Cold heart

Prolog       

 

   

 

  Moje życie jest jak czarna przepaść z kolcami. Gdzie się nie  obrócisz obrywasz jakimś w plecy. Najlepiej będzie jak zacznę  wszystko od początku.  Nazywam się Ava River i mam dziewiętnaście lat. Odkąd tylko  pamiętam byłam pod skrzydłami opieki społecznej. Mówili mi, że  dadzą mi nową rodzinę, w której będę bezpieczna. Moja historia nie  jest jedną z tych ckliwych romansów, które ludzie czytają na każdym  kroku. Opowiem jak to jest być córką mordercy i dzieckiem gwałtu.  Nie oszczędzano mi bólu na przedziale tych lat. Teraz znowu jestem  w domu dziecka, kolejna rodzina nie wypaliła. Tym razem była to  wina synalka. Dobierał się do mnie, a ja na to nie zezwoliłam i gdy  przegiął po prostu wybuchłam. W przypływie szału złamałam mu nos  i rękę, nie wspominając o uszkodzeniu jego marnego fiuta.  Była to  moja szesnasta rodzina w ciągu dziewięciu lat. Od tylu właśnie siedzę  w tym bagnie. Nie jest kolorowo, ale mogło też być gorzej…  Co ja mówię. Nie może być gorzej. Brakuje mi tylko do  kompletu nieszczęść wyroku więziennego, chociaż może i to by nie  było takie złe… Miałabym stały dach nad głową, jedzenie i wodę do  mycia. 

Kiedy tak snułam moje marzenia do wspólnego pokoju weszła  opiekunka.  ­ Ava... Mam dla ciebie propozycje. I mam nadzieję, że dobrze ją  wykorzystasz.  I tak właśnie miałam trafić do jednego z lepszych liceów.  Miasto postanowiło zainwestować w kilku najbardziej potrzebujących  i zdemoralizowanych nastolatków, aby się kształcili.  Czy mnie to interesuje? Nie.  Czy zapytali mnie, czy chcę brać udział? Odpowiedź znowu brzmi  nie.  Czy to będzie piekło? Tak.                                   

 

Rozdział 1      Nie rozumiem ludzi, którzy uwielbiają wstawać rano. Dla mnie  jest to istna tortura, ale kto by chciał zwlekać się z łóżka o czwartej  nad ranem i to tylko dlatego, że zawsze trzeba poćwiczyć. Właśnie  tak. Nie dosyć, że ludzie oddają dzieci do sierocińców i myślą  zapewne, że tak będzie lepiej, to do tego całego koszmaru trzeba  dodać poranne pobudki. Co ja pieprzę, taka godzina to środek  pieprzonej nocy.  Jednak to jest i tak pikuś w porównaniu z tym, co mnie czeka za  cztery godziny. Albowiem ja i jeszcze innych czterech wybrańców  naszego wspaniałego ośrodka zostało " obdarowanymi " darmowym  uczęszczaniem do najlepszej uczelni w Chicago. Jestem z tego  powrotu taka szczęśliwa, że kretyna, który to wymyślił udusiłabym  własnymi rękoma, następnie poćwiartowała, a na sam koniec rzuciła  psom na pożarcie. To taka najlżejsza kara, jaka przychodzi mi do  głowy.  ­ Ava przestań marzyć i rusz swój seksowny tyłeczek. Pora wstawać.  ­ mówił do mnie mój przyjaciel Liam.  Jest on jednym z osób wybranych do tego pojebanego projektu.  Nie wiem czy oni próbują sobie udowodnić, że opanują nas, czy może 

chcą pokazać jacy to są wspaniali. Zresztą bez różnicy, mam to w  dupie.  ­ Kochanie wstawaj. ­ kontynuował dalej.  Niestety ja nie miałam w ogóle zamiaru ruszać swojego jakże  seksownego tyłka z tego cholernie niewygodnego łóżka. Jeżeli  łóżkiem można nazwać kilka desek zbitych ze sobą, a na nie nałożone  obrzydliwe prześcieradło. Oczywiście dostaliśmy do kompletu  wspaniale wypchane poszewki. Poduszka była wypełniona słomą, a  za kołdrę robiła wata. To się nazywa maksymalne oszczędzanie.  ­ Kurwa koniec dobrego. ­ usłyszałam warknięcie.  Nawet nie pofatygowałam się sprawdzić co takiego Liam robi.  Najprawdopodobniej powinnam, był albowiem jednym z  największych kretynów jakich spotkałam w życie. Możliwe, że  dlatego się z nim przyjaźnie. Czasem miło jest być tą najmądrzejszą, a  przy nim i przy reszcie tych debili to naprawdę proste. Chociaż muszę  powiedzieć, że zdarza się mu mieć jakieś przebłyski inteligencji.  Zaczęłam się przekręcać na deskach w celu odnalezienia  najwygodniejszej pozycji. Minęła może minuta, aż w końcu moje  zadanie zostało wypełnione. Mimo zamkniętych oczy widziałam  kanapki. Właśnie tak, kanapki. Nie miałam nic dobrego do jedzenia  od wielu, wielu miesięcy. A ogólnie to nie jadłam nic od dwóch dni.  Na szczęście byłam już przyzwyczajona do takich głodówek. W tym  miejscu i podobnych do tego, to normalne. Powtarzają nam w kółko,  ze powinniśmy się cieszyć, że mamy dach nad głową i jakiekolwiek 

jedzenie, co pewnie czas. A oni sami zajadają się w najlepszych  restauracjach i mieszkają w najdroższych dzielnicach. Tam właśnie  trafiają wszystkie pieniądze przesyłane przez państwo dla nas. Jednak  my nie możemy pisnąć nawet słowa, bo oberwie nam się i to jak  cholera. Do teraz mam w niektórych miejscach blizny, nie tylko takie  widoczne. Te wewnątrz są najgorsze do zagojenia.  Najbardziej nienawidzę momentów, kiedy dają ci nadzieję na  lepsze życie. Mówią, że znaleźli dla ciebie idealną rodzinę, a  następnie wysyłają w nieznane. A ty biedny musisz znosić tamtych  osobników przez pewien czas, aż zrozumieją, że z tobą nie ma  zabawy, że nie da się ciebie złamać.  ­ Ja pierdole ! ­ wykrzyknęłam wyskakując z łóżka.  Byłam cała mokra i nie w dobrym tego słowa znaczeniu. Mój  skretyniały przyjaciel postanowił, najwyraźniej zafundować mi  darmową kąpiel z deszczówki.  Liam patrzył na mnie z zarozumiałym uśmieszkiem i tylko  kiwnął mi głową w stronę szafki na ciuchy. Wiedziałam o co mu  chodzi, ale nie wykonałam najmniejszego ruchu.  ­ Albo sama się ubierzesz, albo ja to zrobię. ­ powiedział.  Przez moment jeszcze mu się przyglądałam, ale potem  zrezygnowałam. Wiedziałam do czego był zdolny i lepiej go nie  motywować do działania. Uwielbiał podejmować wyzwania, a ja to  często wykorzystywałam w niecny sposób. 

Liam był wysokim blondynek o zielonych oczach i cudownym  uśmiechu. Dodaj do tego diabelnie seksowne ciało, tatuaże i mamy  cały pakiet. Bad boy w każdym calu. Dziewczyn oczywiście nigdy  nie musiał wyrywać na tanie teksty, wystarczyło jego spojrzenie,  które dość często mówiło " Chodź do mnie. Chcesz tego " albo " Ze  mną będziesz miała najlepsze pieprzenie swojego życia". No ludzie  jaka kobieta by nie skorzystała z takiej propozycji.  Do tego wszystkiego był boski w łóżku i mogłam to szczerze  przyznać. Od czasu do czasu, gdy któreś z nas musiało zapomnieć na  chwilę o otaczającym nas świcie wyświadczaliśmy sobie przysługi.  ­ Dobra już się ubieram. ­ odparłam. ­ Pieprzony poganiacz  niewolników. ­ mruknęłam pod nosem.  Powłóczyłam nogami w kierunku drewnianej komody. Miała  ona tylko cztery małe szuflady, a jedna z nich należała do mnie.  Kolejna do Liama, Caluma i Daniela. Jak już wcześniej mogłam  wspomnieć, mieliśmy gorzej niż ludzie w więzieniu. Powyższa  dwójka, z którą dzieliłam mebel, również będzie z nami uczęszczała  do liceum. Ostatnią osobą należącą do naszego małego klubiku  wysłanników piekła jest Stacy. Urządzimy tej szkole koszmar, ręczę  za to. Tak więc cała nasza piątka od dziś będzie uczęszczała do tego  liceum imienia Amadeusa Priem'a.  Ubrałam się i poszłam do reszty. Czekali już na mnie na korytarzu.  ­ Gotowi? ­ zapytałam przyjaciół.  Wszyscy zaprzeczyli zgodnie głowami. 

­ Ech... Ja tak samo. Dobra chodźcie na rozgrzewkę i szykować się do  szkoły lamusy. ­ powiedziałam. ­ No ludzie, strzeżcie się !  Nadchodzimy ! ­ krzyknęłam.   

Rozdział 2      Na ósmą mieliśmy się stawić w szkole. A teraz zamiast pędzić  na zajęcia stoimy na sali  ćwiczeń w domu i czekamy na kazanie. Pani  Green jest w tym najlepsza. Jej wulgarne odzywki i cięty język trafił  do historii. Umie opieprzyć największego chuligana, tak bardzo, że  tamten stanie się potulny jak baranek i zacznie pracować w  schronisku dla młodzieży.  ­ Słuchajcie mnie bachory. Jeśli którekolwiek z was wpadnie w  kłopoty, dostanie gorszy stopień, albo chociaż mrugnie nie tak i  zostanie mi to zgłoszone, może pisać testament. To jest dla nas... to  znaczy was szansa i macie tego nie spieprzyć. Zrozumiano? ­ rozległ  się jej donośny, lecz niestety piskliwy głos.  Cała nasza piątka potaknęła głowami.  ­ Nie słyszałam! ­ wydarła się.  Moje uszy najprawdopodobniej zaczęły już krwawić, a mózg  zmienia się powoli w papkę. Skoro to już się dzieje, to co będzie w  szkole. Śmierć na matematyce, samobójstwo na historii, czy może  eksplozja głowy na biologii. Jest długa lista scenariuszy, które mogą 

się nam przydarzyć. Jednak najprawdopodobniejsze jest, że umrzemy  tutaj.  ­ Tak. ­ odparliśmy jednogłośnie.  ­ I właśnie tak ma być. Pamiętajcie... ­ zaczęła kolejny swój monolog,  ale ja już się wyłączyłam.  Ukradkiem zerknęłam na przyjaciół i zauważyłam, że również  oni oddalili się do swoich własnych światów. Zaczęłam bacznie  obserwować panią Green i spostrzegłam, że jedna jej brew jest  krzywo zrobiona. Kosmetyczna odwaliła kiepską robotę, ciekawe czy  jeszcze żyje. Jeśli ta jędza zdołała to zauważyć, zapewne osoba, która  pracowała nad jej włosiem nie przeżyła tych tortur.  Tak bardzo zafascynowało mnie to zjawisko, że nie zwróciłam  uwagi, kiedy wszystkie głowy obróciły się w moim kierunku, a  starsza kobieta wywołuje mnie z imienia.  ­ Ava!  ­ Tak? ­ zapytałam, jakby nigdy nic.  ­ O czym mówiłam? ­ zadała podchwytliwe pytanie.  Za nieprzepisowe zachowanie mamy wyznaczone kary. Właśnie  tak, posiadamy nałożone na siebie zasady, a ich złamanie jest  równoznaczne ze zdradą kraju. Chociaż ja tak uważam. Rygor jaki  jest wprowadzany w takich placówkach kształci młodych  przestępców. Przecież jaki nastolatek z taką kuratelą nie chciałby się  stąd wyrwać. Aktualnie w naszym domu znajduje się sześćdziesięciu  czterech podopiecznych. Z tego czterdziestu chłopców i dwadzieścia 

cztery dziewczynki. Nie będę się zagłębiała w szczegóły. To bez  sensu.  Obowiązuje nas dziesięć szczegółowych przepisów, których  trzeba przestrzegać, jeśli ceni się własne życie i zdrowie psychiczne.  1. Godzina policyjna od 22 do 6 rano.  2. Respekt wobec swoich opiekunów.  3. Zakaz opuszczania placówki bez zezwolenia.  4. Zakaz stosunków seksualnych na terenie sierocińca.  5. Obowiązkowe inspekcje miejsca zamieszkania.  6. Zakaz bójek, papierosów, alkoholu oraz jakichkolwiek używek.  7. Zakaz broni.  8. Obowiązek wykonywania prac nałożonych na ciebie.  9. Słuchanie poleceń osoby dyżurnej.  10. Złamanie jakiejkolwiek z powyższych zasad grozi nałożeniem  odpowiedniej do popełnionego przestępstwa kary.    Dosłownie jak w więzieniu. I powiedz tu człowiekowi, że nie  musi się martwić o swoją przyszłość. Z takimi zasadami trzeba  uważać nawet na swój cień, bo może mieć niecny plan.  Nie jestem z reguły posłuszna, tak samo reszta z naszej małej  grupki, ale cóż wybrali nas do tego projektu, więc się stawimy. Oby  uczelnia była przygotowana na pięciu siewców zagłady. 

­ Kazała pani przestrzegać wszystkich reguł, a jeśli nie zalecimy się  do pani zarządzeń, czeka nas kara. To tak w skrócie. Dobrze mówię,  prawda? ­ odpowiedziałam jej z zarozumiałym uśmieszkiem.  Jej słowa za każdym razem się powtarzały. Tyle razy to  słyszałam, że powinno mi to już wyskoczyć na czole.  ­ Panienko River, to się szczególnie tyczy ciebie. Nie chcę żadnych  zażaleń na twoją osobę. Zresztą na żadnego z was. Nie mam pojęcia  czemu, akurat wasza piątka została wybrana. Gdybym ja miała kogoś  wysłać, wy byście byli ostatnimi osobami jakie by poszły... co ja  mówię, nawet was bym nie brała pod uwagę. Jednak dyrekcja szkoły i  rada nadzorcza naszej placówki zdecydowała inaczej. Chcą dać wam  szansę.  ­ Zrozumieliśmy. ­ odparłam pośpiesznie, zanim znowu zaczęła się  zagłębiać w szczegóły.  ­ Masz mi nie przerywać. ­ warknęła.  W odpowiedzi przewróciłam jedynie oczami, co oczywiście wkurzyło  panią Green.  ­ Ava! ­ krzyknęła. ­ Dobrze, a teraz bierzcie potrzebne wam rzeczy i  idźcie do szkoły. Od razu po zajęciach widzę was w domu. ­  powiedziała i odeszła pośpiesznie.  Patrzałam jak jej wielki tyłek rusza się w rytm stukania obcasów  i chciało mi się wymiotować. Ta kobieta samą sobą przyprawia mnie  o mdłości.  ­ Liam? ­ spojrzałam na przyjaciela. 

­ Co?  ­ Kiedy masz zamiar się pomalować, abym mogła się koło ciebie  pokazać. ­ powiedziałam z uśmiechem.  ­ Osz ty... ­ wysapał i rzucił się w moją stronę.  Dzięki Bogu mam bardzo dobrą kondycję, bo inaczej już bym leżała  rozłożona na łopatki.  ­ Dobra dzieci, przestańcie ! Idziemy do szkoły ! ­ krzyknęła Stacy.  W pomieszczeniu dało się usłyszeć zbiorowy jęk. Jednak już  bez żadnych ceregieli zebraliśmy swoje rzeczy i udaliśmy się na  podbicie liceum. Swoją drogą ten Amadeus musiał coś zrobić, skoro  nazwali jego imieniem szkołę. Ciekawe czy ja też tak będę mogła.  Gdy tylko wyszliśmy za mury naszego więzienia, obejrzałam się  jeden, jedyny raz, aby zapamiętać skąd jestem. Droga zajęła nam całe  trzydzieści pięć minut, ale po tym czasie ujrzeliśmy budynek naszego  nowego prywatnego piekła. Lubiłam moją dawną szkołę. Znajdowała  się niecałe pięć minut od placówki i była pod napięciem, aby nikt nie  zwiał. Chociaż nie, zmieniam zdanie. Nienawidziłam tamtego  miejsca.  Stanęłam przed drzwiami do naszej nowej przyszłości i spojrzałam na  przyjaciół.  ­ Gotowi? ­ zapytałam.  Kiwnęli mi głowami, a ja pchnęłam drzwi.  Od razu uderzył we mnie hałas. Wszyscy próbowali się  przekrzyczeć. Jednak jak tylko postawiliśmy pierwszy krok na ich 

terenie, każda głowa na korytarzu obróciła się w naszą stronę.  Mogłam usłyszeć strzępu rozmów.  " Patrz to ci przestępcy."  " Widzisz jak one wyglądają? Dziwki. "  " Ale ciacha. Zaklepuję. "  " Ciekawe za ile da się przelecieć. "  " Zapewne roznoszą zarazki. "  " Niech tylko, któraś zbliży się do Jamesa, a za kudły ją szarpnę. "  Na ten ostatni komentarz musiałam się zaśmiać. To było tak  absurdalne, że jak myślenie, że kosmici istnieją. Chociaż jak tylko na  nią spojrzałam, zaczęłam się zastanawiać nad trafnością tego  spostrzeżenia.  Już chciałam coś do niej powiedzieć, kiedy jakiś dupek trącił  mnie w ramie. Tym sposobem moja torebka zsunęła się i uderzyła w  podłogę.  ­ Ej ! Dupku ! ­ warknęłam do niego.  Wcześniej wspomniany chłopak obrócił się i zmierzył mnie  spojrzeniem. Gdy już obczaił mnie od góry do doły wysłał mi  najwyraźniej swój firmowy uśmiech.  ­ Tak ? ­ zapytał przemądrzale. ­ Mówiłaś do mnie ?  ­ A widzisz innego dupka, który mnie popchnął ?  ­ Mogłaś nie stać na środku korytarza. Zresztą nieważne.  Przepraszam.  ­ Czemu jakoś ci nie wierzę, co? 

­ Bo nie wyglądasz na głupią, kotku.  Zbliżyłam się do niego z zalotnym uśmiechem, a gdy tylko  nasze usta dzieliły milimetry, szepnęłam.  ­ Jeszcze raz nazwij mnie kotkiem, albo jakimkolwiek innym czułym  słówkiem, od którego chce mi się rzygać, to przysięgam, że będziesz  cierpiał.  Jak tylko powiedziałam to co musiałam, zwróciłam się do przyjaciół.  ­ Chodźcie do sekretariatu.  Doszły do mnie jeszcze szepty ludzi i piskliwy głos blondynki, do  której miałam zamiar wcześniej zagadać.  ­ James ! Misiaczku, nic ci nie jest.  Jakoś nie interesowała mnie zbytnio jego odpowiedź. Najwyraźniej to  był ten chłopak, którego miałam unikać, aby moje włosy nie  ucierpiały. Zrobię to z wielką chęcią. Dupek  Byłam już w połowie drogi, kiedy zerknęłam za siebie. Stał tam on.  Musiałam przyznać, że był przystojny. Dało się zauważyć, że jest  dobrze zbudowany. Jego brązowe oczy mówiły, ze to jeszcze nie  koniec, a usta ciągle miały ten kpiący wyraz.  Odwróciłam wzrok i uśmiechnęłam się pokrzepiająco do przyjaciół.  Zabawę czas zacząć.           

                 

Rozdział 3      Miałam już wyrobione zdanie o uczniach, byli cholernymi  tchórzami. Ale czego innego mogłam się spodziewać. Moja reputacja  przeganiała nawet sławę gwiazd porno. Chociaż słyszałam plotki, że  grałam w jednym z takich filmów. Nie powiem zaciekawiło mnie to,  tym bardziej, że brałam udział w orgii z Chuckiem Norrisem.  Najwidoczniej szkoła jest wszędzie taka sama, tylko nadęte dupki  zmieniają się na bogate nadęte dupki. Wielkiej różnicy nie ma.    Sądziłam, że po tym debilu, Jamesie będę miała już spokój, lecz  bardzo się myliłam. Po naszym pierwszym spotkaniu na korytarzu,  liczyłam, że może stanie się coś zabawnego.    ­ Ava, chodź. Tu jest sekretariat. ­ złapał mnie za łokieć Liam.   

Spojrzałam na drzwi, które wcale nie zachęcały swoim  wyglądem. Prawdopodobnie nie byłoby tak źle, gdyby nie wielki  kutas narysowany markerem na samym środku.    ­ Jesteś pewien, że musimy? ­ posłałam mu błagalne spojrzenie.  ­ Tak. Albo to, albo cięgi od Zielonej.  ­ Chyba wolałabym ją. ­ jęknęłam.  ­ Ale my nie. Ruszaj seksowny tyłeczek i wchodź. ­ powiedział i  klepnął mnie we wcześniej wspomnianą część ciała.    Znam go już za długo i wiem, że bez sensu byłoby zwracanie  mu uwagi. Pokręciłam zrezygnowana głową i nacisnęłam klamkę.  Drzwi otworzyły się z lekkim skrzypnięciem. Myślałam, że to szkoła  dla bogaczy, a nawet drzwi nie mają naoliwionych. Zapewne cięcia w  budżecie, albo zmarnowali pieniądze na niepotrzebne rzeczy, takie jak  piątka kryminalistów. Jako, że szkoła wszystko finansuje, nie  musieliśmy się przejmować podręcznikami, ani czesnym, to już ich  problem.    Pierwsze co przykuwało uwagę w sekretariacie, było białe  biurko na tle granatowych ścian. A za nim siedział mężczyzna, na oko  mógł mieć z trzydzieści lat. Lekka siwizna pojawiała się już tu i  ówdzie. Najwidoczniej praca w liceum nie była taka prosta, no kto by  pomyślał. Czujecie ten sarkazm? 

  ­ Dobry. ­ odparłam niezbyt miło.  ­ Witam. Nazywam się  Tristan Holmes i jestem dyrektorem. Od dziś  jesteście uczniami naszej placówki, więc podlegacie moim zasadom.  Jest kilka nakazów i zakazów, jakie tutaj obowiązują. A teraz proszę,  abyście się przedstawili. ­ powiedział na wstępie.  Podniosłam wysoko brwi i przyglądałam mu się z  powątpiewaniem. Liczyłam, że powie, że żartował, ale najwyraźniej  ten facet mówił serio. Teraz już nie jestem pewna czy to nie jest  szkoła wojskowa. Ale nie widziałam, żadnych mundurków po drodze,  więc zapewne nie. Może on sprawia tylko wrażenie surowego.  Zwęziłam delikatnie oczy i przyjrzałam się mu dokładniej.    Nie, pomyślałam. On serio taki jest. Ta żyłka na jego czole to mówi.    Zerknęłam po bokach na przyjaciół i zauważyłam ten sam wyraz  twarzy, który zapewne gościł na mojej. Zawziętość. Bo dobroci się  nie damy.  ­ No spoko. ­ warknęłam. ­ Ten wysoki blondyn to Liam Prince,  brunet po jego prawej to Calum Landom. Czerwonowłosa dziewczyna  nazywa się Stacy Brooks, a ostatni to Daniel Castle.  ­ A ty młoda damo? ­ zapytał.  ­ Tylko nie młoda damo. Nienawidzę jak się tak do mnie mówi.  Jestem Ava River. 

­ Do mnie nie mówi się takim tonem panno River. To ja tu sprawuję  władzę i należy mi się szacunek.  ­ Jak pan chce. ­ powiedziałam i posłałam mu zarozumiały uśmiech.  Mężczyzna nieznacznie zacisnął szczękę, ale już po chwili  odzyskał rezon.  ­ Dobrze. ­ odparł spokojnie po kilku sekundach ciszy. ­ Oto wasze  plany, książki, mapa szkoły oraz szyfry i numery szafek. ­ dokończył  i wręczył nam przedmioty.  Bez pożegnania wyszliśmy z pomieszczenia i ruszyliśmy wolno  korytarzem. Nie śpieszyło nam się na zajęcia. Dzień pierwszy można  odhaczyć. Pozostało około tysiąca innych.                           

         

Rozdział 4      Pierwszy dzień minął nam na zwiedzaniu. Odkrywaniu  najlepszych miejsc do ukrycia się, znalezienia zaułka gdzie można  zapalić i skrótu, którym można uciec. I to wszystko w zaledwie cztery  godziny. Inni uczniowie nie byli za przyjaźnie nastawieniu w  stosunku do nas. A najgorzej zachowywały się dziewczyny. Patrzały  na nas jak na coś gorszego. Może i nie jestem bogata i piękna, ale nie  odgrywam bestii w tej bajce. Wszystko czego chcę to dożyć do końca  roku bez szwanku i zniknąć z tego miejsca w diabły. Nie mogę sobie  pozwolić na bójki, znam konsekwencje, a wolę nie utykać przez kilka  następnych dni. Z takimi myślami przekroczyliśmy mury naszego  nowego więzienia i udaliśmy się do domu.  Ostatnią rzecz jaką spodziewałam się tam zastać była jakaś  rodzina. Kolejni ludzie chcieli dać szansę jakimś młodym sierotą. 

Nawet nie pchałam się do tego zbiegowiska, od razu udałam się w  kierunku swojego pokoju.  ­ Ava, zaczekaj! ­ usłyszałam krzyk pani Green.  Odwróciłam się dookoła, aby zorientować się, że moi przyjaciele  zdołali już się ulotnić i zostałam jedyna na widoku.  ­ Tak proszę pani? ­ zapytałam poważnie.  Wolałam jej nie podpadać w towarzystwie obcych. Mogła mnie  jeszcze powiesić za kostki, albo coś o wiele gorszego.  ­ Ava to są państwo Falcon.  ­ Dzień dobry. ­ powiedziałam grzecznie.  ­ Chcieliby rozejrzeć się po naszym domu i może wziąć pod swoje  skrzydła jednego z was. Jednak bardzo proszą, aby oprowadził ich  jeden z naszych podopiecznych. I od razu kiedy cię zauważyłam  pomyślałam, że będziesz do tego idealna. ­ kontynuowała i nałożyła  nacisk na ostatnie zdanie.  ­ Oczywiście. Bardzo chciałabym, ale lekcje, nowa szkoła i ... ­ nie  dane mi było dokończyć.  ­ Nie musisz się tym przejmować, jesteś bardzo mądra. Zresztą to był  wasz pierwszy dzień i później mi powiesz jak wspaniale się  bawiliście. ­ uśmiechnęła się do mnie sztucznie.  ­ No dobrze. Może zacznijmy od... yyy... stołówki? ­ odparłam  niepewnie.  ­ Będzie wspaniale kochanie. Mam na imię Mia, a to mój mąż Harry.  Miło nam cię poznać. ­ powiedziała kobieta. 

Bogactwo, aż od nich biło. Idealne fryzury, ciuchy, zachowanie,  nawet uszy. Boże, widzisz, a nie grzmisz.  ­ Mi też miło poznać. ­ posłałam im swój firmowy uśmiech i  skierowałam się do stołówki.  Zanim weszliśmy do pomieszczenia zaczęłam się modlić, aby  było tam w miarę cywilizowanie. I oczywiście było. Pani Green  musiała się już wszystkim zająć. Wszyscy siedzieli grzecznie, cicho  dyskutowali i jedli śniadanie. Żadnych bitew na jedzenie. Zero  krzyków.  Brak przekleństw. Działo się tak tylko wtedy, gdy ktoś  miał przyjechać. Zastanawiałam się często, czy gdyby ktoś inny  zajmował się naszym sierocińcem, to również panowałby tu taki  rygor, czy może byłoby trochę weselej. Lecz próbowałam odpędzać  od siebie te myśli, aby nie popaść w depresję.  Obróciłam się do tyłu, aby zobaczyć czy państwo Falcon  przyglądają się dzieciom oraz, aby dokładniej się im przyjrzeć.  Kobieta była wysoką brunetką o zielonych oczach i nienagannej  figurze. Mężczyzna zaś był dobrze umięśnionym blondynem o  ciemnym spojrzeniu. Coś w jego wzroku było znajomego. Rysy ich  twarzy ciągle kazały zastanawiać mi się skąd ich znam. Co prawda  jestem pewna, że tej dwójki nigdy nie spotkałam. Mam dobrą pamięć,  zazwyczaj mogę na niej polegać, lecz teraz ciążyła w niej pustka.  W ciągu godziny zwiedziliśmy jeszcze sypialnie dzieci, pokój  zabaw, kuchnię i łazienki oraz salę ćwiczeń. Para była bardzo miła,  ciekawie się z nimi rozmawiało i nie patrzeli na mnie z góry, a 

spodziewałam się właśnie tego. Pozory jednak mogą mylić.  Zbliżaliśmy się już do ostatniej części naszej wycieczki, czyli pokoju  rekreacyjnego. Tam wszyscy spędzali czas od piętnastej do  osiemnastej. Ogółem to miejsce było przeznaczone do nauki.  W miarę lubiłam, gdy ktoś do nas przychodził. Wtedy pani  Green włączał się tryb kochającej kobiety. Dostawaliśmy jedzenie i  czyste ciuchy. Dlatego zawsze jest cisza w stołówce, każdy cieszy się  posiłkiem, którego może nie ujrzeć przez dłuższy czas. Cięcie  kosztów, albo raczej nowiutkie jacuzzi dla personelu.  ­ Ava zapomniałam zapytać. ­ powiedziała w pewnym momencie  kobieta. Jeszcze kawałek dzielił nas od celu.  ­ Tak? ­ zapytałam.  ­ Gdzie chodzisz do szkoły?  ­ Och... Od dziś do Liceum im. Amadeusa Prime'a. ­ odparłam  próbując się nie wzdrygnąć.  ­ Naprawdę? ­ mówiła podekscytowana. ­ Tam również uczęszcza  nasz syn. Może go kiedyś spotkasz.  ­ Tak? Może kiedyś. A teraz może... ­ Mia mi przerwała.  ­ Ma na imię James i jest wysokim brunetem o brązowych oczach.  Chodzi do trzeciej klasy.  Stanęłam na środku korytarza, gdy tylko usłyszałam co  powiedziała. No tak, mogłam się tego spodziewać. Dlatego wyglądali  tak znajomo. Są rodzicami tego dupka. Jak tylko o tym pomyślałam  jego twarz pojawiła mi się przed oczyma. Już chciałam wyrzucić z 

siebie potok przekleństw, ale grałam słodką dziewczynę i to by nie  było odpowiednie. Prawdopodobnie zszokowałabym ich i dostałabym  niezłe manto.  ­ Nie wiem. Nie spotkałam go. ­ odpowiedziałam po chwili ciszy i  ruszyłam dalej. ­ A oto ostatnie pomieszczenie.  Ręką wskazałam na drzwi. Czekałam, aż państwo Falcon wejdą  do środka i szybko ulotniłam się do swojego pokoju.  O Boże, pomyślałam. Teraz muszę go unikać jeszcze bardziej.  Coś czułam, że to nie będzie takie proste, jakie się wydaje. Z  takimi myślami rzuciłam się twarzą na łóżku i zaczęłam krzyczeć z  frustracji w poduszkę. Chociaż trochę dało mi to się uspokoić, ale nie  na długo. Jak tylko pomyślałam, że juro kolejny dzień szkoły,  chciałam wyskoczyć przez okno. Jednak przeszkadzały mi w tym  kraty.  ­ Więzienie. ­ westchnęłam.                   

           

Rozdział 5      Ciemność. Krzyk rozbrzmiewa po całym budynku. Stacy znowu  ma koszmar. Dzieje się to, chociaż raz w tygodniu. Ludzie są już  przyzwyczajeni, ale ja zawsze wzdrygam się na ten dźwięk.  Przeszłość prześladuje każdego z nas, jednak ją szczególnie. Nie umie  sobie poradzić z ciężarem, jaki spoczął na jej barkach. Wszyscy,  którzy znajdują się w sierocińcu stracili rodzinę, w takich, czy innych  okolicznościach. Moja przyjaciółka przeżywa to najgorzej. Od ich  śmierci minęło pięć lat, ale ona nie daje rady. Tnie się coraz bardziej,  zamyka się w sobie, popada w depresję. Ten dom nie pomaga w  niczym. Musimy dawać sobie radę na własną rękę. Poddało się wielu,  lecz nie pozwolę, aby Stacy dołączyła do tej listy. Nie zasługuje na to.  Rodzice ją kochali, ale musieli odejść. Zginęli w katastrofie lotniczej.  Kiedy reszta rodziny dowiedziała się o tej tragedii, odsunęli się od 

dziewczyny. Nikt nie chciał mieć na głowie wchodzącej w erę  dorastania nastolatki.  Moja historia była zupełnie inna. Mój ojciec siedzi w więzieniu  za masowe morderstwa, gwałty, handel i różne inne przekręty, ale nie  będę się już w to wgłębiała. W skrócie dostał dożywocie. Matka  natomiast żyje gdzieś sobie na świecie i daje w żyłę, albo już  przedawkowała. Oni nic dla mnie nie znaczą. Jestem piętnem jednej z  ofiar tego potwora. Przyszłam na świat, tylko dlatego, że kobieta,  która nosiła mnie pod sercem, nie miała pieniędzy na aborcję. Mimo,  że została zgwałcona nikt nie chciał jej uwierzyć, pomóc. Wszyscy  uważali ją za śmiecia. Teraz dzieje się tak ze mną. Historia lubi się  powtarzać.  My dwie z całej naszej piątki, mamy najdrastyczniejsze historie.  Liam, Calum i Daniel zwyczajnie zostali porzuceni w dzieciństwie.  To też nie jest najlepsze, ale jest jedną z jaśniejszych wersji  wydarzeń, jakie mogły się przytrafić.  Do dziś pamiętam jak miałam dziesięć lat i przyszła kobieta z  opieki społecznej, aby powiedzieć mi, że zabierze mnie w lepsze  miejsce. Z dala od ćpunów i morderców. A bliżej dzieci w moim  wieku i szczęścia. O Jezu, jak bardzo mnie oszukała. Gdybym chociaż  przez moment poczuła, że moje życie stanie się jeszcze gorsze, nigdy  nie przyjęłabym tej wyciągniętej dłoni. Splunęłabym na nią i uciekła.  Jednak teraz muszę znosić to co tu się dzieje. I to wszystko, aż do  dwudziestych pierwszych urodzin. Pozostały dwa lata i zaznam 

wolności. Zastanawiam się, czy to takie wspaniałe jak mówią.  Poczekam i się przekonam na własnej skórze.  Nie minęło dziesięć minut, jak drzwi do pokoju zaczęło się  otwierać. Przez szramę mogłam dojrzeć czerwone włosy Stacy.  ­ Hej... Śpisz? ­ zapytała.  ­ Nie. Rozmyślałam. ­ szepnęłam, aby nie obudzić nikogo innego w  pokoju.  Co prawda, ludzie tutaj mają mocne sny, ale wolałam uważać.  ­ Mogę się z tobą położyć?  ­ Jasne. Właź, tylko się nie rozpychaj.  Po chwili poczułam, jak Stacy odsuwa kołdrę, albo to, co tak  nazywamy i wtula się we mnie. Czekałam, aż spokojnie zaśnie, ale  wiedziałam, ze to trochę potrwa. Czułam jak jej łzy spływają po mojej  szyi. Nie próbowałam nawet podnosić jej na duchu, to nic nie da.  Tylko pogarsza sytuację, przynosi nadzieję, która wkrótce znika.  Minęły kolejne minuty, a oddech mojej przyjaciółki w końcu się  unormował. Gdy już byłam pewna, złapałam za jej nadgarstek i  zauważyłam nowe nacięcia. Kolejne dwie linie znaczące jej drobne i  delikatne ciało.  ­ Och Stacy... ­ szepnęłam do siebie.         

           

Rozdział 6      ­ Nienawidzę cię ­ syknęłam po raz kolejny tego ranka.  ­ No weź. Kochasz mnie. ­ odparł Liam.  Dziś był poniedziałek. Musiałam z powrotem wziąć się w garść  i ruszyć do tego przeklętego przez Boga budynku. Na dodatek  uczęszczają tam same anielskie suki i dupki z wypielęgnowanymi  tyłkami.  A jakby i tak już nie było najgorzej to Danny, Calum i Stacy  zatruli się wczorajszym jedzeniem. Dlatego właśnie teraz  przemierzam uliczki tego cholernego miasta jedynie z Liamem, która  postanowił uprzykrzyć mi ten dzień jeszcze bardziej.  ­ A posłuchaj tego. ­ zaczął. ­ Love me like you do, lo­lo­love me like  you do. Love me like you do, lo­lo­love me like you do.  ­ Błagam przestań już. ­ powiedziałam i złapałam się za głowę. 

Mój przyjaciel był w jakimś dziwnym nastroju i od rana  torturuje mnie tą przeklętą piosenką z radia. A wszystko się zaczęło  od pobudki. Jak zwykle nie potrafiłam się podnieść z łóżka i  przyszedł Liam i mi "pomógł". Zaczął śpiewać Shakirę, a dokładniej "  Waka waka ". Każda żyjąca istota w odległości dwudziestu  kilometrów zapewne go słyszała. Obiło mi się o uszy, że coś  przestraszyło zwierzęta w lesie. Teraz oczywiście wiadomo co, to  było. Wiem, że ten idiota jest moim najlepszym przyjacielem, ale jeśli  nie przestanie w ciągu dziesięciu sekund to go zabiję.  ­ Liam, albo się zamkniesz, albo wyrwę ci język i rzucę psom na  pożarcie. ­ wysyczałam już u kresu wytrzymałości.  ­ Nie zrobiłabyś tego. ­ odparł pewny.  ­ Jesteś pewien? Świat byłby mi wdzięczny. Może nawet dostałabym  medal od prezydenta za uratowanie ludzkości od twojego wycia.  ­ Wredna jesteś, wiesz? ­ zapytał.  ­ Wiem, to mój urok osobisty.  Zaczęliśmy spoglądać sobie w oczy z powagą godną prawnika,  ale nie wytrzymaliśmy dłużej niż pięć sekund i wybuchnęliśmy  śmiechem.  ­ Idiota. ­ powiedziałam.  ­ Suka. ­ odpyskował.  Znowu się zaśmialiśmy, a potem Liam objął mnie w pasie i tak  udaliśmy się do bram szkoły. Oczywiście jak tylko nasze stopy  dotknęły podłogi korytarza, zaczęły się szepty i ukradkowe 

spojrzenia. To chyba nigdy się nie zmieni. Jednak dziś w ich oczach,  zauważyłam też coś innego. Zajęło mi chwilę rozszyfrowanie co, to  było. Strach. Oni się nas bali. Najwidoczniej zasięgnęli języków na  nasz temat.  Czy mi to przeszkadzało? Nie.  Czy mieli powód do strachu? Jak cholera, tak.  Robiłam rzeczy, z których normalni ludzie nie sypialiby po  nocach. Poczucie winy zjadłoby ich od środka. Z niektórych nie  jestem dumna, ale nie na tyle, żebym czuła skruchę. Nie żałuję żadnej  rzeczy, którą zrobiłam. Wszystko było w pewnym sensie  odpowiednie. Potrzebne do przetrwania. Prawdą jest, że większość,  no dobrze wszystko nie było zgodne z prawem. Przy paru sprawkach  mnie złapano i ponosiłam konsekwencję, ale reszta uszła mi na sucho.  Czy jestem z siebie dumna? Oczywiście, że tak.  Żyjąc w takim miejscu, można:  a) Popełnić samobójstwo.  b) Uciec i żyć na ulicy.  c) Zostać kryminalistą.  d) Stać się kimś podobnym do naszych oprawców.  W moim przypadku pierwszy punkt odpada. Nie będę kłamać  mam kilka blizn. Cięłam się i ćpałam. To drugie dalej robię, ale  samobójstwa nigdy nie chciałam popełnić, nawet w najgorszych  momentach. 

Życia na ulicy próbowałam i nie była to moja bajka. Miałam  więcej swobody, ale zero dachu nad głową i nawet trudno było od  czasu do czasu o jedzenie. Tutaj zaś jest budynek, który mogę  nazywać domem i dostajemy jakieś żarcie co kilka dni.  Zostanie kryminalistką jest najpewniejsze. Już jestem na tej  drodze. Sprzedaję narkotyki i dopalacze. Kradnę i miałam już broń w  swoich rękach. Nawet krew już przelałam.  A ostatnia sytuacja zdecydowanie odpada.  Nie stanę się nikim  podobnych do tych potworów. Wolę sama zidentyfikować bestię  wewnątrz mnie.   

Przerwałam moje rozmyślania, gdy tylko znaleźliśmy się koło 

naszych szafek. Otworzyłam swoją i wrzuciłam wszystkie rzeczy.  Wyjęłam jedynie torebkę, w której były papierosy i zapalniczka oraz  algebra. Nienawidzę tego przedmiotu. Tym bardziej, że okazało się,  że Liam w tym czasie ma biologie. Chłopak jest ode mnie o rok  starszy. Tak samo Daniel i Calum, tylko Stacy chodzi ze mną do  klasy, ale z wiadomych przyczyn nie ma jej dziś.  ­ Chodź, pójdziemy najpierw zapalić. ­ powiedział Liam i złapał mnie  za rękę.  ­ Dobry pomysł. ­ odparłam i się uśmiechnęłam.  Udaliśmy się w kierunku murka za szkołą. Było tam idealne  miejsce do tego rodzaju spraw. Byłam już w połowie fajki, kiedy  rozbrzmiał dzwonek oznajmiający lekcję. Nie śpieszyłam się. Powoli  dokończyłam papierosa i dopiero wtedy udaliśmy się w kierunku klas. 

Algebra była na drugim piętrze, a zajęcia Liama na pierwszym, więc  musieliśmy się rozstać. Odprowadziłam chłopaka, aż pod same drzwi  i czekałam, aż wejdzie. Gdy to zrobił, miałam już iść, ale blond  czupryna przyjaciela, znowu się pokazała. Podszedł do mnie i  delikatnie pocałował mnie w czoło.  ­ Ej. Dasz sobie radę, a teraz leć. ­ szepnął mi do ucha i zawrócił z  powrotem do klasy.  Nic nie mogłam na to poradzić, ale roześmiałam się na cały głos  i sama również udałam się do siebie. Jak tylko znalazłam się u bram  mojego piekła, nawet nie zapukałam, po prostu weszłam. Wszystkie  głowy magnetycznie obróciły się w moim kierunku.  ­ No cóż. Spóźnienie. Już na pierwszej lekcji, panno... ­ czekała, aż  coś powiem.  ­ River.  ­ River... River... River... ­ mruczała szukając mnie w dzienniku. ­  Mam, a gdzie panna Brooks? ­ zapytała.  ­ Nie ma. ­ powiedziałam jedynie.  Nie miałam zamiaru grać miłej uczennicy.  ­ Rozumiem. Zobaczmy, gdzie cię posadzić.  ­ Znajdę sobie miejsce. ­ warknęłam i już chciałam ruszyć do wolnej  ławki.  ­ Ava, tak? ­ zapytała, ale nie dostała żadnej mojej reakcji. ­ Dobrze.  W mojej klasie siedzi się parami, z płcią przeciwną. A, że twoja 

przyjaciółka to dziewczyna, będziesz siedziała z kimś innym. Zaraz  zobaczymy, który chłopak siedzi sam.  Rozejrzałam się otwarcie po klasie i zauważyłam cztery wolne  miejsca koło chłopaków.  Jednym z nich był James. Modliłam się,  aby nauczycielka nie była, aż takim potworem. Byłam gotowa nawet  klęknąć i  błagać o to. Tylko, żeby nie siedzieć z nim. Może ona ma  parę. Z tego co słyszałam dużo dziewczyn go chce. Nie rozumiem  dlaczego, ale cóż... to ich wybór.  ­ Ava usiądź z Jamesem. To tamten na końcu klasy, przy oknie.  Chciałam już zacząć krzyczeć i prosić ją o zmianę zdania, ale  nie pokażę po sobie, że jej decyzja mnie ruszyła. Nie mówiąc ani  słowa, udałam się do mojej nowej ławki. Od razu zrzuciłam torbę i  złapałam za krzesło. Nie zaszczyciłam chłopaka, nawet jednym  spojrzeniem. Gdy tylko usiadłam, oddaliłam się od niego tak daleko,  jak się dało. Najwyraźniej było to zadziwiające.  ­ Więc jesteś Ava. ­ powiedział do mnie James.  Milczałam.  ­ Jak już wiesz, jestem James.  Dalej byłam cicho.  ­ Porozmawiasz ze mną?  Zero mojej reakcji.  Miałam nadzieję, że w końcu zakapuje, że nie mam zamiaru  mieć z nim żądnego kontaktu. Lecz był większym idiotą, niż  myślałam. 

­ Avaaaaaaaaaa......  Moja cierpliwość powoli się kończyła. Jeszcze tylko moment.  ­ James. Mógłbyś się zamknąć i podrywać nową koleżankę na  przerwie? ­ zapytała go nauczycielka.  ­ Oczywiście. ­ odpowiedział słodko.  Przez resztę lekcji zachowywał się jak wzorowy uczeń, a ja  przyglądałam się wszystkim wzorom na tablicy. Była to dla mnie  czarna magia. Nauczycielka w pewnym momencie, zauważyła, że nic  nie zapisuję, tylko patrzę.  ­ Ava, coś nie tak? ­ zapytała.  ­ Yyyyy... W pewnym sensie.  ­ O co chodzi?  ­ Co to, to na tablicy?  ­ Nie mieliście jeszcze tego tematu w poprzedniej szkole?  ­ Nie. ­ odparłam jedynie.  Coś czułam, że będę musiała wiele nadrobić.  ­ Rozumiem. Moment. James, ty miałeś piątkę z tego tematu. Możesz  później wytłumaczyć Avie wszystko czego nie rozumie?  Myślałam, że moje oczy wypadną z gałek.  ­ Z wielką chęcią. ­ powiedział.  Wzięłam głęboki wdech i spojrzałam po raz pierwszy od  początku lekcji na chłopaka. Pierwsze co zauważyłam to ten uśmiech.  Coś czułam, że tych korepetycji do końca życia nie zapomnę.   

                   

Rozdział 7      Cały dzień prześladował mnie ten cholerny facet. Gdzie się nie  obejrzałam on tam był i spoglądał na mnie. Czułam się osaczona. A  na dodatek nigdzie nie mogłam odnaleźć mojego przyjaciela.  Zapewne zalicza jakąś blond barbie w kiblu. Wolałam go nie szukać.  W poprzedniej szkole popełniłam ten błąd. Znalazłam go ruchającego  jakąś dziwkę w kabinie prysznicowej. Nie powiem, ciekawie było.  Przyglądałam się temu przez dobre dziesięć minut, zanim  postanowiłam przerwać im tą bajkę. Oczywiście jako dobra  przyjaciółka poczekałam, aż dojdzie, ale, że nie lubiłam tej dziwki, z 

którą był, więc nie pozwoliłam jej dojść i po prostu wparowałam tam  i pociągnęłam go za rękę. Takich przekleństw jakie ona wyrzucała z  siebie w tamtym momencie nie słyszałam od pory śniadania.  Można powiedzieć, że nie byłam zbyt lubiana w kręgach  dziewczyn. Były o mnie cholernie zazdrosne. Oczywiście miały o co,  bo spójrzcie tylko na mnie. Jestem idealna. W tej jednej chwili  wolałabym się nie wyróżniać. Czuję jakby nad moją głową  znajdowała się wielka czerwona strzała, dzięki której James wszędzie  mnie znajduje.  Było już dziesięć minut po dzwonku, a ja dalej błądziłam. Za  cholerę nie wiedziałam, gdzie jest klasa od historii. Zapewne lepiej by  było, gdybym nie poszła, ale uwielbiałam ten przedmiot. Wiem, to  dziwne, lecz taka jestem. Dziwna, niebezpieczna, seksowna,  inteligenta. Oj dużo trzeba by było wymieniać. Zdenerwowana już na  maksa weszłam do pierwszej klasy jaką mijałam, aby zapytać o  drogę. Raz gnozie śmierć.  Bez pukania nacisnęłam klamkę i weszłam. Wszystkie głowy  obróciły się w moją stronę, a młody mężczyzna stojący na środku  pomieszczenia obczaił mnie wzrokiem i się uśmiechnął.  ­ Młoda damo, o co chodzi? ­ zapytał z seksowną chrypką.  ­ Dzień dobry. Jestem nowa w tej szkole i nie mogę znaleźć swojej  sali. ­ powiedziałam niewinnie i przygryzłam dolną wargę.  ­ A jaka to lekcja?  ­ Historia rozszerzona. ­ odparłam zalotnie. 

­ To trafiłaś idealnie. To tutaj. A ja jestem profesor Gabriel Tackers.  Przedstawisz się nam?  Gdybym nie kochała już historii, to w tym momencie stałaby się  moim ulubionym przedmiotem.  ­ Oczywiście. ­ powiedziałam i podeszłam do nauczyciela. ­  Nazywam się Ava River. ­ przedstawiłam się.  ­ Avo chciałabyś coś nam o sobie więcej opowiedzieć? ­ zapytał  patrząc mi w oczy.  ­ Nie lubię o sobie mówić. ­ odpowiedziałam skromnie i spuściłam  wzrok.  ­ Dobrze. ­ chrząknął. ­ Usiądź w pierwszej ławce, koło mojego  biurka. Po lekcji zostań, będę musiał sprawdzić czy nadajesz się do  klasy rozszerzonej.  ­ Zrozumiałam proszę pana. ­ powiedziałam i podążyłam do swojego  miejsca nie szczędząc kręcenia tyłkiem.  Coś czuję, że ten dzień nie będzie taki zły, pomyślałam.                 

                 

Rozdział 8      Czekałam, aż ten cholerny dzwonek zadzwoni i będę mogła  zdać egzamin z rozszerzonej historii. Jeszcze nigdy żaden test nie  brzmiał tak bardzo zachęcająco. Jak już wszyscy uczniowie opuścili  klasę, moje oczy od razu podążyły w kierunku profesora Tackersa.  Podszedł on do drzwi i delikatnie je zamknął, aby następnie odwrócić  się w moją stronę.  ­ A więc Avo... ­ zaczął, powolnie do mnie podchodząc. ­ Muszę Cię  przetestować. Nie chcę mieć słabej uczennicy na swoich zajęciach. ­  powiedział, a jego oczy od razu skierowały się na moje piersi. 

­ Rozumiem proszę pana. ­ odparłam zalotnie i złapałam cienkie  pasmo włosów, aby się nim pobawić.  ­ Podejdź do mnie. ­ zażądał.  Uczyniłam to co kazał. Był tak cholerni seksowny i dominujący.  Wszystko w nim mnie pociągało. Jego oczy, usta i to ciało. Diabeł  wiedział co robił, kiedy go stworzył. Bo na pewno nie był to Bóg. W  jego spojrzeniu mogłam dostrzec pożądania i bardzo mi się to  podobało. Złapałam ręką za jego bluzę i pociągnęłam go w dół.  Wykonał moje żądanie, a gdy tylko jego usta były blisko moich,  wyszeptałam pięć słów.  ­ Nie wolno sypiać z uczennicami. ­ powiedziałam i po prostu  podeszłam do drzwi.  ­ Słucham? ­ zapytał zdezorientowany.  ­ Jeśli jeszcze raz zrobi pan w moją stronę chociaż jeden zły ruch  odbije się to na panu. ­ odpowiedziałam i wyszłam.  Jak tylko znalazłam się za drzwiami pozwoliłam sobie wziąć  głęboki wdech. Gabriel był wspaniały, ale ja nie wdaję się w romanse  z nauczycielami. Lekki flirt owszem, ale nie seks. Ciekawe co teraz  zrobi oraz ile uczennic zaliczył. Z takim wyglądem, zapewne było ich  dość sporo, jeśli nie większość szkoły. Nie dziwię się, że prawie cała  moja grupa na historii to kobiety, a resztka to trójka facetów, na  dodatek są gejami. Widziałam ich zazdrosne spojrzenia, gdy tylko  profesor kazał zostać mi po lekcji. To było tak kurewsko zabawne, że  niemal wybuchłam śmiechem. 

We wspaniałym nastroju udałam się na stołówkę w  poszukiwaniu Liama. Na szczęście od razu go dostrzegłam. Był  otoczony grupką dziewczyn, jak dla mnie dość sporą. Zastanawiało  mnie w jaki sposób dostać się do niego. W tym czasie ustawiłam się  w kolejce po lunch. Był to jeden z plusów uczęszczania do tej szkoły.  Pięć razy w tygodnie dostanę jedzenie. To o wiele więcej niż miałam  możliwość dotychczas.  ­ Cześć Ava. ­ usłyszałam znajomy głos za sobą.  O nie, jęknęłam w myślach.  Postanowiłam go zignorować. Może zniknie. Jednak tak bardzo się  myliłam.  ­ Avaaa..... Porozmawiaj ze mną. ­ mówił James.  ­ Nie. ­ powiedziałam jedynie i mocniej złapałam swoją tackę.  W głowie miałam wspaniały scenariusz, jak ową tacą walę chłopaka  w głowę.  ­ Dlaczego nie? ­ zapytał.  Odmawiałam sobie odwrócenia się w jego stronę, ale to było tak  cholernie trudne, że, aż niemożliwe. W pewnym momencie się  poddałam i spojrzałam na Jamesa. Pierwsze co się rzuciło w oczy to  jego usta, na których igrał uśmieszek.  Czy on nigdy nie przestaje się uśmiechać? ­ zapytałam siebie w  myślach.  Zapewne nie. ­ odparła moja podświadomość. 

­ Czy ty kiedykolwiek się smucisz? ­ nie mogłam się powstrzymać od  zadania tego pytania.  Chłopak wybuchnął śmiechem. Był to wspaniały dźwięk, mógł  się stać moim ulubionym. Zwrócił uwagę całej szkoły. Dostrzegłam  wiele zdziwionych spojrzeń. Nie rozumiałam tego. Czyżby nikt nigdy  nie słyszał jego śmiechu. Cholernie mnie to dziwiło. Przecież zawsze  jak go widzę jest radosny. Nigdy nie widziałam go poważnego, ani  tym bardziej zasmuconego. A najgorsze w tym wszystkim jest to, że  miałam nadzieję, że nigdy go takiego nie ujrzę.  ­ Rzadko się śmieję. ­ odpowiedział na moje pytanie.  ­ Jakoś nie zauważyłam. Gdy tylko cię widzę, zawsze, ale to zawsze  jesteś uśmiechnięty. ­ odparłam pewna siebie.  ­ Może to w tobie jest coś wyjątkowego. ­ powiedział i zbliżył się do  mnie.  Był za blisko mnie. Nie miałam za dużo możliwości do ruchu.  ­ I co na to odpowiesz panno River. ­ szepnął mi do ucha.  ­ Może ja odpowiem. ­ warknął znajomy głos.  ­ Liam ! ­ wykrzyknęłam uszczęśliwiona.  ­ Cześć maleńka. A ty gościu mógłbyś się z łaski swojej od niej  odsunąć. ­ kontynuował mój przyjaciel.  ­ A jeśli nie mógłbym? ­ odpyskował James.  ­ To ja cię przesunę, ale wtedy nie będę już taki milutki.  Widziałam, że Liam jest już u kresy cierpliwości. Musiałam coś  zrobić. Jedyne co przyszło mi do głowy, to jak najszybsza ewakuacja. 

Najgorsze jest to, że nie mogliśmy wpadać w kłopoty, a teraz się na to  zanosi. Mój przyjaciel miał "maleńkie" problemy z kontrolą gniewu.  Zazwyczaj pomagałam mu w takich momentach i teraz był jeden z  nich.  ­ Li... ­ szepnęłam i pociągnęłam go lekko za rękę.  Chłopak nie zwrócił na mnie najmniejszej uwagi. Spróbowałam  ponownie.  ­ Li, wielkoludzie. Spójrz na mnie. ­ prosiłam.  Widziałam jak jego mięśnie się napinają i jak przygotowuje się  do ataku na Jamesa. A tamten chłopak nic sobie z tego nie robił,  jedynie podsycał jego gniew. Zrobiłam ostatnią rzecz jaka przyszła mi  do głowy i był to zapewne jeden z najgłupszych pomysłów. Stanęłam  pomiędzy chłopakami i ręce oparłam na klatce piersiowej Liama.  ­ Chodźmy stąd. ­ spróbowałam ostatni raz.  W końcu zyskałam jego uwagę, oczywiście nie tylko jego.  Czułam spojrzenia wszystkich, a w szczególności Jamesa. Li wziął  głęboki wdech i złapał moje dłonie, aby je opuścić. Następnie złapał  jedną z nich i splótł nasze palce. Bez żadnego słowa udaliśmy się w  kierunku wyjścia. Zrezygnowaliśmy z jedzenia.  ­ Ej ! Kochanie, a kiedy korepetycje !? ­  wykrzyknął jeszcze James.  Obejrzałam się prędko za siebie i nie widziałam już w wyrazie jego  twarzy tej słodkości, tylko ten protekcjonalizm. Teraz czułam się jak  śmieć, którym w porównaniu do niego byłam.  ­ Spierdalaj. ­ warknęłam i odeszłam. 

               

Rozdział 9      *James*    Nie rozumiem czemu ta dziewczyna tak bardzo zawróciła mi w  głowie. Jedno spojrzenie na nią i stałem się jej niewolnikiem. Jednak  ona nie chciała mieć ze mną nic wspólnego. Próbowałem  wszystkiego. Zagadania do niej. Flirtowania. Zaczepiania. Dosłownie  wszystkiego. Gdy tylko ją widzę, od razu uśmiech pojawia się na  moich ustach. Jest piękna. Jej ciemne włosy, wzrok, który za każdym  razem posyła w moją stronę tysiące piorunów i te usta. Miałem tyle  fantazji na temat tych warg, że pomału zaczynam świrować. W moim  zeszycie jest wszędzie jej imię.  Ava. 

Te trzy litery wsiąknęły w moje serce.  Nie jestem otwartym na ludzi człowiekiem. Mam trudny  charakter i wiem o tym. Posiadam dwóch najlepszych przyjaciół i oni  jedyni wiedzą o mnie wszystko. Ale ta dziewczyna, mimo kolców  jakie są na jej powierzchni, urzekła mnie.  Gorzej z jej znajomymi. Tym bardziej z tym Liamem. Nie  trawię go. Powinien zabrać swoje pieprzone łapy z Avy.  Jutro się przekona co to znaczy zadrzeć z Jamesem Falconem.  Ja zawsze dostaję to co chcę.  A chcę jej.  I będę ją miał.                           

               

Rozdział 10      Nie rozumiem mojego dzisiejszego nastroju. Od rana czuję  jakby miało stać się coś złego. Całe moje ciało jest spięte, a myśli  przywołują mi najgorsze scenariusze. Zostało dziesięć minut do  dzwonka i nic się nie dzieje. Może to tylko moje przeczucie.  Prawdopodobnie to po prostu napad depresji. Dwudziesty szósty  września.... Dzień śmierci moich bliskich. Dziewiąta rocznica. Moi  przyjaciele postanowili tego dnia trzymać mnie jak najbliżej siebie.  Jestem zdolna do wszystkiego, lecz znają mnie na tyle, aby wiedzieć,  że nie jestem zbyt łamliwa. 

Zawsze w roku, w tą datę robię coś złego. Jeszcze nie wiem, co  czeka tych ludzi teraz. Oby nikt mnie nie wkurwił, bo źle się to  skończy.  Przemierzam szkoły korytarz, ramię w ramię z Liamem. On się  najbardziej zamartwia. Co chwilę zerka w moją stronę i sprawdza jak  się czuję. Wymuszam swoje najlepsze uśmiechy i mu je posyłam. Jest  to trudne, bo chciałbym krzyczeć i bić. Tylko co to zmieni? Nic.  Pierwszą mamy literaturę, gdy tylko weszliśmy do klasy,  profesor oznajmił, że oglądamy film. Nie trzymał nas długo w  niepewności i po chwili na ekranie mogłam zobaczyć tytuł. Titanic.  Idealny film do mojego samopoczucia.  Tak bardzo byłam skupiona na monitorze, że nie zwróciłam  uwagi, albo raczej nie patrzałam na osobę, która usiadła obok mnie i  bawiła się moimi włosami. Zwyczajnie w świecie założyłam, że to  Liam. Poczułam jak owa osoba odgarnia mi włosy z ramienia i  delikatnie całuje w szyję. Postanowiłam nie odrywać wzroku od filmu  i pozwalałam mu na to, a nawet odchyliłam delikatnie głowę i dałam  mu większy dostęp. Często jak się nudził to tak się bawił, więc nie  uważałam tego za problem. Do momentu kiedy poczułam jak tworzy  mi malinkę. Szturchnęłam go ramieniem, aby przestał, dalej patrząc  na ekran. Chłopak jednak nic sobie z tego nie robił.  ­ Liam. ­ warknęłam i się obróciłam.  Jednak koło mnie nie siedział słodki blondyn, ale dupkowaty  brunet. Moją pierwszą reakcją było uderzenie go w twarz. 

­ Co ty kurwa myślisz, że do pieprzonej cholery robisz?! ­  wykrzyknęłam.  Cała klasa zwróciła na mnie swoje oczy. Nauczyciel nie był za  szczęśliwy doborem mojego słownictwa, a reszta uczniów, wręcz na  odwrót. Wzrokiem poszukiwałam swojego przyjaciela, ale nigdzie nie  mogłam go odnaleźć. Gdzie on się do diabła podziewał w tym  momencie. Jest mi potrzebny, a go oczywiście nie ma.  ­ Wydaje mi się, że to było oczywiste co robię, ale jak nie to możemy  spróbować jeszcze raz. Nie mam nic przeciwko. ­ powiedział  zarozumiale.  ­ Ty pierdolony zboczeńcu! ­ warknęłam i się na niego rzuciłam.  Umiem się bić, tego nakazywało życie. Pierwszy mój cios trafił  prosto w żołądek, chwilę potem przywaliłam mu w nos, a na koniec  oberwał kolanem w przyrodzenie. Nie minęła nawet minuta, a  chłopak zwijał się z bólu na podłodze. Wyglądało na koniec, ale tak  nie było. Szybko podbiegłam do Jamesa i kopnęłam go kolka razy.  ­ NIGDY. NIE. WAŻ. SIĘ. DOTKNĄĆ. MNIE. PONOWNIE. ­  oddzieliłam dokładnie każde słowo.  Kiedy chciałam się zamachnąć po raz ostatni, jakieś silne  ramiona oplotły mnie w pasie. Podniosłam głowę do góry w celu  przeklęcia owej osoby, ale ujrzałam niebieskie oczy Liama. Mówił  coś do mnie, ale nie rozróżniałam żądnego słowa. Wszystko  przysłoniła czerwona mgła wściekłości. 

Widziałam Jamesa, którego aktualnie chciałam zabić i  nauczyciela, który nad nim klęknął.  ­ Ty. ­ wskazał na mnie. ­ Do dyrektora. I to już ! A ty! ­ teraz pokazał  na Liama. ­ Razem z nią!  Dopiero teraz dokładnie przyjrzałam się przyjacielowi i  ujrzałam rozcięcie na brwi i rozerwaną wargę.  ­ Boże, co ci się stało? ­ wydusiłam z siebie.  ­ Nieważne. Powiem ci po drodze. Chodź. ­ powiedział i złapał mnie  za dłoń.  W ciszy opuściliśmy klasę. Dopiero za drzwiami mogłam  zaczerpnąć głęboko powietrze.  ­ Teraz powiesz mi co się stało? ­ zapytałam już spokojniejsza.  ­ A ty mi? ­ kiwnął głową w kierunku klasy.  ­ Przystawiał się do mnie i mnie obmacywał. A ja nie mam dziś do  niego cierpliwości. ­ odpowiedziałam niewzruszona. ­ A jak jest z  tobą?  ­ Ten twój czaruś nasłał na mnie jakiś typków, więc prawdopodobnie  zaraz i tak bym został wezwany do dyrektora. Cholerne wtorki.  Nienawidzę ich. Są gorsze od poniedziałków. ­ warknął przez  zaciśnięte zęby.  ­ Mamy przejebane. ­ westchnęłam, gdy już byliśmy pod gabinetem.  Ostatnim razem jak rozmawialiśmy z tym facetem, nie wydawał się  miłym i czułym człowiekiem. I coś nie czuję, aby to się do teraz 

zmieniło. Najgorsze jednak ze wszystkiego jest to, że nasi  opiekunowie zostaną powiadomieni o wszystkim.  ­ Gotowy? ­ zapytałam.  ­ Nie, a ty?  ­ Też nie, ale bardziej już nie będę. Na trzy. Raz.... dwa.... trzy.... ­ i  nacisnęliśmy klamkę, bez pukania weszliśmy do pomieszczenia.  Za drzwiami czekał już mężczyzna i jego wyraz twarzy utwierdził  mnie tylko w mojej tezie, że będzie bardzo, ale to bardzo źle.  ­ Proszę usiąść panno River i panie Prince.  Przełknęłam ślinę, podniosłam dumnie głowę i zajęłam miejsce na  jednym z krzeseł, znajdujących się przed biurkiem. Liam uczynił to  samo i już po chwili zaczęła się rozmowa.  ­ W naszej szkole nie jest dopuszczane takie zachowanie. Rozumiem,  że wiele przeszliście, ale nie mogę puścić wam tego płazem i nawet  nie miałem zamiaru...  Coś tak czułam, pomyślałam.  ­ ... dlatego od dziś przez okrągły miesiąc będziecie pomagać pani w  bibliotece. Od poniedziałku do piątku, przez dwie godziny. Nawet jak  nie będzie nic do roboty, będziecie spędzać ten czas w szkole.  Liczyłem na to, że zaprzestaniecie złego zachowania, ale jak widzę  myliłem się. Powiadomiłem już waszych opiekunów o tym całym  zajściu. Macie coś do powiedzenia? Może coś na swoją obronę?  Wyjaśnicie swoje zachowanie? 

Oboje milczeliśmy. Nie było nic do powiedzenia. Wszystko i  tak zostanie zrzucone na nas. Oni są bogaci, ulubieńcy nauczycieli, a  na dodatek i tak wszyscy zeznają, że na przykład to ja zaczęłam. Nie  warto tracić czasu na bezsensowne wyjaśnienia. I tak nic nie dają. A  mogą nawet pogorszyć sytuację. Wyjdzie na to, że chcemy tylko  zrzucić na kogoś winę. Jak to się mówi, milczenie jest złotem. Akurat  to by mi się przydało w życiu.  ­ Najwidoczniej to koniec naszej rozmowy. Wracać na lekcje. Od  jutra zaczyna się wasza kara.  Bez słowa pożegnania wyszliśmy i do końca dnia  zachowywaliśmy się idealnie, na lekcjach oczywiście. W czasie  przerw jaraliśmy za szkołą i obrzucaliśmy tyloma wyzwiskami ile  udało nam się wypowiedzieć pomiędzy zaciągnięciami się dymem. Za  każdym dzwonkiem zostawało nam coraz mniej czasu.  Siedzieliśmy akurat na ostatniej lekcji. Cała nasza piątka miała  ją wspólną, była to chemia. Zostały minuty do końca zajęć.  Uczniowie co chwilę spoglądali na zegarek i czekali na ukochany  dźwięk dzwonka. My natomiast, wręcz na odwrót.  I w końcu  nadszedł czas opuszczenia tych murów.  ­ Jak myślisz powinniśmy się śpieszyć? ­ zapytał mnie Liam.  Przez chwilę nad tym rozmyślałam. Z jednej strony mamy już  przerąbane i to bardzo, lecz z drugiej nie chcę oberwać bardziej.  ­ Tak powinniśmy. ­ odpowiedziałam mu po chwili zastanowienia. 

Droga, która zazwyczaj zajmowała nam dwadzieścia minut,  została skrócona do siedmiu. Byliśmy już przed domem. Spojrzałam  na resztę, ale każdy pokręcił głową. Westchnęłam głęboko i  przekroczyłam próg jako pierwsza.  ­ AVA ! LIAM ! Do mnie do gabinetu! TERAZ ! ­ usłyszałam wrzask  pani Green.  Zerknęłam na Liama i zobaczyłam, że również jest przerażony  jak cholera. Z tą kobietą się nie zadziera.  ­ Chodź. ­ szturchnęłam go.  ­ Idź pierwsza. ­ szepnął do mnie.  ­ Sam idź pierwszy.  ­ Kobiety mają pierwszeństwo. ­ podpowiedział.  ­ No to, jako, że jestem kobietą, daję ci pierwszeństwo w byciu  pierwszym.  ­ Ależ odmawiam.  ­ Nie przyjmuję odmowy.  ­ AVA!!!!!! LIAM!!!!!!! ­ do moich uszu doszedł kolejny wrzask  starszej kobiety.  ­ Dobra. ­ mruknęliśmy w jednej chwili i poszliśmy na spotkanie z  diabłem, ramię w ramię.  Po kilku sekundach naszego marszu byliśmy już pod drzwiami  gabinetu pani Green. Grzecznie zapukaliśmy i czekaliśmy, aż pozwoli  nam wejść.  ­ Włazić ! ­ dosłyszałam. 

Ostatni raz spojrzałam na przyjaciela i weszliśmy. Stanęliśmy  na środku pokoju. Ręce za plecami, głowy opuszczone i lekki  rozkrok. Wszystko zapięte na ostatni guzik. Tak, jak w wojsku.  ­ Co wyście sobie do cholery myśleli ! Sądziłam, że dotarło do was  jak macie się zachowywać ! Nie będę się nawet zagłębiała w to,  jakimi jesteście kretynami ! Kara oczywiście was nie ominie ! Nie  obchodzi mnie, że dyrektor wam jedną dał ! Tutaj też swoją  dostaniecie ! Przez tydzień nie dostaniecie żadnego jedzenia, a jak  tylko się dowiem, że w szkole coś jedliście popamiętacie mnie ! Od  dziś śpicie w części zachodniej i to przez dwa tygodnie ! Sprzątacie  wszystkie pomieszczenia przez miesiąc i pilnujecie dostaw jedzenia  przez ten sam czas ! Możecie iść. Do pokoju i się uczyć ! Bym  zapomniała, macie zakaz również przebywania z innymi dziećmi !  Słyszeliście?! ­ krzyczała.  ­ Tak. ­ mruknęliśmy cicho.  Sekundę później poczułam na policzku uderzenie. Zostałam  spoliczkowana, Liam tak samo.  ­ Nie słyszałam ! ­ powtórzyła pani Green.  ­ Tak !  ­ Dobrze. Wynocha. ­ powiedziała już spokojniej.  W ciszy udaliśmy się do swojego nowego pokoju. Był to  najbardziej oddalony sektor w domu. Nie było tam ogrzewania, szyb  w oknach i ogólnie łóżek. Będziemy musieli spać na podłodze. Nie  wolno nam zabrać żadnych rzeczy z poprzedniego zakwaterowania. 

Dwa pełne tygodnie musimy przetrwać w tym pomieszczeniu. Noce  są bardzo zimne. Rok temu trafił tu pewien chłopak na tydzień. Zmarł  po czterech dniach z wyziębienia. W tamtym czasie noce były bardzo  zimne. Teraz też się tak zapowiadało. Śmierć Aarona nie wzruszyła  naszych opiekunów. Powiedzieli jedynie, że był słaby, a tylko silni  przetrwają. Ja i Liam mamy tu spędzić czternaście ziemnych nocy,  bez żądnego przykrycia.  Nie wiem jak wytrzymamy, ale to zrobimy. Nie należymy do  tych, co się łatwo poddają. Gorzej będzie z jedzeniem. Pełny tydzień  bez żadnego posiłku, może być dla wielu ludzi przyczyną śmierci, ale  my mieliśmy już głodówki, jednak nie przez tak długi czas.  Cierpię na anoreksję. Zaczęło się około cztery lata temu. Nie  umiem z niej wyjść. Nie należę do ludzi, którzy głodzą się specjalnie.  Ja nie mam wyboru.  Pamiętam czasy, gdy miałam jedzenia pod dostatkiem, ale nie  zwracałam na nie zbytniej uwagi. Od tamtego czasu minęło pełnych  dziewięć lat.  Dziś są moje dziewiętnaste urodziny. Rocznica śmierci moich  rodziców. Rocznica zakończenia mojego życia.  ­ Wszystkiego najlepszego Ava. ­ usłyszałam Liama.  ­ Dzięki. ­ spojrzałam na niego i posłałam najsmutniejszy uśmiech,  ale jedyny, jaki potrafiłam z siebie wykrzesać.     

Rozdział 11    Minęła jedna noc w tym pokoju, a ja już nie czuję kończyn.  Przez cały czas, ja i Liam trzymaliśmy się tak blisko siebie, jak to  możliwe. Jednak to za wiele nie dało. Około trzeciej w nocy, tak  mocno wiał wiatr, że zerwał karton  z okna, który służył zamiast  szyby. Próbowaliśmy go przykleić na swoje miejsce, ale to nie było  możliwe. Przez długie cztery godziny siedzieliśmy ściśnięci w kącie  tak bardzo, aż nie mogliśmy odróżnić, gdzie zaczyna się każde z nas,  a gdzie kończy. Wiatr śmigał po całym pomieszczeniu, tak bardzo, że  moje ciało nie potrafi normalnie funkcjonować. Oczekiwaliśmy tylko,  aż wybije siódma rano i nas stąd wypuszczą. Wczoraj kilka razy  próbowaliśmy otworzyć drzwi, ale zostały zamknięte na klucz.  Pewnie domyślali się, że spróbujemy wyjść.  Nie mam pojęcia, która  już jest godzina, ale mam nadzieję, że blisko końca tej agonii.  ­ Zi­imno mi. ­ jąkałam się.  Liam próbował oddam mi trochę ciepła swojego ciała, ale był  tak samo wyziębiony jak ja.  ­ Jeszcze trochę. Kilka minut. ­ wyszeptał.  ­ Sk­k­kąd wiesz? ­ zapytałam.  ­ Widzę po wschodzącym słońcu. Wytrzymaj jeszcze trochę.  Położyłam głowę na jego ramieniu i czekałam. Zamykały mi się  już oczy, kiedy drzwi się otworzyły z cichym skrzypnięciem. W nich 

ujrzałam pana Ivana. Ze wszystkich ludzi w tym ośrodku, najbardziej  gardzę nim. Cholerny zboczeniec. Zdarzyło się kilka razy, że  przyłapałam go na podglądaniu mnie pod prysznicem, albo  wchodzeniu nocą do pokoju, gdy " spałam ".  Od tamtej pory, zawsze,  ale to zawsze próbuje być z kimś, kiedy aktualnie on ma zmianę.  Nigdy nie jestem sama. Nienawidzę samotności.  Zostawił mnie już prawie każdy, a o tych nielicznych walczę.  ­ Wyłaźcie i szykować się do szkoły. ­ warknął i przepuścił nas w  progu.  Pierwszy wstał Liam i podał mi rękę. Nie mogłam ustać na  nogach, stanowiło to dla mnie wyzwanie. A widząc kpiący uśmiech  tego sukinsyna, wiedziałam, że on to wie. Najwidoczniej świetnie się  bawi. Gdy już jakoś utrzymywałam się w pionie, ruszyliśmy do  wyjścia. Pierwszy przeszedł Li, a gdy tylko mijałam Ivana klepnął  mnie w tyłek. Mocno. Poleciałam na plecy przyjaciela i mogłam  poczuć jak się spiął. Chciał się już odwrócić i przywalić mężczyźnie,  ale na to nie pozwoliłam. Złapałam go w pasie i przytuliłam się do  niego.  ­ Chodźmy stąd. ­ szepnęłam.  Przyśpieszyliśmy kroku, aby Ivan za nami nie nadążył i szybko  wpadliśmy do naszej stałej sypialni. Podbiegłam czym prędzej do  komody i wyciągnęłam ciuchy, następnie udałam się do łazienki  wziąć prysznic. Oczywiście woda była lodowata, co wcale nie  pomogło na moje mięśnie. Prędko się opłukałam, ubrałam i wyszłam. 

Na korytarzu już czekała, cała czwórka. Bez żadnego słowa udaliśmy  się do szkoły.  ********  Minęły cztery godziny i była pora lunchu. Byłam już bardzo  głodna, Liam tak samo, ale nawet nie weszliśmy na stołówkę. Zamiast  tego udaliśmy się do biblioteki. Każdy szeptał, spoglądał na nas i  wystawiał palce.  Najbliższej dziewczynie, która tak zrobiła miałam zamiar go  złamać, ale się powstrzymałam. Zaczęłam liczyć.  1... wdech...  2... wydech...  3... wdech...  4... wydech...  5... wdech...  6... wydech...  7... wdech...  8... wydech...  9... wdech...  10... wydech…  Byłam już spokojna, kiedy otworzyłam oczy i oczywiście w  zasięgu moje wzroku znalazł się dupek.  ­ O nie... ­ jęknęłam i oparłam się Liama.  ­ Co? ­ zapytał.  ­ Dupek na dwunastej. 

Li podążył oczami w tamtą stronę i tylko westchnął.  ­ Nie warto. Już i tak mamy kłopoty.  ­ Racja. ­ poparłam go.  Najzwyczajniej w świcie złapaliśmy się za ręce i udaliśmy do  pierwszego wolnego stolika, aby spokojnie spędzić czas. I tak by się  stało, gdyby nie dłoń na moim tyłku.  ­ Zabiję go. ­ warknęłam i się obróciłam.  ­ Ava. ­ westchnął Liam i złapał mnie za rękę. ­ Wystarczy, jak na  jeden rok, nie uważasz?  ­ Rok? To ile ja twoim zdaniem jeszcze z nim wytrzymam? Przecież  wiadome, że ja go zamorduję w ciągu miesiąca, najdłużej.  ­ Dasz radę, jestem z tobą.  Podniosłam głowę i spojrzałam prosto w jego oczy.  Wiedziałam, że zawsze przy mnie będzie, na dobre i na złe, ale ja nie  mam cierpliwości, a pozostałości, jakie posiadam wyczerpuje ten  dupek. Cholera by go wzięła, jakby nie mógł sobie za cel, obrać  kogoś innego. Co w tym trudnego? Jest dużo ładnych dziewczyna w  tej szkole, a ja się do nich nie zaliczam. Jednak, jeśli myśli, że będzie  mógł się ze mną przespać, a potem chwalić tym, to się grubo myli.  Sama wybieram sobie kochanków, a on w tej kategorii nie startuje.  A skoro o nim mowa. Stoi kilka kroków ode mnie. Na ustach  ma uśmiech, dzięki któremu kobietom spadają majtki. Niestety dla  niego, to na mnie nie działa. Raczej coraz bardziej obrzydza mnie,  jego usposobienie. 

­ Czego chcesz? ­ warknęłam i posłałam mu spojrzenie mówiące "  jesteś martwy".  ­ Porozmawiać. Mamy wspólne korepetycje, pamiętasz? ­ zapytał za  bardzo szczęśliwy.  Całkowicie zapomniałam o tych zajęciach. Ale co mi się dziwić,  gdybym miała wybór, to wymazałabym każde wspomnienie z nim  związane. Jest jak irytująca mucha, która nie chce się odczepić, a  jedynym sposobem, aby się jej pozbyć, to zabicie jej.  ­ Zapomnij. Sama dam sobie radę. ­ powiedziałam i się oddaliłam.  W tej chwili chciałam się znaleźć jak najdalej od wkurzającego  bruneta. Ciekawe, jakby zareagował, gdybym wrzuciła mu do szafki  bombę z zieloną, niezmywalną farbę. Na pewno byłby prze  szczęśliwy. Jednak wolę tego nie sprawdzać, za dużo kłopotów.  *********  Minęło dziewięć pieprzonych dni, podczas, których James się  mnie nie czepiał. Czułam się taka wolna, ale nie mogę powiedzieć, że  do końca wypoczęta. Od czterdziestu ośmiu godzin mogę znowu spać  w swoim pokoju, koniec z tamtych cholernym pomieszczeniu śmierci.  Moje mięśnie zaczynają z powrotem działać, tak jak należy i znowu  swobodnie się poruszam. Najgorsza jest kara w szkole, nie mamy już  co robić, a i tak tu siedzimy. Chociaż fajnie, że nie musimy wracać do  siebie. 

Podczas tego czasu mieliśmy siedem algebr i na żadnej nic nie  rozumiałam. Próbowałam uczyć się sama, a nawet z pomocą  przyjaciół, ale dla nich również była to czarna magia.  ­ Ava... Jedynka. ­ powiedziała nauczycielka i oddała mi sprawdzian.  Ugh... Mam dość. W starej szkole dostałabym dwóję za to, że  dobrze się podpisałam, a już nie mówię o tym, że próbowałam coś  napisać. Jednak tutaj wszystko było o wiele trudniejsze. Pieprzone  prywatne licea.  Po co je tworzą? A tak, dla bogatych nadętych dupków i  sukowatych blondynek.  Ja nie zaliczałam się do żadnej kategorii i powinnam dostać,  jakiś medal za dobre sprawowanie. Dzień w dzień była algebra i  musiałam siedzieć z Jamesem, który na szczęście mnie lekceważył,  ale i tak tu był. Mogłabym pomyśleć, że mnie nie zauważa, gdyby nie  to, że zauważyłam, że co chwilę na mnie patrzy, gdy odwracam  głowę. Szybkie zerknięcie, ale zawsze coś.  W tym momencie musiałam zrobić krok, którego się najbardziej  wyrzekałam.  ­ James?  ­ Ja? ­ zapytał zdziwiony, jak go zawołałam.  ­ Tak. ­ zacisnęłam zęby i ręce.  ­ O co chodzi mała?  ­ Mała to może być twoja pała. ­ odpyskowałam.  ­ Chcesz się przekonać? 

­ Odpuszczę... Chodzi... Chodzi o te korepetycje, dobra? ­ w końcu  wydusiłam z siebie.  Twarz Jamesa tak szybko rozpromieniała, że przez jedną, jedną  maleńką sekundę mogło mi przejść przez myśl, że jest seksowny.  Oczywiście tylko przez moment i szybko odrzuciłam te przemyślenia.  ­ Co z korepetycjami? ­ nie dawał za wygraną.  ­ O Jezu... Czy nadal są aktualne? Mógłbyś mnie pouczyć? ­  zapytałam prędko.  ­ Bardzo chętnie. Kiedy? ­ powiedział.  Spojrzałam na niego zaskoczona. Sądziłam, że albo będę  musiała się płaszczyć, albo będzie chciał coś w zamian, ale jak na  razie nic takiego nie ma.  ­ Nie wiem, a kiedy ci pasuje?  ­ Co powiesz o jutrze po szkole?  ­ Okey. ­ odparłam i jak najprędzej uciekłam do przyjaciół.  James był... miły. Nie rozumiem już go.                 

Rozdział 12    Minęły dwadzieścia cztery godziny i pozostały tylko dwie do  prywatnych zajęć z panem Jestem Idealny Do Pieprzenia. Nie wiem  czemu się na to godzę, ale rozumiem, że za wielkiego wyboru nie  mam. Wczoraj jak poinformowałam panią Green, że następnego dnia  po szkole będę musiała pójść na korepetycje z algebry, dość mocno  mnie opieprzyła. Słuchałam jej tyrady przez dobre trzy godziny,  zanim zapytała z jakiego materiału i zrozumiała, że po prostu  poprzednia uczelnia nie zdążyła z nami tego przerobić. Jestem tak  cholernie zdenerwowana dzisiejszymi zajęciami, że ledwo mogę  usiedzieć w miejscu. A najgorsze ze wszystkiego jest to, że aktualnie  siedzę właśnie na tej znienawidzonej lekcji, koło Jamesa, który dzisiaj  jest w promiennym nastroju. Uśmiech ma jak z reklamy pasty do  zębów. Ciągle się szczerzy. Dwie godziny siedzenia z tym dupkiem  są zbytnią karą, jak dla mnie. Jednak nauczycielka tego nie rozumie i  zrobiła kolejną karkówkę, którą postanowiła od razu sprawdzić. W  dzienniku mam już cztery szmaty z tego przedmiotu, a już nie  wspomnę o reszcie.  Najbardziej lubię historię, mimo, że z nauczycielem nie mam  najlepszych stosunków. Od naszego małego " incydentu ", uwziął się  na mnie. Trzy razy w tygodniu chodzę do odpowiedzi, oczywiście  jestem idealnie przygotowana i nic nie może mnie zagiąć. Próbował 

już wszystkiego od czasów prehistorycznych, po czasy współczesne.  Pytał mnie z każdej wojny, po najmniej znaną datę. Odpowiadałam na  każde zadane przez niego pytanie poprawnie, nawet się nie  zastanawiając. Mam pamięć eidetyczną. Nigdy niczego nie  zapominam. Poza momentami, kiedy jestem na haju, albo nachlana.  Wtedy film się urywa i koniec z wypominającą Avą. Moja zdolność  polega na tym, że każde wspomnienie, tekst jaki przeczytałam,  cokolwiek, zostaje zapisane w moim mózgu. Dzięki temu łatwo się  uczę, ale muszę najpierw poznać podstawy, co czeka mnie aktualnie  na korepetycjach.  Nawet nie zauważyłam, kiedy minęły te dwie godziny i  zadzwonił dzwonek. Z moich rozmyśleń otrząsnął mnie James, który  dotknął mojego ramienia.  ­ Gotowa kochanie na zabawę? ­ delikatny uśmiech podniósł mu  kąciki ust.  ­ Po pierwsze, jeśli jeszcze raz nazwiesz mnie kochaniem, to złamię ci  rękę. A po drugie to nie jest zabawa, tylko korki z algebry. Jeśli coś w  tym jest zabawnego, to jesteś dziwny, bardziej niż sądziłam. ­  warknęłam.  ­ Chodź księżniczko. ­ wskazał mi drzwi.  ­ Coś, chyba powiedziałam o nazywaniu mnie tak. ­ wkurzałam się  coraz bardziej.  ­ Mówiłaś, że mam cię nie nazywać kochaniem. ­ obronił się. 

­ Księżniczko też nie. I w ogóle, żadnych innym przesłodzonym  przezwiskiem.  ­ Skarbie?  ­ Nie.  ­ Króliczku...  ­ Nie, chyba, że chcesz stracić niezbędny narząd do tworzenia dzieci.  ­ moja cierpliwość się kończyła.  ­ Kociaku....  ­ Skończ, do cholery jasnej. ­ wybuchłam.  ­ Dobra, nie denerwuj się tak. ­ powiedział i położył rękę na tyle  moich pleców, prawie na moim tyłku.  ­ Jeśli twoja ręka poruszy się choć o milimetr w dół, to pożegnasz się  ze swoim małym przyjacielem.  ­ On nie jest mały, kochanie, ale możesz się sama przekonać. ­ odparł  zarozumiale.  Odwróciłam się w jego stronę, aby dogłębnie powiedzieć mu co  o nim myślę, ale błysk w jego oku i poza, przekonały mnie, abym  zamilkła. Przecież to nie może być nic trudnego. Tylko godzinka,  albo dwie i po sprawie. Wszystko zrozumiem i już nigdy nie będę  miała z nim korepetycji. W sumie mogłam poprosić kogoś innego do  pomocy, ale jak tylko rozejrzałam się po klasie, nikt mnie nie zachęcił  do próby nawiązania kontaktu.  Czy w tej szkole są same tapeciary? Zapewne tak.  ************************* 

Minęły już cztery godziny, a ja nic, kompletnie nic nie  rozumiałam z tego co James do mnie mówił.  ­ Że jak? ­ zapytałam chyba po raz tysięczny.  ­ O, Boże. Mam już dość, jak na dziś. Nic nie zrozumiałaś ?  ­ W ogóle. Podobno jesteś taki świetny. ­ warknęłam.  ­ Próbuję ! Robiłem już wszystko. Nawet zacząłem ci to rysować w  formie komiksu. To nic trudnego. ­ przekonywał mnie zrezygnowany.  ­ Chyba dla ciebie. Ja nic nie rozumiem. To jest czarna magia.  ­ Wiesz, że to jest najprostszy temat w tym semestrze, tak? ­ zapytał.  Jak tylko to zdanie wyleciało z jego ust, całe moje ciało się  spięło. Jeśli to było najprostsze, to ja za cholerę nie zdam tego roku.  ­ Poddaję się. ­ westchnęłam i rzuciłam się na jego łóżko.  Po chwili mogłam poczuć, jak druga strona materaca się ugina i  chłopak kładzie się koło mnie. Jednak ja uporczywie nie chciałam  spojrzeć w jego stronę i przyglądałam się sufitowi. Miał ciekawy,  biały kolor. Bardzo gustownie. U mnie w domu jest koloru szarego, a  w niektórych miejscach podchodził pod żółć, albo zieleń, a nawet  czerń, jeśli była tam pleśń, to dość przygnębiające.  ­ Nie przejmuj się tak. ­ usłyszałam.  W odpowiedzi jedynie prychnęłam.  ­ Mówię serio. ­ powiedział, podparł się na ramieniu i zawisł nade  mną.  Teraz jego oczy spoglądały prosto na mnie, a ja nie mogłam  odwrócić wzroku. Przełknęłam ślinę, gdy zobaczyłam jak zagryza 

dolną wargę. Nie mogłam nic poradzić na to, że powtórzyłam jego  gest. Minęło może dziesięć sekund, albo minut. Nie wiem. Nie  mogłam znieść jego widoku i zamknęłam oczy. Poczułam jak nachyla  się nade mną. Chciałam już coś powiedzieć, kiedy jego usta otarły się  o moje. Ze świstem wciągnęłam powietrze i skamieniałam. Nie  wykonałam najmniejszego ruchu, jego wargi powoli poruszały się na  moich. Czekał na reakcje, którą oddałam, gdy tylko zaczęłam nad  sobą panować. Chciałam go odepchnąć, ale jak tylko wziął w zęby  moja dolną wargę, pękłam. Oddałam pocałunek. Nie zajęło nam  długo, aby dołączyć języki. To wszystko było tak cudowne, namiętne.  Nie mogłam się powstrzymać od jęku, który opuścił moje usta.  Czułam, kiedy James mruknął z uznaniem, jak tylko natrafił na  kolczyk w języku. Zaczął się nim bawić. Kochałam to uczucie, było  takie dobre, że nawet nie wpadło mi do głowy, aby przestać. Jednak,  każda bajka kiedyś się kończy.  Nagle w pomieszczeniu rozbrzmiał dzwonek telefonu.  Wróciłam do rzeczywistości i zaczęłam odpychać chłopaka.  ­ Zostaw. ­ mruknął James.  ­ Nie. Odsuń się. ­ powiedziałam pomiędzy pocałunkami.  Najwidoczniej dość trudno odepchnąć tego faceta. Sięgnęłam na  szafkę po telefon, aby ujrzeć na wyświetlaczu zdjęcie Liama.  ­ Halo? ­ zapytałam odbierając i lekceważąc chłopaka wiszącego nade  mną. Jego chmurna mina nie wróżyła nic dobrego.  ­ Gdzie jesteś? ­zapytał mój przyjaciel. 

­ Jeszcze na korkach, a co?  ­ Zbieraj się. Stacy znika. ­ odparł.  ­ Co?! ­ podniosłam się prędko, tym samym spychając Jamesa.  ­ Ktoś z Wirginii ją dziś zaadoptował.  ­ Już jadę. ­ powiedziałam i się rozłączyłam.  Czym prędzej zaczęłam zbierać swoje rzeczy i bez słowa  pożegnania wybiegłam z domu chłopaka, aby jak najprędzej znaleźć  się u siebie.  To nie możliwe, że Stacy mnie zostawi, myślałam gorączkowo.  Proszę, tylko nie z tą bandą idiotów.                             

Rozdział 13    Nie płakałam od bardzo dawna. Łzy są dla mnie oznaką  słabości. Jednak, teraz, gdy patrzę, jak moja najlepsza przyjaciółka, a  zarazem prawie siostra, odjeżdża, czuję jakby wraz ze sobą zabierała  jedną cząstkę mojego serca, a to oznacza, że mur, który ogradzał mnie  od uczuć, zaczyna pękać. Spoglądam za oddalającym się autem i chcę  krzyczeć. Za sobą odczuwam resztę moich przyjaciół. Teraz zostałam  tylko ja, Liam, Calum i Daniel.  ­ Jak myślicie, zapamięta nas? ­ zapytał Danny.  Spojrzałam mu prosto w oczy i się uśmiechnęłam.  ­ Nas się nie da zapomnieć. ­ odparłam. ­ Chodźmy do środka. ­  dodałam na koniec.  Całą czwórką udaliśmy się do pokoi. Ukradkiem zerknęłam na  Caluma i Daniela. Są uroczy. Jeden od drugiego nie umieją oderwać  oczu. Przytulają się na każdym kroku i nie szczędzą czułości.  W danej chwili mogę liczyć na dwóch zakochanych  homoseksualistów i jednego ledwo panującego nad gniewem  chłopaka.  Jeśli by tego nie było za mało, to do kolekcji dochodzi dupek,  który świetnie całuje…  Powiedzcie mi, gdzie w tym wszystkim jest jakakolwiek  kobieta, której mogę się zwierzyć? 

*********  Minął miesiąc odkąd zostałam sama z bandą idiotów. Do tego  wszystkiego doszły problemy w domu i fałszywe oskarżenia pod  naszym imieniem. W szkole coraz więcej osób zaczęło zrzucać na nas  winę. Nie wiem ile jeszcze wytrzymam, ale jestem bliska wybuchu.  Liama doprowadzono do ostatecznej chwili, już cztery razy,  przepraszam pięć, licząc ten moment.  Aktualnie siedzimy na dywaniku u dyrektora. Tak, my. Nie  mogłam się powstrzymać i wkroczyłam do akcji. Walka na samym  początku, była nie fair. Trzech na jednego, nie jest uczciwym  układem. Dlatego postanowiłam wesprzeć przyjaciela. Za mną,  oczywiście przyszli z pomocą Danny i Calum. Mieliśmy przewagę  liczebną i wygrywaliśmy. Do momentu, gdy ktoś nie wezwał  dyrekcję.  Drzwi naprzeciwko mnie nagle się otworzyły i cień padł prosto  na mnie. Moim oczom ukazała się pani Green w towarzystwie tego  gbura, znaczy dyrektora. Na twarzy naszej opiekunki widniał  uśmiech, mówiący " to już więcej się nie powtórzy ". Jednak dla nas  oznaczało to, że jesteśmy już martwi. Niech wrzeszczy, bije,  rozkazuje, ale nigdy, przenigdy, pod żadnym pozorem się nie  uśmiecha. To oznacza apokalipsę. Koniec istnienia.  ­ Proszę się nie martwić. ­ usłyszałam jej opanowany głos. ­  Porozumiem się z moimi podopiecznymi i wytłumaczę im wszystko  jeszcze raz. ­ dała nacisk na słowo " wytłumaczę ". 

­ Bardzo dziękuję. Rozumiem, że są w ciężkim położeniu oraz, że  trudniej im się przystosować do nowego otoczenia, ale nie mogę im  pobłażać.  Od kiedy on taki wyrozumiały, pomyślałam.  Zerknęłam na panią Green i przyszło mi na myśl, że ona  powinna być bardziej wyrozumiała. Lecz niestety my nigdy nie  dostajemy to czego chcemy. Zawsze pod górkę z wiatrem i śniegiem  prosto w twarz.  ­ Wiem, ale niech pan to mnie pozostawi. ­ odparła na koniec.  ­ Lepiej nie. ­ doszedł mnie szept Daniela.  Prychnęłam pod nosem. Groźne spojrzenie kobiety, spotkało się  z moim. Opuściłam wzrokiem na ziemię i zaczęłam liczyć. To zawsze  pozwalało mi się uspokoić i zebrać myśli, a zarazem znaleźć się  gdzieś indziej.  Kiedyś marzyłam o tym, aby uratował mnie jakiś książę. Teraz  śnię o tym, żeby skręcił kark po drodze. Za długo go nie było i lepiej  by się już nie pojawił.  ­ Idźcie na lekcję, a po nich prosto do domu i porozmawiamy o  waszym zachowaniu i karze adekwatnej do czynu. ­ odparła pani  Green.  ­ Dobrze. ­ powiedzieliśmy chórem i udaliśmy się do wyjścia.  Podejście pod klasy nie zajęło nam długo, ale nie weszliśmy do  środka. Stanęliśmy pod moją szafką i czekaliśmy w milczeniu.  ­ Co teraz? ­ pierwszy odezwał się Cal. 

Nie wiedziałam, jak odpowiedzieć na to pytanie, więc zostałam  cicho. Podniosłam jednak głowę i spojrzałam mu prosto w twarz. Z  moich oczu musiał coś wyczytać, bo powiedział na koniec jedno  pojedyncze, ale tak bardzo odpowiednie w tym momencie słowo.  ­ Kurwa.  ­ Weźcie się w garść ! ­ warknął po chwili Danny.  ­ Słucham? ­ wydusiłam z siebie. ­ O co ci chodzi ?!  ­ Słyszałaś. Nie wiem, jak wy, ale ja spadam. Nie zostanę tu, ani  minuty dłużej, a do tego pieprzonego więzienia nie wrócę. Wolę już  pójść na serio siedzieć. Co mamy do stracenia? Ta dziwka i tak nas  zajebie, jak nie lepiej. Ciebie Ava zapewne odda któremuś z  opiekunów, aby dał ci nauczkę. ­ na ostatnim słowie pokazał w  powietrzu cudzysłów. ­ A my ? Odda nas jako worki treningowe,  albo, abyśmy nie poplamili krwią dywanu, zwyczajnie w świecie  kulka w łeb. Pamiętacie przecież Scotta ! Widzieliście jego ciało !  Wiecie do czego jest zdolna !  Po przemowie Danny'ego wszyscy zaczęliśmy dogłębnie  myśleć.  ­ Masz rację. ­ szepnęłam. ­ Ja idę z tobą. ­ podjęłam decyzję.  Nie tracąc, ani sekundy więcej, otworzyłam szafkę i zaczęłam  wyciągać swoje rzeczy.  ­ Ja też. ­ doszedł do mnie głos Liama. 

Odezwał się po raz pierwszy od zakończenia bójki. Brzmiał  pewnie i bez wahania. Wiedział, że wszystko co powiedział nasz  przyjaciel jest prawdą. Teraz należało się z tym pogodzić i iść dalej.  ­ Gigancie, ja oczywiście, że idę tam gdzie ty. ­ odpowiedział Calum i  pocałował ukochanego.  Są tacy słodcy i kochają się, bez względu na dzielące ich  różnice. A jest ich wiele. Odnaleźli w sobie bratnie dusze, około trzy  lata temu i od tamtej pory są nierozłączni.  Nie pozwolę, aby coś ich teraz skrzywdziło. Mają prawo być  szczęśliwi i ja im to zapewnię.  ­ Chodźmy stąd. ­ powiedziałam.  Cała trójka bez słowa udała się za mną. Wszystko byłoby  idealnie, gdyby nie to, że ktoś wyrósł, jakby spod ziemi, prosto przede  mną.  ­ James ! ­ warknęłam. ­ Czego chcesz ?! Złaź mi z drogi !  Przez cały miesiąc się do siebie nie odzywaliśmy. Były to  piękne chwile. Nie umiałam zapomnieć o jego ustach i dłoniach na  moim ciele.  ­ A wy dokąd? ­ zapytał, pomijając moje słowa.  ­ A co cię to obchodzi ?!  ­ Wszystko. ­ powiedział patrząc mi prosto w oczy.  Przełknęłam gulę, która nagle uformowała się w moim gardle.  ­ Odejdź. ­ próbowałam się uspokoić.  ­ Dobrze. ­ odszepnął i się przesunął. 

Zdziwiona, posłałam mu spojrzenie. On jednak nic nie zrobił.  Chłopaki czym prędzej czmychnęli i miałam się udać prosto za  nimi, kiedy James chwycił mnie za łokieć.  ­ Słyszałem waszą rozmowę. ­ szepnął.  Zdrętwiałam na jego słowa.  ­ Co ? ­ zapytałam zszokowana.  ­ Naprawdę jest tak źle? ­ ledwo słyszałam jego zdanie. Tak jakby bał  się to powiedzieć głośniej.  ­ Jeszcze gorzej. ­ odparłam i wyszłam przez drzwi.  Teraz zaczyna się nowy rozdział w naszym życiu. I postaram  się, aby był dobro. Może w końcu wejdziemy na szczyt.           

        Rozdział 14 

  Wyobrażałam sobie, że jak zacznę nowe życie, to będzie lepiej.  I miałam rację. Gdybym była w sierocińcu, teraz byłabym gwałcona i  poniewierana, a zamiast tego, siedzę w małej kawalerce z trójką  przyjaciół i po prostu cieszę się życiem. Mieliśmy poukrywane  pieniądze, a resztę ukradliśmy po drodze. Bogate, nadęte dupki, nawet  nie zauważą straty kilkunastu dolarów. Każdy cent jest dla nas  kolejnym krokiem na drodze do szczęścia. Mówią, że pieniądze go  nie przyniosą, ale kłamią. Bez forsy nic się nie ma. Jedzenia, picia,  dachu nad głową, kompletnie nic. Można tylko śnić o lepszym jutrze.  Wyjrzałam przez okno i podziwiałam widok. Co prawda nie był  to apartament z widokiem na ocean, ale za to mogłam, to miejsce  nazwać domem. Od wielu lat nic nim nie było.  W pokoju mamy dwa jednoosobowe łóżka, które złączyliśmy i  we czworo ściskamy się na materacach. Nie wiem, kiedy ostatni raz  tak dobrze spałam. Żaden stres, ani ból mięśni, już mi nie  doskwierają. Czuję euforię. Chciałabym skakać, piszczeć i uśmiechać  się bez powodu.  Jednak nie zapominamy, również o problemach. Musimy płacić  comiesięczny czynsz, kupować jedzenie i znaleźć pracę. Szkołę  porzuciliśmy. Co prawda dyrektor jeszcze o tym nie wie, ale z  biegiem czasu zauważy, że nie uczęszczamy na zajęcia. Przez  pierwsze dni, baliśmy się, że będzie poszukiwała nas policja. Po 

tygodniu zrozumieliśmy, że pani Green, nigdy nie wezwała by stróży  prawa. Wtedy wszystkie jej postępki ujrzałyby światło dzienne. A my  na pewno byśmy jej nie bronili i żadne inne dziecko też.  ­ O czym myślisz ? ­ zapytał i podszedł do mnie Danny.  ­ Szczerze? ­ odpowiedziałam pytaniem, na pytanie.  ­ Tak.  ­ Rozmyślam o przyszłości. O tym co będzie dalej. Jak damy sobie  radę?  ­ Ej... Spójrz na mnie. ­ powiedział i złapał mnie za brodę. ­ Damy  sobie radę. Teraz już wiatr nam nie wieje w twarz.  Czułam, że ma racje. To nowy początek.  ­ Kocham cię. ­ odparłam i go przytuliłam.  Muszę wierzyć w nas, to da mi siłę.                   

Rozdział 15 

  ***AVA***    Dni stają się coraz lżejsze. Chłopaki znaleźli pracę, a ja zajmuję  się mieszkaniem. Co prawda nie tak sobie wyobrażałam czas, kiedy  będziemy razem mieszkać, ale nie jest źle. Sama również  poszukiwałam jakiegoś zajęcia, ale nic nigdzie nie było. Liam  pracuje, jako barman w jednym z klubów dla bogaczy, Danny został  mechanikiem, a Calum jest moim prywatnym listonoszem. Sądziłam,  że do tego trzeba pójść na jakiś specjalny kierunek, albo coś, lecz  skoro przyjmują takiego kretyna, to znaczy, że się staczają.  Mam dużo wolnego czasu i moje myśli coraz częściej schodzą  na zły tor. Co rusz przed moimi oczyma pojawia się twarz James'a.  Nie potrafię o nim zapomnieć. Chciałabym powiedzieć, że nic dla  mnie nie znaczy, ale oszukiwałabym całą siebie.  Ten chłopak  zawojował mną. Ciągle napotykam się na tym, że zastanawiam się, co  robi w danej chwili.  Czy jest szczęśliwy ?  Czy znalazł kogoś ?  Czy czasem o mnie myśli ?  Te pytania cisną mi się na usta. Pewnego dnia, miałam nawet  plan, aby pójść i się z nim zobaczyć, ale szybko zmieniłam zdanie,  gdy tylko przypomniałam sobie o moim starym domu. 

Czy można się zakochać w kimś z innego świata?  Kilka tygodni temu, powiedziałabym nie, a osobę, która zadałaby mi  to pytanie, wyśmiałabym.  Teraz ? Zastanawiam się nad tym.    ***JAMES***    Minęły dwadzieścia trzy dni. Pięćset pięćdziesiąt dwie godziny.  Ponad trzydzieści trzy tysiące sto dwadzieścia minut. Prawie dwa  miliony sekund, a to wszystko ciągnie się dalej. Czas, tak wolno leci,  odkąd Ava zniknęła. Zabrała ze sobą coś więcej, niż tylko rzeczy,  zabrała cząstkę mnie.  Nie wiem, jak można zakochać się w kimś z niżu społecznego,  ale ja tego dokonałem.  Pod całą tą skorupą, kryje się zraniona dziewczyna, chciałem  odkryć jej blizny i pomóc, ale ona mi nie pozwoliła.  Jednak ja tak łatwo się nie poddaję. Odnajdę ją. I już, nawet  zacząłem.             

                 

Rozdział 16      Po kolejnych kilkunastu dniach spędzonych na bezsensownym  oczekiwaniu koszmaru, postanowiłam wziąć się w garść. Nie po to  uciekłam, aby się ukrywać. Chciałam być wolna i właśnie będę  spełniać moje marzenie. Dziś nadejdzie chwila, w której wyjdę na  dwór i najzwyczajniej w świecie przejdę się po mieście. Nie będę  zaszywała się w ciemnych dzielnicach, ani przebiegała zaułkami, aby  nikt mnie nie zauważył. Teraz po prosty spędzę czas na słońcu.  Nie minęła godzina, a spełniłam swoje marzenie. Akurat opalam  się na jednej z licznych plaż w mieście. Miałam na sobie biały,  dwuczęściowy strój kąpielowy. Nie zakrywał za wiele, ale osłaniał 

najważniejsze miejsca. Chciałam się równomiernie opalić i wszystko  byłoby wspaniale, gdyby nie to, że nagle zaszło słońce.  ­ Kurwa. ­ przeklęłam pod nosem.  ­ Nie ładnie tak mówić. Jeszcze pójdziesz do piekła. ­ usłyszałam nad  sobą męski głos.  Wydawało mi się, że moja wyobraźnia płata mi figle.  Powoli otworzyłam oczy i jednak to nie były przesłyszenia.  Nade mną stał James. Wyglądał cudownie. Jego półnagie ciało  błyszczało od kropel wody, a zawadiacki uśmiech, nakłaniał do  grzechu.  ­ Już tam byłam. ­ odpowiedziałam na jego zaczepkę.  Jego mina nagle spoważniała, a sam usiadł obok mnie na  ręczniku. Nawet nie zauważyłam, kiedy przyniósł tutaj swoje rzeczy.  Najwidoczniej tajnym agentem nie zostanę, ani szpiegiem, lub nikim  takim, skoro tak łatwo mnie podejść.  ­ Wspaniale cię znowu zobaczyć. ­ powiedział po krótkiej chwili  milczenia.  Nie wiedziałam co na odpowiedzieć. Przecież nie wykrzyczę na  całą plażę, że jest mega seksowny, uroczy i seksowny. Jednak on  najwidoczniej próbuje mnie do tego skłonić. Co chwila nachyla się w  moją stronę i tym samym napina mięśnie. Widzę, że coś mówi, ale  mój mózg tego nie przetwarza. Przyglądam się jego ustom i  zastanawiam, jaki mają smak.  ­ Ciebie też. ­ odparłam lekko zachrypniętym głosem. 

Cholera, pomyślałam. Działa na mnie.  ­ Co u ciebie? ­ zapytałam bezsensownie.  W podświadomości strzeliłam sobie facepalma. James natomiast  wybuchł donośnym śmiechem. Na moich ustach sam uformował się  cień radości.  ­ A dobrze, ale opowiadaj co z wami. Z tobą?  ­ Nie jest źle. Dajemy sobie radę. ­ odpowiedziałam i zamilkłam.  Nie miałam już nic do dodania. A on o nic nie pytał.  Siedzieliśmy w niezręcznej ciszy i przyglądaliśmy się falą.  ­ Ava? ­ usłyszałam swoje imię.  ­ Tak?  ­ Chciałabyś może wyjść gdzieś razem? ­ zapytał niepewnie.  Na zewnątrz wyglądałam na niewzruszoną, ale wewnątrz  skakałam z radości. Gdy uczęszczaliśmy razem do szkoły,  nienawidziłam go, ale z biegiem czasu zrozumiałam, że był  interesujący.  ­ Chętnie. ­ odpowiedziałam z uśmiechem.  Spojrzałam mu w oczy i zaczęliśmy się do siebie przybliżać.  Niestety romantyczny moment przerwał dźwięk mojej komórki.  Niechętnie odsunęłam się od chłopaka i sięgnęłam po urządzenie. Na  wyświetlaczu pojawiło się zdjęcie Caluma. Niepewnie odebrałam.  ­ Halo?  ­ Ava ?! Boże, gdzie jesteś ? Mamy problem. ­ powiedział bez  wstępu. 

­ Co? Już idę do domu. Co się dzieje?  ­ Green nie odpuściła. Tylko czekała. Liam oberwał. Wracaj szybko.  Gdy dotarł do mnie sens jego słów, zerwałam się prędko na nogi  i zebrałam swoje rzeczy. Chciałam już odejść, ale odwróciłam się po  raz ostatni.  ­ Pa James. To się, jednak nie uda. ­ odparłam i odeszłam.  Nie mogłam go mieszać w swoje problemy. Jego cudowny świat  musiał takim pozostać, ja bym była zwykłym problemem.       

               

        Rozdział 17    Przez piekielne dwie doby, siedziałam non stop przy Liamie i  modliłam się do Boga, aby nie zabrał mi przyjaciela. Tak bardzo  chciałam móc coś zrobić, jednak nic innego, jak czekanie mi nie  pozostało. Jakim trzeba być człowiekiem, aby zrobić coś takiego  drugiej osobie. Rozumiem, że ta wiedźma trzymała do nas urazę, ale  żeby od razu próbować kogoś zabić. Czekała tylko na moment, kiedy  przestaniemy patrzeć przez ramię, a gdy tylko ten czas nastał  zaatakowała. Dwóch jej osiłków zaatakowało Liam'a w ciemnym  zaułku i pobiła, prawie do śmierci. Gdyby tamten mężczyzna nie  przechodził wtedy ulicą... Nawet nie chcę myśleć, jakby to się  skończyło.  Liam od ponad czterdziestu pięciu minut i siedemnastu minut,  leży i śpi. Kilka razy się przebudził i te powstania za każdym razem  powodowały zatrzymanie mojego serca. Nałykał się tylu leków  przeciwbólowych, że jego ciało działa na podstawie apteki. Tak 

bardzo chciałabym zaprowadzić go do szpitala, ale ludzie tacy, jak  my, nie mają możliwości na opiekę zdrowotną. Wyrzutki  społeczeństwa, tak nas nazywają. Nigdy nie bolało, to tak bardzo, jak  teraz.  Trzymałam na jego dłoni rękę i lekkimi pociągnięciami,  gładziłam skórę. Nie wiem, czy w jakiś sposób mu to pomagało, lecz  mnie uspokajało. Jednak nie na tyle, abym mogła odepchnąć  niepokojące myśli. Był tylko jeden sposób, by całkowicie się  wyciszyć.  Powoli wstałam z łóżka i udałam się do łazienki. Cicho  zamknęłam ją na klucz i zrezygnowana już, podeszłam do szafki nad  zlewem. W niej była rzecz, która w tym momencie mi pomoże. Mały  kwadratowy kawałek metalu, był moim ocaleniem. Sprawnymi  ruchami przesunęłam kilka razy żyletką po skórze. Na początku  uderzyła we mnie fala bólu, którą po chwili zastąpiła adrenalina.  Cierpienie odeszło, a została ekstaza. Jestem psychiczna, zdaję sobie z  tego sprawę, lecz nic nie mogę poradzić na krzywdę, którą  wyrządzam.  Patrzę, jak krople krwi skapują do zlewu i czas się zatrzymuje.  Żadna myśl nie nawiedza mojej głowy. W końcu jestem wolna. Kilka  sekund jest rajem na ziemi, ale płaci się za to pewną cenę. Czasami  nie jestem w stanie jej zapłacić. Moi przyjaciele nienawidzą tych  momentów. 

Zapatrzyłam się na kropelki i nawet nie zwróciłam uwagi, że  drzwi są szeroko otwarte. Dopiero dźwięk głośno wciąganego  powietrza, kazałam odwrócić mi się w stronę przejścia. We framudze  stał Danny i przyglądał mi się ze smutkiem w oczach. On wiedział.  Rozumiem. Ale nie pochwalał.  Też przechodził przez takie chwile, ale dzięki Calumowi  wyzwolił się spod ciemności.  ­ Ava? ­ zapytał.  ­ Tak? ­ nie potrafiłam spojrzeć mu z powrotem w oczy.  Jego kroki rozbrzmiały w całym pomieszczeniu. Podszedł do  miejsca, gdzie stałam i odkręcił kran. Woda obyła moją dłoń, a on  sam wyciągnął bez słowa bandaże. Nie potępiał mnie, chciał tylko  znać powód. Zasługiwał na to.  ­ Podaj rękę. ­ powiedział.  Wyciągnęłam dłoń i czekałam. Sprawnie zaczął zawijać  prowizoryczny opatrunek, a gdy już skończył, splótł nasze ręce i  wyciągnął mnie z łazienki. Następnie przeprowadził przez pokój i  pokazał, abym szła do kuchni. Usiadłam przy stole i czekałam, aż  zacznie mówić. Sama nie widziałam, jak sformułować zdanie.  ­ Dlaczego? ­ zapytał w końcu.  Wiedziałam, że to prędzej, czy później padnie. Jednak liczyłam  na to drugie.  ­ Ja... przepraszam. ­ wydusiłam z siebie i w dalszym ciągu unikałam  jego wzroku. 

­ Nie przepraszaj, tylko mi wytłumacz.  ­ Bo to moja wina. ­ pierwsza łza wymknęła się spod oka.  ­ Jaka twoja? To ty nas zmusiłaś do ucieczki? Nie. Ty powiedziałaś,  że powinniśmy to zrobić? Nie, ja. Ty na niego nasłałaś tych ludzi?  Nie. Ty nas wysłałaś do tamtego piekła? Nie. A może to ty go tak  urządziłaś? Kolejne nie. W tym nie ma twojej winy. Nie ma żadnej  jebniętej rzeczy, jaką ty byś zrobiła. Za każdym razem pomagałaś.  Opatrywałaś nas tyle razy, że powinnaś iść na medycynę. Znasz się  lepiej, niż większość lekarzy. Zszywałaś nas, składałaś, leczyłaś,  diagnozowałaś. Jesteś naszym aniołkiem stróżem i nie krzywdź się.  Każda, pojedyncza linia, daje cios w nasze serca. Czujemy podwójnie  twój ból.  Nie zauważyłam, kiedy Danny wstał i stanął przed mną. W  jednej sekundzie siedziałam, a w następnej już znajdowałam się w  jego ramionach. Czułam się, jakbym pękła na małe kawałeczki.  ­ Nie umiem mu pomóc. ­ szepnęłam w klatę Daniela.  Nastała minuta ciszy, aż w końcu zabrał głos.  ­ Wiem. Kontaktowałem się ze szpitalem, nie zgodzili się go przyjąć.  Jego słowa docierały do mnie w spowolnionym tempie.  ­ Nie. ­ odparłam.  ­ Przykro mi.  Łzy popłynęły mi po całej twarzy, a ja mocniej przytuliłam  chłopaka. Nagle po mieszkaniu rozbrzmiał krzyk.  ­ Ava ! Danny ! Szybko ! On nie oddycha ! ­ wrzeszczał Calum. 

Oboje zerwaliśmy się do biegu i czym prędzej wpadliśmy do  pokoju Liama. Było za późno. Spróbowaliśmy wszystkiego.  Oddychania usta­usta, masażu serca. Wszystkiego. I nic.  Zmarł mój najlepszy przyjaciel, a ja nawet przy nim nie byłam.  Zostawiłam go samego w ciemności.                                       

   

Rozdział 18    Wczoraj był pogrzeb Liam'a. Od tamtej pory nie wychyliłam  nosa poza łóżka. Czuję jego obecność dookoła mnie, jakby tak  naprawdę nie odszedł. Wylałam całe morze łez, a nowe pojawiają się  znowu. Dlaczego złe rzeczy, przytrafiają się dobrym ludziom? Co  takiego Liam zrobił, że mi go odebrano? Co takiego zrobiłam ja?  Prawda jest taka, że zdarzało się  kilka rzeczy przeskrobać, ale jeśli to  by coś zmieniło, chciałabym cofnąć czas, odmienić przeszłość.  Stworzyć nową przyszłość.  ­ Ava, musisz w końcu wstać z łóżka. ­ słyszę głos Caluma.  Po chwili materac po prawej stronie zapada się. Najwyraźniej  usiadł na nim ten grubas. Nie mam zamiaru mu nawet odpowiadać.  Od kilku dni nie wypowiedziałam ani słowa. Załamałam się. Nie ma  przy mnie już mojego obrońcy, brata. Liczę tylko na to, że teraz mam  naprawdę dobrego anioła stróża. Chciałabym, żeby Bóg zabrał go o  wiele później, ale ten nigdy mnie nie wysłuchuje.  Łzy znowu cisnęły mi się do oczy, gdy tylko pomyślałam o  przyjacielu. Kiedyś marzyłam, ze może będziemy razem. nawet kilka  razy o tym rozmawialiśmy. Obydwoje wiedzieliśmy, że naszą  rzeczywistością będzie wieczna ucieczka. Wyobrażałam sobie kiedyś, 

że jak któreś z nas miałoby umrzeć, to byłabym ja, albo jako  nastolatka, albo jako babcia. Nigdy on nie był pierwszy.  Dlaczego ona nas nie mogła zostawić w spokoju ?  Czemu musiała zabić Liam'a ?  Czy jesteśmy następni na liście ?  Te i wiele innych pytań zaprzątało moją głowę. Najwięcej  dotyczyło oczywiście blondyna, które pochowaliśmy, a reszta  James'a. Nie wiem, jakim cudem, ale dowiedział się o pogrzebie i był  na nim. Wyróżniał się w tłumie. Jedyny był taki poukładany, wśród  ludzi ulicy. Widziałam, jak próbował się dostać do trumny i potem  oddał hołd mojemu przyjacielowi. Chwilę później poczułam jak  bierze mnie w ramiona, a ja się rozsypuję na małe kawałeczki.  Nie pamiętam, jednak, jak znalazłam się w domu, w łóżku. Lecz  odkąd się obudziłam, nic już nie jest takie same. Nie usłyszę już  śmiechu, ani narzekać Liam'a. Nie ujrzę jego twarzy. Nie poczuję  jego skóry. To wszystko zostało mi odebrane.  Były takie chwile, że chciałam popełnić samobójstwo, ale  wystarczyły sekundy, abym zmieniła zdanie. Nie mogę zostawić  Daniela i Caluma.  Na początku było nas pięciu. Wspaniała piątka. Tak się  nazywaliśmy.  Potem zostało czterech. Byliśmy muszkieterami.  Teraz jest tylko trójka. Zrozpaczona trójka. 

Stacy nie zdołała przyjechać i pożegnać Liam'a. To była kolejna  rzecz, która mnie załamała.  ­ Nie chcę. ­ wychrypiałam. Nie poznawałam własnego głosu.  Nieużywany od kilku dni, brzmiał okropnie, ale nie przejmowałam się  tym.  ­ Musisz się wziąć w garść ! Liam by nie chciał, abyś przez niego  leżała jedynie w łóżku i pomału się zabijała ! ­ Calum, chyba po raz  drugi w życiu podniósł głos.  Nigdy nie słyszałam, aby krzyczał, poza tym cholernym razem,  kiedy, aż wrzeszczał, że Liam nie oddycha. Zawsze był z nas  wszystkim najspokojniejszy i rozwiązywał większość dramatów.  Jest to drugi raz przy mnie mówił podniesionym tonem.  Wiedziałam, że to oznacza, że już koniec mojego użalania się nad  sobą. On na to nie pozwoli.  ­ Wiem, ale nie potrafię. ­ wyszeptałam, bo mówienie głośniej bolało.  ­ Rozumiem. Był też moim przyjacielem. Każdemu z nas go brakuje.  ­ powiedział i przytulił się do moich pleców. Obróciłam się tak, aby  twarzą wtulić się w jego klatkę piersiową i wczuć się w bicie jego  serca.  ­ Wstajemy? ­ zapytał.  ­ Okey.  Chciałam już podnieść się do pozycji siedzącej, kiedy zostałam  porwana na ręce i zaniesiona do łazienki. Calum postawił mnie w  piżamie pod prysznicem i podał czysty ręcznik. 

­ Czy to oznacza, że śmierdzę ? ­ wychrypiałam ze śmiechem.  ­ Nie żeby coś, ale tak. ­ odparł, również się uśmiechając.  ­ Dziękuję. ­ powiedziałam już poważnie.  Cal zrozumiał o co chodzi.  ­ Nie ma za co. I pośpiesz się, bo naszemu gościowi, musi się już  nudzić.  ­ Jakiemu gościowi? ­ zapytałam.  ­ Z tego co pamiętam, może mieć na imię Jake? A może Jack? ­  zastanawiał się.  Spojrzałam na niego, jak na idiotę i po chwili otworzyłam szeroko  oczy.  ­ James ?! ­ wrzasnęłam.  ­ O właśnie ! Tak miał na imię. ­ chłopak uśmiechnął się złośliwie,  kiedy w pośpiechu wyganiałam go z łazienki.  James jest u mnie w domu, a ja wyglądam, jak tysiąc nieszczęść.  Trzeba coś ze sobą zrobić ! I jakoś zakryć nowe blizny...                 

 

Rozdział 19      James jest wspaniały, czuję do niego coś więcej, ale wiem, że  nie mogę na to liczyć. Patrzy na mnie, tak jakbym była jakąś boginią.  Jednak nie chcę go plątać w swoje życie. Jesteśmy z innych światów.  On nigdy nie zasmakował ubóstwa i nienawiści, ani bólu. A ja nigdy  nie zaznałam rodzinnej miłości, relaksu, ani spokoju. Nasze życia  różnią się diametralnie. Z trudem oddzielam moje uczucia od  racjonalnego myślenia. Muszę pamiętać, aby go sobie odpuścić.  Późnym wieczorem, po wyjściu James'a, obgadaliśmy z  chłopakami, co dalej robimy. Zrobiliśmy szczegółowy plan. Znalazły  się na nim jedynie trzy punkty. Natomiast bardzo ważne.  1. Wybadać wroga.  2. Pomścić Liam'a.  3. Próbować przeżyć.  Niby takie proste, a za razem ledwo wykonalne. Nasza grupka  pomniejsza się coraz szybciej. Jeszcze dwa miesiące temu, nigdy nie  pomyślelibyśmy, że będziemy rozdzieleni, że nie będzie już  Wspaniałej Piątki, a teraz co? Zostaliśmy tylko we trójkę. 

Żeby zakończyć to wszystko, zabijanie i prowadzenie tego  cholernego sierocińca, trzeba by było zlikwidować szefa. To, jednak  nie będzie proste zadanie. Nikt nigdy go nie widział, poza panią  Green. A ona nie należy do naszego fanklubu. Cały plan trzeba  doszlifować, co do najdrobniejszego szczegółu, nie możemy popełnić  żadnego błędu. To oznacza niechybną śmierć, a my nie chcemy tak  szybko witać się z Liamem.  ­ To co robimy? ­ zapytał Danny.  ­ Czekamy. ­ odpowiedziałam po dłuższym namyśle.  ­ Na co? ­ tym razem zadał pytanie Calum.  ­ Aż ta dziwka popełni błąd. A uwierz, to się niedługo stanie.  Przysięgam. ­ wyszeptałam w przestrzeń. Nie należę do osób, które  rzucają słowa na wiatr.  Chłopaki zamilkli, a ja zamyśliłam się. Przypomniał mi się  wczorajszy wieczór, jak James czekał spokojnie na mnie w salonie.  ­ Hej. ­ powiedziałam nieśmiało zauważając ciemnookiego.  ­ Cześć. ­ odparł. ­ Jak się czujesz?  ­ Dobrze. ­ odpowiedziałam. Czułam się lekko zdenerwowana,  chociaż nie rozumiem dlaczego. Przecież nienawidziłam tego faceta, a  teraz każda pojedyncza myśl krąży dookoła jego osoby.  Później nastał moment krepującej ciszy. Nie wiedzieliśmy, co  powiedzieć, co zrobić. Usiadłam, wiec koło niego i czekałam, aż  wykona pierwszy ruch. Gdy zauważyłam, że nie śpieszy mu się,  wzięłam głęboki wdech i nachyliłam się nad chłopkiem. 

Czułam jego niespokojny oddech na policzku, gdy zbliżałam się  coraz bardziej do jego ust. Jak tylko nagle nasze wargi się złączyły,  wybuchły fajerwerki. Niestety pocałunek szybko się skończył.  Przeszkodziły nam dwa młokosy.  ­ Avaaaa... Sorry, chcieliśmy zapytać, czy się nie nudzicie, czy coś, ale  najwidoczniej nie. ­ powiedział z uśmiechem Calum.  Miałam w tamtej chwili wielką chęć zapaść się pod ziemię, albo  utopić w łyżce wody przyjaciela. Najważniejsze, aby zniknąć.                                 

 

Rozdział 20      Nie widziałam Jamesa od dziewiętnastu dni. Przez cały czas  obserwowałam dom pani Green i czekałam na jej potknięcia.  Dwadzieścia cztery godziny na dobę nie spuszczaliśmy z niej oczy.  Zmiana następowała co pewien czas. Wszystko zależało od  samopoczucia. Jestem na swojej warcie już od ponad połowy dnia i  nie mam jak na razie zamiaru tego zmieniać.  Ta kobieta musi w końcu popełnić błąd, a ja będę na niego  czekała.  Gdy tak przyglądałam się domostwu, zauważyłam coś dziwnego, na  co nie zwróciłam wcześniej uwagi. Na drugim piętrze w oknie przez  pewien czas ktoś stał. Nie rozumiem, jak mogłam to pominąć.  Sięgnęłam do mojej torby i wyciągnęłam lornetkę, aby mieć lepszy  widok. To co tam ujrzałam, zszokowało mnie.  Przez szybę wyglądał pan Holmes. Dyrektor szkoły, do której  przez krótki czas uczęszczaliśmy. Spodziewałabym się wszystkiego,  ale nie tego mężczyzny.  Teraz wszystko wskakuje na odpowiednie miejsce.  Szacunek jaki pani Green miała do mężczyzny. 

Jego usposobienie.  Zachowanie.  To jak rządzi.  Dosłownie wszystko.  Co prawda uważałam, że jest sukinsynem bez serca, ale nie  podejrzewałabym go o bycie szefem tej dziwki. Dobrali się, nie ma  co.  Wyciągnęłam z kieszeni telefon, aby zadzwonić do Daniela.  Odczekałam cztery sygnały, aż chłopak raczył odebrać.  ­ Hej Ava. Zmęczyłaś się? Zamienić cię ? ­ zapytał na wstępie.  ­ Nie... Odkryłam kto jest szefem tej suki.  Po drugiej stronie słuchawki nastąpiła cisza, nie licząc  miarowego oddechu.  ­ Kto? ­ warknął jedynie.  Danny jest tak samo niecierpliwy jak ja. Calum musiał nieźle się  napracować, aby nas poskromić. Chociaż swojego kochanka bardzo  chętnie uspokajał. W tamtych momentach wolałam oddalić się z  pomieszczenia. Mimo, że oglądanie dwóch cholernie seksownych  facetów rozbierających się i uprawiających seks, jest diabelnie gorące,  chciałam dać im trochę prywatności.  Jednak nie jestem do końca wspaniałomyślna. Zostałam w tym  samym pomieszczeniu co oni, aż w grę nie weszło ściąganie  bokserek. Wtedy postanowiłam wyjść na świeże powietrze.  ­ Tristan Holmes. Nasz stary dyrcio. 

­ Kurwa.  ­ Wiem. ­ odparłam.  ­ Wracaj do domu. ­ odparł poważnie. ­ Nie możemy ryzykować, że  cię zauważy.  ­ Dobra, już idę.  Rozłączyłam się i postanowiłam już iść. Zauważyłam jednak  znajomy samochód parkujący pod domem pani Green. Kierowcą był  James. Nie wiedziałam co on tam robi, ale cokolwiek to było,  musiałam się dowiedzieć, co.  Zaczaiłam się niedaleko pojazdu i czekałam. Po chwili pan  Holmes wyszedł z budynku i udał się w kierunku auta.  ­ James, cieszę się, że znalazłeś czas, aby po mnie przyjechać. Mój  samochód jest w warsztacie. ­ odparł głośno mężczyzna.  Czekałam na odpowiedź chłopaka. Na szczęście nie potrwało to  długo, jednak wolałabym tego nie usłyszeć.  ­ Jasne wujku. To nic. I tak byłem w okolicy.  W tym czasie mój świat się rozpadł.             

Rozdział 21    Mój mózg nie umiał przetworzyć informacji, jaką udało mi się  zdobyć. Niby jedna rzecz, ale zniszczyła cały mój plan na przyszłość.  Jak mogłabym teraz najzwyczajniej w świecie zabić wujka James'a?  Czy wybaczyłby mi? Zapewne nie.  Sposób w jaki odnosił się do tego mężczyzny, mówił, że zależy  mu na nim. Nie podobało mi się to, ale taka była prawda. Ile tysięcy  razy musiało coś się spieprzyć, aby w końcu inna sprawa poszła  dobrze.  Wychodzi na razie, że jest zero do iluś tam. Straciłam rachubę  po pierwszej setce.  Nie mam zamiaru już się mazać. Koniec wylanych łez. Koniec  wściekania się na siebie. KONIEC.  Moje nogi same niosą mnie przed siebie, a w tym czasie myśli  krążą jak szalone. Nawet nie zauważam, kiedy docieram na cmentarz.  Powolnym krokiem udaję się, aż na sam koniec do gorszej części. Jest  tam od groma grobów. Niektóre z nich nie mają nawet miesiąca, a  inne stoją tam od lat. Żadne nie jest z cegły, wszystkie są oznaczone  drewnianymi krzyżami. Ludzi z moich dzielnic nie stać na marmur,  czy tym podobne. Sami tworzymy ostatnie znaki Boga dla naszych  bliskich. Jest to smutna, ale za razem piękne. Czujemy wtedy, że 

pozwalamy im odejść dalej. Dajemy błogosławieństwo na dalszej  drodze.  Zbijałam deski, które teraz stanowią cześć ostatniego krzyża  Liam'a. Całość została wykonana z naszego ukochanego drzewa. Była  to niewielka sosna, ale znaczyła wszystko. Teraz zostanie z nim do  końca. Ma cząstkę nas.  ­ Cześć Liam. ­ szepnęłam, gdy uklękłam nad jego grobem. ­ Już  dawno z tobą nie gadałam. Przepraszam, ale miałam dużo na głowie.  Postanowiliśmy się zemścić, a jak na razie nic nie idzie po naszej  myśli. Wszystko jest na opak. Dużo się działo odkąd cię nie ma...  Danny i Cal się starają i to bardzo, aby mnie podnieść na duchu. Przez  długi czas byłam w depresji, ale teraz jest lepiej. Postanowiłam wziąć  się w garść, tak jak ty byś to zrobił. Tęsknię za tobą. Wszyscy za tobą  tęsknimy. Jeśli mnie słyszysz, albo patrzysz na mnie z góry i  zastanawiasz się co taka idiotka robi na cmentarzu o takiej godzinie,  to powiem ci, że za cholerę nie wiem. Samo tak wyszło. Bałam się tu  przychodzić, bo czułam się winna. Ciągle nachodziły mnie myśli, że  to moja wina. Teraz już wiem, że nie. Mam nadzieję, że tam gdzie  teraz przebywasz, jesteś szczęśliwy i, że zajmiesz nam dobre miejsca.  Chociaż w duszy liczę, że minie jeszcze kilka dobrych lat, zanim tam  przybędziemy. Muszę już iść. Pewnie chłopacy się martwią. Postaram  się przyjść niedługo.  Na drżących nogach wstałam z wilgotnej ziemi i udałam się do  domu. Chłopcy już na mnie czekali zmartwieni. Nie dość, że ostatnie 

co do nich powiedziałam, to to, że już wracam do domu i podałam  informację kim jest szef pani Green. Nie wiedzą jeszcze  najważniejszego.  ­ Hej... ­ powiedziałam na wstępie.  ­ Hej? Hej ! ­ wrzeszczy Danny. ­ Wiesz jak ja, znaczy my się  martwiliśmy ?!  ­ Wiem, ja... ­ zaczęłam.  ­ Nie ! Nic nie mów ! Teraz moja kolej na gadanie ! Mam dość  twojego zachowania. Wiem, że po śmierci Liam'a masz dość życia,  ale jeszcze my tu jesteśmy. Dla ciebie ! Nigdzie się nie wybieramy !  Czekaliśmy na ciebie kilka godzin, dzwoniliśmy, pisaliśmy, a nawet  cię szukaliśmy ! Gdzie ty do kurwy cholernej byłaś ?!  ­ Tak, ale... ­ próbowałam znowu wtrącić zdanie, ale na nic.  ­ Żadnych ale ! Koniec użalania się nad sobą ! Koniec !  ­ Wiem ! Byłam u Liam'a ! ­ krzyknęłam.  W pokoju zapadła cisza.  Moje słowa zawisły w powietrzu, jak  gęsta mgła. Nikt już nic nie powiedział. Patrzeliśmy na siebie w  milczeniu i czekaliśmy. Nie wiem na co. Po prostu tak było.  ­ I? ­ w końcu Calum zabrał głos.  ­ I nic. Koniec ze łzami. Liam by tego nie chciał. ­ wzruszyłam  ramionami.  ­ Wróciłaś. ­ odparł poważnie Danny.  ­ Tak. 

Patrzyłam na chłopaka z lekkim uśmiechem na ustach. Z  prędkością światła Cal owinął wokół mnie ręce i przytulił. Jego  chłopak po chwili poszedł w jego ślady. Teraz cała nasza trójka  ściskała się w najlepsze i czuliśmy się idealnie. Byliśmy rodziną.  Byliśmy jednością.  Dziękuję Liam, pomyślałam.                                     

 

Rozdział 22    J jak jasność.  A jak abstrakcyjność.  M jak miłość.  E jak emocje.  S jak słońce.  Te pięć słów opisuje chłopaka widzianego moimi oczami. Jest  dla mnie jak każda z tych rzeczy, a jednocześnie nic. Nie mogę z nim  być. Sprawia, że moje serce chce wydrzeć się z klatki piersiowe, a  krew wrze w żyłach. Lecz sprawia tyle bólu, jak nikt inny.  Jest przysłowie, że rodziny się nie wybiera, ale co jeśli on jest  taki sam, jak wuj ? Mógł założyć zwykłą maskę na twarz, aby mnie  zmylić. Tylko co ja złego zrobiłam?  Urodziłam się ?  ­ Ava? Żyjesz? ­ dotarł do mnie głos Daniela. Na szczęście chłopak  umiał odegnać ode mnie złe przemyślenia. On i Calum. Tylko ta  dwójka pozostała mi na świecie.  ­ Oddycham. ­ odparłam i odwróciłam się do niego twarzą.  Miał na sobie stare, wytarte dżinsy i szarą bluzę. A na nogach  gościły czarne adidasy. W rękach trzymał dwie jednorazówki z 

zakupami. Najwyraźniej chciał, abym mu pomogła. Zapewne wołał  mnie kilka razy, ale byłam rozproszona myślami.  Już od dłuższego czasu nie obwiniałam się za Liam'a i jestem z  siebie dumna. Chłopak zapewne uśmiechałby się teraz.  ­ Danny?  ­ Co?  ­ Znasz kogoś dobrego w hakingu? ­ zapytałam.  ­ Może by ktoś się znalazł, a co?  ­ Potrzebuję takiego kogoś. Muszę zdobyć duuuużo informacji. Coś  mi tu nie pasuje. ­ odparłam jednocześnie zastanawiając się nad  czymś.  Kilka miesięcy temu odwiedzili sierociniec rodzice James'a. Po co by  mieli tam iść?  Nie wyglądali na ludzi, którzy cieszą się z cierpienia innych.  Wręcz na odwrót. A może nie są oni wprowadzeni w interes  dyrektora. Może jest jakaś szansa, że James nie jest zły.  Drugą sprawą jest to, że czemu niby ktoś taki, jak Tristan  Holmes miałby prowadzić szkołę? Jako bandzior i to w dodatku szef,  zarabia od groma pieniędzy.  Znalazłam kilka odpowiedzi, ale za to pytań jeszcze więcej  przybyło.  ­ Mam ! ­ wykrzyknął Daniel. Przestałam zwracać na niego uwagę,  gdy zagłębiłam się w swoich myślach. Teraz jednak spojrzałam na  chłopaka z zainteresowaniem. 

­ Co ?  ­ zapytałam.  ­ Znam kogoś. Ale to ci się może nie spodobać... ­ odparł po chwili.  ­ Kogo? ­ zadałam ostrożnie pytanie z lekkim wahaniem.  Danny spojrzał mi w oczy, a mi w głowie zapaliła się tak  czerwona lampeczka.  ­ Vincent. ­ powiedział jedynie.  ­ O nie ! ­ wykrzyknęłam od razu.  Vincent "Klawisz" Willis.  Dwudziestoczteroletni mężczyzna o niebieskich oczach i  farbowanym irokezie. Facet spod ciemnej gwiazdy. Były mieszkaniec  domu dziecka i główny rozrabiaka. A na dodatek jedyny kuzyn  Liam'a. Rozstali się w gniewie, a Vince nawet nie przyszedł na  pogrzeb mojego przyjaciela. Nienawidziłam tego pieprzonego  Klawisza, lecz wiedziałam, że tylko on może nam pomóc. Raz grozie  śmierć.  ­ Dzwoń do niego. ­ westchnęłam głośno.  Czeka mnie cholernie długi czas z tym sukinsynem.               

     

Rozdział 23    Rozmowa z Vincentem nie poszła tak, jak planowałam.  Liczyłam, że albo leży kilka metrów pod ziemią, albo siedzi w pudle.  Niestety nie dosyć, że  ochoczo podjął się wydzielonego mu zadaniu,  to na dodatek powiedział, że chętnie najpierw do nas wpadnie i  omówi warunki umowy.  Siedzę teraz na szpilkach z dala od ostrych przedmiotów, żeby  nie korciło mnie po sięgnięcie po któryś, jak tylko ten sukinsyn się  pokaże.  Zaczęłam go nienawidzić nie tylko dlatego, że nie przyszedł na  pogrzeb Liam'a, ale również z powodu Stacy. Był on bowiem jej  pierwszym facetem, a gdy tylko nadążyła się okazja do ucieczki z  tego więzienia skorzystał bez obejrzenia się ani razu za siebie. Zero  pożegnania. Zero podziękowań. Po prostu nic.  Zniknął bez śladu. Kilka miesięcy potem pojawił się po  pożyczę. Oczywiście nie udzieliliśmy jej. Nawet nie mieliśmy z  czego, on o tym wiedział, a mimo wszystko przyszedł. A na koniec  odszedł z pretensjami. 

Teraz chce przyjść, jakby nigdy nic. Jeśli myśli, że zostanie mu  wybaczone, to niech lepiej się pieprzy. Już bardziej prawdopodobne  jest, że pani Green zmieni się w modelkę playboya, niż ja mu  przebaczę wszystko co spieprzył.    Nagle w pomieszczeniu rozległo się pukanie do drzwi.  ­ Sam mu otwórz. ­ syknęłam do Daniela.  ­ Dlaczego?  ­ Bo ja prędzej przyjebie mu tymi drzwiami, niż grzecznie wpuszczę  do domu. ­ warknęłam.  ­ Dobra. ­ mruknął pod nosem. Dobrze wiedział, że nie żartuję. Po  prostu nie trawię tej namiastki mężczyzny.  Danny wstał z miejsca i podszedł do drzwi. Gdy tylko odsunął  wszystkie zasuwy i otworzył je na oścież, aż zagotowałam się ze  złości. W przejściu stał, jakby nigdy nic Vince. Na ustach miał  uśmiech i był wyluzowany. Powinien czuć jakąś skruchę, ale to  przecież Vincent Willis, on zawsze jest bezkarny.  ­ Ava ! Piękna jak zawsze ! ­ krzyknął na wstępnie Vince. Zaczął się  do mnie zbliżać, a ja po prostu ciskałam w niego piorunami.  ­ Zrób jeszcze jeden krok, a zmażę ci ten uśmiech z ust. ­ warknęłam  przez zaciśnięte zęby.  Chłopak podniósł ręce do góry w geście poddania.  ­ Zrozumiałem. ­ odparł i zasalutował. ­ Więc co tam u was? ­ zapytał  po chwili pogodnie. 

­ Danny trzymaj mnie, bo ja go zaraz zatłukę ! ­ krzyknęłam. Miałam  bardzo krótki zapalnik, jeśli chodziło o Klawisza.  ­ Ava spokój. On ma nam pomóc. Pamiętasz? ­ odpowiedział mi  przyjaciel.  ­ Tak. ­ powiedziałam.  Wzięłam głęboki wdech i powoli wypuściłam powietrze, aby się  choć trochę uspokoić.  ­ Okey... Przejdźmy do rzeczy. ­ odparłam spokojnie.  Kolejne trzy godziny Danny tłumaczył Vincentowi co i jak.  Chłopak najwidoczniej był nie kumaty, bo co chwilę zwracał na coś  uwagę. Po trzecim razie, kiedy przerwał mojemu przyjacielowi,  chciałam skoczyć na niego z pięściami.  Na szczęście wszystko w końcu się zakończyło i intruz wyszedł  z mojego domu.  ­ Nareszcie... ­ wysapałam.  Czułam się wymęczona za wszystkie ostatnie tygodnie.  ­ Taaa... Teraz trzeba czekać.  Chciałam już coś powiedzieć, kiedy rozległ się dzwonek w  moim telefonie. Wyciągnęłam rękę po komórkę, a gdy tylko  zobaczyłam imię na ekranie, chciałam wyrzucić go przez okno.  Na samym środku widniało imię James'a.       

     

Rozdział 24    Komórka w mojej ręce ciążyła, jak tona metalu. Pięć cholernych  liter, tak bardzo mnie przerażało, że aż dziw, że nie wyrzuciłam tego  diabelstwa przez okno, albo o ścianę. Korci mnie, aby cisnąć tym  kawałkiem małego żelastwa w przestrzeń. Jednak druga strona  mojego umysłu podpowiada mi, abym odebrała, bo tego chcę.  Czy można jednocześnie się czegoś bać i tego pragnąć?   Takie właśnie myśli nachodzą mnie, gdy tylko przypomnę  sobie o Jamesie.  ­ Ava ? Odbierzesz ? ­ zapytał Danny, gdy nie wykonałam żadnego  ruchu.  ­ A muszę ? ­ spojrzałam na niego błagalnie.  ­ Nie, ale wtedy zadzwoni później. Po prostu powiedz, że ma nie  dzwonić. ­ wzruszył ramionami.  Wdech i wydech, powtarzałam sobie w myślach. W końcu  nacisnęłam zieloną słuchawkę.  ­ Tak, słucham? ­ zapytałam swobodnie, ale z powagą.  ­ Ava? ­ z drugiej strony rozległ się głos James'a.  ­ Tak, w końcu to mój telefon. ­ prychnęłam. 

­ No tak... ­ odparł zakłopotany. Mogłam sobie wyobrazić jak  przerzedza włosy palcami. Chciałam, aby to moje dłonie były  zanurzone w tej czuprynie.  Nie! Ava, spokojnie, powtarzałam sobie w kółko.  ­ Chciałem zapytać, czy w końcu gdzieś byśmy się razem wybrali...  Wiesz na taką randkę... ­ dokończył speszony.  Otwierałam już usta, aby odmówić, kiedy słowa, które z nich  wypłynęły, całkowicie inaczej brzmiały w mojej głowie, czy na głos.  ­ Jasne.  Zwinęłam rękę w pięść i uderzyłam nią kilka razy o oparcie  sofy, na której siedziałam.  ­ Serio? ­ zapytał wyraźnie zdziwiony James.  ­ Tak. ­ odparłam.  ­ Super ! Kiedy ? Może jutro ?  ­ Czemu nie? O szesnastej?  ­ Idealnie. Pa. Do jutra. ­ powiedział pośpiesznie i się rozłączyła,  jakby obawiał się, że zmienię zdanie.  Siedziałam bez ruchu z komórką w jednej ręce przez dobrą  godzinę. Nie mogłam pojąć co właśnie zrobiłam. Chciałam trzymać  się z dala od niego i żyć dalej. Możliwe jest, że wybiję mu rodzinę.  Nie mogę się z nim spotykać, bo jeszcze go pokocham. Wtedy plan  diabli wzięli. Miałam tylko kilka punktów, których postanowiłam się  trzymać.  1. Nie patrzeć w przeszłość. 

2. Pogodzić się ze śmiercią bliskich osób.  3. Zemścić się.  4. Nie zamordować w najbliższym czasie Vince'a.  5. Trzymać się z dala od James'a.  Tylko pięć zasad, a ja nie umiałam dotrzymać nawet połowy z  nich.  Ciągle spoglądałam za siebie.  Nigdy nie pogodzę się ze śmiercią.  Jestem bliska zabicia Vincenta.  Nie potrafię zostawić James'a.  Cztery na pięć, to w tym wypadku okropny wynik.  Chciałabym mieć nadzieję na lepsze jutro.    Tylko bądź pełen nadziei, tak, ja jestem,  Pełen nadziei na dziś.  Wieź tą muzykę i jej użyj,  Pozwól by cię porwała.  I bądź pełen nadziei, pełen nadziei,  I On stworzy drogę.  Wiem że to nie łatwe ale w porządku,  Wystarczy mieć nadzieję.        

   

Rozdział 25    Nie należałam do rannych ptaszków, a dziś wstałam już o  szóstej dwanaście rano. Nie mogłam przez pół nocy zmrużyć oka, tak  bardzo stresowałam się spotkaniem z Jamesem. Czemu jego twarz  zawsze widzę przed zaśnięciem i pierwsze co widzę po obudzeniu, to  on ? Dlaczego nie może zostawić mnie w spokoju ? W ciągu tych  kilkunastu tygodni przeżyłam, tak dużo bólu, że zdecydowanie  przekroczyłam limit. A teraz dochodzi do tego stres z powodu  spotkania. Moim największym problemem jest brak ciuchów.  ­ NIE MAM SIĘ W CO UBRAĆ ! ­ wykrzyknęłam pokonana i  rzuciłam się na łóżku.  Nagle do mojego pokoju wparowali chłopaki. Danny trzymał w  ręku kij baseballowy, a Calum natomiast drewnianego chodaka? Co  do cholery ?!  ­ Yyy... Co tu robicie? ­ zapytałam.  ­ Jak to co ?! Krzyczałaś, więc rzuciliśmy się z pomocą. ­ odparł  Danny.  ­ Okey... Kij rozumiem, ale chodak? Calum?  ­ To było pierwsze co wpadło mi w ręce. ­ zaczął się bronić.  ­ Chodak? Miałeś pod ręką chodaka? Dlaczego w ogóle go masz? 

­ Bo są wygodne. ­ powiedział, tak jakby to było oczywiste. Wolałam  się więcej w tej sprawie nie odzywać. Wdawanie się z Calem w  dłuższą sprzeczkę, to stracony czas. Do chłopaka i tak nic nie dociera.  On żyje we własnym świecie z wróżkami i smokami. Lepiej nie  tłumaczyć mu na czym polega rzeczywistość, a tym bardziej  dorosłość.  ­ Dobra. ­ poparłam go. ­ Potrzebuję pomocy. ­ powiedziałam.  ­ W czym ? Mamy kogoś zlać ? Zabić ? Sponiewierać ? ­ zaczął  wyliczać Daniel.  ­ Nieee... Tu będzie trochę mniej krwi. ­ odparłam.  ­ Ooo... No dobra. ­ wydusił wyraźnie zawiedziony chłopak.  Z kim ja się zadaje, zapytałam siebie w myślach.  ­ Mam randkę i nie wiem w co się ubrać. ­ westchnęłam na koniec  głęboko.  ­ A my mamy wiedzieć ? ­ zapytali równocześnie, lecz niepewnie  chłopaki.  ­ Tak. Jesteście facetami, co nie ? Więc wiecie co lubicie. ­ odparłam  genialnie.  ­ A pamiętasz, że jesteśmy gejami ? ­ powiedział Calum.  ­ No tak... Ale dalej nimi jesteście.  ­ Okey.  Popełniłam najgorszy błąd w życiu. Nigdy nie proś przyjaciół  gejów o pomoc w ubraniu się. Przez siedem godzin zmieniali co  chwilę zdanie, co do ubioru. Miałam już dość, kiedy w końcu udało 

im się wybrać stylizację, która pasowała obojgu. Nie liczyło się moje  zdanie, tylko ich. Chociaż nie miałam nic do zarzucenia ich  wyborowi. Całość składała się z dżinsów z dziurami, czarnej bluzki z  napisem, skóry i trampek.  Teraz czekałam jedynie na James'a.                                       

   

Rozdział 26    Siedziałam jak na szpilkach, już od czterech godzin. Zaraz  pojawi się James, a ja z nerwów trzęsę się, jak osika. Dlaczego  spotkanie z jednym chłopakiem doprowadza mnie do kresu  wytrzymałości? Czy każda kobieta czuje się tak na moim miejscu?  Wychowałam się wśród mężczyzn. Moją jedyną przyjaciółką była  Stacy, a i ona nie znała się na randkowaniu. Co innego przygodny  sex, a co innego związek. Jeśli chodzi o James'a nie mam pojęcia, na  której rzeczy mi zależy. Gdy go widzę, moje serce przechodzi w tryb  galopu. Czy to nie miłość?  ­ Nie wytrzymam. ­ powiedziałam w przestrzeń.  Nagle ktoś zapukał do drzwi, aż podskoczyłam na miejscu.  Powolnym ruchem podniosłam się i wzięłam głęboki wdech, aby  chociaż trochę przywrócić sobie opanowania.  ­ Hej... ­ przywitałam się, gdy otworzyłam drzwi.  ­ Cześć. Pięknie wyglądasz. ­ uśmiechnął się.  Nie potrafię przyjmować komplementów, od razu  zaczerwieniłam się na twarzy.  ­ Słodko się rumienisz. ­ dodał.  Oczywiście przybrałam teraz kolor dorodnego buraka. 

­ Przestań.  ­ Dlaczego ? ­ zapytał.  ­ Bo tak. ­ nie umiałam znaleźć innego dobrego argumentu.  James bez żadnego już słowa złapał mnie za dłoń i wyprowadził  z domu.  Przez całą drogę milczałam podenerwowana. Podróż nie trwała  długo, najwyżej dwadzieścia minut i to co zauważyłam już na miejscu  sprawiło, że otworzyłam szeroko oczy. Albowiem znajdowaliśmy się  w wesołym miasteczku.  ­ O Boże... ­ powiedziałam na głos.  ­ Mam nadzieję, że może być. ­ odparł speszony chłopak.  ­ Tak ! ­ wykrzyknęłam.  ­ Chodź na diabelski młyn !  Bawiłam się cudowny, a najlepiej było, gdy odkryłam, że James  ma lęk wysokości, a i tak nic mi nie powiedział. Dało się zauważyć  to, gdy zrobił się przeraźliwie biały na wysokości trzech metrów. A to  był dopiero początek. Ciągnęłam go po wszystkich stoiskach,  karuzelach i innych atrakcjach. Mogę bez wątpienia stwierdzić, że jest  to jeden z najlepszych wieczorów mojego życia.  Na koniec randki miałam dwa wielkie pluszaki i cała twarz  kleiła mi się od waty cukrowej, a na moich ustach gościł wielki  uśmiech. Gdy byliśmy już pod moimi drzwiami odwróciłam się do  chłopaka i gdy chciałam już podziękować, poczułam jego usta na  swoich. 

Oddałam pocałunek z pasją, jaką on mnie darzył. Było coraz  namiętniej. Zostałam przyparta do ściany. Owinęłam ramiona dookoła  jego szyi i poczułam jak jego język napiera na moje wargi. Uchyliłam  je, aby dać mu dostęp. Nasze języki zaczęły ze sobą tańczyć. Nie  mogłam się powstrzymać przed jękiem, który opuścił moje usta.  ­ Jameees…  Jego dłoń znalazła się na moim tyłku. W jakimś momencie  musieliśmy przesunąć się bardziej w lewo, bo nagle leżeliśmy na  ziemi. Danny i Calum stali nad nami i głupio się uśmiechali.  Najwidoczniej otworzyli drzwi, kiedy my się o nie opieraliśmy.  ­ Hej... ­ wychrypiałam cicho.  Z podniecenia mój głos się zmienił.  ­ A cóż to ma być ? ­ zapytał ze śmiechem Cal.  ­ Nic. ­ powiedziałam.  ­ Coś. ­ odparł w tym samym momencie James.  Wstałam szybko z ziemi, zwalając tym samym z siebie chłopaka.  ­ Idź już. ­ chrząknęłam do niego.  ­ Słucham ?  ­ Idź. Pogadamy kiedy indziej.  ­ Ava...  ­ Nie. Świetnie się bawiłam. Naprawdę, ale teraz musisz już iść.  ­ Dobrze. ­ powiedział i mnie pocałował delikatnie w usta.  Kilka sekund później, już go nie było. Czułam na sobie  spojrzenie Daniela i Caluma. 

­ Dobra. Możecie zaczynać, bo zaraz pękniecie.  ­ JAKI BYŁ ?!  ­ DOBRZE CAŁOWAŁ ?!  ­ DOSZLIŚCIE DO DRUGIEJ BAZY ?!  ­ POCAŁUNEK FRANCUSKI ?! SERIO ?!  ­ MA JAKIŚ FETYSZ ?!  ­ ŚCISNĄŁ CI TYŁEM, CZY TYLKO MACAŁ ?!  Krzyczeli jedno pytanie, po drugim. To będzie długa noc.                                 

     

Rozdział 27    Przez całą noc musiałam wysłuchiwać niedorzecznych pytań  chłopaków. Zresztą to nie było najgorsze. Około drugiej rano  postanowili dać mi dobre rady na temat seksu, to już było za wiele.  Kazałam im się odczepić i iść spać, bo jest późno. Niestety wyszło na  to, że posiedzieli jeszcze ze dwie godziny, a ja byłam coraz bardziej  zszokowana. W jednej chwili siedziałam na łóżku, a w następnej na  ziemi w szoku. Albowiem moi wspaniali przyjaciele postanowili  zaprezentować mi pozycję seksualną, w której ich zdaniem będzie mi  najwygodniej. Wychodzi na to, że największe doznania będę czuła,  gdy James będzie za mną, a ja na czworaka.  Otwierałam usta, jak ryba, nie wiedząc co odpowiedzieć. Oni  już chyba niczym mnie nie zaskoczą. Na szczęście byli w ciuchach,  lecz pokazywanie mi pozycji przerodziło się w ich gorąco uniesienie.  Z piętnaście minut nie zwracają już na mnie uwagi pochłaniając swoje  twarze.  ­ Wiecie co... Może ja pójdę do sypialni i położę się. ­ powiedziałam  do nich, ale nie dostałam odpowiedzi. ­ Świetnie. ­ mruknęłam pod  nosem i wstałam. 

Poszłam do siebie i rzuciłam się na łóżko.  ­ Kocham cię. ­ powiedziałam do poduszki i przytuliłam się bardziej.  ­ Już nigdy cię nie opuszczę. ­ to było ostatnie co powiedziałam przed  zaśnięciem.  Miałam cudowny sen. Leżałam pośrodku jakiegoś wzgórza i  patrzałam w niebo. Nade mną było pełno gwiazd, niektóre spadały, a  inne po prostu świeciły. Nagle jedna mocno rozbłysła i jakaś cząstka  jej leciała w moją stronę. Usiadłam i chciałam to dosięgnąć, moja  ręka była już bardzo blisko. Jeszcze tylko kawałek...  Buuum.  W wielkim szoku zaczęłam się rozglądać. Byłam na podłodze  zwinięta w pościel, a na moim łóżku siedziało dwóch debili.  Najwidoczniej naszła ich ochota na śmierć.  ­ Już po was. ­ wysyczałam.  Danny i Calum zerwali się szybko w nogi i zaczęli uciekać.  Chciałam pójść w ich ślady, ale moje nogi zaplątały się w kołdrze i z  powrotem upadłam.  Nic poza leżeniem mi nie pozostało. Debile zapewne już się  ukryli i w najbliższym czasie nie raczą się pokazać. Dobrze wiedzą,  że mnie się nie budzi.  ­ Widzę, że dobrze się bawisz. ­ usłyszałam nagle męski głos.  Czym prędzej podniosłam głowę i w drzwiach pokoju  zauważyłam Vincenta. Nad jego głową znajdował się zegar i 

wskazywał trzynastą czterdzieści. Nie dosyć, że ledwo słońce  wzeszło, to już on się pojawił.  ­ Czego ?! ­ warknęłam.  ­ Czyżby księżniczka wstała lewą nogą.  Gdyby podszedł trochę bliżej, tylko trochę. Już bym go dopadła.  ­ Spieprzaj !  ­ Wyrażaj się młoda damo. ­ próbował naśladować głos pani Green.  ­ Podejdź bliżej, to sobie pogadamy. ­ przywoływałam go ręką.  ­ Głupi nie jestem. Czekamy w salonie. Znalazłem coś. ­ odparł i  wyszedł.  Czym prędzej podniosłam się i nie zważałam na swój wygląd.  Pobiegłam do chłopaków.  ­ Co macie ?! ­ od razu zapytałam, gdy ich ujrzałam.  Cała trójka siedziała na sofie i spoglądali w laptopa.  ­ Nooo...  ­ popędzałam ich.  ­ Ava... ­ zaczął Danny.  ­ Czy James jest w to zamieszany ?! ­ zażądałam odpowiedzi.  Wszyscy spojrzeli po sobie, a potem na mnie.  ­ Mówcie !  ­ Tak. ­ powiedział Calum.  Nogi prawie się pode mną ugięły, ale wzięłam się w garść.  ­ A więc dobrze. ­ odparłam. Nie wiedziałam co jeszcze mogę dodać,  zrobić...  ­ Ava to nie wszystko... ­ zaczął Danny. 

­ Jak to? ­ zapytałam. ­ Co jeszcze?  ­ Wychodzi na to, że to on zabił Liam'a. ­ wydusił w końcu chłopak.  Nagle zakręciło mi się w głowie. Wszystkie wspomnienia  wróciły. Liam. James. Wczorajsza randka. Potem wszystko zniknęło  poza jednym słowem.  MORDERCA.