strony to dobrze, że Inejin tak szybko dowiaduje się o wszystkim. Na okręcie był Abe i sześciu gwardzistów. Który z nich miał zbyt długi język? Nieważne. To było do przewidzenia. I tak podczas spotkania nie doszło do kompromisu. — Abe! — zawołał głośno. —Panie?

—Niech służąca poda herbatę i sake. — Nie odezwał się słowem, póki dziewczyna nie wyszła, nie odpowiedział też na wylewne podziękowania Inejina. Rozmyślał nad tym, co usłyszał do tej pory, porządkował zebrane wiadomości i szukał nowych pytań lub odpowiedzi. — Co radzisz? — Nie mogę, panie, radzić ci tego, co już na pewno postanowiłeś. Przyszło mi tylko do głowy, że z chwilą gdy wódz Igirisu nadeśle ultimatum, ty sam powinieneś podjąć negocjacje. Sam, panie. — Ach... a potem? — Oprócz wielu innych, spróbuj się spotkać z Hiragą, panie. Możesz z nim porozmawiać, przekonać, by stanął po naszej stronie. Zyskać sprzymierzeńca. Teraz jest ku temu najlepsza okazja. — Być może tak zrobię, Inejinie — odparł Yoshi. Postanowił rozważyć ten pomysł; pasował do planu ułożonego z Ogarną w Kioto. Tak, najwyższy czas przystąpić do działania. — Albo posłużę się Hiraga dla przykładu. Złap Katsumatę, gdyż właśnie on jest łbem żmii zwanej shishi. Jeśli Meikin dostarczy go żywego, tym lepiej dla niej. Kilka mil dalej, na leżącej przy trakcie Tokaidó stacji Hodogaya, Katsumata spoglądał na przechodniów z okna herbaciarni. — Spokojnie, Takedo — powiedział. — Hiraga ma czas do świtu. Nie widzę powodów do niepokoju. — Nie cierpię tego miejsca — warknął Takeda. Wioska leżała na otwartej, pozbawionej kryjówek równinie, zaledwie trzy mile od Osiedla w Yokohamie. Zatrzymali się w herbaciarni „Pierwszego Księżyca", tej samej, w której stanęli Katsumata i daimyo Sanjiro, po tym jak Ori i Shorin zaatakowali gai-jinów na szlaku. — A jeśli nie przyjdzie? — Młodzieniec energicznie podrapał się po głowie. Od czasu ucieczki z Kioto nie miał okazji się ogolić, więc czoło i policzki pokrywały mu zmierzwione włosy. — Przyjdzie. Jeśli nie dziś, to jutro. Muszę się z nim zobaczyć. Ukrywali się już od tygodnia. Droga z Kioto nie należała do bezpiecznych i wiele razy musieli ratować się nagłą ucieczką. — Sensei... Nie podoba mi się to miejsce ani zmiana planów. Skoro

chcemy wziąć udział w walce, powinniśmy zmierzać do Edo. Jak nie, lepiej zawrócić do domu. — Jeśli chcesz, możesz odejść. Wracaj piechotą do Chóshu — powiedział Katsumata. — Następnym razem, gdy zaczniesz narzekać, sam cię odeślę! Takeda zaraz zaczął przepraszać i dodał: — W Kioto straciliśmy tak wielu ludzi, że nawet nie wiemy, jak sobie radzą shishi w Edo. Przykro mi, prawda, lecz nie potrafię odrzucić myśli, że lepiej byłoby wziąć przykład z tych, którzy ocaleli. Wróćmy do domu, ja do Chóshu, pan do Satsumy, by dokonać przegrupowania. — Hodogaya jest w sam raz dla nas. Podobnie jak ta gospoda. — Katsumata zrobił się ostrożny i przerwał podróż na wieść, że Yoshi wyznaczył sporą cenę za jego głowę. — Jutro lub pojutrze ruszymy w dalszą drogę. Najpierw Hiraga. Każda próba nawiązania kontaktu łączyła się z dużym ryzykiem. Zaledwie kilka osób dostało zezwolenie, by wejść na teren Yokohamy lub do Yoshiwary gai-jinów. Stale zmieniano przepustki i wprowadzano nowe hasła. Po okolicy krążyły uzbrojone patrole. Oddziały samurajów kłębiły się wokół Yokohamy, praktycznie odcinając miasto od reszty kraju. Dopiero trzy dni temu Katsumata spotkał służącą, której siostra, akuszerka, , od czasu do czasu chodziła do Yoshiwary. Kobieta za złotego obana zgodziła się zanieść wiadomość do „Domu Trzech Karpi". — Takedo, stań tutaj i obserwuj drogę. Czekaj cierpliwie. Katsumata zszedł na dół, do ogrodu, po czym przez główną bramę gospody wyszedł na Tókaidó, mimo ranka zapchany tłumem podróżnych, tragarzy, wróżbitów, skrybów i samurajów. Widać też było wiele palankinów i konie, dosiadane przez jakąś damę i samurajów. Zgiełk rozmów, krzyków i nawoływań. Panował dotkliwy chłód, więc prócz grubych okryć wszyscy nosili opaski na głowę lub kapelusze. Niektórzy samurajowie rzucali przelotne spojrzenia w stronę Katsumaty, lecz nie było w tym żadnego niebezpieczeństwa. Sposób chodzenia, splątany kłąb brody i włosów, miecz w długiej pochwie zawieszony na plecach, i jeszcze jeden tkwiący za pasem, stanowiły aż nadto wyraźne ostrzeżenie: oto szedł

ronin, którego lepiej unikać. Zatrzymał się dopiero na obrzeżach wioski, przed dobrze strzeżonym ogrodzeniem, skąd widać było wyraźnie morze i Yokohamę. Siadł na ławce w przydrożnym zajeździe. — Herbaty. Świeżej i gorącej. Wystraszony właściciel natychmiast popędził wypełnić polecenie. Grupa jeźdźców opuściła Osiedle, uprzejmie pozdrawiając strażników stojących przy Północnych Wrotach. Odpowiedzieli ukłonem. Końskie kopyta zadudniły na moście. Kupcy, żołnierze, żeglarze oraz hołota z Miasta Pijakówwędrowali pieszo, odświętnie ubrani, jak wypadało w dzień Nowego Roku. Na popołudnie zaplanowano wyścigi konne i mecz piłki nożnej. Było chłodno, ale i słonecznie, a wiatr, wiał wystarczająco mocno, by ponieść w głąb lądu woń zimy, gnijących wodorostów i ludzkich odchodów. Jednym z konnych był Jamie McFay. Tuż przy nim jechał Hiraga, w dobrze skrojonym ubraniu, z twarzą ukrytą pod grubym szalikiem i w nasuniętej na oczy czapce. Ani Tyrer, ani sir William nie mieli pojęcia o tej wyprawie. McFay przystał na nią, by się odwdzięczyć Hiradze za tłumaczenie rozmowy z shoyą i dostarczenie kilku istotnych informacji handlowych. — Resztę pytań odpowiem podczas podróży, Jami-sama — oświadczył wczoraj Hiraga. — Muszę jechać. Jechać Hodogaya, spotkać kuzyna. Dobrze? — Dlaczego nie, Nakama? Przecież jesteśmy kumplami. — McFay ucieszył się z pretekstu, gdyż od miesięcy nie bywał w wiosce, chociaż leżała w obrębie Osiedla. Rzadko kto zapuszczał się tak daleko bez wojskowej eskorty. Wciąż pamiętano o śmierci Canterbury'ego i smutnym losie Malcolma Struana. Jamie miał dobry humor. W ostatnim liście, jaki otrzymał od swego bankiera w Edynburgu, dostał wiadomość, że stan jego konta jest znacznie lepszy, niż przypuszczał, co dawało mu pewne nadzieje na otwarcie własnego, choćby niewielkiego interesu. Noble House był w dobrych rękach. Nowy rządca Struanów, Albert MacStruan, niedawno

przypłynął z Szanghaju. Po raz pierwszy spotkali się trzy lata temu, w Hongkongu, gdy MacStruan obejmował posadę. Po półrocznej praktyce pod czujnym okiem Culuma Struana i wielomiesięcznym pobycie w Szanghaju awansował na zastępcę dyrektora. — Witam w Yokohamie — z prawdziwym zadowoleniem powiedział McFay. Lubił MacStruana, choć wiedział o nim zaledwie tyle, że był niezwykle sumienny w pracy i że należał do klanu „czarnych" Szkotów, gdyż jego ród wywodził się od rozbitków z hiszpańskiej Armady, których tysiące wydostało się z uszkodzonych okrętów na skaliste wybrzeża Irlandii i Szkocji, by nigdy nie powrócić do ojczystego kraju. Tu mógł uchodzić za Eurazjatę, choć nikt nie próbował tego dociekać. Szeptano tylko, że był jeszcze jednym potomkiem Dirka Struana, nieślubnym dzieckiem, które sowicie zaopatrzono w pieniądze i wraz z przyrodnim bratem, Frederickiem MacStruanem, w tajemnicy odesłano do Szkocji. — Strasznie mi głupio, stary, że spotykamy się w tak śmierdzących okolicznościach. — Albert mówił z patrycjuszowskim akcentem, w którym prócz szkockich naleciałości wyczuwało się wpływy Eton i Oksfordu. Miał dwadzieścia sześć lat i był szczupłym, ciemnowłosym mężczyzną o ciemnej karnacji, wystających kościach policzkowych i ciemnych oczach. McFay nigdy nie pytał, ile jest prawdy w otaczającej go legendzie, a MacStruan ze swej strony nie przejawiał ochoty do zwierzeń. Jamie już przed dwudziestu laty, gdy po raz pierwszy przybył do Hongkongu, został pouczony przez ówczesnego tai-pana, Culuma, że nie należy być nadmiernie wścibskim, zwłaszcza gdy chodzi o StruanóW. — Mamy zbyt wiele tajemnic, zbyt wiele grzechów do zapomnienia... — U nas wszystko w porządku i nie musi się pan o mnie martwić — uspokoił Alberta. — Jestem gotów do ustąpienia ze stanowiska. Teraz, choć nie był już formalnie związany z Noble House, nadal pomagał nowemu zarządcy, wprowadzał go w szczegóły podjętych działań i przy pomocy Vargasa zapoznawał z japońskimi kontrahentami. Księgi były bez zarzutu, Johnny Cornishman wywiązywał się z umowy, jakość węgla nie przedstawiała najmniejszych wątpliwości, wpływy

wciąż rosły i planowano na próbę zwiększenie częstotliwości dostaw do jednej barki tygodniowo w ciągu najbliższych trzech miesięcy. MacStruan hojną ręką zaoferował Jamiemu dwadzieścia procent dochodów z pierwszego roku i dał mu swobodę w dalszych negocjacjach z Cornishmanem. — Musimy trzymać przy życiu tego małego łajdaka — powiedział ze śmiechem. Za sprawą Hiragi tajny układ z shoyą zaczął nabierać rumieńców i wkrótce powstała pierwsza spółka: I.S.K. Trading — Ichi Stoku Kompani — gdyż shoya, za radą żony, nie zgodził się na umieszczenie swego nazwiska na szyldzie. Akcje firmy podzielono na sto części: czterdzieści wziął shoya, czterdzieści McFay, piętnaście żona Ryoshiego, a Nakama/Hiraga — pięć. Tydzień temu McFay zarejestrował własną spółkę handlową, a nazajutrz zamierzał otworzyć prowizoryczne biuro, w tym samym budynku, w którym mieścił się „Guardian" Nettlesmitha. Od siedmiu dni najstarszy syn Ryoshiego, nieśmiały i nerwowy dziewiętnastolatek, przychodził do pracy o siódmej rano i zostawał aż do dziewiątej wieczór. Chciał się uczyć wszystkiego — przede wszystkim języka. Jamie, ku swemu zdziwieniu, znalazł w ostatniej poczcie odprawę w wysokości trzymiesięcznych poborów oraz uprzejmy list od Tess Struan z podziękowaniem za dotychczasowe usługi. Trzymiesięczna pensja za dziewiętnaście łat pracy to całkiem nieźle, pomyślał z ponurym rozbawieniem. Najświeższe wieści z Hongkongu jeszcze nie dotarły do Yokohamy, gdyż kliper „Prancing Cloud" dopłynął do portu macierzystego zaledwie dziesięć dni temu, a Hoag pewnie dopiero przed tygodniem. Trzeba było poczekać jeszcze cztery, pięć dni, może nawet dłużej, gdyż przebąkiwano coś o potężnym sztormie, który szalał nad południową częścią Morza Chińskiego. Nie było sensu bawić się w puste prognozy. Kiedyś będziemy mieli telegraficzne połączenie z Hongkongiem, a jeszcze później, kto wie, może nawet z Londynem... Boże, co za wspaniałe udogodnienie dla wszystkich! Odpowiedź z Hongkongu nadejdzie wówczas w pięć dni po wysłaniu telegramu, a z Anglii, powiedzmy w niecałe dwa tygodnie. Dwa tygodnie zamiast czterech

miesięcy! Mnie już przy tym nie będzie, lecz podejrzewam, że za dziesięć, piętnaście lat przeciągną linię z Japonii do Hongkongu. Wiwat Nakama i mój partner Ryoshi, niech żyje moja nowa firma, McFay Trading. Niech żyje Angelique. Mimo głębokiej żałoby, przyjęła zaproszenie na obiad, jaki McFay wyprawił na cześć Alberta MacStruana w pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia. Przyszli także: sir William, Seratard, Andre i niemal wszyscy pozostali posłowie. Angelique przeżyła chwilę cichego triumfu. Choć utraciła swą dawną wesołość oraz zupełnie zmieniła styl bycia, była tak pełna czaru i słodyczy, iż wszyscy zgodnym chórem podziwiali jej dojrzałą urodę. Dziś miał się odbyć wieczorek towarzyski w poselstwie francuskim. Andre zgodził się zagrać kilka utworów. Robiono zakłady, czy Angelique zechce zatańczyć. Dziesięć do jednego, że nie zechce. Jeszcze większe emocje budziła sprawa jej domniemanej ciąży. O Hongkongu nikt nie wspominał. Od czasu pamiętnej morskiej eskapady oraz rozmowy, która po niej nastąpiła, sir William i Angelique stali się bardzo dobrymi przyjaciółmi i niemal co dzień spotykali się na wspólnych kolacjach. Wiwat Nowy Rok, cudowny ponad miarę! Jamie był w szampańskim humorze, choć w głębi serca czuł pewien niepokój. Bieżące interesy nie należały do najpewniejszych, wokół Szanghaju znów trwały bratobójcze walki, zaraza w Makau, krwawa wojna domowa w Ameryce, głód w Irlandii, pogłoski o głodzie tutaj, zamieszki na Wyspach Brytyjskich spowodowane bezrobociem i zbyt niskimi płacami. A jeszcze do tego Tess Struan. Cholera, obiecałem sobie, że od pierwszego stycznia tysiąc osiemset sześćdziesiątego trzeciego roku nie będę już o niej myślał! Ani o Maureen... By przepędzić niepokój, zaciął konia ostrogą. Hiraga zrobił to samo; obaj dobrze trzymali się w siodłach. Hiraga od dawna nie miał okazji do przejażdżki i po raz pierwszy smakował względnej wolności za granicami Osiedla. Przez chwilę galopował u boku McFaya, po czym wysforował się naprzód. Pędzili niczym wiatr. Wkrótce zostali sami, gdyż inni nie mieli ochoty do wyścigów. Gnali coraz dalej, rozradowani dniem.

Przed sobą widzieli kręty szlak Tókaidó, poprzecinany tu i ówdzie płytkimi rozlewiskami, przy których czekali przewoźnicy gotowi przeprawić promem na drugi brzeg towary lub pasażerów. Na południu leżała Hodogaya. Otaczająca ją bariera była otwarta. W dawnych dobrych czasach przed morderstwem, zwłaszcza jesienią i wiosną, Europejczycy zaglądali tu dość często z koszykami pełnymi piknikowych wiktuałów, by kupić sake i piwo, pośmiać się i pożartować z dziewczętami spraszającymi gości do okolicznych barów i restauracji. Do większości domów publicznych nie mieli wstępu. — Hej, Nakama, gdzie umówiłeś się z kuzynem? — spytał Jamie, gdy dotarli w pobliże domów opodal ogrodzenia. Był w pełni świadom niechęci mijających go przechodniów, lecz mimo to nie czuł strachu. Z ramienia zwisał mu pas obciążony rewolwerem. Hiraga nie miał broni przynajmniej na pozór. — Pójdę go szukać, Jami-sama. Najlepiej sam przejdę drugą stronę barierę — zaproponował. Cieszył się z wieści od Katsumaty, choć zdawał sobie sprawę, że nie powinien opuszczać bezpiecznego schronienia, jakie dawali mu sir William i Tyrer. Ciekawość przeważyła. Chciał się dowiedzieć prawdy o Sumomo, o pozostałych spiskowcach, o tym, co zaszło w Kioto i o nowych planach shishi. Shoya codziennie kręcił głową. — Bardzo mi przykro, Otami-sama. Nic nie mam od Katsumaty ani Takedy... Nic o Sumomo, nic o Koiko. Pan Yoshi jest na zamku Edo. Jak tylko będę coś wiedział... Opatulony Hiraga skinął dłonią w stronę McFaya. — Proszę naprzód. Zaraz znajdę dobre miejsce do czekać. Straż przy barierze podejrzliwie zerkała w ich stronę i lekkim ukłonem odpowiedziała na pozdrowienie. Hiraga drgnął, gdy spostrzegł swą podobiznę przyczepioną do muru. Jamie na szczęście niczego nie zauważył i nieco uspokojony Japończyk doszedł do wniosku, że wąsy oraz europejska fryzura dostatecznie go maskują. Zatrzymali się przy pierwszej gospodzie. Hiraga grubym głosem wymruczał kilka słów w łamanej japońszczyźnie, domagając się — wzorem cudzoziemców — wolnego stołu w ogrodzie, herbaty, sake,

piwa i skromnej ilości jedzenia. Usługującej dziewczynie powiedział, że może nieco zarobić, jeśli doplinuje, by nikt im nie przeszkadzał. Przez cały czas patrzyła w ziemię, lecz był pewien, że widziała jego oczy i domyśliła się jego pochodzenia. — Jami-sama, wracam za kilka minut — oświadczył. — Tylko nie siedź zbyt długo, stary. — Tak, Jami-sama. Wyśliznął się na drogę, po czym ruszył w kierunku odległej części bariery. Złościła go jawna wrogość i brak dobrych manier, czego doświadczał na każdym kroku. Kilku przechodzących samurajów wręcz go zmusiło dó ustąpienia na pobocze. Po chwili doszedł jednak do wniosku, że nie ma czego żałować. Poczuł się raźniej, gdyż wszyscy brali go za gai-jina, i z barbarzyńską ciekawością zaglądał do każdej gospody i herbaciarni. Zaszyfrowana wiadomość od Katsumaty brzmiała: „Czekam trzy dni w Hodogaya. Przyjdź rano, na pewno cię zauważę". Hiraga wiedział, że mocno wyróżnia się z tłumu. Czuł na sobie spojrzenia ludzi krążących po wiosce, siedzących na ławkach lub przycupniętych przy grzejnikach. Nagle usłyszał niski, znaczący gwizd, gdzieś z lewej strony. Przeszedł zbyt dobrą szkołę, by się obejrzeć lub odpowiedzieć. Z udawanym zmęczeniem przysiadł przy oberży w sporej odległości od drogi i zażądał piwa. Służąca niemal natychmiast wręczyła mu czarkę. Kilku wieśniaków, pałaszujących w pobliżu śniadanie złożone z gotowanego ryżu i sake, odsunęło się pośpiesznie, jakby mieli do czynienia z trędowatym. — Nie obracaj się — posłyszał za sobą szept Katsumaty. — Trudno cię poznać, masz znakomite przebranie.— Twoje musi być równie dobre, sensei — odparł cicho, prawie nie poru szając wargami. — Już dwukrotnie zaglądałem w to miejsce. Rozległ się krótki, niski, ledwie słyszalny dobrze mu znany śmiech. — Upuść coś, a gdy będziesz to podnosił, spójrz przez ramię. Hiraga zrobił, jak mu kazano, i przez krótką chwilę patrzył na jedynego mężczyznę siedzącego w zasięgu głosu — dzikiego, brodatego i ponurego ronina ze splątaną grzywą włosów. Ponownie usiadł tyłem. — Iiiii, sensei!

— Żadnych „sensei". Mamy mało czasu. Hodogaya roi się od szpiegów i wymuszaczy. Gdzie możemy się spotkać? — W naszej Yoshiwarze. W „Domu Trzech Karpi". - Przyjdę za dwa, trzy dni. Trzeba sprowokować incydent z udziałem gaijinów. Pomyśl o tym. — Jaki incydent? — W miarę poważny. — Dobrze — odparł Hiraga. — To, że tu jesteś, sprawiło mi dużą ulgę. Słyszałem wiele plotek o walkach w Kioto. Akimoto wciąż jest ze mną, lecz wielu shishi zginęło podczas zamieszek w Edo. Mam dużo wieści o gai-jinach i o bakufu. Szybko, co zaszło w Kioto? Co z Sumomo? — W Kioto było bardzo ciężko. Przed ucieczką poleciłem Sumomo, by została z Koiko i w ten sposób dotarła w pobliże Yoshiego. Chciałem wiedzieć, kto nas zdradził. Na pewno któryś z naszych. Dodatkowo zyskałem szansę, aby bezpiecznie odesłać obie dziewczyny z miasta. — Katsumata łypał oczami na wszystkie strony. Pozostali klienci oberży, choć siedzieli daleko, bali się na niego spojrzeć. - Dwa razy próbowaliśmy zabić Yoshiego. Bez skutku. Przepadła nasza bezpieczna przystań, Ogama i Yoshi wciągnęli nas w pułapkę. Chcieliśmy... — Iiiii — ze smutkiem jęknął Hiraga. — Doszli do porozumienia? — Przynajmniej na razie. Straciliśmy wielu dowódców i zwykłych wojowników. Potem opowiem ci o szczegółach. Sumomo, Takeda i ja wyrwaliśmy się z okrążenia. Cieszę się, że cię widzę. Idź już. — Jeszcze chwilę. Sumomo. Kazałem jej wracać do Chóshu. — Dostałem od niej niezwykle cenne wieści o tutejszej sytuacji oraz o Orim i Shorinie. Chciałem, by odeszła do Chóshu, lecz wolała zostać. Myślała, że w ten sposób zdoła ci jakoś pomóc. Gdzie Ori? — Nie żyje. — Do uszu Hiragi dobiegło soczyste przekleństwo; Ori należał do ulubieńców Katsumaty. — Zastrzelony przez gai-jinów, gdy próbował się wedrzeć do jednego z ich domów. — Hiraga mówił coraz prędzej, z narastającym zdenerwowaniem. — Słyszałem, że w Hamamatsu ktoś od nas próbował zabić Yoshiego. W utarczce zginęła Koiko oraz atakujący shishi. Kto to był? — Sumomo.

Hiraga zbladł jak płótno. — Zdradziła ją ta dziwka, Koiko — mówił dalej Katsumata. — Zdradziła sonnd-jói i nas wszystkich. Zdechła, przebita shurikenem ciśniętym przez Sumomo. — Jak zginęła Sumomo? - Jak shishi. Na zawsze zostanie w naszej pamięci. Mieczem i shurikenem walczyła z Yoshim i niemal go pokonała. To właśnie miała zrobić w przypadku zdrady. To miała zrobić, powtórzył w myślach Hiraga. Gniew wzbierał w nim . niczym rozgrzana lawa. Wiedziałeś, że zostanie zdemaskowana, a mimo to wepchnąłeś ją w pułapkę! Poczuł gwałtowny ucisk w gardle. Z trudem zadał najważniejsze pytanie: — Jak ją pochowali? Z szacunkiem należnym wojownikowi? Jeśli Toranaga Yoshi odważył się zbezcześcić zwłoki Sumomo, choć walczyła i zmarła z mieczem w ręku, Hiraga będzie go ścigał bez względu na okoliczności. Dopóki jeden z nich nie padnie. Jest przecież przywódcą buntowników z Chóshu, najpotężniejszego ugrupowania shishi. A Sumomo, choć pochodziła z Satsumy, przysięgała wierność Chóshu. — Proszę... Chcę wiedzieć, jak ją pochowali... Nie było odpowiedzi. Zerknął przez ramię. Katsumata zniknął. Hiraga nie potrafił ukryć zdumienia. Wieśniacy obserwowali go w milczeniu. Z boku stanęło też kilku zaciekawionych samurajów. Hiraga poczuł, że włosy jeżą mu się na karku. Cisnął na stół parę monet, ścisnął w dłoni ukrytego derringera i powędrował tam, skąd przyszedł. Po południu na zamku w Edo panował nastrój podniecenia. Yoshi biegł korytarzem za chińskim medykiem, z tyłu sunął jak cień Abe na czele czterech gwardzistów. Chudy, wysoki lekarz nosił długą szatę. Siwe włosy miał splecione w warkocz. Wszedł po schodach, minął kolejny korytarz, w końcu stanął. Groźni wartownicy, z dłońmi na rękojeściach mieczy, blokowali mu dalszą drogę i posępnie spoglądali na zbliżający się orszak Yoshiego. — Przykro mi, panie Yoshi — przemówił dowódca. — Tairó wydał wyraźny rozkaz, by nikogo nie wpuszczać.

— Ja zaś dostałem polecenie, by sprowadzić tu pana Toranagę. — Medyk mówił z godnością, ale wyraźnie przebijał przez nią strach. — Pan Yoshi może przejść — ponuro oświadczył oficer — lecz nie dotyczy to jego świty. Choć wartownicy górowali liczebnością, Abe i gwardziści chwycili miecze. — Stać — spokojnie odezwał się Yoshi. — Zaczekacie tutaj. Abe drżał z niepokoju, adrenalina pulsowała mu w żyłach, gdyż doszły niego plotki krążące po zamku, że Yoshi lada chwila ma zostać aresztowań- Wybacz, panie, nie chciałbym, abyś wpadł w pułapkę. Wartownicy znieruchomieli na tę zniewagę. — Jeśli coś mi się stanie, możecie ich pozabijać — ze śmiechem odparł Yoshi. Nikt inny się nie roześmiał. Yoshi skinął na medyka. Był gotów natychmiast stanąć do walki, gdyby strażnicy usiłowali go rozbroić. Przeszli bez przeszkód. Lekarz otworzył drzwi komnaty i z ukłonem przepuścił Yoshiego. Toranaga szedł z opuszczonymi rękami, lecz czujnie wypatrywał skrytego za ścianą zamachowca. Nic się nie wydarzyło. W komnacie siedziało czterech strażników, otaczając futon, na którym leżał zwinięty z bólu Anjó. — I co, kuratorze — powiedział słabym głosem, choć wciąż przepełnionym jadem. — Masz jakieś wieści? — Tylko dla twoich uszu. .— Zaczekaj na zewnątrz, medyku, póki cię nie wezwę. Medyk skłonił się i z nie ukrywanym zadowoleniem opuścił komnatę. Miał już serdecznie dość niesfornego pacjenta, który co gorsza, umierał powoli i mógł pociągnąć najwyżej kilka tygodni. A to znaczyło, że nie będzie zapłaty. W Chinach od wieków wyznawano zasadę „nie ma leczenia, nie ma pieniędzy" i to samo zaczęto stosować tutaj. Strażnicy nie wykonali najmniejszego ruchu. Każdy z nich był znakomitym szermierzem, bezgranicznie lojalnym wobec tairó. Yoshi poczuł, że dotychczasowa pewność siebie zaczyna go z wolna opuszczać. Klęknął i złożył pełen szacunku ukłon. Dziś rano, po wyjściu Inejina, pchnął posłańca do Anjo z prośbą o jak najszybsze spotkanie.

— Cóż, Yoshi-dono? — Wczoraj wybrałem się na okręt wojenny gai-jinów... — Wiem. Chyba nie sądzisz, że jestem głupcem i nie domyślam się, o co chodzi? Wspomniałeś o jakiejś kuracji. — Chodziło mi o medyka gai-jinów, z Kanagawy. Furansu twierdzą, że potrafi czynić prawdziwe cuda, więc z twoim przyzwoleniem, mógłbym go tu sprowadzić. — Nie potrzeba! — Ąnjo z trudem wsparł się na łokciu. — Skąd ta nagła troska, skoro chciałbyś mnie widzieć martwym?! — Nie martwym, tairó-dono, lecz w dobrym zdrowiu. To bardzo ważne dla nas wszystkich. — Yoshi mówił spokojnie, choć w głębi duszy brzydził się tym człowiekiem i tą komnatą, cuchnącą odorem śmierci, kału, wymiocin. — Po co chorować, skoro pomoc leży w zasięgu ręki? Poza tym, sporo się dowiedziałem o wojennych planach gai-jinów, choć nie na okręcie, lecz dopiero dziś rano. — Jakich planach? Skąd zebrałeś te wieści? — Nieważne skąd. Wiem, a to znaczy, że ty też będziesz wiedział, panie. — Pokrótce przedstawił mu obraz bitwy, nie wspomniał jedynie o dziesięciodniowym zawieszeniu działań po dostarczeniu ultimatum. — Musimy uchodzić! — Głos chorego przypominał skwirzenie. Strażnicy poruszyli się niespokojnie. — Roju powinno w tajemnicy opuścić zamek i stanąć kwaterą... w Hodogaya. Gdy już będziemy bezpieczni, nocą spalimy Osiedle i przydybiemy ich w łóżkach. Co za psy! Zasłużyli na marną śmierć, bez honoru. Spalimy ich. wytłuczemy uciekinierów i wrócimy do Edo po odpłynięciu floty. Do wiosny zdążymy się dobrze uzbroić. Jutro nastąpi koniec Yokohamy. — Anjo spoglądał przed siebie błyszczącymi oczami, po brodzie ciekła mu strużka śliny. — Będziesz miał zaszczyt poprowadzenia ataku. Przygotuj żołnierzy i ruszaj jutro, najdalej pojutrze. — Z radością przyjmuję twe słowa, panie. —Yoshi pochylił głowę w dziękczynnym ukłonie. - Mam jednak pewną radę: kiedy przystąpię do przygotowań, ty powinieneś pomyśleć o zdrowiu. Sprowadź medyka gai-jinów, gdyż nasi są nieukami, a on ma opinię cudotwórcy. Mogę go wezwać szybko i cicho, już rankiem, jeśli pozwolisz. Po cóż zbytecznie

cierpieć? Lekarz gai-jinów cię uleczy — mówił z przekonaniem. — Kilka dni zwłoki nie będzie miało żadnego znaczenia dla ułożonego tak rozsądnie przez ciebie planu ataku na Yokohamę. Będziemy zwodzić gai-jinów, póki nie znajdziesz sił, by objąć dowodzenie. Wyprowadzę ich w pole podczas przygotowań do bitwy. — Jak? — Rozmyślnie wejdę w ich zasadzkę. — Co? — Anjo przesunął się nieco, by lepiej widzieć twarz Yoshiego, i wskutek ruchu aż zagryzł wargi z bólu. — Odegram rolę przynęty i pojawię się na spotkaniu najwyżej z jednym lub dwoma samurajami. Podczas pobytu na okręcie zrozumiałem, że mają ochotę, choć to niedorzeczne, po prostu nas wystrzelać. Za wszelką cenę musimy tego uniknąć, tairó. Są niebezpieczni jak stado wygłodniałych rekinów. — Yoshi starał się mówić z pełnym przekonaniem, choć w głębi duszy uważał co innego: cudzoziemcy przejawiają wyraźną chęć do rozmów i kompromisów; nie pragną wojny, lecz mimo to odpowiedzą ogniem na każdą głupią prowokację. — Zaryzykuję — stwierdził z udawanym ociąganiem, by lepiej zarzucić przynętę. — Jeśli mnie zatrzymają jako zakładnika, wszyscy daimyó staną po twej stronie, panie. Zapomnij wówczas, że jestem więźniem i zaatakuj pełnymi siłami. Oczekuję twej zgody na takie rozwiązanie, tairó. Zapadło ciężkie milczenie. Anjo drgnął z bólu. W końcu skinął głową i lekko poruszył ręką na znak, że rozmowa skończona. — Natychmiast sprowadź medyka gai-jinów i zabierz się za przygotowania do ataku. Yoshi skłonił się nisko i z największym trudem powstrzymał okrzyk radości.

52 KANAGAWA Piątek, 2 stycznia W chwili gdy Yoshi zajechał przed poselstwo w Kanagawie, przy bramie odbyła się mała ceremonia. Dowódca warty honorowej, Settry Pallidar,

zasalutował pałaszem i wrzasnął: — Preeeezentuj broń! Żołnierze zdjęli karabiny z ramion i zamarli w bezruchu. Trzydziestu gwardzistów, trzydziestu ubranych w kilty Szkotów i oddział konnych dragonów. Yoshi pozdrowił ich uniesioną szpicrutą i próbował ukryć niepokój, jaki poczuł w obliczu tak wielu żołnierzy wroga wyposażonych w lśniące karabiny. Nigdy w życiu nie był bardziej bezbronny. Za nim jechał tylko Abe i dwóch przybocznych. Jeszcze dalej biegł giermek i kilkunastu spoconych, zdenerwowanych tragarzy, niosących na długich tyczkach ciężkie pakunki. Reszta świty czekała za ogrodzeniem. Yoshi był cały spowity czernią: bambusowa zbroja, lekki hełm, narzutka kataginu z szerokimi ramionami, dwa miecze — nawet krępy wierzchowiec był karej maści. Ale pleciona uprząż, zdobne cugle i siodło dla wzmocnienia efektu błyszczały czerwienią. Wjeżdżając przez bramę zerknął na Pallidara. Chłodne niebieskie oczy gai-jina przypominały mu śniętą rybę. Na schodach prowadzących na wydeptany dziedziniec czekał sir William w asyście Seratarda i Andre Poncina po jednej stronie, a Ketterera, Babcotta i Tyrera — po drugiej. Wszystko zgodnie z umową. Odświętnie ubrani, w cylindrach i ciepłych wełnianych płaszczach, chroniących przed porannym chłodem, gdyż niebo zasnuwały gęste chmury. Yoshi obdarzył ich przelotnym spojrzeniem, dłużej popatrzył jedynie na Babcotta, zafascynowany jego potężną sylwetką. Uniósł szpicrutę w powitalnym geście. W odpowiedzi uprzejmie uchylili cylindrów, admirał zasalutował. Sir William i Tyrer podeszli bliżej, by dopełnić oficjalnego powitania. Uśmiechami usiłowali pokryć zaskoczenie na widok tak małego orszaku. Giermek wysunął się naprzód i chwycił konia za uzdę. Yoshi zsiadł z prawej strony, co było jeszcze jednym zwyczajem przejętym od Chińczyków. Witam cię, panie , w imieniu Jej Brytyjskiej Wysokości – powiedział sir William. Tyrer od razu starannie przetłumaczył jego słowa. — Dziękuję. Mam nadzieję, że moja wizyta nie przysporzyła wam

wielu kłopotów — odparł Yoshi zgodnie z etykietą. — Nie, panie. Nasz honor. Dałeś nam rzadką, wielką przyjemność. Zauważył znaczną poprawę w wymowie Tyrera i bardziej prawidłowe akcentowanie jeszcze jeden powód, by czym prędzej usunąć zdrajcę Hiragę, ukrywającego się. jak twierdził Inejin, pod pseudonimem Nakama. — Zechcesz, panie, przyjąć herbatę? Obaj dostojnicy już dawno przestali słuchać kurtuazyjnych banałów i z uwagą spoglądali na siebie, usiłując wyczuć słabe punkty przeciwnika. — Ach, Serata-dono — z zadowoleniem powiedział Yoshi, chociaż iry towało go, że stoi, musi patrzeć w górę, że wzrost gai-jinów — a każdy z nich przerastał go co najmniej o głowę — pozbawia go przewagi, jaką dawało mu to, iż wśród Japończyków uchodził za wysokiego. — Cieszę się, że nasze powtórne spotkanie nastąpiło tak szybko. Dziękuję. Poncin i Seratard złożyli formalny ukłon. Andre tłumaczył. Mój pan Serata pozdrawia cię, panie, w imię swego przyjaciela, cesarza Furansu, wielkiego króla Napoleona Trzeciego. Z zaszczytem do usług. Zaraz po audiencji u tairó Anjo, Yoshi powiadomił Seratarda o pilnej konieczności zwołania oficjalnego, choć zamkniętego spotkania z udziałem sir Williama, dowódcy floty, doktora z Kanagawy oraz tłumaczy Poncina i Tyrera. Nikogo więcej. Chciał przybyć półprywatnie, z niewielką świtą i bez zbędnych ceremonii. Co o tym myślisz, Henri? — spytał sir William, gdy Seratard przybiegł do niego z listem przetłumaczonym przez Poncina. — Nie wiem. To doprawdy zadziwiający człowiek. Przebywał na pokładzie ponad cztery godziny, więc miałem dobrą okazję mu się przyjrzeć. Chcesz kopię sprawozdania? — Owszem, dziękuję. — Sir William wiedział, że z raportu zostały usunięte wszelkie istotne wiadomości. Sam zrobiłby dokładnie tak samo. Był lekko przeziębiony i kichnął. — Przepraszam. Jako opiekun dziedzica, członek Rady i potomek starego japońskiego rodu, z koneksjami sięgającymi samego mikada — który notabene pełni obecnie funkcję najwyższego kapłana — ma spore wpływy i poparcie przynajmniej części shógunatu. Powinniśmy się z nim spotkać.

Bez wątpienia — odparł sucho sir William. Wiedział więcej od Seratarda, gdyż godzinami zmuszał Nakamę do opowieści o japońskich możnowładcach ich rodach, ze szczególnym uwzględnieniem Toranagów. — Spełnimy jego prośbę. Ciekawe, że zażądał obecności Ketterera, nieprawdaż? Coś tu śmierdzi. Popłyniemy łodzią, wbijemy kilku najlepszych chłopaków w mundury kompani honorowej i skierujemy HMS „Pearl", by patrolował tę część wybrzeża. — Mogą poświęcić króla, by zgarnąć z szachownicy całe dowództwo przeciwnika. Pallidar twierdzi, że silnie uzbrojone oddziały samurajów stacjonują po obu stronach Tokaidó stąd aż do Hodogaya i z powrotem. Nie węszę pułapki, lecz na wszelki wypadek wolę zachować ostrożność. I żadnych francuskich żołnierzy do ochrony. Przykro mi, Henri, lecz nie ustąpię. Nie. Po co mu Babcott? — W imieniu Francji złożyłem propozycję, by dla umocnienia łączących nas więzi wznieść szpital. Był bardzo zadowolony, ale nieważne... Williamie, nie możesz myśleć o wszystkim. Nadmieniłem w trakcie rozmowy, że Babcott ma znakomitą reputację. Może Yoshi chce zasięgnąć fachowej porady? — Andre już dawno donosił o złym stanie zdrowia tairó, lecz Seratard nie widział potrzeby, aby o tym wspominać. Do sali audiencyjnej wniesiono herbatę. Zebrani zajęli przewidziane protokołem miejsca i przygotowali się na nudną wymianę uprzejmości, co zajmowało zwykle ponad godzinę. Ku ogólnemu zaskoczeniu, Yoshi upiwszy łyk herbaty, oświadczył: — Głównym powodem dzisiejszego spotkania... które zwołałem przy po mocy Serata-dono... w imieniu tairó i Rady Starszych... jest chęć poprawy wzajemnych stosunków. — Przerwał i spojrzał na Tyrera. — Proszę to przetłumaczyć, potem dokończę — powiedział oschle. Tyrer spełnił jego żądanie. — Najpierw doktor-sama, gdyż reszta rozmów go nie dotyczy. — Yoshi z rozmysłem czekał trzy dni na spotkanie z lekarzem. Nie ma powodu do pośpiechu, pomyślał cynicznie. Anjo stwierdził, że zbyteczna mu moja pomoc, więc niech cierpi! Nagle sam poczuł skurcz w brzuchu. Niepotrzebnie igrał z losem; Anjo z każdym dniem stawał się coraz groźniejszy. Głupio postąpił, że zgodził się zaplanować i poprowadzić

atak na Osiedle, zwłaszcza jeśli nie uda mu się przekonać gai-jinów, by podporządkowali się jego woli. — Proszę, aby wasz medyk łaskawie udał się ze mną do Edo, do niezwykle ważnego pacjenta, którego imienia nie mogę teraz wymienić. Gwarantuję mu pełne bezpieczeństwo. — Ktoś tak cenny jak doktor-sama nie powinien poruszać się bez eskorty — odparł sir William. — Rozumiem, lecz w tym wypadku, niestety, to niemożliwe — stwierdził Yoshi. Teraz, gdy siedzieli i mógł każdemu, z wyjątkiem Babcotta, spojrzeć prosto w oczy, odzyskał nieco pewności siebie. — Gwarantuję mu pełne bezpieczeństwo. — Co o tym sądzisz, George? — Sir William z udawanym namysłem zmarszczył brwi; już dawno przedyskutowali z Babcottem tę możliwość. — Zgadzam się pójść sam, sir Williamie. Jeden z sanitariuszy wspomniał mi o chorobie tairo. Pewnie chodzi o niego. — Boże, gdybyś wyleczył tego łapserdaka... Albo go otruł. Sam nie wiem, co lepsze. Rzecz jasna, żartowałem. Niczym nie ryzykuję. Tylko żywy przedstawiam jakąś wartość i nie nadaję się na zakładnika. Jeśli wyleczę jakiegoś oficjela, tym lepiej dla nas. — Zgoda. Rozegramy to po twojemu. A przy okazji, słyszałem, że wczoraj odwiedziła cię Angelique. — Ha! Już całe Osiedle o tym słyszało. Jesteś ósmym, który mnie nagabuje w tej sprawie. Złapała katar. W taką pogodę każdy się może przeziębić, nie wyłączając mnie i ciebie. Zresztą, gdyby chodziło o coś innego, i tak nie odważyłbym się naruszyć sfery jej prywatności. Dajmy spokój. Sir William uśmiechnął się w duchu na wspomnienie swego oburzenia i głośnych protestów, że gdzieżby on usiłował wtykać nos w intymne sprawy i pytać o ciążę. W miarę jak zbliżał się spodziewany „Dzień C", w Osiedlu narastało podniecenie, choć bano się stawiać większe sumy, w obawie czy ów dzień w ogóle nastąpi. A za niecały tydzień mogły już nadejść pierwsze wieści z Hongkongu: o Malcolmie, pogrzebie i reakcji Tess Struan.

Sir William wrócił myślami do bieżących wydarzeń. Babcott mówił właśnie do Toranagi łamaną japońszczyzną: — Tak, iść Edo pan Yoshi. Kiedy iść, proszę? —Gdy ja odejdę, doktor-sama — wolno i wyraźnie odparł Japończyk. — Dziękuję. Jestem za pana w pełni odpowiedzialny i zapewniam, że wróci pan cało. Potrzebny panu tłumacz, tak? —Tak, proszę pan Yoshi — powiedział Babcott, choć w rzeczywistości sam dałby sobie radę. Spojrzał na Tyrera. — Padło na ciebie, Phillipie. — Chciałem się zgłosić na ochotnika — wyszczerzył zęby Tyrer. — — Spytaj go, ile czasu tam będę. — Mówi, że tyle, ile potrzeba na dokładną diagnozę. — Załatwione — odezwał się sir William. — W takim razie mogę już was opuścić. Jak będę potrzebny, znajdziecie mnie w klinice. — Babcott wymienił ukłony z Yoshim i wyszedł. — Tragarze na zewnątrz dźwigają pudła srebrnych monet wartości stu tysięcy funtów. — Toranaga mówił powoli, starannie dobierając każde słowo. — To dar shogunatu jako odszkodowanie, którego domagaliście się od winnego daimyó. Shógunat uważa, że suma jest odpowiednia. — Skrył rozbawienie na widok zdumionych min Tyrera i Poncina. Przekażcie dokładnie, co powiedziałem. Tyrer zaczął tłumaczyć, lecz nie potrafił znaleźć odpowiednich zwrotów i kilkakrotnie korzystał z pomocy Poncina. W sali zapanowała głęboka cisza. — Panie — półgłosem odezwał się Tyrer. — Mój pan pyta, czy ma odpowiedzieć teraz, czy Yoshi-sama mówi dalej? — Dalej. Shógunat przekazuje pieniądze w imieniu Sanjiro z Satsumy. Tylko on jeden ponosi winę, lecz jak już zostało wyjaśnione, nie podlega shógunatowi. Tłumaczcie. Znów się udało. Yoshi zauważył, że obaj przywódcy gai-jinów byli wyraźnie zbici z tropu. Czuł satysfakcję, choć nie zdołał się wyzbyć resztek niepokoju.— Nie możemy zmusić Sanjiro z Satsumy, by dobrowolnie zmienił rozkazy, jakie wydał swym ludziom odnośnie gaijinów, aby przeprosił lub zwrócił nam sumę wydaną na polubowne załatwienie sprawy. Każda próba ingerencji z naszej strony oznacza wojnę,

do której nie jesteśmy przygotowani. Tym razem tłumaczenie potrwało nieco dłużej. Andre pomagał, jak umiał, świadom rosnącego wśród słuchaczy napięcia. — Panie? — Powtórz dokładnie: shógunat chce przyjaźni Igirisu i Furansu, więc zrobił wszystko, co w jego mocy... by nie dopuścić do wojny. — Yoshi wyprostował się na krześle. Był ciekaw, czy dobrze zarzucił przynętę. Jego ostatnie słowa powitało głuche milczenie. Sir William siedział nieporuszony, wydał jedynie ledwo słyszalne chrząknięcie. Seratard skinął głową i spojrzał na Poncina. Rozradowany w głębi duszy sir William czekał, czy Yoshi powie coś więcej. Po chwili zwrócił się do Tyrera: — Phillipie, spytaj gościa, czy zechce coś dodać, czy czas na moją odpowiedź. — Mówi, że na razie skończył. Sir William chrząknął ponownie i — ku skrywanemu utrapieniu Tyrera — zaczął mówić z patosem: — Panie Yoshi, w imieniu rządu Jej Wysokości oraz władz Francji chcę podziękować shógunatowi za wyjaśnienie wynikłego między nami nieporo zumienia. Dziękujemy też osobiście, wyrażając nadzieję, że nasz pobyt na waszej ziemi okaże się szczęśliwy i ze wszech miar korzystny dla pańskiego kraju, dla shogunatu i dla nas wszystkich. Ten gest z pewnością rozpocznie nowy okres w stosunkach między naszymi państwami oraz innymi narodami, których przedstawiciele przybyli do Japonii. Przerwał, by dopuścić do głosu tłumaczy. Andre i Tyrer zaczęli od przeprosin i odwoławszy się do wyrozumiałości Yoshiego, w o wiele prostszych słowach przekazali mu całą wypowiedź. Kiedy skończyli, znów zabrał głos sir William: — Za jego pozwoleniem, chciałbym zrobić niewielką przerwę. Phillipie lub ty, Andre, przeproście go w moim imieniu. Wyjaśnijcie, że muszę wyjść do ustępu. Jestem przeziębiony. Obaj tłumacze pośpiesznie przełożyli jego prośbę. — Oczywiście — natychmiast odparł Yoshi, choć nie uwierzył w słowa Anglika. Sir William wstał. Seratard szybko wymruczał jakieś usprawiedliwienie i

także opuścił salę. Poszli w stronę ustępu, choć żaden nie odczuwał takiej potrzeby. — Na Boga, Henri, zrozumiałeś to samo co ja? — z podnieceniem szeptał sir William. — Powiedział, że możemy się zająć tym Sanjiro. — To całkowite zaprzeczenie dotychczasowej polityki! Zawsze twierdzili, że każda decyzja musi być zatwierdzona przez bakufu i shógunat. — Seratard był równic mocno podekscytowany. Mon Dieu, czyżby nam dawał carte blanche? - Pas ce cretin. —- Sir William bezwiednie przeszedł na francuski. — Skoro możemy otwarcie wystąpić w sprawie Sanjiro, to zyskujemy precedens przeciwko innym daimyo, choćby temu łapserdakowi spod Shimonoseki. O co właściwie chodzi? Głośno wysiąkał nos. — Musi w tym być jakiś haczyk. Nie mam pojęcia. Trudno to będzie odkryć, mon brave. Zadziwiające, że Yoshi przyszedł z tak małą obstawą, jakby świadomie oddawał się w nasze ręce. Przecież się chyba domyślał, że możemy zatrzymać go jako zakładnika do czasu ukarania Sanjiro? Właśnie. Święty Boże, co za ogromny postęp! Niewiarygodne, że tak od razu przeszedł do sedna sprawy, bez żadnych zbędnych pierdzeń. Nie przypuszczałem, że dożyję takiej chwili. Tylko... dlaczego? Coś tu śmierdzi. — Tak. Merde, szkoda, że to nie on jest tairó, prawda? Ha! O tym samym pomyślałem, stary, tylko trochę wcześniej od ciebie, mruknął w duchu sir William. Krok tu, krok tam, i tak jak w Indiach, będziemy na czele wyścigu. Rozpiął rozporek i beznamiętnie obserwując strugę moczu, przestał słuchać gadaniny Seratarda. Myślał, co jeszcze może osiągnąć, jak mocno przycisnąć Yoshiego i jak pozyskać przychylność Ketterera bez zgody Admiralicji lub , Foreign Office. Szlag by trafił tego slużbistę! I szlag by trafił Palmerstona. Dlaczego do tej pory nic udzielił mi zgody, by siłą wprowadzić tu cywilizowane prawa? A może udzielił? Zaszyfrowaną wiadomość przetelegrafowano z Londynu do Basry i teraz pewnie tkwi gdzieś w dyplomatycznym sejfie statku pocztowego. Strząsnął ostatnie krople moczu i jak niemal zawsze przypomniało mu się stare powiedzenie, krążące wśród uczniów Eton: „Jeśli strzepujesz więcej niż trzy razy, to znaczy, że się nim

bawisz". Odsunął się, by ustąpić miejsca Seratardowi. Francuz, napięciem i rozmiarami, przypominał kuca. Ciekawe. To pewnie od wina, uznał sir William i wrócił do sali. Reszta spotkania upłynęła w przyjaznym nastroju. Sir William, entuzjastycznie wspomagany przez Seratarda, przemawiał ze swadą, lecz ani na chwilę nie zapominał o dyplomatycznej ostrożności. — Jeśli dojdzie do sytuacji wymuszającej użycie siły wobec kogoś takiego jak pan Sanjiro. co mogłoby wiązać się z wprowadzeniem zbrojnych oddziałów do jego stolicy, to musimy podkreślić, że byłby to niezwykle nieszczęśliwy zbieg okoliczności, choć w pełni usprawiedliwiony przez zbrodnię popełnioną na przedstawicielach innego narodu. Jest oczywiste, że fakt zabójstwa wywoła gwałtowny protest ze strony Edo, podobnie jak oczywiste są formalne prze prosiny w razie nieprzewidzianej akcji... Nic nie mówiono wprost, nikt nic chciał przyznać, że w gruncie rzeczy dyskutowano o domniemanym najeździe na Satsumę. Nic nic zostało zapisane. Protokół dotyczący tak szczególnego przypadku jak podjecie szeroko zakrojonej operacji militarnej musiał zostać odpowiednio spreparowany. Tyrera i Poucina nieźle bolały głowy. W duchu klęli swych panów za niepotrzebną elokwencję, gdyż nawet najlepsze tłumaczenie nie oddawało wszystkich aluzji i dwuznaczności. Yoshi był uszczęśliwiony. Bez zbytniego wysiłku pokonał pierwszą przeszkodę i mógł zapomnieć o Sanjiro. — Myślę, że doszliśmy do pełnego porozumienia w tej sprawie i możemy pomówić o innych zagadnieniach. - Oczywiście. Sir William odchylił się na krześle. Z napięciem czekał na dalsze słowa gościa. Yoshi głęboko zaczerpnął tchu i przypuścił kolejny atak: — Przetłumaczcie, co powiem, zdanie w zdanie. W razie potrzeby możecie udzielić dodatkowych wyjaśnień. Powiedzcie także, że od tej chwili nasza rozmowa musi być objęta tajemnicą państwową. — Zauważył puste spojrzenie Tyrera i spytał: — Rozumiesz termin „tajemnica państwowa"? Phillip przez chwilę naradzał się z Poncinem, po czym odrzekł: - Tak, panie. — Dobrze, więc tłumacz: czy wszyscy przyjmują moją propozycję? Jak się powiedziało „a", trzeba powiedzieć „b", pomyślał sir William.

- Zgoda - jak echo powtórzył Seratard. — Jestem gotów, panie. — Tyrer otarł czoło. Yoshi jeszcze staranniej dobierał słowa: — Chcę zmodernizować shogunat i bakufu. Tłumacz. Żeby to zrobić, potrzebuję wiedzy. Tłumacz. Igirisu i Furansu sa najpotężniejszymi krajami zewnętrznego świata. Tłumacz. Chcę, byście nakreślili różne plany, pomagające shogunatowi stworzyć nowoczesną flotę, przemysł stoczniowy i armię. Tłumacz. Admirał Ketterer podskoczył jak dźgnięty. Cicho! — kącikiem ust mruknął pod jego adresem sir William. - Ani słowa! A także nowy system bankowy i doświadczalne fabryki. Jeden kraj nie może zrobić wszystkiego. Jesteście bogaci, a shogunat biedny. Gdy plany zostaną przyjęte, zgodzę się na rozsądną cenę. Zapłacimy węglem, srebrem, złotem i wieloletnią dzierżawą bezpiecznych portów. Jeśli to was interesuje, chciałbym w ciągu trzydziestu dni dostać wstępną odpowiedź. Jeżeli zabrzmi „tak", chciałbym wiedzieć, czy starczy jednego roku na opracowanie planu zatwierdzonego przez waszych władców? Niełatwo było Yoshiemu zachować pozory szczerości. Zastanawiał się, co powiedzieliby cudzoziemcy wiedząc, że nie ma żadnych uprawnień do złożenia podobnej oferty. Chciał po prostu odsunąć na-rok niebezpieczeństwo wojny i skupić się wyłącznie na sprawach wewnętrznych, zwłaszcza na opozycji wobec shógunatu i walce z osobistymi wrogami, Ogamą z Chóshu i Yodą z Tosy. Sanjiro przestał być groźny. A jednocześnie było to jak skok w nieznaną przyszłość; czul zarazem strach i niezrozumiałe podniecenie. Wszystko, co dotąd słyszał o wynalazkach gai-jinów od Inejina i od niczego nie podejrzewającego Ryoshiego, bladło w porównaniu z imponującym i groźnym okrętem flagowym Igirisu. Z niechęcią musiał ustąpić przed rzeczywistością i przyznać, że Kraina Bogów dla własnego bezpieczeństwa powinna ulec daleko idącym przeobrażeniom. Żeby to zrobić, należało paktować z gai-jinami. Czul wobec nich pogardę, nienawiść i nieufność, lecz wiedział, ze są dostatecznie silni, by zniszczyć Nippon lub wepchnąć go na powrót w

otchłań wojny domowej, szalejącej niegdyś całymi wiekami, nim shógun Toranaga złagodził zasady samurąjskiego kodeksu busbidó. Patrzył, jak dwaj przywódcy gai-jinów naradzali się między sobą. Wódz Igirisu powiedział coś do młodego tłumacza, Tairy, i ten odezwał się swą chropawą, lecz zrozumiałą japońszczyzną; — Mój pan dziękuje ci, panie... za... za... załfanie. Potrzeba sto dwadzieścia dni przesłanie wiadomości do królewskiego parlamentu i króla Furansu i… uzyskanie... uzyskanie z powrotem odpowiedzi. Obaj wodzowie pewni, że odpowiedź jest „tak". Sto dwadzieścia dni. Więcej, niż. oczekiwał. — Dobrze — odparł posępnie, choć w głębi serca poczuł dużą ulgę. Teraz deser, pomyślał, gdy spostrzegł, że cudzoziemcy zamierzają zakończyć naradę. Oko za oko, śmierć za śmierć. — Ostatnia sprawa. Moim zdaniem William-sama nawet nie podejrzewa, że ukrywający się tu człowiek, zwany Nakamą, jest renegatem, roninem i buntownikiem. Naprawdę nazywa się Hiraga. choć czasem przybiera imię Otami. Chcę, by go wydano. Jest poszukiwany za morderstwo. W tej samej chwili, po drugiej stronie zatoki, w należącej do Yokohamy Yoshiwarze, Katsumata mówił do Hiragi: Wiesz już, w jaki sposób można rozzłościć gai-jinów? Jak na dobre poróżnić ich z shogunatem? Siedzieli naprzeciw siebie w pawilonie ukrytym w ogrodzie „Domu Trzech Karpi". — Najłatwiej poprzez spalenie któregoś z kościołów — odparł Hiraga. Trzymał swój gniew na wodzy, gdyż wiedział, jak spostrzegawczy jest jego rozmówca. Katsumata przybył dopiero przed chwilą, przyprowadzony z wioski przez zaspanego sługę. Dom był pusty, jeśli nie liczyć paru pomocnic, zajętych w kuchni pilnowaniem ognia i sprzątaniem; Raiko i jej dziewczęta wciąż spały, tylko kilka z nich zwykło wstawać przed południem. — Oszaleją ze złości — ciągnął Hiraga — lecz przedtem muszę ci powiedzieć o moim odkryciu... - Przyjdzie czas i na to. Najpierw plan. Kościół, mówisz? Ciekawy

pomysł. — Twarz Katsumaty była chłodna i twarda. Pozbył się już przebrania, które nosił w wiosce. Teraz wyglądał jak bonza, mnich buddyjski, gładko ogolony z wyjątkiem wąsów. Skołtuniona czupryna okazała się jedynie peruką. Wzorem mnichów miał krótko przystrzyżone włosy i nosił pomarańczową szatę, sandały i różaniec. Długi miecz, zwisający zwykle na plecach, spoczywał na futonie. Herb mon, powtórzony pięciokrotnie na plecach i rękawach szaty, świadczył, że jego właściciel jest członkiem zakonu wojowników. Mnisi-wojownicy wywodzili się z samurajów, którzy postanowili porzucić dotychczasowe życie i głosić chwałę Buddy. Taka przemiana trwała całe życic albo tylko czas jakiś, a dawny samuraj wędrował po kraju, sam lub z podobnymi sobie druhami, gotów pomagać biednym, zabijać bandytów i złodziei, i chronić biedaków przed bogaczami oraz bogaczy przed biedakami. Bywało, że bronił jakiegoś klasztoru. Bakufu i większość daimyó tolerowała takie postępowanie, jak długo nie stało ono w jaskrawej sprzeczności z obowiązującym prawem. Katsumata o zmierzchu aroganckim krokiem minął zagrodę. Fałszywe dokumenty miał w najlepszym porządku. Przybył późno, bez zapowiedzi i zaraz stanął kwaterą w najlepszym pawilonie oferowanym przez Raiko. W przeciwieństwie do innych shishi, wśród których zresztą wyróżniał się pod wieloma względami, pochodził z bogatej rodziny i nosił przy sobie zapas złotych obanów. — Kościół — powtórzył z zadumą. — Nie pomyślałem o tym. Możemy zostawić wiadomość, że podpalenia dokonano na rozkaz Yoshiego, tairó Anjo i roju, którzy chcieli w ten sposób skłonić cudzoziemców do opuszczenia naszych wybrzeży. Przede wszystkim trzeba się zemścić na Yoshim. — Gniewnym ruchem otarł pianę z kącików ust. To nasz największy wróg. Ktoś musi go w końcu zgładzić, zabił zbyt wielu naszych w Kioto, niektórych sam zastrzelił. Chętnie go wciągnę w pułapkę. Ale o tym później. Spłonie kościół… - Dobrze. Hiraga wiercił się niespokojnie. Katsumata wydawał mu się jakiś dziwny, odmieniony. Niecierpliwił się, zachowywał niczym daimyó wydający polecenia podrzędnemu goshi. Jestem przywódcą shishi z Choshu, z narastającym zdenerwowaniem myślał Hiraga. Nie uczniakiem

podległym mistrzowi z Satsumy, nawet jeśli ów sensei cieszy się zasłużoną sławą. — Po pożarze Yokohama będzie przypominać siedlisko szerszeni, a ja będę zmuszony uciekać. Nie powinienem, gdyż mam tu jeszcze wiele do zrobienia w naszej sprawie. Sytuacja jest dość delikatna, sensei. Zgadzam się. że potrzebujemy planu. Na przykład, dokąd mamy uchodzić w razie potrzeby? — Do Edo. — Katsumata popatrzył na niego. Co ważniejsze, sonno-joi czy bezpieczne schronienie wśród wrogów? — Sonno-joi — bez namysłu odparł Hiraga, ponieważ rzeczywiście w to wierzył. - Lecz musimy wiedzieć 0 wiele więcej. „Staraj się dobrze poznać . nieprzyjaciół..." Nie trzeba nam cytatów, lecz działań. Przegrywamy walkę. Zwycięża Yoshi. Mamy przed sobą tylko jedno rozwiązanie: skłócić gai-jinów z bakufu i z shogunatem. To najlepiej pomoże sprawie sonno-joi i doprowadzi do przełomu. Potrzebujemy sukcesu, by odzyskać honor i pełne poparcie. Zastępy wojowników znów staną pod naszym sztandarem, a rozbite oddziały shishi przegrupują się tu i w Kioto. Ściągnę posiłki z Satsumy i Chóshu, aby raz jeszcze zaatakować wrota pałacu i uwolnić cesarza. Wygramy, gdyż Ogama, Yoshi i cały cuchnący shogunat zajmą się podstępnymi gai-jinami. Gdy zdobędziemy wrota, sonno-jói stanie się faktem zakończył z niezachwianą pewnością. — Co zrobią podburzeni gai-jinowie, sensei? - Zbombardują Edo, na co shogunat odpowie atakiem na Yokohamę. Nie będzie zwycięzców. — Lecz wszyscy daimyó staną po stronie shogunatu, gdy cudzoziemcy powrócą z większą siłą. — Nie wrócą przed czwartym lub piątym miesiącem. Wcześniej zdobędziemy wrota, a cesarz, zgodnie z naszym podszeptem, z zadowoleniem wyda gai-jinom winowajców: Yoshiego lub da im jego głowę, Nobusadę, Anjo i wszystkich pozostałych, na których będą mogli wywrzeć zemstę. Za naszą radą Syn Niebios zezwoli cudzoziemcom na prowadzenie handlu, lecz tylko przez Deshimę i w porcie Nagasaki, zgodnie z wielowiekową tradycją. Dzięki temu unikniemy nowej wojny

— stwierdził Katsumata. Tak się stanie. Wpierw kościół... A co z tym okrętem? — Co... z czym? — spytał zaskoczony Hiraga. W głowie kłębiło mu się od argumentów całkowicie obalających założenia Kalsumaiy. Najlepiej byłoby go wysłać na miesiąc lub dwa do Edo, pomyślał. Zbyt wiele spraw wiąże mnie z Tairą. sir Wirramem, Jamim i shoyą, by teraz się wycofać. Zdążymy podpalić kościół później, kiedy zyskamy bezpieczną drogę uciecz... — Zatopienie okrętu przyprawiłoby ich a jeszcze większą wściekłość, prawda? -— Jak... — Hiraga zamrugał oczami — jak nic innego. — Podpalimy kościół, aby odwrócić ich uwagę od zatoki, a potem zatopimy okręt. Ten największy. Hiraga z osłupieniem patrzył, jak Katsumata rozplątuje sznury worka. Wewnątrz leżały cztery metalowe rury oplecione drutem. I lonty. — Zawierają ładunek wybuchowy. Proch armatni. Jedna, zaopatrzona w lont i wrzucona przez luk kotwiczny lub działowy albo uczepiona do burty, może rozsadzić cały bok statku. Przy dwóch pójdzie na dno. Hiraga siedział jak urzeczony. Zapomniał o wszystkim. Sięgnął po rurę. W jego ręku zdawała się pulsować własnym życiem. Na końcu miała maleńki otwór na lont i nagle posłyszał ciche skwierczenie i ujrzał siebie rzucającego śmiercionośny ładunek do wnętrza okrętu, a potem wracającego cicho do skrytej we mgle łodzi. Plusk wioseł oddalających go na bezpieczną odległość, huk wybuchu, jeden, drugi, trzeci, gdyż pierwsza eksplozja wywoła następne, i wielki okręt powoli znika pod wodą. Znika, jak jego plany i marzenia. — Nadzwyczajny pomysł — powiedział, chory z przejęcia. Musimy wybrać odpowiednią fazę księżyca, gdy morze zapewni nam ochronę. Najlepiej wiosną lub wczesnym latem. Potem nie będę mógł tu zostać... a miałbym ci, jeszcze wiele do powiedzenia! — Chciał krzyknąć, że już całkiem dobrze rozumie po angielsku, lecz w porę ugryzł się w język. — Za kilka tygodni zakończę misję. Wówczas zniszczymy kościół i okręt. — Najlepiej, jeśli zrobimy to jutro. — Niemożliwe! Katsumata popatrzył na niego z chłodnym rozbawieniem. Szkoda, że Ori

zginął, a Hiraga został wśród żywych. Ori był lepszy do takiej roboty. Nic dziwnego, pochodził z Satsumy, nie z Chóshu. — Ile razy mam ci powtarzać, że zaskoczenie jest najlepszą bronią shishi? Zaskoczenie i szybkość działania. Gdzie Akimoto? — W wiosce. Doszedłem do wniosku, że nic należy go tu sprowadzać. — Nie potrafił uporządkować myśli. Od czasu powrotu nie zwierzał się kuzynowi. Wspomniał jedynie o śmierci Sumomo i zdradzie Koiko. Ani przez chwilę nie wierzył, że było to dziełem przypadku. Katsumata planował wszystko z zimną krwią, zupełnie nie biorąc pod uwagę zamierzeń ani uczuć swych zwolenników. Tak jak teraz, — Jutro nic damy rady. Za wcześnie. Uważam raczej... — Do podpalenia kościoła starczy jeden człowiek. Akimoto. Potrzebujemy tratwy lub niewielkiej łodzi rybackiej. Potrafisz ją zdobyć? — Chyba tak — machinalnie odparł Hiraga, otumaniony tysiącem pytań i obaw. — Spróbuję ukraść. Sensei, chciałbym... — Nie myślisz rozsądnie. Rybak zawsze chowa wiosła, gdy nie używa łodzi. Kradzież nic nie da. Spróbuj coś kupić. — Katsumata położył na stole jedwabną sakiewkę. — Hiraga. skup się! — powiedział twardo. — Tak cię zmiękczyło życie wśród gai-jinów, że zapomniałeś o przysiędze i sonn—joi. Pomyśl, plan jest dobry i trudno o sposobniejszą chwilę. Kupisz łódź? — Tak, tak. Ale... ale... Sensei, dokąd potem pójdziemy? - Odwrót będzie dziecinnie łatwy. My trzej, ty, ja i Takeda. zatopimy okręt. Polem wylądujemy łódką w pobliżu Edo i znikniemy w mieście. — A co z tym, który podpali kościół? — Ucieknie piechotą. — Potrzebujemy więcej shishi, by tego dokonać. To poważne przedsięwzięcie. Okolica aż roi się od wrogów. — Czterech wystarczy. Łatwiej będzie uciekać. Poprowadzę atak na okręt. a jeśli będzie porywisty wiatr, być może od płonącego kościoła zajmie się cała Yokohama. Dar niebios. Dziś w nocy sprowadź Akimoto i porozmawiamy o szczegółach. — Ale... gdzie Takeda? - Zostawiłem go w wiosce. Przyjdzie po południu. A z tobą. spotkam się

o zmierzchu. — Katsumata krótkim skinieniem głowy dal znać, że rozmowa skończona. Zmieszany Hiraga odpowiedział ukłonem. Zbyt długo podziwiał tego człowieka, ukochanego mistrza, utalentowanego szermierza i stratega, by teraz mu się przeciwstawić. Wyszedł z pawilonu i noga za nogą powlókł się przez most do Osiedla, minął ulicę, skręcił w poprzeczną aleję, po czym zawrócił. Nie patrzył, dokąd idzie. Nie potrafił odpędzić czarnych myśli. Wszystkie jego marzenia legły w gruzach, gdyż pewien wyrzutek z Satsumy postanowił przyśpieszyć bieg wydarzeń. W jednym ma rację, lamentował w duchu Hiraga. Spalenie kościoła i zatopienie okrętu doprowadzi gai-jinów do wściekłości. Flota popłynie w stronę Edo. Edo legnie w gruzach. W odwecie zostanie zniszczona Yokohama, Za kilka miesięcy flota wróci, wioząc ze sobą całą armię. Shishi nie zdobędą pałacu i cały Nippon stanie pod bronią. Gai-jinom nie sprawi to żadnej różnicy. W taki czy inny sposób zmuszą nas do otwarcia granic. Już dawno podjęli taką decyzję. I będą mieli bazę w Yokohatme i w innych miejscach, ponieważ dysponują dostateczną siłą, by zniszczyć nasze wybrzeża i zablokować porty, nawet na zawsze, jeśli lego zechcą. I Boski Wiatr nam nic pomoże. — Sie masz, kolego, dokąd idziesz? — Och... — Stał przed budynkiem przedstawicielstwa. — Dzień dobry, panie wartowniku. Idę Taira-sama. - Nikogo nie ma — ziewnął strażnik. — Są w Kanagawie. Znaczy, pan Tyrer i szef. — Oooo... — Hiraga skierował spojrzenie na zatokę. Niewiele mógł dostrzec przy ostrej zimowej pogodzie. Z trudem rozróżniał zarysy Kanagawy. Rozpoznał za to fregatę „Pearl" upiornie sunącą pod wiatr wzdłuż wybrzeża. W dali kołysał się na kotwicy okręt flagowy zbrojny w czterdzieści sześć-dziesięciofuntówek. — Wrócę później — zamruczał. Smutno poczłapał z powrotem do wioski. Chciał kupić łódkę. Nie mógł myśleć tylko o sobie, skoro był shishi. Wczesnym popołudniem sir William i Seratard znaleźli się w kajucie HMS „Peari", by wznieść toast za powodzenie negocjacji.

— Hcnri, stary, zrobiliśmy niewiarygodny krok naprzód - jowialnie stwierdził sir William. Uniósł butelkę i zerknął na nalepkę. — Niezłe, jak na rocznik czterdzieści osiem. Posiłek też niczego. Na stole stały resztki potraw przygotowanych przez francuskiego kucharza: zimny pasztet z gołębi, ciasto, okruchy bułki i kilka plasterków sera brie, przywiezionego ostatnim frachtowcem z Szanghaju. — Wciąż nie mogę uwierzyć, że Yoshi zaproponował nam to, co zaproponował. — Ja także. Niewiarygodne to najwłaściwsze słowo. My zajmiemy się flotą, wy armią, my bankami i kontrolą celną... — Marzyciel! — ze śmiechem przerwał sir William. — Nie będziemy się spierać o podział przywilejów. Zrobią to za nas w Londynie i w Paryżu. — Beknął z ukontentowaniem. — Wszystko sprowadza się do tego, ile naprawdę trzeba wyłożyć na kredyty, na zakup statków, fabryk czy czegokolwiek... To kupa forsy, choć Japonce twierdzą, że mają czym płacić. — Są przecież zwyczajowe zabezpieczenia, klauzule i tak dalej... — Obaj wybuchnęli śmiechem. Starczy aż nadto dla obu naszych krajów — powiedział sir William, choć nie do końca był o tym przekonany. — Zrób mi przysługę, Henri. Nie próbuj przeciągać na swoją stronę admirała. I tak sprawia doić kłopotów. Dobrze, chociaż... nieważne. Co z Nakamą? Dziwne, że dotąd cię nie zgładził, jesteś przecież ich wrogiem numer jeden. Co cię opętało, żeby się tak narażać? — Nic miał broni, a poza tym pomagał Phillipowi w nauce japońskiego — odparł sir William, tylko cztery osoby, Tyrer, McFay, Babcott i on sam, wiedziały, że Hiraga potrafi mówić po angielsku. Nie widział konieczności, by ujawniać tę tajemnicę. — Stale go obserwowaliśmy — dodał pewnym tonem, lecz zadrżał w duchu na myśl, że był tak blisko śmierci. — Co z nim zrobisz? — To, co powiedziałem Yoshiemu. Ze zgrozą wysłuchali oświadczenia Yoshiego, że Nakama, prócz innych przestępstw, dopuścił się zbrodni na dostojniku z Rady Starszych, Utamim.

Sir William spiesznie powiedział do przejętego Tyrera: Phillipie, wyjaśnij naszemu gościowi, że zaraz po powrocie do Yokohamy podejmę oficjalne śledztwo w tej sprawie. Jeśli oskarżenie jest prawdziwe, wydamy mordercę władzom. Phillipie! Tyrer siedział bez ruchu, oniemiały ze zdumienia. Andre pierwszy odzyskał panowanie nad sobą, rzucił kilka słów po japońsku i drgnął, gdy Yoshi warknął coś gniewnie. — On... to znaczy... pan Yoshi pyta: wątpicie w moje słowa? — Powiedz, że w żadnym wypadku. — Sir William starał się mówić spokojnie, gdyż zauważył gniewny błysk w oczach Japończyka. Powiedz: niestety, wy macic swoje prawa i zasady, które na przykład nie pozwalają wam zmusić daimyo Sanjiro do posłuszeństwa, a ja muszę przestrzegać praw mojego kraju, które jak głoszą Traktaty, są obowiązujące w okręgu Yokohama. Mówi: ach, tak, Traktaty. W ramach nowej przyjaźni może pozwolić. byśmy przejęli obowiązek aresztowania... zabójcy. Jutro przyśle ludzi do . nadzoru. A jeśli chodzi o Traktaty, sir, to mówi dokładnie... źe konieczne są pewne zmiany, o których możemy porozmawiać za dwadzieścia dni. — Przepraszam, sir Williamie — cicho wtrącił Tyrer. — Chodzi o Nakamę. Czy mogę zaproponować... - Nie możesz, Phillipie. Andre, powtórz mu słowo w słowo: jesteśmy w każdej chwili gotowi do rozmów o sprawach dotyczących naszych wzajemnych stosunków. To dla nas prawdziwy zaszczyt ostrożnie zakończył sir William. Odetchnął z ulgą słysząc odpowiedz Yoshicgo: - Pan Yoshi dziękuje i mówi, że spotkamy się za dwadzieścia dni, jeśli nie wcześniej. Teraz zabierze doktora Babcotta do Edo. Nastąpiła seria ukłonów i grzeczności, po czym Yoshi opuścił salę. — Williamie, podziwiam zręczność, z jaką uniknąłeś pułapki — odezwał się Seratard. — Ten szelma jest dobrym graczem. Gratulacje. — Jeśli chodzi o flotę... — gorączkował się admirał. — Najpierw musimy wyprawić Babcotta i Tyrera — przerwał mu sir William. — Chodź, Phillipie! ~- Gdy znaleźli się na korytarzu, syknął: — Co, u diabła, się.z tobą dzieje?! — Nic takiego, sir.

— Więc czemu zwiesiłeś noś na kwintę? Dlaczego zapomniałeś o roli tłumacza i próbowałeś podsuwać mi jakieś propozycje? — Przepraszam, sir, lecz w związku z Nakamą... — Wiem, że o niego chodzi, na miłość boską! Niemal nie zarzygałeś siołu konferencyjnego! Myślisz, że nasz cwany gość niczego nie zauważył? Masz bez zmrużenia oka tłumaczyć tylko to, co zostało powiedziane! Już drugi raz zwracam ci uwagę! — Przepraszam, sir, lecz Nakama jest na tyle ważny... —- Hiraga! A może w tej chwili używa jeszcze innego nazwiska? Jezu Chryste, przecież oskarżają go o morderstwo. Zgoda, jest dla nas prawdziwą kopalnią wiadomości, lecz na Boga Wszechmogącego, przecież to łotr wyjęty, spod prawa! Mieliśmy dość szczęścia, że nas nie powyrzynał we śnie, skoro mu dałeś swobodny wstęp do poselstwa! — Co pan zamierza, sir? - Do diabła, przecież już powiedziałem. Jeśli śledztwo wykaże prawdziwość ciążących na nim zarzutów, z pełnymi honorami oddam go Japońcom. — Nie możemy go potraktować jako uchodźcę politycznego? Na miłość boską! Zupełnie postradałeś zmysły?! Skoro domagamy się wysokiego Zadośćuczynienia oraz aresztowania osób odpowiedzialnych za śmierć naszych ziomków, to jak możemy odmówić wydania przestępcy, który przypuszczalnie zabił urzędującego członka rządu? Yoshi obiecał mu uczciwy proces. — Jedyne, co pewne, to że go spotka śmierć. — Zasłużył na nią, jeśli jest winien. — Sir William próbował pohamować gniew, gdyż doceniał przyjaźń łączącą Tyrera z Japończykiem. — Phillipie, ani przez chwilę nie wątpię w jego wartość, lecz musimy postępować rozsądnie. Najpierw z nim porozmawiam. Ostrzegałem go na początku, że będzie musiał odejść, jeśli zajdzie taka potrzeba. Teraz zapomnij o Nakamie i dowiedz się, czego zdołasz, o pacjencie Babcotta. Przy odrobinie szczęścia może się okazać, że to tairó. Wyszli na dziedziniec, gdzie Yoshi dosiadał właśnie wierzchowca. Babcott czekał przy koniu pożyczonym mu przez Palłidara; drugi był przeznaczony dla Tyrera. Straż honorowa stanęła na baczność. Yoshi rozkazał tragarzom odejść od pakunków, a potem wezwał tłumacza. Tyrer wysłuchał go, skłonił

się i wrócił do sir Williama. — Mówi, że może pan... eeee... w wolnym czasie przeliczyć pieniądze. Pokwitowanie proszę przesłać jutro. Ten człowiek — wskazał na Abe — przybędzie jutro po Nakamę. — Podziękuj i powiedz, że wszystko odbędzie się zgodnie z jego życzeniem. Tyrer spełnił polecenie. Yoshi machnął dłonią w stronę swych gwardzistów. Ikimasho! Ruszyli, za nimi giermek i tragarze. - Jesteś gotowy, George? — Tak. Dziękuję, sir Williamie. — Zatem w drogę. Phillipie, dobrze się dziś spisałeś. Jeszcze parę podobnych zebrań i dam ci rekomendację na pełnoprawnego tłumacza. — Dziękuję, sir. Mogę być przy pańskiej rozmowie z Nakamą? — Jak, u diabła, chcesz to zrobić, skoro jedziesz z doktorem do Edo? — Sir William wyraźnie stracił cierpliwość. — Myśl trochę! George, daj mu coś na przeczyszczenie, bo biedaczysko postradał rozum! — Prawdę mówiąc, nie potrzebujecie, Phillipie — odezwał się Babcott. — Pomyślałem tylko, że spotkanie z tym nieznanym dostojnikiem może być dla ciebie korzystne. Miałeś rację — stwierdził sir. William. — To ważniejsze niż jakiś Nakama czy Hiraga. Zrozumiałeś w końcu, Phillipie? — Tak, sir. Przepraszam, sir. Babcott pochylił się lekko. — Byłoby dobrze zatrzymać Nakamę, póki nie wrócimy. Na wszelki wy padek. Sir William spojrzał na niego. Nagle pomyślał, że „konsultacja medyczna" może się okazać czymś innym. — Sądzisz, że zechcą cię zatrzymać? Was obu? Jako zakładników? — Strasznie mu pilno dostać Nakamę. Trochę sprytu nie zaszkodzi — Babcott wzruszył ramionami. — Jutro oczekuję waszego powrotu. — Sir William zmarszczył brwi. Stal na dziedzińcu, póki nie zniknęli mu z oczu, po czym wrócił do sali narad. — Bujdy! Same bujdy! — nie wytrzymał admirał. — Zbudować im flotę? Poszaleliście! — Decyzja nie zależy od nas, drogi admirale — spokojnie stwierdził sir

William. — To sprawa Parlamentu. — Lub raczej cesarza Napoleona — ostro wtrącił Seratard. — Wątpię, szanowny panic — zaperzył się Ketterer, aż poczerwieniały mu twarz i szyja. — Flota Królewska sprawuje pełną kontrolę nad rozwojem żeglugi i każda próba zmiany tej sytuacji przez Francję na wodach Imperium spotka się z natychmiastową odpowiedzią... — Święte słowa — huknął głośno sir William, nim Seratard, równie czerwony jak admirał, zdążył zaprotestować. Poza tym, musimy się liczyć z opinią polityków z Londynu i z Paryża! — Polityków?! — Policzki Ketterera dygotały jak w febrze. — Oddacie żółtkom tuzin naszych najlepszych okrętów wojennych, kiedy widzicie, czego potrafią dokonać raptem dwoma mieczami? Ja się na to nie zgadzam! — Ja także — łagodnie powiedział sir William. — I wspomnę o tym w sprawozdaniu. — Co?! — Ma pan zupełną rację. Rozwiązanie tak istotnego zagadnienia leży wyłącznie w gestii Admiralicji, udział naszego Ministerstwa Spraw Zagranicznych powinien być niewielki. Podobną zasadę należałoby przyjąć w Paryżu, my zaś nie możemy zrobić nic więcej poza powiadomieniem zwierzchników. To dotyczy także pana. Możemy tylko dziękować Bogu, że władze Japonii zaakceptowały fakt, iż na własną rękę próbujemy dochodzić sprawiedliwości wobec morderców. A może się mylę? — Jeśli mowa o proponowanej uprzednio zwariowanej akcji odwetowej, tu, tam łub gdziekolwiek indziej, to przypominam, że do tej pory nie uzyskała zgody Admiralicji, a tym samym mojej. Powinniśmy wrócić na pokład „Pearl", nim zacznie padać... Sir William westchnął i wyjrzał przez bułaj. Deszcz ustal i powierzchnia morza była całkiem spokojna, lecz myśli starego polityka kłębiły się niczym gradowe chmury. Dostał żądane odszkodowanie i tym samym zniknęła konieczność zniszczenia Edo. Yoshi mógł stać się kluczem do modernizacji Japonii. Stworzymy szczęśliwe miejsce, myślał. Szczęśliwe dla nich i dla nas, dla wszystkich w wielkiej rodzinie narodów świata. Lepiej, gdy zrobią to

Brytyjczycy niż Francuzi, choć znacznie nas przewyższają w sprawach kuchni oraz miłości i mają lepsze wino. Taaak... Jeśli chodzi o miłość, nie mamy zbyt wiele do zaoferowania Japończykom, W tej dziedzinie są prawdziwymi mistrzami. Szkoda, że nie możemy przejąć pewnych tutejszych zwyczajów, lecz królowa nigdy na to nie zezwoli. Wstyd, ale cóż zrobić. Takie jest życie. Powinniśmy się cieszyć, że tu mieszkamy. Teraz, zanim ów kraj nie zostanie ucywilizowany. — Chodźmy na powietrze, Henri. Z przyjemnością wyszedł na pokład. Ostry wiatr był mocno przesycony słonym zapachem morza, a fregata, pod żaglem, gładko cięła talię wody. Marlowe stal na mostku; pozostali oficerowie i marynarze krzątali się po pokładzie, boleśnie świadomi obecności admirała, który siedział na krześle okutany płaszczem. — Na miłość boską, Marlowe, ustaw okręt bardziej do wiatru. — Aye aye, panie admirale. Sir William nie znał się na żeglarstwie, lecz uznał ten rozkaz za przesadnie pedantyczny i niepotrzebny. Cholerny służbista! Z drugiej strony, nie można mu się dziwić, że szuka asekuracji. Nikt nic lubi na próżno nadstawiać karku. Zacisnął dłoń na relingu, a fregata weszła na nowy kurs. Uwielbiał morze, zwłaszcza gdy stał na pokładzie brytyjskiego okrętu wojennego i z dumą myślał o flocie Imperium władającej wodami swata. Ketterer całkiem słusznie nie chciał dopuścić do rozbudowy japońskiej marynarki. I Utk mamy dość kłopotów z Francuzami, Amerykanami i Prusakami. Spojrzał w stronę rufy. Z tyłu, za horyzontem leżało Edo. Edo i Yoshi. Wieczny kłopot, bez względu na obietnicę świetlanej przyszłości. Przed dziobem fregaty majaczyła Yokohama. Jeszcze jedno utrapienie. Nieważne, czas myśleć o kolacji z Angelique... Cieszę się, że została, choć w dalszym ciągu nie wiem dlaczego. Chciała jeszcze mocniej rozgniewać Tess Struan? Wciąż nie mogę przywyknąć, że jest sama. Biedaczysko Malcolm miał doprawdy parszywe szczęście. Odszedł, a my zostaliśmy wśród żywych. Dżos. Kto teraz będzie tai-panem? Ostatni ze Struanów, Duncan, to zaledwie dziesięciolatek. Tess musi mocno przeżywać kolejną tragedię, choć podejrzewam, że szybko wróci do siebie. Zawsze ją podziwiałem za hart ducha, Z jakim znosiła wybryki Culuma i Brocków, nie wspominając o

Dirku Struanie. Zrobiłem dla niej wszystko, co mogłem. I dla Malcolma — żywego i zmarłego. I dla Angelique. Trudno przyjdzie wypełnić pustkę po jej odjeździe. Mam cichą nadzieję, że zdoła odzyskać utraconą młodość... Przecież stanęła dopiero u progu życia i nie może iść przez nie pogrążona w smutku, nawet jeśli nie nosi dziecka Malcolma. Głośny rozkaz z mostka wyrwał go z zamyślenia, lecz nie chodziło o nic ważnego. Ot, postawiono kilka dodatkowych żagli. Płótna zatrzepotały na wietrze, fregata nabrała prędkości. Za godzinę powinni dotrzeć na cumowisko. Do zachodu zostały dobre dwie godziny. Będzie dość czasu przed kolacją, by porozmawiać z Nakamą. Zapadał zmierzch, blask słońca niknął za kocem chmur, jakby żałując utraty dnia. — Biorę tę łódź — oznajmił Hiraga grupie rybaków. — Nie potrzeba mi sieci, starczą wiosła i żagiel. Stali na plaży opodal Miasta Pijaków. Bez zbędnych ceregieli zapłacił właścicielowi łodzi żądaną cenę. Duma nic pozwalała mu się targować, choć wiedział od Makfeya, że bez wątpienia został oszukany i że rybacy będą pokładać się ze śmiechu, gdy tylko zniknie im z oczu. Uchodził za dziwaka, gdyż nosił ubranie gai-jina i nie miał mieczy. Chciał wrzasnąć, zwymyślać ich za brak manier i zmusić, by poczołgali się po piachu, błagając go o wzięcie łodzi za darmo. Zwyciężył rozsądek: zrobiłeś, co miałeś zrobić, łódź jest twoja, jutro umrzesz z honorem za sprawę xonno-joit a każdy z tych wszarzy jest wart tyle, co glony przyczepione do brudnej burty. — Wszystko zostawcie tutaj. Były właściciel łodzi złożył niezgrabny ukłon, wycofał się na sporą odległość, a potem odszedł, ciesząc się wraz z towarzyszami z podwójnego zarobku. Łódź miała niewielki żagiel i pojedyncze wiosło, umocowane na rufie. Na ciasnym pokładzie mogło się pomieścić najwyżej trzech ludzi. Sztuka wiosłowania, przydatna, gdy trzeba było pokonać przeszkodę wodną lub dotrzeć do brzegu z zakotwiczonego na morzu statku, wchodziła w skład samurajskiego wyszkolenia, więc każdy ze spiskowców wiedział, jak się do tego zabrać. Wkrótce cała wieś usłyszy o transakcji, lecz nim shoya i jego

zausznicy domyśla się, o co chodzi, będzie za późno. Zadowolony, że łódź jest bezpieczna, Hiraga wszedł do Miasta Pijaków. Wędrował zatłoczonymi uliczkami, kluczył wśród pijanych i stert śmieci, zdegustowany wszechobecnym brudem. Taira twierdził, że Londyn jest najczystszym i najbogatszym z wielkich miast świata, lecz jak można mu wierzyć, skoro mieszkają tam ludzie podobni do tych? Reszta Osiedla prezentowała się też niewiele lepiej. Japończyk poszedł skrótem przez wąską alejkę. Minęło go kilku przechodniów, żebracy wyciągali ręce, zza drzwi i okien rzucano ciekawskie spojrzenia, lecz nikt nie próbował go zaczepiać. Ziemia Niczyja, jak zawsze śmierdząca i porośnięta zielskiem, przypominała ogromne śmietnisko. Paru obdartusów grzebało w ostatnio wysypanej kupie odpadków. Zaledwie przez chwilę patrzyli na idącego. Hiraga zerknął na rachitycznie sączące się źródło. Poobijana drewniana pokrywa, zamykająca sekretne przejście do Yoshiwary, wyglądała na nietkniętą. Pomyślał o Orim, jak razem tkwili pod ziemią, jak chciał go zabić i o tym, jak Ori próbował go oszukać, udając, że rzuca złoty krzyżyk w głębiny. Ori był baka, że dał się zabić z powodu kobiety. Jutro mógłby się przydać. Lepiej o nim zapomnieć. Liczył się tylko atak. Hiraga pozbył się wszelkich wątpliwości. Wśród spiskowców panowała zgoda: Akimoto był pełen entuzjazmu, podobnie zresztą jak Takeda i sensei, choć nie okazywali tego zbyt wyraźnie. Dalszy upór nie miał sensu. Łódź gotowa. Pozostawało tylko zabrać Akimoto, wrócić na plażę i przystąpić do działania. Hiraga poweselał. Umrze w pełni chwały, wypełniając rozkazy cesarza. Czegóż więcej może oczekiwać samuraj? Nagle poczuł, jakby ktoś wylał mu na głowę kubeł zimnej wody. Pośpiesznie skrył się w najbliższej bramie. Przed domem sołtysa stało trzech żołnierzy w czerwonych kubrakach, dwaj inni wychodzili z szopy, którą wynajął do spółki z Akimoto. Akimoto szedł między nimi i na całe gardło wykrzykiwał znane sobie angielskie zdanie: — Przykro, przykro, nic rozumie Nakama! — Nakama — głośno, wyraźnie powiedział sierżant, — Gdzie on jest? — Po czym jeszcze głośniej: — Gdzie Nakama? — Nakama?! — darł się Akimoto. Chciał w ten sposób ostrzec Hiragę, gdyby ten przypadkiem znalazł się w zasięgu głosu. — Nakama nie rozumie, przykro. — Przeszedł na japoński. — Ktoś kogoś zdradził! -— 1 znów w

łamanej angielszczyźnie: — Nakama nie rozu... — Przymknij się! — ze złością warknął sierżant. — Kapralu, ten głupek nic nie wie. Butcher i Swałlow, zostaniecie tutaj, dopóki cholerny pan Nakama nie raczy się przytelepać, a potem poprosicie go grzecznie, by w waszym towarzystwie przyszedł natychmiast do sir Willuma. Grzecznie, ale stanowczo. Niech sie cwaniak nie wykręca. Ty! — Puknął sękatym, twardym niczym żelazo palcem w pierś Akimoto. — Pójdziesz ze mną, na wypadek gdyby guwernor cie potrzebował. Japończyk głośno protestował w rodzimym języku i powtarzał: — Nakama nie rozumie! Wzięli go między siebie i poszli. Hiraga czekał w ukryciu, aż się oddalą, po czym wyśliznął się z bramy, przeskoczył ogrodzenie i pognał z powrotem na Ziemię Niczyją. Tu przykucnął. Nie mógł iść do kanału ukrytego przy źródle, gdyż w pobliżu wciąż się kręcili trzej brudni i wychudzeni włóczędzy, a zresztą i tak było jeszcze na to zbyt widno. Musiał poczekać. Kto nas zdradził? Nie miał czasu na dłuższe namysły. Skrył się głębiej w cieniu na widok podchodzącego łachmaniarza. Obcy taszczył w reku niechlujny worek i klął pod nosem, że tak niewiele zdołał wygrzebać ze śmieci. Przeszedł dość blisko, lecz nie zauważył schowanego Hiragi. Do zmierzchu pozostało jakieś pół godziny. Nagle zobaczył przed sobą ciemną postać. — Myślałeś gnojku, że cię nie zauważę? Co tu kombinujesz? — ze złością wychrypiał obdartus. Hiraga wstał bez pośpiechu. Zacisnął palce na ukrytym w kieszeni pistolecie. Zobaczył nóż błyszczący w szponiastej dłoni. Włóczęga skoczył w jego stronę, ale Hiraga był szybszy. Chwycił napastnika za przegub, wykręcił mu rękę i trzasngł w gardło. Obdarius zakwiczał jak zarzynane prosię i upadł Dwaj pozostali unieśli głowy, po czym podbiegli, by sprawdzić, co się stało. Stanęli jak wryci na widok Hiragi. Japończyk w jednej dłoni trzymał pistolet, w drugiej nóż, a u jego nóg wił się w pyle kaszlący mężczyzna. Zaskoczenie włóczęgów trwało tylko sekundę. Z wyciągniętymi nożami ruszyli do ataku. Hiraga bez wahania rzucił się w ich kierunku. Jeden dał

krok w tył, bezwiednie robiąc mu przejście. Hiraga skorzystał z okazji, minął go i popędził do Miasta Pijaków. Nic chciał tracić czasu na niepotrzebną bijatykę. Po chwili dotarł do bocznej uliczki, lecz w pośpiechu zgubił kapelusz. Obdartus z głośnym okrzykiem chwycił łup. Drugi próbował mu go wyrwać i wkrótce, przy akompaniamencie przekleństw, zaczęli okładać się pięściami. Zdyszany Hiraga ani myślał wracać. Spojrzał nu niebo. Cierpliwości. Kiedy odejdą, będę mógł wrócić do kanału. Nikt obcy nie może wiedzieć o ukrytym przejściu, gdyż to zniweczyłoby plan ataku. Cierpliwości. Kupisz sobie czapkę lub kapelusz. I co się właściwie stało? — Gdzie on się podziewa, u diabła? — Nie może być zbyt daleko, sir Williamie — powiedział Paltidar. — Postawiłem paru ludzi przy obu bramach i na moście do Yoshiwary. Pewnie się zaszył w którejś gospodzie. Z czasem się znajdzie. Mam go zakuć w kajdany? — Nie, tylko tutaj sprowadzić. Bez broni, pod strażą. — A co z tym drugim? Akimoto siedział oparty plecami o ścianę, pilnował go żołnierz. Przed chwilą Japończyka starannie zrewidowano. — Najpierw muszę z nim porozmawiać. Ach, jesteś Andre. Wejdź, proszę. Settry, nie ma potrzeby, byś nadal tu sterczał. Daj mi znać, gdy złapiesz Nakamę. Będę na kolacji z przedstawicielem Rosji. Pallidar zasalutował i wyszedł. Przepraszam, że cię fatygowałem, Andre, lecz nigdzie nie możemy znaleźć Nakamy. Ponieważ Phillipa także nie ma, chciałbym skorzystać z twych usług jako tłumacza. Spytaj tego tutaj, gdzie zniknął Nakama? Ze źle skrywaną irytacją słuchał rozmowy Poncina z Japońcem. Niepotrzebnie puścił Tyrera z Babcottem. Mógł mieć tylko nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze. Jeśli Nakama nic /ostanie wkrótce schwytany. Yoshi się wścieknie. — Twierdzi, że nic nie wie — odezwał się Andre. Nie zdjął płaszcza, gdyż w chłodne dni w biurze sir Williama panowało dotkliwe zimno. W kominku ledwie tlił się nędzny ogień. - Sprawia wrażenie przygłupa,

mamrocze Nakama kto, Nakama może być wszędzie, w Yoshiwarze, a może w Kanagawie. — Co takiego? — zdumiał się sir William. — Miał zakaz opuszczania Osiedla bez mojej zgody. Spytaj... spytaj, kiedy wyjechał. — Nie wie. Nie zna Nakamy, nie wie, czy jest w Osiedlu, czy wyjechał. Nic nie wie. —- Może noc w pudle odświeży mu pamięć. Kapralu! — Podoficer natychmiast stanął w progu. — Wsadźcie tego człowieka do celi i trzymajcie go tam do czasu, aż wydam dalsze rozkazy. Macic traktować go dobrze, zrozumiano? — Tak jest. — Dobrze traktować! — Tak jest. Kapral skinął palcem na Akimoto, który z głębokim ukłonem wycofał się z pokoju. Areszt, przeznaczony dla pospolitych rzezimieszków oraz niezdyscyplinowanych żołnierzy, mieścił się przy końcu ulicy. Niski budynek z cegły z dwunastoma celami. Wzniesiono go zaraz po klubie, co było normalną praktyką w większości brytyjskich osiedli. Merci, Andre. De rien. — Domyślasz się, gdzie mógł zniknąć? — Nie. monsicur. Nic mi nie przychodzi do głowy. Do zobaczenia na kolacji. -— Andre uśmiechnął się i opuścił gabinet. Szedł środkiem High Street w podmuchach wiatru szeleszczącego wśród zwiędłych liści, porzuconych gazet i innych śmieci. Niebo powoli ciemniało. Dobrze, że nie kazali mi go znaleźć, pomyślał. Dokąd uciekł? Jeśli miał trochę oleju w głowie, to pewnie do Kioto lub Nagasaki. Albo wkradł się na statek handlowy odpływający wczoraj do Szanghaju. Na pewno wiedział, że Yoshi go szuka. Nikt z tego nie robił tajemnicy — ani wśród członków bakufu, ani tutaj. Spotkanie było w pełni udane, nareszcie dogadaliśmy się z Yoshim, lecz ten cholerny Phillip jest już stanowczo zbyt dobry. Idę o zakład, że pacjentem Babcotta będzie Anjo. Splunął ze złością. Powinienem być teraz na miejscu Tyrera, zwłaszcza że pomysł wyszedł ode mnie. Raiko i Meikin musiały szepnąć słówko tam gdzie trzeba. Mon Dieu, mają więcej wpływów,

niż się spodziewałem. Zimny dreszcz przebiegł mu po plecach. Raiko prosiła dziś wieczór o pilne spotkanie. Co teraz? Pewne kłopoty. — Dobry wieczór panu - - pozdrowił go strażnik przed budynkiem Struanów. — Byłem dziś umówiony z madame Struan. — Tak. Czeka w gabinecie tai-pana. na końcu korytarza. Przepraszam za bałagan w holu, lecz pan McFay zaczął się pakować. Smutne, że odchodzi, prawda? — Tak, lecz miejmy nadzieję... Głośny huk działa sygnałowego przerwał mu w pół zdania. Obaj ze zdziwieniem spojrzeli w slronc morza, gdyż nikt nie oczekiwał, by jakiś okręt wpłynął do zatoki. Ruch zamarł na High Street i przez całą Yokohamę przeleciał pomruk podniecenia. Zza odległego cypla wypłynął kliper pod pełnymi żaglami. U burty wykwitl pióropusz dymu, gdy kanonierzy oddali salut w stronę okrętu flagowego, potem rozległo się echo strzału oraz odpowiedź artyłerzystów admirała. Kliper był jeszcze zbyt daleko, by rozpoznać banderę. — To jeden z naszych —- z dumą stwierdził wartownik. — Na pewno. Jak za dawnych lat... Och, dobry wieczór panu. Przed wejściem pojawił się McFay. Przyłożył do oczu lornetkę. — Cześć, Andre, chciałem się tylko upewnić... „Prancing Cloud"! Alleluja! Wszyscy wiedzieli, co to znaczy. Kliper miał płynąć do Londynu. Skoro powrócił tutaj, i to tak szybko, musiał przywieźć niecodziennych pasażerów — łub pilne wieści. Złe albo dobre. —- Alleluja — jak echo powtórzył Andre. Zobaczył Seratarda stojącego z perspektywą na stopniach wiodących do francuskiego poselstwa i sir Williama z lornetką, wyglądającego przez okno swego gabinetu. Przed sąsiednim budynkiem, u wejścia do Brocków, stał Dmitri. Spoglądał na morze przez krótką lunetę, po chwili opuścił ją i dopiero w tym momencie zauważył McFaya. Zawahał się i uniósł kciuk. Jamie pomachał mu w odpowiedzi i znów zerknął przez lornetkę. Kliper zgrabnie wpływał na kotwicowisko.

— A jeśli ona jest na pokładzie? — półgłosem spytał Andre. — O tym samym pomyślałem. Wkrótce się dowiemy. — Daj sygnał. — Nim dotrę do kapitanatu portu, by wciągnąć flagę, będzie już całkiem ciemno. Poza tym, to teraz nie moja sprawa. Decyzja należy do MacStruana. — Jamie popatrzył na Poncina. — Przyszedłeś do Angelique? — Tak. — Lepiej jej nic nie mówić, póki nie nabierzemy pewności. — Masz rację, mon brave. — Andre spoglądał na kliper. — Wyjdziesz na spotkanie? — Z okrętem? — Znajomy twardy uśmiech. — A ty? Weszli razem do wnętrza budynku. Z piętra schodził właśnie Albert MacStruan. Był w stroju wizytowym i choć miał jeszcze rozwiązany krawat, prezentował się elegancko. — „Prancing Cloud"? — Tak — odparł Jamie. Tego się spodziewałem. — MacStruan zmarszczył brwi. — Dobry wieczór, Andre. Co słychać? Dziękuję, jakoś leci. Zobaczymy się później. — Zapukał do gabinetu tai-pana i zniknął za drzwiami. - Idziesz do portu? — spytał Jamie. — Tak MacStruan zszedł ze schodów, lecz po kilku krokach przystanął z wahaniem. — Pójdziesz ze mną? - Dzięki, lecz teraz to twój przywilej- Posłałem Vargasa po bosmana, łódź będzie gotowa za pięć minut. — Chodź, przywitasz kliper, jak robiłeś to do tej pory — ciepło powiedział MacStruan. — Należy ci się. — Nie, czas się zbierać. Wszystko tu jest w twojej gestii. Ale dziękuję. Słyszałem, że zapowiada się huczny bankiet u Siergiejewa. Będzie też Angelique. Może więc zmienisz zdanie i wpadniesz? — Nie mogę. Nie skończyłem pakować rzeczy. - Jamie uśmiechnął się i wskazał w głąb korytarza. — Pytała, czy może korzystać z twego

gabinetu? — Tak i z radością wyraziłem zgodę. Lepiej, żeby podejmowała gości tutaj niż na piętrze w swym buduarze. Zwłaszcza Poncina. Nic przepadam za jego towarzystwem. — Andre to dobry chłopak, a przy tym jest znakomitym muzykiem. Najlepszym, jakiego mamy. Liczę, że kliper przywiózł dobre wieści. — Wątpię. Myślisz, że Tess jest na pokładzie? Przemknęło mi to przez głowę. Jamie wyszczerzył zęby, szczęśliwy, że już nie musi służyć Struanom. — Może właśnie dlatego zmieniono trasę rejsu „Prancing Cloud". To bardzo w stylu Dirka. Tess niezbyt przypomina Dirka. Jest bardziej .wyrachowana... co niekoniecznie musi nam wyjść na zdrowie, przyjacielu. . Przyrodni bracia nie żywili miłości do Tess, lecz kodycyl do testamentu Dirka stanowił, że po zdobyciu odpowiedniej pozycji i wykształcenia, winni wszystkie siły poświęcić Noble House. Obaj byli nad wyraz inteligentni, uczęszczali do Etoń i na uniwersytet, dzięki czemu zyskali przyjaciół wśród szlachty, bankierów i w Parlamencie. Frederick sam zasiadał w ławach rządu, co czyniło go tym wartościowszym dla firmy. A jednak obaj zdawali sobie sprawę, że gdyby nie kodycyl, nie byłoby dla nich miejsca u Struanów. Mam cichą nadzieję, że mimo wszystko zrezygnowała z wizyty. —Chyba wstrzeliliśmy piłkę do dołka... — McFay wybuchnął śmiechem. — Witaj, Andre. — Dobry wieczór, Angelique. Siedziała w swym ulubionym fotelu, przy oknie wychodzącym na zatokę. Kotary były odsłonięte. — „Prancing Cloud"? — Tak. — Świetnie. Jest na pokładzie? — To by tłumaczyło powrót klipra. — Andrć uśmiechnął się szelmowsko. — Nieważne — powiedziała beztrosko, choć żołądek skręcił jej się ze strachu. — Napijesz się? — Chętnie. — Zobaczył otwartą butelkę szampana, wystającą, z wiaderka z lodem i opróżniony do połowy kieliszek. — Mogę?

— Proszę bardzo. Miała w zwyczaju przy szampanie obserwować zachód słońca i nadejście mroku. Jeden kieliszek, by łatwiej przetrwać dl ugi wieczór i jeszcze dłuższą noc. Sypiała też inaczej niż dawniej. Nie kładła głowy na poduszkę, by odpłynąć w głąb marzeń i zbudzić się z nadejściem świtu. Zasypiała z trudem. Początkowo była tym wystraszona, lecz Babcott zapewnił ją, że nie ma powodów do obaw. — Nie musimy koniecznie spać ośmiu albo dziesięciu godzili. Wykorzystaj ten czas na pisanie listów, uzupełnianie dziennika lub rozmyślanie o czymś przyjemnym. I nic się nic bój... Najdroższo Colette, napisała wczoraj poszłam za jego radą, choć zapomniał o najważniejszym, to znaczy o tym, że mogę przecież planować swe posunięcia wobec kobiety, która z całego serca życzy mi zguby. Z boską pomocą wkrótce przyjadę do Paryża i będę mogła Ci wszystko opowiedzieć- Czasem wydaje mi się, że jestem bohaterką jakiejś sztuki lub powieści Victora Hugo, a Malcolm, biedny Malcolm, nigdy nie istniał. Cieszę się panującą wokół mnie ciszą i czekam. Za kilka dni dowiem się, czy będę miała dziecko. Mam nadzieję i modlę się, modlę, modlę, bym by/a w ciąży — i że Twój poród będzie lekki, i że urodzisz jeszcze jednego chłopca. Muszę być mądra. Mogę polegać wyłącznie na sobie. Jamie jest dobrym przyjacielem, lecz niewiele może mi pomóc — nie pracuje już dla Noble House, a ów nowy, Albert MacStruan, to urodzony dżentelmen, grzeczny, w stu procentach brytyjski, i będzie mnie tolerował, póki ona nie wyda mu innych poleceń. Sir William? Gubernator, brytyjski gubernator. Seratard? Bóg wie, czy by mi naprawdę pomógł, właściwie myśli wyłącznie o tym, czy mu się na coś przydam. Pan Skye? Robi co nwże, lecz jest otoczony ogólną niechęcią. Andre? Zbyt sprytny i wie zbyt wiele, a poza tym wścieka się, że wpadł w pułapkę ( płonę z niecierpliwości, by poznać Twoje zdanie w tej sprawie!!!). Pozostaje tylko Edward Gornt. Popłynął do Hongkongu i myślę, że zdążył się już z nią spotkać. Tak jak ty, wciąż błagam Boga, by mu się powiodło. Każdą bezsenną noc poświęcam na układanie planów. Mam ich tak wiele,

że chyba jestem przygotowana na każdą ewentualność — nawet na taką, która wymagać będzie ode mnie wiele odwagi i siły. Nie chcę myśleć o najgorszym: na przykład o tym, że Edward mnie zawiódł tub — uchowaj Boże — w ogóle nie dotarł na miejsce przeznaczenia. Wszyscy ntówią o strasznych sztormach, które co rok o tej porze szaleją na chińskich morzach. Cooper-Tilłman biednego Dmitria straciła kolejny frachtowiec. Biedni żeglarze. Morze bywa doprawdy straszne i jestem pełna podziwu dla pływających po nim śmiałków. Andre słusznie uważa, że nie powinnam stąd wyjeżdżać ani podejmować żadnych kroków, dopóki nie poznam jej zamiarów. Wszyscy traktują mnie jak wdowę po Malcolmie, pan Skye, przy pomocy sir Williama, przygotował potrzebne dokumenty i wysłał część do Hongkongu, część do Londynu. Starczy mi pieniędzy, by zostać tutaj jak długo zechcę — Albert MacStruan zezwolił mi nawet korzystać w miarę potrzeb z gabinetu tai-pana i mam jeszcze dziesięć kwitów wystawionych in blanco na moje nazwisko przez Malcolma. Czyż nie był przewidujący? Jamie i Albert wyrazili zgodę na ich realizację, do wysokości stu gwinei każdy. Jeśli zajdzie potrzeba, podejmę z nią walkę. Wiem, że to pojedynek na śmierć i życie, lecz zapewniam Cię, droga Colette: zwyciężę. To będzie jej Waterłoo i Francja zostanie pomszczona. Mam dość siły... Patrzyła na Poncina, czekając, aż zacznie mówić. Był bardzo poważny, wyszczuplał, a skórę na twarzy miał naciągniętą i bladą. Jednym haustem wychylił pierwszy kieliszek. Potem drugi. Teraz powoli sączył irzeci. Wyglądasz piękniej niż zwykle. Dziękuję. Jak się miewa Hinode? — Piękniejsza niż zwykle. — Skoro ją kochasz, Andrć, czemu zaciskasz usta i ze złością wywracasz oczami na sam dźwięk jej imienia? Mówiłeś przecież, że to żadna tajemnica. A jeśli nie lubisz miłości po ciemku i za cenę żądaną przez Raiko, dlaczego się zgodziłeś? — To... z konieczności — odparł nie patrząc jej w oczy. Nie mógł powiedzieć jej prawdy. Wciąż pamiętał minę Seratarda. Od tamtej pory szef francuskiego poselstwa nie utrzymywał z nim żadnych bliższych kontaktów i pilnował się, by nie jeść tymi samymi sztućcami lub nic pić z tego samego kieliszka. — Spojrzałem na nią i... mon Dieu, przecież ty nawet nie wiesz. czym naprawdę jest miłość! Jak... — słowa uwięzły

mu w gardle. Dolał sobie szampana z prawie pustej butelki. — Nie uwierzysz, jak mocno jej wówczas pożądałem. — Przełknął ostatni łyk. — Przepraszam. Potrzebuję pieniędzy. — Wiem. Ale zostało mi już niewiele. — Masz kwit z jego pieczęcią. — O... — Na szczęście wekslarz lubi gadać z wekslarzem, a urzędnik z urzędnikiem. — Uśmiechnął się zjadliwie. — Jutro wystawisz kolejny. Proszę. Na pięćset meksów. — To za dużo. Nawet nie połowa, cherie ~- powiedział ledwie słyszalnym szeptem. Wstał, zaciągnął zasłony przed ostatnim promieniem słońca, zapalił stojącą na stole lampę naftową i sięgnął po butelkę. Wysączył ją do ostatniej kropli, po czym z rozmachem wcisnął do wiaderka z lodem. — Myślisz, że sprawia mi to przyjemność? Że nie wiem, co znaczy słowo „szantaż"? Nie bój się mam dość rozsądku. Chcę tylko tego, co mi przyrzekłaś. Dziś wieczór sto meksów lub równowartość w gwineach, dwieście jutro i sto pojutrze. — Niemożliwe. — Wszystko jest możliwe. - - Wyciągnął z kieszeni kopertę i ostrożnie rozłożył znajdującą się wewnątrz kartkę papieru. Układanka z posklejanych, drobnych zielonych skrawków. Położył ją na stole, z dala od dziewczyny. Od razu rozpoznała pismo ojca. Druga strona listu, jak sądziła, od dawna zniszczona. — Możesz to przeczytać z tej odległości? — spytał cicho. — Nie. — Twój ukochany tatuś napisał, podpisał i opatrzył datą. Radzi ci, byś jak najszybciej doprowadziła do szybkich zaręczyn i małżeństwa, wszelkimi sposobami... Tak, jak to wcześniej omawialiście. — Nie musisz dalej mówić, Andre — powiedziała równie cicho, głosem przesyconym jadem. — Te słowa na zawsze wryły mi się w pamięć. Na zawsze. Mam kupić tę kartkę, czy zechcesz jej użyć w przyszłości? — Powiedzmy, że będzie moim zabezpieczeniem — odparł. Starannie złożył papier i wsunął go do koperty. — Wróci w bezpieczne miejsce z dołączonym opisem wydarzeń dotyczących „Przypadku Angelique" jako

rękojmia, że nie przydarzy mi się nic złego. — Och, Andre! Myślałeś, że chciałabym cię zabić?! Ja? — Roześmiała się głośno, co go wprawiło w zakłopotanie. — Ten list może cię zniszczyć. Zepchnąć do rynsztoku, bez szans na zawarcie umowy z Tess Struan. — Głupi jesteś. — Uniosła kieliszek i Andre ze zdumieniem spostrzegł, że w jej ruchach nie ma ani śladu niepewności- Obserwowała go ze spokojem. Głupio zrobiłeś, mój mały... Głupio, że powiedziałeś mi o swoich poczynaniach, że złościsz się na Hinode, gdy gasi światło... pewnie naga wygląda okropnie, i głupio, że rozpaczasz nad ceną, którą ci przyszło zapłacić, gdyż to nie ma najmniejszego znaczenia, jeśli dziewczyna naprawdę jest taka, jak mówisz. — Chciałabym poznać tę Hinode. Przygotuj spotkanie. -Hę? — Cóż w tym dziwnego? — Z rozbawieniem patrzyła na jego minę. — Łączą nas interesy, mam płacić za miłość twego życia. Tak? Wstał, chwiejnie podszedł do szafki i nalał sobie szklaneczkę brandy. Chcesz trochę? — Nie, dziękuję. Andre wrócił na swoje miejsce. W oczach Ange!ique migotał blask płonącej lampy. — Sto. Proszę. — Kiedy przestanę płacić, Andre? — spytała łagodnie. Brandy smakowało znacznie lepiej niż szampan. Mógł odpowiedzieć na to pytanie.— Nim wyjedziesz. Jak uzbieramy całą sumę. Nim wyjadę? To znaczy, że do tej pory mam tkwić tutaj? —Nim wyjedziesz — powtórzył. — Jak opłacimy kontrakt. Zmarszczyła brwi. podeszła do biurka i otworzyła szufladę. Niewielka sakiewka zawierała złote obany wartości około dwustu meksów. — A gdy zabraknie pieniędzy? — Nadejdą od Tess. Nie ma innego sposobu. Jakoś ją do tego zmusimy. — My? — Obiecałem—odparł. Popatrzył na nią przekrwionymi oczami. —Twoja przyszłość jest moją przyszłością. Choć w tym względzie jesteśmy zgodni.

Otworzyła sakiewkę i odliczyła połowę sumy. Potem, sama nie wiedząc dlaczego, z powrotem wrzuciła złoto do środka i całość wręczyła Poncinowi. Tu jest około dwustu meksów — powiedziała z dziwnym uśmiechem. — Jako zaliczka. — Zawsze cię rozumiałem. Teraz nie. — Kiedyś byłam małą głupią dziewczynką. Teraz nie. Wolno skinął głową. Wyciągnął kopertę i przytrzymał ją nad płomieniem lampy. Angelique głęboko wciągnęła powietrze, gdy papier zajął się ogniem. Andre umieścił ust w popielniczce. W milczeniu czekali, aż spłonie. Andre roztarl popiół dnem szklaneczki. — Dlaczego? — spytała Angelique. — Ponieważ wiesz, co czuje Hinode. I nawet jeśli tego nie akceptujesz, jesteśmy wspólnikami. Jak nie wydębisz pieniędzy od Tess, zginę. — Wyciągnął rękę. — Rozejm? — Rozejm. — Z uśmiechem uścisnęła mu dłoń. — Dziękuję. — Lepiej pójdę sprawdzić, co z „Prancing Cloud" — powiedział podnosząc się z miejsca. — Przyjazd Tess przyśpieszyłby całą sprawę. Gdy odszedł, popatrzyła w popiół, lecz nie znalazła ani jednego czytelnego słowa. Andre mógł przecież skopiować list, podrzeć go, posklejać i spalić zamiast oryginału. Dzięki temu mógłby dalej wyłudzać pieniądze. Na pewno nieraz postąpił w podobny sposób. Dlaczego spalił podrobione pismo? Żeby zaczęła mu ufać, zapomniała o szantażu. Rozejm? Jedyny rozejm z szantażystą możliwy jest wówczas, gdy mija zagrożenie. W moim przypadku, gdy ona zapłaci, a pieniądze bezpiecznie znajdą się w banku. I gdy Andre dostanie, co zechce. Na przykład Hinode. Jakie są jej marzenia? Kryje się przed nim w mroku. Dlaczego? Ze względu na jego kolor skóry? Żeby się droczyć? Z zemsty? Bo nie jest Japończykiem? Wiedziała już. że akt miłości wiedzie od strachu do ekstazy i urojeń, z wszystkimi możliwymi wariacjami po drodze. Pierwszy raz kochałam się z Malcolmem przy świetle, drugi w zupełnej ciemności i oba te razy czułam się bezgranicznie szczęśliwa. Z nim... tamto życie było zawsze pełne blasku, a on był zabójczo piękny, miał taką ciepłą barwę skóry i wszystko skąpane w potężnym, ośIepiającym świetle... Nikt nie mógł się równać z mężem moim, Malcolmem, którego szczerze kochałam,., i czciłam, czczę nadal i zawsze;

będę czciła. Czujnym uchem dosłyszała poświstywanie parowego gwizdka umieszczonego na kutrze. Rozsunęła zasłony i zobaczyła łódź z zapalonymi po obu burtach lampami, odbijającą właśnie od ich pomostu. W kabinie stal Albert MacStruan. Na ledwie widocznym w mroku kuprze zwijano żagle i przygotowywano się do rzucenia kotwicy. Myśli dziewczyny pomknęły na pokład „Prancing Cloud" i nagle zobaczyła swą Nemezis — wąskoustą, jasnooką, wysoką, kościstą i sztywną... i jak zwykle źle ubraną- A potem przypomniała sobie pogrzeb Malcolma. Uśmiechnęła się, czując smak triumfu, bicie własnego serca dudniło jej w uszach. Z powrotem usiadła w swoim fotelu —jego fotelu, ich fotelu... Jeszcze jedno zwycięstwo. Patrzyła w gęstniejący mrok, aż w końcu widziała tylko światła pozycyjne okrętów i z trudem panowała nad narastającym podnieceniem. Wierzyła, że Edward jest już na pokładzie.

53 Drzwi do gabinetu McFaya stanęły otworem i w progu pojawił się zdyszany Vargas. — Kuter odbił od burty „Prancing Cloud", senhor wysapał. Wciąż miał na sobie płaszcz, kapelusz i szalik zasłaniający pół twarzy. W ręku trzymał lunetę. — Czterech lub pięciu pasażerów. — Jest z nimi? — Jamie nie podniósł głowy znad walizki, do której wpychał jakieś papiery. Gdy nie otrzymał natychmiastowej odpowiedzi, powtórzył ostrzej: — Do diabła, jest z nimi? — Ja... myślę... chyba tak. - Kazałem ci przyjść, gdy będziesz zupełnie pewien, nie wcześniej! — Prze... przepraszam, senhor. Stałem na końcu pomostu i patrzyłem przez szkła, lecz sobie pomyślałem, Że lepiej przybiegnę pana uprzedzić i spytać... spytać co dalej. — Wracaj, by ją przywitać, lecz przedtem sprawdź, czy cała służba wie, co robić, i czy napalono w pokoju tai-pana. Tam będzie mieszkać. Pan MacStruan przeniesie się,: gdzie indziej.

— Ale to znaczy, że będzie sąsiadką pani Angeli... — Wiem, na miłość boską, lecz to pokój tai-pana i tylko tam można ją ulokować! Vargas wybiegł. Jamie nie potrafił opanować niecierpliwości i podszedł do okna. Kuter zbliżał się do wybrzeża. Widać było jedynie światła pozycyjne na burtach i tańczącą na maszcie latarnię. McFay nastawił lornetę. W kabinie majaczyło kilka postaci, lecz jedna z nich ponad wszelką wątpliwość miała kobiece kształty. Czepek, wysoka wyprostowana sylwetka i sposób, w jaki przyjmowała kołysanie fali... Tak. Ona. — Szlag by trafił! - zamruczał pod nosem Jamie. Oparł się o parapet, by lepiej widzieć. Nie pomogło. W jednej z męskich postaci rozpoznał kapitana Strongbowa — głównie dzięki jego atletycznym kształtom. Jeszcze dwóch mężczyzn... nie, trzech. Wśród nich na pewno MacStruan. Kuter płynął szybko, nie naprawione do końca uszkodzenia dziobu wciąż były' dobrze widoczne, nawet z daleka. Zaciekawieni gapie przystawali pod portową latarnią, solidnie opatuleni przed ostrym zimowym powiewem. Czapki oraz szaliki stały się strojem obowiązkowym. Trudno było rozróżnić twarze, lecz Jamie po chwili dostrzegł Poncina i... ach, tak, obok stał Vervene. Skye... aaa... Nettlesmith. Tłum sępów, pomyślał, jnna rzecz, że przywódcy stada, podobnie jak ja, śledzą widowisko ze swoich okien. Dzisiejszego wieczora mrok go przytłaczał. Czuł drapanie w gardle i ból w piersiach. Nawet ogień, płonący w kominku, jak mu się wydawało, nie ogrzewał pokoju. Panuj nad sobą, pomyślał. To już nie twój kłopot. Strongbow, zakutany w ciężki marynarski płaszcz, pierwszy wyskoczył na pomost. McFay nadal niewiele widział, lecz na tyle dobrze znał kapitana, by nie było mowy o pomyłce. Teraz.,. MacStruan. Pomogli wysiąść kobiecie. Ciepło ubrana, dumnie wyprostowana, w ciemnych sukniach i ciemnym czepku zawiązanym niezwykle sutą szarfą. Jej wzrost. Cholera! Dwaj pozostali pasażerowie zeszli z pokładu. Rozpoznał ich bez trudu. Po krótkim wahaniu poszedł do gabinetu tai-pana. Angelique zerkała w ciemność przez szparę w zasłonach. Ogień trzaskał wesoło, a lampa płonęła na stole ciepłym blaskiem. — Och... Jamie. Niezbyt dobrze ich widzę. Przyjechała? — Obawiam się, że tak. — Angelique patrzyła na niego beznamiętnie. —

Weź. — Wręczył dziewczynie lornetkę. — Może ci się przydać. — Nie mam ochoty patrzeć, żeby drżeć ze strachu. Kto jeszcze? - - Jej głos brzmiał ciszej niż zazwyczaj. — Kto z nią przypłynął? — Strongbow, Hoag i Gornt. Obróciła się w stronę okna, lecz w ułamku sekundy dostrzegł wyraz radości na jej twarzy. Co z tego, że zauważył, pomyślała z ekscytacją. Ona i Edward razem? I jeszcze Hoag! Czyżby to było oznaką, że misja Edwarda zakończyła się pełnym powodzeniem? — Pójdę na górę przebrać się do kolacji. Jeśli ktoś zechce mnie widzieć, zejdę z powrotem do gabinetu. Dziękuję, drogi Jamie. — Uściskała go serdecznie i wyszła. Przez chwilę patrzył w ślad za nią. Skąd ta radość? Skoro Tess przypłynęła z Hoagiem, to znaczy, że wytoczono najcięższą artylerię. Zmieszany wrócił do swego pokoju, zostawił drzwi otwarte na oścież i zaczął pakować książki i dokumenty. Pracował machinalnie, błądząc myślami gdzie indziej. Tess, przyszłość, shoya, wieczorne spotkanie z Nemi, dwie dekady przepracowane w Noble Bouse... badz szczery, wcale nie chcesz odchodzić i wiesz, że to niedobry moment na rozkręcanie własnego interesu. Smutny los Angelique, jutrzejsze spotkanie z przedstawicielem Szwajcarii i możliwość importu zegarków oraz innych przyrządów pomiarowych, do tego strzępki wieści o dziwnym spotkaniu z Yoshim, Babcott i Tyrer w Edo, suma zapłacona przez bakufu dawno już przeliczona i zaksięgowana, biedaczysko Nakama..Biedaczysko? Morderca i skrytobójca, choć nigdy w jego obecności nie czułem zagrożenia. Pewnie siedzi w Mieście Pijaków lub gdzieś w Yoshiwarze. Ktoś musiał mu szepnąć słówko i uciekł. Cholera! Teraz trzeba pogadać z Tyrerem albo Johann... Szmer głosów, dochodzących z holu, wyrwał go z zamyślenia. Wielu głosów: MacStruan, Vargas, Hoag, pomruki służby... Nie muszę ich witać. I tak zaraz zostanę wezwany. Przygnębiony, kontynuował pracę, chociaż niewiele zostało mu do roboty. — Jamie . Obrócił głowę i zamarł niczym słup soli. Maureen. W drzwiach stała jego Maureen! Maureen Ross. Granatowy czepek, błękitne oczy, spoglądające znad suto marszczonego wełnianego szala. Granatowy płaszcz narzucony na

ciemnoniebieską suknię. Maureen Ross, lat dwadzieścia osiem. Wysoka, wyższa od Tess — średni wzrost kobiet w ostatnich latach wynosił nieco ponad pięć stóp; królowa Wiktoria mierzyła cztery stopy i jedenaście cali. — Chryste Wszechmogący — wymamrotał zduszonym głosem. Miał pustkę w głowie. — Witaj, Jamie McFay. —- Maureen wciąż stała w progu, wyprostowana jak jej ojciec. — Mogę wejść? — spytała dźwięcznym głosem. Zrzuciła szal i uśmiechnęła się promiennie. Teraz mógł się jej przyjrzeć. Ta sama jasna twarz, niezbyt piękna, lecz wyrazista i dziwnie pociągająca, brązowe piegi... Wyglądała dokładnie tak, jak przed trzema laty w porcie Glasgow — choć wówczas jej oczy były zasnute łzami. Zdążył zapomnieć o tych oczach... — Cześć, Iskierko — zamruczał. Bezwiednie wymówił jej pieszczotliwe przezwisko. — Jezu Chryste... Maureen? — Rozumiem, że to znaczy „tak". — Wybuchnęła perlistym śmiechem. — I nie próbuj ponownie wzywać Boga na pomoc. Raz wystarczy, i to tylko dlatego, że pojawiłam się tutaj niczym nocna mara. Chciałam ci sprawić niespodziankę. — Uśmiech i ton głosu przydawały jej niecodziennego uroku, podobnie tańczące w jej oczach ogniki oraz miłość, którą dzierżyła niczym tarczę. Zamknęła drzwi i znowu spojrzała na McFaya. — Znakomicie wyglądasz. Jamie. Nieco zmęczony, lecz krzepki jak zawsze. Stał nieruchomo za biurkiem, a w głowie kłębiły mu się myśli. Na Boga. to ty, nie Tess, w ciemnościach łatwo się było pomylić, jesteście podobnego wzrostu i postawy... Pamiętał o swych oschłych, nieprzyjemnych listach, wysyłanych w ciągu całego roku i o tym ostatnim, zrywającym zaręczyny, i szeptał w duchu: Maureen, bardzo mi przykro, pisałem ci przecież, nie możemy się pobrać, przepraszam, nie chcę się żenić, nie mogę, w złym czasie zacząłem działać na własny rachunek i czeka mnie wiele przykrości... — Och, Jamie — zawołała do niego od drzwi. Stała tam uśmiechnięta, spokojna, wyczekująca... — Nie masz pojęcia, jak się cieszę z naszego spotkania. Dotarłam tu po przygodach, którymi mogłabym wypełnić całą książkę! Patrzył na nią bez słowa. Na czole Maureen pojawiła się niewielka

zmarszczka. — Co się stało z twą dawną błyskotliwością? — Tess! — wychrypiał. — Ja... wszyscy wzięli cię za Tess Struan. — Panią Struan? Nie, została w Hongkongu. Prawdziwa dama, załatwiła mi przejazd nie biorąc ani pensa. Powiedziała tylko:„Jedź, zobacz Jamiego i przekaż mu moje pozdrowienia". A potem poznała mnie z kapitanem Strongbowem, który nawiasem mówiąc, oddał mi swoją kabinę, oraz z szanownym doktorem Hoagiem i przemądrzałym panem Gorntem. -Hę? Ten goguś myśli, ze jest prawdziwym darem niebios dla wszystkich kobiet. Nie dla mnie. Oświadczyłam mu jasno, że jestem zaręczona. Zaręczona przed Bogiem, i to z nikim innym, jak tylko z panem McFayem. Powiedział wówczas, że łączy was serdeczna przyjaźń. Od doktora Hoaga wiedziałam, że zawdzięczasz Gorntowi życie, więc byłam dla niego miła, lecz tylko do pewnych granic. Och, kochany, tyle mam ci do powiedzenia, tyle bym się chciała dowiedzieć. — Chryste... — mamrotał Jamie, nie słysząc ani słowa z jej paplaniny — tak łatwo się przecież pomylić, zwłaszcza gdy twarz jest zakryta szalem. Jesteście tego samego wzrostu, podobnej budowy... — Ha! — krzyknęła Maureen. Nagle w jej oczach zamigotały ogniki gniewu. — Nie musisz w mojej obecności wzywać imienia Boga swego nadaremno! Poza tym, ona jest niższa, grubsza i dużo starsza, ma siwe włosy, gdy moje są brązowe i nawet w ciemności nie przypominam jej ani trochę! — Po wygłoszeniu tej tyrady uśmiechnęła się z zadowoleniem, lecz to także nie przywróciło Jamiego do rzeczywistości. Westchnęła i potoczyła wzrokiem po pokoju. Zobaczyła karafkę. Podeszła zamaszystym krokiem, powąchała zawartość, by upewnić się, że znalazła whisky, z niechęcią zmarszczyła nosek, a potem nalała solidną porcję. Kilka kropel trunku kapnęło także do drugiej szklaneczki. — Masz. — Z pogodną miną zbliżyła się do McFaya. — Tata zawsze sięgał po whisky, gdy już nic mógł znieść myśli, że Szkocja jcst częścią Wysp Brytyjskich. Zaklęcie prysło. Jamie roześmiał się, porwał ją w ramiona i uściskał tak mocno, że omal nie puściła szklaneczek.

— Uważaj, miły — jęknęła. Udało jej się odstawić naczynia i całym ciałem przywrzeć do ukochanego. Do tej pory drżała w głębi serca, gdyż nie wiedziała, co znaczy jego milczenie i groza wypisana na twarzy. Starała się być silna i w pełni dorosła, lecz nie miała pojęcia, co zrobić i jak go przekonać o swej miłości. Nie chciała go stracić, więc w końcu postawiła wszystko na jedną kartę, opuściła swe sanktuarium, poleciła duszę Bogu, schowała do torebki Biblię, książeczkę do nabożeństwa i ojcowego derringera, a potem puściła się w podroż liczącą dziesięć tysięcy mil strachu. Skrywanego strachu. Ujawnianie takich uczuć nie leżało w naturze Rossów. - Och, Jamie... najdroższy... - Wszystko dobrze — zamruczał uspokajającym tonem. Po chwili przestała dygotać, uwolniła się z jego objęć i zdjęła czepek. Kasztanowe włosy kaskadą spłynęły jej na ramiona. - Już lepiej — powiedziała. — Jesteś wspaniałym mężczyzną. Dziękuję. — Wręczyła mu szklaneczkę i wzięła swoją, by spełnić toast. — Na chwałę Szkocji — powiedziała. Upiła niewielki łyk. — To smakuje okropnie. Jamie, lecz radość z naszego spotkania sprawia, że mogę znieść prawie wszystko. Nie umiem tego lepiej wyrazić. Uśmiechała się niepewnie, jakby nagle straciła wiarę w siebie. Uścisk Jamiego był uściskiem brata, nie kochanka. Boże, Boże, Boże... Odwróciła się, by nie zobaczył wyrazu jej twarzy i zaczęła zdejmować płaszcz i rękawiczki. Nosiła ciepłą, dobrze skrojoną suknię w odcieniu błękitu, znakomicie podkreślającą krągłości figury i wąsko wciętą talię. — Pan MacStruan powiedział, że możesz nadal używać swego pokoju, a ja zamieszkam tuż obok, póki nie znajdziemy jakiegoś własnego lokum. Zdążyłeś już się spakować, Jamie? — Nie, jeszcze nie... — Nie wiedział, jak zacząć, lecz kiedyś przecież musiał to zrobić. — To... Najpierw zebrałem książki i papiery. Jutro miałem się zająć rzeczami z piętra. Wszystkie meble tu i na górze należą do Struanów. — Nie szkodzi. Kupimy nowe. — Usiadła po drugiej stronie biurka i spojrzała na niego. Złożyła ręce na podołku. Czekała. Wiedziała, że teraz powinna zamilknąć i dać mu mówić. Wypełniła już swoją część planu, przyjeżdżając do Yokohamy. Może popełniła błąd, nie wysyłając

wcześniej zawiadomienia o planowanej podróży, lecz przecież nieraz wspominała w listach, że nosi się z takim zamiarem. Czekała na to spotkanie przez długie męczące godziny, spędzone na rozkołysanym pokładzie, wśród burz i sztormów, a nawet, w pobliżu Singapuru, wśród zbuntowanych chińskich marynarzy, miedzy którymi nie brakowało piratów. Jamie był jej przewodnią gwiazdą, a teraz przyszedł dzień obrachunku. McFay to lobuz — oświadczyła matka Maureen na wieść o decyzji córki. — Mówiłam ci to i powtórzę raz jeszcze: nie znajdziesz z nim szczęścia, maleńka. Można to nawet wyczytać z jego listów. — Muszę jechać, mamo. Jak myślisz, tato pożyczy mi pieniędzy? — Owszem, jeśli go poprosisz. Muszę jechać. Muszę. Mam dwadzieścia osiem lat. Jestem stara. Już dawno przekroczyłam wiek stosowny do zamążpójścia. Czekałam tak długo i chętnie poczekałabym jeszcze trzy lata, ale... Teraz lub nigdy. To już postanowione. Rozumiesz mnie, mamo? — Owszem, rozumiem. Ale... Masz rację. Przynajmniej staniesz u jego boku. Jeśli się pobierzecie, będziesz blisko męża. Nie tak jak ja. Maureen widziała łzy w oczach matki, słuchała porad, jakich nikt jej dotąd nigdy nie udzielał, zwierzeń o sprawach otoczonych tajemnicą, aż na koniec pani Ross rzekła: — Masz moje błogosławieństwo, maleńka. Jedź z Bogiem. Chodźmy po wiedzieć tacie. Ojciec Maureen był emerytowanym majorem Armii Indyjskiej; dwadzieścia pięć lat spędził w koszarach, z tego osiemnaście przy nowo uformowanym regimencie Gurkhów. Do domu przyjeżdżał na urlop co dwa, trzy lata, dopóki nie został z powodu odniesionych ran zmuszony do porzucenia służby. Wrócił do Szkocji i od dekady narzekał na bezczynność. — Dobrze, maleńka, jedź z moją zgodą, ale pod dwoma warunkami — oświadczył. — Jeżeli tobą wzgardzi, powiedz mu, że go znajdę i zabiję. Po drugie, jeśli cię zgwałci lub skrzywdzi, odetnij mu jaja. Pożyczę ci kukri, młody Duncan nie będzie go potrzebował przez najbliższe lata. — Tak, tato. — Kukri, nóż Gurkhów, był największym skarbem ojca.

Maureen, najstarsza z trzech sióstr, miała ośmioletniego brata i jako pierwsza opuszczała rodzinne progi. Jamie dorzucił węgla do ognia, przysunął krzesło i usiadł. Wziął ją za rękę. — Maureen, pisałem do ciebie trzy miesiące temu. — Pisałeś sporo listów, lecz wciąż czekałam na dalsze — odparła beztrosko, próbując zyskać na czasie. — We wszystkich próbowałem ci udowodnić, że to nie miejsce dla kobiet, że to nie Indie, gdzie wśród oficerów kwitnie życie towarzyskie... — Nigdy nie byłam w Indiach. Jeśli pamiętasz, mama pojechała tam raz i już więcej nie chciała wyjeżdżać ze Szkocji. — Oburącz ścisnęła dłoń McFaya. — Nie przejmuj się. Może być ciężko, lecz to nie powód do zmartwień. Taka jest rola kobiet. Dam sobie radę. Dławiło go w gardle. Nie próbuj uników! — krzyczał w duchu. Zrób to teraz albo nigdy nie zdobędziesz się na odwagę! Zrób to teraz! Masz rację, to nie jest uczciwe, lecz przez cały czas nie byłeś wobec niej uczciwy. Na Boga, minęły trzy lata od zaręczyn, poznałeś ją jeszcze dwa wcześniej i wciąż oszukiwałeś... Przyznaj, że jesteś nędznikiem i wyrzuć to z siebie! Teraz! Wybuchnął potokiem słów: — Przed trzema miesiącami pisałem, co czuję, lecz list musiał nadejść już po twoim wyjeździe. Pisałem, że moim zdaniem powinniśmy zerwać zaręczyny, że lepiej będzie, gdy o mnie zapomnisz, i że strasznie żałuję, lecz mam na względzie wyłącznie twoje dobro, że nie wrócę do domu, tylko zamieszkam tutaj i tu będę pracował. Nie wyjadę z Azji, póki nie będę musiał, póki nie zachoruję lub... Nie mogę wyjechać. Nie mogę. Kocham Azję, uwielbiam swą pracę i nie ma żadnej nadziei, byś mogła zaznać ze mną choć odrobiny szczęścia. Nie jestem ciebie godzien, przyznaję, i nie możemy się pobrać, zwłaszcza nie teraz, gdy zacząłem działać na własny rachunek... — Urwał, by nabrać tchu, po czym dokończył chrapliwie: — Nie wiem, co jeszcze powiedzieć poza tym, że przepraszam... To chyba wszystko. — Cofnął rękę. Rozbolał go żołądek. Wyjął chusteczkę, by otrzeć spocone czoło. — Przepraszam jęknął. Wstał, usiadł i zaczął bawić się szklanką. — Przepraszam.

Maureen złożyła dłonie na udach. Szeroko rozwartymi oczami patrzyła mu prosto w twarz, by nie uronić ani jednego słowa. — Nie musisz przepraszać — powiedziała łagodnie i ledwo dostrzegalnie zmarszczyła czoło. — To się czasami zdarza, miły. — Zgadzasz się ze mną? — Ze zdumienia aż otworzył usta. Wybuchnęła śmiechem. — Nie ze wszystkim, rzecz jasna. Częściowo. Jesteś mężczyzną, ja kobietą, więc to normalne, że inaczej patrzymy na pewne sprawy. — Co? Jak? — Zacznijmy od pracy — zaproponowała. — Kobieta powinna przede wszystkim stworzyć mężczyźnie dom, do tego przecież została powołana, dom i rodzina to najważniejsze rzeczy na świecie. — Zauważyła, że Jamie chce jej przerwać, więc dodała szybko: — Tata uważa, że najważniejsze jest Imperium, lecz mówi to z męskiego punktu widzenia. Mężczyźni mają własne zajęcia, pracę, by przynieść do domu nieco puddingu, mięsa... ach, prawda, i odrobinę whisky. Lecz wpierw muszą mieć ów dom, a tego nie da się zrobić bez kobiety. Każdy mężczyzna potrzebuje istoty, którą mógłby obdarzyć zaufaniem i która dzieliłaby z nim wszelkie troski związane z pracą, z poszukiwaniem właściwego zajęcia lub z próbą zawodowego usamodzielnienia. Możesz mi zaufać w tej kwestii. Po drugie, nie powinieneś się wahać z założeniem własnej firmy. Pan Gornt zamierza zrobić to samo. — Naprawdę? — W przyszłości, jak powiada. Teraz wrócił, by przejąć zarządzanie spółką „Brock i Synowie"... — Naprawdę? — powtórzył Jamie. Zamrugał oczami ze zdziwienia. — Tak. Objął wakat po człowieku, który próbował cię zabić. Jakiś pan Greyfifth... — Greyforth. Norbert Greyforth. — Umysł McFaya wreszcie zaczął działać normalnie. Musiałem nieźle zgłupieć, gdy stanęłaś przede mną na kształt ducha. Kompletnie zapomniałem o Hoagu, Malcolmie i Hongkongu. — Co się zdarzyło w Hongkongu? Słyszałaś o Malcolmie Struanie? Czy Gornt coś mówił o Morganie Brocku lub Tylerze

Brocku? - Spokojnie, mój bohaterze, wszystko we właściwym czasie. Najpierw porozmawiajmy o nas, skoro podjąłeś ten temat. Mogę ci obiecać, że będziemy wspaniałą parą. Najlepszą. Jesteśmy zaręczeni i nigdzie nie znajdziesz uczciwszej i bardziej oddanej żony. — Naprawdę nie widzisz, maleńka, że to nie ma sensu? — odparł zdecydowanym tonem, choć w głębi serca nienawidził sam siebie. — To okropne miejsce. Życie nas nie rozpieszcza, brak tu kobiet, nie będziesz miała przyjaciół ani nic do roboty. Roześmiała się. — Jamie, Jamie, ani przez chwilę nie słuchałeś tego, co mówiłam. Teraz pozwól, że... — Przerwało jej pukanie. — Jeszcze minutkę! — zawołała w stronę drzwi. Wstała i dokończyła tym samym, łagodnym, lecz dźwięcznym głosem. — To pewnie doktor Hoag: chciał cię widzieć natychmiast, ale ubłagałam go o kilka minut zwłoki. Nie mogłam się doczekać naszego spotkania. Teraz oddaję cię w jego ręce. — Zabrała czepek, rękawiczki, płaszcz i szalik. — Nie martw się o mnie. Będę gotowa na czas, potem zapukam po ciebie. Kolacja o dziewiątej, nie zapomnij. — Co? — spytał tępo. — Rosyjski hrabia, Serewiew, zdaje się, zaprosił nas na przyjęcie. Wiem o tym od pana MacStruana. Wyszła, podziękowała lekarzowi i nim Jamie zdążył cokolwiek powiedzieć, Hoag wpadł do pokoju, zamknął drzwi i z trudem łapiąc oddech, wyszeptał: — W Hongkongu poszło jak z płatka, Jamie. Malcolm został pochowany z wszystkimi honorami w morzu, zgodnie z życzeniem swoim i Angelique! — Co takiego?! — Też mnie to niemal zwaliło — Hoag odchrząknął głośno. — Tess urządziła pogrzeb na kilka dni przed moim przybyciem, w pobliżu miejsca, które Malcolm ukochał: Shek-O. Z pełnym ceremoniałem, wszystkie flagi na pół masztu, salut banderą, salwa armatnia, kobziarze, wszystko... Pogrzeb tai-pana, choć nigdy nim nie był. Gazety

relacjonowały każdą chwilę; przywiozłem wycinki. W całym Hongkongu ogłoszono miesięczną żałobę, gubernator przybył na mszę odprawianą w naszym kościele w Szczęśliwej Dolinie, a Gordon Czen zwołał największy i najhuczniejszy pochód w historii Chinatown, nie obyło się oczywiście bez masowego czuwania. Nie pamiętam takich obchodów od czasu pogrzebu Dirka. Nie zbrakło też ogni na przedmieściach i słyszałem, że poszło z dymem kilka tysięcy lepianek nowych osadników. To jeszcze nie wszystko. Kiedy widziałem Tess... Mogę się napić? Ledwie dyszę! — Jasne. Mów dalej, nie przerywaj — odparł Jamie i sięgnął po whisky. Nalał dwie porcje, gdyż jego szklanka też była od dawna pusta. Nie mógł zapanować nad drżeniem palców. Chryste, czemu Tess to zrobiła? Morski pogrzeb... I dlaczego Maureen przyjęła zaproszenie do Siergiejewa, skoro mamy tak wiele do ustalenia? — Mów, na miłość boską! Na Boga, ależ dobra! — stwierdził Hoag pociągnąwszy haust whisky. Zdjął płaszcz, usiadł i wziął głęboki oddech. Poczuł się nieco lepiej. — Z całego serca rad jestem, że cię widzę. Na czym skończyłem? A, prawda... Pierwsze spotkanie z Tess nie należało do najweselszych. Było okropne. Przyjęła mnie w dawnym gabinecie Culuma i oświadczyła: „Ronaldzie, chcę wiedzieć wszystko, do najdrobniejszego szczegółu". Stała przy ogromnym biurku, wyprostowana jak świeca, blada... nigdy nie widziałem jej bledszej, Jamie, a z wiszącego na ścianie portretu wyzywająco patrzyły na mnie zielone oczy Dirka. Nie mogłem kłamać. Znała już przebieg wypadków z relacji Strongbowa, więc dorzuciłem to i owo i wspomniałem, że poważna operacja zatrzymała mnie w Yokohamie i dlatego przypłynąłem statkiem pocztowym, a nie na pokładzie „Prancing Cloud". — Westchnął. — Uwierz mi, Jamie, że bezmrugnięcia okiem wysłuchała tego, co miałem do powiedzenia. O Tókaidó, zaręczynach, ślubie i śmierci. Nie taiłem niczego, choć starałem się mówić w miarę oględnie. Napomknąłem o pojedynku, o Norbercie, o tobie i Gorncie. Dużo tego, nie umiem powtórzyć każdego słowa. — Przerwał na chwilę; zdenerwowanie zaczęło go z wolna opuszczać. — Znasz ją przecież, zawsze spokojna, nieprzenikniona, najbardziej opanowana w całym

chrześcijańskim świecie, po prostu podziękowała i powiedziała, że Strongbow przekazał jej akt zgonu oraz dokumenty dotyczące śledztwa. Niepospolita kobieta. Niesamowita. To prawie wszystko... Ach, byłbym zapomniał, podziękowała mi jeszcze, że tak dobrze dogadałem się z przedsiębiorcą pogrzebowym. Dzięki Bogu, nikt niczego nie odkrył. — Co to znaczy? Hoag błysnął oczami. — Nie chciałem dopuścić do otwarcia trumny, więc poprosiłem Strongbowa, by dostarczył ją wprost do firmy „Blore, Christenson, Herberts, Her-berts i Crink", z której usług korzystałem już wielokrotnie. W załączonym piśmie radziłem, by ze względów medycznych włożono ją do jednej z ich trumien, najlepszej jakości, ze srebrnymi okuciami, po czym szczelnie za-śrubowano. Ostrzegłem, że każda próba podniesienia wieka może doprowadzić do rozpadu zwłok, i tak dalej. Podobną opinię wyraziłem w liście do Tess, używając jak najmocniejszych argumentów. Cieszę się, że wszystko poszło zgodnie z naszymi nadziejami oraz życzeniem Malcolma. — Nalał sobie kolejną porcję whisky. — Dobrze, że pojechałem. Wszystko dobre, co się dobrze kończy. — Powiedziałeś jej o tym drugim, naszym pogrzebie? Chryste, nie! Myślisz, że jestem tak głupi? Coś dzisiaj nie grzeszysz błyskotliwością. — Chciałem się tylko upewnić — mruknął Jamie, zły, bo nie tak dawno Maureen wyraziła podobną opinię. Zdaje się, że naprawdę tracę koncept. Co mam z nią począć, u diabła? — Tess wspominała o Angelique? — I o swoich planach? Nie, choć zadawała dziesiątki pytań. A jak się miewa Angelique? — Na pozór dobrze. Chłodna, zamknięta w sobie, czasem pojawia się publicznie. Dziś wieczór, na prośbę sir Williama, ma przyjść do Siergiejewa. Gdzieś zatraciła tę iskrę... — Znowu to znajome słowo, jęknął w duchu. — No, nieważne... Jest piękniejsza niż przedtem. O co pytała Tess? — O nic specjalnie, a ja opowiedziałem jej, jak było. Że się kochali i to

Malcolm namówił ją do małżeństwa, a nie odwrotnie, że zawsze zachowywała się jak prawdziwa dama i że przyjęła jego oświadczyny i zgodziła się wziąć ślub na pokładzie „Pearl". — I ani słowem nie zdradziła swych zamiarów? Nie, co mnie mocno zdziwiło. Myślałem, że będzie pomstować, prosić o radę, szukać pomocy, gdyż w końcu od lat jestem lekarzem Struanów i zna mnie lepiej niż kogoś innego. A tu nic. Żadnego komentarza, deklaracji, tylko pytania, jeśli uznała, że coś pominąłem. Dziwne. — Taaak... — mruknął Jamie. —- Ma już gotowy plan, to pewne. — Też tak myślę. Rzecz jasna cała sprawa została opisana w prasie z „najsmaczniejszymi" szczegółami. „Tai-pan umiera w noc poślubną", najchętniej zakopałaby te gazety głęboko w ziemi... przepraszam, nie zamierzałem być dowcipny. Mam dla ciebie stertę wycinków i to. — Ponownie błysnął oczami. Wręczył Jamiemu kopertę z nakreślonymi słowami: „Pan J. McFay, do rąk własnych". — Nim spytasz, mogę cię zapewnić, że nie wiem, co jest w środku. Powiedziała tylko: „Zaraz po przyjeździe oddaj to panu McFayowi". — Czemu wróciłeś? — spytał Jamie odkładając kopertę na biurko. — Jeszcze jedno, póki pamiętam. Stary Brock i jego nieodrodny synalek, sir Morgan, pokazali się na pogrzebie. — Nieproszeni?! — Wywołali prawdziwą wściekłość! Było tak. Tess zadecydowała, że pochówek odbędzie się z pokładu „China Cloud". Trumnę złożono na lawecie i powieziono główną aleją w stronę portu. Czterdziestu żałobników oczekiwało na kliprze. Gubernator, wszyscy notable, admirał Vincent-Sindery i nowy zwierzchnik sił zbrojnych stacjonujących w Azji, stary wyga z Armii Indyjskiej, generał Skaffer, tai-panowie oraz Gordon Czen. Żadnych dziennikarzy. Gdy „China Cloud" nabrał wiatru w żagle i popłynął w stronę Shek-O, w pobliżu zjawili się Brockowie na kliprze „Hunting Witch". Ciągnęli w odległości kilku łańcuchów, w pełnej gali, z banderą opuszczoną do połowy drzewca. Stary i Morgan stali na śródokręciu, stosownie ubrani, w gorsach i cylindrach, a gdy trumnę zepchnięto do morza, oddali salut armatni i otworzyli butelkę szampana. Wszyscy świadkowie zgodnie

twierdzą, że słychać było strzelający korek. Wznieśli toast, cisnęli w fale butelkę i kieliszki, uchylili kapeluszy i odpłynęli z łopotem żagli. — Dranie! Sukinsyny! — Tak! I potem mieli czelność twierdzić, że zrobili to „z szacunku wobec zmarłego biedaka". Gubernator znajdował się tuż obok Tess. Mówił mi, że nie wykonała najmniejszego ruchu. Stała w milczeniu, z zaciętą twarzą, lecz gdy posłyszał jej świszczący oddech, poczuł, że z przerażenia jaja podjeżdżają mu do gardła. Znasz to uczucie... ach, zapomniałem dodać, że Gornt towarzyszył Brockom. — Wiem od Maureen, że ma przejąć tutejszą filię firmy. — Tak. Choć mimo wszystko to chyba porządny chłopak. Twierdzi, że dostał wyraźny rozkaz, by wejść na pokład „Hunting Witch"... Na Jowisza, kompletnie zapomniałem o Maureen! Jesteś prawdziwym szczęściarzem, Jamie. — Dzięki. — Prawdziwym szczęściarzem. — Hoag wyciągnął rękę. — Gratuluję. — Dzięki. — Jamie uścisnął niu dłoń i starał się sprawiać wrażenie zadowolonego, choć przepełniało go przygnębienie. — Myśleliśmy... Wziąłem ją za Tess. Przez lornetkę, w ciemnościach i tak grubo zakutana, wydała mi się bardzo podobna. — Hę? Nonsens. Wygląda zupełnie inaczej! — Wiem — niecierpliwie odparł Jamie. — Są jednak tego samego wzrostu i chodzą dumnie wyprostowane... — Nie zwróciłem na to uwagi. — Hoag zmarszczył brwi, po czym chrząknął. — Pewnie masz rację, choć przecież Maureen jest co najmniej dziesięć lub piętnaście lat młodsza, ma kasztanowe włosy i wesołe usposobienie. Jak iskierka... — Na rany Chrystusa, dajże spokój! Wiem! Po prostu się pomyliłem! — Nie szkodzi. — Hoag poczuł lekkie mdłości. — Na Boga, nie chciałbym płynąć w towarzystwie Tess! Nie... Twoja Maureen to naprawdę dzielna dziewczyna. Podobno pisała ci, że przyjeżdża. — Do Hongkongu, nie tutaj. I nie podała żadnej daty. — Pewnie nie zdążyła. „Prancing Cloud" była już gotowa do wyjścia w morze, gdy przybyła. — Zakrztusił się śmiechem. — Musisz na nią

dobrze uważać. Oczarowała Gornta. — Dzięki za radę. — Jamie spłonął rumieńcem. Wbrew sobie poczuł ukłucie zazdrości. — Jak dzieci Tess? Widziałeś się z nimi? — Owszem. Zdrowe, choć Duncan był znów niedawno przeziębiony. Uczestniczyli w pogrzebie. Smutni, ale młody Duncan, jak słyszałem, zachowywał się bardzo dzielnie. Emma i Rosę płakały. Tess skryła twarz za grubą woalką. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że nastąpił koniec pewnej epoki. Wygasła linia Dirka, gdyż jego jedynym żyjącym potomkiem jest dziesięcioletni Duncan, stanowczo zbyt mały, by przejąć funkcję tai-pana. To niezbyt dobra wróżba dla Noble House. W Hongkongu krążą plotki, że Brock szykuje się do wykupienia firmy. — W żadnym wypadku! — Jamie starał się, by jego protest zabrzmiał przekonująco. - Są jeszcze potomkowie Robba! Pamiętasz? Robb Struan, przyrodni brat Dirka. Któryś z jego synów lub wnuków zostanie nowym Tai-panem. — Zgadzam się, chociaż to nie to samo. Cholernie żal mi Malcolma; był jedyną nadzieją Tess. Przez cały pobyt w Hongkongu myślałem o pogrzebie, który wyprawiliśmy tutaj. Niepotrzebnie, prawda? Lepiej o tym zapomnieć. Malcolm spoczął w Hongkongu, w pobliżu Shek-O. Chciałbym, żeby tak było. Zgodnie z wolą sir Williama i nas wszystkich odparł Jamie. Zeszłej nocy znów śnił o rozmowie z bosmanem i widział trupa z otwartymi oczami wypływającego na powierzchnię morza. Zadrżał. — Zrobiliśmy, co w naszej mocy. A teraz... — zmienił temat — dlaczego wróciłeś? — Tess chciała, żebym... żebym dostarczył pocztę MacStruanowi, tobie i… i… list dla Angelique. — Spostrzegł spojrzenie McFaya. — Nie mam pojęcia, co zawierają. — Zawierają? — ostro spytał Jamie. — Powiedziałeś, zdaje się, „list"! — Ach... tak, rzeczywiście. — Hoag poczerwieniał. — Tak. List. Nie mam pojęcia, co zawiera. Lepiej pójdę... — Na miłość boską, daj spokój! – — — Tess przekazała mi list... to wszystko. — Przestań, znam cię lepiej, niż myślisz!

— Pójdę wreszcie do niej — z irytacją oświadczył Hoag. — Na pewno czeka... — Siadaj! Co za listy, na litość Chrystusa?! — Nic nie wiem... — Przestań pieprzyć bzdury. Co za listy? Hoag wahał się chwilę. — Jeśli przysięgniesz na głowę matki... — wybuchnął — ...to ci powiem. — Załatwione! — Ona... to znaczy Tess, powiedziała: „Daj tej kobiecie mój list, a po tygodniu wybierz jeden z dwóch pozostałych". Wręczyła mi trzy koperty, lecz nie wiem, co jest w środku. Klnę się na Boga, że nie wiem! — Tydzień? Jeden z dwóch listów, co? Jeden, jeśli okaże się, że Angelique zaszła w ciążę, drugi, jeśli badania nic nie wykażą? — Jedenastego powinna... powinna dostać miesiączki, lecz nawet gdy nie dostanie, nie można wyrokować... Lepiej odczekać jeszcze dwa tygodnie, a może dłużej, do następnego cyklu, by zyskać całkowitą pewność. Czasem cykl się wydłuża, zwłaszcza w jej przypadku, biedna dziewczyna tak wiele przeżyła... Tess zabroniła mi działać pochopnie. — Głęboko wciągnął powietrze. — Teraz wiesz już wszystko. — Tess chciała, żebyś zaczekał na wynik badań? — Tak, póki się nie upewnię. — Zatem nie mylę się co do listów? — Tak... Przecież ci powiedziałem. — Z kim jeszcze o tym rozmawiałeś? — Jamie świdrował go wzrokiem. — Z nikim. — Z kim?! — Idź do diabła! — krzyknął Hoag, po czym wydyszał: — Z Gorntem. — Jezu Chryste, dlaczego? —Nie wiem, sprawiał wrażenie, że zna prawdę, doszedł do tego samego wniosku co wszyscy... przecież to oczywiste, że nie mogłem wrócić z innego powodu... Próbowałem przekonać Tess, lecz tylko spojrzała na mnie swymi szarymi oczami... Łatwo ci mówić — dodał z gniewem. — Łatwo i tobie, i wszystkim Gorntom świata! Jesteście silni, od lat związani

z biznesem, a na czym polega biznes, jeśli nie na ciągłych kłamstwach? To nie zajęcie dla lekarza. — Hoag parsknął z niesmakiem, zdegustowany własną słabością. — Nie potrafię się zmienić po tylu latach. Tess zezwoliła mi na szczerą rozmowę z sir Williamem, Albertem i z tobą. Z nikim innym. — Bez obaw, słusznie zauważyłeś, że wszyscy w Yokohamie domyśla się, co chodzi. Biedna Angelique! Kto jeszcze dostanie list od Tess? — Eeee... sir William. — Kto jeszcze? Miej litość, nie kręć! — Skye. Z udawaną obojętnością Hoag wręczył dziewczynie kopertę opatrzoną pieczęcią Noble House. Od chwili gdy Jamie powiedział jej, kto przypłynął na „Prancing Cloud", Angelique odczuwała dotkliwe ssanie w żołądku, chociaż usiłowała panować nad nerwami. Co prawda Vargas przybiegł ze sprostowaniem, że domniemaną Tess Struan okazała się narzeczona senhora McFaya, lecz to niewiele pomogło. Podobnie jak chaotyczna opowieść Hoaga o pogrzebie Malcolma. Słowa, skreślone na kopercie, dopełniły czary goryczy: „Angelique Richaud, Yokohama". — Może przeczytasz, póki tu jestem? — odezwał się lekarz, zaniepokojony jej nagłym rumieńcem. — W razie gdybym zemdlała? — spytała ostro, prostując się na wysokim krześle ustawionym przed kominkiem. Kiedyś było to krzesło Malcolma, lecz zabrała je z apartamentu tai-pana przed przyjazdem Alberta. — W razie gdybyś chciała porozmawiać — odparł łagodnie. — Jestem nie tylko lekarzem. - Przybiegł na górę wprost z gabinetu McFaya, szczęśliwy, że uciekł przed dalszym przesłuchaniem. Przywitał Angelique serdecznym uściskiem i nim zdążyła zadać nieuchronne pytanie „Co w Hongkongu?", powiedział: „Jeszcze chwilę. Daj mi na siebie popatrzeć". Przyjrzał się jej wpierw okiem medyka, potem przyjaciela; był zadowolony z oględzin. — Niewłaściwe nazwisko adresata. Powinno brzmieć: pani Angelique Struan. — Niezgrabnym ruchem zwróciła mu kopertę. — Tess spodziewała się, że to zrobisz — powiedział cicho.

— Jak jest tak mądra, czemu nie przestanie się upierać? — Zrozum, na równi z tobą przeżywa ciężkie chwile. Straciła syna. Musisz być bardziej cierpliwa, Angelique. — Cierpliwa? Ja? W chwili gdy znalazłam się pod ostrzałem tylko dlatego, że pokochałam i poślubiłam wspaniałego człowieka, który... Stoisz po jej stronie. Struanowie ci płacą. — To prawdą, lecz staram się postępować zgodnie z własnym sumieniem, a tego nie można kupić. — Hoag wygodniej ulokował się w fotelu. Wyczuwał panujące w ciepłym, prawdziwie kobiecym buduarze wyraźne napięcie. Widział nabrzmiałe żyły na szyi Angelique i ledwie dostrzegalne ruchy jej palców. — Pomogłem tobie i Malcolmowi... ale tylko dlatego, że uważałem to za słuszne. Mogę powiedzieć ci w zaufaniu, że podczas pobytu w Hongkongu złożyłem rezygnację. To moja ostatnia praca dla Struanów. — Dlaczego? — spytała z oszołomieniem. — Wracam do Indii. Pragnę odnaleźć to, co straciłem. — Znów ten dziwny uśmiech. — Najszybciej jak można. — Och... — Nagle poczuła się lepiej i delikatnie dotknęła jego ramienia. — Przepraszam. Nie miałam racji. Po prostu... przepraszam. — Nic się nie stało. Nie zapominaj, że rozmawiasz z lekarzem. Wiem doskonale, że żyjesz w ciągłym napięciu. Byłem przygotowany na dużo gorsze powitanie. — Złamał pieczęć i otworzył list. — Kazała mi to zrobić. — Wewnątrz była jeszcze jedna koperta opatrzona tylko imieniem: Angelique. — Lepiej? Rodzaj kompromisu? — Czyj pomysł? — Mój. — Co jest w środku? — Nie wiem. Przysięgam przed Bogiem. Chcesz, żebym wyszedł? Nie spuszczała oczu z koperty. Po chwili potrząsnęła głową. Hoag wstał, podszedł do okna, by jej nie przeszkadzać, odsunął zasłony i z mocno bijącym sercem wlepił wzrok w ciemność. Angelique z wahaniem sięgnęła po list. Żadnych pozdrowień, żadnego wstępu. Nie mogę wybaczyć ci tego, co zrobiłaś z moim synem.

Myślę, że za radą i poduszczeniem ojca, uwiodłaś mi syna i podstępem skłoniłaś go do zawarcia małżeństwa. Jakiegokolwiek małżeństwa. Uważam wasz „ślub" za nielegalny. Ów „ślub" przyśpieszył śmierć Malcolma, co wyraźnie wynika z aktu zgonu. Prawnicy Struanów podjęli przygotowania do procesu, który już wkrótce rozpocznie się przed trybunałem w Hongkongu. Nawet jeśli nosisz w swym łonie dziecko mego syna, nie będzie to miało żadnego wpływu na tok postępowania, a płód zostanie uznany za owoc nielegalnego związku. Nie znajduję słów wdzięczności za nieocenione informacje, jakie dostałam, za twoją radą, od naszego wspólnego znajomego. Jeśli — a wierzę w to z niezachwianą pewnością — ujawnione przez niego fakty okażą się zgodne z prawdą, cały Noble House będzie waszym dozgonnym dłużnikiem: twoim i tego młodzieńca. On podał już swoją cenę, zadziwiająco rozsądną, lecz ciebie to nie dotyczy. O nic nie prosiłaś i nic nie dostaniesz. Lecz trud, jaki włożyłaś, by uczcić pamięć mego syna i zadbać o przyszłość Struanów, domaga się zadośćuczynienia. Jak zatem przełamać ów impas? Rozwiązanie —jeśli w ogóle istnieje — musi pozostać naszą wyłączną tajemnicą. Tajemnicą dwóch na zawsze wrogich sobie kobiet. Po pierwsze chcę cię prosić, byś we właściwej chwili zezwoliła doktorowi Hoagowi ustalić, czy nosisz dziecko Malcolma. Oczywiście doktor Babcott lub każdy inny lekarz, którego wyznaczysz, może udzielić dodatkowej konsultacji, by potwierdzić diagnozę. Po drugie, pozwól nam dla pewności odczekać przynajmniej miesiąc, nim podejmiemy dalsze działania. Do tego czasu będą gotowe akta procesu — nie traktuj mych słów jako groźbę, lecz proste stwierdzenie faktu. Zacznę także pomału korzystać z wspomnianych wyżej informacji. Nie sądzę, bym mogła przegrać. To, że zdołałaś przekonać znanego nam młodzieńca, by przyszedł tutaj, składa na mnie, jak i na cały Noble House ogromny dług wdzięczności. Być może wówczas, z boską pomocą, wyjdziemy z obecnego impasu. Tess Struan, Hongkong, 30 grudnia '62. Umysł Angelique miotał się między szczęściem a przerażeniem, poczuciem zwycięstwa i przegranej. Wygrała czy poniosła sromotną

klęskę? Tess nie obiecywała niczego, a jednak powiewała gałązką oliwną. Proces? Trybunał? Świadkowie? Z poszarzałą twarzą przypomniała sobie słowa Skye'a, że nie przyjdzie im trudno scharakteryzować ją w sądzie jako pozbawioną skrupułów nierządnicę, córkę oszusta i złodzieja. „Impas" i „rozwiązanie"? Czyż to nie oznaka częściowego zwycięstwa? Edward! Dziś lub jutro dowiem się prawdy! Jest jeszcze pan Skye... sprytny, będzie wiedział... Na Boga, mam nadzieję, że będzie wiedział, o co chodzi! Uniosła głowę i napotkała spojrzenie Hoaga. — Och... przepraszam. Zapomniałam... — Bezwiednie miętosiła rękaw i nerwowo przytupywała. — Zaraz wezwę Ah Soh, przyniesie coś do picia... przepraszam, ale ja... — jąkała z trudem. Hoag zauważył tę zmianę i wziął ją za oznakę przewidywanego załamania. Ręce i stopy w ciągłym ruchu, pobladła twarz, szeroko rozwarte oczy, rozszerzone źrenice... — Co napisała? — spytał swobodnym tonem. — No... nic takiego, z wyjątkiem... że mam czekać aż... — znów zbrakło jej słów i pustym wzrokiem popatrzyła w przestrzeń. — Aż? — odezwał się, chcąc przywołać ją z powrotem. Starał się nie okazywać niepokoju. Lecz Angelique myślała wyłącznie o przeczytanym przed chwilą liście. Niósł wyraźną zapowiedź otwartej wojny. Przeciwnik wykonał pierwszy ruch i zdradził swe zamiary. Teraz mogła przystąpić do walki. Według swoich własnych reguł. Słabość gdzieś uleciała, ustępując przed gorejącym ogniem. Jak mogła potraktować mnie tak zimno, tak beznamiętnie... Bez krzty litości czy współczucia za miłość, ból i cierpienie po śmierci Malcolma! Nic. A dziecko? Owoc „nielegalnego" związku? Skoro zostałam poślubiona zgodnie z brytyjskim prawem! Bez obaw, uspokajała się w duchu. Każde słowo listu wyryje się w mej pamięci niezatartym piętnem. Wciąż dygocząc, spojrzała na Hoaga. — Chce, byśmy zaczekali... zaczekali, dopóki nie będzie pewności, czy noszę w sobie dziecko Malcolma. Tak... pewności. Tego właśnie chce. — A potem? — Nie pisze. Ona... będzie czekać i ja mam czekać. Wyraża się niezbyt jasno... Wspomina coś o pojednaniu, o rozwią... — Głos Angelique

nagle przestał drżeć, nabrał zupełnie nowych tonów, stał się syczący, przepełniony jadem. — Liczę na rzeczywiste pojednanie, bo w dalszym ciągu... w imię Najświętszej Panny uważam się za wdowę po Malcolmie Struanie i nikt, ani trybunał, ani sama przeklęta Tess Struan, mi tego nie odbierze! — Wszyscy tak uważamy — powiedział ostrożnie Hoag, próbując ukryć zdenerwowanie. — Postaraj się zapomnieć o zmartwieniach i bądź cierpliwa. Jeśli pofolgujesz nerwom, ona zwycięży, a ty przegrasz, bez względu na to, jaka jest prawda. Nie trzeba... Drzwi otworzyły się z trzaskiem i do pokoju weszła Ah Soh. — Missy tai-tai? — Ajajaj! — krzyknęła Angelique. — Wynocha! Dlaczego nie puka? Ah Soh stała jak wrośnięta w podłogę, skrycie zadowolona, że cudzozieska diablica robi z siebie widowisko przed służbą. — Chce list, heja? List, missy tai-tai? — Jaki list? Ah Soh przyczłapała bliżej, wręczyła jej małą kopertę, głośno pociągnęli nosem i odeszła. Pismo Gornta. Angelique natychmiast zapomniała o zdener wowaniu. W środku był niewielki kartonik z inicjałami EG. Najgorętsze wyrazy szacunku. Wizyta w Hongkongu dostarczyła mi wielu wrażeń. Czy mógłbym Cię odwiedzić jutro rano? Wielce oddany sługa, Edward Gornt. Angelique odzyskała spokój. Znów była silna, pełna odwagi i determinacji do walki. — Święte słowa, doktorze, lecz ja się nie załamię. Na pewno. Muszę zwyciężyć przez wzgląd na Malcolma, siebie, Jamiego, ciebie i pana Skye'a. Jesteś moim prawdziwym przyjacielem. Już dobrze. Nie ma powodu, by dalej mówić o tej kobiecie. — Uśmiechnęła się ni to smutno, ni wesoło. Dla Hoaga był to kolejny powód do niepokoju. — Zaczekamy. Zobaczymy, co przyszłość przyniesie. Jeśli zajdzie potrzeba, skorzystam z twojej pomocy. — Wstała i ucałowała go w oba policzki. — Raz jeszcze dziękuję, przyjacielu. Zobaczymy się u hrabiego Siergiejewa? — Chyba tak. Nie wiem. Jestem nieco zmęczony — odparł i wyszedł

pełen najczarniejszych przeczuć. Angelique ponownie zerknęła na liścik. Edward oględnie dobierał słowa, co uznała za dobry omen. Gdyby ktoś przejął lub przeczytał wiadomość, nie dowiedziałby się niczego. „Wiele wrażeń" było właściwym sformułowaniem, a i „wielce oddany sługa" świadczyło o ostrożności. Ona także wiedziała, jak pisać. Niech ją diabli. Co robić? Przebrać się do kolacji. Ściągnąć sojuszników. Trzymać ich blisko siebie i zacząć realizację ułożonego uprzednio planu. Przekształcić Yokohamę w niezatapialny bastion przeciwko tej kobiecie. — Nie zwracaj uwagi na szukających cię gai-jinów i nie troszcz się o Akimoto — z niechęcią mruknął Katsumata, gdy dowiedział się od Hiragi o niespodziewanych kłopotach. — Nas trzech w zupełności wystarczy. Uderzymy jutro. Spalimy kościół i zatopimy okręt. Takeda, ty zajmiesz się kościołem. — Z radością, sensei, lecz czemu nie pójść za myślą Oriego i nie spalić całej Yokohamy? Hiraga ma rację, zrezygnujmy z okrętu. Przykro mi, lecz uważam podobnie jak on. — Takeda wiedział, co mówi. W końcu Hiraga był przywódcą buntowników z Chóshu i miał dość oleju w głowie, by zapewnić im możliwość ucieczki. — W takich warunkach jak dzisiaj trudno będzie podpłynąć do burty i nie zostać zauważonym. Ori chciał zniszczyć całe gniazdo gai-jinów. — By wykonać jego plan, trzeba nam czasu i wiatru z południa — wtrącił Hiraga. — Lepiej zaczekać. —~ Nie! — opryskliwie burknął Katsumata. — Starczy nam odwagi, by zrobić jedno i drugie! Damy radę! Jesteśmy shishi! Hiraga wciąż miał zaprzątnięty umysł ścigającymi go żołnierzami. Nie myślał o zabitym włóczędze. Gdy wrócił do ukrytego przejścia, znalazł obdartusa nadal leżącego wśród śmieci. Zdjął pokrywę, rzucił się do kanału i brnął na ślepo w ciemnościach i lodowatej wodzie. — Jest nas za mało — powiedział — i jutro nie zdołamy przeprowadzić ataku, niezależnie od tego, co postanowimy. Jeśli chcemy spalić Osiedle, potrzebujemy trzech dni, by rozmieścić zapalniki i lonty. Pośpiech nam nie

pomoże. Siedział owinięty kołdrą, nagi, z wyjątkiem przepaski na biodrach. Przemoczone w kanale ubranie oddał służącej do wysuszenia. W pawilonie było zimno, cienkie shóji trzeszczały w podmuchach wiatru i Hiraga musiał mocno natężać siły, by nie dygotać. Nie potrafił się skupić na rozmowie. Nie pojmował, dlaczego go poszukują. Gdy opowiedział o wszystkim, Katsumata ostrym głosem rozkazał Raiko wysłać szpiegów do Osiedla, by sprawdzili, co naprawdę zaszło. Do spółki z Takeda zaczęli układać plan ucieczki z „Domu Trzech Karpi" na wypadek, gdyby pościg dotarł do Yoshiwary. Katsumata polecił przynieść więcej sake. Gniew dodatkowo wyostrzał jego ptasie rysy, nadając mu groźny wygląd. — Uważam, że powinniśmy zaatakować jutro. — Ja zaś uważam — z tą samą zaciętością powiedział Hiraga — że musimy poczekać na lepszą okazję, jeśli nie chcemy zostać pojmani i straceni. Posłuchajmy, co powie Takeda. — Przede wszystkim chciałbym się dowiedzieć, co zamierzasz. Znasz ich lepiej niż my. Masz jakiś pomysł? Hiraga wypił łyk gorącej herbaty, mocniej otulił się kołdrą i zrobił zamyśloną minę. Rad był, że udało mu się przeciągnąć Takedę na swoją stronę. — Gdybym nadal mógł swobodnie chodzić po Osiedlu gai-jinów, w ciągu trzech dni, przy pomocy Akimoto, przygotowałbym zapas bomb zapalających. Cztery już mam ukryte w chacie. — Postanowił nieco upiększyć swą relację. — Potrzebujemy co najmniej sześciu, nawet ośmiu. Po jednej na oba domy piętrowe; są zbudowane z wyschniętego drewna i z trudem zdołano je uratować podczas ostatniego trzęsienia ziemi. Jedna na siedzibę przywódcy gai-jinów. trzy lub cztery w Mieście Pijaków, po jednej na każdy kościół. W zamieszaniu zdążymy wsiąść na łódź i odpłynąć do Edo. — Ile czasu to zajmie? — zgrzytnął Katsumata. Dwaj pozostali mężczyźni poruszyli się niespokojnie. — Ile dni, skoro nie możesz, jak mówisz, swobodnie chodzić? — Powiem ci wówczas, gdy będę wiedział, dlaczego mnie szukają -

zadziornie odparł Hiraga. Broń Katsumaty leżała z tyłu, a on miał własne miecze tuż pod ręką. Zaraz po przyjściu poprosił Raiko, by je przyniosła — na wypadek gdyby musieli uciekać przez ogrodzenie w stronę ryżowisk za Yoshiwarą. Zgodnie doszli do wniosku, że tunel nie daje dostatecznego schronienia. — Takeda? — Powinniśmy zaczekać, aż skończą się twoje kłopoty. Potem zdecydujemy, co robić, lecz prawdę mówiąc, sensei — zwrócił się do Katsumaty — byłoby dobrze przystać na plan Hiragi. — Zaatakujemy jutro. To ostateczna decyzja. Hiraga, który pomału odzyskiwał zdolność jasnego myślenia, spróbował z innej beczki: — Jednoczesne podpalenie Osiedla i zatopienie okrętu to duża pokusa — powiedział pojednawczym tonem. — Da się to zrobić, jeśli zbierzemy więcej ludzi. Kilku więcej, sensei — dodał z udawanym szacunkiem, choć już od dawna nie czuł respektu przed Katsumata. — Wystarczy trzech z Edo. Do rozpoczęcia akcji muszę pozostawać w ukryciu, lecz Takedy nikt nic zna, więc mógłby w ciągu trzech, czterech dni obrócić w obie strony. Ty poprowadzisz atak na okręt, a pozostali, zgodnie z moimi wskazówkami, podłożą ogień pod wyznaczone budynki. Pokażę im, co i jak robić. — To dobry plan, sensei — wtrącił Takeda, uradowany możliwością ucieczki łódką. Nigdy nie palił się do samobójczych misji. — Pójdę do Edo i znajdę odpowiednich ludzi. — Mogą cię schwytać. — Katsumata zacisnął usta w wąską linię. — Nigdy nie byłeś w mieście i nie znasz rozkładu ulic. Zabłądzisz i wpadniesz w ręce wroga. —Z trudem powstrzymywał wybuch wściekłości. Gniewało go, że nie może sam wykonać zamierzonego zadania, że potrzebuje tych dwóch, a nawet jeszcze innych. Zdał sobie sprawę, że bez kompromisu niczego nie osiągnie. A to oznaczało wędrówkę do Edo. Jedynie on mógł ściągnąć posiłki. Właściwie nie miał nic przeciwko temu, gdyż dusił się w ciasnej przestrzeni Osiedla, gdzie brakowało kryjówek i dróg ucieczki. Tylko duże miasta zapewniały względne bezpieczeństwo: Kioto, Osaka, Edo lub rodzinna Kagoshima. Iiiii, dobrze byłoby znów zobaczyć dom i rodzinę. Później, pomyślał z

nagłą zaciętością. — Pamiętajmy o sonnd-jói. Yoshi powinien zostać upokorzony... Wszyscy trzej jednocześnie chwycili za miecze, gdy jakiś cień padł na shóji. — Katsumata-sama? — To była Raiko. — Przyprowadziłam służącą. — Wejdźcie. Gdy obie kobiety pojawiły się w progu, napięcie zelżało. Raiko skłoniła się, służka także, mężczyźni odpowiedzieli pokłonem. — Możesz mówić, Tsuki-chan — odezwała się Raiko. — Byłam w domu sołtysa. Powiedział, że Akimoto-sama został zabrany do przywódcy gai-jinów, a wkrótce potem wtrącony do więzienia. Nie miałam okazji z nim rozmawiać, lecz gdy tylko jeden z naszych ludzi dostarczy mu pierwszy posiłek, dowiemy się czegoś więcej. — Dobrze. Był bity lub wleczony? — spytał Katsumata. — Nie, panie. Nic z tych rzeczy. — Jesteś pewna? — Shoya był także zaskoczony, panie. Akimoto-sama gwizdał głośno i podśpiewywał w takt ludowej melodii: „Ktoś kogoś zdradził". — To samo wykrzykiwał w wiosce — ponuro wtrącił Hiraga. — Co jeszcze? — Shoya mówił: „Przepraszam, lecz nie mam pojęcia, czego szukają żołnierze. Patrol wciąż czeka w chacie. Dam znać, jak tylko będę coś wiedział". — Dziękuję, Tsuki-chan — powiedziała Raiko i odprawiła ją ruchem dłoni. — Skoro nie został pobity, musiał im coś wyjawić — stwierdził Katsumata; — Zamknęli go, byśmy nie mieli okazji do zemsty. — Nie. Akimoto mnie nie wydał — oświadczył Hiraga. Kto mógł zdradzić? Zerknął na Raiko. - Spróbuję się czegoś dowiedzieć — zaproponowała. — Za chwilę przyjdzie tu klient, gai-jin. Na pewno zna prawdę. Andre z wymuszonym uśmiechem wszedł do jej pokoju. — Dobry wieczór, Raiko-san — powiedział, zdegustowany własną sła

bością. Przywitała go chłodno i zaproponowała herbatę. Gdy usiedli przy niskim stoliku, wręczył jej małą sakiewkę z pieniędzmi. — Oto kolejna część spłata, jeszcze nie wszystko, lecz na teraz powinno wystarczy. Chciałaś mnie widzieć? — Niewielka zwłoka nie niszczy prawdziwej przyjaźni, Furansu-san .— odparła zbolałym głosem. W skrytości ducha była zadowolona, gdyż ciężar sakiewki wskazywał na sumę większą, niż się spodziewała. Choć jedną ważną sprawę udało jej się załatwić. Po chwili dodała, by wzmóc napięcie, tak ważne podczas rozmów z klientami: — Lecz dłuższa może prowadzić do zadrażnień. — Za dzień lub dwa przyjdę znowu. — Przykro mi, lecz pański dług jest tak wysoki... Andre zawahał się chwilę, po czym zdjął z palca złoty sygnet. — Weź. — Nie chcę tego — odpowiedziała Raiko. — Chyba powinnam uwolnić Hinode i pozwolić jej odejść, a potem... — Nie. Proszę, nie... Mam ważne wieści... Nie czuł się dobrze, zbity z tropu oschłym przyjęciem i wciąż dręczony migreną, której nabawił się podczas negocjacji z Yoshim. Martwiła go także Angelique... oraz Tess Struan. Dlaczego nie przypłynęła na „Prancing Cloud"? O wiele łatwiej byłoby z nią pertraktować, by w końcu osiągnąć upragnione bogactwo. Nie miał ochoty jechać do Hongkongu i rzucać wyzwania całemu Noble House. Jedyną twą szansą jest Angelique, łomotało mu w głowie. Seratard znów prosił o radę Ketterera, sir Williama, a nawet Skye'a, by się upewnić, czy małżeństwo można uważać za legalne. Wcale nie byli przekonani co do tego, że sąd opowie się po ich stronie. — W Hongkongu? Wolne żarty — fuknął Ketterer. Inni twierdzili to samo w bardziej oględnych słowach, z wyjątkiem sir Williama, który powiedział wprost: — Zbyt wielu tu szalbierzy, jesteśmy daleko od Londynu. Sędziowie wywodzą się z kolonistów, łatwo ulegają korupcji i wyczyniają różne czary-mary. Kilka srebrnych taelów... Pamiętaj, że Struanowie to Noble

House... Raiko pochyliła się w stronę Poncina. — Wieści, Furansu-san? — Tak. — Teraz lub nigdy. W grę wchodziła Hinode. — Szczególne wieści. Tajne spotkanie Yoshiego i gai-jinów. — So ka! — Zamieniła się w słuch. — Mów, Furansu-sama. Opowiedział jej wszystko, z detalami. Słuchała z napięciem, od czasu do czasu wstrzymując oddech lub mrucząc pod nosem jakieś komentarze. Gdy wspomniał, że Yoshi zażądał wydania Hiragi, zbladła. Natychmiast przestał się denerwować i zatrzasnął pułapkę: — Zatem Hiraga twój przyjaciel? — Nie, skądże, znajomy jednego z klientów — odpowiedziała prędko i skryła twarz za wachlarzem. Huczało jej w głowie od natłoku cudownie ważnych informacji, dzięki którym shoya i cała Gyokoyama byliby na jej usługi... nie wspominając o Meikin. Ach, Meikin, pomyślała przelotnie, ciekawe, jak długo jeszcze pożyjesz. Trudno, przyszedł na ciebie czas zapłaty. Yoshi zbyt wiele zainwestował w Koiko, lecz o tym sama wiesz doskonale, ja mam pilniejsze problemy. Jak, w imię wszystkich bogów i Buddy Amidy, pozbyć się Katsumaty, Hiragi i dwóch pozostałych? Są zbyt niebezpieczni... Nagle w jej rozważania wdarł się głos Poncina: — Więc Hiraga znajomy klienta mama-san w Yoshiwara. Hiraga teraz ze znajomym. Ne? Natychmiast odzyskała czujność.— Nie wiem, gdzie może przebywać. Pewnie w Osiedlu, jak zwykle. Pan Yoshi go szuka? Dlaczego? — Ponieważ Hiraga jest shishi. — Andre po raz pierwszy użył tego słowa, świadom jego znaczenia po rozmowach z Yoshim. — Też zabił daimyó. Daimyó Utani. I innych. — Potworne. — Raiko z trudem panowała nad przerażeniem. — Shishi, powiada pan? Słyszałam o nich. Mogę popytać, drogi przyjacielu... — Hiraga zniknął, Raiko. Nie ma w Osiedlu. Wielu żołnierzy szuka. Uciekł. Szukają wszystkie miejsca. Uciekł. — Iiiii, zniknął? Żołnierze? Gdzie mógł się schować? — Tu. U przyjaciel. Gdzie twój przyjaciel?

— Wątpię, by tu przyszedł — odpowiedziała z niezachwianą pewnością i energicznie pokręciła głową. — Pewnie zdążyli go ostrzec i zbiegł do Kanagawy albo gdzie indziej. Przykro mi, lecz zadałeś niewłaściwe pytanie. Za to wieści, które przekazałeś, są bardzo interesujące. Masz coś jeszcze? Andre westchnął. Wiedziała. Miał ją w garści. Przynajmniej na razie. — Yoshi samurajowie przyjdą jutro po twój Hiraga — powiedział bez lęku, gdyż zdawał sobie sprawę, że starczy jego jedno słowo, by najbliższy patrol, japoński lub brytyjski, rozniósł „Dom Trzech Karpi" na drobne kawałki. Liczyło się tylko bezpieczeństwo Hinode. — Jeśli gai-jinowie nie mają jutro Hiraga, dużo kłopotów, Raiko. Dla gai-jinów, Yoshiwara, dla wszystkich. — Zauważył, że zadrżała. — Może gaijinowie wprowadzą tu wymuszaczy. Tu, tam, wszędzie... — Ostatnie słowa zawisły w powietrzu. — Zatem? — spytała. Nad jej górną wargą pojawiły się grube krople potu. Ze strachem czekała na dalsze słowa Poncina. — Mam pomysł. Niech ty... przepraszam, niech twój przyjaciel — poprawił się niewinnie — schowa Hiraga przez kilka dni, w sekrecie, bezpiecznym miejscu. Potem, w dobrej chwili, odda wodzowi gai-jinów Hiraga... Może dostanie dużo pieniędzy, starczy dla ciebie i Hinode, nel — Patrzył na nią tak surowym wzrokiem, że bała się ruszyć. — Albo twoi ludzie dadzą Hiraga do Yoshi. Hiraga jest shishi, cenny... Lepszy niż kolczyki. — Znów drgnęła, więc powtórzył: — Shishi cenny, nel Raiko czekała długą chwilę, aż serce przestało jej walić i mogła zapanować nad głosem. Przywołała na twarz szeroki uśmiech. Gai-jin rzecz jasna myślał, że Hiraga ukrywa się gdzieś tutaj, więc rozgniewany mógł sprowadzić nieszczęście na „Dom Trzech Karpi". — Popytam znajomych, czy go nie widzieli. Może wiedzą, gdzie się ukrywa. Potem porozmawiamy — zapewniła Poncina pojednawczym tonem. Postanowiła czym prędzej usunąć ze swego życia wszystkich shishi. Najlepiej jeszcze dziś wieczór. — Dowiedziałam się tylu wspaniałych rzeczy! Jeśli je odpowiednio sprzedam, skorzystamy na tym oboje. Och, Furansu-san... — powiedziała, jakby tknięta nagłą myślą — słyszałam, że

pewna dama przybyła dziś z Hongkongu. To słynna matka tai-pana? — Co? Nie — z roztargnieniem odparł Andre. — Nie, to... to... przyrzeczenie małżeństwa dla kupca. Dlaczego pytasz? — Dla któregoś z moich klientów, przyjacielu? — Nie, to Jamie McFay. — Jami-san? Jami-san od Struan? — liiii, zapiszczała w duchu. Trzeba czym prędzej zawiadomić Nemi. Powinna powitać nowo przybyłą damę w wielkim domu Struanów, skłonić się przed nią i zapewnić, że Jamisan zaznał wszelkich rozkoszy dostępnych mężczyźnie. To bardzo ważne, by nigo-san, druga dama, konkubina, utrzymywała dobre stosunki z oku--san, z żoną. To ona zapłaci rachunki, a potem pojawi się z rewizytą w pawilonie w ogrodach gospody, gdzie tak często bywał Jami. liiii, zgotujemy jej wspaniałe przyjęcie i zyskamy okazję, by jej się lepiej przyjrzeć. — Furansu-sama, chodzą plotki, że jakiś Japończyk trafił do więzienia gaijinów. — Co takiego? Nic nie słyszałem. Może dowiem się czegoś później. Nieważne. Teraz posłuchaj o Hinode. Raiko nie dała mu dojść do słowa. — Pytała mnie wcześniej, czy złożysz jej dziś wizytę, przyjacielu. Będzie bardzo zadowolona, jeśli to zrobisz. Andre poczuł ucisk w piersiach. Skoro zyskał władzę nad Raiko, mógł ją prosić... nie, kazać, by zabroniła dziewczynie gasić lampę. Nagle zabrakło mu odwagi. — Tak? — Nic ważnego — zamruczał. — Idę Hinode. Gdy wyszedł, Raiko wypiła kilka łyków brandy, by uspokoić rozdygotane nerwy, przeżuła świeże liście herbaty dla usunięcia z ust woni alkoholu i pełna obaw wróciła do trzech shishi. Powiedziała im, że Yoshi zażądał wydania Hiragi i że jutro przybędzie oddział samurajów. — Przykro mi, lecz uważam, iż już dzisiaj powinniście uciekać. Tak będzie bezpieczniej dla nas wszystkich — wyjąkała drżącym głosem. — Katsumata--sama, ów klient wspominał o wymuszaczach, a wojska gaijinów przyjdą tu lada chwila, aby przeszukać każdy zakątek.

Trzej spiskowcy w milczeniu słuchali relacji o tajnych negocjacjach Yoshiego. Katsumatę utwierdziło to w przekonaniu, że trzeba skłócić gajjinów między sobą. — Okazałaś nam nieocenioną pomoc, Raiko-san. Dziękuję. Być może odejdziemy, być może będziemy musieli zostać, lecz tak czy inaczej otrzymasz godziwą zapłatę. — Moim zdaniem musicie uciekać... — Tak czy inaczej otrzymasz godziwą zapłatę — ostrzej powtórzył Katsumata. — Teraz zastanowimy się, jak cię chronić. Nie miała ochoty opuszczać pokoju, lecz z pokorą pochyliła głowę, podziękowała za troskę i wyszła w mrok nocy. Kiedy odeszła na bezpieczną odległość, przeklęła wszystkich shishi oraz Poncina. Jednocześnie zastanawiała do której z dziewcząt może na tyle zaufać, by powierzyć jej wiadomość dla Meikin. — Zapalcie lampy — polecił Katsumata. Wszystkie przygasły, gdy zimny powiew wiatru wpadł do pokoju zza drzwi otwartych przez wychodzącą Raiko. Pośpiesznie zasunęli shóji i blade światło znów wypełniło pawilon. — Słuchajcie — odezwał się, pewien, że w pobliżu nie ma nikogo obcego. — Za trzy dni wrócę z dodatkowymi ludźmi. Ty, Hiraga, zostaniesz tutaj. Znajdź sobie nowe przebranie i ukryj je w tunelu. Przy odrobinie sprytu będziesz całkiem bezpieczny. — Tak, sensei. — Za trzy dni zdusimy Yokohamę, zatopimy okręt, zabijemy tylu gai-jinów, ilu zdołamy, i umkniemy. Zdobędę stroje gwardzistów bakufu. Ty — zwrócił się do Takedy — pomożesz Hiradze zrobić bomby. Muszą być gotowe do mojego powrotu. — Lepiej pójdę z tobą, sensei — zaoponował Takeda. — Będę ci służył ochroną na wypadek, gdyby ktoś cię rozpoznał. — Nie. Zostaniesz z Hiragą. — Katsumata nie chciał, by krępowała go czyjakolwiek obecność; dosyć mu było pobytu w ciasnej Yoshiwarze. — Wyjdę, jak tylko otworzą przegrodę. — Tak będzie najlepiej. Sonno-joi — dodał Hiraga. Miał ochotę śmiać się i płakać. Przerażała go myśl, że jutro pojawią się ludzie Yoshiego lub wymuszacze, co prędzej czy później oznaczało

nieuchronne pojmanie. Sensei miał rację: otoczone murem Osiedle i ogrodzona Yoshiwara okazały się prawdziwymi pułapkami. Z drugiej strony, czuł ogromną ulgę. Skoro i tak miał wpaść w ręce wroga, nie musiał ślepo rzucać się do ataku. Trzy dni to cała wieczność. Kto wie, co się zdarzy po odejściu Katsumaty? żywcem mnie nie wezmą, pomyślał. — Na Boga, Jamie, spójrz! — odezwał się Dmitri. McFay zerknął w stronę wejścia, podobnie jak pozostałych dwudziestu gości zgromadzonych w gmachu rosyjskiego poselstwa. Na krótką chwilę ucichły wszelkie rozmowy. Angelique weszła na salę u boku sir Williama. Miała na sobie prostą czarną suknię z długimi rękawami, która kolorem i krojem podkreślała jej bladą, lecz zdrową karnację, smukłą szyję, wciętą talię i jędrne piersi. Mimo żałoby emanowała zmysłowym czarem. Wysoko upięte włosy i żadnej biżuterii — z wyjątkiem złotego naszyjnika i ślubnej obrączki. Sygnet, ofiarowany przez Malcolma, został zmniejszony tak, by pasował na jej palec. — Dwadzieścia cztery karaty czystej kobiecości. Taaak... — odparł Jamie. Za plecami posłyszał szmer, więc obrócił głowę. Z drugiego końca sali uśmiechała się do niego Maureen, otoczona przez tłum mężczyzn. Był między nimi Pallidar. Jamie odpowiedział jej uśmiechem, gdyż wyglądała naprawdę pięknie. Wciąż nie mógł dojść do siebie, oszołomiony jej nagłym przybyciem i odwagą, z jaką puściła się sama w tak długą i niebezpieczną podróż. Co, u diabła, mam teraz począć? — Z niedowierzaniem słuchałem wieści z Hongkongu. Zwłaszcza tych o pogrzebie Malcolma. — Ja też, Dmitri. Nie przypuszczałem, że Tess tak postąpi. Co ona knuje? — pytał sam siebie. Co napisała do Angelique? Nie wolno mi pytać i nie mam żadnego punktu zaczepienia, by coś wymyślić. Mnie potraktowała nadzwyczaj szczodrze. Drogi Jamie, pan Gornt opowiedział mi szczegółowo o przyjaźni, jaką darzyłeś mego syna. Dziękuję Ci z całego serca. Niestety, mimo to nie mogę Ci wybaczyć, że lekceważyłeś moje polecenia dotyczące polityki firmy, nie skłoniłeś mego syna do kierowania się obowiązkiem i nie odwiodłeś go od

tej kobiety, a przynajmniej nie wskazałeś jej właściwego miejsca i nie odesłałeś tutaj. Nie mogę Ci wybaczyć, że popierałeś jego szaleńcze pomysły, zwłaszcza iż mimo tytułu tai-pana był tylko niepełnoletnim młodzieńcem i nie zdołał, ku mej rozpaczy, zakosztować w pełni należnej mu władzy. Ze słów pana Gornta wynika, że masz zamiar otworzyć własne przedsiębiorstwo. Życzę Ci szczęścia i dziękuję za wszystkie przepracowane u nas lata. Struanowie nigdy nie byli przeciwni takim inicjatywom. Do listu dołączam czek na pięć tysięcy gwinei zdeponowane w Londynie. Przekaż najlepsze życzenia swej narzeczonej. Jej wizyta sprawiła mi dużą przyjemność. Tess Struan. Z radością myślał o nieoczekiwanym przypływie gotówki. Możliwość poprowadzenia niewielkiej firmy stawała się realna, mógł więc z większą ufnością patrzeć w przyszłość, choć nadal nie bardzo wiedział, jak sobie poradzi z shoyą bez pomocy Nakamy/Hiragi. Biedny chłopak. Tess także. W pełni rozumiał i akceptował jej stanowisko, nie tylko dlatego, że przesłała pieniądze. — Co mówiłeś, Dmitri? — Masz wszelkie powody do zadowolenia. Maureen to wspaniała dziewczyna. — O, tak. Rzeczywiście. — A co z Nemi? — spytał Dmitri. Uśmiech zniknął z twarzy McFaya. Powróciło poczucie niepewności. Jamie stanął plecami do drzwi. — Cholerny kłopot, Dmitri. Mam z nią dzisiaj spotkanie. — Jezu, u Struanów? — Dzięki Bogu, nie. W naszym... U niej. — Całe szczęście. Pójdziesz? Tak, oczywiście. Boże Wszechmogący, sam nie wiem... Kiedy Maureen wynurzyła się z mroku... Nie o to chodzi, że jej nie lubię. Po prostu wciąż nie mogę się pozbierać. — Masz kupę szczęścia, chłopie. Słuchaj, jesteśmy starymi kumplami, więc możemy mówić otwarcie. Jeśli... jeśli postanowisz zerwać z Nemi... gdy zdecydujesz, że już po wszystkim, daj mi znać, dobrze? To

całkiem miła dziewczyna, umie się bawić i nieźle mówi po naszemu. — Jasne, nie ma sprawy, ale... — Głośny wybuch śmiechu wśród mężczyzn otaczających Maureen przyciągnął ich uwagę. Potem spojrzeli na Francuzkę. — Olśniewająca, prawda? — odezwał się Jamie. — Mówię o Angelique. Sir William i jego urocza towarzyszka czekali, aż Siergiejew podejdzie w ich stronę. Angelique już dawno wybrała suknię i sposób uczesania na dzisiejszy wieczór. Przyjęcie miało być pierwszą potyczką w wojnie z Tess. Choć przeciwnik nie przybył, postanowiła nie zmieniać planów. Rezultat sprawił jej niemałą satysfakcję. Przed przyjściem zastanawiała się tylko, czy nie wsunąć na palec nefrytowego pierścienia, zamówionego przez Malcolma. Przesyłka przyszła z Hongkongu tydzień po jego śmierci i kosztowała młodą wdowę kilka skrycie przepłakanych nocy. Nie miałaby żadnych skrupułów, gdyby Tess pojawiła się w Yokohamie. Ale teraz... W zasadzie się cieszę, że nie przyjechała, mruknęła w duchu. Dobrze, że Vargas nie czekał z przekazaniem tej wiadomości. Potrzeba mi więcej czasu, by przygotować się do konfrontacji... zyskać pewność, czy noszę dziecko Malcolma... — Dobry wieczór, hrabio — powiedziała z łagodnym uśmiechem. — Dziękuję za zaproszenie. — Jest pani prawdziwą ozdobą wszelkich przyjęć. Witam, sir Williamie. Znacie tu wszystkich, z wyjątkiem nowego gościa. — Wśród nagłej ciszy, gdy każdy patrzył, oceniał, porównywał, Siergiejew wyłuskał Maureen z kręgu wielbicieli, do których dołączył nawet Marlowe. — Panna Maureen Ross z Edynburga, narzeczona Jamiego. Madame Angelique Struan. Angelique ledwie weszła, spostrzegła potencjalną rywalkę; obejrzała ją dyskretnie, lecz szczegółowo — od starannie upiętej fryzury po zgrabne pantofelki — i doszła do wniosku, że nie ma powodów do obaw. Zauważyła też przechodzącego Gornta, lecz rozmowę z nim zostawiła na później. — Witam na najdalej wysuniętej rubieży Brytanii, mademoiselle — powiedziała uprzejmie, myśląc jednocześnie: ciekawe, ile masz lat? Tak, w nocy, w grubym ubraniu, z łatwością można cię wziąć za tamtą. Ten sam

wzrost, ta sama dumna postawa i przenikliwe spojrzenie. — Jamie jest urodzonym szczęściarzem. Dziękuję. — Gdy Angelique pojawiła się w sali, Maureen obejrzała ją tak samo dyskretnie i szczegółowo — od jaśniejącej aureoli włosów po drobne stopy — i zapałała do niej instynktowną sympatią. Piękna kobieta... Dobiegł ją pełen zachwytu szmer męskich głosów i zobaczyła dziwny blask w oczach Jamiego, więc postanowiła działać. — Strasznie się cieszę z naszego spotkania. Słyszałam o pani nieszczęściu i bardzo... bardzo pani współczuję. — W nagłym odruchu pochyliła głowę i ucałowała Francuzkę w policzek. — Mam nadzieję, że zostaniemy przyjaciółkami. — Ciepły uśmiech. — Proszę mi na to pozwolić. Szukam takiej przyjaźni, jaką obdarzyła pani Jamiego. — Nie musisz prosić, Maureen... Mogę nazywać cię Maureen? A ty mów mi Angelique — odpowiedziała ze szczególnym uśmiechem, w którym kryła się propozycja rozejmu i akceptacja cichej przestrogi, że Jamie stał się kimś niedostępnym do flirtu. — Przez cały czas tęskniłam za kimś takim. Spotkamy się jutro przy herbacie? — Oczywiście, z radością, Angelique. Co za piękne imię i szykowna suknia. Zbyt prosta, choć jednocześnie zbyt wcięta w talii jak na żałobną szatę. — Twoja także. Kolorem cudownie dobrana do barwy włosów. — Z zielonego jedwabiu, lecz z Anglii, nie z Paryża, i już nieco niemodna. Nieważne. Taki drobiazg zawsze można poprawić, zwłaszcza jeśli staniemy się sobie naprawdę bliskie. — Jamie był najlepszym przyjacielem mego męża i pomógł mi w najcięższych chwilach. Wybrałaś wspaniałego mężczyznę — dodała szczerze. — Gdzież się podziewa ów przystojny narzeczony? Ach, tam jest! — Bez wahania ujęła Maureen pod rękę i poprowadziła w stronę McFaya. Na twarzach zgromadzonych wokół mężczyzn malowała się radość na widok takiej entente cordiale. — Uważaj, Jamie, na pierwszy rzut oka widać, że twoja dama jest prawdziwym skarbem — powiedziała Angelique. — A Yokohama roi się od piratów.

Zawtórowali jej śmiechem. Wróciła do sir Williama, po drodze witając Ketterera — którego obdarzyła kilkoma miłymi słowami i olśniewającym uśmiechem —- Marlowe'a i galowo wystrojonego Pallidara. Ten ostatni wyraźnie konkurował z ubranym w kozacki mundur Siergiejewem. — La, sir Williamie — powiedziała. — Doprawdy mamy wiele szczęścia. — Że... — Siergiejew w porę ugryzł się w język. Chciał spytać: że żyjemy? Zamiast tego chwycił kieliszek szampana ze srebrnej tacy niesionej przez ubranego w liberię lokaja i zawołał: — Że możemy dzisiejszy wieczór spędzić w towarzystwie tak uroczych kobiet? Słusznie, to prawdziwe szczęście! Wasze zdrowie. Wszyscy wznieśli toast, po czym wrócili do przerwanych rozmów. Siergiejew nie był w nastroju do zabawy. Ciekawiło go tylko, czy „Prancing Cloud" przywiózł innym ministrom równie niedobre wieści co jemu. Pilna zaszyfrowana wiadomość z Petersburga — wysłana trzy miesiące temu — zawierała zwykłe utyskiwania na Prusaków, gromadzących spore oddziały na swych zachodnich granicach. Car pchnął im naprzeciw sześć armii. Na południu burzyli się muzułmanie, wspierani przez Imperium Otomańskie. Trzy armie. W kraju panował głód, a intelektualiści, jak Dostojewski i Tołstoj, nawoływali do zmian i liberalizacji. Potem był rozkaz, by skłonić Japończyków do opuszczenia wiosek rybackich na Sachalinie i Kurylach pod groźbą „poważnych konsekwencji". Na koniec, kilka zdań skierowanych bezpośrednio do adresata: Został pan wyznaczony generalnym gubernatorem rosyjskiej Alaski. Wiosną, na pokładzie okrętu wojennego „Car Aleksandr" przybędzie do Japonii pański zmiennik. Tym samym okrętem odpłynie pan do stolicy Alaski, Sitki, by przez najbliższe dwa lata poczynić przygotowania do „Przyjaźni". — Skąd ta ponura mina, przyjacielu? — zagadnął go po rosyjsku sir William. Siergiejew spostrzegł, że Angelique ponownie znalazła się w gronie mężczyzn, więc odciągnął Anglika na bok i powiedział mu o rozkazach. Nie wspomniał jedynie o „Przyjaźni". Pod tym kryptonimem krył się ściśle

tajny plan rządu, przewidujący przeniesienie wojowniczych plemion z Syberii na rozległe pustkowie Alaski, sięgające setki mil w głąb kontynentu, a poprzez Kanadę niemal do granic Stanów Zjednoczonych. Twardzi, uparci i bitni koczownicy mogli w ciągu trzech pokoleń dotrzeć daleko na wschód i południe, nawet na szeroką prerię i do egzotycznych ziem Kalifornii, a w konsekwencji zająć Amerykę. Pomysł miał już ćwierć wieku, lecz wciąż myślano o jego realizacji. — Dwa lata! To jakby siedzieć w pieprzonym więzieniu! — Masz rację. — Sir William odczuwał podobny niepokój na myśl o bezdusznych decyzjach urzędników, z olimpijskim spokojem rozdzielających odwołania i nominacje. — Alaska? Fe! Nic o niej nie wiem. Byłeś tam kiedyś? W zeszłym roku statek, na którym płynąłem, zawinął do naszej kolonii w Vancouver. Zobaczyłem jedynie stanicę, zresztą nikt nie miał ochoty zapuszczać się bardziej na północ. — Sitka niewiele się różni. Widziałem ją jako młody chłopak. Teraz stoją tam już oprócz kilkuset szałasów i domy, jest wielu kupców — kwaśno powiedział Siergiejew. — Futra, mróz, bezprawie, analfabetyzm, Indianie, pijacy i żadnych rozrywek. Dzicz, odkryta przez Beringa i Czirikowa zaledwie sto lat temu... Najpierw myśleli, że to północna część naszego terytorium, gdyż nie wiedzieli, że pięćdziesięciomilowy pas wody jest w istocie cieśniną, nazwaną później Cieśniną Beringa. Sześćdziesiąt lat temu jeden z moich przodków brał udział w założeniu Kompanii Rosyjsko-Amerykańskiej, monopolizującej handel skórami, i przyjął niezłego sukinsyna, kuzyna Baranowa, na stanowisko dyrektora. Baranów stworzył Sitkę. Wzniesiono ją na nędznej wyspie, zwanej, jak się domyślasz, Wyspą Baranowa. Pech chciał, że moja familia spowodowała to zainteresowanie Alaską. Stąd ten przydział. Matierjebcy! Obaj. Sir William wybuchnął śmiechem, co zwróciło uwagę Angelique. Spojrzała w jego stronę. — Mogę też posłuchać waszych żartów? — Eeee... nie był zbyt śmieszny, moja droga — odparł, zapamiętując, by wysłać interesującą wiadomość do Londynu. — Rosyjskie przekleństwo.

— Angielski humor, Angelique — roześmiał się Siergiejew. — A co za tym idzie, czas na kolację. Skłonił się z galanterią i poprowadził Maureen w stronę jadalni. Sir William i Angelique poszli za ich przykładem, za nimi reszta gości. Srebrna zastawa na długim stole, lokaje w liberiach czekający za każdym krzesłem, kelnerzy przynoszący olbrzymie ilości mięsa, barszczu, buraków i ciast. Kieliszki z zimną wódką, szampan, francuskie wina i jarzębiak. Cygańska orkiestra z rosyjskiego okrętu wojennego oraz kozaccy tancerze byli wyraźnym dowodem, że gospodarz nie stroni od rozrywki. Trwał nieustanny szmer rozmów, lecz wszystkie myśli krążyły wokół dwóch kobiet: drobnej i wysokiej. Francuzka dla jednego z nas — rozkoszny francuski akcencik — i całkiem przyjemna Szkotka. Obie stworzone do miłości — Angelique nieco bardziej — obie do wzięcia i do małżeństwa. Maureen bardziej.

54 Sobota, 3 stycznia — Pan na dole, missy tai-tai. — Pan Gornt? Stojąca w drzwiach buduaru Ah Soh wzruszyła ramionami. — Kwai-loh pan. — Uniosła rękę, by pokazać, że jest wysoki, po czym wyszła, jak zwykle z głośnym trzaśnięciem. Angelique szybko zerknęła w lustro. Z trudem powstrzymywane podniecenie starczyło za najlepszy makijaż. Zamknęła pamiętnik i odłożyła go na bok. Jeszcze jeden rzut oka i można wyjść. Czarna jedwabna suknia na kilku halkach, włosy ściśle związane szyfonową wstążką, też czarną. Ślubny sygnet na palcu. Schodami w dół, nie ma co zwracać uwagi na służbę zajętą porannymi obowiązkami. Weszła do gabinetu tai-pana. Gornt stał przy oknie i patrzył na zatokę. Czen czekał z grobową miną. — Dzień dobry, Edwardzie.

— Dzień dobry, madame. — Odwrócił się z powitalnym uśmiechem. — Napijesz się kawy czy szampana? — Nie, dziękuję. Jestem już po śniadaniu. Wpadłem powiedzieć ci o Hongkongu i o zakupach, o które prosiłaś. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. — Ależ skądże. Czen, czeka na zewnątrz, heja. — To teraz gabinet Alberta — powiedziała cicho, kiedy zostali sami. — Korzystam z niego, gdy są zajęci z Vargasem, a więc nie mamy zbyt wiele czasu. Trudno tu znaleźć miejsce do spokojnej rozmowy. Siądźmy, Edwardzie. — Wskazała na stolik przy oknie z szeroko rozsuniętymi zasłonami. — Należałeś do grona przyjaciół Malcolma, więc nie musimy obawiać się plotek, jeśli będziemy widoczni dla przechodniów. Powiedz mi szybko, co zaszło. — Czy wpierw pozwolisz mi wyrazić zachwyt twym wyglądem? — Już to zrobiłeś — odparła, nie kryjąc niepokoju. — Proszę... Przypuszczam, że wszystko poszło po naszej myśli — powiedział półgłosem. — Tess jest urodzoną pokerzystką, więc nie mogłem zbyt wiele wyczytać z jej reakcji. Przy pierwszym spotkaniu zapoznałem ją, jak to ustaliliśmy, z pewnymi informacjami dotyczącymi Brocka. Kilkakroć, na różne sposoby, wspominałem, że wyłącznie tobie zawdzięcza moją wizytę. Nie tylko... — Widziała się z kimś przed tobą? — Nie. Jestem tego zupełnie pewien, gdyż jako pierwszy, wraz z kapitanem Strongbowem, podpłynąłem do brzegu łodzią pilota, nim „Prancing Cloud" zdążył zacumować. Kiedy mówiłem o Brockach, słuchała uważnie, z nieprzeniknioną twarzą, zadała mi kilka pytań i powiedziała: „Proszę wrócić jutro, zaraz po świcie, ze wszystkimi dowodami. Boczne drzwi, od strony alei, będą otwarte. I niech pan osłoni twarz szalem, szpiedzy Brocków kręcą się wszędzie". Następnego dnia... — Zaczekaj! Opowiadałeś jej o... o śmierci Malcolma i ślubie? — Nie, to zrobił Strongbow — odparł Gornt. — Zacznę od początku. Dobiliśmy do brzegu łódką pilota, w tajemnicy, zwłaszcza pilnując się przed Hoagiem, gdyż ów dżentelmen nie potrafi utrzymać języka na

wodzy. Strongbow czuł śmiertelne przerażenie na myśl o czekającym go zadaniu, więc zaproponowałem mu, że wystąpię jako świadek podczas rozmowy. W końcu byłem naocznym świadkiem niektórych wydarzeń... Gdy wreszcie wydusił z siebie, że Malcolm nie żyje, Tess pobladła jak kreda. Po paru sekundach odzyskała spokój i oschle zapytała, jak umarł. Roztrzęsiony Strongbow bełkotał: „Przywiozłem akt zgonu, pani Struan, dokument z wynikami śledztwa i list od sir Williama. Śmierć nastąpiła z przyczyn naturalnych, na pokładzie «Prancing Cloud». Znaleźliśmy go martwego rankiem, następnego dnia po zawarciu mał..." Z szybkością strzały zerwała się na równe nogi i krzyknęła: „Udzieliłeś mu ślubu?! Z tą kobietą?!" Strongbow omal nie zemdlał i pośpiesznie wyjąkał resztę historii. O „Pearl", pojedynku, o.tym, jak ocaliłem życie Jamiego zabijając Norberta, jak znaleziono Malcolma, o twoim szoku i rozpaczy. Wszystko, co wiedział.- Cały spływał potem, Angelique. Muszę przyznać, że też się spociłem... Tess, po pierwszym wybuchu, stała nieruchomo, z oczami gorejącymi j a k u Meduzy. Strongbow wręczył jej kilka listów, w tym jeden od sir Williama, wymamrotał niezręczne tłumaczenie, że spełnił tylko swój obowiązek, i uciekł. Wyjął chusteczkę i otarł czoło. Angelique poczuła się słabo. Myśl o potędze Tess przyprawiała ją o mdłości. Czego się mogła spodziewać, skoro nawet Gornt nie potrafił panować nad nerwami? — Stała bez ruchu, a potem skierowała spojrzenie na mnie. Niebywałe, że kobieta może wydawać się tak... tak wysoka. I silna. Po chwili jej rysy złagodniały, lecz ani na moment się nie rozluźniła. Musiałem wytężać wszystkie sihy, by nie rzucić się do drzwi. Dla uspokojenia nerwów powiodłem wzrokiem po pokoju, udając, że sprawdzam, czy nikt nas nie podsłuchuje, po czym pośpiesznie złożyłem kondolencje, wspomniałem, że Malcolm był mi prawdziwym druhem, że ty także pragniesz jej przyjaźni i że za twoją namową przynoszę informacje, jak doprowadzić do bankructwa Tylera i Morgana Brocków. Gdy to usłyszała, zapomniała o złości, przynajmniej na pozór, i usiadła nie spuszczając ze mnie oczu. Po długim milczeniu spytała: „Jakie informacje?" Odparłem, że wrócę jutro, lecz ostrym jak nóż tonem

powtórzyła: „Jakie informacje?" Podałem jej kilka faktów... Przepraszam, Angelique, mógłbym się czegoś napić? Nie szampana. Whisky, burbon lub coś w tym rodzaju. Podeszła do barku, nalała mu pełną szklaneczkę, sama poprzestając na wodzie. — Dzień później przyniosłem jej połowę dokumentów. Zaczęła czytać... — Zaczekaj. Zachowywała się tak samo jak przedtem? — Tak i nie. Na zdrowie, długiego i szczęśliwego życia. — Pociągnął spory łyk i sapnął, gdy palący trunek spłynął mu do przełyku. — Dzięki. Przejrzała papiery, popatrzyła na mnie i pomyślałem, że to już koniec. Straszna kobieta. Nie chciałbym być jej wrogiem. — A ja jestem? Edwardzie, mon Dieu, powiedz prawdę! — Tak, lecz to teraz nie ma żadnego znaczenia. Pozwól mi mówić dalej. Zacząłem... — Oddałeś jej mój list? — Oczywiście. Przepraszam, nie powiedziałem o tym wcześniej. Wręczyłem go już pierwszego dnia, tuż przed wyjściem. Ponownie podkreśliłem, że to twój pomysł. Opowiedziałem o umowie zawartej z Malcolmem, ówczesnym tai-panem, i o tym, że po jego śmierci chciałem wyjechać do Szanghaju i czekać na wybór nowego tai-pana. Później zacząłem mówić o naszym spotkaniu. Oświadczyłem jej, że zmieniłem zdanie, gdy wyznałaś, iż Malcolm powiedział ci w zaufaniu o naszym układzie, choć nie zagłębiał się w szczegóły. Błagałaś mnie, bym w imię pamięci po nim natychmiast udał się do Hongkongu. To właśnie wpłynęło na zmianę mojej decyzji. Ponaglałaś mnie, przekonana, że Malcolm życzyłby sobie, aby te wieści jak najszybciej dotarły do jego matki. Po głębszym namyśle ustąpiłem twoim prośbom i dlatego przypłynąłem do Hongkongu. Po czym oddałem jej list od ciebie. - Przeczytała go zaraz? - Nie. Tak zakończyło się pierwsze spotkanie. Następnego ranka, gdy wręczyłem jej papiery, zasypała mnie wnikliwymi pytaniami i poleciła wrócić po zachodzie, znów bocznym wejściem. Zrobiłem to. Powitała mnie krótkim stwierdzeniem, że dokumenty są niekompletne.

Odpowiedziałem: owszem, wiem o tym, lecz nie zamierzam dać jej wszystkiego, póki nie nabiorę pewności, że równie mocno jak Malcolm pragnie upadku Brocków. Spytała, co mną kieruje i czego żądam za swoje usługi. Mówiłem bez ogródek. Całą prawdę, całą historię Morgana. O tym, że chcę się przede wszystkim uwolnić od niego, choć nie mam nic przeciwko temu, by przy okazji ucierpiał Tyler. Żadne z nas nie wspomniało, że w świetle przedstawionych faktów Tess jest moją ciotką. Ani razu. Nie napomknęła też ani słowem o twoim liście. Zadawała jedynie pytania. Gdy powiedziałem jej o Morganie, czekałem na jakąś reakcję, choćby parę słów współczucia łub uwagę, że należało się tego po nim spodziewać,. Tymczasem nic. Spytała tylko o szczegóły mojej umowy z Malcolmem, więc przedstawiłem warunki kontraktu. — Wychylił trunek do końca. — Twojego kontraktu. — Twojego kontraktu — powiedziała głucho. Chyba musiałeś ją znie nawidzić. — Mylisz się. W pełni rozumiem jej zachowanie. Mocno przeżyła śmierć Malcolma, choć za wszelką cenę próbowała to ukryć. Przyszłość Noble House wiązała z Malcolmem; w tej chwili firma znalazła się na krawędzi chaosu. Mój plan, choć niezgodny z prawem... nawet z prawami skorumpowanego Hongkongu, stwarza jedyną nadzieję na uniknięcie poważnych kłopotów. Mogę? — Uniósł pustą szklaneczkę. — Oczywiście — odpowiedziała Angelique, oceniając w duchu jego postępowanie. — Przeczytała warunki kontraktu, wstała i spojrzała przez okno na port. Zarazem krucha i twardsza od stali... zapytała, kiedy dostanie resztę papierów. Odpowiedziałem, że zaraz, jeśli dopełnimy wszelkich formalności. Oświadczyła: „Zgoda", siadła za biurkiem, podpisała kontrakt, w obecności sekretarza przystawiła pieczęć i kazała zamknąć dokument do sejfu. Nic... — Nic nie powiedziała na widok mojego podpisu. — Nie, ale jak przewidywałaś, zauważyła go niemal od razu. Potem przez cztery godziny przebijaliśmy się przez gąszcz papierów, choć nie potrzebowała zbyt wielkiej pomocy. Wreszcie uformowała dokumenty

w staranny stos, odsunęła je na bok i zaczęła mnie pytać o przebieg potyczki na Tokaidó, o Malcolma, o ciebie, McFaya, Tyrera, sir Williama i Norberta. Ciekawił ją przebieg mojej rozmowy z Morganem i Tylerem w Szanghaju, moja opinia o tobie, o Malcolmie, czy ty skłoniłaś go do małżeństwa, czy on ciebie. Żadnych deklaracji, tylko pytania, pytania, pytania... Moje pozostawiała bez odpowiedzi. Chłodna i groźna niczym ostrze samurajskiego miecza, lecz muszę ci wyznać, Angelique, że zaczynała się ślinić na sam dźwięk imienia Morgana albo Starego Brocka lub gdy wspomniałem o jakimś kolejnym kolcu, możliwym do wbicia w ich imperium. Dziewczyna zadygotała. — Jak myślisz, są szanse, byśmy się pogodziły? Chyba tak, lecz pozwól, że w kilku zdaniach dokończę relację. Raz jeszcze zapytała, czy układ zawarty z Malcolmem w pełni mnie satysfakcjonuje. Odparłem, że tak. Powiedziała: „Jutro zastąpię go bardziej legalnym dokumentem, podstemplowanym i podpisanym jak ten dzisiejszy. A teraz pozwoli pan, że przejdę do ostatniej sprawy. Co mam dać tej kobiecie?" Odparłem, że o nic mnie nie prosiłaś, że przedkładasz nadzieje i marzenia męża nad swoje własne i że będziesz szczęśliwa, jeśli złożone przeze mnie dowody okażą się przydatne dla Noble House, choć nie wiesz, czego naprawdę dotyczą. — Użyłeś słowa „mąż"? Pozwoliła ci na to? — Powiedziała natychmiast: „Bez względu na to, co mówi ona lub sir William, to małżeństwo jest nielegalne". — Angelique próbowała zaprotestować, więc Gornt dodał pośpiesznie: — Nieco cierpliwości, kochanie. Powtarzam ci tylko jej słowa. Mamy dość czasu, by wszystko spokojnie rozegrać. Zażądała ode mnie jeszcze jednego spotkania, następnego wieczora. Wyłożyłem resztę kart, mówiąc, że zapoznałem Brocków z wypadkami w Yokohamie, powiedziałem o pojedynku i oddałem kopię protokołu śledztwa w sprawie śmierci Norberta. Stary Tyler był wściekły niczym bulterier, lecz Morgan próbował go uspokoić. Jego zdaniem, zamordowanie McFaya przyniosłoby im więcej szkody, niż to, że utracili pracownika, bo przecież zawsze można go zastąpić innym.

Przerwał, by zebrać myśli. Angelique obserwowała go z bijącym sercem. Zbyt wiele pytań pozostawało bez odpowiedzi. — Czy Tess... skorzysta z twojej pomocy? — Raczej tak. I to szybko. Wreszcie zasmakuję zemsty, a ty zyskasz prawo do majątku. — Skąd ta pewność? — Bez obaw, tak będzie. Koniec z zaciskaniem zębów i biciem pokłonów. Wkrótce... Zresztą, zobaczysz sama! Gdy powiedziałem jej o rozmowie z Brockami, spytała, co sądził Tyler o małżeństwie i śmierci Malcolma. Ani razu nie użyła słowa „ojciec". Odparłem, zgodnie z prawdą, że spodobał im się sposób, w jaki ominęliście jej zakazy. Stary Brock warknął: „Suka dostała zapłatę za zdradę rodziny!" Wręcz rechotali z uciechy na wieść o zgonie Malcolma, a Morgan stwierdził: „Nie mają tai-pana, a od pierwszego lutego Tess wyleci z Jockey Clubu na bruk Hongkongu". Tyler mu wtórował: „Ja będę głównym taipanem. Dirk utkwi z nosem w gównie, a Noble House na zawsze zniknie z naszej pamięci!" — Tak to powtórzyłeś? — Właśnie. Zacytowałem dokładnie słowa Tylera. Postępowałem z pełną premedytacją; wiedziałem, że to doprowadzi ją do wściekłości. Klnę się na Boga, że głowa drżała jej niczym w febrze, oczy wychodziły na wierzch i przez chwilę miałem wrażenie, iż Meduza wraca. Lecz nie tym razem. Ogień nie znalazł ujścia, choć płonął, och, jak płonął w jej wnętrzu. Jestem o tym cholernie przeko... przepraszam, zupełnie przekonany. Ładna kobieta nie powinna nosić w swym sercu tak wiele nienawiści... choć znając Tylera i Morgana, nie ma się czemu dziwić. Gdy nieco ochłonęła, powiedziałem, że Tyler przystał na propozycję Morgana, bym wrócił do Yokohamy i objął stanowisko po Norbercie. Okres próbny miałby trwać koło roku, groziło mi też wiele konsekwencji, gdybym okazał się nieudolny. Tess spytała, ile mi będą płacić, i stwierdziła, że wszystko układa się wspaniale. Na pozór pozostaniemy wrogami, a w sekrecie nawiążemy współpracę. Jeśli spółka „Brock i Synowie" padnie, o co ona bez przerwy błaga Boga, „Rothwell-Gornt"

zajmie jej miejsce. To wszystko, Angelique. Postanowiła wysłać Hoaga z powrotem i dać mu list do ciebie. — Przełknął nieco burbona. Miał wrażenie, że trunek smakuje nieco łagodniej. — Nie pytałem, co chce napisać, ani nie próbowałem cię bronić. Powtarzałem tylko, że jeśli mój plan pomoże zniszczyć Brocków, cała wdzięczność należy się tobie. Co było w liście? Podała mu kartkę. — Kupa gnoju owinięta w belę bawełny — zakonkludował. — To jej pierwsza próba targu... z której jasno wynika, że czuje się twoją dłużniczką. Wygrałaś. — Co wygrałam? Polubowne załatwienie sprawy? — Oraz rentę. Przyznaje, że jest ci coś winna. — Ale nic więcej. Poza pogróżkami. — Mamy kilka atutów. — Co? Z korytarza dobiegł szmer głosów. — Czas działa na naszą korzyść, Angelique. Dziś wieczór zapraszam cię na małą kolację. Porozmawiamy spokojnie i... — Nie u Brocków i nie sami — odpowiedziała pośpiesznie. — Zaproś też Dmitriego i Marlowe'a. Musimy bardzo uważać, Edwardzie. Nikt nie powinien się domyślać naszej przyjaźni. To by wzbudziło jej podejrzenia, zwłaszcza że może liczyć na całkowitą wierność Alberta. Jeśli nie uda nam się porozmawiać wieczorem, jutro o dziesiątej będę na spacerze... — By ukryć nagłe zakłopotanie, pocałowała go w policzek i zapewniwszy o swojej wdzięczności, wyciągnęła dłoń na pożegnanie. Nieco później, w zaciszu buduaru, oddała się rozmyślaniom. Atuty? Asy? Skąd ten dziwny uśmiech? Na co właściwie zgodziła się Tess? Czy Edward coś ukrywa? Z listu wynika, że naprawdę przekonał ją o mej pomocy, a to najważniejsze. A może jestem zbyt podejrzliwa? Gdybym mogła być przy ich rozmowie! Nie wiem, czy zdobyłam nad nią jakąś przewagę. Czy zdołam z niej coś wycisnąć? Raz, w przypływie strachu, wspomniała o tym Babcottowi. Usłyszała w odpowiedzi: „Cierpliwości. Nic się nic przejmuj". Nagle zaczęła się zastanawiać, czy Babcott i Tyrer w ogóle wrócą z Edo, z

siedziby wroga, do której weszli świadomie, na polecenie sir Williama. Mężczyźni... Z ich całą kłamliwością, bzdurami o cierpliwości i błędnym pojęciem o życiu. Cóż mogą naprawdę wiedzieć? Yoshi, siedzący w komnacie na zamku Edo, z trudem panował nad niepokojem i zniecierpliwieniem. Było już przedpołudnie, a on wciąż nie wiedział, jak zakończyło się spotkanie lekarza gai-jinów z chorym tairó. Wczoraj, po powrocie z Kanagawy, umieścił Babcotta i Tyrera w starannie wybranejrezydencji poza murami zamku, dla większego bezpieczeństwa otoczył budynek wiernymi samurajami i nie czekając, pchnął posłańca do Anjo. Tairó przybył w szczelnie zamkniętym, pozbawionym oznaczeń i herbów palankinie, pilnowany przez straż przyboczną - sto jardów stąd miał miejsce nieudany zamach na jego życie. To, napad shishi na shóguna Nobusadę, oraz liczne ataki na Yoshiego, wzmogły czujność Starszych i wzbudziły potrzebę lepszej ochrony. Yoshi, Babcott i Tyrer czekali na dziedzińcu. Wszyscy trzej pochylili głowy w ukłonie, Yoshi najniżej, gdyż nie mógł powstrzymać uśmiechu na widok zbolałego Anjo, wysiadającego z palankinu przy pomocy służących. — Tairó, oto medyk gai-jinów, Babukott, i tłumacz Firrup Taira. — Iiiii, ten człowiek jest naprawdę wielki jak drzewo! — Anjo patrzył zezem na Babcotta. — Ogromny, iiii, prawdziwy potwór! Ciekawe, czy jego penis jest odpowiednich rozmiarów? — Przeniósł wzrok na Tyrera. — Włosy jak słoma, twarz małpy, świńskie niebieskie oczka i japońskie nazwisko — zaszydził. — Tak przecież nazywają się twoi krewniacy, Yoshi-dono, Ne? — Chodzi wyłącznie o wymowę — oschle odparł Yoshi, po czym zwrócił się do Tyrera: — Gdy badanie dobiegnie końca, przyślij do mnie tych dwóch. — Wskazał na Misamoto, rybaka i fałszywego samuraja oraz zaufanego strażnika, który zawsze i wszędzie towarzyszył szpiegowi w obecności gai-jinów. — Anjo-dono, wierzę, że twoje zdrowie jest w dobrych rękach. — Dziękuję, że włożyłeś w to tyle starań. Odeślę doktora we właściwym czasie, więc nie musisz zostawiać tu swoich ludzi...

Tak było wczoraj. Yoshi spędził noc pełną troski i nadziei. Wygląd komnaty uległ zmianie; stała się jeszcze bardziej surowa, gdyż usunięto wszystkie ślady pobytu Koiko. Dwóch strażników czuwało wewnątrz, dwóch przed drzwiami. Yoshi z irytacją podniósł się z miejsca, podszedł do okna i wsparł dłonie na parapecie. W dali widział otoczoną murem rezydencję. Ludzie tairó wciąż stali przy bramie, lecz było to jedyną oznaką obecności chorego dostojnika. Za dachami domów Edo połyskiwała tafla oceanu, a w okolicach Yokohamy czerniały wstęgi dymu wypluwanego z kominów przepływających frachtowców i okrętów wojennych. Co wiozą? — pytał sam siebie. Broń palną? Żołnierzy, artylerię? Jaką niegodziwość planują? Dla uspokojenia nerwów wrócił do niewielkiego stolika i sięgnął po pędzelek. Zwykle ćwiczenie kaligrafii pomagało mu zapomnieć o kłopotach, lecz nie dzisiaj. Oczami wyobraźni widział twarz Koiko i jej rękę, wprawnymi ruchami kreślącą znaki na papierze. — Baka! — mruknął, gdyż niewłaściwie postawił kreskę, co zniweczyło efekt całogodzinnej pracy. Rzucił pędzelek, chlapiąc tuszem po tatami. Strażnicy poruszyli się niespokojnie, więc zaklął w duchu na własną niecierpliwość. Musisz panować nad wspomnieniami. Musisz. Prześladowała go od tamtego dnia. Smukły kark, który z łatwością przeciął ciosem miecza, sromotna ucieczka przed zapaleniem stosu pogrzebowego i samotne noce. Godzinami leżał w pustym, zimnym posłaniu. Nie szukał innej kobiety ani pomocy. Pozbył się wszelkich złudzeń. Koiko zdradziła; podstępnie wpuściła te smoczycę Sumomo do jego komnaty, a na to nie znajdował żadnego usprawiedliwienia. Żadnego, powtórzył w duchu. Przecież musiała wiedzieć, z kim ma do czynienia. Nie umiał jej wybaczyć, choć sądził, że świadomie zasłoniła go własnym ciałem przed nadlatującym shurikenem. Nie był w stanie zaufać już żadnej kobiecie. Może z wyjątkiem żony i oficjalnej konkubiny... Jeszcze ich nie wezwał, napisał jedynie, by czekały, chroniły synów i czuwały nad bezpieczeństwem zamku. Nie cieszyło go nawet zwycięstwo nad gai-jinami, choć był przekonany, że udało mu się zrobić ogromny krok naprzód. Starsi wpadną w zachwyt,

gdy się o tym dowiedzą. Nawet Anjo. Bardzo jest chory? Mam nadzieję, że śmiertelnie. A jeśli olbrzym wykorzysta swą magię i go wyleczy? A może wierzyć Chińczykowi, który napomknął coś o rychłej śmierci? Inejin mówił, że nigdy się nie myli. Nieważne. Chory czy zdrowy, Anjo musi mnie słuchać i przyjąć moją propozycję. Pozostali również. Czemu nie? Obezwładniłem gai-jinów, ich flota nie przedstawia żadnego zagrożenia, Sanjiro wkrótce zginie, a zadowolony Ogama siedzi w Kioto. Shógun Nobusada otrzyma polecenie powrotu na swe właściwe miejsce, do Edo, jeśli wreszcie zrozumie swoją rolę. Wróci sam, bez żony, podstępnej księżniczki Yazu, która oficjalnie będzie miała do niego dołączyć po kilku dniach, lecz która nie pojawi się w ogóle — jeżeli Yoshi przeforsuje swój plan działania. Nie ma potrzeby, by ktoś o tym wiedział. Tylko Ogama. Choć nawet on nie powinien domyślać się prawdziwych powodów. Wystarczy, gdy usłyszy, że cesarz „wyraził życzenie", by odbył się rozwód księżniczki. Na pewno zrozumie, że jedynym sposobem, by odsunąć ją od polityki, jest zatrzymanie jej w pałacowym świecie konkursów poetyckich, przyjęć i mistycznych obrzędów. U boku nowego męża. Ogamy. Nie, nie Ogamy, pomyślał z cynicznym rozbawieniem, choć oczywiście zaproponuję taki związek. Potrzebny jej ktoś inny, ktoś, z kogo będzie zadowolona — choćby książę, któremu kiedyś została obiecana. Ogama to dobry sojusznik. Z wielu powodów. O ile nie zacznie działać na własną rękę. Na razie zachowam dla siebie najważniejszą prawdę o gai-jinach. Nie muszą o niej wiedzieć ani Anjo, ani Ogama, ani ktokolwiek /. pozostałych... Tego, że oni traktują czas zupełnie inaczej niż my. Uważają, że jest pojęciem skończonym. My nie. Zliczają minuty, godziny, dni, miesiące... Wszystko jest ważne, a pewne ustalenia zyskują rangę nienaruszalnej świętości. Czas ma nad nimi władzę. Zawsze możemy użyć go jako pałki, by ich pobić. Uśmiechnął się lekko, gdyż lubił sekrety, i obmyślał tysiące sposobów, jak wykorzystać różnicę między czasem gai-jinów i czasem realnym, jak zdobyć przewagę i władzę nad przyszłością. Cierpliwość, cierpliwość, cierpliwość... Jak dotąd, trzymam Wrota, choć ludzie Ogamy sprawują

kontrolę nad postawionymi przeze mnie strażnikami. To nie ma żadnego znaczenia. Wkrótce odzyskamy pełną władzę i nad pałacem, i nad Synem Niebios. Raz jeszcze. Dożyję tej chwili? Tak lub nie. Karma. Poczuł zimny dreszcz na plecach, gdy posłyszał śmiech Koiko: — Ach, Tora-chan, ty i karma! Z otępieniem rozejrzał się po komnacie. To nie ona. Śmiech dobiegł z korytarza, zmieszany z gwarem głosów. — Panie? — Wejdź — odpowiedział, rozpoznając Abe. Gwardzista wsunął się do komnaty. Strażnicy odetchnęli z ulgą. Abe był tylko w towarzystwie służącej, zażywnej kobiety w średnim wieku, niosącej tacę ze świeżo parzoną herbatą. Oboje przyklęknęli w głębokim ukłonie. — Postaw tacę na stole — polecił Yoshi. Z uśmiechem spełniła jego żądanie. Abe został przy drzwiach. Taki miał rozkaz: bez wyraźnego zezwolenia nikt nie mógł się zbliżyć do Yoshiego na mniej niż dwa jardy. — Z czego się śmiałaś? — spytał Toranaga, a ona ku jego zdziwieniu odpowiedziała wesoło: — Z ogromnego gai-jina, panie. Zobaczyłam go na dziedzińcu i pomyślałam, że to kami. A nawet dwa. Panie, ten drugi miał żółte włosy i niebieskie oczy syjamskiego kota. Iiiii, panie, musiałam się zaśmiać. Co za dziwo, niebieskie oczy! To herbata z ostatnich zbiorów, jak kazałeś. Mam podać coś do jedzenia? — Później. — Odprawił ją ruchem dłoni. Pod wpływem jej zaraźliwej wesołości poczuł się znacznie spokojniejszy. — Abe! Dlaczego wyszli na dziedziniec? Co się stało? — Wybacz, panie, lecz nie wiem. — Abe wciąż był wściekły, że wczoraj Anjo rozkazał mu odejść. — Przed chwilą przybył dowódca straży przybocznej i... i... wydał mi polecenie, bym odprowadził gai-jinów do Kanagawy. Co mam zrobić, panie? Zechcesz ich przedtem zobaczyć? — Gdzie teraz jest tairó Anjo? — Wiem tylko, że cudzoziemcy mają wrócić do Kanagawy, panie. Spytałem dowódcę, jak poszło badanie, lecz warknął tępo: „Jakie

badanie?" i odszedł. — Sprowadź gai-jinów. Wkrótce usłyszał ciężkie, obce stąpanie. Ktoś zapukał. — Cudzoziemcy, panie. Na skinienie gwardzisty Babcott i Tyrer weszli do komnaty. Abe klęknął, by złożyć ukłon, Anglicy na stojąco skinęli głowami. Byli nie ogoleni i wyraźnie zmęczeni. Natychmiast jeden ze strażników ze złością pchnął Tyrera na kolana. Drugi próbował zrobić to samo z Babcottem, lecz lekarz się odwrócił z szybkością nieoczekiwaną u tak ogromnego człowieka chwycił samuraja za kołnierz, jedną ręką uniósł go wysoko w powietrze i rzucił na kamienną ścianę. Po chwili troskliwie ułożył nieprzytomnego na podłodze. — Gomen nasai, Yoshi-sama — rozległ się w pełnej zdumienia ciszy spokojny głos Babcotta — lecz ci dwaj powinni lepiej traktować gości. Phillipie, przetłumacz, co powiedziałem, i dodaj, że łotr żyje, chociaż przez tydzień będzie miał niezły ból głowy. Reszta samurajów otrząsnęła się z osłupienia i chwyciła za miecze. — Stać! — huknął Yoshi, wściekły na gai-jinów i na gorliwych strażników. Zamarli bez ruchu. Tyrer ociężale pozbierał się z ziemi. Nawet nie spojrzał na bezwładnego mężczyznę, lecz zaczął mówić nieco niezdarną japońszczyzną: — Proszę wybaczyć, Yoshi-sama, lecz doktor-sama i ja, skłoniliśmy jak obcy zwyczaj. Uprzejmie, tak? Nie chcemy obrazić. Doktor-sama mówi: człowiek żyje, tylko... — Przez chwilę szukał odpowiedniego słowa, nie znalazł, więc wskazał na głowę. — Ból, tydzień, dwa. Yoshi wybuchnął śmiechem. Zniknęło napięcie. — Zabierzcie go. Chcę go znów widzieć, gdy przyjdzie do siebie. Ruchem dłoni nakazał pozostałym, by wrócili na swoje miejsca, a sam zaprosił gai-jinów, by usiedli. Kiedy niezgrabnie zajęli miejsca, spytał: — Jak zdrowie tairó? Jak badania? Babcott i Tyrer opowiadali za pomocą prostych słów i ustalonych wcześniej gestów. Oględziny przebiegły pomyślnie i wykazały, że tairó cierpi na rupturę — przepuklinę — możliwą do złagodzenia za pomocą

pasa i specjalnie robionych lekarstw, które Babcott mógł sporządzić jedynie w Osiedlu. Anjo dał im tydzień na przygotowanie potrzebnych medykamentów. Tymczasem dostał środek przeciwbólowy i zasnął. — Ta „sepuklina" jest nieuleczalna? — Yoshi zmarszczył brwi. — Doktor-sama mówi... — Wiem, że powtarzasz słowa lekarza, Taira — uciął Yoshi, niezadowolony z tego, co usłyszał. — Tłumacz bez zbędnych ozdobników! — Tak, panie. Choroba jest nieleczana. — Nauczył się nowego słowa. — Tairo Anjo musi... musi zawsze brać lekarstwo na ból, zawsze dzień... przepraszam, każdy dzień... i każdy dzień używa truss. — Tyrer użył angielskiego określenia i ruchami rąk wyjaśnił sposób zakładania pasa i gdzie są miejsca ucisku. — Doktor myśli, tairS-sama dobrze, jeśli ostrożny. Nic może... nie może łatwo walczyć miecz. Yoshi popatrzył na niego wilkiem. Wyniki badań nie były pocieszające. — Ile... — Przerwał i niecierpliwym gestem odprawił strażników z komnaty. — Czekajcie na zewnątrz. — Abe został. — Ty też. Gwardzista z niechęcią zniknął za drzwiami. — Chcę prawdy — oświadczył Yoshi. — Ile pożyje? — To zależy od woli Boga. Bogowie! Żądam opinii medyka! Babcott zawahał się. Oczekiwał, że tairo zabroni mu mówić z Yoshim, lecz gdy wspomniał o rupturze i sposobie leczenia oraz zaaplikował dawkę laudanum, która niemal natychmiast złagodziła ból, stary dostojnik parsknął śmiechem i kazał zanieść „dobre wieści". Sęk w tym, że przepuklina była przyczyną tylko części dolegliwości. Dokładna diagnoza — o czym nie wspomniał nawet Tyrerowi — wymagała analizy próbek moczu i kału, konsultacji z sir Williamem i ponownych badań. Istniała groźba, że Anjo z niewiadomych powodów cierpi na przewlekłą chorobę jelit. Wstępne oględziny trwały zaledwie godzinę, resztę czasu zajęła mu ocena ogólnego stanu zdrowia tairó. Jak na czterdziestosześciolatka Anjo był w bardzo złej kondycji. Popsute zęby, co prędzej czy później prowadziło do zatrucia krwi, gwałtowna reakcja na delikatne nawet

dotknięcie żołądka i brzucha, skurcze i mocno powiększona prostata. Nieco problemów przysporzył mu Tyrer, gdyż jego znajomość języka wciąż pozostawiała sporo do życzenia. Pacjent się niecierpliwił, zdradzał wyraźną nieufność i niezbyt chętnie mówił o swoich dolegliwościach. Babcott zadał mu wiele okrężnych pytań, nim w końcu ustalił, że Anjo cierpi na obstrukcję i ma trudności z oddawaniem moczu oraz utrzymaniem erekcji. Wydawało się, że tym ostatnim jest najbardziej zmartwiony, choć żadnego objawu nie chciał opisać otwarcie. — Pillipie, powiedz panu Yoshiemu, że moim zdaniem pacjent powinien żyć tyle, ile każdy inny człowiek w jego wieku i w jego stanie. Tyrer poczuł na nowo ból głowy. Za wszelką cenę chciał dobrze wykonać swą pracę. — Będzie żyć tyle co człowiek w jego wieku. Yoshi zamyślił się, gdyż pojął, że trudno rozmawiać o takich sprawach w obcym języku, przy niezbyt jasnym tłumaczeniu. Postanowił mówić prościej: — Pytam: dwa lata, trzy, rok? — Spoglądał na Babcotta, nie na Tyrera. — Ciężko mówić, panie. Za tydzień wiem lepiej. — A teraz? Chcę prawdy. Jeden, dwa, trzy, co myśli? Babcott, jeszcze w Kanagawie, domyślił się, że nie chodzi jedynie o zwykłą poradę lekarską. Sir William wręcz stwierdził: — Mówiąc wprost, drogi przyjacielu, jeśli pacjentem będzie Anjo, staniesz się oficjalnym przedstawicielem rządu Jej Majestatu, moim, Osiedla... oraz zwykłym cholernym szpiegiem. Jeśli mogę cię prosić, nie przegap takiej okazji... Babcott uważał się przede wszystkim za lekarza. Niechętnie myślał o łamaniu tajemnicy zawodowej. Nie wątpił, że Yoshi jest wrogiem Anjo, potężnym wrogiem, choć jednocześnie potencjalnym sojusznikiem rządu Jej Królewskiej Mości. Biorąc to pod uwagę, na dłuższą metę był ważniejszy. Anjo podpisał ultimatum wzywające do ewakuacji Yokohamy, stał na czele bakufu i miał umrzeć pierwszy — chyba że przedtem usunąłby Yoshiego. Co odpowiedzieć? Trudne pytanie. Rok. — Jeden, dwa, trzy, Yoshi-sama? — Pokręcił głową. — Prawda, przykro mi, nie wiem. Teraz.

— Może żyć dłużej? — Przykro mi, nie powiedzieć teraz. — Możesz powiedzieć przyszły tydzień? — Może być, przyszły tydzień powiem: nie więcej trzy lata. — Może wiesz więcej, niż mówisz, teraz czy w przyszłym tygodniu. — Phillipie, wyjaśnij mu delikatnie, że przybyłem tu jako gość, na jego prośbę. Jestem lekarzem, nie magikiem, i nie muszę tu wracać w przyszłym tygodniu ani kiedykolwiek. — Babcott uśmiechnął się pod wąsem. — Cholera, George — ostrożnie mruknął Tyrer. Nie chcemy kłopotów. Nie wiem, jak powiedzieć „magikiem" i nie dam sobie rady z wszystkimi niuansami. Na miłość boską, wyjaśnij to nieco prościej. — Co mówiłeś, Taira? — ostro zapytał Yoshi. — Och! Panie, to... trudno tłumaczyć słowa przywódców, kiedy... kiedy dużo znaczenie i nie znam najszego... najlepszego słowa, przepraszam. — Musisz więcej przykładać się do nauki — z niesmakiem stwierdził Yoshi, zły, że nie ma własnego tłumacza. — Starasz się, lecz stać cię na więcej! Musisz studiować! A teraz tłumacz dokładnie, co mówił! Spocony Tyrer wziął głęboki oddech. — Powiedział: lekarz nie jak bóg, Yoshi-sama. nie wie dokładnie o tairó. On... on tutaj, bo Yoshi zaprasza. Przykro, jeśli nie chce przyjechać Edo, doktor-sama nie przyjeżdża Edo. — Poczuł się jeszcze gorzej, gdy zauważył ponury uśmiech na twarzy Japończyka, świadczący, że Yoshi zrozumiał znaczenie słów Babcotta. Przeklął dzień, w którym postanowił być tłumaczem. — Przepraszam. — So ka! — Yoshi z ponurą miną zastanawiał się nad następnym posunięciem. Lekarz dał dowód, że najwyraźniej coś ukrywa. Skoro tak, to muszą być to raczej złe wieści niż dobre. W porządku. Następna myśl sprawiła, że poweselał. Przypomniał sobie niewinną wypowiedź Misamoto sprzed kilku miesięcy. Inejin już podjął pierwsze działania: chodziło o to, by przy pomocy dziwek kierować postępowaniem gaijinów. Szpiedzy jak zwykle nie zawiedli. Yoshi sporo wiedział o Yoshiwarze gai--jinów, o najczęściej odwiedzanych gospodach, o Raiko i dziwce tego

paskudnego młodzieńca, Tairy, starej i znanej pod wieloma pseudonimami, teraz używającej imienia Fujiko. I o tajemniczym związku Furansu-sana. Przywódca gai--jinów, ser Wirrum nie miał stałej dziwki. Serata sporadycznie odwiedzał dwie. Kochanka wodza kupców nazywała się Nemi i stanowiła najlepsze źródło informacji. Doktor nie chodził do Yoshiwary. Dlaczego? To już zadanie Mei-kin... Ach, Meikin, zdrajczyni! Wcale o tobie nie zapomniałem! —Wyjaśnij medykowi, że będę na niego czekał w przyszłym tygodniu powiedział sucho. — I podziękuj. Abe! Gwardzista natychmiast pojawił się w komnacie. — Odstaw ich do Kanagawy. Nie, lepiej odprowadź ich do przywódcy gai-jinów w Yokohamie i przywlecz tu tego renegata, Hiragę. — Cześć, Jamie! Pora na lunch. Wczoraj wieczór prosiłeś, by wpaść po ciebie przed pierwszą! — Uśmiechnięta Maureen stała w drzwiach gabinetu w gustownym płaszczu i czepku, zaróżowiona od krótkiego spaceru z budynku Struanów. — O pierwszej. Na lunch w klubie. — Zaraz będę gotowy, maleńka — powiedział z roztargnieniem. Właśnie kończył list do bankiera w Edynburgu z powiadomieniem o założeniu spółki z mieszanym kapitałem. Do pisma dołączył czek wystawiony przez Tess Struan. Muszę pogadać z Nakamą/Hiragą, jak tylko zdążą go znaleźć, pomyślał. Gdzie się ten łajdak schował? Mam nadzieję, że nie zwiał, choć wszyscy tak uważają. — Usiądź. Dołączy do nas Albert. — Był tak zajęty, że nawet nie zauważył jej rozczarowania. Nowe biuro McFaya mieściło się w budynku redakcji „Guardiana" na High Street, w pobliżu Miasta Pijaków. Mniejsze od tego u Struanów, lecz z oknem wychodzącym na zatokę, co miało duże znaczenie dla każdego kupca, gdyż pozwalało obserwować statki wchodzące i wychodzące z portu. Umeblowanie było skromne: biurko, trzy krzesła i kilka szafek na dokumenty. Wszędzie leżały stosy książek, pudełka, ryzy czystego papieru, pióra oraz świeżo dowiezione z Hongkongu księgi handlowe. Na biurku piętrzyły się sterty dokumentów, listów, zamówień, ogromna liczba zawiadomień o utworzeniu firmy wraz z propozycjami współpracy. Wszystko musiało być gotowe przed wypłynięciem „Prancing Cloud".

— Dobrze spałeś? Zakleił kopertę, ledwo słysząc słowa Maureen. — Tak, dziękuję, a ty? — Znów zaczął grzebać w papierzyskach. Zawiadomienia zostały powielone przez dwóch Portugalczyków, pracujących w głębi korytarza, tuż obok drukarni. Zostali mu „wypożyczeni" przez MacStruana do czasu, aż zdoła skompletować własną obsadę biura. — Albert to niezły chłop, prawda? Uprzedziłem, że możemy się spóźnić — mruknął pod nosem. Gdyby to zależało wyłącznie od niego, zrezygnowałby z wizyty w klubie i poprosił któregoś z pracowników o przyrządzenie kanapki lub zamówił chińską potrawę z Miasta Pijaków. Pół godziny później odłożył pióro. — Gotowa? — spytał rześkim głosem. — Uhm. — O co chodzi? — Spostrzegł jej nadąsane spojrzenie. — Wiesz, miły, miałam nadzieję, że lunch zjemy sami, gdyż mamy mnóstwo spraw do omówienia, a zeszłego wieczora nie było ku temu okazji. Chociaż przyjęcie udało się znakomicie. — Tak, prawda. Zwłaszcza występ kozackich tancerzy. Będziemy mieli mnóstwo czasu na rozmowy. Przepraszam, nie wiedziałem, że to takie ważne. — Angelique wyglądała oszałamiająco. I wielu twoich przyjaciół. Na przykład Marlowe i Settry! — Zachichotała. — Rad jestem, że ci się podobało — powiedział rozluźniony nieco, włożył kapelusz, po czym otworzył drzwi. — Wyszedłeś zaraz po naszym pożegnaniu. — Eeee... tak, owszem. — Zaskoczony, spłonął rumieńcem. — Pukałam do twego pokoju, lecz wewnątrz panowała cisza. Czułam się świetnie i miałam ochotę na małą pogawędkę. Ty zaś twierdziłeś, że padasz ze zmęczenia. — Z początku tak, lecz potem mi przeszło. Idziemy? — Oczywiście. Jestem porządnie głodna. Szli aleją. Wokół kręciło się niewielu przechodniów. Pogoda nie zachęcała do spacerów, wiał ostry wiatr i morze było dość burzliwe.

-— O tej porze roku w Glasgow jest dużo gorzej — zauważyła Maureen. Wzięła McFaya pod rękę. — Racja, tym bardziej że zima nie potrwa zbyt długo i wkrótce zrobi się cieplej. — Odetchnął z ulgą, gdy temat wczorajszego wieczora został zarzucony. — Wiosna i jesień to najpiękniejsze pory roku. — Poszedłeś do Yoshiwary? — spytała łagodnie. Lodowaty palec przejechał mu po plecach od lędźwi do karku i z powrotem, a w głowie kłębiły się tysiące odpowiedzi, z których najodpowiedniejsza brzmiała: Jeśli chciałbym iść do Yoshiwary, zrobiłbym to bez namysłu, a poza tym w imię Boga, nie jesteśmy poślubieni... i powtarzałem nieraz, że nie chcę ślubu, przynajmniej nie teraz, gdy muszę rozwinąć działalność własnego przedsiębiorstwa. Otworzył usta, by wygłosić tę tyradę, lecz z niewiadomego powodu nie mógł wykrztusić nic więcej poza piskliwym: — Ja... tak... no byłem, ale... — Dobrze się bawiłeś? — Posłuchaj, Maureen, są pewne... — Wiem dużo o Yoshiwarze, miły, i o mężczyznach — oznajmiła spokojnie i bez cienia gniewu. — Dobrze się bawiłeś? — Chyba tak... — zatrzymał się, zdumiony jej łagodnością — ale rozumiesz, Mau... — Za zimno, by stać na ulicy, Jamie. — Przyjacielskim ruchem ponownie ujęła go pod ramię i pociągnęła za sobą. — Cieszę się, że jesteś zadowolony. Dlaczego mi nie powiedziałeś? I po co te kłamstwa o zmęczeniu? No... dlatego... — Znów miał tysiące gotowych wyjaśnień, lecz powiedział jedynie: — Przecież to oczywiste, na miłość boską! Nie chciałem... — Reszta nie mogła mu przejść przez gardło: Nie chciałem sprawić ci przykrości, lecz byłem umówiony z Nemi i po części miałem ochotę ją zobaczyć, po części nie, bałem się, że odkryjesz prawdę i w rezultacie zmarnowałem wieczór. Gdy przyszedł do pawilonu, Nemi czekała ubrana w najlepsze nocne kimono, przy rozłożonej pościeli, przy sake i różnych potrawach. Była w znakomitym humorze i wciąż się śmiała. — Heja, Jami-san, dobrze widzieć! Słyszała dobra wiadomość z łodzi.

Będziesz śrub z damą ze Skotii, śrub heja? — Skąd wiesz? — Nie potrafił opanować zdziwienia, że wieści dotarły już do Yoshiwary. — Cała Yoshiwara wie! Ważne, Ne? — zachichotała Nemi. — Dwa dni ja idzie do Wielki Dom głęboki pokłon twoja oku-san. — Co?! — Ważne, Jami-san. Kędy śrub? Ważne oku-san, nigo-san przyjacier, ne? — Odbiło ci? — huknął. — Za co zły, Jami-san? — Spojrzała na niego pytającym wzrokiem. — Oku-san płaci teraz. Oku-san płaci, Jami-san, Hel Ważne oku-san, ni... — Na miłość boską, tak się nie robi! — Nie rozumie... Ważne Nemi idzie oku-san... — Zwariowałaś! — Nie rozumie — powtórzyła smutno, wystraszona jego gwałtownym zachowaniem. Nie znajdując innej obrony, zaczęła płakać i rzuciła się do ucieczki. Wypadła na korytarz, nim zdążył ją powstrzymać. Mama-san nie potrafiła jej skłonić do powrotu, więc wściekły poczłapał do domu, by zażyć krótkiej drzemki. Boże Wszechmogący... Chciała przyjść do Struanów, by poznać Maureen? Maureen miałaby w przyszłości jej płacić? To ważne, by żona i kochanka były przyjaciółkami? Chryste na Niebiosach! Musiałem coś źle zrozumieć. Nie, do cholery, nieprawda. Mówiła wyraźnie. W końcu, grubo przed świtem, poszedł do biura. Cały ranek spędził na rozmyślaniach. Teraz miał dwie baby do wyboru. — Wybacz mi, że skłamałem, Maureen —jęknął słabo. — Ale... ale sam nie wiem, co powiedzieć. — Nie martw, tak bywa — odparła z uśmiechem. — Hę? I nie jesteś wku... to znaczy, zła na mnie? — Nie, miły, nie tym razem — wyjaśniła słodko. — Do czasu, aż sobie pogwarzymy. Nie wyczuwał w jej głosie ani śladu groźby. Nadal z czułością trzymała go pod ramię, a jednak w głowie szumiało mu ostrzegawcze: Na miłość boską, nic nie mów, nie daj się wyciągnąć na zwierzenia.

— Pogwarzymy? — spytał z otępieniem. — Uhm. Po czym zapadła głucha cisza, choć wiatr klekotał dachówkami i trzaskał okiennicami, szczekały psy, dudniły kościelne dzwony, a z portu dobiegało poświstywanie parowych gwizdków. Trzymaj język na wodzy, to gra dla dwojga, przestrzegał sam siebie. — Co znaczy to „uhm"? Maureen ostrożnie kroczyła wybraną ścieżką. Cieszył ją proces uczenia — i nauczania. Wiedziała, że stoi w obliczu pierwszej z nie kończących się konfrontacji. — Wszyscy mężczyźni są okropni — pouczała ją matka. — Niektórzy gorsi od innych. Bez przerwy kłamią, choć bystra żona za każdym razem potrafi przejrzeć oszustwa męża. Początkowo jest czuły i sprawia, że bujasz z głową w obłokach, ciepły, kochający i wciąż prawi słodkie głupstwa. Początkowo. Potem dochodzą dzieci, opieka nad domem i permanentny brak pieniędzy. Zwłaszcza dzieci sprawiają masę kłopotów, będziesz śmiertelnie zmęczona i niewyspana, gdyż mąż, kiedy tylko przyłoży głowę do poduszki, zaczyna chrapać, co ci może przysporzyć wielu nieprzyjemności, jeśli nie nauczysz się szczelnie zamykać na to uszu. Później mąż rusza w pogoń za spódniczkami... Ale nie musisz się martwić, to tylko przelotna gra i jeśli zachowasz dość sprytu, twój małżonek zawsze powróci i zawsze będziesz mieć dzieci i cieszyć się łaską Boga. Pomnij, z jakim trudem zdobywa chleb powszedni, lecz nie licz, że będzie pamiętał, kto zajmuje się domem i dziećmi. Twój ojciec nie jest wyjątkiem, miał jedną lub kilka kobiet w Indiach, lecz teraz wrócił do domu i cierpi z całkiem innego powodu. Przed ślubem nie przypuszczałam, że już dawno ożenił się ze swym regimentem. Twój Jamie przynajmniej nie ma nic wspólnego z wojskiem, a to znak, że możesz uniknąć najgorszego. — Jak stać się „bystrą żoną", mamo? — Chciałabym to wiedzieć, maleńka, choć niektóre zasady są proste: ostrożnie wybieraj męża i staraj się panować nad językiem, choć kij od szczotki i ostry temperament mogą czasem pomóc, jeśli będą używane z rozwagą. Dużo wyrozumiałości, spokoju i miękka pierś, na której twój

ukochany złoży głowę, by się wypłakać... — Pogwarzymy? — powtórzył Jamie tak zbolałym głosem, że omal nie wybuchnęła śmiechem. W dalszym ciągu mówiła spokojnie, choć kij od szczotki i ostry temperament czekały na podorędziu. — Dowiedziałam się o Yoshiwarze podczas rejsu. — Rzuciła przynętę i czekała. — Gornt ci powiedział? A może Hoag? Na pewno on. Stary dureń! — Nie, to twój znakomity kapitan Strongbow. A Hoag nie jest durniem. Spytałam Strongbowa, jak sobie radzicie, by nie popaść w szaleństwo bez przyjaciółek. Tak samo jak w Indiach lub Chinach? — Roześmiała się cicho na wspomnienie strapionej miny starego żeglarza. Whisky potrafi czynić cuda, pomyślała, dziękując ojcu, że na wszelki wypadek nauczył ją pić. — Yoshiwara wydaje mi się rozsądnym rozwiązaniem. Miał zamiar powiedzieć: Naprawdę? — lecz zmilczał, choć cisza dawała mu się mocno we znaki. — Jutro niedziela — odezwała się Maureen. Jamie gwałtownie zwrócił głowę w jej stronę, zupełnie nie przygotowany na nagłą zmianę tematu. — Tak... tak, jasne, niedziela... Co z tego? — Pomyślałam sobie, że dzisiaj możemy odwiedzić wielebnego Tweeta. Poprosimy go, by ogłosił zapowiedzi. — Co? — McFay zamrugał. — Zapowiedzi, Jamie. — Wybuchnęła śmiechem. — Wiesz przecież, że przez trzy kolejne niedziele... — Tak, ale napisałem ci w liście i powtarzam... — To było wówczas, gdy przebywałam z dala od ciebie. Teraz jestem tu i cię kocham — oświadczyła, stanęła w pół kroku i uniosła głowę. Gdy spojrzała w twarz umiłowanego mężczyzny, całe jej dotychczasowe opanowanie uleciało z wiatrem. Jamie, najdroższy... Jesteśmy zaręczeni i sądzę, że powinniśmy się pobrać, gdyż będę najlepszą żoną, o jakiej może zamarzyć mężczyzna. Przyrzekam, przyrzekam, przyrzekam. Nie tylko dlatego, że tu przyjechałam. Kochałam cię od pierwszej chwili i wiem, że nadszedł właściwy moment, byśmy stanęli przed ołtarzem,

lecz jeśli chcesz, wrócę do Szkocji i nigdy... Jeśli mi każesz, odpłynę najbliższym statkiem. Kocham cię, lecz przysięgam, że będę posłuszna. — Otarła łzy napływające jej do oczu. - To tylko wiatr, miły. — Ale to nie był wiatr, pancerz pękł i McFay jak na dłoni widział jej duszę. — Kocham cię, Jamie... Wziął ją w ramiona. Oparła mu głowę na ramieniu. Nigdy w życiu nie czuła się gorzej: zapłakana, spragniona miłości. Gdy strach ustąpił pod wpływem ciepła bijącego od ciała McFaya, zaczęła słyszeć ciche słowa, zmieszane z szumem fal i świstem wiatru. Zapewniał, że ją kocha, żeby się nie martwiła i nie była smutna i że dzisiejsze popołudnie to jeszcze zbyt wcześnie, gdyż czeka go wiele pracy w nowej firmie, jeśli oboje chcą, by interes ruszył z miejsca. — Nie musisz kłopotać się problemami, Jamie. Pani Struan mówi że... — urwała z przerażeniem. Nie miała zamiaru mu o tym wspominać, 1 teraz już było za późno. McFay dał krok w tył. — Co mówiła? — Nieważne. Lepiej... — Co ci powiedziała? Co?! — Patrzył na nią ponurym, świdruj wzrokiem. — Wspomniała o pieniądzach? — Nie, nic takiego. Napomknęła, że jesteś dobrym kupcem i że na ci się powiedzie. Chodźmy coś zjeść. Głód skrę... — Co powiedziała?! Dokładnie! — Już mówiłam. Teraz możemy... — Na Boga, powtórz mi każde jej słowo! Całą prawdę! Chodziło o pieniądze? — Nie, nie, nie. — Patrzyła w bok, wściekła na siebie. — Chcę znać prawdę! — Ścisnął ją za ramiona. — Natychmiast! — Dobrze. — Wzięła głęboki oddech i zaczęła pośpiesznie trajkotać: — Opowiem ci, jak było, dokładnie. Kiedy poszłam do Struanów, do gmachu przy głównej alei, żeby spytać, gdzie jesteś, w Japonii czy gdzie indziej, polecono mi czekać. Potem posłała po mnie ona, to znaczy pani Struan. Znalazłam się w biurze, skąd rozciągał się widok na cały Hongkong, przed obliczem smutnej, ale silnej kobiety. Biedaczka... Przepraszam cię na chwilę. — Ponownie otarła oczy, wyjęła

chusteczkę, wydmuchała nos i potem, nie bardzo wiedząc, co zrobić z rękami, ujęła Jamiego pod ramię i bezwiednie wsunęła dłoń do kieszeni jego płaszcza. — Chodźmy. Łatwiej mi będzie mówić podczas spaceru. Zimno dzisiaj. Pani Struan kazała mi usiąść i powiedziała, że zostałeś zwolniony. Spytałam dlaczego, a gdy przedstawiła swoje racje, stwierdziłam, że postąpiła nie fair, gdyż nigdy nie miałeś obowiązku pilnować jej syna i bronić mu szaleńczego związku z awanturnicą pokroju Angelique... Niewiele wiem o kobietach, lecz kiedy zobaczyłam Angelique, pojęłam bez trudu, że Malcolm jak każdy inny mężczyzna miał pełne prawo wariować na jej punkcie i kłócić się z własną matką... Musieli przytrzymywać kapelusze, gdyż wiatr dąl coraz mocniej. — Zaczęłyśmy... zaczęłyśmy się kłócić — ciągnęła Maureen. — Nigdy nie zapomnę dni poprzedzających wiadomość o śmierci Malcolma. Zrobiła się straszna awantura, Jamie. Zerwałyśmy się z miejsc i chyba mnie trochę poniosło. Masz powód, by się wstydzić z mojego powodu, gdyż używałam przekleństw zasłyszanych od taty. — Pokłóciłaś się z Tess? — Jamie stanął i wlepił w nią zdumione spojrzenie. — Tak, nigdy w życiu nie byłam równie wściekła, nawet w najgorszej sprzeczce z siostrami czy bratem. Nie mam się czym chwalić, lecz niesprawiedliwość, jaka cię spotkała, doprowadziła mnie do szału i dałam prawdziwy popis... — Łagodność i zdrowe poczucie humoru wzięło górę nad przygnębieniem i Maureen zachichotała nerwowo. — Oj, to była prawdziwa pyskówka z doków Glasgow! Zachowałyśmy się jak dwie rybaczki, pod byle pretekstem gotowe skoczyć sobie do oczu i rwać włosy. Pojawił się jakiś zaniepokojony lokaj, lecz ona wyrzuciła go za drzwi... Obie byłyśmy nieźle zdyszane i nie żywiłyśmy krzty przyjacielskich uczuć. I wtedy ona spytała przez zaciśnięte zęby: „I co, panno Ross? Co według pani mam zrobić?" A ja odparłam: „Po pierwsze, przesłać panu McFayowi uczciwą premię, na którą wielokrotnie zasłużył przez lata solidnej pracy, a po drugie, dać mu możliwość rozwinięcia skrzydeł i napisać uprzejmy list". — Tak powiedziałaś? Do Tess?

- Tak. — Usłyszała cień niedowierzania w jego głosie i czym prędzej postanowiła to wyjaśnić. — Przysięgam na Boga, że to prawda, Jamie. Przysiegam! Nie chciałam nic mówić, lecz się uparłeś, więc nie będę kłamać. Na wszystkie świętości przysięgam, że to prawda! — Tak, wybacz. Mów dalej. — Nie musisz przepraszać, miły. Bywają chwile, że sama nie mogę w to uwierzyć. Gdy skończyłam mówić, a wcale nie grzeszyłam grzecznością, pani Struan wybuchnęła śmiechem. Śmiejąc się powiedziała: „Siadaj. Zgadzam się na wszystko, z wyjątkiem listu". Powiedziałam, że to nie wystarczy, i spytałam co z rekompensatą? Natychmiast spoważniała. „Tysiąc gwinei". Ze złością wypluła te słowa, jak tata, gdy czasem jest mocno wściekły, a ja zawołałam: „Bzdury, na Boga! Dziesięć tysięcy". — Zwolniła kroku i spojrzała na Jamiego. — Musiałam zejść do pięciu tysięcy. To dobrze? Nie miałam pojęcia, ile powinieneś dostać. — Ty? Ty utargowałaś pięć tysięcy? — Tak, choć trwało to nieco czasu przeplatanego masą przekleństw... Tej nocy prosiłam Boga o wybaczenie mi słów, których użyłam... choć większość z nich słyszałam od taty. Mam nadzieję... że dobrze postąpiłam, Jamie. Obiecała nie przeszkadzać w rozwoju twojej firmy, a nawet że będziecie partnerami w pewnych interesach... To chyba ważne, prawda? Gdy wszystko już było załatwione, obdarzyła mnie chłodnym uśmiechem i powiedziała: „Idź, znajdź swojego McFaya i przekaż mu moje pozdrowienia". — Maureen przez chwilę patrzyła na fale. Próbowała zebrać myśli. — Tak było, lecz nie zrobiłam tego dla siebie ani dla nas, tylko i wyłącznie dla ciebie... Nie chciałam ci o tym mówić. — Jammmie! I pannaross... — Lunkchurch wytoczył się z biura i chwiejnie stanął przed nimi. Przywitał się wylewnie, zionąc w twarz Maureen wonią whisky zaprosił do siebie na wieczór, na kolację, i odszedł. — Dobry chłop, lecz co dzień, o drugiej po południu, jest już kompletnie zalany — powiedział McFay. — Nie będzie pamiętał ani naszego spotkania, ani tego, że odmówiliśmy. — Ujął dłoń Maureen i na powrót wsunął ją do kieszeni własnego płaszcza. Poszli dalej. — Ja... — Nim coś powiesz, pozwól mi skończyć. Nie chciałam cię niepokoić,

wygadałam się przez nieuwagę i bardzo tego żałuję. Przysięgam przed Bogiem, że nie zrobiłabym tego świadomie, zwłaszcza nie teraz, gdy... gdy mieliśmy poważnie pomówić o naszej przyszłości. Uwierz mi, proszę. — Wierzę. Nie musisz się martwić. Tess dotrzymała słowa, napisała do mnie i przesłała pieniądze, więcej niż kiedykolwiek miałem w życiu i dość, bym mógł stanąć na nogi. A wszystko dzięki tobie. — Nieprawda, Jamie. — Znowu zaczęła szlochać. — Mylisz się. Pani Struan była twoją dłużniczką. Nie chciałam ci mówić, ale domagałeś się prawdy... I słusznie się złościsz. A... a... jeśli chodzi o dzisiejsze popołudnie... to masz rację, jest jeszcze zbyt wcześnie, to głupi pomysł z mej strony. Poczekamy? Powiedzmy tydzień, dwa, może miesiąc i zobaczysz, czy naprawdę mnie lubisz. Dobrze? — Teraz ty słuchaj. — Jamie ścisnął ją za rękę. — I bez tego mam wystarczająco wiele sympatii dla ciebie. Nie, nie chcę, byś odjechała... i tak, zaczekamy chwilę... i nie, nie jestem zły, i tak, wierzę w każde twoje słowo, i z całego serca jestem ci wdzięczny, i nie, to nie był głupi pomysł. Daj mi czas do namysłu. Porozmawiamy przy kolacji, tylko we dwoje, Iskierko, co? Zanim zdała sobie sprawę, co robi, stanęła na palcach i ucałowała go z całej siły. Była uszczęśliwiona, że wreszcie nazwał ją pieszczotliwym zdrobnieniem. — Jesteś cudowny, Jamie, to szczera prawda i kocham cię, i... — Chciała dodać: i nie musisz się decydować, póki nie będziesz gotowy, lecz w porę ugryzła się w język; nie dała tego kroku w przepaść. — Jesteś naprawdę cudowny. — Ty też, maleńka — odparł, o wiele spokojniejszy niż przez wszystkie minione lata. Zniknęło gdzieś poczucie winy. Małżeństwo? — pomyślał pierwszy raz bez strachu. Każdy mężczyzna we właściwym czasie powinien mieć żonę i dzieci. Nie jestem przeciwnikiem trwałego związku. Kiedy? Gdy firma stanie na nogi i zacznie przynosić zyski? Maureen jest wspaniała, mądra, ładna, opiekuńcza, cierpliwa, wierna i kochająca. Aż trudno uwierzyć, że wygrała potyczkę z Tess. To świadczy o jej bystrości. Więc co? Kocham ją? Na

pewno więcej niż lubię... Mam trzydzieści dziewięć lat. Jestem zdrów i silny, stworzony do małżeństwa — już dawno mogłem się ożenić. Ona ma dwadzieścia osiem, więc mimo młodego wyglądu zdążyła już poznać samą siebie. Sypie iskrami na wszystkie strony. Marlowe i Pallidar też to zauważyli. Może nawet zbyt byli spostrzegawczy! Zwłaszcza ten zgrywus Settry nie odstępował jej ani na chwilę. Co prawda starczyłoby jedno moje warknięcie, by posłusznie przybiegła... Podniecony tą myślą mocniej ścisnął jej rękę. — Słucham? — Nie... nic. Cieszę się, że wczorajsze przyjęcie przypadło ci do gustu. — Nie ma pośpiechu, trzy, cztery miesiące... Dobry pomysł. — Jesteśmy na miejscu. Weszli do przedsionka klubu. MacStruan rozmawiał na schodach z Dmit-rim. Obaj zwrócili głowy w stronę nadchodzącej pary; Dmitri wesoło pomachał ręką. Jamie poczuł, że żołądek zamienia mu się w kulę lodu. Nemi! Gdy Nemi zacznie walczyć o swoje prawa... Boże Wszechmogący, pomyślał z przerażeniem, jak sobie poradzę z Nemi, z Yoshiwarą i z Iskierką? Nic nie da się zrobić. A jednak muszę. Co powiedziała na samym początku? „Nie jestem wkurzona... póki nie pogwarzymy". Pogwarzymy? —Zimno ci, miły? — Nie, wszystko w porządku. - Phillipie, wyłóż raz jeszcze kapitanowi Abe, że do tej pory nie znaleźliśmy Hiragi. — Sir William stał obrócony plecami do kominka, w jednym z pokoi przedstawicielstwa. Tyrer, Babcott i Abe właśnie przybyli z Edo. Z wolna zapadał zmierzch. — Szukamy wszędzie. I przestań robić tę ponurą minę, naprawdę chcesz go zirytować? Abe był wściekły. Sir William także. Zrobił już wszystko, co w jego mocy. Żołnierze przeczesali całe Osiedle i wciąż krążyli po wiosce i Mieście Pijaków. W Yoshiwarze było o wiele trudniej. Obowiązywał zakaz noszenia broni, a jedyna metoda przeszukania większości domów sprowadzała się do wtargnięcia siłą, co groziło wywołaniem poważnego

incydentu — samurajowie przy Bramie zażądaliby także prawa wolnego wstępu do wszystkich przybytków. Przed założeniem Osiedla uzgodniono, że póki nie dojdzie do zamieszek, Yoshiwarą zostanie nietknięta, by płynąć i służyć. — Mówi, że nie może wracać bez Hiragi i że Hiraga był na dziś obiecany panu Yoshiemu. Sir William zmełł w ustach przekleństwo. — Poproś go, żeby poczekał w odwachu — odezwał się słodkim tonem. — Wkrótce znajdziemy Hiragę, jeśli nadal jest gdzieś tutaj. — Mówi: nadal tutaj? A jeżeli nie tutaj, to gdzie? — Gdybym wiedział, już dawno przekazałbym go Yoshiemu. Może uciekł? Do Edo, do Kanagawy, gdziekolwiek. — Drgnął przestraszony, gdy Abe z nieopisanym gniewem rzucił kilka słów po japońsku, obrócił się na pięcie i wyszedł. — Cholerny drań! — Powiedział, że lepiej, gdyby Hiraga się znalazł, sir Williamie. — Tyrer potarł nie ogoloną szczękę. Potrzebował kąpieli, masażu i wypoczynku przed wizytą u Fujiko. Po części zapomniał o zmęczeniu na wieść, że Hiraga nie został jeszcze aresztowany. — Żal mi tego Abe, sir. Jeśli choć trochę ceni własne życie, nie może wracać bez Nak... bez Hiragi. — To jego sprawa. Wiesz, gdzie ów łajdak może się chować? — Nie, sir, skoro go nie ma w wiosce lub w Yoshiwarze. — Spróbuj go poszukać na własną rękę. To bardzo ważne. — Sir William przeniósł wzrok na Babcotta. — A teraz do rzeczy. Kto był pacjentem, George? Anjo? — Tak. — A to heca! Phillipie, wyglądasz na zmęczonego, nie ma powodu, byś tu sterczał. Możemy porozmawiać później. George mi opowie o wszystkim. Jeśli spotkasz Nakamę/Hiragę, natychmiast sprowadź go tutaj. Natychmiast! — Tak jest, dziękuję, sir. Zanim pójdę, chciałbym spytać, co zaszło w Hongkongu. — Zaraz po powrocie z niepokojem dostrzegli stojący w porcie „Prancing Cloud", lecz sir William odłożył wszelkie wyjaśnienia

na później, chcąc najpierw przyjąć kapitana Abe. W Hongkongu spokój, podobnie jak tutaj, dziękować Bogu. — Opowiedział im o pogrzebie i powodach powrotu Hoaga. — Oficjalnie to tajemnica, lecz wszyscy i tak wiedzą, o co chodzi. Czekamy. Tess czeka, Angelique zgodziła się czekać, Hoag także. W gruncie rzeczy nie mają nic innego do roboty. Albo jest w ciąży, albo nie. — Jeśli nie, za kilka dni powinna to wiedzieć — wtrącił Babcott. — My także. — Chryste — zamruczał Tyrer. — Co się stanie, jeżeli jest, a co jeśli nie jest? — Nadal będziemy czekać. — Sir William wzruszył ramionami. — Idź już, Phillipie. Whisky czy brandy, George? Nie czujesz się zbyt zmęczony, by zdać mi pełną relację? — Nie. — Zostali sami. — Wolę brandy. Wizyta w Edo okazała się całkiem interesująca. — Na zdrowie! I? —Na zdrowie. Zanim opowiem o Edo, wiadomo coś więcej o Hongkongu? Sir William uśmiechnął się. Byli starymi przyjaciółmi, a Babcott pełnił funkcję zastępcy ministra. — Poszło jak z płatka. Tak. Dostałem prywatne podziękowania od Tess. Prawie wszystko mogę powiedzieć ci już teraz: Hoag przywiózł trzy listy do Angelique, lecz ona o tym nie wie. Jeden otrzymała natychmiast, oschły, choć nie zawierający niczego, co mogłoby nam wyjawić zamiary Tess. W całej jej korespondencji przewija się prośba, by czekać. Coś na kształt chwilowego zawieszenia broni. Jeżeli Angelique zacznie miesiączkować, Hoag da jej jeden z pozostałych listów. Jeżeli nie, odczeka jeszcze miesiąc dla zyskania całkowitej pewności, i wręczy ten drugi. Nikt nie wie, co zawierają, a sama Tess, w liście do mnie, też nie wspomniała o tym ani słowem. — W skupieniu pociągnął łyk whisky. — Jest jednak coś, co pozwala na pewne domysły. Niestety, niezbyt wesołe. Prawnicy Struanów gromadzą dokumenty, by anulować przed sądem tę, jak ją określa Tess: niedorzeczną ceremonię, niezależnie od jej legalności, prawdopodobieństwa ciąży lub jakichkolwiek postanowień testamentu,

jeśli takowy zostałby znaleziony w Hongkongu bądź w Japonii. — Boże! Biedna Angelique... To okropne! — Całkowicie się z tobą zgadzam. Moja prośba o wyrozumiałość nie przyniosła żadnego efektu. Cholerna sprawa, nie? — Sir William podszedł do biurka i wyjął z szuflady arkusz papieru. — Przede wszystkim jednak chcę z tobą porozmawiać o tym. Rzecz jasna w całkowitej tajemnicy. Babcott zapalił naftową lampę, gdyż robiło się coraz ciemniej. Gubernator Hongkongu pisał: Drogi sir Williamie, dziękuję za list z trzynastego. Niestety, w tej chwili nie mam możliwości przysłania Ci dodatkowych oddziałów. Doszły mnie wieści z Londynu, że wszyscy żołnierze są potrzebni gdzie indziej oraz że nowy projekt budżetu wyklucza wzrost wydatków na cele wojskowe w Indiach i Azji Wschodniej. Będziesz musiał poprzestać na tym, co dostałeś. Na razie oddam Ci tymczasowo dwudziestodziałową fregatę, HMS „Avenger". Bądź pewien, iż nie pozostanę bezczynny w razie zmasowanego ataku na Yokohamę. Londyn zlecił mi przekazać następujące wieści odnośnie podjęcia roztropnej akcji odwetowej: masz zebrać żądane odszkodowanie, przejąć morderców (lub świadków ich osądzenia i egzekucji) oraz czym prędzej ukarać i rzucić na kolana głównego sprawcę zbrodni, tyrana Sanjiro z Satsumy. Wspomniano również, że siły morskie i lądowe, jakimi obecnie dysponujesz, są nadto wystarczające do pokonania drobnego miejscowego kacyka. Babcott gwizdnął bezgłośnie. — Banda idiotów — mruknął po chwili. — Wszyscy. Bez wyjątku. Sir William wybuchnął śmiechem. — Pomyślałem to samo. A poza tym, co sądzisz? — Roztropna akcja odwetowa? Brednie. — Dyplomatyczny wykręt dla odwrócenia uwagi. — Dostaliśmy odszkodowanie... — Wypłacone jedynie w imieniu Sanjiro. Forma pożyczki, nie grzywny. — Racja. A obaj mordercy już raczej nie żyją.

— Pewnie tak, choć brak na to wyraźnych dowodów, a ich domniemana śmierć nie miała nic wspólnego z karą. — Owszem... — Babcott popatrzył na niego i westchnął. — Chcesz wiedzieć, co myślę? Mówiąc między nami, podejrzewam, że już dawno postanowiłeś uderzyć na Satsumę, a konkretnie na Kagoshimę. Tym bardziej że Yoshi wyraził zgodę. — Przypuszczalną zgodę. Sądzisz, że pismo gubernatora i moja prośba wystarczą, by przekonać Ketterera o konieczności ataku? — Chyba tak. Otrzymałeś przecież wyraźne wytyczne. Londyn domaga się działań zbrojnych, choć osobiście uważam to za głupotę i nie popieram całej akcji. — Dlatego, że jesteś lekarzem? — Tak. — Jeśli kiedyś obejmiesz dowództwo, George, postaraj się zapomnieć o swym powołaniu. — Nie musisz tego mówić, Williamie. Wiem, z której strony gryźć pajdę chleba. Tymczasem „nie ufaj książętom, urzędnikom i generałom, gdyż zdobywają doświadczenie z bezpiecznej odległości, obserwując, jak przelewasz krew własną". — Uniósł szklankę. — Za Londyn. Chryste, jakiż jestem zmęczony! — Pamiętaj, że Machiavelli powiedział także: „Troska o bezpieczeństwo państwa pozwala omijać zalecenia władcy", czy coś w tym rodzaju. — Zmrużył oczy. — Teraz Anjo. Babcott zaczął mówić. W odpowiedzi na pytanie ministra przedstawił przemyślaną diagnozę. - Sześć miesięcy. Rok, nie więcej. Zależy od wyników analizy. — Ciekawe. — Sir William myślał długo i głęboko. Za oknem zapadła ciemność, na okrętach wystawiono nocną wachtę. Zaciągnął zasłony przed chłodnym powiewem i podsycił ogień na kominku. — Ale nie bierzmy tego na razie pod uwagę. Zamierzam natychmiast wysiać flotę do Kagoshimy i rozpocząć bombardowanie miasta, jeśli Sanjiro nie da nam satysfakcji. W końcu działamy też dla dobra Yoshiego, Anjo i całej Rady Starszych. — Odesłanie okrętów pozbawi Osiedle jakiejkolwiek obrony. Co z

otaczającymi nas oddziałami samurajów? Kręcą się po całym Tokaidó. — To jest właśnie największe niebezpieczeństwo. Babcott bez słowa popatrzy! na sir Williama. Decyzja nie zależała od niego. Wiedział, że jeśli dojdzie do wyprawy, na ochotnika zgłosi swój udział. Podniósł się z miejsca. — Chyba się zdrzemnę przed kolacją, niewiele spałem ostatniej nocy. Przy okazji, Phillip odwalił kawał dobrej roboty. Potem zajmę się analizą i dam ci znać, gdy coś ustalę. — Nie masz ochoty na późniejszą przekąskę? Powiedzmy o dziewiątej. Świetnie. Dzięki za Anjo, to było bardzo ważne. Teraz musimy zająć się Yoshim. Pod warunkiem, że można mu ufać. — Nagminny problem w tym kraju — mruknął Babcott. Wciąż myślał z goryczą o zachowaniu Tess. — Szlag by trafił te jej zamiary anulowania ślubu. Kolejny dotkliwy cios dla Angelique. Nie fair. — Wierzysz w uczciwość losu, stary? W porze kolacji przygotowana do wyjścia Angelique zastukała do drzwi gabinetu tai-pana. — Albercie? — Wejdź, proszę! Och... przepiękny kapelusz. — Było to małe i eleganckie nakrycie głowy, w sam raz do żałobnej sukni, granatowe, choć rozjaśnione z jednej strony przez niewielki pęk jedwabnych kwiatów, zatkniętych za wstążkę. — Dziękuję. Pracujesz dziś do późna. — Taką mam funkcję. — Podobnie jak wszyscy był ciekaw, co napisała Tess. W Osiedlu aż huczało od plotek, przebąkiwano nawet, że Angelique musi natychmiast opuścić Azję, jeśli nie chce zostać oskarżona o morderstwo. Z jej twarzy nie dawało się nic wyczytać, malowała się na niej po prostu odrobina melancholii. W liście do Alberta Tess Struan zawarła ostrzeżenie, by nie tracił czujności podczas negocjacji na dostawę broni i nikomu nie ujawniał swych decyzji. W razie potrzeby mógł się zwrócić jedynie do McFaya. Poprosiłam go, by Ci pomógł. Me wątpię, że w tej chwili ma zaprzątniętą głowę własnym biznesem, lecz możesz uważać go za sojusznika. Wrogiem jest pan Edward Gornt — od chwili gdy przejął jilię Brocków w

Japonii. Bądź z nim ostrożny, potrafi gryźć głębiej, niż sądzimy. Jeśli zaś chodzi o tę drugą osobę, doktor Hoag zgodził się na nią uważać. Jak przypuszczam, wciąż zajmuje pokoje w naszym domu, odstąpione jej przez mego syna. Powiadomię Cię później o dalszych ustaleniach. — Dokąd się wybierasz? Do francuskiego poselstwa? — Dziś wpadnę po sąsiedzku do pana Gornta. — Zauważyła zmianę na twarzy Alberta. — Niemal w ostatniej chwili zaprosił kilku przyjaciół. Będą też Dmitri i Marlowe. Przyłączysz się du nas. Jeśli masz czas, mógłbyś mnie chociaż odprowadzić. — Z radością odbędę krótki spacer, lecz do środka nie wejdę. To filia Brocków, Gornt jest tam szefem, a ja należę do Noble House. — Możecie rywalizować w interesach, a w życiu prywatnym być przyjaciółmi. Gornt naprawdę lubił mojego męża, mnie i Jamiego. — Wybacz, ale to mój problem, ciebie nie dotyczy. — Uśmiechnął się. — Chodź. — Nie wkładając płaszcza wziął ją pod ramię. Wyszli na ulicę. Wiatr szarpnął kapeluszem dziewczyny, lecz nie zdołał go zerwać. Na wszelki wypadek umocowała go szyfonową szarfą. — Dobry wieczór pani — skłonił się strażnik u drzwi Brocków. — Dobry wieczór. Albercie, nie musisz po mnie przychodzić, na pewno ktoś z gości będzie mi towarzyszył w drodze powrotnej. Wracaj prędko, bo się przeziębisz. Roześmiał się i odszedł. W tej samej chwili w progu pojawił się Gornt. - Witam. Wygląda pani oszałamiająco. Oddała mu płaszcz i nagle znów ogarnęły ją złe przeczucia, O jakich atutach mówił? Z pokoju dobiegł głośny wybuch wesołości. Rozpoznała głos Marlowe'a. Spostrzegła, że strażnik odszedł, a w pobliżu nie ma służby; na moment zostali sami. - Edwardzie — szepnęła, gdyż strach przemógł wszelką ostrożność. — Skąd wiesz, że wszystko będzie w porządku? — Tess zaprosiła mnie, żebym ją ponownie odwiedził. Nic się nie martw, panuję nad sytuacją. Lepiej byśmy porozmawiali jutro podczas spaceru. Dziś niech to będzie zwykły beztroski wieczór w gronie przyjaciół. Czuję się zaszczycony, że przyjęłaś moje zaproszenie. Zawdzięczam ci awans. — Ujął ją za rękę i powiedział normalnym

głosem; — Witam w siedzibie firmy „Brock i Synowie", Angelique. Zechcesz wejść dalej? Jadalnia była równie przestronna jak u Struanów, na stole stała bogata srebrna zastawa, wyśmienite wina, dania jeszcze wspanialsze. Chińscy lokaje nosili liberie. Mailowe, Pallidar i Dmitri stali przed płonącym kominkiem, gotowi, by ją powitać. Kolejno ucałowali jej dłoń i wyrazili podziw dla kapelusza, który zgodnie z ogólnie przyjętym zwyczajem, wciąż miała na głowie. Marlowe i Pallidar tym razem zrezygnowali z galowych mundurów. Z uśmiechem i czarującą gracją odpowiadała na ich pytania, choć ani na chwilę nie mogła zapomnieć słów Edwarda. Miała wrażenie, że coś przeoczyła. — Skoro już przybył nasz gość honorowy, możemy siadać. — Gornt poprowadził ją do krzesła na szczycie stołu, sam zajął miejsce naprzeciwko. Stół był wystarczająco mały, by nikt nie czuł się skrępowany, choć na tyle duży, by wywrzeć właściwe wrażenie. — Toast, panowie! — zabrzmiał głos gospodarza unoszącego kieliszek szampana. — Za damę! — Wypili. Gornt nie spuszczał spojrzenia z Angelique, co było dyskretnym, lecz wyraźnym zaproszeniem. Odpowiedziała mu uśmiechem. Ani tak, ani nie. Masz jeszcze dużo czasu, pomyślał. Cieszyła go rola gospodarza, lecz bardziej był zadowolony ze swych dotychczasowych poczynań. W rozmowie z Angelique pominął część relacji. Najlepszą, lecz nie dla niej. Ostatniego dnia pobytu w Hongkongu znów pojawił się u Tess Struan. Przyszedł na jej sekretne wezwanie. — Przejrzałam wszystkie papiery, panie Gornt. Nie ma absolutnej pewności, że jeśli pan je wykorzysta, uda się panu zrealizować pomysł zniszczenia Brocków. — Myli się pani — odparł, zdumiony jej wiedzą o prowadzeniu interesów. — Uważam, że otrzymała pani klucz do Puszki Pandory. — Ustalili wcześniej, że takim kryptonimem będą określać cel swych działań. — Został już tylko jeden element układanki, gwarantujący pełny i niezaprzeczalny sukces. — To znaczy? — Pieczęć Norberta. Złożona w jego sejfie w Yokohamie.

Westchnęła i wsparła się plecami o bogato rzeźbione oparcie krzesła. wiedzieli, że każdy skrawek papieru, opatrzony nagłówkiem, pieczęcią i datą stawał się oficjalnym dokumentem filii Brocków w Yokohamie. Niezależnie od tego, co zawierał. Wystarczało zatem napisać to, co chcieli, opatrzyć arkusz wsteczną datą i wsunąć w stertę innych papierów, by został „przypadkiem" odnaleziony. Kto mógłby po śmierci Norberta podważyć jego autentyczność? Oboje zdawali sobie sprawę, jak cenna była to możliwość. Morgan i Tyler Brockowie włożyli sporo wysiłku w urzeczywistnienie skomplikowanego, lecz pomysłowego projektu przejęcia monopolu na dostawy hawajskiego cukru. Osiągnęli już niemały sukces. Teraz chcieli wymienić cukier na bawełnę z plantacji Południa, całkiem legalnie zakontraktowaną przez francuskich kupców. Francja od dawna była tradycyjnym sojusznikiem Stanów Zjednoczonych i za wstawiennictwem niektórych członków Kongresu w tym szczególnym wypadku mogła nie zwracać uwagi na morską blokadę portów Południa podjętą przez okręty Północy. Transport bawełny płynął do Francji, skąd równie legalnie trafiał do Genewy, by na koniec znaleźć się w fabrykach włókienniczych Lancashire, stojących u progu bankructwa z powodu ciągłego niedoboru zaopatrzenia. Z całą sprawą wiązało się jednak niewielkie ryzyko: gdyby rząd Unii odkrył, dokąd naprawdę dociera bawełna — Brytania oficjalnie zachowywała neutralność, lecz wielu Brytyjczyków aktywnie wspierało Konfederatów — eksport zostałby natychmiast wstrzymany, a każda dostawa przechwycona. Brock zażegnał niebezpieczeństwo wykorzystując renomowaną francuską firmę handlową, która jak wynikało z dokumentów przedstawionych przez Gornta, od dawna stanowiła przykrywkę dla jego działalności. Rząd Unii natomiast nie zamierzał interweniować, gdyż w zamian za sporą ilość cukru uwikłał się w handel bronią, dostarczaną później przez Brocka do Azji. Przewidywane zyski przyprawiały o zawrót głowy, a pozycja Brocków w sojuszu azjatycko-amerykańskim zdawała się być niepodważalna, bez względu na wynik wojny domowej. Chcieli przejąć kontrolę nad Azją. Plan nie mógł zawieść, skoro jego realizację gwarantował Victoria Bank z Hongkongu.

Bank, największy w koloniach, aprobował projekt głosami dwunastu członków zarządu, wśród których nie zbrakło oczywiście Tylera. Spółka „Brock i Synowie" posiadała udziały w banku oraz kapitał w wysokości nominalnego zastawu. Stamtąd też czerpała gros swych zasobów. Stary Brock był głównym założycielem Victorii w roku tysiąc osiemset czterdziestym trzecim, sam też dobrał członków zarządu, zastrzegając, że po wsze czasy nikt od Struanów nie może pełnić tej funkcji; miał czterdzieści procent akcji i stałą przewagę głosów, w najgorszym wypadku mieszczącą się w granicach dziewięciu do trzech. Bank zapewniał mu poparcie na arenie międzynarodowej, był też wykorzystywany przez Brocków, by zgnieść Struanów, a to poprzez wykupienie ich długów, zaciągniętych przed trzydziestym stycznia. Wszystkie daty oraz opisy wątpliwych metod działania, obejmujących pokątne długoterminowe spłaty, znajdowały się w dokumentach dostarczonych przez Gornta. Gornt z podnieceniem podkreślał, że spółka „Brock i Synowie" pierwszy raz w swej historii wystawiła się na ciosy. Victoria była kluczem do Puszki Pandory. A kluczem do banku — zarząd. Należało odwrócić bieg wydarzeń, a wówczas Tyler i Morgan w najmniej odpowiednim momencie zostaliby pozbawieni wsparcia finansowego. Zabrakłoby im smaru do oliwienia trybów. Dowody spisku oraz zawiadomienie, że Victoria Bank nie będzie dłużej płacić za szelmostwa Brocków, powiezione kliprem do Waszyngtonu, stałyby się wystarczającym powodem do wstrzymania wymiany handlowej. Bez poparcia banku nie było cukru, a bez cukru — broni i bawełny. Musieli jednak działać szybko, nim zdołano by zmienić układ sił w zarządzie Victorii. Gornt mógł w zdecydowany sposób wpłynąć na decyzje członków zarządu. Dowody obciążające dwóch z nich — od dawna stojących po stronie Tylera — były na tyle poważne, że każdy, kto wszedł w ich posiadanie, mógł liczyć na bezwzględne posłuszeństwo winowajców. Siedem do pięciu. Dokumenty świadczące przeciw jeszcze jednemu z dyrektorów nie były już tak istotne ani oczywisle. Sześć do sześciu. Być może. Zdaniem Gornta jedynie Tess mogła w prywatnej rozmowie z przewodniczącym przedstawić wszystkie fakty i ustalenia — oczywiście

po przesłaniu papierów do Waszyngtonu — oraz przedłożyć mu następującą propozycję: — Cofnijcie poparcie dla Brocków i przejdźcie na stronę Struanów. Półroczne przedłużenie spłaty kredytów, dwa miejsca w zarządzie, przejęcie kontroli nad spółką i sprzedaż aktywów po zaniżonych cenach, wystarczających jedynie na to, by pokryć zadłużenie, spowodują, że Tyler i Morgan po uszy utkną w nie zapłaconym cukrze. Bank winien podzielić czterdzieści procent akcji Starego Brocka na cztery części: jedną dla przewodniczącego, po jednej dla dwóch wybranych przez niego członków zarządu i jedną dla Noble House. — Ale w imię czego? Po co mieliby okantować Brocków? — spytała Tess. — „Wykiwać", używając amerykańskiego wyrażenia? — W tym wypadku odpowiedniejsze chyba by było „rozłożyć", proszę pani. Dlaczego zarząd miałby zaakceptować tę propozycję? Dlatego, że idzie o dużą stawkę, że prezes zgarnąłby lwią część nagród, że w duszy nie cierpią Brocka i drżą przed nim ze strachu jak wszyscy inni. Do pani nie czują niechęci, pani to Noble House, a Noble House nigdy nie stanowił dla nich zagrożenia. Nienawiść w połączeniu z pieniędzmi to siła napędowa tego świata. — Mam nieco inne zdanie, lecz teraz nie pora na czczą dyskusję. Wróćmy do tej mitycznej pieczęci. Co pan chce z nią zrobić? Oczywiście jeśli pan ją zdobędzie. — Uśmiechnęła się cynicznie. — Wszystko, co pani zechce. — Może ją pan mi przysłać powrotnym rejsem „Prancing Cloud". — Przykro mi, jeszcze nie teraz, chyba że kliper na jakieś dwa tygodnie legnie w dryfie. Przywiozę ją w stosownej chwili. — Po co ta zwłoka? Strongbow to człowiek godzien zaufania. — Przywiozę ją w stosownej chwili powtórzył. Spojrzała na niego jasnymi i zdumiewająco niewinnymi oczami, które nagle zmieniły się w palący strumień roztopionego żelaza. — Obiecuję. — Dobrze. Zostawmy tę kwestię. Cena? — Pozwoli pani, że określę ją dopiero wówczas.

Roześmiała się niewesoło. — Panie Gornt, poznaliśmy się już chyba na tyle, by nabrał pan przekonania, że nie warto dławić mnie lub Struanów, Z drugiej strony, może pan zwlekać do ostatniej chwili, aż przypuszczę atak na bank i Tylera. W sytuacji bez wyjścia będę musiała przyjąć każde żądanie. Potrzeba nam więcej obopólnego zaufania. Dałem pani dowody, wystarczające, by zniszczyć Tylera i Morgana Brocków, w zamian za obietnicę dotyczącą nieokreślonej przyszłości. Chyba mam prawo prosić o niewielką zwłokę. Przyrzekam, że wrócę we właściwym czasie. Za uczciwą cenę przywiozę z Yokohamy krem do udekorowania tortu. — Nigdy nie lubiłam ciastek z kremem, panie Gornt. Ojciec wybił mi z głowy takie zachcianki, gdy byłam dzieckiem. Cena? — Ręczę, że zapłaci ją pani z radością i bez zastrzeżeń. Klnę się na honor i słowo dżentelmena. Popatrzyła na niego. — W zamian mogę pana zapewnić, że jeśli kiedykolwiek spróbuje mnie pan okantować, wykiwać lub rozłożyć, będzie pan wielce nieszczęśliwym człowiekiem oraz persona non grata w Azji i całym Imperium. Klnę się na honor i słowo tai-pana Noble House... Gornt zadygotał na wspomnienie słów Tess, wypowiedzianych z nieugiętą dumą prawdziwego tai-pana, choć złagodziła ich efekt dodając: „tymczasowego". Nagle zrozumiał, że ta kobieta posiada władzę niedostępną nawet temu, który niedługo miał przejąć tytuł. Strach podsuwał mu myśl, że ich wzajemne kontakty potrwają jeszcze bardzo długo. Kto wie, czy próbując zniszczyć Brocków nie stworzył potwora na własną zgubę? Boże na Niebiosach, przecież jednym skinieniem palca mogłaby mnie rozerwać na strzępy! Jak mam sprawić, by zawsze była po mojej stronie? Muszę to zrobić, bez względu na koszty. Drgnął, gdy Dmitri i Marlowe wybuchnęli głośnym śmiechem. Powrócił do rzeczywistości. Światło świec, stół zastawiony potrawami, srebrne nakrycia, przyjaciele. Bezpieczna Yokohama, pieczęć wyjęta z sejfu i ukryta w innym miejscu, dokument — spisany, ostemplowany i opatrzony wsteczną datą — wypełniający luki w papierach dotyczących jednego z

członków zarządu. List sugerujący zmowę z prezesem. Bez tych dwóch papierów cały zarząd rozsypałby się na naszych oczach niczym domek z kart, a dyrektorzy straciliby jedyną szansę zemsty na Tylerze i Morganie Brockach. Nie muszę obawiać się Tess Struan. Mam nad nią tyle władzy, ile ona nad moją przyszłością. I mam się z czego cieszyć. Skończyłem dwadzieścia siedem lat, głowa Morgana wkrótce wpadnie do kosza, będę tai-panem spółki RothwellGornt, siedzę przy suto zastawionym stole, a służba czeka na moje rozkazy. Jest jeszcze ona, piękna, z nadzieją na rychłe bogactwo, zakochana, chociaż próbuje to ukryć... Przyszła oblubienica. Jeśli nosi dziecko Malcolma, nie szkodzi, Tess zapłaci wyższą cenę, choć i tak będzie zadowolona, że wykręciła się tanim kosztem! Zdrowia i długiego życia, pomyślał. Uniósł kieliszek w niemym toaście za Angelique, za siebie i za ich wspólną przyszłość. Żaden z mężczyzn nie zauważył jego gestu. Zbyt zajmowała ich rozmowa i chęć przypodobania się Angelique. Gornt obserwował ich leniwie, co chwila zerkając w jej stronę. W końcu zastukał w blat stołu. — Angelique, panowie, proszę o uwagę. Mamy tu zupę curry oraz sherry, pieczoną rybę z cebulą, oliwki i schłodzony pouilly fuisse, jarzębiak i szampana, pieczeń z ziemniakami oraz st-emilion. Kucharz odkrył u Struanów przepiękny kawałek wołowiny... Bez obaw, madame — dodał ze śmiechem — mięso zostało kupione, nie skradzione. Pasztet z kurczęcia, a potem niespodzianka, by skończyć z wszelkimi niespodziankami. — Co to będzie? — spytał Marlowe. — Siedź i czekaj. — Gornt spojrzał na Angelique. Przesłała mu enigmatyczny uśmiech. W podobnych chwilach zawsze odczuwał podniecenie, niczym na widok portretu Mony Lisy, który podziwiał w Luwrze podczas niezapomnianej wycieczki do Paryża. — Powinniśmy ufać naszemu gospodarzowi, kapitanie — powiedziała miękko. — Nieprawdaż?

55

Niedziela, 11 stycznia Nocą Angelique obudziła się zlana zimnym potem. Znów była w budynku francuskiego poselstwa, niewielkie flakoniki od mama-san stały na stoliku, jeden już pusty, drugi czekał; miała go odkorkować i wypić paskudną zawartość, gdy zaczną się pierwsze skurcze. Nieprawda. Leżała w łóżku, we własnym apartamencie, w kominku wciąż błyszczały rozżarzone węgle, a nocna lampa płonęła spokojnym światłem. Strach minął, puls wrócił do normy i Angelique zamarła w wyczekiwaniu na jakieś niepokojące oznaki. Nic. Żadnych skurczy ani bólu brzucha. Czekała dalej. Nic. Dzięki Bogu, pomyślała, musiałam odczuwać je tylko we śnie. Ułożyła się wygodniej, sennym wzrokiem spojrzała na kominek, zobaczyła dachy Paryża w blasku zachodzącego słońca, później wymarzony dom w Prowansji i maleńkiego synka, słodko śpiącego w jej ramionach. — Jesus, Marie, niech się nie zacznie. Proszę. Wczorajszego popołudnia odwiedził ją Babcott. — Przechodziłem w pobliżu, więc wpadłem, żeby zobaczyć, jak się czujesz. — Po co te kłamstwa? — spytała ostro. — Doktor Hoag powiedział rankiem to samo. Dokładnie. — Uspokój się, Angelique. Naprawdę byłem w pobliżu i naprawdę chciałem się z tobą zobaczyć. Żeby cię uspokoić. — Och? — Tak. Stary Hoag stwierdził, że jesteś mocno podenerwowana. Widzę, że to prawda. — Z uśmiechem pokiwał głową. — Nie dałaś mu dojść do słowa, więc na mnie spadł obowiązek, by ci powiedzieć, że czasem miesiączka się spóźnia i możesz odczuwać lekkie skurcze, które po pewnym czasie zanikną, a potem, za dzień lub dwa, powrócą z normalnym krwawieniem. Powrócą lub nie. Czemu wszyscy lekarze są tak mądrzy, a w rezultacie nic nie wiedzą, nawet o tak prostych sprawach jak ciąża, która od niepamiętnych czasów jest udziałem niemal każdej kobiety?! — fuknęła. Dość miała czujnych spojrzeń i napiętego milczenia, jakimi od kilku dni reagowano na jej widok. — Proszę łaskawie zostawić mnie w spokoju. Jeśli zajdzie konieczność,

powiadomię kogo trzeba. A teraz chcę być sama! Odszedł, lekko naburmuszony, lecz nie zwracała na to uwagi. Od minionej niedzieli, kiedy stoczyła płomienną sprzeczkę z ojcem Leo, nie miała ochoty na zwierzenia. —Nienawidzę go — mruknęła. — Nienawidzę go za to, że mnie krzywdzi. Łotr, a nie sługa boży! W czasie spowiedzi oświadczył: — Być może powinnaś błagać o przebaczenie za swe hańbiące małżeństwo, moje dziecko, choć wiem, że zostałaś podstępem wywiedziona w pole. Mimo wszystko, dopuściłaś się grzechu. — Nikt mnie nie oszukał, ojcze, i nie uważam tego za grzech lub hańbę — odpowiedziała. — Ślub odbył się zgodnie z prawem. — Prawem heretyków? To fałsz. Nie umiesz otrząsnąć się z zaślepienia. W obliczu Boga twój ślub jest nieważny. — Jest zgodny z wymogami angielskiego prawa — syknęła. — Bóg także uzna go za legalny! — Biedne dziecko... Przecież wiesz dobrze, że się mylisz. Kościół nie aprobuje heretyckich małżeństw, zwłaszcza że w twoim wypadku obrządku dokonał zwykły kapitan. Nie zostałaś poślubiona przed ołtarzem. — Kościół Malcolma zatwierdził ceremonię! Prawo również. Byłam pełnoprawną mężatką! — Boleję nad twą naiwnością. Przejrzyj na oczy! Jesteś katoliczką, Prawdziwy Kościół zabrania takich związków. Żałuj za grzechy, córko. — Zostałam poślubiona i koniec! — Zerwała się z klęczek. — Zaczekaj! Jeśli nie wyznasz wszystkiego, nie będę mógł ci dać rozgrzeszenia, a przecież nie staniesz przed Nim z brzemieniem winy! Jak mam ci dać rozgrzeszenie? — Ich Bóg jest taki sam jak nasz. Jak mój Bóg. — Łzy gniewu i żalu płynęły jej po policzkach. — Mogę wychwalać go w ich kościele tak samo jak w swoim. — Kroczysz ku potępieniu i wiecznym cierpieniom. Zostaniesz ekskomunikowana i pozbawiona sakramentów. Strzeż się, twoim umysłem rządzi herezja, módl się o wybaczenie...

Uciekła. Wśród wiernych, zgromadzonych na mszy, byli Andre i Seratard. Andre spytał później, co się stało. Opowiedziała mu prawdę. — Tysiące katolików zawiera szczęśliwe związki według zasad wyznawanych przez protestantów i vice versa, choć hierarchia kościelna tego zabrania — zauważył. — Andre, byłam mężatką czy nie? Zgodnie z brytyjskim prawem oraz brytyjskim kodeksem morskim, byłaś, chyba że sąd brytyjski zdecyduje inaczej. — A według Kościoła? — Ich tak, w myśl powyższego. Według katolickiego, nie. Przecież znasz odpowiedź. — Nienawidzę tego człowieka. — To tylko duchowny. Nie każdy z nich należy do świętych, o tym też dobrze wiemy. Posłuchaj... Jeśli chodzi o twój... twój czas... proszę, jak tylko będziesz coś wiedzieć, tak czy inaczej... Daj mi znać, po cichu, byśmy mogli przystąpić do realizacji planu. Henri w każdej chwili spodziewa się listu od naszego ambasadora, z potwierdzeniem, że zostałaś objęta opieką państwa. Nic się nie bój, tak jak obiecałem, będziemy chronić i ciebie, i twoje interesy — powiedział i odszedł, zostawiając ją zasmuconą. Ślub nie był zgodny z zasadami wiary? A więc do diabła z rzymskim Kościołem! — pomyślała, chora z rozpaczy. Uważaj! Nigdy nie wypowiedz tego głośno. Nigdy. Jesteś Francuzką. Francuzi dużo wiedzą o katolickim Rzymie, korupcji, herezji i omylności papieży. Każdego wieczora będziesz prosiła Najświętszą Pannę o pomoc, radę i wsparcie. Od poniedziałku zaczęła coraz rzadziej wychodzić, gdyż miała serdecznie dość ciekawskich spojrzeń i milczących pytań. Dla zabicia czasu czytała, spała, czytała, pisała listy i nawet zaczęła opowiadanie o francuskiej dziewczynie, rzuconej przez los do Yokohamy. Po paru stronach odłożyła pióro i cisnęła w ogień wszystkie kartki. Nie mogła znieść wspomnień o Kanagawie, o nim, o dniach i wieczorach spędzonych z Malcolmem i o jedynej nocy na „Prancing Cloud". Na szczęście kliper odpłynął. Z radością patrzyła, jak ów zwiastun

złych wieści znika w oddali. Kolejna rozmowa podczas spaceru z Gorntem nie przyniosła niczego nowego. Doszli do wniosku, że przez kilka następnych dni nie będą się spotykać. Dwukrotnie zaprosiła na herbatę Maureen Ross, za drugim razem rozmyślnie przyjmując ją w łóżku, co dało powód do plotek, że ma gorączkę. Rozmawiały o zwykłych babskich sprawach, o modzie, życiu Osiedla i codziennych problemach. Nic szczególnego. Wiedziała, że z czasem, gdy przejdą do zwierzeń, takie wizyty staną się o wiele ciekawsze. Nie teraz. Lubiła Maureen za jej miłość do książek i czasopism oraz za opowieści o nowym biurze Jamiego. McFay pracował całymi dniami, lecz jego narzeczona wyznała nieśmiało, że mimo to ma nadzieję na rychłe małżeństwo. Największą radość sprawiły jej odwiedziny Phillipa Tyrera. Został przysłany przez sir Williama z życzeniami szybkiego powrotu do zdrowia, przyniósł najświeższe londyńskie gazety i wręczył jej bukiet kwiatów kupionych w wiosce. — Z rozkazu rządu Jej Królewskiej Mości — powiedział po francusku ze szczerym chłopięcym uśmiechem i zaraźliwą joie de vivre. Paplał przez dobrą godzinę, głównie po francusku, opowiadając o najnowszych wydarzeniach. O podróży do Edo, o tajemniczym zniknięciu Nakamy/Hiragi i o dyplomatycznych kłopotach sir Williama. Kapitan Abe ponoć do tej pory sterczał przy Północnej Bramie i gryzł paznokcie. — Co będzie dalej, Phillipie? — Nie wiem. Liczymy, że cała sprawa rozejdzie się po kościach. Najgorsze, że musieliśmy opisać, jak Nakama teraz wygląda, więc ma raczej małe szanse, by umknąć. Wcale mnie to nie cieszy, gdyż był porządnym kumplem i wiele mi pomógł. Nie wierzę, że jest mordercą. Nic też nie wyciągnęliśmy od tego drugiego, przyjaciela Nakamy, pochodzącego z rodziny szkutników z Chóshu. Wziąłem go kiedyś, by zerknął na naszą fregatę. Miły gość, lecz raczej głupi. Nie wiedział nic o Nakamie albo nie miał zamiaru powiedzieć. Sir William nie chciał, by chłopak wpadł w ręce bakufu, więc puściliśmy go wolno. Cholerne utrapienie... Wierz mi, Angelique, że wiele skorzystałem na kontaktach z Nakamą, nie tylko jeśli chodzi o naukę języka, i gdyby nie on...

Razem zjedli lekki posiłek, a potem, by zaspokoić jej ciekawość, Phillip przyznał w sekrecie, że ma dziewczynę. Szczególną dziewczynę, z Yoshiwary. — Jest piękna i miła, Angelique. Chyba zdołałbym zebrać pieniądze na opłacenie kontraktu, bez naciągania Ministerstwa Skarbu. Nasz związek jest wprost cudowny... Z zazdrością i zdumieniem patrzyła na jego młodzieńczą twarz, rozjaśnioną szczerym uczuciem miłości. Poczuła się nagle nad wiek dojrzała i doświadczona. — Chciałabym ją poznać — oświadczyła. — Z łatwością wejdę do Yoshiwary. Przebiorę się za chłopaka. — Boże, nie! Nie możesz, Angelique. Nie wolno. To byłoby nawet zabawne, pomyślała leżąc w łóżku. Parsknęła śmiechem, obróciła się na drugi bok i zaczęła przysypiać. Andre mnie zabierze. Muszę zobaczyć tę drogocenną Hinode, zainwestowałam w nią dostatecznie dużo. Ciekawe, jak wygląda. Na granicy snu poczuła lekki skurcz brzucha. Drugi, nieco inny, jeszcze jeden... Całkiem rozbudzona otworzyła oczy. Zaczęła masować brzuch i biodra, lecz ból nie ustępował. Po chwili rozpoznała znajomą przyczynę lekkiego wzdęcia. Zaczęło się. Pociekła krew. Pękła tama tęsknoty, obaw i nadziei. Angelique, owładnięta smutkiem, wtuliła głowę w poduszki i zaczęła szlochać. — Och Malcolmie... Tak bardzo chciałam... tak bardzo... a teraz nie mam już nic... nic, co mogłabym ci ofiarować. Och Malcolmie... Malcolmie...przepraszam, przepraszam, Boże, przepraszam... bądź wola Twoja... Płakała przez całą wieczność, aż w końcu zabrakło jej łez i wyczerpana zasnęła. — Missy wstaje! Missy tai-tai, kawa, heja! Angelique posłyszała w półśnie, jak Ah Soh z hukiem postawiła tacę na nocnym stoliku, a potem poczuła ciepły, iście niebiański aromat świeżo parzonej kawy. Prezent od Seratarda i jedna z niewielu rzeczy, które Ah Soh umiała i chciała dobrze zrobić. Zapach otulał ją, pozwalał łagodnie

powitać nowy dzień. Usiadła na łóżku, przeciągnęła się, zdumiona i ucieszona dobrym samopoczuciem. Skurcze minęły, ból wyraźnie zmalał, uczucie wzdęcia było mniejsze niż zazwyczaj. Co więcej, zapomniała o rozpaczy. Cud, pomyślała z nabożną trwogą. W ostatnim miesiącu, wśród modlitw, próśb i błagań, wznoszonych do Matki Boskiej, którejś nocy usłyszała wyraźne słowa: — Zostaw to mnie, dziecko. Ta decyzja należy do mnie, nie do ciebie. — Głos nie rozbrzmiewał jej w uszach, lecz zdawał się wypełniać całe jestes two. — Będzie według mojej woli, zostań w pokoju. Zniknęło zdenerwowanie. Jej wola. Cudownie. Angelique była gotowa przyjąć każdy wyrok. Słowo boże. I tak się stało. Pod wpływem nagłego impulsu klęknęła przy łóżku, zamknęła oczy i z głębi serca podziękowała za doznaną łaskę. Smutek łączył się z ulgą, że zniknęło tak ciężkie brzemię. Bądź wola Twoja... Wśliznęła się w pościel, spragniona kawy i gotowa stawić czoło całemu światu. Dochodziła dziewiąta. Miała dość czasu, by zażyć kąpieli i przebrać się do kościoła. Kościół! Czemu nie? — pomyślała. Muszę podziękować Bogu we właściwy sposób, ale bez spowiedzi. — Ah Soh, przygotuj kąpiel i... Chinka patrzyła na nią ze zdumieniem. Musiała zauważyć ślady krwi na nocnej koszuli. — Robić kąpu — powiedziała pośpiesznie i ruszyła do drzwi, lecz Angelique była szybsza. Popchnęła służącą w głąb pokoju. — Wydrapię ci oczy, jeśli piśniesz komuś choć słowo! — Ajajaj, nie rozumie, missy tai-tai! — jęknęła Ah Soh, wystraszona wściekłością malującą się na twarzy Francuzki. — Nie rozumie! — Na pewno rozumiesz! Dew neh łoh moh-ah — Angelique rzuciła po kantońsku ostre przekleństwo, którego kiedyś, w jej obecności, użył Malcolm wobec Czena i które sprawiło, że Chińczyk zbladł jak kreda. Nie wiedziała, co znaczą te słowa, lecz z satysfakcją zauważyła, iż Ah Soh zareagowała tak samo. — Ajajajaj!

— Jeśli mówisz, tai-tai zrobi... — Długie paznokcie Angelique błysnęły tuż przy twarzy służącej. — Tai-tai zrobi to! Rozumiesz? — Rozumie! Sek-ret, tai-tai! — Ah Soh wymamrotała kilka słów po kantońsku, po czym przyłożyła palec do ust. — Ah Soh nie mówi, rozumie! Angelique z trudem panowała nad złością wypełniającą jej serce. Pchnęła Chinkę w stronę łóżka, wskoczyła w pościel i rozkazującym ruchem wskazała na imbryk. — Dew neh loh moh! Nalej mi kawy! Ogłupiała ze strachu Ah Soh spełniła polecenie i na miękkich nogach czekała, co dalej. — Nie mówi, czyści łóżko i pościel. Sekret! — Rozumie, tai-tai, nie mówi, sek-ret, rozumie! — Nie mówi! Albo... — Paznokcie znów błysnęły w powietrzu. — Kąpiel! Ah Soh wybiegła przynieść gorącej wody, lecz przedtem znalazła dość czasu, by niemal bez tchu szepnąć kilka słów Czenowi. Służący wzniósł wzrok ku niebu i mruknął: — Ajajaj, co teraz zrobi tai-tai Tess? — po czym popędził w stronę portu, by zgodnie z poleceniem Znakomitego Kompradora Czena, bez względu na koszty, najszybszym statkiem przekazać wiadomość do Hongkongu. Kawa była wyśmienita. Koiła nerwy i usuwała ślady lekkiego obrzęku. Angelique uwielbiała poranną kawę, zwłaszcza z bułeczką, w eleganckim lokalu przy Champs-Elysees, gdzie w towarzystwie Colette mogła przeczytać najświeższe doniesienia kroniki sądowej i poplotkować o przechodniach. Najpierw kościół. Będę udawać, że nic się nie stało. Ah Soh nie powie nikomu. A ja? Kto ma wiedzieć pierwszy9 Hoag? Andre? Edward? Pan Skye? Niedawno przeprowadziła szczerą rozmowę z prawnikiem. Skye uważał, że nie pozostało im nic innego, jak czekać. Czekać, co zrobi Hoag, a potem Tess. Pokazał jej list od Tess zawierający zaledwie trzy zdania: Szanowny Panie Skye. Wiem, ze mój syn korzystał z Pańskich usług. Od tej chwili proszę nie wtrącać się w nasze sprawy, mego syna i moje. Nie

przyniosłoby to niczego dobrego. — Ciekawy dobór słów — skomentował. — Powiedział pan to takim tonem, jakbyśmy już przegrali. — Niezupełnie, Angelique, lecz teraz musimy po prostu czekać. Inicjatywa należy do niej. — Chcę, żeby wystąpił pan do prawników Struanów o jakąś zaliczkę na konto spadku. — Pomysł podsunął jej Andre twierdząc, że atak jest najlepszą metodą obrony. — Z przyjemnością, jeśli chcesz wpaść w jej pułapkę. — Co takiego? Możesz coś zyskać jedynie wówczas, gdy będziesz pozować na zawstydzoną nieśmiałą dziewczynę, zmuszoną do przedwczesnego małżeństwa przez twardego i zdecydowanego mężczyznę. Nie możesz przyjąć postawy kapryśnej zachłannej wdowy po bogatym mężu, w dodatku nieletnim, który wbrew woli matki zdecydował się na ślub z kobietą o podejrzanej reputacji. Nie złość się, proszę. Powtarzam jedynie słowa, które na pewno padną w sądzie. Musisz czekać, moja droga, a przy okazji głośno i często wyrażać nadzieję, że Tess odzyska ludzkie uczucia. Jeśli okaże się, że dziecko... eee... jest w drodze, zyskamy dodatkowy atut. — A jeśli nie jest? — Zastanowimy się nad tym wówczas, gdy będzie... to znaczy, nie będzie. Mamy mnóstwo czasu... — Nie mamy. Kończą mi się pieniądze. — Cierpliwość... Mon Dieu, cierpliwość! Mężczyźni i ich cierpliwość. Teraz, kiedy wiedziała ponad wszelką wątpliwość, że nie nosi dziecka Malcolma, mogła zapomnieć o uwzględniających tę możliwość planach, powinna skupić się na innych. Co robić? Natychmiast rozpocząć wojnę z tamtą kobietą? Nie, na to przyjdzie czas później. Pan Skye ma rację, wpierw muszę poznać jej zamiary. Czeka mnie zatem rozmowa z Hoagiem lub Babcottem. Hoag dostarczył mi list od niej, więc powinien dowiedzieć się pierwszy. I żadnych badań. Wystarczy, że mu powiem, co mam do powiedzenia. Zaraz czy później? Mam zapytać Poncina lub Edwarda? Chyba nie.

Właściwie życie ułoży mi się łatwiej, skoro nie muszę piastować dziecka. Będę miała większe szanse na powtórne małżeństwo. Niezależnie od przebiegu dalszych wydarzeń, powinnam mieć opiekuna jak każda dziewczyna — dobrego męża albo w razie potrzeby w ogóle męża. Pomyślmy o perspektywach: brak mi pieniędzy na to, by wrócić do Paryża i rozpocząć wszystko na nowo. Jedyną nadzieją jest układ ze Struanami — nie, nie z firmą, lecz z tą kobietą. Nawet Edward jest od niej zależny. Zwłaszcza Edward. Jeśli zostanę bez majątku, a ona zapomni o tym. co mu przyrzekła, przestanie go interesować małżeństwo. To całkiem uczciwe, gdyż ja także nie będę dążyć do podtrzymywania tego związku. Edward jest zakochany i nawet go darzę sympatią, lecz jeśli żadne z nas nie będzie posiadać odpowiedniego zabezpieczenia finansowego, nie może być mowy o ślubie. Wszystkie drogi prowadzą do tej kobiety, myślała Angelique, zadowolona, że jej umysł pracuje jasno, logicznie, bez niepotrzebnej nerwowości i z chłodną, dojrzałą rozwagą analizuje wszystkie aspekty sprawy. Zdołam wytrzymać miesiąc lub dwa — nie więcej, a i to pod warunkiem że Andre nie będzie domagał się pieniędzy. Wkrótce wyczerpię wszystkie weksle, Albert zaś w każdej chwili może otrzymać polecenie, by zamknąć kredyt i usunąć mnie z biura Struanów. Czasami mam wrażenie, że potrafię czytać w jej myślach. Nieważne, wrócę do francuskiego poselstwa. Ale i tam nie będą mnie trzymać zbyt długo. Sir William? Nie widzę powodu, by miał zrobić coś więcej niż do tej pory. Tylko Andre wymyka się spod jej kontroli i mógłby mi służyć pomocą. Więcej rozsądku, Angelique! Nie dawaj się ponieść wyobraźni. Kiedy Andre stwierdzi, że źródło pieniędzy wysycha, w desperacji popełni każde głupstwo. Sprzeda Tess ów nieszczęsny papier lub dostarczy jej innych... pamiątek z przeszłości. To cynik, wystarczająco sprytny i bezwzględny, by zachować dowody, że „zgubionymi" kolczykami zapłaciłam za miksturę. Nawet nie zażąda wygórowanej ceny. A mimo to jest jedynym, który mógłby stawić jej czoło. Edward podjąłby walkę tylko do pewnego momentu. Nigdy nie porzuci myśli o Rothwell-Gornt.

Może powinnam czym prędzej odesłać go do Hongkongu? Albo Hoaga? Jest przecież moim przyjacielem, choć przybył tu z jej polecenia. Andre? Nie mogłabym spać spokojnie, wiedząc, że nie pilnowany rozmawia z Tess. Choć przygnębiona, wizytę w kościele uznała za olśniewające zwycięstwo. Wyszła na omiataną wiatrem ulicę jak zwykle ubrana na czarno, w woalce zasłaniającej twarz i kapelusz. W ręku trzymała książeczkę do nabożeństwa. Minęła kościół katolicki i dołączyła do grupy wiernych zmierzających w stronę przybytku Świętej Trójcy. Weszła do środka, zajęła miejsce w pustej — ostatniej — ławce, po czym od razu osunęła się na kolana i pogrążyła w modlitwie. Wśród zgromadzonych poniosła się fala szeptów, zrazu cicha, potem coraz silniejsza, odbijająca echem między spóźnialskimi, aż wydostała się na zewnątrz i popłynęła w stronę Osiedla i Miasta Pijaków. — Wszechmogący Boże, Anielskie Cycki przyszła do kościoła, naszego kościoła... — Świętej Trójcy? Przecież to katoliczka... — Katoliczka czy nie, siedzi u Świętej Trójcy, kraśna niczym wiśnia, cała ubrana na czerwono i bez majtek... — Na miłość boską, nie powtarzaj głupot... — To nie głupoty, nigdy nie nosiła majtek... — U Świętej Trójcy? Dobry Boże! Przyłączyła do nas? — Stary Tweety aż spotniał z uciechy... Maureen i Jamie weszli trochę później. Stanęli niepewnie przy ostatniej ławce, niemal gotowi zapytać: Czy możemy się przysiąść?, lecz Angelique, wciąż na klęczkach, nie zwróciła uwagi na ich obecność. Nie przywitała się ani nie pochwaliła jasnozielonej sukni i gustownie dobranego płaszcza Maureen, uzupełnionych szykownym kapeluszem ze zwisającą z tyłu żółtą szyfonową szarfą. Po chwili odeszli, naciskani przez innych uczestników nabożeństwa. Angelique nie chciała, by ktoś jej przeszkadzał. Po pierwszej żarliwej modlitwie, w której dziękowała Bogu za siłę, jaką została obdarzona w tak ciężkiej chwili rozczarowania, została na kolanach — klęcznik był przyjemnie miękki — i spoza woalki szeroko rozwartymi oczami spoglądała wokół, czekając na to, co ma nastąpić. Pierwszy raz w

życiu uczestniczyła w obrządku protestanckim. Atmosfera wydawała się mniej podniosła niż wśród katolików, tu i ówdzie stały koksowniki dla ochrony przed wilgocią, lecz każdy, kto mógł przyjść o własnych siłach, brał udział w nabożeństwie. W oknach widniały duże kolorowe witraże, choć ołtarz i oprawa liturgii uderzały surowością. Kolejne osoby stawały przy Angelique, zdumione i chętne, by się przywitać, przysiąść, choćby skinąć głową. Nikt jednak nie próbował jej przeszkadzać. Gornt wybrał miejsce po drugiej stronie nawy. Została sama do początku uroczystości. Przy pierwszym psalmie naśladowała innych, wstawała, gdy wstawali, siadała, gdy siadali, modliła się, gdy zanosili modły, lecz zawsze do Matki Boskiej, i słuchała wielebnego Tweeta, wyraźnie oszołomionego jej obecnością. Znów psalmy i śpiewy, i zbiórka na tacę, i denerwujący moment, gdy przetrząsała torebkę w poszukiwaniu drobnych, jeszcze jeden hymn na chwałę Pańską, błogosławieństwo i upragniony, zasłużony koniec. Kongregacja stała cierpliwie, aż pastor, poprzedzany przez wiekowego ministranta, przeszedł przez nawę w kierunku głównego wyjścia. Kościół powoli opustoszał; wierni już czuli na języku smak tradycyjnych niedzielnych potraw. Najlepszy obiad tygodnia, złożony z pieczeni, puddingu oraz ziemniaków, był udziałem tych, którym udało się zdobyć nieco mięsa z ostatniej australijskiej dostawy mrożonej wołowiny. Kilka osób zostało na końcową modlitwę. Angelique prosiła o wybaczenie za swój dzisiejszy postępek i miała nadzieję, iż Bóg zdoła zrozumieć, że był to jedynie chwilowy, konieczny protest, wymierzony przeciwko ojcu Leo. Czuła na sobie wzrok wychodzących. Wreszcie dołączyła do ostatniej grupki, lekko kiwając głową i odpowiadając „dzień dobry" na ciche pozdrowienia. Pastor stał tuż przy wejściu. Niektórych wiernych żegnał uściskiem dłoni, innych uśmiechem. Na widok Angelique pojaśniał niczym serafin i zaczął się jąkać. — Och, miss Ang... och, madame, to cudownie widzieć panią, witam u Świętej Trójcy, mam nadzieję, że nie przypadkiem... jeśli mógłbym coś wyjaśnić... Och, nie?... Mam nadzieję, że była pani pod wrażeniem, proszę, proszę przyjść znowu, cudownie panią widzieć, witam raz

jeszcze... — Dziękuję, pastorze — odpowiedziała ze zdawkowym ukłonem i szybkim krokiem poszła po ścieżce do wyjścia na ulicę. Czekali na nią sir William i Babcott, jak wszyscy szczelnie opatuleni przed zimnym powiewem. — Miło cię widzieć w dobrym zdrowiu — uprzejmie powiedział sir William. — Zwłaszcza tutaj. Jesteśmy dumni z kościoła Świętej Trójcy i szczęśliwi, że do nas dołączyłaś. Pastor był dzisiaj nie w sosie, niestety, lecz zwykle zachowuje się całkiem inaczej i nie wygłasza płomiennych kazań przeciw grzesznikom. Podobało ci się nabożeństwo? — Było dla mnie czymś nowym, sir Williamie — odpowiedziała. — Nie przywykłam do modlitw po angielsku, a nie po łacinie. — Tak. Pewnie tak. Możemy cię odprowadzić? — Proszę. Raźnym krokiem ruszyli dalej, starając się omijać w rozmowie zasadniczą kwestię; wymieniali drobne grzeczności, zadawali stereotypowe pytania: Paskudna pogoda, nieprawdaż? Wczorajszy mecz piłkarski był całkiem niezły, może pójdziemy razem w przyszłym tygodniu? — Czytałaś ostatnie gazety? Podobno „Trupa z Yokohamy" wzięła się za „Romea i Julię", a pani Lunkchurch uprzejmie wyraziła zgodę, by zagrać główną rolę kobiecą u boku pani Grimm odtwarzającej postać Romea. A ty występowałaś kiedyś na scenie, w jakiejś sztuce? — Tylko jako dziecko, w jasełkach — odpowiedziała. — Nie wypadłam zbyt dobrze... Och! Nagły podmuch wiatru zerwał cylinder z głowy sir Williama. Babcott zdążył przytrzymać swój, lecz Angelique nie była dość szybka. Jej kapelusz również poszybował aleją wśród przeróżnych nakryć głowy. Wkoło rozbrzmiewały przekleństwa, pokrzykiwania i śmiechy. Angelique włączyła się w tłum goniących, ale Babcott ją ubiegł i odzyskała zgubę, nim zdążyła dotrzeć do plaży. Tyrer zatrzymał sir Williama, wręczył mu podniesiony z ziemi cylinder i popędził za swoim. — Najlepszy, jaki miałem — kwaśno mruknął sir William. Wytarł błoto,

które podejrzanie przypominało koński nawóz. Kapelusz Angelique nie ucierpiał, więc z uśmiechem włożyła go z powrotem i umocowała szpilką do włosów. — Dziękuję, George. A już myślałam, że nabrał ochoty na kąpiel. — Ja także. Zjesz z nami lunch? — Niestety, nie. Chcę dziś zostać u siebie. Wkrótce dotarli do budynku Struanów. Angelique wyciągnęła dłoń na pożegnanie — obaj mężczyźni skorzystali z okazji, by złożyć pocałunek — i zniknęła za drzwiami. — Cudowna kobieta, zmysłowa i pociągająca — odezwał się sir William. — Taaak... — Babcott ze zmarszczonymi brwiami wpatrywał się w morze. Sir William poszedł za jego spojrzeniem. Nie zauważył niczego niepokojącego. — O co chodzi? — Dostała miesiączki. — Chryste Panie, badałeś ją? A może Hoag? Dlaczego, u diabła, nic o tym nie powiedziałeś?! — Nie badałem. Wiem, to wszystko. — Hę? Skąd możesz... — przerwał, gdyż w pobliżu pojawili się MacStruan i Dmitri. — Dzień dobry, dzień dobry — zamruczał niecierpliwie, po czym pociągnął Babcotta za rękę w stronę poselstwa. — Skąd wiesz? Co? — Na miłość boską, jestem przecież lekarzem. Rozmawiałem z nią wczoraj, a dzisiaj gdy zobaczyłem ją bez woalki, od razu zrozumiałem, co zaszło. Miała lekko obrzmiałą twarz i niezbyt pewnie biegła za kapeluszem. — Szlag mnie trafi, jeśli coś zauważyłem! Boże Wszechmogący! Jesteś pewien? — Nie, lecz mógłbym postawić sto gwinei za szeląga. Myślisz, że Hoag też to odkryje? — Sir William zmarszczył czoło. — Nie wiem. — Nic mu nie mów.

— Dlaczego? — Będzie lepiej, jeśli zostanie to między nami — odparł sir William, po czym dodał łagodnie: — Pozwólmy Angelique rozegrać tę partię. To jej rozdanie. Jej i Tess, nie nasze. Cala sprawa nas już nie dotyczy. Czterech wymuszaczy bakufu przemaszerowało pod dowództwem podoficera przez bramę Yoshiwary. Wyglądali jak zwykły patrol, z tą różnicą że każdy z wojowników był wyższy, groźniejszy i czujniejszy od przeciętnego samuraja. Niedawno minęło południe. Mimo złej pogody ulicami sunęła tradycyjna procesja kurtyzan i służebnic, ukazujących swe wdzięki licznym grupom gai-jinów, biesiadujących w pobliskich gospodach i herbaciarniach. Perlisty chichot towarzyszył uciekającym różnobarwnym parasolkom. Samurajowie od czasu do czasu zaczepiali któregoś ze służących, odźwiernych lub posługaczy. Każda z zagadniętych osób składała głęboki ukłon i odpowiadała smutno: Nie, panie, nigdzie nie widziałem zdrajcy Hiragi, o nie, panie... dziękuję, panie... tak, w każdej chwili... nie, nie znam go, panie. Prawie wszyscy wiedzieli, gdzie przebywa poszukiwany, lecz nikt nie chciał mieć do czynienia z wymuszaczami. Nagroda za schwytanie Hiragi nie była na tyle wysoka, by ryzykować zemstę ze strony shishi i zdradą ściągnąć hańbę na Yoshiwarę. W Pływającym Świecie rozliczne tajemnice były solą życia; przyczyniały dodatkowej podniety. Patrol niczego nie wskórał. Dowódca nagle zmienił marszrutę, podążył wprost do „Domu Trzech Karpi" i załomotał pięścią w bramę ogrodzenia. Hiraga znalazł się w pułapce. Do tej pory biegł na wieść o niebezpieczeństwie do podziemnego schronienia w tunelu, gdzie miał przygotowane proste posłanie, świece, zapałki, zapas żywności, miecze i pistolet oraz bomby Katsumaty. Dziś jednak ostrzeżenie nadeszło zbyt późno. Po ogrodzie kręcił się inny oddział samurajów i droga do źródła była odcięta. W panice wpadł do kuchni. Ledwo starczyło mu czasu, by włożyć przebranie pozostawione przez Katsumatę, gdy po drugiej stronie żywopłotu pojawił się podoficer dowodzący patrolem. Minął zgiętego w

ukłonie odźwiernego, zrzucił sandały i z głośnym trzaskiem wszedł na werandę. Raiko nie miała pojęcia, że Hiraga nie dotarł do kryjówki. Wybiegła powitać dowódcę, klęknęła, z uśmiechem pochyliła głowę, choć w głębi serca przeżywała prawdziwe katusze. Już trzeci dzień z rzędu przeprowadzano rewizję w jej domu — zbyt często, by zachować niewzruszony spokój. — Witaj, panie. Przykro mi, lecz dziewczęta teraz wypoczywają i nie są gotowe na przyjęcie gości. — Przystąpię do poszukiwań. — Proszę bardzo. — Zaczniemy od kuchni. — Kuchni? Oczywiście. Tędy, proszę za mną. — Lekkim krokiem ruszyła naprzód. Gdy zobaczyła Hiragę, skulonego z pochyloną głową wśród kilkunastu kuchcików i pomywaczy, omal nie zemdlała z przerażenia. Hiraga nosił na głowie zmierzwioną perukę Katsumaty, był brudny i nagi, z wyjątkiem starej przepaski biodrowej i mocno podartej koszuli. — Wciśnij kamień pod wiązania sandała — doradził mu Katsumata. — Sposób chodzenia jest równie zdradliwy jak wygląd. Rozsmaruj nieczystości na twarzy i pod pachami, najlepiej nieco gnoju, i zachowuj się jak nędzarz. Niczego nie udawaj, bądź nędzarzem. Ogorzały podoficer stał w milczeniu, z rękami na biodrach, i toczył wzrokiem po kuchni. Uważnie oglądał każdy załom, każdą szafkę i schowek. Paczki rzadkich przypraw, herbata, baryłki sake, butelki zagranicznych trunków, worki przedniego ryżu. Warknął ponuro, by ukryć zawiść. — Ty! Główny kucharz! — Zażywny mężczyzna z lękiem uniósł głowę. — Stań tutaj! Wszyscy w szeregu, prędzej! — Zaczęli się przepychać jeden przez drugiego. Hiraga, mocno kulejąc, umorusany, śmierdzący, półnagi i niechlujny, wsunął się na swoje miejsce w grupie. Samuraj, pomstując pod nosem, zaczął przegląd. Gdy dotarł do Hiragi, z obrzydzeniem wykrzywił usta i poszedł dalej. Następny, następny, jeszcze jeden... Wyładował gniew na ostatnim w szeregu, głośno wykrzykując

przekleństwa. Półżywy ze strachu kuchcik zwinął się w kłębek na ziemi. Samuraj cofnął się kilka kroków i ponownie stanął przed Hiraga. — Ty! — huknął. — Ty! Raiko wydała zdławiony okrzyk. Wszyscy wstrzymali oddech. Hiraga padł na twarz, szlochał i jęczał, chociaż ukradkiem wsparł stopy o podmurówkę, by w razie czego długim susem skoczyć samurajowi pod nogi. — Zakała kuchni! — ryczał podoficer. — A ty — obrócił się w stronę Raiko, która musiała plecami dotykać ściany, by zachować równowagę — powinnaś się wstydzić! Skąd ci przyszło do głowy, by zatrudnić takiego śmierdziela do przygotowywania wykwintnych potraw! Hiraga w porę zrezygnował z ataku. Zaraz potem otrzymał kopnięcie w kark i ramię. Zawył z bólu, niemal zgubił perukę, więc szybko chwycił się za głowę, by ją przytrzymać. — Pozbądź się go! Jeśli do zachodu będzie w Yoshiwarze, zamknę twój burdel za niechlujstwo! Ogól mu głowę! — Jeszcze jedno kopnięcie twardą jak żelazo stopą i koniec rewizji. Nikt nie ruszył się z miejsca do wyjścia samurajów. Potem pomału zaczęła się krzątanina, dziewczęta podbiegły do Raiko z solami trzeźwiącymi, wzięły ją pod ramiona, a kilku kucharzy pomogło wstać Hiradze. Był obolały, lecz starał się tego nie okazywać. Zrzucił okrycie, wszedł do pomieszczeń dla służby i zaczął się szorować, szorować, szorować, pełen obrzydzenia. Gdy był już po trosze zadowolony z wyniku, wrócił do pawilonu. Chciał się wykąpać, tym razem w gorącej wodzie, przekonany, że nigdy w życiu nie uda mu się pozbyć wszechobecnego smrodu. Raiko oczekiwała go na werandzie. Jeszcze nie całkiem doszła do siebie po ostatnich przeżyciach. — Wybacz, Hiraga-sama, mój człowiek nie zauważył samurajów buszujących w ogrodzie... Kazałam już przygotować kąpiel, lecz myślę, tak mi przykro, że lepiej będzie, gdy znikniesz... To zbyt niebez... Zaczekam na Katsumatę, potem odejdę. Zapłacił ci wystarczająco wiele. — Tak, ale wymusza... — Baka! Jesteś odpowiedzialna za moje bezpieczeństwo! Jeśli popełnisz

kolejny błąd, twoja głowa trafi do kubła! Z wściekłą miną wszedł do łazienki. Służebna uklękła pośpiesznie i złożyła tak niski pokłon, że uderzyła czołem o podłogę. — Baka! — warknął, wciąż czując strach. Przysiadł na niskim stołku, gotów do rozpoczęcia kąpieli. — Żywo! Baka, pomyślał ze złością. Sami baka. Raiko też baka. Jedynie Katsumata miał rację: bez gówna byłbym już martwy lub co gorsza, w niewoli. Zmierzch był szczególną porą dla mieszkańców Yoshiwary w Edo, największej i najsłynniejszej w całym Nipponie. Plątanina wąskich uliczek i rozmaitych przybytków rozkoszy pokrywała obszar przedmieścia o wielkości dwustu akrów i dawała pełne poczucie bezpieczeństwa wszystkim shishi oraz roninom — pod warunkiem że mieli dość pieniędzy, by opłacić swych zwolenników.. Katsumata nie musiał się martwić. Złota mu nie zbywało. Zapłacił dziewczynie w gospodzie za zupę z makaronem i niespiesznie powędrował w stronę „Domu Wistarii". Wciąż był przebrany za mnicha, lecz tym razem nosił fałszywe wąsy i nieco inną szatę, o grubo wypchanych ramionach i bogatszym wykończeniu. Wokół płonęły kolorowe lampiony, na ścieżkach i w ogrodach kończono porządki, w pokojach układano świeże ikebany. W lepszych lub gorszych gospodach i herbaciarniach gejsze i kurtyzany zażywały kąpieli i wśród wesołej paplaniny przygotowywały się do wieczornych zabaw. Kuchnie pracowały pełną parą, krojono, siekano, warzono sosy, dobierano przyprawy i marynaty, czyszczono ryby i wnoszono kotły najprzedniejszego ryżu. Zewsząd dobiegał śmiech. Co prawda, nie brakowało i smutnych spojrzeń, łez wywołanych myślą o kolejnym obcym mężczyźnie, którego trzeba powitać, zabawić i zaspokoić. Nie każdy z nich był młodym wytęsknionym kochankiem, nie wszystkie dziewczęta miały chęć do uciechy. Bywały i takie, które najchętniej zasnęłyby same w jakimś ustronnym kącie. Jak zawsze, mama-san i bardziej doświadczone gejsze usiłowały przezwyciężyć ich obawy, powtarzając im tę samą radę, jakiej Meikin udzieliła Teko, dawnej maiko ze świty Koiko, która miała dziś stać

się kurtyzaną. — Osusz łzy, Promyczku Księżyca. Przyjmij bez zastanowienia smutną niestałość życia i wszystko, co z tym związane, śmiej się ze swymi siostrami, ciesz się trunkiem, pieśnią i nowym kimonem, spójrz na księżyc lub kwiat i odpłyń, niesiona odwiecznym strumieniem niczym tykwa rzucona na wodę. Ruszaj. Nigdy nie pogodzę się z myślą, że Koiko została zdradzona przez Katsumatę, przemknęło przez głowę Meikin. Poczuła ukłucie w sercu. Nie miał prawa ani potrzeby równać jej życia z życiem zwykłej shishi, choć tej ostatniej trudno odmówić dzielności. Tylko baka mógł się pozbawić tak rzetelnego źródła informacji w najbliższym otoczeniu Yoshiego! Głupi, głupi, głupi! Lecz teraz wszystko skończone. Pójdź za swą własną radą, Meikin. Odpłyń, bo cóż to ma za znaczenie? Nieprawda. Koiko była szczególnie ważna. Nie tylko dla Yoshiego, dla nas wszystkich. Jej śmierć jeszcze spotęgowała jego nienawiść do shishi. Mama-san ponownie tego dnia usiadła przed lustrem. Spojrzała na swoje odbicie. Gruby makijaż nie skrywał wszystkich cieni i zmarszczek świadczących o przygnębieniu. Mocno się postarzałam od chwili, gdy shoya przerwał mi rozmowę z Raiko. Jedenastego dnia dwunastego miesiąca. Zeszłego miesiąca, ostatniego dnia w mym życiu. Minęły zaledwie trzydzieści trzy dni, a wyglądam niczym starucha, która od dawna egzystuje na kredyt po przekroczeniu pięćdziesiątki. Trzydzieści trzy dni wypełnione łzami. Morze łez, choć byłam pewna, ze mam to już poza sobą, że już przed laty zużyłam cały zapas smutku, usychając z tęsknoty za zapomnianymi kochankami oraz za jednym, którego pamiętam, czuję i noszę w sercu do dzisiaj, za młodym, biednym samurajem. Odszedł bez słowa, bez listu czy pożegnania do innej herbaciarni i innej kobiety. Zabrał ze sobą moje nędzne oszczędności i wepchnął w rynsztok zszarpane skrawki duszy. Później znów płakałam, gdy mój synek zginął w pożarze domu przybranych rodziców. Jego prawdziwy ojciec, stary bogaty kupiec, zniknął z mego życia jak wszyscy inni, a mnie udaremniono próbę samobójstwa. Zbyt wiele lat w Pływającym Świecie. Trzydzieści trzy lata dryfu, jedno

na każdy dzień przepłakany ostatnio. Skończyłam czterdziesty trzeci rok życia. Dziś mija dzień moich narodzin. Co mam zrobić? Wkrótce pan Yoshi zażąda zapłaty. Karma. To prawda, wychowałam Koiko, byłam jej opiekunką i gwarantem. Co mogę oferować jako zadośćuczynienie? Co począć? Odbicie nie odpowiadało. Usłyszała pukanie. — Pani, jest tutaj Katsumata-sama. Przybył wcześniej. Poczuła nagły skurcz brzucha. — Zaraz przyjdę. Dla uspokojenia wypiła trochę brandy otrzymanej od Raiko. Kiedy poczuła się nieco lepiej, opuściła pokój i poszła szerokim korytarzem do sali przyjęć, wyłożonej drewnem i najdroższymi tatami, gdzie nawet shóji świadczyły o wykwintnym guście. Zakup tak drogocennych rzeczy kosztował ją niemało wysiłków i starań, lecz nie wyrzeczeń, gdyż Koiko — Kwiat — ściągała do jej domu najzamożniejszą klientelę i stanowiła prawdziwy rarytas dla bankierów. Dzisiaj było całkiem inaczej. — Z przykrością zauważyłem, że pani wpływy są dużo niższe niż w zeszłym miesiącu — oświadczył jeden z finansistów w czasie porannego spotkania. — Martwy sezon, zły czas dla wszystkich herbaciarni, tym bardziej że mamy niespotykanie chłodną zimę. Wiosna przywróci ruch w interesie. W minionym roku osiągnęliśmy spore zyski, więc nie ma najmniejszych powodów do obaw. — Wiedziała równie dobrze jak przedstawiciel Gyokoyamy, że lwią część zarobku zawdzięczała Koiko i że teraz była od włos od ruiny. Decyzja Yoshiego. Po co narażasz się na jeszcze gorsze niebezpieczeństwo, przyjmując u siebie shishi? — zastanawiała się po cichu. Zwłaszcza Katsumatę, który należy do największych wrogów Yoshiego. Co to ma za znaczenie? W każdym dobrym człowieku tkwi nieco zła, ze złem można się dogadać, a dobro będzie zadowolone. To wspaniałe uczucie należeć do shishi, podziwiać ich dzielność i sonno-joi, walkę o wolność przeciw jarzmu wieków, oddanie sprawie cesarza i poświęcenie, z jakim toczą swą tragiczną, choć beznadziejną walkę. Młodzi, odważni, skazani na

przegraną. Szkoda. A gdyby zwyciężyli, gdyby przejęli władzę, to czy przynieśliby nam pełną swobodę? Nie. Nigdy. Nie nam, kobietom. Pozostaniemy w mrocznym kręgu jang. Kątem oka dojrzała blask księżyca prześwitujący przez chmurę okryła czerwienią zachodzącego słońca. Przez chwilę świecił jasno, po czym znów zniknął, połknięty; czerwień przybrała odcień brązu, potem złota, aż zamigotała gasnącymi płomieniami — niedawno pełna życia, teraz martwa. — Piękne, ne? — Tak, Katsumata-sama. Smutne i piękne. Och widzę, że przyniesiono herbatę. Szkoda, że pan wyjeżdża. — Za kilka dni wrócę. Masz jakieś nowe wieści od Raiko? Coś o gaijinach lub ich planach? i Meikin wlała herbatę do czarek i odczekała chwilę, by nacieszyć oczy ich delikatnym kształtem. — Słyszałam, że pan Yoshi spotkał się z przywódcą gai-jinów, by zadzierzgnąć więzy przyjaźni. — Powtórzyła relację, którą Furansu-san przekazał Raiko i którą kilka wieczorów temu przyniósł do Edo specjalny wysłannik. — Tego samego dnia tairó pozwolił się potajemnie zbadać doktorowi z Kanagawy. Dostał nawet lekarstwa i ponoć czuje się lepiej. — Baka — z niesmakiem mruknął ronin. — Tak. Trzeba ukrócić praktyki lekarza. Szpieg Raiko twierdzi, że medyk za kilka dni wróci na ponowne badania. — So ka? — spytał Katsumata z rosnącym zainteresowaniem. — Gdzie? Do zamku? — Nie. — Meikin pokręciła głową. — Najzabawniejsze, że poza murami. Tak jak poprzednim razem, w rezydencji Grupka Zukumury. — Zbyt wiele pokus, Meikin — skrzywił się. — Zbyt wiele. Zupełnie jak Utani, ne? Trudno się oprzeć. Cały Nippon mówi o zabójstwie Utaniego! Hiraga? Zdołali go złapać? — Nie. Wódz gai-jinów wypuścił Akimoto, a Takeda jest wciąż bezpieczny. — Przyglądała się mu przez chwilę i próbowała odgadnąć, o czym myśli. — Jeszcze dwie sprawy, o których powinieneś wiedzieć

— dodała miękko. — Pan Yoshi uczestniczył w spotkaniu tairó z doktorem. Towarzyszyło mu zaledwie kilku gwardzistów. Przyjdzie znowu. — Zobaczyła, że oczy ronina połyskują dziko w bladym świetle wypełniającym pokój i aż zadrżała pod wpływem bijącej od niego gwałtowności. — Yoshi i Anjo razem! Dwa psy na zewnątrz murów? Iiiii, Meikin, to się zdarza nadzwyczaj rzadko! — Katsumata dygotał z podniecenia. — Znasz dokładną datę wizyty medyka? Z nadzieją pochyliła się w jego stronę i wyszeptała: — Wieczorem przybędzie kolejny kurier. Raiko wie równie dobrze jak my, że to najlepsza szansa na rozwiązanie wielu problemów. Dla wszystkich. Prawda, dotychczas nie mieli tak dogodnej sposobności. Katsumata łypnął ponuro. — Nie mogę ani czekać, ani wrócić jutro. O jakiej porze dnia było po przednie spotkanie? - Wcześnie. Zasępił się jeszcze mocniej, po czym rozchmurzył czoło. — Meikin, przyjmij podziękowania od wszystkich shishi. Jeśli medyk ma przybyć jutro, natychmiast pchnij posłańca do „Gospody Błękitnych Niebios" przy moście Nihonbashi. Skłonił się, odpowiedziała mu ukłonem. Oboje byli zadowoleni. Na razie. Most Nihonbashi uważano za pierwszą stację na trakcie Tókaidó przy przedmieściach Edo, a „Gospoda Błękitnych Niebios" była jedną z wielu rozrzuconych po okolicy. Wieczór zrobił się zimny i mroczny, niebo zasnuły chmury, a do północy pozostawało jeszcze kilka godzin. „Gospoda Błękitnych Niebios" stała przy zaśmieconej wąskiej alejce. Ubogi, nieokreślony i nieco koślawy piętrowy budynek otaczały zabudowania gospodarcze, kuchenne i kilka jednoizbowych pawilonów, wzniesionych w otoczonym murem ogrodzie. Zamyślony Katsumata siedział na werandzie. Zacisnął poły kimona przed chłodem i podziwiał starannie utrzymany ogród, dziwnie nie pasujący do posępnego otoczenia. Światło kolorowych lampionów padało na rośliny posadzone wokół tyciego strumyka, maleńki mostek i bambusowy czerpak, rytmicznie

pukający klup, klup, klup o kamienną cembrowinę studni. Woda, zaczerpnięta ze strumyka, spływała miniaturowym wodospadem, czerpak opadał i cała procedura powtarzała się od początku. Milczący shishi ze straży przybocznej Katsumaty zatrzymał się na chwilę, skinął dłonią, że wszystko w porządku i ruszył w dalszy obchód wokół gospody. Katsumata miał niemało powodów do zadowolenia. Wypełnił pierwszą część zadania: nazajutrz w towarzystwie dwóch shishi zamierzał wrócić do Yokohamy. Ci dwaj oraz Hiraga, Takeda i Akimoto poświecą życie za sprawę, lecz ich ofiara nie pójdzie na marne. Spalenie Osiedla i zatopienie okrętu wojennego wywoła natychmiastowy odwet ze strony gai-jinów. Zbombardowanie Edo będzie na pewno brzemienne w skutki. Już dawno zdecydował, że tuż przed atakiem dokona małej korekty planów. Hiraga obejmie dowództwo nad grupą wyruszającą na wody zatoki, a on sam pójdzie podpalić kościół. W ten sposób zyska niejedną możliwość ucieczki, poczas gdy inni znajdą się w pułapce. Przesunął dłonią po rękojeści długiego miecza leżącego mu na kolanach. Czuł pod palcami łagodny dotyk jedwabnej taśmy i błądził myślami w niedalekiej przyszłości, gdy nagła napaść wyrwie ruch sonno-joi z dotychczasowej apatii. Wówczas będzie mógł stanąć na czele nowo uformowanych grup shishi i ugruntować dominację Satsumy. Yoshi i Anjo — kusząca możliwość — byli jednak mniej ważni od Yokohamy, więc pozostawił ich los w rękach innych shishi. Nie miał dość ludzi, by zdecydować się na frontalny atak. Należało działać z zasadzki, lecz w tym wypadku decydujące znaczenie miała wiadomość o powtórnej wizycie lekarza gai-jinów. Jeśli Meikin zdoła ustalić, że medyk przybędzie jutro, myślał Katsumata, zaczajeni w sąsiedniej gospodzie spiskowcy ruszą do samobójczej misji, a ja zgarnę dwóch moich i wrócę do Yokohamy. Dworacy wpadną w popłoch na wieść o zasadzce tak blisko zamku, kołatało mu w głowie. Dzięki temu oraz Yokohamie, sonno-joi okrzepnie i nie będę się musiał martwić o przyszłość. Gdybym miał nieco więcej czasu na przygotowania! Och, czas... Czas jest myślą — wyjaśniał swym uczniom wykładając zen, rozwierając i zamykając palce dla podkreślenia słów. — Czas istnieje, lecz nie istnieje, ciągły i niestały, twardy i elastyczny, potrzebny i niepotrzebny. Można go trzymać w dłoni i

zastanawiać się: dlaczego? Z namaszczeniem otworzył dłoń i przyjrzał się jej uważnie. Potem parsknął śmiechem. Co za bzdury! Do dziś pamiętał twarze uczniów doszukujących się sensu tam. gdzie go w ogóle nie było. Ori, Hiraga... należeli do najlepszych. Myślałem, że zdołam ich wykreować na przywódców. Dziś Ori nie żyje, a Hiraga, naznaczony piętnem zbiega, nie pociągnie zbyt długo. Monotonne klup, klup ruchomego czerpaka przynosiło błogie ukojenie. Szmer wody... Głowę miał pełną pomysłów i planów, przed sobą spokojną przyszłość, noc odpoczynku i jeszcze sporo czasu do przybycia posłańca od Meikin... Jakiś cień poruszył się wśród zarośli, potem drugi, gdzieś z tyłu dobiegł cichy dźwięk i Katsumata z mieczem w dłoni zerwał się na równe nogi. Popędził do zapadni, ukrytej w głębi ogrodu, lecz z cienia wychynęły trzy postacie w strojach ninja. Uniesione miecze zagrodziły mu drogę ucieczki. Skręcił, pobiegł w przeciwną stronę, ale stamtąd nadciągało więcej ninja, krzewy roiły się od wojowników, jedni sunęli ku niemu, inni niczym kamienne posągi czekali, aż się zbliży. Wściekle skoczył na najbliższego, który wydawał się łatwym celem, z lewej dopadło go czterech innych, jednego zabił, pozostali zniknęli tak szybko, jak się pojawili. Nagle poczuł piekący ból w oczach, w twarz ciśnięto mu chmurę trującego pyłu. Zawył ze złością, na oślep ruszył w stronę przeciwnika, gniew, jaki czuł na myśl, że został zdradzony i wciągnięty w pułapkę, uskrzydlał go i przydawał nadludzkiej siły. Pod ostrzem miecza wymacał miękkie ciało, ktoś krzyknął, odcięta dłoń zawirowała w powietrzu. Katsumata kręcił się w kółko, ciął w lewo, ciął w prawo i jeszcze raz w prawo, po mistrzowsku wykonał fintę, choć wolną ręką przez cały czas tarł załzawione oczy. Zwrot, cios, pchniecie i narastające uczucie strachu... Nieoczekiwanie odzyskał zdolność widzenia. Zobaczył przed sobą wolną przestrzeń, ciągnącą się aż do ogrodzenia. W chwili gdy dawał susa, potężne pchniecie w plecy rzuciło go na ziemię. Zwrócił ku sobie ostrze miecza, lecz ktoś kopnięciem wybił mu broń z dłoni i złamał przedramię. Zaskrzeczał. Stracił przytomność.

Wirująca czarna otchłań cierpienia pozornie nie miała końca. Pod powiekami migotały mu czerwone i zielone ogniki, nie widział i nic nie słyszał, z wyjątkiem ogłuszającego dudnienia. Ucisk w piersiach, rozkołatane serce, nie kontrolowany wyciek ze wszystkich otworów ciała. Po twarzy pociekły mu strugi zimnej wody. Sapnął. Jeszcze jedna fala i jeszcze jedna... Zakasłał, pomału opuszczając ciemność. Ból połamanej ręki, strzaskanych kości, które przebiły ciało, wdarł mu się w głąb głowy i przywrócił zmysły. Leżał szeroko rozpostarty na ziemi, bezradny. Na jego kostkach i przegubach stali ninja, nie ninja. Nie mieli już masek. Rozpoznał twarz Abe. Po chwili zobaczył Yoshiego, też ubranego na czarno, choć nieco inaczej niż zwykli wojownicy. W ogrodzie było ich ze dwudziestu, trzydziestu. Niemi jak noc wisząca nad dzielnicą. — Katsumata! Katsumata Kruk, Katsumata shishi, wódz shishi i opiekun kobiet — łagodnym głosem przemówił Yoshi. — Wstyd, że dałeś się ująć żywcem. Powiedz mi prawdę, czy Koiko należała do spisku? Katsumata rozpaczliwie usiłował znaleźć ciętą odpowiedź, lecz gdy milczał zbyt długo, samuraj stojący na jego poszarpanej ręce wbił piętę w wystające kości. Jeniec zaskowyczał z bólu. Żelazna siła woli, którą się zawsze chełpił, zniknęła wraz z utraconą wolnością. — Błagam, nie... Koiko należała do spisku? — Nie, panie. To mama-san namówiła ją do tego... — bełkotał Katsumata. Głowa płonęła mu żywym ogniem, ból stawał się nie do zniesienia. — Nie... ona sama... ona i mama-san... Panie, nie miałem z tym nic wspólnego, to Meikin, jej mama-san, nie ja, to one... — So ka? A Sumomo, ta shishi, która uciekła wraz z tobą tunelem? W Kioto, pamiętasz? Pamiętasz Sumomo? Szantażowałeś Koiko i bez jej wiedzy kazałeś Sumomo dokonać zamachu, ne? — Sum... momo, panie? Nie znam... kto to?... Nie mam z nią nic wspólnego, nie mam... Słowa przeszły w krzyk, gdy samuraj depczący mu rękę przestąpił z nogi na nogę. Yoshi westchnął. Jego twarz przypominała maskę. Skinął na Meikin, czekającą dotychczas poza zasięgiem wzroku Katsumaty. Był z nią Inejin. — Słyszałaś oskarżenie?

— Tak, panie. — Chwiejnie postąpiła kilka kroków, mówiła słabym i drżącym głosem. — Wybacz, ten człowiek kłamie. Nigdy, przenigdy żadna z nas nie spiskowała przeciw tobie. To kłamca. Jesteśmy bez winy. — Z pogardą spojrzała na Katsumatę. Cieszyła się zdradą i zemstą, a to że stchórzył i dał się pojmać, sprawiało jej jeszcze większą radość. — Kłamca! — syknęła i odskoczyła w tył, gdy zaczął się szarpać i rzucać w jej stronę. Jeden z samurajów ogłuszył go szybkim ciosem. Nie mieli litości dla jęczącego ronina. Meikin czuła dotkliwe pulsowanie w skroniach. Oblizała spieczone usta. — Panie... niestety, przyznaję, że go znałam... Mój skarb także, lecz obie uważałyśmy go za stałego klienta. Przychodził do nas od dawna i nikt nie wiedział, kim jest naprawdę ani... — przez chwilę szukała słowa, które najlepiej wyraziłoby jej pogardę, lecz nie znalazła — co knuje. — Wierzę ci, Meikin. Dobrze. Wreszcie poznałem prawdę. Dobrze. Ponieważ skłamał, zgodnie z umową należy do ciebie. — Dziękuję, panie. - Pomóż jej — rozkazał Yoshi. Abe skinął głową. — Potem wyprowadź ją na zewnątrz. Odszedł, ze wszystkich stron chroniony przez ciasny mur samurajów. Na miejscu niedawnej potyczki został jedynie Abe i kilku wojowników trzymających leżącego ronina, który z głośnym zawodzeniem wracał do przytomności. Meikin czekała, chłonęła każdą chwilę, dla siebie, dla Koiko, dla całego Pływającego Świata. Tak rzadko mamy okazję do zemsty, tak bardzo rzadko... — Rozbierzcie go — powiedziała spokojnie. Posłuchali natychmiast. Klęknęła i pokazała Katsumacie nóż. — Zdrajco, jeśli istnieje piekło, nie będziesz w nim chędożyć. Gdy po paru minutach wrzaski jeńca ustąpiły zdławionej ciszy, potraktowała go jak wieprzka. — Nie byłeś niczym więcej — mruknęła, wytarła nóż do czysta i wsunęła go za obi. Dłonie i rękawy kimona miała mokre od krwi. — Zatrzymam nóż — odezwał się Abe. Odczuwał mdłości na widok zakończonej przed chwilą jatki. Meikin w milczeniu wręczyła mu

błyszczące ostrze i w otoczeniu samurajów wyszła na dziedziniec, gdzie czekał Yoshi. Klęknęła w pyle. — Dziękuję, panie. Wierzę, że nim odszedł, pożałował swej zdrady. Dziękuję. — A ty, Meikin? — Ja nigdy nie zdradziłam. Wyznałam prawdę. Powiedziałam wszystko i dziś wieczór dałam ci zdrajcę. — I? Bez strachu popatrzyła mu prosto w oczy. Niewielu ludzi miało odwagę wytrzymać spojrzenie Yoshiego, lecz Meikin starała się myśleć o nim jak o mężczyźnie, o jednym z tysięcy klientów lub dostojników, z którymi przychodziło jej obcować dla własnych korzyści, dla zarobku lub dla chwały domu. — Czas w drogę, panie — wyjęła niewielką fiolkę. — Mogę to zrobić tutaj, jeśli takie jest twoje życzenie. Spisałam przedśmiertny poemat, Gyokoyama przejęła „Dom Wistarii". Ale należę do Pływającego Świata — dodała z dumą. — Nie chciałabym odejść w hańbie, z nieczystą krwią na rękach i sukni. Ostatnie życzenie, panie: kąpiel i świeża szata. Pozwolisz?

56 YOKOHAMA Wtorek, 13 stycznia Wczesnym rankiem Angelique, tak jak wielu innych jeźdźców, rozgrzewała kucyka na torze wyścigów konnych w Yokohamie. Cwałowała samotnie, skupiona, nie zwracając uwagi na pozostałych. Spojrzenia mężczyzn kierowały się w jej stronę. Spóźniona. Przynajmniej o dzień. — Termin już minął, prawda? — odezwał się Pallidar, jadący obok Gomta po drugiej stronie parkuru. — Mam rację? — Owszem. Wszystko na to wskazuje. — Gornt zerknął na amazonkę i wdał się w rozmyślania, co powinien zrobić. Angelique dosiadała czarnego kuca, ofiarowanego jej przez Malcolma. Nosiła czarny,

obcisły kostium do konnej jazdy, czarne wysokie buty i zgrabny kapelusz z krótką szarfą. — Musi mieć dobrego krawca. Nigdy nie widziałem jej w tym stroju. — Ma równie dobry dosiad — sucho stwierdził Pallidar. Wybuchnęli śmiechem. — Jeździ jak marzenie, pełna wdzięku, niczym dama z Południa. Serio, co o niej myślisz? To znaczy... te wszystkie plotki o datach... W końcu nikt z nas nie wie, nie ma pojęcia o klątwie, o okresach, i całej tej sprawie. Postawiłeś jakąś sumę? Więcej, niż ci się zdaje, pomyślał Gornt. —Wczoraj bez ogródek spytałem Hoaga. — Dobry Boże, tak prosto z mostu? Nigdy bym się na to nie zdobył, stary. — Pallidar podjechał bliżej. Siedział na siwym, wojskowym koniu, o dobrą pięść wyższym do kuca Gornta. — Co powiedział? — Oświadczył, że jest niewiele mądrzejszy od nas. Znam go na tyle, by mu wierzyć. — Gornt z trudem panował nad zniecierpliwieniem, gdyż brakowało mu towarzystwa Angelique. Ustalili, że będą się oficjalnie unikać, póki ona nie zyska pewności, iż nie jest brzemienna; a jeśli będzie, to do drugiego miesiąca. — W zasadzie rozstrzygnięcie winno nastąpić jedenastego lub dwunastego, lecz Hoag dopuszczał pewne niewielkie opóźnienie... początku. Jeśli nic się nie stanie, znak, że zaszła. — Chryste! Ale zabiła nam ćwieka! Kiepsko, jeśli to prawda, bardziej niż kiepsko, gdy pomyśleć o Tess i Hongkongu. Z drugiej strony, gdyby wierzyć plotkom, będzie jeszcze gorzej, jak się okaże, że nie jest w ciąży. Sam już nie wiem. Ze skały, na której rozstawiono wojskowe namioty — obozowało tam tysiąc żołnierzy — rozległ się donośny dźwięk trąbki. — Szlag by trafił — zamruczał Pallidar. — Co? — Trąbią na „powrót do kwater". Generał pewnie ma kaca i chce powrzeszczeć na wszystkich. — Idziesz jutro z sir Williamem? — Na posiedzenie z Yoshim? Chyba tak. Na ogół haruję jak wół przy podobnych okazjach. Lecę. Kolacja w kantynie?

— Dzięki. Przyjdę z ochotą. — Gornt patrzył, jak Pallidar zawraca w miejscu wierzchowca, zmusza go do biegu i po krótkim galopie dołącza do grupy oficerów opuszczających parkur. Od strony Osiedla nadjeżdżał Hoag. Dobrze trzymał się w siodle, jak na swą pokaźną wagę. Gornt postanowił z nim porozmawiać, więc skierował kuca, kasztanowego ogiera, najlepszego ze stajni Brocków, w tamtą stronę, lecz po chwili zrezygnował. Dość się na dzisiaj najeździł. Wiedział, że nowiny dotrą do wszystkich, gdyż Hoag nie potrafił utrzymać języka za zębami. Nim minął ogrodzenie, pomachał w stronę Angelique. — Dzień dobry. Miło panią zobaczyć w tak chłodny ranek. — Och... — Uniosła głowę, wyrwana z własnego, zamkniętego świata. — Dziękuję, panie Gornt. Choć smutna, przesłała mu uśmiech. Uspokojony pokłusował dalej. Nie ma powodu do pośpiechu, myślał. Zaszła czy nie? Mnie tam bez różnicy. Angelique była szczerze zadowolona z przelotnej wymiany uprzejmości. Gornt nie krył oznak uwielbienia, imponował jej elegancją i męskością. Miała serdecznie dość czekania, samotności, żałoby, sekretów i niedomówień. Poranne przejażdżki, sporadyczne spacery, czytanie wszystkich nowych książek, jakie mogła znaleźć, rozmowy z Vargasem o jedwabiu i jedwabnikach, podyktowane desperackimi próbami zachowania pogody ducha — były jedynymi przyjemnościami, na które mogła sobie pozwolić. Nagle zobaczyła Hoaga. Hoag! Dalszy galop oznaczał nieuchronne spotkanie. Gdyby zaczęła kłusować, mogłaby mu umknąć i wrócić do domu. — Dzień dobry, monsieur le docteur. Co słychać? — Och... witam. Wyglądasz prześlicznie. Nie bardzo — odpowiedziała. — Czuję się nieco rozdrażniona. Ale dziękuję. — Po krótkim wahaniu dodała ostrożnie: — Wszystkie kobiety popadają w depresję w tej porze miesiąca. Drgnął zaskoczony i szarpnął cugle. Klacz zatańczyła na tylnych nogach, przysiadła i potrząsnęła łbem, co wystraszyło kucyka Angelique. Minęło kilka chwil, nim uspokoili oba wierzchowce. — Przepraszam — mruknął ochryple. — Ja... spodziewałem się czegoś całkiem przeciwnego. — Spokój i nonszalancja, okazywane przez

Angelique, były tak nie na miejscu, że miał ochotę zapytać: Jesteś pewna? Chyba się zestarzałem, pomyślał. Złościło go, że od razu nie dostrzegł oznak jej stanu; wyraźnych oznak, gdy teraz na nią patrzył. — Więc koniec czekania. — Przykro mi... strasznie przykro ze względu na Malcolma, ale poza tym... Przepłakałam pól nocy, lecz już mi przeszło. Jej szczerość sprawiała, że z trudem opanował chęć, by ją przytulić i pocieszyć. — To całkiem zrozumiałe, Angelique. Płacz jest normalną reakcją. Mówiłem ci, że łzy chronią przed obłędem. Kiedy się to zaczęło, jeśli wolno spytać? Na wzgórzu znów rozległy się trąbki. — Co się dzieje? Widziałam, jak Settry i inni oficerowie pędzili do obozu. — Zwykła żołnierska rutyna. Nie ma powodów do obaw. — Hoag rozejrzał się dla pewności, że nikt ich nie podsłuchuje. — Dzięki, że mi powiedziałaś — zachichotał nerwowo — choć trochę znienacka. Porozmawiamy w czasie przejażdżki? — Oczywiście — odpowiedziała. Wiedziała już, co spowodowało, że zdecydowała się wyznać prawdę. Chodziło o Gornta. Poza tym, chciała na dobre przystąpić do bitwy. — Krwawię od niedzieli. — Nie mam pojęcia, co sądzić. Masz szczęście czy nie... — Ani mam, ani nie mam — stwierdziła. — Wola Boga. Przyjęłam ją i jest mi smutno jedynie przez wzgląd na pamięć o Malcolmie. Co teraz zrobisz, przyjacielu, powiesz jej? — Tak, lecz przedtem muszę ci oddać list od niej. Tym razem na twarzy Angelique pojawił się wyraz zaskoczenia. — Miałeś go przez cały czas, nic mi nie mówiąc? — Dostałem polecenie, by wręczyć ci go dopiero wówczas, gdy się okaże, że nie nosisz dziecka Malcolma. — Och... — Zamyśliła się z nagłym niepokojem. — A gdybym zaszła w ciążę? — W obecnej sytuacji to czysto hipotetyczne pytanie, nie uważasz? — spytał łagodnie, zaniepokojony jej nagłą bladością. Nie, młoda damo, to jeszcze nie koniec kłopotów. — Chcę wiedzieć.

— Miałem ci doręczyć list z chwilą, gdy zaczniesz miesiączkować. Wrócimy? Za chwilę przyjdę do ciebie. — Dziękuję, lecz... zaczekam na zewnątrz. Przed budynkiem Struanów. — Zacięła kuca ostrogą i dokończyła okrążenie, obojętna na zaciekawione spojrzenia-innych jeźdźców. Pod wpływem nagłego impulsu skręciła na bieżnię i puściła wierzchowca w krótki galop. Chciała, by pęd wiatru wymiótł strach z jej głowy. Kucyk posłusznie reagował na każde dotknięcie ostróg, kolan i dłoni. W oddali sterczały wieżyczki dwóch kościołów, przegroda, Yoshiwara — na zewnątrz Osiedla, lecz otoczona własnym murem — obok most i strażnica. Na moment wróciła myślami do chwili, gdy z przerażeniem cwałowała w tę samą stronę, uciekając z zakrwawionego Tókaidó, bez kapelusza, w podartej sukni, śmiertelnie wystraszona. Wizja zniknęła — bolesne wydarzenia wydawały się bardzo odległe. Teraz towarzyszył jej strach innego rodzaju. Kości zostały rzucone. Zgodzi się Pani ze mną, o czym jestem głęboko przekonana, że nie musimy sobie prawić nic nie znaczących uprzejmości. Cieszę się, iż nie nosi Pani dziecka mego syna. Przyszłość rysuje się nieco jaśniej i mniej skomplikowanie. Nie uznaję Pani roszczeń do legalności „małżeństwa" ani jakiejkolwiek spuścizny — wręcz przeciwnie. W chwili gdy mój list dotrze do Pani, Noble House rozpocznie nową erę swej działalności lub stanie u progu bankructwa. Jeśli nastąpi to pierwsze, będzie po części to Pani zasługą, przez wzgląd na przysłanie do mnie wiadomej osoby. Z tego powodu, jako rodzaj wynagrodzenia, wpłacę do Banku Angielskiego kapitał umożliwiający Pani ściąganie odsetek w wysokości dwóch tysięcy gwinei rocznie. W zamian oczekuję, że w ciągu trzydziestu dni od daty niniejszego listu (gdy zacznie Pani miesiączkować) dostarczy mi Pani zaprzysiężone oświadczenie, dotyczące następujących punktów: Po pierwsze: raz i na zawsze zrzeknie się Pani roszczeń wysuwanych osobiście, bądź przy udziale pośredników, wobec nie istniejącego majątku mego syna. Nie muszę chyba wyjaśniać, że byl nieletni i nigdy nie został oficjalnie tai-panem, więc majątku po prostu nie posiadał. Po drugie: raz i na zawsze wyrzeknie się Pani roszczeń do używania

nazwiska w formie „pani Angełiąue Struan" lub jakiejkolwiek zbliżonej do tego wersji. ( W dobrze pojętym interesie sądzę, iż powinna to Pani uczynić jak najszybciej, gdyż nie została Pani poślubiona zgodnie z własną wiarą i wymaganiami rzymskiego Kościoła; co zresztą nie znaczy, że uważam ów ślub za legalny w myśl angielskiego prawa). Po trzecie: nigdy więcej nie pojawi się Pani w Hongkongu, z wyjątkiem przesiadek spowodowanych wymogami podróży. Nie będzie Pani mnie szukać, pisać listów i utrzymywać kontaktów z kimkolwiek z mojej rodziny. Po czwarte: wspomniane oświadczenie winno być poświadczone przez sir Williama Aylesburyego, Posła JKM w Japonii, i dostarczone mi przez doktora Hoaga do Hongkongu do czternastego lutego, czyli przed upływem około trzydziestu dni od dzisiaj. (Data miesiączki została dokładnie określona). I wreszcie: jeśli w ciągu roku uda się Pani wyjść za mąż, wspomniany natępię kapitał zostanie powiększony na tyle, by wysokość renty wzrosła do trzech tysięcy gwinei w ciągu pierwszej dekady. Z dniem Pani śmierci wkład powróci do mnie lub moich potomków. W ciągu trzech tygodni od przeczytania niniejszego listu proszę opuścić filię Struanów. Pan Albert MacStruan został w odpowiednim czasie poinformowany o mojej decyzji. Poza tym, z dniem dzisiejszym wygasa Pani kredyt i wszelkie weksle wystawione lub rzekomo wystawione przez mego syna oraz podbite jego pieczęcią, tracą ważność — z wyjątkiem tych, które osobiście podpisał i opatrzył datą, całkowicie bonafide. Jeżeli w ciągu trzech tygodni podpisane oświadczenie znajdzie się w rękach doktora Hoaga, pan MacStruan natychmiast udzieli Pani kredytu w wysokości pięciuset gwinei, na poczet przyszłej renty, wspomniany zaś wyżej kapitał przed upływem trzydziestu dni znajdzie się w banku. Wypłaty będą dokonywane kwartalnie. Jeśli odrzuci Pani moje warunki (zapewniam, że żaden z nich nie będzie przedmiotem dalszych negocjacji) lub nie zobaczę doktora Hoaga dwunastego lutego, dzień później, czyli w piątek trzynastego, moi prawnicy wniosą do tutejszego trybunału pakiet zarzutów przeciw Pani, z których najcięższym będzie oskarżenie o świadome spowodowanie śmierci mojego syna.

Na koniec drobna rada: pan Skye może się skręcać z wściekłości i krzyczeć, że są to pogróżki pod Pani adresem. Nieprawda. Moi prawnicy twierdzą, iż jest to szczodry i w pełni legalny sposób rozwiązania problemu spowodowanego, z mylnych pobudek, przez mego syna. Proszę, by jak najszybciej określiła Pani swe stanowisko w tej sprawie i przekazała odpowiedź do Hongkongu za pośrednictwem doktora Hoaga. Tess Struan, 28 grudnia, roku pańskiego 1862, w Hongkongu. Gornt podniósł wzrok znad listu. — Nie zgadzasz się, oczywiście. — To samo powiedział Skye. — Gniew Angełiąue częściowo wyparował. Sztywna, z zaciętą twarzą, siedziała w wysokim fotelu, Gornt naprzeciwko, oboje w jej buduarze. — Cieszę się, że jesteśmy tego samego zdania. Jeszcze dziś wieczór skreślę uprzejmą odpowiedź! Nie najlepszy pomysł. Nie możesz walczyć, gdyż przez to nic nie osiągniesz. Pójdź na kompromis. Mam przyjąć... te obelgi?! — Zbladła, złość powróciła z jeszcze większą siłą. — Mówię tylko, że powinnaś dążyć do kompromisu — odparł. Jego umysł pracował spokojnie i jasno, choć w gardle i piersiach zagnieździł się kłąb strachu. — Moim zdaniem, możesz wynegocjować znacznie lepsze warunki. — Warunki? Więc mimo wszystko mam wyrazić zgodę? Zgodę?! Uważałam cię za obrońcę i przyjaciela, a ty chcesz pozwolić, by mnie obrzucano błotem? — Wbrew jej słowom nie wierzę, że nie ma możliwości zawarcia innego porozumienia. Spróbuję podbić stawkę. Pierwsza oferta, dwa, trzy tysiące, daje ci godziwe zabezpieczenie finansowe. Zdobądź pięć, a będziesz bogata. — Nędzna rekompensata za jej brak manier, pogróżki, ciągłą pogardę i złośliwość! Zostałam poślubiona zgodnie z prawem. Legalnie! — Tupnęła w podłogę. — Mam zrezygnować z nazwiska Struan? Nigdy więcej nie przybyć do Hongkongu? Bezczelność! Jakby zwracała się do... do... kryminalistki! — Racja. Porozmawiam z nią w twoim imieniu.

— Jesus. Chcę ją widzieć złamaną, upokorzoną. — Ja też, lecz jeszcze nie nadszedł odpowiedni moment. — Co?! — Wielki Dirk Struan wykorzystał rodzinę mej matki, Tillmanów, może nie tak bezwzględnie jak Morgan, ale wystarczająco twardo. — Na twarzy Gornta pojawił się okrutny uśmiech. — Skoro mogę zniszczyć Brocków, dlaczego nie Struanów? Dla mnie to bez różnicy". Wspólnie posmakujemy zemsty, kęs po kęsie. — Wspólnie? — Poczuła falę ciepła w okolicach podbrzusza. Gornt rzeczywiście był młody, przystojny i pewny siebie. — Jak? — Najpierw mi powtórz, co mówił Skye. — Stwierdził, że natychmiast musimy podjąć walkę, i pokazał dokumenty, które zamierza przesłać do Hongkongu, Londynu, Paryża... — Paryż? Skąd Paryż? Wyjaśniła mu kwestię „opieki państwa". — Uważa, że w tych okolicznościach wygramy w Paryżu każdą sprawę. Małżeństwo zostanie uznane za zgodne z francuskim kodeksem prawnym i to ja będę dyktować warunki, nie ona. — Wspomniał coś może o honorarium? — To nie ma nic wspólnego z jego radami. — Spłonęła rumieńcem. — Nonsens — odparł ostro. — Będziemy bezpieczni jedynie wówczas, gdy spojrzysz prawdzie w oczy i zrozumiesz zasady rozgrywki. Ten mały bękart... przepraszam za wyrażenie, lecz nie kłamię, dowiedziałem się tego w Hongkongu... Otóż ten mały bękart myśli wyłącznie o własnych korzyściach, nie twoich. Wyobraża sobie, że stanie przed trybunałem w roli obrońcy biednej francuskiej wdowy i płomienną przemową rozpali uczucia sędziów. Tylko że poniesie sromotną klęskę. — Nie rozumiem... Dlaczego? — Malcolm nie miał majątku. — Ale... ale pan Skye mówi, że zgodnie z francuskim prawem... — Obudź się, Angelique! — huknął Gornt. Za wszelką cenę chciał ją wyrwać z okowów głupiej, niepotrzebnej złości. Gdy tylko wszedł do buduaru i zobaczył bladą, zagniewaną dziewczynę, ściskającą w drżącej dłoni arkusz papieru, zrozumiał, że otrzymała list, o

którym napomknął mu Hoag. Dziecka nie będzie, czas na realizację planu A. Nie posiadał się z radości, ale udając, że nic nie wie, zaczął się witać. Angelique spiorunowała go wzrokiem i podsunęła kartki listu. W gniewie była jeszcze piękniejsza. Dobry prognostyk na przyszłość, pomyślał z zadowoleniem, lecz teraz jej furię należało ukierunkować, złagodzić, jak jego własną. — Skye plecie trzy po trzy! Oprzytomnij! — Jestem przytomna! Nic nie plecie i nie myśl nawet przez chwi... — Przestań! Zacznij w końcu myśleć, na miłość boską! To ty ryzykujesz, nie on! — Zadawał sobie pytanie, co też mogło być w drugim liście, lecz wiedział, że to na zawsze pozostanie tajemnicą. Hoag dostał wyraźne polecenie, by spalić zaklejoną kopertę przed dostarczeniem właściwego pisma adresatce. Zrobił to? A może jednak przeczytał, choć przysiągł na wszystkie świętości, że postąpi zgodnie z rozkazem? Chciałbym znać prawdę, nawet jeśli teraz nie ma najmniejszego znaczenia. — Angelique, droga Angelique... — Rzucił list na stół, jakby parzył mu dłonie, choć w głębi duszy uważał go za wspaniały. Podniósł się, usiadł tuż przy niej i wziął ją za rękę. — Paryż, francuskie prawa i cała reszta są tylko środkiem dla Skye'a, by zdobyć sławę. Nawet gdyby wygrał, choć stawiam dziesięć tysięcy do jednego, te tak się nie stanie, Tess Struan nie zwróciłaby na to żadnej uwagi... Posłuchaj — dodał głośniej, gdy chciała mu przerwać. — Nie mamy zbyt wiele czasu, więc musisz odzyskać rozsądek. Nie zdołasz zaciągnąć pożyczki ani użebrać na opłacenie kosztów procesu i honorarium adwokata, a stracisz jedyną szansę na zwycięstwo. Skye ma zaledwie parę dolców. W jaki sposób zamierza dotrzeć do Hongkongu, nie mówiąc o Londynie czy Paryżu? Mrzonki. Nieśmiało cofnęła dłoń. Roześmiał się. — Jesteś jak skrzywdzone dziecko i kocham cię za to. — Na... — przerwała. — Naprawdę? — Naprawdę cię kocham czy naprawdę jesteś? — Jedno i drugie — odparła nie swoim głosem. — Jedno i drugie — mruknął. Znów chwycił ją za rękę i wyszczerzył zęby, gdy próbowała mu umknąć. Tym razem na to nie pozwolił.

Łagodnym, choć pewnym ruchem przyciągnął ją do siebie i złożył na jej ustach długi pocałunek. Próbowała walczyć, lecz zaraz zrezygnowała. Wspólnie dzielili urok chwili. Gornt odchylił głowę, po czym wykonał szybki unik, gdy ostre paznokcie Angelique błysnęły mu tuż przed twarzą. Przewidział ten atak. Prrrr... — zawołał, jak na zbyt ognistego rumaka, zadowolony, że słusznie ocenił jej temperament. — Spokojnie, Nelly! Mimo złości wybuchnęła śmiechem. Jesteś wcielonym diabłem. — To prawda, lecz potrafię być czułym mężem, pani. Uśmiech zgasł. Gniew zniknął. Angeuąue wstała, podeszła do okna i spojrzała na statki stojące w zatoce. Na pokładach okrętów wojennych trwała wytężona krzątanina. Gornt siedział i czekał, z nadzieją że dobrze ocenił sytuację. — Wspomniałeś o kompromisie, Edwardzie — odezwała się zrównoważonym tonem. — Jakim? — Najszybszym statkiem popłynę do Hongkongu — powiedział. — Spotkam się z nią i zażądam zmian, które za chwilę ustalimy. Sądzę, że mi się uda, zwłaszcza jeżeli chodzi o wysokość renty. Pięć tysięcy wystarczy? — Napisała, że żaden z tych upokarzających warunków nie zostanie zmieniony. — Ja je zmienię, przynajmniej niektóre. — Na przykład? — Pomówimy o tym dziś wieczór i jutro. Jestem pewien, że nie musisz się martwić rentą. — Mon Dieu, pieniądze to nie wszystko! I skąd ten pośpiech? Mamy czas do czternastego przyszłego miesiąca. — Chcę jako pierwszy zanieść jej wieści, by działać z zaskoczenia. Będę miał lepszą pozycję do przetargu. Dla ciebie — dodał. — I dla siebie. — Obróciła się w jego stronę. — I dla mnie — przytaknął. Wszystkie zmiany, oszustwa, zagrywki i rozdania, gdzie każde nieopatrzne słowo mogło oznaczać klęskę, przypominały mu grę w pokera, choć nigdy dotąd nie walczył o tak wysoką stawkę. Ona. Nierozerwalnie złączona z jego przyszłością.

Trzymała większość asów, choć nie zdawała sobie z tego sprawy. Fakt, że tak prędko, za jego namową, zgodziła się przyjąć warunki Tess, zacieśniał chwilowy sojusz z firmą Struanów; pięć tysięcy gwinei gwarantowało rozwój spółki Rothwell-Gornt. A złość Angelique mogła przypieczętować rychły koniec Tess. — Kocham cię i chcę, byś została moją żoną — powiedział. — Proszę. — Za wcześnie, bym mogła dać ci odpowiedź. — Nieprawda. Jesteś wolna i niezależna. — Ponieważ nigdy nie byłam mężatką? — warknęła. — Uspokój się, kotku, pomyśl rozsądnie! Jesteśmy dorośli. Mam pełne prawo wyznać ci miłość i prosić o rękę. Spuściła wzrok. Pragnęła... potrzebowała pomocy, sama nie dałaby rady walczyć z Tess. — Przepraszam... Tak. Wybacz... wszystko z powodu tego listu. Ale nie umiem teraz dać ci odpowiedzi! Naprawdę. — Nie. Wiem, że mnie kochasz, a o tej obietnicy możemy wiedzieć na razie tylko my dwoje, nie ma tu żadnych obcych uszu. Znasz moje uczucia i stanowimy zgraną parę — powiedział z przekonaniem. — Czeka nas wspaniała przyszłość z chwilą... — wskazał na list — z chwilą, gdy usuniemy tę przeszkodę. Mamy ze sobą wiele wspólnego, wspólny cel... i chcemy zniszczyć wspólnego wroga. —Nie kocham cię, Edwardzie. Owszem, lubię, nawet bardzo lubię i może z czasem, gdybym się postarała, zaczęłabym cię kochać. Zwłaszcza... zwłaszcza po ślubie. Nie, nie podchodź, pozwól mi skończyć. — Bezwiednie bawiła się perłową zapinką, kupioną niegdyś w wiosce. Gdy MacStruan przestanie honorować jej weksle, ów przedmiot będzie jej jedynym zabezpieczeniem, jeśli nie liczyć zaręczynowego pierścionka i sygnetu z nefrytu. A dziś po południu wróci Andre. Odpędziła troski i skupiła się na rozmowie. Ciekawe, że Edward jakby czytał w mych myślach. Naprawdę jesteśmy do siebie podobni. — Odpowiem ci później. Kiedy odpływa statek do Hongkongu? — Najlepszy i najszybszy jutro wieczorem. „Atlanta Belle" Coopera-Tillmana. Prosto do Hongkongu, potem do San Francisco — odparł bez wahania. Każdy kupiec znał na pamięć rozkład rejsów. — Dotrze do

Hongkongu trzy dni prędzej niż nasz kliper „Night Witch". — Chcesz popłynąć na „Atlanta Belle"? — Tak. — W takim razie pozwól, że rano porozmawiamy o dalszych planach postępowania z tą kobietą. To mi da czas do namysłu. Jeśli dojdziemy do porozumienia, jedź jak najprędzej... i wracaj. — Dobrze. A twoja odpowiedz na oświadczyny? — Dostaniesz ją po powrocie. — Muszę to wiedzieć przed wyjazdem. — Po co? — Dla przyjemności — odparł. — Spostrzegła znajomy, dziwny uśmiech i zadała sobie pytanie, co się za tym kryje. — Dlaczego? Naprawdę? — Ponieważ to dla mnie bardzo ważne. — Podniósł się z miejsca i podszedł do niej. — Jeśli zostaniesz moją żoną, świat stanie przed nami otworem. Pokochasz Szanghaj, największy port Azji, przy którym Hongkong wygląda jak balia z pomyjami. Będziesz ozdobą miasta i zaznamy długiego, szczęśliwego życia. Obiecuję. A teraz kolej na ciebie. — Obiecuję dać ci odpowiedź, gdy wrócisz. Musimy darzyć się zaufaniem — powiedziała, przypominając sobie, że coś podobnego pisała do Tess. — Gdy wrócisz. — Przykro mi, droga Angelique, musisz się zdecydować przed moim wyjazdem. — W przeciwnym razie nie będzie układów z Tess? Nie odpowiedział od razu. Będą. To nie ma z nią nic wspólnego. Chciałbym poślubić cię dziś lub jutro, choć wiem, że to niemożliwe. — Stanął bliżej, położył ręce na jej ramionach i pocałował w czubek nosa. — Jolie niademoiselle, proszę o decyzję. Do jutrzejszego wieczora? W tym czasie muszę wejść na pokład. Odpowiedź w imię Boga. Po południu wieść o śmierci Katsumaty i samobójstwie Meikin dotarła do „Domu Trzech Karpi". Raiko zemdlała. Gdy przyszła do siebie, wysłała służącą do Hiragi. Prosiła, by czym prędzej odnalazł Akimoto i Takedę.

Straszne nowiny. Zjawili się u niej niemal natychmiast. Bez wstydu zalewając się łzami i załamując ręce, opowiedziała o tym, jak Yoshi pojmał i zabił Katsumatę i jak zginęła Meikin. Nie wspomniała jedynie o zdradzie. — To już koniec... Skoro Yoshi odkrył, co łączyło Katsumatę i Meikin... wie też o mnie, o was, wszyscy wpadniemy w jego ręce... Kto zdradził? To tylko kwestia czasu... — Zadrżała ze zgrozy. — Musicie uciekać, nim przyjdą wymuszacze... uciekać... — Przestań! — syknął Hiraga, blady i w niczym nie przypominający obdartego kuchcika. Ubrany w zwykłe kimono, był gotów w każdej chwili rzucić się w stronę bezpiecznego schronienia w głębi tunelu. Akimoto i Takeda nie kryli przerażenia. Nie mogli uwierzyć, że Katsumata zginął jak tchórz. Niemożliwe, myślał Hiraga. Sensei nigdy nie dałby się wziąć żywcem! A Yoshi zezwolił Meikin... Okropna śmierć, choć z jej punktu widzenia w pełni na nią zasłużył. Baka, że pozwolił się schwytać! — Zostaw nas, Raiko. Wezwę cię później. — Tak, panie, dziękuję, ale... — Wyjdź! Wypełzła z pokoju, wdzięczna, że może ich opuścić. Znienawidziła wszystkich shishi, lecz miała dość rozsądku, by tego nie okazywać. — Yoshi okrył się hańbą, że pozwolił na coś takiego! — Takeda splunął z wściekłością. — Pomścimy Katsumatę! — Co zrobimy, kuzynie? — Akimoto z bólem w oczach spojrzał na Hiragę. — Stara ma rację, zaraz zaczną nas szukać. Spróbujemy umknąć dziś w nocy? — Baka! Jesteśmy okrążeni niczym szczury w kanale. — Hiraga dyszał udawanym gniewem, lecz w głębi serca czuł ogromną ulgę. Śmierć Katsumaty wykluczała atak na Yokohamę. Znów był panem własnego losu, — Nie wolno nam popełnić błędu. —Masz rację — wtrącił Takeda. — Tkwimy w pułapce. Mimo to będziemy się trzymać planu! Mamy bomby. Sonno-joi! — Nie. Na razie jesteśmy bezpieczni.

— Skoro Yoshi oddał Katsumatę tej Meikin, musiała sobie na to zasłużyć, ne? — powiedział Akimoto. — Zdradą? Raiko zrobi to samo. A może już wcześniej opowiedziała o wszystkim Yoshiemu? — Zabijmy ją i zaczynajmy. — Takeda zerwał się z miejsca. Siadaj — warknął Hiraga. — Raiko jest nam potrzebna. Udowodniła to już w przeszłości, ale trzeba pamiętać, że żadna mama-san nie może być godna pełnego zaufania. Siadaj, Takeda. Zastanów się trochę! Raiko nie zdradzi. To zwykła, pazerna na złoto streczycielka. Gdy jej pozwolisz, wystawi ci rachunek za kurtyzanę trzeciej klasy, choć spędzisz noc ze zwykłą ulicznicą nie wartą nawet miedzianej momme. Meikin oddała nam liczne usługi i dzięki niej zginął Utani. Sama padła ofiarą podstępu. Bakufu i Yoshi mają tysiące szpiegów. — Nie czuję się bezpieczny — zaoponował Akimoto. — Nie cierpię tego miejsca. Yoshiwara gai-jinów jest pełna obcej zarazy. Zgadzam się z Takeda. Atak, śmierć lub ucieczka. — Jeszcze nie. Daj mi pomyśleć. — Znałeś tę Meikin? — Takeda posępnie spojrzał na Hiragę. — Wiele lat temu... — chciał dodać: i Koiko, podać prawdziwą przyczynę zdrady, lecz po namyśle zrezygnował, wciąż podniecony relacją o śmierci Katsumaty. Sumomo została pomszczona. Koiko także. Teraz ich duchy wejdą do grona kami lub z woli bogów odrodzą się po upływie miesiąca. O ile istnieją bogowie... Czas zapomnieć: dziewczęta będą żyły wiecznie. Sensei błagający o łaskę? Ten sam człowiek, którego przez wszystkie minione lata otaczaliśmy uwielbieniem i słuchaliśmy niczym wyroczni? Oszust, pomyślał z niesmakiem. Nieważne, wkrótce wszyscy dowiedzą się o jego tchórzostwie, a pieśniarze i poeci opiszą tragedię Sumomo i Koiko, zemstę, jaką mu zgotowała mama-san, i śmierć, którą wybrała. Doprawdy odeszła z godnością! Hiraga zachichotał bezwiednie i zaczął naśladować wysoki głos onnagata — aktora wyspecjalizowanego w rolach kobiecych, gdyż tylko mężczyźni mieli wstęp na scenę. — „Kąpiel i świeża szata. Pozwolisz?" Przez całe pokolenia tłum będzie oblegał teatry lalkowe i kabuki, by usłyszeć te słowa!

— Bakal — fuknął Takeda. — Sensei zostanie pomszczony. Ocalimy honor. Dziś w nocy przystąpimy do ataku. Ty zajmiesz się okrętem, ja kościołem. Zabiję tylu gai-jinów, ilu zdołam, zanim sam zginę. Co na to powiesz, Akimoto? — Wstał i wyjrzał przez okno. Zapadał zmrok. Lekki powiew kołysał krzewami. — Spójrzcie! Znak od bogów! Wiatr zmienił kierunek, wieje z południa! Akimoto stanął tuż przy nim. — Rzeczywiście! Hiraga przez chwilę nie wiedział, co robić. Znak? — Nie będzie ataku. Nie dzisiaj. — Zaatakujemy! — Takeda obrócił się na pięcie i spojrzał na Akimoto. — Zgadzasz się? Sonno-joi! Akimoto zakołysał całym ciałem. Był pod wrażeniem gniewu i zdecydowania Takedy. — Pożar ułatwi nam ucieczkę... — O… owszem, mały pożar... — z irytacją odparł Hiraga. — Nie musimy palić całej Yokohamy! — Rozpaczliwie szukał innych możliwości, lecz wciąż był zdany na pomoc Tairy, jeśli chciał się wyrwać z uścisku Yoshiego. — Jutro lub pojutrze może... — Dziś — z naciskiem oznajmił Takeda. Nie panował nad złością. — Dziś w nocy! Tak każą bogowie! — O tej porze roku wiatr wieje przez kilka dni z tej samej strony. Trzeba nam więcej ludzi do podpalenia Osiedla. Ktoś musi wyruszyć po nich do Edo. Pójdziesz? — Jak? Sam mówiłeś, że wszędzie są wymuszacze. Jak? — Nie wiem. — Hiraga chwiejnie wstał z miejsca. — Czekaj, póki nie wrócę, wtedy zdecydujemy. Powiem Raiko, że znikniemy jutro. Rzecz jasna, zostaniemy, lecz nie powinna o tym wiedzieć. — Nie można jej ufać. — Powtarzam: nigdy jej nie ufałem. — Wyszedł jej poszukać. — Dobrze, Hiraga-sama, możecie zostać — tępo mruknęła Raiko. Po większej ilości brandy zdążyła już się pogodzić z losem. — Jest tu dziś Taira? — Nie, ma przyjść jutro. Dziś tylko Furansu-san. Na pewno.

— Poślij po Tairę. Możesz to chyba zrobić? — Tak. A gdy przyjdzie, co mu powiedzieć? — spytała od niechcenia, po czym podskoczyła jak dźgnięta nożem, gdy Hiraga rzucił przez zaciśnięte zęby: — Powiesz mu, że Fujiko zrezygnowała z kontraktu i że inny gai-jin złożył ci lepszą ofertę. — Lecz cena za Fujiko i tak jest wysoka! Taira nie głupi, porówna opłaty i pójdzie gdzie indziej! Już słyszałam, że odwiedzał inne domy. — Stracisz głowę, nie tylko klienta, jeśli nie posłuchasz mej rady, jak wybrnąć z kłopotów — odparł oschle. — A reszta twego dobrze odżywionego ciała posłuży jako karma dla ryb. —Wybrnąć? — Zamieniła się w słuch. — Coś wymyśliłeś, Hiraga-sama? Mam szansę? Znasz sposób? — Rób co mówię, a może zdołam cię uratować. Teraz poślij po Tairę. — Obrzucił ją chłodnym spojrzeniem i wrócił do pokoju. Takeda i Akimoto czekali na werandzie, patrząc na krzewy kołysane powiewem. — Przez dzień lub dwa będziemy bezpieczni. — I tak zginie. — Takeda wyszczerzył zęby. — Jak Yokohama. Martwa i wolna od wszelkiego robactwa. — Nie zaszkodzi, jeśli zaczekamy do jutra. — Bo co? — Takeda ponownie wpadł w złość. — Chcesz uciec? Zadać śmiertelny cios, ale pozostać żywy? Ocalić nas wszystkich? Zgadzam się, masz rację. Lecz do jutra zdołam opracować plan odwrotu. — Akimoto? — spytał Takeda po chwili. - Możemy zaczekać. Ucieczka... to dobry pomysł, ne? Cisza stawała się uciążliwa. — Zgoda. Do jutra. — Takeda wstał i poszedł do swego schronienia sąsiedniej herbaciarni. — Idź za nim, Akimoto — odezwał się Hiraga. — Spróbuj go ułagodzić. — On jest z Satsumy, kuzynie. Jak Katsumata. Hiraga spojrzał na krzewy, szarpane południowym wiatrem. — Idź za nim. Przemów mu do rozsądku.

. Tyrer nie posiadał się ze zdumienia. — Nie kontrakt, Raiko-san? — Bardzo mi przykro. Fujiko zmieniła zdanie i dostała lepszą ofertę, więc wybacz, panie, lecz jest nieugięta. — Proszę? — spytał, gdyż niewiele zrozumiał. Powtórzyła wszystko od początku i dodała: — Z tego względu prosiłam, by pan przyszedł. Niestety, dziś wieczór nie będzie spotkania. Ani dziś, ani w przyszłości. Tyrer miał wrażenie, że jego ciało zapada się w otchłań. Zaczął zadawać pytania uprzejmą i poprawną japońszczyzną, lecz Raiko potrząsnęła głową. — Przykro mi. — Skłoniła się na pożegnanie. — Dobranoc, Taira-sama. Phillip niczym pijany wytoczył się na werandę. Stuknęły zamykane shóji. Chwiejnym krokiem wszedł do ogrodu, zaklął, gdy stwierdził, że zapomniał butów. Wrócił, siadł na progu i zaczął je wkładać. Co się jej stało, do diabła? Trzy dni temu, gdy wrócił z Babcottem z Edo, nie było mowy o żadnych problemach. Zgodził się na warunki kontraktu, choć niepokoił go fakt, że opłatę należy wnieść w ciągu tygodnia. Poprzednią ratę przyjęto wśród uśmiechów oraz pokłonów, a w nocy Fujiko przeszła samą siebie. Była słodsza i czulsza niż zazwyczaj. Gdy Raiko przysłała służącą do domu, który dzielił z Babcottem, z lekkim rozbawieniem doszedł do wniosku, że chodzi tylko o podpisanie odpowiednich papierów. Wcześniej zostawił wiadomość, że w najbliższym czasie nie będzie mógł przyjść z wizytą do Yoshiwary — czekały go obowiązki w Kanagawie. A teraz to. Nic nie rozumiem — powiedział. Liście, niesione wiatrem, omiatały mu stopy. Bezradnym ruchem zacisnął poły płaszcza. Noc wydawała mu się ciemniejsza niż zwykle. Z ciężkim westchnieniem podniósł się z miejsca i poczłapał krętą ścieżyną, lecz po paru krokach stanął jak wryty na widok samuraja. — Chryste Wszechmogący, Nakama! — zawołał. Hiraga sięgnął po miecz i Tyrer polecił duszę Bogu. Ale złowrogie ostrze wysunęło się z pochwy tylko do połowy. Phillip tuż przy swej twarzy zobaczył błyszczące oczy Japończyka. — Nie... — przemówił zdławionym głosem, zaskoczony nagłym

spotkaniem. — Nie... jestem... uzbrojony. — Uniósł powoli ręce, klnąc w duchu własną głupotę. Omal nie zemdlał, gdy miecz z trzaskiem wrócił na miejsce. —Taira-sama nie krzywdzić. Myśrałem ty wróg. Ty przyjacier. — Hiraga uśmiechnął się i wyciągnął rękę. Tyrer odruchowo uścisnął mu dłoń. — Co tu robisz?! — wybuchnął. — Wszyscy myślą, że uciekłeś do Edo! O co chodzi z tym roninem? Musimy cię wydać, wiesz przecież, że pan Yoshi cię szuka! Pan Yoshi... — Nie tutaj! — szepnął ostrzegawczo Hiraga. Zamknął w żelaznym uścisku ramię Phillipa. — Chodź ze mną. Gestem nakazał milczenie, po czym powiódł go plątaniną ścieżek wijących się wśród żywopłotów w głąb innej alejki. Tyrer po chwili zupełnie stracił orientację. Nieoczekiwanie dotarli do pawilonu. Wiatr targał strzechą i pogwizdywał w szparach między krokwiami. Hiraga wskazał na werandę, zrzucił sandały, zaczekał, aż Tyrer zrobi to samo z butami, i pchnął go lekko w plecy. — Do środka proszę. Phillip, spocony ze strachu, spełnił polecenie. Nie było okazji do ucieczki. Zobaczył, że Hiraga spogląda za siebie, jakby sprawdzał, czy nie są śledzeni. Japończyk odsunął shóji. W przyćmionym blasku świecy ukazało się wnętrze jednoizbowej chaty, z przyległą maleńką łazienką. Płomień zamigotał na wietrze i przygasł. —Siadaj, proszę! Teraz mów znowu, are nieprędko. Głos cicho. — Hiraga spokojnie wyjął miecz zza pasa i położył obok siebie na macie. -I? Tyrer mówił z trudem, gdyż drżał na całym ciele i walczył z mdłościami. Powtórzył słowa Yoshiego, napomknął o Utanim i o tym, że uważano Hiragę za zbiega. — Mamy cię wydać Yoshiemu, strażnikom przy bramie... Kapitan Abe wrócił do Edo. Nakama... Jak mam właściwie do ciebie mówić: Nakama czy Hiraga? — Jak życzysz, Taira-sama. — Hiraga to twoje prawdziwe nazwisko? — Tak mnie nazwari. Ale Japończyk ma dużo nazwisko. Jedno jak rodzić, jedno kiedy siedem rat, jedno dorosły, a potem kiedy chce.

Jestem Nakama arbo Hiraga. Przyjacier. — Przyjaciel? — z goryczą spytał Tyrer, zapominając o strachu. — Nie powiedziałeś mi, że popełniłeś morderstwo. Zabiłeś Utaniego, prawda? — Tak — odparł Japończyk. — On zły człowiek. Bardzo. Yoshi drugi. Tu nie Igirisu, Taira-sama. Zły ludzie, bakufu, złodzieja władza od cesarz. Tyrani. Dokładnie, na ile pozwalał mu zasób słów, opisał działalność shishi i ich nierówną walkę o obalenie despotycznych rządów. Nie krył niczego. Wyjaśnił, owodem zamachu była nieobliczalna zachłanność Utaniego i ciągły wzrost podatków i że ród Toranaga, nie mówiąc o innych daimyo, posiadał najlepsze i najbardziej żyzne ziemie. Skorumpowane bakufu nie myślało o przymierających głodem lennikach. Chcemy dać Nippon z powrotem do cesarz. Rząd dobry dra wszyscy rudzie. Pojęcie „wszyscy ludzie" ograniczało się dla Hiragi tylko do samurajów, Tyrer zrozumiał to jako „wszyscy Japończycy". Zasypał go pytaniami, zafascynowany nagłą możliwością wejrzenia w głąb duszy Nipponu — w mentalność wyspiarzy. Doszedł nawet do wniosku, że shishi mają słuszność. Starczyło mu wspomnienie dziejów Anglii, odwiecznej walki ludu o zniesienie „boskich praw króla" i samowładzy, by stanął po stronie japońskich radykałów. Nim utworzono Parlament i ludzie zaczęli rządzić ludźmi, polało się wiele krwi, spadła głowa monarchy, stosowano tortury, byty powstania, zamieszki, masakry... A potem rozkwitła prawdziwa władza i Pax Britannica. Pamiętał także, ile zawdzięcza siedzącemu naprzeciw Japończykowi. Niestety, mimo wszystko nie ma dla ciebie żadnej nadziei — stwierdził smętnie. — Jak tylko cię zobaczą, zostaniesz schwytany, przez swoich lub naszych. Nie mogę temu zapobiec. Hiraga wziął głęboki oddech i wypalił: Jedna rzecz, tak. Może pomóc. Pomóc wejść na okręt Igirisu. Pomóc odpłynąć. — Hę? — Tyrer wlepił w niego zdumione spojrzenie. — Zwariowałeś! Proszę cicho, dużo wrogów tutaj — półgłosem odparł Hiraga, podniecony do głębi nowym, niewiarygodnym pomysłem, który spłynął na niego

niczym łaska Bogini Słońca. — Proszę słucha. Dużo razy mówimy o gaijin, że twój kraj najrepszy, Ne? Jadę tam z mój kuzyn. Uczymy najrepszy sposób, jak rządzić, jak robić Parrament. Uczymy twój sposób. Yoshi dobrze mówi: armia, okręty, are ja myśrę jeszcze dobrze banki, biznes i hander. Musimy uczyć twój sposób, ne? Twój sposób, Igirisu, ne? W zręczny sposób rozwijał pajęczynę, strach podsuwał mu nowe słowa i zręczne sformułowania. Być może był to jedyny sensowny pomysł pozwalający na wymknięcie się z rąk Yoshiego. Rok lub dwa spędzone wśród gai-jinów, właściwie ukierunkowana pomoc z ich strony — miałyby nieoszacowaną wartość dla sonnó-joi. Lepsze to niż nieuchronna śmierć, myślał z narastającym przekonaniem. Za rok lub dwa wrócimy ze znakomitą znajomością języka i z wiedzą o tajemnicach prodakszyn oraz stoku markett, o karabinach, działach, taktyce, strategii i metodach podboju innych krajów. Nawet Chiny staną przed nami otworem! Tu jest Kraina Bogów! Chiny powinny być nasze, nie gai-jinów. Przed odjazdem powiadomię wszystkich przywódców shishi z Choshu o moich zamiarach. Będziemy w stałym kontakcie, choćby listownym. — To proste, Taira-sama. Mówisz z kapitanem, my po cichu na pokład. Nikt nie wie. — Sir William nigdy się na to nie zgodzi. — Chyba nie trzeba on mówić. — Hiraga przysunął się bliżej. Stracił nieco pewności siebie i szukał dodatkowych argumentów. — Jak mówić, ja też przy tym, wtedy na pewno zgodzi, ne? Bardzo ważne dla Igirisu mieć japoński przyjacier. Ja dobry przyjacier. Jami-sama pomoże, jeśri poproszę. — Kto? — Jami, duży człowiek z brodą. Większy niż ty. Jami. — Jamie? Jamie McFay? — Tak, Jami Makfey. Tyrer popadł w zadumę. Pomysł Hiragi nie był tak nierealny, jak mogłoby się wydawać. Co więcej, na dłuższą metę dawał nieocenione korzyści. Anglia od dawna kształciła wybranych zagranicznych studentów, zwłaszcza tych pochodzących z lepszych rodzin. Niektórzy we własnym

kraju byli radykałami lub wręcz rewolucjonistami. Wystarczało spojrzeć na Indie. Hiraga miał spory zasób inteligencji i dużo znaczył, skoro ściągnął na siebie gniew Yoshiego. Sądź człowieka po jego wrogach, mawiał ojciec Phillipa. Ostatnia myśl wywołała u niego nagłą tęsknotę za domem. Był ciekaw, co porabiają rodzice i przyjaciele, żałował, że jeszcze dość długo nie będzie miał okazji wpaść do Londynu. Żadnych urlopów przez dwa lata. Z drugiej strony, nie posiadał się z dumy, iż może pełnić służbę dyplomatyczną i dorzucić niewielką cegiełkę do rozbudowy ogromnego gmachu Imperium Brytyjskiego. Hiraga miał rację. To powinno zadziałać. Lecz jak go przemycić za granicę? Jak przekonać sir Williama? Pozyskanie zgody Wilusia było tu najważniejsze. Im dłużej się zastanawiał, tym bardziej tracił nadzieję. Głupotą było sądzić, że sir William udzieli im aprobaty — chodziło przecież o domniemanego mordercę, zbiega, który na swe nieszczęście był tylko pionkiem w szczególnie ważnej rozgrywce z Yoshim. Żadne prośby, tłumaczenia ani wizje nieokreślonej przyszłości nie skłoniłyby sir Williama do zerwania negocjacji z Toranagą. — Spróbuję — powiedział w końcu. Starał się, by zabrzmiało to w miarę przekonująco, gdyż wciąż pamiętał, że jest więźniem Hiragi i widział miecz leżący w pobliżu. — Nie mogę niczego obiecać, ale spróbuję. Gdzie będziesz? Hiraga nie krył zadowolenia. Skoro Taira stanął po jego stronie, wódz gai-jinów na pewno okaże łaskę. — Zachowasz sekret? Jasne. - Przyśrij słowo do Raiko. Mogę spotykać się w wiosce rub tutaj. Ty wiesz gdzie, Taira-sama. Myśrę, szybko to repiej, na statek, ne? — Tak. Dam ci znać jutro. Może sam przyjdę. — Tyrer ostrożnie uniósł się z miejsca. — Idziesz Fujiko? — Hiraga promieniał radością. — Koniec spotkań z Fujiko - odparł Phillip, od razu posmutniały. — Co? Co znaczy, proszę?

Tyrer wyjaśnił, co zaszło, a Hiraga poczerwieniał. — Are miałeś umowę, Taira-sama. Ja sam mówiłem z Raiko, ne? — Tak, lecz zerwała kontrakt. Raiko twierdzi... — Phillip umilkł, wystraszony zachowaniem Japończyka. — Zaczekaj, proszę! — Hiraga wypadł na dwór. Tyrer wyjrzał przez okno. Zobaczył tylko gałęzie poruszane wiatrem i poczuł słony zapach morza. Uciekaj, póki możesz, mruknął w duchu, lecz nagle zachciało mu się sikać. Skorzystał z wiadra stojącego w łazience i od razu poczuł się lepiej. Był głodny. I spragniony. Rozejrzał się po pokoju. Żadnego dzbanka ani naczynia z wodą. Głód i pragnienie drążyły go niczym prośba Hiragi. Nie było sposobu, by je zaspokoić. Jeśli sir William nie okaże wyrozumiałości, Japończyk zginie, niczym dziecko zgubione w lesie. Nawet Jamie mu nie pomoże, zwłaszcza teraz, gdy odszedł od Struanów. Zresztą, dlaczego miałby pomagać? Tyrer ponownie zerknął w okno. Zwiewaj, póki masz okazję, pomyślał i ruszył do drzwi. Nagle posłyszał kroki. Czym prędzej wrócił na dawne miejsce. Shóji rozsunęły się z trzaskiem, popchnięta Raiko wpadła do pokoju i osunęła się na kolana. W drzwiach majaczyła groźnie sylwetka Hiragi. - Wybacz, Taira-sama — wyjąkała pośpiesznie Raiko przepraszającym tonem. — Wybacz, popełniłam straszną pomyłkę... — Słowa płynęły z jej ust nieprzerwanym strumieniem. Tyrer niewiele z tego rozumiał, choć bez trudu pojął ogólny sens wypowiedzi. — Dość — warknął stanowczo. — Daj kontrakt. Podpiszę. Drżącą dłonią wyjęła z rękawa rulon papieru. — Czekaj! — rozkazał Hiraga. — Najpierw ja! Z nisko schyloną głową wręczyła mu dokument. Hiraga przebiegł wzrokiem krótką treść pisma i burknął coś do siebie. — To jak mówimy, Taira-sama — przeszedł na angielski. — Możesz podpisać później. Ona — ze złością wskazał na Raiko — mówi robi błąd, mówi Fujiko błaga o zaszczyt spotkania z tobą teraz. Mówi bardzo przykro, że błąd. Jej błąd. Baka! — wrzasnął i dodał po japońsku: — Traktuj moich gości

z szacunkiem albo rozwalę tę herbaciarnię! Przygotuj Fujiko! Natychmiast! — Hdi, Hiraga-sama! — Ponownie wymruczała przeprosiny i wybiegła. Gdy oddaliła się na bezpieczną odległość, parsknęła śmiechem, zadowolona ze swego występu, z pomysłu Hiragi i z ostatecznego zawarcia umowy. Uradowany Tyrer wylewnie dziękował Japończykowi. Był zbyt szczęśliwy, by zadać sobie pytanie, jak Hiraga zdołał w tak krótkim czasie namówić Raiko do zmiany zdania. Nigdy nie zrozumiemy tych ludzi, pomyślał. — Jutro przyniosę podpisany kontrakt. — Nie śpieszy, niech pies-baba trochę czeka. — Uśmiechnął się Hiraga i wręczył mu rulon. — Teraz do Fujiko. Ikimasho. — Dorno arigato gozaimashita. — Tyrer złożył ceremonialny ukłon, jak nakazywał obyczaj wobec osoby zasługującej na wdzięczność. — Przyjacier pomaga przyjacier — z prostotą odparł Hiraga.

57 Tyrer obudził się późnym wieczorem. Z zadowoleniem przeciągnął ramiona i spojrzał na zegarek. Dziewiąta dwadzieścia. Doskonale, pomyślał. Leżał obok śpiącej Fujiko, w miękkiej puchowej czystej pościeli, ciepłej i pachnącej słodko niczym ciało dziewczyny. Z niesmakiem wspomniał własne łóżko — twardy słomiany materac i ciężkie wełniane koce, przesiąknięte wonią wilgoci. Skóra Fujiko połyskiwała złotem w blasku świecy, podobnie jak ściany maleńkiego, przytulnego pokoju. Wiatr, hulający na zewnątrz, kołysał dachem, cienkimi shoji i lampionami. Może jeszcze chwila drzemki i czas się zbierać. Nie bądź głupi. Nie musisz na noc wracać do domu. Papiery na spotkanie z Yoshim masz gotowe, a po południu dwukrotnie sprawdziłeś japońskie tłumaczenie Traktatu, które teraz bezpiecznie spoczywa zamknięte w sejfie Wilusia. Plan ataku na Satsumę czeka już tylko na podpis Ketterera. Wstanę o świcie, świeży i lśniący niczym nowa złota gwinea — zasłużyłem na wypoczynek po szoku, w jaki wprawił mnie

Hiraga, nie wspominając o Raiko. Uśmiechnął się. Szoku brzmiało niemal po japońsku. Westchnął ukontentowany. Porządny gość, ten Nakama... to znaczy Hiraga. Ziewnął i zamknął oczy. Przysunął się bliżej. Fujiko przez sen przygarnęła go do siebie. W innej części ogrodu Hinode czekała niecierpliwie na Poncina, który wedle słów Raiko mógł zjawić się w każdej chwili. Była wprost chora ze zdenerwowania. Raiko zaszyła się w swoich pokojach. Piła sake, potem sięgnęła po brandy, by utopić smutek w mocnych oparach alkoholu. Strach i pogarda wobec Hiragi, związane z nim nadzieje, wspomnienie przerażającej śmierci Meikin i podziw dla odwagi, z jaką dokonała zemsty, mieszały się w jej umyśle coraz bardziej po każdej wychylonej czarce. Po drugiej stronie ogrodu, w bezpiecznej kryjówce, Hiraga zasiadł w kla-znej pozycji lotosu i zaczął medytować. Chciał zwalczyć dokuczliwy ból głowy wywołany wieścią o Katsumacie oraz rozmową z Tyrerem. Czekał także na Akimoto, by zdecydować, co z Takedą. Tymczasem Akimoto siedział w sztok pijany w sąsiedniej „Herbaciarni pod Wiśnią". Rozwalony obok Takeda czknął głośno i sięgnął po piwo. Akimoto zdążył wychylić do końca kolejną sake, nim wypuścił flaszkę ze zdrętwiałych palców. Głowa opadła mu na pierś i zaczął chrapać. Takeda uśmiechnął się z zadowoleniem. Jedynie udawał, że pije. Gdy nabrał pewności, że kompan zasnął, wyśliznął się z pokoju i zamknął za sobą shóji. Noc była zimna, wiatr ostro wiał z południa. Owionął wychodzącego, dmuchnął w zmierzwione włosy. Takeda energicznie podrapał się w głowę i potoczył spojrzeniem po ogrodzie. Zobaczył dziewczynę z tacą, biegnącą z pawilonu w stronę głównego budynku. Gdzieś w dali chór pijackich głosów mieszał się z melodią brzdąkaną na samisenie. Warknął pies. Takeda zaczekał, aż służąca zniknęła za drzwiami, po czym włożył ciemną, grubo pikowane bluzę, zatknął miecze za pas, wzuł słomiane sandały i ruszył ścieżką wijącą się wśród zarośli. Kilkakroć zmieniał kierunek, aż dotarł do żywopłotu. Pochylił się, by wyjąć ukryte pod krzewami zawiniątko. Pięć bomb, przygotowanych przy pomocy Hiragi, zaopatrzonych w różnej długości lonty.

Każdy ładunek składał się dwóch ciasno związanych tub bambusowych, długich na jedną trzecią jarda i mocno zakorkowanych, z których jedna wypełniona została prochem dostarczonym przez Hiragę, a druga naftą. Najdłuższy lont płonął tyle co świeca — około dwóch godzin. Zrobiony został z bawełnianego sznura, nasączonego roztworem prochu i pozostawionego do wyschnięcia. Dwie bomby miały lonty o połowę krótsze. Ostatni rzut oka na niebo. Na chmury gonione wiatrem. Dobrze. Takeda zgarnął dwie bomby z długimi lontami i wtopił się w ciemność. Ukrytym przejściem wszedł do ogrodu „Domu Trzech Karpi", położonego po południowej stronic „Herbaciarni pod Wiśnią", i skierował się w stronę najbardziej oddalonego pawilonu, wzniesionego, jak wszystkie pozostałe, na palach o wysokości pół jarda. Wewnątrz płonęły lampy. Takeda wpełzł pod budynek i za pomocą krzesiwa zapalił lont. Szum wiatru głuszył wszelkie hałasy. Sznur zaskwierczał i zajął się ogniem. Na górze rozległ się cichy szmer kobiecych kroków. Shishi zamarł w bezruchu. Trzasnęły otwierane shóji. Po chwili zasunięto je z powrotem. Zeschłe liście skrywały lont przed przypadkowymi spojrzeniami. Takeda ponownie ruszył w drogę cień wśród cieni - i zaraz dał nura w zarośla na widok nadchodzącego ścieżką gai-jina. Obcy niczego nie zauważył; droga wolna. Kolejna bomba spoczęła pod głównym budynkiem. Teraz czas wrócić, ominąć służącą, zaczekać, aż przejdzie tłusta stara kucharka, dotrzeć do jamy pod żywopłotem, wyjąć ostatni ładunek z długim lontem i do roboty. Umieścił bombę pod własnym schronieniem. Słyszał chrapanie śpiącego Akimoto i skrzywił usta w złym uśmiechu. Spocony z podniecenia, ostatni raz wrócił do żywopłotu. Jak dotąd, wszystko szło zgodnie z planem Oriego. Hiraga był zarażony jadem gaijinów. Akimoto nie. Został więc tylko on i musiał działać samotnie. Z dwiema pozostałymi bombami minął ogród, płot, jeszcze jeden ogród, jeszcze jeden, aż znalazł się przy studni wiodącej do tunelu. Wszedł do otworu i zasunął pokrywę. Nie musiał się martwić, że trafi na Hiragę. Wreszcie bezpieczny, odetchnął z ulgą. Zapalił lampę. Obok posłania Hiragi leżało kilka drobiazgów. Pozostawione przez Katsumatę bomby w metalowej osłonie spoczywały ukryte pod kocem. Takeda dołożył do nich

dwie własne, rzucił torbę na ramię i pobiegł w głąb tunelu. Wkrótce stanął nad brzegiem wody. Zdjął ubranie i związał je w ciasny tłumok. Lodowata woda na chwilę zmroziła mu oddech w płucach. Gdy dotarł do przewężenia, był zanurzony po samą brodę. Strop zwisał mu tuż nad głową. Ledwie udało mu się nie zmoczyć lampy i bagażu. Po drugiej stronie pośpiesznie wciągnął kimono. Klął, gdyż jeszcze tak wiele zostało do zrobienia. Nieważne, czas zacząć. Po wypełnieniu zadania będzie miał dużo czasu na korzystanie z uroków życia. Ta myśl powodowała, że nie czuł zimna i zapominał o zmęczeniu. Żelazne pręty wystające ze ściany prowadziły do wyjścia ze studni, w dole otwierała się ciemna otchłań. Stanął, by zaczerpnąć oddechu. Teraz w górę. Omal się nie ześliznął, lecz zdążył poprawić uchwyt i zawisł bez ruchu, czekając, aż serce zacznie mu bić normalnym rytmem. Znów w górę. Ostrożnie odsunął pogruchotaną klapę i wyjrzał. Ziemia Niczyja była pusta. Z Miasta Pijaków dochodził gwar, okrzyki i rubaszne śpiewy. Psy warczały na kilku mężczyzn zataczających się w pobliskim zaułku. Miasto Pijaków leżało na południe od wioski, tuż za Yoshiwarą, a Osiedle dotykało brzegu dokładnie na linii północ—południe. Ori, Katsumata i w końcu Hiraga opracowali dokładny plan rozmieszczenia ładunków zapalających, tak żeby pożar niesiony wiatrem strawił wszystko na swej drodze. Takeda zostawił tobół w szuwarach, umieścił bombę z krótkim lontem na zapleczu nędznego sklepu kolonialnego, a drugą za szopą. W drodze powrotnej musiał czym prędzej zanurkować w stos odpadków. Z wioski wyłonił się oddział żołnierzy patrolujących okolicę. Ich trasa wiodła od Przedstawicielstwa Brytyjskiego w dół High Street, przez wioskę, Ziemię Niczyją, do Miasta Pijaków i z powrotem. Dwa razy w ciągu nocy. Gdy doszli do zaułka oddalonego o jakieś trzydzieści jardów od kryjówki Takedy, stanęli pod sklepem, by zapalić i chwilę odpocząć. Japończyk, rozpłaszczony na ziemi, zaklął pod nosem. Lont pierwszej bomby spłonął już w trzech czwartych długości. — Dobry wieczór, Hinode — powiedział Andre, wchodząc do pawilonu. Przepraszam za spóźnienie. Witaj, Furansu-san. Wcale się nie spóźniłeś.

Zawsze postępujesz prawidłowo. — Przesłała mu uśmiech. — Napijesz się sake? — Z chęcią. — Usiadł naprzeciw i obserwował jej ruchy. Wsunął nogi pod stolik, gdzie w zagłębieniu podłogi znajdowało się niewielkie palenisko, osłonięte kocami zwisającymi z blatu. Dziewczyna każdą czynność wykonywała z nieopisanym wdziękiem, jej włosy błyszczały niczym dżety przetykane ozdobnymi szpilkami, usta pokrywała subtelna czerwień. Przytrzymywała obszerne rękawy, by nie potrącić naczyń. Andre widział ją tak ubraną po raz pierwszy. Kimono o wspaniałym odcieniu jego ulubionej zieleni zdobiły wyszyte srebrną nicią żurawie — symbol długowieczności. Miejscami zalotnie wystawał rąbek jasnego podkimona. Poncin nie mógł oderwać od niej oczu. Z ukłonem wręczyła mu czarkę, po czym ku jego zdziwieniu napełniła drugą gorącym trunkiem. Sam pijał zimne sake, lecz rzadko zdarzało się, by Hinode dotrzymywała mu towarzystwa. Z uroczystym uśmiechem wzniosła toast: — A ta sante, cheri, je t'aime. — Wyraźnie akcentowała każde słowo, jak tego ją uczył. — A ta sante, cheri.je t'aime — odparł i poczuł dziwne ukłucie w sercu. Przecież na pewno tak nie myślała. Trącili się czarkami. Hinode wypiła, zakrztusiła się lekko, lecz prędko nalała drugą porcję i wyciągnęła dłoń w stronę Poncina. Znów wypili i znów sięgnęła po butelkę. — Mon Dieu, Hinode, zwolnij trochę — powiedział ze śmiechem. — Nie jesteś przyzwyczajona do sake. Zaraz się upijesz. Roześmiała się. W kuszących, pełnych ustach błysnęły śnieżnobiałe zęby. — Proszę, Furansu-san, dzisiejszy wieczór jest wyjątkowy. Pij i bądź szczęśliwy. Proszę. — Pociągnęła niewielki łyk, zerkając znad brzegu czarki. W jej oczach tańczył odbity blask świecy. Jak zawsze zdumiewała go ich głębia i budziły niepokój w sercu. Fascynowały. — Z jakiego powodu wyjątkowy? — Dziś jest Seijin-no-hi, Dzień Dorosłych, dla wszystkich, co ukończyli dwudziesty rok życia. Ty ukończyłeś, ne? — spytała wesoło, po czym wskazała na dużą świecę płonącą na stole. — Poświęciłam ją w twojej

intencji bogowi Ujigami z mej wioski. — Wyciągnęła palec w stronę drzwi, ozdobionych u góry bukietem z gałązek sosny i bambusa. — To kadamatsu, symbol stałości. — Z nieśmiałym uśmiechem wysączyła zawartość czarki. — Mam nadzieję, że ci się podoba. — Tak, oczywiście. Bardzo dziękuję — zapewnił żarliwie. Kilka tygodni temu dowiedział się o jej urodzinach i przyniósł zmrożonego szampana. Hinode zmarszczyła nos na widok bąbelków i choć zapewniała, że są wyborne, musiał ją mocno namawiać do picia. Sam opróżnił butelkę i potem, w trakcie miłosnych pieszczot, zachowywał się jak dzikus. Po pewnym czasie zauważył, że jego gwałtowność nie budzi protestów Hinode. Kochała się z równą pasją jak on i padła na koniec zupełnie wyczerpana. Jednak w dalszym ciągu nie wiedział, czy odczuwała zadowolenie — nie umiał się przebić przez otaczający ją mur tajemnicy ani przejść nad tym do porządku dziennego. Obiecał sobie, że kiedyś zgłębi ów sekret. Konieczna była cierpliwość, i tyle. Gdy pęknie twarda skorupa, ich miłość i jego nie zaspokojona pasja znajdą wreszcie prawdziwe ukojenie na resztę życia. Hinode była dla niego wszystkim. Reszta się nie liczyła. Po południu znów wdarł się do pokoju Angelique i poty błagał, prosił, zaklinał i groził, aż zamiast pieniędzy oddała mu broszkę. Raiko przyjęła bez wahania tę formę zapłaty. Głupia Angelique! Dlaczego zwleka? Powinna od razu przyjąć ofertę Tess tan, skorzystać z okazji, póki nie jest za późno. Tess okazała zadziwiającą hojność, większą niż oczekiwałem, wziąwszy pod uwagę słabą pozycję Angelique. Przecież brak testamentu na jej korzyść, a Malcolm nie dysponował żadnym majątkiem! Pięćset gwinei zaliczki w ciągu trzech tygodni! Toż to prawdziwy dar Niebios! Mogłaby wydać co najmniej czterysta, a pod zastaw przyszłego majątku załatwiłbym jej pożyczkę co najmniej tysiąca. Dwóch tysięcy w razie potrzeby! Skye to wariat. Kiedy z nią porozmawiam, na pewno zmieni zdanie i z wdzięcznością przyjmie każdą przedpłatę. Będę uratowany. Nie kryjąc radości popatrzył na Hinode. — Co? — Wachlowała się lekko, gdyż z wolna zaczęła odczuwać wpływ

wypitego alkoholu. Wsunęła między zęby koniec języka. — Jestem wolny, najdroższa, wkrótce spłacę ostatnią ratę i już na zawsze będziesz tylko moja — odparł po francusku.Przykro mi, nie rozumiem. Dziś szczęśliwy, a ty należysz do mnie — przeszedł na japoński. — Jesteś piękna, jesteś moja. Z wdzięcznością pochyliła głowę. — Jesteś przystojny i cieszę się, gdy mogę ofiarować ci szczęście. — Zawsze... — Nieprawda. Często ze złością wybiegał z pawilonu. Za każdym razem chodziło o to samo, o kilka słów prowadzących do pytań, docinków, próśb, żądań, błagań i wrzasków: — Nie gaś świecy! Jesteśmy kochankami i nie musimy leżeć w ciemnościach! Przyjaźń i zaufanie są równie ważne jak miłość, a ja chcę być z tobą na zawsze! Na zawsze! Kocham cię, nawet nie wiesz... nie umiem wyrazić jak bardzo... a ty... ty... jesteś głucha na moje prośby i siedzisz... Zawsze ta sama spokojna reakcja, głowa w niskim pokłonie przyciśnięta do maty, łzy lub nie, lecz cicha, stanowcza odpowiedź: — Pokornie proszę o wybaczenie, lecz sam się zgodziłeś. Przepraszam. Wychyliła kolejną porcję sake. Policzki miała mocno czerwone, z czarki, niesionej drżącą ręką, kapnęło kilka kropli. Z lekkim kaszlnięciem wciągnęła do płuc powietrze. — Przepraszam. — Napełniła czarkę Poncina, swoją również, wypiła. Nieco oszołomiona stała się jeszcze bardziej ponętna. — Dobre... Bardzo bardzo dobre, Furansu-san, ne? Smukłe palce, zakończone wypielęgnowanymi paznokciami, potrząsnęły buteleczką. Pusta. Hinode z gracją uniosła się z miejsca i szurając obszernym kimonem prześliznęła się w stronę kotła z gorącą wodą, by wyjąć następną. Zapas przeznaczony dla Poncina stał w chłodzie na zewnątrz, za oknem. Do pokoju wpadł powiew wiatru niosący niecodzienną woń — słaby, lecz wyczuwalny swąd palonego prochu. — Co to? — po francusku spytał Andre. — Słucham? — Hinode spojrzała na niego z zaskoczeniem. Zamknęła okno i swąd zniknął. — Nic. Myślałem... — Dziś wabiła go nieprzepartą siłą. —- Nic, usiądź

proszę. Tutaj. Posłusznie uklękła przy nim, niechcący trąciła go w ramię i parsknęła śmiechem. Rozdygotaną ręką rozlała sake do czarek. Andre pił z rosnącym rozbawieniem, rozgrzany trunkiem, choć nie tak mocno jak ona. Pod stołem poczuł dotyk jej nogi. Objął dziewczynę w talii, przycisnął do siebie i pocałował. Jej usta były wilgotne i miękkie, język niczym żywe stworzenie... Andre przesunął dłoń wyżej, lecz wówczas Hinode wyrwała mu się z uścisku i zaczęła chichotać. — Czekaj, czekaj... Nie tutaj. Ten wieczór... — Jak podniecona pensjonarka zerwała się z miejsca i pobiegła w stronę sypialni, by zgasić samotną lampę, gotowa w ciemnościach czekać na jego przybycie. Po paru krokach stanęła, dla utrzymania równowagi oparła się o futrynę i obróciła głowę. Oczy płonęły jej dziwnym blaskiem. — Furansu-san... — Wciąż patrząc na niego zaczęła nucić jakąś melodię. Wyjęła szpilki z kunsztownie ułożonej fryzury i czarna kaskada włosów spłynęła jej aż do pasa. Rozluźnione obi upadło na podłogę. Chichot. Teraz kimono... Andre siedział z zapartym tchem, jak urzeczony. Złociste podkimono zamigotało w blasku płomieni, cienki jedwab ni to odsłaniał, ni zakrywał jej kształty. Końcem języka przesunęła po wargach. Kokieteryjnie rozsupłała szarfę i rozchyliła poły szaty. Nie miała bielizny. Widział wąski pas jej ciała, od szyi po maleńkie stopy. I wciąż ten tajemniczy uśmiech, błyszczące oczy, namawiające do czekania, obiecujące, drażniące... Wiatr załomotał w shóji, lecz nie zwrócili na to uwagi. Serce Poncina waliło jak młot. Z najwyższym wysiłkiem zdołał usiedzieć na miejscu. Widział, jak pierś dziewczyny unosi się i opada przy każdym oddechu, jak drobne sutki naprężają jedwab. Westchnęła. Powoli, zmysłowym ruchem zdjęła ostatnią zasłonę i ukazała się w całej krasie. Czas stanął w miejscu. Andre wstrzymał oddech i w milczeniu podziwiał jej dar, tak nieoczekiwany i ofiarowany z niezwykłą łatwością. Nie mógł już dłużej znieść napięcia i zerwał się na równe nogi. Czule przygarnął kochankę do siebie, pocałował namiętnie, twardy, gdy ona zdawała się wtapiać w jegoramiona. Uniósł ją z ziemi, wniósł do sypialni, położył na futonie i zaczął się rozbierać. Potem klęknął, ekstatycznym spojrzeniem

chłonąc jej widok przy zapalonej świecy. — Je t'aime,je t'aime. — Patrz, Furansu-san — powiedziała z czarującym uśmiechem i przyłożyła palec do wewnętrznej strony uda. Andre przez chwilę nie rozumiał, o co chodzi. Potem zobaczył zaczerwienienie. Serce omal nie wyskoczyło mu z piersi i głośno przełknął ślinę. — Patrz — powtórzyła miękko Hinode, wciąż uśmiechnięta. W słabym ietle jej oczy stały się czarne jak węgiel. — Zaczęło się. — Nie... to nieprawda... — odparł zdławionym głosem. — To nic takiego. — To koniec. — Spojrzała na niego. — Daj mi nóż, proszę. Zwiesił głowę. Nic nie widział; źrenice zaszły mu mgłą smutku, wypełniającego każdy zakątek świata. Z ogromnym trudem potrząsnął głową, by odzyskać zdolność myślenia. Przetarł powieki. Nie potrafił usunąć z ust kwaśnego, chorobliwie piekącego smaku. — To nic takiego, wierz mi... nic takiego... — wychrypiał. W miarę jak się przyglądał, nabierał pewności, że plamka nie ma nic wspólnego z chorobą. —- Ślad po otarciu. — Co takiego? Wybacz, lecz musisz mówić po japońsku. — To... to nie choroba. Nie to. Tylko... tylko ciasno wiązana opaska. Niegroźne. — Wyciągnął dłoń, by ją okryć i zgasić świecę, lecz powstrzymała go delikatnie. — Wybacz, zaczęło się. Daj mi nóż. Proszę. Nóż tkwił tam gdzie zwykle. W pochwie u pasa. Wśród ubrań leżących pod ścianą. — Nie... Hinode... nie nóż. Nóż zły. Nie trzeba. Ta... plamka to nic takiego... Jak w sennym koszmarze zobaczył, że dziewczyna pokręciła głową. Powtórzyła swą prośbę, która tym razem zabrzmiała jak rozkaz. Dygotał na całym ciele, trząsł się, bełkotał długą nieskładną litanię po japońsku i po francusku, błagał, zaklinał i wyjaśniał, że nie ma najmniejszych powodów do obaw, choć zdawał sobie sprawę, że kłamie. Zaczęło się. Hinode wiedziała, co mówi. Zaczęło się, zaczęło...! Czuł ucisk w brzuchu. Powstrzymał się, by nie zwymiotować i wciąż jęczał.

Nie przerywała mu, gorzej, leżała cierpliwie, czekając, aż się uspokoi. Dopiero wówczas zamierzała powtórzyć swą prośbę. - Słuchaj, Hinode, nie nóż — mówił łamiącym się głosem. — Nie mogę. To... nic. Wkrótce zniknie. Spójrz na mnie, słyszysz?! — Desperacko przesunął dłonią po skórze. —- Nie ma. Nigdzie. Ta mała wkrótce zniknie. Nie nóż. Żyjemy. Nie strach. Szczęśliwi. Tak? Dostrzegł cień na jej twarzy. Ponownie dotknęła plamki i powiedziała słodkim, monotonnym głosem: — Zaczęło się. Wykrzywił usta w groteskowym uśmiechu i dalej próbował ją przekonać, lecz odpowiadała mu w ten sam sposób, cicho, łagodnie, co denerwowało go coraz bardziej, aż w końcu doprowadziło niemal do szału. — To nic nie znaczy! — warknął ochryple. — Rozumiesz? — Tak, rozumiem. Ale zaczęło się, ne? Popatrzył na nią z zaciętą twarzą, nie wytrzymał i wrzasnął: — Na rany Chrystusa, tak! Tak, tak! Hai! Zapadła cisza. — Dziękuję, Furansu-san — odezwała się Hinode. — Teraz, gdy zgadzasz się ze mną, proszę, dotrzymaj obietnicy i daj mi nóż. Andre spoglądał na nią przekrwionym wzrokiem, w kącikach ust pojawiły mu się drobiny piany, pot ściekał z czoła. Był bliski szaleństwa. Wreszcie wykrztusił słowa, które od początku kołatały mu w głowie: — Nie nóż. Kinjiru! Za-ka-za-ne! Nie mogę. Nie mogę. Ty zbyt cenna. Zakazane. Nie nóż. — Odmawiasz? — spytała miękko, bez żadnej emocji. — Hinode, słonko moje, księżycu, nie mogę. Nie. Nigdy, nigdy, nigdy. Zakazane. Zostaniesz. Proszę. Je t'aime. — Daj mi nóż. — Nie. Długie westchnienie. W końcu pochyliła głowę w nieco smutnym ukłonie, przyniosła dwa ręczniki, wilgotny i suchy, i klęknęła przy posłaniu. — Weź, panie. — Zgadzasz się? — Zerknął na nią z ukosa, mokry od potu. — Tak, wedle twej woli.

— Naprawdę? — Złapał ją za rękę; nie próbowała uciekać. — Jak sobie życzysz. Wedle twej woli — powtórzyła z przygnębieniem. — Nie prosisz nóż? Nigdy więcej? — Jak sobie życzysz. Już po wszystkim, Furansu-san. — Mówiła cicho, nie kryjąc twarzy. Niby wyglądała tak samo, a jednak inaczej, spowita cieniem smutku. — Przestań. Już po wszystkim. Przyrzekam, że więcej nie będę prosić. Przepraszam. Kamień spadł mu z serca. Z ulgą opadł na posłanie. — Hinode... je t'aime. Dziękuję, dziękuję — szeptał z trudem. — Nie bądź smutna. Nie smutna. Je t'aime, dziękuję. — Nie dziękuj. To twoja wola. — Proszę cię, nie bądź smutna, Hinode. Teraz już bardzo dobrze, obiecuję. Cudownie. Przyrzekam. — Tak. — Powoli skinęła głową. Nagle jej twarz ozdobił promienny uśmiech i zniknęły gdzieś wszelkie ślady powagi. — Dziękuję. Dość smutku. Czekała chwilę, a gdy się wytarł, zabrała ręczniki. Śledził jej każdy ruch, zadowolony ze zwycięstwa. Weszła na chwilę do drugiego pokoju, skąd przyniosła dwie buteleczki sake.— Czarki nam niepotrzebne — powiedziała wesoło. — Pijmy. Moja gorąca, twoja zimna. Jestem ci bardzo wdzięczna, że wykupiłeś mój kontrakt. A ta sante. — A ta sanie, je t'aime. — Ah, so ka! Je t'aime. — Opróżniła flaszkę, zakasłała, wybuchnęła śmieem i otarła z brody kilka kropel. — Dobre. Bardzo dobre. Chodź. — lotnie wsunęła się w pościel. — Chodź, Furansu-san, bo się przeziębisz. Alkohol smakował mu wyśmienicie i pomógł usunąć z ust gorycz śmierci. Wróciła namiętność. Andre niespiesznie otulił się kołdrą. -— Nie chcę już ciemno, dobrze? — Jak sobie życzysz. Nie zgaszę świecy. Tylko do spania, Ne? Z wdzięcznością złożył głowę na futonie. Czuł się jak nowo narodzony, pełen miłości, oddania, namiętności... Wyciągnął ręce w jej stronę. I — Och... Furansu-san, mogę wpierw nieco odpocząć? — spytała z niezwykłą czułością. — Jestem taka zmęczona po ostatnich przeżyciach... Tylko

chwilę, dobrze? Potem... potem, ne? Musiał wytężyć wszystkie siły, by zapanować nad nagłym rozczarowaniem, które nieomal przerodziło się we wściekłość. Po chwili, najmilszym tonem, jak mógł, odparł: Oczywiście. — Cofnął dłoń, położył się na plecach. — Dziękuję, Furansu-san — szepnęła sennie. — Sięgniesz do lampy? Zduś płomień, chciałabym trochę pospać. Króciutko... Spełnił jej prośbę i ponownie legł bez ruchu, choć pożądanie szarpało mu lędźwie. Gdy światło zgasło, Hinode pogrążyła się w rozmyślaniach. Było jej dobrze, tak dobrze, jak wówczas, gdy żył jej mąż i mieszkali wraz z synem w niewielkim domu w Edo. Chłopiec dorastał bezpiecznie u dziadków, przyjęty, chroniony i wychowywany na samuraja. Kłamliwy Furansu-san nie spełnił obietnicy i nie dał mi noża. Postąpił podle, lecz gai-jinom nie wolno ufać. Nieważne, co zrobi! i co planowała Raiko —ja dotrzymałam swej części umowy. Kłamali oboje przy spisywaniu kontraktu. Nieważne, nieważne... Byłam na to dobrze przygotowana. Uśmiechnęła się do siebie. Stara zielarka mówiła prawdę. Nie czułam niczego, a widmo śmierci krąży już w mym ciele i za parę chwil opuszczę ów Świat Płaczu. Bestia także. Sam zdecydował. Złamał przyrzeczenie, więc musiał ponieść karę. Już nigdy nie zhańbi innej kobiety. I umrze nie zaspokojony. Andre drgnął, zdziwiony jej cichym, niesamowitym śmiechem. — Co? — Nic. Później pośmiejemy się razem. Zapomnisz o ciemnościach, Furansu-san. Zapomnisz o mroku. Hiraga trzasnął pięścią w tatami, znudzony czekaniem na Akimoto. Wyszedł w wietrzną noc, w głąb ogrodowej ścieżki wiodącej do przejścia w żywopłocie. Dałej do pawilonu Takedy, ale za pierwszym razem przegapił właściwy zakręt. Stanął na werandzie. Z wnętrza dochodziło chrapanie. — Akimoto? Takeda? — zawołał cicho. Wolał nie otwierać shóji, gdyż każdy z nich, zaskoczony, działał bez zastanowienia.

Nie było odpowiedzi. Ktoś nadal chrapał. Hiraga bezgłośnie odsunął drzwi. Akimoto leżał na stole wśród rozrzuconych flaszek po sake i butelek po piwie. Takeda zniknął. Hiraga zaklął pod nosem i ze złością potrząsnął śpiącym. Młody samuraj z trudem otworzył ciężkie powieki i spojrzał półprzytomnie. — Co się dzieje? — wymruczał. Zamiast Hiragi widział jedynie zamazaną i rozkołysaną plamę. — Gdzie Takeda? Zbudź się! Baka! Gdzie Takeda? — Nie wiem... po prostu... wypiliśmy trochę... Hiraga przez chwilę stał jak wmurowany, świat zawirował mu przed oczami. Skoczył do ogrodu, popędził pod żywopłot, do jamy, gdzie swego czasu ukryli bomby. Niczym przez mgłę przypomniał sobie szczegóły planu i miejsca rozmieszczenia ładunków zapalających. Strach dodawał mu skrzydeł. Zajrzał pod pawilon Takedy, przez chwilę nic nie widział, potem dostrzegł wątły siwy obłok, więc wczołgał się między niskie, kamienne podpory, lecz lont był dobrze schowany, a wiatr rozwiewał pasemka dymu. Co tchu wrócił do pokoju i szarpnął śpiącego. — Wstawaj! Zbudź się! Akimoto na odczepnego machnął ręką. Hiraga raz i drugi otwartą dłonią uderzył go w twarz. Ból sprawił, że młodzieniec częściowo odzyskał świadomość. — Takeda zabrał bomby, chce spalić gospodę, jedna jest tuż pod nami... — Hiraga dźwignął krewniaka na nogi. Akimoto wybełkotał coś, zrobił dwa kroki i runął ze schodów na ścieżkę. Wiatr dął coraz mocniej. Nagle huknęło. Wybuch nie był zbyt mocny, akurat taki, by zwalić ich z nóg i wybić dziurę w podłodze. Grube deski i szum wichru stłumiły echo eksplozji, lecz płonąca nafta bryznęła po całym pomieszczeniu. Ogień strzelił w górę i na zewnątrz. — Idź do tunelu i czekaj! — wycharczał Hiraga. Akimoto był już całkiem przytomny, wystraszony wybuchem i bliskością śmierci. Chciał uciec, lecz wiatr cisnął w jego stronę kilka rozżarzonych odłamków. Ogarnięty paniką otrzepał ubranie, cofnął się i

spojrzał na pawilon — w samą porę, by ujrzeć piekło zniszczenia. Wyschnięte słomiane tatami, wyschnięte shóji z nasączonego olejem papieru, drewniana podłoga, belki, strzecha — wszystko stało w ogniu. Dach załamał się z trzaskiem, deszcz iskier niesiony wiatrem opadł na sąsiednią strzechę, wzniecając kolejny pożar. Ktoś uderzył na alarm; służba, klienci, kurtyzany, strażnicy przy bramie rzucili się do gaszenia. Hiraga biegł wąską ścieżką w stronę pawilonu najbardziej oddalonego na idnie. Był o kilkanaście kroków od niego, gdy nastąpiła eksplozja. Wybuch, choć nie tak silny jak uprzednio, cisnął go w krzaki, wprost na kamienną rzeźbę smoka. Hiraga jęknął z bólu. Ładunek zniszczył część belkowania i róg pawilonu, przez co dach opadł i chwiejnie zawisł nad ziemią. Ogień zaczął lizać ścianę. Hiraga dźwignął się z ziemi. Bez wahania wpadł na werandę i zgruchotał płonące shóji. Przez chwilę błądził w gęstym dymie, zasłaniał twarz dłońmi i wstrzymywał oddech, by nie wciągać do płuc rozpalonego powietrza. Zobaczył Tyrera leżącego pod ścianą, z trudem próbującego wstać na czworaki, osmalonego, otoczonego płomieniami, gdyż opryskane naftą shóji w jednej chwili zmieniło się w ścianę ognia. Żarłoczny żywioł gryzł już belki sufitu, resztki futonu i pościeli. Tlił się także brzeg porozrywanej yukaty, w którą ubrany był Tyrer. Hiraga skoczył, zdeptał płomień trawiący materiał i silnym szarpnięciem postawił Anglika na nogi. Rzucił okiem w stronę Fujiko. Wybuch rozerwał ją w pół. Nie miała włosów, częściowo już spopielona. Ślepnąc od dymu wyciągnął Tyrera na ścieżkę. W tej samej chwili runęła strzecha, upadli w zarośla, a płonące wiechcie strzeliły wysoko w górę i podsycane wiatrem poszybowały w stronę innych pawilonów, ogrodzeń i sąsiednich herbaciarni. Zewsząd dobiegały krzyki, płacz, nawoływania, tu i tam przebiegały grupy ratowników wyposażonych w wiadra. Niektórzy zakładali na twarze zawczasu przygotowane mokre maski, chroniące przed wdychaniem gryzącego dymu. Hiraga nie mógł uwierzyć, że jeszcze żyje. Kaszląc i plując, strącił z piersi rozpalony odłamek. Wciąż miał za pasem krótki miecz, lecz dłuższy stracił gdzieś w zamieszaniu. Tyrer na pozór nie odniósł większego

uszczerbku, choć trudno było coś wyrokować, gdyż wpółprzytomny dyszał ciężko i wymiotował. Stojący nad nim Hiraga próbował uspokoić oddech. Rozejrzał się w poszukiwaniu nowego zagrożenia. Pobliski dom stanął w płomieniach, potem następny, odcinając im drogę ucieczki. Katsumata miał rację. Przy południowym wietrze Yoshiwara była zgubiona. Wraz z nią całe Osiedle. Żołnierze patrolujący skraj Ziemi Niczyjej stanęli jak wryci, a wraz z nimi wszyscy trzeźwi mieszkańcy Miasta Pijaków — i popatrzyli ponad ogrodzeniem w stronę Yoshiwary. Dwa słupy dymu i płomieni wzbijały się w niebo, wiatr przyniósł echo odległych krzyków i bicia dzwonów. Trzecia fontanna ognia. Dym dotarł już do Osiedla. Przeleciało kilka rozżarzonych odłamków. — Chryste Wszechmogący — mruknął podoficer, wychodząc z cienia sklepu, by lepiej widzieć. — To mina? — Trudno wyczuć, sierżancie, może wybuchła bańka z naftą. Lepiej wracajmy, ten bardak sunie w naszą stronę i... Eksplodował ładunek umieszczony przez Takede na zapleczu sklepu. Wszyscy instynktownie przypadli do ziemi. Dym, trzask płomieni, krzyki z Miasta Pijaków i głośne wołanie o wodę. — Pożar! Gore! Prędzej, na miłość boską! Płonie skład nafty! Półnadzy ludzie wbiegali i wybiegali z pobliskich domów, by uratować co cenniejsze przedmioty. Przybytek pani Fortheringill pustoszał w szybkim tempie, dziewczyny i klienci przy akompaniamencie przekleństw wciągali ubrania. Dudniło coraz więcej dzwonów. Grabiono mieszkania. Przez Południową Bramę wbiegały karne oddziały samurajów, chronionych mokrymi maskami, zaopatrzonych w drabiny i wiadra. Kierowali się do Yoshiwary. Kilku zostało przy płonącym sklepie, reszta popędziła dalej. Ogień, niesiony podmuchami wiatru, przedostał się nad ulicą na dachy sąsiednich zabudowań. Wybuchał pożar za pożarem. Takeda, nadal ukryty na Ziemi Niczyjej, pilnie obserwował skonfundowanych żołnierzy. Cieszyło go powodzenie ataku; duża część Yoshiwary stała w płomieniach. Czas znikać. Pośpiesznie naciągnął maskę. Brudne, przemoczone ciemne kimono nadawało mu jeszcze bardziej

złowieszczy wygląd. W migocących przemianach nocy w dzień przekradł się w stronę studni. Znalazł plecak, zarzucił go na ramiona i pośpieszył nierówno wydeptaną ścieżką przez śmietnisko. Za sobą posłyszał jakieś krzyki. Przez chwilę myślał, że został odkryty, lecz jak się okazało, pękła ściana jednego z domów, a gorejące kawałki drewna posypały się na stłoczonych ludzi i na sąsiednie budynki. Strzelające w górę płomienie dawały lepszą widoczność. Takeda puścił się biegiem. Przed sobą miał wioskę i bezpieczne schronienie. — Hej, ty! Nie wiedział, co znaczą te słowa, lecz stanął na ostry dźwięk głosu. Zobaczył grupę angielskich żołnierzy, dowodzonych przez oficera, którzy właśnie wybiegli z wioski po dokonaniu krótkiej inspekcji. Zdumieni, zwolnili kroku; blokowali mu drogę ucieczki. , — To pewnie któryś z tych, co grabią dobytek! Albo podpalacz! Hej, stój! — Na Boga, ostrożnie, to samuraj i uzbrojony! — Osłaniajcie mnie, sierżancie! Ty! Ty tam, samuraj! Co tu robisz? Co niesiesz? Przerażony Takeda zobaczył, że oficer odpinając kaburę idzie w jego stronę. Żołnierze zdjęli z ramion karabiny, wokół huczały odgłosy piekła, zwodnicze i groźne cienie kołysały się w blasku ognia. Dał krok w tył i rzucił się do ucieczki. Natychmiast zaczęto go ścigać. Po drugiej stronie Ziemi Niczyjej nie udało się opanować pożaru sklepu. Wojacy niemrawo próbowali kierować gaszeniem i chronić okoliczne budynki oraz ulice. Płomienie rzucały wystarczająco wiele światła, by zbieg ominął wszelkie pułapki, jakimi najeżone było śmietnisko. Oddychał z coraz większym trudem, tobół obijał mu się o plecy. Z radością dojrzał pustą alejkę w pobliżu trawionego ogniem budynku. Rzucił się w tamtą stronę, z łatwością odsądzając się na sporą odległość od pościgu. — Stój, bo strzelam! — Te słowa nie miały żadnego znaczenia, choć wykrzyczano je groźnym tonem. Takeda pędził jak oszalały, daleko w przo-dzie. Alejka była tuż-tuż. Zapomniał, że blask, który pomagał mu wyszukiwać drogę, pomagał także żołnierzom. Ciemna sylwetka uciekającego mężczyzny wyraźnie się odcinała na tle łuny.

— Zatrzymajcie go, sierżancie! Ranić, nie zabijać! — Tak jest... Zaraz, na Boga Najwyższego, czy to nie ten łajdak, którego szuka sir William? Ten cholerny morderca Nakama? — Niech mnie szlag, racja, to on. Szybko, sierżancie, ognia! Ściągnijcie go na ziemię! Podoficer przyłożył broń do oka. Cel sunął środkiem alejki. Żołnierz pociągnął za cyngiel. — Mam go! — zawołał z radością i skoczył do przodu. — Dalej, chłopcy! Kula zwaliła Takedę w pół kroku. Przeszła przez plecak, przebiła płuco i czysto wyszła klatką piersiową. Przy odrobinie szczęścia mógł wyżyć. Niestety, nie wiedział o tym. Poczuł niezmierne zdziwienie, gdy nagle znalazł się na ziemi. Choć nic go nie zabolało, jedna ręka zwisała mu bezwładnie. Zawył z zaskoczenia, a huk szalejącego pożaru zagłuszył jego krzyki. Strach dodawał mu sił, więc stanął na kolanach i powlókł się w stronę odległego o kilka kroków zbawczego wylotu alejki. Owionął go żar bijący od ognia. Wkrótce usłyszał nawoływania nadbiegających żołnierzy. Koniec ucieczki. Działał odruchowo. Wsparł się na zdrowej ręce niczym na szczudle, dźwignął z ziemi i z głośnym okrzykiem skoczył w płomienie. Młody wojak, który właśnie zamierzał go dopaść, stanął jak wryły, po czym dał krok w tył, osłaniając twarz przed szalejącym żywiołem. Budynek mógł runąć w każdej chwili. — Sfajczył się! — zawołał żołnierz. Ogień zasyczał, wchłonął ofiarę, w powietrzu uniósł się mdlący swąd palonego mięsa. — Jeszcze chwila i miałbym łobuza, to na pewno ten gnojek, co go sir William... Nie zdążył powiedzieć nic więcej. Bomba ukryta w plecaku Takedy eksplodowała z głośnym łomotem, postrzępiony kawałek metalu rozorał gardło żołnierza. Pozostali, nie wyłączając oficera, popadali na ziemię niczym kręgle, łamiąc ręce i nogi. Jak echo ozwał się grzmot wybuchającej bańki z naftą, potem jeszcze jeden i jeszcze jeden... Zniszczenia przybrały rozmiar kataklizmu. Słup ognia strzelił w górę, rozsiewał wokół płonące odłamki, a bezlitosny rozpalony wicher niósł je dalej, wzniecając wciąż na nowo zagładę. W wiosce wybuchł pierwszy pożar.

Shoya, podobnie jak jego krewni i wszyscy wieśniacy, zaopatrzeni w maski i przygotowani do działań od pierwszego alarmu, spokojnie kontynuował swą pracę. Wszelkie kosztowności chowano w małych ceglanych skrytkach rozmieszczonych we wszystkich ogrodach. Zaczęły płonąć dachy domów stojących przy głównej ulicy. Nim minęła godzina od wybuchu pierwszej bomby, „Dom Trzech Karpi" przestał istnieć, a wraz z nim większa część Yoshiwary. Tylko ceglane kominy, kamienne fundamenty oraz pokryte cegłami i ziemią schrony przeciwpożarowe sterczały wśród zgliszcz i dymiących ruin. Tu i ówdzie walały się czarki lub flaszki po sake, osmalone metalowe kotły i inne przybory kuchenne. W ogrodach straszyły kikuty drzew i krzewów. Po okolicy snuły się grupy zrozpaczonych mieszkańców. Zakrawało na cud, że ogień oszczędził dwie lub trzy gospody, choć wkoło rozpościerała się płaska przestrzeń, pokryta jedynie popiołem. Pas zniszczeń ciągnął się aż do stawu i zwęglonego ogrodzenia. Po drugiej stronie wody leżała wioska. Płonęła. Dachy trzech domów Osiedla, położonych w pobliżu Miasta Pijaków, też stały w ogniu. Był wśród nich budynek redakcji „Guardiana", gdzie mieściło się nowe biuro McFaya. Nettlesmith, wraz z kilkoma pracownikami, podawał wiadra z wodą stojącemu na szczycie drabiny Jamiemu. Domu obok nikt nie gasił. Pozostali, wśród nich Chińczycy i Maureen, dzielnie wynosili na ulicę sterty papierów, matryce i wszystko, co miało jakąkolwiek wartość, nie bacząc na lecący z góry deszcz iskier i spadające dachówki. Wszyscy krztusili się dymem ciągnącym od Miasta Pijaków. Jamie z wolna przegrywał bitwę. Nagły podmuch skierował ogień w jego stronę. Zachwiał się, omal nie spadł z drabiny, po czym zrezygnowany ześliznął się na dół. — To beznadziejne — wydyszał. Twarz miał czarną od sadzy i popalone włosy. — Jamie, na miłość boską, pomóż mi wynieść prasę! — zawołał Nettlesmith i wpadł do budynku. Maureen chciała biec za nim, lecz McFay przytrzymał ją za rękę. — Nie, zostań tutaj! Uważaj na suknię! — wrzasnął, by przekrzyczeć

hałas, i skoczył za redaktorem. Płonące szczapy padały coraz gęściej. Maureen posłusznie przeszła na drugą stronę ulicy, gdzie mogła przynajmniej pomóc przy układaniu wyniesionego dobytku. Pożar ogamął już całą górną część domu. Jamie i Nettlesmith wyłonili się z dymu, taszcząc niewielką prasę drukarską. McFay pojął, że nie da się opanować żywiołu, więc wrócił, by zgarnąć jeszcze nieco tuszu, barwników, czcionek i papieru. Więcej nie dało się uratować, gdyż drewniana konstrukcja zaczęła się chylić i w każdej chwili groziła zawaleniem. Jamie zaklął siarczyście i stanął obok Nettlesmitha. Musieli się cofnąć, gdy spadły pierwsze krokwie. — Kurewsko udany pożar! — warknął McFay i ze złością kopnął pudło z czcionkami. Obrócił się, gdy Maureen ujęła go za rękę. Tak mi przykro, kochanie... — wyjąkała przez łzy. Chwycił ją w ramiona, przytulił i oświadczył dobitnie: — Nieważne. Liczy się tylko to, że jesteś bezpieczna. — Nie martw się, Jamie. Zaczekajmy do rana, gdy wszystko minie i będziemy mogli spokojnie pomyśleć. Może nie jest tak źle, jak sądzimy. Minęła ich grupa japońskich strażaków. Jamie na migi poprosił jednego o maskę. Mężczyzna mruknął coś w odpowiedzi, wręczył mu kilka wyciągniętych z rękawa kłębków materiału i pobiegł dalej. McFay zanurzył maski w kuble z wodą. — Weź, Maureen. — Drugą podał Nettlesmithowi, który mamrocząc pod nosem przekleństwa siedział na beczce. Dach zapadł się do wnętrza, zmieniając budynek w gorejące rumowisko. — Okropne — odezwał się Jamie. — Tak. Lecz jeszcze nie wszystko stracone. — Chudy starszy mężczyzna machnął dłonią w głąb ulicy. Północnej części Osiedla nie trawiły płomienie, budynki Struanów, Brocków i legacji stały nietknięte. — Przy odrobinie szczęścia unikną pożaru. — Wiatr nas wykończy. — To prawda. Bezpiecznie jest tylko nad brzegiem... Pojawiła się grupa strażaków uzbrojonych w topory. Był wśród nich Dmitri. Spojrzał na płonąca drukarnię. — Jezu, co za nieszczęście — krzyknął w biegu. — Spróbujemy

wyrąbać pas wolnej przestrzeni! — Idź im pomóc, Jamie — powiedziała Maureen. — Nic mi nie grozi. — Tu już zrobiłeś wszystko, co można — dodał Nettlesmith. — Będę na nią uważał. W razie czego schronimy się u Struanów. — Sięgnął po kartkę, z namysłem zwilżył językiem koniec kopiowego ołówka i zaczął pisać. Ostrza toporów wbiły się w suche drewno. W południowej dzielnicy szalał ogień, wiatr stawał się coraz gorętszy i przybierał na sile. Mężczyźni zdwoili wysiłki, lecz deszcz rozżarzonych odłamków zmusił ich, by się cofnęli. Po kolejnym dmuchnięciu wichru uciekli w bezpieczne miejsce. — Chryste, widział któryś takie fajerwerki? — bezradnie spytał Dmitri. Każdy z tych domów jest jak krzesiwo. Śmiertelna pułapka. Co teraz? — Co się tam dzieje? — krzyknął Jamie, wskazując na ogrodzenie. Wszyscy pobiegli za nim. Im bardziej zbliżali się do płotu zamykającego Yoshiwarę, tym mocniej dokuczał im żar, dym i płomienie. Niewiele mogli pomóc. W zasadzie nic. Ogień rozprzestrzeniał się zbyt szybko, ludzie biegali z kubłami we wszystkie strony, lecz w miejsce jednego ugaszonego pożaru wybuchało dziesięć następnych. Oszołomione kobiety szukały schronienia. Tylko niektóre z nich niosły skromne tobołki. Nieco dalej parę ocalałych herbaciarni buchnęło jasnym płomieniem, niczym ćmy zwabione światłem świecy, w jednej chwili żywe, w następnej już martwe. Cała Yoshiwara zniknęła pod grubą chmurą dymu. Mężczyźni błądzili wśród ocalałych dziewcząt w niespokojnym poszukiwaniu tej jednej, ukochanej. Dołączył do nich Jamie. Pilnie przypatrywał się każdej twarzy z nadzieją, że znajdzie Nemi. Nie zapomniał o niej ani na chwilę. Na pewno uciekła, myślał. Wkrótce jednak zaczął odczuwać narastający niepokój. Niewiele osób ocalało z pożaru. Nigdzie nie dostrzegał znajomej sylwetki. — Gomen nasai, Nemi-san, wakarimasu ka? — pytał wokoło, czy ktoś ją widział, lecz w odpowiedzi słyszał jedynie tępe burknięcia lub wciąż te same słowa wypowiadane z wymuszonym uśmiechem: — Iie, gomen nasai. — Niestety, nie... Z dymu wyłonił się Dmitri. Kasłał i dyszał ciężko. — Możemy się sporo nauczyć od tych samurajskich strażaków, choć i

oni nie dają sobie rady z tym gównem. Znalazłeś Nemi? — Nie. Właśnie cię chciałem zapytać... — Może jest z drugiej strony albo tam — wychrypiał Dmitri, z trudem łapiąc powietrze. Wskazał na łąkę, za którą był tor wyścigów konnych i gdzie w ciemnościach błyszczały ogniki kilku lamp naftowych. — Widziałem, że sporo osób ciągnęło w tę stronę. Inni poszli nad kanał. Słuchaj, wybiorę się w stronę Północnej Bramy, a ty zerknij na łąkę. Co mam powiedzieć Nemi, gdy ją znajdę? — Cieszę się, że jest cała i zdrowa, a spotkamy się jutro. Przykucnęli, kiedy ognisty podmuch przeleciał nad ich głowami i opadł na dach pobliskiej chaty. Dmitri gdzieś zniknął, a lekko otumaniony Jamie ruszył na dalsze poszukiwania. Minął go Heavenly Skye. — Jamie, słyszałem właśnie, że Phillip zginął wraz z całym „Domem Trzech Karpi"! — Boże, jesteś pewien? A co z... Lecz Skye już przepadł w mroku. Stojące na północy budynki przedstawicielstw nie były zagrożone. Podobnie zresztą filia Struanów, Brocków oraz okoliczne sklepy i składy, choć wiatr był silny i coraz gorętszy. Na ulicach kłębiły się tłumy, wszyscy przygotowywali ostatnią linię obrony, oddziały wojska i marynarzy schodziły z okrętów od pierwszego alarmu. Po High Street krążyli samurajowie z zewnętrznych koszar. Przynieśli drabiny, wiadra i maski. W niewielkich grupach, szybko i sprawnie, wyszukiwali każde nowe źródło ognia. Sir William, w płaszczu narzuconym na pidżamę, kierował ochroną legacji. Na brzegu stał Pallidar dowodzący oddziałem dragonów, podłączających do pomp długie płócienne węże. Spojrzał za siebie i zobaczył generała, oficera saperów oraz dodatkowy pluton żołnierzy. Stanęli przed sir Williamem. — Ruszam do wioski i Miasta Pijaków — wysapał generał. — Zamierzam zwalić kilka budynków, by zahamować postęp pożaru. Oczywiście za pańskim pozwoleniem. Mogę? — Tak, niech pan działa, to powinno dać jakieś efekty. Jeśli wicher nie zacznie słabnąć, jesteśmy zgubieni!

— Przypadkowo stałem na dziobie okrętu, gdy to się zaczęło. Trzy lub cztery pożary wybuchły mniej więcej w tym samym czasie, choć w różnych miejscach Yoshiwary. — Dobry Boże, podejrzewa pan podpalenie? — Nie mam pojęcia, sir Williamie. Bóg, diabeł czy jakiś cholerny fanatyk, trzeba przyznać, że wybrał dobry moment! — Skinął na saperów i pobiegł w dalszą drogę. Sir William dostrzegł admirała brnącego po plaży od strony miejsca, w którym lądowały szalupy pełne żołnierzy i marynarzy. — Łodzie gotowe do ewakuacji — oświadczył Ketterer. — Starczy miejsca dla wszystkich. Dla większego bezpieczeństwa wsiadających rozciągniemy szalupy wzdłuż całego nabrzeża. — Dobrze. To powinno wystarczyć. — Zupełna zmiana planów, co? — Obawiam się, że tak. Pożar wybuchł w najmniej odpowiednim momencie. — Szlag by trafił, ze złością pomyślał sir William. Wszystko się skomplikowało: jutrzejsze spotkanie z Yoshim, atak na Kagoshimę... i to właśnie wówczas, gdy Ketterer zgodził się wykonać moje rozkazy! Co mam, u diabła, robić? Zarządzić ewakuację? Wsadzić wszystkich na statki i z podwiniętym ogonem wracać do Hongkongu? Czy przenieść się do Kanagawy, z nadzieją że Japonce nie zrobią nam kolejnego piekła? Nie mogę. Z Kanagawy nie ma ucieczki, zatoka jest zbyt płytka dla okrętów. Zerknął na Ketterera. Twarda, ogorzała od morskich wichrów twarz starego żeglarza wyrażała najwyższe skupienie, małe oczy patrzyły gdzieś nad horyzontem. Już płynie do Hongkongu, z niesmakiem skonstatował sir William. Cholerne wiatrzysko! W dole ulicy MacStruan kazał oprzeć drabiny o ścianę budynku. Służba i urzędnicy obficie zlewali dach wodą. Nieco dalej, u Brocków, Gornt robił to samo wraz ze swymi pracownikami. — Chryste, patrzcie! — ktoś krzyknął. Morze ognia zakryło już całą wioskę i Miasto Pijaków. Szaleńczy, zionący żarem podmuch wiatru wionął w twarze gapiów. Nieomal palił skórę. — Mon Dieu! — mruknęła Angelique. Po pierwszym ostrzeżeniu

zarzuciła ciężki płaszcz na nocną koszulę, związała włosy wstążką i wyszła na ulicę. Gdy spostrzegła, że pożar nieuchronnie sunie w stronę Osiedla, pośpieszyła z powrotem do swego buduaru. Zaczęła pakować szczotki, grzebienie, pach-nidła i kremy oraz najlepsze dessous. Po chwili zastanowienia spokojnie otworzyła okno, krzyknęła do Ah Soh, by poczekała na ulicy, po czym zaczęła jej rzucać suknie i płaszcze. Ah Soh pociągnęła nosem i nie ruszyła się z miejsca. MacStruan, który był świadkiem całego zajścia, rzucił kilka soczystych przekleństw pod jej adresem i wskazał na pomost, gdzie paru urzędników strzegło skrzyń z papierami, towarami i bronią. Vargas i inni w pocie czoła donosili następne, lecz bilon, weksle oraz pewne dokumenty pozostały w biurze, w ogniotrwałej kasie pancernej. — Ah Soh, ty pozbawiona matki dziwko! — krzyczał MacStruan po kantońsku. — Zabierz rzeczy tai-tai na przystań, pilnuj ich i nie waż się uciekać, choćby całe piekło zwaliło ci się na głowę! Jeśli skrewisz, rozbiję ci pięty na miazgę! Usłuchała natychmiast. — Angelique! — zawołał ze śmiechem Albert. — Wszędzie rozstawiliśmy czujki! Zostań w cieple, dam ci znak w razie konieczności! — Dziękuję. — Widziała Gornta spoglądającego z sąsiedztwa w jej stronę. Pokiwał dłonią. Pomachała mu w odpowiedzi. Nie czuła strachu. Albert obiecał, że ostrzeże ją we właściwym czasie, a stojące w pobliżu łodzie dawały pewność bezpiecznej ucieczki. Nic jej nie martwiło. Już wcześniej zdecydowała, jak postąpi z Poncinem, mecenasem i Kobietą z Hongkongu. Wiedziała nawet, co odpowiedzieć Gorntowi. Podśpiewując którąś z melodii Mozarta, sięgnęła po szczotkę i siadła przed lustrem. Musi się przygotować do czekających ją spotkań. Zupełnie jak dawniej. Co ma na siebie włożyć, w czym będzie wyglądać najlepiej? Raiko, w towarzystwie krzepkiego służącego, przeszukiwała ruiny swej gospody. Mężczyzna dzierżył zapaloną lampę naftową i ostrożnie wybierał drogę, korzystając z rozrzuconych wokół kamieni i omijając miejsca przysypane gorejącym żużlem, ostrzegawczo połyskujące w mroku przy

każdym ruchu nagrzanego, gryzącego powietrza. Skóra Raiko pokryta była grubą warstwą sadzy, włosy ciężkie od pyłu i popiołu, kimono zwisało w strzępach. Mimo masek oboje sapali ciężko i pokasływali od czasu do czasu. — Idź bardziej w lewo — zachrypiała przez wysuszone gardło. Wskazała w głąb ogrodu, gdzie w miejscu dawnych pawilonów sterczały ze zgliszcz regularnie rozstawione kamienne filary. — Tak, pani. — Ruszyli w tamtą stronę. W poszumie wiatru z ledwością słyszeli odległe nawoływania, czasem krzyk bólu lub płacz, dzwony z płonącej wioski i Osiedla. Raiko już dawno pozbyła się strachu. Pożary wybuchały dość często. Wola bogów. Najważniejsze, że żyję, myślała. Jutro poznam prawdziwą przyczynę nieszczęścia. Są tacy, co twierdzą, że słyszeli eksplozję, lecz wicher płata różne figle ze słuchem i równie dobrze wszystko mogło się zacząć od przewróconego garnka z olejem, źle ustawionego na kuchni. „Dom Trzech Karpi" zniknął, inne gospody także, niemal wszystkie, ale jeszcze nie jestem zrujnowana. Z ciemności wyłoniło się kilka popłakujących dziewcząt — służących i kurtyzan. Niektóre nosiły ślady oparzeń. Rozpoznała je; były z „Zielonego Smoka", żadna nie należała do niej. - Dość jęków — rozkazała. — Idźcie do „Szesnastu Orchidei". Tam się zbieramy. Budynek nie ucierpiał zbyt mocno, są posłania dla wszystkich, jedzenie, picie i pomoc dla poszkodowanych. Gdzie Chio-san? — Tak nazywała się mama-san „Zielonego Smoka". — Nie wiemy — wyszlochała jedna z dziewcząt. — Byłam z klientem i ledwo zdążyłam zejść z nim do podziemnego schronu. — Dobrze. Idźcie dalej tą samą drogą i uważajcie. — W głosie Raiko zabrzmiał cień dumy. Dwa lata temu, gdy zaczynano budowę Yoshiwary i gildia zastanawiała się, która mama-san powinna otrzymać koncesję, zapłaciwszy uprzednio niemałą sumę urzędnikom bakufu, właśnie ona zgłosiła pomysł, by wyposażyć każdą gospodę w murowaną piwnicę w pobliżu głównego budynku, a dla większego bezpieczeństwa umieścić dodatkowo ceglane skrytki pod ziemią. Nie wszystkie właścicielki wyraziły zgodę na niepotrzebny wzrost wydatków. Ich sprawa. Zobaczymy, ile z nich będzie jutro rozpaczać i

bić się w piersi z żalu, że mnie nie posłuchały. Zdążyła już zajrzeć do swego sejfu. Schody wiodły w dół, do obitej żelazem zapadni. Wnętrze było nienaruszone. Wszystkie kosztowności, kontrakty, umowy, skrypty dłużne, odpisy pożyczek udzielonych Gyokoyamie i dokumenty bankowe, weksle oraz najlepsze kimona — jej i dziewcząt — leżały starannie zapakowane. Zawsze wymagała, by pościel i kimona, nie używane danego wieczoru, wracały do skrytki. Niektóre kurtyzany narzekały na ów dodatkowy obowiązek. Po dzisiejszej nocy nie będzie więcej utyskiwań, pomyślała. Z ulgą stwierdziła, że jej damy, służba i klienci w większości uniknęli śmierci. Brakowało Fujiko, Hinode, Teko, Francuza, Tairy, dwóch pomywaczy i dwóch pokojówek. Nie zaprzątała sobie tym głowy. Na pewno gdzieś się schowali. Któryś ze służących widział gai-jina, może dwóch, umykających bezpiecznie z płomieni. Namu Amida Butsu, modliła się w duchu, pozwól im wszystkim zachować zdrowie i pobłogosław mnie za mądrość, która kazała mi po wielekroć sprawdzać, czy moi ludzie są dobrze przygotowani na wypadek pożaru. Przed dwunastu laty dostała dobrą lekcję w czasie tragedii, jaka rozegrała się w Yoshiwarze w Edo. O mało co nie zginęła w płomieniach wraz z klientem, bogatym handlarzem ryżu z Gyokoyamy. Ocaliła mu skórę, budząc go z pijackiej drzemki i ciągnąc na zewnątrz, choć przy okazji sama ryzykowała życie. Gdy biegli przez ogród, niespodziewanie dostali się w krąg ognia. Raiko, niewiele myśląc, wyrwała zza obi sztylet, zagrzebała siebie i kupca w miękkiej ziemi i odczekała, aż płomienie przetoczą się nad nimi. Doznała wówczas rozległych poparzeń nóg i pośladków, co zakończyło jej karierę kurtyzany. Na szczęście klient zapamiętał jej odwagę i kiedy wyzdrowiał na tyle, że mógł chodzić, namówił zarząd Gyokoyamy do udzielenia pożyczki. Raiko dostała dość pieniędzy, aby otworzyć własną herbaciarnię, a kupiec zaczął odwiedzać jedną z jej podopiecznych. Interes prosperował znakomicie. W pożarze Edo zginęło ponad sto kurtyzan, szesnaście mama-san, nieokreślona liczba klientów i służby. W ciągu ostatnich kilku wieków ogień pochłonął tysiące ludzkich istnień. W Wielkim Pożarze Zwisających

Rękawów, który wybuchł parę lat po tym, jak mama-san Gyoko wybudowała pierwszą Yoshiwarę, żywioł ogamął całe Edo i pochłonął sto tysięcy ofiar. Dwa lata później miasto zostało odbudowane, po czym znów spłonęło, dźwignęło się z ruin i tak bez końca. Nasza Yoshiwara też stanie na nogi! — zarzekała się Raiko. I jeszcze bogatsza niż dotychczas. — „Szesnaście Orchidei" jest chyba z tej strony, ne? — dopytywał się sługa, niepewny drogi w smolistych kłębach dymu. Wokół nie było nic prócz zgliszcz, popiołów i paru patetycznie sterczących głazów. Żadnej ścieżki lub chaty, która mogłaby im ułatwić orientację. Nagły podmuch wiatru rozgarnął sadze i ich oczom ukazał się kamienny smok, pęknięty pod wpływem żaru. Raiko natychmiast rozpoznała to miejsce. Pawilon Hinode. — Musimy się cofnąć — zdecydowała, lecz w tej samej chwili coś przyciągnęło jej uwagę. Jakiś błysk. — Zaczekaj. Co to? — Gdzie, pani? Czekała. Wiatr podsycił niewygasłe szczątki. Znów błysk. Nieco z przodu, po prawej. — Tam! — Aaaa... tak. — Ostrożnie pomacał ziemię sczerniałą, pozbawioną liści gałęzią, dał krok w przód i poświecił lampą. Jeszcze krok... Pośpiesznie cofnął nogę przed wykwitającym snopem iskier. — Wracaj, przyjdziemy tu jutro! — Chwilę, pani. — Krzywiąc twarz od żaru, rozrzucił gałęzią popiół. Jęknął. Dwa zwęglone ciała leżały ramię w ramię, złączone dłońmi. Błysk, który zauważyła Raiko, przybrał kształt złotego sygnetu. — Pani! Osłupiała Raiko zastygła niczym posąg obok służącego. Furansu-san i Hinode. Na pewno oni, przebiegło jej przez głowę, Francuz zawsze nosił ów sygnet — kilka dni temu chciał mi nim nawet zapłacić. Z nagłym wzruszeniem spojrzała na splecione dłonie kochanków. Posłanie z rozżarzonych węgli wydało jej się niebiańskim łożem, pełnym cennych rubinów, błyszczącym, żywym, ginącym jedynie po to, by znów się odrodzić w szumie wiatru — kiedy tych dwoje po wieki będzie już razem.

Smutne, myślała z oczami pełnymi łez. Smutne, lecz piękne. Leżą spokojnie, bez ruchu, ręka w rękę. Na pewno zażyli truciznę, by wspólnie odejść z tego świata. Mądrze. Bardzo mądrze. Dla obojga. Otarła oczy i wymruczała: — Namu Amida Butsu. — Zabrzmiało to niczym błogosławieństwo. — Zostawmy ich dzisiaj w spokoju. Jutro zdecyduję, co robić. Odeszła. Wciąż przełykała łzy, lecz piękno sceny, którą obejrzała, łagodziło jej rozpacz. Pomału kroczyła za służącym na miejsce zbiórki. Nowa myśl wpadła jej do głowy. Skoro Furansu-san i Hinode zginęli, uciekającym gai-jinem musiał być Taira. To dobrze. Lepiej niż na odwrót. Straciłam istotne źródło wiadomości, lecz sądzę, że tak naprawdę zyskałam dużo więcej. Taira jest łagodniejszy i ma przed sobą ciekawą przyszłość u boku Fujiko. Przy odpowiednim traktowaniu może okazać się użyteczny... Niedługo już będę mogła z nim swobodnie rozmawiać. Jak na gai-jina, z każdym dniem mówi coraz płynniej. Załatwię mu kilka dodatkowych lekcji, by poznał zwroty związane z polityką, a nie tylko z miłością i Pływającym Światem, bo Fujiko uczy go z pewnością tylko tego, i to w dodatku z wiejskim akcentem. Na dłuższą metę podobna inwestycja przyniesie nieocenione korzyści... Stanęła w tej samej chwili, co służący. Spojrzeli na siebie, a potem, jak na komendę unieśli głowy. Wiatr ucichł.

58 Środa, 14 stycznia — Koniec z Yokohamą, Williamie — zmęczonym głosem powiedział generał o świcie. Siedzieli na koniach, na zboczu górującym nad Osiedlem. Obok, w pełnym rynsztunku bojowym, czekali jeźdźcy Pallidara. Generał miał brudną, posiniaczoną twarz, podarty mundur i spalony daszek przy poszarpanej czapce. — Pomyślałem, że będzie dobrze, gdy spojrzysz na to ze wzgórza. Wola boska. — Wiedziałem, że jest nie najlepiej, ale... — Sir William umilkł, słowa uwięzły mu w gardle. Był bardzo zmęczony. Żaden z nich nie spał tej nocy. Widział głębokie bruzdy na zatroskanych twarzach żołnierzy,

porozrywane i popalone mundury. Zwłaszcza u Pallidara. W pierwszych promieniach słońca ukazał się trakt Tókaido, widoczny aż po Hodogayę. Yoshiwara przestała istnieć, podobnie jak wioska, Miasto Pijaków i spora część Osiedla, nie wyłączając stajni. Nie było jeszcze oficjalnych raportów o stratach i liczbie ofiar, choć wciąż przybywało złych plotek. Nikt nie znał prawdziwej przyczyny pożaru. Oskarżano Japończyków o podpalenie, lecz jakich Japończyków i na czyj rozkaz — nie wiadomo. Tym bardziej że żadna ze stron konfliktu nie była zainteresowana zniszczeniem wioski i Yoshiwary. — Dasz rozkaz ewakuacji? Sir William miał mętlik w głowie od setek pytań i przewidywanych możliwości. — Najpierw inspekcja. Dzięki, Thomas. Pallidar pojedzie ze mną. — Skierował kuca w dół zbocza. Na chwilę zatrzymał się przy budynku przedstawicielstwa. — Jest coś nowego, Bertramie? — Nie, sir Williamie. Nie znamy liczby ani nazwisk ofiar. — Poślij po shoyę. Spytaj, ile osób zginęło w wiosce, i natychmiast przychodź z tym do mnie. — Nie umiem po japońsku, sir Williamie, a Phillip Tyrer gdzieś zniknął. Więc go znajdź, do cholery! — huknął sir William. Wreszcie zyskał okazję, by zrzucić z siebie choć część napięcia i niepokoju o Tyrera. Z zadowoleniem spojrzał na pobladłą twarz wymizerowanego młodzieńca. — I zacznij się uczyć języków! Jak nie, odeślę cię do Afryki, gdzie będziesz mógł cywilizować Murzynów! Za godzinę zbierz tutaj wszystkich głównych kupców... Nie, może nie tutaj, lepiej w klubie... Mamy szóstą dwadzieścia, wyznacz zebranie na wpół do dziesiątej. I na miłość boską, rusz w końcu tą cholerną mózgownicą! — Idiota, pomyślał. W nieco lepszym nastroju pokłusował dalej. Pod z wolna jaśniejącym niebem mieszkańcy Yokohamy zbierali cząstki swego dobytku i dotychczasowego życia. Sir William, eskortowany przez Pallidara, stanął na High Street, pozdrowił wszystkich i wysłuchał pytań. — Na początek pozwólcie mi się rozejrzeć — odparł. — Zwołałem mityng w klubie na dziewiątą trzydzieści, wówczas będę wiedział coś

więcej. W pobliżu Miasta Pijaków unosił się ostry swąd spalenizny. O drugiej w nocy, gdy ucichł wicher, pożar zaczął przygasać i przestał się rozprzestrzeniać. Tylko dzięki temu Osiedle uniknęło zagłady. Przedstawicielstwa pozostały nietknięte, podobnie jak kapitanat portu oraz filie i składy kupieckie: Struanów, Brocków, Cooper-Tillmana i innych. Ogołocono magazyn Lunkchurcha. Ogień zatrzymał się tuż u bram Świętej Trójcy i nie strawił kościoła — widomy cud, zesłany przez Niebiosa. W głębi ulicy, w kościele katolickim, wyleciała większość okien i spłonęła część dachu. Zwęglone, popękane belki sterczały z dymiącego otworu niczym popsute zęby. — Dzień dobry, gdzie ojciec Leo? — spytał sir William człowieka pracującego w ogrodzie. — W zakrystii, sir Williamie. Wszystkiego dobrego z nowym dniem i niech mi będzie wolno nadmienić, jak bardzo się cieszę, że widzę Waszą Łaskawość w dobrym zdrowiu. — Dziękuję. Przykro mi z powodu strat, jakie ponieśliście. O wpół do dziesiątej mamy zebranie w klubie, przekażcie to pozostałym. Zapraszam też ojca Leo. — Odjechał. W odróżnieniu od wioski i Yoshiwary, gdzie czysty popiół pokrywał ziemię niczym warstwa śniegu, w ruinach Osiedla i Miasta Pijaków widać było skłębione rumowiska cegieł, kamieni, poskręcanego żelastwa, maszyn, silników, narzędzi, strzelb, armat, kowadeł i innych przedmiotów, teraz zupełnie bezużytecznych. Jedyna pociecha w tym, że zniknęło także śmietnisko na Ziemi Niczyjej, pomyślał sir William. Krętą ścieżką podjechał do Południowej Bramy. Odwach spłonął. Na pustym przejściu postawiono prowizoryczną barierę, przy której kręciło się kilku samurajów. — Banda głupków — odezwał się Pallidar. — Po diabła im ta barykada? Sir William nie odpowiedział, zbyt zajęty myślami, co jeszcze zobaczy i w czym będzie mógł pomóc. Za kanałem i stawem widać było małe grupki wieśniaków. Niektórzy krążyli wzdłuż brzegu, inni po prostu siedzieli w kucki. Tam, gdzie kiedyś wznosiła się Yoshiwara, spory tłum kobiet, kucharzy i

służących tłoczył się wokół jedynego, częściowo ocalałego budynku, osłoniętego płóciennymi ekranami. Samurajowie tu i ówdzie gasili resztki ognia. Łagodny wietrzyk niósł głosy płaczu i zawodzenia. — Okropne — powiedział Pallidar. — Tak. — Sir William westchnął głośno, po czym zebrał siły; w końcu powinien przecież świecić przykładem i na Boga, pokażę wszystkim, jak postępuje minister pełnomocny Jej Brytyjskiej Mości delegowany do Japonii! — Tak, lecz spójrz tam, w imię Boga! — Rozbite wśród skał namioty nie ucierpiały od ognia. — Wszystkie nasze oddziały są bezpieczne, artyleria także, ekwipunek i amunicja nietknięte. Teraz patrz tam! Wskazał na okręty stojące w zatoce. Union Jack dumnie powiewał na wietrze, a w blasku świtu, z wolna przechodzącego w dzień, szalupy i kutry niezmordowanie krążyły po wodzie, zwożąc żołnierzy na brzeg lub zabierając rozbitków na pokład, do miejsc, gdzie mogli się najeść, napić i przespać. — Wszystko da się zastąpić, prócz ludzi. Zbierz swoich, zróbcie przegląd oddziału i koni. Do dziewiątej trzydzieści chcę wiedzieć, kto zginął. W drogę! — Tak jest. Stajnie były otwarte i większość zwierząt wybiegła na tor lub na wzgórze. Widziałem, jak dwóch stajennych prowadziło ogiera Siergiejewa. — Pallidar poweselał, ustąpiło przygnębienie. — Racja, sir Williamie, na Boga, święta racja. Jesteśmy w pełni bezpieczni, póki mamy armię i flotę. Wszystko gra. Dziękuję. — Odjechał galopem. Sir William oderwał wzrok od zatoki. Co robić? Co robić? Kuc nerwowo potrząsnął łbem i tupnął kopytem w ziemię, wyczuwając rozterkę jeźdźca. — Dzień dobry, sir Williamie. — Zza ruin budynku, który w tej chwili był tylko stertą poskręcanych kawałków żelaza, resztek mebli i zwęglonego drewna, wyłonił się poszarzały ze zmęczenia Jamie McFay. Miał podarte, miejscami popalone ubranie i zmierzwione włosy. — Ilu zginęło? Jakie są ostatnie wieści? — Jeszcze nic pewnego. Dobry Boże... to wszystko, co zostało z redakcji „Guardiana" i drukarni?

— Niestety. Ale proszę. — Jamie przytrzymał kuca za uzdę i wręczył sir Williamowi krzywo zadrukowany arkusz papieru z rozmazanym nagłówkiem: POŻAR YOKOHAMY. POGŁOSKI O PODPALENIU. BUDYNKI STRUANÓW I BROCKÓW NIETKNIĘTE, WOJSKO, FLOTA I STATKI HANDLOWE BEZPIECZNE. DONIESIENIA O DUŻEJ LICZBIE OFIAR W YOSHIWARZE I W WIOSCE. Niżej był krótki artykuł, obietnica, że popołudniowe wydanie przyniesie więcej szczegółów i przeprosiny za słabą jakość druku. — Tam jest Nettlesmith. Rozczochrany i brudny dziennikarz uwijał się przy ręcznej drukarni ustawionej pod naprędce skleconym zadaszeniem. Kilku chłopaków sortowało czcionki, wciąż usiłując coś jeszcze wygrzebać z popiołów. — Słyszałem, że ocaliłeś wielu wieśniaków, Jamie. Wyciągałeś ich z domów. McFay wciąż miał kłopoty z myśleniem. Jak przez mgłę przypomniał sobie, że nigdzie nie znalazł Nemi, lecz pocieszał się, iż brak wiadomości nie musi wcale oznaczać najgorszego. -— Niewiele pamiętam. Wszędzie panował chaos... Inni robili to samo lub prowadzili rannych do szpitala... — Głowa kołysała mu się na boki ze zmęczenia. — W nocy słyszałem, że Phillip zginął. To prawda? — Nie wiem. W Bogu nadzieja, że nie, choć i do mnie dotarły podobne pogłoski. — Sir William głęboko wciągnął powietrze. — Nie wierzę plotkom. Siergiejew ponoć miał zginąć w Yoshiwarze, podobnie jak Andre, a całkiem niedawno go widziałem. Znaczy, Siergiejewa. Zawsze powtarzam: lepiej poczekać. — Uniósł poszarpany na brzegach arkusz. — Mogę to zatrzymać? Dzięki. Zwołałem mityng na wpół do dziesiątej, podejmiemy decyzję, co dalej robić. Liczę na twoją opinię. — Nie bardzo jest o czym dyskutować. Padam ze zmęczenia. — Nieprawda, Jamie. Musimy porozmawiać. I tak mieliśmy kupę szczęścia. Armia i flota... — Spojrzał w bok i uchylił cylindra. — Dzień dobry, miss Maureen. Miała na sobie tę samą suknię, lecz zdążyła się umyć, odświeżyć i patrzyła na obu mężczyzn z krzepiącym uśmiechem. — Witam, sir Williamie. Cieszę się widząc pana w dobrej kondycji. Słyszałam, że budynek legacji ocalał. Dzień dobry, kochanie. — Jej

uśmiech nabrał szczególnego wyrazu. Objęła McFaya. Kosztowało ją sporo wysiłku, by go nie pocałować: wyglądał nadzwyczaj ponętnie w poszarpanym ubraniu i nie ogolony. Twarz miał nabrzmiałą smutkiem, ale to się da uleczyć gorącą zupą, solidną porcją whisky i paroma godzinami snu. Gdy szła w stronę zrujnowanej drukarni, wiele osób mówiło jej o odwadze, jaką okazał Jamie w ciągu nocy. Ona z kolei przez kilka godzin uspokajała panią Lunkchurch i panią Swann, ich mężów oraz inne osoby zgromadzone u Struanów. Rozdzielała „napój szatana" — jej matka nazywała tak każdy alkohol, ale tylko wtedy, gdy w pobliżu nie było ojca — doglądała poparzonych, a ciężej rannych odprowadzała do polowego szpitala, rozstawionego przez Hoaga i Babcotta w pobliżu dzielnic najmocniej dotkniętych nieszczęściem. — Dobrze wyglądasz, Jamie, tylko nieco zmęczony. — Nie więcej niż inni. Sir William pojął, że jego dalsza obecność w tym miejscu nie jest niezbędna i — choć czuł się nieco zazdrosny — zasalutował pejczem. — Zobaczymy się później. Jamie. Miss Maureen... Patrzyli, jak odjeżdżał. Bliskość Maureen i dotyk jej dłoni cieszyły McFaya. Nagle wezbrało w nim poczucie krzywdy i strach o przyszłość, chwycił dziewczynę w ramiona i ścisnął ją rozpaczliwie. Przytuliła się, szczęśliwa, że może mu pomóc. Czekała, krzepiła go własną siłą. Po pewnym czasie odzyskał swój zwykły humor, pewność siebie i wrodzony optymizm. — Bóg zapłać, trudno w to uwierzyć, lecz przywróciłaś mnie do życia... Dziękuję. — Przyszła mu na myśl Tess i pięć tysięcy, które wywalczyła Maureen. Potem usłyszał: „wkrótce zapomnisz o kłopotach" i nie potrafił ukryć nagłej radości. — Na Boga, Iskierko! — Uściskał ją znowu. — Masz rację. Grunt, że oboje żyjemy. Dzięki tobie nie musimy się martwić o jutro. — Nie przesadzaj, miły — odpowiedziała z uśmiechem. Wsparła czoło o jego czoło; nie chciała, by odszedł. — Nie mam z tym nic wspólnego. — Możesz dziękować jedynie Bogu, dodała w myślach. To dzięki Niemu każda kobieta posiada ów cenny dar, dostępny zresztą także

mężczyznom, lecz oni używają go tylko przy wyjątkowych okazjach. — Ot, życie. — Powiedziała „życie", nie „miłość", gdyż do końca nie była pewna, jak jest naprawdę. — Dałaś mi powód do dumy, maleńka. Zeszłej nocy zachowywałaś się bardzo dzielnie. — Uhm... chociaż nic nie zrobiłam. Chodź, czas na drzemkę. — Nie da rady. Muszę pomówić z shoyą. — Prześpisz się przed spotkaniem. Obudzę cię filiżanką dobrej herbaty. Możesz skorzystać z mojego łóżka. Albert oświadczył, że oddaje nam jeden z pokoi na tak długo, jak tylko zechcemy. Wszystkich już stamtąd wyrzuciłam. McFay uśmiechnął się mimo zmęczenia. — I co zamierzasz? — spytał. — Wezmę cię za rękę i opowiem bajkę na dobranoc. — Uścisnęła go lekko. — Chodź. Tyrer rozwarł powieki i pojął, że trafił do piekła. Bolały go wszystkie kości, oddech rozrywał płuca, piekły oczy i swędziała skóra. W gryzącej zadymionej ciemności zobaczył dwie pozbawione ciał głowy Japończyków, o ustach wykrzywionych w okrutnym uśmiechu. Zaraz wyciągną widły i znów zaczną mnie torturować, pomyślał. Jedna z twarzy zbliżała się w jego stronę. Z jękiem próbował uciec. Gdzieś w oddali usłyszał głos mówiący wpierw po japońsku, a potem po angielsku. — Obudź, Taira-sama, jesteś bezpieczny! — Nakama? — Mgła spowijająca jego umysł zniknęła. — Tak. Jesteś bezpieczny. Teraz spostrzegł światło bijące z lampy naftowej. Siedzieli w jakiejś jaskini, a Nakama patrzył na niego z uśmiechem. Ta druga twarz należała do Saito, kuzyna Nakamy... tego, który tak bardzo interesował się żeglugą. Zaraz... to nie Nakama, to morderca Hiraga! Phillip drgnął i uderzył plecami o ścianę tunelu. Pociemniało mu w oczach od przejmującego bólu głowy. Kasłał i kasłał, by pozbyć się wstrętnej śliny, przesiąkniętej smakiem dymu. Gdy już nic nie miał w ustach i przestał się miotać, poczuł, że ktoś przyciska mu do ust kubek. Chciwie wypił łyk lodowatej wody i chrząknął.

- Przepraszam — wymruczał. Hiraga ponownie owinął go kocem. — Dziękuję. Po paru minutach mógł już swobodnie oddychać, pustka w głowie z wolna zmieniała się w kalejdoskop migoczących obrazów, scen, zdarzeń... Płonące ściany, Hiraga wyciągający go z ognia, ucieczka, upadek, czyjaś pomocna dłoń, rozpadające się herbaciarnie, krzewy wybuchające prosto w twarz... Brak powietrza, mdłości, krzyki Hiragi: „Szybko, tędy... nie, tędy, w tył, tędy..." Pomylił drogę, znalazł, biegnie krętą ścieżką, kluczy wśród ścian ognia wyrastających z przodu, z tyłu, po bokach... Krzyk kobiet, dym, a potem studnia i pożar depczący im prawie po piętach. — W dół, w dół tam, szybko! Skok, huk płomieni i krąg światła w mroku. Saito, a potem jak błyskawica... Fujiko! — Gdzie Fujiko?! — zawył. — Szybko w dół, nie żyje w pawiron — zdyszany Hiraga usiłował przekrzyczeć jazgot pożaru. — Fujiko nie żyje, gdy znarazłem... szybko w dół, bo ty nie żyje! Dokładnie pamiętał ciąg zdarzeń. Uciekł ze studni, chciał wracać w płomienie, nie baczył na pewną śmierć, opętany myślą o dziewczynie. Nagle padł w piach z rozdzierającym bólem głowy. Próbował się dźwignąć, żar palił mu skórę, kątem oka zobaczył kant twardej jak skała dłoni mierzącej mu prosto w szyję... — Ty... Biegłem do niej, a ty mnie powstrzymałeś? — Tak. Nie można ratować. Fujiko nie żyje, przykro. Ona nie żyje i ty nie żyje, jeśri wracać. Więc cios i przyniosłem tutaj. Fujiko nie żyje w pawiron. — Hiraga mówił oschłym tonem, wciąż niezadowolony, że Tyrer przez swą głupotę ryzykował życie ich obu. Ledwo zdążył zarzucić nieprzytomnego Anglika na ramię i co sił w nogach dopaść schronienia. O mały włos byłby zginął w płomieniach. Nawet największy baka zdołałby pojąć, że nie znajdzie dziewczyny w gorejącym ogrodzie, wśród stojących w ogniu budynków! — pomyślał ze złością. Nawet gdyby nie zginęła w wybuchu, i tak poniosłaby śmierć już z piętnaście razy. — Jak nie uderzyć, ty nie żyje. Lepiej nie żyje?

— Nie. — Tyrer pogrążył się w smutku. — Wybacz. Znów zawdzięczam ci życie. — Otarł twarz, bezskutecznie próbując pozbyć się dręczących koszmarów. Fujiko nie żyje, Boże, Boże... — Nak... Przepraszam, Hiraga, gdzie jesteśmy? — W tuneru. Brisko „Trzy Karpie". Droga do wioski pod płotem i stawem. — Japończyk wskazał na studnię. — Już dzień teraz. Phillip zebrał siły, aby podnieść się z miejsca. Gdy stanął na nogi, poczuł się nieco lepiej. Światło w studni było przyćmione wszechobecnym dymem, lecz poznał, że świta. — Dozo: — Akimoto z uśmiechem wręczył mu przepaskę i zbędne kimono. — Dorno — odparł Tyrer, trochę zaszokowany wyglądem własnego ubrania. Miał poparzone nogi, szczęśliwie niegroźnie. Hiraga wspiął się po klamrach, by wyjrzeć na zewnątrz. Zaraz wrócił, wygnany żarem. — Niedobrze — oświadczył po wejściu do tunelu. — Za gorąco. Pro szę. — Podał Phillipowi kubek z wodą, co ten przyjął z dużą wdzięcznością. — Taira-sama, repiej idziemy tą drogą. — Wskazał w głąb kanału. —Ty dobrze? — Tak. Fujiko... na pewno nie żyła? Widziałeś? — Hai. — Co się stało? Zasnąłem, a potem... bomba? Pamiętam... że cisnęło mnie w drugi kąt pokoju. Z dala od... od Fujiko. Wydawało mi się, że coś wybuchło pod podłogą. Co to było? Dlaczego wszystko stanęło w ogniu? — Miałeś dużo szczęścia, Taira-sama — powiedział Akimoto, kładąc mu dłoń na ramieniu. — Byłbyś wśród martwych, gdyby nie Hiraga. Rozumiesz? — Hai, wakarimasu. — Phillip ceremonialnie skłonił się w stronę Hiragi i dodał także po japońsku: — Dziękuję, Hiraga-sama. Znów mam dług. Dziękuję za życie. — Nagle poczuł się słabo. — Przepraszam, najpierw odpoczywam chwilę. — Usiadł niezgrabnie. — Co stało? — Mówimy Igirisu. Draczego ogień? Zły człowiek ma ogień-bomba. Tu

pożar, wiatr niesie ogień do Yokohama i... — Osiedle spłonęło? — Tyrer oniemiał z przerażenia. — Nie wiem, Taira-sama. Nie było czas patrzeć, are Yoshiwara nie ma, wioska chyba także. Może Yokohama. Phillip dźwignął się na nogi i ruszył do studni. — Nie, nie w górę, tędy. — Hiraga zapalił jeszcze jedną lampę. — Idzie za mną, tak? — Po japońsku dodał do Akimoto: — Zostań tutaj. Odprowadzę go kawałek, zobaczę, co się dzieje, i wrócę. — Pociągnął Tyrera do tunelu. — Zły człowiek ma ogień-bomba. Chce krzywdzić gai-jin. Wiatr z południa robi mały ogień na duży ogień. Anglik od razu pojął, dlaczego wiatr jest tak niebezpieczny. — Mój Boże... Wszystko wyschnięte na wiór, spłonie jak wiecheć. Boże, a jeśli... — Stanął, niemal oszalały z rozpaczy. Po ścianach tunelu spływała woda. Zaczerpnął garść, by schłodzić rozpalone czoło. Pomogło. — Wybacz. Mów dalej. Zły człowiek? Jaki zły człowiek? — Zły człowiek — posępnie powtórzył Hiraga, miotany sprzecznymi uczuciami. Wściekał się na Takedę, że samowolnie pozbawił go bezpiecznego schronienia, a z drugiej strony cieszył go efekt wywołany zamachem. Przy południowym wietrze pożar Yoshiwary na pewno dotarł do wioski i do budowli gai-jinów. Po zagładzie Yokohamy obcy będą zmuszeni odejść, tak jak przewidział to Ori, a potem Katsumata. Sonnó-joi odniesie pierwsze ważkie zwycięstwo. Jakąś godzinę temu próbował wyjrzeć na zewnątrz, by zobaczyć, co się dzieje w Mieście Pijaków, lecz żar bijący z pogorzeliska przepędził go z powrotem. Ufał, że teraz cegły zdążyły ostygnąć i będzie mógł spokojnie ocenić rozmiar zniszczeń. Tyrer był jego jedyną nadzieją. Pod warunkiem że zdoła go przekonać. Powodzenie planu zależało wyłącznie od tego, czy Takedę schwytano czy udało mu się umknąć. Hiraga znał go na tyle, by podejrzewać, iż nie dał się wziąć żywcem. Mógł więc trzymać się własnej, częściowo prawdziwej wersji wydarzeń. — Zły człowiek chce zniszczyć wszyscy gai-jin, wygonić z Nippon. Człowiek z bakufu. Bakufu chce wygonić gai-jin, Yoshi chce wygonić gai-

jin. Płaci szpieg do wybuchnięcia pożaru, mówi, że shishi, ale naprawdę bakufu. — Znasz podpalacza? Hiraga potrząsnął głową. Człowiek z Satsuma, mówi mama-san. — Raiko-san? — Nie. Wakiko. Inna herbaciarnia. — Imię zmyślił na poczekaniu. Doszli do wody. — Repiej rozebrać. Bezpiecznie. Zrzucili kimona. Hiraga, wysoko dzierżąc lampę, ruszył pierwszy. Po drugiej stronie wodnej przeszkody Tyrer pośpiesznie zawiązał przepaskę i wciągnął ubranie. Hiraga wciąż mu tłumaczył, że bakufu niedobre, że rzucają podejrzenia na wszystkich, oskarżają roninów i shishi, choć sami planują co najgorsze. Anjo, Rada Starszych, a szczególnie Yoshi. Phillip wierzył w każde słowo. Znów Sanjiro i reszta diabłów z Satsumy. Dotarli do studni. Hiraga wskazał w górę. — Tak samo jak przedtem. Najpierw patrzę. — Oddał Tyrerowi lampę i zaczął się wspinać. Cegły wciąż były gorące. Widok na zewnątrz przyprawił go o gwałtowny zawrót głowy. W miejscu dawnego śmietniska na Ziemi Niczyjej ciągnęła się szeroka, otwarta równina: biegła od zatoki przez pustą przestrzeń, gdzie kiedyś wznosiło się Miasto Pijaków i wioska, aż po północny kraniec Osiedla. Domy gai-jinów nadal stały, lecz to nie miało żadnego znaczenia. Koniec z Yokohama. Wrócił na dół. ;— Co się stało, Hiraga-sama? — Idzie patrzeć. Ja zostaje. Idzie teraz, przyjacier. Hiraga nie może idzie, samuraj ciągre szukają, ne? Tyrer spojrzał w piwne oczy dziwnego wojownika, który nie wahał się ryzykować własne życie, by go ocalić. Dwa razy uratował mnie od niechybnej śmierci, pomyślał. Czegóż więcej może dokonać prawdziwy przyjaciel? — Bez ciebie byłbym już martwy. Zawdzięczam ci bardzo wiele. Zwykłe „dziękuję" nie starczy. Hiraga w milczeniu wzruszył ramionami. — Co teraz poczniesz? - Co znaczy?

— Jak się mam z tobą skontaktować w razie potrzeby? — Ja tutaj. Taira-sama pamięta, że Yoshi daje nagroda za moją głowa, ne? Proszę, nie mówi nikomu o tuner. Bakufu i Yoshi bardzo szukają. Jeżeri Taira-sama mówi, ja szybko nie żyje, nie ma gdzie uciekać. — Nie powiem nikomu. Jak ci przesłać wiadomość? — Jak słońce zajdzie, idzie tutaj i mówi na dół. Zawsze tu czekam, jak słońce zajdzie. Rozumiesz? — Tak. — Tyrer wyciągnął rękę. — Bez obaw. Nikomu nie zdradzę, gdzie jesteś, i spróbuję coś pomóc. Serdecznie uścisnęli sobie dłonie. — Phillip! Phillip, mój chłopcze, dzięki Bogu, że żyjesz! — Sir William promieniał radością i ulgą. Podbiegł do Tyrera i mocno potrząsnął go za ramiona. — Krążyły plotki, że pochłonęła cię Yoshiwara. Chodź, siadaj, biedaku. — Podsunął mu najlepszy fotel, blisko kominka. — Dobry Boże, wyglądasz okropnie! Co się stało? Na pewno chcesz się napić. Zaraz podadzą brandy! Tyrer opadł na fotel. Czuł się już nieco lepiej. Z początku z przerażeniem patrzył na ogrom zniszczeń i poparzonych, zabandażowanych ludzi, kręcących się po nadbrzeżu, lecz gdy dostrzegł nienaruszone poselstwa, budynki Struanów i Brocków, stojącą w zatoce flotę i namioty żołnierzy, obawa zaczęła ustępować. Nikt nie potrafił mu powiedzieć, kto zginął, więc czym prędzej przybiegł do legacji. — Fakt, pożar dopadł mnie w Yoshiwarze. Byłem... — pociągnął solidny łyk trunku — byłem ze swoją dziewczyną... Zginęła. — Smutek powrócił niczym przygniatająca fala. — Boże, straszne... W dodatku twój drugi przyjaciel, Nakama, Hiraga, czy jak mu tam, także nie żyje. — Panie ministrze? — Taaak... — odparł sir William siadając w fotelu. Mówił z wyraźnym zadowoleniem: — Identyfikacja nie budzi żadnych wątpliwości. Patrol przydybał go na Ziemi Niczyjej tuż po tym, jak wybuchł pierwszy pożar w Mieście Pijaków. Początkowo myślano, że to grabieżca, lecz po krótkim pościgu został rozpoznany i postrzelony. Ranny, wyobraź sobie, wstał z ziemi i skoczył do wnętrza płonącego budynku. Do

starego magazynu z naftą. Sierżant mówił, że kilka sekund później nastąpił straszliwy wybuch i cały sektor wytecial w powietrze. — Niemożliwe... Właśnie. Nikt z nas nie rzuciłby się w płomienie. Okropność. Prócz Nakamy zginęło w eksplozji dwóch dzielnych chłopców. Cholerny żółtek! Jeśli o mnie chodzi, uważam, że to on wywołał pożar. Wybuchające bańki z naftą rozsadziły cały budynek. — Staremu politykowi zrobiło się żal siedzącego z niepewną miną młodzieńca. — Szczerze ci współczuję, Phillipie, gdyż pamiętam, jak lubiłeś tego człowieka, lecz z drugiej strony nie możesz zapominać, że był mordercą i w dodatku wpakował nas w niezłe bagno z Yoshim. Mam rację? — Przez chwilę czekał na jakąś reakcję ze strony Tyrera, lecz ten siedział nieruchomo z ponurą miną. — Wybacz, widzę, że wciąż... wciąż myślisz o czymś innym. To musiało być straszne, prawda? Phillip nie wiedział, co robić. Powiedzieć prawdę, że Hiraga żyje? W Yoshiwarze? Tak... straszne. Tak... — Chciał wyjaśnić pomyłkę, lecz w ostatniej chwili opadły go wątpliwości. - Muszę ci wyznać, że mieliśmy niewiarygodne szczęście. Armia, flota i spora część Osiedla nienaruszone, choć nadal sprawdzamy resztę. Zeszłej nocy widziałeś kogoś z naszych w Yoshiwarze? — Nie, sir Williamie. Nikogo. Nie. — Czuł zamęt w głowię — Ani żywego ducha. Chodzi o to... — Szlag by trafił! Trudno wszystkich odszukać i ustalić wiarygodną listę ofiar. W Mieście Pijaków nic nie wiedzą, mówią tylko, że zginęło z pół tuzina włóczęgów, z których żaden nie miał nawet porządnego nazwiska. Jakiś Charlie, Tom czy George... Warto wspomnieć, że wszystkie młode damy od pani Fortheringill są całe i zdrowe. Udało nam się uniknąć najgorszego, choć strach myśleć, co by się mogło zdarzyć, gdyby wiatr dął nadal... Na szczęście ucichł i warto za to podziękować Bogu... o właśnie, widziałeś, że Święta Trójca jest cała? Rzecz jasna, straty sięgną setek tysięcy funtów. Łaska boska, że wymyślono ubezpieczenia, co? No, skończ drinka i prześpij się trochę. Jak spokojnie pomyślisz, na pewno zrozumiesz, że śmierć Nakamy jest nam bardzo na rękę. Staliśmy w obliczu poważnego kryzysu

dyplomatycznego. Idę odbyć dyskusję co do naszych najbliższych planów. Zdrzemnij się, póki nie wrócę... Ktoś zapukał do drzwi. — Przyszedł shoya, sir Williamie — oznajmił Bertram. — W samą porę, wpuść go. Phillipie, nim wyjdziesz, podejmij się tłumaczenia. Proszę, proszę do środka, panie shoya. Sołtys skłonił się z rezerwą. — Mój pan cię pozdrawia, shoya — powiedział Tyrer. Otępiały, błądził myślami gdzie indziej. Przede wszystkim chciał się położyć i w spokoju zastanowić nad sytuacją. — Powiedz, ile zginęło w ogniu? — Dziękuję za troskę, panie, lecz proszę się nie kłopotać naszymi problemami. — Shoya był mocno zdziwiony pytaniem, gdyż gai-jinów nie powinny interesować takie sprawy. Zastanawiał się, jaki kryje się w tym podstęp. — Mój pan mówi, chce wiedzieć, ile zginęło? — Bardzo mi przykro, lecz nie mam dokładnych wiadomości. Brak pięciu rybaków i dwóch rodzin — uprzejmie odpowiedział shoya, gdyż przywódca gai-jinów pytał wyraźnie „ile?", co znaczyło, że oczekiwał liczb. W rzeczywistości nie zginął ani jeden wieśniak, dziecko czy łódka, gdyż ostrzeżenie o pożarze nadeszło wystarczająco wcześnie. - Mój pan mówi, że przykro. Można pomóc wiosce? — Ach! Tak, tak, proszę podziękować Jego Hojności, rodzinom potrzebne nieco ryżu, pieniędzy... Każda pomoc, jedzenie lub... — nie dokończył. Niech myślą. Kolejna pułapka? — Mój pan mówi, że posyła jedzenie dla wioski. Proszę mówić, jak zaczął się ogień. Shoya uznał, że obaj cudzoziemcy muszą być niespełna rozumu, jeśli naprawdę spodziewają się odpowiedzi na to pytanie. Polityka była gorsza niż shishi i bakufu. Żałował zysków, które miały niechybnie odejść w przeszłość za dzień lub dwa wraz z ostatnim gai-jinem opuszczającym wybrzeża Japonii, lecz był spokojny o przyszłość. Wszystkie księgi, kwity, pieniądze udało mu się schować w bezpiecznym miejscu, a umowa z Makfeyem nabrała teraz jeszcze większego znaczenia. Moja stoku kompeni

nie zazna biedy. Cieszyło go, że shishi tak zręcznie zrzucili całą winę na bakufu. Sonno-joi. Będzie nam lepiej bez gai-jinów. Lepiej gdy jak przed laty wyniosą się na maleńką Deshimę w pobliżu Nagasaki. Otworzę tam filię przedsiębiorstwa i poczekam na ich powrót. Jeśli wrócą. — Przypuszczalnie zapalił się olej na kuchni — odparł z niskim ukłonem. — Tylko kucharze Yoshiwary pracują do późnej nocy, wioska kładzie się na spoczynek, więc nie wiem nic więcej. — Mój pan mówi: ten człowiek, Nakama lub Hiraga, shishi, którego szuka pan Yoshi, widziany przez żołnierzy. Chcieli łapać, lecz uciekł i zginął w ogniu. Znasz go? Shoya niemal dygotał od złych przeczuć, choć słyszał już wcześniej o domniemanej śmierci Hiragi. — Dopraszam się łaski — wychrypiał. — Znałem go tylko jako klienta. Nie miałem pojęcia, że to shishi. Nie żyje? Poniósł zasłużoną karę, morderca. Wspaniale! Sir William westchnął, znudzony ciągłym zadawaniem pytań. — Podziękuj mu, Phillipie, i niech idzie. Starzec z ulgą opuścił pokój. — Ty też jesteś wolny — oświadczył sir William. — W południe bądź gotów do drogi. — Panie ministrze? — Do Kanagawy, na spotkanie z Yoshim. Zapomniałeś? Tyrera zatkało ze zdumienia. — Na pewno się nie spodziewa... — jęknął słabo. Myśl o długaśnym tłumaczeniu wszystkich punktów Traktatu przyprawiała go o mdłości. — Na pewno! Dlatego właśnie pójdziemy — stwierdził rozpromieniony sir William. — To mu da sporo do myślenia. Jesteśmy Brytyjczykami, nie bandą anemicznych mięczaków. Ot, mieliśmy przejściowe kłopoty, to wszystko. — Nie przyjedzie po tym, co się stało. — Możliwe. Lecz wówczas on straci twarz, nie my. — Nie mogę, sir Williamie... nie mogę tłumaczyć. Jestem... kompletnie

wyczerpany. Nie dzisiaj. Przepraszam. — Obawiam się, że będziesz musiał. Uszy do góry i tak dalej. — Stary polityk uśmiechnął się niewesoło, oficjalnie. Nie tolerował sprzeciwów. — Nie mogę, sir Williamie. Przepraszam. Niech mnie zastąpi Andre. Lepiej zna język. — Musisz — powiedział sir William bez cienia humoru. — Andre Poncin nie żyje. — Niemożliwe... — Tyrer omal nie upadł. — Jak...? W Yoshiwarze — odparł sir William. — Dowiedziałem się tego chwilę przed twoim przyjściem i dlatego twój widok sprawił mi taką ulgę. — Nim skończył mówić, przypomniał sobie nagle o zapieczętowanej kopercie, którą Poncin zostawił swego czasu w sejfie poselstwa z poleceniem, by otworzono ją jedynie w przypadku jego śmierci. — Henri zidentyfikował zwłoki, choć prawdę mówiąc, niewiele mógł rozpoznać. Sygnet wciąż tkwił na palcu... hmm... hmmm... — chrząknął, gdyż na to wspomnienie zrobiło mu się niedobrze. — Biedak spłonął na popiół w swej garconiere. O ile pomnę, była kilkanaście jardów od twojej, w tej samej herbaciarni. Miałeś naprawdę niewiarygodne szczęście, Phillipie. Bądź gotów w południe. Wyszedł na ulicę i skierował się w stronę klubu. Zewsząd ciągnęły tłumy. Zerknął na budynek Struanów, potem Brocków i podziękował opatrzności, że oba ocalały. Dobry znak, zwłaszcza że jeden był filią Noble House, a drugi stracił złą sławę od czasu gdy Gornt zastąpił Norberta. Pokiwał dłonią do stojącej w oknie Angelique. Odpowiedziała mu uprzejmym skinieniem. Biedna... Ciekawe, czy Henri powiedział jej o Poncinie? Do klubu było dość daleko, lecz już dawał się słyszeć gwar rozmów, krzyki, przekleństwa i brzęk szklanek. Sir William westchnął ciężko i wrócił myślami do spraw gnębiących Osiedle. Gdy wszedł, zapadła głucha cisza. Klub był wypełniony po brzegi, część ludzi stała na zewnątrz, na schodach. Wśród ciasno stłoczonych przepoconych ciał utworzyło się wąskie przejście. Sir William zajął swe zwykłe miejsce w pobliżu baru i przywitał się z pozostałymi ministrami. Seratard, Erlicher, Siergiejew... ten ostatni z poparzoną, zabandażowaną twarzą i ręką na temblaku. Przybyli wszyscy, którzy coś znaczyli, choć nie

brakowało też zwykłej hołoty. Niektórzy w plastrach, niektórzy z połamanymi kośćmi, wszyscy mocno czerwoni po wypiciu paru kolejek. — Dzień dobry. Z ulgą mogę stwierdzić, że mieliśmy niesłychane szczęście... Przerwała mu kocia muzyka i krzyki: — Bzdety! Zostałem zrujnowany... — O czem on ględzi, na rany Chrystusa... — Dajta mu mówić! — Co on zmyśla, nie widział... — Na miłość boską, cisza! Odczekał chwilę, po czym odezwał się bardziej stanowczym tonem: — Naprawdę mieliśmy dużo szczęścia. Z oficjalnych raportów wynika, że zginął jedynie Andre Poncin... — Dał się słyszeć głośny pomruk współczucia. — Nie zanotowano innych ofiar wśród naszej społeczności. Pan Seratard zidentyfikował zwłoki, pogrzeb odbędzie się jutro. Straciliśmy także dwóch żołnierzy. Zostaną pochowani jutro. W Mieście Pijaków nie mogą doliczyć się kilku osób, lecz nie dotyczy to nikogo z naszych znajomych. Armia wyszła praktycznie bez szwanku, broń i zapasy amunicji są nietknięte, flota nadal w zatoce. Uważam, że wszyscy jesteśmy winni wdzięczność Bogu, że otoczył nas swą opieką. — Milczenie. — Pastor wyraził zgodę na dodatkowe nabożeństwo o zmierzchu. Proszę o jak najliczniejsze przybycie. Jakieś pytania? — Co z moją firmą? — zawołał Lunkchurch. — Spłonęła. — O ile pamiętam, wszyscy byliśmy ubezpieczeni od pożaru, panie Lunkchurch. — Gruchnął powszechny śmiech. — O co chodzi? Heavenly Skye, główny agent ubezpieczeniowy Yokohamy, odpowiedzialny za kontakty z Hongkongiem, dokąd spływały wszystkie polisy, powiedział: — Przykro mi, sir Williamie, umowa Barnaby'ego wygasła w zeszłym tygodniu. Aby oszczędzić, postanowił odnowić ją dopiero z początkiem przyszłego miesiąca. — Kolejny wybuch śmiechu i głośne docinki zagłuszyły resztę słów prawnika. — To doprawdy pech. Zamierzam jednak w oficjalnym piśmie, jakie dziś wieczór skieruję do gubernatora Hongkongu, uznać całe Osiedle za obszar klęski żywiołowej...

Rozległy się okrzyki aprobaty i nawoływania „Wiwat Willie!", ponieważ podobna deklaracja oznaczała szczególne potraktowanie roszczeń pogorzelców. — ...pod warunkiem że wasze skargi zostaną w pełni udokumentowane. Każdy rejestr strat musi być uwierzytelniony moim podpisem... Znów wrzawa, tym razem przepełniona wściekłością, gdyż wszyscy wiedzieli, że mówca był bardziej skrupulatny niż niektórzy urzędnicy z Hongkongu, a wśród zgromadzonych nie brakło takich, co zdążyli już uznać pożar za łaskę boską i remedium na wszelkie kłopoty. Gdy rumor przycichł, sir William dodał słodko: . — Nie przewiduję żadnych wyjątków. Im szybciej podania trafią na moje biurko, tym szybciej zostaną zweryfikowane, poświadczone i odesłane... —Część zebranych rzuciła się do drzwi, więc huknął gromkim głosem, nie spodziewanym u tak drobnego mężczyzny: — Nie skończyłem jeszcze, na Boga! Następna sprawa. Niektórzy z nas mylnie sądzą, że najlepszym wyjściem jest powszechna ewakuacja. Rząd Jej Królewskiej Mości nie zamierza porzucić Yokohamy. Koniec dyskusji. — Stanowczo uciszył protesty. — Proponuję, byśmy pospołu wzięli się do roboty, jak na Brytyjczyków przystało... — A co z cholernymi Jankesami? — ktoś krzyknął, dając kolejny powód do wesołości i wrzasków. — Im też pomożemy — odparł sir William. Odzyskał humor. — Jest ich zaledwie kilku, lecz wkrótce mogą przybyć następni. — Znów śmiechy. — Więc postępujcie jak dżentelmeni i przyłóżcie się do odbudowy. To bardzo ważne. Powinniśmy czym prędzej umocnić naszą pozycję, gdyż narastają niepokojące plotki o podpaleniu. — Prawda, moja musume mówiła to samo! — Dostałem raport, że domniemanym podpalaczem był samuraj Nakama, rebeliant poszukiwany przez bakufu. Pan Tyrer, ja i pan McFay, jak sądzę, uważaliśmy go dotąd za całkiem nieszkodliwego i chętnego do współpracy. — Tak było — odezwał się Jamie, który pod czułą opieką Maureen zdążył odzyskać dawny wigor. — W dalszym ciągu nie wierzę, że to on

spowodował pożar. — Może tak, może nie, istotne, że zginął w podejrzanych okolicznościach. Musimy wzmóc czujność, bo jeśli naprawdę było to podpalenie, o czym nie jestem do końca przekonany, mogą nastąpić kolejne akty przemocy. A jeśli to gniew Boga... cóż taka Jego wola... — Amen — odpowiedział chór głosów. Ludzie byli zadowoleni, że w ogóle uszli z życiem. — Bądźcie zatem ostrożni, lecz zachowujcie się całkiem normalnie i wracajcie do swoich zajęć. Dziękuję za uwagę. Dobrego dnia. — Co z Yoshiwarą i domem pani Fortheringill? Sir William zamrugał oczami. Dobry Boże, chyba się starzeję, pomyślał. W ogóle nie pomyślał o Yoshiwarze, choć dla wielu mężczyzn stanowiła główną atrakcję Japonii. — Pani Fortheringill z pewnością otrzyma uczciwe odszkodowanie. Jeśli zaś chodzi o pierwszą sprawę... Utworzymy specjalny fundusz i przez tydzień będziemy zbierać datki. Jako pierwszy wpłacę dwadzieścia gwinei. Wziąwszy pod uwagę, że... hmmm... wspomniany obszar był częścią naszego terytorium, rząd Jej Królewskiej Mości dołoży po jednym funcie za każdego wpłaconego funta. Zebrani zaczęli wiwatować i poklepywać się po plecach. Sir William pochylił się w stronę pozostałych ministrów i oświadczył, ku ich zdziwieniu, że on i Seratard nie zamierzają rezygnować z zaplanowanego spotkania z Yoshim. Zapowiedział także, że o wynikach negocjacji porozmawiają wieczorem, podczas prywatnej kolacji. Po wyjściu na ulicę wytarł spocone czoło. Zadowolony, skierował się w stronę domu. — Hej, patrzcie! — posłyszał za sobą. Obrócił się i zamarł ze zdumienia. Wraz ze sporą grupą osób z zazdrością obserwował fascynujące widowisko. Pustą przestrzeń w miejscu dawnej wioski wypełniał tłum zapracowanych mężczyzn, kobiet i dzieci, złączonych wspólnym celem niczym rój mrówek. Odbudowywali to, co zostało zniszczone. W dwóch domach, zwieńczonych dachami, wstawiano ostatnie shóji, kilka innych budynków było gotowych mniej więcej w połowie. Ze stosu zgromadzonego przy

Południowej Bramie znoszono świeże deski i papierowe ekrany. Szkoda, że naszych chłopaków nie cechuje podobna energia, pomyślał sir William. Po drugiej stronie stawu, za naprawionym mostem, Mostem do Raju, robota postępowała jeszcze szybciej. Prowizoryczna brama kołysała się lekko w powiewach wiatru. Mimo dość dużej odległości zobaczył znajomy napis, wymalowany chińskimi hieroglifami i przetłumaczony niżej po angielsku, równie ozdobnymi literami: „Żądza nie może czekać, domaga się zaspokojenia". Po południu, przy lekko rozkołysanym morzu i niebie zaciągniętym chmurami, kuter Struanów powrócił z Kanagawy do Yokohamy, wioząc uczestników spotkania z Yoshim. Na maszcie powiewał proporczyk ministra Brytanii. Sir William i Seratard drzemali w kabinie. Tyrer spał jak zabity. Bosman szarpnął za gwizdek, gdyż kilka łodzi blokowało mu miejsce przy pomoście, lecz w odpowiedzi usłyszał jedynie stek mocnych przekleństw i okrzyk: — Czekaj na swoją kolej, platfusie! Sir William otworzył oczy i zawołał: — Wysadź nas u Brocków! Bosman z niechęcią zauważył, że pan MacStruan mógłby być niezadowolony z takiego postępowania, lecz sir William huknął: — Rób, co ci mówię! Seratard podskoczył, wyrwany ze snu, a Tyrer zamruczał coś pod nosem i spał dalej. Francuz przeciągnął się ze stłumionym ziewnięciem. — Wyśmienity lunch, sir Williamie. Dobra ryba. — Nie zdając sobie sprawy, że mówi na głos, mruknął po francusku: — Co prawda byłaby lepsza z masłem czosnkowym i pietruszką, lecz czegóż wymagać od angielskiego kucharza? — To Chińczyk — łagodnie sprostował sir William. Przebieg „spotkania" był zgodny z przewidywaniami. Japończycy nie przyszli. Sir William odczekał pół godziny, po czym posłał po lokalnego rządcę. Za pośrednictwem Tyrera wyraził zaniepokojenie nieobecnością Yoshiego. — Jest chory? — Proszę wybaczyć, panie, lecz nie wiem, czy... Mój pan mówi: spytaj o zdrowie pana Yoshiego, mówi jesteśmy jak

umowa. Szybko jak możliwe proszę odpowiedź, kiedy następny spotkanie. Philips z premedytacja opuścił wszelkie uprzejmości.Rządca spłonął rumieńcem, skłonił się uniżenie ,ponownie przeprosił i odszedł mocno zdegustowany — że gai-jinowie wciąż siedzą w Japonii. Każdy cywilizowany człowiek, który stąd do Edo był świadkiem pożaru, miał pełne prawo przypuszczać, że garstka ocalałych mieszkańców Osiedla liże rany i w panice ładuje resztki dobytku na statki. Gdy orszak rządcy opuścił Kanagawę, sir William doszedł do wniosku, że pora na solidniejszy posiłek. Poprowadził Seratarda do murowanej piwniczki. — Musimy to uczcić, Henri. Czego się napijesz? Zeszłej nocy mieliśmy sporo szczęścia. Gdyby nie biedak Andre... — Tak. Smutne. Wola boska. — Seratard ze zmarszczonym czołem oglądał każdą nalepkę. — Ach! Montrachet, rocznik pięćdziesiąt jeden. Dwie butelki? — Co najmniej dwie. Dołączy do nas George. Możemy też spróbować margaux... polecam chateau pichon-loungville, rocznik czterdzieści osiem i chateau d'yquem do puddingu. — Znakomicie. Szkoda, że nie mamy sera. Yoshi na pewno nie przyjdzie? — Nawet gdyby się zjawił, odwołamy spotkanie. — W klubie wspomniałeś o kolacji. Masz coś szczególnego do powiedzenia? — Tak. — W piwnicy panował przyjemny chłód. Na półce obok kolekcji butelek stało parę kieliszków. Sir William zaczął otwierać szampana. — Powinniśmy udawać, że skutki pożaru są mniej groźne niż w rzeczywistości, podjąć bardziej zdecydowane kroki w sprawie Kagoshimy. — Teraz? — Seratard nie krył zaskoczenia. — Jesteśmy zupełnie odsłonięci, a ty chcesz odesłać flotę? To niebezpieczne. Kusisz licho. — I o to chodzi. Pomyślałem, że użyjemy wyłącznie okrętów brytyjskich, twój zaś flagowiec, Rosjanie i uzbrojone frachtowce pozostaną w zatoce. W desancie wezmą udział żołnierze piechoty morskiej; oddziały wojsk regularnych powinny nam zapewnić dostateczną ochronę. Wystarczy solidne ostrzelanie wybrzeży. — Wyciągnął korek i napełnił

kieliszki. — Dzięki temu Ketterer będzie miał ułatwione zadanie. Nigdy nie przepadał za dowodzeniem na lądzie. Teraz będzie mógł odprawiać egzorcyzmy z wysokości mostka kapitańskiego. Na zdrowie. Dźwięknęło szkło. Seratard starał się znaleźć jakieś ukryte znaczenie propozycji brytyjskiego ministra, coś, co mogłoby osłabić wpływy Francji. Nie znalazł niczego. Przeciwnie, plan doskonale pasował do jego koncepcji dalszych rozmów z Yoshim i dawał dowody na poparcie twierdzenia, że Anglicy są w gruncie rzeczy barbarzyńcami, a Francja, którą utożsamiał z własną osobą, budzi o wiele więcej zaufania ze względu na swą cierpliwość i dalekowzroczność. — Mistrzowskie posunięcie, Williamie. Enprincipe, masz moją zgodę, choć chciąłbym się poradzić naszego admirała. Czemu nie? Zrobimy tak... Lunch minął w przyjemnej atmosferze. O oznaczonej porze wrócili na leżących u szczytu schodów wiodących do przystani stał Gornt z jakimś urzędnikiem. — Mam nadzieję, że panu to nie przeszkadza — odezwał się sir William. — Objąłem na dziś dowodzenie kutrem. Pływa pod moją flagą, nie Struanów. — Cała przyjemność po mojej stronie, sir Williamie. Jak poszło? — Dureń się nawet nie pokazał. Pewnie myślał, że nie przyjdziemy. — Okrył się hańbą stąd do Timbuktu. — Właśnie. — Zgodnie z planem, pomyślał sir William, uśmiechając się w duchu. Wskazał na kufry. — Chyba pan nie wyjeżdża z powodu pożaru? — Nie, skądże. Chcę tylko na kilka dni wpaść do Hongkongu, by ściągnąć materiały budowlane dla siebie i dla innych. — Znakomity pomysł. Dobrej podróży i powrotu. — Sir William uchylił cylindra i odszedł, zabierając ze sobą Seratarda. Chory z wyczerpania Tyrer ledwie zauważył Gornta. — Wsadź bagaż na pokład, Pereira — odezwał się Edward. — Powiadom kapitana, że będę punktualnie. Och... witam, doktorze. Hoag pędził na przystań w towarzystwie paru kulisów, uginających się pod ciężarem kufrów i walizek.

— Doszły mnie słuchy, Edwardzie, że także zamierzasz wsiąść na „Atlanta Belle" — wydyszał z trudem. Miał mocno zaczerwienione oczy, a ręce i surdut brudne i poplamione krwią. — Mógłbym powierzyć twoim ludziom opiekę nad tymi tobołami? Mam jeszcze tuzin rąk i nóg do poskładania i kilkanaście oparzeń... Strasznie dziękuję. — Nie czekając na odpowiedź odwrócił się i odszedł. — Zabierz je razem z moimi, Pereira. — Gornt zmarszczył brwi, zastanawiając się nad powodem tego nagłego pośpiechu Hoaga. Bagaż spakowany, wszystko załatwione, by firma Brocków funkcjonowała należycie w czasie krótkiej nieobecności szefa. Pracownicy wiedzą, którym kupcom udzielić kredytu, a którym odmówić wsparcia; jutro lub pojutrze zjawią się ludzie z Chóshu, by omówić dostawę broni — kroi się niezły interes, zwłaszcza teraz, gdy zgodnie z przewidywaniami ludzie zaczną się wyprzedawać; grunty pójdą na pierwszy ogień... Zachichotał w duchu z własnego żartu. Przebąkiwano, że Yoshi zamierza odebrać Struanom koncesję na eksploatację złóż węgla i przekazać ją Seratardowi za pośrednictwem spółki kierowanej dotąd przez Poncina, lecz zdaje się, nie podjął jeszcze ostatecznej decyzji i czeka na inne oferty. Wekslarz Gornta otrzymał polecenie, by w tajemnicy złożyć stosowną propozycję. Pereira miał objąć zwierzchnictwo nad przedsiębiorstwem. Poprzedniego wieczora Gornt chciał przyjąć do pracy McFaya, dowiedziawszy się od Maureen, że biuro Szkota doszczętnie spłonęło, lecz Jamie uprzejmie odmówił. W dalszym ciągu zamierzał, działać na własną rękę. Nie szkodzi, myślał Edward. McFaya zostawię na deser. Sam do mnie przyjdzie, gdy spółka Rothwell-Gornt przejmie kontrolę nad wszystkim. Poklepał się po kieszeni. Miał ze sobą pieczęć Norberta i dwa antydatowane listy dla Tess. Pas ciążył mu od pobranych z kasy Brocków srebrnych meksów i złota na wydatki. Dobrze. Wszystko gotowe. Teraz do Angelique. — Witaj, Edwardzie — powiedziała z ciepłym uśmiechem. Po raz pierwszy przyjęła go w buduarze na piętrze. Ah Soh stała w pobliżu z butelką wina. Drzwi do sypialni były zamknięte, kotary na

oknach szczelnie zaciągnięte, choć do zmroku zostało jeszcze sporo czasu, lampy naftowe zapalone, a cały pokój przepełniony zmysłową kobiecością. Gornt poczuł narastające napięcie. Dziwiło go zachowanie Angelique. - Dla odmiany białe wino — odezwała się łagodnie. — La doucette. A może wolisz burbon? — Proszę o wino. Wygląda pani doprawdy wspaniale. — Ty także, przyjacielu. Siądź tu, przy kominku. — Miała na sobie nową, zgrabnie skrojoną niebiesko-czarną suknię z kwadratowym skromnym dekoltem. Dla kontrastu zarzuciła na ramiona różnobarwny jedwabny szal, co dawało oszałamiający efekt, prawdziwy powiew wiosny w chłodnym styczniu. — Ah Soh, wino — poleciła. — Czekaj na zewnątrz! — dodała, gdy służąca napełniła kieliszki. — Będę coś chciała, zawołam. Chinka poczłapała na korytarz i bezceremonialnie trzasnęła drzwiami. — Założę się, że zostanie, by podsłuchiwać — cicho odezwał się Gornt. Angelique wybuchnęła śmiechem. — Co? Nasze sekrety? Czyż może być mowa o tajemnicach między nami? Za szczęśliwą podróż, Edwardzie. — Pociągnęła łyk wina i odstawiła kieliszek. — Jesteś już spakowany? — Tak, tak. Całkowicie. Wyglądasz cudownie, kocham cię i czekam na twoją decyzję. Lekko zatrzepotała rozpostartym wachlarzem, tak jak powinna uczynić młoda piękna dama w rozmowie z atrakcyjnym kawalerem, nawet jeśli nie cieszył się najlepszą reputacją — zwodnicza nadzieja, flirt, obietnica, brak obietnicy, wymijająca odpowiedź na milczące pytania, zbyt niebezpieczne, by stawiać je otwarcie. Wachlarz był w ciągłym ruchu. — Szczerze cię podziwiam, Edwardzie. — Nie mniej niż ja ciebie. Tak czy nie? Trzask zamykanego wachlarza. Potem łagodny uśmiech. Dłoń Angelique powędrowała do pudełka stojącego na sekretarzyku i wyjęła stamtąd kopertę adresowaną: „Pani Tess Struan". — Przeczytaj. To moja odpowiedź na jej propozycję. Hoag zawiezie list do Hongkongu.

Gornt przebiegł wzrokiem pismo. Droga Pani Struan, dziękuję za list i zawartą w nim szczodrą ofertę. Przyjmuję wszystkie Pani warunki: przyrzekam, iż nigdy nie będę rościć praw do majątku Pani syna, przyrzekam nie używać nazwiska „Struan", potwierdzam, że jestem katoliczką i nigdy nie zostałam poślubiona zgodnie z zasadami mej wiary, zaręczam, że moja stopa nigdy więcej nie postanie w Hongkongu, z wyjątkiem okazji podyktowanych wymogami podróży, i że nie będę w przyszłości szukać kontaktów z kimkolwiek z Pani rodziny. W ciągu najbliższego tygodnia wyprowadzę się z zajmowanych dotychczas pokoi i przyjmuję, z gorącym podziękowaniem, rentę w wysokości dwóch tysięcy gwinei rocznie do dnia mojej śmierci. Niżej było puste miejsce na podpis i dopisek: Poświadczam, iż sygnatura została złożona w mej obecności, sir William Aylesbury, minister w Japonii oraz miejsce na drugi podpis i datę. Gornt uniósł głowę. — Żartujesz. Przecież w ten sposób oddajesz wszystko. — To nie ty radziłeś mi zaakceptować jej propozycję? — Tak, ale... myślałem, że wywalczysz jakiś kompromis. — Ach, rzeczywiście, wspominałeś o tym. Za twoim pozwoleniem poproszę sir Williama, żeby dopełnił formalności, nim odjedziesz. Doktor Hoag obiecał mi, że jeszcze dziś wieczór uda się do Hongkongu, więc Tess będzie znała odpowiedź przed waszym spotkaniem. — Lecz chyba zdajesz sobie sprawę, że ów list przekreśla wszystko. Jak ja lub ktokolwiek inny będzie mógł podjąć negocjacje? — Jest druga kartka. — Sięgnęła do pudełka, rozłożyła wachlarz i zaczęła nim lekko poruszać. Gornt zaczął czytać. Pismo było mniej wyraźne, tu i ówdzie nieco rozmyte. Ślady łez? — zastanawiał się w duchu. Droga Pani Struan, z oczywistych względów oddzieliłam niniejszą część listu od poprzedniej, gdyż jest skierowana wyłącznie do Pani i nie powinna interesować sir Williama. Raz jeszcze dziękuję za hojność. Niestety, nie mogę przyjąć trzeciego tysiąca gwinei obwarowanego zastrzeżeniem, iż w ciągu roku wyjdę za mąż, gdyż nie mam zamiaru ponownie lub w myśl Pani

zastrzeżeń „po raz pierwszy" uczestniczyć w ceremonii ślubnej. Gornt z zaskoczeniem oderwał oczy od listu. — To odpowiedź dla mnie? Wachlarz zatrzepotał.— Czytaj dalej. Pośpiesznie przebiegł wzrokiem resztę. Przed Bogiem, nie mogę pozbyć się myśli, iż byłam mężatką, choć zgodnie z tym, co napisałam uprzednio, dobrowolnie wyrzekłam się wszystkich publicznych i prawnych roszczeń z tego tytułu. Nie wezmę jeszcze jednej... Nie, nie leży w moich zamiarach chęć obrażania Pani, lecz kolejne małżeństwo... nie. Chcę czym prędzej osiąść na stałe w Londynie. Czuję się bardziej Angielką niż Francuzką, moja matka na co dzień mówiła po angielsku. Nie będę stosować wobec siebie formy „pani", lecz nie mogę zabronić, by inni zwracali się do mnie w ten sposób. Sir William oznajmił, że nie poświadczy listu podpisanego „Angelique" lub „Angelique Richaud", gdyż właściwa formuła brzmi „pani Angelique Struan, z domu Richaud" i tylko w takiej wersji powinna figurować na prawnym dokumencie sygnowanym przez przedstawiciela brytyjskiego rządu. Stwierdził także, iż według jego znajomości prawa, moje nazwisko brzmi Struan, póki powtórnie nie wyjdę za mąż. — Naprawdę tak powiedział? — chrapliwie spytał Gornt. — Nie, lecz pan Skye jest zdania, że na pewno to zrobi w razie palącej potrzeby. — Uhm. — Gornt z namysłem skinął głową, wypił nieco wina i wrócił do listu. Czytał uważniej i wolniej. O ile któreś z powyższych wyjaśnień wydaje się Pani nie w pełni satysfakcjonujące, proszę wyłożyć swe stanowisko w kolejnym piśmie i przekazać list panu Gorntowi, który jak wiem, niemal natychmiast po kolejnym spotkaniu z Panią zamierza powrócić do Yokohamy. Złożę podpis na każdym wymaganym dokumencie. Polecam Pani łaskawej uwadze pana Gornta, który był dobrym przyjacielem Pani syna i jest mi niezwykle pomocny — wbrew zaleceniom pana Skye'a radził, abym przyjęła Pani ofertę. Z poważaniem... Angelique. Gornt uniósł głowę, westchnął i z podziwem spojrzał na Francuzkę.

— Cudowne. Znakomite. Zgadzasz się na wszystko, lecz wciąż trzymasz miecz Damoklesa nad jej głową. — Jak to? — Wachlarz znieruchomiał. — Chcesz zamieszkać w Londynie pod ochroną angielskiego prawa, co w rzeczy samej jest zawoalowanym ostrzeżeniem. Ani razu nie użyłaś słowa „mąż", lecz ta groźba także przebija z listu. Co więcej, wpychasz mnie na środek sceny i jako przyjaciela obu stron konfliktu stawiasz w wymarzonej pozycji do prowadzenia negocjacji. Jej spryt nie ma najmniejszego znaczenia. Jeśli ponownie podsunie ci coś do podpisu, uronisz parę łez, szepniesz: „Pod przymusem..." i wygrasz. Dwadzieścia cztery karaty cudu! — Mam prosić sir Williama, by poświadczył mój podpis? — Tak — odparł, urzeczony jej zachowaniem. Była mądra, odważna i niebezpieczna. Może nawet zbyt niebezpieczna. — Szach i mat. — Dlaczego? — Tess czułaby się spokojna jedynie wtedy, gdybyś ponownie wyszła za mąż, a tę możliwość odrzuciłaś na początku. — Obserwowała go bystro znad krawędzi wachlarza, lekko kołysząc dłonią. Jesteś diabelsko sprytna, pomyślał. Wygrałaś. Moim kosztem. Zwracając jej list, powiedział: — Skye dał ci dobrą radę. — Nie rozmawiałam z nikim, z wyjątkiem ciebie. Coś w twoich słowach podsunęło mi rozwiązanie. — Nikt tego nie widział? — Serce mu załomotało. — Nie. I nikt nie zobaczy. To może być naszą tajemnicą. Może. Starannie skrywając zwątpienie, zaczął się zastanawiać, dokąd ich to zaprowadzi. Ogień w kominku przygasł, więc skorzystał z okazji, wstał i sięgnął po pogrzebacz. Chciał chwilę spokojnie pomyśleć. W powietrze uniósł się ostry swąd dymu, lecz on tego nie zauważył. Interesowała go tylko Angelique. Skąd, u diabła, wpadło jej to do głowy? Bezbłędny koncept, wszystkie pionki stoją na szachownicy w oczekiwaniu na następną partię. Pierwszą wygrała, gdyż pokonała Tess. Ja przegrałem. Wciąż spoczywa na mnie obowiązek podjęcia negocjacji i pewniejsze niż przedtem, że zdołam wywalczyć dla niej wyższą rentę, lecz nie zyskałem żadnych obietnic i nie

mam widoków na przyszłość. Przegrałem. Umknęła mi główna nagroda — ona. — Zatem odpowiedź na moje pytanie brzmi „nie"? Nieustanne, leciutkie trzepotanie wachlarza. — Dlaczego? — spytała beznamiętnie. — Z chwilą gdy wyjdziesz za mąż, ustąpisz pola. Stracisz przewagę nad Tess Struan. — Cóż... mogłabym. — Powoli zamknęła wachlarz i złożyła go na kolanach. Ani na chwilę nie spuściła czujnego spojrzenia z twarzy Gornta. Przez kilka sekund patrzył na nią jak zahipnotyzowany, potem drgnął, gdy nagła myśl pobudziła w nim zamierającą nadzieję. — Mówisz „mogłabym", czy to znaczy, że możesz? Lecz mnie to nie dotyczy... prawda? Tak czy tak zachowam władzę... Uśmiechnęła się. To była jedyna odpowiedź. Znów Mona Lisa, pomyślał Gornt. Czyż to nie dziwne, jak często potrafi zmieniać twarze, jak umie być zwodnicza i podstępna? Tylko, szaleniec, ktoś taki jak ja, może się karmić ułudą, iż zdoła poskromić żywe srebro. Nie umiem jeszcze pojąć wszystkiego, lecz wiem, że słabością nie zdobywa się pięknych kobiet. Musiał wytężyć wszystkie siły, by nie ruszyć się z miejsca. — Kocham cię tak, jak mężczyzna kocha swą wybrankę, i kocham cię za twą mądrość. A teraz do rzeczy: wyjdziesz za mnie? Tak — powiedziała.

59 — Alleluja! — z ulgą zawołał Gornt, lecz nie ruszył się od kominka. - Alleluja? To wszystko? — mruknęła. Serce biło jej przyśpieszonym rytmem. — Nie, lecz wpierw musisz podać warunki. — A powinny być jakieś? — Roześmiała się. — Z wolna zaczynam nadążać za twoim sposobem myślenia. Przynajmniej od czasu do czasu.

— Kiedy masz się zjawić na pokładzie „Atlanta Belle"? — Tuż przed podniesieniem kotwicy. Powinniśmy... jeszcze sporo omówić. — To prawda - Edwardzie, czy nasze dzieci będą wychowywane w wierze katolickiej i czy weźmiemy ślub w katolickim kościele? — To warunek? — Pytanie. Zmarszczył brwi, błądził myślami po rozszalałym morzu, próbując dostrzec każdą mieliznę i skałę. — Nie widzę powodów, by było inaczej. Jak wiesz, nie jestem katolikiem — powiedział powoli — lecz nie będę stawiał ci żadnych przeszkód... — Ostatni fragment układanki z oślepiającym blaskiem wskoczył na swoje miejsce. — Alleluja! — Co? — Po prostu pewien pomysł. Porozmawiamy o nim za chwilę. Dość szarad, Angelique — oświadczył znaczącym tonem. — Warunki? Co umyśliłaś w tej swojej magicznej główce? Wstała. Stanęła na palcach, by złożyć lekki pocałunek na jego wargach. Miała miękkie usta i słodki oddech. — Dziękuję, że mnie wybrałeś, i dziękuję za to, co do tej pory zrobiłeś. Wsparł dłonie na jej biodrach. Oboje zauważyli, że ich ciała dziwnie do siebie pasują, choć żadne nie wspomniało o tym ani słowem. Warunki? — Powiedz mi coś o nich, Edwardzie. Skoro już znał odpowiedź na główne pytanie i trzymał klucz do reszty, nie musiał się śpieszyć. — Domyślam się trzech — zamruczał z lekkim rozbawieniem. — Jeśli mam rację, zdradzisz mi resztę, zgoda? — Zgoda. — Zetknięcie z jego twardym ciałem sprawiało jej dużą przyjemność. I na odwrót, jej miękkie kształty utrudniały mu koncentrację. Nie musiała robić nic więcej. Ostrożnie, powiedział sobie, to jej największy atut, a gra weszła w ryzykowną fazę: rozmowę o przyszłości. Cholera! Tak łatwo byłoby pogłębić ów pocałunek, chwycić ją w ramiona, unieść z

podłogi, zanieść do łóżka stojącego w sąsiednim pokoju i ponieść klęskę — bez względu na rezultat — jeszcze przed drzwiami sypialni. Nie, lepiej się wstrzymać, zaczekać na odpowiedni moment — jak z Morganem Brockiem — poczuć smak pożądania, lecz potem odepchnąć je na bok i w zamian spróbować wniknąć w jej myśli. Trzy warunki? Znam co najmniej pięć. Pragnął zwyciężyć... nie, musiał zwyciężyć. Jak zawsze. — Kolejność nie ma znaczenia — powiedział. — Chcesz, bym ci wynegocjował wyższą rentę, powiedzmy do czterech tysięcy rocznie. Poza tym, co dwa lata będziemy spędzać miesiąc w Londynie i w Paryżu. Z przejazdem w obie strony oznacza to półroczną podróż. Kapitał wpłacony przez Tess, niezależnie od przeznaczenia, pozostanie pod twoją wyłączną kontrolą, bez mego udziału. — Zauważył jej rozbiegane spojrzenie i wiedział, że wygrał. — A dla dobra sprawy, mam cię bezgranicznie kochać aż do śmierci. — Nie zbywa ci na bystrości, Edwardzie. Wiem, że będziemy szczęśliwi. — Powrócił tajemniczy uśmiech. — Ale pięć lepsze niż cztery, a dwa miesiące to więcej niż jeden. — Spróbuję wytargować pięć, choć nie mogę niczego obiecać — odparł od razu. — Zgoda na dwa miesiące w Paryżu i wynikające stąd konsekwencje. Co jeszcze? — Nic szczególnego. Musimy mieć dom we Francji, lecz gdy go zobaczysz, na pewno ci się spodoba. To wszystko. Obiecaj tylko, że będziesz mnie rozpieszczał. — Nie musiałaś mnie o to prosić, ale obiecuję. — Objął ją mocniej. Wtopiła się w jego ramiona, bezpieczna, choć nie do końca pewna, czego oczekiwać. — Jesteś najpowabniejszą kobietą, jaką poznałem — oświadczył. — To dostatecznie wiele, lecz ty masz w dodatku cudowny umysł, a twój sposób rozumowania... nie, to złe słowo... twoja błyskotliwa inteligencja... — Odchylił się, by Ogamąć spojrzeniem jej całą postać. — Jesteś zdumiewająca w każdym calu. Z uśmiechem trwała w jego objęciach. — Co masz na myśli? — Katolicki ślub. — Ach!

— Tak, ach! — Roześmiał się głośno. — To, moja mądra młoda damo, jest zasadniczym punktem twego przebiegłego planu. Potwierdzenie znalazłem w liście. Ślub przed ołtarzem kościoła katolickiego na zawsze usunie cię z drogi Tess. W jej pojęciu, takie małżeństwo unieważnia związek zawarty na morzu, choćby był całkiem legalny w myśl wiary protestanckiej i angielskiego prawa. — Jeśli jej powiesz, że chcesz mnie przekonać do powtórnego zawarcia małżeństwa, uzna to za akt niezwykłego poświęcenia z twej strony, gdyż wie, iż jesteś protestantem. W zamian będziesz mógł żądać każdej zapłaty, oczywiście w granicach rozsądku. Prawda? — Tak. — Westchnął. — Czego od niej oczekujesz? — Naprawdę niewiele. Malcolm wyjawił mi kiedyś prawdziwe znaczenie obu Jockey Clubów, tego w Szanghaju i tego w Hongkongu. Mówił, że w połączeniu z radami obu miast grupuje się tam cała potęga dalekowschodniego biznesu. Tess ma dość wpływów, by dać ci fotel prezesa w jednym i stałe miejsce w drugim. Prawda? Z niekłamaną radością przygarnął ją do siebie. — Jest pani prawdziwym skarbem, madame. Za to dam z siebie zrobić nawet katolika. — Nie musisz, Edwardzie. — Pokochasz Szanghaj. Teraz moje warunki. — Och... Z zadowoleniem dostrzegł nagły błysk niepokoju w jej oczach, lecz powściągnął wesołość i przybrał poważną minę. Prawdę mówiąc, nie muszę niczego żądać, pomyślał. Mąż ma pewne niezbywalne prawa, jak to, iż jest właścicielem wszystkich doczesnych dóbr żony. Dzięki Bogu, że świat urządzono właśnie w ten sposób. — Po pierwsze, będziesz mnie kochać duszą i sercem. — Spróbuję. Postaram się być najlepszą żoną na świecie. — Objęła go mocniej. — I? Wciąż wyczuwał obawę w jej głosie. — To wszystko — odparł ze śmiechem. — Obiecaj mi tylko, że pozwolisz, bym cię nauczył grać w brydża i madżonga, to nie będziesz musiała pożyczać ode mnie na drobne wydatki.

Patrzyła na niego przez chwilę, po czym wyciągnęła szyję. Pocałunek przypieczętował umowę. Edward, rozgrzany namiętnością, odsunął się nieco. — Nie mogę się już doczekać, Angelique. — Ani ja. — Zacznijmy działać, zostało nam niewiele czasu. Przede wszystkim, postaraj się jak najszybciej o podpis sir Williama. Kochanie... rad jestem, że przyjęłaś moje oświadczyny. Miała ochotę zamruczeć jak kotka. — Nawet nie umiem wyrazić swego szczęścia. Gdy wrócisz, zamieszkamy tutaj czy przeniesiemy się do Szanghaju? — Do Szanghaju. Najszybciej jak to możliwe. Gdy tylko pognębię Brocków. — Pocałował ją w czubek nosa. — Brockowie... Jesteś pewien? Wiesz, co robić? Nasza przyszłość i wszystko... zależy przecież od tego, prawda? — Jest jeszcze Tess; nic się nie martw, dostarczyłem dowodów, a jej zawziętość gwarantuje ich upadek. Tess też to rozumie, inaczej nie przedstawiłaby ci nawet tak nędznej propozycji. Wciąż musimy zachować daleko posuniętą ostrożność. Na osobności możemy postępować całkiem inaczej, lecz wobec innych będziemy się zachowywać tylko jak para dobrych przyjaciół. Co najmniej przez najbliższe pół roku, gdyż tyle mi zajmie ściągnięcie cię do Szanghaju, rejestracja spółki Rothwell-Gornt i zakończenie formalności związanych z twoimi finansami. Kocham cię. W odpowiedzi ponownie objęła go mocniej. — Uważasz, że powinniśmy spisać kontrakt małżeński? — spytała. — Nie. Lecz jeśli sobie zażyczysz, spiszemy. — Zobaczył jej uśmiech, ni to maskę, ni to obietnicę. — To niepotrzebne, prawda? Łączą nas ścisłe więzy, mamy przed sobą wspólną przyszłość, dopełniamy się wzajemnie. Sukces naszych zamierzeń zależy wyłącznie od połączonych działań. Nie zapominaj, że Tess jest zmyślna, sprytna i nie da się oszukać. Dla niej umowa to umowa. A jednak obiecuję, że dostaniesz, co zechcesz. Na pewno, pomyślała.

Sir William odłożył na stół ostatnią kartkę papieru zapisaną po francusku przez Poncina. Nie mógł otrząsnąć się z osłupienia. — Mój Boże... — wymruczał, wiercąc się w wysłużonym ulubionym fotelu. W gabinecie panował przyjemny półmrok, ogień wesoło trzaskał w kominku, zaciągnięte kotary chroniły przed przeciągiem. Wstał. Czuł się bardzo stary. Nalał do szklanki nieco trunku, z niedowierzaniem popatrzył na leżące przed nim arkusze, po czym usiadł i znów zaczął je kartkować. Starannie posklejana ostatnia część listu ojca Angelique zawierała przemyślany plan usidlenia Malcolma Struana. Na innych stronach znalazł datę oraz opis gwałtu dokonanego w Kanagawie przez ronina skrytobójcę, szczegóły zagadkowej śmierci we francuskim poselstwie, imię mama-san, która dostarczyła lekarstwo, opis transakcji opłaconej „zgubionymi" kolczykami oraz krótką relację z wyprawy podjętej przez Poncina na wody zatoki dla usunięcia kompromitujących śladów — kilku ręczników, ziół i jednej buteleczki. Druga, jako dowód, spoczywała ponoć do dzisiaj w szufladzie jego biurka. Na pierwszej kartce było kilka zdań wstępu. Sir Williamie, będzie Pan czytał te słowa już po mej śmierci. Jeśli nastąpi ona w sposób gwałtowny, proszę wykorzystać załączone dalej dowody. Otwarcie przyznaję, że używałem swej wiedzy do wyłudzania pieniędzy od Angelique — szantażem, jeżeli zechce Pan użyć tego słowa, choć proszę pamiętać, że szantaż jest bronią dyplomatów i obaj posługiwaliśmy się nim nieraz w mniej zbożnym celu. Informacje, które Panu przekazuję, spisałem na wypadek, gdybym został zamordowany. Wiem, moja śmierć może wyglądać na przypadkową i niekoniecznie musi być spowodowana przez nią. Jest wielu mężczyzn, którzy nie cofnęliby się przed zbrodnią dla tej kobiety (Babcott, McFay, Gornt), a to co wiem, oraz mój udział w jej... „przestępstwach" to zbyt mocne słowo... manipulacjach, czynią mnie niewygodnym. Dalsze strony pozwolą Panu schwytać mordercę i ustalić, kto się naprawdę za tym kryje. Nie miałem złych zamiarów względem Angelique, użyłem jej jedynie dla własnych potrzeb, lecz nigdy nie zażądałem, by została moją kochanką. Powtarzam: moja śmierć tylko pozornie może być

dziełem przypadku. Jeżeli naprawdę zginąłem z woli Boga, niech tak zostanie, zdążyłem się wyspowiadać (choć ojciec Leo nadał nie wie wszystkiego) i pójdę przed Panem ku wielkiej przygodzie — jak większość z nas — nieczysty. Boże wybacz. Dlaczego Pan, nie Henri, stal się moim powiernikiem? Wiośnie, dlaczego? Pod spodem widniał zamaszysty podpis. — Dlaczego ja? — mruczał sir William. — Jak to możliwe, że to słodkie dziewczę zdołało tak skrzętnie wszystko ukryć? Zataić przed Malcolmem, na miłość boską! Przed Babcottem i Hoagiem? Niemożliwe, naprawdę niemożliwe. Andre z pewnością postradał zmysły i... Jedynym namacalnym dowodem był list od ojca — choć i on, wyrwany z kontekstu, nie musiał świadczyć o prawdzie. Reszta to pomówienia Poncina, bez większej wartości, gdyż brak zeznań oskarżonej. Równie dobrze mogły rarodzić się w chorym umyśle. Andre pożądał jej tak jak wszyscy, często widziano, jak za nią chodził, raz nawet Vervene nakrył go w jej pokoju... Cholernie ciekawe, iż tak po prostu użył słowa „nieczysty", choć zdawał sobie sprawę z sytuacji. Nieszczęśnik. Sir William zadrżał. Seratard wspomniał mu w tajemnicy o przypadłości Poncina. Na syfilis zapadały wszystkie warstwy społeczne, znano go we wszystkich miastach, wioskach i osiedlach; w Sankt Petersburgu, Londynie, Paryżu, w komnatach pałacowych i naj nędzniejszych zaułkach kazby, w pokątnych burdelach i wśród Dam Nocy, w Chinach i w naszym Pływającym Świecie. Och, Andre, po co mi dałeś to wszystko? Znalazłeś śmierć trzymając za rękę dziewczynę, którą kupiłeś i skazałeś na zagładę. Postąpiłeś okrutnie, choć wszyscy wierzymy, że miała możliwość wyboru. Zginąłeś przypadkiem. Naprawdę? Henri nie był o tym do końca przekonany. — Zastanawiające, Williamie — powiedział rano. — Ciała, a dokładniej rzecz biorąc szkielety, spoczywały tak, jakby obie ofiary były już martwe przed wybuchem pożaru. Żadnych śladów przestrachu, ramię w ramię, splecione dłońmi. Dziwi mnie to, gdyż Andre nie chciał umierać, a ogień budzi instynktowną chęć ucieczki. Nie możesz po prostu leżeć w płonącym pomieszczeniu. Nie, to niemożliwe. — Co sugerujesz?

— Sam nie wiem. Mogli popełnić samobójstwo przed pożarem. Trucizna, nic innego nie wchodzi w rachubę. Andre ostatnimi dniami wariował na myśl o chorobie i desperacko szukał pieniędzy, by opłacić dziewczynę. Lecz z drugiej strony powiedz, czy ktoś taki jak on targnąłby się na własne życie? Wierzysz w to? Nie. Nie Andre, przyznał w duchu sir William. Zostali otruci. Oboje. Teraz mam motyw. Wszechmogący wielki Boże, czy to możliwe? A jeśli tak, kto zabił? Zmęczony, zakłopotany, zamknął oczy. Im dłużej starał się znaleźć odpowiedź, tym bardziej szumiało mu w głowie. Drzwi otworzyły się bez szmeru. Wszedł służący, chciał coś powiedzieć, lecz w porę spojrzał na bladą i postarzałą twarz swego pana. Zmarszczywszy brwi, dolał whisky do szklanki stojącej na stole, przelotnie zerknął na list Poncina leżący na wierzchu sterty papierów i uznawszy, że sir William zasnął, zniknął tak samo cicho, jak przyszedł. Kilka minut później ktoś zapukał. Wyrwany z drzemki sir William zobaczył Babcotta zaglądającego do gabinetu. — Masz wolną chwilę? — Ooo... witaj, George. Oczywiście. —Wepchnął listy do teczki. Pomyślał ponuro, że ich wygląd już z daleka może budzić niezdrowe zainteresowanie. — Siadaj, napij się. Co się stało? — Nic. — Babcott był skrajnie zmęczony. — Nie zajmę ci zbyt wiele czasu, chciałem tylko powiedzieć, że idę się trochę przespać. Jak dotąd są trzy śmiertelne ofiary w Mieście Pijaków: Australijczyk, właściciel baru, i dwóch włóczęgów. Bez dokumentów. Pod gruzami mogą spoczywać inne ciała, lecz nikt nie wie, kiedy się uporamy z uprzątnięciem zniszczeń. Nie ma zbyt wielu chętnych do roboty. — Co z wioską i Yoshiwarą? Brak danych. — Babcott ziewnął. — Zupełnie jakby to objęli tajemnicą państwową. Nie mogę ich winić, w końcu jesteśmy cudzoziemcami. Podejrzewam, że zginęło niewielu. To samo, dzięki Bogu, w Yoshiwarze. Słyszałeś, że każda gospoda była wyposażona w schron przeciwpożarowy? — Cholernie sprytne. Powinniśmy pomyśleć o tym samym.

Biedny Andre... — powiedział Babcott, co sprawiło, że sir William znów zadygotał. — Mieliśmy cholerne szczęście, że nikt więcej nie ucierpiał, choć do tej pory nie wiem, jak udało się uciec Phillipowi. Chłopak jest załamany śmiercią kochanki, Williamie. Może dałbyś mu ze dwa tygodnie urlopu i niech jedzie do Hongkongu lub Szanghaju? . — Praca jest najlepszym lekarstwem, poza tym go potrzebuję. — Pewnie masz rację. — Kolejne ziewnięcie. — Boże, ależ jestem zmęczony... Wiesz, że Hoag dziś wyjeżdża? — Mówił mi wcześniej. Podobno pytał cię o pozwolenie i powiedziałeś, że go nie potrzebujesz. Tess pewnie kazała mu wracać, jak tylko zdoła ustalić, iż Angelique nie jest brzemienna. — Tak. Prywatnie sądzę, że gna go też chęć powrotu do Indii. Szuka utraconego szczęścia. Mam nadzieję, że je odnajdzie. To wspaniały lekarz, tylko cholernie gadatliwy. — Babcott zmarszczył brwi i znów ziewnął. — Powiedział ci, co było w liście od Tess? — Do Angelique? Nie. Upierał się, że mu go nie pokazała. Trudno cokolwiek powiedzieć przy tej liczbie możliwych rozwiązań. — Sir William uważniej spojrzał na gościa. — Nieco wcześniej był u mnie Skye, też nic nie mówił, mruknął tylko, że Angelique prosi, bym poświadczył jej podpis na odpowiedzi. — Chciałbym wiedzieć, co napisała. — Na twarzy Babcotta pojawił się wyraz ożywienia. — Mój udział ogranicza się tylko do roli świadka. Nie znam treści. Babcott westchnął i ziewnął. — Tak mi jej żal, chciałbym jakoś pomóc... Taka miła dziewczyna, a wciąż musi się borykać z przeciwnościami losu. Ona i Malcolm... Cieszę się, że jeszcze nie wyjeżdża. Nie wątpię, że w końcu zostanie czyjąś szczęśliwą żoną. Do zobaczenia za parę godzin. — Śpij dobrze. Dzięki za dobrą robotę. A przy okazji... — Sir William nie chciał, by lekarz wyszedł, choć z drugiej strony trapiły go obawy, że przy dłuższej rozmowie nie wytrzyma, by nie wspomnieć o papierach pozostawionych przez Poncina. — Kiedy zamierzasz ponownie spotkać się z Anjo? — W tym lub przyszłym tygodniu, gdy przestanie działać laudanum. Bez

środków znieczulających będzie bardzo nieszczęśliwy. — Nie ma żadnej nadziei? - Nie. Pociągnie najwyżej kilka miesięcy. Wyniki analiz wskazują, że jego wnętrzności przypominają kloakę. Musimy się trzymać Yoshiego. Babcott rozdziawi! usta w kolejnym szerokim ziewnięciu. Myślisz, że Anjo lub Yoshi... lub obaj... rozkazali podłożyć ogień? — Jeden lub drugi. Albo żaden. Tego się nigdy nie dowiemy. — Sir William spojrzał za kuśtykającym do drzwi lekarzem. — George... Z medycznego punktu widzenia uważasz za możliwe, by jakiś facet wykorzystał uśpioną kobietę bez jej wiedzy? Babcott zamrugał oczami. Zapomniał o zmęczeniu i spojrzał za siebie. — Skąd ci, u licha, to przyszło do głowy?! — Zwykłe skojarzenie, bo napomknąłeś o laudanum. Kilka dni temu Siergiejew prawił jakieś głupoty o dobrych i złych narkotykach. Co sądzisz? Babcott milczał chwilę, po czym powoli skinął głową. Nie wierzył w usłyszane wyjaśnienie. Znał bystry umysł Williama, lecz był na tyle mądry, by nie pytać ponownie o powód tej indagacji. — Jeśli dawka była dość silna, a mężczyzna nie należał do dzikusów, tak. Właściwie bez kłopotu. Czekał, lecz sir William jedynie przytaknął z namysłem, więc machnął mu dłonią na pożegnanie i wyszedł.

Sir William raz jeszcze sięgnął po papiery. Drżały mu dłonie, gdy ponownie czytał list Poncina. Wszystko jasne. Mikstura z Kanagawy zapoczątkowała długi łańcuch wypadków. Mikstura George'a. Angelique ocalała tylko dlatego, że nie zdołała się obudzić. Żyła, lecz została zniszczona. Ale dlaczego złoczyńca ją oszczędził? Czemu nie zabił? To nie ma żadnego sensu. Co się naprawdę stało w poselstwie Francji tej nocy, gdy wrócił? A gdyby nie George... Gdyby nie George? Dał jej środek nasenny, by ją uspokoić, uchronić od złego... Mógł zrobić to samo z Poncinem, zdejmując groźbę szantażu z kobiety, którą otwarcie kochał. Zwiększona dawka tego samego lekarstwa... George Babcott? Dobry Boże, chyba postradałem rozum. Przecież nie mógł tego zrobić!

Naprawdę? A Angelique? Niezdolna popełnić zarzucanych jej czynów. Naprawdę? Co u diabła mam począć?

60 — Przepraszam, panie ministrze — odezwał się Bertram. — Jest tutaj miss Angelique. - Niech wejdą. Potem możesz odejść. Kolacja o dziewiątej. Dopilnuj, by moje listy znalazły się na „Atlanta Belle". — Tak jest. Przyszła sama, pan Skye się nie zjawił. Sir William wstał z wysłużonego fotela. Czuł się zmęczony i stary. List Poncina położył na biurku, zapisaną stroną do dołu. Angelique jak zwykle roztaczała wokół siebie aurę magnetycznej zmysłowości, lecz wyglądała nieco inaczej — na jej skupionej twarzy malowało się coś, czego nie potrafił rozpoznać. Płaszcz, czepek, rękawiczki. Dobrze jej w czerni, pomyślał. Uwydatnia jasną karnację. Piękna i młoda... Młodsza niż Wertyńska. Ciekawe, czy płakała? — Dobry wieczór, Angelique. Co słychać? — Wszystko w porządku, dziękuję — odparła bezbarwnym głosem, pozbawionym zwykłej dźwięczności. — Pan Skye wspomniał może, że chciałam prosić o poświadczenie mego podpisu? — Tak. — Podszedł do biurka, nadal dręczony obrazami, które plastycznie opisał Andre. — Ja... Usiądź, proszę. Usłuchała bez słowa. Gdy na nią spojrzał, dostrzegł cień smutku w jej oczach. — Co się stało? — spytał łagodnie. — Nic takiego... Dziś po południu dowiedziałam się, że... że Andre zginął. Powinnam była przyjść wcześniej, ale... — Z wyraźnym trudem porzuciła ów temat i otworzyła wyjętą z torebki kopertę. — Jak mam się podpisać? Sir William złączył dłonie czubkami palców, niespokojny, gdyż widmo Poncina znów zaczęło krążyć po pokoju — i nie była to zwykła gra

wyobraźni. — Nie jestem pewien... Z tego, co mówił Skye, zrozumiałem, że pani Tess Struan zażądała między innymi, abyś zrezygnowała z nazwiska męża. — Proszę przeczytać mój list, tam są wszelkie wyjaśnienia — odparła głucho. — Dziękuję, lecz to niepotrzebne — powiedział, powstrzymując nagłą ochotę, by przejrzeć krótki dokument. — Wasze sprawy mnie nie dotyczą, chyba że potrzebujesz mojej rady. Tępo potrząsnęła głową. — W takim razie... Skye dał mi kilka wskazówek, nie wiem, na ile zgodnych z kodeksem, lecz moim zdaniem brzmią logicznie. By twoja rezygnacja nabrała mocy prawnej, musisz mimo wszystko podpisać ją „Angelique Struan, z domu Angelique Richaud". To dopełni wszelkich formalności. Patrzył, jak ze skupieniem sięgnęła po pióro. W głowie szumiała mu historia, którą Andre opowiedział zza grobu. Nie, niemożliwe, żeby to była prawda... to dziecko nie zdołałoby ukryć tak wiele przed światem. — Proszę — powiedziała. — Gotowe. — Czuję się w obowiązku spytać, czy jesteś pewna, że postępujesz słusznie? Nikt cię nie zmusił do wystawienia niniejszego dokumentu, niezależnie od jego treści? — Napisałam go z własnej woli. Ona... ona... zaproponowała mi umowę, sir Williamie. Prawdę mówiąc... postąpiła uczciwie. Niektóre sformułowania brzmią może ostro i powinny zostać nieco zmienione, lecz pamiętajmy, że Malcolm był jej synem, i uszanujmy jej smutek. — Schowała list, wsunęła kopertę do torebki i wstała, zupełnie nie wiedząc, czy zostać, czy jak najszybciej opuścić gabinet. — Dziękuję. — Jeszcze nie odchodź. Może... zaszczycisz mnie swą obecnością podczas jutrzejszej kolacji? Będzie kilkoro przyjaciół. Chciałem zaprosić Jamiego i pannę Maureen. — Tak, owszem... Dziękuję. Myślę, że tak, chociaż... Stanowią doskonałą parę. Myśli pan, że się pobiorą? — Jamie byłby skończonym durniem, gdyby z niej zrezygnował —

oświadczył sir William i dodał bezwiednie: — Biedaczysko Andre... Henri mówił ci, jak ich znaleźli? — Nagle zobaczył, że oczy dziewczyny napełniają się łzami i że zaczyna tracić panowanie nad sobą. - - Przepraszam, nie chciałem ci sprawić przykrości... — Nie, nie... Już dobrze. Po prostu nie mogę... Henri powiedział mi o tym jakąś godzinę temu... Andre i ona... razem. Złączeni na zawsze wyrokiem Boga. Smutne... i piękne. Usiadła ocierając powieki. Omal nie zemdlała, gdy Seratard wyszedł z jej buduaru, po czym w te pędy pobiegła do kościoła i klęknęła przed figurą Matki Boskiej. Pozbawiony dachu.budynek wyglądał dość nędznie, lecz świece płonęły jak dawniej, a wokół panowała atmosfera uroczystego spokoju. Żarliwie podziękowała Bogu za uwolnienie od zmory szantażu — i w przypływie nagłego, szczerego współczucia zaczęła się modlić za duszę Poncina, za to, iż został wyrwany z doczesnych cierpień. A cierpiał równie mocno jak ona. — Teraz to zrozumiałam. Och, Święta Matko, dzięki Ci za błogosławieństwo, jakim nas obdarzyłaś, mnie, jego, ją, i za spokój, jakiego nie dane im było zaznać na ziemi, a jaki znaleźli w Twych ramionach. Bądź wola Twoja... Przepełniona wdzięcznością i bólem, patrzyła przez łzy na zamazaną postać sir Williama. — Henri wspomniał mi także o jego chorobie. Nieszczęsny Andre... To straszne, straszne kochać, jak on kochał, i nie mieć nadziei. Zawsze uprzejmy, choć szczerze mówiąc — dodała, nie mogąc powstrzymać się od wyznania prawdy bywały chwile, kiedy go nie cierpiałam. Hinode była jego jedyną miłością, prócz niej nie znał nikogo na świecie i to winno być mu wybaczone. Widział ją pan kiedyś? — Nie, nigdy, nawet nie znałem jej imienia. — Mimo że nie chciał jątrzyć zaognionej rany, spytał: — Czemu bywał niemiły? Angelique wyjęła chusteczkę, by osuszyć oczy. Mówiła bez gniewu, smutnym głosem: — Wiedział o moim ojcu i wuju. Wykorzystał to oraz inne sprawy, by posiąść nade mną władzę. Domagał się pieniędzy, których nie miałam, dawał masę obietnic bez pokrycia i co tu ukrywać, groził. -- Popatrzyła

na sir Williama z wyczekiwaniem, bez poczucia winy, otwarta i wdzięczna Bogu oraz Najświętszej Dziewicy za wybawienie od brudów przeszłości. — Wola Pana naszego — powiedziała z przekonaniem. — Czuję zarazem radość i smutek. Czemu nie można zapomnieć złego i zachować tylko to, co dobre? Dość zła szerzy się na tym świecie, byśmy mogli sobie pozwolić na luksus niepamięci, nieprawdaż? — Tak, racja — odparł sir William, ogarnięty nieokreśloną litością. Nie mógł oderwać wzroku od miniatury Wertyńskiej. Taaak... Ten rzadki u niego przejaw uczuć wyzwolił w Angelique nagłą potrzebę szczerości i nim się spostrzegła, zaczęła mówić o swych najskrytszych lękach. — Muszę o tym z kimś porozmawiać, czuję się oczyszczona z grzechów jak nigdy przedtem, lecz wciąż boleję na moim Malcolmem, nie mam po nim żadnej pamiątki, ani nazwiska, ani dagerotypu. Nic nie znalazłam, nawet małego portretu, i coraz trudniej przywołać mi na myśl jego rysy. A każdy kolejny dzień jest gorszy. Łzy pociekły jej strumieniem po policzkach. — Boję się — wyszeptała. Sir William siedział naprzeciw, niezdolny ruszyć się z miejsca. — To tak, jakby on nigdy nie istniał, a moja podróż i pobyt w Yokohamie przypominają... Theatre Macabre. Jestem mężatką, choć nią nie jestem, oskarżona o rzeczy, których nie popełniłam i nie miałam zamiaru popełnić, niewinna, lecz osądzona, znienawidzona przez Tess, choć chciałam jedynie dobra Malcolma... Tak, wiem, że on, w przeciwieństwie do mnie, był doskonała partią, lecz nie zrobiłam niczego, aby go skrzywdzić. Kochał mnie, chciał poślubić i przysięgam, że próbowałam dać mu szczęście. Teraz nie żyje, odszedł i zostawił mnie samą. Wciąż muszę myśleć o przyszłości, byłam dzieckiem, kiedy tu przyjeżdżałam, teraz wszystko się odmieniło, tak szybko, a najgorsze, że nie mogę utrwalić w wyobraźni jego twarzy, ucieka gdzieś w dal i zostaje pustka... Biedny Malcolm

61

O zmierzchu, na skraju Ziemi Niczyjej, pod na wpół ukończoną chatą wieśniaka poruszył się jakiś cień. Potem drugi. Dwóch mężczyzn, przycupniętych w ukryciu, zamarło w oczekiwaniu. Gdzieś wśród prowizorycznych zabudowań wioski, szałasów, rusztowań i stosów budulca zakwiliło dziecko, szybko uspokojone cichą kołysanką. Piętrzące się kiedyś na Ziemi Niczyjej sterty odpadków i śmieci wyrzucanych przez morze zostały w większości strawione przez ogień, a reszta zapadła się głębiej pod ziemię, spowita grubym całunem popiołu i wątłymi pasmami dymu. Tylko ceglana studnia trwała nienaruszona. Pierwszy cień, zmaterializowawszy się jako Phillip Tyrer, podbiegł chyłkiem do sterczącego fragmentu cembrowiny i skrył się tuż za nim. Tyrer rozejrzał się po okolicy. Jak dotąd, nikt go nie zauważył. Miasto Pijaków, które mijał przed chwilą, było jedynie dymiącym rumowiskiem, pełnym poskręcanych szczątków, przetykanych niewygasłymi resztkami ognia. Tu i ówdzie stały naprędce sklecone budy, marne schronienia i namioty. Kilku obdartusów kuliło się przed zimnem wokół koksowników, popijając skradzione piwo i spirytualia. Phillip ostrożnie przechylił się przez krawędź studni i gwizdnął. Z dołu natychmiast dobiegła odpowiedź. Przykucnął i stłumił nerwowe ziewnięcie. Za chwilę czyjaś ręka chwyciła krawędź ceglanego muru. Pojawiła się głowa Hiragi. Tyrer skinął dłonią. Japończyk po cichu podpełzł w jego stronę, z tyłu ukazał się Akimoto. Obaj nosili grube opończe narzucone na kimona, a miecze owinęli zbędnymi ubraniami. Przypadli do ziemi, gdy trzech mężczyzn z Miasta Pijaków powlokło się skrajem dawnego śmietniska w stronę alejki, gdzie niegdyś stał sklep kolonialny. Któryś podśpiewywał szantę. Dźwięczny baryton wibrował w powietrzu długo po ich odejściu. — Za mną, tylko ostrożnie! — Tyrer wrócił do wioski i stanął obok mężczyzny czekającego w cieniu rzucanym przez nie ukończoną chatę. Jamie. McFay. Dał znak, że wszystko w porządku. Hiraga i Akimoto zwinnie i cicho pokonali otwartą przestrzeń. — Bierzcie! Szybko! — odezwał się Jamie. Z otwartej torby wyciągnął zniszczone ubrania żeglarskie, wełniane czapki i buty. Japończycy przebrali się i schowali kimona do worka, który Akimoto zarzucił na plecy.

Tyrer zauważył, że Hiraga wsunął do kieszeni derringera. W dwie minuty byli gotowi. Pod wodzą McFaya wyszli tam, gdzie kiedyś ciągnęła się główna ulica wioski. Wszystko wskazywało na to, że starannie oczyszczony pas ziemi już niedługo na powrót zacznie pełnić dawną funkcję. Wydawało im się, że z każdej szczeliny patrzą na nich czyjeś oczy. Księżyc na chwilę wyjrzał zza chmury. Hiraga i Akimoto odruchowo zamarli w cieniu, z bronią na podorędziu, klnąc w duchu niefrasobliwość dwóch pozostałych spiskowców. Kiedy blask zgasł, ruszyli w dalszą drogę. Chata, którą zajmował shoya, została już odbudowana w trzech czwartych. Wprawdzie frontowy sklep świecił pustkami, lecz od zaplecza kończono urządzać pomieszczenia mieszkalne. Jamie przecisnął się przez stos desek i shóji, po czym zastukał w prowizoryczne drzwi. Po chwili zniknął w ciemnym wnętrzu. Pozostali poszli za jego przykładem. Drzwi zamknęły się bezszelestnie. Trzasnęła zapałka i w mroku zajaśniał płomyk świecy. Shoya był sam, szary ze zmęczenia i strachu. Z trudem nad sobą panował. Na niskim stoliku stały naczynia z sake i skromny posiłek. Hiraga i Akimoto z wilczym apetytem pochłonęli jedzenie i w kilka sekund opróżnili dwie flaszki. — Dzięki — powiedział Hiraga. — Nie zapomnę ci tego, shoya. — Proszę, Otami-sama. - Sołtys wręczył mu małą sakiewkę. — Tu jest sto złotych obanów i dwadzieścia meksów. Pędzelek leżał na stole, obok miseczki z tuszem i arkusza papieru. Hiraga wypisał pokwitowanie. — Co z moim kuzynem? — Przykro mi, lecz nie zdołałem zdobyć nic więcej w tak krótkim czasie. — Shoya po kryjomu rzucił szybkie spojrzenie w stronę McFaya. — Nieważne. — Hiraga nie wierzył w to wyjaśnienie, lecz zdawał sobie sprawę, że Akimoto nie ma ani kredytu, ani wystarczająco zamożnego gwaranta. — Dziękuję. Dopilnuj, by to bezpiecznie dotarło we właściwe ręce. — Podał sołtysowi niewielki rulon. Był to starannie zaszyfrowany pożegnalny list do rodziców, zawierający wieść o

ucieczce i śmierci Sumomo. Dla większego bezpieczeństwa Hiraga nie wymienił w nim żadnych prawdziwych nazwisk. — Taira-sama, gotów — odezwał się po angielsku. — Tu koniec. Gotów, Jamie? — spytał Phillip. Czuł się okropnie, nie wiedział, czy mdli go z podniecenia, ze strachu, zmęczenia czy rozpaczy. 0d pożaru wciąż miał przed oczami osmalone ciało Fujiko. — Lepiej szybko, Otami-sama — powiedział do Hiragi. Ustalili wcześniej, że nie będą więcej używać nazwiska Hiraga lub Nakama. — Nasuń czapkę bardziej na oczy. Dorno, shoya. Mata, ne? — Dziękuję, shoya, na razie. — Wyszedł na ulicę. Gdy się upewnił, że jest bezpiecznie, skinął na pozostałych. — Prowadź, Jamie — szepnął. Z nagłym przestrachem skryli się w cieniu, gdyż w pobliżu pojawił się patrol grenadierów. Phillip po dłuższej chwili zdołał odzyskać mowę. — Szukają złodziei, grabieżców, wakarimasu ka? — wymruczał. — Wakarimasu. Jamie raz jeszcze stanął na czele pochodu, skręcił i pobiegł wśród ruin na drugą stronę alei, w miejsce gdzie przed pożarem mieściła się redakcja „Guardiana". Wokół kręciło się sporo ludzi, wiedzionych ciekawością, jak wygląda zniszczona Yoshiwara, wioska, Miasto Pijaków lub po prostu spacerujących, ponieważ było zbyt wcześnie na wieczorny spoczynek. McFay rozpoznał kilka znajomych twarzy, więc zwolnił kroku, by nie budzić niepotrzebnego zainteresowania. Z kwaśnym uśmiechem spojrzał na oddalającego się Syborodina. Rankiem promieniejący ze szczęścia Dmitri oświadczył, że znalazł Nemi i że z nią wszystko w porządku, z wyjątkiem paru siniaków i zadrapań. — Dzięki Bogu, Dmitri. — Pierwsze, co zapytała, to „Jami-san okay?" Powiedziałem, że tak, więc uściskała mnie za ciebie. Potem jej przekazałem twoje słowa i dodałem, że chcesz ją jak najprędzej zobaczyć. — Dzięki raz jeszcze, kamień spadł mi z serca. Bałem się, że zginęła. Zdołałem dotrzeć do jej gospody, lecz zobaczyłem jedynie stos popiołu. Z naszego pawilonu też nic nie zostało. Nie spotkałem żywego ducha i... Dzięki Bogu. — Pamiętasz, co...

— Pamiętam, lecz przedtem muszę z nią porozmawiać. Na miłość boską, przecież to żywa istota, nie jakiś mebel! — Hej, spokojnie, stary, nie gorączkuj się, nie miałem na myśli nic złego... Jamie westchnął i zaczął kluczyć po ruinach gorzelni. Był tuż przy alei. Dmitri to dobry chłopak, pomyślał, lecz Nemi... — O Boże, patrzcie! — Wskazał palcem. Grupa zmęczonych japońskich strażaków przysiadła wokół ogniska, popijając herbatę. Blokowali drogę do przystani. Nie było sposobu, by ich ominąć. — Nie ma rady, idziemy. Ledwie wyszli na aleję, z ciemności wytoczył się Lunkchurch. - Jamie... — wysapał. — Co chcesz zrobić? Jesteś tak samo spłukany jak ja... — Zerknął na Phillipa, lecz nie zwrócił uwagi na Japończyków. W marynarskich ubraniach wyglądali jak zwykli azjatyccy żeglarze, jakich wielu znajdowało pracę na frachtowcach. — To świństwo... — Może nie będzie źle, Barnaby. Mam parę pomysłów. Znajdę cię jutro. Zostawił kupca i poszedł na przystań, uprzejmie uchylając kapelusza, gdy mijał oddział strażaków. Dowódca machinalnie skinął mu głową. Chwiejny drewniany pomost kończył się dobre pięćdziesiąt jardów od brzegu. Jamie poczuł, że serce zamiera mu w piersi. Łódź nie czekała. Żaden kuter nie nadpływał z północy, od Struanów. Wokół rzęsiście oświetlonej, zakotwiczonej w zatoce „Atlanta Belle" uwijał się rój mniejszych jednostek. McFay po południu poprosił MacStruana o pożyczenie kutra pod pretekstem, że chce odwiedzić starego druha, kapitana „Belle", Johnny'ego Twomas-ta. Phillip przybiegł do niego zaraz po wyjściu od sir Williama. Z przejęcia jąkał się tak mocno, że Jamie początkowo nie wiedział, o co chodzi. Wreszcie, ku swej wielkiej radości, zrozumiał, że Hiraga żyje, ukrywa się w studni opodal Miasta Pijaków, że uratował Tyrera i chce uciec. — Przemycimy go na pokład „Belle" i nikt się o tym nie dowie — zakończył Phillip. — Żyje? Słyszałem, że zginął w pożarze... Żyje? — Tak. I musi się dostać na statek. — Pogadam z Twomastem, żeby ukrył ich obu, lecz wpierw musisz mieć

zgodę Wilusia. Hiraga popełnił mord... — Hiraga nie żyje. Nakama, Hiraga, wszystko jedno. Oficjalnie nie żyje. Sir William jest o tym przekonany na podstawie zeznań sierżanta. Nakama zginął na zawsze, wraz z nim Hiraga. Szybki wyjazd jest dla niego jedynym rozsądnym rozwiązaniem, a warto go uratować. Umożliwimy dwóm samurajom poznawanie przez rok lub dwa świata, naszego świata. Co z tego, że jeden z nich nazywa się Otami?! — Jak Wiluś go złapie, utoczy krwi. Naszej. — Nie złapie. Otami to Otami. Tak się nazywa. Powiedział mi o tobie i twoich kontaktach z shoyą w sprawie rozkręcenia biznesu. Wygrasz najwięcej, gdy wróci do Japonii! Wszyscy wygramy. Dlatego musimy mu pomóc. Jamie w końcu ustąpił i załatwił z sołtysem pożyczkę, udzielając odpowiednich gwarancji. Kiedy zmierzchło, poszedł z Phillipem do studni po Hiragę i Akimoto, a teraz wszyscy czterej stali na pomoście. — Gdzie kuter? — nerwowo dopytywał się Tyrer. — Przypłynie. — Byli aż za dobrze widoczni na rozchybotanych, oślizłych deskach, w pobliżu pokrytych wodorostami schodów. Niepokoiła ich bliska obecność samurajów, zwłaszcza że oficer przechadzał się dumnym krokiem tam i z powrotem. — Taira-sama, pamiętasz dowódca? — szepnął Hiraga. — On wymuszacz. Pamiętasz go, dowódca przy bramie? — Jakiej bramie? — W Edo. W twoim Wielkim Domu w Edo. Kiedy my pierwsze spotkanie. — O mój Boże! — Przypomniał sobie: groźny samuraj, który chciał otoczyć wojskiem gmach poselstwa i dokonać rewizji tuż przed ewakuacją. Hiraga umknął wówczas na noszach, jako ofiara ospy. — Co się znów dzieje? — spytał Jamie. Tyrer pokrótce wyjaśnił mu sytuację. McFay dostrzegł nad jego ramieniem, że oficer patrzy w ich stronę. Poczuł narastający niepokój. — Cholernie podejrzliwy... - Właśnie — mruknął Phillip. — Lepiej... Patrzcie, nadpływa! —- Kuter z przyćmionymi światłami wynurzył się z mroku. Bosman pokiwał ręką, pomachali mu w odpowiedzi. Fale bijące o słupy bryzgały w górę strumieniami piany.

— Jak najszybciej wchodźcie na pokład — z podnieceniem zawołał Jamie. Phillip zdołał go już przekonać, że Hiraga nie jest przestępcą, lecz bojownikiem o wolność, a poza tym sam potrafił docenić zasługi Japończyka. Przyjaźnie nastawiony shishi, w dodatku mówiący po angielsku, może stanowić cenny nabytek, pomyślał. Zwłaszcza że będzie miał wobec mnie dług wdzięczności. Na statku wręczę mu listę osób, z którymi warto zawrzeć znajomość w Anglii i Szkocji, oraz spis miejsc godnych uwagi i odwiedzin. Phillip ma niezłe zadatki na geniusza. Parsknął krótkim śmiechem, spojrzał do tyłu i wstrzymał oddech. Dowódca samurajów wszedł właśnie na pomost. — Boże, ten łotr idzie po nas! Zerknęli na oficera, potem na morze. Nie było szans, by kuter zdążył we właściwym czasie. — Wpadliśmy. Hiraga doszedł do tego samego wniosku. Szarpnął kimono skrywające miecze. — Zabijemy go. — Stać! Czekajcie! — Tyrer wepchnął mu w dłoń dużą kopertę z listem polecającym do ojca i wuja, także prawnika, i do dziekana uniwersytetu. — Miałem im wszystko wytłumaczyć na statku — powiedział pośpiesznie do McFaya — lecz teraz nie mamy czasu. Zrób to za mnie, Jamie. — Po raz ostatni spojrzał na Hiragę i wyciągnął rękę. — Dzięki. Zawsze będę twoim przyjacielem. Wracaj zdrowo. — Poczuł silny uścisk, zobaczył przelotny uśmiech na twarzy Japończyka, po czym obrócił się i zlany zimnym potem ruszył na spotkanie wroga. Oficer zdążył dojść do połowy pomostu, gdy Tyrer zastąpił mu drogę i skłonił się z całym ceremoniałem. Samuraj mruknął coś, wsparł dłoń na rękojeści dłuższego miecza i z lekkim wahaniem oddał ukłon. Gdy próbował przejść, Tyrer ponownie pochylił głowę i odezwał się z przesadnym patosem, przywołując swą całą znajomość japońszczyzny: — Ach, panie oficerze, muszę mówić, że pańscy samurajowie to bardzo dobrze walczą z ogniem. Pamiętamy się z Edo, prawda? Proszę

wybaczyć, w imieniu mojego pana, wodza gai-jinów w Nipponie, przyjąć wielkie podziękowania za pomoc i ratunek wszystkich domów naszych. — Dziękuję. Teraz chciałbym zobaczyć... — Zobaczyć? Proszę patrzeć tam, panie oficerze! — Phillip wskazał na miasto i okolicę. Trajkotał coraz szybciej i za każdym razem, gdy samuraj usiłował go wyminąć, stawał mu na drodze. — Zobaczyć, co ogień... — Przejście! — ze złością warknął Japończyk, wionąc oddechem przesyconym wonią rzodkwi daikon. — Rusz się! Tyrer udawał, że nie rozumie. Zaczął gestykulować i niby przypadkiem szeroko rozpostarł ramiona. Pilnował się przy tym, by ani razu nie dotknąć oficera. Opisywał ogrom zniszczeń i wychwalał męstwo strażaków, boleśnie świadom obecności McFaya i dwóch zbiegów za swymi plecami. Nie miał okazji sprawdzić, gdzie jest kuter. — Baka! — wrzasnął oficer z gniewnie wykrzywioną twarzą. Phillip przygotował się na przyjęcie ciosu, lecz w tej samej chwili usłyszał okrzyk McFaya: — Odpływać, na miłość boską! Oficer odtrącił Phillipa na bok i popędził na koniec mola. Tyrer pozbierał się, ciężko dysząc. Mokry od potu spojrzał za siebie. Kuter pod pełną parą odbijał od przystani, trzech zbiegów w kabinie, bosman przy kole sterowym, marynarz na dziobie... Latarnia zgasła, gdy samuraj dobiegł do końca pomostu, ochrypły krzyk „Zawracać!" utonął w warkocie silnika. Tyrer odniósł wrażenie, że przez krótką chwilę, tuż przed zgaszeniem świateł, wyraźnie było widać twarze Hiragi i Akimoto. Skoro on mógł je dostrzec, tym bardziej były widoczne dla oficera. — Wyobraźnia... —jęknął. Szybkim krokiem puścił się w stronę miasta. Grzecznie uniósł kapelusz, by pozdrowić siedzących wokół ogniska Japończyków. Odpowiedzieli mu zdawkowymi ukłonami. Nim z mola dobiegł głośny wrzask: „Dokąd?! Wracaj!", zdążył zniknąć w tłumie. Względnie bezpieczny, potruchtał wprost przed siebie. Odzyskał oddech dopiero wówczas, gdy znalazł się w budynku legacji. — Dobry Boże, Phillipie... — Bertram wybałuszył oczy. — Wyglądasz

jak widmo. Co się stało? — Odpierdol się — poradził mu Tyrer. — Niby dlaczego? — grubym głosem spytał sir William z marsową miną stając w drzwiach gabinetu. — Och... przepraszam, panie ministrze... to... tylko tak... do śmiechu. — Masz nie po kolei w głowie, Phillipie! — burknął sir William. — Gdzie się podziewałeś, u diabła? Na twoim biurku leży list od bakufu opatrzony napisem „pilne", przesyłka do sir Percy'ego, która po skopiowaniu jeszcze dziś wieczór musi być dostarczona na pokład „Atlanta Belle", i cztery podania o odszkodowanie, sprawdzone i podpisane, czekające tylko na stempel. Jak się uporasz z robotą, przyjdź do mnie. Będę u siebie lub na przystani, gdyż chcę pożegnać odpływających pasażerów. Nie stój tu jak słup soli! Rusz się! Wszedł do gabinetu, zamknął drzwi i oparł się o futrynę. Bezwiednie spojrzał na teczkę z listami Poncina, starannie ułożoną pośrodku biurka. Znów posmutniał. Po wyjściu Angelique przez dobrą godzinę siedział bez ruchu, zastanawiając, się, co począć. Nie chciał popełnić błędu, gdyż tym razem naprawdę szło o życie lub śmierć. Wrócił myślami do własnych doświadczeń: do krętych ścieżek dzieciństwa w Anglii, do paryskiej praktyki, do Sankt Petersburga, gdzie miał dom, ogród i wiosną, latem, jesienią i zimą śmiał się i kochałWertyńską. Powrót do Anglii, wyjazd na pola bitewne Krymu i w ciemne, zaplute dymem okopy, które napawały go grozą. Cieszył się, że głośne przekleństwo Phillipa przywróciło go do normalności. Ponownie powiódł wzrokiem po pokoju, spojrzał w ogień, na teczkę leżącą na biurku i na słodką młodą twarz uśmiechającą się z miniatury. Poczuł gwałtowne ukłucie w sercu, lecz zdołał zapanować nad bólem. Za każdym następnym razem przychodziło mu to coraz trudniej. Wziął portret do ręki i zaczął mu się przyglądać. Co by było, gdybym nie miał tego wizerunku? Może nie mógłbym przypomnieć sobie jej rysów, jak Angelique twarzy Malcolma? — Nie umiem na to odpowiedzieć, kochanie — mruknął ze smutkiem, bliski łez, i odstawił miniaturę na biurko. — Może bym i zapomniał...

twarz... lecz nigdy ciebie. Nigdy, nigdy, nigdy. Bezskutecznie próbował wrócić myślami do najpiękniejszych chwil swego życia. List Poncina zagradzał mu drogę niczym żelazne wierzeje. Przeklęty przez Boga żabojad! Dość smutków, czas podjąć decyzję. Koniec z wahaniem. Pora wracać do pracy, rozwiązać bieżące problemy i zająć się pilniejszymi sprawami, takimi jak Yoshi i wojna z Satsumą. Jesteś przecież ministrem Jej Królewskiej Mości! Więc zachowuj się jak minister. Jedynym właściwym rozwiązaniem byłoby opieczętowanie dokumentów pozostawionych przez Poncina, dołączenie do nich osobistego raportu, relacjonującego przebieg wspomnianych wydarzeń, i odesłanie całego pasztetu do Londynu. Niech się martwią, co z tym robić. Krypta archiwum kryje niejedną tajemnicę. Jeśli uznają to za sekret, ich sprawa. Taaak... Uczciwe i w pełni właściwe rozwiązanie. Zadowolony, że podjął tak mądrą decyzję, zebrał papiery z biurka i kartka po kartce zaczął wrzucać je w ogień. Nucąc pod nosem patrzył, jak się wiją, czernieją i płoną. To nie brak rozwagi. Nie stanowiły pewnego dowodu, a biedna dziewczyna była jedynie niewinną ofiarą. Andre szpiegował na rzecz wrogiego mocarstwa i jeśli popełnił choć połowę czynów zawartych w jego tajnym dossier, zasłużył sobie po wielekroć, by wylecieć na drugą stronę księżyca. Prawda czy fałsz, tym razem proch pójdzie do prochu. Gdy spłonął ostatni arkusz, sir William uniósł szklankę w kierunku miniatury. Czuł się wprost wyśmienicie. — Za ciebie, kochana — powiedział.

62 Była już prawie północ, gdy Tyrer w końcu wybiegł z legacji i puścił się w stronę przystani Struanów. Głowa pękała mu z bólu, nie znalazł czasu na posiłek, nie myślał o Hiradze ani o Fujiko, nie myślał o niczym prócz pracy. Pod pachą niósł teczkę opatrzoną godłem Jej Królewskiej Mości, przeznaczoną do przewożenia dokumentów dyplomatycznych, a w kieszeni miał ukończone przed chwilą tłumaczenie listu. Pluł sobie w brodę, że właśnie od niego nie zaczął. Przyśpieszył kroku.

Na przystani zgromadził się tłum. Kilka osób żegnało ostatnich pasażerów, lecz reszta tłoczyła się hałaśliwie wokół oficera rachunkowego z „Atlanta Belle", który do ostatniej chwili przyjmował pocztę do Hongkongu i Szanghaju. Zabierał listy do towarzystw ubezpieczeniowych, firm budowlanych, stoczni i banków — słowem, do wszystkich zainteresowanych skutkami pożaru. Phillip zobaczył Angelique rozmawiającą z Gorntem. W drugim końcu ciżby Pallidar gawędził z kilkoma oficerami udającymi się w podróż, a w pobliżu pomostu stali sir William i panna Maureen Ross. Tyrer przypomniał sobie na jej widok, że złożył Jamiemu obietnicę: miał wyjaśnić sir Williamowi sprawę zaokrętowanych „studentów". Zaczął przeciskać się między ludźmi. — Dobry wieczór, miss Maureen. Proszę wybaczyć, sir Williamie, lecz chyba powinien pan to przeczytać. — Wręczył mu tłumaczenie. — Dopilnuję, by przesyłka bezpiecznie dotarła na pokład. — Na powrót wcisnął się w tłum, gdyż chciał uciec jak najdalej przed spodziewanym wybuchem gniewu. Oficer rachunkowy, niski, cierpiący na niestrawność mężczyzna, był otoczony przez grupę rozwrzeszczanych mężczyzn, którzy niechętnie ustawiali się w długaśnej kolejce. Phillip z uporem parł naprzód. — Czekaj, cholera, na swoją kolejkę! — krzyknął ktoś za nim. — Przepraszam, rozkazy sir Williama, sprawy Jej Królewskiej Mości. Proszę o pokwitowanie — powiedział oficjalnie. Dobra, dobra, po co ten rwetes?.— Oficer starannie schował przesyłkę, a Tyrer ukradkiem zerknął przez ramię. Sir William stanął pod latarnią i zaczął czytać. Po chwili poczerwieniał z wściekłości, zmełł w ustach kilka przekleństw, na tyle głośno, by stojący najbliżej odskoczyli do tyłu, nie tyle z przestrachu, ile z zaskoczenia. Phillip jęknął i obrócił głowę. List, nadany przez roju, był opatrzony podpisem tairó Nori. Krótki, pozbawiony kwiecistych zwrotów i zaadresowany bezczelnie: „Do przywódcy gai-jinów". Tyrer przetłumaczył go najwierniej, jak umiał, jedynie w kilku miejscach dokonując koniecznych interpolacji. Roju wyraża zadowolenie, iż Pan i pozostali gai-jinowie uszli z życiem — i niczym więcej — z pożaru wywołanego przez radykałów i buntowników. Jutro zarządca Kanagawy przyśle pięciuset kulisów do pomocy przy

ewakuacji Yokohamy, dotkniętej tak jawnym przejawem woli bogów, zgodnej zresztą z wielokrotnie powtarzanymi sugestiami cesarza. Liczymy na to, iż z odpowiednim wyprzedzeniem powiadomicie nas o swoim powrocie — o ile w ogóle zamierzacie tu wracać. Dla wybranych gai-jinów znajdzie się miejsce na Deshimie, w porcie Nagasaki, gdzie jak w przeszłości, będziemy prowadzić interesy oraz wymianę handlową. Szczere pozdrowienia. — Tyrer! Phillip udawał, że nie słyszy. Stał tyłem do sir Williama, czekając, aż oficer rachunkowy wystawi pokwitowanie. Z kolejki dobiegały niecierpliwe okrzyki: — Prędzej, na miłość boską, chcecie tu sterczeć całą noc?! Prędzej... no, wreszcie nadpływa! Do przystani dobijał pusty kuter, wracający od „Belle". Bosman wysunął głowę z kabiny i huknął: — Wszyscy na pokład, ci co na pokład! Tłum zafalował. Maureen zbliżyła się do Tyrera. — Phillipie, kiedy wróci Jamie? — Na pewno ostatnim kursem, jeśli nie wcześniej — odparł niepewnie, gdyż nie wiedział, czy McFay wtajemniczył ją w ich plany. — Została ponad godzina. — Tyrer!!! — Przepraszam, muszę pędzić. Tak, panie ministrze? — zawołał głośno, zmobilizował się wewnętrznie i pobiegł z powrotem. — Za pół godziny, Phillipie — zaczął sir William, niemal zezując ze złości — masz być u mnie. Przetłumaczysz odpowiedź. Chcę cholernie dobrego tłumaczenia, rozumiesz? — Tak, panie ministrze, a przy okazji... — Znajdź mi... A jest, wiedziałem, że się tu kręci. — Starczył rzut oka na twarz sir Williama, by tłum umilkł i zaczął nasłuchiwać. — Pallidar, sprowadź dragonów. Zawieziesz „szczere pozdrowienia" zarządcy Kanagawy. Natychmiast. — Dziś, panie ministrze? — Pallidar wybałuszył oczy, spostrzegł gniewną minę i dodał pośpiesznie: — Och... Tak jest. Przepraszam, w tej chwili, panie ministrze.

miałem czasu powiedzieć panu wcześniej, lecz pomogłem wyjechać dwóm japońskim studentom, którzy chcieli odwiedzić Anglię. Zeszłej nocy uratowali mi życie. Mam nadzieję, że to w porządku. — Co w porządku? Ze uratowali ci życie? Sam nie wiem. — Sir William świdrował go wzrokiem. — Skoro zrobiłeś z legacji biuro podróży, mam nadzieję, że jesteś dobrze przygotowany do udzielenia mi w odpowiednim czasie kilku wyjaśnień. Pallidar, za godzinę przybądź z całym oddziałem i na Boga, nie certol się z dostarczeniem mojego listu! — Odwrócił się i odszedł. — Co go ugryzło? — Pallidar głośno wytarł nos; wciąż był przeziębiony. Tyrer pochylił się w jego stronę i powiedział mu o ultimatum. — Boże, nic dziwnego. Co za cholerna bezczelność! Z drugiej strony to dobrze, przyda się trochę ruchu, generał nabawił się hemoroidów od ciągłego siedzenia na tyłku. — Zachichotał, bardziej ze zdenerwowania niż z własnego dowcipu. W tej samej chwili pojawił się zasapany Hoag. Miał na sobie sztywny od zakrzepłej krwi kitel i cylinder, szedł uginając się pod ciężarem walizek. — Już myślałem, że nie zdążę. Z czego się śmiejecie? — Jest jeszcze sporo czasu — odparł Tyrer. Podobnie jak Pallidar był ciekaw, co Angelique napisała w liście poświadczonym przez sir Williama. W liście, który miał zostać zawieziony przez Hoaga do Hongkongu jako odpowiedź na inną, równie tajemniczą przesyłkę, ujawnioną dopiero wówczas, gdy stało się pewne, że Angelique nie nosi dziecka Malcolma. Od czasu powrotu Hoaga wszyscy dyskutowali gorączkowo nad zamierzeniami Tess Struan. — Dobrej drogi. Potem do Indii? — Tak. Będę tam w przyszłym miesiącu. — Uśmiech wykrzywił szpetną twarz lekarza. — Nie mogę się doczekać. Przyjedźcie kiedyś w odwiedziny. Spodoba się wam na pewno. — Prawdę mówiąc, dostałem przeniesienie do Indii — oświadczył Pallidar. — Placówka przy granicy, w Hindukuszu. — Choć powiedział to lekkim tonem, niechętnie myślał o opuszczeniu Japonii. W indyjskim piekle było zbyt wiele śmierci. Kula znikąd, cios sztyletem w

ciemnościach, zatrute studnie, żadnej sławy, tylko ciężka harówka i smutna egzystencja na ponurej i poszarpanej skalistej przełęczy, gdzie nie zbierano innego żniwa jak zabitych. A jednak to miejsce było niezwykle ważne dla Imperium, gdyż tu leżała historyczna droga wiodąca do Brytyjskich Indii, wykorzystywana w przeszłości przez hordy Mongołów, Persów i Rosjan. Pallidar nie potrafił odpędzić złych przeczuć. — Przynajmniej nie ma tam morskich pogrzebów, doktorze — dodał, nie mogąc się powstrzymać od złośliwości. - Nie ma. Nie ma — odparł Hoag i mylnie interpretując słowa oficera, uściskał go serdecznie na pożegnanie. — Porządny chłop z ciebie, Settry. Łatwo mnie znajdziesz, jeśli będziesz w Indiach potrzebował pomocy. Powodzenia! — Podszedł do miejsca, gdzie stali Angelique i Gornt. — Co chciał przez to powiedzieć? — spytał Tyrer. Zauważył nagłą zmianę w zachowaniu Pallidara. Kapitan wzruszył ramionami. Przeklinał w duchu chwilową słabość, niepokój i nagłą niechęć do Hoaga. — Mówił mi kiedyś, że nie lubi morskich pochówków. Rad był, że ominął go pogrzeb Malcolma w Hongkongu. — Uśmiechnął się chytrze. Swego czasu przekazał sir Williamowi raport sierżanta o zagadkowym zachowaniu Haga w Kanagawie. Zgodnie z otrzymanymi rozkazami w najgłębszej tajemnicy sprawdził, co zawierają trumny, po czym zamienił je z powrotem. Nikt nie zauważył podstępu. Trumna wysłana do Hongkongu w rzeczywistości zawierała zwłoki Malcolma, a Hoag, Angelique, Jamie i Skye pochowali rybaka. — Szkoda, że Malcolm wykitował — powiedział nieswoim głosem. — Życie jest dziwne, nie? Nigdy nie wiesz, kiedy coś cię trafi. Tyrer skinął głową. Nigdy dotąd nie widział tak przygnębionego Pallidara. Wiedziony współczuciem zapomniał o własnych troskach. — Co ci jest, chłopie? — Nic. Zeszłej nocy miałeś cholerną kupę szczęścia, że udało ci się umknąć... — Cień przemknął po twarzy Phillipa i Pallidar natychmiast pożałował swej głupoty. — Przepraszam. Nie chciałem ci sprawić przykrości, sam nie wiem, co mnie dziś napadło. — Słyszałeś... słyszałeś o... — Mimo usilnych starań Tyrer nie potrafił

powiedzieć „Fujiko". Pogrążył się w niezmierzoną otchłań smutku. — Gdy coś takiego... takiego strasznego... okropnego spada na człowieka... — Usiłował mówić dzielnym tonem. — Mój stary zwykle... Miałem siostrzyczkę, która zachorowała na odrę i zmarła w siódmym roku życia... Wszyscy ją bardzo kochali... Mój stary zwykle powiadał: „Bóg zsyła nam troski, by nas wypróbować. Płaczesz, płaczesz... a potem podnosisz wzrok ku Niebiosom, mówisz, iż taka była Jego wola, i starasz się zapomnieć o nienawiści". Łzy pociekły mu po policzkach, lecz nie zwrócił na to uwagi. Poszedł wzdłuż brzegu, na plażę i samotny, wśród szumu fal i pod mroczną kopułą nieba, z miłością pomyślał o Fujiko, po czym otworzył małą szufladkę głęboko na dnie serca i tam skrył wspomnienia. Na pokładzie „Atlanta Belle" kapitan Twomast mówił: — Dobrze, Jamie, zabiorę ich jako pasażerów i polecę uwadze pani Struan, lecz znasz ją i wiesz, że nie jest zbyt hojna. — Oddaj jej tylko mój list, gdy przypłyniecie do Hongkongu. — McFay powiedział mu prawdę o Japończykach, gdyż nie chciał narażać przyjaciela na niepotrzebne kłopoty. Zagwarantował także pokrycie kosztów podróży, tam i z powrotem, na wypadek gdyby Tess nie przystała na jego propozycję. W liście prosił ją o zaliczkę dla Otamiego i Akimoto oraz pomoc w uzyskaniu odpowiedniego wykształcenia w Anglii i Szkocji pod zastaw pięćdziesięciu udziałów w spółce mieszanej, utworzonej przy jego pomocy po ich powrocie do Japonii. Pisał między innymi: Wiem, że to śmiałe posunięcie, lecz Olami jest bystry, ma dobre koneksje tu, na miejscu, i moim zdaniem reprezentuje przyszłość Nipponu. Jeśli jest Pani innego zdania, proszę odliczyć sumę należną za rejs od szczodrego daru, jaki ostatnio od Pani otrzymałem. Albert MacStruan spisuje się doskonale, pożar nie naruszył Pani własności ani budynków firmy, a interesy raźno posuwają się do przodu. W każdej chwili jestem gotów pomóc Albertowi. Na koniec proszę, by Pani uważała na nowego menedżera filii Brocków, Edwarda Gornta. To mądry i dzielny człowiek, lecz jako rywal może być niebezpieczny.

— Czeka cię duży wydatek, Jamie — powiedział Twomast. Był chudym, niskim mężczyzną o twardych żeglarskich rysach, ciemnych włosach, brązowych oczach i suchej jak rzemień skórze. — Co najmniej dwieście funtów. Warto ryzykować? — To jej statek, więc nie musi nic płacić. — Lecz mimo to idzie o koszty, a ona liczy się z każdym pensem. Zresztą, decyzja należy do niej. Jak nie zapłaci, spieniężę twój czek w Londynie. Czy Japonce aby na pewno wiedzą, że mają mnie słuchać? — Tak. Powiedziałem im, że na pokładzie jesteś królem, prawdziwym daimyó. Będą ci posłuszni i do końca rejsu nie zejdą ze statku. Ale, Johnny, traktuj ich odpowiednio. Zostaniesz wynagrodzony. — Owszem. W niebie — roześmiał się Twomast. — Nie bój się, jestem ci winien jedną lub dwie przysługi. — Dzięki. — Jamie rozejrzał się po kajucie. Mała, z jedną koją, półką na mapy, stołem na cztery krzesła, schludna i przesiąknięta morzem, jak sam Johnny Twomast, z pochodzenia Norweg i kuzyn Orlova Garbusa, który dowodził flotą Struanów po śmierci Dirka. Parowy frachtowiec „Atlanta Belle", o wyporności tysiąca ton, miał cztery pasażerskie miejsca pierwszej klasy, dziesięć drugiej i pięćdziesiąt trzeciej, mógł też zabrać dodatkowy ładunek. — Gdzie ich umieścisz? — Z załogą, a co myślałeś? — Nie możesz dać choć najmniejszej kajuty? — Wszystkie miejsca zajęte, a wśród załogi zaczną się szybciej uczyć naszych zwyczajów. Schowaj ich gdzieś chociaż do Hongkongu. Nie chcę, by zostali rozpoznani. - Mogą spać w kajucie trzeciego podoficera. Są tam dwie koje — oświadczył Twomast. — Mają broń? — Oczywiście. Są przecież samurajami. — Samuraj czy nie, żadnej broni, na Boga. — Jamie wzruszył ramionami. — Powiedz im to, lecz proszę traktuj ich z pewnym szacunkiem, nie jak tubylców, lecz gości, ważnych Japończyków. Wiesz, kim są. — Wachtowy! — krzyknął kapitan. — Przyślij tych dwóch tutaj! Hiraga i

Akimoto weszli do kajuty. Jamie przedstawił im Twomasta. — Który z was mówi po angielsku? — Ja, Anjin-sama. Otami-sama. — Pan McFay poręczył mi swoim słowem, że ty Otami-sama i twój towarzysz będziecie się zachowywać grzecznie przez cały rejs do Londynu. Macie mnie słuchać, nie schodzić z pokładu bez zezwolenia, meldować o każdym pobycie w porcie i trzymać się wyznaczonych godzin powrotu. Aż do Londynu jestem waszym wodzem, daimyó. — Zgadzamy się robić, co mówi Anjin-sama — ostrożnie odparł Hiraga. — Dobrze. Na statku nie możecie nosić broni. Oddajcie mi miecze, pistolety, noże. Wszystko zwrócę po zakończeniu rejsu. — Twomast dostrzegł błysk gniewu w oczach Japończyka. — Zrozumiano? — A jeśri rudzie nas atakować? — Jeśli zaatakują was moi ludzie, będziecie się bronić walcząc na pięści, aż nadejdę. Dostali ostrzeżenie, pięćdziesiąt batów dla każdego, kto zacznie bójkę. Wy, jak sądzę, będziecie spokojni? — Nie rozumiem. — Jamie wyjaśnił, że krnąbrny marynarz bywa przywiązywany do relingu i chłostany. Hiraga, zdumiony okrutną karą, przetłumaczył jego słowa na japoński, po czym spytał. — Are Anjinsama nie ma strach? Jeśri człowiek worny na statku po taką zniewadze, nie ma strach, że zabije? Johnny Twomast wybuchnął śmiechem. — Pewne jak amen w pacierzu, że zadyndałby wówczas na stryczku. Bunt jest karany śmiercią. Zabroniłem żeglarzom kpić z was, wy także musicie być spokojni. To ważne, zrozumiałeś? — Rozumiem, Anjin-sama — odparł Hiraga, choć pojął tylko część wypowiedzi. Bolała go głowa. — W razie kłopotów przychodźcie do mnie. Żadnych bójek, jeśli nie zostaniecie zaatakowani. Proszę o broń. Hiraga z niechęcią wręczył mu zawinięte miecze i derringera. Wachtowy! Drzwi kajuty stanęły otworem. — Tak, panie kapitanie? — Ci dwaj dostaną kabinę trzeciego oficera. Sam ich zaprowadzę. Jamie wstał i wyciągnął rękę do Hiragi.

— Szczęśliwej podróży. Pisz, kiedy zechcesz, do mnie i do Phillipa... do Taira-sama. Jak ci mówiłem, będziesz pod opieką mojego banku, Hongkong Bank, w Londynie. Znajdziesz wszystko w papierach, które dostałeś, wraz z informacją, jak odbierać pocztę. Nie spodziewaj się odpowiedzi przed upływem czterech miesięcy. Dobrej drogi i szczęśliwego powrotu. — Hiraga uścisnął mu dłoń, to samo zrobił Akimoto. — Chodźcie ze mną — powiedział Twomast. Poprowadził ich korytarzem i wpuścił do innej kajuty. — Schowajcie się tutaj i nie wyłaźcie. Pan McFay nie chce, by was rozpoznano. Jak miniemy Hongkong, będzie już łatwiej. Zamknął drzwi. Hiraga i Akimoto bez słowa rozglądali się po pomieszczeniu. Przypominało bardziej kredens niż pokój. Ledwie starczyło miejsca, by ustać. Kopcąca lampa naftowa. Dwie nędzne koje, jedna nad drugą, wsparte o belkę, niżej szafki. Przegniłe sienniki i wełniane koce. Zaduch. Wokół porozrzucane gumowe buty i nie prane ubrania. Zawieszone na kołkach płaszcze nieprzemakalne. — Co to? — spytał ogłupiały Akimoto. — Pewnie ubrania, lecz strasznie sztywne. Jak można w nich walczyć? Bez miecza mam wrażenie, że jestem nagi. — Ja czuję się jak martwy, nie tylko nagi. Podłoga zachybotała pod ich stopami. Słyszeli męskie głosy wykrzykujące rozkazy, rozległy się szanty, na statku szykowano się do wyjścia w morze. Ściany kajuty wibrowały od huku silnika, pogłębiając złe wrażenie. Ciasnota, smród dymu, oleju, zatęchłego powietrza i brudnej pościeli przyprawiały o zawrót głowy. Pokład znów podskoczył, gdy podniesiono kotwicę, i Hiraga zatoczył się w stronę koi. Przysiadł na niższej. — Będziemy spać na tym? — A gdzie indziej? — mruknął Akimoto. Zmrużył oczy i przesunął skotłowany koc. We wszystkich rogach siennika kłębiły się pluskwy, martwe i żywe, a zniszczone płótno pokrywały grube plamy zaschniętej krwi, znaczącej ślady, w których od pokoleń gnieciono robactwo.

— Wracajmy na brzeg — wycharczał. Zbierało mu się na mdłości. — Mam dosyć. — Nie — odparł Hiraga, walcząc z obrzydzeniem. — Zdarzył się cud, gdyż umknęliśmy przed bakufu i Yoshim, trafimy do kraju wrogów potraktowani niczym goście i wykradniemy tajemnicę, jak ich zniszczyć. Będziemy się uczyć. — Uczyć? Czego? Jak zachłostać człowieka na śmierć czy jak żyć miesiącami w tym barłogu? Widziałeś, że kapitan po prostu wyszedł z kajuty i nie odpowiedział nam ukłonem? Idę... nawet gdybym musiał wpław płynąć do brzegu! — Akimoto położył dłoń na klamce, lecz Hiraga chwycił go za koszulę i odciągnął. — Nie! Akimoto warknął głucho, wyzwolił się, ale trzasnął plecami o drzwi, gdyż w kajucie było zbyt ciasno na szarpaninę. — Nie należysz do nas! — zawołał. — Nosisz w sobie zarazę gaijinów! Puść mnie, lepiej zginąć jak cywilizowany człowiek, niż godzić się na życie w takich warunkach! Hiraga zamarł jak skamieniały. Czas stanął w miejscu. Nagle uświadomił sobie ogrom czekającego go zadania: odległy, barbarzyński świat, nie tknięty cywilizacją. Zostawiał za sobą wszelkie wartości, sonno-joi i Chóshu, shishi i rodzinę, bez żony, bez synów... Och moja dzielna i piękna Sumomo, brak mi ciebie, ty uczyniłabyś mój odjazd znośniejszym, lecz teraz... Zaczął dygotać, serce waliło straszliwie, nie mógł złapać oddechu. Każdą komórką ciała pragnął wydostać się z piekła, symbolizującego wszystko, czego nienawidził. Jeśli Londyn wyglądał tak samo, to śmierć zdawała się wybawieniem. Odepchnął kuzyna z drogi i skoczył do drzwi. Zatrzymał się. — Nie — wysapał. — Wytrzymam! Na pewno wytrzymam. Dla sonnojoi. Musimy... dla sonno-joi musimy wytrzymać, lecz bez względu na to, co się stanie, umrzemy śmiercią samurajów, spiszemy ostatni poemat, teraz, teraz... i nic w naszym doczesnym życiu nie będzie miało większej wartości... Bosman stojący przy pomoście zawołał: — Ostatni kurs na „Belle", wszyscy na pokład!

— Zatem powodzenia. Edwardzie. Wracaj szczęśliwie — z lekką domieszką melancholii powiedziała Angelique, lecz chwilę później jej twarz ozdobił cień uśmiechu. — Uważaj na siebie! Po wyjściu od sir Williama wypłakała się w zaciszu własnego buduaru. Tyle łez, pomyślała, ostatnimi czasy. Skąd one wszystkie płyną? Później, gdy smutek minął, wróciły jej spokój i jasność umysłu. Całkowicie opanowana zeszła na dół, na prywatne spotkanie z Gorntem. Wyjaśnili sobie, co było do wyjaśnienia. Silą, pewność siebie i miłość emanujące z Edwarda pozwoliły jej zapomnieć o złych chwilach Jest dla mnie dobry, stwierdziła w duchu, choć nigdy nie zdoła zastąpić Malcolma. — Wszystko w porządku? — spytał. — Tak, mój drogi, dziękuję. Wracaj prędko. Ucałował jej wyciągniętą dłoń. Dbaj o siebie, pani. Promieniował niemal chłopięcym szczęściem. — Nie zapomnij. — Prosiła go. by przekazał Tess, iż wciąż żywi nadzieję, że pewnego dnia spotkają się po przyjaźni. To bardzo ważne. - Nie zapomnę. I wrócę, nim się zdążysz obejrzeć. — Ze względu na stojących w pobliżu mężczyzn dodał głośniej: - Dopilnuję , by dokonano zakupów zgodnie z listą, którą powierzyła pani mojej pieczy. — Lekko ścisnął jej dłoń i jako ostatni z pasażerów beztrosko skoczył na śliski pokład kutra. Przytrzymał się jedną ręką. Bosman szarpnął za gwizdek, dał „całą wstecz" i odbił od przystani. Gornt pomachał na pożegnanie, a potem, by nie wzbudzać zbytniego zainteresowania, zniknął w kabinie. — Śliczna dziewczyna — z zadumą odezwał się Hoag. — Tak. Najpiękniejsza z pięknych. Spojrzeli w stronę oddalającej się przystani. — Byłeś kiedyś w Indiach, Edwardzie? — Nie, nigdy. A ty znasz Paryż? — Nie. Lecz Indie są najwspanialszym miejscem na ziemi, najlepszym dla Anglika, a przecież ty w znacznej mierze też jesteś Anglikiem. — Hoag widział już, jak wchodzi do dobrze znanego domu, otoczonego wysokim murem, brunatnym i zapylonym z zewnątrz, lecz w środku pełnym zieleni i ożywczego chłodu. Plusk fontanny mieszał się ze śmiechem dobiegającym

z głównego budynku i pomieszczeń dla służby. Przyjaźń i spokój, jakie można znaleźć tylko wśród ludzi niezachwianie wierzących w odwieczny krąg narodzin, śmierci i reinkarnacji, do czasu aż z łaski Nieskończoności będą mogli osiągnąć nirwanę — miejsce Niebiańskiego Spokoju. Tam czeka na mnie Arjumand, pomyślał. Mam nadzieję, że znajdę drogę, by do niej dotrzeć. Patrzył na pomost, na Angelique i otaczających ją mężczyzn, na ludzi, których miał nigdy już nie zobaczyć. Angelique po raz ostatni pomachała dłonią, po czym podeszła do stojącej nieco na uboczu Maureen Ross. Mam nadzieję, że się zaprzyjaźnią, myślał Hoag. Za chwilę cała przystań stanie się częścią nocy. Dobrze, że Angelique przyjęła warunki Tess, choć prawdę mówiąc, nie miała żadnego wyboru. Bezwiednie pogładził ukrytą w kieszeni kopertę. Szkoda Malcolma. Nieszczęsny chłopak, nie zdołał dotrzeć do celu, choć dążył do tego przez całe życie. Malcolm Struan — tai-pan, którego nie było. Przypominał oślepionego śniegiem wędrowca, krążącego wśród zamieci w poszukiwaniu wyimaginowanego białego namiotu. — Żal myśleć o Malcolmie, prawda? — Lecz Gornt już wyszedł z kabiny. Hoag zobaczył go na pokładzie, stojącego tyłem do Yokohamy i patrzącego na „Belle". Nie miał kapelusza, wiatr rozwiewał mu włosy. Skąd ten uśmiech? — zastanawiał się lekarz. Co się za tym kryje? Twardy, a jednak... W tym młodzieńcu jest coś dziwnego. Przyszły władca czy królobójca? Przystań pomału pustoszała, lecz Angelique i Maureen nie zamierzały jeszcze odchodzić. Spoglądały na ledwie widoczny kuter sunący w stronę „Belle". Wkrótce zostały same, jeśli nie liczyć rozmawiających półgłosem Czena i Vargasa, którzy pozornie czekali na powrót łodzi, choć w gruncie rzeczy, nieproszeni, czuwali nad bezpieczeństwem kobiet. — Maureen... — Angelique zerknęła w stronę swej nowej przyjaciółki i spoważniała na widok smutku malującego się na jej twarzy. — Co się stało? — Nic. To znaczy... naprawdę, nie musisz się tym kłopotać. Po prostu... Jamie przez cały dzień był zajęty, a ja mam niezwykle ważną sprawę... — Dalsze słowa uwięzły jej w gardle.

— Jeśli chcesz, poczekam tu z tobą. Albo lepiej chodź do mnie. Usiądziemy w pokoju, przy oknie. Zobaczymy kuter wystarczająco wcześnie, by wrócić na przystań. — Ja... chyba... wolę zostać tutaj. — O co chodzi? Mogę ci jakoś pomóc? — Angelique troskliwie ujęła ją za rękę. — Nie. Chyba nie, Angelique. Po prostu... po prostu... — Maureen zawahała się chwilę, po czym wymamrotała: — Boże, naprawdę nie chcę cię w to mieszać, ale... Po południu odwiedziła mnie kochanka Jamiego. — Z Yoshiwary?! — Tak. Przyszła mi się pokłonić i oświadczyła, że o nic nie muszę się martwić, gdyż pilnie czuwała nad moim przyszłym mężem. Na koniec spytała, czy od tej pory może co miesiąc lub rok przysłać mi rachunki. — Naprawdę? — Angelique otworzyła usta ze zdumienia. — Tak. — Widoczna w świetle latarni twarz Maureen nabrała zielonej barwy. — Pytała także, czy chcę coś wiedzieć... o... o... tym, co robi „Jami"... Tak go nazywała... O jego złych nawykach, ulubionych po... pozycjach i tak dalej... Uznała, że jako dziewica nie mam doświadczenia w tych sprawach, więc powinnam skorzystać z jej porad, gdyż ona jest zawodową kurtyzaną drogiej klasy. Chciała mi przynieść książkę z ilustracjami i pozaznaczać w niej... co lubi Jami... i oświadczyła, że nie muszę się martwić, gdyż jego... „jednooki mnich" jest w doskonałej kondycji. Teraz wiesz już wszystko. — Mon Dieu, moje biedactwo, to okropne! — Angelique nie posiadała się ze zdumienia. — Ale... mówiła po angielsku? Nie, jakąś wpółzrozumiałą mieszanką pidgjnu, bełkotu i zwrotów używanych często przez Jamiego, lecz doskonale pojęłam, o co jej chodzi. Wygląda na to, że... że co najmniej od roku... sypiają ze sobą. Maleńka, brzydka... Nie miała pięciu stóp wzrostu. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć, więc napomknęłam dwa słowa o jej drobnej figurze, a ona zarechotała nieprzyzwoicie i powiedziała: „Dużo miejsca wystarczy, Jami tai-tai, na precach pasuje tak samo, heja? Ty szczęście kobieta". — Mon Dieu!

Właśnie. Co mam robić? Możesz... Nie, to nie tak... — Angelique miała zupełny zamęt w głowie. — Chciałabym... lecz nie dam rady. Za bardzo... — A jeśli... — Angelique pokręciła głową. Bezradnie spojrzała na Maureen. Patrzyły na siebie, każda widząc w oczach tej drugiej strach, pogardę, niechęć, zdumienie, złość i zadumę. Po chwili usta Angelique drgnęły nerwowo, Mau-reen parsknęła krótkim śmiechem i nagle zaczęły chichotać jak oszalałe. Czen i Vargas popatrzyli w ich stronę. Śmiech mieszał się z szumem fal obmywających plażę i pluskających o pale pomostu. Angelique ocierała z oczu pierwsze dobre łzy, wywołane radością, nie smutkiem. — Jego jednooki... — Znów wybuch śmiechu, do bólu brzucha, aż musiały się chwycić za ręce, by nie upaść. Wesołość minęła tak nagle, jak się zaczęła. Powrócił niepokój. — To śmieszne, Maureen, choć wcale nie śmieszne. — Prawda — ciężko odpowiedziała Szkotka. — Czuję... Chcę wracać do domu. Nie mogę konkurować z Yoshiwarą... a Jamie jest taki jak inni mężczyźni. Po prostu nie mogę... nie umiem żyć w miejscu, gdzie zawsze będzie Yoshiwarą. Niezależnie od naszej woli, Angelique, za rok lub dwa pojawią się dzieci, a potem zrobimy się stare, przynajmniej w oczach mężczyzn... a potem naprawdę będziemy stare, siwe, bezzębne. Wówczas od nas odejdą. Kobiety nie mają szczęścia. Chciałabym teraz być na pokładzie „Atlanta Belle", płynąć do domu i nie myśleć o niczym. Wyjadę najszybciej, jak to możliwe. Już postanowiłam. — Myśl o tym, lecz dziś mu nic nie mów. — Będzie lepiej, jeśli wyrzucę to z siebie od razu. Po prostu... lepiej. Angelique zawahała się chwilę. — Poczekam z tobą do powrotu kutra, potem pójdę. — Dziękuję. Żal mi się z tobą rozstawać, zwłaszcza teraz, gdy poznałyśmy się lepiej. Nigdy nie miałam prawdziwej przyjaciółki. Uściskały się serdecznie i Maureen odwróciła głowę w stronę „Atlanta Belle".

— Ajajaj — z niesmakiem szepnął Czen w dialekcie Czterech Wiosek, którym płynnie posługiwał się Vargas. — Czemu te dwie dziwki nie mogą okazać choć trochę serca i czekać w swoich pokojach na przybycie kutra? Nie musielibyśmy stać na chłodzie. — Miałbyś za swoje, gdyby Jami usłyszał, jak ją nazywasz! — Na szczęście nie rozumie naszego dialektu. Nie mówi nawet po kantońsku. Nie nazwałbym jej dziwką w obecności żadnego zamorskiego diabła, choć jak wiesz, zawsze w ten sposób mówimy o ich kobietach. Po co być gruboskórnym? Gdy powiem „Poranny Kwiat" lub użyję jednego z tysiąca innych określeń na dziwkę, zamorski diabeł zrozumie, że mówię wyłącznie o „Porannym Kwiecie". — Zakutany w ciepłą watowaną kurtkę Czen parsknął śmiechem. Spojrzał na księżyc wyglądający zza chmury. — Ten Kwiat uważa, że Jami uczyni z niej tai-tai. — Parsknął znowu. — Nigdy. Nie po tym, co dzisiaj zaszło — ponuro przytaknął Yargas. — Choć pasuje do niego, i czas, by się już ożenił. Brak dzieci w Osiedlu. — Tęsknił do szóstki swoich, czekających na jego przyjazd pod opieką dwóch żon w Ma-kau. — A co z missy tai-tai i Szanghaj Gorntem? Zdobędzie dla niej pieniądze? — Jeśli to zrobi, to tylko dla siebie. Chciałbym wiedzieć, co było w tych papierach. — Jakich papierach? — Tych, które widział Lum na biurku, gdy tai-pan Willum zasnął przy kominku. Spisanych przez Długonosego. Dew neh loh moh, że Lun nie zna francuskiego. Tai-pan Willum był ponoć mocno przejęty. — Co Długonosy mógł przysłać Willumowi zza grobu? Czen wzruszył ramionami. — Kłopoty dla missy tai-tai. Może coś o Ciemnościach Księżyca, hę? — To tylko plotki. Czen nie podjął rozmowy, zgodnie z rozkazem wydanym przez Noble House Czena po śmierci Malcolma. — Jakkolwiek by było, tai-tai Tess rozgniecie na pył missy tai-tai i zamorskiego diabła z Szanghaju. —Tak? Co słyszałeś?

Chińczyk wywrócił oczami. — Tai-tai Tess jest teraz tai-panem, tak twierdzi Noble House Czen. Przesłał nam ostrzeżenie w ostatnim liście. Słyszałeś kiedyś, by cesarzowa dzieliła się władzą po dojściu do tronu? Żadna kobieta nie była do tego zdolna. Nigdy, przez pięćset wieków historii. Noble House Czen uważa, że Tess jest tai-panem, a on wie, co mówi. — Myślałem, że Szanghaj Albert będzie tai-panem. — Nigdy. Zetrze go w pył. Stary Zielonooki Diabeł wcisnął jego i brata na siłę do Noble House. Krążą pogłoski, że tai-tai Tess nienawidzi obu, gdyż są bękartami urodzonymi przez córkę misjonarza, jedną z wielu kochanek Zielonookiego Diabła. — Żonę zarządcy portu? Glessinga? Przez Mary Sinclair? Niemożliwe. — Nie wiadomo; przez nią Jednonogi Glessing z tuzin razy chodził w zielonym kapeluszu. — Zrobiła z niego rogacza? Jeszcze jedna legenda. — Vargas, jak wszyscy dawni kochankowie Mary, pilnie strzegł jej reputacji. Teraz była już po czterdziestce, lecz wciąż spragniona miłości, w przeciwieństwie do Tess, która jak ognia unikała spółkowania, przez co Culum musiał szukać pocieszenia w kieliszku oraz u innych kobiet. — Tai-tai Tess mogła poślubić tai-pana, a nie jego syna, Culuma. Dałby jej władzę, czego naprawdę pragnęła, i miałby dość czasu dla Drugiej Żony Mei-mei i Trzeciej Yin-hsi. — To prawda — powiedział Czen. — A jego liczni synowie poszliby w jego ślady. Tymczasem co się stało? Jesteśmy słabi i pognębieni przez Jednookiego Diabła Brocka — dodał z pogardą. — Noble House Czen mocno się niepokoi. — Szkoda, że Pierwszy Syn Malcolm zginął marną śmiercią. — W tym dniu bogowie nie patrzyli na nas — zauważył roztropnie Czen. — Słuchaj, przecież bijesz pokłony bogu zamorskich diabłów. Nie powiedział ci kiedyś, czemu mieszkańcy Niebios są wciąż zajęci własnymi sprawami i poświęcają nam tak mało uwagi? — Bogowie rozmawiają tylko między sobą... Patrz, „Belle" odpływa. — „Atlanta Belle" wychodzi z zatoki — odezwała się Maureen. Boże prowadź, pomyślała Angelique, skulona przed chłodnym

powiewem wiatru. Sylwetka statku ledwie majaczyła w ciemnościach. — Kuter wraca. — Gdzie? Na Boga, ależ masz bystre oczy. Z trudem go widzę. — Serdecznym ruchem ścisnęła Maureen za rękę. — Jestem pewna, że ty i Jamie... — Zobaczyła pobladłe policzki przyjaciółki. — Nie martw się, wszystko będzie dobrze. Naprawdę. — Nie mogę mu spojrzeć w oczy — wymamrotała Maureen. — Więc... uciekaj. Powiem, że rozbolała cię głowa i że spotkacie się jutro. Zyskasz czas do namysłu. — Jutro będzie tak samo jak dzisiaj. Patrzyły na zbliżające się światła łodzi. Po chwili widać już było barczystą postać McFaya stojącego w kabinie. Był sam. — Dobranoc, Maureen — odezwała się Angelique. — Do jutra. — Nie. Zostań, proszę. Nie chcę być sama. Zostań. Kuter był niespełna pięćdziesiąt jardów od przystani. Jamie wychylił się przez okienko i pomachał. Maureen stała bez ruchu. Za jej plecami, w blasku licznych latarni, ciągnęła się główna aleja Osiedla. Domy i składy stały nietknięte przez pożar. Ktoś śpiewał. W budynku francuskiego poselstwa Vervene grał na flecie. Oczy dziewczyny spoczęły na zbliżającym się mężczyźnie. Jeszcze raz kiwnął dłonią, po czym wyskoczył na pokład. — Maureen! — zawołał, wyraźnie uszczęśliwiony jej widokiem. Angelique zerknęła w bok i zobaczyła, że spojrzenie Szkotki stało się miękkie jak wosk. Na pewno zapomniała o bożym świecie. I słusznie, pomyślała z uśmiechem. Będzie płakać i krzyczeć, że na pewno wyjedzie, lecz w końcu zostanie. Każe mu cierpieć, a potem wszystko wybaczy i choć na zawsze zapamięta, co zaszło — zostanie. Zostanie, ponieważ go kocha. My, kobiety, jesteśmy głupie. Cicho, niepostrzeżenie odeszła, zadowolona z samotności. Noc była piękna. Wachtowi okrętów stojących w zatoce wybili kolejną szklankę. Na pełnym morzu „Atlanta Belle" uwoziła wysłannika, płynącego w podróż, z której nie było odwrotu. Ani dla niego, ani dla Angelique, ani dla wroga. Dla Kobiety z Hongkongu. Edward wydusi z niej wszystko, co zdoła, a potem czeka nas słodkie

życie, dwa miesiące co drugi rok spędzone w Paryżu, lato w Prowansji i prawdziwy początek dynastii — z pięcioma tysiącami gwinei stanę się wreszcie dziedziczką, a każde wydane sou będzie mi przypominać o niej. Niemądry Edward... Uważa, że z czasem mogłabym się z nią zaprzyjaźnić. Nawet o tym nie myślę. Ta kobieta jest zła. Nigdy jej nie wybaczę tego, co mi zrobiła i co pisała. Nielegalny związek? Tego też nie zapomnę. Pomszczę Malcolma i siebie, odpłacę jędzy za wszystkie krzywdy, jakie nam wyrządziła. Podoba mi się to określenie. Mój nowy sekret. Wiedziałam o tym od pierwszego spotkania, wiedziałam w rzadkich chwilach wspólnego posiłku, kiedy nie bacząc na moje umizgi, ledwie mnie tolerowała. Jędza. Nieważne, że skończyła dopiero trzydziesty siódmy rok życia. Na zawsze zostanie dla mnie Jędzą Struan. Angelique miała osiemnaście i pół roku. Weszła do budynku Struanów, gdzie Czerwony Lew Szkocji łączył się z chińskim Zielonym Smokiem i szerokimi schodami dotarła na górę do swego apartamentu. Starannie zamknęła drzwi i szczęśliwa legła na łóżku, by twardo zasnąć. Siedem dni później Yoshi na własną prośbę spotkał się w Kanagawie z sir Williamem i pozostałymi ministrami. Starał się ich ułagodzić, zadowolony, że Anjo wymachując wyimaginowanym kijem wpadł w kolejną pułapkę — choć sam nie posiadał się ze zdziwienia, że gai-jinowie nie opuścili zniszczonego Osiedla. By zachować twarz, tłumaczył pilną potrzebę spotkania z powracającym shogunem. Kiedy? — spytał sir William. Najszybciej jak tylko można, odparł Yoshi. W razie potrzeby ominę wszelkie zakazy. Tairó jest tylko biednym chorym starcem, lecz wciąż stoi na czele bakufu. Mam nadzieję, że rozważyliście moje rady na temat rozwoju naszych przyszłych stosunków? Fregata „Pearl" została natychmiast wysłana do Kagoshimy, a Sanjiro otrzymał oficjalne wezwanie do złożenia przeprosin, wypłacenia odszkodowania i ukarania bądź zidentyfikowania morderców. Odrzucił te żądania jako impertynencję. Tydzień później sir William znalazł się na pokładzie okrętu flagowego. W skład ekspedycji karnej wchodziły jednostki: HMS „Eurylus", uzbrojony w trzydzieści pięć dział, „Pearl" — dwadzieścia jeden, „Perseus" dwadzieścia jeden, „Racehorse" —

czternaście, ,,Havoc". ,.Coquette" oraz parowy slup „Argus" — na każdym dziewięć. Po krótkim rejsie zakotwiczyły u wyjścia zatoki Kagoshima, strzeżonej przez czternaście fortyfikacji wzniesionych po obu stronach przesmyku. Pogoda wyraźnie się pogarszała. Sanjiro zwlekał. Przez cztery dni. Świtem, piątego dnia, przy deszczu i szalejącym sztormie, zatopiono trzy parowce, zbudowane za granicą na zlecenie władców Satsumy i zakotwiczone w pobliżu miasta. Rzucono sondy. W południe zagrzmiały działa wszystkich nabrzeżnych baterii i admirał Ketterer wydał rozkaz podjęcia walki. Cudzoziemska eskadra wpłynęła na nieznane wody w szyku liniowym, poprzedzana przez okręt flagowy. W bezpośredniej bliskości fortów posłano kilka salw z każdej burty, lecz odpowiedź była silniejsza, niż się spodziewano. Po godzinie od rozpoczęcia bitwy „Eurylus" wyszedł z szyku. Nieopatrznie znalazł się w zasięgu japońskich armat i kanonierzy Satsumy nie przegapili takiej okazji. Pod gradem kul padli na mostku kapitan okrętu i pierwszy oficer, stojący tuż obok sir Williama i Ketterera. Dziesięciocalowy pocisk wybuchł na pokładzie, zabijając siedmiu kolejnych marynarzy i raniąc oficera. Fregata „Pearl" odholowała uszkodzony okręt. Zaczynało zmierzchać, gdy „Perseus" pod silnym ostrzałem wszedł na mieliznę, lecz bez strat został ściągnięty przez „Pearl". Potyczka trwała do zapadnięcia zmroku. Zburzono kilka fortów, zniszczono wiele armat i wysadzono parę składów amunicji, a w stronę Kagoshimy wystrzelono serię rakiet. Żaden z okrętów nie zatonął, a straty w ludziach zanotowano jedynie na flagowcu. Nocą Kagoshima płonęła niczym Yokohama. Sztorm przybrał na sile. O poranku oddano ciała poległych morzu i choć nie było żadnych widoków na poprawę pogody, zatrąbiono do boju. Prowadził „Eurylus". Nocą eskadra ponownie zakotwiczyła poza zasięgiem strzału. Nie było dalszych strat, morale załóg wysokie, spory zapas amunicji. Kagoshima leżała w gruzach, większość baterii umilkła. Po wschodzie słońca, przy ostrym wietrze i siekącej ulewie, Ketter zarządził powrót do Yokohamy, choć jego decyzja wzbudziła niezadowolenie wśród marynarzy i gorące protesty sir Williama. Japońscy artylerzyści oddali kilka strzałów za odpływającymi okrętami.

Ketterer świętował zwycięstwo, gdyż miasto zostało zniszczone, Sanjiro poniżony, a co najważniejsze — eskadra nie straciła żadnej jednostki. Zdaniem admirała odwrót był w pełni usprawiedliwiony warunkami atmosferycznymi. W Kioto przystąpił do działania Ogama z Chóshu. Wieść niosła, że Kagoshimę spalono, a Sanjiro zginął, więc nagłym nocnym atakiem, określanym nazwą „Szkarłatnego Nieba", próbował odzyskać pełną kontrolę nad Wrotami i wpadł w kolejną pułapkę Yoshiego. Yodo z Tosy zebrał pozostałych daimyó i stanęli po stronie bakufu. Lepiej, by Wrót pilnował słaby shógunat niż jeden potężny Ogama. Rebelię stłumiono, a Ogama musiał uchodzić z Kioto do Shimonoseki, gdzie lizał rany i groził zemstą swemu chwilowemu sojusznikowi, Yoshiemu. Poza tym, przygotowywał się do wojny. Sytuacja Nipponu nie uległa zmianie. Sanjiro żył, choć szpiedzy Yoshiego dla większego zamętu wciąż rozsiewali pogłoski o jego śmierci. Sam Yoshi nie przywiązywał do tego większego znaczenia. Zdawał sobie sprawę, że udało mu się osiągnąć bardzo wiele: sprawował realną kontrolę nad Wrotami Pałacu, przegnał Ogamę, doprowadził do zniszczenia Kagoshimy i sprowadził shóguna do Edo — bez księżniczki, za to przekonanego, iż w Kioto jest zbyt niebezpiecznie. Shishi stracili dotychczasowe znaczenie, Anjo dogorywał, a gai-jinowie — przynajmniej na krótko — zostali poskromieni. Jakiś miesiąc później Sanjiro z Satsumy wysłał posłów do Yokohamy, do sir Williama, z prośbą o rozejm. Przyznał się do błędu, zapłacił główszczyznę, potępił zabójców, przysiągł, iż jest przyjacielem gai-jinów i zwalił całą winę na przesiąknięty dekadencją shógunat. Zapraszał cudzoziemców do siebie, prosił o pomoc w odbudowaniu Kagoshimy, o nawiązanie kontaktów handlowych, o modernizację życia i pisał między innymi: Winniście wiedzieć, iż Satsuma to stary kraj żeglarzy, któremu potrzebna flota na wzór Waszej. Państwo nasze bogate i może płacić srebrem, zlotem lub węglem za statki przysłane przez Igirisu oraz instruktorów... Yoshi niemal natychmiast dowiedział się o wszystkim od Inejina i nie ukrywał niezadowolenia z takiego obrotu sprawy. Nie przewidywał nagłej zmiany w układzie sił.

Nieważne, pomyślał któregoś wieczora, gdy siedział w samotni na zamku Edo. spoglądając na miasto, na pokryte krwawymi smugami niebo i na ostatnie błyski dnia ustępującego przed nocą. Nieważne, człowiek był zawsze zabawką w ręku bogów. O ile bogowie istnieją. Życie zawiera w sobie niejedną niespodziankę. Wygram lub przegram. Karma. Muszę pamiętać o Testamencie i uzbroić się w cierpliwość. To wszystko. Nie, nie wszystko! Skruszył twardą przegrodę i przywołał w pamięci obraz Koiko, w całej jej krasie, roześmianą, szczęśliwą. Spokojnie rozmyślał o minionych chwilach, aż przypomniał sobie o Meikin i jej ostatnim życzeniu. „Kąpiel i świeża szata. Pozwolisz?" Uśmiechnął się, rad, iż spełnił tę prośbę — choćby dlatego, że Meikin wiedziała, jak postąpić. — W tym życiu — mruknął w chłodną przestrzeń zmierzchu — w Świecie Łez, dobrze zachować jest nieco humoru ne?