Clayton Donna - Idealny plan

Donna Clayton Idealny plan

ROZDZIAŁ PIERWSZY

RS

Nathan Thunder z całą pewnością nie potrzebował kolejnych kłopotów. - Coś mi się zdaje, że nie uda ci się tego uniknąć, stary - mruknął do siebie zrezygnowanym tonem, od­ kładając słuchawkę telefonu. Nieuważnym ruchem po­ tarł szeroką, zarośniętą szczękę i spojrzał przed siebie zamyślony. Kiedy kilka tygodni temu został szeryfem Smoke Valley, pierwszym zadaniem, jakie sobie postawił, było zdobycie zaufania i szacunku tutejszych obywateli. Wy­ jechał z miasteczka wiele lat temu i wiedział, że musi poświęcić dużo czasu, aby na powrót przekonać do sie­ bie jego mieszkańców. Opuścił rodzinne strony, kiedy dostał się do Nowo­ jorskiej Akademii Policyjnej, ale miał nadzieję, że lu­ dzie pamiętają go jeszcze. Przecież wiele razy tu przy­ jeżdżał, by odwiedzić rodzinę i przyjaciół. A teraz wró­ cił na dobre. Chociaż lubił pracę w nowojorskiej policji i był dumny ze swojej kariery, cieszył się z tej zmiany. Miał nadzieję, że dzięki niej opanuje wreszcie potworny strach, który nieustannie odczuwał. Był pewien, że będzie dobrym szeryfem i że uda mu się stworzyć w Smoke Valley zgrany zespół. O to się

6

RS

nie bał. Źródłem prawdziwych kłopotów było jego ży­ cie prywatne, a konkretnie córka - Charity. Jego córka. Ciągłe nie mógł uwierzyć w zdumiewa­ jący bieg wypadków, na skutek którego pięć tygodni temu Charity zjawiła się w jego życiu. Zawsze, kiedy myślał o małych dziewczynkach -je­ śli w ogóle o nich myślał - wyobrażał je sobie jako rozkoszne, miłe stworzonka. Uroczy uśmiech, falbaniaste sukienki, lekcje baletu, słodkie pocałunki. Ale kiedy poznał Charity, natychmiast zrewidował swoje poglądy na ten temat. Mała przypominała raczej niesfornego diablika, była uparta jak osioł i miała zdecydowaną awersję do wszelkich falbanek. Charity potrzebowała natychmiastowego utemperowania - wiedział o tym od początku, a krótka rozmowa, którą przed chwilą odbył z dyrektorką szkoły, tylko go w tym utwierdziła. Dowiedział się, że jego córka zdą­ żyła już pobić kilkoro innych dzieci. A to dopiero jej pierwszy dzień w szkole. Gwizdnął przeciągle, uśmiechając się mimowolnie. - No, no, niezły sposób, żeby zrobić dobre wrażenie na wejściu. Szybko wysłał wszystkie meldunki i pojechał do szkoły. Śmieszne, ale im bardziej się do niej zbliżał, tym większy niepokój go ogarniał. Czuł się niemal tak, jakby sam był niegrzecznym uczniem, który otrzymał wezwa­ nie na dywanik do dyrektora. Kiedy parkował przed szkołą, ręce miał zupełnie zimne, a serce podchodziło mu do gardła. Szybkim kro­ kiem przemierzał pusty korytarz, szukając właściwej

7 sali. Stał chwilę pod drzwiami, próbując uspokoić nie­ równy oddech. Weź się w garść, chłopie, pomyślał, przecież radziłeś sobie z najgorszymi przestępcami, a za tymi drzwiami z pewnością nie spotkasz nikogo groźniejszego. Przekroczył próg klasy i jeden rzut oka na zgrabną kobietę stojącą przy tablicy uświadomił mu, jak bardzo się mylił.

RS

Gwen odłożyła kredę i zanim zdążyła się odwrócić, instynktownie wyczuła, że ktoś na nią patrzy. Domyśla­ ła się, że to ojciec Charity - dyrektorka uprzedziła ją, że go wezwała. Nigdy dotąd go nie widziała i nie miała pojęcia, czego się po nim spodziewać. Będzie zażarcie bronił córki, czy uzna jej winę i obieca, że podobne ekscesy się nie powtórzą? Nieraz już spotykała się z dziwnymi reakcjami rodziców, których pociechy spra­ wiały problemy wychowawcze, miała więc nadzieję, że i tym razem sobie poradzi. Wzięła głęboki oddech, wytarła palce z kredy i od­ wróciła się powoli. Próbowała przywołać na twarz za­ wodowy, pełen dystansu uśmiech, ale kiedy jej wzrok spoczął na stojącym w drzwiach mężczyźnie, wiedziała już, że to się nie uda. Poczuła, jak żołądek podchodzi jej do gardła i z trudem przełknęła ślinę. Choć od czasów, gdy bardzo często miewała do czy­ nienia z policją, minęło wiele lat, nadal każde spotkanie z człowiekiem w mundurze wywoływało w niej przera­ żenie. Twarz jej stężała, a oddech stał się urywany. Przybyły policjant budził postrach samym wyglą-

8

RS

dem. Był tak potężny, że wypełniał niemal całe drzwi. Jego twarz o typowo indiańskich, nieco ostrych rysach, promieniowała energią i spokojem. Nigdy wcześniej nie widziała równie atrakcyjnego mężczyzny. Był tak niewiarygodnie przystojny, że mimowolnie poczuła cie­ pło rozlewające się po całym ciele. Ale przelotne spoj­ rzenie na szaro-oliwkowy mundur sprawiło, że z po­ wrotem zamarła. Wypełniała ją przedziwna mieszanka sprzecznych czuć - mężczyzna pociągał ją jak nikt do­ tąd, a jednocześnie budził w niej paraliżujący strach. Spotkała go już wcześniej. Tydzień temu złapał jej młodszego brata na kradzieży cukierków w sklepie. Słuchała wtedy zmieszana, jak pouczał Briana, do­ świadczając tych samych co dziś, sprzecznych uczuć. Przypomniała sobie tamto wydarzenie i poczucie pa­ lącego wstydu powróciło z całą mocą. Dzięki Bogu, że była wtedy w sklepie. Drżącymi rękoma, czerwona jak piwonia wysypała zawartość torebki na ladę i nerwowo szukała portmonetki. Oczywiście, chciała natychmiast zapłacić za paczkę cukierków, które brat ukrył w kie­ szeni, ale nijak nie mogła znaleźć pieniędzy. Zrozpaczo­ na i roztrzęsiona, przerzucała wszystkie drobiazgi prze­ chowywane zazwyczaj w damskich torebkach - klucze, chusteczki higieniczne, stary rachunek z pralni, błysz­ czyk do ust, paczka gumy do żucia. Sprzedawca obser­ wował ją z kpiącym wyrazem twarzy. Bała się, że wła­ ściciel sklepu zechce wnieść oskarżenie przeciwko Brianowi, a ta by: oznaczało poważne kłopoty. Przyby­ cie przystojnego szeryfa tylko pogorszyło jej stan, ale już po chwili z podziwem patrzyła, jak szybko zapano-

9

RS

wał nad sytuacją. Wziął Briana na stronę i porozmawiał z nim po męsku, po czym ustalił ze sklepikarzem, że tym razem darują chłopakowi. W końcu i jej udzielił się jego spokój. Znalazła portmonetkę, zapłaciła za wszyst­ ko i razem z Brianem wróciła do domu. Zastanawiała się, co tym razem wywinął jej braci­ szek, że szeryf zmuszony był szukać jej w pracy i prze­ rywać lekcję. — Co on znowu zrobił? - spytała drżącym głosem, czując, jak kolana miękną jej ze strachu. - Musiał nieźle przeskrobać, skoro znalazł mnie pan aż tutaj. Patrzyła na niego niecierpliwie i mimowolnie ponownie ulegała jego niezwykłemu czarowi. Wyso­ ki, szczupły i ciemnowłosy, jak typowy Indianin, miał w sobie jednocześnie coś tajemniczego i szlachetnego. Zaczesane do tyłu kruczoczarne włosy odsłaniały wy­ sokie kości policzkowe i zdecydowany podbródek. Ciemne oczy patrzyły uważnie, ale miała wrażenie, że dziś dostrzega w nich jakiś nowy, nieco niepewny wyraz. — Nie, nie... To nie tak. - Pokręcił głową przecząco i uśmiechnął się łagodnie. - Nie jestem tu służbowo. — Och... -mruknęła zaskoczona. Chociaż jego sło­ wa trocheja uspokoiły, nadal nic nie rozumiała. - Jestem... jestem tutaj... - urwał w połowie zdania i nerwowo przeczesał włosy długimi palcami. Gdyby tamta historia z Brianem nie była dla niej tak stresująca i upokarzająca, mogłaby nawet uznać dzisiej­ sze zdarzenie za bardzo zabawne - szalenie przystojny szeryf stojący na progu klasy z miną niepewnego ucz-

10

RS

nia, który boi się, że za chwilę zostanie przepytany. Jednak napięcie wywołane widokiem munduru nie po­ zwalało jej dostrzec komizmu sytuacji. - Więc nie przyszedł pan w sprawie Briana! Uff, bardzo mi ulżyło. - Westchnęła z ulgą i próbowała ze­ brać myśli. - W czym w takim razie mogę panu pomóc? - Choć jej oddech powoli wracał do normy, głos nadal brzmiał dziwnie chropowato. Szybko rzuciła okiem na zegarek. - Proszę wybaczyć, ale nie mam zbyt wiele czasu, czekam na pewnego rodzica... - To właśnie ja - przerwał jej zdenerwowany. - To ja jestem tym rodzicem... tym ojcem.... Spojrzała na niego zdziwiona. Napięcie powoli ustę­ powało i powracała jej równowaga ducha. Szeryf także wyglądał na zaskoczonego nieoczekiwanym spotka­ niem, co było dostatecznym wytłumaczeniem jego dziwnego zachowania. Nagle roześmiał się szelmowsko i zerknął na nią z ukosa. - Proszę mi wierzyć, nie jestem kompletnym idiotą. I zapewniam, że uczciwie przerobiłem cały materiał z angielskiego. Po prostu jestem trochę zdenerwowany, bo... - Wykonał ręką jakiś nieokreślony gest i uśmie­ chnął się niepewnie. - Ach, więc to pan jest ojcem Charity! - Wreszcie zaczynała rozumieć, skąd się tu wziął i dlaczego. Ponownie spróbowała przywołać na twarz zawodo­ wy uśmiech, ale sama wiedziała, że sie bardzo jej to wychodzi. Sytuacja była wyjątkowo niezręczna. To nie zwykły rodzic niegrzecznej uczennicy, to glina, który

11

RS

kilka dni temu omal nie zamknął jej brata. Nie miała pojęcia, jak powinna z nim rozmawiać. - Tak, to ja. Chciałbym od razu przeprosić panią za zachowanie mojej córki. - Nadal stał przed nią na lekko rozstawionych nogach i uśmiechał się przepraszająco. Po chwili rzucił okiem po klasie. - Gdzie ona jest? Miałem nadzieję, że razem wyperswadujemy jej podob­ ne wybryki. Słuchała go mile zaskoczona. Taka postawa rodzi­ ców należała do rzadkości. Zwykle nie chcieli uznać winy swojego dziecka, gotowi obciążać odpowiedzial­ nością za złe postępowanie pociechy wszystkich wokół. - Charity jest u dyrektorki. Nie miałam okazji po­ znać pana wcześniej, uznałam więc, że dobrze byłoby, żebyśmy mogli spokojnie porozmawiać. Co za ironia losu, pomyślała, w zeszłym tygodniu on udzielał reprymendy Brianowi, a teraz ja mam pouczać jego córkę. Cóż, to po prostu część naszych obowiąz­ ków służbowych, nie więcej. Próbowała zapanować nad dziwnym mętlikiem, któ­ ry miała w głowie, ale nie było to proste. Wolała nie nazywać wszystkich uczuć, jakich doznała na widok przystojnego ojca Charity. Skup się, upomniała się w duchu surowo, masz z nim poważnie porozmawiać! - Usiądźmy i ustalmy kilka rzeczy - zaproponowała najspokojniejszym tonem, na jaki było ją stać. Niestety, jedyne krzesło, jakie mogła mu zaoferować, zostało zaprojektowane z myślą o małych, sześciolet­ nich ciałkach, a nie wysokich, barczystych mężczy­ znach. Mimo to dzielnie wbił się w niewielki fotelik

12

RS

i chociaż kolana miał niemal pod brodą, udawał, że ta pozycja mu nie przeszkadza, - Hmm, może usiądzie pan na biurku? - Chętnie - westchnął z wdzięcznością. - Te krzesła z pewnością nie są przeznaczone dla takich wyrośnię­ tych uczniów. Podniósł się z ulgą i przysiadł na blacie biurka. Ta nagła bliskość wywołała w niej niespodziewane zmie­ szanie. Starała się nie patrzeć na długie, swobodnie zwisające nogi, ani na resztę imponującej wręcz postaci szeryfa. - Lepiej? Przytaknął z uśmiechem, który przyprawił ją o przy­ spieszone bicie serca. Próbowała nie zważać na to i na­ dać swojemu głosowi jak najbardziej oficjalny ton: - Pozwoli pan, że się przedstawię, Gwen Fleming. - To śmieszne, ale przez chwilę obawiała się, że własne nazwisko wyleciało jej z głowy. - Jestem nauczycielką Charity. - A ja jestem jej ojcem. Nathan Thunder. -Uścisnął jej rękę i w tym samym momencie poczuła, że oblewa ją fala gorąca. Palce uwięzione w jego silnej dłoni nie­ mal ją paliły. Miała wrażenie, że jeśli natychmiast nie przerwie tego kontaktu, zostanie z niej garstka popiołu. Uspokój się, upomniała się w duchu, to ojciec twojej uczennicy! Nic jednak nie mogła poradzić na to, że przystojna sylwetka policjanta wciąż przyciągała jej wzrok. - Wiem, że Charity opuściła... Niesamowicie kuszące usta. Zawisła spojrzeniem na

13

RS

jego wargach i niecierpliwie czekała, kiedy poruszą się ponownie. - ...kilka pierwszych dni nauki... - Ciekawe, jak smakują? Są miękkie i delikatne, czy nieco drapieżne i natarczywe? - Dyrektorka uprzedzała mnie również, że będzie mu­ siała napisać test kwalifikacyjny, który pozwoli określić jej poziom. Charity nie chodziła do zerówki jak inne dzie­ ci, dlatego trzeba ustalić, jaki jest stan jej wiedzy. - Prze­ rwał na moment i uśmiechnął się, a Gwen miała wrażenie, że na ten widok jej serce na chwilę przestało bić. - Mam nadzieję, że nie wypadnie najgorzej. Gwen z trudem próbowała zebrać myśli. Miała tylko nadzieję, że czytanie w nich nie było naturalną zdolno­ ścią członków plemienia Nathana Thundera, inaczej musiałaby spalić się ze wstydu. - Cóż, panie Thunder... - zaczęła po chwili. - Test wykazał, że pańska córka... - Nathan - przerwał jej wywód. - Proszę mówić mi po imieniu. - W takim razie jestem Gwen - odparła z uśmie­ chem. Jej żołądek wyczyniał dziwne harce, ale usiłowa­ ła nie zwracać na to uwagi. Ogromnym wysiłkiem woli próbowała także odwrócić uwagę od niepokojąco ciem­ nych oczu swego rozmówcy i w miarę spokojnym gło­ sem ciągnęła: - Chociaż Charity nie uczyła się wcześ­ niej, jej poziom jest co najmniej taki sam jak reszty klasy. Szkoda, że nie było jej z nami od początku, mara wrażenie, że ten fakt ma coś wspólnego z dzisiejszym incydentem.

14

RS

Nathan podniósł brwi i spojrzał pytająco, burząc jej świeżo odzyskany spokój. Ten mężczyzna powodował, że czuła się niepewnie jak nastolatka. - Między dziećmi bardzo szybko powstają różnego rodzaju więzi, tworzą się grapy - dodała wyjaśniająco. - Być może te kilka dni było decydujące i teraz Charity próbuje znaleźć dla siebie miejsce w społeczności kla­ sowej, używając siły, - A swoją drogą, jak się czują ofiary mojej córki? - Ten mały? Och, nic mu się nie stało. Rozmawiałam z jego matką, kiedy go odbierała i wszystko jej wyjaś­ niłam. - Hmm... rozumiem więc, że Charity nie zdążyła pobić całej szkoły? Jego niepewna mina sprawiała, że serce Gwen top­ niało. - Widzi pan... - Nathan - poprawił ją. - Widzisz, Nathan - podjęła z uśmiechem. —Wyda­ je mi się, że z tej historii może jeszcze wyniknąć coś dobrego. Spojrzał na nią zaskoczony, nie bardzo rozumiejąc, co ma na myśli. - Od początku Billy Whitefeather próbował zastra­ szyć klasę i muszę przyznać, że w dużej mierze mu się udało. Ale dziś, dzięki Charity, dzieci zobaczyły, że nie muszą się go bać. Mimo wszystko jednak chcę, aby twoja córka wiedziała, że nie będę tolerowała przemocy. - Ostatnie słowa zabrzmiały bardzo zdecydowanie, ale o to właśnie chodziło. Gwen nie uznawała rozwiązań

15

RS

siłowych i nie zamierzała dopuścić, by w jej klasie sto­ sowano podobne praktyki. - Zupełnie się z tobą zgadzam. Porozmawiam o tym z Charity i mam nadzieję, że nie będzie ci już sprawiać kłopotów. - Odbyłam też poważną rozmowę z Billym. Próbo­ wałam mu wyjaśnić, że jego postępowanie tylko pogar­ sza całą sprawę. Szczerze mówiąc, wątpiła, czy jej się to udało. Billy nie odzywał się i sprawiał wrażenie, że się z nią zgadza, ale coś jej podpowiadało, że to nie koniec kłopotów. - Nie bądź dla niego zbyt surowa. Coś mi się zdaje, że moja córka specjalnie chciała go rozjuszyć. Znamy się dopiero od kilku tygodni, ale już zdążyłem poznać jej ostry języczek. - Po prostu mówi, co myśli. - Gwen przypomniała sobie pierwsze spotkanie z Charity i zachichotała roz­ bawiona. - Mnie też od razu zapytała, czy nie zapo­ mniałam się uczesać. Wyraz jego twarzy po tym wyznaniu rozbawił ją jeszcze bardziej. Widać było, że nie przywykł jeszcze do wszystkich niespodzianek, które szykowało mu własne dziecko. - Twoje włosy są piękne! - powiedział w końcu zmieszany. Chociaż wiedziała, że to tylko próba naprawienia nietaktu Charity, ten poniekąd wymuszony komplement spowodował, że zarumieniła się jak nastolatka. - Nie przejmuj się, przyzwyczaiłam się. Uczniowie często żartują z moich włosów, a mnie już nawet nie

16

RS

chce się tłumaczyć, jak trudno nad nimi zapanować. - Po chwili podjęła niepewnie: - Wybacz, że pytam, ale co miałeś na myśli, mówiąc, że znacie się z Charity od kilku tygodni? - Cóż... jeszcze niedawno nie miałem pojęcia o jej istnieniu. Kiedyś, przez krótki czas, spotykałem się z jej matką. Zerwaliśmy wiele lat temu i aż do zeszłego mie­ siąca nie mieliśmy ze sobą żadnego kontaktu. - Dlaczego w końcu odezwała się do ciebie? - Była chora. Śmiertelnie chora. - Mówił spokojnie, ale widziała, jak drgają mu mięśnie twarzy i jak próbuje ukryć swoje uczucia. - Skontaktowała się ze mną, żeby przekazać mi Charity. - To musiało być dla ciebie bardzo zaskakujące! - Usiłowała wyobrazić sobie, jak się czuł i współczu­ ła mu z całego serca. - Niełatwo tak nagle zostać ojcem. - Nawet się nie domyślasz. Zresztą, ten ostatni okres był dla mnie bardzo trudny, choroba Ellen, jej po­ grzeb... I mała dziewczynka, która pojawiła się nagle w moim życiu. W dodatku musiałem córce wytłuma­ czyć, co się stało z jej matką. A jak powiedzieć małemu dziecku, że mama umarła i już nigdy nie wróci? Szcze­ rze mówiąc, cały czas mam wątpliwości, czy Charity to zrozumiała. Gwen powoli pokiwała głową. Doskonale wiedziała, jak trudne są takie sprawy. Jej matka zmarła kilka lat temu i Gwen również została sama z młodszym bratem, który w żaden sposób nie mógł pojąć, że istnieje coś tak nieodwracalnego jak śmierć.

17

RS

- Postanowiłem wywieźć Charity, zmienić jej oto­ czenie, żeby szybciej o wszystkim zapomniała. I tak wylądowaliśmy tutaj. - Westchnął ciężko, a smutny uśmiech, jakim próbował zamaskować swoje uczucia, mówił dużo więcej niż słowa. - Zrezygnowałem z pra­ cy w Nowym Jorku, spakowałem nasze rzeczy i próbu­ jemy zacząć tu wszystko od nowa. Biedna mała, musi czuć się zupełnie zagubiona, w obcym mieście, z ob­ cym człowiekiem. Gwen słuchała poruszona. Targało nią tyle uczuć, ale nawet nie próbowała ich nazywać. Była wdzięczna Na­ thanowi, że jej to wszystko opowiedział, choć prawie się nie znali. - Nie miałam pojęcia. Dziękuję, że mi powiedziałeś. Postaram się jej pomóc, jak tylko będę umiała. Mam nadzieję, że wszystko jakoś się ułoży, a stres spowodo­ wany dramatycznymi przeżyciami minie. Nathan wsadził ręce do kieszeni i bezradnie spojrzał w okno. - Czy dzisiejsza bójka może być reakcją na zmiany, jakie zaszły ostatnio w jej życiu? - Niekoniecznie. Myślę, że po prostu odpowiedziała na zaczepki Billy'ego, to wszystko. Broniła się i miej­ my nadzieję, że efekty tego zajścia będą jak najlepsze. Pokazała innym, że zachowania Billy'ego nie można tolerować. Ale będę zwracała na nią baczną uwagę. Obiecuję. Nathan spojrzał uważnie i zapytał smutno: - Dajesz mi do zrozumienia, że nie mam pojęcia o wychowywaniu córki? Samotny facet bez najmniej-

18

RS

szego doświadczenia nie poradzi sobie z tymi wszystki­ mi problemami? - Och, nie! - zaprzeczyła gwałtownie. - Złe mnie zrozumiałeś! Nie bardzo wiedziała, jak mogłaby mu pomóc. Chciała dodać mu odwagi i przekonać, że to wszystko nie jest tak trudne, jak teraz myśli. Próbowała sobie wyobrazić, jak by się czuła, gdyby pewnego dnia nieoczekiwanie dowie­ działa się, że ma sześcioletnią córkę. Biedak, ta wiado­ mość z pewnością całkiem go oszołomiła. - Nie myśl o trudnościach. Po prostu ją kochaj. To pierwszy i podstawowy warunek, by wychować dziec­ ko - bezwarunkowa miłość. - Uśmiechnęła się figlar­ nie. - I trochę dyscypliny. Wydawał się zaskoczony. Spojrzał na nią niepewnym wzrokiem, więc wyjaśniła: - Pracuję z dziećmi od wielu łat i wiem z całą pew­ nością, że jasno wyznaczone granice są im tak samo potrzebne jak nam, dorosłym. To daje im poczucie bez­ pieczeństwa. - Miłość i dyscyplina. Postaram się zapamiętać. Tym razem popatrzył na nią ciepło i uśmiechnął się. - Uda ci się, zobaczysz. Jego spojrzenie sposępniało i odniosła wrażenie, że w jego oczach znów pojawiła się niepewność. W końcu odezwał się cichym głosem: - Dziękuję, że mnie wysłuchałaś i byłaś taka wyro­ zumiałą dla Charity. Zaśmiała się. - Kiedy decydujesz się na pracę z dziećmi, „wyro-

19

RS

zumiała" powinno być twoim drugim imieniem, inaczej nie przetrwasz. A przy okazji - j a też dziękuję, za wy­ rozumiałość dla mojego brata. Gdyby nie twoja pomoc, tamta sprawa mogłaby się skończyć zupełnie inaczej. Rozmowa z tobą bardzo mu pomogła. - Na tym między innymi polega moja praca. Często miewałem do czynienia z takimi dzieciakami. Uważam, że jak się im napędzi stracha za młodu, to być może unikną w dorosłym życiu większych kłopotów. Chciałaby w to wierzyć, ale wcale nie była pewna, czy w przypadku Briana taka metoda okaże się wystar­ czająca. Ostatnio działo się z nim coś dziwnego. Stał się skryty i małomówny, znikał na całe dnie. Wiedziała, że w jego wieku, to nic nadzwyczajnego, ale bała się, że może zejść na złą drogę. - A właśnie, co słychać u twojego brata? - Wszystko w porządku, dziękuję - odpowiedziała z wahaniem. Przyjrzał się jej uważnie i sądząc z jego miny, chyba nie dał się nabrać na standardową odpowiedz. - Na pewno? A jak zareagowali rodzice? - Cóż... nie mamy rodziców, jesteśmy z Brianem sami. Widać było, że zaskoczyła go ta wiadomość. Przez chwilę patrzył na Gwen z namysłem, ale zanim zdążył się odezwać, drzwi otworzyły się i do klasy zajrzała Charity. - Tata?! -krzyknęła zaskoczona. Gwen przywołała ją kiwnięciem dłoni i pomyślała, że z tymi ciemnymi loczkami i mlecznobiałą cerą Cha-

20

RS

rity wygląda jak uosobienie niewinności. Nikt by nie przypuszczał, że ten aniołeczek potrafił skopać najwię­ kszego klasowego zabijakę. - Cóż, chyba wyjaśniliśmy sobie już wszystko - po­ wiedziała szybko Gwen, spoglądając na zegarek. - Na pewno macie jakieś plany na popołudnie, a na mnie też czeka dzisiaj jeszcze dużo pracy. - Panno Fleming... ? - Tak? - Czy mogę jutro przyjść do szkoły? - Na małej twarzyczce malowała się pełna napięcia niepewność. - Obiecuję, że nie będę biła Billy'ego. Nawet gdyby na to zasłużył. Nathan nie miał pojęcia, jak zareagować na tę prze­ dziwną obietnicę. Zerknął ukradkiem na Gwen. Na­ uczycielka z trudem powstrzymywała uśmiech. - Oczywiście, że możesz przyjść do szkoły, kocha­ nie. A jeśli Billy zrobi lub powie coś, co cię zdenerwuje, przyjdziesz do mnie i powiesz mi, dobrze? Tak, jak to dziś ustaliłyśmy. - Dobrze - pokiwała głową Charity. Gwen uśmiechnęła się i wyciągnęła rękę na pożeg­ nanie. Chciała szepnąć Nathanowi, żeby nie przejmo­ wał się oświadczeniem wygłoszonym przed chwilą przez jego córkę, ale nie mogła tego zrobić, kiedy dziewczynka stała tuż obok. - Miło było cię poznać, Nathan - powiedziała tylko. - Nawzajem - odparł z miłym uśmiechem. Uścisnę­ ła mu ciepło rękę, chcąc chociaż w ten sposób wyrazić swoje wsparcie. - Dzięki za wszystko.

21

RS

- Właśnie chciałam powiedzieć ci to samo - Gwen zaśmiała się. Pożegnała się z Charity i patrzyła, jak oboje opusz­ czają klasę. Dwie zagubione postacie - duża i mała tak podobni do siebie, choć jeszcze nie zdawali sobie z tego sprawy. Spoglądała za nimi z uśmiechem pełnym zadumy. Miała dziwne wrażenie, że coś w jej życiu zmieniło się nieodwracalnie. Od tej pory już nic nie będzie wyglądało tak samo.

ROZDZIAŁ DRUGI

RS

Jej mała rączka wydawała się taka delikatna i bez­ bronna w jego dużej dłoni. Uścisnął ją lekko i popro­ wadził córkę przez parking do samochodu. Nie bardzo wiedział, co powinien powiedzieć. Chociaż jego kariera rodzicielska trwała już kilka tygodni, nadal czuł się w tej roli nieswojo. Przypomniał sobie ich pierwszą poważną rozmowę i na nowo ogarnęło go wzruszenie. Był pewien, że nie zapomni tamtej chwili do końca życia. - Jak mam do ciebie mówić? - spytała rzeczowo Charity w kilka godzin po tym, jak się poznali. Zaskoczyła go nieco swoim bezceremonialnym za­ chowaniem, ale starał się tego nie okazać. - A jak byś chciała? - rzucił niepewnie, ciekaw, co odpowie. W zasadzie sam nie wiedział, co wolałby usłyszeć. - Miałam już tatę Chucka i tatę Steve'a, tatę Toby'ego i tatę Tony'ego - wyliczała dziewczynka, a on czuł, że mimowolnie ogarnia go zazdrość o każdego z tych facetów. - Czasami już mi się mylili i wtedy mama była na mnie zła. Ale trudno zapamiętać tyle imion, prawda? - Spojrzała na niego wielkimi oczami i z jego sercem zaczęło się dziać coś dziwnego.

23

RS

- Rozumiem cię - powiedział uspokajająco, bo wo­ ­ał jej nie mówić, co naprawdę o tym sądził. Dlaczego Ellen wprowadzała tyłu obcych mężczyzn w życie cór­ ki? Za mało znał jej matkę, żeby domyślać się, jaka była i co myślała. Nie miał pojęcia o jej metodach wycho­ wawczych i stosunku do dziecka. - Nie chcę mieć znowu taty... jakiegośtam - rzuciła w końcu pochmurnie. - Nie chcesz? - zapytał z powagą. - Nie. - Mała potrząsnęła główką, uciekła spojrze­ niem w bok i zamilkła na chwilę. - W końcu i tak sobie pójdziesz, jak wszyscy. - Och, kochanie! - Serce mu zamarło na widok jej żałosnej twarzyczki. - Nigdzie nie pójdę, obiecuję. Ty i ja już zawsze będziemy razem. Spojrzała na niego ostrożnie i widział, jak nadzieja walczy w niej z niepewnością. - Zobaczymy - powiedziała cicho. Całą siłą woli próbował trzymać emocje na wodzy. Wiedział, że mała desperacko pragnie mu uwierzyć, ale domyślał się, że nieraz już zawiedziono jej zaufanie i on będzie musiał na nie ciężko zapracować. - Może nazywaj mnie po prostu Nathan - zapropo­ nował po chwili. . Przez moment nie odpowiadała. Milczała i widać było, że rozważa coś w wielkim skupieniu. W końcu uniosła głowę i patrząc mu prosto w oczy, zapytała śmiało: - Ale ja też chciałabym mieć tatę. Nie tatę... Natha­ na, tylko zwykłego tatę, jak inne dzieci. Mogę cię tak nazywać?

24.

RS

Miał wrażenie, że jego serce zupełnie stopniało, z trudem przełknął ślinę, po czym spróbował odezwać się w miarę normalnym tonem: - Jasne. Tak chyba rzeczywiście będzie najlepiej. Tamta rozmowa rzuciła nieco światła na wcześniejsze życie dziewczynki. Zrozumiał, że Charity pragnęła spo­ koju i bezpieczeństwa. Chciała, aby w jej nieuporząd­ kowanym życiu zapanował wreszcie jakiś ład i względ­ na stabilizacja. Tymczasem doszli już do samochodu i Nathan po­ mógł córce usadowić się w dziecięcym foteliku. Potem zajął miejsce za kierownicą i obserwował w lusterku, jak mała zmaga się z zapięciem pasa. Nie proponował jej pomocy, bo wiedział już, że na pewno by ją odrzu­ ciła. Przez te kilka tygodni zdążył się zorientować, jak samodzielną istotą była jego córka. Patrzył na nią przez chwilę i zastanawiał się, jak za­ cząć tę rozmowę. Najchętniej odłożyłby ją w nieskoń­ czoność, ale wiedział, że to nic nie da. - Opowiesz mi, co się stało w szkole? - zapytał ostrożnie. Ich spojrzenia spotkały się w lusterku. - Wiedziałam, że będę miała kłopoty przez tego Bil­ ly'ego Whitefeathera, ale nie mogłam się powstrzymać. Powiedział, że Charity to głupie imię. I że nie jestem Indianką. I że to nie jest moja szkoła ani moja klasa. Skinął głową ze zrozumieniem. W zasadzie od po­ czątku był pewien, że Charity nie wywołała tej bójki, ale została sprowokowana i broniła się, - No to ja powiedziałam, że Whitefeather to najgłup-

25

RS

sze nazwisko na świecie, a nawet w całym kosmosie. I że mój tata jest szeryfem, i mogę chodzić do jakiej chcę szkoły. Z trudem się powstrzymywał, by się nie roześmiać. Mała w żadnym wypadku nie powinna się zorientować, że bawią go te błazeństwa. - A on zacisnął pięści i chciał mnie uderzyć - ciąg­ nęła. - Bałam się, ale nie mogłam się poddać, musiałam mu dołożyć. I wiesz co? - Wychyliła się w jego stronę z figlarnym uśmiechem. - Upadł i płakał jak małe dziecko. Nathan cieszył się, że Charity nie widzi uśmiechu na jego ustach. Może to głupie, ale po raz pierwszy odczuł przypływ rodzicielskiej dumy. Jego córeczka! Nie da sobie w kaszę dmuchać! Wiedział jednak, że nie może zdradzić się z tymi uczuciami. Powinien przeprowadzić z dzieckiem poważną, wychowawczą rozmowę. - Mimo wszystko nie powinnaś go bić - próbował przemawiać surowym tonem. - Ale Billy powiedział... - Nieważne, co powiedział. Nie możesz bić każde­ go, kto mówi coś, co ci się nie podoba. - Ale... - Kochanie, nie ma żadnego „ale". Nie wolno bić innych, zapamiętaj! Widział w lusterku jej zmartwioną twarzyczkę i z trudem się opanował, choć najchętniej uścisnąłby cór­ kę serdecznie, mówiąc, żeby się nie martwiła i zapew­ niając, że wszystko będzie dobrze. Ale Charity musiała przemyśleć swoje zachowanie. Co mówiła ta miła na-

26 uczycielka? Najważniejsze to wyznaczać jasne granice. W szkole brzmiało to tak logicznie, ale już wiedział, że nie zawsze będzie łatwo zastosować tę zasadę w życiu.

RS

Południowe słońce przeświecało przez firanki i leni­ wie błąkało się po pokoju. Oświetlało kremowe ściany i stojący na blacie wysłużonego biurka kubek z mone­ tami. Ten kubek to był znak rozpoznawczy Nathana. Jeszcze w Nowym Jorku każdy szczęśliwie przeżyty dzień pracy kończył wrzuceniem do kubka jednej mo­ nety. Co wieczór liczył je starannie. Teraz spojrzał na kubek i zamyślił się. Ten widok zawsze przypominał mu, że nic w życiu nie trwa wiecz­ nie i powinien dziękować za każdy nowy dzień. Wielu jego kolegów nie miało tyle szczęścia. Zamy­ kał oczy i widział ich żony i dzieci, samotne i zrozpa­ czone, jeszcze nie rozumiejące tego, co się stało. Wszy­ stkie pogrzeby policjantów, w których uczestniczył, upewniały go tylko, że powinien zostać sam. Z tego też powodu, kiedy w jego życiu pojawiła się Charity, zde­ cydował się wyprowadzić z wielkiego miasta i prze­ nieść do spokojnego, bezpiecznego, choć nieco nudne­ go miasteczka. Promień słońca wpadł przez okno i oświetlił blat biurka ciepłą, rdzawą barwą. To przypomniało Natha­ nowi Gwen. Jej włosy, oczy, jej uśmiech. Niesforny promyk igrał ze sprzętami w pokoju, a Nathan ziewnął przeciągle i w zamyśleniu potarł sze­ roką szczękę. Chociaż minęły już trzy dni, od kiedy spotkał się z nauczycielką Charity i dawno powinien

27

RS

o tym fakcie zapomnieć, Gwen pojawiała się w jego myślach częściej, niżby sobie tego życzył. W końcu to normalne, tłumaczył sobie, była przecież taka śliczna. Z tymi bujnymi włosami i uśmiechem, dla którego mężczyzna zrobiłby wszystko. Nie wątpił, że jej uroda robiła wrażenie nie tylko na nim. Za każdym razem kiedy się uśmiechała, odnosił wrażenie, że wokół robi się jaśniej. Zaskoczyło go, że mieszka tylko z bratem. Chętnie dowiedziałby się o niej czegoś więcej, ale Charity prze­ rwała im rozmowę. Zastanawiał się, jaka na co dzień jest Gwen. Wybrała odpowiedzialny i wymagający poświęceń zawód. Wy­ chowywała młodszego brata, co na pewno nie było łatwe. Ciekawe, jak znalazła się w tej sytuacji. Miał nadzieję, że będzie jeszcze okazja, aby ją o wszystko zapytać. Przypomniał sobie jej zgrabną fi­ gurę, błyszczące oczy, usta, które zdawały się zapraszać do pocałunku, i poczuł, że krew w jego żyłach zaczyna szybciej krążyć. - Przyznaj się, stary - szepnął do siebie. - Zrobiła na tobie wrażenie. To śmieszne, ale od pierwszej chwili, kiedy ją zoba­ czył stojącą między niskimi ławeczkami, na tle liter alfabetu przyklejonych na tablicy i dziecięcych rysun­ ków na ścianie, miał ochotę po prostu podejść, przy­ ciągnąć ją do siebie i całować tak, że zapomniałaby o wszystkim wokół. Nigdy wcześniej nie zdarzyło się, żeby tak silnie zareagował na kobietę, której nawet nie znał. Nagła i

28

RS

z trudem opanowana ochota na namiętne pocałunki by­ ła ostatnią rzeczą, jakiej się spodziewał, jadąc do szkoły. Westchnął głęboko, przeczesał włosy nieuważnym ruchem i próbował skupić się na pracy. Nie będzie my­ ślał o zgrabnych, rudowłosych nauczycielkach, które wpędzają człowieka w taki stan. Poukładał papiery na biurku i zabrał się do pisania raportu z zeszłego tygodnia. A słońce tymczasem wy­ czarowywało kolejne błyski wokół niego i dziwnym trafem wszystkie były rdzawe... Gwen krążyła niespokojnie po niewielkim saloniku, starając się uspokoić. Po głowie plątały jej się najczar­ niejsze myśli i choć dzielnie z nimi walczyła, czuła, że jej niepokój wzrasta z minuty na minutę. Gdzie jest Brian? Kiedy wróciła z pracy, dom był pusty. Brat nie zo­ stawił żadnej kartki, żadnej wiadomości na sekretarce, zupełnie nic. Nigdy się tak nie zachowywał. No, prawie nigdy. Zwykle zostawiał jej jakąś informację i zawsze wracał przed kolacją. Zerknęła na zimne spaghetti i bezwiednie oplotła się ramionami. Makaron całkiem już wystygł, a sos zamie­ nił się w brunatną breję. Słońce powoli zachodziło, niebo za oknem coraz bar­ dziej szarzało, ą Brian nadał nie wracał. Nie miała po­ jęcia, dokąd mógł pójść, nie znała jego kolegów i nie wiedziała nawet, do kogo zadzwonić, żeby się czegoś dowiedzieć.

29

RS

Wyobraźnia co i rusz podsuwała jej rozmaite tragicz­ ne scenariusze. Może potrącił go samochód, kiedy jeździł na rowerze, i teraz leży nieprzytomny gdzieś w szpitalu, a lekarze nie wiedzą nawet, jak się nazywa, i nie mogą jej zawiadomić? Nie potrafiła opanować zde­ nerwowania, zadzwoniła w końcu na policję, gdzie ja­ kaś miła kobieta poinformowała ją, że dziś w okolicy nie zdarzył się żaden wypadek i próbowała uspokoić Gwen, mówiąc, że pewnie chłopak zasiedział się gdzieś z kolegami. Z jakimi kolegami? Uświadomiła sobie, że od kiedy przeprowadzili się tutaj, jej brat stał się jeszcze bardziej zamknięty. Nigdy nie opowiadał o swoich przyjaciołach. Tymczasem na dworze zrobiło się już całkiem ciem­ no. Gwen słyszała, jak mieszkająca po sąsiedzku rodzi­ na wróciła z zakupów i hałaśliwie wypakowywała się z samochodu. Irytowało ją beznamiętne tykanie zegara. Próbowała się uspokoić i przygotować do jutrzejszych lekcji, ale wciąż łapała się na tym, że nie pamięta prze­ czytanego przed sekundą zdania. W końcu przestała się oszukiwać i na nowo podjęła nerwową wędrówkę po pokoju. Co chwila wyglądała przez okno i czekała. Nagły dźwięk dzwonka spowodował, że prawie pod­ skoczyła. Podbiegła do drzwi, otworzyła je i ze zdumie­ niem zobaczyła Nathana. - Witaj, Gwen! - odezwał się z uśmiechem. - Dy­ żurna na posterunku mówiła mi, że dzwoniłaś, więc pomyślałem, że wpadnę po drodze i dowiem się, czy wszystko w porządku.

30

RS

Patrzyła na jego sympatyczną twarz i prawie siłą po­ wstrzymywała się, aby nie rzucić mu się w ramiona. Najchętniej przytuliłaby się do niego z całych sił i wy­ lała przed nim wszystkie swe troski. Zamiast tego od­ powiedziała zdenerwowana: - Briana jeszcze nie ma. Nigdy nie wracał tak późno. Boję się, że wpadł w jakieś tarapaty. Może jest ranny, albo... - Spokojnie!—przerwał jej łagodnym, ale zdecydowa­ nym tonem. Wyciągnął ramiona i delikatnie przyciągnął ją do siebie. - Nie wyobrażaj sobie zaraz wszystkiego co najgorsze. Jego dotyk sprawił, że wstrząsnął nią nagły dreszcz. Miała wrażenie, jakby całe jej ciało rozpadało się na tysiące małych kawałeczków, a każda cząsteczka pul­ sowała własnym życiem. Ale jednocześnie w silnych, opiekuńczych ramionach poczuła się tak ciepło i bez­ piecznie jak nigdy dotąd. Jakby ktoś otulał ją grubym kokonem i oddzielał od całego zła zewnętrznego świata. Wdychała korzenny zapach męskiej wody kolońskiej i powoli uspokajała się. - I jak? Już lepiej? - zapytał Nathan po chwili. Skinęła głową, ale nie odsunęła się. Chciała zostać w tej bezpiecznej przystani jak najdłużej. Wszystkie łę­ ki, które gnębiły ją przez całe popołudnie, pierzchły gdzieś, ustąpiło zdenerwowanie. Podniosła wzrok i spotkała pełne napięcia spojrze­ nie. Nie wiedziała, co się za nim kryje, ale gotowa była przekonać się ó tym. W tym momencie drzwi otworzyły się energicznie.

31

RS

- Cześć!-zawołał Brian. Minął ich z obojętną miną, tak jakby zarówno późne powroty do domu, jak i widok siostry w ramionach ob­ cego mężczyzny nie były dla niego niczym szczególnie niezwykłym. Nathan delikatnie odsunął Gwen od siebie. Poczuła, jak nagle ogarnia ją chłód i niepewność. Wypełniała ją przedziwna mieszanka sprzecznych uczuć - ulga, że Brian bezpiecznie wrócił do domu, złość, że tak się o niego martwiła, i irytacja, że zdawał się nic sobie z tego nie robić. - Co pana tu sprowadza, szeryfie? - Chłopiec ob­ rzucił Nathana niechętnym spojrzeniem. - Zdawało mi się, że nic ostatnio nie przeskrobałem. - Nie przyszedłem z twojego powodu. Wpadłem po­ cieszyć twoją siostrę. Martwiła się o ciebie. - Och. - Brian spoglądał na nich z nieodgadnionym wyrazem twarzy. - Jak widzisz - zwrócił się w końcu do Gwen - nic mi nie jest. - Odwrócił się na pięcie, najwyraźniej uznając rozmowę za skończoną. - Poczekaj! - zawołała za nim zdenerwowana. Gdzie byłeś do tej pory? - Po prostu wyszedłem. - Wzruszył ramionami. - Dokąd?! - Gwen próbowała się opanować, ale za­ chowanie Briana coraz bardziej ją złościło. Nie bardzo wiedziała, jak powinna poprowadzić tę rozmowę. - Nie możesz wracać tak późno, wiesz przecież, że jutro masz szkołę. Co z twoimi lekcjami? Nie zostawiłeś mi żadnej wiadomości, czekałam z kolacją... Co się dzieje, Brian? Nigdy wcześniej tak się nie zachowywałeś!

32

RS

W tonie jej głosu zabrzmiało wyraźne oskarżenie. Sama je usłyszała, ale nic nie potrafiła na to poradzić. Całkowicie przestała panować nad swoimi emocjami. Brian milczał przez chwilę, w końcu mruknął: - Idę spać. Jak sama zauważyłaś, mam jutro szkołę. - Nigdzie nie pójdziesz! - Złapała go za ramię i za­ trzymała. Wyczuła przy tym, że jego ubranie jest prze­ siąknięte dymem papierosowym. - Chcę wiedzieć, gdzie byłeś i co robiłeś do tej pory! - Nie muszę ci się tłumaczyć! - syknął. - Jestem prawie dorosły i mogę robić, co chcę! Ta bezczelność na moment odebrała jej mowę. Wpa­ trywała się w brata w milczeniu, zbyt zszokowana, aby w jakikolwiek sposób zareagować. - Masz dopiero trzynaście lat - powiedziała po chwili. - Odpowiadam za ciebie, a poza tym jestem twoją siostrą. Ja zawsze mówię ci, gdzie idę i o której wrócę, i tego samego oczekuję od ciebie. - No i co z tego? - odparował Brian zapalczywie. Przez chwilę oboje mierzyli się spojrzeniami, w koń­ cu chłopak odwrócił się gwałtownie i wyszedł. Gwen ponownie chciała go zatrzymać, ale poczuła na ramie­ niu mocny uścisk Nathana. - Zostaw go - powiedział spokojnie. Znowu miała wrażenie, jakby wlewał w nią spokój i otuchę, jakby ujmował jej trosk. Szczerze mówiąc, zapomniała o jego obecności i dopiero uścisk ręki przy­ pomniał jej, że tuż obok stoi niezwykle przystojny męż­ czyzna, a ona pewnie jest czerwona z wściekłości i wy­ gląda jak piwonia.

33

RS

- Daj mu spokój. Kontynuowanie tej rozmowy nie ma teraz sensu, oboje jesteście zbyt zdenerwowani. Naj­ ważniejsze, że wrócił cały i zdrowy. Skinęła głową z rezygnacją. - Chyba masz rację. Oszaleję kiedyś przez niego. Na ile by mnie skazali, gdybym w ataku szału zamęczyła własnego brata? - spytała żartobliwie. - Rozumiem cię - westchnął ciężko. - Od kiedy wy­ chowuję Charity, sam mam nieraz takie pomysły. - A najgorsze jeszcze przed tobą - dojrzewanie, bu­ rza hormonów, młodzieńcze bunty. Właśnie to przera­ biam i zapewniam cię - nie jest łatwo. Jedyne, co mogę powiedzieć na obronę Briana to to, że jako dziecko nie miał pozytywnych wzorów, nikt go nie uczył tego, co dobre. - Zamyśliła się na chwilę i dokończyła smutno: - Mam nadzieję, że nie schodzi właśnie na złą drogę. - Nie wyobrażaj sobie od razu najgorszego. Póki co, nie zachowuje się gorzej niż inne dzieciaki w jego wieku, jak sama mówiłaś, dojrzewanie i młodzieńcze bunty... - Naprawdę tak sądzisz? Pokiwał głową z uśmiechem przyprawiającym ją o nerwowe bicie serca. Nigdy dotąd nie spotkała męż­ czyzny, którego najmniejszy gest tak bardzo emanował­ by seksem! - Jestem pewien. Postawię ostatniego dolara, że ju­ tro rano będzie mu głupio i przeprosi cię za dzisiejsze zachowanie. Twarz jej się rozjaśniła, a oczy rozbłysły nadzieją. - Jest jeszcze jedna sprawa, o której chciałem ci po-

34

RS

wiedzieć - ciągnął Nathan. - Razem z kilkoma innymi rodzicami spotykamy się co tydzień w ośrodku kultury i wymieniamy doświadczenia. Może chciałabyś wpaść do nas i porozmawiać? Spojrzała na niego zaskoczona. - Nie jestem matką Briana... - To nie ma znaczenia. Wychowujesz go przecież, jesteś za niego odpowiedzialna. - Sama nie wiem... - odparła z wahaniem. - Pomyśl o tym - zachęcał ją. - Może powinnaś porozmawiać o swoich problemach z kimś bezstron­ nym. Spróbuj. Wyjął wizytówkę ośrodka i zapisał na niej godzinę spotkania, po czym na długą chwilę zapadła dręcząca cisza, której żadne nie chciało przerwać. - Dziękuję za wszystko - odezwała się w końcu Gwen. - Bardzo mi pomogłeś, gdyby nie ty, dzisiejszy wieczór mógłby się skończyć dla Briana mniej łagodnie. - Jestem szeryfem. Ochrona obywateli tego mias­ teczka to mój obowiązek - roześmiał się. Wiedziała, że to żart, ale mimo wszystko poczuła się trochę rozczarowana. Miała nadzieję, że odwiedził ją nie tylko z poczucia obowiązku. Cóż, najwyraźniej po­ myliła się. Wkrótce potem Nathan pożegnał Gwen i dziewczyna została sama. Powinna odpocząć i przygotować się wre­ szcie do jutrzejszych lekcji, ale zupełnie nie potrafiła się skupić. Wspomnienie elektryzującego dotyku Nathana powodowało, że na nowo oblewała ją fala gorąca. Wciąż przypominała sobie jego zmysłowy uśmiech

35

RS

i czuła, jak ogarniają ją dreszcze. Nie mogła usiedzieć w jednym miejscu, nie mogła pracować ani wrócić do normalnych zajęć. Nathan obudził w niej coś niesamowitego. Było to uczucie niezwykle przejmujące, tak silne, że zaskoczyło ją samą. Chodziła po pokoju i wspominała każdy jego gest, gdy nagle jakiś głos w niej szepnął: Nie bądź idiotką! Przecież wcale go nie znasz! Wszyscy mężczyźni, których kiedyś kochała, zranili ją boleśnie. Ojciec, ojczym... Zaufała im, chociaż na to nie zasługiwali. Wykorzystali jej uczucie i odeszli, zo­ stawiając tylko ból i złe wspomnienia. Najlepiej zrobię, jeśli będę się trzymać z daleka od Nathana Thundera, postanowiła. Uczucia, jakie w niej wzbudzał, były zbyt niebezpieczne. Hałas dobiegający z pokoju Briana przerwał jej nie­ spokojne rozmyślania. Cicho podeszła pod drzwi sy­ pialni i nasłuchiwała. Nie miała pojęcia, jak powinna się zachować. Kochała swojego brata i nie podobała jej się rola, jaką musiała przyjąć. Męczyło ją ustawiczne pouczanie go i kontrolowanie jego kroków. Obawiała się jednak, że jeśli go nie przypilnuje, Brian może się wpakować w niezłe kłopoty. Nawet jeżeli to zwykły młodzieńczy bunt, musiała trzymać rękę na pulsie. Tak bardzo chciałaby mieć kogoś, komu mogłaby się wyżalić. Kogoś, kto by ją zrozumiał i poradził, jak po­ winna postępować. Ledwie to pomyślała, natychmiast wróciło wspo­ mnienie Nathana, jego ciepłego uśmiechu, pełnych zro-

36

RS

zumienia oczu. Ta wizja tylko ją rozzłościła. Własna wyobraźnia płatała jej figla. Zachowywała się jak naiwna nastolatka. Nathan jest mężczyzną, a mężczyźni za­ wsze odchodzą. Doświadczenie uczyło ją, że uzależnie­ nie od nich to najgłupsza rzecz, na jaką decydują się kobiety. Wrzuciła wizytówkę do notatnika z adresami i posta­ nowiła nie myśleć o tym więcej. Sama sobie poradzi ze swoimi problemami. Nie potrzebuje nikogo. A już na pewno żadnego mężczyzny.

ROZDZIAŁ TRZECI

RS

W czwartkowy wieczór Gwen stała przed ośrodkiem kultury i czuła, jak narasta w niej niepewność. Jakby miała w brzuchu bryłę zimnych płatków owsianych. Czy inni uczestnicy spotkania zaakceptują ją, chociaż jest tylko siostrą Briana? W zeszłym tygodniu powiedziała Nathanowi, że nie przyjdzie. Uważała, że sama potrafi rozwiązywać włas­ ne problemy. Dlaczego w takim razie tu przyjechała? Stopniowo zwalniała kroku, aż w końcu zatrzymała się, podziwiając zbudowany z drewna i kamienia budy­ nek. Kiedy przyjęła pracę nauczycielki klas młodszych w rezerwacie Smoke Valley, przeczytała wszystkie do­ stępne książki na temat kultury i historii Kolheeków. Bardzo ją to zainteresowało. Dyrektorka szkoły, pani Hailey, była pełnej krwi Indianką i z przyjemnością zabrała Gwen na wycieczkę po okolicy. Opowiedziała jej, jak poszukiwali architekta, który zaprojektowałby ośrodek, kiedy rada starszych zdecydowała się na jego wybudowanie. Okazało się, że wnuczka jednego z członków rady jest architektem i z wielką ochotą pod­ jęła się tego zadania. Budynek został wyciosany z miej­ scowej skały, a drewno pochodziło z pobliskiego rezer­ watu. Wewnątrz, w centralnej części, pod wysokim

38

RS

sklepieniem znajdowało się ogromne audytorium. Bez wątpienia ośrodek stanowił imponującą budowlę. Pani Hailey chwaliła się, w jak oszczędny sposób lokalna społeczność gospodarowała funduszami na budowę. Większość materiałów pochodziła z terenów plemienia Kolheeków, a wszystkie ozdoby ofiarowane zostały przez lokalnych artystów. — Raz kozie śmierć - powiedziała do siebie Gwen. - Nie ma co tak tu stać. Od dawna już nie ufała żadnemu mężczyźnie, ale przez ostatnie kilka dni zauważyła, że problem z Bria­ nem ją przerasta. Potrzebowała pomocy. Żeby ją otrzy­ mać, musiała komuś zaufać. Dla dobra Briana, powta­ rzała sobie. Przełamując lęk, otworzyła frontowe drzwi i weszła do środka. Nieduży plakat w holu witał ucze­ stników i wskazywał kierunek do sali. Gwen najpierw usłyszała głos Nathana, dopiero po­ tem zobaczyła szeryfa. Zatrzymała się w drzwiach i nie mogła zrobić kroku. Stał na podium, wysoki i dumny. Pierwszy raz widziała go bez munduru. Miał na sobie zrobiony na drutach brązowy pulower, a kołnierzyk miękkiej koszuli otaczał jego umięśnioną szyję. Ten widok uspokoił ją, a zarazem podekscytował. I znowu zdziwiła ją różnorodność emocji, jakie wzbu­ dzał w niej przystojny szeryf. Kiedy uświadomiła sobie, że Nathan przestał mówić, a jego intensywne spojrzenie skupiło się na niej, oblała się krwistym rumieńcem. - Gwen - zwrócił się do niej. - Witamy, wejdź i do­ łącz do nas. - Następnie przedstawił ją grupie: - To jest Gwen Fleming. Przywitajmy ją serdecznie.

39

RS

Na twarzach kilku osób ujrzała życzliwe uśmiechy, ale to wcale nie dodało jej odwagi. - Przepraszam za spóźnienie - wymamrotała i po­ chylając głowę, szybko usiadła. - Nie ma sprawy - powiedział Nathan. - Dopiero przed chwilą zaczęliśmy. Wyjaśnił jej, że tematem dzisiejszego spotkania jest umiejętność radzenia sobie w sytuacji, gdy dziecko ma do czynienia z narkotykami. Następnie wrócił do swojego wykładu i Gwen sku­ piła całą uwagę na jego słowach. Nathan, dzięki doświadczeniu zdobytemu podczas pracy z nieletnimi w Nowym Jorku, miał ogromną wie­ dzę na ten temat. Kiedy skończył mówić, wszyscy usiedli w kręgu i zaczęli opowiadać o swoich osobis­ tych problemach. Jedna z kobiet powiedziała, że nie ma żadnych wyrzutów, gdy przeszukuje pokój córki pod­ czas jej nieobecności. - Muszę wiedzieć, co jest grane- wyjaśniała. - Je­ żeli moja córka nie chce ze mną rozmawiać, biorę spra­ wy w swoje ręce. Siedzący naprzeciwko mężczyzna był zbulwersowany. - Ale co zrobisz, jeśli ona przyłapie cię, jak szperasz w jej rzeczach? Według mnie chodzi o zbudowanie wzajemnego zaufania. Uważam, że postępujesz niewła­ ściwie. Gwen z zainteresowaniem słuchała sporu, do którego włączyli się inni rodzice. Ona nigdy nawet nie pomy­ ślała, że mogłaby przeglądać rzeczy Briana. Zastana­ wiała sie teraz, czy to był błąd.

40

RS

Wkrótce dyskusja się skończyła. Nathan podzięko­ wał wszystkim za obecność i zapowiedział, jaki będzie temat następnego spotkania. Zanim Gwen zdążyła po­ zbierać swoje rzeczy, podszedł do niej. - Cieszę się, że przyszłaś - powiedział, a w jego ciemnym spojrzeniu malowała się szczerość. Uśmiechnęła się, ale zakłopotanie sprawiło, że nie wiedziała, co odpowiedzieć. - Świetnie sobie poradziłeś z grupą. Wykład był wspaniały. Pewnie trudno co tydzień przygotowywać takie referaty - rzuciła w końcu. - Bez przesady, nie robię tego na każdym spotkaniu. - Uśmiechnął się. - Całkiem bystry ze mnie gość, ale pewnie nie aż tak. Zaśmiała się, mile zaskoczona jego pewnością siebie. Ceniła ludzi, którzy potrafią żartować na swój temat. - Dziś wygłaszałem referat, bo mam doświadczenie w pracy z nastolatkami i sporo wiem o narkotykach. W przyszłym tygodniu przyjeżdża pracownik społecz­ ny, który będzie mówił, jak pomóc dziecku w otwarciu się. Wielu rodziców ma ten problem. Dzieci nie chcą z nimi rozmawiać. Jego wzrok zachmurzył się na chwilę. Gwen odniosła wrażenie, że Nathan ma na myśli relacje ze swoją córką. Jednak zanim zdążyła zadać jakieś pytanie, zaczął mó­ wić dalej: - Ale przez następnych kilka tygodni nie będziemy mieli żadnego prelegenta. Nie możemy sobie na to po­ zwolić ze względów finansowych, dlatego jesteśmy uzależnieni od dobrej woli ludzi, którzy zechcą pomóc

41

RS

nam nieodpłatnie. Może ty mogłabyś powiedzieć coś o tym, jak zainteresować dzieci nauką albo jak pomóc im w odrabianiu prac domowych? W pierwszej chwili chciała odmówić, ale nim zdąży­ ła cokolwiek powiedzieć, Nathan odezwał się znowu: - Przepraszam, nie powinienem cię nagabywać, to przecież twoje pierwsze spotkanie. Poczekam z tym je­ szcze trochę. Wybacz mi, ale bardzo się angażuję w te zajęcia. Szczerze mówiąc, nie widziała powodu do przepro­ sin, przeciwnie, jego oddanie dla sprawy wydawało jej się godne podziwu. Nagie Nathan spoważniał. - Muszę powiedzieć, że byłem zaskoczony, że przy­ szłaś na spotkanie. Kiedy ostatnio rozmawialiśmy, po­ wiedziałaś, że nie przyjdziesz. Co się stało? Dlaczego zmieniłaś zdanie? Milczała zakłopotana. Nietrudno się domyślić. Posta­ nowiła wziąć udział w spotkaniu, bo zaszło coś nowego z Brianem. - Chcesz o tym porozmawiać? - zapytał Nathan. Nagle poczuła, że to najwłaściwszy moment, by wreszcie porozmawiać z kimś o tym, co tłumiła w sobie od wielu dni. - Chętnie ci wszystko opowiem - odparła cichym głosem. - Świetnie, w takim razie daj mi chwilę, ogarnę salę i pójdziemy napić się kawy. Zamówili kawę, a potem Gwen zaczęła opowiadać. Mówiła, mówiła i mówiła... Nathanowi wydawało się,

42

RS

że ta kobieta nigdy nie miała nikogo, kto mógłby jej wysłuchać. - Widzisz, Brian i ja mieliśmy bardzo dominujących ojców. Mój ciągle na mnie krzyczał, obrażał, naśmiewał sie ze mnie i pogardzał mną. Wyglądało na to, że bawiło go znęcanie się nad ludźmi, których powinien kochać. Nathan słuchał opowieści Gwen i cieszył się, że ni­ gdy nie pozna tego człowieka. Z pewnością nie po­ wstrzymałby się, żeby mu nie dołożyć. Jak rodzony ojciec mógł być tak okrutny dla tej kruchej i wrażliwej dziewczyny? Przecież przypominała najdelikatniejszą porcelanową figurynkę, którą należało postawić na naj­ wyższej półce i chronić przed okrutnym światem. - Ojciec zostawił nas, kiedy miałam dziesięć lat. Matka płakała, jakby umarł, a ja nie mogłam jej zrozu­ mieć. Wprost przeciwnie, cieszyłam się, byłam szczęś­ liwa. Skakałam na łóżku i śmiałam się. Modliłam się, żeby nigdy do nas nie wrócił. Mieszkałyśmy z matką same przez jakiś rok, a potem pojawił się Robert. I wte­ dy nasze życie zmieniło się. Wróciły smutne wspomnienia i na czole Gwen poja­ wiła się głęboka zmarszczka. Nathan czuł przemożną chęć, by wyciągnąć dłoń i pogładzić je delikatnie, tak aby bruzda znikła. Nie wiedział jeszcze, jakie zmiany spowodowało pojawienie się w jej życiu Roberta, ale domyślał się, że nie było to nic dobrego. Gwen milczała przez chwilę. - Niedługo potem mama urodziła Briana. - Jej głos drżał z emocji. - Ja starałam się schodzić mu z drogi. - Uśmiechnęła się, lecz w tym uśmiechu nie było ani

43

RS

krzty radości. - Nie masz nawet pojęcia, jak świetnie opanowałam tę sztukę. Bezwiednie dotknęła ust Patrzył na ten gest jak zahi­ pnotyzowany. Marzył o tym, żeby odsunąć jej dłonie i pocałować ją gorąco. Trzymaj swoje myśli na wodzy, powiedział do siebie w duchu. Zauważył smutek w jej oczach. Mogła opowiedzieć mu o swoim dzieciństwie, ale i tak prawdopodobnie nigdy nie będzie wiedział, czego doświadczyła. - Wyjazd na studia był dla mnie wybawieniem. Do­ piero wtedy poczułam się naprawdę wolna. Nie mogłam myśleć o powrocie do domu. Znalazłam pracę i nawet w czasie wakacji zostawałam w akademiku. - Prze­ łknęła ślinę i po chwili mówiła dalej: - Także po śmierci mamy nie potrafiłam wrócić. Wymyślałam jedną wy­ mówkę za drugą. Kiedy Robert powiedział, że nie bę­ dzie płacił za moje studia, musiałam radzić sobie sama. Było mi ciężko, ale w końcu się obroniłam. Ręce jej drżały, kiedy podnosiła filiżankę. Nathan słuchał w napięciu i miał wrażenie, że nie poradzi sobie z własnymi emocjami. Szalała w nim bu­ rza i bał się, że zaraz rozsadzi go od środka. - Kiedy zaczęłam uczyć i zarabiać, pojechałam zo­ baczyć się z Brianem. Robert wykorzystywał mojego brata, wyładowywał na nim swoje frustracje. Bił go pasem po plecach. Te pręgi... Zamknęła oczy. Nie mogła dokończyć. Ale Nathan rozumiał ją doskonałe. W pracy często spotykał się z ta­ kimi przypadkami. - Przykro mi, Gwen, bardzo mi przykro, że Brian

44

RS

musiał to znosić. Nikt nie zasługuje na takie traktowa­ nie. A szczególnie bezbronne dziecko. - Też tak pomyślałam, dlatego zabrałam go do sie­ bie. Ale nie wiem, co bym zrobiła bez Mattie Russell -powiedziała. - Przygarnęła nas do siebie, była anio­ łem, który stanął na naszej drodze. Nathan tylko się uśmiechnął. Zdążył już poznać Mat­ tie - miejscową Matkę Teresę, która pomagała połowie okolicy. Gwen wyglądała przez okno, a jej dłoń subtelnie gła­ dziła filiżankę. Obserwował ten ruch i starał się wmó­ wić sobie, że wcale nie chce się angażować w cudze kłopoty. Dość ma własnych problemów z Charity. - Ej, wracaj tutaj! - wyrwał ją z zamyślenia. Spojrzała na niego smutno, a jej wzrok ranił mu serce. - Dzięki, że mnie wysłuchałeś. - Zawsze do usług. - Uśmiechnął się. Wyciągnął rękę i delikatnie pogładził Gwen po dłoni. Przeszedł go przejmujący dreszcz. Wszystkimi siłami starał się zignorować własne odczucia. - Ale nadal nie powie­ działaś, co sprawiło, że przyszłaś na spotkanie. Dlacze­ go zmieniłaś zdanie? Przez chwilę patrzyła na filiżankę, a następnie prze­ chyliła głowę i spojrzała na niego. - Tak, jak powiedziałeś, Brian następnego dnia prze­ prosił mnie za późny powrót do domu. Jednak nie po­ wiedział mi, gdzie był ani z kim. Nie podobało mi się to. - Odwróciła wzrok. - Naciskałam, krzyczałam na niego, aż wreszcie się wściekł. Pokłóciliśmy się strasz-

45

RS

nie. — Westchnęła głęboko. - Martwię się, Nathan. Za­ chowanie Briana może być zwykłym młodzieńczym buntem, tak jak sugerowałeś, ale może też prowadzić do czegoś bardzo złego. - Nie czujesz się w żaden sposób zastraszona przez niego? Zastraszona fizycznie? - zapytał ostrożnie. - Nie. - Pokręciła głową.- Nie wierzę, żeby mój brat mógł mnie skrzywdzić. Ale tyle w nim goryczy i gniewu. Nie wiem, jak mogę mu pomóc. Milczała przez chwilę i zamyślona bawiła się fili­ żanką. - Dlatego tu przyszłam, dla Briana. Chcę się na­ uczyć, jak mu pomóc. - Spojrzała na Nathana bez­ radnie. Czuł, że musi chronić tę kobietę. Otoczyć ją opieką i pomóc rozwiązać wszystkie problemy, mimo że jakiś wewnętrzny głos ostrzegał go, by nie brał na siebie dodatkowych obciążeń. Miał wystarczająco dużo włas­ nych problemów. Nie namyślając się długo, wyjął z kieszeni długopis i zapisał jej numer domowego telefonu. Nawet nie za­ stanawiał się nad swoim zachowaniem - jako policjant nie powinien nikomu dawać prywatnego numeru - po prostu czuł, że nie może postąpić inaczej. - Nie wiem, jak mogę ci pomóc, Gwen, ale obiecuję, że jeżeli będziesz mnie potrzebowała, będę przy tobie. Gwen obserwowała przez okno zbliżającego się do szkoły szeryfa. Zatroskanie odbijające się na jego twa­ rzy ściskało jej serce. Przez chwilę miała wątpliwości,

46

RS

czy powinna była go tu wzywać, prawdopodobnie sama poradziłaby sobie z Charity. Chodziło o to, że... Nathan był taki miły dla niej podczas ostatniego spotkania. Okazał jej współczucie i tyle zrozumienia... Przez kilka następnych dni nie potrafiła myśleć o niczym innym, tylko o nim. - Przyznaj się - powiedziała do siebie. - Po prostu chcesz go znowu zobaczyć. A Charity dała jej okazję do zaaranżowania spotkania. - Słucham? - Głos szkolnej sekretarki wyrwał Gwen z zamyślenia. - Nic takiego, po prostu mówiłam do siebie - odpo­ wiedziała. - Praca z dziećmi zawsze prowadzi do dziwnych zachowań - uśmiechnęła się starsza pani. - Dziękuję, że przyszedłeś - powiedziała na powi­ tanie. Jej serce wpadło w dziwnie nerwowe drżenie. Nathan był niezwykłe przystojnym mężczyzną - z nie­ samowicie głębokim, intensywnym spojrzeniem, je­ dwabistymi włosami i wysokimi, lekko wystającymi kośćmi policzkowymi mógł uchodzić za gwiazdę seria­ lu policyjnego. - Gdzie ona jest? - spytał nerwowo. - Razem z panią Hailey w pokoju nauczycielskim, chodźmy tam. - Gwen miała nadzieję, że jej uśmiech trochę go rozluźni. Pomyślałyśmy, że zatrzymanie Cha­ rity na miejscu przestępstwa skłoni ją do mówienia. Uśmiechnął się ledwo dostrzegalnie. - Nie przypuszczałem, że moja córka zostanie zło­ dziejką.

47

RS

- To chyba zbyt surowa ocena. - Powiedziałaś mi przez telefon, że Charity poczę­ stowała się bez pytania słodyczami z pokoju nauczy­ cielskiego. Takie zachowanie to zwykła kradzież. - Niekoniecznie. Naprawdę zbyt surowo ją oceniasz. Zatrzymali się przed drzwiami. - Jesteś gotowy? - zapytała. Westchnął. - Już bardziej nie będę. - Trzymaj się i pamiętaj, że ja i pani Hailey cię wspieramy. Chcąc dodać mu odwagi, nieświadomie pogładziła go po ramieniu. Zaskoczyła ją twardość jego mięśni. Poczuła, jak gdzieś w jej wnętrzu wybuchają małe og­ niki. Szybko cofnęła rękę i otworzyła drzwi. Dyrektorka szkoły stała z założonymi rękami przy stole. Wyraz jej twarzy świadczył o braku postępów w rozmowie z Charity, która siedziała sobie spokojnie na krześle. Dziewczynka nie była nawet na tyle zawsty­ dzona, żeby wytrzeć puder z kącików ust. Pani Hailey miała żelazną zasadę, że rozwiązywanie problemów dyscyplinarnych zostawiała swoim nauczy­ cielom. Teraz też nie chciała, aby mała czuła się osaczo­ na przez dorosłych, dlatego zaraz po przywitaniu wy­ szła z pokoju. - Co porabiasz w pokoju nauczycielskim, młoda da­ mo? - spytał Nathan. - Tak, jak powiedziałam pani Hailey, po prostu zo­ baczyłam tu pączki. Widać było wyraźnie, że dla Charity był to wystar-

48

RS

czający powód, by wpaść i poczęstować się. Gwen siłą powstrzymywała się od śmiechu. - Przecież nie byłaś głodna. Rano zjadłaś trzy wiel­ kie naleśniki i słoik dżemu. Charity westchnęła ciężko. - Tato, ale my mówimy o pączkach! - wyjaśniła spokojnie. Nathan wyglądał, jakby zaraz miał wybuchnąć. Na­ gle coś zauważył. - Czy ta plama na twojej bluzce jest po kawie? I nie czekając na odpowiedź, kontynuował: - Widzę, że poczęstowałaś się także kawą, nieprawdaż? Co ty sobie myślisz? - Po prostu pączki lepiej smakują, jeśli zamoczy się je w kawie. Gwen myślała, że Nathan zaraz eksploduje. - Ale tobie nie wolno pić kawy! Usta Charity zrobiły się bardzo podobne do podkówki, a w jej oczach pojawiły się łzy. Gwen podejrzewała, że był to raczej efekt podniesionego głosu Nathana niż oznaka poczucia winy. - Przecież zawsze piłam kawę, kiedy mieszkałam w mieście. A ty nigdy mi nie powiedziałeś, że nie mogę tego robić. I nikt nie mówił mi, że nie mogę jeść pącz­ ków, więc... Nagle w pokoju zrobiło się bardzo cicho. Najwy­ raźniej dla Charity ten kawałek życia, który spędziła w mieście, nie będąc jeszcze z Nathanem, należał do zupełnie innego świata. - Chodzi o to, Charity - spokojnie zaczął po chwili

49

RS

Nathan - że pokój nauczycielski jest przeznaczony dla nauczycieli. Po prostu, to nie miejsce dla uczniów. - Ale jeśli nauczyciele nie chcą, żeby dzieci tu przy­ chodziły, to nie powinni stawiać kawy i pączków tak, żebyśmy mogli je wyczuć na korytarzu! Nathan nie wytrzymał: - Dosyć, moja panno! Masz zakaz oglądania telewi­ zji przez tydzień. I jeszcze jedno, choćbyś wyczuwała nie wiem jakie smakołyki, to i tak nie wolno ci tu wcho­ dzić, zrozumiano? Dziewczynka pokiwała smutno głową. Gwen pomyślała, że skoro ojciec z córką zakończyli rozmowę, powinna przejąć pałeczkę. - Charity, może pójdziesz tymczasem do świetlicy, a potem spotkamy się w klasie, dobrze? Mała kiwnęła głową, zeszła z krzesełka i podeszła do drzwi. Przed wyjściem odwróciła się jeszcze i powie­ działa: - Tato, przykro mi. Na prawdę nie chciałam, żebyś był na mnie zły. - Kochanie, każdy popełnia błędy - odparł Nathan spokojnie. - Grunt to ich nie powtarzać. - Nie musisz się już martwić, tato, nigdy tu nie wej­ dę, nawet jeśli poczuję najwspanialsze przysmaki. Cóż, pączki to niebezpieczna rzecz. - Go ja mam zrobić z tym dzieckiem? - zapytał ci­ cho, kiedy zostali sami. Znów w przypływie współczucia pogładziła go po ręce, a powietrze między nimi nagle zgęstniało. Stali tak, nie mogąc przerwać ciszy. Usta Gwen były suche

58

RS

niczym pieprz. Lekko zwilżyła je językiem. Zauważyła, ze Nathan nie odrywa wzroku od jej warg. Pełna napię­ cia przełknęła ślinę. - Tak, pączki to niebezpieczna sprawa - powiedzia­ ła w końcu, chcąc rozładować atmosferę. - Stoimy po tej samej stronie i wkrótce nauczymy ją zasad postępo­ wania. Zobaczysz. - Tu nie chodzi tylko o łamanie zasad. - Jego twarz była wciąż zatroskana. - Chodzi o to, że... jest taką chłopczycą. Nie interesują jej dziewczęce zabawki, lal­ ki, ciuchy. Gwen spojrzała na zegarek i uświadomiła sobie, że zaraz zaczyna następną lekcję. - Nathan, z przyjemnością bym z tobą porozmawia­ ła dłużej, ale zaraz będzie dzwonek i muszę. - Jasne, przepraszam, nie będę cię zatrzymywać. Ale zanim pójdziesz, chciałbym zaprosić ciebie i Briana na Święto Plonów. To taka plemienna tradycja. Może się wam spodoba. Myśl o wieczorze spędzonym z Nathanem była bar­ dzo pociągająca. Gwen czytała kiedyś o tym święcie, ale nie sądziła, że będzie miała kiedykolwiek okazję w nim uczestniczyć. - To wspaniałe. Bardzo się cieszę. Przyjdziemy na pewno i mam nadzieję, że Brian też się ucieszy. - Jest też taka tradycja plemienna, że mężczyźni wyruszają na polowanie. Pomyślałem, że może Brian pojechałby ze mną. Wybierzemy się gdzieś na wędrów­ kę, będziemy łowić ryby, włóczyć się po lesie. Kilka dni samodzielności mogłoby mu pomóc nabrać szacunku

51

RS

do samego siebie. Nie można przecież szanować in­ nych, nie szanując siebie. - Nahtan, nie wiem, jak ci dziękować. To będzie dla niego wspaniałe przeżycie. Jeśli oczywiście jesteś pe­ wien, na co się pory wasz. Milczał przez chwilę. - Wiem, inaczej bym tego nie proponował - odpo­ wiedział, patrząc na nią z namysłem. - Dziękuję - powiedziała Gwen. W tym momencie rozległ się dzwonek, ale żadne z nich się nie poruszyło. Nagle Nathan spojrzał na Gwen. - A może spędzisz te kilka dni z moją córką? Na­ uczysz ją kilku damskich rzeczy. Pieczenia ciasta czy kupowania ubrań. - Uważasz, że pieczenie ciast to wyłącznie kobieca robota? - zapytała z kpiącym uśmiechem. - No... Zaśmiała się, widząc jego zakłopotanie. - Wiesz, co miałem na myśli. Przytaknęła z uśmiechem. - Z przyjemnością wymienię się z tobą dzieciakami. Jednak przypominam ci, że mamy przed sobą poważne zadanie. - Tak, ale jestem pewien, że razem sobie z tym po­ radzimy, nie uważasz? Wiedziała, że nie musi odpowiadać. - W takim razie zobaczymy się na uroczystości w piątek wieczorem?-zapytał. Skinęła głową. Obserwowała go, jak odchodził. Był

52

RS

człowiekiem honoru i szanowanym obywatelem lokal­ nej społeczności. Nie mogła sobie wymarzyć lepszego wzoru dla swojego brata. Gdyby jeszcze przestała nie­ ustannie zachwycać się urodą Nathana...

ROZDZIAŁ CZWARTY

RS

Stary szaman stanął przed tłumem. Gwen zauważyła, że nagle zapanowała pełna szacunku cisza. Święto Plo­ nów rozbrzmiewało gwarem rozmów dorosłych i krzy­ kiem biegających i dokazujących dzieci, ale teraz wszy­ scy zamilkli i słychać było tylko trzask płonącego og­ niska i brzęczenie komarów. - Życie jest jak koło - zaczął Joseph Thunder. - Bez początku i końca, w ciągłym, nieprzerwanym ruchu. Kiedy Kit-tan-ti-to-wet, Wielki Duch, stworzył świat, umieścił na nim zwierzęta, zarówno na ziemi, jak i głę­ boko w morzu. Pośród tych stworzeń był także Toad, który panował nad wszelką wodą na ziemi. Gromadził ją w swoim ciele, uwalniając tylko tyle, ile było po­ trzebne do nawodnienia gleby, oceanów i rzek. Wszystkie spojrzenia utkwione były w starszym mężczyźnie. Gwen podziwiała jego imponujący, trady­ cyjny strój. Siwe, długie do ramion włosy spadały luź­ no, podtrzymywane tylko przez opaskę na czole. Skó­ rzana koszula i spodnie były pięknie ozdobione ręcz­ nym haftem i zwisającymi rzemykami. - Pewnego dnia - kontynuował swoją opowieść sza­ man - pojawił się zły wąż, który pokonał Wielkiego

54

RS

Ducha. Wtedy wszystkie wody rozlały się i zalały ziemię. Gwen zerknęła na brata. Siedział zasłuchany. Uśmiech­ nęła się i pomyślała, że dzieci uwielbiają takie historie, a w dodatku Joseph wspaniałe opowiadał. - Na ziemi żył człowiek wielkiej odwagi i mocy -Nan-a-pusz. - Głos szamana przykuł uwagę Gwen. - Kiedy zobaczył, co się stało, szybko wspiął się na najwyższą górę i zabrał ze sobą wszystkie zwierzęta. Nagle dziewczyna poczuła, że ktoś jej się przygląda. Odwróciła się i napotkała wzrok Nathana. Intensyw­ ność jego spojrzenia sprawiła, że zrobiło się jej gorąco. Od samego początku uroczystości miała głębokie po­ czucie, że coś magicznego wisi w powietrzu. Myślała, że to podekscytowanie zgromadzonych tu ludzi elektry­ zowało atmosferę. Ale teraz, kiedy patrzyła na Nathana, nie mogła oprzeć się wrażeniu, że jej podniecenie ma bardziej osobisty charakter. W końcu odwróciła wzrok od mężczyzny, który wypełniał jej myśli, który był po­ wodem rosnącej w niej, nienazwanej potrzeby. Skupiła się na opowieści szamana. - Na wierzchołku góry - mówił Jospeh - rosło wiel­ kie drzewo. Kiedy woda dotarła na sam szczyt, Nan-a-pusz zaczął się na nie wspinać. Był już na czubku drzewa i widział, że woda dalej przybiera. Wtedy Nan-a-pusz zaczął śpiewać, uderzając jednocześnie strzałą w cięciwę swojego łuku. I nagłe drzewo zaczęło rosnąć. Woda przybierała, ale drzewo rosło, tak że Nan-a-pusz był bezpieczny. Gwen jeszcze raz zerknęła ukradkiem w kierunku

55

RS

Nathana. Nie patrzył już na nią. Poczuła ulgę, ale jed­ nocześnie jakieś rozczarowanie. - W końcu śpiewanie zmęczyło Nan-a-pusza, uła­ mał więc kilka gałęzi, związał je i zbudował dużą, moc­ ną tratwę. Wraz ze zwierzętami wypłynął na niej na otaczające go, bezkresne wody. Po jakimś czasie Nan-a-pusz postanowił stworzyć nowy ląd. Wiedział, że może to zrobić, bo Kit-tan-ti-to-wet dał mu taką moc. - To moja ulubiona część historii. - Gwen zdrętwia­ ła, słysząc głos Nathana tuż obok. - Lubię myśleć, że Wielki Duch obdarzył wielką mocą marnego człowieka. Poczuła, jak przeszywa ją dreszcz na myśl o tym, że Nathan też ma nad nią niezwykłą władzę. - Jednak Nan-a-pusz potrzebował choć odrobiny ziemi, aby od czegoś zacząć - powiedział Joseph do tłumu. - Wysłał więc wydrę, aby zanurkowała i przy­ niosła mu trochę mułu. Jednak zwierzę nie dało rady dotrzeć do dna i zginęło. Kiedy ciało wydry wypłynęło na powierzchnię, Nan-a-pusz przywrócił ją do życia. Następnie wysłał piżmaka, który również wypłynął martwy, ale w pysku i łapach trzymał trochę mułu. Nan-a-pusz ożywił i piżmaka, a potem mu pobłogosławił, mówiąc, że odtąd będzie szczególnie podziwiany, a je­ go gatunek nigdy nie zginie. Gwen z trudem koncentrowała się na opowiadaniu. Otaczał ją zniewalający zapach Nathana, czuła musku­ larne ciało tuż obok siebie i całą siłą woli musiała się powstrzymywać, żeby nie przytulić się do niego. - Teraz Nan-a-pusz potrzebował zwierzęcia, które uniosłoby ziemię. - Joseph zawiesił głos, spoglądając

56

RS

na tłum. - Wybrał żółwia i złożył ziemię na jego sko­ rupie. Ziemia zaczęła rosnąć i wkrótce stała się wielką wyspą, a potem ogromnym lądem, na którym żyjemy do dziś. Zapadła cisza. Przez chwilę wszyscy milczeli, ocza­ rowani urokiem opowieści Josepha. - To bardzo piękna historia - wyszeptała Gwen, sta­ rając się ukryć skrępowanie. Nathan przytaknął i spojrzał na Briana. - Podoba ci się legenda mojego dziadka? Chłopak wzruszył ramionami. - Fajna, podobna trochę do biblijnej opowieści o ar­ ce Noego. - Tak. To nieprawdopodobne w jak wielu kulturach występują legendy związane z wielką powodzią - od­ parł Nathan. - Słyszałam o arce Noego - wtrąciła Charity. Tamta opowieść kończy się tęczą. - To prawda - przytaknął Nathan i uśmiechnął się do córki. - Podoba mi się, jak został potraktowany piżmak - powiedział niepewnie Brian. - Jakby był członkiem plemienia. Stworzeniem wyższym niż normalne zwierzę. Gwen była zaskoczona przenikliwą refleksją chłop­ ca. Nathan również wyglądał na zadziwionego. - Wierzymy, że wszystkie formy życia zasługują na szacunek. To jest pierwsza lekcja, jakiej powinniśmy się nauczyć. Nikt nie jest ważniejszy od innych - dodał łagodnie Nathan.

57

RS

Jakiś cień przebiegł po twarzy chłopca i Gwen zasta­ nowiła się, co takiego mogło zaprzątać jego myśli. - Ale mój dziadek nie opowiedział historii do końca - powiedział Nathan. - Tradycją Kolheeków jest to, że szaman nie kończy opowieści, to zadanie dla rodziców, by uczyli siebie i swoje dzieci przekazywania legend i tradycji przodków. Gwen zauważyła, że wszyscy dookoła podzielili się na małe grupy i żywo o czymś rozmawiali. - A jak kończy się ta opowieść? - spytał Brian. - Mam nadzieję, że nie zapomniałem. - Nathan po­ sadził na kolanach Charity, odchrząknął i zaczął mówić: - Kiedy ziemia rosła, Nan-a-pusz wysłał wilka, żeby sprawdzić, jak duży jest już ląd. Wilk wrócił po jednym dniu. Za drugim razem wilk nie wracał przez pięć dni. Potem zajęło mu to dziesięć dni, a następnym razem nie wracał przez cały miesiąc. Kolejnym razem wilk nie wrócił przez rok, a potem przez pięć łat. Następnie Nan-a-pusz wypuścił małego wilczka, ale i on nie wrócił, ponieważ ziemia była już ogromna i umarł ze starości, zanim zdążył wrócić. Wtedy Nan-a-pusz zdecydował, że ziemia jest wystarczająco duża i zakazał jej rosnąć. Wierzymy, że Nan-a-pusz żyje daleko na północy i przesypia całą zimę niczym niedźwiedź. Ale zanim ułoży się na spoczynek, pali swoją ogromną kamienną fajkę, a wtedy powietrze wypełnione jest niebieskim dymem. To znak, że Nan-a-pusz przygotowuje się do snu i że nadchodzi zima. W tym momencie wszystkie głowy uniosły się do góry, wypatrując niebieskiego dymu. Gwen uśmiechnę-

58

RS

ła się. Była taka szczęśliwa, że ma okazję uczestniczyć w tej pięknej uroczystości. - Tato? - Charity uszczypnęła Nathana w ucho. - O co chodzi? - Czemu dziadek jest tak śmiesznie ubrany? - Dlaczego sama go o to nie zapytasz? Dziewczynka wstała i w podskokach pobiegła do dziadka. - Umieram z głodu - odezwał się Brian. - Będzie­ my coś jedli? - Tam są stoły. Leć, zobacz, co dobrego przygoto­ wali - zachęcił chłopca Nathan. W tym czasie szaman jeszcze raz poprosił gestem o uwagę. Obok niego stała Charity. - W czasie ostatniej wiosny zasialiśmy ziarno i pro­ siliśmy Wielkiego Ducha, by pobłogosławił nam i ob­ darzył hojnym plonem. Tańczmy i śpiewajmy, pokazu­ jąc, jak jesteśmy wdzięczni za wszystkie dary. W tym momencie do ognia podbiegli mężczyźni w tradycyjnych strojach i barwnych pióropuszach. Za­ częli tańczyć i śpiewać przy wtórze bębnów. Niektórzy ludzie oglądali tańce, inni ruszyli w kierunku stołów zastawionych pysznym jedzeniem. - I jak? Czy Brian jest gotowy na naszą wycieczkę? - Twardo próbuje zachować spokój. W końcu chło­ pakowi w jego wieku nie wypada czekać niecierpliwie na weekend z dorosłym. Ale zapewniam cię, że nie może się doczekać. Robert nie lubił takich wypraw. Nigdy nie zabierał go nawet na ryby. - Będziemy się dobrze bawić. I mam nadzieję, że

59

RS

znajdziemy trochę czasu, by pogadać o dorastaniu i o tym, co to znaczy być mężczyzną. Ale nie martw się, nie będę go zbytnio męczył. Gwen była bardzo wdzięczna Nathanowi, że chciał spędzić swój wolny czas z jej bratem. Ludzie zazwyczaj nie lubią angażować się w cudze kłopoty. Wiedziała, że Brian jest dobrym chłopcem i ma wrażliwe serce. Miała nadzieję, że jego dobre cechy zwyciężą to, co było w nim złe. - A ty jesteś gotowa na weekend z Charity? - zapy­ tał Nathan, patrząc na Gwen z powątpiewaniem. Zaśmiała się, widząc to spojrzenie. - Dlaczego mówisz tak, jakbym miała spotkać się z wodzem Hunów? Charity i ja również zamierzamy dobrze się bawić. Mamy zamiar robić mnóstwo dziewczyńskich rzeczy. Gwen wiedziała, że Nathan też jest jej wdzięczny. Ta świadomość sprawiała jej wielką przyjemność. Była szczęśliwa, że mogą sobie pomagać w rozwiązywaniu swoich problemów. - Charity dobrze się czuje z dziadkiem - powiedział Nathan, spoglądając na Gwen. -Może się przejdziemy? Ta propozycja sprawiła, że nawet cząsteczki powie­ trza zaczęły szybciej krążyć, a Gwen poczuła przyjem­ ne ciepło oczekiwania. - Chętnie - zdołała wyszeptać. Coś miało się wydarzyć. Czuła to całym ciałem. Dorastała w poczuciu ciągłego zagrożenia ze strony mężczyzn. Nigdy nie wiedziała, kiedy ojciec ją zwymy­ śla lub doprowadzi do łez swoimi złośliwościami. Na

60

RS

szczęście ojczym w ogóle się nią nie interesował, miał dość pracy z uprzykrzaniem życia matce. Z tej lekcji też wyciągnęła wnioski - trzymać się jak najdalej od wszystkich mężczyzn. Przez wszystkie młodzieńcze lata konsekwentnie po­ zostawała wierna tej zasadzie. W liceum nie spotykała się z żadnym chłopakiem. Była zbyt nieśmiała, a może po prostu obawiała się. Ale przecież była inteligentną dziewczyną i wiedziała, że nie wszyscy mężczyźni są źli. Na studiach przyjaźniła się z kilkoma chłopcami, w większości byli to wrażliwi i dobrzy koledzy, mili i opiekuńczy i niektórzy z nich oczekiwali od niej cze­ goś więcej. W końcu odważyła się umówić na randkę. Było to dla niej ogromne przeżycie, ale wszystko dobrze się skończyło. Powoli jej uprzedzenia znikały, jeżeli nie całkowicie, to przynajmniej malały na tyle, że potrafiła sobie z nimi poradzić. Jednak wciąż nie była w stanie wyobrazić sobie sytuacji, w której całkowicie zaufałaby mężczyźnie. Nathan był spokojnym, wyważonym i bardzo uczyn­ nym człowiekiem. Spostrzegła to już na początku ich znajomości. Przecież kiedy przyłapał Briana na kradzie­ ży w sklepie, mógł zaprowadzić chłopca na posterunek i wlepić mu kolegium. Tymczasem poprzestał na ostrej reprymendzie. Ponadto był silnym mężczyzną. W sen­ sie fizycznym, ale, co ważniejsze, również jeżeli chodzi o charakter. Zajął się Charity bez mrugnięcia okiem, kiedy inni w jego sytuacji próbowaliby się wymigać. Było zupełnie oczywiste, że różnił się zdecydowanie od jej ojca i ojczyma. Nigdy nie widziała go zdener-

61

RS

wowanego, choć Charity czasami niezłe dawała mu w kość. Kiedy dziewczynka była nieznośna, stawał się smutny i zmartwiony, ale nigdy się nie wściekał. W przeciwieństwie do mężczyzn z jej dzieciństwa. I w dodatku był niesamowicie pociągający. Nie mogła zaprzeczyć, że zauroczył ją od pierwszego momentu. Wzbudzał w niej nieznane emocje. Sprawiał, że czuła się jak nigdy dotąd. Kiedy weszli pomiędzy drzewa, wziął ją delikatnie za rękę. - Jest ciemno, a ścieżka jest wyboista, uważaj na korzenie. W jego głosie brzmiały jakieś zmysłowe tony i w ser­ cu Gwen pojawiło się niecierpliwe oczekiwanie na coś niewiadomego. Nathan zaprowadził ją pod opadające gałęzie starego dębu. Okręcił ją dookoła i przytulił do siebie. Był tak blisko! Pożądanie malujące się w jego ciemnych oczach sprawiło, że dziewczyna poczuła rozkoszne ciepło. - Długo myślałem nad tym, co do ciebie czuję. Ledwo słyszała jego głos. Miała wrażenie, że w jej głowie rozbrzmiewają bębny, których rytm jest zgodny z rytmem jej serca. Gorący, pożądliwy wzrok Nathana przeszywał ją na wskroś. Pragnęła zatracić się w tym obcym, prymitywnym rytmie. Dać się porwać urokowi chwili. - Pocałuj mnie. Zastanawiała się, czy to naprawdę ona wypowiedzia­ ła te słowa. To było do niej tak niepodobne. Ale ta noc również nie przypominała innych nocy. To była wyjąt-

62

RS

kowa chwila. Podobnie jak stojący obok mężczyzna różnił się od wszystkich innych, których znała do tej pory. Jego usta dotknęły jej warg. Wsunęła dłonie w jego ciemne, jedwabiste włosy, a on delikatnie gładził ją po szyi, po czym przesunął dłoń na jej biodra. Rozgrzewa! swoim dotykiem jej ciało, a jego język powoli i delikat­ nie poznawał tajemne miejsca jej ust. Myślała, że umrze z rozkoszy. Silne dłonie powoli przesuwały się do góry, sprawiając, że krew zaczynała szumieć w jej uszach. Nagły dreszcz przeszył ciało Gwen, kiedy palce Na­ thana łagodnym ruchem przesunęły się do przodu. De­ likatnie ugryzł ją w ucho, a jego dłonie powędrowały na piersi dziewczyny. Niewyobrażalna rozkosz wywo­ łana pieszczotą sprawiła, że brakowało jej tchu. W jed­ nej chwili Nathan stał się całym jej światem. Czuła jego zapach, słyszała jego oddech, smak jego ust pozostał na jej wargach. Jednym ruchem rozpięła kurtkę. Pocałował cudowne zagłębienie jej szyi. Próbowała rozpiąć bluz­ kę, ale była tak podekscytowana, że nie mogła sobie z tym poradzić. - Zaczekaj - szepnął jej do ucha.— Pozwól mi. Bawił się guzikami, a Gwen prawie traciła oddech. - Dotknij mnie - prosiła podniecona. - Chcę poczuć twoje dłonie na swoim ciele. To pożądanie było dla niej czymś zupełnie nowym. Czuła się z Nathanem bezpieczniej niż z kimkolwiek innym. Przy nim mogła swobodnie odkryć swoje prag­ nienie. Pochylił głowę i całował jej piersi. Ciało dziewczyny

63

RS

oblewała gorąca fala. Gwen zamknęła oczy, trwając w słodkim upojeniu. - Tato! Nathan westchnął ciężko. Zanim odpowiedział, spoj­ rzał smutno na Gwen. Rozczarowanie, które zobaczyła w jego wzroku, sprawiło, że poczuła się cudownie. - Już idę, kochanie. Nie schodź ze ścieżki. Nie chcę, żebyś zgubiła się w tych ciemnościach. Pomógł Gwen poprawić bluzkę i uśmiechał się do niej figlarnie. - Czuję się jak dzieciak przyłapany przez rodziców - wyszeptał. Uśmiechnęła się. Był taki zakłopotany. Nie miała nic przeciwko temu, żeby spędzić z tym mężczyzną inne noce, do końca życia. Nie była pewna, jak nazwać to uczucie, ale to chyba po prostu miłość.

ROZDZIAŁ PIĄTY'---'

RS

Dwa dni, które Nathan spędził z Brianem, były naj­ dłuższym i najbardziej wyczerpującym weekendem w jego życiu. Sobotni poranek upłynął mu na czekaniu, kiedy pad­ ną baterie w magnetofonie Briana. Wołałby poświęcić ten czas rozmowie, ale chłopak najwyraźniej nie wyob­ rażał sobie życia bez głośnej muzyki wydobywającej się ze słuchawek. Nathan z trudem powstrzymywał iryta­ cję, ale nie chciał zrażać Briana do siebie zaraz na początku wspólnej wyprawy. Kiedy teraz patrzył na to z dystansem, musiał przy­ znać, że ich wycieczka z góry skazana była na porażkę. Chociaż Brian wykazywał całkiem spore zainteresowa­ nie jego opowieściami o pełnym przygód dzieciństwie i o wszystkim, czego nauczył się od swojego dziadka i ojca, Nathan musiał przyznać, że wieki minęły od czasu, kiedy ostatni raz łowił ryby w strumieniu, tropił zwierzęta i spał pod gołym niebem. Przez te wszystkie lata wiele zapomniał, a dawna sprawność gdzieś się za­ podziała. Przez cztery godziny bez rezultatu usiłowali złowić jakąś rybę. Wreszcie porzucili nadzieję, że w ten sposób

65

RS

zdobędą obiad. Później Nathan znalazł norę królików, ale Brian stanowczo zaprotestował przeciwko uśmier­ caniu puszystych zwierzątek. Z podobnym skutkiem przetestowali jeszcze kilka innych traperskich sposo­ bów na przeżycie, aż w końcu zmęczeni i wygłodniali usiedli nad garścią jagód, które Nathan zebrał w lesie. Kiedy wieczorem zabrał się do budowania szałasu, Brian z zainteresowaniem obserwował, jak z kilku roz­ łożystych konarów i gałęzi połączonych linami z traw powstaje schronienie. Po chwili przyłączył się do pracy i wspólnie dokończyli budowy, dzięki czemu mieli jako taką ochronę przed nocnym chłodem. Wyczerpani pracą zapakowali się w śpiwory i usiło­ wali zasnąć. Niestety, już po kilku minutach obaj zaczęli wykonywać dziwne ruchy przypominające plemienny taniec Kolheeków. Okazało się, że rozbili szałas na środku niezwykle ruchliwego mrowiska. Po chwili ska­ kali obaj nieporadnie, usiłując strząsnąć z siebie kąśliwe mrówki, i z trudem powstrzymywali irytację. W końcu spojrzeli na siebie i obaj dostrzegli komizm sytuacji - dwóch facetów niezgrabnie podskakujących w śpi­ worach, jak wielkie glisty - i wybuchli śmiechem. Kie­ dy już uporali się z mrówkami, padli wyczerpani pod najbliższym drzewem. Postanowili spędzie tę noc pod gołym niebem, bo żaden z nich nie miał już siły na budowanie następnego szałasu. Leżeli w ciemnościach i zaśmiewali się ze wszyst­ kiego, co im się przydarzyło. Nieoczekiwanie Brian napomknął coś o swojej przeszłości. Nie powiedział du­ żo, ale wystarczająco, aby Nathan zorientował się, że

66

RS

w swoim krótkim przecież życiu dzieciak zdążył już wiek przeżyć. Rano obudzili się głodni jak wilki i przemarznięci do szpiku kości, - Mam propozycję - odezwał się Nathan, szczękając zębami. - Zwijajmy się stąd. Wiem, gdzie można zjeść coś ciepłego. - Coś ciepłego na tym pustkowiu?! - spytał Brian z niedowierzaniem, ale natychmiast zaczął składać śpiwór. - Uwierz staremu Indianinowi - mruknął Nathan nie bez ironii. Wizja ciepłego posiłku podziałała na nich niezwykłe mobilizująco. W błyskawicznym tempie zwinęli obóz i po krótkiej wędrówce znaleźli się po drugiej stronie jeziora. - Heeej! - krzyknął Nathan śpiewnie. - Co robisz!? Musisz krzyczeć tak głośno? - To nasz stary sygnał. Informuję mojego kuzyna, że przybywamy. - A nie wystarczyłoby zadzwonić do drzwi? Nathan roześmiał się i wyjaśnił: - To taki stary zwyczaj. Dawniej, jeśli szedłeś do kogoś i nie uprzedziłeś go w ten sposób o swoim przy­ byciu, mógł podejrzewać, że masz złe zamiary. Wrogo­ wie zawsze podchodzą cicho, przyjaciele nie muszą się kryć. Poza tym, to bardzo praktyczne - daje gospoda­ rzom czas na przygotowanie się do przyjęcia gości. Conner mógłby już rozbijać jajka na naszą jajecznicę... - rozmarzył się.

67

RS

- Tu mieszka twój kuzyn? - Hmm... - mruknął Nathan niepewny, ile może opowiedzieć o problemach Connera. - Powiedzmy, że zatrzymał się tu na jakiś czas. - Dlaczego mieszka tak daleko od miasta? - Brian rozejrzał się ze zdumieniem po okolicy. - Tu jest pięk­ nie, ale bardzo dziko i tak... prymitywnie. - Cóż... - roześmiał się Nathan. - To jedna z naj­ bardziej uprzejmych ocen tego miejsca. Ta chatka nie ma elektryczności ani kanalizacji. Przez lata była uży­ wana jako domek myśliwski. Conner ma coś w rodzaju urlopu naukowego - dodał wyjaśniająco. - Przyjechał tu na urlop? - Nie mógł uwierzyć Brian. — Gdybym ja jechał na wakacje, nigdy nie wy­ brałbym podobnego miejsca! - To nie są wakacje. To raczej wolne od życia - rzu­ cił tajemniczo Nathan. Widział ciekawość, która rozbłysła w oczach Briana, ale na szczęście chłopak nie miał szans zadać kolejnych pytań, bo właśnie stanęli przed gankiem. Drzwi otwo­ rzyły się i ukazała się w nich wielka postać Connera. - Nathan! - Conner! Mężczyźni rzucili się sobie w ramiona i poklepywali się z zapałem po plecach. - Poznaj mojego nowego przyjaciela, Briana. - Na­ than sam nie wiedział, dlaczego w ten sposób dokonał prezentacji. Początkowo chciał przedstawić chłopca ja­ ko brata swojej przyjaciółki, ale w ostatniej chwili zmienił zdanie. I chyba dobrze się stało, bo ujrzał, jak

68

RS

w oczach chłopca błysnęła duma pomieszana z wdzięcz­ nością. - Chcieliśmy spędzić kilka dni w puszczy, obcując z przyrodą i... cóż... trochę zgłodnieliśmy. - Trochę! - Brian klepnął się po pustym brzuchu. - Ja prawie padam z głodu! - Miło cię poznać, Brian - zaśmiał się Conner. Chodźcie do środka. Właśnie podgrzewałem gulasz, może to uratuje cię od śmierci głodowej. Weszli do chaty, zrzucili plecaki i usiedli przy solid­ nym, dębowym stole. Po chwili Conner postawił przed nimi parujące miski z apetycznie pachnącym jedzeniem. - To wszystko, co mogę zaoferować. Mam nadzieję, że będzie wam smakowało. - Daj spokój! -przerwał mu Nathan. - To my dzię­ kujemy, że podzieliłeś się z nami swoim śniadaniem. Mamy jeszcze kawał drogi do domu, a to nasz jedyny ciepły posiłek od dwóch dni. Zabrali się ochoczo do jedzenia i już po chwili Brian poczuł w żołądku przyjemne ciepło, co od razu popra­ wiło mu nastrój. - Och, ale się najadłem - mruknął z zadowoleniem. - Pójdę na chwilę nad jezioro. Dzięki za gulasz, Conner. - Na zdrowie! - odpowiedział mężczyzna i uśmiech­ nął się lekko, ale jego oczy pozostały poważne. Nathan poczekał, aż Brian wyjdzie z chaty i dopiero wtedy odezwał się: - Przepraszam, że zakłóciliśmy twoją samotność, ale nie miałem lepszego pomysłu, a chłopak rzeczywi­ ście musiał coś zjeść. - Przerwał i popatrzył uważnie na kuzyna. -I co porabiasz? - spytał ostrożnie.

69

RS

Conner nie odpowiedział. Patrzył w bok i wyglądał na pogrążonego w ponurych rozmyślaniach. - Nie musisz się tak zamęczać. To nikomu nie przy­ nosi nic dobrego - dodał Nathan po chwili. - Nie chcę o tym rozmawiać - mruknął kuzyn głu­ chym głosem. Na moment zapadła niezręczna cisza. - Co to za chłopak? - zapytał w końcu Conner. - Brat przyjaciółki. Ona ma na imię Gwen i jest nauczycielką Charity. Wymieniliśmy się dzieciakami na weekend. Gwen ma pokazać małej kilka kobiecych sztuczek, pieczenie ciasta i takie tam, a ja obiecałem, że spróbuję nauczyć Briana samodzielności, ale chyba nie bardzo mi się to udało. - Parsknął śmiechem. - Mam nadzieję, że Gwen odniesie większe sukcesy. Conner siedział ze spuszczoną głową i skrobał łyżką zaschnięty sos. - Pamiętasz, jak dziadek zabierał nas na takie wy­ prawy?-odezwał się po chwili. - Uwielbiałem je, mie­ liśmy go wtedy tylko dla siebie. - Taak - mruknął Nathan. On też miał wiele miłych wspomnień ze wspólnych wędrówek z Josephem. - Ten to dopiero umiał polować! Nikt nie potrafił tak tropić zwierząt jak on. Jestem pewien, że nie pozwoliłby Brianowi pójść spać bez kolacji! - W zasadzie to on nauczył nas wszystkiego o życiu - ciągnął zamyślony Conner. - Pokazał nam, co to jest honor, uczciwość, prawość... Nie tylko w słowach, w czynach też. Ostatnie zdanie przeszyło umysł Nathana jak błyska-

70

RS

wica. Może dziadek mógłby pomóc również Brianowi? Jego ambitne plany, żeby nauczyć chłopaka samodziel­ ności i dać mu podstawy do większej pewności siebie, zakończyły się sromotną klęską, ale może nie wszystko jeszcze stracone. Nagle obudziła się w nim nadzieja, że ma szansę, aby pomóc chłopcu. - Musimy ruszać - odezwał się po chwili. - Gwen i Charity oczekują nas przed nocą, a przed nami jeszcze długa droga. Dzięki za wszystko. - Nie ma sprawy. Zawsze jesteś tu mile widziany. Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. Nathan widział spiętą z bólu twarz kuzyna i po raz kolejny zastanawiał się, jak mu pomóc. Gdyby mógł w jakikol­ wiek sposób ulżyć jego cierpieniu, zrobiłby to bez wa­ hania. Odezwał się niepewnie: - Ciebie też dziadek na pewno chętnie by zobaczył. - Wie, że tu jestem? - Ja mu nie mówiłem, ale jestem pewien, że wie. Niewiele jest rzeczy na tym świecie, które pozostałyby ukryte przed Josephem Thunderem. Conner uśmiechnął się z wysiłkiem, ale pokręcił głową. -- Nie jestem jeszcze gotowy. - Rozumiem... - mruknął Nathan, podnosząc oba plecaki leżące w kącie pokoju. — Gdybyś czegoś potrze­ bował... - Jasne. Dzięki. Mocno uścisnęli sobie dłonie i Nathan wyszedł, aby odszukać Briana i ruszyć w dalszą drogę.

71

RS

Nathan wziął od Gwen szklankę mrożonej herbaty i posłał jej zmęczony uśmiech. Dzieciaki rozpakowy­ wały na werandzie plecak Briana, otrzepując wszystko z igieł sosnowych i mrówek. Gwen też nie wyglądała najlepiej. Szczerze mówiąc, była zupełnie padnięta. - Ja także ledwo żyję - jęknęła, kiedy wysłuchała opowieści o nieudanej wyprawie. -Miałam zamiar po­ kazać Charity, jak przygotować smaczny posiłek, a skończyło się tak, że obie jadłyśmy chipsy i pizzę. Wczoraj próbowałam porozmawiać z nią poważnie o tym, że nie powinna bić innych dzieci i sama nie wiem, jak to się stało, ale moja pogadanka skończyła sie tym, że to Charity tłumaczyła mi zasady gry w piłkę nożną. Dzisiaj rano miałyśmy szyć woreczki na suszone zioła, a siedziałyśmy przed telewizorem i oglądałyśmy wyścigi samochodowe. W końcu zamiast upiec ciasto na wasz powrót, robiłyśmy placki z błota. Wyobrażasz sobie! Pluskałam się w błocie jak małe dziecko i robi­ łam placki, które przeciekały mi przez ręce. - Zaśmiała się z niedowierzaniem na to wspomnienie. - Ale cho­ ciaż wszystkie moje plany wzięły w łeb, jednego się nauczyłam, twoja córka to mały diabełek. Jest urocza, świadoma swego wdzięku i potrafi go wykorzystać. Pokiwał głową ze zrozumieniem i uśmiechnął się smutno. - Czyżby to znaczyło, że oboje zmarnowaliśmy weekend i nic nie osiągnęliśmy? - Nie myśl tak! - zaprzeczyła gorąco. Była bardzo wdzięczna za wszystko, co zrobił dla Briana i z całych

72

RS

sił pragnęła go pocieszyć. - Nie powiedziałam ci jesz­ cze czegoś ważnego, zaprzyjaźniłyśmy się z Charity i opowiedziała mi trochę o swojej matce. - Rozmawiała z tobą o Elen?! - Niedowierzanie w jego głosie prawie ją rozbawiło. - Od kiedy miesz­ kamy razem, nigdy o niej nie wspominała... - Myślę, że nie chciała cię martwić - odparła Gwen po chwili milczenia. - Moim zdaniem, mała myśli, że kiedy cię zmartwi, odejdziesz. - Odejdę tak jak inni...- wyszeptał ze ściśniętym gardłem. - Dokładnie tak powiedziała. Mówiła, że boi się cię zdenerwować, boi się, kiedy krzyczysz, bo wszyscy tatusiowie najpierw się denerwują i krzyczą, a w końcu odchodzą. Nathan siedział nieruchomo z poszarzałą twarzą i in­ tensywnie o czymś myślał. - Będę musiał okiełznać swój temperament. Nie chcę, aby moja córka czuła się niepewnie. Musi uwie­ rzyć, że będę z nią zawsze, choćby nie wiem co zrobiła. -Westchnął głęboko i przeczesał włosy nieuważnym ruchem. Był zmartwiony i ledwo żywy, ale wyglądał tak pociągająco, że Gwen z trudem powstrzymywała się, żeby go nie dotknąć. - Brian też trochę się otworzył. Spojrzała na niego zaskoczona. - Och, nie oczekuj za wiele. Opowiadał trochę o tym, co mu się w życiu zdarzyło i zastanawiał się, czym na to zasłużył. Nie mogła uwierzyć w to, co słyszała. Czyżby Brian

73

RS

obwiniał się za wszystko, przez co musiał przejść? Serce ścisnęło się jej z bólu. Wpatrywała się w Nathana z na­ pięciem, ciekawa, co jeszcze powie. - Próbowałem mu wyjaśnić, że nie zawsze mamy wpływ na to, co nas spotyka. I choć czasami przydarza sie nam coś, na co zupełnie nie zasłużyliśmy, ważne jest, jak sobie wtedy poradzimy. Tłumaczyłem mu, że w tym, co przeszedł, nie było jego winy, ale nie wiem, czy udało mi się go przekonać. - To niemożliwe! - Gwen potrząsnęła głową z nie­ dowierzaniem. - Brian był u wielu terapeutów i żadne­ mu nie udało się nic z niego wyciągnąć. To niesamowi­ te, że otworzył się przed tobą. - Zdaje się, że dzieciak wiele przeszedł - powiedział Nathan oględnie. - Nie masz nawet pojęcia jak wiele! Naprawdę nie mogę uwierzyć, że zaufał ci aż tak, żeby opowiedzieć, co przeżył. - Cieszę się, że choć tyle udało mi się zrobić. - Och, udało ci się bardzo dużo! - zawołała, nie mogąc opanować radości. Nathan podniósł się z krzesła i podszedł do niej. Za­ trzymał się tak blisko, że niemal czuła jego oddech na policzku. Zapach lasu mieszał się z wonią jego wody po goleniu i niemal zwalał ją z nóg. - Może masz rację - powiedział pomału, patrząc jej prosto w oczy: - Może rzeczywiście to nie był do końca zmarnowany weekend. Patrzyli na siebie z niezwykłą intensywnością i obo­ je czuli, jak atmosfera wokół nich gęstnieje. Gwen nie

74

RS

mogła oderwać wzroku od jego tajemniczych, ciemnych oczu i miała wrażenie, że całe jej ciało płonie. Nigdy wcześniej nie czuła takiego żaru. To ją obezwładniało i sprawiało, że nie mogła swobodnie oddychać. Trwała wpatrzona w głębię ciemnych oczu i nagłe to dostrzegła - tę samą pełną oczekiwania namiętność, która drzemała w jej wnętrzu, a teraz spragniona szuka­ ła ujścia. Czas zatrzymał się w miejscu. Oboje pełni napięcia czekali na coś, co musiało się wydarzyć. Nathan miał wrażenie, że coś przeszywa jego duszę i rozrywa ją na strzępy. Nie miał pojęcia, że pocałunek może być tak intensywny. Była w nim namiętność i pa­ sja, która zaskoczyła ich oboje. Gwen nigdy jeszcze tak się nie czuła. Bliskość Nathana uwolniła w jej duszy dzikość, o której istnieniu nie miała pojęcia. Wpijali się żarłocznie w swoje usta, a w tej pie­ szczocie nie było nic delikatnego ani słodkiego. Objął ją ramionami i mocno przytulił. Znów poczuła przejmujący dreszcz. Oplotła jego kark rękoma i przy­ ciągała jego głowę do siebie. Desperacko i namiętnie odpowiadała na jego pieszczoty. Nie miała pojęcia, jak długo trwał ten pocałunek. Kilka minut? Godzinę? Czas wciąż stał w miejscu i miała nadzieję, że nigdy nie ruszy. W pewnym mo­ mencie usta Nathana odsunęły się lekko i Gwen poczuła się opuszczona. - Chyba nie powinniśmy tego robić... - wyszeptał niepewnie wprost do jej ucha. - Pewnie nie, ale nie chcę przerywać - wymruczała. - Ja też nie.

75

RS

Przylgnęła do niego i na nowo podjęli rozkoszną wędrówkę po swoich ciałach. Całowali się z taką pasją, jakby chcieli się stopić w jedno. Naraz przeszyła ją zaskakująca myśl - chciała stać się jednością z tym mężczyzną. Jednym ciałem. Jedną duszą. Serce biło jej coraz szybciej. Gdyby chciała podążać za głosem instynktu, powinna zedrzeć z niego ubranie i tulić się namiętnie do jego piersi. Ale resztki rozsądku podpowiadały jej, że nie wolno jej tego zrobić. W każ­ dej chwili do pokoju mogły wejść dzieci. Jęknęła głucho. Przejechała dłońmi po umięśnionych ramionach i z żalem odsunęła się od Nathana. - Tak, musimy przestać - westchnęła, siląc się na determinację. Patrzył na nią nieprzytomnie, ale w końcu i on od­ sunął się niechętnie. Wyglądał na rozczarowanego. Od­ wrócił się do okna i próbował uspokoić rozstrojone ner­ wy. Gwen podeszła blisko i przytuliła się do jego ple­ ców. Wyczuła twarde jak skała mięśnie i zaczęła je ma­ sować. Chciała, aby się rozluźnił, ale kiedy ciepło jego ciała przenikało każdą jej komórkę i przyprawiało ją o drżenie, zaczęła się zastanawiać, czy to był dobry pomysł. Słyszała jego przyspieszony oddech i czuła rosnące napięcie. W pewnym momencie przytrzymał ją za nadgarstki, przyciągnął jej ręce do ust i zaczął na­ miętnie całować wnętrze dłoni. Ogień, który próbowała ugasić, powrócił ze zdwojo­ ną siłą. Przytulała głowę Nathana do piersi i w uniesie­ niu szeptała jego imię.

76

RS

- Gwen.., - wyszeptał, patrząc na nią z pożądaniem. Zanim zdążyła odpowiedzieć, usłyszeli hałas dobie­ gający z kuchni i to przywróciło im poczucie rzeczywi­ stości. Z żalem odsunęli się od siebie i gwałtownie próbo­ wali odzyskać normalny wygląd. Nathan w pośpiechu wkładał koszulę do spodni. Po chwili podniósł głowę i uśmiechnął się łobuzersko. Serce Gwen przeszył zna­ jomy dreszcz i uświadomiła sobie, że ten mężczyzna to rzadki skarb. Dobry, troskliwy, pogodny, godny zaufa­ nia. Skarb, który chciała zachować dla siebie na zawsze.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

RS

W miasteczku było bardzo spokojnie. Większość mieszkańców już spała, tylko z przydrożnego baru przy wylotowej ulicy dobiegały dźwięki muzyki. Ale i ten lokal zostanie zamknięty za pół godziny, a wtedy wszy­ scy rozbawieni goście powinni wrócić do domów. Nathan pełnił dziś nocną służbę i czas dłużył mu się niemiłosiernie. Patrolował senne miasteczko i czekał, kiedy z czystym sumieniem będzie mógł wrócić na po­ sterunek. W czasie jego nocnych dyżurów Charity zostawała z dziadkiem. Był więc pewien, że mała jest zupełnie bezpieczna i mógł spokojnie pracować. Otworzył okno w samochodzie i wdychał rześkie nocne powietrze, kiedy w radiu rozległ się trzeszczący głos: - Nathan, gdzie jesteś? Zgłoś się. - Zgłaszam się. Co się dzieje? - Właśnie dzwonił George z „Czarnego Kota". Wzywał nas do baru - poinformowała go lekko zaspa­ nym głosem dyżurna telefonistka. — Mają tam chyba jakąś bójkę. Daj znać, gdybyś potrzebował pomocy. - W porządku, jestem w pobliżu, zaraz tam będę. Rozłączył się i ruszył szybko w stronę baru.

78

RS

- Walt - wezwał przez radiotelefon kolegę z drugie­ go patrolu - jeśli mnie słyszysz, jedź do „Czarnego Kota", być może będziesz mi potrzebny. Poprawił się w fotelu, włączył syrenę i ostro ruszył w stronę baru. Po chwili był już na miejscu. Kiedy popchnął drzwi i wszedł do środka, uderzyła go piorunująca mieszanka dymu papierosowego, zapachu kawy, piwa i spoconych ciał. Wszystkie głowy odwróciły się w jego stronę. Napię­ cie, jakie to panowało, było niemal namacalne. Poczuł znajomy przypływ adrenaliny, mięśnie instynktownie się naprężyły, a wyostrzone zmysły chłonęły wszystko szyb­ ciej niż zwykle. Stanął w przejściu między stolikami i rozejrzał się po lokalu. Zobaczył dwie grupy młodych mężczyzn goto­ wych do bójki. Większość chłopców wchodzących w skład jednej grapy dobrze znał, ale członkowie dru­ giej byli zupełnie obcy. Jeden z nich trzymał długi nóż. Ostrze pobłyskiwało w przyćmionym świetle i hipno­ tyzowało spojrzenia wszystkich gości. George, właści­ ciel lokalu, stał za barem i ściskał uniesiony kij base­ ballowy. Pierwsza zasada, jaką Nathan stosował w ta­ kich sytuacjach, brzmiała: kontrolować broń. - Odłóż to natychmiast - rozkazał. George spojrzał zaskoczony, ale posłusznie odłożył kij na blat, choć widać było, że niechętnie się z nim rozstaje. Nathan spojrzał na obie grupy i błyskawicznie ocenił sytuację. - Nie wiem, o co wam poszło - odezwał się zdecy-

79

RS

dowanym tonem - ale nie obchodzi mnie to. Rozejdźcie się spokojnie i wszyscy zapomnimy o sprawie. Ty skierował twardy wzrok na mężczyznę z nożem - odłóż to na bar i odsuń się. Widział, że większość chłopaków zareagowała na jego słowa. Lekko się poruszyli, a ich napięcie wyraźnie spadło. Jednak ten uzbrojony ani myślał się podporząd­ kować. Nadal ściskał nóż, a jego twarz wyrażała nie­ przejednany upór. - Mam odłożyć broń i dać im szansę na atak? - spy­ tał drwiąco. - Nic z tego. - Jak chcesz - powiedział wolno Nathan i nieznacz­ nie przesunął się w jego kierunku. - Możemy to zała­ twić spokojnie, a możemy inaczej i wtedy wszyscy bę­ dziemy mieli problemy. Na zaciętej twarzy pojawił się ślad głębokiego namy­ słu. Nathan obserwował przeciwnika uważnie, ale nie potrafił przewidzieć jego zachowania. Mężczyzna był bardzo pijany, mógł więc postąpić nierozważnie. Patrzyli na siebie z wyczekiwaniem, a napięcie wo­ kół nich rosło. Nathan czuł, że nerwy ma napięte jak postronki. Przecież nie może dać się zabić jakiemuś pijanemu idiocie. Co stałoby się wtedy z Charity? Zo­ stałaby zupełnie sama na świecie, a on obiecał, że nigdy jej nie opuści. Przez chwilę przebiegł mu przez głowę obraz roziskrzonych, zielonych oczu Gwen i jej bujnych ru­ dych loków. Ciekawe, jak ona zareagowałaby na jego śmierć? Przypomniał sobie zrozpaczone twarze żon swoich

80

RS

zabitych kolegów - bezradność, ból i skryty żal, że to właśnie ich mężów zabrała przypadkowa śmierć. Skoncentruj się, stary, ofuknął się w myślach, nie czas teraz na wymyślanie ckliwych obrazków. Ponow­ nie całą uwagę skoncentrował na stojącym naprzeciwko mężczyźnie, który uparcie ściskał nóż i nie wyglądało na to, aby miał zamiar go odłożyć. W tym momencie usłyszał skrzypienie drzwi i kątem oka zauważył, że do baru wszedł Walt. Przez chwilę uwaga wszystkich skupiła się na nowo przybyłym, a Nathan wykorzystał ten moment, aby błyskawicznie rzucie się na pijaka i odebrać mu broń. Niestety, szczęś­ cie nie do końca mu sprzyjało. Zaskoczony mężczyzna dał się wprawdzie powalić na podłogę, ale wykonał desperacki ruch ręką i Nathan poczuł, jak ostrze wbija mu się w przedramię. Walt natychmiast skoczył; aby mu pomóc i wspólnie obezwładnili przeciwnika. - Już po wszystkim - wysapał Nathan, z trudem podnosząc się z podłogi. - Dzięki, bardzo mi pomogłeś. - Szkoda, że nie udało mi się przyjechać wcześniej, ale byłem na drugim końcu miasta, - Zjawiłeś się w samą porę, odwróciłeś ich uwagę i dzięki temu mogłem go zaatakować. - Dobrze, że nie stawiał oporu - powiedział Walt i w tym momencie zauważył purpurową plamę na ręka­ wie kolegi. - Chyba jesteś ranny. Pokaż, może powinien to obejrzeć lekarz? Zadzwoń po kogoś, ja się wszystkim zajmę. Nathan kiwnął głową z wdzięcznością. Ramię bolało go niemiłosiernie. Nawet bez oglądania wiedział, że

81

RS

konieczne będzie założenie szwów. Oparł się ciężko o bar i poprosił George'a, żeby zadzwonił po lekarza. Już po kilku minutach drzwi baru otworzyły się z ło­ skotem i stanął w nich zaspany Grey. - Świetnie - mruknął Nathan. - Jest nasz doktorek. Tymczasem Grey rozejrzał się nieprzytomnie po opu­ stoszałym już wnętrzu, aż wreszcie dostrzegł brata. - Wiesz, która godzina? - Ziewnął zamiast powita­ nia. - Nie możesz się umawiać na wizytę o normalnej porze, jak wszyscy porządni ludzie? Grey, podobnie jak Nathan, dopiero niedawno po­ wrócił do rodzinnego miasteczka. Przez kilka lat po studiach prowadził razem z żoną własną praktykę me­ dyczną. Jednak jakiś czas temu w ich małżeństwie coś się zaczęło psuć, rozwiedli się i przed kilkoma miesią­ cami Grey zamieszkał w Smoke Valley. Nikomu się nie zwierzał, ale widać było, że bardzo przeżył rozstanie i nie do końca potrafił się po nim pozbierać. Spojrzał na rękaw Nathana i zmarszczył brwi. - Dlaczego nie mówisz, że jesteś ranny? Wsiadaj do samochodu, jedziemy do gabinetu. Już po kilku minutach byli na miejscu. Grey od razu zabrał się do roboty - przygotował narzędzia i opatrun­ ki i zaczął dezynfekować ranę. Nathan skrzywił się, czując pieczenie na przedramie­ niu i spojrzał niechętnie na brata. - Nie mógłbyś robić tego trochę delikatniej? - Co jest, szeryfie? Pękamy? - zakpił Grey w odpo­ wiedzi, - Jeśli traktujesz tak wszystkich pacjentów, to nie-

82

RS

długo splajtujesz. Nikt nie będzie chciał się leczyć u sa­ dysty. - I tu się mylisz. Mój gabinet jest coraz bardziej popularny, ostatnio mam coraz więcej pacjentów, nawet z Mountview. Szukam jakiejś pielęgniarki do pomocy, sam nie daję już sobie rady. - Co ty powiesz? Przyjeżdżają do ciebie ludzie z in­ nych miast? - Czemu się tak dziwisz? Naprawdę jestem dobry - zaśmiał się Grey. - Być może, ale zszywanie ran nie jest twoją naj­ mocniejszą stroną - marudził Nathan. Spojrzał na swoje ramię i ze zdziwieniem zauważył, że brat właśnie skoń­ czył zakładać szwy. - Już po wszystkim. Za tydzień będziesz zdrów jak ryba. Ale musisz wiedzieć, że miałeś sporo szczęścia, kilka centymetrów dalej i mogłoby być po tobie. - No, proszę - mruknął Nathan. - I pomyśleć, że przeniosłem się tu, żeby wieść spokojne i bezpieczne życie. Pożegnał się z Greyem i wolno ruszył w stronę do­ mu. Przez całą drogę myślał o tym, co usłyszał. Podczas służby w nowojorskiej policji często ocierał się o śmierć, ale wtedy miał do tego inny stosunek. Była to część ryzyka wpisana w wykonywany przez niego za­ wód. Od kiedy stał się odpowiedzialny za Charity, ina­ czej myślał o swoim życiu. A teraz doszła jeszcze Gwen. Chciał ją chronić i tro­ szczyć się o nią, ale właśnie uświadomił sobie, jak nie­ wielki miał wpływ na swój los. Dziś o mało nie zabił

83

RS

go pijany szaleniec, który pewnie nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, co robi. Znowu stanęły mu przed oczami wdowy po kolegach i zaklął w duchu. Właśnie teraz, kiedy zaczął doceniać wartość życia, los pokazał mu, jak łatwo może je stracić. Wdychał rześkie nocne powietrze i myślał o Gwen. Przypominał sobie jej szczupłe, gibkie ciało, figlarne spojrzenie, uroczy uśmiech... Rozmyślał nad tym, na co by ją naraził, gdyby coś między nimi zaszło. Zanim dotarł do domu, wiedział jedno - najlepsze, co może dla niej zrobić, to trzymać się od niej z daleka. Ten zegarek musiał się zepsuć! Niemożliwe, żeby czas płynął tak wolno! Gwen popędzała wzrokiem wskazówki i nie mogła uwierzyć, że ostatni raz spoglą­ dała na nie zaledwie kilka sekund temu. Była pewna, że minęło co najmniej pół godziny. Niecierpliwie czekała, kiedy skończy lekcje i będzie mogła sama sprawdzić, czy wszystko, co mówiła Charity, było prawdą. Każdy nowy dzień w szkole jej klasa zaczynała od opowieści o tym, co się komu przydarzyło poprzednie­ go dnia. Potem dzieci rysowały swoje przygody i pisały krótkie opowiadania. Dziś rano Charity z wyraźną dumą oświadczyła kla­ sie, że w nocy, podczas służby, jej tata został zaatako­ wany przez szaleńca z nożem. Chociaż dziewczynka zapewniała, że ojcu nic się nie stało i świetnie się czuje, Gwen wiedziała, że nie uspokoi się, dopóki sama tego nie sprawdzi.

84

RS

Pracowała dziś do drugiej, miała więc mnóstwo cza­ su, żeby uświadomić sobie, kim stał się dla niej Nathan. Od kiedy pojawił się w jej życiu, świat nabrał innych barw. Była oczywiście wdzięczna za wszystko, co zrobił dla Briana, ale wiedziała, że to nie jedyne uczucie, jakie do niego żywiła. Był przystojny, ujmujący, emanował seksem i sprawiał, że miękły jej kolana. A ponadto, jak nikt dotąd troszczył się o nią i o jej brata. Nigdy jeszcze nie spotkała nikogo, kto wykazywałby takie zaintereso­ wanie jej uczuciami i potrzebami. Dotarło do niej, że to, co czuje, to nie tylko wdzięcz­ ność i pociąg fizyczny. Zakochała się w Nathanie i nie wyobrażała sobie bez niego życia. Paniczny strach o je­ go zdrowie ściskał jej gardło. Próbowała wyobrazić so­ bie, jak doszło do tego wypadku, ale fantazja podsuwała jej coraz drastyczniejsze wizje. W końcu zajęcia się skończyły i dzieci z hałasem opuszczały klasę. - Charity! - zawołała Gwen, z trudem opanowując drżenie głosu. - Czy twój tata jest w domu? - Chyba nie. Powiedział, że prześpi się trochę i wró­ ci do pracy. Dzisiaj pradziadek szykował mnie do szko­ ły. Powiedział, że będzie też na mnie czekał po lekcjach! - zawołała podekscytowana dziewczynka. - Dziękuję ci. Leć już, nie każ dziadkowi czekać. Gwen pospiesznie spakowała swoje rzeczy i wybieg­ ła ze szkoły. Postanowiła od razu iść na komisariat i sprawdzić, w jakim stanie jest Nathan. Nie chciała do niego dzwo-

85

RS

nić, bo wiedziała, że pewnie wyśmiałby jej obawy. Nie uspokoi się jednak, dopóki nie zobaczy na własne oczy, że jest cały i zdrowy. Już po kilku minutach dotarła na posterunek policji i zapytała, czy szeryf Thunder jest w pracy. - Jasne - odpowiedział zagadnięty policjant. - Tym korytarzem prosto, a później w lewo. Szybko przebiegła hol i zapukała do drzwi. - Proszę - usłyszała energiczny głos Nathana i od razu poczuła ulgę. Weszła do gabinetu i uśmiechnęła się nerwowo. - Coś z Charity? - spytał niespokojnie, zaskoczony jej widokiem. - Nie, nie - uspokoiła go. - Z nią wszystko w po­ rządku. - Nagle poczuła, jak ogarnia ją uczucie niepew­ ności. - Charity powiedziała mi, że ktoś cię napadł i je­ steś ranny. - Przerwała i wpatrywała się w niego z ros­ nącym zmieszaniem. - Nathan - powiedziała miękko - przez cały dzień nie mogłam myśleć o niczym innym. Musiałam tu przyjść, musiałam zobaczyć, jak się czu­ jesz, rozumiesz? Patrzyli na siebie z napięciem, a erotyczne wibracje krążyły w powietrzu. Gwen niemal siłą powstrzymywa­ ła się, aby nie rzucić się w jego ramiona. Chciała po­ dejść blisko, przytulić się i poczuć pod palcami twarde mięśnie i jędrne ciało. Chciała przycisnąć swoje usta do jego warg i pokazać mu, jak bardzo się martwiła, jak tęskniła i jak się cieszy, że jest cały i zdrowy. Ale nagłe atmosfera w pokoju zmieniła się. Gwen miała wrażenie, jakby powiało chłodem i jednocześnie

86

RS

uleciał gdzieś magnetyzm, znikły przyjemne wibracje. Zrobiło się obco i nieprzyjemnie. Nathan spoglądał na nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy. - Jestem ci wdzięczny za troskę. - Oficjalny ton jego głosu zabolał jak policzek. Patrzyła zszokowana i próbowała zrozumieć, co się stało. Miała ochotę ukryć twarz w dłoniach i zapłakać. Nie wyglądał na człowieka, dla którego miało zna­ czenie, że przez cały dzień zamartwiała się o niego. - C o się stało, Nathan? - wyszeptała w końcu. - Nic - odpowiedział, wpatrując się w papiery leżą­ ce na biurku. - Dlaczego miałoby się cokolwiek stać? - Przerwał na chwilę i nie czekając na odpowiedź, do­ dał: - Mam dużo pracy, Gwen. Zatrzymaliśmy kogoś tej nocy i muszę wypełnić mnóstwo dokumentów, za­ nim wyślemy go dalej. Stała przed nim bez ruchu, zupełnie zdezorientowa­ na. Jego chłodne zachowanie było jak zimny prysznic dla jej gorących uczuć. Zrozumiała, że delikatnie ją wyprasza, ale nie mogła wyjść, zanim nie dowie się, o co chodzi. - Nathan... - zaczęła desperacko. - Ja... martwiłam się o ciebie. Myślałam... myślałam, że jesteśmy... przy­ jaciółmi. - Głos jej zadrżał, kiedy wypowiadała ostatnie słowo. Wiedziała dlaczego; to nie było najlepsze określe­ nie ich stosunków. Myślała, że są na najlepszej drodze do tego, by stać się dla siebie kimś więcej niż przyjaciółmi. Spojrzał na nią w skupieniu i po chwili odezwał się twardo: .

87

RS

- Owszem, jesteśmy przyjaciółmi. Powiedział to spokojnie, bez najmniejszego śladu emocji. Wiedziała, co chciał jej przekazać. Przyjaźń to wszystko, na co mogła liczyć. Jeśli oczekiwała czegoś więcej, myliła się. Jego komunikat był jasny i nie po­ zostawiał miejsca na jakiekolwiek złudzenia. - Ale przecież... - Głos jej się urwał i nerwowo za­ stanawiała się, co dalej powiedzieć. W głowie miała zupełny mętlik. Przecież ją całował. Pragnął jej. Wiedziała to z całą pewnością, czuła to. - Posłuchaj - zaczął zdecydowanie. - Nic mi nie jest. Rzeczywiście miałem mały wypadek dzisiejszej nocy, ale założyli mi kilka szwów i już po wszystkim. Takie sytuacje to stały element w tym fachu, część ry­ zyka zawodowego. Słuchała go całkiem oniemiała. Nie mogła się poru­ szyć. Nie mogła nawet oddychać. - Gwen - podjął po chwili. - Wydaje mi się, że mogłaś odnieść złe wrażenie, że... Może myślałaś... Może niewłaściwie zrozumiałaś pewne rzeczy... Myli­ łaś się, zrozum... - Myliłam się? - powtórzyła z niedowierzaniem. - Tak - potwierdził chłodno. - Wybacz, nie chcia­ łem tego. Jak mówiłem, doceniam twoją troskę, ale teraz muszę cię przeprosić. To była oczywista odprawa. Z trudem przełknęła śli­ nę i wyszła bez słowa. Kiedy szła wolno do domu, miała wrażenie, że całe jej ciało rozpłynęło się gdzieś w powietrzu. Nie czuła

88

RS

rąk, nóg, jedynie stukot obcasów na chodniku przypo­ minał jej, że istnieje. Była zupełnie załamana. Nie potrafiła zrozumieć okrutnych, zimnych słów Nathana. Jego zachowanie nie tylko sprawiło jej przykrość. Miała wrażenie, że zupeł­ nie ją zniszczyło. Był pierwszym mężczyzną, któremu pozwoliła tak bardzo się do siebie zbliżyć. Ofiarowała mu nie tylko zaufanie, ofiarowała mu też serce. Ale jej dar nie został przyjęty. Zwrócono jej go jak niechciany prezent. To raniło boleśnie. Chociaż nie powinna być zaskoczona. Spotkała się z takim zachowaniem już nieraz. Znała innych męż­ czyzn, którzy postępowali w ten sposób - najpierw oj­ ciec, potem ojczym. Oni też z czułych i troskliwych ludzi zmienili się w zimnych, bezdusznych tyranów za­ truwających życie swoim bliskim. Dlaczego łudziła się, że Nathan jest inny, wyjątko­ wy? Właśnie pokazał jej, że jest taki sam jak wszyscy. Taki sam jak tamci.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

RS

Nathan stał przed klasą i przez okienko w drzwiach obserwował Gwen. Pakowała książki po skończonych lekcjach, zbierała swoje drobiazgi z biurka. Jej rude loki połyskiwały w świetle słońca, a zgrabna, kobieca po­ stać zręcznie przesuwała się między ławkami. Przez kilka ostatnich dni próbował zapomnieć, jak wygląda, wymazać z pamięci ciepły ton jej głosu i ra­ dosny śmiech. I prawie mu się udało. Aż do dzisiaj. Musiał tu przyjść. Wiedział, że musi ją zobaczyć i przeprosić, inaczej nie będzie mógł spojrzeć na siebie bez obrzydzenia. Pchnął drzwi i wszedł do sali. Gwen odwróciła się szybko i spojrzała na niego zdumiona. A zaraz potem w jej zielonych oczach pojawił się ból i coś jeszcze - coś, co dotknęło go do żywego. Strach. Chyba nie powinien się dziwić. Wiedział, że potra­ ktował ją okropnie. Był bezduszny, nie liczył się z jej uczuciami. Miała pełne prawo obawiać się, że znowu ją zrani. - Nathan? W jej głosie usłyszał zaskoczenie, ale nie wyczuł wrogości. Szczerze mówiąc, dosłyszał w nim pewną

90

RS

sympatię i to sprawiło, że poczuł znajomy przypływ wzruszenia i na chwilę zapomniał, po co przyszedł. Spokojnie, stary, upomniał się w duchu, pamiętaj, dlaczego tu jesteś. Twoja sytuacja nie zmieniła się ani na jotę, masz ją tylko przeprosić, nic więcej. Wspomnienie tego, jak zachował się wobec Gwen przed kilkoma dniami, nie dawało mu spokoju. W koń­ cu postanowił, że musi ją zobaczyć i przeprosić za swo­ je słowa. Zasługiwała na to, żeby traktować ją poważnie i z szacunkiem. - Witaj, Gwen! - Starał się, aby jego głos brzmiał lekko i spokojnie, ale nie był pewien, czy to mu się udało. - Masz chwilę? Spojrzała na biurko, a potem znowu na niego. - W zasadzie zamierzałam właśnie pisać raport z ostatniego miesiąca. Muszę go oddać, zanim pani Hai­ ley wyjdzie do domu. To była wyraźna odprawa, ale Nathan postanowił nie zważać na to. - Nie chcę ci przeszkadzać. Wpadłem tylko na chwi­ lę, żeby z tobą porozmawiać. - O Charity? - Nie... - Miał ochotę powiedzieć „o nas", ale nie odważył się. - O tym, co się stało, kiedy widzieliśmy się ostatnim razem. Wolno odłożyła długopis i spojrzała na niego nieod­ gadnionym wzrokiem. Miał wrażenie, że oboje wspo­ minają tamten feralny dzień i zaklął w duchu. Nie był pewien, czy uda mu się naprawić to, co tak bezmyślnie wtedy zepsuł.

91

RS

- A zatem słucham. Patrzyła chłodno, bez cienia uśmiechu. Nie zapro­ ponowała nawet, by usiadł. W żaden sposób nie zamie­ rzała mu pomóc. - Przede wszystkim - zaczął skupiony — chcę cię przeprosić. Jej zielone oczy patrzyły zimno, a na twarzy nie po­ jawił się najmniejszy ślad emocji. - Przyszłaś wtedy zatroskana moim zdrowiem, a ja zlekceważyłem twoje uczucia. Chcę ci powiedzieć, że zachowałem się tak, bo... właśnie przemyślałem pewne rzeczy. Wyjaśnię ci to. Może wtedy zrozumiesz... zro­ zumiesz, dlaczego musiałem tak postąpić. Przerwał na chwilę i zastanawiał się, od czego za­ cząć, żeby jak najlepiej wszystko przedstawić. - Kiedy pracowałem w Nowym Jorku, bardzo uwa­ żałem na to, żeby się nie angażować. Nie wchodziłem w trwałe związki z kobietami, bo wiedziałem, że to nie ma sensu. - Podniosła na niego wzrok z niemym pyta­ niem, więc wyjaśnił: - Praca w policji to niebezpieczne zajęcie. Nie wiesz nawet, ilu kolegów odprowadziłem na ostatni patrol. Widziałem wiele pogrzebów, wiele łez zrozpaczonych wdów i bezradnych dzieci. Obiecałem sobie, że nad moją trumną nikt nigdy nie będzie tak płakał. Przestała bawić się długopisem i patrzyła na niego uważnie. Nie potrafiła dłużej udawać obojętności. Wi­ dział, że w jej oczach zapaliły się cieplejsze błyski." Uważnie wsłuchiwała się w jego słowa. - Gdy w moim życiu pojawiła się Charity, śmiertel-

92

RS

nie się przeraziłem. Zrozumiałem, że gdyby cokolwiek mi się stało, ona zostałaby zupełnie sama. Dlatego prze­ prowadziłem się tutaj. Pamiętałem to miasteczko z dzie­ ciństwa i wydawało mi się najbezpieczniejszym miej­ scem na ziemi. -Westchnął głęboko i po chwili mówił dalej: - Los zagrał mi na nosie. Pokazał, że śmierć może mnie dopaść wszędzie. Nie powinienem sobie pozwalać na złudne poczucie bezpieczeństwa. Tak jak nie powi­ nienem sobie pozwalać na... na żadne głębsze relacje. Przypomniał mi, że w tym zawodzie zawsze jest się na pierwszej linii. Nigdy nie mogę być pewien, gdzie mnie dopadnie jakiś wariat z nożem albo z pistoletem. To się może zdarzyć wszędzie. W każdej chwili. Jednego dnia mogę jeść obiad z rodziną, a drugiego już odpoczywać w Krainie Wielkich Łowów. Zrozumiałem, że to nie w porządku z mojej strony skazywać kogokolwiek przyjaciółkę czy żonę - na życie w niepewności, że pewnego dnia nie wrócę z pracy. - Patrzyła na niego z jakimś nowym wyrazem w oczach. Ciepło i troska, jakie w nich wyczytał, były niemal krępujące. Na chwi­ lę odwrócił wzrok i prawie siłą zmusił się da kontynu­ acji: - Czułem, że nasze relacje stają się coraz... poważ­ niejsze. Moje uczucia do ciebie... Przerwał nagle i przez chwilę panowała pełna napię­ cia cisza. Gwen wpatrywała się w niego z wyczekiwa­ niem, a on zastanawiał się, ile powinien jej powiedzieć. Nie miał ochoty rozgrzebywać najtajniejszych pokła­ dów swojego wnętrza. Nie musiała wiedzieć, co do niej czuł, co mógłby czuć, gdyby sobie na to pozwolił. Po­ winna tylko znać przyczyny, dla których postanowił, że

93

RS

najlepsze, co może zrobić, to trzymać się od niej z da­ leka. - Chciałbym, żebyś zrozumiała, dlaczego postano­ wiłem w nic się nie angażować. Powinienem być z tobą szczery, zasługujesz na to. Tak naprawdę zasługiwała na dużo więcej. Zasługi­ wała na spokój i normalne, szczęśliwe życie, niezatrute codziennym niepokojem o jego los. Miał nadzieję, że chociaż mówił w trochę zawoalowany sposób, zrozu­ miała, co chciał jej przekazać. - Chcę, żebyś wiedziała... - urwał znowu i gorącz­ kowo szukał właściwych słów. - Zależy mi na tobie, Gwen. Lubię być z tobą. Cieszę się, że masz takie dobre stosunki z Charity. Myślę, że dogadałbym się z Bria­ nem. Naprawdę, przykro mi, że to się tak kończy i wiem, że to moja wina. Ale uwierz, tak będzie dla ciebie lepiej. Wiedział, że właśnie zrobił coś, czego pewnie bę­ dzie żałował do końca życia, ale nie mógł postąpić inaczej. - Cóż... - odezwał się po chwili. - Przyszedłem tu­ taj, żeby cię przeprosić i wyjaśnić swoje zachowanie. Powiedziałem już wszystko. Nie będę zabierał ci więcej czasu. Gwen długo jeszcze nie była w stanie ruszyć się z miejsca. Siedziała w ciszy i próbowała uspokoić wzburzone emocje. Kiedy zobaczyła Nathana na progu klasy, nie wie­ działa, jak zareagować. Przypomniała sobie ich ostatnią

94

RS

rozmowę i bezwzględność, z jaką ją wtedy potraktował. Zachował się tak, jakby nic dla niego nie znaczyła. Patrząc na niego dzisiaj, odczuwała smutek, złość, rozżalenie i wiele innych uczuć, których nawet nie chciała nazywać. Nie pozwoliła jednak żadnemu z nich znaleźć ujścia na zewnątrz. Jej twarz pozostała jak ma­ ska - nikt nie domyśliłby się, co się pod nią kryje. Jeszcze w dzieciństwie nauczyła się, że najważniej­ sze, to dobrze skrywać uczucia. Nawet kiedy jej serce kipiało z bólu, wściekłości czy poniżenia, umiała to starannie ukryć. Tylko tak mogła przetrwać. Przypomniała sobie mężczyzn, którzy zamienili jej wcześniejsze życie w piekło i zrobiło się jej wstyd, że porównała do nich Nathana. Rozumiała już powody, dla których zachował się tak, a nie inaczej, i żałowała, że kiedykolwiek postawiła go w jednym szeregu z nimi. Jej ojciec i ojczym byli sła­ bymi, zagubionymi ludźmi, którzy swoje frustracje wyładowywali na rodzinie. Nathan był zupełnie inny. On troszczył się o swoich bliskich do tego stopnia, że pragnął ich uchronić przed wszelkim bólem. Zamartwiał się, wyobrażając sobie, co stałoby się z Charity, gdyby zginął. Mógł zdystansować się od niej i od Briana, ale nie w stosunku do własnej córki. Gwen zastanawiała się, jak sobie radził z ciągłym poczuciem zagrożenia i ustawicznym lękiem, że może zostawić małą samą na świecie. Szczerze mówiąc, wszystko, co dzisiaj usłyszała, nie tylko nie zniechęciło jej do niego, ale spowodowało, że jeszcze bardziej jej się spodobał. Kiedy go zrozumiała,

95

RS

bez wahania wybaczyła mu wcześniejszy chłód i bez­ względność. Uświadomiła sobie własne położenie i westchnęła z rezygnacją. Nie ma co się oszukiwać, Nathan już daw­ no skradł jej duszę i serce. Dzisiejsza rozmowa pozwo­ liła jej jedynie upewnić się co do własnych uczuć. Ale była dorosła i nie mogła się łudzić, że jak w bajce wszystko dobrze się skończy. Nathan powiedział wyraźnie: nie chce i nie może z nikim się wiązać. Po­ zostało jej zaakceptować jego decyzję i nauczyć się z tym żyć. Drzwi wejściowe otworzyły się energicznie, a to zna­ czyło zwykłe, że Brian właśnie wrócił do domu. Była pewna, że za chwilę usłyszy trzask w jego sypialni, więc miło się zdziwiła, kiedy zobaczyła go w kuchni. - Cześć! - zawołał podekscytowany. - Nie masz pojęcia, jaki ten stary szaman jest niesamowity! Twarz chłopaka promieniała radością i podniece­ niem. Właśnie wrócił z kolejnego spotkania z dziad­ kiem Nathana. - Nie jestem pewna, czy Joseph ucieszyłby się, gdyby wiedział, że mówisz o nim „stary". Ale myślę, że „niesa­ mowity" by go zadowoliło - powiedziała z uśmiechem. Gdy Nathan kilka dni temu zaprosił Briana na wie­ czór do dziadka, była co najmniej zdumiona. Początkowo łudziła się, że może to oznacza, zmianę zdania i próbę nawiązania z nią kontaktu. Ale kiedy zamienił z nią tylko kilka grzecznościowych słów, zro­ zumiała, że chodzi mu wyłącznie o Briana.

96

RS

Niemniej jednak to miłe, że nadał starał się pomagać Brianowi. Zaprosił go na plemienną uroczystość, co dało chłopcu kolejną możliwość poznania kultury rdzennych Amerykanów i spotkania z interesującymi i dumnymi ludźmi. - Dużo młodzieży było na tym spotkaniu? - spytała. - Nie bardzo. Sześciu chłopców w moim wieku i kilka dziewczyn. I masa maluchów. Charity też była. Wiesz, że kiedyś każde plemię Kolheeków stanowiło osobny klan? A każdy klan to jedna rodzina i jak ktoś chciał się ożenić, musiał iść do innego klanu i tam szu­ kać sobie żony! - opowiadał zaaferowany Brian. - Co ty powiesz? To interesujące, - Tak! A chłopcy w moim wieku musieli już wyka­ zać się przed plemieniem, że są prawdziwymi mężczy­ znami. Wyruszali na wielką wyprawę, ale mogli wziąć ze sobą tylko łuk, nóż albo toporek, do wyboru. I sami musieli zbudować sobie szałas, polować na zwierzęta, ale jak wrócili, wszyscy traktowali ich już jak dorosłych mężczyzn! Mieli te same prawa i przywileje co inni wojownicy! Nalał soku do szklanki i upił potężny łyk, po czym opowiadał dalej: - Każdy z nas musiał powiedzieć, jaką broń by wy­ brał i dlaczego. - I co wybrałeś? - Toporek. Z łuku niczego bym nie trafił, a nóż jest za słaby, żeby porąbać nim gałęzie na ognisko albo zbudować szałas. A toporkiem mógłbym ściąć drzewo, a nawet walnąć zwierzę, gdyby podeszło blisko. O ile

97

RS

oczywiście byłbym wystarczająco głodny, żeby zabić jakieś zwierzę - zakończył, marszcząc śmiesznie nos. Gwen widziała, jak wielkim przeżyciem było to spot­ kanie dla Briana i pomyślała, że ma wobec Nathana ogromny dług. Brat już od dawna nie był tak radosny i ciekawy świata. - Wiesz, Gwen - zaczął zamyślony. - Chciałbym być Kolheekiem. Fajnie by było urodzić się w ich ple­ mieniu i razem z nimi dorastać. Podoba mi się to, co robią, ich zwyczaje, wierzenia... Jak byliśmy z Natha­ nem na naszej wyprawie, mówił mi, że Indianie szanują wszystko, co żyje na ziemi. Rozumiesz, wszystko! podkreślił z mocą. Zamyślił się znowu i Gwen była niemal pewna, że wie, o czym myślał. To, co usłyszał od Nathana, zrobiło na nim takie wrażenie, bo wreszcie zrozumiał, że nie chodzi tylko o zwierzęta. Brian myślał o sobie! Lata przeżyte pod jednym dachem z ojcem, który poniżał go na każdym kroku, zabiły w nim radość życia i ufność do świata. Dzięki kilku rozmowom i spotkaniom z kla­ nem Thunderów Brian odzyskiwał to, co utracił jako dziecko - szacunek do samego siebie i wiarę w swoje prawo do życia i szczęścia! Popołudniowe jesienne słońce oświetlało wszystko złotym blaskiem, kiedy Gwen, z trudem dźwigając cięż­ ką siatkę, stanęła przed biurem szeryfa. Wiedziała, że jej plan jest ryzykowny i nie była pew­ na, jak Nathan zareaguje, ale musiała tu przyjść i po­ dziękować za wszystko, co zrobił dla Briana. - Witaj, Gwen! — usłyszała nagle.

98

RS

W drzwiach stanął Nathan i patrzył na nią zaskoczo­ ny. Właśnie wychodził na patrol i widok Gwen kom­ pletnie go zaskoczył. Przez chwilę prowadzili uprzejmą, nic nieznaczącą towarzyską rozmowę, wymieniali uwagi o pogodzie i ostatnich wydarzeniach w miasteczku, ale Gwen czu­ ła, jak atmosfera wokół gęstnieje od dziwnych fluidów. Nathan też nie był na nie obojętny. Widziała, jak mięśnie twarzy coraz bardziej mu drgają, a oddech staje się nierówny. - Me wiesz nawet, jaka jestem ci wdzięczna za to, co zrobiłeś dla Briana! - odezwała się. - Tak się zmienił, od kiedy poznał ciebie i resztę twojego klanu. Wreszcie uwie­ rzył, że on również ma swoją wartość i niczym nie zasłu­ żył na to, jak traktował go Robert. - Cieszę się- odpowiedział Nathan, bawiąc się oku­ larami przeciwsłonecznymi. — Miałem nadzieję, że tak się stanie. Poznał wielu wspaniałych ludzi i zaczął na­ bierać pewności siebie. - Dziękuję ci za wszystko! - powiedziała serdecz­ nie. - Sama bym sobie z tym nie poradziła. Co powiesz na kolację dziś wieczorem? - Sama nie wiedziała, jak udało jej się wypowiedzieć to zaproszenie tak lekko. - Gwen...- zaczął Nathan z wahaniem. - Nie wiem, czy to dobry pomysł. - Zwykła, przyjacielska kolacja - zachęcała go. Po prostu chciałabym ci podziękować. Wiem, że Brian i Charity idą dziś znowu na spotkanie z Josephem, mo­ żemy więc spotkać się i zjeść coś dobrego. - Przyjacielska kolacja, powiadasz...

99

RS

Wiedziała, co miał na myśli, ale uprzedziła go: - Nathan, jestem już dużą dziewczynką. Bardzo wyraźnie powiedziałeś, że nie chcesz się w nic angażo­ wać, i szanuję to. Ale przecież możemy się spotkać i spędzić razem miły wieczór, tak po prostu, bez żad­ nych zobowiązań. - Wskazała na wypakowaną siatkę i dodała z uśmiechem: - Mam tu świeżutkie steki, do tego sałatka z pomidorów, podsmażane ziemniaczki, a w domu czeka pachnąca szarlotka. - Cóż... - roześmiał się pokonany. - Kto przy zdro­ wych zmysłach mógłby się oprzeć domowej szarlotce?

ROZDZIAŁ ÓSMY

RS

Kłamczucha! Kłamczucha! Kłamczucha! Dziecięce przezwisko brzęczało jej w głowie, kiedy wracała do domu i wspominała rozmowę z Nathanem. Zapewniała go, że to tylko przyjacielskie spotkanie, forma podziękowania za pomoc, jaką okazał Brianowi. I kiedy to mówiła, naprawdę tak myślała. Ale czy rzeczywiście? Przestań się oszukiwać, zirytowała się w duchu. Ten mężczyzna fascynował ją i podniecał. Ale czuła do nie­ go znacznie więcej niż tylko pociąg fizyczny. Kochała go. I podejrzewała, że ona również nie jest mu obojętna. Malowało się to w jego namiętnym spojrzeniu, w ukry­ wanym napięciu. Wiedziała jednak, że bez względu na to, co do niej czuł, nie złamie swojego postanowienia. Powiedział jej wyraźnie, że nie zamierza się angażować i nie sądziła, aby coś się zmieniło w ciągu ostatnich kilku dni. Nathan był mężczyzną, który potrafi kontrolować własne uczu­ cia. I za to podziwiała go jeszcze bardziej. - Szczęśliwy człowiek - mruknęła do siebie. - Jaką szkoda, że ja nie umiem zapanować nad swoimi rozbu­ chanymi emocjami. Szczęśliwy człowiek od kilku minut siedział na jej

101

RS

tarasie i nieustannie musiała sobie przypominać, żeby traktować go jak zwykłego kolegę. Otworzyła lodówkę i wyjęła dwie butelki piwa, które od kilku godzin chłodziły się w oczekiwaniu na wieczór. Dostrzegła swoje odbicie w metalowej tacy i odruchowo poprawiła włosy. Właściwie po co? Jakie ma znaczenie wygląd dla kumpla, z którym popija się piwo? - Proszę - powiedziała, stawiając tacę na stole. Mam nadzieję, że będzie ci smakować. - Wielkie dzięki, Gwen. - Nathan uśmiechnął się i wyciągnął przed siebie długie nogi. - Dawno nie jad­ łem takiej pysznej kolacji. Ja zwykle nie mam czasu, żeby przygotowywać coś skomplikowanego, a umiejęt­ ności Charity już poznałaś. Roześmieli się oboje. Było prawie tak, jak obiecywa­ ła. Zwykła, przyjacielska kolacja. Nalała piwo do szklanki i podała mu. Przypadkowo dotknęła jego dłoni i poczuła ogarniające ją pożądanie. Podniosła wzrok i napotkała jego pałające spojrzenie. Przez chwilę trwali w ogromnym napięciu, aż wreszcie Nathan przerwał wibrującą ciszę. - Dzięki - powiedział spokojnie i upił łyk piwa. Gwen odsunęła się i usiadła na drewnianym stopniu. Skoro on potrafił się opanować i zignorować własne uczucia, ona też to zrobi. Przez jakiś czas oboje wsłuchiwali się w ciszę wie­ czoru. - Tak tu miło - szepnęła Gwen, patrząc przed siebie zamyślonym wzrokiem. - Uwielbiam, gdy jest tak ci­ cho i spokojnie.

102

RS

Drzewa tonęły w purpurowym blasku zachodzącego słońca i słychać było brzęczenie owadów i dalekie od-głosy kończącego się dnia. Jak dobrze siedzieć razem na werandzie i patrzeć na zasypiający ogród, pomyślała. Czuła się spokojnie i bezpiecznie. Miała wrażenie, że teraz może powiedzieć mu wszystko i nie będzie miał jej tego za złe. - Cieszę się, że cię poznałam - zaczęła ostrożnie. - Tak rzadko spotyka się kogoś, kto żyje zgodnie ze swoimi przekonaniami. Spojrzał na nią zaskoczony. - Mówię poważnie. Wiem, jakie to bywa trudne. Nie masz pojęcia, co przeżyłam, kiedy wałczyłam o opiekę nad Brianem. Poprawił się na krześle i słuchał jej uważnie, zado­ wolony, że nie on jest tematem tej rozmowy. - Aż do dnia, kiedy znowu się pojawiłam, ojciec Briana robił z nim, co chciał - mówiła cicho, patrząc przed siebie. - Bił go bez litości. Jestem pewna, że Brian nie powiedział jeszcze wszystkiego o tym, co musiał przeżyć. W dodatku, i to jest najdziwniejsze, Robert był przekonany, że nie robi nic złego. Jak potem tłumaczył, takie miał metody wychowawcze, bo jego zdaniem zapewniały posłuszeństwo i dyscyplinę. Wma­ wiał jeszcze Brianowi, że robi to dla jego dobra, bije go, bo zasłużył. - Westchnęła z żalem i ciągnęła smut­ no: - Dlatego chłopak był przekonany, że musi zasłu­ żyć, aby ktoś go kochał. Jedyne, co dostawał od ojca bezwarunkowo, to ból, strach i upokorzenie. Widać było, że opowiadanie tej historii wiele ją ko-

103

RS

sztuje. Nerwowo przełknęła ślinę i uderzała palcami w balustradę. - Mam nadzieję, że jakiś sąd ukarze w końcu tego łajdaka - wymamrotała do siebie. Pierwszy raz widział ją w takim stanie i musiał przy­ znać, że gniew tylko dodawał jej uroku. - Dużo zrobiłaś dla swojego brata. W zasadzie od­ mieniłaś jego życie. Dzięki tobie ma szansę na normalny rozwój. - Przechylił głowę i patrzył na nią z namysłem. - Wiesz, Gwen, w moim plemieniu mówi się, że nic na tym świecie nie mija bez śladu. Wszystko, co robimy, wydaje owoce. Jest nawet takie stare przysłowie: kto sieje kukurydzę, będzie w zimie syty, kto sieje chwasty, będzie przymierał głodem. Twój ojczym całe życie siał chwasty i kiedyś na pewno za to zapłaci. Zamyśliła się nad tym, co usłyszała. Podobała jej się ta idea. Każdy człowiek sam pracuje na własną przy­ szłość, ale ma prawo wyboru i jeśli postępuje dobrze, szanuje innych, jest uczciwy i szlachetny - będzie szczęśliwy. Jednak jeśli przez całe życie wyrządzał tyl­ ko zło - zostanie ukarany. Wszystkie nasze wybory bę­ dą kiedyś ocenione. - Dlaczego wybierała takich mężczyzn? Życie z jednym despotą niczego jej nie nauczyło. Dlaczego następny, z którym się związała, też był tyranem? - wy­ szeptała z bólem w głosie. Na chwilę zapadła cisza. - Mówisz o swojej matce? - upewnił się Nathan. Skinęła głową i po chwili zaczęła opowiadać chrap­ liwym głosem:

104

RS

- Po tym wszystkim, co widziałam w domu, gdy zobaczyłam, jaką kobietą stała się moja matka po latach takiego życia, postanowiłam, że nigdy nie zwiążę się z żadnym mężczyzną. Unikałam tych wszystkich damsko-męskich podchodów - randki, związki, śluby i tak dalej. - Przerwała na chwilę, wzięła głęboki oddech i zakończyła: - Aż spotkałam ciebie. Nigdy dotąd nie powiedziała nikomu tak wiele o swoim życiu i o sobie. Fakt, że tak bardzo się przed nim otworzyła, był najlepszym dowodem zaufania. - Gwen... - odezwał się Nathan niepewnie i urwał, zastanawiając się, co właściwie powinien powiedzieć. Uśmiechnęła się łagodnie, widząc jego wahanie, Ro­ zumiała go. W zasadzie ona też nie miała zamiaru spę­ dzić dzisiejszego wieczora na roztrząsaniu nierealnych planów wspólnego życia i na wymuszaniu czegokol­ wiek. Wiedziała, co Nathan myśli na ten temat, wiedzia­ ła, że nie chce się angażować i chociaż jej własne prag­ nienia były zupełnie inne, nie zamierzała przekonywać go do siebie na siłę. Natrętność nie leżała w jej naturze. Chciała po prosta szczerze powiedzieć mu, co myśli, przedstawić wszystko, co działo się w jej duszy. - Nathan, doskonale rozumiem, co czujesz, jeśli chodzi o... o nas - uspokoiła go. - Ale chciałabym ci powiedzieć, że moim zdaniem w twoim idealnym pla­ nie są pewne luki. Odstawił pustą szklankę na stolik i słuchał w napię­ ciu. Widać było, że nie chce kontynuować tego tematu. Ale Gwen nie zamierzała tak łatwo się poddać. - Powiedziałeś, że nie chcesz się z nikim wiązać, bo

105

RS

boisz się, że możesz nagle zginąć na służbie. Ale to dość śmieszny argument. Każdy z nas może nagle umrzeć. Być może jutro potknę się o krawężnik i zginę pod ko­ łami autobusu. - Niemożliwe. - Próbował się uśmiechnąć. - Auto­ busy w tym mieście jeżdżą tak wolno, że kierowca zdą­ żyłby zahamować. Wyskoczyłby, pomógłby ci wstać i nawet nikt by tego nie zauważył. - Och, nie udawaj, że nie rozumiesz, o co mi chodzi. Może mnie przejechać pijany pirat drogowy, mogę się zadławić i udusić, albo utonąć w wannie. Chcę powie­ dzieć, że nikt z nas nie wie, jak i kiedy umrze, ale to nie powód, żeby spędzie życie samotnie! Nathan czuł, że jego ciało sztywnieje. Rozmowa o tym, dlaczego nie chce się angażować, była ostatnią rzeczą, na jaką miał ochotę. Zastanawiał się, jak z tego wybrnąć i spojrzał na Gwen w skupieniu. Siedziała wyprostowana, wpatrując się w niego z na­ pięciem, a w jej oczach wyczytał nieme pytanie. Miał wrażenie, że chciała wiedzieć, czy jest dla nich jakaś szansa. Przez chwilę ważył wszystko w sercu, ale nagle po­ czuł, jak wypełnia go nieopanowana duma i radość. Który mężczyzna nie byłby szczęśliwy, wiedząc, że po­ żąda go taka kobieta? Była piękna, inteligentna, wrażli­ wa i urocza. Świetnie gotowała. Stanowiła ucieleśnie­ nie wszystkich jego pragnień. Kochał jej uśmiech, wy­ raz oczu, kiedy się wzruszała, cięty dowcip, sposób, w jaki patrzyła, kiedy ją całował, jej usta, dotyk, jej... Potrząsnął głową, odpędzając te myśli. Były zbyt

106

RS

niebezpieczne. Z trudem opanował się, żeby się nie zer­ wać i nie wziąć jej w ramiona. Siedziała tuż obok, na wyciągnięcie ręki, ale mimo to była niedostępna. Sam sobie narzucił ten dystans i musiał być konsekwentny. - Posłuchaj, Gwen - powiedział, zdecydowany za­ mknąć sprawę raz na zawsze. - Doskonale rozumiem, co chciałaś mi uświadomić. Masz rację, nikt z nas nie jest w stanie przewidzieć, jak długo będzie żył. Ale moje obawy sięgają dalej. Mam zawód, który nieraz stawia mnie w bardzo trudnym położeniu... Wyobraźnia podsuwała mu najróżniejsze wspomnie­ nia. Niektóre tak przykre, że najchętniej wymazałby je z pamięci na zawsze. Zrozpaczone kobiety w czarnych sukienkach, zagubione, niewinne dzieci, które już ni­ gdy nie zobaczą ojców. Fakt, że on wciąż jeszcze jest wśród żywych, to tylko kwestia przypadku. Doskonale o tym wiedział. Następnym razem, kiedy spotka jakie­ goś pijanego szaleńca z nożem, może nie mieć tyle szczęścia... Nie miał zamiaru opowiadać o tym wszystkim. Wy­ jaśnił już powody swojej decyzji i to musi jej wystar­ czyć, A jeśli nie... - Myślę, że lepiej będzie, jak już pójdę- powiedział, podnosząc się z krzesła. Gwen zaprotestowała gwałtownie: - Poczekaj, chcę ci zadać jeszcze jedno pytanie. Tyl­ ko jedno i jesteś wolny - obiecała. Zdecydowany ton jej głosu zatrzymał go w pół kro­ ku. Spojrzał na jej śliczną twarz i czekał. - Co w takim razie robi w twoim życiu Charity?

107

RS

Trafiła w samo sedno. Poczuł się, jakby ktoś uderzył go w splot słoneczny. - Jej nie możesz trzymać na dystans. Jak chcesz się obronić przed jej miłością i przywiązaniem? Patrzyła na niego wyzywająco i wyraźnie oczekiwa­ ła odpowiedzi. Ze spojrzenia Gwen wyczytał, że dosko­ nałe wiedziała, jakie uczucia do niej żywi i przed czym się broni. I jak trudno mu kontrolować własne emocje. Ale to nie miało żadnego znaczenia. Tym mocniej utwierdził się w przekonaniu, że z całej siły powinien ją chronić przed tym związkiem. Nawet wbrew sobie. - Tak, Charity rzeczywiście bardzo wszystko kom­ plikuje. Wiem, że gdyby cokolwiek mi się stało, ona znowu zostanie sama. - Spojrzał Gwen prosto w oczy i dodał poważnie: - Nie masz nawet pojęcia, jak bardzo mnie to martwi. Przez kilka następnych dni myślała głównie o tym, co powiedział Nathan, wychodząc z kolacji. Analizo­ wała każde słowo i stale dochodziła do tego samego wniosku. Związek z nią byłby dla niego jeszcze jedną komplikacją i trzeba przyznać, że zrobił wszystko, aby nie dokładać sobie zmartwień. Zawzięcie wyrywała przekwitłe cebulki na klombie przed domem. Praca w ogrodzie zawsze była dla niej świetną terapią na wszystkie zmartwienia. Jakby spod ziemi napływały do niej spokój i siła. W pewnym momencie usłyszała znajome terkotanie. Odwróciła się i zobaczyła Briana pędzącego na rowerze w stronę domu.

108

RS

Od kiedy zaprzyjaźnił się z Nathanem i Josephem, zyskał jeszcze jednego towarzysza, nieodłącznego jak cień -Charity. Dziewczynka chodziła za nim krok w krok i zamęczała, żeby nauczył ją wszystkiego, w co bawili się chłopcy z jego klasy. Dziś po południu zmu­ siła go do gry w kosza. Przez jakiś czas Gwen słyszała tylko miarowe odbijanie piłki z tyłu domu, w końcu zmęczeni skończyli trening i Brian odprowadził Charity do domu. - Mam nadzieję, że nie zostawiłeś jej samej? - spy­ tała brata, kiedy, tylko zeskoczył z roweru. - Nie, Nathan już był. Poczęstował mnie sokiem i chwilę rozmawialiśmy, dlatego wracam dopiero teraz. Usłyszała ton przeprosin w głosie chłopca i uśmiech­ nęła się w duchu. Zmiana, jaka dokonała się w nim w ciągu ostatnich kilku tygodni, była tak duża, że chwi­ lami sama nie mogła w nią uwierzyć. Najwyraźniej to­ warzystwo klanu Thunderów świetnie na niego wpły­ wało. Stał się radosny, otwarty, a przede wszystkim na­ brał spokoju i pewności siebie. - To miło, że zajmujesz się Charity, ale wiesz, że jeśli nie chcesz, nie musisz tego robić. - Pewnie, że nie muszę. - Wzruszył ramionami. Ale chcę. To tak, jakbym miał młodszą siostrę. Mogę ją traktować trochę tak jak ty mnie - uśmiechnął się. Czy to naprawdę ten sam chłopak, który kilka tygo­ dni temu ukradł cukierki w sklepie i traktował wszyst­ kich z niechęcią i nieufnością? Teraz był na najlepszej drodze, żeby wyrosnąć na interesującego, wrażliwego mężczyznę.

109

RS

To przypomniało jej, jak bardzo Nathan martwił się brakiem jakichkolwiek kobiecych zainteresowań u Chari­ ty. Zastanowiła się, czy nie mogłaby jakoś mu pomóc. Powinna spróbować. - Może jak przyjdzie tu następnym razem, mogłaby zrobić coś... innego. Na przykład upiec ciasto albo uszyć śliczny fartuszek. Mam taki ładny materiał, po­ kazałabym jej, jak to się robi. Brian parsknął śmiechem. - Jestem pewien, że będzie wolała pobawić się w chowanego. Jakoś nie mogę sobie wyobrazić Charity siedzącej spokojnie w jednym miejscu z igłą w ręku i szyjącej fartuszek. - Tak myślisz? Szkoda, Nathan by się ucieszył... Widząc zdziwione spojrzenie Briana, wyjaśniła mu. że ojciec bardzo martwi się brakiem zainteresowania Charity dla typowo kobiecych zajęć. Chłopiec wysłuchał siostry uważnie, a potem chwilę nad czymś rozmyślał. - Nie wiem, dlaczego się tym martwi - odezwał się wreszcie. W końcu wiele dziewczyn nie interesuje się babskimi sprawami. Spójrz choćby na Sally Ride. była pierwszą Amerykanką, która poleciała w kosmos. A Amelia Eaerhart? Łatała samolotem, kiedy inne ko­ biety nie mogły nawet o tym marzyć. Jestem pewien, że wiele kobiet nigdy nie upiekło żadnego ciasta ani nie uszyło fartuszka, a i tak wszyscy je szanują. - Przerwał na chwilę swój wywód i w zamyśleniu podrapał się po głowie. — Dziewczyny mogą przecież robić, co chcą. Po co Charity ma piec ciasta, jeśli tego nie lubi? Pozwólcie

110

RS

jej iść własną drogą. Niech realizuje swoje marzenia. Dlaczego wszyscy zachęcają chłopców, żeby robili to, czego pragną, a dziewczynom nikt nic takiego nie mó­ wi? To niesprawiedliwe. Gwen patrzyła na brata jak urzeczona i nie mogła uwierzyć własnym uszom. Przez pięć lat studiów uczyła się, że każde dziecko jest indywidualnością i trzeba to uszanować. A teraz trzynastoletni chłopiec przypomina jej o tym! Spojrzała na niego z niedowierzaniem i uśmiechnęła się usatysfakcjonowana. - Od kiedy stałeś się takim mądralą? Odwzajemnił uśmiech i odniosła wrażenie, że do­ strzega w jego twarzy coś nowego - ledwie zauważal­ ną, może jeszcze nie do końca uświadomioną dumę. Przez chwilę siedzieli na progu domu i patrzyli na siebie w milczeniu. W końcu Brian podniósł się i mrucząc coś o lekcjach do odrobienia, wszedł do środka. Gwen jeszcze chwilę wygrzewała się w ciepłych pro­ mieniach jesiennego słońca i uśmiechała się do siebie. Nathan siedział w samochodzie i czekając na Charity, rozmyślał o wszystkim, co ostatnio się wydarzyło. Jego córka była właśnie na spotkaniu u Josepha. Z tygodnia na tydzień chodziło na nie coraz więcej dzieciaków. Zdaje się, że pomysł, aby zaangażować dziadka do pomocy w wychowaniu nastolatków z okolicy, okazał się wię­ kszym sukcesem, niż można by przypuszczać. Znacznie spadła liczba chuligańskich wybryków, właściciele sklepów przestali się uskarżać na drobne

111

RS

kradzieże, coraz więcej dzieci brało udział w zajęciach organizowanych przez dom kultury. Oczywiście, Nathan nie był naiwny, wiedział, że nie wszystkie problemy da się rozwiązać w ten sposób. Ale musiał przyznać, że trafił w dziesiątkę. Dziadek opo­ wiadał młodym ludziom o przeszłości Kolheeków i bu­ dował w nich poczucie przynależności do plemienia. Rodziła się w nich duma z tego, kim są i skąd się wy­ wodzą. Dowiadywali się, że ich przodkowie byli du­ mnymi, szlachetnymi i odważnymi ludźmi, co budziło w nich pragnienie, aby im dorównać. Zdaje się, że próbując rozwiązać problem Gwen, po­ mógł wszystkim mieszkańcom Smoke Valłey. Właśnie - Gwen. Przypomniał sobie jej słodki uśmiech, wspaniałe, złociste włosy rozświetlone pro­ mieniami słońca, iskrzące spojrzenie i cudowną gład­ kość nagiej skóry. Szczerze mówiąc, codziennie zasy­ piał z tym obrazkiem przed oczyma. Wspominał na­ miętny pocałunek w lesie podczas Święta Plonów i nie mógł uwierzyć, że to zdarzyło się naprawdę. Ciągle jeszcze pamiętał, jak słodko smakowały jej usta. Potrząsnął głową zrezygnowany i przeczesał włosy palcami. Musi z tym skończyć, jeśli nie chce zwario­ wać. Musi wyrzucić te wspomnienia z pamięci, inaczej będzie z nim źle. Do tej pory myślał, że jest twardym gliną, który niejedno w życiu widział. Ale od kiedy poznał pewną rudowłosą nauczycielkę, emocje zaczęły sprawiać mu wiele niespodzianek. Bał się, że za chwilę całkiem wy­ mkną mu się spod kontroli.

112

RS

Przypomniał sobie ich ostatnie spotkanie, Gwen pró­ bowała wykazać, że jego argumentacja nie jest zupełnie logiczna. Była taka urocza w swoim zaangażowaniu. Gdyby mógł słuchać instynktu, wziąłby ją w ramiona na tej zacisznej werandzie i kochałby sie z nią do szaleństwa. Wiedział jednak, że nie może tak postąpić. Byłby to największy błąd jego życia. Nie po to od dłuższego czasu walczył ze sobą, ze swoim uczuciem do niej, żeby w jednej chwili wszystko zepsuć. Miał nadzieję, że go zrozumiała. Starał się jasno i uczciwie przedstawić jej swoje motywy. Chciał, by uświadomiła sobie, że tak było lepiej dla wszystkich. Także i siebie starał się przekonać o tym ze wszyst­ kich sił i czasami nawet mu się udawało. Niestety, coraz częściej zdradzało go własne ciało, które reagowało na każde wspomnienie o Gwen jak rażone prądem. Siedział w ciepłym, mrocznym wnętrzu samochodu i znów zaczął myśleć o tamtym pocałunku, gładkości kobiecego ciała, słodyczy ust, cudownej wypukłości piersi... Krew zaczęła mu szybciej krążyć, miał wraże­ nie, że powietrze wokół stało się naelektryzowane. Uchylił okno, bo w środku zrobiło się duszno. Oddychał głęboko i starał się uspokoić szalejącą wy­ obraźnię. I wtedy ją zobaczył. Szła wolno chodnikiem, a świat­ ła ulicznych latarni rzucały blaski na jej rudo-brązowe włosy, lekki wiatr rozwiewał płaszcz. Wzrokiem błądzi­ ła po oświetlonych oknach. Wiedział, że za chwilę przej­ dzie obok, ale nie było szansy, aby go zauważyła w tych ciemnościach.

113

RS

Powinien siedzieć cicho i nie ujawniać się, więc zu­ pełnie nie potrafił zrozumieć, dlaczego otworzył drzwi i wysiadł z samochodu. Owionął go ciepły, wieczorny wiatr i miał wrażenie, że wszystko wokół wiruje w ja­ kimś niezwykłym tańcu. Tysiące małych iskierek roz­ błyskiwało wokół, a on chłonął obraz Gwen i zastana­ wiał się, co właściwie zrobił. Taka impulsywność była do niego zupełnie niepodobna. Nie potrafił jednak się powstrzymać i kiedy nagle zobaczył ucieleśnienie swo­ ich najskrytszych fantazji, nie mógł dłużej siedzieć w samochodzie, musiał ją spotkać. W pierwszej chwili, kiedy go ujrzała, jej oczy roz­ błysły cudownym blaskiem. Miał wrażenie, że nagle powietrze wokół rozświetliło się i wszystko stało się jaśniejsze. Jednak z każdą chwilą jej wzrok stawał się coraz zimniejszy. Oczy powoli traciły radosny wyraz, pojawiał się w nich chłód i dystans. Wyglądało na to, że po pierwszym impulsie, przypo­ mniała sobie wszystkie przykre rozmowy, jakie prze­ prowadzili i postanowiła stłumić w sobie wszelką sym­ patię. - Och, Gwen - jęknął. - Proszę, nie patrz na mnie w ten sposób. Na twarzy dziewczyny pojawił się jakiś obcy, lekko zagubiony wyraz. - Czego chcesz ode mnie, Nathan? Nie odpowiadał. Potrząsnęła głową, a niesforne loki zatańczyły wokół jej twarzy. Odezwała się z bólem w głosie: - Nie masz pojęcia, jak się czuję. Przedstawiłam ci

114

RS

wszystko otwarcie i uczciwie. Ty też powiedziałeś mi jasno, że nie widzisz dla nas żadnych szans. Twój prze­ myślany plan wyklucza jakiekolwiek związki. To nie w porządku z twojej strony, że oczekujesz ode mnie, że... że... - Zacisnęła ręce i przycisnęła je nerwowo do piersi. - No właśnie, czego ty właściwie ode mnie ocze­ kujesz? Że przywitam się z tobą jak ze starym znajo­ mym i zamienimy kilka słów o niczym? A może mam udawać, że nie skradłeś mojego serca i nie zraniłeś mych uczuć? Mam się zachowywać jak.... - przerwała roztrzęsiona, z trudem łapiąc powietrze. Patrzył na nią dziwnym wzrokiem. Nagle wyciągnął rękę i delikatnie pogłaskał ją po policzku. Ten subtelny dotyk podziałał na nią jak balsam. Cie­ pło płynące z jego dłoni rozlewało się w niej i uciszało wszystkie burze. Poczuł jedwabistość jej skóry i to wrażenie poruszy­ ło każdy nerw w jego ciele. Wiedział, że ten gest to duży błąd, ale miał to gdzieś. Gwen była tuż obok, jej oddech łaskotał mu palce, czuł delikatny aromat jej perfum i miłe ciepło bijące od szyi. - Dlaczego jesteś taka piękna - wyszeptał chrapli­ wym głosem, dziwiąc się, że w ogóle może cokolwiek powiedzieć. - Gdybyś wiedziała, jak na mnie dzia­ łasz... Nawet kiedy się złościsz, jesteś najbardziej fa­ scynującą istotą na ziemi. Gwen patrzyła zaskoczona. Widać było, że nie ocze­ kiwała takiej odpowiedzi na swoje napastliwe pytania. Na jej twarz malowały się różnorodne emocje. Kon­ sternacja. Niepewność. Nadzieja.

115

RS

- Czy... czy to znaczy, że zmieniłeś zdanie? Jej niski, nieco niepewny głos podziałał na niego jak najsilniejszy afrodyzjak. W tym pytaniu było tyle nadziei i obawy, że przez chwilę sam poczuł się zagubiony. Co się działo? Przecież chciał tylko poczuć ciepło jej ciała i delikatny dotyk aksamitnej skóry. Nie miał zamiaru niczego zmieniać. Co go podkusiło, żeby w ogóle wysia­ dać z samochodu? Jeszcze niedawno przekonywał ją prze­ cież, że przyjaźń to wszystko, co może jej ofiarować. Tylko czy przyjaciele marzą o tym, żeby przytulić się mocno i całować do utraty tchu? Czy obsesyjnie myślą o słodkim zarysie piersi i namiętnych uściskach? - Jeśli istnieje kobieta, która mogłaby samym swoim widokiem zmienić postanowienia mężczyzny, z pewno­ ścią ty nią jesteś - powiedział w końcu, z trudem panu­ jąc nad własnym podnieceniem. Niezbyt dokładnie zdawał sobie sprawę z tego, co robi, kiedy pochylił głowę i dotknął jej ust. Smakowały tak cudnie, jak zapamiętał - słodko i rozkosznie. Powo­ li kosztował ich słodyczy, pragnąc, by ta chwila trwała wiecznie. Zapomniał o wszystkich swoich rozterkach i obawach. Istnieli tylko oni i ten niezwykły pocałunek. Wtapiał się w jej usta, pieszcząc rękoma jej kark i wdychając cudowny zapach. Pachniała słońcem i cie­ płym wiatrem. Jej gorące usta poddawały się miękko pocałunkom i budziły w nim tysiące pragnień. Stali niemal na środku ulicy i całowali się jak para nastolatków. Miał ochotę zabrać ją stąd gdzieś daleko, gdzieś, gdzie nie byliby narażeni na przypadkowe spoj­ rzenia, w spokojne i bezpieczne miejsce.

116

RS

I nagle coś się zmieniło. Jeszcze zanim otworzył oczy, poczuł, że ponętne ciało Gwen delikatnie odsuwa się od niego. Opuściła ramiona, które jeszcze przed chwilą go oplatały, odsunęła głowę i z trudem próbo­ wała uspokoić oddech. Stał przez chwilę zupełnie zagubiony. Wiedział, że jeszcze kilka sekund temu zatracała się w pocałunku równie mocno jak on. Dlaczego przerwała tę magiczną chwilę? Spojrzał na nią uważnie i zobaczył, że też była roz­ bita. Stała przed nim zarumieniona i usiłowała uspokoić drżące ciało. Ze wszystkich sił próbowała odzyskać kontrolę nad swoimi emocjami. Odwróciła głowę i najwyraźniej unikała jego wzro­ ku. Wyciągnął rękę, złapał jej podbródek i zmusił ją, żeby patrzyła mu prosto w oczy. Sytuacja była mało przyjemna dla obojga, ale chciał wiedzieć, dlaczego tak nagle Gwen zmieniła zdanie. Kiedy się odezwała, w jej głosie nie było słodyczy ani miękkości. - Co właściwie miało znaczyć to, co powiedziałeś? Zadałam ci proste pytanie. Chciałabym wiedzieć, czy twoje zachowanie oznacza, że zmieniłeś zdanie. Patrzyła na niego uważnie, z napięciem. Cisza była jedyną odpowiedzią, jaką usłyszała. - Rozumiem - wyszeptała. Jakiś cień przesłonił jej zielone oczy, z trudem przełknęła ślinę. - To nie w po­ rządku z twojej strony, Nathan. Oskarżenie uderzyło w niego jak kamień. Odwrócił wzrok, nie mogąc znieść jej smutnego spojrzenia. Miała

117

RS

rację. Nie potrafił ternu zaprzeczyć. Był winny. Ogar­ nęły go wyrzuty sumienia i czuł się podle. - Przepraszam cię, Gwen — wymamrotał. - Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. - Fakt, nie masz - zgodziła się chłodno. Prawie siłą zmusił się, żeby na nią spojrzeć. Wyrzuty sumienia były coraz bardziej dotkliwe. Nie mógł sobie wybaczyć, że uległ pragnieniom i namiętnościom, nad którymi powinien umieć zapanować. - Mogę ci tylko powiedzieć, że nigdy jeszcze tak się nie czułem. Zupełnie oszalałem na twoim punkcie. Nie przestaję myśleć o tobie. Wypełniasz moje sny, moje marzenia. Nie potrafię się od ciebie uwolnić, chociaż ciągłe próbuję. - W jego głosie słychać było desperację i cierpienie, ale nawet nie starał się tego maskować. - Skradłaś mi serce i duszę, Gwen. Milczała przez chwilę, jakby analizowała to, co po­ wiedział. - Ale mimo wszystko w dalszym ciągu nie zamie­ rzasz się wiązać, tak? Patrzyła na niego wyczekująco. Najwyraźniej czeka­ ła na konkretną odpowiedź, a on wciąż czuł się zupełnie zagubiony. W głowie miał kompletny chaos. Nie wie­ dział, co powiedzieć. Serce i rozsądek podpowiadały mu zupełnie coś innego. Na szczęście w tym momencie drzwi domu Josepha otworzyły się i ze środka wybiegła gromada dziecia­ ków. Rozległy się śmiechy i gwar rozmów. Gwen uśmiechnęła się jakoś smutno i powiedziała: - Jeśli rzeczywiście tego chcesz, możemy pozostać

118

RS

tylko przyjaciółmi. Ale nie pozwolę ci bawić się moimi uczuciami, Nathan. Znowu poczuł się podle. To nie było tak! Nie chciał, by myślała, że jest dla niego tylko zabawką. - Ja... - zaczął, zastanawiając się rozpaczliwie, jak jej to wszystko wytłumaczyć. .- Tato! Charity podbiegła do nich w podskokach i wskoczy­ ła mu na ramiona, ucinając wszelką szansę na to, by wytłumaczył Gwen, że nigdy nie zamierzał bawić się jej uczuciami. Dzisiejszy pocałunek był dla niego takim samym zaskoczeniem jak dla niej. Nie chciał jej zranić, po prostu własne uczucia wymknęły mu się spod kontroli. - Cześć, Gwen! - Brian stał jeszcze na ganku i z en­ tuzjazmem wołał do siostry. - Mogę zaprosić Richarda, żeby poszedł z nami na lody? Gwen uśmiechnęła się do brata, ale jej piękne oczy pozostały smutne. - Naturalnie - odpowiedziała. - Twoi przyjaciele są zawsze miłymi gośćmi. Chłopcy, pokrzykując radośnie, biegli przez trawnik. - Musimy iść - powiedziała Gwen do Nathana i Charity - jeśli chcemy zdążyć przed zamknięciem sklepów. - Spojrzała na dziewczynkę i odezwała się z wymuszonym uśmiechem: - A z tobą, młoda damo, spotkamy się jutro w szkole. - Pewnie! - zawołała mała. - My też musimy już iść do domu, tatusiu. Obiecałeś, że mi dziś poczytasz, pamiętasz?

119

RS

- Oczywiście, że pamiętam. Jak mógłbym o tym za­ pomnieć? Nathan miał wrażenie, że oboje nałożyli maski mi­ łych uśmiechów i serdeczności, chociaż odczuwali coś zupełnie innego. Skinęli sobie głowami. Nathan wziął córkę za rękę i odszedł do samochodu. Przez chwilę odprowadzał wzrokiem Gwen, która razem z chłopcami oddalała się w stronę miasteczka. Najchętniej dogoniłby ją, by wszystko wytłumaczyć i naprawić. Ale chociaż czuł w sercu straszliwy ból i pustkę, wiedział, że nie może tego zrobić.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

RS

Na spokojnych i sennych zwykłe ulicach miasteczka panował niezwykły gwar. Każdy wolny fragment prze­ strzeni zajęty był przez stoliki, koce i inne prowizorycz­ nie zmajstrowane kramy. Między nimi kłębiły się tłumy turystów, zewsząd słychać było klaksony i pokrzykiwa­ nia kierowców, bezskutecznie szukających miejsca do parkowania. Wyglądało na to, że na doroczny Festiwal Kultury Kolheeków zjechali mieszkańcy całego stanu. Ludzie chodzili między kramikami i podziwiali wy­ roby miejscowych artystów. Na stolikach piętrzyły się skórzane kamizelki, paski, mokasyny, drewniane za­ bawki kusiły dzieciarnię żywymi barwami. Gwen stała przy jednym ze stoisk i podziwiała nie­ wielkie akwarele. Obrazki przedstawiały codzienne ży­ cie Indian i były tak urzekające, że nie potrafiła się od nich oderwać. - Ciekawe, co tak smacznie pachnie? Uśmiechnęła się do Briana ze zrozumieniem. Jego żołądek na pewno domagał się sprawdzenia, skąd do­ chodzą tak rozkoszne zapachy. Gwen także poczuła głód i miała ogromną ochotę spróbować tradycyjnych wyrobów miejscowej kuchni. - Masz - wręczyła mu kilka monet. - Leć

121

RS

i sprawdź, co tak pachnie. Jak będziesz wracał, przynieś i dla mnie coś do zjedzenia. Pójdę wzdłuż tej uliczki, pooglądam, co tu mają. - Nie martw się, znajdę cię - zawołał ucieszony chłopiec i zniknął w tłumie. Gwen podziwiała właśnie miniaturowe skórzane portmonetki, kiedy usłyszała radosny głos: - Witaj, Gwen! Jak się masz? Odwróciła się i zobaczyła Mattie Russell. Podeszła do niej szybko i uściskały się serdecznie. Mattie prowa­ dziła niewielki pensjonat, gdzie często zatrzymywały się różne skrzywdzone przez los „kulawe kaczęta", szu­ kające schronienia. U niej mogły wygoić rany i odzy­ skiwały wiarę w siebie. - Mattie! Jak się cieszę, że cię spotkałam! Nie wi­ działyśmy się od początku roku szkolnego. Wybacz mi, wiem, że jestem niewdzięczna. Po wszystkim, co dla mnie zrobiłaś... Mattie zaśmiała się i machnięciem ręki przerwała te tłumaczenia. - Rozumiem. Wiem, że jesteś bardzo zajęta. Jak ci idzie w pracy? A jak stosunki z Brianem? - Świetnie! Opowiedziała jej o metamorfozie, jaką przeszedł chłopiec, od kiedy poznał Josepha Thundera i resztę plemienia. Mattie doskonałe znała jej problemy, ponie­ waż Gwen mieszkała u niej przez jakiś czas, kiedy wal­ czyła o opiekę nad bratem. Bardzo się wtedy zaprzy­ jaźniły. Mattie była śliczną, subtelną dziewczyną. Miała dwa-

122

RS

dzieścia kilka lat, ale doświadczenie i mądrość życiową staruszki. Jej spokój i wewnętrzna siła pomogły niejed­ nemu życiowemu rozbitkowi. Stały rozgadane na środku ulicy i próbowały w skrócie opowiedzieć sobie o wszystkim, co ostat­ nio się u nich wydarzyło. Gwen mówiła o Brianie, opisywała dom, który udało się jej wynająć, ale pil­ nowała się, żeby nawet słowem nie napomknąć o Na­ thanie i życiu uczuciowym. Wspomnienie pocałunku sprzed kilku dni jeszcze do dzisiaj sprawiało, że miękły jej kolana. Wiedziała, że Nathan czuł się podobnie. Bez wątpienia nie była mu obojętna, ale to nie miało żadnego znaczenia. Był uparty jak osioł, a ona nie miała już siły dalej walczyć. Po raz kolejny doszła do smutnego wniosku, że najwyraźniej Nathan istotnie postanowił zabić swoje uczucia i nie nie było w stanie tego zmienić. - Mattie, patrz, co znalazłam! Młoda kobieta o długich, ciemnych włosach i miłej twarzy szła szybko w ich stronę. Gwen zauważyła de­ likatną wypukłość jej brzucha i spojrzała na nią z zacie­ kawieniem. W brązowych oczach dostrzegła z trudem skrywany smutek i od razu domyśliła się, że to jedna z podopiecznych przyjaciółki. - Przepiękna - stwierdziła Mattie, uważnie oglą­ dając misternie tkaną bransoletkę. - Cieszę się, że do­ brze się tu bawisz, zasługujesz na wiele radosnych chwil. - Zwróciła się do Gwen i dodała: - Poznajcie się, to Lorie Young, jest pielęgniarką i mieszka teraz u mnie.

123

RS

Twarz Lorie natychmiast stężała. Na krótką chwilę w jej oczach pojawił się wyraz zaszczutego zwierzątka, które nigdzie nie czuje się bezpieczne. - Wszystko w porządku - uspokoiła ją Mattie, deli­ katnie kładąc rękę na jej ramieniu. - Gwen też kiedyś miała kłopoty. Wtedy się poznałyśmy. Lorie spojrzała na Gwen z wyraźną ulgą i ciepło odpowiedziała na jej serdeczny uśmiech. Nic tak nie zbliża łudzi, jak ciężkie przeżycia, pomyślała Gwen smutno. - Masz dużo szczęścia, że spotkałaś Mattie - ode­ zwała się do Lorie. - Nie wątpię, że z- jej pomocą wszystko dobrze się ułoży. Mnie również kiedyś po­ mogła. Dzięki niej moje życie wygląda teraz zupełnie inaczej - mam spokojny dom i dobrą pracę. - Właśnie szukam zajęcia dla Lorie - wtrąciła Mat­ tie. - Słyszałam, że doktor Grey Thunder potrzebuje pielęgniarki do swojego gabinetu. I ja mu ją znalazłam! - zakończyła z uroczym uśmiechem. Gwen pomyślała, że nawet gdyby doktor Thunder nie potrzebował pomocy, musiałby zatrudnić Lorie, gdyby tylko Mattie wpadła na ten pomysł. Nikt nie potrafił się oprzeć piorunującej mieszance jej wdzięku i żelaznej konsekwencji. Nagłe poczuła, że ktoś łapie ją za rękę i ze zdumie­ niem zobaczyła Charity. - Dzień dobry, panno Fleming! - zawołała pod­ niecona dziewczynka, prezentując wszystkim brak gór­ nej jedynki. - Nie wiedziałam, że przyjdzie pani na festiwal!

124

RS

- Nie mogłam przepuścić takiej okazji, kochanie zaśmiała się Gwen. - Uwielbiam zakupy. - A ja ich nie znoszę. - Dziewczynka zabawnie zmarszczyła nosek. — Ale przyszłam, bo potem dziadek ma opowiadać różne legendy. I będą tańce i zabawy w ośrodku kultury, pójdzie pani zobaczyć? - Oczywiście, to na pewno będzie bardzo ciekawe. Gwen od tygodnia nie słyszała o niczym innym prócz festiwalu. Mówiło się o tym wszędzie - w szkole, w sklepie, a Brian nieustannie donosił jej o kolejnych atrakcjach, jakie wymyślili organizatorzy. Przedstawiła małą swoim towarzyszkom i uśmiech­ nęła się w duchu, kiedy dziewczynka z "powagą poda­ wała rączkę i ściskała wyciągnięte dłonie. - Gdzie Brian? - zapytała na koniec, rozglądając się ciekawie. - Poszedł poszukać czegoś do jedzenia. A gdzie twój tata? - spytała Gwen. - Nie powinnaś chodzić sa­ ma. Za dużo tu dzisiaj ludzi, to może być niebezpieczne. - Przyszłam z pradziadkiem, bo tata jest w pracy. Wiem, że jest niebezpiecznie. Dzisiaj wszyscy policjan­ ci muszą pracować. I policjantki też. W ogóle... wszy­ scy ludzie z policji - wyjaśniła z powagą. - A mój tata jest szefem ich wszystkich, całego miasta- zakończyła, unosząc główkę. Kobiety uśmiechnęły się, słysząc to dumne oświad­ czenie. A Charity rozjaśniła się jeszcze bardziej, wi­ dząc, że ojciec właśnie do nich podchodzi. - Co ty tu robisz, młoda damo? - zapytał surowo. - Obiecałaś, że będziesz się pilnowała pradziadka. Tym-

125

RS

czasem on stoi przy stoisku z lodami i martwi się o ciebie. Na widok Nathana Gwen poczuła, że przez jej ciało przebiega dreszcz. Był taki przystojny, a mundur dodat­ kowo podkreślał jego męskość. Uśmiechnęła się na wspomnienie lęku, jaki odczuwała kiedyś przy spotka­ niu z policją. - Chciałam tylko przywitać się z panną Fleming, tatusiu - wyjaśniła mała i spojrzała przepraszająco. - Rozumiem, ale powinnaś o tym powiedzieć pra­ dziadkowi, zanim odeszłaś. Charity nawijała kosmyk włosów na palec i spoglą­ dała niepewnie. - Masz rację. Teraz już zawsze będę tak robić. Obie­ cuję. Pójdę i powiem mu, gdzie byłam, dobrze? - Stój, młoda damo. - Nathan złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie. - Nie chcę, żebyś chodziła sama w tym tłumie. Poczekaj na mnie, odprowadzę cię do Josepha. Dziewczynka podała mu rączkę i niecierpliwie pod­ skakując, czekała, aż Nathan przywita się ze wszystkimi paniami. - Witaj, Gwen. Słyszała wyraźne zakłopotanie w jego głosie i zrobi­ ło się jej przykro. Nie chciała, aby ich stosunki nabra­ ły takiego charakteru, ale widocznie nie było innego wyjścia. - Cześć, Mattie. - Zawiesił głos wyczekująco i spo­ glądał na Lorie. - Nathan, poznaj Lorie Young. - Mattie dokonała

126

RS

prezentacji. - Jest nowa w miasteczku, ale niedługo bę­ dzie pracowała jako pielęgniarka u twojego brata. Sły­ szałam, że właśnie szukał kogoś do pomocy. Nathan uśmiechnął się ze zrozumieniem. Najwy­ raźniej Mattie była w swoim żywiole - znalazła kolejną sierotkę i wiedział, że nie spocznie, dopóki jej nie po­ może. - Miło cię poznać, Lorie - odezwał się, patrząc na nią ciepło, po czym zwrócił się do Mattie: - Grey jest w punkcie medycznym, przykleja plastry na stłuczone kolana i podaje tabletki uspokajające rodzicom zagu­ bionych dzieci. - Zaraz do niego pójdziemy. Dzięki za informację. - Mattie zdecydowanie wzięła Lorie pod rękę, ale za­ nim odeszła, zwróciła się do Nathana: - Jeszcze jedno, niedaleko mojego pensjonatu, po drugiej stronie jeziora, kręci się ostatnio jakiś człowiek. Myślę, że mieszka w tej starej chatce myśliwskiej. Trochę mnie to niepo­ koi. Nie wydaje się wprawdzie groźny, ale wiesz... samotna kobieta musi być ostrożna. Sprawdź, proszę, kto to jest. Nathan zamarł na moment. - Jestem pewien, że nie musisz się go bać. Ale do­ brze, Mattie, sprawdzę, jak będę w pobliżu. Mówił dziwnym tonem i bardzo starannie dobierał słowa. Gwen to zauważyła i nabrała podejrzeń, że Na­ than wie znacznie więcej, niż chciałby powiedzieć. - Dzięki, Nathan, będę spokojniejsza, jeśli się tym zajmiesz. Chodź, Lorie, idziemy porozmawiać z twoim nowym szefem. Do zobaczenia! -pożegnała

127

RS

ich skinieniem ręki i po chwili obie z Lorie znikły w tłumie. - Wiesz, kto to jest? Ten mężczyzna, o którym wspomniała Mattie? — spytała Gwen z ciekawością. Nathan milczał przez chwilę i już myślała, że nie usłyszy odpowiedzi. W końcu jednak odezwał się: - To mój kuzyn, Conner. Mieszka tam, bo... się ukrywa. W pierwszym momencie myślała, że się przesłyszała. Co to znaczy? Jakie kłopoty musiał mieć ten człowiek, jeżeli szukał schronienia przed prawem w starej, opu­ szczonej chacie? I dlaczego Nathan, szeryf miasteczka, to tolerował? Patrzyła zdumiona, nic nie rozumiejąc. Wiedziała, że Nathan wyznawał bardzo jasne zasady. Nie miał wąt­ pliwości, co było dobre, a co złe. Ponadto był przecież stróżem prawa. Dziesiątki pytań kłębiło się w jej głowie, ale nie za­ dała żadnego z nich. Miała wrażenie, że nie był to te­ mat, na który Nathan chciałby rozmawiać. - Chodźmy już do pradziadka! - Charity niecierpli­ wie pociągnęła ojca za rękę. - Dobrze, kochanie. Już idziemy. - Nathan spojrzał na Gwen pytająco. - Chcesz się spotkać z Josephem? - Bardzo chętnie, ale obiecałam Brianowi, że będę tu na niego czekać - odparła z żalem. - Jeszcze kilka minut temu Brian był z Josephem, stali przy budce z lodami. - W takim razie chyba rzeczywiście pójdę z wami. - Chodźmy! Chodźmy już do Briana! - wołała Cha-

128

RS

rity niecierpliwie. - Nie mogę już dłużej tak stać! Moje nogi same chcą iść! - One nigdy nie chcą stać - zaśmiał się Nathan. - Wiem coś o tym. Ale ledwo przeszli kilka kroków, mała zaczęła gry­ masić. - Już nie mogę! Przeszłam chyba milion kilome­ trów. Zaraz upadnę i się potłukę. - Nie dopuszczę do tego! - Nathan wyciągnął ręce i wsadził ją sobie na barana. - Może to ci pomoże. - Wszystko widzę, tatusiu! - zawołała Charity z en­ tuzjazmem. - Jestem najwyższa ze wszystkich i widzę całe miasteczko! - Ej, ostrożnie! Te uchwyty, za które pociągasz, to moje uszy. Chciałbym, żeby jeszcze na jakiś czas zosta­ ły na swoim miejscu. Niekiedy mi się przydają. - Och, tato, ale ty jesteś śmieszny... - zachichotała dziewczynka. Zamilkła, a po chwili odezwała się po­ ważniejszym tonem: - Tato, dlaczego ja nie wyglądam tak jak ty? Gwen natychmiast zauważyła na twarzy Nathana na­ pięcie. Zwolnił trochę i starał się mówić spokojnym głosem: - Co masz na myśli, kochanie? Dziewczynki zwykle nie wyglądają tak jak chłopcy. - Nie, wiesz, że nie o to mi chodzi. Nie wy­ glądam jak inni Kolheekowie, jak ty, dziadek, wu­ jek Grey. Wy macie proste, ciemne włosy, a moje się kręcą. Ty masz ciemną skórę, ja jasną, jak panna Fle­ ming. Dlaczego?

129

RS

Gwen była ciekawa, co Nathan odpowie. Zaskoczył ją dziwny wyraz jego twarzy. Milczał przez chwilę, po czym odezwał się cicho i spokojnie. - Jesteś podobna do swojej matki, kochanie. Masz jej włosy, jej oczy, nawet jej uśmiech. - Poklepał małą po kolankach, jakby chciał dodać jej otuchy. Tata i córeczka nie muszą mieć tego samego koloru skóry i takich samych włosów. Po prostu muszą się kochać. Gwen uśmiechnęła się. Nie mógł dać małej lepszej odpowiedzi, pomyślała. - Tak - ciągnęła dziewczynka uparcie - ale Brian i panna Fleming są rodziną i mają takie same włosy. Dlaczego ja nie mam nic takiego samego jak ty, ani oczu, ani uszu, ani niczego? Nie myślisz, że to trochę dziwne? Nieustępliwość Charity rozbawiła Gwen. Dziewczy­ na zerknęła na Nathana, ciekawa, jak też on zareaguje, ale na jego twarzy nie było śladu wesołości. I nagle zrozumiała. Ta nowa myśl była ogłuszająca jak uderzenie obuchem. Dlaczego wcześniej na to nie wpadła? Nie trzeba było przecież wielkiej przenikliwo­ ści, żeby to odkryć. Nathan zatrzymał się, zdjął Charity z ramion i posta­ wił na chodniku. Następnie przykucnął koło niej i spoj­ rzał jej prosto w oczy. - Kocham cię, skarbie - powiedział poważnie. - I ty też mnie kochasz. To wystarczy, żebyśmy byli razem. Na zawsze.

130

RS

Charity patrzyła na niego skupiona i milczała. Po chwili jej twarz rozpogodziła się. - Na zawsze - wyszeptała. Spojrzeli na siebie i uśmiechnęli się z miłością. Na­ than podniósł się, położył dłonie na jej ramionach i od­ wrócił ją w kierunku budki z lodami. - Tam stoi twój pradziadek. Leć i przeproś go, że znikłaś bez pytania. Martwił się o ciebie. - Tak jest! - zawołała dziewczynka i zabawnie trzasnęła obcasami. Gwen nie potrafiła dłużej tłumić swoich emocji. - Nie jesteś jej biologicznym ojcem - stwierdziła. - Nie jestem - odpowiedział po chwili. Mięśnie twarzy miał napięte i widać było, że przele­ wa się przez niego burza uczuć. - Myślę, że jeszcze za wcześnie, żeby jej o tym po­ wiedzieć. Nasze wzajemne stosunki powinny najpierw trochę okrzepnąć. Chciałbym, żeby czuła się przy mnie pewnie i bezpiecznie, dopiero wtedy się dowie. Kiwnęła głową ze zrozumieniem. - Gdzie jest jej prawdziwy ojciec? Nie boisz się, że zjawi się pewnego dnia i odbierze ci Charity? - Nie. - Wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia, kto to jest i gdzie się podziewa. Szczerze wątpię, by sobie przypomniał o dziecku. - To takie przykre - westchnęła Gwen. - Ale prze­ cież jej matka musiała mieć jakąś rodzinę, krewnych, kogokolwiek. - Być może, ale zadzwoniła do mnie. Do faceta, którego nie widziała od lat, a i wcześniej krótko się

131

RS

spotykaliśmy. To wyraźny dowód, że nie miała do kogo się zwrócić. Porządkowałem jej mieszkanie i wszystko przeglądałem, ale nic nie znalazłem. Żadnego adresu, dokumentów. Nic, co by świadczyło, że miała jakąkol­ wiek rodzinę. I żadnej wzmianki o ojcu Charity. Gwen pokręciła głową z niedowierzaniem. - Ale przecież z powodu małej musiałeś zmienić ca­ łe swoje życie. Zrezygnowałeś z pracy, opuściłeś Nowy Jork i przeniosłeś się tutaj. I zrobiłeś to wszystko dla dziecka, które nie ma z tobą nic wspólnego? Nathan zamyślony patrzył gdzieś w przestrzeń. - Ellen umierała. Nie mogłem postąpić inaczej. Mu­ siałem jej obiecać, że zajmę się Charity. Dzięki temu ostatnie dni jej życia były choć trochę lepsze. Patrzyła na niego w milczeniu. Co mogła na to po­ wiedzieć? - Gwen - zaczął po chwili. - Najważniejsze, czego się nauczyłem jako Koheek, to to, że naszym obowiąz­ kiem jest spłacić wszystkie swoje długi. Bezwzględnie. Niezależnie od tego, ile by to kosztowało. Ja sam stra­ ciłem rodziców bardzo wcześnie. Nie wiem, co by się ze mną stało, gdyby nie mój dziadek. Pewnie wylądo­ wałbym na ulicy. Taki zapewne byłby los Charity, gdy­ bym się nią nie zajął. Gwen słuchała skupiona. Dobre uczynki. Słuszne wybory. Sadzenie ziarna zamiast plew. To wszystko składało się na naturę Nathana Thundera i powodowało, że był tak fascynujący. Jeden telefon od byłej przyjaciółki zmienił całe jego życie. A przecież nie musiał brać na swoje barki

132 cudzych problemów i nowych obowiązków, Zrobił to, bo tak nakazywał mu honor i poczucie odpowie­ dzialności. Po tym, co usłyszała, kochała go jeszcze mocniej. Patrzyła na niego wzruszona i miała wrażenie, że serce rozpada się jej na milion kawałków. Chciała mu powiedzieć, że jest niezwykły, szlachet­ ny, wyjątkowy. Ale wiedziała, że nie powinna tego ro­ bić. Nie powinna popełniać kolejnego błędu.

RS

Po południu Nathan wciąż patrolował ulice. Był już bardzo zmęczony, podobnie jak wszyscy jego koledzy. Na szczęście tłum wyraźnie się zmniejszał. Plon tego dnia to czworo zagubionych dzieci, kilkoro młodych ludzi, którym zaszkodził przypływ adrenaliny, więc trzeba było ich uspokoić, i starsza pani z paskud­ nie stłuczonym łokciem, wymagającym wezwania ka­ retki i konsultacji w szpitalu. Marzył tylko o jednym - żeby ten dzień wreszcie się skończył, a on mógł wrócić do domu, wziąć gorą­ cą kąpiel i wypić piwo, które czekało na niego w lo­ dówce. Nie oszukuj się, mruknął do siebie w duchu, dosko­ nale wiesz, że to nie jedyna rzecz, o jakiej marzysz. Uśmiechnął się i pokiwał głową z pewną rezygnacją. Oczywiście. Była jeszcze Gwen. Nie potrafił o niej zapomnieć. Szczególnie dziś jego myśli wciąż krążyły wokół niej. Wszędzie widział jej uśmiech, blask rudych włosów, smukłą sylwetkę. Od kiedy dowiedziała się, że nie jest biologicznym ojcem

133

RS

Charity, coś się zmieniło. Wyraźnie czuł, że zaczęła go inaczej traktować. Niewiele z tego pojmował. Wcześniej była wobec niego chłodna i oficjalna, ale rozumiał to. Na nic więcej nie zasługiwał. Zachował się okropnie, zdeptał jej uczucia, by zaraz w następnej chwili obudzić prag­ nienia, których nie był w stanie zaspokoić. Właściwie miał szczęście, że nie dostał wtedy w twarz. Powiedzia­ ła mu tylko, co myśli i choć to nie było miłe, musiał przyznać, że mogła go potraktować dużo gorzej. Tym­ czasem narzuciła tylko duży dystans w ich wzajemnych stosunkach i nie pozwalała mu podejść do siebie zbyt blisko. Ale dzisiaj coś się zmieniło. Ilekroć mijali się na ulicy, Gwen uśmiechała się ujmująco. Wyglądało to tak, jakby wybaczyła mu wszystko, co stało się wcześ­ niej. Dlaczego? A przecież nie powiedział jej prawdy, by upiększyć swój obraz w jej oczach. Właściwie sama się wszystkie­ go domyśliła, on tylko potwierdził fakty. Skręcił w dół uliczki i znowu ją ujrzał. Słońce poły­ skiwało w jej włosach, wiatr igrał z jej sukienką, ujaw­ niając fascynujące kształty i Nathan poczuł, że jego cia­ ło płonie. Zatrzymała się przy jednym z tarników i przymie­ rzała delikatny naszyjnik. Zobaczył, jak odrzuca do tyłu kaskadę włosów i poczuł, że brak mu tchu. Żołądek wyprawiał dziwne harce, a serce rozpadało się na drob­ ne kawałki. Nagle zauważył obszarpanego mężczyznę, który wy-

134

RS

nurzył się spomiędzy pobliskich budynków. Niezawod­ ny instynkt policjanta podpowiedział mu, że zaraz coś się stanie. Zanim jednak zdążył zareagować, nieznajo­ my podbiegł do Gwen, wyrwał jej torebkę, pchnął moc­ no na chodnik i rzucił się do ucieczki. Całe zdarzenie trwało zaledwie kilka sekund i Gwen nie miała żadnych szans, by się obronić. Leżała potur­ bowana na ziemi, rozsypane zakupy potoczyły się po chodniku, a ona patrzyła nieprzytomnie, zbyt zszoko­ wana, żeby się podnieść. Poczuł, że krew w nim zamiera. Przez chwilę miał wrażenie, jakby jego ciało wymknęło się spod kontroli i przestało słuchać rozkazów płynących z mózgu. W je­ go głowie kołatała się tylko jedna myśl - musi chronić Gwen. Leżała zupełnie odrętwiała. Strach i ból paraliżowały jej ciało. Ramię bolało okropnie, a z rozbitego kolana lała się krew. Nagle wokół niej zrobił się ruch, słyszała jakieś krzyki, ale głosy były przytłumione i dochodziły do niej jak zza ściany. Wszystko stało się tak szybko. Oglądała naszyjnik i nagle znalazła się na chodniku, obolała, z rozdartą sukienką, między rozsypanymi za­ kupami. Z wysiłkiem przewróciła się na bok i próbowała usiąść. Podparła się na zdrowej ręce i z trudem podciąg­ nęła się do góry. Oszołomiona patrzyła na krew płynącą z kolana i powoli zaczęło do niej docierać, co się stało. Została napadnięta i okradziona! Potrząsnęła bezradnie głową i poczuła, że z oczu

135

RS

płyną jej łzy. Usiłowała się uspokoić, ale była bezsilna wobec własnych uczuć. Płakała jak mała dziewczynka, bezradna i nieszczęśliwa. Nagle dostrzegła Nathana. Pędził do niej i w biegu wzywał pomoc przez krótkofalówkę. - Gwen! - Kucnął obok i złapał ją za rękę. - Nic ci nie jest? Wciąż była zbyt ogłuszona, żeby odpowiedzieć. Pa­ trzyła bez słowa i chłonęła obraz jego zatroskanej twa­ rzy, zapach jego skóry, głębię ciemnych oczu. On jest najprzystojniejszym mężczyzną na ziemi! Zaskoczona, że takie myśli nachodzą ją nawet teraz, zdołała wyjąkać: - Żyję. Ujął ją za ramię i próbował podnieść, ale skrzywiła się z bólu. - Auu! Moje ramię! - Chodź, zaprowadzę cię do punktu opatrunkowego. Grey sprawdzi, czy nic nie złamałaś. Czułość w jego głosie sprawiła, że serce w niej top­ niało. Po jej policzkach znowu popłynęły łzy, ale nie potrafiła nad nimi zapanować. - Nie płacz, skarbie - szepnął Nathan i przytulił jej głowę do piersi. - Nie płacz, proszę, nie warto. Ten dotyk zelektryzował całe jej ciało. Na chwilę zapomniała nawet, co się wydarzyło. - Krwawisz - stwierdził Nathan i jego spojrzenie pociemniało. - Ten łajdak zapłaci za to, obiecuję. Dwóch innych policjantów przebiegło obok nich i znikło w tłumie, goniąc złodzieja.

136

RS

- Gwen! Co się stało? - Brian i Charity podbiegli zdyszani i patrzyli, nic nie rozumiejąc. - Wszystko w porządku, braciszku - uspokoiła go. - Jestem wprawdzie trochę poobijana, ale nic mi nie jest. Nathan wyciągnął rękę i pomógł jej wstać. W tym samym momencie zobaczyli kolegów Nathana, którzy wracali, ciągnąc wyrywającego się rabusia. Mężczyzna wił się jak piskorz i jakimś cudem udało mu się uwolnić z uścisku. Kopnął jednego z policjantów w brzuch, dru­ giemu zadał silny cios łokciem i próbował ponownie uciec. Nathan dopadł go, zanim tamten zrobił kilka kroków. Przez chwilę mocowali się na trawniku. Złodziej kopał i zadawał ciosy niemal na oślep. Widać było, że jest bardzo zdeterminowany i nie pozwoli wsadzić się za kratki bez walki. W końcu Nathan powalił go silnym ciosem, przycisnął twarzą do ziemi, wykręcił mu ramio­ na i założył kajdanki. Mężczyzna nie poddawał się, chociaż nie miał już żadnych szans. Wierzgał, szarpał się, wył jak opętane zwierzę i ciskał wokół wulgarnymi obelgami. Nathan popychał go do przodu i prowadził w stronę radiowozu. Gwen patrzyła zszokowana. Nigdy jeszcze nie wi­ działa Nathana w takim stanie. Było w nim tyle brutal­ ności! Nie miała pojęcia, że potrafi tak się zachować. Pomyślała, że Brian nie powinien tego oglądać. Nie po tym, co przeszedł. To może mu przypomnieć prze­ moc, jakiej doświadczał od własnego ojca. A Charity! Gwen aż się wzdrygnęła, kiedy pomy-

137

RS

ślała, że dziewczynka nigdy jeszcze nie była świad­ kiem takich zachowań Nathana. I lepiej, żeby ich nie oglądała. Musi zabrać stąd Briana i Charity. Jak najdalej od przekleństw i przemocy. - Pomóżcie mi przejść do punktu pierwszej pomocy -poprosiła. Jednak żadne z nich się nie ruszyło. Stali jak zahi­ pnotyzowani, obserwując okropną scenę. - Ruszcie się! - zawołała głośniej. - Potrzebuję po­ mocy! Zabrała dzieci i odeszła.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY-

RS

Dzień nareszcie się skończył i Nathan mógł wrócić do siebie, wziąć kąpiel i wypić zasłużone piwo. Ale zamiast to zrobić, stał w ciemności przed domem Gwen i zastanawiał się, czy o tej porze wypadają odwiedzić. Pewnie już spała. Po wszystkim, co dziś przeszła, należał się jej odpoczynek. Powinien iść do domu i wrócić tu jutro. Jednak nie potrafił zrobić kroku. Musiał jej coś powiedzieć. Teraz, zaraz. Kiedy widział, jak tamten mężczyzna popycha ją na ziemię i wyrywa torebkę, po głowie krążyła mu tylko jedna myśl - ochronić ją. Tak bardzo ją kochał, że w chwili zagrożenia nie mógł w żaden sposób zapanować nad swym uczuciem. Pod wpływem nagłego przypływu emocji, w obliczu niebezpieczeństwa uświadomił sobie, jakim głupcem był dotychczas. Gwen miała zupełną rację. Nikt nie może przewi­ dzieć, kiedy umrze. Nikt nie ucieknie przed swoim prze­ znaczeniem. Ale nie można z tego powodu unikać życia i wszystkiego, co ono ze sobą niosło. Teraz to wiedział. Wiedział też, że gdyby miał spę-

139

RS

dzić resztę swoich dni bez Gwen, równie dobrze mógłby już teraz udać się na Wieczne Łowy. Nie potrafił dłużej żyć bez niej. Chciał jej to powiedzieć jak najszybciej. Nacisnął dzwonek i czekał niecierpliwie. Otworzyła drzwi i spojrzała nieco zaskoczona. - Nathan? Księżyc oświetlał jej rysy delikatnym blaskiem, a włosy spadały na ramiona w lekkim nieładzie. Miał ochotę przyciągnąć ją do siebie i poczuć ciepło jej ciała. Ale wiedział, że najpierw musi powiedzieć kilka waż­ nych rzeczy. - Wpadłem zobaczyć, czy wszystko w porządku. Przełknął nerwowo ślinę. - Ale to nie jedyny powód. Mam nadzieję, że cię nie obudziłem. Mogę wejść? Odsunęła się i wpuściła go do środka. - Cieszę się, że cię widzę. W zasadzie ja też chcia­ łam ci powiedzieć coś ważnego. Jej głos był ciepły i łagodny, ale Nathan miał wraże­ nie, że słyszy w nim jakieś nowe, twarde nuty. Spojrzał na dziewczynę zdumiony. Zmarszczyła brwi, a to nie był dobry znak. Poczuł, że serce zamiera mu ze strachu. - Usiądź - powiedziała i zamknęła drzwi. - Prze­ wracałam się na łóżku i próbowałam zasnąć, chociaż zwykle nie mam z tym kłopotów. - Ręka bardzo cię boli? Machnęła nią lekceważąco i wyjaśniła: - Nie. Twój brat dał mi środki przeciwbólowe i czu­ ję się już dużo lepiej. W zasadzie nic mi nie jest. Stłu-

140

RS

czone kolano i kilka siniaków, to wszystko. - Pokręciła głową. - To nie dlatego nie mogłam spać. - Jesteś zmęczona - zasugerował. - Tyle się dzisiaj wydarzyło. - Właśnie... - Zielone oczy zmrużyły się i umknęły spojrzeniem w bok. - Chcę ci powiedzieć, że... uzna­ łam, że miałeś rację. - Przerwała na chwilę i zwilżyła usta językiem. - Miałeś rację ze wszystkim. Rzeczywi­ ście, lepiej będzie, jeśli nasze stosunki nie przerodzą się w coś... coś bardziej osobistego. Wpatrywał się w nią oszołomiony i nie potrafił wy­ krztusić nawet słowa. - Dzisiaj ... - Znowu przerwała. Splatała nerwowo pałce i oddychała nierówno. - Bardzo się dzisiaj bałam. Przez ciebie. Nie był w stanie pojąć tego, co właśnie usłyszał. Mógł tylko siedzieć w milczeniu i czekać na jej wyjaś­ nienie. - Powiedziałeś, że ten złodziej zapłaci za to, co zro­ bił, i dotrzymałeś słowa. - Przełknęła ślinę i mówiła dalej: - Prawie wgniotłeś go w ziemię. Rzuciłeś się na niego i założyłeś mu kajdanki. I-to wszystko z mojego powodu. Chciał zaprzeczyć. Powiedzieć, że to zwykłe postę­ powanie w takich wypadkach, ale nie mógł wydobyć głosu z gardła, - Musisz coś wiedzieć, Nathan - powiedziała z de­ terminacją. Łzy błysnęły w jej oczach: - Mój ojczym bił nie tylko Briana. Zaczął od mojej matki. Widziałam, jak od poniżających, pełnych drwin uwag przechodził

141

RS

do uderzeń w twarz, a potem do coraz silniejszych cio­ sów. Często miała podbite oczy, zakrwawiony nos. Zda­ rzało się, że traciła przytomność. - Odwróciła głowę. Z trudem panowała nad sobą. - Policja przyjeżdżała do nas tyle razy, że nawet nie potrafiłabym tego zliczyć. - Przełknęła ślinę i mówiła dalej: - Kiedy zobaczyłam cię w mundurze, wtedy w szkole, przestraszyłam się. Tak, wiem, to głupie i dziecinne, ale nic na to nie pora­ dzę. Wróciły dawne wspomnienia. Przypomniało mi się to wszystko, o czym chciałam zapomnieć. - Objęła się ramionami i dokończyła cicho: - Widzisz, chodzi o to, że... boję się agresywnych mężczyzn, Nathan. I pewnie już zawsze będę się bać. Jej oczy przybrały oskarżający wyraz i Nathan ze zdumieniem stwierdził, że to on jest oskarżany. - Poczekaj! - Kręcił głową zdumiony, nie bardzo wie­ dząc, jak się bronić. - Powiedziałaś... - Brakowało mu rozsądnych argumentów, by odpowiedzieć na jej zarzuty. Zresztą, nie był pewien, czy tak zwane rozsądne argumen­ ty coś by tu zmieniły. To, co przed chwilą usłyszał, było zupełnie niewiarygodne! - Nie mogę uwierzyć, że posta­ wiłaś mnie w jednym rzędzie z ojcem Briana! Patrzył na nią wstrząśnięty i z trudem próbował się uspokoić. Wiedział, że dużo przeszła. Dzisiejszy dzień musiał obudzić straszne wspomnienia, ale nie mógł po­ zwolić, żeby myślała o nim jak o tyranie! - Gwen - zaczął ostrożnie. - Przyznaję, bywam agre­ sywny, czasami nawet brutalny. Tego wymaga moja praca. Ale jest różnica pomiędzy mną a twoim ojczymem. Spojrzała powątpiewająco, więc kontynuował:

142

RS

- Jeśli używam siły, to po to, by wypełniać swoje obowiązki, strzec prawa i chronić ludzi. Ten mężczyzna cię okradł, cisnął na ziemię i uciekł z twoją własnością. Ale nie tylko dlatego, jak powiedziałaś, wgniotłem go w ziemię. On złamał prawo, Gwen. Całkiem świado­ mie. A potem pobił dwóch policjantów. Ludzi, za któ­ rych jestem odpowiedzialny. Musiałem go zatrzymać i zrobiłbym to za wszelką cenę. Mógł skrzywdzić in­ nych niewinnych turystów. Mógł skrzywdzić mnie! Był bardzo poruszony, przerwał więc na chwilę i pró­ bował wyciszyć emocje. Kiedy się uspokoił, mówił dalej: - Nie pozwolę, żebyś myślała o mnie tak samo jak o bydlaku, który katował własną rodzinę. W niczym nie jestem do niego podobny. Jeśli bywam agresywny, to zawsze mam ku temu jakiś powód. Ważny powód. Twój ojczym znęcał się nad bezbronnym dzieckiem i słabą kobietą. To podła kreatura, niegodna nazywać się męż­ czyzną! - On ma rację, Gwen. Oboje odwrócili się zaskoczeni i zobaczyli Briana stojącego w progu. - Brian! - Gwen wstała i szybko podeszła do brata. - Przykro mi, że cię obudziliśmy! Wróć, proszę, do swojego pokoju, a ja i Nathan... - Pozwól mi zostać, Gwen. To wszystko dotyczy także mnie - odparł chłopiec z zaskakującym zdecydo­ waniem. - Byłaś nie w porządku wobec Nathana. On ma rację. Gwen zmarszczyła czoło zdumiona, zacisnęła usta

143

RS

i odwróciła się gwałtownie. Brian wszedł do środka i usiadł na kanapie. Pochylony, z łokciami opartymi na kolanach, wyglądał dojrzalej niż na trzynaście lat. - Tata traktował mamę okropnie - odezwał się ci­ cho. - A kiedy ona już nie mogła znosić tego wszystkie­ go, skupił się na mnie. Gwen wzdrygnęła się, słysząc to i zacisnęła dłonie. Nathan podejrzewał, że czuła się winna, bo odeszła z domu i zostawiła brata samego. Nie mogła oczywiście przewidzieć, że ojczym zacznie bić również małego chłopca, ale może gdyby z nimi była, nigdy by do tego nie doszło? - Ja myślę tak samo jak Nathan - ciągnął Brian. - Za to, co tata robił mamie i jak traktował mnie, nie jest godny, by go nazywać mężczyzną. Nie zasługuje na moją miłość ani na szacunek. Gwen poprawiła się na krześle i odezwała się cicho: - Brian, kochanie, nigdy o tym nie mówiłeś... Przerwała i w ciszy panującej w całym domu słychać było, jak łapie oddech. - Tyle razy próbowałam z tobą porozmawiać o tym... o tym, jak on cię traktował. - Nie chciałem o tym mówić. - Chłopiec wzruszył ramionami i zacisnął usta. - To wszystko było okropne. Człowiek, który powinien cię kochać i zapewnić bez­ pieczeństwo, wyżywa się na tobie i zamienia twoje ży­ cie w piekło. O czym tu gadać? - Mimo wszystko warto o tym rozmawiać, Brian - wtrącił się Nathan. - Nie tylko dlatego, żeby wyrzucić z siebie wszelkie urazy i uwolnić się od koszmarnych wspomnień, ale i po to, by się przekonać, że w tym

144

RS

wszystkim, co się działo, nie było twojej winy. Nie zasłużyłeś na to. Jesteś człowiekiem, i jak wszyscy lu­ dzie, wszystkie żywe istoty, zasługujesz na szacunek, miłość, troskę, poczucie bezpieczeństwa, szczęście. Chyba o tym wiesz? - Wiem - skinął głową Brian. - Mówiłeś mi o tym na naszej wyprawie. A potem jeszcze rozmawiałem z Josephem. - Spojrzał na Gwen i dodał: - Myślicie, że jestem małym dzieckiem, ale ja naprawdę już dużo się nauczyłem. Popatrzyli na niego w zamyśleniu i żadne z nich nie próbowało nawet zaprzeczyć. Milczeli przez chwilę, a potem nieoczekiwanie wszyscy troje zaczęli rozmawiać. O przeszłości, o teraźniejszości, a nawet trochę o przyszłości. Brian przeprosił siostrę za swoje zachowanie sprzed kilku tygodni. Opowiedział, jak bardzo się cieszył, że zabrała go do siebie. - Wiem, że to wszystko nie było łatwe. Kocham cię i dziękuję za wszystko, co zrobiłaś - powiedział na koniec. Było już bardzo późno, kiedy Brian pożegnał się w końcu i poszedł spać. Gwen odprowadzała go wzro­ kiem aż do drzwi sypialni, kręcąc głową z niedowie­ rzaniem. - To niesamowite - powiedziała cicho. - Wygląda na to, że nareszcie uwolnił się od przeszłości. - Wyjdzie z tego, zobaczysz - potwierdził Nathan. - Zdaje się, że jestem ci winna przeprosiny. - Spój-

145

RS

rzała na niego ze słodko skruszonym i zawstydzonym wyrazem twarzy. - Wielkie przeprosiny - podkreśliła. - Nie jesteś mi nic winna, Gwen. - Potrząsnął gło­ wą. - Wierzę, że to, co dziś widziałaś, musiało być dla ciebie okropnym przeżyciem. Przypomniał ci się cały koszmar dzieciństwa. Naprawdę potrafię to zrozumieć. Pomyślał, że to dobry moment, by powiedzieć wszystko to, z czym przyszedł. Z napięcia zaschło mu w gardle. Na chwilę zapadła niezręczna cisza. Gwen spojrzała na niego z miłym uśmiechem i to dodało mu odwagi. - Przyszedłem tu... - zaczął niepewnie. - Przyszed­ łem, żeby ci coś powiedzieć. - Żołądek skurczył mu się niewiarygodnie. - Chciałem ci powiedzieć... - Zauwa­ żył jej zdumione i lekko przestraszone spojrzenie, więc zakończył zdeterminowany: - Miałaś rację. Patrzyła na niego zszokowana. Zastanawiała się, czy środki przeciwbólowe, które dostała od Greya nie oszo­ łomiły jej za bardzo. - Ja... przemyślałem wszystko i zmieniłem zdanie. Znowu urwał. Wpatrywała się w niego w osłupie­ niu, milcząc. Wiele by dał, by się dowiedzieć, o czym myślała. Z ogromnego zdenerwowania boleśnie zdrę­ twiały mu mięśnie, postanowił więc powiedzieć wszyst­ ko jak najszybciej i uwolnić się od nieznośnego na­ pięcia. - Myślałem o tym, co mi powiedziałaś. I muszę przyznać... cóż, mój plan na życie rzeczywiście zawiera pewne luki. Nikt z nas nie wie, kiedy umrze. Miałaś rację, mówiąc o Charity. Tak, nie mogę trzymać jej na

146

RS

dystans. I martwię się, co by się z nią stało, gdybym... no, wiesz, gdyby się zdarzyło... - Czuł, że plącze się coraz bardziej. Zupełnie nie tak wyobrażał sobie tę roz­ mowę. Musi przejść wreszcie do rzeczy, inaczej nigdy nie powie najważniejszego. - Wiem, że lubisz moją córkę. Dobrze się razem czujecie... - Przerwał na chwi­ lę i spojrzał na nią niepewnym wzrokiem. Przyglądała mu się z jakimś dziwnym wyrazem twarzy, ale nie za­ stanawiał się, co to mogło znaczyć. Zaraz jej wszystko wytłumaczy i wtedy jakoś się to ułoży. - Myślę, że i Brian mnie lubi. Nieźle się rozumiemy, chyba się zaprzyjaźniliśmy, nie sądzisz? Zamilkł na chwilę i znów zerknął ciekawy, jakie wra­ żenie robią na niej jego słowa. Gwen siedziała ze zmar­ szczonym czołem i widział, że mięśnie twarzy drgają jej w napięciu. Dziwne, najwyraźniej była zirytowana. Tak mu się przynajmniej wydawało. Nie, to niemożliwe, pomyślał, nie ma przecież żadnego powodu... Jednak nie miał czasu, by analizować swoje spostrzeżenia. Mu­ siał szybko skończyć, jak najszybciej wyrzucić z siebie wszystko, co leżało mu na sercu. - Więc... Pomyślałem, że może powinniśmy rozwa­ żyć... może to dobry pomył, żebyśmy... wiesz... żeby­ śmy byli... razem...? Ty, Charity, Brian i ja? Wiesz, jak... rodzina...? Usta miała zaciśnięte, a z wyrazu jej twarzy niewiele mógł wyczytać. Ale zaskoczyło go, że nie wyglądała na ucieszoną. Gdy umilkł, nie odzywała się przez dłuższą chwilę. Objęła się ramionami i odwróciła do okna.

147 - Chociaż tym razem twój plan wydaje się cał­ kiem.. . spójny, nie jestem zainteresowana - powiedzia­ ła w końcu zduszonym głosem. - Dobranoc, Nathan. Będę wdzięczna, jeśli wychodząc, zatrzaśniesz drzwi. Stał na środku pokoju zupełnie zdezorientowany i zastanawiał się, co u licha, zrobił nie tak?

RS

- O co chodzi tym kobietom?! Zupełnie ich nie ro­ zumiem! Nathan nerwowym krokiem przemierzał kuchnię Jo­ sepha i wyrzucał z siebie urywane zdania. Co jakiś czas zadawał dziadkowi pytania dotyczące skomplikowanej kobiecej natury i szukał odpowiedzi w jego zaspanych oczach. Joseph nie odzywał się ani słowem. Nie całkiem roz­ budzony, oparł łokcie na stole, wsparł głowę na splecio­ nych dłoniach i lekko rozbawiony słuchał opowieści wnuka. - Przecież to właśnie ona przekonywała mnie, że moje obawy są śmieszne, to ona uświadamiała mi, że mój strach jest nielogiczny! Chłodny wrześniowy wiatr poruszył firankami i ostudził trochę gorączkę Nathana. - Nic z tego nie rozumiem, dziadku! Kiedy praco­ wałem w Nowym Jorku, widziałem tyle tragedii, że postanowiłem nigdy z nikim się nie wiązać. Byłem pe­ wien, że tak będzie lepiej dla wszystkich. W razie gdy­ by mi się coś stało, nie zostawiłbym nikogo w smutku i żałobie. - Rozejrzał się bezradnie wokół i ciągnął zde­ nerwowany: - Ale to właśnie Gwen walczyła o to, bym

148

RS

zmienił swoje myślenie! Przekonywała mnie, że strach przed śmiercią nie usprawiedliwia obawy przed blisko­ ścią. Mówiła, że każdy może nagle zginąć, ale to nie znaczy, że wszyscy musimy żyć samotnie, nie angażu­ jąc się w żadne związki! I kiedy wreszcie to zrozumia­ łem, kiedy zmieniłem swoje nastawienie, ona, zamiast się ucieszyć, wyrzuciła mnie za drzwi! Rozumiesz? Rzucił Josephowi zrozpaczone spojrzenie. - Powie­ działa, że nie jest zainteresowana! Zrobił następną rundę od okna do ściany i podjął na nowo: - A przecież ciągle podkreślała, że jest taka wdzięcz­ na za to, co zrobiłem dla Briana! Mówiła, że nie mogła znaleźć dla niego lepszego wzoru! I tak chętnie zajmo­ wała się Charity!. Robiła to naprawdę z przyjemnością. Podpowiadała mi, jak wychowywać małą. Zależało jej na mojej córeczce! - Potrząsnął głową jak człowiek kompletnie zdezorientowany. - Kocha mnie. Sama mi to powiedziała. Całkiem wyraźnie. Więc dlaczego nie widzi, że to idealny plan? Najlepszy, jaki kiedykolwiek wymyśliłem, żebyśmy wszyscy czworo stali się jedną rodziną! Zachowanie Gwen było doprawdy zdumiewające! Nie mógł tego pojąć i był pewien, że żaden zdrowo myślący mężczyzna nie domyśliłby się, o co chodzi. - Czy jej przedstawiłeś to w ten sam sposób jak mnie? - zapytał Joseph z niedowierzaniem. Krótkie skinienie głowy było jedyną odpowiedzią, jaką otrzymał. Po chwili zaskoczony Nathan zauważył, że ramiona dziadka dziwnie podrygują, a z piersi starca

149

RS

wyrywa się tłumiony chichot. Żachnął się, ale postano­ wił ukryć urazę. Ostatecznie dziadek wychował go i na­ leży to docenić. Czasami bywał złośliwy, ale to przecież stary człowiek, nie będzie się na niego obrażał, nawet jeśli rani jego uczucia. - Po pierwsze - zaczął Joseph, gdy już wreszcie tro­ chę się uspokoił. - Oboje jesteście w błędzie. Śmierci nie należy się bać. Życie kończy się wtedy, kiedy chce tego Wielki Duch, nie wcześniej i nie później. Myślisz, że jakiś pijak z nożem w ręku mógłby okazać się moc­ niejszy od Wielkiego Ducha? - Ton jego głosu był coraz poważniejszy. Zacisnął usta w wąską linię i potrząsnął głową. - Nigdy! Życie i śmierć to nie jest kwestia szczęścia ani przypadku! Nikt z nas nie opuści tego świata, zanim nie wezwie go Wielki Duch. Nic tu nie zależy od nas. Dziadek mówił z pasją, która zaskoczyła Nathana. W tej chwili zupełnie nie przypominał słabego staruszka. - Głupio robiłeś, myśląc, że możesz przeżyć życie samotnie, bo boisz się śmierci! Ból, rozpacz i łzy to część życia. Kto tego nie doświadczy, ten nie pozna wszystkiego. - Masz rację, dziadku - zgodził się Nathan smutno. - To było głupie. - I nie tylko to! - zawołał Joseph z mocą. Nathan odwrócił się. Nie rozumiał, co jeszcze dzia­ dek ma mu do zarzucenia. - Trzeba być niewiarygodnym głupcem, żeby przed­ stawić zakochanej kobiecie taki plan na wspólne życie i dziwić się, że ona nie skacze do góry z radości. Jak

150

RS

mogłeś powiedzieć jej, żeby wyszła za ciebie, bo we czwórkę będzie wam wygodniej i dzieci będą miały lepszą opiekę?! To twój największy błąd! Ona chciała usłyszeć, że ją kochasz! - Ale przecież tak właśnie jest! Szaleję za nią! Nie wyobrażam sobie życia bez niej! - To powiedz jej to i pozwól mi wreszcie wrócić do łóżka. Joseph ziewnął przeciągle i wyszedł z kuchni, zasta­ wiając oszołomionego wnuka. Nathan ponownie stał przed drzwiami Gwen i naci­ skał dzwonek. Jednak nikt nie otwierał drzwi. Inny męż­ czyzna w takim wypadku pewnie zabrałby się i wrócił do siebie, ale nie on. Sytuacja była wyjątkowa, nie mógł zrezygnować tak szybko. Przyszedł tu, aby wyjaśnić wszystko, tym razem do końca, i nie odejdzie, dopóki tego nie zrobi. Cicho zszedł po schodach i niewiele myśląc, prze­ skoczył niski płotek otaczający przydomowy ogródek. Trawa tłumiła odgłosy kroków, gdy okrążał dom, wpa­ trując się w ciemne okna i zastanawiając się, za którym z nich śpi Gwen. Ostrożnie przesunął się pod ścianą budynku i mimo zdenerwowania zachichotał na myśl, co by było, gdyby sąsiedzi, zaniepokojeni widokiem skradającego się mężczyzny, wezwali policję. Kto miał dzisiaj służbę? Chyba Tom. Ciekawe, jak by mu wytłumaczył fakt, że szwenda się w środku nocy po obcych ogródkach? Nagle wydało mu się, że dostrzegł jakiś ruch w jednym

151

RS

z pokoi. Szybko schronił się w cieniu wielkiego krzewu rosnącego pod oknem. Próbował ocenić, czy dałby radę podciągnąć się na parapet i wślizgnąć do środka. - Mogę wiedzieć, co tu robisz o tej porze? Podniósł głowę i zamarł. Gwen, chociaż była zdener­ wowana, wyglądała olśniewająco. Nathanowi z wraże­ nia zaschło w gardle. Uśmiechnął się do dziewczyny, ale odpowiedziała mu piorunującym spojrzeniem. - Dzwoniłem do drzwi - wyjaśnił. - Ale mi nie otwierałaś. - To zwykle oznacza, że gospodarz nie życzy sobie wizyt. Chłód w jej tonie zgasił jego entuzjazm. - Nie zignorowałam twojego dzwonka, Nathan dodała łagodniej. - Nie słyszałam go. Kiedy śpię, nie obudzą mnie nawet armaty. Nie jest źle, pomyślał, próbuje żartować, a to dobry znak. - Więc skoro już się obudziłaś, może porozmawia­ my? - Nie tracił ani chwili. Zawahała się. - Nie sądzę, żebyśmy mieli jeszcze o czym rozma­ wiać. Wszystko już zostało powiedziane. - Gwen, proszę - jęknął desperacko. Wyglądała tak uroczo! Chciał jej dotknąć, poczuć ciepło jej ciała, ale wiedział, że najpierw musi wyjaśnić kilka rzeczy. - Proszę - powtórzył niemal błagalnym tonem. Przez chwilę przyglądała mu się uważnie, jakby się namyślała, po czym powiedziała:

152

RS

- Proszę, mów, słucham. - Nie tutaj. Mogę wejść? - Wejść? - Uniosła brwi zaskoczona. - To chyba nie jest konieczne. - Nie miałem na myśli twojej sypialni. Po prostu... do środka. Zastanawiała się przez moment, po czym odsunęła się nieco od okna. Światło księżyca oświetlało jej smu­ kłą, okrytą jedynie lekką nocną koszulką postać. Nathan z trudem poskromił wyobraźnię. Znów miał kłopoty z oddychaniem, jakby otrzymał cios w brzuch. - Dobrze. Idź do drzwi. Ponownie przeskoczył przez płotek i stanął przed frontowymi drzwiami. Po chwili usłyszał lekkie kroki z drugiej strony i szczęk zamka. Na progu stanęła Gwen. Patrzył na jej opadające w nieładzie włosy, na cu­ downą, mlecznobiałą cerę, na zielone oczy powleczone jeszcze mgiełką snu. Nie potrafił się tego wyrzec. Jak mógł przypuszczać, że to możliwe? Żałował każdego zmarnowanego dnia. Spodziewał się zaproszenia do środka, ale Gwen wyszła do niego na ganek i zaniknęła starannie drzwi. - Jest bardzo późno, Nathan. Nie chciałabym znowu obudzić Briana. - Jasne. Owinęła się szczelnie szlafrokiem i usiadła na scho­ dach werandy. Do dzieła, stary, pomyślał, tylko znów wszystkiego nie schrzań.

153

RS

Zaczerpnął tchu i zaczął ostrożnie: - Gwen, kiedy tu byłem poprzednio, trochę mi nie wyszło. Nie to miałem na myśli... Przerwał zdenerwowany, przełknął ślinę i ciągnął dalej: - To znaczy, myślałem, ale... Wszystko to, co wtedy mówiłem, ma sens, tylko że nie to chciałem powiedzieć. Dlaczego to takie trudne? Siedziała w milczeniu i w żaden sposób mu nie pomagała. Obrócił się lekko w jej stronę i położył ręce na jej ramionach. - Zamierzałem ci powiedzieć, co czuję... że zmie­ niłem zdanie co do naszego związku. - Wiem - przerwała mu zdecydowanie. - Właśnie dokładnie to mi powiedziałeś. - Pssst! - Położył jej palec na ustach. - Kocham cię, Gwen. Słyszysz mnie? Kocham cię. Coś zalśniło w jej zielonych oczach. Nadzieja? Dla wszelkiej pewności powtórzył jeszcze raz: - Kocham cię. Na ustach Gwen pojawił się nieśmiały uśmiech. I Na­ than wiedział, że jest na właściwej drodze. - Wiem, nie mogę przewidzieć przyszłości. I wcale nie zamierzam. Ale nawet gdybym miał żyć tysiąc łat, nie chciałbym już ani jednego dnia spędzić bez ciebie. Nie ze względu na Charity. I nie z powodu Briana. Dla ciebie i dla mnie. Tak, tym razem użył właściwych słów. Wyczytał to w rozświetlonych oczach Gwen i w jej cudnym uśmiechu. - Musimy być razem, Gwen. Jesteśmy dla siebie stworzeni. Kocham cię tak mocno, aż się czasami boję, że to uczucie nie zmieści mi się w sercu i rozerwie pierś.

154

RS

Uśmiechnęła się lekko. - Och, Nathan - westchnęła. - Tak długo musiałam czekać, żeby to usłyszeć. Przyciągnął ją do siebie i gładził po plecach. Wdy­ chał rozkoszny zapach ciepłego ciała i czuł jedwabistą gładkość skóry. - Wiem - wyszeptał chrapliwie wprost do jej ucha. - Wybacz mi, byłem uparty jak osioł. Zaśmiała się. - Ale właśnie takiego cię kocham! - Przytuliła się do niego szczęśliwa. Pochylił głowę i spotkał jej usta. Pocałunek był niewiarygodnie słodki i gorący. Wiedzieli, że znaleźli miłość swojego życia.