Coffman Elaine - Kroniki wloskie 01 - Buntowniczka

Elaine Coffman

Buntowniczka

Powiadają o miłości, że czasem zakrada się chyłkiem jak złodziej, a niekiedy niczym sęp nadlatuje znienacka. Jednym gnać każe, innym nogami ciężko powłóczyć. Jednych w bryłę lodu, drugich w płomień ognisty przemienia. Niektórych rani tylko, innych zabija. Niczym błyskawica, w okamgnieniu kończy się i zaczyna. Sprawia, iż najpilniej strzeżona forteca noc-

R

nego nie przetrzyma oblężenia, albowiem jej potędze żadna nie zdoła oprzeć się siła.

L T

(Miguel Cervantes, 1547-16l6, pisarz hiszpański)*

* Leonela w powieści Don Kichot z la Manczy (cz. 1 księga IV rozdz. 7.) Tłumaczenie z języka angielskiego: Anna Pietraszewska. W polskim przekładzie powieści Walentego Zakrzewskiego przytoczony fragment tekstu został pominięty (przyp. tłum.).

PROLOG Ulubienica bogów! Któż, zaiste, Zgadnie cel, w jakim na świat ją zesłali? (Andrew Marwell, 1621-1678, angielski poeta i polityk)*

* Fragment wiersza Wizerunek małej T. C. w perspektywie kwiatów w przekładzie Stanisława Barańczaka (przyp. tłum.).

Wiosną 1795 roku matka natura okazała się nad wyraz hojna. Dzięki jej szczodrobliwości Anglia mieniła się wszelkimi kolorami tęczy, w szczególności zielenią. Barwne pąki najprzeróżniejszego kwiecia mnożyły się zarówno w opustoszałych lasach i dolinach, jak i po tętniących życiem wsiach. Wrzosowiska północnego Yorkshire

R

wkrótce miały się oblać soczystym, letnim fioletem. Słoneczny maj zwiastował nadejście wiosny. Zima nareszcie odeszła w zapomnienie. Nastał czas zadowolenia i powszechnej

L T

szczęśliwości. Tymczasem Hampton Manor pogrążyło się w głębokim smutku. Wicehrabina Strathmore właśnie oddała duszę Bogu. Smagane wiatrem okiennice uderzały o szyby, niemal całkowicie zagłuszając kwilenie nowo narodzonego dziecka zmarłej. Żadna siła nie zdołałaby za to stłumić nieutulonego żalu domowników.

Wątłe światło świec w komnacie lady Strathmore pogłębiało nastrój ponurej melancholii. Wicehrabia wpatrywał się tępym wzrokiem w ciało małżonki. Jego twarz wykrzywiła się w grymasie bólu i niedowierzania. Nade wszystko dręczyło go jednak poczucie winy. Nie potrafił pogodzić się z rzeczywistością. Zdawało mu się, że ta tragedia nie mogła wydarzyć się naprawdę. Ranek rozpoczął się przecież tak pogodnie. Zaledwie kilkanaście godzin temu żona śpiewała i śmiała się razem z nim przy śniadaniu. Powtarzała, by zachował cierpliwość, bo ich synek pojawi się na świecie „lada moment". Jak to możliwe, że nastrój radosnego wyczekiwania zamienił się w poczucie dojmującego zawodu i niezmierzonej pustki? Nieszczęście spadło na niego jak grom z jasnego nieba. Wszystko potoczyło się tak szybko... Nie miał ani chwili do namysłu. Bodaj po raz setny zadał so-

bie to samo pytanie: W którym momencie sprawy przybrały fatalny obrót i czy zrobił absolutnie wszystko, by temu zapobiec? Przed kilkoma tygodniami natknęli się w Londynie na leciwą Cygankę. Kobieta spojrzała na ciężarną i powiedziała przymilnie: - Jaśnie pan kupi wiązankę dla matki swego syna... - Nie kuś losu, stara wiedźmo - odparł z niechęcią. - Jak dotąd Bóg obdarowuje mnie wyłącznie córkami. - Tym razem urodzi się chłopiec - rzekła z przekonaniem starowina. - To pewne jak amen w pacierzu. Nie śmiał się łudzić, a zarazem modlił się, aby miała rację. Rzucił jej monetę i wręczył żonie kwiaty. Nie wiedzieć czemu jego serce napełniło się otuchą. Potrzebował spadkobiercy tytułu. Poza tym myśl o męskim potomku napawała go szczęściem i dumą. Wicehrabina również była przekonana, że wyda na świat syna. Do

R

ostatniej chwili, nim chwyciły ją bóle, w znakomitym nastroju dziergała maciupki błękitny sweterek.

L T

Niestety coś poszło nie tak. Biedactwo męczyła się blisko osiemnaście godzin. Na próżno. Kiedy doktor Downing wyszedł w końcu z jej sypialni, jego mina nie wróżyła niczego dobrego. Podenerwowany mąż natychmiast pojął, że medyk nie przynosi dobrych wieści. Nie sądził wszakże, że za moment jego świat runie w posadach, a decyzja, którą zmuszony będzie podjąć, strąci go w otchłań rozpaczy i położy się cieniem na całym jego dalszym życiu. Na zewnątrz rozległ się potężny grzmot, błysnęło i przejmująco zadął wiatr. Lekarz wytarł dłonie w ubrudzony krwią ręcznik. - Bardzo mi przykro, wasza lordowska mość. Zrobiłem, co w mojej mocy, ale zaszły poważne komplikacje. Nie uda mi się uratować obojga. Musi pan wybierać, albo żona, albo dziecko. Oniemiały lord Strathmore utkwił zdumiony wzrok w rozmówcy. - Nieeee! - wykrzyknął, odwracając gwałtownie głowę. - Wykluczone! Nie może pan żądać ode mnie czegoś takiego! To zupełnie niepodobna...

- Nie ma innego sposobu. Zadecyduje pan albo Stwórca. Jeżeli odmówi pan mojej prośbie, straci pan oboje. - Boże wszechmogący! Człowieku, każesz mi posłać na tamten świat żonę albo syna! Nie chcę, nie potrafię... Czy ktokolwiek na moim miejscu byłby w stanie dokonać takiego wyboru? - Musi pan stawić temu czoło. Sam. To pańska odpowiedzialność. Powiem jedynie, że wicehrabina straciła mnóstwo krwi. Według mnie dziecko ma większe szanse na przeżycie. Z piersi wicehrabiego wyrwał się rozdzierający jęk, ale po chwili Strathmore był już w pełni opanowany. - W takim razie - odezwał się pozbawionym emocji głosem - niech pan ratuje mego syna.

L T

R

ROZDZIAŁ PIERWSZY Jesteś dziś oto bez imienia istotą, Jakże mizerną - a jednak życia pełną! (George Gordon Byron, 1788-1824, poeta angielski)*

* Fragment wiersza Oda do Napoleona.

Samuel Livingston Bronwell potrafił cieszyć się z wielu rzeczy, dawno jednak nie był aż tak zadowolony, jak w chwili, gdy wraz z rodziną zjechał z powrotem do Yorkshire. Tydzień w Londynie zazwyczaj w zupełności wystarczał mu do szczęścia. Siedem dni spędzonych w stolicy w towarzystwie krewnych żony można było przyrównać jedynie do przemyślnej tortury.

R

Rozmawiał po cichu z Olympią, kiedy powóz raptownie zwolnił. Wyjrzawszy na

L T

zewnątrz, małżonkowie spostrzegli, że mijają cmentarz. Na widok zgromadzonych nad otwartym grobem żałobników spojrzeli po sobie, po czym oboje odwrócili głowy. - O! Pogrzeb! - zawołał nagle Stephen. Najstarsza pociecha Bronwellów siedziała z nosem przyklejonym do szyby, niewiele sobie robiąc z powagi sytuacji. - Kto umarł, papciu?

- Nie mam pojęcia, synu, ale pewno wkrótce się dowiemy... Pani Bronwell pociągnęła chłopca za rękaw. - Usiądź porządnie. Nie wolno się tak bezwstydnie przyglądać. Zmarłym należy się szacunek. Trzyletni Percival, który siedział obok matki z drugiej strony, postanowił wdrapać się na rodzicielkę i dołączyć do brata. Olympia skarciła wzrokiem starszą latorośl. - Widzisz, co narobiłeś? Teraz i Percy chce popatrzeć. - Posadziła sobie małego na kolanach i zaciągnęła zasłonkę.

Kilka godzin później uszczęśliwiony Samuel odpoczywał w zaciszu gabinetu, racząc się lekturą gazety. Przerwało mu niespodziewane nadejście zaambarasowanej małżonki, która wtargnęła z impetem do pokoju i oznajmiła od progu: - Przed chwilą rozmawiałam z panią Throckmorton. Wstąpiła do nas po drodze do miasta. Nie uwierzysz, co mi powiedziała. - Wręcz przeciwnie, moja droga. Nauczyłem się wierzyć we wszystko, co mówią kobiety. Wierzę zwłaszcza w sensacyjne doniesienia niezawodnej Agnes Throckmorton. - Nie pora na zbytki, panie Bronwell. Powiadam ci, nie co dzień słyszy się takie rzeczy. Idzie o wicehrabinę Strathmore, niech spoczywa w pokoju. Daję słowo, nigdy nie byłam bardziej wstrząśnięta niż na wieść o owej tragedii. Samuel westchnął z rezygnacją i podniósł wzrok. Doskonale wiedział, że połowica nie da mu spokoju dopóty, dopóki nie poświęci jej odrobiny uwagi. Gotowa trajkotać do wieczora, jeśli nie okaże należytego zainteresowania tematem.

R

- Co mówiłaś, pączusiu? Wicehrabinie przytrafiło się coś złego?

L T

- W rzeczy samej, drogi mężu. To jej pogrzeb widzieliśmy z powozu. - Co takiego? - Posłał jej zdumione spojrzenie. - Lady Strathmore nie żyje? Nie może być...

Olympia uznała jego słowa za zaproszenie do rozmowy i opadła ciężko na kanapę. - Niestety to szczera prawda - odparła oszołomiona. - Zapewniam cię, że nie tylko nie żyje, lecz także właśnie ją pochowano. I pomyśleć, że zaledwie kilka dni przed naszą wyprawą do Londynu jadłyśmy razem podwieczorek... - urwała i zamyśliła się na moment. - Agnes jest przekonana, że to wina wicehrabiego. Cóż za okropność, niebożątko, odeszła z tego świata za sprawą własnego męża, dasz wiarę? - Miarkuj się, Olympio. Nie godzi się rzucać na wiatr podobnych oskarżeń, szczególnie że mogą się okazać wyssane z palca. - Nie stawaj w jego obronie, nim nie poznasz całej prawdy. Nie chcesz wiedzieć, jak doszło do tego nieszczęścia? - A jakie to ma znaczenie? - zapytał, unosząc brew. - Oświecisz mnie, czy mi się to podoba, czy nie. Nieprawdaż?

Pani Bronwell zignorowała ironiczny ton i niezrażona natychmiast otworzyła usta i zrelacjonowała małżonkowi wydarzenia, które doprowadziły do śmierci lady Strathmore. - Serce mi się kraje, gdy wspomnę, jak Teresa promieniała na myśl o tym, że wreszcie urodzi wicehrabiemu syna. Łzy same cisną mi się do oczu. Zostawiłam ją przecież w doskonałym zdrowiu. Upłynął ledwie tydzień i nieboga przeniosła się na łono Abrahama. W dodatku zostawiła po sobie maleństwo. Biedna bezbronna sierotka, została na świecie zupełnie sama... opuszczona przez wszystkich... - Biedna sierotka? Niezbyt trafne określenie, moja droga. Nie pasuje do córki bogatego arystokraty. Poza tym, owszem, odumarła ją matka, ale to jeszcze nie znaczy, że została porzucona przez resztę krewnych. Olympia zbyła tę rzeczową uwagę machnięciem ręki. - Nie wyznajesz się na tych sprawach, Samuelu. Rzecz w tym, że dziewczynka nie zazna matczynej miłości. To doprawdy przygnębiające. Tak ogromny ciężar spoczywający na wątłych barkach niewinnego dzieciątka...

L T

R

- Ciężar? Dalibóg, nie pojmuję - przerwał mąż zdezorientowany. - Na miłość boską, panie Bronwell! Będzie żyła ze świadomością, że przyszła na świat wyłącznie dzięki temu, iż ojciec pozwolił umrzeć jej matce. Nie pomyślałeś o tym, jakie to straszne? - urwała, gdy załamał jej się głos i sięgnąwszy po chusteczkę, otarła oczy. - Jak mógł postąpić tak bezdusznie? Nie sądziłam, że jakikolwiek mężczyzna byłby zdolny wydać wyrok śmierci na własną żonę...

- Dziecko żadną miarą nie jest temu winne - stwierdził stanowczo Samuel. - Naturalnie, że nie. Oby tylko znalazł się ktoś, kto zechce je o tym poinformować i przekonać, że nie powinno czynić sobie wyrzutów. - Jestem pewien, że w razie czego dopilnujesz tego osobiście... To jest, o ile dziewczynka będzie dorastała w tych stronach. Tak czy owak, masz słuszność, sytuacja jest w istocie godna ubolewania. - Godna ubolewania? Nie słyszałeś jeszcze najgorszego. Ponoć w dniu tragedii wicehrabia zamknął się w swoim gabinecie z pokaźnym zapasem whiskey. - Cóż, mężczyźni nie od dziś topią smutki w alkoholu. To całkiem zrozumiałe.

- W tym przypadku to oznaka zwykłego tchórzostwa, drogi mężu, ot co! Schował się przed całym światem, jakby nie miał żadnych obowiązków wobec potomstwa. Opiekę nad maleństwem pozostawił służbie. Odosobnienie z pewnością nie ukoi jego sumienia, a spóźniony żal nie umniejszy jego winy. - Niektórzy nie są w stanie radzić sobie z bólem w inny sposób. Tym bardziej nie potrafią stawić czoła opłakanym skutkom własnych decyzji. - Wyznam, mój drogi, że postawa lorda Strathmore'a budzi we mnie odrazę. Jego biedną małżonkę ledwie złożono do grobu, nowo narodzona córeczka potrzebuje miłości i troski, a on ucieka w samotność z butelką trunku, jakby to mogło przynieść komukolwiek ulgę. - Czuje się winny - orzekł Samuel. - Powiadają, że winowajca nigdy nie odpuszcza sobie grzechów. - I dobrze. Według mnie zasłużył na to, żeby cierpieć. Nie mieści mi się w głowie,

R

że od tak po prostu wydał wyrok na Teresę. Co z niego za człowiek?

L T

- Zdesperowany, jak mniemam. Nie wydaje ci się, że przynajmniej w pewnym stopniu zawiniła także owa Cyganka, o której wspomniała pani Throckmorton? To właśnie ona wmówiła wicehrabiemu, że tym razem doczeka się syna. Tak w każdym razie wynika z doniesień Agnes. Zapewne, w chwili, gdy kazano mu wybierać, był przekonany, że ratuje życie przyszłemu dziedzicowi tytułu i majątku. Pozostaje także kwestia, czy doktor Downing miał prawo żądać od niego, by podjął tego rodzaju decyzję - brzemienną w skutki decyzję. Zgodzisz się chyba, że winniśmy Bogu pozostawić to, co boskie? Nie wolno kazać ludziom przejmować roli Stwórcy. - Nie mam jeszcze zdania w tej kwestii, panie Bronwell. Będę musiała się nad tym zastanowić. - Moim zdaniem Strathmore'owi należy się odrobina współczucia. Biedaczysko zawsze tak bardzo pragnął syna, a rodziły mu się wyłącznie córki. - Cóż, nie zamierzam użalać się nad jego losem. Zapracował sobie na to, by spędzić resztę życia w zgryzocie. Przedłożył własną zachciankę ponad zdrowie i życie żony. To nie do pomyślenia! Za wszelką cenę chciał mieć syna? Kosztem biednej Teresy? Też mi coś.

- Jestem pewien, że opłakuje ją pogrążony w smutku. - Ha! Szczerze wątpię. Przedstaw sobie, że nawet nie spojrzał na dziecko. Nie widział maleństwa od dnia narodzin. To przekracza wszelkie granice okrucieństwa. - Cóż, nie da się cofnąć czasu. Co się stało, to się nie odstanie. Wicehrabia z pewnością niebawem przyjdzie do rozumu i przyjmie nowo narodzoną córkę na łono rodziny. - Śmiem wątpić. Gospodyni z Hampton Manor powiedziała w zaufaniu kucharce pani Throckmorton, że lord Strathmore nigdy nie zaakceptuje dziecka. Bo i na cóż mu piąta córka? - Rzekłbym, że służąca, choćby i gospodyni, nie jest w tej sprawie wyrocznią. - Może i nie, ale wiem też od wielebnego Constable'a, że dziewczynce nie nadano jeszcze imienia. Toż to istna obraza boska! Proboszcz jest wielce zatroskany. Ktoś musi zadbać o to, żeby małą ochrzczono. Pan Bronwell uniósł ponownie gazetę.

R

- Pleban może być spokojny. Nie wątpię, że ty i Agnes staniecie na wysokości za-

L T

dania. Pewno już obmyśliłyście całą listę stosownych chrześcijańskich imion, prawda? - Cóż, nie zaprzeczę. Czułyśmy się w obowiązku przejąć inicjatywę. Koniec końców, obie przyjaźniłyśmy się z Teresą.

Niebawem okolicą wstrząsnęły pogłoski o tym, że lord Strathmore wyjechał do Londynu wraz z czterema starszymi córkami, najmłodszą zaś pozostawił w Hampton Manor na łasce skonfundowanej służby. Innymi słowy, wicehrabia najzwyczajniej w świecie wziął nogi za pas. W jak zwykle rozwlekłym i niemiłosiernie nużącym niedzielnym kazaniu wśród rozlicznych „upraszam was, bracia i siostry" tudzież „zaprawdę powiadam wam" srogi pastor nie omieszkał wytknąć zgromadzonym, że są wśród nich rodzice wykazujący zatrważającą opieszałość w kwestii przystąpienia ich potomstwa do sakramentu chrztu świętego. Zaraz po nabożeństwie panie Bronwell i Throckmorton zagadnęły duchownego o losy bezimiennej córki lorda Strathmore'a.

- Niestety, o ile mi wiadomo, nic się w tym względzie nie zmieniło - odparł poirytowany kaznodzieja. - Jeśli za kilka dni problem się nie rozwiąże, wezmę sprawy w swoje ręce i sam ją ochrzczę. Na takie dictum Olympia i Agnes zatrwożyły się nie na żarty. Za nic w świecie nie mogły dopuścić, by proboszcz wybrał imię dla biednej sierotki po świętej pamięci Teresie. Miały ku temu ważki powód. Dość powiedzieć, że dzieci wielebnego nazywały się Bogumiła, Bogusława i Boguchwała. Postanowiły niezwłocznie interweniować. Z zachowaniem należytej dyskrecji udały się do posiadłości wicehrabiego i poprosiły o rozmowę z przełożoną służby, panią Brampton. Wyjaśniwszy pokrótce, z czym przychodzą, zapytały, czy proboszcz złożył już wizytę w Hampton Manor i czy wyjawił, że zamierza ochrzcić dziecko. Gospodyni zmarszczyła brwi.

R

- Owszem, zjawił się i oznajmił, że nawet największe życiowe rozczarowania

L T

winny nosić jakieś imię, a skoro nie zadbał o to ojciec, wyręczy go ktoś inny, czyli ni mniej, ni więcej on sam.

- Postanowiliście już coś w kwestii imienia? - indagowała Olympia. - Cóż, zastanawialiśmy się nad tym, ale obawiamy się gniewu chlebodawcy. Co będzie, jeśli nasz wybór mu się nie spodoba? To wielce prawdopodobne. - Racja... W takim razie nazwijmy ją po matce. Temu nie będzie chyba przeciwny? - Przednia myśl - rozentuzjazmowała się pani Throckmorton. - Nie jestem pewna - stwierdziła sceptycznie służąca. - Przyszło nam to do głowy, ale rychło porzuciliśmy ów pomysł. Szkopuł w tym, że wicehrabia nie może znieść widoku tego biednego dziecka. Jeśli w dodatku dziewczynka będzie nosiła imię matki, Maria Teresa, ojciec znienawidzi ją jeszcze bardziej. - Cóż... nie można odmówić pani słowom słuszności - zgodziła się roztropnie Agnes. - Hm... może zatem coś włoskiego? - zaproponowała Olympia. - Włoskiego? A czemuż to akurat włoskiego? - zdziwiła się sąsiadka.

- Wicehrabina była Włoszką - wyjaśniła pani Bronwell. - Lord Strathmore poznał ją we Florencji, kiedy podróżował po Europie po odebraniu nauk w Cambridge. - Nie inaczej - potwierdziła pani Brampton. - Wicehrabina przybyła po raz pierwszy do Anglii dopiero po ślubie. Niedługo potem najęłam się u jaśnie państwa na służbę. Była urocza i niezwykle piękna, ale temperament miała nic dodać, nic ująć z piekła rodem. Nic, tylko wrzeszczała wniebogłosy albo trajkotała jak najęta w tej swojej niezrozumiałej mowie. Wytłukła też niemal całą porcelanę. - Doprawdy? - zdumiała się Olympia. - Nigdy nie posądziłabym jej o to, że jest szczególnie krewka. - Och, dawała nam się we znaki tylko na początku. Złagodniała, kiedy przyszły na świat dzieci. Przeistoczyła się w prawdziwą angielską damę. - A jej włoscy krewni? - zainteresowała się Agnes. - Nie widziałam ich na pogrzebie.

L T

R

- Pewnie niełatwo się było z nimi skontaktować. W końcu Europa jest pogrążona w wojnie.

- Prawda, na śmierć zapomniałam o Napoleonie. Tak czy owak jestem pewna, że lord Strathmore powiadomił ich listownie o zgonie żony, nieprawdaż? - A gdzieżby tam - odparła z przyganą gospodyni. - Nie napisał do nich? - Możliwe, że był zanadto pogrążony w bólu i zwyczajnie nie miał do tego głowy... - Też mi coś - prychnęła służąca. - Owszem, był pogrążony... a raczej zatopiony w alkoholu, ot i wszystko. - Najął chociaż kogoś do opieki nad dzieckiem? - zaniepokoiła się Olympia. - Piastunkę albo guwernantkę? - Zapytałam go o to, nim wyruszył ze starszymi córkami do Londynu. - I co powiedział? - Że posłał po daleką kuzynkę, młodą wdowę po oficerze, bez prospektów na kolejne korzystne zamążpójście. Zdaje się, że jest uboga, jaśnie pan uznał więc, że posada towarzyszki małej to z jego strony akt wielkiego miłosierdzia.

- Powiada pani, że owa osoba jest młoda? - upewniła się cokolwiek podejrzliwie pani Throckmorton. - Jak bardzo młoda? - O ile mnie pamięć nie zawodzi, ma dwadzieścia siedem lat. - Święci pańscy! Bezdzietna dwudziestosiedmiolatka bez wprawy i doświadczenia? Ktoś taki stanowczo nie nadaje się do roli piastunki niemowlęcia. - Cóż, nie nam o tym sądzić - zauważyła przytomnie pani Bronwell, po czym zwróciła się do służącej: - Nie spytała pani wicehrabiego o imię dla małej? - I owszem, spytałam, ale niewiele mi z tego przyszło. Rzekł tylko: „Oczekuję, że sama pani się tym zajmie. Jeśli zajdzie taka potrzeba, proszę się poradzić podwładnych". Z tymi słowy spakował manatki i tyleśmy go widzieli. Uciekał, aż się za nim kurzyło. Olympia ujrzała oczyma wyobraźni, jak dystyngowany George Marcus Fairweather, czwarty wicehrabia Strathmore, stuka w popłochu w sufit powozu i niecierpliwym głosem wydaje polecenie stangretowi: - Do Londynu! W te pędy!

L T

R

Kiedy tak rozmyślała, raptem natchnęła ją błyskotliwa myśl. - Ha! Mam! Już wiem, jak ją nazwiemy! Maresa! Idealne połączenie Maria Teresa! Co panie na to?

- Wybornie! - podchwyciła Agnes.

- Mnie też się podoba - oznajmiła pani Brampton. - Ale czy aby na pewno jest włoskie? - Od dzisiaj tak. - W takim razie, załatwione - uśmiechnęła się z ulgą gospodyni. Kilka tygodni później, ku wielkiemu zadowoleniu wielebnego Constable'a dziecko zostało wreszcie ochrzczone. Dziewczynce nadano imiona Emily Maresa - Emily po zmarłej matce lorda Strathmore'a. Autorki pomysłu oczekiwały, że dzięki takiemu rozwiązaniu ojciec spojrzy na porzuconą córkę nieco łaskawszym okiem. Niestety ich nadzieje okazały się płonne.

ROZDZIAŁ DRUGI Sam wędrowałem, jak obłoczek Często sam płynie przez przestworza, Gdy nagle widok mnie zaskoczył Złotych żonkili tłumu, morza; Od wód jeziora aż po drzewa Tańczyły wiatr im w takt powiewał.* (William Wordsworth, 1770-1850, poeta angielski)

* Fragment wiersza Żonkile w przekładzie Macieja Frońskiego (przyp. tłum.).

R

Przez pierwszych kilka lat wicehrabia przyjeżdżał do Hampton Manor na urodziny córki oraz na święta Bożego Narodzenia, rychło wszakże porzucił ów zwyczaj, który

L T

traktował zresztą bardziej jak przykry obowiązek aniżeli prawdziwą przyjemność. Jego wizyty miały miejsce coraz rzadziej i rzadziej, aż w końcu całkowicie ustały. Bezduszna postawa nieczułego rodzica, o dziwo, nie wzbudzała w nikim zgorszenia ani nawet zdumienia. Większość z tych, którzy znali tragiczną historię śmierci lady Strathmore, doskonale rozumiała pobudki zdesperowanego ojca. Zrządzenie opatrzności sprawiło bowiem, iż Maresa z wiekiem stawała się coraz bardziej podobna do nieżyjącej matki. Każde spojrzenie na najmłodszą latorośl przypominało zatem zrozpaczonemu wdowcowi brzemienną w skutki decyzję, którą przyszło mu podjąć w chwili jej narodzin. Postanowił trzymać się od dziewczynki jak najdalej, zapewne wyłącznie po to, by uniknąć nękających go wciąż wyrzutów sumienia. Niestety tym sposobem pozbawił małą możliwości obcowania ze starszymi siostrami. Panny Fairweather praktycznie się nie znały, w związku z czym nie wytworzyła się pomiędzy nimi rodzinna więź. Ojciec wprawdzie pozwolił Maresie przyjść na świat, a ściślej na samym początku istnienia uratował jej życie, niemniej żałował tego tak bardzo, że uczynił z niewinnego dziecka całkowitą sierotę, która miała nigdy nie zaznać rodzicielskiej miłości.

Co zrozumiałe, Maresa była w dzieciństwie bardzo samotna. Służba wynagradzała jej to z nawiązką, rozpieszczając ją niemal na każdym kroku. Na szczęście towarzyszka i opiekunka panienki, pani Augusta Rightly, wykazywała w tym względzie znacznie więcej zdrowego rozsądku. Kuzynka lorda Strathmore'a była cichą i niepozorną osobą o drobnej posturze oraz nieskazitelnych manierach. Miała łagodny głos, a jej oczy lśniły życzliwością i ciepłem. Kiedy przyjechała do Hampton Manor, domownicy uznali jednogłośnie, że przywiodły ją tam w głównej mierze względy materialne. Zmienili zdanie, dopiero gdy okazało się, że pani Rightly wkłada w wychowanie dziewczynki całe swoje serce. Maresa szybko odkryła, że ramiona krewnej są dla niej zawsze otwarte, pod warunkiem że jej sprawowanie nie budzi najmniejszych zastrzeżeń. Augusta potrafiła być bardzo surowa, zwłaszcza w chwilach gdy jej podopieczna wykazywała rażące nieposłuszeństwo albo zadręczała otoczenie napadami złości.

R

Jako że opowieść o okolicznościach śmierci lady Strathmore na długo pozostała w

L T

pamięci mieszkańców wioski i, o zgrozo, stanowiła niejako miejscową atrakcję, widok najmłodszej panny Fairweather budził w sąsiadach niezdrowe poruszenie i wywoływał niestosowne reakcje. Gdziekolwiek się pojawiała, ludzie zwyczajnie się na nią gapili albo, co gorsza, wymieniali między sobą znaczące spojrzenia i ukradkowe szepty. Czasem przebiegali nawet na drugą stronę ulicy, jakby obawiali się do niej zbliżyć. Choć trudno w to uwierzyć, wielu miało ją za małą czarownicę, która posłała własną rodzicielkę na tamten świat. Dziewczynka nie raz i nie dwa słyszała za plecami takie oto nielitościwe komentarze: - Powiadam ci, kumo, ta dziewucha jest przeklęta... - Zabiła matkę, nie inaczej... - Nie dziwota, w końcu to piąta córka... Zupełnie jakby fakt, że przyszła na świat jako piąte w kolejności dziecko, miał jakieś szczególne, demoniczne znaczenie. - Takie słowa ranią jedynie wówczas, gdy sami na to pozwalamy - pocieszała ją Augusta. - Nie dawaj tym głupcom po sobie poznać, że ich zatrute strzały sięgają celu. To dla nich dodatkowa zachęta do wygłaszania coraz to nowych docinków.

Maresa ceniła rady kuzynki, lecz zapominała o nich natychmiast, gdy do jej uszu docierały kolejne niesprawiedliwe przytyki. Nie od dziś wiadomo, że dzieci bywają wobec siebie wyjątkowo okrutne. Fairweatherówna przekonała się o tym boleśnie już we wczesnym dzieciństwie. Rówieśnicy z upodobaniem prowokowali ją do sprzeczek i uparcie powtarzali bujdy o tym, jakoby rzuciła klątwę na ojca i zmusiła go, by pozwolił umrzeć matce. Zdarzało się, że nękali ją rymowankami w rodzaju: „Czerwone są róże, a niebieskie bratki, czemu wszyscy mają, a ty nie masz matki?". - Nie obchodzi mnie, co wygadujecie - odpowiadała im, choć w duchu cierpiała katusze i długo rozpamiętywała każdą zniewagę. Pewnego razu, w niedzielę, tuż po zakończeniu mszy jeden z takich incydentów przelał czarę goryczy. Maresa rozsierdziła się do tego stopnia, że zupełnie straciła nad sobą panowanie. Kiedy pewna pannica zaczęła ciągnąć ją za włosy i obrzucać

R

wyzwiskami, panna Fairweather odpłaciła jej z nawiązką. Splunęła delikwentce w twarz i

L T

nazwała ją „durną krową". Oberwała za to po uszach od brata napastniczki i została zbesztana przez jej święcie oburzoną matkę.

Ze wstydu nie wspomniała o nieprzyjemnym zajściu kuzynce, niemniej od tamtej pory myśl o kolejnej wizycie w kościele napawała ją lękiem i odrazą. W dniu następnego nabożeństwa włożyła wprawdzie odświętne odzienie i jak zwykle zeszła na śniadanie, niemniej zaraz po posiłku, gdy zbliżała się pora wyjścia, ulotniła się chyłkiem i przepadła jak kamień w wodę. Po kilku godzinach bezowocnych poszukiwań domownicy z niepokoju odchodzili od zmysłów. Późnym popołudniem zdesperowana i wyczerpana Augusta oraz nie mniej rozstrojona pani Brampton pokonały schody wiodące na strych. Rozejrzały się po zagraconym pomieszczeniu i nie spostrzegłszy nigdzie zguby, już miały zawrócić, gdy raptem zauważyły, że świetlik stoi otworem. - Coś podobnego... - zdziwiła się gospodyni. - Nie sądzi pani chyba, że... - Bóg raczy wiedzieć. Na wszelki wypadek sprawdźmy.

Tak też uczyniły. Po chwili ku swemu zdumieniu i przerażeniu odnalazły dziewczynkę siedzącą w kucki na dachu tuż obok komina. Upłynęła niemal godzina, nim udało im się ją przekonać, aby zeszła na dół. - Nie pójdę do kościoła! - pokrzykiwała z uporem, kiedy stanęła wreszcie przed krewną i służącą. - Nie pójdę! Już nigdy więcej! Słyszycie? Nigdy tam nie wrócę! Nie wiadomo, która była bardziej zaskoczona, ona czy jej kuzynka, gdy pani Rightly niespodziewanie chwyciła podopieczną za ucho. - Nie pójdziesz? W takim razie nie pozostaje mi nic innego, jak donieść o tym twemu ojcu. Napiszę do niego z samego rana. Co ty na to, moja panno? Chcesz wyrosnąć na bezbożnicę? - Tak! Chcę! - wrzasnęła Maresa. - I nic mnie nie obchodzi, co sobie pomyśli ojciec! A jeśli przyjedzie, ucieknę, gdzie pieprz rośnie, i tyle mnie zobaczycie! - Ach tak! Zatem zamierzasz zamieszkać na wrzosowiskach i sypiać z owcami?

R

Pomyślałaś o nas, kiedy zniknęłaś na cały dzień, samolubna pannico? Nie przyszło ci do

L T

głowy, że będziemy się o ciebie martwić? Widzę, że trzeba poszerzyć twoją edukację. Przydałoby ci się kilka lekcji na temat przyjaźni i tego, jak się wyzbyć sobkostwa. - Nikt mnie nie lubi, więc czemu niby miałabym się kimkolwiek przejmować? - Skoro, jak twierdzisz, nikt cię nie lubi, może nadeszła pora, żeby się nad sobą zastanowić i coś w sobie zmienić? Jesteś stanowczo zbyt psotna i kapryśna. Taka postawa z pewnością nie budzi sympatii. Odstraszasz każdego, kto mógłby zechcieć się do ciebie zbliżyć. - Nieprawda! Nie zawsze jestem krnąbrna! - Istotnie, nie zawsze. Na szczęście czasem musisz chodzić spać. Tylko wtedy wydajesz się łagodna jak baranek. - Za to, gdy wstaje - stwierdziła później Augusta w rozmowie z gospodynią - budzi się w niej istna bestia. I wcale nie idzie o to, że poczyna sobie zbyt zuchwale. Jest po prostu kompletnie nieczuła i dba wyłącznie o siebie i swoje własne zachcianki. Wydaje jej się, że wszyscy w Hampton Manor powinni jej nadskakiwać i czynić zadość jej kaprysom.

Jako że dziewczynce nie dane było poznać matki, zachwycała się wszystkim, co niegdyś do niej należało lub miało z nią jakikolwiek związek. Uwielbiała zwłaszcza liczne wizerunki wicehrabiny oraz książki podpisane jej imieniem. Spędzała mnóstwo czasu w dawnej sypialni zmarłej, przeglądając jej przepiękne stroje. Siadywała także na schodach w westybulu i wpatrywała się godzinami w portret przedstawiający lady Strathmore w otoczeniu starszych córek. Był to ulubiony obraz Maresy. W szczególności urzekały ją olśniewająca suknia w kolorze głębokiej zieleni oraz wysadzana szmaragdami i brylantami kolia, którą nieboszczka miała na sobie podczas pozowania. Córka uważała, że kobieta, która wydała ją na świat, była najpiękniejszą istotą na świecie. Mimo to z niezrozumiałych względów owo malowidło jednocześnie napawało ją smutkiem. Kiedy podrosła, zrozumiała, że dzieje się tak z bardzo prostej przyczyny. Pojęła, że z całą pewnością nigdy nie stanie się pełnoprawnym członkiem własnej

R

rodziny. Uzmysłowiła sobie z bólem serca, że jest wyrzutkiem.

L T

Piątą córką, na której ciąży nieodwracalna klątwa.

Doskonale pamiętała okoliczności, w których ujrzała po raz pierwszy naszyjnik matki. Doszło do tego w dniu jej ósmych urodzin. Ojciec wyjątkowo przebywał wówczas w domu, choć miała powody przypuszczać, że nie przybył do Hampton Manor dla niej. Gdy po drodze do swego pokoju mijała gabinet lorda Strathmore'a, nagle zamigotało jej przed oczami coś błyszczącego. Zaciekawiona przystanęła w drzwiach i zorientowała się, że wicehrabia trzyma w dłoni klejnoty żony. - To te same, które mama miała na szyi na obrazie, prawda? - zapytała nieśmiało. - Idź do łóżka, już późno - odparł, nie podnosząc na nią wzroku. - Mogę obejrzeć je z bliska? - Nie. - Proszę. Będę ostrożna. Obiecuję, że nic im się nie stanie. - Masz, patrz sobie do woli - warknął poirytowany i rzuciwszy naszyjnik na sekretarzyk, nalał sobie brandy.

Maresa ujęła w palce drogocenną pamiątkę I natychmiast poczuła, że mocniej zabiło jej serce. Zamknęła oczy i przez chwilę miała wrażenie, że matka stoi tuż obok niej. Złudzenie było tak realne, że niemal czuła delikatny zapach jej perfum. Przygryzła drżącą wargę. Nie chciała się rozpłakać, bo wiedziała, że ojciec byłby wielce niezadowolony. - Kiedyś nosiła go moja mamusia... - szepnęła bezwiednie, nie zdając sobie sprawy, że wypowiada tę myśl na głos. Lord Strathmore zaklął nieprzyzwoicie i cisnął szklankę do kominka. - Weź go sobie i zejdź mi z oczu! Ale to już! Dziewczynka przycisnęła do piersi naszyjnik i wybiegła z komnaty. Usłyszała za plecami okropny hurgot i obejrzała się mimo woli. Wicehrabia chwycił pogrzebacz i zaczął rozbijać nim wszystkie sprzęty, które znalazły się w zasięgu jego ręki. Wystraszona wybuchem furii rodzica popędziła na górę ile sił w nogach.

R

Ojciec wyjechał nazajutrz z samego rana. Maresa próbowała go zatrzymać.

L T

- Proszę, ojcze, zabierz mnie ze sobą - błagała, stanąwszy obok niego w korytarzu. - Będę grzeczna.

- Nie. Zostaniesz tutaj z kuzynką Augustą.

- Augusta wcale nie lubi się mną zajmować. - Nonsens. Opiekuje się tobą od ośmiu lat. Twoje miejsce jest przy niej. Poza tym jesteś jeszcze za mała, aby mieszkać w Londynie. Wiedziała, że nie o to idzie. Popatrzyła za odjeżdżającym powozem, po czym poszła do siebie. Spojrzawszy ostatni raz na naszyjnik, zamknęła go w niewielkim puzderku na biżuterię, które z kolei ukryła w szczelinie za kominkiem. Pani Rightly nie mogła się o nim dowiedzieć. Uznałaby, że Maresa jest zbyt młoda, aby bawić się tak cennym przedmiotem. Z pewnością by go jej zabrała. Gdyby zaś podopieczna próbowała jej się sprzeciwić, usłyszałaby kolejne nudne kazanie na temat życzliwości wobec innych oraz nadstawiania drugiego policzka. Tego typu pogadanki zawsze przyprawiały ją o dreszcz obrzydzenia.

Na szczęście kuzynka miała wiele zainteresowań i z zapałem przekazywała wychowance swoją rozległą wiedzę. To właśnie jej dziewczynka zawdzięczała zamiłowanie do książek oraz ogromną ciekawość świata i ludzi. Augusta zazwyczaj znała odpowiedź na każde pytanie, ponieważ jednak nie miała sposobności poznać nieżyjącej wicehrabiny, nie potrafiła opowiedzieć małej o matce. Maresa wypytywała zatem służbę. Pewnego wieczora zagadnęła panią Brampton o szmaragdową kolię, którą lady Strathmore nosiła na portrecie. - O tak, pamiętam ją bardzo dokładnie. Wyglądała w niej olśniewająco. Słyszałam, że dziadek panienki podarował go córce w dniu ślubu. Ponoć należał ongiś do jednej z jej praprababek, która z kolei dostała go od Kosmy Medyceusza. - Kim był ów Medyceusz? - Władcą Włoch, jak mi się zdaje - odparła z namysłem gospodyni. - Nie jestem

R

pewna. Niech panienka spyta panią Rightly. Wyznaje się na historii znacznie lepiej ode mnie.

L T

Późnym wieczorem, kiedy Maresa siedziała w swoim pokoju pochylona nad robótką, kuzynka otworzyła drzwi i stanęła w progu. - A cóż to za bałagan, moja panno? Co ty najlepszego wyprawisz? - Wyszywam.

Augusta podeszła bliżej i uśmiechnęła się, spojrzawszy na haft, na którym widniało jej imię. - To prezent dla ciebie. Na twarzy pani Rightly pojawiły się wyraźne oznaki zakłopotania, a nieczęsto zdarzało jej się tracić rezon. - Cóż, skoro musisz robić wokół siebie taki nieporządek, trudno. Nie zapomnij tylko posprzątać, kiedy już skończysz. - Nim odeszła, zerknęła ponownie na robótkę. Możesz być z siebie dumna. To najpiękniejszy ścieg, jaki widziałam. Zasłużyłaś na pochwałę. - Z tymi słowy Augusta zawróciła do wyjścia. - Pani Brampton powiada, że sporo wiesz o historii różnych krajów - zatrzymała ją Fairweatherówna.

- Tak, w istocie - rozpromieniła się kuzynka. - Uwielbiam czytać o minionych epokach. - Słyszałaś może o Kosmie Medyceuszu? - Dalibóg, skąd znasz to nazwisko? - Od pani Brampton. To właśnie on podarował dziadkowi mojej matki naszyjnik, który miała na sobie, gdy pozowała do portretu. Podobno był królem. - Owszem, ale miał większą władzę i bogactwo niż jakikolwiek inny monarcha. Kiedy hiszpański władca zbankrutował, Medyceusz odkupił od niego Sienę. - Co to jest Siena? - Miasto we Włoszech. - A co to znaczy zbankrutować? - Coś mi się widzi, że nadeszła pora na lekcję historii. - Będziemy zgłębiać dzieje Italii? - uradowała się dziewczynka.

R

Augusta posłała podopiecznej pobłażliwy uśmiech.

L T

- A słuchałabyś, gdybym próbowała nauczyć cię czegoś o jakimś innym państwie? Maresa roześmiała się i potrząsnęła głową. - Pewno nie.

Kiedy pani Rightly wyszła na korytarz, dziewczynka ruszyła jej śladem. Od tamtej pory stały się sobie jeszcze bliższe niż przedtem, niemal nierozłączne. Przez kilka następnych dni Augusta z zapałem przekazywała małej kuzynce wiedzę na temat ojczyzny matki. Po pewnym czasie Maresa zaczęła się zastanawiać, dlaczego nie koresponduje z nią nikt z rodziny lady Strathmore. - Czemu nie dostałam dotąd ani jednego listu od ciotki? - żaliła się opiekunce. Czemu nikt mnie nie odwiedza? - Nie zapominaj, że w Europie toczy się wojna. - Tak, Napoleon... Czy wojaczka to jego jedyna uciecha? - Najwyraźniej. Co więcej, koronował się na króla Włoch. Rozumiesz więc, że mieszkańcom Italii trudno byłoby opuścić teraz kraj i przyjechać do Anglii. Przeprawa

przez kanał mogłaby się okazać zgubna w skutkach ze względu na liczne blokady oraz piratów. - Sądziłam, że ojciec zwyczajnie nie życzy sobie, by bliscy mamy składali mi wizyty w Hampton Manor. - Cóż, być może istotnie nie byłby zadowolony z ich przyjazdu. - Co byś powiedziała, gdybym to ja napisała do ciotki Giselli? - Nie widzę w tym niczego niestosownego, obawiam się jednak, że nie powinnaś oczekiwać, że jej odpowiedź dotrze rychło do Anglii. - Dotrze, jeśli się o to pomodlę. Wkrótce list został nadany, ale Maresa musiała czekać na wieści od krewnej blisko rok. Na wstępie Gisella przeprosiła za niedostatki swojej angielszczyzny. Owe niedociągnięcia nie przeszkodziły jej wszakże w wykaligrafowaniu calusieńkich pięciu stronic, na których opowiedziała siostrzenicy o ich rodzinnym domu we Włoszech.

R

Zapewniła ją również, że nie może się doczekać końca wojny i chwili, gdy wreszcie będą mogły się spotkać.

L T

Ku swej ogromnej radości dziewczynka dowiedziała się także wielu ciekawych rzeczy o wuju Ticie Bartolinim - mężu ciotki - oraz o ich dzieciach - Serenie i Angelu, którzy okazali się niewiele starsi od niej.

W ciągu kolejnych kilku lat udało im się wymienić korespondencję jeszcze trzykrotnie. Panna Fairweather przechowywała listy ciotki jak najcenniejsze skarby. Czytywała je tak często, że niebawem znała ich treść na pamięć. Świadomość, że jednak ma rodzinę, dawała jej ogromną pociechę. Zaczęła traktować Włochy jak magiczne, a zarazem niedostępne miejsce, coś na kształt raju, i obiecywała sobie solennie, że pewnego dnia odwiedzi ojczyznę matki. Niebawem oznajmiła opiekunce, że pragnie nauczyć się włoskiego. - Hmm... - zadumała się nad jej słowami Augusta. - Trzeba będzie sprowadzić kogoś do pomocy. Zastanówmy się, kto mógłby udzielać ci lekcji... Mam! Słyszałam, że pani Millwood spędziła wiele lat we Włoszech. W dodatku mieszka w pobliżu. Znakomicie się składa... - Pani Millwood? Przecież ona jest stara jak świat!

- Tym lepiej. To znaczy, że miała mnóstwo czasu, żeby biegle opanować język. Rozmówię się z nią zaraz po mszy. Starsza pani była wręcz zachwycona i zgodziła się bez chwili wahania. Niestety znajomość ojczystej mowy matki nie wystarczyła, by ukoić poczucie osamotnienia Maresy. Dziewczynce brakowało matczynej miłości. Do tego stopnia, że nocami wymykała się z łóżka, by choć przez chwilę potrzymać w dłoniach naszyjnik zmarłej. Dzięki temu czuła jej obecność, z czasem zaczęła nawet prowadzić z nią jednostronne rozmowy. Relacjonowała, jak jej minął dzień, zwierzała się ze swoich smutków i trosk, bywało, że zasięgała także porady. Odkąd ojciec kazał zaryglować okna i drzwi do dawnego pokoju żony, nie mogła już niestety przebywać w otoczeniu osobistych rzeczy lady Strathmore. Nie miała pojęcia, czemu wicehrabia postanowił zamknąć na wieki komnatę, którą traktowała niczym sanktuarium. Tak czy owak, pewnego dnia oznajmiono jej, że nie będzie mogła już tam zaglądać.

L T

R

Była wdzięczna losowi za to, że na pamiątkę została jej chociaż kolia. Choć żyła w dostatku, nie zaznała wiele szczęścia. Wprawdzie dorastała w otoczeniu oddanej służby i życzliwej kuzynki, niemniej brak bliskich bardzo jej doskwierał. Wydawało jej się, że jest na świecie zupełnie sama.

ROZDZIAŁ TRZECI Ci, co szczęśliwość osiągnęli, Wespół winni się weselić wszak radością wypada się dzielić.* (George Gordon Byron)

* Fragment poematu Don Juan (przyp. tłum.).

Tej wiosny, podobnie jak co roku, lord Strathmore zawczasu uprzedził domowników, że nie zjedzie do Hampton Manor na urodziny córki. Wprawdzie Maresa nie spodziewała się jego odwiedzin, sądziła nawet, że jest przygotowana na kolejne

R

rozczarowanie, niemniej odczytawszy zwięzły list, wymknęła się do ogrodu, a potem na drogę wiodącą do wsi. Nie chciała, by ktokolwiek zauważył, jak bardzo jest przygnębiona.

L T

Po kilku minutach spaceru natknęła się na grupkę rozwrzeszczanych wyrostków. Chłopcy swoim zwyczajem postanowili zabawić się nieco jej kosztem. Zaczęli ganiać ją po rozległym wrzosowisku, wyzywać i ciskać w nią kamieniami. Wystraszona i wściekła uciekała przed nimi ile sił w nogach. W rezultacie zapędziła się o wiele dalej niż zwykle. Prześladowcy zostawili ją w spokoju dopiero, gdy zebrało się na burzę, a niebo przysłoniły ciemne chmury. Rozległy się grzmoty i wkrótce zerwała się ulewa, która przemoczyła ją do suchej nitki. Drżąc z zimna i ze strachu, dziewczynka schroniła się pod rozłożystym dębem. Wydawało jej się, że od domu dzielą ją setki mil. Kiedy deszcz przestał padać, a spoza chmur wychynęło słońce, zatrzymała wzrok na rosnących nieopodal żonkilach, które dumnie wznosiły ku niebu żółte kielichy. Inne roślinny poddały się żywiołowi i leżały teraz w kałużach połamane lub oklapnięte, jakby czekały, aż ktoś je zdepcze i tym sposobem skróci ostatecznie ich męki.

Gdy spoglądała na żonkile, robiło jej się lżej na sercu, odnalazła w nich bowiem bratnie dusze. Jej życie nie było szczęśliwe, ale dziewczynka postanowiła wziąć przykład ze swoich ulubionych kwiatów. Przyrzekła sobie, że nie ugnie się pod ciężarem tego, co ześle jej los. Przypuszczała, że spotka ją jeszcze wiele niepowodzeń i niejeden zawód, lecz nie zamierzała ulegać rozpaczy. Przetrwa, choćby przez jej życie przetoczyła się najgorsza nawałnica. I będzie równie piękna i niezniszczalna jak żonkile, które podnoszą się po każdej katastrofie. Tkwiła nadal pod drzewem, deliberując nad tym, jak wykaraskać się z opresji, gdy wtem wyrósł przed nią jakiś młodzian. Trzy lata od niej starszy Percival Livingston Bronwell polował w okolicy i podobnie jak ona nie zdążył umknąć przed burzą. - A niech mnie! - odezwał się, kiedy ją spostrzegł. - Czyżbym spotkał elfa?

R

- Widzisz przecież, że żaden ze mnie elf - odparła nieprzyjaźnie.

L T

Nauczyła się traktować obcych z jawną wrogością. Sądziła, że tym sposobem uchroni się przed ewentualnymi atakami z ich strony.

- Istotnie - przyznał niezrażony. - Elfy nie pokazują się nikomu w tak opłakanym stanie.

Spojrzała na swoją niegdyś żółtą sukienkę, która była teraz kompletnie utytłana błotem. Potem przechyliwszy głowę na bok, przyjrzała się bacznie nieznajomemu. Wydaje się miły, pomyślała, lecz gdy jej wzrok spoczął na jego uzbrojonym w strzelbę ramieniu, doszła do wniosku, że to ramię może zaraz sięgnąć po kamień. Nie zanosiło się na to, że zechce jej dokuczać jak inni, na wszelki wypadek postanowiła jednak zachować ostrożność. - Jak ci na imię? - zapytał. - Zapomniałam. A tobie? - Percy. Jesteś z tej okolicy? - Być może, a ty? Posłał jej szeroki uśmiech.

- Owszem, jestem z Danegeld Hall. To niedaleko stąd. Pamiętasz, gdzie jest twój dom? Nie odpowiedziała. - Zgubiłaś się? - Skądże. Chyba raczej ty się zgubiłeś. - Ja? Dobre sobie. To nie ja chowam się wystraszony pod drzewem. - Nie jestem wystraszona i wcale się nie zgubiłam. Zwyczajnie siedzę sobie i... myślę. - Ach tak. Zawsze myślisz w tak osobliwym stroju, siedząc pod tym dębem? Zignorowała pytanie. - Odprowadzę cię, jeśli chcesz. Powiedz tylko, gdzie mieszkasz. - Właśnie nad tym się zastanawiam. Roześmiał się w głos. - Więc jednak się zgubiłaś.

L T

R

- Nic podobnego. Po prostu nie jestem pewna, którędy wrócić do domu. Może ty wiesz, gdzie leży Hampton Manor.

- Nie słyszałem o takim miejscu. Ale ojciec z pewnością będzie wiedział, gdzie to jest. Zmarszczyła brwi.

- Nie słyszałeś o Hampton Manor? Jak to możliwe? To stary dwór. Stoi tu od wieków. Wzruszył ramionami. - Dawno nie byłem w tych stronach. Jakiś czas temu rodzice posłali mnie do szkół. - Od razu widać, że niewiele cię tam uczą. Kiedy znów się roześmiał, stwierdziła w duchu, że jego śmiech jest nad wyraz urokliwy. Miała wrażenie, że udało mu się rozpędzić chmury i że słońce zaświeciło znów specjalnie dla niej. Podszedł bliżej i wyciągnął dłoń. - Podaj mi rękę, pomogę ci wstać.

- Akurat. Pewnie zaraz mnie puścisz, żebym klapnęła z powrotem na ziemię. Niektórym się zdaje, że podobne psikusy są przezabawne. Spojrzał na nią w niemym osłupieniu. - Ojciec nieźle wygarbowałby mi skórę, gdybym potraktował w ten sposób damę. Kolejny raz zbyła jego słowa milczeniem. - Nielichy z ciebie oryginał. - Lubię uchodzić za dziwaczkę. - Nie wątpię. Gdybyś nie lubiła, pewnie nie próbowałabyś za wszelką cenę się wyróżniać. - Och, przychodzi mi to z łatwością. Nie muszę się szczególnie starać. - W dodatku jesteś niesłychanie szczera. Pochylił się i wziął ją za rękę. - Chodź. Zabiorę cię do Danegeld Hall. Ojciec każe odwieźć cię do domu powozem.

L T

R

Rozważywszy wszystkie za i przeciw, uznała, że nie pozostaje jej nic innego, jak przystać na jego propozycję. Mimo to wciąż miała opory.

- A zatem? Pójdziesz ze mną, czy wolisz, żebym cię tu zostawił? Nie zareagowała. Nadal milczała jak zaklęta. Młody Bronwell spojrzał wymownie w niebo.

- Cóż, twoja wola. Ja w każdym razie ruszam w drogę. Niebawem zacznie się ściemniać. Poskutkowało. Pozwoliła mu się podnieść i po raz pierwszy w życiu zaufała zupełnie obcej osobie. Bronwellowie

okazali

się

wyjątkowo

zacną

rodziną.

Otworzyli

przed

Fairweatherówną nie tylko drzwi swego domu, lecz także swoje serca. Percival miał dwóch starszych braci, Stephena i Maxa. Choć Maresa nie miała sposobności ich poznać, orzekła w duchu, że obydwaj są niebywale przystojni. Wystarczyło spojrzeć na ich portrety.

Ku jej ogromnej uciesze, polubił ją nawet Mopsik, uroczy piesek pani domu. Zapałał do niej sympatią zaraz po tym, jak pozwoliła mu zlizać sobie z palców resztki tarty z agrestem. Z początku była chorobliwie nieśmiała i szczerze zawstydzona pożałowania godnym stanem swego odzienia. Na szczęście przemiła pokojówka, pani Biddy, zdołała przywrócić jej włosom i strojowi w miarę reprezentacyjny wygląd. Jej wprawne ręce potrafiły czynić cuda. Wkrótce panna Fairweather poczuła się wśród mieszkańców Danegeld Hall jak wśród swoich. Była im ogromnie wdzięczna za to, że odnoszą się do niej z życzliwością i dokładają wszelkich starań, by zadbać o jej wygodę i zapewnić rozrywki. Pani Bronwell, która robiła akurat sztuczne kwiaty, przywołała gościa do swego boku i przez niemal trzy kwadranse tłumaczyła jej cierpliwie, jak opanować niełatwą sztukę wycinania papierowych ozdób.

R

- Usiądź przy mnie, moja droga. Pokażę ci, w czym rzecz.

L T

Maresa przycupnęła niepewnie na brzegu krzesła.

- Spójrz tylko. Przecinasz w ten sposób, nawijasz papier na pióro, o tak, potem zdejmujesz i gotowe. No, dalej, teraz ty.

Dziewczyna zrobiła wszystko zgodnie z instrukcją, ale efekt jej wysiłków był raczej mizerny.

- Wygląda jak czerwony pocisk latający - skwitował Percy. - Byłby w sam raz dla dział Napoleona. Kolejne trzy próby również zakończyły się fiaskiem. Tak czy owak panna Fairweather była zachwycona. Dla kogoś, kto zwykle spędza większość czasu samotnie, śmiech i wspólne żarty były czymś zupełnie nowym i ekscytującym zarazem. Nigdy dotąd nie miała do czynienia z ludźmi, którzy otwarcie okazują sobie uczucia i cieszą się nawzajem swoją obecnością. Serdeczność i łagodność pani Bronwell oczarowały ją w okamgnieniu. Z kolei pan Bronwell intrygował słuszną posturą, nieco szorstkim głosem oraz przyjaznym spojrzeniem.

Bodaj po raz pierwszy w dotychczasowym życiu Maresa miała pewność, że zaskarbiła sobie czyjąś przychylność. Nikt się z niej nie naśmiewał ani nie nazywał jej czarownicą. Nikt nie napomknął też ani słowem o niefortunnych okolicznościach, które towarzyszyły jej narodzinom. Splendor Danegeld Hall z początku wydał jej się odrobinę przytłaczający. Komnaty nie były wprawdzie większe od tych w Hampton Manor, przewyższały je za to pod każdym innym względem. Krótko mówiąc, prezentowały się o wiele okazalej i z pewnością były znacznie wystawniej umeblowane. Fairweatherówna upodobała sobie w szczególności salon z przepysznym niebieskim dywanem oraz kremowozłotymi kanapami i fotelami. Na jednej ze ścian wisiał ogromny obraz przedstawiający anioły dryfujące na obłokach, nad stołem zaś unosił się bajeczny kandelabr ze szklanych paciorków przypominających krople deszczu. Dom Percivala tętnił życiem, radością i rodzinnym szczęściem - wszystkim, czego tak bardzo brakowało w jej własnym domu.

L T

R

Po podwieczorku pani Bronwell poprosiła małżonka, by sprowadził powóz. - Powinnaś wracać, moja droga - zwróciła się do Maresy. - Będą się o ciebie niepokoić.

Panna nie oponowała, ale raptownie przycichła. Do chwili wyjazdu nie wypowiedziała już prawie ani słowa.

Pan Bronwell i Percy towarzyszyli jej w drodze do domu. Gdy się żegnali, chłopiec obiecał, że spotka się z nią nazajutrz przy ruinach dawnego klasztoru. Owo spotkanie dało początek długiej przyjaźni.

ROZDZIAŁ CZWARTY I rosłyśmy razem Jako na pozór rozdzielona wiśnia, Tworząca przecież jedność w podwójności, Jak dwie jagódki na jednej szypułce, Dwoiste ciałem ale sercem jedne, -* (William Shakespeare, 1564-1616)

* Sen nocy letniej (akt 3 scena 2). Przekład: Stanisław Koźmian (przyp. tłum.).

Dziki i różnorodny krajobraz Yorkshire bywa zdradliwy. Niewprawny wędrowiec

R

może w tych stronach łatwo pobłądzić, lecz przy sprzyjających wiatrach może również poczuć zapach spienionej morskiej wody.

L T

Przechadzając się krętymi ścieżkami, Maresa lubiła przymykać oczy i wyobrażać sobie śpiew mew i szum fal uderzających o podnóża urwisk. Niekiedy siadywała blisko krawędzi klifów i spoglądała na zacumowane w dole rybackie łodzie. Nieokiełznane i zazwyczaj opustoszałe wrzosowiska stały się nieodłączną częścią jej życia.

Odrzucona przez rodzinę, która powinna ją przecież kochać, szukała pociechy i akceptacji gdzie indziej. Kiedy była dzieckiem, wystarczały jej nadopiekuńczość i uwielbienie służby. Niestety nadmierna pobłażliwość mieszkańców Hampton Manor doprowadziła do tego, że Maresa wyrosła na upartą i krnąbrną pannę, która zawsze stawia na swoim. Młody Bronwell jako pierwszy zauważył, że stała się samolubna. Od pewnego czasu skupiała się wyłącznie na sobie i własnych potrzebach. Percy naturalnie nie omieszkał jej tego wytknąć. Koniec końców, był jej przyjacielem. Tego dnia wrócił do Danegeld Hall ze szkoły i koniecznie chciał się z nią zobaczyć. Nawet jego radość ze spotkania po długiej rozłące nie zdołała jednak powstrzymać jej sobkostwa.

- Zachowujesz się jak rozpieszczona królewna - stwierdził z przyganą. - Zupełnie nie zważasz na uczucia innych. Zobaczysz, kiedyś obróci się to przeciwko tobie. Spojrzała na niego i zmarszczyła nos. - Co masz na myśli? - Jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie, jak powiadają. - Hm... - mruknęła, ruszając w stronę domu. Rzecz w tym, że nie postępowała egoistycznie z rozmysłem, lecz choc nie lekceważyła bliźnich celowo, była do tego stopnia zaabsorbowana sobą, że nie dostrzegała nikogo i niczego wokół. Trwała bowiem w niezachwianym przekonaniu, że skoro potraktowano ją tak okrutnie, niesprawiedliwie i niegodnie, ma wszelkie prawo wynagradzać sobie owe krzywdy nie tylko z nawiązką, lecz także wedle własnego widzimisię. Kiedy zatem w jej życiu pojawił się Percy, siłą rzeczy niemal natychmiast spróbowała owinąć go sobie wokół palca.

R

Pewnego mroźnego dnia Percy pojawił się w Hampton Manor z psami i zaprosił

L T

Maresę na polowanie z jastrzębiami.

- Nie wiedziałam, że wracasz. Czemu do mnie nie napisałeś? - Ja też nie wiedziałem, że wracam. To nie była zaplanowana przerwa. Połowa uczniów zapadła na odrę, więc na wszelki wypadek odesłali wszystkich do domów. - Na odrę? Ojej... co będzie, jeśli się zarażę? - Och, bądź spokojna, takie wisusy jak ty nigdy się nie zarażają. Chodźmy. - W taką pogodę? Jest za zimno. - Gadasz jak stara ciotka. Jeśli zamierzasz czekać, aż będzie ciepło i sucho, to nigdy nie wyjdziesz na świeże powietrze. Jesteśmy w Yorkshire. Ostatecznie dała się przekonać i niebawem wyprawili się na łowy. Jak przystało na dżentelmena, młody Bronwell pozwolił towarzyszce wybrać sobie jastrzębia, który bardziej jej odpowiadał. Zdecydowała się na samca, znacznie większego i ciemniej upierzonego niż mniej okazała samica, która przypadła w udziale Percivalowi. Wypuścili ptaki i popatrzyli za nimi, gdy wzbijały się w powietrze w poszukiwaniu zwierzyny.

Po jakimś czasie Percy przywołał je z powrotem. Samica upolowała bażanta i dużego zająca, samcowi udało się schwytać jedynie niewielkiego królika. Maresa zerknęła na zdobycz i skrzywiła się z niezadowoleniem. - Twój jastrząb jest o wiele lepszym myśliwym - stwierdziła niepocieszona. - Samiec jest wprawdzie większy - wyjaśnił Bronwell - ale też o trzy lata młodszy od samicy. Widziałaś, jak zwinnie porwała w locie tego bażanta? - Zamień się ze mną na ptaki. - Dlatego, że mój wrócił z większym trofeum? - Teraz ja chcę samicę. - Nie ma mowy. Wybrałaś samca. Następnym razem dostaniesz samicę. - Jeśli się nie zamienisz, już więcej nigdzie z tobą nie pójdę. - Ach tak? Może lepiej od razu wróćmy do domu. Nie mam ochoty znosić twoich humorów.

L T

R

- Nie chcę wracać do domu. Chcę wypuścić samicę.

Percy zacisnął zęby i zamiast odpowiedzieć, spętał ptaki. - Co robisz?

- Skończyliśmy na dziś polowanie.

- No i dobrze! Zabierz sobie tę swoją samicę. Mam nadzieję, że wkrótce to ją ktoś upoluje! Percival przez całą drogę powrotną nie odezwał się ani słowem. - Radzę ci powściągnąć odrobinę temperament - rzekł ponurym tonem, gdy dotarli do Hampton Manor. Potem pożegnał się oficjalnie i odszedł. Augusta, która stała się mimowolnym świadkiem chłodnego rozstania, niezwłocznie wzięła podopieczną na spytki. - Cóż, moje dziecko - podsumowała, kiedy Fairweatherówna zrelacjonowała jej przebieg wydarzeń. - Zdaje się, że będziesz miała mnóstwo czasu, żeby przemyśleć swoje postępowanie. Wątpię, by młody Bronwell chciał przestawać z kimś tak małostkowym i niewdzięcznym jak ty. Coś mi się widzi, że nieprędko znów go zobaczysz.

Nieco później pani Brampton zauważyła, że Maresa straciła apetyt i jest wyraźnie przygnębiona. - W istocie - zgodziła się pani Rightly. - Obawiam się, że pozostawiliśmy jej stanowczo zbyt wiele swobody. Najwyższa pora, aby ją okiełznać. Zrobiła się niepokojąco samolubna, a to z całą pewnością wielka przywara, zwłaszcza u tak młodej osoby. - W rzeczy samej - odparła po namyśle służąca. - Bywa ostatnio nieznośna. Jak zamierza pani temu zaradzić? - Sama nie wiem - westchnęła Augusta. - Niełatwo mi będzie walczyć z jej dyktatorskimi zapędami... Tym bardziej że doskonale rozumiem przyczynę owej przypadłości. Tak czy owak, nie mogę pozwolić, by wyrosła na nieużytą egoistkę. Podobne skłonności nie pomogą jej w dorosłym życiu. - Powiada pani, że wiadomo, dlaczego taka jest. Chce pani przez to powiedzieć, że zawinił w głównej mierze lord Strathmore?

L T

R

- Bez wątpienia walnie się do tego przyczynił, niemniej niedawno uzmysłowiłam sobie, że wszyscy ponosimy odpowiedzialność za obecny stan rzeczy. Każdy z nas w ten czy inny sposób przyłożył do tego rękę. Czasem wydaje mi się, że nasza pannica ma serce z kamienia. Lękam się, że dopóki nie zagości w nim miłość, będzie zajęta wyłącznie dogadzaniem samej sobie. Już teraz widać, że wyrośnie na olśniewającą piękność. Czarne włosy i niebieskie oczy to rzadkie połączenie. Aż boję się pomyśleć, co będzie, kiedy się zorientuje, że jej uroda to potężny oręż. Czuję, że dopiero wtedy zaczną się nasze kłopoty. - Cóż, miejmy nadzieję, że znajdzie się ktoś, kto zajmie uwagę naszego niesfornego oseska - stwierdziła gospodyni. - Może panicz Bronwell... - Owszem, myślałam o tym i wyznam, że wielce mnie to niepokoi - odparła Augusta. - Na nasze nieszczęście mężczyźni ciągną do ślicznych dziewcząt jak muchy do lepu. - Rozejrzała się z roztargnieniem. - Gdzież to ja podziałam nożyczki? - Nie ma ich pani przypadkiem na szyi? - Rzeczywiście, powiesiłam je tam, żeby o nich nie zapomnieć.

- Chyba powinna je pani wieszać w bardziej widocznym miejscu - zaśmiała się służąca. Augusta znakomicie wywiązywała się z obowiązków opiekunki, była troskliwa, szczera, współczująca i pełna zrozumienia, miała jednakowoż pewne słabostki. Bywało, że nikt nie potrafił przeniknąć jej umysłu ani pojąć kierujących nią motywów zwłaszcza, gdy chodziło o kwestie dotyczące „właściwego" towarzystwa dla jej podopiecznej. W tej materii wykazywała niestety niejaką nieudolność. Choć Fairweatherówna i pani Rightly nie pokochały się jak matka i córka, połączyły je silne więzy przywiązania i pozornej otwartości. W końcu były kuzynkami, dlatego pomimo wielu różnic Maresa mogła mieć pewność, że Augusta jest jej niezwykle oddana i że zawsze ma na względzie jej dobro. Po części z braku alternatywy opiekunka niejako z urzędu stała się jej mentorką i powiernicą.

R

Istniały bowiem rzeczy, o których nie wypadało jej dysputować z Percivalem. W

L T

sprawach kobiecych doradzała jej zatem wyłącznie krewna. Pozostali domownicy ze zdumieniem i zaniepokojeniem zachodzili w głowę nad tym, skąd zacna pani Rightly bierze niedorzeczne odpowiedzi na kłopotliwe pytania dziewczynki. Gdy panna zapytała ją, skąd się biorą dzieci, kuzynka spojrzała na nią bez wyrazu i oznajmiła:

- Z brzucha matki, naturalnie. Kiedy Maresa miała trzynaście lat, utwierdziła się w przekonaniu, że w osobie Percy'ego odnalazła niezachwiane uczucie, oddanie i akceptację, których do tej pory tak bardzo jej brakowało. Z czasem, gdy przyjaźń między nimi się pogłębiła, zdołała zapanować nad swoimi uciążliwymi skłonnościami i zwyczajnie wyrosła z kapryśności. Na tyle, na ile było to możliwe. Odtąd to właśnie u Bronwella szukała wsparcia, otuchy i opieki, których nigdy nie zapewnił jej ojciec. - Dalibóg! - zawołała pewnego razu nowa pokojówka, Lucy, przypatrując się młodym, gdy odjeżdżali w stronę wrzosowisk. - Ci dwoje są jak papużki nierozłączki. Ciekawa jestem, jak panienka radziła sobie przedtem, zanim poznała pana Bronwella.

- Jak sobie radziła? - prychnęła pani Brampton. - Doprowadzała nas wszystkich do utraty zmysłów, ot co. Nie raz i nie dwa wystawiła moją cierpliwość na ciężką próbę. Bez ustanku obmyślała coraz to nowe psoty. Od rana do wieczora nic, tylko figle były jej w głowie, a my drżeliśmy z niepokoju o to, kiedy znowu nabroi. Pani Rightly skinęła poważnie głową. - Kiedy nie broiła, wcale nie było lepiej. Uwielbiała wyśpiewywać na cały głos swoje ulubione piosenki. Wrzeszczała przy tym, jakby obdzierano ją ze skóry, i bębniła w pianino. Zdarzało się, że wpuszczała do środka psy i ganiała się z nimi po całym domu. - Zamyśliła się na moment. - Zdaje się, że kompletnie zapomniałam, jaka sama byłam w dzieciństwie. Cóż, trzeba w życiu wiele doświadczyć, żeby nabrać zdrowego rozsądku i osiągnąć dojrzałość. - Oby tylko nasza panienka nie wpędziła nas do grobu, zanim wydorośleje wtrąciła pani Brompton. - Bóg jeden wie, jak trudno utrzymać ją w ryzach.

R

- Święte słowa - przytaknęła Augusta. - Za każdym razem, gdy próbujemy nauczyć

L T

ją dyscypliny, zamyka się we własnym świecie i stroni od ludzi. Trzeba przyznać, że w tym względzie wiele zawdzięczamy panu Bronwellowi. Już dawno odkryłam, że nasza podopieczna nie potrafi trzymać się od niego z daleka choćby przez jeden dzień. Rozłąka jest dla niej najgorszą torturą, a zarazem najsurowszą karą. Jest w niego wpatrzona jak w obrazek.

Pani Rightly się nie myliła. Tak było w istocie. Percival stał się dla Maresy całym światem. Był dla niej przyjacielem, oparciem i wzorem do naśladowania. To on chronił ją przed ludzką podłością, pocieszał, kiedy o niej plotkowano albo się z niej naśmiewano. To do niego zwracała się z każdą troską i każdym kłopotem. Kiedy była młodsza, wyciągał ją z błota, powstrzymywał przed wdawaniem się w bójki i stawał w jej obronie, gdy rówieśnicy próbowali ją obrazić. Potem bronił jej przed nadgorliwymi zalotnikami i napastliwymi uwagami okolicznych dziewcząt, które zazdrościły jej urody i powodzenia wśród chłopców. - Nigdy nie wyjdę za mąż - oznajmiła pewnego dnia podczas konnej przejażdżki. Bronwell roześmiał się i spojrzał na nią z powątpiewaniem. - Jesteś stanowczo zbyt młoda, by zaprzątać sobie głowę zamążpójściem.

- Niedługo skończę szesnaście lat - zaprotestowała gwałtownie. - Dopiero za parę miesięcy. Obawiam się, że nim będziesz gotowa, by związać się z kimś na całe życie, złamiesz jeszcze niejedno serce. - Najpierw musiałabym spotkać kogoś, komu warto byłoby je złamać. - Och, nie obawiaj się. Wszystko w swoim czasie. Idę o zakład, że nastąpi to już wkrótce. Już niebawem Percival miał się przekonać, że jego słowa ziściły się całkowicie. Tuż przed świętami Bożego Narodzenia Percy jak zwykle rano wyprowadził psy i pogalopował w stronę wrzosowisk. W drodze powrotnej przypomniał sobie, że jego brat za kilka godzin wraca do domu na Gwiazdkę, i zawrócił do Hampton Manor, żeby zaprosić Maresę na uroczystą kolację. - Po południu spodziewamy się przyjazdu Stephena. Będą tańce i śpiewy.

R

Kiedy Fairweatherówna poszła na górę, aby przebrać się w coś „odświętnego", Bronwell zajął się piciem herbaty.

L T

Po upływie kilku minut dziewczyna wróciła do bawialni i zaprezentowała mu się w swoim, jak to określiła, „nowym gwiazdkowym stroju". - Gwiazdkowym? - upewnił się, nie kryjąc zdumienia. - Chcesz powiedzieć, że otworzyłaś już bożonarodzeniowe prezenty?

- Naturalnie, jakże inaczej miałabym się przekonać, co w nich jest? - Zrujnowałaś sobie niespodziankę. Nie zostanie ci nic na Wigilię. - Nie obawiaj się, mam jeszcze dwa inne pakunki, w tym jeden od ciebie. Zostawiłam go sobie na później. - Z tymi słowy nakryła głowę kapturem płaszcza i spowita w błękit ruszyła za Percivalem do Danegeld Hall. Gdy znajdowali się już niemal u celu, spostrzegli, że przed dom zajechał powóz, a cała rodzina oraz większość służby wyległa na dziedziniec. - To Stephen! - zawołał z entuzjazmem Percy, spinając konia. Maresa dotarła na miejsce z nadąsaną miną. Nie spodobało jej się, że przyjaciel pozostawił ją w tyle. - A któż to taki? - zainteresował się Stephen, kiedy podjechała bliżej.

Starszy Bronwell uprzedził Percy'ego, gdy ten chciał pomóc towarzyszce zsiąść z konia. - Pozwól, że cię wyręczę, bracie. - Masz zaszczyt poznać lady Fairweather - oznajmiła Olympia, po czym zwróciła się do młodszego syna: - Gdzie twoje maniery, chłopcze? - Stephen Bronwell, do usług - wtrącił pospiesznie Stephen, nie czekając, aż Percival dokona oficjalnej prezentacji. Potem ujął pannę pod boki i postawił ją na ziemi. - Wiele o panu słyszałam - rzekła, spoglądając mu śmiele w oczy. - Nikt mi jednak nie powiedział, że taki z pana wytworny dżentelmen. - Cóż - odparł, zerknąwszy z ukosa na Percy'ego - jak widać, nie każdy członek naszej rodziny przesiąkł do cna wiejskimi obyczajami. Brat nie pozostał mu dłużny i natychmiast odpowiedział na zaczepkę. - Spokojna głowa, kiedy trzeba, nie brak mi ogłady.

R

Pani Bronwell spojrzała na zachmurzone niebo.

L T

- Wejdźmy lepiej do środka, moi mili - powiedziała ugodowo. - Za moment zerwie się burza. Nie chcecie chyba, żeby uderzył w nas piorun?

- Już teraz czuję się jak rażony piorunem - rzekł Stephen, podając ramię Maresie. Percy powlókł się z kwaśną miną za nimi.

Przystanąwszy w hallu, Maresa ściągnęła kaptur i zdjęła kapelusz, spod którego wysypały się bajeczne czarne loki. Pod płaszczem miała na sobie kraciastą suknię z zielonego jedwabiu. Prezentowała się w niej nad wyraz korzystnie, co nie umknęło uwadze zebranych, w szczególności Stephena. - Percy, nie wspominałeś, że twoja przyjaciółka jest olśniewająco piękna. - Obawiam się, że sam odkryłem to całkiem niedawno. - Młodszy Bronwell sprawiał wrażenie wyraźnie oszołomionego, jakby wciąż nie mógł uwierzyć, że panna Fairweather z niesfornej dzierlatki niepostrzeżenie przeobraziła się w urodziwą i dystyngowaną damę. - Przejdźmy do bawialni - zarządził pan domu. - Napaliliśmy w kominku.

- Tak, chodźmy - zawtórowała małżonkowi Olympia. - Przygotowaliśmy mnóstwo jedzenia i gorące napoje. Musicie się rozgrzać. Ponura aura nie sprzyja długim spacerom. Stephen zaprowadził Maresę do salonu i posadził ją na kanapie przy kominku. - Czym mogę pani służyć? Może zechce się pani czegoś napić? - Tak, bardzo proszę. Wyznam, że odrobinę zmarzłam po drodze. Starszy Bronwell zerknął na brata, który zajmował fotel nieopodal. - Czemu nie przywiozłeś naszego gościa powozem? Kto to słyszał, żeby taka urocza i szykownie odziana dama galopowała po wrzosowiskach w tak nieprzyjemną pogodę? Nie pomyślałeś, że może się przeziębić? - Bądź spokojny, takie choleryczki jak Maresa raczej się nie przeziębiają - odrzekł uszczypliwie Percy. - Na miłość boską, Percival! - zrugała go matka. - Jak możesz?! Nie godzi się mówić takich rzeczy o bliźnich. To nie po chrześcijańsku.

R

- Wybacz, Mareso - pokajał się, po czym wstał, by sięgnąć po filiżankę z herbatą. Panna

Fairweather

L T

rozejrzała

się

z

ukontentowaniem

po

świątecznie

udekorowanym wnętrzu przytulnej bawialni i uśmiechnęła się do Stephena, który zmierzał ku niej z dwoma srebrnymi kubkami grzanego piwa w dłoniach. Wkrótce zebrani oddali się śpiewaniu kolęd, a jakiś czas później zasiedli do kolacji, na którą podano wyborną pieczoną gęś. Potem znów były tańce, śpiewy i mnóstwo śmiechu. Maresa nigdy tak dobrze się nie bawiła. Stephen okazał się znakomitym tancerzem, znacznie lepszym od Percivala. - Percy nie miał dotąd sposobności, by często bywać na londyńskich salonach skomentował łaskawie. - Zresztą wcale się nie dziwię, że woli spędzać jak najwięcej czasu w rodzinnych stronach. Gdybym wiedział wcześniej, co go trzyma w Yorkshire, pewnie też wróciłbym do domu. - Sądzi pan, że Percy pragnie spróbować życia w stolicy? - Stanowczo nie. Ostatnio zaczął myśleć o zaciągnięciu się do marynarki. Nie wspominał pani o tym? - Zapewne domyślił się, że ów pomysł nie przypadnie mi do gustu. Wzdragam się na samą myśl, że miałby wyruszyć na wojnę.

- Matka podziela pani zdanie. Od samego początku usiłuje go od tego odwieść. Uważa, że nasza rodzina dość już poświęciła dla sprawy. Max walczy przecież przeciw Napoleonowi w pułku kawalerii. Jej zdaniem jeden syn w wojsku wystarczy. Trudno ją za to winić. To całkiem naturalne, że kobieta martwi się o swoich bliskich, zwłaszcza gdy ci narażają się na niebezpieczeństwo. Mama wolałaby, aby Percy wykształcił się na prawnika. - Hm... najmłodsi synowie zazwyczaj zostają duchownymi - wypaliła bez namysłu Maresa. Sama nie wiedziała, skąd jej to przyszło do głowy. Po prawdzie nawet nie potrafiła sobie tego wyobrazić. Stephen zatrzymał się w tańcu i wybuchnął śmiechem. - Duchownym? - powtórzył szczerze ubawiony. - Przednia myśl, słowo daję. Łypnął w stronę brata i spoważniał nieco, napotkawszy jego zasępione spojrzenie. Jakoś nie widzę go w roli uduchowionego kaznodziei, który przemawia do wiernych z

R

ambony podczas niedzielnego nabożeństwa. A pani?

L T

Nie spojrzała na przyjaciela, ale kąciki jej ust uniosły się w półuśmiechu. - Czy ktoś już pani mówił, że ma pani najpiękniejszy uśmiech, najbardziej nieskazitelną cerę i najlżejszy krok ze wszystkich dziewcząt w parafii? - Nie, ale cieszę się, że słyszę to teraz od pana. - W takim razie niech mi wolno będzie dodać, że jest pani także właścicielką pary najładniejszych błękitnych oczu, w jakie dane mi było spoglądać. - Zawróci mi pan w głowie, jeśli prędko nie przestanie pan prawić mi podobnych komplementów. - O to właśnie mi idzie. Kiedy muzyka umilkła, odprowadził ją na kanapę. Maresa uniosła do ust filiżankę i zerknęła znad jej brzegu w stronę Percivala. Ku swemu zdumieniu odkryła, że jej kompan zniknął bez śladu. - Wybaczy pan, ale muszę pana ma moment opuścić - zwróciła się do starszego Bronwella i pospiesznie wstała z miejsca. Po kilku minutach bezowocnych poszukiwań podeszła do pani domu. - Nie mogę nigdzie odnaleźć Percy'ego. Wie pani może, gdzie się podział?

- Nie mam pojęcia, moja droga. Jeszcze przed chwilą siedział obok ciebie i Stephena. - Zdaje się, że wyszedł na zewnątrz - oznajmił Stephen, który właśnie do nich dołączył. - W taką pogodę? - Matka popatrzyła na niego, marszcząc czoło. Na jej twarzy pojawił się wyraz niepokoju. - Jest okropnie zimno. Tylko patrzeć, jak spadnie śnieg. Co też mu strzeliło do głowy? - Idę o zakład, że nie chciał nas dłużej męczyć swoim ponurym nastrojem i poszedł zażyć świeżego powietrza. - Nonsens. Skąd pomysł, że nie dopisuje mu dobry humor? Niby z jakiego powodu? - Cóż, śmiem twierdzić, że jest zazdrosny o pannę Fairweather. - Och, pleciesz banialuki! Maresa i Percy nie są w sobie zakochani. Łączy ich wyłącznie serdeczna przyjaźń.

L T

R

- Skoro mama tak twierdzi... - skwitował sceptycznie Stephen. - Ja w każdym razie wcale nie jestem tego taki pewien. Wręcz przeciwnie. Gołym okiem widać, że chodzi o coś więcej.

Pani Bronwell uniosła brew i zadumała się nad słowami syna. - Hm... - mruknęła w zamyśleniu.

Percival nie dawał znaku życia niemal do końca wieczoru, a kiedy już się pojawił, trzymał się jak najdalej od Maresy i brata. Fairweatherówna nie mogła się nadziwić zmianie w jego zachowaniu. Percy, którego znała, nigdy przedtem nie postępował w ten sposób. Chciała jak najprędzej się z nim rozmówić, lecz Stephen wciąż ją czymś zajmował, aż wreszcie nadeszła pora, by się pożegnać i wrócić do Hampton Manor. - Lepiej będzie, jeśli zostaniesz na noc - oznajmił pan Bronwell, który przyszedł właśnie z podwórza. - Na dworze mróz i ślizgawica. Nim postanowiono, że Maresa zostanie na noc, Percival udał się na spoczynek. Okazja do rozmowy znów przeszła jej zatem koło nosa.

ROZDZIAŁ PIĄTY Miłość podobna jest do dzikiej róży Przyjaźń ostrokrzew na myśl przywodzi. Gdy róża rozkwita i urodą urzeka Ostrokrzew w zapomnienie odchodzi, Lecz które z nich mrozy przeczeka? Które najsroższej oprze się burzy? (Emily Brontë, 1818-1848)

Nazajutrz pogoda znacznie się poprawiła. Wprawdzie nadal było mroźno, ale znów zaświeciło słońce i przestało wiać.

R

Ukontentowana pani Bronwell zarządziła, że całe towarzystwo wybierze się wspólnie do kościoła.

L T

Opatulona po samą szyję Maresa dołączyła do rodziny na ramieniu Stephena, który, jak się zdawało, upodobał sobie miejsce u jej boku.

Olympia co jakiś czas spoglądała z niepokojem na najmłodszego syna. Zachodziła w głowę, czemu wolał pojechać wierzchem, zamiast zasiąść wraz z innymi w powozie. To było zupełnie do niego niepodobne. Nigdy też nie stronił od panny Fairweather. Gdy była w pobliżu, zawsze trzymał się jak najbliżej niej. Trzeba przyznać, znakomicie prezentował się w siodle. Był zdecydowanie najlepszym jeźdźcem wśród Bronwellów. Tym bardziej nie pojmowała, czemu przy takich umiejętnościach umyślił sobie spędzić znaczną część życia na morzu. Uparciuch. Wiedziała, że nie pomogą żadne prośby ni perswazje. Kiedy raz coś postanowił, rzadko zmieniał zdanie. Cóż, nie powinna się dziwić. Taki już się urodził. Chcąc zająć myśli czymś innym, zerknęła na Maresę, która gawędziła w najlepsze ze Stephenem. Sprawiała wrażenie całkowicie opanowanej, by nie rzec obojętnej. Pani Bronwell była szczerze zdumiona i rozczarowana. Nie spodziewałaby się tego po niej. Nigdy dotąd nie przeszło jej przez myśl, że Fairweatherówna może być nietaktowna czy

nieczuła. Teraz wydawało się, że panna najwyraźniej w ogóle nie dba o Percy'ego. Ani razu nie pomyślała o jego uczuciach, nie zapytała o to, gdzie jest, ani nawet się za nim nie obejrzała. Czyżby tak długo się co do niej myliła? Wieczorem przed snem Olympia zwierzyła się ze swoich obserwacji małżonkowi. - Dziś rano doszłam do wniosku, że Maresa to najbardziej samolubna i bezduszna istota, jaką znam. Teraz czuję się z tego powodu winna. - A to niby czemu, moja droga? Skoro spostrzegłaś u niej niepożądane cechy, nie ma powodu czynić sobie wyrzutów, choć wyznam, że twoje rewelacje wprawiły mnie w niezmierne zdumienie. - Osądziłam ją nazbyt pośpiesznie i w dodatku zupełnie niesłusznie. Sumienie nie daje mi spokoju... - Nic już z tego nie pojmuję. Co sprawiło, że zmieniłaś zdanie? - Zerknęłam na nią przelotnie podczas mszy i ku swemu zdziwieniu odkryłam, że

R

jest bliska płaczu. Siedziała z opuszczoną głową obok Stephena i wpatrywała się uparcie

L T

w swoją mufkę. Miała zarumienione i wilgotne policzki. Zasłoniła buzię dłonią, udając atak kaszlu, ale widziałam, jak ociera łzy i spogląda ukradkiem na Percy'ego. W jednej chwili dotarło do mnie, że jest nieszczęśliwa z jego powodu. Ich przyjaźń została wystawiona na wielką próbę. Nie zauważyłeś, że przez cały dzień chodziła równie przygaszona jak on? Gdybym nie znała tak dobrze dziejów tych dwojga, pomyślałabym, że biedactwo cierpi z powodu utraconej miłości. - Nie zadręczaj się tak, pączusiu. - Nic na to nie poradzę, mój drogi. Ta sprawa nie daje mi spokoju. Też byłbyś wstrząśnięty, gdybyś zobaczył jej twarz, kiedy kościelny zbierał datki. - Co mianowicie miałbym zobaczyć? - Upuściła niechcący monetę i nasze oczy na moment się spotkały. Wyglądała tak żałośnie... Nie zdziwiłabym się, gdyby rozszlochana wybiegła z kościoła. - Cóż, na szczęście już po wszystkim. Zapewne kładzie się teraz spać we własnym domu. Jestem pewien, że nim tam pojechała, pojednała się z Percivalem. - Niestety. Stephen cały czas umyślnie wchodził im w drogę. Niezgorszy z niego ancymon.

- Dajże już pokój tym matczynym troskom. Nasi synowie są dorośli i bardzo do siebie przywiązani. Rozstrzygną tę kwestę między sobą. W swoim czasie i w sposób, jaki uznają za stosowny. Wszystko się między nimi ułoży. Sama zobaczysz. - Skąd ta pewność? - Stephen z pewnością nie ma wobec Fairweatherówny poważnych zamiarów. To tylko przelotne zauroczenie. Kiedy po świętach wyjedzie z powrotem do Londynu, rychło przestanie o niej myśleć. - Hm... - mruknęła bez przekonania Olympia. - Zwyczajnie byłam dla niego miła, nic więcej - tłumaczyła się następnego popołudnia Maresa, kiedy Percy zarzucił jej, że niemal omdlewała z zachwytu nad jego bratem. Wyjęła z miseczki orzeszek i wsunęła go sobie do ust. - Nie pojmuję, czemu złościsz się tylko na mnie. W końcu to Stephen zabiegał o moje względy, nie na odwrót. Dlaczego to jemu nie zmyłeś głowy? Postępujesz niesprawiedliwie.

R

- Stephenowi również dostało się za swoje. Powiedziałem mu parę słów do słuchu, nim tu przyjechałem.

L T

- Nie rozumiem, o co tyle hałasu. Niepotrzebnie się na nas gniewasz. Nie zrobiłabym nic, co mogłoby cię zranić. Jesteś najdroższym memu sercu przyjacielem. Wiesz przecież.

- Owszem wiem o tym, ale jestem także świadom zniewalającego uroku swego brata. Popatrzyła na niego sceptycznie. - Mówię całkiem szczerze. Stephen zawsze doskonale radził sobie z kobietami. Od dziecka wiedział, jak mamić je swoim uśmiechem i atencjami. Gdziekolwiek się pojawi, z miejsca zostaje ulubieńcem dziewcząt i ich matek. Wiedz też, że nie może się obejść bez flirtowania. - Podobnie jak ty, dodał w duchu. - Bywało, że jego niebaczne postępowanie wydawało mi się bezprzykładnie nonsensowne, zwłaszcza kiedy raz po raz wdawał się w kolejne nic nieznaczące miłostki, nie bacząc przy tym na uczucia biedaczek, które zazwyczaj rychło porzucał. - Przedstawiłeś go jako istnego łajdaka.

- Ręczę, że nie o to mi szło. Chcę jedynie otworzyć ci oczy na pewne kwestie. Mój brat jest dżentelmenem w każdym calu. Ojciec doskonale przygotował go do życia oraz przejęcia interesów i majątku. - Prawda. Ty jesteś najmłodszy, zatem niczego nie odziedziczysz. Ale... nie sądziłam, że cię to trapi. - I słusznie, bo wcale tak nie jest. Nie nadaję się do życia na wsi ani tym bardziej do zarządzania rozległymi włościami. - Celujesz za to w matematyce. Zwłaszcza w trygonometrii. - Przyda mi się to, kiedy zaciągnę się do marynarki. - Nie sądzisz, że jeden przedstawiciel rodziny na wojnie to i tak wystarczająco duże poświęcenie? - Skoro tak, to może Max powinien wrócić do domu? Tak się składa, że władam francuskim i włoskim znacznie lepiej od niego.

R

- Bądźże przez chwilę poważny. Wojaczka to poważna sprawa. W bitwie można zginąć.

L T

- Zginąć można wszędzie. Nawet tu i teraz mogę paść trupem rażony piorunem. Zignorowała ten niedorzeczny argument i postanowiła nie dawać tak łatwo za wygraną.

- Wydawało mi się, że ojciec pragnie, abyś związał przyszłość z Kompanią Wschodnioindyjską. - Owszem, niemniej mogę liczyć na jego wsparcie. Obiecał, że pomoże mi uzyskać przydział do marynarki w stopniu porucznika. - Będę się o ciebie bardzo niepokoić, jeżeli istotnie wybierzesz służbę. - Wątpię. Będziesz zbyt zajęta Stephenem, by mieć czas na zmartwienia. - Nieprawda! - obruszyła się. - Jak możesz tak mówić? - Popatrzyła na niego z wyrzutem, po czym obróciła się na pięcie i odeszła. Wigilię także spędziła w gościnie u Bronwellów, ale tym razem to nie Percival, lecz Stephen sprowadził ją do Danegeld Hall. Kiedy nadjechali od strony Hampton Manor, Percy siedział przy biurku w swoim pokoju, zajęty pisaniem listu.

Kołysana wiatrem gałąź jodły uderzała raz po raz o szybę, nie pozwalając mu zebrać myśli. Poirytowany wstał i otworzył okno, by pozbyć się kłopotu. Natychmiast zauważył powóz i bezwiednie powędrował wzrokiem w dół. Stephen dotknął lekko łokcia Maresy, kiedy pomagał jej wysiąść. Wzdrygnęła się zaskoczona, ale potem odwróciła się i uniosła ku niemu twarz. Bronwell pochylił się i przez moment wydawało się, że ją pocałuje. Odchyliła jednak głowę, a wtedy on szepnął jej coś do ucha i oboje się roześmieli. Chwilę później cmoknął ją w policzek i obrzucił zaborczym spojrzeniem. Sprawiał wrażenie pirata, który właśnie zagrabił do swej kolekcji rzadki klejnot. Percy nigdy nie miał sposobności przyjrzeć się przyjaciółce z tak daleka. Dopiero teraz z wysoka zauważył, jaka jest delikatna i szczupła. Nie była już podlotkiem, ale też nie czuła się swobodnie w roli kobiety. Kiedy uzmysłowił sobie, że najprawdopodobniej rozkwitnie u boku jego brata,

R

doznał dojmującego poczucia straty. Uświadomił sobie z całą mocą, jak gorące żywi

L T

wobec niej uczucia - uczucia, które zakiełkowały w nim już jakiś czas temu i którymi nie dane mu się było z nią podzielić.

Wiele wskazywało na to, że już nigdy się nimi z nią nie podzieli. Nie miał żalu do Stephena ani nawet do Maresy. Przepełniała go raczej rozpaczliwa bezradność i coś na kształt odrazy.

Zamknął okno i zszedł do kuchni, by zaparzyć sobie filiżankę herbaty. W pomieszczeniu było cieplutko i przytulnie. W powietrzu wciąż unosił się zapach cynamonu i świeżo pieczonego chleba ze śniadania. W piecu nadal tlił się ogień, a czajnik zwisał nad płomieniem, kołysząc się na boki, jakby ktoś umieścił go tam zaledwie przed chwilą. Dokoła nie było żywej duszy. Tylko rudy kot spał na parapecie i nie wykazywał najmniejszego zainteresowania światem. Percy usiadł obok niego z parującą filiżanką i popadł w głęboką zadumę. Nie potrafił sobie odpowiedzieć, dlaczego czuje się równie pusty jak ten pokój.

Dopiero w porze kolacji zrezygnował z samotności i dołączył do pozostałych. Po posiłku postanowiono, że panna Fairweather zostanie na noc, aby mogła spędzić z rodziną świąteczny poranek. Niedługo potem Percival życzył wszystkim dobrej nocy i udał się na spoczynek. Gdy dotarł na górę, zapalił świecę i ustawił ją obok pozostawionego na stole listu. Było to pismo do Urzędu Admiralicji. Mimo znużenia postanowił dokończyć je jeszcze dzisiaj. Nie wspomniał nikomu o swych zamiarach, przeczuwał jednak, że nieuchronnie zbliża się moment, w którym przyjdzie mu wyjawić prawdę i rozpocząć życie na morzu. Z dala od Fairweatherówny. Przeczesał nerwowo dłonią włosy. Nie potrafił sobie wytłumaczyć, czemu widok tych dwojga razem sprawia mu tak wielki ból. Doskonale zdawał sobie sprawę, że przyjaźń nie daje mu żadnych przywilejów. Powinien był otworzyć przed Maresą serce i wyznać jej, co czuje, na długo przed powrotem Stephena. Niestety nie zrobił tego, a teraz

R

za późno na miłosne deklaracje. Nie godzi się przecież stawać między bratem a jego wybranką.

L T

Rozpiął z roztargnieniem guziki. Właśnie miał zdjąć koszulę, gdy wtem rozległo się natarczywe łomotanie do drzwi. Z początku pomyślał, że to Stephen, ale zaraz potem przypomniał sobie, że brat nigdy nie zawraca sobie głowy pukaniem i zazwyczaj wchodzi bez zaproszenia.

Ujął w dłoń świecę i sięgnął do klamki. Nie był przygotowany na to, co zobaczył. W progu stała Maresa. Percy wpatrywał się w nią pobladły i kompletnie oniemiały. - Wpuść mnie, nim ktoś nas przyłapie - zażądała stanowczo, wkraczając zdecydowanym krokiem do pokoju. - Co ty tutaj robisz, na Boga?! - Cii... Nie tak głośno. Chcesz, żeby usłyszał nas cały dom? - Postradałaś zmysły? Co też ci wpadło do głowy? Musisz natychmiast wyjść. Wiesz chyba, co się stanie, jeśli ktoś nas zauważy? - Naturalnie, zmuszą nas do małżeństwa, jestem tego w pełni świadoma, ale nawet to nie zdoła mnie powstrzymać. Nie mogę jak gdyby nigdy nic położyć się spać ani tym bardziej wrócić do domu, zanim się z tobą nie rozmówię.

- Czy to, co masz mi do zakomunikowania jest doprawdy aż tak ważne, że nie może zaczekać do jutra? - Wykluczone. Wiedz, że widziałam, jak przyglądałeś mi się z okna. - I...? Nie próbowałem tego ukryć. - To, że się przyjaźnimy, nie upoważnia cię do tego, byś mnie szpiegował. Za to ja mam wszelkie prawo przebywać w towarzystwie Stephena, kiedy tylko przyjdzie mi na to ochota. Ty i ja nie jesteśmy w sobie zakochani. Nigdy... się do siebie nie zbliżyliśmy... w ten sposób. Nigdy nie ubiegałeś się o moje względy. Nie pojmuję więc, skąd ta zazdrość. - Nie jestem zazdrosny i nie podglądałem cię naumyślnie. Podszedłem do okna akurat w chwili, gdy nadjechał wasz powóz. Zupełnie przypadkowo. Popatrzyłem na was przez chwilę, nie przeczę, ale każdy na moim miejscu zrobiłby to samo. Ty także. To był odruch. Zresztą szybko się odwróciłem.

R

- I bardzo dobrze. To, że się na mnie złościsz albo mnie podpatrujesz, niczego nie

L T

zmieni. Jeśli postanowię wyjść za Stephena, nie będę prosiła cię o zgodę, bo nic ci do tego.

Percy poczuł, że jego serce zamienia się w bryłę lodu. Zacisnął zęby, a potem rzekł:

- Znakomicie. W takim razie oddaj rękę jemu albo komukolwiek innemu. Zastanów się tylko, czy rzeczywiście go kochasz, czy może raczej wmawiasz sobie, że jesteś zakochana, bo chcesz zasmakować nieznanego. - To niesprawiedliwe i podłe. Jak możesz mówić do mnie w ten sposób? - Cóż, wybacz, jeśli cię uraziłem. - Polubiłam Stephena, ale nie należy dopatrywać się w tym niczego więcej. Nie wiążę z nim żadnych planów na przyszłość, a już na pewno nie zamierzam za niego wyjść. - To się jeszcze okaże. Tymczasem nie ma powodu zaprzątać tym sobie głowy. Co ma być, to będzie. Czas pokaże.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Miłość! - odwieczna szarada! Za nic zgłębić jej nie umiem, To wiem o niej wszystko, To znów nic a nic nie rozumiem... (John Suckling, 1564-16l6)

Percival najwyraźniej znał pannę Fairweather znacznie lepiej, niż ona znała samą siebie. Zgodnie z jego przewidywaniami trzy miesiące później Maresa przyjęła bowiem oświadczyny Stephena. - Powiedz, że się cieszysz i życzysz mi szczęścia.

R

Spacerowali wzdłuż klifu, z którego rozpościerał się przepiękny widok na morze. Percy nie odezwał się ani słowem. Odwrócił głowę i popatrzył na spienione fale.

L T

- Sądziłam, że ciebie ta nowina ucieszy najbardziej, ale, jak widzę, znów się rozeźliłeś.

- Usiłujesz mi wmówić, że moje zdanie jest dla ciebie aż tak istotne, czy może oczekujesz mojego błogosławieństwa?

- Jedno i drugie. Naturalnie, że pragnę twojego błogosławieństwa, a twoja opinia bardzo wiele dla mnie znaczy. Jak możesz w to wątpić? Jesteś mi najdroższym przyjacielem. - Czasem myślę, że nie potrzebujesz przyjaciela, lecz kogoś, kto by się zawsze z tobą zgadzał. - Nieprawda. Cenię sobie twój pogląd. - Tylko wówczas, gdy nie różni się od twojego własnego. - Tym razem nie pytałam, czy się ze mną zgadzasz. Chciałam tylko, żebyś powiedział, że cieszysz się moim szczęściem. - Na jedno wychodzi, ale skoro się upierasz, powiem ci, co myślę. Nie jestem zachwycony. Wiem, że nie żywisz do mego brata głębszych uczuć, nie mam więc

powodów do radości. Zwłaszcza że wszystko wskazuje na to, że Stephen niestety zaduzadurzył się w tobie. Żal mi go, bo koniec końców, złamiesz mu serce. - Mylisz się, Percy. Za nic nie wyrządziłabym mu krzywdy. Zresztą po cóż miałabym przyjmować oświadczyny, gdybym go nie kochała? - Cóż, rzekłbym, że zrobiłaś to z niedojrzałości lub młodzieńczej nierozwagi. Mniejsza o nazwę. Sęk w tym, że jesteś zbyt młoda, by mieć pojęcie, czym są miłość i wyrzuty sumienia. - Dzielą nas zaledwie trzy lata. Nie próbuj mnie przekonać, że pozjadałeś wszystkie rozumy, bo chodzisz po ziemi odrobinę dłużej niż ja. - Mimo tej niewielkiej różnicy przeżyłem więcej niż ty. Jestem mężczyzną. Nie byłem rozpieszczany przez pobłażliwą kuzynkę i współczującą służbę i nie spędziłem całego życia, ganiając samopas po wrzosowiskach. Robiłem znacznie więcej. Maresa była bliska łez, ale Percy pozostał niewzruszony.

R

- Dobrze więc! - zawołała rozżalona. - Niech będzie po twojemu! Nie mogłabym

L T

poślubić Stephena, gdyby to miało oznaczać kres naszej przyjaźni. - Śmiem twierdzić, że tak czy owak i tak by do tego nie doszło. Wkrótce wpadnie ci w oko ktoś inny i zapomnisz o moim bracie, jak się zapomina o wczorajszym obiedzie. Zakryła twarz dłońmi.

- Och! Czemu jesteś dla mnie taki okrutny? Odwrócił się i wziął ją w ramiona.

- Bo znam cię lepiej, niż ty znasz samą siebie. Puściłaś wodze fantazji, przez co zapomniałaś o zdrowym rozsądku i zdaje ci się, że jesteś zakochana. Ty i Stephen mielibyście przyrzec sobie dozgonną miłość i stworzyć zgodne stadło? Nie wydaje mi się to możliwe. To jedynie ulotna zachcianka. - Dowiodę ci, że jesteś w błędzie. - Oby ci się udało. - Jestem pewna, że go kocham. - Teraz, dzisiaj... ale co będzie jutro? - Naprawdę darzę go wielkim uczuciem. Pojęłam to w chwili, gdy mnie pocałował. - Doprawdy? Jakimże sposobem?

- Bo nigdy przedtem tak się nie czułam. - A jak często byłaś przedtem całowana? - Nigdy, przecież wiesz. Percy przyciągnął ją bliżej. Gdy pochylił głowę, poczuł na sobie jej ciepły oddech. - Co robisz? - zdziwiła się. - Nic takiego... to tylko... mały eksperyment - odparł, po czym ku jej całkowitemu zdumieniu zrobił coś, na co żadne z nich nie było przygotowane. Pocałował ją. - Ojej... - Podobało ci się? - Po co pytasz, skoro znasz odpowiedź? - Nadal jesteś przekonana, że kochasz mojego brata, czy dopuszczasz myśl, że to jedynie chwilowe zauroczenie? - To było nieuczciwe.

L T

R

- Owszem, nie postąpiłem szlachetnie, ale zmusiła mnie do tego wyższa konieczność.

Wziął ją za rękę, by uciąć dalszą dyskusję.

- Pora wracać. Niebawem się ściemni. Jeśli nie odstawię cię rychło do domu, twoja kuzynka zmyje mi głowę.

Zaledwie kilka tygodni później Maresa posłała wiadomość do Danegeld Hall z prośbą o pilne spotkanie z Percym. Czekała na niego na rozstaju dróg, drepcząc niespokojnie wokół swego czarnego kucyka. Zastał ją siedzącą na kamieniu z twarzą wspartą na dłoniach. - Cóż takiego się stało? Westchnęła donośnie. - Wszystko! Och, Percy! Świat runął mi na głowę. Nie wiem, co począć. Potrzebuję twojej pomocy. - Domyślam się, że to mój brat jest powodem twego strapienia? A może się mylę? - Miałeś rację - oznajmiła z przygnębieniem. - Coś takiego? Nieczęsto to od ciebie słyszę. Mówimy o Stephenie, jak mniemam?

- Tak. Nie mogę zostać jego żoną. Percival uwiązał konia i przysiadł obok niej. - Powiedziałaś mu o tym? - Nie. Miałam nadzieję, że... ty mu powiesz. - Zrobiłbym dla ciebie niemal wszystko, ale tym razem prosisz o zbyt wiele. Nie zerwę w twoim imieniu zaręczyn, szczególnie że rzecz się tyczy mojego brata. Nawarzyłaś piwa, wypijesz je sama. Nie zapominaj, że wypada, byś podała mu powód swojej decyzji. - Jakże niby miałabym mu to wyjaśnić? - Załamała ręce. - Nie wiem, czy temu podołam. Nie chciałabym zranić jego uczuć. - Szkoda, że pomyślałaś o nich dopiero teraz. Zignorowała przytyk, jak zwykle nazbyt zajęta sobą i własnymi doznaniami. - To takie upokarzające. Jak ja spojrzę w oczy waszym rodzicom?

R

- Wątpię, by chowali do ciebie urazę za to, że postanowiłaś zwrócić Stephenowi

L T

słowo. Lepsze to, niż gdybyś miała unieszczęśliwić im syna na całe życie. - Nie pojmuję, jak do tego doszło... Byłam przecie taka pewna... Jak mogłam tak prędko się odkochać?

- Może wcale nie byłaś zakochana? Nie przyszło ci to do głowy? - Niemożliwe. Byłam przekonana, że... - Uniosła głowę i spojrzała na niego błagalnym wzrokiem. - Percy, proszę cię, wspomóż mnie. - Wykluczone, Mareso. Tego rodzaju nowin nie przekazuje się przez posłańców. Nie masz wyboru, musisz to zrobić sama. Im szybciej, tym lepiej. - Ale... może w takim razie chociaż będziesz mi towarzyszył do Danegeld? - Będzie lepiej, jeśli tym razem pojawisz się tam bez mojej asysty. Poderwała się na równe nogi i podbiegła do swego konia. - Jesteś bez serca, Percivalu! Nie wybaczę ci tego do końca życia! Nigdy! Stephen Bronwell był pierwszym, lecz bynajmniej nie ostatnim mężczyzną, któremu panna Fairweather złamała serce.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Przyjaźń to miłość pozbawiona skrzydeł. (George Gordon Byron)

Wkrótce po zerwaniu zaręczyn ze starszym Bronwellem Maresa poskarżyła się kuzynce, że ludzie wzięli ją na języki i że mają ją za idiotkę. Niezawodna jak zwykle Augusta i tym razem miała na podorędziu krzepiące słowa otuchy. - Niech gadają, co chcą. Nawet jeśli jesteś idiotką, to przynajmniej nietuzinkową. Jakiś czas później Fairweatherówna zapragnęła zaprosić do Hampton Hall krewnych matki i natychmiast zapytała opiekunkę, co powiedziałby na to ojciec. - Ani chybi użyłby mnóstwa przymiotników. - Sądzisz, że miałby coś przeciwko temu?

L T

R

- Owszem. Jestem pewna, że by tego nie pochwalił. - A ty? Też byś się nie zgodziła?

- Cóż, wolałabym nie sprzeciwiać się woli wicehrabiego. Po namyśle pani Rightly zmieniła zdanie.

- Jako że Lord Strathmore odwiedza nas nader rzadko, doszłam do wniosku, że ugoszczenie twojej ciotki i jej rodziny nikomu nie zaszkodzi. Nie zapominaj jednak, że w Europie toczy się wojna. Zapewne trudno ci w to uwierzyć, zwłaszcza że mieszkamy w tak malowniczej i spokojnej okolicy, niemniej prawda jest taka, że dopóki Napoleon nie zostanie na dobre powstrzymany, podróż z Italii do Anglii może okazać się zbyt niebezpieczna. Możliwe też, że twój list nie dotrze do celu. Tak czy owak, napisz go, jeśli sprawi ci to przyjemność. Masz moje błogosławieństwo. - To chyba nie najlepszy pomysł - odparła Maresa, mimo to wieczorem zasiadła za biurkiem i sięgnęła po pióro. Po tym jak zwróciła słowo Stephenowi, bardzo długo była nieszczęśliwa, zupełnie jakby to jej złamano serce. Nie cierpiała wszakże z powodu rozstania z niedoszłym

mężem, lecz z powodu Percy'ego. Wydawało jej się bowiem, że utraciła jego przyjaźń. Na wieki. Ostatecznie i nieodwołalnie. Dwukrotnie posyłała do Danegeld wiadomość z prośbą o spotkanie i dwakroć usłyszała, że panicz Percival jest nieobecny. Ponoć wyjechał z ojcem w interesach. Wydało jej się to nader dziwne i cokolwiek nieprawdopodobne, zwłaszcza że odkąd go znała, ani razu nie udał się nigdzie „w interesach". Z drugiej strony, gdyby nie chciał jej widzieć, z pewnością nie uciekłby się do łgarstwa. Wykręcanie się kłamstwem nie leżało w jego naturze. Czemu zatem nie odpowiada nawet na jej listy? Nie przeszło jej przez myśl, że mógł istotnie wyprawić się w dalszą podróż ani tym bardziej że być może zamierzał zadbać o swoją przyszłość - przyszłość, w której zabraknie miejsca dla niej. Rozgoryczona i urażona zarzekała się, że odtąd nie będzie zabiegać o jego wizyty.

R

Za nic w świecie nie da po sobie poznać, jak bardzo zraniła ją jego obojętność.

L T

Z głową uniesioną niemal do gwiazd obwieściła samej sobie oraz całemu światu, że Percival Livingston Bronwell nie jest już jej przyjacielem. Sądziła naiwnie, że zachowanie godności nie tylko ją uszlachetni, lecz także pomoże jej pozbyć się poczucia pustki i przygnębienia.

Tydzień później duma całkowicie wyparowała jej z głowy. Zapomniała o dostojeństwie w chwili, gdy zdyszana Lucy odnalazła ją w ogrodzie i oznajmiła z przejęciem: - Przyjechał pan Bronwell, jaśnie panienko. - Pan Bronwell? - zdumiała się Fairweatherówna. Służąca skłoniła się przesadnie nisko, by ukryć rozbawienie. - Pan Percival Bronwell - uściśliła po chwili. Maresa puściła się pędem ku domowi, niemal tratując przy tym biedną pokojówkę. Przebiegłszy przez korytarz, zatrzymała się gwałtownie przed drzwiami bawialni. Zawstydzona uznała, że nie wypada zanadto się spieszyć. Zaczęła również czynić sobie wyrzuty. Doszła do wniosku, że oceniła go zbyt pochopnie. Jak mogła tak w niego

zwątpić? Niespodziewanie w jej sercu zagnieździł się lęk i poczuła, że oblewa się zimzimnym potem. Czemu zjawił się akurat teraz? Tak nagle? Tak długo nie poświęcał jej najmniejszej uwagi i raptem... Czyżby chciał jej zakomunikować, że pragnie zerwać łączące ich więzy przyjaźni? Przestań się nad sobą użalać, skarciła się w duchu. Znasz go od dawna. Wiesz, jaki jest. Nigdy nie zniżyłby się do takiej podłości. Uśmiech zastygł jej na ustach w chwili, gdy w pełni opanowana wkroczyła do pokoju. Nie była przygotowana na to, co zobaczyła. Boże mój, Percy - pomyślała nieprzytomnie. - Coś ty najlepszego zrobił? Spojrzała na niego w niemym zachwycie. Nie potrafiła znaleźć słów, które opisałyby adekwatnie zupełnie nową powierzchowność przyjaciela. Tak czy owak wyglądał iście oszałamiająco. Jego nastrój również zdawał się inny niż zazwyczaj.

R

Sprawiał wrażenie zamyślonego, pełnego powagi czy też pogrążonego w głębokiej

L T

zadumie... Po chwili namysłu orzekła, że jedno określenie nie wystarczy, aby oddać w pełni jej odczucia. Wydawał się zupełnie odmieniony, spokojny, powściągliwy i rozważny, jakby każdy jego gest miał być odtąd w pełni przemyślany. W dodatku roztaczał wokół siebie niepokojącą aurę melancholii.

Natychmiast przyszedł jej na myśl lord Byron. Nie wiedzieć czemu, poczuła ostre ukłucie w okolicach serca. Przez moment wydawało jej się, że nigdy dotąd nie był jej tak bliski i tak drogi jak teraz. Było to dla niej kompletnie nieznane doznanie. Nie przypominała sobie, by coś podobnego przytrafiło jej się kiedykolwiek wcześniej. Zapewne właśnie z tego powodu postanowiła nad tym nie deliberować i pozwoliła, by owo uczucie minęło i odeszło w niepamięć. Wolała skupić się na obserwowaniu Percivala, który wodził palcem po stojącym nieopodal globusie. Wpatrywała się w niego jak urzeczona z rozchylonymi ustami i ewidentnym zdumieniem. Był niesamowicie przystojny, a ciemnoniebieski frak z białymi naszywkami i złotymi guzikami dodatkowo przydawał mu urody. Pod pachą miał zatknięty trójkątny marynarski kapelusz.

Przy swoim imponującym wzroście i smukłej sylwetce zawsze wydawał jej się godny zainteresowania. Urzekały ją zwłaszcza jego brązowozłote włosy i zielone oczy. Ale teraz w mundurze prezentował się onieśmielająco... pięknie. Pomyślała, że odtąd będzie musiał stąpać ostrożnie, by nie zdeptać kobiet, które rychło zaczną padać mu do stóp. Po prawdzie sama była tak oszołomiona i zachwycona, że nie zdołała wydusić z siebie nic ponad rozanielony okrzyk: - Boże drogi i wszyscy święci! A niech mnie! - Mam nadzieję, że to przejaw aprobaty? - Uśmiechnął się i podszedł do niej swobodnym krokiem. - Tęskniłaś za mną? Zajrzała w zielone źrenice i uzmysłowiła sobie, że gapi się na niego, jakby widziała go po raz pierwszy w życiu. Zresztą, poniekąd tak było. Wpatrywała się bowiem nie w swojego dawnego Percy'ego, lecz w porucznika Królewskiej Marynarki Wojennej.

R

- Och, Percy, coś ty najlepszego zrobił? - zawołała porywczo.

L T

Wprawdzie jeszcze niedawno obiecywała sobie solennie, że już nigdy się do niego nie odezwie, ale wystarczyło, że pojawił się w zasięgu wzroku i natychmiast zapomniała o niedorzecznych przyrzeczeniach.

Ani myśląc, padła mu w ramiona i uścisnęła go tak mocno, że musiał odsunąć nieco jej ramiona, żeby się nie udusić.

- Nie chcę, żebyś walczył z Napoleonem! Słyszysz? Nie chcę! - Dobrze, skoro nalegasz... Nie będę z nim walczył. - Obiecujesz? - Naturalnie. Z tego co wiem, Napoleon nie jest zapalonym marynarzem. Woli wojaczkę na lądzie, zatem szanse na to, że się spotkamy, są raczej nikłe. - Posłał jej szeroki uśmiech i uniósł dłoń jak do przysięgi. - Obiecuję nie stawać w szranki z małym cesarzem. Pewno nieraz przyjdzie mi się potykać z załogami jego okrętów, ale nigdy z nim samym. - Och! Bądźże raz poważny! - odparła z rozdrażnieniem. Roześmiał się i odsunął ją na długość ramienia, by móc jej się lepiej przyjrzeć. - Sądziłem, że moja wizyta cię ucieszy, ale widać...

- Oczywiście, że się cieszę - nadąsana szybko odparła. Wiedziała, że nie powinna stroić fochów, ale nie potrafiła się powstrzymać. - Byłam pewna, że opuściłeś mnie na dobre... - dodała płaczliwie. - Wiesz przecież, że nie zdołałbym o tobie zapomnieć. Nawet gdybym chciał. Wyglądasz, jakbyś zaraz miała się rozpłakać. Powiesz mi, co cię trapi. - Myślałam, że mnie znienawidziłeś i że już nigdy nie przyjdziesz się ze mną zobaczyć. Jak mogłeś postąpić ze mną tak okrutnie? - Okrutnie? Najwyraźniej znów ubrdałaś coś sobie w swojej ślicznej czarnej główce. Nie powiedzieli ci, że pojechałem z ojcem do Londynu, żeby się zaciągnąć? - Owszem, mówili, ale tylko tyle, że wyjechałeś w interesach. Co miałam sobie pomyśleć? - Widzisz? To nie były czcze wykręty. Masz przed sobą porucznika marynarki co się zowie. - Skłonił się nisko, wymachując teatralnie kapeluszem. Maresa poczuła, że żywiej zabiło jej serce.

L T

R

- To znaczy... że niebawem wyjedziesz, prawda? - Dopiero za dwa tygodnie.

- Och, Percy, Percy... - westchnęła, przytulając się do niego z całych sił. - Co ja bez ciebie pocznę?

- Cóż, może wreszcie wydoroślejesz? - Odsłonił zęby w szerokim uśmiechu, który przypomniał jej beztroskie czasy dzieciństwa. Ileż by dała za to, by wrócić do tamtych dni, kiedy znali się od niedawna, a wszystko między nimi było łatwe i niezagmatwane. Czemu uczucia tak bardzo komplikują ludziom życie? - pomyślała smętnie. Percival popatrzył na nią z czułym półuśmiechem i ucałował ją delikatnie w usta. Ów pocałunek nie był ani pocałunkiem przyjaciela, ani pocałunkiem kochanka. Okazał się niewinną pieszczotą, ale i niewiadomą, swoistym pytaniem. Maresa zawstydziła się i pochyliła głowę. - A cóż to takiego? - zdumiał się Percy. - Chyba nie nagłe onieśmielenie? - Dotknął jej podbródka i zmusił ją, by na niego spojrzała, jakby za wszelką cenę pragnął zobaczyć uczucia, które malują się w jej zwykle ekspresyjnych oczach.

Przez chwilę myślała, że powie coś więcej, ale zamiast tego wpatrywał się bez słowa w jej nieruchome źrenice, a potem zsunął dłoń i zatrzymał ją na jej szyi. Poczuła w piersiach przypływ nieznanego uczucia, a na policzkach pojawił się ognisty rumieniec. - Mareso... Zmieszana zapatrzyła się w znajome rysy jego twarzy, skośne kości policzkowe i ostro zarysowany podbródek. Zawsze uważała go za urodziwego chłopca. Kiedy wyrósł na przystojnego młodzieńca? I dlaczego w porę tego nie spostrzegła? Czemu do dziś widziała w nim wyrostka, mimo że już od jakiegoś czasu dla wszystkich dokoła stało się oczywiste, że jest dorosłym mężczyzną? Marynarski mundur nieoczekiwanie wyrósł między nimi niczym bariera, swoisty mur, który oddzielił ją od ubóstwianego przyjaciela z dzieciństwa. Była z niego dumna, a jednocześnie ogarnęło ją dojmujące poczucie straty. Jakby pozbawiono ją cząstki jej

R

własnej duszy. Miała wrażenie, że w jej sercu powstała przepastna wyrwa.

L T

- Och, Percy... Dlaczego? Dlaczego to zrobiłeś?

- Od dawna wiedziałaś, że chcę wstąpić do marynarki. Nie powinnaś czuć się zaskoczona. Sądziłem, że mi powinszujesz i będziesz się cieszyć razem ze mną. - Jakże miałabym się cieszyć z czegoś, co na zawsze mi cię odbierze? Przecież to... to złamie mi serce...

Posłał jej szeroki uśmiech i wyciągnął dłoń, żeby pogłaskać ją po włosach. - Kto by pomyślał, jesteś taka piękna i wciąż taka niedoświadczona... Jak możesz wątpić w stałość moich uczuć? Wiesz, że zawsze będę przy tobie. Zrobiła krok w tył i obrzuciła go taksującym spojrzeniem. - Z takim wyglądem? Obawiam się, że nie będzie mi dane cieszyć się tobą zbyt długo. - Co chcesz przez to powiedzieć? Chyba nie to, co myślę...? - Och, dajmy temu pokój. To nic. Nic godnego uwagi. I właśnie dlatego to takie bolesne - Nic z tego nie pojmuję. O czym my właściwie rozmawiamy?

- O tobie, Percy! - wybuchnęła raptem. - O tobie! O czymże by innym? Kobiety będą padać ci do stóp. Gotowa jestem pójść o zakład, że nie dalej jak za pół roku będziesz żonaty, a ja zostanę na świecie zupełnie sama. Percival w jednej chwili spoważniał. - Sprawiłoby ci to przykrość? Zatrzymała wzrok na lśniącym guziku jego surduta. Salon wydał jej się raptem nieznośnie duszny, mimo że miała na sobie lekką suknię z dużym dekoltem. Kiedy odważyła się spojrzeć wyżej, był tak blisko, że widziała jak na dłoni jego rzęsy. Każdą z osobna. Czuła znajomy zapach jego skóry, który mieszał się z pachnącym nowością mundurem. Zakręciło jej się W głowie. Miała ochotę się położyć, pragnęła... Wzdrygnęła się, gdy nagle zaparło jej dech i chwila, która mogła ich połączyć, uleciała. - Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Czy gdybym się ożenił, sprawiłoby ci to przykrość?

L T

R

- Owszem! I dobrze o tym wiesz! Na Boga, nie zawahałabym się wydrapać oczu tej, która ośmieliłaby się mi ciebie odebrać!

Percy sprawiał wrażenie rozbawionego, ale była niemal pewna, że uśmiecha się wyłącznie po to, by ukryć prawdziwe uczucia. Gdyby zachował milczenie, być może zastanowiłaby się nad tym, dlaczego próbuje zataić przed nią swoje emocje, ale odezwał się i tym samym odwrócił jej uwagę. - Moja matka powiada, że kobiety gotowe są flirtować nawet z miotłą, jeśli tylko odzieje się ją w mundur - zażartował niby od niechcenia. Maresa kompletnie oniemiała, a trzeba zaznaczyć, że rzadko zdarzało jej się zapominać języka w gębie. Nie potrafiła dociec, czemu raptem nie jest w stanie wydobyć z siebie głosu. Czyżby to dlatego, że nieoczekiwanie przyszło jej rozstać się bezpowrotnie z beztroskimi latami młodości? Czy dorosłość oznacza ni mniej, ni więcej, tylko to, że wszystko w życiu staje się nieznośnie trudne i zawiłe? Dręczyło ją niejasne przeczucie, że odtąd nic nie będzie już takie, jak przedtem. Kiedy o tym myślała, wcale nie miała ochoty dorosnąć. Jak na razie jedyną zaletą

pełnoletności było to, że kuzynka nie wymagała już od niej, by zjadała wszystko, co nanałożono jej na talerz. Po powrocie do domu Percival długo rozmyślał o zachowaniu Maresy. Widział, że widok munduru wielce nią wstrząsnął. Niewątpliwie sądziła, że za sprawą jego nowego zajęcia ich drogi na zawsze się rozejdą. Właśnie z tego powodu postanowił dołożyć wszelkich starań, by widywać ją co dzień aż do chwili wyjazdu. Miał pełną świadomość tego, że trudno jej pożegnać Percy'ego z dzieciństwa i powitać, zamiast niego porucznika Percivala Bronwella. Jednocześnie wyczuwał, że nie idzie wyłącznie o uniform, który teraz nosił. Ich wzajemna relacja nie była już taka jak przedtem, lecz choć czekał cierpliwie całe lata, aż wreszcie coś się między nimi zmieni, nie takiej odmiany pragnął. Marzył o tym, by wreszcie dostrzegła w nim mężczyznę. Chciał, żeby patrząc na niego, widziała kogoś więcej niż tylko przyjaciela. Sęk w tym, że choć jej

R

powierzchowność wskazywała na to, że jest kobietą w każdym calu, w głębi serca

L T

Maresa pozostała nieopierzoną dzierlatką. Jakby jej umysł i sposób myślenia nie nadążały za całą resztą.

Czasem miało to swój urok, zazwyczaj jednak doprowadzało go do rozpaczy, a w najlepszym razie przyprawiało go o zgrzytanie zębów. Nie wiedzieć czemu pomyślał o zeszłorocznej zimie. Wraz z pierwszym śniegiem ogarnęły go wówczas spokój, jakiego nigdy wcześniej nie zaznał, oraz nieprzyjemne poczucie wyobcowania. W zderzeniu z naturą czuł się mały, samotny i nic nieznaczący. Jakby otaczała go wyłącznie bezkresna pusta przestrzeń. Kto wie, być może rozłąka przysłuży się im obojgu? Nieraz zastanawiał się, czy to przypadkiem nie z jego winy panna Fairweather dorośleje cokolwiek powoli. Całkiem możliwe, że polega na nim za bardzo. Spojrzał na zegarek i zaczął szykować się do wyjścia. Nadeszła pora, by wyruszyć do Hampton Manor. Obiecał Maresie, że w przeddzień swego wyjazdu zabierze ją po raz ostatni na piknik.

ROZDZIAŁ ÓSMY Przyjaźń twoja to źródło wiecznej udręki Zaklinam przeto, skróć raz moje męki, Miejże w sercu Boga I w imię przyjaźni owej zmień się w mego wroga* (William Blake, 1757-1824)

* Do określenia „wątroby" używa się w języku angielskim rzeczownika liver (przyp. tłum.).

Maresa siedziała obok Percy'ego w powozie, który zmierzał niespiesznie do położonego w malowniczym wąwozie miasteczka i portu Whitby.

R

Wybrali ustronne miejsce na szczycie klifu w pobliżu ruin starego opactwa. Mieli stamtąd idealny widok na wijące się wzdłuż nabrzeża urokliwe uliczki i wąskie alejki.

L T

Przypomniała sobie, jak niegdyś dawno, dawno temu, gdy byli jeszcze dziećmi, policzyli, ile kroków dzieli doki od kościoła Świętej Marii. Doliczyli się stu dziewięćdziesięciu dziewięciu.

Nie wiedzieć czemu raptem zaczęła się zastanawiać, dlaczego nie podeszli nieco bliżej, tak by dla równego rachunku wyszło im dwieście. - Jakiś robak chodzi ci po sukience. Spuściła wzrok i pstryknąwszy palcami zrzuciła owada na talerz pełen herbatników. Potem spojrzała na Bronwella i uśmiechnęła się z przymusem. Jego uśmiech był równie wymuszony. Postanowiła przestać nadrabiać miną, zwłaszcza że jej wysiłki przynosiły mizerny skutek. Nie miała siły dłużej udawać, że wszystko jest w porządku. Rozbolała ją głowa, więc do końca posiłku siedziała sztywno wyprostowana, milcząc jak zaklęta. Opuściły ją apetyt i ochota do rozmowy, co w jej przypadku nie było normalne. Ale czemu tu się dziwić? W końcu nie co dzień jej jedyny, uwielbiany przyjaciel opuszczał rodzinne strony, aby rozpocząć nowe życie - życie, w którym nie było miejsca

dla niej. Nie miała pojęcia, co bez niego pocznie, ale wiedziała, że wkrótce zostanie sama i odtąd nic nie będzie już takie jak dawniej. Nie mogła znieść myśli, że nie będzie go już widywać. Prawie w ogóle nie tknęła jedzenia. Popadła w zadumę i nawet nie spostrzegła, że Percy spakował zapasy z powrotem do koszyka. Ocknęła się dopiero, gdy usłyszała jego głos. - Przepraszam, zamyśliłam się. Co mówiłeś? - Nic takiego. - Tym razem to on umilkł na dłuższą chwilę. Potem podniósł się z miejsca i wyciągnął do niej rękę. - Chodź, przejdziemy się. - Pamiętasz, jak kiedyś zaskoczyła nas burza i schowaliśmy się w sklepiku? zapytała z rozrzewnieniem. - Owszem. Nie miałem przy sobie pieniędzy i właściciel posądził nas o to, że przyszliśmy coś ukraść. Wzdrygnęła się i potarła ramiona. - Zimno ci?

L T

R

- Teraz? Nie, ale wtedy zmarzłam i zmokłam jak nigdy w życiu. Uśmiechnął się nostalgicznie.

- Właśnie przypomniałem sobie dzień, w którym znaleźliśmy krzyż z brązu. - Zakopaliśmy go w ruinach. Uznaliśmy, że jego miejsce jest w kościele. - Myślisz, że ciągle tam jest? - Sprawdźmy! - Tutaj - odezwali się jednocześnie, choć każde z nich wskazało zupełnie inne miejsce w pobliżu szczątków ołtarza. - Zdaje się, że pamięć nas zawodzi - stwierdziła Maresa. - Być może tylko jedno z nas się myli. - Pewnie masz rację. Sprawdźmy najpierw koło ciebie. Percy wyjął nóż i rozgrzebał nim ziemię u swoich stóp. - Przegrałem. Twoja kolej. Szukali jeszcze kilka minut, ale nie odnaleźli zguby.

- Przepadł na wieki - westchnęła Fairweatherówna. - Tak jak przepadło nasze dzieciństwo... - Cóż, nie da się ukryć... Choćbyśmy bardzo pragnęli cofnąć czas, do pewnych rzeczy nie ma powrotu. Skinęła głową. - Tak, życie jest znacznie bardziej skomplikowane, niż sądziłam. - Żałujesz czegoś? Są jakieś chwile albo miejsca, do których chciałabyś wrócić? - Tylko do błędów, które popełniłam. - Do błędów? Po co? Żeby je powtórzyć? - Przeciwnie. Żeby ich uniknąć. - Unikając błędów, niczego się nie uczymy. Moim zdaniem lepiej nie wracać do przeszłości. Wrócili do powozu i skierowali się w stronę domu. Jechali blisko godzinę, nie

R

odzywając się ani słowem. Każde pogrążyło się we własnych myślach. Maresa

L T

zastanawiała się, czy owa niezręczna cisza doskwiera Percy'emu tak samo jak jej. By oprzeć się fali melancholii, zapytała o pierwszą rzecz, jaka przyszła jej do głowy.

- Czemu nie włożyłeś dziś munduru?

- Nie chciałem spędzić w nim ostatniego dnia w Yorkshire. Od jutra będę go nosił codziennie. - Tak, teraz, kiedy zostałeś porucznikiem, nie da się tego uniknąć. Bronwell zatrzymał powóz i powiódł wzrokiem po rozciągających się dokoła wrzosowiskach. - Rozprostujemy odrobinę nogi? - zaproponował, po czym chwycił ją w talii i uniósł w powietrze. Kiedy stawiał ją na ziemi, jego dłonie przesunęły się w górę i otarły lekko o jej piersi. Nie wypuścił jej jeszcze przez chwilę. Pochylił się i przytulił czoło do jej czoła. - Mareso... - odezwał się szeptem. - Nawet się nie domyślasz, jak trudno mi cię opuścić... Przytuliła twarz do jego piersi.

- Łatwiej kogoś opuścić, niż zostać opuszczonym. - Nieprawda - zaprotestował. - Gdybyś tylko wiedziała... - urwał, powstrzymawszy się w porę, i nie dokończył zdania. Odsunęła się nieznacznie, żeby na niego spojrzeć. - O czym? - O niczym. Nieważne. - Powiedz. Co powinnam wiedzieć? - Sam nie wiem - odparł niepewnie. - Wyleciało mi z głowy. Wyczuła, że nie jest z nią do końca szczery, ale nie chciała go naciskać. Ukucnął i zerwał kilka żonkili. - Są żółte jak cytryny - powiedział, podając jej kwiaty. - I tak samo trwałe. - Zasuszę je w pamiętniku. Będę miała, co wspominać, kiedy... - nie dokończyła, bo słowa ugrzęzły jej w gardle.

R

Odwróciła się i spojrzała w przestrzeń. Percy przystanął za nią i położył jej ręce na ramionach.

L T

- Co się dzieje? Coś cię trapi? Stało się coś złego? Miałaś niepomyślne wieści od ojca? A może znów się zaręczyłaś?

Westchnęła ciężko. Nie starczyło jej odwagi, by mu wyznać, jak bardzo jest przygnębiona. Jej serce przepełniała bliżej nieokreślona tęsknota. W dodatku nieustannie towarzyszyło jej wrażenie, że ogląda świat z oddalenia, jakby wszystko wokół niej straciło znaczenie, a ona widziała jedynie rozmazane kontury nierealnych przedmiotów i ludzi. Nigdy dotąd nie była tak cyniczna i przygaszona. - Nic z tych rzeczy - odpowiedziała na pytanie. - Choć czasem myślę, że już nigdy go nie zobaczę. - Masz na myśli ojca? - A kogóż by innego? Przecież nie zniknął z mojego życia przypadkiem. Chyba powinnam raczej powiedzieć, że nigdy się w owym życiu nie pojawił. Sądzisz, że kiedykolwiek po mnie pośle albo sam przyjedzie do Hampton Manor? Szczerze wątpię. Pewnie przyjdzie mi dokonać żywota na wygnaniu, gdzieś tu na wrzosowiskach.

- Są gorsze miejsca niż Yorkshire - rzekł lekkim tonem, wyraźnie próbując rozładować atmosferę. - Mógł kazać ci zamieszkać w Liverpoolu. - Brr... jak możesz wymawiać przy mnie tę nazwę? Wiesz przecież, że kojarzy mi się z wątróbką, której szczerze nie cierpię. - Właśnie dlatego wspomniałem właśnie o tym mieście. Lubię patrzeć, jak marszczysz nos za każdym razem, kiedy słyszysz to słowo. Schował ręce do kieszeni i stanąwszy u jej boku, popatrzył przed siebie. Teraz oboje błądzili wzrokiem po okolicy. - Wyglądamy niczym dwa posągi strzegące wejścia do doliny - odezwała się Maresa. - Nadal nie powiedziałaś mi, co się dręczy. Będzie mi jeszcze ciężej wyjeżdżać, jeśli będę się o ciebie zamartwiał. Najchętniej zatrzymałaby go przy sobie, ale skoro już musiał ją opuścić, lepiej

R

żeby odjechał spokojny. Czekają go długie miesiące na morzu, a w Europie szaleje

L T

wojna. Powinien zachować jasność umysłu, w przeciwnym razie może mu się przytrafić coś niedobrego, a tego by nie zniosła.

- Powiedziałabym ci, gdybym sama wiedziała, w czym rzecz. Augusta mówi, że zwyczajnie dorastam. Cóż, może istotnie o to chodzi. - Twoja kuzynka twierdzi, że jesteś nieswoja w związku z tym, że wchodzisz w dorosłość? Nie wydaje mi się, żeby miała rację. Wzruszyła ramionami. - To całkiem dobre wytłumaczenie - orzekła, po czym zmieniła zdanie. - Nie, nie o to idzie. Jestem po prostu kompletnie zagubiona. Wszystko mi się poplątało. Nie wiem, już kim jestem i czego pragnę od życia. Tęsknię za dawnymi czasami, kiedy byłam młodsza i nie miałam żadnych trosk ani zgryzot, ale po prawdzie wcale nie mam ochoty do nich wracać. Nie czuję się jeszcze swobodnie w roli kobiety i obawiam się tego, co mnie spotka w przyszłości. Czy będę potrafiła dokonać właściwych wyborów, podjąć mądre decyzje? A może będę z uporem powtarzać te same błędy? Mam wrażenie, że dotarłam do rozstaju dróg i nie mam pojęcia, w którą stronę pójść dalej. Mogłabym nigdzie się nie ruszać, ale to chyba niezbyt dobry pomysł. Tak czy owak najbardziej

lękam się tego, że wybiorę nieodpowiednią ścieżkę. Czy dla ciebie okres dorastania był równie trudny? Odrzucił głowę i roześmiał się w głos. - Dziękuję za komplement, ale skąd u ciebie ta pewność, że już dorosłem? - Czasem mi się zdaje, że urodziłeś się dorosły. Nie widziałam, by kiedykolwiek męczyły cię rozterki i niepokoje, podobne do tych, które nie dają spokoju mnie. - To jeszcze nic nie znaczy. Nic ponadto, że potrafię skrzętniej niż ty ukrywać to, co mnie gnębi. Bądźmy szczerzy, ty wprost uwielbiasz rozprawiać o swoich nieszczęściach. Szturchnęła go łokciem w bok. - Jak zwykle nie przepuścisz okazji, żeby ze mnie zadrwić. Dobrze wiesz, o co mi idzie. - Tak, wiem, ale nie martw się, każdy miewa od czasu do czasu takie rozterki.

R

Właściwie wszyscy zmierzamy w to samo miejsce, tyle że obieramy różne trasy.

L T

- Gdybym dajmy na to zmierzała do Francji, najpewniej udałabym się tam przez Amerykę Południową. Taka już jestem. Zachichotał i objął ją ramieniem.

- Zobaczysz, kiedyś będziemy wspominać ten dzień z rozrzewnieniem. Odwróciła się i zajrzała mu w twarz.

- Ja już teraz czule go wspominam. Myślisz, że pozostaniemy przyjaciółmi na zawsze? - Oczywiście, chyba że sama zdecydujesz inaczej. - Nawet kiedy będziemy po ślubie? - Ze sobą? Znów dała mu kuksańca. - Nie, głuptasie. Przecież jesteśmy przyjaciółmi. To chyba nawet lepsze niż być mężem i żoną. Jak moglibyśmy się pobrać? - Jak? Normalnie, tak samo jak inne pary. Najpierw byśmy się zaręczyli, potem stanęli przed ołtarzem i tak dalej...

Wyobraziła sobie, że są małżeństwem i mieszkają na tropikalnej wyspie w domu z ogrodem położonym w uroczym zakątku wśród palm. Piękna poetycka wizja... Szkoda, że to jedynie ulotna iluzja. Wiatr rozwiał jej włosy. Wyciągnęła dłoń, by odgarnąć je z twarzy, ale Percy ją uprzedził. - Pozwól, że ja to zrobię - powiedział, ścisnąwszy ją za rękę. - Pewnie minie kilka miesięcy, zanim znów będę mógł... - Proszę, nie przypominaj mi o tym. - Przepraszam. - Nie obawiasz się jechać na wojnę? - Nie - odparł, zatykając jej za ucho zbłąkany lok. - Na razie sprawy mają się dobrze. - Napoleon wciąż nienawidzi Brytyjczyków. Jestem przekonana, że niebawem

R

znów zechce ruszyć do boju. Boję się o ciebie. Nie chcę, żebyś został ranny albo... albo...

L T

Percival ujął ją za ramię i poprowadził z powrotem do powozu. - Nie stanie mi się żadna krzywda - zapewnił po drodze. - I wrócę, zanim się obejrzysz.

- Wiem i już nie mogę się doczekać twego powrotu. Nie mieści mi się w głowie, że zostanę tu sama. To takie dziwne. Co ja bez ciebie pocznę? - Idę o zakład, że znów przyjmiesz czyjeś oświadczyny. - Nawet nie skomentuję tej niedorzecznej uwagi - obruszyła się i pospiesznie zmieniła temat. - Będziesz do mnie pisał? - Tak często, jak tylko będę mógł. - Ja będę pisać codziennie. - Dopóki ponownie się nie zaręczysz - rzucił żartobliwie, niby mimochodem, ale nie wiedzieć czemu jego słowa nabrały w jej uszach większego znaczenia - znaczenia, które w dodatku niezbyt jej się spodobało. Jako że nie lubiła rozwodzić się nad własnymi słabostkami, postanowiła nie analizować swojej reakcji. - Przestaniesz wreszcie? Umyślnie się ze mną droczysz. Jesteś niesprawiedliwy, szczególnie że ostatnio doszłam do wniosku, że pewnie nigdy więcej się nie zakocham.

Bronwell roześmiał się z nieskrywanym powątpiewaniem i pomógł jej wsiąść do bryczki. W drodze do Hampton Manor Maresa znów była sobą. Chichotała i paplała z ożywieniem jak najęta. Przycichła zaledwie kilka razy, kiedy niespodziewanie dopadły ją wspomnienia. Po powrocie zasiedli w salonie i rozegrali dwie partie szachów. Podczas pierwszej Fairweatherówna promieniała, zadowolona z łatwego zwycięstwa. W trakcie drugiej raptem przestało jej być do śmiechu. Pod koniec przegranej gry wyraźnie spochmurniała. Percival zadał jej mata i zebrawszy pionki, zaczął zbierać się do wyjścia. - Zaczekaj - zatrzymała go. - Odprowadzę cię do powozu. Gdy wyszli na dziedziniec, Percy cmoknął ją lekko w policzek. Posłała mu rozeźlone spojrzenie.

R

- Tylko tyle? Nie mogę liczyć na czulsze pożegnanie?

L T

- Dostałabyś więcej, gdybyś pozwoliła mi wygrać dwukrotnie. - Albo gdybyś ty nie pozwolił mi się ograć za pierwszym razem. - Uznałem, że tak będzie lepiej.

- Słusznie. Jedno zwycięstwo dla mnie, jedno dla ciebie. Dobraliśmy się jak w korcu maku. Pasujemy do siebie wprost idealnie.

- Tak. Pod każdym względem - zgodził się ochoczo, całując wnętrze jej dłoni. - Z wyjątkiem miłości. Ten niewinny pocałunek sprawił, że poczuła na plecach dreszcze.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Miłość przypomina pułapkę na myszy. Łatwo w nią wpaść, lecz znacznie trudniej się z niej wydostać. (przysłowie hiszpańskie)

Percy jak zwykle nie pomylił się w swoich przewidywaniach. Kiedy kilka miesięcy później wrócił do Yorkshire, natychmiast dotarły do niego wieści o kolejnych zaręczynach przyjaciółki. Jak głosiły miejscowe plotki, tym razem panna Fairweather oddała rękę Teddy'emu Threadgillowi. Gdy rodzina nacieszyła się nim na tyle, by znieść jego chwilową nieobecność, odwiedził Maresę w Hampton Manor.

R

Uśmiechnął się w duchu na widok ulgi, która odmalowała się na jej twarzy podczas powitania. Był niemal pewien, że owa nieskrywana radość ma bezpośredni związek z jej obecnym narzeczonym.

L T

Nie czekał długo na wyjaśnienia. Jako że uwielbiała rozprawiać o swoich kłopotach, bez chwili zwłoki wprowadziła go w szczegóły. - Nie obiecywałam, że za niego wyjdę. Powiedziałam tylko, że się zastanowię. Niestety ani się obejrzałam, a on zaczął rozpowiadać wszem wobec, że niebawem poprowadzi mnie do ołtarza. Najwyraźniej zapomniał, że w dzieciństwie obchodził się ze mną karygodnie. Co niedziela ganiał za mną po mszy, wyzywając mnie od czarownic. Miałabym wyjść za takiego łotra? - Też o tym pomyślałem, kiedy usłyszałem, że zamierzasz się za niego wydać. Zmarszczyła brwi. - Cóż, stało się - westchnęła smętnie. - Och, Percy, zdaje się, że znów wpadłam w tarapaty i nie mam pojęcia, jak się z nich wyplątać. - Powiedz mu prawdę, tak jak powiedziałaś ongiś Stephenowi. - Teddy jest taki miły. Nie chcę sprawić mu przykrości. - Lepiej, żebyś zrobiła to teraz, a nie później.

- Ale... wszyscy sobie pomyślą, że znów zerwałam zaręczyny. Nikt nie uwierzy, że Teddy wyciągnął zbyt pochopne wnioski z niewinnej rozmowy. - Naprawdę dbasz o to, co powiedzą inni? Wyjaśnij Threadgillowi, że zaszło nieporozumienie i będzie po kłopocie. - Nie mógłbyś zrobić tego za mnie? - Wykluczone. - Ale... - Nie. Już o tym rozmawialiśmy. Uprzedzałem cię, że nie będę się mieszał w twoje życie uczuciowe. Nie pomogłem ci, kiedy chodziło o Stephena. - To co innego. Rzecz dotyczyła twego brata. Teddy nie jest nawet twoim przyjacielem. - To bez znaczenia. Nie zrobię tego. Ani teraz, ani nigdy. - Jesteś nieżyczliwy i bezduszny. W ogóle nie masz serca.

R

- Przykro mi, że tak źle mnie oceniasz. Może z czasem zmienisz zdanie.

L T

- Wątpię. Nigdy ci tego nie wybaczę!

Dwa miesiące później przy okazji następnej wizyty w Yorkshire Percival znów usłyszał pogłoski o rychłych zaręczynach Fairweatherówny. Z najświeższych doniesień poczty pantoflowej wynikało, że kompletnie zawróciła w głowie baronetowi Braxtonowi, synowi sir Pettigrew Hollifielda, którego poznała na weselu Reginy, córki hrabiego Penworthy'ego. - Doszły mnie słuchy, że ponownie szykujesz się do zamążpójścia. - Wiedz, że to nieprawda. Sugerujesz, że gotowa jestem przyjąć oświadczyny każdego mężczyzny, który stanie mi na drodze? To bardzo nieładnie z twojej strony. - Cóż, dałaś mi ku temu powody, czyż nie? - Tym razem się mylisz. - Mam nadzieję. - Tak czy owak mam pewien kłopot. - Jakiż to? - Braxton jest bardzo miły, ale zanadto się do mnie przywiązał.

- Owszem, wiem, że to zacny młodzieniec. Chodziłem z nim do szkoły. - Prawda. Zapomniałam. - A zatem? W czym tkwi problem? - Nie wyobrażam sobie, bym mogła zostać jego żoną i chyba muszę mu o tym powiedzieć. - Lepiej zrób to teraz. Zanim zakocha się jeszcze bardziej i poprosi cię o rękę. - Próbowałam, ale nie potrafię. Nie mam w sobie dość siły. Percy zmarszczył brwi. - Nie zamierzasz chyba domagać się, żebym ja się w to zaangażował? - Wcale nie musiałbyś się w to angażować. Wystarczyłoby, żebyś wspomniał mu mimochodem, że jestem zbyt młoda do zamęścia. - Przecież sama możesz napomknąć o tym w rozmowie. - Będzie zdruzgotany, jeśli otwarcie dam mu odprawę. - Z pewnością wkrótce dojdzie do siebie.

L T

R

Maresa spojrzała błagalnie na przyjaciela, ale Bronwell pozostał nieugięty. - Nie proś mnie. To na nic. Nie zmieniłem zdania. Nie wyręczę cię ani w sprawie Braxtona, ani żadnego z twoich kolejnych konkurentów. - Ale... co ja mam zrobić?

- Proponuję, byś spróbowała dorosnąć. Powiedz mu prawdę. Prędzej czy później wyjdziesz za mąż... Znuży cię wplątywanie się w podobne kabały. - Zdaje się, że mogę nie mieć już więcej sposobności, by się zaręczyć. Naraziłam na szwank swoją reputację. - Owszem, słyszałem, co o tobie powiadają, ale nie martw się. Ludziom urodziwym większość grzeszków uchodzi na sucho. Gdy Percy spoglądał na nią w taki sposób jak teraz, widział jedynie nierozważną i zagubioną młódkę, która marzy o wielkiej romantycznej przygodzie. Prawdopodobnie nie rozumiał, dlaczego tak trudno jej uzmysłowić sobie prawdę o tym, że znacznie łatwiej jest snuć fantazje o miłości, niż oddać komuś serce naprawdę. Podobnie jak ona nie dostrzegała, że w głębi duszy rozpaczliwie potrzebuje kogoś, kogo umiałaby pokochać i kto odwzajemniałby jej uczucie.

Chciała wyjść za mąż i być uwielbiana, a jednocześnie nie potrafiła pozbyć się przekonania, że nie zdoła znaleźć mężczyzny, który kochałby ją na tyle, że gdyby postawiono go przed takim samym wyborem, przed jakim postawiono jej ojca, postąpiłby inaczej niż wicehrabia i nie pozwoliłby jej umrzeć. Nie uznawała kompromisów. Pragnęła gwarancji, że jej małżeństwo będzie idealne. Tylko w ten sposób potrafiłaby pogodzić się z tym, co spotkało w życiu jej matkę. Niczego nie obawiała się tak bardzo jak porażki, a kiedy sprawy szły nie po jej myśli, starała się w dwójnasób. Mimo to wciąż nie mogła zapomnieć o pocałunku Percy'ego. Czasem przymykała powieki, dotykała palcami ust i przypominała sobie, co odpowiedział owego dnia, gdy wspomniała, że idealnie do siebie pasują. „Tak, pod każdym względem. Z wyjątkiem miłości".

L T

R

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Kochał jedną, wzdychał do wielu. (George Gordon Byron)

List od ciotki Giselli nadszedł dwa dni po wyjeździe Percivala. Maresa nie posiadała się z radości. Wybiegła z domu, by nacieszyć się nim do woli w samotności. Nie chciała zbyt szybko dzielić się swoim szczęściem z pozostałymi domownikami. Usiadła na kamiennej ławce w ogrodzie i wygładziła spódnicę. Pismo nadal tkwiło w koronkowym mankiecie jej sukni. Wiedziała, że to niemądre, ale wciąż odkładała moment otwarcia koperty. Raptem ogarnął ją lęk, że może się rozczarować albo wręcz przeciwnie, ucieszy się z

R

dobrych nowin, a zaraz potem popadnie w przygnębienie, bo nie będzie już miała na co czekać.

L T

Na koniec doszła do wniosku, że w życiu niczego nie można być pewnym, i zaczęła czytać.

Droga Mareso,

w Europie, jak wiadomo, szaleje wojna, nie wiem zatem, czy mój list do ciebie dotrze, modliłam się jednak do świętego Jerzego, patrona Anglii, by pozwolił ci jak najrychlej go otrzymać. Wuj Tito i ja byliśmy niezmiernie radzi z twojego zaproszenia. Bardzo chcielibyśmy się z tobą zobaczyć, jednak po długich dysputach uznaliśmy, że nie możemy przyjechać do Yorkshire z co najmniej kilku ważnych powodów. Po pierwsze nie wypada nam gościć w Hampton Manor wbrew woli twego ojca. Po wtóre podróżowanie jest w obecnych ciężkich czasach nazbyt niebezpieczne. Od lat błagam Świętą Panienkę, by uwolniła naszą umiłowaną Toskanię od najeźdźcy. Wielce ubolewam nad tym, że nasze spotkanie na razie nie może dojść do skutku, ale nie

porzuciłam nadziei. Bądź dobrej myśli, moje dziecko, i zachowaj cierpliwość. Jestem przekonana, że nadejdzie dzień, w którym dane nam będzie się poznać osobiście. Tito i ja przesyłamy ci pozdrowienia i uściski. Nasza córka Serena prosiła, aby ci przekazać, że jej angielski poprawił się na tyle, że niebawem postara się sama do ciebie napisać. Z wyrazami miłości, ciotka Gisella i wuj Tito

Ze zrozumiałych względów długo wyczekiwane wieści od krewnych sprawiły Maresie wielki zawód. Nieobecność Percivala dodatkowo pogłębiała jej przygnębienie. Los skazał ją na rozłąkę ze wszystkimi, którzy byli drodzy jej sercu. Nie pojmowała, dlaczego zawsze musi być sama. Tej nocy długo nie mogła zasnąć. Nieustannie rozmyślała o Percym, co ostatnio zdarzało jej się nader często. Bała się o jego bezpieczeństwo, drżała na samą myśl o tym,

R

że mogłoby przytrafić mu się coś złego. Gdyby został ranny... Drogi, niezawodny i

L T

cierpliwy Percy... Był dla niej opoką, drogowskazem i równowagą dla jej kapryśnej natury. Jak sobie bez niego poradzi?

„Ani chybi znów się z kimś zaręczysz", przypomniała sobie jego słowa i wtuliła twarz w poduszkę. Nie znał jej aż tak dobrze, jak mu się wydawało. Wcale nie miała ochoty wychodzić za mąż. Ani trochę.

Tak przynajmniej sądziła, lecz kiedy Percival ponownie odwiedził rodzinne strony, nie zdziwił się, gdy usłyszał od matki, że przyjaciółka znów jest z kimś po słowie. - Dwa miesiące temu oświadczył jej się Edward, syn lorda Brimleya - oznajmiła Olympia. - Nie wspominaj o tym w listach do Stephena. Wciąż ma złamane serce. - Naturalnie, mamo. Nie ma powodu go o tym powiadamiać. - Ciekawa jestem, czy stanie wreszcie przed ołtarzem, czy finał okaże się taki sam, jak przedtem. Jak sądzisz? - Któż to może wiedzieć? Z Maresą niczego nie można być pewnym. Tak czy inaczej, intuicja podpowiada mi, że i tym razem nie dojdzie do ślubu. - Biedactwo. Sama nie wie, czego szuka i czego chce od życia.

- Niestety. Co gorsza zupełnie nie zdaje sobie z tego sprawy. Może powinienem złożyć jej wizytę? - Ucieszy się, jestem tego pewna. Przy okazji mógłbyś udzielić jej rady. - Owszem, tylko po co? Wiesz przecież, że nigdy mnie nie słucha. Po południu udał się jednak do Hampton Manor. Fairweatherówna natychmiast opowiedziała mu o zaręczynach z Edwardem, które, jak zwykle, okazały się pomyłką. - Historia się powtarza - skomentował ze stoickim spokojem. - Po co go przyjęłaś, skoro go nie kochasz? - Wtedy wydawało mi się, że go kocham - odparła żałośnie. - Nie krzywdzę ich celowo. - Nieistotne, jakie kierują tobą motywy. Liczą się przede wszystkim opłakane skutki twoich decyzji. - Och, nie wiem już, co mam począć. Ludzie mówią, że kolekcjonuję oświadczyny.

R

- Z czasem zapomną i przestaną o tobie plotkować.

L T

- Obawiam się, że ojciec nigdy mi tego nie zapomni. Boję się pomyśleć, co by się stało, gdyby doszły go słuchy o moich wyczynach. - Domyślasz się, jak by zareagował?

- Jak ci doskonale wiadomo, nigdy się między nami nie układało. Każdy list od niego sprawia, że wpadam w gniew. Gdyby tu był, bez wątpienia trwalibyśmy w stanie nieustannej wojny. - W takim razie dobrze się stało, że nie masz sposobności, by uwikłać się z nim w konflikt. Powiadają, że nieroztropnie jest cały czas walczyć z jednym tylko przeciwnikiem. Siłą rzeczy zbyt wiele się przed nim odsłania. - Mówisz, jak urodzony żołnierz. - To słowa Napoleona. - Tak czy owak, nie skorzystam z tej mądrej rady. Ojciec nie dba o mnie nawet na tyle, by zaryzykować choćby małą sprzeczkę. Musiałby najpierw pojawić się w Hampton Manor, a wszystko wskazuje na to, że uważa mnie za niewartą zachodu. - Zdajesz sobie sprawę, jaki jest prawdziwy powód tego, że od ciebie stroni.

- Owszem. W istocie wielka to pociecha wiedzieć, czemu wzbudza się czyjąś niechęć. Bronwell był niepocieszony, że widzi ją w takim stanie. Bolało go, że nagromadziło się w niej tyle goryczy. Jeśli miał być szczery, wolał nierozważną i zagubioną młódkę, która goni za wielkim romantycznym uczuciem. Wieczorem przedyskutował ową kwestię z matką. - Wydaje jej się, że gdzieś czeka na nią mężczyzna, który jest jej przeznaczony stwierdziła z przekonaniem Olympia. - Dlatego nieustannie próbuje go odnaleźć. - Szkopuł w tym, że żadnemu nie pozwoliła zostać u swego boku na tyle długo, by stwierdzić, czy to istotnie ten jedyny. Pani Bronwell zamyśliła się i zabębniła palcami w blat stołu. - Nie w tym rzecz. Przypuszczam, że umyśliła sobie, iż małżeństwo musi być doskonałe pod każdym względem.

R

- Hm... możliwe. Gdyby jej związek okazał się idealny, mogłaby wytłumaczyć

L T

sobie jakoś to, co spotkało jej matkę. Zapewne łatwiej byłoby jej się z tym pogodzić. - W rzeczy samej. Dlatego tak bardzo gardzi porażką i we wszystkim, co robi, stara się osiągnąć perfekcję. A kiedy coś jej się nie udaje, stara się jeszcze bardziej. Percy pokiwał smętnie głową.

- Taką postawą raczej niewiele osiągnie. Jest skazana na porażkę i nawet nie jest tego świadoma.

- Obawiam się, że masz słuszność. Żal mi jej, bo jest uroczą panną i zasługuje na coś więcej niż do tej pory zesłał jej los. - Tak, jest urzekająca, a w dodatku zupełnie niewinna. Olympia uśmiechnęła się z nieskrywaną życzliwością. - Zapomniałeś wspomnieć o jej kaprysach i zmiennych nastrojach. Jedyną stałą w jej życiu jesteś ty. Jest ci bardzo oddana. - Skoro już o tym mowa, jej oddanie zostanie wystawione na próbę już za dwa tygodnie. - Wyjeżdżasz tak prędko? - Niestety. Smutno mi będzie znów się z wami żegnać.

- Maresa bardzo ciężko znosi rozłąkę. Od tych, którzy są jej drodzy, wymaga bezinteresownego uczucia i całkowitego poświęcenia. Trudno ją za to winić. Kazano jej spędzić całe życie z dala od bliskich. - Cóż, będzie musiała przywyknąć do mojej nieobecności. - A ty, synu? - Co ja? Nie bardzo rozumiem. - Maresa zakochiwała się i odkochiwała co najmniej kilka razy. Dla ciebie liczy się wyłącznie ona. Świata poza nią nie widzisz. - Powiedziałbym raczej, że po prostu nie znalazłem jeszcze odpowiedniej kobiety dla siebie. - A mnie się zdaje, że jesteś zakochany po uszy. Tyle że w niezbyt odpowiedniej pannie. - Czy to naprawdę aż takie oczywiste?

R

- Dla mnie tak. Co do innych, nie wydaje mi się, żeby ktokolwiek się zorientował.

L T

- Czemu sądzisz, że Maresa nie jest dla mnie odpowiednia? - Bo nie odwzajemnia twoich uczuć. Uwielbiam ją, ale jesteś moim synem. Zawsze będę miała na względzie przede wszystkim twoje dobro. Pragnę, żebyś był szczęśliwy... Miał kochającą żonę i gromadkę dzieci, które mogłabym niańczyć. Nie chcę, abyś zmarnował życie, czekając na dziewczynę, która cię nie kocha. - Pozostaje mi mieć nadzieję, że kiedyś to się zmieni. - A jeśli nie? Co wtedy? Ze zgryzoty zapuścisz długą siwą brodę? Uśmiechnął się szeroko. - Nie obawiaj się, mamo. Kiedy zbrzydnie mi czekanie, ożenię się z kimś innym. - Obyś tylko nie zwlekał z tym do osiemdziesiątych urodzin. - Bądź spokojna, mamo, nie będę czekał wiecznie. - To dobrze - westchnęła Olympia. - Wyznam, że odrobinę mi ulżyło. Nie podoba mi się, że zostajesz w domu na dwa tygodnie. To stanowczo za krótko. - Napoleon nie śpi, a obowiązki wzywają. - Wiadomo coś na temat jego najnowszych zamysłów? - Ponoć zamierza najechać Rosję. Powiadają, że chce przypuścić atak na Moskwę.

Pani Bronwell nie zdołała ukryć przed synem niepokoju, choć Percy wiedział, że się starała. - Martwisz się o Maxa, prawda? Kiedy ostatni raz odwiedził Danegeld Hall? - Rychło po twoim wyjeździe, ale zatrzymał się w domu zaledwie na kilka dni. Nie wiedzieć czemu, zawsze znajduje się blisko linii frontu. Za blisko jak na mój gust. - Oznacza to jedynie tyle, że nic się nie zmienił. Max zawsze lubił być w centrum wydarzeń. - Niestety. Nie jest taki rozsądny jak ty czy Stephen. Ma zbyt duże skłonności do podejmowanie zbędnego ryzyka. - Jestem pewien, że już z tego wyrósł. - Oby. Co dzień się o to modlę. Percy nie miał więcej sposobności rozmówienia się z Maresą, jako że nazajutrz o świcie został pilnie wezwany na statek.

R

Dotarłszy do portu, dowiedział się, że dostali rozkaz wypłynięcia na Morze

L T

Śródziemne pod rozkazami lorda Cecila Harringtona.

Wyszedłszy na tylny pokład „Beatrix", wyminął marynarzy, uwijających się jak w ukropie przy załadunku. Obawiał się o losy Anglii. Jeśli wojna potrwa kilka miesięcy dłużej, Królewska Marynarka Wojenna będzie musiała coraz bardziej polegać na niewykwalifikowanych

i

niedoświadczonych

żeglarzach.

Wielu

z

nich

było

Amerykanami, a jeszcze większą liczbę wcielano do wojska siłą*. * W Anglii stosowano niegdyś legalną praktykę przymusowego wcielania do wojska. Marynarka Królewska korzystała z tej metody rekrutacji w XVII, XVIII oraz XIX wieku, by zwłaszcza w czasach wojny zapewnić pełną załogę swoim fregatom. Mężczyzn pomiędzy osiemnastym i czterdziestym piątym rokiem życia - najczęściej kupców z żeglarskim doświadczeniem we flotach handlowych - chwytano bez uprzedzenia i zmuszano do służby na okrętach wojennych. Czasem wcielano również ludzi zupełnie niezwiązanych z morzem, a także skazańców. Wcielaniem zajmowały się specjalne jednostki nazywane „Press Gangami" (przyp. tłum.).

Przyglądając się wnoszeniu skrzyń z zaopatrzeniem, pomyślał, że długi rejs dobrze mu zrobi. Samotność i odosobnienie z pewnością pomogą mu się wyciszyć i zapomnieć o zmartwieniach, które pozostawił za sobą na lądzie. Naturalnie nie pozbędzie się trosk o Maresę, ale może oddalenie sprawi, że będzie mu lżej.

Minął wartownika i zszedł po schodach do swojej kajuty. Odwiesiwszy kapelusz i płaszcz, sięgnął do torby i wyjął z niej dokumenty, wśród których znajdował się przydział do szwadronu nabrzeżnego na zachodnim wybrzeżu. Mieli udać się do Hiszpanii wraz z konwojem transportowców oraz innych fregat. Tydzień później, gdy zbliżali się do celu wyprawy, Percival pełnił wartę na mostku. Wkrótce po rozpoczęciu służby spostrzegł, że okręt flagowy zwija żagle, i nakazał podkomendnym zrobić to samo. - Wciągnąć bombramżagiel! - wrzasnął porucznik Bronwell i otworzył lunetę, by spojrzeć ku „Windsor Castle" - żaglowcowi płynącemu na czele konwoju. - Ląd za lewą burtą! - zawołał pan Whatley. Percy popatrzył we wskazanym kierunku. Dopływali do Gibraltaru, a stąd było już niedaleko do hiszpańskiego portu w Maladze. Około godziny po zrzuceniu kotwicy, kiedy szykował się do powrotu do swego lokum, podszedł do niego kapitan Pennebaker.

L T

R

- Poruczniku Bronwell, zechce pan dołączyć dziś do mnie dziś wieczorem? Wybieram się do miasta. O wpół do szóstej przyślą po mnie łódź. Zdąży się pan przygotować?

- Naturalnie. Z przyjemnością, panie kapitanie. - Zjemy kolację z hrabią Lópezem de Davalillo. Podróż do Malagi nie trwała długo. W dokach powitał ich niski jegomość o donośnym głosie i nienagannej angielszczyźnie. - Proszę za mną. Powóz czeka. - Prowadź - rzekł Pennebaker, skinąwszy na Bronwella. Kwadrans później zatrzymali się na dziedzińcu przed imponującym pałacem. Gospodarz okazał się wytwornym i wyniosłym dżentelmenem o niebywale długim i znakomitym rodowodzie, który niewątpliwie wbijał go w nadmierną dumę. Po oficjalnej prezentacji licznie zgromadzeni panowie, wśród nich i hiszpańscy arystokraci, udali się do jadalni i rozpoczęli zagorzałą dysputę na temat wojny. Ku zdumieniu Percivala niebawem dołączyło do nich sześć urodziwych dam, które chętnie oddawały się flirtom i rezolutnie włączały się do rozmowy.

- Hiszpańskie niewiasty są urocze, nieprawdaż? - zagadnął don Pedro de Castilla, którego Percy miał sposobność poznać przy innej okazji. - I owszem. Nie spotkałem jeszcze takich, które mogłyby się z nimi równać. Jestem pewien, że trudno skupić uwagę na czymkolwiek innym, gdy ma się w pobliżu tyle piękna i wdzięku. De Castilla posłał rozmówcy życzliwy uśmiech. - Widzę, młody człowieku, że lubi pan to, co dobre. - O tak, uwielbiam wino, kobiety i konie - odparł Bronwell, czując się przy tym jak uczniak. Don Pedro nie wziął mu tego za złe. - W takim razie - oznajmił, poklepując go po ramieniu - zasiądzie pan do posiłku w towarzystwie hrabiny Marii Teresy Heleny de Prady. - Z największą przyjemnością - zgodził się ochoczo Percival, choć po prawdzie nie miał pojęcia, która z ciemnookich dam jest rzeczoną hrabiną.

R

Wkrótce u jego boku pojawiła się zmysłowa piękność i ująwszy go za ramię,

L T

odezwała się nienaganną angielszczyzną:

- Miałam nadzieję, że przypadnie mi dziś w udziale właśnie pańskie towarzystwo, poruczniku Bronwell. Pochodzi pan z Yorkshire, o ile się nie mylę? Percy zastanawiał się, co jeszcze o nim wie. Obecnie Hiszpanie byli ich sojusznikami, ale przecież jeszcze tak niedawno, zaledwie kilka lat temu, admirał Nelson walczył przeciwko nim i Francuzom w bitwie pod Trafalgarem*. * Zwycięska batalia floty brytyjskiej pod wodzą Nelsona nad połączonymi siłami francusko-hiszpańskimi. Stoczona 21 października 1805 roku, bitwa ta stała się początkiem wielkiej hegemonii Brytyjczyków na morzach świata, walnie przyczyniając się do powstania brytyjskiego imperium kolonialnego (przyp. tłum.).

Pozostał odrobinę nieufny, lecz pragnąc jak najlepiej służyć ojczyźnie, uśmiechnął się i zerknąwszy dyskretnie na jej upojny dekolt, poprowadził hrabinę do stołu. Maria de Prada była bez wątpienia najpiękniejszą z zaproszonych pań. Prawdę mówiąc, była najpiękniejszą kobietą, jaką Percival kiedykolwiek widział na oczy. Miała owalną twarz o nienagannych rysach, nieskazitelną cerę i bajeczny biust, ale najbardziej zachwyciły go jej niesamowite oczy, które raz po raz posyłały mu wymowne spojrzenia.

Od czasu do czasu odrywał od niej wzrok i spoglądał w stronę kapitana Pennebakera, lecz ten wyraźnie nie miał ochoty na rozmowę z podkomendnym. Był tak pochłonięty rozmową z czarnowłosą ślicznotką, która zasiadała u jego boku, że zupełnie nie zwracał uwagi na otoczenie. Podano szampan, przystawki, następnie główny posiłek, deser i znowu szampan. Zważywszy na ilość wypitego trunku, w okolicach deseru całe towarzystwo było niesłychanie ożywione. Kiedy nadeszła pora, by przejść do bawialni, hrabina dała Percy'emu do zrozumienia, że gotowa jest ofiarować mu coś więcej niż zwykłą rozmowę. - Przejdziemy się, panie poruczniku? - zapytała, gdy wychodzili z jadalni. - Jak pani sobie życzy. Będzie mi ogromnie miło panią eskortować. Jest chłodno, ma pani jakieś okrycie? - Nie chcę zepsuć panu widoku.

R

Spojrzała na niego bezwstydnie i przylgnęła biustem do jego ramienia.

L T

- Naturalnie - odparł cokolwiek zmieszany, zastanawiając się, jak wybrnąć z kłopotliwego położenia. - Ja również bym sobie tego nie życzył. Maria zacisnęła palce na jego rękawie.

- Tędy, poruczniku - powiedziała, pociągnąwszy go w głąb korytarza. Czuł się jak owca wiedziona do... właściwie nie wiedział dokąd, ale miał pewne podejrzenia, czym to wszystko się skończy. Wspięli się po schodach na piętro i przystanęli pod drzwiami w przeciwległym końcu holu. Maria sięgnęła do klamki i wprowadziła go do swoich prywatnych apartamentów. Odgłos przekręcania klucza w zamku zabrzmiał w jego uszach jak, nie przymierzając, wystrzał z armaty. Jej zalotne spojrzenie, wydęte wargi i odsłonięty dekolt całkowicie zmąciły mu w głowie. Nadmiar szampana, pomyślał w popłochu. Ależ ze mnie dureń. Oficerowi noszącemu mundur nie przystoi się upijać, zwłaszcza gdy spędza wieczór w towarzystwie dowódcy. Teraz mógł już tylko płakać nad rozlanym mlekiem.

Nim zaczął na dobre się nad sobą użalać, odkrył dwa istotne szczegóły. Po pierwsze hrabina wprawnie zrzuciła z siebie suknię, pod którą nie miała absolutnie niczego. Po wtóre pan Bóg obdarował ją wspaniałym ciałem, wręcz stworzonym do kochania. Wkrótce miał się również przekonać, że doskonale wiedziała, jak owego ciała używać. Zamierzał właśnie przeprosić i jakoś się wymówić, ale dotknęła go w taki sposób, że kompletnie zaniemówił. Jego wytrzymałość miała swoje granice. Poddał się bez dalszej walki. Kiedy prowadziła go do łóżka, przed oczami stanął mu obraz masztu „Beatrix", na którym powiewała biała flaga. Nazajutrz zbudził się z potwornym bólem głowy. Uchyliwszy powieki, stęknął i przetoczył się na wznak. Powoli zaczynały do niego wracać wspomnienia z ubiegłej nocy. Nie powinien był

R

wypijać czwartej... a może piątej lampki szampana? Z całą pewnością nie powinien był też przyjmować awansów hrabiny.

L T

Próbował sobie przypomnieć powrót na pokład „Beatrix", ale w jego znękanym umyśle w tym miejscu pojawiła się wielka czarna dziura. Nie był nawet pewien, czy był z nim wówczas kapitan... W istocie w ogóle nie pamiętał, jakim sposobem znalazł się we własnym łóżku.

Matko przenajświętsza, jęknął przeciągle. Jeśli zrobiłem z siebie głupca, oznacza to ni mniej, ni więcej, tylko to, że zbrukałem dobre imię Królewskiej Marynarki Wojennej, a co za tym idzie całej Anglii. Postawią mnie przed sądem wojskowym, zdegradują i odeślą w niesławie do domu... Czarne myśli przerwało mu pukanie do drzwi. - Proszę! - zawołał głośniej, niż zamierzał, i natychmiast potarł skronie. Kapitan Pennebaker wyglądał nietęgo. Równie kiepsko, jak Percy się czuł. - O której godzinie wrócił pan wczoraj na statek, poruczniku? Bronwell spróbował podnieść się do pionu, ale opadł bezwładnie na poduszki. Udało mu się dopiero za drugim razem.

- Szczerze mówiąc, panie kapitanie - odparł słabym głosem - pamiętam cokolwiek raczej mgliście. Dowódca usiadł ciężko na jednym z krzeseł. - Roześmiałbym się, ale dosłownie rozsadza mi czerep. Pan też raczył się szampanem? - Niestety. Zdaje się, że przedobrzyłem. - Następnym razem niech mi pan przypomni, że rozsądniej będzie pozostać przy kawie lub herbacie. Jak spisała się pańska hrabina? Percy poczuł, że rumieni się niczym pensjonarka. - Pytam z czystej ciekawości - wyjaśnił z uśmiechem Pennebaker. - Nie wydaje mi się, by mogła być lepsza niż moja, która okazała się niezrównana. Piekielnie utalentowana niewiasta, powiadam panu. Jej ręce potrafią czynić cuda. Radzę panu zażyć zimnej kąpieli. Z miejsca poczuje pan się lepiej. Co do bólu głowy, poproszę

R

Claverly'ego, żeby zaaplikował panu tę sama miksturę, którą podał mnie. Niezwykle

L T

skuteczny specyfik. Błyskawicznie stawia na nogi.

Percival miał wrażenie, że jego skóra zielenieje.

- Obawiam się, że nic mnie nie uratuje. W każdym razie nie tak prędko, jak bym sobie życzył. Kapitan zaśmiał się z cicha.

- Wiedziałem, że będzie z pana przedni kompan, poruczniku. Wielce mnie to cieszy, otrzymałem bowiem kolejne zaproszenie od hrabiego de Davalillo. Poślę umyślnego z wiadomością, że stawimy się jutro obydwaj. Po wyjściu dowódcy Percival pomodlił się w duchu, by ich pobyt w Maladze nie potrwał długo. W najśmielszych snach nie przypuszczał, że będzie zmuszony służyć ojczyźnie aż tak ofiarnie.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Każde pożegnanie winno nadchodzić niespodzianie. (George Gordon Byron)

W dniu urodzin Maresa wstała wczesnym rankiem i przygotowała się do wyprowadzenia psów na codzienny spacer po wrzosowiskach. Owe wędrówki weszły jej w nawyk. Nie potrafiła się oprzeć przepięknym wzgórzom i dolinom, które przywoływały ją ku sobie samym swoim widokiem. W ciągu ostatnich trzech dni nieustannie padało, zatem gdy tego ranka wreszcie wyszło słońce, nie zdołała usiedzieć spokojnie w domu. Porwała kapelusz i ruszyła pędem do drzwi.

R

- Zmokniesz - przestrzegła ją opiekunka. - Nie wałęsaj się po okolicy zbyt długo. - Nie odejdę daleko, obiecuję.

L T

- Na wszelki wypadek zabierz ze sobą psy. Nigdy nie wiadomo, kogo spotkasz po drodze.

- Taki właśnie miałam zamiar.

Panna Fairweather była niezmiernie rada z poprawy pogody. Potraktowała ją jak prezent. A nie spodziewała się nadmiaru innych podarunków. Po powrocie z przechadzki czekała ją niemała niespodzianka. Natychmiast po tym, jak przekroczyła próg, usłyszała podniesione głosy dobiegające z wnętrza biblioteki. W holu czekała już na nią wyraźnie podenerwowana pani Brampton. - Co takiego? Co się stało? I kto tam tak krzyczy? - Maresa zadała te pytania, choć domyślała się, kto podnosi głos na kuzynkę Augustę. Zastanawiała się tylko, z jakich powodów ojciec postanowił zaszczycić ją swoją obecnością po dziesięciu latach niewidzenia. - To wicehrabia, panienko - odrzekła z przejęciem służąca. - Przyjechał zabrać panienkę do Londynu.

Dziewczyna zaniemówiła. Czegoś takiego nie spodziewała się w najśmielszych marzeniach. Do Londynu? - myślała w popłochu. Dlaczego tam? I czemu akurat teraz? Och, Londyn! Londyn! Wyobraźnia podsunęła jej raptem mnóstwo obrazów. Zawsze marzyła o tym, by odwiedzić stolicę, lecz porzuciła już wszelkie nadzieje na to, że kiedykolwiek nadarzy się ku temu sposobność. Perspektywa wyjazdu niezmiernie ją uradowała, z drugiej strony, nie zachwycało jej, że odtąd będzie zmuszona spędzać mnóstwo czasu w towarzystwie rodzica, który swego czasu ją odepchnął. Poza tym zrodziły się w niej podejrzenia, które nielicho ją wystraszyły. Czyżby dotarły do niego wieści o jej licznych zaręczynach? A nawet jeśli tak, czemu nagle zaczęły go obchodzić jej poczynania? Do tej pory traktował ją jak powietrze, jakby w ogóle nie dostrzegał jej istnienia.

R

Nie bez powodu skazał ją na to zesłanie. Nie chciał mieć z nią nic wspólnego. Dlaczego

L T

więc nieoczekiwanie postanowił zacząć angażować się w jej sprawy? Nie znała go dobrze, niemniej sądząc z opowieści osób, które miewały z nim w przeszłości do czynienia, mogła przypuszczać, że po lordzie Strathmorze nie należy spodziewać się niczego dobrego. Była pewna, że nie zabiera jej do swej siedziby z dobroci serca. Niewątpliwe idzie mu wyłącznie o własną korzyść. Gdyby nie to, za nic nie pojawiłby się w Hampton Manor. Otrząsnąwszy się z oszołomienia, zapytała niepewnie: - Jak pani sądzi, co go skłoniło do złożenia mi nagłej wizyty? Czy moje siostry mu towarzyszą? - Nie, jego lordowska mość przyjechał sam. Ponoć dowiedział się o nieszczęsnych zaręczynach panienki i niemożebnie się rozsierdził. Maresa poczuła na sercu ogromny ciężar. Mimo wszystko tliła się w niej iskierka nadziei, że pomyliła się w swoich domysłach i że może jednak ojcu choć odrobinę na niej zależy. - W tej chwili - ciągnęła pani gospodyni - wyładowuje złość na pani Rightly. To właśnie ją za wszystko obwinia.

- Tak, słyszałam wrzaski od samego progu. - Co panienka zamierza? Westchnęła ciężko. - Chociaż boję się pomyśleć, co teraz będzie, nie mogę pozwolić, by wzięła na siebie odpowiedzialność za moje błędy. - Jestem pewna, że... - Pani Brampton! - rozległ się gromki, poirytowany głos. - Zechce pani posłać kogoś, by odszukał moją córkę. Natychmiast! Maresa zaczerpnęła głęboko tchu, zdjęła kapelusz i wygładziwszy spódnicę, zerknęła przelotnie w lustro. Potem poprawiła potargane wiatrem włosy i odezwała się donośnie: - Nie ma potrzeby mnie szukać, ojcze! Właśnie wróciłam. - Najwyższa pora! - usłyszała w odpowiedzi.

R

Weszła do pokoju i oniemiała z wrażenia. Nie przypuszczała, że ojciec tak bardzo

L T

się zmienił. On również nie był przygotowany na to, co zobaczył. Na jego twarzy odmalowało się zdumienie, które walczyło o lepsze z niedowierzaniem. - Wykapana Teresa... o mój Boże...

Zdziwiła się, usłyszawszy imię matki. W jego ustach wydawało się świętokradztwem. Mimo to poczuła dreszczyk satysfakcji. Sam jej widok i niewiarygodne podobieństwo do zmarłej żony najwyraźniej wprawiły go w zakłopotanie. Nie widziała ojca od tak dawna... Była do głębi wstrząśnięta tym, jak wyglądał. Bardzo się postarzał. Jego włosy były teraz niemal zupełnie siwe, za to oczy pozostały takie same, srebrnoszare niczym ostryga i zimne jak lód. Odruchowo powędrowała wzrokiem do globusa i w jednej chwili przypomniała sobie owo popołudnie, kiedy gościła w bibliotece Percivala. O ileż swobodniej, bezpieczniej i przyjemniej czuła się u boku przyjaciela niż w obecności własnego rodzica... człowieka, w którego żyłach krążyła ta sama krew. Nie mogła się temu nadziwić.

Łudziła się, że da jej jakoś odczuć, iż cieszy się ze spotkania. Może to i lepiej, że tego nie zrobił, stwierdziła po namyśle. Po tylu latach rozłąki taki gest nie mógłby być szczery. - Witaj, ojcze - odezwała się chłodno. Odwrócił głowę, jakby patrzenie na nią przyprawiało go o trwogę. - Boże wszechmogący, naprawdę musisz być do niej aż tak podobna? - Niezmiernie mi przykro, że przypominam ci o czymś, o czym wolałbyś zapomnieć. Obawiam się jednak, że nie mam wielkiego wpływu na swoją powierzchowność. Jeśli nie masz życzenia mnie oglądać, chętnie zejdę ci z oczu uśmiechnęła się nerwowo. - A może wolałbyś, żebym założyła na głowę worek? - Nie zamierzam tolerować braku szacunku. - Wybacz, ale musiałam się roześmiać. W przeciwnym razie ani chybi wybuchnęłabym płaczem. Mam odejść?

R

- Ani mi się waż. Mam z tobą do pomówienia, kiedy skończę z Augustą.

L T

- Nie powinieneś się na nią złościć. W niczym nie zawiniła. - Jeśli zapragnę poznać twoją opinię, nie omieszkam poprosić, byś ją wyraziła. Tyle zerwanych zaręczyn, wszystkie przed siedemnastymi urodzinami! A ty nie widzisz powodu, by winić za to osobę, której powierzyłem nad tobą pieczę? Pani Rightly wykazała się rażącą niekompetencją!

- Kuzynka Augusta nie przyjęła żadnych z owych oświadczyn. To ja popełniłam błędy i na mnie ciąży odpowiedzialność. - Jestem tego w pełni świadom, ale z tobą rozprawię się później. Chyba nie wątpiłaś w to ani przez minutę? Koniec z samowolą. Wydałem pani Brampton polecenie, aby spakowała twoje rzeczy. Zabieram cię ze sobą do Londynu. - A co z Augustą? - Nie będzie nam potrzebna w stolicy. Maresa dostrzegła na twarzy pani Rightly przerażenie i serce ścisnęło jej się z żalu. Ojciec chciał ją wyrzucić z domu jak psa, który mu się znudził. Jej los zupełnie go nie interesował, choć doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że jest ubogą wdową bez środków do życia. Osobą całkowicie zdaną na jego łaskę.

Gdyby udała się z nimi do Londynu, zyskałaby odrobinę czasu, by znaleźć sobie kolejną posadę. Zanim znajdzie się na bruku. - Zostałam pozbawiona matki, ojca i rodzeństwa - oznajmiła nieugiętym tonem. Nie wiem, co to rodzinne więzy. Nie pozwolę, by odebrano mi jedyną towarzyszkę samotności. Przez lata wiele wybaczyłam i o nic nie prosiłam. Ani myślę dalej milczeć. Domagam się, by Augusta pojechała ze mną. Wicehrabia otworzył usta, żeby coś powiedzieć, i natychmiast je zamknął. Na moment zapadła przejmująca cisza. Wydawało się, że w pokoju pojawiła się jeszcze jedna, bezcielesna osoba, która wypełniła wnętrze łagodnością i ciepłem. - Niech i tak będzie - odezwał się nieco przyjaźniej lord Strathmore. - Pani Rightly może do nas dołączyć. Na razie. Potem się zobaczy. - Dziękuję - odparła Fairweatherówna, żałując, że nie jest ojcem, którego mogłaby objąć i ucałować z wdzięcznością w policzek.

R

- Możesz odejść - powiedział, nawet na nią nie patrząc. - Przygotuj się do podróży.

L T

Wyruszamy o świcie. Mam do załatwienia kilka spraw w mieście i nie chcę zamarudzić tu zbyt długo.

- Wybaczy pan, lordzie Strathmore, ale... - zaczęła Augusta. - Co znowu? - przerwał jej bezceremonialnie. - Dziś przypadają urodziny Maresy.

- Tak... naturalnie, wiem o tym. Do diaska, jak się pani zdaje, dlaczego przyjechałem akurat dzisiaj? - Posłał córce spojrzenie, które wyrażało coś na kształt skruchy. Przez chwilę wydawało się, że złoży jej życzenia, ale nie zdołał się na to zdobyć. Maresa uzmysłowiła sobie, że nie żywi do niego żadnych uczuć poza współczuciem. Nazywała go ojcem wyłącznie z poczucia obowiązku. W rzeczywistości był dla niej nikim, zupełnie obcym człowiekiem. Mimo to pomyślała, że gdyby los był dla nich łaskawszy, wicehrabia mógłby okazać się dobrym i troskliwym rodzicem. Gdyby matka nie zmarła podczas porodu, a ona sama nie była do niej aż tak podobna, być może wszystko ułożyłoby się inaczej.

Maresa nie czuła się w Londynie zbyt dobrze. Zaraz po ich przyjeździe nad miastem zawisła gęsta mgła, która utrzymywała się przez cały tydzień. Tego dnia poranne gazety donosiły o licznych śmiertelnych wypadkach związanych z fatalnymi warunkami atmosferycznymi. Na domiar złego nadeszły wieści o tym, że Stany Zjednoczone przystąpiły do wojny. Fairweatherówna tęskniła za domem, za Percym i spacerami po wrzosowiskach. Zamknięta w czterech ścianach z powodu złej pogody, nie mogła znaleźć sobie miejsca. Poznała siostry, ale nie była nimi zachwycona. Wręcz przeciwnie. Kiedy zjawiły się na rodzinnej kolacji, pojęła nagle, że w istocie spotkało ją wielkie szczęście. Lata spędzone w Yorkshire nie wydawały się już wygnaniem ani tym bardziej karą. Uznała, że powinna traktować je jak prawdziwe błogosławieństwo. Bez wątpienia postradałaby zmysły, gdyby musiała żyć z nimi wszystkimi pod jednym dachem. Nie dziwota, że biedna Beatrice się jąka.

L T

R

Jane, Anne i Fanny były od niej co najmniej dziesięć lat starsze. Wszystkie trzy wyszły „szczęśliwie" za mąż. Ich małżonkowie nie zjawili się na rodzinnym spotkaniu, wymówiwszy się wcześniejszymi zobowiązaniami. Maresa podejrzewała jednak, że nieszczęśni panowie prawdopodobnie marzyli o spędzeniu wieczoru z dala od harpii, które na swoje nieszczęście nieopatrznie poślubili w chwili słabości. Dwudziestodwuletnia Beatrice nie spieszyła się z zamążpójściem i była jej najbliższa wiekiem. Maresa z miejsca poczuła do niej sympatię. Reszta familii już na pierwszy rzut oka budziła grozę. Wydawało się, że najlepszą taktyką w ich towarzystwie jest milczenie. Lepiej było się nie odzywać, niż ryzykować, że powie się coś, co nie przypadnie im do gustu. Choć po prawdzie wszyscy nawzajem się przekrzykiwali albo mówili jedno przez drugie, w najlepszym razie ignorowali zdanie innych. Jane, najstarsza z rodzeństwa, lubowała się w plotkach i obmawianiu bliźnich. - Słyszałam, że lady Woodmere wzięła sobie kochanka. W dodatku znacznie młodszego od siebie. Dacie wiarę?

- Ale p-p-przecież ona s-s-sama jest bardzo m-młoda - zauważyła nieśmiało Beatrice. Jane potraktowała ją jak powietrze. - Ponoć widziano ich razem w powozie niedaleko Convent Garden. Cóż za bezczelność, słowo daję. Zastanawiam się, co o tym myśli jej mąż. - Lord Woodmere przestał myśleć jakieś dwadzieścia lat temu, w dniu swoich osiemdziesiątych urodzin - skwitowała żartobliwie Anne, niewątpliwie najdowcipniejsza z klanu Fairweatherów. - Jak możesz szydzić z biednego starca? - oburzyła się przesadnie bogobojna Fanny. - Jego niegodziwa żona popełniła śmiertelny grzech. Cóż, od początku źle jej patrzyło z oczu. - Nie każdą z nas spotkało tyle szczęścia co ciebie, moja droga. Gdybyśmy

R

poślubiły duchownych zapewne także byłybyśmy niewinne i czyste jak łza.

L T

- Dość tych fanaberii - zagrzmiał wicehrabia. - Sądziłem, że choć raz nie zapomnicie o manierach i w obecności Maresy powstrzymacie się od swoich niestosownych zwyczajów.

Anne posłała najmłodszej siostrze zdawkowy uśmiech. - Po cóż miałybyśmy przybierać jakiekolwiek pozy, papo? Lepiej, żeby poznała nas takimi, jakimi jesteśmy. Bez udawania. - Naturalnie, bądźcie sobą - odezwała się Maresa. - Nie mówisz zbyt wiele - zwróciła jej uwagę Fanny. - Nie przywykłam do widoku tak wielu osób przy jednym stole. Przypuszczam, że oniemiałam z wrażenia. - Prawda. W Yorkshire zapewne zasiadałaś do posiłków sama. A może jadałaś w kuchni, razem ze służbą? - W Hampton Manor zazwyczaj towarzystwa dotrzymywała mi kuzynka Augusta. Czasami dołączał też do nas Percy Bronwell. Bywało, że to ja korzystałam z gościnności jego rodziny. Byli dla mnie bardzo życzliwi i okazali mi wiele serca.

- Owszem, słyszeliśmy o tym - rzekła Jane. - Jak rozumiem jednego z nich polubiłaś na tyle, że przyjęłaś jego oświadczyny? - Przepadam za wszystkimi Bronwellami, ze Stephenem włącznie. - Podobno jesteś szczególnie przywiązana do jego młodszego brata. Jakże mu na imię? - Percival. - Z pewnością jest niepocieszony z powodu twego wyjazdu - stwierdziła Fanny. - Nie wie, że wyjechałam. Jest porucznikiem Królewskiej Marynarki Wojennej. Jego okręt wypłynął jakiś czas temu na Morze Śródziemne. To prawda, że jesteśmy sobie bardzo bliscy. Percy to mój najlepszy przyjaciel. - To dość niezwykłe nazywać przyjacielem przedstawiciela odmiennej płci. Radziłabym ci zachować rozwagę w tym względzie. Ludzie uwielbiają brać innych na języki. - Zauważyłam - odparła słodko Maresa.

L T

R

Tylko Anne wyczuła w jej głosie kpinę i uśmiechnęła się, przechylając głowę na bok.

- W Yorkshire nie ma zbyt wielu okazji, by zawierać przyjaźnie - kontynuowała najmłodsza Fairweatherówna. - Nie można wybrzydzać. Poza tym Bronwellowie to nasi najbliżsi sąsiedzi. To całkiem naturalne, że jesteśmy sobie przychylni. - Bea, gdzie twoje maniery? - odezwał się raptem lord Strathmore. - Odkąd zasiedliśmy do stołu, ani razu nie zabrałaś głosu. - W-w-wybacz, papo. Chy-chyba zbyt u-uuważnie przysłuchiwałam się innym. - Powinnaś poznać lepiej siostrę. Chciałbym, żebyś wybrała się jutro wraz z nią i z panią Rightly na wycieczkę po Londynie. - Oczywiście, p-papo. Jak sobie ży-życzysz. Wicehrabia odłożył serwetkę i wstał. - Pozwolicie, że was opuszczę. Mam jeszcze sporo pracy. - Zatrzymał się przy drzwiach i spojrzał ponownie na Beatrice. - Jeszcze jedno. Zabierzesz Maresę do krawcowej. Jej przyodziewek woła o pomstę do nieba. Nie pozwolę, by paradowała po mieście w stroju wieśniaczki.

Maresa zawstydziła się, ale zaraz potem ogarnęła ją złość. Poczuła się jak piąte koło u wozu, zbędny mebel i wyrzut sumienia. - Mniemam, że byłaś już kiedyś u krawcowej? - zapytała z przekąsem Jane. - Nie, nie miałam sposobności. Wszystkie moje suknie szyto w Hampton Manor. - To widać - skomentowała złośliwie Fanny. - Moim zdaniem córka arystokraty winna przywiązywać nieco większą wagę do swojej prezencji. - Coś podobnego? - odpaliła gniewnie Maresa. Jej głos ociekał ironią, lecz nic sobie z tego nie robiła. Nawet nie próbowała się zmitygować. Nie dbała o to, co o niej myślą. Jeśli tak wyglądało życie wśród londyńskiej socjety, to wolała do końca życia mieszkać w Yorkshire. - A mnie się zdawało, że pozostałym córkom owego arystokraty wypadałoby złożyć od czasu do czasu wizytę młodszej siostrze - siostrze, którą pozostawiono samej sobie na prowincji i nigdy nie pozwolono jej przyjechać do miasta. Trudno się zatem dziwić, że nie dane jej było zapoznać się z najnowszą modą.

R

Zanim ktokolwiek zdążył zareagować, Bea nieoczekiwanie się ożywiła i zaczęła mówić bez zająknienia.

L T

- Och, wiem już, dokąd się udamy. Pracownia pani Gordon będzie idealna. - Boże uchowaj! - zbulwersowała się Jane.

- Chcesz zabrać ją do zakładu, żeby zdjęto z niej miarę? To takie plebejskie! Przecież pani Gordon zawsze przychodzi do nas.

- Tak, ale pomyślałam, że mój pomysł spodoba się Maresie. Skoro nigdy nie była w podobnym miejscu... Anne uśmiechnęła się z aprobatą. - Masz rację. Pani Gordon to doskonały wybór. Czeka was jutro wyczerpujący dzień. Londyn bywa męczący. Radzę, byście poprosiły, aby następnym razem krawcowa jak zwykle odwiedziła was w domu. - W rzeczy samej - skrzywiła się Fanny. - Nie uchodzi, by panny z dobrego domu zniżały się do tak upokarzających praktyk. Maresa miała szczerą ochotę przytrzeć jej nosa.

Kiedy jego żaglowiec zacumował w stolicy, Percy bez chwili zwłoki zszedł na ląd i przesiadł się do powozu pocztowego, który czekał na niego na nabrzeżu. Miał do dyspozycji zaledwie tydzień i choć jego ojciec niedomagał, postanowił zobaczyć się z Maresą. O jej przeprowadzce do Londynu dowiedział się z listu matki. Przypuszczał, że w przeciwieństwie do innej korespondencji pismo dotarło do niego tylko dzięki temu, że Bronwellowie podejmowali kolacją komodora Thackerly'ego. W czasie gdy Percival przebywał na Morzu Śródziemnym, nie otrzymywał żadnych wieści do przyjaciółki. W związku z najazdem Napoleona na Rosję armia francuska została wycofana z terytorium Hiszpanii, co z kolei umożliwiło generałowi Wellingtonowi* przesuwanie wojsk w głąb Półwyspu Iberyjskiego. W rezultacie „Beatrix" rzadko stała w porcie dłużej niż dwa dni. * Arthur Wellesley, książę Wellington (1769-1852), angielski generał i polityk. W armii brytyjskiej od 1783 r. Od 1808 r.

R

walczył w Hiszpanii przeciwko wojskom Napoleona I, zwyciężając pod Rolicą (1808), Talavera de la Reina (1809) i Salamanką (1812). W latach 1813-1814 zajął południowo-zachodnią Francję. Uznany za bohatera narodowego, otrzymał tytuł książęcy (1814).

L T

Uczestnik kongresu wiedeńskiego (1814-1815). Zwycięzca spod Waterloo.

Dwa tygodnie wcześniej kapitan Pennebaker i jego załoga pojmali trzy statki nieprzyjaciela. Podczas jednej z bitew kula armatnia uszkodziła kadłub ich okrętu. Właśnie dlatego przybyli do Londynu, by dokonać niezbędnych napraw. Czekając na pannę Fairweather w bawialni miejskiego domu lorda Strathmore'a, Percival zastanawiał się z niejakim niepokojem, jak jego droga przyjaciółka radzi sobie w nowym położeniu. Wiedział, jaka potrafi być impulsywna, i obawiał się tego, co może zrobić, jeśli sprawy nie będą układały się po jej myśli. Ciekawiło go, jak teraz wygląda, spodziewał się, że miejskie życie zmusiło ją, by nabrała nieco większej ogłady. Może znów się zaręczyła? A może zwyczajnie okrzyknięto ją gwiazdą sezonu, pięknością, o której względy ubiegają się liczni konkurenci? Usłyszał delikatny szelest sukni i odgłos drobnych kroków, by po chwili ujrzeć Maresę. Pojawiła się w zasięgu wzroku niczym promyk słońca nad Etną. - Percy! - przywitała się od progu. - Nawet nie wiesz, jak bardzo pragnęłam znów cię zobaczyć!

Uścisnęła jego dłonie, a on ucałował ją kolejno w oba policzki. - Mareso... - na jej widok słowa, które sobie wcześniej ułożył, uwięzły mu w gardle. W kwiecistej sukni z delikatnej bawełny prezentowała się wytwornie i niesłychanie ponętnie. Nie przypadł mu do gustu jedynie głęboki dekolt. Szkoda, że tak łatwo uległa modzie... - Wyglądasz... - Inaczej? - podpowiedziała, obracając się dookoła z rozłożonymi rękami. - Tak, uroczo - odparł, ani na moment nie odrywając wzroku od jej twarzy. - Ani chybi jesteś najpiękniejszą panną w całym Londynie. Zmieniłaś się. - Mam nadzieję, że na lepsze? - Tego bym nie powiedział. Nie da się ulepszyć czegoś, co już jest doskonałe. - Pochlebca. Tęskniłam za twoimi komplementami. Zawsze wiesz, jak sprawić mi

R

przyjemność. Obiecaj, że zostaniesz na co najmniej dwa tygodnie. Mam ci tyle do powiedzenia!

L T

- Niestety, obawiam się, że mogę ci poświęcić tylko kilka godzin. Wstąpiłem tu po drodze do Danegeld Hall. Ojciec jest chory, ale nie mogłem wyjechać z Londynu, nie odwiedziwszy najpierw ciebie.

- Cieszę się, że przyszedłeś. Powiedz, co dolega panu Bronwellowi? Mam nadzieję, że to nic poważnego?

- Raczej nie. Matka pisze, że miał kilka ataków grypy. Lekarze mówią, że jego organizm jest odrobinę osłabiony, ale nie ma się czym martwić. Potrzebuje dłuższej rekonwalescencji, to wszystko. - Bardzo mi przykro, że cierpi. Uściskaj go ode mnie i powiedz obojgu rodzicom, że bardzo za nimi tęsknię. - Mama twierdzi, że odkąd wyjechałaś, całe Yorkshire posmutniało. Im też brakuje twoich częstych odwiedzin. - Nadal nie mogę uwierzyć, że tu jesteś. Czemu do mnie nie pisałeś? Percy wyjął zza pazuchy przewiązany wstążką stos kopert.

- Ależ pisałem - powiedział, wręczając jej pakunek. - Tyle że nie miałem sposobności ich wysłać. Zamierzałem cisnąć je za burtę, ale pomyślałem... - Całe szczęście, że tego nie zrobiłeś. Nigdy bym ci nie wybaczyła. Przechowuję twoje listy jak skarby, ale jeszcze bardziej cenię sobie twoje wizyty. - Jak ci się podoba w stolicy? - Prawdę mówiąc, mam mieszane uczucia. Mam tyle pięknych nowych strojów. Chodzę na bale i przyjęcia. Mimo to wciąż nie mogę przywyknąć do życia w mieście. W Yorkshire jest zupełnie inaczej... - Zmiana otoczenia to zawsze ogromne przeżycie, ale wystarczy, że pozostaniesz sobą, a wszystko będzie dobrze. Kiedy wicehrabia przechodził obok nich korytarzem, Maresa przedstawiła mu Percy'ego. Ku jej zdziwieniu, ojciec ożywił się jak nigdy dotąd. - Witam w Londynie, poruczniku Bronwell.

R

- Dziękuję. Mam nadzieję, że nie wziął mi pan za złe, że wstąpiłem, by zobaczyć się z pańską córką.

L T

- Naturalnie, że nie. Nie mam nic przeciwko temu. Zawsze jest pan tu mile widziany. Maresa na pewno ogromnie się ucieszyła. Jakie przynosi pan wieści z wojny? Sądzi pan, że powoli zbliża się koniec tego koszmaru? - Oby. Na razie wolałbym jednak pozostać ostrożny w swoich prognozach. Wielu rekrutów opuszcza armię Napoleona i przyłącza się do nas. To dobry znak. Walki na półwyspie i ofensywa w Rosji mocno nadwyrężyły fundusze Francuzów. Napoleon wycofuje wojska z Hiszpanii, aby skupić wszystkie siły w kampanii rosyjskiej, a sojusznicy powoli go opuszczają. Jeden po drugim. Wydaje się, że idzie ku lepszemu, ale choć nasza marynarka jest silna i możemy poszczycić się znakomitymi przywódcami, nie ukrywam, że niełatwo jest kontrolować blokady francuskich portów, patrolować Morze Śródziemne, walcząc w tym samym czasie z Francuzami i Amerykanami. - Cóż, miło mi było pana poznać, poruczniku. Niestety muszę was opuścić. Spieszę się na spotkanie. Obyście zdołali jak najprędzej zakończyć tę piekielną wojnę. - Robimy, co w naszej mocy, sir. Wicehrabia pożegnał się i wyszedł.

- Potrafi być czarujący - stwierdził Percy, gdy zostali sami. - Istotnie, choć wyznam, że dotąd nie miałam o tym pojęcia. - Może to dobry znak. - Niby dlaczego? - Możliwe, że odtąd będzie miły również dla ciebie. - Wątpię. To raczej niemożliwe. - Czemu? - Bo nie może znieść widoku mojej twarzy. Zanadto przypominam mu żonę, o której wolałby zapomnieć.

L T

R

ROZDZIAŁ DWUNASTY Miłość jest ślepa, przyjaźń na wiele przymyka oko. (przysłowie angielskie)

Pomimo dość optymistycznych przewidywań Percivala nie zanosiło się na to, by wojna miała się rychło zakończyć. Walki w Hiszpanii i Rosji przeciągły się w nieskończoność. Gazety donosiły, że siły Napoleona dotarły do Moskwy, a Rosjanie wycofali się z miasta, pozostawiwszy po sobie pogorzelisko. Z ostatniego listu Percy'ego wynikało, że dostał przydział na okręt „Nottingham" pod komendę kapitana Otwaya.

Najdroższa Mareso,

R

czasem wydaje mi się, że upłynęły całe wieki od chwili, gdy spotkaliśmy się w domu twego

L T

ojca w Londynie. Co gorsza, jeśli moje obawy się potwierdzą, nieprędko zobaczymy się ponownie.

Niedawno dostaliśmy rozkaz przejęcia dwóch francuskich fregat płynących z Tulonu. Wyruszyliśmy zatem niezwłocznie ku Cieśninie Świętego Bonifacego położonej pomiędzy Korsyką i Sardynią. Niestety nie udało nam się odnaleźć owych okrętów. Nieco później dotarły do nas wieści o tym, że Francuzi obrali inną trasę wiodącą przez cieśninę Piombino oraz Elbę. Podążyliśmy za nimi i o świcie wypatrzyliśmy ich od nawietrznej. Przypuściliśmy szturm z pokładu „Celeste", nowoczesnego okrętu zaopatrzonego w dwadzieścia tysięcy pocisków - w tym także artyleryjskich - oraz w dziewięćdziesiąt ton prochu. Straciliśmy sześciu ludzi, między innymi podchorążego Henry'ego Moore'a. Nazajutrz o brzasku stoczyliśmy kolejną batalię. „Nottingham" znalazł się pod ostrzałem aż trzech nieprzyjacielskich statków równocześnie. Bogu dzięki zdołaliśmy odeprzeć atak i zatopić dwa z nich. Tym razem poległo aż dwunastu naszych, wśród nich syn lorda Chiswicka. Pewno zanudziły Cię te szczegóły, ale nalegałaś, bym oświecił Cię w kwestiach wojennych. Spełniłem więc twoje życzenie. Cenię sobie to, że się o mnie troszczysz, nie chciałbym

wszakże, abyś niepotrzebnie drżała o moje bezpieczeństwo. Obiecaj, że nie będziesz się zamartwiać. Wrócę cały i zdrów. Masz na to moje słowo. Jak dotąd mam jedynie małe zadrapanie na nadgarstku i kilka niegroźnych oparzeń. Choćbym chciał, nie zapomnę ani o Tobie, ani o naszej wieloletniej przyjaźni. Obie zbyt wiele dla mnie znaczą. Mam nadzieję, że dla Ciebie także. Myślę o Tobie bardzo często. Jak zwykle. Życzę Ci, abyś jak najszybciej przywykła do nowego życia w wielkim mieście. Nie mam pojęcia, kiedy wrócę do kraju. Wojna jest nieprzejednana, a ja pragnę jak najlepiej służyć ojczyźnie. Módl się za mnie. Twój kochający przyjaciel, Percy

Maresa odczytała list dwukrotnie, na próżno próbując wyrozumieć cokolwiek z wojskowego żargonu. Obiecała sobie, że nauczy się tego i owego, tak aby przy okazji

R

następnego spotkania mogła swobodnie porozmawiać z nim o sprawach wojny.

L T

Tymczasem zapamiętała tylko „dwadzieścia tysięcy pocisków i dziewięćdziesiąt ton prochu". Nie wiedziałaby nawet, o co go zapytać.

Tak czy owak od razu sięgnęła po pióro, by napisać odpowiedź. Opowiedziała mu o sukni, którą włożyła na bal u lady Halifax i o tym, ile razy proszono ją do tańca. Wspomniała także o licznych zatargach z lordem Strathmore'em. Na koniec, jak to miała w zwyczaju, poprosiła, by był rozważny i nie narażał się na szwank.

Kochany Percy, Twój list niezmiernie mnie ucieszył, nadszedł bowiem w chwili, kiedy rozpaczliwie potrzebowałam pociechy. Zapewne się domyślasz, jak bardzo brakuje mi Ciebie i Twoich opiekuńczych ramion. Między mną a ojcem nie układa się najlepiej. W każdym razie nie tak dobrze, jak bym sobie tego życzyła. Kłócimy się niemal nieustannie i choć obiecuję sobie, ilekroć się to zdarza, że nie będę się z nim więcej sprzeczać, gdy przychodzi co do czego, nie potrafię się powstrzymać.

Jest despotyczny, a jego brak zrozumienia i swarliwe usposobienie wprawiają mnie w tak wielki gniew, że zapominam o wcześniejszych postanowieniach. Oddałabym wszystko, byś był teraz przy mnie, wspierał mnie radą i dodawał mi otuchy. Mówiłeś, że nieroztropnie jest mierzyć się cały czas z jednym przeciwnikiem i jak zwykle, miałeś słuszność, mimo to, gdy idzie o ojca, nie jestem w stanie nad sobą zapanować. Mam także dobre wieści. Z pewnością ucieszy cię wiadomość, że jak dotąd, z nikim się nie zaręczyłam, choć zalotników mam wielu, w dodatku takich, którzy przypadli do gustu memu wymagającemu rodzicowi. Niedawno oznajmił mi, że chce, abym dobrze wyszła za mąż, jako że pragnie, bym była szczęśliwa i żyła w dostatku. Przypuszczam jednak, że zwyczajnie rad by się mnie pozbyć. Uzmysłowiłam sobie, że nie sprowadził mnie do Londynu z powodu moich licznych zaręczyn. Wręcz przeciwnie, rozsierdziło go to, że nie poślubiłam żadnego z konkurentów, którzy starali się o mnie w Yorkshire.

R

Pamiętasz, wspomniałeś kiedyś, że zdaniem twojej matki kobiety mdleją na widok mun-

L T

duru, nawet gdy odzieje się w niego miotłę? Odnoszę wrażenie, że ojciec chętnie wydałby mnie za miotłę, gdyby dzięki temu zyskał pewność, że na dobre zniknę mu z oczu! Bądź zdrów i wracaj jak najrychlej.

Twoja oddana przyjaciółka, Maresa

Jeśli wierzyć plotkom, Maresa odniosła oszałamiający sukces, kiedy wprowadzono ją do towarzystwa. Jednakowoż, po tym jak dwukrotnie zdarzyło jej się zerwać zaręczyny, miejscowa socjeta przestała wyrażać się o niej. z uznaniem. Wytykano jej, że ma zwyczaj flirtować otwarcie z jednym wielbicielem, by po chwili odrzucić jego awanse i zwrócić oczy ku innemu. Fairweatherówna była w pełni świadoma niepochlebnych komentarzy na swój temat, niemniej nie czuła się winna. Nie robiła tego przecież z rozmysłem i nie chciała nikogo krzywdzić. Przez pierwszy rok jej pobytu w stolicy Percy odwiedził ją zaledwie dwa razy. Jako że oboje zawsze byli wobec siebie lojalni i szczerzy, Bronwell nie wahał się krytykować przyjaciółki za jej popędliwość, upór i brak cierpliwości. Ona zaś, o dziwo, przyjmowała jego słowa z pokorą.

Anne, najbardziej przenikliwa z sióstr, natychmiast zauważyła, że tych dwoje łączą wyjątkowo silne więzi. - Przyglądam im się z uwagą, gdy widzę ich razem - zagadnęła pewnego razu panią Rightly, kiedy Percival i Maresa byli zajęci tańcem. - Kiedy porucznik Bronwell jest w pobliżu, nasza krnąbrna pannica sprawuje się bez zarzutu. Jakby w jego obcości dopuszczała do głosu swoje lepsze wcielenie. Nie mogę wyjść z podziwu nad tym, jak doskonale się rozumieją i uzupełniają. Mają też dla siebie wiele poważania, co jak przyznasz, jest kwestią niezwykłej wagi. Zwłaszcza w relacjach damsko-męskich. - W istocie - zgodziła się ochoczo Augusta. - Cieszę się, że to spostrzegłaś, Anne, jako że sama zawsze miałam na ich temat podobne zdanie. - Wielka szkoda, że Maresa nie dostrzega tego, co dla innych jest oczywiste. - Święte słowa. Jest kompletnie ślepa, choć prawda wręcz rzuca się w oczy. - Tak... Ma pod nosem niezbite dowody, a mimo to ich nie zauważa. Chyba nawet domyślam się dlaczego. - Doprawdy? Powiedz mi.

L T

R

- Otóż moim zdaniem biedactwo nie postrzega Percivala w romantycznym świetle z bardzo prostej przyczyny. Rzecz w tym, że sztuczki, którymi z takim powodzeniem oczarowuje innych, w przypadku pana Bronwella w ogóle się nie sprawdzają. Są kompletnie bezużyteczne. Słodkie oczy i perswazje, pochlebstwa czy fochy nie robią na nim najmniejszego wrażenia. Maresa wie, że niczego nimi nie wskóra i zbija ją to z pantałyku. Fairweatherówna doszła do podobnych wniosków, kiedy Percy znów nadepnął jej na nogę. - Marny z ciebie tancerz - stwierdziła, wydymając usta. - Radzisz sobie jeszcze gorzej niż w Yorkshire. - Nie przeczę. Ostatnio większość czasu spędzam na morzu, to i nie dziwota, że kiedy zejdę na ląd, nogi odmawiają mi posłuszeństwa. - Doprawdy nie mam pojęcia, czemu tak bardzo cię lubię.

- Z pewnością nie z powodu mego mizernego kunsztu tanecznego. Właśnie to ustaliliśmy. Sądzę, że pozostajemy przyjaciółmi tak długo, ponieważ darzysz mnie należytym szacunkiem. - Owszem, szanuję cię, ale dlatego, że jesteś moim przyjacielem, a nie na odwrót. - Mylisz się. Czujesz do mnie respekt, bo nie jesteś w stanie mnie zdominować. W każdym razie nie z taką łatwością, z jaką owijasz sobie wokół palca innych. Nim Maresa zdążyła otworzyć usta, by odpowiedzieć, przerwał im lord Peterson, który poprosił ją o kolejny taniec. Podczas drugiego sezonu panny Fairweather w Londynie coraz częściej zaczęto mówić z nadzieją o zbliżającym się końcu wojny. W czerwcu armia generała Wellingtona pokonała nieprzyjaciela w Hiszpanii pod Vitorią, zaś połączone siły Austrii, Szwecji, Prus i Rosji zepchnęły Francuzów z terytorium Prus po bitwie pod Lipskiem. Kolejnej wiosny flota brytyjska doprowadziła

R

do szczęśliwego końca długie walki na Półwyspie Iberyjskim. Po krwawej batalii pod

L T

Sorauren Anglicy zajęli San Sebastian. Siódmego października 1813 roku przeprawili się przez rzekę Bidasoę i niebawem przedarli się przez Pireneje na teren Francji. Od tego czasu dni Napoleona były policzone.

Choć Maresa nie mogła tego przewidzieć, nad jej głową również zawisły ciemne chmury.

Najbliższe święta Bożego Narodzenia okazały się dla niej najgorszym okresem w życiu. Ojciec zebrał familię przy wigilijnym stole wyłącznie po to, aby poinformować ją przy wszystkich, jak wielki sprawiła rodzinie zawód i jakim stała się dla nich ciężarem. Oznajmił, że najbliżsi się jej wstydzą i są znużeni i zniecierpliwieni jej skandalicznymi wybrykami. - Twoja reputacja z dnia na dzień cierpi coraz bardziej - grzmiał oburzony. Wkrótce nie będzie już czego ratować. Cały Londyn wie, że jesteś zmienna, igrasz z miłością i bawisz się cudzymi uczuciami. Żaden konkurent nie jest w stanie sprostać

twoim wygórowanym i niedorzecznym wymaganiom. Przyrównują cię do lady Caroline Lamb* i doprawdy trudno nie dostrzegać podobieństw. Różni was jedynie to, że ty jeszcze nie próbowałaś usidlić lorda Byrona. * Caroline Lamb (1785-1828) - brytyjska arystokratka i pisarka, żona wicehrabiego Melbourne'a, późniejszego premiera, znana w głównej mierze za sprawą szeroko komentowanego romansu z lordem Byronem, który miał swój początek wiosną 1812 r. Kochankowie zwalczali się publicznie, zapewne po to, by uciszyć plotki o łączących ich relacjach. Po zerwaniu, do którego doszło z inicjatywy Byrona, zdesperowana lady Lamb wielokrotnie próbowała doprowadzić do odnowienia związku. Jej skandaliczne zachowanie oraz wydanie popularnej powieści zawierającej niepochlebne opinie o wielu przedstawicielach londyńskiej śmietanki doprowadziły w końcu do tego, że została wykluczona z towarzystwa (przyp. tłum.).

Maresa poczuła się do głębi dotknięta. Owszem, miała skłonności do flirtowania, lecz nigdy, ale to nigdy nie uganiała się za mężczyzną. Pozostała niewinna jak w chwili narodzin. Nie mieściło jej się w głowie, że wicehrabia sądzi, iż jest równie zdeprawowana jak kobieta, która wdała się w publiczny romans, będąc żoną i matką.

R

- W wyższych sferach obowiązuje jedna podstawowa zasada - perorował lord

L T

Strathmore. - Jeśli nie przestrzegasz ogólnie przyjętych norm i obyczajów, oznacza to ni mniej, ni więcej, tylko to, że coś jest z tobą nie w porządku. Nie pasujesz do towarzystwa i prędzej czy później zostaniesz z niego wykluczona. - To nie ze mną jest coś nie w porządku, lecz z angielskimi mężczyznami - odparła rozeźlona. - To słabeusze, którzy do niczego nie potrafią zabrać się jak należy! - Nie wykluczając ciebie, „drogi ojcze", zamierzała dodać, lecz w ostatniej chwili się powstrzymała. - Twoja niedojrzałość i brak rozwagi niczego nie usprawiedliwiają. Ludzie wzięli cię na języki, a to naraziło na szwank dobre imię całej rodziny. - Czyżby? Nie istnieją żadne przesłanki, by tak twierdzić. - Mów sobie, co chcesz. Wiedz jednak, że zmęczyły mnie twoje dziwactwa. Właśnie ustalam szczegóły twojego małżeństwa z lordem Hatfieldem. - Nie! Nie wyjdę za niego za nic w świecie. Każda szanująca się panna w tym mieście odrzuciła jego umizgi! - Nie pytam cię o zdanie. Będzie, jak postanowiłem. Możesz odejść. Maresa wpadła w taką furię, że przez moment nie wiedziała, co powiedzieć.

- To jeszcze nie koniec! - zawołała i obróciwszy się na pięcie, podbiegła do drzwi. - Nie myśl sobie, że tak łatwo się poddam. Popędziła do swego pokoju i z hukiem zatrzasnęła za sobą drzwi. Kilka minut później zajrzała do niej Bea. - Słyszałam, co powiedział ojciec. Przykro mi, że tak cię potraktował. - Niepotrzebnie. Prędzej napiję się cykuty, niż wyjdę za tego bufona. Na sam dźwięk jego imienia dostaję gęsiej skórki. - Nigdy nie widziałam, by papa aż tak się rozgniewał. - Niebawem rozgniewa się jeszcze bardziej. Masz na to moje słowo. Nie pozwolę, by podejmował za mnie takie decyzje. Jeśli będzie trzeba, wyjdę za hrabiego Ramsforda! Choćby po to, żeby zrobić ojcu na złość. - Rozum ci odjęło? Przecież Ramsford to jego najzagorzalszy wróg! - Właśnie. Poza tym ma śliczne błękitne oczy. Nie zauważyłaś?

R

- Cii... Nie mów tak głośno, bo jeszcze ojciec usłyszy.

L T

- Niech sobie słyszy! Ramsford jest doskonałym tancerzem. Miałaś okazję z nim tańczyć?

- Nie. Jeśli papa się dowie, że ty z nim tańczyłaś, każe trzymać cię pod kluczem. Nie wolno ci sprzeciwiać się woli ojca. Wiesz przecież, że tak się nie godzi. Życie rządzi się swoimi prawami, a nas, kobiety, obowiązują pewne zasady... - To staroświeckie przesądy stworzone przez mężczyzn na ich własny użytek przerwała gwałtownie siostrze. - Może i tak, ale nie sądzisz chyba, że uda ci się w pojedynkę zmienić świat? I bez tego znalazłaś się w nie lada tarapatach. Prawem i obowiązkiem rodzica jest wydać cię dobrze za mąż. Tobie zaś przystoi zaakceptować jego wybór i pokazać mu, że będziesz wzorową żoną. - Rozmowa na ten temat przyprawia mnie o mdłości. Pomówmy lepiej o czymś innym. - Nie możesz ot, tak sobie tego zignorować. Prędzej czy później będziesz musiała stawić czoło temu, co cię czeka. - Nie kocham Hatfielda i nigdy za niego nie wyjdę.

- Miłość nie ma z tym nic wspólnego. Małżeństwo to kontrakt handlowy. Tak przynajmniej utrzymuje ojciec. - Matka była w nim zakochana, kiedy wychodziła za mąż. Sama mi o tym mówiłaś. Choć prawdę mówiąc, trudno mi w to uwierzyć. Zupełnie nie pojmuję, za co mogła go pokochać. - A jednak. Ale to był wyjątek. Takie rzeczy przytrafiają się ludziom nader rzadko. - Nie szkodzi. Wierzę, że i moje małżeństwo będzie pod tym względem niezwykłe. - Nie powinnaś. To mrzonki. - Czasem wolałabym być córką chłopa albo kominiarza. Wówczas przynajmniej mogłabym poślubić kogo mi się żywnie podoba. Dlaczego pannie, której ojciec przez przypadek ma tytuł, odmawia się prawa do kochania? Nawet służące, które opróżniają nasze nocniki, same wybierają sobie mężów. Nie wydaje ci się to niesprawiedliwe? - Owszem. - W rzeczy samej. - Co zamierzasz?

L T

R

- Jeszcze nie wiem. Łudzę się, że ojciec zmieni zdanie, ale obawiam się, że moje nadzieje okażą się płonne. Nie pozostaje mi nic innego, jak modlić się o cud. - Nie zaszkodzi. Cuda zdarzają się czasem w najmniej spodziewanych momentach. - Tak... a czasami nie zdarzają się wcale...

Choć trudno w to uwierzyć, nazajutrz pani Rightly wróciła ze spaceru z podbitym okiem. - Boże d-d-drogi! - wykrzyknęła Beatrice, która akurat przechodziła korytarzem. Co ci się stało, kuzynko? Augusta zdjęła spokojnie mufkę i płaszcz, po czym sięgnęła do wstążek kapelusza. Tymczasem wicehrabia przyglądał jej się coraz bardziej podejrzliwie. - Jak do tego doszło? - To nic poważnego, wasza lordowska mość. - Żądam odpowiedzi - ponaglił nieprzejednanym tonem. - To tylko mała sprzeczka... - Tak czy owak chciałbym poznać szczegóły.

- Przystanęłam na rogu, żeby zaczekać, aż przejedzie powóz. Agnes Meade i Hannah Lawson stały po drugiej stronie ulicy. - Kim są owe kobiety? - spytał lord Strathmore. - Służą u Whitbych. Jedna jest kucharką, a druga pokojówką. Maresa stanęła u szczytu schodów i otworzyła usta ze zdumienia i przerażenia. - Ani słowa - ostrzegł ją ojciec, po czym zwrócił się ponownie do pani Rightly. Zamieniam się w słuch. - Agnes i Hannah rozmawiały na tyle głośno, że słyszałam każde ich słowo. Twierdziły, że Maresa źle się prowadzi i że de facto jest zrujnowana. Ponoć wiedziały to z wiarygodnego źródła. Kiedy stwierdziły, że nie zechce jej żaden szanujący się mężczyzna, nie wytrzymałam. Krzyknęłam, że to wyssane z palca plotki i że powinny się wstydzić. Na koniec dodałam, że nie od rzeczy byłoby, gdyby znalazły sobie jakieś przyjemniejsze zajęcie niż obmawianie bliźnich. - I?

L T

R

- I wtedy Agnes podbiegła do mnie i huknęła mnie w oko. Potem odwróciła się do Hanny i wrzasnęła z zadowolona z siebie: „To ci dopiero była przyjemność!". To był najokropniejszy wieczór w życiu Maresy. Ojciec groził jej konsekwencjami i stawiał ultimatum, Jane i Fanny nie szczędziły słów krytyki, a ich mężowie spoglądali na nią z jawną dezaprobatą. Widok posiniaczonej twarzy kuzynki doprowadzał ją do łez. Nie mogła znieść myśli, że Augusta, która zawsze ją wspierała, ucierpiała przez jej nieroztropność. Była rozstrojona i przygnębiona. Okazało się, że wicehrabia się nie mylił. Z powodu jej kaprysów i braku rozwagi cierpiała cała rodzina. Dwa dni później pani Rightly poinformowała wychowankę, że znalazła posadę guwernantki i niebawem udaje się do posiadłości chlebodawcy w Kent. - Cieszę się, że wreszcie będziesz mogła przenieść się na wieś. Wiem, jak nie cierpisz dużych miast. - Masz rację. W głębi duszy pozostałam zwykłą dziewczyną z prowincji. Kuzynka ujęła dłonie swojej dawnej podopiecznej. - Jestem ci ogromnie wdzięczna za referencje. Obawiałam się, że moja obecność w tym domu niedługo zacznie ciążyć domownikom i że lord Strathmore przepędzi mnie

precz. Bez odpowiedniej rekomendacji nikt nie zechciałby mnie zatrudnić. Dzięki tobie nie musiałam go o nic prosić. Oszczędziłaś mi kłopotu i upokorzenia. - Nawet nie wiesz, jak mi ulżyło, gdy powiedziałaś, że sir Reginald Tewksbury postanowił powierzyć ci opiekę nad córkami. Szczerze mówiąc, ja także bałam się o twoją przyszłość. Zwłaszcza teraz, kiedy ojciec umyślił sobie wydać mnie za pierwszego, który mnie zechce. - Nie mów tak. Bez względu na to, jak ocenia cię wicehrabia, który nie zadał sobie trudu, aby cię poznać, jesteś zacną i wartościową osobą. Każdy mężczyzna byłby uszczęśliwiony, mogąc uczynić cię swoją żoną. - Kiedy wyruszasz do Kent? - Za cztery dni. - Będę za tobą tęsknić. - A ja za tobą.

R

Po wyjeździe kuzynki Maresa czuła się bardzo samotna. Wydawało jej się, że

L T

opuścili ją wszyscy, którzy choć odrobinę przejmowali się jej losem. Najpierw Percy, a teraz Augusta.

Na domiar złego otrzymała niepokojący list od pani Brampton.

Droga panienko Mareso,

choć robię to z ciężkim sercem, czuję się w obowiązku donieść panience, iż cała okolica aż huczy od plotek. Nie jestem pewna, czy dotarły do panienki wieści o tym, że Stephen Bronwell jakiś czas temu się zaręczył. Ślub miał się odbyć w Boże Narodzenie, ale rodzice jego narzeczonej postanowili opóźnić sprawę, ponieważ zasłyszeli oszczerstwa o rzekomymi romansie panienki z panem Percivalem. Podli ludzie rozpuszczają pogłoski o tym, że byliście kochankami i że to właśnie dlatego lord Strathmore wywiózł panienkę do Londynu. Źle by się stało, gdyby dowiedziała się panienka o tych wydarzeniach od kogoś innego. Dlatego uznałam, że wypada mi przygotować panienkę na najgorsze. Na szczęście Bronwellowie nie dają wiary owym ohydnym kłamstwom. Pani Olympia zapewniła mnie osobiście, że nie żywią do panienki urazy i że zawsze znajdzie w nich panienka oparcie. Uspokoiła mnie także w kwestii ślubu. Opóźnienie okazało się jedynie błahostką. Obie

rodziny zdecydowały, że lepiej, będzie odłożyć ceremonię do czasu, aż gadanie ucichnie, tak aby nic nie zakłóciło Stephenowi i Tess najszczęśliwszego dnia w ich życiu. Oddana jak zawsze służąca, Brampton.

Odłożywszy kopertę, Maresa zwiesiła głowę i zaczęła się zastanawiać, czy może ją spotkać coś jeszcze gorszego. Było jej bardzo źle, a na pociechę miała jedynie listy Percy'ego i naszyjnik matki. Tego wieczoru wicehrabia wezwał ją do swego gabinetu. - Wracam prosto od White'ów - zaczął, kipiąc złością. - Masz pojęcie, co mówi się o tobie w mieście? „Uderzać w konkury do Fairweatherówny? Szkoda zachodu", oto najnowszy „komplement" pod twoim adresem. Jakby tego było mało, natknąłem się na Hatfielda, który oznajmił mi bez ogródek, że nie czuje się na siłach, aby podjąć się obowiązku przejęcia opieki nad tobą. Do ślubu zatem nie dojdzie, co jak sądzę,

R

niezmiernie cię ucieszy, mimo że zostałem publicznie upokorzony.

L T

- Przykro mi, że znów sprawiłam ci zawód.

- I słusznie. Tym razem nie ujdzie ci to płazem. Daję ci czas do czerwca. Jeśli do tej pory nie znajdziesz sobie męża, klnę się na Boga, że wydam cię za pierwszego lepszego głupca, który cię zechce. Czy wyrażam się dostatecznie jasno? - Nad wyraz jasno.

Od czasu tej rozmowy na każdym kroku coś przypominało jej o fatalnym położeniu, w jakim się znalazła. Nie miała dokąd uciec przed ludzką podłością. Czuła się podobnie jak za dawnych lat w Yorkshire, kiedy nieustannie o niej szeptano i wytykano ją palcami. Nie znajdowała ukojenia nawet w poezji Richarda Barnfielda*:

Trzódka moja już się nie wypasa, Jagniątka rodzić się nie chcą, Baranki hasać przestały. Nic nie jest takie jak dawniej. Miłość umiera, Wiara gaśnie,

Serce wszystkiemu przeczy, Choć to ono zgryzotom winne. * Richard Barnfield (1574-1620) poeta angielski. Kwestia autorstwa cytowanego wiersza pozostaje sporna. Większość źródeł przypisuje poniższy utwór Williamowi Shakespeare'owi jako sonet III ze zbioru Sonnets to the Sundry Sounds of Music (przyp. tłum.).

Zazwyczaj nie poddawała się smutkom i nie miała skłonności do płaczu. Tym razem nie zdołała się powstrzymać. Coś w niej pękło i zaczęła głośno szlochać. Zaniepokojona Bea przybiegła do pokoju siostry i usiadła obok niej na kanapie. - Co ci jest, moja droga? - zapytała z troską. - Wyglądasz na okropnie przygnębioną. - Och, tak, żebyś tylko wiedziała, jak bardzo jest mi źle... Moje życie zamieniło się w koszmarny sen. Wokół mnie nic, tylko okrutne plotki i pretensje. Wciąż przytrafiają

R

mi się jakieś nieszczęścia, które w dodatku przynoszą ujmę rodzinie.

L T

Beatrice poklepała ją po ramieniu.

- W istocie ostatnio prześladuje cię pech, ale owe niepowodzenia to najlepszy dowód na to, że opatrzność stale nad tobą czuwa, nawet jeśli... nie zawsze ci sprzyja. Można by rzec, że jesteś wybranką losu.

Maresa otarła łzy i spojrzała na nią z niejakim osłupieniem. Potem zmarszczyła nos i nagle wybuchnęła niepowstrzymanym śmiechem. Po chwili obie chichotały jak najęte, obejmując się ramionami. Śmiały się i śmiały, aż w końcu rozległo się pukanie do drzwi. - K-k-ktoś puka - stwierdziła niepotrzebnie Bea. - Wiem, słyszę - odparła Maresa, po czym znów zaczęły rechotać. Pokładały się ze śmiechu przez dobrych kilka minut. Kiedy w końcu osłabły, stwierdziły ze zdumieniem, że większość służby, a także ich ojciec tkwią w progu, spoglądając na nie jak na osoby niespełna rozumu. Lord Strathmore skrzywił się i pokręcił głową. - Zaczynam poważnie się o was martwić, słowo daję.

- Uff - westchnęła Maresa, gdy znów zostały same. - Czuję się, jakby upuścili mi krew. - A ja nie mam siły się ruszyć - odparła Beatrice. - Wiesz co? - Hm...? - Od razu mi lepiej. Bea zerknęła na nią ze zdziwieniem. - A niech mnie, mnie też.

L T

R

ROZDZIAŁ TRZYNASTY O Italio, raju wygnańców! (Percy Bysshe Shelley, poeta angielski, 1792-1822)

Dobre samopoczucie Maresy nie trwało długo. Nazajutrz obudziła się z myślą o ultimatum ojca. Jeśli nie znajdzie męża do czerwca, wicehrabia weźmie sprawy w swoje ręce. Nie miała pojęcia, co robić. Marzyła o tym, żeby zobaczyć Percy'ego. Nie tylko po to, żeby szukać w nim oparcia. Tęskniła za nim, a przede wszystkim pragnęła się upewnić, że jest cały i zdrowy. Gazety donosiły o licznych stratach wśród żołnierzy Wellingtona, a także wśród załóg okrętów walczących na Morzu Śródziemnym.

R

Uznała, że lepiej będzie do niego nie pisać. Nie chciała, żeby cokolwiek go

L T

rozpraszało, zwłaszcza że z pewnością nie zdołałaby się powstrzymać i opowiedziałaby mu głównie o swoich zgryzotach.

Jej troska o dobre samopoczucie przyjaciela okazała się płonnym trudem. Tydzień później Bea wbiegła do jej pokoju, wymachując kopertą. - Nareszcie doczekałaś się szczęśliwszego, dnia, droga siostro! To od porucznika Bronwella! Maresa nie posiadała się z radości. Tak bardzo potrzebowała słów otuchy. Otworzyła list i przebiegła wzrokiem jego zawartość.

Droga Mareso, wybacz, że nie odzywałem się tak długo. Nie pozwolił mi na to brak czasu. Dziś zakotwiczyliśmy u wybrzeża Sycylii, zatem korzystając z chwili wytchnienia, natychmiast sięgnąłem po pióro. Jak mówi mądre przysłowie, kto chwyta dwie sroki za ogon, nie złapie żadnej. Zdaje się, że powinnaś wziąć to sobie mocno do serca.

Doniesiono mi o twoich ostatnich wyczynach i o trudnej sytuacji, w jakiej się znalazłaś. Pewnie poczujesz się zdradzona tym, co powiem, ale nie pozostawiłaś mi wyboru. Jako twój przyjaciel nie mogę dłużej milczeć. Nie czyniłbym ci wyrzutów, gdybyś nie była mi tak bardzo droga. Pamiętaj o tym, kiedy odczytasz to, co mam Ci do powiedzenia. Nadeszła pora, abyś zrozumiała, że sama jesteś sobie winna. Raz po raz ściągasz na siebie kłopoty, podejmując nierozważne i pochopne decyzje. Za wszystkie niepowodzenia i smutki, jakie spadają na twoją głowę, możesz winić wyłącznie siebie. Radziłbym Ci nie zaręczać się z nikim, dopóki nie będziesz pewna swoich uczuć wobec konkurenta. Jeśli spotkasz kogoś, godnego twojego zainteresowania, poznaj go dobrze, nim się zdeklarujesz. Daj sobie co najmniej kilka miesięcy, nim ostatecznie zdecydujesz się na zamążpójście. Dzięki temu unikniesz kolejnego skandalu. Na koniec pragnę Cię zapewnić, że myślę o Tobie nieustannie i często się za Ciebie modlę.

R

Stale mam przed oczami Twoją twarz, widzę ją co noc tuż przed zaśnięciem i rankiem, kiedy się budzę.

L T

Twój kochający przyjaciel, Percy

Maresa była tak wstrząśnięta i zraniona krytycznymi słowami Percivala, że kompletnie je zignorowała. Zgniotła kopertę i cisnęła ją w kąt pokoju! - Sama jestem sobie winna? - wrzasnęła bez opamiętania. - Czy tak mówi kochający przyjaciel? Dobre sobie! Bea zakryła ręką usta, po czym wybiegła z pokoju, najwyraźniej przerażona napadem złości siostry. Biedactwo, bała się własnego cienia i była chorobliwie nieśmiała. Pogodziła się z losem starej panny i nie miała większych nadziei na lepszą przyszłość. - Skoro tego właśnie pragniesz - drwił z niej ojciec - jesteś na najlepszej drodze do osiągnięcia celu, choć wyznam, że nie pojmuję, czemu nie chciałaś zadebiutować na salonach, podobnie jak nie pojmuję tego, że moja najmłodsza córka ma zwyczaj oddawać rękę każdemu napotkanemu mężczyźnie.

Maresa puściła kąśliwą uwagę na swój temat mimo uszu, dziwiła się za to, że wicehrabia nie rozumie, skąd wzięła się bojaźliwość Beatrice. Było bowiem oczywiste, że to on jest jej główną przyczyną. Rozdrażniona usiadła na kanapie. Gdy zauważyła kątem oka pomięty list, w jednej chwili zapomniała o siostrze. - Sama ściągam na siebie nieszczęścia! Też mi coś! Mężczyźni! Głupcy i słabeusze. To oni są wszystkiemu winni! Och, gdybym tylko mogła wyjechać... gdybym miała dokąd pójść... Raptem doznała olśnienia. Wojna miała rychło się skończyć, a skoro tak, nareszcie będzie można podróżować po Europie. Opuści Londyn i uda się do Toskanii! Dalsze rozważania przerwała jej służąca, która zapukała do drzwi, by powiadomić ją o przybyciu lady Radcliffe. O, mój Boże! Kompletnie zapomniałam o jej wizycie, pomyślała Fairweatherówna

R

i podbiegła do lustra, by poprawić włosy. Potem uszczypnęła się lekko w policzki i zbiegła na dół.

L T

- Znacie najświeższe nowiny, dziewczęta? Właśnie rozmawiałam z admirałową Hollowell. Mąż poinformował ją dziś rano, że Napoleon abdykował. Dacie wiarę? Maresa z wrażenia opadła na najbliższe krzesło. - Abdykował? Czy to pewne?

- Jak dwa i dwa to cztery. Całe miasto już o tym mówi. Ludzie wylegli na ulice, wszędzie grają orkiestry, powiadam wam, w życiu nie widziałam takiego świętowania, a przeżyłam wiele. - Bogu niech będą dzięki! - zawołała z entuzjazmem najmłodsza panna Fairweather. Czuła się, jakby ktoś zdjął jej z serca ogromny ciężar. Przepełniły ją radość i niedowierzanie. Koszmar, który towarzyszył jej od dziecka, nareszcie się skończył. Nienawidziła Napoleona tak samo, jak nienawidziła wojny. Przez niego i jego chorobliwą ambicję nie mogła poznać rodziny własnej matki. - Pomyślcie tylko! - entuzjazmowała się lady Radcliffe. - Granice zostaną otwarte, a nasi mężczyźni powoli zaczną wracać do domów. Prawie zapomniałam, jak wspaniale żyło się w czasach pokoju. Dwadzieścia lat niepewności i lęku! A teraz... teraz będę

mogła sprawić sobie suknię w Paryżu! Nawet sobie nie wyobrażacie, jak bardzo tęsknitęskniłam za galijską modą, tamtejszą kulturą i... Fairweatherówny wymieniły między sobą zdumione spojrzenia. - Biedulki, pewnie nie macie pojęcia, co to wszystko dla nas oznacza? - Najważniejsze, że Maresa w końcu będzie mogła odwiedzić wujostwo w Toskanii - powiedziała uszczęśliwiona Bea. Twarz starszej damy wyraźnie się rozpogodziła. - Coś takiego! Nie wiedziałam, że macie rodzinę we Włoszech. To taki piękny kraj! I wspaniali ludzie. Opowiedzcie mi coś więcej o owych krewnych. - Obawiam się, że niewiele o nich wiemy - rzekła Maresa. - Właściwie znamy jedynie ich imiona. Nigdy nie mieliśmy sposobności się poznać. - Och, to okropne. Tym bardziej powinnyście jak najprędzej złożyć im wizytę. - Od dawna marzę o tym, by do nich pojechać. Napisałam do nich mnóstwo listów, ale dotarł do nich zaledwie jeden.

L T

R

- Och, nie obawiaj się. Jakoś temu zaradzimy. Admirał Hollowell wraca na służbę na Morzu Śródziemnym za dwa dni. Wrócił do domu, nękany atakiem podagry. Odkąd wydobrzał, nie może się doczekać powrotu na swoją fregatę. Tak czy owak, jestem pewna, że chętnie dopilnuje, aby wasza korespondencja trafiła w ręce wujostwa. Gdzie oni mieszkają? - Mają willę we Florencji. - Ach, Florencja... klejnot Italii. Wyznam, że odrobinę wam zazdroszczę. - Lady Radcliffe dopiła herbatę i odstawiła filiżankę. - Lady Fortescue wydaje jutro wieczorem kolację na cześć admirała. Napiszcie list i poślijcie go do mnie, a przekażę go panu Hollowellowi osobiście. Maresa poderwał się na równe nogi. - Och, lady Radcliffe! Nie wiem, jak pani dziękować! - To proste, zaprosisz mnie na podwieczorek, kiedy sama zjadę do Florencji odparła starsza pani, podnosząc się z miejsca. Fairweatherówna posłała jej szeroki uśmiech. - Z największą przyjemnością.

- Dziękuję wam za gościnę, moje drogie. Było mi bardzo miło, ale muszę biec dalej. Uwielbiam przynosić dobre wieści. Dziewczęta odprowadziły ją do drzwi. - Nie zapomnijcie o liście - przypomniała na odchodne. - Muszę go dostać przed jutrzejszym przyjęciem. - Napiszę od razu - zapewniła młodsza z sióstr. - Pewnie będzie już na panią czekał, kiedy wróci pani do domu - dodała Beatrice. - Wybornie. - Lady Radcliffe wyszła przed dom i otworzyła parasol. - Suknie prosto z Paryża! - westchnęła z rozmarzeniem. - Co za radość! Koniecznie poproście ciotkę, aby zabrała was na zakupy do Francji. Au revoir, moje drogie! Kiedy ich gość znikał w powozie, Fairweatherówny wymieniły rozbawione spojrzenia. Zgodnie z obietnicą Maresa niezwłocznie wróciła do swego pokoju i otworzyła

R

kałamarz. Odłożywszy pióro, dwukrotnie odczytała ostatni akapit.

L T

Wprost nie mogę doczekać się chwili, w której wreszcie Was zobaczę i ujrzę na własne oczy rodzinny dom mojej nieodżałowanej matki. Czekałam tak długo, aby Was poznać! Niemal straciłam nadzieję na to, że kiedykolwiek będę miała okazję sprawdzić, czy długie lata nauki włoskiego nie poszły na marne.

Zadowolona z efektu postanowiła wziąć byka za rogi i od razu rozmówić się z ojcem. Chciała mieć to jak najszybciej z głowy, choć przygotowywała się w duchu na ciężką przeprawę. Okazało się, że niepotrzebnie. Ku jej zaskoczeniu wicehrabia łaskawie przychylił się do jej prośby. Zgodził się posłać ją na rok do Włoch, pod jednym wszakże warunkiem; mianowicie musiała się zobowiązać, że w tym czasie upoluje sobie męża. Jeśli zaś jej się to nie uda, lord Strathmore miał sprowadzić ją z powrotem do Londynu i wydać za mąż w ciągu miesiąca od chwili powrotu. - Coś jeszcze? - spytał, wygłosiwszy swoje żądania.

Popatrzyła na niego niepewnie. - Nie, to wszystko. Odprawił ją gestem dłoni i wrócił do lektury książki. Przez moment miała ochotę powiedzieć coś, co pozwoliłoby jej zachować choć nadzieję na to, że kiedyś staną się sobie bliżsi. Rozmyśliła się jednak. Nagle nabrała bowiem pewności, że nigdy nie dojdzie między nimi do pojednania. W sobotniej gazecie zamieszczono informację o tym, że Ludwik XVIII powrócił na tron Francji, Napoleon zaś został skazany na zesłanie i wywieziony na pokładzie „Undaunted' na wyspę Elbę. Maresa tymczasem przygotowywała się gorączkowo do wyjazdu. Dwa dni przed wypłynięciem do Livorno doręczono jej upragniony list od wuja Tita.

Selena - pisał - jest cała w skowronkach Z niecierpliwością wyczekuje pojawienia

R

się „drogiej kuzynki". Osobiście zajęła się urządzaniem Twojego pokoju, który naturalnie

L T

sąsiaduje z jej własnym. Ciotka Gisella i ja przywitamy Cię jak własną córkę. Co do Angela... cóż, co tu dużo mówić, chłopak jest niemożliwy, ale ocenisz to sama, kiedy go poznasz.

Twój wuj, Tito Bartolini

Przewidywania lady Radcliffe w pełni się potwierdziły. Odkąd otworzono granice, Anglicy rozpoczęli masowe podróże po Europie. - Powiadam wam, moje drogie, wszyscy zmierzają na kontynent - dowodziła starsza pani. - Do Prus, Francji, Italii, byle gdzie. Liczy się jedynie to, by wreszcie gdzieś pojechać! Czy to nie wspaniałe?! Maresa, rzecz jasna, poszła w ślady swoich rodaków i podobnie jak oni opuściła kraj.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Ubóstwiam ową półkrwi łacinę, której brzmienie, niczym pieśń spisana na satynie roztaja usta jak pocałunek niewieści, I podmuchem Południa ucho moje pieści. (George Gordon Byron)

Maresa przez całą drogę cierpiała katusze z powodu choroby morskiej. Nie zapamiętała z podróży prawie niczego. Zaczynała za to poważnie martwić się o Percy'ego. Doszła bowiem do wniosku, że tylko człowiek niespełna rozumu mógłby wybrać żywot marynarza

R

Dopiero gdy statek zbliżał się do wybrzeża Włoch, poczuła się na tyle lepiej, że

L T

odważyła się wstać i wyjść na chwiejnych nogach na pokład Porozmawiała chwilę z uroczą starszą panią o nazwisku Applethorp, która podróżowała, aby odwiedzić mieszkających w Luce córkę oraz nigdy nie widziane wnuczęta. Potem zaczęła wypatrywać na horyzoncie Livorno. Dowiedziała się wcześniej z książek, że miasteczko leży w zachodnim krańcu Toskanii nad Morzem Liguryjskim w pobliżu Korsyki i Elby. Żaglowiec zbliżał się powoli do lądu. W oddali majaczyły piaszczyste plaże, skaliste kotliny, sosnowe zagajniki. Kiedy zbliżali się do nabrzeża, panna Fairweather nie mogła ustać w miejscu z niecierpliwości. Dla osoby, która do siedemnastego roku życia nie opuszczała rodzinnych stron, wyprawa do obcego kraju była niezwykle silnym przeżyciem. W pewnej chwili zatrzymała wzrok na trojgu ludziach, którzy stali obok powozu na promenadzie. Pomyślała, że to może ciotka i wuj, ale skąd by się tutaj wzięli? Powiadomiła ich przecież, że sama zorganizuje sobie transport z Livorno do Florencji.

Niemożliwe, by zadali sobie tyle trudu... Nim zdążyła zakończyć myśl, nieznajomi zazaczęli do niej machać. A jednak to państwo Bartolini! Uradowana uniosła dłoń w geście powitania. - Aha, widzę, że odnalazła pani krewnych - zauważyła pani Applethorp. Powodzenia. Jestem pewna, że ci się tu spodoba, drogie dziecko. To piękny kraj, ale niedługo sama się o tym przekonasz. - Dziękuję, pani Applecore - Maresa była tak podekscytowana, że przekręciła nazwisko towarzyszki i nawet tego nie zauważyła. - Mam nadzieję, że pani pobyt w Toskanii również będzie udany. Życzę tego pani z całego serca. Pożegnała się i niebawem znalazła się w czułych objęciach ciotki, wuja i kuzynki. Naturalnie wszyscy byli niezwykle uszczęśliwieni i mówili jedno przez drugie. Fairweatherówna wzruszyła się tak bardzo, że była bliska łez. Nie sądziła, że Gisella okaże się aż tak podobna do matki. Choć znała ją jedynie z

R

portretu namalowanego wiele lat temu, ciotka była wypisz wymaluj jak wizerunek z obrazu.

L T

- Drogie dziecko, nawet nie wiesz, jak bardzo przypominasz mi moją nieodżałowaną siostrę - odezwała się poruszona pani Bartolini. - Kiedy cię zobaczyłam, przez moment wydawało mi się, że czas stanął w miejscu i że to Teresa wraca do domu. Przytuliła jeszcze raz siostrzenicę, a potem ujęła jej twarz w dłonie. - Jesteś jeszcze ładniejsza, niż oczekiwaliśmy... i taka dorosła! Jesteśmy niezwykle radzi, że wreszcie możemy cię poznać, zwłaszcza że tak długo przyszło nam na to czekać. Gisella była drobna i miała ciepłe brązowe oczy. Nosiła szykowną lawendową suknię - ani chybi sprowadzoną z Paryża. Spod jej eleganckiego kapelusza wyzierały czarne loki. Panna Fairweather z miejsca ją polubiła. - Wciąż nie mogę uwierzyć, że tu jestem - powiedziała, przyglądając się po kolei twarzom krewnych. - A gdzie się podziewa Angelo? - Nicpoń twierdzi, że jest bez reszty pochłonięty zajęciami na Uniwersytecie Bolońskim - wyjaśnił Tito. - Ale obiecał, że pojawi się w domu. Możliwe, że dotrze tam przed nami. - Mam nadzieję, że zostanie na dłużej.

- Nie obawiaj się - wtrąciła Serena. - Zakończył nauki w ubiegłym tygodniu. - Przedłużył pobyt, by spakować dobytek i dopełnić jakichś formalności - dodała ciotka. - Nie wiem, jak wam dziękować. Spełniło się moje największe marzenie. Pozwoliliście mi przyjechać i już czuję się jak w domu. - Dziękujesz nam? Nonsens - zaprotestował z uśmiechem wuj. - To my jesteśmy ci wdzięczni. Moja córka zyska siostrę i towarzyszkę, o której zawsze marzyła, ja zaś będę miał wreszcie święty spokój. - Och, papo, jaka szkoda, że nie sprowadziłeś jej do nas wcześniej - powiedziała Serena, po czym zwróciła się nieco teatralnym głosem do Maresy: - Droga kuzynko, wiedz, że wielce ubolewam nad tym, iż nie spotkałyśmy się wcześniej. Straciłyśmy zbyt wiele wspólnych lat. Proponuję więc, abyśmy zrobiły co w naszej mocy, aby jak najprędzej je nadrobić. Zobaczysz, będziemy jak siostry! Wojna się skończyła, nareszcie

R

jesteśmy wolni i możemy robić, co nam się żywnie podoba!

L T

Panna Bartolini najwyraźniej nie przejmuje się konwenansami, stwierdziła w duchu Fairweatherówna. I nic sobie nie robi z tego, że kobiecie wypada być cichą i układną. Nareszcie odnalazłam bratnią duszę i swoje miejsce w świecie! - Dwie córki, podwójny kłopot - stwierdził Tito, przewracając oczami. - Chyba wstąpię po drodze do klasztoru i na wszelki wypadek wspomogę się rozmową z ojcem Ignatiusem. - W pełni się z tobą zgadzam, kuzynko - podchwyciła z entuzjazmem Maresa. Jestem pewna, że bez trudu odzyskamy zmarnowany czas. - O, tak! Będziemy sobie bliższe niż rodzone siostry! - O mój Boże - szepnął Tito, spoglądając na żonę. - Przepadliśmy z kretesem. Może jednak dałoby się odesłać ją do domu? Wkrótce bagaż panny Fairweather został załadowany, a całe towarzystwo zasiadło w powozie. Rozmawiali, dopóki pan Bartolini nie zapadł w drzemkę. Maresa wyjrzała przez okno. Cieszyła się, że jest tak wcześnie. Do wieczora jeszcze daleko, miała niemal cały dzień na podziwianie toskańskiego krajobrazu. Widoki

były przepiękne, jak okiem sięgnąć dookoła rozciągały się łąki, lasy, pola kukurydzy, winnice i gaje oliwne. Była we Włoszech! W drodze do Florencji - tej samej Florencji, o której czytywała w dzieciństwie i którą dotąd oglądała tylko na mapie. Przygryzła wargę, żeby sprawdzić, czy to dzieje się naprawdę. Czy aby na pewno widzi włoskie drzewa, wdycha włoskie powietrze, czy będzie spała we włoskim łóżku, a jutro zje włoskie śniadanie. Kiedy zapytała, czy będą przejeżdżali przez Pizę, ciotka odpowiedziała, że już ją minęli, ale obiecała, że niedługo się tam wybiorą i pokażą jej krzywą wieżę. Po długiej podróży z przystankiem na sen i odpoczynek dla koni przejechali przez wiekową bramę i ruszyli aleją wśród szpaleru drzew cyprysowych. - To główne wejście - tłumaczyła Serena - dom i rodowa kaplica, a tam kwatery służby i fontanna.

R

Gdy zatrzymali się na dziedzińcu, Maresa podążyła za wujostwem do środka.

L T

Widziała wiele wiejskich posiadłości, ale żadna nie dorównywała urodą willi Bartolinich. Ogromne wrażenie zrobił na niej przede wszystkim bajeczny ogród z kwiatami i cytrynowcami. Na pobliskim wzgórzu widać było stary klasztor z wieżą, która zdawała się sięgać nieba.

- Witaj w Villa Mirandola - odezwała się Gisella. - To dom twoich przodków. Należy do rodu Antonarich od setek lat. - Antonarich? - zapytała Fairweatherówna. - Czy tak się nazywała moja matka? Zanim wyszła za mąż? - Tak, obie tak się nazywałyśmy. Nikt w Hampton Manor nie znał panieńskiego nazwiska zmarłej wicehrabiny, a ojca nie śmiała o nie zapytać. - Maria Teresa Antonari - powtórzyła szeptem. Oto miejsce, w którym matka spędziła młodość i poślubiła młodego angielskiego dżentelmena. Przyrzekała kochać go aż do śmierci, nie zdając sobie sprawy z tego, że śmierć nadejdzie o wiele za wcześnie...

- Idziesz, fioralina? - ponagliła ciotka, gdy spostrzegła, że siostrzenica tkwi w miejscu, rozglądają się na boki. - Tak, ciociu - uśmiechnęła się Maresa. Fioralina, czyli „kwiatuszek". Ledwie przyjechała, a już poczuła się tu jak w domu, wśród bliskich. Pomyślała ze smutkiem o matce, która odeszła z tego świata tak młoda, a przedtem musiała zamienić słoneczną Toskanię na ponure wrzosowiska Yorkshire. - Pokaż kuzynce jej pokój - powiedziała pani Bartolini, skinąwszy na córkę. - Zaraz przyślę wam do pomocy Patricię i Anne. - Potem spojrzała z zamyśleniem na swego gościa. - Widzę, że wspominasz Teresę, drogie dziecko - zwróciła się do panny Fairweather. - Jesteś do niej taka podobna... - Nie wiedziałam o tym, dopóki ojciec nie przyjechał do Yorkshire na moje

R

siedemnaste urodziny. Kiedy mnie wówczas ujrzał, sprawiał wrażenie, jakby zobaczył

L T

ducha. Nawet wypowiedział na głos jej imię. Cieszę się, że wyglądam jak ona. Była bardzo piękna. - O tak, niezwykle piękna.

- W takim razie ty także jesteś piękna, mamo - wtrąciła Serena. Gisella spojrzała na nią z uśmiechem. - Cóż, pewnie tak. - Czy kiedy byłyście w moim wieku, też byłyście do siebie podobne? - zapytała Maresa. - No pewnie, głuptasie - prychnęła kuzynka. - Przecież były bliźniaczkami. - Mój Boże, nikt ci o tym nie powiedział? - zdumiała się pani Bartolini. - Nie... nic mi o tym nie wiadomo. - Przypuszczam, że właśnie dlatego twój ojciec nigdy nas do siebie nie zaprosił, a o śmierci Teresy poinformował nas dopiero po pogrzebie. - Tak, zapewne tak było... - Maresa nadal nie mogła otrząsnąć się po tym, co usłyszała. Jej matka miała siostrę bliźniaczkę! - Pomyślałam, że chciałabyś zająć jej dawny pokój.

- Och, tak... byłoby wspaniale... - Znakomicie. Sereno, zaprowadź naszego gościa na górę. Tu spała moja matka, zanim poślubiła ojca, pomyślała ze ściśniętym sercem Maresa, kiedy wraz z panną Bartolini stanęły w progu. Raptowny przypływ emocji sprawił, że długo nie była w stanie wykrztusić z siebie ani słowa. Ściany zdobiły sielskie pejzaże toskańskiego krajobrazu, pod oknem znajdowało się ogromne łóżko z baldachimem, zaś na przeciwległej ścianie przy kominku ustawiono fotel i otomanę. W obszernej wnęce w rogu izby wypatrzyła stolik z miską i dzbankiem do mycia. - Pewnie wolałabyś, żeby wszystko zostało po staremu - powiedziała Serena - ale niektóre rzeczy były tak stare i podatne na zniszczenie, że trzeba było je wymienić. - Byłoby cudownie, gdyby niczego nie wymieniono, ale i tak jestem wzruszona i zachwycona tym, że mogę tu być... wśród przedmiotów, które należały niegdyś do mojej matki.

L T

Kuzynka przełknęła ślinę i odwróciła wzrok.

R

- Jeszcze w czasach, gdy się nie znałyśmy, wielekroć modliłam się za ciebie do Świętej Panienki. Odkąd jako dziecko usłyszałam opowieść o smutnych losach ciotki Teresy, poczułam z tobą silną więź. Nigdy nie poznałaś kobiety, która wydała cię na świat. Bez trudu wyobraziłam sobie, jak musiało ci być ciężko. Maresa wzięła ją za rękę. - Dziękuję ci za słowa wsparcia - powiedziała poruszona. - Już teraz jestem przekonana, że będziemy sobie bardzo bliskie... jak siostry. - Tak, zwłaszcza że właściwie mamy tę samą matkę, nieprawdaż? Nasze mamy były bliźniaczkami, co oznacza, że jedna jest dokładną kopią drugiej, a skoro tak, kiedy będziesz patrzyła na ciotkę, to tak, jakbyś patrzyła także na swoją matkę... Fairweatherówna doceniała zacne intencje kuzynki, dlatego nie miała serca jej powiedzieć, że to bynajmniej nie to samo. Kiedy Anne i Patricia przyszły, żeby rozpocząć rozpakowywanie bagażu, nie mogła nigdzie odnaleźć klucza do największego z kufrów. - Ojej, zgubiłam klucz! - przeraziła się.

- Nie martw się, zaraz go otworzymy! - Z tymi słowy Serena wybiegła na korytarz, by za moment wrócić z czymś, co wyglądało jak narzędzie pracy kuśnierza. Ku zdumieniu panny Fairweather jej urocza i jak się wydawało, dystyngowana kuzynka zakasała spódnicę, po czym opadłszy na kolana, zaczęła grzebać zapamiętale w zamku niczym wytrawny złodziej. Niebawem rozległo się ciche zgrzytnięcie i Serena uniosła wieko skrzyni. - Niebywałe! Gdzieś ty się tego nauczyła? - Od Angela, ale nie mów mamie ani papie. Nie spodobałoby im się, że robię takie rzeczy. - Ja myślę. - To niezwykle przydatna umiejętność. Przyznaj sama. Bez niej nie otworzyłabym twojego kufra, czyż nie? Maresa otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale panna Bartolini nie pozwoliła jej dojść do słowa.

L T

R

- Poproszę go, żeby nauczył i ciebie, jeśli chcesz. - Dziękuję, ale chyba nie skorzystam. - A co w tym złego?

- Sama nie wiem, ale jakoś mi to nie pasuje. - Sama wiedza nigdy nie jest szkodliwa. Szkodliwe może być jedynie to, jak z owej wiedzy korzystamy. - Zapewne. Tak czy inaczej, nie sądzę, by kiedykolwiek przydały mi się podobne zdolności. - Nigdy nie wiadomo. W życiu należy być przygotowanym na najbardziej nieoczekiwane wydarzenia i okoliczności. Oto moje motto. Tak naprawdę, nie wiesz, co cię może spotkać. Jakiś czas później panna Bartolini otrzepała ręce i rzekła: - Myślę, że możemy pozostawić resztę układania w rękach pokojówek. Chodźmy na dół.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Gdzie klimat wilgotny mąci w głowie, O ileż łacniej o to, Co rycerskością mężczyźni zwą, a rozwiązłością bogowie. (George Gordon Byron)

- Dokąd mnie prowadzisz? - zapytała Maresa, gdy znalazły się na korytarzu. - Na parter. Poszukamy Angela. - Ach, tak. Angelo. Opowiedz mi o nim. Serena przygryzła wargę. - Cóż... Angelo to... Angelo. Sama zobaczysz.

R

Dziwne... niemal tak samo wyraził się o nim wuj Tito w swoim liście. - Wiesz, gdzie jest?

L T

- Naturalnie, że nie, ale gdzieś na pewno go znajdziemy. Lubi się chować. - Chować? Po co?

- Żeby nagabywać po kryjomu pokojówki, tu skraść całusa, tam kogoś obłapić, pojmujesz.

- Ale... skoro ty wiesz, to chyba niezbyt skutecznie się z tym kryje. - To dlatego, że nie mamy przed sobą żadnych sekretów. - Czy to nie wielkie szczęście mieć brata? - Nie wiem, bo nie mam brata. Kuzynka roześmiała się, widząc skonfundowaną minę Fairweatherówny. - Angelo nie jest moim prawdziwym bratem. Ktoś podrzucił go rodzicom, gdy był jeszcze niemowlęciem. Mama znalazła go na progu i z miejsca się w nim zakochała. Tak bardzo, że nie chciała się z nim rozstać. - Czyli jednak jest ci jak brat.

- Gorzej. Papa powiada, że ma w sobie coś z cygańskiego złodziejaszka i włoskiego dżentelmena. Mama zwykła mówić o nim: Lui ha il cuore da gypsy, e l'anima Italiano, czyli że ma w sobie duszę Cygana i serce Włocha. - A ty? Jak byś go opisała? - Rzekłabym, że uroczy, skłonny do figli i wszędzie go pełno. W dodatku potrafi objaśniać sny. Bywa niezwykle przekonujący, czasem niemożliwie kłótliwy, a innym razem ugodowy i potulny jak baranek. Lepiej się z nim zaprzyjaźnij, bo będzie źle. - Mam nadzieję, że mi się to uda. Z tego, co słyszę, jest dość przerażający. - Bynajmniej. Angelo to najlojalniejszy człowiek pod słońcem. Oddałby za nas życie, gdyby zaszła taka konieczność. - W takim razie nareszcie znalazłam ideał mężczyzny - orzekła stanowczo Maresa. - Choć to dziwne, jako że do tej pory sądziłam, że doskonałe są jedynie kobiety. Panna Bartolini zachichotała szczerze ubawiona.

R

- Och, Angelo z pewnością jest doskonały... głównie w myszkowaniu i wtykaniu

L T

nosa w nie swoje sprawy. Czasem porusza się ciszej niż kot. Nigdy nie wiesz, czy przypadkiem nie skrada się gdzieś za twoimi plecami. A kiedy weźmie cię na spytki, przepadłaś. Swoją niezmordowaną dociekliwością umie wyciągnąć z człowieka nawet największe sekrety i to tak, że delikwent ani się spostrzeże, że się wygadał. - Mimo to wszyscy go ubóstwiacie?

- Nie inaczej. Jak mawia papa, tego nicponia nie da się nie kochać. Kiedy wyszły do ogrodu, słońce miało się ku zachodowi. Choć nadal było gorąco, upał nie dawał się już we znaki tak bardzo jak w południe. Maresa rozglądała się dookoła zachwycona urokliwością otoczenia. - Jakże tu u was ładnie... i zupełnie inaczej niż w Anglii. - Si, to piękny region. Come é bella la Toscana! W waszych stronach jest pewnie nieco chłodniej? Panna Fairweather wybuchnęła śmiechem. - Nieco chłodniej? W taki dzień jak dzisiaj Anglik narzekałby tu na piekielną spiekotę.

- Nam owa spiekota nie przeszkadza. Przywykliśmy do niej. Poza tym, gdyby nie gorąca aura, nie mielibyśmy oliwek ani winogron. Włosi najwyraźniej potrafią docenić to, co mają, a co ważniejsze są cierpliwi i tolerancyjni. Serena zakryła ręką czoło i spojrzała przed siebie. - Widzę go! Spójrz tylko! Tam, na wprost! Maresa popatrzyła we wskazanym kierunku, lecz zamiast wypatrywać kuzyna, wpadła w zachwyt na widok intensywnych kolorów, które malowały jej się przed oczami. Nawet niebo wydawało się tu bardziej błękitne niż w Yorkshire czy w Londynie. Dopiero pojawienie się potężnej męskiej sylwetki wyrwało ją z zadumy. - Buona sera! Jest i nasza z dawna wyczekiwana kuzynka! Już przy okazji pierwszego spotkania panna Fairweather zrozumiała, że psotny, odrobinę drwiący uśmiech jest zaledwie jednym z licznych chwytów, którymi Angelo czaruje otoczenie.

L T

R

Serena dokonała formalnej prezentacji, po czym opowiedziała bratu o podróży z Livorno i kłopotach z otwarciem kufra.

- A zatem chcecie, abym nauczył kuzyneczkę forsować oporne zamki? - Nic z tych rzeczy - zaprotestowała Maresa. - Nie przewiduję, aby było mi to do czegokolwiek potrzebne.

- Doprawdy? Skąd możesz wiedzieć? Przyszłość to wielka zagadka. - Jeden włamywacz w rodzinie w zupełności wystarczy. - Zapominasz o Serenie. - Racja. Zatem dwoje włamywaczy w rodzinie to aż nadto. Wkrótce przekonała się, że opór na nic się nie zda. Angelo nie miał bowiem zwyczaju przyjmować odmowy. Przed upływem tygodnia rodzeństwo orzekło zgodnym chórem, że angielska kuzynka bez trudu dorównała im w stosowaniu złodziejskich sztuczek, Maresa nie znalazła w tym powodu do dumy. - Obym nigdy nie miała sposobności skorzystać z nowo odkrytego talentu - rzekła, nabierając pewności, że ich trójka stanie się odtąd nierozłączna.

Nie myliła się w swoich przewidywaniach. Pewnego popołudnia Maresa i Serena wracały do domu z pobliskiej łąki, na której zbierały polne kwiaty. Gdy dotarły do bramy, natknęły się na Angela. - Gdzie się znowu podziewałeś? - zaatakowała panna Bartolini. - Czyżbyś znowu smalił cholewki do Bianki Orsini? Daremny trud, nigdy nie podbijesz jej serca. - Wcale nie muszę się wysilać - odparł, zsiadając z konia i przekazując zwierzę stajennemu. - Po prawdzie już teraz szaleje na moim punkcie. - W istocie, musi być szalona, skoro podobają jej się mężczyźni twojego pokroju. Splótł ramiona na piersi. - Nigdy nie złapiesz męża, droga siostro, jeśli nie poskromisz choć odrobinę ciętego języczka. - A kto powiada, że chcę męża? Na cóż mi on? Na widok większości mężczyzn staropanieństwo wydaje mi się rozkoszną perspektywą.

R

Jeszcze kilka dni temu podobne przekomarzanie wprawiało pannę Fairweather w

L T

niejakie zakłopotanie. Teraz prawie nie zwracała na nie uwagi, szczególnie że jak zauważyła, był to ulubiony sposób komunikowania się rodzeństwa Bartolinich. Gdy we trójkę podeszli do willi, z oranżerii dobiegł zaraźliwy śmiech Giselli. - A widzisz? Matka nie ma nic przeciwko temu małżeństwu. W dodatku jest szczęśliwą i posłuszną żoną.

- Wyłącznie dlatego, że opatrzność nad nią czuwała i nie pozwoliła jej poślubić kogoś takiego jak ty. - Co ci się we mnie tak nie podoba? - Jesteś takim... takim... typowym Włochem! Uganiasz się za dziewczyną, dopóki nie zacznie jej na tobie zależeć, a potem zaczynasz jej unikać, żeby biedaczka cierpiała katusze. Dążysz do tego, aby była ci całkowicie oddana. - Oddanie to największa cnota kobiety. Większość traktuje ofiarność jako swoje przeznaczenie. Niektóre nawet znajdują w niej przyjemność. - No i proszę, cały ty. Bez mrugnięcia okiem przyrównałeś niewinność do niewiedzy. Wiedz, że ja i Maresa nie jesteśmy głupie.

- Nie twierdzę, że jesteście głupie, ale też nie jesteście mężatkami, jeśli wiesz, o co mi idzie. Serena zerwała z drzewa dwie twarde oliwki i cisnęła nimi w brata. Angelo roześmiał się i zakręcił nią w powietrzu. - Zastanawiam się, co wyniknie z tych waszych nieustannych sprzeczek - odezwała się Maresa. - Och, nic złego, nie obawiaj się - odrzekła kuzynka. - Lubimy się przekomarzać. Potrzymaj je przez chwilę - zwróciła się do Angela i podała mu kwiaty. Potem schyliła się, żeby wyjąć z buta zbłąkany kamyk. Przemierzyli razem dom i weszli do oranżerii. Na kamiennej ławeczce wśród odurzającego zapachu kwiatów zobaczyli Gisellę i Tita splecionych w czułym uścisku. Głowa pani Bartolini spoczywała na ramieniu męża, ten zaś szeptał coś żonie do ucha.

R

Maresa poczuła w sobie nieznajome ciepło. A więc tak wygląda prawdziwe

L T

uczucie dwojga ludzi, przemknęło jej przez głowę. Rodzinna bliskość i poczucie przynależności, których sama nigdy nie zaznała.

- Zastanawiałam się, czy zdążycie na obiad - odezwała się ciotka. - Zbierałyśmy kwiaty na łące - wyjaśniła Fairweatherówna. Państwo Bartolini spojrzeli ze zdziwieniem na syna. - Zdaje się, że twój bukiecik lekko przywiądł, synu - zauważył Tito. Angelo niemal rzucił kwiatkami w siostrę. - Ja niczego nie zbierałem - zarzekał się na wszelki wypadek. - Ja myślę. Tak czy inaczej ostatnio wszędzie chodzicie we trójkę. - Muszę ich pilnować. Wiadomo, dwie kobiety, podwójne ryzyko kłopotów. Gisella podniosła się z miejsca. - Byłabym zapomniała. Chodź ze mną, Mareso. Chcę ci coś pokazać. Wyszły razem do ogrodu i przystanęły przy fontannie. - Widzisz? - zapytała pani Bartolini, wskazując wyryte w kamieniu imiona. - Kiedy twoja mama i ja miałyśmy sześć lat, pewnego razu wymknęłyśmy się guwernantce i

wydrapałyśmy te napisy. Papa zagroził, że je usunie, ale oczywiście nigdy tego nie zrozrobił. Fairweatherówna pogładziła palcem wyżłobienie. - Maria Teresa... - szepnęła wzruszona. Jeszcze nigdy nie czuła się tak blisko związana z matką. Może tylko wtedy, gdy trzymała w dłoni jej naszyjnik. Ciotka położyła jej rękę na ramieniu. - Wracajmy do środka. Niedługo kolacja. - Daj mi jeszcze chwilę, ciociu. Gisella uśmiechnęła się ze zrozumieniem. - Naturalnie, ale nie siedź za długo. - Dobrze. Kiedy pani Bartolini zostawiła ją samą, Maresa usiadła na murku fontanny i

R

włożyła rękę do wody. Pogrążona w zadumie nawet nie zauważyła, że zaczęło się ściemniać.

L T

- Ciągle tu jesteś? - usłyszała raptem głos Angela. - Przysłali mnie po ciebie. Zaraz siadamy do stołu.

- Przepraszam, zasiedziałam się.

- Nie przepraszaj, fiammetta. Dzięki temu mam okazję porozmawiać z tobą na osobności. Fiammetta? Zdziwiła się. Porównuje ją do płomienia? Skąd mu to przyszło do głowy? - Chcesz ze mną pomówić? O czym? - O miłości... moja słodka... o miłości... - odparł, po czym porwał ją w objęcia i wycisnął na jej ustach namiętny pocałunek. - Co cię napadło, Angelo? - obruszyła się i odepchnęła go od siebie z całych sił. Postępujesz tak z każdą kobietą, która stanie ci na drodze? - Nie, z każdą, bella. Tylko z tymi, które są piękne. - Nie jestem aż tak piękna! - Nie podobało ci się, fiammetta?

- Nie nazywaj mnie tak. Doprawdy, Angelo! Nie poznaję cię. Znamy się zaledwie od tygodnia. Spróbuj swoich płomiennych deklaracji na Biance! - Nic na to nie poradzę: taki już jestem, kiedy ktoś mi wpadnie w oko. A Bianca to jeszcze dziecko. - Pleciesz nonsensy. Serena, ty i ja jesteśmy przyjaciółmi, a między nami dwojgiem nie wydarzy się nic więcej. Nigdy! - Nie żywisz do mnie bardziej żarliwych innych uczuć? - zdziwił się, ale nie sprawiał wrażenia szczególnie zmartwionego. Potrząsnęła głową. - Przykro mi, ale mogę ci zaofiarować jedynie przyjaźń. - Kochasz innego? - Nie, ale z pewnością niebawem się zakocham. - Hm... W takim razie, chodźmy jeść.

R

Niebywałe, pomyślała Maresa. Cały jego miłosny zapał zniknął równie nagle, jak

L T

się pojawił. W jednej chwili zapomniał o adorowanej pannie i zaczął myśleć o posiłku. To nie może być normalne. Ciekawe, czy wszyscy Włosi są tacy, czy tylko z Angelem jest coś nie tak?

- Powiesz mi, co w ciebie wstąpiło? - zapytała, kiedy ruszyli w stronę domu. - Co masz na myśli?

- Możesz mi objaśnić, czemu nazwałeś mnie płomieniem i pozwoliłeś sobie na taką... poufałość? Wzruszył ramionami. - Cóż, jestem Włochem - rzekł, jakby to było najlepszym usprawiedliwieniem. Jestem Włochem, powtórzyła w duchu. Coś podobnego! Zdaje się, że Włosi to najbardziej impulsywne istoty na ziemi. Po tym incydencie Angelo i Maresa zostali najlepszymi przyjaciółmi.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Wciąż się opierała, Wciąż żałowała, „Nie przystanę na to", szeptała, A jednak przystała. (George Gordon Byron)

Wuj Tito starał się kultywować najlepsze tradycje zapoczątkowane przez Kosmę Medyceusza. Dlatego traktował swoje ziemie nie tylko jak rodzinną przystań, lecz także jak intratne źródło dochodu. Nie był w owej dziedzinie pionierem, przed nim mieszkali i pracowali w tych stronach Michał Anioł, Dante i Machiavelli.

R

Nawet Galileusz zapomniał na jakiś czas o nauce i oskarżeniach o herezję, by

L T

zaszyć się w Toskanii i doglądać swoich winorośli.

- Beczka wina potrafi zdziałać więcej cudów niż kościół pełen świętych stwierdził pewnego popołudnia pan Bartolini, kiedy wracali ze spaceru, podczas którego zwiedzili należące do rodziny winnice.

- Mój drogi Tito uwielbia chianti - uśmiechnęła się ciotka. - O tak - przytaknęła Maresa. - Zresztą odkąd sama spróbowałam, wcale mu się nie dziwię. To wyborny trunek. Tylko czekam, kiedy nadarzy się sposobność, żeby znów się napić. - Okazja zawsze się znajdzie - powiedziała Gisella. - Nie inaczej - podchwycił z zapałem jej małżonek. - Powodów jest wiele, dajmy na to wizyta przyjaciela, wyjazd przyjaciela, smutki, radości, niezaspokojone pragnienie, właściwie każdy powód jest dobry... W ciągu pierwszych kilku miesięcy pobytu w Toskanii Maresa miała wielu konkurentów. Dwóch z nich poprosiło nawet o jej rękę. - Czemu ich odrzuciłaś? - dociekał Angelo.

- Znudziło mi się przyjmowanie oświadczyn. Za każdym razem musiałam się z nich wyplątywać, a nie było to szczególnie przyjemne. - Ile razy zerwałaś, kiedy mieszkałaś w Londynie? - Dwa. - Dwa razy to jeszcze nie tak źle. - Wcześniej w Yorkshire... przydarzyły mi się jeszcze inne dwa razy i jedno... nieporozumienie. - To znaczy, że masz sporą wprawę, cara. Sbagliando s'impara. - Nie znam aż tak dobrze włoskiego - obruszyła się, skonsternowana. - Mówię tylko, że człowiek uczy się na błędach. - O czym tak rozprawiacie? - zapytała od progu Serena, po czym dodała, nie czekając na odpowiedź: - Mama mnie po was przysłała. Pora przebrać się na bal. Powóz będzie gotowy na ósmą.

R

Jeszcze w Anglii panna Fairweather wiele słyszała o słynnych włoskich

L T

maskaradach. Nie przypuszczała jednak, że dane jej będzie w jednej z nich uczestniczyć. Ciotka odwiedziła ją kilka dni temu w jej pokoju i zaczęła opowiadać o włoskim karnawale, podczas którego hołdowano obyczajom zapoczątkowanym jeszcze przez starożytnych Rzymian. Obchody zaczynały się w Boże Narodzenie lub szóstego stycznia w Święto Trzech Króli i trwały do ostatków i początku Wielkiego Postu. Był to okres, podczas którego pozwalano sobie na wiele więcej swobody niż zazwyczaj, znikały wszelkie bariery i różnice klasowe, a ludzie bez zahamowań oddawali się przyjemnościom. Rodzina Bartolinich zazwyczaj ograniczała się do jednego balu wydawanego przez markizę Dionisitti w jej willi położonej pomiędzy Florencją a Fiesole. - To najbardziej wytworne przyjęcie w sezonie - dowodziła Gisella. - Choć w przeszłości nie obyło się bez drobnych skandali. - Jakich? - Cóż, niektórzy ludzie, jak wiesz, mają wiele do ukrycia. Bywa, że okoliczne hulaki zbierają się pod oknami tego rodzaju winowajców, by wyszydzać bez litości ich liczne słabostki i wyliczać najgorsze grzechy. Nie ma dla nich najmniejszego znaczenia,

kim jest delikwent. Może to być nawet szanowana persona z rozległymi koneksjami. Nie oszczędzają nikogo, napiętnują niewiernych mężów, właścicieli tawern, którzy podają rozcieńczone wino, sprzedajnych prawników, księży, którzy nie przestrzegają życia w czystości, pijaków, rozwiązłe kobiety, słowem, wszystkich, którzy mają na sumieniu jakieś przewiny. - I uchodzi im to na sucho? Jakim sposobem? - Dzięki maskom, rzecz jasna. Dzięki nim pozostają anonimowi. Maresa natychmiast pomyślała o zerwanych zaręczynach, które ciążyły jej na sumieniu, i zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem i jej nie zaczną wytykać palcami. Nie, to niemożliwe... No bo skąd niby mieliby o tym wiedzieć? Kiedy po rozmowie z Angelem Maresa wróciła do pokoju, kostium królowej Izabeli był już gotowy. Przebrała się z pomocą Anny i stanęła przed lustrem w strojnej koralowej sukni

R

przybranej złocistymi haftami i ciemną koronką. Potem siedziała cierpliwie, czekając, aż

L T

pokojówka skończy fryzować jej włosy i zatknie na nich pożyczoną od ciotki koronę. Na koniec ujęła w dłoń szal oraz czarno-złotą maskę i zapukała do drzwi Sereny. - Och, Mareso! Wyglądasz olśniewająco - zachwyciła się kuzynka. - Mama miała rację. Te kolory idealnie do ciebie pasują.

- Chodźcie już, moje drogie - odezwała się od progu pani Bartolini. - Merlin drepcze niecierpliwie po korytarzu i grozi, że jeśli się nie pospieszymy, pozamienia nas wszystkich w ropuchy. Wszystkie trzy przemaszerowały po schodach na parter, Gisella w błękitnym stroju Ginewry, Serena spowita w czerwień i biel jako pastereczka i Maresa w przebraniu monarchini. Na dole czekali na nie zniecierpliwiony Merlin oraz Angelo. - Jesteś najwspanialszym Arlekinem, jakiego można sobie wyobrazić skomplementowała tego ostatniego Fairweatherówna. - U nas mówi się Arlecchino - odparł. - Ponoć słynął z dowcipu i był przywódcą szajki demonów. Ze względu na swoje czarcie pochodzenie nosi czarną maskę.

- Powinieneś był się przebrać za Punchinella* - zadrwiła z niego siostra. - Twój wielki nos byłby w sam raz. - Wcale nie mam dużego nosa. - Możemy już iść? - uciął dyskusję Tito. - Jeśli dalej będziecie się tak guzdrać, dojedziemy na miejsce, kiedy inni będą zbierać się do wyjścia. * Poliszynel - imię groteskowej pacynki, bohatera włoskich bajek. Postać w komedii dell'arte (przyp. tłum.).

Nim dotarli do okazałej willi Dionisitti, Maresa nauczyła się dwóch zwrotek tradycyjnej karnawałowej pieśni: Una Volta Anticamente. Serce zabiło jej żywiej, kiedy powóz zatrzymał się na dziedzińcu i ujrzała wielobarwny tłum gości. Niemal każdy kostium wydawał się dopracowany w najmniejszym szczególe i wprawiał w zachwyt niczym osobliwe dzieło sztuki.

R

Już od progu powitały ich dźwięki skocznej muzyki.

- Pospieszmy się - szepnęła Serena. - Grają już do kadryla.

L T

Panna Fairweather nigdy wcześniej nie widziała tak okazałej sali balowej. W przeogromnym udekorowanym bajecznymi freskami pomieszczeniu stłoczyło się mnóstwo gości. Jedni śmiali się i rozmawiali, inni pląsali w tańcu, a wszyscy mieli na sobie maski, dzięki którym pozostawali incognito. Ów pomysł bardzo przypadł jej do gustu.

- Zatańcz ze mną, królowo - poprosił Angelo. - Nie wiem, czy podołam - odparła. - Moja suknia jest okropnie ciężka. - Och, nie obawiaj się. Pomogę ci się podnieść, jeśli upadniesz. - Cóż za ulga. Nie sądziłam, że masz w sobie tyle rycerskości - odparła ironicznie. - Naturalnie, że mam. Zamierzałem nawet przebrać się za Lancelota. - Ach, tak? Czemu zmieniłeś zdanie? - Nie potrafię nosić się jak Anglik. Twoi rodacy są nazbyt powściągliwi i oziębli. - Nieprawda. W każdym razie nie wszyscy i nie zawsze. - Sama widzisz. Nawet ty nie możesz temu zaprzeczyć.

- Gdybym włożył stój Lancelota, podpierałbym ścianę albo prowadził nużące dysputy, jak ten tam angielski kaznodzieja. Dzięki temu, że jestem włoskim Arlekinem, tańczę z królową Izabelą. - Nie powinieneś wrzucać wszystkich Anglików do jednego worka ani wygłaszać o nich tak pochopnych sądów. - A czemuż by nie? Przecież to święta prawda! Kiedy ja kładę się do łóżka, grzeje mnie kobieta. Anglicy chodzą spać z termoforami. - Jesteś niepoprawny! - roześmiała się w głos. - Ale nie wyobrażam sobie ciebie innego. Kiedy muzyka się skończyła, poprosiła, by przyniósł jej kieliszek szampana. - Nie wywrócisz się w swojej ciężkiej szacie, jeśli zostawię cię na chwilę samą? - Dla pewności możesz oprzeć mnie o ścianę, obok angielskiego kaznodziei. - Wolę, żebyś została tu, gdzie stoisz. Zaraz wracam.

R

Popatrzyła za nim z uśmiechem. Uszedł zaledwie kilka kroków, gdy jakaś dama porwała go do tańca.

L T

Wkrótce i Maresa znalazła się w objęciach dżentelmena w stroju Henryka VIII. Po kilkunastu minutach pląsów udała się na poszukiwanie Sereny i Angela. Ponieważ nie zdołała ich nigdzie wypatrzyć, wyszła z sali balowej i zaczęła zaglądać po kolei do sąsiednich pokojów.

Niebawem zgubiła drogę i znalazła się w słabo oświetlonej opustoszałej komnacie. Musiałam gdzieś źle skręcić, pomyślała. Zamierzała wycofać się na korytarz, ale nagle zauważyła duże okno wiodące na zadaszony taras. Zachęcona podeszła bliżej, aby wyjrzeć na zewnątrz i popatrzeć na śnieg. Nieoczekiwanie poczuła na plecach powiew chłodnego powietrza, jakby ktoś otworzył drzwi. Odwróciła się i niemal krzyknęła z przerażenia, gdy podmuch zgasił świece w jedynym świeczniku, jaki oświetlał pomieszczenie. Wnętrze pogrążyło się w niemal kompletnych ciemnościach. - Jest tam ktoś? - szepnęła wystraszona.

- Una donna alla finestra é come un grappolo d'uva su una strada - rozległ się męski głos. - Pani jest Angielką, prawda? Odskoczyła jak oparzona, gdy nieznajomy dotknął dłonią jej ramienia. Una donna alla finestra é come un grappolo d'uva su una strada? - pomyślała w popłochu. Zdawało mi się, czy właśnie porównał mnie do kiści winogron? Dojrzałych do tego, by je zerwać... Wzdrygnęła się bezwiednie. - Proszę się nie bać. Pani oczy za moment przywykną do ciemności - rzekł uspokajającym tonem. Dostrzegła w świetle księżyca, że ma na sobie jeden z najbardziej popularnych kostiumów, zwany „bauttą". Strój składał się z czarnego aksamitnego płaszcza „tabarro" z jedwabnym kapturem. Jego rysy były całkowicie schowane pod białą maską, a oczy częściowo zasłaniał trójkątny kapelusz. - Kim pan jest?

L T

- Gościem, podobnie jak pani.

R

- Muszę... wracać. Rodzina będzie mnie szukać.

- Chwileczkę, dolcissimo. Zaraz panią odprowadzę. Próbowała odejść, ale nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Poczuła jego rękę na swoim ramieniu. Nieznany dotyk przyprawił ją o dreszcz. Zamarła. Niezdarna i niepewna, w niczym nie przypominała dobrze ułożonej, pewnej siebie panny, za jaką uchodziła na co dzień - panny, która złamała wiele serc i zerwała wiele zaręczyn. Zastanawiała się gorączkowo, dlaczego nie jest w stanie się poruszyć. Mogła przecież odwrócić się na pięcie i wyjść, ale karnawał, przebranie i maska sprawiły, że zapomniała o nakazach i przyzwoitości. Świat dookoła niej jakby przestał istnieć, dźwięki muzyki i odgłosy rozmów dobiegały z oddali, wszystko wydawało się zupełnie nierzeczywiste... W pokoju było chłodno, ale jej, nie wiedzieć czemu, zrobiło się raptem bardzo gorąco.

Kiedy nieznajomy ściągnął jej maskę, zaczęła drżeć na całym ciele. Nie miała już za czym się ukryć i prawdę mówiąc, przestało jej na tym zależeć. Co gorsza, zupełnie nie pojmowała tego, co się z nią dzieje. Miała nieprzepartą chęć poddać się niewidzialnej sile, która pchała ją ku nieznanym pragnieniom i doznaniom. Odchyliła głowę i choć go nie widziała, wiedziała, że jest blisko. Bardzo blisko... Czuła na sobie ciepło jego ciała. Przemknęło jej przez głowę, że musiał wejść do środka zupełnie niedawno, bo jego ubranie pachniało mroźnym powietrzem i sosną. Zalała ją fala obezwładniającego gorąca. - Marzyłem o tym od chwili, gdy ujrzałem cię po raz pierwszy, cara. Wydałaś mi się piękniejsza od najpiękniejszej królowej. Piękniejsza nawet od Izabeli. - Przecież jestem Izabelą. - Doprawdy? Tej nocy nikt nie jest tym, za kogo się podaje. I nikt tak naprawdę nie jest sobą. Nieprawdaż?

R

- Muszę wracać - wydusiła otumaniona jego ciepłym oddechem i słowami.

L T

Pociągnął ją za sobą w głąb pokoju, a ona nie oponowała. Poszła za nim w ciemność, bezwolna i ufna, choć wiedziała, że nie powinna. Gdy rozległ się szelest, domyśliła się, że zdjął maskę, lecz w miejscu jego twarzy widziała jedynie cień.

Przygarnął ją bliżej, a potem przyparł swoim ciężarem do ściany. Jego dłonie objęły jej twarz, przesunęły się w dół po karku i piersiach, by w końcu objąć ją w talii. Rozchyliła usta w cichym westchnieniu, a on ją pocałował. Skóra paliła ją w każdym miejscu, w którym jej ciało stykało się z jego ciałem. Była wstrząśnięta intensywnością własnych doznań. O dziwo, nie czuła lęku ani wstydu, potrafiła myśleć wyłącznie o przyjemności, jakiej nigdy przedtem nie zaznała. Resztki rozsądku podpowiadały jej, że powinna uciekać, ale zrobiła co w jej mocy, żeby zignorować ostrzeżenie. Znów ją pocałował, tym razem bardziej natarczywie i namiętnie, domagając się odpowiedzi. Wszystko inne przestało się liczyć, wydawało się kompletnie odrealnione. Popychała ją ku niemu jakaś pierwotna siła, instynkt, któremu nie była w stanie się przeciwstawić.

Położyła mu rękę na torsie w geście protestu, ale zdradliwe palce natychmiast zacisnęły się na jego koszuli. Kiedy oderwał od niej wargi, pomyślała, że zaczyna rozumieć spojrzenia, jakie czasami wymieniali ciotka i wujek. - Smakujesz jak najsłodszy miód... - szeptał, obcałowując jej ramiona i szyję. Prawdziwy nektar. Zadrżała. - Nie sądzę - zająknęła się, niezdolna zebrać myśli. - Nic nie mów. Jest karnawał. Daj się ponieść chwili... Pochylił głowę i ponownie przywarł ustami do jej ust. Tym razem wystraszyła się nie na żarty, ale nie tego, co mógłby zrobić, lecz tego, że gotowa była mu na to pozwolić. - Proszę... - szepnęła rozpaczliwie. - Nie mogę... - Czemu nie? To maskarada. Poczuj się jak bohaterka gotyckiego romansu. Nikt

R

przecież nie wie, kim jesteś. Możesz robić, co ci się żywnie podoba. Twoja tożsamość

L T

nigdy nie wyjdzie na jaw. Unikniesz plotek i pomówień. Jesteś zupełnie bezpieczna... Twoje pragnienia i miłostki na zawsze pozostaną tajemnicą. Nikt się nie dowie... Pójdź za głosem serca, moja niewinna, nieśmiała...

- Jesteś najbardziej zuchwałym i bezwstydnym mężczyzną, jakiego spotkałam. Spróbowała się odsunąć.

- Zuchwali i bezwstydni mężczyźni są panami połowy tego świata - odparł niezrażony, obsypując pocałunkami jej kark. - A mali estremi, estremi rimedi* - szepnęła i kopnęła go w piszczel. Z całych sił. Dzięki temu zyskała chwilę, by się wyswobodzić. * Gwałtowne czasy wymagają gwałtownych kroków (przyp. tłum.).

Puściła się pędem do drzwi, ale ciężka suknia znacznie spowalniała jej ruchy. - W nadzwyczajnych okolicznościach wolno stosować nadzwyczajne rozwiązania mruknął za jej plecami. - Następnym razem będziesz musiała lepiej się postarać, cara... Nie obejrzała się. Włożyła z powrotem maskę i wybiegła na korytarz. Długo nie mogła odnaleźć drogi do sali balowej. Na szczęście w pewnej chwili usłyszała śmiech i

uznała, że powinna zmierzać tam, skąd dochodził. Wkrótce znów znalazła się wśród tłumu gości, którzy podobnie jak ona pragnęli zapomnieć o niesprawiedliwościach losu i choć na jedną noc oddać się szaleństwu zmysłów.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Boże mój! Wciąż zachodzę w głowę, cóż to za głupiec wymyślił pocałunki. (Jonathan Swift, 1667-1745)

Dopiero dużo później, kiedy już dotarli bezpiecznie do Villa Mirandola, Maresa uzmysłowiła sobie, że coś w niej uległo zmianie.

R

Zagadkowy wielbiciel otworzył przed nią zupełnie nieznany, fascynujący świat. Świat zmysłowej przyjemności. I choć uchylił przed nią zaledwie rąbka tajemnicy, to

L T

wystarczyło, by zaczęła zupełnie inaczej postrzegać samą siebie i swoje ciało. Czuła się jak ktoś, kto przeniósł się w czasie i z mroków średniowiecza trafił wprost do ery oświecenia. Sama nie wiedziała, czy powinna się na niego złościć, czy być mu wdzięczna.

Tak czy inaczej, przewracając się z boku na bok w łóżku, doszła do wniosku, że niełatwo jej będzie wyrzucić go z pamięci. A przecież nie znała nawet jego imienia. Następnego wieczoru wybrała się wraz z rodziną do teatru, by obejrzeć spektakl baletowy zatytułowany Apollo i Terpsichore. Kiedy zasiedli w loży, pani Bartolini zauważyła, że jej siostrzenica jest wyjątkowo milcząca. - Dobrze się czujesz, moja droga? - zaniepokoił się wuj Tito. - Tak, wujku. Nic mi nie dolega. - Biedactwo, pewnie wciąż dokucza jej zmęczenie po wczorajszym balu. - Ależ, mamo, przyjęcie było wspaniałe - zaprotestowała Serena. - Przetańczyłam prawie całą noc. Niemal zdarłam sobie buty. Czegóż chcieć więcej?

- Nie o ciebie się martwimy, dziecko - uzmysłowił jej ojciec. - W całym swoim życiu nie udało ci się zamknąć buzi na dłużej niż kilka minut z rzędu. - Jak zwykle masz słuszność, papo - westchnęła w odpowiedzi. - Nic na to nie poradzę. Świat pełen jest ciekawych rzeczy. Nie pojmuję, w jaki sposób niektórzy ludzie powstrzymują się przed wypowiadaniem na głos swoich myśli. - Nie martw się - wtrącił Angelo - kiedy odkryjemy ich sekret, natychmiast poinstruujemy cię, jak się tego nauczyć. Maresa niemal nie zwracała uwagi na toczącą się obok niej rozmowę. Dopadła ją melancholia. Nie mogła bowiem wyzbyć się myśli o nieznajomym i jego żarliwych pocałunkach. Zamiast patrzeć na scenę, raz po raz spoglądała w stronę publiczności. Jakby spodziewała się ujrzeć wśród widzów niepoznaną twarz swego bezimiennego adoratora. Zastanawiała się, czy on również o niej rozmyśla. Czy wiedział, kim jest, i wybrał

R

ją z rozmysłem? A może zwyczajnie wykorzystał sytuację przy okazji przypadkowego spotkania.

L T

Czy dane jej będzie jeszcze kiedyś się z nim spotkać? Nie, z pewnością nie. W tym tkwi urok karnawału, który gwarantuje całkowitą anonimowość.

Poniewczasie żałowała, że uciekła, nie spytawszy go, kim jest. Rozpytywała o niego później, ale nikt o nim nie słyszał. Nawet Angelo, który zazwyczaj wiedział wszystko o wszystkich. Nie było żadnych dowodów na to, że w ogóle istniał. Poza jej gorącymi wspomnieniami... Co w żadnym razie nie zmieniało jej uczuć. Rozpalona jego pocałunkami, tęskniła za mężczyzną, którego nie znała i którego prawdopodobnie miała już nie zobaczyć. Niełatwo jej było się z tym pogodzić. Ów incydent dał jej wiele do myślenia. Zrozumiała, że dotychczas nigdy nie była naprawdę zakochana, choć wielekroć dawała się uwieść wyobrażeniu romantycznej miłości albo powierzchownym zauroczeniom. Dopiero na balu po raz pierwszy uwiódł ją

mężczyzna z krwi i kości. Pociągał ją, bo wyzwolił w niej uczucia i pragnienia, których istnienia nawet nie podejrzewała. W drodze powrotnej do domu uznała, że skoro niczemu nie da się zaradzić, będzie musiała z tym żyć. - Przykro mi - pocieszała ją kuzynka, kiedy zwierzyła jej się ze swojej zgryzoty. Szkoda, że nie poznaliście się lepiej. Dwa dni później znów była sobą. W każdym razie na zewnątrz. Postronny obserwator nie dostrzegłby w niej żadnych zmian, choć ona sama wiedziała, że nic nie będzie już takie jak dawniej. Nieznajomy towarzyszył jej wszędzie. W każdej chwili miała przed oczami jego obraz. Wątpiła, czy kiedykolwiek uda jej się o nim zapomnieć. W poniedziałki zazwyczaj zajmowała się korespondencją. Tym razem nie było inaczej. Siedziała przy kominku, pisząc do Beatrice. Zadumała się przez moment nad najnowszymi plotkami, które krążyły o niej w

R

Londynie. Siostra doniosła jej z żalem, że zgodnie z ostatnimi rewelacjami ojciec miał

L T

wysłać ją do Toskanii, aby tu z dala od domu wydała na świat dziecko. Z początku wpadła w furię, ale po namyśle uznała, że nie ma sensu psuć sobie krwi. Niech myślą, co chcą.

Wyjrzała za okno. Widok pięknego krajobrazu zawsze ją uspokajał. Kątem oka spostrzegła w oddali spowitą w czarny płaszcz sylwetkę jeźdźca na szarym koniu. Oby nie musiał jechać zbyt daleko w taki mróz, pomyślała, po czym znów sięgnęła po pióro. Kilka minut później do pokoju weszła ciotka. - Nie zimno ci tu? - Zadrżała i okryła się szczelniej szalem. - Każę Italo napalić w kominku. - Nie trzeba, ciociu, zaraz kończę. - Masz gościa. Nie chcę, żeby nam tu zamarzł. Na twarzy panny Fairweather odmalowało się zdumienie. Do tej pory nie przyjmowała gości w Villa Mirandola. - Gościa? Któż chciałby przyjechać tu w taką pogodę? Gisella uśmiechnęła się tajemniczo.

- Ktoś, komu najwyraźniej bardzo na tobie zależy. Ale... jeśli nie masz ochoty się z nim widzieć, odprawię go w twoim imieniu. Maresa poderwała się na nogi. - Gdzie on jest? Pani Bartolini nie zdołała ukryć rozbawienia. - W bibliotece. Zaraz go do ciebie przyślę. Fairweatherówna wciąż nie miała pojęcia, kto to może być. Chyba że... Nie, to niemożliwe. - Nie powiesz mi, kto to jest? - Nie, chcę ci zrobić niespodziankę. Nie cierpiała niespodzianek. W dzieciństwie zbyt wiele razy się rozczarowała. Wolała wiedzieć, co się dookoła niej dzieje. Dzięki temu zazwyczaj była przygotowana na to, co zsyłał jej los.

R

Ciotka zachowywała się co najmniej dziwnie, w dodatku czerpała z tego niezrozumiałą przyjemność.

L T

- Może chociaż coś mi podpowiesz? - Nie, tak będzie znacznie lepiej.

To nie mógł być mężczyzna, którego spotkała na balu. Nawet gdyby znał jej tożsamość, nie odważyłby się jej odwiedzić. Poza tym Gisella nie wiedziała o jego istnieniu. - Nie denerwuj się tak - powiedziała pani Bartolini, głaszcząc siostrzenicę po policzku. - To będzie miła niespodzianka. Sama zobaczysz. Poczekaj tu chwilę, zaraz wracam. Gdy wyszła, Maresa wzięła głęboki oddech i spróbowała się uspokoić. Niebawem usłyszała kroki. Odwróciła się do drzwi i ujrzała w progu Percy'ego, za którym dreptał Italo z naręczem drewna na opał. Choć niewątpliwie ucieszyła się na widok przyjaciela, w jej oczach na ułamek sekundy pojawiło się rozczarowanie. W skrytości marzyła bowiem, by zobaczyć nieznajomego uwodziciela z przyjęcia u markizy Dionisitti.

Gdy jej umysł zarejestrował, że to Bronwell, podbiegła do niego i objęła go z całych sił. - Percy! Ty tutaj? Nawet nie wiesz, jak okrutnie się za tobą stęskniłam! - A ja za tobą. Jak ci się wiedzie? Wyglądasz jeszcze lepiej niż ostatnim razem. O ile to w ogóle możliwe. - U mnie wszystko dobrze. Jestem tu szczęśliwa. - Odepchnęła wspomnienie innego mężczyzny, by cieszyć się obecnością tego, który zawsze był jej drogi. - Wciąż nie mogę uwierzyć, że tu jesteś! Dlaczego mnie nie uprzedziłeś, nicponiu? - Czekałem na nowe rozkazy na Sycylii. Postanowiłem skorzystać ze sposobności i cię odwiedzić, choć nie będzie to długa wizyta. Nie mam zbyt wiele czasu. - Jak długo zostaniesz? - Tylko dwa dni. - Dwa dni! Och, szkoda, że tak krótko! - Ja też żałuję.

L T

R

- Cóż, zrobimy, co w naszej mocy, by jak najlepiej wykorzystać te chwile. Lepsze dwa dni razem niż nic.

Wydawał się odrobinę nieobecny duchem. Zajęty wpatrywaniem się w jej twarz, ledwie słuchał, co do niego mówi.

- Jak sobie radzisz? Podoba ci się w Toskanii? - Nigdy nie było mi lepiej. A Toskania jest wprost cudowna. Czuję się tutaj jak w domu. Tobie też się spodoba. Przerwało im nadejście Giselli i Sereny. - Poznałeś już moją rodzinę? Kiwnął głową. - Kiedy pani Bartolini poszła cię poszukać, twoja kuzynka dotrzymała mi towarzystwa bardzo miłą rozmową. Serena zarumieniła się lekko i rzekła: - Mama zdradziła porucznikowi, że na okrągło czytujesz jego listy. Niektóre prawie się od tego rozpadły.

- W takim razie będę pisywał częściej - odparł, nie odrywając wzroku od przyjaciółki. - Może pan pisywać także do mnie - powiedziała panna Bartolini ku rozbawieniu pozostałych. - Hm... - mruknęła Gisella, obrzuciwszy Bronwella taksującym spojrzeniem. Sama nie wiem... co wprawia mnie w większy zachwyt... - zwróciła się do córki. - Jak myślisz, idzie bardziej o mundur, czy o jego właściciela? - O jedno i drugie! - odparła Serena i cała czwórka wybuchnęła śmiechem. Maresa także się roześmiała. Była w pełni świadoma tego, że ktoś taki jak Percival może i powinien uchodzić za znakomitą partię. Niejedna panna na wydaniu marzyłaby o takim mężu. Po raz pierwszy uzmysłowiła sobie, że Percy prawdopodobnie kiedyś się zakocha i ożeni z kimś innym. Nie z nią. Jako że był jej przyjacielem i powiernikiem, do tej pory traktowała go niemal jak swoją własność.

L T

R

Ku swemu zdumieniu i rozdrażnieniu odkryła, że wizja Bronwella z inną kobietą nieszczególnie przypadła jej do gustu. Próbowała podejść do sprawy rozsądnie. Byli przecież wyłącznie przyjaciółmi. Niczym więcej, a zatem, miał prawo znaleźć sobie żonę i założyć rodzinę. Tak czy inaczej wolałaby mieć go wyłącznie dla siebie. Nie pojmowała, skąd się wzięła owa zaborczość, ale też nie potrafiła się jej wyzbyć. - Mam nadzieję, że zatrzyma się pan u nas - odezwała się serdecznie pani Bartolini. - Nie przyjmuję odmowy. Nasz dom stoi dla pana otworem. Proszę o tym pamiętać, kiedy następnym razem odwiedzi pan Toskanię. - Dziękuję z całego serca. Jestem zaszczycony, że mogę być państwa gościem. Od dawna pragnąłem poznać rodzinę, o której Maresa pisze w listach z taką czułością. - W takim razie zapraszam pana również na święta Bożego Narodzenia. - Żałuję, ale niestety nie będę mógł przyjąć pani hojnego zaproszenia. Za trzy dni muszę zameldować się z powrotem w Palermo. - Nie ma żadnego sposobu, by przedłużyć nieco pańską wizytę? - Obawiam się, że nie. Mam obowiązek stawić się na pokładzie, nim mój okręt wypłynie z portu.

- Cóż, obowiązek rzecz święta. Proszę jednak nie zapominać, że zawsze będzie pan u nas mile widziany. Zbliżała się pora lunchu, więc przeszli razem do jadalni. - Mój małżonek i syn wyjechali wczoraj w interesach - wyjaśniła ciotka - ale spodziewamy się ich na kolacji. Domyślam się, że chętnie spędziłby pan trochę czasu w otoczeniu mężczyzn. - Naturalnie, poznam ich z największą przyjemnością - odrzekł Percy. - Choć dzięki obecności trzech tak uroczych dam nie mógłbym czuć się rozczarowany. Wręcz przeciwnie. - Mareso, czemu nie wspomniałaś, że twój przyjaciel jest taki czarujący? - Nie chciałam psuć ci przyjemności, ciociu. Wolałam, żebyś odkryła to sama. Podczas posiłku panie Bartolini zabawiały gościa ożywioną rozmową. Tymczasem panna Fairweather błądziła myślami zupełnie gdzie indziej. Docierały do niej zaledwie strzępy miłej pogawędki.

L T

R

Proszę opowiedzieć nam coś więcej o swojej rodzinie, poruczniku Bronwell... Większość wina pochodzącego z naszych zbiorów sprzedajemy kupcom we Florencji... Szkoda, że nie widział pan Maresy na balu u markizy Dionisitti... Owszem, rozważałem pozostanie w służbie, kiedy wojna się zakończy... Cóż za smaczna potrawa. Doprawdy wyborna. Jak się nazywa? Mój mąż pochodzi z rodziny bankierów o rolniczych zamiłowaniach... Mogłabym tak siedzieć i gawędzić z panem do wieczora... Nie wiedzieć czemu Maresa odkryła nagle, że woli przyglądać się Percy'emu, niż brać czynny udział w dyskusji. Nie stroniła od konwersacji z rozmysłem. Był to raczej rezultat tego, że nagle zaczęła postrzegać starego przyjaciela w zupełnie innym, nowym świetle. Nigdy wcześniej nie zwracała uwagi na jego bezpretensjonalny wdzięk i towarzyską ogładę, które teraz wydały jej się iście imponujące. Nie spostrzegła też, że bez najmniejszego wysiłku wzbudza w rozmówcach niekłamany podziw i szacunek.

Kiedy obserwowała go w milczącym skupieniu i słuchała tego, co mówi, nauczyła się o nim więcej niż przez wszystkie lata długiej znajomości. Nie zdziwiło jej, że całkiem nieźle mówi po włosku. Koniec końców, od jakiegoś czasu stacjonował na Sycylii. Ale kiedy zdążył nauczyć się francuskiego? Zaczęła spoglądać na niego z mieszaniną zdumienia i nabożnego zachwytu. Niemal otworzyła usta ze zdziwienia, gdy nagle zaczął rozmawiać z ciotką o sytuacji politycznej włoskich prowincji, odkąd te znalazły się pod rządami Napoleona. Nie trzeba dodawać, że wykazał przy tym co najmniej rzetelną znajomość tematu. Nim zdążyła dojść do siebie, tamci dwoje analizowali już Dekameron, z którego przeszli gładko do omawiania innego klasycznego dzieła włoskiej literatury, a mianowicie do utworu I promessi sposi oraz jego ideologicznych zawartości w zderzeniu z doktryną Kościoła katolickiego. Niedługo potem rozpoczęli wymianę poglądów na kwestie związane z renesansem, Dantem i Medyceuszami. Stamtąd było już bardzo niedaleko do upadku Pompejów,

R

rządów cezara Oktawiana Augusta oraz zapomnianej potęgi pizańskiej floty.

L T

Kiedyż to Percival stał się tak gorliwym studentem historii? - zachodziła w głowę Fairweatherówna.

Dziwne, pomyślała cokolwiek wytrącona z równowagi. Można spędzić niemal całe życie u boku drugiego człowieka i nie wiedzieć o nim tylu istotnych rzeczy. Jak to możliwe? Czuła się wyjątkowo nieswojo. Jakby się w nim zadurzyła, co rzecz jasna było całkowitą niedorzecznością. Uznała, że zwyczajnie zrobił na niej wrażenie jego intelekt. To jasne, że zakochała się w jego umyśle, a nie w nim. - Och, spójrzcie tylko, która godzina! - wykrzyknęła nieoczekiwanie ciotka. Zechce mi pan wybaczyć, drogi panie poruczniku. Zajęłam panu niemal całe popołudnie, a przecież przyjechał pan w odwiedziny do Maresy. Nim Percy zdążył się odezwać, podniosła się od stołu. - Italo na pewno zdążył już rozpalić w kominku. - Upłynęło tyle czasu, że ogień pewnie już dogasa, ciociu - uśmiechnęła się Maresa. Pani Bartolini raptem popatrzyła na córkę, jakby widziała ją po raz pierwszy w życiu.

- Sereno, nic ci nie dolega, drogie dziecko? Właśnie uprzytomniłam sobie, że przez cały posiłek niemal w ogóle nie zabierałaś głosu. Czyżbyś nie miała niczego ciekawego do powiedzenia? - Och, i owszem, nasunęło mi się kilka spostrzeżeń - odparła Serena. - Tyle że nie udało mi się wściubić ich do rozmowy. Tym razem uśmiechnęli się wszyscy czworo. Potem Gisella zwróciła się do siostrzenicy: - Zostawimy was teraz samych, żebyście mogli swobodnie porozmawiać. - Bardzo polubiłem twoją ciotkę - odezwał się Percival, gdy panie Bartolini wyszły z jadalni. - To przemiła osoba. - A Serenę? - Serenę także, choć niewiele się odzywała. - W rzeczy samej. Zazwyczaj buzia jej się nie zamyka. Pewnie trudno jej było

R

znaleźć sposobność, żeby coś wtrącić. Za to nigdy nie słyszałam, żeby ciocia była aż tak

L T

rozmowna. Wujek Tito powiedziałby, że „paplała jak nakręcona". - To nie była czcza paplanina. Pani Bartolini jest bardzo interesującą rozmówczynią. Może się pochwalić rozległą wiedzą i dobrym wykształceniem, co jak wiesz, rzadko spotyka się u włoskich dam.

- To prawda. Na szczęście mój dziadek popierał edukację kobiet. Opowiadała mi o nim. - Przyjazd do Toskanii zdziałał cuda. Odkąd tu jesteś, bardzo się zmieniłaś. - Naprawdę tak myślisz? - Naturalnie. - I... aż tak bardzo to widać? - Zauważy to każdy, kto choć trochę cię zna. - A ty? Dobrze mnie znasz? - Lepiej niż ty samą siebie. - To akurat niezbyt trudne. Niedawno odkryłam, że właściwie niczego o sobie nie wiem. - Na pewnym etapie życia każdy przez to przechodzi.

- Dość już o mnie i mojej rodzinie. Pomówmy o tobie. Opowiedz mi, gdzie byłeś i jak ci się wiodło. Skrzywił się z bólu, gdy dotknęła lekko jego ramienia. - O mój Boże, jesteś ranny! - To nic groźnego. Obejrzała go uważnie od stóp do głów, jakby chciała sprawdzić rzeczywisty stan jego zdrowia. - Kiedy odniosłeś obrażenia? Jak to się stało? I gdzie? Dobrze się czujesz? Może chcesz usiąść? Roześmiał się w głos. - Nie gorączkuj się. Nic mi nie będzie. Postrzelili mnie, kiedy odpływaliśmy z wybrzeża Hiszpanii... - Święta Panienko!

R

- Jeszcze przed abdykacją Napoleona. Usunęli kulę dwa tygodnie temu.

L T

- Co takiego? Dopiero dwa tygodnie temu? Chcesz powiedzieć, że pocisk tkwił w twoim ramieniu przez cały ten czas? - Tak.

- Czemu zwlekałeś tak długo?

- Najpierw nie było czasu na wizyty u medyka, potem wydawało mi się, że rana sama się zagoi. Zaczęła mi dokuczać zaledwie parę miesięcy temu. - Parę miesięcy temu? Zaczynam poważnie się o ciebie martwić. - Powiedziałbym ci, że nie ma powodu do paniki, ale wiem, że kobiety nie da się przekonać w tej materii. Tak czy inaczej, idzie ku lepszemu. Sama pomyśl. Nic poważnego mi nie grozi, zwłaszcza teraz, kiedy Napoleona zesłano na wygnanie. - Może i siedzi w odosobnieniu, ale to jeszcze nie znaczy, że można go lekceważyć. Nie wolno ci zapominać o własnym bezpieczeństwie, Percy. Najgorsze wypadki zdarzają się właśnie wtedy, gdy ludzie tracą czujność i przestają mieć na siebie baczenie. Kto wie, co cię może spotkać? Co będzie, jeśli spadniesz z takielunku? Albo, nie daj Boże, wylecisz za burtę? Obiecaj mi, że będziesz się pilnował. Znów się roześmiał, szczerze ubawiony jej nadmiernym przerażeniem.

- Nie obawiaj się. Nie wspinam się na takielunek. A gdybym istotnie wypadł za burtę, wolałbym, żeby mnie nie wyciągali. Wyobrażasz sobie, jakiego najadłbym się wstydu, gdyby przytrafiło mi się coś takiego? - Jesteś okropny. To nie jest temat do żartów. Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby coś ci się stało. - Pewnie kolejny raz byś się zaręczyła. - Znowu zaczynasz? Nie bawi mnie to. - Rzeczywiście, to niezbyt zabawne. Ale za to prawdziwe. - Jak możesz mi to wypominać? Spuścił głowę. - Wybacz, jeśli cię uraziłem. Ujęła go pod zdrowe ramię. - Czujesz się na siłach na mały rekonesans? Chcę cię oprowadzić po willi. To

R

najpiękniejsze miejsce pod słońcem. Wygląda jak prawdziwy pałac z mnóstwem fresków i innych dzieł sztuki.

L T

- Myślę, że jakoś temu podołam - odparł, spoglądając na nią w sposób, który natychmiast wytrącił ją z równowagi. Wydawało jej się, że nieoczekiwanie, nie wiedzieć skąd pojawiła się między nimi nieznana intymność. Było to coś zupełnie nowego i intrygującego.

Na moment zapadła niezręczna cisza, co sprawiło, że Maresa poczuła się jeszcze bardziej niepewnie. Percival wyglądał olśniewająco przystojnie, a zarazem odrobinę onieśmielająco. I nadal wpatrywał się w nią nieodgadnionym wzrokiem. To spojrzenie w dwójnasób wzmogło jej zmieszanie. Przez chwilę miała wrażenie, że Percy jest w stanie odczytać wszystkie jej myśli, że nigdy nie zdoła mieć przed nim żadnych tajemnic, bo potrafił czytać w niej jak w otwartej księdze. Znał ją od dobrej i złej strony, jak nikt inny na świecie. Lepiej, niż ona znała samą siebie. - Od czego zaczniemy? - zapytała, by przerwać w końcu niewygodną ciszę.

Była rozkojarzona i nie umiała wytłumaczyć sobie dlaczego. Zrozumiała za to, że jest między nimi jakoś inaczej. Może nie nazwałaby tego napięciem, ale z pewnością nie rozumieli się już tak dobrze i nie rozmawiali ze sobą tak swobodnie jak dawniej, zanim... Zanim co? Na to pytanie także nie znajdowała odpowiedzi. Nie zdołałaby wskazać ani określonej chwili, ani konkretnego wydarzenia, które stały się przyczynkiem do owej zmiany. Percy przysunął się nieco i ujął ją za podbródek. - Widzę, że coś cię gnębi. Powiesz mi, co to takiego? Nie było rady, musiała na niego spojrzeć. - Nie mogę przywyknąć do twojego munduru. Za każdym razem, gdy na ciebie spoglądam, widzę swojego drogiego przyjaciela, ale też obcego mężczyznę, którego nie znam i nie rozumiem. Nie pojmuję też, skąd to się wzięło. - Może jest ci trudno, bo w ogóle nie widzisz we mnie mężczyzny. Wciąż postrzegasz mnie jako chłopca.

L T

R

- A ty? Czy tobie też trudno dostrzec we mnie kobietę? W jego zielonych oczach na moment pojawił się smutek. - Nigdy nie miałem z tym problemu.

Zignorowała aluzję albo udała, że jej nie dostrzega. - Czasem obawiam się, że dorosłość wszystko między nami zmieni. Przecież to się zdarza wszystkim, nieprawdaż? Człowiek dorasta, żeni się albo wychodzi za mąż, sprowadza na świat dzieci... A potem zapomina o miejscach i ludziach, które były mu kiedyś drogie ponad wszystko... - Nie musi tak być. - Skoro tak twierdzisz... Zrobię, co w mojej mocy, żeby mnie się to nie przytrafiło. - Wzięła go za rękę. - Chodź. Chcę ci pokazać dom, w którym dorastała moja matka. I jej portrety. Była taka piękna... Nawet sobie nie wyobrażasz... - Nie muszę. Widzę ją, kiedy patrzę na ciebie.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Rozpala mnie i trzyma na uwięzi, a słodka przy tym niczym karmelek. (Michał Anioł)

Dwa dni minęły niewiarygodnie szybko. Niemniej pod koniec pobytu w Villa Mirandola Percy czuł się wśród Bartolinich jak u siebie w domu. Gdyby mógł, chętnie zostałby z nimi dłużej. Podczas kolacji chętnie przysłuchiwał się rodzinnym opowieściom i rozmawiał z domownikami. Czasem czuł na sobie spojrzenie Maresy, ale kiedy na nią spoglądał, natychmiast odwracała wzrok.

R

- Proszę nam powiedzieć, jak się sprawy mają teraz, kiedy Napoleon został unieszkodliwiony - poprosił Tito. - Jak pana zdaniem wielki wódz znosi wygnanie?

L T

- Niektórzy twierdzą, że jest w pełni ukontentowany, ale nie zapominajmy, że był przekonany, iż sojusznicy w ciągu najdalej kilku miesięcy sprowadzą go z powrotem do Francji. Skoro tak się nie stało, musi być wielce rozczarowany, a jak wiadomo, nie należy do ludzi, którzy łatwo znoszą tego rodzaju klęski. - Sądzi pan, że uknuł plan powrotu do władzy? - Być może. Jeśli nadarzy się ku temu sposobność, z pewnością ją wykorzysta. Pan Bartolini otworzył usta, ale nim zdążył się odezwać, zerknął nieopatrznie na małżonkę. - Zdaje się, że żona nie życzy sobie, byśmy debatowali przy stole o polityce. Może zostawimy panie same i przejdziemy do mego gabinetu? - Naturalnie, jeśli pan sobie życzy. Percival nie był w stanie ocenić, jak zareagowała na tę prośbę Maresa. Kiedy usłyszała, że wychodzi z wujem, na jej twarzy odmalowało się coś na kształt ulgi, a jednocześnie zawodu.

Podczas długiej dysputy z gospodarzem jego myśli błądziły rzecz jasna wokół Fairweatherówny. Jak dotąd nie udało mu się dokonać tego, co zamierzał, jako że nie było zbyt wiele okazji, by rozmówić się z nią na osobności. - Panie kazały mi sprowadzić was do salonu - odezwał się od progu Angelo. Zmęczyły się już swoim towarzystwem, a ja zmęczyłem się nimi. Jakąś godzinę temu skończyły mi się pomysły na to, czym jeszcze mógłbym je zabawić. - Wydawało mi się, że czujesz się wśród kobiet jak ryba w wodzie - zadrwił z niego ojciec. - Tylko wówczas, gdy obecna jest co najmniej jedna, którą mógłbym uwieść. Bronwell i Tito roześmieli się i wstali. - Czas wracać do dam. Dużo później Percy przeprosił pozostałych i podniósł się z kanapy z zamiarem udania się na spoczynek. - Już pan wychodzi? - zaprotestowała Serena.

L T

- O świcie wyruszam w drogę.

R

- Obawiam się, że okazaliśmy się zbyt absorbujący - odezwała się Gisella. - Nie pozwoliliśmy panu spędzić z Maresą tyle czasu, ile by pan chciał, prawda, panie poruczniku? Posłał jej szeroki uśmiech.

- Co pani na to, bym wrócił z ponowną wizytą i odbił to sobie z nawiązką? - Och, tak! Koniecznie - rozentuzjazmowała się Serena. - Niech pan wróci jak najprędzej. Percy podziękował jeszcze raz za gościnę i wyszedł. Zmierzając w stronę schodów, zastanawiał się, czy Maresa także żałuje, że nie dane im było pożegnać się na osobności. Kiedy stawiał stopę na pierwszym stopniu, usłyszał za plecami jej kroki. - Percy! Odwrócił się i zobaczył, że biegnie ku niemu z zakasaną spódnicą. - Bałam się, że cię nie dogonię. - Podziwiałem po drodze obrazy. Ostatni raz przed wyjazdem. - Nie chcę, żebyś wyjeżdżał.

- Naprawdę nie chcesz? - Oczywiście, że nie. Jak możesz w to wątpić? - Czasem mi się zdaje, że... - Och, Percy, dlaczego tak mówisz? Wiesz przecież, że jesteś mi bardzo drogi. - Może chciałbym, żebyś od czasu do czasu mi o tym przypomniała. Patrzył na nią jak w obraz i wciąż nie mógł nasycić wzroku. Wydała mu się taka piękna, że ścisnęło mu się serce. Spójrz na mnie, pomyślał zdesperowany. Spójrz na mnie naprawdę. Nie traktuj mnie jak przyjaciela, bo chcę od ciebie więcej. Znacznie więcej! Stanęła na palcach i cmoknęła go w policzek. - Proszę. Czy to wystarczy za przypomnienie? Nie dał sobie czasu do namysłu, bo nie chciał się rozmyślić. Nie chciał też, żeby zorientowała się w jego zamiarach i uciekła. Objął ją ramionami i przygarnął do piersi.

R

Kiedy pocałował ją w czubek głowy, poczuł, że jej ciało tężeje, a przecież marzył tylko o tym, aby i ona go objęła.

L T

- Nie - odezwał się. - To mi nie wystarczy. Pragnę czegoś więcej niż cmoknięcie w policzek. - Nie rozumiem. - Myślę, że rozumiesz.

Jej oczy zrobiły się okrągłe jak spodki. Gdy oparła dłoń na jego torsie, sądził, że go odepchnie, ale zamiast tego zacisnęła tylko palce. Przypomniał sobie inny wieczór, nie tak dawno temu, kiedy także trzymał ją w objęciach, a ona ściskała kurczowo klapę czarnego jedwabnego płaszcza, który miał wówczas na sobie. Pochylił głowę i przykrył wargami jej rozchylone ze zdumienia usta. Całował ją nieśpiesznie i zapamiętale, jakby jutrzejszy wyjazd i wojna były ostatnimi rzeczami, jakie zaprzątały w tej chwili jego umysł. Tulił ją, kusił i uwodził, aż w końcu poczuł, że jej niezdecydowanie i opór słabną, a potem znikają. Tego właśnie pragnął. Odkąd podrósł na tyle, by wiedzieć, do czego służą pocałunki. Maresa...

Zawsze była tylko ona. Jej oczy, usta, jej twarz... towarzyszyły mu zawsze i wszędzie, wypierały z jego świadomości obraz każdej innej kobiety. - Dolcissima... Dolcissima? Próbowała sobie przypomnieć, kto ją wcześniej tak nazywał, ale nie była w stanie zebrać myśli. Percy zanadto ją rozpraszał... Oderwał od niej wargi i obsypał pocałunkami jej policzek i szyję. Wciąż nie miał ochoty wypuścić jej z rąk. - Moje udręczone długą tęsknotą serce nareszcie zaznało pociechy. Od tak dawna miotam się między dwoma światami niczym wypalona gwiazda między ziemią a niebem... - Dolcissima! - olśniło ją nagle i odepchnęła go z całych sił. - To ty! - szepnęła. - O mój Boże! To byłeś ty! - Ja? - Percival nie doszedł jeszcze do siebie.

R

Zacisnęła dłonie i zaczęła okładać go pięściami.

L T

- To ty... całowałeś mnie wtedy... na balu u markizy Dionisitti. Jak śmiałeś mi to zrobić? Odwróciła się i otarła łzę. - Mareso...

- Nawet nie próbuj zaprzeczać... Może i jestem niedoświadczona, ale wiem, że to byłeś ty. Nie pojmuję tylko, dlaczego ukrywałeś przede mną, kim jesteś. Jak ktoś, kto mieni się moim przyjacielem, mógł zniżyć się do takiej taniej sztuczki? - To nie była sztuczka, Mareso. - Tak czy owak, postąpiłeś okrutnie. Już cię nie znam, Percy. Pozwoliłeś, by coś nas rozdzieliło i stałeś mi się obcy. Ze wszystkich ludzi na świecie... ty byłeś mi najbliższy. Nie przypuszczałam, że będziesz zdolny zdradzić mnie w taki sposób. Złamałeś mi serce. - Mareso, posłuchaj mnie. Posłuchaj tego, co mam ci do powiedzenia. Potrząsnęła głową i zrobiła krok w tył. - Nie. Nie chcę cię już słuchać. Między nami koniec. Jednym głupim żartem zniszczyłeś naszą nieskazitelną przyjaźń. Nigdy ci tego nie wybaczę.

Nawet gdyby ofiarowano mu dwieście lat życia, nie zdołałby wyprzeć z pamięci wyrazu twarzy Maresy, kiedy wykrzyknęła mu prosto w oczy: - Nie wracaj! Nie chcę cię więcej widzieć! Nigdy! A potem odwróciła się i uciekła. Percy poczuł, że spowija go całkowita, nieprzenikniona ciemność. Jego świat runął w posadach. Nazajutrz o świcie, nim zapiał kur i wzeszło słońce, zatknął kapelusz pod pachę i zszedł po schodach do holu. Chwilę później wyszedł na zewnątrz i wyprowadził ze stajni konia. Skoro mieli rozstać się na zawsze, może to i lepiej, że odprawiła go gwałtownie i niespodziewanie. Kiedy odjeżdżał z Villa Mirandola, nie obejrzał się ani razu. Gdyby to zrobił, pewnie zobaczyłby ją w oknie, kiedy ze świecą w ręku odprowadzała go wzrokiem.

R

W jego duszy, podobnie jak na dworze, panował przejmujący chłód.

L T

Był zmęczony i przepełniony pustką. Nie miał ochoty zmagać się dłużej z samym sobą. Pora dać odpocząć znękanemu sercu i uwolnić niechciane, nikomu niepotrzebne uczucia.

Od tego czasu patrzył na rzeczywistość zupełnie inaczej. Wiedział już, że Maresa nigdy nie będzie jego. I właśnie to przekonanie sprawiło, że przestał mieć wzgląd na własne życie. Nie dbał już o to, czy będzie żywy, czy martwy, tak samo jak ona nie dbała o niego ani o jego dobro i szczęście. Nadal nosił w sobie żałość, rozgoryczenie i ból - ból silniejszy, niż kiedykolwiek mógł go sobie wyobrazić albo opisać słowami. Jego serce rozpadło się na tysiąc kawałków. Wszystko, co mówił i robił, przestało mieć jakikolwiek sens. Nie pamiętał, czym były radość i zadowolenie. Teraz marzył już wyłącznie o spokoju i wyciszeniu. Kiedy wrócił na statek, bez reszty oddał się służbie. Zgłaszał się na ochotnika do najniebezpieczniejszych misji, ryzykował życie, by ratować towarzyszy. Jego odwaga nie znała ograniczeń. Niemal co dzień wychwalano jego męstwo, podziwiano go, nazywano nieulęknionym i stawiano za wzór. Tymczasem po prawdzie wytrzymywał jedynie dzięki wewnętrznej sile, która kazała mu co rano podnosić się z koi. Ci, którzy

mieli go za nieustraszonego, nawet nie podejrzewali, że powoduje nim całkowite zobojętnienie na świat.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Miłość jest jak bielizna, im częściej ją zmieniasz, tym rozkoszniejsza. (Phineas Fletcher, 1582-1650, angielski poeta i kaznodzieja)

Romantyczne wyobrażenia Maresy o kochaniu nijak się miały do tego, co przyniosła rzeczywistość. Osobiste doświadczenia wzmagały w niej jedynie poczucie zagubienia i niepewności. To, o czym marzyła, i to, co przytrafiło jej się w prawdziwym życiu, zlewało się w

R

jedno i pozostawiało w jej głowie i sercu kompletny mętlik. Choć

niewątpliwie

pozostawała

pod

L T

urokiem

nieznajomego

z

balu,

niedorzecznością byłoby sądzić, że zadurzyła się w Percym. A przecież ci dwaj okazali się jedną i tą samą osobą.

Skoro czuła pociąg do jednego, to dlaczego nie do drugiego? Boże mój, myślała zdesperowana. To istna tortura. Miłość nie może być przecież aż tak zagmatwana?

- Wszędzie cię szukam - oznajmiła z podekscytowaniem Serena, wchodząc do jej pokoju. - Mama mówi, że w sobotę wybieramy się na bal do Brancalonów. Nie zdążymy sprawić sobie nowych sukni, więc będziemy musiały zadowolić się tym, co mamy. Fairweatherówna pomyślała, że to żadne zmartwienie, zwłaszcza że obie miały w zanadrzu kilka wcześniej nienoszonych strojów. Była tak przygnębiona i osowiała, że nawet prospekt kolejnego przyjęcia nie był w stanie poprawić jej nastroju. - Chyba nie mam ochoty jechać. - Co takiego?! - zdumiała się kuzynka. - Nie bądź niemądra. To największe wydarzenie towarzyskie w całym sezonie. Uważam, że powinnaś włożyć tę białą

sukienkę, którą przywiozłaś ze sobą z Anglii. Nie widziałam nigdy podobnej we FlorenFlorencji. Nie było sensu się sprzeczać. Kiedy panna Bartolini przemawiała takim tonem, rozsądek nakazywał dać za wygraną. - Dobrze, skoro tak mówisz... Serena opadła obok niej na łóżko - Nadal smucisz się z powodu Percy'ego? Maresa odwróciła głowę. - Nie chcę o tym rozmawiać. - Pewnie, że nie chcesz. Wcale ci się nie dziwię. Mimo to porozmawiamy. Możemy to zrobić teraz albo jeśli wolisz, mogę ciągnąć cię za język jeszcze tuzin razy, nim wreszcie otworzysz usta. Zresztą, co to za różnica? Ulży ci, jeśli będziesz milczeć na ten temat? Przecież obie wiemy, że na okrągło o nim myślisz. - Usiadła i podłożyła sobie

R

pod plecy poduszkę. - Mama twierdzi, że między kobietą i mężczyzną możliwe jest wszystko z wyjątkiem przyjaźni.

L T

Panna Fairweather spojrzała na nią zaskoczona. Coś takiego nigdy nie przyszłoby jej do głowy. Potem zmrużyła podejrzliwie oczy.

- Powiedziałaś o wszystkim cioci Giselli? - rzuciła oskarżycielsko. - Nie, oczywiście, że nie! - broniła się kuzynka. - To znaczy powiedziałam, ale nie o wszystkim. - A może powtórzyłaś jej tylko to, o czym zabroniłam ci mówić pod żadnym pozorem? Serena uciekła wzrokiem w bok i podrapała się po uchu. - No... może istotnie wymsknęło mi się to i owo, ale... - To i owo?! Och, ty okropna... gaduło! Już nigdy nic ci nie powiem! - Nie dąsaj się. Jak mam ci pomóc, skoro nie pozwalasz mi pójść po radę do mamy? - Nie potrzebuję pomocy, a jeśli będę jej potrzebowała, sama poproszę o nią twoją matkę.

- Też mi coś. Osiwiałabym ze zmartwienia albo ze starości, zanimbyś się na to zdecydowała. Przecież widzę, że cierpisz katusze i zupełnie sobie z tym nie radzisz. Jesteś taka nieszczęśliwa, że aż żal na ciebie patrzeć. - Wcale nie jestem nieszczęśliwa. Czuję się zraniona i zdradzona. To wszystko. Percy był moim przyjacielem. Najważniejszą osobą w moim życiu. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego zniżył się do takiej podłej sztuczki. - Według mamy to nie była sztuczka. Powiedziała, że bynajmniej nie próbował zabawić się twoim kosztem. Ponoć każdy głupiec zauważyłby, że jest w tobie zakochany, a zakochany mężczyzna czasem ucieka się do desperackich metod, szczególnie jeśli zmuszają go do tego okoliczności. - Mów sobie, co chcesz, ale nigdy nie uwierzę, że kiedy zdecydował się na ten niedorzeczny wybryk, powodowała nim miłość. - Jeśli nie miłość, to co?

R

Maresa otworzyła usta i natychmiast je zamknęła. Nie potrafiła znaleźć odpowiedzi

L T

na to pytanie. Prawdę mówiąc, nie miała pojęcia, co znaczy prawdziwa, bezinteresowna miłość. To, co sama nazywała dotąd miłością, zazwyczaj było tylko egoistycznym zadurzeniem.

- Nie chcę o tym dłużej dyskutować - oznajmiła stanowczo. Mimo to godzinę później rozprawiała o Bronwellu z ciotką. - Wydaje mi się, że kocham się w nieznajomym, potem odkrywam, że ów nieznajomy to nie kto inny jak Percy. Dlaczego zatem zamiast kochać się także w Percym, jestem na niego wściekła? Przecież są jedną i tą samą osobą. Poza tym, jeśli Percy istotnie żywi do mnie uczucie, to czemu z premedytacją zaplanował coś takiego? - Włosi uważają, że w miłości i na wojnie dozwolone jest wszystko. Liczy się jedynie to, by osiągnąć zamierzony cel. Kiedy zapytała o to samo Angela, odparł bez namysłu: - To bardzo proste. Mężczyzna nie może przyjaźnić się z kobietą, która go pociąga. Zawsze kiedy z nią jest, myśli wyłącznie o tym, jak ją zaciągnąć do łóżka. Albo platoniczna przyjaźń, albo pożądanie i przyjaźń oparta na miłości. Tak urządzono ten świat i nic tego nie zmieni. Przestań więc zaprzątać tym sobie swoją śliczną główkę.

Bądź dobra dla Percy'ego, żeby mógł odwdzięczyć się tym samym i być miły dla ciebie. Na tym polega ta zabawa. Capisce? - Ho capito. - I bardzo dobrze. - Angelo, czy mógłbyś mnie pocałować? - Z największą przyjemnością, cara. Czy mam rozumieć, że nie jesteśmy już przyjaciółmi? - Bynajmniej. Nadal jesteś moim przyjacielem i właśnie dlatego pomożesz mi rozwiązać pewien problem. - Problem? - Nie obawiaj się. Chodzi o mały eksperyment. Chcę sprawdzić, czy kiedy mnie całujesz, czuję to samo, co wtedy, gdy całuje mnie Percy. - Ale który Percy, cara? Ten zamaskowany z balu czy Percy, oficer marynarki?

R

- Co ty pleciesz? Przecież jeden i drugi to Percy.

L T

- W rzeczy samej. W takim razie, dlaczego nie czujesz tego samego do nich obu? Rozdziawiła usta i spojrzała na kuzyna zupełnie zbita z tropu. Zastanowiła się chwilę, ale naturalnie nie znalazła odpowiedzi na to pytanie. - Czy pocałunek Percy'ego podobał ci się tak samo jak pocałunek nieznajomego? - Nie! To znaczy... tak, oczywiście, że tak. Przynajmniej do chwili, gdy uzmysłowiłam sobie, że to właśnie on był owym obcym na przyjęciu. To wszystko zepsuło. Nie rozumiesz tego? - Nie. Szczerze mówiąc, nie rozumiem. Nie rozumiem też, dlaczego chcesz, abym cię pocałował. Przecież znasz już odpowiedź na swoje pytanie. Sama sobie odpowiedziałaś. Percy jest w tobie zakochany, a zakochany mężczyzna ucieka się czasem do desperackich metod. Zmarszczyła brwi. To zdanie brzmiało dziwnie znajomo. - Gdzie to usłyszałeś? - Nigdzie. To znaczy słyszałem, jak mówiła to Serena. - Jakim cudem? Byłyśmy wtedy w moim pokoju, więc... Angelo milczał jak zaklęty z miną niewiniątka.

- Ty wścibska szujo! Podsłuchiwałeś nas! I to w mojej sypialni! Podlec! - Nie zakradłem się do twojej sypialni. Stałem pod drzwiami. - I to cię niby usprawiedliwia? - Oczywiście. Zuchwalec! Próbowała się na niego rozzłościć, ale na Angela nie sposób było długo się gniewać. Przynajmniej był szczery. Wiedział, że jest łotrem, i otwarcie się do tego przyznawał. Przyłożyła rękę do skroni. - Chyba coś ze mną nie tak. Po co ja ci się zwierzam? Bardziej namieszasz mi w głowie. - A co w tym złego? Przecież jestem doskonałym powiernikiem. - Powiernikiem? Dobre sobie! Nic, tylko węszysz, myszkujesz, podpatrujesz przez dziurki od klucza, otwierasz zamki, kto wie, może nawet otwierasz nad parą cudze listy! - Kobiety! - westchnął, przewracając oczami, po czym porwał ją w ramiona i

R

pocałował. - I jak? - zapytał po chwili, gdy ją puścił. - Masz już swoją odpowiedź?

L T

- Tak... Nie było tak samo jak z Percym.

- Zatem wszystko jasne. Kobiety nie zakochują się w pocałunku, lecz w mężczyźnie, który je całuje. Koniec i kropka. Maresa nie wierzyła w to ani na jotę.

A jednak pocałunek kuzyna wkrótce zupełnie zatarł się w jej pamięci. Za to wspomnienie ust Percy'ego prześladowało ją we dnie i w nocy. W dniu balu u państwa Brancaleone Fairweatherówna włożyła białą suknię, o której wspominała wcześniej panna Bartolini. Serena była zachwycona i przekonana, że kuzynka zrobi furorę. Maresie niespecjalnie na tym zależało. Ostatnie, czego mi trzeba, myślała z goryczą, to kolejny mężczyzna! Bardzo szybko okazało się, że wpadła w oko synowi gospodarzy przyjęcia. Nicola niezwłocznie podszedł do Angela i zaczął wypytywać go o piękną nieznajomą. - Kim ona jest? - Kuzynką moich rodziców. Przyjechała na dłużej z Anglii.

- Urocza, słowo daję. - Ma się rozumieć. W końcu jest półkrwi Włoszką. Właśnie włoskim przodkom zawdzięcza swój olśniewający wygląd, śmiałość, otwartość i odrobinę krewki temperament - cechy niespotykane u Angielek. Ale nie zapominajmy, że w jej żyłach płynie także angielska krew, co oznacza, że ma piękne ciało, sprawiedliwy umysł i niedojrzałe serce. Ponadto przejawia skłonność do ględzenia o pogodzie i nie pojmuje, czym jest sjesta. - Przedstaw mnie. Angelo wzruszył ramionami. - Jak chcesz, ale nie mów potem, że cię nie ostrzegałem. - Co mi tam jej pochodzenie. Poradzę sobie z kobietą każdej narodowości. - Pamiętaj, że Angielki nie uznają cielesnych uciech bez ślubu. - A kto mówi, że rozważam ożenek?

R

- Cóż, chodźmy zatem. Widzę, że i tak patrzy w naszą stronę.

L T

Przemierzyli razem salę balową i zatrzymali się przed Maresą i Sereną. - Niezmiernie miło mi pana poznać, Signore Brancaleone - odezwała się Fairweatherówna po oficjalnej prezentacji. - Wspaniałe przyjęcie. Nicola ucałował jej dłoń kompletnie oszołomiony czarnowłosą pięknością spowitą w biały muślin.

- Signorina, zgodnie ze starym włoskim zwyczajem piękna dama powinna przetańczyć na balu każdy taniec. Zarumieniła się i spuściła wzrok. Omiótł taksującym spojrzeniem jej figurę i uznał, że ma przed sobą prawdziwą boginię. - W takim razie będę miała mnóstwo czasu na odpoczynek - powiedziała ze skromnym uśmiechem. W tym momencie Brancaleone przepadł z kretesem. Był niewiarygodnie i nieodwołalnie zauroczony. Przyrzekł sobie, że ją zdobędzie. - Wybaczcie - zwrócił się do Bartolinich - ale chciałbym zatańczyć z waszą kuzynką. Nim Angelo i Serena zdążyli zareagować, Nicola i Maresa wirowali na parkiecie.

- Podoba się pani w Toskanii? - Bardzo. Przykro mi będzie opuszczać to cudowne miejsce. - Kiedy pani wyjeżdża? - Ojciec pozwolił mi spędzić z wujostwem rok, który niestety powoli dobiega końca. - Może znajdzie się jakiś sposób na to, by panią u nas zatrzymać. - Och, nie zna pan mojego ojca. - A pani nie zna mnie. Nie wie pani, do czego jestem zdolny. Gdy muzyka umilkła, nie odprowadził jej do krewnych, lecz bez pytania zawłaszczył ją sobie na kolejny taniec, a właściwie na wszystkie kolejne tańce. W końcu zaczęła się skarżyć, że zdarła sobie buty. Roześmiał się i rzekł: - W takim razie musimy zatańczyć jeszcze raz i zrujnować je do końca.

R

Fairweatherówna spoglądała jednak w stronę grupki młodych dam, które nie spuszczały ich z oczu.

L T

- Obawiam się, że zajęłam panu zbyt wiele czasu. Jestem pewna, że inne panie czekają na pańskie zaproszenie...

- Niech czekają. Żadna nie zachwyciła mnie tak jak pani. Jest pani ujmująco piękna. Pani twarz pozostanie w mej pamięci jeszcze długo po balu. Kiedy mogę znów panią zobaczyć? - Stokrotnie przepraszam - wtrącił Angelo, który pojawił się raptem w pobliżu. Muszę zabrać Maresę do rodziny. Jesteśmy gotowi do wyjazdu.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Nie sposób kochać i pozostać mądrym. (Francis Bacon, 1561-1626, angielski filozof i mąż stanu)

- Mój Boże - westchnęła pani Bartolini, gdy znaleźli się w powozie. - Nie sądziłam, że doczekam dnia, w którym Nicola Brancaleone poświęci całą swoją uwagę jednej kobiecie. Był tobą całkowicie oczarowany, Mareso. - Och, pewnie spodobałam mu się tylko dlatego, że jestem tu nowa. - Nie, wcale nie chodziło o urok nowości - odparła z namysłem ciotka. - Tak czy owak, moje panie - oznajmił wuj Tito - ów młody człowiek zwrócił się do mnie z prośbą o pozwolenie na oficjalne zaloty. A zatem musi mieć poważne zamiary.

R

- Santa Maria! - zdumiała się Gisella. - Ten chłopak nigdy jeszcze nie traktował poważnie żadnej młodej damy!

L T

- Oficjalne zaloty? - zdziwiła się Fairweatherówna. - Przecież prawie w ogóle go nie znam. To niedorzeczne, brzmi jak wstęp do nudnej zabawy. - Co właściwie o nim sądzisz? - dociekał pan Bartolini. - Prawdę mówiąc, nie wiem. Nie zastanawiałam się nad tym... Owszem, był bardzo opiekuńczy... Cóż, wydaje się dość... miły.

- To chyba dobrze, trzeba ci bowiem wiedzieć, że Signore Brancaleone nie omieszkał obwieścić wszem wobec, że zamierza starać się o pewną pannę o angielsko-włoskich korzeniach. Uprzedzał rywali, że nie życzy sobie żadnej konkurencji. - Jesteś pewien, Tito? - dopytywała się ciotka. - Widać, że jest nią zauroczony, nie przeczę, ale nie wydaje mi się, aby chodziło o coś więcej niż niewinny flirt. Wuj zastanowił się przez chwilę, nim odpowiedział: - Trudno dociec, co mu chodzi po głowie. Wydaje się porządnym młodzieńcem, ale ma opinię uwodziciela, który często zmienia obiekt westchnień. - Racja - wtrącił Angelo. - Nicola nie może poszczycić się dobrą reputacją. Powinnaś mieć się na baczności, Mareso.

- Naturalnie, że będę ostrożna - odparła„ marszcząc czoło. - Och, dajcie już pokój - interweniowała pani Bartolini. - Nie widzicie, że ją wystraszyliście? - Pogłaskała siostrzenicę po policzku. - Nie zwracaj na nich uwagi, moja droga. Pan Brancaleone jest dżentelmenem i członkiem jednej z najstarszych i najznakomitszych rodzin we Florencji. Jestem pewna, że będzie postępował bez zarzutu. - Miło mi to słyszeć. - Wystrzegaj się jednak jego matki - dodała ciotka. - Jest córką markizy, a zachowuje się jakby była potomkinią ostatniego z rodu Medyceuszy. Nicola zaś jest jej jedynym synem i oczkiem w głowie. Zdarzało się w przeszłości że knuła za jego plecami, by odstraszyć ewentualne niepożądane kandydatki na synową. - Spokojna głowa - rzekł Tito. - Kiedy się dowie, że Maresa jest córką bogatego angielskiego arystokraty, nie będzie oponować. Zapewne wręcz pochwali wybór syna. Chodzą słuchy, że fortuna Brancalonów ostatnimi czasy mocno podupadła. I

R

- Niemożliwie - zaoponowała Gisella. - Nie wydawaliby chyba tak wystawnych

L T

przyjęć, gdyby mieli problemy natury finansowej.

- I tu się mylisz, moja złota. Szastanie pieniędzmi to najlepszy sposób na to, by ukryć długi.

Maresa pomyślała, że dowiedziała się o Nicoli wystarczająco wiele. Koniec końców, nie jest już bezmyślną trzpiotką, która zaręcza się z każdym, kto jej się nawinie. Wiele się ostatnio nauczyła i z pewnością nabrała w tych kwestiach zdrowego rozsądku. Niemniej kiedy dotarli do Villa Mirandola, Angelo i Serena postanowili kontynuować dyskusję. - Wyznam, że to, co mówili o nim ciocia i wujek, odrobinę wytrąciło mnie z równowagi. - Uwielbia kobiety i trudno mu się dziwić - „uspokoił" kuzynkę Angelo. - W końcu jest mężczyzną. - To żadne usprawiedliwienie. Powinien ćwiczyć się we wstrzemięźliwości. - Cara, gdyby mężczyźni praktykowali wstrzemięźliwość, połowa ludzi nie przyszłaby na świat.

- Cóż... Jego umizgi bardzo mi schlebiają i nie powiem, żeby były mi niemiłe... To bardzo romantyczne... W pewnym sensie... - Czyż nie byłoby wspaniale, gdyby poprosił cię o rękę? - rozmarzyła się Serena. Nie musiałabyś wracać do Anglii. To dopiero byłoby romantyczne. - Przez jakiś czas, ale z pewnością niezbyt długo - skwitował sceptycznie Angelo. - Co masz na myśli? - spytała go siostra. - Sama pomyśl. Czy gdyby Beatrycze została żoną Dantego, uwieczniłby ją po wsze czasy w swoich dziełach? - Nadal nie pojmuję, do czego zmierzasz. - Nie zauważyłaś, że małżeństwo nie sprzyja budowaniu trwałej więzi między małżonkami? Nawet jeśli przed ślubem pojawi się pożądanie, życie w stadle sprawia, że ów pociąg bardzo szybko wygasa. Obie strony zazwyczaj tracą sobą zainteresowanie. Poza tym mężczyzna może kochać jedną kobietę i zażywać cielesnych uciech z inną. Zdaje się, że to odwieczne prawo natury.

L T

R

- Hm... twoje wyjaśnienie jeszcze bardziej zamąciło mi w głowie - rzekła Serena. Twierdzisz, że miłość umiera, kiedy doczeka się spełnienia? - Coś w tym rodzaju. Właśnie dlatego mężczyźni miewają kochanki. - A kobiety kochanków.

Angelo w jednej chwili spochmurniał. - To nie to samo.

- Ty tak mówisz! - odpaliła Serena. - Bo jesteś mężczyzną. Kiedy wyjdę za mąż, wezmę sobie dokładnie tylu kochanków, ile mój małżonek zechce mieć kochanek! - Och, nie obawiaj się. Z pewnością zadba o to, byś się o nich nie dowiedziała. - Chwileczkę - nie wytrzymała Maresa. - Nie zapomnieliście o czymś przypadkiem? Z waszych słów wynika, że takie postępowanie jest powszechne i że ludzie nie widzą w tym nic złego. Mam rozumieć, że waszym zdaniem żadne małżeństwo nie potrafi dochować sobie wierności? - Nie inaczej. - Co w takim razie powiecie o własnych rodzicach? Twierdzicie, że wuj Tito i ciocia Gisella się nawzajem zdradzają?

- To co innego - orzekła Serena. - Rodzice to rodzice. Angelo milczał jak zaklęty. - A ty? - naciskała Maresa. - Nie wierzę, że nie masz zdania na ich temat. - Rodzice mieli wielkie szczęście, ale są jedynie chlubnym wyjątkiem. Wyznam jednak, że myśl o mężczyźnie, który spędza kilkadziesiąt lat życia u boku jednej kobiety i nigdy nie spojrzy nawet na inną, napawa mnie niejakim przerażeniem.

Przez następne dwa tygodnie Nicola Brancaleone regularnie odwiedzał Maresę w Villa Mirandola. Panna Fairweather chętnie korzystała z jego zaproszeń i sprzyjającej przejażdżkom aury. W zależności od pogody czasem jeździli konno, a czasem powozem. Urządzali pikniki, rozmawiali i miło spędzali czas. Fairweatherówna cieszyła się przede wszystkim z tego, że może podziwiać widoki.

R

Czasem żałowała, że nie jest malarką. Gdyby miała talent do rysowania, uwieczniłaby

L T

każdy detal pięknego toskańskiego krajobrazu.

Wzgórza były tu wyjątkowo malownicze, niemal każda willa, każdy kościół i klasztor zapierały jej dech w piersiach.

Kiedy zwierzyła się z tego Nicoli, ten, niewiele myśląc, wziął ją w ramiona i pocałował.

- Ja także jestem oczarowany tym, co widzę - powiedział z uśmiechem. Pod koniec trzeciego tygodnia wizyt signora Brancaleonego Serena uznała za stosowne wyrazić swoją opinię na temat dalszych losów owej znajomości. - Jestem pewna, że niebawem ci się oświadczy - oznajmiła kuzynce. - Wiem, że wszyscy ci to powtarzają, ale powiadam ci, znam go od dawna, ale nigdy nie widziałam go w takim stanie. Kocha się w tobie po uszy i jest gotowy do małżeństwa. - Wydaje ci się. Lubimy swoje towarzystwo, nic więcej. - Lepiej módl się, żeby moja droga siostra jednak miała rację - dorzucił Angelo. - Czemu tak mówisz?

- Obawiam się, że ojciec niebawem przyśle ci list z niemiłym ultimatum. Jeśli nie przyjmiesz signora Brancaleonego, każe ci znaleźć męża w ciągu najbliższych czterech miesięcy. Albo sam ci go znajdzie. - Że też zawsze trzymają się ciebie żarty - roześmiała się Maresa. - Tym razem wcale nie żartuję. Niestety - odparł z poważną miną. Kompletnie osłupiała i poczuła, że oblewa się zimnym potem. - Skąd ci to przyszło do głowy? - Ten list... - odparł, sięgając do kieszeni - już tu jest. Wyrwała mu z dłoni kopertę. - Otworzyłeś nad parą moją korespondencję? Wzruszył ramionami. - Jak inaczej poznałbym jej zawartość? - Czy istnieje coś, czego byś nie zrobił, tylko po to, żeby wściubić nos w cudze sprawy?

L T

R

- Możliwe, że istnieje, ale jeszcze tego nie odkryłem. - Podstępna żmija!

- Dzięki za uznanie. Sporo się napracowałem, żeby osiągnąć biegłość w szpiegowaniu.

Fairweatherówna otworzyła pismo i odczytała, co następuje:

Droga córko, jak zapewne pamiętasz, dałem Ci rok na bliższe zapoznanie się z rodziną we Włoszech. Pozostały Ci jeszcze cztery miesiące do chwili powrotu do Anglii. Jeżeli do tego czasu nie będziesz zamężna, osobiście zaaranżuję Twoje zamążpójście i tym razem dopilnuję, byś wypełniła moją wolę co do joty. Wiedz, że to moje ostatnie słowo w tej sprawie. Pod żadnym pozorem nie zgodzę się na przedłużenie Twojego pobytu w Toskanii. Piszę ze znacznym wyprzedzeniem, aby dać Ci wystarczającą ilość czasu na niezbędne przygotowania do podróży. Oczekuję, że powiadomisz mnie o swoich poczynaniach oraz o dacie przyjazdu do Londynu.

Jeśli w międzyczasie znajdziesz męża, zawiadomisz mnie o tym fakcie i załączysz stosowny dokument potwierdzający, iż ślub rzeczywiście się odbył. Rzecz jasna nie przyjmę tej wiadomości na słowo. Radziłbym Ci nie próbować żadnych forteli czy wybiegów. Nie leży to bowiem w Twoim interesie. Wyrazy szacunku dla państwa Bartolinich. Twój ojciec, wicehrabia Strathmore Maresa poczuła, że uchodzi z niej całe powietrze, i opadła bez sił na najbliższy fotel. Czasem wydawało jej się, że ojciec ma wszędzie własnych szpiegów. Ilekroć zaczynało jej się dobrze układać, wypuszczał swoją artylerię. Atakował przy tym w najmniej stosownym momencie, krzyżował jej szyki i niweczył wszelkie nadzieje na szczęście. Rok jeszcze nie upłynął, a on już poczynił starania, aby wystawić ją na sprzedaż w

R

Londynie. Jakby była klaczą, a nie istotą ludzką. Cóż za upokorzenie!

L T

Dlaczego zamiast próbować dojść z nią do porozumienia, działał przeciwko niej? Czy doprawdy nie mógłby wykazać choć odrobiny dobrej woli? Przygnębiona i markotna wymówiła się bólem głowy i spędziła resztę popołudnia w swoim pokoju. Opadły ją całkowite zobojętnienie i apatia. Miała wrażenie, że wszystkie członki ciążą jej jak ołów. Życie przestało mieć dla niej sens. Nie potrafiła znaleźć w sobie siły, żeby się podnieść i zmusić do jakiegokolwiek działania. Spojrzała przelotnie na suknię, którą przygotowała dla niej pokojówka, i skrzywiła się lekko. Zastanawiała się, czy kiedykolwiek ją włoży. Tę albo którąkolwiek inną. Po cóż co dzień wstawać z łóżka? Po co się stroić? I dla kogo? Nic nie poszło tak, jak to sobie wymarzyła. Nawet słoneczna Italia straciła raptem cały urok. Zerknęła na swoje odbicie w lustrze i nagle wydała się sobie przeraźliwie pospolita. Kobieta jest piękna, gdy jest kochana albo gdy sama kocha. Niestety, nie mogła powiedzieć o sobie ani jednego, ani drugiego. Wystarczyłaby choćby odrobina radości i zadowolenia, aby przywrócić jej oczom blask i przywołać na policzki zdrowy

rumieniec. Jakże jednak miała wykrzesać z siebie iskrę entuzjazmu, skoro wiedziała, że nie czeka jej nic dobrego? Wszystko wskazywało na to, że wróci do Anglii niezamężna, a to oznaczało, że będzie całkowicie zdana na łaskę i niełaskę ojca - ojca, który nie ma dla niej żadnego uważania. W chwilach takich jak ta jej myśli biegły zwykle do Percy'ego, choć po prawdzie Percy był w jej głowie niemal bez ustanku. Do niedawna o każdej porze dnia i nocy mogła liczyć na jego opiekę i wsparcie. Był jedyną osobą na świecie, której mogła powiedzieć wszystko, której bezgranicznie ufała i której nie obawiała się powierzyć najwstydliwszych sekretów. Zrównoważony i rozsądny zawsze wiedział, jak zaradzić jej troskom i choć bywał wobec niej krytyczny i boleśnie szczery, miał na względzie wyłącznie jej dobro. Szanował ją i akceptował taką, jaka była z licznymi niedostatkami i słabostkami. Nigdy nie próbował jej zmieniać, tłamsić ani do niczego zmuszać. Owszem zdarzało mu się wpływać na jej sposób myślenia albo ocenę sytuacji, ale kiedy chciał ją

R

do czegoś przekonać, robił to w sposób taktowny i przemyślany. Nigdy nie narzucał jej swoich opinii.

L T

Potrzebowała jego spokoju, dobrego słowa i pocieszenia. Chciała znów usłyszeć, że w nią wierzy, bo ona sama już w siebie nie wierzyła. Nie rozumiała samej siebie ani swoich nierozważnych uczynków. Całe życie miotała się między tym, co mówiło jej serce, i tym, co podpowiadał rozum. Bez względu na to, za którym głosem podążała, jej poczynania zazwyczaj kończyły się katastrofą. Percival miał rację. Sama była sobie winna i ściągała na swoją głowę nieszczęścia. Nieustannie ulegała kaprysom i ulotnym emocjom, oszukując przy tym siebie i innych. Co gorsza, myślała tylko o sobie, a przez to bez refleksji i opamiętania igrała z ludzkimi uczuciami. Co mam robić? - rozmyślała zdesperowana. Jak wybrnąć z tego ambarasu? Postąpić tak, jak życzy sobie ojciec i skazać się na długie i nieszczęśliwe małżeństwo z zupełnie obcym człowiekiem? A może znów się zaręczyć i wyjść za mąż w pośpiechu, ale przynajmniej za kogoś, kogo zdążyłam choć trochę poznać? Gorączkowe rozważania nie przyniosły żadnego rezultatu. Zaowocowały jedynie tym, że znów zaczęła myśleć o Percym. Był dla niej jak filar, na którym pragnęła opierać

się w ciężkich razach. Oddałaby wszystko, by mógł teraz przy niej być... Tym razem nie prosiłaby go o radę. Chciała tylko złożyć głowę na jego ramieniu, przytulić się do niego i poczuć, jak zawsze, kiedy był w pobliżu, że jest bezpieczna i że wszystko jakoś się ułoży. Może jeśli do niego napisze, zrobi jej się lepiej... Usiadła za biurkiem i sięgnęła po pióro. Skreśliła kilka zdań, lecz po chwili podarła kartkę. Zaczynała jeszcze trzykrotnie, ale zniszczyła wszystkie listy. Westchnęła ciężko i spojrzała na miniaturowy portret matki. Co ty byś zrobiła na moim miejscu, mamo? Czy pragnęłabyś tak jak ja kolejny raz zdać się na drogiego przyjaciela? A może wzięłabyś sprawy w swoje ręce i podjęła własną decyzję? - Mój Boże... - powiedziała na głos. - Nie wiem, co robić! Tak bardzo chciałabym do ciebie napisać, Percy, ale za bardzo mi wstyd! W istocie, gdy wspominała, co między nimi zaszło wieczorem w przeddzień jego

R

wyjazdu, oblewała się rumieńcem wstydu. Nie potrafiła sobie darować, że nazajutrz

L T

pozwoliła mu odjechać bez pożegnania.

Nie, postanowiła. Nie mogę do niego napisać i prosić o pomoc. Nie tym razem. Nie po tym, co powiedziałam. Nie po tym, jak się z nim obeszłam... Bodaj po raz pierwszy w życiu zajrzała w głąb siebie i zastanowiła się nad swoim postępowaniem. Nie spodobało jej się to, co sobie uświadomiła. Dlaczego wytrwał przy tobie tyle lat? - pytała samą siebie. Znów powróciła myślami do ostatniego wieczoru, który spędzili razem. Jego pocałunki nie były platonicznymi pocałunkami przyjaciela. Jego usta całowały jak usta zakochanego mężczyzny wiedzionego pożądaniem. Przez jej głupią dumę pozostało między nimi zbyt wiele niedopowiedzeń. Milczała uparcie, choć słyszała, jak o świcie zamyka drzwi swego pokoju i zmierza powoli w stronę wyjścia. I wówczas, i teraz wiedziała, że jeśli coś mu się stanie, nigdy nie wybaczy sobie tego, jak go potraktowała. Gdy przywołała w pamięci obraz jego twarzy, poczuła bolesny ucisk w piersi. Czemu?

Czemu patrzyłaś, jak odjeżdża, i nic nie zrobiłaś? Czemu go nie zatrzymałaś? Czemu za nim nie pobiegłaś? Bo jesteś zapatrzoną w siebie egoistką, która nie zważa na uczucia innych i myśli wyłącznie o sobie. Sądziłaś, że wystarczy być, żeby zasłużyć na jego przyjaźń? Twój drogi, lojalny Percy... był przy tobie na każde skinienie a ty co dałaś mu w zamian? Nic. Nie byłaś jego prawdziwą przyjaciółką. Nigdy nie obchodziło cię, co myśli i czuje. Nie zadałaś sobie nawet trudu, żeby naprawdę go poznać. Zabolało. Zacisnęła powieki i powróciła myślami do ich ostatniej rozmowy. Co wówczas powiedział? „Moje udręczone długą tęsknotą serce nareszcie zaznało pociechy. Od tak dawna miotam się między dwoma światami niczym wypalona gwiazda między ziemią a niebem..."

R

Po chwili rozbrzmiały w jej głowie także słowa Sereny: „Każdy głupiec

L T

zauważyłby, że Percival jest w tobie zakochany, a zakochany mężczyzna ucieka się czasem do desperackich metod".

Objęła dłońmi skronie i zasłuchała się w tykanie zegara. Czas płynął nieubłaganie. Niebawem wyjedzie z Toskanii. Wkrótce też będzie za późno, by naprawić krzywdy i pogodzić się z Percym. Był wiernym i cierpliwym przyjacielem, ale był także mężczyzną i miał swoją dumę. Wiedziała, że prędzej czy później nadejdzie chwila, gdy przestanie mu na niej zależeć i odejdzie na zawsze. Powinna do niego napisać, choćby po to, żeby go przeprosić i błagać o wybaczenie. Najpierw jednak musiała uporać się ze wstydem. Dopiero potem będzie mogła otworzyć przed nim serce. Kiedy Nicola złożył jej kolejną wizytę, był jeszcze bardziej czarujący niż zwykle. Choć zamierzała postępować z nim ostrożnie i nie chciała go zanadto zachęcać, dała się ponieść chwili. Ponadto pozostawała również kwestia listu ojca. Po długim namyśle doszła do wniosku, że lepiej będzie wydać się za kogoś znajomego niż za człowieka, którego wybierze dla niej ojciec. Bóg raczy wiedzieć, kto to może być... Może ktoś w

jego wieku albo jeszcze starszy i bardziej pomarszczony. Jak dajmy na to lord Munford... starzec z resztkami siwych włosów i okropnym garbem. W dniu, w którym signor Brancaleone się oświadczył, dostała list od Beatrice.

Najdroższa Mareso, żałuję, ale nie mam. dla ciebie dobrych wieści. Choć robię to z ciężkim sercem, uznałam, że muszę cię ostrzec. Wczorajszego wieczoru ojciec gościł u siebie lorda Neville'a Marwooda, który ledwie dowlókł się do jego gabinetu na chwiejnych i cienkich jak tyczka nóżkach. Nie wydaje mi się, byś miała okazję go poznać, tak czy owak, z pewnością nie przypadłby ci do gustu. Zwłaszcza jako kandydat na męża. Mam nadzieję, że będziesz ze mnie dumna. Po wyjściu Marwooda zebrałam się bowiem na odwagę, której jak wiesz mam jak na lekarstwo, i nucąc psalm dwudziesty trzeci, stanęłam

R

przed ojcem, po czym rzuciłam mu prosto w twarz, co myślę o jego planach względem Twojej przyszłości.

L T

Wiesz, co miał na swoją obronę? Powiedział, że robi Ci wielką łaskę i wyświadcza przysługę. Specjalnie wybrał dla Ciebie nieprzyzwoicie zamożnego starca, który stoi jedną nogą w grobie. Miał czelność wspomnieć, że wszelkie oznaki na niebie i ziemi wskazują na to, iż Marwood nie pożyje dłużej niż dwa lata, a kiedy przeniesie się na tamten świat, zostaniesz bardzo bogatą wdową. Kiedy zatrzęsłam się z oburzenia, dodał, że po śmierci męża będziesz mogła do woli oddawać się flirtom i wywoływać kolejne skandale. Powiedział to tak, jakby uważał cię za kobietę upadłą i do szpiku kości zepsutą. Nie mieści mi się w głowie, że rodzic jest zdolny szkalować w ten sposób własną córkę. Po tym, co od niego usłyszałam, wstyd mi, że muszę nazywać go ojcem. Chciałabym zakończyć ten list tak jak inne, droga siostro, ale jakże miałabym życzyć Ci pomyślności i zadowolenia, skoro wiem, co Cię spotka, jeśli wrócisz do Londynu jako panna. Rozważ to, o czym Ci napisałam, i postaraj się znaleźć inne rozwiązanie. Zrób, co w Twojej mocy, by uniknąć losu, który zgotował Ci ojciec. Twoja kochająca siostra, Beatrice

Maresa przyjęła oświadczyny Nicoli następnego popołudnia. Był to naturalnie akt czystej desperacji, jako że wcale nie miała ochoty znów się zaręczać. - Chciałabym skromnego ślubu - powiedziała, gdy jakiś czas później siedzieli w salonie, snując plany. - Wykluczone, cara, wszyscy muszą cię zobaczyć. Urządzimy huczne wesele. - Skoro już o tym mowa, obawiam się, że jest pewien problem. - Jakiż to? - Nie jestem katoliczką. - Och, to żaden kłopot. Nie martw się, wkrótce będziesz. - Jak to? Nie mogę ot, tak sobie zostać katoliczką. - Ależ możesz. To proste. Rozmawiałem już z ojcem Franceskiem. Udzieli ci lekcji katechizmu, ochrzci cię, wyspowiada i załatwione. - Chyba nie pojmujesz, w czym rzecz. Ja wcale nie chcę zostać katoliczką. Jestem

R

pewna, że to wspaniała religia, ale należę do Kościoła anglikańskiego i nie zamierzam tego zmieniać.

L T

- Kiedy człowiek coś robi, powinien to robić, jak należy, cara. Skoro jesteś chrześcijanką, powinnaś być katoliczką.

- Chcesz powiedzieć, że tylko katolicy są prawdziwymi chrześcijanami? - Cóż... - Spojrzał na zegarek. - Muszę już iść, cara. Przyjadę jutro. Będziemy mogli dokończyć rozmowę o naszej przyszłości. Naszej przyszłości? Wolne żarty. Niedługo pewnie zechce jej dyktować, w co ma się ubierać. Zrobił to już nazajutrz. - Moja matka życzy sobie, abyś włożyła jej suknię ślubną. Fairweatherówna nie mogła ścierpieć samego widoku jego matki. Jak niby miałaby wytrzymać cały dzień w jej sukience? Wkrótce stało się oczywiste, że ona i Brancaleone są najbardziej niedobraną parą pod słońcem. Przez kilka dni Maresa chodziła jak struta, nie wiedząc, jak wybrnąć z kłopotu. Znów przytrafiło jej się to samo... Im dłużej się nad tym zastanawiała, tym bardziej

nieznośna stawała się dla niej myśl o tym, że Nicola miałby zostać jej mężem, ojcem jej dzieci. Tym częściej za to rozmyślała o Percym... choć zupełnie nie rozumiała dlaczego. Być może chodziło o to, że jak zwykle instynktownie pragnęła, żeby to on zadecydował za nią. Tak czy inaczej powracające wspomnienie przyjaciela w dwójnasób pogłębiało jej zagubienie. W końcu po rozmowie z wujostwem, którzy okazali się niezwykle wyrozumiali i doradzili jej, aby poszła za głosem serca, postanowiła zakończyć sprawę raz na zawsze. Kiedy Brancaleone przyjechał, aby zabrać ją do matki na podwieczorek, uznała, że sprawy zaszły stanowczo za daleko. Choć nie było jej łatwo, zebrała się na odwagę i wyznała szczerze: - Nicola, wiesz, że bardzo cię lubię i cenię, doszłam jednak do wniosku, że nasze zaręczyny były pomyłką. - Jak to?

R

- Popełniłam błąd, podejmując nazbyt pochopną decyzję. Mówiąc wprost, zbyt wiele nas dzieli.

L T

Zacisnął szczękę, po czym rzekł:

- Przykro mi, że tak sądzisz, cara.

- Wiem, że to moja wina, ale nie chciałbyś przecież ożenić się z kobietą, która nie chce cię za męża.

- I tu się mylisz, moja słodka. W naszym kraju życzenia kobiety nie mają najmniejszego znaczenia. Oświadczyłem się, a ty mnie przyjęłaś. Koniec i kropka. Pobierzemy się za dwa miesiące. Ceremonia odbędzie się w Villa Mirandola, a ty odziana w suknię mojej matki będziesz najpiękniejszą panną młodą w tym stuleciu. - Z tymi słowy odwrócił się na pięcie i wyszedł. Maresa niemal zatrzęsła się z bezsilnej złości. Gdy emocje nieco opadły, zaczęła się zastanawiać, co począć, jak uchronić się przed nadciągającą katastrofą. Nie udało jej się wymyślić niczego sensownego. W akcie desperacji sięgnęła więc po pióro i napisała do Percy'ego. Obiecywała sobie wcześniej, że już nigdy nie poprosi go o pomoc, ale czy miała inne wyjście? Był jej ostatnią deską ratunku.

...Nasza przyjaźń jest dla mnie najważniejszą rzeczą na świecie, mimo to naraziłam ją na szwank swoim egoizmem i brakiem zrozumienia. Modlę się, byś zdołał mi wybaczyć. Jeśli w twoim hojnym sercu tli się jeszcze iskierka uczucia dla mnie, proszę, przyjdź mi na ratunek. Ten jeden, ostatni raz. Będę Ci dozgonnie wdzięczna. Wiem, że na to nie zasłużyłam, podobnie jak nie zasłużyłam na życzliwość, dobroć i wyrozumiałość, które okazywałeś mi bezinteresownie przez długie lata. Wiem również, że nadmiar poświęcenia może zamienić w sopel nawet najszczodrzejsze i najbardziej wspaniałomyślne serce. Mogę jedynie przywołać słowa Julii: „Jako obcego zbyt wcześnie Cię ujrzałam! Jako sercu drogiego zbyt późno poznałam!"*. Co dzień proszę Boga, by nie było dla mnie za późno. Bez względu na to, czy postanowisz mi pomóc, czy nie pozostanę na zawsze Twoją oddaną przyjaciółką. Maresa

R

* Fragment Romea i Julii Williama Shakespeare'a, akt I scena 5. Tekst za przekładem Józefa Paszkowskiego (przyp. tłum.).

L T

Teraz pozostawało już tylko czekać i mieć nadzieję.

- Co mu napisałaś? - zapytała Serena, kiedy kuzynka powiedziała jej o liście. Maresa wzruszyła ramionami.

- A cóż miałam mu napisać? Przeprosiłam go za swoją niedelikatność i za to, że przysporzyłam mu cierpień.

- Wspomniałaś o Brancaleonem? - Tak, wyznałam mu o Nicoli całą prawdę. Powiedziałam, że znów zbyt pośpiesznie się zaręczyłam i że tym razem nie udało mi się z tego wyplątać. Poinformowałam go także o liście ojca i o lordzie Marwoodzie. Poprosiłam o pomoc i obiecałam, że nie będę go więcej obarczać swoimi problemami. - Westchnęła i splotła dłonie na kolanach. - Percy nigdy wcześniej się na mnie nie rozgniewał. Oby wybaczył mi to, co zrobiłam, gdy był tu poprzednim razem. - Oby zechciał cię poratować. I oby zdążył na czas.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Dziewico ateńska, oto gdy rozejść się przyszło, Rzec chciałbym: „Zwróćże serce me niewinne", Lecz skoro z wezbranej piersi na dobre wyszło Powiem: „Zatrzymaj je i... weź wszystko inne". (George Gordon Byron)

Przez kilka następnych tygodni Maresa była dobrej myśli. Percy niedługo dostanie mój list, powtarzała sobie. Przeczyta go, a kiedy położy na szali szczęśliwe lata naszej przyjaźni oraz jeden nieprzyjemny incydent, przyjedzie do mnie natychmiast. Czy aby na pewno? - pytał zalękniony głos w jej głowie - głos, który sprawiał, że zaczynała drżeć z niepokoju i niepewności.

R

Ciotka i wujek ostatnio przyjmowali większość zaproszeń, choć nigdy wcześniej

L T

nie byli szczególnie towarzyscy. Wiedziała, że robią to przez wzgląd na nią i była im za to wdzięczna. Chcieli zapewnić jej odrobinę rozrywki i oderwać ją od przykrej rzeczywistości. Fairweatherówna

z

każdym

przygnębienie.

dniem popadała jednak

w coraz

większe

Upłynęło półtora miesiąca, a ona nadal nie miała żadnych wieści od Percivala. Nie wiedziała nawet, czy otrzymał jej korespondencję. Zaczynała obawiać się najgorszego. Na szczęście nie musiała lękać się o jego bezpieczeństwo. Jako że Napoleon przebywał na Elbie, sytuacja na Morzu Śródziemnym była raczej stabilna. Bała się za to czegoś innego. Przypuszczała, że utraciła na wieki jego przyjaźń, i sama myśl o tym łamała jej serce i wprawiała ją w przerażenie. Nieubłaganie zbliżała się chwila, w której będzie musiała podjąć decyzję, choć wiedziała, że tak naprawdę nie dano jej żadnego wyboru. Cokolwiek postanowi, jej życie zamieni się w pasmo udręk.

Tymczasem Nicola Brancaleone planował przyszłość narzeczonej, zupełnie nie zważając na jej protesty. - Gorzej już być nie może - pocieszała ją kuzynka. - Kiedy człowiek spadnie z kanapy na podłogę, niżej już spaść nie może. Oto cena, którą przyjdzie mi zapłacić za lekkomyślność i głupotę, myślała zrezygnowana Fairweatherówna. - Cóż, przynajmniej nie będziesz już mogła przyjmować kolejnych zaręczyn pokrzepiła ją niezawodna jak zwykle Serena. - Zawsze to jakaś pociecha. Choć Napoleon przebywał na wygnaniu od dziesięciu miesięcy, rzadko bywał sam. O dziwo, odwiedzali go w głównej mierze Anglicy. Odkąd mały cesarz ogłosił abdykację, stał się wyjątkowo popularny wśród swoich dawnych wrogów. Do tego stopnia, że we florenckich sklepikach z pamiątkami zaczęto sprzedawać jego popiersia z alabastru.

L T

R

W sierpniu sprawy najwyraźniej wymknęły się spod kontroli. Pułkownik Neil Campbell, przywódca sił brytyjskich na Elbie, wyraził ubolewanie nad tym, że niektórzy oficerowie

marynarki

stacjonujący

w

Portoferraio

z

własnej

woli

składają

internowanemu wodzowi nieuzasadnione towarzyskie wizyty. Rzecz jasna, polecił zaprzestania takowych pod groźbą wyciągnięcia konsekwencji służbowych. Sytuacja stała się na tyle niepokojąca, że statek porucznika Bronwella dostał rozkaz wypłynięcia z Malty i zakotwiczenia na Elbie. Percival był zdumiony tym, że taki malowniczy zakątek pełen sosnowych lasów i piaszczystych plaż wybrano na miejsce wygnania. Skazany miał do dyspozycji wystawną willę oraz trzydzieści pięć osób osobistej służby. Innymi słowy, żyło mu się tam niczym monarsze na królewskim dworze. Percy widywał go czasem w miasteczku, a kiedy pewnego razu został mu oficjalnie przedstawiony, Napoleon zaprosił go na kolację w towarzystwie lorda Ebringtona. Posiłek był bardzo przyjemny, zaś gospodarz okazał się znakomitym kompanem, który bez wysiłku potrafi oczarować rozmową otoczenie. Trudno było go nie lubić.

Ów wieczór miał jednak dość nieprzyjemne następstwa. Pułkownik Campbell poczuł się pominięty. Poczytawszy brak zaproszenia za osobistą obelgę, postanowił poprosić o przeniesienie i opuścić wyspę. Nim zszedł z posterunku, w ramach odwetu wysłał Bronwella z „misją dyplomatyczną" do Florencji. Dopiero na miejscu Percival zorientował się, że prawdziwym celem jego misji było dostarczenie przesyłki kochance pułkownika. List od Fairweatherówny nadszedł na krótko przed jego wyjazdem z Elby. Percy był naturalnie mocno rozczarowany wieścią o tym, że Maresa zaręczyła się z innym mężczyzną. Nie był wszakże zdumiony. W tej materii jego przyjaciółka wykazywała zdumiewającą jak na siebie stałość. Gdy zmierzał ku Villa Mirandola, w pewnej chwili uzmysłowił sobie, że im bardziej zbliża się do celu podróży, tym większy dźwiga w piersi ciężar. W miejsce radosnego wyczekiwania w jego duszy pojawiała się rezygnacja. Po raz pierwszy jechał

R

na spotkanie z nią bez entuzjazmu. Pogodził się już bowiem z tym, że przyjdzie mu spędzić resztę życia z dala od niej.

L T

Przyjął do wiadomości, że kocha nieodwzajemnioną miłością, i zamknął drzwi do swego serca.

Miłość okazała się zbyt bolesna, przyniosła zbyt wiele rozgoryczenia i nie dała niczego w zamian za bezgraniczne oddanie.

Ostatnia, fatalna w skutkach próba okazania prawdziwych uczuć, które zawsze do niej żywił, zakończyła się szybko i boleśnie. Chciał jej wyznać miłość, a ona w ogóle nie rozumiała, co jej chce powiedzieć. Zdaje się, że zawsze patrzyła na niego jak przez szybę, zupełnie niewidzącymi oczami. Wówczas, gdy wdział ją po raz ostatni, jej reakcja i okrutne słowa bardzo go zraniły. Z trudem znosił pustkę i ogromne poczucie straty, aż w końcu uświadomił sobie coś jeszcze. Tamtego dnia dała najlepszy dowód na to, że nie odwzajemnia jego uczuć, ale to nie wszystko. Pokazała mu także, że nigdy nie będzie jego. Od tego czasu było mu nieco lżej. Przynajmniej zyskał pewność, że sprawa jest przegrana i nie ma sensu karmić się dłużej płonną nadzieją. Wciąż cierpiał, ale był pewien, że kiedyś, kiedy pozostaną jedynie przykre wspomnienia, poczuje ulgę. Był

gotów zrzucić brzemię odpowiedzialności za nią. Kto wie, być może to właśnie jego stała obecność i wsparcie sprawiły, że nigdy nie dostrzegała własnych niedostatków i nie próbowała poskromić swej niestałej i kapryśnej natury. Gdy po owym pamiętnym wieczorze wrócił na statek, wiedział, że to koniec. Poddał się, zobojętniał i pozostawił ją własnemu losowi. Tłumaczył sobie, że choć w jego życiu zabraknie Maresy, przynajmniej zazna odrobiny spokoju. Potem nieoczekiwanie nadszedł list. Kiedy czekał na nią w bawialni, myślał o tym że za moment zobaczy ją po raz ostatni. Uznał, że tak będzie lepiej. Kochał ją zbyt mocno i zbyt długo, by pozostać u jej boku i trwać w platonicznej przyjaźni. Doszedł do wniosku, że aby wyrzucić ją z serca, musi wyrzucić ją także ze swego życia. Nie widział innego sposobu. Widywanie jej byłoby dla niego zbyt wielką torturą.

R

Naturalnie zamierzał jej pomóc, jeśli będzie potrafił. Po prawdzie przyjechał

L T

jednak po to, aby jej uzmysłowić, że odtąd nie będzie już mogła liczyć na jego wsparcie i opiekę. Będzie zdana wyłącznie na siebie.

Usłyszawszy na korytarzu odgłos znajomych kroków, odwrócił się w stronę drzwi, żeby na nią spojrzeć. Mimo że znali się tak długo, nigdy nie miał dość jej widoku. Na morzu zawsze stała mu przed oczami jej twarz. Błękit wody przypominał mu błękit jej oczu, piaski na plażach miały odcień jej skóry. Nieprzenikniona ciemność nocy przywodziła na myśl grafitową czerń jej włosów. Wyglądała dobrze w każdym kolorze, ale zieleń w wyjątkowy sposób podkreślała olśniewający blask jej urody. Kiedy stanęła w progu spowita w zielony aksamit, zrozumiał dlaczego zawsze wydawała mu się taka piękna. Choć oczywiście nie kochał jej wyłącznie dla jej wdzięków. - Drogi Percy, tak się cieszę, że cię widzę... Przywitała go tak jak zwykle, dostosował się więc do jej tonu, jakby odprawiali musztrę. - Śliczna jak zwykle - powiedział, całując ją w policzek. - Pozwól. - Wzięła od niego kapelusz i odłożyła go na stół.

- Dziękuję. - Nie stój na baczność. Chodź, usiądź przy mnie. Dotknęła zachęcająco kanapy. Zastanawiał się, czy wyczuła, że atmosfera między nimi znacznie się oziębiła i czy właśnie to skłoniło ją do wypowiedzenia kolejnych słów. - Mam nadzieję, że mi wybaczyłeś, choć postąpiłam wobec ciebie niewybaczalnie. - Nie musimy do tego wracać. - Ależ musimy! To znaczy... ja muszę. Nigdy sobie nie wybaczę tego, co zrobiłam i powiedziałam. Wiele razy próbowałam do ciebie napisać i przeprosić, ale nie potrafiłam znaleźć właściwych słów. Potem uzmysłowiłam sobie, że powinnam pokajać się przed tobą osobiście. Nie wiem, co pocznę, jeśli nie powiesz, że mi wybaczyłeś. Ciekawe, jak by zareagowała, gdyby jej uświadomił, że to nie był pierwszy raz, kiedy go zraniła.

R

- Było, minęło. Nie ma powodu się nad tym rozwodzić. Zdaje się, że masz teraz inne kłopoty.

L T

Popatrzyła na niego dziwnie, po czym rzekła: - Cóż... owszem... - Nadal jesteś zaręczona?

Spochmurniała i zwiesiła głowę. - Niestety, obawiam się, że tak.

- Powiedziałaś mu, że zmieniłaś zdanie? - Tak, ale on... w ogóle nie chce mnie słuchać. Mówi, że to, czy go kocham, nie ma najmniejszego znaczenia. - Co na to wuj? - Wuj także z nim rozmawiał, ale niczego nie wskórał. Jeszcze bardziej go rozsierdził. Sam widzisz, że rozpaczliwie potrzebuję twojej pomocy. Potrząsnął głową. - Skąd pomysł, że go przekonam? Skoro nie udało się ani tobie, ani panu Bartoliniemu... Chcesz, żebym wyzwał go na pojedynek? - Nie! Oczywiście, że nie.

- Więc co mam zrobić? Powiedz, czego ode mnie oczekujesz. - Nie wiem... Prawdę mówiąc, sądziłam, że będziesz wiedział, jak postąpić. - Mam znaleźć sposób i wprowadzić go w czyn? Wstał, przeszedł przez pokój i zawrócił ku kanapie. - Przykro mi to mówić, Mareso, ale... - Nie! Percy! Tylko nie to! Poderwała się na równe nogi i podbiegła do niego w kilku susach. - Nie mów, że nic nie da się zrobić. Jesteś moją jedyną nadzieją. Myśl o twoim przyjeździe utrzymywała mnie przy zdrowych zmysłach. Powtarzałam sobie, że kiedy się pojawisz, wszystko się ułoży... Przysunęła się i wtuliła się w niego policzkiem. - Wiem, że coś wymyślisz... jeśli tylko zechcesz... Uniósł dłoń, żeby pogłaskać ją po głowie, tak jak robił to przedtem setki razy, ale powstrzymał się w pół drogi.

L T

R

Zacisnął powieki, czując w sercu rozdzierający ból. Ta miłość kosztowała go zbyt wiele. Nie chciał ryzykować kolejny raz. Musiał się przed nią bronić. Nawet za cenę tego, że będzie nieszczery, bezduszny i samolubny. To jedyny sposób, by przetrwać kolejne dni, miesiące i lata.

Nigdy więcej. Obiecał sobie. I zamierzał dotrzymać obietnicy. Nie był aż tak naiwny, aby sądzić, że nie zdoła pokochać nikogo innego, choć żadna inna nie będzie znaczyła dla niego tyle, ile znaczy Maresa. Ale kto wie... może kiedyś... Podniosła głowę i zajrzała mu w twarz. Ścisnęło go w gardle, kiedy dostrzegł w jej oczach łzy. - Proszę cię, Percy! Pomóż mi! Nie kłamałam, gdy mówiłam, że żałuję tego, co zrobiłam. Nawet nie wiesz, jak bardzo! Wstyd mi nie tylko za to, jak się z tobą obeszłam ostatnim razem, lecz także za to, jak traktowałam cię przez te wszystkie lata, kiedy myślałam wyłącznie o sobie i przychodziłam do ciebie tylko po to, byś mnie pocieszał. Krzywdziłam cię i będę musiała dźwigać na sobie ciężar wyrzutów sumienia. Nie każ mi żyć ze świadomością, że straciłam cię na zawsze.

Nie mógł jej pomóc. Nie dlatego, że nie chciał. Po prostu nie był w stanie zrobić niczego, co ulżyłoby jej cierpieniom i uchroniłoby ją przed nieszczęśliwą przyszłością. - Tylko ten jeden... ostatni raz. Nigdy więcej o nic cię nie poproszę. Błagam... Jeśli trzeba, padnę przed tobą na kolana. Próbowała to zrobić, ale ją powstrzymał. - Nie zdołam ci pomóc, Mareso. Zrobiłbym to, gdybym mógł, ale nie widzę sposobu. - Niemożliwe. Musi być jakiś sposób. Wyobrażasz sobie, jak będzie wyglądało moje życie? Poślubiłabym każdego, byle tylko nie Nicolę! - Nawet mnie? Nie miał pojęcia, skąd mu to przyszło do głowy ani tym bardziej, co skłoniło go do wypowiedzenia owej myśli na głos. Z początku Maresa sprawiała wrażenie zbitej z tropu i była wyraźnie zmieszana,

R

jakby nie miała pewności, czy dobrze go zrozumiała. Kiedy dotarło do niej, że się nie

L T

przesłyszała, próbowała zrozumieć, dlaczego to powiedział. Boże dopomóż, pomyślał, jako że sam zupełnie tego nie rozumiał. Znał ją tak dobrze, że potrafił czytać w jej twarzy jak w otwartej księdze. Milczała, ale myśli kłębiły jej się w głowie jedna za drugą. Wiedział, że sens jego słów za moment do niej dotrze. Naturalnie nie przyniosło mu to satysfakcji. Żaden mężczyzna, choćby na śmierć zakochany, nie radowałby się na myśl o ożenku z kobietą, która nie chce go na męża. Do kochania potrzebne są dwie osoby. Miłość jednej nie wystarczy do szczęścia. Wyczuł, kiedy uleciały z niej rozpacz i niepewność. Zaraz potem w ich miejsce pojawiły się zdumienie i niedowierzanie. Nie takiej odpowiedzi pragnął, lecz cóż, przynajmniej nie zareagowała odrazą. Zawsze to jakaś pociecha. Pomyślał, że jeśli go przyjmie, nie będzie mógł ożenić się z żadną inną, ale prawdę mówiąc, na obecnym etapie życia zupełnie o to nie dbał. - Miałabym poślubić ciebie? - zaczęła ostrożnie. - Och, Percy... Nie, nawet ktoś tak samolubny jak ja nie może żądać takiego poświęcenia. Może potrafiłabym to zrobić komuś innemu, ale nie tobie.

- W takim razie, przykro mi, ale nie mogę ci pomóc. - Nie rozumiesz, że gdybym się zgodziła, musiałbyś pozostać moim mężem do końca życia? Zrobiłbyś sobie coś takiego? - W zasadzie to bez znaczenia. I tak pewnie prędzej czy później pójdę na dno razem ze swoim statkiem. Ale skoro odrzucasz moją propozycję, nie ma o czym mówić. Może znajdzie się ktoś inny, kto zechce wybawić cię z opresji. Ktoś, kogo będziesz mogła poślubić bez wyrzutów sumienia. - Postradałeś zmysły. Do ślubu z Nicolą zostały zaledwie dwa tygodnie! - Może Angelo? On też jest twoim przyjacielem, nieprawdaż? - Angelo...? Angelo... jest... Och, nie bądź śmieszny. Czułabym się, jakbym miała wyjść za brata. To wykluczone. Cóż, trudno, nie mój kłopot, powiedział sobie w duchu i sięgnął po kapelusz. Jej wzrok powędrował za jego ręką. Nie! Krzyczało w niej wszystko. Nie może jej opuścić. Nie jej ukochany Percy!

L T

R

Spojrzała na niego z przestrachem. Wyglądał tak samo jak zwykle. Tylko włosy miał nieco jaśniejsze od słońca. Znała dobrze każdy szczegół jego twarzy, ale zupełnie nie znała jego samego. Po tylu latach nie wiedziała, jaki był, co myślał i co czuł. Jej oczy zrobiły się okrągłe jak spodki, jak oczy sarny, którą myśliwy zaskoczył na polowaniu.

- Chyba... jeszcze nie wychodzisz, prawda? - Nie ma powodu, bym został dłużej. Zasłoniła usta i odwróciła się wystraszona. - O mój Boże! Nie wiem, co robić! - Ukryła twarz w dłoniach. Nie zdołał pozostać nieugięty, choć Bóg świadkiem, że bardzo się starał. Pokona tę słabość. Jutro. Sam nie wiedział, dlaczego nie potrafił jej zostawić i wyjść, ale nie był zaskoczony swoim zachowaniem. Westchnął ciężko, bo miał świadomość, że prawdopodobnie będzie tego żałował do końca życia. Cóż było robić? Maresa zawsze trzymała go w szachu i potrafiła wymóc na nim niemal wszystko.

- Masz dwa wyjścia, Mareso. Możesz zostać żoną Nicoli albo poślubić mnie. - Z tymi słowy ruszył do wyjścia, lecz rozmyślił się w pół kroku i zawrócił, by ostatni raz wziąć ją w ramiona. - Żegnaj, moja słodka - powiedział, pochylając głowę. Pocałował ją tak, jak nigdy przedtem. Wlał w ów pocałunek całą duszę i wszystkie uczucia, których nigdy nie wyraził słowami: pragnienie, tęsknotę, smutek i ból. Był to także pocałunek na pożegnanie, zapowiedź rozstania i ostatecznego rozdzielenia. Głęboka, zmysłowa pieszczota, którą miała zapamiętać i długo wspominać. Nawet za kilkadziesiąt lat, gdy będzie stuletnią siwą babuleńką, która nie pamięta własnego imienia, nadal będzie pamiętała ten pocałunek. Nigdy nie udałoby jej się o nim zapomnieć. Nie był to bowiem pocałunek kochanka ani przyjaciela, lecz mężczyzny, który tęskni i cierpi z powodu zawiedzionej miłości, utraty marzeń i nadziei na szczęście, mężczyzny, który się żegna i odchodzi na zawsze... Tych uczuć nie wyraziłyby lepiej żadne słowa ani całe tomy poezji.

R

Nareszcie zobaczyła w nim drugiego człowieka, a nie tylko niezbędny element jej

L T

własnej egzystencji, kogoś, kto dotąd nie myślał o sobie i przybiegał na każde jej wezwanie.

Oszołomiona i wstrząśnięta swoim odkryciem, przez chwilę nie zdawała sobie sprawy z tego, że wypuścił ją z objęć i zmierza do drzwi. Ocknęła się dopiero, gdy usłyszała jego kroki na korytarzu. Boże drogi, on... wychodzi! - Nie! Percy! Zaczekaj! Tak! Oczywiście, że za ciebie wyjdę! Popędziła za nim i rzuciła mu się na szyję. - Wybacz, że ci to robię. Zasługujesz na więcej. Znacznie więcej, ale obiecuję, że nie będziesz żałował. Wynagrodzę ci to, choćby miało mi to zająć całe życie. Objął ją, a ona przyłożyła policzek do jego piersi, jak to robiła przedtem mnóstwo razy. Wsłuchiwała się w miarowe bicie jego serca, wiedząc, że poświęca się, aby ją ratować. Wyczuwała też, że ramiona, które ją obejmują, nie są już czułymi ramionami, które zapamiętała z przeszłości. Dziś przytulał ją człowiek zrezygnowany i pogodzony z własnym losem.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Miłość to tyran, który nie szczędzi nikogo. (Pierre Corneille, 1606-1684, dramatopisarz francuski)

Napoleon źle znosił wygnanie. Poprzez swoich szpiegów bacznie śledził wydarzenia na kontynencie. Wiedział, że na kongresie wiedeńskim rozważano przeniesienie go z Elby na bardziej odległą od Francji wyspę na Atlantyku. Miał także świadomość, że postanowienia traktatu z Fontainebleau nie są w pełni przestrzegane i niecierpliwił się coraz bardziej. Gdy francuski rząd odmówił wypłacenia mu jego racji, czara goryczy się przelała. Nie zamierzał żyć jak nędzarz i uznał, że pora działać.

R

Dwudziestego szóstego lutego 1814 roku zbiegł z Elby i ruszył wynajętą łodzią ku ojczyźnie.

L T

Tego samego dnia podczas rodzinnej ceremonii, która odbyła się w Villa Mirandola, John Miles, kapitan okrętu „Prince of Wales", udzielił ślubu Maresie i Percy'emu.

Gdy późnym wieczorem zmierzali do pokoju Maresy, zapadła między nimi niezręczna cisza. Oboje byli bardzo skrępowani.

Percy zatrzymał się pod drzwiami i położył jej ręce na ramionach. Potem odezwał się poważnym tonem, spoglądając jej prosto w oczy. - Wiesz, że aby małżeństwa nie można było anulować, musi zostać skonsumowane? Spojrzała na swoje stopy. - Tak - odparła ledwie słyszalnym szeptem. - Wiem o tym. - Chodźmy więc. - Z tymi słowy wziął ją na ręce i wniósł do środka. Potem podszedł do kominka i postawił ją z powrotem na ziemi. Choć trzymał ją w ramionach zaledwie przez chwilę, wyczuł, że drżała z zimna. - Wyjdę na chwilę, żebyś mogła się rozebrać.

Potrząsnęła głową. - Nie trzeba. Przebiorę się w gotowalni. Popatrzył na nią przez chwilę, jak artysta przygląda się temu, co zaraz ma namalować. Była to jego noc poślubna, dlatego chciał, by obraz żony wyrył mu się w pamięci na zawsze. W jej oczach malowały się niepewność i wyczekiwanie. Kiedy ruszyła ku drzwiom, potknęła się o dywan, a on złapał ją, żeby nie upadła. Dziwne, pomyślał. Przez blisko dwadzieścia lat robił wszystko, żeby doprowadzić do tego momentu, a udało mu się to dopiero teraz, kiedy postanowił nie patrzeć już na nią w ten sposób. Znów wylądowała tam, gdzie zawsze, w jego ramionach. Wpatrywała się w niego zaskoczona. - Może tak będzie lepiej - powiedział, przygarniając ją mocno do piersi. Tym razem całował ją jak kochanek, zmysłowo, powoli i z rozmysłem. Potem przesunął wargi na jej szyję i dekolt. Jego palce sięgnęły do pleców i zaczęły rozpinać guziki sukni.

L T

R

Kochał ją i czekał na to niemal całe życie. Wreszcie miał prawo jej dotykać, ale nie było tak, jak sobie wymarzył. Obejmował kobietę, która oddaje mu się z wdzięczności, a nie z miłości. Czuł różnicę każdą komórką swego ciała, ale pragnął jej tak bardzo, że odepchnął wszelkie wątpliwości i zapomniał o zdrowym rozsądku. Gdy sukienka opadła w końcu na podłogę, uwolnił Maresę od gorsetu, którego wcale nie potrzebowała. Była idealna, nieco drobniejsza, niż przypuszczał, i bardziej zaokrąglona w odpowiednich miejscach. Zanurzył twarz w jej włosach, a kiedy poczuł jej zapach, jego dusza przepełniła się niewysłowioną tęsknotą. Wkrótce jego odzienie także znalazło się na ziemi. Wtedy wziął ją za rękę i poprowadził w stronę łóżka. Powstrzymała go w pół drogi. - Nie, nie tam. Tu, przy kominku. - Przy ogniu? - zdziwił się. - Jesteś pewna? Odsunęła się odrobinę i obejrzała go dokładnie od stóp do głów. Nie spodziewał się, że starczy jej na to śmiałości.

- Tak, przy świetle. Jestem pewna. - Kiedy widzę cię nagą, sam płonę - szepnął, pociągając ją za sobą na w pośpiechu rozrzucony koc. Była taka niewinna, ciepła i chętna... - Powiedz mi, co mam robić. - Nie musisz nic wiedzieć. Miłość nie wymaga nauki. Obsypał pocałunkami jej twarz, kark i piersi. Całował ją i pieścił, dopóki nie poczuł, że ona też go pragnie i jest gotowa, by go w siebie przyjąć. Mimo to odkładał moment spełnienia, bo wiedział, że warto czekać, wiedział też, że będzie się nią cieszył tylko ten jeden raz. Jej oddech wyraźnie przyspieszył i zaczęła odpowiadać na jego pieszczoty coraz żarliwiej. - Czemu tak mi gorąco? Czy to dobrze? Czy ty też czujesz to ciepło? - Tak, ja też to czuję - szepnął, z trudem powstrzymując słowa, które cisnęły mu się

R

na usta. A przecież tak bardzo pragnął jej wyznać, że jego wezbrane serce od lat rozpływa się na sam jej widok.

L T

Kiedy zyskał pewność, że ogarnęła ją taka sama namiętność, jaką powstrzymywał w sobie, połączył się z nią powoli i ostrożnie, tak aby mogła się z nim oswoić. - Sprawiam ci ból?

- Tak, ale to... dobry ból i chcę go poczuć. Czy tak powinno być? - Tak. Właśnie tak powinno być - odparł. Choć rzadko bywa, dodał w myślach. Po wszystkim przetoczył się na wznak i pociągnął ją za sobą, a ona przylgnęła do jego boku i wsparła głowę na jego ramieniu. - Cieszę się, że to byłeś ty, Percy... - szepnęła zaspanym głosem i odpłynęła w sen. Pomyślał, że te słowa niewiele znaczą. To jedynie efekt napięcia, które towarzyszyło jej w ciągu ostatnich dni, a teraz zostało uwolnione. Poczuła się bezpiecznie, nic więcej. Zdrzemnął się kilka minut, a potem zaniósł ją do łóżka i położył się obok niej. Spała mocno wtulona w niego jak w poduszkę. Sam długo nie mógł zmrużyć oka. Walczył z demonem pożądania, który namawiał go, by znów po nią sięgnąć. Był jej mężem i miał do tego prawo, ale stanęły mu na drodze dawne uczucia, które tak

naprawdę nie przygasły ani na jotę. Uśpił je tylko, aby poczuć ulgę, a teraz pozwolił, by wróciły ze zdwojoną mocą. Wiedział, że jego miłość nigdy się nie wypali, choćby torturował się całe życie, próbując się od niej uwolnić. Postanowił jednak, że zachowa ten sekret dla siebie. Nie odsłoni się więcej przed Maresą, bo byłoby to dla niego zbyt bolesne. Na zewnątrz pozostanie chłodny i obojętny.

L T

R

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Najszczęśliwszym małżeństwem, jakie podsuwa mi wyobraźnia, byłby związek głuchego ze ślepą. (Samuel Taylor Coleridge, 1772-1834, poeta angielski)

Obudził się o świcie, usłyszawszy pukanie do drzwi. Z początku wydawało mu się, że to sen, ale po chwili ciche, lecz natarczywe łomotanie rozległo się po raz wtóry. Wstał bezszelestnie z łóżka i okrył się kocem, który zostawili wieczorem przy kominku. Na progu stał Tito. - Wybacz najście, chłopcze, ale przyjechał niejaki porucznik John Murray.

R

Twierdzi, że musi niezwłocznie się z tobą rozmówić. - Powiedział, czego chce?

L T

- Nie, ale sprawa jest ponoć pilna.

- Włożę coś na siebie i zaraz zejdę.

Percy wdział spodnie i narzuciwszy koszulę, wyszedł na korytarz. - Przykro mi, że pana niepokoję, poruczniku - odezwał się przybysz, gdy Bronwell dotarł do bawialni. - Przynoszę złe wieści. Napoleon zbiegł wczoraj z Elby. Ma pan rozkaz wracać jak najprędzej na wyspę. Percival zaklął pod nosem. Przysiągłby, że do ucieczki więźnia przyczyniły się w znacznym stopniu zaniedbania pułkownika Campbella, który nie bacząc na ciążące na nim obowiązki, nagminnie opuszczał posterunek. Francuski przywódca nie był głupcem, nie dziwota, że skorzystał ze sposobności i niedostatecznie pilnowany, zwyczajnie uciekł. - Jeśli pan sobie życzy, chętnie będę panu towarzyszył - zaofiarował się Murray. - Naturalnie - odparł Percy. - Z przyjemnością skorzystam z pańskiej propozycji. Pozwoli pan, że zabiorę swoje rzeczy i pożegnam się z żoną. - Nim wyszedł, zwrócił się do gospodarza: - Czy byłby pan uprzejmy kazać stajennemu osiodłać mojego konia?

- Oczywiście. Natychmiast się tym zajmę. Gdy wrócił do pokoju, Maresa nadal smacznie spała. Założył pospiesznie mundur i przystanął na moment przy łóżku. Popatrzył na żonę, po czym schylił się, żeby ją pocałować. Nie, nie ma powodu jej budzić, rozmyślił się w ostatniej chwili. Zostawię jej wiadomość. Niebawem znalazł się w bibliotece i zasiadł za biurkiem. Skończywszy pisać list, wręczył go panu Bartoliniemu. - Proszę jej go dać, kiedy się obudzi. Nie wiem, kiedy wrócę. Sytuacja jest bardzo poważna. - Niedługo cieszyliśmy się pokojem - stwierdził z żalem Tito. - Zdaje się, że znów będziemy mieli wojnę. - Może obejdzie się bez walk. Wszystko zależy od tego, czy Napoleonowi uda się zebrać armię. - To raczej pewne, niestety. - Cóż, obawiam się, że tak.

L T

R

Bronwell pożegnał się i opuścił Villa Mirandola. Na dziedzińcu czekał już na niego porucznik Murray. Wkrótce ramię w ramię zmierzali galopem ku głównej drodze.

Percival wiedział, że powinien skoncentrować się na Napoleonie, ale jego myśli wciąż zaprzątała Maresa. Wczorajszej nocy zaskoczyła go swoim nieskrępowanym entuzjazmem. Wprost nie mógł uwierzyć w jej zapał. Niczym czarodziejka, wprawiła go w kompletne oszołomienie i zachwyt. W ferworze miłosnego uniesienia pomyślał nawet, że może jednak ich związek będzie opierał się na miłości. Ale owa iskierka nadziei szybko zgasła. Rano spojrzał na sprawę nieco trzeźwiejszym okiem i ujrzał ją w realnym świetle. Wyszła za niego, aby ratować się przed innym, niechcianym małżeństwem. Nie należało dopatrywać się w jej decyzji niczego więcej. Znał ją zbyt dobrze, by nadaremnie się łudzić.

Tymczasem na toskańskim niebie wzeszło słońce. Nie wiedzieć czemu mroźny krajobraz przyniósł mu ulgę. Jego zbolałe serce, podobnie jak świat, pogrążyło się w zimowym śnie. Kiedy wraz z Murrayem dojechali do Livorno, dowiedzieli się, że pułkownik Campbell istotnie oddalił się z wyspy na kilka dni przed ucieczką Napoleona, mimo wyraźnych rozkazów lorda Burghersha, aby pozostać na miejscu. Była to rzecz jasna dezercja, ale Bronwell wątpił, by winowajca miał kiedykolwiek ponieść konsekwencje swego niedbalstwa. Na Elbie czekała ich zatem niepewna przyszłość. Gdy Maresa zbudziła się rano i spostrzegła, że Percy'ego przy niej nie ma, sięgnęła dłonią do poduszki, tam gdzie jeszcze do niedawna spoczywała jego głowa. Odkryła, że posłanie jest przeraźliwie zimne, i otworzyła szeroko oczy ze zdumienia.

R

Czemu wstał tak wcześnie? - zastanawiała się zawiedziona. Gdyby ubiegła noc nie

L T

była taka cudowna, pewnie by się naburmuszyła, ale po tym, czego wczoraj doświadczyła, nie dąsy były jej w głowie.

Owładnięta przypływem rozkosznych uczuć uśmiechnęła się do samej siebie. Czuła się taka piękna, zadowolona i uwielbiana... i wciąż nie mogła uwierzyć, że jest aż tak zakochana. Zawsze liczył się dla niej wyłącznie Percy, tyle że do tej pory nie zdawała sobie z tego sprawy. Czemu połapała się w tym dopiero teraz? Długo nie potrafiła przejrzeć na oczy, ale kiedy wreszcie dokonała tego ważnego odkrycia, wiedziała, że odtąd będzie już tylko on. Percival. I nikt inny. Przymknęła powieki i powróciła myślami do ubiegłej nocy. Słodkie wspomnienia sprawiły, że jej ciało natychmiast zalała fala błogiego ciepła, wszędzie tam, gdzie dotykał jej Percy, w najintymniejszych miejscach, które należały teraz do niego. Nie mieściło jej się w głowie, że mogła go kiedyś nie kochać. Wydawało jej się to niemożliwe, wręcz niepojęte. To, co się między nimi wydarzyło, było zbyt piękne, zbyt prawdziwe i doskonałe, by mogło nadejść znienacka. Nigdy w całym swoim życiu nie była taka szczęśliwa i spełniona. Uczucia, które do niego żywiła i które wezbrały dziś w jej piersi, nie były nowe, tkwiły w niej uśpione od dawna.

Uzmysłowiła sobie z całą mocą, że kocha go od zawsze, ale była dotąd zbyt ślepa, by dostrzec tę oczywistą prawdę. Czasem, gdy spogląda się na słońce, jego blask całkowicie oślepia. Zdaje się, że tak właśnie było w jej przypadku. Zajęta niedorzeczną pogonią za idealnym kandydatem na męża, nie zauważyła, że ten jedyny cały czas był przy niej, tuż obok na wyciągnięcie ręki. Pojęła nagle, że żaden z mężczyzn, w których durzyła się w przeszłości, nie mógł równać się z Percym pod żadnym względem. - Ależ ze mnie idiotka! - stwierdziła, wykrzywiając z niesmakiem usta. - Jak mogłam być aż tak głupia? Nie zdziwiłaby się, gdyby Percy nigdy jej nie wybaczył. Nadal była rozczarowana tym, że nie obudził jej przed wyjściem, ale nie umiała się na niego złościć. Nie po wczorajszej nocy. Ubrała się pospiesznie i zeszła na dół. Nie odnalazła nigdzie męża, ale w bibliotece natknęła się na wuja.

R

- Dzień dobry, wujku. Widziałeś może Percy'ego?

L T

Pan Bartolini odłożył trzymaną w ręku gazetę. - Wejdź, moje dziecko, i siądź przy kominku. Maresa uśmiechnęła się i przestąpiła próg.

- Percy musiał wrócić na służbę - oznajmił z powagą Tito. - Wezwano go pilnie z samego rana. Prosił, żebym ci to przekazał. - Wcisnął jej do ręki złożoną kartkę papieru i wstał. - Zostawię cię samą. Gdy wyszedł, otworzyła list.

Najdroższa Mareso, wolałbym rozstać się z Tobą inaczej, ale może dobrze się stało, że pożegnanie nadeszło nieoczekiwanie. Zapewne wiesz już od wuja o ucieczce Napoleona z Elby. Rad jestem, że mogłem Ci pomóc, nim sprawy przybrały niespodziewany obrót i znów stanęliśmy przed widmem wojny. Nie wiem, jakie są Twoje plany, ale radziłbym Ci pozostać na razie w Toskanii, przynajmniej do czasu, aż okaże się, co zamierza francuski wódz. Możliwe, że zbiera teraz swoją rozproszoną armię.

Będę pisywał, byś znała moje aktualne miejsce pobytu. Choć mam świadomość, że nie wyszłaś za mnie z miłości, jesteś moją żoną i zamierzam dopełnić swoich mężowskich obowiązków. Zapewnię Ci zatem utrzymanie i należytą opiekę, choć jako żona oficera będziesz zmuszona żyć skromnie. Kiedy sytuacja w Europie nieco się uspokoi i zechcesz wrócić do Londynu, mój dom oraz miesięczna pensja, pozostaną do Twojej dyspozycji. Wydam w tej sprawie odpowiednie dyspozycje swojemu pełnomocnikowi, panu Townsendowi. Poproszę go także, aby rozpoczął pracę nad moim nowym testamentem. Mam nadzieję, że postąpiłem słusznie, mimo że ratując Cię przed niechcianym małżeństwem z Brancaleonem, uniemożliwiłem Ci poślubienie człowieka, którego być może w przyszłości wybrałoby Twoje serce. Nie mówię tego po to, by sprawić Ci przykrość albo Cię krytykować. Oboje jesteśmy jednakowo winni, jako że podjęliśmy tę decyzję wspólnie. Jeśli będziesz mnie potrzebowała, zwróć się do wuja. Udzieli Ci wskazówek, jak się ze mną skontaktować.

R

Z czasem ból zelżeje i stanie się do zniesienia. Kiedyś zapomnę o Twoich pocałunkach

L T

tak, jak Ty zapewne zapomniałaś już o moich. Bądź szczęśliwa, Mareso,

Percy.

W jej oczach wezbrały łzy. Jedna z nich spadła na papier, potem druga i następna, aż w końcu świat zupełnie się rozmazał i zaczęła gwałtownie szlochać. Nie chciała, żeby ktoś zobaczył ją w takim stanie, więc pobiegła na górę. Choć ogień wygasł, usiadła na krześle przy kominku. Było jej przeraźliwie zimno i czuła w całym ciele kompletne odrętwienie. Jej duszę przepełniały rozpacz i poczucie winy. Wiedziała, że w niczym nie znajdzie pociechy, zrozumiała bowiem, jaką cenę przyjdzie jej zapłacić za własną głupotę. Próbowała wyprzeć ze świadomości słowa Percivala, bo okazały się zbyt bolesne, by potrafiła sobie z nimi poradzić. Przyjdzie na to czas podczas długich miesięcy rozłąki, niepewności i obawy o jego los. Bała się, że przytrafi mu się coś złego. Na samą myśl o tym drżała z przerażenia.

Musiała przyznać, że nie miał z nią łatwego życia. Mimo to nie chciała uwierzyć w to, co napisał w liście. Nie przyjmowała do wiadomości, że wszystko stracone. Czy zawsze była taka trudna i nieczuła? Boże, modliła się w duchu, daj mi jeszcze jedną szansę. Spraw, aby nie było za późno. Napoleonowi i jego stu dwudziestu pięciu towarzyszom udało się ominąć brytyjską blokadę i dotrzeć do wybrzeża Francji w Cannes. Stamtąd wódz poprowadził swoich ludzi ku Grenoble i Laffray, gdzie napotkał opór w postaci Piątego Regimentu wojsk lojalnych wobec króla. Żołnierze dostali rozkaz, by otworzyć ogień, ale wówczas mały cesarz postąpił śmiało naprzód i zawołał, rozchyliwszy szeroko poły płaszcza: - Jeśli znajdzie się wśród was choć jeden który zechce zabić swego cesarza, oto jestem. W odpowiedzi usłyszał głośne: - Vive l'Empereur!

L T

R

Cały pułk przeszedł naturalnie na jego stronę. Razem ruszyli ku stolicy, gromadząc po drodze znaczną liczbę zwolenników.

20 marca wjechali triumfalnie do Paryża. Jako że Ludwik XVIII zbiegł zawczasu do Belgii, Napoleon niezwłocznie ogłosił się władcą Francji i zaproponował pokój pozostałym koronowanym głowom Europy. Monarchowie pozostali jednak nieufni i zawiązali przeciw niemu koalicję. Zjednoczone siły Austrii, Anglii, Prus i Rosji utworzyły armię pod wodzą księcia Wellingtona. Porucznik Bronwell nadal przebywał na Elbie, lecz wkrótce wraz z Johnem Murrayem został wysłany na Sycylię. Ich okręt, „Ajax", wchodził w skład eskadry strzegącej brzegów Sardynii i Korsyki. Jej zadaniem było utrzymanie i zabezpieczenie portów na Morzu Śródziemnym. Gdy pewnego poranka „Ajax" przejmował dwa pomniejsze francuskie żaglowce „Resolue" i „Pomone", z mlecznej mgły wyłoniła się niespodziewanie trzecia

nieprzyjacielska jednostka o nazwie „Mignon". Ogromna brygantyna natychmiast rozrozpoczęła kanonadę od salwy burtowej. Na skutek ostrzału rozłupane maszty oraz żagle angielskiej fregaty spadły na tylny pokład i zakryły działa. Załoga znalazła się w rozpaczliwiej sytuacji. Nie można było wykonać żadnego manewru ani odpowiedzieć ogniem. Zdani na łaskę Francuzów przyglądali się bezradnie, jak „Ajax" dryfuje i nabiera więcej wody. Spodziewali się kolejnej salwy, gdy nagle wszystkie trzy francuskie statki wykonały gwałtowny zwrot i odpłynęły. Percival przyłożył do oka lunetę i odetchnął z ulgą na widok czterech brytyjskich szkunerów, które nadpływały ku nim z zawrotną prędkością. Francuzi, co prawda, zdołali umknąć, lecz załoga „Ajaxa" została uratowana przez przyjacielskiego „Castiliana" dosłownie na chwilę przed zatonięciem. - Niewiele brakowało, a pożegnalibyśmy się z życiem - zauważył Murray, gdy

R

przeszli bezpiecznie na statek, który ich wybawił z opresji.

L T

- Owszem - odparł Percy. - Wolałbym, żeby coś takiego więcej nam się nie przydarzyło - dodał, choć miał niejasne przeczucie, że spotka ich coś znacznie gorszego.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Nie chcę współczucia; kolce z tego drzewa Ranią mnie dzisiaj, co się moim zowie Posiewem, serce dziś się krwią zalewa: Wiedziałem, że człek zbiera to, co sam zasiewa! (George Gordon Byron)*

* Fragment V pieśni poematu Wędrówki Childe Harolda W przekładzie Jana Kasprowicza i Józefa Paszkowskiego (przyp. tłum.).

- Papa jedzie dziś do Florencji - oznajmiła Serena. - Ma się spotkać z brytyjskim ministrem, lordem Burghershem. Mama uznała, że powinniśmy wybrać się do miasta ra-

R

zem z nim. Dołączysz do nas, prawda? Jesteś ostatnio stanowczo zbyt przygnębiona. Odrobina rozrywki dobrze ci zrobi. Pogoda nam sprzyja, więc wycieczka na pewno się uda.

L T

- Pojedziesz, czy tego chcesz, czy nie, droga kuzynko - dorzucił Angelo. - Nie masz wyboru.

Maresa nie miała najmniejszej ochoty ruszać się z domu, czemu natychmiast dała wyraz. Była w tak podłym nastroju, że jej towarzystwo stawało się czasem męczące. - Może i jesteś odrobinę uciążliwa - przyznała bez ogródek panna Bartolini - ale jeśli zostaniesz w Villa Mirandola zepsujesz nam cały dzień, bo będziemy się o ciebie zamartwiać. Nie przekonali jej, ale doszła do wniosku, że lepiej będzie ustąpić. Dla świętego spokoju. - Wiem, że niepokoisz się o Percy'ego - rzekł Angelo. - Uzbrój się w cierpliwość i bądź dobrej myśli. Wróci do ciebie. Jestem tego pewien. - Nawet jeśli wróci, to wyłącznie z poczucia obowiązku.

- Kto w poście męża pojmuje, rychło tego pożałuje - wypaliła ni stąd, ni zowąd Serena. - No co? - broniła się bez przekonania, gdy pozostała dwójka spojrzała na nią w niemym oburzeniu. - Przecież sama tego nie wymyśliłam. Jest takie przysłowie... Brat skrzywił się z niesmakiem i posłał jej karcące spojrzenie. - To wyjątkowo głupie przysłowie. Poza tym nie idzie o to, co powiedziałaś, lecz o to, że wybrałaś sobie nad wyraz niestosowne okoliczności. Co ty masz w głowie? Sieczkę? - Bardzo możliwe. Zwyczajnie nic z tego nie rozumiem. Skoro małżeństwo i miłość idą w parze, to czemu małżonkom tak często trudno dojść do porozumienia i osiągnąć szczęście? Na to pytanie żadne z nich nie znalazło odpowiedzi. Maresa wróciła wkrótce do swego pokoju, aby napisać do męża. Niestety okazało się to niemożliwe. W jej umyśle kłębiło się zbyt wiele myśli. Nie potrafiła się skupić ani

R

tym bardziej wyrazić na piśmie tego, co pragnęła mu powiedzieć.

L T

Nie mogła sobie darować, że nie otworzyła przed nim serca podczas jedynej nocy, którą dane im było spędzić razem.

Czemu musiała zasnąć akurat wtedy?

Pomyślała o tym, jak się dla niej poświęcił, i przypomniała sobie to, co kiedyś powiedział, że prędzej czy później pewnie pójdzie na dno razem ze swoim statkiem. Cynizm nie leżał w jego charakterze. Zmienił się. Smuciło ją to i przerażało, bo wiedziała, że to ona była przyczyną owej zmiany. Coraz bardziej obawiała się też o jego bezpieczeństwo. Nie była pewna, czy były to słowa człowieka, który cierpi, ponieważ go zraniono, czy może w grę wchodziły również złe przeczucia. Uzmysłowiła sobie, że głęboka przemiana zaszła także w niej samej. Choć jeszcze do niedawna byłoby to dla niej nie do pomyślenia, zaczynała dbać o jego uczucia bardziej niż o swoje własne. Nie bała się już o to, że nie znajdzie odpowiedniego męża. Teraz towarzyszył jej nieustannie zupełnie inny, znacznie gorszy strach. Co będzie, jeśli coś mu się stanie? Raptem doznała czegoś na kształt objawienia. Nie mogła siedzieć dłużej bezczynnie. Musiała coś zrobić. Gotowa była uczynić wszystko, aby zasłużyć na jego

uczucie, dowieść mu, że jest godna jego miłości. Uschłaby z żalu, gdyby kiedykolwiek wyczytała w jego oczach, że żałuje, iż się z nią ożenił. Natychmiast nabrała ochoty na przejażdżkę do Florencji. Ubrała się pospiesznie i zbiegła na dół, aby odszukać wuja. Być może istniał jakiś sposób na to, by odnaleźć Percy'ego i do niego pojechać, a brytyjski minister mógł się okazać nieocenionym źródłem informacji o poczynaniach angielskiej floty. Pan Bartolini ucieszył się, że siostrzenica żony będzie im towarzyszyć, ale nie pozwolił jej pójść ze sobą do biura lorda Burghersha. - Jak sądzisz, wujku, czy teraz po ucieczce Napoleona Włochy znajdą się znów pod jego panowaniem? - Trudno powiedzieć. Wszystko jest możliwe, ale coraz więcej ludzi będzie się opierać francuskiej władzy. Większość takich jak ja florentczyków nienawidzi wojny. W

R

latach młodości napatrzyliśmy się na krwawe wewnętrzne konflikty, które odebrały na-

L T

szemu regionowi wiele istnień ludzkich. Umiłowaliśmy sztukę i spokojne życie. Nie chcemy, by ktoś nas nieustannie podbijał.

Maresa nigdy nie znudziła się widokami Florencji. Dziś przy pięknej słonecznej pogodzie wydawały jej się szczególnie urzekające. Gdy przejechali mostem nad rzeką Arno, pan Bartolini ucałował żonę na pożegnanie i wysiadł z powozu. - Spotkamy się w kawiarni przy Piazza Della Signoria - rzekł na odchodne, po czym zwrócił się do Maresy. - Nie martw się, moje dziecko, postaram się dowiedzieć, gdzie przebywa Percy, ale dziś pewnie nie powiedzą mi zbyt wiele. Pozostała czwórka przejechała jeszcze kilka przecznic i wyszła na ulicę przy Ponte Vecchio, starym moście, wzdłuż którego mieściło się mnóstwo sklepów złotniczych i jubilerskich. Maresa postanowiła kupić coś dla Percy'ego. Po długich poszukiwaniach znalazła wreszcie idealny upominek, maleńki żaglowiec ze złota. - Jak myślicie? - zapytała pozostałych. - Spodoba mu się? Trzy pary oczu spojrzały wyczekująco na Angela.

- Oczywiście, że mu się spodoba. Wystarczy, że jest od ciebie. Poza tym doskonale nadaje się na prezent ślubny, zwłaszcza dla marynarza. Jak zwykle utrafił w sedno, pomyślała z niejakim zdumieniem Maresa. Kuzyn nie pierwszy raz zaskoczył ją trafnością swoich spostrzeżeń, a przecież na pozór wydawał się zbyt beztroski, aby w jego umyśle mogła zrodzić się jakakolwiek poważna myśl. - Proszę zapakować - zwróciła się do sklepikarza, który zabrał się do dzieła z wielką pieczołowitością. Po chwili schowała pakunek do torebki i ruszyli w dalszy pochód. Po drodze kupiła jeszcze miniaturową replikę krzywej wieży w Pizie, rybkę z weneckiego szkła oraz dwa prześliczne grzebienie do włosów. Przy Galleria degli Uffizi zauważyła nagle dwójkę młodych ludzi, którzy całowali się ukradkiem w cieniu drzewa. Odwróciła pospiesznie głowę, myśląc z żalem o straconych okazjach, by znaleźć

R

się w podobnej sytuacji z Percym, i o wszystkich pocałunkach, które chciał jej ofiarować, a których ona nie chciała przyjąć.

L T

Ciotka Gisella wzięła na siebie rolę przewodnika. Opowiadała siostrzenicy o każdym pomnik i zabytku, jaki mijali podczas przechadzki po mieście. Kiedy dotarli do kawiarni, w której umówili się z wujem, posłała dzieci do pobliskiej cukierni po ciasto z marcepanem, a sama usiadła z Maresą przy stoliku, po czym zamówiła kawę i ciastka. - Nie martw się na zapas, moja droga - powiedziała z powagą. - Bóg nad tobą czuwa. I nigdy cię nie opuści. - Chciałabym mieć taką wiarę jak ty, ciociu. - Pokażę ci coś, ale musimy zaczekać na powrót Angela i Sereny. Powinnaś to zobaczyć. Sądzę, że właśnie tego ci teraz trzeba. Wkrótce usłyszały niepowstrzymany chichot i ujrzały Angela wraz z uwieszoną u ramienia siostrą, która niemal pokładała się ze śmiechu. Matka popatrzyła na nich pobłażliwie i rzekła: - Zaczekajcie tu na ojca. Ja i Maresa trochę się przejdziemy. - Dokąd się wybieracie? - zainteresowała się Serena.

- Do kościoła Dantego. Po krótkim spacerze skręciły w wąską uliczkę i weszły do niewielkiego kościółka. - W tym miejscu oddawał cześć Bogu Dante - powiedziała pani Bartolini. - Tuż obok znajduje się jego dom. Wnętrze okazało się małe i wyjątkowo skromne, ale Maresie zupełnie to nie przeszkadzało. Uklękła w jednej z ławek i złożyła ręce do modlitwy. Modliła się za siebie i za rodzinę, tę na miejscu i tę w Anglii, prosiła Boga o rychły koniec wojny i o to, by stale miał w opiece jej męża. Przede wszystkim jednak modliła się o dar łaski, wiedziała bowiem, że tylko cud zdoła naprawić wszystko między nią a Percym. Kiedy wyszły z powrotem na słońce, spostrzegły w oddali wuja oraz rodzeństwo Bartolinich. Serena niemal biegła, aby nadążyć za ojcem i bratem. - Dowiedziałeś się czegoś istotnego? - zapytała Gisella, gdy mąż podszedł bliżej.

R

- Cóż, nie powiedzieli mi tyle, ile bym sobie życzył, ale poznałem szczegóły

L T

ucieczki Napoleona. Ponoć przedostał się przez blokadę bez większego trudu. Powiadają, że to plotki o przeniesieniu na Wyspę Świętej Heleny skłoniły go do poczynienia radykalnych kroków, ale od początku było wiadomo, że nie zechce pozostać na wygnaniu zbyt długo. Z najświeższych wieści wynika, że zmierza do Paryża. - Do Paryża?! Matko Przenajświętsza! - Przeżegnała się ciotka. - Znów chce się ogłosić cesarzem! - W to akurat nikt nie wątpił. - Są jakieś wieści o Percym? - nie wytrzymała Maresa. - Najpierw powiedziano mi, że miał dołączyć do Wellingtona, który wraca właśnie pod Wiedeń, ale okazało się, że to nieprawda. Wiadomo na pewno, że nadal jest w którymś z portów na Sycylii. Niestety nie ma pewności, w którym. A więc nie będzie mogła do niego pojechać i się z nim zobaczyć. Pozostawało jej jedynie czekać na kolejny list i mieć nadzieję, że nadejdzie szybko. Podróż powrotna upłynęła im w niemal całkowitym milczeniu. Pogrążeni we własnych myślach nie mieli ochoty na rozmowę. Nawet Angelo i Serena wyraźnie przyci-

chli. Widać nie znajdowali żadnych słów pokrzepienia. Widmo wojny stawało się coraz bardziej realne. Są tacy którzy wierzą, że historia lubi się powtarzać. Świeżo upieczona pani Bronwell miała się o tym niebawem przekonać. Pewnego dnia kilka tygodni później Gisella, Angelo i Serena wybrali się ponownie do miasta. Maresa była tak pochłonięta lekturą Italczyka*, że wolała zostać w domu. * Pełny tytuł: Italczyk albo konfesjonał czarnych pokutników, popularny romans gotycki Ann Radcliffe, jednej z prekursorek powieści grozy. Rok wydania: 1796 (przyp. tłum.).

Skończyła czytać tuż przed zmierzchem, dosłownie na chwilę przed powrotem Bartolinich. - Och, Mareso! - zawołała niemal od progu kuzynka. - Cała Florencja aż huczy od plotek! - Jakich znowu plotek?

L T

R

- Pamiętasz te wszystkie niestworzone historie, które opowiadano o tobie w Londynie?

- Owszem, aż za dobrze. - Skrzywiła się na myśl o pogłoskach, jakoby miała przyjechać do Toskanii, aby wydać na świat nieślubne dziecko. - Teraz mówią to samo tutaj. - Co takiego? Nie rozumiem. - To oczywiście same nonsensy, ale wieść gminna niesie, że Nicola odkrył w porę twój stan i odwołał ślub. Z kolei przyjaciel z dzieciństwa ożenił się z tobą wyłącznie po to, żeby dać potomkowi nazwisko. - Przecież to kompletny absurd. Czyjego niby potomka miałabym urodzić? - Percivala. - To niedorzeczne. Percy prawie w ogóle tu nie bywał. - Och, wiem. Mnie nie musisz przekonywać. Maresa zdziwiła się spokojem, z jakim przyjęła owe wieści, zwłaszcza że za pierwszym razem nie posiadała się z oburzenia. Nie pora na zapalczywość, tłumaczyła sobie. Wystarczy uzbroić się w cierpliwość i w odpowiednim czasie udowodnić wszyst-

kim, że ją oczernili. Zresztą poniekąd sama była sobie winna. Uchodziła za niestałą, zepsutą pannicę, która rozkochuje w sobie mężczyzn, tylko po to, żeby później zdeptać ich uczucia. Nic dziwnego, że zaczęto snuć o niej podobne opowieści. Tak czy owak, nie zamierzała rozpaczać ani chować się w domu. Obiecała sobie, że stawi czoło oszczercom, choćby miało ją to wiele kosztować. Jakiś czas później odwiedziła ich signora Bellini, która w trakcie rozmowy potwierdziła, że plotki dotarły również do niej. - Czas działa na naszą korzyść - stwierdziła pani Bartolini, posyłając siostrzenicy pokrzepiające spojrzenie. - Niebawem okaże się, że to jedynie stek podłych kłamstw, a ci, którzy je powtarzają, będą się mieli z pyszna. Mimo to nie pojmuję, czemu ktoś chciałby szkalować w ten sposób porządną dziewczynę. Signora Bellini zerknęła na Maresę. - Mam nadzieję, że nie sprawiam ci dodatkowej przykrości, moja droga. - Cóż, najgorsze już chyba słyszałam.

L T

R

- To doprawdy przygnębiające - wtrąciła Serena. - Wydawałoby się, że po ucieczce Napoleona ludzie powinni myśleć o nieco poważniejszych sprawach, a nie zajmować się rozsiewaniem idiotycznych pomówień.

- Zważywszy na źródło owych plotek, uważam, że nie ma powodu brać ich sobie do serca.

- Źródło? - zdziwiła się Gisella. - Chce pani powiedzieć, że wie, kto rozpoczął całe to zamieszanie? - Oczywiście, że wiem. Naprawdę nie domyślają się panie, kto to może być? Wprost trudno w to uwierzyć. Sądziłam, że ktoś już wam o tym doniósł. - Nie, nic podobnego. - Skoro tak... Otóż wiedzcie, że był to nie kto inny, jak signora Brancaleone. - W istocie, można się było tego spodziewać - skwitowała ciotka. - Myślę, że większość widzi w tym jedynie rozpaczliwe próby ukrycia prawdy. Niezadowolona matka usiłuje zatuszować fakt, że znalazła się panna, która ośmieliła się zerwać zaręczyny z jej synem. To dla niej ogromny dyshonor. - Pani Bellini spojrzała ze współczuciem na Maresę.

- Prawda - zgodziła się gospodyni. - Otworzyła mi pani oczy. Dopiero teraz zaczynam rozumieć, w czym rzecz. - Cóż za okropna intrygantka - oburzyła się panna Bartolini. - Całe szczęście, że nie wyszłaś za Nicolę - zwróciła się do kuzynki. - Wyobrażasz sobie, jak wyglądałoby twoje życie z taką teściową? - Czy ktoś z państwa rozmawiał po ślubie z Brancalonimi? - zainteresowała się signora Bellini. Ciotka zerknęła niepewnie na siostrzenicę. - Tito poinformował Nicolę, jak się sprawy mają. Chłopak był naturalnie rozczarowany, ale nic nie wskazywało na to, że zamierza szukać zemsty. Maresa nie wiedziała o tym, że wuj złożył wizytę jej niedoszłemu mężowi. Była tak zaaferowana ślubem, a potem wyjazdem Percy'ego, że nie do końca zdawała sobie sprawę z tego, co się dookoła niej dzieje. Do tej pory nawet o tym nie pomyślała, a prze-

R

cież ktoś musiał powiedzieć o wszystkim Brancaleonemu.

L T

Rozumiała motywy matki Nicoli, choć nie popierała jej podstępnych metod. Z pewnością oboje poczuli się bardzo upokorzeni.

Bodaj po raz pierwszy w życiu dotarło do niej, że podejmowane przez nią decyzje mogą wpływać bezpośrednio także na losy innych. I to niekoniecznie na losy najbliższej rodziny. Uświadomiła sobie, że zanim się coś zrobi, należy rozważyć ewentualne konsekwencje swoich działań. Rozmyślała o tym jeszcze długo po wyjściu pani Bellini. Z czasem zaczęły ją dręczyć coraz większe wyrzuty sumienia. Spędzała długie godziny w samotności, rozpamiętując przeszłość. Było jej niezwykle ciężko spojrzeć prawdzie w oczy i stawić czoło głupstwom, które zdarzało jej się popełniać. W końcu uzmysłowiła sobie jednak, że człowiek ma prawo się mylić, rzecz w tym, żeby zdawać sobie sprawę z własnych błędów i próbować je naprawiać. W chwili refleksji powiedziała kiedyś ciotce, że podziwia ją za jej opanowanie i za to, że potrafi przyjmować wszystko, co ją spotyka, ze stoickim spokojem. - Och, niech ci się nie zdaje, że tak było zawsze, moje dziecko - zaśmiała się Gisella, spoglądając wymownie na męża. - Na początku naszego małżeństwa byłam za-

palczywa i miewałam okropne humory. Dużo później nauczyłam się przyglądać życiu nieco chłodniejszym okiem. Zamiast się złościć, najczęściej bywam jedynie rozbawiona. - Innymi słowy, każdy kiedyś dorośleje - podsumował Tito. - Nie martw się na wyrost, Mareso. Jesteś jak dobre chianti. Z wiekiem będziesz coraz lepsza. Ta rozmowa wiele ją nauczyła. Pojęła, jak cenne są rodzinne więzi. Zrozumiała też, że z niepowodzeniami i rozczarowaniami można sobie radzić na różne sposoby, a ucieczka od odpowiedzialności nigdy nie jest dobrym rozwiązaniem problemu. Zmieniła się nie do poznania. W miejsce niepewnej kapryśnej panny targanej wewnętrznymi sprzecznościami pojawiła się o wiele bardziej powściągliwa, lecz zdecydowana młoda dama. Co więcej, owa dojrzałość przydawała jej urody. Teraz jako stateczna mężatka była piękniejsza niż kiedykolwiek przedtem. Zależało jej na tym, aby ludzie zaczęli postrzegać ją inaczej niż do tej pory. Chcia-

R

ła przede wszystkim, by widzieli w niej kobietę zamężną. Z tej właśnie przyczyny nigdy

L T

nie pokazywała się w miejscach publicznych w pojedynkę. Nie spacerowała już także sam na sam z Angelem, mimo że był jej kuzynem.

Zraniła Percy'ego nieraz i wystawiła ich przyjaźń na ciężką próbę. Nie chciała krzywdzić go nigdy więcej. Wyznaczyła sobie zupełnie nowy cel w życiu. Pragnęła tylko jednego - odzyskać jego miłość, zdobyć jego szacunek i podziw. Wiedziała, że nie będzie łatwo tego dokonać, ale musiała przynajmniej spróbować. Wierzyła, że jej się uda.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Gdzie niegdyś w duszy mej ogień płonął, dziś ostały się jeno zgliszcza. (George Gordon Byron)

Porucznik Bronwell wsławił się swoją odwagą i heroicznymi wyczynami do tego stopnia, że pewnego dnia został awansowany do stopnia kapitana. Wkrótce po tym otrzymał list od admirała Goeffreya Crane'a z rozkazem objęcia dowództwa na statku „Invincible", który stacjonował w Palermo, czyli w tym samym porcie, w którym służył obecnie sam zainteresowany. Percival długo nie dowierzał własnym oczom, lecz kiedy jego umysł przetworzył

R

wreszcie informację, uśmiechnął się od ucha do ucha, szczerze uradowany. Niebywałe! Dostał własny okręt! Nowiutką korwetę z trzydziestodwu- i osiemnastofuntowymi działami!

L T

Bez chwili zwłoki udał się do kwatery głównej miejscowego komendanta. Podczas rozmowy dowiedział się, że dwóch członków załogi opuściło „Invincible" wraz z poprzednim dowódcą, który został przeniesiony na „Neptuna" zakotwiczonego obecnie na Gibraltarze. Kiedy okazało się, że jednego z brakujących marynarzy nie miał kto zastąpić, Percy poprosił o transfer Johna Murraya. Komendant zgodził się wziąć to pod rozwagę i wydał ostatnie instrukcje: - Rozkazy dostanie pan jutro z samego rana. Sugeruję, by w międzyczasie przeniósł pan swoje rzeczy na pokład „Invincible". Wypadałoby również udać się do krawca i dokonać niezbędnych poprawek w pańskim umundurowaniu. Wychodząc z biura, Percival czuł się jak ostatni dureń. Nie przyszło mu nawet do głowy, że będzie potrzebował nowego munduru z insygniami kapitana. Z instrukcji, które nadeszły nazajutrz, wynikało, że miał wykonać tajną misję na terenie Królestwa Neapolu. Jego zadaniem było odzyskanie pewnych dokumentów

przechwyconych przez króla Neapolu, Joachima Murata*. Murat prawdopodobnie wysłał owe papiery Napoleonowi, chodziło zatem o to, by nie dotarły one do małego cesarza. Bronwellowi kazano również upewnić się, czy markiz Angelo Catanelli istotnie przybył do Neapolu jako wysłannik Ferdynanda*, i ewentualnie spróbować go uwolnić, gdyby się okazało, że jest przetrzymywany w areszcie przez Murata. * Joachim Murat, 1767-1815 - marszałek Francji, książę Bergu, król Neapolu, 1808-1815 (przyp. tłum.). * Ferdynand I Burbon-Sycylijski (1751-1825) - król Neapolu od 1759 (jako Ferdynand IV). Kiedy 14 stycznia 1806 r. Francuzi weszli do Neapolu, Napoleon ogłosił obalenie dynastii Burbonów i uczynił królem Neapolu i Sycylii swojego brata Józefa Bonapartego. Joachim Murat przejął; rządy po bracie Napoleona w 1808 r. Po upadku Napoleona został zdetronizowany w czasie wojny neapolitańskiej. Ferdynand powrócił wówczas na tron Neapolu (przyp. tłum.).

W nocy z piętnastego na szesnastego maja „Invincible" zacumował u wybrzeża Neapolu. Percy i porucznik Murray dopłynęli łodzią do brzegu i zeszli na ląd.

R

Nim ruszyli w dalszą drogę, w zaroślach przy nastawni ukryli dwie torby materiałów wybuchowych. W pobliżu ogrodów botanicznych przy Via Foria spotkali się z pew-

L T

ną damą, która podjechała do nich powozem i przekazała im kilka ważnych meldunków. Potwierdziła również, że Catanelli przebywa w mieście.

- Więżą go w niewielkim budynku przylegającym do starej ptaszarni - powiedziała szeptem. - Pod lasem na tyłach pałacu króla. - Z tymi słowy dała sygnał stangretowi i zniknęła w ciemnościach.

Percival i John udali się niezwłocznie do Palazzo di Capodimonte, który na szczęście znajdował się całkiem niedaleko. Odnaleźli markiza i uwolnili go bez trudu, obezwładniwszy najpierw dwóch wartowników. Wówczas szczęście przestało im sprzyjać. Jeden z powalonych mężczyzn zdołał wystrzelić z pistoletu, co postawiło na nogi pałacowe straże. Catanelli i pozostała dwójka zaczęli uciekać tam, skąd przyszli, to jest w stronę zatoki. Kiedy zatrzymali się przy wieży sygnalizacyjnej, Bronwell wspiął się po drabinie do otworu strzelniczego w murze i wcisnął w niego torby z prochem, które schowali wcześniej w krzakach. Następnie podpalił lont i wraz z towarzyszami puścił się biegiem ku łodzi.

Nim rozległ się huk drugiej detonacji, przedostali się bezpiecznie na pokład „Invincible". W okamgnieniu odpłynęli od falochronu i ruszyli na umówione spotkanie z „Constantine", brygantyną, która czekała na nich dwie mile od brzegu. Na miejscu przekazali markiza pod opiekę admirała Harringtona, który niezwłocznie przygotował swój okręt do dalszego rejsu. Wszystko szło jak z płatka, dopóki John i Percy nie wrócili na własny okręt. Niemal w tej samej chwili zaatakowały ich znienacka trzy francuskie korwety oraz „Joachim", ogromna fregata z siedemdziesięcioma czterema działami. „Invincible" był dość szybki i zwrotny, by w porę umknąć. Niestety wielka i ciężka „Constantine" wciąż znajdowała się bardzo blisko. Jeśli Harrington zechce uciekać, będzie potrzebował znacznie więcej czasu na to, by nabrać wiatru w żagle i rozwinąć prędkość. Jeżeli zaś postanowi zostać i stanąć do bitwy u boku „Invincible", może nie zdążyć wykonać w porę zwrotu, a wtedy ich statek będzie zgubiony.

R

Kapitan Bronwell stanął przed nie lada dylematem. Po chwili uznał, że w zasadzie

L T

nie ma wyboru. Musi czekać na decyzję admirała. Nie może zwyczajnie zbiec i zostawić „Constantine" na niepewny los.

Postanowił zatem stawić czoło nieprzyjacielowi i wydał rozkaz, by obrócić żaglowiec dziobem w stronę „Joachima". Nim manewr został wykonany, wróg rozpoczął ostrzał. „Invincible" stracił takielunek i część żagli, a potem stanął w ogniu i rozpętało się prawdziwe piekło. Niebawem powietrze przeszył potężny wybuch. Percy znalazł się w wodzie razem z ciężko rannym podchorążym Garrettem. Bronwell czuł rozdzierający ból w nodze, mimo to zdołał objąć ramieniem podkomendnego. Na szczęście wkrótce zauważył szalupę z sześcioma członkami swojej załogi, którym udało się przeżyć eksplozję. Dopłynął do nich z ogromnym mozołem i oddał w ich ręce rannego. Sam nie zdołał wspiąć się do łodzi. Niesiona silnym wiatrem zaczęła oddalać się od niego w zawrotnym tempie. Pomimo wysiłków marynarzy, którzy pracowali wiosłami ile sił w rękach, kapitan został w tyle. W międzyczasie w pobliżu pojawiała się fregata powiewająca francuską banderą. - Zostawcie mnie! - zawołał Percival. - Uciekajcie!

Nie posłuchali, więc krzyknął stanowczo: - Ratujcie się! To rozkaz! Tym razem poskutkowało. Patrzył za nimi, modląc się w duchu, aby im się udało. Miał nadzieję, że sam także zdoła dopłynąć do brzegu niezauważony przez Francuzów. Nie poszczęściło mu się. Niebawem usłyszał nad głową wrzaski i wciągnięto go na pokład „Celeste". - Witam, panie kapitanie. Właśnie został pan moim więźniem. Kapitan Jean Louis Reynier, do usług. Bronwell zachwiał się gwałtownie. - Nasz medyk zajmie się pańską raną - rzekł Reynier, spoglądając na jego poszarpany mundur i krwawiącą nogę. - A potem? Francuz uśmiechnął się półgębkiem.

R

- Potem, mon capitaine, zostanie pan przewieziony na Korsykę w charakterze jeńca wojennego. - Pańskiego jeńca? - Nie inaczej.

L T

- Wydawało mi się, że Napoleon się poddał, a wojna się skończyła. Chyba nie wydaje mu się, że może wygrać w walce, którą już przegrał? - Dobrze pan wie, że kapitulacja nie musi oznaczać klęski. Prawda? Jedyną prawdą, z jakiej Percival zdawał sobie sprawę, był piekielny ból. Tracił mnóstwo krwi. Jeśli zaraz nie obejrzy go lekarz, wkrótce straci przytomność, kto wie, może nawet pożegna się z życiem. Nie spuszczał wzroku z Reyniera. Nie wiedzieć czemu na widok jego czarnych loków pomyślał o Maresie. Czy nie byłoby ironią losu, gdyby została teraz wdową? Twarz Francuza rozmazała mu się przed oczami. Zarejestrował mgliście, że zawleczono go do ciemnej celi pod pokładem. Zastanawiał się, jak długo będą go przetrzymywać na Korsyce, kiedy raptem przypomniały mu się włosy Maresy. Niemal czuł znów na sobie ich dotyk i zapach, tak

jak wtedy, gdy opadały na niego niczym jedwabisty całun. Starał się skupić na niej myśli, ale był taki zmęczony... i tak bardzo bolała go noga...

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Są pewne uczucia i takież wrażenia Których czas ni zgryzota uśpić nie zdoła, Gdybyż nie onych bolesne wspomnienia, Dusza moja martwa dziś byłaby zgoła. (George Gordon Byron)

Maresa nie dostała wyczekiwanego listu od męża, otrzymała za to niespodziewany i kompletnie niezrozumiały list od ojca.

Mareso,

L T

R

właśnie dotarły do mnie wieści o Twoim ślubie z Bronwellem. Wiedz, że nie pochwalam tego małżeństwa. Jeśli spodziewałaś się mojego błogosławieństwa, muszę Cię rozczarować. Jako że Twój pobyt we Włoszech dobiega końca, a Ty do niedawna pozostawałaś niezamężna, zaaranżowałem w Twoim imieniu związek z lordem Neville'em Marwoodem, księciem Mayerling. Podpisaliśmy już nawet wstępny kontrakt małżeński. Wiadomość o tym, że wydałaś się za najmłodszego syna człowieka bez tytułu rozsierdziła mnie do białości. Kolejny raz przyniosłaś mi wielkie rozczarowanie, jak zwykle zresztą. Rzecz jasna sam jestem temu winien. Pozostawiłem Ci bowiem zbyt wiele swobody. Informuję Cię zatem, że zamierzam doprowadzić do unieważnienia Twojego małżeństwa, a jeżeli okaże się to niemożliwe, nakłonię Cię do rozwodu. Niech Ci się nie zdaje, że zdołasz mi się przeciwstawić. Zarówno ja, jak i lord Marwood jesteśmy wystarczająco wpływowi i bogaci, aby zrujnować doszczętnie Bronwella. Bez trudu możemy sprawić, aby został wydalony ze służby w marynarce. Nie zawahamy się tego zrobić, jeśli nie postąpisz zgodnie z naszą wolą.

Jesteś naturalnie zbyt młoda, by zrozumieć, że działam w Twoim dobrze pojętym interesie. Życzę sobie, abyś jak najprędzej wróciła do Londynu. Na miejscu dopełnimy formalności związanych z unieważnieniem twego obecnego małżeństwa lub rozwodem. Teraz zapewne nie pochwalasz mojej decyzji, ale w przyszłości nieraz podziękujesz mi za moją zapobiegliwość i poświęcenie w planowaniu twojej przyszłości. Twój ojciec, George Marcus Fairweather, wicehrabia Strathmore Maresa przygryzła wargę, by powstrzymać łzy. W pierwszym odruchu chciała zniszczyć list i jak najszybciej o nim zapomnieć. Nie była już tą samą niemądrą dziewczyną, która przyjechała rok temu do Włoch. Nie pozwoli, by ktoś odebrał jej męża. Zostanie z Percym, a ojciec i jego lord Marwood mogą sobie razem iść do diabła! Po chwili namysłu rozważyła jednak groźbę wicehrabiego. Niestety nie były to je-

R

dynie czcze pogróżki. Lordowie Strathmore i Mayerling w istocie byli na tyle dobrze

L T

ustosunkowani, że mogli zniszczyć karierę Percivala. Zasiadali w Izbie Lordów, a Marwood miał dodatkowo poparcie w osobie kuzyna lorda Castlereagh, który sprawował urząd ministra spraw zagranicznych.

Miała ochotę zapłakać, aby ukoić żal, ale łzy uwięzły jej w gardle. Siedziała w bezruchu przy stole i rozmyślała o tym, co się może wydarzyć, jeśli nie postąpi zgodnie z tym, czego żąda od niej ojciec.

W końcu uznała, że bez względu na to, co ją spotka, nie dopuści do tego, by ta sprawa dotknęła w jakikolwiek sposób Percy'ego. Nie mogła pozwolić, by płacił za jej błędy. Aby ratować męża, musiała zatem wrócić do Anglii i zdać się na łaskę nieudolnego i bezdusznego rodzica, który niszczył jej życie od chwili narodzin. Kiedy odrobinę się uspokoiła, odnalazła wuja i bez zbędnych wstępów wręczyła mu kopertę, aby sam zapoznał się z żądaniami wicehrabiego. - Włóż płaszcz, moje dziecko - rzekł Tito, gdy skończył czytać. - Przejdziemy się po winnicy.

Winnice były ulubionym miejscem obojga. Po długim milczącym spacerze, podczas którego każde pogrążyło się we własnych myślach, pan Bartolini zabrał wreszcie głos. - Zapewne się ze mną zgodzisz, jeśli powiem, że powinnaś mieć przede wszystkim na względzie dobro męża. - Tak, jak najbardziej. - W takim razie posłuchaj mojej rady, a wszystko dobrze się ułoży. Napisz do ojca i poinformuj go o swoim powrocie. Ja tymczasem skontaktuję się z przyjaciółmi w Londynie. Jestem pewien, że wicehrabia celowo przedstawił sprawę w taki sposób, byś potraktowała jego groźbę poważnie. Co wcale nie oznacza, że jak twierdzi, łatwo mu będzie doprowadzić do unieważnienia twojego małżeństwa. Nie może cię też zmusić do rozwodu. Anglia jest w stanie wojny, a twój mąż może się poszczycić nienagannym przebiegiem służby. Ze słów brytyjskiego ambasadora we Florencji wynika niezbicie, że

R

Percival położył wielkie zasługi dla kraju, w związku z czym uchodzi za prawdziwego

L T

bohatera. Marynarka z pewnością nie będzie chciała pozbyć się kogoś takiego. Tak czy owak, potrzebujemy czasu. By go zyskać, musisz udawać, że przychyliłaś się do woli lorda Strathmore'a.

Tej nocy Maresa długo nie mogła zasnąć. Leżała w łóżku, modląc się o to, by ojciec zmienił zdanie. Boże, spraw, by przejrzał na oczy i przestał uprzykrzać mi życie. Maresa dotarła do Londynu po długiej męczącej podróży. Nękana chorobą morską, niemal cały rejs spędziła pod pokładem. Gdy statek zacumował w porcie, niezwłocznie wynajęła dorożkę. Na szczęście woźnica okazał się w miarę uprzejmy i pomógł jej załadować bagaż. Spoglądając na zatłoczone ulice, rozmyślała o tym, co ją czeka. Ojciec pewnie zasiadł właśnie do śniadania, stwierdziła w duchu, zerknąwszy na uliczny zegar. Jak zwykle popija z eleganckiej filiżanki czarną kawę bez cukru i zajada „cienko pokrojony chleb z masłem i marmoladą". Znajomy obraz, który podsunęła jej wyobraźnia, wydawał się tak realny, że niemal słyszała chropowaty głos wicehrabiego. Widok tego, co zastała po przyjeździe na miejsce, nietęgo ją zaskoczył. Na drzwiach wisiał żałobny wieniec.

Wysiadła z powozu i zaczekała, aż jej rzeczy znajdą się na trotuarze. Co to może oznaczać? - zastanawiała się, wchodząc po schodach. Ktoś umarł. Ale kto? Sięgnęła po kołatkę, a kiedy nikt jej nie otworzył, sama weszła do środka. Przywitało ją miarowe tykanie zegara. Poprosiła dorożkarza, by wniósł torby i skrzynie do holu, po czym wręczyła mu kilka monet i popatrzyła za nim, gdy odchodził. Dom był pogrążony w całkowitej ciszy. Wyglądało na to, że nie ma w nim żywej duszy. Gdzie, na Boga, wszyscy się podzieli? - myślała gorączkowo, przeszukując pokoje. W końcu odnalazła na górze Beatrice. Siostra siedziała przed lustrem spowita w czerń i czesała włosy. Maresa poczuła się w swojej bladożółtej sukni jak intruz, nie pierwszy zresztą raz. Odchrząknęła nerwowo, by zwrócić na siebie uwagę. Bea upuściła szczotkę i poderwała się na nogi. - Maresa?!

L T

- Bea, co się stało? Ten wieniec...

- Och, Mareso... Ojciec nie żyje...

R

Maresa wzdrygnęła się bezwiednie i kompletnie oniemiała podeszła do okna. Zdjęła kapelusz, płaszcz i przycupnęła na stołku. Naturalnie była wstrząśnięta, ale poza tym nie czuła nic więcej.

- Nie mogę w to uwierzyć... - powiedziała cicho. - Wybacz, ale miałam bardzo ciężką podróż. Cały czas chorowałam. Nie pogniewasz się, jeśli poproszę o odrobinę herbaty? Przy okazji wszystko mi opowiesz. Beatrice zadzwoniła po służącą i zabrała siostrę do bawialni. - Wyglądasz jak zwykle pięknie - powiedziała z uśmiechem. - Cieszę się, że wróciłaś do domu. Maresa spojrzała w jej łagodne oczy. Nie miała serca jej powiedzieć, że nigdy nie uważała tego miejsca za dom. - Ja też rada jestem cię widzieć, choć zupełnie nie wiem, co powiedzieć w tych okolicznościach... Kiedy ostatni raz do mnie pisał, nic nie wskazywało na to, że jest chory...

- Zdarzył się wypadek. Pojechał do Yorkshire, aby dopełnić formalności związanych ze zbyciem Hampton Manor. Zapewne nic ci o tym nie wiadomo, ale niedawno zadecydował, że wystawi majątek na sprzedaż. Pewnego dnia podczas przejażdżki zaskoczyła go okropna burza i... najwyraźniej schronił się pod drzewem... Zabiło go uderzenie pioruna. - Jakie to straszne... - Kiedy długo nie wracał, pani Brampton wysłała ludzi, żeby zaczęli go szukać. Ponoć najpierw znaleźli konia, który miał bardzo poranioną nogę. Potem nieopodal natrafili na ciało papy. - Kiedy odbędzie się pogrzeb? - Już go pochowaliśmy. Trzy dni temu. Przyjechałam do Londynu wczoraj wieczorem. Reszta rodziny i służba mają wrócić jutro. - Wrócić? Skąd? Gdzie został pochowany?

R

- W Yorkshire. Napisał w testamencie, że pragnie spocząć obok matki.

L T

Dziwne, uznała Maresa. Wydawało jej się, że nigdy nie chciał nawet czcić pamięci po zmarłej żonie. Mimo to postanowił spędzić u jej boku całą wieczność? - Wiesz, że ojciec panicznie bał się błyskawic? - zapytała niepewnie Beatrice. - Tak, słyszałam coś na ten temat, ale cóż, nie znałam go zbyt dobrze. - Sądzisz, że to... myślisz, że to mogło... Nie, nie wydaje mi się... Bea była wielce poruszona, więc siostra starała się dodać jej otuchy. - Nie spiesz się - powiedziała, dotykając jej dłoni. - Opowiedz mi wszystko powoli. Wiele ostatnio przeszłaś... Nagle uzmysłowiła sobie, że zaczyna przemawiać jak wuj Tito, który wielekroć uspokajał w ten sposób ją samą. Bea podniosła do ust filiżankę i upiła kilka łyków herbaty. - Myślisz, że spodziewał się, iż umrze w ten sposób? - zapytała po chwili. - Może dręczyło go złe przeczucie i dlatego tak bardzo lękał się piorunów? - Och, nie wiem, trudno powiedzieć - odparła Maresa. - Nadal nie mogę uwierzyć w to, że nie żyje. - Gdyby wiedziała, że Bóg wysłucha modlitwy i spełni jej życzenie tak dosłownie, sformułowałaby swą prośbę zupełnie inaczej.

Rzecz jasna, odczuwała wielki smutek, bo wiedziała, że nigdy nie będzie jej dane poprawić stosunków z ojcem. Z drugiej strony niej mogłaby zaprzeczyć, że z jej piersi spadł ogromny ciężar. Cieszyła się, oczywiście, nie ze śmierci wicehrabiego, lecz z tego, że lord Marwood nie będzie rościł sobie do niej żadnych praw i zniknie na dobre z jej życia, jeszcze zanim się w nim pojawił. Przede wszystkim jednak odzyskała spokój, ponieważ nie musiała się już obawiać o przyszłość męża. Zamierzała spędzić w stolicy dwa do trzech dni i wrócić niezwłocznie do Włoch. Przed wyjazdem chciała też udać się do urzędu admiralicji i o ile to będzie możliwe, dowiedzieć się, gdzie przebywa Percy. Jeśli nadal stacjonował na Sycylii albo na Elbie, będzie mogła pojechać do niego w drodze do Toskanii. Nie przeszło jej nawet przez myśl, że skoro jest jedną z córek lorda Strathmore'a, będzie musiała wstrzymać realizację swoich planów do chwili odczytania pełnej wersji jego ostatniej woli.

R

Wtedy nagle wpadł jej w ręce artykuł, który donosił, że „Invincible" wraz z całą

L T

załogą pod wodzą kapitana Percivala L. Bronwella poszedł na dno. Poderwała się na równe nogi i na moment zupełnie straciła oddech. Przyłożyła sobie dłoń do czoła i stanęła bezradnie na środku salonu, nie wiedząc, co począć ani w którą pójść stronę.

- Nie, to niemożliwe - szepnęła bezsilnie. - To nie może być prawda. Bóg nie mógłby mi tego zrobić. - Zerknęła ze ściśniętym gardłem na Beatrice. - Wybacz, ale muszę wyjść - wykrztusiła, podbiegając do drzwi. Nie zdołała powiedzieć nic więcej, bo zalała się łzami. Zamknęła się w swoim pokoju i szlochała dotąd, aż zwinięta w kłębek nie zasnęła z wyczerpania. Kiedy przebudziła się o zmierzchu, ból niemal rozsadzał jej czaszkę. - Percy... Nie myśl o nim teraz, powtarzała sobie na próżno. - Percy... Później będziesz rozpamiętywać wszystkie dni i godziny, które spędziliście razem. - Percy...

Weź się w karby i zrób coś... Usiłowała nad sobą zapanować, ale smutek i rozpacz odbierały jej rozum i chęć do działania. Za każdym razem, gdy próbowała się ruszyć, znów zaczynała płakać. Nazajutrz popadła w całkowite otępienie i przez cały dzień nie wychodziła z sypialni. Wpatrywała się tępo w spływające po szybie strugi deszczu. Od czasu do czasu ktoś podchodził do drzwi i pukał albo wołał ją po imieniu. - Idźcie sobie! - wołała. - Zostawcie mnie w spokoju. Trzeciego ranka uświadomiła sobie, że dalej tak być nie może. Zadzwoniła po służącą i poprosiła o przygotowanie kąpieli i szklankę mleka. Od trzech dni nic nie jadła i piła wyłącznie wodę. Wykąpała się, umyła starannie włosy i włożywszy ubranie, zeszła do bawialni. - Dzień dobry, Beatrice - powiedziała martwym głosem. Czuła się półżywa i zupełnie pusta w środku.

R

- Wyglądasz okropnie - zaniepokoiła się siostra. - Może każę podać ci śniadanie?

L T

- Nie, dziękuję. - Maresa nie miała siły ani ochoty jeść. Nawet gdyby chciała, pewnie nie zdołałaby nic przełknąć. Po cóż zawracać sobie głowę jedzeniem, skoro świat runął w posadach, a wszystko straciło sens?

Została zupełnie sama. Bez nadziei i bez planów. Nie było już nikogo, z kim czułaby się związana. Nie istniało nic, co mogłoby się liczyć. Przed nią już tylko długa samotna podróż bez celu i bez sensu. Percy odszedł na zawsze. Nie miała już dla kogo się starać, próbować zmienić się na lepsze, bo jej lepsza połowa umarła razem z nim. Będzie musiała pogodzić się z losem i zbudować sobie namiastkę życia bez niego. Nie była pewna, czy temu podoła. - Mareso - zaczęła po długim milczeniu Beatrice. - Martwię się o ciebie. Musisz coś zjeść. - Z tymi słowy wezwała służącą i kazała jej przynieść herbatę i ciastka. Maresa nie zdawała sobie sprawy z tego, jak była głodna, aż nie postawiono przed nią tacy. - Co teraz zrobisz? - spytała po kilku minutach Bea. - Wrócisz do Włoch? Ucieszyłabym się, gdybyś została ze mną.

Siostra otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, że nie ma pojęcia, co począć, ale nagle przeraziła się, spojrzawszy na swoje drżące dłonie. Co ja najlepszego wyprawiam? - pomyślała. Jeśli nie przestanę, zrobię sobie krzywdę. Co by powiedział Percy, gdyby zobaczył mnie w takim stanie? Nie byłby zachwycony. Pora odnaleźć w sobie resztki siły i wziąć się w garść. Przypomniała sobie artykuł. Mówiono w nim o kapitanie Bronwellu z okrętu „Invincible", a przecież kiedy widzieli się po raz ostatni, Percy był porucznikiem i pływał na „Ajaksie". Naturalnie mógł awansować i dostać własny żaglowiec, niemniej zaczęła się zastanawiać, czy nie chodziło o jakiegoś innego Percy'ego Bronwella. Wiedziała tylko tyle, ile wyczytała w gazecie. Uznała, że powinna poznać szczegóły i sprawdzić, czy na pewno nie zaszłą pomyłka. - Nie wiem jeszcze, czy wrócę do Toskanii - odezwała się w końcu. - Za wcześnie na podjęcie decyzji. Na razie chcę się udać do kwatery głównej admiralicji w Whitehall. - Do admiralicji? Po co?

L T

R

- Przeczytałam o śmierci Percy'ego w gazecie. Nie dostałam jednak oficjalnego powiadomienia o jego zgonie od dowództwa marynarki. Muszę dowiedzieć się czegoś więcej, upewnić się, że niczego nie przeinaczono. Jestem to winna, i jemu, i sobie. - Racja - zgodziła się Beatrice, wstając z krzesła. - W takim razie pójdę z tobą.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Kto kocha tak mocno, wierzy w niemożliwe. (Elizabeth Barrett Browning, 1896-1861)

Podróż z Mayfair do Whitehall nie zajęła długo, ale ponieważ biuro admiralicji mieściło się w ogromnym gmachu, gdzie siostry Fairweather nigdy wcześniej nie były, upłynęła cała godzina, nim wskazano im wreszcie gabinet człowieka, który był w stanie udzielić konkretnych informacji na temat Percivala. Gdy dotarły na miejsce, Bea postanowiła zaczekać na korytarzu. Tymczasem Maresa podeszła do urzędnika sekretariatu. - Chciałabym się widzieć z admirałem Reginaldem Winstonem - powiedziała zdecydowanym tonem. - W jakiej sprawie?

L T

R

- W sprawie męża. Przeczytałam doniesienia o jego śmierci w gazecie, ale nie zostałam o niej poinformowana drogą oficjalną. Muszę się upewnić, czy rzeczywiście zginął. - Admirał jest bardzo zajęty.

- Mój mąż był równie zajęty, kiedy narażał życie dla ojczyzny. Mnóstwo kobiet straciło w tej okropnej wojnie swoich mężczyzn. Mamy chyba prawo domagać się, aby powiadamiano nas na bieżąco o losach naszych najbliższych? - Naturalnie. Doskonale panią rozumiem. Proszę chwileczkę zaczekać. Sprawdzę, czy admirał panią przyjmie, ale wątpię, by okazało się to możliwe. Kiedy Maresa odwróciła się, żeby usiąść, spostrzegła, że drzwi gabinetu Winstona są uchylone, a on sam siedzi za biurkiem. Niewiele myśląc, wparowała z impetem do środka. - Proszę darować mi śmiałość, panie admirale - odezwała się od progu - ale nie wyjdę stąd, dopóki się nie dowiem, co się stało z moim mężem.

- Chwileczkę! Proszę pani! - zawołał za nią młody porucznik, z którym przed chwilą rozmawiała. - Nie może pani tam wejść! Obróciła się na pięcie i wymierzyła w niego parasolkę. - Już weszłam, jak pan widzi. - Proszę nas zostawić, poruczniku Beasley - rzekł z uśmiechem admirał. - Zawołam pana, jeśli będzie trzeba. - Oby miała pani dobry powód wtargnięcia do mojego biura - odezwał się ponownie Winston, gdy zostali sami. - Nazywam się Maresa Bronwell - zaczęła bez zbędnych wstępów. - Mój małżonek, Percival Bronwell był porucznikiem Królewskiej Marynarki Wojennej. Służył na statku „Ajax". Choć nic mi nie wiadomo o jego awansie, przeczytałam w gazecie, że kapitan o tym samym nazwisku zatonął wraz z okrętem „Invincible" na Morzu Śródziemnym.

R

- „Invincible"? Tak, zdaje się, że istotnie poszedł na dno.

L T

- Zdaje się? Nie jest pan pewien?

- Droga pani, Anglia prowadzi obecnie dwie wojny. Jest mnóstwo fregat, kapitanów, ofiar i zaginionych. Musiałbym to sprawdzić. - Niech pan to dla mnie zrobi. Bardzo pana proszę. Muszę mieć pewność, że nie żyje. Rozumie pan, jakie to dla mnie trudne?

- Oczywiście - powiedział, podchodząc do drzwi. - Zostawię panią na chwilę. Wrócił po kwadransie. - Zechce pani wybaczyć, że nie było mnie tak długo. Chciałem mieć absolutną pewność... Żałuję, ale nie mam dobrych wieści. „Invincible" rzeczywiście zatonął. Z naszych raportów wynika, że nikt nie przeżył. Wyłowiono kilka ciał i przetransportowano je na Sycylię, by tam je pogrzebać. Za kilka dni będę wiedział coś więcej. Maresa poczuła przeszywający ból w sercu i ucisk w gardle. Powróciły wspomnienia ich jedynej wspólnej nocy. - Rozumiem... Podniosła się ociężale.

- Proszę przyjąć moje kondolencje. - Admirał podszedł do niej wyraźnie zaniepokojony. - Dobrze się pani czuje? Poprosić, żeby ktoś odprowadził panią do domu? - Nie trzeba. Siostra czeka na mnie na korytarzu. Dziękuję, że poświęcił mi pan czas. Kiedy wyszła wraz z Beą na zewnątrz, słońce świeciło zbyt jasno. Zamrugała gwałtownie oślepiona jego blaskiem i łzami, które napłynęły jej do oczu. - Wesprzyj się na mnie - odezwała się Beatrice, ująwszy ją za ramię. - Nawet nie wiesz, jak bardzo mi przykro - dodała, kiedy znalazły się z powrotem w powozie. Chciałabym móc cię jakoś pocieszyć. Może powinnyśmy dokądś się wybrać... do Bath albo... - Jadę na Sycylię. Jak najszybciej. - Na Sycylię? Po co? Przecież tam szaleje wojna. Giną ludzie, toną statki. To zbyt niebezpieczne. - Nie dbam o to. Po prostu chcę tam być.

L T

- Ale dlaczego? Po co się tak narażać?

R

- Nie wiem. Czuję, że powinnam to zrobić. Muszę się dowiedzieć, jak umarł, gdzie go pochowano. Nie pozwolę, żeby spoczywał w obcym kraju, z dala od domu i ludzi, którzy go kochali. Przywiozę jego ciało do Danegeld Hall. Państwo Bronwell na pewno by sobie tego życzyli.

- A co potem? Ty też pojedziesz do Danegeld Hall? - Pewnie tak. Zostanę tam tak długo, jak będzie trzeba. Chcę załatwić wszystko jak należy. Zawdzięczam Percy'emu tak wiele... - Ale... jest wojna. Nikt nie może od ciebie wymagać, żebyś... - Sama tego od siebie wymagam! - Niemal wrzasnęła Maresa. - Wybacz mi. Nie chciałam cię zdenerwować. - Nie, to ja przepraszam. Nie mam prawa wyładowywać na tobie złości. - Nie masz za co przepraszać. Na twoim miejscu zrobiłabym pewnie to samo. Objęły się czule. - Może pojedziesz ze mną na Sycylię, a potem do Toskanii? - zaproponowała nagle Maresa. - Ciotka Gisella i wuj Tito byliby zachwyceni. Zobaczysz, spodoba ci się u nich.

- Nie, nie mogłabym... - Czemu nie? - Mam tu wiele do zrobienia. - Co mianowicie? - Muszę przejrzeć rzeczy ojca, przekazać je siostrom, a resztę rozdać potrzebującym. Chciałabym także zmienić kilka rzeczy w domu. - A kiedy skończysz, obiecaj mi, że przyjedziesz do Włoch, kiedy już się z tym uporasz. - Dobrze, obiecuję. Maresa pomyślała o mężu i jej serce znów ścisnęło się z bólu. - Nie smuć, się, kochana - pocieszała ją Bea. - Nie wiesz, jak to jest. Noszę w sobie ogromny ciężar żalu i wyrzutów sumienia. Percy już nigdy się nie dowie, jak wiele dla mnie znaczył. Mogłam i powinnam była mu

R

wyznać, co do niego czuję, ale byłam głupia i ślepa. Zatrzymałam wszystko dla siebie,

L T

choć wiedziałam, jak bardzo chciał to ode mnie usłyszeć. Teraz kiedy chciałabym wykrzyczeć te słowa na całe gardło, nie mam już komu ich powiedzieć. - W życiu prawie nigdy nie układa się po naszej myśli, prawda? - Niestety. Ale najgorsze jest to, że los rzadko daje nam drugą szansę. - Maresa potarła udręczone płaczem oczy. - Nie wiem nawet, czy chciałabym zostać na stałe we Włoszech, czy wolałabym wrócić do Anglii. Nie potrafię teraz o niczym myśleć. - Daj sobie trochę czasu. Zacisnęła powieki i oparła głowę o siedzenie. To cierpienie było nie do zniesienia. Przesłoniło jej wszystko. Percy odszedł na zawsze. Będzie musiała uporać się jakoś z jego utratą. Sama. On w niczym jej już nie pomoże. Była mu wdzięczna za wiele rzeczy. Najbardziej za to, że dzięki niemu nauczyła się samodzielności.

Po przypłynięciu do wybrzeży Sycylii Maresa wynajęła dorożkę, która zawiozła ją do hotelu w pobliżu kwatery dowódcy marynarki. Na miejscu wynajęła pokój, zostawiła bagaż i udała się niezwłocznie na spotkanie z komendantem. Miała nadzieję, że zechce ją przyjąć.

Na szczęście niemal od razu skierowano ją do gabinetu Milesa Sperry'ego. Na korytarzu nie było żadnych interesantów, po chwili wahania zapukała więc do drzwi i nacisnęła klamkę. Sperry okazał się wysokim, szczupłym mężczyzną w średnim wieku. Na biurku dookoła niego porozrzucane było mnóstwo papierów, a on sam notował coś zawzięcie w dzienniku. - Zechce mi pan wybaczyć najście, komandorze. Nazywam się Maresa Bronwell. Przepraszam, że przeszkadzam, ale potrzebuję pańskiej pomocy. Spojrzał na nią wyraźnie poirytowany. Kiedy jednak zobaczył jej żałobny strój, jego oczy natychmiast złagodniały. - Czego pani sobie życzy? - Powiedziano mi, że może pan udzielić mi bliższych informacji na temat mojego męża.

R

- Obawiam się, że niewiele mogę zrobić. Takie prośby nadchodzą nieustannie, a ja

L T

nie mam czasu ani wystarczającej liczby ludzi, by im sprostać. Musiał zauważyć, że jest bliska łez, bo natychmiast odezwał się ponownie. - Przykro mi, nie chciałem być szorstki. - Nie chodzi o pana, tylko że... - Proszę, niech pani spocznie.

Usiadła naprzeciw niego i splotła nerwowo dłonie. - A teraz proszę powiedzieć, czego pani ode mnie oczekuje. Śmiało. Wzięła głęboki oddech i zebrała się w sobie. - Poinformowano mnie, że mój mąż nie żyje. Powiedziano mi także, że odnaleziono kilka ciał i że pochowano je tutaj, na Sycylii. - Chwileczkę. Muszę poznać więcej szczegółów. Jak rozumiem, pani mąż służył na Morzu Śródziemnym? Na jednym z naszych okrętów? Skinęła głową. - Tak. Przepraszam, że mówię trochę nieskładnie... - W tych okolicznościach to zupełnie zrozumiałe. Proszę się nie spieszyć.

- Wiem tylko tyle, że okręt męża zatonął wraz z całą załogą i że wyłowiono kilka ciał. - Pojmuję. - Dlatego właśnie postanowiłam przyjechać i sprawdzić, czy wśród owych ciał... Czy były wśród nich zwłoki mojego męża. - Ścisnęło ją w gardle. - Domyślam się, jakie to dla pani trudne. - Jeśli tak... chciałabym zabrać je do domu, do Anglii... - Cóż, zanim go pochowamy, upewnijmy się najpierw, że istotnie nie żyje. Pomyłki się zdarzają. Kiedy i w jaki sposób dowiedziała się pani o tej tragedii? W sercu Maresy w miejsce rozpaczy pojawiła się iskierka nadziei. - Przeczytałam o niej w londyńskiej gazecie. Potem udałam się do sztabu admiralicji w Whitehall. - Domyślam się, że owe informacje zostały tam potwierdzone? - Tak, rozmawiałam z admirałem Winstonem.

L T

R

Na twarzy Sperry'ego pojawił się szeroki uśmiech.

- Stary dobry Reggie. Trzyma urząd prawie tak długo, jak długo istnieje samo Whitehall. Uśmiechnęła się blado.

- A zatem do rzeczy. Kto jest pani mężem i jak nazywał się jego statek? - Kapitan Percival Bronwell z korwety „Invincible". - Percy Bronwell?! A niech mnie! Znam go. Zuch chłopak. „Invincible" rzeczywiście poszedł na dno, ale... - urwał gwałtownie, zmarszczył czoło i pogrążył się w myślach. Spojrzała na niego wyczekująco. Bała się uwierzyć w to, co dotąd wydawało się niemożliwe. - Proszę mi na chwilę wybaczyć. Muszę sprawdzić kilka rzeczy, nim powiem więcej. Nie chciałbym przedwcześnie rozbudzać w pani nadziei... Wyszedł, ale niebawem wrócił ze stertą dokumentów w dłoniach. Usiadłszy z powrotem za biurkiem, zaczął je uważnie przeglądać. Po chwili chrząknął z satysfakcją i spojrzał jej prosto w oczy.

- Mam dobre i złe wieści, droga pani Bronwell. Maresa nie zdawała sobie sprawy z tego, że wstrzymuje oddech, dopóki nie wypuściła z ulgą powietrza. - Och, bardzo panu dziękuję... - Za wcześnie na podziękowania - rzekł z obietnicą w oku. - Proszę posłuchać tego, co wiemy na pewno. Piętnastego maja „Invincible" cumował u wybrzeża Neapolu. Około piątej nad ranem po wykonaniu tajnej misji kapitan Bronwell oraz porucznik Murray wrócili na statek i niezwłocznie postawili żagle. Kilka mil od brzegu padli ofiarą ostrzału francuskich fregat. Ich okręt stanął w ogniu, wybuchł, a potem zatonął. - Wybuchł? - Na pokładzie było kilka beczek prochu. Zwiesiła głowę i zacisnęła powieki. - O mój Boże, co za okropna śmierć...

R

- Owszem, ale pani męża nie było wśród tych, którzy zginęli.

L T

- Chce pan powiedzieć, że on... żyje?

- Przeżyło ośmiu ludzi. Sześciu z nich wsiadło do szalupy, pani mąż i ciężko ranny podchorąży Garrett wylądowali w wodzie. Kapitan Bronwell zdołał dopłynąć z Garrettem do łodzi, ale sam nie zdążył wsiąść. Przeszkodził mu silny wiatr. W międzyczasie nadpłynęły francuskie korwety i Percival kazał swoim ludziom uciekać. - A co z nim? Co się stało z Percym? - Pojmali go Francuzi. Tych z szalupy uratowała brytyjska fregata. - Gdzie jest teraz mój mąż? - Wywieźli go na Korsykę. - Na Korsykę? Po co? - Zapewne go przesłuchają, a potem zadecydują, jak go wykorzystać. Musi pani zrozumieć, że zwolennicy Napoleona są zdesperowani. Wiedzą, że jeśli tym razem mu się nie uda, będzie to oznaczało ostateczny koniec. Dlatego chwytają się każdej okazji, żeby... Maresa przestała go słuchać. Percy żyje..., myślała rozgorączkowana. - On żyje! - Czuła, że musi powiedzieć to na głos. - Mój Percy żyje...

- Niestety, nadal jest w niebezpieczeństwie. - Co z nim teraz będzie? - Trudno powiedzieć. Mogą przetrzymywać go jako zakładnika tutaj albo wysłać do Francji. Możliwe, że oddadzą go Włochom. - Jak to? - Wielu Korsykanów pragnie zrzucić francuskie jarzmo i przyłączyć się z powrotem do Włoch. Angielski kapitan to dla nich skarb. Prawdopodobnie zażądają za niego wysokiego okupu. - O ile Francuzi nie postanowią go zgładzić? - Niestety taką ewentualność także należy brać pod uwagę. Proszę jednak pamiętać, że zrobimy wszystko, co w naszej mocy, aby go uwolnić. Sperry wstał i podszedł do swego gościa. - Żałuję, że nie mam dla pani lepszych wiadomości. Będę informował panią na

R

bieżąco. Zamierza pani zostać na Sycylii czy wrócić do Londynu?

L T

- Nie wybiegałam w przyszłość zbyt daleko, ale teraz myślę, że zatrzymam się u krewnych w Toskanii.

- Proszę zostawić na dole adres, pod którym będę mógł panią znaleźć. - Oczywiście. - Maresa podała mu rękę. - Jestem panu ogromnie wdzięczna. Dał mi pan nadzieję.

- Żałuję, że nie mogłem ofiarować pani więcej. Pozostaniemy w kontakcie. Maresa wyszła na zewnątrz i skierowała kroki ku oczekującemu na nią powozowi. Pomimo obietnic komendanta Sperry'ego, była przekonana, że marynarka ma inne priorytety niż ratowanie pojedynczych żołnierzy, nawet tych najlepszych i najbardziej zasłużonych. Bała się o Percy'ego. W rękach zdesperowanych Francuzów jego los był bardzo niepewny. Kochała go i chciała mu to wyznać, ale żeby to zrobić, musiała go uratować. Sama. Uczyniłaby wszystko, aby go odzyskać i zapewnić mu bezpieczeństwo. Nie mogła znieść myśli, że cierpiał gdzieś w samotności i nie mógł liczyć na niczyją pomoc. Nie miała pojęcia, jak się do tego zabrać, ale postanowiła działać natychmiast. Nie było chwili do stracenia.

W drodze powrotnej do hotelu wyjęła z torebki miniaturową podobiznę matki. - Co ty byś zrobiła na moim miejscu, mamo? Spojrzała na portret i zatrzymała wzrok na naszyjniku. Przypomniała sobie, że Sperry wspominał coś o okupie, i nagle przyszedł jej do głowy pewien pomysł. - Dziękuję, mamo - szepnęła i odetchnęła z otuchą. Od tej pory wiedziała dokładnie, co robić. Nie będzie czekać, aż zażądają za niego okupu. To ona zaproponuje im zapłatę w zamian za jego uwolnienie. Większość ludzi uznałaby jej plan za szaleństwo, ale niewiele sobie z tego robiła. Była pewna, że postępuje słusznie. Zamierzała pojechać na Korsykę w pojedynkę. Nie chciała angażować w to niebezpieczne przedsięwzięcie nikogo więcej. W przeszłości za bardzo polegała na innych. Nadeszła pora, by wzięć odpowiedzialność za własne życie. Wieczorem siedziała na balkonie swego pokoju, pogrążona w myślach. Miała świado-

R

mość tego, że musi działać ostrożnie i rozważnie. Jeśli coś pójdzie nie tak, Percy może zginąć.

L T

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY My, wierni kochankowie, dziwne stroimy figle* (William Shakespeare)

* Fragment Jak wam się podoba akt II scena 4, w przekładzie Leona Ulricha (przyp. tłum.).

Nazajutrz udała się do portu. Poprosiła woźnicę, by zaczekał wraz z bagażami na jej powrót, a sama przeszła wzdłuż nabrzeża, pytając, czy znajdzie się ktoś, kto zabierze ją na Korsykę. Kilka minut później podano jej nazwisko Pierre'a Francesca Balmaina, który był właścicielem łodzi o nazwie „Moor's Head".

R

- Czy ów człowiek na pewno zna wyspę? - upewniła się na wszelki wypadek. - S, s, señora. Kapitan Balmain pochodzi z Korsyki. Urodził się w Ajaccio, tam

L T

gdzie Napoleon. - Wymawiając imię francuskiego wodza, rozmówca splunął na ziemię, dając tym samym wyraz swoim poglądom. - Gdzie go znajdę?

- W dzielnicy portowej. Proszę jechać kawałek dalej. Wróciła do powozu i zapytała woźnicę, co wie o Korsyce. Kiedy ruszyli w dalszą drogę, powiedział jej, że wyspa od zawsze należała do Włoch, zaś Francuzi przejęli nad nią kontrolę na rok przed narodzeniem Napoleona. To by tłumaczyło, dlaczego mały cesarz kształcił się we Francji, mimo że przyszedł na świat we włoskiej rodzinie. - Jest i „Moor's Head" - powiedział, zatrzymując pojazd. Maresa wysiadła i podeszła do Balmaina. - Kapitanie Balmain - zaczęła bez wstępów. - Mam do pana pewną poufną sprawę. Uśmiechnął się, ukazując ciemne zęby, po czym obrzucił ją uważnym spojrzeniem. - Jest pani wdową? Nietrudno było na to wpaść, patrząc na jej czarny strój. - Tak, od niedawna. - Proszę zatem powiedzieć, z czym pani do mnie przychodzi.

Uznała, że najlepiej będzie powiedzieć prawdę. - Chcę uwolnić męża, którego uwięziono na Korsyce. - Przed chwilą twierdziła pani, że jest wdową. - Jeszcze godzinę temu sądziłam, że nią jestem, ale właśnie dowiedziałam się, że mój mąż żyje. Nie zdążyłam się przebrać. - Myśli pani, że przetrzymują go na Korsyce? - Jestem tego pewna. Czy może mi pan podpowiedzieć, dokąd mam się udać i do kogo zwrócić, by zaaranżować jego wykup? - Wykup? - Tak, chcę kupić jego wolność. Balmain rozejrzał się niespokojnie i zbliżył twarz do jej twarzy. - Przyniosła pani ze sobą pieniądze? Tu, do portu? To niebezpieczne. - Oczywiście, że nie. - Odsunęła się o krok. - Może i jestem młoda, ale z pewnością

R

nie głupia. Zapewniam, że moim funduszom nic nie grozi. - Muszę to przemyśleć.

L T

- Naturalnie. Tymczasem jeśli pan pozwoli, chciałabym zapłacić za rejs na wyspę. Jeżeli zechce mnie pan tam zabrać. - Zgoda.

Dwaj pomocnicy Balmaina wnieśli jej bagaż na pokład. Zastanawiała się, czy jeszcze go kiedyś zobaczy, ale uznała, że to nieistotne. Nawet jeśli przetrząsną wszystko kilka razy, niczego nie znajdą. Naszyjnik spoczywał bowiem w sakiewce, którą przewiązała sobie pod suknią wokół pasa. Gdy wypłynęli na morze, pozostała na pokładzie. Na szczęście nudności męczyły ją zaledwie kilka razy. Po jakimś czasie na horyzoncie ukazał się ląd. Rozejrzała się za kapitanem, ale przepadł jak kamień w wodę. Widać nie podjął jeszcze decyzji w jej sprawie. Trudno. Zwróci się do kogoś innego. Zszedłszy do doków, zaczęła szukać dorożki, ale musiała się zadowolić wozem ciągniętym przez osła. Czekając na wyładowanie swoich rzeczy, spostrzegła nagle Balmaina, który zmierzał w jej stronę. - Dokąd się pani wybiera? Wydawało mi się, że prosiła pani o pomoc.

- Nie mogłam pana znaleźć, więc pomyślałam, że nie ma pan mi nic do powiedzenia. Wyjął z kieszeni zwitek papieru. - Proszę - rzekł, podając jej kartkę. - Kiedy dotrze pani do gospody, proszę posłać wiadomość do Antoine'a pod ten adres. Niech mu pani napisze, gdzie ma pani szukać. - Dziękuję, kapitanie. Korsykanin kiwnął głową i zniknął w tłumie. Maresa wsiadła do wozu i postąpiła zgodnie z jego wskazówkami. Jej kwatera okazała się obskurną norą z brudnym łóżkiem pełnym insektów. Spędziła więc noc na dwóch zsuniętych krzesłach. Obudziła się cała obolała i natychmiast zapytała właścicielkę przybytku, czy nadeszła odpowiedź na list, który wysłała przez umyślnego poprzedniego wieczora. Kobieta podała jej niewielką kopertę. „Proszę przyjść do kościoła o trzeciej po południu i zapytać o ojca Fabrizia" - odczytała zwięzłą instrukcję.

L T

R

Odnalezienie kościoła nie było łatwe. Kiedy wreszcie trafiła na miejsce, wyjaśniła księdzu, że przysyła ją Antoine.

- A, tak. Ma się pani z nim spotkać u rzeźnika przy fontannie. Pomaszerowała dalej i weszła do sklepu.

- Chciałabym się widzieć z Antoine'em - powiedziała człowiekowi, który stał za ladą. - Antoine pracuje tylko w soboty - padła krótka odpowiedź. Zniecierpliwienie Maresy sięgnęło zenitu. - Ojciec Fabrizio twierdził, że spotka się ze mną dzisiaj. - W takim razie pewnie rychło się zjawi - odparł beznamiętnie. - Zaczekam na niego na zewnątrz. Przyszedł pół godziny później. - Prosił pan o punktualność - wytknęła na początek. - Jest wpół do czwartej. - Oui, madame, ale to pani miała się nie spóźnić. Zmierzyła go uważnym spojrzeniem. - Pański akcent... Nie brzmi pan jak Francuz. - Zapewne dlatego, że jestem Włochem.

- Ale... powiedziano mi, że nazywa pan się Antoine. - Antoine albo Antonio w zależności od potrzeb. - Ma pan jakieś informacje o moim mężu, kapitanie Bronwellu? - A co pani chce wiedzieć? - Gdzie jest i jak go uwolnić. - Pragnie go pani wykupić? - Tak. - Za ile? - Nie powiem panu nic więcej, dopóki się nie dowiem, czy jest bezpieczny. - Naturalnie, signora. Nic mu nie grozi. A co do pieniędzy... - Nie mam pieniędzy. - W takim razie panią również zatrzymamy i zażądamy za panią okupu. Napisze pani list do rodziny... - Źle mnie pan zrozumiał.

L T

R

- A do listu załączymy jedno z pani ślicznych uszu, żeby krewni wzięli nasze pogróżki na poważnie.

- Proszę nie próbować mnie zastraszyć. Usiłuję panu wyjaśnić, że... - Może powinniśmy wysłać im też pani gadatliwy język? - Niechże pan przestanie mi grozić i wreszcie posłucha tego, co mam do powiedzenia! - Per Dio! Co za temperament! Coś mi się widzi, że pani rodzina chętnie zapłaci mnie, żebym nigdy pani nie wypuścił. Maresa zacisnęła zęby i stwierdziła w duchu, że nie ma sensu z nim dyskutować. Zamiast silić się na wyjaśnienia, przeszła od razu do rzeczy. - Mam szmaragdowy naszyjnik z diamentami - oznajmiła zwięźle. - Jest wart fortunę. - Mogę go zobaczyć? - Może pan zobaczyć, jak wygląda na portrecie. - Wyjęła z torebki podobiznę matki i podała mu ją na wyciągniętej dłoni. - Czy te klejnoty należą do pani? - zapytał Antoine.

- Tak, odziedziczyłam je po matce, ale rzecz jasna nie mam ich przy sobie. - A kiedy może pani je sprowadzić? - Nie jestem głupia. Nie dam go panu, dopóki nie zobaczę męża żywego. Dokonamy wymiany. - Gdzie? O tym wcześniej nie pomyślała, więc wymieniła pierwszą nazwę, która przyszła jej do głowy. - W Marina di Pisa, w Toskanii. Wie pan gdzie to jest? - Owszem, znam to miejsce. - Spotka się pan tam ze mną? - Tak, za cztery dni. Tuż przed zachodem słońca. Proszę rozpalić na plaży ognisko. Będziemy wypatrywać dymu. I niech pani przyjdzie sama. - Przyprowadzę ze sobą dwoje kuzynów.

R

Pomysł wyraźnie mu się nie spodobał, więc dodała:

L T

- Nie oczekuje pan chyba, że będę podróżować samotnie z tak cennym naszyjnikiem w kieszeni? Pan zresztą też nie będzie sam, mam rację? - Twarda z pani negocjatorka. Jakie mam gwarancje, że przybędzie pani na spotkanie?

- Ma pan mojego męża. Czy to mało? - Chciałbym w zastaw coś jeszcze.

Dureń! - pomyślała ze złością. Sądzi, że mąż nie jest dla niej wystarczająco cenny? - Może pan zatrzymać do czasu wymiany miniaturę mojej matki, ale wolałabym dostać ją z powrotem. Wiele dla mnie znaczy. Więcej niż sam naszyjnik. - Zgoda. Nie wybaczyłbym sobie, gdybym nie pomógł tak pięknej młodej damie. Nie wierzyła w to ani przez chwilę. Z całą pewnością miał inne powody. - Dlaczego przetrzymuje pan mojego męża? - zapytała z ciekawości. - Popiera pan Napoleona? Splunął zamaszyście. - Oto, co myślę o Napoleonie. To łajdak! Zdradził kraj, w którym przyszedł na świat. Walczę o wyzwolenie Korsyki spod francuskiego jarzma.

- Ale przecież to Francuzi wyłowili mojego męża z wody po tym, jak jego statek poszedł na dno. Jak to się stało, że trafił w pańskie ręce? - Cóż, Francuzi popełnili jeden zasadniczy błąd. Zaufali nam. Zważywszy na okoliczności, ostatnie zdanie powinien raczej zachować dla siebie, pomyślała Maresa. - Każdy z nas ma jakiś cel albo walczy w jakiejś sprawie - stwierdziła sentencjonalnie. - Nie inaczej, signora Bronwell. Grazie. Do zobaczenia za cztery dni. - Tak, w Marina di Pisa - powtórzyła na wszelki wypadek. - Dziękuję, signore Antoine Antonio. Roześmiał się i odszedł.

L T

R

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY Na wojnie, podobnie jak w miłości, by doprowadzić rzecz do końca trzeba się do siebie zbliżyć. (Napoleon Bonaparte, 1769-1821)

Maresa wsiadła na najbliższy statek do Livorno i dotarła bez przeszkód do Villa Mirandola. Nie powiedziała wujostwu o swoich planach, ponieważ wiedziała, że gdyby się o nich dowiedzieli, chcieliby osobiście zaangażować się w owo ryzykowne przedsięwzięcie. Wyjawiła całą prawdę tylko Angelowi i Serenie. - Jak, na Boga, wymkniemy się z domu bez wiedzy rodziców? - zatroskała się panna Bartolini.

R

- Moi znajomi z Londynu, lord Pelligrew i jego żona, przebywają obecnie w Luce.

L T

Zaprosili mnie do siebie przed wyjazdem. Prosili, bym zabrała ze sobą krewnych. Powiemy wujowi i cioci, że jedziemy do nich z wizytą.

- Santa Maria! - przeżegnała się Serena. - Jeżeli to kłamstwo wyjdzie na jaw, ojciec własnoręcznie nas ukatrupi!

- Dajże pokój - uspokoił ją brat. - Nieraz używałem podobnych forteli w przeszłości. Kuzynki wymieniły między sobą znaczące spojrzenia. - Słowo daję, że już to kiedyś robiłem! - Ależ drogi Angelo - zaczęła Maresa - to jedna z nielicznych twoich przechwałek, w które jestem w stanie uwierzyć. Bartolini uszczypnął ją w policzek. - Bądź dla mnie miła, bella, dobrze ci radzę. Mogę się okazać bardzo pomocny. - Nie wątpię. Gdy w grę wchodzi oszustwo i podstęp, jesteś nieoceniony. Niemniej wątpię, by przydały nam się na coś twoje talenty.

Podróż do Marina di Pisa upłynęła szybko, zwłaszcza że Serena przez całą drogę gadała jak najęta. - Wierzyć się nie chce, że rodzice tak łatwo dali wiarę twojej opowiastce o państwu Pelligrew. Gdybym to ja próbowała ich przekonać, pewnie nie ruszylibyśmy się z domu na krok. Dotarli na miejsce około piątej, kiedy słońce powoli chowało się za linią horyzontu. - Dojechaliśmy - oznajmił Angelo, pomagając pozostałej dwójce wysiąść. - Zaczekajcie tu chwilę. Każę woźnicy ukryć powóz w zaroślach. Lepiej, żeby pozostał niewidoczny. - Jak dobrze rozprostować wreszcie kości - westchnęła panna Bartolini. - Przespacerujcie się, jeśli chcecie. Ja tymczasem zbiorę trochę gałęzi i rozpalę ogień.

R

Kuzynki ruszyły wolnym krokiem wzdłuż linii wody, mocząc sobie sukienki. - Gdzie jest naszyjnik?

L T

Maresa poklepała się po kieszeni.

- Przykro mi, że musisz go stracić.

- Życie Percy'ego jest warte o wiele więcej.

- Racja, ale papa z pewnością dałby ci pieniądze na wykup, gdybyś tylko powiedziała mu, jak się sprawy mają. - Wiem, ale musiałam załatwić to sama. Serena spojrzała na brata. - Taki zręczny z niego złodziej, a nie umie rozpalić ognia. Pomogę mu. Widzisz jakąś łódź? - Nie. Jeszcze nie. Zaczekaj, wrócę z tobą. Angelo od kilku minut próbował bezskutecznie wzniecić ogień. Zwilgotniałe od deszczu gałęzie nie chciały się zapalić. Pani Bronwell zaczynała drżeć z niepokoju. Jeśli Antoine nie zobaczy dymu... wszystko przepadnie.

- Potrzebujemy czegoś na rozpałkę - stwierdził Bartolini, dając za wygraną i podnosząc się z klęczek. - O mój Boże, tylko nie to. Jeżeli nie rozpalimy ogniska... - Nie martw się. Będziemy mieli ognisko. Choćbym miał podpalić w tym celu powóz. - Skąd weźmiemy podpałkę? Jesteśmy na pustkowiu i nie mamy czasu nigdzie jechać. - Coś wymyślimy. Chwilę później Maresa sięgnęła pod spódnicę i zdjęła halkę. - Idealny moment, by próbować wzbudzić moje zainteresowanie - zadrwił Angelo. W odpowiedzi cisnęła w niego zwiniętą w kłębek bielizną. - Daję ci coś suchego na opał, więc zabieraj się do dzieła! Bawełna z dodatkiem sosnowych igieł paliła się wprawdzie krótko, ale wznieciła mnóstwo dymu.

L T

- Teraz na pewno nas zauważyli.

R

- Może zaczekam w powozie? - stchórzyła raptem Serena. - Nic z tego - powstrzymał ją brat. - Im nas więcej, tym lepiej. - Może i tak, ale coś mi się widzi, że tamtych będzie więcej. - Przysunęła się odruchowo do kuzynki. - Denerwujesz się?

- Nie. Wystarczy, że ty jesteś zdenerwowana za nas obie. - Nie pojmuję, skąd ten niepokój. Jest jeszcze widno, a dookoła nie ma żywej duszy. Serena skinęła w stronę brzegu. - Zaraz tu będą, widzę ich. Maresa spojrzała ku wodzie. Ujrzała niewielki rybacki kuter, ale był zbyt daleko, aby zdołała zliczyć ludzi na pokładzie. Zaschło jej w ustach i poczuła żywsze bicie serca. Co będzie, jeśli coś pójdzie nie tak? Co będzie, jeśli nie przywieźli ze sobą Percy'ego, bo zależy im tylko na klejnotach?

Przez chwilę wydawało jej się, że zemdleje, ale zaczerpnęła głęboko tchu i wzięła się w garść. Wiedziała, że musi być silna. Dla Percy'ego. I dla siebie. Powinna mieć też na względzie bezpieczeństwo kuzynów. - Ilu ich jest? - zapytała, spostrzegłszy, że Angelo przygląda się łodzi. Bartolini stanął na pniu i przyłożył rękę do skroni. - Nie widzę. Pięciu lub sześciu. Pięciu - orzekł po kilku minutach. Niebawem kuter dobił do brzegu. Antonio zszedł na piasek i zaczął zbliżać się powoli do grupki stojącej przy dogasającym ognisku. Maresa niemal natychmiast spostrzegła Percy'ego. Miał przewiązane oczy i stał pomiędzy dwoma ludźmi Korsykanina. Na jego widok serce omal nie wyskoczyło jej z piersi. - Widzę, że dotrzymała pani słowa, signora Bronwell - zawołał Antonio. - Pan również. Przywiózł pan ze sobą mojego męża. Czy ma pan także podobiznę matki?

L T

R

- Ech, te kobiety. Zawsze upomną się o swoje.

- Mężczyźni! - prychnęła Serena, wyraźnie odzyskawszy rezon. - Powinniście być nam za to wdzięczni.

Włoch wyjął z kieszeni portret wicehrabiny Strathmore i podał go Maresie. - Ma pani naszyjnik? - zapytał, kiedy schowała zwrócony przedmiot do kieszeni. - Tak. - Wyjęła sakiewkę i rozchyliła ją na tyle, by mógł zobaczyć drogocenne kamienie. - Aj, magnifico... - mruknął, wyciągając po nie rękę. - Nie tak prędko. - Schowała rękę za plecami. - Najpierw chcę zobaczyć z bliska męża i sprawdzić, czy jest cały i zdrowy. Antonio uśmiechnął się półgębkiem i skinął na towarzyszy, którzy podprowadzili Percivala do ogniska. Maresa zauważyła, że jej mąż ciężko utyka i zebrało jej się na płacz. Był wyczerpany i wymizerowany. Nigdy w życiu nie ucieszyła się tak bardzo na czyjś widok. Ledwie się powstrzymała, by do niego nie podbiec. Nie wolno jej ulec wezbranym emocjom,

jeszcze nie teraz. Musi pozostać dzielna i doprowadzić sprawę do satysfakcjonującego finału. Percy będzie bezpieczny, dopiero gdy dokonają wymiany. - Jesteś pewna, że to on? - spytała Serena. - Tak, jestem absolutnie pewna. - Dostrzegłam, że kuleje. - Tak, ale żyje i stoi o własnych siłach. Bogu niech będą dzięki! - Możemy zakończyć transakcję, signora? - zniecierpliwił się Antonio. Maresa oddała mu sakiewkę, a on schował ją do kieszeni spodni i kazał swoim ludziom zdjąć więźniowi przepaskę. Percy zamrugał gwałtownie oniemiały ze zdumienia. - Maresa?! Skąd się tutaj wzięłaś? - Przyjechałam po ciebie - odparła i w jednej chwili zapomniała o tym, że miała być dzielna.

R

Podeszła do męża i obejrzała go od stóp do głów. Potem wspięła się na palce i pocałowała go czule w usta.

L T

- Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że mogę oglądać znów twoją kochaną twarz. Jest tyle rzeczy, o których chciałam ci powiedzieć, a teraz nagle zapomniałam języka w ustach. - Przytuliła się do niego z całych sił, ale zaraz przypomniała sobie o jego nodze. - Jesteś ranny.

- To nic. Kiedy cię zobaczyłem, od razu zrobiło mi się lepiej i zapomniałem o bólu. - Dobiliśmy targu - rzekł tymczasem Antonio. - Dostała pani męża, a ja naszyjnik. Bronwell spojrzał na żonę z niedowierzaniem, które rychło przerodziło się w złość. - Oddałaś mu naszyjnik matki?! - stwierdził oszołomiony. Żadne z nich nie zdołało powiedzieć nic więcej, bowiem na scenę postanowił wkroczyć Angelo. Rozemocjonowany Bartolini podbiegł nieoczekiwanie do Antonia, objął go i ucałował zamaszyście w oba policzki. - Grazie, signore! Grazie, Grazie! - wykrzykiwał jak opętany. - Wymachując rękoma, dawał głośny upust swej radości ze szczęśliwego zakończenia sprawy.

Maresa zamierzała właśnie przytulić się ponownie do męża, ale kuzyn uprzedził ją i porwał Percy'ego w ramiona. - Jesteś cały i zdrów! Mój drogi przyjacielu! Grazie a Dio! - Wycałował go i wyściskał, po czym ruszył w stronę kompanów Antonia, trajkocząc jak pomyleniec. Korsykanie pokręcili głowami i nazwawszy go idiotą, zaczęli wycofywać się w stronę łodzi. Bartolini wyraźnie nie miał dość czułości. Pobiegł za nimi i znów rzucił się do obściskiwania Antonia. Ten ostatni w końcu się zniecierpliwił i krzyknął: - Dość już, durniu! Puszczaj! Kiedy spróbował się wyswobodzić, stracił równowagę i runął jak długi na piasek, pociągając za sobą Angela. Korsykanin w okamgnieniu poderwał się na nogi i wykrzywił z niesmakiem usta.

R

- Uciekajmy od tych pomyleńców! - rzekł do swoich ludzi i wszyscy trzej puścili się pędem ku kutrowi.

L T

- Grazie! Grazie molto! - wrzeszczał za nimi Bartolini. - Gli uomini dovrebbero aiutarsi nei momenti dificili! Dio vi benedica! Arrivederci! Arrivederci! Maresa była tak przejęta bliskością Percy'ego, że nie zrozumiała z tej paplaniny ani słowa.

Kiedy Korsykanie wsiadali na łódź, Angelo biegł za nimi, posyłając im w powietrzu całusy. Percy obejmował żonę ramieniem, trzęsąc się ze śmiechu. - Zrozumiałeś coś z tego? - Pewnie sam Angelo nie bardzo rozumiał, co plecie. Dziękował, żegnał się i mówił coś o tym, że ludzie powinni pomagać sobie w ciężkich razach. - Jeśli chciał wyjść na durnia, poszło mu jak z płatka. - Nie musiał się nawet bardzo starać - skwitowała z uśmiechem Serena. - Nie rozumiem tylko, po co urządził całe to przedstawienie? - zachodziła w głowę kuzynka. - Cóż, zawsze trudno było za nim trafić...

Niebawem cała czwórka podeszła do powozu. Kiedy rodzeństwo znalazło się w środku, Percy przytrzymał żonę za ramię. - Czemu to zrobiłaś, Mareso? - zapytał, zaglądając jej w twarz. - Oddałaś im naszyjnik matki, a przecież wiem, ile dla ciebie znaczył. Moje życie nie jest tyle warte. - Dla mnie jest bezcenne - odparła, patrząc mu w oczy. Potem objęła go i pocałowała. - Jesteś moją przeszłością, przyszłością i teraźniejszością, Percy. Całym moim życiem. - Serce omal nie wyskoczyło jej z piersi, ale mówiła dalej: - Wybacz, że minęło tyle czasu, nim zrozumiałam, jak bardzo jesteś mi drogi. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że cię kocham, a kiedy wreszcie to sobie uświadomiłam, było już za późno. Percy zaczął coś mówić, ale zerwał się porywisty wiatr, który zagłuszył jego słowa. - Prędko! Wsiadaj, nim całą obsypie cię piach - ponaglił, popychając Maresę w stronę stopnia. - Porozmawiamy później. - Kiedy dostrzegł w jej źrenicach rozczarowanie i niepewność, uśmiechnął się i pocałował ją w usta. - Nie martw się, mój ty cudny

R

aniele stróżu. Kocham cię niemal od dziecka, musiałyby upłynąć długie lata, abym zdołał

L T

wyrzucić cię z pamięci i z serca. Pewnie nie starczyłoby mi na to życia. A teraz do środka! Szybko.

Roześmiała się uszczęśliwiona i weszła do powozu. Kiedy Percy usiadł obok niej i objął ją ramieniem, przytuliła głowę do jego piersi i z błogością przymknęła powieki. Pomyślała, że jest najwspanialszym mężczyzną na świecie i że go ubóstwia. Przyrzekła sobie, że nigdy więcej o tym nie zapomni.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Wspomnienia długiej miłości gromadzą się w umyśle niczym płatki śniegu w zaspie Przejmujące jak kaczki mandarynki, które dryfują we śnie jedna przy drugiej* (Murasaki Shikibu)

* Kaczka mandarynka zamieszkuje dorzecze Amuru, Sachalin, Japonię, Mandżurię i wschodnie Chiny. W kulturze Dalekiego Wschodu para kaczek mandarynek jest symbolem wierności. Ptaki te bowiem łączą się w pary na całe życie. Ludzie Wschodu wierzą, że kiedy jedna z kaczek ginie, daiga umiera ze zgryzoty (przyp. tłum.).

Następnego ranka dotarli do Villa Mirandola. Byli zmęczeni i głodni, ale szczęśliwi i w doskonałych nastrojach.

R

Niemal w progu na Maresę czekała miła niespodzianka w postaci listu od Beatrice.

L T

Rozerwała niecierpliwie kopertę i po chwili obwieściła uradowana: - Moja siostra Bea jest w drodze do Toskanii! Lada chwila do nas dołączy. - Ile ma lat? - zainteresował się Angelo. - Jest mniej więcej w twoim wieku.

- Czy jest równie piękna jak ty, bella?

- Z pewnością nie wybrała się tu po to, żeby się za ciebie wydać - wtrąciła Serena. Więc co ci do tego, czy jest ładna, czy brzydka? - Mężczyzna musi wiedzieć takie rzeczy zawczasu, żeby się odpowiednio przygotować. - Ty zawsze jesteś przygotowany. Na każdą okoliczność - skwitowała Maresa, wyobrażając sobie kuzyna i siostrę jako parę. Nie, nic by z tego nie wyszło, rozsądziła w duchu. Bea pewnie wystraszy się go na śmierć. Biedulka. Trzeba było ją ostrzec, jaki z niego ancymon. W tym momencie nadeszła Gisella. - Co się stało, moi drodzy? Spodziewaliśmy się was znacznie później... - urwała na widok Percy'ego i posłała całej czwórce podejrzliwe spojrzenie.

Przez następną godzinę relacjonowali państwu Bartolini przebieg wypadków od chwili wyjazdu Maresy do Londynu. Wyjaśnili, czemu zamiast do Luki udali się do Marina di Pisa i dlaczego wrócili z Percivalem, ale bez naszyjnika. Ciotka swoim zwyczajem przyjęła wszystko ze stoickim spokojem, za to wuj był bliski wybuchu. Długo nie mógł im wybaczyć, że dopuścili się kłamstwa. Maresa przypuszczała, że tak naprawdę wcale się na nich nie rozzłościł, uznał wszakże, iż jego autorytet wymaga, aby zareagował odpowiednio surowo. Wkrótce pani Bartolini oznajmiła, że wieczorem będą świętować, i odesłała wszystkich z bawialni na górę. - Chcę, żebyście należycie wypoczęli i nie życzę sobie żadnych protestów. Zwłaszcza od ciebie - zwróciła się do męża i ucałowała go w policzek. - Moja ty owieczko w wilczej skórze - dodała z ustami tuż przy jego uchu. Tito posłał żonie szeroki uśmiech i wymaszerował z pokoju dumny jak paw.

R

Gisella tymczasem udała się do kuchni, aby dopilnować przygotowań do uroczystej kolacji.

L T

Kiedy Maresa ruszyła ku schodom, Percy dotknął jej ramienia, aby ją powstrzymać.

- Nie chcesz odpocząć? - zapytała niepewnie. - Przejdźmy się najpierw - odparł łagodnie i wziął ją za rękę. Wyszli do ogrodu i skierowali kroki ku drzewkom oliwnym. Po jakimś czasie zatrzymali się w cieniu jednego z nich. Percival stanął za plecami żony i pochylił głowę, aby ucałować jej kark. - Nie potrafiłem o tobie zapomnieć. - Ani ja o tobie. - Czemu po mnie przyjechałaś? - Miałam mnóstwo powodów. - Wymień choć kilka. - Czy to dla ciebie ważne? - Bardzo.

- Przyjechałam, bo... - urwała, gdy uzmysłowiła sobie, że to najbardziej doniosłe wyznanie w jej życiu. Od tego, co zaraz powie, będzie zależało przyszłe szczęście nie tylko jej, lecz także jej męża. Wiedziała, że musi mówić prosto z serca, i tak właśnie zrobiła. - Przyjechałam, bo nie umiałam wyobrazić sobie świata bez ciebie, tak jak nie umiałam i nie chciałam żyć, kiedy myślałam, że zginąłeś i opuściłeś mnie na zawsze. Gdy idzie o ciebie i twoje dobro, jestem zaborcza i samolubna, nie ufam nikomu poza sobą. Jesteś mi zbyt drogi, bym chciała powierzyć twój los komuś innemu. Dlatego postanowiłam uwolnić cię sama. Bałam się, że jestem zbyt słaba, by mierzyć się z każdym kolejnym dniem bez ciebie. Gdyby ciebie zabrakło, w mojej duszy powstałaby pustka tak wielka, że nic nie zdołałoby jej nigdy zapełnić. Nie obawiałam się, że bez ciebie nie przetrwam, bo pewnie jakoś bym przetrwała, ale musiałam przyjechać, bo ratując ciebie, uratowałam także i siebie. Od czasu, gdy dowiedziałam się, że żyjesz, najważniejsze stało się to, żeby cię odnaleźć i odzyskać. Wszystko inne przestało się liczyć. Jesteś częścią

R

mnie samej od tak dawna, że nawet nie pamiętam, jak było przedtem, zanim się pojawi-

L T

łeś. Zapewne dlatego uważałam twoją obecność, cierpliwość i stałość za coś naturalnego i oczywistego, jak powietrze, którym się oddycha. Sądziłam, że będziesz przy mnie zawsze, bez względu na to, jak będę cię traktować, co zrobię i co powiem. Nie wiedziałam, co znaczy kochać drugiego człowieka, dopóki nie uświadomiłam sobie, że kocham ciebie. Kiedy odszedłeś, czułam się niczym ptak uwięziony w klatce, skazany na to, by miotać się bez końca i popełniać na nowo te same błędy. - Dlaczego? - Z twojego powodu. - Uniosła jego dłoń do ust i ucałowała czule jej wnętrze. - Nie radziłam sobie, bo wcześniej zawsze byłeś tuż obok i pozwalałeś, bym szukała w tobie oparcia. Spojrzała na jego rękę w swoich palcach: Była większa, twardsza i bardziej szorstka. Kochała ją bardziej niż swoją własną. - Nie mogłam znieść myśli, że te cudowne ręce już nigdy nie będą mnie dotykać. Rozpłakała się z emocji. - Nie wiem, co jeszcze mogłabym ci powiedzieć. Powtórzę tylko, że bardzo cię kocham. Ale czy to wystarczy? Kochałam cię zawsze, nawet wtedy,

kiedy o tym nie wiedziałam, i nigdy nie przestanę cię kochać. Boję się, bo nie wiem, co pocznę, jeśli mi powiesz, że ty już mnie nie kochasz. Wystarczyło zrobić krok, by znaleźć się w jego ramionach. Przytuliła się i położyła mu głowę na piersi tam, gdzie zwykle. To miejsce należało do niej. - Powiedz, że nie jest dla nas za późno. Powiedz, że ty też mnie kochasz, mimo że byłam taka głupia i zraniłam cię tak wiele razy... - Uwielbiam cię, Mareso, wiesz przecież. Całą, od stóp do głów. Jeśli zaraz nie pójdziesz ze mną do pokoju, żebym mógł ci pokazać, co mam na myśli... Nie pozwoliła mu dokończyć. Roześmiała się, a potem złapała go za rękę i pociągnęła biegiem w stronę domu. Państwo Bartolini wybierali się właśnie na spacer, więc stali w pobliżu drzwi. Musieli ratować się ucieczką, by rozpędzeni młodzi nie wpadli na nich w przejściu. - Jakie to szczęście, że taka namiętność z czasem staje się nieco mniej gwałtowna -

R

stwierdził z uśmiechem Tito, patrząc, jak Percy i Maresa gnają po schodach. - Gdybyśmy

L T

i my szaleli za sobą tak jak za młodu, któreś z nas pewnie już dawno dostałoby ataku serca.

Gisella przysunęła się i ujęła go pod ramię.

- Nadal za sobą przepadamy, choć istotnie objawia się to odrobinę mniej intensywnie. Tak czy inaczej ten płomień nigdy nie wygasł. - Racja - odparł i pocałował ją w usta. - Może zrezygnujemy z przechadzki i udamy się na górę? Jestem przekonany, że rychło sobie przypomnimy, czemu tym dwojgu tak się spieszyło. - Tak się składa, że właśnie pomyślałam o tym samym. - Wspięli się z wolna po schodach, podobnie jak przed chwilą Bronwellowie. - Sam widzisz, drogi mężu, że jesteśmy idealnie dobrani. Maresa zeszła spóźniona na kolację wsparta na ramieniu męża. By uczcić pamięć matki, włożyła jej zieloną jedwabną suknię. Gdy wszyscy zasiedli do stołu, wuj Tito uniósł kieliszek, aby wygłosić toast. - Wypijmy za blask miłości, który unosi się w tym pokoju, za więzi rodzinne i za więzy przyjaźni, za honor, godność i słuszne uczynki. Wypijmy za Maresę i Percy'ego i

powitajmy ich w naszej rodzinie. Obyście żyli długo i szczęśliwie i oby wasze gorące uczucie nigdy nie wygasło. - Matka byłaby dziś z ciebie bardzo dumna, moje dziecko - dodała ciotka Gisella. Tak jak ja. - I ja - podchwycił Percy. - Za moją żonę. Jej odwagę, oddanie, a przede wszystkim za miłość, którą mnie obdarzyła. Warto było na nią czekać. Służba wniosła jedzenie. Największą tacę postawiono przed gospodarzem, aby jak zwykle, pokroił mięso. Tito ujął w rękę nóż, lecz kiedy podniesiono pokrywę, odłożył go z brzękiem na stół. Z ust zebranych wyrwały się okrzyki zdumienia. Wszyscy jak jeden mąż wlepili wzrok w leżący na listkach pietruszki szmaragdowy naszyjnik. - Jak to możliwie? - Skąd się tu wziął? - Przecież...

L T

R

Po chwili cała rodzina spojrzała wyczekująco na Angela. - Co ja znowu zrobiłem? - zapytał z miną niewiniątka. Maresa przyłożyła sobie rękę do piersi.

- Angelo! Nie wierzę własnym oczom! Ukradłeś go Korsykanom? Postradałeś zmysły? Mogliśmy wszyscy zginąć! Co ci strzeliło do głowy? Młody Bartolini wzruszył ramionami. - Il fine gustifica il mezzi - stwierdził sentencjonalnie. - Cel uświęca środki, bella. Chcesz, żebym im go zwrócił? W tym momencie cała rodzina wybuchnęła śmiechem. Maresa zrozumiała nagle, że prawdziwemu szczęściu zawsze towarzyszy śmiech, a zamiast narzekać na niepowodzenia, należy cieszyć się z tego, co się ma. Mądrość to prawdziwy dar, jeśli się czegoś bardzo pragnie, trzeba próbować po to sięgnąć, a miłości nigdy nie da się okazać zbyt wiele. Popatrzyła na Percy'ego i poczuła się wybranką opatrzności. Jej mąż był dobrym człowiekiem, a zarazem jej przyjacielem. Nie mogłaby pragnąć od losu niczego więcej.

Obiecała sobie, że będzie witać każdy dzień, pamiętając o najważniejszym: o rodzinie, przyjaciołach, radości i miłości.

L T

R