Colleen Hoover 03- Ta dziewczyna

Colleen Hoover TA DZIEWCZYNA Przełożył: Jarosław Mikos

@kasiul---1

Tytuł oryginału: This Girl Copyright © 2013 by Colleen Hoover Copyright © for the Polish edition by Grupa Wydawnicza Foksal, MMXVI Copyright © for the Polish translation by Jarosław Mikos, MMXVI Wydanie I Warszawa, MMXVI Mojej matce

@kasiul---1

Spis treści

Rozdział 1 Miesiąc miodowy Zerwanie

Rozdział 2 Miesiąc miodowy Spotkanie

Rozdział 3 Miesiąc miodowy Zauroczenie

Rozdział 4 Miesiąc miodowy Pierwsza randka

Rozdział 5 Miesiąc miodowy Zakochanie

Rozdział 6 Miesiąc miodowy O, cholera

Rozdział 7 Miesiąc miodowy Ta dziewczyna

Rozdział 8 Miesiąc miodowy Sekrety

Rozdział 9 Miesiąc miodowy Ta druga randka

Rozdział 10 Miesiąc miodowy Błąd (pierwszy)

Rozdział 11 Miesiąc miodowy Żale

Rozdział 12 Miesiąc miodowy Kocham ją

Rozdział 13 Miesiąc miodowy Obłęd

Rozdział 14 Miesiąc miodowy Wycinanie dyni

Rozdział 15 Miesiąc miodowy Jezioro

Rozdział 16 Miesiąc miodowy Pralnia

Rozdział 17 Miesiąc miodowy Lekcja

Rozdział 18 Miesiąc miodowy Nieprzekraczalna granica

Rozdział 19 Miesiąc miodowy Noc poślubna

Rozdział 20

Miesiąc miodowy Witajcie w domu

Epilog Mój ostatni kawałek

Podziękowania Przypisy

Rozdział 1

Miesiąc miodowy Gdybym wziął wszystkie romantyczne wiersze, książki, piosenki i filmy, jakich kiedykolwiek słuchałem, jakie czytałem albo oglądałem, wypreparował z nich najbardziej ekscytujące, zapierające dech w piersiach momenty i w jakiś sposób zamknął w butelce, okazałyby się niczym w porównaniu z tą chwilą. Tej chwili nie da się z niczym porównać. Lake leży teraz na boku, odwrócona w moją stronę, opierając głowę na zgiętym ramieniu, drugą ręką gładzi wierzch mojej dłoni spoczywającej na łóżku. Jej rozpuszczone włosy, rozsypane na poduszce, opadają na ramiona i przesłaniają szyję. Wpatruje się w swoje palce, którymi zatacza nad moją głową niewielkie kręgi. Znam ją prawie od dwóch lat, ale jeszcze nigdy nie widziałem, żeby była taka szczęśliwa. Nie dźwiga już samotnie ciężaru, jakim w ciągu minionych dwu lat stało się dla niej życie, i to widać. Zupełnie jak gdyby w chwili, w której wypowiedzieliśmy wczoraj nasze „Tak”, wszystkie cierpienia i trudności, z jakimi wcześniej musieliśmy się zmagać każde osobno, nagle stopiły się w jedno i nasza przeszłość stała się lżejsza i łatwiejsza do udźwignięcia. Od tej chwili będę mógł jej w tym pomagać. A gdyby pojawiły się jakieś nowe ciężary, będę mógł je dźwigać za nią. Właśnie to zawsze chciałem robić dla tej dziewczyny od pierwszej chwili, gdy ją ujrzałem. Spogląda na mnie rozbawiona, a potem wybucha głośnym śmiechem i chowa twarz w poduszce. Pochylam się i całuję ją w szyję. – Co cię tak śmieszy? Unosi twarz znad poduszki – ma ciemnoczerwone rumieńce. Kręci głową i znowu się śmieje. – My – odpowiada. – Minęły zaledwie dwadzieścia cztery godziny, a ja mam wrażenie, że straciłam rachubę czasu. Całuję ją w zaczerwieniony policzek i też się śmieję. – Mam dosyć liczenia, Lake. Odrobiłem już wszystkie możliwe odliczania na całe życie, więcej bym nie zniósł. – Obejmuję ją w talii i przyciągam do siebie. Ale kiedy się pochyla, żeby mnie pocałować, włosy opadają jej na twarz. Sięgam w stronę nocnej szafki po gumkę do włosów i związuję jej włosy na karku. – Teraz jest lepiej – mówię, przyciągając ku sobie jej twarz. – Znacznie lepiej. Lake bardzo się upierała, że musimy mieć szlafroki, ale nie użyliśmy ich ani razu. Jej paskudna bluzka leży na podłodze od chwili, gdy ją tam cisnąłem poprzedniego wieczoru. Nie trzeba dodawać, że to były najlepsze dwadzieścia cztery godziny w moim życiu. Lake zaczyna mnie całować po policzku, a potem przesuwa wargi w stronę ucha. – Jesteś głodny? – szepcze. – Ale nie jedzenia. Odsuwa się ode mnie z szerokim uśmiechem. – Jak wiesz, mamy przed sobą jeszcze dwadzieścia cztery godziny, i jeśli chcesz dotrzymać mi kroku, musisz uzupełnić zapasy energii. Poza tym jakoś udało nam się dzisiaj przegapić lunch. Przewraca się na bok i bierze menu leżące na nocnej szafce. – Ale żadnych burgerów – mówię. Przewraca oczami i śmieje się. – Nigdy się od nich nie uwolnisz. Przegląda menu i wskazuje palcem na jedną pozycję, unosząc kartkę do góry. – A co byś powiedział na befsztyk Wellington? Zawsze chciałam tego spróbować. – Brzmi dobrze – odpowiadam, przysuwając się bliżej.

Bierze słuchawkę telefonu, żeby wybrać numer room service. Przez cały czas, kiedy ona rozmawia, ja nie przestaję całować jej pleców, od góry do dołu i z powrotem. Ona tłumi śmiech, starając się zachować powagę przy składaniu zamówienia. Gdy wreszcie odkłada słuchawkę, wsuwa się pode mnie i przykrywa nas prześcieradłem. – Masz dwadzieścia minut – szepcze. – Dasz radę? – Wystarczy mi dziesięć. Befsztyk Wellington nas nie zawiódł. Jedyny problem polega na tym, że jesteśmy teraz zbyt objedzeni i zbyt zmęczeni, żeby się ruszać. Po raz pierwszy, odkąd przeniosłem ją przez próg tego pokoju, włączyliśmy telewizor, więc spokojnie mogę powiedzieć, że mamy przynajmniej dwugodzinną przerwę. Leżymy ze splecionymi nogami, a ona z głową na mojej piersi. Jedną ręką gładzę jej włosy, a drugą nadgarstek. Jakoś tak się dzieje, że kiedy jesteśmy ze sobą spleceni w ten sposób, nawet rzeczy tak banalne jak wylegiwanie się w łóżku i oglądanie telewizji wprawiają mnie w euforię. – Will? – Odsuwa się lekko i patrzy na mnie, opierając się na łokciu. – Czy mogę cię o coś zapytać? Przesuwa dłonią po mojej piersi i zatrzymuje ją nad sercem. – Robię codziennie jakieś dwanaście okrążeń na bieżni uniwersyteckiego stadionu, a do tego jeszcze sto przysiadów – odpowiadam. Marszczy brwi, więc pokazuję na swój brzuch. – Nie chodzi ci o moje muskuły? Śmieje się i z rozbawieniem szturcha mnie lekko. – Nie miałam na myśli twoich mięśni. – Pochyla się i całuje mnie w brzuch. – A poza tym są piękne. Gładzę ją po policzku i przyciągam jej twarz do siebie. – Możesz mnie spytać, o co chcesz, kochanie. Wzdycha i z powrotem kładzie głowę na poduszce, wpatrując się w sufit. – Nie czujesz się ani trochę winny – pyta cicho – że jesteśmy tacy szczęśliwi? Przysuwam się bliżej i kładę rękę na jej brzuchu. – Lake, nie mów tak. To jest właśnie to, czego oni by dla ciebie chcieli: żebyś czuła się szczęśliwa. Patrzy na mnie i uśmiecha się, ale to wymuszony uśmiech. – Wiem, że oni by tego chcieli. Ja tylko… sama nie wiem. Gdybym mogła cofnąć wszystko, co się zdarzyło, zrobiłabym to bez wahania, jeśli to by miało oznaczać, że mogę ich odzyskać. Ale wtedy nigdy bym cię nie spotkała. Więc czasami czuję się winna, ponieważ… Zasłaniam jej usta dłonią. – Cicho. Nie wolno ci tak myśleć, Lake. Nie ma sensu rozmyślać o tych wszystkich „co by było, gdyby”. Pochylam się nad nią i całuję ją w czoło. – Ale rozumiem, co masz na myśli, jeśli to cię jakoś pocieszy. Tyle że podobne rozmyślania do niczego nie prowadzą. Jest jak jest. Bierze mnie za rękę i splata nasze palce, a potem przytyka je do warg i całuje wierzch mojej dłoni. – Mój tata by cię kochał. – A moja mama kochałaby ciebie – odpowiadam. Uśmiecha się. – Ale jedno muszę powiedzieć na temat przeszłości, a potem już przestanę. – Patrzy na mnie z lekko złośliwym uśmiechem. – Nie masz pojęcia, jak się cieszę, że ta suka, Vaughn, cię rzuciła. Śmieję się głośno. – Co do tego absolutna zgoda. Uśmiecha się i zabiera swoją dłoń. Odwraca się do mnie twarzą i patrzy mi w oczy. Unoszę jej rękę do ust i całuję wnętrze dłoni.

– Myślisz, że mógłbyś się z nią ożenić? Śmieję się i przewracam oczami. – Na serio, Lake? Naprawdę chcesz rozmawiać właśnie o tym w tej chwili? Uśmiecha się do mnie niewinnie. – Jestem tylko ciekawa. Nigdy tak naprawdę nie rozmawialiśmy o twojej przeszłości. Ale teraz, skoro wiem, że nigdzie się nie wybierasz, mogę spokojnie o tym porozmawiać. Poza tym jest tyle rzeczy, których chciałabym się o tobie dowiedzieć. Na przykład, jak się czułeś, kiedy ona zerwała z tobą w taki sposób. – To dziwne, że masz ochotę słuchać o tym podczas swojego miodowego miesiąca. Wzrusza ramionami. – Po prostu chciałabym wiedzieć o tobie wszystko. Skoro wiem, że twoja przyszłość należy do mnie, chciałabym poznać twoją przeszłość. A poza tym – uśmiecha się szeroko – mamy przed sobą kilka godzin, zanim znowu w pełni nabierzesz sił. Co jeszcze moglibyśmy robić? Jestem zbyt wyczerpany, żeby się ruszyć właśnie w tej chwili i chociaż udaję, że przestałem cokolwiek liczyć, dziewięć razy w ciągu dwudziestu czterech godzin to chyba jednak jest rekord. Przewracam się na brzuch i opieram głowę na poduszce, a potem zaczynam opowiadać swoją historię.

@kasiul---1

Zerwanie – Dobranoc, Caulder. Gaszę światło w jego pokoju z nadzieją, że za chwilę nie wyskoczy znowu z łóżka. To nasza trzecia noc w domu, odkąd zostaliśmy sami, tylko we dwóch. Wczoraj wieczorem był zbyt przestraszony, żeby spać sam, więc pozwoliłem mu się położyć ze mną. Mam nadzieję, że mu to nie wejdzie w krew, choć doskonale bym go rozumiał, gdyby jednak tak się stało. Nadal nie potrafię się połapać w tym wszystkim, co wydarzyło się w ciągu minionych dwóch tygodni, a tym bardziej zrozumieć własnych decyzji. Mam tylko nadzieję, że postąpiłem słusznie. Wiem, że moi rodzice chcą, żebyśmy byli razem. Wydaje mi się tylko, że trudno im się pogodzić z tym, że musiałem w tym celu zrezygnować ze swojego stypendium. Dlaczego ciągle myślę o nich w czasie teraźniejszym? Naprawdę będę musiał się do tego wszystkiego przyzwyczaić. Idę do łazienki, a potem padam na łóżko. Jestem tak wyczerpany, że nawet nie mam siły wyciągnąć ręki i zgasić lampki. Ale ledwie zamknąłem oczy, rozlega się lekkie pukanie do drzwi. – Caulder, wszystko będzie dobrze. Po prostu wróć do siebie i śpij – mówię. Ale i tak zwlekam się z łóżka, żeby go namówić, aby poszedł do swojego pokoju. W końcu jakoś udawało mu się spać samemu przez minione siedem lat. Wiem, że potrafi do tego wrócić. – Will? – Drzwi otwierają się i wchodzi Vaughn. Nie miałem pojęcia, że zamierzała przyjść tego wieczoru, ale jestem wdzięczny, że się zjawiła. Mam wrażenie, że wie dokładnie, kiedy jej najbardziej potrzebuję. Podchodzę do niej i zamykam drzwi, a potem biorę ją w objęcia. – Hej! Co tutaj robisz? Myślałem, że miałaś dzisiaj wrócić na campus. Przytrzymuje moje ręce i odsuwa się, posyłając mi najbardziej żałosny uśmiech, jaki kiedykolwiek widziałem. A potem podchodzi do łóżka i siada, przez cały czas unikając mojego wzroku. – Musimy porozmawiać – odzywa się. Pod wpływem jej spojrzenia przeszywa mnie dreszcz. Nigdy nie widziałem w jej oczach takiej udręki. Natychmiast siadam obok niej na łóżku, chwytam jej dłoń i całuję. – Co się dzieje? Dobrze się czujesz? Muskam kosmyk jej włosów za uchem, a ona zaczyna płakać. Obejmuję ją i przyciągam mocno do siebie. – Vaughn, co się stało? Powiedz mi. Milczy. Płacze dalej, więc daję jej chwilę spokoju. Czasami dziewczyny po prostu muszą trochę popłakać. Wreszcie opanowuje łzy, prostuje się i bierze mnie za ręce, ale nadal nie patrzy mi w oczy. – Will… – Robi pauzę. Sposób, w jaki wypowiada moje imię, ton jej głosu… sprawia, że przeszywa mnie skurcz paniki. Patrzy teraz na mnie, ale ja nie potrafię wytrzymać tego spojrzenia, więc odwracam wzrok. – Vaughn? – pytam niepewnie, z nadzieją, że źle ją zrozumiałem. Dotykam jej policzka i odwracam jej twarz ku sobie. W moim głosie słychać lęk, to oczywiste. – Vaughn, jak to? Wydaje się, że niemal odetchnęła z ulgą, słysząc, że najwyraźniej chwytam jej intencje. Kręci głową. – Tak mi przykro, Will. Naprawdę. Strasznie mi przykro. Po prostu nie mogę tego dłużej ciągnąć. Jej słowa spadają na mnie jak wielotonowy ciężar. Tego? Ona nie może tego ciągnąć? Odkąd staliśmy się tym? Nie odpowiadam. Co, u diabła, miałbym na to odpowiedzieć? Dostrzega, że jestem wstrząśnięty, więc ściska moje dłonie i szepcze ponownie:

– Tak mi przykro. Wyrywam się, wstaję i odwracam. Przeciągam rękami po włosach i biorę głęboki oddech. Nagle okazuje się, że gniew nie jest jedynym uczuciem, jakie we mnie wzbiera, a za nic nie chciałbym, żeby zobaczyła napływające mi do oczu łzy. – Po prostu nie spodziewałam się tego wszystkiego, Will. Jestem za młoda, żeby być mamą. Nie jestem gotowa na ten rodzaj odpowiedzialności. Ona naprawdę to robi. Ona naprawdę ze mną zrywa. Dwa tygodnie po śmierci moich rodziców ona zamierza jeszcze raz złamać mi serce? Ludzie nie robią takich rzeczy. Ona chyba nie myśli normalnie. To tylko szok… Na pewno. Odwracam się i patrzę jej w oczy, nie dbając już o to, że zauważy, jak bardzo to mną wstrząsnęło. – Ja także się tego nie spodziewałem. Rozumiem, to normalne, że ty też jesteś przerażona. – Siadam z powrotem obok niej na łóżku i przyciągam ją do siebie. – Nie proszę cię o to, żebyś była jego mamą, Vaughn. Nie proszę cię w tej chwili o nic. – Obejmuję ją mocniej i całuję w czoło; w tym momencie ona znowu zaczyna płakać. – Nie rób tego – szepczę jej do ucha, we włosy. – Nie rób mi tego. Nie teraz. Odwraca ode mnie twarz. – Jeśli nie zrobię tego teraz, nigdy nie będę umiała tego zrobić. Wstaje i próbuje odejść, ale ja przyciągam ją do siebie, obejmuję w talii, przyciskam twarz do jej brzucha. – Proszę. Głaszcze mnie po włosach, po szyi, a potem pochyla się i całuje mnie w czubek głowy. – Czuję się strasznie, Will – szepcze. – Potwornie. Ale nie mogę rozpocząć życia, do którego nie jestem przygotowana, tylko dlatego, że mi ciebie żal. Przyciskam czoło do jej bluzki i zamykam oczy, starając się zrozumieć jej słowa. Powiedziała, że jest jej mnie żal? Puszczam ją i odrywam głowę od jej brzucha. Ona także opuszcza ręce i robi krok w tył. Wstaję i podchodzę do drzwi, a potem je otwieram, pokazując jej, że powinna już iść. – Twoja litość to ostatnia rzecz, jakiej potrzebuję – stwierdzam, patrząc jej prosto w oczy. – Will, proszę, nie – mówi błagalnym tonem. – Proszę, nie wściekaj się na mnie. Patrzy teraz na mnie oczami pełnymi łez. Kiedy płacze, w jej oczach pojawia się jakiś głębszy, ciemniejszy odcień granatu. Powiedziałem jej kiedyś, że są tego samego koloru co ocean. Ale w tej chwili mam wrażenie, że zaczynam pogardzać oceanem. Odwracam się i mocno chwytam rękami otwarte drzwi, przyciskając głowę do drewna. Zamykam oczy i staram się pozostać w tej pozycji. Jestem pewien, że całe napięcie, cały stres, wszystkie emocje, które wzbierały przez minione dwa tygodnie, skupiły się teraz w mojej głowie i coś ją zaraz rozsadzi. Vaughn delikatnie kładzie dłoń na moim ramieniu, starając się mnie pocieszyć. Strząsam ją i odwracam się, żeby spojrzeć jej w oczy. – Dwa tygodnie, Vaughn! – wrzeszczę. Nagle dociera do mnie, jak głośno krzyknąłem, więc zniżam głos i przysuwam się bliżej. – Oni nie żyją od dwóch tygodni! Jak możesz teraz myśleć o sobie? Mija mnie bez słowa i rusza w stronę salonu. Idę za nią. Ona bierze torebkę z kanapy i podchodzi do frontowych drzwi. Otwiera je, ale przed wyjściem jeszcze raz się odwraca. – Kiedyś mi za to podziękujesz, Will. Wiem, że w tej chwili to wydaje się nie w porządku, ale pewnego dnia zrozumiesz, że to, co zrobiłam, było najlepsze dla nas obojga. Odwraca się i odchodzi, a ja wrzeszczę za nią: – Co jest najlepsze dla ciebie, Vaughn! Robisz to, co jest najlepsze dla ciebie! Gdy tylko drzwi zamykają się za nią, pękam. Biegnę do swojego pokoju, trzaskam drzwiami, a potem

uderzam w nie z całej siły, cios za ciosem, coraz mocniej. Kiedy już nie czuję własnej ręki, zamykam oczy i przyciskam czoło do drzwi. Z tyloma rzeczami musiałem się uporać w ciągu tych dwóch tygodni – nawet nie wiem, jak miałbym sobie poradzić jeszcze z tym. Do diabła, co się stało z moim życiem? W końcu wracam na łóżko i siadam, podpierając głowę rękami. Mama i tata śmieją się do mnie z fotografii za szkłem, stojącej na mojej szafce nocnej. Patrzą, jak się rozsypuję. Obserwują, jak to wszystko, co się działo w ciągu minionych dwóch tygodni, w końcu się kumuluje i rozrywa mnie na strzępy. Dlaczego nie byli lepiej przygotowani na coś takiego? Dlaczego zaryzykowali i zostawili mi na głowie całą tę odpowiedzialność? To, że byli tak źle przygotowani, kosztowało mnie stypendium i utratę miłości mojego życia, a teraz przypuszczalnie całej przyszłości. Chwytam zdjęcie i wciskam w nie kciuki tak mocno, że w końcu szkło pęka pod moimi palcami. Kiedy wreszcie rozpada się na kawałki – tak jak moje życie – z całej siły ciskam nim o ścianę. Ramka pęka na pół, a odłamki szkła rozsypują się po dywanie. Już mam zgasić lampkę, gdy widzę, że znowu ktoś otwiera drzwi. – Vaughn, po prostu odejdź – błagam. Podnoszę wzrok i widzę Cauldera. Płacze. Jest przerażony. Ma w oczach ten sam wyraz, który widziałem tyle razy od chwili śmierci naszych rodziców. To spojrzenie, które miał, gdy objąłem go na pożegnanie w szpitalu i zostawiłem z dziadkami. To spojrzenie, które rozdziera mi serce za każdym razem. To spojrzenie natychmiast sprowadza mnie z powrotem na ziemię. Wycieram oczy i gestem zachęcam go, żeby podszedł bliżej. Obejmuję go i biorę na kolana, a potem przytulam mocno, a on cicho płacze wtulony w moją pierś. Kołyszę go i gładzę po głowie. A potem całuję w czoło i przytulam mocniej. – Chcesz dzisiaj znowu spać ze mną, stary?

Rozdział 2

Miesiąc miodowy – Rany – mówi Lake z niedowierzaniem. – Co za samolubna suka. – Tak. Dzięki Bogu, że tak się stało. – Leżę z rękami pod głową i patrzę w sufit, w takiej samej pozie jak Lake. – To zabawne, jak historia niemal się powtarza. – Co masz na myśli? – Tylko się zastanów. Vaughn zerwała ze mną, ponieważ nie chciała ze mną zostać tylko dlatego, że było jej mnie żal. Ty zerwałaś ze mną dlatego, iż wbiłaś sobie do głowy, że jestem z tobą, ponieważ żal mi ciebie. – Nie zerwałam z tobą – broni się. Ze śmiechem siadam na łóżku. – Akurat, nie zerwałaś! Powiedziałaś dokładnie: „Nie obchodzi mnie, ile to zajmie dni albo tygodni czy miesięcy”. To było zerwanie. – Nieprawda. Dawałam ci czas do namysłu. – Czas, którego nie potrzebowałem. Kładę się z powrotem i ponownie odwracam w jej stronę. – Mogę cię zapewnić, że czułem się tak, jakby to było zerwanie. – No dobrze – mówi, patrząc na mnie. – Czasami dwoje ludzi musi się rozstać, żeby sobie uświadomić, jak bardzo siebie nawzajem potrzebują. Biorę jej rękę i kładę między nami, a potem gładzę kciukiem grzbiet dłoni. – Nie chcę, żebyśmy się kiedykolwiek rozstali – szepczę. Patrzy mi prosto w oczy. – Nigdy. Kiedy tak obserwuje mnie w milczeniu, w jej spojrzeniu jest jakaś kruchość. Przygląda mi się uważnie, a na jej ustach pojawia się delikatny uśmieszek. Nie odzywa się, ale nie musi tego robić. W takich chwilach jak ta, kiedy jesteśmy tylko we dwoje i poza nami nie ma nic, wiem, że kocha mnie naprawdę i głęboko. – Jak to było, kiedy zobaczyłeś mnie po raz pierwszy? Co takiego we mnie zobaczyłeś, że postanowiłeś zaprosić mnie na randkę? Ale opowiedz wszystko, nawet złe myśli. Wybucham śmiechem. – Nie było żadnych złych myśli. Może nieprzyzwoite, tak. Ale nie złe. Uśmiecha się szeroko. – No dobrze, o tych też mi opowiedz.

Spotkanie Przyciskam ramieniem telefon do ucha i kończę zapinać koszulę. – Obiecuję, babciu – mówię do mikrofonu. – Przyjadę w piątek, zaraz po pracy. Będziemy u was o piątej, ale w tej chwili już jesteśmy spóźnieni. Muszę lecieć. Zadzwonię do ciebie jutro. Babcia mówi „do widzenia”, a ja odkładam słuchawkę. Caulder przechodzi przez salon z plecakiem przewieszonym przez ramię, na głowie ma zielony wojskowy hełm z plastiku. Zawsze próbuje przemycić do szkoły jakieś zabawki. W zeszłym tygodniu dopiero wtedy, gdy już wysiadł z samochodu pod szkołą, zauważyłem, że ma na sobie pas od pistoletu. Ściągam mu hełm z głowy i odrzucam na kanapę. – Caulder, wsiadaj do wozu. Muszę zabrać swoje rzeczy. Caulder wybiega z domu, a ja próbuję pozbierać wszystkie papiery porozrzucane na stoliku barowym. Sprawdzałem prace do późna, skończyłem po północy. Jestem nauczycielem dopiero od ośmiu tygodni, ale zaczynam rozumieć, dlaczego w szkołach są wolne posady. Wtykam stertę papierów do skoroszytu, a potem wrzucam go do torby i wybiegam z domu. – Świetnie – mruczę do siebie, widząc, że jakaś ciężarówka od przeprowadzek wjeżdża tyłem w naszą ulicę. To już trzecia rodzina, która wprowadza się do tego domu w ciągu niecałego roku. Nie jestem w nastroju, żeby znowu pomagać jakimś ludziom przy przeprowadzce, zwłaszcza po czterech godzinach snu. Mam nadzieję, że skończą rozładowywać swoje rzeczy, zanim wrócę dzisiaj do domu, inaczej będę się czuł zobligowany, żeby im pomóc. Obracam się i zamykam za sobą drzwi, a potem szybko idę do samochodu. Otwieram drzwi samochodu i widzę, że Cauldera nie ma w środku. Z głośnym jękiem rzucam swoje rzeczy na siedzenie. Zawsze wybiera najgorszy moment na zabawę w chowanego. Jesteśmy spóźnieni dziesięć minut. Zerkam na tylne siedzenie w nadziei, że po prostu schował się na dole, ale widzę, że jest na ulicy. Roześmiany bawi się z innym chłopcem, mniej więcej w jego wieku. To akurat dobrze. Może kiedy będzie miał sąsiada do zabawy, nie będę go miał cały czas na głowie. Zaczynam go wołać i w tej chwili moją uwagę znowu przykuwa ciężarówka. Dziewczyna siedząca za kierownicą nie może być starsza ode mnie, a jednak pewnie wprowadza auto tyłem na podjazd, bez niczyjej pomocy. Oparty o drzwiczki swojego samochodu postanawiam popatrzeć, jak próbuje manewrować ciężarówką obok tych krasnali po drugiej stronie. To może być interesujące. Szybko okazuje się, że jestem w błędzie. Dziewczyna zaparkowała na podjeździe w mgnieniu oka. Ale zamiast od razu wyskoczyć, żeby sprawdzić, jak jej poszło, wyłącza silnik, opuszcza boczną szybę, a potem opiera nogę o tablicę rozdzielczą. Nie mam pojęcia, dlaczego te proste czynności przykuwają moją uwagę, ale jest w nich coś dziwnego. A nawet intrygującego. Dziewczyna uderza palcami o kierownicę, a potem wyciąga ręce do góry i ściąga gumkę związującą jej kucyk. Włosy opadają jej na ramiona, a ona zaczyna masować sobie szyję, odgarniając włosy. Do diabła. Dopiero teraz dostrzega chłopców bawiących się na ulicy między nami, a ja nie potrafię się oprzeć ciekawości, co będzie dalej. Czy to jest jego siostra? Jego mama? Jest za młoda, żeby mieć dziecko w tym wieku, ale stojąc po drugiej stronie ulicy, nie widzę jej zbyt wyraźnie. Poza tym dlaczego ciągle siedzi w ciężarówce? Uświadamiam sobie, że gapię się na nią już od kilka minut, gdy nagle ktoś parkuje obok niej jeepem.

– Boże, tylko żeby to nie był jakiś facet – szepczę do siebie, mając nadzieję, że to nie jest jej chłopak. Albo, co gorsza, mąż. Ale dlaczego miałoby mnie to obchodzić? To ostatnia rzecz, jakiej teraz potrzebuję; i bez tego mam dość problemów na głowie. Zwłaszcza jeśli miałby to być ktoś mieszkający po drugiej stronie ulicy. Oddycham z ulgą – zaskakująco głęboko – na widok osoby, która wysiada z jeepa. To nie jest mężczyzna. To starsza kobieta, przypuszczalnie jej matka. Kobieta zamyka drzwi swojego samochodu i idzie na spotkanie z właścicielem domu, który czeka przed wejściem. Zupełnie nie zastanawiając się nad tym, co robię, ruszam w stronę ich domu. Nagle czuję, że po prostu muszę dzisiaj pomóc ludziom, którzy wprowadzają się po sąsiedzku. Przechodzę na drugą stronę ulicy i nie umiem oderwać wzroku od dziewczyny w ciężarówce. Przygląda się zabawie chłopców i jeszcze ani razu nie spojrzała w moją stronę. Nie wiem, co takiego w niej jest, że przykuwa moją uwagę. Jej mina, jej spojrzenie… Wydaje mi się, że jest smutna. I z jakiegoś powodu wcale mi się to nie podoba. Stoję obok ciężarówki, po stronie pasażera, ale ona jeszcze mnie nie zauważyła, a ja cały czas wpatruję się w nią przez okno kabiny, po prostu jak w transie. Nie patrzę na nią dlatego, że jest atrakcyjna, bo to jest fakt. Ale to jej spojrzenie. Takie głębokie. Chciałbym wiedzieć, o czym ona myśli. Nie, muszę wiedzieć, o czym ona myśli. Dziewczyna przestaje wyglądać przez szybę ciężarówki i mówi coś do chłopców, a potem otwiera drzwiczki, żeby wysiąść. Nagle uświadamiam sobie, iż zaraz wyjdę na idiotę, jeśli zobaczy, że stoję na podjeździe jej domu i się gapię. Zerkam szybko w stronę własnego domu, zastanawiając się, jak mógłbym wrócić niezauważony do swojego samochodu. Ale zanim zdążam zrobić jeden krok, Caulder i drugi chłopiec przebiegają ze śmiechem obok ciężarówki i wpadają wprost na mnie. – Ona jest zombie! – wrzeszczy Caulder w chwili, gdy chwytam ich obu za bluzy. Dziewczyna obchodzi ciężarówkę i kiedy się pojawia, nie sposób się nie roześmiać. Idzie z przechyloną głową, starając się ich dogonić na zesztywniałych nogach. – Mam ich! – wrzeszczę do niej. Chłopcy usiłują się wyrwać, więc wzmacniam uścisk. Patrzę teraz na nią i nasze spojrzenia się spotykają. Rany! Te oczy. Mają najbardziej nieprawdopodobny odcień zieleni, jaki kiedykolwiek widziałem. Usiłuję znaleźć jakieś porównanie dla tego koloru, ale nic mi nie przychodzi do głowy. Jest niezwykły, zupełnie jakby jej oczy miały barwę wymyśloną tylko dla niej. Widząc z bliska jej twarz, dochodzę do wniosku, że nie może być mamą chłopca. Chyba jest w moim wieku. Najwyżej dziewiętnaście albo dwadzieścia lat. Muszę się dowiedzieć, jak się nazywa. Gdybym znał jej imię i nazwisko, mógłbym ją znaleźć na Facebooku i przynajmniej sprawdzić, czy kogoś ma. Chryste. To ostatnia rzecz, jakiej w tej chwili potrzebuję. Zadurzenie. Czuję się nieswojo, bo wydaje mi się, że ona czyta w moich myślach, więc zmuszam się, żeby odwrócić wzrok. Drugi chłopiec skutecznie wykorzystuje chwilę mojej nieuwagi. Wyrywa się na wolność i zadaje mi cios wyimaginowanym mieczem. Znów patrzę na dziewczynę i bezgłośnie mówię „Ratunku”. Ona jeszcze raz wrzeszczy: – Mózgi! Rzuca się do przodu, udając, że wbija kły w czubek głowy Cauldera. Wysysa ich obu, aż wreszcie rozpuszczają się i wsiąkają w betonowy podjazd. Potem prostuje się i śmieje głośno. Kiedy nasze spojrzenia spotykają się ponownie, na jej policzkach pojawiają się rumieńce. Wykrzywia usta w grymasie lekkiego niezadowolenia, jak gdyby nagle poczuła się zakłopotana. To skrępowanie znika jednak tak samo szybko, jak się pojawiło, i ustępuje miejsca uśmiechowi, który sprawia, że pragnę

dowiedzieć się o niej wszystkiego, co tylko można. – Cześć, jestem Will – mówię, wyciągając rękę. – Mieszkamy po drugiej stronie ulicy. Podaje mi dłoń; jest miękka i chłodna, i w chwili, gdy nasze palce się stykają, przechodzi mnie dreszcz. Nie przypominam sobie, kiedy po raz ostatni dziewczyna zrobiła na mnie tak piorunujące wrażenie. To chyba skutek niewyspania po ostatniej nocy. – Jestem Layken – mówi, ponownie maskując uśmiechem skrępowanie. – Myślę, że mieszkam… tutaj. Rzuca okiem na dom za swoimi plecami, a potem na mnie. Nie wydaje się zbyt szczęśliwa z tego powodu, że mieszka „tutaj”. Dostrzegam w jej oczach ten sam smutek, jaki widziałem, kiedy siedziała za kierownicą ciężarówki. Dlaczego to spojrzenie tak na mnie działa? – No cóż, witamy w Ypsilanti – oznajmiam, rozpaczliwie pragnąc, aby ten smutek zniknął z jej twarzy. Dziewczyna zerka w dół i uświadamiam sobie, że cały czas niezręcznie potrząsam jej dłonią, więc szybko zabieram rękę i wsuwam dłonie do kieszeni kurtki. – Skąd jesteście? – Z Teksasu? Dlaczego zabrzmiało to jak pytanie? Czy powiedziałem coś głupiego? Oczywiście, że tak. Wdaję się w jakąś głupią sąsiedzką pogawędkę. – Teksas? – mówię. Potwierdza skinieniem, ale nic więcej nie dodaje. Nagle czuję się, jakbym był jakimś wścibskim sąsiadem. Nie mam pojęcia, co jeszcze mógłbym powiedzieć, nie powodując, że sytuacja stanie się jeszcze bardziej niezręczna, więc postanawiam, że najlepiej będzie, jeśli po prostu się wycofam. Pochylam się i chwytam Cauldera za nogę, a potem przerzucam go sobie przez ramię i mówię jej, że muszę go zabrać do szkoły. – Wieczorem przyjdzie chłodny front. Musicie rozpakować dzisiaj możliwie jak najwięcej rzeczy. Chłody potrwają kilka dni, więc jeśli będziecie potrzebować pomocy w rozpakowywaniu dziś po południu, dajcie mi znać. Wrócimy do domu około czwartej. Wzrusza ramionami. – Jasne, dzięki. Słyszę w jej słowach leciuteńki południowy akcent. Nie miałem pojęcia, że tak bardzo podoba mi się południowy akcent. Przechodzę przez jezdnię i wrzucam Cauldera do samochodu. Kiedy już się wgramolił, zerkam szybko na drugą stronę ulicy. Młodszy brat wbija jej właśnie miecz w plecy, a ona udaje, że krzyczy przeraźliwie, i pada na kolana. To, że potrafi w ten sposób bawić się z bratem, sprawia, że wydaje mi się jeszcze bardziej intrygująca. Kiedy chłopiec wskakuje jej na plecy, ona spogląda w górę i przyłapuje mnie na tym, że się na nią gapię. Zamykam drzwi od strony Cauldera i idę na swoje miejsce. Wsiadając, zdobywam się na uśmiech i macham do niej, a potem zamykam drzwi, mając wielką ochotę sobie przyłożyć. Gdy tylko rozlega się dzwonek na trzecią lekcję, otwieram wieczko swojego kubka kawy i wrzucam do środka dwie dodatkowe porcje cukru. Będę ich potrzebował. Coś jest takiego w uczniach tej klasy, co wyraźnie działa mi na nerwy. Zwłaszcza Javier. Ten chłopak jest strasznym dupkiem. – Dzień dobry, panie Cooper – mówi Eddie, zajmując swoje miejsce. Jest rozpromieniona, jak zawsze. Prawdę mówiąc, nigdy nie widziałem jej w złym nastroju. Muszę rozgryźć jej sekret, ponieważ najwyraźniej kawa dzisiaj na mnie nie działa. – Dzień dobry, Eddie. Odwraca się i całuje w policzek Gavina, a potem siada przy swoim stoliku. Chodzą ze sobą, odkąd skończyłem szkołę. Przypuszczalnie tylko oni w tej klasie nie doprowadzają mnie do szału. No cóż, może jeszcze Nick. Tak, Nick wydaje się w porządku.

Kiedy wszyscy już usiedli na swoich miejscach, każę im wyjąć podręczniki. Robię mały wykład na temat poezji, ale moje myśli cały czas wędrują ku nowej sąsiadce. Layken. Podoba mi się to imię. Po sześciu godzinach i zaledwie kilkudziesięciu momentach rozmyślań o nowej sąsiadce w końcu lądujemy razem z Caulderem na naszym podjeździe. Zamykam drzwi od strony kierowcy i otwieram tylne, żeby wyjąć pudełko z papierami. Kiedy odwracam się ponownie, nie wiadomo skąd, pojawia się mały brat Layken. Stoi teraz przede mną i patrzy na mnie w milczeniu. Wygląda, jakby czekał, że ktoś nas sobie przedstawi. Stoi tak kilkanaście sekund w kompletnym bezruchu, nawet nie mruga. Czy to jakiś pojedynek? Przekładam pudełko do lewej ręki i wyciągam dłoń. – Jestem Will. – Kel się nazywam – mówi. Patrzę na niego zdumiony. Czy to było po angielsku? – Potrafię mówić od tyłu – wyjaśnia. – Na przykład tak: Tyłu od mówić potrafię. Ciekawe. Czy to możliwe, żeby ktoś był bardziej zwariowany niż Caulder? Wydawało mi się to nieprawdopodobne. – Poznałem… cię… że… mi… miło, Kel – mówię nieco wolniej niż on. Uśmiecha się szeroko, a potem obaj z Caulderem biegną na drugą stronę jezdni. Zerkam w stronę ich domu i dostrzegam, że ciężarówka stoi zaparkowana na ulicy, a skrzynia bagażowa jest zamknięta. Jestem trochę rozczarowany, że zdążyli wszystko rozładować; prawdę mówiąc, nie mogłem się doczekać chwili, gdy będę mógł im pomóc. Przez resztę wieczoru wyrabiam nadgodziny, za darmo… To kolejny skutek uboczny bycia nauczycielem. Po prysznicu postanawiam jeszcze raz przejść przez salon, aby zerknąć na drugą stronę ulicy może jakiś dziesiąty raz, ale nie udaje mi się jej dostrzec. – Dlaczego ciągle wyglądasz przez okno? – pyta Caulder, stając za mną. Zaskoczony, szybko zasuwam zasłonę. Nie zauważyłem, że siedzi na kanapie. Podchodzę do niego i podciągam go za rękę, a potem popycham w stronę korytarza. – Maszeruj do łóżka. Zanim zdążył zamknąć drzwi swojego pokoju, odwraca się jeszcze raz. – Wyglądałeś przez okno, żeby jeszcze raz zobaczyć tę dziewczynę, prawda? Podoba ci się siostra Kela? – Dobranoc, Caulder – mówię, ignorując jego pytanie. Uśmiecha się szeroko i zamyka drzwi. Idę do siebie, ale po drodze jeszcze raz podchodzę do okna. Rozsuwam zasłonę i widzę, że ktoś stoi w oknie po drugiej stronie ulicy. Ta osoba natychmiast zaciąga firankę, ale nie mogę opanować uśmiechu, zastanawiając się, czy ona jest tak samo ciekawa mnie jak ja jej. – Jest zimno, zimno, zimno, zimno, zimno – powtarza Caulder, przytupując w miejscu. Otwieram drzwi do samochodu. Zapalam silnik i włączam ogrzewanie, a potem biegnę z powrotem do domu po resztę swoich rzeczy. Caulder czeka na mnie w aucie. Wychodząc z powrotem na zewnątrz, nagle zatrzymuję się jak wryty na widok Layken, która stoi w drzwiach swojego domu. Pochyla się i nabiera garść śniegu, jakby chciała mu się przyjrzeć, a potem szybko go odrzuca. Prostuje się i wraca do środka, zamykając za sobą drzwi. Kręcę głową, ponieważ dobrze wiem, co się zaraz wydarzy. Pada

śnieg, a ona nie zarzuciła nawet kurtki na piżamę. Nie wiem, co zamierza zrobić, ale wiem, jak to się skończy. To nie Teksas. Layken rusza w stronę podjazdu i w tym momencie moje spojrzenie pada na jej stopy. Czy ona naprawdę ma na nogach kapcie? Nawet nie zdążyłem do niej krzyknąć ostrzegawczo, gdy wylądowała na plecach na chodniku. Południowcy. Po prostu nic nie rozumieją. W pierwszej chwili nie rusza się. Leży nieruchomo na podjeździe, wpatrując się w niebo. Czuję nagłą falę paniki, niepewny, czy przypadkiem czegoś sobie nie zrobiła, ale właśnie wstaje. Chociaż za nic nie chcę znowu wyjść na kompletnego idiotę, szybko ruszam na drugą stronę ulicy, aby się upewnić, czy nie potrzebuje mojej pomocy. Na widok jej miny, gdy wyciąga spod siebie jednego z gipsowych krasnali, w pierwszej chwili mam ochotę się roześmiać. Zupełnie jak gdyby obwiniała nieszczęśnika za swój upadek. Ma zamiar go odrzucić, więc staram się ją powstrzymać. – To nie jest dobry pomysł! – wrzeszczę, zbliżając się do niej szybko. Unosi głowę i spogląda na mnie, z całej siły ściskając krasnala. – Nic ci się nie stało? – pytam ze śmiechem. Po prostu nie mogę się powstrzymać. Jest taka wkurzona! Odwraca wzrok i na jej policzkach pojawiają się rumieńce. – Będę się czuła o wiele lepiej, jeśli pozbędę się tego cholerstwa. Podchodzę i szybko odbieram jej krasnala. – Potem byś tego żałowała, bo krasnale przynoszą szczęście. Umieszczam lekko uszkodzonego krasnala z powrotem na miejscu, zanim zdążyła kompletnie go zniszczyć. – Tak – mówi, patrząc na swoje ramię. – Naprawdę wielkie szczęście. Na widok krwi na jej bluzie natychmiast ogarnia mnie poczucie winy. – O mój Boże, tak mi przykro. Na pewno bym się nie śmiał, gdybym wiedział, że jesteś ranna. – Pomagam jej wstać i przyglądam się z bliska krwi wypływającej ze skaleczenia. – Trzeba ci założyć opatrunek. Zerka w stronę swojego domu i kręci głową. – Nawet nie wiedziałabym, gdzie szukać bandaża. Zerkam szybko w stronę naszego domu, wiedząc, że mam w apteczce mnóstwo opatrunków. Waham się jednak, czy powinienem jej to zaproponować, ponieważ już jestem spóźniony do pracy. Jeszcze raz patrzę na swój dom, niepewny, jak mam postąpić, gdy nagle moje wszystkie zmysły ożywają pod wpływem fali intensywnych bodźców. Delikatny zapach wanilii, który unosi się wokół mnie w powietrzu, brzmienie jej południowego akcentu, to, w jaki sposób sama jej bliskość budzi jakieś odczucia, które od dawna we mnie drzemały. Do diabła. Mam kłopot. Praca może zaczekać. – Chodź ze mną. Mamy w kuchni jakieś opatrunki. Ściągam kurtkę i okrywam jej ramiona, a potem pomagam przejść przez ulicę. Jestem pewien, że może iść o własnych siłach, ale z jakiegoś powodu nie mam ochoty jej puścić. Podoba mi się, że mogę jej pomóc. Podoba mi się dotyk jej ciała, to, jak się o mnie opiera. Wydaje mi się to takie… właściwe. Wpuszczam ją do domu, a potem prowadzę do kuchni, żeby poszukać bandaża. Wyciągam z szafki apteczkę i wyjmuję zestaw pierwszej pomocy. Zerkam na nią i widzę, że przygląda się fotografiom na ścianie. Zdjęciom moich rodziców. Błagam, nie pytaj mnie o nich. Nie teraz. Proszę. To nie jest rodzaj rozmowy, jaką chciałbym prowadzić w tym momencie. Szybko coś mówię, żeby

odwrócić jej uwagę od zdjęć. – Trzeba to najpierw oczyścić, zanim nałożysz opatrunek. Podwijam rękawy, odkręcam kran i zwilżam wodą serwetkę. Łapię się na tym, że staram się robić wszystko powoli, chociaż powinienem się spieszyć. Z jakiegoś powodu pragnę przedłużyć te chwile spędzane razem z nią. Nie wiem dlaczego, ale moje pragnienie, aby poznać ją lepiej, nagle zamieniło się w potrzebę. Po prostu muszę poznać ją lepiej. Odwracam się do niej, ale ona ucieka wzrokiem. Szczerze mówiąc, nie rozumiem, dlaczego jest nagle taka zakłopotana, ale jest naprawdę nieziemsko urocza. – W porządku – mówi, wyciągając rękę po serwetkę. – Mogę to zrobić. Wręczam jej serwetkę i sięgam po bandaż. Zapada niezręczne milczenie, ja szarpię się z opakowaniem. Jej obecność w moim domu sprawia, że nagle wydaje się jakoś niesamowicie cichy i pusty. Nigdy nie zauważam tej ciszy, kiedy jestem sam, ale to, że żadne z nas nic nie mówi, zaczyna być coraz bardziej krępujące. Staram się coś wymyślić, żeby zapełnić tę pustkę. – A więc co właściwie robiłaś na zewnątrz, w piżamie, o siódmej rano? Jeszcze się nie rozpakowaliście? Kręci głową i wrzuca serwetkę do kosza na śmieci. – Kawa – mówi rzeczowo. – Aha. Rozumiem, że nie należysz do skowronków. Mam cichą nadzieję, że tak właśnie jest. Wydaje się czymś zdenerwowana. Oczywiście wolałbym złożyć to na karb braku kawy niż obojętności. Podchodzę bliżej, aby umieścić opatrunek na jej ramieniu. Waham się chwilę przed dotknięciem jej ręki i biorę głębszy oddech, przygotowując się na falę podniecenia, która ogarnia mnie za każdym razem, gdy jej dotykam. Umieszczam opatrunek na miejscu i delikatnie poklepuję czubkami palców, mocniej dociskając krawędzie. Ma teraz gęsią skórkę, więc obejmuje się ramionami i pociera po przedramionach. Wywołuję w niej dreszcze. To dobrze. – Gotowe – stwierdzam, zupełnie niepotrzebnie jeszcze raz poprawiając opatrunek. – Jak nowa. Ona odchrząkuje. – Dzięki. – Wstaje. – A poza tym, kiedy już wypiję swoją kawę, jestem skowronkiem. Kawa. Ona potrzebuje kawy. Ja mam kawę. Szybko podchodzę do blatu, na którym jest dzbanek z resztką jeszcze ciepłej kawy. Chwytam kubek z szafki, napełniam go i stawiam przed nią. – Chcesz śmietanki albo cukru? Kręci głową i uśmiecha się do mnie. – Czarna wystarczy. Dzięki. Opieram się o stolik barowy i obserwuję, jak przytyka kubek do ust. Delikatnie dmucha przed dotknięciem wargami do jego krawędzi, a potem upija niewielki łyk, cały czas patrząc mi prosto w oczy. Nigdy w życiu tak bardzo nie pragnąłem być kubkiem kawy. I dlaczego, do diabła, muszę iść do pracy? Mógłbym tu zostać i przez cały dzień przyglądać się, jak ona pije kawę. Patrzy teraz wprost na mnie, przypuszczalnie zastanawiając się, dlaczego bez przerwy się na nią gapię. Prostuję się i zerkam na zegarek. – Muszę już iść. Mój braciszek czeka w samochodzie i jadę do pracy. Odprowadzę cię do domu. Możesz zatrzymać kubek. Patrzy na kubek i odczytuje napis. Nawet nie zauważyłem, że dałem jej kubek ojca. Dotyka palcami liter i uśmiecha się. – Nic mi nie będzie – mówi i wstaje, szykując się do wyjścia. – Myślę, że teraz już wiem, jak chodzić prosto.

Przechodzi przez salon i otwiera frontowe drzwi. Zauważam swoją kurtkę leżącą na oparciu kanapy. Chwytam ją szybko. – Layken, weź to. Na dworze jest zimno. Próbuje odmówić, ale stanowczo kręcę głową i zmuszam ją, żeby wzięła kurtkę. Jeśli ją zabierze, będzie musiała w końcu oddać, a ja na to właśnie liczę. Uśmiecha się, narzuca kurtkę na ramiona i rusza przez ulicę. Gdy wsiadam do samochodu, jeszcze raz odwracam się, żeby się upewnić, czy dotarła bezpiecznie. Podoba mi się ten widok, kiedy tak idzie w mojej kurtce zarzuconej na piżamę. Kto by pomyślał, że piżama i kapcie z Darthem Vaderem mogą być tak cholernie seksowne. – Layken! – wrzeszczę. Odwraca się i gdy sięga do klamki, wołam: – Niech moc będzie z tobą! Ze śmiechem wsiadam do samochodu, zanim ona zdąża cokolwiek odpowiedzieć. – Dlaczego to trwało tak długo? – pyta Caulder. – Z-z-z-zamarzam tutaj. – Przepraszam – odpowiadam. – Layken się skaleczyła. Wyjeżdżam z podjazdu na ulicę. – Co się stało? – Próbowała chodzić po oblodzonym betonie w kapciach z Darthem Vaderem. Upadła i się skaleczyła. Caulder chichocze. – Naprawdę ma kapcie z Darthem Vaderem? Uśmiecham się do niego. – Sam widziałem.

Rozdział 3

Miesiąc miodowy – Uwielbiam o tym słuchać – mówi Lake z szerokim uśmiechem, leżąc obok mnie na łóżku. – Więc wydawało ci się, że jestem ładna, tak? – Nie, wcale nie myślałem, że jesteś ładna. Uważałem, że jesteś absolutnie piękna – poprawiam ją. Odgarniam włosy z jej twarzy, a ona przytula się do mojej ręki i całuje wnętrze dłoni. – A co ty o mnie myślałaś? Uśmiecha się. – Starałam się nie myśleć. Podobałeś mi się, ale miałam tyle rzeczy do zrobienia, a poza tym byliśmy w Michigan zaledwie od pięciu minut, kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy. Ale okoliczności cały czas stykały nas ze sobą. I z każdą kolejną chwilą, gdy znajdowałeś się obok, czułam, że jestem coraz bardziej zauroczona. – Zauroczona? – śmieję się. Odpowiada szerokim uśmiechem. – Byłam bardzo zadurzona w tobie, Will. Zwłaszcza gdy pomogłeś mi z tym opatrunkiem. I po naszej pierwszej wyprawie do sklepu spożywczego. – Muszę przyznać, że po tej wycieczce oboje byliśmy zadurzeni.

Zauroczenie Staram się przebrnąć przez swój plan lekcji na następny tydzień, ale jakoś nie potrafię się skupić. Próbuję się zorientować, co jest w niej takiego, że całkowicie pochłania moje myśli, ale nie mogę nic wymyślić. Po incydencie z opatrunkiem tego ranka nie umiem myśleć w pracy o niczym innym, tylko o niej. Naprawdę żałuję, że nie zrobiła albo nie powiedziała czegoś głupiego, co przerwałoby jakoś tę władzę, jaką ma nade mną. To idiotyczne. Jeszcze nigdy myśli o jakiejś osobie nie pochłaniały mnie aż tak bardzo. A przecież to ostatnia rzecz, jakiej teraz potrzebuję; tylko że to jest jedyna rzecz, jakiej pragnę. Caulder wpada do domu, zanosząc się śmiechem. Zrzuca buty i idzie przez salon, kręcąc głową. – Ta dziewczyna od Dartha Vadera spytała mnie, jak dojechać do sklepu spożywczego. Nie umiem prowadzić. Ona jest taka głupia. – Otwiera lodówkę. Wstaję. – Ona jeszcze jest na dworze? Biegnę do drzwi i widzę jej jeepa zaparkowanego na ulicy. Szybko wciągam buty i wybiegam z domu, żeby ją złapać, zanim odjedzie. Na szczęście dostrzegam, że manipuluje przy swoim GPS-ie, więc mam trochę czasu. Ciekawe, czy nie będzie miała nic przeciwko temu, żebym pojechał z nią do sklepu. Oczywiście, że będzie miała. To wyglądałoby dość niezręczne. – To nie jest dobry pomysł – mówię, podchodząc do jej samochodu, a potem zaglądam przez okno. Zerka na mnie, skrywając uśmiech w kącikach ust. – Co nie jest dobrym pomysłem? – pyta, odkładając GPS-a na miejsce. Cholera. Co nie jest dobrym pomysłem? Nie przemyślałem tego. Wyrzucam z siebie pierwsze kłamstwo, jakie przychodzi mi do głowy. – Tam są ciągle jakieś roboty drogowe. Ten aparacik mógłby cię wyprowadzić w pole. Właśnie, ma odpowiedzieć, kiedy obok zatrzymuje się drugi samochód i jakaś kobieta wychyla się, mówiąc coś do Layken przez okno. To musi być jej matka; są praktycznie takie same. Taki sam akcent i wszystko. Nadal stoję obok samochodu, zaglądając przez okno. Korzystam z nieuwagi Layken, żeby się jej przyjrzeć. Ma ciemnobrązowe włosy, ale nie tak ciemne jak matka, i popękany lakier na paznokciach. Wygląda, jakby przygryzała paznokcie, co z jakiegoś powodu sprawia, że podoba mi się jeszcze bardziej. Vaughn nigdy nie ruszała się z domu, jeśli nie miała włosów i paznokci w idealnym stanie. Z drugiego samochodu wyskakuje Kel i zaprasza do siebie Cauldera, który zdążył się pojawić obok mnie. Caulder pyta, czy może iść do nich, więc chwytam klamkę drzwi samochodu Layken, nie martwiąc się o ewentualne konsekwencje. Do diabła, raz się żyje. – Jasne – odpowiadam. – Wrócę za chwilę, Caulder. Tylko pojadę z Layken do sklepu. Otwieram drzwi i wsiadam, niewiele się zastanawiając nad tym, co robię. Ona rzuca mi krótkie spojrzenie, ale wydaje się bardziej rozbawiona niż zirytowana. Biorę to za kolejny dobry znak. – Nie umiem dobrze wyjaśnić drogi dojazdu. Nie masz nic przeciwko temu, że po prostu z tobą pojadę? Śmieje się i wrzuca bieg, zerkając na pas bezpieczeństwa, który zdążyłem zapiąć. – Chyba nie. Najbliższy sklep spożywczy jest tylko dwie przecznice dalej. A to oznacza, że nie miałbym okazji spędzić z nią dość czasu sam na sam, więc postanawiam, że poprowadzę ją trochę naokoło. Dzięki temu

będę miał szansę poznać ją lepiej. – A więc twój braciszek nazywa się Caulder? – pyta, wyjeżdżając z naszej ulicy. Podoba mi się, jak wypowiada imię Cauldera z tym gardłowym akcentem na pierwszej sylabie, odrobinę głębszym, niż to potrzebne. – Tak, mój jedyny brat. Rodzice przez wiele lat starali się o drugie dziecko. I kiedy wreszcie urodził się Caulder, takie imiona jak Will zdążyły wyjść z mody. – Podoba mi się twoje imię – odpowiada. Uśmiecha się do mnie, a jej policzki lekko różowieją, więc szybko odwraca wzrok w stronę drogi. Chce mi się śmiać z jej zakłopotania. Czy to był komplement? Czy po prostu ze mną flirtuje? Boże, mam nadzieję, że tak. Mówię, żeby skręciła w lewo. Wrzuca kierunkowskaz, a potem unosi rękę, żeby poprawić włosy i przeciąga po nich przez całą długość, aż do samego końca. Na ten widok głośno przełykam ślinę. Kiedy ponownie kładzie ręce na kierownicy, delikatnie muskam palcami jej włosy, a potem poprawiam kołnierzyk bluzy. Spoglądam na jej opatrunek, starając się sprawiać wrażenie, że dlatego jej dotknąłem, choć w rzeczywistości po prostu chciałem musnąć jej włosy. Czując dotknięcie moich palców, wzdryga się odruchowo. Chyba naprawdę wprawiam ją w zakłopotanie. Mam nadzieję, że nie zaczynam jej działać na nerwy. – Trzeba będzie wkrótce zmienić opatrunek – mówię. Podciągam z powrotem jej bluzę i poklepuję. – Przypomnij mi, żebym złapała kilka w sklepie. Mocno trzyma kierownicę i uważnie wpatruje się w drogę. Przypuszczalnie nie jest przyzwyczajona do jazdy po śniegu. Powinienem był zaproponować, że to ja poprowadzę. Na chwilę zapada cisza. Łapię się na tym, że się jej przyglądam; jest pogrążona w myślach. Zastanawiam się, ile ma lat. Ale chyba nie jest starsza ode mnie, bo to byłby niefart. Czasami dziewczyny nie chcą umawiać się z chłopakami młodszymi od siebie. Naprawdę powinienem się więcej o niej dowiedzieć. – A więc, Layken – odzywam się, spokojnie kładąc rękę na zagłówku jej siedzenia. Przy okazji rzucam spojrzenie na wszystkie pudła, które wciąż stoją nierozpakowane z tyłu jeepa. – Powiedz mi coś o sobie. Rzuca mi krótkie spojrzenie, unosząc brwi, a potem znów patrzy na drogę. – Nie. To takie banalne. Jej nieoczekiwana reakcja sprawia, że muszę się cicho roześmiać. Jest ostra. To mi się podoba, ale nadal nie znam odpowiedzi na żadne z moich pytań. Spoglądam na jej odtwarzacz CD i pochylam się do przodu. – Dobrze. Sam spróbuję się zorientować. – Naciskam na „eject”. – Wiesz, można się wiele o kimś dowiedzieć na podstawie gustu muzycznego. Wyciągam z odtwarzacza płytę CD i na chwilę wstrzymuję oddech. Boże, żeby tylko to nie byli Nickelback. Musiałbym wtedy wyskoczyć z samochodu. Odczytuję ręcznie wypisany tytuł i wybucham śmiechem. „Głupoty Layken”. Czy to słowo jest użyte opisowo, czy dla oznaczenia własności? Wyrywa mi płytę z rąk i wtyka z powrotem do odtwarzacza. – Nie lubię, kiedy Kel dotyka moich rzeczy, okej? I wtedy to się staje… Najpiękniejsze brzmienie na świecie. Jasne, piosenka jest piękna. Wszystkie piosenki Avett Brothers są piękne. Ale dźwięk, który utkwił w moich uszach, to brzmienie wspólnoty zainteresowań. Podobnego gustu. To brzmienie mojego ulubionego zespołu, którego słuchałem w ciągu minionych dwóch lat na okrągło… I ten dźwięk rozlega się z jej głośników.

Jakie jest prawdopodobieństwo? Natychmiast pochyla się i ścisza muzykę. A ja odruchowo chwytam jej dłoń, aby ją powstrzymać. – Zrób głośniej. Znam to. Zerka na mnie, jak gdyby nie wierzyła, że w moich słowach jest choć odrobina prawdy. – Tak? I jak to się nazywa? – pyta zaczepnie. – To Avett Brothers. Unosi brwi i patrzy na mnie pytająco. Fakt, że najwyraźniej to jest nasz wspólny ulubiony zespół, wywołuje we mnie drżenie niepokoju, jakiego nie czułem od lat. Dobry Boże, mam tremę. Zerka na moje palce, nadal zaciśnięte na swojej dłoni. Cofam rękę i wkładam do kieszeni; mam nadzieję, że jej nie zmieszałem. Ale jestem niemal pewien, że znowu się zarumieniła. To dobry znak. To naprawdę dobry znak. Podczas dalszej jazdy do sklepu cały czas opowiada mi o swojej rodzinie. Mówi głównie o niedawnej śmierci ojca i prezencie, jaki dostała od niego na urodziny. Opowiada o swoim ojcu i o wszystkim, przez co jej rodzina przeszła w ciągu tego roku. To wyjaśnia, dlaczego w jej oczach czasami pojawia się to nieobecne spojrzenie. Trudno mi nie czuć pewnego duchowego pokrewieństwa, skoro wiem, że w pewnym sensie przeżyła niedawno to samo, przez co ja przeszedłem w ciągu minionych kilku lat. Spinam się na myśl o tym, że teraz będę musiał jej opowiedzieć o swoich rodzicach. Wyczuwam, że jej opowieść o rodzinie zbliża się do końca, więc szybko pokazuję właściwy kierunek do sklepu, w nadziei, że w ten sposób odwlokę chwilę, gdy przyjdzie kolej na moją opowieść o rodzicach. Kiedy wjeżdżamy na parking, czuję ulgę, a jednocześnie niepokój. Ulgę, że nie musiałem wyjaśniać, dlaczego jesteśmy z Caulderem sami, a niepokój na myśl o tym, że ta rozmowa jest nieunikniona. Po prostu nie chciałbym jej odstraszyć już teraz. – Rany – odzywa się. – Czy to na pewno najszybsza droga do sklepu? Zajęło nam to dwadzieścia minut. Zamykam drzwi i mrugam do niej. – Nie, prawdę mówiąc, to nie. Wysiadam z samochodu z poczuciem, że poradziłem sobie całkiem nieźle. Minęło tyle czasu, odkąd po raz ostatni spotkałem się z dziewczyną, że nie byłem pewien, czy jeszcze to potrafię. Chyba się zorientowała, że z nią flirtuję. Ta dziewczyna mi się podoba. I najwyraźniej ja także się jej podobam, ale nie jest taka bezpośrednia jak ja, więc nie jestem pewien. Nie jestem facetem, który bawi się w jakieś gierki, więc postanawiam po prostu pójść za ciosem. Biorę ją za rękę i mówię, że musimy biec, a potem pociągam ją mocniej w stronę wejścia. Robię tak po części dlatego, żeby nie dopuścić, abyśmy kompletnie przemokli, ale głównie dlatego, że po prostu chcę mieć pretekst, żeby znowu wziąć ją za rękę. Kiedy docieramy do środka, jest przemoknięta i śmieje się głośno. To pierwszy raz, gdy tak naprawdę słyszę jej śmiech. Podoba mi się. Kosmyk mokrych włosów przykleił się do jej policzka, więc wyciągam rękę i go odsuwam. Gdy moje palce dotykają jej skóry, nasze spojrzenia się spotykają i ona przestaje się śmiać. Do diabła, te oczy. Nadal wpatruję się w nią, nie potrafiąc oderwać wzroku. Jest taka piękna. Taka cholernie piękna. W końcu ucieka spojrzeniem w bok i pokasłuje, jak gdybym rzeczywiście wprawił ją w zakłopotanie. Wręcza mi listę zakupów i chwyta wózek. – Czy tu zawsze we wrześniu pada śnieg? – pyta. Przeżyliśmy właśnie chwilę naprawdę intensywnego kontaktu, może trochę niezręczną… a ona mnie pyta o pogodę? Śmieję się.

– Nie, to nie potrwa dłużej niż kilka dni, może tydzień. Najczęściej śnieg zaczyna padać na serio dopiero pod koniec października. Macie szczęście. Patrzy na mnie. – Szczęście? – Tak. Taki chłodny front zdarza się bardzo rzadko. Przyjechaliście tutaj w samą porę. – Aha. Myślałam, że wy tu wszyscy nienawidzicie śniegu. Czy nie pada przez większą część roku? To już oficjalne. Południowy akcent to absolutnie mój numer jeden. – „Wy tu wszyscy” – przedrzeźniam ją żartobliwie. – Co? – pyta obronnie. Kręcę głową i uśmiecham się. – Nie, nie, nic. Po prostu nigdy wcześniej nie słyszałem, żeby ktoś tak mówił, naprawdę. To słodkie. Prawdziwa piękność z południa. Layken się śmieje. – No dobra, przepraszam. Od tej chwili będę mówiła podobnie jak wy, jankesi, i będę marnowała oddech na wypowiadanie tych wszystkich niepotrzebnych głosek. – Nie rób tego. – Trącam ją w ramię. – Podoba mi się twój akcent, jest doskonały. Znowu się rumieni, ale nie odwraca wzroku. Zerkam na listę zakupów i udaję, że czytam, ale cały czas wiem, że ona na mnie patrzy. Patrzy intensywnie. Niemal jak gdyby starała się mnie przeniknąć czy coś w tym guście. W końcu odwraca się, a ja pokazuję jej drogę do półek z artykułami spożywczymi, które ma na liście. – Lucky Charms? – odzywam się, patrząc, jak chwyta trzy wielkie pudełka płatków. – To ulubione Kela? Uśmiecha się do mnie szeroko. – Nie, prawdę mówiąc, to moje. – Sam jestem raczej fanem Rice Krispies. Wyjmuję jej pudełka z rąk i wrzucam do wózka. – Rice Krispies są nudne – stwierdza. – Do diabła, akurat! Rice Krispies oferują ekstradodatki. A co potrafią twoje płatki? – Lucky Charms mają w środku specjalne amulety. Za każdym razem, gdy jesz coś takiego, musisz wypowiedzieć życzenie. – Tak? Naprawdę? – Uśmiecham się. – A jakie byłoby twoje życzenie? Masz trzy pudełka, a to mnóstwo życzeń. Opiera ręce na rączce wózka i popycha go, pochylając się do przodu. Znowu ma w oczach to nieobecne spojrzenie. – Chciałabym znaleźć się z powrotem w Teksasie – mówi cicho. Słysząc smutek, jaki rozbrzmiewa w jej głosie, mam ochotę ją objąć. Nie wiem, co takiego jest w Michigan, że ona czuje się w ten sposób. Ale ogarnia mnie nieprzeparte pragnienie, żeby ją pocieszyć. – Za czym tak bardzo tęsknisz w Teksasie? – Za wszystkim. Za brakiem śniegu, brakiem betonu, brakiem ludzi, brakiem… – urywa. – Brakiem obcości. – Za chłopakiem? Mówię to odruchowo, bez namysłu. Zupełnie jak gdybym w jej obecności tracił wyczucie. Rzuca mi szybkie, zmieszane spojrzenie, niemal jakby chciała się upewnić, że właściwie zrozumiała moje pytanie. – Tęsknisz za swoim chłopakiem? – ponawiam pytanie. Uśmiecha się do mnie i z jej twarzy znika to chmurne spojrzenie, które gościło tam jeszcze kilka

sekund temu. – Nie ma żadnego chłopaka – odpowiada. Uśmiecham się do niej. Bardzo dobrze. Postanawiam poprowadzić ją do domu szybszą trasą. Chętnie zabrałbym ją jeszcze raz tą dłuższą, tylko po to, żeby móc spędzić z nią więcej czasu, ale przypuszczam, że powinna jednak wiedzieć, jak dojechać do supermarketu, na wypadek, gdybym następnym razem nie wprosił się na przejażdżkę. Kiedy wreszcie parkujemy na jej podjeździe, wyskakuję z jeepa i idę na tył. Ona otwiera tylne drzwi, a ja podciągam je do góry i przyglądam się, jak zbiera swoje rzeczy. Zaskakuje mnie rozczarowanie na myśl o tym, że zaraz znowu będziemy musieli się rozstać. Że kiedy ona wypakuje zakupy, nie pozostanie mi nic innego, jak wrócić do siebie. Chciałbym spędzić z nią więcej czasu. Kiedy spotykamy się z tyłu jeepa, Layken uśmiecha się i kładzie rękę na sercu. – O rany! Nigdy nie zdołałabym znaleźć tego sklepu bez twojej pomocy. Dzięki wielkie za twoją gościnność, mój dobry panie. O. Mój. Boże. To najgorętsze słowa południowca, jakie kiedykolwiek słyszałem. A do tego ten uśmiech. I ten nerwowy śmiech. Wszystko to przeszywa mi serce. Po prostu nie wiem, jak mam się opanować, żeby natychmiast jej nie objąć i od razu nie pocałować, jak diabli, tu i teraz. Kiedy tak na nią patrzę, widzę ten śmiech… Boże, jeszcze nigdy życiu tak bardzo nie pragnąłem pocałować dziewczyny. – Co? – pyta nerwowo. Najwyraźniej zauważyła toczącą się we mnie wewnętrzną walkę. Opanuj się, Will. Ignorując podszepty rozsądku, robię krok do przodu. Nasze spojrzenia splatają się w chwili, gdy wolną dłonią dotykam jej podbródka. Pod wpływem tego gestu z jej warg wyrywa się krótkie westchnienie, ale nie stara się odsunąć. Czuję dotyk jej skóry. Jest taka miękka. Mogę się założyć, że jej usta są jeszcze miększe. Pochłaniam spojrzeniem jej twarz, podziwiając piękno jej rysów. Nie odsuwa się zawstydzona. Prawdę mówiąc, mam wrażenie, że na jej twarzy budzi się pewna nadzieja, jak gdyby sama chciała tego pocałunku. Nie całuj jej. Nie rób tego. Wszystko spieprzysz, Will. Próbuję uciszyć ten głos rozlegający się w mojej głowie. To by było o wiele za wcześnie. I to w biały dzień. Chryste! Jej matka jest w domu! Co ja wyprawiam? Przesuwam dłoń na jej kark i całuję ją w czoło. Odsuwam się i z wahaniem opuszczam rękę. Muszę sobie przypominać, że powinienem zaczerpnąć tchu. Mam wrażenie, że kiedy ona jest obok, po prostu tracę oddech, ale w najlepszym sensie. – Jesteś taka śliczna – mówię, próbując obrócić wszystko w żart. Chwytam kilka toreb z jeepa i szybko ruszam w stronę frontowych drzwi, zanim zdąży oprzytomnieć i mnie uderzy. Po prostu nie mogę uwierzyć, że właśnie pocałowałem ją w czoło! Znam tę dziewczynę zaledwie od dwóch dni! Stawiam torby na ziemi i wracam do jeepa dokładnie w chwili, gdy w drzwiach pojawia się jej matka. Czuję ogromną ulgę na myśl o tym, że jednak nie zdecydowałem się jej pocałować, kiedy sobie uświadamiam, że zostalibyśmy nakryci. Upokarzające. Wyciągam rękę i przedstawiam się.

– Pani jest pewnie mamą Layken i Kela. Jestem Will Cooper. Mieszkamy po drugiej stronie ulicy. Uśmiecha się bardzo przyjaźnie. Wydaje się sympatyczna. W ogóle nie stara się mnie onieśmielić. To zdumiewające, jak bardzo Layken jest do niej podobna. – Julia Cohen. Jesteś starszym bratem Cauldera? – Tak, proszę pani. Starszym o dwanaście lat. Przygląda mi się przez chwilę. – To znaczy, że masz… dwadzieścia jeden. Nie jestem pewien, ponieważ wszystko dzieje się tak szybko, ale mógłbym przysiąc, że w tym momencie zerknęła w stronę Layken i mrugnęła do niej porozumiewawczo. Znów zwraca się do mnie i uśmiecha jeszcze raz. – To dobrze, cieszę się, że Kel i Lake mogli tak szybko nawiązać nowe przyjaźnie. – Ja także. Julia puszcza moją dłoń i wraca do domu, chwytając po drodze torby stojące obok wejścia. Lake. Nazywa ją Lake. Chyba podoba mi się to jeszcze bardziej niż Layken. Sięgam po dwie ostatnie torby stojące w jeepie. – Lake, hm? Podoba mi się ta wersja. – Wręczam jej torby i zamykam bagażnik. – No więc, Lake – mówię, opierając się o jej samochód. Staję z rękami założonymi na piersi i biorę głęboki oddech. Ten moment jest zawsze najtrudniejszy. Chwila, gdy chcesz zaprosić dziewczynę. – W piątek jedziemy z Caulderem do Detroit. Wrócimy dopiero wieczorem w niedzielę, sprawy rodzinne – wyjaśniam. – Zastanawiałem się, czy masz jakieś plany na jutrzejszy wieczór, zanim wyjadę? Uśmiecha się do mnie szeroko, a potem robi minę, jak gdyby starała się powściągnąć ten uśmiech. Mam nadzieję, że nie robi tego na serio. Jej uśmiech jest rozbrajający. – Naprawdę chcesz mnie zmusić, żebym się przyznała, że kompletnie tutaj nikogo poza tobą nie znam? Nie powiedziała „nie”, więc uznaję to za „tak”. – Wspaniale. A więc jesteśmy umówieni. Przyjdę po ciebie o siódmej trzydzieści. – Odwracam się i szybko ruszam w stronę naszego domu, zanim zdąży zaprotestować. Szczerze mówiąc, formalnie nie spytałem jej, czy chce pójść ze mną na randkę. Wyglądało to tak, jakbym ją po prostu o tym zawiadomił. Ale… na pewno nie zaprotestowała. To dobry znak. To naprawdę dobry znak.

Rozdział 4

Miesiąc miodowy Lake podciąga się i opiera na łokciach, a potem kładzie podbródek na dłoniach. – Widzę, że naprawdę to ci się podoba – odzywam się. Uśmiecha się. – Chyba nigdy ci o tym nie mówiłam, ale kiedy pocałowałeś mnie wtedy w czoło, to był najlepszy pocałunek w moim życiu. W każdym razie do tej chwili – oznajmia i z powrotem opada na poduszkę. Pochylam się i powtarzam pocałunek w czoło, tylko że teraz na tym nie poprzestaję. Zasypuję drobnymi pocałunkami jej twarz aż do czubka nosa, a potem się odsuwam. – Mój też – stwierdzam, patrząc w te oczy, w które będę patrzył do końca życia codziennie rano po przebudzeniu. Nawet jeśli zabrzmi to sentymentalnie, muszę powiedzieć, że chyba jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. – A teraz chcę się dowiedzieć wszystkiego o naszej randce. – Kładzie ręce za głową i rozluźnia się, czekając na moją opowieść. Leżę na wznak na poduszce i wracam myślami do tamtego dnia. Do dnia, w którym zakochałem się w mojej żonie.

Pierwsza randka Od ponad dwóch lat nie byłem w tak dobrym nastroju. Ale od ponad dwóch lat nie byłem także równie mocno zdenerwowany z powodu dziewczyny. Prawdę mówiąc, od dwóch lat nawet nie byłem na choćby jednej randce. Podwójne obowiązki, pełnoetatowa praca i wychowywanie dziecka z całą pewnością nie sprzyjają umawianiu się z dziewczynami. Mam jeszcze pół godziny przed wyjazdem do szkoły, więc postanawiam trochę posprzątać, ponieważ dzisiejszy wieczór spędzę z Lake. Zastanawiam się, czy powinienem ją zabrać na naszą pierwszą randkę do Klubu Dz9ewięć. Poetycki slam stanowi tak ważną część mojego życia, że sam nie wiem, jakbym to zniósł, gdyby się okazało, że nie złapała kontaktu. Albo co gorsza, gdyby się okazało, że wręcz tego nie znosi. Vaughn nigdy jakoś nie załapała sprawy. Lubiła chodzić do Klubu Dz9ewięć we wszystkie wieczory – oprócz poetyckiego. Czwartki zwykle stanowiły jedyny dzień w tygodniu, w którym wieczór spędzaliśmy osobno. Właśnie sobie uświadamiam, że po raz pierwszy w ogóle pomyślałem o Vaughn od chwili spotkania Lake. – Caulder, zobacz, czy nie trzeba posprzątać w twoim pokoju. Maya zajmie się tobą wieczorem – mówię, gdy brat pojawia się w korytarzu. Przewraca oczami i idzie do swojej sypialni. – Czysty jest on – mamrocze. Caulder mówi od tyłu, odkąd poznał Kela dwa dni temu. Po prostu staram się, o ile to możliwe, nie zwracać na niego uwagi. Trudno za tym wszystkim nadążyć. Wyjmuję z pojemnika w kuchni przeładowaną torbę na śmieci i ruszam z nią do wyjścia, ale nagle staję w połowie korytarza. Moją uwagę przykuwa jakiś szczegół fotografii, na której stoję z Caulderem i tatą na trawniku przed naszym domem. Podchodzę bliżej i przyglądam się. To ciekawe, że dotąd tego nie zauważyłem, przypuszczalnie dlatego że dopiero teraz nabrało to znaczenia… ale w tle, tuż nad ramieniem ojca, widać krasnala w czerwonym kapeluszu, stojącego po drugiej stronie ulicy. To jest ten sam krasnal, na którego wpadła Lake i odłupała z niego kawałek. Krasnal patrzy z lekkim uśmieszkiem prosto w obiektyw aparatu, zupełnie jakby pozował do zdjęcia. Przyglądam się pozostałym zdjęciom wiszącym na ścianie i przypominam sobie chwile, w których zostały zrobione. Kiedyś nie znosiłem przyglądać się tym fotografiom. Nie znosiłem uczuć budzących się we mnie przy tej okazji i tego, jak bardzo tęskniłem za rodzicami, patrząc im w oczy. Teraz to już tak bardzo nie boli. Teraz, kiedy na nich patrzę, przypominam sobie głównie dobre chwile. Przyglądając się zdjęciom, uświadamiam sobie, że Lake nadal nie ma pojęcia o moich problemach i ciążącej na mnie odpowiedzialności. Muszę jej wieczorem o tym powiedzieć. Lepiej mieć to szybko za sobą, ponieważ jeśli się okaże, że ona nie potrafi sobie z tym poradzić, nie będę jeszcze za bardzo zaangażowany. Będzie mi o wiele łatwiej, jeśli się okaże, że odrzuci mnie już teraz, zanim moje uczucia, czymkolwiek są, staną się bardziej intensywne. Zamykam wieko pojemnika na śmieci i przesuwam go do krawężnika. Kiedy jestem niemal na końcu podjazdu, dostrzegam, że tylne drzwi do jeepa Lake są otwarte. Lake przechyla się głęboko przez siedzenie, szukając czegoś w środku. A kiedy wreszcie udaje jej się to znaleźć, wyłania się z tylnego siedzenia z kubkiem kawy w dłoniach. Nadal ma na sobie piżamę i włosy spięte w węzeł na czubku głowy. – To nie jest dobry pomysł – mówię, idąc w jej stronę przez ulicę. Podskakuje na dźwięk mojego głosu, a potem odwraca się i uśmiecha szeroko.

– Co zrobiłam źle tym razem? Zamyka samochód i podchodzi do mnie. Pokazuję na kubek z kawą. – Jeśli wypijesz za dużo kawy tak wcześnie rano, po lunchu będziesz wykończona. A wtedy okaże się, że wieczorem nie masz dość siły, żeby pójść na swoją gorącą randkę. Śmieje się. Ale jej uśmiech szybko gaśnie. Pospiesznie zerka w dół, na swoją piżamę, a potem z wyrazem lekkiej paniki w oczach sięga do włosów. Widzę, że jest przerażona swoim wyglądem, więc próbuję ją uspokoić. – Wyglądasz wspaniale. Naprawdę dobrze ci w tej porannej fryzurze. Uśmiecha się i opiera o swój samochód. – Wiem – mówi z przekonaniem, patrząc na swoją piżamę. – Tak właśnie będę ubrana na wieczorną randkę. Podoba ci się? Powoli przesuwam spojrzeniem w górę i w dół, a potem kręcę głową. – Nie całkiem – stwerdzam, patrząc na jej buty. – Wolę, kiedy nosisz tamte kapcie. Śmieje się. – A więc załatwione. Włożę je. Siódma trzydzieści, tak? Potwierdzam skinieniem i uśmiecham się. Stoimy jakieś półtora metra od siebie, ale jej spojrzenie przeszywa mnie tak, że mam wrażenie, jakby to było zaledwie kilka centymetrów. Uśmiecha się do mnie z jakimś nieznanym dotąd błyskiem w oku. W odróżnieniu od tamtego poranka, dwa dni temu, teraz naprawdę wydaje się szczęśliwa. Patrzymy na siebie dalej i żadne z nas się nie odzywa… ani nie odchodzi. Zapada dłuższe milczenie, ale nie jest niezręczne. Tym razem mam wrażenie, że Lake patrzy na mnie z większą pewnością siebie. Jest swobodniejsza. Patrzy z większą nadzieją. Postanawiam się poddać, zanim ta cisza stanie się niezręczna, i robię kilka kroków w stronę swojego domu. – Muszę jechać do pracy – wyjaśniam. – Do zobaczenia wieczorem. Unosi rękę i odwracając się w stronę swojego domu, macha mi na pożegnanie. Ale to nie jest jedynie zwykłe machanie, w lewo, w prawo. To także machanie zalotne, z ruchem palców do góry i na dół. Rany, kto mógłby pomyśleć, że zwykłe machanie może być tak cholernie seksowne. – Lake? Rzuca mi spojrzenie, a kąciki jej ust zaczynają układać się w uśmiech. – Tak? Pokazuję na jej piżamę. – Naprawdę uwielbiam taki twój wygląd, prosto z łóżka. Tylko nie zapomnij wieczorem o umyciu zębów, ponieważ zamierzam cię pocałować. Mrugam do niej i odwracam się, zanim zdąży cokolwiek odpowiedzieć. – Dzień dobry, pani Alex – mówię, starając się, żeby moje powitanie w żadnej mierze nie wypadło zbyt przyjaźnie. Muszę uważać na każde słowo, które wypowiadam w towarzystwie tej kobiety; zawsze interpretuje wszystko opacznie. W kompletnie niewłaściwy sposób. Mijam ją, podchodzę do skrzynek na korespondencję i wyjmuję zawartość swojej przegródki. Kiedy wracam do sekretariatu, dogania mnie pani Alex. – Dostałeś moją wiadomość? Zostawiłam ci na karteczce samoprzylepnej. Zerka na plik papierów, które mam w ręku.

Spoglądam na nie i wzruszam ramionami. – Nie wiem jeszcze. Sprawdziłem swoją skrzynkę zaledwie pięć sekund temu. Pani Alex słynie ze swojego miłego sposobu bycia, co dotyczy wszystkich – oprócz mnie. W pokoju nauczycielskim krążą już dowcipy o szczególnych względach, jakimi obdarza jednego z nauczycieli. I niestety to ja jestem przedmiotem tych żartów. Pani Alex jest o dwadzieścia lat ode mnie starsza, nie mówiąc o tym, że ma męża. Niemniej nie powstrzymuje jej to od jawnego okazywania swoich uczuć, co sprawia, że przychodzę odbierać pocztę tylko raz na tydzień. – No cóż, zostawiłam ci wiadomość. Zadzwonił twój doradca pedagogiczny z wydziału. Musi umówić się z tobą na spotkanie. – Wyjmuje mi z rąk papiery i rozkłada je na biurku, szukając swojej wiadomości. – Powiedział, że musi przyjść do ciebie na kwartalną wizytację. Przysięgam, że przykleiłam karteczkę na samej górze. Odbieram jej listy i z powrotem układam w porządny stosik. – Dziękuję. Już jestem spóźniony, więc przejrzę to później. Powiem pani, jeśli się okaże, że jej nie znalazłem. Uśmiecha się do mnie i macha na pożegnanie, kiedy wychodzę z sekretariatu. Cholera, to było zalotne machanie. Muszę w ogóle przestać tu przychodzić. – Dobrego dnia – mówię, odwracając się, żeby wyjść jak najszybciej. Z ulgą zamykam za sobą drzwi sekretariatu. Będę musiał kogoś poprosić o odbieranie za mnie poczty. – Naprawdę powinieneś przestać ją traktować w ten sposób – słyszę obok głos Gavina. Podnoszę wzrok i widzę, że gapi się przez szybę na panią Alex. Wywracam oczami. – Nic się nie zmieniło od czasów szkoły średniej, Gavin. A nawet, odkąd sam tu pracuję jako nauczyciel, jest jeszcze gorzej. Gavin nie odwracając wzroku, nadal patrzy na panią Alex, macha do niej i uśmiecha się. – Ona ciągle na ciebie patrzy. Może powinieneś napiąć mięśnie i zrobić dla niej małe przedstawienie. Albo przynajmniej pozwolić jej, żeby sobie na ciebie popatrzyła, zanim odejdziesz. Na myśl o tym, że pani Alex podziwia mnie za moimi plecami, zaczynam czuć się trochę niezręcznie, więc szybko zmieniam temat i ruszam do klasy, w której mam pierwszą lekcję. – Idziecie wieczorem z Eddie do Klubu Dz9ewięć? Nie widziałem was tam od kilku tygodni. – Może. A co? Występujesz? Kręcę głową. – Nie, nie tym razem – odpowiadam. – Ale będziemy tam trochę po ósmej. Moja babysitterka przychodzi dopiero o siódmej trzydzieści, więc przypuszczalnie opuścimy pierwszą sesję. Staje jak wryty w chwili, gdy dochodzimy do drzwi klasy. – My? A kto to jest my? Czyżby Will Cooper miał randkę? – Unosi pytająco brew i czeka na moją odpowiedź. Zwykle poza szkołą nie zadaję się z uczniami, ale Gavin i Eddie przychodzą do Klubu Dz9ewięć od kilku miesięcy. Czasami siedzimy przy jednym stoliku, więc miałem okazję poznać ich dość dobrze. Kiedy zostajesz nauczycielem, mając dwadzieścia jeden lat, raczej dość trudno całkowicie uniknąć towarzyskich spotkań z osobami, które są praktycznie w tym samym wieku co ty. – No więc, kto to jest? – pyta Gavin. – Kim jest ta tajemnicza dziewczyna, która być może położy kres samotnemu życiu Willa Coopera? Otwieram drzwi i przestaję się uśmiechać, przechodząc na tryb nauczycielski. – Szoruj do klasy, Gavin. Śmieje się i salutuje, a potem rusza korytarzem na swoje zajęcia.

– Jeszcze raz dziękuję, Maya – mówię, idąc przez salon. – Gotówka jest na stole. Jakieś piętnaście minut temu zamówiłem pizzę. – Chwytam kluczyki i wsuwam portfel do kieszeni. – Zaczął mówić od tyłu, ale po prostu nie zwracaj na to uwagi. Jeśli będzie miał coś naprawdę ważnego do powiedzenia, powie to normalnie. – Płacisz mi podwójnie? – pyta Maya, opadając na sofę z pilotem telewizora w ręku. – Wcale nie powiedziałam, że zgadzam się zająć tym drugim dzieciakiem. – To tylko sąsiad – wyjaśniam. – Szybko pójdzie do domu. A jeśli nie pójdzie, to, no cóż… myślę, że zapłacę ci ekstra. Mam właśnie wyjść, gdy obaj chłopcy wpadają do domu. Kel staje w drzwiach i biorąc się pod boki, patrzy na mnie wojowniczo. – Jesteś chłopakiem mojej siostry? Zaskakuje mnie jego bezpośredniość. – Hm, no nie. Tylko jej przyjacielem. – Powiedziała mamie, że zabierasz ją na randkę. Myślałem, że jak ktoś zabiera dziewczynę na randkę, to znaczy, że jest jej chłopakiem. – No cóż – robię pauzę – czasami ktoś zaprasza dziewczynę na randkę, żeby się zorientować, czy chce, żeby została jego dziewczyną. Zauważam, że Caulder, który stoi obok mnie, przysłuchuje się rozmowie, jak gdyby była dla niego równie interesująca. Nie byłem przygotowany na to, że będę musiał im dzisiaj wyjaśniać zasady chodzenia na randki. – A więc to coś w rodzaju testu? – pyta Caulder. – Żeby zobaczyć, czy chcesz, żeby Layken została twoją dziewczyną? Wzruszam ramionami i potwierdzam skinieniem. – Tak, myślę, że można tak powiedzieć. Kel wybucha śmiechem. – Ona ci się nie spodoba. Ciągle beka. Poza tym lubi się rządzić. I nigdy nie pozwala mi pić kawy, więc pewnie tobie także nie pozwoli. Ma naprawdę okropny gust muzyczny i śpiewa o wiele za głośno, i wszędzie zostawia w domu swoje staniki. To obrzydliwe. Śmieję się. – Dzięki za ostrzeżenie. Myślisz, że jest już za późno, żeby się wycofać? Kel kręci głową, jakby nie załapał mojego sarkazmu. – Nie, jest już kompletnie ubrana, więc będziesz musiał ją zabrać. Wzdycham, udając, że jestem zirytowany. – No cóż. To tylko kilka godzin. Mam nadzieję, że nie będzie za dużo bekać ani mną rządzić, i nie zabierze mi kawy, i nie zacznie śpiewać do tej okropnej muzyki, której słucha, i nie zostawi swojego stanika w moim samochodzie. Chociaż mam nadzieję, że tak właśnie zrobi… Kel mija mnie i wchodzi do domu. – Powodzenia – mówi. Z jego tonu wnoszę, że naprawdę mi współczuje. Ze śmiechem zamykam za sobą drzwi. Jestem w połowie drogi do samochodu, gdy Lake wychodzi na podjazd. – Jesteś gotowa?! – wołam do niej. – Tak! – odkrzykuje. Czekam, że podejdzie do mojego samochodu, ale ona stoi w bezruchu. Wygląda na to, że jest gotowa. To dlaczego tam jeszcze stoi?

– No dobra, to chodź! – wołam. Nic, dalej stoi. Założyła ręce na piersi i stoi jak posąg. Pokonany unoszę ręce i śmieję się. – O co chodzi? – Powiedziałeś, że przyjedziesz po mnie o siódmej trzydzieści! – woła. – Czekam więc, aż mnie zabierzesz. Uśmiecham się i wsiadam do samochodu, a potem wjeżdżam tyłem na podjazd jej domu. Wysiadając, żeby otworzyć drzwi z jej strony, zauważam, że jednak nie ma na sobie kapci. W jakimś sensie miałem nadzieję, że dziś rano mówiła serio. Jest jeszcze całkiem jasno, co ma ten niefortunny skutek, że cały czas się na nią gapię. Ma delikatny makijaż i ułożyła sobie włosy. Ubrała się w dżinsy i fioletową bluzkę, która sprawia, że barwa jej oczu wydaje się jeszcze intensywniejsza, a tym samym jeszcze trudniej oderwać od niej wzrok. Wygląda… po prostu idealnie. W samochodzie sięgam do tyłu i biorę z siedzenia papierową torbę. – Nie będziemy mieli czasu, żeby coś zjeść, więc zrobiłem dla nas grillowany ser. Wręczam jej kanapkę i napój. Mam nadzieję, że nie jest zbyt zawiedziona tym, że nie jedziemy czegoś zjeść. Po prostu nie mamy czasu. Mało brakowało, a poszedłbym do niej wcześniej, żeby powiedzieć, że nie jedziemy na kolację, na wypadek, gdyby miała jechać głodna, ale postanowiłem, że w ostatniej chwili jednak coś dla nas przygotuję. W jakimś sensie chciałem zobaczyć, jak zareaguje na to, że nie zabieram ją na typową randkę. Może to odrobinę złośliwe z mojej strony, ale ona się uśmiecha, więc najwyraźniej nie jest wkurzona. – Rany. To pierwsza. – Kładzie kanapkę na kolanach i otwiera napój. – A dokąd właściwie jedziemy w takim pośpiechu? Bo najwyraźniej nie do restauracji? Nadgryzam swoją kanapkę i wyjeżdżam z podjazdu. – To niespodzianka. Wiem o tobie dość dużo, znacznie więcej niż ty o mnie, więc postanowiłem dziś wieczorem pokazać ci, co jest dla mnie naprawdę ważne. Uśmiecha się szeroko. – Mhm, zaciekawiłeś mnie – mówi i zaczyna jeść swoją kanapkę. Jestem zadowolony, że się nie dopytuje, dokąd jedziemy. Raczej trudno byłoby mi jej wyjaśnić, że w czwartkowy wieczór zabieram ją do klubu, żeby posłuchać, jak jacyś ludzie recytują poezję. To w najmniejszym stopniu nie brzmi tak atrakcyjnie, jak w rzeczywistości wygląda. Dlatego wolałbym, żeby za pierwszym razem po prostu sama się przekonała, co to jest, wolna od wszelkich wcześniejszych wyobrażeń. Po zjedzeniu kanapek Lake odkłada śmieci na tylne siedzenie i przesuwa się w swoim fotelu w taki sposób, że siedzi teraz twarzą do mnie. Nonszalancko opiera głowę na zagłówku. – Jacy są twoi rodzice? Rzucam szybkie spojrzenie przez okno, nie chcąc, żeby widziała, że nie palę się do odpowiedzi. Miałem nadzieję, że właśnie tego pytania mi nie zada, przynajmniej nie wcześniej niż podczas powrotnej drogi do domu. Nie znoszę myśli, że to ma być pierwszy temat naszej rozmowy. W ten sposób cały wieczór upłynie nam pod znakiem spraw poważnych. Biorę głęboki oddech w nadziei, że nie widać mojego zakłopotania. Do diabła, jak mam teraz zmienić temat rozmowy? Postanawiam, że zagramy w grę, w którą czasami bawimy się z Caulderem w drodze do naszych dziadków. Mam nadzieję, że nie wyda jej się zbyt infantylna, ale to dobry sposób na zabicie czasu, a przy okazji może dowiem się o niej czegoś więcej. – Nie jestem dobry w towarzyskich rozmówkach, Lake. Możemy pogadać o tym później. Chciałbym, żeby ta podróż była bardziej interesująca.

Poprawiam się wygodniej w siedzeniu i zastanawiam, jak wyjaśnić jej zasady gry. Kiedy odwracam się do niej, widzę, że patrzy na mnie z wyraźnym wyrzutem. Co takiego, u licha, palnąłem? Szybko powtarzam w myślach swoje ostatnie słowa i uświadamiam sobie, jak zabrzmiały. Zaczynam się śmiać, uprzytomniwszy sobie, że mogła kompletnie opacznie zrozumieć to, co właśnie powiedziałem. – Lake, nie! Chciałem tylko powiedzieć, żebyśmy porozmawiali o czymś innym niż to, o czym zwykle rozmawia się na pierwszej randce. Jej napięcie znika. Śmieje się. – No dobrze – odzywa się. – Znam pewną grę, w którą możemy zagrać. Nazywa się „Czy wołałbyś raczej”. Bawiłaś się w to wcześniej? Kręci głową. – Nie, ale wolałabym raczej, żebyś ty zaczął. Mam wrażenie, że gdybym wykorzystał któreś z pytań, jakie wymyśliliśmy wcześniej z Caulderem, to byłoby nieuczciwe, więc staram się szybko wymyślić coś nowego. – Dobra – mówię wreszcie. Odchrząkuję. – A więc wolałabyś raczej spędzić resztę życia bez rąk, czy wolałabyś raczej spędzić resztę życia, mając ręce, nad którymi kompletnie nie panujesz? Pamiętam, że kiedy pewnego razu w drodze do Detroit próbowaliśmy z Caulderem wciągnąć Vaughn do tej zabawy, zaczęła wywracać oczami i powiedziała nam, żebyśmy dorośli. Teraz obserwuję Lake z nadzieją, że zachowa się inaczej, a ona po prostu patrzy na mnie z poważną miną, jakby naprawdę zastanawiała się nad odpowiedzią. – No dobra – odpowiada. – Sądzę, że wolałabym raczej spędzić resztę życia z rękami, nad którymi nie panuję. – Co? Naprawdę? – Śmieję się, zerkając na nią. – Ale nie miałabyś nad nimi żadnej kontroli! Wymachiwałabyś nimi jak wiatrak i mogłabyś nieustannie uderzać się nimi w twarz! Albo, co gorsza, mogłabyś chwycić nóż i dźgnąć siebie! Śmieje się. Cholera, uwielbiam ten jej śmiech. – Nie wiedziałam, że są dobre i niedobre odpowiedzi. – Tym razem byłaś do kitu. Twoja kolej. Uśmiecha się do mnie, a potem marszczy brwi, patrząc przed siebie i opierając się głębiej. – No dobra, daj mi się zastanowić. – Musisz mieć gotowe pytanie! – Jezu, Will! Dowiedziałam się o tej grze zaledwie trzydzieści sekund temu. Daj mi chwilę do namysłu, okej? Wyciągam rękę i ściskam jej dłoń. – Żartowałem. Nie miałem zamiaru trzymać jej dłoni dłużej, ale z jakiegoś powodu poczułem, że to właściwe, więc jej nie puszczam. To takie naturalne, jakbyśmy się nawet nie zastanawiali, co robimy. Nadal patrzę na nasze splecione palce, gdy ona, niezmieszana, wypowiada swoją kwestię. Podoba mi się, że ta zabawa najwyraźniej bardzo ją cieszy. Podoba mi się, że wolała kanapki z grillowanym serem od restauracji. Podobają mi się dziewczyny, które potrafią się cieszyć prostymi rzeczami. Podoba mi się, że trzymamy się za ręce. Gramy jeszcze kilka rund. Przedziwne pytania, jakie przychodzą jej do głowy, mogłyby wprawić Cauldera w niezłe zakłopotanie. Wydaje się, że półgodzinna jazda do klubu zajęła nam kilka minut. Postanawiam zadać jeszcze jedno pytanie w chwili, gdy już wjeżdżamy na parking. Zajmuję wolne

miejsce i lewą ręką staram się wyłączyć silnik, żeby nie puszczać jej ręki. Zerkam na nią. – Jeszcze jedno, ostatnie. Czy wolałabyś raczej znaleźć się z powrotem w Teksasie, czy zostać tutaj? Spogląda na nasze ciągle splecione palce i gładzi kciukiem wierzch mojej dłoni. Jej reakcja na moje pytanie nie jest negatywna. Prawdę mówiąc, wydaje się wprost przeciwna w chwili, gdy na jej ustach pojawia się uśmiech i patrzy na mnie. Właśnie ma zamiar odpowiedzieć, gdy jej uwagę przykuwa napis widoczny na budynku po mojej stronie, i uśmiech na jej twarzy znika. – O rany, Will? – mówi niepewnie. – Ja nie tańczę. Sięga do klamki, żeby otworzyć drzwi, więc robię to samo. – Ja też nie. Oboje wysiadamy z samochodu, ale cały czas pamiętam, że nie odpowiedziała na to ostatnie pytanie. Chwytam ponownie jej dłoń i prowadzę ją do środka. Po wejściu szybko omiatam wzrokiem salę. Znam tutaj mnóstwo stałych bywalców, więc mam nadzieję, że jednak uda mi się znaleźć jakiś wolny stolik, żeby zapewnić nam trochę prywatności. Dostrzegam pustą ławę w głębi i prowadzę Lake w tamtą stronę. Zależy mi na tym, żeby mogła w pełni przeżyć to, co się będzie działo, niezmuszona do przysłuchiwania się rozmowom innych osób. – Tu z tyłu jest spokojniej – stwierdzam. Rozgląda się z ciekawością. Dość szybko zauważa, że to nie jest tłum zwykłych bywalców klubu, i pyta o młodszą publiczność. Jest spostrzegawcza. – No cóż, tego wieczoru to nie jest zwykły klub – wyjaśniam. Lake wsuwa się pierwsza na ławę, a ja siadam tuż obok niej. – Dzisiaj jest tutaj slam. W każdy czwartek zamykają klub i wtedy przychodzą tu ludzie, którzy chcą rywalizować podczas slamu. Przygląda się chwilę dzieciakom siedzącym przy jednym ze stołów, a potem patrzy na mnie. W jej oczach nadal widzę zaciekawienie. – A co to jest slam? Przez chwilę nie odpowiadam. – To poezja – wyjaśniam wreszcie z uśmiechem. – To właśnie jest dla mnie najważniejsze. Czekam na jej śmiech, ale ona się nie śmieje. Patrzy wprost na mnie, zupełnie jak gdyby nie zrozumiała tego, co powiedziałem. Zaczynam wyjaśniać jeszcze raz, kiedy ona mi przerywa. – To poezja, tak? – Uśmiecha się teraz do mnie, ale w bardzo czuły sposób. Niemal tak, jak gdybym zrobił na niej wrażenie. – Czy ci ludzie piszą własne, czy biorą wiersze innych autorów? Opieram się wygodnie i patrzę na scenę. – Ludzie stają tam i po prostu mówią, co im w duszy gra, starając się to wyrazić swoimi słowami i gestami. To zdumiewające. Nie usłyszysz tu żadnej Dickinson ani Frosta. Kiedy ponownie na nią spoglądam, wydaje się naprawdę zaintrygowana. Poezja zawsze stanowiła ważny element mojego życia. Bałem się, że ona tego nie zrozumie. Tymczasem nie tylko to rozumie, ale najwyraźniej jest tym podekscytowana. Wyjaśniam jej zasady dotyczące konkursu. Zadaje mi mnóstwo pytań, dzięki czemu zaczynam się czuć jeszcze swobodniej. Postanawiam przynieść nam drinki, zanim ofiara pojawi się na scenie. – Chcesz się czegoś napić? – Jasne. Wezmę mleko czekoladowe. Spodziewałem się, że się roześmieje ze swojego żartu, ale nic podobnego. – Mleko czekoladowe? Naprawdę? – Z lodem – mówi rzeczowo. – W porządku. Jedno mleko czekoladowe z lodem. Już się robi.

Wstaję od stolika i podchodzę do baru, aby zamówić napoje, a potem obracam się i opieram o bar, żeby na nią popatrzeć. To uczucie, jakie mnie ogarnia, kiedy jestem z nią… Tak bardzo mi tego brakowało. Tak bardzo mi brakowało tego doznania, że coś czuję. Lake jest pierwszą osobą od dwóch lat, która daje mi poczucie nadziei na przyszłość. Kiedy tak na nią patrzę, uświadamiam sobie, że popełniłem ogromny błąd. Porównywałem dotąd jej przypuszczalne reakcje z reakcjami Vaughn, które znałem z przeszłości. To niesprawiedliwe wobec Lake zakładać, że mogłyby ją zniechęcić prostota randki albo gra, w którą bawiliśmy się podczas jazdy. To niesprawiedliwe wobec Lake zakładać, że mogłaby nie lubić poezji, tylko dlatego że Vaughn jej nie lubiła. A także to niesprawiedliwe z mojej strony zakładać, że mogłaby mnie odtrącić, gdyby się dowiedziała, że jestem opiekunem Cauldera. Ta dziewczyna w niczym nie przypomina Vaughn. Ta dziewczyna w niczym nie przypomina żadnej ze znanych mi dziewczyn. Ta dziewczyna jest… – Ładna jest. – Wyrywa mnie z rozmyślań głos Gavina. Dopiero teraz zauważam, że stoi obok przy barze i widzi, jak obserwuję Lake. – Jak się nazywa? – Odwraca się i zamawia u kelnerki dwa drinki. – Layken. A poza tym tak, jest ładna. – Długo z nią chodzisz? Zerkam na zegarek. – Czterdzieści pięć minut. Śmieje się. – Cholera. Widząc, jak na nią patrzysz, mógłbym się założyć, że o wiele dłużej. Gdzie ją spotkałeś? Barman wręcza mi resztę i rachunek za nasze napoje. Zerkam na rachunek i śmieję się. Naprawdę wydrukowano tam: „Mleko czekoladowe z lodem”. Zwijam papierek i wtykam do portfela. – Prawdę mówiąc – odwracam się do Gavina – jest moją nową sąsiadką. Wprowadziła się trzy dni temu. Kręci głową i spogląda w jej stronę. – Lepiej by było, gdyby wam się udało. Bo wiesz, w innym wypadku zrobi się naprawdę niezręcznie. Potakuję. – Tak, myślę, że tak. Ale mam dobre przeczucia. Przed odejściem pokazuje na przód sali. – Siedzimy z Eddie tam. Postaram się ją czymś zająć, żebyście mieli trochę czasu dla siebie. Jeśli zauważy, że jesteś tu z dziewczyną, znajdzie się u was w sekundę i będzie próbowała zostać jej nową najlepszą przyjaciółką. Śmieję się, ponieważ wiem, że Gavin ma rację. – Dzięki. Chwytam nasze drinki i wracam do stolika, czując ulgę, że nie będę musiał nikogo nikomu przedstawiać. Nie wiem, czy jestem na to gotowy.

Rozdział 5

Miesiąc miodowy Lake siada na łóżku i patrzy na mnie ze złością. – Co, do diabła, Will? Gavin wiedział? Wiedział o wszystkim przez cały czas? Śmieję się głośno. – A co? Nie tylko wy z Eddie miałyście sekrety. Kręci głową z niedowierzaniem. – Czy Eddie wie, że on wiedział? – Nie sądzę. W odróżnieniu od niektórych osób Gavin potrafi dochować sekretu. Lake mruży oczy i opada z powrotem na poduszkę. Jest zdumiona. – Nie mogę uwierzyć, że on wiedział. I jak zareagował, kiedy pojawiłam się na twoich zajęciach z poezji? – No cóż, mógłbym ci opowiedzieć dokładnie o tamtym dniu, ale to oznaczałoby, że ominąłbym nasz pierwszy pocałunek. Nie chcesz posłuchać reszty opowieści o naszej randce? Uśmiecha się. – Wiesz, że chcę.

Zakochanie – Kto to jest ofiara? – pyta Lake, kiedy wracam z naszymi napojami. – Ofiara to ktoś, kogo wykorzystują, żeby przygotować sędziów. – Wsuwam się obok niej na ławę, ale tym razem siadam bliżej. – Ktoś mówi jakiś tekst niebrany potem pod uwagę w turnieju, dzięki czemu sędziowie mogą przećwiczyć swoje oceny. – Więc mogą wezwać każdego? A co, gdyby wywołali mnie? Ta myśl, jak się wydaje, budzi w niej przerażenie. – No cóż, przypuszczam, że powinnaś mieć coś gotowego w zanadrzu – droczę się z nią. Śmieje się, a potem podpiera jedną ręką i zwraca w moją stronę. Przeciąga dłonią po włosach, posyłając w moją stronę lekką falę zapachu wanilii. Przygląda mi się przez chwilę i w jej oczach pojawiają się radosne błyski. Uwielbiam ten spokój, jaki maluje się na jej twarzy. Siedzimy tak blisko siebie, że czuję promieniujące z niej ciepło, nasze ciała niemal się stykają. Uda, biodra, dłonie dzielą dosłownie centymetry. Jej spojrzenie przesuwa się z moich oczu w stronę ust i po raz pierwszy tego wieczoru czuję zapowiedź pierwszego pocałunku. W jej wargach jest coś, co sprawia, że kiedy ona jest tak blisko, po prostu pragnę je całować. Szybko przypominam sobie, że choć tego wieczoru jestem po prostu „Willem”, to na sali znajduje się co najmniej jeden z moich uczniów, który zapewne zerka w naszą stronę. Chwila ciszy między nami sprawia, że na jej policzkach pojawiają się rumieńce. Spogląda z powrotem w stronę sceny, niemal jak gdyby wyczuła, że zmagam się z pragnieniem, aby ją pocałować. Ujmuję jej rękę i kładę pod stołem na swojej nodze. Zerkam w dół, powoli głaszcząc jej palce. Potem zaczynam głaskać jej nadgarstek i ogarnia mnie szalone pragnienie, żeby posuwać się w górę jej ramienia, aż do warg… Ale nie robię tego. Powracam w dół, do jej palców, żałując jak diabli, że właśnie w tej chwili jesteśmy w miejscu publicznym. Nie wiem, co jest w niej takiego, że wprawia mnie w niepohamowany zachwyt. Nie wiem także, co takiego ma w sobie, że zaczynam mówić rzeczy, których normalnie nie wyrzuciłbym z siebie tak szybko. – Lake. – Nadal dotykam jej dłoni koniuszkami palców. – Nie wiem, co takiego jest w tobie… ale podobasz mi się. Splatam palce z jej palcami i odwracam się w stronę sceny, tak aby nie sądziła, że oczekuję od niej odpowiedzi. Uśmiecham się, widząc, że chwyta szklankę i szybko wypija swoje mleko czekoladowe. Ona zdecydowanie też to czuje. Gdy na scenie pojawia się ofiara, Lake zmienia się w okamgnieniu. Zachowuje się niemal tak, jakby w ogóle zapomniała o moim istnieniu. Z uwagą pochyla się do przodu, gdy jakaś kobieta zaczyna swój kawałek, i całkowicie skupia się na niej. Obserwowanie emocji goszczących na twarzy Lake pochłania mnie tak bardzo, że nie potrafię oderwać od niej wzroku. Usiłuję zrozumieć, co to jest, co sprawia, że czuję z nią tak intensywną więź. Nie spędziliśmy przecież ze sobą zbyt wiele czasu. Do diabła, ledwie ją znam. Nadal nawet nie wiem, jaki jest jej główny przedmiot na studiach, jak brzmi jej drugie imię, a nawet kiedy ma urodziny. W głębi duszy wiem, że to wszystko nie ma znaczenia. Jedyne, co się liczy teraz, to ta chwila, i ta chwila z całą pewnością jest moją dzisiejszą słodyczą. Gdy tylko ofiara skończyła swój wiersz, Lake zabiera dłoń i ociera nią łzy. Obejmuję ją i przyciągam do siebie. Poddaje się temu, kładzie mi głowę na ramieniu. – I jak? – pytam. Opieram podbródek na czubku jej głowy i głaszczę włosy, wdychając kolejną falę waniliowej aury. Zaczynam uwielbiać zapach wanilii, niemal tak bardzo jak południowy akcent.

– To było niesamowite – szepcze. Niesamowite. Dokładnie tego samego słowa użyłem, żeby opisać w rozmowie z ojcem swoje przeżycia, kiedy przyszedłem tu pierwszy raz. Walczę z nagłym pragnieniem, aby unieść jej podbródek i zbliżyć jej wargi do swoich, choć wiem, że powinienem zaczekać, aż znajdziemy się sam na sam. Jednak naprawdę trudno mi się powstrzymać; moje serce walczy z sumieniem. Pochylam się i dotykam wargami jej czoła, a potem zamykam oczy. Na razie to musi wystarczyć. Siedzimy objęci w ten sam sposób podczas występu kilku kolejnych poetów. Lake śmieje się, płacze, wzdycha i przeżywa intensywnie każdy występ, każdy utwór. Gdy na scenie pojawia się ostatni uczestnik pierwszej rundy konkursu, staje się oczywiste, że jest za późno. Miałem nadzieję, że powiem jasno, jak wygląda moja sytuacja, zanim sprawy zajdą za daleko. Ale nie miałem pojęcia, że wszystko potoczy się tak szybko. Nie potrafię się jej oprzeć. Nie potrafię się w żaden sposób uchronić od zakochania w tej dziewczynie. To już się stało. Skupiam uwagę na tym, co się dzieje na scenie, ale jednocześnie nie potrafię się oprzeć, żeby nie zerkać na Lake, patrzeć, jak obserwuje poetę, który zmaga się z tremą. Lake jeszcze raz wstrzymuje oddech, gdy tamten podchodzi do mikrofonu. – Ten wiersz nosi tytuł Bardzo długi wiersz – mówi chłopak. Lake śmieje się i pochyla do przodu. Ten wiersz jest bardzo długi. Prawdę mówiąc, tak długi, że twoja zdolność skupiania uwagi może być napięta do granic. Ale to jest okej. Właśnie dlatego poezja jest taka niezwykła. Widzisz, poezja wymaga czasu. Żyjemy w czasie. Można to nazwać kulturą albo społeczeństwem. To nie ma dla mnie znaczenia, ponieważ żadne z tych słów się nie rymuje. W czasie, gdy większość ludzi nie chce słuchać, nasze gardła czekają, tak jak zapałki czekają, aby zapłonąć. Czekają na chwilę, w której będziemy mogli przemówić. Nikt nie ma cierpliwości słuchać. Ale ten wiersz jest długi. Prawdę mówiąc, tak długi, że w czasie, który sobą wypełnia, możesz zrobić wiele innych cudownych rzeczy. Możesz zadzwonić do swojego ojca. Zadzwoń do ojca. Możesz napisać jakąś pocztówkę. Napisz pocztówkę. Kiedy ostatni raz ktoś z was napisał pocztówkę? A jeśli jesteś gdzieś na dworze, przypuszczalnie nie jesteś zbyt daleko od wschodu słońca albo zachodu, obserwuj wschód słońca. Możesz napisać własny wiersz,

lepszy wiersz. Możesz zagrać jakąś melodię albo zaśpiewać piosenkę. Możesz spotkać się z sąsiadem, zapamiętać jego imię. Zapamiętaj imię swojego sąsiada. Możesz narysować obrazek (a przynajmniej pokolorować). Możesz zacząć czytać książkę. Albo skończyć modlitwę. Możesz porozmawiać z Bogiem. Pomódl się. Kiedy ostatni raz się modliłeś? Ale tak naprawdę to jest długi wiersz. Tak długi, prawdę mówiąc, że już zajął ci minutę. Kiedy ostatni raz obejmowałeś przyjaciela przez minutę? Albo mówiłeś komuś, że go kochasz? Powiedz swoim przyjaciołom, że ich kochasz. Nie, naprawdę, mówię serio. Powiedz im. Powiedz: „Kocham was”. Powiedz: „Dzięki wam życie ma sens”. Ponieważ to właśnie robią przyjaciele. Ze wszystkich cudownych rzeczy, które mógłbyś zrobić podczas tego bardzo, bardzo długiego wiersza, mógłbyś zrobić i to: połączyć się z kimś. Może już się z kimś łączysz. Może wszyscy się łączymy. Widzisz, uważam, że ze wszystkich rzeczy, które naprawdę mają znaczenie w wielkim planie życia, liczą się tylko Bóg i ludzie. I jeśli ludzie są stworzeni na obraz Boga, to kiedy spędzasz swój czas z ludźmi, nigdy nie jest zmarnowany. I w tym bardzo długim wierszu staram się sprawić, aby wiersz był tym, czym jest: sprawiał, aby rzeczy stawały się prostsze. Nie potrzebujemy wiersza, aby rzeczy stały się bardziej skomplikowane. Do tego mamy siebie nawzajem. Potrzebujemy wierszy, aby przypominały nam o rzeczach, które naprawdę mają znaczenie, żebyśmy dali sobie czas. Naprawdę dużo czasu na to, żeby być żywym dla dobra kogoś innego, przez jedną chwilę.

Albo przez wiele chwil. Ponieważ potrzebujemy siebie nawzajem, żeby potrzymać za ręce kogoś, kto jest załamany. Wszystko, czego potrzebujesz, to spotkać kogoś. Ująć jego dłoń. Spojrzeć mu w oczy. On jest tobą. Wszyscy razem jesteśmy załamani. Ale te strzaskane fragmenty naszej egzystencji nie muszą być chaosem. Wystarczy, że zadbamy o to, ażeby powstrzymać język czasami. Usiąść i posłuchać bardzo długiego wiersza, opowieści o czyimś życiu, radości przyjaciela i smutku przyjaciela. Tak, aby kogoś trzymać za ręce i pozwolić, aby trzymał nas. I być cicho. Więc módl się. Napisz pocztówkę. Zadzwoń do swoich rodziców i wybacz im, a potem im podziękuj. Wyłącz telewizor. Stwórz jakieś dzieło sztuki, najlepiej jak potrafisz. Postaraj się dzielić z innymi, czym tylko możesz, zwłaszcza pieniędzmi. Opowiedz komuś o bardzo długim wierszu, który kiedyś słyszałeś, i o tym, jak potem, za sprawą tego wiersza, go spotkałeś. Kiedy chłopak odchodzi od mikrofonu, Lake ociera kolejną łzę. Zaczyna klaskać razem z resztą widzów, całkowicie poddając się atmosferze wieczoru. Kiedy wreszcie ponownie przytula się do mnie, biorę ją za rękę. Jesteśmy tutaj już prawie dwie godziny i teraz jestem pewien, że jest zmęczona, zważywszy na to, jaki tydzień ma za sobą. Poza tym nigdy nie zostaję do końca, żeby wysłuchać wszystkich, ponieważ w piątki pracuję. Wstaję i zaczynam wyprowadzać ją zza stolika w chwili, gdy mistrz ceremonii po raz ostatni wzywa uczestników do występów. Lake obraca się do mnie i widzę jej myśli jasno wypisane na twarzy. – Will, nie możesz mi tego zrobić – przyprowadzić mnie tutaj i nie wystąpić. Proszę, tylko raz. Proszę, błagam! Nie miałem zamiaru mówić niczego tego wieczoru na scenie. Najmniejszego zamiaru. Ale, o Boże, to spojrzenie w jej oczach. Ona naprawdę sprawi, że to zrobię. Czuję, że już przepadłem. Kiedy patrzę w te oczy, nie ma sposobu, żebym mógł powiedzieć „nie”. Ze śmiechem odchylam głowę na oparcie ławy. – Chyba chcesz mnie zabić, Lake. Tak jak ci powiedziałem, nie mam nic nowego. – To powiedz coś starego – proponuje. – A może obecność tych wszystkich ludzi sprawia, że się denerwujesz? Nie ma pojęcia, jak często tutaj występuję ani jak naturalnie czuję się teraz na scenie. To stało się dla mnie niemal równie naturalne co oddychanie. Ani razu nie denerwowałem się przed wyjściem na scenę od mojego pierwszego występu pięć lat temu.

W każdym razie nie do tej chwili. Nachylam się bliżej i patrzę jej prosto w oczy. – Nie ich wszystkich. Tylko jednej osoby. Nasze twarze są teraz tak nieprawdopodobnie blisko siebie. To byłoby takie łatwe. Zaledwie kilka centymetrów bliżej i mógłbym posmakować jej ust. Jej uśmiech znika i widzę, żek przygryza dolną wargę, a jej spojrzenie ponownie przesuwa się w stronę moich ust. Dostrzegam w jej oczach, że ona także pragnie tego pocałunku. Pragnie go tak samo mocno jak ja. Znowu pojawia się dawno zapomniane nerwowe trzepotanie w żołądku i czuję, że zaraz stracę nad sobą panowanie. Ale kiedy zaczynam się pochylać w jej stronę, ona nagle opiera brodę na złożonych dłoniach i znowu nalega. – Nie zmuszaj mnie, żebym cię błagała. Przez chwilę w ogóle zapomniałem o tym, że prosiła mnie o występ. Odsuwam się ze śmiechem. – Już to zrobiłaś. Nadal podpiera podbródek w ten sam sposób i patrzy na mnie tym cudownym spojrzeniem. Spojrzeniem, o którym już wiem, że nigdy nie będę umiał powiedzieć mu „nie”. – No dobrze, dobrze – zgadzam się, poddając się bez walki. – Ale ostrzegam cię, sama prosiłaś. Wyciągam z kieszeni portfel, wyjmuję pieniądze i je unoszę. – Wchodzę! Kiedy mistrz ceremonii mnie rozpoznaje, wysuwam się zza stolika i ruszam w stronę sceny. Jestem kompletnie nieprzygotowany. Dlaczego nie pomyślałem, że ona może mnie poprosić o występ? Powinienem był napisać coś nowego. Powiem tylko mój kawałek na temat uczenia. Jest wystarczająco łatwy. Poza tym chyba jeszcze nie rozmawiałem z nią o swoim zawodzie. To mógłby być zabawny sposób, żeby się z tym uporać. Podchodzę do sceny i poprawiam mikrofon. A potem rozglądam się po widowni. Kiedy nasze spojrzenia się spotykają, ona kładzie łokcie na stoliku i opiera głowę na złożonych dłoniach. Macha do mnie w ten zalotny sposób i jej twarz rozjaśnia promienny uśmiech. Pod wpływem tego spojrzenia czuję w sercu nagłe ukłucie poczucia winy. Patrzy teraz na mnie w taki sam sposób, w jaki ja patrzyłem na nią. Z nadzieją. I kiedy patrzę jej w oczy, dociera do mnie, że nie powinienem marnować tej okazji na mówienie wiersza o swoim zawodzie. To szansa na to, żeby jej wyznać wszystko… wykorzystać ten występ i powiedzieć, kim naprawdę jestem. Jeśli jej uczucia do mnie choć w połowie dorównują moim uczuciom do niej, zasługuje na to, aby się dowiedzieć, w co się angażuje. – Jak nazywa się twój dzisiejszy kawałek, Will? Patrzę ze sceny prosto w oczy Lake i odpowiadam: – Śmierć. Mistrz ceremonii schodzi ze sceny, a ja biorę głęboki oddech, przygotowując się do wypowiedzenia słów, które albo otworzą przede mną szansę na naszą wspólną przyszłość, albo wszystko zniszczą. Śmierć. Jedyna nieuchronna rzecz w życiu. Ludzie nie lubią rozmawiać o śmierci, ponieważ to sprawia, że stają się smutni. Nie chcą sobie wyobrażać, że życie może toczyć się dalej bez nich. Wszyscy ludzie, których kochają, będą ich krótko opłakiwać, ale nadal będą oddychać. Nie chcą wyobrażać sobie, że życie będzie toczyć się dalej bez nich.

Ich dzieci będą dalej rosnąć, wstępować w związki małżeńskie, starzeć się… Nie chcą sobie wyobrażać, że życie będzie toczyć się dalej bez nich. Ich dobra materialne zostaną sprzedane. Na ich dokumentacji medycznej pojawi się pieczęć „zamknięte”. Ich imię dla wszystkich, których znają, stanie się wspomnieniem. Nie chcą sobie wyobrażać, że życie będzie toczyć się dalej bez nich, więc zamiast mierzyć się z tym wprost, wolą unikać tematu, całkowicie, żywiąc nadzieję i modląc się, że w jakiś sposób… ich ominie. Zapomni o nich, przyjdzie do następnej osoby w szeregu. Nie, nie chcą sobie wyobrażać, że życie będzie się toczyć dalej… bez nich. Ale śmierć nie zapomniała. Spotkała się z nimi wprost pod postacią wielkiego tira skrytego w gęstej mgle. Nie. Śmierć o nich nie zapomniała. Gdyby tylko byli przygotowani, gdyby zaakceptowali to, co nieuchronne, porobili plany, zrozumieli, że chodziło nie tylko o ich życie. Mając dziewiętnaście lat, mogłem, w sensie prawnym, uchodzić za osobę dorosłą, ale nadal czułem się bardzo tylko dziewiętnastolatkiem. Nieprzygotowanym i przytłoczonym tym, że nagle zależy ode mnie całe życie siedmiolatka. Śmierć. Jedyna nieuchronna rzecz w życiu. Odchodzę od mikrofonu i czuję, że jestem jeszcze bardziej zdenerwowany niż na początku. Przed chwilą wyłożyłem przed nią wszystko. Moje całe życie skondensowane w jednominutowym wierszu. Schodząc ze sceny i zmierzając w stronę naszego stolika, widzę, że Lake wierzchem dłoni ociera łzy. Nie wiem, o czym myśli, więc idę powoli, żeby dać jej czas na oswojenie się z tym, co przed chwilą usłyszała. Wsuwam się obok niej na ławę i uśmiecham się, próbując rozładować napięcie.

– Ostrzegałem cię – oznajmiam, sięgając po swojego drinka. Nie odpowiada, więc nie bardzo wiem, co jeszcze dodać. Zaczynam się czuć niezręcznie i zastanawiam się, czy rzeczywiście to był najlepszy sposób, aby opowiedzieć jej historię mojego życia. Obawiam się, że w pewnym sensie ją też postawiłem w trudnej sytuacji. Mogę tylko mieć nadzieję, że nie poczuje się zmuszona do mówienia mi teraz, jak bardzo jest jej mnie żal. Bo najbardziej ze wszystkiego na świecie nie znoszę litości. Właśnie w chwili, gdy zaczynam żałować, że wybrałem ten tekst, ona wyciąga rękę i ujmuje moją dłoń. Dotyka mnie tak delikatnie – zupełnie jakby chciała mi powiedzieć, o czym myśli, nie używając słów. Stawiam swojego drinka na stoliku i odwracam się do niej. Patrzę jej prosto w oczy i widzę, że nie ma w nich litości. Nadal patrzy na mnie z nadzieją. Ta dziewczyna właśnie poznała wszystkie moje sekrety, o których bałem się jej opowiedzieć. O śmierci moich rodziców i o gniewie, jaki do nich czułem, o ogromnej odpowiedzialności, jaka teraz na mnie spadła, i o tym, że dla Cauldera jestem wszystkim, co ma na świecie – a mimo to ona nadal przez łzy patrzy na mnie z nadzieją. Dotykam jej twarzy, ocierając łzę, a potem delikatnie przesuwam kciukiem po wilgotnej smudze, w dół policzka. Lake dotyka wargami wnętrza mojej dłoni, cały czas patrząc mi w oczy; serce staje mi w gardle. W jaki sposób udało jej się za pomocą tego jednego prostego gestu przekazać wszystkie myśli i uczucia, jakie przez nią przepływają? Nagle nie obchodzi mnie, gdzie jesteśmy ani kto mógłby nas zobaczyć. Muszę ją pocałować. Po prostu muszę. Ujmuję jej twarz w dłonie i pochylam się bliżej, całkowicie ignorując głos sumienia, które krzyczy, żebym zaczekał. Ona zamyka oczy i zaprasza mnie, czeka. Waham się, ale czując na wargach jej oddech, nie mogę się powstrzymać. Dzieląca nas przestrzeń znika, gdy delikatnie dotykam ustami jej dolnej wargi. Jest jeszcze miększa, niż sądziłem. Wszystkie otaczające nas głosy nagle milkną i słyszę tylko bicie własnego serca pulsujące w całym moim ciele. Powoli przesuwam usta w stronę jej warg, ale kiedy tylko zaczynają się rozchylać, odsuwam się z ociąganiem. Chociaż chciałbym ją pocałować, wkładając w to całego siebie, ciągle jakoś mgliście pamiętam, że jesteśmy w miejscu publicznym i na sali jest dziś co najmniej dwoje moich uczniów. Postanawiam odłożyć lepszy pocałunek na później, ponieważ gdybym to teraz zrobił, wiem, że nie potrafiłbym przestać. – Cierpliwości – szepczę, resztką woli zmuszając się do zapanowania nad sobą. Muskam kciukiem jej policzek, a ona uśmiecha się do mnie ze zrozumieniem. Nadal trzymając w dłoniach jej twarz, ponownie zamykam oczy i całuję ją w policzek. Bierze szybki oddech, gdy cofam ręce i powoli przesuwam w dół jej ramion, starając się pamiętać, że sam także powinienem oddychać. Po prostu nie jestem w stanie się od niej oderwać, więc przyciskam czoło do jej czoła i otwieram oczy. W tym momencie mam absolutną pewność, że ona czuje to samo co ja. Widzę to w jej oczach. – O rany – mówi, oddychając głęboko. – O rany – powtarzam. Przez kilka sekund wciąż patrzymy sobie w oczy. Kiedy mistrz ceremonii zaczyna ogłaszać, kto zakwalifikował się do drugiej rundy, szybko wracam do rzeczywistości. Nie ma mowy, żebym mógł siedzieć tu choćby chwilę dłużej, ponieważ gdybym został, jedyne, co by mi pozostało, to posadzić ją na moich kolanach i szaleńczo całować. Rozumiem, że aby uniknąć takiego scenariusza, najlepiej będzie, jak po prostu natychmiast wyjdziemy. – Chodźmy – szepczę. Biorę ją za rękę i wysuwamy się zza stolika, a potem prowadzę ją w stronę wyjścia. – Nie chcesz zostać? – pyta, kiedy już jesteśmy na zewnątrz.

– Lake, przez kilka ostatnich dni miałaś na głowie przeprowadzkę i rozpakowywanie rzeczy. Potrzebujesz snu. Gdy tylko wypowiadam te słowa, ziewa. – Sen to rzeczywiście brzmi dobrze. Otwieram przed Lake drzwi samochodu, ale zanim zdążyła wsiąść do środka, obejmuję ją i przyciągam do siebie. Robię to tak szybko, że nawet się nie zastanawiam, co właściwie zrobiłem. Dlaczego ona działa na mnie w ten sposób? Zupełnie jak gdyby moje sumienie po prostu gdzieś znikało, kiedy ona jest obok. I chociaż wiem doskonale, że powinienem ją puścić, zanim poczujemy się niezręcznie, nie potrafię tego zrobić. Ona odwzajemnia mój uścisk, a potem opiera mi głowę na piersi i wzdycha. Stoimy tak przez kilka minut; żadne z nas nie odzywa się ani nie porusza. Ani razu się nie pocałowaliśmy, ani razu nawet nie musnąłem dłonią jej skóry, nie wypowiedziałem nawet jednego słowa… A jednak w jakiś sposób to najbardziej intymna chwila, jaką kiedykolwiek z kimkolwiek przeżyłem. Kiedykolwiek. Nie mam ochoty jej puścić, ale dostrzegam Gavina i Eddie wychodzących z klubu, więc odsuwam się i daję Lake znak, żeby wsiadła do auta. To nie jest właściwa chwila na pierwsze spotkanie z Eddie. Gdy wyjeżdżamy z parkingu, ona opiera głowę o szybę i wzdycha. – Will? Dziękuję ci. Ujmuję jej dłoń. Wszystko, czego pragnę w tym momencie, to podziękować jej, ale nie odpowiadam. Miałem mnóstwo nadziei związanych z tym wieczorem, ale ona przerosła moje najśmielsze oczekiwania. Jest zmęczona i widzę, że jeszcze chwila, a zaśnie. Zamyka oczy, a ja prowadzę w milczeniu i pozwalam jej spać. Podjeżdżamy pod jej dom. Spodziewam się, że Lake się obudzi, ale nic takiego się nie dzieje. Wyłączam silnik i wyciągam rękę, ale spokój, jaki maluje się na jej twarzy, sprawia, że moja ręka zastyga w powietrzu. Patrzę na Lake pogrążoną we śnie i próbuję połapać się w swoich uczuciach. Jak to możliwe, że tak bardzo mi zależy na kimś, kogo znam zaledwie od kilku dni. Kochałem Vaughn, ale mogę szczerze powiedzieć, że nigdy nie czułem z nią takiej więzi. W każdym razie nie na tym poziomie emocjonalnym. Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek czuł się tak, odkąd… No cóż, prawdę mówiąc, nigdy. To coś zupełnie nowego. Boję się. Ale to jest ekscytujące. Działa mi na nerwy i przynosi głęboki spokój. Zupełnie jakby wszystkie uczucia, jakie kiedykolwiek przeżywałem, połączyły się w jedno intensywne pragnienie, aby objąć mocno tę dziewczynę i już nigdy nie puścić. Przysuwam się bliżej i całuję ją w czoło. Ona nadal śpi. – To ja ci dziękuję – szepczę. Wysiadam i idę na drugą stronę samochodu, żeby otworzyć jej drzwi, a wtedy Lake się budzi. Pomagam jej wysiąść z auta i oboje w milczeniu ruszamy w stronę frontowych drzwi jej domu, trzymając się za ręce. Przed drzwiami jeszcze raz przyciągam ją do siebie. Ona opiera głowę na mojej piersi i stoimy tak samo objęci jak na parkingu przed klubem. Nie mogę się oprzeć pokusie i zastanawiam się, czy jej wydaje się to tak samo naturalne jak mnie. – Tylko pomyśl – mówi. – Nie będzie cię przez całe trzy dni. Dokładnie tyle czasu, ile się znamy. Śmieję się i ściskam ją mocniej. – To będą najdłuższe trzy dni mojego życia. Nadal się obejmujemy i żadne z nas nie chce się ruszyć, ponieważ dociera do nas, że to naprawdę będą najdłuższe trzy dni w naszym życiu. Dostrzegam, że Lake zerka w stronę okna, jak gdyby się obawiała, że ktoś nas obserwuje. Chociaż

chciałbym się poddać gorącemu pragnieniu, żeby ją pocałować, muskam tylko szybko wargami jej policzek, a potem ją puszczam i powoli wracam do samochodu. Kiedy nasze palce się rozplatają, jej ręka opada bezwładnie, a ona uśmiecha się tak, że szybko zaczynam żałować, iż nie pocałowałem jej porządnie. Siedząc w samochodzie, dochodzę do wniosku, że nie ma mowy o tym, żebym dzisiaj mógł zasnąć, jeśli zaraz nie naprawię tego błędu. Opuszczam szybę. – Lake, czeka mnie naprawdę długa droga do domu. Co byś powiedziała na jeszcze jednego na do widzenia? Śmieje się, podchodzi do auta i nachyla się przez szybę. Obejmuję ją i przyciągam do siebie. W chwili, gdy nasze wargi się spotykają, jest po mnie. Ona rozchyla usta i początkowo nasz pocałunek jest powolny i słodki. Wsuwa rękę przez okno i zanurza ją w moich włosach, przyciągając mnie bliżej, co doprowadza mnie do kompletnego szaleństwa. Moje usta stają się coraz bardziej natarczywe i przez sekundę zastanawiam się, czy nie odwołać weekendowego wyjazdu. Teraz, kiedy wreszcie jej spróbowałem, wiem, że po prostu nie wytrzymam trzech dni bez niej. Jej usta są wszystkim, co sobie na ich temat wyobrażałem. Dzielące nas drzwiczki do samochodu są czystą torturą. Pragnę wciągnąć ją do środka i posadzić sobie na kolanach. Całujemy się dalej, aż wreszcie docieramy do momentu, w którym staje się jasne, że albo ona musi wsiąść do samochodu, albo musimy przestać. Oboje zwalniamy równocześnie i w końcu przerywamy pocałunek, ale żadne z nas nie zamierza odejść. – Do diabła – szepczę, dotykając jej warg. – To za każdym razem robi się lepsze. Ona przytakuje z uśmiechem. – Zobaczymy się za trzy dni. Ale teraz jedź ostrożnie do domu. Całuje mnie jeszcze raz, a potem się odsuwa. Podjeżdżam pod swój dom, żałując jak diabli, że muszę wkrótce wyjechać z miasta na całe następne trzy dni. Wysiadając z samochodu, widzę, jak Lake idzie do swojego domu. Przyglądam się, jak zbiera włosy i je upina, podchodząc do drzwi. Dobrze wygląda z taką fryzurą. Ale kiedy miała rozpuszczone, także wyglądała cudownie. Gdy tak ją podziwiam, uświadamiam sobie, że nie powiedziałem jej tego wieczoru ani jednego komplementu, nie wspomniałem nawet, jak wspaniale wygląda. – Lake! – wrzeszczę. Odwraca się i patrzy, jak pędzę do niej przez ulicę. – Zapomniałem o czymś. – Obejmuję ją i szepczę jej we włosy: – Wyglądasz dzisiaj cudownie, jesteś piękna. Całuję ją w czubek głowy, a potem puszczam i odchodzę w stronę swojego domu. Przy drzwiach odwracam się i widzę, że ona nadal stoi w tym samym miejscu i patrzy na mnie. Uśmiecham się do niej i wchodzę do środka, a potem natychmiast biegnę do okna. Odsuwam zasłonę i obserwuję, jak szybko idzie w stronę domu i wskakuje do środka. – Na co tak patrzysz? – pyta Maya. Jej głos wyrywa mnie z osłupienia, więc szybko zaciągam zasłonę i odwracam się. – Na nic. Ściągam kurtkę i jednym butem pomagam sobie zdjąć drugi. – Dzięki, Maya. Masz ochotę przypilnować go w następny czwartek? Wstaje i rusza do wyjścia. – A czy kiedykolwiek było inaczej? Ale nie chcę drugi raz pilnować tego dziwaka. Zamyka za sobą drzwi, a ja rzucam się na kanapę i wzdycham. Z całą pewnością to była najlepsza randka w moim życiu i mam poczucie, że następne mogą być jeszcze lepsze.

Rozdział 6

Miesiąc miodowy Lake uśmiecha się, wracając myślami do tamtych chwil. Przypomina sobie, jak radośni i szczęśliwi byliśmy po tamtej randce. – Nigdy w życiu nie przeżyłam takiego wieczoru. Wszystko było doskonałe. Od początku do końca. Nawet grillowany ser. – Wszystko oprócz faktu, że zapomniałem wspomnieć o moim zawodzie. Marszczy brwi. – No tak, rzeczywiście. To było beznadziejne. Śmieję się. – Beznadziejne to delikatnie powiedziane, jak na opis moich uczuć, kiedy cię zobaczyłem na tym korytarzu. Ale jakoś przetrwaliśmy. I chociaż było ciężko, popatrz na nas teraz. – Czekaj – mówi, przykładając palce do moich warg. – Nie wybiegaj naprzód. Zacznij od tego miejsca, w którym przerwałeś. Chcę wiedzieć, co pomyślałeś, kiedy zobaczyłeś mnie na korytarzu. Mój Boże, byłeś na mnie taki wściekły! – Wściekły na ciebie? Lake, naprawdę myślałaś, że byłem zły na ciebie? Wzrusza ramionami. – Nie, kochanie. Jeśli byłem wściekły, to na pewno nie na ciebie.

O, cholera Mój trzydniowy weekend. Co mogę powiedzieć o tym trzydniowym weekendzie poza tym, że to były najdłuższe, najbardziej zdradliwe trzy dni w moim życiu. Przez cały czas byłem rozproszony, myślami krążyłem wyłącznie wokół niej. Miałem ochotę się zabić za to, że przed wyjazdem nie poprosiłem jej o numer telefonu, przynajmniej moglibyśmy esemesować. Dziadek najwyraźniej zauważył zmianę w moim zachowaniu, bo ostatniego wieczoru przed naszym powrotem do domu odciągnął mnie na bok i spytał: – A więc kim ona jest? Oczywiście udałem głupiego i zaprzeczyłem, że się z kimś spotykam. Co by o mnie pomyślał, gdyby się dowiedział, że poszedłem z tą dziewczyną na randkę i już tracę dla niej rozum? Roześmiał się tylko, słysząc moje zaprzeczenie, i ścisnął mnie za ramię. – Nie mogę się doczekać, kiedy ją poznam. Zwykle nienawidzę poniedziałkowych poranków, ale tego dnia wszystko wygląda inaczej. Przypuszczalnie dlatego, że po pracy będę mógł znowu się z nią zobaczyć. Wsuwam karteczkę pod wycieraczkę jej jeepa, a potem wracam do swojego samochodu. Jednak w chwili, gdy kładę rękę na klamce, dochodzę do wniosku, że palnąłem głupstwo. Jestem za bardzo bezpośredni. Kto mówi takie rzeczy: „Nie mogę się doczekać naszego spotkania” w liściku napisanym po pierwszej randce? To naprawdę ostatnia rzecz, jakiej teraz pragnę: przestraszyć ją. Wracam do jej wozu i unoszę wycieraczkę, żeby zabrać liścik. – Zostaw to. Odwracam się i widzę Julię, która stoi w drzwiach z kubkiem kawy w dłoniach. Zerkam na liścik, potem na jeepa i jeszcze raz na Julię, kompletnie nie wiedząc, co powiedzieć. – Powinieneś to zostawić – mówi, wskazując na karteczkę, którą trzymam. – Spodoba się jej. Uśmiecha się i wraca do domu, a ja zostaję kompletnie i skrajnie zakłopotany na ich podjeździe. Umieszczam karteczkę z powrotem pod wycieraczką i idę na drugą stronę ulicy, mając nadzieję, że Julia ma rację. – Mówiłam ci w zeszłym tygodniu, że on przyjdzie – wyjaśnia pani Alex obronnym tonem. – Nie, powiedziała pani, że zadzwonił w sprawie wizyty. Nie powiedziała mi pani, że to będzie dzisiaj. Odwraca się do swojego komputera i zaczyna pisać. – No dobrze, a więc mówię ci teraz. Będzie tutaj o jedenastej, żeby przyjrzeć się twoim zajęciom na czwartej lekcji. – Sięga do swojej drukarki i wyjmuje świeżo wydrukowany formularz. – Aha, i masz nową uczennicę na najbliższej lekcji. Właśnie zapisałam ją dziś rano. Oto jej dane. Wręcza mi kartkę i uśmiecha się. Przewracam oczami i wtykam formularz do swojego skoroszytu, nagle czując, że szczerze nie znoszę tego dnia. Szybko idę do klasy, w której mam trzecią lekcję, uświadamiając sobie po drodze, że już jestem pięć minut spóźniony. Zerkam na zegarek i jęczę. Wizytacja o jedenastej? To za niecałą godzinę. Nic na dzisiaj nie przygotowałem poza testami na zakończenie kolejnego rozdziału. Jestem kompletnie nieprzygotowany do wygłaszania jakiegokolwiek wykładu, a tym bardziej w obecności mojego pedagogicznego doradcy z wydziału. Po prostu muszę wykorzystać najbliższą lekcję i w ostatniej chwili coś przygotować. Boże, czy w tym dniu może jeszcze się zdarzyć coś gorszego? Ale kiedy wychodzę zza rogu w korytarzu D, na jej widok czuję, że ten dzień nagle stał się o sto

procent lepszy. – Lake? Trzyma ręce wysoko przy włosach, starając się znowu je upiąć. Odwraca się szybko i patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami. Wyjmuje kartkę, którą trzymała w zębach, i uśmiecha się, a potem natychmiast mnie obejmuje za szyję. – Will! Co ty tutaj robisz? Odwzajemniam uścisk, ale na widok kartki, która przed sekundą mignęła mi przed oczami, zastygam nagle w bezruchu jak kawał betonu. Ona trzyma plan lekcji. Nagle tracę oddech. Ona trzyma plan lekcji dla uczniów. Niedobrze. Pani Alex powiedziała coś o nowej uczennicy. O, cholera. Cholera jasna. Natychmiast wewnętrznie wpadam w panikę. Zaciskam palce na jej nadgarstkach i odrywam jej ręce ze swojej szyi, zanim ktokolwiek zdąży nas zobaczyć. Błagam, tylko nie to, niech to nie będzie prawda, błagam. – Lake – mówię w końcu, kręcąc głową i starając się zrozumieć, o co chodzi. – Co… co ty tutaj robisz? Wzdycha sfrustrowana i przyciska mi do piersi swój plan lekcji. – Usiłuję znaleźć te głupie zajęcia fakultatywne, ale się zgubiłam – jęczy. – Pomóż mi! Cholera jasna. Co ja zrobiłem? Odsuwam się o krok i staję przy ścianie, próbując stworzyć dla siebie odrobinę przestrzeni, która pozwoli mi zebrać myśli. Przestrzeni, dzięki której będę mógł złapać oddech. – Lake, nie… Wręczam jej z powrotem plan zajęć, nawet nie starając się na niego spojrzeć. Nie muszę. Dobrze wiem, gdzie są jej „głupie zajęcia fakultatywne”. Kiedy na nią patrzę, po prostu nie potrafię sensownie myśleć, więc odwracam się i zakładam ręce za głowę. Ona jest uczennicą? A ja jestem jej nauczycielem? O, cholera. Zamykam oczy i staram się sobie przypomnieć poprzedni tydzień. Komu o tym powiedziałem? Kto nas widział razem? Gavin. Cholera. Trudno powiedzieć, kto jeszcze mógł być w Klubie Dz9ewięć. A do tego ona! Zaraz wszystkiego się domyśli. Co będzie, jeśli pomyśli, że próbowałem to przed nią ukryć? Może pójść prosto do dyrekcji i zakończyć moją karierę nauczycielską? Gdy tylko ta myśl przychodzi mi do głowy, ona chwyta z podłogi swój plecak i szybko odchodzi. Wyciągam rękę, próbując ją zatrzymać. – Dokąd idziesz? To oczywiste, że jest na mnie zła. Mogę jedynie mieć nadzieję, że nie zamierza zaraz pobiec do dyrekcji. Przewraca oczami i wzdycha. – Rozumiem, Will. Świetnie rozumiem. Zostawiam cię w spokoju, zanim twoja dziewczyna nas zobaczy. Wyrywa rękę z mojego uścisku i odwraca się.

– Dziew-czyna? Nie, Lake. Ty chyba nic nie rozumiesz. Czekam, aż się sama połapie, o co tutaj chodzi. Powinienem jej po prostu o tym powiedzieć, ale jakoś nie potrafię. Chyba nie mógłbym wypowiedzieć tego na głos, nawet gdybym chciał. Odwraca się na odgłos kroków. Ktoś idzie w naszą stronę. To Javier nagle wyłania się zza rogu i staje jak wryty, widząc mnie w korytarzu. – O, stary, myślałem, że się spóźniłem – rzuca. Jeśli Lake dotąd się nie domyśliła, powinna teraz zrozumieć. – Spóźniłeś się, Javier – odpowiadam, po czym otwieram drzwi do klasy i pokazuję mu, żeby wszedł. – Javi, będę za kilka minut. Powiedz kolegom, że mają pięć minut na przypomnienie sobie materiału przed testem. Powoli zamykam za nim drzwi i wbijam wzrok w podłogę. Nie potrafię teraz na nią spojrzeć. Nawet nie próbuję sobie wyobrażać, co ona czuje, ale ta myśl łamie mi serce. Na chwilę zapada cisza, a potem słyszę, jak ona z trudem łapie oddech. Unoszę wzrok i widok rozczarowania, jakie maluje się na jej twarzy, dosłownie rozdziera mi serce. Wreszcie zrozumiała. – Will – szepcze zbolałym głosem. – Chyba nie chcesz powiedzieć… Słyszę, że mówi cicho, przechylając lekko głowę na bok i powoli nią kręcąc. Nie jest wściekła. Jest zraniona. Chyba wolałbym, żeby była w tej chwili wkurzona, niż żeby czuła się w ten sposób. Spoglądam na sufit i pocieram twarz rękami, starając się nie uderzyć z całej siły pięścią w ścianę. Jak mogłem być takim idiotą? Dlaczego mój zawód nie był pierwszą rzeczą, o której powinienem pomyśleć, kiedy opowiadałem jej o sobie? Dlaczego nie przyszło mi do głowy, że coś takiego może się zdarzyć, że ją tutaj spotkam? Zaczynam chodzić tam i z powrotem z jakąś bezsensowną nadzieją, że to ja źle zrozumiałem całą sytuację. Podchodzę do szafek i opieram na nich głowę, w milczeniu przeklinając siebie. Tym razem już zdążyłem wszystko spieprzyć. Dla nas obojga. Opuszczam ręce i powoli odwracam się w jej stronę. – Jak mogłem tego nie zauważyć? Chodzisz jeszcze do szkoły średniej? Odsuwa się do tyłu i przywiera do ściany, jakby musiała się o coś oprzeć. – Ja? A jakim sposobem fakt, że jesteś nauczycielem, w ogóle nie pojawił się w naszych rozmowach? I jak to możliwe, że jesteś nauczycielem? Masz dopiero dwadzieścia jeden lat. Uświadamiam sobie, że będę musiał jej odpowiedzieć na mnóstwo pytań. Moja praca w roli nauczyciela rzeczywiście stanowi pewien wyjątek od reguły, więc rozumiem jej dezorientację. Ale nie możemy teraz o tym rozmawiać. Nie tutaj. – Layken, posłuchaj. – W chwili, gdy wypowiadam jej imię, uświadamiam sobie, że nie nazwałem jej „Lake”. Przypuszczalnie tak jest teraz najlepiej. – Najwyraźniej doszło między nami do ogromnego nieporozumienia. – Kiedy patrzę jej prosto w oczy, czuję, że zalewa mnie poczucie winy, więc unikam jej wzroku. – Będziemy musieli o tym porozmawiać, ale teraz zdecydowanie to nie jest właściwy moment. – Zgadzam się – szepcze. Brzmi to tak, jakby starała się opanować łzy. Nie zniósłbym, gdyby się rozpłakała. Drzwi mojej klasy otwierają się i na korytarz wychodzi Eddie, patrząc na Lake. – Layken, właśnie miałam cię szukać – odzywa się. – Zajęłam dla ciebie miejsce. Patrzy na mnie, a potem na Lake, ale wyraz jej twarzy w żaden sposób nie świadczy o tym, że się połapała. To dobrze. A zatem pozostaje tylko Gavin. – O, przepraszam, panie Cooper, nie wiedziałam, że pan tutaj jest. Prostuję się i wchodzę do klasy. – Świetnie, Eddie. Właśnie omawiałem z Layken jej plan lekcji. Otwieram drzwi szerzej i czekam, aż Lake i Eddie wejdą do środka. Z ulgą myślę o tym, że robię im

dzisiaj test. Nie ma mowy, żebym mógł teraz wygłosić jakiś wykład. – Kim jest ta ślicznotka? – pyta Javier, kiedy Lake zajmuje swoje miejsce. – Zamknij się, Javi! – mówię krótko. Nie jestem w najlepszym nastroju, żeby w tej chwili wysłuchiwać jego aroganckich uwag. Biorę do ręki plik testów. – Spokojnie, panie Cooper. To był komplement. Opiera się wygodnie na swoim krześle i powoli lustruje Lake od góry do dołu. Na ten widok zalewa mnie krew. – Niezła jest. Niech pan tylko popatrzy. Wskazuję mu drzwi. – Javi, wynoś się! Zerka z powrotem na mnie. – Panie Cooper, o rany! O co chodzi? Tak jak powiedziałem, ja tylko… – Tak jak ja powiedziałem, wynoś się! Na moich zajęciach nie ma miejsca na brak szacunku dla kobiet! Zbiera swoje książki z pulpitu. – Świetnie. Będę więc okazywał im brak szacunku na korytarzu! Głośno zamyka za sobą drzwi, a ja kulę się na myśl o własnym zachowaniu. Nigdy wcześniej nie straciłem w klasie panowania nad sobą. Patrzę na uczniów i widzę, że wszyscy przyglądają się Lake, czekając na jakąś reakcję z jej strony. Wszyscy oprócz Gavina. Jego spojrzenie przeszywa mnie na wylot. Daję mu znak delikatnym skinieniem, sygnalizując, że czeka nas obu poważna rozmowa. Ale na razie trzeba się zabrać do pracy. – Słuchajcie, mamy nową uczennicę. Nazywa się Layken Cohen – mówię, starając się szybko zamieść pod dywan incydent z Javim. – Koniec przygotowań. Odłóżcie notatki. – I nie pozwoli jej pan opowiedzieć czegoś o sobie? – pyta Eddie. – No cóż, zrobimy to innym razem – wyjaśniam, unosząc papiery. – Teraz sprawdzian. Zaczynam rozdawać testy. Kiedy dochodzę do stolika Gavina, rzuca mi pytające spojrzenie. – Lunch – mówię szeptem, żeby wiedział, że wtedy mu wszystko wytłumaczę. Potwierdza skinieniem i bierze swój formularz. Wreszcie przestaje na mnie patrzeć. Kiedy w ręku pozostaje mi tylko jedna kartka, powoli podchodzę do jej stolika. – Lake. – Szybko odchrząkuję i poprawiam się. – Layken, jeśli masz ochotę pracować w tej chwili nad czymś innym, proszę bardzo. Klasa ma dzisiaj test na zakończenie rozdziału. Lake prostuje się i patrzy w dół na swoje dłonie. – Wolałabym raczej zrobić test – mówi cicho. Kładę kartkę na jej stoliku, a potem wracam na swoje miejsce. Przez resztę lekcji oceniam testy napisane wcześniej przez uczniów z innych grup. Od czasu do czasu łapię się na tym, że zerkam w stronę Lake, choć staram się w nią nie wpatrywać. A ona po prostu ciągle przepisuje na nowo swoje odpowiedzi. Nie wiem, dlaczego postanowiła wziąć udział w teście, mimo że nie chodziła na moje zajęcia. Odrywam od niej wzrok. Gavin znowu się na mnie gapi, więc szybko zerkam na zegarek, dokładnie w chwili, gdy rozlega się dzwonek oznaczający koniec lekcji. Wszyscy szybko podchodzą do mojego biurka i kładą na nim swoje formularze. – Hej, czy już wiesz, kiedy będziesz jadła lunch? – zwraca się Eddie do Lake. Obserwuję, jak obie rozmawiają o planie zajęć, i czuję ulgę, że Lake zdążyła już znaleźć przyjaciółkę. Co prawda nie jestem zadowolony, że akurat Eddie. Wcale mi to nie przeszkadza. Ale problem w tym, że Gavin wie teraz o wiele za dużo i nie jestem pewien, czy zachowa przed nią wszystko w tajemnicy. Mam

nadzieję, że jej nie powie. Zerkam z powrotem na swoje biurko, widząc, że Eddie rozstaje się z Lake i rusza w stronę drzwi. Jednak zamiast wyjść, podchodzi prosto do mnie. Wyjmuje coś z torebki, wytrząsa na dłoń kilka pastylek i kładzie je na moim biurku. – Altoids. To tylko moje domysły, ale słyszałam, że altoids działa cudownie na kaca. – Podsuwa mi pastylki i odchodzi. Patrzę na miętówki zirytowany przypuszczeniem, że mam kaca. Ale najwyraźniej nie jestem aż tak dobry w ukrywaniu swoich uczuć, jak mi się wydawało. Jestem rozczarowany sobą, zły, że nie potrafiłem się opanować, że nie próbowałem myśleć podczas tej całej historii z Lake, a także zmartwiony, że teraz mam przed sobą cholerny dylemat. Nadal wpatruję się w miętówki, kiedy Lake podchodzi do mojego biurka i kładzie swój formularz na stosie innych papierów. – Czy mój nastrój jest aż tak oczywisty? – pytam retorycznie. Bierze dwie miętówki i bez słowa wychodzi z sali. Wzdycham i opieram się głębiej na krześle, kopiąc od dołu blat biurka. Bez wątpienia to drugi najgorszy dzień w moim życiu. – Nie mogę czekać tak długo, stary. – Gavin wraca do klasy i zamyka za sobą drzwi. Rzuca swój plecak na stolik przede mną, a potem przysuwa go bliżej i siada na nim. – Co się dzieje, do diabła, Will? Gdzie miałeś rozum? Kręcę głową i wzruszam ramionami. Nie jestem gotów do rozmowy o tym w tej chwili, ale powinien usłyszeć ode mnie jakieś wyjaśnienie. Należy mu się. Zdejmuję nogi z biurka i chowam głowę w dłoniach, pocierając palcami skronie. – Nie wiedzieliśmy. Gavin śmieje się z niedowierzaniem. – Nie wiedzieliśmy? Jak, do diabła, ty mogłeś nie wiedzieć? Zamykam oczy i wzdycham. Ma rację. Jak to możliwe, że nie wiedzieliśmy? – Nie wiem. Po prostu… jakoś nigdy się o tym nie zgadało. Przez cały weekend byłem poza miastem. Nie rozmawialiśmy od naszej czwartkowej randki. To… jakoś po prostu nigdy nie wypłynęło. Kręcę głową, starając się uporządkować myśli, choć sam nie bardzo wierzę w swoje słowa. Czuję, że kompletnie się pogubiłem. – Więc dopiero przed chwilą się dowiedziałeś, że ona jest uczennicą? Dosłownie przed chwilą? Kiwam głową. – Ale chyba nie uprawiałeś z nią seksu? Jego pytanie dociera do mnie w zwolnionym tempie. Traktuje moje milczenie jako przyznanie się do winy i pochyla się ku mnie, szepcząc: – Uprawiałeś z nią seks? Chyba nie? Wywalą cię, stary. – Nie, nie uprawiałem z nią seksu! Patrzy na mnie uważnie, jakby starał się zrozumieć moje zachowanie. – To dlaczego jesteś taki zdołowany? Skoro nie uprawiałeś z nią seksu, to tak naprawdę nic ci nie grozi. Wątpię, żeby poszła do dyrekcji, jeśli pocałunek to wszystko, co zrobiłeś. O to chodzi? Dlatego się martwisz? Boisz się, że ona pójdzie do dyrekcji? Kręcę głową, ponieważ nie o to się martwię. Patrząc na jej zachowanie, widziałem, że myśl, żeby komukolwiek o tym powiedzieć, nawet nie zaświtała jej w głowie. Była przybita, ale nie z mojego powodu. – Nie, nie. Wiem, że ona nic nie powie. To tylko… – Pocieram czoło i wzdycham. Nie mam pojęcia, jak sobie z tym poradzić. Najmniejszego. – Cholera – mówię wyczerpany. – Po prostu muszę się zastanowić, Gavin. Przeciągam dłonią po włosach i zakładam ręce za głowę. Wątpię, żebym kiedykolwiek czuł się aż tak

pogubiony i przybity. Wszystko, nad czym pracowałem w ostatnich latach, przypuszczalnie weźmie dzisiaj w łeb, tylko dlatego że okazałem się idiotą. Zostały mi tylko trzy miesiące do skończenia college’u i wydaje się całkiem prawdopodobne, że jeśli ta sprawa wyjdzie na jaw, będę się mógł pożegnać ze swoją karierą. Jestem jednak zaniepokojony nie dlatego, że mogę się pożegnać ze swoją karierą, ale dlatego, że przytłacza mnie coś zupełnie innego. Chodzi o nią. Te emocje mają bezpośredni związek z nią. Czuję się strasznie przygnębiony, głównie dlatego że mam nieodparte poczucie, iż w jakimś sensie złamałem jej serce. – Och – mówi cicho Gavin. – Cholera. Spoglądam na niego, zdumiony jego reakcją. – Co? Wstaje i wskazuje na mnie. – Ona ci się podoba. To dlatego jesteś taki przybity. Wpadłeś, prawda? Zakochałeś się. Chwyta plecak i rusza do drzwi, kręcąc głową. Nawet nie próbuję zaprzeczać. Widział, jak na nią patrzyłem wtedy w czwartek. Ktoś otwiera drzwi i do klasy wchodzi grupa uczniów, więc Gavin wraca do mojego biurka i szepcze: – Eddie nic nie wie. Nie zauważyłem nikogo więcej znajomego na slamie, więc nie musisz się martwić o tę część. Tylko po prostu zastanów się, co powinieneś teraz zrobić. Odwraca się do drzwi i wychodzi… Dokładnie w tej samej chwili wchodzi mój pedagogiczny doradca z wydziału. Cholera! Jeśli czegoś zdążyłem się w życiu nauczyć, to sztuki adaptowania się. W jakiś sposób zdołałem przetrwać wizytację i wyjść z niej obronną ręką, a potem w jakiś sposób udało mi się dotrwać do końca ostatniej lekcji, nie uderzając z wściekłości pięściami w ścianę. Ale to, czy uda mi się przetrwać resztę tygodnia ze świadomością, że ona mieszka po drugiej stronie ulicy, to się dopiero okaże. Kiedy razem z Caulderem wjeżdżamy na podjazd do naszego domu, widzę, że ona siedzi w swoim jeepie. Zasłania oczy ręką i chyba płacze. – Czy mogę iść do Kela? – pyta Caulder, wysiadając z samochodu. Kiwam głową. Zostawiam rzeczy w samochodzie, zamykam drzwiczki i powoli ruszam na drugą stronę ulicy. Przy jej samochodzie zatrzymuję się, żeby zebrać myśli. Wiem, co trzeba zrobić, ale wiedzieć o czymś, a pogodzić się z tym, to dwie zupełnie różne sprawy. Wielokrotnie zadawałem sobie tego dnia pytanie, co zrobiliby w tej sytuacji moi rodzice. Co większość ludzi zrobiłaby w tej sytuacji? Naturalnie oczywista odpowiedź brzmi: „Postąpić tak jak należy”. Zachować się odpowiedzialnie. Byliśmy na jednej randce. Kto zrezygnowałby z pracy z powodu jednej randki? To nie powinno być takie trudne. Dlaczego więc jest takie trudne? Podchodzę bliżej i delikatnie stukam w szybę od strony pasażera. Podrywa się i szybko zerka w lusterko, starając się zatrzeć wszelkie ślady swoich cierpień. Kiedy odblokowuje drzwi, otwieram je i siadam obok niej. Odsuwam trochę fotel i opieram nogę na desce rozdzielczej. Moje spojrzenie pada na kartkę, którą zostawiłem jej rano pod wycieraczką. Leży na konsoli, rozwinięta. Kiedy pisałem: „Zobaczymy się o czwartej”, nie tak wyobrażałem sobie godzinę czwartą. Zerkam na Lake i widzę, że unika mojego wzroku. Sam jej widok sprawia, że słowa więzną mi w gardle. Nie mam pojęcia, co powiedzieć. Nie wiem, co ona w tej chwili myśli. – O czym myślisz? – pytam wreszcie. Powoli odwraca się do mnie i podciąga nogę na siedzenie. Obejmuje ją ramionami i opiera podbródek

na kolanie. Nigdy w życiu tak bardzo nie pragnąłem być kolanem. – Kompletnie się pogubiłam, Will. Nie wiem, co myśleć. Prawdę mówiąc, ja też nie wiem, co myśleć. Boże, jestem takim dupkiem. Jak mogłem do tego dopuścić? Wzdycham i wyglądam przez okno. Jeśli nadal będę patrzył w te oczy, nigdy nie zdołam nad sobą zapanować. – Strasznie mi przykro – stwierdzam. – To wszystko moja wina. – To niczyja wina – odpowiada. – Żeby można było mówić o winie, potrzebna jest świadoma decyzja. Nie wiedziałeś, Will. Nie wiedziałem. Ale na tym właśnie polega moja cholerna, pieprzona wina, że nie wiedziałem. – Właśnie o to chodzi, Lake. – Odwracam się w jej stronę. – Powinienem był wiedzieć. Wykonuję zawód, który wymaga etycznych zachowań nie tylko w szkole, ale także poza nią; to dotyczy wszystkich aspektów mojego życia. Nie zdawałem sobie sprawy z sytuacji, ponieważ nie zrobiłem tego, co do mnie należało. Kiedy powiedziałaś mi, że masz osiemnaście lat, po prostu założyłem, że chodzisz do college’u. Odwraca wzrok i szepcze: – Mam osiemnaście lat dopiero od dwóch tygodni. To zdanie. Gdyby to zdanie padło kilka dni temu, można było uniknąć tej całej sytuacji. Dlaczego, do cholery, po prostu nie spytałem jej o datę urodzin? Zamykam oczy i opieram się o zagłówek, zastanawiając się, jak jej wyjaśnić moją szczególną sytuację. Chcę, żeby lepiej zrozumiała, dlaczego to, co jest między nami, nie może się udać. – Jestem studentem, który pracuje jako nauczyciel. W pewnym sensie. – W pewnym sensie? – Po śmierci rodziców pracowałem jak szalony, starając się szybko zaliczyć wszystkie zajęcia. Miałem wystarczająco dużo punktów, żeby skończyć studia semestr wcześniej. Ponieważ w szkole brakowało ludzi do pracy, zaproponowali mi roczny kontrakt. Mam jeszcze trzy miesiące nauczania jako student. Potem zgodnie z kontraktem muszę uczyć do czerwca następnego roku. Zerkam w jej stronę i widzę, że ma zamknięte oczy. Co chwila nieznacznie kręci głową, jak gdyby nie rozumiała moich słów albo nie chciała ich słuchać. – Lake, ta praca jest mi potrzebna. Pracowałem na to przez trzy lata. Jesteśmy spłukani. Moi rodzice zostawili mnie z górą długów, a teraz jeszcze dochodzą koszty studiów. Nie mogę teraz zrezygnować. Rzuca mi szybkie spojrzenie, niemal jak gdybym ją obraził. – Will, ja rozumiem. Nigdy nie prosiłabym cię, żebyś narażał swoją karierę. Ciężko pracowałeś. Byłoby głupotą, gdybyś teraz to wszystko rzucił dla kogoś, kogo znasz zaledwie od tygodnia. Och, ale właśnie to bym zrobił. Gdybyś mnie tylko o to poprosiła… zrobiłbym to. – Nie mówię, że miałabyś mnie o to prosić. Po prostu zależy mi na tym, żebyś dobrze zrozumiała moją sytuację. – Rozumiem – odpowiada. – To niedorzeczne zakładać, że w ogóle jest tutaj coś, co warto byłoby narażać. Mogłaby zaprzeczać temu, ile sił, gdyby miała na to ochotę, ale cokolwiek ja czuję w tej chwili, wiem, że ona też to czuje. Widzę to w jej oczach. – Oboje wiemy, że chodzi o coś więcej. Gdy tylko te słowa padają z moich ust, natychmiast ich żałuję. Ta dziewczyna jest moją uczennicą. UCZENNICĄ! Muszę to sobie wbić do głowy. Oboje siedzimy w milczeniu. Ale brak słów sprawia, że emocje, które staramy się stłumić, narastają. Ona zaczyna płakać, i chociaż moje sumienie wrzeszczy, żebym tego nie robił, nie potrafię się opanować i zaczynam ją pocieszać. Przyciągam ją do siebie, a ona przytula twarz do mojej piersi. Staram się

odepchnąć od siebie myśl, że to ostatni raz, kiedy mogę trzymać ją w ten sposób, ale wiem, że to prawda. Zdaję sobie sprawę, że kiedy się rozstaniemy, wszystko się skończy. Nie ma mowy o tym, żebym nadal mógł się z nią widywać w sytuacji, gdy ona tak bardzo pochłania wszystkie moje myśli. Czuję, że to jest pożegnanie. – Tak mi przykro – szepczę, wtulając twarz w jej włosy. – Chciałbym móc w jakiś sposób zmienić bieg rzeczy, ale muszę postąpić jak należy. Ze względu na Cauldera. Nie bardzo wiem, co się z nami stanie później ani jak przeżyjemy tę zmianę. – Zmianę? – pyta. Nasze spojrzenia spotykają się i widzę panikę w jej oczach. – Ale… a gdybyś porozmawiał z dyrekcją szkoły? Powiedz im, że nie wiedzieliśmy. Spytaj ich, jakie mamy możliwości. Chociaż nawet sobie tego nie uświadamia, nad niczym innym nie łamałem sobie głowy przez ostatnie pięć godzin. Przerabiałem w myślach wszystkie możliwe scenariusze, szukając czegoś, co pozwoliłoby nam zmienić nieuchronny rezultat tej sytuacji. Ale nie znalazłem nic. – Nie mogę, Lake. To się nie uda. To nie może się udać. Odsuwa się ode mnie w chwili, gdy Kel i Caulder wychodzą z jej domu. Z ociąganiem wypuszczam ją z ramion, wiedząc, że to ostatni raz, kiedy ją obejmuję. Jest nawet bardziej niż prawdopodobne, że to nasza ostatnia rozmowa poza szkołą. Wiem, że jeśli mam postąpić jak należy, nasze rozstanie jest jedynym wyjściem. Muszę zachować dystans. – Layken – zaczynam niepewnie – jest jeszcze jedna sprawa, o której chciałbym z tobą porozmawiać. Przewraca oczami, jak gdyby wiedziała, że to coś nieprzyjemnego. Ale nie odpowiada. Po prostu czeka na to, co powiem. – Musisz jutro iść do sekretariatu. Chcę, żebyś wypisała się z moich zajęć. Sądzę, że nie powinniśmy się więcej widywać. – Dlaczego? Poczucie krzywdy, jakie słyszę w jej głosie, jest dokładnie tym, czego się obawiałem. – Nie proszę cię o to dlatego, że chcę cię unikać. Proszę cię o to, bo to, co nas łączy, jest niewłaściwe. Musimy się rozstać. Poczucie zranienia, jakie dostrzegłem w jej oczach, ustępuje niedowierzaniu. – Niewłaściwe? – pyta zdziwiona. – Rozstać się? Odseparować? Mieszkasz po drugiej stronie ulicy! To poczucie krzywdy w jej głosie, gniew na jej twarzy, ból w jej oczach to dla mnie za wiele. Nie potrafię znieść myśli, że ją skrzywdziłem, a jednocześnie nie mogę jej pocieszyć. Wiem, że jeśli zaraz nie wysiądę z samochodu, nie zdołam oderwać rąk od jej włosów, a moje usta złączą się z jej ustami w pocałunku. Otwieram szybko drzwi i wysiadam. Muszę po prostu złapać oddech. Otwiera swoje drzwi i patrzy na mnie przez maskę samochodu. – Jesteśmy oboje wystarczająco dorośli, aby wiedzieć, co jest właściwe, Will. Jesteś jedyną osobą, jaką tutaj znam. Błagam, nie proś mnie, żebym zachowywała się tak, jak gdybym nigdy cię nie znała. – Daj spokój, Lake. To nie fair. Nie mogę tego zrobić. Nie możemy być po prostu przyjaciółmi. To jedyny wybór, jaki nam pozostał. Ona nie ma pojęcia, jak niewiele brakowało, abym zachował się, jak gdybym był dla niej kimś znacznie więcej niż po prostu przyjacielem. To zwyczajnie niemożliwe, żebym mógł w jakikolwiek sposób widywać tę dziewczynę i jednocześnie zachowywać się właściwie. Nie jestem taki silny. Otwiera drzwi samochodu i sięga po swoje rzeczy. – A więc mówisz, że wszystko albo nic, tak? A skoro w oczywisty sposób to nie może być wszystko… – Trzaska drzwiami i rusza w stronę swojego domu. Zatrzymuje się na chwilę i z całej siły kopie krasnala z obłamanym czerwonym kapeluszem. – Zniknę z twojego życia przed jutrzejszą trzecią lekcją! Zamyka z hukiem frontowe drzwi, a ja stoję na podjeździe ze złamanym sercem.

To naprawdę ostatnia rzecz, jakiej potrzebowałem w tej sytuacji: przygnębić ją jeszcze bardziej. Walę pięściami o dach jej jeepa, zły na siebie za to, że w ogóle postawiłem ją w takiej sytuacji. – Do cholery! – wrzeszczę. Odwracam się, ruszam do domu i natychmiast natykam się na Kela i Cauldera. Obaj patrzą na mnie szeroko otwartymi oczami. – Dlaczego jesteś taki wściekły na Layken? – pyta Kel. – Nie będziesz już jej chłopakiem? Zerkam na dom Lake i zakładam ręce za głowę. – Nie jestem na nią wściekły, Kel. Po prostu jestem… jestem wściekły na siebie. – Opuszczam ręce, odwracam się i idę do domu. Chłopcy przepuszczają mnie między sobą, ale wyciągając swoje rzeczy z samochodu, słyszę ich za sobą. Wciąż mnie nie odstępują, kiedy wchodzę do domu i stawiam pudełka na stoliku barowym. – O co chodzi? – pytam z irytacją. Patrzą na siebie, a potem znowu na mnie. – Mhm. Chcieliśmy tylko o coś spytać – zaczyna Caulder nerwowo. Wsuwa się na jeden ze stołków barowych i opiera policzek na dłoniach. – Maya powiedziała, że jeśli Layken zostanie twoją dziewczyną i ty się z nią ożenisz, zostaniemy z Caulderem kuzynami. Patrzą na mnie pełni nadziei. – Kuzynami w pewnym sensie, a Layken nie będzie moją dziewczyną – odpowiadam. – Jesteśmy po prostu przyjaciółmi. Kel obchodzi mnie naokoło i wspina się na drugi stołek. – Bekała za często? Czy może zostawiła stanik w twoim samochodzie? Założę się, że nie pozwoliła ci pić kawy, prawda? Siłą powstrzymuję uśmiech i podchodzę do sterty papierów. – Trafiłeś w sedno. Poszło o kawę. Ona jest skąpa. Kel kręci głową. – Wiedziałem. – No dobra – odzywa się ponownie Caulder. – Możesz umówić się z nią jeszcze raz i sprawdzić, czy będzie ci się bardziej podobała. Ja i Kel chcemy być braćmi. – Layken i ja nie umówimy się na kolejną randkę. Jesteśmy po prostu przyjaciółmi. – Patrzę na nich z poważną miną. – Koniec tematu. Siadam i wyciągam pióro, a potem sięgam po pierwszy test leżący na górze i przerzucam strony. To jest jej test. Oczywiście, to musi być jej test. Patrzę na kartkę, zastanawiając się, jak, u diabła, to kiedykolwiek może się stać łatwiejsze. Puls mi przyspiesza na sam widok jej pisma. Czuję jakiś skurcz w sercu. Delikatnie przesuwam palcem po literach jej imienia. Jestem absolutnie pewien, że to najpiękniejsze pismo, jakie kiedykolwiek widziałem. – Proszę? – odzywa się Caulder, wytrącając mnie z zamyślenia. W ogóle zapomniałem, że stoi obok mnie. Muszę natychmiast przestać o niej myśleć. Ona jest uczennicą. Odkładam jej test na stertę i wstaję. – Kel, lubisz pizzę? Kręci głową. – Nie. Uwielbiam pizzę! – Idź i spytaj mamę, czy możesz posiedzieć z nami wieczorem. Potrzebny nam wieczór w męskim towarzystwie.

Kel zeskakuje ze stołka i obaj pędzą do drzwi. Ponownie siadam przy stoliku i podpieram głowę ręką. Cały ten dzień to dla mnie jeden wielki kanał. Opieram rękę o drzwi sekretariatu, ale w ostatniej chwili zastanawiam się, czy powinienem tam wejść. Nie jestem dziś w nastroju na spotkanie z panią Alex. Niestety zdążyła mnie zobaczyć przez szklaną szybę i macha przyjaźnie. Na swój zalotny sposób. Przepadło. Niechętnie wchodzę. – Dzień dobry, Will – mówi swoim irytująco śpiewnym głosem. Wiem, że zaledwie kilka lat temu byłem dla niej po prostu „Willem”, ale nie zaszkodziłoby, gdyby również na mnie rozciągnęła ten rodzaj uprzejmości, z jaką odnosi się do pozostałych nauczycieli. W każdym razie nie mam ochoty na sprzeczki. – Dzień dobry. – Kładę na biurku formularz i przesuwam w jej stronę. – Czy może pani poprosić pana Murphy’ego o podpis, a potem przefaksować to do mojego doradcy z wydziału? Bierze formularz i odkłada go na tackę. – Dla ciebie wszystko – mówi i uśmiecha się. Odwzajemniam uśmiech, a potem odwracam się do wyjścia, tym razem bardzo świadomy kształtu swojego tyłka. – O, przy okazji! – woła za mną. – Ta nowa uczennica, którą wczoraj wciągnęłam na listę, prosiła, żeby wypisać ją z twoich zajęć. Chyba nie jest wielką fanką poezji. Ale zanim to nabierze mocy, będziesz musiał podpisać formularz, który ode mnie dostała. Przypuszczam, że jest właśnie w drodze do twojej klasy. – Dzięki – mamroczę, wychodząc z sekretariatu. To po prostu robi się nieznośne. Zupełnie jak gdybym nie mógł zwyczajnie wymazać faktu istnienia Lake. Wydaje się bardziej niż prawdopodobne, że będę ją codziennie widywał w pracy – na korytarzu, w bufecie albo na parkingu. Na pewno będę ją codziennie widywał w domu, skoro jej dom jest pierwszą rzeczą, jaką dostrzegam po wyjściu z własnego domu, albo kiedy wyglądam przez okno. Co nie znaczy, że zamierzam tak robić. Kel i Caulder stają się nierozłączni, więc nieuchronnie będziemy musieli się kontaktować z ich powodu. Zwyczajnie nie zdołam jej unikać, nawet gdybym bardzo się starał. Lake ma absolutną rację… To się po prostu nie uda. Wczoraj wieczorem nieustannie powtarzałem sobie, że to, co powiedziała, to nieprawda, ale to jest prawda. Zastanawiam się, czy nie powinienem po prostu spróbować zostać przynajmniej jej przyjacielem. To jedyne wyjście. A musimy znaleźć jakiś sposób na tę sytuację. Zbliżając się do swojej klasy, widzę, że Lake stoi przy drzwiach, przyciskając do ściany formularz przeniesienia na inne zajęcia, najwyraźniej stara się podrobić mój podpis. W pierwszej chwili mam ochotę odwrócić się i odejść, ale uświadamiam sobie, że to jedna z tych sytuacji, z którymi będziemy musieli sobie radzić. – To nie jest najlepszy pomysł – odzywam się, zanim zdąża dokonać fałszerstwa. – Jeśli ktoś potrafi rozpoznać moje pismo, to na pewno pani Alex. Lake odwraca się. Czerwieni się i zakłopotana spuszcza oczy, wpatrując się w moją koszulę. Mijam ją i przepuszczam przed sobą do klasy. Podchodzi do mojego biurka i z rozmachem kładzie formularz. – No cóż, nie było cię jeszcze, więc pomyślałam, że oszczędzę ci kłopotu. Chyba nie zdążyła dzisiaj wypić swojej kawy. Zerkam na formularz. – Literatura rosyjska? To właśnie wybrałaś? Przewraca oczami. – Miałam jeszcze do wyboru botanikę. Odwracam krzesło i siadam, żeby złożyć podpis. Ale gdy moje pióro dotyka papieru, dociera do mnie,

że w pewnym sensie zachowuję się nieprawdopodobnie egoistycznie. Ona wybrała poezję jako zajęcia fakultatywne, zanim się dowiedziała, że to ja będę je prowadził. Wybrała poezję, ponieważ ją kocha. To wyjątkowo samolubne zmuszać ją do chodzenia przez resztę roku szkolnego na zajęcia z literatury rosyjskiej tylko dlatego, że ja czuję się niezręcznie z powodu myśli, jakie ona we mnie budzi. Waham się, a potem odkładam pióro. – Dużo rozmyślałem ostatniej nocy… o tym, co powiedziałaś wczoraj. To nie fair z mojej strony prosić cię o przeniesienie się na inne zajęcia tylko dlatego, że ja czuję się w tej sytuacji niezręcznie. Mieszkamy sto metrów od siebie. Nasi bracia stają się najlepszymi przyjaciółmi. Dzięki tym zajęciom będziemy mieli okazję się zorientować, jak mamy się zachowywać w swoim towarzystwie. Myślę, że to ma sens. – Sięgam do swojej teczki i wyciągam test, w którym udało jej się osiągnąć maksymalną liczbę punktów. – Poza tym wygląda na to, że poradzisz sobie na nich z łatwością. Bierze ode mnie test i patrzy na kartkę. – Mogę się przenieść, nie przeszkadza mi to – mówi cicho. – Rozumiem twoje obawy. Zakładam skuwkę na pióro i odsuwam krzesło. – Dzięki, ale od tej chwili może być tylko łatwiej, prawda? Potakuje bez przekonania. – Prawda. Wiem, że jest zupełnie inaczej. Nawet gdyby jeszcze dziś wróciła do Teksasu, nadal czułbym się zbyt blisko z nią związany. Ale nie wolno mi zapominać, że teraz to nie moje uczucia powinny się liczyć. Chodzi o jej uczucia. Już wystarczająco spieprzyłem jej życie w minionym tygodniu. Wiem, że to ostatnie, czego w tej chwili pragnę: przybić ją do końca jeszcze zajęciami z literatury rosyjskiej. Zgniatam w ręku formularz przeniesienia na inne zajęcia i wrzucam do kosza. Chybiłem, więc ona podchodzi, podnosi go i trafia do środka. – A więc zobaczymy się na trzeciej lekcji, panie Cooper – rzuca na odchodne. Kiedy słyszę, jak mówi do mnie „panie Cooper”, mam ochotę wyć. Po prostu nienawidzę faktu, że jestem jej nauczycielem. Wiele bym dał, żeby móc pozostać jej „Willem”.

Rozdział 7

Miesiąc miodowy Lake nawet nie drgnęła przez ostatnie piętnaście minut. Wchłaniała całą sobą wszystkie moje słowa. Wspominanie dnia naszego pierwszego spotkania, a potem pierwszej randki, było naprawdę zabawne. Ale wspominanie zdarzeń, które nas rozdzieliły, jest przygnębiające. – Nie mam ochoty więcej o tym rozmawiać – oznajmiam. – Wygląda na to, że stajesz się coraz smutniejsza. Patrzy na mnie zdziwiona, a potem odwraca się w moją stronę. – Nie, Will. Uwielbiam słuchać, co wtedy myślałeś o tym wszystkim. Prawdę mówiąc, dzięki temu chyba znacznie lepiej rozumiem twoje postępowanie. Nie mam pojęcia, dlaczego miałam wtedy wrażenie, jak gdybyś to mnie obwiniał. Całuję ją delikatnie w usta. – Jak mógłbym cię obwiniać, Lake? Byłaś wszystkim, czego pragnąłem. Uśmiecha się i opiera głowę na mojej ręce. – Nie mogę uwierzyć, że mama powiedziała ci, żebyś zostawił tę kartkę. – Boże, Lake. Czułem się taki zakłopotany. Nie masz pojęcia. Śmieje się. – Ona naprawdę cię lubiła, wiesz? To znaczy na początku. Na końcu cię kochała. Jedynie pośrodku jej uczucia do ciebie nieco osłabły. Pomyślałem o dniu, w którym Julia się dowiedziała, i jak bardzo wtedy musiała się martwić o Lake. Znaleźć się w jej sytuacji, a potem patrzeć, jak córka zmaga się ze złamanym sercem? Trudno to sobie wyobrazić. – Pamiętasz, jak zareagowała na to, że jesteś moim nauczycielem? – pyta Lake. – Miałeś wtedy straszną minę, kiedy szła w twoją stronę na podjeździe do naszego domu. Tak się wtedy bałam, iż pomyślisz, że jej o tym powiedziałam, bo byłam na ciebie wściekła. – Okropnie się jej przestraszyłem tego dnia, Lake. Potrafiła być naprawdę onieśmielająca, kiedy chciała. Oczywiście po naszej drugiej rozmowie tego wieczoru miałem okazję zobaczyć jej inną stronę, bardziej bezbronną, ale i tak bałem się jej jak diabli. Lake podskakuje na łóżku i patrzy na mnie. – Co masz na myśli, mówiąc, że rozmawialiście jeszcze raz? – Później wieczorem, kiedy do mnie przyszła. Nigdy ci o tym nie mówiłem? – Nie – odpowiada szybko. Brzmi to niemal tak, jak gdybym ją oszukał. – Dlaczego do ciebie przyszła? I co ci powiedziała? – Poczekaj, zacznijmy od początku. Chciałbym ci najpierw opowiedzieć o poprzednim wieczorze, zanim ona się dowiedziała, kim jestem. Mówiłem wtedy na slamie wiersz o tobie. Lake znowu się podrywa. – No nie! Jak to możliwe, że nigdy mi tego nie powiedziałeś? Wzruszam ramionami. – Czułem się zraniony. To nie był pozytywny kawałek. – Muszę koniecznie o tym usłyszeć.

Ta dziewczyna Mam nadzieję, że moja sytuacja będzie przypominała przechodzenie na dietę; podobno trzeciego dnia apetyt zaczyna słabnąć. Naprawdę liczę na to, że to będzie mój przypadek. Fakt, że ją widzę, jak siedzi w klasie na lekcji pół metra ode mnie, wystarczy, żeby mój umysł zaczął wirować jak jakiś cholerny huragan. Muszę się naprawdę opierać najwyższym wysiłkiem woli, żeby przestać się na nią gapić. Prawdę mówiąc, przez całą lekcję skupiałem się na tym, żeby na nią nie patrzeć. Poszło mi całkiem nieźle, co mnie cieszy, zważywszy na to, że Gavin nieustannie obserwuje mnie jak jastrząb. W każdym razie tak się czułem dzisiaj. Nigdy jeszcze z takim utęsknieniem nie wyczekiwałem weekendu. Jeszcze jeden dzień. – Mogę się dzisiaj trochę spóźnić, Maya. Występuję dzisiaj, więc być może zostanę do samego końca. Maya opada na sofę, trzymając karton lodów. – Jak chcesz – odpowiada. Chwytam kluczyki i wychodzę. Ale choć bardzo się staram, podczas krótkiej drogi do samochodu rzucam spojrzenie na drugą stronę ulicy. Mógłbym przysiąc, że widzę, jak zasłona w jej salonie nagle się zasuwa. Zatrzymuję się i patrzę w to okno przez całą minutę, ale zasłona nie porusza się ponownie. Przyjeżdżam jako jeden z pierwszych, więc zajmuję jedno z miejsc z przodu sali. Mam nadzieję, że energia widowni na tyle mnie zaabsorbuje, że jakoś przetrwam ten wieczór. Z pewnym zażenowaniem muszę się przed sobą przyznać, że czuję się bardziej złamany tą całą sytuacją z Lake niż wtedy, gdy rzuciła mnie Vaughn. Jestem pewien, że wiele tamtego bólu utonęło w bólu, jaki czułem po stracie rodziców, więc może choćby z tego powodu teraz czuję się inaczej. Czy to możliwe, że koniec znajomości z dziewczyną, która prawdę mówiąc, nawet nie była moją dziewczyną, może powodować taką udrękę? – Hej, panie Cooper – słyszę głos Gavina. Oboje z Eddie wstają ze swoich miejsc i siadają przy moim stoliku. W odróżnieniu od poprzedniego czwartku tym razem cieszę się, że mnie zauważyli. – Gavin, po raz ostatni ci powtarzam: mów mi Will. To idiotyczne, że zwracasz się do mnie tak, jakbyśmy byli klasie. – Hej, Will! – wykrzykuje Eddie z ironią. – Masz coś na dzisiaj? Zamierzałem wystąpić, ale na widok Gavina zaczynam się zastanawiać, czy to ma sens. Wiem, że większość moich kawałków ma charakter metaforyczny, ale on od razu zrozumie, o co tym razem chodzi. Nie żeby to miało jakieś znaczenie, przecież i tak już wie, jak się czuję. – Tak – mówię do Eddie. – Mam coś nowego. – Świetnie – odpowiada. – Napisałeś to dla tej dziewczyny? – Odwraca się i omiata spojrzeniem salę. – Gdzie ona jest? Wydawało mi się, że widziałam cię w zeszłym tygodniu, jak z kimś wychodziłeś. – Odwraca się i przygląda mi się uważnie. – Czy to była twoja dziewczyna? Wymieniamy z Gavinem porozumiewawcze spojrzenia. Robi minę oznaczającą, że nic nie powiedział Eddie. Staram się zapanować nad własną twarzą i wyjaśniam: – To tylko znajoma. Eddie wysuwa dolną wargę i krzywi się. – Znajoma, hm? To słabo. Musimy naprawdę cię z kimś poznać. – Pochyla się do przodu i podpiera na łokciu, przyglądając mi się uważnie. – Gavin, jak myślisz, z kim możemy poznać Willa? Gavin przewraca oczami.

– Dlaczego zawsze ci się wydaje, że musisz każdego z kimś wyswatać? Nie każdy chce koniecznie w każdej sekundzie swojego życia być w jakimś związku. Najwyraźniej stara się zbagatelizować problem i jestem mu za to wdzięczny. – Nie próbuję swatać wszystkich – broni się Eddie. – Tylko tych, którzy naprawdę tego potrzebują. – Znów zwraca się do mnie: – Bez urazy, Will. Ale wiesz, nigdy się z nikim nie umawiasz. Mogłoby ci to dobrze zrobić. – Dosyć, Eddie – wtrąca się Gavin. – Co? Dwie osoby, Gavin! W tym tygodniu tylko dwa razy wspomniałam o tym, że trzeba komuś kogoś znaleźć. To chyba nie jest przesada. Poza tym uważam, że mogłabym wymyślić kogoś dla Layken. Na dźwięk tego imienia zaczynam się nerwowo wiercić na krześle. Podobnie jak Gavin. – Myślę, że powinnam spróbować namówić Nicka, żeby ją zaprosił – zastanawia się głośno Eddie. Zanim Gavin zdążył odpowiedzieć, na scenę wywołują ofiarę. Oddycham z ulgą, że temat chwilowo zniknął, ale nie mogę zaprzeczyć, że poczułem ukłucie zazdrości, które zalęgło się w moim żołądku. Czego mógłbym się spodziewać w rezultacie tej całej sytuacji? Oczywiście, ona będzie się umawiać z innymi. Ma przed sobą rok nauki w ostatniej klasie. To byłoby szalone, gdyby się nie umawiała. Niemniej wcale to nie oznacza, że będę szczęśliwy, słysząc, że tak się dzieje. – Zaraz wracam – mówię, wstając od stolika. Minęło zaledwie pięć minut, a już muszę odpocząć od Eddie. Kiedy wracam z łazienki, ofiara skończyła swój występ. Ledwo zdążyłem zająć swoje miejsce, mistrz ceremonii wywołuje mnie na scenę jako pierwszego uczestnika konkursu. – Połamania – rzuca Gavin, kiedy wstaję ponownie. – To tylko teatr, Gavin – mówi Eddie, trącając go w ramię. Wchodzę na scenę i zajmuję miejsce przed mikrofonem. Już wcześniej zauważyłem, że jeśli się skupię i naprawdę włożę w pisanie wszystkie swoje emocje, sam występ może spełnić funkcję terapeutyczną. Naprawdę muszę znaleźć jakiś sposób na rozładowanie swoich emocji po tym wszystkim, co się wydarzyło w minionym tygodniu. – Mój kawałek nosi tytuł Ta dziewczyna. Staram się za wszelką cenę unikać spojrzenia Gavina, ale sądząc z jego miny, oczywiście wie, że chodzi o Lake. Zamykam oczy, biorę głęboki oddech i zaczynam. Ostatniej nocy śniłem o tej dziewczynie. Rany. Ta dziewczyna. W swoim śnie stałem na skraju skalnej półki, patrząc w dół na rozległą, jałową dolinę poniżej. Nie miałem na nogach butów, skały kruszyły się pod moimi stopami. Tak łatwo byłoby zrobić krok do tyłu, odsunąć się od skalnej półki, znaleźć się z dala od życia, które jest mi nieuchronnie pisane, życia, które w jakiś sposób stało się moją jedyną opcją. To było moje życie przez ostatnie dwa lata i pogodziłem się z tym. Nie uznałem go za swoje, ale pogodziłem się z nim.

Stało się moim miejscem. Chociaż wydawało mi się tak bardzo nieatrakcyjne, chociaż tak bardzo tęskniłem za rzekami, górami, i drzewami, chociaż tak bardzo tęskniłem za tym, aby usłyszeć ich pieśń… Usłyszeć ich… poezję? Nie ulegało wątpliwości, że to, za czym tęskniłem, nie zostało postanowione przeze mnie, zostało postanowione dla mnie. Więc… zrobiłem jedyną rzecz, jaką mogłem zrobić. Jedyną rzecz, jaką powinienem był zrobić. Przygotowałem się na to, aby uznać to życie za swoje. Wchłonąłem je w siebie i wziąłem głęboki oddech. Położyłem dłonie na skraju urwiska i zacząłem się opuszczać w stronę skał wystających ze zbocza. Głęboko wbiłem palce w rozpadliny i powoli opuszczałem się w dół. W dół, w stronę rozległej, jałowej doliny, która stała się moim życiem. Ale wtedy… Wtedy ta dziewczyna… Do diabła, ta dziewczyna… Pojawiła się znikąd, stanęła tuż przede mną na skraju urwiska. Spojrzała na mnie swoimi smutnymi oczami, spojrzeniem głębokim na milion mil, i uśmiechnęła się do mnie. Ta dziewczyna uśmiechnęła się do mnie. Jej spojrzenie przeniknęło mnie do głębi i przeszyło moje serce jak milion strzał Kupidyna, jedna za drugą, jedna za drugą, jedna za drugą. Prosto… W moje… Serce… Teraz następuje część snu, w której większość dziewczyn pochyliłaby się, żeby chwycić moje dłonie, mówiąc mi, żebym się nie ruszał… żebym tego nie robił. To jest część snu, w której większość dziewczyn chwyciłaby mnie za nadgarstki i zapierając się z całych sił stopami, pociągnęła mnie na górę, z całych sił, każdą uncją swego jestestwa. To jest część snu, w której większość dziewczyn wrzeszczałaby z całych sił, wołając o pomoc, robiąc wszystko, co w ich mocy,

żeby mnie ocalić… Żeby mnie uratować przed tą rozległą, jałową doliną poniżej. Ale ta dziewczyna. Ta dziewczyna nie była jak większość dziewczyn. Ta dziewczyna… Ta dziewczyna zrobiła coś jeszcze lepszego. Najpierw usiadła na skraju urwiska, zrzuciła buty i oboje patrzyliśmy, jak lecą, i lecą, i lecą, i cały czas lecą, aż w końcu wylądowały gdzieś w dole. Jeden but na drugim, w tej rozległej jałowej dolinie poniżej. A potem ściągnęła z nadgarstka elastyczną opaskę, sięgnęła do góry i… związała włosy. A potem ta dziewczyna… Ta dziewczyna… Oparła dłonie obok moich na skraju urwiska i powoli zaczęła się opuszczać w dół. Wbiła swoje nagie stopy w rozpadliny tuż obok moich. Wczepiła palce prawej dłoni w pęknięcia skał, a potem położyła lewą dłoń na… mojej. Spojrzała w dół, w głąb tej rozległej jałowej doliny pod nami, a potem spojrzała na mnie i uśmiechnęła się. Uśmiechnęła się. Spojrzała na mnie, uśmiechnęła się i powiedziała: „Jesteś gotowy?”. A ja byłem. Wreszcie byłem. Nigdy w życiu nie byłem bardziej gotowy. Tak… Ta dziewczyna. Moja matka kochałaby tę dziewczynę. Szkoda, że ona była tylko snem. Zamykam oczy i staram się nie słuchać głosów publiczności, czekając, aż znowu zacznę oddychać w normalnym rytmie. Kiedy schodzę ze sceny, kierując się w stronę naszego stolika, Eddie wstaje, ocierając łzy. Patrzy na mnie i marszczy brwi.

– Czy naprawdę zabiłoby cię, gdybyś choć raz zrobił coś zabawnego? Wybiega do toalety, żeby chyba poprawić makijaż. Ze śmiechem spoglądam na Gavina, ale on, oparty o stolik z założonymi rękami, patrzy na mnie z powagą. – Will, chyba mam pewien pomysł. – Dotyczący? – Ciebie – odpowiada i wskazuje w stronę sceny. – I twojej… sytuacji. Pochylam się do przodu. – Co takiego jest w mojej sytuacji? – Znam kogoś. Pracuje z moją mamą. Jest w twoim wieku, ładna, studiuje w college’u. Natychmiast kręcę głową. – Nie, nie ma szans – mówię, siadając wygodnie. – Will, nie możesz być z Layken. Jeśli twój wiersz dotyczył jej, a mam powody przypuszczać, że tak, to znaczy, że musisz znaleźć jakiś sposób na to, aby się z tego wyciągnąć. Jeśli tego nie zrobisz, w końcu spieprzysz całą swoją karierę z powodu tej dziewczyny. Dziewczyny, z którą byłeś na jednej randce. Jednej! Dalej kręcę głową. – Nie szukam dziewczyny, Gavin. Nie szukałem dziewczyny nawet wtedy, gdy spotkałem Lake. Jestem zadowolony z tego, jak się teraz sprawy mają. Zdecydowanie nie potrzebuję, żeby w dramacie pojawiła się jeszcze jedna kobieca postać. – Nie będziesz dodawał żadnej nowej postaci do dramatu. Po prostu wypełnisz pustkę, jaka ewidentnie istnieje w twoim życiu. Musisz się umawiać. Eddie miała rację. – W jakiej sprawie miałam rację? – pyta Eddie, wracając na swoje miejsce. Gavin wskazuje na mnie. – W sprawie Willa. Musi się z kimś umówić. Jak myślisz, czy on i Taylor pasowaliby do siebie? Eddie zastanawia się. – Nawet o niej nie pomyślałam! Tak! Will, ona ci się spodoba, pokochasz ją – stwierdza podekscytowana. – Nic z tego. Nie zamierzam się z nikim umawiać. – Chwytam swoją marynarkę. – Muszę wracać do domu. Do zobaczenia jutro w klasie. Eddie i Gavin wstają. – Jutro będę miała jej numer – oznajmia Eddie. – Czy najbliższa sobota wieczór będzie okej? Możecie się umówić razem z nami. – Nigdzie się nie wybieram. Odchodzę, nie odwracając się i nie godząc na żadne propozycje.

Rozdział 8

Miesiąc miodowy – No dobrze – odzywa się Lake. – Dwie sprawy. Po pierwsze. Ten wiersz był… rozdzierająco piękny. – Tak jak jego temat – stwierdzam. Pochylam się, żeby ją pocałować, ale ona unosi dłoń i odpycha moją twarz. – Po drugie – mówi, mrużąc oczy. – Gavin i Eddie próbowali cię z kimś umówić? – Prycha i siada na łóżku. – Dobrze, że się na to nie zgodziłeś. Nieważne, jak bardzo popieprzona była nasza sytuacja, nie było mowy o tym, żebym mogła umówić się z kimś innym, zważywszy na to, co do ciebie czułam. Szybko zmieniam temat, zanim się zorientuje, że chociaż się na to nie zgodziłem, Eddie potrafi być cholernie uparta. – Dobra, a teraz piątkowy wieczór. – Skutecznie odwracam jej uwagę od sprawy randki. – Twoja mama. – Tak – mruczy Lake, układając się wygodnie i zarzucając nogę na moją nogę. – Moja mama.

Sekrety – Znowu makaron? – jęczy Caulder. Bierze swój talerz z kuchni i zanosi do stolika barowego, po czym siada. – Jeśli ci nie smakuje, naucz się gotować. – Mnie smakuje – mówi Kel. – Moja mama gotuje mnóstwo warzyw i kurczaka. To prawdopodobnie dlatego jestem taki mały, bo jestem nieożywiony. Śmieję się i poprawiam go. – Mówi się niedożywiony. Kel wywraca oczami. – To właśnie powiedziałem. Chwytam swoją miskę i nakładam makaron… Znowu. Jemy makaron przynajmniej trzy razy w tygodniu, ale jest nas tylko dwóch. Nie widzę potrzeby przygotowywania drogich posiłków, skoro najczęściej chodzi tylko o mnie i dziewięciolatka. Siadam naprzeciwko chłopców i nalewam wszystkim herbaty. – Pora na słodycze i smutki – mówi Caulder. – Co to są słodycze i smutki? – pyta Kel. Ledwie Caulder zaczyna wyjaśniać, gdy rozlega się pukanie do frontowych drzwi. Otwieram i ze zdumieniem widzę, że to Julia. Z całą pewnością w jej obecności czuję się teraz o wiele bardziej onieśmielony niż podczas naszego pierwszego spotkania; zwłaszcza po dzisiejszym popołudniu, kiedy się dowiedziała, że jestem nauczycielem. Patrzy na mnie z powagą, chowając dłonie w kieszeniach bluzy. – O, cześć. – Staram się nie okazać zdenerwowania. – Kel właśnie zaczął jeść. Jeśli chcesz, odeślę go do domu, gdy tylko skończy. – Prawdę mówiąc… – Zerka mi przez ramię na chłopców, a potem znów kieruje wzrok na mnie i zniża głos do szeptu. – Chciałam z tobą porozmawiać, jeśli masz kilka minut. Mam wrażenie, że jest trochę zdenerwowana, co sprawia, że sam robię się dziesięć razy bardziej nerwowy. – Jasne. Odsuwam się i zapraszam ją do środka. – Caulder, możecie zjeść w twoim pokoju. Chcę porozmawiać z Julią. – Ale nawet nie zaczęliśmy naszych słodyczy i smutków na dzisiaj – jęczy Caulder. – Możecie zacząć w twoim pokoju. O moich powiem wam później. Chłopcy biorą swoje miski i napoje, idą do pokoju Cauldera, zamykając za sobą drzwi. Odwracam się z powrotem do Julii i widzę na jej ustach delikatny uśmiech. – Słodycze i smutki? – pyta. – Czy to sposób na to, żeby ci opowiedział o tym, co mu się zdarzyło dobrego i złego w danym dniu? Uśmiecham się i potakuję. – Zaczęliśmy jakieś sześć miesięcy temu. – Siadam obok niej na kanapie. – To był pomysł jego terapeutki. Chociaż oryginalna wersja nie nazywała się słodycze i smutki. Postanowiłem nazwać to w sposób nieco reklamowy, żeby zabrzmiało dla niego bardziej zachęcająco. – To słodkie. Powinnam zacząć robić coś takiego z Kelem. Uśmiecham się delikatnie, ale nie odpowiada. Nie bardzo wiem, po co właściwie przyszła ani do czego zmierza, więc czekam w milczeniu. Julia bierze głęboki oddech i przygląda się rodzinnej fotografii

wiszącej na ścianie po drugiej stronie salonu. – To twoi rodzice? – Wskazuje na zdjęcie. Rozluźniam się trochę i spoglądam na fotografię. – Tak. Moja mama miała na imię Claire. Mój tata Dimas. Był w połowie Portorykańczykiem. Dostał imię po swoim dziadku ze strony matki. Julia uśmiecha się. – To wyjaśnia twoją smagłą cerę. Nie ulega wątpliwości, że z jakiegoś powodu próbuje rozładować napięcie. Nadal wpatruje się w fotografię. – Czy nie masz nic przeciwko temu, że zapytam, jak się poznali? Zaledwie kilka godzin temu miała ochotę urwać mi głowę, kiedy się dowiedziała, że jestem nauczycielem Lake, a teraz stara się mnie poznać? Ale bez względu na to, do czego zmierza, nie mogę się jej sprzeciwić, więc po prostu się poddaję. – Spotkali się w college’u. To znaczy moja mama była na studiach. Tata, prawdę mówiąc, był członkiem zespołu, który grał na campusie. Poszedł na studia dopiero kilka lat później. Mama należała do grupy osób, które pomagały organizować ich występy, i przy tej okazji się poznali. Tata zaprosił ją na randkę, a reszta to już typowa historia. Pobrali się dwa lata później. – Czym się zajmowali zawodowo? – Mama pracowała w administracji. Tata… uczył angielskiego. – Jakoś nie potrafię w jej obecności spokojnie wymówić słowa nauczyciel. – Nie zarabiali wiele, ale byli szczęśliwi. Wzdycha. – Tylko to się liczy. Przytakuję zgodnie. Na chwilę zapada niezręczne milczenie. W tym czasie Julia przygląda się fotografiom wiszącym na ścianach. Mam wrażenie, że chciałaby wrócić do tego, co wydarzyło się dzisiaj wcześniej, ale przypuszczalnie nie wie jak. – Posłuchaj, Julio. – Odwracam się w jej stronę na kanapie. – Naprawdę strasznie mi przykro z powodu tego, co się wydarzyło między Lake… między Layken a mną. To nie fair z mojej strony, że postawiłem ją w takiej sytuacji, i czuję się z tego powodu okropnie. To była wyłącznie moja wina. Uśmiecha się i dotyka lekko mojej dłoni. – Wiem, że nie miałeś złych zamiarów, Will. To, co się stało, to było niefortunne nieporozumienie. Wiem o tym. Ale… – wzdycha i kręci głową. – Chociaż bardzo cię lubię i myślę, że jesteś wspaniałym facetem… to jest po prostu nie w porządku. Ona nigdy wcześniej nie była zakochana i jestem zaniepokojona, myśląc o tym, jak wyglądała, kiedy wróciła do domu w czwartek wieczorem. Wiem, że chce postąpić tak, jak powinna, ale wiem także, że będzie chciała zrobić wszystko, aby wrócić do tamtej chwili. Pierwszy raz od czasu śmierci jej ojca widziałam ją tak szczęśliwą. Kiedy słyszę, jak Julia opowiada o przeżyciach Lake z tamtego wieczoru, rozumiem, że przeżywała to równie mocno co ja, a to sprawia, że teraz jest mi jeszcze trudniej. Wiem, że Julia chce tylko w ten sposób mi coś przekazać, ale wolałbym tego nie usłyszeć. – Chcę przez to powiedzieć, że… wszystko jest w twoich rękach, Will. Wiem, że może jej zabraknąć sił, aby odrzucić to, co nakazuje jej serce, więc chciałabym usłyszeć od ciebie obietnicę, że będziesz wystarczająco silny. Ryzykujesz znacznie więcej niż ona. To nie jest bajka. To rzeczywistość. Jeśli oboje poddacie się pragnieniom waszych serc i nie będziecie kierować się głową, wszystko się skończy katastrofą. Wiercę się niespokojnie na kanapie, starając się znaleźć jakąś odpowiedź. Julia najwyraźniej jest osobą, która nie da się zwieść byle czym, więc muszę być z nią szczery.

– Ona mi się bardzo podoba, Julio. I w jakiś dziwny sposób mi na niej zależy. Znam ją zaledwie nieco ponad tydzień, ale… naprawdę tak jest. Zależy mi na jej dobru. Właśnie dlatego nie musisz się o nic martwić. Zrobię wszystko, żeby pomóc Layken jakoś się z tym uporać – niezależnie od tego, co ona czuje. Wiem, że aby to osiągnąć, muszę dopilnować, aby nasze kontakty miały od tej chwili czysto profesjonalny charakter. I obiecuję ci, że tak będzie. Kiedy słucham swoich słów, chciałbym móc przysiąc, że jestem z nią w stu procentach szczery. Ale jeśli miałbym być w stu procentach szczery wobec siebie, musiałbym przyznać, że nie jestem aż taki silny. Właśnie dlatego powinienem trzymać się z dala od Lake. Julia kładzie łokieć na oparciu kanapy i podpiera głowę. – Jesteś dobrym człowiekiem, Will. Mam nadzieję, że ona będzie miała dość szczęścia, aby pewnego dnia znaleźć kogoś choćby w połowie tak dobrego jak ty. Chciałabym tylko, żeby nie znalazła go już teraz, rozumiesz? I z całą pewnością nie w tych okolicznościach. Odpowiadam skinieniem. – Ja także nie chciałbym, aby to stało się w ten sposób – mówię cicho. Ta odpowiedź z całą pewnością jest prawdziwa. Jeśli coś wiem na pewno, to to, że nie chcę obciążać Lake wszystkimi moimi problemami. Jest młoda i w odróżnieniu ode mnie nadal ma szansę na niezmąconą przyszłość. Nie chcę być kimś, kto jej to odbierze. Julia opiera się głębiej na kanapie i jeszcze raz spogląda na zdjęcie moich rodziców. Przyglądam jej się, kiedy tak patrzy. Widzę teraz, skąd bierze się to nieobecne spojrzenie Lake. Zastanawiam się, czy obie miały w oczach coś takiego wcześniej, przed śmiercią ojca Lake, czy może to raczej naturalna reakcja na śmierć kogoś bliskiego. Zaczynam się zastanawiać, czy sam nie jestem równie melancholijny, kiedy myślę o swoich rodzicach. Julia dotyka policzka i ociera nieoczekiwane łzy. Nie wiem, dlaczego płacze, ale czuję smutek, który z niej emanuje. – Jak się wtedy czułeś? – szepcze, nadal wpatrując się w fotografię. Unoszę głowę i spoglądam na zdjęcie. – Jak się czułem kiedy? Gdy umarli? Przytakuje, ale nie patrzy na mnie. Opieram się głębiej i zakładam ręce na piersi, odchylając głowę na oparcie kanapy. – To było… – Uświadamiam sobie, że nigdy wcześniej z nikim nie rozmawiałem o tym, jak się wtedy czułem. Nie licząc wiersza o ich śmierci, który mówiłem na slamie, nigdy z nikim o tym nie rozmawiałem. – To było tak, jak gdyby w jednym momencie wszystkie koszmary, jakie kiedykolwiek mi się w życiu przydarzyły, nagle stały się rzeczywistością. Zaciska oczy i zasłania dłonią usta, po czym szybko się odwraca. – Julio? Teraz nie potrafi opanować łez. Przysuwam się bliżej i przytulam ją do siebie. Wiem, że nie płacze z powodu tego, co przed chwilą powiedziałem. Płacze z jakiegoś zupełnie innego powodu. Chodzi o coś znacznie ważniejszego niż nasza historia z Lake. O coś znacznie poważniejszego. Odsuwam się i patrzę na nią uważnie. – Julio, powiedz mi, co się dzieje. Odsuwa się, wstaje i zmierza w stronę drzwi. – Muszę już iść – mówi przez łzy. Jest za drzwiami, zanim mam szansę ją zatrzymać. Kiedy wychodzę przed dom, widzę, że stoi na moim patio i zanosi się płaczem. Podchodzę do niej, nie wiedząc, co mam zrobić. Niepewny, czy w ogóle powinienem cokolwiek zrobić, nawet gdybym chciał.

– Posłuchaj, Julio, cokolwiek to jest, musisz o tym rozmawiać. Niekoniecznie ze mną, ale musisz o tym rozmawiać. Czy chcesz, żebym przyprowadził Layken? Szybko spogląda mi w oczy. – Nie, nie. Nie rób tego. Nie chcę, żeby widziała mnie w tym stanie. Kładę jej dłonie na ramionach. – Czy wszystko jest w porządku? Dobrze się czujesz? Odwraca wzrok i czuję, że trafiłem w sedno. Ona nie czuje się dobrze. Odsuwa się i ociera łzy bluzą. Bierze kilka głębszych oddechów, starając się powstrzymać łzy, które nadal napływają jej do oczu. – Nie jestem jeszcze gotowa, żeby im powiedzieć, Will. Nie teraz – szepcze. Obejmuje się mocno i patrzy w stronę swojego domu. – Chcę, żeby najpierw mogli się tutaj zadomowić. W tym roku mieli już dosyć przeżyć. Nie mogę im teraz powiedzieć. To by ich załamało. Nie mówi tego na głos, ale słyszę to w jej tonie. Ona jest poważnie chora. Obejmuję ją i mocno przytulam. Przytulam ją z myślą o tym, co teraz przechodzi, i o tym, co dotąd przeszła. Przytulam ją, myśląc o Lake, Kelu, Caulderze i sobie. Przytulam ją, ponieważ to wszystko, co potrafię. – Nic nie powiem. Obiecuję. Nawet nie wiem, jak miałbym się postawić w ich sytuacji. Nie mogę sobie wyobrazić, jak straszne to musi być dla niej. Mieć świadomość, że twoje dzieci przypuszczalnie zostaną same na świecie, bez ciebie. Moi rodzice przynajmniej nie wiedzieli, co się z nimi stanie, zanim to się wydarzyło. Nie musieli dźwigać ciężaru, z jakim teraz zmaga się Julia. Wreszcie odsuwa się i jeszcze raz ociera oczy. – Tylko wyślij Kela do domu, kiedy skończy jeść. Muszę wrócić do pracy. – Julio, gdybyś kiedykolwiek miała ochotę o tym porozmawiać… Uśmiecha się, a potem odwraca się i odchodzi. A ja stoję przed domem, czując największą pustkę, jaką kiedykolwiek czułem w życiu. Odkąd wiem, co ma się wydarzyć w życiu Lake, tym bardziej pragnę ją chronić. Byłem wcześniej w tej samej sytuacji i nie życzyłbym tego najgorszemu wrogowi. I za nic na świecie nie życzyłbym tego dziewczynie, w której właśnie się zakochałem.

Rozdział 9

Miesiąc miodowy Lake zsuwa się z łóżka i idzie do łazienki, ocierając łzy. To jest niedobry pomysł. Właśnie dlatego nie lubię wracać do przeszłości. – Lake – mówię, idąc za nią. Patrzy w lustro, przytykając chusteczkę do oczu. Staję za nią i obejmuje ją w talii, kładąc głowę na jej ramieniu. – Tak mi przykro. Nie musimy więcej o tym rozmawiać. Patrzy na moje odbicie w lustrze. – Will – szepcze. Odwraca się i zarzuca mi ręce na szyję. – Chodzi o to, że nic nie wiedziałam. Nie miałam pojęcia, że ty już wtedy wiedziałeś o jej chorobie. Przyciągam ją do siebie. – Naprawdę nie mogłem wtedy przyjść do ciebie i ci powiedzieć, wiesz o tym. Zresztą wtedy i tak nie rozmawialiśmy ze sobą. A poza tym nigdy nie zdradziłbym twojej mamy. Śmieje się wtulona w moją koszulkę. Odsuwam się i patrzę na nią. – Co? – pytam zmieszany tym śmiechem przez łzy. – Możesz mi wierzyć, dobrze wiem, jak się kończą twoje obietnice składane mojej mamie. Musieliśmy przez cały rok cierpieć z powodu konsekwencji ostatniej obietnicy, jaką jej złożyłeś. Wrzuca chusteczkę do kosza na śmieci, chwyta mnie za rękę i ciągnie z powrotem do łóżka. – Nie nazwałbym tego cierpieniem – protestuję, przypominając sobie naszą ostatnią noc. – Prawdę mówiąc, jestem całkiem pewien, że warto było czekać tak długo. Opiera policzek na dłoni leżącej na poduszce i oboje odwracamy się do siebie. Głaszczę jej włosy i zakładam kosmyki za uszy, a potem całuję ją w czoło. – A jeśli już mowa o cierpieniach. Tylko zaczekaj, aż się spotkam z Gavinem i Eddie. Nie mogę uwierzyć, że próbowali cię z kimś umówić. Zabieram dłoń i kładę ją na łóżku między nami. Z jakiegoś powodu mam wrażenie, że nie wolno mi jej dotykać w chwili, gdy nie mówię jej całej prawdy. Przestaję na nią patrzeć i przewracam się na plecy. Skoro ona ma wyskoczyć z tym w rozmowie z Eddie, to lepiej będzie, jeśli od razu jej wszystko opowiem. Inaczej wszyscy będziemy cierpieć. – Mhm… Lake? – odzywam się niepewnie. Natychmiast zaczyna kręcić głową i patrzy na mnie, marszcząc brwi. – Chyba nie chcesz powiedzieć… – słyszę rozczarowanie w jej głosie. Jest zdecydowanie zbyt bystra. Nie odpowiadam. Lake podrywa się i odwraca mi głowę, zmuszając mnie, żebym patrzył jej prosto w oczy. – Byłeś na randce? – pyta z niedowierzaniem. Bezradnie dotykam jej policzka, mając nadzieję, że mój dotyk jakoś złagodzi wrażenie tego, co zaraz powiem. Odrywa twarz od mojej dłoni, siada z podwiniętymi nogami i kładzie ręce na kolanach. – Mówisz serio? Śmieję się nerwowo, starając się obrócić całą sytuację w żart. – Lake, sama wiesz, jak uparta potrafi być Eddie. Nie chciałem nigdzie chodzić. Poza tym to była tylko jedna randka. – Tylko jedna randka? Chcesz powiedzieć, że nie potrafisz poczuć do kogoś czegoś poważnego zaledwie po jednej randce?

Obraca się na łóżku i wstaje, a potem opada na krzesło stojące obok łóżka. Zakłada ręce na piersi i cały czas kręci głową. – Błagam, chyba nie chcesz mi powiedzieć, że ją pocałowałeś? Przesuwam się w jej stronę i siadam na skraju łóżka. Biorę ją za rękę i mówię, patrząc jej w oczy: – Kocham cię. I jestem tutaj z tobą. Wzięliśmy ślub. Kogo obchodzi, co wydarzyło się na jakiejś jednej głupiej randce ponad dwa lata temu? – Pocałowałeś ją! – Wyrywa ręce. Stawia stopę na skraju łóżka pomiędzy moimi nogami i odpycha się mocno. Krzesło jedzie po podłodze i Lake oddala się ode mnie razem z nim. – Ona mnie pocałowała – próbuję się bronić. – A poza tym to było… Boże, Lake! To nie miało nic wspólnego z naszymi pocałunkami. Patrzy na mnie groźnie. – W porządku – ciągnę, przestając się głupkowato uśmiechać. – To nie jest zabawne. Ale mówiąc poważnie, robisz z igły widły. Poza tym tydzień później sama się zgodziłaś wyjść do miasta z Nickiem. Pamiętasz? Na czym polega różnica? – Na czym polega różnica? – pyta, wymawiając starannie każde słowo. – Ja nie poszłam z nim na randkę. Nie pocałowałam go. To jest cholernie duża różnica. Pochylam się i chwytając nogi jej krzesła, przyciągam z powrotem do siebie, dopóki nie wyląduje między moimi kolanami. Ujmuję jej twarz i zmuszam, żeby patrzyła na mnie. – Layken Cooper, kocham cię. Kochałem cię od pierwszej chwili, gdy cię ujrzałem, i od tej pory nie przestaliśmy się kochać ani na moment. Przez cały czas, jaki spędziłem z Taylor, myślałem tylko o tobie. Marszczy nos. – Taylor? Nie muszę znać jej imienia, Will. Teraz do końca życia będę nienawidzić wszystkich Taylor. – Tak jak ja nie znoszę Javierów i Nicków – oznajmiam. Uśmiecha się, ale szybko tłumi uśmiech, starając się ukarać mnie groźnym spojrzeniem, chociaż to nie działa. – Jesteś taka słodka, kiedy jesteś zazdrosna, kochanie. Pochylam się i delikatnie całuję ją w usta. Wzdycha cicho, rozbrojona, i poddaje się, rozchylając wargi. Przesuwam rękami po jej ramionach aż do talii, a potem ściągam ją z krzesła i kładę na sobie, opadając z powrotem na łóżko. Jedną ręką obejmuję ją za szyję, przyciskając do siebie, a drugą zanurzam w jej włosach. Całuję ją mocno i przewracam na wznak, starając się dowieść, że absolutnie nie ma powodów do zazdrości. Ona kładzie mi dłonie na policzkach i odsuwa moją twarz. – Więc twoje wargi dotknęły kogoś innego? Po naszym pierwszym pocałunku? Opadam na łóżko obok niej. – Lake, przestań. Przestań o tym myśleć. – Nie mogę, Will. Obraca się do mnie i robi tę nadąsaną minę, o której wie, że nie potrafię się jej oprzeć. – Muszę znać szczegóły. Potrafię sobie wyobrazić, jak bierzesz jakąś dziewczynę na tę idealną randkę i przygotowujesz dla niej kanapki z grillowanym serem, bawicie się w „Czy wolałabyś raczej”, później przeżywasz z nią naprawdę poważne, intymne chwile, a potem ją całujesz jak diabli na zakończenie wieczoru. Słysząc jej opis naszej pierwszej randki, nie mogę się powstrzymać i wybucham śmiechem. Pochylam się, przytykam wargi do jej ucha i szepczę: – Czy tak właśnie wtedy było? Całowałem cię jak diabli?

Odsuwa głowę i posyła mi groźne spojrzenie, żebym wiedział, że nie zamierza zrezygnować, dopóki nie postawi na swoim. – No dobra – jęczę, opadając na wznak. – Jeśli opowiem ci o tym, czy obiecujesz, że pozwolisz mi znowu całować cię jak diabli? – Obiecuję.

Ta druga randka Kiedy rozlega się dzwonek na przerwę, Lake znowu pierwsza wychodzi z klasy. Napięcie między nami jest tak ogromne, że wygląda, jakby musiała wybiec na korytarz, żeby złapać oddech. Podchodzę do swojego biurka i siadam, podczas gdy pozostali uczniowie wychodzą z klasy. – Sobota wieczór. Siódma ci pasuje? – pyta Gavin. Patrzę na niego, a on gapi się na mnie, czekając na odpowiedź. – Pasuje do czego, Gavin? – Taylor. Spotkanie z Taylor. Pójdziemy we czwórkę. Eddie nie chce słyszeć żadnych wykrętów. – Mówię nie. Gavin patrzy na mnie przez kilka sekund, jakby nie zrozumiał mojej odpowiedzi. To było całkiem jednoznaczne „nie”, więc nie wiem, na czym polega problem. – Błagam. – To spojrzenie szczeniaczka działa tylko na twoją narzeczoną, Gavin. Przygarbiony siada na stoliku przede mną. – Ona nie odpuści, Will. Gdy Eddie wbije sobie coś do głowy, mniej bolesne będzie, jeśli się jej podporządkujesz. Kręcę głową. – Nie. Nigdzie nie idę – mówię zdecydowanie. – Poza tym to ty wbiłeś jej ten pomysł do głowy, więc ty powinieneś ponieść konsekwencje, a nie ja. Gavin opiera się głębiej na krześle i trze twarz rękami. Jest pokonany. Kiedy czuję, że zwyciężyłem, ale wtedy on podrywa się z krzesła. – Jeśli nie pójdziesz, powiem. Patrzę na niego wściekły. – Co powiesz? Zerka na drzwi, a potem patrzy na mnie, upewniając się, że nikt nas nie słyszy. – Pójdę do dyrektora Murphy’ego i powiem mu, że poszedłeś na randkę z uczennicą. Przykro mi, że muszę uciekać się do szantażu, Will, ale nie znasz Eddie, kiedy wbije sobie coś do głowy. Musisz to dla mnie zrobić. Czy on naprawdę mnie szantażuje? Nie patrząc na niego, biorę długopis i wyciągam plan lekcji. – Gavin, niczego nie powiesz – mówię ze śmiechem. Jęczy, słysząc moją odpowiedź, ponieważ wie, że nigdy nie mógłby się stoczyć tak nisko. – Masz rację. Nigdy nie powiem. Ale nie sądzisz, że coś mi się od ciebie należy za to, że jestem taki godny zaufania? To tylko jedna randka. Jedna drobna przysługa. Co może się wydarzyć po jednej randce? – To zależy, z kim się umawiasz. Może się wydarzyć cholernie dużo. Wystarczyła jedna randka z Lake, żeby wywrócić całe moje życie do góry nogami. – Jeśli miałoby ci to pomóc, mogę cię zapewnić, że nie będziesz musiał wiele się odzywać. Taylor i Eddie całkowicie zmonopolizują rozmowę. Możemy spokojnie jeść swoje steki, coś mruknąć co kilka minut, a one nawet tego nie zauważą. A potem wszystko się skończy. Przysięgam. Rzeczywiście, jestem mu coś winien. Jestem mu winien ogromną przysługę. Jest jedyną osobą, która zna moją sytuację z Lake, i nawet przez sekundę mnie w tej sprawie nie zawiódł. Nie wiem, w jaki sposób Eddie może postawić na swoim, skoro nawet jej tutaj nie ma razem z nami w klasie, ale w końcu ulegam. Odkładam długopis na biurko i wzdycham, patrząc na niego poważnie.

– No dobra, ale pod jednym warunkiem. – Co chcesz – odpowiada. – Nie chcę, żeby to w jakikolwiek sposób dotarło do Lake. Powiedz Eddie, że pójdę, ale wymyśl coś, żeby siedziała cicho. Powiedz jej, że nie powinienem przestawać z wami po lekcjach albo coś w tym rodzaju. Gavin wstaje i zbiera swoje rzeczy. – Dzięki, Will. Ratujesz mi życie. A poza tym może ci się spodobać ta Taylor. Nie uprzedzaj się. Wchodzę do restauracji i dostrzegam tę trójkę przy stoliku w odległym kącie sali. Biorę głęboki oddech, a potem z pewnym ociąganiem idę w ich stronę. Nie mogę uwierzyć, że umówiłem się na randkę. Na randkę, która nie jest randką z Lake, jedyną dziewczyną, z którą pragnę chodzić na randki. Dziewczyną, z którą nie mogę chodzić na randki. Przypominają mi się słowa Gavina: „Nie uprzedzaj się”. Odkąd prawie trzy tygodnie temu spotkałem Lake, moje myśli krążą niemal wyłącznie wokół niej. Podjąłem właściwą decyzję, zrywając coś, co mogło zniszczyć moją karierę, ale teraz muszę znaleźć jakiś sposób na to, żeby się pogodzić z tą decyzją i przestać o niej myśleć. Może Gavin ma rację. Może rzeczywiście powinienem spróbować pójść dalej. Tak mogłoby być lepiej dla nas obojga. Gavin mnie dostrzega, zaczyna machać i wstaje, nawołując Taylor, żeby się odwróciła. Dziewczyna jest… ładna. Naprawdę ładna. Włosy ma ciemniejsze niż Lake i krótsze, ale świetnie do niej pasują. Nie jest tak wysoka jak Lake. Uśmiecha się wspaniale. To jeden z tych uśmiechów, które wydają się na stałe przyklejone do twarzy. Podchodzę do stolika i uśmiecham się do niej. No cóż, muszę spróbować. – Will, Taylor. Taylor, Will – mówi Gavin, wykonując odpowiednie gesty ręką. Ona uśmiecha się i wstaje, a potem następuje lekki uścisk. Witamy się wszyscy i zajmujemy miejsca. Czuję się jakoś dziwnie, siedząc po tej samej stronie stolika co ona. Nie mam pojęcia, czy powinienem odwrócić się do niej, czy też skierować uwagę na Eddie i Gavina. – A więc – zaczyna Taylor – Gavin mówi, że jesteś nauczycielem. Przytakuję. – Studentem, który uczy. W każdym razie do dyplomu w grudniu. – Kończysz studia w grudniu? – pyta, upijając łyk napoju. – Jak to? Czy to nie o semestr za wcześnie? Podchodzi kelnerka i wręcza nam menu, przerywając tę krótką rozmowę. – Co mogę podać do picia? – Poproszę słodką herbatę – odzywam się. Kelnerka przyjmuje zamówienie i odchodzi. Nagle Eddie szturcha Gavina w ramię. – Przepraszam, ale… coś mi właśnie wyskoczyło – oznajmia. Gavin wstaje, wyciąga portfel i rzuca na stół pieniądze. – To powinno wystarczyć za nasze drinki. Odprowadzisz później Taylor do domu, prawda? – zwraca się do mnie. – Coś wyskoczyło, tak? – pytam, patrząc na nich ze złością. Nie mogę wprost uwierzyć, że mi to robią. Mam szczerą ochotę ich oblać. – O tak – mówi Eddie, biorąc Gavina za rękę. – Przepraszamy, że nie możemy zostać. Bawcie się dobrze. I znikają. Po prostu tak. Taylor się śmieje.

– Rany! Tego zdaje się nie było w planach. Odwracam się do niej, a ona uśmiecha się szeroko, kręcąc głową. Teraz naprawdę czuję się dziwacznie, siedząc po tej samej stronie stolika co ona. – No cóż – mówię. – To jest… Oboje jednocześnie wypowiadamy słowo „niezręczne”, co sprawia, że wybuchamy śmiechem. – Nie masz nic przeciwko temu, jeśli… – Pokazuję na drugą stronę stolika, a ona kręci głową. – Nie, proszę. Nigdy nie siadam na randce po tej samej stronie. To dziwaczne. – Zgadzam się. Przenoszę się szybko na miejsce naprzeciwko niej. Kelnerka przynosi moją herbatę i przyjmuje zamówienie. To odwleka na jakieś trzydzieści sekund chwilę, w której po jej odejściu jesteśmy zdani tylko na siebie. Taylor podnosi szklankę, robiąc ruch w moją stronę. – Za niezręczne pierwsze randki – mówi Taylor. Biorę swoją szklankę i stukamy się. – A zatem przed tym całym zamieszaniem – gestykuluje wymownie – rozmawialiśmy o tym, że kończysz studia semestr wcześniej. – Tak… – zawieszam głos. Naprawdę nie mam ochoty wdawać się w szczegóły na temat powodów mojego wcześniejszego skończenia studiów. Siadam wygodniej i wzruszam ramionami. – Kiedy czegoś pragnę, po prostu koncentruję się na tym maksymalnie, dopóki tego nie osiągnę. Widzenie tunelowe. Przytakuje. – To robi wrażenie. Ja ciągle mam jeszcze rok przed sobą, ale także zamierzam zostać nauczycielką. W podstawówce. Lubię dzieciaki. Nasza rozmowa powoli zaczyna toczyć się lepiej. Przez chwilę rozmawiamy o college’u, a kiedy na stole pojawia się jedzenie, rozmawiamy o nim. Po czym, kiedy już skończyły nam się tematy, ona zaczyna mówić o swojej rodzinie. Pozwalam jej opowiadać, ale sam jestem raczej powściągliwy. W chwili, gdy pojawia się rachunek, rozmowa nie ma w sobie nic z niezręczności. Pomyślałem o Lake zaledwie dziesięć razy. No, może piętnaście. Wszystko wydaje się toczyć jak należy, aż do chwili, gdy znaleźliśmy się w samochodzie, wyjeżdżając z parkingu restauracji. Kiedy jej się przyglądam, jak siedzi na miejscu pasażera i patrzy przed siebie, przypominam sobie, że zaledwie kilka tygodni temu Lake zachowywała się dokładnie tak samo w tym samym miejscu. Ale ten wieczór w niczym nie przypomina tamtego. Wtedy z Lake przez całą drogę do domu po prostu nie mogłem oderwać od niej oczu, podczas gdy ona spała w samochodzie, cały czas ściskając moją dłoń. Nie należę do ludzi, którzy są przekonani, że na świecie istnieje tylko jedna osoba stworzona wyłącznie dla nich. Ale kiedy pomyślę, jak bardzo Lake pochłania moje myśli, nawet wtedy, gdy jej przy mnie nie ma, mam wrażenie, że ona właśnie jest taką idealną osobą, wprost stworzoną dla mnie. I chociaż wydaje mi się, że między mną a Taylor coś mogłoby zaiskrzyć na drugiej randce, nie jestem pewien, czy kiedykolwiek mógłbym się pogodzić z myślą, że nie czuję do niej czegoś porównywalnego z tym, co czuję do Lake. Przez chwilę rozmawiamy o nieistotnych sprawach, ona podpowiada mi, jak dojechać do jej domu. A kiedy parkujemy na podjeździe, natychmiast powraca atmosfera niezręczności. Nie chcę jej dawać fałszywych sygnałów, ale też nie chcę, żeby pomyślała, że zrobiła coś nie tak i zniechęciła mnie do siebie. Była wspaniała. Cała randka była wspaniała. Tylko że moja randka z Lake była czymś nieporównywalnym i wydarzyło się podczas niej znacznie, znacznie więcej, więc teraz nie potrafię wyobrazić sobie czegoś mniej. Wyłączam silnik i chociaż wiem, że to jeszcze bardziej pogłębi niezręczność sytuacji, proponuję, że

odprowadzę ją do drzwi. A kiedy dochodzimy do patio, ona odwraca się i posyła mi zachęcające spojrzenie, pełne oczekiwania. To właśnie ta chwila, w której powinienem być z nią uczciwy. Nie chcę budzić w niej fałszywych nadziei. – Taylor… Naprawdę świetnie się ba… – i zanim zdążyłem dokończyć zdanie, czuję jej usta na swoich. Nie wygląda na osobę, która zwykle zachowywałaby się tak śmiało, więc ten pocałunek kompletnie mnie zaskakuje. Taylor zanurza dłoń w moich włosach i nagle uświadamiam sobie, że kompletnie nie wiem, co mam zrobić z rękami. Czy powinienem ją dotknąć? A może odepchnąć? Prawdę mówiąc, ten pocałunek wcale nie jest taki zły i przyłapuję się na tym, że zamykam oczy, dotykając dłonią jej policzka. Wiem, że nie powinienem robić takich porównań, ale nie potrafię się oprzeć. Ten pocałunek przypomina mi całowanie się z Vaughn. To nie jest złe… nawet całkiem przyjemne, tyle że nie ma w tym śladu uczucia. Żadnej namiętności. Niczego, co czułem, całując Lake. Lake. Przychodzi mi na myśl, że powinienem jednak odsunąć Taylor, gdy ona wreszcie sama odrywa się ode mnie. Oddycham z ulgą, że to nie ja ją odepchnąłem. Cofa się i zakłopotana zasłania usta dłonią. – Rany. Przepraszam. Zwykle nie jestem taka bezpośrednia. Śmieję się. – W porządku. Naprawdę, Tylor. To było miłe. Nie kłamię, to było miłe. – Jesteś naprawdę… sama nie wiem – mówi zakłopotana. – Po prostu chciałam cię pocałować. Wzrusza ramionami. Pocieram dłonią kark i zerkam w stronę jej drzwi, a potem na nią. Jak mam jej to powiedzieć? Przyłapuje mnie na tym spojrzeniu w stronę drzwi, a potem patrzy na mnie z uśmiechem. – Aha… chciałbyś wejść do środka. O Boże, o Boże. Dlaczego spojrzałem na te drzwi? Ona teraz myśli, że ja chcę wejść do środka. Ale czy ja chcę wejść do środka? Cholera. Nie chcę wejść do środka. Nie mogę. Gdybym wszedł do jej domu, cały czas myślałbym o kimś innym, nie o Taylor. – Taylor, muszę być z tobą uczciwy. Uważam, że jesteś wspaniała. Naprawdę świetnie się bawiłem. Gdyby to się zdarzyło kilka miesięcy temu, znalazłbym się u ciebie w ułamku sekundy. Zaczyna chwytać, dokąd zmierzam, więc tylko potakuje. – Ale… – Jest ktoś inny. Ktoś, kogo niedawno poznałem i najwyraźniej nie potrafię się od tego uwolnić. Zgodziłem się pójść na tę randkę, ponieważ miałem nadzieję, że może w jakiś sposób mi to pomoże uwolnić się od tamtej historii, ale… jest za wcześnie. Patrzy na niebo i opuszcza ręce. – O Boże, a ja cię pocałowałam. Myślałam, że ty też to czujesz, więc cię pocałowałam. – Zasłania usta dłonią, jeszcze bardziej zakłopotana. – Jestem idiotką. – Nie, nie. – Robię krok bliżej. – Nie mów tak. Wiem, że to banał i ostatnia rzecz, jaką pragniesz w tej chwili usłyszeć, ale… naprawdę nie chodzi o ciebie, chodzi o mnie. Wyłącznie o mnie. Naprawdę. Myślę, że jesteś wspaniała i śliczna, i cieszę się, że mnie pocałowałaś. Mówiąc uczciwie, po prostu nie trafiliśmy we właściwy moment. To wszystko. Obejmuje się ramionami i patrzy na trawnik. – Jeśli to tylko sprawa właściwego momentu – mówi cicho – to może zachowasz mój numer? Na wypadek, gdyby coś się poprawiło w tej sprawie? – Tak. Jasne, oczywiście.

Potakuje, a potem patrzy na mnie. – A zatem dobrze. – Uśmiecha się. – Za niezręczne pierwsze randki. Śmieję się. – Za niezręczne pierwsze randki. Macha na pożegnanie i rusza w stronę domu. Kiedy drzwi się za nią zamykają, wzdycham głęboko i wracam do samochodu. – Nigdy więcej, Gavin – mamroczę do siebie. – Nigdy więcej.

Rozdział 10

Miesiąc miodowy – Przepraszam na chwilę – mówi Lake. Podrywa się z łóżka i idzie do łazienki, głośno trzaskając drzwiami. Jest wściekła? Naprawdę? O nie, tylko nie to. Podrywam się i próbuję otworzyć drzwi, ale zamknęła się od środka. Pukam. Po kilku sekundach otwiera i nie patrząc na mnie, kieruje się do kabiny prysznicowej. Odkręca wodę i zrzuca bluzkę. – Po prostu muszę wziąć prysznic. Opieram się o futrynę i zakładam ręce na piersi. – Jesteś wściekła. Dlaczego się wściekasz? Nic się nie stało. Nigdy więcej się z nią nie umówiłem. Kręci głową, zamyka klapę sedesu i siada na niej. Zdejmuje skarpetki, jedną po drugiej, i rzuca je na podłogę zamaszystym gestem. – Nie jestem wściekła – zapewnia mnie, nadal unikając mojego wzroku. – Lake? – Nie patrzy na mnie. – Lake? Popatrz na mnie – mówię stanowczym tonem. Bierze głęboki oddech, a potem patrzy na mnie przez rzęsy, z lekko nadąsaną miną. – Trzy dni temu coś mi obiecałaś. Pamiętasz, co to była za obietnica? Przewraca oczami, wstaje i rozpina spodnie. – Oczywiście, że pamiętam, Will. To było pieprzone trzy dni temu. – I co mi obiecałaś, że czego nie będziesz robić? Podchodzi do lustra i rozpuszcza włosy związane przedtem w koński ogon. Nie odpowiada. Podchodzę krok bliżej. – Co mi obiecałaś, Lake? Co oboje obiecaliśmy sobie w wieczór przed ślubem? Chwyta z półki szczotkę i energicznie zaczyna czesać włosy. – Że nie będziemy się nigdy więcej na siebie dąsać, żadnego wycinania dyni – mamrocze. – Że będziemy o wszystkim rozmawiać. – A co ty w tej chwili robisz? Odrzuca szczotkę na szafkę i odwraca się do mnie. – A co, do diabła, chciałbyś, żebym powiedziała, Will? Czy chcesz, żebym przyznała, że nie jestem idealna? Że jestem zazdrosna? Wiem, że dla ciebie, jak powiedziałeś, to nie miało żadnego znaczenia, ale to nie oznacza, że nie miało znaczenia dla mnie! Przechodzi obok i sięga do mojej walizki po odżywkę. Ponownie opieram się o drzwi i przyglądam się, jak wyrzuca zawartość walizki na podłogę, szukając innych przyborów toaletowych. Nie reaguję. Mam wrażenie, że jeszcze nie skończyła. Kiedy zachowuje się w ten sposób, lepiej jej nie przerywać. Znajduje swoją maszynkę do golenia i obraca się, kontynuując tyradę. – Wiem, że to nie ty ją pocałowałeś pierwszy, ale jednak ją pocałowałeś. To nie było tak, że jej nie pocałowałeś. Sam przyznałeś, że wydawała ci się ładna! A nawet przyznałeś, że gdybyś wcześniej nie spotkał mnie, przypuszczalnie umówiłbyś się z nią jeszcze raz! Nienawidzę jej, Will. Wydaje się naprawdę miła, a mimo to jej nienawidzę. Mam wrażenie, że była twoim planem B, na wypadek, gdyby między nami jednak nie wyszło. Znowu idzie w moją stronę. Ta jej ostatnia uwaga naprawdę mnie zabolała. Moim planem B? Zagradzam jej drogę do łazienki i patrzę jej w oczy, starając się ją uspokoić, zanim powie coś, czego będzie potem żałowała. – Lake, wiesz, co do ciebie wtedy czułem. Nigdy więcej nawet nie pomyślałem o tej dziewczynie. Doskonale wiedziałem, z kim chcę być. Problem polegał tylko na tym, kiedy to się stanie.

Staje z opuszczonymi rękami. – No dobrze. To miło, że miałeś taką pewność, ponieważ ja nie miałam jej za cholerę. Każdego dnia czułam się tak, jakbym przechodziła piekło, wiedząc, że mieszkasz po drugiej stronie ulicy i wybierasz wszystko i wszystkich ponad mnie. Nie wspominając już o chodzeniu na randki i całowaniu innych dziewczyn, podczas gdy ja siedziałam w domu, patrząc, jak matka umiera na moich oczach. Podchodzę do niej i ujmuję jej twarz. – Przestań. To nie fair – mówię przez zaciśnięte zęby. Szybko odwraca wzrok, zdając sobie sprawę, że zadała mi cios poniżej pasa. Wyrywa się, a potem mija mnie i wraca do łazienki. Odsuwa zasłonę prysznica i jeszcze raz ustawia wodę na odpowiednią temperaturę, pozwalając, żeby duma i upór wzięły górę. – I już? To wszystko? Tak to zamierzasz zostawić? – pytam. Nie patrzy na mnie. Potrafię wyczuć, kiedy powinienem się wycofać, i to jest właśnie taki moment. Jeśli teraz nie odejdę, powiem coś, czego będę potem żałował. Uderzam pięścią w drzwi i wybiegam z łazienki, a potem otwieram szeroko drzwi na korytarz. Trzaskam nimi i zaczynam chodzić tam i z powrotem po korytarzu, przeklinając półgłosem. Za każdym razem, gdy przechodzę obok naszego pokoju, zatrzymuję się i nasłuchuję z nadzieją, że ona otworzy drzwi i mnie przeprosi. Ale nic takiego się nie dzieje. I co, po prostu bierze prysznic? Jak, do diabła, może mi coś takiego powiedzieć, a potem po prostu iść pod ten cholerny prysznic, bez słowa przeprosin? Boże, jest taka irytująca! Doprowadza mnie do szału! Chyba nie byłem na nią tak wściekły od tamtego wieczoru, kiedy myślałem, że całuje się z Javim. Opieram się plecami o drzwi i osuwam na podłogę, zanurzając dłonie we włosach. Przecież ona nie może na serio się o to wściekać. To nawet nie była normalna randka! Staram się znaleźć jakieś usprawiedliwienie dla takiej reakcji, ale nie potrafię. Lake zachowuje się jak niedojrzała licealistka. – Will – słyszę wreszcie jej głos, który dobiega z bliska. To znaczy, że jest po drugiej stronie drzwi, z głową na tym samym poziomie. To, że wiedziała, iż siedzę na podłodze pod drzwiami, wkurza mnie jeszcze bardziej. Ona za dobrze mnie zna. – Co? – odpowiadam ostro. Przez chwilę panuje cisza, a potem Lake wzdycha. – Przepraszam, że to powiedziałam – mówi łagodnie. Opieram głowę o drzwi i zamykam oczy, biorąc długi, głęboki oddech. – To tylko… chodzi o to, iż wiem, że nie wierzymy w przeznaczenie – wyjaśnia. – Jest tyle osób na świecie, które mogą być odpowiednie dla każdego z nas. Gdyby tak nie było, zdrada nie byłaby żadnym problemem. Każdy znalazłby swoją jedną jedyną, prawdziwą miłość i życie byłoby wspaniałe. Związki byłyby łatwe jak bułka z masłem. Ale w rzeczywistości tak nie jest, i wiem o tym. Dlatego… po prostu to boli. Rozumiesz? Boli mnie, kiedy sobie uświadamiam, że są na świecie inne kobiety, które potrafiłyby cię uszczęśliwić. Wiem, że to niedojrzałe i że to była małostkowa zazdrość, ale… po prostu pragnę być twoją jedną jedyną. Pragnę być twoim przeznaczeniem, nawet jeśli nie wierzę w przeznaczenie. Zareagowałam przesadnie i mi przykro. Naprawdę mi przykro, Will. Teraz milczymy oboje, a potem słyszę odgłos zamykania drzwi łazienki. Przymykam oczy i rozmyślam nad tym, co Lake przed chwilą powiedziała. Wiem dokładnie, jak się czuje. Prawdę mówiąc, jeśli o nią chodzi, sam miałem napady zazdrości. Kiedy byłem jej nauczycielem i usłyszałem, że zgadza się pójść na randkę z Nickiem, a później, kiedy zobaczyłem, że Javi ją całuje; w obu przypadkach straciłem nad sobą panowanie. Do diabła, miałem ochotę zabić Javiego, a przecież Lake nie była wtedy nawet moją narzeczoną. Oczekując, że ona w ogóle nie zareaguje na wiadomość, że całowałem się z kimś innym, w samym

środku naszego uczuciowego zamętu, sam zachowuję się jak hipokryta. To ona reaguje w tej chwili zupełnie normalnie, a ja traktuję ją, jakby to była jej wina. Przypuszczalnie siedzi teraz w kabinie prysznicowej i płacze. Przeze mnie. Jestem takim dupkiem. Podrywam się i wsuwam kartę do czytnika, żeby wejść do środka. A potem szybko wchodzę do łazienki. Lake siedzi na skraju kabiny prysznicowej, ciągle w majtkach i staniku, i płacze, kryjąc twarz w dłoniach. Spogląda na mnie tym swoim najbardziej smutnym spojrzeniem i natychmiast ogarnia mnie dojmujące poczucie winy. Chwytam ją za rękę i pociągam do góry. Oddycha szybko, jakby się przestraszyła, że zaraz znowu zacznę na nią wrzeszczeć, przez co czuję się jeszcze gorzej. Wsuwam dłonie w jej włosy i obejmując ją za szyję, patrzę jej prosto w oczy. Widzi w moim spojrzeniu, że nie przyszedłem się kłócić, tylko pogodzić. – Żono – mówię, nie odrywając od niej wzroku – możesz sobie myśleć, co chcesz, ale na tym cholernym świecie nie ma żadnej innej kobiety, którą mógłbym kiedykolwiek kochać tak jak ciebie. Zaczynamy się całować tak gwałtownie, że ona niemal wpada do kabiny prysznica. Jedną ręką opieram się o ścianę kabiny, drugą obejmuję Lake w talii, unosząc ją ponad krawędzią brodzika. Przyciskam ją do ściany, a woda z prysznica spływa między nami. Oboje oddychamy ciężko, ale przyciągam ją do siebie blisko, a ona wsuwa mi ręce we włosy i ciągnie mnie ku sobie. Moja klatka piersiowa ciężko unosi się wraz z każdym oddechem, kiedy przywieramy do siebie gorączkowo, starając się dotknąć każdego skrawka ciała w zasięgu naszych ramion. Ściągam jej stanik przez głowę i rzucam za siebie. Przesuwam ręką w dół jej pleców, a potem wsuwam dłoń w dżinsy. Lake jęczy i odchyla się do tyłu, przyciskając się do mnie jeszcze mocniej. Powoli przesuwam dłoń do przodu i rozsuwam zamek. Dżinsy są przemoczone, więc nie od razu udaje nam się je ściągnąć. Przesuwam teraz dłonią w górę jej uda, dotykając nieprawdopodobnie gładkiej skóry. Z uśmiechem zbliżam się do jej warg. Natychmiast wpijam się w jej usta. Stoję bezpośrednio pod strumieniem wody, więc moje ubranie jest mokre i dlatego Lake trudno je zdjąć. Zwłaszcza że ani na sekundę nie wypuszcza mnie z objęć, odrywając się jedynie na tyle, aby ściągnąć mi koszulę. Kiedy koszula wreszcie ląduje na podłodze, pochylam się, a ona jęczy, dotykając moich ust. Nareszcie czujemy dotyk naszej nagiej skóry, co sprawia, że natychmiast muszę zdjąć także spodnie. Ona wyrywa mi je z rąk i odrzuca przez ramię, a potem przyciąga mnie do siebie. Chwytam jej nogę pod kolanem i zakładam sobie na biodro. Lake się uśmiecha. – Tak właśnie wyobrażałam sobie nasz pierwszy wspólny prysznic. Delikatnie chwytam zębami jej górną wargę, a potem robię jej najlepszy cholerny prysznic, jaki kiedykolwiek miała. – Do diabła – mówi Lake, opadając na łóżko. – To było mocne. Leży z ramionami pod głową, w szlafroku rozchylonym akurat na tyle, by pobudzać moją wyobraźnię. Siadam obok i gładzę ją po policzku, a potem przesuwam dłonią w dół jej szyi. Drży pod moim dotknięciem. Pochylam się i dotykam wargami jej obojczyka. – Jest coś takiego w tym miejscu – mówię, łaskocząc jej szyję. – O, tutaj… – Całuję obojczyk, przesuwając ustami aż do zagłębienia u nasady szyi. – Dotąd. – Potem całuję jeszcze raz drugą stronę. – To doprowadza mnie do szaleństwa. Śmieje się. – Potrafię sobie wyobrazić. Po prostu nie możesz się od niego odczepić. Większość facetów woli tyłek albo cycki. A Will Cooper woli szyję.

Kręcę głową, nadal przesuwając wargami po jej nieprawdopodobnie gładkiej skórze. – Nieprawda. Will Cooper woli całą Lake. Pociągam pasek od jej szlafroka, dopóki się nie rozluźni. Wsuwam dłoń pod szlafrok i muskam palcami jej brzuch. Wije się ze śmiechem pod dotykiem mojej dłoni. – Will, chyba żartujesz. Nie minęły nawet trzy minuty. Nie zwracam uwagi na jej słowa i całuję jej ramię. – A pamiętasz, kiedy pierwszy raz nie potrafiłem się powstrzymać, żeby nie pocałować cię w szyję? – szepczę, muskając wargami jej skórę.

Błąd (pierwszy) Minęły trzy tygodnie, odkąd Julia zwierzyła mi się, że jest chora. Jednak sądząc po zachowaniu Lake, którą widuję przez okno, oraz Kela, którego słucham codziennie u siebie w domu, jeszcze nic im nie powiedziała. Rozmawiałem z Julią kilka razy, ale jedynie mijając ją przed domem. Wygląda na to, że nie ma ochoty do tego wracać, więc rozumiem, że powinienem to uszanować. Nie mogę natomiast powiedzieć, żeby obecność Lake na trzeciej lekcji w jakimkolwiek stopniu stała się dla mnie czymś łatwiejszym. Nauczyłem się, jak sobie z tym radzić, i staram się skupiać bardziej na tym, co mam do przekazania klasie, ale fakt, że każdego dnia widzę ją siedzącą zaledwie kilka kroków ode mnie, emocjonalnie działa na mnie tak samo. Za każdym razem, gdy Lake rano wchodzi do klasy, staram się znaleźć jakieś oznaki czy wskazówki świadczące o tym, że Julia w końcu jej o wszystkim powiedziała, ale Lake wciąż wygląda tak samo. Nigdy nie podnosi ręki i nie odzywa się na lekcji, a ja staram się pilnować, żeby nie wyrywać jej do odpowiedzi. Pilnuję się nawet, żeby na nią nie patrzeć. Choć teraz to się stało jeszcze trudniejsze, odkąd zauważyłem, że Nick najwyraźniej stara się zwrócić na siebie jej uwagę. Wiem, że to nie moja sprawa, ale nie potrafię nie zastanawiać się nad tym, czy oni ze sobą chodzą. Nie widziałem go wprawdzie pod jej domem, ale zauważyłem, że siadają wspólnie podczas lunchu. Mam wrażenie, że w jego towarzystwie Lake zawsze jest w dobrym nastroju. Gavin wiedziałby, co się dzieje, ale skoro mu powiedziałem o naszym zerwaniu, nie mogę go spytać. Naprawdę nie powinno mnie to obchodzić, ale nie potrafię przestać o tym myśleć. Tym razem jestem spóźniony na lekcje. Kiedy wchodzę do klasy, pierwszą rzeczą, jaka rzuca mi się w oczy, jest to, że Nick siedzi odwrócony do Lake. A ona znowu się śmieje. Zawsze się śmieje z jego głupich dowcipów. Lubię patrzeć na jej śmiech, ale jednocześnie nienawidzę powodów tego śmiechu. Natychmiast ogarnia mnie ponury nastrój, więc postanawiam zrezygnować z wykładu, jaki zaplanowałem na ten dzień, i zamiast tego zadaję im do napisania wiersz. Kiedy już wyjaśniłem im zasady i wszyscy zaczynają pracować nad swoimi tekstami, siadam za biurkiem. Staram się skupić na układaniu planu lekcji, ale mimo to dostrzegam, że Lake nie napisała jeszcze ani słowa. Wiem, że nie ma problemów z materiałem, jaki przerabiamy na lekcjach. Prawdę mówiąc, od dnia, w którym zapisała się na moje zajęcia, ma najlepsze stopnie. Teraz, widząc, że nawet nie próbuje nic napisać, zaczynam się zastanawiać, czy i ona ma na trzeciej lekcji takie same problemy ze skupieniem uwagi jak ja. Przestaję zerkać na czystą kartkę na jej stoliku i wtedy nasze spojrzenia się spotykają. Serce staje mi w gardle i nagle czuję, jak zalewają mnie te wszystkie emocjonalne i fizyczne reakcje, które tak bardzo staram się stłumić. To nasz pierwszy kontakt wzrokowy od trzech tygodni. Próbuję odwrócić wzrok, ale nie potrafię. Nie potrafię też odczytać żadnej emocji na jej twarzy. Czekam, aż ona skieruje oczy gdzie indziej, ale ona po prostu patrzy na mnie z tą samą intensywnością, jaką, jestem tego pewien, odnajduje w moim spojrzeniu. Pod wpływem tej milczącej wymiany spojrzeń tętno zaczyna mi przyspieszać, jak gdybym ją właśnie całował. Kiedy rozlega się dzwonek, zmuszam się do wstania z krzesła, podchodzę do drzwi i otwieram je szeroko. A kiedy wszyscy już wyszli, w tym także Lake, zamykam je z rozmachem. Co ja robię, do jasnej cholery? Te dwadzieścia sekund, cokolwiek to było, przekreśliło wszystkie moje wysiłki w ciągu minionych trzech tygodni. Opieram się o drzwi i kopię je z wściekłością. Kiedy po lekcjach wychodzę na szkolny parking, spostrzegam, że maska jeepa Lake jest uniesiona. Rozglądam się, mając nadzieję, że znajdzie się ktoś inny, kto jej pomoże. Naprawdę nie powinienem być teraz z nią sam na sam. Zwłaszcza po tym, co zaszło tego ranka na lekcji. Czuję, że coraz trudniej

przychodzi mi bronić się przed myśleniem o niej, a ta sytuacja może oznaczać tylko jedno: dalsze kłopoty. Niestety poza nami na parkingu nie ma nikogo. Nie mogę po prostu jej w ten sposób zostawić bez pomocy z zepsutym samochodem. Jestem pewien, że jeszcze nie jest za późno i mógłbym po prostu się odwrócić i wejść z powrotem do szkoły, zanim ona mnie zauważy. W końcu ktoś inny by jej pomógł. A jednak mimo tych wahań idę dalej. Kiedy jestem już niedaleko jej wozu, widzę, że manipuluje jakimś lewarkiem przy akumulatorze. – To nie jest dobry pomysł – odzywam się. Mam nadzieję, że nie zdąży zepsuć akumulatora, zanim do niej podejdę. Odwraca się, obrzucając mnie spojrzeniem z góry na dół, po czym znów skupia się na tym, co się dzieje pod maską jej samochodu, jakby mnie w ogóle nie widziała. – Dałeś jasno do zrozumienia, że uważasz wiele z tego, co robię, za niedobry pomysł – mówi twardo. Najwyraźniej jest niezadowolona, że mnie widzi, co odbieram jako jeszcze jedno potwierdzenie, że powinienem się odwrócić i odejść. Ale nie robię tego. Nie potrafię. Z wahaniem podchodzę bliżej i zaglądam pod maskę. – Co się dzieje? Nie chce zapalić? Sprawdzam połączenia i oglądam alternator. – Co ty właściwie robisz, Will? – pyta zirytowana. Unoszę głowę znad silnika i patrzę na Lake. Ma zaciętą twarz. Nie ulega wątpliwości, że ustawiła między nami niewidzialny mur, co przypuszczalnie dobrze zrobi nam obojgu. Wydaje się urażona tym, że staram się jej pomóc. – A niby jak myślisz? – Odwracam głowę i szybko zaczynam oglądać kable od akumulatora. – Staram się zorientować, co się popsuło w twoim jeepie. Otwieram drzwi auta i próbuję uruchomić silnik. Nie zaskakuje. Kiedy zamierzam wysiąść z jeepa, dostrzegam, że Lake stoi tuż obok. Szybko przypominam sobie, jak to jest, kiedy ona znajdzie się tak blisko. Wstrzymuję oddech i ze wszystkich sił staram się opanować pragnienie, aby ją objąć wpół i przyciągnąć do siebie. – Chodzi mi o to, dlaczego to robisz? Dałeś mi jasno do zrozumienia, że nie chcesz, żebym się do ciebie odzywała. Jest tak zirytowana moją obecnością, że niemal zaczynam żałować, iż w ogóle postanowiłem jej pomóc. – Layken, jesteś uczennicą, która utknęła na parkingu. Nie zamierzam po prostu wsiąść do swojego wozu i odjechać. Gdy tylko usłyszałem własne słowa, natychmiast zaczynam ich żałować. Dostrzegam jej zaciśnięte usta i widzę, jak odwraca wzrok zaszokowana moim bezosobowym tonem. Wzdycham i wysiadam z samochodu. – Słuchaj, nie to miałem na myśli – mówię, zaglądając z powrotem pod maskę. Podchodzi bliżej i opiera się o jeepa. Zerkam na nią kątem oka, udając, że manipuluję przy kablach. Przygryza zębami dolną wargę i patrzy w ziemię. Nagle posmutniała. – Chodzi tylko o to, że jest mi naprawdę strasznie ciężko, Will – mówi cicho. Ten miękki ton jej głosu jest dla mnie jeszcze bardziej bolesny niż wcześniejsza wojowniczość. Wstrzymuję oddech, bojąc się tego, co mogę zaraz usłyszeć. Ona oddycha głęboko, jak gdyby nie była pewna, czy powinna dokończyć zdanie, ale mówi dalej: – Łatwo ci przyszło się z tym pogodzić i pójść dalej. Dla mnie to nie było takie łatwe. Nie potrafię myśleć o niczym innym.

Kulę się wewnętrznie, słysząc to wyznanie i szczerość, z jaką je wypowiada. Zaciskam dłonie na masce samochodu i odwracam się w stronę Lake. Ona wpatruje się w swoje dłonie, wyraźnie zmagając się z emocjami. – Myślisz, że dla mnie to jest łatwe? – szepczę. Zerka na mnie i wzrusza ramionami. – No cóż, bardzo się starasz, żeby tak to wyglądało – odpowiada. Teraz jest dobry moment, żeby odejść. Odejdź, Will. – Lake, możesz mi wierzyć, nie ma w tym nic łatwego. Ponad wszelką wątpliwość wiem, że nie powinienem wypowiadać żadnego ze słów, jakie właśnie wypowiadam, ale jej bliskość sprawia, że nie potrafię ukryć prawdy, niezależnie od tego, czy tego pragnę, czy nie. – Codziennie się z tym zmagam, przychodząc do pracy ze świadomością, że to właśnie moja praca nas rozdziela. – Odwracam się od silnika i opieram o samochód, obok niej. – Gdyby nie chodziło o Cauldera, zrezygnowałbym z tej pracy pierwszego dnia, kiedy zobaczyłem cię na korytarzu. Mógłbym zawiesić pracę na rok… Poczekać, aż skończysz szkołę i wtedy wrócić. – Odwracam się do niej i zniżam głos. – Uwierz mi, przemyślałem wszystkie możliwe scenariusze. Czy wiesz, jak się czuję, mając świadomość, że jestem przyczyną twojego cierpienia? Że to przeze mnie jesteś taka smutna? Powiedziałem zdecydowanie za dużo. O wiele za dużo. – Tak mi przykro… – mówi, jąkając się. – Po prostu myślałam… – Twój akumulator jest w porządku – oświadczam szybko, widząc przy sąsiednim aucie Nicka. – Wygląda na to, że chodzi o alternator. – Samochód nie chce zapalić? – pyta Nick. Layken patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami, a potem odwraca się w stronę Nicka. – Nie chce. Pan Cooper uważa, że będę potrzebowała nowego alternatora. – To kicha – mówi Nick, zaglądając pod maskę, a potem patrzy na Lake. – Mogę cię podwieźć do domu, jeśli chcesz. Chociaż wolałbym raczej go uderzyć, niż pozwolić mu ją zabrać do domu, wiem, że Lake nie ma w tej chwili innego wyjścia, ponieważ ja z całą pewnością, do diabła, nie mogę teraz zabrać jej do domu. – To byłoby wspaniale, Nick – stwierdzam. Zamykam maskę jeepa i odchodzę, zanim do długiej listy moich głupich decyzji dojdzie jeszcze jedna. Powinienem koniecznie zrobić listę swoich głupich decyzji, ponieważ właśnie podejmuję kolejną. Przez ostatnich piętnaście minut gorączkowo poszukiwaliśmy Kela i Cauldera. Zakładałem, że są u niej w domu, a ona zakładała, że są u mnie. Wreszcie znaleźliśmy ich pogrążonych we śnie na tylnym siedzeniu mojego samochodu, gdzie zresztą nadal śpią. A teraz grzebię pospiesznie w swojej torbie, szukając kluczyków do jej jeepa. Poprosiłem znajomego mechanika, żeby po południu założył jej nowy alternator, a potem jak idiota zaprosiłem ją do siebie, żeby oddać kluczyki. Powiedziałem: jak idiota, ponieważ teraz całym sobą pragnę tylko jednego: aby Lake nie wyszła. Serce wali mi tylko dlatego, że ona tu jest. W końcu znajduję kluczyki. – Twoje kluczyki – mówię, upuszczając je na jej wyciągniętą dłoń. – O, dzięki – odpowiada, nie patrząc na mnie. Nie wiem, czego się spodziewała po moim geście, ale najwyraźniej wydaje się rozczarowana, że wręczyłem jej tylko kluczyki. – Teraz wszystko chodzi jak złoto – zapewniam. – Jutro na pewno będziesz mogła wrócić nim do domu.

Mam nadzieję, że to ona okaże się teraz tą silniejszą stroną i po prostu wyjdzie. Sam nie potrafię się jakoś zmusić, żeby odprowadzić ją do drzwi, więc wracam do salonu i siadam na kanapie. Nasza wcześniejsza popołudniowa rozmowa w jej jeepie milcząco wisi między nami i atmosfera wyraźnie się zagęszcza. – Co, naprawiłeś go? – pyta, idąc za mną do salonu. – No cóż, prawdę mówiąc, nie ja go naprawiłem. Ale znam faceta, który po południu wstawił do twojego wozu nowy alternator. – Will, nie musiałeś tego robić. Zamiast wyjść, choć oboje wiemy, że powinna tak zrobić, siada obok mnie na kanapie. Kiedy niechcący muska mnie łokciem, podrywam ręce i zakładam za głowę. Nie możemy nawet się musnąć, żeby nie ogarnęło mnie pragnienie, aby ją objąć i całować jak diabli. – Mimo to dzięki. Potem ci zapłacę. – Nie martw się o to. Pomagałyście mi ostatnio dużo z Caulderem, więc przynajmniej tak mogę się odwdzięczyć. Przygląda się teraz swoim dłoniom i obraca w nich kluczyki. Przesuwa kciukiem po breloczku w kształcie mapy Teksasu, a ja nie potrafię oprzeć się myśli, czy przypadkiem nie wolałaby w tej chwili znaleźć się tam z powrotem. – A więc czy możemy dokończyć naszą wcześniejszą rozmowę? – pyta, nadal wpatrując się w swój breloczek. Już dawno pożałowałem tego, co powiedziałem wcześniej w jeepie. Wyznałem jej o wiele za dużo. Po prostu nie potrafię uwierzyć, że jej powiedziałem, że gdyby nie Caulder, rzuciłbym pracę. Co nie znaczy, że to nieprawda. Jakkolwiek może się to wydawać desperackie czy obłąkane, zrobiłbym to w jednej sekundzie. Wcale nie jestem taki pewny, czy wszystkiego bym nie rzucił bez względu na okoliczności, gdyby ona mnie o to poprosiła. – To zależy – odpowiadam. – Znalazłaś jakieś rozwiązanie? Kręci głową i patrzy na mnie. – No cóż, nie. – Rzuca kluczyki na stolik do kawy i podwijając jedną nogę, odwraca się w moją stronę. Wzdycha, jak gdyby obawiała się mnie o coś poprosić. Przesuwa palcami po poduszce, która leży między nami, a potem obrysowuje wzór, nie patrząc na mnie. – Przypuszczam, że uczucia między nami stały się bardziej… złożone. – Waha się przez chwilę. – Nie miałabym nic przeciwko temu, żeby wcześniej skończyć szkołę. Jej pomysł jest tak absurdalny, że niemal muszę powstrzymać śmiech. – To niedorzeczne. Nawet o tym nie myśl. Nie ma mowy, żebyś rzuciła szkołę, Lake. Odsuwa poduszkę na bok. – To był tylko pomysł. – Tak, kompletnie durny. W salonie robi się cicho. Kiedy tak siedzi obok mnie na kanapie, czuję, że tężeją mi wszystkie mięśnie, nawet szczęka. Staram się ze wszystkich sił nie odwracać w jej stronę i nie myśleć o tym, jak bardzo pragnę wziąć ją w ramiona. Ta cała sytuacja jest nie fair. Gdybyśmy się znaleźli w jakiejkolwiek innej sytuacji, nasz związek byłby absolutnie cudowny. Akceptowalny. Normalny. Jedyną rzeczą, jaka nas w tym momencie rozdziela, jest moja cholerna praca. Bardzo mi trudno ukrywać, co do niej czuję, kiedy tak siedzimy tylko we dwoje. Tak łatwo byłoby powiedzieć: „Do diabła z tym wszystkim” i po prostu poddać się pragnieniom. Wiem, że gdybym umiał poradzić sobie z moralnym aspektem tej sytuacji i groźbą, że zostaniemy złapani, zrobiłbym to w okamgnieniu, bez wahania. Po prostu wziąłbym ją w ramiona i całował tak, jak to robiłem

w wyobraźni przez minione trzy tygodnie. Całowałbym jej usta, całowałbym jej policzki, całowałbym tę linię biegnącą w dół, od ucha do ramienia, od której teraz nie potrafię oderwać wzroku. A ona by się na to zgodziła. Wiem, jak trudne to było dla niej; widzę to na jej twarzy w tej chwili. Jest przygnębiona. Ogarnia mnie ogromna pokusa, żeby uwolnić ją od tej udręki i po prostu zachować się zgodnie z tym, co czuję. Gdybyśmy oboje dochowali tajemnicy, nikt by się nie dowiedział. Moglibyśmy się spotykać po kryjomu aż do dnia, w którym Lake skończy szkołę. Gdybyśmy zachowali ostrożność, moglibyśmy to nawet ukryć przed chłopcami i Julią. Przeciągam się i zakładam ręce za głowę, aby w jakiś sposób powstrzymać się przed wzięciem jej w objęcia. Serce zaczyna mi bić jak szalone na samą myśl o tym, że mógłbym ją znowu pocałować. Biorę głęboki oddech, wciągając powietrze przez nos i wypuszczając ustami. Staram się zapanować nad swoim organizmem, zanim zrobię coś głupiego. Albo sprytnego. Kiedy ona jest obok, po prostu nie potrafię powiedzieć, co jest słuszne, a co nie, ponieważ to, co jest niesłuszne, wydaje mi się bardzo słuszne, a to, co jest słuszne, wydaje mi się całkowicie niesłuszne. Delikatnie muska palcem moją szyję i to nieoczekiwane dotknięcie sprawia, że zadrżałem. Unosi palec, żeby mi pokazać, że po prostu starła mi z szyi krem do golenia. Bez zastanowienia chwytam jej rękę i wycieram w moją koszulę. Wielki błąd. Gdy nasze dłonie się stykają, resztki myśli znikają z mojej głowy razem z ostatnim śladem kremu do golenia na jej palcu. Splatam mocno palce z jej palcami, a ona pozwala, żebym przycisnął jej dłoń do swojej piersi. Dotarłem do granic silnej woli. Puls mi szaleje, serce wali, jakby miało zaraz pęknąć. Nie potrafię teraz puścić jej dłoni i przestać patrzeć jej w oczy. W tej chwili nie dzieje się absolutnie nic, ale jednocześnie dzieje się wszystko. Każda sekunda, w której na nią patrzę i w której trzymam jej dłoń, przekreśla wszystkie dni panowania nad sobą i determinacji, z jaką starałem się utrzymać dystans między nami. Każda cząstka energii, jaką włożyłem w to, żeby postąpić jak należy, teraz idzie na marne. – Will – szepcze, cały czas patrząc mi w oczy. Jej głos przyprawia mnie o szalone bicie serca. Ona delikatnie muska kciukiem moją pierś, być może całkiem nieświadomie, ale ja czuję to całym sobą. – Zaczekam na ciebie. Dopóki nie skończę szkoły. Gdy tylko te słowa padają z jej ust, robię głęboki wydech i zamykam oczy. Powiedziała właśnie to, co pragnąłem usłyszeć przez cały miesiąc. Gładzę kciukiem grzbiet jej dłoni i wzdycham. – To długie czekanie, Lake. Mnóstwo może się wydarzyć przez rok. Przysuwa się do mnie bliżej. Opiera mi dłoń na piersi i czubkami palców dotyka mojej szczęki, chcąc, żebym znów na nią spojrzał. Nie chcę patrzeć jej w oczy. Wiem, że jeśli nie przestanę, poddam się i ją pocałuję. Przesuwam palcami po jej ramieniu, zamierzając zatrzymać ten ruch na jej przegubie, żeby oderwać jej dłoń od mojej twarzy. Ale zamiast tego moje palce mijają jej nadgarstek i powoli przesuwają się wzdłuż całego ramienia. Muszę się zatrzymać. Muszę się cofnąć, ale moje serce i moja siła woli nagle zaczynają ze sobą walczyć. Zdejmuję nogi ze stolika. Mam nadzieję, że ona mnie od siebie odepchnie – zrobi to, co jak wiemy oboje, jedno z nas musi zrobić. Jeśli ona tego nie zrobi, zaraz zacznę się do niej przysuwać jeszcze bliżej. Po prostu pragnę ją objąć i przytulić. Pragnę ją objąć tak samo, jak obejmowałem przed Klubem Dz9ewięć, zanim to wszystko wymknęło się spod kontroli. Zanim przekształciło się w tę przytłaczającą gmatwaninę uczuć. Ale zanim udaje mi się powstrzymać albo dać sobie czas do namysłu, moje wargi spotykają jej szyję i wtedy wszystko we mnie pęka. Ona obejmuje mnie ramionami i bierze za nas oboje głęboki oddech.

Smak i dotyk jej skóry na wargach wystarcza, aby kompletnie wymazać resztki mojego sumienia. Do diabła z tym. Całuję najpierw jej obojczyk, a potem szyję, sunę ustami ku górze, w stronę policzka, a potem ujmuję jej twarz i odsuwam się lekko, aby spojrzeć jej w oczy. Muszę wiedzieć, że chcemy tego samego. Muszę wiedzieć, że ona tego pragnie tak samo mocno jak ja. Że ona tego potrzebuje tak bardzo jak ja. Smutek, jaki przez minione trzy tygodnie nieustannie gościł w jej spojrzeniu, zniknął gdzieś bez śladu. W jej oczach znowu widzę nadzieję i niczego nie pragnę bardziej niż tego, żeby w jakiś sposób jej pomóc zachować to, co teraz czuje, cokolwiek to jest. Pochylam się powoli i całuję ją w usta. Dotyk jej warg zarazem mnie zabija i przywraca do życia. Ona na chwilę wstrzymuje oddech, a potem rozchyla usta i chwytając mnie mocno za koszulę, przyciąga bliżej. Całuję ją. Całuję ją, jak gdyby to był nasz pierwszy pocałunek. Całuję ją, jak gdyby to był nasz ostatni pocałunek. Ona obejmuje mnie za szyję – nasze wargi się muskają. Trzymając ją w ramionach, mam wrażenie, że po raz pierwszy zaczerpnąłem powietrza od chwili, gdy zobaczyłem ją wtedy na szkolnym korytarzu. Każdy jęk wydobywający się z jej ust, każdy dotyk jej dłoni przywraca mnie do życia. Nic i nikt nie może nas w tym momencie rozdzielić. Ani Caulder, ani moje skrupuły moralne, ani moja praca, ani moja szkoła, ani Julia. Julia. Zaciskam pięści, walcząc z odruchem, aby puścić Lake w chwili, gdy dociera do mnie rzeczywistość. Powaga sytuacji spada na mnie jak stutonowy głaz, wbijając się mocno w moją świadomość. Lake nie ma pojęcia, co wkrótce wydarzy się w jej życiu, a ja pozwalam sobie skomplikować je jeszcze bardziej? Z każdą chwilą, gdy czuję dotyk jej ust, wciągam nas oboje coraz głębiej w jakąś otchłań, z której nie będziemy potrafili się wydostać. Czuję, jak gładzi moje włosy i zaczyna osuwać się powoli na kanapę, przyciągając mnie do siebie. Wiem, że jeśli nasze ciała za chwilę splotą się na tej kanapie, żadne z nas nie będzie miało dość siły woli, aby się zatrzymać. Nie mogę jej tego zrobić. W jej życiu dzieją się znacznie poważniejsze sprawy, których ona sobie nie uświadamia. O czym ja, do diabła, myślałem, skazując ją na dodatkowy stres? Przysiągłem Julii, że nie skomplikuję życia Lake. A co robię w tej chwili? Jakimś cudem odnajduję w sobie resztki sił, aby oderwać się od jej ust i odsunąć. Oboje z trudem łapiemy oddech. – Musimy przestać – mówię, oddychając ciężko. – Nie możemy tego zrobić. Zaciskam mocno powieki i zasłaniam oczy przedramieniem, dając sobie czas na uporządkowanie myśli. Czuję, jak Lake przysuwa się do mnie. Czuję, jak osuwa mi się na kolana i zbliża wargi do moich ust, rozpaczliwie starając się mnie nakłonić, żebyśmy całowali się dalej. W chwili, gdy nasze wargi ponownie się spotykają, odruchowo obejmuję ją i przyciągam bliżej. Moje sumienie dosłownie na mnie wrzeszczy; tak głośno, że po prostu przyciągam ją do siebie jeszcze mocniej, jakbym starał się stłumić ten wewnętrzny głos. Umysł mówi jedno, a serce i dłonie błagają, abym zrobił coś zupełnie innego. Ona chwyta mnie za koszulę i ściąga mi ją przez głowę, a potem znowu czuję dotyk jej ust. W myślach odpycham ją od siebie, ale w rzeczywistości jedną ręką chwytam ją w talii i przyciągam, a drugą obejmuję za szyję. Ona kładzie mi obie dłonie na piersi, a ja z całej siły pragnę zrobić to samo. Gdy moje palce dotykają jej bluzki, zaciskam pięści, a potem puszczam. I tak posunąłem się o wiele za daleko. Muszę to powstrzymać, zanim będzie za późno. To na mnie spoczywa odpowiedzialność za to, aby nie przysparzać jej kolejnych cierpień. I w tym momencie wreszcie robię to, co powinienem. Odpycham ją od siebie z powrotem na kanapę, a potem wstaję. Mam tylko jedną szansę, aby jej

pokazać, że to, co robimy, jest niedobre. Żebyśmy nie wiem jak dobrze się z tym czuli, to jest złe. Całkowicie złe. – Layken, wstawaj! – mówię, biorąc ją za rękę. Jestem tak podniecony, że choć tego nie chcę, moja reakcja wypada szorstko, ale nie wiem, jak inaczej mógłbym to zrobić. Jestem na siebie tak zły, że mam ochotę wrzeszczeć, mimo to staram się zapanować nad nerwami. Ona wstaje z sofy i widzę, że jest zmieszana i kompletnie pogubiona. – To… to się nie może wydarzyć! – odzywam się podniesionym tonem. – Jestem teraz twoim nauczycielem. Wszystko się zmieniło. Nie możemy tego robić. Znów słyszę złość w swoim głosie. Staram się, żeby to nie wyglądało tak, jak gdybym był wściekły, ale jestem wściekły. Nie na nią, ale jak ona może to odróżnić? A może nie powinna? Może tak będzie jej łatwiej, jeśli po prostu będzie mną rozczarowana? Będzie jej łatwiej mnie zostawić. Lake siada na kanapie i chowa twarz w dłoniach. – Will, ja niczego nie powiem – szepcze. – Przysięgam. Patrzy teraz na mnie i znowu widzę ten smutek w jej oczach. Cała nadzieja gdzieś znikła. Poczucie krzywdy w jej głosie jedynie potwierdza, że jestem dupkiem. Po prostu nie mogę uwierzyć, że właśnie to jej zrobiłem – dałem jej nadzieję i skazałem na rozczarowanie. Coś, czego ona w tej chwili absolutnie nie potrzebuje. – Strasznie mi przykro, Layken, ale to nie jest w porządku – mówię, chodząc po salonie. – To nie byłoby dobre dla żadnego z nas. To nie byłoby dobre dla ciebie. Patrzy na mnie ze złością. – Nie wiesz, co jest dla mnie dobre. Naprawdę to spieprzyłem. W imponującym stylu. A teraz muszę to naprawić. Muszę to zaraz skończyć. Raz na zawsze. Ona nie może wyjść z tego pokoju przekonana, że to jeszcze kiedykolwiek może się powtórzyć. Zatrzymuję się i odwracam do niej. – Nie będziesz na mnie czekać. Nie zgadzam się, żebyś zmarnowała coś, co powinno być najlepszym rokiem twojego życia. Sam musiałem dorosnąć o wiele za szybko; nie zamierzam ci tego odebrać. To byłoby nie w porządku. – Robię wydech i wygłaszam największe kłamstwo mojego życia: – Nie chcę, żebyś na mnie czekała, Layken. – To nie będzie marnowanie czegokolwiek – odpowiada słabym głosem. Ból, jaki słyszę w jej głosie, to za wiele; nie mogę tego znieść. Ogarnia mnie nieodparte pragnienie, żeby znowu ją objąć. Nie wytrzymam tej emocjonalnej huśtawki. W jednej chwili szaleńczo pragnę ją pocałować i wziąć w ramiona, ochronić przed wszystkim, co mogłoby spowodować choćby jedną łzę, a już w następnej wtrąca się moje sumienie i pragnę jak najszybciej wyrzucić ją ze swojego domu. Tak bardzo ją skrzywdziłem, a ona nawet nie ma pojęcia, że jej życie wkrótce stanie się jeszcze trudniejsze. Sama świadomość tego faktu sprawia, że nienawidzę siebie za to, co się przed chwilą stało. Nawet więcej, gardzę sobą. Chwytam koszulę, naciągam przez głowę, a potem przechodzę przez salon i staję za kanapą. Biorę głęboki oddech, czując, że bardziej panuję nad sobą, gdy jestem dalej od niej. Chwytam za oparcie kanapy i zbieram siły, żeby spróbować jakoś naprawić tę sytuację nie do naprawienia. Gdybym tylko mógł jej powiedzieć, dlaczego to robię, może nie przyjmowałaby tego z takim trudem. – Moje życie to same obowiązki. Wychowuję dziecko, na Boga. Nie mógłbym postawić twoich potrzeb na pierwszym planie. Do diabła, nie mógłbym nawet postawić ich na drugim miejscu. – Unoszę głowę i napotykam jej spojrzenie. – Zasługujesz na coś lepszego niż trzecie miejsce. Wstaje, przechodzi przez salon i klęka na kanapie przede mną.

– Twoje obowiązki powinny być ważniejsze ode mnie. To dlatego pragnę na ciebie zaczekać, Will. Jesteś dobrym człowiekiem. Coś, co uważasz za swoją słabość, to jest właśnie powód, dla którego jeszcze bardziej się w tobie zakochuję. Cokolwiek w głębi serca czułem do tej chwili, rozpadło się teraz na milion kawałków. Nie mogę jej na to pozwolić. Nie mogę pozwolić, aby czuła w ten sposób. Jedyne, co mogę zrobić, aby powstrzymać ją przed kochaniem mnie, to sprawić, aby zaczęła mnie nienawidzić. Dotykam jej policzków i patrzę jej głęboko w oczy, wypowiadając najtrudniejsze do wypowiedzenia słowa, jakie kiedykolwiek będę musiał powiedzieć. – Nie zakochujesz się we mnie. Nie wolno ci się we mnie zakochać. Widzę łzy w kącikach jej oczu, natychmiast opuszczam dłonie i podrywam się w stronę drzwi wejściowych. Nie potrafię patrzeć na jej łzy. Nie chcę patrzeć na to, co jej teraz robię. – Cokolwiek zdarzyło się przed chwilą – wskazuję na kanapę – nie może więcej się zdarzyć. I nie zdarzy się ponownie. Wychodzę z domu, opieram się o drzwi i zamykam oczy. Pocieram twarz dłońmi, starając się uspokoić. To wszystko moja wina. Pozwoliłem jej wejść do swojego domu, wiedząc, jak słaby się staję w jej obecności. Pocałowałem ją. Pocałowałem ją. Ja. Nie mogę po prostu uwierzyć, że to się stało. Wystarczyło dwadzieścia minut sam na sam z nią i udało mi się spieprzyć jej życie jeszcze bardziej. A kiedy myślę o tym, jak siedzi teraz na kanapie, oszołomiona i ze złamanym sercem z powodu tego, co zrobiłem i powiedziałem… po prostu nienawidzę siebie. Z całą pewnością Lake też mnie teraz nienawidzi. Mam nadzieję, że to było tego warte. Żeby postąpić w tej sytuacji tak jak należy, muszę zrobić coś, co wydaje się kompletnie i całkowicie złe. Podchodzę do samochodu i wyciągam Cauldera. Obejmuje mnie za szyję, nawet się nie budząc. Kel otwiera oczy i rozgląda się zdezorientowany. – Zasnęliście w samochodzie, chłopaki. Kel, idź teraz do domu i połóż się do łóżka, dobrze? Przeciera oczy, wysiada z samochodu i rusza na drugą stronę ulicy. Kiedy wchodzę z powrotem do domu z Caulderem na rękach, Lake nadal siedzi na kanapie, wpatrując się w podłogę. I chociaż pragnę z całych sił objąć ją i powiedzieć, jak bardzo mi jest przykro z powodu tego całego wieczoru, uświadamiam sobie, że ona musi przez to przejść, aby jakoś uporać się z tym, co się między nami dzieje. Na pewno jest na mnie zła. Przez ten rok jej uwaga musi być skupiona na Julii. Lake nie może żyć pochłonięta bez reszty naszym związkiem w sytuacji, gdy to może być ostatni rok, jaki będzie mogła spędzić ze swoją mamą. – Kel się obudził i poszedł już do domu. Ty także powinnaś iść. Bierze ze stolika kluczyki i odwraca się do mnie. Patrzy mi prosto w oczy. Łzy ciekną jej strumieniami po twarzy. – Jesteś dupkiem. Jej słowa przeszywają mi serce niczym kule czystej prawdy. Wychodzi, głośno trzaskając drzwiami. Zanoszę Cauldera do jego pokoju i kładę go do łóżka, a potem idę do siebie. Zamykam drzwi, opieram się o nie i zamykam oczy, a potem osuwam się na podłogę. Przyciskam dłonie do oczu, starając się powstrzymać łzy. Boże, ta dziewczyna. Jedyna dziewczyna, na jakiej mi zależy; i właśnie dałem jej wszystkie możliwe powody do tego, aby mnie znienawidziła.

Rozdział 11

Miesiąc miodowy – Tak mi przykro, Will – szepcze Lake. Zakrywa twarz rękami i zasłania oczy. – Czuję się okropnie. Strasznie. Byłam taka egoistyczna. Nie miałam pojęcia, jak ci jest ciężko. Po prostu myślałam, że mnie wykopałeś, ponieważ nie byłam warta ryzyka. – Lake, nie wiedziałaś wtedy, przez co przechodziłem. Z twojej perspektywy byłem po prostu jakimś dupkiem, który cię pocałował, a potem wyrzucił ze swojego domu. Nigdy cię o to nie winiłem. I absolutnie byłaś warta ryzyka. Gdybym nie wiedział tego, co wiedziałem o Julii, na pewno nie pozwoliłbym ci wtedy odejść. Odsłania twarz. – O mój Boże, i te wszystkie epitety. Nigdy cię za to nie przeprosiłam. Zsuwa się na mnie i przybliża twarz. – Tak mi przykro, że następnego dnia obrzuciłam cię tymi wszystkimi wyzwiskami. – Nie musi ci być przykro. – Wzruszam ramionami. – W pewnym sensie na nie zasłużyłem. Kręci głową. – Nie powiesz mi, że nie byłeś na mnie wtedy wkurzony. Kurczę, przecież cię obrzuciłam trzydziestoma kilkoma wyzwiskami w obecności całej klasy! – Nie powiedziałem, że mnie nie wkurzyłaś. Powiedziałem tylko, że na nie zasłużyłem. Śmieje się. – A więc byłeś wtedy na mnie wściekły. – Kładzie się na wznak z głową na poduszce. – To teraz mi opowiedz.

Żale Staram się, żeby to trwało jak najdłużej. Wywołuję wszystkich po kolei, nikogo nie poganiam, każdemu daję tyle czasu, ile chciał. Zwykle nie wyrzucają z siebie tych wierszy tak szybko. Oczywiście, kiedy tylko Gavin skończy swój, zostanie jeszcze całe pięć minut. Nie mam wyjścia i będę musiał wywołać do tablicy także ją. Czekałem do ostatniej chwili, mając nadzieję, że rozlegnie się dzwonek na przerwę. Sam nie wiem, czy po tym, co wydarzyło się między nami wczorajszego wieczoru, próbuję oszczędzić jej stawania przed tablicą i mówienia na głos, czy też jestem śmiertelnie przerażony słowami, które być może usłyszę. W końcu przyszła jej kolej i nie mam innego wyjścia, muszę wywołać ją do tablicy. Odchrząkuję i staram się wyczytać jej nazwisko, ale je zniekształcam. Lake wychodzi na środek klasy, zostawiając swój poemat na stoliku. Wiem, że wczoraj na lekcji nie napisała ani słowa, a biorąc pod uwagę wydarzenia w moim salonie ostatniego wieczoru, wątpię, czy była w odpowiednim stanie, aby napisać cokolwiek później. Mimo to wydaje się niezmieszana i pewna siebie. Najwyraźniej nauczyła się na pamięć tego, co zamierza powiedzieć. A to z jakiegoś powodu mnie przeraża. – Mam pytanie – odzywa się na wstępie. Cholera. O co, u diabła, może mnie spytać? Wczoraj wieczorem wyszła taka wściekła, że nie byłbym zaskoczony, gdyby powiedziała teraz o nas głośno przy całej klasie. Do diabła, chyba nie zamierza mnie spytać, czy zawsze wykopuję z domu swoje uczennice, kiedy już przestanę się do nich dobierać. Kiwam głową na znak, że może zadać swoje pytanie, ale tak naprawdę pragnę tylko jednego – pobiec do toalety i zwymiotować. – Czy jest jakieś minimum czasowe? Jezu Chryste. Ona naprawdę zadaje normalne pytanie. Oddycham z ulgą i odchrząkuję. – Nie. Nie ma nic takiego. Jak pamiętasz, nie ma żadnych zasad. – Dobrze. A zatem dobrze. Mój wiersz jest zatytułowany Podły. Gdy tylko ten tytuł pada z jej ust, czuję, jak krew uderza mi do głowy i serce zaczyna łomotać jak oszalałe. A ona odwraca się w stronę klasy i zaczyna. Według słownika wyrazów bliskoznacznych… A także według mnie… Jest ponad trzydzieści różnych znaczeń i synonimów słowa „podły” (W tym momencie podnosi głos i wykrzykuje resztę poematu, a ja tylko się kurczę): Bezecny, cyniczny, diaboliczny, drański, dwulicowy, fałszywy, faryzejski, faryzeuszowski, jezuicki, judaszowski, krętacki, nieszczery, niegodny, niegodziwy, niehonorowy, niemoralny, nieprawy, nieprzyzwoity, niesławny, nieszlachetny, niewybredny, nikczemny, obłudny, obmierzły, obrzydliwy, odpychający, odrażający, odstręczający, ohydny, oszukańczy, parszywy, paskudny, perfidny, pokrętny, przewrotny, plugawy, przebrzydły, złośliwy, wredny, wstrętny, wszawy, zły. I wreszcie moje ulubione – dupek. Czuję, że krew krąży w moich żyłach tak szybko, jak błyskawicznie padają z jej ust obelżywe słowa.

Rozlega się dzwonek. Siedzę jak ogłuszony, podczas gdy większość uczniów przechodzi obok mojego biurka. Po prostu nie mogę uwierzyć, że ona to zrobiła! – Randka – słyszę głos Eddie mówiącej do Lake. Słowo „randka” od razu przywołuje mnie do porządku. – Powiedziałaś, że musisz zapytać mamy? – upewnia się Eddie. Rozmawiają obok stolika Lake. Eddie stoi odwrócona do mnie plecami. – A, to – mówi Lake. Spogląda ponad ramieniem Eddie, prosto na mnie. – Tak, jasne. Powiedz Nickowi, że z największą ochotą. Nigdy wcześniej nie miałem problemu z tym, żeby się opanować, ale mam wrażenie, jak gdyby od dnia, w którym spotkałem Lake, wszystkie moje uczucia nasiliły się tysiąckrotnie. Radość, gniew, poczucie krzywdy, rozgoryczenie, miłość, zazdrość. Nie potrafię zapanować nad żadnym z nich, kiedy ona jest obok. W dodatku świadomość, że Nick najwyraźniej zaprosił ją na randkę przed naszym małym incydentem poprzedniego wieczoru, sprawia, że jestem jeszcze bardziej wkurzony. Patrzę na nią ze złością, otwieram szufladę, wrzucam do środka dziennik, a potem zamykam z całych sił. Kiedy Eddie odwraca się, zaskoczona hałasem, szybko wstaję i zaczynam wycierać tablicę. – Świetnie – mówi Eddie, skupiając uwagę z powrotem na Lake. – Aha, i umówiliśmy się na czwartek, więc po Getty’s możemy wszyscy pójść na slam. Zostało nam tylko kilka tygodni, więc szkoda byłoby to przegapić. Chcesz, żebyśmy po ciebie przyjechali? – Tak, jasne – odpowiada Lake. Mogłaby mieć przynajmniej tyle przyzwoitości, żeby nie umawiać się wtedy, gdy stoi kilka kroków ode mnie. Chociaż chcę, żeby była na mnie wkurzona, nie sądziłem, że to ja będę wkurzony na nią. Ale jej najwyraźniej zależy na tym, żeby tak właśnie się stało. Gdy tylko Eddie znika z klasy, odkładam gąbkę i odwracam się do Lake. Stoję z założonymi ramionami i obserwuję, jak zbiera swoje rzeczy, a potem rusza w stronę drzwi, nawet nie patrząc w moim kierunku. Ale przed jej wyjściem mówię coś, czego sam zaczynam żałować, zanim to powiedziałem. – Layken. Staje w drzwiach, ale się nie odwraca. – Twoja mama pracuje w czwartki wieczorem. Zawsze w czwartki mam babysitterkę, ponieważ chodzę na slamy. Po prostu podeślij do nas Kela przed wyjściem. Wiesz, przed swoją randką. Nie odwraca się. Nie wrzeszczy na mnie. Niczym we mnie nie rzuca. Po prostu wychodzi na korytarz, a ja zostaję, czując się, jak gdybym właśnie zasłużył na każde z tych obelżywych słów, jakie wykrzyczała w mojej klasie. Po czwartej lekcji siedzę za biurkiem i wpatruję się w przestrzeń, zastanawiając się, co się ze mną porobiło. Zwykle chodzę na lunch do stołówki dla nauczycieli, ale wiem, że nic bym w tej chwili nie przełknął. Czuję w żołądku jeden wielki skurcz, uprzytamniając sobie, co się wydarzyło w ciągu ostatnich dwóch godzin. Prawdę mówiąc, w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin. Co mógłbym jej powiedzieć? Wiem, że jej wiersz wzbudził we mnie uczucia, jakich nigdy wcześniej nie doznałem. To była mieszanina zakłopotania, gniewu, poczucia krzywdy i rozpaczy. Ale tego było dla niej za mało – musiała jeszcze do tego wszystkiego dodać zazdrość. Jeśli się czegoś dzisiaj dowiedziałem, to tego, że nie potrafię zbyt dobrze radzić sobie z zazdrością. W ogóle nie potrafię. Wiem, że wydawało mi się, iż najlepiej będzie, jeśli wzbudzę jej nienawiść i w ten sposób pomogę jej uwolnić się od siebie, ale teraz widzę, że po prostu tego nie umiem. Jeśli chcę sam pozostać przy zdrowych zmysłach, nie mogę dopuścić, żeby ona mnie znienawidziła. Chociaż nie powinienem także pozwolić na to, żeby mnie kochała. Cholera! To wszystko jest takie popieprzone. Jak, do diabła, mam postąpić, żeby zachować się tak jak należy?

Kiedy podchodzę do ich stolika w stołówce, Lake nawet nie bierze udziału w toczącej się rozmowie. Wpatruje się w swoją tacę, nie zwracając uwagi na otoczenie. Nie zwracając uwagi na mnie. Oboje z Eddie staramy się wyrwać ją z tego osłupienia. Kiedy wreszcie budzi się z transu i patrzy na mnie, widzę, że pobladła. Powoli wstaje od stolika i idzie za mną do klasy. Kiedy wreszcie jesteśmy sami, zamykam drzwi i mijając ją, podchodzę do swojego biurka. – Musimy porozmawiać – mówię. W głowie mi się kręci i kompletnie nie mam pojęcia, co właściwie chciałbym jej powiedzieć. Wiem, że muszę ją przeprosić za swoją wcześniejszą reakcję w klasie, ale nie potrafię znaleźć słów. Jestem dorosłym mężczyzną, który zachowuje się jak jąkający się, czternastoletni chłopiec. – Więc mów – rzuca. Stoi po drugiej stronie sali i patrzy na mnie ze złością. To jej zachowanie w połączeniu z faktem, że właśnie zgodziła się pójść z kimś innym na randkę, i to, że zgodziła się w mojej obecności, doprowadza mnie do furii. Wiem, że to przeze mnie nasza sytuacja zrobiła się tak nieznośnie skomplikowana, ale ona w żaden sposób mi nie pomaga. – Do diabła, Lake! – rzucam, patrząc w bok, sfrustrowany i zły. Przeciągam dłońmi po włosach i biorę głęboki oddech, a potem odwracam się do niej. – Nie jestem twoim wrogiem. Przestań mnie nienawidzić. Mógłbym przysiąc, że na jej ustach pojawia się delikatny uśmiech, ale za chwilę znowu patrzy na mnie z wściekłością. – Mam przestać cię nienawidzić? – pyta, podchodząc do mnie szybko. – Zdecyduj się, do jasnej cholery, Will! Wczoraj wieczorem powiedziałeś, żebym przestała cię kochać, a teraz mi mówisz, żebym przestała cię nienawidzić. Mówisz, że nie chcesz, żebym na ciebie czekała, a jednocześnie zachowujesz się jak niedojrzały chłopiec, kiedy godzę się na spotkanie z Nickiem! Chcesz, żebym się zachowywała tak, jakbym cię nie znała, a potem na oczach wszystkich wyciągasz mnie ze stołówki! Przez cały czas musimy coś udawać, jakbyśmy byli kimś zupełnie innym, a to jest wyczerpujące! Nigdy nie wiem, czy jesteś Willem, czy panem Cooperem, i naprawdę nie wiem, kiedy mam być Layken, a kiedy Lake. Siada z impetem na krześle i zakłada ręce na piersi, ciężko oddychając, zirytowana. Obrzuca mnie ostrym spojrzeniem w oczekiwaniu, że coś powiem albo coś zrobię. Ale ja nie mam nic na swoją obronę. Nie mogę zaprzeczyć prawdziwości żadnego z jej słów, ponieważ to wszystko prawda. To, że nie potrafiłem zapanować nad własnymi uczuciami, wyrządziło jej jeszcze większą krzywdę, niż myślałem. Powoli podchodzę do jej stolika i siadam na krześle za nią. Jestem wyczerpany. Emocjonalnie, fizycznie, umysłowo. Nigdy nie sądziłem, że sprawy tak się potoczą. Gdybym miał najlżejsze przeczucie, że moja decyzja, żeby zachować pracę kosztem naszego związku, przyniesie taki skutek, po prostu wybrałbym ją, niezależnie od tego, co dzieje się w tej chwili z Julią. Powinienem był wybrać ją. I nadal powinienem ją wybrać. Pochylam się nad nią i szepczę jej do ucha: – Nie sądziłem, że to będzie takie trudne. – I to jest prawda. Za nic w świecie nie pomyślałbym, że coś tak banalnego jak pierwsza randka może się przekształcić w coś tak nieprawdopodobnie skomplikowanego. – Przepraszam, że wcześniej powiedziałem to o czwartku. Ale mówiłem szczerze. Wiem, że będziesz potrzebowała kogoś do opieki nad Kelem, i rzeczywiście umówiłem się z opiekunką ze względu na slam, ale nie powinienem był zareagować w ten sposób. To dlatego poprosiłem cię, żebyś tu do mnie przyszła. Po prostu musiałem cię przeprosić. To się już nigdy nie powtórzy. Przysięgam. Słyszę, jak pociąga nosem, co może znaczyć tylko jedno. Ona płacze. Jezu. Ilekroć próbuję coś naprawić, okazuje się, że tylko pogarszam sytuację. Wyciągam rękę, chcąc pogłaskać ją po włosach, jakoś pocieszyć, ale w tym momencie ktoś otwiera drzwi klasy. Natychmiast cofam dłoń i wstaję. Pospieszny ruch, który na kilometr oznacza jedno – poczucie winy. Eddie stoi w drzwiach, trzymając

plecak Lake. Zerka na mnie, a potem oboje patrzymy na Lake. Kiedy odwraca głowę od Eddie w moją stronę, widzę wreszcie łzy, które płyną jej po policzkach. Łzy, które płyną przeze mnie. Eddie kładzie plecak na biurku i unosi ręce, wycofując się w stronę drzwi. – Ups! Przepraszam, nie przerywajcie sobie. Gdy tylko drzwi się zamykają, zaczynam panikować. Cokolwiek Eddie przed chwilą zobaczyła, z całą pewnością nie wyglądało to jak rozmowa nauczyciela z uczennicą. Dodałem właśnie kolejny kanał do mojej listy spieprzonych rzeczy. – No to świetnie – mamroczę. Jak mam, do diabła, kiedykolwiek to wszystko naprawić? Lake wstaje i rusza w stronę drzwi. – Nie przejmuj się, Will. Jeśli mnie o to zapyta, po prostu powiem jej, że byłeś niezadowolony, ponieważ użyłam słowa dupek. A także łajdak. Dureń. I… – Rozumiem, rozumiem – przerywam jej, żeby nie rozwinęła całej listy obelg. Bierze swój plecak i wyciąga rękę do klamki. – Layken – mówię ostrożnie. – Chciałem także powiedzieć, że mi przykro… z powodu wczorajszego wieczoru. Odwraca się powoli. Już nie płacze, ale na jej twarzy nadal widać, w jakim jest stanie. – Przykro ci, że to się wydarzyło, czy przykro ci z powodu sposobu, w jaki to przerwałeś? Naprawdę nie rozumiem, na czym polega różnica. Wzruszam ramionami. – Przykro mi w ogóle. To nie powinno się było wydarzyć. Odwraca się do mnie plecami i otwiera drzwi. – Łajdak. Ta zniewaga trafia mnie prosto w serce, dokładnie tam, gdzie miała trafić. Gdy tylko drzwi się zamykają, z całej siły kopię w biurko. – Do diabła! – wrzeszczę, uwalniając z siebie całe napięcie, po czym chodząc tam i z powrotem po klasie, wybucham gradem przekleństw. Nie dość, że wszystko spieprzyłem jeszcze bardziej ze względu na Lake, to jeszcze spieprzyłem sprawę dodatkowo, ponieważ Eddie będzie teraz coś podejrzewała. Mam wrażenie, jak gdybym w jakiś sposób pogorszył całą sytuację dziesięciokrotnie. Boże, ile bym teraz dał za jedną radę mojego ojca. Z powodu pani Alex i jej bezsensownych pytań znowu jestem spóźniony na trzecią lekcję. Ale dzisiaj w ogóle się tym nie przejmuję. Po naszym wczorajszym spotkaniu z Lake w klasie nadal nie jestem gotowy, żeby się znaleźć z nią twarzą w twarz. Na korytarzach jest pusto i prawie już dochodzę do swojej klasy, gdy zerknąwszy przez okno wychodzące na dziedziniec szkolny, nagle staję jak wryty. Podchodzę bliżej, żeby się upewnić, i widzę Lake. Siedzi na ławce, oglądając swoje dłonie. Jestem trochę zdezorientowany, ponieważ powinna teraz być na mojej lekcji. Spogląda w niebo, a potem wzdycha głęboko, jakby starała się opanować łzy. Nie ulega wątpliwości, że jej stolik w mojej klasie, zaledwie pół metra ode mnie, to ostatnie miejsce, w którym miałaby ochotę się teraz znaleźć. Kiedy widzę, że woli marznąć w chłodnym powietrzu Michigan, zamiast siedzieć w mojej klasie, robi mi się jej żal. – Chodzi o coś więcej, prawda? Odwracam się błyskawicznie i widzę Eddie, która stoi obok z rękami założonymi na piersi. Uśmiecha się. – Co? – pytam, starając się jakoś przetworzyć w głowie fakt, że właśnie mnie przyłapała, jak gapię się na Lake.

– Słyszał pan – mówi, a potem przechodzi obok mnie, kierując się w stronę wyjścia na dziedziniec. – I wie pan, że mam rację. Wychodzi, nie odwracając się. Widząc, że Lake podnosi na nią wzrok i uśmiecha się, odchodzę. W końcu to nic wielkiego. Lake jest uczennicą, która opuszcza moje zajęcia, a ja na nią patrzyłem. To wszystko. Nie wydarzyło się nic, o czym Eddie mogłaby poinformować dyrekcję. A jednak mimo nieudolnych prób, żeby jakoś uspokoić rozdygotane nerwy, przez resztę dnia jestem roztrzęsiony i rozbity.

Rozdział 12

Miesiąc miodowy – Jedno chciałabym zrozumieć – mówi Lake, rzucając mi gniewne spojrzenie. – Zachowałeś się jak idiota, gapiąc się na mnie przez okno, kiedy siedziałam na dziedzińcu. Eddie widzi, że się na mnie gapisz, co na razie jedynie podkręca jej ciekawość. Ale kiedy tydzień później, u ciebie w salonie, Eddie wreszcie się wszystkiego domyśliła, ty wściekłeś się na mnie. – Nie byłem na ciebie wściekły. – Will, byłeś wkurzony! Wyrzuciłeś mnie ze swojego domu! Odwracam się na wznak i próbuję sobie przypomnieć tamten wieczór. – Tak rzeczywiście było? – Tak, tak właśnie zrobiłeś. I to w dodatku w najgorszym dniu mojego życia. – Kładzie się na mnie i splata nasze palce, a potem przenosi je za głowę. – Myślę, że jesteś mi winien przeprosiny. W końcu naprawdę zrobiłam ci wtedy porządki w całym domu. Patrzę jej w oczy, a ona uśmiecha się szeroko. Wiem, że nie jest zła, ale naprawdę mam ochotę szczerze ją przeprosić. Tamtego dnia zachowałem się kompletnie egoistycznie i zawsze żałowałem, że wyrzuciłem ją wtedy w najtrudniejszym momencie jej życia. Obejmuję jej twarz i przyciągam ją na poduszkę obok, po czym zmieniamy pozycję. Teraz ona leży na wznak, a ja podpieram głowę na ręce, leżąc na boku; drugą przesuwam delikatnie po jej policzku, potem po czole, później w dół nosa i wreszcie dotykam jej ust. – Przepraszam, że wtedy potraktowałem cię w taki sposób – szepczę, dotykając ustami jej warg. Całuję ją, najpierw powoli, ale szczerość moich przeprosin jest najwyraźniej dla niej całkiem atrakcyjna, ponieważ odpycha moją rękę i przyciąga mnie do siebie, a potem szepcze: – Wybaczam ci. – Co robisz? – pytam, budząc się z drzemki, w którą zapadłem kompletnie wyczerpany. Widzę, że Lake włożyła bluzkę i wciąga dżinsy. – Muszę zaczerpnąć świeżego powietrza. Chcesz się przejść? Tu jest naprawdę fajny basen i będzie otwarty jeszcze przez parę godzin. Możemy posiedzieć na patio i wypić kawę. – Tak, jasne. Staczam się z łóżka i zaczynam szukać swoich ubrań. Wychodzimy. Dziedziniec jest pusty, podobnie jak basen, choć jest w nim podgrzewana woda. Dostrzegam kilka plażowych leżaków, ale Lake siada przy stoliku z szerokimi ławkami, dzięki czemu możemy być obok siebie. Zwija się w kłębek i kładzie mi głowę na ramieniu, trzymając kubek z kawą. – Mam nadzieję, że chłopcy dobrze się bawią – mówi. – Znasz ich. Dziadek Paul już o to zadbał. Zabrał ich na geocaching. – To dobrze – odpowiada Lake. – Kel to uwielbia. Upija łyk kawy. Przyglądamy się odbiciu księżyca na powierzchni wody w basenie, przysłuchujemy się odgłosom nocy. Jest cicho, spokojnie. – Mieliśmy basen w Teksasie – odzywa się Lake. – Nie taki wielki jak ten, ale był w porządku. Tam robi się tak gorąco, że woda w basenie wydaje ci się jak podgrzewana, nawet gdy taka nie jest. Mogę się założyć, że woda w Teksasie, nawet w najchłodniejszy dzień, nadal jest cieplejsza niż woda w tym podgrzewanym basenie. – Dobrze pływasz? – Oczywiście. Spędzałam w tym basenie połowę roku.

Pochylam się i całuję ją, starając się odwrócić jej uwagę od tego, że wyjmuję jej kubek kawy z dłoni. Powoli pochylam się nad nią, wsuwając jej rękę pod kolana. Jest przyzwyczajona do moich publicznych manifestacji uczuć, więc jeszcze się nie połapała. Gdy tylko wsuwa mi palce we włosy, sadzam ją sobie na kolanach, a potem wstaję i ruszam w stronę wody. Odrywa usta od moich warg i zerka niespokojnie w kierunku basenu, a potem na mnie. – Ani mi się waż, Willu Cooperze! Śmieję się i idę dalej, choć ona usiłuje się uwolnić z moich objęć. Zbliżam się do głębszego końca basenu, a Lake z całej siły trzyma mnie za szyję. – Jeśli ja polecę, to ty też – mówi. Uśmiecham się i zrzucam buty. – Inaczej sobie tego nie wyobrażałem. Wrzucam ją do wody, po czym wskakuję za nią. Wynurza się i płynie ku mnie, uśmiechając się szeroko. – To jest moje jedynie ubranie, idioto! Kiedy dopływa do mnie, obejmuję ją, a ona oplata mnie nogami w pasie. Trzyma mnie mocno za szyję, a ja płynę na wznak, aż wreszcie dotykam plecami bocznej ścianki basenu. Opieram jedną rękę na betonowej półce, aby utrzymać nas na wodzie, a drugą obejmuję Lake mocno w talii, przyciskając do siebie. – Muszę natychmiast ściągnąć tę bluzkę – stwierdza. – Chlorowana woda przypuszczalnie już ją zniszczyła. Wsuwam jej rękę pod bluzkę, a potem przesuwam w górę pleców, przytykając wargi do jej skóry tuż poniżej ucha. – Jeśli ściągniesz teraz tę paskudną bluzkę, to się z tobą rozwiodę. Odrzuca głowę do tyłu i śmieje się. – Nareszcie! Uwielbiasz moją paskudną bluzkę. Przyciągam ją mocno do siebie, tak blisko, że nawet woda nie może się przecisnąć między nami. Nasze czoła się stykają. – Zawsze uwielbiałem tę bluzkę, Lake. Miałaś ją na sobie tego wieczoru, gdy zdałem sobie sprawę, że jestem w tobie zakochany. Kąciki jej ust unoszą się w uśmiechu. – I co to był za wieczór? Odchylam głowę do tyłu i dotykam betonowej ścianki basenu, a potem patrzę w niebo. – Nie najlepszy. Całuje mnie u nasady szyi. – Ale i tak chcę o tym usłyszeć – szepcze.

Kocham ją – Jesteś pewny, iż Julia powiedziała, że możesz zostać u nich na noc? Caulder pospiesznie przetrząsa swoją szafkę w poszukiwaniu skarpetek. W tym czasie Kel pakuje do torby ich zabawki. – Tak. Powiedziała, że nie mogę przyjść jutro wieczorem, ponieważ mają rodzinną kolację, więc powinienem przyjść wieczorem i spędzić u nich noc. Rodzinna kolacja? Zastanawiam się, czy to oznacza, że Julia wreszcie zamierza powiedzieć Lake o swojej chorobie. Czuję skurcz w żołądku i natychmiast zaczynam się denerwować, jak ona to przyjmie. – Przyniosę ci szczoteczkę do zębów. Jestem w łazience, bo pakuję torbę Cauldera, gdy nagle słyszę na zewnątrz jakieś krzyki. Natychmiast podbiegam do okna w salonie i widzę, że Lake wybiega ze swojego domu w stronę samochodu Eddie. Nie słyszę jej głosu, ale nie ulega wątpliwości, że jest wzburzona. Jej policzki mają niemal taki sam odcień jak czerwona bluzka, którą ma na sobie. Otwiera z rozmachem tylne drzwi samochodu Eddie i odwraca się, nadal wrzeszcząc. Wtedy dostrzegam Julię. Serce mi zamiera na widok jej twarzy. Samochód Eddie odjeżdża z podjazdu, a Julia stoi na skraju podwórka i płacze. Gdy tylko samochód znika, otwieram frontowe drzwi i biegnę przez ulicę. – Wszystko w porządku? Co się dzieje? Julia mierzy mnie wzrokiem i kręci głową. – Czy powiedziałeś Lake, że jestem chora? – Nie – odpowiadam natychmiast. – Nie. Obiecałem ci, że tego nie zrobię. Julia patrzy w głąb ulicy, nadal kręcąc głową. – Myślę, że ona wie. Nie wiem, jak się o tym dowiedziała, ale wie. Powinnam była powiedzieć jej wcześniej. Znów płacze. Słyszę trzaśnięcie drzwi naszego domu. Błyskawicznie się odwracam. Widzę Cauldera i Kela. – Chłopcy! Dziś wieczorem zostaniecie u nas. Wracajcie do środka! – wrzeszczę. Przewracają oczami i jęczą, a potem wchodzą z powrotem do domu. – Dziękuję ci, Will – mówi Julia. Odwraca się, żeby wrócić do siebie, a ja idę za nią. – Czy chcesz, żebym z tobą został, dopóki ona nie wróci? – Nie – odpowiada cicho. – Po prostu muszę pobyć chwilę sama. Wchodzi do środka i zamyka za sobą drzwi. Przez następne dwie godziny zastanawiam się, czy wysłać esemesa do Gavina. Po prostu nie mogę wytrzymać, nie wiedząc, czy z Lake jest wszystko w porządku, czy nie. Siedzę na kanapie, gapiąc się w okno salonu z rozsuniętymi zasłonami. Czekam na jej powrót. Minęła jedenasta. Nie zniosę ani chwili dłużej. W końcu chwytam telefon, żeby wysłać esemes do Gavina. „Z Lake wszystko w porządku? Gdzie jesteście? Zanocuje u Eddie czy wróci do domu?”. Nie czekam długo na odpowiedź. „Tak. W kinie. Nie”. Co, do diabła? Nie mógłby odpowiedzieć trochę bardziej szczegółowo? „Jak ona może dobrze się czuć? Dlaczego, do cholery, zabraliście ją do kina, kiedy jest taka roztrzęsiona?”.

Mijają dwie minuty bez odpowiedzi, więc wysyłam następny esemes. „Czy ona ciągle płacze? Kiedy przywieziecie ją do domu?”. Mija kolejnych kilka minut, a ponieważ odpowiedź nie przychodzi, zaczynam pisać ponownie. Ale zanim zdążyłem wysłać kolejne pytanie, dzwoni mój telefon. – Słucham – mówię zaniepokojonym głosem. – Co ty, do diabła, wyprawiasz, Will?! – wrzeszczy Gavin. – Zachowujesz się jak jakiś obłąkany narzeczony. – Czy ona jest teraz z tobą? – pytam. – Film właśnie się skończył, ona jest razem z Eddie w toalecie. Wyszedłem na zewnątrz, żeby do ciebie zadzwonić, ponieważ myślę, że ktoś musi ci przypomnieć, że jesteś jej nauczycielem. Chwytam mocniej swoją komórkę i potrząsam nią sfrustrowany, a potem przykładam do ucha. – To już nie ma żadnego znaczenia. Widziałem, jak wybiegła z domu, kiedy się dowiedziała, że jej mama ma raka. Po prostu muszę wiedzieć, jak ona się czuje, Gavin. Martwię się o nią. Cisza. Milczenie. Gavin nie odpowiada, ale słyszę w tle hałasy, więc wiem, że się nie rozłączył. – Gavin? Słyszę, że odchrząkuje. – Jej mama ma raka? Jesteś pewien? – Tak, jestem pewien. Czy Lake nie powiedziała wam, dlaczego płakała, kiedy wybiegła z domu i wsiadła do waszego samochodu? Julia nie wie, w jaki sposób Layken się o tym dowiedziała. Gavin milczy dalej przez kilka sekund, a potem ciężko wzdycha do telefonu. – Will – mówi, sciszając głos. – Layken myśli, że jej mama ma nowego faceta. Ona nie ma pojęcia, że jej mama ma raka. Opadam na kanapę, ale mam wrażenie, jakby serce opadło mi jeszcze niżej, na podłogę. – Will? – odzywa się Gavin. – Jestem tutaj. Po prostu przywieź ją do domu, Gavin. Ona musi porozmawiać ze swoją mamą. – Tak. Już wracamy. Przez następne kilka minut zastanawiam się, walcząc ze sobą, czy pójść na drugą stronę ulicy i powiedzieć Julii, że Layken wszystko opacznie zrozumiała. Niestety w chwili, gdy w końcu postanawiam, żeby do niej pójść i porozmawiać, na podjeździe pojawia się samochód Eddie. Lake wysiada i idzie do frontowych drzwi. Kiedy wchodzi do środka, zasuwam zasłony i gaszę światło. Bardzo, bardzo chciałbym być z nią teraz. Wiem, jak się będzie czuła za chwilę. Znam tę rozpacz. Trudno mi wytrzymać na myśl o tym, że jestem sto metrów od niej i nie mogę nic zrobić, aby jej pomóc. Zaglądam do pokoju Cauldera, żeby zobaczyć, co u chłopców. Obaj zasnęli, więc zamykam drzwi, a potem idę do siebie. Już wiem, że to będzie bezsenna noc. Mogę sobie tylko wyobrazić, że Lake będzie tak długo płakała, aż w końcu zaśnie wyczerpana. Boże, co ja bym dał, żeby teraz być obok niej, wziąć ją w ramiona. Gdybym tylko mógł ją jakoś uwolnić od tego ciężaru, zrobiłbym to bez zastanowienia. Leżę z rękami pod głową, patrząc przed siebie. Łza spływa mi na skroń, wycieram ją wierzchem dłoni. Tak mi smutno z powodu tej dziewczyny. Po prostu serce mi pęka. Pół godziny później słyszę pukanie. Natychmiast się podrywam, biegnę do salonu i otwieram drzwi. Lake stoi na patio. Na policzkach ma rozmazany tusz. Wyciera łzy bluzką i patrzy na mnie. W obliczu smutku, jaki widzę w jej oczach, wszystko, co pragnąłem zrobić przez miniony miesiąc, traci na znaczeniu. Obejmuję ją, wciągam do środka i zamykam drzwi. Jestem pewien, że już zna prawdę o swojej matce, ale

nadal staram się zachowywać ostrożnie. – Lake, co się stało? Próbuje złapać oddech, nie przestając łkać. Czuję, że już się nie broni, więc obejmuję ją, a ona opada na podłogę. Opadam razem z nią, przyciągam ją do siebie i pozwalam jej płakać. Opieram podbródek na czubku jej głowy i gładzę ją po włosach, a ona płacze dalej przez kilka minut. Wtulam głowę w zagłębienie jej szyi, myśląc o tym, że przyszła do mnie. Potrzebowała kogoś i przyszła właśnie do mnie. – Powiedz mi, co się stało – szepczę wreszcie. Ona zaczyna tylko łkać głośniej, więc przyciągam ją bliżej. Nie przestając łkać, wypowiada słowa, które są najtrudniejszymi słowami, jakie kiedykolwiek przyjdzie jej powiedzieć. – Ona umiera, Will. Ona ma raka. Wiem z doświadczenia, że w takim momencie nie ma żadnych słów, które mógłbym powiedzieć, aby ją pocieszyć. Tulę ją tylko mocniej i daję to, czego potrzebuje. Milczące wsparcie. Pomagam jej wstać i prowadzę do swojego pokoju, a potem kładę na łóżku i przykrywam kocem. Słyszę dzwonek do drzwi, więc pochylam się, całuję ją w czoło i wracam do salonu. Jeszcze zanim podszedłem do drzwi, wiem, że to Julia. Kiedy staje w progu, widzę, że jest w równie kiepskim stanie co Lake. – Czy ona tu jest? – pyta przez łzy. Bez słowa wskazuję głową w stronę swojego pokoju. – Położyła się – odpowiadam po chwili. – Czy możesz ją przyprowadzić? Ona musi wrócić do domu, żebyśmy mogły o tym porozmawiać. Zerkam w stronę korytarza i wzdycham. Nie chcę, żeby teraz poszła. Wiem, jak bardzo potrzeba jej czasu, żeby się z tym wszystkim oswoić, ochłonąć. Odwracam się do Julii i podejmuję największe ryzyko, na jakie kiedykolwiek się odważyłem. – Pozwól jej zostać, Julio. Ona mnie teraz potrzebuje. Julia przez chwilę nie odpowiada. Fakt, że się z nią nie zgadzam, najwyraźniej zbija ją z tropu. Kręci głową. – Nie mogę, Will. Nie mogę jej pozwolić zostać tutaj na noc. – Byłem kiedyś w podobnej sytuacji. Ona potrzebuje czasu, żeby to przyswoić, możesz mi wierzyć. Po prostu daj jej tę noc, żeby się mogła uspokoić. Julia bezradnie opuszcza ramiona i patrzy w dół. Nie potrafi w tym momencie na mnie spojrzeć. Nie wiem, czy to dlatego, że jest na mnie zła, ponieważ chcę, aby Lake została u mnie, czy dlatego, że jest zrozpaczona, ponieważ wie, iż mam rację. Potakuje w milczeniu, a potem odwraca się i powoli rusza w stronę swojego domu. Widząc, że czuje się pokonana, mam wrażenie, jak gdybym właśnie złamał jej serce. Myśli, że właśnie przeze mnie straciła Lake, a to jest jak najdalsze od prawdy. – Julio, zaczekaj! – wołam za nią. Przystaje na podwórku i odwraca się. Kiedy nasze oczy się spotykają, natychmiast unika mojego wzroku, a potem ujmuje się pod boki. Kiedy do niej podchodzę, nadal na mnie nie patrzy. Nie bardzo wiem, co powiedzieć. Odchrząkuję, ale wciąż nic mi nie przychodzi do głowy. – Posłuchaj, Julio. Wiem, jak wiele dla ciebie teraz znaczy każda chwila z Lake. Możesz mi wierzyć, naprawdę wiem. Pragnę, aby ona tutaj była z tobą. To, że w tej chwili chce być u mnie, nic nie znaczy. Ona po prostu musi to jakoś przetrawić. To wszystko. To nie znaczy, że ją tracisz. Ociera oczy rękami, starając się powstrzymać łzy. Grzebie czubkiem buta w ziemi, dając sobie chwilę do namysłu. W końcu unosi głowę i patrzy mi prosto w oczy. – Kochasz ją, prawda?

Milczę. Czy rzeczywiście? Wzdycham głęboko i zakładam ręce na kark, niepewny, co mam powiedzieć. – Z całych sił staram się nie być w niej zakochany – mówię cicho, przyznając się do tego również przed sobą. Słysząc moje wyznanie, spogląda na mnie ze stoickim spokojem. – Staraj się bardziej, Will. Ja jej potrzebuję. Nie mogę teraz pozwolić, żeby się rzuciła w ten szalony, zakazany romans. To jest ostatnia rzecz, jakiej obecnie potrzebujemy. Kręci głową i znowu odwraca wzrok. Czuję, że jest rozczarowana. Zawiodłem ją. Podchodzę bliżej i patrzę jej w oczy, składając kolejną obietnicę, którą chciałbym z całych sił spełnić, jeśli Bóg mi pozwoli. – Nieważne, co ja teraz do niej czuję, rozumiesz? Tak samo jak ty nie chcę, żeby myślała w tej chwili tylko o tym, co się dzieje między nami. Ale ona po prostu potrzebuje w tym momencie przyjaciela. To wszystko. Julia obejmuje się ramionami i omijając mnie wzrokiem, patrzy na nasz dom. – Pozwolę jej zostać dzisiaj na noc – odzywa się wreszcie. – Ale tylko dlatego, że się z tobą zgadzam, że ona potrzebuje czasu, żeby się z tym wszystkim oswoić. Znów patrzy na mnie. Ciągle ma łzy w oczach, a ja nie mogę zrobić nic innego, tylko skinąć głową, że się z nią zgadzam. Ona też skinieniem potwierdza moją zgodę, a potem odwraca się w stronę swojego domu. – Lepiej, żebyś spał na kanapie – rzuca przez ramię. Gdy Julia jest już u siebie, wracam do domu i zamykam drzwi. Wchodzę do swojego pokoju, ale Lake nie zwraca na mnie uwagi. Wsuwam się do łóżka obok niej, jedną rękę podkładam jej pod głowę, drugą obejmuję pierś. Przyciągam ją do siebie, a ona płacze tak długo, aż wreszcie zasypia.

Rozdział 13

Miesiąc miodowy Pozostajemy w wodzie, zrelaksowani i objęci. Lake opiera głowę na moim barku. Jest cicha i spokojna. Dotyka rozchylonymi ustami mojego ramienia, a potem mnie całuje. Biorę oddech, kiedy muska wargami moje ramię, delikatnie całując mój obojczyk, a potem szyję. Kiedy dociera do szczęki, odpycha się i patrzy na mnie. – Kocham cię, Willu Cooperze – mówi ze łzami w oczach. Pochyla się. Nasze wargi się spotykają. Obejmuje mnie teraz mocniej nogami, ręce zarzuca mi na szyję, zasypując mnie powolnymi, głębokimi pocałunkami. Mam wrażenie, że jeszcze nigdy nie całowała mnie z taką intensywnością i namiętnością. Zupełnie jak gdyby próbowała okazać mi wdzięczność za pośrednictwem pocałunków. Pozwalam jej na to. Pozwalam jej dziękować przez dobre pięć minut. Kiedy wreszcie odrywa ode mnie usta, odpycha się nogami i uśmiecha. – To było za to, że kochasz mnie tak, jak mnie kochasz. A potem odpycha się nogami od ściany i płynie na wznak na drugą stronę basenu. Na drugim brzegu opiera się łokciami na betonowej półce i uśmiecha się do mnie. Ten widok zapiera mi dech w piersi i pragnę, żebyśmy natychmiast wrócili do naszego pokoju. – Naprawdę szkoda, że teraz podoba ci się moja bluzka – mówi, nadal uśmiechając się złośliwie. – A to dlaczego? Odrywa ręce od brzegu i sięga do górnego guzika. – Ponieważ – mówi erotycznym szeptem – naprawdę mam już dość noszenia tej bluzki. Rozpina górne guziki i dostrzegam zarys jej stanika. Chociaż widziałem ten stanik już tyle razy w ciągu minionych dwudziestu czterech godzin, wydaje mi się teraz tysiąc razy bardziej seksowny. – O rany – mówię. I chociaż pragnę, żeby natychmiast zdjęła tę bluzkę, jesteśmy na dziedzińcu hotelu. Nerwowo rozglądam się wokół, czy nikogo nie ma w pobliżu. Kiedy znów zerkam w jej stronę, widzę, że rozpięła już drugi guzik i manipuluje przy trzecim. Cały czas wpatruje się we mnie. – Lake. – Co? – pyta niewinnie. Rozpięła już czwarty guzik i pracuje nad piątym. Powoli kręcę głową. – To nie jest dobry pomysł. W tym momencie częściowo zsuwa bluzkę z ramion, odsłaniając cały stanik. – A to dlaczego? Staram się wymyślić, dlaczego to nie jest dobry pomysł, ale nie potrafię. Nie potrafię myśleć. Wszystko, czego pragnę, to pomóc jej w zdjęciu tej cholernej bluzki do końca. Płynę na drugą stronę, aż wreszcie nasze ciała dzielą dosłownie centymetry. Cały czas patrząc jej w oczy, chwytam rękawy bluzki i ściągam jej z ramion. Odrzucam ją daleko na betonowe patio, a potem sięgam w dół, żeby rozpiąć dżinsy. Lake wzdycha głośno. Pochylam się i szepczę jej do ucha, jednocześnie rozsuwając suwak: – Po co się zatrzymywać? Myślałem, że przejrzałem jej blef, ale srodze się pomyliłem. Obejmuje mnie teraz jedną ręką za szyję, a drugą pomaga mi ściągnąć swoje dżinsy. Chwytam ją za uda i przyciągam do siebie, a potem odwracam nas oboje, tak że teraz ja dotykam plecami półki. Zaplata ręce za moją głową, opierając się o ścianę basenu. Zanurzam nas oboje głębiej, tak że na powierzchni widać tylko nasze twarze.

Obejmujemy się mocno. Jedyne rzeczy, jakie nas w tej chwili dzielą, to moje dżinsy i jej bielizna, i jedna z tych rzeczy zaraz przestanie nas dzielić. Wsuwam kciuk za gumkę jej majtek na biodrze i zaczynam je zsuwać. Coraz niżej. – I co teraz? – pytam, sunąc ręką w dół i czekając, że to ona da znak do odwrotu. Czuję jej urywany oddech tuż przy swoich ustach; jej policzek zanurza się i wyłania z fal. Ale ona zamiast dać sygnał do odwrotu, zamyka oczy, zachęcając mnie, żebym brnął dalej. Oddycha głośno, kiedy drugą ręką rozpinam jej stanik i zaczynam go z niej zdejmować. – Will – mówi tuż przy moich ustach – a co będzie, jeśli ktoś tu przyjdzie? Zasłania się rękami, kiedy wreszcie udało mi się ściągnąć jej stanik. Rzucam stanik na betonową posadzkę obok bluzki i uśmiecham się do niej. – Sama zaczęłaś. Nie chcesz chyba powiedzieć, że zamierzasz teraz zarządzić odwrót. Całuję ją w podbródek. Obrysowuję wargami owal jej twarzy. Odsłania biust i zanurza się głębiej w wodę, a potem ciągnie mnie za sobą. – W moim słowniku nie ma już takiego słowa jak odwrót – oznajmia, chwytając guzik moich spodni. – Wy dwoje, skończyliście już tam? – rozlega się z tyłu jakiś głos. Lake natychmiast porzuca swój zamysł. Obejmuje mnie mocno i chowa twarz, wtulając się w moją szyję. Zerkam w lewo i widzę pracownika hotelu, który stoi w drzwiach na patio, podpierając się pod boki. – Muszę zamknąć. – Mój Boże, o mój Boże, o mój Boże – szepcze Lake. – Gdzie, do diabła, jest moje ubranie? Śmieję się głośno. – Powiedziałem ci, że to nie najlepszy pomysł – szepczę jej do ucha. Obejmuję ją mocno i patrzę w stronę mężczyzny, który najwyraźniej dobrze się bawi naszym kosztem. – Czy mógłby pan rzucić nam te rzeczy? – pytam, wskazując na bluzkę i stanik Lake, które leżą kilka kroków od brzegu basenu. Lake ściska mnie ze wszystkich sił za szyję. Pracownik hotelu spogląda na ubrania i zaczyna chichotać, a potem przenosi spojrzenie na Lake i uśmiecha się, zupełnie jak gdyby mnie tam nie było. Podchodzi do skraju basenu i rzuca nam bluzkę, nie przestając się gapić na Lake. Owijam jej bluzkę na ramionach, ale tamten nadal stoi i się gapi. – Przepraszam, mógłby pan? – ponaglam go. Facet dopiero pod wpływem mojego groźnego spojrzenia przestaje się wpatrywać w Lake. W końcu odwraca się i odchodzi. Lake wciąga bluzkę, a ja odnajduję jej majtki i podpływam do niej. – Ma pani na mnie zły wpływ, pani Cooper. – Hej, zamierzałam poprzestać na bluzce. To ty miałeś inne pomysły. Przytrzymując się mnie, stara się z powrotem włożyć dżinsy. – Zaraz, jeśli nie chciałaś, żeby to wszystko się stało, to dlaczego w ogóle wciągnęłaś mnie do wody? Śmieje się i kręci głową. – Myślę, że po prostu nie potrafię się oprzeć tym mięśniom. Całuję ją w nos, a potem biorę na ręce i wynoszę z basenu. Zostawiamy za sobą mokry ślad prowadzący przez cały korytarz aż do naszego pokoju. Lake leży na brzuchu, wyciągnięta na łóżku w szlafroku, który zaczął mi się bardzo podobać. Zamierzam zabrać ten szlafrok, zanim stąd wyjedziemy. Przelatuje pilotem po kanałach w telewizorze, więc podpełzam do niej i go odbieram.

– Moja kolej – mówię. Zmieniam na ESPN, ale ona wyrywa mi pilota. – To mój miesiąc miodowy – przekomarza się ze mną. – Mam prawo oglądać to, na co mam ochotę. Znów zaczyna się wpatrywać w ekran. – Twój miesiąc miodowy? A ja co tutaj robię? Trafiłem przez pomyłkę? Dalej wpatruje się w telewizor i nie odpowiada. Zerka na mnie, a potem znowu patrzy w ekran. Po kilku sekundach przenosi spojrzenie na mnie, a ja cały czas na nią patrzę. – Co powiedziałeś? – pyta zaczepnie. – Mówiłeś coś? Wyrywam jej pilota, wyłączam telewizor i odrzucam pilota na drugą stronę pokoju. Chwytam ją za nadgarstki i kładę na wznak, przyciskając do łóżka. – Może powinienem ci przypomnieć, kto w tej rodzinie nosi spodnie. Śmieje się. – O, możesz mi wierzyć, wiem, że nosisz spodnie, Will. Nosisz je nawet w wannie, pamiętasz? Śmieję się i całuję ją w ucho. – Jeśli dobrze pamiętam, ty także kiedyś brałaś prysznic w ubraniu. – Wbrew swojej woli! Śmieje się.

Obłęd Po zrobieniu śniadania dla chłopców idę do swojego pokoju i cicho wsuwam się do środka, zamykając za sobą drzwi. Za nic nie powinni wiedzieć, że Lake spędziła ostatnią noc w naszym domu. Siadam na skraju łóżka, obok jej stóp. Gdybym usiadł odrobinę bliżej, nie potrafiłbym się powstrzymać, żeby jej nie dotknąć albo nie objąć, albo nie pogładzić jej włosów. Ostatniej nocy to była prawdziwa tortura obejmować ją, a jednocześnie starać się powstrzymać pragnienie, aby pocałunkami uśmierzyć jej ból. Tortura. Co nie znaczy, że nie dałem jej lekkiego całusa, kiedy już byłem pewien, że śpi. Mogłem jej także powiedzieć, że ją kocham, kiedy już pocałowałem jej włosy. Tortura. – Lake – szepczę. Nie rusza się, więc powtarzam jej imię. Porusza się lekko, ale nie otwiera oczu. Jest w tej chwili taka pogodna i spokojna. Gdybym ją teraz obudził, rzeczywistość znowu dopadłaby ją boleśnie. Postanawiam, że dam jej jeszcze parę chwil spokoju. Ale przed wyjściem podchodzę do łóżka z drugiej strony i delikatnie całuję ją w czoło. – A co będzie, jeśli ona schudnie? – pyta Kel. – Ona wcale nie musi chudnąć – mówię, nakładając mu jajecznicę na talerz. Podchodzę do kuchenki i odstawiam patelnię. – No dobrze, jeśli nie uważasz, że ona jest gruba i lubisz się z nią całować, to dlaczego nie chcesz, żeby ona była twoją dziewczyną? Obracam się i patrzę na nich obu. – Ja lubię się z nią całować? – pytam, obawiając się jego odpowiedzi. A on tylko przytakuje i nabiera łyżką jajecznicę. – Całowałeś się z nią tego wieczoru, kiedy wziąłeś ją na próbną randkę. Lake mówi, że jej nie całowałeś, ale ja was widziałem. Ona mówi, że możesz mieć mnóstwo kłopotów, gdybyś ją całował, i że ja wcale nie widziałem tego, co mi się wydawało, że widziałem. – Tak powiedziała? Caulder potakuje. – Tak nam powiedziała. Ale Kel mówi, że widział to, co jemu się wydawało, i ja mu wierzę. Dlaczego miałbyś mieć kłopoty, gdybyś się z nią całował? Nie spodziewałem się z samego rana takiego śledztwa. Jestem jednak zbyt zmęczony, żeby wykorzystać ten moment na jakąś pedagogiczną pogadankę. Po wydarzeniach ostatniego wieczoru i po ostatniej nocy, która Lake spędziła, leżąc obok mnie na moim łóżku, jestem pewien, że nie zasnąłem nawet na godzinę. – Słuchajcie, chłopcy – mówię, odwracając się do nich. Kładę dłonie na stoliku barowym i robię poważną minę. – Czasami w życiu zdarzają się rzeczy, nad którymi nie mamy kontroli. Nie mogę być chłopakiem Lake, a ona nie może być moją dziewczyną. Nie weźmiemy ślubu, a wy nie zostaniecie braćmi. Cieszcie się z tego, że jesteście najlepszymi przyjaciółmi i sąsiadami. – To dlatego, że jesteś nauczycielem? – pyta Caulder z naciskiem. Chowam twarz w dłoniach. Nie dają za wygraną. I mają dobrą intuicję. – Tak – mówię wyczerpany. – Tak. To dlatego, że jestem nauczycielem. Nauczyciele nie mogą umawiać się na randki ze swoimi uczennicami ani zostawać ich chłopakami i vice versa. Dlatego Lake nie będzie moją dziewczyną. A ja nie będę jej chłopakiem. Nie pobierzemy się. Nigdy. A teraz koniec

tematu. Wracam do kuchni i kładę pokrywki na wszystkich naczyniach, aby jedzenie nie wystygło. Nie wiem, kiedy Lake się obudzi, ale muszę jak najszybciej nakarmić chłopców i wyprawić ich z domu, zanim ona wyjdzie z mojego pokoju. Jak, do diabła, miałbym im wyjaśnić, że nauczyciele i uczennice nie mogą chodzić ze sobą na randki, ale mogą spać w jednym łóżku? Po śniadaniu, gdy Lake dalej śpi, zabieram chłopców do Julii. Kel i Caulder wbiegają do środka, ale ja wolę zapukać i chwilę zaczekać. Kiedy Julia staje w drzwiach, musi osłonić oczy przed słońcem i patrzy w bok. – Przepraszam. Obudziłem cię? Wpuszcza mnie do środka, kręcąc głową. – Nie sądzę, żebym zasnęła. – Wraca do salonu, a ja idę za nią i siadam na sofie. – Jak ona się czuje? Wzruszam ramionami. – Ciągle śpi. Ani razu nie wyszła z pokoju, odkąd tam weszła wczoraj wieczorem. Julia kiwa głową, siada głębiej na kanapie i pociera dłońmi twarz. – Jest przerażona, Will. Była taka przestraszona, kiedy jej powiedziałam. Wiedziałam, że to będzie dla niej trudne, ale nie sądziłam, że aż tak. W ogóle nie spodziewałam się takiej reakcji. Ona musi być silna, jeżeli chcemy powiedzieć o tym Kelowi, a nie mogę mu nic powiedzieć, dopóki Lake jest taka roztrzęsiona. – Minęło zaledwie siedem miesięcy od śmierci jej taty, Julio. Strata jednego z rodziców to ciężki cios, ale myśl, że w jej wieku mogłaby stracić oboje, wydaje się nie do pojęcia. – Tak – szepcze. – Myślę, że wiesz coś o tym. Nadal nie wydaje się przekonana, że Lake reaguje w normalny sposób. Ale każdy reaguje inaczej na przerażające wiadomości. Ja nawet nie płakałem, kiedy się dowiedziałem o śmierci rodziców, ale to nie znaczy, że nie był to najgorszy dzień w moim życiu. Jechałem właśnie na zawody, gdy zadzwonił telefon. Mój numer znajdował się w ich dokumentach jako kontaktowy w razie jakiegoś nieszczęścia. Osoba po drugiej stronie powiedziała tylko, że był wypadek i muszę przyjechać do szpitala w Detroit. Mimo moich usilnych błagań nie chcieli mi powiedzieć nic więcej. Próbowałem połączyć się z rodzicami i kilkakrotnie dzwoniłem na ich komórki, ale nie odpowiadali. Zadzwoniłem do dziadków, żeby ich zawiadomić o wypadku, ponieważ mieszkają zaledwie kilka minut od szpitala. To była jedna z najtrudniejszych rozmów telefonicznych w moim życiu. Jechałem najszybciej jak mogłem, trzymając komórkę przyciśniętą do kierownicy i bez przerwy wpatrując się w telefon. Cały czas myślałem tylko o Caulderze. Wiedziałem, że stało się coś strasznego i rodzice nie odpowiadają na moje telefony, ponieważ chcą mi o tym powiedzieć osobiście. Kiedy po godzinie dziadkowie się nie odezwali, zacząłem do nich wydzwaniać, ale oni także nie odpowiadali. Chyba za szóstym razem wreszcie się odezwali, nagrywając mi wiadomość na sekretarkę. Moi rodzice. Caulder. Wszyscy. Nie żyją. Podjechałem na ostry dyżur i wbiegłem do środka. Pierwszą osobą, jaką zobaczyłem, była babcia zgięta wpół na krześle. Płakała. Nie, nie płakała. Zawodziła. Dziadek stał odwrócony do mnie plecami, ale widziałem, że ramiona mu drżą. Cały dygotał. Stałem tak przez kilka minut i patrzyłem na nich, zastanawiając się, kim są ci ludzie przede mną. Silni i niezależni; ludzie, których podziwiałem i szanowałem, których uwielbiałem. Ludzie, których nic nie mogło złamać. A jednak było inaczej. Stali złamani i słabi. Jedyną rzeczą w życiu, jaka może złamać kogoś, kto jest nie do złamania, jest coś nie do pomyślenia. Gdy ich zobaczyłem, tylko ich dwoje, w tej poczekalni, wiedziałem, że potwierdziły się moje najgorsze obawy.

Wszyscy zginęli. Odwróciłem się i wyszedłem na zewnątrz. Nie chciałem tam być. Musiałem zaczerpnąć powietrza. Nie mogłem złapać tchu. Doszedłem do trawnika obok parkingu i osunąłem się na kolana. Nie płakałem. Po prostu poczułem mdłości i zacząłem wymiotować. Mój żołądek odrzucał od siebie prawdę, w którą nie chciałem uwierzyć. Gdy już nic we mnie nie pozostało, opadłem na wznak w trawę i patrzyłem w niebo pełne gwiazd, które patrzyły na mnie. Milionów gwiazd patrzących na cały świat. Świat, w którym rodzice umierają, bracia umierają i nic nie może tego powstrzymać. Cały wszechświat po prostu nadal istnieje, jakby się nic nie stało, nie bacząc na to, że całe życie jednego człowieka nagle stanęło w miejscu. Zamknąłem oczy i pomyślałem o nim. Minęły dwa tygodnie, odkąd po raz ostatni rozmawiałem z nim przez telefon. Obiecałem mu, że przyjadę w następny weekend, żeby zabrać go na jego mecz futbolowy. Ale Vaughn błagała mnie, żebym nie jechał na ten weekend do domu. Powiedziała, że za dwa tygodnie są egzaminy semestralne i musimy wcześniej spędzić ze sobą trochę czasu, więc zadzwoniłem do Cauldera i odwołałem swój przyjazd. To była cała nasza rozmowa. To była nasza ostatnia rozmowa w życiu. – Will? Spojrzałem w górę, słysząc głos dziadka. Stał obok. – Will, dobrze się czujesz? – spytał, ocierając świeże łzy płynące mu z oczu, łzy rozbitego człowieka. Nie mogłem znieść tego widoku. Nie ruszyłem się. Leżałem w trawie, patrząc na niego, nie chciałem, żeby powiedział choć słowo. Nie chciałem tego słyszeć. – Will… oni… – Wiem – powiedziałem szybko, nie chcąc słyszeć tych słów z jego ust. Skinął głową i odwrócił wzrok. – Twoja babcia chce… – Wiem – powiedziałem głośniej. – Może powinieneś przyjść? – Nie chcę. Rzeczywiście nie chciałem. Nie chciałem wejść do tego szpitala. Znaleźć się znowu w tym budynku, gdzie teraz leżą ich ciała, trzy. Bez życia. – Will, musisz przyjść… – Ale ja nie chcę! – wrzasnąłem. Mój dziadek – mój biedny dziadek – tylko kiwnął głową i westchnął. Co jeszcze mógł zrobić? Co jeszcze mógł powiedzieć? Całe moje życie rozpadło się na kawałki i nie chciałem słuchać pocieszeń od pielęgniarek, lekarzy czy duchownych, a nawet od dziadków. Nie chciałem tego wszystkiego słuchać. Dziadek z wahaniem odszedł kilka kroków, zostawiając mnie samego. Ale zanim wszedł do środka, odwrócił się jeszcze raz. – Chodzi tylko o to, że Caulder o ciebie pytał. Jest przerażony. Więc kiedy będziesz gotowy… Natychmiast się odwróciłem. – Caulder? – powtórzyłem. – Caulder nie… Dziadek szybko pokręcił głową. – Nie, synu. Nie, Caulderowi nic się nie stało. Dopiero po tych słowach wszystko zwaliło się na mnie w jednej chwili. Coś wezbrało mi w piersi i poczułem ciepło napływające do twarzy, a potem do oczu. Uniosłem dłonie do czoła, padłem w trawę na kolana i łokcie i dopiero wtedy się poddałem. Kompletnie. Nawet nie wiedziałem, że potrafię płakać

w ten sposób. Z głębi swojego jestestwa. Płakałem bardziej niż kiedykolwiek wcześniej – bardziej niż w ogóle kiedykolwiek. Siedziałem na trawniku przed szpitalem i płakałem z radości, ponieważ Caulderowi nic się nie stało. – Dobrze się czujesz? – pyta Julia, wyrywając mnie z transu. Potakuję, starając się odepchnąć od siebie wspomnienia tamtego dnia. – Tak, tak, wszystko w porządku. Zmienia pozycję na kanapie i wzdycha. – Nie chcę, żeby Lake musiała wychowywać Kela. Ona powinna mieć szansę na życie własnym życiem. Nigdy nie złożyłabym na jej barkach takiego ciężaru. – Julio – zaczynam perswadować z głębokim przekonaniem na podstawie własnych doświadczeń – prawdziwym ciężarem byłoby dla niej, gdyby nie miała go przy sobie. Gdyby Lake nie miała szansy na to, żeby wychowywać Kela, to by ją zabiło. Tak jak zabiło mnie, kiedy myślałem, że straciłem Cauldera. To by ją absolutnie załamało. Julia nie odpowiada, być może dając do zrozumienia, że tą uwagą przekroczyłem jakieś granice. Oboje przez chwilę siedzimy w milczeniu. Mam wrażenie, że żadne z nas nie ma nic więcej do dodania, więc wstaję. – Zabiorę gdzieś chłopców dzisiaj po południu. Dopilnuję, żeby Lake się obudziła przed moim wyjściem, więc będziecie miały czas na rozmowę. – Dziękuję ci – mówi, uśmiechając się do mnie naprawdę szczerze. To dobrze. Szanuję opinię Julii, więc świadomość, że ją rozczarowałem, jest dla mnie niemal tak samo bolesna jak myśl, że rozczarowałem Lake. Potakuję, odwracam się i wychodzę. Wracam do domu i idę do swojego pokoju, żeby sprawdzić, co z Lake. Nadal śpi. Siadam obok niej na łóżku. – Lake – szepczę, tym razem starając się ją obudzić. Nie rusza się, więc ściągam jej koc z głowy. Jęczy i przykrywa się z powrotem. – Lake, obudź się. Wierzga nogami i zrzuca okrycie. Dawno minęła pora lunchu, a ona zachowuje się, jak gdyby miała ochotę spać kolejne dwanaście godzin. Otwiera oczy, potem mruży je, widząc mnie obok siebie. Pod oczami ma rozmazany tusz, część z niego została na mojej poduszce. Włosy w nieładzie. Gumkę do włosów położyła na prześcieradle obok. Wygląda okropnie, a jednocześnie jest piękna. – Naprawdę nie jesteś skowronkiem – stwierdzam. Siada na łóżku. – Łazienka. Gdzie masz łazienkę? Wskazuję na drugą stronę korytarza. Lake wyskakuje z łóżka i biegnie do drzwi. Jest teraz z całą pewnością rozbudzona, ale mogę się założyć, że potrzebuje kawy. Idę do kuchni, żeby zrobić nam po kubku. Kiedy Lake wychodzi z łazienki, siadam i stawiam jej kawę obok mojej. – Która godzina? – Wpół do drugiej. – O rany – mówi zaskoczona. – No cóż… twoje łóżko jest naprawdę wygodne. Uśmiecham się i trącam ją w ramię. – Najwyraźniej. W milczeniu pijemy kawę. Nie mam pojęcia, o czym ona teraz myśli, więc siedzę cicho, dając jej czas. Potem wstawiam puste kubki do zlewu i mówię, że zabieram chłopców na popołudniowy seans.

– Wyjedziemy za kilka minut. Przypuszczalnie wezmę ich potem na obiad, więc pewnie wrócimy około szóstej. Będziecie miały z mamą dość czasu na rozmowę. Marszczy brwi. – A co, jeśli nie mam ochoty rozmawiać? A co, jeśli sama chcę gdzieś wyjść po południu? Pochylam się nad stolikiem. – Nie musisz oglądać filmów, ale musisz porozmawiać z mamą. Chodźmy. Chwytam kluczyki, kurtkę i ruszam do wyjścia. Ona zostaje na krześle, machając nogami, a potem zakłada ręce na piersi. – Dopiero się obudziłam. Kofeina jeszcze nie zaczęła działać. Czy mogę tu chwilę zostać? Robi lekko nadąsaną minę. Patrzę na jej usta odrobinę za długo. Chyba to zauważa, ponieważ przygryza dolną wargę i się rumieni. Delikatnie kręcę głową, odwracając wzrok od jej ust. – Dobrze – mówię, budząc się z transu. Podchodzę i całuję ją w czoło. – Ale nie cały dzień. Musisz z nią porozmawiać. Odchodzę, w pełni zdając sobie sprawę z tego, że ten pocałunek w czoło przypuszczalnie oznaczał kolejne przekroczenie granicy. Jednak fakt, że przespała w moim łóżku całą noc, zamazał sytuację. Granica nie jest już tak wyraźnie nakreślona. Nic nie jest już czarno-białe. A ja zaczynam być całkiem pewien, że szary stał się właśnie moim ulubionym kolorem. Minęło ponad pięć godzin, odkąd wyjechałem z chłopcami, więc Lake i Julia prawdopodobnie miały już szansę wszystko ze sobą omówić. Powiedziałem Kelowi, że zostanie u nas na noc, żeby dać im więcej czasu. Otwieram frontowe drzwi i idę za chłopcami do salonu. Wszyscy stajemy jak wryci, nie spodziewając się, że zastaniemy Lake na podłodze w salonie. Przed nią leżą dziesiątki białych kartek z literami alfabetu. Co ona, do diabła, robi? – Co robisz? – pyta Caulder, wypowiadając moje myśli. – Układam według alfabetu – odpowiada, nie podnosząc nawet wzroku. – Układasz według alfabetu co? – pytam. – Wszystko. Najpierw uporządkowałam filmy, teraz płyty CD. Caulder, ułożyłam książki w twoim pokoju. Zrobiłam także porządek z twoimi grami, ale nazwy niektórych zaczynają się od liczb, więc umieściłam je na początku, a potem normalne tytuły. – Wskazuje ręką na kartki leżące na podłodze. – A to są przepisy. Znalazłam je na lodówce. Układam je alfabetycznie, ale najpierw podzieliłam na kategorie, to znaczy wołowina, baranina, wieprzowina, drób. A potem w obrębie kategorii układam alfabetycznie według… – Chłopcy, idźcie do Kela. Chciałbym, żeby Julia wiedziała, że wróciliście – mówię, nawet na nich nie patrząc. Chłopcy nie ruszają się. Obaj jak urzeczeni wpatrują się w Lake. – Ale już! – wrzeszczę. Tym razem posłusznie biegną do drzwi i znikają. Powoli podchodzę do kanapy i siadam. Po prostu boję się odezwać. Coś jest nie tak. Ona wydaje się taka… radosna. – Jesteś nauczycielem. – Spogląda na mnie i mruga porozumiewawczo. – Czy powinnam umieścić zupę z pieczonych ziemniaków pod ziemniakami, czy pod zupą? Co się tu, do diabła, dzieje? Ona wszystko wyparła. Kompletnie. – Zatrzymaj się – mówię. Nie odwzajemniam jej uśmiechu. Nie wiem, co się dzisiaj stało z jej mamą, ale cokolwiek dzieje się z nią, muszę to powstrzymać. Ona powinna się z tym skonfrontować.

– Nie mogę teraz przerwać, głupku. Jestem w połowie, jeszcze nie skończyłam. Jeśli teraz skończę, nie będziesz wiedział, gdzie znaleźć – podnosi na chybił trafił jakąś kartkę z podłogi – kurczaka na ostro. Rozglądam się po salonie i dostrzegam, że wszystkie płyty DVD zostały starannie ustawione obok telewizora. Wstaję i powoli idę do kuchni, rozglądając się wokół. Czy ona wszystko wyszorowała? Wiedziałem, że nie powinienem był dzisiaj zostawiać jej samej. Boże, mogę się założyć, że wysprzątała cały dom i nawet nie próbowała pójść porozmawiać z matką. Wchodzę do swojej sypialni i zerkam na łóżko. Jest posłane. Nie tylko posłane, jest idealnie posłane. Z wahaniem otwieram drzwi garderoby, bojąc się tego, co tam zastanę. Wszystkie buty stoją w równym szeregu. Wszystkie koszule wiszą po prawej stronie, a spodnie po lewej. Uporządkowane kolorami, od jasnych do ciemnych. Zrobiła mi porządek w szafie według kolorów? Wolę dalej nie sprawdzać. Dobrze wiem, jak wygląda reszta domu. Przypuszczalnie ani jedna rzecz nie wyszła z tego nietknięta. Cholera. Podbiegam do łóżka i otwieram szafkę nocną. Wyciągam książkę, ale na szczęście rachunek za jej mleko czekoladowe leży na swoim miejscu. Oddycham z ulgą, zadowolony, że go nie zauważyła, i odkładam książkę na miejsce. To mogłoby być raczej kłopotliwe. Wracam do salonu, zauważając teraz idealny porządek, jaki zapanował w całym domu. Zdaje się, że była dziś ociupinę zbyt pracowita, co może oznaczać tylko jedno. Cały czas unika swojej matki. – Uporządkowałaś moje ubrania w szafie według kolorów? Patrzę na nią ze złością, stojąc w progu. Wzrusza ramionami i uśmiecha się, jak gdyby to było zwyczajne zachowanie. – Will, to nie takie trudne. Nosisz koszule najwyżej w trzech kolorach. Zaczyna chichotać, co kwituję niechętnym grymasem. Ona musi z tym skończyć. To wypieranie rzeczywistości nie jest dla niej dobre i z całą pewnością nie będzie dobre dla Kela, kiedy Julia mu powie. Przechodzę szybko przez salon i pochylam się, żeby zebrać kartki z podłogi. Zanosi się na poważną konfrontację. – Will! Przestań. To zajęło mi dużo czasu! Zaczyna zbierać kartki równocześnie ze mną. Uświadamiam sobie, że to do niczego nie prowadzi, więc rzucam kartki i próbuję podciągnąć Lake z podłogi. Muszę spojrzeć jej w oczy, jakoś ją uspokoić. Ale to nie takie proste. Zaczyna po prostu mnie kopać. Zachowuje się jak jakiś cholerny dzieciak. – Puść mnie! – wrzeszczy. – Jeszcze nie skończyłam! Puszczam jej ręce, tak jak prosiła, a ona opada na podłogę. Idę do kuchni, biorę spod zlewu pusty dzbanek i napełniam go wodą. Wiem, że będę tego żałował, ale muszę ją jakoś powstrzymać. Wracam do salonu. Ona nadal nie zwraca na mnie uwagi. Odwracam dzbanek do góry dnem nad jej głową. – Co jest, do diabła?! – wrzeszczy. Zaskoczona unosi ręce, a potem spogląda na mnie z nienawiścią. Kiedy się na mnie rzuca, uświadamiam sobie, że to rzeczywiście nie był najlepszy pomysł. Może za mało wody? Wstaje i próbuje mnie uderzyć, ale wtedy wykręcam jej rękę za plecami, a potem popycham ją w stronę łazienki. Kiedy już znaleźliśmy się w środku, chwytam ją mocno i unoszę. To jedyny sposób. Ze wszystkich sił stara się wyrwać i mnie uderzyć, co niemal jej się udaje. Jedną ręką przyciskam ją do ściany prysznica, drugą odkręcam wodę. Gdy tylko woda rozpryskuje się jej na twarzy, wstrzymuje oddech, a potem krzyczy. – Dupek! Łajdak! Kretyn! Dostosowuję strumień i patrzę jej w oczy. – Weź prysznic, Layken! Do cholery, weź prysznic! Zwalniam chwyt, odsuwam się i wychodzę z łazienki, na wszelki wypadek trzymając klamkę, gdyby

próbowała się wydostać. Oczywiście próbuje. – Wypuść mnie, Will! Ale już! Wali w drzwi i szarpie za klamkę. – Layken, nie wypuszczę cię z łazienki, dopóki nie zdejmiesz ubrania, nie weźmiesz prysznica, nie umyjesz włosów i się nie uspokoisz. Nadal przytrzymuję klamkę, aż wreszcie chwilę później słyszę, jak Lake zaciąga zasłonę kabiny prysznicowej. Kiedy już jestem pewien, że nie będzie próbowała uciekać, wkładam buty i idę na drugą stronę ulicy. Muszę jej przynieść jakieś ubrania. – Co z nią? Wszystko w porządku? – pyta Julia natychmiast po otwarciu drzwi. Pokazuje ręką za siebie, przypominając, że Kel i Caulder mogą usłyszeć naszą rozmowę. – Trochę zbyt dobrze – szepczę. – Ona dziwnie reaguje. Czy w ogóle ze sobą rozmawiałyście? Julia potakuje, ale nic nie mówi. Jest oczywiste, że woli nie ryzykować, że Kel usłyszy jej słowa. – Ona teraz bierze prysznic. Chciałbym jej zanieść jakieś rzeczy na zmianę – oznajmiam. Julia ponownie potakuje i wpuszcza mnie do środka, a potem wchodzi do kuchni. – Możesz wziąć coś z jej pokoju. Ostatnie drzwi na prawo. Właśnie zmywam. Wraca do zlewu, a ja przeżywam chwilę wahania, niepewny, czy powinienem wchodzić do pokoju Lake. Idę korytarzem i powoli otwieram drzwi. Widok jej pokoju mnie zaskakuje. Nie wiem, czy spodziewałem się zobaczyć typowy pokój nastolatki, ale z przyjemnością dostrzegam, że na ścianach nie ma żadnych plakatów ani czarnych świateł na suficie. To zaskakująco dojrzałe wnętrze jak na osiemnastolatkę. Wysuwam górną szufladę komody i wyjmuję jakiś top bez rękawów. Otwieram następną szufladę, szukając spodni, i znajduję mnóstwo staników i majtek. Ogarnia mnie poczucie winy na myśl o tym, że ona nie ma pojęcia, co teraz robię w jej pokoju. Powinienem chwycić cokolwiek i zamknąć szufladę, ale zaczynam przeglądać całą jej zawartość, wyobrażając sobie, jak mogłaby wyglądać w różnych rzeczach. Do diabła, Will. Chwytam jakąś parę leżącą na wierzchu i szybko zamykam szufladę, a potem znajduję jeszcze jakiś dół od piżamy. Kiedy zamykam ostatnią szufladę, top wypada mi z rąk i ląduje na podłodze. Schylam się, żeby go podnieść, i wtedy moje spojrzenie pada na jakąś spinkę. Wygląda jak dziecięca spinka do włosów. Podnoszę ją i chwilę obracam w palcach, zastanawiając się, po co Lake trzyma coś z tak zamierzchłych czasów. – Kiedyś myślała, że jest magiczna – mówi Julia, stając w drzwiach. Odwracam się szybko, zaskoczony. – To? – pytam, podnosząc spinkę. Julia przytakuje, wchodzi do pokoju i siada na łóżku. – Kiedy była małą dziewczynką, jej tata wszedł kiedyś do pokoju akurat w chwili, gdy obcięła sobie spory kawałek kucyków. Płakała przestraszona, że będę na nią wściekła, więc tata zaczesał jej trochę włosów i zapiął tą spinką. Powiedział, że jest magiczna i że tak długo, jak długo będzie nosiła tę spinkę we włosach, niczego nie zauważę. Śmieję się, starając sobie wyobrazić Lake z wyciętym kosmykiem włosów. – Myślę, że zauważyłaś. Julia śmieje się. – Och, to było oczywiste. Strasznie oczywiste. Wycięła sobie z przodu kawałek długości dziesięciu centymetrów. Jej tata zadzwonił, żeby mnie ostrzec, i powiedział, żebym udawała, że niczego nie widzę. To było trudne. Włosy odrosły jej dopiero po kilku miesiącach i przez cały czas wyglądała idiotycznie. Ale nie mogłam nic powiedzieć, ponieważ każdego dnia, zaraz po przebudzeniu, przypinała sobie tę

spinkę, żebym niczego nie zauważyła. – Rany. Nawet wtedy była uparta, co? Julia się uśmiecha. – Nawet nie masz pojęcia jak. Nigdy w życiu nie spotkałam osoby obdarzonej silniejszą, bardziej niezłomną wolą. Schylam się i odkładam spinkę tam, gdzie ją znalazłem, a potem odwracam się do Julii. Patrzy na swoje dłonie, skubiąc paznokcie. Wygląda w tej chwili dokładnie tak jak Lake, tylko jest jeszcze smutniejsza. – Ona mnie w tej chwili nienawidzi, Will. Nie rozumie moich racji. Chce się zajmować Kelem, ale ja nie wiem, czy mogę jej coś takiego zrobić. Nie mam pojęcia, czy mam prawo udzielać jej rad, ale wydaje mi się, że ona na to czeka. Po prostu wiem, jak się teraz czuje Lake, i wiem, że nic nie mogłoby mnie powstrzymać tamtego wieczoru od zabrania Cauldera od dziadków. Wtykam rzeczy Lake pod pachę, ale już od drzwi odwracam się do Julii. – Może powinnaś spróbować ją zrozumieć. Kel jest jedyną bliską osobą, jaka jej pozostanie. Jedyną. W tej chwili ona czuje się tak, jak gdybyś próbowała jej odebrać także i jego. Julia spogląda na mnie. – Nie próbuję jej go odebrać. Po prostu chcę, żeby była szczęśliwa. Szczęśliwa? – Julio, niedawno zmarł jej ojciec. Ty możesz umrzeć wkrótce. Ona ma osiemnaście lat i czeka ją życie bez dwóch osób, które kocha najbardziej. Nic, co możesz w tej chwili zrobić, jej nie uszczęśliwi. Jej świat się rozsypał na kawałki i ona nie ma nad nim absolutnie żadnej kontroli. Jedyne, co możesz zrobić, to pozwolić jej zatrzymać niewielki kawałek tego świata, jaki jej pozostanie. Ponieważ, mogę ci to powiedzieć z własnego doświadczenia, jeśli w ogóle jakoś się trzymam, to tylko dzięki Caulderowi. Chcesz zabrać jej Kela, ponieważ uważasz, że w ten sposób poprawisz jej sytuację? To byłaby absolutnie najgorsza rzecz, jaką mogłabyś zrobić dla nich obojga. Obawiając się, że znowu przekroczyłem granicę, wychodzę z domu Lake i wracam do siebie. Otwieram drzwi łazienki i wślizguję się do środka. Zostawiam ubranie i ręcznik na umywalce, a potem zerkam w stronę lustra. Jest prawie całe pokryte parą, ale widać w nim przynajmniej tyle, że dostrzegam odbicie prysznica. Jest taki kawałek, szerokości kilku centymetrów, gdzie zasłona dotyka ściany kabiny prysznicowej, ale jest lekko odsunięta. Widzę, że Lake oparła nogę na umywalce i goli sobie nogi. Używa mojej maszynki. I mojego prysznica. Jej rzeczy leżą na podłodze tuż u moich stóp. Nie ma ich na sobie. Stoi metr ode mnie, kompletnie naga. To jeden z najgorszych dni w jej życiu, a ja tkwię tutaj i myślę o tym, że ona nie ma nic na sobie. Dupek. Gdybym miał choć resztki przyzwoitości czy sumienia, przede wszystkim w ogóle bym jej nie pozwolił wejść do swojego domu poprzedniego wieczoru. A teraz przypatruję się, jak ostrze maszynki ślizga się po jej kostce, i modlę się o to, żeby z powodu swojego przygnębienia została u mnie przynajmniej na jeszcze jedną noc. Na jeszcze jedną noc. Po prostu nie potrafię wypuścić jej od siebie. Cicho wychodzę z łazienki i zamykam za sobą drzwi. Idę prosto do kuchni i nad zlewem obmywam twarz zimną wodą.

Chwytam się skraju lady i oddycham głęboko, zbierając siły do swoich poruszających niebo i ziemię przeprosin, które muszą nastąpić, kiedy ona wybiegnie z łazienki. Jest na mnie teraz wściekła, że na nią wrzeszczałem i wrzuciłem ją pod prysznic. Nie mogę jej winić. Na pewno istniał jakiś prostszy sposób, żeby ją doprowadzić do przytomności. – Potrzebny mi ręcznik! – wrzeszczy z łazienki. Wychodzę na korytarz. – Jest na umywalce. Podobnie jak twoje ubranie. Wracam do salonu i siadam na kanapie, nieporadnie starając się sprawiać wrażenie, że niczym się nie przejmuję. Może gdybym nie wydawał się ciągle taki wkurzony, ona byłaby spokojniejsza? Boże, nie potrafię znieść myśli, że ona znowu będzie się na mnie wściekać. Tego dnia, gdy wyrecytowała w klasie swój wiersz, przypuszczalnie dostałem najboleśniejszy cios prosto w serce, jaki kiedykolwiek musiałem znieść od dziewczyny… i to w obecności siedemnaściorga innych uczniów. Uświadamiam sobie, że żadne z nich nie wiedziało, że Lake mówi o mnie. Żadne poza Gavinem, ale to słaba pociecha. Czułem się, jakbym został trafiony trzydzieści razy prosto w serce. Każda obelga, jaką wyrzucała z ust, przeszywała mnie na wylot jak kula. Drzwi łazienki powoli się uchylają i moje próby udawania, że jestem całkowicie spokojny, biorą w łeb. Przeskakuję przez oparcie kanapy, niczego bardziej nie pragnąc, jak chwycić ją w ramiona i przepraszać za wszystko, co dzisiaj zrobiłem. Widząc, że do niej biegnę, patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami i staje przy ścianie. Chwytam ją w ramiona i ściskam mocno. – Tak mi przykro, Lake. Przepraszam, że to zrobiłem. Ale byłaś taka pogubiona. Staram się jak mogę wytłumaczyć swoje postępowanie. Ale ona zamiast mnie uderzyć, po prostu zarzuca mi ręce na szyję i w tym momencie czuję, że tracę oddech, próbując nie ulec i zachować silną wolę. – W porządku. Mam dzisiaj niedobry dzień. Niczego bardziej nie pragnę, jak stłumić jej słowa pocałunkiem. Pragnę jej powiedzieć, jak bardzo jej potrzebuję. Jak bardzo ją kocham. Że niezależnie od tego, jak będzie ciężko, będę przy niej w każdej sekundzie. Ale nie mówię nic. Milczę z powodu Julii. Odsuwam się niechętnie i kładę jej dłonie na ramionach. – Więc jesteśmy przyjaciółmi? Nie będziesz więcej próbowała mnie sprać? – Przyjaciółmi – powtarza z wymuszonym uśmiechem. Widzę, że pragnie być moją przyjaciółką tak samo mocno, jak ja pragnę być jej przyjacielem. Muszę się od niej odwrócić i odejść, zanim stracę nad sobą panowanie i wypowiem słowa: „Kocham cię”. – Jak było w kinie? – pyta. Nie potrafię teraz rozmawiać o drobiazgach. Musimy pomówić poważnie o tym, dlaczego tu się znalazła, ponieważ inaczej zapomnę, że nie jest tu ze względu na mnie. – Rozmawiałaś ze swoją mamą? – odbijam piłeczkę. – Jezu, czy to takie ważne? – Rozmawiałaś z nią? Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że spędziłaś cały dzień na sprzątaniu. Idę do kuchni i biorę dwie szklanki. Ona siada przy stoliku barowym. – Nie. Nie cały dzień. Rozmawiałyśmy. – I co? – I… ona ma raka. Do diabła z tą niezłomną siłą woli. Wywracam oczami, widząc jej upór, i podchodzę do lodówki, żeby wyjąć mleko. Kiedy zaczynam napełniać szklankę, odwraca się i odrzuca głowę do tyłu, a potem ściąga ręcznik. Włosy opadają jej na

ramiona, a ona rozplątuje loki palcami. Wygładza pasma delikatnie. Ile bym dał za to, żeby móc ich dotknąć. Do diabła, gdy zerka w moją stronę, uświadamiam sobie, że nalałem mleka o wiele za dużo. Cieknie mi teraz po ręku na blat. Szybko wycieram go papierowym ręcznikiem. Boże, żeby ona tylko tego nie widziała. Wyjmuję z kredensu czekoladę w proszku, łyżkę, wrzucam trochę czekolady do jej kubka i mieszam. – Czy ona wyzdrowieje? – Nie. Przypuszczalnie nie. Powinienem unikać zadawania takich pytań, kiedy z nią rozmawiam. Ale nie spytałem Julii o żadne szczegóły i jestem ciekawy. – Ale dostaje leki? Lake przewraca oczami, patrząc na mnie z irytacją. – Ona umiera, Will. Umiera. Przypuszczalnie nie pożyje dłużej niż rok, może nawet mniej. Po prostu dają jej chemię, żeby mniej cierpiała. Kiedy umrze? Ponieważ umrze. Ponieważ ona umiera. Tak właśnie. To chciałeś usłyszeć? Zalewa mnie fala poczucia winy. Robię jej dokładnie to, czego tak nienawidziłem, kiedy sam byłem w podobnej sytuacji. Zmuszam ją do mówienia o czymś, z czym jeszcze się nie pogodziła. Postanawiam zostawić ten temat. Ona musi się uporać z tym po swojemu. Wyjmuję z zamrażarki garść lodu, wrzucam do mleka i przesuwam kubek w jej stronę. – Z lodem. Patrzy na czekoladę z mlekiem i uśmiecha się. – Dzięki. Wypija napój w milczeniu. Kiedy szklanka jest pusta, wstaje i wraca do salonu. Kładzie się na podłodze i przeciąga, prostując ramiona nad głową. – Zgaś światło. Chciałabym przez chwilę czegoś posłuchać. Gaszę światło, podchodzę i kładę się obok Lake na podłodze. Milczy, ale czuję jej napięcie. – Ona nie chce, żebym sama wychowywała Kela – szepcze. – Chce go oddać Brendzie. Biorę głęboki oddech, doskonale rozumiejąc jej cierpienie. Sięgam po jej dłoń i trzymam ją, z całych sił pragnąc, aby wiedziała, że nie jest w tym momencie sama. Słysząc głos Eddie, natychmiast otwieram oczy. Siadam na podłodze zaskoczony, że w ogóle zasnąłem. Lake patrzy na Eddie, która idzie w stronę drzwi. Cholera, cholera, cholera, cholera! Co, do diabła, Eddie robiła w moim domu? Jak to możliwe, że Lake w ogóle ją wpuściła? Teraz mnie wyleją. To koniec. Jestem skończony. Kiedy Eddie zamyka za sobą drzwi, Lake odwraca się i widzi, że siedzę na podłodze. Zaciska wargi i próbuje się uśmiechać, ale wie, że nie jestem szczęśliwy. – Co ona, do diabła, tutaj robiła? Wzrusza ramionami. – Odwiedziła mnie – mamrocze. – Sprawdzała, co się ze mną dzieje. Ona nie ma pojęcia, że naraża moją karierę! – Do diabła, Layken! – Zrywam się z podłogi, unosząc ręce w geście bezsilności. – Naprawdę chcesz, żeby mnie wyrzucili? Do tego dążysz? Jesteś aż tak samolubna, że kompletnie cię nie obchodzą problemy innych? Po prostu masz to gdzieś, tak? Czy wiesz, co się stanie, jeśli ona powie komukolwiek, że spędziłaś tutaj noc? Lake wbija wzrok w podłogę.

O Boże, ona wie. Eddie już wie. Podchodzę bliżej. Lake podnosi na mnie oczy. – Czy ona wie, że spędziłaś tutaj noc? – Nie odpowiada, patrzy na swoje kolana. – Layken, co ona wie? Unika mojego wzroku, co mi wystarcza jako odpowiedź. – Layken, idź do domu. Przytakuje i rusza do drzwi. Wkłada buty i na chwilę zatrzymuje się przed wyjściem, patrząc na mnie przepraszająco. Stoję pośrodku salonu z rękami założonymi na kark. Chociaż jestem na nią wściekły, boli mnie, że musi iść. Wiem, że ona mnie potrzebuje, ale oboje musimy wiele przemyśleć. Poza tym powinna być teraz w domu ze swoją matką. To, że jest tutaj, a nie tam, w niczym jej nie pomaga w skonfrontowaniu się z sytuacją. Widzę, jak po policzku spływa jej łza. Odwraca się szybko. – Lake – mówię cicho, opuszczając ręce. Nie mogę jej pozwolić tak odejść, narażając ją swoim wybuchem gniewu na dodatkowy stres. Podchodzę i dotykam jej dłoni, a potem biorę ją za rękę. Pozwala mi się dotykać, ale nadal odwraca wzrok. Drugą ręką trzyma się drzwi i pociąga nosem, spojrzeniem nadal omiatając podłogę. Ta dziewczyna. Zakochana w chłopaku, który nie może być jej. Opłakująca śmierć ojca, żeby po chwili dowiedzieć się, że wkrótce będzie musiała opłakiwać śmierć drugiego z rodziców. Ta dziewczyna, która dowiaduje się, że nie może zatrzymać przy sobie jedynego członka rodziny, jaki jej pozostał. Ściskam jej dłoń i gładzę kciukiem jej kciuk. Odwraca się powoli, żeby spojrzeć mi w oczy. Widząc w nich ból, uświadamiam sobie, że w znacznej mierze jest spowodowany przeze mnie. Przypominam sobie wszystkie powody, dla których muszę pozwolić jej teraz odejść. Jej matka. Moja kariera. Jej reputacja. Moja przyszłość i przyszłość Cauldera. Jej przyszłość. To, że muszę postąpić tak jak należy. W sposób odpowiedzialny. W odpowiedzi na te wszystkie argumenty, przemawiające za tym, że powinna teraz odejść, mogę podać tylko jeden powód, dla którego powinna zostać. Kocham ją. Ten jeden powód, dla którego powinna zostać, jest także jedynym powodem, który wypływa z czystego egoizmu. Jeśli nadal będę ciągnął to coś, co mnie z nią łączy, zachowam się jak skończony egoista. Narażę na ogromne ryzyko wszystko, nad czym pracowałem, i wszystkich, których kocham, tylko po to, aby zaspokoić własne pragnienia. Puszczam jej dłoń. – Idź do domu, Layken. Ona cię potrzebuje. Odwracam się. Odchodzę.

Rozdział 14

Miesiąc miodowy Trzymam ją za rękę i nie wyobrażam sobie, aby mogła kiedykolwiek ponownie zniknąć z mojego życia. Lake dostrzega w moim spojrzeniu smutek, jaki budzi we mnie wspomnienie tamtego wieczoru, więc ujmuje moją twarz w dłonie i uśmiecha się pocieszająco. – A więc zdajesz sobie sprawę z tego, że jesteś najbardziej egoistyczną osobą, jaką znam, prawda? Kręcę głową. – Nie jestem egoistą, Lake. Naprawdę ryzykowałem za każdym razem, gdy byłaś obok, a mimo to nie potrafiłem nad sobą zapanować. Kiedy nie było cię w pobliżu, czułem się, jak gdybym nie mógł złapać oddechu. – Nie jesteś samolubny. Kochamy się. Naprawdę się kochamy. Walczyłeś ze sobą, ponieważ chciałeś postąpić słusznie, a to wiele mówi o twoim charakterze. Szanuję cię za to, Willu Cooperze. Wiem, że ożeniłem się z nią nie bez powodu. Obejmuję ją, przyciągam do siebie i całuję. Ona kładzie głowę na mojej piersi i obejmuje mnie ramieniem. – Zresztą nie mogłeś przecież zachowywać się idealnie przez cały ten czas, kiedy nie mogliśmy być razem. Po prostu nie sposób mnie nie kochać, zważywszy na to, jak trudno mi się oprzeć. Śmieję się i zrzucam ją z siebie, a ona przewraca się na wznak. – Trafnie to ujęłaś – mówię, łaskocząc ją pod pachą. Próbuję na niej usiąść i ją przygwoździć, ale jakoś się wysuwa, zeskakuje z łóżka i ucieka. Łapię ją za nadgarstek i przyciągam, ale stawia opór, ciągnąc mnie w swoją stronę. Obraca się i próbuje się wyrwać, ale potyka się o krzesło. Chwytam ją wpół, zanim upadnie na podłogę, a potem ześlizguję się na nią i przyciskam jej nadgarstki do dywanu. – Sam widzisz, jak trudno mi się oprzeć – śmieje się. – Nie pozwalasz mi nawet wstać z motylkowatego łóżka! Pochłaniam spojrzeniem każdy centymetr jej ciała, od głowy aż po palce stóp. – Może gdybyś coś na siebie włożyła, miałbym mniejszą ochotę, żeby cię atakować. Uwalnia jedną rękę z mojego uścisku i sięga w stronę krzesła, gdzie wcześniej wylądował jej szlafrok. – Świetnie – mówi, ściągając go z krzesła. – Będę nosiła to aż do jutra, do naszego wyjazdu. Wyrywam jej szlafrok i rzucam za siebie. – Do diabła, nic z tego. Mówiłem ci, co możesz mieć na sobie podczas naszego miodowego miesiąca. Szlafroka nie było na liście. – No dobrze, ale wszystko, co było na liście, jest raczej przemoczone – przez ciebie. Śmieję się. – To może być problem tylko dla kogoś, kto nie jest mną. Ale gdy tylko zaczynam ją całować, znajduje na moim brzuchu miejsce, gdzie mam łaskotki, i rusza do ataku. Uciekam szybko, starając się uwolnić od jej dłoni, i wskakuję z powrotem na łóżko, a ona wskakuje na mnie. Gdy tylko uświadamiam sobie, że przygwoździła mnie do materaca, poddaję się i pozwalam jej zwyciężyć. Czy ktokolwiek zrobiłby inaczej? – Zabawa powinna być czwartym punktem na liście mojej mamy – stwierdza, opadając na łóżko obok mnie. Próbuje złapać oddech, zmęczona tą próbą ataku. Unoszę brew, ciekawy, o jakiej liście mówi. Widzi, że nie rozumiem, więc wyjaśnia: – Powiedziała, że są trzy rzeczy, jakich każda kobieta powinna szukać u mężczyzny. Dobrej zabawy nie było na jej liście, ale myślę, że powinna być. – Siada i przesuwa się w stronę zagłówka. – Opowiedz mi o jakimś zabawnym momencie. O jakimś radosnym wydarzeniu.

Chciałabym na chwilę się oderwać od tych wszystkich smutnych wspomnień. Próbuję przywołać w pamięci miesiące po naszym pierwszym spotkaniu, ale trudno mi znaleźć coś pozytywnego. – To trudne, Lake. Zdarzały się radosne chwile, ale raczej nie było szczęśliwych okresów. Cały ten rok krył w sobie pod powierzchnią tyle bólu. – No to opowiedz mi o jakiejś chwili, gdy czułeś się szczęśliwy.

Wycinanie dyni Już prawie piąta, więc po wypakowaniu zakupów idę na drugą stronę ulicy po Cauldera. Julia i Lake muszą porozmawiać, więc pomyślałem, że dobrze będzie, jeśli wezmę Kela do siebie. Stojąc przed ich drzwiami, biorę głęboki oddech i przygotowuję się na to, jak Lake zareaguje na mój widok. Kazałem jej dzisiaj zostać razem z Eddie po lekcjach, żeby z nimi porozmawiać, ale kiedy wychodziłem z klasy, obie były kompletnie pogubione. Nie wiem, czy Lake jest na mnie w tej chwili wkurzona, ale uznałem, że muszę się z nimi rozmówić; tylko dlatego to zrobiłem. Czy Lake cokolwiek zrozumiała z moich słów, to się dopiero okaże. Jestem zaskoczony, widząc w drzwiach Cauldera. – Hej, stary. To teraz ty otwierasz drzwi w tym domu? Uśmiecha się i chwyta mnie za rękę, wciągając do środka. – Wycinamy dynie na Halloween. Chodź, Julia kupiła też jedną dla ciebie. – Nie, nie ma potrzeby. Wytnę swoją innym razem. Chciałem po prostu zabrać cię do domu, żeby one mogły trochę pobyć ze sobą. Zerkam w głąb pokoju i widzę, że siedzą we czworo przy stoliku barowym i wycinają dynie. Wiem, że Lake nie miała jeszcze okazji porozmawiać z Julią, ponieważ dopiero niedawno wróciła do domu, więc jestem trochę zaskoczony widokiem pogodnej rodzinnej sceny. Julia odsuwa krzesło i poklepuje je na znak, że chce, abym został. – Siadaj, Will. Dziś wieczorem po prostu wycinamy dynie. To wszystko, nie mamy innych planów. Po prostu wycinanie dyni. Ton jej głosu wskazuje, że Lake z całą pewnością oświadczyła, że nie chce o tym znowu rozmawiać. To mnie nie zaskakuje. – Dobra. A zatem będziemy wycinać dynie. Siadam na krześle, które Julia wysunęła, dokładnie naprzeciw Lake. Zerkamy na siebie. Nie widzę na jej twarzy złości, ale jej spojrzenie nie jest zbyt czytelne. Nie wiem, jak odebrała to, co dzisiaj powiedziałem, kiedy zatrzymałem je obie w klasie, ale jeśli mam coś wywnioskować z jej miny, chyba nie jest zła. Wygląda nawet, jakby chciała mnie przeprosić. – Dlaczego wróciłaś dzisiaj tak późno do domu, Layken? – pyta Kel. Odwracam wzrok w tej samej sekundzie, gdy Lake zerka w jego stronę. Skupiam się na leżącej przede mną dyni. – Eddie i ja zostałyśmy zatrzymane po lekcjach – odpowiada. – Zatrzymane? A za co zostałyście zatrzymane? – pyta Julia. Czuję, jak krew napływa mi do twarzy. Musisz skłamać, Lake. – W zeszłym tygodniu opuściłyśmy zajęcia. Zdrzemnęłam się na dziedzińcu. Świetnie, dobra dziewczyna. W duchu oddycham z ulgą. – Lake, po co miałabyś coś takiego zrobić? Jakie zajęcia opuściłaś? – pyta Julia, najwyraźniej rozczarowana. Lake nie odpowiada, co zmusza mnie do oderwania wzroku od dyni. Obie z Julią patrzą teraz na mnie. – Opuściła moje zajęcia! – śmieję się. – Więc co miałem zrobić? Julia też się śmieje i klepie mnie po plecach. – Masz u mnie za to kolację.

Kiedy posłaniec przynosi pizzę, razem z Julią podchodzę do drzwi i odbieram przesyłkę, podczas gdy ona płaci. Kładę pudełko na blacie i każę chłopcom wyjąć talerz. – Chciałabym spróbować tej zabawy „Słodycze i smutki”, o której Kel mi ciągle opowiada – odzywa się Julia, kiedy już wszyscy usiedliśmy za stołem. Lake spogląda na nią zdezorientowana, nie mając pojęcia, co to są „Słodycze i smutki”, ale nie prosi o wyjaśnienie. – Dobry pomysł, zacznę pierwszy. Pokażę wam, jak to się robi. – Wypijam trochę swojego soku i zaczynam od tego, co mnie dzisiaj zdołowało. – Mój dzisiejszy kanał to pani Alex. – Kim jest pani Alex i dlaczego cię dołuje? – pyta Julia. – To sekretarka w szkole i… powiedzmy, że stara się okazywać mi szczególne względy. Dzisiaj musiałem przynieść listę nieobecnych uczniów. Zawsze pod koniec dnia kładziemy je w swoich przegródkach, a pani Alex je zbiera, żeby wprowadzić dane do systemu. Kiedy spojrzałem na kartkę z moim nazwiskiem, zobaczyłem, że pod każdym „o” w „Cooper” są dwa fioletowe serca. Pani Alex jest jedyną osobą, która używa fioletowego atramentu. Lake i Julia wybuchają śmiechem. – Pani Alex się w tobie zadurzyła? – pyta Lake roześmiana. – Ona jest… stara i ma męża! Uśmiecham się i przytakuję, trochę zażenowany. Próbuję skupić uwagę z powrotem na Julii, ale trudno mi się oprzeć tej scenie, bo Lake wreszcie znowu się śmieje. To zdumiewające, jak jeden jej uśmiech potrafi zmienić mój nastrój na cały dzień. Lake wzdycha i opiera się wygodniej. – Więc teraz powinieneś powiedzieć, jaka była twoja „słodycz”, tak? To o to chodzi? Kiwam głową, nie mogąc oderwać od niej wzroku. Widzę teraz, że śmieją się jej oczy, i chociaż wiem, że w najbliższych dniach będzie jej potwornie trudno, czuję jakąś ulgę na myśl o tym, że potrafi także odczuwać radość, nawet jeśli tylko na chwilę. To, że nadal umie znaleźć coś pozytywnego w swojej obecnej sytuacji, odbieram jako pocieszającą wskazówkę, że poradzi sobie z tym wszystkim. – Moja słodycz? – Patrzę wprost na nią. – Moja słodycz jest właśnie teraz. Na chwilę wszystko znika i jesteśmy w tym pokoju tylko we dwoje. Nie słyszę nikogo więcej i nie zwracam na nikogo uwagi, jakby poza nami nikogo tu nie było. Ona uśmiecha się do mnie, ja do niej, i żadne z nas nie może oderwać wzroku od tego drugiego. Zupełnie jak gdybyśmy zawarli jakiś milczący rozejm i w naszym małym, dwuosobowym świecie nagle wszystko zaczęło się toczyć tak, jak powinno. Julia odchrząkuje i pochyla się do przodu. – Dobrze, myślę, że teraz już wiemy, jak w to się bawić – odzywa się, przerywając nam tę chwilę zapatrzenia. Zerkam na nią, a ona spogląda na chłopców. – Kel, teraz ty – mówi, udając, że nie zauważyła naszego małego „sam na sam” z Lake. Zerkam na Kela, starając się zmusić do tego, żeby nie patrzeć na Lake. Czuję, że jeśli na nią spojrzę, po prostu nie zdołam się powstrzymać i przeskoczę przez stolik, żeby ją pocałować. – Moje dno polega na tym, że nie potrafię wymyślić, za co mam się przebrać na Halloween – odpowiada Kel. – Moja słodycz polega na tym, że Will zgodził się zabrać nas w ten weekend za miasto, na geocaching. – Zabieram was na geocaching? Pierwszy raz o tym słyszę. – A nie zabierasz? – pyta Kel sarkastycznie. – Rany, Will, to rewelacja! Tak bardzo chciałem pojechać w ten weekend na geocaching! Śmieję się i przenoszę wzrok na Cauldera. – Twoja kolej. Wskazuje głową w stronę Kela.

– To samo co on. – To jest ściąganie – zwraca się Julia do Cauldera. – Musisz być oryginalny. Caulder przewraca oczami. – No dobra – jęczy, stawiając swoją pizzę na stoliku. – Mój kanał polega dzisiaj na tym, że mój najlepszy przyjaciel nie potrafi wymyślić, za co ma się przebrać na Halloween, i to go dołuje. Moja słodycz polega na tym, że słodyczą mojego najlepszego przyjaciela jest to, że Will zgodził się zabrać nas w ten weekend na geocaching. – Spryciarz z ciebie – mówię do Cauldera. – Moja kolej – odzywa się Julia. – Moja słodycz dzisiaj polega na tym, że wszyscy zabraliśmy się razem do wycinania dyń. Opiera się wygodnie na krześle i uśmiecha się do nas wszystkich. Zerkam na Lake. Wpatruje się w swoje dłonie, które trzyma złożone przed sobą na stole, i skubie lakier na paznokciach. Jak zauważyłem, robi coś takiego, kiedy jest zdenerwowana, zupełnie jak Julia. Wiem, że myśli o tym samym co ja. Jest bardziej niż prawdopodobne, że to ostatnie wycinanie dyń w życiu Julii. Lake unosi dłoń do oczu i wygląda to tak, jakby próbowała powstrzymać łzy. Szybko spoglądam na Julię i odwracam uwagę wszystkich od Lake. – A co ciebie dołuje? – pytam. Julia nadal patrzy na Lake, mówiąc cicho: – Dołuje mnie to samo, co jest moją słodyczą. Wciąż wycinamy dynie. Zaczynam rozumieć, że wyrażenie „wycinanie dyni” nabrało zupełnie nowego znaczenia. Lake natychmiast wstaje i zbiera puste talerze, całkowicie ignorując spojrzenie matki. – Mój kanał polega na tym, że wieczorem to ja muszę pozmywać naczynia – mówi Lake. Podchodzi do zlewu i odkręca wodę. Kel i Caulder wracają do rozmowy o kostiumach na Halloween, więc razem z Julią podrzucamy im nowe pomysły. Nikt nie próbuje pytać Lake o jej słodycz.

Rozdział 15

Miesiąc miodowy – Ale miałam swoją słodycz tego wieczoru – mówi Lake. – Pamiętasz naszą rozmowę przy wynoszeniu śmieci? Kiedy opowiedziałeś mi, jak to było, kiedy pierwszy raz mnie zobaczyłeś? Kiwam głową. – To była moja słodycz. Ta chwila spędzona z tobą. Wszystkie chwile, jakie mogłam z tobą spędzić, zawsze były moją słodyczą. Całuje mnie w czoło. – To była także moja słodycz. To oraz namiętne spojrzenie, jakie mi posłałaś, kiedy bawiliśmy się w „Słodycze i smutki”. Śmieje się. – Gdybyś tylko wiedział, co wtedy myślałam. Unoszę brew i patrzę na nią. – Jakieś nieskromne myśli? – Gdy tylko powiedziałeś, „Moja słodycz jest właśnie teraz”, miałam ochotę przeskoczyć przez stolik i rzucić się na ciebie, żeby się z tobą całować. Śmieję się. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że oboje myśleliśmy wtedy o tym samym. – Zastanawiam się, co by zrobiła twoja mama, gdyby zobaczyła, jak rzucamy się na siebie. – Skopałaby ci tyłek – mówi Lake. Przewraca się na bok i patrzy w drugą stronę. – Przytulmy się na łyżeczkę. – Przysuwam się bliżej i wsuwam jej rękę pod głowę, obejmując ją mocno drugą ręką. Ziewa głęboko w poduszkę. – A teraz opowiedz mi o wierszu Jezioro1. Chciałabym wiedzieć, dlaczego go napisałeś. Całuję jej włosy i opieram głowę na jej poduszce. – Napisałem go następnego wieczoru. Po tym, jak zjedliśmy z twoją mamą lazanie – odpowiadam. – Kiedy wszyscy siedzieliśmy przy stole i rozmawialiśmy o tym, jak powinniśmy postępować z chłopcami podczas jej terapii, uświadomiłem sobie, że to się stało. Robiłaś dokładnie to, co chciałbym, aby moi rodzice zrobili przed śmiercią. Brałaś na siebie odpowiedzialność. Przygotowywałaś się na to, co nieuchronne. Mierzyłaś się ze śmiercią wprost i robiłaś to bez lęku. – Kładę nogę na jej nogach i przyciągam ją jeszcze bliżej do siebie. – Za każdym razem, gdy byłaś obok, inspirowałaś mnie do pisania. A ja nie chciałem pisać o niczym innym, tylko o tobie. Odchyla głowę, żeby na mnie zerknąć. – To było na liście – mówi. – Liście twojej mamy? – Tak. „Czy on cię inspiruje?” to jedno z tych trzech pytań. – I co, inspiruję cię? – Każdego dnia – szepcze. Całuję ją w czoło. – No dobrze, tak jak powiedziałem, ty także byłaś dla mnie źródłem natchnienia. Już wcześniej wiedziałem, że cię kocham, ale tego wieczoru przy kolacji coś po prostu zaskoczyło. Czułem się tak, jak gdyby za każdym razem, gdy jesteśmy obok siebie, wszystko w świecie wracało na swoje miejsce. Zakładałem, podobnie jak twoja mama, że jeśli nie będziemy się spotykać, będzie ci łatwiej skupić się na niej, ale oboje byliśmy w błędzie. Wiedziałem, że jeśli któreś z nas ma być naprawdę szczęśliwe, stanie się tak tylko wtedy, gdy będziemy razem. Chciałem, żebyś na mnie zaczekała. Bardzo tego pragnąłem, ale nie wiedziałem, jak ci o tym powiedzieć, nie przekraczając jakiejś niewidzialnej granicy.

– Następnego wieczoru, podczas slamu, gdy zobaczyłem, że wchodzisz na salę, nie potrafiłem się powstrzymać od wyrecytowania tego kawałka, żebyś się o tym dowiedziała. Zdawałem sobie sprawę, że to nie w porządku, ale chciałem, żebyś wiedziała, jak bardzo mi na tobie zależy. Jak bardzo cię kocham. Odwraca się na wznak i patrzy na mnie niezadowolona. – To jednak widziałeś, jak wchodzę? Poprzednio twierdziłeś, iż nie wiedziałeś, że tam jestem, aż do chwili, gdy zobaczyłeś, że wychodzę. Wzruszam ramionami. – Skłamałem.

Jezioro Gdy tylko podchodzę do mikrofonu, dostrzegam ją. Wchodzi na salę i idzie prosto w stronę jakiegoś stolika, ani razu nie spoglądając na scenę. Serce wali mi coraz szybciej, a na czole pojawiają się kropelki potu, więc ocieram je otwartą dłonią. Nie jestem pewien, czy to z powodu gorąca, bo stoję w świetle silnego reflektora, czy nerwów, ponieważ ją zobaczyłem. Czuję, że teraz po prostu nie zdołam powiedzieć tego wiersza. Nie w jej obecności. W ogóle skąd się tutaj wzięła? Mówiła, że dzisiaj nie przyjdzie. Odchodzę od mikrofonu, aby zebrać myśli. A może powinienem to jednak powiedzieć? Jeśli tak zrobię, będzie wiedziała dokładnie, co do niej czuję. To może mieć sens. Może jeśli pójdę na całość i powiem ten tekst, będę miał szansę zobaczyć jej reakcję i wtedy będę wiedział, czy powinienem ją prosić, żeby na mnie zaczekała. Chcę, żeby na mnie zaczekała. Tak bardzo pragnę, żeby na mnie zaczekała. Nawet nie mogę myśleć o tym, że mogłaby pozwolić się kochać komukolwiek poza mną. Ona musi się dowiedzieć, co do niej czuję, zanim będzie za późno. Wyzbywam się napięcia. Podchodzę do mikrofonu, zostawiając za sobą wszelkie wątpliwości, i wypowiadam słowa, w których nie będzie nic innego oprócz prawdy. Kiedyś kochałem ocean. Podobało mi się w nim wszystko. Koralowe rafy, grzywy fal, ryk bałwanów, skały, o które się rozbijają, legendy o piratach i opowieści o syrenach, ukrytych skarbach i skarbach znalezionych… A także wszystkie ryby żyjące w morzu. Tak, kiedyś kochałem ocean, kochałem w nim wszystko. To, jak kołysze mnie do snu, kiedy leżę w łóżku, a potem mnie budzi z siłą, której wkrótce zacząłem się obawiać. Te wszystkie bajki i kłamstwa, zwodnicze spojrzenia, wysuszyłbym je do cna, gdyby mi na tym dość zależało. Niegdyś kochałem ocean, kochałem w nim wszystko. Koralowe rafy, grzywy fal, ryczące bałwany, skały, o które się rozbijają, legendy o piratach, opowieści o syrenach, ukrytych skarbach i skarbach znalezionych. I wszystkie ryby żyjące w morzu. No cóż, gdybyście kiedykolwiek spróbowali poprowadzić swoją żaglówkę po jego wzburzonych wodach, wkrótce zorientowalibyście się, że grzywy fal są waszymi wrogami.

Gdybyście kiedykolwiek próbowali dopłynąć do brzegu, gdy chwyci was skurcz w nodze, a zjedliście właśnie ogromny posiłek z burgerów na wynos, który ciągnie was na dno, a ryczące fale są przeciwko wam, napełniając wasze płuca wodą, kiedy bezradnie bijecie rękami, starając się zwrócić czyjąkolwiek uwagę, ale wasi przyjaciele po prostu do was machają? I jeśli kiedykolwiek dorastaliście, snując marzenia o życiu i o tym, jak pewnego dnia będziecie mieli, niczym piraci, własny statek i własną załogę, i wszystkie syreny będą kochały tylko was? No cóż, wtedy uświadomicie sobie… Tak jak ja sobie w końcu uświadomiłem… Że te wszystkie dobre rzeczy na temat oceanu, te wszystkie piękne rzeczy nie są prawdziwe. Są fałszerstwem. Więc zatrzymajcie sobie swój ocean. Ja wolę Jezioro. Zamykam oczy i oddycham głębiej, niepewny, jak się teraz zachować. Czy podejść do stolika, przy którym siedzi? Czy raczej zaczekać, dopóki ona sama mnie znajdzie? Powoli odchodzę od mikrofonu i ruszam w stronę bocznych schodów, obawiając się tego, co się może zaraz wydarzyć, jeśli cokolwiek ma się wydarzyć. Ale wiem, że muszę się z nią zobaczyć. Docieram na tył sali i widzę, że nie ma jej już przy stoliku. Idę w stronę sceny na wypadek, gdyby poszła tam mnie poszukać. Ale nigdzie jej nie ma. Szukam przez kilka minut i wtedy dostrzegam, jak Eddie i Gavin siadają przy stoliku, przy którym Lake siedziała zaledwie kilka minut temu. Co oni tutaj robią? Lake nie wspominała o tym, że któreś z nich ma przyjść. Dzięki Bogu, spóźnili się. Nie chciałbym, żeby Gavin słyszał ten kawałek. Podchodzę do nich i próbuję udawać, że jestem zupełnie spokojny, ale całe moje ciało zdradza, że jestem zdenerwowany. – Hej, Will – mówi Gavin. – Chcesz usiąść z nami? Kręcę głową. – Jeszcze nie teraz. Czy… – Nie kończę, po prostu nie chcę, żeby Gavin znowu rzucił mi jedno z tych swoich spojrzeń, kiedy się zorientuje, że szukam Lake. – Czy nie widzieliście Layken? Gavin rozsiada się wygodnie i unosi brew. – Tak – mówi Eddie z szerokim uśmiechem. – Powiedziała, że wychodzi. Szła w stronę klubowego parkingu, ale właśnie znalazłam jej torebkę. – Unosi torebkę. – Kiedy się zorientuje, że ją zostawiła, to wróci. Wyszła? Natychmiast się odwracam i ruszam w stronę drzwi, nie wdając się w dalsze wyjaśnienia. Jeśli wysłuchała całego wiersza, a potem po prostu wstała i wyszła, to znaczy, że musiałem ją nieźle wkurzyć. Dlaczego nie zamieniłem wierszy? Dlaczego w ogóle nie pomyślałem o tym, jak ona się

poczuje, kiedy to usłyszy? Mocno popycham drzwi i od razu skręcam za róg, w stronę parkingu. Muszę za wszelką cenę ją dogonić, zanim odjedzie; łapię się na tym, że zamiast iść, zaczynam biec, a potem po prostu pędzę sprintem. Dostrzegam jej jeepa, ale jest pusty. Rozglądam się wokół, ale nigdzie jej nie widzę. Zawracam w stronę klubu, żeby jeszcze raz tam sprawdzić, i wtedy słyszę jej głos, i jakiś drugi głos. Głos faceta. Odruchowo zaciskam pięści, bojąc się o jej bezpieczeństwo. Nie podoba mi się myśl, że jest tutaj sama z kimś innym, więc idę w stronę tych głosów i wreszcie ją dostrzegam. Wreszcie dostrzegam ich. Stoi oparta o samochód Javiego, trzymając dłonie na jego piersi, a on dotyka jej policzków. Kiedy widzę, że jego usta dotykają jej ust, rodzi się we mnie reakcja, o którą nawet bym się nie podejrzewał. W tej chwili myślę tylko o jednym: jak, do diabła, oderwać od niej tego dupka? Ze wszystkich facetów, jakich mogła sobie wybrać, żeby jej pomogli zapomnieć o mnie, z całą pewnością, do jasnej cholery, to nie będzie Javi. Bez zastanowienia łapię go za koszulę i odpycham od niej. Kiedy potyka się i pada na plecy, przygważdżam go kolanem i uderzam. Gdy tylko trafiam go pięścią w szczękę, uświadamiam sobie, że wystarczyły zaledwie trzy sekundy, aby wyrzucić na śmietnik wszystko, nad czym tak ciężko pracowałem. Teraz to już niemożliwe, żebym mógł zachować swoją pracę. Sekunda mojego wahania wystarcza, żeby Javi zdążył się podnieść i wymierzyć mi cios prosto w oko, po którym sam lecę na ziemię. Dotykam oka i czuję na palcach ciepłą krew. Słyszę, że Lake wrzeszczy na niego, żeby przestał. Albo wrzeszczy na mnie, żebym przestał. A może na nas obu. Wstaję i otwieram oczy akurat w chwili, gdy Lake pojawia się między nami. W następnej sekundzie leci do przodu, trafiona przez Javiego w plecy ciosem, który najwyraźniej był wymierzony we mnie. Lake traci oddech i pada na mnie. – Lake! – wrzeszczę, przewracając ją na plecy. Na szczęście jest przytomna, ale i tak ogarnia mnie wściekłość. Zemsta. Nienawiść. Pragnę zabić tego dupka. Chwytam klamkę drzwi stojącego obok samochodu i podnoszę się. Javi stara się podejść do Lake, żeby ją przeprosić. Ale ja nie daję mu szansy, żeby cokolwiek naprawił. Uderzam go z całej siły i patrzę, jak leci na ziemię. Klękam i uderzam go jeszcze raz, tym razem za Lake. Właśnie robię zamach, żeby walnąć go jeszcze raz, kiedy Gavin odciąga mnie od niego i obaj lecimy do tyłu. Gavin trzyma mnie za ręce i wrzeszczy, żebym się uspokoił. Wyrywam ręce z jego uścisku i wstaję, zamierzając zabrać Lake jak najdalej od Javiego. Przypuszczalnie jest na mnie w tej chwili bardziej niż wkurzona, ale tym razem odwzajemniam to uczucie. Lake siedzi na ziemi i trzymając się za pierś, stara się złapać oddech. Chociaż mam ochotę na nią nawrzeszczeć, natychmiast zaczynam się o nią martwić, widząc, że jest ranna. Po prostu chcę ją stąd zabrać jak najdalej od wszystkich. Biorę ją za rękę i pociągam do góry, a potem obejmuję w talii i pomagam iść. – Zabieram cię do domu. Kiedy dochodzimy do mojego samochodu, pomagam jej wsiąść, a potem zamykam drzwi i idę na drugą stronę. Ale zanim wsiądę, biorę kilka głębokich oddechów, starając się uspokoić. Nie potrafię sobie wyobrazić, co ją opętało, że pozwoliła mu się całować zaraz po tym, jak usłyszała moje wyznanie miłości. Czy już kompletnie ma mnie gdzieś? Zamykam oczy i robię wdech przez nos, a potem otwieram drzwi i wsiadam. Wyjeżdżając z parkingu, nie potrafię złożyć żadnej myśli, a tym bardziej spójnego zdania. Ręce mi się trzęsą, serce wali, jakby miało rozerwać mi pierś, przypuszczalnie ktoś powinien mi założyć parę szwów,

a moja kariera po prostu wisi na włosku… Ale jedyna rzecz, o jakiej potrafię w tej chwili myśleć, to to, że ona go pocałowała. Ona go pocałowała. Ta myśl dręczy mnie przez całą drogę do domu. Lake nie mówi ani słowa, więc musi czuć się naprawdę winna. Gdy tylko ogarnia mnie pragnienie, aby się do niej odwrócić i powiedzieć jej, co myślę o jej postępowaniu tego wieczoru, postanawiam raczej wysiąść z samochodu. Lepiej będzie dla nas obojga, jeśli znowu wezmę kilka głębszych oddechów. Nie potrafię nad tym dłużej zapanować. Zjeżdżam na pobocze i uderzam pięścią w kierownicę. Widzę kątem oka, jak na jej twarzy pojawia się grymas, ale nie mówię ani słowa. Szybko otwieram drzwi i wysiadam, zanim powiem coś, czego potem będę żałował. Maszeruję poboczem, żeby jakoś zapanować nad myślami. Ale to nie pomaga. Jakieś pięćdziesiąt metrów od samochodu podnoszę z ziemi garść żwiru i ciskam przed siebie. – Cholera jasna! – wrzeszczę. – Cholera jasna, dosyć tego! W tym momencie nawet nie bardzo wiem, na co albo na kogo jestem taki wściekły. Lake nie jest w żadnym sensie ze mną związana. Może się umawiać, z kim tylko chce. Może całować, kogo chce. Moja reakcja była przesadna, a ona nie ponosi za to najmniejszej winy. Po prostu nie powinienem był mówić tego wiersza. Doprowadziłem ją do pasji. Wreszcie osiągnęliśmy jakieś porozumienie, a ja znowu wszystko spieprzyłem. Znowu. Unoszę głowę i zamykam oczy, a zimne płatki śniegu padają na moją twarz. Czuję napiętą skórę pod okiem, rosnącą opuchliznę. Boli mnie jak diabli. Mam nadzieję, że Javi dostał mocniej niż ja. Dupek. Rzucam przed siebie kolejną garść żwiru, a potem wracam do samochodu. Jedziemy do domu w całkowitym milczeniu, choć tyle powinniśmy sobie wyjaśnić. Żadne z nas nie mówi ani słowa. Dojeżdżamy do mojego domu. Pomagam jej położyć się na kanapie, idę do kuchni i wyjmuję z zamrażalnika torebkę z lodem. Napięcie między nami nigdy nie było większe, ale po prostu nie potrafię w tej chwili z nią rozmawiać. Nie chcę wiedzieć, dlaczego uciekła po moim występie. Nie chcę wiedzieć, dlaczego ze wszystkich ludzi na świecie wybrała właśnie Javiego. I z całą pewnością za nic nie chcę wiedzieć, dlaczego go pocałowała. Kiedy podchodzę znowu do kanapy, leży z zamkniętymi oczami. Wygląda tak spokojnie. Obserwuję ją przez chwilę, żałując, że nie wiem, co, u diabła, myśli w tej chwili, ale nie zamierzam pytać. Potrafię wycinać dynie równie dobrze jak ona. Klękam obok, a wtedy ona otwiera oczy. Patrzy na mnie z przerażeniem, a potem wyciąga rękę i dotyka mojego oka. – Will! Twoje oko! – To nic, w porządku, nic mi nie będzie – mówię, odtrącając jej dłoń. Zabiera rękę, a ja pochylam się i chwytam dolny skraj jej bluzki. – Mogę? – pytam. Przytakuje, więc podciągam jej bluzkę na plecach. Już ma siniak tam, gdzie ten dupek ją uderzył. Kładę torebkę z lodem na to miejsce i z powrotem naciągam bluzkę na woreczek z lodem. Zostawiam Lake na kanapie i wychodzę. Idę powiedzieć Julii, co się stało. Pukam do drzwi i czekam dłuższą chwilę, zanim wreszcie otwiera. Widząc moją zakrwawioną twarz, natychmiast zdławionym głosem pyta o Lake. – Nic jej nie jest – odzywam się szybko. – W klubie była bójka, ktoś ją uderzył w plecy. Leży u mnie na kanapie.

Zanim zdążyłem cokolwiek dodać, Julia mija mnie bez słowa i biegnie na drugą stronę ulicy. Doganiam ją, wchodzę do salonu i widzę, że trzyma Lake w ramionach, a potem podaje jej rękę i pomaga wstać. Otwieram im drzwi i obie wychodzą. Lake nawet na mnie nie spojrzała. Zamykam za nimi, a potem biegnę do łazienki i zaczynam obmywać sobie łuk brwiowy. Naklejam plaster, po czym chwytam telefon i wysyłam esemes do Gavina. „Jeśli przyjadę po ciebie z samego rana, czy możesz pojechać ze mną, żeby sprowadzić jeepa Lake z powrotem do Ypsi?”. Wysyłam wiadomość i siadam na kanapie. Nie potrafię na razie ogarnąć myślą tego, co się wydarzyło tego wieczoru. Mam wrażenie, jak gdybym znajdował się w cudzym śnie. A raczej w czyimś koszmarze. „O której?”. „Wcześnie. Muszę być w szkole o 6.30. Może być 6.00?”. „Zrobię to pod jednym warunkiem. Jeśli cię jutro nie wyleją, do końca roku będę zwolniony ze wszystkich prac domowych”. „Widzimy się o 6.00”. Otwiera drzwi od strony pasażera i wsiada. Zanim zdążyłem wyjechać z podjazdu przed jego domem, pyta: – Czy ty rozumiesz, że wszystko spieprzyłeś? Czy ty wiesz, kim jest ojciec Javiera? Jeśli nawet nie wyleją cię z pracy dziś rano, stracisz ją najpóźniej po południu. W milczeniu kiwam głową. – Co, do diabła, strzeliło ci do głowy, Will, żeby stłuc ucznia? Wzdycham i wjeżdżam na główną drogę, starając się skupić uwagę na tym, co się dzieje na szosie. – Wiem, że cokolwiek się zdarzyło, miało to coś wspólnego z Layken. Ale co takiego zrobił Javi? Waliłeś go, jakby był workiem treningowym. Błagam, powiedz mi, że to było w obronie własnej. Może będziesz miał jakąś szansę nie stracić pracy. Było w obronie własnej? Patrzy na mnie, czekając na odpowiedź. Kręcę głową. Wzdycha, a potem gwałtownie opada na siedzenie. – A potem zabrałeś ją do domu! Dlaczego pozwoliłeś jej na jego oczach wsiąść do swojego samochodu? To wystarczy, żeby cię wywalić. Nawet nie musiałeś do tego skopać mu tyłka. Po co, do cholery, go uderzyłeś? Patrzę na niego. – Gavin, spieprzyłem to. Zdaję sobie z tego sprawę. A teraz, czy możesz się zamknąć? Kiwa głową i opiera nogę na desce rozdzielczej, a potem już się nie odzywa. Pierwszy raz przyszedłem do sekretariatu przed panią Alex. Jest podejrzanie spokojnie i przez chwilę naprawdę żałuję, że jej tutaj nie ma. Przechodzę obok jej biurka w stronę gabinetu dyrektora Murphy’ego. Zaglądam do środka i widzę, że siedzi niedbale z nogami na biurku, z telefonem przy uchu. Rozjaśnia się na mój widok, ale jego uśmiech szybko gaśnie, gdy widzi moje podbite oko. Unosi palec, więc odchodzę od drzwi, aby zostawić go samego. Myślałem już wcześniej o tej chwili wiele razy. Chwili, w której wejdę do gabinetu dyrektora

Murphy’ego i złożę rezygnację. Oczywiście zawsze wyobrażałem sobie, że po wyjściu z jego gabinetu będę mógł normalnie spotykać się z Lake. Ale ta fantazja w niczym nie przypomina mojej obecnej sytuacji. Lake w tej chwili mnie nienawidzi i ma ku temu powody. Odpycham ją za każdym razem, gdy próbuje się do mnie zbliżyć, a potem, kiedy wreszcie przyzwyczaja się do życia beze mnie, robię coś takiego, że nasz związek staje się jeszcze bardziej niemożliwy. Skąd mi przyszło do głowy, że wygłoszenie tego wiersza poprzedniego wieczoru to będzie dobry pomysł? Wreszcie osiągnęliśmy jakieś porozumienie. Ona nauczyła się znajdować jakąś równowagę wśród wszystkich nieszczęść swojego życia, a wtedy zjawiam się ja i sprawiam, że jej życie staje się jeszcze trudniejsze. Znowu. Jedyne, co mi się udaje, to za każdym razem pogarszać jej sytuację. Przypuszczalnie dlatego umówiła się z Javim. Lubię sobie wyobrażać, że całowała się z nim, żeby wzbudzić moją zazdrość, ale najbardziej obawiam się myśli, że go całowała, ponieważ kompletnie już jej na mnie nie zależy. Tego się boję najbardziej, ale wiem, że ona dokładnie tak myśli. – Panie Cooper – mówi dyrektor Murphy, przechodząc obok – czy chodzi o coś, co może zaczekać, aż wrócę? Mam spotkanie o ósmej. – No tak – jąkam się. – Tak, to znaczy to jest dość ważne. Zatrzymuje się przy ścianie ze skrytkami na pocztę i wyciąga zawartość swojej. – Jak ważne? Tak ważne, że nie może zaczekać do dziesiątej? Wzruszam ramionami. – To nie może poczekać – mówię niepewnie. – Ja, w pewnym sensie… wdałem się w bójkę wczoraj wieczorem. Z uczniem. Dyrektor Murphy przestaje sortować swoją pocztę i szybko się odwraca. – W pewnym sensie? Więc wdał się pan w bójkę czy nie wdał, panie Cooper? Tak czy nie? – Wdałem się – odpowiadam. – Zdecydowanie tak. Opiera się o ścianę ze skrytkami, patrząc mi prosto w oczy. – Z kim? – Z Javierem Cruzem. Kręci głową i namyśla się, rozcierając sobie kark. – Poproszę panią Alex, żeby umówiła mnie na spotkanie z jego ojcem o dziesiątej. A na razie proponuję, żeby znalazł pan kogoś, kto pana zastąpi. Proszę być tutaj o dziesiątej. Podchodzi do biurka pani Alex i coś zapisuje. Potakuję, wcale niezaskoczony jego ostrożną reakcją. Biorę swoją teczkę i ruszam w stronę wyjścia z sekretariatu. – Panie Cooper! – woła za mną. – Tak, proszę pana? – Czy brał w tym udział jakiś jeszcze inny uczeń? Ktoś, kto może nam dać dokładny opis tego, co się wydarzyło? Wzdycham. Naprawdę nie chcę jej w to wciągać, ale wygląda na to, że nie mam innego wyjścia. – Tak. Layken Cohen. – Czy to jest dziewczyna Javiera? – pyta, zapisując nazwisko Layken. To pytanie wywołuje grymas na mojej twarzy, ale sądząc po tym, co widziałem ostatniego wieczoru, wydaje mi się całkiem uprawnione. – Tak, tak mi się wydaje. Wychodzę z sekretariatu, mając nadzieję, że nie sprowadzą tu Lake i Javiego o dziesiątej. Nie wiem, czy potrafię nad sobą zapanować, jeśli znajdę się w tym samym pomieszczeniu co oni.

Siedzę przy stole, czekając na rozpoczęcie spotkania. Na szczęście pan Murphy rozmawiał wcześniej na osobności z Javierem, nie chcąc nas narażać na bezpośrednią konfrontację. Mam się spotkać z panem Murphym zaraz po jego rozmowie z ojcem Javiera. Prawdę mówiąc, nie mam ochoty opowiadać swojej wersji wydarzeń, ponieważ najwyraźniej to ja zachowałem się niewłaściwie. Obecność jednego ze strażników z campusu, wezwanego przez dyrektora, w niczym nie łagodzi moich obaw. Nie jestem pewien, jak w sensie prawnym należy zakwalifikować to, co wydarzyło się ostatniego wieczoru ani czy Javier zamierza wnieść przeciwko mnie oskarżenie, ale domyślam się, że zasłużyłem na wszystko, co może mnie spotkać w następstwie moich wczorajszych poczynań. Drzwi otwierają się i do pokoju wchodzi Lake. Z całej siły staram się na nią nie patrzeć. Nie potrafię zapanować nad swoimi emocjami na jej widok i boję się, że wszyscy obecni to zauważą. Wbijam wzrok w stół przed sobą. – Proszę usiąść, panno Cohen – mówi dyrektor Murphy. Lake podchodzi i siada na sąsiednim krześle. Zaciskam pięści, starając się opanować napięcie, jakie najwyraźniej wzrosło między nami jeszcze bardziej od wczorajszego wieczoru. – To jest pan Cruz, ojciec Javiera, a to strażnik Venturelli – mówi dyrektor, wskazując kolejno na obu mężczyzn. – Jestem pewien, że wie pani, dlaczego się tu znalazła. Jak rozumiemy, poza terenem szkoły doszło do incydentu z udziałem pana Coopera. Bylibyśmy wdzięczni, gdyby opowiedziała nam pani swoją wersję wydarzeń. Zerkam w stronę Lake w chwili, gdy ona właśnie odwraca głowę w moją stronę. Widzę w jej oczach, że czeka na jakieś wskazówki, więc milcząco potakuję, zachęcając ją w ten sposób, aby powiedziała prawdę. Za nic bym nie chciał, żeby kłamała z mojego powodu. Lake odwraca się do pana Murphy’ego. Ta krótka wymiana spojrzeń trwa nie więcej niż trzy sekundy, ale nie mam wątpliwości, że ujrzałem w jej oczach troskę o mój los. Ona mnie nie nienawidzi. Ona się o mnie martwi. Lake odchrząkuje i poprawia się na krześle. Kładzie dłonie przed sobą na stole i zaczyna mówić, jednocześnie skubiąc paznokcie. – Doszło do nieporozumienia między mną a Javierem. Pan Cooper pojawił się i odciągnął go ode mnie. Czuję, że twarz mi płonie, kiedy ona zaczyna kłamać w ten sposób. Dlaczego stara się mnie osłonić? Czy nie dałem jej jasno do zrozumienia, że chcę, aby powiedziała prawdę na temat ostatniego wieczoru? W chwili, gdy robi pauzę, trącam ją kolanem pod stołem. Zerka na mnie, ale zanim zdążyłem jej powiedzieć, żeby mówiła prawdę, wtrąca się pan Murphy. – Czy mogłaby pani zacząć od początku, panno Cohen? Chcielibyśmy mieć jasny obraz wydarzeń. Gdzie pani była i co pani tam robiła? – Byliśmy w Detroit na slamie poetyckim. To element obowiązkowych zajęć w ramach kursu pana Coopera. Przyjechałam wcześniej niż inni uczniowie. Wydarzyło się coś, co sprawiło, że poczułam się nie najlepiej i musiałam wyjść. Opuściłam klub kilka minut po przyjeździe i właśnie wtedy, na dworze, natknęłam się na Javiera. – Co się takiego wydarzyło, że poczuła się pani nie najlepiej? – wtrąca się strażnik Venturelli. Lake zerka szybko w moją stronę, ale trwa to ułamek sekundy, a potem spogląda na Venturellego i wzrusza ramionami. – Może słowo „nie najlepiej” nie jest całkiem trafne – mówi cicho. – Jeden z występujących… – przerywa i bierze głęboki oddech, po czym dotyka kolanem mojego kolana i nie odsuwa go, co sprawia, że muszę przełknąć ślinę. Robi to specjalnie i ten fakt kompletnie mnie dezorientuje. – Byłam po prostu bardzo poruszona jednym z tekstów wypowiedzianych tego wieczoru. Miał dla mnie ogromne znaczenie –

szepcze. – Tak wielkie, że po prostu musiałam wyjść, zanim zacznę zachowywać się zbyt emocjonalnie. Pochylam się do przodu i opieram łokciami o stół, a potem chowam twarz w dłoniach. Po prostu nie mogę uwierzyć, że właśnie wypowiedziała te słowa i zrobiła to tylko dla mnie. Świadomość, że chce mi powiedzieć, jak silne uczucia wywołał w niej mój wiersz, sprawia, że coraz trudniej mi znieść tę całą sytuację. Ogarnia mnie ogromne pragnienie, żeby ją ściągnąć z krzesła i pocałować na oczach wszystkich, a potem na cały głos wykrzyczeć, że rezygnuję z pracy w szkole. – Mój jeep był zaparkowany na tyłach budynku i kiedy wyszłam na zewnątrz, natknęłam się na Javiera. Zaproponował, że odprowadzi mnie do auta. Musiałam skorzystać z jego komórki, więc staliśmy obok jego wozu, podczas gdy moja komórka się ładowała. Rozmawialiśmy chwilę o pogodzie i… – milknie i skrępowana wierci się na krześle. – Panno Cohen, czy jest coś, co wolałaby pani raczej powiedzieć mi na osobności? – pyta dyrektor Murphy. Lake kręci głową. – Nie, w porządku. Ja… spytałam go o pogodę, a on po prostu zaczął mnie całować. Powiedziałam mu, że tego nie chcę, i próbowałam go odepchnąć, ale on nie przestawał mnie całować. Nie wiedziałam, co zrobić. Przycisnął mnie do swojego samochodu i myślę, że właśnie wtedy pan Cooper zorientował się, co się dzieje, i odciągnął go ode mnie. Z całej siły zaciskam dłonie na krawędzi stołu i nawet tego nie zauważam do chwili, gdy Lake delikatnie trąca mnie w nogę i spojrzeniem wskazuje na moje dłonie. Puszczam stół i zamykam oczy, starając się oddychać powoli i równomiernie. Jej wyznanie powinno mi przynieść ulgę, ponieważ teraz wiem, że mój napad zazdrości zostanie potraktowany jako wystąpienie w jej obronie. Ale nie czuję najmniejszej ulgi. Jestem wściekły. Javier ma szczęście, że go tutaj nie ma, ponieważ gdyby tu był, doszłoby w gabinecie dyrektora do niezwykle szczegółowej demonstracji przebiegu wydarzeń z minionego wieczoru. Lake nadal opowiada swoją wersję wydarzeń, ale ja przestaję cokolwiek słyszeć. Do chwili, gdy dyrektor ogłasza koniec spotkania, skupiam się jedynie na tym, żeby zapanować nad swoimi emocjami, choć to chyba najtrudniejsze pięć minut w moim życiu. Lake wychodzi z gabinetu, a wkrótce pan Cruz i strażnik Venturelli idą w jej ślady. Wstaję i biorę głębszy oddech. Zaczynam chodzić tam i z powrotem po gabinecie, czując na sobie uważne spojrzenie dyrektora. Jestem tak wzburzony, że nie potrafię wydusić słowa, więc tylko chodzę i chodzę, a on przygląda mi się w milczeniu. – Panie Cooper – mówi w końcu spokojnie – czy chciałby pan jeszcze coś dodać albo potwierdzić, że jej wersja jest zgodna z rzeczywistością? Zatrzymuję się i patrzę na niego. – Wolałbym, żeby nie była zgodna z rzeczywistością, ale niestety tak jest. – Will – mówi pan Murphy. – Postąpiłeś słusznie. Przestań traktować się tak surowo. Javier zachował się kompletnie nie w porządku i gdybyś go nie powstrzymał, nie wiadomo, co by się przytrafiło tej dziewczynie. – Czy zostanie wyrzucony? – pytam, zatrzymując się, aby chwycić się oparcia krzesła. Dyrektor Murphy wstaje, podchodzi do drzwi, za którymi strażnik Venturelli rozmawia z panem Cruzem, zamyka je i odwraca się do mnie. – Nie możemy go wyrzucić. On twierdzi, że doszło do nieporozumienia i sądził, że ona chce, aby ją pocałował. Zawiesimy go na kilka dni za udział w bójce, ale to wszystko. Tylko tak możemy go ukarać. Przytakuję, zdając sobie sprawę, że to, co zamierzam zrobić, jest jedyną możliwą reakcją w tej chwili. Nie mogę po prostu nigdy więcej znaleźć się w tym samym pomieszczeniu co Javier, ponieważ nieuchronnie skończyłoby się to bardzo źle.

– A zatem chciałbym złożyć rezygnację – mówię spokojnie.

Rozdział 16

Miesiąc miodowy – Dobrowolnie zrezygnowałeś? – pyta Lake zdumiona. – Sądziłam, że to było za obustronnym porozumieniem. Oni by ci pozwolili zachować pracę, Will. Dlaczego, do diabła, zrezygnowałeś? – Lake, nie mogłem dalej tam uczyć. Doszedłem do kresu. Gdybym tego dnia nie zrezygnował, i tak wyrzuciliby mnie z jednego albo drugiego powodu. – Dlaczego tak sądzisz? – Ponieważ to prawda. Wyrzuciliby mnie pierwszego dnia, którego Javier wróciłby do szkoły, ponieważ skopałbym mu tyłek w tej samej chwili, w której bym go zobaczył. Albo wyrzuciliby mnie dlatego, że rzuciłbym się na ciebie, gdy tylko bym cię zobaczył w mojej klasie, choć z zupełnie innych powodów. Śmieje się. – No tak. Napięcie było ogromne. W końcu oboje stracilibyśmy panowanie nad sobą. – W końcu? Straciliśmy panowanie nad sobą tego samego dnia – mówię, przypominając jej o incydencie z pralni w moim domu. Marszczy brwi i zamyka oczy, a potem bierze głęboki oddech. – Co się dzieje? – pytam. Kręci głową. – Nic. Po prostu trudno mi myśleć spokojnie o tamtym wieczorze. To naprawdę boli. Całuję ją w czoło. – Wiem. Bardzo mi przykro.

Pralnia Jakoś udało mi się dotrwać do końca dnia pracy i nie zostałem po drodze zawieszony, wylany ani aresztowany. Muszę przyznać, że konieczność przeniesienia się do Detroit, żeby tam dokończyć studencką praktykę pedagogiczną, okazuje się wcale nie najgorszym rezultatem tej całej afery. Parkuję na podjeździe, a chłopcy pomagają Lake i Julii wyładowywać zakupy. Nie zdążyłem nawet wysiąść z samochodu, a już Caulder podbiega do drzwi cały rozpromieniony i podekscytowany. – Will! – woła, chwytając mnie za rękę – zaczekaj, coś ci pokażemy! Idę za nim na drugą stronę ulicy, biorę resztę toreb i zanoszę do środka. Kiedy stawiam je na ziemi, zauważam, że w torbach nie ma jedzenia. Ich zawartość przypomina bardziej materiały do szycia. – Zgadnij, jak zamierzamy się przebrać na Halloween? – pyta Caulder. – Hm? – Za raka Julii! – wrzeszczy. Czy ja dobrze usłyszałem? Julia wchodzi do pokoju, niosąc maszynę do szycia, a ja patrzę na nią pytająco. – Żyje się tylko raz, prawda? Uśmiecha się i stawia maszynę na blacie. – Pozwoliła nam zrobić guzy zamiast płuc – mówi Kel. – Chciałbyś zrobić jeden? Pozwolę ci zrobić tego dużego. Nie wiem, jak zareagować. – Hm… – Kel – wtrąca się Lake – Will i Caulder nie mogą teraz nam pomóc, bo przez cały weekend będą za miastem. Widząc podekscytowaną minę Cauldera, wiem, że nie ma sensu, żebyśmy gdziekolwiek wyjeżdżali. Powinniśmy zostać tutaj. – Prawdę mówiąc, mieliśmy taki plan, ale to było, zanim się dowiedziałem, że robimy raka płuc – oznajmiam. – Myślę, że będziemy musieli odłożyć naszą wycieczkę. – Gdzie jest twój centymetr krawiecki, Lake? – pyta Julia. – Nie wiem – odpowiada. – Nawet nie wiem, czy mam coś takiego. Ja mam centymetr, więc szybko staram się wymyślić jakiś sposób, żeby wyciągnąć Lake ze sobą na poszukiwania. Wiem, że pragnie się dowiedzieć, co się dzisiaj wydarzyło, a ja jestem jej winien gigantyczne przeprosiny za to, jak się zachowałem poprzedniego wieczoru. Ona przeżyła przerażające chwile sam na sam z Javim, a ja przez całą drogę do domu zachowywałem się jak dureń. Poprzedniego wieczoru ze wszystkich sił starałem się powstrzymać, żeby na nią nie wrzeszczeć, chociaż powinienem był ją cały czas pocieszać. – Will ma centymetr. Możemy z niego skorzystać – mówi Lake. – Will, czy mógłbyś po niego pójść? Udaję głupiego. – Ja mam centymetr krawiecki do mierzenia? Lake wywraca oczami. – Tak, leży w twoim zestawie do szycia. – A ja mam jakiś zestaw do szycia? – Leży na dole w twojej pralni. – Rozkłada przed sobą materiał. – Leży obok maszyny do szycia, na półce za wykrojami twojej matki. Ułożyłam je w porządku chronologicznym według numerów…

Nieważne. – Kręci głową i wstaje. – Po prostu ci pokażę. Dzięki. Szybko się podrywam, może odrobinę zbyt energicznie. – Ułożyłaś jego wykroje w porządku chronologicznym? – pyta Julia. – Miałam po prostu zły dzień – rzuca Lake przez ramię. Przytrzymuję drzwi wyjściowe przed Lake, a potem zamykam je za nami. Ona się odwraca i w jednej chwili cały jej spokój znika. – Co się stało? Boże, omal nie pochorowałam się ze zmartwienia – mówi. – Dostałem po łapach – odpowiadam, kiedy idziemy do mojego domu. – Powiedzieli, że skoro broniłem uczennicy, tak naprawdę nie mogą mieć mi tego za złe. Podbiegam kilka kroków, otwieram drzwi i odsuwam się na bok, żeby ją przepuścić. – To dobrze. A co z twoją praktyką pedagogiczną? – No cóż, to bardziej skomplikowana sprawa. W Ypsilanti mają wolne miejsca tylko w szkołach podstawowych. A ja specjalizuję się w nauczaniu na poziomie licealnym, więc zostałem przeniesiony do szkoły w Detroit. Patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami, mocno zaniepokojona. – Co to oznacza? Musicie się przeprowadzić? Podoba mi się, że myśl o naszej przeprowadzce tak bardzo ją martwi. Śmieję się. – Nie, Lake, nie przeprowadzamy się. To tylko osiem tygodni. Ale będę miał dużo jeżdżenia tam i z powrotem. Prawdę mówiąc, zamierzałem porozmawiać o tym z tobą i twoją mamą nieco później. Nie będę mógł teraz zabierać chłopców do szkoły ani odbierać ich po lekcjach. Dość długo mnie nie będzie w ciągu dnia. Wiem, że to nie jest dobry moment, aby prosić cię o pomoc… – Przestań. Wiesz, że ci pomożemy. Bierze centymetr i zamyka pudełko, a potem zanosi zestaw z powrotem do pralni. Idę za nią, sam nie wiem, po co. Obawiam się, że zaraz pójdzie prosto do domu, a ja nadal mam jej tyle do powiedzenia. Wchodzę za nią do pralni i zatrzymuję się w drzwiach. Lake w milczeniu patrzy przed siebie, przesuwając palcami po wykrojach mojej matki. Znowu ma to nieobecne spojrzenie. Opieram się o framugę, żeby na nią popatrzeć. Nadal nie potrafię uwierzyć, że coś takiego w ogóle mogło mi przyjść do głowy; że ona dobrowolnie mogłaby pozwolić Javiemu się całować i to zwłaszcza po tym, jak obejrzała mój ostatni występ na slamie. Znam ją i wiem dobrze, że ona także wie, że zasługuje na kogoś znacznie lepszego niż Javi. Do diabła! Ona zasługuje na kogoś lepszego niż ja. Lake wyciąga rękę, gasi światło i rusza do drzwi. Zatrzymuje się, widząc, że blokuję wyjście. Bierze szybki oddech, a potem patrzy na mnie. Jej piękne zielone oczy znowu są pełne nadziei. Przesuwa spojrzeniem po mojej twarzy, czekając, że coś powiem albo usunę się z drogi. A ja nie mam ochoty ani na jedno, ani na drugie. Wszystko, czego pragnę, to chwycić ją w ramiona i pokazać, jak bardzo mi na niej zależy. Ale nie mogę. Ona patrzy na mnie, powoli przenosząc spojrzenie na moje usta. Zaczyna przygryzać dolną wargę i nerwowo spuszczać oczy. Nigdy tak bardzo nie pragnąłem być jej zębami. Biorę głęboki oddech, żeby jej powiedzieć to, co muszę, choć w sumie nie powinienem tego mówić. Ale ona po prostu musi wiedzieć, dlaczego tak się wczoraj zachowałem i dlaczego to zrobiłem. Zakładam ręce na piersi i opieram nogę o framugę, patrząc w dół. Unikanie jej wzroku to przypuszczalnie najlepsze, co mogę w tej chwili zrobić, zważywszy na mój brak zdecydowania. Już dość dawno nie byliśmy w sytuacji sam na sam. Wydarzenia minionych kilku tygodni sprawiły, że udało mi się przekonać siebie, że jestem silniejszy, niż mi się wydawało, i że przezwyciężyłem słabość, jaka mnie ogarnia, kiedy ona jest obok.

Myliłem się całkowicie. Serce wali mi jak szalone i ogarnia mnie nieprzeparte pragnienie, żeby chwycić ją i przyciągnąć do siebie. Splatam mocniej ręce na piersi, aby zablokować ich ewentualny ruch. Nerwowo zaciskam szczęki, starając się w jakiś sposób stłumić pragnienie wyznania jej wszystkiego, ale na próżno. Słowa zaczynają płynąć, zanim udaje mi się je powstrzymać. – Wczoraj wieczorem – mówię łamiącym się z napięcia głosem – kiedy zobaczyłem, że Javi cię całuje, pomyślałem, że masz na to ochotę. Zerkam na Lake, starając się odczytać jej reakcję. Jakąkolwiek reakcję. Wiem, że stara się ukrywać swoje uczucia znacznie częściej niż wszystkie znane mi osoby. Patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami, uświadamiając sobie, że wcale nie stanąłem w jej obronie poprzedniego wieczoru. Zachowywałem się jak zaborczy narzeczony, a nie rycerz w lśniącej zbroi. – Aha – mówi. – O tym, co się naprawdę wydarzyło, dowiedziałem się dopiero dziś rano, kiedy opowiedziałaś swoją wersję. Sam nie wiem, jak mi się udało zapanować nad sobą w gabinecie dyrektora, kiedy się dowiedziałem. Wiem tylko, że chciałem przeskoczyć przez stół i walnąć ojca Javiego w szczękę za to, że wychował takiego dupka. Na samą myśl o tym krew uderza mi do głowy. Biorę głęboki wdech, starając się wciągnąć do płuc jak najwięcej powietrza, a potem robię długi wydech. Zauważam, że dłonie mam zaciśnięte w pięści, więc rozluźniam je i przeciągam rękami po włosach. – Boże, Lake, nie masz pojęcia, jaki byłem wściekły. Chciałem go stłuc na miazgę. A teraz, kiedy wiem, że naprawdę robił ci krzywdę, mam ochotę go zabić. Opieram głowę o futrynę i zamykam oczy. Muszę natychmiast przestać o nim myśleć. On ją skrzywdził, a mnie tam nie było, żeby ją ochronić. Oczyma wyobraźni widzę wyraźnie, jak stara się ją pocałować wbrew jej woli; podobnie jak fakt, że to jego wargi ostatnie dotykały jej ust. Ona nie zasługuje na to, żeby ktoś ją całował w ten sposób. Ona zasługuje na to, żeby ją całował ktoś, kto ją kocha. Ktoś, kto w każdej minucie swojego życia stara się zrobić dla niej wszystko. Ktoś, kto prędzej by umarł, niż ją skrzywdził. Ona nie zasługuje na to, aby całował ją ktokolwiek inny poza mną. Lake patrzy na mnie ze zmarszczonym czołem i widzę, że jest kompletnie zdezorientowana. – Skąd wiedziałeś… że tam jestem? – Widziałem cię. Kiedy skończyłem mówić swój kawałek, zauważyłem, że wychodzisz. Patrzy teraz na mnie z zapartym tchem. Dłonią szuka za sobą czegoś, o co mogłaby się oprzeć, i cofa się o krok, żeby złapać równowagę. Mimo ciemności widzę, że w jej oczach rodzi się nadzieja. – Will, czy to oznacza… Natychmiast robię dwa kroki do przodu, aby znaleźć się tuż obok niej. Staram się opanować nagłą chęć pokazania jej, jak szczere były moje słowa wypowiedziane wczoraj wieczorem. Wierzchem dłoni gładzę delikatny policzek i kciukiem unoszę jej podbródek. Ciepły dotyk jej skóry przypomina mi, jak działają na mnie jej pocałunki. Jestem jak zahipnotyzowany. Jej dotyk wstrząsa mną do głębi i z całej siły staram się jakoś zwolnić. Kiedy ją obejmuję, opiera dłoń na mojej piersi. Wyczuwam, że stara się stawiać opór, ale jednocześnie czuję, że jej pragnienie jest tak samo silne jak moje. Podchodzę jeszcze bliżej, a wtedy ona znajduje wreszcie mocne oparcie za plecami, a ja szybko dotykam ustami jej warg, zanim którekolwiek z nas zdąży zmienić zdanie. Kiedy nasze języki się spotykają, Lake jęczy cicho i staje się w moich ramionach kompletnie bezwładna. Całuję ją namiętnie, czule i żarliwie. Chwytam ją w talii i bez trudu unoszę, sadzając na suszarce, a sam staję między jej nogami, nie przerywając pocałunku. Ona zaczyna mi ściągać koszulę, chcąc poczuć mnie bliżej, więc poddaję się

temu, przyciągając ją do siebie, a ona oplata mnie nogami. Czuję, jak jej paznokcie wbijają się lekko w ręce, a palce suną w górę ramienia. Lake dociera do szyi i zanurza palce w moich włosach, co wywołuje u mnie dreszcze w miejscach, w których nie myślałem, że mogę mieć dreszcze. Chwyta kosmyki moich włosów i przechyla moją głowę ku sobie w taki sposób, że dotykam teraz ustami słodkiej skóry na jej szyi. Lake próbuje złapać oddech, dyszy i jęczy cicho, podczas gdy moje wargi przesuwają się po jej obojczyku. Chwytam jej włosy w taki sam sposób, jak ona chwyciła moje, a potem lekko pociągam, odchylając jej głowę do tyłu, dzięki czemu mam lepszy dostęp do jej doskonałej skóry. Ona, tak jak miałem nadzieję, odchyla się do tyłu, więc moje wargi mogą za jej milczącym pozwoleniem posuwać się dalej w dół jej szyi. Puszczam jej włosy i przesuwam dłonią po plecach, wsuwając palce pod dżinsy. Muskam brzeg jej majtek. Jęczę półgłosem. Kiedy tak trzymam ją w ramionach, zapełnia się wreszcie ta nieznikająca pustka, jaką czułem w sercu od pierwszego wieczoru, kiedy ją pocałowałem, ale z każdą chwilą, z każdym pocałunkiem, z każdym muśnięciem jej dłoni narasta we mnie coraz większe pragnienie. Pragnę znacznie więcej niż tych skradzionych chwil namiętności. Pragnę jej znacznie, znacznie bardziej. – Will. – Oddycha ciężko. Mamroczę coś, dotykając jej skóry, niezdolny do jakiejś słyszalnej odpowiedzi. Naprawdę nie mam teraz ochoty na rozmowę. Drugą dłonią przesuwam po jej plecach w górę aż do zapięcia stanika i jednocześnie przyciągam ją do siebie, przesuwając wargami po jej szyi do ust. – Czy to oznacza… czy to oznacza, że nie musimy już więcej… udawać? Możemy być… razem? Skoro już nie jesteś… skoro już nie jesteś moim nauczycielem? Nieruchomieję z ustami na jej szyi, słysząc te słowa. W tym momencie najbardziej na świecie pragnę zasłonić jej usta dłonią, żeby przestała o tym mówić. Po prostu na jeden wieczór pragnę o tym wszystkim zapomnieć. Tylko na jeden wieczór. Ale nie mogę. Ta chwila mojej skrajnie nieodpowiedzialnej słabości sprawiła, że ona zupełnie błędnie zrozumiała całą sytuację. Nadal jestem nauczycielem. Nawet jeśli nie jestem jej nauczycielem, nadal jestem nauczycielem. A ona nadal jest uczennicą. I wszystko, co w tej chwili dzieje się między nami, jest całkowicie złe, niezależnie od tego, jak bardzo bym pragnął, żeby było słuszne. Próbując ogarnąć myślą potencjalne komplikacje, jakie rodzi jej pytanie, zdołałem jakoś wypuścić ją z kurczowego uścisku i zrobić krok do tyłu. – Will? – pyta, zsuwając się z suszarki. Podchodzi bliżej i serce mi zamiera, kiedy widzę w jej oczach lęk. To przeze mnie. Znowu. Czuję, że na mojej twarzy pojawiają się udręka i żal, i nie ulega wątpliwości, że ona to widzi. – Will, powiedz mi. Czy nadal obowiązują te zasady? – pyta niepewnie. Nie wiem, co mam teraz odpowiedzieć, żeby oszczędzić jej cierpień. Jest oczywiste, że właśnie popełniłem straszny błąd. – Lake – szepczę ze wstydem. – Miałem chwilę słabości. Przepraszam. Podchodzi bliżej i uderza mnie rękami w pierś. – Chwila słabości?! Tak to nazywasz?! Chwila słabości?! – wrzeszczy. Kurczę się, słysząc te słowa. Wiem, że znowu powiedziałem nie to, co trzeba. – I co miałeś zamiar zrobić, Will? Kiedy już byś przestał mnie obmacywać i znowu wykopał ze swojego domu? Obraca się na pięcie i wybiega z pralni. Widząc, jak odchodzi, czuję panikę na myśl, że tym razem nie tylko ją rozzłościłem, ale straciłem na dobre.

– Lake, nie rób tego – błagam, idąc za nią. – Przepraszam, naprawdę przepraszam. To się więcej nie wydarzy, przysięgam. Odwraca się i widzę, że łzy płyną jej po policzkach. – A tak, masz cholerną rację, że nie! Wreszcie to do mnie dotarło! Po całym miesiącu tortur mogłam znowu jakoś się z tobą spotykać. A wtedy ty przychodzisz i robisz to! Ja tak dłużej nie mogę – mówi, gestykulując. – Cały czas o tobie myślę, kiedy nie jesteśmy razem. Nie mogę tego dłużej ciągnąć. Mam w tej chwili ważniejsze sprawy na głowie niż twoje pieprzone małe chwile słabości. Jej słowa kompletnie mnie rozwalają. Ma całkowitą rację. Tak bardzo się starałem ją przekonać, że powinna o mnie zapomnieć i że nie chcę być dla niej dodatkowym ciężarem, a nawet nie potrafię w jej obecności pohamować swojego egoistycznego pożądania. Nie zasługuję na nią. Nie zasługuję na jej wybaczenie, nie mówiąc już o jej miłości. – Daj mi ten centymetr – mówi, stojąc w drzwiach z ręką na klamce. – Co… co, co? – Leży na podłodze! Cholera, daj mi ten centymetr! Wracam do pralni, przynoszę centymetr i podaję. Patrzy na moją dłoń dotykającą jej ręki. Drugą ręką ociera łzy. W ogóle nie chce na mnie patrzeć. Jestem przerażony na myśl o tym, że ona mnie teraz nienawidzi za to, co przed chwilą zaszło. Tak bardzo ją kocham i najbardziej na świecie pragnę móc jej to okazywać. Ale nie potrafię. Ciągle nie potrafię. Ona musi wiedzieć, jak trudne to było także dla mnie. – Nie rób ze mnie łajdaka, Lake. Proszę. Wyrywa rękę i patrzy mi w oczy. – No cóż. Ale z pewnością jesteś już męczennikiem. Wychodzi, trzaskając drzwiami. Gdy drzwi zamykają mi się przed nosem, wołam: „Zaczekaj na mnie!”, ale ona już mnie nie słyszy. „Chcę, żebyś na mnie zaczekała”, mówię jeszcze raz. Wiem, że ona nie może mnie usłyszeć, ale fakt, że potrafię powiedzieć to na głos, dodaje mi odwagi, żeby za nią pobiec i powiedzieć jej to w twarz. Kocham ją. I wiem, że ona mnie kocha. I bez względu na to, co zdaniem Julii jest dla nas dobre, pragnę, żeby na mnie zaczekała. Powinniśmy być razem. Musimy być razem. Jeśli teraz jej nie zatrzymam i pozwolę jej odejść, będę tego żałował do końca życia. Wyskakuję na dwór, gotów za nią pobiec, ale nagle zatrzymuję się. Widzę ją, jak stoi przed swoimi drzwiami, ocierając łzy, które płyną jej przeze mnie. Kilka razy oddycha głęboko, starając się uspokoić, zanim wejdzie do środka. To, że stara się zapanować nad swoimi uczuciami po tym, co się przed chwilą wydarzyło, żeby spokojnie wejść do domu i pomóc swojej matce, stawia wszystko we właściwej perspektywie. Nasz związek jest ostatnią rzeczą, jakiej Lake w tej chwili potrzebuje. A ja mam zbyt wiele poważnych obowiązków i nie wolno mi oczekiwać, że ona będzie trwać w zawieszeniu, czekając na mnie. Wszystko, co robię czy mówię, sprawia jej tylko więcej cierpienia i żalu, więc nie mogę prosić, żeby na mnie zaczekała i nadal znosiła takie sceny. Nie powinna skupiać się teraz na mnie. Julia ma rację. Lake musi się skupić na swojej rodzinie. Jak struty wracam do siebie i zamykam drzwi. Na myśl o tym, że musiałem pozwolić jej odejść na dobre, uginają się pode mną nogi. Osuwam się na kolana.

Rozdział 17

Miesiąc miodowy – Niczego tak nie żałuję, jak tego, że wtedy nie poszedłem za tobą. Powinienem był wtedy powiedzieć ci dokładnie to, co chciałem. Oszczędziłoby to nam obojgu mnóstwa cierpień. Lake siedzi na łóżku z podciągniętymi nogami i obejmuje kolana. – A ja nie – odpowiada. – Jestem szczęśliwa, że sprawy potoczyły się tak, jak się potoczyły. Myślę, że przerwa dobrze zrobiła nam obojgu. I z całą pewnością nie żałuję tych trzech miesięcy, które spędziłam z matką. To było dobre dla nas obu. – Świetnie – uśmiecham się. – To jedyny powód, dla którego wtedy za tobą nie pobiegłem. Rozplata ręce i opada na łóżko. – Ale… to było bardzo trudne mieszkać obok ciebie, po drugiej stronie ulicy. Tak bardzo chciałam być z tobą, ale nie chciałam, żeby ktokolwiek się o tym dowiedział. Przez te trzy miesiące cały czas udawałam przed innymi, że jestem szczęśliwa. Jedyna Eddie wiedziała, jak się naprawdę czuję. Nie chciałam, żeby mama czegokolwiek się domyśliła, bo czułam, że gdyby wiedziała, jak mi smutno, stałoby się to dla niej dodatkowym ciężarem. Pochylam się nad nią i przykrywam ją swoim ciałem. – Dzięki Bogu, wiedziała jednak, co oboje do siebie czujemy. Czy pojawiłabyś się na slamie w przeddzień mojej uroczystości rozdania dyplomów, gdyby cię do tego nie zachęciła? – Nie ma mowy, żebym tam wtedy poszła. Gdyby mi nie powiedziała o waszej rozmowie, do końca roku żyłabym w przekonaniu, że wcale tak bardzo mnie nie kochasz. Dotykam czołem jej czoła. – Jestem taki szczęśliwy, że wtedy przyszłaś. Tego wieczoru na zawsze zmieniłaś moje życie.

Lekcja W ciągu minionych trzech miesięcy rozmawiałem z Lake tylko raz. Raz. Można by pomyśleć, że z czasem będzie mi łatwiej, ale nie było. Zwłaszcza dziś nie jest mi łatwo, ponieważ to ostatni dzień mojej pracy w roli nauczyciela-studenta. Jutro wręczenie dyplomów, dzień, na który powinienem wyczekiwać z utęsknieniem. Tymczasem myślę o nim z lękiem, ponieważ wiem, że Lake nie będzie na mnie czekać. Istnieją na tym świecie dwa uczucia, z którymi nauczyłem się sobie radzić. Miłość i nienawiść. Lake czasami mnie kochała, czasami nienawidziła. Miłość i nienawiść, mimo swojej przeciwstawnej natury, są uczuciami wypływającymi z namiętności. Potrafię sobie z tym radzić. Jeśli czegoś nie potrafię, to radzić sobie z obojętnością. Kilka tygodni temu byłem u niej, żeby porozmawiać o mojej nowej pracy w gimnazjum, i miałem wrażenie, że niespecjalnie ją to interesuje. Przyjąłbym to całkiem dobrze, gdyby się okazało, że cieszy się z mojej nowej pracy i życzy mi szczęścia. Przyjąłbym to jeszcze lepiej, gdyby zaczęła płakać i błagać mnie, żebym jej nie podejmował, na co, prawdę mówiąc, miałem ogromną nadzieję. W gruncie rzeczy właśnie tylko dlatego postanowiłem jej powiedzieć o nowej pracy. Nie zgodziłbym się na nową posadę, gdybym wiedział, że mam u niej jakieś szanse. Tymczasem ona nie zareagowała ani tak, ani tak. Pogratulowała mi, ale obojętność w jej głosie nie budziła wątpliwości. Po prostu była uprzejma. Ta obojętność w końcu przypieczętowała nasz los i w tym momencie już nie miałem wątpliwości, że wywołałem zamęt w jej sercu o jeden raz za dużo. Wreszcie zostawiła mnie za sobą. Zostawiła mnie za sobą. Czeka mnie dwutygodniowy okres, w którym będę nie wiadomo kim. Nie będę już studentem. Nie będę jeszcze nauczycielem. Będę dwudziestojednoletnim absolwentem college’u. Pomyślałem nawet, że po prostu dzisiaj do niej pójdę i powiem, jak bardzo ją kocham; chociaż, jeśli wziąć pod uwagę kontrakt, jaki podpisałem z gimnazjum, formalnie rzecz biorąc, nadal jestem nauczycielem. Ale nawet to by mnie nie powstrzymało, gdyby nie obojętność, z jaką traktowała mnie w minionym miesiącu. Najwyraźniej pogodziła się już z naszym losem i nawet byłem zadowolony, widząc, że tak dobrze sobie ze wszystkim radzi, chociaż bardzo mnie to bolało. Ostatnią rzeczą, jakiej bym teraz pragnął czy jakiej bym potrzebował, byłoby stać się dla niej dodatkowym ciężarem. Boże, to będą najgorsze dwa tygodnie w moim życiu. Muszę po prostu trzymać się od niej na dystans. To wiem na pewno. Kiedy publiczność zaczyna klaskać, wracam do rzeczywistości. Wieczorem mam pełnić funkcję sędziego, ale nie dotarło do mnie żadne słowo z tego, co powiedzieli przed chwilą uczestnicy konkursu. Wypisuję każdemu na swojej tabliczce sędziowskiej standardowe „9.0”, nawet nie zerkając w stronę sceny. Prawdę mówiąc, w ogóle nie miałem ochoty się tutaj znaleźć. Dziś nigdzie nie chciałbym się znaleźć. Po podliczeniu punktów mistrz ceremonii zaczyna wywoływać zwycięzców. Odchylam się na oparcie krzesła i zamykam oczy, marząc o tym, żeby ten wieczór minął jak najszybciej. Po prostu chcę wrócić do domu i położyć się do łóżka, i żeby jak najszybciej nadeszło jutro, dzień wręczenia dyplomów. Naprawdę nie wiem, dlaczego tak się tego obawiam. Pewnie dlatego, że będę jutro jedyną osobą, która nie znalazła wystarczająco wielu osób sobie bliskich, żeby rozdać wszystkie zaproszenia. Zwykle absolwentowi brakuje zaproszeń na uroczystość. A ja mam ich zbyt wiele.

– Chciałabym powiedzieć wiersz, który napisałam. Na dźwięk jej głosu podrywam się tak gwałtownie, że omal nie spadam z krzesła. Lake stoi na scenie, trzymając mikrofon. Facet obok mnie śmieje się głośno wraz z resztą publiczności, ponieważ wszyscy uświadamiają sobie, że pojawiła się na scenie poza programem. – Znasz tę laskę? – pyta, trącając mnie łokciem. Jej widok działa na mnie paraliżująco. Kompletnie zapomniałem, jak się oddycha. Jestem pewien, że zaraz umrę. Co, do diabła, ona tutaj robi? Wpatruję się w nią intensywnie, a ona przybliża mikrofon do ust. – Wiem, że to wbrew regułom, ale to sytuacja nadzwyczajna – tłumaczy Lake. Słysząc śmiech na widowni, rozgląda się zdumiona, szukając wzrokiem mistrza ceremonii. Jest przerażona. Cokolwiek zamierza, robi coś, co kompletnie do niej nie pasuje. Mistrz ceremonii pokazuje jej, żeby odwróciła się twarzą do sali. Biorę wreszcie głęboki oddech, pragnąc siłą woli sprawić, aby się uspokoiła. Umieszcza mikrofon z powrotem na stojaku i obniża go do poziomu swojego wzrostu. Zamyka oczy, po czym bierze głęboki oddech, gdy facet siedzący obok mnie wrzeszczy nagle: – Trzy dolary! Mógłbym go zabić. Lake znowu szeroko otwiera oczy i sięga do kieszeni po pieniądze. Podaje banknot mistrzowi ceremonii i znów zbiera się w sobie, żeby zacząć. – Mój tekst jest zatytułowany… – Mistrz ceremonii znowu jej przerywa, klepiąc po ramieniu. Rzuca mu gniewne spojrzenie. Ja gwałtownie wypuszczam powietrze, tak samo zirytowany tymi wszystkimi przeszkodami jak ona. Lake odbiera resztę od mistrza ceremonii, a potem mówi coś do niego półgłosem. Facet znika ze sceny. Ona odwraca się w stronę widowni i przygląda twarzom obecnych. Wie, że ja tu jestem. Do diabła, co ona robi? – Mój tekst jest zatytułowany Lekcja – mówi do mikrofonu. Przełykam ślinę. Gdybym chciał się poruszyć, ciało by mnie nie usłuchało. Skamieniały, patrzę, jak Lake bierze kilka głębokich oddechów, a potem zaczyna mówić. Dostałam w tym w roku lekcję. Od wszystkich i od każdego. Od mojego braciszka… Od Avett Brothers… Od mojej matki, od mojej najlepszej przyjaciółki, od mojego nauczyciela, od mojego ojca i od pewnego chłopca. Chłopca, w którym jestem poważnie, głęboko, szaleńczo, niesamowicie i bezgranicznie zakochana. Dostałam w tym roku lekcję tyle razy. Od dziewięciolatka. Nauczył mnie, że to w porządku po prostu żyć trochę od tyłu. A także nauczył mnie, jak się śmiać z tego, co, wydawałoby się,

jest całkowicie nie do śmiechu. Dostałam w tym roku lekcję od zespołu muzycznego. Nauczyli mnie, jak znowu czuć to, co czuję. Nauczyli mnie, jak podejmować decyzję, kim być, a potem zgodnie z tym postępować. Dostałam w tym roku lekcję od pewnej chorej na raka. Nauczyła mnie tak wiele. Nadal uczy mnie tak wiele. Nauczyła mnie pewne rzeczy kwestionować. Nigdy nie żałować. Nauczyła mnie przekraczać własne granice, ponieważ właśnie po to istnieją. Powiedziała mi, że powinnam umieć znaleźć równowagę między głową a sercem, a potem nauczyła mnie, jak… Dostałam w tym roku lekcję od dziewczyny wychowującej się w rodzinie zastępczej. Nauczyła mnie szanować karty, jakie dostałam od losu. A także być wdzięczną, że w ogóle cokolwiek dostałam. Nauczyła mnie, że rodzina to nie muszą być twoi krewni. Czasami twoją rodziną są twoi przyjaciele. Dostałam w tym roku lekcję od mojego nauczyciela. Nauczył mnie, że w poezji nie chodzi o punkty, chodzi o poezję… Dostałam w tym roku lekcję od mojego ojca. Nauczył mnie, że bohaterowie nie zawsze są niezwyciężeni oraz że magia jest we mnie. Dostałam w tym roku lekcję od pewnego chłopca. Chłopca, w którym jestem głęboko, szaleńczo, niesamowicie i bezgranicznie zakochana. Nauczył mnie rzeczy najważniejszej ze wszystkich – tego, że akcent powinien padać na życie. Jestem kompletnie. Całkowicie. Skamieniały.

Kiedy ona kończy, wbijam wzrok w stół przed sobą. Nadal usiłuję pojąć sens jej słów. Pewnego chłopca, w którym jestem głęboko, szaleńczo, niesamowicie i bezgranicznie zakochana. Zakochana? To właśnie powiedziała. Zakochana. Czas teraźniejszy. Ona mnie kocha. Layken Cohen mnie kocha. – Człowieku, podnieś swoją tablicę punktową – mówi facet siedzący obok, wciskając mi tabliczkę do ręki. Patrzę na nią, a potem na scenę. Ale Lake już tam nie ma. Odwracam się i widzę, jak pospiesznie toruje sobie drogę do drzwi. Co ja, do diabła, jeszcze tutaj robię? Ona na mnie czeka, żebym potwierdził, że słyszałem to wszystko, co przed chwilą powiedziała, a ja tutaj siedzę jak idiota. Wstaję, gdy sędziowie siedzący po prawej ode mnie unoszą w górę tabliczki z punktacją. Trzech z nich dało jej dziewiątkę, reszta osiem i pół. Ruszam wzdłuż stołu sędziowskiego i zmieniam na wszystkich tabliczkach punktację na dziesiątkę. W poezji nie chodzi o punkty, ale jej poezja jest dobra jak cholera. – Ona dostaje dziesięć. Odwracam się i wskakuję na scenę. Chwytam mikrofon z rąk mistrza ceremonii, który wrzeszczy, przewraca oczami i wymachuje rękami. – Znowu? Nie, nie – mówi pokonany. Dostrzegam ją w momencie, gdy właśnie popycha drzwi, aby wyjść. – To nie jest dobry pomysł – mówię do mikrofonu. Staje jak wryta, a potem odwraca się w stronę sceny. – Nie powinnaś wychodzić, dopóki nie usłyszysz swojej punktacji. Spogląda w stronę stolika sędziowskiego, a potem na mnie. Kiedy nasze spojrzenia się spotykają, uśmiecha się. Chwytam mikrofon, żeby powiedzieć wiersz, który dla niej napisałem, ale jednocześnie czuję przemożne pragnienie, aby zeskoczyć ze sceny i chwycić ją w ramiona. Stoję jednak twardo, ponieważ chcę, aby usłyszała najpierw to, co mam do powiedzenia. – Chciałbym powiedzieć wiersz – mówię, spoglądając na mistrza ceremonii. – To sytuacja nadzwyczajna. Facet potakuje i robi kilka kroków w tył. Odwracam się, żeby ponownie odnaleźć wzrokiem Lake. Stoi teraz na środku sali i patrzy wprost na mnie. – Trzy dolary! – wrzeszczy ktoś z tłumu. Cholera. Klepię się po kieszeniach i uświadamiam sobie, że zostawiłem portfel w samochodzie. – Nie mam gotówki – zwracam się do mistrza ceremonii. Tamten przenosi wzrok na Lake i ja robię to samo. Ona wyciąga swoje dwa dolary reszty i wchodzi na scenę, kładąc je przed nami. – Nadal brakuje dolara – oznajmia mistrz ceremonii. Jezu! To tylko jeden pieprzony dolar! Ciszę na sali przerywa odgłos odsuwania kilku krzeseł przy stolikach. Ludzie ze wszystkich stron podchodzą do sceny i otaczają Lake, rzucając na scenę jednodolarówki. Wszyscy szybko wracają na swoje miejsca, a Lake patrzy zdumiona na pieniądze. – W porządku – mówi mistrz ceremonii, zbierając stertę gotówki leżącą u moich stóp. – Myślę, że to wystarczy. Jaki jest tytuł twojego kawałka, Will? Zerkam na Lake i uśmiecham się do niej. – Więcej niż trzecie.

Ona odsuwa się trochę od sceny i czeka. Biorę głęboki oddech i przygotowuję się, żeby powiedzieć jej wszystko, co powinienem był jej powiedzieć trzy miesiące temu. Spotkałem dziewczynę. Piękną dziewczynę. I zakochałem się w niej. Zakochałem się ciężko. Niestety, czasami życie staje nam na drodze. Życie zdecydowanie stanęło na mojej drodze. Spiętrzyło wszystko, co mogło, na mojej cholernej drodze. Zablokowało drzwi stosem drewnianych bali, pozbijanych razem i przymocowanych do półmetrowej ściany z betonu, umieszczonej za rzędem solidnych stalowych krat, przyspawanych do tytanowej ramy, tak że choćbym nie wiem jak mocno pchał – nie drgną nawet na milimetr. Czasami życie nie zamierza ustąpić. Potrafi spiętrzyć wszystko na twojej cholernej drodze. Zablokowało moje plany, moje marzenia, moje pragnienia, moje pożądania, moje potrzeby i chęci. Odgrodziło mnie od tej pięknej dziewczyny, W której zakochałem się tak mocno. Życie próbuje ci powiedzieć, co jest dla ciebie najlepsze. Co powinno być dla ciebie najważniejsze. Co powinieneś stawiać na pierwszym miejscu. Albo na drugim, albo na trzecim. Bardzo się starałem to wszystko zorganizować, poukładać alfabetycznie, ustawić w porządku chronologicznym, wszystko w idealnej przestrzeni, w idealnym miejscu. Sądziłem, że tego właśnie życie ode mnie wymaga. Życie chce ode mnie, żebym to właśnie zrobił. Prawda? Wszystko powinno iść po kolei? Czasami życie staje ci na drodze. Potrafi spiętrzyć wszystko na twojej cholernej drodze. Ale nie zwala tego wszystkiego na twojej cholernej drodze, dlatego że chce, abyś po prostu się poddał i zgodził, że to ono będzie rządzić. Życie spiętrza to wszystko na twojej cholernej drodze nie po to, żebyś się poddał i unosił z nurtem. Życie chce, żebyś z tym walczył. Żebyś się nauczył, jak znaleźć własną drogę. Chce, żebyś chwycił topór i przerąbał się przez drewno.

Chce, żebyś chwycił młot pneumatyczny i przebił się przez betonową ścianę. Chce, żebyś chwycił palnik i przepalił się przez metal i stal, aż wreszcie będziesz mógł to chwycić. Życie chce, żebyś chwycił wszystko, co zorganizowałeś, ułożyłeś alfabetycznie, chronologicznie i w odpowiedniej sekwencji. Ono chce, żebyś to wszystko zmieszał, zbełtał, stopił. Życie nie chce, żebyś pozwalał mu sobie wmówić, że twój mały braciszek powinien być jedyną rzeczą, jaką stawiasz na pierwszym miejscu. Życie nie chce, żebyś pozwalał mu sobie wmówić, że twoja kariera i twoje wykształcenie powinny być jedyną rzeczą, która powinna stać na drugim miejscu. I życie zdecydowanie nie chce, żebym ja po prostu pozwolił mu sobie wmówić, że ta dziewczyna, którą spotkałem – piękna, silna, zdumiewająca, pełna energii dziewczyna, w której tak bardzo się zakochałem – powinna się znaleźć dopiero na trzecim miejscu. Życie wie. Życie stara się mi powiedzieć, że dziewczyna, którą kocham, że dziewczyna, w której zakochałem się tak bardzo… Że jest dość przestrzeni, żeby postawić ją na pierwszym miejscu. I właśnie stawiam ją na pierwszym miejscu. Natychmiast po wypowiedzeniu ostatnich słów kładę mikrofon na scenie i zeskakuję. Podchodzę do Lake i ujmuję w dłonie jej twarz. Łzy płyną jej po policzkach, więc wycieram je kciukami. – Kocham cię, Lake. – Pochylam się, dotykając czołem jej czoła. – Zasługujesz na to, aby być pierwsza. Powiedziałem jej dokładnie, jak się czuję, i była to najłatwiejsza rzecz w moim życiu. Szczerość jest taka naturalna. Te miesiące ukrywania uczuć były nieznośne. Oddycham z ulgą, głęboko, jak gdyby spadł ze mnie jakiś gigantyczny ciężar. Ona śmieje się przez łzy i kładzie dłonie na moich, patrząc na mnie z najpiękniejszym uśmiechem na świecie. – Ja też cię kocham. Kocham cię bardzo. Delikatnie całuję ją w usta. Kiedy odwzajemnia pocałunek, mam wrażenie, że moje serce nagle się rozszerza, wypełniając całą pierś. Obejmuję ją i zanurzam twarz w jej włosach. Zamykam oczy i nagle jesteśmy tylko we dwoje. Ja i ta dziewczyna. Ta dziewczyna jest znowu w moich ramionach… Dotyka mnie, całuje mnie, nasze oddechy się spotykają. Ona mnie kocha. Już nie jest snem czy marzeniem. Lake przybliża usta do mojego ucha i szepcze: – Chyba nie powinniśmy robić tego tutaj.

Otwieram oczy i dostrzegam niepokój w jej twarzy. Ona nadal jest uczennicą. Ja nadal formalnie jestem nauczycielem. Pewnie to nie wyglądałoby najlepiej, gdyby ktoś nas teraz zauważył. Biorę ją za rękę i pociągam w stronę wyjścia. Zaraz za progiem chwytam ją wpół i przyciskam do drzwi. Czekałem tyle miesięcy, żeby znaleźć się z nią sam na sam, tak jak teraz. Jeśli za sekundę jej nie dotknę, po prostu umrę. Obejmuję ją za szyję, pochylam się i całuję. Uczucie, jakie mnie ogarnia, kiedy wargami dotykam jej ust, to coś, o czym myślałem nieustannie od pierwszej chwili, gdy ją pocałowałem. A mimo to jestem zdumiony, kiedy ta chwila znowu nadeszła, kiedy znowu z nią jestem i wiem, że ona odwzajemnia moje uczucia. Wkłada ręce pod moją marynarkę, a potem przesuwa je w górę pleców, przyciągając mnie do siebie, i jednocześnie odwzajemnia mój pocałunek. Mam uczucie, że nie chciałbym robić nic innego przez resztę życia, tylko obejmować ją w ten sposób i całować. Ale wiem, że bez względu na to, co przeszliśmy, i na to, co do niej czuję, muszę zachowywać się odpowiedzialnie. Nie wiem, jak długo jeszcze ona jest gotowa na mnie czekać. Na tę myśl całe podniecenie, jakie we mnie się nagromadziło, gaśnie i odpływa. Odrywam usta od jej ust i zanurzam dłonie we włosach, a potem przyciągam ją do piersi. Biorę powolny, głęboki oddech, a ona robi to samo, splatając dłonie na moich plecach. – Lake – mówię, gładząc jej włosy. – Nie wiem, co się wydarzy w ciągu następnych kilku tygodni, ale muszę wiedzieć, czy gdyby się okazało, że nie mogę się wycofać z mojego kontraktu… Natychmiast podrywa głowę i patrzy na mnie z takim przerażeniem, jakiego jeszcze dotąd nie widziałem w jej oczach. Ona myśli, że zamierzam jej powiedzieć, że w moim życiu może coś być ważniejszego od niej, i na myśl o tym, że coś tak absurdalnego mogło pojawić się w jej głowie, robi mi się jej żal. To przeze mnie czuła się tak przez ostatnie trzy miesiące i myśli, że znowu zamierzam jej zrobić coś takiego. – Will, nie możesz mi tego… Kładę jej palec na ustach. – Cicho, cicho, kochanie. Nie zamierzam ci powiedzieć, że nie możemy być razem. Teraz jesteśmy już na siebie skazani, czy ci się to podoba, czy nie. – Przyciągam ją mocniej do piersi. – Chcę ci tylko powiedzieć, że jeśli nie będę mógł się wycofać z tego kontraktu, to będzie tylko na cztery miesiące. Po prostu chcę, żebyś mi obiecała, że poczekasz na mnie, jeśli sprawy tak się ułożą. Nikt nie może się dowiedzieć, że jesteśmy razem, dopóki ja się nie dowiem, co mnie czeka. Potakuje, wtulona w moją koszulę. – Obiecuję. Poczekam na ciebie tak długo, jak będzie trzeba. Zamykam oczy i opieram policzek na jej głowie, czując ogromną wdzięczność, że choć tyle razy ją odpychałem, mimo to nie straciła wiary we mnie. – To przypuszczalnie oznacza, że nie powinniśmy teraz tak tutaj stać – stwierdzam. – Czy możemy pójść do mojego samochodu? Ale nie czekam na odpowiedź, ponieważ ona musi pójść ze mną do samochodu. Nie jestem jeszcze w stanie przestać jej całować, ale nie mogę tego robić tak niefrasobliwie, na widoku publicznym. Chwytam ją za rękę i prowadzę do swojego wozu, otwieram drzwi od strony pasażera, ale zamiast pozwolić jej wsiąść, najpierw sam siadam, wciągam ją na kolana i zamykam drzwi. Wyjmuję z kieszeni kluczyki i wtykam do stacyjki, żeby włączyć silnik i ogrzać samochód. Ona sadowi się na moich kolanach i mnie obejmuje. Przyznam, że nasza pozycja jest nieprawdopodobnie intymna, zważywszy na to, że mógłbym policzyć na palcach jednej dłoni, ile razy się całowaliśmy, ale to jedyny sposób, w jaki wygodnie możemy się obejmować w samochodzie. Przytulam ją i całuję.

– Kocham cię, Lake. Ona się uśmiecha. – Powiedz to jeszcze raz. Uwielbiam, kiedy tak mówisz. Świetnie, ponieważ ja uwielbiam to wypowiadać. – Kocham cię. – Całuję ją w policzek, a potem w usta. – Kocham cię – powtarzam szeptem. – Jeszcze raz – prosi. – Nawet nie masz pojęcia, ile razy sobie wyobrażałam, że wypowiadasz te słowa. Przez cały czas miałam nadzieję, że to, co do ciebie czuję, nie jest jednostronne. A więc nie miała pojęcia, co do niej czuję! Pierś przeszywa mi bolesny skurcz. – Kocham cię, Lake. Bardzo cię kocham. Tak mi przykro, że musiałaś przeze mnie znosić to wszystko. Ona kręci głową. – Will, postępowałeś tak, jak powinieneś. W każdym razie starałeś się. Ja to rozumiem. Po prostu mam nadzieję, że tym razem już się nie wycofasz, bo nie wolno ci jeszcze raz mnie odepchnąć. Nie mogłabym tego przeżyć jeszcze raz. Jej słowa ranią moje serce jak nóż, ale zasłużyłem na nie. Nie wiem, co miałbym teraz zrobić albo powiedzieć, aby ją przekonać, że naprawdę tu jestem. Że zostaję. Że tym razem wybrałem ją. Ale zanim mam okazję ją o czymkolwiek przekonać, ona ujmuje moją twarz i całuje mnie tak mocno, że zaczynam jęczeć. Wsuwam dłonie pod jej bluzkę i przesuwam w stronę szyi. Miękkość jej ciepłej skóry pod dotykiem moich dłoni to coś, czego nie chciałbym nigdy zapomnieć. Ona zaczyna mi ściągać marynarkę. Pochylam się do przodu i nie przestając jej całować, staram się wyciągnąć ręce z rękawów. Rzucam marynarkę za siebie i znów wsuwam dłonie pod bluzkę Lake. Dotykanie, całowanie jej, bycie z nią… to wszystko wydaje mi się takie naturalne. Takie właściwe. Dotykam wargami miejsca na jej szyi, które doprowadza mnie do szaleństwa. Ona przechyla głowę i cicho jęczy. Przesuwam dłonie w stronę jej talii i chwytam ją mocniej, jednocześnie zasypując pocałunkami obojczyk. Powoli przesuwam dłonie w górę, aż wreszcie docieram do zapięcia stanika. Czuję na piersi jej bijące serce, co sprawia, że moje zaczyna bić jeszcze szybciej. Wsuwam kciuk pod stanik, ale ona natychmiast się odsuwa, odrywając wargi od moich ust. Stara się złapać oddech. Szybko wyciągam dłonie spod jej bluzki i kładę jej na ramionach, w myślach przeklinając siebie, że jestem taki niecierpliwy. Odsuwam się lekko, żeby dać nam obojgu przestrzeń na złapanie oddechu. Odchylam głowę na zagłówek i zamykam oczy. – Przepraszam. – Otwieram oczy. – Jestem za szybki. Przepraszam. Po prostu tyle razy sobie wyobrażałem, że cię dotykam, że wydaje mi się to zupełnie naturalne. Przepraszam. Ona kręci głową i odrywa moje dłonie od swoich ramion, a potem trzyma złożone między nami. – W porządku. Oboje posuwamy się za szybko. Po prostu potrzebowałam chwili oddechu. Ale to wszystko wydaje mi się takie właściwe, prawda? To takie właściwe być razem z tobą. – Ponieważ to jest właściwe. Patrzy na mnie w milczeniu, a potem nagle znowu przyciska mocno usta do moich warg. Obejmuję ją z jękiem i przyciągam do siebie. Jednak gdy tylko przytula się mocniej do mojej piersi, odsuwam ją. Nasze ciała się rozdzielają, a wtedy zaczynam ją przyciągać z powrotem, żeby znów pocałować. Powtarza się to kilkakrotnie, a ja cały czas powtarzam sobie, że powinniśmy zwolnić. W końcu muszę ją zepchnąć ze swoich kolan na siedzenie kierowcy. Ale i to nie pomaga, ponieważ, gdy tylko ona opiera głowę o drzwi od strony kierowcy, pochylam się nad nią i znowu ją całuję. Widząc, jak bardzo jej pragnę, wybucha śmiechem; ja też zaczynam się śmiać z tego rozpaczliwego pożądania. Jakoś udaje mi się w końcu od niej oderwać i opieram się o drzwi. Przygładzam włosy i uśmiecham się do niej. – Naprawdę, nie ułatwiasz sprawy – mówię ze śmiechem. Ona się uśmiecha i nawet w półmroku widzę, że się zarumieniła.

– Rany! – Przesuwam dłonią po twarzy. – O Boże, tak bardzo cię pragnę. – Znowu szybko się pochylam się i całuję ją, ale trzymając się jedną ręką klamki. Pociągam za nią i drzwi się otwierają. – Wysiadaj – mówię, z trudem odrywając od niej usta. – Idź do swojego samochodu, bo tylko tam będziesz bezpieczna. Zobaczymy się, jak dojedziemy do domu. Kiwa głową i wysuwa nogę z samochodu, ale ja wcale nie zamierzam jej puścić. Chwytam ją za udo, wciągam z powrotem i całuję jeszcze raz. – A teraz idź. – Próbuję – śmieje się, odpychając się ode mnie. W końcu wysiada, ja przesuwam się na siedzenie kierowcy, a potem wysiadam za nią. – Gdzie zaparkowałaś? – pytam, obejmując ją i przyciskając wargi do jej ucha. – Kilka samochodów dalej – odpowiada, wskazując za siebie. Wsuwam dłoń do tylnej kieszeni i wyciągam stamtąd jej kluczyki, a potem odprowadzam Lake do samochodu. Otwieram jej drzwi, ona wsiada, a ja się pochylam, żeby pocałować ją jeszcze raz. – Tylko nie wchodź od razu do domu, kiedy przyjedziesz. Jeszcze nie skończyłem cię całować. Uśmiecha się szeroko. – Tak jest, proszę pana. Zamykam drzwi auta, ale kiedy tylko Lake uruchamia stacyjkę, pukam w okno, a ona opuszcza szybę. Dotykam dłonią jej szyi i przechylam się przez okno. – Ta droga do domu to będzie najdłuższe trzydzieści minut w moim życiu. – Całuję ją w skroń, a potem robię krok do tyłu. – Kocham cię. Zamyka okno i przytyka wnętrze dłoni do szyby. Kładę dłoń w tym samym miejscu z drugiej strony. Czubki naszych palców się spotykają. Ona wypowiada bezgłośnie: „Ja też cię kocham”, a potem powoli rusza. Odprowadzam ją wzrokiem, dopóki nie wyjedzie z parkingu, i wracam do swojego samochodu. Kompletnie nie potrafię tego pojąć. Nie mogę zrozumieć, jak mogłem żyć tak długo bez niej. A teraz czuję, że ona jest tak podstawową i niezbędną częścią mojego życia, że po prostu umrę, jeśli nie będę miał jej blisko siebie. W samochodzie natychmiast chwytam komórkę i wybieram jej numer. Zawsze kiedy do niej dzwonię, nasza rozmowa w ten czy inny sposób dotyczy Kela albo Cauldera. To przyjemne, że teraz mogę dzwonić do niej ze względu na nią. Jedzie tuż przede mną, więc widzę, jak sięga po telefon. Przechyla głowę i trzyma go między ramieniem a szyją. – Halo. – Nie powinnaś rozmawiać przez telefon, kiedy prowadzisz. Śmieje się. – No cóż, nie powinieneś do mnie dzwonić, kiedy wiesz, że prowadzę. – Ale bardzo się stęskniłem. – Ja też za tobą tęsknię. Tęskniłam za tobą przez całe sześćdziesiąt sekund naszego rozstania – mówi przekornie. Wybucham śmiechem. – Chciałbym rozmawiać z tobą podczas jazdy, ale wolałbym, żebyś odłożyła telefon i przeszła na tryb głośnomówiący. – Dlaczego? – Ponieważ to nie jest bezpieczne prowadzić z głową przechyloną na bok.

Widzę w jej lusterku wstecznym, że się uśmiecha. Odkłada telefon i siada prosto. – Teraz lepiej? – pyta. – Lepiej. A teraz posłuchaj. Zagram dla ciebie piosenkę Avett Brothers. Ale musisz koniecznie nastawić głos w telefonie na cały regulator. Puszczam piosenkę, której słuchałem w kółko od dnia, gdy się w niej zakochałem, i ustawiam dźwięk na maksimum. Kiedy zaczyna się refren, śpiewam razem z zespołem. Potem zniżam głos i śpiewam resztę tekstu, a potem następną piosenkę i jeszcze jedną. Ona słucha w milczeniu przez całą drogę do Ypsilanti. Lake wjeżdża na podjazd swojego domu tuż przede mną, a ja skręcam do siebie. Szybko wyłączam silnik i biegnę na drugą stronę ulicy, żeby zdążyć, zanim ona wysiądzie. Otwieram jej drzwi i wyciągam ją za rękę. Mam ochotę przycisnąć ją do jeepa i całować jak szalony, ale wiem, że niemal na pewno śledzą nas co najmniej trzy pary oczu. Wszystko bym dał za to, żeby znaleźć się teraz z nią sam na sam w swoim domu, a nie tutaj na oczach wszystkich. Całuję ją w czubek głowy i gładzę jej włosy, starając się wykorzystać każdą sekundę, jaką mogę z nią teraz tutaj spędzić. – Czy musisz wracać do domu o określonej porze? Wzrusza ramionami. – Mam osiemnaście lat. Nie wiem, czy matka mogłaby mi zabronić, nawet gdyby miała na to ochotę. – Jeśli chodzi o nią, nie powinniśmy ryzykować, Lake. Chciałbym, żeby wszystko odbyło się tak jak należy. Jestem taki szczęśliwy, że Julia pozwoliła jej na to spotkanie. Ostatnia rzecz, jakiej teraz bym pragnął, to ją zdenerwować. – Czy musimy w tej chwili rozmawiać o mojej mamie, Will? Uśmiecham się i kręcę głową. – Nie. Nie. Obejmuję ją za szyję i przyciągam do siebie, a potem ją całuję, jak gdybym kompletnie się nie przejmował, że ktoś może nas w tej chwili obserwować. Ale, do diabła, naprawdę się tym nie przejmuję. Całuję ją jak opętany przez kilka minut, aż wreszcie muszę ją puścić, żebyśmy oboje mogli złapać oddech. – Chodźmy do ciebie – szepcze. Propozycja jest bardzo kusząca. Zamykam oczy i przytulam Lake do piersi. – Muszę najpierw porozmawiać z twoją mamą, zanim zrobię coś takiego. Muszę wiedzieć, jakie są nasze granice. Śmieje się. – Dlaczego? Żebyśmy mogli je przekraczać? Unoszę jej podbródek i patrzę prosto w oczy. – Właśnie. Światła na jej ganku zapalają się, a potem gasną. Znak, że Julia ustanawia jednak pewne granice. – Do diabła – jęczę wtulony w szyję Lake. – Zdaje się, że zaraz będziemy musieli się pożegnać. – Tak, chyba tak. Ale jutro się zobaczymy? O której musisz wyjechać na uroczystość rozdania dyplomów? – Dopiero po południu. Masz ochotę przyjść do mnie na śniadanie? Zrobię dla ciebie wszystko, czego zapragniesz. Potakuje. – A co robisz w porze lunchu?

– Będę gotował dla ciebie. – A kolacja? Chyba chciałabym zjeść z tobą także kolację. Jest taka śliczna, taka słodka. – Prawdę mówiąc, mamy pewne plany. Moi dziadkowie przyjeżdżają na uroczystość w college’u, a potem wszyscy idziemy na kolację. Przyjdziesz? Na jej twarzy pojawia się niepokój. – Myślisz, że to dobry pomysł? A co, jeśli ktoś nas zobaczy razem? Formalnie rzecz biorąc, nadal jesteś nauczycielem, nawet jeśli skończyłeś pracę w jednej szkole, a nie zacząłeś w drugiej. Do diabła. Naprawdę zaczynam nienawidzić tej nowej pracy, choć nawet jeszcze tam nie mam zajęć. – Myślę, że będę musiał się nad tym jutro zastanowić. – Ale chciałabym przyjść na uroczystość wręczenia dyplomów. Czy to w porządku? – Musisz tam być – oznajmiam. Ze wszystkich osób najbardziej pragnąłem, żeby ona tam przyszła, ale dopiero wieczorem to się stało realną możliwością. – Tylko będzie mi bardzo trudno się powstrzymać, żeby cię cały czas nie obejmować. Całuję ją po raz ostatni, a potem robię krok do tyłu. – Kocham cię. – Ja też cię kocham. Odwracam się i ruszam w stronę swojego domu z zamętem w głowie, ponieważ z jednej strony czuję niezwykłe uniesienie na myśl o tym, że wreszcie jesteśmy razem, a z drugiej straszne przygnębienie, że musimy się w tej chwili rozstać. Odwracam się, żeby jeszcze raz na nią popatrzeć, i kiedy chwytam jej spojrzenie, na mojej twarzy pojawia się uśmiech zadowolenia. – Co? – pyta, widząc moją minę. Sam widok uśmiechu na jej twarzy wystarcza, żebym był zadowolony przez resztę życia. Świadomość, że ona znowu jest szczęśliwa, to najwspanialsze uczucie na świecie. Za nic nie chciałbym zobaczyć, że jest smutna. – Zobaczysz, że warto było czekać, Lake. Że to wszystko, przez co musieliśmy przejść, miało sens. Obiecuję. Nawet jeśli będziesz musiała na mnie poczekać, sprawię, że będzie warto. Uśmiech znika z jej oczu i kładzie rękę na sercu. – Już to sprawiłeś, Will. To. W tym momencie. Nie zasłużyłem na nią. Szybko zawracam do miejsca, w którym stoi, i ujmuję w dłonie jej twarz. – Naprawdę. Kocham cię tak mocno, cholera, że aż boli. – Szybko dotykam wargami jej ust, a potem równie szybko odrywam się od niej. – Ale to boli w dobry sposób. – Szybko całuję ją jeszcze raz. – Wydawało nam się takie trudne, że musimy być osobno? A jak teraz, do diabła, mam spać spokojnie dziś w nocy? Gdy wreszcie mogę całować cię w ten sposób? Kiedy wreszcie usłyszałem, że mnie kochasz? – Całuję ją jeszcze raz, ona opiera się o swojego jeepa. Teraz całuję ją tak, jak zawsze chciałem ją całować od chwili, gdy uświadomiłem sobie, że idealnie do siebie pasujemy. Jak bardzo nasz związek ma sens. Całuję ją, nie zważając na nic, ponieważ wiem, że nigdy nie będę już musiał się z nią rozstawać. Całuję ją, wiedząc, że to nie będzie nasz ostatni pocałunek. A nawet wiedząc, że to nie będzie nasz najlepszy pocałunek. Całuję ją, wiedząc, że ten pocałunek to dopiero początek, a nie kolejne pożegnanie. Całuję ją dalej cały czas, nie zważając na to, że światła kilkakrotnie zapalają się i gasną. Oboje zauważamy te znaki, ale żadne z nas najwyraźniej się tym nie przejmuje. Dopiero po kilku minutach naprawdę zwalniamy i odrywamy się od siebie. Przytulam czoło do jej czoła i wpatruję się w jej twarz, gdy otwiera oczy.

– To prawda, Lake – mówię, pokazując kilka razy na siebie i na nią. – Teraz to się dzieje naprawdę. Już od ciebie nie odejdę. Nigdy. W jej oczach pojawiają się łzy. – Obiecujesz? – szepcze. – Przysięgam. Tak bardzo cię kocham. Łza spływa jej po policzku. – Powiedz to jeszcze raz – szepcze. – Kocham cię, Lake. Pochłaniam spojrzeniem każdy milimetr jej twarzy, obawiając się, że mógłbym coś przeoczyć, zabierając ze sobą jej idealny obraz. – Jeszcze raz. Ale zanim zdążyłem powtórzyć: „Kocham cię”, z impetem otwierają się frontowe drzwi i pojawia się w nich Julia. – Będziemy musieli ustanowić pewne podstawowe zasady – mówi, ale w jej głosie słyszę więcej rozbawienia niż gniewu czy irytacji. – Przepraszam, Julio! – wrzeszczę przez ramię. A potem odwracam się do Lake, całuję ją jeszcze raz i dopiero wtedy robię krok do tyłu. – Chodzi tylko o to, że jestem szaleńczo zakochany w twojej córce! – Tak – śmieje się Julia. – To akurat widzę. Powtarzam bezgłośnie po raz ostatni: „Kocham cię”, a później odwracam się i idę na drugą stronę ulicy.

Rozdział 18

Miesiąc miodowy – A potem żyliśmy długo i szczęśliwie – mówi Lake. Śmieję się, ponieważ trudno o zdanie bardziej dalekie od prawdy. – Tak, przez jakieś dwa tygodnie – podsumowuję. – Dopóki twoja matka nie postawiła nam szlabanu tego wieczoru, kiedy nas zaskoczyła. Lake jęczy. – O mój Boże, kompletnie o tym zapomniałam. – Możesz mi wierzyć, że nie to jest coś, o czym chciałbym pamiętać.

Nieprzekraczalna granica – Dokąd jedziemy? Zapinam pas bezpieczeństwa i przyciszam radio. – To niespodzianka. To pierwszy wieczór, kiedy mogę ją zabrać w jakieś publiczne miejsce, ponieważ oficjalnie zaczęliśmy ze sobą chodzić dwa tygodnie temu. Okazało się, że mogę się wycofać z mojego kontraktu w gimnazjum, kiedy zostałem przyjęty na studia magisterskie. A zatem możemy się teraz oficjalnie umawiać na randki. Nie bardzo wiem, jak to wypadnie, ponieważ zaledwie kilka tygodni temu byłem jej nauczycielem. Ale szczerze mówiąc, nie dbam o to. Tak jak jej powiedziałem, teraz ona jest najważniejsza. – Will, to czwartkowy wieczór. Mam przeczucie, że dokądkolwiek mnie zabierasz, to nie będzie taka wielka niespodzianka. Czy nie jedziemy do Klubu Dz9ewięć? – Może. Uśmiecha się. – Czy zrobisz dla mnie jakiś slam? Mrugam do niej. – Może. – Wyciągam rękę i ujmuję jej dłoń. – Ale wyjechaliśmy wcześniej. Naprawdę zamierzasz zabrać mnie do jakiegoś lokalu? Dzisiaj nie będzie grillowanego sera? – Może – powtarzam jeszcze raz. Przewraca oczami. – Will, ta randka stanie się najbardziej dennym przeżyciem tego dnia, jeśli nie zaczniesz ze mną rozmawiać. Śmieję się głośno. – Tak, jedziemy do Klubu Dz9ewięć. Tak, najpierw pojedziemy coś zjeść. Tak, napisałem dla ciebie tekst. Tak, jedziemy do klubu wcześniej, żebyśmy zdążyli wrócić do mnie i po ciemku ostro się poprzytulać. – Teraz wiem, że to będzie moja słodycz. – Ze wszystkich restauracji w Detroit wybrałaś lokal z burgerami? – dziwię się, kręcąc głową. Chwytam ją za rękę i prowadzę w stronę wejścia do klubu. Lubię jej dokuczać, ale jednocześnie jestem zachwycony, że wybrała właśnie taki bar. – Możesz mnie ugryźć. Po prostu lubię burgery. Obejmuję ją i delikatnie gryzę w szyję. – A ja lubię ciebie. Nadal ją obejmuję i nie odrywam warg od jej szyi, gdy wchodzimy do środka. Lake odrywa moją rękę od swojej talii i otwartą dłonią popycha mnie w czoło, odsuwając od swojej szyi. – Musisz w miejscach publicznych zachowywać się jak dżentelmen. Żadnego całowania, dopóki nie wrócimy do samochodu. Zawracam ją w stronę wyjścia. – W takim razie możemy stąd pójść. Chodźmy. Wyrywa rękę. – Nic z tego. Jeśli chcesz mnie później uwieść na swojej kanapie, musisz najpierw uwieść mnie

słowami. Obiecałeś mi wieczorem występ i nie wyjdziemy stąd, dopóki nie zobaczę cię na scenie. Prowadzi mnie do stolika, przy którym Eddie i Gavin zajęli dla nas miejsce. Lake wsuwa się na ławę obok Eddie, a ja siadam obok niej. – Cześć – mówi Eddie, przyglądając nam się z ciekawością. – Cześć – odpowiadamy z Lake jednocześnie. Na twarzy Eddie maluje się coraz większa ciekawość. – To dziwne – odzywa się wreszcie Eddie. Gavin potakuje. – Tak, to naprawdę dziwaczne. – Co jest takiego dziwacznego? – pyta Lake. – Wy dwoje – mówi Eddie do Lake. – Wiem, że chodzicie ze sobą już od kilku tygodni, ale to pierwszy raz, kiedy widzę cię razem z nim na własne oczy. To znaczy w ten sposób. Wiesz, tacy zakochani i ta cała reszta. To po prostu dziwaczne. – Och, zamknij się – mówi Lake. – Będę potrzebowała trochę czasu, żeby się przyzwyczaić. Po prostu to wygląda tak, jakbyście robili coś nie w porządku. Coś zakazanego – wyjaśnia Eddie. – Mam dwadzieścia jeden lat – wyjaśniam z lekka urażony. – I już nawet nie jestem nauczycielem. Co w tym takiego dziwacznego? – Sama nie wiem – odpowiada Eddie. – To po prostu dziwaczne. – To jest dziwaczne – powtarza Gavin. – Naprawdę. Rozumiem, co mają na myśli, ale wydaje mi się, że reagują przesadnie. Zwłaszcza Gavin. Od miesięcy wie, co czuję do Lake. – Ale co dokładnie jest takiego dziwacznego? – Obejmuję Lake. – To? – Całuję Lake mocno w usta, aż wreszcie wybucha śmiechem i mnie odpycha. Odwracamy się do Eddie i Gavina, którzy nadal wpatrują się w nas, jakbyśmy byli jakąś parą wariatów. – Obrzydliwe – mówi Eddie, marszcząc nos. Rzucam w nią torebką z cukrem. – To się przesiądź gdzie indziej – drażnię się. Gavin bierze drugą torebkę i rzuca we mnie. – My byliśmy tutaj pierwsi. – No to będziecie musieli jakoś to znieść. Przy stoliku zapada cisza i najwyraźniej Lake i Eddie nie rozumieją, że obaj z Gavinem jedynie żartujemy. – Osobiście – mówi Gavin, pochylając się do przodu – sądziłem, że ty i pani Alex lepiej do siebie pasujecie. Wzruszam ramionami. – Odrzuciła mnie. Musiałem się zadowolić kimś innym – mówię, robiąc ruch głową w stronę Lake. Lake patrzy na mnie z naganą, ale w tym momencie mistrz ceremonii podchodzi do mikrofonu. – Dzisiejsza ofiara została wybrana wcześniej z powodu swoich ograniczeń czasowych. Wszyscy powitajmy ponownie na scenie Willa Coopera. Publiczność zaczyna klaskać, a ja wysuwam się zza stolika. Lake unosi brwi. – Ograniczeń czasowych? – pyta. Pochylam się i przytulam wargi do jej ucha. – Powiedziałem ci już, że nie możemy zostać dłużej. Będziemy potem naprawdę bardzo, bardzo zajęci.

Całuję ją w policzek i idę na scenę. Nawet specjalnie się nie przygotowuję. Zaczynam mówić mój wiersz, gdy tylko podchodzę do mikrofonu, jak gdybym nie chciał stracić ani sekundy. – Mój kawałek jest zatytułowany Dar… Gdyby mój tata żył, siedziałby teraz tutaj, obserwując mnie na scenie z uśmiechem na twarzy. Byłby dumny z tego, jakim człowiekiem się stałem, byłby dumny z tego, że zająłem jego miejsce. Gdyby żyła moja matka, byłaby teraz w domu, ucząc mojego brata tego wszystkiego, czego nauczyła mnie. Byłaby dumna z tego, jakim człowiekiem się stałem. Byłaby dumna z tego, na kogo wyrosłem. Ale ich tutaj nie ma. Nie ma ich już od dawna. To wymaga czasu, ale powoli zaczyna nabierać sensu. Nadal za nimi tęsknię za każdym razem, gdy biorę oddech. Nigdy nie przestanę zauważać ich nieobecności. Ale mam wrażenie, że każdy uśmiech na twojej twarzy zastępuje jakieś wspomnienie, którego wolałbym raczej nie rozpamiętywać. Za każdym razem, gdy się śmiejesz, twój śmiech wypełnia pustkę. Każdy nasz pocałunek ulecza kolejną ranę w mojej duszy. Gdyby mój tata tutaj był, siedziałby obok ciebie i uścisnąłby cię, mówiąc, że ci dziękuje. Powiedziałby: „Dziękuję za to, że uratowałaś mojego chłopca, dziękuję za to, że wniosłaś światło do jego świata”. Gdyby moja matka była tutaj, byłaby szczęśliwa, że wreszcie w jej życiu pojawiła się córka, którą kochałaby równie mocno, jak ja cię kocham. Kazałaby mi obiecać, że pewnego dnia zostaniesz moją żoną. Ale nie ma ich tutaj. Nie ma ich już od jakiegoś czasu. Mimo to czuję ich dumę. Czuję ich uśmiechy. Słyszę, jak mówią: „Nie ma za co, Will”, kiedy dziękuję im za to, że z niebios przysłali mi ciebie. Gdy tylko wracam do stolika, Lake próbuje mi podziękować i mnie uściskać, ale ja chwytam ją za rękę, macham przez ramię do Gavina i Eddie i ciągnę ją w stronę wyjścia. – Zobaczymy się później, dzieciaki – mówię do nich. Nie czekając na ich odpowiedź, przepycham się razem z Lake do drzwi. Cały czas idę dwa kroki przed nią, prawie ciągnąc ją za sobą. Nie potrafię myśleć o niczym innym, tylko o tym, jak bardzo pragnę znaleźć się z nią sam na sam. Nigdy nie mamy okazji, żeby pobyć tylko we dwoje. Potrzebuję takiej chwili bez żadnych przerw i przeszkód, bo inaczej oszaleję. Dochodzimy do samochodu i praktycznie wpycham ją do środka, po czym sam szybko wsiadam. Włączam silnik, a potem odwracam się, chwytam Lake za bluzkę i przyciągam mocno do siebie, całując ją i jednocześnie wyjeżdżając z parkingu. – Will, czy ty zdajesz sobie sprawę z tego, że samochód jedzie – mówi, starając się wyrwać z mojego

uścisku. Zerkam przez tylną szybę, skręcam kierownicę w prawo, a potem odwracam się do Lake. – Tak. Musimy się spieszyć. Wiesz, że powinnaś wrócić o określonej porze, a to oznacza, że mamy jeszcze tylko dwie godziny, żeby pobyć razem. Całuję ją znowu w usta, a ona odpycha dłonią moje czoło. – To przestań mnie całować i zacznij prowadzić. To wcale nie będzie takie zabawne ściskać się z tobą, kiedy będziesz martwy. – Zatrzymaj się – mówi Lake kilka domów przed moim podjazdem. – Dlaczego? – Po prostu się zatrzymaj. Możesz mi zaufać. Zjeżdżam na bok i parkuję samochód na ulicy. Ona wychyla się ze swojego siedzenia i całuje mnie, a potem wyciąga kluczyki ze stacyjki. – Jeśli moja mama zobaczy twój samochód, będzie wiedziała, że wróciliśmy. Kazała mi przyprowadzić cię do nas, jeżeli wrócimy wcześniej. Nie chce, żebyśmy się znaleźli u ciebie sam na sam. Musimy się zakraść po cichu tylnymi drzwiami, a twój samochód przyprowadzimy później. Patrzę na nią z podziwem. – Myślę, że jestem absolutnie zakochany w twoim umyśle. Wysiadamy z wozu i biegniemy na tył domu, przy którym zaparkowałem. Przeskakujemy przez ogrodzenie, a potem pochyleni biegniemy przez trzy podwórka, aż wreszcie docieramy do mojego. Biorę klucze od Lake i otwieram tylne drzwi. Dlaczego czuję się, jak gdybym się gdzieś włamywał? To przecież mój dom. – Tylko nie zapalaj świateł. Będzie wiedziała, że wróciliśmy – ostrzegam, prowadząc ją przez korytarz. – Nic nie widzę. Obejmuję ją ramieniem, pochylam się i biorę na ręce. – Jeśli pozwolisz. Trzyma mnie za szyję i piszczy. Zanoszę ją na kanapę i delikatnie kładę. Ściągam marynarkę i zrzucam buty, a potem wyciągam rękę w ciemnościach. Przesuwam dłonią wzdłuż jej nóg, aż natrafiam na stopy; wtedy zdejmuję jej buty, a ona ściąga kurtkę. – Czy chcesz zdjąć jeszcze coś? – szepczę. – Aha, tak, twoją koszulę. Natychmiast przystaję na jej propozycję i ściągam koszulę przez głowę. – Właściwie dlaczego szepczemy? – pytam. – Nie wiem – odpowiada szeptem. Ten jej szept… i myśl, że leży na wznak… na mojej kanapie… Najbliższe dwie godziny, zważywszy na to, co się może między nami wydarzyć, mają dla mnie tak ogromne znaczenie, że niemal nie potrafię sobie z tym poradzić. Zdaję sobie z tego sprawę, więc zamiast położyć się na niej, klękam na podłodze obok kanapy. Pragnę jej szaleńczo, ale chcę, aby tym razem wszystko działo się w jej tempie, nie w moim. Jeśli o nią chodzi, zwykle jestem bardzo niecierpliwy. W ciemnościach odnajduję jej policzek i odwracam jej twarz ku sobie. Kiedy jej dotykam, zaczyna szybciej oddychać. To także czuję. Dotykałem jej twarzy wcześniej niezliczoną liczbę razy, ale teraz w ciemnościach, gdy absolutnie nikt i nic nam nie przeszkadza, mam wrażenie, że to się staje nieporównanie bardziej intymne. Lake obejmuje mnie za szyję i zbliża moje wargi do swoich. Są wilgotne, chłodne, doskonałe, ale

kiedy je rozchylam i czuję jej smak, słowo „doskonałe” wydaje mi się rekordowym niedopowiedzeniem. Z pewnym wahaniem odpowiada na mój pocałunek. Oboje powoli staramy się poznać nasze granice i tym razem chcę mieć pewność, że nie zbliżam się zbyt szybko. Podczas tego pocałunku cały czas dotykam jej policzka, a potem powoli zaczynam przesuwać dłonią w dół jej szyi, a następnie wzdłuż ramienia i dalej w dół, aż do biodra. Każdy mój ruch najwyraźniej zachęca ją bardziej, więc wsuwam dłoń pod jej bluzkę i obejmuję ją w talii. Czekam na jakikolwiek znak wskazujący, że wolałaby, żebym przestał. Albo posunął się dalej. Kładzie mi dłonie na plecach i przyciąga mnie do siebie, pokazując, że chce, abym znalazł się razem z nią na kanapie. – Lake – mówię, odsuwając się odrobinę. – Nie mogę. Jeśli znajdę się na tej kanapie razem z tobą… – Nabieram tchu. – Możesz mi wierzyć. Nie mogę położyć się na tej kanapie razem z tobą. Chwyta moją rękę, którą obejmuję ją wciąż w talii, i przesuwa ją w górę, aż do miseczki stanika. Cholera. Do diabła. – Chcę, żebyś tu był razem ze mną na kanapie, Will. Natychmiast odsuwam głowę, ale tylko po to, żeby mogła zdjąć bluzkę. Praktycznie sam ściągam jej tę bluzkę przez głowę i natychmiast kładę się na kanapie. Pochylam się nad Lake, czuję dotyk jej ciała na piersi, całuję ją i znów kładę dłoń tam, gdzie przed chwilą sama ją umieściła. Ona uśmiecha się i oplata mnie nogami, a ja całuję najpierw jej policzek, a potem szyję. – Czuję tutaj pulsowanie twojego serca – mówię, całując ją u nasady szyi. – Podoba mi się to. Ujmuje moją dłoń i tym razem wsuwa ją pod stanik. – Tutaj też możesz poczuć, jak ono bije. Chowam twarz w poduszce i jęczę: – Mój Boże, Lake. Pragnę jej dotykać. Pragnę poczuć ją całą. Nie wiem, co mnie jeszcze powstrzymuje. Dlaczego, do diabła, jestem taki zdenerwowany? – Will? Odrywam twarz od poduszki, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że moja dłoń nadal spoczywa pod jej stanikiem. Ta dłoń nigdy nie była taka szczęśliwa. – Chcesz, żebym zwolnił? Mogę to zrobić, Lake. Tylko mi powiedz. Kręci głową i przesuwa dłonią po moich plecach. – Nie. Chcę, żebyś przyspieszył. Moje wahania natychmiast znikają. Rozpinam jej stanik i zsuwam go z ramion. Dotykam wargami jej skóry i słysząc jej cichy jęk, natychmiast powracam dłonią w poprzednie miejsce. Wciąż ją całuję i nagle zamieram, słysząc odgłos klucza obracającego się w zamku frontowych drzwi. – Cicho. – W tym momencie drzwi się otwierają i ktoś zapala światło w salonie. Unoszę głowę na tyle, żeby zerknąć nad oparciem kanapy, i widzę w korytarzu Julię. Chowam głowę, dotykając szyi Lake. – Cholera. Twoja mama. – Cholera – szepcze, gorączkowo starając się wciągnąć stanik. – Cholera jasna, cholera. Zasłaniam dłonią jej usta. – Może nas nie zauważy. Cicho bądź. Serca walą nam teraz jeszcze szybciej niż przed chwilą. Wiem o tym, ponieważ moja dłoń ciągle spoczywa na prawej piersi Lake. Najwyraźniej do niej także dociera niezręczność tej sytuacji. – Will, zabierz rękę. To idiotyczne. Zabieram dłoń.

– Co ona tutaj robi? Lake kręci głową. – Nie mam pojęcia. I właśnie wtedy to się staje. Słyszałem, że ludzie potrafią zobaczyć swoje życie w błyskawicznym skrócie na chwilę przed własną śmiercią. To prawda. Julia wchodzi do salonu i nagle zaczyna wrzeszczeć. Zeskakuję z Lake. Lake zeskakuje z kanapy. I wtedy właśnie to widzę. Całe moje życie przesuwa mi się przed oczami w chwili, gdy wzrok Julii pada na Lake pospiesznie zapinającą stanik. – To tylko my – mówię idiotycznie. Nie wiem, dlaczego wybrałem właśnie te słowa jako przypuszczalnie moje ostatnie słowa w życiu. Julia stoi, zasłaniając usta dłonią, i patrzy na nas szeroko otwartymi oczami. – To tylko my – powtarzam jeszcze raz, jak gdyby mogła mieć co do tego wątpliwości. – Ja tylko… – Julia trzyma poduszkę Cauldera. – Caulder chciał mieć swoją poduszkę. – Patrzy na nas, to na jedno, to na drugie, i w ułamku sekundy na jej twarzy zamiast lęku pojawia się gniew. Natychmiast sięgam na podłogę i podaję Lake bluzkę. – Mamo – zaczyna Lake, ale na tym poprzestaje, ponieważ kompletnie nie ma pojęcia, co mogłaby powiedzieć. – Idź do domu – mówi Julia. – Julio… – próbuję coś z siebie wykrztusić. Julia rzuca mi ostrzegawcze spojrzenie. – Z tobą porozmawiam później. Z twarzy Lake znika zakłopotanie i pojawia się prawdziwa złość. – Mamo, jesteśmy dorośli! Nie możesz mówić do niego w ten sposób! – wrzeszczy. – Nie możesz nam zabronić się obejmować. To niedorzeczne. Chwytam ją za łokieć. – Nie rób tego, kochanie – mówię spokojnie. Rzuca mi urażone spojrzenie. – Ona nie może mi mówić, co mam robić, Will. Jestem dorosła. Łagodnie kładę jej dłoń na ramieniu. – Lake, chodzisz jeszcze do szkoły. Mieszkasz pod jej dachem. Nie powinienem był cię tu przyprowadzać. Przepraszam. Ona ma rację. Pochylam się, szybko ją całuję, a potem pomagam jej wciągnąć bluzkę przez głowę. – O mój Boże! – krzyczy Julia. – Robisz sobie żarty, Will? Pomagasz jej się ubierać, kiedy ja tu stoję?! O czym ja myślę, do diabła? Puszczam bluzkę Lake, unoszę ręce i się odsuwam. Ona zerka na mnie błagalnie i szepcze: – Przepraszam. A potem idzie w stronę drzwi. Drzwi nie zdążyły się nawet zamknąć, gdy słyszę, jak Julia zaczyna wrzeszczeć na Lake. – Chodzisz z nim zaledwie od dwóch tygodni, Lake! Co ty sobie wyobrażasz, posuwając się tak daleko? Drzwi w końcu się zamykają, a ja osuwam się na kanapę, czując się nieprawdopodobnie idiotycznie. A także nieprawdopodobnie winny. Nieprawdopodobnie żałosny. A jednak… w jakiś sposób nadal nieprawdopodobnie szczęśliwy. Macam podłogę w poszukiwaniu swojej koszuli, gdy drzwi otwierają się ponownie. Julia, trzymając

mocno za rękę Lake, prowadzi ją z powrotem do salonu i sadza na kanapie, tuż obok mnie. – Nie, nie. Nie mogę z tym czekać. Po prostu wam nie ufam. Nie wiem nawet, czy nie zaczniecie znowu jeszcze tego wieczoru, gdy tylko położę się spać. Lake patrzy na mnie w taki sam sposób, w jaki ja patrzę na nią. Oboje jesteśmy kompletnie pogubieni. Julia odwraca się w stronę Lake. – Uprawialiście już seks? Lake jęczy i zasłania twarz rękami. – Tak czy nie? – Nie! – mówi Lake obronnym tonem. – Jeszcze nie uprawialiśmy seksu, okej? Przysłuchuję się tej rozmowie, mając nadzieję, że nie zostanę w nią wciągnięty. – Jeszcze? – mówi Julia. – Więc macie taki zamiar? Lake wstaje i podnosi ręce. – Co mam twoim zdaniem powiedzieć, mamo? Mam osiemnaście lat! Chcesz, żebym ci oświadczyła, że zamierzam zachować cnotę do końca życia? Wiesz, że to byłoby kłamstwo. Julia podnosi głowę i przez kilka sekund wpatruje się w sufit. Kiedy wreszcie kieruje spojrzenie w moją stronę, wbijam wzrok w podłogę. Jestem tak zażenowany, że nawet nie potrafię na nią spojrzeć. – Gdzie jest twój samochód? – pyta rzeczowo. Zerkam na Lake, a potem na Julię. – Na końcu ulicy – przyznaję niechętnie. – Dlaczego? – pyta Julia oskarżycielskim tonem i ma do tego prawo. – Mamo, przestań. To niedorzeczne. Julia odwraca się teraz do Lake. – Niedorzeczne? Naprawdę? To, co mnie wydaje się niedorzeczne, to fakt, że oboje zaparkowaliście na końcu ulicy i zakradliście się tutaj, żeby uprawiać seks, niecałe sto metrów od twojej własnej matki. Chodzisz z nim zaledwie od dwóch tygodni! To, co wydaje mi się niedorzeczne, to także fakt, że zachowujesz się, jakbyś nie zrobiła nic złego, podczas gdy jest oczywiste, że próbowaliście to ukryć, parkując na końcu tej cholernej ulicy! Na chwilę zapada cisza. Lake odchyla głowę na oparcie kanapy i zamyka oczy. – I co teraz? Jeśli zamierzasz mi zabronić wychodzić z domu, to zrób to od razu, żebyś nie musiała mnie dłużej wprawiać w zakłopotanie. Julia wzdycha, skrajnie sfrustrowana. Podchodzi do kanapy i siada obok Lake. – Nie staram się wprawić cię w zakłopotanie. Ja tylko… Wzdycha znowu i kryje twarz w dłoniach. Lake przewraca oczami. Ja wzdycham. Julia unosi głowę i bierze głęboki oddech. – Lake, ja tylko… – Szuka słów, ale łzy napływają jej do oczu. Kiedy Lake uświadamia sobie, że Julia płacze, od razu się prostuje. – Mamo – mówi, przysuwając się bliżej. Obejmuje ją i przytula. Widząc, jak mimo złości i frustracji serdecznie troszczy się o swoją mamę, czuję, że serce mi topnieje, i kocham ją jeszcze bardziej. Julia odsuwa się od Lake i wyciera oczy. – No dobrze! To dla mnie bardzo trudne. Musisz to zrozumieć. – Odwraca się do Lake i bierze ją za ręce. – Nie chcę wyciągać swojej choroby jako argumentu, ale nie mogę o niej nie pamiętać. Jesteśmy w tym okresie naszego życia, w którym stajesz się osobą dorosłą. W jakimś momencie, w tym roku, choć

żadna z nas za nic nie chce tego przyznać, zaczniesz wychowywać mojego małego chłopca. Serce mi pęka, kiedy pomyślę, że przeze mnie będziesz musiała dorosnąć tak szybko. Zmuszam cię, żebyś została jego prawną opiekunką. Zmuszam cię, żebyś w wieku osiemnastu lat została głową rodziny. To wobec ciebie niesprawiedliwe. A co z wszystkimi pozostałymi sferami twojego życia, jak zakochiwanie się, cieszenie się szkołą, nowymi narzeczonymi i… uprawianie seksu? Po prostu czuję, że to jest ostatni moment na te wszystkie rzeczy, zanim będziesz zmuszona kompletnie dorosnąć. Wiem, że nie potrafię powstrzymać tego, co nieuchronne, ale odbieram ci całą resztę twojej młodości, obarczając cię tą odpowiedzialnością. Myślę, że po prostu chciałabym, żebyś, dopóki to możliwe, przestała dorastać. Dla mnie, dla mojego dobra. Po prostu przestań dorastać tak szybko. Gdy tylko Julia milknie, Lake zaczyna płakać. – Przepraszam. Rozumiem, mamo. Przepraszam. Czuję się jak ostatni dupek. – Ja także przepraszam – zwracam się do Julii. Julia uśmiecha się do mnie i ociera łzy. – Nadal jestem na ciebie wściekła, Will. – Wstaje i patrzy na nas oboje. – No dobra. A teraz, kiedy już mamy tę rozmowę za sobą… – Odwraca się w stronę Lake. – Jutro zabieram cię do lekarza. Zaczniesz brać pigułki. – A potem zwraca się do mnie: – Powinniście oboje się nad tym zastanowić. Nie musicie się spieszyć. Będziecie musieli się spieszyć przez resztę życia. Poza tym powinniście oboje dawać dobry przykład tym dwóm małym chłopcom, którzy są w was zapatrzeni. Zakradanie się i ukrywanie to nie najlepszy wzór do naśladowania. Może myślicie, że oni tego nie zauważą, ale zauważą. I to wy będziecie kiedyś mieli z nimi do czynienia, kiedy zostaną nastolatkami, więc możecie mi wierzyć. Na pewno nie chcielibyście, żeby wtedy rzucili wam w twarz wasz własny, niedobry przykład. To przerażająca myśl, ale trafia w sedno. – Chciałabym, abyście oboje mi coś obiecali – ciągnie Julia. – Wszystko – odpowiadam. – Poczekajcie rok. Nie ma pośpiechu. Oboje jesteście jeszcze młodzi, tacy młodzi. Chodzicie ze sobą zaledwie dwa tygodnie i wierzcie mi, im więcej się o sobie dowiecie, im bardziej będziecie w sobie zakochani, tym będzie dla was lepiej. Robię co mogę, żeby udawać, że te słowa nie padają z ust matki mojej dziewczyny, ale i tak czuję się cholernie niezręcznie. – Mamo – jęczy Lake, opadając na kanapę. – Obiecujemy – mówię, wstając. Natychmiast żałuję, że wypowiedziałem tę obietnicę, kiedy dociera do mnie jej sens. To cały rok, podczas którego będę musiał w towarzystwie Lake trzymać się na baczności. To brzmi jak wieczność. Zwłaszcza że dosłownie przed chwilą leżałem z nią na tej kanapie. – Tak mi przykro, Julio. Naprawdę. Szanuję Lake i szanuję ciebie i… tak mi przykro. Poczekamy. Kocham Lake i to jest wszystko, czego od niej teraz chcę. Sama świadomość, że mogę ją kochać, jest cudowna. Lake wzdycha i zerkam na nią. Uśmiecha się do mnie. Wstaje i zarzuca mi ręce na szyję. – Boże, kocham cię. Całuje mnie. – To powinien być porządny pocałunek, Lake, ponieważ przez dwa tygodnie masz zakaz wychodzenia z domu. Oboje z Lake jednocześnie odwracamy głowy w stronę Julii. – Jestem uziemiona? – pyta Lake z niedowierzaniem. Julia potakuje.

– Niezależnie od tego, jak bardzo lubię twojego narzeczonego… zakradłaś się tutaj, choć wiedziałaś, że nie chcę, żebyś przebywała z nim sam na sam w jego domu. Więc tak, jesteś uziemiona. Daję ci pięć minut na pożegnanie się, a potem idź do domu. Julia wychodzi i zamyka za sobą drzwi. – Dwa tygodnie? – mówię do Lake. Dotykam wargami jej ust i całuję ją jak wściekły przez pełne pięć minut. Przeżyłem jakoś bez niej dwadzieścia jeden lat. Kiedy ją spotkałem, wkrótce musiałem przetrwać bez niej całe trzy miesiące. A teraz, kiedy wreszcie mogę się z nią umawiać, musiałem spędzić bez niej kolejne dwa tygodnie. Ale te dwa tygodnie były najtrudniejszymi do zniesienia dwoma tygodniami bez niej w całym moim dwudziestojednoletnim życiu. Wiem, że nie ma nawet ósmej rano i raczej będzie to wyglądało na akt rozpaczy, jeśli pojawię się w jej drzwiach tak wcześnie, ale czekaliśmy na ten moment całe dwa tygodnie, i to była wieczność. Biegnę na drugą stronę ulicy i już mam zapukać, kiedy drzwi same się otwierają i ona rzuca mi się w ramiona, zasypując moją twarz pocałunkami. – Trudno powiedzieć, żebyś starała się grać trudną do zdobycia – słyszę zza pleców Lake głos Julii. Stawiam Lake na ziemi i delikatnie kręcę głową, dając jej znak, że powinniśmy odrobinę zwolnić. Lake przewraca oczami i wpuszcza mnie do środka. – Co dzisiaj robimy? – pyta. – Wszystko, czego zapragniesz. Pomyślałem, że możemy gdzieś zabrać chłopców. – Naprawdę? – pyta Julia z kuchni. – To byłoby wspaniałe. Potrzebuję dnia spokoju po tym, jak spędziłam całe dwa tygodnie zamknięta w tym domu z twoją płaczliwą dziewczyną. Lake śmieje się i pociąga mnie w stronę korytarza. – Chodź do mnie, muszę się przygotować. Znikamy w korytarzu i wchodzimy do jej pokoju. Lake zamyka za nami drzwi i pociąga mnie na łóżko. Opada na wznak, a ja opadam na nią. Nasze usta natychmiast się łączą stęsknione po tym potwornie długim okresie rozłąki. – Tak bardzo za tobą tęskniłem – szepczę. – Ale nie tak bardzo, jak ja za tobą. Całujemy się jeszcze raz. A potem więcej. A potem jeszcze więcej. Szkoda, że nie możemy zostać w tej sypialni, ponieważ mógłbym to robić przez cały dzień. Ona zaczęła już przesuwać ręce po moich plecach, a ja zacząłem jęczeć wtulony w jej szyję, przypominając sobie, jak blisko siebie byliśmy dwa tygodnie temu. Pragnę przesunąć dłoń po jej plecach albo dotknąć talii, albo poczuć, jak oplata mnie nogami, ale nie mam pojęcia, co możemy teraz bezpiecznie robić. Teraz, kiedy będziemy musieli czekać przez cały cholerny rok. Dlaczego się na to zgodziłem? Choć rozumiem motywy kierujące Julią, nadal nie wiem jak, u diabła, mamy wytrzymać przez cały rok. Zwłaszcza wtedy, gdyby wziąć pod uwagę, jak bardzo bliskość Lake już doprowadza mnie do szaleństwa. – Kochanie – mówię, odrywając się od jej ust. – Musimy o tym porozmawiać. – Podnoszę się i siadam na łóżku. – O czym? O naszych planach na dzisiaj? Kręcę głową. – Nie. – Pochylam się i całuję ją znowu. – O tym – mówię, robiąc gest dłonią wzdłuż jej ciała. –

Musimy porozmawiać o tym, co jest w porządku, a co nie jest. Naprawdę chcę uszanować obietnicę, jaką złożyliśmy twojej matce, ale jednocześnie nie ma mowy o tym, żebym nie pragnął ciągle chwytać cię w objęcia. Muszę po prostu wiedzieć, jakie są granice, zanim zrobię jakiś błąd. Uśmiecha się do mnie. – A zatem mówisz, że musimy ustanowić jakieś granice określające, jak daleko możemy się posunąć? Przytakuję. – Właśnie. Chcę, żebyś mnie ostrzegła, że dotarłem do nieprzekraczalnej granicy. Uśmiecha się złośliwie. – No dobrze. Jest tylko jeden sposób na to, żeby się zorientować, jakie są nasze granice. Myślę, że musimy je przetestować. Uśmiecham się i szybko kładę się z powrotem obok, pochłaniając ją spojrzeniem od stóp do głów. Podoba mi się ten pomysł. Odgarniam kosmyk włosów z jej twarzy i delikatnie całuję ją w usta. Przesuwam nosem po jej policzku, a potem ją całuję, powoli docierając aż do ucha. – I jak? Czy już powinienem się wycofać? Ona kręci głową. – No nie, do diabła. Nawet się nie zbliżyłeś. Dotykam jej ramienia i powoli przesuwam dłoń w dół, aż do talii. A potem pochylam się, zatrzymując dosłownie milimetry od jej ust. – A teraz? – pytam. Językiem rozchylam jej wargi, jednocześnie wsuwając dłoń pod bluzkę. Czuję, że mięśnie jej brzucha napinają się pod moim dotykiem. – Czy to jest twoja nieprzekraczalna granica? – szepczę. Powoli kręci głową. – Nie, nic z tego. Próbuj dalej. Dotykam wargami jej szyi, a potem przesuwam palce w górę, docierając do miejsca, gdzie byłby jej stanik, gdyby go włożyła. Chowam twarz w poduszce i jęczę. – Boże, Lake. Naprawdę? Chcesz mnie zabić. Znowu kręci głową. – Jeszcze nie dałam sygnału do odwrotu. Próbuj dalej. Odrywam twarz od poduszki i omiatam wzrokiem jej wargi. Kciukiem delikatnie muskam jej pierś i w tym momencie obydwoje tracimy panowanie nad sobą. Wpijamy się w siebie ustami i gdy tylko obejmuję dłonią jej pierś, ona zaczyna jęczeć i mocno oplata nogami moje udo. Natychmiast odrywam się od niej i wstaję. – Myślę, że dotarliśmy do mojej nieprzekraczalnej granicy. – Oddychając ciężko, przygładzam włosy, a potem opieram się o ścianę, zachowując między nami bezpieczną odległość. – Musisz się ubrać, żebyśmy mogli wyjść. W tej chwili nie mogę zostać tutaj z tobą sam na sam. Śmieje się i przewraca na łóżku, a potem idzie do swojej garderoby. – Aha, jeszcze jedno, Lake. Jeśli chcesz przetrwać ten dzień, nie narażając się na to, że cię zadręczę, koniecznie włóż stanik. Mrugam do niej i wychodzę z pokoju.

Rozdział 19

Miesiąc miodowy Lake leży z zamkniętymi oczami, ale się uśmiecha. Pochylam się i delikatnie ją całuję. – Śpisz? Jest późno, a jutro rano musimy jechać do domu. Ale jeszcze nie mam ochoty na sen. Chciałbym przeciągnąć ten wieczór tak długo, jak się tylko da. Ona kręci głową, a potem otwiera oczy. – A pamiętasz, kiedy po raz pierwszy nie wezwaliśmy do odwrotu? Śmieję się. – Jasne, zważywszy, że to było zaledwie wczoraj wieczorem. Mógłbym powiedzieć, że pamiętam to cholernie dokładnie. – Chciałabym, żebyś mi o tym opowiedział. Zamyka oczy i przytula się do mnie. – Chcesz, żebym ci opowiedział o wczorajszej nocy? Przytakuje wtulona w moją pierś. – Tak. To była najwspanialsza noc mojego życia. Chciałbym, żebyś mi wszystko o niej opowiedział. Uśmiecham się, niczego nie pragnąc bardziej, niż opowiedzieć jej o tym, co uważam za najsłodszą słodycz mojego życia.

Noc poślubna – Jeszcze trzy minuty – mówi Lake. Sięga za siebie i naciska klamkę; drzwi się otwierają. – A teraz przenieś mnie przez próg, mężu. Pochylam się i biorę ją na ręce, a potem zarzucam sobie na ramię. Ona piszczy, a ja otwieram drzwi na całą szerokość, popychając je jej stopami. Robię wielki krok przez próg i wnoszę do pokoju moją żonę. Drzwi zamykają się za nami głośno, a ja kładę ją na łóżku. – Czuję zapach czekolady i kwiatów – oznajmia. – Dobra robota, mężu. – Unoszę jej nogę i ściągam but. – Dziękuję ci, żono. – A potem unoszę drugą nogę i ściągam drugi but. – Pamiętałem także o owocach. I o szlafrokach. Mruga do mnie i przewraca się na łóżku, pociągając mnie za sobą. Kiedy już się usadowiła, pochyla się i chwyta moją dłoń, przyciągając mnie do siebie. – Chodź tutaj, mężu – szepcze. Zaczynam posuwać się powoli po łóżku, ale zatrzymuję się, patrząc na jej bluzkę. – Chciałbym, żebyś zdjęła to paskudztwo. – Jesteś jedyną osobą, która tak jej nienawidzi. Sam ją sobie zdejmij. I tak też robię. Tym razem zaczynam od dołu i dotykam wargami miejsca nad skrajem majtek, a Lake zaczyna się wiercić. Ma tutaj łaskotki. Dobrze wiedzieć. Odpinam następny guzik bluzki i powoli przesuwam wargi o kolejny centymetr, w stronę guzika na pępku. Całuję pępek. Ona jęczy znowu, ale tym razem się tym nie martwię. Wciąż całuję każdy centymetr jej ciała, aż wreszcie paskudna bluzka spada na podłogę. Wreszcie dotykam wargami jej ust i zatrzymuję się, żeby spytać po raz ostatni. – Żono, jesteś pewna, że nie zamierzasz tym razem wezwać nas do odwrotu? Na pewno? Obejmuje mnie nogami i przyciąga bliżej. – Jestem motylkowo pewna. Uśmiecham się, całując ją, i mam nadzieję, że cały rok frustrująco cierpliwego czekania okaże się teraz dla niej warty całej udręki. – Dobrze – szepczę. Wsuwam jej dłoń pod plecy i odpinam stanik, a potem pomagam jej go zdjąć. Ona przesuwa rękami po moich włosach i przyciąga mnie do siebie. Gdy nie mamy już na sobie niczego i leżymy objęci pod prześcieradłem, oddycham tak ciężko, że nawet nie słyszę bicia swojego serca, ale z całą pewnością je czuję. Dotykam wargami jej szyi i biorę głęboki wdech. – Lake? Moje dłonie wędrują po całym jej ciele i nie wiem, czy kiedykolwiek będę miał tego dość, żeby rzeczywiście skonsumować to małżeństwo. – Co się dzieje? – pyta bez tchu. Jakoś udaje mi się oderwać od niej na tyle, żeby spojrzeć jej w oczy. Chcę, żeby wiedziała, że nie jest jedyną osobą, która w tej chwili przeżywa coś po raz pierwszy. – Chciałbym ci coś powiedzieć. Ja nigdy… – przerywam i odsuwam się jeszcze odrobinę, wsparty na lewej ręce. Drugą ręką obejmuję ją za szyję, a potem pochylam głowę i delikatnie całuję ją w usta. Patrzę jej prosto w oczy i kończę zdanie, które przed chwilą zacząłem: – Lake… ja jeszcze nigdy nie kochałem się z dziewczyną. Jesteś pierwszą dziewczyną, z którą będę się kochał. – Ona uśmiecha się zniewalająco pięknym uśmiechem, który pochłania mnie całkowicie. – Jesteś także ostatnią dziewczyną, z którą

kiedykolwiek będę się kochał – dodaję. Pochylam głowę i dotykam czołem do jej czoła. Wpatrujemy się w siebie, kiedy unoszę jej udo i opieram się o nią. – Kocham cię, Willu Cooperze – szepcze. – Kocham cię, Layken Cooper. Nadal opieram się o nią, jeszcze raz spoglądając na tę zdumiewająco piękną dziewczynę leżącą pode mną. – Jesteś czymś najwspanialszym, co kiedykolwiek przydarzyło mi się w życiu – szepczę. Wsuwam się w nią, nasze usta się zderzają, języki splatają, nasze ciała się stapiają, nasze serca stają się jednym. I wtedy ta dziewczyna ostatecznie rozbija okno mojej duszy i wpływa do środka.

Rozdział 20

Miesiąc miodowy – Podoba mi się ta wersja – mówi Lake. Leży wtulona w moje ramiona, jak przez większość tego weekendu. Nie potrafiłbym wyobrazić sobie lepszego sposobu, w jaki moglibyśmy spędzić minione czterdzieści osiem godzin. Przypominam sobie wszystko, przez co przeszliśmy… wszystko, o czym jej właśnie opowiedziałem. Wszystko, czego się właśnie dowiedziała o mnie i czego ja dowiedziałem się o niej, i myślę o tym, że opuszczając jutro ten hotel, jakimś cudem będę kochał ją jeszcze bardziej, niż kochałem w chwili przyjazdu. Całuję ją w czoło i zamykam oczy. – Dobranoc, żono. – Dobranoc, mężu.

Witajcie w domu Nie potrafiłbym zliczyć, ile razy parkowałem na swoim podjeździe. Przynajmniej raz dziennie, odkąd tutaj mieszkam, a czasem dwukrotnie. Ale nigdy jeszcze nie wjeżdżałem na ten podjazd, wioząc swoją żonę. Nigdy nie parkowałem przed domem, w którym mieszkam ze swoją rodziną – rodziną inną niż rodzina mojego taty i mamy. Nigdy jeszcze nie wjeżdżałem na ten podjazd, czując się tak całkowicie spełniony. – Czy wreszcie wyłączysz silnik? – pyta Lake. Trzyma rękę na klamce i czeka, aż wyłączę silnik, ale ja w zamyśleniu wpatruję się w dom. – Czy nie uwielbiasz tego podjazdu? Jestem przekonany, że mamy najwspanialszy podjazd na świecie. Lake puszcza klamkę i opada na siedzenie. – Myślę, że tak. – Wzrusza ramionami. – To tylko podjazd. Wyłączam silnik, chwytając ją za rękę i wciągam sobie na kolana. – Ale to jest teraz nasz podjazd. A to oznacza, że jest najlepszy. A to jest nasz dom. – Ściągam jej bluzkę przez głowę, więc próbuje się zasłonić, ale odsuwam jej ręce i całuję ją w szyję, jednocześnie nie przestając wyliczać rzeczy, które nie są już tylko moje. – I wszystkie naczynia w kuchni są teraz nasze. I kanapy są teraz naszymi kanapami. I łóżko jest naszym łóżkiem. – Will, przestań. – Śmieje się i próbuje oderwać moje dłonie od swojego stanika. – Nie możesz ściągnąć mi stanika, kiedy stoimy na naszym podjeździe. A co będzie, jeśli oni wyjdą przed dom? – Jest ciemno – szepczę. A poza tym to nie jest twój stanik, ale nasz stanik. I chcę go ściągnąć. – Zdejmuję jej stanik i przesuwam dłońmi po plecach, a potem wokół guzika przy dżinsach. – Chciałbym jeszcze ściągnąć nasze spodnie. Ona uśmiecha się i powoli przytakuje. – Dobrze, ale spiesz się – szepcze. – Mogę być szybki – zapewniam ją – ale nigdy nie będę się spieszył. Po ochrzczeniu podjazdu wchodzimy do całkowicie pustego domu pogrążonego w ciemnościach. Zapalam światło w kuchni i widzę, że na stoliku leży karteczka. – Dziadkowie wyjechali kilka godzin temu. Chłopcy są u Eddie i Gavina, po drugiej stronie ulicy. Lake rzuca torebkę na kanapę i idzie do kuchni. – Czy musimy ich od razu odebrać? Chciałabym pobyć chwilę w spokoju, skoro mamy taką okazję. Kiedy im powiemy, że wróciliśmy, nasz miesiąc miodowy oficjalnie się skończy. Dobrze się bawię; nie chciałabym, żeby już się skończył. Przyciągam ją do siebie. – A kto mówi, że ma się skończyć? Mamy jeszcze do ochrzczenia kilka pokoi. Gdzie powinnyśmy zacząć? – Poza twoim podjazdem? – Naszym podjazdem – poprawiam ją. Mruży oczy, a potem nagle otwiera je szeroko, podekscytowana. – Twoja pralnia! – woła. – Nasza pralnia – poprawia się szybko, zanim zdążyłem ją skorygować. Chwyta za kołnierzyk mojej koszuli i wspina się na palce, całując mnie w usta. – Chodź – szepcze i ciągnie mnie za sobą, nie przestając całować. W tym momencie frontowe drzwi się otwierają i ktoś wbiega do salonu. Mrużę oczy i jęczę głośno. Lake odrywa ode mnie usta.

– Nie zwracajcie na mnie uwagi, po prostu potrzebujemy keczupu! – woła Caulder. Mija nas i biegnie do kuchni. Chwyta keczup i rzuca w naszą stronę szybkie spojrzenie, biegnąc z powrotem do wyjścia. – Ohyda – mamrocze, zamykając za sobą drzwi. Lake wybucha śmiechem i kładzie mi głowę na ramieniu. – Witaj w domu – mówi bez entuzjazmu. Wzdycham. – Zastanawiam się, co mają do jedzenia. Dałaś mi niezły dwudniowy wycisk i teraz jestem głodny. Lake wzrusza ramionami i odsuwa się ode mnie. – Sama nie wiem, ale chyba też jestem głodna. Idziemy na drugą stronę ulicy. Lake kładzie rękę na klamce, ale zatrzymuje się i odwraca do mnie w ostatniej chwili. – Powinnam zapukać? To trochę dziwne pukać do własnych drzwi, ale zdaje się, że już tutaj nie mieszkam. Przechodzę obok niej i chwytam za klamkę. – Nikt już tutaj nie puka, to dlaczego my mielibyśmy? Otwieram drzwi i wchodzimy do środka. Chłopcy i Kirsten siedzą przy stole, a Eddie i Gavin w kuchni nakładają jedzenie na talerze. – Patrzcie, kto wrócił! – woła Kirsten, która pierwsza nas zauważyła. – I jak wasz miesiąc miodowy? Lake wchodzi do kuchni, a Eddie na jej widok natychmiast chwyta ją za rękę i ciągnie na korytarz. – Tak, Layken, jak wasz miesiąc miodowy? Muszę poznać szczegóły. – Po czym obie znikają w sypialni. Wchodzę do kuchni i biorę talerze, które Eddie właśnie napełniała. – Miesiąc miodowy był idealny – mówię do Kirsten. – A co to jest miesiąc miodowy? – pyta Kel. – Co ludzie robią, kiedy tam pojadą? Gavin krztusi się ze śmiechu. – Tak, Will – mówi, patrząc na mnie z rozbawieniem. – Muszę się koniecznie dowiedzieć, co ludzie robią podczas miodowego miesiąca, żebym był przygotowany, kiedy przyjdzie moja pora. Musisz nas oświecić. Biorę talerze i łypię groźnie na Gavina, a potem podchodzę do stołu. – Ludzie mają miesiąc miodowy, kiedy się pobiorą. Spędzają wtedy ze sobą mnóstwo czasu, opowiadając sobie historie ze swojej przeszłości. No i jedzą. Opowiadają historie i jedzą. Tak to wygląda. – Aha – mówi Caulder. – Jak na kempingu? – Właśnie – stwierdzam, siadając przy stole naprzeciwko Kirsten, która patrzy na mnie, przewracając oczami i kręcąc głową. – On was obu okłamuje, ponieważ myśli, że macie ciągle po dziewięć lat. Podczas miodowego miesiąca ludzie, którzy się pobrali, uprawiają seks, tradycyjnie po raz pierwszy. Ale czasami – zerka w stronę Gavina – niektórzy się wyrywają do przodu. Wszyscy gapimy się na nią szeroko otwartymi oczami. W tym momencie do pokoju wracają Lake i Eddie. – Dlaczego nikt nic nie mówi? – pyta Eddie. Gavin chrząka, rzucając: – Dobra, czas na „Słodycze i smutki”. Siadajcie. – Ja pierwszy – odzywa się Caulder. – Moja słodycz jest taka, że ja i Kel jesteśmy wreszcie braćmi. Mój kanał polega na tym, że teraz wiem, co Layken i Will robili podczas tego miodowego miesiąca.

– To samo – oznajmia Kel. Lake patrzy na mnie pytająco, więc robię ruch głową w stronę Kirsten. – To jej wina. Kirsten posyła mi spojrzenie, które znam aż za dobrze. – Mój smutek – odzywa się Kirsten – polega na tym, że najwyraźniej jestem jedyną osobą w tym towarzystwie, która zdaje sobie sprawę ze znaczenia edukacji seksualnej. A moja słodycz polega na tym, że za kilka miesięcy dzięki temu, że Gavin nie potrafił poczekać na swój miesiąc miodowy, będę miała stałą pracę jako babysitterka. Gavin drugi raz w ciągu pięciu minut zachłystuje się swoim napojem. – Nie. Nie ma mowy, żebyś pilnowała mojej córki. – Wyciera usta i wstaje, stukając widelcem o czerwony plastikowy kubek, który ma w dłoni. – Teraz ja, ponieważ nie potrafię wytrzymać ani chwili, żeby nie opowiedzieć wszystkim o mojej słodyczy. – Odwraca się do siedzącej obok Eddie, po czym jeszcze raz odchrząkuje. Eddie uśmiecha się do niego, a on kładzie rękę na sercu. – Moja słodycz polega na tym, że kobieta, którą kocham, wczoraj wieczorem zgodziła się zostać moją żoną. Gdy tylko pada słowo „żona”, Kirsten i Lake zaczynają piszczeć jak oszalałe, ściskać Eddie i podskakiwać. Eddie wyjmuje z kieszeni pierścionek i wkłada go na palec, żeby pokazać dziewczynom. Lake mówi coś o tym, że to jest jej słodycz, a Eddie się zgadza. Tymczasem Gavin zdążył już usiąść, chłopcy zabrali się do jedzenia, a dziewczyny dalej piszczą. Zerkam na Lake, która obraca teraz dłoń Eddie w lewo i w prawo, podziwiając pierścionek pod światło. Uśmiecha się. Wydaje się taka szczęśliwa. Eddie także jest szczęśliwa. Chłopcy, mimo że właśnie się dowiedzieli, co się robi podczas miodowego miesiąca, także się uśmiechają. Gavin wpatruje się w Eddie i wydaje się autentycznie szczęśliwy. Już nie mogę się powstrzymać i zaczynam rozmyślać o tym, co wszyscy przeżyliśmy przez minione dwa lata. O cierpieniach, jakie musieliśmy przetrwać, aby dojść do tej chwili, i o łzach, które wszyscy wylaliśmy po drodze. Nie mam pojęcia, jak to się dzieje, że ktoś może uważać swoje życie za jałową dolinę, w której nie spotka go już nic dobrego, a chwilę później w ułamku sekundy pojawia się ktoś inny i zmienia wszystko jednym uśmiechem. Lake spogląda teraz na mnie i przyłapuje mnie na tym, że się do niej uśmiecham. Odwzajemnia ten uśmiech i przytula się do mnie, a ja ją obejmuję. – Chcesz wiedzieć, jaka jest moja słodycz? – pytam. Potakuje. Całuję ją w czoło. – Ty. Zawsze ty.

Epilog

– Dajcie jej jakieś lekarstwo! – wrzeszczy Gavin na pielęgniarkę. Chodzi nerwowo tam i z powrotem. Na czole ma krople potu i co chwila je ociera. – Popatrzcie na nią! Ona cierpi! Tylko na nią popatrzcie! Dajcie jej coś! – Z pobladłą twarzą wskazuje na szpitalne łóżko. Eddie przewraca oczami, wstaje, chwyta go za ramiona i popycha w stronę drzwi. – Przepraszam, Will. Można by pomyśleć, że zniesie to lepiej, skoro tym razem to nie ja rodzę. Jeśli go zaraz stąd nie zabiorę, zemdleje jak wtedy, gdy urodziła się Katie. Przytakuję, ale nie jest mi do śmiechu. Widzę, jak bardzo Lake cierpi, i mam poczucie kompletnej bezradności. Ona nie chce żadnego znieczulenia, ale ja mam ochotę chwycić jakąś cholerną igłę i sam jej coś zaaplikować. Podchodzę do łóżka. Skurcz mija, napięcie na jej twarzy nieco słabnie i Lake spogląda na mnie. Biorę wilgotną szmatkę i dotykam jej policzka, żeby ją trochę ochłodzić. – Wody. Chcę wody – mamrocze. Już po raz dziesiąty w ciągu godziny poprosiła o wodę, a ja dziesiąty raz muszę jej odmówić. Nie chcę znów widzieć gniewu na jej twarzy, więc po prostu kłamię. – Pójdę i spytam pielęgniarkę. Szybko wychodzę z sali i robię kilka kroków obok drzwi, a potem opieram się o ścianę, nie próbując nawet szukać pielęgniarek. Osuwam się na podłogę i chowam twarz w dłoniach, a potem próbuję się skupić na fakcie, że to dzieje się naprawdę. Lada moment zostanę ojcem. Chyba nie jestem na to gotowy. Jeśli Kel i Caulder okażą się okropni, nadal będziemy mogli przynajmniej winić rodziców, moich i Lake. Ale to dziecko to zupełnie inna sprawa. Odpowiedzialność za to dziecko spoczywa wyłącznie na nas. O Boże. – Hej. – Kel opada obok mnie na podłogę i wyciąga nogi. – Jak ona się czuje? – Marnie – odpowiadam szczerze. Śmieje się. Minęły trzy lata, odkąd jesteśmy z Lake małżeństwem, i trzy lata, odkąd mieszkam z Kelem. Wiem, że formalnie rzecz biorąc, dopiero po raz pierwszy zostanę tatą i pod wieloma względami to jest zupełnie coś innego, ale nie potrafię sobie wyobrazić, że mógłbym kochać Kela bardziej, gdyby był moim synem. Mogę uczciwie powiedzieć, że kiedy moi rodzice zginęli, odczułem jako przekleństwo to, że moje życie przybrało taki a nie inny obrót. Ale teraz, z perspektywy czasu, wiem, że to było błogosławieństwo. Nie potrafiłbym sobie wyobrazić innego życia. – Więc – odzywa się Kel. Podciąga jedną nogę i zawiązuje but, a potem znowu ją prostuje. – Moja mama coś mi zostawiła. Powinienem ci to wręczyć właśnie dzisiaj. Zerkam na niego, ale nawet bez pytania od razu wiem, co to jest. Wyciągam rękę, a on wyjmuje z kieszeni gwiazdkę. – Była wśród prezentów, które zostawiła mi wtedy na urodziny, razem z listem. Prawdę mówiąc, zostawiła ich osiem. Jedną dla każdego dzieciaka, jakiego możecie mieć. Cztery niebieskie i cztery różowe. Ze śmiechem ściskam gwiazdkę w dłoni.

– Osiem? – Tak, wiem. – Wzrusza ramionami. – Myślę, że chciała się zaasekurować, na wszelki wypadek. I wszystkie były ponumerowane, więc jedynka jest dla tego dzieciaka. Uśmiecham się i patrzę na gwiazdkę. – Czy to jest także dla Lake? Nie wiem, czy ona jest teraz w odpowiednim nastroju. Kel kręci głową. – Nie. Tylko dla ciebie. Lake swoją dostała. – Wstaje. Po kilku krokach zatrzymuje się, odwraca i patrzy na mnie. – Moja mama pomyślała o wszystkim, prawda? Uśmiecham się, myśląc o wszystkich radach, jakie w pewnym sensie nadal dostaję od Julii. – Tak, jasne, że tak. Kel uśmiecha się i odchodzi, ja otwieram gwiazdkę, jedną z wielu, które błędnie uważałem za ostatnie. Will, dziękuję ci za to, że podjąłeś się roli ojca dla mojego małego chłopca. Dziękuję ci za to, że kochasz moją córkę tak bardzo, jak ją kochasz. Ale przede wszystkim dziękuję ci z góry za to, że będziesz najlepszym ojcem, jakiego kiedykolwiek mogłam sobie wymarzyć dla mojego wnuka, który się narodzi. Ponieważ na pewno wiem, że tak właśnie będzie. Gratulacje, Julia Wpatruję się w gwiazdkę na swojej dłoni, zastanawiając się, jak, u licha, ona może dziękować mnie, kiedy to oni zmienili moje życie. Jej cała rodzina zmieniła moje życie. Domyślam się, że w jakimś sensie wszyscy zmieniliśmy nawzajem swoje życie. – Will! – krzyczy Lake z sali porodowej. Podrywam się szybko i wtykam gwiazdkę do kieszeni. Wracam do Lake i podchodzę do łóżka. Z całej siły zaciska zęby i tak mocno trzyma się poręczy, że bieleją jej kostki dłoni. Chwyta mnie za koszulę i przyciąga do siebie. – Pielęgniarka. Potrzebuję pielęgniarki. Jeszcze raz wybiegam z sali. Ale tym razem naprawdę poszukać pielęgniarki. Kiedy słyszę wypowiedziane przez lekarza słowa: „Teraz pani może przeć”, chwytam się poręczy łóżka Lake, żeby utrzymać się w pionie. To teraz. To wreszcie ta chwila i nie wiem, czy jestem gotowy. Za kilka minut zostanę tatą i od tej myśli kręci mi się w głowie. Nie jestem Gavinem. Nie zemdleję. Sekundy rozciągają się w nanosekundy, w pokoju pojawiają się kolejne pielęgniarki, które robią coś wokół łóżka i aparatury, i wokół Lake, i wokół świateł, które są naprawdę, naprawdę jasne, i nagle jedna z pielęgniarek staje obok mnie i patrzy na mnie z góry. Dlaczego ona patrzy na mnie z góry? – Wszystko w porządku? – pyta. Potakuję. Dlaczego patrzę na nią z dołu? Albo skurczyłem się o dwa metry, albo jestem na podłodze.

– Will. – Widzę dłoń Lake wyciągniętą w moją stronę. Chwytam się poręczy i wstaję. – Nie rób tego więcej – oddycha ciężko. – Proszę. Potrzebuję cię teraz. Musisz się trzymać, bo się boję. Patrzy na mnie, a ja widzę w jej oczach lęk. – Jestem tu – zapewniam ją. Uśmiecha się, ale ten uśmiech nagle zamienia się w jakiś zniekształcony, demoniczny grymas. Jakaś siła ściska moją dłoń jeszcze mocniej, niż wykrzywia jej usta. Pochylam się nad poręczą i obejmuję jej ramiona, pomagając jej się pochylić, kiedy pielęgniarka każe przeć. Nie odrywam od niej wzroku, a ona stara się patrzeć na mnie. Pomagam jej liczyć i oddychać, i robię co mogę, żeby nie myśleć o tym, że chyba już nigdy nie będę mógł posłużyć się swoją dłonią. Liczymy do dziesięciu po raz setny, gdy z jej ust znowu wydobywa się jakiś dziwny odgłos. Tylko że tym razem obok wszystkich dźwięków pojawia się jeszcze jeden. Płacz. Odrywam wzrok od Lake i patrzę na lekarza. Trzyma dziecko. Moje dziecko. W tym momencie znowu wszystko zaczyna się dziać w przyspieszonym tempie, ale ja stoję jak skamieniały. Tak bardzo pragnę wziąć ją na ręce i trzymać, ale jednocześnie tak bardzo pragnę być obok Lake i upewnić się, że z nią wszystko w porządku. Pielęgniarka bierze nasze dziecko z rąk doktora i owija je w pieluszkę. Wyciągam szyję, starając się zerknąć przez ramię pielęgniarki i popatrzeć na nią. Pielęgniarka wreszcie ją owinęła, odwraca się i podchodzi do Lake, a potem kładzie ją na jej piersi. Puszczam poręcz, wdrapuję się na łóżko obok Lake i obejmuję ją. Odsuwam pieluszkę z buzi naszego dziecka, żebyśmy oboje mogli ją lepiej obejrzeć. Żałuję, że nie potrafię opisać swoich uczuć w tym momencie, ale nic nie jest w stanie tego dokonać. Ani waza pełna gwiazdek. Ani książka. Ani piosenka. Ani nawet jej wiersz. Nic nie jest w stanie opisać tej chwili, gdy kobieta, za którą oddałbyś swoje życie, widzi po raz pierwszy swoją świeżo narodzoną córeczkę. Łzy płyną jej strumieniami po twarzy. Głaszcze policzek naszej córeczki. Uśmiecha się. Płacze. Śmieje się. – Nie mam ochoty liczyć jej palców u rąk czy nóg – szepcze Lake. – Nie obchodzi mnie, czy ma dwa palce, czy trzy, czy pięćdziesiąt. Tak bardzo ją kocham, Will. Jest doskonała. Jest doskonała. Cudowna. – Tak jak jej mama – mówię. Przytulam głowę do głowy Lake i po prostu patrzymy. Patrzymy oboje na naszą córkę, która jest czymś o wiele wspanialszym niż wszystko, czego mógłbym pragnąć. Córkę, która jest czymś o wiele wspanialszym, niż wszystko, o czym mógłbym marzyć. O wiele wspanialszym niż wszystko, o czym kiedykolwiek sądziłem, że mi się przydarzy. Ta dziewczynka. Ta mała dziewczynka jest moim życiem. Jej matka jest moim życiem. One obie są moim życiem. Dotykam jej rączki. Małe paluszki odruchowo zaciskają się wokół mojego małego palca i nie potrafię w tym momencie powstrzymać łez. – Cześć, Julio. To ja. Twój tata.

@kasiul---1

Mój ostatni kawałek Rodzimy się na tym świecie jako jedynie jeden z elementów puzzli, które składa się przez całe życie. Od nas zależy, czy w ciągu wielu lat znajdziemy wszystkie kawałki, które do niego pasują. Kawałki, które łączą to, kim jesteśmy, z tym, kim byliśmy, i z tym, kim pewnego dnia się staniemy. Czasami te kawałki mogą niemal pasować. Wydaje się, że są odpowiednie. Nosimy je ze sobą przez pewien czas w nadziei, że zmienią kształt. W nadziei, że dostosują się do naszych puzzli. Ale tak się nie dzieje. Ostatecznie musimy je wypuścić, żeby mogły znaleźć puzzle, które są ich domem. Czasami te kawałki w ogóle nie pasują. Choćbyśmy nie wiem jak bardzo tego pragnęli. Choćbyśmy nie wiem jak bardzo je zginali, wpychali, łamali. Ale to, co nie miało się stać, nie stanie się. To elementy, z którymi najtrudniej dojść do ładu. Elementy naszych puzzli, które po prostu do nich nie należą. Ale czasami… Prawdę mówiąc, wcale nie tak często, jeśli mamy szczęście, jeśli jesteśmy dość uważni, znajdujemy coś, co pasuje idealnie. Elementy puzzli, które wsuwają się dokładnie na swoje miejsce, pasują do naszych własnych kawałków. Kawałki, które łączą się z nami. Kawałki, z którymi my się łączymy. Kawałki, które pasują tak dobrze, że nie potrafimy powiedzieć, gdzie zaczyna się nasz kawałek, a gdzie kończy tamten. Te kawałki, które nazywamy przyjaciółmi. Prawdziwymi miłościami. Marzeniami. Namiętnościami.

Wierzeniami. Talentami. To wszystko są kawałki, które dopełniają nasze puzzle. Pasują do krawędzi, idealnie obejmują narożniki, wypełniają środek. Te kawałki to elementy, dzięki którym stajemy się tym, kim jesteśmy, kim byliśmy i kim pewnego dnia się staniemy. Aż do dziś, kiedy patrzyłem na moje własne puzzle, widziałem gotowy kawałek. Miałem wyraźnie zarysowane kontury, dopasowane krawędzie w rogach wypełniony środek. Miałem wrażenie, że jestem gotowy. Wszystkie elementy były na miejscu. Miałem wszystko, czego potrzebowałem. Wszystko, czego pragnąłem. Wszystko, o czym marzyłem. Ale dopiero dziś uświadomiłem sobie, że zebrałem wszystkie kawałki oprócz jednego, tego najważniejszego. Tego elementu, który dopełnia obraz. Elementu, który sprawia, że całe moje życie staje się pełne. Trzymałem tę dziewczynkę w ramionach, a ona zacisnęła swoje małe paluszki wokół mojego palca. Wtedy właśnie uświadomiłem sobie, że ona wszystko łączy. Spaja wszystko. Jest cementem, który łączy wszystkie moje kawałki ze sobą. Elementem, który domyka moje puzzle. Elementem, który sprawia, że moje życie staje się pełne. Elementem, który sprawia, że jestem tym, kim jestem. Kim byłem. Kim się pewnego dnia stanę. Ty, moja mała dziewczynko. Jesteś moim ostatnim kawałkiem.

@kasiul---1

Podziękowania

Chciałabym podziękować mojej agentce Jane Dystel. Twoja etyka pracy jest dla mnie źródłem prawdziwej inspiracji, zwłaszcza że robisz dokładnie to, do czego zostałaś stworzona. Wiem, że bez twojego wsparcia, twoich rad i twojej szczerości nie znalazłabym się w tym miejscu, w którym jestem dzisiaj. Chciałabym także podziękować wszystkim pracownikom Dystel and Goderich za wasze nieustające wsparcie dla autorów, których reprezentujecie. Chciałabym też szczególnie podziękować Lauren Abramo. Dziękuję ci, gracias, dank u, merci, danke, grazie. Dziękuję również mojej redaktorce, Johanie Castillo. Współpraca z tobą była dla mnie źródłem absolutnej radości i mam nadzieję, że będziemy pracować razem jeszcze długie lata. Dziękuję ci za to, że nieustająco byłaś dla mnie źródłem wsparcia i zachęty. To gorzko-słodkie uczucie – świadomość, że ta książka jest ostatnią w serii zapoczątkowanej przez Pułapkę uczuć. Z jednej strony cieszę się, że mogę pożegnać Willa i Lake oraz pozostałych. Zasłużyli na to szczęśliwe zakończenie. Ale z drugiej strony będzie mi brakowało tych postaci, które całkowicie zmieniły moje życie. To może trochę dziwne dziękować postaciom z własnej książki, ale chciałabym podziękować każdej z nich i wszystkim razem. Przez półtora roku żyłam ich życiem i mam w tej chwili poczucie, że żegnam się z dobrymi przyjaciółmi. Największe podziękowania należą się jednak wszystkim wielbicielom tej serii. Tym z was, którzy czytali te książki. Tym z was, którzy prosili o kontynuację. Tym z was, którzy nie żałowali swojego czasu, żeby napisać do mnie mejla i żeby mi opowiedzieć o tym, jakie wrażenie zrobiły na was moje książki. Tym z was, którzy znaleźli w nich inspirację do napisania własnych książek. Tym z was, którzy mnie wspierali i pomagali zachęcać innych do lektury po prostu dlatego, że mieli taką potrzebę. To bez wątpienia był szalony rok, ale każdy z was i wszyscy razem pomogliście mi zachować zdrowie. Byliście dla mnie źródłem natchnienia i motywacji. To dzięki wam jestem dziś w tym miejscu, w którym jestem, i nigdy o tym nie zapomnę. To dzięki Wam.

1 Po angielsku lake – przyp. tłum.

@kasiul---1