Cole Kresley - Cudze winy 2

Cole Kresley Immortals After Dark 02 Za cudze winy

"Wampir, który był żołnierzem, a teraz ma dość życia… Setki lat temu Sebastian Wroth został zmieniony w wampira – w jego mniemaniu najpotworniejszą istotę na ziemi - wbrew swojej woli. Chory z nienawiści do samego siebie i samotny od wielu lat, nie widzi powodu, aby ciągnąć dalej swe nędzne życie. Do chwili, kiedy wyjątkowa, czarodziejska istota przybywa do jego zamku, aby go zabić, a tak naprawdę, nieświadomie, ratuje mu życie. Walkiria – zabójczyni wysłana po to, aby go zabić… Kaderin Zimne Serce straciła ukochane siostry w bitwie, dawno temu. Kiedy zostały zabite przez wampira, tajemnicza boska siła stłumiła w Kaderin żal i smutek – pozbawiając walkirię także innych uczuć. Jednakże, kiedy Kaderin spotyka Sebastiana, jej uczucia… a właściwie głównie pożądanie… wracają ze zdwojoną siłą. Po raz pierwszy w życiu nie jest w stanie

zabić wampira. Zostają współzawodnikami w legendarnym rajdzie… Nagroda w trwających miesiąc zawodach jest tak potężna, że pozwala właścicielowi odwrócić bieg historii. Kaderin zrobi wszystko, żeby wygrać ją dla swoich sióstr. Sebastian, który pragnie tylko jednego – samej Kaderin, także przystępuje do współzawodnictwa i wykorzystuje każdą sytuację, aby rozbudzić uśpione uczucia walkirii. Trasa rajdu wiedzie przez antyczne grobowce, katakumby i skarbce, wokół całego świata, w poszukiwaniu potężnych artefaktów. Ale kiedy Kaderin zostanie zmuszona do wyboru pomiędzy wampirem, który ją pociąga, a możliwością odzyskania swojej rodziny, jaką podejmie decyzję?"

Sebastian przez stulecia cierpiał męki samotności: żadnego towarzystwa, rozmóuj i kontaktu fizycznego. A teraz, zaledwie kilkadziesiąt centymetróuj od niego stała oszałamiająco piękna kobieta, śmiała i nieustraszona. Wyciągnął drżące ręce, chwycił ją w pasie i przyciągnął do siebie. Ledwie powstrzymał dreszcz rozkoszy, kiedy poczuł dotyk jej pełnych piersi. - Powiedz mi, jak się nazywasz. - Jak się nazywam? - mruknęła nieobecnym głosem. Nazywam się Kaderin - dodała zmysłowym tonem jak ze snów. Poczuł, jak zalewa go wszechogarniające ciepło. - Kaderin - powtórzył, ale to imię jakoś do niej nie pasowało. Kiedy spojrzał głęboko w jej ciemne oczy, zdał sobie sprawę, że jest za zimne, zbyt formalne, by określić tę istotę, którą trzymał w ramionach. - Katja - szepnął chrapliwie i ze zdumieniem odkrył, że nieświadomie gładzi kciukiem jej dolną wargę. Tak bardzo pragnął ją pocałować. - Katja, ja... - zaczął znów chrapliwym, urywanym głosem - muszę... muszę cię pocałować. Kiedy to usłyszała, jej ciemnoorzechowe oczy zmieniły się w płynne srebro. - Kiedyś uwielbiałam być całowana - szepnęła najwyraźniej zaskoczona tym odkryciem. Drobnymi ramionami oplotła jego barki i desperacko ścisnęła. Wampirze, proszę - spojrzała w górę na jego usta i oblizała wargi. - Niech to będzie warte...

Podziękowania Ogromnie dziękuję trzem zachwycającym kobietom i bardzo utalentowanym pisarkom: Genie Showalter za niesamowite wsparcie, Caro Carson za to, że zawsze była przy mnie, kiedy tego potrzebowałam i Barbarze Ankrum za słowa zachęty oraz wnikliwie krytyczne uwagi. Dziękuję także Richardowi, mojemu wspaniałemu mężowi, który sprawdzał czasy wschodów i zachodów słońca na całym świecie i weryfikował fakty dotyczące podróży i transportu.

Prolog Dwór Blachmount, Estonia Wrzesień 1709 Dwóch z moich braci nie żyje, pomyślał Sebastian. Leżał na podłodze i patrzył na nich w górę, usiłując nie skręcać się z bólu. Albo są na wpół martwi. Wiedział jedynie, że wrócili z frontu... inni. Każdy żołnierz wracał odmieniony przez okrucieństwa wojny - on również - ale jego bracia naprawdę się zmienili. Nikolai, najstarszy, i Murdoch, drugi w kolejności, nareszcie wrócili z granicy rosyjsko-estońskiej. Chociaż Sebastianowi trudno było w to uwierzyć, najwyraźniej opuścili wojsko, mimo że wojenna pożoga wciąż niszczyła te dwa kraje. Na zewnątrz szalała nawałnica, która nadciągnęła znad Morza Bałtyckiego, i dwaj bracia wjechali do dworu Blachmount w strugach deszczu. Nie zdjęli przemoczonych płaszczy i kapeluszy. Nie zamknęli za sobą drzwi. Stali bez ruchu, jakby ogłuszeni. Patrzyli na rzeź; w głównym holu konali członkowie ich rodziny. Ojciec i cztery siostry umierali z powodu zarazy. Sebastian i ich najmłodszy brat Conrad, którzy zostali pokonani w walce i wykrwawiali się z powodu zadanych im ran, także tu leżeli. Sebastian ciągle jeszcze był przytomny. Pozostali, dzięki niebiosom, stracili już świadomość, chociaż Conrad wciąż pojękiwał z bólu.

Nikolai odesłał dwóch najmłodszych braci do domu zaledwie kilka tygodni temu. Chciał ich chronić. A teraz umierali.

Rodowa siedziba Wrothów, dwór Blachmount, okazała się zbyt dużą pokusą dla dezerterów z rosyjskiego wojska, by nie próbowali go złupić. Poprzedniej nocy żołdacy zaatakowali dwór w poszukiwaniu bogactw, które podobno się tu znajdowały, oraz żywności. Sebastian i Conrad, którzy dzielnie bronili domostwa przed tuzinami napastników, zostali pokonani i odnieśli poważne rany... ale nie zostali zabici. Reszta rodziny nie ucierpiała z ręki żołdaków. Bracia powstrzymywali ich na tyle długo, aby żołnierze zorientowali się, że w domu panuje zaraza. Uciekli, porzucając miecze... Nikolai stanął nad Sebastianem, a woda kapiąca z jego płaszcza mieszała się z krwią brata, krzepnącą na podłodze. Spojrzał na Sebastina tak surowo, że ten przez chwilę miał wrażenie, iż Nicolai jest zdegustowany porażką młodszego rodzeństwa... tak jak on sam był zdegustowany. A Nikolai nie rozumiał nawet połowy. Sebastian za to wiedział lepiej, wiedział, że Nikolai poradzi sobie z tym ciężarem, tak jak z innymi, które dźwiga na swoich barkach. Sebastian zawsze był bardzo blisko ze swoim najstarszym bratem i mógł niemal usłyszeć jego myśli, tak jakby były jego własnymi: Jak mogę mieć nadzieję obronić swój kraj, jeżeli nie potrafię ustrzec krwi z mojej krwi i kości z moich kości? Niestety ich ojczyzna, Estonia, była w równie rozpaczliwej sytuacji, co jego rodzina. Rosyjscy żołnierze kradli zapasy na przednówku, a potem palili zasiewy i posypywali solą ziemię. Na polach nie rosły

nawet chwasty i wieś głodowała. Słabych i podatnych na choroby ludzi zaraza szybko pokonywała. Gdy otrząsnęli się z szoku, Nikolai i Murdoch odstąpili na bok i zaczęli rozmawiać ściszonymi, chrapliwymi głosami, pokazując to na ojca, to na siostry, wyraźnie o czymś dyskutując. Najwidoczniej nie brali pod uwagę nieprzytomnego Conrada ani Sebastiana. Czy los młodszych braci został już przypieczętowany?

Nawet trawiony bólem i gorączką, Sebastian rozumiał, że najstarsi bracia zostali w jakiś sposób odmienieni... zmienieni w coś, czego jego osłabiony cierpieniem umysł nie mógł pojąć. Ich zęby były inne... kły stały się dłuższe. Bracia odsłaniali je, w gniewie lub strachu. Ich oczy były czarne, a jednak lśniły w półmroku pomieszczenia. Jako chłopiec, Sebastian słuchał opowieści dziadka o diabłach, które miały długie kły i mieszkały na blisko położonych bagnach. Wampiry. Potrafiły rozpłynąć się w powietrzu, a potem zmaterializować, kiedy tylko zechciały. Przemieszczały się w ten sposób z łatwością. Sebastian zorientował się, że za otwartymi drzwiami, nie widać dyszących ciężko koni o spienionych pyskach. Porywały dzieci i wysysały krew. Karmiły się ludźmi jak bydłem. A nawet gorzej - zmieniały ludzi w sobie podobnych. Sebastian wiedział, że jego bracia należą teraz do tych przeklętych demonów... i obawiał się, że zamierzają niebawem splugawić w ten sam sposób całą ich rodzinę. - Nie róbcie tego - szepnął. Nikolai usłyszał go, mimo że stał w odległym kącie holu, i natychmiast do niego podszedł. Klęknął przy nim i zapytał: - Wiesz, czym teraz jesteśmy? Sebastian pokiwał słabo głową, patrząc z niedowierzaniem w czarne źrenice brata.

- I podejrzewam, że... - wyszeptał urywanym głosem. Wiem, co zamierzacie. - Zmienimy cię i całą rodzinę, tak samo jak my się zmieniliśmy. - Ja tego nie chcę - powiedział Sebastian. - Nie zgodzę się ha to. - Musisz, bracie - mruknął Nikolai. Czy jego niesamowite oczy naprawdę się jarzyły? - W przeciwnym razie umrzesz tej nocy.

- W porządku - sapnął Sebastian. - Od dauma życie już mnie nuży. A teraz, kiedy dziewczynki umierają... - Je też spróbujemy przemienić. - Nie ośmielicie się! - krzyknął Sebastian. Murdoch spojrzał na Nikolaia z ukosa, ale starszy brat pokręcił głową. - Podnieś go - powiedział głosem twardym niczym stal, takim samym, jakiego używał jako generał w armii. Będzie pił. Chociaż Sebastian walczył, cały czas klnąc, Murdoch zdołał go posadzić. Z rany na brzuchu trysnęła krew. Nikolai skrzywił się, widząc to, ale jednym ruchem rozerwał sobie żyły na nadgarstku. - Uszanuj moją wolę, Nikolai - jęknął Sebastian z desperacją w głosie. Użył ostatnich zapasów sił i złapał brata za ramię, aby odsunąć, jego nadgarstek. - Nie zmuszaj nas do tego. Zycie to nie wszystko. - Często się o to spierali w przeszłości. Nikolai zawsze uważał, że najważniejsze jest przetrwanie; Sebastian wierzył, że lepiej zginąć niż żyć bez honoru. Nikolai milczał, wpatrując się w twarz Sebastiana, kiedy rozważał jego słowa. W końcu się odezwał: - Nie mogę... nie chcę patrzeć, jak umierasz. - Jego głos był niski i chrapliwy; zdawało się, że ledwie panuje nad emocjami. - Robisz to dla siebie - powiedział Sebastian słabym głosem, tracąc ostatki sił. - Nie dla nas. Skazujesz nas na piekło, aby ukoić własne sumienie. Nie mógł pozwolić, aby krew Nikolaia dotknęła jego ust.

- Nie... niech cię diabli, nie! Ale zmusili go do otwarcia ust, wlali do wnętrza gorącą krew i siłą zacisnęli wargi tak, że musiał w końcu przełknąć. Ciągle go trzymali, kiedy odetchnął po raz ostatni i stracił przytomność.

A gdy do skrzynki trafi list, Wnet serce mocniej zacznie bić, Bo któż chciałby popaść w zapomnienie? W. H. Auden przekład Krystyny Chodorowskiej

1 Zamek Gornyj, Rosja Teraźniejszość Po raz drugi w swoim życiu Kaderin Zimne Serce zawahała się, zabijając wampira. W ostatnim momencie, kiedy ciche, śmiertelne ostrze miało uderzyć w szyję ofiary, powstrzymała miecz... ponieważ wampir ukrył twarz w dłoniach. Zobaczyła, jak jego potężne ciało sztywnieje. Jako wampir mógł z łatwością przenieść się, zniknąć z jej zasięgu. Zamiast tego uniósł głowę i spojrzał na nią ciemnoszarymi oczyma o barwie rozpętującej się nawałnicy. Co dziwne, nie miały w sobie ani krzty czerwieni, która była znakiem wiecznego łaknienia krwi. To oznaczało, że wampir nigdy jeszcze nikogo nie zabił, wysysając całą krew. Jeszcze nie. Spojrzał na nią błagalnie i nagle zdała sobie sprawę, że on pragnie śmierci. Pragnie, aby zakończyła jego żywot, zrealizowała zamiar, z jakim przybyła do tego walącego się zamczyska. Podążała za nim bezszelestnie, pragnęła walki z bezdusznym drapieżnikiem. Kaderin była w Szkocji, wraz z innymi walkiriami, kiedy otrzymała wiadomość o „wampirze, który zajął zamek i terroryzuje miasteczko w Rosji". Z rozkoszą zgłosiła się na ochotnika, by zabić tę pijawkę. Wśród walkirii tworzących jej kowen, cieszyła się sławą najzręczniejszego zabójcy. Poświęciła życie tropieniu i zabijaniu wampirów. W Szkocji, zanim wezwano ją do Rosji, zabiła trzy.

A więc dlaczego teraz się waha? Dlaczego nie zadała ciosu? Przecież ten wampir to zaledwie jedna spośród tysięcy jej ofiar, jego kły zawisną na sznurze wraz z resztą bogatej kolekcji. Kiedy ostatnim razem się zawahała, skończyło się to wielką tragedią, która na zawsze złamała jej serce. - Na co czekasz? - zapytał wampir głębokim, grobowym tonem. Zdawał się być zaskoczony własnymi słowami. Me wiem dlaczego. Niezwykłe, fizyczne doznanie wytrąciło ją z równowagi. Żołądek zacisnął się w supeł. Z trudem łapała oddech, jakby wokół jej klatki piersiowej zacisnęła się żelazna obręcz. Me mam pojęcia dlaczego. Na zewnątrz wył wiatr, szalejąc na zboczach gór. Zawodził jękliwie w wysokiej, mrocznej komnacie wampirzego zamku. Niewidoczne szpary w murach wpuszczały do wnętrza chłód poranka. Potwór wstał i wyprostował się, był niezwykle wysoki. Ostrze jej miecza odbiło blask płomieni stojących nie-opodal świec, oświetlając jego oblicze. Wampir miał poważną, pociągłą twarz o surowych rysach, z pewnością inne kobiety uznałyby ją za atrakcyjną. Jego czarna koszula, teraz rozdarta i pozbawiona guzików, odsłaniała umięśniony tors. Znoszone dżinsy opadły nisko na wąskiej talii. Wiatr poruszał połami koszuli, mierzwił jego gęste, czarne włosy. Bardzo przystojny. Jak wielu innych z jego rodzaju, których zabiłam. Zogniskował wzrok na końcu jej miecza. A potem, jakby zapomniał o grożącym mu niebezpieczeństwie,

popatrzył jej w twarz; długo wodził po niej wzrokiem. Wyraźnie mu się spodobała, co wprawiło Kaderin w lekkie zakłopotanie. Ścisnęła mocniej rękojeść miecza. Nigdy wcześniej jej się to nie przydarzyło. Jej miecz, perfekcyjnie naostrzony diamentowym pilnikiem, przecinał mięśnie i kości niemal bez wysiłku. Ostrze idealnie podążało za ruchami jej rozluźnionego nadgarstka,

jakby broń stanowiła przedłużenie jej ręki. Nigdy nie musiała poprawiać uchwytu. Zetnij mu łeb. Jednego wampira mniej. Jeden krok bliżej do eksterminacji całej wynaturzonej rasy. - Jak się nazywasz? - starannie wymawiał słowa, jak arystokrata, ale akcent był znajomy. Estoński. Chociaż Estonia graniczyła z Rosją na zachodzie i jej mieszkańcy uważani byli za nordycki odłam Rosjan, Kaderin poznała różnicę i zastanowiła się przelotnie, co on robi tutaj, tak daleko od własnego kraju. Przechyliła głowę na bok. - Po co chcesz to wiedzieć? - Chciałbym poznać imię kobiety, która uwolni mnie od tego. On chciał umrzeć. Przez całe swoje życie od jego pobratymców zaznała tylko cierpienia i ostatnią rzeczą, na jaką miała ochotę, było wyświadczanie przysługi wampirowi. - Zakładasz więc, że cię zabiję? - A nie? - Jego usta skrzywiły się w lekkim, ale smutnym uśmiechu. Znów zacisnęła dłoń na rękojeści. Zrobi to. Oczywiście, że tak. Żyła tylko po to, aby zabijać. Nie obchodzi jej, że jego oczy nie są czerwone. W końcu napije się krwi od kogoś, kto z tego powodu umrze i jego oczy się zmienią. Zawsze tak było. Wampir obszedł stos oprawionych w skórę książek -w pomieszczeniu znajdowały się ich setki; miały rosyjskie

i, tak, estońskie tytuły - i oparł swoje potężne ciało o popękaną ścianę. Naprawdę nie zamierzał się bronić. - Zanim mnie zabijesz, powiedz coś jeszcze. Twój głos jest piękny. Tak samo jak twoja twarz. Przełknęła głośno i poczuła, że jej policzki zaczynają płonąć. - Kto jest twoim sprzymierzeńcem...? - Jej głos zamarł, kiedy zobaczyła, że wampir zamyka oczy, jakby słuchanie jej sprawiało mu niewysłowioną rozkosz. Wyrozumiali?

Na te słowa otworzył oczy. Były pełne gniewu. - Nie trzymam z nikim. A już na pewno nie z nimi. - Ale przecież kiedyś byłeś człowiekiem, prawda? Wyrozumiali byli armią, czy też zakonem, zmienionych ludzi. Nie uznawali picia krwi bezpośrednio od żywej istoty, ponieważ sądzili, że to właśnie rozbudza w wampirze żądzę krwi. Postępując w ten sposób, pragnęli ustrzec się przed upodobnieniem do szalonych wampirów należących do Hordy. Walkirie jednakże nie do końca wierzyły, że im się uda. - Tak, ale Wyrozumiali mnie nie interesują. A ty? Ty też nie jesteś człowiekiem, prawda? Zignorowała jego pytanie. - Czego szukasz w tej okolicy? - zapytała. - Wieśniacy są przerażeni twoją obecnością. - Zdobyłem to domostwo jako łup wojenny i jestem jego prawnym właścicielem, a więc tu mieszkam. I nigdy nie zrobiłem im żadnej krzywdy. - Odwrócił się i mruknął pod nosem: - Chciałbym, żeby się mnie tak strasznie nie bali. Kaderin powinna szybko zakończyć tę sprawę. Zaledwie trzy dni dzieliły ją od Talismans Hie, rajdu nieśmiertelnych, w którym miała brać udział. Była to bardzo niebezpieczna, przeznaczona dla istot Tradycji wersja „Niesamowitego wyścigu". Poza polowaniem na wampiry, rajd był jedyną rzeczą, dla której warto było żyć. Kaderin musiała zająć się sprawami transportu i uzupełnić zapasy. A jednak mimo to kontynuowała rozmowę. - Powiedzieli mi, że mieszkasz tu sam.

Spojrzał na nią i nieznacznie skinął głową. Wyczuła, że wprawiła go tym pytaniem w zakłopotanie, tak jakby żałował, że nie ma z nim jego rodziny. - Jak długo? Wzruszył umięśnionymi ramionami, udając obojętność. - Kilkaset lat. Żył sam przez tak długi czas?

- Mieszkańcy doliny posłali po mnie - powiedziała, jakby musiała mu się tłumaczyć. W małej wiosce zamieszkiwały istoty należące do Tradycji. Była to populacja nieśmiertelnych i mitycznych istot kryjących się tu przed zwykłymi ludźmi. Wielu z nich ciągle oddawało cześć walkiriom i płaciło try-but, ale Kaderin nie dlatego postanowiła wysłuchać ich prośby i udać się w to zapomniane miejsce. Trawiła ją żądza mordu; zamordowanie nawet jednego wampira warte było podróży. - Prosili mnie, żebym cię zabiła. - A więc czekam. - Dlaczego sam się nie zabijesz, skoro tego pragniesz? zapytała. - To... skomplikowane. Ale dzięki tobie nie będę musiał się tym martwić. Wiem, że jesteś doskonałą wojowniczką... - Skąd wiesz, kim jestem? Ruchem głowy wskazał jej miecz. - Byłem kiedyś żołnierzem, a twoja niesamowita broń mówi sama za siebie. Miecz był jedyną rzeczą w jej życiu, z której była dumna... Jedyną, jaka jej została... Jedyną, której nie mogła stracić. A on dostrzegł wyjątkowość tej broni. Podszedł bliżej i zniżył głos. - Zadaj cios, kimkolwiek jesteś. Wiedz, że zabicie mnie nie obciąży twego sumienia. Nie ma powodu czekać dłużej. Tak jakby to była kwestia sumienia! Ale nie o to chodziło. To nie mógł być powód... Ona nie miała

sumienia. Żadnych uczuć, żadnych emocji. Jej serce było zimne. Po tragedii, która ją dotknęła, modliła się o wybawienie od uczuć, błagała o to, aby żal i poczucie winy nigdy już jej nie nękały. Jakaś tajemnicza siła odpowiedziała na jej błagania i sprawiła, że jej serce zamieniło się w kamień. Kaderin już więcej nie cierpiała, ale nie czuła także pożądania, złości ani radości. Nic nie stało pomiędzy nią a ofiarą.

Była doskonałym zabójcą. Była nim przez tysiąc lat, przez połowę swego nieśmiertelnego życia. - Słyszałaś to? - zapytał nagle. Oczy, które przed chwilą błagały o śmierć, zwęziły się w dwie szparki. - Jesteś tu sama? Uniosła brew. - Nie potrzebuję niczyjej pomocy. A już szczególnie nie wtedy, kiedy muszę sobie poradzić z jednym wampirem - dodała nieobecnym głosem. Dziwne, ale znów zapatrzyła się na jego piękne ciało... Wyrzeźbiona klatka piersiowa, twardy i płaski brzuch, kępka włosów znikających pod paskiem spodni. Wyobraziła sobie, jak przeciąga palcem zakończonym ostrym szponem po gładkiej skórze, a jego umięśnione ciało napręża się i drży w odpowiedzi. Te myśli sprawiły, że poczuła się nieswojo. Zapragnęła odgarnąć włosy z karku i pozwolić zimnej bryzie nieco go ochłodzić... Wampir odchrząknął. Kiedy szybko wróciła spojrzeniem na jego twarz, uniósł brwi. Złapana na pożądliwym gapieniu się na ofiarę! Cóż za wstyd! Co się ze mną dzieje? Jej seksualne potrzeby były zapewne jeszcze mniejsze niż tego żywego trupa, który stał przed nią. Otrząsnęła się i zmusiła do przypomnienia sobie, co się stało, kiedy ostatni raz się zawahała. Na polu walki, wieki temu, oszczędziła i wypuściła jednego z jego ziomków. Młodego wampira, który błagał o życie.

Jednakże młodzieniec najwyraźniej wzgardził jej miłosierdziem. Natychmiast odnalazł jej dwie siostry walczące na nizinie poniżej. Zaalarmowana wrzaskiem innej walkirii, Kaderin pobiegła w dół zbocza, potykając się o ciała zarówno żywych, jak i martwych. Kiedy dotarła do swoich sióstr, wampir właśnie zadawał śmiertelny cios. Młodsza z nich, Rika, została wzięta przez zaskoczenie, ponieważ skupiła się na nadbiegającej w panice Kaderin. Wampir uśmiechał się, kiedy ta, zrozpaczona, upadła na kolana.

Zabił jej siostry z brutalnością i dużą wprawą, które od tamtej pory cechowały także działania Kaderin. Chciałaby móc powiedzieć, że zabiła go od razu, ale nie, przez jakiś czas utrzymywała go przy życiu. A więc dlaczego teraz zamierza popełnić ten sam błąd? Nie, nie popełni go. Nie zignoruje lekcji, jakiej udzieliło jej życie. Zbyt wiele za nią zapłaciła. Im szybciej się z tym uporam, tym prędzej będę mogła zająć się przygotowaniami do wyścigu. Skrzyżowała ramiona na piersi, utwierdzając się w tej decyzji. Wszystko tkwi w głowie. Kaderin oczyma duszy widziała błysk miecza, wiedziała, jak uderzyć, by ściąć głowę jednym ruchem, ale nie zrzucić jej z barków od razu. Tak było czyściej. Co było istotne. Nie miała zbyt wielu rzeczy na zmianę w swojej walizce.

2 Jako młody mężczyzna, Sebastian Wroth pożądał wielu rzeczy, a ponieważ dorastał otoczony dużą, wspierającą go i zamożną rodziną, uważał, że to wszystko po prostu mu się należy. W przyszłości pragnął także założyć rodzinę, dom pełen radości i miłości. A ponad wszystko tęsknił za żoną, za kobietą, która będzie należała tylko do niego. I wstydził się przyznać przed Kaderin, że niczego z tego nie udało mu się zdobyć. Ale w tej chwili Sebastian pragnął tylko jednego chociaż przez jedną jeszcze chwilę patrzeć na tę fascynującą istotę. Na początku myślał, że to anioł zesłany po to, aby go uwolnić. Wyglądała jak anioł. Jej długie, skręcone w grube loki włosy były tak jasne, że w świetle świec wydawały się prawie białe. Jej oczy, ciemne niczym ziarna kawy, okolone gęstymi, czarnymi rzęsami, kontrastowały z jasnymi włosami i czerwonymi jak wino wargami. Jej skóra o złotawym odcieniu była bez skazy, a rysy delikatne, ale wyraziste. Wyglądała tak subtelnie i krucho, a jednak z wprawą dzierżyła w dłoniach zabójczą broń. Obosieczny miecz z pod-krzyżem, nienaostrzoną strefą tuż powyżej gardy. Ktoś biegły w posługiwaniu się tą bronią mógł owinąć palec wokół gardy, aby lepiej kontrolować miecz. Najwyraźniej kobieta nosiła tę broń nie dla ozdoby. Ponadto nie był to miecz do walki w bitwie. Ta istota miała w ręku ostrze służące do zadawania szybkiej, cichej śmierci. Fascynujące. Anioł śmierci.

To, że właśnie jej twarz zobaczy jako ostatnią rzecz na tej ziemi, uważał za niezasłużone błogosławieństwo. Tak, myślał, że pochodzi od bogów... do chwili, kiedy jej gorące spojrzenie nie przesunęło się niżej i zdał sobie sprawę, że jest kobietą z krwi i kości. Przeklął swoje bezużyteczne, martwe ciało. Jako przemieniony człowiek nie oddychał, jego serce nie biło, nie czuł pożądania. Nie mógł jej posiąść, nawet jeżeli czuł... myślał raczej, że jej piękno mogłoby go rozbudzić. Brak przyjemności z fizycznego zbliżenia nigdy wcześniej go nie martwił. Jako człowiek nie miał zbyt wielkiego doświadczenia w tej materii - była wojna, panował głód, myślał tylko o tym, żeby przeżyć. Nie miał czasu ani chęci, aby spoglądać na kobietę w ten sposób. Aż do teraz. Nigdy nie pociągały go drobne kobiety, ponieważ wiedział, że jeżeli nawet zdołałby jakąś zaciągnąć do łóżka, mógłby sprawić jej ból. Ale teraz było inaczej. Patrzył na tę eteryczną, najdelikatniejszą jaką kiedykolwiek widział istotę, i zastanawiał się, jakby to było, gdyby złapał ją na ręce, zaniósł do łóżka i zaczął powoli rozbierać. Oczami wyobraźni widział, jak jego wielkie dłonie głaszczą i pieszczą jej drobne ciało. Spojrzał na jej smukłą szyję, a potem zjechał niżej na sterczące, pełne piersi niemal rozsadzające ciemną bluzę. No, ta część jej ciała nie była drobna i eteryczna. Zapragnął całować te piersi, zanurzyć w nich twarz... - Dlaczego patrzysz na mnie w ten sposób? - zapytała urywanym, lekko zadyszanym głosem, cofając się o krok.

- Czyż nie mogę cię podziwiać? - On, co zdumiewające, postąpił krok naprzód. Skąd się to brało? Zawsze był nieśmiały i niepewny w kobiecym towarzystwie. W przeszłości, gdyby złapał się na takim zachowaniu, szybko odwróciłby głowę i opuścił pomieszczenie, mamrocząc przeprosiny. Może w końcu odnalazł wolność w obliczu nieuchronnej i bliskiej śmierci. Ale przecież nigdy tak się nie gapił, nigdy nie pragnął niczego tak bardzo, jak tej drobnej kobiety z pełnymi piersiami.

- Czy mogę mieć ostatnie życzenie przed śmiercią? - Znam to męskie spojrzenie. - Jej głos był pełen zmysłowości. Głos ze snów. Czuł się tak, jakby ten głos przenikał do najdalszych zakamarków jego duszy. - To nie jest tylko podziw. Nie, w tej chwili myślał, że niczego bardziej nie pragnie, jak rozerwać jej koszulę, przyszpilić jej dłonie do podłogi i ssać twardniejące brodawki jej piersi, aż doprowadzi ją do orgazmu. Trzymać ją mocno za ramiona i lizać... - Jak śmiesz tak ze mną pogrywać, wampirze! - Co masz na myśli? - Spojrzał jej w oczy. Przyjrzała się badawczo jego twarzy, jakby chciała odczytać jego myśli. Czy była w stanie odkryć, co dzieje się w jego głowie? Że w jednej chwili wizję delikatnych pieszczot zastąpiło pragnienie rzucenia jej na ziemię i przygniecenia własnym ciałem? Co się ze mną dzieje? - Wiem, że nie jesteś w stanie poczuć tego... tego... przerwała i sapnęła ze złości. - Nie możesz czuć tego, co najwyraźniej udajesz. To niemożliwe, chyba że... zachłysnęła się nagle - twoje oczy... robią się czarne. Czarne? Oczy jego braci także robiły się czarne, kiedy targały nimi silne emocje. Nie wiedział, że z nim dzieje się podobnie. Czy to dlatego, że nigdy tak naprawdę nie doznawał tak silnych uczuć jak teraz, kiedy pożądał tej tajemniczej istoty? Czuł, że zginie, jeżeli nie zaspokoi tego pragnienia... Niespodziewana eksplozja sprawiła, że odwrócił głowę. Cały się spiął.

- Co to było? Rozejrzała się, zaniepokojona. - O czym ty mówisz? - zapytała gniewnie. - Nie słyszałaś tego? - Jeszcze jeden wybuch i zamek zawali się jak domek z kart. Musiał ją stąd zabrać, nawet jeżeli na zewnątrz był już dzień. Nagła potrzeba chronienia jej za wszelką cenę stała się nie do zniesienia.

- Nie! - Szeroko otworzyła oczy, nagle przestraszona. To się nie dzieje! - Odsunęła się od niego zwinnym ruchem, jakby był wężem gotowym, by zaatakować. Kolejna eksplozja. Przeniósł się i zmaterializował tuż przed nią. Jej miecz zmienił się w rozmazaną srebrną smugę. Złapał ją za nadgarstek, ale usiłowała się wyrwać. Chryste, była naprawdę silna, ale on także wydawał się silniejszy niż zazwyczaj, potężniejszy, niż mógł sobie kiedykolwiek wyobrazić. - Nie chcę cię skrzywdzić. - Wytrącił jej broń z ręki i odrzucił na niskie posłanie. - Nie walcz ze mną. Sufit zaraz się zawali... - Nie... Nie! - Patrzyła na jego pierś... na jego serce... z czystym przerażeniem. - Nie jestem twoją... oblubienicą. Oblubienicą? Opadła mu szczęka. Przypomniał sobie, jak bracia tłumaczyli mu, że kiedyś odnajdzie swoją oblubienicę, swoją żonę na wieczność, ona go ożywi. Dzięki niej znów zacznie oddychać, jego ciało ponownie obudzi się do życia. Zawsze sądził, że oszukują go, aby złagodzić gorycz tego, co mu uczynili. Ale jednak to musiała być prawda. Dźwięk, który go wcześniej zaniepokoił, dobiegał z jego wnętrza. To jego serce zabiło po raz pierwszy od chwili, kiedy został zmieniony w wampira. Poderwał się na nogi, oddychając spazmatycznie, wreszcie po trzystu latach powietrze wypełniło jego płuca. Serce biło coraz mocniej, szybciej, poczuł, że jego penis twardnieje, pulsuje zgodnie z uderzeniami krwi. Jego żyły wypełniły się krwią i płynącą wraz z nią czystą

przyjemnością. Odnalazł swoją oblubienicę - jedyną kobietę, która miała należeć do niego przez całą wieczność - w istocie, która stała tuż przed nim. A jego ciało obudziło się na jej widok. - Czy wiesz, co się ze mną dzieje? - zapytał. Przełknęła ślinę i odsunęła się jeszcze od niego.

- Zmieniasz się. - Ściągnęła jasne brwi i dodała ledwie słyszalnym szeptem: - Dla... dla mnie. - Tak. Dla ciebie. - Podszedł do niej i musiała unieść głowę, żeby spojrzeć na niego. - Wybacz mi. Gdybym wiedział, że opowieści są prawdziwe, szukałbym cię. Znalazłbym cię, jakoś... - Nie... - Zachwiała się i wyciągnął rękę, żeby ją podtrzymać. Zadrżała, ale nie strąciła z ramienia jego dłoni. Wtedy zdał sobie sprawę, że nie tylko on się zmienia. Ona także. Zdawało mu się, że dostrzegł w jej oczach srebrzysty błysk. Pojedyncza łza spłynęła po jej policzku. - Dlaczego płaczesz? - Kiedy był śmiertelny, kobiece łzy zawsze go poruszały. Ale teraz, kiedy widział, jak płacze jego oblubienica, poczuł, jakby tysiąc noży wbiło się w jego ciało. Odgarnął jej włosy i zachłysnął się nagle, nieprzywykły do oddychania. Miała spiczaste uszy. Kiedy przyjrzał się bliżej jej twarzy, zobaczył malutkie kły. Sebastian nie wiedział, czym była i tak naprawdę nie obchodziło go to. - Proszę, nie płacz. - Ja nigdy nie płaczę - szepnęła. Skrzywiła się lekko, ocierając policzek wierzchem dłoni i kiedy dostrzegła wilgotny ślad, otworzyła usta ze zdumienia. Patrzyła to na mokrą skórę, to na ostre paznokcie, które wyglądały bardziej jak elegancko przycięte szpony. Uniosła głowę i znów spojrzała na niego, przełykając ślinę, jakby wystraszona.

- Powiedz mi, dlaczego jesteś smutna. - Nagle zyskał w życiu cel. Musiał ją chronić, dbać o nią i niszczyć to, co mogłoby jej zagrozić. - Pozwól mi sobie pomóc, ukochana. - Nie jestem twoją oblubienicą. Nigdy nią nie będę. Nigdy... - Ale sprawiłaś, że moje serce zabiło. - A ty sprawiłeś, że coś poczułam - syknęła w odpowiedzi. Nie rozumiał znaczenia jej słów ani jej reakcji. Przez kilka

następnych minut patrzył na nią milczeniu, ucząc się na pamięć jej rysóuj... zapamiętując firany gęstych rzęs, pełne, czerwone wargi. Jej oczy błyszczały od targających nią emocji, emocji, które najwyraźniej sprawiały jej ból. Cała się trzęsła. Nagle, tak samo szybko jak zaczęła, przestała płakać. A potem uniosła głowę i uśmiechnęła się do niego, aż zabolało go serce. Jej oczy były radosne, kuszące. Nigdy jeszcze, w całym jego życiu, nic tak bardzo go nie poruszyło. Zastanawiał się, jak długo będzie w stanie się powstrzymać. Ale jej uśmiech zniknął zbyt szybko. Zadrżała gwałtownie i oparła czoło o jego pierś. W momencie, w którym nie mógł już dłużej skrywać przed nią bolesnej erekcji, uniosła twarz i jej nastrój zmienił się po raz kolejny. Na delikatną skórę policzków wypełzł rumieniec, lekko rozchyliła wargi. Zacisnęła palce na jego ramionach. Popatrzyła przeciągle na jego usta i oblizała językiem dolną wargę. Bez trudu mógł odczytać jej myśli w tej chwili. Była... podniecona. Przez niego. Nie rozumiał, co się z nią dzieje... ani z nim. Otworzył szerzej oczy, a po chwili, kiedy objęła go za szyję delikatnymi ramionami, przymknął powieki. Mogę jej dotknąć... A ona zaakceptuje ten dotyk... Jego penis nigdy jeszcze nie był taki twardy. Tak bardzo pragnął zatopić się w niej, że oddałby za to wszystko. Przechyliła głowę, wciąż patrząc na jego usta. - Tak mi tego brakuje... - mruknęła namiętnym głosem. Nie miał czasu, aby zastanowić się nad jej słowami, ponieważ nagle napięła ramiona i przyciągnęła go do

siebie. Jęknął, kiedy poczuł dotyk jej piersi. Były tak pełne, tak miękkie... Wiedział, że będą doskonale pasowały do jego dłoni. Chryste, przez stulecia cierpiał męki samotności: żadnego towarzystwa, rozmów, żadnego fizycznego kontaktu. A teraz czuł przy sobie swoją oblubienicę, miękką i uległą, trzymał

ją w ramionach. Lękał się, że to tylko sen. Zanim stracił panowanie nad sobą, położył dłonie na jej talii i przyciągnął ją mocniej do siebie. - Powiedz mi, jak się nazywasz. - Jak się nazywam? - mruknęła nieobecnym głosem. Nazywam się Kaderin. - Kaderin - powtórzył, ale to imię jakoś do niej nie pasowało. Kiedy spojrzał głęboko w jej błyszczące oczy, zdał sobie sprawę, że jest za zimne, zbyt formalne, aby określić tę istotę, którą trzymał w ramionach. - Katja - szepnął chrapliwie i ze zdumieniem odkrył, że nieświadomie gładzi kciukiem jej dolną wargę. Tak bardzo pragnął ją pocałować. - Katja, ja... - zaczął znów chrapliwym, urywanym głosem; przełknął ślinę, żeby móc mówić dalej. -Muszę... muszę cię pocałować. Kiedy to usłyszała, jej ciemnoorzechowe oczy zmieniły się w płynne srebro. Wydawało mu się, że zapadła w jakiś trans. Był na tyle przytomny, żeby zauważyć tę dziwną reakcję, ale jej pełne, czerwone usta błyszczały, przyzywając go. - Kiedyś uwielbiałam być całowana - szepnęła, najwyraźniej zaskoczona tym odkryciem. Jej oddech stał się urywany. Czy mógł się temu oprzeć? Położył drżącą dłoń na jej karku, chcąc przyciągnąć ją do siebie. Z pewnością była na tyle silna, aby stawić mu czoła... Przecież była wojowniczką i szybko sobie z nim poradzi, jeżeli zada jej ból.

Z jakiegoś powodu wyczuł, że nie poprzestanie na łzawym spojrzeniu skrzywdzonego dziecka, jakie obserwował niegdyś u dam, którym niechcący nadepnął na palec w tańcu albo na które wpadł na ulicy, nieostrożnie wybiegając zza rogu. To spojrzenie zawsze sprawiało, że czuł się fatalnie. - Wampirze, proszę - mruknęła. - Niech to będzie warte... Niech będzie... Jęknął, kiedy ich usta się zetknęły. Czuł, jakby na jego skórze tańczyły wyładowania elektryczne. Oderwał się od niej.

- O, Boże. - Nic nigdy nie wydawało mu się tak potężne, tak właściwe, jak ten pocałunek. Na jej twarzy malowało się jeszcze większe pożądanie. Gdyby warunkiem przeżycia tej jednej chwili była zmiana w wampira, czy zgodziłby się ponownie na takie cierpienie? Kiedy ponownie ją pocałował, z początku lekko, jęknęła, z wargami tuż przy jego ustach: - Więcej. Objął ją mocniej silnymi ramionami, ale w ostatniej chwili się opamiętał. Me, głupcze... Rozluźnił uścisk. Natychmiast poczuł, jak jej szpony wbijają się w jego ramiona. Zadrżał. - Nie powstrzymuj się. Pragnę więcej. Chciała więcej, chciała, aby dał jej to, czego potrzebowała. Ponieważ ona należała do... niego. Kiedy wreszcie to do niego dotarło, zniknęły jego zahamowania. W chwili trwającej tyle co uderzenie serca zyskał kobietę na całe życie. Zapragnął ryknąć triumfalnie. Czuł jej szpony, wbijające się w jego ciało... Tak jakby obawiała się, że ucieknie. Ekstaza. Ona mnie potrzebuje. - Pocałuj mnie jeszcze raz, wampirze. Jeżeli przestaniesz, zabiję cię. Nie mógł powstrzymać triumfalnego uśmiechu. Kobieta, która mu groziła, że go zabije gdyby przestał ją całować? Zrobił więc, jak mu kazała, smakując jej, bawiąc się jej językiem, całując zachłannie, gorąco, niepowstrzymanie. Każdy ruch jego języka miał swoje

odbicie w gwałtownym ruchu jej bioder napierających na niego. Pocałował ją z całą namiętnością, którą na tak długo mu odebrano, z dziką nadzieją, która powróciła do niego wraz z biciem serca. Znużenie życiem zostało zastąpione przez jasno określony cel... którym była ona. Musiał dać jej do zrozumienia, jak bardzo jest jej wdzięczny... I zrobił to, całując ją, aż nie mogła złapać tchu i omdlewała w jego ramionach.

Ale on także tracił kontrolę. Czuł coraz większą ochotę, by robić z jej ciałem różne rzeczy, grzeszne rzeczy, i wiedział, że już długo nie będzie mógł się oprzeć temu pragnieniu. - Zawsze będę dawał ci więcej, i więcej, aż do śmierci. Ale w tej chwili, po raz pierwszy od trzystu piekielnych lat, Sebastian desperacko pragnął żyć.

3 Kaderin czuła się tak, jakby spadała z ogromnej ujysokości. Wszystkie emocje, które przez ostatnie milenium nie miały do niej dostępu, nagle zalały ją wielką falą. W jej duszy walczyły ze sobą strach, radość, tęsknota i bezbrzeżne fizyczne pożądanie... do chwili, aż żądza rozgorzała w niej z taką siłą, że zaćmiła wszystkie inne uczucia. Kaderin zakręciło się w głowie. Jedyne, co wiedziała na pewno, to że musiała dać upust pożądaniu, które sprawiało jej niemal fizyczny ból i wyrywało jęki z gardła. A każdy z jego namiętnych, głębokich pocałunków zwiększał jej agonię. Zanurzyła palce w jego gęste, splątane włosy. Nie była zdolna skupić myśli, nie była w stanie zastanowić się, dlaczego to ją spotyka. Nieoczekiwane potrzeby dręczyły jej duszę. Pragnęła polizać jego skórę, chciała poczuć na sobie ciężar jego ciała. Przysunęła rozchylone wargi do jego szyi i pocałowała skórę tuż ponad kołnierzykiem. W odpowiedzi naparł na nią z wyprężonym penisem, jakby nie mógł już dłużej wytrzymać, a jednak usiłował powstrzymać ogarniającą go żądzę. Ale ona poczuła, jak przenika ją dreszcz, wyczuwając jego wielkość i sztywność, napierającą na nią z taką siłą. Jej ciało spłynęło nieoczekiwaną wilgocią; pragnęła tego. Niezdolna do zatrzymania tego szaleństwa, wysunęła język i polizała jego skórę. Poczuła dreszcz podniecenia i jęknęła. Czy jakikolwiek samiec smakował tak doskonale? Jego zapach sprawił, że w jej ciele obudziły

się zwierzęce żądze. Z drżeniem usiłowała się im przeciwstawić. Pragnęła zerwać

z niego znoszone dżinsy, ująć w obie dłonie jego sztywną męskość i w szale lizać ją i pieścić. Kiedy wyobraziła sobie tę scenę, jeszcze mocniej naparła na niego biodrami, a on, po chwili drżącego wahania, dołączył do niej. Oddychał chrapliwie i wysapywał do jej ucha obco brzmiące słowa. Cały zamek zadrżał w posadach... od jej błyskawicy, błyskawicy walkirii, która dowodziła targających nią emocji. Błyskawica, przyjemność nie do opisania, której tak długo jej odmawiano. Wiedziała, że to zakazane, wiedziała, że będzie tego żałować, ale w tej chwili nie dbała o to. Z jakiegoś nieznanego powodu, otrzymała od losu tę szansę. Ten mężczyzna mógł pozwolić jej raz jeszcze odczuć, co znaczy pasja. Być może po raz ostatni. I tylko tego chciała, zanim chłód i obojętność znów zaleją jej serce... Tak więc przyjmowała jego pocałunki i oddawała je. Nawet wtedy, kiedy pożądanie niemal ją oślepiło, usiłowała racjonalizować swoje postępki. Nie posuną się ani o krok dalej. To, co działo się teraz, można było wybaczyć. Ciągle mieli na sobie ubrania. Ścisnął jej pośladki. Przytrzymał ją mocno, tak jakby chciał ją na siebie nadziać. Silny mężczyzna... nieśmiertelny mężczyzna... Z ciałem niczym bóg. - Mocniej - szepnęła i nagle poczuła pod plecami ścianę. Przytrzymywał ją dłonią za głowę, aby ochronić przed uderzeniem o twarde kamienie, kiedy na nią napierał. Jego całe, twarde ciało przykryło jej drobną sylwetkę.

Dobrze, stawał się coraz bardziej gwałtowny. Nie! Jeżeli on przejmie inicjatywę, jestem zgubiona... zatracę się w nim. Minęło tyle czasu. Ciasno spleciony węzeł bólu rozluźniał się z każdym pełnym determinacji pchnięciem wampira.

- Nie przestawaj - wyszeptała błagalnie pomiędzy urywanymi oddechami. Po raz pierwszy od tysiąca lat, miała osiągnąć szczyt. - Czy mogę... czy osiągniesz spełnienie w ten sposób? zapytał, jakby czytając w jej myślach. - Tak! - krzyknęła prosto w jego usta. - Nie przestawaj! Rozkazuję ci! - Rozkazujesz? - jęknął, jakby samo to słowo podnieciło go jeszcze bardziej. - Ale jest jeden problem... ja też dojdę. -Powiedział głosem chrapliwym z pożądania. Muszę cię mieć, ukochana. Zesztywniała na te słowa, tak jakby obudziła się z głębokiego snu. Odwróciła głowę. - Czekaj! Ja nie mogę... nie mogę tego zrobić! - Dam ci to, czego potrzebujesz, przysięgam - zapewnił ją, przeklinając w duchu swój brak doświadczenia. Jakoś sobie, do diabła, poradzi. - Po prostu pozwól się kochać. Pokręciła gwałtownie głową, szarpiąc się w jego ramionach. - Nie! Gdyby był człowiekiem, natychmiast by ją puścił. Ale instynkt podpowiedział mu, żeby tego nie robił. Chociaż rozumiał niewiele z tego, co się działo, w jakiś sposób wiedział, że niezwykle ważnym jest to, by przeżyli wspólnie choćby przelotną chwilę przyjemności. Nie mógł pozwolić, aby to się skończyło... nie, dopóki nie da jej spełnienia i nie dostanie od niej tego samego.

- A więc nie posuwajmy się dalej. - Jeżeli tylko na to miała mu pozwolić, zanim się otrząśnie, weźmie, co się da. - Ty nie rozumiesz... Sam zaszokowany swoim zachowaniem, przerwał jej protesty i objął dłońmi jej twarz, mocno całując w usta. Zesztywniała i najwyraźniej jego pieszczota nie sprawiła jej przyjemności. Po chwili jednak odpowiedziała na pocałunek jękiem, który

sprawił, że z ulgi oblał się potem. Jej szpony z powrotem wylądowały na jego ramionach. Przycisnął ją do siebie, a jego myśli znów stały się niewyraźne, przesłonięte mgłą pożądania. Im był brutalniejszy, tym głośniej krzyczała wprost w jego usta, co doprowadzało go do szaleństwa. Na skraj rozkoszy. Jego agresja najwyraźniej sprawiała jej niewysłowioną rozkosz. Ściana za ich plecami zaczęła się kruszyć. Nagle podskoczyła i zawinęła nogi wokół jego bioder. - Na niebiosa, tak, Katja, tak. - Przycisnął ją mocno do siebie, przytrzymał pełne pośladki dłońmi i jęknął, czując pod palcami twarde mięśnie. Tutaj także wyczuwał przyjemne krągłości i to bardzo mu się podobało. Ściskał pożądliwie jej ponętne ciało, ugniatał gładką skórę. Dyszała mu prosto do ucha. - Tak, tak, jesteś taki silny. Silny? Zadrżał. To jej się podobało? - Nigdy jeszcze nie czułem nic tak wspaniałego, jak twoje ciało... Słowa zamarły mu na wargach, kiedy osunęła się niżej i, trzymając się jego ramion wyciągniętymi rękoma, zaczęła się o niego ocierać. Nie spuszczała z niego spojrzenia srebrzystych oczu, drobnym kłem przygryzła dolną wargę. Patrzył na nią z niedowierzaniem. Była dzikim stworzeniem, a jego członek pulsował, w oczekiwaniu na zbliżający się orgazm. Powstrzymaj się, nakazał sobie samemu. Ona też musi skończyć.

Podciągnęła się do góry, musnęła ustami jego ucho i zaczęła lizać je językiem. Jej gładka szyja znalazła się tuż przed jego wargami. Ugryź ją. Polizał jej skórę; tak bardzo pragnął ją ukąsić. Nie. Nie mógłby jej tego zrobić. Czemu nie? I tak przecież uważała go za potwora... Oparła się dłońmi o ścianę i mocno odepchnęła się. Polecieli w tył, przewracając górę książek. W powietrze wzniósł się kurz, kiedy upadli na podłogę. Kaderin była na górze.

Była jak szalona, bez żadnych zahamowań: naparła na jego członka, jednocześnie całując go zachłannie w usta. Jej pośladki tak zmysłowo poruszały się pod jego palcami, kiedy ocierała się o jego krocze... Nigdy, nawet w najśmielszych snach, nie wyobrażał sobie takich scen. Przestał przejmować się tym, że nasienie może splamić jego bieliznę. Miał właśnie osiągnąć orgazm swojego życia. Co za wstyd, co za poniżenie. Nie dbał o to. Przeturlał się i Kaderin znalazła się pod nim. Przesunął jej ręce za głowę i przyszpilił do posadzki. Poddał się całkowicie pierwotnej potrzebie poruszania biodrami. Tak bardzo pragnął znaleźć się w niej. Musiał ją posiąść, a sądząc po jej reakcjach, ona także tego potrzebowała. Jej powieki drżały, jęczała gardłowo. - Nie wierzyłem, że to prawda - wysapał. Jej głowa przesuwała się po podłodze, złoty jedwab włosów wypełnił mu nozdrza oszałamiającym zapachem. - Katja. - Pchnął mocniej, a ona odpowiedziała mocniejszymi ruchami bioder. - Jesteś moja. - Tak, tak... już zaraz... sprawisz, że... dojdę. - Wygięła się w łuk, krzycząc głośno. Objął ją ciasno ramionami, uwięził w klatce swojego ciała i wściekle uderzał biodrami w jej miednicę. Jęknął wpatrzony w sufit, jego kark zesztywniał, i poczuł, jak nasienie wreszcie z niego wypływa, rytmicznie pulsując. Każde uderzeniem wyrywało mu z gardła zwierzęcy krzyk. Ona ciągle szczytowała, zatopiwszy szpony w jego plecach.

Zadrżał gwałtownie po raz ostatni, a potem opadł na nią, ogłuszony przez nieznaną wcześniej przyjemność. Jego oddech, tak nowy i ciągle go zadziwiający, był urywany. Ale kiedy zdał sobie sprawę z tego, co jej zrobił, oblał się czerwienią. Zawstydzony zerwał się na równe nogi i odwrócił wzrok. Oblubienica czy nie, była dla niego obcą osobą, a on ośmieszył się przed nią niczym jakiś niedoświadczony żółtodziób.

A nawet gorzej, użył całej swojej siły, aby przytrzymać ją na podłodze i brutalnie się o nią ocierał. A jeśli zrobił jej krzywdę? A jeśli posiniaczył jej nieskazitelną skórę? Obawiał się spojrzeć jej w oczy. I zobaczyć to charakterystyczne skrzywdzone spojrzenie... A jednak ona wyciągnęła rękę i pociągnęła go w dół do siebie. Lekko odwróciła głowę i potarła delikatnie skórę na jego szyi. Zaczęła ocierać się twarzą o jego twarz, jak kot. Chociaż okazywała to w dziwaczny sposób, najwyraźniej chciała mu przekazać, że coś do niego czuje. Czuje. Kolejny powód do uniesienia. Tak długo nie czuł na sobie dotyku drugiej osoby. Wsparł się na łokciu, a ona spojrzała na jego twarz. Jej oczy były łagodne; żywe srebro mieszało się z ciepłym orzechowym kolorem tęczówek. Ujął jej twarz w drżące dłonie, bardzo delikatnie, i pokrył pocałunkami jej oczy, czoło, nos. Była najpiękniejszą istotą, jaką mógł sobie wyobrazić... i najbardziej namiętną. I w dodatku należała do niego. - Nie powiedziałem ci, jak się nazywam - odezwał się chrapliwym głosem. - Jestem Sebastian Wroth. - Bastian - mruknęła nieobecnym głosem, jakby ciągle nie otrząsnęła się z transu. Słysząc to, znów zapragnął ją przytulić. Uśmiechnął się do niej. - Tylko moi najbliżsi tak mnie nazywali. Zachwyca mnie, że ty też to mówisz. - Uhmm. - Gładziła jego szyję, delikatnym kolistym ruchem.

Ciągle wzbierało w nim pożądanie. Nie mógł się doczekać, kiedy dowie się o niej wszystkiego, ale najpierw musiał się upewnić co do jednego. - Czyja... czyja cię... skrzywdziłem? - Będę trochę obolała. - Uśmiechnęła się lekko i znów otarła się twarzą o jego twarz, tym razem jakby mu dziękowała. - Ale tylko w najbardziej rozkosznych miejscach.

Jego penis ciągle był na wpół twardy w wilgotnym wnętrzu dżinsów, ale sposób, w jaki wymówiła to proste słowo... rozkoszny... sprawił, że znów zaczął twardnieć. Nie mógł pojąć, jak to się stało, że Kaderin tak łatwo godzi się z faktem, że zadał jej ból. Zresztą obiecał sobie, że to się więcej nie powtó-rzy, nie w ten sposób. Usiłował zignorować uczucie, które wzbudzało w nim jej ciało dotykające jego skóry. Odgarnął włosy z jej czoła, odsłaniając spiczaste uszy. Malutkie kły, szpony, oczy... - Katja. Czym ty... - odchrząknął. - Czym ty jesteś! Zmarszczyła brwi. - Jestem... - Zesztywniała w jednej chwili. Jej oczy nagle odzyskały ostrość spojrzenia, tak jakby właśnie się obudziła. Wszystkie mięśnie jej drobnego ciała, które po orgazmie tak się rozluźniły, teraz znów się napięły. Wciągnęła głośno powietrze i jednym ruchem zrzuciła go z siebie... brutalnie i gwałtownie, aż uderzył w przeciwległą ścianę, a potem skoczyła na równe nogi. -O bogowie, co ja uczyniłam? - wyszeptała, ocierając czoło drżącą dłonią. Jej twarz była lodowata, ale oczy płonęły dziko, kiedy wycofywała się do przeciwległego kąta pomieszczenia. Sebastian wstał i wyciągnął przed siebie dłonie uspokajającym gestem, jakby nie chciał jej przestraszyć. Ale wtedy Kaderin otarła usta rękawem bluzy, co go rozwścieczyło. Rozpoznał w tym ruchu odrazę, odczytał wstręt.

On także żywił podobne uczucia... do samego siebie, od kiedy został przemieniony. - Zapomnijmy o tym, co się tu stało, wampirze. - Nie mogła uwierzyć w to, że w głębi ducha czuje do niego wdzięczność. Ponieważ ulżył jej pożądaniu? Co, do diabła, tu się wydarzyło? Odzyskiwała powoli zmysły i wraz z przytomnością zalało ją palące uczucie wstydu. - Jak niby miałbym o tym zapomnieć?

Może jakaś kapryśna potęga zabawiła się z nią w kotka i myszkę, zmusiła ją do tego, na co nigdy by się nie zdecydowała z własnej woli. A może ktoś ją zaczarował? Musiała natychmiast stąd odejść. - Przysięgnij, że nikomu o tym nie powiesz, a pozwolę ci żyć. Przynajmniej na razie. - Pozwolisz mi żyć...? Nie dokończył zdania, ponieważ w trakcie jego wypowiadania Kaderin złapała za miecz, podskoczyła do niego i bezlitośnie wsunęła ostrze pomiędzy jego nogi. Poruszała się tak szybko, że ledwie dostrzegł jej ruchy. - Tak, pozwolę ci żyć - wysyczała wprost do jego ucha. - Wiem, że to dla ciebie nowa sytuacja. - Przeniósł się w drugi koniec pomieszczenia i stanął w drzwiach, opierając ręce o framugę. - Tak samo jak dla mnie. Ale razem sobie z tym poradzimy. Bo ty jesteś moją oblubienicą. Zamknęła oczy, z trudem panując nad emocjami. - Nie jesteś moim mężem. I nigdy nie będziesz. - To nie może być przypadek, Kaderin. Wystarczy. Kiedy ruszyła do drzwi, czuła narastającą obawę. Oboje wiedzieli, że promienie słońca ochronią ją przed nim. Musiała tylko przecisnąć się obok niego... Potknęła się nagle i upadła, czując, jak żal z powodu śmierci Dashy i Riki ponownie zalewa jej serce i umysł. - Kaderin? - Podbiegł do niej. - Jesteś ranna? Łapiąc powietrze, wyciągnęła przed siebie rękę, aby go powstrzymać, zanim ją dotknie i zmusiła się do wstania. Wszystkie walkirie były ze sobą związane, ale ona i jej

dwie siostry urodziły się razem. Trójka. Nierozłączne przez tysiąc lat, do chwili, kiedy dwie z nich zginęły w bitwie. A wszystko przez słabość Kaderin... - Kaderin, poczekaj, proszę... Pobiegła do drzwi, ale on był szybszy. Przeniósł się z powrotem i zablokował przejście. Zamarkowała ruch w prawo

i zanurkowała pod jego lewą ręką. Była szybka, wiedziała o tym; ledwie widział jej rozmazany kształt. Minęła go w mgnieniu oka, uderzając w przelocie rękojeścią miecza w klatkę piersiową. W ostatniej chwili rozmyśliła się i nie zgruchotała mu mostka. Ryknął ze złości, kiedy mu się wymknęła. Pomknęła w dół po przegniłych podestach, ku trzem biegom krętych schodów, zrywając po drodze gęste pajęczyny. Przez setki lat musiał ich unikać, przenosząc się wprost do pomieszczenia, w którym mieszkał. Na wpół biegnąc, na wpół przenosząc się, deptał jej po piętach. Ale odepchnęła się od poręczy, przeskakując przez nią i lądując na niższym biegu schodów, a potem zeskoczyła na parter. Wrzeszcząc chrapliwie, zeskoczył tuż za nią, wyciągając ręce. W ostatniej sekundzie wyślizgnęła się z jego uścisku i naparła na masywne frontowe drzwi. Skrzydła otworzyły się gwałtownie, wypadając z zardzewiałych zawiasów, posypały się zbutwiałe drzazgi. Nawet na zewnątrz, w pełnym świetle słońca, które dawało jej ochronę, nie zwolniła. Biegła doliną w kierunku wioski... oddychała chrapliwie, miażdżąc butami opadłe liście, czując na skórze ciepło słońca. Me oglądaj się za siebie. Ledwie widziała przez łzy, które ze wszystkich sił starała się powstrzymać. Ból był tak straszny i trudny do zniesienia jak wtedy, kiedy zbierała i grzebała... szczątki swoich sióstr. Uciekała jak najdalej po to, aby zapomnieć o tamtej nocy, jakby chciała pozostawić to

wspomnienie w tym opustoszałym zamku. Me oglądaj się za siebie. Po pogrzebie wyrywała sobie włosy z głowy i orała skórę szponami, wrzeszcząc na zmianę ze złości i bólu; błagała o śmierć także dla siebie. Zmęczenie w końcu sprawiło, że zapadła się w otchłań nieświadomości i w tym ciężkim śnie przyszła do niej nieznana siła. W myślach usłyszała głos, któ-

ry obiecał jej uwolnienie od bólu, ale także od wszelkich innych emocji. Wtedy, tak samo jak teraz, ból był nie do zniesienia. Tak samo jak wtedy, błagała o litość. Ale pomoc nie nadeszła. Czy Kaderin została przeklęta? Czy rozgniewała tajemniczą siłę? Me oglądaj się za siebie. Ale i tak się obejrzała. Wampir biegł za nią.

4 Dwór Val Hall, Nowy Orlean Domostwo dziesiątego z dwunastu kowenów walkirii Czasami Nikolai Wroth naprawdę nienawidził swoich szwagierek. Westchnął ciężko, wspinając się ze swoją ukochaną, Myst Przepiękną, na schody okazałego frontowego portyku jej poprzedniego domu. Ledwie postawili stopę na schodach, kiedy usłyszał pierwszy wrzask. Nie był zdumiony, już dawno przekonał się, że sama jego obecność wystarcza, aby sprowokować wybuch w tym gnieździe walkirii. Chociaż był Wyrozumiałym, często spotykał się z taką samą nienawiścią jak wampiry Hordy, które, w odróżnieniu od niego, urodziły się potworami. Rasa ta walczyła z walkiriami od pierwszych dni Tradycji. Prócz tego, że wampiry zabijały krewniaczki jego oblubienicy, to członkowie Hordy często łapali je i karmili się ich wyjątkową krwią. Rozumiał nienawiść walkirii w stosunku do Hordy i jako Wyrozumiały także ją czuł. Walczył z potworami od chwili, kiedy stał się wampirem. Ale to w zasadzie nie miało dla nich znaczenia. Kolejny krzyk, a po nim następne. Nikolai ciągle nie mógł się przyzwyczaić do wrzasków swoich szwagierek. One uwielbiały wrzeszczeć. Ale nawet kiedy były cicho, czuł na sobie ich gniew, spowodowany jego osobą. Walkirie, kiedy były poruszone albo rozemocjonowane, ściągały błyskawice. A w tej

chwili ogród przypominał pole minowe, które ktoś zdetonował w jednej chwili. Liczne miedziane pręty wetknięte w grunt wokół dworu nie były w stanie uziemić takiej ilości energii. Stare dęby otaczające domostwo dymiły chłostane wstęgami wyładowań, tworząc zasłonę gęstszą od mgły. Czy jest coś, co pachnie dziwaczniej niż palone porosty i mech? Potrząsnął głową i spojrzał w górę, ale nie zobaczył gwiazd. Nie, niebo przesłonięte było upiorami, które, opłacane przez walkirie, chroniły ich dom przed intruzami. Bezcielesne potwory zawyły ze zdumienia, widząc jego twarz. Nikolai nie miał do nich cierpliwości. Miesiąc temu, kiedy usiłował przenieść się do Val Hall, aby odzyskać Myst, złapały go i odepchnęły na taką odległość, że znalazł się w innym hrabstwie. Nic nie było w stanie pokonać tej bariery. Upiory, błyskawice, wrzaski, mgła - nic dziwnego, że inne stworzenia Tradycji bały się dworu Val Hall prawie tak bardzo jak samych walkirii. Fakt, że jego piękna żona pochodziła z tego szalonego miejsca, nieodmiennie go zadziwiał. Dzisiejszej nocy namówiła go, aby udał się z nią do dworu i poprosił Nix, najstarszą walkirię obdarzoną darem jasnowidzenia, o pomoc w odnalezieniu dwóch młodszych braci. W głębi ducha uważał, że to głupota. Nix, a raczej Nix Bez Piątej Klepki, jak nazywały ją jej krewniaczki, rzadko miewała chwile przytomności i jasności umysłu, w dodatku charakteryzowała się

diabolicznym poczuciem humoru. A Myst została ostrzeżona, że Nix ma dzisiaj paskudny nastrój. Tak naprawdę wszystkie walkirie, jakie miał okazję poznać, były nieco... ekscentryczne. Nawet jego żona, Myst, myślała w sposób, którego nie pojmował. A jeżeli Nix była najbardziej zwariowana z nich wszystkich...? Ale musiał spróbować. Nie mógł już dłużej żyć w niepewności, zastanawiając się, czy Sebastian i Conrad żyją, czy nie.

Kiedy po raz ostatni widział swoich młodszych braci, właśnie opuszczali Blachmount jako świeżo przemienione wampiry. Obaj byli osłabieni i na wpół obłąkani po przemianie. I chociaż minęły trzy stulecia, Nikolai nie miał złudzeń, że któryś z nich wybaczył mu to, że ich przemienił. On i Myst zapewnili sobie przejście w jedyny możliwy sposób. Walkiria zaoferowała kosmyk swoich włosów, a jeden z upiorów schylił się po niego. Upiory pobierały opłatę za ochronę właśnie w postaci włosów walkirii. Z włosów tych plotły warkocze, które po osiągnięciu odpowiedniej długości sprawiały, że wszystkie walkirie na krótki okres musiały podporządkować się woli upiorów. Kiedy Nicolai i jego żona znaleźli się w mrocznym wnętrzu dworu, przeszli do supernowoczesnego pokoju telewizyjnego. Walkirie miały lekką obsesję na punkcie kina, a właściwie na punkcie wszystkiego, co było nowoczesne i szybko się zmieniało, nieważne czy była to technologia, slangowe określenia, moda czy gry wideo. Większość z nich zdołała się jakoś pogodzić z jego obecnością, choć nie bez dąsów. A kiedy pomógł ocalić życie Emmaline, członkini ich kowenu, pozwoliły mu ożenić się z Myst. Udało mu się nawet, chociaż nie bez uciekania się do szantażu, uzyskać pozwolenie bywania w tym domu bez zaproszenia, co w efekcie oznaczało, że był jedynym wampirem, który zobaczył wnętrze tego legendarnego domostwa i przeżył.

Z pokoju telewizyjnego przeszli do klatki schodowej i wspięli się na piętro. Myst opowiadała mu, że Val Hall przypomina brutalniejszą wersję żeńskiego akademika, z nieustannymi kłótniami i podkradaniem sobie ubrań włącznie. Zawsze mieszkało tu co najmniej dwadzieścia walkirii. Zatrzymała się przed drzwiami, na których wypisano czerwoną farbą „Legowisko Nixie, Zapomnij o Psie, Strzeż się Nix". Myst przez chwilę nasłuchiwała, a potem zapukała. - Kto tam? - usłyszeli stłumione pytanie.

- Czy nie powinnaś tego wiedzieć? - zapytała Myst, obracając klamkę, kiedy drzwi zostały otwarte. Weszli do pokoju. Było w nim dość ciemno, tak samo jak w pozostałych pomieszczeniach przez które szli wcześniej. Światło rzucał tylko ekran komputera. Nix stała przed nimi; wyraz jej twarzy był nie do odczytania. Szybkimi ruchami palców zaplatała w warkocz długie, czarne włosy. Ubrana była w dżinsy i obcisłą koszulkę z napisem „Zawsze bawię się jedzeniem". W pomieszczeniu stał ogromny telewizor, setki buteleczek z lakierem do paznokci w przeróżnych odcieniach, a na ścianie, przypięty pinezką, wisiał plakat mężczyzny, podpisany jako „Jeff Probst, Symbol Seksu dla Myślących Kobiet". Na podłodze walały się stosy poniszczonych książek, szczątki papierowych samolocików, a także coś, co przypominało resztki bardzo starego zegara, rozszarpanego na strzępy w ataku szału. Myst nie zamierzała tracić czasu. - Szukamy jego braci, Nix, i potrzebujemy twojej pomocy. Nix chwyciła jedną z kilku nietkniętych książek walających się po podłodze i usiadła na łóżku. Dostrzegł tytuł -„Lou sposób na voodoo: Poradnik, jak nadać bieg karierze z pomocą... Voodoo!" - A dlaczego niby mam pomagać krwiopijcy, co? Zielone oczy Myst błysnęły złością. Ona także nazywała inne wampiry krwiopijcami i nie dbała o to, jak się o nich wyrażają jej siostry, ale Nikolai to co innego.

Zawsze mu powtarzała, że nazywanie jego w ten sposób tak naprawdę jest podwójnie obraźliwe. Jeżeli on jest krwiopijcą i lubi pić jej krew, to czym ona się staje? Bydłem? Workiem z krwią? Czy ja wyglądam jak niewinna ofiara? - Pomożesz nam, ponieważ cię o to proszę, i jesteś mi to winna, gdyż od lat pilnuję, aby żadne smakowite sekreciki nie wydostały się z kowenu. Nix zaskowyczała i ostrymi szponami przeorała okładkę książki o voodoo.

- Jakie niby sekrety? - Złapała za kolejną książkę. „Krucjata na rzecz nowoczesnego mistycyzmu". Wyciągnęła szpony, a potem nagle rozmyśliła się i zamiast całkowicie unicestwić książkę, postanowiła powyrywać z niej kartki. Nicolai dostrzegł tytuł jednego z rozdziałów. „Dlaczego łatwiej jest uwierzyć". - Pamiętasz rok 1197? - spytała Myst. - Ne. czy pne.? - Uściśliła Nix znudzonym tonem, bezwiednie składając stronę wyrwaną z książki. Origami? Kawałek papieru zaczął nabierać kształtu. - Wiesz przecież, że ja nie jestem aż taka stara. - 1197 ne.? - Mruknęła Nix marszcząc brwi. Nagle jej twarz pokryła się czerwienią. Patrzyła przed siebie nieobecnym wzrokiem, a jej palce przyspieszyły, ciągle składając papier. - To niesportowe wspominać o tamtym. I powtarzam po raz kolejny... myślałam, że on i jego paczka są pełnoletni! -Przestała nagle poruszać palcami i postawiła perfekcyjnie wykonaną figurkę na szafeczce nocnej. Był to smok, szykujący się do ataku. Czy ja wypominam ci twoje błędy? Czy przezywam cię? Czy mówię o tobie Mysty, Wyciruch Wampira, tak jak inni członkowie Tradycji? Jak te nimfy? Myst zakryła twarz dłońmi. - Ojeju, ojej, nimfy mnie przezywają. To straszne. Płaczę gorzkimi łzami. - Odsłoniła twarz, zastygłą w grymasie gniewu. - Jakich informacji potrzebujesz od nas? Co mogłoby ci pomóc w poszukiwaniach? Nix gwałtownie odwróciła głowę do Nikolaia. Jej ciężki warkocz zatoczył łuk wokół głowy.

- Dlaczego chcesz ich odnaleźć? - zapytała i zaczęła składać kolejne origami, także bez patrzenia. Tym razem zużyła aż cztery strony z książki o krucjacie. - Chcę wiedzieć, czy żyją, czy umarli. Chcę sprawdzić, czy mogę im pomóc i sprowadzić ich z powrotem do domu. - Dlaczego odeszli? - Patrzyła na niego tak, jakby chciała wejść do środka jego głowy. Jej palce poruszały się tak

szybko, że ledwie było je widać. Tak jakby papier sam się składał. Wyprostował ramiona, zły, że musi z nią otwarcie rozmawiać o tych sprawach. - Sebastian był wściekły, że przemieniłem go wbrew jego woli. Obaj byli naprawdę wściekli, że chciałem także zmienić cztery młodsze siostry i starego ojca, kiedy umierali. - Myst popatrzyła na jego twarz, przygryzając wargę. Wiedziała, jak niechętnie o tym opowiadał. - Nie wątpię, że odeszli tylko po to, aby odzyskać siły i przygotować się do zabicia mnie. Ponieważ obaj próbowali, zanim odeszli. Sebastian obudził się trawiony okrutnym głodem. Nikolai pamiętał to tak dobrze. Kiedy postawili przed nim pojemnik z krwią, nie był w stanie pić jej wystarczająco szybko. Ale kiedy dotarło do niego, co robi, rzucił się najstarszemu bratu do gardła... Nikolai przez wiele miesięcy czekał w Blachmount na ich powrót. Nie dbał o to, czy znów będą chcieli go zabić. Każdego dnia zastanawiał się, jak sobie radzą. Co jedzą. Czy są w stanie zebrać co noc tyle krwi, aby się nasycić i nie atakować ludzi. Nie zabijać. Nix, nie odrywając wzroku od jego twarzy, dokończyła atakującego rekina i postawiła go obok smoka. Odkrył, że nie może oderwać wzroku od wykonanych z papieru figurek. - Wiedziałeś, że będą się gniewać? - zapytała go. Po chwili wahania przyznał, że tak. - Tak. Ale i tak postanowiłem ich zmienić.

Kiedy Myst zobaczyła, że wzdycha ciężko, włączyła się do rozmowy i zaczęła opowiadać Nix, co wie o zaginionych. Chwilowo zwolniony z odpowiadania, Nikolai po raz kolejny usiłował usprawiedliwić przed sobą swój postępek. Tamtej nocy, kiedy zobaczył umierającego Sebastiana, Nikolai zdał sobie sprawę, że jego brat tak naprawdę nie zaznał życia takiego, jakie sobie wymarzył. Pragnął tylko mieć rodzinę

i miejsce, gdzie mógłby żyć w spokoju. Ale Sebastian nigdy nie miał naujet najmniejszej szansy, aby te marzenia zrealizować. Bo właśnie miał umrzeć. Nikolai nie mógł się z tym pogodzić. Już jako młodzieniec Sebastian był niezwykle wysoki. Mierzył prawie dwa metry, ale na masę i mięśnie musiał jeszcze poczekać rok czy dwa. Chociaż był niezgrabny i niezręczny, radził sobie lepiej, zanim nabrał ciała. Kiedy nabrał masy, nie wiedział, jak ma sobie poradzić z ogromnymi gabarytami, z niewiarygodną siłą, która wzrastała każdego dnia. Niechcący ciągle zahaczał kogoś łokciem, kilka razy przez nieuwagę podbił różnym ludziom oko, raz nawet złamał nos. Nadepnął na takie ilości palców u stóp, że dziewczęta z miasteczka żartowały sobie z niego, że kiedy chcą iść z nim na spacer, muszą wkładać chodaki i liczyć na szczęście. Ale najgorsze, co mu się przytrafiło, zdarzyło się w miasteczku, kiedy ganiał się z Murdochem, zapewne ścigając go, aby ukarać jakąś niegodziwość starszego brata, i przez przypadek wpadł na kobietę i jej młodą córkę. Obalił je na ziemię, co sprawiło, że na chwilę straciły oddech. Wydarzenie samo w sobie było nieprzyjemne, a w dodatku, kiedy kobieta z córką przyszły do siebie, darły się jak obdzierane ze skóry, że chcą je zamordować. Sebastian był bardzo zbulwersowany swoją niezgrabnością. Od czasów, kiedy był małym chłopcem, zawsze łatwo się zawstydzał, a takie wydarzenia tylko pogarszały sprawę. Stał się nieśmiały w stosunku do

wszystkich kobiet, nie miał uroku Murdocha ani luzu Conrada. Już w wieku trzynastu lat Murdoch potrafił uśmiechnąć się w taki sposób, że kobiety w miasteczku nie potrafiły mu się oprzeć i wpuszczały go pod spódnice. Sebastian w tym samym wieku był cichym chłopcem, który trzymał w spoconej dłoni wiecheć pogniecionych łąkowych kwiatów, które raczej nie spełniały swojego zadania.

Tak więc poświęcił się swoim pasjom. Trudno było w to uwierzyć, ale nawet po wielu latach treningów, które zaczął już wtedy, kiedy był w stanie utrzymać w dłoni drewniany miecz, Sebastian nadal potrafił zrobić lepszy użytek ze swojej inteligencji niż siły. Pisał traktaty i prace naukowe, którymi zwrócił na siebie uwagę kilku największych umysłów swoich czasów... - Coś zobaczyłaś - powiedziała Myst, sprowadzając Niko-laia na ziemię. - Mogę wam powiedzieć, gdzie jest Murdoch. - Widziałem się z nim wczoraj - wtrącił się wampir. Murdoch mieszkał w Mount Oblak, zamku odzyskanym z rąk Hordy. To była nowa warownia Wyrozumiałych, więc Nikolai często tam bywał. - No tak. Oczywiście - zaczęła Nix sarkastycznym tonem. - Murdoch jest właśnie tam, gdzie go zostawiłeś. - Co to niby ma znaczyć? - Popatrzyła na niego niewidzą-cym wzrokiem. - To o Murdochu... Co to znaczy? - Czy ja coś mówiłam? Co ja powiedziałam? Jak niby mam pamiętać wszystko, co mówię? Powoli tracił cierpliwość. - Niech cię, Nix, wiem, że potrafisz nam powiedzieć, gdzie oni są. Szerzej otworzyła oczy i ściszyła głos. - Ty też masz zdolności parapsychiczne? Czasami naprawdę nienawidził swoich szwagierek. - Nix, ja naprawdę potrzebuję twojej pomocy powiedział, mocno akcentując słowa. Jako były generał estońskiej armii, a obecnie sił Wyrozumiałych,

przywykł do wydawania rozkazów... a także do tego, że są natychmiast wykonywane. To... to proszenie było naprawdę trudne do zniesienia. A Nix skoncentrowała się na wykonaniu kolejnej figurki. Nie uniosła głowy dopóki nie stworzyła czegoś, co wyglądało trochę jak rozbuchany ogień. Postawiła go ostrożnie obok

dwóch poprzednich. Wyrwała więcej kartek i zaczęła składać kolejną figurę, jeszcze szybciej. Nikolai złapał się na tym, że patrzy zafascynowany na te dzieła wykonywane z takim zaangażowaniem. Chwilę później skończyła papierowego wilka, szykującego się do skoku. Postawiła go obok wcześniejszych, jakby chciała opowiedzieć jakąś historię. Myst nie poświęciła figurkom nawet jednego spojrzenia, ale Nikolai był jak zahipnotyzowany. - Nix, postaraj się bardziej! - warknęła Myst, a wampir drgnął i zmusił się do odwrócenia wzroku. - Nie widzę Conrada! - odwarknęła walkiria w odpowiedzi, a obok dworu uderzyła błyskawica. - A co z Sebastianem? - zapytała Myst. - Powiedz nam cokolwiek. - Cokolwiek? Cóż, co ja takiego wiem? - Nix zmarszczyła brwi. - Co ja wiem? Och! Już wiem, co wiem! Nikolai zaczął niecierpliwie przechadzać się po pokoju, gestami przynaglając ją do odpowiedzi. Wzruszyła ramionami. - W tej chwili twój brat Sebastian wrzeszczy na kogoś, kto wybiegł z zamku. Domaga się, aby ten ktoś do niego wrócił, obiecuje w zamian wszystko co ma, nawet siebie samego. -Uśmiechnęła się, jakby zadowolona z siebie, że tak dużo zobaczyła. Nagle klasnęła w dłonie. - Och! Jego skóra właśnie się zapaliła!

5 Diaczego miałaby przede mną uciekać? Raz po raz powtarzając w myślach to samo, przyprawiające o niemal agonalny ból, pytanie, Sebastian wlókł się w ulewnym deszczu po pełnej kałuż i błota głównej ulicy wyludnionego miasteczka. Zaczęło padać o zachodzie słońca, jak tylko wyruszył na jej poszukiwania. Teraz, kilka godzin później, ulewny deszcz wciąż padał, ogromne krople na jego oczach rozpuszczały gliniasty grunt. Uderzały w jego poparzoną twarz i ręce, ale Sebastian ledwie to zauważał. - Nie! - krzyczał do niej. Tuż przed tym, kiedy musiał przenieść się z powrotem do zamku, odwróciła się do niego. Spojrzała szeroko otwartymi oczyma. Rozchyliła usta. Widziała jego ból, jego skórę, która właśnie zaczynała się palić. Jej twarz się zmieniła. Widział już wcześniej ten wyraz. Na twarzach żołnierzy, którzy przeżyli bliskie uderzenie armatniej kuli... jakby po prostu nie potrafili ogarnąć rozumem tego, co właśnie zobaczyli. Dlaczego uciekła? Co ja takiego zrobiłem? Szukał jej przez całą noc, przemierzając puste ulice, przeszukując dolinę. Przeniósł się na lotnisko, ale w głębi serca wiedział, że ona jest już daleko stąd. Tak samo jak mieszkańcy doliny. Chociaż Sebastian unikał ludzi od czasu, kiedy został przemieniony, w tej chwili był gotów zadawać im pytania. Był naprawdę zdesperowany. Jeżeli mieli informacje o jego tajemniczej wybrance,

z rozkoszą stanie się ujcieleniem ich koszmarów, jeżeli tylko to pomoże mu je uzyskać. Ale wszyscy zniknęli. Nawet dom rzeźnika, który w sekrecie sprzedawał mu krew i czasami sprowadzał dla niego ubrania i książki, był ciemny i opustoszały. Najwyraźniej ostrzegła ich, że będzie jej szukał, dysząc zemstą. Raz po raz Sebastian w myślach powtarzał sobie wszystko, co wie o swojej tajemniczej Kaderin. Czasami sądził, że jest zbyt piękna, zbyt doskonała, że to tylko wizja, która istnieje w jego fantazjach. Tak długo był sam... I w dodatku przez dłuższy czas był szalony. Ale kiedy myślał, że była jedynie wytworem jego wyobraźni, przypominał sobie o wielkim siniaku na klatce piersiowej lub o szramach na ramionach i plecach od jej ostrych szponów wyzierających z podartej koszuli. Boże, była naprawdę gwałtowna, jego ukochana, i nawet w tej chwili czuł, że twardnieje na myśl o niej. Nigdy wcześniej nie odczuwał takiego pożądania. Żadna kobieta nigdy nie poruszyła go tak jak ona. Z pewnością jego uczucia były tak silne, ponieważ od dawna nie miał kontaktu z kobietą. To z pewnością dlatego tak się czuł. Nawet jej nie posiadł. Do diabła, nawet nie zobaczył jej nagiego ciała ani nie dotknął jej skóry. Potrząsnął głową, znów zakłopotany tym, jak się w stosunku do niej zachował. W żadnym razie nie mógł o sobie powiedzieć, że jest doświadczonym kochankiem,

ale wiedział wystarczająco dużo, aby stwierdzić, że jego zachowanie było... standardowe. W całym swoim życiu kochał się tylko sześć razy i to zaledwie z dwiema kobietami, o ile związek z tą drugą można w ogóle tak nazwać... Sebastian nigdy nie umiał być czarujący w kontaktach z kobietami, ale nawet gdyby nie był nieśmiały i zamknięty w sobie, i tak nie miałby okazji, aby zrobić użytek

ze swoich umiejętności. Nie było czasu, a co ważniejsze, odpowiednich kobiet w jego otoczeniu. Jego dom rodzinny, Blachmount, położony był z dala od miast i wiosek. Wszystkie urodziwe farmerskie córki, zamieszkujące tereny w promieniu stu kilometrów od zamku, były beznadziejnie zakochane w prowadzącym hulaszczy tryb życia bracie Sebastiana, Murdochu, który zresztą bezwstydnie korzystał z ich zauroczenia. Co na zawsze skreślało je z listy Sebastiana. Nie mógł stawać w szranki z Murdochem, gdyż brakło mu doświadczenia, i obawiał się, że kiedy weźmie jedną z byłych kobiet swojego brata, zobaczy w jej oczach takie samo przeświadczenie. Oprócz Murdocha, Sebastian miał jeszcze dwóch braci, z którymi musiałby rywalizować. A potem nadeszła wojna. Marne, a raczej katastrofalnie małe, doświadczenia Sebastiana w żaden sposób nie mogły przygotować go na spotkanie z Kaderin. Była namiętna i gwałtowna. Nie potrafił sobie nawet wyobrazić, do czego mogłoby dojść, gdyby była naga. Na tę myśl poczuł, jak jego członek wypręża się w spodniach i sam siebie przeklął za tę reakcję. Rozpaliła go, a potem rozkoszowała się jego siłą, niczym jakieś dzikie stworzenie. Co przypomniało mu, że nie nie poznał jej nazwiska, pochodzenia ani adresu... nie wiedział nawet, czym była. Gdyby tylko wiedział coś więcej o świecie, do którego teraz należał. O Tradycji. Wiedział o niej równie niewiele, co o współczesnym ludzkim świecie.

Kiedy obudził się ze śmiertelnego snu setki lat temu, Nikolai i Murdoch próbowali mu opowiadać o Tradycji. Sami zresztą niewiele wiedzieli, ponieważ sami zostali przemienieni niewiele wcześniej. Poza tym Sebastian nie chciał ich słuchać. Po co mieli go uczyć, mówić mu, kim teraz jest, skoro i tak zamierzał wyjść na słońce?

Przez wszystkie minione lata unikał Blachmount i zaszył się w kraju, w którym nikt nigdy by go nie szukał. Co będzie, jeżeli teraz wróci? Czy potrafi przewidzieć, jak się zachowa, kiedy stanie twarzą w twarz z Nikolaiem? Kątem oka Sebastian dostrzegł ruch. Obrócił się błyskawicznie i zobaczył swoje odbicie w sklepowej witrynie. Stanął jak wryty i uniósł rękę, dotykając brody. Chryste, dlaczego nie miałaby uciekać? Widział stojącego w smugach deszczu potwora. Jego twarz, pokryta pęcherzami i poparzona słońcem po jednej stronie, była wychudzona i ziemista. Nigdy nie potrafił zmusić się do picia krwi i wiecznie był głodny. Jego włosy były nierówno przycięte, a ubranie było znoszone i przypadkowo dobrane. W jej oczach Sebastian musiał być nic nie wart. Wiódł ponury żywot, bez przyjaciół, wygód, z nikim nie utrzymywał kontaktu. Nic dziwnego, że nie widziała w nim partnera, nie dał jej ku temu żadnych powodów. W jego czasach kobieta musiała mieć pewność, że jej wybranek zapewni w przyszłości godziwe życie jej i dzieciom. Z pewnością tak elementarne zasady nie zmieniły się aż do teraz. Ale najgorsze było to, że jest wampirem, a ona najwyraźniej nienawidziła krwiopijców. Nigdy nie będzie mógł przechadzać się z nią w świetle dnia. Na niebiosa, jak bardzo tęsknił za słońcem... teraz nawet bardziej, kiedy myślał o spacerowaniu z nią w

pogodny dzień i o tym, że nigdy nie zrealizuje tego marzenia. Wampir. Przesunął dłonią po mokrych włosach. Jakież to dzieci mogę z nią spłodzić? Krwiopijców? Na jej miejscu sam by od siebie uciekł. Jak mógł oczekiwać od niej, że zachwyci się istotą, którą się stał. Był odrażający. Żywił się krwią. Był skazany na mrok. „Nigdy nie będziesz moim mężem", wykrzyczała mu prosto w twarz.

„Zniszczę potwora, którym jestem", powiedział Nikolaiowi ostatniej nocy, kiedy się widzieli. Jak Sebastian mógł ją przekonać, żeby z nim została, skoro od trzystu lat nie potrafił przekonać samego siebie, że zasługuje na życie? A jednak udało mu się, chociaż na krótko, rozpalić w niej pożądanie, pomimo nieśmiałości i braku doświadczenia w postępowaniu z kobietami. Z pewnością z czasem pokonałby jej niechęć. Być może inne wampiry były wcielonym złem. Nie znał żadnych, poza swoimi braćmi. Ale udowodni jej, że on nie jest zły. Że potrafi ją obronić i dać jej wszystko, czego pragnie. Nie mógł dłużej unikać powrotu do Blachmount. Tam ukrył wszystkie swoje pieniądze. Zakopał w ziemi. Zanim Sebastian i Conrad wrócili z pola walki, zebrał całkiem niezłą sumę dzięki łupom wojennym zdobytym na rosyjskich oficerach. Włączając w to zamek, w którym obecnie mieszkał. Miał sześć skrzyń pełnych złotych monet z wybitym wizerunkiem jakiegoś antycznego boga. Kolejne szkatuły zawierały klejnoty pochodzące ze wschodnich skarbców splądrowanych przez rosyjskich żołnierzy, zanim zwrócili swe oczy na sąsiadującą z ich krajem Estonię. Zmusi się do picia i kupi nowe ubrania. Kupi dla nich nowy dom... Z rozkoszą zapomni o tej ruderze, w której teraz mieszka. Kiedy ją znajdzie, będzie wyglądał jak doskonały materiał na męża. Ale aby to osiągnąć, Sebastian będzie

musiał nauczyć się nowego, obcego świata, który go otaczał. Znał samochody, ale nie potrafił ich prowadzić i żadnym nigdy nie jechał. Widział reklamy filmów, ale nigdy żadnego nie oglądał. Nad jego głową przelatywały samoloty i znał ich budowę, ponieważ oglądał schematy w książkach, ale nigdy żadnym nie podróżował. I będzie musiał wejść między ludzi, chociaż zawsze wydawało mu się, że oni na niego patrzą i w głębi duszy podejrzewają,

kim naprawdę jest... potworem, godnym pogardy, który usiłuje wtopić się w tłum i udawać jednego z nich. Jeszcze gorzej może nagle poczuć chęć, aby posmakować ich krwi. To się jeszcze nigdy nie zdarzyło. Po raz pierwszy poczuł pragnienie, kiedy poczuł pod ustami złotą skórę Kaderin. Czy zdoła się powstrzymać, kiedy znów ją poczuje? Czy zachowuje się samolubnie, szukając jej? Nie, potrafi zapanować nad sobą. Potrafi się powstrzymać jak jego brat i Wyrozumiali. Pragnął odzyskać swoją ukochaną i zrobi to, choćby miał zginąć. Odwrócił się od witryny i popatrzył na deszcz. Zdał sobie sprawę, że pragnął jej przez całe swoje życie. Sebastian potrząsnął głową ze smutkiem. Jeszcze zanim ją ujrzał, stała się całym jego życiem. Londyn, Anglia Wszystko jest pod kontrolą. Uczucia Kaderin wróciły do normy, chociaż każdy, kto by ją teraz zobaczył, zorientowałby się, że jest wytrącona z równowagi. Od czasów, kiedy Londyn był zaledwie otoczonym bagnami rzymskim obozowiskiem nad brzegiem bezimiennej rzeki, wampiry polowały na ludzi, kiedy na miasto spływała mgła. Za każdym razem, kiedy Kaderin odwiedzała to miejsce, polowała na nie. Po zdarzeniu w Rosji, postanowiła przyjechać do tego miasta licznie zamieszkanego przez istoty Tradycji, ponieważ miała tu małe mieszkanko, o którym nie wiedziały inne walkirie i ponieważ była to dobra baza

wypadowa przed rajdem. Absolutnie nie dlatego, że chowała się tu przed swoim kowenem i bała się spojrzeć im w twarz. To była jej pierwsza noc w mieście i ruszyła w kierunku King's Cross tylko w jednym celu - chciała zabijać wampiry.

Pod długim trenczem ukryła miecz i bicz. Szła wyłożonym kamieniem chodnikiem, który pamiętała tak dobrze. Zaledwie sto lat temu dwaj wampirzy bracia prawie ucięli jej głowę na tym bruku. Kaderin nienawidziła wampirów nie tylko z powodu śmierci sióstr. Idąc ulicą, zaczęła udawać kogoś, kto zgubił się w gęstej mgle. Potykała się i lekko utykała, jakby chciała zasygnalizować drapieżnikowi, że łatwy łup tylko czeka na zdobycie. Próbowała przekonać samą siebie, że ta wycieczka nie została podjęta po to, aby cokolwiek udowodnić. A już na pewno nie chciała sprawdzić, czy ciągle potrafi zabijać wampiry. To byłoby zbyt oczywiste, zbyt prostackie i zbyt filmowe, gdyby zaczęła nagle ścinać głowy i oczyszczać ulice Londynu. Zabijała, bo to, po prostu, było jej zwyczajne życie. Nagle na jej drodze zmaterializował się pięcioosobowy gang. - Wygląda na to, chłopcy, że mam dzisiaj urodziny warknęła Kaderin. Byli ubrani jak uliczne opryszki. Ich oczy, pałające czerwienią, upstrzone były czarnymi plamkami. Brudne oczy. Kiedy zabijali swoje ofiary, wypijając ich krew aż do końca, pochłaniali także ich dusze, a wraz z nimi naj-mroczniejsze sekrety, ukryte zło, całe szaleństwo i grzech. Cała piątka otoczyła ją. Sięgnęła po miecz i uderzyła bez wahania. Lekkim ruchem nadgarstka zdjęła pierwszą głowę. Tylko popatrzcie, pomyślała Kaderin. Łeb wampira

toczy się po londyńskim bruku. To moja praca. Pełna kontrola. Otoczyli ją, znikali i pojawiali się znienacka, uderzając pięściami i mieczami. Sięgnęła po zwinięty stalowy bicz, który miała zatknięty za paskiem. Tytan. Biczem mogła sięgnąć wampira, który chciał się przenieść. Jeden z nich rozpoznał ją, kiedy uderzyła, i zniknął, uciekając w ciemność. Ach, ale pozostała trójka ma zamiar zaryzykować.

Bicz owinął się wokół szyi wampira, końcówka uderzyła UJ skórę z trzaskiem. Ja zawsze wygrywam. Zawyła, przyciągając go do siebie, w zasięg miecza. Obcinając mu głowę, kopnęła jednocześnie za siebie, aby odpędzić pozostałą dwójkę. Kucnęła, unikając miecza większego z nich, i ostrze przez nieuwagę zatonęło w skroni drugiego. Trysnęła krew. Była w swoim żywiole. Zimna i perfekcyjna. Zabójczym. Jej miecz lśnił w mroku, jej bicz uderzał z trzaskiem... Wróciła do normalności. Jak bardzo irracjonalnie się zachowała, uciekając z Rosji rozhisteryzowana, płacząc i trzęsąc się niekontrolowanie. Re razy wyjęczała „Och, Frejo, co ja zrobiłam"? Ile razy widziała przed oczyma twarz wampira, który wreszcie zdał sobie sprawę, że nie może jej dłużej gonić, bo spłonie? Zachowała się nierozważnie. Walkiriom czasem się to zdarzało. Jak Myst Przepiękna?, pomyślała Kaderin, wymierzając śmiertelny cios wampirowi, z którego czoła sterczał niczym róg miecz jego druha. Kiedy Myst była więziona przez wampiry Hordy, Wyrozumiali zdobyli zamek i jeden z ich generałów uwolnił ją. A potem się w sobie zakochali. Zanim walkirie zdołały ją uratować, w pewnej zatęchłej celi sprawy wymknęły się spod kontroli. Status Myst wśród istot Tradycji, status, na który pracowała latami, legł w gruzach. Stała się wyrzutkiem, patrzono na nią z pogardą. Nawet nimfy się z niej śmiały. Nie było gorszej obelgi...

Ostatni wampir trafił Kaderin pięścią w szczękę, co ją na chwilę ogłuszyło, ale na ślepo machnęła mieczem i trafiła. Po chwili z powrotem stała pewnie na nogach, ważąc miecz w dłoni, ale w jej głowie panował zamęt. Ona i jej przeciwnik krążyli wokół siebie, nie spuszczając się z oka, a Kaderin myślała o jeszcze jednym upadku walkirii. Zaledwie kila dekad

temu walkiria o imieniu Helen uległa wampirowi, a potem urodziła jego dziecko, Emmaline. Helen umarła z żalu... ponieważ wampir ją zostawił. Kolejne uderzenie miecza. Ostatni krwiopijca ledwie uniknął ciosu i brzydko zaklął. - O bogini, nigdy jeszcze nikt nie nazwał mnie suką. Otarła twarz rękawem i spojrzała mu w oczy. Wampiry się zmieniają. Tak właśnie robią. Nie umknęło jej uwadze, że Sebastian zawahał sie przez chwilę, kiedy jego usta dotknęły jej szyi. Nawet lekko ją polizał. Rozważał to. W końcu nawet on napije się ludzkiej krwi i zabije swoją ofiarę, przypadkiem lub specjalnie. Jego spokojne, szare oczy splamią się brudną czerwienią i poczuje żądzę krwi, a Horda zyska kolejnego żołnierza. Takiego jak ten, który stoi przed nią. Ta wizja sprawiła, że Kaderin zaatakowała z wrzaskiem. Zanurkowała i przetoczyła się po ziemi, celując mieczem w klatkę piersiową przeciwnika. Skoczyła na równe nogi i obróciła się szybko, wyprowadzając cios i jednym ruchem ścinając łeb potwora. Jej miecz nawet nie zabrzęczał, ponieważ powietrze nie nadążało za tak szybkim ruchem. Zbyt prosto, nie warto, pomyślała, schylając się po kły. Cztery. Cztery kolejne. Jakby byli rybami, które złapała i wypuściła. Najwyraźniej wróciła do formy i wreszcie jej umysł był jasny, kiedy myślała o Sebastianie Wrothu. Już więcej nie da się wziąć na litość, nie będzie współczuć

samotnemu wampirowi. Odzyskała zmysły i będzie mogła wziąć udział w rajdzie, który zaczyna się już za dwa dni. Nie będzie panikować, czego się obawiała przez całą drogę do Londynu. Ani nie straci piątej klepki, chociaż było pewne ryzyko. Nie, wreszcie znów była sobą. Zimna jak lód. Całą drogę z King's Cross do swojego mieszkania w Kni-ghtsbridge przebiegła lekkim truchtem. Jej przesiąknięte

krwią ubranie nie rzucało się w oczy w gęstej mgle. Kamienica z dość sporym ogrodem, u; której mieszkała, położona była u; idealnym miejscu. Wystarczająco blisko centrum i sklepóuj - chociaż Kaderin niezbyt pociągały zakupy -a równocześnie niedaleko wąskich i mrocznych zaułków, które pozwalały na dyskretne wchodzenie i wychodzenie z rezydencji. Kaderin wspięła się na mur, otaczający dziedziniec, przebiegła po trawie, weszła do budynku i wspięła się po schodach. Kaderin zrzuciła z siebie ciuchy, które podwędziła wcześniej Myst, spojrzała na nie, oceniając ich stan, i rzuciła na stosik brudnych rzeczy nie-do-odzysku. Wskoczyła pod prysznic, aby zmyć z siebie krew. Namydlając włosy, nie myślała o wampirze. Ani trochę. Zupełnie nie interesowało ją, co robił w tym zamku i dlaczego chciał zakończyć swoje nędzne życie. Wszystkie te informacje, podobnie jak ta, że kiedyś był wojownikiem, nic dla niej nie znaczyły. Kiedy już zwycięży w rajdzie, i kiedy będzie na to gotowa, wróci, żeby go wykończyć. W międzyczasie pewnie będzie jej szukał. Wampiry, które odnalazły swoje... swoje oblubienice, nie mogły pogodzić się z myślą, że je utraciły. Ale nie zdoła jej odnaleźć, znając jedynie jej imię. Mieszkańcy miasteczka na pewno opuszczali swoje domy przed zachodem słońca, bo okropnie bali się wampira. Musieli czekać na jej powrót albo sami stawić czoła potworowi. A każda inna istota Tradycji będzie przed nim uciekać z tego prostego powodu, że jest wampirem. Był wyrzutkiem; w każdym miejscu i dla każdego, nieważne

czy będzie to człowiek, czy magiczna istota. A kiedy ona będzie brać udział w rajdzie, on tym bardziej nie będzie w stanie jej wyśledzić. W nadchodzących tygodniach Kaderin nie spędzi nawet dwóch nocy w jednym miejscu, a przebywać będzie

w najdalszych i najdziwniejszych zakątkach ziemi. Będzie zdobywać nagrody, klejnoty i amulety. Stawi czoła wampirowi wtedy, kiedy sama zechce. I na jej warunkach. Tak, wszystko jest pod kontrolą.

6 Podczas ostatnich trzech dni Sebastian przekonał się, jak bardzo niekomfortowo czuje się w towarzystwie ludzi -krwiopijca, drapieżnik, spacerował wśród nich tak, jakby ciągle należał do ludzkiej rasy. A najgorsze było to, że kobiety patrzyły na niego tęsknie, a czasem, ku jego zażenowaniu, podążały za nim. Ale ciągle przypominał sobie, dlaczego to robi. Dzięki temu był w stanie realizować kolejne zadania, jedno po drugim, nie mogąc doczekać się chwili, kiedy odnajdzie Kaderin - chociaż tak naprawdę nie miał pojęcia, jak tego dokonać. Mieszkańcy wioski, jego jedyna nadzieja na zdobycie jakichkolwiek informacji, zniknęli. A przynajmniej nie było ich w domach w nocy. Oczywiste było, że musiała ich ostrzec. Upłynęło wiele czasu, zanim w końcu dotarł do Blachmount i, jak zawsze, zachwycił go widok starego dworu, mimo że był on teraz tak samo zaniedbany jak zamek, w którym Sebastian dotychczas mieszkał. Wykopał skrzynie ze złotem, a potem sprzedał monety w Sankt Petersburgu. Kiedy miał już gotówkę, kupił nowe ubrania w jedynym miejscu, które znał i które uważał za odpowiednie dla zamożnych mężczyzn szukających przyodziewku - na Savile Row w Londynie. Był w tym mieście tylko raz, jeszcze jako człowiek, i ledwie je pamiętał. Ale nawet to mgliste wspomnienie wystarczyło, by się tam przeniósł. Za odpowiednią kwotę krawiec zgodził się odwiedzać go po zachodzie słońca, a Sebastian każdej nocy, zanim

wyruszył na miasto, zmuszał się do picia krwi kupionej od rzeźnika.

Robił to wszystko, ponieważ chciał stać się mężczyzną, który mógłby podobać się Kaderin, ale także za wszelką cenę pragnął zająć czymś swój umysł. Przez cały czas zastanawiał się, gdzie ona jest i czy jest bezpieczna. Przez cały czas widział przed oczami jej zapłakaną twarz. I nie mógł jej znaleźć. Mówiąc, nieco przeciągała samogłoski, ale to nie wystarczało, aby zidentyfikować miejsce, z którego pochodziła. Nie mógł przenieść się do jej kraju, ponieważ nie wiedział nawet, na jakim kontynencie mieszka. Poza tym jego bracia mówili mu, że wampiry mogą się przenosić tylko w te miejsca, w których już wcześniej były. Jeżeli ona nie pochodziła z Europy albo Rosji, była poza jego zasięgiem. Raz po raz powtarzał sobie w myślach: Gdybym tylko mógł się przenieść bezpośrednio do niej. To, że wampir nie potrzebuje wiedzieć, jak dotrzeć w wybrane przez siebie miejsce, a tylko umieć je sobie wizualizować, nie miało dla Sebastiana sensu. Przeniósł się z Rosji do Londynu, aby kupić sobie ubrania, ale tak naprawdę nie potrafił wyobrazić sobie dokładnie drogi prowadzącej do tego miasta. Jeżeli musiał jedynie wyobrazić sobie docelowe miejsce, dlaczego, kierując się tą samą zasadą, nie mógł przenieść się do konkretnej osoby? A co, jeżeli przenoszenie się z miejsca na miejsce tak naprawdę nie wyglądało tak, jak to opisywali jego bracia, którzy przecież nie musieli rozumieć wszystkich niuansów tego procesu? Sami zostali zmienieni w

wampiry niedługo przed nim i sami przyznawali się do swojej niewiedzy w sprawach dotyczących Tradycji. Może wampiry potrafiły przenosić się przywołując obraz istoty, z którą chciały się zobaczyć, i robiły to, kiedy tylko chciały... Sebastian był wyjątkiem w swojej rodzinie - spośród czterech braci tylko jego pasjonowała nauka. W bitwie Sebastian

robił użytek nie tylko z siły, ale też z rozumu. Polegał na umiejętnościach zapamiętanych z treningów, ale potrafił też przewidywać ruchy wroga. Był myślicielem, który lubi rozwiązywać problemy, a jego ojciec zaszczepił w nim przekonanie, że możliwości umysłu ludzkiego tak naprawdę nie mają granic i trzeba tylko w nie uwierzyć, aby móc z nich korzystać. A Sebastian musiał wierzyć, że przeniesienie się do Kaderin jest możliwe. Jedyną alternatywą było oczekiwanie na mieszkańców wioski, co było wykluczone. Jego rodzice wiedzieli, że wielokrotnie dostawał propozycje z różnych zakonów, czy to świeckich, czy duchownych, czy nawet sekt dysponujących tajemną wiedzą, które chciały widzieć go w swoich szeregach. Ale nie wiedzieli, że zaakceptował propozycję estońskiego oddziału Zakonu Kawalerów Mieczowych i korespondował ze sławnymi fizykami, astronomami i naukowcami z całego świata, w ten sposób zyskując dostęp do wiedzy, której inaczej byłby pozbawiony w odizolowanym Blachmount. W końcu popłynął przez Morze Bałtyckie i Północne do odległego Londynu, gdzie został pasowany na rycerza. Podczas gdy jego bracia walczyli ze sobą, albo uganiali się za kobietami, Sebastian uczył się i wiedział, że jego umiejętności i wiedza zwiększają się z każdym dniem. Może okaże się, że jego poświęcenie teraz nareszcie zaowocuje i zdobyta wiedza pomoże mu odzyskać jedyną kobietę, która tak naprawdę miała dla niego znaczenie.

W pełni zdeterminowany, Sebastian przenosił się tu i tam, do miejsc, które ledwie pamiętał ze swej młodości, badając sam proces przenoszenia się i testując swoje możliwości. Przekonywał sam siebie, że musi jedynie wyobrazić ją sobie równie dokładnie jak miejsca, w które się przenosił. Przenoszenie się w miejsca, których nie znał, niosło ze sobą poważne niebezpieczeństwo. Mógł się nagle znaleźć w pełnym

świetle dnia, zbyt ogłuszony, żeby wrócić. Kaderin mogła akurat lecieć samolotem. Gdyby pomylił się chociaż o metr, mógłby się znaleźć zbyt blisko silnika. Ale, do licha, nie zamierzał się poddawać i nie dbał o ryzyko. ** * Być może Kaderin zbyt szybko przekonała samą siebie, że wszystko jest pod kontrolą. Od tamtej pamiętnej nocy, jej błogosławieństwo działało podobnie jak silnik w starym volkswagenie Karmann Ghia ze składanym dachem - czasami wysiadało. Żyła normalnie, postępując tak samo jak zawsze, i nagle, w jednej chwili, zupełnie bez powodu awaria. Na przykład właśnie teraz, czuła dziwny, głęboki, nieznany jej ból. Wydawało jej się, że jest po prostu... zmartwiona. To musiał być jakiś niezwykły zbieg okoliczności, że jednocześnie czuła niewymowną chęć, aby dowiedzieć się, czy jej siedemdziesięcioletnia siostrzenica Emmaline, córka Helen, czuje się już lepiej. Ostatnim razem, kiedy Kaderin była w Nowym Orleanie, w rodzinnym kowenie, dowiedziała się, że Emma została mocno poturbowana przez wampira. Zadzwoniła do dworu w nadziei, że telefonu nie odbierze Regina Promienna. Kaderin nie była gotowa na rozmowę z Reginą. Jeszcze nie, nie po tym dziwacznym poranku z wampirem. Cała rasa, z której wywodziła się Regina, została wybita przez Hordę.

Kaderin sama wyszkoliła Reginę, zamieniła ją w zabójcę, trenowała i podsycała w niej nienawiść do wampirów. „Unieś miecz! Pamiętaj o swojej matce", mówiła dziewczynie raz po raz, jednocześnie mówiąc sobie w duchu: pamiętaj o swoich siostrach. Niech to nie będzie Regina... Niestety, to była Regina.

- Mostek. Melduje się Uhura. Kaderin westchnęła i potrząsnęła głową, słysząc gadkę rodem ze Star Treka. Kaderin nie cierpiała tego serialu. Ale Regina taka właśnie była. Poza gorącą nienawiścią do wampirów, lubiła żartować i płatać figle. - Cześć, Regina, tu Kaderin. - Przełknęła ślinę. Dzwonię, żeby zapytać, co z Emmą. Czy już jest lepiej? - Cześć Kiddy-Kad! Już zupełnie dobrze. Już wyzdrowiała. - Wyzdrowiała? - zapytała Kaderin ze zdumieniem. - To wspaniała nowina, ale jak to możliwe? Pomagały wam wiedźmy? - Właściwie to nie, tak naprawdę wyszła za tego lykantropa... tego, co go chciałyśmy przerobić na mielone. Dwie noce temu. Czy Regina celowo odpowiedziała tak lakonicznie? Kaderin chciała się dowiedzieć czegoś więcej, ale zdawała sobie sprawę, że nie była specjalistką od odkrywania sekretów i nawet z własnym nie mogła sobie poradzić. A miała całkiem niezły sekrecik. Musiała jakoś podpuścić Reginę. - Nie mogę uwierzyć, że za niego wyszła. - Wilkołak porwał Emmaline do swojego zamku w Szkocji. - Wiem. Zwariowany lykantrop. Chociaż podejrzewam, że mogło być gorzej. Mogła się zakochać w pijawce. Chociaż Emma sama była w połowie wampirem i musiała pić krew, żeby żyć, kowen nie postrzegał jej w taki sam sposób, co innych krwiopijców. - Nie, nawet Emma nie jest taką idiotką.

Kaderin poczuła, jak zadrgał jej policzek, tak jakby chciała zamrugać. Koweny walkirii przez cały czas toczyły wojnę w wampirami, a istoty Tradycji zbliżały się do Akcesu - wielkiej wojny nieśmiertelnych, która odbywała się co pięćset lat. W takim czasie od Kaderin oczekiwano, że będzie ścigać pijawki po całej ziemi, a nie ściągać z nich ubrania. Czy właśnie poczuła na twarzy rumieniec?

- Próbowałyśmy się z tobą skontaktować, Kaderin powiedziała Regina. Kaderin usłyszała pęknięcie balonu z gumy do żucia. Jak wiele innych walkirii, Regina żuła tylko jeden gatunek gumy - Sad Wiener Peppermint, prawdziwe obrzydlistwo. Sama Kaderin, oczywiście w sekrecie, preferowała Happy Squirrel Citrus. Myślałyśmy, że zostawiłaś telefon u tego lykantropa. Było takie zamieszanie. - Przypominam sobie - powiedziała Kaderin, ale zastanawiała się, czy jej siostry naprawdę chciały do niej zadzwonić. Ponieważ Kaderin nie odczuwała emocji, wiele istot czuło się w jej towarzystwie nieswojo... a już szczególnie podczas wesołych i wzruszających uroczystości. Kaderin potrafiła ocenić, czy sytuacja jest wesoła, ale nigdy się nie śmiała. Wiedziała, że kocha swoje przyrodnie siostry, ale nigdy nie czuła potrzeby okazania tego. Nawet na ślubie nic by z siebie nie wykrzesała. Przygryzła wargę i wbiła wzrok w podłogę. Na szczęście Kaderin nie czuła również smutku z powodu tego, że jej siostry ją pominęły. Nie, ani odrobiny smutku. - Cóż, Regino, tak się składa, że od chwili, kiedy ustawiłaś w moim telefonie dzwonek z Crazy Frogiem, mam wielką ochotę go wyrzucić. - Kto? Niby ja? Cooo? - Przekaż Emmie moje najlepsze życzenia powiedziała. -Czy Myst jest gdzieś w pobliżu? - Może Kaderin zdoła wybadać, dlaczego ten wampirzy generał,

z którym się prowadza, tak bardzo ją pociąga... Oczywiście nie zamierzała się przyznawać, że jej przydarzyło się coś podobnego. - Jest zajęta. - A niby czym? Kiedy będę mogła z nią porozmawiać? - Nie wiem. - Pękł kolejny balon. - A więc rajd zaczyna się za dwa dni. Jesteś gotowa? - Kolejna zmiana tematu? - Jestem w trakcie przygotowań - odparła Kaderin. Wszystkie zapasy miała już spakowane, potwierdziła również

środki transportu. To okazało się całkiem proste. Porozumienie, federacja dwunastu kowenów ujalkirii, doszło do wniosku, że kluczową sprawą jest możliwość poruszania się swobodnie po całej ziemi podczas nadchodzącego rajdu. Kaderin była faworytką zawodów, więc walkirie ustanowiły sieć połączeń: helikopterów i odrzutowców zlokalizowanych na większości kontynentów. W każdej ważniejszej stolicy piloci tylko czekali na wezwanie od Kaderin. Wyraźnie zażyczyła sobie demonów, a walkirie nie zadawały pytań. Naturalnie, walkirie, które uwielbiały luksus, wynajmowały tylko najlepsze środki lokomocji. Wszyscy uczestnicy rajdu, którzy liczyli się w klasyfikacji, zapewniali sobie najnowocześniejsze środki transportu. Ale nie wszyscy mieli korzystać z luksusowych helikopterów i learjetów. - Gdzie masz pierwszy przystanek? - zapytała Regina. - Wszyscy uczestnicy mają się spotkać w świątyni Riory. -Bogini Riora była patronką rajdu. Ona go ustanowiła, a więc ona ustalała zasady i przyznawała nagrody. - Tam będzie coś w stylu odprawy? - Tak podejrzewam. - Kaderin miała wyruszyć z ekskluzywnego i nowoczesnego lotniska w Londynie. Świątynia Riory ukryta była w zaczarowanym lesie. Została zbudowana jeszcze zanim ludzie nauczyli się zapisywać swoje historie i można ją było odnaleźć, tylko znając pilnie strzeżone koordynaty.

Kaderin równie dobrze mogła użyć jakiegoś bardziej tradycyjnego środka transportu, ale zamiast tego miała podróżować Augustą 109, najszybszym i najbardziej bogato wyposażonym cywilnym helikopterem dostępnym na rynku. Teraz usłyszała, jak Regina pisze coś na komputerze. - Wiesz, że wyniki rajdu mają być na bieżąco publikowane w sieci? To bardzo wygodne, zważywszy na to, że ty i tak nie mówisz nam ani słowa o tym, jak sobie radzisz. Nawet mimo

tego, że dajemy ci na drogę te wszystkie gołębie pocztowe i w ogóle. A tak przy okazji, ja naprawdę je polubiłam i nadałam im imiona, a ty... ty po prostu je wypuściłaś. - Wyniki w Internecie to świetny pomysł, a ptaki, chociaż tak je kochasz, najbardziej lubią wolność. Gołębia afera. Tego typu sceny przypominały Kaderin, dlaczego pracuje sama.

7 O zachodzie słońca Sebastian wziął prysznic w jedyny możliwy w jego siedzibie sposób. Zamek nie obfitował w udogodnienia - w cysternie na dachu zbierał się stopniały śnieg, a potem, lodowato zimną strugą, spływał do małego, wyłożonego kaflami pomieszczenia. Po umyciu się, Sebastian założył nowe ubrania. Wypolerował miecz, po czym wsunął go do pochwy i przypasał. Usiadł na skraju łóżka i przygotował się. Miał właśnie przetestować swoją teorię. Wszystko zależało od tego, czy teraz mu się powiedzie. Muszę ją odnaleźć. Muszę ją mieć. Wilgotna dłoń zacisnęła się wokół rękojeści miecza. Nagle zmarszczył brwi. Jeżeli to miało się udać, nie chciał sugerować jej, że jest wrogo nastawiony. Wyobraził sobie, że materializuje się podczas rodzinnego obiadu - przerośnięty wampir z ogromnym mieczem. Odpiął pas, odłożył na bok i znów usiadł. Wszystko rozbijało się o szczegóły. Skup się. Myślał o Kaderin przez dłuższą chwilę. Wymaż z umysłu wszystko inne, myśl tylko o niej... Nic. Położył się na plecach. Wyobraź sobie, że znów patrzysz na jej piękną twarz. Jej elfie rysy, delikatny podbródek, wysokie kości policzkowe. Że patrzy na ciebie tymi błyszczącymi, orzechowymi oczyma. Jego oddech zwolnił. Przypomnij sobie, jak czułeś jej ciało przy swoim. Było miękkie, uległe, doskonale do ciebie pasowało.

Wspomnienie zapachu jej skóry i włosów przywoływało go tak silnie, tak wyraźnie jakby go wołała. Zaczął się przenosić, poczuł, jak opuszcza zimne progi swojego zamku i przemieszcza się w kierunku ciepła. Nie miał pojęcia, co znajdzie po drugiej stronie. Świątynia bogini Riory, Las Codru, Mołdawia Pierwszy dzień rajdu Talisman's Hie Jak zwykle, pomyślała Kaderin ze znudzeniem. Siedziała na balustradzie balkonu, mierząc wzrokiem tłumek zebrany poniżej, w głównej nawie świątyni Riory. Podobnie jak większość świątyń, sanktuarium Riory posiadało nieodzowną marmurową kolumnadę w greckim stylu, wzbogaconą o misy ognia i płonące świece. Ale na tym kończyły się wszelkie podobieństwa. Świątynia była ukryta głęboko w gęstwinie zaczarowanego lasu Codru i otoczona porośniętymi mchem dębami; ich potężne konary przebijały się przez ściany, sięgając do środka sanktuarium. Posadzkę pokrywały opadnięte liście. Korzenie podważały ciężkie kamienne płyty podłogi. Kopuła była przeszklona, a kolorowe szkło tworzyło zawiły, pozbawiony wzoru deseń. „Przezwyciężyć reguły, ucieleśnić niemożliwe" głosiło motto Riory. Była boginią tego, co, zgodnie z zasadami, nie ma prawa zaistnieć i wychwalano ją za to, że potrafi uczynić możliwymi rzeczy niemożliwe. Chociaż niewielu tak naprawdę zdawało sobie z tego sprawę, gdyż bogini była nieco wstydliwa, skora do żartów i rozsiewała na swój temat różnorakie plotki. Ostatnie

pięćdziesiąt lat realizowała się jako patronka grających w kręgle. Kaderin czekała, wraz z setkami innych uczestników, ponieważ Riora znów się spóźniała. Nic nowego. Ostatnim razem, kiedy organizowano bieg, Kaderin była bliska publicznego stwierdzenia, że dla Riory bycie punktualną jest absolutnie niemożliwe. Ale zapewne Riora w rewanżu stwierdziłaby, że

niemożliwe jest umieszczenie ujalkirii na sto lat UJ kadzi wrzącego oleju. Aby zabić czas, Kaderin popatrzyła ze wzgardą na stojące poniżej nimfy, upewniając się, że zauważą jej pogardę. Uniosła podbródek, widząc Lucindeę, syrenę, która w ubiegłym rajdzie zajęła drugie miejsce, tuż za nią. Lucindeya, a raczej Cin-dey, była brutalną i bezlitosną rywalką, zdobyła tym uznanie Kaderin. Zazwyczaj pomagały sobie do chwili, kiedy okazywało się, że w rywalizacji zostały już tylko one. Wtedy przestawały obowiązywać jakiekolwiek zasady. Ostatnim razem Cindey połamała Kaderin co najmniej tuzin kości. Ale walkiria poturbowała ją co najmniej dwa razy bardziej, włącznie z rozbiciem czaszki i, jak głosiły plotki, uszkodzeniem śledziony. Urocze koboldy, podobne nieco do swawolnych krasnoludków, patrzyły na Kaderin, która w odpowiedzi sięgnęła do miecza, zawieszonego w pochwie na plechach. Złapała za rękojeść, ale nawet nie musiała go wyciągać. Największy samiec, którego wzrost nie przekraczał metra dwudziestu, przełknął ślinę i szybko spuścił wzrok. Koboldy tylko wyglądały na miłe i urocze - do czasu, kiedy nie zaczęły dokazywać. Kaderin była jedną z niewielu istot, która zobaczyła ich prawdziwą naturę i przeżyła. Te małe, drapieżne gadziny wyskakiwały nagle spod ziemi całymi watahami. I wcale nie uważała, jak jej siostry, że określenie „zabójczy gnom" jest nieprawdopodobnie zabawne.

Wśród tłumu uczestników byli przedstawiciele wszystkich gatunków i ras Tradycji: trolli, wiedźm i wróżek. Obecne były również demony najróżniejszych Marchii. Kaderin zanotowała obecność weteranów, którzy przyjechali tu z zamiarem zdobycia nagrody jakiejkolwiek, z pewnością bezcennej, wybranej dla zwycięzcy tegorocznego rajdu. Rozpoznawała także padlinożerców, którzy zadowalali się

mniej znacznymi amuletami i talizmanami, będącymi nagrodą za pokonanie kolejnych etapów rajdu. No i było tu także sporo nowicjuszy. Potrafiła ich rozpoznać na pierwszy rzut oka, ponieważ ośmielali się patrzeć jej prosto w oczy. Jako weteranka i niepokonana zwyciężczyni wszystkich edycji rajdu od ponad tysiąca lat, Kaderin zdobyła sobie większe uznanie wśród istot Tradycji niż pozostałe walkirie. Cieszyła się władzą i poważaniem, które spływało również na cały jej kowen. Gdyby potrafiła odczuwać, z pewnością czułaby dumę na myśl o reputacji, jaką się cieszyła. Nie potrafiła uwierzyć, że z taką niefrasobliwością zaryzykowała utratę twarzy, wdając się w romans z wampirem. W porównaniu z siostrami miała znacznie więcej do stracenia, jej klęska byłaby jak upadek z niebotycznie wysokiej góry... Nagle coś załaskotało ją w ucho. Wyczuła coś w cieniach, które skrywały tył balkonu i odwróciła się gwałtownie. Zobaczyła masywnego mężczyznę o pałających w ciemnościach oczach. Lykantrop? Nie, to byłoby niezwykłe. Wilkołaki i wampiry nigdy nie brały udziału w rajdzie. Wampiry Hordy uważały się za zbyt dobre na coś takiego, a tajemniczy Wyrozumiali nie mieli pojęcia o istnieniu rajdu. Istoty Tradycji uważały, że ukrywanie przed tymi przemienionymi ludźmi prawdy na temat ich ciemnego świata jest zarówno zajmujące, jak i bardzo sprytne. A lykantropy, jak zwykle, miały wszystko gdzieś.

W przeszłości te okoliczności działały na korzyść wyścigu. Wilkołaki - pomimo że były nieprawdopodobnie przystojne, a dzikość dodawała im uroku - były zdeterminowane i brutalne. A wampiry? Ich zdolność do przenoszenia się sprawiłaby, że byłyby niepokonane z definicji. Wilkołak wyszedł z cienia i rozpoznała go. Bowen Mac-Rieve, najlepszy przyjaciel i kuzyn nowego wilkołaczego męża

Emmaline. Ostatnie tysiąc lat nie było dla niego łaskawe. Ale chociaż wychudzony, nie zmienił się wiele, co oznaczało, że ciągle był niesamowicie przystojny. - Kaderin. - Jego złote oczy były pełne życia, ciemne włosy długie i gęste. Nie zwrócił się do niej per lady Kaderin, jak inne istoty Tradycji, ale w końcu on się jej po prostu nie bał. - Bowenie. - Lekko skłoniła głowę. - Nie widziałem cię na weselu. A było całkiem przyjemnie. On był na ślubie Emmy, a ona nie. - Jestem ciekawa, co tutaj robisz. - Biorę w tym udział. - W jego głosie słychać było ciężki szkocki akcent. Głębokie głosy są bardzo atrakcyjne. Naszło ją niechciane, wspomnienie barytonu wampira, szepczącego jej wprost do ucha pomiędzy pocałunkami. Wzdrygnęła się. - A więc będziesz pierwszym lykantropem, który się na to zdecydował. Oparł się o ścianę w pozie, która wyrażała nonszalancję. Był tak samo wysoki jak wampir, ale znacznie bardziej barczysty. Obaj byli męscy, ale prawdopodobnie Bowen uznany byłby za przystojniejszego, w klasycznym rozumieniu tego słowa. W porównaniu z wampirem? No pięknie. Tak jakby Sebastian Wroth miał certyfikat jakiegoś ministerstwa od oceny męskości. - Coś się stało, walkirio?

- Czy wyglądam, jakby coś się stało? - Zadawanie tego pytania zawsze sprawiało jej przyjemność, gdyż wiedziała, że odpowiedź zawsze brzmi „nie". Dlaczego się na to zdecydowałeś? - Widziała Bowena, walczącego z wampirami, wieki temu. W przeszłości był bezlitosny, i założyłaby się, że to się nie zmieniło po dziś dzień. - Przyjaciel powiedział mi, że nagroda może mi się wydać niezmiernie atrakcyjna - odparł. Tak, o ile to możliwe, Bowen

był przystojniejszy od wampira, ale oczy krwiopijcy były tak przepięknie szare, głębokie, wymowne. Każda kobieta mogłaby się w nich zagubić i marzyć tylko o tym, żeby dać ich posiadaczowi szczęście i zadowolić go w każdy możliwy sposób. A oczy Bowena? Jedno spojrzenie i kobieta nie wiedziałaby, czy się na niego rzucić, czy uciekać, gdzie pieprz rośnie. Z pewnością błogosławieństwo Kaderin nadal tłumiło jej wszelkie uczucia, bo w obecności wilkołaka nie czuła nawet śladu pożądania. - Wiesz, co jest nagrodą? - zapytała, ale Bowen jej nie słuchał. Właśnie przybyły wiedźmy. Jedna z nich nosiła miano Mariketa Oczekiwana, a drugiej Kaderin nie znała. Bowen zapatrzył się na nie. - Jeżeli tak łatwo odwrócić twoją uwagę -powiedziała Kaderin - to nie przewiduję żadnych problemów. - Co one tutaj robią? - warknął w odpowiedzi. Kaderin uniosła brew. - Biorą udział w rajdzie. Tak jak zawsze. Wiedziała, że lykantropy nigdy nie kupują magicznych zaklęć od Domu Wiedźm - mistycznych najemniczek Tradycji. Kaderin znała wiele nieprawdopodobnych plotek, tłumaczących ten fakt i czasami zastanawiała się, skąd się bierze ta niechęć. Ona sama nie wyobrażała sobie życia bez przydatnych zaklęć i magicznych przedmiotów, takich jak odporne na wampira łańcuchy czy klatki, z których nie można się przenieść, tak samo jak nie wyobrażała sobie życia bez prysznica. Obie te wizje zbyt blisko ocierały się o dawne, barbarzyńskie czasy.

Teraz, widząc twarz Bowena, zastanawiała się, czy w grę nie wchodzi wyjaśnienie najprostsze z możliwych. Być może wilkołaki nie kupowały czarów u wiedźm, bo te po prostu ich przerażały. - Wiesz, jaka jest nagroda? - zapytała znów. - Nie wiem dokładnie, jaka - odparł, nie odrywając wzroku od wiedźm. - Ale wiem na tyle dużo, żeby cię ostrzec, że jestem gotów nawet zabić, aby ją zdobyć. W końcu spojrzał

jej w oczy. - I odinażę się naiuet na zabicie ciebie, chociaż zburzy to zapewne kruchy pokój pomiędzy nami, lykantropa-mi, a ujalkiriami. - A więc ze względu na ślub Emmy z Lachlainem to ja powinnam się wycofać? Nawet jeżeli to moje zawody, i to od niepamiętnych czasów, kiedy ty byłeś zaledwie szczeniakiem? Wzruszył szerokimi ramionami. - Nie chciałbym cię skrzywdzić, nie, jeśli będę miał wybór. Nigdy nie uderzyłem kobiety, a już na pewno nie potraktowałem tak, jak wy się traktujecie podczas tego rajdu. Z tego co słyszałem, nieźle tu obrywasz. - Wilkołaku, nie darz nienawiścią gracza... nienawidź samej gry- Odwróciła się od niego, kończąc rozmowę. Złamanie nogi wcześnie wyeliminuje tego psa z rajdu. Przynajmniej nie było tu żadnego wam... Z powietrza zmaterializował się wampir. Jej szpony zazgrzytały na poręczy balkonu, kiedy walczyła o odzyskanie równowagi.

8 Jak, do licha, udało mu się mnie znaleźć? Poczuła pod paznokciami okruchy marmuru. Ledwie udało jej się utrzymać na balustradzie. Wampir pojawił się w głębi balkonu, a teraz patrzyła, jak przenosi się w najciemniejszy kąt pomieszczenia. Nikt go jeszcze nie zauważył - w przeciwnym razie wszyscy lataliby jak opętani, jakby ktoś nacisnął guzik alarmu przeciwpożarowego - ponieważ zdołał w jakiś sposób pojawić się połowicznie. Był ledwie widoczny i niewyczuwalny dla istot niższych. Widziała już wampiry, które były zdolne do tej sprytnej sztuczki, ale były znacznie starsze od niego. Ale ona widziała go doskonale. I, na Freję, jeśli przy pierwszym spotkaniu był przystojny, to teraz wręcz powalał urokiem. Całkowicie się zmienił. Nabrał trochę ciała przez ostatni tydzień, jego ramiona wydawały się szersze, a mięśnie na przedramionach i nogach wyraźniej zarysowane. Jego strój był swobodny, ale materiał i krój wysokiej jakości - i zapewne nie tani. Krawiec doskonale podkreślił piękno jego muskularnego ciała. Gęste, proste czarne włosy ciągle były długie, ale starannie je przycięto. Ale w jaki sposób, do licha, odnalazł świątynię Riory? W pierwszej chwili pomyślała, że w ko wenie jest zdrajca, który informuje go o jej poczynaniach. Ale nie, nawet najmniej godzien zaufania z jej sług nie odważyłby się jej zdradzić - a już na pewno nie przekazywałby wiadomości wampirowi.

To musieli być mieszkańcy wioski. Te małe paskudne stwory! Przeklęci chuligani. Młody skrzydlaty demon nieświadomie przemknął przez nogę Sebastiana i, sądząc z reakcji wampira, coś takiego przytrafiło mu się pierwszy raz w życiu. Dobrze skrył zaskoczenie, co zawsze wydawało jej się właściwym nawykiem, gdyż przez cały czas wszyscy naokoło pilnie wypatrywali słabości, które można by wykorzystać w odpowiednim momencie. Gdyby kulał, ich szpony wbiłyby się w jego nogę. Gdyby upadł na kolana, ich kły wbiłyby się w jego szyję bez chwili wahania. Taki był właśnie świat istot Tradycji. - Walkirio - usłyszała głos Bowena zza pleców. - Mam coś dla ciebie. Jak śmie jej przerywać? Odwróciła się i ujrzała... diamenty. Wspaniały diamentowy naszyjnik, który właśnie zamierzał jej dać. Walkirie także miały swoje słabostki i jedną z nich było to, że błyszczące klejnoty potrafiły je zahipnotyzować. Walkirie odziedziczyły chęć posiadania po swojej boskiej matce, Frei, a kamienie takie jak te, które trzymał Bowen, potrafiły bardzo silnie oddziaływać na ich umysł. To nie było byle co, żadne cyrkonie czy inne szkiełka, które nie robiły wrażenia na wal-kiriach, ale prawdziwe, błyszczące diamenty. Walkirie trenowały przez cały czas, aby móc się im oprzeć, ale Kaderin nie zawracała sobie tym głowy od stuleci. Trenowanie awersji do klejnotów było nieco bez

sensu, skoro walki-ria nie miała uczuć, a więc także nie czuła chęci ich posiadania. Gdyby potrafiła odczuwać, na pewno zostałaby zaczarowana przez te wspaniałe kamienie. Co zresztą najwyraźniej było zamiarem Bowena. Byłaby zafascynowana tym, jak płomienie oświetlające świątynię odbijają się od faset, wzbudzając tysiące iskier. W głębi jasnych kamieni połyskiwały drobinki czerwieni, mieniąc się płomiennym blaskiem. Blasku, blasku, blasku...

Szybko uniosła wzrok. To dziwne, chociaż nie miała uczuć, czuła, że wzbiera w niej coś na kształt furii. - Bardzo sprytnie, Bowenie. Jednakże twoje sztuczki na mnie nie działają. - A niech to, prawie zadziałały. Otrząśnij się. Nie okazuj mu słabości, bo to wykorzysta. Kiedy uśmiechnął się z zadowoleniem, ledwie powstrzymała się od spiorunowania go wzrokiem, w dosłownym tego słowa znaczeniu, i znów poszukała wampira. Koło niego stały dwie nimfy. - Te sztuczki działają na inne walkirie - powiedział Bowen. - Dlaczego na ciebie nie? - Spróbuj z Reginą albo z Myst - odparła, nie odwracając wzroku do wampira. - A potem daj mi znać, jak ci poszło. Czy te nimfy-nimfomanki musiały stać tak blisko Sebastiana? Kaderin nigdy nie rozumiała, dlaczego Myst tak ich nie lubi. Ale teraz przekonała się, że jej siostra miała rację... banda małych dziwek. - Z chęcią nosiłabym jego koszulę na każdą orgię powiedziała jedna z nimf. - Codziennie - dodała, mierząc go przeciągłym spojrzeniem. Odwrócił się i zauważył wreszcie nimfy, odziane, jak zwykle, w przejrzyste fatałaszki. Dziewczyny nie próbowały nawet ukryć pożądania, ale Sebastian, co zdecydowanie przemawiało na jego korzyść, nawet na nie nie spojrzał, choć zrobił to pewnie każdy inny mężczyzna. Kaderin nie uważała, żeby nimfy były piękniejsze od wal-kirii, ale wszystko w nich krzyczało „Jestem łatwa! Nawet nie musisz się starać, jeśli ci się nie chce!" I, co

ciekawe, wielu mężczyzn uważało to za bardziej atrakcyjne hasło niż zawołanie walkirii: „Zrób to, a będzie po tobie, nędzniku!" - Hm, hm, mmm - powiedziała mniejsza z nimf. - Z przodu jest tak samo fajny, jak z... - Nie... - druga zbladła i wyszeptała: - To nie demon. To wampir.

Druga potrząsnęła głową. - Jego oczy są czyste. I nie pachnie jak wampir. Kaderin zobaczyła, jak Bo wen marszczy brwi. Bez wątpienia nad czymś się zastanawiał. Jak niby wampiry pachną? - Wampir! - wrzasnęła pierwsza. A potem obie zniknęły wśród dębowych konarów. Sebastian wyglądał tak, jakby ledwie się powstrzymywał od ucieczki. Wszyscy wokół niego zdali sobie sprawę z jego obecności i z tego, kim jest, i natychmiast się rozbiegli. Większość przemienionych ludzi straciłaby głowę w takiej sytuacji. Ale on, jeżeli w ogóle zareagował, to tylko bardziej się wyprostował i wyglądał na jeszcze bardziej pewnego siebie, niż w chwili, kiedy się pojawił. Zmrużył oczy i rozglądał się uważnie. Potrafiła niemalże usłyszeć jego myśli. Tak, sytuacja była nieco krępująca, ale on nie przybył tu bez powodu. Musiał odnaleźć swoją oblubienicę. Ponieważ wampiry, które poznały wybrankę, nie potrafiły pogodzić się z jej utratą. ** * Sebastian uniósł wzrok i zobaczył Kaderin, przycupniętą na poręczy balkonu. A więc jest tu. Na boga, udało mu się. Przeniósł się do niej. W ostatniej chwili powstrzymał się przed głośnym westchnieniem, świadomy obecności innych stworzeń wokół niego. Istoty pochodzące prosto z fantastycznych bajań i najgorszych koszmarów patrzyły na niego

nieruchomo. Jemu także uśmiech satysfakcji z odniesionego sukcesu zamarł na wargach. Wreszcie dotarło do niego, w co Kaderin jest ubrana. W grzesznie krótkiej spódniczce, skórzanej kurtce i obcisłych kozaczkach, siedziała na balustradzie i machała prawie gołą nogą. Drugą wyciągnęła przed siebie. Wkurzony tym widokiem, Sebastian obrzucił morderczym spojrzeniem wszystkie znajdujące się w pobliżu istoty rodzaju męskiego.

Nigdy wcześniej nie bywał zazdrosny. Tak naprawdę nigdy nie pragnął niczego tylko dla siebie. A teraz zazdrość spalała go, sprawiała, że czuł, jak jego szpony za wszelką cenę chcą szarpać ciało. Ona należała do niego. A on nie zamierzał się z nikim dzielić nawet najmniejszym skrawkiem jej ciała. Odwróciła się, ignorując Sebastiana, i zaczęła rozmawiać z wielkim samcem, który wyglądał trochę jak przyczajone dzikie zwierzę. I który stał zdecydowanie zbyt blisko. Sebastian wiedział, że w tym związku to on będzie musiał się starać, a nagroda była naprawdę warta wysiłku. Ale po wydarzeniach tamtego pamiętnego poranka liczył chociaż na ślad życzliwości na jej twarzy przy kolejnym spotkaniu. Albo przynajmniej jakąkolwiek reakcję. Chyba jej usta lekko się rozchyliły, a na jej policzkach być może pojawił się ledwie widoczny rumieniec. Co ona tu robiła, z tymi wszystkimi dziwacznymi istotami? Jeżeli chociaż przez chwilę zastanowi się, co tak naprawdę go otacza, na pewno zwariuje. Znów. A więc próbował ich ignorować i nie zauważać ich nietypowych sylwetek - ich rogów, skrzydeł, nadliczbowych ramion. Nigdy wcześniej nie czuł się tak niepewnie. Sam uważał się na przemian za skrzywdzonego człowieka i potwora. Nie uszło jego uwagi, że te nieznane mu istoty, które zniknęły między gałęziami, uważały go za coś gorszego nawet od demona. Sebastian po raz kolejny miał chęć przekląć Nikolaia za to, że zmienił go w potwora,

odrażającego nawet dla tych dziwacznych stworzeń. Ale szybko przypomniał sobie, że gdyby nie jego brat, nigdy nie poznałby Katji. Przywołując na pomoc całą arogancję, którą wpajano mu od dziecka w jego arystokratycznym domu, ruszył w jej kierunku. - Katja - zaczął i kiedy myślał już, że zamierza zupełnie go zignorować, odwróciła do niego głowę. Przestąpił ponad gnijącą kłodą, słysząc za sobą szepty: - Czy on ją właśnie

nazwał Katja? Zasłońcie oczy. To będzie prawdziwa masakra. - Zerknął za siebie i zobaczył gromadkę przyczajonych trollopodobnych istot. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widział. Kiedy podszedł bliżej, samiec o dzikich oczach, z którym Kaderin rozmawiała, usunął się w cień. - To bardzo ważne - powiedział Sebastian. - Muszę z tobą porozmawiać. - Chce z nią porozmawiać - kolejny szept z mroku. - Czy zostałeś tu zaproszony? - zapytała Kaderin. - Nie. Przechyliła głowę. - A więc jak udało ci się przenieść w miejsce, którego nie ma na żadnej znanej mapie? Wiem, że wcześniej nigdy tu nie byłeś. - To nie było takie trudne - powiedział. Z jakiegoś powodu postanowił nie ujawniać swoich umiejętności. Muszę z tobą porozmawiać. O tym, co się stało. - Co się wydarzyło pomiędzy lady Kaderin i tym wampirem? - z balkonu dał się słyszeć szept. - Co takiego się stało? - Więc straciłeś tylko czas. Nie mam ci nic do powiedzenia. Mężczyzna kryjący się w cieniu spojrzał na Sebastiana morderczym wzrokiem. W odpowiedzi wampir obnażył kły... co sprawiło mu przyjemność. Zacisnął dłonie w pięści, gdyż ten człowiek zbytnio zbliżył się do jego ukochanej. Ale kto mógłby się jej oprzeć, skoro była tak ubrana? - Dlaczego się tak ubrałaś?

- O nie, on chyba nie... - Tak! Uniosła brew, patrząc na Sebastiana, a potem rozchyliła czerwone usta i syknęła, bardziej dla podtrzymania pozorów, w kierunku cienistych czeluści balkonu. Natychmiast zapadła cisza.

W dole, na posadzce świątyni, kobieta podobna do nimfy uśmiechnęła się krzywo i szepnęła: „Miętosi się z wampirem, tak jak jej siostrzyczka". Kaderin szerzej otworzyła oczy, jakby była zdumiona bezczelnością nimfy. Udała, że ma zamiar skoczyć z balkonu i istoty, zebrane na dole, natychmiast zniknęły między dębami. Sebastian ponownie skupił całą uwagę na oblubienicy... Nie zdążył nawet napiąć mięśni, zanim nastąpił atak.

9 Boujen wyskoczył z cienia, całym ciałem uderzając wampira. Kaderin patrzyła na tę szaleńczą szarżę i zastanawiała się tylko, dlaczego wilkołak tak długo zwlekał z atakiem. Lykan-tropy toczyły z wampirami odwieczną wojnę. Może zmyliły go czyste oczy Sebastiana, a może to, że wampir nie śmierdział krwią i śmiercią sprawiło, że Bowen się zawahał. W klinczu, pięść przeciw pięści, szpon przeciw szponowi, uderzyli w ścianę. Solidna marmurowa świątynia zadrżała w posadach. Na witrażu kopuły pojawiła się rysa. Sebastian strząsnął z siebie wilkołaka i sięgnął do jego gardła. Drugą dłoń zacisnął w pięść. Bowen uderzył w tym samym momencie - obaj trafili, prosto w twarz przeciwnika. Kaderin wiedziała, że nieprędko może liczyć na podobne widowisko. Obaj walczący byli przystojnymi, doskonale zbudowanymi wojownikami. Zdarzało jej się oglądać gorsze widoki. Usiadła wygodniej i zamierzała oglądać walkę z właściwym sobie nastawieniem całkowicie bez emocji. Mężczyźni nadal okładali się pięściami. Sebastian dotrzymywał pola Bowenowi. Na galerii widownia wrzała ze zdumienia. Prawda, Bowen wyglądał jakby schudł i stracił nieco masy mięśniowej, ale wciąż jednak... Nikt nigdy jeszcze nie widział, żeby bezpośredni cios ly-kantropa, prosto w szczękę, wywarł na uderzonym tak niewielki efekt.

Walczący uderzyli w poręcz balkonu, tuż przed nosem Kaderin, złamali ją i spadli na dół. Sebastian nie przeniósł się, żeby zminimalizować siłę uderzenia. Walczył z przedstawicielem

jednej z najsilniejszych ras Tradycji i jeżeli nie zacznie unikać ciosów, Bowen z pewnością go zabije. Przeciwnicy zerwali się na nogi i zataczali wokół siebie kręgi, szukając słabych punktów w obronie, uderzając od czasu do czasu. Wilkołak co chwila trafiał Sebastiana kolejnym miażdżącym ciosem, ale wampir wydawał się na nie całkowicie niewrażliwy i oddawał ciosy. Celował uważnie i równie często trafiał. Bowen miał przewagę ostrych szponów i niewiarygodnej szybkości, ale Sebastian miał bardzo dobrą technikę. Wręcz doskonalą technikę, pomyślała Kaderin, i w ogóle nie używał umiejętności przenoszenia, która dawałaby mu ogromną przewagę. Z wściekłością obnażał zęby. Jego tęczówki stały się czarne jak smoła, a całe ciało było napięte, przez co wydawało się większe. Nieśmiertelny samiec... potężny samiec... Złapała się na tym, że pochyla się do przodu. Był silniejszy, niż mogła sobie wyobrazić. Co oznaczało także, że był bardziej atrakcyjny, bardziej niż się wcześniej obawiała. Przez jej umysł przemknął obraz jego masywnego ciała, przyciskającego ją do podłogi tamtego ranka. Jak silnie obejmował ją ramionami, jak mocno uderzał biodrami... Zadrżała i popatrzyła w dół, zdumiona tym, że jej ramiona pokrywają się gęsią skórką. To coś nowego. Bowen rzucił się na przeciwnika z wyciągniętymi w przód szponami. Sebastian odskoczył w tył. Szpony wilkołaka zatonęły w głębokiej marmurowej kolumnie z taką łatwością, jakby była zrobiona z talku. Sebastian w odpowiedzi uderzył pięścią, łamiąc przeciwnikowi nos.

W tym samym momencie wilkołak wyprowadził cios szponami. Pazury pozostawiły cztery głębokie szramy na torsie Sebastiana. Krew spływała po skórze obu wojowników. Na galerii zaczął się ruch.

- Oni profanują świątynię Riory, święte miejsce! Ona naprawdę się rozgniewa. - Och, bogowie, spójrzcie na marmur. Wszyscy jesteśmy zgubieni. - Niech ktoś ich rozdzieli! Kaderin westchnęła. I to właśnie był świat, do którego należała. Niebawem protesty stały się głośniejsze. Riora była boginią, przy której Mariah Carey wyglądała na potulną owieczkę. A w złośliwości nie miała sobie równych. - Ale kto jest w stanie przerwać walkę lykantropa z wampirem? - zapytał jeden z nowych uczestników rajdu. Wszystkie pary oczu spoczęły na Kaderin. - Może jakaś wiedźma da radę. - Kaderin celowo użyła znudzonego tonu i machnęła ręką w kierunku Marikety Oczekiwanej. Mariketa była uważana za jedną z najsilniejszych wiedźm wśród członkiń Domu Wiedźm nie tylko w chwili obecnej, ale także w ostatnich kilku pokoleniach i najwyraźniej zamierzała brać udział w rajdzie, nawet mimo tego, że nie mogła mieć więcej jak dwadzieścia dwa lata. Zresztą na podstawie wyglądu nie można było odgadnąć jej wieku... Ubrana była bowiem w pelerynę z kapturem i zasłoniła się tak potężnym czarem uroku, że wydawała się pokryta nim niczym skorupą. Co sprawiło, że Kaderin natychmiast zaczęła się zastanawiać, jakie oblicze się pod tym kryje. - Nie mogę używać czarów w świątyni bogini - odparła dziewczyna.

Gdyby zaprzestano organizacji rajdu, życie Kaderin w połowie straciłoby swój cel. Westchnęła ciężko, a potem, wyciągając miecz z pochwy zawieszonej na plecach, skoczyła z balkonu. Nonszalancko podeszła do walczących i weszła między nich, szeroko rozkładając ręce. Miecz oparła na klatce piersiowej Bowena, a szpony skierowała ku gardłu Sebastiana. Wilkołak warknął i naparł na miecz.

- Zejdź mi z drogi, walkirio. Czyste oczy czy nie, nie wiesz, kim on jest? Sebastian przeniósł się z zasięgu jej szponów, stanął tuż obok niej i zasłonił ją własnym ciałem. Przytrzymał ją z tyłu za plecami i wystawił się na ciosy Bowena. Była tak zaskoczona tym gestem, że pozwoliła się odsunąć. Schowała się za jego szerokimi barkami, jednocześnie marszcząc brwi. Ale wilkołak skoczył i zacisnął ręce na szyi wampira, chcąc skręcić mu kark. Sebastian użył wolnej ręki, żeby zrobić to samo. Drugim ramieniem ciągle ją osłaniał. Co sprawiło, że zapragnęła nagle szeroko się uśmiechnąć. Mężczyzna, który jej broni. Jakie to... nowe. Otrząsnęła się z tej myśli, odepchnęła chroniące ją ramię i wychyliła się zza jego pleców. - Bowen, walczysz w świątyni Riory - powiedziała. Jeżeli nie przestaniesz natychmiast, ryzykujesz, że rajd w ogóle się nie odbędzie. - Czuła pod palcami, że muskuły Sebastiana są napięte do granic możliwości, a jego ciało drży od nadmiaru siły i wigoru. Przyciągana jakąś nieznaną mocą, przysunęła się bliżej do niego, rozkoszując się jego zapachem. Znów objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie. Dlaczego z nim nie walczy? - Nie rozumiem cię, Kaderin - zawył Bowen. Znów odsunęła Sebastiana na bok. - Nie będzie rajdu. Ona nie pozwoli go zorganizować.

- Ona nic takiego nie zrobi. Nie z powodu śmierci wampira. Kaderin skinęła głową i, co dziwne, oczy wilkołaka stały się jeszcze większe i dziksze, całkiem niebieskie; ich zimny kolor zwiastował przejście w zwierzęcą postać. Puścił Sebastiana i wyrzucił w górę dłonie. Wyglądało na to, że przeklął sam siebie po gaelicku. Lykantrop, który zamierza skończyć walkę nie zabiwszy przeciwnika? I to przeciwnika, wampira, który ciągle trzymał go za gardło? To był naprawdę tydzień niespodzianek.

- Puść go, Sebastianie - powiedziała Kaderin. - Musisz go puścić. - Dokończ to - warknął chrapliwie wampir do przeciwnika. Bowen tylko otarł twarz rękawem. - Nie zamierzam. Nie teraz. - Jak tylko wampir go puścił, wilkołak cofnął się, ciągle unosząc dłonie w geście poddania. Nie potrafiła sobie nawet wyobrazić, że Bowen potrafiłby wycofać się z raz zaczętej walki. Był dumnym samcem alfa i od dzieciństwa szkolono go do zabijania wampirów. Jak bardzo musiało mu zależeć na tej nagrodzie. Wilkołak skrył się z powrotem w cieniu; jego oczy płonęły. Kiedy Sebastian chciał ruszyć za nim, zatrzymała go. - Nie, musisz pozwolić mu odejść. Spojrzał na nią i Kaderin z zapartym tchem patrzyła na jego ciało, które po walce wyglądało jeszcze bardziej pociągająco. Muskularna pierś unosiła się, gdy oddychał ciężko, a skórę znaczyły rany, które przypominały o jego odwadze. Szkoda, że nie będzie miał blizn, pomyślała, chowając miecz do pochwy. - Czy chcesz, żebym go puścił? - zapytał spokojnie, patrząc przelotnie na swoje rany. - Zazwyczaj nie puszczam płazem takich zniewag. - Z tonu jego głosu wyczytała, że to stwierdzenie było sporym niedomówieniem.

Walczył z Bowenem jak równy z równym. I był gotów na dalszą walkę. Wojownik. Nieśmiertelny. Nigdy się nie kochałam z nieśmiertelnym. Sebastian nie spuszczał z niej wzroku; patrzył jak umierający z głodu człowiek na zastawiony jedzeniem stół. Bez ostrzeżenia, złapał ją za ramię i przeniósł się wraz z nią na mroczny balkon. - Nigdy więcej nie wystawiaj się na podobne niebezpieczeństwa - powiedział.

Spojrzała mu w oczy i poczuła, jak podłoga usuwa się spod jej stóp. - Prze... przeniosłeś się ze mną? - Czuła oszołomienie. To był jej pierwszy raz. Dziwaczne. - To nie było zbyt ładne, że nie spytałeś mnie o zdanie. - Powinienem był cię ostrzec, Katja. I znów, przez chwilę świat jakby zamarł... dźwięki i obrazy, i nawet bicie jej serca, wydawały się inne niż zwykle... Och, bogowie, Kaderin znów czuła... i nie mogła temu dłużej zaprzeczać. Zachwiała się lekko, ale on ciągle trzymał ją za ramię. Ma przerąbane. Tak jakby spłukane lodowatą wodą, jej błogosławieństwo... zniknęło. Całkowicie. Wypuściła długo wstrzymywany oddech i zaakceptowała to, co już od dawna instynktownie przeczuwała. To Sebastian zwrócił jej uczucia. To nie żadna kapryśna siła, która miałaby się nią bawić, nie żaden nowy czar. To po prostu... on. Zapragnęła nagle krzyczeć prosto w niebo z frustracji, ponieważ nie rozumiała, dlaczego tak się stało. Walkirie nie wierzyły w przypadek, w zbiegi okoliczności. Więc co miało oznaczać pojawienie się wampira, który niespodziewanie zdolny jest obudzić w niej emocje, emocje, które od tak dawna były całkowicie uśpione? Kiedy spojrzała prosto w oczy Sebastiana, doświadczyła zupełnie nowego uczucia. Przerażenia.

10 Kaderin znów wyglądała, jakby właśnie obok wybuchła bomba, i Sebastian zastanawiał się, czy to dlatego, że znów się przenieśli. Zbeształ się w myślach za brak rozwagi. Kątem oka zobaczył, jak otaczające ich istoty podchodzą bliżej, z pewnością w celu podsłuchania ich rozmowy. Zasłonił Kaderin własnym ciałem i obnażył kły, co znacznie osłabiło ich zapędy. Kiedy znów na nią spojrzał, wydawała się mniej przestraszona. - Kaderin, nigdy więcej nie wchodź między walczących. Miałem wszystko pod kontrolą. - Doprawdy? - zapytała nieodgadnionym tonem. Walczyłeś z lykantropem, który nie zdążył uwolnić bestii, drzemiącej w głębi jego ciała. - Zmarszczył brwi, najwyraźniej nie rozumiejąc, co mówi. - Lykantrop? Wilkołak? - No więc co niby miało się stać? Zamieniłby się w wilka z lasu? Popatrzyła na jego dłonie, ciągle ją obejmujące, a Sebastian, zrozumiawszy aluzję, puścił ją. - Obawiam się, że nie miałbyś tyle szczęścia. Zapatrzyła się nagle w przestrzeń niewidzącym wzrokiem, jakby coś sobie przypominała. - Lykantropy nazywają to wypuszczaniem bestii z klatki. Urósłby o pół metra, jego szpony i kły także, a w dodatku stałyby się znacznie ostrzejsze. A jego postać rozmyłaby się, przykryta przez obraz dzikiej, ogromnej bestii, jakby nałożony na jego ludzką formę. - W końcu spojrzała na

niego. - A gdybyś nie zdecydował się przenieść, bestia byłaby

ostatnią istotą, którą byś ujrzał, zanim twoja głowa spadłaby z karku, odcięta ostrym jak brzytwa szponem. - Nie uwierzę, dopóki nie zobaczę - mruknął, mrużąc powieki. - Co miałaś na myśli, mówiąc o zawodach? - Nie wiesz tego? - Kiedy wzruszył ramionami, dodała: -A więc niebawem się przekonasz. - Ruszyła w kierunku swojego miejsca na balustradzie. - Czy on cię nazwał walkirią? - zapytał szybko. Odwróciła się, zakładając jednocześnie pukiel włosów za ucho. - Tak, a co? - Czy walkirie nie są jakieś... większe? Spojrzała na niego z niesmakiem. - Wampir, który gardzi...? - Nie, nie to miałem na myśli... po prostu trudno mi uwierzyć, no bo jesteś taka mała... - Mała? Mam prawie sto sześćdziesiąt centymetrów wzrostu. To całkiem nieźle jak na walkirię. - Nagle zdała sobie sprawę, jak zabrzmiały słowa, które właśnie wypowiedziała. - Nienawidzę, jak się mnie nazywa małą. Dlaczego nie miał w sobie choć odrobiny tej charyzmy, w którą Murdocha wyposażono aż za hojnie? - Chcę z tobą porozmawiać, daj mi tylko pięć minut. - Oboje wiemy, że się tym nie zadowolisz. Zresztą gdybym była pewna, że te pięć minut sprawi, abyś zniknął z mojego życia na zawsze, zgodziłabym się bez wahania.

- Przynajmniej powiedz mi, dlaczego tak nagle ode mnie uciekłaś. Co się stało, że twoje uczucia zmieniły się tak gwałtownie? - Zdałam sobie sprawę, z pełną jasnością, że nie chcę mieć z tobą do czynienia. Zniżył głos. - Nie mogę w to uwierzyć, po tym, co się stało między nami.

Wyglądało na to, że Kaderin ledwie nad sobą panuje. - Posłuchaj: jeżeli w jakiś sposób dowiedziałeś się, kim jestem i jak można do mnie dotrzeć, to musiałeś także zostać poinformowany, że ja zabijam wampiry. Kropka. To moja praca... moje życie. A ty jesteś wampirem. Więc... - A jednak tamtego poranka nie byłaś w stanie mnie zabić? Ani dzisiaj, kiedy mnie zobaczyłaś? Nie dokończyłaś roboty. Otworzyła usta. - Zdecydowałam, że cię oszczędzę... - Dlaczego? Teraz wyglądało na to, że z całych sił zaciska zęby... i rozpaczliwie szuka odpowiedzi na to pytanie. - Bo wydawało mi się, że to będzie niesportowe wykrztusiła w końcu. - A co to niby ma znaczyć? - Wampiry, które zabijam, zazwyczaj nie mają ochoty zostać zabite. - Dotarła do balustrady i ponownie na niej usiadła. - Skłaniają się raczej do walki w swojej obronie -dodała, wyciągając miecz z pochwy i kładąc ostrze na swoich kolanach. - A więc, wampirze, cherlawa walkiria, która nie zna się na swojej robocie zaprasza cię, abyś się na nią rzucił w tej chwili... i odmawia dalszej konwersacji. - Rzucił się? - Sekundę później Sebastian zacisnął zęby. -Rozumiem. Kaderin wyjęła diamentową osełkę z kieszeni kurtki i zaczęła ostrzyć miecz. - Katja...

Skoncentrowała się na równych pociągnięciach ostrzałką, tam i z powrotem. - Kaderin. Brak odpowiedzi. Jej ciało zamieniło się w kamień; wydawało się, że całkowicie skupiła się na miarowych ruchach narzędzia.

W nagłym przebłysku, Sebastian zdał sobie sprawę z dwóch rzeczy. Kaderin najwyraźniej uspokajało ostrzenie miecza i, z jakiegoś powodu, teraz właśnie potrzebowała uspokojenia. Wiedział, że teraz już z nią nie porozmawia. Został całkowicie zignorowany. Właśnie w tym momencie dotarły do niego szepty istot zgromadzonych na galeryjce. Mówiły o niej. Jego słuch wyostrzył się znacznie, od kiedy jej obecność go ożywiła, zdolność, która pojawiła się tak samo jak umiejętność przenoszenia się bez pełnej materializacji. Jedna rzecz była pewna - Kaderin była wdzięcznym obiektem plotek, i jeżeli posłucha, może się sporo dowiedzieć. Nie potrafił zmusić jej do rozmowy, więc postanowił ją zostawić i przenieść się za plecy rozmawiających, aby z szumu wyłowić potencjalnie przydatne informacje. Słyszał, jak starszyzna różnych frakcji wyjaśnia sprawy młodszym członkom i doszedł do wniosku, że ma tu się odbyć coś w rodzaju polowania czy wyścigu organizowanego dla istot Tradycji. Wszyscy czekali, aż rozpocznie się walka o jakąś nagrodę. Przemieścił się obok trzech istot, rozmawiających w nieznanym mu języku, bazującym na chrząknięciach i warknięciach, ku dwuosobowej grupce - normalnie wyglądającemu ojcu i bardzo demonicznemu synowi. Właśnie rozmawiali o Kaderin. - Nikt nigdy nie widział, żeby się uśmiechała powiedział ojciec cicho, oglądając się nerwowo przez ramię. Czy naprawdę wszyscy się jej obawiali?

Sebastian widział jej uśmiech, który... ogłuszył go niczym kopniak podkutym butem w głowę, wymierzony z zaskoczenia. - Jest prawdziwą tajemnicą - kontynuował ojciec. Doprowadza facetów do szaleństwa. Już ja się tym zajmę.

- Dlaczego nazywają ją Kaderin Zimne Serce? - zapytał demoniczny synek. Nazywają? - Ponieważ jest zimna. Bezlitosna. Nasz lud ma zasadę, aby nigdy nie stawać między walkirią a jej nagrodą, jeżeli ona naprawdę jej pragnie. - Ona naprawdę jest walkirią - mruknął Sebastian pod nosem, zafascynowany postacią Kaderin. Kiedy rozmowa zeszła na kogoś o imieniu Riora, przeniósł się ku innej parze rozmówców - postaci w pelerynie z kapturem i starszej kobiety, która trzymała w dłoniach czerwone jabłko. - Jeżeli walkirią staje na twojej drodze, przejdź na drugą stronę ulicy, Mariketa - powiedziała kobieta. - Zawsze o tym pamiętaj. Niektórzy mówią, że walkirią ostrzega tylko raz, ale ja nie założyłabym się o to. Nie mógł zobaczyć twarzy Marikety, ponieważ zasłaniał ją kaptur, ale jej głos brzmiał młodo. - Czy ona nie jest za mała jak na walkirię? - zapytała. Zdał sobie sprawę, że Kaderin także słyszała ich rozmowę, gdyż na te słowa wyprostowała się nieznacznie. Uśmiechnął się lekko. Podobało mu się, że w porównaniu z nim jest taka malutka, a i tak nie potrafił jej tego powiedzieć we właściwy sposób. Była tak pięknie zbudowana, a do tego silniejsza, niż mógł sobie wyobrazić. Silniejsza od innych kobiet. - Są małe i wyglądają jak wróżki. To stanowi o ich przewadze - wyjaśniła kobieta. - Tak naprawdę

podświadomie nie uważasz ich za zagrożenie w walce. Do chwili, kiedy jest już za późno. *** W przeszłości ostrzenie miecza było pewnego rodzaju rytuałem, który pozwalał jej na skupienie myśli. Teraz też sięgnęła po tę metodę, gdyż nigdy jeszcze w całym swoim życiu nie była tak skonfundowana.

Dlaczego jej uczucia wróciły? Dlaczego on? Dlaczego teraz? Ale, jak raz po raz zapewniała samą siebie, nie było powodów do paniki. Błogosławieństwo musi wrócić. Tak jak wcześniej. Z pewnością wróci. Jeżeli obecność wampira działała na błogosławieństwo jak kryptonit na Supermana, to po prostu musiała się go pozbyć. Patrzyła, jak przenosi się od grupy do grupy. Oczywiście słyszała, że szepcą o niej. A Sebastian słuchał ich szeptów, niezauważony. Przenosił się z miejsca w miejsce, nie materia-lizując do końca, i robił to z wielką łatwością. W takim stanie wampiry były zbyt niematerialne, aby można było je zabić. Tak, dowiadywał się o niej różnych rzeczy, ale tak naprawdę nikt nie wiedział o niej na tyle dużo, aby znać jej słabości. Jej przeszłość spowijał cień. Bardzo się o to starała. Zauważyła, jak Sebastian marszczy brwi, kiedy istoty mówią o niej jako o lady Kaderin. Termin ten używany był przez istoty Tradycji w stosunku do osób, wobec których nie sposób zgrzeszyć nadmiarem ostrożności. A potem walkirią usłyszała słowa żeńskiego demona, które miały w sobie ziarno prawdy. - Z jakiegoś powodu Kaderin straciła wiele ze swojego człowieczeństwa. Od jakiegoś czasu kieruje się pierwotnymi instynktami jak zwierzę. Demonica powiedziała to w taki sposób, jakby kierowanie się zwierzęcymi instynktami było czymś niewłaściwym. Kaderin chciała właśnie skoczyć w dół i rzucić jej się do gardła, kiedy elf ubrany w długi płaszcz

podszedł do ołtarza skrytego w głębi galerii. Był to jeden z bocznych ołtarzy. Kaderin rozpoznała osobistego skrybę Riory, który nazywał się, jakże adekwatnie, Skryba. Elf podrapał się po głowie. - Halo, gdzie są wszyscy? Moja bogini zaraz się tu pojawi. Istoty zamarły w oczekiwaniu. Nie co dzień zdarzało im się dostąpić zaszczytu spotkania z boginią. Gadatliwa demonica

polizała dłoń i przygładziła włosy towarzyszącego jej chłopaka rosnące wokół gładkich, nowiutkich rogów. Kiedy zjawiła się Riora, Skryba oznajmił: - Bogini Riora. - Nowoprzybyli i starzy wyjadacze patrzyli w zachwycie. Skryba wycofał się, niesamowicie dumny z tego, że może służyć tak wspaniałej boskiej istocie. Riora była oszałamiająca - boginie zazwyczaj takie były. Miała na sobie złotą, miękką suknię, zebraną pod piersiami i tak mocno marszczoną, że niektórzy brali ją za boginię płodności. Dzikie, czarne niczym skrzydło kruka włosy unosiły się wokół jej głowy, jakby poruszane bezustannym wiatrem. Nagle Kaderin zapragnęła, żeby Sebastian nie miał okazji ujrzenia bogini. Udając nonszalancję, Kaderin ścisnęła mocniej rękojeść mie. cza, jednocześnie szukając wampira wzrokiem. Wcale jej nie obchodziło, że będzie się gapił na boginię z opadniętą szczęką jak większość samców. Ani trochę jej to nie obchodziło. Jednakże, w obecności jednej z najpiękniejszych kobiet świata, Sebastian ciągle gapił się na Kaderin. Założyła pukiel włosów za ucho, czując, że jego wzrok sprawia jej dziwną przyjemność, a potem natychmiast skarciła się w myślach. Bawi się włosami? Ten gest; w przeszłości zawsze, kiedy się zde-nerwowała, zakładała włosy za ucho. Co się z tobą dzieje, Kad? - Pozdrawiam was, istoty Tradycji - zaczęła Riora gardłowym głosem. - Dzisiaj w nocy zaczyna się rajd, Talismans Hie, zawody, które nie zmieniły swojej

formy od chwili powstania. Zasady są zawsze takie same i już mi się znudziło omawiać je po raz kolejny... machnęła lekceważąco ręką i przewróciła oczyma - jak za każdym razem, co dwieście pięćdziesiąt lat. Ale niestety muszę, więc słuchajcie. Macie obiec świat wokoło i przynieść mi talizmany, czary, amulety, klejnoty i inne magiczne przedmioty, których zapragnę. Niektóre zadania pozwolą wam zdobyć więcej niż jeden

przedmiot, na końcu innych czeka na was tylko jedna rzecz. Ale wszystkie przygotowano tak, aby zmusić was do walki o nie. Co jest zabawne. Dla mnie. Podobno dla was już nie tak bardzo. Zmarszczyła brwi, wzruszyła ramionami i mówiła dalej. - Każdy przedmiot ma swoją wartość w punktach, obliczoną na podstawie trudności jego zdobycia i ilości dostępnych egzemplarzy. Kiedy zdobędziecie talizman, przytrzymajcie go po prostu na wysokości serca, a on zdoła do mnie dotrzeć. Uniosła białoskóre ramię i Kaderin przez chwilę myślała, że strzeli palcami i oprze rękę na biodrze. - Powiedziano mi kiedyś, że ten sposób przenoszenia obiektów jest całkiem niesamowity. - Riora zamyśliła się, gładząc podbródek. - Ale nie dla mnie. Dla mnie niesamowite jest, że wszyscy macie serca, mniej lub bardziej standardowe, chociaż niektóre są naprawdę zimne. - Zerknęła na Kaderin, która w odpowiedzi uniosła brew. - Dwóch pierwszych uczestników, którzy uzyskają osiemdziesiąt siedem punktów, trafi do finału. Liczba punktów została ustalona na takim poziomie całkowicie bez powodu. Finaliści będą walczyć, łeb w łeb, o ostatnią, główną nagrodę. Riora omiotła wzrokiem zebrany tłum, dwukrotnie zatrzymując się na wampirze, zanim podjęła mowę. - Zasad nie ma zbyt wiele, ale podam wam trzy główne. Numer jeden: nie ma zabijania uczestników przed finałem. Chociaż okaleczenie, osłabienie, magiczna lub fizyczna niewola są, oczywiście, dopuszczalne. Pokiwała radośnie głową, dodając: - I pożądane. -

Wyciągnęła przed siebie dwa palce. - Numer dwa: za ukończenie zadania uczestnik dostaje tylko jedną nagrodę. Innymi słowy, nie możecie wybrać wszystkich przedmiotów ze schowka i nie pozostawić po sobie niczego dla kolejnych uczestników. I na koniec, nie popełniajcie żadnych czynów, które mogą ściągnąć na nas uwagę ludzi. W obecnych czasach stało się to ważniejsze niż kiedykolwiek.

Jeżeli złamiecie tę regułę, zostaniecie natychmiast zdyskwalifikowani i oddani pod moją... opiekę. Płomienie, pełgające po ołtarzu za jej plecami, wzbiły się pod sufit i oświetliły wykrzywioną okrucieństwem twarz bogini. Kaderin była jedną z niewielu istot, które wiedziały, że takie właśnie, dzikie i bezlitosne, jest prawdziwe oblicze Riory. Płomienie zatańczyły, jakby poruszone wiatrem, i twarz bogini przybrała poprzedni wyraz. - Dla każdego uczestnika przygotowano spis przedmiotów. Leżą tu, na ołtarzu. Co dwa, trzy dni lista będzie się aktualizować, powiedzmy o siódmej trzydzieści cztery, lokalnego czasu Riory, co oznacza, że to może być trochę nieregularne. Wraz z każdą aktualizacją otrzymacie nową listę zadań, z których wybierzecie te, które będą wam odpowiadały. Będziecie musieli wykonać je w określonym czasie. Kiedy na liście pojawi się nowe zadanie, stare przestaje być aktualne. Uważajcie, ponieważ niektóre nagrody i zadania mogą się powtórzyć, jeżeli naprawdę będę tego chcieć, albo spodoba mi się sposób, w jaki je rozwiązaliście za pierwszym razem. - Nereus, na przykład - mruknęła jedna z nimf, stojąca z tyłu. Nereus, nieprzyzwoicie hojnie wyposażony bóg mórz, w zamian za talizmany żądał opłaty w naturze, więc często pojawiał się na liście zadań. Skryba warknął, Riora zignorowała komentarz. - Teraz, czy chcecie wiedzieć, jaka jest główna nagroda? -Wszyscy mimowolnie przysunęli się bliżej. W świątyni zapadła absolutna cisza. - Główna nagroda,

jak zwykle, jest bezcenna i potężna. - Przerwała, aby podkreślić dramatyzm wypowiedzi. Kaderin przechyliła głowę, ciekawa, co tym ra-zem przypadnie w udziale jej i kowenowi. W poprzednich rajdach wygrała zbroję, której nie można przebić, i topór, który pozbawiał życia istoty tradycji bez wymaganego w przypadku innej broni obcięcia głowy. Nieśmiertelnych można było zabić tylko w ten sposób. Oba te przedmioty

oddała w ręce furii, wiernych i oddanych sprzymierzeńców walkirii jako gest wdzięczności i przyjaźni. Zdobyła także piszczałkę, która zapewniała właścicielowi głos tak słodki jak śpiew syreny, ale tę oddała kowenowi z Nowej Zelandii. Kiedyś wygrała też opaskę, która wzbudzała we właścicielu nieopanowane seksualne pożądanie. Nikt nie wiedział, gdzie się podziała, co spędzało sen z powiek niejednej walkirii. Spojrzenie Riory znów prześlizgnęło się po Kaderin. Walkiria zdawała sobie sprawę z powagi chwili, czuła się wręcz przygnieciona narastającym napięciem... - Tym razem nagrodą w rajdzie Talisman's Hie będzie klucz Thrane'a. Zimne serce Kaderin zatrzymało się na moment.

11 Słysząc chóralne njestchnienie, Sebastian odwrócił się, żeby zapytać, co to jest klucz Thrane'a, ale przypomniał sobie, że żadne z tych stworzeń nie będzie z nim rozmawiać. W końcu sama Riora udzieliła wyjaśnień. - Czarnoksiężnik Thrane parał się podróżami w czasie, a jego klucz otwiera drzwi do przeszłości. Jego właściciel może się tam udać. Teoretycznie to najpotężniejsza broń na świecie. Sebastian ciągle miał w sobie wiele z człowieka, którym kiedyś był i nie miał wielkiego pojęcia o Tradycji, ale był pewien, że elementarne zasady były wspólne dla obu światów -niezależnie od tego, kto je zamieszkiwał. Stałe fizyczne były te same. Przenoszenie, na przykład, było możliwe i zgodne z zasadami fizyki, ale podróż w czasie już nie. - Ile razy klucz może zadziałać? - zapytał szkocki zabijaka. - Dwa razy. Wśród zebranych znów zawrzało. Czy to był jakiś podstęp? Dlaczego z taką łatwością uwierzyli tej kobiecie, stojącej przed ołtarzem, że podróż w czasie jest możliwa? Czy Riora naprawdę jest boginią? Wydawała się pochodzić z innego świata, ale Kaderin także tak wyglądała. Sebastian przeniósł się z powrotem do dwóch kobiet Marikety i tej z jabłkiem w dłoni. Inni zdawali się go nie zauważać. Szkot nie spuszczał z niego wzroku, a Kaderin całkowicie go ignorowała.

- Walkiria chce tego klucza - mruknęła kobieta do Marikety. -1 to bardzo.

Sebastian także to zauważył... Jej twarz była spokojna, jej ruchy miarowe, kiedy znów zaczęła ostrzyć miecz. - Skąd możesz to wiedzieć? - zapytała Mariketa. - Zimna Kaderin oddaje emocje w postaci błyskawic. Wal-kirie tak robią, kiedy coś je wzburzy. Czy to była prawda? Spojrzał w górę, przez szklany świetlik kopuły i zobaczył błyskawice przecinające nieboskłon. Tamtego ranka, w jego zamku, był tak bardzo zaabsorbowany jej osobą, tak skupiony na zatrzymaniu jej, że nie zauważał niczego innego. Teraz, kiedy wspominał tamte chwile, przypomniał sobie grzmot, który zakłócił krystalicznie czyste niebo poranka. Patrzył z zachwytem na błyskawice. Czy wydały mu się bardziej fascynujące niż zwykle, bo wiedział, że pochodzą od niej? - Będzie jeszcze bardziej okrutna niż zwykle kontynuowała kobieta. - Lepiej trzymajmy się z dala od niej. Sebastian znów popatrzył na Kaderin. Doświadczył już gwałtowności z jej strony, ale okrucieństwo? Nie mogła wyglądać bardziej nieszkodliwie. Jasne włosy zwijały się w pierścienie, opadając na szczupłe ramiona. Jej palce były takie delikatne, takie kruche. Takie piękne, pomyślał. Tak. Piękne i delikatne. Zmrużył oczy. Nawet jeżeli spoczywały na ostrzałce, którą ostrzyła krawędź klingi, aż ta stała się ostra jak brzytwa. *## Klucz. Klucz do przeszłości.

Dłoń, w której trzymała miecz, zadrżała niekontrolowanie. Weź się w garść! Tak, właśnie usłyszała nowiny, które zmienią jej życie, ale nikt nie może wiedzieć, jak bardzo pragnie zdobyć tę nagrodę. Musi być zimna i opanowana. Zacisnęła dłonie w pięści. Przez świetlik widać było niebo, płonące od błyskawic. Zebrane istoty rzucały jej ukradkowe spojrzenia. Błyskawice? Znów?

Stawka była ujysoka. Gotowa jest postawić wszystko. Przeszłość i przyszłość. Przyszłość jej sióstr. Może będzie mogła sprowadzić je z powrotem. Musiała tylko zwyciężyć w tym rajdzie. Tak jak w poprzednich pięciu. Większość istot Tradycji nie żyła na tyle długo, aby pamiętać czasy, w których rajdy wygrywał ktoś inny. Myśl o tym, że Dasha i Rika mogłyby znów być z nią, z ko-wenem, sprawiła, że kąciki jej ust zadrgały. Jakby jej twarz usiłowała sobie przypomnieć, jak się uśmiechać. Tak jak wtedy, kiedy uśmiechała się do Sebastiana. Mogłaby nauczyć swoje siostry, jak żyć w nowych czasach, pokazać im wszystkie cuda nowoczesności. Miałyby swój pokój we dworze... Kaderin także miała swój, z doskonałym widokiem na mroczne bagnisko za oknami. Dałaby im wszystkie swoje ubrania i klejnoty. Kaderin nigdy nie chodziła na zakupy, za to miała paskudny zwyczaj podbierania od innych mieszkanek kowenu ubrań, które jej się podobały. Teraz mogła użyć wszystkich pieniędzy, które zarobiła przez ostatnie lata, żeby zrobić siostrom przyjemność. Żeby wszystko im wynagrodzić. Wynagrodzić śmierć, którą spowodowała. Muszę przestać się trząść. Klucz mógł jej dać wszystko czego pragnęła. Użyłaby go tylko raz, a potem oddałaby na użytek Porozumienia. Niech pozostałe decydują, do czego go wykorzystać. Siostry widziała po raz ostatni wtedy, kiedy je chowała. Zrobiłaby wszystko, aby zastąpić ten straszliwy obraz

innym, wyeliminowałaby każdą przeszkodę, która stanęłaby na jej drodze. Podczas poprzednich rajdów potrafiła być brutalna w stosunku do pozostałych uczestników. Tak naprawdę niczego jeszcze nie widzieli.

Spojrzała w dół na zgromadzony tam tłum i nie widziała żywych istot, tylko przeszkody, które musiała usunąć. Wampir także był przeszkodą, mieszał jej w głowie i podkopywał jej autorytet wśród uczestników, który zawsze dobrze służył jej jako broń. Zaatakuje... ale nie ze złością. Uwolni lodowaty gniew, który tak przerażał jej przeciwników. Dla swoich sióstr zrobi... wszystko. Spojrzała na swoje odbicie w gładkiej klindze miecza. Jeżeli wampir wejdzie jej w drogę, zetnie mu paskudny łeb. I nie będzie nawet czekać, aż jego ciało dotknie ziemi. Odwróci się i odejdzie, i zapomni o nim. * ** Mógłbym wziąć w tym udział. Sebastian mógł dać jej to, czego tak bardzo pragnęła. Mógł wygrać ten rajd i w ten sposób zdobyć jej uczucie. Kiedy był człowiekiem, wpojono mu rycerski etos, ale tak naprawdę nigdy nie miał damy swego serca. Ale teraz to się zmieniło. - Niech więc zebrani zgłoszą chęć wzięcia udziału w rajdzie - powiedział blady mężczyzna o woskowej skórze, stojący obok Riory. Wszyscy zwrócili oczy na Kaderin, która wstała i wsunęła miecz do pochwy na plecach jednym płynnym ruchem. Wyprostowała się i powiedziała dźwięcznym głosem: - Kaderin Zimne Serce, członkini Porozumienia, chce walczyć w imieniu walkirii i furii. To furie też istnieją? Czy ona też jest po części furią? Kiedy usiadła, wstała czarnowłosa kobieta.

- W imieniu wszystkich syren, ja Lucindeya z klanu syren Oceanii zgłaszam chęć wzięcia udziału w rajdzie. A więc syreny także istnieją, to nie tylko mit. Potarł kark dłonią. Zadziwiające. Teraz odezwała się dziewczyna ubrana w płaszcz, która stała tuż obok niego.

- Mariketa Oczekiwana, z Domu Wiedźm. Wiedźmy też. Sebastian zdążył się już przyzwyczaić do tego, że otaczają go mityczne stworzenia. Jego oczy przywykły do ich widoku. Ale to, że istoty, które wyglądały jak ludzie, z taką łatwością oznajmiały, że ludźmi nie są, było zupełnie inną sprawą. Kiedy znajdował się wśród ludzi, czuł się jak drapieżnik, ale tak naprawdę to wcale nie musieli być ludzie, tylko... nie mógł do końca być pewien, kim są. Przeciwnik Sebastiana wychynął z mroku. - Bo wen MacRieve z klanu lykantropów. - W jego głosie brzmiał szkocki akcent, ale nie podkreślił, że jego klan pochodzi ze Szkocji. Czy zatem wszystkie wilkołaki tam mieszkały? zastanowił się Sebastian, nieco skołowany. Cóż, czemu nie? - Bowen? - mruknęła pod nosem kobieta, stojąca obok Marikety. - Ledwie go poznałam. Strasznie schudł. Czy to znaczy, że był większy niż teraz? - A więc mamy kolejnego zawodnika. Bogowie, jest naprawdę straszny. Niesamowity. Internauci zwariują na jego widok. Co to są internauci? - Dlaczego on się na mnie tak gapi? - syknęła Mariketa, ledwie poruszając ustami. Rzeczywiście, Szkot gapił się na nią z nachmurzoną miną. Jej towarzyszka wzruszyła ramionami, wyglądając na równie zdumioną. Demony wszelkich kształtów i rozmiarów, należące do różnych Marchii, a raczej Demonarchii, zgłaszały swój

udział w rajdzie. Kobieta, która nieco przypominała Kaderin, z wielkimi jasnymi oczyma i szpiczastymi uszami, reprezentowała szlachetne wróżki i elfy. Kiedy skłoniła się uprzejmie Kaderin, ta odkłoniła się równie wdzięcznie. Darzy respektem tę uczestniczkę?

- Czy ktoś jeszcze? - zapytała Riora. Cisza. Wszyscy rozglądali się wokoło. Kiedy Sebastian wystąpił naprzód, Kaderin szerzej otworzyła oczy i powoli pokręciła głową, wyraźnie chcąc, by tego nie robił. - Jestem Sebastian Wroth i także chciałbym wziąć udział w rajdzie. Kaderin spojrzałą przelotnie w górę, ku szklanemu świetlikowi. Oświadczeniu towarzyszyły stłumione posykiwania, które jednak zamierały, gdy spojrzał w stronę, z której dochodziły. Najwyraźniej to, że był wampirem, nie budziło sympatii tych istot, ale równocześnie zdawało się zapewniać mu konkretną pozycję i szacunek. - Jaką frakcję reprezentujesz? - zapytała Riora z zdumieniem. - Żadną - powiedział, nie spuszczając oczu z Kaderin. - Ale musisz, inaczej nie możesz wziąć udziału. Taki rodzaj sponsoringu. - Kiedy spojrzał na Riorę, bogini pokiwała głową i dodała: - Coś jak kotyliony. Albo AA. - A potem jej oczy zatonęły w jego źrenicach, jakby chciała odczytać jego myśli. - To Wyrozumiały, Rioro - powiedziała nagle Kaderin. Zmieniony człowiek. To wbrew prawu, udzielać mu informacji o naszym świecie, a podczas rajdu sporo się dowie. - Czy to prawda? - zapytała Riora. - Nie należę do nich. - Kogo ma więc reprezentować, skoro wyrzekł się Wyrozumiałych? Pozostała mu tylko

Horda, a tej możliwości po prostu nie mógł brać pod uwagę. Nagle wpadł mu do głowy... pomysł. Niebezpieczny jak hazard. Popatrzył na Riorę. - Reprezentuję ciebie. Riora oparła otwartą dłoń na klatce piersiowej. - Mnie? W tłumie znowu zawrzało. Kobieta podobna do nimfy zachichotała.

Kaderin zerwała się na równe nogi. - On nie może cię reprezentować, Rioro. Ty nie jesteś żadną ze stron. - Czemu, moja zimna Kaderin, uważasz to za niemożliwe? Słysząc to słowo walkiria jakby się zawahała, ale już otwierała usta, żeby dalej się kłócić... - On był rycerzem - powiedziała Riora. Skąd, u diabła, o tym wie? Nagle zdał sobie sprawę z jedynego możliwego wytłumaczenia. Bo jest boginią. - Ofiarował mi swój miecz, a ja go akceptuję. Jeszcze więcej zaskoczonych szeptów. Kaderin wyglądała, jakby ktoś ją spoliczkował. Spojrzała na Sebastiana z czystą nienawiścią. - Doskonale - powiedziała Riora, klaszcząc w dłonie. W grze pojawiają się potężni nowicjusze. - Riora rzuciła Kaderin wymowne spojrzenie. - Wreszcie będziemy mieć tu prawdziwą rywalizację.

12 Przystępując do rajdu, wampir zabezpieczył się przed atakami na jego życie ze strony pozostałych uczestników, włącznie z Kaderin, przynajmniej dopóki nie dojdą do finału. Reprezentując Riorę, co było piekielnie błyskotliwym posunięciem, zabezpieczył się przed potencjalną zdradą, grożącą mu ze strony wszystkich uczestników. Wkurzający wampir okazał się trudny do spławienia. Kaderin zaczęła sobie przypominać, co to znaczy wkurzający. Całkiem podobne do denerwującego. No to te dwa ma odfajkowane. Po raz kolejny zeskoczyła z balustrady, by podejść do ołtarza i zabrać swój zwój. Przemknęła obok służalczych istot, pragnących okazać jej swój szacunek, szacunek dla Porozumienia i dla wielkiej Frei oraz potężnego Wodana. Tak jakby Kaderin mogła po prostu wysłać maila z pozdrowieniami do tych uśpionych bóstw. - Katja - powiedział wampir, zachodząc jej drogę. Tłum rozstępował się przed nim i zamykał za jego plecami. - To nie jest moje imię - warknęła, nie zwalniając kroku, ale on z łatwością ją dogonił. Dlaczego nagle zrobiło się tak gorąco? Złapała się na tym, że znów dotyka włosów. - Powiedz mi coś, pijawko. Czy zdecydowałeś się wziąć udział w wyścigu, bo bałeś się, że Bowen cię zabije? A może lękałeś się, że ja to zrobię? - Pijawko? - Zmarszczył brwi, a potem wzruszył ramionami. Obelga spłynęła po nim jak po kaczce. - Już ustaliliśmy, że ty nie możesz mnie zabić.

Spiorunoujała go wzrokiem, oglądając się przez ramię. - Tak bardzo bym chciała uczynić te słoiua twoimi ostatnimi. - Zaczynam to rozumieć. - Na zewnątrz był oazą spokoju, zachowywał się jak dżentelmen, ale zdawała sobie sprawę, że pod tą powierzchnią czai się nieokiełznana siła. Widziała ją dzisiejszej nocy. - Skoro te zawody są dla ciebie ważne, to pozwól mi sobie pomóc. Mogę cię przenieść w wiele miejsc, a tym samym będziesz mogła wszystkich pokonać. - Z wahaniem wyciągnął dłoń i chciał dotknąć jej ramienia, ale zobaczył, że zaraz na niego syknie i szybko zabrał rękę. - I tak zamierzam ich pokonać. - Ale dlaczego nie wybrać łatwiejszej ścieżki? - No dobrze, zagram w tę grę. - Skrzyżowała ramiona na piersiach, a jego wzrok powędrował do rowka między dwoma doskonałymi półkulami. Pstryknęła palcami tuż przed jego twarzą. Kiedy spojrzał jej w oczy, otarł usta dłonią. - Bardzo cię przepraszam. - Ale jego twarz nie wyrażała skruchy. - Mówiłaś coś, że zamierzasz... zagrać? - Czy byłeś kiedyś w Nowym Orleanie? - W Stanach Zjednoczonych? - Kiedy kiwnęła głową, powiedział: - Nie, jeszcze nie. - A w Południowej Ameryce? - zapytała. - Afryce? Zawahał się, a potem pokręcił przecząco głową. - Wampiry mogą się przenosić tylko w te miejsca, które znają. Więc dokąd planujesz mnie przenieść?

Wycieczka wokół twojego ogródka? - zapytała ze złym uśmiechem na twarzy, który zniknął w jednej chwili. Wampirze, to jest zabawa tylko dla dużych dzieci. Spojrzała w górę na rozrywane bły-skawicami niebo. Świt miał nadejść w przeciągu godziny. -No, na ciebie chyba już czas. Pora spać.

- Mógłbym podróżować z tobą, żeby zapewnić ci bezpieczeństwo. - Podróżować ze mną? Czy sądzisz, że każdego dnia będę się zatrzymywać, żeby przeczekać twój sen? Ze zmarnuję połowę danego mi czasu, ponieważ ty nie możesz znieść blasku słońca na swojej skórze? Wyglądał tak, jakby przez chwilę nie pamiętał o okrutnej rzeczywistości, a ona właśnie mu o niej przypomniała. - Nie, oczywiście, że nie - powiedział cicho. - Ja tylko chciałem... - Osaczasz mnie. Czy nikt ci nigdy nie powiedział, że kobiety tego nie lubią? To jedna z trzech rzeczy, które naprawdę zniechęcają do faceta. Kompletnie nie seksowne. Z jakiegoś powodu jej słowa sprawiły, że zmarszczył brwi i natychmiast się wycofał. - A jakie są pozostałe dwie? - zapytał ponuro. - Właśnie przerobiłeś numer jeden. Może najpierw nad tym popracujesz? - Odwróciła się i ruszyła ku ołtarzowi. Ze zdumieniem spostrzegła, że nie poszedł za nią. Przeszła obok Skryby, który właśnie zabierał się za sprzątanie świątyni, chociaż nie wkładał w to zbyt wiele serca. Odsuwał właśnie gałąź, zasłaniającą zniszczoną kolumnę. Kiedy zobaczył ślady szponów, zmarszczył brwi i popatrzył gniewnie na otaczające go istoty, które z uwagą zaczęły przypatrywać się swoim stopom. Przeszła obok niego, z szacunkiem pozdrawiając go jako „błogosławionego Skrybę", co zawsze sprawiało,

że stawał na baczność. Tym razem też poderwał się na nogi, nerwowo odpowiadając na pozdrowienie. Przy ołtarzu Riora rozmawiała z dwoma elfami, omawiając coś, co określała mianem „transmisji na żywo z wyścigu" i każąc im „zabrać oglądających na miejsce zdarzeń". Ciągle czując na sobie wzrok wampira, Kaderin podeszła do ołtarza bez pytania o zgodę. Była jedną z dwóch istot Tradycji,

która mogła sobie na to pozwolić. Wzięła swój zwój ze stosu podobnych i rozwinęła go. Każdy z uczestników dostawał taką samą listę zadań... i każda lista zawierała spis talizmanów albo innych cennych obiektów, koordynaty, ułatwiające ich odnalezienie i krótki opis. Jak zwykle, w każdej rundzie uczestnik mógł wybierać z co najmniej dziesięciu różnych zadań. Kiedy Riora skończyła omawiać z elfami sprawy wizerunkowe, zwróciła się do walkirii. - Jak się mają twoi rodzice, Kaderin Zimne Serce? Kaderin wiedziała, że Riora pyta o dwóch z jej trzech rodzicieli. Matka, która urodziła walkirię, była śmiertelniczką. - Ciągle śpią, bogini - odparła nieobecnym tonem, zaczytana w zwoju. Bogowie czerpali siłę z modlitw i ofiar swoich wyznawców, otrzymywanych każdego dnia, dlatego właśnie Riora usiłowała wykorzystać Internet po to, aby zdobyć większą popularność. Ale Freja i Wodan nie mieli zbyt wielu wyznawców, dlatego musieli oszczędzać energię, po prostu śpiąc. Interesujące talizmany tym razem - zauważyła Kaderin. W przeszłości zawsze goniła za najbliższymi talizmanami. Teraz, kiedy miała tak silnych przeciwników, musiała pomyśleć nad zmianą strategii. Musiała naprawdę ich zaskoczyć. Będzie polować w najdalszych lokalizacjach i wybierać najtrudniejsze zadania. - Tak właśnie myślałam - powiedziała Riora. - Szkoda, że dostanę zaledwie połowę przedmiotów z tej listy. No wiesz, wszystko przez te przypadkowe śmierci.

Kaderin pokiwała głową ze zrozumieniem. Jej wzrok zatrzymał się na najwyżej punktowanych talizmanach w tej konkurencji. Za jeden z trzech lustrzanych amuletów mogła uzyskać dwanaście punktów. Najwyżej punktowany talizman, jaki zdobyła w poprzednich edycjach rajdu, był wart piętnaście punktów. To zadanie nie będzie więc specjalnie niebezpieczne i zagrażające życiu, prawdopodobnie sukces zależał

bardziej od logistyki. Ten, kto zdoła dotrzeć na miejsce pierwszy, wygrywa. Chociaż docelowa lokalizacja leżała poza granicami Porozumienia, Kaderin miała również inne swoje źródła. I po raz pierwszy w historii rajdów, w których brała udział, zamierzała poprosić swój kowen o pomoc. Tylko błagam, niech Regina nie odbierze, kiedy będę do nich dzwonić... Kaderin usłyszała na zewnątrz huk helikopterów. Silniki pracowały na wysokich obrotach, unosząc w dal pasażerów. Uderzaj mocno, uderzaj szybko. Tak, to jest to. Zwinęła pergaminowy zwój i zebrała się do wyjścia. Zanim jednakże zdołała się wymknąć, Riora zapytała: - Nie aprobujesz mojego wampirycznego rycerza? Walkiria spojrzała bogini w twarz. - Doskonale wiem, że tak naprawdę nie obchodzi cię moja aprobata. Lub jej całkowity, ekstremalny brak. Dlaczego Riora tak uważnie się jej przyglądała? Kaderin zaczerwieniła się pod tym badawczym spojrzeniem. Bogini zawsze, z nieznanych powodów, dość mocno interesowała się poczynaniami wojowniczki, ale tym razem wydawała się zainteresowana nieznacznie bardziej niż zwykle. - Wydajesz się inna. Ponieważ znów mogę odczuwać, do cholery! - Nowa fryzura - mruknęła Kaderin, chociaż nie to pragnęła powiedzieć. Czy Riora potrafiła wyczuć w niej emocje? Czy wiedziała, że trawi ją wstyd na myśl o tym, że pociąga ją wampir? Jej wzrok powędrował w stronę Sebastiana.

- A więc zainteresowanie jest obustronne, lady Kaderin? Jakie to kłopotliwe. - Proszę? Riora przechyliła głowę i patrzyła na wampira z uwagą. Opierał się o ścianę i nie spuszczał wzroku z walkirii. Ramiona skrzyżował na muskularnej piersi, przesłaniając otrzymane rany.

- Oczywiście, gdybym miała się zainteresować wampirem, to gotowa byłabym wybaczyć sobie skłonność do tego tam. - Riora, ja nigdy nie powiedziałam, że ja... - Przecież mówię tylko, że jacyś nieznani bogowie pobłogosławili mojego rycerza pięknym ciałem. Kaderin poczuła, że cała sztywnieje. - Czy pobłogosławili go także ciągle rosnącym apetytem na krew? - warknęła, samą siebie zadziwiając własną zuchwałością. - Zważ na słowa, walkińo. - Płomienie zasyczały i zakołysały się. - To nie ploteczki przy kawie. - Skryba, stojący za nimi, odskoczył gwałtownie, kiedy rękaw jego szaty zajął się ogniem. Kaderin zacisnęła zęby. - Tak, Rioro - powiedziała pokornie. - Idź - westchnęła bogini, jej głos znowu był łagodny. Jeżeli wygrasz wyścig, możesz odzyskać swoje siostry. Kaderin zmrużyła oczy. - Wiesz o nich? Nigdy nie mówiłam ci o mojej stracie. - Wiedziałam o tym już wtedy, kiedy zostały zabite. - Skoro rozumiesz, jakie to dla mnie ważne, to czy nie byłabyś skłonna udzielić mi kilku małych podpowiedzi, dotyczących rajdu? Riora sapnęła, znów rozbawiona. - Traktujesz mnie jak jakieś biuro obsługi klienta. Czuję się poniżona. - Spojrzała na paznokcie. - Za mniejsze przewiny zwykłam wydrapywać oczy. - Za ich plecami Skryba, który wcześniej powrócił do czyszczenia ostatnich mis z ogniem, słysząc te słowa ponownie

przerwał pracę i pokiwał głową, tak jakby sam był świadkiem podobnych zdarzeń. - Przepraszam. Powinnam się domyślić - powiedziała wojowniczka. - Wszyscy mówią, że wyciągnięcie od ciebie informacji jest niemożliwe. - Lepiej uważaj, walkirio - warknęła bogini, ale w jej oczach nie było gniewu. Pochyliła się do przodu i objęła Kaderin,

zdumioną tym gestem. Dłoń Riory była ciepła i miękka. Bogini przyciągnęła walkirię do siebie. - Oto wskazówka - szepnęła jej do ucha. - Jeżeli napotkasz ostrze, należące do niewidomego mistyka Honoriusa, wiedz, że zaklął je tak, aby nigdy nie chybiało celu. Zanim Kaderin zdołała zapytać, co to dokładnie znaczy, Riora odepchnęła ją nagle. - Och, tam idzie twój wampir. Nie może już dłużej znieść rozłąki. Kaderin usiłowała zaprzeczyć, powiedzieć, że on nie należy do niej, ale Riora przerwała jej. - Popatrz, jak zachłannie pożera cię wzrokiem! I jak arogancko stawia kroki! Cóż za wspaniałe ciało... i szerokie ramiona. - Jęknęła gardłowo. - Czy powinnam go uwieść, kiedy już sobie pójdziesz? To chyba nie będzie przykre. Kaderin, zirytowana, zacisnęła wargi, a potem poczuła się idiotycznie. Przecież nie mogła być zazdrosna o wampira. - Brzmi nieźle. Chociaż nie sądzę, żeby wytrzymał więcej niż kilka godzin. - Co za bezczelna walkiria - zawołała Riora, nie odrywając wzroku od Sebastiana. - Masz jeden dzień. *** - Wampirze - mruknęła Riora, kiedy Sebastian podszedł bliżej. - Pozwól na chwilę. Odwrócił się do niej zniecierpliwiony, ale dalej zerkał na Kaderin, która właśnie szła w stronę wyjścia ze

świątyni. Tuż przy łukowatych odrzwiach spotkała wilkołaka, z którym zamieniła kilka słów. - Uspokój się... tak, ona od ciebie ucieka. Ale w sumie tak naprawdę nic się nie zmieniło w stosunku do sytuacji sprzed pięciu minut, kiedy stwierdziła, że nie chce cię więcej widzieć. A więc kto cię tak pociął? Czy to ten paskudny lykantrop z krwią za pazurami, który właśnie grozi Kaderin? Sebastian poczuł nieprzepartą chęć, żeby go zabić.

- Mieliśmy małą sprzeczkę - odparł, nieobecny duchem, i ruszył w kierunku inalkirii. - Muszę iść... Riora zastąpiła mu drogę. - Jak znalazłeś to miejsce? - zapytała, a w jej głosie zabrzmiała stanowczość. - Nie przypominam sobie, żebym wysłała ci wiadomość, podobnie jak ten tam Skryba. -Pstryknęła palcami, a mężczyzna rzucił trzymaną w ręku świecę i podbiegł do niej. - I nie jestem pewna, czy podoba mi się, że wpadłeś na moje przyjęcie bez zaproszenia. - Przeniosłem się tutaj. - Musiał pamiętać o tym, że przecież może się przenieść do ukochanej, kiedy tylko zechce. I że lepiej nie drażnić bogini, która łaskawie pozwoliła mu wziąć udział w rajdzie. - Przecież nigdy tu nie byłeś, nie mogłeś być. W końcu wilkołak sobie poszedł. Kaderin pokazała mu na do widzenia wulgarny gest, a potem zapatrzyła się, niewątpliwie bardzo czymś zadziwiona, na swoje własne palce. - Przeniosłem się do Kaderin. - Kiedy Sebastian zobaczył, jak wojowniczka wyciąga telefon z kieszeni kurtki, a potem wyślizguje się przez drzwi za zewnątrz, odwrócił się wreszcie do Riory, zaciskając szczęki. - To ona była moim punktem docelowym. Riora uśmiechnęła się, nagle czymś zachwycona. Jej oczy zapłonęły. - Ale, wampirze, przecież to niemożliwe. - Być może wcześniej tak uważano, ale... - powiedział, nieco rozproszony.

- A więc jak ci się to udało? - Dotknęła dłonią ołtarza i, lekko odbiwszy się od podłogi, usiadła na jego skraju. Wyjaśnił jej szybko, w jaki sposób wyodrębnił zmienne, które mogły być problemem. Nie ma przecież dwóch takich samych rzeczy, z których jedna byłaby możliwa, a druga nie. Jeżeli przenoszenie, jak wynikało z jego przemowy, było ograniczone jedynie możliwościami umysłowymi i pojemnością

pamięci przenoszącego się, w zasadzie ani zasięg ani cel podróży nie mogły być limitowane. - Zupełnie fascynujące. - Zwróciła się do małego człowieczka, wachlując twarz dłonią. - Skrybo, myślę, że się zakochałam. On jest jak mój najwierniejszy żołnierz! Jak mogę go wynagrodzić? - Sądząc po jego zaciśniętej szczęce i zgrzytających zębach, powiedziałbym, że w tej chwili on ma tylko jedno pragnienie - powiedział Skryba i Sebastian zauważył, że człowieczek nie pochwala jego zainteresowania walkirią. - Och tak, Kaderin - sarknęła Riora. - Jestem zazdrosna, wampirze, i zawiedziona. Zaraz będę płakać. Sebastian wyczuł w niej wzbierającą moc, kapryśną i niestałą. Mimo że ten tajemniczy świat wciąż był dla niego obcy, wiedział już przecież, kim ona jest i domyślał się, że lepiej będzie, jeżeli podejdzie do sprawy w delikatny sposób. - Ja... nie chciałem cię urazić. Skryba odchrząknął i wydusił z siebie kilka słów, które najwyraźniej wiele go kosztowały. - Bogini Rioro, jako twój osobisty sekretarz, muszę ci powiedzieć, że potencjalnie związek z tym mężczyzną jest możliwy. Równocześnie odważę się na stwierdzenie, że lady Kaderin, biorąc pod uwagę jej przeszłość, nie jest w stanie się z nim związać. Szerzej otworzył oczy, a Riora pokiwała głową z powagą. - Tak, masz rację. To dlatego właśnie zachowałam cię przy życiu...

- Co to znaczy, przeszłość Kaderin? Jaką przeszłość? przerwał jej Sebastian. Riora popatrzyła na niego, jakby był robakiem, którego po raz pierwszy widzi na oczy, i przysunęła swoją głowę bliżej do jego twarzy, aby uważnie mu się przyjrzeć. - Przerwałeś mi. Nie mogę się zdecydować: usmażyć cię we wrzącym oleju czy zaciągnąć do łóżka.

- Bogini, ujybacz mi - powiedział, ale nie dał się zbić z tropu. - Wspomniałaś coś o jej historii... - Wampiry bardzo źle potraktowały Kaderin - szepnęła konspiracyjnym tonem, jakby spodziewała się, że ktoś ich podsłucha. - A ty, cóż, jesteś wampirem. Poczuł, jak jego kły wysuwają się na myśl o tym, że ktoś mógł ją skrzywdzić. - Co jej zrobiły? Zignorowała jego pytanie. - Masz jakiekolwiek pojęcie, jak wysoko mierzysz, sięgając po kogoś takiego jak ona? Z tego akurat całkiem dobrze zdawał sobie sprawę. Chociaż Kaderin nienawidziła jemu podobnych, on sam nie mógł być bardziej zakochany. Kiedy wcześniej podeszła do ołtarza i stanęła obok Riory, zobaczył, że w niczym nie ustępuje samej bogini. Ale nie zamierzał się poddawać. - Jestem bogaty i mogę jej dać wszystko, czego zapragnie. Jestem silny i mogę ją chronić. Mogła trafić na gorszego kandydata na męża. - Arogancki wampir - zachichotała. - Ona jest córką bogów. Przełknął ślinę. To dlatego jest piękniejsza niż bogini. - Ciągle jesteś taki pewny siebie? Już wcześniej nie był. Teraz zaczął zastanawiać się, czy zakładając wcześniej, że ma choć minimalne szanse, nie wykazał się przesadnym i niczym nie usprawiedliwionym optymizmem. - Czy zamierzasz wygrać dla niej klucz? - zapytała. - Tak, tak zamierzam uczynić.

- Nie chcesz go dla siebie? - przechyliła głowę. Pomyśl, jakie daje możliwości. - Trudno jest mi uwierzyć w to, że klucz naprawdę działa - przyznał. - Czy jest na to jakikolwiek dowód?

- Nie. Nie mam żadnego dowodu - Riora westchnęła. Tylko słowo pana Thrane'a. Sebastian potarł kark dłonią, ale ruch ten sprawił, że wszystkie jego mięśnie wrzasnęły w proteście. - A więc czy mogę spytać, dlaczego jesteś tak pewna, że zadziała? - Jestem pewna, że zadziała, wampirze, ponieważ to niemożliwe, żeby działał! W chwili, kiedy zaczął zastanawiać się, czy bogini zdolna jest do racjonalnej rozmowy, Riora zasugerowała: - Powinieneś poświęcić dzień na zebranie informacji o Kaderin. Sebastian pomyślał ze zdumieniem, że to doskonały pomysł. - Bardzo bym chciał, ale tak naprawdę nie jestem w stanie niczego się dowiedzieć, gdyż nie wiem skąd czerpać wiedzę. - Źródeł jest wiele. Kaderin uwielbia wszelkie nowinki, zresztą wszystkie walkirie zafascynowane są rozwijającą się ludzką kulturą. Jednakże ty najwyraźniej niewiele o tym wiesz. W nadchodzącym dniu przeczytaj tak wiele, ile tylko zdołasz. I posłuchaj, co mówią w telewizji. - Telewizja. Nie mam czegoś takiego. - Jestem pewna, że Kaderin ma, i mogę również powiedzieć z pełnym przekonaniem, że dziś nie będzie nocować w swoim mieszkanku. Nachodzić dom ukochanej, kiedy jej w nim nie ma?

- Skryba zna jej adres w Londynie. - Spojrzała na sekretarza znacząco, a jego twarz pociemniała na chwilę, jakby się zaczerwienił. - Tak - odparł Skryba z ledwie wyczuwalnym sarkazmem w głosie. - Jeżeli zdecydujesz się tam pójść, pamiętaj, że Spike TV i kanał Playboya dadzą ci równie klarowny obraz dzisiejszych czasów, co wszystkie inne programy. Zacznij od nich.

Sebastian przyrzekł sobie, że będzie się trzymał z daleka od wszystkiego, co zasugerował sługa bogini. - Wciąż się niepokoisz? - zapytała Riora. - Przecież możesz się do niej przenieść w każdej chwili. - Powiedziałaś, że na całym świecie ukryte są nagrody. Nie mam pojęcia, jak przenieść się do połowy miejsc na ziemi, podobnie jak mam problem z trafieniem dokładnie do miejsca, gdzie ona się znajduje. - To wydaje się beznadziejnie niemożliwe - mruknęła. Ale w przeszłości ona zawsze na początku zostawała na tej półkuli. Trzymała się blisko Europy. Łatwy łup. Ona zawsze tak pracuje. A skoro do świtu pozostała mniej niż godzina, jeśli się teraz przeniesiesz, spłoniesz na słońcu... Zmierzyła go wzrokiem. - Pozwól jej odejść, rycerzu. Poza tym potrzebujesz się wyleczyć. Obawiam się, że Bo wen nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. Czy ma zaufać szalonej bogini i jej mściwemu słudze? Żebracy nie mają wyboru. A ty nie masz nawet jednego przyjaciela na tym świecie. - Dobrze - Sebastian skinął zdecydowanie głową. - Jak daleko ona może dotrzeć w jeden dzień?

13 Rosyjska stacja polarna Kowalewska, Antarktyka, osiem godzin później Nagroda: trzy lustrzane amulety do rzucania uroków, każdy wart dwanaście punktów - Voilà - powiedziała Regina do Kaderin, odsłaniając twarz przykrytą puchatym, purpurowym szalem. Mówiłam ci, że załatwię skuter śnieżny. Mówiłam ci, że mam chody wśród Rosjan. I co to jest? - postukała palcem w brodę. -Hmm. O tak, pozwól niech spojrzę. Skuter śnieżny. Kaderin wzdrygnęła się na widok pojazdu stojącego przed nią. I to coś miało ich zawieźć do amuletów ukrytych gdzieś w paśmie Gór Transantarktycznych? Widziała podobne pojazdy w Stanach, gdzie wykorzystywano je do sprzątania śniegu. A w dodatku ten, zakupiony przez Reginę od jej rosyjskich partnerów był co najmniej w... kiepskim stanie. Oczywiście, kiedy wojowniczka zadzwoniła do kowenu, to właśnie Regina odebrała telefon. Kaderin spojrzała na towarzyszkę z wściekłością i odciągnęła ją na bok, z daleka od pięciu Rosjan, ludzi, którzy zabrali je na tę opuszczoną stację. Niewielki oddział zdemilitaryzowanych wojskowych był częścią większego konsorcjum, które zajmowało się sprzedażą broni dla rosyjskiej mafii. Regina powiedziała im, że ona i Kaderin są naukowcami; warto wspomnieć, że Regina paradowała w śniegowcach, które lepiej nadawałyby się na dyskotekę.

Uczestniczka wyścigu została zmuszona do opuszczenia smukłego helikoptera, model Augusta 109, i zostawienia go i jego pilotów na jednym z lądowisk jakiegoś niezarejestrowanego lodołamacza. Najwyraźniej ani Augusta, ani piloci nie czuli się na siłach latać w tak ekstremalnych warunkach pogodowych. Za to helikopter Rosjan, model Arktika Mi-8, był... doskonały, pomijając fakt, że był reliktem z czasów zimnej wojny. A teraz ten żałosny mały skuter śnieżny. Wiedziała, że lepiej nie zabierać ze sobą Reginy na tę wyprawę, tak samo jak nie chciała z nią rozmawiać przez telefon. Tak, Regina miała może kontakty w armii rosyjskiej, a Kaderin wiedziała, że musi udać się na południe... na prawdziwe południe. I tak, Regina przysięgała, że mówi po rosyjsku, a był to chyba jedyny słowiański język, do którego Kaderin nie miała smykałki. Ale najłatwiej było odpaść z rajdu, narażając Tradycję na wykrycie ze strony ludzi. A Regina nie była subtelna, a poza tym jej skóra jarzyła się lekko, co sprawiało, że Kaderin przez cały czas się martwiła możliwością wykrycia. Kiedy pytano Reginę, dlaczego jej skóra jest tak lśniąca, ta udzielała różnorakich odpowiedzi: „osiem szklanek wody każdego dnia", „polerka do skóry", „fatalna kąpiel w radioaktywnym jeziorze..." - Regino, dlaczego kabina tego skutera jest drewniana? Przechyliła głowę, jakby sama była zaskoczona, zanim zdobyła się na odpowiedź.

- Tylko na zewnątrz. A w środku? Będziemy się czuć niczym ryby w wodzie, co nie znaczy, że niebawem umrzemy z zimna. Nie to mam na myśli, chociaż na zewnątrz musi być z pięćdziesiąt stopni na minusie. Hej, czy wspomniałam ci o fotelach kubełkowych? To prawdziwy Rolls Royce wśród skuterów śnieżnych. Regina jest młoda, przypomniała sobie samej Kaderin. Ma tylko dziesięć setek lat.

- Słuchaj, i tak za bardzo nie mamy wyboru. Załoga nie zabierze nas dalej. - Ciągle nie rozumiem, dlaczego po prostu nie możemy polecieć do samego pasma górskiego. - Kaderin popatrzyła tęsknie na śnieżne pustkowia Antarktyki... wolałaby już lecieć tym gruchotem, chociaż był tak niewygodny. Dwóch żołnierzy posadziło go na lodzie, ale nie wyłączyli silnika... panowała antarktyczna noc i w dodatku była jesień. Jeżeli wirnik helikoptera zatrzymałby się, zamarzli by tu na śmierć. - Przekonasz się, jeżeli wiatr się wzmoże - odparła Regina. - Wariacki katabatyczny wiatr wieje górą. Nauczyłam się dzisiaj tego słowa. Górą czy katabatyczny? miała ochotę spytać Kaderin. - Poza tym, na tej wysokości i o tej porze roku kontynuowała Regina - wirnik na pewno zamarznie. A my nie mamy automatycznego systemu odmrażania. Wszystko działa manualnie. Jakby zamierzali zilustrować, co dokładnie znaczy w tym wypadku „manualnie", dwóch żołnierzy psikało odmrażaczem na mniej skomplikowany silnik skutera śnieżnego. Używali tajnej mieszanki chlorku wapnia, który był mocniejszy od roztworów dostępnych na rynku, nieważne czy legalnym czy czarnym. Ostatni z żołnierzy, ich przywódca o imieniu Iwan, był wysokim, jasnowłosym przystojniakiem. Pociągnął kolejny łyk z flaszki wódki, która nie zamarzała nigdy, i ukłonił się Reginie.

Wcześniej grali we dwoje w łapki, bez rękawiczek, w temperaturze poniżej zera, tylko dlatego, że „jak jest zimno, to bardziej boli". Regina zamachała do niego, uśmiechając się promiennie, chociaż pod nosem mamrotała ledwie słyszalnie: - Młody, głupi, powieszony. To gdzie mam się podpisać? Kaderin popukała się w czoło. Kiedy w końcu zdecydowała się poprosić kowen o pomoc, musiała trafić akurat na walkirię o skłonnościach do bratania się z nieodpowiednimi ludźmi.

W dodatku była to także inalkiria, której bała się w tej chwili spojrzeć w oczy. Matka Reginy, jedyna, która przeżyła atak wampirów na Świetlistych, była na skraju śmierci, kiedy Wodan i Freja uratowali ją z pola bitwy. Była mocno poraniona i do końca swych dni nosiła na skórze ślady ugryzień. Nawet na pięknej, jarzącej się blaskiem twarzy. Regina uczyła się liczyć na tych śladach. Kaderin zaczęła dreptać w miejscu. - Nie powinnaś tu ze mną jechać, Regino. - Przecież zaakceptowałam twoje dwa warunki młodsza walkiria opadła na ławkę, pokrytą śniegiem. Poza tym naprawdę mam kontakty wśród byłych rosyjskich żołnierzy, i mówię ich językiem... - Och, daj spokój! Przecież już dawno się zorientowałam, że to nie jest prawda. Ty uważasz, że Dostojewski znaczy po rosyjsku „jak się masz". Regina popatrzyła na przechadzającą się Kaderin. - A więc jak to jest po rosyjsku? - Nie... mam... pojęcia. - Więc skąd wiesz, że to właśnie nie brzmi jak Dostojewski. Nie. No naprawdę. - Zrobiła balon z gumy do żucia... prawdopodobnie była pierwszą osobą, która zrobiła to w tym miejscu... ale zamarzł natychmiast i musiała pogryźć go zębami, żeby guma wróciła do pierwotnej konsystencji. - Obi-Wan, byłam twoją jedyną nadzieją. Regina wiedziała, że Kaderin nienawidzi „Gwiezdnych Wojen".

- W kowenie musi być ktoś jeszcze, kto może mi pomóc -nalegała wojowniczka. - Wolałabyś, żeby to Nix ci pomagała? Nix Bez Piątej Klepki. - Skoro już o niej mowa, ona też była na liście nagród. A przynajmniej jej część - włos najstarszej walkirii.

- A więc to dlatego! - Kaderin uniosła brew, więc Regina wyjaśniła jej: - Tuż przed naszym odlotem, Nix zawołała mnie i powiedziała, że była właśnie w markecie CircleK, żeby sobie kupić People i jakaś zwariowana baba wyrwała jej połowę włosów z głowy. Nix uważa, że to całkiem twarzowe -dodała. - Coś jak wczesna Katie Couric, albo Tennille z tego duetu Captain & Ten... - Zamknij się wreszcie, Regino! - Co? - Tupnęła jednym z jej hiperróżowych i fioletowych butów. - Co takiego znów powiedziałam? - Myst by się nadała. - Powiedziałam ci, że ona jest zajęta. - Ale nigdy nie powiedziałaś mi, czym - mruknęła Kaderin. - Nie mam pojęcia - odparła Regina i odwróciła wzrok, wzruszając ramionami. - Regino, przecież powiedziałam ci, o co toczy się walka. - Wiem. I zamierzamy zdobyć ten klucz. Kaderin nie umknęło, że walkiria użyła liczby mnogiej. - Co oni tam robią tak długo? Te amulety służą do rzucania uroków, które mogą trwać nawet dekadę. Wyprzedzą nas trolle i mordercze koboldy, które będą chciały wyglądać jak ludzie. Regina zakrztusiła się ze śmiechu. Aż pochyliła się do przodu, opierając łokcie na kolanach. - A niech cię, to wcale nie jest śmieszne. - Jesteś jedyną osobą na świecie, która nazywa je morderczymi koboldami - powiedziała Regina, kiedy

już przestała rechotać. - Jesteś o włos od nazwania gnomów zabójczo niebezpiecznymi. - Czy zapomniałaś już, jak zabrały moją stopę? - Na szczęście była już wtedy nieśmiertelną, w przeciwnym bowiem razie rana nie zregenerowałaby się. Ale i tak bolało jak diabli. -A ty kiedy ostatnim razem straciłaś jakąś część ciała?

Regina popatrzyła na nią poważnym wzrokiem. - Straciłam palec w bitwie o Evermore. - Och. - Kaderin zmarszczyła brwi, a potem wrzasnęła: „Bitwa o Evermore" to tytuł piosenki Led Zeppelin! - Tak. Ale czy oni nie śpiewali właśnie o nas? — Regina szerzej otworzyła oczy. - Hej, jeżeli rozmawiamy o piosenkach, zobacz co przygotowałam na nasz mały rajd skuterem. - Wyciągnęła iPoda, ostrożnie tuląc go w dłoniach, żeby nie zamarzł. - Składanka na śnieżną wycieczkę! Kaderin poczuła, że krew ją zalewa i bez zastanowienia walnęła Reginę, posyłając ją w śnieg. Ochłonęła, kiedy dotarło do niej, że dziewczyna jest zbyt ogłuszona, żeby walczyć. Rosjanie przerwali nagle to, co robili i zaczęli się gapić, bez wątpienia zastanawiając się, dlaczego dwóch naukowców ko-tłuje się w śniegu. Kaderin schyliła się, podała Reginie rękę i posłała wysilony uśmiech w kierunku Rosjan. - Ale jesteś drażliwa - powiedziała Regina, otrzepując się ze śniegu. - Wygląda na to, że ktoś się tu pozbył swojej klą-tewki. Ma tylko dziesięć setek lat. Tylko dziesięć... - To nie jest klątwa. To było... to jest błogosławieństwo. -Uniosła podbródek. Nie chciała, żeby Regina dowiedziała się, że znów jest zdolna do odczuwania... i że tak naprawdę na zawsze utraciła swoje błogosławieństwo. Jeżeli towarzyszki Kaderin z jej kowenu dowiedzą się o tym, z radością będą się z niej nabijać. Co w efekcie sprawi, że ona będzie jeszcze bardziej zakłopotana. - Przepraszam cię. To stres,

związany z rajdem, powoduje, że moje błogosławieństwo czasami słabnie... - przerwała, kiedy przeleciał nad nimi helikopter, z kanadyjską flagą na ogonie. - Powiedziałaś mi, że nie możemy tam polecieć. - Lał - odparła Regina beznamiętnie. - Muszą mieć automatyczny, termoelektryczny system odmrażania.

Kiedy miała właśnie po raz kolejny rzucić się na Reginę, usłyszały wołanie Iwana, który przywoływał je do skutera. Kaderin pokazała na towarzyszkę, ale nie potrafiła wydobyć z siebie ani słowa. Młodsza walkiria mrugnęła do niej, a potem podniosła swój ekwipunek, w którym ukryte były także ich miecze zapakowane w pokrowce do nart. Otrząśnij się. Skup się. Iwan przytrzymał im drzwi skutera, kiedy wchodziły do środka. Potem Rosjanin zsunął swoją maskę i pochylił się nad Reginą, szepcząc jej coś do ucha w swoim języku. - Mówi, że jeżeli zerwie się burza, albo nie wrócimy w określonym czasie, będą zmuszeni nas zostawić przetłumaczyła Regina. - Ile czasu nam dają? - Mają wystarczająco dużo paliwa, żeby utrzymywać wirnik w ruchu przez cztery godziny. - Regina potarła brodę dłonią w rękawicy. - Cztery godziny, a może czterdzieści minut. Nie mogę być pewna, bo faktycznie dość kiepsko znam rosyjski - przyznała odważnie. Zanim Kaderin zdołała coś odpowiedzieć, Regina uniosła rękę i czule pogłaskała Iwana po policzku. Przyciągnęła do siebie jego twarz, a potem odepchnęła go, kładąc mu palec na ustach i zamknęła drzwiczki. - Hej, tam jest więcej niż tylko jeden amulet, prawda? spytała Regina, kiedy zostały same. - Nie dostajesz dodatkowych punktów za to, że byłaś pierwsza. Kaderin wyciągnęła miecz z pokrowca leżącego na tylnym fotelu, przygotowując się na kłopoty.

- Nie. Ale inni mogli zastawić pułapki. - Ale po pierwsze, jak niby koboldy miałyby się tu dostać? - zapytała Regina. - Nie potrafię sobie wyobrazić tych pokurczów na lądowisku helikoptera, wiesz? - One potrafią stać się niewidzialne i wśliznąć na pokład. W poprzednim rajdzie sama nieświadomie zawiozłam jednego

do Australii - powiedziała. - To smutne - dodała - że potem przytrafił mu się wypadek i już nie załapał się na powrotną podróż. - Iwan znów ukłonił im się uprzejmie. Kaderin zmarszczyła brwi. - Powiedziałaś im, że kim dokładnie jesteśmy? - Glacjologami z uniwersytetu w Północnej Dakocie i badamy nagłe, masywne pęknięcie lodu, zarejestrowane przez satelitę. Pomyślałam sobie, że jest coś zabawnego w tym, że musimy działać szybko w kwestii lodowca, który ma miliony lat. - Glacjolożki z Północnej Dakoty, co? - Jeżeli ci faceci uwierzyli w to, że dwie sprytne walkirie o nadnaturalnych zdolnościach... a w dodatku jedna z nich we wściekle różowych butach w stylu disco... są naukowcami, to nie pozostaje już nic do dodania. - Regina znów zrobiła balon z gumy i przegazowała silnik. - Niech się zaczną badania. Kolejny helikopter przeleciał im nad głowami.

14 O zachodzie słońca, kiedy Sebastian teleportował się w poszukiwaniu swojej ukochanej i jego skóra natychmiast zamarzła, zdał sobie sprawę, że bogini go nabrała. Spędził cały dzień w mieszkaniu Kaderin; ze świątyni przeniósł się do Londynu, gdzie wziął taksówkę. Na miejsce, zlokalizowane pod adresem podanym mu w końcu przez niechętnego do współpracy Skrybę, dotarł zaledwie kilka minut przed wschodem słońca, a potem przeniósł się do środka. W jej domu, kiedy już zaciągnął wszystkie zasłony, odkrył, że rzeczywiście potrafi słuchać jednym uchem wiadomości nadawanych w telewizji, jednocześnie w zawrotnym tempie przebiegając wzrokiem stronnice gazet i magazynów. Niestety nie dowiedział się niczego o Kaderin, lustrując jej spartańsko urządzone, bezosobowe mieszkanie. Gdyby nie wyczuł jej słabego zapachu na jedwabnej poduszce i nie znalazł, po dość długim czasie, kolekcji broni, tarcz, biczów i mieczy ukrytych w szafie, zastanawiałby się pewnie, czy Riora i jej skryba dali mu właściwy adres. A teraz to. - Łatwy łup - powiedziała mu Riora. - Będzie się trzymać Europy - zapewniała Sebastiana. A on zmaterializował się w środku roztrzęsionego pojazdu przemierzającego zamarzniętą równinę, za którym ciągnęła się chmura czarnego dymu i który co chwila się krztusił.

Bez wątpienia jego ukochana musiała być w tym pojeździe, więc przenoszenie się do niej zabrało go raczej daleko od

Europu. Sztywniejącymi z zimna palcami wydobył zwój z kieszeni i przemknął wzrokiem po zadaniach. Antarktyka. Widział, jak czubki jego palców sinieją w oczach. Było naprawdę zimno. A niech to. Na szczęście o tej porze roku na Antarktyce noc panowała przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Na nieszczęście było tu cholernie zimno. A człowiek, który wychował się nad brzegiem Morza Bałtyckiego miał 0 chłodzie niejakie pojęcie. Musiał jakoś zabezpieczyć się przed zimnem, a płaszcz i rękawiczki, które nabył w zeszłym tygodniu, niezbyt się do tego nadawały. W jednej chwili przeniósł się do jednego ze sklepów, w których wcześniej robił zakupy, upewniwszy się, że zmaterializuje się w przebieralni... w której na szczęście nikogo nie było. Szybko złapał mocno ocieplane rękawice, kilka warstw ubrań i grubą kurtkę. Zapamiętał także nazwę sklepu, żeby wysłać im pieniądze i wyniósł się stamtąd w taki sam sposób, w jaki przybył. Owinął sobie wokół szyi i głowy czarny wełniany szal, a potem po raz kolejny wyjął zwój z kieszeni. W najwyższych partiach Gór Transantarktycznych był korytarz; tunel wydrążony w lodzie. W środku tunelu ukryto trzy amulety. Kaderin jechała w kierunku tego pasma górskiego, a więc to musiało być to. Przeniósł się do najwyżej położonego miejsca, jakie mógł wypatrzeć z takiej odległości. Stamtąd zobaczył jeszcze wyższe szczyty, więc znów się przeniósł.

Nagle tuż przed sobą zobaczył wejście do tunelu. Teleportował się do środka na tyle głęboko, na ile widział jego wnętrze i stanął przed pierwszym zakrętem. Tunel skręcał w lewo 1 Sebastian znów przeniósł się na koniec prostego odcinka. Z łatwością poruszał się w ten sposób. Nawet mimo tego że był już ubrany w kilka warstw ciepłych ubrań, ciągle dokuczał mu siarczysty mróz, szczególnie marzły mu dłonie i stopy, ale nie martwił się odmrożeniami, ponieważ mógł zregenerować uszkodzone tkanki.

Na końcu tunelu znajdowała się wąska półka skalna, na której leżały trzy małe amulety. Wyglądały jak nieregularne lusterka wycięte w bryle lodu. Podniósł jedno, chcąc podarować je Katji, a potem przeniósł się z powrotem do wejścia do tunelu, aby stamtąd jej wypatrywać. Czekając, obserwował zadziwiający krajobraz. Nigdy nawet sobie nie wyobrażał, że taka kraina mogłaby istnieć. Kiedy był człowiekiem, Antarktyka jawiła się ludziom jako mityczny ląd, którego istnienie jest niemożliwe. Tutaj gwiazdy nie migotały, ale były nieruchome i martwe, niebo przypominało statyczne fotografie, które widywał w Londynie. Księżyc nie wschodził i nie zachodził, ale odkąd Sebastian się tu pojawił, czyli od mniej więcej pół godziny, przepłynął bardziej na lewą stronę horyzontu. Nie zobaczyłby tej wspaniałej, pierwotnej scenerii, gdyby umarł. Nie czekałby tak niecierpliwie na swoją ukochaną. Co mam jej powiedzieć? Nagle nad jego głową przeleciały dwa helikoptery i kołując, szukały miejsca do wylądowania u podnóża gór. Ciekawy, przeniósł się na dół. Dwóch innych uczestników rajdu przygotowywało liny, aby wspiąć się na strome zbocze. Sebastian wpadł na pewien pomysł. Jeżeli Kaderin myślała sobie, że on jest cichy i nienarzucający się - bo w sumie przez większość czasu tak się właśnie zachowywał - jeżeli myślała, że niczego

innego nie można się po nim spodziewać, zaraz ją zaskoczy. *** Kaderin klęła jak szewc, pokonując kolejne metry stromej skały. Irytacja pchała ją do przodu. - Cóż, widać muszą mieć termoelektryczny system odmrażający! - powiedziała, przedrzeźniając Reginę. Re gina nigdy jeszcze tak jej nie wkurzyła. Kaderin zawsze była jedną z niewielu starszych walkirii, które wytrzymywały z młodą Reginą przez dłuższy czas. Ale jej towarzyszka musiała puścić „Radar Love" co najmniej osiem razy. Tak jakby ich

oszałamiająca prędkość usprawiedliwiała piosenkę o takiej tematyce. Rolls Royce wśród skuterów robił co najwyżej piętnaście kilometrów na godzinę. Utwór „Low Rider" poleciał co najmniej tyle samo razy. Jeżeli Kaderin usłyszy ten wściekły jazgot jeszcze raz... Kiedy w końcu doczołgały się do podnóża gór, okolica wyglądała jak parking dla helikopterów. Ale nikt nie potrafił wspinać się tak szybko jak Kaderin, włączając w to Reginę, która została na dole, zadowolona, że może pilnować skutera i słuchać rockowej muzyki. Kaderin cały czas powtarzała sobie, że jest w stanie wyprzedzić każdego, kto znalazł się przed nią. To, że jeszcze nikogo nie wyprzedziła, wydawało jej się nieco dziwne. Wbiła jeden z czekanów mocniej, niż to było konieczne. Żelazo przebiło lód i uderzyło w skałę. Nieprzyjemne wibracje przeszły przez jej obolałe, napięte mięśnie ramienia i zdrętwiałe palce. Skup się. Do najwyższej przewieszki brakowało jej co najwyżej dziesięciu metrów. Wejdź, wyjdź. Rosjanie, w których żyłach zamiast krwi płynęła chyba wódka, trzymali w swoich ludzkich dłoniach jej los. Ale tutaj była skazana tylko na siebie. Chociaż znajdowała się na wysokości zaledwie trzech tysięcy metrów, powietrze na biegunie było znacznie rzadsze, co sprawiało, że czuła się lekka i nakręcona, chociaż wlokła ze sobą dużą, niewygodną torbę z różnym żelastwem. Jak udawało jej się tak długo wygrywać wszystkie rajdy? Jaki był jej sekret? To znaczy poza tym, że była

bezlitosna i brutalna w stosunku do pozostałych uczestników? Zawsze była przygotowana na wszelką ewentualność... Nagły wiatr zawył wśród górskich wierzchołków. Kataba-tyczny! Nagle wiatr obrócił ją o dziewięćdziesiąt stopni i Kaderin, zaciskając zęby, zawisła na niepewnych czekanach.

*** Sebastian stracił oddech, kiedy zobaczył, jak wiatr uderza w Kaderin i obraca nią jak lalką, zaledwie kilka metrów pod nim. Przeniósł się do niej w jednej chwili i złapał za kurtkę, ale na grań dotarł z pustymi rękoma. Spróbował jeszcze raz, ale znów wrócił z niczym. Dopiero za trzecim razem udało mu się ją złapać i zabrać ze sobą. Kaderin nie skomentowała jednym słowem, że to właśnie on ją przeniósł... ani nie wyraziła zdumienia, że stoi tu, na końcu świata, tuż obok niej, chociaż wcześniej widzieli się na innym kontynencie. Dłońmi w rękawicach ciągle ściskała dwa czekany, a jej miecz był przymocowany do wypchanego plecaka. Do butów przypięła groźnie wyglądające, ostre raki, których przednie ostrza wyglądały jak kły grzechotnika. Kiedy chwilę później wiatr zamarł, przelotnie zerknęła na zbocze. - Poradziłabym sobie. - Może. - Oddychał ciężko, ale nie dał wyprowadzić się z równowagi. - Ale dlaczego, u diabła, nie mógłbym ci czasem pomóc? Ona także z trudem łapała powietrze. - Dobrze się trzymałam moich czekanów. - Schowała je, zaczepiając o pętle zamocowane na bokach plecaka. Zrozum jedno, wampirze, jeżeli jesteś moim przeciwnikiem, nie możesz mnie przenosić. Jestem za stara i za silna.

Stara i silna? Jej wygląd nie mógł bardziej przeczyć jej słowom. Po raz kolejny patrzył ze zdumieniem na jej drobną sylwetkę. Była co najmniej trzydzieści centymetrów niższa od niego, taka delikatna, a jednak dźwigała na plecach ten nienormalnie wielki plecak. Wydawało mu się, że lada chwila bagaż ją przeważy i Kaderin poleci do tyłu. Nie mógł na to

pozwolić. Była zziajana po wspinaczce i wyglądała żałośnie, i tak naprawdę po co? Po nic. Przecież mógł ją tu przenieść w mgnieniu oka. - Dlaczego miałabyś ze mną walczyć? - zapytał stanowczo. - Przecież o mało co nie poleciałaś w przepaść. - Nic podobnego, w pełni polegam na moich czekanach. Wierzę, że by to wytrzymały. Wytrzymały nawet to, że jakiś wielki wampir szarpał mną jak szmacianką. Jak ci się udało dotrzeć tu przede mną? - zapytała, wciąż dysząc po wysiłku. Ale tak naprawdę nie była zainteresowana odpowiedzią, bo już myślała o czekającym ją zadaniu. - Byłeś w tym norweskim helikopterze, prawda? - Nigdy nie byłem w żadnym helikopterze. Przeniosłem się do ciebie. - Wampiry tego nie potrafią. - Ale ja tak. Myślę o tobie jako o miejscu przeznaczenia. Tak samo znalazłem cię na odprawie przed rajdem. - Kaderin nie skomentowała jego wypowiedzi, tylko odwróciła się i chciała odejść, ale on zastąpił jej drogę. - Gdybyś tylko pozwoliła sobie pomóc, dotrzymałbym ci towarzystwa. Gdybyś tylko zechciała, przeniósłbym cię na górę w jednej chwili. Tak, jak to zrobił z innymi uczestnikami, w zamian za informacje o niej. Wzruszyła ramionami. - Lubię się wspinać. - Najwyraźniej. Wyglądasz na... zachwyconą.

Słysząc sarkazm w jego głosie, poprawiła czapkę, a potem ze złością opuściła ręce. Sebastian westchnął ciężko. Czy nie obraziłem jej wystarczająco wiele razy poprzedniego dnia? - Zejdź mi z drogi. - Znów usiłowała go obejść, ale zablokował ją. - Nie mam na to czasu. - Nie, muszę z tobą porozmawiać. Najwyraźniej chcesz wygrać ten rajd, nieważne z jakiego powodu. A ja chcę ci dać

to, czego pragniesz. Więc przestań się wygłupiać i pozwól mi wygrać tę nagrodę dla ciebie. Przecież wiesz, że ci ją dam. -Chociaż jest zupełnie bezużyteczna. Ledwie powstrzymał się od złośliwego komentarza na temat działania klucza, w które wydawała się tak ślepo wierzyć. - Dasz mi nagrodę? - Jej oczy zapłonęły. - Wampir odda mi nagrodę? Tak, może rzeczywiście nie najszczęśliwiej to ujął... - Nie masz nawet pojęcia, jak idiotycznie brzmią te słowa w moich uszach. Jestem dumna i niezłomna, i nigdy się nie poddaję, a ty wyobrażasz sobie, że pozwolę ci dać mi w prezencie coś, co mogę sama zdobyć? Stanowczo, rozmowa nie rozwijała się po jego myśli. - A teraz zejdź mi z drogi. Marnujemy czas i zaraz zrobi się tu tłoczno. Jeżeli ona mogła być bezlitosna, on także potrafił się na to zdobyć... i był na to przygotowany. - Nie ma już żadnych nagród. Ja mam ostatnią z trzech. Otworzyła szeroko usta. - Podejrzewałem, że mogę natknąć się na problemy i że będę potrzebował czegoś, co pozwoli mi wywrzeć nacisk. Tak więc przeniosłem syrenę i mieszkańca podziemi do serca jaskini. Teraz w zasięgu twojej ręki jest tylko jedna nagroda. I wygląda na to, że będziesz musiała zaakceptować, że to ja ci ją daję. W tej właśnie chwili Lucindeya wyszła z jaskini z amuletem w dłoni przyciśniętym do piersi na wysokości

serca. Amulet zniknął. I przez chwilę powietrze pachniało ogniem i wilgotnym lasem. - Dzięki, wampirze. I pamiętaj, co ci powiedziałam mruknęła syrena i spojrzała z triumfem na Kaderin. Lucindeya wyznała Sebastianowi w zaufaniu, że pomaganie walkirii w kłopotach tylko wzbudza jej irytację i gniew. Założył, że syrena po prostu nie chciała, żeby pomagał innemu uczestnikowi,

ale ona powiedziała mu, że z zachwytem czeka chwili, kiedy Sebastian pokona Kaderin i ofiaruje jej nagrodę, ponieważ „nic tak nie poniży zadufanej w sobie walkirii, jak przegrana z pijawką". Przysięgała na Tradycję, a przysięgę tę zarówno ona, jak i kobold traktowali bardzo serio, że najłatwiej stracić Kaderin, po prostu jej pomagając, szczególnie w konkurencjach wymagających siły. Tak więc, kiedy Sebastian zobaczył ukochaną, wspinającą się na skały, ze wszystkich sił powstrzymywał się od przeniesienia jej na sam szczyt, chociaż na myśl o grożącym jej niebezpieczeństwie, cały spocił się ze strachu. A potem zobaczył ją, jak odpada od ściany jak szmaciana lalka. Kaderin popatrzyła na syrenę, a potem znów na niego. - Lepiej módl się, żeby Cindey nie zaśpiewała dla ciebie wysokich tonów, w przeciwnym bowiem razie zamienisz się w jej lokaja. - Proszę cię, walkirio - przerwała jej Lucindeya, szykująca właśnie sprzęt, również schowany w wielkim plecaku, do zejścia w dół. - Tak jakbym chociaż raz w całym moim życiu zaśpiewała choć jedną nutę dla wampira. - Uśmiechnęła się przelotnie do Sebastiana, wbijając jednocześnie kotwicę i wiążąc linę. - Bez obrazy, wampirze. - Po tych słowach zaczęła zsuwać się w dół. Kiedy zniknęła im z oczu, Kaderin popatrzyła nagle na coś za jego plecami i szerzej otworzyła oczy. Sebastian odwrócił się i zobaczył kobolda idącego wzdłuż

długiego, lodowego tunelu. Jego wesołe pogwizdywanie odbijało się echem od ścian tunelu. Kiedy Sebastian spytał kobolda, czy walkiria jest mężatką albo czy ma dzieci, ten odparł, że nic mu o tym nie wiadomo, żeby miała partnera lub potomstwo. Sebastian nie miał pojęcia, czy tak naprawdę może wierzyć w jego słowa, ponieważ ten zarzekał się, że Kaderin nie musi jeść ani pić - niczego.

Sebastian odwrócił się i zobaczył, że walkiria znieruchomiała. Nie odrywała wzroku od gnoma, który podchodził coraz bliżej. Wyglądała jak drapieżnik, który nie spuszcza z oka swojej ofiary. - Czy wiesz, że nienawidzę koboldów prawie tak bardzo jak wampirów? - powiedziała Kaderin, śledząc każdy ruch kobolda. - A Cindey jest jedną z moich najsilniejszych przeciwniczek w tym rajdzie. - W końcu spojrzała Sebastianowi w twarz. - Tak więc, jeżeli chciałeś mnie wkurzyć, właśnie ci się udało. - Kaderin, nie miałem takiego zamiaru. W pewnej odległości bezchmurne niebo przecięła błyskawica. Teraz wiedział, że to ona powoduje te wyładowania. - Postawiłeś mnie w trudnej sytuacji. - Zdejmując rękawice, zbliżyła się do niego i stanęła tak, że prawie się dotykali. -A wiesz, co jeszcze zrobiłeś? - Uniosła delikatną rękę i łagodnie przesunęła gładkimi szponami po jego twarzy. Kiedy właśnie miał zamknąć oczy, dodała: - Właśnie w tej chwili nie doceniłeś walkirii. Szybko jak błyskawica, opadła na kolana i wyciągnęła nogę, obracając się w miejscu. Jedną rękę zawinęła wokół gardła kobolda. Przyciągnęła do siebie uwięzionego w uścisku przeciwnika i złapała go za kark drugą ręką. Jednocześnie wbiła kolano w plecy ofiary, szarpnęła i odrzuciła ją jak bez-władną kukłę. W mgnieniu oka znów stała prosto z amuletem w dłoni. Sebastian zaniemówił. Rzuciła mu znudzone spojrzenie i powoli, niemal zmysłowo, objęła amulet mocniej i przysunęła go sobie do serca. Lusterko... zniknęło.

Kobold wił się na ziemi, przyciskając dłonie do gardła. Spomiędzy palców ciekła żółta krew. Kiedy ofiara nie przestawała się miotać, Kaderin westchnęła z niecierpliwością, a potem kopnęła ciało, przerzucając je przez krawędź półki i posyłając setki metrów w dół. Sebastian

popatrzył na nią zaszokowany, więc przechyliła kokieteryjnie głowę. Potem, jakby nagła myśl wpadła jej do głowy... sfeoro już tu jestem..., wyciągnęła wbitą przez syrenę kotwicę ze skały. Z drugą szarpała się przez chwilę, aż w końcu ją także uwolniła i puściła. Krzyk odbił się echem od górskich szczytów. Sebastian był ogłuszony jej nagłym okrucieństwem. - To ja byłem za to odpowiedzialny - powiedział. Dlaczego nie odebrałaś mojej nagrody? - To będzie dla nich ostrzeżeniem. - Wyciągnęła z uchwytów plecaka dwa czekany. - Ale następnym razem odbiorę nagrodę tobie, obiecuję ci. A potem po prostu zeskoczyła z półki. Zanurkował tuż za nią, wyciągając ręce, ale Kaderin zniknęła. Dostrzegł ją, spadając w dół: udało jej się zahaczyć czekanem o wystającą krawędź skały jakieś sto metrów niżej. Kiedy przeniósł się na tamtą półkę, uwolniła czekan wściekłym ruchem i znów zanurkowała. Znów zatrzymała się z szarpnięciem, sporo metrów poniżej. Wydał z siebie ryk rozpaczy i opuścił ręce, kiedy zobaczył, jak Kaderin dociera do podnóża góry. Spojrzała na niego z wściekłością, rzuciła czekany na śnieg i pobiegła w kierunku skutera.

15 Kaderin jęknęła, widząc, że kobold upadł wprost na dach skutera, który wygiął się w kształt litery v. Przeciwnik leżał tam nadal, nieprzytomny. A Lucindeya? Kaderin minęła ją jakieś trzysta metrów stąd. Syrena wisiała na czubkach palców, przeklinając ją w językach, które ludzie już dawno uznali za wymarłe. „Me sądziłam, że tak szybko zaczniesz, ty miotająca błyskawice dziwko! Sama tego chciałaś!" - Hej - zawołała Regina. - Co nam walnęło w dach? W tym pojeździe nie ma kamer do parkowania. He, he. Kaderin wpadła do kabiny, ciężko dysząc z wysiłku. - Po prostu jedź! - Oparła dłonie na szybie i usiłowała coś zobaczyć przez pokryte lodem okno. Wypatrywała Sebastiana. Jego pojawienie się było tylko kwestią czasu. - Hm, czy nie powinniśmy zdjąć tego czegoś, czymkolwiek to było, z dachu tego cholernego grata? No wiesz, żeby odzyskać aerodynamiczny kształt. - To kobold - powiedziała Kaderin na odczepnego, wciąż walcząc o oddech. Na te słowa Regina otworzyła drzwi i pomacała dłonią po dachu. Złapała jęczącego kobolda za kostkę i rzuciła go daleko od pojazdu. - Odpal silnik! - warknęła Kaderin. - I przygotuj miecze. -Miecze Reginy przypominały bardziej delikatnie wykute szable. Nosiła je na plecach, w skrzyżowanych pochwach. Były na tyle krótkie, że mogła ich używać nawet w ciasnej kabinie skutera.

Regina natychmiast wyciągnęła broń i rozejrzała się w poszukiwaniu przeciwnika. - Co? Gdzieś jest drugi? - Wampir! - sapnęła Kaderin. - I w dodatku jest... podskoczyła, kiedy Sebastian zmaterializował się na zewnątrz pojazdu, nie dalej niż trzydzieści centymetrów od szyby - ...tutaj! Kiedy przeniósł się ponownie, na tylny fotel skutera śnieżnego, Regina cała się spięła. Odwróciła się powoli, żeby na niego spojrzeć. Każda istota Tradycji wiedziałaby, że ruch ten zwiastuje tylko jedno - walkiria właśnie szykowała się, żeby skoczyć. Każda istota Tradycji wiedziałaby, że to jej ostatnie chwile. Kaderin nie mogła go zabić, to byłoby wbrew regułom, ale Regina tak i zrobiłaby to z radością. Jednak nagle starsza wojowniczka zdała sobie sprawę, że wcale nie chce patrzeć na jego śmierć. Po tych wszystkich wampirach, które sama zabiła i na których śmierć patrzyła, myśl o zakończeniu jego żywota sprawiała, że czuła się... zdenerwowana? - Kad, dziecinko - zaczęła Regina, prychając wściekle przyniosłaś mi myszkę do zabawy? Ale kły będą moje. Wyciągnęła miecze jednym płynnym ruchem i oparła je na jego szyi, niczym jakieś potworne nożyce. Ścisnęła mocniej rękojeści i szarpnęła. Ale w ostatniej sekundzie wampir przeniósł się o kilka centymetrów w bok. Miecze przecięły powietrze i zadźwięczały, obijając się o siebie. Albo był najszybciej przenoszącym się wampirem na ziemi, albo nie do końca się zmaterializował na samym początku.

- Nie możesz zabić uczestnika rajdu - powiedział Sebastian do Reginy z wkurzającym spokojem. - Ja nie jestem uczestniczką, pijawko. - Regina zaatakowała ponownie i miecze znowu zatrzymały na jego szyi. - Przyjechałam tu tylko dla zabawy.

Ale wampir znów nonszalancko się przeniósł. - Wystawiasz moją cierpliwość na ciężką próbę powiedział do Reginy, a potem spojrzał po raz ostatni na Kaderin. -Do zobaczenia dziś w nocy, Katja. - I zniknął. - Niech to! - warknęła młodsza walkiria. Po czym nagle coś do niej dotarło. Z otwartymi ustami spojrzała na Kaderin. - Katja? - zawołała, wskazując ją mieczem. - Och, zamknij się. Nie chcę tego słyszeć. - Wampir właśnie zwrócił się do ciebie zdrobnieniem! I to w dodatku seksownym. Kaderin machnęła lekceważąco dłonią. - On myśli, że ja jestem jego... oblubienicą. Regina schowała miecze do pochew. - Tak? Co ty powiesz? - powiedziała, zbyt głośno jak na tak niewielką zamkniętą przestrzeń. - To się robi zaraźliwe. -Zapaliła silnik i ruszyła z oszałamiającą prędkością piętnastu kilometrów na godzinę. - Zaraźliwe? Co masz na myśli, mówiąc, że to zaraźliwe? Może Helen? - Helen przekroczyła zakazaną granicę siedemdziesiąt lat temu. Czy kowen nigdy o tym nie zapomni? A jeżeli nie, co zrobią, jeżeli dowiedzą się o Kaderin i Sebastianie? - Helen. Taa, jasne.. Ale nieważne - mruczała Regina pod nosem, znów opryskliwa. - Jakie ta pijawka ma plany względem ciebie? - Prowadziła niczym doświadczony kierowca ciężarówki, jedna ręka na wielkiej kierownicy, druga na gałce od skrzyni biegów. - On chce mi pomóc wygrać rajd.

- Bo niby zaufałabyś pijawce w czymś tak ważnym! Regina sapnęła ze złością i nawet nie próbując ominąć przeszkody, przejechała prosto przez wielką zaspę. Skoro nawet mi ledwie ufasz i nie pozwalasz sobie pomóc! - Zrobiła z gumy do żucia wielki balon, który pękł z hukiem. - Wyglądało na to, że on już uważa cię za swoją własność. Ty chyba nie... ty nie, no wiesz, chyba się z nim nie przespałaś?

- Nie! Co ci przychodzi do głowy! - odparła Kaderin szczerze, mając nadzieję, że w jej głosie jest wystarczająco dużo pewności siebie. Dzięki bogom, że nie posunęłam się tak daleko. I nigdy się nie posunę. Zawsze mogę zaprzeczać... - A co on miał na myśli, mówiąc o dzisiejszej nocy? Przecież nie będzie w stanie cię znaleźć. Hm, właściwie to chyba będzie. - Nie mam pojęcia, Regino. - Me, nie ma mowy. Przenoszenie się do osoby, a nie miejsca, jest niemożliwe. Wampiry po prostu tego nie umieją. A jednak on zaskoczył ją już tak wiele razy. Wiedziała, że jest wyjątkowy. Jeżeli naprawdę był w stanie ją odszukać, to czy przyjdzie wieczorem? - Ale co zrobisz, kiedy w przyszłości znów się na niego natkniesz? - Nie wiem - przyznała Kaderin. - Nie mogę go zabić, bo on też bierze udział w rajdzie. - A więc gdzieś go zamknij. Nie jest jeszcze tak stary, żebyś nie mogła go uwięzić za pomocą jakichś wzmocnionych kajdan. Albo zrzuć na niego głaz. Na nogę. Będzie unieruchomiony. - Chyba, że odgryzie sobie nogę, jak ten lykantrop Emmy, który tak bardzo chciał ją złapać. Regin się wzdrygnęła. - Fu, to trochę chore. Kaderin tak naprawdę nie zastanawiała się specjalnie nad tym postępkiem Lachlaina. Ale teraz, kiedy o tym myślała, wilkołak odgryzający sobie nogę i czołgający się przez katakumby wampirów po to, aby połączyć się

ze swoją ukochaną był nawet... romantyczny? Czy Sebastian byłby gotów na takie poświęcenie? - A niech to. - Byłby. - O co chodzi? - zapytała Regina. Kiedy Kaderin tylko potrząsnęła głową, jej towarzyszka powiedziała: Zostanę z tobą przez całą noc. Może nawet pomogę w jutrzejszym zadaniu. - Regina powiedziała Sebastianowi, że nie bierze

udziału w rajdzie. Jeszcze nie. Kaderin wiedziała, że musi się z tym uporać, zanim Regina włączy tę swoją muzykę. Znów. Wszyscy... moi... przyjaciele... znają... Kaderin ścisnęła palcami skronie. Co za wycie. Jak długo jeszcze to wytrzyma? Musiała przyznać przed samą sobą, że woli już wpaść w łapy aroganckiego wampira, jej odwiecznego wroga, niż spędzić kolejne dwadzieścia cztery godziny w towarzystwie Reginy. Nigdy więcej wycia. - Myślę, że sama sobie z tym poradzę. * ** Po nieoczekiwanej porażce już przy pierwszym zadaniu, Sebastian przeniósł się z powrotem do rodzinnego dworu, żeby zabrać trochę więcej złota ze skrzyń. Uznał, że cała ta zabawa będzie go kosztowała więcej, niż zakładał. I miał przeczucie, że jego zaloty będą się... przedłużały. Kiedy zrzucał z siebie warstwy ubrań, zanim zabrał się do kopania, w jednej z kieszeni wymacał amulet. Wzruszył ramionami, wyjął go i przytrzymał na wysokości serca. Otworzył szeroko usta, kiedy obiekt się zdematerializował. To cholerstwo naprawdę działało, nawet dla niego. Zapach świą-tynnych ogni na chwilę zmieszał się z bałtycką bryzą. Musi... po prostu przemyśli to sobie później. Złapał za łopatę, którą tutaj wcześniej ukrył, i kopiąc zastanawiał się, czy kiedykolwiek pozbędzie się z

głowy obrazu Kaderin podcinającej temu biednemu, pociesznemu koboldowi gardło. Jako człowiek Sebastian zabijał i spotykał się z okrucieństwem ze strony swoich wrogów. Ale, na Boga, chciałby na zawsze wymazać tę wizję z pamięci... uderzyła tak szybko, tak bezlitośnie, tak bez zastanowienia. Chociaż w czasie wojny widział kobiety, które posuwały się do przemocy, żeby chronić najbliższych, nigdy jeszcze nie widział takiej gwałtowności u niewiasty.

Rozumiał, że nie może porównywać ujalkirii z kobietami jego czasom. Nie mógł nawet porównać jej z dzisiejszymi ludzkimi kobietami. Jego siostry mdlały, jeżeli musiały zabić muchę. Zemdlałyby z pewnością, gdyby ktoś jedynie zasugerował, że mają się wspinać na tamtą górę. Wiedział o tym, ale to wcale nie sprawiało, że łatwiej było mu znieść wspomnienie o okrucieństwie Kaderin. Obawiał się, że jego ukochana to lubi. Kopał i kopał, ale ciągle nie natrafił na skrzynie. Ze zmarszczonymi brwiami, wbijał szpadel coraz głębiej. Ciągle nic. Zacisnął pięści na trzonku, miażdżąc go. Skrzyń nie było. *** Kaderin rozsiadła się w skórzanym fotelu w odrzutowcu, zadowolona z sukcesu. Miejsce obok było puste, ponieważ Regina leżała na podłodze, opierając nogi o poręcz fotela. Kaderin zamierzała wysiąść na prywatnym lotnisku w Rio, a młodsza walkiria miała odlecieć do domu, do Nowego Orleanu. Tak, Kaderin była zadowolona. Nieważne co się wydarzyło, ciągle miała wszystko pod kontrolą. Wraz z Cindey i tym żałosnym wampirem prowadzili w wyścigu. Jak to się stało, że ten krwiopijca, który po raz pierwszy brał udział w rajdzie, już w pierwszym zadaniu zdobył maksymalną ilość punktów? To nie do zniesienia. Przynajmniej nie widziała tam Bo wena, a drugie najlepiej punktowane zadanie tej rundy dawało tylko dziewięć punktów.

- Naprawdę mogę z tobą zostać, jeżeli mnie potrzebujesz -powiedziała Regina po raz piąty. Stworzyłybyśmy razem naprawdę niezłą drużynę i skopałybyśmy im tyłki. - Kiedy brałam udział w rajdzie po raz pierwszy, też próbowałam stworzyć drużynę - odparła Kaderin. - Ale moje przymierze z Myst skończyło się pewnym nieporozumieniem...

To znaczy ona walnęła mnie w twarz, a ja ją wytargałam za kudły. Przykro mi, Regino, ale ja zawsze pracuję sama. Poza tym zdobycie amuletu to całkiem niezły start. Dwanaście punktów z osiemdziesięciu siedmiu zdobyte. - A co jeżeli wampir znów cię znajdzie? Kaderin pomyślała, że jeżeli wampir mówił prawdę, to do ich spotkania dojdzie szybciej, niż Regina mogła się spodziewać. - Jestem pewna, że coś wymyślę i się nim zajmę. - Gdzie na niego polowałaś? W Rosji? - Kaderin skinęła głową. - Przeniósł się, zanim zdołałaś go zabić? zapytała młosza walkiria. Kaderin poczuła, że się czerwieni. Me, byłam zbyt zajęta klejeniem się do niego. - Nie miałam ze sobą swojego bata - powiedziała, balansując na granicy prawdy. Czuła się tak, jakby na jej skórze wypalono szkarłatną literę. Albo jakby co najmniej była ubrana w koszulkę z napisem: „Pocałowałam wampira. I podobało mi się". - Regino, dlaczego tak bardzo chcesz mi pomóc? Wygląda na to, że bardzo chcesz się wydostać z... i przez jakiś czas nie wracać do Nowego Orleanu. Regina zaczęła nerwowo pukać w guziczki iPoda. - Nix powiedziała mi, że... no, że Aidan Gwałtowny niebawem wraca. - Twój berserker? Kiedyś Regina pocałowała Aidana... chociaż nie powinna, ponieważ jej pocałunki były tak odurzające jak najsilniejsze mistyczne narkotyki i tak samo

uzależniające. Nawet kiedy jej wojownik zginął w walce, pokonał śmierć i wrócił, aby jej szukać w innym wcieleniu. Właściwie odradzał się już trzykrotnie - tak bardzo pragnął Reginy, że został skazany na bycie, jak to żartobliwie nazywały, Wersją 2.0, reinkarnowanie się przez wieczność.

- On nie jest moim berserkerem - powiedziała Regina. - A więc jak byś go nazwała? Wzruszyła ramionami. - A jak ty byś nazwała to, że on przez cały czas cię szuka, znajduje, pamięta, kim był w poprzednim wcieleniu, a potem ginie, w dowolnie wybrany sposób, walcząc o ciebie? - Czy my gramy w jakąś grę? - Regina zatrzepotała niewinnie rzęsami. - Nie wierzę, że to powiedziałam! Kaderin przewróciła oczyma. - A więc czy nie powinnaś być w Nowym Orleanie i zbierać siły? Regina odwróciła wzrok i powiedziała cicho: - Po prostu pomyślałam sobie, że może jeżeli tym razem mnie nie znajdzie, to pożyje dłużej jak trzydzieści pięć lat. Kaderin nie wiedziała, jak zareagować na te poważnie wypowiedziane słowa; Regina zazwyczaj taka nie była. - Co ja mam z tym zrobić, Regino? - zapytała. - Jesteś walnięta, wiesz o tym? - A co, jeżeli Iwan Groźny był inkarnacją twojego berser-kera, a ty po prostu o tym nie wiedziałaś? Regina zapatrzyła się w sufit. - Zawsze wiem, kim on jest. - Dlaczego go po prostu nie zaakceptujesz? Nie rzucisz mu się w ramiona? - Freja zawsze mówiła starszym walkiriom, że po tym poznają swoją prawdziwą miłość. Kiedy mężczyzna otworzy swoje ramiona, a walkiria zrozumie, że zawsze będzie pragnęła się w nich znaleźć.

- Mam swoje powody. - Regina uniosła głowę, chociaż ciągle leżała na podłodze. - Są ich miliardy i są skomplikowane. - Podaj mi chociaż jeden. Regina popatrzyła na nią. - Dobrze, podam ci pierwszy punkt ze Spisu Powodów Reginy. W sytuacji takiej jak ta musisz się zastanowić, czy skórka jest warta wyprawki. - Kiedy Kaderin zmarszczyła brwi,

Regina dodała: - No wiesz, czy lepszy wróbel w garści, czy gołąb na dachu? - Och. A więc nie jest? - Poza wszystkimi innymi, nie za bardzo mam ochotę zakochać się w śmiertelniku i przeklinać każdy mijający dzień, bo mój ukochany umrze, a całe jego życie będzie dla mnie jak mrugnięcie okiem. A potem mam usychać z tęsknoty, czekając na jego powrót? - Stanowczo potrząsnęła głową. - Skórka nie warta wyprawki. - Rozumiem. Lepiej wyrzec się tej odrobiny przyjemności, żeby oszczędzić sobie całej masy bólu. Kaderin naprawdę to rozumiała... ale dlaczego pozwoliła sobie na chwilę zapomnienia z Sebastianem, skoro wiedziała, że to może zrujnować jej życie? - Właśnie tak! Po prostu to rodzaj samoobrony. Nikt w kowenie tego nie rozumie. Chcą, żebym żyła chwilą. Nix poradziła mi, żebym odnalazła swojego wojownika i go bzyknęła. - Regina westchnęła ciężko. - Ale dosyć o mnie, mam pytanie do ciebie. Czy zamierzasz z kimś się związać, teraz kiedy twoja klątwa przestaje działać? W kowenie krążą plotki, że od tysiąca lat z nikim nie spałaś. Kaderin nie widziała powodu, aby temu zaprzeczać. Nawet zanim otrzymała błogosławieństwo od bogów, nie potrafiła nikomu zaufać, więc nie miała wielu kochanków. - Nie jestem aż taka bezinteresowna, żeby z kimś spać i nic z tego nie mieć. Nie czuję pożądania, to z nikim nie sypiam. -Kłamczucha, kłamczucha, kłamczucha.

- Może nie, w przeszłości - powiedziała Regina przesadnie puszczając oko do starszej walkirii. - A więc jacy ci się podobają? Albo podobali? Czy chociaż to pamiętasz? Jacy mężczyźni byli w jej typie? Kaderin zaczerwieniła się, odpychając od siebie pierwszą myśl, jaka wpadła jej do głowy. - Zawsze byłam bezbronna w obliczu świniopasów. Regina roześmiała się, a kiedy Kaderin również lekko się uśmiechnęła, zawołała:

- To takie dziwaczne! Od zawsze, odkąd cię pamiętam, byłaś tak niesamowicie pozbawiona emocji. Nie znałam cię innej. - Regina spojrzała na nią z uznaniem i oznajmiła: - Jesteś naprawdę spoko, kiedy ci się cofnęła ta emocjonalna lobotomia.

16 Monety Sebastiana, jego złoto, całe bogactwo, jakie udało mu się zgromadzić, zniknęły. Nagłym szarpnięciem uniósł głowę, kły wysunęły się z dziąseł. Nikolai. To musiał być on. Resztki zniszczonej łopaty upadły na ziemię. Zaciskając krwawiące pięści, przeniósł się do Blachmount i zaczął przeszukiwać pokoje, ledwie rejestrując zmiany, jakie zaszły w jego rodzinnym domu. Seba-stian znalazł brata w głównym holu - tam, gdzie umarł, wraz z resztą swojej rodziny. Nikolai wyglądał na zaskoczonego jego widokiem i nawet się nie zasłonił przed miażdżącym ciosem w twarz. - Gdzie jest moje cholerne złoto? - zawył Sebastian i znów go uderzył. - Wykopałem je - Nikolai unikał ciosów, niektóre trafiały go, ale nie odpowiadał atakiem. - Ukryłem w bezpiecznym miejscu. - Nie miałeś prawa! Zrobiłeś to, żeby mnie zmusić do konfrontacji z tobą. - Tak - odparł po prostu Nikolai. Sebastian znów uderzył, a potem skoczył do przodu, przyparł brata do ściany i przycisnął ramieniem jego szyję. Cała sytuacja przypominała mu za bardzo zdarzenia z tamtej nocy, kiedy powstał z martwych. Znów poczuł ból. - Chciałeś konfrontacji? Tak jak wtedy? - Nikolai wtedy też nie podjął walki. Tamtej nocy, gdyby Murdoch nie odciągnął Sebastiana, ten z pewnością udusiłby brata gołymi rękami.

Pamiętał te wydarzenia jak przez mgłę, pamiętał, że chociaż poruszał się jak żywy człowiek, czuł się jak trup, jego serce nie biło, nie oddychał, nie mógł wyjść na słońce. Był strasznie słaby, obudził się z gwałtownym pragnieniem, które zaspokoić mogła tylko krew. Stał się przeklęty, ponieważ jego brat zignorował desperacką prośbę Sebastiana i nie pozwolił mu umrzeć wraz z rodziną. Uderzył w ścianę za plecami Nikolaia. - Zrobiłeś ze mnie potwora. - Ocaliłem ci życie - warknął tamten. - A teraz chcesz może, żebym ci za to dziękował i znów wstąpił do twojej armii. Kiedy byłem człowiekiem, ciągle było ci mało żołnierzy, dlatego chciałeś zrobić ze mnie i Conrada wojowników na wieki. - Warto walczyć za tę sprawę. - To nie jest moja wojna. - Czy ciągle nienawidzisz mnie tak mocno za to, co ci zrobiłem? - zapytał Nikolai z goryczą. - To dlatego nigdy tu nie wróciłeś? Sebastian puścił go. - Nie nienawidzę cię - powiedział w końcu, zaskoczony tym, jak prawdziwe są jego słowa. - Nie dbam o nic na tyle mocno, aby nienawidzić. Już nie. Trzysta lat wystarczyło. -Cofnął się. - Chcę po prostu, żebyś trzymał się z daleka od mojego życia. - Czy chcesz moich przeprosin? Naprawdę jest mi przykro. - Nie chcę, żebyś mnie przepraszał... ponieważ wiem, że gdybyś znów znalazł się w podobnej sytuacji,

postąpiłbyś tak samo... - Sebastian przerwał nagle, widząc, że do pomieszczenia wchodzi kobieta. - Nikolai? - Spojrzała na twarz wampira, a potem odwróciła się do Sebastiana. - Najwyraźniej on nie zamierzał się bronić, ale ja nie widzę powodów, dla których nie miałabym ci przywalić.

- Walkiria? - zapytał Sebastian, rozpoznając charakterystyczne cechy. - Skąd wiesz, kim jestem? - Znów spojrzała na Nikolaia. -Jego serce bije. On został ożywiony. Nikolai zawsze był opanowany i doskonale kontrolował swoje emocje. Dlatego Sebastian nie spodziewał się tego, co za chwilę nastąpiło. Brat spojrzał na walkirię, potem na Sebastiana, i nagle w jego oczach zapalił się dziki blask. Pierwszy cios sięgnął Sebastiana zanim ten zdołał spiąć mięśnie. - Czy to ona? - zawył Nikolai. - Czy to ona sprawiła, że twoje serce zabiło? Sebastian uderzył, trafiając brata w szczękę. - Nie warknął. Nikolai opuścił pięści i cofnął się, ciężko dysząc. - Odnalazłeś oblubienicę, zanim tu przybyłeś? Sebastian popatrzył na niego z wściekłością i otarł rękawem krwawiącą wargę. - Przepraszam... ja... myślałem... - Po prostu powiedz mi, gdzie jest moje złoto. Nikolai przeczesał dłonią włosy. - Nie tak sobie wyobrażałem spotkanie z tobą, Sebastianie. Bardzo żałuję, że cię uderzyłem. Straciłem dla niej głowę. Ale zapewne to rozumiesz, skoro sam zostałeś ożywiony. Me masz nawet pojęcia. - Sebastianie, to jest Myst. - Szukaliśmy cię - powiedziała kobieta. Miała taki sam akcent jak Kaderin. Chociaż jej karnacja i kolor włosów były zupełnie inne, Myst była rudowłosa i zielonooka,

jej rysy były podobne do rysów Kaderin. - Wiele o tobie słyszałam. Skinął jej lekko głową w spóźnionym powitaniu i ponownie zwrócił się do Nikolaia. - Moje... złoto. - No dobrze. - Chociaż wyraz twarzy brata się nie zmienił, Sebastian znał go na tyle dobrze, żeby wyczuć gorycz wzbierającą w jego sercu. - Chodź za mną.

Nikolai poprowadził brata w kierunku starego gabinetu ich ojca, a Myst podążyła za nimi. Patrzyła na Sebastiana z uwagą i niepokojem, jakby była osobistym strażnikiem Nikolaia. Jeżeli była choć w połoiuie tak gwałtowna jak Kaderin, musiał się jej wystrzegać. Gabinet, do którego weszli, został niedawno odnowiony, a na każdym oknie zamontowano okiennice. - Nie mogę uwierzyć, że odnawiasz Blachmount powiedział Sebastian zdegustowany. - Planujemy tu zamieszkać. Oczywiście, ty jesteś zawsze mile widziany i też możesz tu zostać powiedział Nikolai, a Sebastian tylko się skrzywił. - I zawsze, kiedy tylko będziesz potrzebował schronienia, możesz się przenieść do tego pokoju - dodał. Okiennice są przez cały czas zamknięte, więc nawet w dzień nic ci nie zagrozi. Jakby Sebastian kiedykolwiek chciał tu szukać schronienia. - Jak ci się udało znaleźć moje skrzynie? - zapytał sucho. - Zdawało mi się, że pewnej nocy wyczułem twoją obecność w posiadłości, więc przeszukałem grunty, starając się odnaleźć miejsce, w którym byłeś. Nie miałem nadziei, że znów uda mi się ciebie odnaleźć, a szczególnie nie... ostatnio. -Odchrząknął i zerknął na Myst. - Kiedy znalazłem łopatę i świeżo poruszoną ziemię, poczułem naprawdę wielką ulgę... - Zabierz mnie do mojego złota.

Nikolai zacisnął usta, ale przeszedł do tylnej ściany pomieszczenia i otworzył mały ścienny sejf. Cegły wokoło wyglądały na nowe, jakby ktoś nareperował niedawno splądrowany wcześniej schowek. - Skąd wiedziałeś, kim jestem? - spytała Myst, ściągając na siebie jego uwagę. - Większość myli walkirie z nimfami. -Potrząsnęła głową, a potem mruknęła pod nosem: - Nienawidzę tych małych zdzir. - Kiedyś natknąłem się na jedną z was - odparł Sebastian. - Gdzie? - spytał drugi wampir, wyciągając z sejfu kasetę.

- Tu czy tam. - Sebastian zmrużył oczy, kiedy brat postawił kasetę na biurku. - Rozumiem - powiedział tamten. - Wymieniłem większość twojego złota na gotówkę i zainwestowałem ją. W tej walizeczce są wszystkie dokumenty z banku i domu maklerskiego. Tu masz laptopa, telefon satelitarny, tymczasowy estoński dowód osobisty... chociaż niebawem będziesz potrzebował fotografii... i karty kredytowe. Jesteś teraz taki sam jak każdy człowiek. Sebastian poczuł, jak zalewa go fala wściekłości. Nikolai robił to, co mu najlepiej wychodziło, czyli to, co chciał. - Nie miałeś prawa. - Miałem nadzieję, że ci się przysłużę. Na pewno by cię oszukali, gdybyś chciał sam spieniężyć swoje skarby. Ty i Conrad jesteście naprawdę bogaci. - Wiesz, gdzie jest Conrad? - Sebastian stracił z oczu swojego brata, kiedy opuszczali Blachmount tuż po tym, jak zostali zmienieni w wampiry. Jeżeli Sebastian, który przecież był starszy, prawie oszalał z głodu i pomieszania, to co musiało się dziać z młodszym Conradem? Nikolai zapadł się w sobie. - Nie. Szukałem was obu. Widziałeś go gdzieś ostatnio? Po chwili wahania Sebastian potrząsnął przecząco głową. Ostatni raz widział Conrada kilka tygodni po przemianie. Ostatniego dnia najmłodszy brat opowiadał mu o sprawach, które były dla niego nieosiągalne, kiedy

był śmiertelnikiem i o zadaniach, które wreszcie, jako nieśmiertelny, może ukończyć. Zniknął o zmroku i nigdy więcej się nie pojawił. - A co z Murdochem? - zapytał, ciekawy, czy jego brat żyje, czy umarł. Ilu braci tak naprawdę miał? - Mogę cię do niego zabrać nawet w tej chwili. Jest w twierdzy Wyrozumiałych. Sebastian posłał mu ponure spojrzenie. - Czyli w miejscu, do którego nie zamierzam się udawać... nawet gdybym chciał go zobaczyć.

Myst ireszła pomiędzy nich, żeby rozładować rosnące napięcie. - Dlaczego jesteś tak ujkurzony, kiedy mówisz o przeszłości? Wygląda na to, że powinieneś być wdzięczny Nikolaiowi. Gdyby nie on, nigdy byś nie poznał swojej ukochanej. Tymczasem to ona nie chce znać mnie. - Zastanawiam się, czy to naprawdę ma mi osłodzić życie. - Wziął walizeczkę i natychmiast zniknął. ** * Na wybrzeżu Oceanu Atlantyckiego, w willi przy plaży, Kaderin leżała w łóżku i patrzyła się w sufit z nieszczęśliwym wyrazem twarzy. Potrzebowała zajęcia, ale musiała poczekać, aż jej zwój się zaktualizuje. Tak, albo działać, albo spać. Normalnie potrzebowała zaledwie czterech godzin snu na dobę, a w wyjątkowych sytuacjach mogła wytrzymać nawet kilka dni bez odpoczynku, ale chciała w stu procentach powrócić do sił po wyprawie na Antarktykę. Była cała obolała po wspinaczce i po upadku, a niebawem naprawdę zacznie odczuwać wszystkie zranienia i siniaki. Jednak nie mogła zasnąć. Koszula zbytnio opinała jej piersi i to doprowadzało ją do szału. Nienawidziła spać w piżamie, ale dzisiejszej nocy musiała być przygotowana na niezapowiedzianą wizytę. A delikatna pościel, którą zasłano łóżko w tej luksusowej rezydencji, była drapiącą szmatą w porównaniu z jej

prześcieradłami od Pratesi. A najgorsze, że sypialnia była wielka, pusta i ciemna. Zbyt ciemna. Chociaż w bitwie walkirie nigdy nie czuły lęku, często cierpiały z powodu sekretnych słabości. Lucia Łuczniczka obawiała się, że nie trafi w cel, gdyż niegdyś została przeklęta i każdy niecelny pocisk sprawiał, że czuła niewiarygodny ból. Nix bała się wizji przepowiadających śmierć walkirii tak bardzo, że do tej pory żadnej jeszcze nie miała. Regina, która w trakcie ataku zawsze biegła na czele z wściekłym wrzaskiem, bała się... duchów.

A Kaderin? Kiedy była sama, zdarzało jej się nieraz ucierpieć z powodu nyktofobii, strachu przed ciemnymi i ponurymi miejscami, mimo tego, że w nocy widziała prawie tak dobrze jak w dzień. Kiedy złapała się na tym, że patrzy tęsknie na włącznik światła w łazience, doszła do wniosku, że znowu ma atak lęku. Kolejna słabość, powracająca wraz z uczuciami po tym, jak jej błogosławieństwo odeszło. Wstała, żeby włączyć światło, i wróciła do łóżka. Groźna walkiria, która musi spać przy zapalonej lampce. To właśnie ona. W domu było cicho, za cicho, podobnie jak w jej londyńskim mieszkaniu. Przyzwyczaiła się do życia w Val Hall i przyzwyczaiła się do wiecznego zamieszania, wrzasków swoich przyrodnich sióstr i grzmotów raz po raz wstrząsających dworem. Przez całą noc walkirie wchodziły i wychodziły, trzaskając wielkimi dębowymi drzwiami. Ze złością przekręciła się na bok i popatrzyła na tego, który niemal zawsze towarzyszył jej w łóżku... na swój miecz. Kolejnym gniewnym ruchem odwróciła się na drugi bok. Była... samotna. I przez cały czas nie mogła zapomnieć o jego samotności, która ją uderzyła tamtego ranka w tym piekielnym zamku. Dlaczego nie może sobie o nim przez chwilę pomyśleć? Niech wreszcie przetrawi tę całą sytuację i ma to z głowy. Przez chwilę zastanawiała się, dlaczego on chciał umrzeć. Czy stracił kogoś, kogo kochał? Kobietę? To miało sens. Na oko dawała mu trzydzieści lat, więc z

pewnością miał żonę. Gdyby Kaderin straciła męża, też zamieniłaby się w wychudzonego pustelnika. Pewnie gotowa byłaby zastanowić się nad samobójstwem, jeżeli to miałoby połączyć ją z ukochanym. Ale jeżeli miał żonę, dlaczego całował ją z taką niepewnością? To było dziwne. Oczywiście, minął pewien czas od kiedy całował się po raz ostatni, ale w jego zachowaniu była taka nieporadność.

Ale potem szybko sobie przypomniał. Czasami łapała się na tym, że myśli o jego namiętnych pocałunkach i przeżywa je raz po raz, podobnie jak inne wydarzenia tamtego ranka. W dodatku, kiedy myślała o tym, co ze sobą robili, nie czuła jedynie wstydu. Przypominała sobie, jak napierał na nią ogromną męskością i jak w odpowiedzi zrobi-ła się wilgotna. Jej sutki stwardniały, a piersi stały się bolesne. Palce nieświadomie szukały jego ciała, które tak bardzo pragnęła poczuć przy swoim. Nie potrafiła wyjaśnić tych zmian zachodzących w jej osobowości. Zawsze wierzyła, że jakiś bóg albo jakaś bezimienna potęga pobłogosławiła ją, wyzwalając z niewoli uczuć. Zwykły czar nie trwałby tak długo. Zresztą walkirie nie były zbyt podatne na zaklęcia. Nie, została pobłogosławiona przez nadprzyrodzoną moc. I czy ta moc mogła być z taką łatwością pokonana przez wampira o głębokim głosie? Kryjąca się w nim siła oddziaływała na nią i budziła do życia jej martwe serce. Może właśnie dlatego tak bardzo ją pociągał. Ponieważ byli do siebie podobni. Ale dlaczego musiała na nowo odkryć pożądanie właśnie teraz, kiedy toczyła się gra o tak wysoką stawkę? To było niewygodne, o ile to słowo dobrze oddawało jej uczucia. Znów położyła się na plecach i wsunęła dłonie pod koszulkę. Ale jej ręce były zbyt małe, zbyt delikatne. Za to jego palce tak doskonale pasowały do jej piersi i na początku tak nieporadnie, z wahaniem szukały jej ciała.

Szorstkie dłonie, smakowicie twarde usta, elektryzujące spojrzenie. Wszystko w nim zostało zaprojektowane do jednego celu - dekadenckiego seksu. Tylko, że Kaderin nie odczuwała takich potrzeb, od kiedy spłynęło na nią błogosławieństwo. Ale ciągle nie mogła przestać fantazjować, z łatwością przywoływała wspomnienie jego potężnego ciała. Zagryzła dolną wargę. Nie mogła zaprzeczyć, że bardzo jej się podobał. Nigdy nie miała wielu kochanków, nawet wtedy, kiedy była

jeszcze zdolna do odczuwania, ponieważ trudno jej było zaufać komukolwiek. A z tych kilku mężczyzn, z którymi dzieliła łoże, żaden nie był nieśmiertelnym. Żaden nie był nawet w połowie tak silny jak ona. Za to wampir był od niej silniejszy. Nigdy nie będzie z nim spała. Jeżeli miał ją odszukać, to gdzie do cholery się podziewał? *** Sebastian przez wiele godzin czytał dokumenty, które znajdowały się w walizce i próbował się zorientować, jak bardzo jest bogaty. Ale jego umysł błądził gdzieś indziej. Wiedział, że Kaderin nie może wyruszyć na kolejną wyprawę, zanim zwoje się nie zaktualizują, więc nie sądził, żeby cokolwiek jej zagrażało. Ale w końcu, kiedy zaszło słońce, poddał się i przeniósł się do niej. Zorientował się, że stoi w wielkiej sypialni, w domu, który wyglądał na prywatną rezydencję. Zegarek wskazywał, że jest po czwartej nad ranem, co oznaczało, że przeniósł się na drugą półkulę. Na środku pokoju stało łóżko, więc teleportował się bliżej, żeby się przyjrzeć. Jego ukochana spała. Czy kiedykolwiek przyzwyczai się do tego, że może się przenieść do niej, kiedy tylko chce? Nie potrafił objąć rozumem wynikających z tego korzyści. Jego zadowolenie zniknęło w jednej chwili, kiedy zobaczył, jak niespokojnie śpi Kaderin. Leżała na brzuchu, odkryta, jej plecy zasłaniały jedynie

rozpuszczone, lśniące włosy. Zmięta koszulka leżała obok jej głowy. Jedno gładkie ramię spoczywało na leżącym tuż obok niej mieczu. Nagle Sebastian poczuł się niepewnie. Czy spała z mieczem, ponieważ obawiała się jego wizyty, czy zawsze lubiła mieć broń pod ręką, ponieważ jej życie było niebezpieczne, tak jak mógł to dziś zaobserwować? Jeżeli w grę wchodziło

to drugie, nie był pewien, czy może ją spuścić z oka chociaż na minutę. Jej oczy poruszały się pod powiekami, a spiczaste ucho poruszyło się lekko, jakby wyczuwała zagrożenie. Czy nasłuchiwała kroków skradającego się wroga? Oddychała ciężko i szybko, tak jak oddychają małe zwierzątka. Nagle jej dłoń zacisnęła się na rękojeści miecza. Ruch ten był tak pewny, że wampir poczuł uścisk w sercu. Przecież mógłby ją chronić, gdyby tylko mu na to pozwoliła. Zdumiewające, ale jego obecność zdawała się ją uspokajać, więc odpiął pas z mieczem, zdjął kurtkę i położył je na krześle. Z przyjemnością pożerał wzrokiem jej ciało. Nigdy nie sądził, że kobiece plecy mogą być tak seksowne. Ale jej były. Zapragnął położyć dłonie na jej kruchych ramionach i całować ją wzdłuż delikatnego kręgosłupa. Jej gładka, złotawa skóra przyzywała go. Nie mogła być tak miękka, na jaką wyglądała. Mruknęła coś przez sen i zmieniła pozycję, odwracając głowę w drugą stronę. Podciągnęła kolana pod brodę i prześcieradło zsunęło się z niej. Zobaczył małe, różowe szorty, które miała na sobie. Ubranie lekko się przesunęło i w ciemności dostrzegł kawałek jej kobiecości. Jęknął. Miała jasne włosy także tam na dole, perfekcyjne, piękne. Córka bogów? Teraz był tego pewien. Musiał ją tam dotknąć, pocałować. Nigdy jeszcze nie dotykał kobiety ustami, chociaż jako śmiertelnik często

o tym fantazjował. Ledwie powstrzymał dreszcz rozkoszy, na samą myśl o tym, co może jej zrobić. Z męskością twardą jak żelazo, wyciągnął rękę...

17 Nie, Kaderin nie miewała snów od czasu, kiedy błogosławieństwo stłumiło jej uczucia, więc była zdumiona tym, że nagle zaczęła śnić o wampirze, który delikatnie rozchyla jej nogi. Oczywiście, że to sen. I to niegrzeczny. Nigdy bym nie spała, gdyby obok mnie był wampir. Pozwoliła, żeby wampir z jej snu dotykał jej; urzekł ją jego urywany oddech, kiedy przesuwał palcem w górę jej ud. Jego ręce drżały. We śnie były ciepłe, jedna spoczęła na jej pośladkach, druga zsunęła luźne szorty, aby odkryć jej kobiecość. Jego oddech stał się świszczący. Czy sny mogą być tak realne? Nie pamiętała swoich dawnych snów! Nie powinna czuć ciężaru jego ciała ani tego, jak wygina się pod nim materac, kiedy wampir położył się obok niej. Nie powinna czuć jego ust. Właśnie tam. - Chcę dotknąć cię ustami.. - powiedział urywanym, chrapliwym głosem. Otworzyła szeroko oczy. Przeturlała się na bok, jednocześnie łapiąc ręką za rękojeść miecza i wyciągając ostrze przed siebie. Klinga przeszła przez prześcieradło i zatrzymała się pod jego brodą. Nie opuszczając miecza, przeturlała się na plecy i usiadła na łóżku. A potem westchnęła. Była na wpół goła, dyszała ciężko, zdumiona swoim podnieceniem... a przed nią klęczał wampir, z wielką erekcją wypychającą przód spodni. Przełknęła ślinę i zmusiła się do uniesienia wzroku, chociaż nie odważyła się spojrzeć mu w oczy. A te

płonęły z pożądania, chociaż on także umykał wzrokiem. Ale kiedy

zapatrzył się na jej niczym nie okryte piersi, otrząsnęła się i dźgnęła go czubkiem miecza. - No dobrze - powiedział, unosząc dłonie. - Może i zasługuję na takie traktowanie, bo dotykałem cię, kiedy spałaś, ale pod koniec zdawało mi się, że wcale nie śpisz. - Jak długo tu jesteś? - zapytała piskliwym głosem. - Jakieś dziesięć minut. Spojrzała za niego i zobaczyła miecz, leżący na krześle; na oparciu wisiała kurtka. Ledwie powstrzymała się od otwarcia szeroko ust. - To niemożliwe. - Kochanie, mówisz tak przez cały czas, chociaż te rzeczy dzieją się na twoich oczach. Nie potrafiła uspokoić myśli! Żaden wampir nigdy jej tak nie zaskoczył. Sen miała lekki, lata ciągłej walki wzmogły jej czujność. A teraz on chciał, żeby uwierzyła, że spała sobie w najlepsze... i śniła, podczas gdy jakaś pijawka wpychał jej łapy w majtki? Czy to dotyczyło tylko tego jednego wampira? Dlaczego nie jestem w stanie przebić go mieczem? Lekki ruch, drobne ugięcie nadgarstka, i będzie niezdolny do walki. A potem kolejny ruch i jego głowa potoczy się po dywanie. Ale nie mogła tego zrobić, bo obydwoje brali udział w rajdzie. Taa, z pewnością, tylko to cię powstrzymuje. Musiało być jakieś wytłumaczenie tego, że nie mogła go zabić ani zranić. Ale nie chciała tego przyjąć do wiadomości... nie mogła. Jeżeli powiedziałaby to głośno, całe jej życie ległoby w gruzach...

- Nie wytrzymam tak dłużej, Katja - powiedział cicho. Ale odwrócę się, jeżeli chcesz się ubrać. Wampir dżentelmen. Mówił do niej spokojnie i łagodnie, ale wyczuła, że ledwie jest w stanie się kontrolować. Tak jakby rozważał, czy uda mu się odtrącić miecz i przygwoździć ją do łóżka. A co ona zrobi, jeżeli mu się uda?

Chciałaby to wiedzieć. Kaderin przewidywalna, Kaderin stanowcza, gdzieś się ulotniła. Sposób, w jaki na nią patrzył, tak pełen nieokiełznanej namiętności, sprawiał, że czuła się niepewnie. W starym kraju podczas burzy morze wrzało i mieniło się różnymi kolorami. Szarość mgły i piany mieszała się z kruczą czernią wody. Jego pałające w ciemności oczy miały właśnie taki kolor. Morskiej burzy. Nagle w jej głowie pojawiła się mimowolna myśl: Zawsze lubiłam burze. Otrząsnęła się. Każda kolejna sekunda z tym wampirem, który prawdopodobnie był najseksowniejszym mężczyzną, jakiego w życiu spotkała, była igraniem z ogniem. I nie chodziło tylko o jego pragnienia, ale także o jej świeżo odzyskane emocje... przyjemność, kiedy słuchała jego głębokiego głosu, podniecenie, kiedy widziała, jak patrzy na nią tęsknie i z miłością, zadowolenie z faktu, że już nie jest sama w tym nieprzy-tulnym pokoju. Przez wieczność patrzyła na istoty wokół siebie, na niewolników uczuć i pragnień, zachowujących się nieracjonalnie, głupio. Teraz była taka sama, a nawet nie miała ich doświadczenia. Była zagubiona. - Ubiorę się. - Opuściła miecz i wstała. Złapała koszulkę i przeszła obok niego, zasłaniając się. Musiał dostrzec fragment jej piersi, bo nawet nie starał się stłumić jęku. Kiedy szła w kierunku torby z ubraniami, czuła, jak jego spojrzenie pali jej skórę.

Kiedy tylko była na tyle silna, aby opuścić Yalhallę jako nowo narodzona nieśmiertelna, zauważyła, że mężczyźni często gapią się na jej tyłek, który najwyraźniej działa na nich podniecająco. Teraz, kusząc go, szła mocno kołysząc biodrami. Wampir zdecydowanie na nią działał. Okazuje się, że mam w sobie coś z dziwki. Wydyszał jakieś estońskie przekleństwo i natychmiast się domyśliła, że on nie zdaje sobie sprawy z tego, że ona zna jego

język. Z jakiegoś powodu wierzyła, że on nigdy nie będzie wymawiał takich słów w jej obecności. - Katja - powiedział, patrząc na nią. - Co muszę zrobić, żebyś wróciła do tego łóżka, ze mną? Katja! - To nie jest moje imię - rzuciła, nie odwracając się. Nie waż się tak do mnie mówić. Żeby tak beztrosko, samowolnie zmienić imię, które przez stulecia cieszyło się takim poważaniem i wzbudzało taki lęk. Co za tupet! Aby go ukarać, nie uginając nóg pochyliła się nad walizką. Odłożyła miecz i wygrzebała ze środka biustonosz. Kiedy się wyprostowała i zerknęła przez ramię, pocierał dłonią usta i wyglądał na ogłuszonego. To sprawiło jej przyjemność. Chociaż, znów miał taki wyraz twarzy, jakby ledwie powstrzymywał się od przerzucenia jej sobie przez ramię i zawleczenia do swojego legowiska. Jakie to uczucie, być wziętą przez takiego samca jak Sebastian? Gdyby naprawdę była na łasce tego mężczyzny, dominującego nad nią, a w dodatku owładniętego jedną myślą... Ten pomysł wydał jej się podniecający. Nawet jeżeli to nigdy nie miało się wydarzyć. Ciągle odwrócona od niego plecami, zaczęła się ubierać. - Musisz zrozumieć, że ja nigdy nie położę się z kimś takim jak ty. - Odwróciła się na tyle szybko, żeby zobaczyć, jak jego oczy ciemnieją na te słowa. - Kimś takim jak ja? - Drżał z napięcia. Trafiła w czuły punkt?

- Ja zabijam wampiry... nie sypiam z nimi. - A czy przespałabyś się ze mną, gdybym nie był wampirem? - To pytanie, ten temat... gdyby naprawdę go pragnęła... był dla wampira naprawdę istotny. Przechyliła głowę i obrzuciła go przesadnie ostentacyjnym taksującym spojrzeniem. Wydawało się, że na moment przestał oddychać. Jak odpowiedzieć? Czy ma przyznać głośno,

że czuje do niego niezdrowy pociąg, czy może lepiej zniszczyć jego ego? Dlaczego tak się przejmuje jego samopoczuciem? Ponieważ nie urodziłam się okrutna. - Czy cokolwiek we mnie ci się podoba? - Pytanie było zadane bardzo aroganckim tonem, ale jego głos drżał i wyczuła w nim niepewność. W jednej chwili dotarło do niej, że jakaś kobieta w przeszłości musiała z niego zadrwić i to zaniżyło jego samoocenę. A on właśnie przyznał się do tej słabości. Z wahaniem postąpił krok do przodu. Tak samo zachował się w zamku i w świątyni, powstrzymywał się ze wszystkich sił, chociaż widziała, że bardzo pragnie się do niej zbliżyć. Wampir, najwyraźniej podświadomie, dawał do zrozumienia, że nie chce jej skrzywdzić. Przy poprzednich spotkaniach również zawsze ustawiał się tak, aby stanowić dla niej jak najmniejsze zagrożenie, chociaż zapewne sam nie zdawał sobie z tego sprawy. Zmuszał się do wycofania. Kiedy był spokojny, kontrolował ciało i nie wykonywał gwałtownych gestów. Żadnego machania długimi, muskularnymi ramionami ani dreptania czy kręcenia się w miejscu. Pozostawał w bezruchu. Kiedy nie był spokojny, jak podczas walki z wilkołakiem, poruszał się z ogromną szybkością i gwałtownością. Prawdopodobnie, gdy był jeszcze człowiekiem, nie miał łatwego życia z kobietami. Nieczęsto trafiali się dwumetrowi mężczyźni o takiej budowie ciała. Z jej punktu widzenia nie musiał się wysilać, żeby wyglądać

nieszkodliwie. Bo prawdopodobnie jedyną przyczyną jego obecności - to znaczy jako żywej istoty, a nie wykrwawiającego się trupa na podłodze -było to, że znajdowała przyjemność w gapieniu się na jego masywne ciało. - A co to ma za znaczenie, czy wydajesz mi się atrakcyjny? - zapytała w końcu. - I tak myślisz, że jestem dla ciebie za mała.

- Nie - powiedział szybko i westchnął. - Po prostu zawsze, w opowieściach, walkirie opisywane są jako wielkie wojowniczki, podobne do Amazonek. - Oczywiście, od tego są opowieści. Jeżeli jako jedyny przeżyłeś z całej armii, która odważyła się nas zaatakować, to co, przyznasz się, że małe, drobne istotki skopały ci tyłek? Czy może raczej były to wielkie jak dąb babochłopy? Wiedziała, że mówi za szybko i używa slangu, ale po chwili Sebastian zrozumiał, co miała na myśli i wyszczerzył zęby. Bogowie, wcale nie musiała oglądać tego uśmiechu. Taki sam widziała, kiedy w zamku przyciskał ją masywnym ciałem i poruszał biodrami, aż osiągnęła szczyt, po raz pierwszy od wieków. - To ma sens. - Nagle spoważniał. - Musisz wiedzieć, że uważam cię za istotę doskonale zbudowaną - powiedział cicho i odwrócił wzrok. - Jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką w życiu widziałem. To właśnie chciałem ci powiedzieć w świątyni Riory. Jej serce nagle przyspieszyło; była pewna, że to zauważył. Odwrócił się do niej tyłem. - Ale nie odpowiedziałaś na moje pytanie. - Trudno ocenić przez ten cały wampiryzm powiedziała szczerze. - Tak bardzo bym chciał znów być człowiekiem. Potarła policzek. - Hm. Skoro nie chciałeś być wampirem, to może nie powinieneś był pić krwi tych potworów, kiedy byłeś na granicy życia i śmierci.

- To nie zależało od mojej woli - powiedział głuchym głosem. - Byłem ranny i nie miałem siły, żeby się bronić. Bronił się? - Kto cię zmusił? - Moi... bracia. To interesujące.

- Czy oni ciągle żyją? - Wiem, że dwóch na pewno żyje. Jeden zaginął. Zacisnął szczęki, z trudem powstrzymując gniew. - Ja... ja nie chcę o tym rozmawiać. Wzruszyła ramionami, jakby w ogóle jej to nie obchodziło, chociaż tak naprawdę była ciekawa, a potem podeszła do jego miecza i wyjęła go z pochwy. Oręż bitewny. Rękojeść obłożona różanym drewnem była żłobiona i na tyle długa, że można ją było trzymać w obu dłoniach. Jednosieczne ostrze było szerokie i nieustępliwe. Z pewnością przecięłoby kolczugę... a nawet zbroję... jednym ciosem. - Po co przyniosłeś tu miecz? - Popatrzyła na niego. Myślałeś, że mnie zmusisz? - Chciałem cię chronić, gdyby zaszła taka potrzeba. Była pod wrażeniem ciężaru broni. I najwyraźniej dobrze o niego dbał. - Całkiem niezły. Jak na miecz dla początkującego. - Początkującego? Ten miecz przez wiele lat przelał morze krwi... do chwili, kiedy umarłem. Był Estończykiem, żyjącym w Rosji, w każdym ruchu widać było jego arystokratyczne pochodzenie i powiedział jej, że mieszka w tym zamku od setek lat. Co oznaczało, że musiał walczyć w Wielkiej Wojnie Północnej, która toczyła się pomiędzy Rosją i otaczającymi ją nordyckimi krajami. To była straszliwa wojna. Głód i zaraza zdziesiątkowały populację, chociaż podejrzewała, że mężczyzna stojący przed nią zginął w walce.

- Znasz się na broni, więc potrafisz ocenić, ile jest wart miecz, który trzymasz w dłoniach - powiedział. Schowała miecz do pochwy i odłożyła na krzesło. - Ja wolę lekkie i szybkie ostrza, ale ty, ze swoją ogromną masą i siłą musisz polegać na brutalnej sile, nie dbając o finezję. - Brutalnej sile? Czy to coś złego, robić użytek ze swojej siły? - zapytał obronnym tonem.

- Nie, ale siła nigdy nie pobije szybkości. - Nie zgadzam się. - Ja żyję na tym śmiecie od bardzo dawna - powiedziała. - Moja egzystencja jest dowodem przewagi szybkości. - A więc nigdy nie stanęłaś naprzeciwko odpowiednio masywnego brutala. Stłumiła śmiech. - Głupi wampirze - powiedziała - gdybyś chciał ze mną walczyć, pokroiłabym cię na plasterki. I, bez urazy, czy nie zginąłeś właśnie od miecza? - Tak. A ty z walki uczyniłaś sposób na życie. I, bez urazy, ale nie byłaś w stanie zabić jednego z twoich najstarszych wrogów. - Być może postanowiłam cię oszczędzić, ale teraz sama myśl o tym, że mogłabym cię okaleczyć na kilka dni, wydaje mi się ekstremalnie pociągająca. Może wyrwę ci jakiś organ, a ty będziesz musiał go zregenerować. To się nigdy nie nudzi. - Nie miała racji. Robiła podobne rzeczy wampirom... wiele razy, nawet kiedy była tym śmiertelnie znudzona. - Jak mam w to uwierzyć, Katja? Myślę, że ty wcale nie pragniesz mnie zranić. Myślę, że nie możesz tego zrobić. Skoczyła na niego. - Wampirze. - Jej dłoń opadła na jego krocze i bardzo pewnie złapała za mosznę. Szpony przecięły tkaninę dżinsów. Wytrzeszczył oczy i szerzej rozstawił nogi, zabezpieczając się przed upadkiem. - Mogę cię wykastrować jednym ruchem szponów - szarpnęła

mocniej, sprawiając, że zajęczał, z bólu i przyjemności jednocześnie - I będę się śmiać z radości, robiąc to.

18 Poczuł gładką opuszkę jej palca wskazującego na gołej skórze, w spodniach. Nagły dotyk chłodnej skóry sprawił, że niemal podskoczył do góry, ale pozostał nieruchomo, bo Kaderin nie zwalniała uścisku. Poruszyła lekko palcem wskazującym zaciśniętej dłoni. Nawet rozkoszując się tym, że po raz pierwszy od wieków ktoś dotyka go w ten sposób, myślał: tak łatwo przebiła się przez materiał dżinsów? Tak, jednym ruchem. I w dodatku tak pewnym, że nawet nie drasnęła jego skóry. - Musisz wyjść, wampirze. Albo sprawię, że od dzisiaj, zamiast tym grobowym barytonem, będziesz śpiewał falsetem. - A więc do dzieła. - Tak naprawdę nie doszedł jeszcze do siebie, po tym, jak po raz pierwszy zobaczył jej nagie piersi. Albo to, jak się schyliła. Boże wszechmogący, musiał użyć całej swojej siły, żeby zachować kontrolę, nie złapać jej bioder i nie zanurzyć się w niej. A teraz jeszcze to? - Zrób to, albo przyzwyczaj się do mojej obecności. - Dlaczego sądzisz, że mam tylko te dwie możliwości? Zawsze mogę wprowadzić do równania nową zmienną. - Mała wiedźma przez cały czas dotykała go paluszkiem. Czuł zalewające go fale rozkoszy. Nie mógł zebrać myśli, co zresztą było jej zamiarem. Kiedy zabrała rękę, potrząsnął głową. - Znaleźliśmy się w impasie. Ja nie odejdę, a ty nie chcesz, żebym został. W związku z tym mam propozycję.

Ziewnęła. - No, dawaj.

- Uważasz, że nie mam doświadczenia w walce na miecze? No to zróbmy zawody i zobaczmy, kto jest lepszy. Aby wygrać, trzeba trzy razy bezpośrednio trafić przeciwnika. Jeżeli ja wygram, chcę, żebyś pozwoliła mi zostać do rana i odpowiadała na moje pytania... odpowiadała szczerze. - To wbrew prawu opowiadać o Tradycji istotom twojego rodzaju. - Nie wyglądasz mi na osobę, która jakoś specjalnie przejmuje się prawami. - Wręcz przeciwnie. Szczególnie wtedy, kiedy to ja je ustalam. Jej słowa go zainteresowały. Jaką dokładnie władzę miała wśród sobie podobnych? Czy każda istota z tego świata się jej bała? - A co będzie, jeżeli ja wygram? - zapytała. - Zostawię cię samą z twoimi słodkimi snami i z mieczem w łóżku. - Dać dziecku cukierka... niech ci będzie. - Rzuciła mu jego miecz, a potem sięgnęła po własny. Zatoczyła nim kilka kółek, żeby rozgrzać rękę. - Jeżeli wygram, natychmiast się stąd wyniesiesz. On także wyjął miecz z pochwy. - Szczerze wątpię... Zaatakowała, uderzając z niewiarygodną szybkością. Ledwie zdołał na czas unieść miecz. Sparowała jego uderzenie i metal uderzył o metal. Ze wszystkich sił starał się zbić jej ciosy, jednocześnie nie robiąc jej krzywdy. Jej miecz nie był dobrą bronią do pojedynku.

Nie miał żadnej osłony na palce. Jeżeli klinga ześlizgnie się po ostrzu, Kaderin straci palce. Udało mu się zgrabnie zablokować jej cios i skontrować uderzenie, ale jeżeli ona uskoczy w złą stronę... Me mogę ryzykować... Jej miecz oparł się o jego klatkę piersiową. - Punkt - powiedziała, a jej głos ociekał słodyczą.

Niemalże się uśmiechnął. Podjęli walkę. Kaderin była zaskakująco dobrym szermierzem. W jej oczach nie odbijały się żadne uczucia. Nie sygnalizowała żadnego z ruchów, nie potrafił wyczuć żadnej słabości. Nigdy nawet sobie nie wyobrażał, że kobieta mogłaby dotrzymać mu pola. I nagle okazało się, że to mu się podoba. Poczuł się dumny z jej umiejętności. - Musisz trenować od wieków. - Nie masz nawet pojęcia - warknęła. Nagle zniknęła mu z oczu. Zobaczył tylko miecz. W mgnieniu oka ostrze wystrzeliło do przodu i oparło się o skórę u podstawy jego czaszki. Słodki Boże... ona poruszała się szybciej niż wiatr. Usłyszał jej szept, gdzieś z tyłu. - To się nazywa szybkość, wampirze. Zaczynasz wreszcie rozumieć? Poczuł, jak po plecach spływa mu strużka krwi. Zacisnął zęby. - Cios w plecy, Kaderin? - Naprawdę był rozczarowany jej postępowaniem. Myślał, że wreszcie odnaleźli płaszczyznę porozumienia. Jeszcze zanim został rycerzem, określenie „żyć z miecza" zawsze znaczyło dla niego więcej, niż tylko walkę tym orężem. - To niezbyt honorowo. Obeszła go i spojrzała mu w twarz. Nagle zdał sobie sprawę, że od tej chwili musi tę walkę potraktować poważnie. Musiał zasłużyć sobie na jej szacunek i właśnie dowiadywał się, że ona nie ceni sobie tych zalet, które były tak ważne dla kobiet w jego czasach.

Na przykład kurtuazja. Niewiele zyskał grzecznością podczas odprawy przed rajdem albo na Antarktyce. - Przez honor można zginąć - powiedziała. Krążyli wokół siebie, jej nagie stopy bezszelestnie stąpały po kamiennej posadzce. Luźne szorty falowały, raz po raz odsłaniając fragmenty ciała. Czuł się jak Tantal. Walczenie było ostatnią rzeczą,

jaką miał ochotę z nią robić. - Już od dawna triem, że honor i przetrwanie nie idą w parze, jeżeli walczysz z istotami Tradycji. - Jesteś cyniczna. Za bardzo, jak na tak młodą osobę. Wyglądała na rozbawioną jego słowami. - Ty naprawdę myślisz, że jestem młoda? On sam miał kilka setek lat, i zanim ją spotkał, bardzo często czuł się jak antyk. Jej młodzieńcza energia i wygląd sprawiały, że miał poważne problemy z uwierzeniem, że Kaderin ma więcej niż dwadzieścia pięć lat. A może miała tyle, kiedy stała się nieśmiertelna? - Wiem, że zostałaś zwyciężczynią przynajmniej jednego rajdu, więc musisz mieć nie mniej jak dwieście pięćdziesiąt lat. Ale wątpię, żebyś miała więcej. - A co, jeżeli ci powiem, że w rzeczywistości jestem bardzo stara? - zapytała. - Czy straciłabym na atrakcyjności w twoich oczach, gdybyś dowiedział się, że gwiazdy zmieniły swoje pozycje od czasu, kiedy byłam dziewczynką? Jej głos był niczym kołysanka i Sebastian złapał się na tym, że powoli opuszcza gardę i zaczyna zastanawiać się nad jej słowami... Zaatakowała po raz kolejny, mierząc w jego plecy. Ledwie zdołał się obrócić i sparować pchnięcie. - Nie mogę dotrzymać ci tempa, ale przecież mogę się przenieść - zaczął. - Co w moich oczach zawsze uchodziło za tchórzostwo. Ale skoro ty nie widzisz problemu w uciekaniu się do podobnej taktyki... Przeniósł się za nią i w jednej chwili uderzył płazem w

tyłek. - Punkt. I mam nadzieję, że dałem ci niezłego klapsa. Nie musiałeś z niej drwić. Zobaczył, jak cała zesztywniała, a niebo na zewnątrz przecięła błyskawica, oświetlając wnętrze sypialni zimnym światłem. To samo działo się, kiedy ją całował. Powietrze aż iskrzyło. Szklane drzwi zagrzechotały od grzmotu. Walhirie produkują błyskawice, kiedy ich emocje szaleją.

- Przenoszenie. - Powoli odwróciła się na pięcie. Dziękuję, że przypomniałeś mi, kim naprawdę jesteś. Nagle jakby pękła w niej jakaś tama. Jej miecz migotał w powietrzu niemal jak żywa istota, odbijając światło błyskawic, szalejących na zewnątrz. Tak luźno trzymała rękojeść, tak pewnie. Patrzył jak urzeczony na jej ruchy... ku swojej zgubie. Jednakże jej technika i umiejętności nie mogły się równać ze skoncentrowaną siłą i w końcu zaczął zyskiwać nad nią przewagę, po prostu używając muskułów. Jeżeli widział, że uderzy w miecz, wkładał w cios całą swoją siłę, sprawiając, że broń w jej dłoni wyginała się i drżała. Z każdym brutalnym uderzeniem coraz bardziej drętwiała jej ręka. Zamarkował unik i udało mu się sforsować jej obronę. Miał czas, aby wyprowadzić naprawdę potężne uderzenie w jej miecz. Przez chwilę myślał o tym, że uda mu się wytrącić jej oręż z ręki i zakończyć walkę, ale ku jego zdumieniu, zdołała utrzymać miecz. Za to całe jej ciało poleciało w tył, jakby to właśnie ono przyjęło impet uderzenia. Upadła na kolano. Na zewnątrz huknął piorun. Poczuł, jak na jego piersi zaciskają się lodowate palce. - Do diabła, nie powinnaś być w stanie utrzymać miecza. - Spędził całe życie na unikaniu sytuacji, w których mógłby skrzywdzić kobietę, a teraz uderzył tak, jakby była mężczyzną? - Nie zamierzam przegrać. - Popatrzyła na niego przez opadające na twarz loki. Jej oczy mieniły się srebrem. A bez miecza raczej nie wygram, prawda?

Nie słuchał jej, tylko natychmiast się do niej przeniósł. Zmusił się do wykorzystania swojej przewagi i dotknął płazem miecza do jej ramienia. - Punkt. Oddychała chrapliwie. - Ale to jeszcze nie koniec. - Nie chciałem cię skrzywdzić.

- Bolało tylko przez chwilę. - Jej nonszalancja zniknęła, kiedy Kaderin skoczyła na równe nogi i znów zaatakowała. Ich miecze zderzały się raz po raz, naśladując błyskawice za oknem. W rzadkich chwilach ciemności jej oczy pałały srebrem. A potem wycofała się i opuściła miecz. Ściągnęła brwi, jakby coś bardzo ją bolało. Dyszała ciężko. Błyskawice zaczęły uderzać częściej. - Ach, bogowie - zawołała. - Bastianie, czy ty chcesz, żebym zaczęła cię błagać o litość? Odsunął się, zaskoczony. Czy przegapił jakiś sygnał? Czy ona właśnie postanowiła go zaakceptować? Jej przepiękne oczy wołały, chociaż piorun uderzał raz po raz. Myśląc o tym, gdzie będzie jej dotykał, runął do przodu... Ostrze jej miecza zaparło się o koszulę tuż ponad jego sercem, a jej oczy w jedną chwilę stały się ciemne i zimne. - Punkt. - Wbiła koniec miecza w ciało i przekręciła, rozcinając skórę z okrutnym uśmiechem. - Wygrałam, pijawko. Na widok krwi, spływającej po jej mieczu i kapiącej na podłogę, wyobraził sobie tych wszystkich innych nieszczęśników, którzy krwawili z powodu tego ostrza, wszystkich, którzy dali się nabrać na jej piękno i kobiece sztuczki. Ilu z nich myślało, że już za chwilę będą ją mieć, zanim w następnej sekundzie zakończyła ich życie? Nagle mieszanka niezaspokojonego pożądania i gniewu, jakiej nigdy wcześniej nie

doświadczył, zawładnęła nim. Zawył z wściekłości, odrzucił miecz i przeniósł się za plecy Kaderin. Przyciągnął ją do siebie i zamknął w żelaznej klatce ramion. Sapnęła, ale kiedy wpił się pocałunkiem w jej szyję, nie zaczęła się wyrywać, jakby chciała zobaczyć, jaki będzie jego następny krok. Dobrze. Chciał, żeby mu uległa... pod każdym względem, nie tylko w walce, nie tylko teraz. Była na tyle blisko, że musiała czuć jego męskość, wbijającą się w jej ciało, a on chciał, żeby to poczuła. Chciał przygnieść ją swoim ciężarem, chciał

ją zaspokoić. Na tę myśl uderzył biodrami w jej miękką pupę. Wstrzymała oddech i wcisnęła swe ciało mocniej w jego ramiona. Zachęcony tym ruchem, potarł palcami jej sutki. Zadrżała. Na zewnątrz rozpętała się prawdziwa burza, która jeszcze bardziej go podnieciła. Jego dłonie zsunęły się niżej, na jej płaski brzuch, i wsunęły pod koszulkę i stanik, unosząc je do góry. Odetchnęła głośno, ale nie powstrzymała go. Wyczuł, że czeka na jego następny ruch. Podobnie jak on. Delikatnie ujął pełne piersi w obie dłonie, pojękując z rozkoszy. Jej oddech przyspieszył, kiedy potarł kciukiem stwardniałe sutki. Miała naprawdę rozkoszne brodawki, małe i ciemnoróżowe; błagały go, aby je possał. Pocierał je i ściskał, aż stały się tak twarde, że to musiało sprawiać jej ból. A przynajmniej tak to sobie wyobrażał. Zobaczył, jak z jej rozluźnionych palców wysuwa się rękojeść miecza, broń upadła z brzękiem na podłogę. Odczytał to jako przyzwolenie. Pocałował ją w szyję, powoli poruszając biodrami. Chciał, aby ona też to poczuła. Zęby, tak jak on, została obdarta z wszelkich myśli. Żeby pozostała w niej tylko potrzeba dotknięcia go, kochania się z nim. Pragnął, żeby drżała pod nim, żeby z jej ust wyrywały się jęki rozkoszy. Kiedy uniosła dłonie ponad głowę i wbiła palce w jego włosy, zamknął oczy z zachwytem i jęczał, całował, dotykał.

Zastygła, kiedy poczuła, że całe jego ciało kurczy się z rozkoszy, znacznie mocniej, niż wcześniej... tak jakby przez jego żyły przepłynęła rzeka ognia. Jej krew spłynęła na jego język. - Bastianie? Czy ty... ugryzłeś mnie? Me mogę zaprzeczyć. Drżał cały, jego oczy uciekały w głąb czaszki, ale nie przestawał jej tulić. Zupełnie niechcący zadrasnął jej szyję, wypił tylko kropelkę. Odsunęła od siebie jego ręce i poprawiła ubranie. Próbowała się uwolnić z jego uścisku i w końcu jej się udało.

- Napraujdę nie miałem zamiaru. Nie planowałem tego... Kiedy ją puścił, odwróciła się do niego i rzuciła mu spojrzenie, którego miał nadzieję już nigdy więcej nie zobaczyć. Ten wyraz zdradzonej, zranionej istoty, jaki odbił się w jej srebrnych oczach, był czymś najgorszym, czymś, czego nawet nie potrafił sobie wyobrazić. Ale urazę szybko zastąpił gniew. - Nie miałeś prawa! - Drzwi balkonowe otworzyły się z hukiem i do wnętrza wpadł deszcz zmieszany z morską wodą. Wiatr splątał jej długie włosy. - Ukradłeś coś więcej niż tylko moją krew! - wrzasnęła. Zanurkowała, chwyciła miecz i zaatakowała go, tnąc na oślep. Przeniósł się po swój miecz, żeby ją zablokować. Udała wypad do przodu, a potem skręciła się i od dołu uderzyła w jego tors, wkładając w cios całą swoją siłę. Przeniósł się w ostatnim momencie. W przeciwnym razie przecięłaby go na pół. - Przepraszam - wysapał, opuszczając ją. *** Z powrotem w zamku, padł na łóżko i zapatrzył się w sufit. Napił się jej krwi, chociaż była to zaledwie kropelka, jej doskonały smak sprawił mu głęboką rozkosz i odmienił, odmienił na zawsze. Wiedział to. A wolałby nigdy nie poznać dokładnie smaku tego, czego nigdy już nie będzie mógł skosztować. Kaderin miała rację... To było coś więcej niż tylko krew. Ale dlaczego ona tak sądziła? Co jeszcze jej skradł?

To był wypadek, ale ile razy może używać tej wymówki? Zamierzony czy nie, dla niej był zniewagą. Tego był pewien w stu procentach. Napił się wprost od żywej istoty. Prawdziwy wampir. Pamiętał, jak Murdoch mu mówił, że picie wprost ze źródła niesie ze sobą groźne skutki uboczne. Mógł zmienić się w czyste zło. Na te słowa Sebastian tylko parsknął drwiąco i zapytał, czy to może grozi utratą duszy.

Nawet gdyby chciał, już nigdy nie będzie mógł dołączyć do Wyrozumiałych... Mijały godziny, a on ciągle analizował minione wydarzenia. Przypominał sobie każde słowo, każde spojrzenie i próbował cokolwiek zrozumieć. Kiedy w końcu zasnął ciężkim snem, śnił o obcym kraju, skąpanym w deszczu. Zza kurtyny wody wyglądało słońce. Świeciło z intensywnością właściwą dla północnych krain. Kaderin też tam była; mrugała, usiłując zobaczyć coś poprzez deszcz. Patrzył na świat jej oczyma i wiedział, że to dzieje się bardzo dawno temu. Ona wraz z towarzyszkami z jej rodzaju usiłowały ułożyć się do snu na gołej ziemi na szczycie wzgórza. Tylko tak wysoko woda i błoto nie płynęłyby na nie z góry i nie przemoczyły ich bardziej niż sam deszcz. Kobiety ubrane były w zbroje, pozłacane i bardzo pogięte. Zniszczona zbroja Kaderin wrzynała się w jej żebra, kiedy usiłowała spać na plecach, albo uciskała piersi, kiedy przekręcała się na bok. Mrówki wpełzały pod metal i nieustannie ją gryzły, piach wciskał się w załomki ubrania i drażnił poobcie-raną skórę. Próbowała zignorować dyskomfort... Jej oddział nie spał już od siedmiu dni, a wypocząć mogły tylko w dzień, gdyż wtedy nie zagrażały im wampiry, z którymi walczyły każdej nocy. Kiedy przekręcała się z pleców na bok, błoto oblepiło jej zbroję, utrudniając ruchy.

- Przysięgam na bogów - powiedziała Kaderin w obcym języku, ocierając zbroję z mazi. - Jeżeli to przeżyję, nigdy już nie będę spać w tej puszce. Nie powinien rozumieć jej języka, który brzmiał trochę jak mieszanka staronordyckiego i staroangielskiego, ale rozumiał. - Lepiej nie marnuj przysiąg, Kaderie - powiedziała z uśmiechem młoda kobieta leżąca obok. Była bardzo podobna

do Kaderin. - Wszystkie dobrze wiemy, że tego nie przeżyjemy. - Kilka kobiet wokoło zachichotało. Jego ukochana także się zaśmiała... ponieważ to była prawda. Cóż innego pozostaje w obliczu nieuchronnej śmierci? Sen się zmienił i Sebastian zobaczył walkę, na którą wcześniej czekały. Brał udział w wielu bitwach, ale nigdy nie widział tak okrutnej potyczki. Noc rozjaśniały błyskawice, metal uderzał o metal. Wrzaski i grzmoty były ogłuszające. Wokoło Kaderin wampiry cięły i raniły walkirie, które wyglądały jak młode dziewczyny. Kaderin walczyła z trzema wampirami jednocześnie i nie mogła wyrwać się z ich kręgu. Za jej plecami kolejny krwiopijca uniósł drobne ciało innej walkirii i złamał jej kruchy kręgosłup na kolanie. Kaderin była na tyle blisko, że słyszała trzask łamanych kości, ale nie mogła się przedrzeć do swojej towarzyszki. Kątem oka zobaczyła, jak wampir wpija się w szyję dziewczyny, a potem wije się jak zwierzę, kiedy krew z rozerwanego gardła płynie szerokim strumieniem. Miecz Kaderin ścina z nóg jednego z przeciwników, a wtedy pochylony wampir podnosi głowę i uśmiecha się do niej. W jego ustach ciągle widać mięso i krew kapie z jego warg... Sebastian obudził się gwałtownie. Rozejrzał się wokoło i z ulgą stwierdził, że jest u siebie, a nie na polu walki. Sen był tak bardzo realny. W uszach słyszał szum jej krwi, czuł bicie jej serca, jakby było jego własnym. Doświadczył jej gniewu i poczuł na własnej skórze krople gorącej krwi, kiedy tamten wampir rozerwał

gardło dziewczyny. Widział to jej oczyma i zapamięta na zawsze. Jak to się stało, że sen był tak wyraźny? A jeżeli to naprawdę się jej przydarzyło? Przypomniał sobie jej słowa, które wywrzeszczała do niego w gniewie: „ukradłeś mi coś więcej niż tylko krew!". To właśnie musiała mieć na myśli. Sny były prawdziwe.

Nie rozumiał, jak to jest możliwe, ale właśnie doświadczył... jej wspomnień. Brak uczuć i jej „przeszłość" z wampirami, o których wspomniała Riora, nagle stały się dla niego zrozumiałe. Ponieważ w jakiś sposób zobaczył to na własne oczy. Przeciągnął dłonią po włosach. Zarówno zbroje, jak i oręż, które widział we śnie, wyglądały na antyczne. „A co, jeżeli powiedziałabym ci, że jestem naprawdę bardzo stara?", zapytała go wcześniej. Ona musi mieć znacznie więcej niż tysiąc lat. Sebastian obawiał się, że jej życie musiało składać się z wielu bitew podobnych do tej, którą oglądał we śnie. Dlaczego nie zabiła go od razu, skoro spodziewała się, że i on zmieni się w bestię z koszmaru? Skosztował przecież jej krwi, więc może rzeczywiście się przemieni?

19 Wampir trzymał się od niej z daleka przez dwa dni, a potem wracał każdej nocy. Przez ostatni tydzień przenosił się do Kaderin każdego wieczora, asystował jej w zadaniach, albo zasiadał na krześle w hotelowych pokojach, w których się zatrzymywała. Jeżeli wychodziła na słońce albo wsiadała do samolotu, znikał, spędzając czas nie wiadomo gdzie. Mimo że na niego wrzeszczała, ignorowała, drwiła albo po prostu ociekała jadem, nic go nie zrażało... ciągle wracał. I nic nie mogła na to poradzić. Ale musiała przyznać, że mniej obawiała się o swoje życie, kiedy on był w pobliżu. Miała swojego własnego, potężnego wojownika, który postępował za nią jak cień i dbał o jej bezpieczeństwo. Kiedy po raz pierwszy musiała walczyć z wieloma atakującymi, instynktownie stanęła plecami do ściany. Kiedy taka sytuacja przytrafiła jej się po raz drugi, nieświadomie stanęła plecami do niego... a on szybko wytknął jej, że teraz walczą ramię w ramię. Arogancka pijawka. Kiedy był w pobliżu, nie spuszczała z niego oka, starając się wyczuć, czy teraz, kiedy skosztował jej krwi, traktuje ją inaczej niż wcześniej. Kaderin wiedziała, co się dzieje, kiedy wampir pije prosto ze źródła. Jej krew prawdopodobnie sprawiła, że Sebastian poznał częściowo jej wspomnienia. Być może zaatakuje ponownie, aby dowiedzieć się o niej więcej.

Uczucie sympatii do niego, które pojawiło się w nocy, kiedy dowiedziała się, że został siłą zmieniony w wampira, zniknęło natychmiast po tym, jak napił się jej krwi. Czy to był naprawdę wypadek? Może i tak, ale to nie zmieniało faktu, że zło już się stało. Czy wierzyła, że ona też jest częściowo za to odpowiedzialna? Tak, pozwoliła mu całować się w szyję, i codziennie się za to przeklinała. Ale to nie oznaczało, że pragnie spędzać z nim czas, ponieważ nawet jego niematerialny wizerunek wywoływał w niej uczucia, z którymi nie potrafiła sobie poradzić. Nie myślała, tylko czuła tęsknotę, a nawet... pożądanie. Do tej pory gra przebiegała bez problemów. Oboje zebrali po czterdzieści punktów, całkiem łatwo, ale dotąd nie spotkali jeszcze Bowena, który... prawdopodobnie nie będzie zachwycony, widząc ten zaskakujący alians. Kaderin słyszała od Reginy, że wilkołak pozbył się wszystkich współzawodników, którzy stanęli mu na drodze. Podczas jednego tylko zadania dwa demony, młoda wiedźma i elficki myśliwy zniknęli bez śladu; chodziły plotki, że są gdzieś uwięzieni. Bowen nie został zdyskwalifikowany, tak więc nie mogli być martwi, ale dla nich rajd już się skończył. Kaderin słyszała także, że Mariketa zdołała rzucić na wilkołaka klątwę, jedną z najgroźniejszych dla nieśmiertelnych. Jeżeli była to prawda, Bowen nie będzie w stanie zregenerować ran.

Kaderin wiedziała, że prędzej czy później natknie się na niego, a jeżeli to się stanie, uderzy pierwsza. Ale teraz musiała naprawdę się skoncentrować. Po prostu nie mogła przywyknąć do tego, że Sebastian dba o jej bezpieczeństwo, nie mogła przyzwyczaić się do tego, że pilnuje jej, kiedy śpi. Pewnej nocy obudziła się i spojrzała na niego. - Po co tu przychodzisz każdej nocy, żeby tylko siedzieć przy łóżku?

Wyglądał na zaskoczonego tym pytaniem. - To jest... - odparł głębokim głosem - przyjemne. Dla mnie. Bardzo przyjemne. Zanim odwróciła się na drugi bok, popatrzyła uważnie na jego twarz, próbując go zrozumieć, ale przekonała się tylko, że to nigdy nie nastąpi. A potem, ostatniej nocy, znów miała koszmar. Koszmary nękały ją cały czas niczym plaga, tak jakby chciały nadrobić stulecia nocy bez snów. Z pewnością nie potrafiła przywyknąć do tego, że natychmiast utulił ją w ramionach, ciepłych i silnych, i głaskał ją po plecach i włosach, mrucząc uspokajająco: - Cicho, Katja, cicho. *** Chociaż Kaderin jeszcze o tym nie wiedziała, Sebastian praktycznie przeprowadził się do jej londyńskiego mieszkanka, jak tylko zorientował się, że ona w zasadzie nigdy tam nie sypia. Preferowała samoloty albo hotele. Na przykład branie prysznica w jej apartamencie było wygodniejsze i miało wiele przewag nad jego łazienką w zamku. Woda nie miała temperatury topiącego się śniegu. Sebastian uwielbiał spać w jej łóżku, wyobrażając sobie, że ona leży obok niego. Niedaleko, na tej samej ulicy była księgarnia i sklep rzeźnika, oba otwarte długo po zmroku. Nie wspominając już o tym, że w mieszkaniu była lodówka, co samo w sobie było ogromną wygodą, oraz wiele różnych rzeczy działających na pilota. Cudowne urządzenia. Naprawdę dobrze się czuł w nowych

czasach, kiedy je wreszcie dobrze poznał. Nawet Tradycja zaczynała mu się podobać dlatego, że to był jej świat. O zachodzie słońca, każdego dnia, przenosił się do niej. Kilka razy znalazł ją śpiącą z mieczem w łóżku. Jak zawsze, spała niespokojnie, dręczona koszmarami. Czasami łapał ją podczas wykonywania zadania. Jeżeli miała kłopoty, pomagał

jej zdobyć nagrodę, a potem wracał i brał jedną także dla siebie, tak aby nikt inny nie zdobył punktów. Zamierzał być cierpliwy. Jego związek miał trwać na wieki... jeżeli oczywiście będzie z tego jakiś związek. Sebastian nie należał do cierpliwych, ale zamierzał zrobić wszystko, żeby dać jej to, czego pragnęła. Zastanawiając się, gdzie ją zastanie tej nocy, przeniósł się do niej i znów znalazł się w jakimś hotelu. Ale ona nie leżała w łóżku, nie słyszał także, żeby brała prysznic. Drzwi na balkon były otwarte i wychodziły na dolinę, skąpaną w świetle księżyca. Podszedł do nich i znalazł ją nieprzytomną. Leżała na brzuchu, jedną rękę wyciągała w kierunku miecza, który pokryty był mieszanką błota i krwi. Podniósł ją delikatnie, ale i tak jęknęła z bólu. Poczuł ukłucie złości, kiedy zorientował się, że ledwie zdołała tu dotrzeć. - Niech to diabli, co jest takiego w tej nagrodzie? Dlaczego tak bardzo ryzykujesz życie? - pytał ją ciągle, upewniając się, że ukochana zna jego zdanie na temat rzeczywistej przydatności klucza. - Dlaczego tak bardzo chcesz go zdobyć? - pytał. -Ten klucz i tak na pewno nie działa. Czy po prostu interesuje cię sama wygrana? Chodzi o ego czy chęć zapewnienia sobie pamięci wśród przyszłych pokoleń? - Pokoleń? - odparła z krzywym uśmieszkiem. - Czy masz na myśli, że dążę do prokreacji, czy może pragnę cieszyć się złą sławą nawet po śmierci? Ponieważ ani jedno, ani drugie raczej mi nie grozi.

Teraz aż się skręcał, tak bardzo chciał wziąć na siebie jej ból. Kiedy zmoczył ręcznik i próbował ją umyć, znów jęknęła. Czarne, nabiegające krwią sińce, znaczyły całe jej ciało. Zagryzając zęby ze złości, umył ją, ubrał we własną koszulę i położył do łóżka. Potem przysunął sobie jedyne krzesło i usiadł na nim. Złapał się na tym, że myśli o niej jak o żonie. Nie miał pojęcia, czy to dlatego, że napił się jej krwi, ale naprawdę czuł,

jakby byli po ślubie - chociaż jego wybranka nienawidziła go, gardziła nim, nie chciała z nim spać, a co najgorsze, nie pozwalała się chronić. I w dodatku śnił o niej każdej nocy. To były dziwne, realistyczne sny. W wielu z nich Kaderin mówiła w starym, nieznanym mu języku, a jednak on ją rozumiał. Słyszał jej myśli, czuł jej strach. Raz przyśniło mu się, że Kaderin znów jest na polu bitwy i beznamiętnie znaczy głowy zabitych przez siebie wampirów. Wycinała literę x za pomocą miecza, a potem szukała kolejnego przeciwnika. Teraz już wiedział, że znaczy je po to, aby później przyjść po ich kły. Im więcej informacji zdobywał z jej snów na temat Hordy, tym bardziej był pewny, że nigdy nie wstąpi w jej szeregi. Odkąd napił się krwi prosto z ciała Kaderin, nie poczuł nawet najmniejszej ochoty, aby ukąsić kogoś innego. Obracał się wśród ludzi i nawet o tym nie myślał. Kiedy zbliżał się świt i przekonał się, że Kaderin zasnęła wreszcie spokojnym snem, on także się zdrzemnął. Natychmiast zanurzył się w scenę z jej przeszłości. Na podstawie ubrań, jakie miała na sobie, ocenił, że była pierwsza połowa dziewiętnastego wieku. Kaderin biegła za kruczowłosą kobietą o imieniu Furia... która była ich królową, na wpół walkirią, na wpół furią. Furia zamierzała wypowiedzieć wojnę królowi Hordy, ponieważ jasnowidząca Nix, również walkiria, przepowiedziała, że to właśnie jest jej przyszłość.

- Nix powiedziała mi, że zamierzasz ruszyć na Demestriu - powiedziała Kaderin do odwróconej tyłem królowej. - Ale ona wie tylko, że ty już z tej walki nie wrócisz. Chcę iść z tobą i upewnić się, że nic ci nie będzie. Furia odwróciła się. Przypominała Kaderin w tym, że była delikatnie zbudowana i miała eteryczne rysy, ale jej kły i szpony były większe, bardziej widoczne. Oczy miała uderzająco

piękne, ale dziwne - purpurowe, intensywne tęczówki, obwiedzione czarnymi kręgami. Nie mogłaby udawać człowieka, w odróżnieniu od Kaderin. - Ty nic nie odczuwasz, dziecko - powiedziała Furia. Jakże więc możesz mi pomóc? Me odczuwa? Tak... śnił o tym, jak Kaderin doznała głębokiego smutku i żalu, ale nie trwało to długo. Pewnego ranka obudziła się... odmieniona. - To sprawia, że jestem zimna - powiedziała Kaderin spokojnie. - Że jestem najlepsza. Coś przypominającego uczucie zamigotało w dziwnych oczach Furii. - Moim przeznaczeniem jest pójść tam samotnie powiedziała w końcu. - A więc walcz z przeznaczeniem. - Kaderin wiedziała, że Furia nie uzna jej słów za bluźnierstwo. Walkirie nie wierzyły w przypadek. Dla nich wszystko, co się działo, działo się nie bez powodu. - Czy razem z emocjami utraciłaś także wiarę? - W sercu Furii narastał gniew. Kaderin potrafiła go wyczuć, tak jak zwierzęta wyczuwają burzę, ale to jej nie zniechęciło. - Tylko tchórz będzie próbował uniknąć przeznaczenia. Zapamiętaj to, Kaderin - dodała. - Nie, idę z tobą - Kaderin nalegała, biegnąc za Furią. Królowa zatrzymała się nagle i gniewnie uniosła głowę. - Aby cię tu zatrzymać - złapała nadgarstek Kaderin i wykręciła jej rękę za plecy - i upewnić się, że na zawsze zapamiętasz moje słowa... - Jednym brutalnym szarpnięciem złamała Kaderin rękę, rękę, w której ta zwykła trzymać miecz, a potem ją puściła.

Kaderin zachwiała się i chciała dalej za nią biec, ale Furia uderzyła ją prosto w klatkę piersiową. Pękła kolejna kość. Kaderin poleciała kilka metrów w tył, chociaż siła uderzenia pozbawiła ją przytomności, zanim jeszcze upadła na ziemię.

Nie zobaczył, jak bardzo była poraniona i czy rekonwalescencja przebiegała pomyślnie, ponieważ wizja senna nagle się zmieniła. Buty Kaderin postukiwały, kiedy biegła przez mgłę, spowijającą wąskie ulice i zaułki. Mijała domostwa zamieszkane przez istoty Tradycji. Ich martwe oczy patrzyły na nią z mgły. To był Londyn, osiemnasty wiek. Jej miecz był bezpiecznie przytroczony do pleców, za pasem tkwiły pęta. Ścigała dwóch wampirzych braci; zastrzygła uszami, kiedy ich wyczuła. Wyciągnęła miecz, ale oni także byli szybcy. Nagle zmaterializowali się - jeden przed nią, drugi za nią. Jeden z całej siły uderzył ją w tył głowy, drugi wy-prowadził potężny cios prosto w skroń, co całkowicie ją zamroczyło. Wpadła w pułapkę. Odstąpili, patrząc jak zatacza się na mur za jej plecami. Bawili się nią. Jestem zmęczona. Chcę po prostu usiąść, myślała, zamroczona. Tylko na sekundę. W końcu osunęła się na ziemię. Znowu pojawiły się wampiry, jeden przygwoździł ją do ziemi, a drugi uniósł miecz nad jej szyją. Kaderin nie czuła nawet cienia strachu. Kiedy się nad nią pochylili, zobaczyła ich oczy. Czerwone, brudne oczy, patrzące prosto na nią. Nie, nie czuła strachu, odrazy... nie czuła niczego. Pojawił się kolejny wampir, najwyraźniej chętny obejrzeć tak niecodzienne widowisko. To na chwilę rozproszyło uwagę braci. A ona tylko tego

potrzebowała. Wcześniej, padając, poczuła pod plecami pęta. Bez ostrzeżenia, wyrwała je zza siebie i skuła braci razem. Usiłowali się uwolnić, ale metal wytrzymywał nawet ich nadprzyrodzoną siłę. To było dziwne. Chcieli się przenieść, ale nie mogli. Kiedy wstała, trzeci wampir uciekł. Przechyliła głowę i spojrzała na wampiry. - Mówiłam wam, że was zabiję - mruknęła i pozwoliła, aby instynkt przejął nad nią kontrolę.

Obudził się w jednej chwili, słysząc jej wrzask, najgłośniejszy, jaki kiedykolwiek dotarł do jego uszu. Natychmiast zatkał sobie uszy dłońmi. Kiedy szyba w oknie zaczęła pękać, rzucił się w jej stronę i zatkał jej usta. Jej ręce natychmiast sięgnęły jego piersi, szpony mierzyły prosto w serce, ale wolną ręką złapał ją za nadgarstki. Patrzyła na niego, ale zdawała się go nie widzieć, jej bladą twarz oświetlały błyskawice przecinające niebo. Tulił ją w ramionach, aż w końcu przestała walczyć. Po chwili zaczęła cicho płakać. Dłonią przycisnął jej głowę do swojej piersi. Kiedy tak siedział na krześle, tuląc ją do siebie, przypomniał sobie śnione przed momentem sny. Przez stulecia Kaderin nie miała uczuć? A teraz najwyraźniej je odzyskała. Nic dziwnego, że była tak zagubiona tego dnia, kiedy się po raz pierwszy spotkali. Nie wiedział, jak to się stało, że pozbyła się wszelkich emocji, ale sam tego doświadczył. Nie potrafił sobie wyobrazić, jak musiało być jej ciężko, kiedy je odzyskała. - To przez ciebie czuję - syknęła do niego tamtego pamiętnego poranka. Czyja naprawdę mam w tym swój udział? Jej drobne ramiona drżały, łzy przemoczyły mu całą ko-szulę. Jej płacz go zabijał. - Dzielna dziewczynka - mruknął prosto w jej włosy. Jesteś bezpieczna. - Nic dziwnego, że była taka gwałtowna i nienawistna. Musiała, żeby przeżyć. - Nie

musisz być taka, już nie. - W końcu jej oddech stał się lekki i szybki, co oznaczało, że zasnęła. Zaczął rozumieć, że choć jego oblubienica wyglądała na idealną i była idealnie piękna, na duszy nosiła głębokie rany, a głęboko w sercu czuła przerażenie, a teraz wiedział dlaczego. A był świadkiem zdarzeń z zaledwie kilku nocy jej życia.

Wiedział, że Kaderin boi się, że on też stanie się taki, jak ci, którzy baujili się jej bólem w śmierdzącym zaułku i zmasakrowali armię młodych uialkirii. Przerażało ją to, że jego oczy mogą stać się czerwone. Kiedy przez sen ścisnęła mocniej jego koszulę i przylgnęła do piersi, zdał sobie nagle sprawę z kolejnej rzeczy. Patrzył na zalaną księżycowym światłem dolinę i wiedział, że tu właśnie jest jego miejsce, że tu właśnie powinien teraz być, aby ją pocieszyć, aby ją chronić. Wszystkie decyzje, jakie podjął w życiu, wszystkie decyzje, które podjęto za niego, miały go doprowadzić w to właśnie miejsce. Te niekończące się lata w zamku, kiedy był sam i zmęczony życiem, miały doprowadzić do tego, że w końcu spotka ją, a ona wszystko mu wynagrodzi. Sebastian należał do niej, a ona do niego. Na dobre i na złe. Ona urodziła się dla niego, a on dla niej. Jutro znów spotka się z Nikolaiem. Nie mógł już dłużej zaprzeczać, że to właśnie dzięki decyzji podjętej przez brata odnalazł swoje przeznaczenie.

20 Jaskinia bazyliszka, Las Quijadas, Argentyna, dziesiąty dzień rajdu Nagroda: dwa jaja bazyliszka, każde warte trzynaście punktów Odgłos łusek przesuwających się po kamieniu i syk rozdwojonego języka ścigały Kaderin, odbijając się echem od ścian jaskiń. Z mieczem przypiętym do pleców, przebiegała z jednej jaskini do drugiej. Dzięki temu, że doskonale widziała w ciemności, nie potrzebowała światła. Sprawdziła już metr po metrze podziemny system tuneli wydrążonych w skale chyba jeszcze w starożytnych czasach. Ale mimo to nie była w stanie ustalić dokładnych pozycji trzech bestii, które słyszała w jaskiniach. Tak samo jak nie mogła znaleźć żadnego z jaj czy dodatkowego, alternatywnego wyjścia. Na końcu każdego z tuneli znajdowała się duża komora z wysokim stropem. W jaskiniach znajdowały się stare gniazda bazyliszków, ogromnych smoków z kłami wielkości przedramienia oraz mocno umięśnionymi i śmiertelnie niebezpiecznymi ogonami. Sprawdziła każde gniazdo, ale w żadnym nie znalazła jaj. Na sąsiednim zboczu góry był drugi system jaskiń, więc nagrody musiały być ukryte właśnie tam. Jedyne, co tu znalazła, to kości ofiar z kobiet składanych tu w pradawnych czasach, i szczątki archeologów, którzy już w czasach współczesnych próbowali badać te jaskinie.

Nazwa tej okolicy, Las Quijadas, znaczyła „kości szczękowe". Wielu sądziło, że region został tak nazwany z powodu dużej liczby bandytów, którzy napadali na podróżnych, grożąc im bronią zrobioną z kija i kośćmi szczęk bydła. Albo zakładali, że nazwa odnosiła się do wielokrotnie tu odnajdywanych szczątków dinozaurów. Ani jedno, ani drugie nie było prawdą. Młode bazy liszki zabijały ludzkie ofiary, wyrywając im dolną szczękę. Archeolodzy, którzy tu kopali, nie rozumieli, że nie wszystkie dinozaury wyginęły. Prowadzili wykopaliska, kopiąc coraz głębiej, a potem cała ekipa padała ofiarą potwora, a rząd wydawał komunikat, że naukowcy zaginęli w wiosennej powodzi... Szelest łusek nagle ustał. Cisza. Zaniepokojona Kaderin zastrzygła uszami, nasłuchując kroków... biegacz, szybki, ale dość ciężki. Bowen. To musiał być on. Spodziewała się, że prędzej czy później musi dojść do konfrontacji i podejrzewała, że dzisiejsza wysoko punktowana nagroda, może go skusić. Ale ona także pragnęła zdobyć te punkty, a jajka były dwa. No i - co czyniło rozgrywkę jeszcze bardziej ekscytującą Cindey także była już w drodze do ja-skiń. Kaderin natknęła się na nią w San Luis, najbliższym większym mieście, gdzie syrena wynajmowała jeepa. Wyruszyły prawie jednocześnie. Walkiria poczuła nagle, jak tunel drży jej pod nogami. Bazyliszek był rozzłoszczony i gotów zabić, pokazywał swój gniew, uderzając masywnym ogonem o ścianę

jaskini. Każde uderzenie sprawiało, że na ziemię osypywały się kamienie, a Kaderin musiała lawirować, by unikać co większych spadających kawałków skały. Na zmianę skakała i pochylała się, stawiając stopy między leżącymi wszędzie kośćmi. Chociaż bazyliszki były naprawdę przerażające, w swojej kryjówce poruszały się wolno; Kaderin wiedziała, że może zabić jednego, no może dwa, jednocześnie. Ale nie chciała tego... miała słabość do tego typu stworów.

Podobnie jak one była postrachem, którym matki należące do Tradycji straszyły swoje dzieci: „Jedz swoje larwy, albo Kaderin Zimne Serce schowa się pod twoim łóżkiem i zetnie ci łeb". Zawróciła do wyjścia i mijając ściany pokryte upiornymi malowidłami, dotarła do skrzyżowania z trzema odgałęzieniami tuż przy wyjściu z tunelu. Słońce świeciło, przyzywając ją i oświetlając inny typ malowideł. Każda z ofiar, zanim została zamknięta w środku, dostawała trzcinkę wypełnioną czymś w rodzaju farby. Opierała dłoń na skale i dmuchała kolorowym płynem, obrysowując kontur. Ten obrys ręki był jedynym śladem, jaki po nich pozostawał. Ścianę zdobiły tysiące malunków... Kaderin zauważyła Bowena nadchodzącego z naprzeciwka. Stanęli twarzą w twarz. Wydawało się, że czas zwolnił. Bowen wyeliminował połowę zawodników, wśród nich wszystkich najsilniejszych z wyjątkiem Lucindei, Kaderin i Sebastiana. Wiedziała, że teraz wilkołak chce pozbyć się jej. Jego oczy pałały w ciemności - tak samo jak jej - a jego twarz wykrzywiło okrucieństwo. Przez policzek biegła długa postrzępiona rana, która najwyraźniej nie regenerowała się. Przygarbione ramiona znamionowały zmęczenie. Klątwa rzucona przez wiedźmę. Naprawdę się jej udało. Kaderin spojrzała w prawo - to była jedyna droga ucieczki.

Kiedy Bowen zaczął biec do wyjścia, natychmiast zorientowała się, co planuje... chciał ją tu uwięzić tak jak pozostałych. Odbiła się od ziemi i ruszyła naprzód, skupiona jedynie na tym, by jak najszybciej pokonać dzielący ją do wyjścia dystans. Była szybka, nawet jak na walkirię, ale on, nawet mimo klątwy, był szybszy. Kiedy wypadł na zewnątrz, spojrzał w górę. Uda jej się uciec, zanim wilkołak zawali wejście głazami, uda jej się... Z okrutnym uśmiechem, włożył dłoń w kieszeń spodni. Poczuła, jak ogarnia ją przerażenie. Wyjął diamentowy naszyjnik,

który pamiętała z ich pierwszego spotkania UJ świątyni. Nie chciało jej się trenować odporności na urok klejnotów... Naszyjnik skrzył się w słońcu pustyni, błyszczał, tworząc wokoło niebieskie i białe świetliste plamki. Ujawniłam swoją słabość, dałam mu do ręki broń. Hipnotyzujący, wieczny blask. Wilkołak rzucił naszyjnik w jej stronę. Tylko go dotknę... Nie odrywając wzroku od biżuterii, śledziła jej lot i to, jak spada na kamieniste podłoże, tuż koło jej stóp. Zastygła zahipnotyzowana i opadła na kolana, jakby chciała wznieść modły do oszałamiających klejnotów. Czegoś tak cudownego nie można zostawić leżącego na brudnej ziemi. Nie to. Podniosła naszyjnik obiema rękami, z miłością pocierając placami wspaniałe kamienie. Słyszała, jak Bowen wybiega z jaskini klnąc po gaelicku, słyszała, jak jego szpony zgrzytają o kamienie, kiedy zawalał wejście. Ale nie mogła oderwać wzroku od olśniewająco pięknych klejnotów. Aż do chwili, kiedy w jaskini zapadła ciemność, poprzedzona serią potężnych uderzeń. Wtedy naszyjnik przestał się skrzyć. *** Tego ranka Sebastian zostawił Kaderin, śpiącą spokojnie. Potem, jak zwykle, przeniósł się do jej mieszkania, aby się wykąpać i napić. Kiedy się ubierał, pomyślał z rezygnacją, że przez ten tydzień nie poczynił zbyt wielkich postępów w sprawie ukochanej. Musiał wreszcie przyjąć od wiadomości - i

pogodzić się z tym - że jedyne dostępne mu źródło informacji znajduje się w Blachmount i jeśli chce się czegoś dowiedzieć, musi porozmawiać z bratem. Nicolai był przecież mężem walkirii. Spokrewnionej z Kaderin. Kiedy już zmusił się do wypicia krwi, przeniósł się do zaciemnionego biura brata i znalazł go zagrzebanego w papierach. Chociaż jego brat zazwyczaj nie dawał wyrazu uczuciom, tym

razem nie krył zadowolenia, widząc Sebastiana. Poderwał się na nogi i powiedział: - Usiądź, proszę. Sebastian zajął wskazane mu miejsce, ale nie czuł się tu komfortowo. Podświadomie napiął wszystkie mięśnie. - Słyszeliśmy, że bierzesz udział w wyścigu powiedział Nikolai, z powrotem siadając za biurkiem. Pierwszy wampir w historii tego rajdu. Byliśmy naprawdę zaskoczeni. Sebastian wzruszył ramionami. - Myst loguje się na stronę z wynikami każdego dnia. W rajdzie bierze udział jej przyrodnia siostra. Czy to ona jest twoją oblubienicą? - Tak - przyznał. - Kaderin. - Myst powiedziała mi, że Kaderin... jak ona to ujęła? Jest wspaniała do tego stopnia, że to aż przeraża. I w dodatku jest świetną wojowniczką. Kochasz ją? zapytał Nikolai z nadzieją w głosie. - Nie. Ale wiem, że jest moja. I że moim zadaniem jest ją chronić. - To wystarczy. Uczucie przyjdzie z czasem powiedział Nikolai. - Zastanawialiśmy się, dlaczego zdecydowałeś się reprezentować Riorę. Sebastian wzruszył ramionami. - Nie reprezentowałem żadnej grupy, a ona zażądała tego. Wiec postanowiłem zaryzykować. - Mogłeś przecież powiedzieć, że reprezentujesz Kristoffa, króla Wyrozumiałych. Sebastian zmienił się na twarzy. Król Kristoff. Nigdy nie zdoła zrozumieć, dlaczego Nikolai, który zginął na

polu walki z ręki Rosjanina, na tej samej zbroczonej krwią ziemi przysiągł wierność Kristoff owi... który był wampirem, ale też, a może przede wszystkim, Rosjaninem. - To tylko stwierdzenie faktu. Po prostu zawsze będziesz mile widziany - dodał starszy brat. - Za każdym razem, kiedy

zabijam czerwonookiego wampira, jestem szczęśliwy, że zdecydowałem się na tę służbę. - Stykacie się z nimi? - Walczymy z nimi. I zyskujemy przewagę. - Nikolai klasnął w dłonie. - Sebastianie, zawsze wysoko ceniłem twoją inteligencję. Z radością powitamy twoje rady. Oczywiście, już po rajdzie. Po tym, jak doświadczył snów Kaderin, w których walka z Hordą pojawiała się wielokrotnie, propozycja Nikolaia mogła być zachęcająca, ale Sebastian tak naprawdę nie chciał, żeby jego oblubienica ciągle musiała walczyć i narażać się na śmierć. Ostatnie tysiąc lat jej życia musiało być potworne, ale nich będzie przeklęty, jeżeli przez następne tysiąclecie będzie tak samo. - Nie licz na to, że się do was przyłączę - powiedział po prostu. Nikolai skinął głową, ale Sebastian wiedział, że brat tak szybko nie da za wygraną. - A wracając do rajdu i do nagrody, o której chodzą słuchy - zaczął Nikolai. - Czy myślałeś o tym, żeby użyć jej do uratowania naszej rodziny? Oczywiście, Sebastian myślał o tym. Nawet po tak długim czasie, poczucie winy ani trochę nie osłabło. Zawiódł, kiedy jego rodzina oczekiwała jego pomocy... zawiódł ich tyle razy. - Nie wierzę, żeby klucz naprawdę działał - powiedział. A co jeżeli się mylił, jeżeli klucz naprawdę mógł w jakiś sposób odmienić przeszłość?...

Obwinianie się o tamte wydarzenia było irracjonalne, nielogiczne, ale nie potrafił pozbyć się poczucia winy. Conrad czuł to samo... przynajmniej dopóki nie stracił zmysłów. W czasach Sebastiania arystokracja wychowywała dzieci w kulcie walki i wojskowości. Jednakże los zesłał mu niewidzialnego przeciwnika, który zabił całą jego rodzinę. Z tym przeciwnikiem nie mógł walczyć, nie mógł stawić mu czoła.

Mógł tylko siedzieć i bezsilnie patrzeć, jak wszyscy, których kocha, umierają. Sebastian był ukochanym bratem czterech młodszych sióstr. Był w takim wieku, że równie dobrze mógłby być ich ojcem i właściwie czuł się nim, gdyż jego rodzic był zazwyczaj zajęty własnymi sprawami. Z każdym kłopotem, nawet najdrobniejszym, siostry biegły do Sebastiana. A on rozwiązywał problemy i ocierał łzy dziewczynek. Uczył je astronomii i fizyki. Kiedy zachorowały i dotarło do nich, że śmierć jest blisko, miały nadzieję, że i tym razem straszy brat im pomoże. I kiedy się okazało, że nie jest w stanie, wyglądały na zdziwione. Tak jakby nie chciał im pomóc. - Nie możesz przenieść się w przeszłość, żeby zmienić przyszłość - powiedział Sebastian z nieobecnym wyrazem twarzy. - W przeciwnym razie rozpęta się chaos. - Pragnął wierzyć w skuteczność klucza, chociaż urągało to wszelkim zasadom zdrowego rozsądku, i nawet bogini nie miała dowodu na to, że podróż w czasie jest możliwa. Ale Sebastian nie mógł sobie pozwolić na to, aby uwierzyć, że naprawdę może odzyskać rodzinę, ponieważ rozczarowanie mogłoby go zabić... Nie sądził, że może po raz drugi znieść ich utratę. Aż do dzisiejszego dnia nie mógł myśleć o nocy, podczas której umarli. Nie mógł myśleć o desperacji w ich oczach ani o tym, jak krzyczeli, pełni przerażenia, kiedy on i Conrad padli pod ciosami maruderów.

Obaj, on i Conrad, tamtej nocy chcieli umrzeć wraz ze swoją rodziną. Kraj był w ruinie, zniszczony zarazą i głodem, ich los był przypieczętowany. Walczyli, robili wszystko, co w ich mocy. Powinni móc umrzeć w spokoju. A ich siostry? Były tak kruche, tak piękne i tak odmienne od czterech starszych braci - ciemnowłosych i gwałtownych, - że prawdopodobnie i tak nie przeżyłyby przemiany w wampiry. Zapewne nawet nie byłyby w stanie przełknąć krwi.

- Dlaczego próbowaliście zmienić także dziewczynki? zapytał Sebastian. W jego głosie nie było złości, ale teraz, kiedy już mógł myśleć o tym spokojnie, chciał usłyszeć wytłumaczenie brata. Po raz pierwszy od tamtej chwili chciał naprawdę zrozumieć. - Musiałem - powiedział Nikolai, odwracając wzrok, ale Sebastian i tak zdążył zobaczyć w jego oczach wahanie. - Sama myśl o tym, że muszą umrzeć, była nie do zniesienia. - Ale mogły zostać skazane na wieczne bycie dziećmi, które nigdy więcej nie zobaczą słońca. Nikolai popatrzył na niego. - Tak naprawdę nie wiemy, czy nie dorosłyby, tak jak naturalnie urodzeni nieśmiertelni. To było możliwe. - A nasz ojciec? - zapytał Sebastian. Ich ojciec, od chwili, kiedy ich matka umarła przy porodzie jedenaście lat wcześniej, bez ustanku pragnął się z nią połączyć. Starszy brat nagle wydał mu się bardzo zmęczony. - Nigdy nie byłem taki szlachetny jak ty, Sebastianie. Ja pragnę żyć, przeżyć. Oni także mogli przeżyć... Dla mnie reszta jest nieważna. I mimo że od tamtej chwili upłynęło tyle czasu wciąż, jak widzę, nie zgadzamy się w tej kwestii. Sebastian wstał i przygotował się do wyjścia. - Masz rację. Drugi wampir także wstał. - Pomyśl o Wyrozumiałych, Sebastianie. Młodszy brat pomyślał, że od razu powinien rozwiać jego nadzieje.

- Nie mogę do was dołączyć. - Nonszalancko wzruszył ramionami. - Tak naprawdę ja się nie nadaję. Napiłem się krwi wprost z żywego ciała.

21 Teraz kiedy nie chroniło jej błogosławieństwo, Kaderin nie mogła się ruszyć, nie mogła zaatakować Bowena, ani nawet uciec... Mogła tylko patrzeć na lśniące kamienie i błyski światła. Nawet teraz, w ciemnościach, jej serce już tęskniło za ich blaskiem. Otrząsnęła się, słysząc szelest łusek bazyliszka i jego posykiwania. Bestie były dużo, dużo niżej, bardzo daleko od wejścia i światła, ale teraz wspinały się do niej. Chociaż wyraźnie się nie śpieszyły, sądząc, że Kaderin jest kolejną ofiarą zamkniętą w ciemności. Walkiria zadrżała i z westchnieniem zmusiła się do odrzucenia naszyjnika, a potem wstała i rozejrzała się wokoło. Bowen naprawdę się postarał, zawalając wejście. Nawet biorąc pod uwagę jej siłę, nie zdoła przesunąć głazów. Mimo to naparła na nie ramieniem. Nic. Nie mogła użyć miecza. Nie był ani tak ciężki, ani masywny jak miecz Sebastiana. Musiała zacząć kopać. Doszła do wniosku, że zanim wkopie się na dziesięć centymetrów, połamie sobie szpony. Odrosną dopiero za kilka godzin. Największy głaz miał około metra osiemdziesięciu średnicy. A więc... przeliczmy to sobie... mam przesrane. Co gorsza, ciemność panująca w jaskini zaczęła ją przytłaczać... czuła się tak, jakby ktoś rzucił na nią potężny czar. Zaśmiała się z goryczą. Właśnie oficjalnie stała się groźną, niebezpieczną walkirią zabójcą... która bała się ciemności.

Upiory nigdy jej nie przerażały, bazyliszki uważała za całkiem urocze stworzenia i mogła zostać zamknięta w jednej

klatce z tysiącami najbardziej przerażających ghuli i nawet nie mrugnęłaby okiem... pod warunkiem, że klatka nie byłaby mroczna i ciasna. Gdyby musiała podjąć jakieś działanie, zignorowałaby lęk, ale tymczasem po prostu tu siedziała i nie miała nic do roboty poza zastanawianiem się... Miała dwa wyjścia. Mogła czekać na wampira w nadziei, że zignorował jej ostatnią, wygłoszoną poirytowanym tonem prośbę o zostawienie w spokoju. Ale nawet, jeżeli przybędzie jej na ratunek, nie będzie mógł jej przenieść w miejsce, w którym musiała się znaleźć... i które położone było zaledwie kilka metrów stąd, za osypiskiem wielkich głazów. Wątpiła, czy Sebastian odwiedził już wcześniej Argentynę i zwiedzał okoliczne jaskinie i wejścia do nich. Poza tym jak długo mogła czekać, aż ją uratuje? Prędzej czy później bazyliszki odnajdą drogę ku powierzchni. Drugie wyjście to zacząć kopać. Jedynie te głazy dzielą mnie od nagrody. Ponownie opadła na kolana i wbiła szpony w skałę. Pięć centymetrów głębiej straciła jeden pazur, potem następny. Cholera, to było bez sensu. Tylko marnowała siły, w tym ciemnym, obrzydliwym miejscu. I właśnie miała stracić trzynaście punktów. Pył sprawił, że oczy zaczęły jej łzawić. Tak, to na pewno przez ten pył... - No, no - usłyszała tubalny głos zza pleców. Zaryzykowałbym stwierdzenie, że tym razem powitasz mnie z radością. Sebastian. Kaderin obróciła się. Chociaż w tunelu było ciemno choć oko wykol, wiedziała, że wampir

doskonale widzi w ciemności. Widział wyraz jej twarzy. A potem jego spojrzenie zsunęło się na dłonie, zanim zdołała schować je za plecami. Nie mogła ukryć tego, że cała się trzęsie. - Wydłubujesz sobie drogę na wolność, Kaderin? Podszedł do niej i pomógł jej wstać. - Jak długo jesteś tu uwięziona? Otrzepała pył z kolan.

- Kilka godzin. - Jak to się stało? - Bowen zawalił wejście, kiedy byłam w środku. - MacRieve? - Sebastian zacisnął pięści. - Zabiję go za to. Wzruszyła ramionami. - Obiecujesz? Bo w ten sposób będę miała dwóch przeciwników mniej. - Czy on ciągle gdzieś tu jest? - Sebastian zmrużył oczy, najwyraźniej w nadziei, że zaraz się do niego dobierze. Potrząsnęła głową. - Już dawno musiał zabrać jajo i odejść. Zrobił ze mną to, co sobie zaplanował. Zresztą do tej pory wyeliminował w ten sposób z rajdu kilka demonów i wszystkie wróżki. Każdy, kto miał z nim do czynienia, przepadł. - Jak? - Wiem tylko, że gdzieś ich uwięził. - A co z młodą wiedźmą? - zapytał Sebastian. - Z pewnością MacRieve nie skrzywdziłby dziewczyny. - Mariketę też dopadł, ale zdołała wcześniej rzucić na niego klątwę - odparła Kaderin. - Wydaje się być słabszy i nie potrafi zregenerować ran. - Kiwnęła głową na Sebastiana. -Ty jesteś następny na jego liście. Jeszcze wczoraj wilkołak i ja prowadziliśmy w wyścigu... - Co było do przewidzenia... - Ale ty także byłeś w czołówce. On zamierza wszystkich nas wyeliminować, jednego po drugim. - Z niecierpliwością czekam na to spotkanie. Z radością zabiję go za to, że cię tu uwięził.

Za odpowiedź musiało mu wystarczyć wzruszenie ramion. Sebastian zamilkł i wiedziała, że czeka, aby go poprosiła o zabranie stąd. Grzebała w kurzu czubkiem buta. - Niech cię, poproś mnie, żebym cię stąd zabrał warknął. - Nie. - Wolisz tu zgnić?

- Posuwałam się do przodu - powiedziała. - Wredna baba. Nie możesz się przyznać, że ci ulżyło, kiedy się pojawiłem? Że mogę cię stąd zabrać w każdej chwili i wrócisz do rajdu? - Nie - odparła krótko. I nie rozwodziła się dłużej nad tą sprawą, czym naprawdę go rozjuszyła. Musiała założyć, że Bowen zdobył jajo, ukryte w sąsiednim wąwozie, ale wciąż mogła pokonać Cindey. Jeżeli wydostanie się stąd dostatecznie szybko. - Bardzo dobrze, więc zostawię cię tu, żebyś mogła robić postępy w kopaniu. - Odwrócił się i już miał zniknąć, kiedy podbiegła do niego i dotknęła jego ramienia. - Posłuchaj, nie chcę po prostu, żebyś mnie przeniósł do swojego domu. Nagroda musi być ukryta w sąsiednim wąwozie, czyli za tym. - Podeszła do kamieni i pchnęła je ze złością. - Muszę znaleźć się dokładnie za tym osypiskiem i wiem, że tam nie zdołasz mnie przenieść. - Ponieważ zakładasz, że nie byłem tam wcześniej? Wydęła wargi i przewróciła oczyma. - Czy często bywasz w Las Quijadas, Sebastianie? Widząc jego puste spojrzenie, dodała: - W Argentynie. - Nie, nie mogę się tam przenieść. Ale... - Popatrzył na głazy, a potem naparł na nie, aż zaczęły się poruszać. Kiedy sapnęła ze zdumienia, przerwał. - Wygląda na to, że w końcu jakoś cię stąd wyciągnę. Dotknęła go lekko i niepewnie, jakby sprawdzając stan jego muskułów. - Ale ile będzie mnie to kosztowało? Za ile przesuniesz te skały?

- A co oferujesz? - zapytał, a jego głos stał się bardziej szorstki. - Pieniądze? Czy jeżeli ci zapłacę, uwolnisz mnie? - Mam aż za dużo swoich własnych. Starczy dla nas obojga i jeszcze zostanie.

Skrzywiła się na te słowa. - A więc czego chcesz? - Chcę... - Przebiegł dłonią po twarzy. - Chcę... cię dotknąć. Nie teraz, ale dzisiaj w nocy... - Nie ma mowy. - Skrzyżowała ramiona na piersiach, a jego wzrok natychmiast wylądował na jej piersiach. Wampir miał taki sam wyraz twarzy jak tamtej nocy nad oceanem. Jakby chciał ją złapać, przerzucić sobie przez ramię i zawlec do legowiska. - Nie życzę sobie również, żeby moje cycki gapiły się na twoje oczy. Szybko uniósł głowę i głośno przełknął ślinę. - Pocałuj mnie. Pocałuj mnie, a odepchnę głazy. - Ostatnim razem, kiedy to zrobiłam, ugryzłeś' mnie. To się może powtórzyć i teraz. - Całowanie Sebastiana nigdy nie kończyło się tylko na tym. Ostatnim razem doprowadziło do tego, że napił się jej krwi. I prawdopodobnie skradł jej wspomnienia. - Nigdy cię nie ugryzłem. Zadrapałem twoją skórę. Niechcący. - Więc powiedz mi, że ci się nie podobało i nie marzyłeś o tym, żeby znów to zrobić. - Ja - odetchnął głośno - nie mogę. Przyjemność była zbyt wielka, aby ją zignorować. Zaszokowana jego szczerością, nawet nie poczuła odrazy. - Więc założę się, że w podobnej sytuacji to znów się stanie. - Przysięgam, że tego nie zrobię. - Oczywiście, że nie. To się stanie niechcący powiedziała, biorąc ostatnie słowo w symboliczny

cudzysłów. - A skoro w końcu wygrzebię sobie drogę na wolność, nie warto podejmować ryzyka związanego z pocałunkiem. Pokiwał głową zrezygnowany. - No dobrze. Możemy tu siedzieć, aż wrośniemy w grunt. Mogę być równie uparty jak ty, ukochana.

- A mięć zamierzasz tu ze mną siedzieć? - zapytała. Nie martwi cię, że ty też stracisz nagrodę? - Nie interesuje mnie wygranie tego rajdu. - Wiem, że postanowiłeś wziąć w nim udział tylko dlatego, żebym nie mogła cię zabić. - Nie mogłaś zabić mnie już wcześniej. Czy nigdy nie zastanawiałaś się, jak to możliwe, że zabiłaś tyle wampirów, a nie byłaś w stanie ściąć mojej głowy? - Nie wiem, dlaczego to się dzieje - przyznała. - Ale przestałam sobie zadawać to pytanie. - Dlaczego nie pozwolisz mi zdobyć tej nagrody dla ciebie? Tylko dlatego postanowiłem wziąć udział w rajdzie. - Czy nie ma nikogo z przeszłości, kogo chciałbyś ocalić? Nikogo nie kochałeś tak mocno? - zapytała. Cień przemknął po jego twarzy. Kogo stracił? - Może żonę? - Doskonale wiesz, że ja nie wierzę w skuteczność tego klucza. Nie odpowiedział na jej pytanie. Czy był kiedyś żonaty? - Dlaczego jesteś taki pewien? - Podróże w czasie są niemożliwe - w jego głosie słychać było całkowitą pewność. A żona? - Założę się, że nie wierzyłeś również w wampiry, do chwili, kiedy obudziłeś się czując niezaspokojone pragnienie krwi. - Nie, w moich czasach wszyscy byli nieprawdopodobnie przesądni. Chociaż byłem naukowcem, łatwo, łatwiej niż sądziłem, było mi

uwierzyć w ludowe legendy. Poza tym, wam-piryzm nie jest niemożliwy, gdyż pozostaje w zgodzie z prawami natury. Ale co z tą żoną? - A poza tym nigdy nie byłem żonaty. Zdumiało ją to. Nigdy nie był żonaty? Ale równocześnie poczuła dziwną przyjemność.

- W twoim wieku? - zapytała, siadając na kamieniu. Musiałeś mieć co najmniej trzydziestkę. - Trzydzieści jeden. Ale od kiedy skończyłem dziewiętnaście lat, praktycznie mieszkałem na polu bitwy. Raczej nie miałem okazji poznać odpowiedniej kandydatki na żonę. - Ale teraz czujesz, że jesteś gotowy? Spojrzał jej prosto w oczy, jakby zamierzał złożyć przysięgę- Tak - powiedział mocnym głosem. Poczuła, jak miękną jej kolana. - A co z tobą, Kaderin? Czy w końcu powiesz mi, czemu tak bardzo pragniesz wygrać ten rajd? - Po czym uciekł wzrokiem i zapytał: - Czy ty chcesz odzyskać męża? Kiedy nie odpowiedziała, odwrócił się. Po chwili pokręciła głową. - Nigdy nie wyszłam za mąż. - Nie zamierzała zdradzać mu prawdziwego powodu, dla którego chciała wygrać klucz, nie było takiej potrzeby, nawet jeżeli miała ochotę się zwierzyć. Ale także nie chciała, żeby myślał, że walczy tak ostro po to, aby odzyskać utraconego męża albo kochanka. - Mój ko-wen i furie wybrały mnie jako swoją przedstawicielkę, a to wielki zaszczyt. Nie mogę ich zawieść. - Wzruszyła ramionami i dodała, bardziej szczerze: - I po prostu chcę wszystkich pokonać. - A więc w tym wszystkim chodzi tylko o dumę i ego? - A czy to nie są wystarczająco dobre powody? zapytała, starając się, by w jej głosie słuchać było znudzenie.

- Nie wierzę ci. W życiu chodzi o coś więcej niż tylko o wygrywanie zawodów. - Zgadzam się. Jest także zabijanie wampirów. Te dwie rzeczy to moje życiowe cele. Na to nie miał odpowiedzi, spojrzał więc tylko na nią nieprzeniknionym wzrokiem. Wiedziała, że nie pochwala jej priorytetów i sposobu, w jaki żyje, ale widząc wyraz jego twarzy,

zaczęła podejrzewać, że prócz tego jeszcze odrobinę jej współczuje. Przechyliła głowę. - Powiedz mi więc, jak sobie wyobrażasz nasze wspólne życie. - Moglibyśmy zobaczyć trochę świata. Odbudować zamek, założyć rodzinę. Rodzinę? Gdyby ona i Sebastian mieli dzieci, byłyby podobne do jej półwampirzej siostrzenicy, Emmaline. Kaderin wzdrygnęła się na tę myśl. - Ja mieszkam w Nowym Orleanie, biorę udział w rajdach i zabijam wampiry. Oczekujesz, że porzucę to wszystko? -Podciągnęła kolana do klatki piersiowej. Chcesz, żebym zachowywała się jak kobiety, które znałeś, a to się nigdy nie stanie. - Nie, naprawdę nie chcę, żebyś zachowywała się jak te kobiety, które znałem - odparł tak gwałtownie, że aż się wzdrygnęła. - I wcale nie chcę cię zmuszać, żebyś mieszkała tam, gdzie nie chcesz. Pojadę z tobą wszędzie tam, gdzie będziesz szczęśliwa. Zabijanie wampirów? Super. Rajd? Także do zaakceptowania... o ile będę z tobą. - Do zaakceptowania? - Czy on sobie żartuje? - Im lepiej cię poznaję, tym bardziej dostrzegam, że to, że jesteś wampirem to tylko jeden z powodów, dla których cię nie chcę. Do zaakceptowania? Kiedy tylko wymówił te słowa, zanim jeszcze jej oczy zapłonęły, wiedział, że niefortunnie dobrał słowa, zwłaszcza, że rozmawiał z córką bogów. Nie miał nawet jednej tysięcznej charyzmy któregokolwiek z braci.

- Więc wymień choć kilka moich cech, które cię zniechęcają - powiedział. - Rozmowa z tobą to jak rozmowa z człowiekiem. - Chciałbym być ciągle człowiekiem - warknął. - Ale nie jesteś. Jesteś wrogiem mojego rodzaju. - Powiedziałem ci już, że nie z wyboru. Nie z własnej woli. - To obrzydliwe, że pijesz krew. Jesteś jak pasożyt.

Jego również zawsze to obrzydzało. Tylko kiedy spróbował jej gorącej, bogatej krwi, nie czuł wstrętu. A teraz musiał się tłumaczyć, dlaczego robi to, co pozwalało mu przetrwać. - Kupuję krew u rzeźnika. Czym to się różni od kupowania mięsa przez ludzi? Poza tym, jakie żywe stworzenie nie jest pasożytem? - Ja. - Nie jesz mięsa? Nie pijesz wina? - Nie, i nie. Ja nie jestem zdolna do trawienia czegokolwiek. - Jak to jest możliwe? - zapytał zdziwiony, chociaż tamtej nocy na biegunie kobold powiedział mu to samo. - Tak po prostu jestem zbudowana - odparła takim głosem, że dalsze drążenie tematu byłoby bezsensowne. Niech to, musi wrócić do Blachmount i zapytać o to Niko-laia. - Zbudowana? To znaczy zaprojektowana? Zmrużyła oczy. - Czy nie wyglądam tak, jakby moja postać została w jakiś sposób zaprojektowana? Patrzysz na mnie i myślisz sobie, że jestem jakimś przypadkowym wybrykiem natury? - Nie - odparł, zdając sobie sprawę, że obraził ją po raz kolejny. - Nie, wcale nie. Po prostu... - Nasze rasy niedługo rozpoczną wojnę. Wiedziałeś o tym? Wojnę, której nie jesteś sobie w stanie nawet wyobrazić... - Tak, wiem, Akces - powiedział lekceważąco. - To nie jest coś, co można ot tak sobie zlekceważyć.

- Mój brat powiedział mi, że uznasz to za przeszkodę. Zapewnił mnie także, że Wyrozumiali sprzymierzą się z walki-riami. - Kiedy chciała się spierać, szybko uciął jej protesty. -Nieważne, czy walkirie mają na to ochotę. Zacisnęła wargi. - Wydajesz się bardzo pewny siebie i uparty powiedziała w końcu. - Dlaczego nie wykorzystać tego do wykorzenienia

z własnego umysłu obrazu swojej marnej, źle ukształtowanej oblubienicy? - Dlaczego miałbym poświęcać czas i siły, aby cię zapomnieć, kiedy mogę poświęcić ten czas i siły na zdobycie ciebie? - Ponieważ zdobycie mnie nie wchodzi w grę. Nie ma takiej możliwości. - Muszę próbować. - Nie miał możliwości, żeby wyrugować ją ze swojej głowy. - Pragnę cię. Chcę cię w moim życiu. Poklepała się po brodzie. - A przez „w moim życiu" najwyraźniej rozumiesz „w moim łóżku". - Nie będę zaprzeczał, że pragnę obu tych rzeczy. Zasmakował jej namiętności i pasji, i nie spocznie, dopóki nie uczyni jej swoją. - Przez cały czas myślę, jakby to było w końcu zanurzyć się w tobie. Poczuła, że się czerwieni i przygryzła dolną wargę. Ten jej gest zawsze go zachwycał. - Ale nie kochasz mnie, tak samo jak ja nie kocham ciebie - Nie, nie kocham - przyznał. Fascynowała go, doprowadzała do rozpaczy. I od kiedy napił się jej krwi, potrzebował jej coraz bardziej. Ale nawet on rozumiał, że to nie miłość. Przewróciła oczyma. - Sebastianie, może mała podpowiedź? Jeżeli próbujesz uwieść kobietę, może zastanowiłbyś się choć przez nanose-kundę, zanim powiesz jej, że jej nie kochasz? Może chociaż zachowuj się tak, jakbyś brał pod uwagę

taką możliwość? W ostateczności skłam. Albo powiedz, że w przyszłości na pewno to poczujesz, bo jest tak czarująca jak żadna. - Nie będę cię okłamywał. A co do miłości? Na znacznie słabszych podstawach powstawały związki. A my mamy namiętność. Pociąg. Szacunek. - Pochlebiasz sobie - powiedziała, patrząc na swoje połamane szpony.

- I mogę ci obiecać jedną rzecz. Przez następne tysiąc lat twoje życie w niczym nie będzie przypominało przeszłości. Nie, dopóki ja żyję. Popatrzyła na niego, zaniepokojona. - A co to niby ma znaczyć? - zapytała pozornie spokojnym tonem. - Wiem o twoim... błogosławieństwie. Nie czułaś nic przez prawie milenium. Na te słowa Kaderin pobladła. - Czy wiesz, dlaczego to się stało? Czy jej głos drżał? - Nie. Ani co było przyczyną. Tylko to, że obudziłaś się pewnego ranka i po prostu nie było... niczego. Spojrzała na niego płonącym wzrokiem. - Nie waż się tak mówić! Tak jakby mi czegoś brakowało. - Kaderin, brak uczuć to też brak. - Zakładasz więc, że żeby żyć, trzeba mieć uczucia? A może myślisz, że żałowałam utraty emocji? - Nie, ja... - Wiesz to z mojej krwi, prawda? - Kiedy pokiwał głową, powiedziała: - Ponieważ ukradłeś moją krew, masz także moje wspomnienia. Cudownie. Jak dużo widziałeś? - Widziałem stare bitwy i polowania, i przypadkowe krótkie fragmenty rozmów... Na przykład Riora mówiła ci coś o ślepym mistycznym ostrzu. - Widział także, jak atakuje ją tuzin koboldów i ledwie sobie z nimi radzi, a potem patrzy w dół z przerażeniem i stwierdza, że straciła stopę. Nic dziwnego, że tak się wkurzyła na

tego kobolda na Antarktyce. A ja go przeniosłem, żeby mógł zdobyć jej nagrodę. - Teraz wiesz, dlaczego się tak wściekłam? Znasz moje najskrytsze myśli. I uczynki. Czy widziałeś mnie z innym mężczyzną? - Nie. I mój brat powiedział mi, że nie zobaczę, bo jesteś moją oblubienicą - odparł.

- Czy wiesz, dlaczego odzyskałam emocje? Przeczesał dłonią włosy. - Wierzę, że to się stało przeze mnie. Zresztą tamtego ranka sama to powiedziałaś. - Poniosło mnie i nie wiedziałam co mówię. - Kiedy na nią spojrzał, dodała: - To nie ma ze sobą związku. - Może jeszcze mi powiesz, że przypadkiem znalazłaś się w moim zamku i zostałaś moją oblubienicą? - A więc wymyśliłeś sobie, że ja obudziłam cię fizycznie, a ty mnie emocjonalnie? - zapytała zaczepnym tonem. -Transakcja wiązana? - Tak. Dokładnie tak. - Nawet jeżeli to prawda, nie znaczy to, że czeka nas wspólna przyszłość. Ja nie jestem tą, której ci potrzeba i sprawię, że będziesz nieszczęśliwy. To mogę ci obiecać. Poza tym jeżeli cię zaakceptuję jako mojego partnera, moja rodzina się mnie wyrzeknie. Okryję się niesławą. - Myst Przepiękna nie wydaje się być tym zmartwiona. Kaderin przechyliła głowę i zamarła w tej pozycji. - O czym ty mówisz? - Zona mojego brata, Myst. Skoczyła na równe nogi. - Myst być może ma moralność bezdomnego kota, ale nawet ona nie ośmieliłaby się wyjść za pijawkę. - Nie wiesz o tym? - Zmarszczył brwi. - Są małżeństwem już od jakiegoś czasu. Kaderin miała zamiar kopnąć Reginę w jej lśniące cztery litery tak mocno, że... Aiyst wyszła za... wampira! Kaderin ścisnęła głowę dłońmi.

- Twój brat... to ten generał Wyrozumiałych, który uwolnił ją z więzienia Hordy. Wroth. Nikolai Wroth. Wiedziałam, że ona tylko udaje, że między nimi skończone! - Tak. Poznałaś go? - zapytał Sebastian.

- Słyszałam o nim. - Teraz wszystko stawało się jasne. Doszło do niej, że o Sebastianie także słyszała. Czterech estońskich braci. Wojowników tak dzielnych i niezłomnych, że już jako ludzie przyciągali uwagę istot Tradycji. Byli dzielni i niezłomni... bronili swojego ludu. Patrzył z uwagą na jej twarz. - Zastanawiam się, czy ta wiadomość mi pomoże, czy zaszkodzi? - Nie... nie wiem... nic już nie wiem. - Już nie. A więc Wyrozumiali walczą w słusznej sprawie? Nie, Dasha i Rika nigdy by jej nie poparły, gdyby zaakceptowała wampira. - Powiedz mi tylko jedną rzecz, Kaderin. Czy kiedykolwiek myślisz o mnie, kiedy nie ma mnie w pobliżu? Skłam. Czy mogłaby mieć romans? Taki naprawdę niegrzeczny i zakazany? Tylko po to, aby rozkoszować się jego ciałem. Tylko na jedną noc. Myst poślubiła jednego z nich, do diabła! A Myst też była poganką jak ona! Kaderin poważnie wątpiła, czy generał Nikolai Wroth zgodził się poślubić ją w zgodzie z ortodoksyjnym pogańskim obrządkiem. Związek taki jak małżeństwo, był naprawdę poważną sprawą dla walkirii, podobnie jak dla innych nieśmiertelnych. Słowa „dopóki śmierć nas nie rozłączy" nabierały nowego znaczenia, kiedy obie strony mogły potencjalnie żyć wiecznie.

Nie, Kaderin nie mogła mieć romansu. Nie, kiedy Sebastian uznał ją za narzeczoną. Ponieważ nigdy nie zaakceptuje, że ona nie chce dać mu czegoś więcej. - Czy myślę o tobie? Sebastianie, ja jestem bardzo zajętą osobą. Nie spędzam zbyt wiele czasu na rozmyślaniach. Takie rzeczy zostawię tobie, zgoda? - Co to ma niby znaczyć? - Wygląda na to, że ty przez trzy stulecia robiłeś tylko jedno: myślałeś. To go wkurzyło, dokładnie tak jak planowała.

- Nie wiesz nic... Z lewej strony dobiegł ich ryk, wstrząsający jaskinią. A po tem, z drugiej strony, nadeszła odpowiedź. I kolejna, z więk szej odległości. Bazy liszki były coraz bliżej. Były tutaj.

22 Kaderin skoczyła do przodu, powalając go na ziemię. Szybki pocałunek, przypieczętuj umowę. Niech odsunie głazy. Wzięła jego twarz - na której malował się wyraz zaskoczenia - w dłonie i przycisnęła swoje usta do jego warg. Szybko. Będziesz miała to, czego chcesz. Nie ociągaj się! - Masz. Pocałowałam cię - powiedziała, bez tchu. - A teraz odsuń skały. Złapał ją mocno za tyłek, przyciskając jej ciało do jego już stwardniałego penisa. Kiedy nie mogła powstrzymać jęku, wyciągnął rękę, złapał ją za kark i przyciągnął do siebie. I namiętnie pocałował, wciskając język między jej wargi i badając wnętrze jej ust. Rękę, którą wcześniej złapał ją za pupę, przesunął między jej nogi i złapał mocniej. Zaskoczona krzyknęła, ale jej głos zagubił się w jego ustach i zanim zdołała się powstrzymać, uniosła kolano, aby miał lepszy dostęp. Jęknął, pocierając i gładząc ją między nogami wielką dłonią, całował ją głęboko, tak jakby nie mógł się nasycić jej smakiem. Jego pocałunki były pełne desperacji, jakby miały być ostatnimi w życiu. Opadli na zakurzoną ziemię i pieścili, nie bacząc na zbliżające się niebezpieczeństwo. Ich ciała oblewały się potem, rękojeść jego miecza wbijała się w jej biodro, ale Kaderin nie mogła się od niego oderwać. Przetoczył ją na plecy, jak tamtego poranka w zamku. Tak bardzo go pragnęła, tak samo intensywnie jak wtedy.

- Doprowadzasz mnie do szaleństwa, Katja - wy sapał. Mogę myśleć tylko o tobie. Przeturlał się na bok i przygwoździł jej ręce za głową. Pochylił się nad nią i pocałował ją w obojczyk, rozchylając usta. Druga ręka powędrowała ku krawędzi jej spodni. - Powiedz mi, że o mnie myślisz - wyszeptał wprost do jej ucha. Zdawało mu się, że mruknęła coś w odpowiedzi i że odpowiedź ta była twierdząca. Przesunął drżącą dłoń w dół, w stronę jej brzucha. Czy drżał z niecierpliwości? Czy nie mógł się już doczekać, kiedy ją tam dotknie? Zaczął rozpinać pasek jej spodni, a ona szarpnięciem uwolniła ręce... ale nie po to, aby go powstrzymać. Nie, zamierzała mu na to pozwolić. To będzie uczciwe tylko wtedy, pomyślała, ogarnięta pożądaniem, kiedy ja też wsadzę mu rękę w spodnie. Kiedy dotknęła go po raz pierwszy, z jej ust wyrwał się jęk. On odrzucił głowę w tył i zawył, napierając na jej dłoń. Tak gorąca, tak gładka, tak silna. Zaczęła delikatnie pocierać czubek jego penisa, dotykając żołądź. Kiedy znów na nią spojrzał, w jego oczach było tylko pożądanie. - Musimy to przerwać - szepnęła, wciąż go dotykając. Te bestie... - Są przerażające. Nie wątpię. - Złożył na jej ustach gorący pocałunek, a potem znów spojrzał jej w oczy. Byłbym wdzięczny gdybyś nie przestawała... pocierać. I tak zrobiła. Najwyraźniej nie mogła przestać pieścić jego penisa, który pulsował w jej dłoni. Ale nawet

mimo tego, że prawie tracił nad sobą kontrolę, jakoś się powstrzymywał, gładząc jej brzuch, a potem kobiecość. Ona pragnęła pełnego pasji, szybkiego zbliżenia, ale najwyraźniej on pragnął rozko-szować się każdą sekundą ich zbliżenia i chciał, aby ta chwila trwała bez końca. Zamierzał wsunąć dłoń w jej majtki, kiedy nagle zamarł z ręką na jej podbrzuszu. Wygięła się, chcąc ułatwić mu sięgnięcie niżej.

- Nie ruszaj się - mruknął. Potrząsnął głową, jakby chciał odzyskać jasność myślenia. Przyciągnął ją do siebie i spojrzał na coś za jej plecami. Jakieś pięćdziesiąt metrów od nich w ciemności pałały dwie kule wielkości piłek futbolowych. Oczy. Westchnął. - Co za fatalne wyczucie czasu. - Masz ogromną skłonność do niedomówień. - I kto to mówi? Była w ciemnej jaskini, zbliżały się do niej śmiertelnie niebezpieczne smoki, a wampir właśnie miał jej wsadzić swoją wielką łapę w majtki. - Ale nie wydajesz się odpowiednio zaniepokojony. - Przykro mi, ukochana - powiedział. - Muszę cię stąd przenieść. Kiedy usłyszała jego słowa, uśmiech zniknął z jej warg. Wyrwała rękę z jego spodni - i jego ze swoich - a potem odto-czyła się na bok. - Mogę z nimi walczyć, kiedy ty będziesz odpychał skały. - Zerwała się na nogi, poprawiła spodnie i wyciągnęła miecz z pochwy. Największy bazyliszek podszedł bliżej, bez wątpienia sądząc, że zwierzyna jest w pułapce. Potwór poruszał się niezgrabnie, kołyszącym krokiem, co było całkowicie mylące. W ten sposób zyskiwał przewagę nad niedoceniającą go ofiarą. Tunel nie był na tyle szeroki, żeby bazyliszki mogły atakować grupą, ale kiedy dostaną się do jaskini, wszystkie ruszą do ataku jednocześnie. Sebastian także wstał. - Nie tak to zrobimy.

- Przecież cię pocałowałam, ty oszuście! Jeżeli będę miała kłopoty, to mnie przeniesiesz, a teraz łap się za skały! Nie chcesz chyba złamać umowy. - Więc do następnego całusa. Później. Musimy dokończyć to, co tutaj zaczęliśmy...

- Jaja sobie robisz? Najwyraźniej nie zrozumiał jej słów. - Chcesz się wydostać, więc zgodzisz się pójść ze mną w ustronne, ciemne miejsce, w godzinę po tym, jak już będziesz miała tę swoją nagrodę. Kim był ten nieznany jej bezlitosny wampir? - Dobrze. - Bardzo nieładnie. - Niech ci będzie. Umowa stoi. - Kłamię jak z nut. - A teraz wciągaj gacie i bierz się do roboty. Potrząsając głową z dezaprobatą, wyprostował się, popatrzył na bazyliszka, który powoli, lecz nieuchronnie zbliżał się do nich, a potem zabrał się za odwalanie skał. Ona powinna przygotowywać się do walki, wypatrywać słabych punktów na szkarłatnej łusce prowadzącego bazyliszka, jednakże wciąż pragnęła Sebastiana i mogła myśleć tylko o nim, o jego wspaniałych mięśniach, napinających się pod koszulą, drżących z wysiłku, niemal rozrywających ubrania. Pragnęła go pieścić, drapać, lizać. Powinna martwić się o syrenę i rajd, albo o potwora, który czaił się za jej plecami. Bestia powoli się do nich zbliżała i Kaderin widziała już oczy kolejnej, wychylającej się zza grzbietu pierwszej. Jak tylko Sebastian odwali kamienie, zaatakują. Co chwila rzucała przez ramię niecierpliwe spojrzenia. Regina zapytała ją wcześniej, jacy mężczyźni są w jej typie. Kiedy Sebastian odwrócił się do niej przodem i naparł na skały plecami, Kaderin mogła podziwiać wspaniale ukształtowane mięśnie, wychylające się z

rozchełstanej koszuli. Nie mogła już dłużej się oszukiwać. Najwyraźniej podobały jej się czarnowłose, szarookie wampiry z rodzaju tych wspaniałych i powalających na kolana urodą. Poznaczone bliznami i z szorstkimi dłońmi. Zagryzła dolną wargę. Jeżeli jeszcze przez chwilę będzie patrzeć na jego potężne, wyrzeźbione ciało, będzie miała orgazm.

*** - Ukochana, nigdy nie sądziłem, że to powiem, ale musisz się skoncentrować. Sposób w jaki na niego patrzyła, doprowadzał go do szaleństwa. Drobnym kiełkiem przygryzała pełną dolną wargę, a jej oczy skrzyły się srebrem. - O... oczywiście. - Popatrzyła w kierunku potworów. Kontroluję sytuację. - Spojrzała na niego po raz ostatni i zaklęła pod nosem. - Posłuchaj: w tej samej chwili, kiedy odepchniesz kamienie, tamta trójka zaatakuje. Szybko. Będziesz musiał przenieść się natychmiast. - Wyglądają na powolne. - Bo tak właśnie chcą wyglądać - powiedziała, nie odwracając wzroku od bazyliszków. - Ty się przeniesiesz, a ja wyskoczę na zewnątrz, dobrze? - Czy będą cię ścigać nawet poza jaskinią? - W świetle słońca nie widzą zbyt wyraźnie. - Kamienie ustępują - krzyknął. - Odsuń się... Promień słońca wpadł do wnętrza jaskini niczym pocisk. Na szczęście zbliżał się wieczór. Sebastian odskoczył do tyłu, robiąc jej miejsce, żeby mogła wyskoczyć. Natychmiast się wydostała, ale bazyliszki zaatakowały z niewiarygodną szybkością. Wszystkie trzy wpadły do jaskini i rzuciły się do przodu z wystawionymi szponami. Największy w pogoni za Kaderin przebił się przez osypisko z kamieni. Kurz i odłamki wyleciały w powietrze. Sebastian nie widział walkirii, słyszał tylko kłapanie zębatej paszczy. Potem zobaczył, jak unika

ciosów napastnika. Szczęki bazyliszka zacisnęły się tuż ponad jej głową. Sebastian rzucił się jej na ratunek, nie dbając o słońce. Stłumił jęk bólu i złapał ją za kostkę. Kiedy już miał ich przenieść, kopnęła go w twarz i odpełzła na bok. Nie zdołał przerwać transferu i przeniósł się bez niej, a potem natychmiast wrócił w to samo miejsce. Nawet na wpół

materialny, ledwie widział cokolwiek w oślepiającym go blasku słońca. Jego skóra płonęła, jakby spryskał ją kwasem. Bazyliszek zniknął? Kaderin stała na czubkach palców na samym skraju urwiska i wyginała plecy, najwyraźniej próbując uratować się przed upadkiem. Zanim zdołał do niej dotrzeć, złapała równowagę i stanęła pewnie nad przepaścią. Czy w ten sposób oszukała potwora, który spadł w otchłań? Dwie bestie, najmniejsza i średnia, krążyły u wylotu jaskini, mrużąc ślepia w jasnym świetle dnia i posykując z niezadowoleniem. Sebastian umknął przed machającymi nieporadnie szponami i przeniósł się z powrotem do jaskini. Zawołał, chcąc zwrócić na siebie uwagę pozostałych bazyliszków. Kiedy wskoczyły z powrotem do tunelu, Sebastian upadł na plecy i pchnął mieczem prosto w brzuch większego z dwóch potworów. Był to śmiertelny cios, wymierzony doskonale pomiędzy wielkie jak talerze łuski. Prosto w bebechy. Wampir z trudem wyszarpnął ostrze z ciała bestii i przeturlał się na bok. Z wściekłym rykiem ranny potwór skoczył w tył i wpadł na mniejszego, przygniatając go. Sebastian wstał szybko i przeniósł się do małego bazyliszka. Potwór usiłował wydostać się spod cielska drugiej bestii, bezskutecznie orając szponami zakurzoną ziemię. Sebastian uniósł miecz, mierząc w jego kark. Bazyliszek zamarł i powoli obrócił głowę; popatrzył na wampira oczyma o pionowej źrenicy. W tych oczach malował się strach.

Kaderin prawdopodobnie zabiłaby to stworzenie... a jego zapewne uznałaby za słabeusza, gdyby nie mógł się na to zdobyć. - Och, do diabła ciężkiego - mruknął, zostawiając bazyliszka w spokoju, i przeniósł się do niej. I, do diaska, wcale nie zamierzał wrócić tu później i uwolnić go spod martwego cielska większego potwora. Znalazł się z powrotem na słońcu. Rozglądał się gorączkowo, pragnąc odnaleźć ukochaną, zanim jego skóra zapłonie

żywym ogniem, co zapewne nastąpi niebawem. Ból był obezwładniający. Kątem oka dostrzegł kolejną jaskinię na zboczu powyżej. Przeniósł się do niej i stamtąd, na wpół zmaterializowany, dalej wypatrywał Kaderin. Nawet mimo tego, że ukrył się w jaskini, słońce odbijające się od piasku i kamieni, raniło jego oczy, które i tak mocno już ucierpiały. Ale powtarzał sobie, że wytrzyma, jeszcze minutę, jeszcze dwie. Wpatrywał się w największego bazyliszka, wijącego się na dnie wąwozu. Potwór rozwalił sobie głowę o kamień. Kaderin wciąż stała na półce. Sebastian miał właśnie zamiar zawołać do niej i zrugać za to, że go kopnęła, ale jej uwaga skupiona była na czymś, co także znajdowało się na zboczu. Na jego twarzy odmalowało się skupienie. Drapieżnik. Tylko to słowo przychodziło mu na myśl, kiedy na nią patrzył. Kaderin zaczęła wymachiwać ramionami, coraz szybciej i szybciej, aż rozmazały się w dwie smugi. Mrużąc oczy w oślepiającym świetle słońca, nie mógł uwierzyć, że naprawdę to widzi: skoczyła w przepaść, w którą wcześniej spadł bazyliszek. Przeniósł się w dół, wyszukując kolejnej kryjówki, w samą porę. Przed nim, sześć metrów dalej, syrena krzyknęła ze zdumienia... tuż przed tym, jak Kaderin wylądowała na jej plecach. Impet uderzenia sprawił, że Lucindeya straciła na chwilę oddech. Kaderin wbiła kolana w łopatki przeciwniczki i złapała ją za szyję. Właśnie kiedy Sebastian zdecydował, że musi jednak ponownie wyjść na słońce i zabrać stąd Kaderin, syrena zaatakowała walkirię łokciem. W jakiś sposób Kaderin

udało się uniknąć ciosu. Z łatwością unikała wszystkich razów broniącej się Lucindei. Nie potrzebowała pomocy. A wokoło walczących kobiet kamienie aż parowały z gorąca. Kiedy tak patrzył na nią wzrokiem zamglonym z powodu obrażeń, zdał sobie sprawę, że naprawdę ją podziwia. Podziwia siłę i wdzięk jej drobnego ciała.

I nawet bezwzględność i okrucieństwo, jakie niekiedy ją przepełniały. Kaderin złapała syrenę za włosy i zakręciła nią - tak jakby rzucała kulą - i po chwili syrena przestała dotykać ziemi. Wtedy walkiria puściła ją; po prostu rozcapierzyła palce. Kiedy Lucindea uderzyła o skałę, siła tego uderzenia sprawiła, że posypały się kamienie, obsypując jej plecy. Kaderin nie czekała, aby sprawdzić, czy gruz całkowicie przysypie rywalkę. Skierowała uwagę na sąsiednią górę. Pobiegła tam, wspinając się niczym kozica, wbijając szpony w skałę, aby zapewnić sobie lepsze wybicie. Wdrapywała się do jaskini położonej wyżej na zboczu. W tej jaskini na samej górze, ciemnej i chłodnej, musiała znajdować się nagroda. I Sebastian mógłby tam dotrzeć pierwszy. Przycisnął rękaw do rozciętej wargi, smakując krew płynącą z miejsca, w które go kopnęła. Kaderin jednak się z nim spotka... A warunki umowy właśnie się zmieniły.

23 Kaderin wpadła, potykając się, do jaskini, dysząc ciężko z wysiłku po wspinaczce. Kiedy jej wzrok przywykł do ciemności, ujrzała wampira, który nonszalancko podrzucał jajko -nagrodę w dłoni. Skorupka opleciona wzorem jasnych, kolorowych prążków była tak delikatna, że niemal przezroczysta. - Teraz zrobimy to po mojemu, Kaderin. Nie mogła oderwać wzroku od jajka, poruszającego się w górę i w dół. - Po prostu daj mi to przeklęte jajo. - Nigdy nie miałaś zamiaru przyjść na nasze spotkanie. Wyglądał na naprawdę wkurzonego. Słońce poparzyło mu przedramiona i połowę twarzy. - I kopnęłaś mnie. Na podbródku miał smugę zakrzepłej, nieco rozmazanej krwi. - Kopnęłam cię odruchowo. - To była prawda. Bazyliszek właśnie przebił się przez skały, jakby były zrobione z kartoników płatków śniadaniowych, i był tuż za nią. - Na przyszłość, nie łap mnie od tyłu za kostkę, kiedy ściga mnie wielki potwór z długim, chwytnym jęzorem. Nieważne, co się między nimi wydarzyło, nigdy nie próbowałaby ogłuszyć Sebastiana w ten sposób. Nie chciała, żeby stał się obiadem bestii albo spalił, nieprzytomny, na słońcu, chociaż... - W każdym razie zasłużyłeś sobie na solidnego kopa. Zmieniłeś warunki naszego układu, kiedy byłam w sytuacji bez wyjścia! To nie po dżentelmeńsku.

- Z tobą czuję się coraz mniej i mniej dżentelmenem. Bardzo delikatne jajko wędrowało w górę i w dół po jego dłoni. - Zaraz je rozbijesz. - Ledwie mogła oddychać. - To ostatnie jajko. - Podchodziła coraz bliżej, przechylając głowę i wypatrując momentu, w którym mogłaby je przechwycić. W jego spojrzeniu błysnęły niebezpieczne iskierki. - Myślisz o tym, żeby mi je odebrać? - Rzucał jej wyzwanie. Zamarła, nie chcąc drażnić wampira, kiedy ten trzymał w dłoniach cenną nagrodę. - Ale musisz się pośpieszyć - powiedziała desperacko. Kiedy Cindey tu dotrze, zaśpiewa i wtedy natychmiast oddasz jej nagrodę. - Nie sądzę, żeby prędko się pozbierała, po tym co jej zrobiłaś. - Jest nieśmiertelna. Zaraz dojdzie do siebie. A w przeszłości potrafiła znacznie gorzej mi dokopać. Może tu dotrzeć naprawdę szybko. Jedna czysta nuta i będziesz jej niewolnikiem na wieki. - Na tę myśl Kaderin zapragnęła dokopać syrenie jeszcze mocniej. Albo wymierzyć jeden, starannie wymierzony cios w twarz. Albo w struny głosowe. - Jeżeli w to wierzysz, to nie będziesz miała nic przeciw, jeżeli zaproponuję ci jeszcze jedną umowę. - Powiedziałam ci, że nigdy się z tobą nie prześpię. Kropelka potu zsunęła się po jej szyi w dół między piersi. Jego szare oczy śledziły tę kroplę, a potem

zamigotały czernią. Sztorm nad oceanem. Zadrżała mimo potwornego upału. Chociaż jego twarz była okropnie poparzona, podobnie jak ręce, ciągle ją pociągał i tak samo jak wcześniej czuła pożądanie. Zimne Serce? Kiedyś. Gorąca Krew? To on ją taką uczynił. Tylko on zdołał to zrobić. I to nie tylko dzięki seksualnemu pociągowi. Z wielką radością skopała Cindey tyłek, i z jakiegoś powodu była zadowolona, że on to widział. - Chcę spędzić z tobą noc, dotykać cię - powiedział niskim głosem. - To wszystko. Kiedy i gdziekolwiek wybiorę.

Uniosła brwi. - A więc to ma być wszystko? Teraz tak mówisz, ale wiem, że myślisz, że zdołasz namówić mnie do czegoś więcej. - Nie, nie oczekuję, żebyś ty mnie dotykała. Nie oczekuję, że będziemy się kochać. - Altruistyczny wampir. I po prostu będziesz mi robił różne rzeczy, a sam zupełnie na to nie zareagujesz? Otarł usta dłonią. - Nie, spodziewam się, że zareaguję jak cholera. Ale pozwól mi się martwić o moje reakcje. Masz moje słowo. Nic więcej. Nic mniej. Przechyliła głowę. - A potem dostanę nagrodę? - Kiedy już zrealizuję mój plan. Nie podobało jej się, że jego słowa wzbudziły dreszcz pożądania, który przebiegł w dół jej kręgosłupa. - Możesz stłuc to jajo. Daj mi je teraz. - Raczej nie. Schowam je w bezpiecznym miejscu, a ty bądź pewna, że po wszystkim je dostaniesz. Ja, w przeciwieństwie do ciebie, zawsze dotrzymuję słowa. - I nie będziesz się bawił w dentystę? - Widząc jego puste spojrzenie, dodała: - Żadnego gryzienia. Albo, przysięgam na bogów, tak cię ugryzę, że na pewno ci się nie spodoba. Jej słowa najwyraźniej z jakiegoś powodu go rozbawiły. - Żadnego gryzienia. Obiecuję ci, chociaż zawsze podejrzewałem, że na wiele cię stać.

Jak mogła się na to zgodzić? Jak nie mogła? Dla nagrody może zrobić wszystko. Dla zaspokojenia ciekawości... musi. Jak by to było oddać mu się w niewolę na całą noc? Kiedy możliwe odpowiedzi przyszły jej do głowy w jednej chwili, odwróciła wzrok i mruknęła pod nosem: - Dzisiaj w nocy lecę przez Atlantyk. - Zaczerwieniła się, wyobrażając go sobie w luksusowo wyposażonej sypialni na pokładzie jej samolotu, z nią. - Możesz mi towarzyszyć.

Znowu - jak kilka razy wcześniej - wyraźnie zobaczyła ten ujyraz tiuarzy, śiuiadczący o tym, że Sebastian równocześnie boi się i chce coś zrobić. - Chcesz, żebym poleciał z tobą samolotem? - Jeżeli chcesz odebrać zapłatę w ciągu następnej doby. Podszedł do niej, stając tak blisko, że ich stopy niemal się stykały. - Dlaczego nie pozwolisz mi przenieść się na drugą stronę Atlantyku? - Możesz przenieść się tylko do tych miejsc, w których już byłeś, a założę się, że tam, gdzie ja lecę, nie byłeś nigdy - odparła, patrząc mu w oczy. - Poza tym zamierzam odpocząć w czasie lotu. Przełknął nerwowo ślinę. - Nie liczyłbym tym razem na odpoczynek - wychrypiał. *** Kilka godzin później Kaderin krążyła niespokojnie po głównej kabinie odrzutowca, wściekając się ze zbyt wielu powodów, niż była w stanie zliczyć. Po pierwsze: przez wilkołaka i jego podstęp znalazła się w tej sytuacji z Sebastianem. I zostawiła diamenty w jaskini. Głupia walkiria. Po drugie: dwie jej przyrodnie siostry, jej towarzyszki z ko-wenu, wyszły za mąż, a ona dowiedziała się o tym po fakcie. O nie, niech nie liczą na prezenty ode mnie. Czy jej siostry naprawdę aż tak bardzo nie życzyły sobie jej obecności na weselu? Czy jestem aż tak odpychająca?

Po trzecie: nie potrafiła przestać myśleć o przeszłości Sebastiana, tak jakby jego teraźniejsze działania nie przysparzały jej wystarczającej ilości zmartwień. Walkirie z zasady wysyłały obserwatorów na wszystkie wojny, jakie się toczyły w świecie ludzi, a więc także na Wojnę Północną. Poznały więc braci Wroth i dostrzegły ich brutalność, umiejętność walki i zaciekłość. Bracia kupili swojemu ludowi dekadę

spokoju, walcząc przeciwko siłom znacznie przewyższającym ich liczebnie. Bez wątpienia Sebastian był doskonałym wojownikiem. Najstarszy z braci - mąż Myst - był najlepiej znany, ale Kaderin słyszała także o Sebastianie. Był doskonałym strategiem, szorstkim, stanowczym dowódcą i bezlitosnym wojownikiem. Dzisiaj ujrzała tę jego stronę, niecierpiącego sprzeciwu dowódcę, słyszała stanowczy i władczy ton jego głosu. I sposób, w jaki śledził tę zdradziecką kroplę potu. Jego spojrzenie było tak intensywne, że wiedziała, że dzisiejszej nocy będzie naprawdę bezlitosny. Miał się tu zjawić za kilka godzin, ale tak naprawdę nie przyjęła tego faktu do wiadomości, dopóki nie kazała pilotom opóźnić startu z San Luis do chwili, kiedy zajdzie słońce... i nie przeszkadzać jej pod żadnym pozorem podczas tego lotu... To wszystko było winą Bowena. Co on u diabła sobie myślał, przystępując do zawodów, i w ogóle po co mu ten klucz? Był tak samo zawzięty jak ona. Zdążyła już nabrać podejrzeń co do motywu jego działania, więc zadzwoniła do Emmy, mając nadzieję, że złapie ją w Szkocji. - Kaderin! Jak dobrze cię słyszeć! - powiedziała Emma zachwyconym tonem. - Regina powiedziała mi, że znów możesz czuć. Gratulacje, Kiddy-Kad! To musi być takie wspaniałe. Mam tak wiele pytań, które chciałabym ci zadać. I, och, och, czy one ci powiedziały, że ja... no wiesz... wyszłam za mąż?

- Słyszałam, kochanie. Gratulacje. Emmo, z wielką chęcią bym z tobą o tym pogadała, ale najpierw powiedz mi, co wiesz o wilkołaku o imieniu Bowen? - Jasne - odparła Emma i dodała: - Co chcesz o nim wiedzieć? - Nie oglądasz rajdu na żywo w Internecie? - Tak, miesiąc miodowy, ale w końcu są jakieś priorytety... Okaż Kaderin trochę uczucia.

Dostała aż nadto uczucia tu postaci odgłosu kłapania zębami i dartego materiału. - Lachlain! - zawołała Emma. - No nie! Ja już naprawdę nie mam więcej ubrań! - Kup... więcej - nadeszła stłumiona odpowiedź. Kaderin zapewniła samą siebie, że wcale nie zazdrości Emmie, która mając zaledwie siedemdziesiąt lat znalazła sobie wspaniałego, bajecznie bogatego króla. Och, i takiego, który udowodnił, że gotów jest oddać za nią życie i w tej właśnie chwili zdzierał z niej ubranie zębami. Emma była naprawdę słodka, urocza i po tym co przeszła, niemalże tracąc życie, z pewnością zasługiwała na to, aby być królową u boku La-chlaina. Jednakże Kaderin nie mogła powstrzymać westchnienia, bo czuła się w tej chwili bardzo stara i bardzo samotna. A potem przypomniała sobie, że jej samotność niebawem się skończy. Tej nocy odwiedzi ją mężczyzna... i zrobi z nią różne rzeczy. Zadrżała, a potem wzięła się w garść. - Emmo, a co do Bowena... - Och, Bowe. Pewnie, że go znam. Wiedz, że jest niewiarygodnie sexy. - Musiała zakryć słuchawkę, żeby zagłuszyć męski głos pełen niezadowolenia. - Ale nie tak bardzo sexy jak ty! A więc nowy wilkołaczy mąż Emmy był zazdrosny? Kaderin przewróciła oczyma. - Tak, Bowen wpadł w łapy Hordy, był torturowany i takie tam. Stracił swoją partnerkę w osiemnastym wieku i od tamtej pory szuka sposobu, żeby się z nią połączyć.

Kaderin nagle zabrakło tchu i padła na łóżko. - Kaderin, ja... ja, no wiesz, muszę kończyć. Czy możesz zadzwonić później? - Pewnie, Emmo. Baw się dobrze - odparła nieobecnym tonem i rozłączyła się. Przynajmniej teraz wiem, z czym naprawdę konkuruję. W umyśle Bowena nagroda równała się

odzyskaniu ukochanej. Ale skąd wiedział, że nagrodą jest klucz do przeszłości? Kim był ten jego przyjaciel, który zdradził mu szczegóły rajdu? Kaderin poczuła nagle, że jej niepokój zamienia się w irytację i zadzwoniła do kowenu, chcąc rozmawiać z Nix. Po raz pierwszy ucieszyła się, że i tym razem telefon odebrała Regina. Nie musiała tracić czasu na konwencjonalne uprzejmości. - Czy jest jakiś powód, dla którego nie powiedziałaś mi, że Myst wyszła za generała armii Wyrozumiałych, a dokładniej za wampira? - Posłuchaj, nie chciałam odrywać cię od roboty powiedziała Regina. - Rajd jest dla ciebie wszystkim. I wiem, co się działo ze mną, jak się o tym dowiedziałam. Byłam naprawdę wkurwiona i miałam ochotę wrzeszczeć. To znaczy, wiem, że tobie nigdy nie odwala... no cóż, przynajmniej nie odwalało przez ostatnie tysiąclecie, ale pomyślałam sobie, że dobrze będzie zatrzymać tę informację dla siebie przez kilka następnych dni. To był mój pomysł, a nie Myst. - Wiesz, w pewnych sytuacjach dobrze by było mieć tego rodzaju wiedzę, Regino. Na przykład ten wampir na Antarktyce, którego prawie zabiłaś, to nasz nowy szwagier! - Nie mów! Brat Nikolaia Wrotha? - Zamilkła na chwilę. -Ale czy to ma jakieś znaczenie? Ciągle nie możemy go zabić? Nie powiedziałabym nikomu, gdybyś ścięła mu łeb. To, co dzieje się na Biegunie Południowym, zostaje na...

- Regino, jeżeli znów zataisz przede mną tego typu informacje, to cię zatłukę. Wiesz, że jestem od ciebie silniejsza. - Ale ja jestem przebieglejsza. Kaderin westchnęła ciężko. - Jak Myst może być pewna, że on się nie przemieni? - Właściwie to z nią nie rozmawiam. - A więc daj mi do telefonu Nix. Chwilę później usłyszała jowialny głos Nix.

- Kiddy-Kad! - Nix, skąd ten Bowen MacRieve, lykantrop, który stracił swoją partnerkę, wiedział, że biorąc udział u; rajdzie będzie miał szansę ją odzyskać? Dodam jeszcze, że Bowen był na ślubie Emmy, tak samo jak ty... jasnowidz. - Uhm, nie wiem. Może ślepe szczęście? - odparła Nix. Kaderin doskonale mogła sobie wyobrazić, jak druga walkiria owija pukiel czarnych włosów wokół palca, próbując wyglądać niewinnie. Co przypomniało Kaderin... o tym, co sama czasem robiła. - Obetnij się na łyso - powiedziała jadowicie. - A potem gól się codziennie, dopóki nie pozwolę ci przestać. - Na Sinead O'Connor? Cóż, jestem na tyle zwariowana, że mogłabym... - Po prostu to zrób! - Jesteś w złym humorze, Kaderin? Jakie to do ciebie niepodobne. - Jestem naprawdę wściekła, jak zapewne się zorientowałaś. Nix, dlaczego mi to zrobiłaś? Dlaczego powiedziałaś 0 tym Bowenowi? Przecież musiałaś wiedzieć, że on będzie walczył na śmierć i życie, żeby odzyskać swoją ukochaną. - O tak, szczególnie, że ona umarła, kiedy przed nim uciekała! To go powoli zabija, przez to traci zmysły. Nie śpi, nie je i nie spojrzał na żadną inną kobietę od tamtego czasu. Kaderin ścisnęła czoło palcami. - On jest nie do powstrzymania. On żyje tylko tym.

- Bardziej niż walkiria, którą zadręcza poczucie winy, która ma dwa tysiące lat i, pewnie zbiegiem okoliczności, ciągle wygrywa ten bieg? Myślałam, że to będzie dla ciebie kaszka z mleczkiem. Kaderin znów westchnęła, z trudem zachowując spokój. - Skoro już dałaś mu te informacje, pomóż mi teraz. Dlaczego znów mogę czuć? - Ponieważ nadszedł odpowiedni czas.

- Och, skoro już mi wyjaśniłaś. - Kaderin przewróciła oczyma. - Czy wygram ten rajd? - Pozwól mi sprawdzić. - Pomruczała chwilę, a Kaderin prawie widziała ją, jak wpatruje się intensywnie w sufit... Słuchawka uderzyła o podłogę. Kaderin poczuła, jak dreszcz przechodzi jej po kręgosłupie, jeszcze zanim usłyszała wrzask Nix. - Nix! - krzyknęła. - Nix, co się dzieje? Chwilę później Regina podniosła słuchawkę. - Co, do diabła, jej powiedziałaś? - W tle rozlegały się grzmoty niczym ostrzał armatni. Nix łkała histerycznie. - Po prostu zapytałam ją, czy wygram rajd! Dlaczego? Co się dzieje? - Nie wiem... Nigdy jej takiej nie widziałam! Jest blada jak duch i gada coś od rzeczy. Uspokój się, kochanie powiedziała Regina do Nix. - Co cię tak przestraszyło? Kaderin usłyszała głos Nix, desperackie mamrotanie, ale nie potrafiła zrozumieć słów. - Co ona mówi? - zapytała Kaderin. - Och, Kad - szepnęła Regina, głosem pozbawionym energii. - Ona powiedziała... - Regina przełknęła głośno ślinę. -Ona powiedziała, że... że w tym rajdzie, zanim znów nastanie pełnia... ty... ty zginiesz. Zginę? Kaderin zmarszczyła brwi ze zdumienia, zaciskając dłoń na telefonie. Jak mam na to zareagować? Nie potrafię sobie wyobrazić. - Och - tylko tyle była w stanie z siebie wydusić. - Natychmiast wycofaj się z zawodów! - wrzasnęła Regina, odzyskując temperament.

- Wiesz, że to nic nie da - mruknęła. - Kiedy nadejdzie twój czas, to nie ma rady. - Tak, ale ciągle możesz robić uniki, do cholery. - Regino, jak ty w ogóle możesz tak mówić? - zapytała Kaderin, chociaż wiedziała, że sama niegdyś użyła podobnych

słów. Wspomnienie atakującej ją Furii było tak żywe w jej umyśle, jakby cała sytuacja miała miejsce zaledwie wczoraj. Za te bezmyślne słowa zapłaciła słono... złamaną ręką, pękniętą czaszką i mostkiem. - Gdzie teraz jesteś? Przylecę po ciebie i zabiorę do kowenu, w bezpieczne miejsce. - Nix może się mylić - zaoponowała Kaderin, ze zdumieniem zauważywszy, że z oczu lecą jej łzy. - Albo błędnie odczytać przepowiednię. - Ale powiedziała to tylko po to, aby uspokoić Reginę. Kaderin wiedziała, że Nix nigdy się nie myli. I nigdy wcześniej nie przepowiedziała śmierci walkirii. - Obecnie Nix turla się po podłodze. Coś na pewno się stanie. - Och. - Jak dzielna była Furia w obliczu swego przeznaczenia, jak spokojna. Kaderin mogła być taka sama. - Niech cię, Kad, powiedz mi, gdzie jesteś! - Regino, tylko tchórze uciekają przed swoim przeznaczeniem. Jeżeli mam zginąć w tym rajdzie, to z tym właśnie muszę się zmierzyć. Muszę grać w tę grę do końca. - Gadasz jak wariatka. Nie powinnaś być teraz sama, nie po tym co właśnie usłyszałaś. Wojowniczka przechyliła głowę, wyglądając za okno. - I... nie będę. - Niedługo miał zapaść zmrok. - Nic mi nie będzie, Regino. Zadzwonię później - dodała, a potem rozłączyła się i wyłączyła dzwonek w telefonie. Kaderin wiedziała, że kowen za wszelką cenę będzie chciał ją odnaleźć zanim nadejdzie pełnia. Będą

dzwonić, próbując wyśledzić jej ruchy poprzez satelitę i analizując transakcje kartą kredytową. Użyją również sieci wywiadowców Porozumienia. Ale Kaderin znała ich sposoby i jeżeli nie chciała, żeby ją znalazły, to jej nie znajdą. Wzdrygnęła się. Słońce zachodziło, a ona spodziewała się wizyty wampira.

24 - Ubrałaś się tak dla mnie? - Sebastian przełknął głośno ślinę, kiedy Kaderin wstała na jego powitanie. Kiedy wchodził na pokład, znów zrobił to swoje przedstawienie pod tytułem „chciałbym i boję się", ale po tym, jak zmierzył ją wzrokiem od stóp do głowy, wskoczył do środka, jakby jakaś niewidzialna ręka wepchnęła go do środka. Nie dało się nie zauważyć, że spodobał mu się jej obcisły czarny sweterek, krótka spódniczka i wysokie obcasy. Była zadowolona, kiedy jego wzrok spoczął na jej piersiach, ponieważ w ten sposób nie widział, jak opadła jej szczęka. Wampir był naprawdę sexy. Był tak wysoki, że w kabinie mającej wysokość ponad dwóch metrów, ledwie mógł się wyprostować. Ubrany był w ciemne dżinsy, które podkreślały jego szczupłe, ale umięśnione nogi, i ciemną koszulę, która doskonale uwypuklała jego muskuły. Wszystko, co miał na sobie, było w dobrym gatunku i z pewnością kosztowało kupę forsy. Jego twarz już się zregenerowała, a ciemne włosy były wilgotne, jakby przed chwilą wziął prysznic. Seksowny. Z pewnością miał aż za dużo uroku, co stanowiło o jego ewolucyjnej przewadze. Jaka kobieta zdolna byłaby odwrócić się od niego, która nie pragnęłaby, żeby ją posiadł? Kiedy znów spojrzał jej w oczy, w jego spojrzeniu malowała się taka namiętność, że na jej policzki wypełzł zdradziecki rumieniec, którego nie zdołała

powstrzymać. Czerwienię się. Teraz przez tego wampira oblewam się rumieńcem.

- Tak się zazmyczaj ubieram. - Po tym, jak trzydzieści razy się przebiorę, nerwowo rozrzucając ciuchy po całej sypialni. - To znaczy wtedy, kiedy nie muszę walczyć, uciekać ani się wspinać. Podszedł do niej i położył dłoń na jej karku. - Albo nie skaczę z klifów, żeby dopaść bezczelną syrenę i skopać jej tyłek - dodał z półuśmiechem. A więc tej nocy zamierzał być czarujący? Najwyraźniej nie miał pojęcia, że ona nie będzie mu się opierała. Nie musiał wytaczać ciężkich dział, prawić jej komplementów, używać tego niesamowitego, naturalnego uroku osobistego. Dzisiejszej nocy ona należała do niego. Zanim tu przybył, nie czuła się najlepiej. Była samotna i tak... cóż, skazana na przegraną. Po długich godzinach rozmyślań, Kaderin podjęła decyzję. Mówiąc słowami młodej, nieśmiertelnej Reginy: pieprzyć to. Jeżeli miała niedługo umrzeć, zamierzała choć jedną noc poświęcić na niegrzeczne igraszki z wampirem, zanim zaśnie na wieki. Zresztą nie mogła przypomnieć sobie nikogo, kto bardziej by się nadawał, aby dotrzymać jej dzisiaj towarzystwa, niż właśnie on... na tę jedną noc. Powiedziała mu, że zazwyczaj tak się ubiera i to była prawda, ale nie chciała, żeby podejrzewał, że dwukrotnie przymierzała każdą rzecz, którą miała w walizce. Gapiła się w lustro, po raz pierwszy od wieków martwiąc się swoim wyglądem i zastanawiając się, co on tak naprawdę w niej widzi... a może to krew, której się napił, tak go rozpaliła? Nie mogła się doczekać tej

nocy. Tak dawno nie miała mężczyzny. Jej ręce drżały tak mocno, że ledwie zdołała zapiąć malutkie sprzączki butów. Smutne, ale prawdziwe była mu wdzięczna za towarzystwo. Gdyby go tu nie było, przez cały czas myślałaby tylko o śmierci. Ale teraz on był z nią i to, co zobaczyła w jego oczach, sprawiło że poczuła niepokój, może nawet strach.

Zagryzła dolną wargę. Niech ją szlag, skórka naprawdę była warta wyprawki. - Wyglądasz pięknie. - Proste słowa, ale powiedział je w taki sposób, patrzył na nią takim wzrokiem, że poczuła dreszcze. Spojrzała na siebie, a potem uniosła wzrok. - Nie jestem za mała? Znów uśmiechnął się do niej tym wspaniałym uśmiechem. Patrzyła na szczupłą, męską twarz. Obserwowanie, jak zmieniał się jej wyraz, było prawdziwą przyjemnością. - Uwielbiam to, jak jesteś zbudowana. Nawet jeśli przez to boję się, kiedy cię dotykam, że mogę ci zrobić krzywdę. - Słuchanie jego głębokiego głosu było takie przyjemne. Wiedziała, że nie powinna czuć tej przyjemności tak dogłębnie, ale nie potrafiła nic na to poradzić. - Zrobić mi krzywdę? - Zaśmiała się lekko. - Kiedy coś odgryzie ci nogę, to boli. Gotowanie we wrzącym oleju też boli. Ale to, co możesz mi zrobić... nie boli. I mogę to znieść. Jeśli chcę. Podszedł jeszcze bliżej. Masywny, pociągający mężczyzna, górujący nad nią. Bogowie, pachniał tak wspaniale. - A chcesz tego, Kaderin? Tak! Chciała, żeby ją całował, lizał jej ciało. On, wampir. Kiedy pokiwała głową, niezdolna do wydania dźwięku, ujął jej twarz w dłonie i przyciągnął do siebie, żeby ją pocałować.

Na początku pocałunek był delikatny, chociaż Kaderin czuła, jak bardzo Sebastian się powstrzymuje. Potem jęknął i zaczął całować ją desperacko, jak morderca skazany na powieszenie, który całuje kobietę po raz ostatni. Tej nocy całkowicie go rozumiała. Światła zgasły i zapaliły się dwukrotnie. Kaderin w końcu oderwała się od niego, choć nie przyszło jej to łatwo. - Zaraz będziemy startować. Dobrym pomysłem będzie... hm... zajęcie miejsc.

Opadł na najbliższy fotel, nie wypuszczając jej z objęć i posadził ją sobie na kolanach. Poczuła pod sobą jak bardzo jest twardy i głośno wciągnęła powietrze. On również, czując jej tyłek dotykający tak czułego punktu, syknął. Kaderin nie mogła nie pamiętać, jak hojnie wyposażyła go natura. - Czy... czy leciałeś już kiedyś samolotem? - zapytała, usiłując nieporadnie nawiązać jakąś rozmowę. - Nie. - Odsunął jej włosy z szyi i wycisnął na nagiej skórze gorący pocałunek. - I wątpię, żebym zapamiętał z tej podróży cokolwiek, co dotyczy latania. Kiedy otarł się o jej szyję, zesztywniała i odsunęła go lekko. - Ale żadnego gryzienia? - Nie, obiecuję ci - powiedział. - Bardzo mi przykro, że do tego doszło ostatnim razem. - Sebastianie - powiedziała nagle, niezdolna powstrzymać słów, cisnących się jej na usta. Przez te cholerne uczucia nie potrafiła się kontrolować. Nieważne, co się dalej stanie, chcę, żebyś wiedział, że ja... - spuściła wzrok i jej głos stał się nieco niewyraźny. - Ze ja cieszę się, że tu jesteś. Ale Sebastian ujął ją za brodę i zmusił do spojrzenia mu w oczy. Wydawał się być taki dumny z jej słów. - Dziękuję, że mi to mówisz. - Po prostu poczułam, że powinnam. - Te uczucia naprawdę wprawiają cię w zakłopotanie, prawda? Mnie zresztą również. Ale razem damy sobie jakoś z tym radę. Ona i tak nie będzie miała na to czasu...

Pomyślawszy to, odwróciła się i usiadła na nim okrakiem. Jego dłonie drżały, kiedy dotknął jej twarzy. Pochyliła się, żeby pocałować go w kącik ust, policzek, a potem szyję. Wreszcie ponownie zaczęła go całować, mocno, gwałtownie. Tak jak wcześniej, już pierwszy kontakt między nimi sprawił, że zaczęła ciężko oddychać i zatraciła się w nim. Pochyliła gło-

wę, żeby całować go głębiej i głębiej, wpiła się w jego wargi, lizała jego usta, jego język. Odchyliła się do tyłu, żeby zdjąć sweter, a potem sięgnęła do tyłu i rozpięła koronkowy biustonosz. Kiedy znów na niego spojrzała, nie mógł oderwać wzroku od jej nagich piersi i, sądząc po jego reakcji, wyprzedziła go o parę kroków. - Ja... Katja... - Przełknął ślinę, najwyraźniej starając się zapamiętać jak najwięcej z tego widoku. Tak jakby nie spodziewał się znów go zobaczyć? Nie mogła zaprzeczyć, że podobało jej się, jak na nią patrzy, ten niemal bolesny wyraz jego twarzy, kiedy patrzył, jak jej sutki twardnieją, sprawiał jej ogromną radość. - Takie piękne - powiedział, a jego głos był tak seksowny, tak głęboki, że zalała ją fala gorącego pożądania. Bogowie, jak jej tego brakowało. Położył dłoń na jej plecach i przyciągnął ją do siebie. Polizał lekko jeden z sutków. Jęknęła głośno, jeszcze zanim pewniej i mocniej ujął brodawkę wargami. Lizał i ssał, jego język tańczył wokoło, aż sutek niemalże boleśnie się naprężył. Wtedy puścił ją, ale tylko po to, aby zrobić to samo z drugą bro-dawką. Po chwili przerwał i przyglądał się jej. Przez głowę przemknęła jej szalona myśl, że Sebastian jest ciekawy, jak jej ciało reaguje na jego pieszczoty. Ale jego oddechy paliły żywym ogniem wilgotne brodawki, co doprowadzało ją do szaleństwa. - Proszę, Bastian - mruknęła. Jeżeli miał zamiar ją dotknąć, musiał to zrobić teraz.

Przesunął ją tak, że teraz leżała na jego kolanach, opierając szyję o jego ramię. - Rozsuń nogi - wysapał, ponaglając ją ręką i unosząc jej spódniczkę, aż dostał się do majtek. Przeciągnął palcem po wewnętrznej stronie jej ud. Przymknął oczy i jednym ruchem odsunął bieliznę. Drugą dłonią przez chwilę pieścił jej brzuch, a potem zsunął się niżej. Zaklął w obcym języku, była taka wilgotna.

- Dla mnie - powiedział urywanym głosem. To nie było pytanie, ale wyczuła, że Sebastian potrzebuje zapewnienia. - Dla ciebie - szepnęła, a on zadrżał na te słowa. - To sprawia mi przyjemność. Powinnaś być dla mnie mokra, skoro ja przez cały czas mam wielką erekcję. Pieścił ją tam, na dole, sprawiając, że dyszała coraz głośniej. Najwyraźniej był zachwycony tym, jak reagowała na jego dotyk. Kiedy wsunął palec do gorącego wnętrza, wydał z siebie niski, gardłowy jęk, a ona drgnęła, czując, jak jego penis pulsuje, napierając na jej plecy. - Zamierzam całować cię tam, na dole - powiedział, głębiej wsuwając palec, gładząc ją i jednocześnie powoli pocierając kciukiem łechtaczkę. - Przez całą noc. Krzyknęła. Zawsze uważała to za bardzo podniecające, a teraz myśl o tym, że całował ją będzie wampir sprawiła, że cała się naprężyła. Kim był ten dominujący nad nią, grzesznie seksowny mężczyzna? Na początku wydawał się taki nieśmiały, nawet wycofany. Ale nie teraz. Nigdy jeszcze nie czuła się tak wspaniale podczas startu. - Bastian, ja muszę... - Chcesz, żebym cię pocałował, Katja? - Tak! - Poruszała biodrami, tak aby jego palec wsuwał się i wysuwał z wilgotnej pochwy, a on jęczał, nie wypuszczając jej sutka z ust.

Kontynuował tę zabawę bez końca, aż samolot wyrównał pułap i światła w kabinie zagasły, z wyjątkiem lampki na stoliku stojącym naprzeciwko. Uniósł ją i delikatnie położył na stole, przyciskając do blatu. Wsunął dłonie pod jej spódniczkę, a potem poszukał krawędzi majtek. Uniosła biodra, aby ułatwić mu zdjęcie jej bielizny. Podciągnął spódnicę aż pod piersi, a potem usiadł między jej nogami na obitym pluszem krześle. Spowił go cień, a ją

oświetlała lampka stojąca na stoliku. Położył dłonie na jej nogach i delikatnie je rozłożył. - Jesteś taka piękna - wyszeptał, widząc ją przed sobą, taką otwartą i gotową. Jęknęła, nie mogąc doczekać się jego ust, nie mogąc doczekać się jego dotyku i jego w sobie. Ale on tylko patrzył. Nikt nigdy nie patrzył na nią w ten sposób, nigdy nie czuła się tak naga i bezbronna. Ale mimo to ufała mu, gotowa była całkowicie mu się oddać. W końcu przycisnął usta do jej uda i całował, aż zaczęła drżeć i zanurzyła palce w jego gęste włosy. Westchnęła, podciągając kolana i szerzej rozłożyła nogi. Dla niego. Żeby mógł robić, co tylko zechce.

25 Skóra od wewnętrznej strony jej uda była jak jedwab. Nic nie mogło być tak miękkie. Sebastian czuł, że zaraz eksploduje, a nawet jeszcze jej nie spróbował. Chciał jak najdłużej cieszyć się tym doznaniem, ale zbyt długo czekał na spełnienie swoich fantazji. Po tym, co stało się w jaskini, przez kilka godzin nerwowo przemierzał jej mieszkanie w Londynie. Wiedział, co go czeka dzisiejszego wieczora... myślał o tym przez cały czas. Ale czy będzie w stanie ją zadowolić? Czy ona zorientuje się, że on nigdy jeszcze tego nie robił? Ale teraz był pewny, że mu się uda. Tak bardzo pragnął jej posmakować. Teraz. Pocałował jej udo po raz ostatni i z głośnym jękiem wpił się ustami w jej wilgotną kobiecość. Lizał jej krocze powolnymi, długimi ruchami. Kiedy krzyknęła głośno, jego ciało zadrżało z rozkoszy, a jego członek wyprężył się w spodniach. - Smakujesz jak miód. Wilgotna, śliska, podniecająca. Czekał na to trzysta lat. A ona była warta tego, aby na nią czekać. Zachęcony jej okrzykiem, wsunął język głębiej i poczuł, że jej pochwa robi się jeszcze wilgotniej sza. Jęknęła i odrzuciła ręce za głowę. Nigdy nawet sobie nie wyobrażał, że jej kobiecość może być taka gorąca, ciało tak gotowe. Nigdy się nią nie nasycę. Nigdy. Jeżeli wiedziałby, że aby spędzić z nią tę jedną noc, musiałby stać się wampirem, czy wtedy świadomie zdecydowałby się na przemianę?

W jednej chwili, krótszej nawet niż odstęp między uderzeniami jego od nowa bijącego serca. Kiedy przesunął mocno językiem po jej małej, stwardniałej łechtaczce, wciągnęła powietrze i wygięła ciało w łuk. Jak mógł kiedykolwiek sądzić, że będzie w stanie kontrolować swoje ciało? Jedyne, co mógł zrobić, to powstrzymać się od wyszarpnięcia naprężonego penisa ze spodni i wbicia go w jej gorące wnętrze, w które właśnie wsuwał język. Ale w tej chwili nie był w stanie powstrzymać się od odczuwania przyjemności. Tak długo czekał na dzisiejszą noc i połączenie z nią sprawiało mu taką radość. Jej seksowne obcasiki wbijały się w jego plecy, popędzając go niczym ostrogi. Oparła się na łokciach i patrzyła na niego, przygryzając dolną wargę, dysząc i drżąc, kiedy przenikały ją fale rozkoszy. Dotknęła swoich piersi, pocierając brodawki, jakby robiła to w zastępstwie jego dłoni. Skąd wiedziała, że tak bardzo podniecają go jej pełne, miękkie piersi z różowymi brodawkami? Skąd wiedziała, że tak bardzo podnieca go to, że sama się dotyka...? - Bastian! - zawołała. - Jestem tak blisko... Me, jeszcze nie! Nie powinienem zaspokoić ją palcami. Musi wytrzymać jeszcze trochę. Ja mógłbym dotykać jej ustami bez końca. Ale odrzuciła głowę do tyłu, wyginając się w łuk. Jej twarde sutki sterczały w górę, a on nie mógł powstrzymać się od namiętnego lizania i dotykania.

Zaczęła jęczeć, najwyraźniej bliska osiągnięcia szczytu, a on przymknął oczy, nie przerywając lizania i czując wielką przyjemność. Jej drobne ciało zadrżało, opadając na niego, jej krzyki wypełniły mu uszy. Kiedy już skończyła, odepchnęła jego głowę i złączyła kolana, podczas gdy on chciał tylko posmakować jej orgazmu. Nie, niech to, nie zamierzał zadowolić się tylko tym. Musiał dostać więcej. - Ja jeszcze nie skończyłem - warknął, nie poznając własnego głosu.

Otworzyła szerzej oczy, kiedy uniósł ją w ramionach i szybko podszedł do łóżka. Rzucił ją na materac. Pokój miał w ścianach małe okienka i Sebastian widział, że niebo ujokół samolotu jest niemal białe od błyskawic. Był w odrzutowcu, który leciał prosto w burzę... i zupełnie go to nie obchodziło. Kiedy przesunął ją tak, że mógł położyć się między jej nogami, powiedziała: - Bastianie, ja... ja nie mogę... nie tak od razu. Odepchnęła go, kiedy nie posłuchał i znów rozsunął jej nogi, ale złapał ją za ramiona i przyszpilił za nadgarstki do materaca, unieruchamiając w ten sposób jej ciało. - Rozłóż nogi - rozkazał takim głosem, że nie odważyła się nie posłuchać. Zrobiła to z cichym jękiem, wiedząc, co zaraz się stanie. Teraz był pewniejszy siebie, bardziej agresywny i rozzuchwalony tym, że już doprowadził ją do orgazmu i że niebo przecinają tysiące błyskawic. Obawiał się, że będzie do niczego w łóżku, że Kaderin będzie ziewać z nudów. Ale to było takie łatwe, krzyczała i jęczała, dając mu wyraźnie do zrozumienia, co ma robić i co sprawia jej przyjemność. Kiedy postanowił tym razem skupić się na jej łechtaczce, jęczała z rozkoszy i machała głową. Jego członek aż bolał z nie-zaspokojenia. Jej nogi znów rozchyliły się szeroko w geście całkowitego poddania, a na zewnątrz rozszalały się błyskawice. Samolot zadygotał, kiedy uniosła biodra na spotkanie jego niecierpliwego języka.

- Tak... tak... tak - krzyczała, uderzając biodrami, wijąc się. Krzyknęła... bardzo głośno... kiedy osiągnęła szczyt i chociaż trzymał ją za nadgarstki, jej szpony wbiły się głęboko w materac i poszarpały prześcieradła. Dotykał jej językiem, aż ucichł ostatni jęk i westchnienie. A potem pocałował jej jedwabiste uda, gdzie za mocno ścisnął bladą skórę. Nie chciał, żeby cierpiała, mimo że jego ból był ogromny.

- Bastianie? - mruknęła. W końcu odepchnął się od materaca i usiadł na piętach, nie starając się nawet ukryć swego zachwytu. Ona najwyraźniej czuła podobnie. - Cóż... - Musiała przełknąć ślinę, gdyż za bardzo zaschło jej w gardle. - Ty... najwyraźniej... nie jesteś nowicjuszem w tym.... Sebastian był dumny i czuł wielką ulgę. Bardzo wielką. Ale teraz będzie musiał ją zostawić. Jego członek pękał od nasienia, nie mógł tego zignorować. A przecież obiecał jej, że nie zrobi nic więcej ponad dotykanie jej. Nawet gdyby chciała się z nim kochać, w co nie wierzył, nie zamierzał zgadzać się na to w ramach transakcji wymiennej, czy czegoś w tym stylu... - Bastianie - mruknęła. - Ja też chcę cię dotknąć. Potrząsnął głową. - Powiedziałem ci, że nie musisz. - Ale kiedy wyciągnęła drobną, miękką dłoń, bezwiednie przysuwając biodra, tak by mogła dosięgnąć jego penisa. Kiedy wreszcie zebrał się na to, żeby odmówić, ona już zdążyła rozpiąć mu spodnie. - Czy myślisz, że mogę pozostawić cię bez nagrody? spytała gardłowym szeptem. * ** Kaderin złapała za jego penisa i uwolniła go ze spodni. Kiedy go zobaczyła, jej oczy się rozszerzyły. Bogowie, był wspaniały. Czubek błyszczał lekko, a trzon był tak gruby, tak mocno pulsował w jej dłoni.

Podniosła wzrok i zobaczyła, że Sebastian mocno się zaczerwienił, patrząc na jej dłoń, trzymającą jego męskość. Kiedy spojrzała w jego pociemniałe z pożądania oczy, zdała sobie sprawę, że on chce, aby to, co robią, sprawiało jej przyjemność. Że chce, aby uznała go za atrakcyjnego i pociągającego. - Uwielbiam dotykać twojej skóry - mruknęła, pocierając delikatnie palcami wyprężony członek i ugniatając go mocno,

aż z gardła Sebastiana wyrwał się jęk. - Nie mogłabym przestać cię dotykać, naujet gdybym próbowała. Nie przestając go pieścić, przyciągnęła go lekko do siebie, tak że zawisł nad nią na kolanach i rękach. Potem, pocierając i głaszcząc go całego, dotknęła główką do piersi. Sebastian zaczął drżeć. Ciągle pocierała penisem o piersi, okrążała główką sutki. Drugą ręką złapała go za ciężką mosznę i zaczęła ugniatać. Zobaczyła, jak zaciska szczęki i wyczuła, że ledwie powstrzymuje się przed wytryskiem prosto w jej dłoń. - Katja... ja zaraz... skończę. - Tak! - pocierała go coraz mocniej i szybciej. - Chcesz tak...? - wysapał przeż zaciśnięte zęby. Przycisnęła główkę prosto do obolałego sutka. - Ach, bogowie... - Zdanie zakończył obłąkany krzyk, kiedy Sebastian trysnął nasieniem prosto w jej dłoń. Nie przestawała go masować, tylko zadrżała, kiedy sperma padła na jej skórę. Kabina po raz kolejny wypełniła się światłem błyskawic. Kiedy jego penis przestał pulsować w jej dłoni, popatrzył na nią, jakby nie mógł uwierzyć w to, co się stało. - Nie oczekiwałem... nie planowałem tego. Zagryzła dolną wargę. - Wiem. Bez słowa odepchnął się od materaca i założył spodnie, najwyraźniej zły na siebie. Wstał i poszedł do luksusowo wyposażonej łazienki, a potem wrócił z puchatym ręcznikiem, lekko zmoczonym wodą. Kiedy

usiadł obok niej, wyglądał tak, jakby nie wiedział, co teraz powinien zrobić. Trzymając ręcznik, marszczył brwi w zadumie. Kaderin pokiwała głową, kryjąc uśmiech. Wyciągnął rękę i wytarł jej piersi długimi, delikatnymi pociągnięciami. Patrzył na jej ciało jak zahipnotyzowany. Oddychał głęboko i pomrukiwał. - Nie wierzę, że to zrobiłem.

Z każdym pociągnięciem ręcznika Kaderin rozluźniała się coraz bardziej i kiedy uśmiechnęła się do niego leniwie, nie mógł być bardziej zdumiony. Hej, co powinna powiedzieć? Potrzebowała go dzisiejszej nocy, a on dogłębnie ją zaspokoił. Nawet mimo tego, że technicznie rzecz ujmując jeszcze się nie kochali. Kaderin uznała to, że on nie był doświadczonym kochankiem i nie miał wielu kobiet, za bardzo seksowne. Z jednej strony nie był tak zblazowany jak nieśmiertelni kochankowie, a z drugiej - tak znudzony. Nie starał się ukrywać tego, jak bardzo mu przyjemnie, ani za dużo nie gadał, ani nie wyda-wał z siebie udawanych jęków i okrzyków. Westchnęła, czując jak każdy mięsień w jej ciele rozluźnia się. - Bastian, dzisiejsza noc była wspaniała. - Naprawdę? - Właśnie spuścił się na jej piersi. Zupełnie stracił kontrolę nad sobą i swoim ciałem. To było coś, o czym nie śnił w nawet najbardziej grzesznych snach. Myślał, że nigdy tego nie doświadczy. I chociaż z trudem mógł w to uwierzyć, ona wyglądała na równie zadowoloną. Ponownie potrząsnął głową, żeby odzyskać jasność myślenia, a potem wstał, żeby odnieść ręcznik do łazienki. Kiedy wracał, zatrzymał się w drzwiach łazienki, oparł o framugę i zapatrzył na nią. Przeturlała się na bok i wyglądała na śpiącą, ale uniosła głowę i uśmiechnęła się lekko do niego. I poczuł nagle, jak coś boleśnie ściska go w piersi...

Jej krótka spódniczka nadal była podciągnięta prawie pod pachy, a majtki zahaczyły się o sprzączkę pantofla. Widząc ją w takim stanie, tak spokojną i zrelaksowaną, znów poczuł ból w klatce piersiowej. Marszcząc brwi, pomasował dłonią skórę na piersiach. Kiedy wymruczała jego imię i skuliła się, jakby zapraszając, żeby położył się za nią i objął ją ramieniem, szerzej otworzył oczy. Wrócił do niej natychmiast i usiadł na łóżku. Tak,

będzie spał obok niej. Zsunął buty i ściągnął koszulę przez głowę, a potem tustał i pozasłaniał wszystkie okienka. Wiedział, że ona wyruszy w drogę, jak tylko wylądują... ale teraz zamierzał rozkoszować się każdym aspektem bycia z tą kobietą, włączając w to rozbieranie jej przed pójściem spać. Zdjął bieliznę, potem zsunął jej pantofle, rozpiął spódnicę i rozebrał ją do końca. Kiedy położył się obok niej i przykrył ich kocem, przysiągłby, że wymruczała coś o jakiejś skórce. Objął ją ramieniem, ukrył twarz w jej włosach i przytulił ją mocno. Jednym skokiem pokonał odległość dzielącą go od głodowania do świętowania... bez etapów pośrednich. Pokonał całą drogę od czasu, kiedy nie miał nikogo i niczego do momentu, kiedy mógł wreszcie wziąć w ramiona ucieleśniony sen. Mógł ją zdobyć. I zdobędzie ją, po tej nocy. Wiedział, że będzie dla niej dobrym mężem, doskonałym ojcem, ale martwił się, czy zdoła zaspokoić ją w łóżku. Teraz poczuł pewność, że może, ponieważ ona bezwstydnie przyznała się do tego, że ją zadowolił. Bogowie, ona naprawdę mi to powiedziała. Uśmiechnął się w ciemności, doskonale świadomy, że leżą na podartych prześcieradłach. Westchnęła, wtulając się w niego. A potem, jakby złapała się na robieniu czegoś, czego robić nie powinna, zesztywniała. - Dzisiejsza noc niczego nie zmienia, wampirze.

- Wmawiaj to sobie, walhirio. - Odsunął jej włosy na bok i pocałował ją w szyję, sprawiając, że zadrżała gwałtownie. -Jak długo tylko chcesz.

26 - Dzień dobry, Katju. Wymamrotała coś w odpowiedzi. Kiedy się obudził, spała z głową na jego klatce piersiowej, posapując lekko. Uśmiechnął się, rozkoszując tym uczuciem. Ona z pewnością by temu zaprzeczyła, ale najwyraźniej lubiła z nim spać. On także z łatwością mógłby przywyknąć do tego luksusu... jasne loki rozsypane na jego piersi, ciepłe kobiece ciało w jego ramionach, należące do niego. Czy po tej nocy była już naprawdę jego? Dała mu tak wiele rozkoszy, której nigdy wcześniej nie doświadczył z taką intensywnością. A także pokazała mu przedsmak tego, co mogłoby ich czekać w przyszłości, gdyby zdecydowali się zostać razem. Przytulił ją jeszcze mocniej, a ona znów powiedziała coś, czego nie zrozumiał. - Co mówiłaś? - zapytał, rozluźniając uścisk. - Dlaczego zawsze tak bardzo się martwisz tym, że zrobisz mi krzywdę? - zapytała, nie do końca jeszcze rozbudzona. Zapatrzył się w sufit. - Moja postura często wprawiała mnie w zakłopotanie w towarzystwie kobiet. - Cóż za gigantyczne niedomówienie. - Ale nie wczoraj - mruknęła, ziewając mu prosto w twarz. - Twój rozmiar powinien sprawiać, że kobiety wyskakują z majtek.

Wyskakują z majtek? Uniósł ją w górę, trzymając za ramiona, a ona zamrugała jak zaspany kociak, wywleczony siłą z ciepłego posłania. - No cooo? - mruknęła. - Czy powiedziałam coś nie tak?

Zachichotał, położył ją z powrotem i ujął jej twarz w dłonie. Jak to możliwe, że kilka właściwie dobranych słów przekreśliło wieki wątpliwości...? Nagle podskoczyła na łóżku i otworzyła szeroko oczy. - Wylądowaliśmy? - Jakąś godzinę temu. Obróciłem plakietkę na drzwiach na stronę z napisem „nie przeszkadzać" i piloci sobie poszli. - Która jest godzina? - Wyskoczyła z łóżka. Naga. Popędziła do łazienki, odkręciła wodę pod prysznicem, a potem podbiegła do szafy, aby wybrać sobie ubranie. Wciąż całkiem naga. Popatrzył na zegar, ustawiony obok łóżka. - Ten podaje, że tutaj jest szósta czterdzieści. - Tylko gdzie dokładnie jest to tutaj? Wiedział tylko, że na dworze musiało być jasno, bo do środka samolotu przedostawały się malutkie promyczki słońca. - O siódmej przyjeżdża po mnie samochód! ' Oparł się o wezgłowie łóżka i założył ramiona za głowę. Czuł, że na jego twarzy maluje się wyraz czystego, męskiego zadowolenia. Nigdy wcześniej nie widział, jak kobieta się ubiera. I nigdy nie chciałby już przegapić tego widoku. Tak właśnie wyobrażał sobie swoje życie z żoną. Patrzenie na nią, kiedy się ubiera, czerpanie przyjemności z obserwacji jej wspaniałego ciała. Ale teraz, z Kaderin, rzeczywistość okazała się jeszcze wspanialsza. Na przykład ani razu nie wyobrażał sobie, że jego żona w łóżku nie będzie miała ani odrobiny skromności, a

nawet nie będzie wstydziła się przejąć inicjatywy. Nie wyobrażał sobie, że oczy jego przyszłej żony mogłyby tak płonąć w oczekiwaniu spełnienia... czy błyszczeć srebrem w momentach uniesień. Zaplątała się nogą w rączki torby i potknęła, ale dzięki nadnaturalnej gracji odzyskała równowagę. Kiedy przeklęła brzydko, Sebastian znów zachichotał.

Wyjrzała zza drzwi łazienki i zmarszczyła brwi, więc uniósł ręce w geście poddania. Niebawem dotarł do niego delikatny zapach jej szamponu i mydła, który zmieszał się z jej własnym podniecającym zapachem. Kiedy wyobraził sobie, jak namydlą swe szczupłe ciało, zerwał się na równe nogi. Nie marnując ani sekundy, ściągnął dżinsy i pobiegł do niej pod prysznic. Krzyknęła z zaskoczenia, patrząc w dół na wyprężonego penisa, a potem wycofała się pod ścianę z płonącymi policzkami. Niestety, już prawie skończyła się myć i zanim zdążył jej dotknąć, wyskoczyła z kabiny. Owinęła się ręcznikiem, drugim okręciła mokre włosy i wybiegła z zaparowanego po-mieszczenia. Słyszał, jak trzaska drzwiami szafy, w pośpiechu wybierając rzeczy. Nie rozumiał tej jej obsesyjnej potrzeby zdobycia głównej nagrody w rajdzie. - Dlaczego tak bardzo zależy ci na nagrodzie? - zawołał spod prysznica. - Już setki razy ci mówiłem, że ten klucz nie będzie działał. - Znalazł nierozpakowaną kostkę mydła, która nie pachniała jego kobietą i rozerwał ozdobione monogramem opakowanie. Znów weszła do łazienki, ciągle zawinięta w ręcznik. Wycisnęła pastę na różową szczoteczkę. - ...usz... edzie... dzia... - odparła ze szczoteczką w ustach. Klucz będzie działał. Jak tylko skończyła myć zęby i wyszła z łazienki, on także skończył się myć i podniósł ostatni ręcznik.

Kiedy po raz kolejny przebiegała pod drzwiami łazienki, rzuciła mu spodnie. Wytarł się, założył dżinsy i wszedł do saloniku... wpadając wprost na nią. Powinien był to przewidzieć, w tak ciasnej przestrzeni. Cóż za nieostrożność... Błyskawicznie wyciągnął rękę, żeby ją podtrzymać, ale ona z łatwością sama uniknęła upadku, cofając się zgrabnie

o krok. Jej dłonie skoczyły ku jego klatce piersiowej, a potem rozluźniły się i tam już pozostały, wycierając kilka kropel wody, które pozostały na jego skórze. Nie spojrzała na niego z urazą. Nie, przekrzywiła głowę i wpatrywała w jego tors. Drobnym kiełkiem przygryzała dolną wargę, a jej oczy lśniły srebrem. Już miał ją złapać i zanieść do łóżka, ale oderwała się od niego, przemknęła obok i pobiegła w ku wyjściu. Jej biodra poruszały się zmysłowo. Doskonalą. Nagle pomyślał, że nie ma prawa mieć pretensji do przeznaczenia, gdyż w zamian za przemianę w potwora dostał odpowiednią i jedyną kobietę. Kiedy zniknęła mu z oczu, jego uwagę przykuła jedwabna bielizna, wystająca z jej walizki. Ukląkł obok i zanurzył rękę w ubraniach, wyciągając skąpy czarny biustonosz i pasujące do niego majtki, które przypominały raczej artystycznie zaprojektowane stringi. Wstał i ścisnął jej bieliznę w dłoni. Jęknął, kiedy przypomniał sobie, jak zeszłej nocy napierała na niego biodrami odzianymi w jedwab. Zadrżał na myśl o tym, jak bardzo była wilgotna... Kaderin pojawiła się nagle obok niego. Jedną rękę wsparła na biodrze, a drugą wyciągała w jego kierunku, chcąc, aby oddał jej bieliznę. Natychmiast jej ją oddał. Kiedy walkiria odwróciła się i zaczęła ubierać, nie zdejmując ręcznika, powiedział: - Znam się trochę na podróżach w czasie. I wiem, że ten klucz nie będzie działał. Czy kiedykolwiek słyszałaś o teorii względności? - zaczął, nie wyobrażając sobie, skąd miałaby to wiedzieć. Mówiąc coraz bardziej

przekrzywiał głowę, wpijając wzrok w skraj ręcznika. Jednak nie musiał się wysilać. Zdjęła ręcznik, jak tylko włożyła bieliznę... to znaczy, kiedy sznureczki znalazły się na swoich miejscach. Głośno wciągnął powietrze. Przestąpił z nogi na nogę, głównie po to, aby nie upaść. Ten tyłek kiedyś mnie zabije. - Sama trochę się na tym znam - rzuciła przez ramię, zapinając biustonosz. - A od połowy dwudziestego wieku różni

fizycy akceptują fakt, że podróż w czasie może być możliwa, nawet bez naruszania ogólnych praw teorii względności. Zmarszczył brwi. Może powinien wyjaśnić jej to prostszymi słowami. Ale po chwili dotarł do niego sens jej wypowiedzi. Teoria względności była jedynym argumentem przemawiającym przeciwko podróżom w czasie. - Nawet jeżeli masz rację, podróż w czasie jest niekompatybilna z prawem zachowania energii. Nie możesz przenosić materii i energii z jednej przestrzeni, nie kreując jednocześnie próżni. Ani nie możesz wziąć próżni i siłą przenieść do innej przestrzeni. Miłosiernie założyła wąskie spodnie, które zasłoniły jej boski tyłeczek, chociaż gdy na chwilę się schyliła, jej piersi prawie wyskoczyły z biustonosza. Na wpół ubrana, zaczęła czesać długie, wilgotne włosy. On z kolei wrócił na łóżko i znów, oparty o wezgłowie, cieszył oczy jej widokiem. - Prawda. Ale tylko wtedy, kiedy wierzysz, że cała materia i energia łączą się z sobą w skali globalnej powiedziała. Czy mogła być bardziej seksowna niż w tej chwili, czesząc włosy i dyskutując z nim na jeden z jego ulubionych tematów? Jakoś zdołał sklecić sensowną odpowiedź. - Bo musi być. To zamknięty system, wszystko jest ze sobą połączone.

Zebrała loki w ciasny węzeł na karku i obnażyła cudowną szyję, od której pieszczenia nie mógł się oderwać zeszłej nocy. - Ziemia nie jest systemem zamkniętym - powiedziała z całkowitą pewnością siebie. - Istnieją przejścia do innych wymiarów, inne populacje, inne stworzenia, takie jak Tradycja. Parę nawet sama odwiedziłam. Co? - pomyślał tępo. Chryste, uwierzył w to, co mu powiedziała. Mimo że zaprzeczało to całej posiadanej przez niego wiedzy. I ot tak, jeden z filarów jego światopoglądu zawalił się niczym domek z kart, obalony przez drobną kobietę odzianą jedynie w jedwabny czarny biustonosz.

Wstrząśnięty, usiłował ponownie zebrać myśli. Chciał przekonać ją do swoich racjach. I, jeśli miał być ze sobą szczery, chciał też jej zaimponować. - A co z paradoksem pradziadka? Co się stanie, jeżeli podróżnik w czasie wejdzie w interakcję ze swoimi przodkami, albo z samym sobą w młodszej wersji? - Co, jeżeli zabije swojego pradziadka? Cóż, jeżeli ktoś wierzy w tachiony... - Wiesz, co to jest tachion? - Powstrzymał się, żeby nie krzyknąć. Podniosła koszulkę i zaczęła ją zakładać. - Subatomowa cząsteczka. - Usłyszał jej stłumiony przez materiał głos. - Porusza się szybciej niż światło. Zdołał zamknąć usta, zanim wciągnęła koszulkę. - Jak to się dzieje, że ty rozumiesz te rzeczy? - I jak to się stało, że ten wampirzy dobór naturalny działał tak wspaniale? - Mój ojciec jest bogiem, a oni są raczej nieźli w te klocki. A ja dziedziczę to po nim. - Oczywiście. - Nie lubił, kiedy mu o tym przypominała. Riora na samym początku zadała mu pytanie, czy wie, jak wysoko mierzy, sięgając po kogoś takiego, jak ona. Tak, Rioro, tak, wiem. Każdego dnia coraz lepiej rozumiał słowa bogini i to nie dawało mu spokoju. Otrząsnął się z ponurych myśli. - Tachiony to tylko hipoteza. Ich istnienie zachwiałoby zasadami fizyki... - Tak jak radioaktywność? - zapytała łagodnym tonem, z niewinnym uśmiechem, unosząc głowę znad butów, które właśnie sznurowała.

Odetchnął głęboko. Podała przykład z wczesnego dziewiętnastego wieku, kiedy fizycy nie potrafili wyjaśnić fenomenu radioaktywności. Ich zakłopotanie ustąpiło dopiero wtedy, kiedy została stworzona teoria mechaniki kwantowej. - Sprytna analogia - powiedział, zaskoczony jej wiedzą. Ale czy go przekonała? Nie, miał tuziny argumentów przemawiających przeciwko podróżom w przeszłość w celu zmiany

przyszłości. Ale nigdy jeszcze z taką ochotą z nikim nie wdawał się w dyskusję; umrze, jeżeli jej zaraz nie pocałuje.

27 Sebastian doskoczył do niej, złapał ją za ramiona i pociągnął na łóżko. - Co ty wyprawiasz? - zawołała Kaderin, ale nie zdołała wykrzesać z siebie ani odrobiny prawdziwego gniewu... Tak naprawdę od chwili, kiedy dotknęła jego wspaniałego, wilgotnego po kąpieli torsu, pragnęła, aby ją przytulił. Po ostatniej nocy wiedziała, że nie tylko jego klatka piersiowa jest wspaniała. Nie umknęły jej uwadze pełne pożądania spojrzenia, jakie jej rzucał, kiedy się ubierała, ale najwyraźniej dopiero naukowa dyskusja zagotowała mu krew w żyłach. Mogła poczuć stwardniałego penisa, napierającego na nią. Nauka. Powinna wcześniej się domyślić... w jego zamku pełno było książek i nie były to lekkie lektury. Usiadł na niej okrakiem i przyszpilił jej ręce za głową. W jaskini, i nawet ostatniej nocy, raz po raz demonstrował jej swoją siłę. Teraz, kiedy znów miał ją w swojej mocy, wyobraziła sobie, jak wchodzi w nią... twardy, ale jednocześnie gładki, silny... Zmarszczyła brwi. Tego ranka powiedział jej, że jego rozmiar często przysparzał mu kłopotów z kobietami. Sądziła, że to znów jedno w jego niedomówień i podejrzewała, że kobieta... a raczej kobiety... po prostu go zraniła. A więc dlaczego teraz czuła przemożną chęć, żeby wydrapać tej głupiej krowie oczy?

- Pocałuj mnie, Katja. - Jego twarz była taka przystojna, taka beztroska. Zdawało jej się, że ledwie powstrzymuje uśmiech. Jak trudno mu się oprzeć.

- Dlaczego miałabym tego chcieć? - zapytała zduszonym głosem. - Bo lubisz mnie całować, walkirio. - W jego głosie pobrzmiewała duma. Och, Frejo, to prawda. W końcu uśmiechnął się szeroko. - Chryste, tak bardzo lubię być z tobą. - Jego uśmiech sprawiał, że jej serce topniało. Równe zęby i ledwie widoczne kły odbijały się bielą od wiecznie opalonej skóry. Nie patrz na niego. Zupełnie ją zaczarował, tak bardzo ją pociągał, więc skupiła się na rzeczach, których najbardziej w nim nienawi-dziła. On pije krew. On pije krew. On gryzie! - Musisz lubić być ze mną - przypomniała mu. - Bo jestem twoją narzeczoną. Puścił jej nadgarstki i usiadł. - Oczywiście, to tylko mistyczny pociąg sprawia, że tak bardzo cię pragnę. Nie to, że właśnie mogłem zajrzeć do twego cudownego umysłu i zachwycić się tym, co tam znalazłem. I na pewno nie to, że ostatniej nocy dałaś mi coś najbardziej niesamowitego w całym moim życiu. Popatrzyła na jego szczerą twarz. - Naprawdę tak było? - Ostatnia noc i poranek z tobą? Wyprzedziłaś inne doznania o lata świetlne - przyznał cicho. Uwierzyła mu, chociaż nie potrafiła tego zrozumieć. Nawet się ze sobą nie kochali tak naprawdę. Z pewnością były w jego życiu inne zauroczone nim kobiety, pragnące za wszelką cenę zadowolić go w każdy sposób. Tak, czasami wydawał się nieśmiały, ale był także

seksownym, inteligentnym arystokratą oraz doskonałym żołnierzem. Gdyby spotkała go, kiedy był jeszcze nieśmiałym śmiertelnikiem, dopadłaby go w kącie stodoły i wzięła to, na co miałaby ochotę. - A co z tobą, Katju? - Jego głos stał się o ton głębszy. Powiedz mi, że ja również zaspokoiłem cię zeszłej nocy.

To tyle, jeżeli chodzi o wstydliwość. Teraz to ona czerwieniła się i odwracała twarz. - Pocałuj mnie albo mi powiedz. Jedno albo drugie, inaczej cię nie puszczę. Sapnęła ze złością. - Przecież wiesz, że tak... byłeś tam ze mną. Błyskawice prawie strąciły samolot z nieba! Położył się obok niej i pogłaskał jej szyję. - Co za wyznanie na do widzenia. - Dlaczego mnie o to zapytałeś? Odsunął się od niej. - Ponieważ moim zamiarem jest uzależnić cię od tego rodzaju przyjemności. Jeżeli poczujesz pożądanie... Pocałował jej obojczyk - ...chcę, żebyś automatycznie szukała mnie, abym ci ulżył. Był tak arogancki i jednocześnie niepewny siebie, agresywny i jednocześnie wycofany. I, bogowie miejcie ją w swojej opiece, te przeciwieństwa naprawdę ją fascynowały. - A co z tobą? - zapytała. Pogłaskał ją dłonią po policzku. - Wiesz, że nikogo nie pragnąłem bardziej. - Dlaczego... dlaczego chciałeś umrzeć? - Nie miała pojęcia, skąd to pytanie wzięło się w jej umyśle, ale nagle zapragnęła poznać odpowiedź. Dlaczego był taki samotny? - Ja... tak naprawdę nie chciałem umrzeć. Po prostu nie widziałem sensu w przedłużaniu mojej egzystencji. Kiedy zmarszczyła brwi, dodał: - Wyjaśnię ci to. Pewnego dnia. Ale ciągle nie mam pojęcia, co powinienem czuć w obecnej sytuacji.

- W porządku. Nie musisz. - Odwróciła wzrok. Znów dotknął jej twarzy i delikatnie obrócił jej głowę, zmuszając ją, żeby na niego spojrzała. - Powiem ci. W swoim czasie. Wszystko, co tylko zechcesz. Nie chcę, żeby między nami były jakieś tajemnice, ponieważ mam zamiar... ożenić się z tobą.

- Co? Hola! - Odskoczyła od niego, czując ukłucie prawdziwego strachu. To właśnie dlatego ubiegła noc w ogóle nie powinna mieć miejsca. Podobnie jak poranek, kiedy szykowali się do wyjścia, razem. Już zachowywali się jak małżeństwo, wybierające się do pracy. Jedna z tych par, które podają sobie rano kubek kawy i świeże bajgle. No dobrze, może z wyjątkiem tego, że ona i Sebastian nie jedli bułeczek, ani nie pracowali w biurze. Ale nie dostrzegła w porę tego, co się zbliża... propozycji małżeństwa. Nie sądziła, że to będzie tak szybko. Tylko nie panikuj. Koniec gierek z wampirem. - Nie mogę za ciebie wyjść! Ja... jestem poganką! wybełkotała. To wszystko i tak było kompletnym szaleństwem. Niebawem umrę. A jeżeli nie umrę, to wtedy zdobędę klucz i odzyskam siostry... Nagle, w jednej sekundzie, pojęła co ją czeka. Jeżeli ocali swoje siostry, zmieni bieg historii. Na taką, w której Kaderin nigdy nie spotyka Sebastiana. - A ja byłem katolikiem - powiedział powoli, marszcząc brwi w zakłopotaniu. - Ale i tak chcę się z tobą ożenić. Wygrzebała się z pościeli i zaczęła zbierać swoje rzeczy, upychając je byle jak do torby. Czy naprawdę drżały jej ręce? - Posłuchaj, Sebastianie. Czy mnie pociągasz? Tak, masz rację. Nie zamierzam cię oszukiwać. Ostatnia noc była... przyjemna. Cieszę się, że do niej doszło. Ale to nie znaczy, że to się powtórzy. A poślubienie ciebie jest nawet mniej prawdopodobne.

- Co mogę zrobić, żebyś zmieniła zdanie? - Musiałabym mieć absolutną pewność, że chcę spędzić z tobą wieczność. Nieśmiertelni naprawdę powinni podchodzić do tego tematu z dużą ostrożnością, wiesz przecież, a ty i ja do dzisiejszego poranka nawet nie mieliśmy okazji zamienić ze sobą kilku normalnych słów. I, szczerze mówiąc, nie

ufam ci i nie potrafię ot tak zapomnieć o życiowych doświadczeniach w przeciągu zaledwie kilku tygodni. - Dlaczego po prostu nie spróbujesz życia ze mną? - Ponieważ nieprzemienione wampiry są jak nuklearna bomba. Bomba sama w sobie nie jest zła. Ale złe jest to, jakich zniszczeń może dokonać. W każdym razie nikt nie chce, żeby bomba leżała w jego ogródku. - Daj mi szansę, żebym mógł ci udowodnić, jak bardzo się mylisz. - Sebastianie, czy ty kiedykolwiek widziałeś przemienionego wampira? Bo jeżeli tak, wiedziałbyś, dlaczego jestem gotowa zrobić wszystko, aby uniknąć sytuacji, kiedy budzę się obok kogoś, komu akurat znienacka odwaliło. - Nigdy nie będę z tobą nieszczery - powiedział i poczuł się zmuszony do wyznania. -1 widziałem ich. W twoich snach. Najwyraźniej nie podobało jej się to, że przypomina jej o tym. Wyglądała jakby zaraz miała stracić cierpliwość. - I nie wszystkie wampiry się zmieniają. Mój brat się nie zmienił, chociaż pije wprost z żywego ciała. Szerzej otworzyła oczy. - A więc to prawda. A więc on pije z Myst? To tyle, jeżeli chodzi o dotrzymanie sekretów kowenu. - On nigdy by jej nie zdradził. - Między nimi nie było najlepiej, ale nie mógł nie bronić brata przed oszczerstwami. - Nawet jeżeli nigdy się nie zmienisz, jeżeli cię zaakceptuję i będziemy żyli razem, widzę tylko dwa możliwe scenariusze na przyszłość. Albo ja będę

musiała porzucić rodzinę, albo one po prostu cię zabiją. I koniec. Taka jest nasza przyszłość. - Ale mój brat i Myst... - Będą musieli uciekać, żeby ratować życie, kiedy powróci nasza królowa. - Furia? - Niech zgadnę. Ją też już widziałeś?

- Tak. - Jego twarz przybrała kamienny wyraz. Złamała ci rękę, do cholery. - Więc widziałeś, że jest przerażającą istotą. - Nie boję się jej i zawsze będę cię chronił. - Powinieneś się jej bać - powiedziała Kaderin, doprowadzona do rozpaczy. - Wszystkie wampiry powinny. Horda pojmała ją i przykuła do dna oceanu na ostatnie pięćdziesiąt lat. Od pięćdziesięciu lat ona co kilka minut tonie, a potem wraca do życia, zgodnie ze swoją nieśmiertelną naturą. I nikt nie może jej znaleźć. Ale teraz jesteśmy już coraz bliżej i kiedy w końcu ją uwolnimy, naszej królowej nie będą obchodziły różnice między frakcjami wampirów. Z nią nie można dyskutować. Ponieważ już wcześniej, zanim umarła i zmartwychwstała milion razy, nie była przesadnie łagodna. - Będziemy się o to martwić, kiedy ten czas nadejdzie. - Po prostu przestań. Wiesz, jaka jest jedna z trzech najczęstszych przyczyn rozpadu związków międzyludzkich? Wywieranie nacisku. Ja nie reaguję dobrze na nacisk. - Złapała spakowaną torbę i przełożyła pasek przez ramię. - Poczekaj. Nie idź jeszcze. - Przeniósł się szybko do jej mieszkania, ostrożnie wziął jajko z komody, gdzie wcześniej je schował, i wrócił do niej. - Masz. - Oczywiście. - Założyła włosy za ucho, a potem wyciągnęła rękę po jajo. - Właśnie miałam cię o nie zapytać. - Nie, nie miałaś - powiedział i wiedział, chociaż nie miał pojęcia skąd, że ma rację.

- Mylisz się. - Wzięła jajko i przysunęła do serca, a kiedy zniknęło, znów poczuł zapachy dalekich lasów. Miałam zapytać, ponieważ byłam ciekawa, czy zabiłeś tamte dwa bazy-liszki. Me mogę skłamać. Chociaż wiedział, że jeśli powie prawdę, ona uzna go za słabeusza. Potarł kark i odwrócił wzrok. - Jednego musiałem zabić. Ale tego małego... postanowiłem nie mordować.

Spodziewał się różnych reakcji, ale nie tego, że sapnie ze złości i wyceluje w niego palec. - Oczywiście, że nie - powiedziała zdegustowana. Zostań tu, idź sobie, rób, co chcesz, ale ja mam robotę do wykonania. Poczuł, jak ogarnia go złość. Nie można pogardzać miłosierdziem. - Wolałabyś, żebym zabił oba? Ciągle machając mu palcem przed nosem, niczym mieczem, niemal wypluła kolejne słowa: - Nie! Ale ty po prostu znów musiałeś okazać się taki szlachetny i... wyrozumiały. A przecież jesteś tylko... wampirem! -Zmarszczyła brwi, a potem najwyraźniej zdołała sformułować myśl. - I mogłeś mi powiedzieć, kim jesteś! Co ją nagle ugryzło? - Powiedziałem ci, jak się nazywam, już przy naszym pierwszym spotkaniu. - Ale nie powiedziałeś mi, kim jesteś! Odsunął się od niej, śmiertelnie zdumiony, i patrzył, jak gwałtownie otwiera drzwi i wybiega z sypialni do głównej kabiny samolotu, zalanej słonecznym światłem. Zostawiła go, a on nie mógł pójść za nią, nawet mimo tego, że całe jego ciało pragnęło tylko jej. Przez słońce nawet nie mógł popatrzeć, jak odchodzi. Kiedy już jej nie było, poczuł się tak, jakby zabrała ze sobą jego cząstkę. To było intrygujące... i ważne. Czuł się zamknięty, jak w klatce. Uderzył w ścianę kabiny i złamał panel. Niech to, chcę iść tam, gdzie ona. Chcę za nią podążać, wszędzie.

Pustynia Gobi Dzień 11 Nagroda: dowolna ilość wody z Fontanny Młodości, warta siedem punktów

Przebiegła trzydzieści kilometrów zanim znalazła oazę z Fontanną Młodości. Nalała magicznej wody do pogniecionej butelki po wodzie mineralnej i uniosła ją na wysokość serca, żeby bogini mogła odebrać ofiarę. Każda istota Tradycji wiedziała, że Fontanna przenosiła się z pustyni na pustynię, po całym świecie. Ale ani przez chwilę nie znajdowała się na bagnach Florydy. Konkwistadorzy i ich mapy. Ci to mieli pomysły. Jej siostry śmiały się jak szalone, kiedy je zobaczyły. Dzisiaj pozwoliła sobie na wolniejsze tempo w drodze powrotnej. Słuchała iPoda Reginy, który ta zostawiła w samolocie specjalnie dla niej. Podróż przez pustynię była wystarczająco nieprzyjemna, nawet wtedy, kiedy nie musiała biec. Słońce paliło piasek niczym gigantyczna lampa halogenowa, taka jak w piecyku do podgrzewania jedzenia, i temperatura przez cały czas utrzymywała się na poziomie czterdziestu pięciu stopni Celsjusza. Wydawało się, że piasek aż syczy z upału, jakby wydawał z siebie ostatnie tchnienie. Mimo to był to udany dzień. Na przykład ciągle jeszcze nie umarła. Oddzwoniła do Nix tego ranka z samochodu zaraz po wyruszeniu w nadziei, że złapie ją spokojniejszą i dowie się wreszcie, o co w tym wszystkim chodzi. Ale, jak to się często zdarzało, Nix nie była zbyt przytomna. Mamrotała coś gorączkowo o „zwierzątkach z papieru, ustawionych w linii" i o „idio-tycznych poradnikach, traktujących o istotach Tradycji". Najwyraźniej zupełnie nie pamiętała o przepowiedni. Kaderin odpowiadała jej

półsłówkami. „Doprawdy? Jak miło". „Super, oddaj słuchawkę komuś innemu, dobrze?" Jednakże Kaderin nie czuła smutku, nawet pomimo przepowiedni, wiszącej nad nią niczym ciemna chmura. Ostatniej nocy spała tak dobrze, tak spokojnie w ciepłych ramionach Sebastiana. Wreszcie nie dręczyły jej koszmary. Nie wspominając już o tym, że wcześniej tak doskonale ją zaspokoił.

Poza tym co mogła poradzić na to, że niebawem umrze? Tak, zaspokojona przez wampira. Dżentelmena, wojownika i wampira, który miał wystarczająco dużo siły, żeby złamać przeciwnika na pół jak suchą gałązkę i tyle ukrytej siły, że poradziłby sobie z zastępami piekieł. A jednak zatrzymał się na chwilę i ulitował nad młodym smokiem. Zostawiła go zdruzgotanego jej odmową. Nigdy nie będą razem. I zapewne ciągle drapie się w głowę, żeby zrozumieć powód tej odmowy. Co było po jej myśli. Kiedy wdrapała się na kolejną wydmę, zaczęła zastanawiać się, czy to możliwe, że powoli zaczyna czuć do Sebastiana coś, co można nazwać miłością. Jeżeli tak, to czas nie był odpowiedni. W końcu znalazła mężczyznę, który w przyszłości mógłby należeć do niej, ale ta przyszłość miała nigdy nie nadejść. Jeżeli nie umrze, i jeżeli ocali swoje siostry, zmieni historię... historię swojego życia. Nie będzie musiała wieść zimnej, pozbawionej emocji egzystencji i nigdy nie pojedzie do obskurnego rosyjskiego zamku, żeby zabić Sebastiana. I z jakiegoś powodu była pewna, że nigdy go nie spotka w żadnej z rzeczywistości, nie, dopóki on nie umrze w jakikolwiek sposób. Myślenie o tym doprowadzało ją do szaleństwa. Tak więc nie będzie o tym myśleć. Zamiast tego powspomina sobie poprzednią noc... Nagle poczuła nieznaczne poruszenie powietrza i wiedziała, że to on. Sekundę później usłyszała. - Cholera jasna. A potem zniknął.

Nie zdołał zobaczyć, jak Kaderin szczerzy zęby w uśmiechu.

28 Medellin, Kolumbia Dzień 17 Nagroda: jeden złoty pierścień z opalem, wykuty w Mezopotamii, wart dwanaście punktów Dzisiejszej nocy Kaderin musiała dostać się na tyle blisko Rodriga Gamboi, kolumbijskiego magnata narkotykowego, chronionego lepiej niż arystokracja, aby zdobyć pierścień, który tak naprawdę nigdy nie należał do niego. Gamboa był bardzo ostrożny i chodziły słuchy, że w jego żyłach płynęła domieszka krwi Tradycji. Noce spędzał w bardzo różnych miejscach, a jego domy były nie do zdobycia, tak więc Kaderin postanowiła złapać go podczas wielkiego otwarcia Descanso - nowego klubu i równocześnie pralni brudnych pieniędzy Gamboi. Była to jedna z nielicznych okazji, kiedy można było być pewnym miejsca pobytu przestępcy. Jednakże, nienawykła do podobnego traktowania wśród swoich, lady Kaderin musiała, tak jak wszyscy pozostali, poczekać w kolejce do wejścia. Trudność zadania polegała na tym, że klub miał być pełen ludzi. Musiała się tam dostać i uniknąć zamieszania, aby ludzie nie spostrzegli obecności istoty Tradycji. W przeciwnym razie zostanie zdyskwalifikowana. Będzie musiała tak omotać Gamboę, aby ten przestał zachowywać się racjonalnie, namówić go, żeby wyszedł z nią z klubu, a potem zabrać mu pierścień, kiedy będą

sami w samochodzie. Jeżeli będzie próbowała zdobyć nagrodę w miej-

scu publicznym, a potem wywalczyć sobie drogę na wolność, na pewno wszyscy zorientują się, że nie jest zwykłym człowiekiem. Jej przeklęte uszy i umiejętność rzucania samochodami zawsze przyciągały uwagę. Tak więc dzisiaj w nocy postanowiła zabawić się w uwodzicielkę. Buty do wspinaczki i wielki plecak poszły w odstawkę. Miecz został pod hotelowym łóżkiem. Teraz uzbrojona była w innego rodzaju gadżety. Znajdź się blisko niego, załatw to po cichu. Była przecież kobietą. Jeden plus jeden równa się dwa. Tym razem miała przewagę. Mogła się założyć, że Bowen odpuści sobie to zadanie. Ale najpierw musiała się dostać do tego klubu. Czekaj! Czy to nie Cindey stoi w kolejce, tam z przodu? Och nie, była tak blisko wejścia. Kaderin nie mogła tego tolerować, ale jednocześnie nie wolno jej było podbiec do rywalki i wywlec ją za włosy z kolejki. Jakby poczuła na sobie pałający wzrok Kaderin, Cindey odwróciła się i pomachała jej bez-czelnie. Me wolno ci atakować syreny... nie wolno ci atakować... Nagle Kaderin poczuła, jak jej niemożliwy do wyśledzenia telefon satelitarny dzwoni w jej małej torebce. Wyjęła go i zobaczyła, że wyświetlił się numer Myst. - Cześć, Myst, jak leci? - warknęła zamiast przywitania. -Wygląda na to, że wiszę ci życzenia, skoro wyszłaś za tego swojego wojownika. Druga walkiria westchnęła.

- To nie ja wymyśliłam, żeby ci nie mówić. Ale nie sądziłam także, że jeżeli powiem ci o tym kilka tygodni później, to coś się stanie. Szczególnie, że ja i Nikolai uciekliśmy. - Och. Obrządek pogański? - Cywilny. - Fajnie, jak sądzę.

- A więc jesteś narzeczoną Sebastiana. - Kiedy Kaderin nie zaprzeczyła, Myst dodała: - Co się między wami wyrabia? Kaderin wspięła się na palce, żeby zobaczyć, co dzieje się przed nią. - Nie mam pojęcia. - Od czasu wydarzeń na pustyni widzieli się nocami zaledwie kilka razy. Ona przemieszczała się z jednego końca świata na drugi, a on jeszcze dwa razy przeniósł się do niej, kiedy była w pełnym słońcu. Kiedy byli razem, był pełen rezerwy, nawet wycofany, co wcale jej nie dziwiło. Pamiętała jeszcze swoją reakcję na jego pytanie, czy go poślubi. Dlaczego ta kolejka posuwała się tak wolno? Miała nadzieję, że wejdzie, wyjdzie i wykona zadanie. Podejrzewała, że jeżeli jakimś cudem Sebastian się tu pojawi, może mu się nie spodobać jej niewinny flirt... i jej ubranie. Ciągle jednak, ryzyko narażenia się na gniew wampira było lepsze niż ryzyko spotkania z bardzo niedobrym wilkołakiem. - Sebastian jest właśnie u Nikolaia. I z tego, co zdołałam podsłuchać z ich rozmów z ostatnich kilku dni, Sebastian ma twoje wspomnienia - powiedziała Myst. Pozwalasz mu pić swoją krew? - Och, na miłość Frei, chyba sobie ze mnie żartujesz! zawołała Kaderin, a potem rozejrzała się wokoło, ale nikt z ludzi, stojących w kolejce przed nią, nie słuchał, co mówi. A za nią nie było nikogo. - Zadrasnął mnie zębem - przyznała po chwili, ściszając mocno głos. Niechcący.

- Posłuchaj, Kad. Ja jestem zachwycona Nikolaiem, ale zdaję sobie sprawę, że nie wszystkie walkirie muszą czuć pociąg do wampirów. I nie jestem pewna... nie wiem, czy Sebastian do ciebie pasuje. Szczególnie, że ty masz zamiar zrobić to, co masz zamiar zrobić. No wiesz. Nie do końca pojmuje, że ty zrobisz wszystko, aby ocalić tych, których kochałaś. On jest typem mężczyzny, który ceni honor wyżej niż życie. - Tak, ja też to zauważyłam.

- Nikolai nie zniesie widoku cierpienia swojego brata, ale ja nie mogę ci pozwolić popełnić tego błędu. Na twoim miejscu jeszcze bym się zastanowiła powiedziała Myst. - No i, oczywiście, jest jeszcze problem z Furią... - Wiesz co, Myst? - przerwała jej Kaderin. - Nie mogę z tobą o tym rozmawiać w tej chwili. Chcesz mi zrobić przysługę? Dzisiejszej nocy trzymaj Sebastiana z daleka ode mnie. - A jak niby mam to zrobić? - zawołała Myst. - On jest zainteresowany tylko jednym. Opowieściami o tobie. - A więc mu poopowiadaj. Tylko nie o błogosławieństwie. I nic o Dashy ani Rice. - A czy jest jeszcze coś, o czym można by opowiedzieć? - Bardzo śmieszne, Myst. - Sama się o to prosiłaś, Kaderin Dobre Serce powiedziała Myst, przywołując dawno zapomniany przydomek Kaderin, który wciąż wprawiał ją w zakłopotanie. - I pamiętaj o mojej radzie. Nie opuszczaj gardy - dodała. Kiedy tylko się rozłączyły i wojowniczka wsunęła telefon do torebki, niedźwiedziowaty selekcjoner obrzucił wzrokiem kolejkę i zwrócił na nią uwagę. Dziwne, ale zamiast na krótką spódniczkę, patrzył na jej szpiczaste uszy, chociaż zakryła je włosami. Ale po chwili skinął na nią palcem i wpuścił ją do klubu, podnosząc aksamitną linę. Kiedy mijała Cindey, mrugnęła, jakby witała się ze starą, dobrą znajomą.

- Wygląda na to, że dziewiętnastowieczny dziwkarski styl nie jest hitem sezonu, Cin. * ** Kiedy Sebastian w końcu opuścił Blachmount, zostawiwszy Nikolaia i podejrzanie gadatliwą Myst, i przeniósł się do Kaderin, znalazł się nagle w nocnym klubie, jakiego nigdy jeszcze nie widział. To musiało być zadanie w Kolumbii. Miał nadzieję, że tego właśnie Kaderin nie wybierze.

Światła przecinały mrok niczym promienie lasera i kreśliły na suficie dziwaczne wzory. Na wpół nadzy tancerze wili się w klatkach zawieszonych u sufitu. Klatki przypomniały mu jego ostatni sen. W tym śnie Kaderin podchodziła do uwięzionego mężczyzny. Był młody, a jego ciało okrutnie pokaleczono i poraniono. Mężczyzna, nie podnosząc głowy, wycharczał tylko dwa słowa: Zabij mnie. Kaderin uśmiechnęła się. - Oczywiście, pijawko. - Jej głos był słodki niczym miód. - Za jakieś parę miesięcy. Mężczyzna wydawał z siebie dźwięk, który zabrzmiał jak płacz. - A potem może pozwolę ci uciec, prosto w słońce kontynuowała Kaderin. - Twoje organy zamienią się w płynny ogień, zanim umrzesz. Zgnijesz od środka. Ale do tego czasu będziesz mnie błagał o słońce, obiecuję ci... Znów nie czuła niczego. Żadnej sympatii, wyrzutów sumienia, nawet nienawiści. Od chwili, kiedy się obudził, Sebastian czuł niesmak, którego nie potrafił się pozbyć. Odwiedził Nikolaia, żeby go zapytać o te sny i brat ostrzegł go, żeby nie próbował analizować jej wspomnień, wyrwanych z kontekstu. Ale jak mógłby niewłaściwie zrozumieć tę scenę? Nie mogła być bardziej jasna. Rozumiał jej okrucieństwo, ale to nie znaczyło, że potrafił patrzeć na nie obojętnie... Sebastian musiał dwa razy obejść klub, zanim dostrzegł Kaderin. Ledwie ją poznał.

Oczy pomalowała intensywnie niebieską kredką, a pulchne wargi podkreśliła błyszczykiem. Koszulka z głębokim dekoltem najwyraźniej celowo odsłaniała koronkę biustonosza. A spódnica była tak krótka, że widział praktycznie całe jej smukłe, jędrne uda. Kiedy walkiria wraz z grupą ludzi, wśli-znęła się na kanapę przy stoliku, niemal widział jej krocze. Na

nogach miała czarne, obcisłe kozaki na niebotycznie wysokim obcasie. Mimo tego, że był na nią wściekły za to, że się tu zjawiła, i w dodatku w takim stroju, na jej widok jego członek natychmiast zesztywniał i boleśnie naparł na spodnie. Wtedy podjął decyzję... pewnej nocy w końcu w nią wejdzie, ale pod warunkiem, że będzie miała na nogach te buty. Na użytek otaczających go ludzi uśmiechała się i sprawiała wrażenie, że się doskonale bawi, ale było w niej coś bezwzględnego. To, jak się ubrała, nie pozostawiało wątpliwości co do natury jej planu. Mogła zdobyć kamień Kolumbijczyka tylko w jeden sposób. Nic dziwnego, że Myst była taka gada-tliwa. Kiedy w końcu oderwał wzrok od Kaderin, zobaczył, że wszyscy mężczyźni wokół niej gapią się na jej twarz albo z lubieżnym uśmiechem taksują jej ciało. Sebastian zacisnął pięści. Którego mam załatwić najpierw... - Możesz równie dobrze usiąść - powiedział jakiś głos za nim. Odwrócił się i znalazł dwie nimfy. - Kaderin będzie przez jakiś czas zajęta. Odwrócił się w porę, żeby zobaczyć, jak obok niej siada jakiś mężczyzna i obejmuje ją ramieniem. Dłonią niemal otarł się o jej pierś i po raz pierwszy w życiu Sebastian naprawdę chciał zabić. Jedna z nimf przysunęła się do niego. - Możemy miło spędzić czas. Wampirze, zapomnij o walki-rii. Dla nas także jesteś zakazanym owocem, jeżeli to właśnie cię w niej podnieca.

Sebastian ledwie ją słyszał, gdyż krew zbyt głośno szumiała mu w uszach. - Czy to Kolumbijczyk siedzi obok niej? - zapytał. - Tak, to on. Ten bydlak pochylił się nad nią i położył jej rękę wysoko na udzie. Palcami gładził skórę tuż poniżej spódniczki.

Sebastian nie mógł już dłużej powstrzymywać gniewu. To musiał być objaw zauroczenia nią. Nigdy jeszcze nie czuł takiej furii. Nigdy. On dotyka to, co należy do mnie.

29 Sebastian ruszył w jej kierunku, odpychając ludzi na boki. Kaderin wstała gwałtownie, przeprosiła swojego towarzysza i pobiegła przez parkiet, zanim Sebastian zdążył zrobić scenę. Kiedy w końcu ją dogonił, złapał ją za ramię i zaciągnął do ciemnego kąta na styku dwóch, pomalowanych na czarno ścian. - Na boga, co ty wyprawiasz? - zasyczał wściekle. Pozwoliłaś mu, żeby cię dotykał! - Raczej co ty wyprawiasz? - zawołała. Wiedziała, że jeżeli Sebastian się tu zjawi, nie będzie zadowolony, ale liczyła na to, że zdoła mu jakoś wyjaśnić całą sytuację, a zamiast tego została sponiewierana. Zachowywał się tak, jakby przyłapał ją w łóżku z całą drużyną hokeistów. Na początku jego wariackie zachowanie i gniew wprawiły ją w zakłopotanie. Ale kiedy spróbował przenieść się wraz z nią z klubu i prawie mu się udało, ona także się wściekła. - Puszczaj mnie! - Zepchnęła jego rękę ze swojego ramienia. - Lepiej, żeby cię tu nie było, jeżeli ten Kolumbijczyk wyjdzie beze mnie... - Planowałaś z nim wyjść? - zawył, ściskając ją za ramiona i znów próbując ją przenieść. Kiedy zaczęła z nim walczyć, rozejrzał się wokoło, w poszukiwaniu bardziej odosobnionego miejsca, a potem zawlókł ją do pomieszczenia, przypominającego coś w rodzaju kabiny z dwoma fotelami i telefonem na półce w środku. Zamknął za nimi drzwi z głośnym trzaskiem, ale niski

dudniący dźwięk muzyki i tak wprawiał ściany w wibracje.

- Jak mogłaś nawet pomyśleć o tym, żeby z nim wyjść dzisiaj w nocy? - To, co robię, nie powinno cię interesować powiedziała, wypluwając słowa przez zaciśnięte zęby. - Niech cię, właśnie, że powinno. Jego ręce dotykały twojego ciała. Pozwoliłaś mu, żeby cię dotykał? - Jeżeli ci odpowiem, to tak, jakbym przyznała, że masz prawo to wiedzieć. A nie masz. - Zabiorę pierścień Kolumbijczykowi - powiedział szybko. - Przeniosę się tuż za niego i szybko zdematerializuję. - To zakazane. Wiesz, skąd się biorą mity? - Kiedy nie odpowiedział, kontynuowała: - To jawny przykład tego, że jakaś istota Tradycji przestała dbać o bezpieczeństwo. Każdy mit równa się porażce. Riora nie tylko cię za to zdyskwalifikuje... ona cię ukarze. - A więc to wszystko, tak? Powiedziałaś mi, że idziesz do domu z innym mężczyzną? A ja widziałem, jak się z nim ob-ściskujesz. - Wyglądał tak, jakby chciał ją udusić. Kiedy wyżej uniosła podbródek, jego oczy zwęziły się. - Może i odzyskałaś swoje uczucia, ale ciągle jesteś zimną kobietą, Kaderin. Jesteś bez serca. - Złapał ją za ramię i przyciągnął bliżej. Z jakiegoś powodu oboje oddychali ciężko i głośno, głośniej nawet niż wszechobecna muzyka. Zanim zdołała go powstrzymać, uniósł ją i posadził na półeczce od telefonu, a potem zadarł jej spódnicę. Z jękiem zorientował się, że nie ma na sobie bielizny, a potem zesztywniał, a jego twarz wykrzywił gniew.

- Czy przyszłaś tu, żeby się z nim pieprzyć? - Złapał jej głowę w obie dłonie i przysunął usta do jej włosów. Chcesz, żebym stracił nad sobą kontrolę? Żebym zabił? Dlaczego myślałaś, że pozwolę żyć śmiertelnikowi, który cię posiadł? - Sebastianie, poczekaj... Pocałował ją mocno, brutalnie, jakby chciał ją ukarać, jednocześnie kładąc dłonie na jej udach. Jej ciało było spięte, ale

nagle, powoli zaczęła odpowiadać na jego pieszczoty... wbrew swojej woli, wbrew rozsądkowi. Jej oddech przyspieszył. - Nie rób tego. Chociaż cały aż trząsł się z gniewu i pożądania, jego palce były delikatne. Przesuwał je w górę uda, coraz wyżej i wyżej. - Czy chcesz, żebym cię dotknął, Kaderin? Chcesz znów to poczuć? To nie powinno się dziać... nie tutaj, nie teraz. Do diaska, wcale. Chociaż ani przez chwilę nie przestawała myśleć o zadaniu, jej ciało odpowiedziało na jego dotyk. *** Czuł, że gniew ciągle w nim buzuje. Jego kły wysunęły się z dziąseł. Chciał ją ugryźć, chciał zaznaczyć, że należy do niego. Najwyraźniej dobór naturalny wampirów znów działał. Boleśnie pragnął zatopić kły w jej szyi i wiedział, że nie zdoła dłużej się powstrzymać, wiedział, że niebawem rzuci się na nią jak dzikie zwierzę. Dlaczego miałby się hamować? Jeżeli ona chce odejść z innym mężczyzną, będzie nosiła na sobie mój znak... Pocałował ją w skórę na delikatnym obojczyku, a potem jego usta ruszyły w górę, podobnie jak dłonie na udach. Gładził ją, czule muskał jej krocze, sprawiając, że stawała się coraz bardziej wilgotna. Kiedy wsunął palec w jej gorące wnętrze, krzyknęła i zacisnęła dłonie na jego ramionach. Poczuł, jak jej szpony wbijają się w jego skórę. Do pierwszego palca dołączył drugi.

Kaderin zaczęła napierać na niego biodrami, jakby chciała kochać się z jego ręką. Nie... już dłużej tego nie wytrzyma. Zatopił kły w jej szyi gwałtownym ruchem i w tej samej sekundzie niemalże osiągnął spełnienie, tak wielką sprawiło mu to przyjemność. Zatracił się w cieple jej krwi, w jej bogactwie, które czyniło jej smak tak wyjątkowym. Ciało, w które wbił kły, było tak jędrne, tak silne. Poczuł nagle, jak

jej pochwa zaciska się wokół jego palców, kiedy przeszył ją nagły spazm rozkoszy. Miała orgazm. Ponieważ ją ugryzł. Opamiętał się na tyle, żeby zatkać dłonią jej usta, aby choć trochę stłumić jej krzyki. Jej ciało ciągle ciasno obejmowało jego palce. Sebastian przylgnął ustami do jej skóry i ssał mocno. Picie jej krwi było niesamowitym i cudownym doznaniem. Tak, jakby instynktownie zrobił to, co powinien, czego i tak nie mogliby uniknąć, i los go za to wynagrodził. Z trudem powstrzymał się od dalszego picia. Później, kiedy będą w łóżku, zamierzał dokończyć to, co teraz zaczął i także osiągnąć spełnienie, czując w ustach jej wspaniały smak. Powoli wyciągnął kły z jej szyi i delikatnie polizał dwie małe ranki. Kiedy zadrżała, jakby żałowała, że to już się kończy, zdał sobie sprawę, że to, czym tak bardzo pogardzał, chociaż przez chwilę sprawiło, że Kaderin należała tylko do niego. Z szeroko otwartymi oczyma i rozchylonymi ustami, dotknęła śladów na szyi opuszkiem palca. Zaszokował ją. I dobrze. A potem jakby obudziła się z głębokiego snu i odskoczyła do niego. W pośpiechu opuściła włosy na szyję, żeby zakryć ślady i obciągnęła spódnicę. Kiedy znów na niego spojrzała, popatrzyła na niego z uwagą, jakby nigdy wcześniej go nie widziała. Wyraz jej twarzy powiedział mu, że była zniesmaczona tym, co zobaczyła.

- Nie dbam o to, czy się przemienisz, czy nie. Nie miałeś prawa pić mojej krwi. - Ale, Kaderin, nie wydawało mi się, żeby ci to przeszkadzało. - Dziękuję - mruknęła. - Za co? - Zmarszczył brwi. - Za to, że tak bardzo ułatwiłeś mi sprawę - odparła cichym, grobowym głosem. - Za to, że pokazałeś mi swoje prawdziwe oblicze wampira, które mnie ani trochę nie pociąga.

- Chciałaś wiedzieć, dlaczego pragnąłem umrzeć, prawda? - zapytał. - Chciałem umrzeć, bo patrzyłem na siebie dokładnie tak samo, jak ty teraz patrzysz na mnie. Nienawidzisz mnie za to, kim jestem, chociaż ja nie mam na to żadnego wpływu. Ja także się za to nienawidziłem. Ale teraz, kiedy widzę, jak na mnie reagujesz, zrozumiałem, że nie miałem racji. Przynajmniej ocaliłaś mnie przed nienawidzeniem samego siebie. - Po dzisiejszej nocy już nigdy nie będzie się wstydził wyjść na ulice. Nie zamierzał patrzeć na siebie tak, jak ona to robiła. Już nie. - Czy ty myślisz, że tu chodzi tylko o twoje pragnienie krwi? Daj mi choć jeden powód, dla którego miałabym wybrać ciebie spośród wszystkich innych mężczyzn, jakich spotkałam na przestrzeni wieków i tych wszystkich, których spotkam w moim przyszłym życiu? Nie możesz. - Spojrzała mu w oczy. - To coś więcej, niż tylko bycie wampirem. To był celny cios. Dlaczego ona miałaby widzieć w nim coś więcej, niż wszystkie inne kobiety, jakie znał jeszcze jako śmiertelnik? Ponieważ była jego wybranką, kusiła go swoim ciałem i sprawiała, że pragnął jej przez cały czas. Ale wkrótce jej prawdziwa natura miała zaprzepaścić jego nadzieje na wspólne życie. Nie mógł jej zdobyć. Będę o nią walczył przez całą wieczność. To właśnie była jego przyszłość. Już na samą myśl o tym czuł wyczerpanie. - Jestem zmęczony tym wszystkim. Tobą. - Oparł dłonie

0 ścianę za jej plecami i pochylił się nad nią. - Masz rację. We wszystkim. Nie masz powodu, żeby mnie zaakceptować. To ja powinienem być ci wdzięczny. Jestem pierwszym wampirem, który potrafi przenosić się do wybranej osoby, a nie do miejsca. 1 będę pierwszym, który wyrzeknie się swojej narzeczonej. -Ludzkie kobiety od jakiegoś czasu zwykły gapić się na niego z otwartymi ustami i nieskrywanym pożądaniem, zupełnie odwrotnie niż jego ukochana. Weźmie jedną z nich. Albo kilka. Pocałował ją przelotnie, szorstko.

- Zapomnę o tobie, nawet jeżeli musiałbym posiąść tysiąc kobiet, aby to osiągnąć. - Kiedy ją puścił, jej twarz była bez wyrazu, co wkurzyło go jeszcze bardziej. - Chyba zacznę od kobiet Tradycji. Czy naprawdę w jej oczach błysnęło srebro, czy tylko to sobie wyobraził? - Baw się dobrze. - Jeżeli ty zamierzasz wyjść z tym człowiekiem, ja też nie będę sam. * ** Kaderin, wracając z powrotem do stolika, podciągnęła wyżej kołnierzyk. Czuła na sobie spojrzenie Sebastiana. Ukąsił ją. I to nie przypadkiem. I nie łagodnie. A najgorsze, że nie była w stanie ukryć swojej reakcji na to ugryzienie. Sebastian ją ukąsił. A jej się to niesamowicie podobało, gdyż szczytowała z niewiarygodną intensywnością, która niemalże ją ogłuszyła. Nienawidziła go za to. Przez całe swoje życie żaden wampir nigdy jej nie ukąsił, a on wbił zęby w jej szyję w budce telefonicznej w jakimś obskurnym barze. Była zdegustowana całą tą sytuacją, podobnie jak swoim zachowaniem. Ogólnie ta noc dała jej mocno w kość i Kaderin pragnęła, żeby się wreszcie skończyła. Kiedy dotarła do stolika Gamboi, okazało się, że miejsce obok niego zajęła Cindey. No nie, tylko tego brakowało. - Ty. - Pokazała palcem na Gamboę. Wiedziała, że na skutek spotkania z Sebastianem, jej głos jest chrapliwy,

włosy potargane, a sutki sterczą mocno, doskonale widoczne przez cienki materiał koszuli. Gamboa zagapił się na nią, najwyraźniej oczarowany, a potem strącił z ramienia rękę Cindey i wstał. Syrena rzuciła jej gniewne spojrzenie i jednym haustem wypiła drinka, wiedząc, że nie ma tu już nic innego do roboty.

Kiedy Gamboa podszedł do Kaderin, jakby wiedziony czarodziejskim śpiewem, mruknęła mu do ucha: - Zabierz mnie w jakieś ustronne miejsce. Opadła mu szczęka. - Ja... jasne. - W pośpiechu odbiegł od niej, żeby kazać podstawić swój samochód, a Kaderin wykorzystała ten moment, żeby zadać pytanie Cindey, kiedy ta przechodziła obok. - Dlaczego po prostu nie zaśpiewałaś? - Bo mój śpiew usłyszałoby pięciuset facetów dookoła odparła, zniecierpliwiona. - Poza tym, wolałabym żeby do końca życia, przynajmniej jego życia, niebezpieczny baron narkotykowy, władca najpotężniejszego kartelu na świecie, nie latał za mną zakochany bez pamięci. Ale naprawdę mam nadzieję, że wam dwojgu wyjdzie. Kiedy tylko Cindey zniknęła jej z oczu, pojawił się Gamboa. Wychodząc, zobaczyła Sebastiana nachylającego się nad jedną z nimf. Jego oczy były czarne. Rzucił Kolumbijczykowi mordercze spojrzenie, a potem odprowadził Kaderin wzrokiem. Nimfa z kolei uśmiechnęła się triumfalnie i przylgnęła do ramienia Sebastiana. Jeżeli ten wampir próbował wzbudzić w niej zazdrość... to mu się udało. Czy ciągle był twardy po ich ostatnim spotkaniu? I co zrobi tej nimfie, rozgrzany krwią walkirii i podniecony dotykiem jej ciała? Przeniesie się z tą szmatą w jakieś ustronne miejsce i zacznie pracować nad zapomnieniem Kaderin? Kiedy przestępca zsunął rękę w dół jej pleców, odwróciła wzrok od Sebastiana i zmusiła się do

patrzenia przed siebie. Nie obejrzała się na niego, nawet wtedy, kiedy wsiadała do wybitej pluszem limuzyny Gamboi. Ruszyli. Aż gotowała się z emocji. Baron narkotykowy mówił coś do niej niskim głosem z mocnym akcentem, ale nie słyszała nawet jednego słowa. Ranki po ugryzieniu ciągle pulsowały...

Spojrzała na Gamboę i przerwała jego słowotok. - Daj mi swój pierścień z opalem albo cię zabiję. Uśmiechnął się tylko; biel zębów kontrastowała z ciemno opaloną cerą. - Tylko opal, mi carińa? - Popatrzył na pierścień z wielkim diamentem, tkwiący na innym jego palcu, ale nie podążyła wzrokiem za jego spojrzeniem. - Nawet nie spojrzysz na ten brylant? - zapytał. Uniosła brew. On już wie. - A dlaczego chcesz, żebym spojrzała? - Po prostu jestem ciekawy, czy w plotkach jest choć ziarno prawdy. - Wiesz, kim jestem? - sapnęła Kaderin. Pokiwał głową. - Moja matka była demonem. Wiem wszystko o Tradycji. - Skoro wiesz, dlaczego pozwoliłeś mi na to wszystko? zapytała zdumiona. - Ponieważ byłem ciekawy, dlaczego otwarcie mojego klubu przyciągnęło tak wiele istot Tradycji. - To przez rajd. A pierścień jest nagrodą... i to bardzo wysoko punktowaną. To byli zawodnicy i prawdopodobnie gromadka widzów. Obrócił pierścień z opalem wokół palca. - Przez całe moje życie marzyłem o tym, że kiedyś spotkam walkirię. Ten kamień miał to sprawić. Nie wątpiła w to. Kolejny przykład na to, jak działa ręka przeznaczenia. - No i masz. Strzeż się walkirii. - Wyciągnęła rękę. Opal.

- To nie będzie takie proste. - A więc okazuje się, że nie jesteś handlarzem narkotyków o złotym sercu? - Dlaczego miałbym ci to dać? - zapytał rozsądnie. - I nie dostać nic w zamian? Wpadła jej do głowy nagła myśl.

- To nie mnie chciałeś spotkać, prawda? Ty chciałeś spędzić noc z walkirią, prawda? Jego oczy jakby pociemniały. - To zawsze była moja najskrytsza fantazja. - A więc przyślę ci inną walkirię. Taką, która nie ma nikogo. - A czy ja mam? - Nazywa się Regina Świetlista. To naprawdę dzikie stworzenie. A co ważniejsze, to pewniak. - Jak mogę ci zaufać i uwierzyć, że naprawdę to zrobisz? Przyślij ją, a ja dam ci pierścień. - Ale ja muszę mieć ten pierścień... teraz. I przysięgam na Tradycję, że ona do ciebie przyjdzie - powiedziała. Nie mogę ci obiecać, że ona się z tobą prześpi - dodała, poprawiając się szybko. - I nie polecałabym całowania się z nią. Ale poza tymi drobiazgami to super dziewczyna. Kiedy on zdawał się na serio zastanawiać nad warunkami kontraktu, ukryła zaskoczenie i powiedziała: - Po prostu się zgódź, Gamboa. Dziś wieczorem nie chcę łamać ci serca, ani go wyrwać lub zdeptać. - Jak mogę się skontaktować z tą Reginą? - zapytał po chwili wahania. Przypominając sobie, że Regina ustawiła w ulubionej komórce Kaderin dzwonek z Crazy Frogiem, walkiria podjęła decyzję. - A może dam ci jej numer telefonu? To znaczy komórki. -Zemsta jest słodka, Regino. Nerwowym ruchem podał jej wizytówkę, a ona na odwrocie zapisała kierunkowy i numer telefonu Reginy... osiem, sześć, siedem, pięć, trzy, och, i

dziewięć. Kiedy Kaderin podała mu kartonik, zdjął pierścień. Przysunął się bliżej, żeby go jej dać i przelotnie pogładził jej skórę. Dotyk nie wywarł na niej żadnego wrażenia, chociaż on najwyraźniej miał nadzieję na zupełnie przeciwną reakcję. I miał podstawy, aby tak sądzić. Każda kobieta uznałaby go za seksownego, ale Kaderin nie poczuła nic, ani iskierki, ani odrobiny podniecenia.

- Powiedz kierowcy, żeby zatrzymał samochód na następnych światłach. - Dam ci też diament, jeżeli zostaniesz ze mną do rana, ca-rińa. Powinna z nim zostać na całą noc. Sebastian pewnie wyciskał na skórze nimfy jeden z tych jego gwałtownych, gorących pocałunków. - To mi wystarczy - mruknęła Kaderin zamiast tego. Dlaczego nie pójść z tym półdemonem do łóżka? Ponieważ chciała tylko wrócić do swojego pokoju. I płakać.

30 Sebastian mało jadł i spał od czasu tamtej nocy w Kolumbii. Przez ostatni tydzień walczył o to, aby wyrzucić Kaderin ze swojego umysłu. Nic nie działało. Czuł, że ogarnia go obsesja na jej punkcie. Zaśmiał się gorzko do samego siebie. Ogarnia? Już dawno go ogarnęła. I nawet po tym wszystkim, co się stało, ciągle jej pragnął. Kaderin poszła do tamtego klubu ubrana jak dziwka i, z tego co wiedział, przez całą noc pieprzyła się z jakimś facetem... chociaż przy każdej okazji zapewniała Sebastiana, że z nim samym nigdy się nie prześpi. Mimo najszczerszych chęci, Sebastian nie był w stanie dotknąć żadnej innej kobiety, nawet nie potrafił sobie wyobrazić, że bierze w ramiona kogoś innego. Kiedy zatopił kły w jej skórze, poczuł, że od tej chwili ona należy do niego, ale to działało także w drugą stronę. On także należał teraz do niej. Jeżeli nie może jej mieć, jego życie zupełnie straci sens. Nie, postanowił nie zadowalać się nikim innym, prócz niej. Potrzebował dotyku tego ciała, dotyku, którego mu odmawiała. Chciał zranić ją tak mocno, jak ona jego. Przekonywała go, że jej awersja do niego nie wynikała jedynie z faktu, że był wampirem. I jak mógł w to nie uwierzyć, kiedy jako człowiek też niezbyt dobrze radził sobie w sprawach damsko-męskich? Niech to, co jest ze mną nie tak?

Pamiętał tę noc sprzed wielu, wielu lat, kiedy oziębła wdowa zraniła go i odebrała mu pewność siebie, której i tak nie

miał już zbyt wiele. Nawet teraz czuł tamto upokorzenie. Nie był w stanie nawet w nią wejść. Był taki wielki, a ona zupełnie zimna. Nie czuł w niej żadnego podniecenia. Nic dziwnego... nie pozwoliła mu dotknąć się, nawet nie odsłoniła piersi. Uniosła tylko suknię i położyła się na łóżku. Sama też go nie dotknęła. Posykiwała z bólu przy każdej próbie penetracji i w końcu uderzyła go w plecy, wrzeszcząc: - Wystarczy, ty niezdarny ośle! Miał wtedy dwadzieścia trzy lata i był zdumiony jej nagłym niezadowoleniem. - Więc... dlaczego? - Przegrałam zakład - odparła, akcentując każde słowo. Teraz Kaderin, kobieta której pragnął bardziej, niż czegokolwiek w całym swoim życiu, potraktowała go tak samo. Przez całe życie, bez wyjątku, był dobry dla kobiet. Okazywał im szacunek i traktował je uprzejmie. I nigdy, bez wyjątku, nic od nich w zamian nie dostał. Kiedy teraz spotka Kaderin, zabierze jej nagrodę sprzed nosa. A potem znów będzie się z nią targował... Tym razem zażąda kolejnej przyjemności z długiej listy niezaspokojonych fantazji, których nie miał okazji zaznać jako człowiek. Tak długo o tym marzył. Nie poznał swojego odbicia lustrze. Miał bladą i wychudłą twarz, oczy były przez cały czas czarne. Stawał się tak samo okrutny jak ona. Porzucił delikatność, zapomniał o tym, jak bardzo był oczarowany jej drobnymi gestami. Tym, jak zakładała włosy za spiczaste ucho czy oblewała się rumieńcem.

Może kiedy już wszystko dobiegnie końca i stanie się tak samo bezlitosny jak ona, w końcu Kaderin uzna, że jest dla niej idealnym partnerem.

Prowincja Battambang, Kambodża Dzień 24 Nagroda: Wężowa Szkatułka, antyczna drewniana skrzynka, rzeźbiona na kształt pięciu wężowych głów, warta trzynaście punktów W ciemną noc tu ulewnym deszczu, Kaderin weszła nagle na skraj dziwnie pustego pola, na którym nie rosło ani jedno drzewo. W tym rejonie agresywnie rozrastająca się dżungla natychmiast brała w posiadanie każdy skrawek wolnego gruntu i każdy przedmiot - od starej samochodowej karoserii do bogato zdobionych ścian świątyni. Ale nie tutaj. Na polu nie było ani jednego budynku. Tylko góry gnijących odpadków. Na samym skraju pola stała tablica ostrzegawcza. Była przechylona i opleciona pnączami. Kaderin odsunęła liście i dostrzegła, że metal, z którego wykonano znak, został dziwnie ponacinany. Zapewne po to, aby miejscowi go nie ukradli i nie użyli do łatania dziur w dachu. Na tablicy widniała czaszka i skrzyżowane piszczele. Ostrzeżenie. A więc to tutaj. Powojenne pole minowe, naszpikowane materiałami wybuchowymi. Gdzieś na środku zakopano drewnianą skrzynkę z wyrzeźbionymi na wieku Nagasami, wężowymi bóstwami. W środku był szafir wielkości dłoni. Jednak Riora nie szukała szafiru. Ona chciała skrzynki. Maj był porą monsunów i na skutek nieprzerwanie padającego deszczu teren przypominał raczej bajoro, pełne gęstego błota i głębokich kałuż. Kaderin

westchnęła. Nadepcięcie na minę naprawdę boli, ale ona bardzo potrzebowała tych punktów. Ona, wilkołak i syrena szli łeb w łeb. Tutaj ukryto tylko jedną nagrodę i musiała ją zdobyć. Stanęła na skraju pola i przełknęła ślinę. Łatwo tutaj stracić stopę. Już raz jej się to przydarzyło i musiała przyznać, że nie było to zbyt przyjemne. Zupełnie nie.

Rozprostowała palce i wzięła się do roboty, poszukując wzrokiem czegoś ciężkiego, co mogłaby rzucić w trzęsawisko. Jeżeli będzie szybka, może zdetonować kilka... Zastrzygła uszami. Szum deszczu skutecznie tłumił wszelkie odgłosy i ledwie słyszała skradającego się drapieżnika. Me... tylko nie... Skurwysyn. To był Bowen, a tuż przy nim szła całkiem przemoczona syrena. Cała trójka natychmiast dokonała szybkiej oceny sytuacji. I wszyscy bez zastanowienia ruszyli biegiem przez podmokłą ziemię na pole, nie bacząc na znak i niebezpieczeństwo. Ly-kantrop był szybki i biegł jak oszalały. Najwyraźniej uwolnił drzemiącą w nim bestię. Zatrzymał się na środku pola, jego ciało stało się większe, kły dłuższe. Ciemne i zazwyczaj krótkie szpony urosły i stwardniały jeszcze bardziej. Kiedy obejrzał się, żeby warknąć na Kaderin, zobaczyła, że jego miodowe oczy zmieniły barwę na lodowato niebieską. Chociaż Kaderin była szybka, a Cindey z łatwością pokonywała rozmiękłą ziemię, nie powinny być w stanie dotrzymać mu kroku po przemianie. W jaskini nie mogła biec tak szybko jak on. Wiedźma naprawdę musiała rzucić na niego klątwę. Kaderin biegła jego śladem, uważnie patrząc, gdzie stawia stopy. Pozwalało to przerzucić ryzyko nastąpienia na minę na prowadzącego. Cindey przyspieszyła, żeby wyprzedzić Kaderin z prawej.

Nagle walkiria wpadła na pewien pomysł. Przyspieszyła jeszcze, pracując ramionami. - Cindey! - zawołała. - Prawa noga! Syrena pokiwała głową. Jeden oddech później obie rzuciły się na niego, obalając wilkołaka na błotnistą ziemię. Obrócił się jeszcze w locie, szczerząc białe kły i kłapiąc na Cindey, która wbiła łokieć w jego gardło. Chciał uderzyć Kaderin śmiertelnie niebezpiecznymi szponami, ale walkiria odskoczyła.

Ostre pazury przeleciały zaledwie milimetry od jej twarzy. Gdyby Mariketa go nie osłabiła, obie byłyby już martwe. Kiedy razem walczyły, żeby go unieruchomić i zadać mu tyle obrażeń, ile tylko zdołają, on miotał się niczym zwierzę, którym w istocie był. We trójkę turlali się po błocie, na dość sporym obszarze, ale co dziwne, nie zdetonowali żadnej miny. Bez wątpienia jednak jakaś musiała znajdować się całkiem blisko. - Kopnij, ty idiotko! - zawołała Kaderin do Cindey. Znów uniknęła ciosu szponami i kopnęła wilkołaka mocno w klatkę piersiową, tak że potoczył się kilka dobrych metrów. Cała trójka usłyszała charakterystyczne metaliczne kliknięcie. Miał czas jedynie na zaciśnięcie zębów. Nastąpił wybuch. Kaderin złapała syrenę i zasłoniła się nią niczym tarczą. Bowen wyleciał na jakieś dziesięć metrów w górę w fontannie krwawego błota, ale eksplozja je także do-sięgnęła, odrzucając je w tył. Kiedy pecyny błota i kawałki darni przestały spadać z nieba, Kaderin zepchnęła z siebie Cindey. Usłyszała tylko jęk. Syrena z trudem stanęła na nogi i złapała się za swoje delikatne uszy, krwawiące od huku. Cała była umazana krwią i błotem, spływającymi z jej nagich ramion i szyi. Kiedy Kaderin także wstała, zobaczyła Bowena. Spomiędzy jego żeber wystawał odłamek miny. Wbił szpony w ziemię i podźwignął się na kolana, a potem niepewnie wstał. Musiał wiedzieć, że nie wolno mu wyjąć odłamka, bo się wykrwawi.

Walkiria obejrzała się dokładnie, oceniając obrażenia. Najwyraźniej chociaż raz miała szczęście, bo znalazła tylko kilka zadrapań. Nie wierzyła własnym oczom, kiedy Bowen skoczył do przodu. Kierował się w stronę krateru po wybuchu, zostawiając za sobą plamy krwi. Kaderin rozejrzała się uważnie i zauważyła fluorescencyjne światło wśród błota. Eksplozja musiała odkryć pudełko. Skoczyła naprzód, ślizgając się na błocie, nie dbając o miny. Musiała dogonić Bowena.

Odłamek przeszył go na wylot. Jego desperacki bieg bez wątpienia musiał sprawiać mu ogromny ból, jednak wilkołak parł do przodu. Po chwili zrównała się z nim. Przed nimi spoczywała, jarząc się w mroku, drewniana skrzynka, mniejsza niż pudełko na cygara. Była zapieczętowana i leżała na po-wierzchni lepkiego błota niczym szczątki z rozbitego statku. Kaderin zanurkowała po nią, podobnie jak Bowen. Ślizgając się na błocie, zderzyli się tak mocno głowami, że na chwilę pociemniało jej w oczach. Pudełko odpłynęło z pluskiem. W jego lodowato błękitnych oczach widziała czyste szaleństwo. Jego głos był gardłowy i łamał się na każdym słowie. - Nie wiesz, jak bardzo pragnę cię zabić. Znów oboje zanurkowali, sięgając po nagrodę. Kiedy pudełko niespodziewanie zatonęło w gęstej brei, zaczęli macać na ślepo, nie bacząc na to, że mogą trafić na minę i stracić zarówno rękę, jak i głowę. W końcu razem równocześnie chwycili skrzynkę. Kaderin zasyczała, kłapnęła zębami i sięgnęła drugą ręką po miecz, przypięty na plecach, podczas gdy on wyciągnął przed siebie uzbrojoną w śmiertelnie niebezpieczne szpony dłoń... W tej chwili pojawił się Sebastian i po prostu zabrał im nagrodę. Kaderin zamrugała, próbując zobaczyć coś przez potoki deszczu, i spojrzała na wampira. Wydawało się, że czas się zatrzymał. W czarnych oczach Sebastiana malowało się okrucieństwo. Patrzyła w nie jak zahipnotyzowana,

zdumiona tym widokiem. Jego twarz była surowa, ciemne niczym węgiel włosy powiewały na wietrze. Nagle, ku własnemu zdumieniu, zapragnęła być kobietą, po którą właśnie taki mężczyzna zawsze powróci. Pragnęła ze wszystkich sił, tak bardzo, że aż poczuła ból. Stał w lekkim rozkroku. Natychmiast zrozumiała, dlaczego. Musiał akurat trafić na minę. Sądząc po okrucieństwie malującym się na jego twarzy, to było celowe. Wyciągnął rękę.

- Chodź do mnie. Skoczyła na niego UJ tej samej sekundzie, co Boiuen. Sebastian złapał ją za rękę i przenieśli się razem na skraj pola. Mina eksplodowała. Sebastian zakrył Kaderin własnym ciałem tak samo jak wtedy, w świątyni Riory podczas odprawy. Kiedy powietrze się oczyściło, wyjrzała zza jego ramienia i zobaczyła dygoczącego Bowena, który leżał na brzuchu, tam gdzie rzuciła go siła eksplozji. Z jego ust płynęła krew. Wymamrotał coś, co brzmiało jak kobiece imię. Oczywiście, imię jego towarzyszki. Zdawało się, że wyczuł, że na niego patrzą i uniósł głowę. Kaderin syknęła na ten widok. Jedno oko zniknęło, a lewa strona głowy i skroń były spalone. Ale to zniekształcone ciało i oszołomiony umysł ciągle desperacko pragnęły zdobyć nagrodę. Dla towarzyszki, która zginęła wiele lat temu, kiedy próbowała przed nim uciec. Żywy trup wbił szpony w ziemię, próbując pełznąć w ich stronę. - Przenieś mnie, Sebastianie - szepnęła. Ale wampir nie usłyszał. - Wejdzie na kolejną minę, jeżeli tu zostaniemy. - Właśnie. - Oczy Sebastiana były zimne i ciemne jak noc. - Zasługuje na to za to, co ci zrobił. Bowen czołgał się w ich kierunku, a Cindey ledwo przytomna chodziła w kółko. Krew ciekła jej z uszu; syrena mamrotała pod nosem coś o... coś o dziecku. Kaderin nie mogła na to już dłużej patrzeć. W

przeszłości z satysfakcją obserwowałaby, jak jej rywale cierpią. - Proszę, Bastianie - zawołała i, odwróciwszy się, złapała go za koszulę. Zesztywniał, zaskoczony, i popatrzył na jej twarz. Cokolwiek tam zobaczył, sprawiło, że objął ją mocno i przeniósł. Wściekłe wrzaski Bowena jeszcze długo dzwoniły jej w uszach.

31 Nawet z powrotem w swoim mieszkaniu, nie potrafiła powstrzymać dreszczy. Była zupełnie przemoczona. Burza jakby podążyła za nimi do Londynu i siekła szyby wściekłymi biczami wody. Nad miastem zapadł zmrok. Różnica czasu pomiędzy Kambodżą a Londynem wynosiła sześć godzin, co oznaczało, że dla niej właśnie zaczęła się noc. Dla nich. Bez słowa wrzucił skrzynkę do kieszeni płaszcza, a potem wziął ją za rękę i zaprowadził do łazienki. Odkręcił wodę pod prysznicem i zaczął rozpinać jej koszulę. Jego oczy były tak samo dzikie jak oczy wilkołaka. - Naprawdę chcesz tego pudełka, Kaderin? Pokiwała głową, ciągle nie mogąc wydusić z siebie jednego słowa. Ściągnął jej koszulę z ramion, a potem uwolnił ręce. - Musisz więc za nie zapłacić. - Rozpiął zapięcie z przodu całkowicie przemoczonego biustonosza i rzucił go na podłogę. Na widok jej piersi głośno wciągnął powietrze, ale jej nie dotknął. Tylko dalej ją rozbierał. Musiała przytrzymać się jego ramion, kiedy rozpiął jej spodnie i ściągnął razem z majtkami z jej nóg. Kiedy stała przed nim, zupełnie naga, zapytała zaciekawiona: - Czego ode mnie chcesz? - Ciągle była oszołomiona. Nie tylko krwawymi wydarzeniami dzisiejszej nocy, ale także widokiem jego zmienionej twarzy skąpanej w potokach deszczu. Zadrżała, kiedy przypomniała sobie ten obraz.

- Zmyj z siebie to błoto i przyjdź do sypialni - rozkazał szorstko.

Kiedy wyszedł, przez dłuższą chwilę wpatrywała się w drzwi. A potem nagle jakby się ocknęła. To była jej łazienka, a w niej jego rzeczy. Maszynka do golenia, szczoteczka do zębów, mydło. Ten bydlak się tu wprowadził? Kiedy tu przybyli, całą uwagę skupiła na nim, ale teraz przypomniała sobie książki i gazety, rozrzucone po całym mieszkaniu. Para butów leżała przy drzwiach wejściowych. - Cholerny squatter - mruknęła, wchodząc pod strumień wody. Zdrapując z siebie pokłady błota, zastanawiała się, czego wampir od niej zażąda. Była naprawdę wściekła, ale jednocześnie płonęła z ciekawości. Czy znów spróbuje napić się jej krwi? A może będzie się z nią kochał? Nienawidziła się za to, że obie wizje bardzo ją podnieciły. Ale nawet mimo tego, że naprawdę pragnęła kochać się z mężczyzną, którego zobaczyła dzisiaj w deszczu, nie chciała być do tego zmuszana. Po umyciu włosów wysuszyła się i włożyła różowy, jedwabny szlafrok. Kiedy wróciła do sypialni, co i rusz potykając się o jego rzeczy, wstał, widząc ją. Pozbył się mokrej kurtki i koszuli. Jego pierś ciągle była wilgotna, muskuły napięte. Oczy znów zmieniły barwę na czarną. - Chodź tutaj - powiedział i Kaderin poczuła, jak nogi odmawiają jej posłuszeństwa. Przygryzając dolną wargę, podeszła do niego. Kiedy stanęła naprzeciwko, nie tracił czasu tylko chwycił ją pełnymi dłońmi za tyłek. Zachłysnęła się powietrzem.

Pocałował ją lubieżnie w szyję, a potem zaczął lizać jej skórę, zjeżdżając w dół, w stronę jej piersi. Kiedy zaczął ssać brodawkę przez cienki jedwab, jęknęła i poczuła, jak kolana się pod nią uginają. Ale on ją podtrzymał. - Bastian - szepnęła. - Muszę ci coś powiedzieć. - Czy uwierzy jej, że nigdy nie zamierzała iść do łóżka z Gamboą?

Odsunął się od niej. - Czas na rozmowy się skończył. A teraz, chcesz to swoje pudełko, czy nie? - Nie zamierzam się z tobą kochać - powiedziała. Słysząc te słowa, uśmiechnął się okrutnie. - Zakładasz, że ja chcę się z tobą kochać? Zamrugała ze zdumienia, słysząc jego odpowiedź. - A co, jeżeli ci powiem, że chcę, abyś dał mi nagrodę? Jako prezent dla twojej ukochanej? Raz już mi to oferowałeś. - To już za nami. Ja już nie jestem dżentelmenem. Nawet nie jestem człowiekiem. A ty nie jesteś damą. Kiedy nacisnął na jej ramiona, nie mogła nie zrozumieć, o co mu chodzi. Zesztywniała natychmiast. - Och nie - powiedział Sebastian. - Przecież chcesz swoją nagrodę. A więc rób, co ci każę. Uklękła przed nim. - Nimfa nie dała się na to namówić? - Dlaczego miałbym się zadowalać nimfą, kiedy mam wal-kirię na każde zawołanie? - I tego właśnie ode mnie chcesz? - zapytała, unosząc głowę, aby spojrzeć mu w twarz. - Tak - warknął i położył rękę na jej głowie, a drugą złapał ją za kark. Chciał, żeby przed nim klęczała, żeby musiała patrzeć na niego z dołu, zadzierać głowę i przyjąć do wiadomości, że to on ma kontrolę. Może ją sobie podporządkować, jeżeli tego zechce. Chciał, żeby go posmakowała, żeby dała mu przyjemność właśnie w ten sposób. Me, nie w ten sposób.

Skąd się wzięła ta myśl? Kiedy wreszcie zdawało mu się, że już opanował całą tę sytuację? Zagryzł zęby. Nie potrafił sobie nawet wyobrazić, jakie to uczucie poczuć jej usta na swoim penisie. Ale ciągle nękały go wątpliwości. Pożądanie walczyło z nieokreślonym niepokojem, tlącym się gdzieś w głębi jego serca.

To, jak na mnie spojrzała tej nocy... - Stój - wyrzucił z siebie i złapał ją za ramiona. Wstawaj. Nie chcę, żebyś to robiła. - Podniósł ją brutalnie na nogi i odsunął się. - Nie chcę robić z ciebie kurwy. Nie mogę. - Czym to się różni od zapłaty za jajo bazyliszka? zapytała, a w jej głosie pojawiła się nuta gniewu. - Wtedy chciałem tylko cię dotykać. Jej oczy błysnęły srebrem. - Co cię obchodzi, czy zrobisz ze mnie dziwkę? - Czy ty wiesz, jak to jest? Wiem, że zupełnie cię nie obchodzę, ale ja czuję się tak, jakbyś była moją żoną. I kiedy zobaczyłem, jak odchodzisz z innym mężczyzną... i pozwalasz mu się dotykać... - Otarł dłonią twarz, gniew szybko go opuścił. - Zapomnij o tym. - Rzucił pudełko na łóżko i odwrócił się. - Weź to, jeśli chcesz. - Zapłata na poduszce? Ale, Sebastianie, ja nie zarobiłam tych pieniędzy. - Zanim zniknął, zdążyła powiedzieć: - A tak przy okazji, ty arogancki dupku... Podbiegła do niego i złapała go za ramię. Na ten lekki dotyk cały zesztywniał. Zniżyła głos do szeptu. Właśnie zmarnowałeś szansę dowiedzenia się, jak to jest, kiedy nieśmiertelna kobieta zaspokaja mężczyznę za pomocą ust. Nie odrywając dłoni od jego skóry, obeszła go i stanęła przed nim. Wspięła się na palce i szepnęła mu wprost do ucha: - Dałabym ci najgorętszy, najbardziej wilgotny buziak, jakiego kiedykolwiek doświadczyłeś. Wieki by mi zajęło, zanim pozwoliłabym ci szczytować.

Na jego czoło wystąpił pot. - Ale teraz mogę ci tylko dziękować, że oszczędziłeś mój czas. Sebastian zadrżał, a potem odsunął się od niej, prychając ze złości. - Myślisz, że było mi łatwo zrezygnować, szczególnie, że to miałaś być ty? - Szalał z pożądania. Ciekawość go zżerała.

Wyrzucił ręce do góry i zaczął przemierzać pokój wielkimi krokami. - Widząc cię na kolanach; ja nigdy jeszcze... - Nigdy jeszcze co? - Kiedy się nie odezwał, tylko zamarł nagle i potarł dłonią kark, zapytała miękko: — Nigdy jeszcze tego nie doświadczyłeś? Sebastian gwałtownie odwrócił głowę. Nie chciał się przed nią przyznać, że to prawda, ale także nie potrafił skłamać. Me zaprzecza? Kaderin otworzyła szeroko usta. Nigdy tego nie doświadczył? Ta informacja naprawdę nią wstrząsnęła. A potem ją poruszyła, sprawiając, że poczuła dreszcz przebiegający wzdłuż kręgosłupa. Ja mogłabym być jego pierwszą. Potrafiła przyznać sama przed sobą, że jej gniew wynikał po części z niezaspokojonego pożądania. Kiedy jego wielki członek wypychał wilgotny materiał dżinsów tuż przed jej twarzą, poczuła się słabo. Z powodu poniżenia, ale także z niecierpliwości. Tak bardzo chciała go posmakować. A teraz podniecenie wróciło ze zdwojoną siłą. Być pierwszą kobietą dla mężczyzny, nieważne w czym? Przechyliła głowę, ciągle na niego patrząc. - Czy... wyobrażałeś sobie mnie, jak ci to robię? Skrzywił się, jakby jej pytanie było absurdalne. - Rozumiem. - Wyglądał na poruszonego. Aż kipiał z wściekłości. Poczuła się jak myśliwy, który zapędza niedźwiedzia w pułapkę i teraz musi postępować

naprawdę ostrożnie. -Dlaczego więc zrezygnowałeś z takiej okazji? - Ponieważ między nami nie wszystko skończone! warknął. - Nawet po tym, co stało się w Kolumbii? - zapytała, kręcąc głową. Podszedł do niej. - Dzisiaj w nocy, na polu minowym, byłaś inna. To... po prostu to jeszcze nie koniec.

Słysząc to poczuła, jak nagle zalewa ją fala emocji. Pożądanie, tak, ale musiała przyznać, że jest jeszcze coś. Coś więcej. Sebastian chciał być dla niej okrutny... najwyraźniej musiał taki być. Jednak nie mógł. Nawet wtedy, kiedy tak bardzo pragnął poznać to uczucie, nie mógł zmusić jej do takiego poniżenia. Nagle poczuła przypływ czułości, czułości, która ogarnęła ją bez reszty. Tak całkowicie, że wręcz poczuła ból na myśl o tym, jak bardzo musiał cierpieć przez te wszystkie lata, pozbawiony wszelkiej przyjemności i ciepła. Nie mogła znieść myśli, że znów zostanie sam, z niczym, i nigdy nie dowie się, jak to jest, robić to z nią. Pożądała tego bezlitosnego mężczyzny, który patrzył na nią poprzez strugi deszczu, ale także pragnęła tego, który stał przed nią teraz, z tym bezbronnym wyrazem twarzy. - A co, jeżeli ja będę tego chciała? - Przygryzła dolną wargę. - Czy ty ciągle miałbyś na to ochotę? Zobaczyła, że znów stwardniał niczym stal. - Ja... tylko... tylko wtedy, gdybyś ty tego chciała. Och, chciała. Uniosła rękę i delikatnie pogłaskała go po policzku. Czując jej dotyk, przymknął na chwilę oczy. I zamierzam zrobić to naprawdę nieźle. Jeżeli czekał na to przez całe swoje życie, musi mu udowodnić, że warto było czekać. I, oczywiście, musiała stanąć na wysokości zadania, aby nie okazało się, że jej bezmyślne przechwałki były przesadą. Czy było cudownie, Kaderin? No, właściwie...

Przypomniała sobie scenę, której była mimowolnym świadkiem bardzo dawno temu. Zakradła się do mrocznego haremu jakiegoś sułtana, aby uwolnić wiedźmę, wobec której walkirie miały dług wdzięczności. Walkirie nie są zbyt podatne na zaklęcia, ale ten sułtan był bardzo potężny, a Kaderin była sama. Więc znalazła sobie kryjówkę i siedziała cicho, czekając, aż wszyscy pójdą spać.

Właściwie musiała czekać prawie do świtu. Ponieważ jedna z konkubin sułtana zaspokajała go, godzina po godzinie, w niezmiernie oryginalny sposób. Kaderin uważnie się przyglądała ich igraszkom, myśląc: pewnego dnia, jeżeli znów poczuję utracone emocje, naprawdę z przyjemnością tego spróbuję. I ten czas właśnie nadszedł. Chciała dać Sebastianowi coś, co zapamięta na zawsze... na wieki. Nieśmiertelna wersja tego, 0 czym zawsze marzył. - Naprawdę chcę, Bastianie. - Zaplotła ramiona wokół jego szyi. - Ale pod pewnym warunkiem. Przez jego twarz przemknął wyraz rozczarowania. - Ty zawsze stawiasz warunki. - Myślę, że te jakoś przeżyjesz. Dziesięć minut później Sebastian znalazł się na łóżku Kaderin, przykuty do wezgłowia. Powinien rozpoznać ten szelmowski błysk w jej oczach 1 natychmiast się przenieść. Ale ona całowała go delikatnie tymi swoimi rubinowymi usteczkami i jednocześnie gładziła dłońmi jego pierś i brzuch. Kiedy poprosiła go o pięć minut, aby mogła się przygotować, zgodził się i opuścił sypialnię. Właśnie zdejmował buty, kiedy przyszła do niego i wzięła go za rękę, zmysłowo masując wnętrze dłoni swoim kciukiem. Założyła włosy za ucho i uśmiechała się ponad ramieniem, prowadząc go do sypialni. Czy zapytał ją, jakie przygotowania miała na myśli? Do diabła, nie. W tamtej chwili, oczarowany jej

zdradzieckim uśmiechem, poszedłby za nią wszędzie. Nawet gdyby prowadziła go wprost w najgorętsze czeluści piekielne. Potem położyli się na łóżku, znów niespiesznie całując. Jej ciche jęki, które ginęły w jego ustach, doprowadzały go do szaleństwa. Kiedy ich języki zetknęły się, nie potrafił przestać wyobrażać sobie, jak by to było, gdyby ten sam miękki języczek dotykał jego członka...

A potem nagle zorientował się, że przykuła go za nadgarstek do łańcucha, przeciągniętego pod łóżkiem. - Co do cholery...? - Bastian, to jeden z warunków tej umowy. Poczuł nagły niepokój. To nie jest rozsądne. Przed chwilą ze sobą walczyli. Między nimi ciągle jest wiele nierozwiązanych spraw. Ale wiedział, że jeżeli zajdzie taka potrzeba, z łatwością zerwie więzy. Przecież może się przenieść. Po co ona to robi? Kaderin znowu się uśmiechnęła. Jej uśmiech był tak podniecający, tak uwodzicielski. Me mógł myśleć o niczym innym, tylko o tym, jak wsuwa wyprężonego członka pomiędzy jej wargi. Pozwolił jej przykuć drugą rękę. Kiedy już został spętany, obejrzała go dokładnie srebrnymi oczyma i oblizała usta. I sekundę później patrzył, zdumiony, jak szponami zdziera z niego spodnie i leży na łóżku zupełnie nagi. - Wyobrażałam to sobie już pierwszego dnia, kiedy się spotkaliśmy - powiedziała, przyciskając usta do jego torsu. Jej wilgotne włosy połaskotały go, aż zadrżał z przyjemności. -Wyobrażałam sobie, jak zrywam z ciebie ubranie, majtki, i biorę cię w usta. Jęknął, niedowierzając jej słowom, zastanawiając się, czy można umrzeć z rozkoszy. Czuł jej ciepły oddech na skórze, coraz niżej i niżej. Jeżeli to był sen, niech będzie przeklęty, jeżeli się obudzi. Kiedy pokonała całą drogę od klatki piersiowej, poprzez brzuch i wzdłuż cienkiej linii włosów, wiodącej od pępka w dół, uniosła na chwilę głowę i spojrzała na niego.

- Jesteś gotowy? - Chryste, tak, jestem gotowy od... Pierwsze dotknięcie jej małego, gorącego języka na główce jego penisa sprawiło, że stracił oddech. - Och, na Boga, - wykrztusił w końcu. Kiedy rozcięcie na czubku stało się wilgotne, znów wysunęła język i liznęła delikatnie.

Poczuł, jak oczy uciekają mu w tył głowy. A potem objęła go wilgotnymi ustami i delikatnie poruszała wargami w górę i w dół. Sebastian wygiął się w łuk. Kiedy poruszyła językiem, ciągle trzymając go w ustach, poczuł tak intensywną przyjemność, że nie zdołał powstrzymać krzyku. Z wielkim wysiłkiem uniósł głowę, żeby na nią popatrzeć. Musiał to zobaczyć. Na widok Kaderin, trzymającej jego członek w ustach, jego oddech przyspieszył. Chciał odgarnąć jej włosy, żeby zobaczyć więcej, ale łańcuchy nie pozwoliły mu na to. Z łatwością mógłby je zerwać, ale ona zgodziła się to zrobić pod warunkiem, że jego ręce pozostaną unieruchomione. Nie zamierzał ryzykować, że Kaderin przestanie robić to, co robiła teraz. Jakby czytała mu w myślach, odrzuciła włosy na ramię i całkowicie odsłoniła widok. Zasyczał głośno, kiedy zaczęła ocierać się twarzą o delikatną skórę, tak jak pierwszego dnia ich znajomości dotykała jego policzka. - I co myślisz? - Nie mogę myśleć - wysapał niewyraźnie. Uśmiechnęła się. I wróciła do pieszczenia go ustami. Czuł, że nie wytrzyma już długo. Jej usta były takie wilgotne, takie gorące. Pragnął, żeby to trwało wiecznie, ale czuł, jak jego moszna się kurczy. - Zaraz... skończę... - Już, kiedy miał osiągnąć szczyt i stoczyć się po przeciwnej stronie, wypuściła go z ust,

tak jak się spodziewał. Nie śmiał nawet myśleć, że mógłby dojść w jej ustach. - Nie, Bastianie, tak naprawdę to jeszcze nie.

32 Sebastian zmarszczył brtui. - Myślę, że ja ujiem lepiej - ruyjęczał. Ścisnęła główkę penisa w dłoni, chcąc powstrzymać wytrysk, a potem ukryła zdumienie. To działa! Jego penis był opuchnięty od nasienia, erekcja musiała być dla niego wręcz bolesna. Oboje patrzyli przez chwilę na wyprężony członek, a potem spojrzeli sobie w oczy. Nagle dostrzegła w jego oczach zrozumienie. - Nie możesz chyba mieć na myśli... Kiedy pokimała głową, szarpnął za łańcuchy, najwyraźniej wściekły, że nie może się ruszyć. - Te ogniwa zostały magicznie wzmocnione - wyjaśniła z lubieżnym uśmiechem. - Nawet nieśmiertelny tak silny jak ty nie jest w stanie ich zerwać. Nie możesz się też przenieść. Ciągle próbował się uwolnić. - Puść mnie - zawył. - Czy to jakiś rodzaj zemsty? Jego nagie ciało napinało się z wysiłku. Każdy mięsień drżał, kiedy usiłował zerwać łańcuchy. Zdawało się, że jego ramiona stały się jeszcze szersze, tak mocno napinał mięśnie. - To nie zemsta, Bastianie. - Kiedy nacisk na żołądź zelżał, zdjęła szlafrok. Otworzył ze zdumienia usta i przestał się szarpać. Pochyliła się nad nim, przysuwając mu pierś blisko do twarzy i podłożyła mu poduszkę pod głowę. Nie odrywał wzroku od jej ciała i zupełnie porzucił bezskuteczną walkę z łańcuchami. Kiedy

usiadła na nim okrakiem, uspokoił się całkowicie, jakby zapomniał o więzach. - Bliżej - rozkazał.

Przysunęła się, podając mu pierś do ust, najpierw jedną, potem drugą. Zaczął ssać jej brodawki, mocno. Jęczał przy tym głośno i zaciskał dłonie na ogniwach łańcucha. Kiedy odsunęła się od niego, wyrzucił z siebie jakieś przekleństwo... które szybko zamarło mu na wargach, kiedy znów zsunęła się na dół i wzięła go do ust. Rozkoszowała się smakiem jego ciała, uwielbiała to, że tak mocno reagował na jej pieszczoty. Ze z takim zdumieniem przyjmował rozkosz, którą mu dawała, liżąc jego członek od nasady aż po żołądź, i w dół, do ciężkiej moszny. - To, co ze mną robisz... na niebiosa, nie wiedziałem... Nie była w stanie wziąć do ust całego penisa. Był zbyt wielki, więc zaczęła masować nasadę także dłonią. - Katja, ja zaraz... Złapała go mocno, znów hamując wytrysk i Sebastian krzyknął jak w agonii. Wbił pięty w materac i pchnął biodrami, chcąc strącić jej rękę z penisa. Desperacko pragnął wreszcie uwolnić się od nasienia. Kaderin nigdy nie widziała nic bardziej podniecającego od jego ciała, wijącego się w łańcuchach. Ale trzymała go mocno i wkrótce Sebastian niemalże stracił przytomność z rozkoszy. Jakby był na haju. Jego pierś błyszczała od potu, a całe ciało drżało z niepowstrzymanego pożądania. Musiał dojść. Wrócił do języka ojczystego i mówił do niej takie rzeczy; Kaderin była przekonana, że Sebastian sądzi, że ona nie zna jego języka. Jednak doskonale znała estoński. Och. Czyżby zapomniała mu o tym powiedzieć?

Wydyszał, że walkiria jest jego feeria, jego ukochaną, że jest najdroższą osobą, największym skarbem. Przyznał, że nie był w stanie jej tego wyznać, nie świadomie, chociaż tak naprawdę tego pragnął. Z pewnością by oszalał, gdyby wiedział, że go rozumiem. Powiedział jej, że pragnie być z nią, tylko z nią, już zawsze, począwszy od tej nocy. Ze będzie zawsze wierny, że zawsze był i będzie. Zawsze...

A urięc Sebastian nie był z inną, tamtej nocy w Kolumbii? Poczuła, jak zalewa ją fala emocji. Poczuła dreszcz i jeszcze większą namiętność... o ile to było możliwe. Jej podniecenie sięgnęło zenitu. Pragnęła dotknąć się palcami, aby sprawić sobie natychmiastową ulgę. Wierny na zawsze? Zadrżała, całując go z nowym uczuciem, z miłością. Oddychała szybko, głośno. Nie zdołała powstrzymać jęku... Natychmiast uniósł głowę i potrząsnął nią mocno, jakby chciał odzyskać ostrość widzenia. - Uwolnij mnie. Co wywołało tę nagłą reakcję? - Bastianie, tym razem obiecuję ci, że możesz... - Uwolnij mnie, albo sam znajdę sposób, żeby zerwać te więzy. - Jego stanowczość nagle ją zaniepokoiła. Jego oczy były czarne i zwężone w szparki. Widząc, że mówi poważnie, nachyliła się nad nim. - Dlaczego? Nie podobało ci się to, co robiłam? Szarpnął się w łańcuchach, napinając je, aż otworzyła z niedowierzaniem oczy. Nie była tak zupełnie pewna, czy chce uwolnić wampira, którego przed chwilą seksualnie torturowała. Szczególnie, że sama była naga i gotowa na wszystko. I nie, kiedy jego oczy obiecywały jej zemstę. - Co... co chcesz zrobić? - Mogła się założyć, że to samo, co ona wcześniej. Jeżeli uwolni go z łańcuchów, z pewnością się na nią rzuci i weźmie w tym samym momencie. Teraz to ona czuła, że on pominął kilka kroków.

Nie była jeszcze gotowa, żeby się z nim kochać. Jeszcze? O bogowie. Myśli o tym, jakby to była przesądzona sprawa. Spała tylko z tymi mężczyznami, którym ufała, a Sebastianowi nie ufała ani za grosz, mimo jego nieprawdopodobnego czaru.

Naparł na więzy zdecydowanie mocniej, niż przed chwilą, ale żaden wampir nie był w stanie ich zerwać... tylko się porani. Nagle dotarło do niej, jak bardzo Sebastian góruje nad nią wielkością i siłą. Wspaniale wyrzeźbione mięśnie, które zazwyczaj ją zachwycały, teraz zaczęły ją przerażać. Jego penis, który zawsze był w jej oczach ogromny i zadziwiający, teraz nieco ją zniechęcał. Wszystko to razem sprawiło, że miała ochotę uciec, ale kiedy zobaczyła, jak z jego nadgarstka spływa kropla krwi, zawołała: - Poczekaj! - I zanurkowała po klucz. Drżącymi dłońmi otworzyła zamek... Natychmiast rzucił ją na plecy, nachylił się nad nią i wsunął dłoń między jej nogi, gładząc i pieszcząc. Odrzucił głowę i jęknął, kiedy wyczuł, jaka jest wilgotna. - Bastianie! Co ty wyprawiasz? Spojrzał na nią. - Już czas. - Jego głos był całkowicie odmieniony. - Ja... jaki... na co czas? Dlaczego akurat teraz? - Negujesz nasz związek od samego początku, bez powodu... ty też mnie pragniesz. - Przykrył jej łono całą dłonią, gestem posiadacza. Gładził delikatne ciało. Powiedz mi, że nie chcesz, żebym znalazł się w środku, a przestanę. - Złapał drugą dłonią za jej pierś i potarł kciukiem twardą brodawkę. -Powiedz mi. Odwróciła wzrok, zaciskając szczęki. - Jeżeli to zrobimy, Sebastianie - powiedziała w końcu, sapiąc ciężko - to nie będzie miłość. Nie będzie żadnego ogłaszania, że jestem twoja jak zagubiony bagaż na

lotnisku. To nie będzie żadna obietnica. Tylko seks, bez zobowiązań. - Czy naprawdę sądziła, że to go powstrzyma? - Zgoda - warknął przez zaciśnięte zęby. - C... co? Zgadzasz się na nic nieznaczący seks?

- Cokolwiek, byle z tobą, ukochana. - Spojrzał na nią ponuro i poczuła nagły dreszcz, jeszcze zanim dodał chrapliwie: - Jestem ci to winien. - A więc sądzisz, że teraz to ty przejmujesz stery? Jeżeli tak, to jestem zgubiona. Zamiast odpowiedzi, Sebastian klęknął między jej nogami i rozsunął kolana. Kaderin była taka piękna, jej piersi tak cudownie miękkie pod jego palcami, brodawki tak twarde,, kiedy je pieścił kciukiem. Jej pochwa była tak wilgotna, czekała na niego, by ją wypełnił, a jego penis boleśnie pulsował, nie mogąc doczekać się chwili, kiedy znajdzie się w środku. - Sebastianie, nie możemy tak po prostu tego zrobić! Nie jestem gotowa... - Słowa zamarły jej na ustach, kiedy wsunął palec w jej gorące wnętrze. - Wydajesz się całkiem gotowa. - Do pierwszego palca dołączył drugi. Kiedy szerzej rozchyliła kolana, całkowicie poddając się je go woli, wiedział, że zaraz będzie należała całkowicie do niego i że w końcu nic go nie powstrzyma. Nie po tym, co mu przed chwila robiła... i sobie też. Jego ukochana pożądała go i pojękiwała, liżąc i ssąc jego penisa. Jej pocałunki doprowa-dzały go do szaleństwa, ale myśl o tym, że ona pragnie go tak samo mocno, jak on jej, zupełnie mąciła mu umysł. Nie chciał sprawić jej bólu, chociaż wiedział, że nigdy jeszcze nie był taki twardy. Mógł wytrzymać jeszcze krótką chwilę i upewnić się, że jej ciało jest gotowe, aby go przyjąć.

Jego palce wsuwały się i wysuwały, bardzo powoli. Drugą dłonią pieścił jej sutki i niebawem była tak samo oszalała z pożądania jak on. - Bastianie - zawołała. - Jestem gotowa! Kiedy usiłowała pociągnąć go w dół, wbijając szpony w jego ramiona, złapał ją za nadgarstki i przyszpilił jej dłonie za głową jedną ręką do materaca.

Prawie oszalała. Zaczęła krzyczeć i wygięła się w łuk. Wiedział, że kiedy w nią wejdzie, to będzie bardzo gwałtowny seks... Drugą dłonią przytrzymał penisa i wycelował wprost w jej gorące wnętrze. Kiedy główka dotknęła ciała, wyrzucił z siebie kilka urywanych słów i zaczął pocierać członkiem o jej wilgotne krocze. - Błagam... Wsunął samą główkę do środka i jęknął, zaskoczony. Tak bardzo pragnął wejść w nią głęboko i uderzać biodrami, raz po raz. - Jesteś taka ciasna - wy dyszał. Tak ciasna jak dziewica. A przynajmniej tak to sobie wyobrażał. Dyszała ciężko, jej miękkie piersi napierały na jego tors. Uniosła biodra i naparła na niego, zmuszając, aby wchodził coraz głębiej. Musiał puścić jej ręce i oprzeć je na jej biodrach. Nie chciał, żeby się ruszała. Desperacko pragnął zaspokojenia... jej zaspokojenia. Zamierzał najpierw ją doprowadzić na sam szczyt, choćby to miało go zabić. Kiedy wsuwał się coraz głębiej i głębiej, zacisnął zęby. Zgiął się lekko w biodrach i naparł mocniej. Krzyknęła, a on zamarł, przestraszony. - Na niebiosa, sprawiam ci ból. Kiedy tylko to powiedział, poznał prawdziwą przyczynę jej okrzyku i odrzucił głowę, czując nagle przypływ pożądania i przyjemności. Dochodziła... jej pochwa zamykała się gwałtownie wokół jego penisa, ściskając go niczym gorąca pięść. Jej ciało domagało się rozkoszy, którą tylko on mógł jej dać.

Jej orgazm trwał i trwał, wciągała go coraz głębiej. Nigdy nawet sobie nie wyobrażał... Po tym, co się stało, nie mógł dłużej powstrzymać się od gwałtowniejszych ruchów Niezdolny do racjonalnego myślenia, zatonął w niej głęboko, wbił swój obolały członek w jej pochwę i krzycząc poczuł, że zbliża się szczyt.

Nigdy nawet nie wiedział... Opadł na poduszki, a jej szczupłe ciało wiło się pod nim. Zawinęła nogi wokół jego bioder i przytrzymała go głęboko w sobie. Cała drżała i skręcała się, niepohamowana w odczuwaniu przyjemności, tak jak się spodziewał. To ciśnienie... ciasne, gorące ciało. Nie mógł już dłużej z tym walczyć. Przyszpilił ją mocno do materaca i szaleńczo uderzał biodrami. Kiedy poczuł, jak wypływa z niego nasienie, wydał z siebie zwierzęcy ryk. Potem jęczał wraz z każdym skurczem penisa, raz po raz, ciągle, gdyż dała mu najgwałtowniejszą i najintensywniejszą przyjemność, jakiej kiedykolwiek doświadczył i jakiej sobie nawet nie wyobrażał.

33 Kaderin szła ulicą. Świt dopiero rozjaśniał niebo. W mieszkaniu zostawiła wymęczonego wampira... i szkatułkę. Przez jakąś godzinę wahała się, czy przekazać pudełko i zdobyć punkty, czy nie. W końcu nie była w stanie tego zrobić, chociaż udało jej się nawet podnieść pudełko i prawie przysunąć do serca. Podejrzewała, że serce również uległo nieoczekiwanej zmianie po ostatniej nocy. Chociaż musiała dostać się na lotnisko, żeby być na miejscu, kiedy jej zwój się zaktualizuje, ciągle się wahała. Była rozkojarzona i wciąż przypominała sobie sceny z wczorajszej nocy. Kiedy Sebastian osiągnął szczyt, nie przerwał poruszania biodrami i nadal wchodził w nią tak delikatnie. Czuła jego skórę przy swojej skórze, jego usta na swojej twarzy. Wiedziała, że ciągle jej pożąda, ale był słaby i bardzo blady. Kiedy jego ciało zaczęło drżeć, zaczęła podejrzewać, że ostatnio nie jadał regularnie. W końcu przetoczył się na plecy i przyciągnął ją do siebie, obejmując ramieniem. Po tym, jak ona i Sebastian kochali się, wszystko wydawało się jej takie inne. Tego ranka patrzyła na otaczającą ją rzeczywistość i nie poznawała jej. Wiosna zawsze dodawała Londynowi kolorów i zapachów, ale walkiria nie potrafiła sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek tak naprawdę zwracała na to uwagę. Była świadkiem tego, jak to miasto przekształcało się z obozowiska otoczonego bagnami w tętniącą życiem

metropolię. Na tę myśl zatrzymała się na chwilę. Była stara. A ostatniej nocy

pojęła z całą jasnością, jak bardzo jej dotychczasowe życie było puste i beznadziejne. Oczywiście, tęskniła za siostrami, ale wierzyła w to, że je odzyska, chociaż sama być może nie dożyje tej chwili. Kaderin wierzyła, że ich powrót zależy od tego, czy się dla nich poświęci. Ileż to historii... które prawie w stu procentach były prawdziwe... opowiadało o wojowniku, który otrzymał szansę naprawienia krzywdy, wynikającej z jego zaniedbania czy braku wyobraźni? Przeznaczeniem Kaderin było zadośćuczynienie. Jeżeli miała umrzeć, z pewnością jej ofiara pójdzie na marne? Tylko czyjeś poświęcenie przywróci jej siostrom życie, a o ile dobrze rozumiała to, jak działa przeznaczenie, to właśnie ona musiała się poświęcić. A poza tym, czy naprawdę chciałaby żyć wiecznie? Chciała! Przed ostatnią nocą tak naprawdę nie potrafiła wzbudzić w sobie lęku przed śmiercią. Teraz zaczęła się zastanawiać, czy to będzie bolało i czy Sebastian będzie z nią. Chciała zadzwonić do Nix ze swojego telefonu, którego nie można było wyśledzić, i poprosić o najnowsze wieści na temat jej smutnego losu. Już wyobrażała sobie tę rozmowę. „Hej, Nixie, pamiętam, że mówiłaś coś o... no wiesz, no że mam wkrótce umrzeć i tak dalej". Tu zaśmiałaby się nerwowo. „Cóż, nie widziałaś może obok mnie takiego niewiarygodnie męskiego i seksownego wampira, który zapewniłby mi moralne wsparcie?". Ale w Nowym Orleanie było już bardzo późno i Nix najprawdopodobniej przemierzała ulice

miasta. A nie znając odpowiedzi, Kaderin mogła tylko spekulować. Walkirie można było zabić na tak wiele sposobów obcięcie głowy, żal, złożenie w ofierze, zabicie za pomocą niektórych rodzajów magicznych broni. Obcięcie głowy wydawało jej się najbardziej prawdopodobne. Gwałtowna śmierć. Kaderin zdarzało się widzieć przyszłość w jaśniejszych barwach...

Czując w powietrzu zapach kwiatów wiśni, myślała o okrucieństwie i przemocy, z jakimi miała do czynienia przez niemal całe swoje długie życie, a których kulminacją była masakra na polu minowym ostatniej nocy. Przypomniała sobie Bowena, który wołał swoją utraconą towarzyszkę. Nie miał połowy twarzy, a wciąż jeszczee czołgał się w kierunku pudełka. Przypomniała sobie Cindey, mamroczącą coś o dziecku. Kaderin poczuła, jak do oczu napływają jej łzy i, nic nie widząc przez zasłonę wilgoci, wpadła na kogoś na ulicy. Kiedy znów podniosła głowę, zobaczyła przed sobą szyld sklepu rzeźnika. Przypomniała sobie bladą twarz Sebastiana i przygryzła dolną wargę. Czy odważy się zanieść mu krew? Rozejrzała się wokoło, z poczuciem winy wypisanym na twiarzy, jakby przechodnie potrafili usłyszeć jej myśli. To było działanie, którego nigdy dotąd nie rozważała. Ona nie tylko nie zamierzała zabić wampira, nie tylko pozwalała mu żyć. Rozważała, jak umilić temu wampirowi życie po tym, jak uprawiali dziki seks. Zachichotała ze zdumieniem. Jak nisko można upaść, szczególnie kiedy się było na samym szczycie. Kaderin ze zdumieniem zdała sobie sprawę, że wchodzi do sklepu i wącha obcy zapach mięsa. Poprosiła o krew, a sprzedawca nawet nie uniósł brwi... W końcu była w Londynie, prawda? Otrzymała plastikowy pojemnik, owinięty w brązową papierową torbę. Wyjęła funta i kilka pensów z kieszeni kurtki, a potem złapała sprawunki i wybiegła ze sklepu.

No ładnie, była już spóźniona na samolot, a mogła myśleć tylko o tym, że zostawiła go głodnego. To było takie... zwyczajne i niezmiernie ją podekscytowało. Tak samo, jak tego ranka w samolocie, kiedy się ubierali. Kilka chwil przed tym, kiedy powiedział, że zamierza się ze mną ożenić. Z powrotem w mieszkaniu, doszła do wniosku, że nawet lubi widok jego rzeczy, porozrzucanych po całym domu

i wymieszanych z jej drobiazgami. Zapomniała o tym, że jego samowolna przeprowadzka zirytowała ją. Teraz zapragnęła nagle, żeby ich rzeczy już zawsze leżały razem. Chciała, żeby się wymieszały. Wstawiła krew do lodówki i natychmiast poczuła zadowolenie z faktu, że ją kupiła. Chociaż Sebastian najwyraźniej od dłuższego czasu mieszkał w jej mieszkaniu, nie miał tu żadnych zapasów. Potem przeszła do sypialni i podeszła do łóżka. Odsunęła mu włosy z czoła i naciągnęła kołdrę, którą z siebie zrzucił. Czułość. Lubię to uczucie. Szybko staje się jednym z moich ulubionych. Zanim znów opuściła pomieszczenie, poprawiła koc zasłaniający okna, który prócz zasłon, dodatkowo zaciemniał sypialnię. Zapomnij przez chwilę, że on jest wampirem. Czy mogłaby z nim żyć, tak normalnie? Przecież poradziła sobie jakoś z wampiryzmem Emmy i pokochała ją. Ale to nie miało znaczenia, czy Kaderin go zaakceptuje. Jej siostry nie będą w stanie tego zrobić... nawet gdyby w jakiś sposób spotkała się z Sebastianem, kiedy zmieni się jej historia, co jak wiedziała, raczej nie jest możliwe; nawet jeżeli przeżyje. Jeżeli przeżyje, musi ocalić Dashę i Rikę. A kiedy ocali ich życia, jej przeszłość - a co za tym idzie jej teraźniejszość -zmieni się... Pomyślała o tym, żeby napisać do siebie list, który otrzyma po ocaleniu sióstr. Ale wiedziała, że to tak nie działa. Jeżeli napisze list i powie sobie, że powinna iść do rosyjskiego zamku i zakochać się we wspaniałym aż do bólu wampirze o smutnym spojrzeniu, jej nowe

wcielenie nie rozpozna charakteru pisma. Pomyśli, że to podstęp wampirów i pójdzie tam, żeby go zabić. Albo ktoś inny z jej kowenu znajdzie w końcu ten list i uda się do Rosji z tym samym zamiarem. Ale mimo to, wiedząc jak niepewna czeka ich przyszłość, zanim wyszła po raz ostatni, napisała mu krótki liścik.

A w myślach napisała drugi do siebie. Idiotko, kretynko, głupia. Mysty, Wycieruch Wampira? To jak nazwiesz siebie? *** Nie było jej w łóżku, kiedy obudził się po południu. Sebastian usiadł i chciał jej poszukać, ale natychmiast opadł na poduszki, czując jak jego nogi i ręce drżą ze zmęczenia. Patrząc w sufit, próbował uporządkować wydarzenia poprzedniej nocy. Mówił do niej po estońsku, a ona na swój sposób mu odpowiadała. Zmiął w ustach przekleństwo. Te rzeczy, które jej mówił... Jęknął, zakrywając oczy ramieniem. Musiał chyba stracić głowę. Ale który mężczyzna by nie stracił, gdyby po raz pierwszy w życiu doświadczał tego, co on... i to w taki sposób? I w dodatku wiedząc, że ona też czerpie z tego przyjemność? A potem... zatonął w niej. Najbardziej niesamowite doznanie w całym jego życiu. Przeczesał palcami po włosach, kiedy dotarła do niego powaga sytuacji. Przecież to mogła być jego ostatnia noc z Kaderin. Chciał, żeby łączył ich związek oparty na lojalności; a ona wyszła bez słowa. Była zainteresowana tylko jego ciałem. Tak jak w jaskini, kiedy miała ochotę tylko na szybką ulgę, a on chciał dotykać jej godzinami. Serce boleśnie ścisnęło mu się w piersi, kiedy zrozumiał, że nic się między nimi nie zmieniło. Tak jak go ostrzegała, zanim ją wziął. A ostatnim razem, kiedy rozmawiali o przyszłości, on przysiągł jej, że nie zrobi tego, co zrobił...

Spojrzał w górę i zobaczył notatkę na stoliku. Złapał ją, jak tonący koło ratunkowe. W lodówce jest krew. Dzisiaj będę na słońcu, więc zadzwoń, jak się obudzisz... Wpisałam swój numer do twojego telefonu. xoxo Kaderin

Opadła mu szczęka. Chociaż liścik był krótki, przeczytał go jeszcze raz. To było jak notatka zostawiona mężowi przez żonę i dlatego nie potrafił zrozumieć, o co w tym chodzi. Ostatniej nocy nie doszli do żadnego porozumienia i ciągle dzieliły ich te same urazy. Czy ona się ze mną bawi? Czy to ma być jakiś okrutny żart? Czy ja mam telefon? Skonfundowany, udał się nago do kuchni, podszedł do lodówki i z głębokim westchnieniem złapał za rączkę. W środku była tylko jedna rzecz - gładka papierowa torba. Kupiła mu krew. Dlaczego miałaby to robić? Czy ją zatruła? Wyjął torbę i postawił na blacie w kuchni. Odwracając się, kątem oka dostrzegł szkatułkę z pola minowego. Zostawiła ją. Zatrzasnął drzwi od lodówki i zaczął uderzać w nie głową. Dorzecze Konga, Demokratyczna Republika Konga Dzień 25 Nagroda: jeden jadeitoivy pentagram z jaguarem, przedmiot kultu demonów, wart trzynaście punktów Kiedy Sebastian przeniósł się do niej i okazało się, że wylądował w upale i w buszu, wiedział, jaką nagrodę wybrała Kaderin. Przeczesywała dżunglę... równikową dżunglę, poczynając od nisko położonych brzegów rzeki aż po wzgórza masywu Wirunga. Gdzieś blisko szumiał wodospad, a za nim ukryty był starożytny grób. Właśnie tam zakopano nagrodę w żyznej, czarnej ziemi.

Chociaż korony drzew były gęste, słońce paliło jego skórę. Unikał promieni światła, przenikających przez liście, jakby były włóczniami, rzucanymi na niego z koron drzew. Ale to nie miało znaczenia, musiał zrobić wszystko, żeby jej pomóc... skoro nie wzięła szkatułki. Miał ją ze sobą, w kieszeni kurtki i przez cały czas dotykał opuszkami palców. Miał nadzieję, że nagrodę wciąż można było wymienić na punkty.

Czy był zadowolony, że nie chciała, żeby pudełko było przyczyną nieporozumień między nimi? Bez wątpienia. Ale teraz mógł myśleć tylko o tym, jak wiele punktów poświęciła, oddając mu nagrodę. A przecież tak bardzo zależało jej na wygranej, że gotowa była zabijać. Gdzie do diabła ona jest? Nie mógł dostrzec jej przez gęste poszycie i mgłę unoszącą się nad wodospadem, a nie zdoła tu wytrzymać zbyt długo... Usłyszał za plecami trzask gałęzi. Odwrócił się na pięcie... i zobaczył tylko zbliżającą się w błyskawicznym tempie łopatę. Metal z trzaskiem trafił go w głowę. Sebastian stracił przytomność, upadając. Kiedy się ocknął, poczuł, że jest gdzieś ciągnięty. Szkot? Moja twarz jest zmasakrowana. Nie mam sity, żeby się przenieść. Spróbuj jeszcze raz. Znowu ciemność. - Dla niektórych z nas, pijawko, to nie jest gra powiedział MacRieve. Niedaleko słychać szum wodospadu. Mgła jest coraz gęstsza. Nie mogę się przenieść. - To nie sposób, żeby zaimponować walkirii, zaciągnąć ją do łóżka i móc pieprzyć, kiedy się zechce. Ciągnie mnie nad krawędź przepaści. - Za to, że byłeś tak uparty na polu minowym, teraz sobie popływasz, a twoja ukochana walkiria zaraz zanurkuje za tobą. Jak daleki czeka go upadek? Nie ma znaczenia. Słońce... - Nie sądzę, żebyś umarł, nieważne, jak bardzo tego zapragniesz już za chwilę.

Wilkołak kopniakiem w żebra zrzucił go z krawędzi, prosto w przepaść.

34 Plaża Tortuguerro, Kostaryka Dzień 27 Nagroda: łza Amjitryty zachowana w perle, warta jedenaście punktów - Czemu chodzisz okrakiem, syreno? - zapytała Kaderin z uśmieszkiem, chociaż w duszy aż się gotowała, ruidząc, że Cindey najwyraźniej dała się przelecieć bogato wyposażonemu Nereusowi, gdy tylko taka możliwość pojawiła się w zwojach. Syrena i ona były teraz na prowadzeniu i miały podobną liczbę punktów. Nereus musi być nieźle wymęczony. - Mówiąc o wymęczeniu, gdzie jest twój wampir? zapytała Cindey. - Nimfy powiedziały mi, że słyszały, że się ciebie wyrzekł. Ja z kolei nie sądzę, żeby to było możliwe. - Czy wyglądam, jakby mnie to obchodziło? - Lubiła zadawać pytanie, bo odpowiedź zawsze brzmiała „definitywnie nie"... - Tak, Kaderin, wyglądasz. - Cindey zdawała się być zaskoczona tym faktem. Walkiria zasyczała na nią, w nadziei, że jakoś ukryje w ten sposób niepokój, który ją nurtował. Niestety już od czterdziestu ośmiu godzin nie widziała nawet śladu wampira. Sebastian do niej nie zadzwonił, nie przeniósł się, a ona czuła się jak zakochana idiotka. Była spora szansa, że... za bardzo się odsłoniła ze swoimi uczuciami?

Tak, mówił jej różne rzeczy, wyznawał uczucia i składał obietnice, kiedy ona go całowała. Ale jak wiele te słowa tak

naprawdę znaczyły, wypowiedziane pod wpływem chwili? Prawie stracił rozum z rozkoszy. Jakże by mogła nie być w tamtej chwili jego ukochaną? I, tak naprawdę, na czym stanęło? Czy nie ustalili, że to, co się miedzy nimi dzieje, to tylko seks bez większego znaczenia? I właściwie to dlaczego była tak nieugięta w tej kwestii? Zabroniła sobie stanowczo dzwonić do Myst i pytać o Sebastiana. W postanowieniu tym wytrwała aż sześć godzin, a potem pękła. Ale Myst i Nikolai nie widzieli go, ani nie mieli wiadomości od niego od przeszło dwóch dni. Czyżby wielki odwrót? Nie dzwoni. Po tym, jak spędzili ze sobą całą noc na dzikim seksie nieśmiertelnych. Ale i tak wolała tłumaczyć jego nieobecność tym, że po prostu sobie odpuścił. Alternatywa była znacznie gorsza -chciał być z nią, ale coś się stało. Może był ranny. Albo coś gorszego. Doszła do wniosku, że skoro jej emocje są tak niestabilne, może równie dobrze przymierzać jedną po drugiej jak nowe płaszcze. I bardziej podobało jej się, że czuje złość i oburzenie, niż strach i złe przeczucia. Ale to i tak nie miało znaczenia. Kiedy już sprowadzi siostry z powrotem, nic nie będzie miało znaczenia. Musi o tym pamiętać. Od tego ranka, kiedy zostawiła mu liścik na nocnym stoliku... i nagrodę, wypełniła trzy zadania. Za każdym razem pechowo natykała się na Bowena i Lucindeę. Bowen ciągle był mocno poraniony i jego obrażenia nie regenerowały się. Wyglądał potwornie, bez oka i

połowy czaszki. Z rany na boku sączyła się krew, mocząc brudną koszulę. Klątwa młodej wiedźmy musiała być bardzo silna. Kaderin prawie mu współczuła... w taki sam sposób, w jaki współczułaby dzikiemu wilkowi złapanemu w sidła. Wcześniej zdarzało jej się uwalniać zwierzęta z zębatych pułapek, a one zawsze wyglądały na oszalałe, ich oczy były nieprzytomne, bo

nie rozumiały, dlaczego muszą cierpieć w ten sposób i nie wiedziały, jak się uwolnić z pułapki. Bowen przypominał jej właśnie takie zwierzę. Ale, w końcu, wilki zawsze warczały i usiłowały ją ugryźć i chociaż Bowen był przeklęty, ciągle musiała na niego uważać, bo był jednym z poważniejszych przeciwników. Kaderin spotkała go w dżungli, gdzie usiłowała zdobyć jadeitowy pentagram. Myślała, że jest szybka i wierzyła, że prześcignie Bowena, który przecież był poważnie ranny. Ale on niemalże frunął ponad nierównościami terenu, jakby całkowicie odzyskał siły. I to on zdobył nagrodę, zostawiając ją zady-szaną i bez punktów. Patrzył na nią uważnie i nawet podszedł do niej z okrutnym wyrazem twarzy. A potem, jakby podjął jakąś decyzję, odwrócił się od niej. W Egipcie Kaderin rozwiązała zagadkę o wstrząsającym stopniu trudności, co na zawsze pozostawiło Sfinksa... oraz ly-kantropa i syrenę w śmiertelnym zdumieniu. Jak jej się to udało? W głębi duszy sama się nad tym zastanawiała. Zdobyła pojedynczego złotego skarabeusza, wartego dziesięć punk-tów, zmniejszając tym samym różnicę pomiędzy sobą a Bowenem i nieznacznie wyprzedzając syrenę. Ale ostatniej nocy w Chinach Bowen był pierwszy przy samotnej Urnie Ośmiu Nieśmiertelnych. Ona i Cindey nie miały najmniejszych szans dotrzeć tam przed nim. Osiągnął pułap osiemdziesięciu siedmiu punktów, zapewniając sobie miejsce w finale.

Kaderin miała siedemdziesiąt cztery punkty. Cindey siedemdziesiąt dwa. Kaderin nie mogła przestać myśleć o tych trzynastu brakujących punktach... dokładnie tyle warta była szkatułka, której nie wzięła od wampira. Dzisiaj miały przepłynąć piętnaście kilometrów w stronę otwartego morza i odnaleźć wirujący portal, który zaprowadzi

je do nagrody - łzy Amfitryty, perły, która słynęła z tego, że leczy wszelkie rany. Kiedy zapadł zmrok, wszyscy uczestnicy wyszli na plażę. Większość z nich była żółtodziobami... weterani wiedzieliby, że w tym zadaniu, które dawało zwycięzcy aż jedenaście punktów, kryje się jakiś haczyk. Kaderin pomyślała o tym od razu, a upewniły ją w tym przekonaniu krowie łby, unoszące się na falach tuż przy brzegu. To było jeszcze zanim dostrzegła pierwszą płetwę. Przebiegła się po plaży i zlokalizowała ujście rzeki; łagodny prąd unosił krowie łby. Daleko w górze rzeki musiała być jakaś rzeźnia, która w ten sposób pozbywała się resztek. - Rekiny! - zawołała Cindey, kiedy Kaderin wróciła z rekonesansu. - Cholerne rekiny. - Spojrzała na walkirię. -Idziesz? - Może. A ty? - Jeżeli ty idziesz, to ja nie będę miała wielkiego wyboru, prawda? - warknęła Cindey. Istoty Tradycji i niższe stworzenia przybyły tutaj z niemałym trudem, skuszone możliwością zdobycia lekarstwa na wszystko i z pewnością zastanawiały się, dlaczego bardziej doświadczone wojowniczki nie wchodzą do wody. A potem one też dostrzegły płetwy. Żadne z nich nie wspomniało nawet o pływaniu. Ale Kaderin była zdesperowana. Oddała tę cholerną skrzynkę. Głupia, głupia Walkiria. - Pieprzyć to - mruknęła, odpinając pochwę z mieczem.

- Kaderin zamierza to zrobić! - dało się słyszeć w tłumie. Inne stworzenia pokazywały ją sobie palcami. Ściągnęła plecak i kurtkę, złapała miecz i przerzuciła pas przez ramię. Odsunęła się od brzegu, wzięła rozpęd i wskoczyła do wody w ostatnim możliwym momencie, zyskując dobre parę metrów. Płynęła nie niepokojona przez rekiny, wykonując ramionami długie, mocne ruchy. Me jest tak źle. Piętnaście kilometrów to

pestka. Jeżeli nie skaleczy się, nie zacznie krwawić albo za bardzo chlapać, rekiny zostawią ją tu spokoju... Nagle agresywne uderzenie niemalże wybiło jej powietrze z płuc. Zignoruj to. Płyń. Kolejne, celowe uderzenie. W przeciągu kilku sekund woda wokoło zaroiła się od drapieżników. Nie mogła płynąć, nie obijając się o nie nogami lub rękoma. Wiedziała, że nikt nigdy nie widział ani nie opisał podobnego zdarzenia. Fabryka przetwórstwa mięsnego stworzyła tu coś w stylu hodowli rekinów. Jej miecz jest bezużyteczny pod wodą. Jeden z rekinów był gorszy niż pozostałe, większy i bardziej agresywny niż inne i po raz kolejny walnął ją głową... Zęby drapieżnika zanurzyły się w jej udzie. Zawyła z bólu i wepchnęła dłonie w paszczę rekina, żeby rozewrzeć szczęki. Teraz walczyła o życie. Z krwiożerczymi rekinami. Pomyślała przelotnie, że z pewnością Sebastian w końcu postanowi się do niej przenieść i znajdzie tylko jej szczątki... jeżeli jakieś pozostaną. Kaderin wierzyła, że umrze gwałtowną śmiercią, ale niech to diabli, jeśli da się przerobić na karmę dla rybek. Zanurkowała, tnąc szponami, drąc ich skórę, tak samo drapieżna jak one. Wypełniła ją wściekłość, a oczy zaszły czerwienią. Zatopiła szpony w boku najagresywniejszego rekina, przyciągnęła się do niego i ugryzła, najsilniej jak potrafiła. Krew zabarwiła wodę na czerwono, szkarłatne

bąbelki uciekały w górę, ku powierzchni. To było niewiarygodne, ale przypłynęło jeszcze więcej rekinów. Splunęła, a potem ugryzła jeszcze raz. Naprawdę mogę tu umrzeć. Nieśmiertelnego może zabić rekin, wystarczy, że odgryzie mu głowę. Kolejne uderzenie szponów rozorało gładki bok drapieżnika, ale nie mogła przecież walczyć z nimi wszystkimi. Znów zanurkowała, zdecydowana ukryć się gdzieś na rafie. Potrafiła wstrzymywać oddech naprawdę długo.

I nie mogła zginąć przez utopienie. Przypomnijcie sobie Furię. Zanim zdołała uciec, rekin złapał ją za nogę i z powrotem wciągnął w sam środek stada. Uderzała na oślep. Ból. Kiedy niechcący trafiała w płetwę, ostra skóra raniła jej palce, łamała szpony. Potężne ciała, silne mięśnie... Machnęła nogami, żeby wydostać się na powierzchnię, potrzebowała powietrza... Jeden z rekinów znowu wbił zęby tuż powyżej jej kolana, wciągając w głębinę. Woda stłumiła jej krzyki.

35 Sebastian zerwał się gwałtownie, nagle obudzony, ale natychmiast opadł z powrotem na plecy, mrużąc oczy. Ból rozsadzał mu czaszkę. Z trudem ponownie otworzył oczy i spojrzał na nocne niebo. Leżał, nie mogąc się ruszyć na skalistym brzegu rzeki, a ciepła bryza muskała jego ciało. Znów spróbował się podnieść i rozejrzeć, aby ustalić, gdzie się znajduje, usiłując przypomnieć sobie, co dokładnie wydarzyło się w dżungli. Ten pieprzony wilkołak zrzucił go z przepaści do spienionej rzeki. Za każdym razem, kiedy Sebastian znikał pod wodą, czuł ulgę, bo słońce nie paliło mu skóry. Ale wtedy płuca wypełniała mu woda i zaczynał się dusić. Rzeka w końcu się uspokoiła, chociaż zdawało mu się, że jego męka trwa wieki. Jego skóra płonęła od słońca, a oczy zalewała krew z rany na głowie - czuł, że jego chwile są policzone. Ale jakoś udało mu się wydostać z wody i dostać na plażę... ponieważ pragnął przyszłości, z Kaderin. Tuż przed tym, jak stracił przytomność, wczołgał się w krzaki, tak że tylko jego nogi wystawione były na działanie słońca. Przez resztę dnia, czuł jak się palą, ale był zbyt słaby, nie tylko żeby się przenieść, ale nawet odczołgać głębiej w cień, aby uniknąć bólu. Jak długo tu leżał? Cały dzień? Był spragniony, wyczerpany... MacRieve groził Kaderin. Sebastian podniósł się i przeniósł do niej. Wstał zbyt gwałtownie i nogi natychmiast się pod nim ugięły, ale nie upadł na

kamienie, tylko na piasek na jakiejś tropikalnej plaży, na której właśnie zachodziło słońce.

Co znaczyło, że był po drugiej stronie świata. Znowu. Tuziny uczestników rajdu wpatrywały się z zapartym tchem w morze. Sebastian podążył za ich wzrokiem i dostrzegł, jak coś się kotłuje w kręgu pociemniałej wody. Liczne płetwy cięły wodę, a potem zanurzały się w głębinę. Najwyraźniej kogoś dorwały. Minuty ofiary były policzone, a nikt nie kwapił się do... Nad powierzchnią nagle zobaczył rękę. Poczuł, jak żołądek zaciska mu się w supeł. Kaderin. Przeniósł się natychmiast i znalazł obok niej w mętnej wodzie. Nic nie widział. Krew, jej krew, strzępy tkanek, kawałki ciał rekinów pływały wokoło. Konwulsyjnie machnął ramionami, przeciskając się wśród obłych ciał, chcąc chwycić ją za ramiona. I chybił. Jeden z rekinów trzymał ją za nogę, wyrywając ją z rąk Sebastiana, walcząc o łup. Sebastian użył całej swojej siły, aby pokonać opór drapieżnika. Uderzył i trafił prosto w paszczę. Poczuł, jak jego dłoń kaleczy się o zęby, ale zignorował ból i z determinacją parł do przodu. W końcu zacisnął rękę na jej ramieniu. Mam ją, wreszcie. Przeniósł się z powrotem na plażę, padając na piach i przekręcając się w locie tak, aby jej nie przygnieść. Nie oddychała. Zerwał się na równe nogi i położył ją na boku. Zakaszlała głośno, wypluwając wodę. Masował jej plecy, gdy wymiotowała na piach. Po dłużej chwili jej oddech wyrównał się i wtedy Sebastian przytulił ją mocno do siebie i zaczął kołysać w ramionach.

Co by się stało, gdybym w porę się nie ocknął? Ona byłaby już... martwa. Zadrżał. Nie mógł pozwolić, żeby znów się rozdzielili. Nawet, gdyby musiał ją trzymać pod kluczem. Kiedy łagodnie złapał ją za ramiona i uniósł tak, żeby zobaczyć jej oczy, mruknęła:

- Jesteś blady jak śmierć. - Zaledwie sekundy dzieliły cię od pożarcia żywcem! zawołał, czując jak jego żołądek skręca się ze strachu, który szybko zostaje zastąpiony przez gniew. - Albo utonięcia. - No bo utonęłam. - Zmarszczyła brwi, zadziwiona. Dwa razy, tak mi się zdaje. - To mnie przeraża. Co by się stało, gdybym nie przybył na czas? Co by było, gdybym nie kręcił się w pobliżu, żeby uratować ci życie? - Czy nie rozumiesz? - warknęła. - Ja od ponad tysiąca lat z łatwością wygrywam ten rajd. A potem pojawiłeś się ty, i zmusiłeś mnie do całkowitej zmiany strategii. Nabrała powietrza i mówiła dalej. - I do podejmowania ryzyka, którego w innym wypadku nigdy bym nie podjęła. Nigdy bym się nie posunęła do tak desperackiego postępku, gdybym ci nie oddała tej skrzynki. - Nie chciałem, żebyś mi ją oddawała. Popatrzyła na niego. - Tak, Sebastianie. Właśnie, że chciałeś. - Nie, jeżeli to miałoby być alternatywą. - Jego głos był szorstki. - Czy wiesz, jak to jest patrzeć na ciebie w takiej sytuacji? Patrzeć, jak idziesz pod wodę, kiedy nie mogę nic zrobić? Patrzyłem, jak... umierasz. - Odgarnął jej mokre, za-piaszczone włosy z policzka. - Co mam zrobić, żebyś tego za-niechała? - Nic - odparła z upartym wyrazem twarzy. - Nic na tej ziemi nie odwiedzie mnie od zdobycia tej nagrody. - Może tylko twoja śmierć.

- Ale to szybko nie nastąpi. - Ukochana - wysyczał wściekle. - Masz na brodzie kawałek rekina. Otarła twarz wierzchem dłoni, patrząc na niego hardo. - Ty je gryzłaś? - To one zaczęły! I nie miałam zbyt wielkiego wyboru.

- Widziałaś, że tam są rekiny i nie pomyślałaś o tym, żeby na mnie zaczekać? - Kiedy nawet do mnie nie zadzwoniłeś? Chcesz wiedzieć, jaka jest trzecia rzecz, która najbardziej zniechęca kobiety do mężczyzn? Faceci, którzy nigdy nie dzwonią po zaliczeniu laski. - Zaliczeniu? Była coraz bardziej rozzłoszczona. - Nie zamierzałam czekać na ciebie, bo nie pokazywałeś się od dwóch dni. Ostatnim razem, kiedy mieliśmy okazję porozmawiać, o ile pamiętam, miałeś zamiar się mnie wyrzec. Pierwszy wampir, który zamierza porzucić swoją narzeczoną. Bla, bla, bla. - Przecież musiałaś wiedzieć, że przyszedłbym po ciebie... Czekaj, powiedziałaś dwa dni? - Jakby mi na tym zależało, Sebastianie. Skoro straciłeś poczucie czasu... - Byłem w dżungli i powoli spalałem się na słońcu. Inaczej byłbym przy tobie. - Co... co powiedziałeś? - Przeniosłem się, żeby ci pomóc, tamtego ranka. Ale Szkot walnął mnie łopatą w głowę, a potem wrzucił do rzeki. -Zmrużył oczy. - Czy tobie też zrobił krzywdę? - Nie. Ale najwyraźniej podjął względem mnie jakąś decyzję. - Myślałem, że byłem nieprzytomny tylko przez jeden dzień. A ty musiałaś sobie radzić beze mnie przez całe dwa dni? - Ścisnął jej rękę. - Au!

Spojrzał w dół i z przerażeniem dostrzegł, że dotykając jej, sprawił jej ból; jej ręce pokrywały rany zadane zębami rekinów. Spojrzeli sobie w oczy, zanim ich wzrok powędrował w dół, ku jej nogom. Jej spodnie były zupełnie podarte, skóra poraniona i zakrwawiona. Jej rany wyglądały na poważne -w takim stanie jeszcze jej nie widział. Piasek wokoło pociemniał. Krew była... wszędzie.

- Mój Boże, dlaczego nic nie mówisz? - zawył, znów wściekły. - Och, przepraszam za to, że tak nabrudziłam mruknęła, widząc, że nie potrafi oderwać wzroku od jej nóg. - Nie miałam zamiaru robić ci smaku. - Czasami potrafisz być taka wredna, żono. - Nie jestem twoją żoną. - Jeszcze. - Mimo jej słabych protestów, znów przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił do klatki piersiowej. - Zabiorę cię do domu i opatrzę - powiedział łagodniejszym głosem. Inne istoty Ttradycji stały wokół nich z otwartymi ustami, patrząc, jak wampir trzyma w ramionach walkirię. Cindey także się gapiła zaskoczona. Kaderin zdawała się nie przykładać do tego żadnej wagi. Popatrzyła na niego, a potem na horyzont, zagryzając dolną wargę i marszcząc brwi. - Nagroda... Nawet po tym, co przeszła, nie potrafiła przestać myśleć o wygranej w wyścigu. Wziął ją delikatnie pod brodę i zmusił, żeby spojrzała na niego. Jej oczy były jasne, świeciły jak diamenty w drobnej, elfiej twarzyczce. Patrzyła na niego. Chciał dać jej wszystko, czego tylko zapragnie. Ale nie mógł. - Katja, nie mogę jej dla ciebie zdobyć. Chciałbym. Ale nie mogę przenieść się w miejsce, którego nie znam. - Wymyśliłeś, jak przenieść się do mnie.

- Jeżeli pomożesz mi odkryć, jak odnaleźć przemieszczający się żywy wir i powiesz, jak go dla mnie otworzyć, zaryzykuję nawet spotkanie z rekinami. Powieki zaczęły jej ciążyć i poczuł w sercu ukłucie strachu. - Przykro mi, kena. Znajdę inny sposób. - Zabrał ją do jej mieszkania i położył na łóżku. Niczym beznamiętny pielęgniarz,

zsunął z niej koszulę, po czym zaczął bandażować ramiona i ręce. Cały spocił się ze strachu, że może zadać jej ból. Kiedy zsunął z niej resztki spodni, przerwał na chwilę i zamarł na widok jej ran. - Czy ty... czy ty możesz umrzeć na skutek tych obrażeń? -zapytał drżącym głosem. - Nie - odparła cicho, jakby odpływała w sen. - I dlatego musisz przenieść mnie z powrotem na plażę. W tej chwili. Była tak poraniona, że te słowa zabrzmiały naprawdę niedorzecznie. - Dlaczego tak bardzo pragniesz wygrać ten wyścig? Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć? Popatrzyła na niego z uwagą, wpatrując się w jego oczy, jakby szukała w nich odbicia duszy. - Możesz mi zaufać - powiedział. Wyglądała tak, jakby naprawdę chciała mu zaufać, ale nie mogła się przemóc. - Znam cię niecały miesiąc, ale... przez ostatnie dwa tysiące lat nauczyłam się tego i owego. - Wiem. Widziałem w moich snach. - Przyznał sam przed sobą, że na jej miejscu też miałby problem, żeby zaufać wampirowi. Ale Sebastian wiedział, że jego słowa są szczere... po prostu musiał ją do siebie przekonać. - Przysięgam, że nigdy nie będę taki jak te czerwonookie diabły. Nie masz powodu, żeby mieć przede mną sekrety. - Nie mam również powodów, dla których nie powinnam ich mieć - odparowała.

- Mógłbym ci pomóc. - A jak ci nie powiem, to nie pomożesz? - zapytała. Skrzywił się. - Oczywiście, że pomogę. Ale musi być coś, co sprawi, że wreszcie mi zaufasz. - Tak, moje absolutne przekonanie, że nigdy nie wykorzystasz mojego zaufania.

- Wiesz przecież, że nigdy bym cię nie zranił! - Nie miałam na myśli tego, że mnie zranisz. Powiedziałam, że użyjesz tego przeciwko mnie. Powieki zaczynały jej ciążyć. - Tak bardzo kochasz wywierać nacisk, mój wampirze. Kiedy już leżała w łóżku, bezpieczna i opatrzona, posapując głośno, Sebastian poszedł wziąć prysznic. Jego gniew powoli opadał. Ale zamiast niego w jego umyśle materializował się nowy plan. Wiedział, że Kaderin nie jest łatwo zabić. Ale można było zadać jej ból. A on pozwalał na to, żeby każdej nocy cierpiała z powodu cięć, zębów, ciosów i uderzeń. To się musiało skończyć. Kiedy się ubrał, wymknął się z powrotem na plażę, aby zobaczyć, czy uda mu się zrobić cokolwiek, aby wygrać dla niej tę konkurencję. Po dwóch dniach, od kiedy Sebastian zaginął, brakowało jej trzynastu punktów, aby dostać się do finału. Właśnie tyle punktów, ile poświęciła dla niego. Ciągle nie mógł uwierzyć, że zrezygnowała z tej szkatułki. Włożył rękę do kieszeni, ale pudełka tam nie było. Musiał je zgubić. Co było zrozumiałe, biorąc pod uwagę jego upadek ze skały i walkę w kipieli. Na plaży dostrzegł okazję, więc z niej skorzystał. Jeżeli nie mógł zdobyć nagrody w tej rundzie, dlaczego nie wyeliminować współzawodników? Wrócił do Kaderin w przeciągu piętnastu minut, wytrząsając śnieg z włosów. Kiedy dołączył do niej w łóżku, zakopała się głębiej w pościel i mruknęła:

- Tak ładnie pachniesz. Delikatnie przytulił ją do siebie, przekonując się po raz kolejny, jak doskonale pasują do siebie ich ciała. Jej oddech stał się lekki i płytki, ale walkirie zawsze tak oddychały we śnie. Zadrżała i jęknęła cicho. Pogłaskał ją po włosach, aby ją uspokoić. Kiedy w końcu zasnął, znów śnił jej wspomnienia. Teraz już go to nie dziwiło. Ale to nie były wspomnienia ze starożytności.

Jego ukochana ściskała telefon pobielałymi palcami, z jej oczu płynęły łzy, a jedna z jej sióstr właśnie mówiła jej, że Kaderin niedługo umrze.

36 Kaderin otworzyła oczy i zakłopotaniem spostrzegła, że ciągle leży ominięta w prześcieradła, uje własnym łóżku przesiąkniętym jego zapachem. Sebastian siedział na skraju materaca z głoują ukrytą w dłoniach, ID pozie przypominającej jej ich pierwsze spotkanie. Wiedziała, że tamtego ranka przebył długą drogę od żalu do radości. Zdawała sobie także sprawę, że od tamtej chwili przez cały czas go zwodziła i raniła. - Jak długo byłam nieprzytomna? - zapytała skrzypiącym głosem. - Dwa dni. - Co? - wrzasnęła, zrywając się. Podtrzymał ją za ramię, kiedy się zachwiała. - Spokojnie, kena. Byłaś ranna bardziej, niż ty i ja się spodziewaliśmy. Straciłaś mnóstwo krwi. Pozwól, że sprawdzę bandaże. - Odwinął jej nogę. - Chryste, naprawdę szybko się regenerujesz. - W tej chwili rany na jej nogach przypominały dawne blizny... ciągle czerwone i podpuchnięte, ale goiły się w oczach. - To już koniec - powiedziała, łamiącym głosem. Koniec. - Po jej policzku stoczyła się łza i walkiria starła ją ze złością wierzchem dłoni. - Katja, wcale nie. - Kiedy mnie zabrakło, Cindey miała wystarczająco czasu, żeby zyskać przewagę. Mogła nawet skombinować dynamit i ogłuszyć rekiny, albo użyć sprzętu do nurkowania... Wyciągnął rękę i założył pukiel jej włosów za ucho.

- Nie sądzę, żeby na Syberii był jakiś sprzęt do nurkowania. - Syberii? - Nie mogłem zdobyć dla ciebie nagrody. Ale mogłem wyeliminować z gry pozostałych współzawodników. Przeniosłem syrenę do opuszczonej kopalni w północnej Rosji. Zobaczył, jak na jej twarzy pojawia się nadzieja. Kaderin poczuła nagły przypływ uczuć. Naprawdę próbował pomóc jej wygrać te zawody? - Ona... ona nie próbowała śpiewać dla ciebie? - Tak, coś tam strasznie miauczała. Ale ja najwyraźniej jestem odporny. - Patrzył na nią z uwagą, hipnotyzującym wzrokiem, gładząc ją jednocześnie po policzku. - Wygląda na to, że jestem zajęty. Z emocji ledwie mogła oddychać. Była zupełnie roztrzęsiona. - Nigdy nie zamierzałam przespać się z Kolumbijczykiem - wydusiła z siebie, zupełnie bez zastanowienia. W jego oczach przelotnie pojawił się ból. Opuścił rękę i wstał. - To nie ma znaczenia. Nie musisz mi teraz tego mówić. - W porządku. Przeciągnął palcami po włosach. - Niech to, i tak będziesz się upierać, żeby mi to wszystko wyjaśnić. - Och. No dobrze, prawda jest taka, że tamtej nocy nie planowałam seksu z nikim.

- No więc dlaczego nie włożyłaś bielizny? - zapytał, krzywiąc się. - Musiałam być przygotowana na wszystko. A już dawno temu odkryłam, że błysk tego czy owego w odpowiednim momencie sprawia, że mężczyźni tracą zdrowy rozsądek. Naprawdę musisz sobie wypożyczyć „Nagi instynkt" - dodała. - Więc jak udało ci się zdobyć kamień?

- Gamboa zaiusze pragnął być z ujalkirią. Więc obiecałam mu randkę z Reginą... tą, która usiłowała obciąć ci głowę na Antarktyce... w zamian za pierścień. I żeby wszystko było jasne, wybrałam to zadanie tylko z jednego powodu... tego samego, co Cindey. Ponieważ wiedziałyśmy, że Bowen nic tu nie zdziała. - To... dobrze wiedzieć. - Kolejne z jego grubych niedomówień. Ogromna ulga odmalowała się na jego twarzy. - A teraz, skoro jestem z powrotem w grze, muszę się szybko zbierać - powiedziała. - Cindey jest cwana. Kaderin pragnęła zapewnić sobie miejsce w finale. Bowen już zdołał awansować... Musiała się z tym pogodzić, ale wilkołak był osłabiony i kiedy już walkiria wyeliminuje syrenę, będzie miała jeszcze szansę, żeby wygrać. - Lucindeya nigdzie się nie wybiera - powiedział Sebastian. - Musi najpierw wydostać się z zamarzniętej jamy o ścianach pokrytych lodem, wysokich na jakieś sto sześćdziesiąt metrów, a potem przejść jakieś trzysta kilometrów przez niezamieszkały teren, gdzie śnieg sięga bioder, dopóki natrafi na jakąś cywilizację. A była ubrana jak na wycieczkę w tropikach i trochę kulała. Dziwnie szła. Kaderin usiłowała powstrzymać chichot. Ale jej się nie udało. Czym zaskoczyła i jego, i siebie. - Po raz pierwszy słyszę, jak się śmiejesz. Wyszczerzył zęby. - Co? Co w tym takiego zabawnego? - Dziwnie szła, co? Szła tak, ponieważ naprawdę zasłużyła sobie na nagrodę Nereusa.

- Masz na myśli, że ona...? - Kiedy Kaderin pokiwała głową, on także się roześmiał i pogłaskał ją po ramieniu. Zauważyła, że nie może się powstrzymać od dotykania jej. - Czy chcesz, żebym sprawdził, czy ona ciągle tam jest? Zagryzła wargę i pokiwała głową. Zniknął i wrócił po kilku sekundach, strząsając śnieg z głowy, jak niedźwiedź. - I co?

- Obawiam się, że Lucindeya i ja już nie jesteśmy przyjaciółmi - odparł z kamienną twarzą. Znów się zaśmiała, a on jej zawtórował, jakby nie mógł się nacieszyć tym widokiem. - Chcę, żeby to było już za mną - powiedziała w końcu. -Muszę tam iść i zdobyć nagrodę. Gdzie mój zwój? Wyciągnął go z kieszeni kurtki. - Ale, Kaderin, zrozum, że będziemy robić to razem. Otworzyła usta, chcąc z nim dyskutować, ale nie dał jej dojść do słowa. - Nie pozwolę na to, żebyś znów została zraniona -powiedział tym swoim nieznoszącym sprzeciwu tonem dowódcy. Popatrzyła na niego z uwagą i po dłuższej chwili westchnęła. - Dobrze. Następną nagrodę zdobędziemy razem. Skinął głową i usiadł obok niej. Razem spojrzeli na zwój. - Tylko nie to pierwsze. - Kiedy spojrzał na nią pytająco, wyjaśniła: - Ona jest sukubem. - Nagle Kaderin cmoknęła ze zdumieniem. - Znowu Nereus? Trzy zwoje pod rząd. Musi mieć niezłą kondycję. Biedna syrena. - A co powiesz na to? - Sebastian zapytał o trzecią pozycję na liście. - Tylko jeżeli lubisz pająki wielkości półciężarówek. No dobrze, co jest najwyżej punktowane? - Przebiegła listę wzrokiem i zmarszczyła brwi. - Wężowa szkatułka? Znowu? Dlaczego tu jest napisane, że można ją znaleźć na brzegach rzeki Kongo? - Ponieważ tam właśnie jest. Miałem ją tamtego dnia w kieszeni kurtki.

Upuściła zwój i złapała go za ręce. - Sebastianie, pudełko jest warte trzynaście punktów. Tylko tyle brakuje mi, żeby wejść do finału! Czy możemy... - Zaraz się tam przeniosę. - Zniknął. Wrócił pięć minut później.

Ze szkatułką. Otworzyła usta ze zdumienia. - Naprawdę tam poszedłeś, tamtego ranka. Spojrzał na nią z niesmakiem, jakby nie mógł pojąć, dlaczego ona wątpi w jego słowa. - Nic nie mogło mnie od tego powstrzymać. Nie tylko bronił jej miejsca w grze, ale chciał pomóc jej dotrzeć do finału i oddać zdobytą przez siebie nagrodę, bez żadnych warunków. Spojrzeli sobie w oczy i czas jakby się zatrzymał. Doniosła chwila. Oferował jej właśnie szansę na odzyskanie sióstr. I nieświadomie usuwał się z jej przyszłości na zawsze. Drżącą dłonią wzięła od niego pudełko. Nie mogła zrozumieć, dlaczego się waha. Kiedy przysunęła sobie szkatułkę do serca i nagroda zniknęła, sprawdzili zwój. Lista zadań zaczęła blaknąć, a na jej miejscu pojawiła się ostateczna lista finalistów. Kiedy zobaczyła swoje imię, łzy napłynęły jej do oczu. - Nikt nigdy nie dał mi nic tak cennego - mruknęła cicho. *** Kiedy Kaderin zaczęła szykować się do kąpieli, Sebastian postanowił zadzwonić do Nikolaia i zapytać go o znaczenie swojego ostatniego snu. Wziął jej telefon i przyjrzał mu się z uwagą. Po raz pierwszy w życiu miał do kogoś zadzwonić. Ale kiedy walkiria zobaczyła, co robi, doskoczyła do niego. - Tego nie chcesz używać! - Podała mu inny telefon, który wyglądał tak, jakby go najpierw rozebrano na

części, a potem złożono używając przy tym większej ilości nieoryginalnych elementów. - Walkirie z kowenu namierzą mnie, a ja... nie mam ochoty ich oglądać dzisiaj wieczorem. - Uśmiechnęła się z przymusem, a potem wykręciła numer i podała mu aparat. - I, proszę cię, nie mów bratu, gdzie jesteśmy. On prawdopodobnie poinformuje Myst.

Sebastian uniósł brwi, ale skinął głową. Kiedy tylko wyszła do łazienki, w słuchawce usłyszał głos Nikolaia. - Muszę się dowiedzieć wszystkiego, co wiesz o walkirii, która potrafi zobaczyć przyszłość - powiedział bez żadnych wstępów Sebastian. - Chyba nazywa się Nix. - Spotkałem ją. Ona jest najstarszą walkirią i jest wróżbiarką potrafiącą przepowiadać przyszłość, chociaż woli, kiedy się ją nazywa „parapsychicznie uzdolnioną". - Sebastian niemal widział, jak Nikolai kręci głową, mówiąc to. - Ale, tak, kilka tygodni temu się z nią widziałem, żeby zapytać o ciebie i Conrada. - Czy to, co ona widzi, naprawdę się sprawdza? - Cóż, to możemy zweryfikować od razu - odparł Nikolai. - Kilka tygodni temu widziała, jak wybiegasz z zamku na światło dnia, wrzeszcząc do kogoś, żeby do ciebie wrócił. A potem twoja skóra zapłonęła. Było tak? - Na niebiosa - jęknął Sebastian. - Ona przepowiedziała śmierć Kaderin. - Skąd to wiesz? - zapytał Nikolai. - Przecież ona nie może przepowiedzieć śmierci walkirii. Tej jednej rzeczy nie potrafi... albo nie chce... zobaczyć. - Śniłem wspomnienia Kaderin z ich rozmowy. Była naprawdę roztrzęsiona... a musisz wiedzieć, że tę kobietę niełatwo wyprowadzić z równowagi. - To może nic nie znaczyć - powiedział Nikolai. - Ale Nix podczas naszej rozmowy przez cały czas składała dziwne przedmioty z papieru. Był tam smok, wilk, rekin i ogień. Sebastian przełknął ślinę.

- Spotkaliśmy wszystkie. Wszystkie prócz ognia. - To by wyjaśniało zamieszanie w Val Hall. Myst raczej mi nie mówi, co się dzieje w kowenie, ale zdołałem zrozumieć, że szukają Kaderin. - Nic dziwnego, że się przed nimi ukrywa. - Sebastian otarł twarz drżącą dłonią. - Nix przepowiedziała, że moja

walkiria umrze, zanim nadejdzie następna pełnia. Kiedy jest następna pełnia? - Dzisiejszej nocy - odparł Nikolai grobowym głosem. *** Kiedy Kaderin wyszła z kąpieli, założyła szlafrok i opuściła łazienkę, Sebastian siedział na kanapie. Wyglądał na tak pogrążonego w myślach, że czuła się niezręcznie, przerywając mu rozmyślania. Odsunęła od siebie to uczucie. Zwój mógł się zaktualizować w każdej chwili. Pragnęła doświadczyć spełnienia z nim ostatni raz, zanim kompletnie go zapomni... Z sykiem wciągnęła powietrze. To ukłucie żalu naprawdę boli. - Bastianie? Chociaż nie było jej w pobliżu zaledwie piętnaście minut, popatrzył na nią, jakby zobaczył ducha. A potem bez słowa wstał i podszedł do niej. Wziął ją pod brodę i pocałował, jednocześnie delikatnie i namiętnie. Poczuła, jak miękną jej kolana. Kiedy się odsunął, popatrzyła na niego i zobaczyła, że jego oczy błądzą po jej ciele, jakby szukał jakiejkolwiek podpowiedzi, wskazówki, jak może sprawić jej jeszcze większą rozkosz. Chciał tylko, żeby była szczęśliwa. Teraz to rozumiała. On nigdy się nie przemieni... nigdy nie odejdzie. A ona tak. Właśnie zakochała się w wampirze. Zaplotła ramiona wokół jego szyi i mruknęła: - Chcę, żebyś się ze mną kochał. - To wyznanie musiało nim naprawdę wstrząsnąć. - Chciałabym, żeby między nami było coś więcej.

- Dlaczego akurat teraz? - Musiał odchrząknąć, żeby wydobyć z siebie głos. - Dlaczego mówisz mi to akurat dzisiejszego wieczora? Czy to dlatego, że jesteś mi wdzięczna za przyniesienie ci tego pudełka? Spojrzała mu w oczy. - Nie. To dlatego, że nie jesteś tym, czego się obawiałam. I w końcu zrozumiałam, że nigdy nie będziesz. Jesteś inny.

Westchnął głośno. - A więc kim jestem? Dzisiejszego wieczora byłeś bohaterem. - Jesteś dobrym człowiekiem. Jesteś dobry dla mnie. Stanęła na palcach i szepnęła mu do ucha: - Bastianie, ja też chcę być dla ciebie dobra. Zadrżał i przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił. Najlżejszy dotyk jej ust na jego wargach sprawiał, że czuł się jak odurzony. Ona także zagubiła się w tym doznaniu... Czy on właśnie mnie przeniósł? Zimny metal zacisnął się na jej nadgarstku. Otworzyła szerzej oczy, widząc, że leży na swoim własnym łóżku. Próbowała się wyrwać, ale siłą unieruchomił także jej drugą rękę. - Co, do diabła, wyprawiasz? - zawołała. - Upewniam się, że stąd nie wyjdziesz. - Sebastianie, straszysz mnie, a nie mam pojęcia, dlaczego. Chciałam się z tobą kochać... - Ostatni papieros przed śmiercią? - warknął. Odwróciła wzrok i westchnęła. - Jak się dowiedziałeś o przepowiedni? - Wyśniłem ją. Dlaczego mi nie powiedziałaś, że zanim nadejdzie pełnia zginiesz w tym rajdzie? Dzisiaj w nocy? - Niech cię, wypuść mnie! Nix może się mylić... - Chociaż ona nigdy się nie myli - powiedział. - W przeszłości jej się zdarzało - zaprzeczyła Kaderin. Poza tym, to czy się myli, czy nie, nie ma żadnego

znaczenia. Jeżeli nie zdobędę tej nagrody, i tak umrę w przeciągu miesiąca. - A co to niby ma znaczyć? - Ja muszę tam być dzisiejszej nocy. - Przykute ramię, to, które niegdyś złamała jej Furia, znów bolało tak jak wtedy. -Muszę tam iść, to moje przeznaczenie. I zamierzam stawić mu czoła z podniesioną głową.

- Twoim przeznaczeniem jest umrzeć. A ja nie mogę na to pozwolić. Zostaniesz tutaj, a ja wygram za ciebie ten rajd. - Jak, Sebastianie? To ja jestem finalistką! I muszę tam być. - Pójdę do Riory. I poproszę ją, żebym mógł cię zastąpić w finale. - Nawet jeżeli mnie zastąpisz, jak uda ci się wyprzedzić Bowena? Chyba, że udało ci się opracować sposób na przenoszenie się do miejsc, które widziałeś tylko na mapie. Przecież możesz przenieść się tylko do mnie, albo tam, gdzie już byłeś. A są duże szanse, że tam, gdzie ukryto nagrodę główną, nie byłeś nigdy. - Nikolai zaoferował mi pomoc. Ma załatwić środki transportu, samolot... - Posłuchaj, pójdźmy na kompromis - powiedziała szybko, widząc, że jest nieprzejednany. - Mógłbyś mi pomóc. Moglibyśmy pracować razem. Wziął zwój do ręki. Widząc wściekłość na jego twarzy, wiedziała, że dokument się zaktualizował. - Pracować razem, a więc razem udać się do jamy Ognistego Węża dzisiejszej nocy? - Zaśmiał się gorzko, a potem pokazał jej zwój. - Nigdy nie pójdziesz do miejsca, które jest znane z tego, że umierają tam nieśmiertelni i to w noc, podczas której według przepowiedni masz umrzeć! Zapamiętała koordynaty, zanim zabrał zwój sprzed jej oczu. - To nie ty podejmujesz decyzję! - Kaderin wierzyła, że jej ofiara może przywrócić życie jej siostrom, a on

chciał ją z tego obrabować. Jeżeli tylko mogłaby je ocalić i uwolnić się od poczucia winy... gotowa była nawet umrzeć. - Ignorujesz moje pragnienia i przekonania, jakby były tylko wymysłem szaleńca. Dla kogoś takiego jak ja, to naprawdę irytujące. - Ponieważ są wymysłem szaleńca! Niech to, powiedz mi, dlaczego tak bardzo pragniesz tej nagrody!

- Doskonale. Pozwól mi iść, a powiem ci. Zapytałeś mnie, co możesz zrobić, żebym ci zaufała, więc teraz masz swoją szansę. To jest dla ciebie sprawdzian. Uwolnij mnie, a ja powiem ci wszystko. Nie będzie między nami żadnych sekretów. Będziemy jedną drużyną. Przesunął dłonią po gęstych włosach. - Nie. Nie mogę pozwolić ci tam pójść. Nix przepowiedziała, że zmierzymy z ogniem i że ty zginiesz. Wiesz, jakie zadanie cię czeka. Naprawdę chcesz umrzeć? Jeżeli pójdziesz tam dzisiaj w nocy, to będzie samobójstwo... - Ty śmiesz mówić do mnie o samobójstwie? A to dobre! - Nie miałem po co żyć. Ale teraz oboje mamy cel! Ukląkł obok łóżka i złapał ją za kark. - Nie pozwolę ci umrzeć! - Niech cię cholera! - wrzasnęła. - Czasami życie to nie wszystko! Słysząc te słowa, szeroko otworzył usta. - Nie. Ja też kiedyś w to wierzyłem. - Wstał niepewnie. -I teraz wiem, że nie miałem racji. - Zanim się przeniósł, powiedział jeszcze chrapliwym głosem: Jeżeli kogoś kochasz, chronisz go, nie dbając o konsekwencje. Nieważne, co może się wydarzyć. Po tym, jak zniknął, leżała spokojnie przez jakiś czas, zastanawiając się nad tym, co się przed chwilą wydarzyło. Przykuł ją do łóżka, aby powstrzymać ją przed stawieniem czoła przeznaczeniu.

Naprawdę wierzyła w to, co powiedziała. Jeżeli by ją uwolnił, opowiedziałaby mu wszystko. Dołączyłaby do niego. Ale nie zamierzała ufać jego osądowi, skoro on z taką łatwością odrzucał wszystko to, w co wierzyła. Straszna szkoda, że samolot, którym Sebastian miał zamiar polecieć, nie mógł równać się pod względem prędkości z helikopterem Augusta 109, którego pilot tylko czekał na jej telefon. I straszna szkoda, że łańcuchy zostały magicznie wzmocnione, ale tylko przeciwko wampirom. Z łatwością je zerwała.

37 Yelserh, Węgry, jama Ognistego Węża Dzień 30 Nagroda: zaczarowany nóż Honoriusa, wygrana - Potrzebuję twojej pomocy - powiedział Sebastian do Ni-kolaia po tym, jak się dowiedział, że pełnia jest dzisiaj. I tylko tyle musiał powiedzieć, żeby jego brat zajął się załatwianiem transportu. - Mogę iść z tobą - powiedział Nikolai. - Myst jest dzisiaj w Val Hall. - Zniżył głos. - Nie mogą znaleźć Kaderin i dlatego zwołały... zebranie. - Musisz być w domu, kiedy Myst wróci. Poza tym, to walka jeden na jednego, a Szkot jest mocno osłabiony. Powinienem sobie poradzić. Kiedy tylko Sebastian skuł Kaderin, przeniósł się do świątyni Riory. Zareagowała z wręcz zaskakującą obojętnością na to, że wampir chce zastąpić walkirię w wyścigu. Tak naprawdę dużo bardziej nie podobało jej się to, że Sebastian nie będzie już dłużej jej rycerzem, tylko jej. Ale w końcu się zgodziła. Kiedy wrócił do Londynu, pod apartamentowcem stał samochód, który miał go zawieźć na prywatne lotnisko. Tam czekał gotowy do startu odrzutowiec lecący na Węgry. Kiedy Sebastian wylądował jakieś dwie i pół godziny później, ciągle było ciemno... Półciężarówka, która miała go zabrać do jamy, właśnie podjechała, wcześniej, niż było ustalone, tak więc Sebastian postanowił poświęcić pięć minut i sprawdzić, co u Kaderin.

Miał zamiar poinformować ją, że bogini zgodziła się, aby wampir zastąpił walkirię... Chciał także jeszcze raz ją zapewnić, że zdobędzie dla niej nagrodę. Przeniósł się do Londynu. I zobaczył tylko puste łóżko i zerwane łańcuchy. Kaderin nie było... Kiedy przeniósł się bezpośrednio do niej, znalazł się na progu komnaty, w której szalał ogień. Jaskinia była wielka jak uniwersytecka aula, a w samym jej środku był dół wypełniony płonącą lawą. Języki ognia wzbijały się w powietrze, w jaskini kłębił się czarny dym. Z brzegów dookoła jamy pełnej lawy osypywały się kamienie, które szybko topiły się w ogniu; stawały się coraz mniejsze i mniejsze, aż w końcu znikały. Gdzie ona u diabta jest? Ponad płomieniami zobaczył cienką jak nić linkę, zakotwiczoną w jednej ze ścian. Nie widział, dokąd prowadzi... Nagle na drugim końcu zobaczył Kaderin, która nie tracąc czasu, podbiegła do brzegu ognistej otchłani i sprawdziła stopień napięcia liny spiczastym butem. Kiedy zobaczyła, jak Sebastian się zbliża, z wściekłością zmrużyła oczy. - Nawet do mnie nie podchodź! Wystarczy! Ja muszę to zrobić, Bastianie! Muszę to mieć. Uniósł dłonie w uspokajającym geście. - Pozwól mi to zrobić dla ciebie. - Pięć razy wygrałam ten rajd. I tym razem też mi się uda! - Wskoczyła na linę... i jej buty zaczęły się palić. - Niech to diabli, zaraz cię przeniosę.

- Dokąd? - powiedziała, odwracając się przez ramię. To lita skała. Może będziesz musiał, tak samo jak ja, przejść po linie, aby znaleźć inne wejście. A może poszukać wlotu tunelu na suficie. - Uniosła brew. - A chodzenie po tym to przecież żaden problem. Przeniósł się do niej, zamierzając zabrać ją z liny, ale wymknęła mu się zręcznym ruchem.

- Mogę po tym chodzić nawet z zawiązanymi oczami! I na rękach! - Krzyknęła. Znowu się przeniósł, ale Kaderin ponownie mu umknęła. Jęzor ognia smagnął powietrze tuż za nią. Nawet mimo tego, że była szybka, ledwie uniknęła poparzeń... i rąk Sebastiana, który znów się przeniósł. Żaden klucz nie był tego wart... nic nie było warte życia nieśmiertelnego. Pod jej stopami lawa zabulgotała i coś zaczęło się z niej wynurzać. Prawdziwy potwór, istota utworzona z płomieni mająca kształt gigantycznego węża. Ognisty Wąż. Jego ciało w większości pozostawało pod powierzchnią lawy, widoczny był jedynie ogon i łeb. To, co Sebatian wziął wcześniej za płomień, było tak naprawdę ogonem. Wąż ponownie nim uderzył, wampir raz jeszcze się przeniósł. Kaderin obróciła się i skoczyła do przodu. Nietknięta. - Me ruszaj się, do cholery! - zawył Sebastian. Ale ogień domagał się ofiary. Kiedy potwór zaryczał, plując kulami ognia, cała jaskinia się zatrzęsła. Ze sklepienia posypały się głazy z łoskotem uderzając o podłoże. Sebastian za wszelką cenę chciał dostać się do Kaderin, lawirując i unikając kamieni, które spadały z sufitu jak krople deszczu. Jeden odłamek uderzył go w ramię, gruchocząc kości od nadgarstka do barku. Zawył z bólu i wściekłości. Kaderin ledwie utrzymywała równowagę na rozkołysanej linie...

Wielki głaz uderzył w linę, która pękła z ogłuszającym hukiem. Walkiria poleciała do przodu i odwróciła się w powietrzu w desperackiej próbie złapania liny. Nie mógł jej dostrzec z miejsca, w którym się znajdował... nie miał pojęcia, czy jej się udało. Przeniósł się. Nic. Był uwięziony, ale na tyle blisko, żeby dosięgnąć brzegu jamy z płonącą lawą. Szarpnął się do przodu, wysiłek niemal rozerwał mu ścięgna. Kolejny desperacki

ruch i przeszywający ból zmuszanych do niemożliwego mięśni. W końcu udało mu się dosięgnąć płonącej otchłani i mógł spojrzeć w dół. Kaderin trzymała się liny obiema rękami i powoli wspinała w górę. Aż jęknął z ulgi i natychmiast zaczął okręcać drugi koniec liny wokół lewego nadgarstka, żeby mieć lepszy uchwyt. - Trzymaj się, Katja! Mam cię... Ogon węża owinął się wokół jej kostki. Z trudem powstrzymała okrzyk bólu, kiedy ogień sparzył jej skórę. Potwór ciągnął ją w dół. Uwięziony, Sebastian nie był w stanie użyć pełnej siły swojego ciała. Nie mógł zaprzeć się nogami i ciągnąć. Zlana potem wiła się z bólu i wysiłku. Ciągle trzymała się liny, teraz śliskiej i czerwonej od krwi, płynącej z jej zdartych dłoni, które powoli zsuwały się coraz niżej. Jeżeli poświęci ramię, może będzie mieć szansę... Kiedy miotał się, usiłując przecisnąć się obok głazu i wciągnąć linę, zobaczył, że Kaderin ocenia sytuację. Spojrzała na jego uwięzione ramię, a potem na ogień poniżej. Kiedy znów popatrzyła na niego, jej oczy lśniły. Przełknęła ślinę, nie odrywając od niego spojrzenia. I nagle ogarnął ją spokój. Sebastian poczuł, jak z przerażenia zaciska mu się żołądek. Ona chyba nie rozważała... Napiął wszystkie mięśnie w nadziei, że uwolni ramię. Zawył z wysiłku. - Bastianie - doskonale słyszał jej głos, nawet mimo ryków węża, bulgotu lawy i ogłuszającego bicia własnego oszalałego z rozpaczy i wysiłku serca.

- Nie... nie! - zawył. - Nawet nie myśl o tym, zaklinam cię... - Zaraz puszczę linę - szepnęła. Jej oczy były czyste, świetliste. - Do cholery, daj mi jeszcze chwilę! Przepowiednia nie musi się spełnić! - Jakimś cudem szarpnął za linę jeszcze

mocniej, ale mąż, sycząc i plując ogniem, omijał się coraz wyżej. Już sięgnął jej torsu. Kaderin zagryzła zęby z bólu. Me pokonam go w ten sposób. Jak oszalały szarpnął się w bok, usiłując wyrwać się z potrzasku, nawet za cenę utraty ramienia. - Wiem, gdzie jest nóż - powiedziała Kaderin. - Poniżej uchwytu liny, na tamtej ścianie. Pięć metrów w dół, czterdzieści stopni w lewo. - Z jej oczu płynęły łzy. Pod przewieszką jest jaskinia... widzę ją doskonale, właśnie stąd, gdzie teraz jestem. - Nie rób tego! Ach, Boże, proszę...! Nie... - Zdobądź nóż, dla mnie. Żebym ja mogła wrócić im życie. Wciąż patrząc mu w oczy, puściła linę. Wąż pociągnął ją w dół. Pochłonęły ją płomienie.

38 Światła w Val Hall zapłonęły nagle, a potem zgasły. Błyskawica przecięła niebo i grzmot wstrząsnął ciemnym dworem tak mocno, że stare mury zatrzeszczały. Myst upadła na kolana w tym samym momencie kiedy Nix z szaleństwem w oczach złapała się za włosy. Emma zapłakała. Kiedy Regina wrzasnęła, szyby w oknach eksplodowały, roztrzaskując się w drobny mak. Nawet upiory po chwili uciekły, nie będąc w stanie znieść tego krzyku. W sąsiednich domach także poleciały szyby, zupełnie jakby we dworze wybuchła bomba, a fala uderzeniowa rozchodziła się na kilometry w każdą stronę. Istoty Tradycji, zamieszkujące bagna i miasto zadrżały ze strachu, bo wiedziały, że tylko jedno zdarzenie może wywołać taką reakcję walkirii. Walkirie poczuły, że jedna z nich właśnie umarła. *** Umarła. Sebastian wiedział, że Kaderin nie żyje, czuł to całym swoim ciałem. Kochał ją. I na pewno nie mylił tego uczucia z żalem. Kochał ją tak bardzo, że nagle poczuł się pusty w środku. Długo jeszcze patrzył w ognistą otchłań. Ile nieśmiertelny przeżyłby w takich płomieniach? Jak bardzo cierpiała?

I o co jej chodziło, kiedy powiedziała, żeby wrócić im życie? Nagle przypomniał sobie jeden ze snów. Kaderin biegła w dół zbocza, wokół pełno było ciał zabitych. Słyszał jej urywany oddech i ostrzegawcze wrzaski innych walkirii. Doświadczył jej narastającej paniki.

Walczyła z wampirami o czerwonych, brudnych oczach i syczała na nie, desperacko próbując dotrzeć do... swoich sióstr. Sebastian ciągle nie mógł uwolnić ramienia spod głazu... tego, którego nie zdołał na czas oderwać... ale upadł na kolana, tak jak Kaderin wtedy, na tamtym polu walki wszystkie te wieki temu, kiedy patrzyła, jak jej siostry, jej najbliższe krewniacz-ki, padają od ciosu zadanego ręką wampira. W szoku padła na kolana, jakby otrzymała śmiertelny cios. Słyszała, jak głowy jej sióstr uderzają o kamienisty grunt. Widziała wampira... tego, którego kilka chwil wcześniej oszczędziła... jak zadaje cios... Kiedy wrzasnęła, jej krzyk był tak głośny, że nawet z jej uszu popłynęła krew. Młody wampir, którego wielokrotnie widywał w jej snach, kiedy zadawała mu najwymyślniejsze tortury, właśnie ściął głowy jej siostrom. Teraz i on mógł poczuć jej gniew, stratę, poczucie winy - nagle zrozumiał jej okrucieństwo. Pragnął przyłączyć się do niej i razem z nią delektować się zemstą. Jej ostatnie słowa brzmiały: „Żebym ja mogła wrócić im życie". Im. Trojaczki. Jej siostry krwi. Straciła obie w tej samej chwili. To o to w tym wszystkim chodziło. Nie o jej dumę, nie o chwałę i sławę. Chciała odzyskać swoją rodzinę. Na niebiosa, zaufała mi na tyle, że złożyła ich los w moje ręce. Zaufała, że Sebastian zdobędzie dla niej nagrodę. I wierzyła, że klucz zadziała.

Sebastian nigdy nie ośmielił się uwierzyć, że czas można cofnąć, w jakikolwiek sposób. Ale teraz wszystko zależało od tego klucza, musiał uwierzyć, że zadziała. Musiał odzyskać Kaderin. Mógł wygrać ten przeklęty nóż i wrócić po nią. Tak jak ona to zaplanowała. A ona właśnie umarła. Właśnie umarła, do jasnej cholery. Nie mógł dostrzec jaskini, o której mu powiedziała, ale przeniósłby się tam nawet na ślepo, gdyby zaszła taka potrzeba. Ale najpierw musi się uwolnić, za wszelką cenę.

Jak tylko postanowił, że odgryzie sobie rękę, usłyszał kroki. Pojawił się MacRieve. Popatrzył na roztaczający się przed nim widok i jego poraniona twarz pociemniała. - Co tu się stało? Właśnie wtedy Sebastian zauważył, że stracił wiele krwi na skutek odniesionej rany. Podejrzewał, że pękła tętnica ra-mienna. Kiedy tylko uwolni rękę od nacisku kamienia, krew natychmiast popłynie jeszcze szybciej. A już teraz mroczki latały mu przed oczami. Czy mógł pozwolić sobie na utratę ca-łego ramienia? Lykantrop mógł odepchnąć kamień. - Trzęsienie. Skały - powiedział mu Sebastian, nie chcąc wyjawiać wilkołakowi, że Kaderin zginęła, mimo że jeszcze nie zdecydował, czy wykorzystać Bowena do pomocy. - Gdzie jest walkiria? - zapytał lykantrop. - To ona powinna tu być. Nie ty. - Zastępuję ją. MacRieve rozejrzał się po jaskini. - Nie możesz dotrzeć do nagrody - powiedział mu Sebastian. - Jest po drugiej stronie jeziora lawy, a lina pękła. Zgodnie z przewidywaniami wampira, wilkołak przyjrzał się dołowi z lawą i powiedział: - Mogę cię uwolnić, a ty przeniesiesz mnie na drugą stronę. A potem... niech zwycięży najlepszy. Me daj po sobie poznać, że właśnie tego chcesz. - Mógłbym cię oszukać. MacRieve spojrzał na niego jedynym okiem.

- Nie, jeżeli będę cię trzymał za zdrowe ramię. Sebastian zmusił się, aby udać wahanie, a potem powiedział: - Zgadzam się. Szkot podszedł do głazu i szarpnął. Kiedy skała ani drgnęła, wydawał się nieco zaskoczony. Wymamrotał coś, co

brzmiało trochę jak: „cholerne, pieprzone wiedźmy". Oparł się o kamień plecami. - Dokąd dokładnie masz zamiar nas przenieść? - Poniżej uchwytu liny jest jaskinia, tunel - wyjaśnił mu. - Ja nic nie widzę - warknął wilkołak. - Jest tam. Chcesz zdobyć nagrodę? A więc musisz zaufać wampirowi... Głaz wreszcie się przesunął i MacRieve natychmiast złapał go za lewą rękę. Sebastian gapił się z otwartymi ustami na to, co zostało z prawej. - To musiało boleć - rzucił sarkastycznie MacRieve. - A patrzyłeś ostatnio w lustro? - odwarknął wampir. - Tak. - Wilkołak pomógł przeciwnikowi wstać. - I zamierzam cię za to zabić. Jak tylko skończy się ten rajd. Rusz się, nie mamy całego dnia. Sebastian z trudem trzymał się na nogach. Widział niewyraźnie. Z trudem usiłował skoncentrować się na punkcie, w który mieli się przenieść. Tylko nie mdlej. Cholera, czy ona miała na myśli czterdzieści stopni w moje lewo? MacRieve potrząsnął nim. - Czy ty w ogóle będziesz w stanie to zrobić... Wampir przeniósł się... Obezwładniające gorąco, para, dym. Pod stopami solidny grunt. Udało się. Wokoło szalały płomienie, które paliły się na gołej skale, ale Sebastian nigdzie nie widział noża. Nagle Szkot puścił go i pobiegł w głąb jaskini, ale wampir przeniósł się ślepo do przodu. Tam, na skalnej kolumnie wysokiej na jakieś sto centymetrów leżał

wilgotny od pary nóż, lśnił i połyskiwał od tańczących wokół płomieni. Sebastian był przy nim pierwszy, złapał go zdrową dłonią, i właśnie miał się zdematerializować... MacRieve błyskawicznym ruchem strzelił z bicza, zawijając jego koniec wokół nadgarstka wampira. Szarpnął mocno, uniemożliwiając przeciwnikowi przeniesienie się.

- Pozwól, że ja to wezmę. Ten drań miał tylko jeden bicz. Sebastian przerzucił nóż do prawej dłoni i chciał unieść ostrze. Ale poraniona ręka była bezużyteczna. - Nie możesz podnieść go do serca, co? Wampir z wściekłością obnażył kły. - Prędzej wypruję z ciebie flaki, niż ci to oddam. - To może przywrócić życie mojej partnerce. - Chcę tego użyć w tym samym celu - warknął. - Walkiria nie żyje? Sebastian pokręcił głową. - Już niedługo. Bowen musiał wyczytać coś z jego twarzy. Miał przewagę, a jednak zaproponował:. - Możemy się tym podzielić, wampirze. Klucz zadziała dwa razy. Wszędzie była krew. Sebastian czuł się taki słaby. Kaderin poprosiła go o coś. W końcu dała mu szansę, aby jej pomógł... - Potrzebuję obu użyć, aby jej pomóc. Me mogę podnieść prawej ręki do serca. A lewa jest bezużyteczna. Ale ostrze miało moc, o której MacRieve nie mógł wiedzieć. Zgodnie z tym, co powiedziała Riora, ostrze nigdy nie chybiało. Ręka wilkołaka nie była w zasięgu noża - nie, kiedy Sebastian nie mógł podnieść ramienia - ale wampir skoncentrował się na samym zamiarze zadania ciosu i zdołał wykonać lekki ruch. Tylko tyle mógł zrobić poranioną ręką.

Nagle jego ramię wystrzeliło do przodu. Ostrze uniosło się, jakby powodowane własną wolą, i uderzyło, lśniąc blaskiem odbitych płomieni. Trysnęła krew. Odcięta dłoń Szkota upadła na skały. Uwolniony od bicza, Sebastian przeniósł się z powrotem na brzeg jamy lawy.

- Zabiję cię za to, pieprzony wampirze - zawył lykantrop z wściekłością. - Zeżrę twoje cholerne serce! Sebastian chciał przenieść się z jaskini do świątyni Riory. Ale nie potrafił. Odejść stąd to uznać śmierć Kaderin. Weź się w garść. Ten klucz musi działać. -Zapamiętaj mnie! - dobiegł go wrzask z niewidocznej teraz jaskini. - Będę cię ścigał, ciebie i walkirię, po całej ziemi. Tak mi dopomóż Bóg... Sebastian zniknął, słysząc jeszcze dzikie wycie wilkołaka, krzyk wywołany nie bólem, a stratą... *** Kiedy Sebastian wrócił do świątyni, Riora znów przywitała go ze Skrybą u boku. - Zwyciężyłeś, Sebastianie. Pierwszy wampir, któremu się to udało. Gratulacje. - To dla niej. Zawsze dla niej. - Nie mógł przestać się trząść. - A więc wpisz się do księgi zwycięzców i odbierz nagrodę. Kiedy Skryba podawał mu księgę, wyglądał tak, jakby nagle Sebastian zyskał w jego oczach wielki szacunek. Kaderin nie żyje. Podpisz księgę. Nie trać zmysłów. Zobaczył zamaszysty podpis swojej ukochanej w każdej linijce powyżej ostatniej. Sięgały tak daleko w przeszłość, że mógł prześledzić lekkie zmiany w charakterze jej pisma. Z czasem litery stały się bardziej kanciaste, bardziej surowe. Me trać przytomności. Wpisał się do księgi lewą ręką, koślawymi literami. Splamił karty krwią.

Riora podała mu żelazny klucz. Złapał go tak mocno, że jego kształt odcisnął się na jego dłoni. - Powiedz mi, że to działa. - Działa, Sebastianie. Chociaż może się okazać, że będziesz przeklinał efekt końcowy. - Skąd możesz to wiedzieć? - Czy wiesz, dlaczego Kaderin tak pragnęła tego klucza? -zapytała Riora.

Pokiwał wolno głową. - Chciała odzyskać swoje siostry. - Jeżeli oddasz jej drugi obrót klucza, odzyska swoje siostry i nigdy nie doświadczy ich śmierci. Tysiąc lat poczucia winy i pustki zostanie jej oszczędzone. W zamian dostanie swoją rodzinę i emocje. - Chcę tego! - Jednakże w tej przyszłości Kaderin nie będzie wiodła takiego życia jak teraz. Nie będzie szukała zemsty i nie przyjedzie do twojego zamku, żeby cię zabić. Będzie miała swoje siostry. - Riora wpatrywała się w niego z wielką intensywnością, podobnie jak pierwszej nocy, kiedy się poznali. - Ale ty nie będziesz miał jej. Odczuwał to samo, co Kaderin, kiedy była świadkiem śmierci swoich sióstr i kiedy grzebała ich szczątki. Widział jak złożyła do grobu ich głowy i ciała. Jak pada na kolana i w rozpaczy wyrywa sobie włosy. Gdyby mógł jej tego oszczędzić... gdyby mógł oszczędzić jej tysiąca lat poczucia winy? Jako śmiertelnik był rycerzem, który nikomu nie ofiarował swojego miecza. Kaderin ogłosił swoją narzeczoną, a to oznaczało, że musi chronić także to, co ona uważała za cenne. Spuścił głowę. - Odzyska swoje siostry. - Płomienie syknęły i wzniosły się, jakby chciały zaakcentować jego słowa. - Bardzo dobrze. Klucz otwiera drzwi na jakieś dziesięć minut. Pozwoli ci to na powrót do przeszłości i istnienie w tym samym czasie, co twoje młodsze ja. - Skąd klucz będzie wiedział, kiedy otworzyć drzwi?

- Klucz to tak naprawdę tylko wzmacniacz - wyjaśniła. Trzymasz w dłoni narzędzie o niewiarygodnej potędze, Sebastianie. Po prostu wyciągnij rękę i będziesz wiedział, jak się zachować i działać, do samego końca. Ale ostrzegam cię, jeżeli utkniesz w przeszłości, kiedy drzwi się zamkną, jedna z wersji ciebie zniknie, jakby nigdy jej nie było.

Spojrzał na Skrybę, stojącego u; głębi świątyni. Na jego bladej twarzy malował się smutek. Skinął Sebastianowi głową, chcąc dodać mu odwagi. - Przywróć jej życie, wampirze - mruknęła Riora. - Bogini - pokłonił się jej nisko w odpowiedzi.

39 Kaderin szła przez ciemny tunel. Wiedziała, że jest blisko komnaty Ognistego Węża, skała pod jej stopami dudniła, co oznaczało, że w dole znajduje się duża jaskinia. Wiedziała także, że Bowen gdzieś się tu czai, jeżeli nie przed nią, to za nią. Podobnie jak Sebastian. Zastrzygła uchem, kiedy usłyszała dźwięk przypominający urywany oddech. Nie Bowen? Odwróciła się na pięcie i jej oczy zapłonęły wściekłością. Sebastian. - Zostaw mnie, do cholery, w spokoju! Wystarczy! Ja tego potrzebuję, Bastianie. Muszę to mieć. Słowa zamarły na jej wargach, kiedy przyjrzała mu się bliżej. Jego ramię było zdruzgotane, twarz poparzona po jednej stronie. Biała niegdyś koszula była teraz podarta i mokra od krwi. Otworzyła usta. Co mogło mu się stać od chwili, kiedy zostawił ją skutą łańcuchem? Kiedy sobie o tym przypomniała, znów poczuła gniew. Była tak blisko. Nie miała czasu, żeby z nim rozmawiać. Gdyby to od niego zależało, nadal leżałaby przykuta do łóżka. Ale, bogowie, czy kiedykolwiek widziała go tak wzburzonego? Jego oczy były zupełnie czarne i lśniły od łez. Ręce mu się trzęsły. Krew płynęła z nieopatrzonych ran, ale on nie zwracał na to uwagi. - Myślałem, że nie żyjesz - wychrypiał. - Kaderin, musimy stąd odejść. - O czym ty mówisz?

- Weź mnie za rękę. - Wyciągnął przed siebie lewą dłoń. - Idź do diabła - warknęła. - Szczęśliwie to bardzo blisko, tuż pod tym tunelem. Zachwiał się, głowa mu lekko opadła. Czyżby z trudem utrzymywał przytomność? Jakby się obawiał, że to już niedługo potrwa, złapał ja za nadgarstek... i przeniósł ją, zanim zdołała się wyrwać. Zabrał ją daleko od nagrody, do świątyni Riory. Kaderin wrzasnęła z wściekłości; dźwięk odbił się echem od sklepienia. Szkło świetlika zaczęło pękać z odgłosem podobnym do dźwięku kruchego lodu pękającego na powierzchni zamarzniętego stawu. Sebastian ujął jej twarz zdrową dłonią. - Nie, Katja. Ach, Boże, niech na ciebie spojrzę. - Czy ty zupełnie straciłeś rozum? - zawołała, odpychając go. - Jak mogłeś mi to zrobić? Muszę tam wrócić! Bowen był tuż za mną... - Muszę ci coś powiedzieć. - Pokręcił głową. Jego twarz była taka blada. - Nie ma czasu! - Klucz już został zdobyty... - Bowen! - Wokół świątyni rozpętało się piekło błyskawic. W jej oczach wezbrały łzy. - On go ma? Nie... nie! -wrzasnęła, a świetlik eksplodował. Zdrową dłonią Sebastian przyciągnął ją do siebie i przytulił, chroniąc własnym ciałem. Deszcz szkła padał wokół nich, kiedy szeptał cicho w jej włosy. - My go wygraliśmy. Jej oddech stał się urywany.

- Ja... ja nie rozumiem - powiedziała w końcu, kiedy szkło przestało spadać. - Katja, ty... umarłaś. Odepchnęła go. Z jej oczu popłynęły łzy. - Co ty powiedziałeś?

- Umarłaś. Piętnaście minut po tym, jak zabrałem cię z jaskini. - Widząc jej puste spojrzenie, opowiedział jej ze szczegółami, co się stało. Jej trudności, niewiarygodną siłę ognia. Wyjaśnił jej, jakiego dokonała wyboru. Zachwiała się i podtrzymał ją zdrową ręką. - Poprosiłam cię, żebyś po mnie wrócił? Powiedziałam ci o moich siostrach? - Tak. Nie miałem pojęcia, że tego właśnie pragniesz. Dlaczego wcześniej mi nie powiedziałaś? - Miałam zamiar, dzisiejszej nocy! Ale wcześniej... po prostu nie mogłam. - Zagryzła wargę. - Puściłam linę? Kiedy pokiwał głową, powiedziała: - Musiałam coś dostrzec. Zobaczyć coś, co sprawiło, że zupełnie ci zaufałam. - Ściągnęła brwi. - Bastianie, ja nie zaufałam ci tylko moim życiem. -Spojrzała mu w oczy. Zaufałam ci także ich życiem. Życiem moich sióstr. - To mnie poruszyło - powiedział cicho. Nagle pojawiła się Riora, usadowiona na brzegu ołtarza. A za nią wyraźnie poruszony Skryba, stąpający po pokruszonym szkle. - Miałam interesującą rozmowę z moim czempionem zaczęła Riora. - I on zwrócił uwagę na jeszcze jedną możliwość. Poinformowałam wampira, że kiedy tylko ty weźmiesz klucz w swoje małe łapki, on straci cię na zawsze. Zmieni się cała historia. Przyszłość zatnie się na moment, a potem nagnie, aby dopasować do przeszłości. Ty nigdy go nie znajdziesz, ponieważ nie będziesz cierpieć z powodu śmierci swoich sióstr. A wampir stwierdził, że woli utracić swoją oblubienicę, niż patrzeć, jak cierpi z powodu straty i poczucia winy.

Aby oszczędzić ci bólu, postanowił dać ci klucz, wiedząc, że czyniąc to, utraci cię na zawsze. - Czy to prawda? - zapytała Kaderin Sebastiana trzęsącym się głosem. - Czy... ty byś to zrobił? - Chciałem, żebyś była szczęśliwa - wychrypiał.

Z jej oczu znów popłynęły łzy. - Dlaczego płaczesz, Katja? - zapytał. - Odzyskasz swoją rodzinę, obiecuję ci. Nie płacz. - O czym myślisz, walkirio? - odezwała się Riora zza ich plecom. - Nie każ mi szukać w twoim umyśle. O czym myśli? Dobre pytanie. Tak wiele myśli kłębiło się w jej głowie, że nie potrafiła wypowiedzieć ani jednej. I tak dużo uczuć. Jej serce pękło na dwoje. Musiała wybrać pomiędzy rodziną a wampirem, który podbił jej serce. Czy go kochała? Tak jej się wydawało, ale skąd mogła to wiedzieć na pewno? Nie bardzo ufała swoim uczuciom, szczególnie że tak długo była ich pozbawiona. Ale od zawsze ufała instynktowi. Teraz mogła wreszcie zaakceptować fakt, że to instynkt od samego początku, od tamtego ranka, nie pozwalał jej go skrzywdzić. - Nie mogę po prostu go nie poznać, Rioro. - Co ty powiedziałaś? - zapytał Sebastian, wstrzymując oddech. - Nie chcę musieć wybierać. Przytulił ją do piersi zdrowym ramieniem i oparł brodę na jej głowie. - Jeśli o mnie chodzi, gdybym chociaż przez chwilę mógł cieszyć się twoim uczuciem, to uznałbym, że wszystko jest tego warte. - Ale przecież nie pamiętałbyś tego - powiedziała, wtulając twarz w jego koszulę. - Poczekaj. - Odsunął ją lekko od siebie i uśmiechnął się do niej słabo. - Katja, mam pogruchotane ramię.

- Wiem! - zawołała Kaderin łamiącym głosem. Dlaczego wydajesz się tak bardzo zadowolony z tego faktu? - Powinienem się zregenerować - powiedział Sebastian. -Nie zostałem uderzony głazem, dopóki wąż się nie obudził. To ty, przechodząc po linie, przyciągnęłaś jego uwagę. A skoro nie przeszłaś...

Wstrzymała oddech i szerzej otworzyła oczy. - Bardzo dobrze, wampirze - powiedziała Riora. Kaderin powiedziała ci, że podróże w czasie są możliwe. A ty odparłeś, że nie możesz cofnąć się w czasie, nie zmieniając przy tym przyszłości. Oboje mieliście rację. - Nie rozumiem, jak to jest możliwe - powiedziała walki-ria. - On zmienił przeszłość. Teraźniejszość powinna być inna. I powiedziałaś, że on musiał wybrać... - Ach... takie małe kłamstewko. Chciałam zobaczyć, czy to możliwe, żeby wampir wyrzekł się swojej narzeczonej. - Pochyliła głowę. -1 dziękuję wam obojgu za współpracę. Teraz będę szczera. Nie możecie wrócić, a potem zmienić przyszłości. Sebastian spochmurniał. - Riora, ale to właśnie się dzieje, teraz. - Skrybo! Wstążka! Nożyce! - W mgnieniu oka szkarłatna wstążka została rozciągnięta na ołtarzu, kontrastując z białym marmurem. Skryba położył nożyce na wyciągniętej dłoni bogini. - Ta wstążka to jest czas, od przeszłości do teraźniejszości. Nachyliła się nad końcem wstążki, symbolizującym przeszłość, i odcięła srebrnymi nożycami kilkanaście centymetrów materiału. - Cofnęłam się i wycięłam pewien fragment czasu, ale reszta wstążki pozostaje w całości niezmieniona. Wampirze, miałeś zupełną rację... do pewnego momentu. Z pewnością nie można cofnąć się w czasie, żeby zmienić przeszłość. Na końcu tej drogi leży

bowiem chaos i szaleństwo. - Zmarszczyła brwi i spojrzała na Kaderin. - Naprawdę, walkirio, powinnaś mieć do niego trochę więcej szacunku. Przecież to uczony. - Wzruszyła ramionami i mówiła dalej. - Ale magia pozwala cofnąć się w czasie i zmienić parę rzeczy. Coś w rodzaju mistycznego wyjątku od reguły. - A więc nie zapomnę o nim? - Kaderin nie mogła przestać się trząść.

- Nie. Ale kiedy użyjesz klucza, nie próbuj go przechytrzyć. Czas jest żyujy i płynny, ale broni dostępu do przeszłości. Thrane był geniuszem, bo odkrył, że chociaż można otworzyć drzwi do przeszłości, to czas natychmiast je zamknie, aby uniknąć jakichkolwiek niestabilności i chaosu. Tak więc Thrane skonstruował klucz, który otwiera miliony drzwi w tym samym czasie. I czas ma trochę zabawy z tym, żeby je wszystkie pozamykać. I możesz mieć tylko nadzieję, że twoje drzwi zamkną się jako ostatnie, ponieważ jeżeli nie zdążysz wyjść, znikniesz na zawsze. Riora przechyliła głowę i spojrzała na Kaderin, a potem przeniosła wzrok na Sebastiana. Przyjrzała mu się uważnie i z powagą. - Spójrz na Kaderin, wampirze. Poczuła ulgę. Z jakiegoś powodu twój wpływ na nią zniósł dobroczynne działanie błogosławieństwa zesłanego przez boginię... wyciągnęła dłoń przed siebie i popatrzyła z uwagą na swoje paznokcie -...o nieskończonej mocy. - Błogosławieństwo? - zapytał Sebastian. - To błogosławieństwo? - Ty? - szepnęła walkiria. - To byłaś ty? - Tak - Riora popatrzyła na nią z uwagą. - Tak. I dlatego byłam zdumiona, że uczucie do wampira przeważyło. - Dlaczego? - zapytała Kaderin. - Dlaczego to zrobiłaś? - Obwiniałaś siebie za śmierć sióstr, ale byłaś zbyt silna, żeby umrzeć. Twój żal osłabiał koweny walkirii. - Ale po co tłumić wszystko? Nie czułam też radości, zadowolenia, miłości. Riora odkaszlnęła subtelnie, oczyszczając gardło.

- To było nieco niezamierzone. - Zwróciła się do wampira. - Ty, i tylko ty, uwolniłeś jej uczucia. I był po temu czas najwyższy. - To wiele wyjaśnia - powiedział i zachwiał się niebezpiecznie.

- Musimy opatrzyć twoje rany. - Walkiria podtrzymała go i pomogła mu odzyskać równowagę, przestraszona jego bladością. Jak wiele krwi stracił? - Kaderin, on mi zakrwawił całą świątynię - powiedziała Riora. - A przy okazji, walkirio, musisz mi zwrócić za świetlik. - Riora odwróciła się od niej. - Skrybo? Gdzie jesteś? Skrybo! -1 zaraz już ich nie było. - Masz siłę, żeby nas przenieść? - zapytała Kaderin. - Oczywiście - zapewnił ją, ale ledwie mu się udało wrócić wraz z nią do mieszkania w Londynie. Uparty wampir. Ukrywał, jak bardzo jest słaby. W sypialni w końcu dał za wygraną. Kiedy pomogła mu dojść do łóżka, opadł na poduszki, ale nie puścił jej nadgarstka. - Nie pójdziesz beze mnie. - Twoje ramię od miecza jest tymczasowo bezużyteczne. Nie zdołasz obronić się w walce. - Czekałaś tysiąc lat - odparł Sebastian. - Możesz poczekać jeszcze dwa dni. Potrząsnęła głową. - Zabiorę cię do bitwy, w której będziesz jednym z wrogów. - Zaryzykuję, Katja. Nie rób nic, zanim nie odzyskam sił. Zawahała się, zanim odpowiedziała. - Nigdzie bez ciebie nie pójdę. Poczekam, aż wyzdrowiejesz. Skinął głową i natychmiast stracił przytomność. Jej obiekcje były uzasadnione. Nie widziała możliwości, żeby jej towarzyszył. Wampir na polu walki, bijący się

u boku walkirii? To nie może się udać. Prawdopodobnie jej własne siostry spróbowałyby go zabić. Ale nie zamierzała go zostawić teraz, kiedy jej potrzebował. Ostatnie dwie noce, może z wyjątkiem tej chwili, kiedy skuł ją łańcuchem, był jej bohaterem. Pomagał jej w zawodach, zdobył dla niej miejsce w finale, a potem nagrodę główną. Nie wspominając o tym, że uratował jej życie.

A potem, kiedy stanął przed wyborem pomiędzy swoim a jej szczęściem, wybrał to, co właśnie ją miało uszczęśliwić. Za każdym razem sprawiał, że czuła się przez niego chroniona, pławiła się w cieple jego uczuć. I miała zamiar odpłacić mu tym samym. Kiedy dowiedziała się, że o nim nie zapomni, poczuła obezwładniającą ulgę. O czym to świadczyło? Co to oznaczało, że cieszyła się tym tak samo jak faktem, że niebawem odzyska swoje siostry? Zanim użyje klucza, Kaderin zamierzała skontaktować się z kowenem i dać im znać, że u niej wszystko w porządku. Chociaż była pewna, że poczuły jej powrót do świata żywych. Dopilnuje, żeby Sebastian się wyleczył. Da mu tyle krwi, ile tylko on będzie w stanie wypić. Czekała tysiąc lat. Dwa czy trzy dni więcej nie mają znaczenia, prawda? *** Sebastian obudził się, czując się niesamowicie. Walkiria, rozgrzana od snu, leżała na jego klatce piersiowej, więc przytulił ją do siebie, wciąż zdumiony tym wszystkim, co się wydarzyło zeszłej nocy. Chociaż usiłował o tym nie myśleć, ciągle czuł tamto przerażenie, kiedy sądził, że stracił ją na zawsze. Ale ją odzyskał. I tylko to się liczyło. Kaderin była bezpieczna, z nim. Odzyskał ją. Nie obudziła się, nawet kiedy ją przytulił, więc wyślizgnął się z łóżka i poszedł do łazienki, żeby wziąć prysznic i obejrzeć prawe ramię. Wstał i zaczekał

oczekując mroczków przed oczami, ale nic się nie stało. Kości w ramieniu i łokciu mrowiły go tak, jakby już zaczęły się zrastać. Zobaczył także, że głębokie rany w końcu zarosły. Być może nawet nie będzie potrzebował temblaka, który dla niego zrobiła. Kiedy wrócił z łazienki, wykąpany i ubrany, Kaderin nie spała.

- Jutro będę już wyleczony - powiedział jej. - Możemy po nie wyruszyć o zachodzie słońca. - Sebastianie, kiedy zbliżymy się do moich sióstr, one mogą cię zabić. - Odwróciła wzrok. - Nie zawahają się jak ja. - Idę z tobą. Nie zamierzam w ogóle o tym dyskutować. A co, jeżeli nie zdążysz wrócić, zanim drzwi się zamkną? Wtedy z pewnością cię utracę. - Nawet jeżeli poczekamy, aż się w pełni wyleczysz, nie możesz się bronić, nie ryzykując przy tym życia moich bliskich. - Nigdy bym ich nie skrzywdził - powiedział z oburzeniem. - Wiem o tym - odparła szybko. - Ale one będą chciały twojej śmierci. - Idę z tobą, Katja. Muszę iść. Przypatrywała się jego twarzy przez dłuższą chwilę, a potem z westchnieniem skinęła głową. Odwróciła się do niego plecami i odrzuciła włosy za jedno ramię, odsłaniając przepiękną szyję. - A więc musisz być silny. Przełknął głośno ślinę. - Oferujesz mi swoją krew? - Już to zrobiłeś, wczoraj - odparła, patrząc na niego znad ramienia. I nie zauważyłem tego? Dołączył do niej w łóżku i obrócił ją tak, żeby spojrzeć jej w twarz. - Nic dziwnego, że czuję się tak wspaniale. - Jak wspaniale? - zapytała ochrypłym z emocji głosem, patrząc na niego spod jasnej grzywki. Zesztywniał.

- Niewiarygodnie. - Nawet mimo odniesionych ran, jego penis stwardniał w oczekiwaniu. - Niemożliwie. - Będziemy musieli trochę pogłówkować - powiedziała, a w jej oczach błysnęło srebro. - Tak żeby nie urazić twojego

ramienia. - Na początek zrealizowała to zamierzenie, zdejmując z siebie jego koszulę, w której spała, i kładąc się na plecach u węzgłowia wysokiego łóżka. Leżała przed nim, a jej włosy rozsypały się po całej pościeli; brodawki piersi już zdążyły jej stwardnieć. - Lubię fajne pomysły - wychrypiał, zdzierając z siebie ubranie. Pragnął dotykać ją w milion różnych miejsc i na milion różnych sposobów. Pragnął całować ją godzinami. - To powinno się udać, jak myślisz? - zapytała. - Jesteś pewien, że już czas? - Kiedy na nią spojrzał, szybko dodała: -Dobra, dobra! Tylko się zapytałam... Słowa zamarły jej na ustach, kiedy przyklęknął i rozchylił jej nogi. Uwielbiał całować ją między udami i nie przepuściłby żadnej okazji, żeby tego doświadczyć. Kiedy dotknął językiem jej wilgotnego wnętrza, krzyknęła. Kiedy zaczął ssać delikatnie, jęknęła. - Bastianie, proszę - wyjęczała w końcu. - Muszę cię poczuć w sobie. Wycisnął pocałunek na delikatnej skórze jej uda. Kiedy wstał, jej uda rozchyliły się nawet bardziej, w geście zaproszenia. Dla niego. To ciągle było takie nowe... słyszeć, jak ta piękna kobieta prosi go, aby w nią wszedł. Ciągle wydawało mu się to snem. Złapał swój członek i nakierował go na jej wnętrze, a potem położył dłonie na jej piersiach. Wygięła się w łuk, napierając na jego ręce i biodra, aż poczuł, jak jego penis wsuwa się w jej gorącą pochwę i głośno jęknął. Kiedy wszedł głębiej, wypełniając ją całą, Kaderin pojękiwała z każdym centymetrem. Kiedy był już w niej

cały, kolana się pod nim ugięły, ale nie z wysiłku, tylko z rozkoszy. Zaplotła nogi wokół jego bioder i zaczęła poruszać miednicą, na początku powoli, a potem szybko, gwałtownie. Czuł, że sam nie musi się ruszać, żeby osiągnąć szczyt. Wystarczy, że jej mięśnie zaciskały się wokół jego członka.

- Więcej, Bastianie! Zawsze będę dawał ci coraz więcej, przypomniał sobie swoje słowa z dnia, kiedy się poznali. Do chwili, kiedy umrę. Musiał się wstrzymać... Położył się na niej i polizał jej twarde sutki, najpierw jeden, potem drugi, ale kiedy wsunęła palce w jego włosy i wygięła się w łuk, poczuł, że to podnieca go jeszcze bardziej i jeszcze trudniej zachować mu kontrolę. Uniósł się. Miał zamiar wyjść z niej i znów zacząć całować ją tam, na dole. Ale ona złapała jego dłoń i zaczęła zmysłowo ssać palce. Potem położyła jego rękę na łechtaczce, pokazując mu dokładnie to, na co miała ochotę. Zadrżał i napiął wszystkie mięśnie, aby powstrzymać się od wytrysku. Kiedy potarł ją, delikatnie uciskając, prawie oszalała, wijąc się na łóżku i pojękując. - Pij, Bastianie - powiedziała urywanym, zadyszanym głosem. - Chcę, żebyś to zrobił. Chce, żebym ją ukąsił? Nigdy nie sądził, że usłyszy z jej ust taką prośbę i poczuł, że jego kły wysuwają się z dziąseł. Ciągle powoli poruszając biodrami, ujął ją za delikatne ramiona i przycisnął usta do smukłej szyi. Kiedy przeciął kłami skórę i zaczął ssać, krzyknęła. Oczy uciekły mu w głąb czaszki. Zawył, nie odrywając ust od jej skóry, kiedy jej ciało spięło się w nagłym orgazmie. Oderwał usta od jej skóry i odrzucił głowę do tyłu. Jej krew buzowała w nim, rozpalając go i pulsując z żyłach, niemal odbierając mu rozum z rozkoszy. Jej pochwa

zacisnęła się wokół jego penisa, Kaderin była go spragniona, pełna pożądania. Mgła przysłoniła mu oczy. Uczucie, które nagle się w nim obudziło było czymś zupełnie nowym. Teraz musiał ją wziąć mocno. Kiedy wysunął się z niej i odwrócił ją na brzuch, zachłysnęła się ze zdumienia i zadrżała. Przyciągnął ją do siebie, trzymając za ramię jedną ręką, drugą chwycił za wilgotne ciągle krocze i ułożył przed sobą, przygotowując ją.

Ścisnął jej biodra i unieruchomił, a potem jednym mocnym pchnięciem wszedł w nią od tyłu. Wycofał się powoli, a potem znów naparł mocno i szybko odnalazł rytm, który sprawił, że Kaderin zaczęła głośno jęczeć. - Mocniej! Proszę! - Kiedy usłyszał, jak za oknem huczy grzmot, wszedł w nią do końca. Szybciej, mocniej, uderzał rytmicznie biodrami, uderzał w jej pośladki, skóra ocierała się o skórę. Miał wrażenie, że bierze ją całym sobą. Nie mógł uwierzyć, że Kaderin klęczy przed nim w takiej pozycji. Nie mógł uwierzyć, że każdy kolejny raz z nią jest jeszcze przyjemniejszy niż poprzedni. Wezgłowie łóżka uderzało W ścianę, a ona ciągle wołała o więcej. Więc dał jej to, czego chciała, z głośnym okrzykiem. Nic nie zostawił na później, brał ją z całą swoją siłą, a jej krzyki były coraz głośniejsze. Kiedy odchylił się bardziej do tyłu, mógł widzieć jej twarz, obróconą w bok. Rozchyliła usta, a jej oczy były całkowicie srebrne. Wyciągnęła przed siebie ramiona i napięła mięśnie. - Bastianie - krzyknęła cicho, także ogłuszona tym, co się dzieje. Jej reakcje i błyskawice bijące na dworze były przyzwoleniem na wszystko, co robił. - Zamierzam być w tobie przez całą noc. Będę z ciebie pił przez całą noc. - Tak! - zawołała. - Wszystko, co zechcesz, Bastianie... Co zechcę. Żadnych ograniczeń. Całkowita wolność. Zupełnie się zatracił. Lata zwątpienia przestały się

liczyć. Przeszłość zniknęła, liczyła się tylko przyszłość z nią. - Naprawdę tego chcesz? - zapytał. - Tak! - Potrzebujesz mnie? - Och, tak, tak! - Wyciągnęła ramię do tyłu i podała mu nadgarstek, żeby mógł wbić w niego zęby, nie przerywając poruszania biodrami. Kiedy znów przeciął jej skórę, natychmiast

zaczęła szczytować. Nie mógł już dłużej opierać się podnieceniu, a więc poddał się i pijąc krew z jej ciała, poczuł, jak nasienie wytryskuje w jej gorącym wnętrzu. Kiedy skończył, opadł na nią, ciągle powoli poruszając biodrami. - Teraz jesteś moja, Katja - wyszeptał wprost do jej ucha, zadyszany. - A ja nigdy nie pozwolę ci odejść.

40 Pierwsza bitwa między istotami Tradycji, w jakiej uczestniczył Sebatian, wydarzyła się tysiąc lat wcześniej. Była także jedną z naj brutalniej szych wojen, jakie oglądał. Dzisiejszej nocy on i Kaderin mieli odzyskać jej siostry, tak więc spodziewali się, że wylądują w samym środku bitwy. Zaplanowali dokładnie, gdzie użyć klucza. Zdecydowali się na jej mieszkanie, głównie z tego powodu, że walkirie z kowe-nu najprawdopodobniej chciałyby go zabić, gdyby zjawił się w Val Hall. Chociaż Kaderin nie była zbyt zadowolona z tego, że będą w samym środku miasta, gdyby wystąpiły jakieś problemy z transportem jej sióstr. Walkiria denerwowała się, gdyż nie widziała ich tak długo i przez godzinę prawie grzebała w szafie, żeby wybrać ubrania, które w przeszłości nie będą aż tak bardzo rzucały się w oczy. Sebastian czekał cierpliwie, siedząc na łóżku, oparty o wezgłowie. Patrzył, jak jego ukochana ubiera się i wspomi-najał wydarzenia ubiegłych dwóch dni, kiedy leczył ramię. - Będziemy potrzebować więcej czasu - powiedziała mu po pierwszej nocy. - Bezgranicznie ufam mojej pielęgniarce - odparł z szerokim uśmiechem. Podczas tych dwóch dni, kiedy się nie kochali, rozmawiali o wszystkim. Ona opowiadała mu o swoich siostrach, a on wspominał swoją rodzinę. Czuł, że może

jej powiedzieć wszystko, a ona w zamian otworzyła się całkowicie w rozmowach z nim.

Dowiedział się o niej wszystkiego... i poznał, jak cudowne może być po prostu zwykłe życie wraz z nią. Uwielbiała, jak całuje jej uszy, a on uważał za urocze to, że poruszają się pod jego dotykiem. Całymi godzinami mógł przyglądać się jej delikatnym dłoniom. Zamykał je w swoich wielkich rękach i gładził opuszkami palców. Patrzył na nią, jak śpi... w tych chwilach, kiedy sam nie był na tyle wyczerpany, żeby położyć się obok niej i zasnąć. Jego ukochana była tak samo nienasycona jak on. Była niepohamowana, całkowicie wolna od wstydu i dawała mu wszystko to, o czym nawet nie śmiał fantazjować. Kiedy przyznał się przed nią, jak małe ma doświadczenie w tej materii, wydawało się, że postanowiła zapewnić mu wszystkie doznania, które mogły go ominąć. W końcu potwierdziło się to, co od samego początku wiedział. Byli dla siebie stworzeni. I nigdy się z nią nie rozstanie. Jedynym cieniem, jaki kładł się na jego szczęście, był fakt, że klucz działał. Oczywiście czuł radość na myśl, że Kaderin odzyska swoje siostry. Ale nie mógł przestać zastanawiać się, jak by to było cofnąć się w czasie i odzyskać własną rodzinę. Może gdyby postąpił inaczej, on i Kaderin mieliby taką możliwość... - Jesteś gotowy? - zapytała, gdy w końcu zdecydowała się założyć dżinsy i dłuższą kurtkę. Miecz, jak zwykle, przewiesiła przez plecy.

Skinął głową, wstał i wziął swoją broń. Kiedy do niej podszedł, podała mu klucz. - Jesteś pewien, że chcesz iść? To nie będzie przyjemne. Wyprostował ramiona. - Spędziłem na polu walki dziesięć lat, pamiętasz? Założył pasmo jej włosów za ucho. Nie wyglądała na przekonaną. - Nie przenoś się, gdy moje siostry będą cię widziały, bardzo cię proszę. I staraj się nie otwierać zbytnio ust. Kiedy ze zdziwieniem uniósł brwi, dodała: - Twoje kły. Nie chcę, żeby widziały twoje kły. One naprawdę będą chciały cię zabić.

- Jesteś piękna, kiedy się denerwujesz. - Pocałował ją mocno. - Masz swój miecz pod ręką? - zapytała bez tchu. Uśmiechnął się szeroko. - Po prostu... po prostu nie daj się zabić, Bastianie. Przełknęła ślinę. - Dobrze? Podniósł jej rękę do ust i pocałował. - Naprawdę będę się starał. Tak jak on zrobił to poprzednio, Kaderin uniosła klucz. Portal otworzył się. Spojrzeli sobie w oczy, a potem postąpili krok do przodu, ramię w ramię. Prosto w piehio. To było tak, jakby weszli do wielkiej, mrocznej katedry, trzęsącej się od huku piorunów jak od kanonady armatniej. Widział to w jej snach, ale nic nie mogło go przygotować na rzeczywistość. Błyskawice przecinały niebo. Wszędzie wokół nich walkirie wrzeszczały i obcinały głowy wampirom. Krwiopijcy rozrywali gardła swoim przeciwniczkom, kiedy tylko nadarzyła się okazja. Sebastian nigdy nie widział wampirów Hordy na żywo. Byli gorsi niż w jej snach. Czerwonoocy, szaleni. - Widzę je! - zawołała, ruszając w dół zbocza, do doliny. Ale on musiał uratować walkirię, którą atakował właśnie wampir dwa razy od niej większy i już udało mu się obalić ją na ziemię. Kaderin musiała zobaczyć to pragnienie w jego oczach.

- Wiem, Bastianie! Ale to nic nie zmieni... z wyjątkiem tego, że możesz stracić życie. Albo nie zdążymy wrócić i drzwi się zamkną. Skinął głową. - Jestem tuż za tobą. - Ale i tak przeniósł się i ściął wampirowi łeb. Kaderin spojrzała na niego, marszcząc brwi, ale wiedział, że nie była niezadowolona. A potem pobiegli w dół, gdzie jej dwie siostry walczyły z wampirami, tnąc długimi mieczami, a krew plamiła ich nogi.

Kiedy Kaderin zatrzymała się i popatrzyła na nie, przełykając głośno ślinę, Sebastian nagle zauważył, że były bardzo do niej podobne, chociaż jedna z nich była wyższa, a druga niższa. I różniły się kolorem włosów. Jedna była blondynką, ale jej włosy miały rudawy odcień, druga miała ciemnokasztanowe włosy. Oczy Kaderin zwilgotniały, oddech stał się szybki i urywany. Wziął ją pod brodę i siłą zmusił, żeby spojrzała mu w oczy. - Zabierzmy je stąd. Kaderin skinęła głową i przytuliła twarz do jego ręki. A potem odwróciła się do sióstr i zawołała je w ich ojczystym języku. - Rika, Dasha, do mnie! Obie spojrzały na nią, a potem wróciły do walki. - Nie możemy stad odejść! - Chodźcie natychmiastl Rika spojrzała na nią szeroko otwartymi oczyma, słysząc tak stanowczą komendę, a Dasha zmrużyła powieki, ale w końcu do niej podbiegły. Kaderin musiała sobie przypomnieć, że musi być dla nich łagodna, delikatna... Kiedy do niej dobiegały, na Kaderin rzucił się jakiś wampir. Sebastian zaszedł mu drogę i uderzył wściekle, usuwając go z drogi ukochanej. Kiedy Kaderin wreszcie stanęła przed swoimi siostrami, nie mogła wykrztusić słowa. Drżącą dłonią ujęła upartą Da-shę za podbródek, a potem pogłaskała ciemne włosy Riki, odgarniając je z jej oczu.

- Tak... tak bardzo za wami tęskniłam - wykrztusiła w końcu przez łzy. - Tęskniłaś za nami? - powiedziała Dasha. - Kiedy się tak przebrałaś... i to w coś tak dziwacznego? I kim jest ten mężczyzna? - Nie ma czasu na wyjaśnienia, Dasho - Kaderin zmusiła się do stanowczości. - Wy dwie zginiecie w tej bitwie. Za dziesięć minut wampir zetnie wam głowy. I to będzie moja wina.

Dasha otworzyła usta, żeby jej przerwać, ale siostra uniosła rękę, uciszając ją. - Musimy się pospieszyć. Ja jestem z przyszłości, żyję tysiąc lat później niż wy, i zabieram was do moich czasów. I bardzo mi przykro, że stracicie te wszystkie lata. Na zawsze. - Wydaje mi się, że gdybyśmy umarły, to i tak byśmy je straciły - powiedziała jak zawsze praktyczna Dasha. Rika oparła dłonie na kolanach, pochyliła się i wykaszlała z płuc krew. - Kader-ie, ja nic nie rozumiem. - Już teraz była bardziej ranna, niż Kaderin podejrzewała. - Jak to w ogóle jest możliwe? - Wiesz przecież, że Tradycja to różne dziwaczne zdarzenia... już wcześniej ich doświadczałyśmy. Doświadczałyśmy już dziwniejszych rzeczy powiedziała Kaderin. - Teraz po prostu musicie mi zaufać, ponieważ jeżeli nie przejdziemy przez te drzwi, i to szybko, ja zniknę. Przestanę istnieć. - Jeżeli opuścimy pole walki, jak będziemy mogły spojrzeć sobie w twarz? - zapytała Dasha. - Zostaniemy uznane za tchórzy. Ty możesz tak o nas pomyśleć. - Nie - odparła Kaderin. - Zostaniecie zapamiętane jako bohaterki poległe w walce. - I nikt nie przeklnie naszych imion? - nie ustępowała. - Nigdy, przysięgam. Dasha spojrzała na towarzysza siostry. - A ten człowiek? - Ma na imię Sebastian. Ja... ja go kocham.

Obie siostry jak na komendę przechyliły głowy, patrząc, jak Sebastian walczy, a wokół niego jest coraz więcej ciał wrogów. Był naprawdę wspaniały i potężny. Był ucieleśnieniem ich marzeń o bohaterskim mężczyźnie. I nie miały pojęcia, że właśnie gapią się na wampira. Dasha gwizdnęła. - Całkiem sporo do kochania, siostrzyczko. Rika wykaszlała jeszcze więcej krwi.

- Jest naprawdę piękny, Kader-ie. - Oparła się ciężko na mieczu, co było jawną oznaką słabości... czymś, czego po prostu nie była w stanie ukryć. - A więc zabierz nas w przyszłość. To będzie kolejna przygoda. Dasha ciągle była nieprzekonana. - W przyszłości nie ma pokoju, prawda? Ciągle walczymy z wampirami? - Tak, ciągle jest tam sporo złych wampirów do zabicia. - Złych wampirów? Tak jakby istniały jakieś dobre. Cóż za dziwne rzeczy opowiadasz. Rika zachwiała się. - Robi mi się słabo. Zawołaj swojego człowieka. Kaderin upuściła miecz i podtrzymała ją. - Wytrzymaj jeszcze chwilę, kochanie. *** Kiedy wokół Sebastiana leżało już całkiem sporo martwych wampirów, znalazł się nagle obok Kaderin, Kaderin z przeszłości, walczącej zapamiętale. I zapatrzył się na nią jak zahipnotyzowany. Ubrana była w złoty napierśnik, w jednej dłoni trzymała miecz, w drugiej bicz. Chociaż ranna, walczyła bez wytchnienia i zawzięcie, wrzeszcząc z wściekłości i wydając rozkazy. Nawet grzmoty nie były w stanie jej zagłuszyć. Pokazując mieczem, dowodziła łuczniczkami uzbrojonymi w płonące strzały i wiedźmami z ich czarami, które miotały lśniącymi pociskami w szeregi wroga. Z jej skroni i kącika ust płynęła krew, a długie włosy upięła w ciasne warkocze, żeby nie przeszkadzały jej w

walce. Jej oczy były srebrne. Beznamiętnie znaczyła ciała zabitych przez siebie wampirów. Był zauroczony... Masywny wampir z toporem bojowym przeniósł się tuż za nią. Nie wyczuła jego obecności w tym kotle. Sebastian spiął wszystkie mięśnie...

- Bastianie, nie! - zawołała Kaderin za jego plecami, przekrzykując biteumy harmider. Odwrócił się i zobaczył, jak przekazuje zemdloną siostrę w ramiona Dashy. Ukochana podbiegła do niego. - Zabije cię! - W końcu dał się odciągnąć od dawnej Kaderin, chociaż robił to zupełnie wbrew sobie. Tak bardzo nie chciał jej tu zostawiać. Kiedy spotkali się z siostrami, Kaderin powiedziała: - I, uwierz lub nie, jakoś z tego wyszłam. A wampir do końca nocy chodził z tym toporem w głowie, jak z pióropuszem. Sebastian przyciągnął ją do siebie i pocałował. Czuł wielką dumę. - Byłaś wspaniała. - Byłam? - Jesteś. I zawsze będziesz. - Bastianie, wracamy - uśmiechnęła się do niego przez łzy. Uratowali je. Czuł się naprawdę wspaniale. Ale w tej chwili zobaczył jej miecz, lśniący na ziemi jakieś sześć metrów dalej. - Twój miecz? Mogę ci go przynieść... - Zostaw go, Bastianie. To już nie jest ważne! Musimy iść! Nie, ona kochała ten miecz. Przeniósł się do niego, złapał go i wrócił do nich. - Wąpierz! - wrzasnęła słabym głosem ranna siostra. Ostrze wślizgnęło się miedzy jego żebra.

41 - Mówiłam ci, że będą chciały cię zabić - szepnęła Kaderin, unosząc brew. Właśnie zaczęła bandażować tors Sebastiana. Rika już została opatrzona. Potarł dłonią skórę na karku, próbując zignorować napastliwe spojrzenie Dashy. - Mam wrażenie, że Dasha również chętnie zatopiłaby miecz w moim ciele - mruknął. - I dobrze nim pokręciła. Kaderin wiedziała, że powinna odseparować Dashę od Sebastiana, ale nie chciała żadnego z nich spuścić z oka. Nawet kiedy go bandażowała, nie mogła przestać zerkać na swoje siostry, jakby obawiała się, że zaraz znikną. Rika, bardzo blada, leżała na kanapie; Dasha chodziła po pokoju. - Są razem z tobą - mruknął Sebastian i pogłaskał ją po ramieniu. - I nigdzie się nie wybierają. - Wiem. Po prostu to takie dziwne. Rika i Dasha zaczęły coś mówić, używając mieszanki starych języków. - Co one mówią? - zapytał. - Myślą, że ty dysponujesz jakimś rodzajem czarnej magii i mnie zaczarowałeś, żebym cię pokochała. Zresztą nie mam wątpliwości, że to prawda. - Kiedy Kaderin skończyła go bandażować, wstała i powiedziała: - Pójdę i położę Rikę do łóżka i chwilę z nimi porozmawiam na osobności. - I wyjaśnię, że wszystkie byłybyśmy martwe, gdyby nie on. Nie mogła nie zauważyć, że jego oczy pociemniały. Pewnie myślał, że zamierza go porzucić. I

prawdopodobnie w tej chwili to było jedyne możliwe rozwiązanie całej tej sytuacji.

Uniosła Rikę i skinęła na Dashę. Siostra ruszyła za nią... po tym, jak rzuciła Sebastianowi nienawistne spojrzenie. W sypialni Kaderin położyła Rikę na łóżku, a druga siostra podjęła swój niespokojny spacer. - Wiedziałaś, że to wampir. Ale jednak zakochałaś się w nim? Jest przystojny, to prawda - dodała Dasha, oglądając dziwaczne z jej punktu widzenia urządzenia. Brała do ręki to zegarek, to głośniki stereo i przechylała głowę zdumiona. -Ale podejmujesz ryzyko, on może się przemienić. Kaderin usiadła na łóżku obok Riki. - Mąż Myst się nie zmienił. To się dzieje tylko wtedy, kiedy wampir zabija swoją ofiarę podczas picia jej krwi. Więc jeżeli on pije krew nieśmiertelnego, który w ten sposób przecież nie może umrzeć, jest chroniony... - Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że ty i Myst jesteście dla nich pożywieniem - przerwała jej Dasha z obrzydzeniem na twarzy. Kaderin przygryzła wargę. - Kiedy tak to ujmujesz, to nie brzmi zbyt... - Jak inaczej miałabym to ująć? Rika zakaszlała. To był brzydki, mokry dźwięk. - Czy on tu z tobą mieszka? - zapytała słabym głosem. Kiedy Kaderin skinęła głową, Dasha powiedziała: - Wyciągnęłaś nas ze środka wojny z wampirami, a teraz oczekujesz, że będziemy z jednym mieszkać? Kaderin westchnęła, nawet nie próbując po raz kolejny wyjaśniać różnicy między innymi wampirami a Sebastianem. Jak mogły w to uwierzyć tak szybko,

skoro Kaderin zajęło to wiele tygodni? Dasha podniosła suszarkę do włosów i zajrzała do środka. - A co to jest, do diabła? - To suszy włosy. - Kaderin pochyliła się i przesunęła włącznik. Dasha sapnęła, kiedy skierowała na siebie wylot urządzenia, a potem na leżącą w łóżku siostrę. Rika zrobiła

wielkie oczy, a wyraz jej twarzy można by opisać dwoma słowami: „cholera jasna!". Kiedy Kaderin wyjęła z jej rąk suszarkę i wyłączyła ją, Dasha podeszła prosto do szafy. Zaczęła komentować jej zawartość i rzucać wybrane ciuchy na wielką górę na podłodze, aby później dokładniej się im przyjrzeć. - Co się stało z wampirem, który nas zabił? - zapytała, patrząc przez ramię. - Torturowałam go - odparła Kaderin bezbarwnym głosem. - Aż błagał mnie, żebym wypuściła go na słońce. Sześć miesięcy później spełniłam jego prośbę. Dasha przerwała grzebanie w szafie i odwróciła się, marszcząc brwi. - Ty to zrobiłaś, Kaderie? - mruknęła Rika. - Nie przyjęłam dobrze waszej śmierci. - I nie zamierzam znów was stracić przez swoje niedbalstwo. *** Sebastian oczywiście wiedział co się szykuje. Wiedział, że Kaderin dołączy do sióstr i go opuści. - Potrzebuję czasu. Dla nich - powiedziała mu Kaderin dzień po ich uratowaniu. Obawiał się tego, ale nie był zaskoczony. - Sprowadziłam je tutaj, do przyszłości, i wszystko je przeraża. Muszę pomóc im się zaaklimatyzować. Teraz jestem za nie odpowiedzialna jeszcze bardziej niż kiedyś. Kusiło go, żeby po prostu jej odmówić i prawie przekonał samego siebie, że ona w głębi serca właśnie tego pragnie. Ale Kaderin nie chciała musieć wybierać pomiędzy siostrami a nim, a on nigdy by nie postawił

jej w takiej sytuacji. Poza tym, nie uważał, żeby to była tylko wymówka... jej siostry na-prawdę potrzebowały pomocy w adaptacji do współczesności. A myślał, że to on był zapóźniony. Rzeczywistość szokowała je na każdym kroku, i tego można było się spodziewać, jednak - jak przekonał się Sebastian - na każdą taką sytuację natychmiast reagowały przemocą.

Kaderin miała rację, kiedy chciała zabrać je do swojego ko-wenu, do dworu walkirii. Poza tym obie nienawidziły go bardziej niż zarazy. Najmniejszy znak tego, że zamierza się przenieść, doprowadzał Dashę do szału, a Rika stawała się cicha i ponura jak grób... co było jeszcze gorsze. Przez cały czas były czujne i ani na chwilę nie opuszczały gardy, kiedy był w pobliżu. Nawet Rika, która potrzebowała dużo snu, żeby się zregenerować. Tak więc Kaderin zabrała je do kowenu. Kiedy odeszła, nie był w stanie robić nic, tylko czekać. Z każdym dniem stawał się mocniejszy fizycznie i słabszy duchem. - Czy ona kiedykolwiek o mnie pyta? - zwrócił się do Myst, kiedy minął tydzień od ich rozstania. - Jest bardzo zajęta, Sebastianie - zapewniła go bratowa. -Jej siostry mówią jakimś dziwacznym staroangielskim i ciągle rzucają się na wszystko, czego nie rozumieją. Kaderin do ciebie wróci, kiedy wszystko się uspokoi. Ukochana nigdy o niego nie pytała. Nigdy nie dzwoniła. Tak jakby chciała zmusić się do zapomnienia o nim. Jej siostry z pewnością przypomniały jej o nienawiści do wampirów i przekonały ją, że głupotą byłoby dalej się z nim widywać. - Kup posiadłość blisko kowenu - poradził mu Nikolai. To będzie gest w jej stronę i może będziesz mógł się czymś zająć. - Czy wystarczy mi na to pieniędzy? I, jeżeli będę ostrożny z wydawaniem, będę mógł wygodnie żyć?

- Jesteś bogaty jak sam Krezus - odparł Nikolai. - Masz całe skrzynie złota. - Co masz na myśli? - To, co mówię. Jesteś obrzydliwie bogaty. A Murdoch nieźle sobie radzi na giełdzie. Ma smykałkę. Sebastian odwrócił się, żeby Nikolai nie mógł zobaczyć rumieńca na jego twarzy. Obaj bracia mu pomagali, nie spodziewając się niczego w zamian.

- Czy Murdoch ciągle mieszka w zamku Wyrozumiałych? - Zamierzał odwiedzić brata i osobiście mu podziękować. Nikolai pokiwał głową. - Zaledwie wczoraj zdobył jakieś interesujące i obiecujące informacje na temat Conrada i z niecierpliwością czeka, żeby je sprawdzić. Ale każdego ranka wraca do zamku. Kiedy już zejdziesz się z Kaderin, możesz ją tam zabrać, jeżeli będziesz chciał. Sebastian nie mógł się doczekać, żeby znów zobaczyć Murdocha, ale także z chęcią dołączyłby do poszukiwań Conrada. Zastanawiał się, czy Kaderin nie zechciałaby mu pomóc. Czasami Sebastian przenosił się do niej do Val Hall. Zza kręgu upiorów widział ją w oknie, kiedy tańczyła z siostrami, odrzucała głowę, śmiejąc się głośno albo grała w gry wideo, tak skupiona, że jej twarz przypominała maskę. Pewnej nocy patrzył, jak wszystkie trzy siedzą na dachu, zrelaksowane, ramię przy ramieniu. Kiedy Kaderin wskazała na gwiazdę, najmniejsza siostra położyła głowę na jej ramieniu. Jak inaczej musiały wyglądać dla nich gwiazdy. Jak mógłby konkurować z nimi o jej miłość? * ** Siostry Kaderin z jej pomocą uczyły się teraźniejszości, ale Kaderin także uczyła się życia. Odkryła, że płacze na smutnych filmach, że lubi zaplatać warkocze Nix, które ładnie odrosły w ciągu zaledwie kilku tygodni. Odkryła, że kawały Reginy śmieszą ją tak, że aż boli ją brzuch ze śmiechu.

Regina uwielbiała żartować sobie ze staromodnego języka Dashy i Riki, chociaż obie uczyły się współczesnej wersji angielskiego naprawdę szybko. - Ich styl, przypominający czasy Robin Hooda, sprawia, że ciarki chodzą mi po plecach - mawiała Regina. - Te wszystkie wy-izmy i waszmości-zmy. Jakby były aktorkami z teatru szekspirowskiego i za bardzo przywiązały się do swoich ról. -Odciągnęła Kaderin na bok. - Przysięgam, na bogów, Rika

powiedziała „pobruszę". Co to do diabła znaczy? Nie. No naprawdę. Kiedy Kaderin zapytała Reginę, co myśli o jej związku z Sebastianem, tamta odparła: - Jeżeli przez „w porządku" rozumiesz „zabiję cię", to w porządku. Całkowicie. - A potem dodała pod nosem: Twój krwiopijca zwrócił nam dwie walkirie i sprowadził cię z powrotem ze świata martwych. A jego brat uratował Emmaline. Jeżeli jest coś takiego, jak przycisk wyłączajacy-tysiąclet-nią-nienawiść-w-jednąchwilę, to może... bym go nacisnęła. -I na tym poprzestały. Tylko jedna rzecz kładła się cieniem na szczęściu Kaderin. Brak Sebastiana. Wiedziała, że nawet w tej chwili obserwuje dwór, wypatrując jej. Ale to był trudny czas dla jej sióstr. I za każdym razem, kiedy któraś z nich gubiła się w teraźniejszości czy nie radziła sobie z nią, Kaderin od nowa czuła się winna. Mimo tego walkiria od jakiegoś czasu czekała na odpowiedni czas, żeby powiadomić je o swojej decyzji. Jednak najpierw jej siostry muszą w pełni przyzwyczaić się do nowych czasów. Musiała z nimi postępować delikatnie, by ten proces przebiegł możliwie bezboleśnie. *** - Samolubna dziewczyna - warknęła Myst, przyciskając Dashę do ściany za szyję i unieruchamiając ją w tej pozycji. -Nie możesz nawet pojąć, przez co Kaderin przechodzi. I od jakiego czasu. Zasługuje na to

szczęście. Nie masz pojęcia jak bardzo. A jednak, mimo tego, obie przez cały czas sarkacie, kiedy tylko usłyszycie o niej i wampirze. Rika kopnęła Myst pod kolanem, co sprawiło, że walkiria straciła równowagę i puściła Dashę. - Łatwo ci zaakceptować związek Kaderin z wampirem -powiedziała Dasha, rozcierając bolący kark. - Bo sama się z takim zadajesz.

- To nie ma znaczenia, czy jest mi łatwo, czy nie odparła Myst. - Po prostu musicie to zaakceptować. Jej szczęście jesl w zasięgu ręki. Ma silnego, oddanego wojownika, który ją kocha, a wy stajecie jej na drodze. - Myst, wierzymy, że nawet my możemy zaakceptować jej decyzję - powiedziała Dasha. - Ale zapominasz, że mniej niż dwa tygodnie temu byłyśmy na polu bitwy z Furią. Jej obraz jeszcze nie zbladł w naszych umysłach tak jak w twoim. Kiedy Furia powróci, myślisz, że pozwoli pozostać przy życiu twojemu mężowi, czy ukochanemu Kaderin? - I czy Kaderin jest gotowa, żeby uciec z tym mężczyzną? -dodała Rika. - Zostać ściganą? Nigdy więcej jej nie zobaczymy. Myst potrząsnęła głową, chociaż miała te same obawy. - Niech Kaderin sama zdecyduje. Niech ona i Sebastian postanowią, czy podjąć takie ryzyko. - Popatrzyła na obie siostry. - Oni nie mogą bez siebie żyć. Zapamiętajcie moje słowa, oni tylko czekają na właściwy moment.

42 - Jeżeli Kaderin sama po mnie nie posłała - powiedział Sebastian na progu Val Hall - to nie chcę tu być. Błyskawice przez cały czas przecinały niebo. Dym i mgła spowijały ziemię. Stary dwór był imponujący i ponury. - Nie jesteś ciekawy, dlaczego cię tu wezwano? zapytał Nikolai. - Nawet Myst nie ma pojęcia, o co w tym chodzi. - Wiem tylko jedno. To nie ona po mnie posłała. Sebastian skrzywił się na widok upiorów chroniących domostwo i Nikolai poklepał go po plecach, żeby dodać mu otuchy. - Nie skrzywdzą cię, jeżeli nie będziesz próbował wejść do dworu bez pozwolenia czy zapłaty. - Nie przejmuję się nimi. - Sebastian wzruszył ramionami, widząc pytający wzrok Nikolaia. - Po tym, co zobaczyłem w trakcie rajdu? - A racja, kolekcja orgiami Nix. Muszę się jej o to zapytać. - Tak się zastanawiam - powiedział Sebastian. - Jeżeli Kaderin to miejsce nazywa domem, nie spodoba jej się posiadłość, którą kupiłem. - Dałeś Myst wolną rękę, kiedy ją wybierała... Śmiały i dość nierozważny ruch, ale czuję, że będzie ci się tam dobrze mieszkało z twoją ukochaną. - Kaderin poprosiła mnie o czas. - Nawet mimo tego, że tak bardzo za nią tęsknił. Sebastian ciągle czuł, że jej prośba była racjonalna i uzasadniona. Oczekiwał, że

będą mieli dla siebie wieczność. Dwa tygodnie były niczym. - Niepotrzebnie przeszkadzam jej i jej siostrom. Miał właśnie się przenieść, kiedy Nikolai złapał go za ramię.

- Jak długo zamierzasz czekać? - Aż po mnie zadzwoni. - Nie sądzę, żeby odrzucenie zaproszenia jej Kowenu pomogło w twojej sprawie. To, cóż, dość rzadkie. Nikolai wyciągnął przed siebie pukiel rudych loków, które Myst dała mu wcześniej. Jeden z upiorów zanurkował w dół i zostali przepuszczeni. Sebastian niechętnie poszedł za Nikolaiem. W środku usłyszeli hałas, dobiegający z pobliskiego pomieszczenia. - Dobra, ta włócznia to broń o apokaliptycznej mocy wyjaśniała Kaderin. - Musisz używać jej mądrze, Dash. Nadużycie jej mocy może zrujnować nasz lud. - Daj mi zobaczyć - odparła Dasha. - Nie! Naciśnij czerwony guzik po prawej - zawołała Kaderin. - Po twojej drugiej prawej, Dash! Gry wideo. Wyszczerzył zęby, chociaż w głębi duszy był smutny. Tak bardzo za nią tęsknił... Przez cały czas z tęsknoty bolało go serce i był to wręcz fizyczny ból. Teraz zrozumiał, dlaczego. Kiedy on i Nikolai stanęli w drzwiach, brat na zachętę klepnął go w plecy tak mocno, że słabszego mężczyznę z pewnością przewróciłby na podłogę. A potem się zdematerializował. Sebastian zobaczył, jak Kaderin sztywnieje. - Bastian? - szepnęła. Na zewnątrz uderzyła błyskawica. *** Kaderin słyszała jego głos, jego pewne kroki. Przyszedł po mnie.

Zdawało jej się, że w głowie ma zupełną pustkę. Tęsknota, którą czuła tak długo, zamieniła się w ekscytację, ekscytacja w zniecierpliwienie. Czekała na odpowiednią chwilę, żeby powiedzieć siostrom, że chce spędzić resztę swojego życia z nim. I ten czas właśnie nadszedł. Jeżeli za chwilę go nie dotknie, oszaleje.

Zerwała się. Wiedziała, że siostry patrzą na nią dziwnie, wiedziała, że jej uczucia budzą w nich wstręt. Ale w tej chwili nie dbała o to. Odwróciła się i podbiegła do niego. Bastian! Stał w drzwiach, taki wysoki i dumny. Kiedy ją zobaczył, otworzył usta, a potem złapał się za serce. Nie zwolniła kroku, a on wyciągnął do niej ręce. Wiedziała, co to oznacza. Ale nie zawahała się i wpadła w jego otwarte ramiona. Wskoczyła na niego, oplatając go nogami. Z pewnością upadliby na podłogę, gdyby nie był taki silny. Walkirie, które zbiegły na dół, słysząc kanonadę grzmotów otoczyły ich. Kaderin słyszała ich podniecone szepty. - Wbiegła prosto w jego ramiona - mruknęła jedna z wal-kirii. - Widziałam to. - Bastianie, tęskniłam za tobą! - szepnęła Kaderin. - Boże, ja też tęskniłem - mruknął przytulając ją mocno. Poczuła, jak nagle zesztywniał i wiedziała, że to Dasha i Rika musiały podejść bliżej. Puścił ją z wyraźną niechęcią, ale kiedy stanęła na ziemi, nie odsunęła się od niego, tylko zasłoniła go swoim drobnym ciałem. Kiedy pomyślał, że zaraz dojdzie do konfrontacji, Rika powiedziała: - Kaderie, jest coś, co chciałybyśmy ci oznajmić... zamrugała. - To znaczy powiedzieć. - O co chodzi? - zapytała Kaderin, przytulając się do boku ukochanego. Poczuła, jak wampir napina mięśnie. - To my go zaprosiłyśmy - powiedziała Dasha.

- I teraz widzimy, że to była dobra decyzja - dodała Rika. - Co macie na myśli? - zapytała Kaderin niepewnym tonem. - Zbyt wiele lat spędziłaś na obwinianiu się o naszą śmierć - wyjaśniła Dasha. - Zbyt długo byłaś nieszczęśliwa. To się musi skończyć. Nadszedł czas, żebyś była szczęśliwa. - Zasłużyłaś na to bardziej niż ktokolwiek inny powiedziała Rika nieśmiało. Podeszła do nich i zwróciła się do Sebastiana. - Nienawidzimy wampirów za to, co zrobiły

Kaderie i nam. - Zmarszczyła brwi i dodała: - Ale ty nie jesteś takim wampirem. I jeżeli kochasz Kaderin... - Kocham - powiedział szybko Sebastian. Ukochana ścisnęła go za ramię. - Więc weź ją za żonę, z naszym błogosławieństwem mruknęła Dasha. - Rika? Dash? - powiedziała Kaderin bez tchu. - Czy mówicie to szczerze? - Kaderie, ty go potrzebujesz. Nawet jeżeli nie będziemy popierać tego związku, i tak z nim odejdziesz. Rozumiemy to. Kaderin popatrzyła na Sebastiana, przygryzając dolną wargę. - Tak, odejdę. - Odeszłabyś? - zapytał głosem ochrypłym z emocji, a jego oczy zrobiły się czarne. - Oczywiście, Bastianie. - Zerknęła przez ramię i powiedziała do sióstr: - Dziękuję wam. Nie... nie wiem, co powiedzieć. - Znikajcie - powiedziała Dasha, krzywiąc się. - To nie znaczy, że chcemy oglądać waszą dwójkę w miłosnej ekstazie, czy gryzienia się nawzajem, czy co tam wam przyjdzie do głowy. Rika i ja mamy kilka gier do opanowania i naukę jazdy samochodem z Reginą i Nix, kiedy wrócą wreszcie ze sklepu nocnego z tą gumą do żucia. Kiedy Rika uśmiechnęła się i pokiwała głową, Kaderin wspięła się na palce i szepnęła Sebastianowi prosto do ucha:

- Czy zabierzesz mnie gdzieś, gdzie będę mogła cię pocałować? Zadrżał na te słowa i przenieśli się. - Gdzie jesteśmy? - zapytała, nie chcąc ani na chwilę odrywać od niego wzroku. Nawet żeby się rozejrzeć. - Nasz nowy dom - powiedział, z uwagą wpatrując się w jej twarz, ciekawy reakcji. Tak bardzo chciał, żeby jej się tu podobało. - Blisko do Val Hall - dodał i pochylił się, żeby musnąć jej ucho ustami. Jego oddech był ciepły i już przyspieszony w oczekiwaniu na spełnienie pragnień.

Kaderin nie musiała oglądać posiadłości, żeby być pewną, że jej się podoba. Sebastian był tutaj i tylko to potrzebowała wiedzieć. - Och, Bastianie - westchnęła i przymknęła oczy, kiedy przeczesał palcami jej gęste włosy. - Myślę, że to najpiękniejszy dom, w jakim byłam. Jestem tego pewna. *** Po tym, jak kochali się w salonie, w jadalni, na schodach i na balustradzie na półpiętrze, w końcu dotarli do sypialni. Kiedy już położyli się pod miękkimi jedwabnymi kołdrami, zadzwonił telefon. Sebastian zesztywniał na ten dźwięk, a Kaderin wyjrzała spod kołdry, marszcząc brwi. Kto mógł mieć numer, tak szybko? Kiedy wyszła naga z łóżka i usłyszała jęk Sebastiana, uznała, że telefon to wcale nie takie złe urządzenie. - Kaderin, czy to ty? - usłyszał głos Emmy, kiedy podniósł słuchawkę. Jej głos był pełen paniki. - Myst powiedziała mi, że mogę cię tu zastać. Czy widzieliście może Bowena? - Od kiedy go nie ma, kochanie? - Od czasu, kiedy poszedł do jakiejś jaskini ognistego węża, jak brał udział w rajdzie. O, cholera. Kaderin wróciła do łóżka. - Bastianie, po tym, jak mieliście małą... kłótnię z Bowenem, co się dokładnie stało? - Zdarzenia z tamtej nocy dla Kaderin ciągle były niejasne. Wszystko zblakło w obliczu poświęcenia Sebastiana, nie tylko dla niej, ale także dla jej rodziny. I nie była w stanie myśleć

o tym, jak... umiera w morzu lawy. Kaderin wolała myśleć o czymś przyjemniejszym. - Lykantrop przysiągł, i było to dość przekonujące, że zabije ciebie i mnie, choćby miał nas ścigać na krańce ziemi -odparł Sebastian. - I jeszcze, że zje moje przeklęte serce. -Wzruszył ramionami. - Zostawiłem go w jaskini... po drugiej stronie jamy ognia. Myślałem, że tam jest gdzieś tylne wyjście.

Kaderin zawahała się i wróciła do rozmowy z Emmą. - Prawdopodobnie ciągle jest uwięziony za jamą pełną wrzącej lawy, strzeżoną przez gigantycznego ognistego węża. - Przez dwa tygodnie? - zawołała Emma. - Czy możesz, proszę, sprowadzić go z powrotem? To kuzyn mojego męża. I jego najlepszy przyjaciel! - A czy użyjemy twoich lotek ze środkiem uspokajającym? - zapytała Kaderin. - Emma, on będzie naprawdę wkurzony, po tym, jak stracił swoją partnerkę... znowu. - Wiem, ale martwię się, że on mógłby... mógłby wykorzystać okazję... no wiesz. - Dobrze, dobrze - powiedziała Kaderin, a potem zwróciła się do Sebastiana. - Czy możemy dzisiaj w nocy wybrać się po Bowena? Emma się martwi, że on rzuci się w ogień, bo nie zniesie więcej cierpienia. - To by było naprawdę straszne. - Emma usłyszała go i wrzasnęła ze złości. - Nie, no nie, tego nie zrobi powiedział skruszony. - Najpierw musi zabić mnie. Zaufaj mi, znam się na tym. - Westchnął. - Pójdziemy po niego. - Złapał Kaderin w pasie i zaciągnął z powrotem do łóżka. - Ale potem. - Potem - zgodziła się Kaderin chętnie. - Odzyskamy go po zachodzie słońca - powiedziała do Emmy. - Jeżeli ciągle tam jest. Dam ci znać. - Rozłączyła się i z nieobecnym wyrazem twarzy odłożyła telefon na stolik przy łóżku. Kiedy jej dłoń dotknęła kartki papieru, przyjrzała się uważniej. - Co to jest? - zapytała.

- List. - Notatka była złożona na trzy i zaklejona czerwonym lakiem z odciśniętą, stylizowaną literą R. Od Riory? Zajrzał Kaderin przez ramię, kiedy otwierała list. - Czy naprawdę musimy to czytać? Bezradnie wzruszyła ramionami. Oboje nachylili się nad tekstem. Jest doskonale niemożliwym, aby was dwoje przeżyło ekstazę miłości.

Tak samo niemożliwym jest, aby wasze rodziny znów się połączyły. Do zobaczenia na następnym rajdzie, Riora, bogini wszystkich bez wyjątku fanów piłki nożnej Z listu z brzękiem my padł klucz. Kaderin poczuła, jak jej serce przyspiesza, kiedy go poznała. Kolejna szansa zmiany przeszłości. Tym razem dla Sebastiana. - Czy to będzie... - głos zamarł mu na mar gach. - Czy to może podziałać? Spojrzała na niego i pokimała głową. - Tak, wierzę, że tak. Zafascynowałeś Riorę. Z pewnością zechciałaby cię nagrodzić. Przełknął ślinę. - Nie wygrałem tego łatwo. Muszę porozmawiać z Nikola-iem i Murdochem i, mam nadzieję, z Conradem. Razem zdecydujemy, jak i kiedy to ma się stać. I przygotujemy się na to. Kiedy Kaderin ostrożnie odłożyła klucz i list na szafkę, zapytał: - Czy ty nie masz nic przeciwko? Temu, że odzyskam rodzinę? - Przecież ty też byłeś ze mną. Oczywiście! Będę cię wspierać we wszystkich twoich działaniach. I podejrzewam, że z twoimi siostrami pójdzie nam łatwiej niż z Riką i Dashą. Prawdopodobnie nie będą się rzucać z mieczem na każdy toster w zasięgu wzroku. Uśmiechnął się lekko. - To niewiarygodne. Ledwie mogę w to uwierzyć. - Po prostu poczekaj, aż je zobaczysz. To naprawdę niezły szok.

Uniósł rękę i położył ją na jej policzki. - Moje siostry by cię polubiły. - One mnie polubią. - Uśmiechnęła się w odpowiedzi. A ja je. Chociaż myślę, że najpierw powinniśmy się pobrać. Żebyśmy nie budzili zgorszenia.

- Nie wierzę, że ten dzień może stać się jeszcze wspanialszy. Kiedy przyciągnął ją do siebie i położył się na niej, popatrzyła w jego szare oczy. Oczy o barwie letniej, gwałtownej burzy. - Kocham cię, Bastianie. - Nigdy się nie znudzę tymi słowami. - Potarł ustami jej ucho i wyszeptał wprost do niego: - Może pewnego dnia i ty pokochasz mnie tak mocno, jak ja ciebie teraz. Zmarszczyła brwi i odepchnęła go, żeby spojrzeć mu prosto w oczy. - Tak się składa, że to niemożliwe, wampirze. - Zaplotła mu ręce na karku i zanurzyła palce w jego włosach. Nie, jestem zupełnie pewna, że ja kocham cię bardziej. Uśmiechnął się do niej. Jego łagodny uśmiech sprawił, że jej serce skurczyło się w piersi. Sebastian powoli poruszył biodrami, żeby poczuć wokół siebie jej ciało. - Wmawiaj sobie tak dalej, walkirio. - Pochylił się nad nią i zamknął jej usta pocałunkiem. - Powtarzaj tak długo, jak tylko chcesz.

Z Księgi Tradycji Tradycja „...i wszystkie nadprzyrodzone istoty, które nie są ludźmi, powinny zjednoczyć się, aby współistnieć w tajemnicy przed człowiekiem." Walkirie „Kiedy dziewica wojownik krzyknie odważnie, umierając na polu walki, Wodan i Freja odpowiedzą na jej okrzyk. Bogowie uwolnią błyskawicę, która uderzy wojowniczkę i zabiorą ją do ich siedziby, gdzie jej odwaga zostanie na zawsze upamiętniona w formie nieśmiertelnej dziewiczej córki walkirii." - Walkirie czerpią z ziemi energię elektryczną, która jest ich wspólnym źródłem pożywienia i wspólną siłą, a oddają ją w emocjach, które wyrażają się w formie błyskawic. - Posiadają nadnaturalną siłę i szybkość. - Nazywane są również Dziewicami Łabędziami lub Pancernymi Dziewicami. - Są wrogami Hordy. Wampiry - Dwie walczące ze sobą frakcje, Wampirza Horda i Armia Wyrozumiałych. - Każdy wampir poszukuje swojej oblubienicy, wiecznej żony, i jest martwy, dopóki jej nie odnajdzie. - Oblubienica obudzi jego ciało do życia, przywróci mu oddech i sprawi, że jego serce znów zabije; proces ten jest nazywany ożywieniem.

- Przenoszenie się to rodzaj teleportacji, sposób podróżowania, charakterystyczny dla wampirów. Wampir może się przenieść tylko do miejsca, w którym już był. Horda „Podczas pierwotnego chaosu wśród istot Tradycji dominowało braterstwo wampirów, dzięki ich zimnej naturze, uwielbieniu dla logiki i niemożności odczuwania litości. Nadeszli z jałowych stepów Dacji i zawędrowali do Rosji, chociaż niektórzy mówią, że w Dacji nadal istnieje jedna enklawa tych istot". - Ich znakiem rozpoznawczym są czerwone oczy, efekt uboczny tego, że zabijają swoje ofiary, kiedy piją z nich krew. - Wrogowie większości istot Tradycji. Wyrozumiali „...pozbawiony korony Kristoff, prawowity król Hordy, przemierzał starożytne pola bitew w poszukiwaniu najsilniejszych, najbardziej walecznych ludzkich wojowników, którzy stali u progu śmierci. Zyskał sobie miano Tego, Który Stąpa Po Grobach. Oferował życie wieczne w zamian za dozgonną wierność jemu i jego rosnącej armii. - Armia zamienionych w wampiry ludzi, którzy nigdy nie piją krwi bezpośrednio od żywej istoty. - Kristoff został wychowany jak człowiek i dorastał wśród ludzi. On i jego armia mało wiedzą o Tradycji. - Wrogowie Hordy.

Klan wilkołaków „Dumny, rosły wojownik ludów celtyckich (albo Ukrytych Ludzi, później znanych jako Celtowie), który został zaatakowany przez oszalałego wilka i powrócił z martwych jako nieśmiertelny, z duchem bestii ukrytym głęboko w jego umyśle. Przejawia cechy bestii: potrzebę dotykania, niewiarygodną lojalność względem swego rodu, czerpanie przyjemność z pożywienia. Czasami uśpiona bestia budzi się..." - Nazywani także lykantropami, bestiami. - Są wrogami Hordy. Furie „Jeżeli czynisz zło, błagaj o karę... zanim one się zjawią..." - Bezlitosne wojowniczki, skazane na wymierzanie sprawiedliwej kary tym, którzy jej uniknęli. - Prowadzone przez Alektę Nieustępliwą. - Są także nazywane Eryniami. Berserkerzy „Samotny żywot berserkera wypełniony jest tylko walką, bitewnym szałem i żądzą krwi..." - Grupa śmiertelnych wojowników, którzy przysięgali wierność Wodanowi. Znani są z okrucieństwa i brutalności. - Jedno z niewielu ludzkich zgromadzeń uznane i zaakceptowane przez Tradycję. - Zdolni do obudzenia w sobie ducha niedźwiedzia i użycia jego gwałtowności.

Syreny „Nieopodal morskiego brzegu, strzeż się śpiewu syreny..." - Nieśmiertelne kobiety, które potrafią zahipnotyzować i podporządkować sobie mężczyzn, którzy usłyszą ich śpiew. - Czerpią siłę z morza i nie mogą przebywać z dala od niego dłużej niż przez jeden cykl księżyca. Upiory „...nie wiadomo, jak powstały, ale ich obecność mrozi krew w żyłach." - Ulotne, wyjące istoty. Nie do pokonania, ale przez większość czasu, możliwe do kontrolowania. - Są także nazywane Starożytną Zmorą.

Demonarchia „Demony są tak różne jak plemiona ludzkie..." - Grupa dynastii demonom. - Niektóre dynastie sprzymierzyły się z Hordą. Dom Wiedźm „...nieśmiertelne posiadaczki magicznego talentu, wyznaw-czynie dobra i zła." - Mistyczne, wyrachowane istoty, które handlują czarami. Koboldy „Kiedy patrzysz na nie, wydają się zabawne i niegroźne. Ale kiedy spuścisz je z oka, nawet nie potrafisz sobie wyobrazić, czym się stają." - Podobne do gnomów istoty, które mieszkają pod ziemią. Nazwa kobaltu, jednego z najkapryśniejszych i najniebezpieczniejszych pierwiastków, pochodzi właśnie od ich imienia. Ghule „Nawet nieśmiertelni obawiają się ich ukąszeń..." - Ludzie zmienieni w okrutne potwory o zielonej skórze, żółtych oczach i jadowitych kłach i pazurach. - Celem ich istnienia jest powiększanie liczebności przez zatruwanie kolejnych ofiar. - Mówi się, że podróżują stadami. Przemiana „Tylko poprzez śmierć jedno może stać się drugim." - Niektóre istoty, takie jak wilkołaki, wampiry czy ghule, mogą zmieniać ludzi, a nawet istoty Tradycji, w stworzenia swojego rodzaju. Osiągają to w różny

sposób, ale katalizatorem przemiany jest zawsze śmierć. A sukces nigdy nie jest gwarantowany.

Rajd Talisman's Hie „Zdradziecki i niebezpieczny wyścig nieśmiertelnych, którzy po drodze zdobywają amulety, talizmany i inne magiczne bogactwa ukryte w różnych miejscach na całym świecie." - Odbywa się co dwieście pięćdziesiąt lat. - Jego patronką i organizatorką jest Riora, bogini niemożliwości. - Ostatnie pięć rajdów wygrała walkiria Kaderin Zimne Serce. Akces „Nadejdzie czas, kiedy wszystkie nieśmiertelne istoty Tradycji, poczynając od najsilniejszych walkirii, wampirów i wilkołaków a na zjawach, zmiennokształtnych, wróżkach i syrenach kończąc, będą musiały walczyć i niszczyć siebie nawzajem." - Rodzaj mistycznego systemu homeopatycznego, który utrzymuje ciągle rosnącą populację nieśmiertelnych w rozsądnych granicach liczebności. - Zdarza się raz na pięćset lat. Albo właśnie teraz...