Collen Hoover MAYBE Maybe someday (1)

Tytuł oryginału: Maybe Someday Copyright © by Colleen Hoover 2015 Copyright © for the translation by Piotr Grzegorzewski 2015 Przekład tekstów piosenek: Marcin Wróbel Opieka redakcyjna: Agnieszka Urbanowska Adiustacja: Anastazja Oleśkiewicz / Wydawnictwo JAK Korekta: Maria Armata / Wydawnictwo JAK, Joanna Hołdys / Wydawnictwo JAK Projekt okładki: Eliza Luty Fotografia na okładce: © iStockphoto.com / Chris Gramly ISBN 978-83-751-5785-7

www.otwarte.eu

Zamówienia: Dział Handlowy, ul. Kościuszki 37, 30-105 Kraków, tel. (12) 61 99 569 Zapraszamy do księgarni internetowej Wydawnictwa Znak, w której można kupić książki Wydawnictwa Otwartego: www.znak.com.pl

Plik opracował i przygotował Woblink

woblink.com

Dla Carol Keith McWilliams

Drodzy Czytelnicy, Maybe Someday to nie tylko książka. To eksperyment, którym z radością chcielibyśmy się z Wami podzielić. Mieliśmy ogromną przyjemność współpracować ze sobą podczas tworzenia ścieżki dźwiękowej towarzyszącej tej opowieści. Staraliśmy się zapewnić Wam jedyne w swoim rodzaju doświadczenie czytelnicze. Najlepiej słuchać piosenek wtedy, gdy ich teksty pojawiają się w książce. Żeby to było możliwe, musicie zeskanować kod, który znajduje się poniżej. Umożliwi Wam on dostęp zarówno do piosenek, jak i do dodatkowych materiałów, z których dowiecie się więcej o naszej współpracy. Dziękujemy, że zdecydowaliście się uczestniczyć w tym projekcie. Był on dla nas, twórców, niesamowitym przeżyciem. Mamy nadzieję, że będzie nim również dla Was. Colleen Hoover i Griffin Peterson

Żeby posłuchać piosenek, zeskanuj powyższy kod.

Konieczne będzie do tego pobranie aplikacji Microsoft Tag. Gdy już to zrobisz, przybliż do kodu swój telefon i ciesz się tym, co nastąpi. Jeśli chcesz uzyskać dostęp do tych materiałów, możesz również odwiedzić stronę www.maybesomedaysoundtrack.com.

PROLOG Sydney Właśnie dałam dziewczynie w twarz. Nie jakiejś pierwszej lepszej dziewczynie. Mojej najlepszej przyjaciółce i zarazem współlokatorce. Choć biorąc pod uwagę to, co zdarzyło się pięć minut temu, powinnam była chyba powiedzieć: byłej współlokatorce. Zaczął jej krwawić nos i już po chwili pożałowałam tego, że ją uderzyłam. Potem jednak przypomniałam sobie, jaką jest wredną i kłamliwą suką, i zapragnęłam znów jej przywalić. I zrobiłabym to, gdyby nie odciągnął mnie od niej Hunter. Więc z braku laku walnęłam jego. Niestety, nic mu nie zrobiłam. Czego się nie da powiedzieć o mojej ręce. Nie wiedziałam, że bicie kogoś może być aż tak bolesne. Nie żebym jakoś szczególnie się zastanawiała nad tym, jak to jest kogoś bić. A jednak znów nabrałam na to ochoty, kiedy popatrzyłam na SMS-a, którego przysłał mi Ridge. Następny, z którym muszę się policzyć. Wiem, że właściwie nie miał nic wspólnego z tym wszystkim, ale mógłby przysłać mi tę wiadomość nieco wcześniej. Dlatego jemu też bym z chęcią

przyłożyła. Ridge: Wszystko gra? Może chcesz u mnie przeczekać deszcz? Oczywiście, że nie chcę. Pięść boli mnie wystarczająco mocno i bez wizyty u niego. Odwracam się i patrzę na jego balkon. Opiera się o przesuwne drzwi, trzyma w dłoni telefon i patrzy na mnie. Jest już prawie ciemno, ale światła latarni stojących na dziedzińcu padają na jego twarz. Wpatruje się we mnie swoimi ciemnymi oczami i uśmiecha się do mnie z żalem, a ja z miejsca zapominam, dlaczego byłam na niego zła. Przeczesuje dłonią włosy opadające na czoło i wygląda na jeszcze bardziej zmartwionego. A może jest mu wstyd. W sumie powinno. Postanawiam nie odbierać i pokazuję mu środkowy palec. Kręci głową i wzrusza ramionami, jakby chciał powiedzieć: „Jak sobie chcesz”, a potem wraca do mieszkania i zasuwa za sobą drzwi. Wkładam komórkę z powrotem do kieszeni, żeby nie zmokła, i rozglądam się po dziedzińcu osiedla, na którym mieszkam od dwóch miesięcy. Kiedy się tu wprowadzałyśmy, gorące teksańskie lato właśnie pochłonęło ostatnie oznaki wiosny, dziedziniec jednak wciąż był pełen życia. Jaskrawoniebieskie i fioletowe hortensje rosły wzdłuż chodników prowadzących do klatek schodowych i do fontanny na środku dziedzińca.

Teraz lato wkroczyło w najmniej atrakcyjny okres i od dawna nie ma wody w fontannie. Hortensje natomiast są żałosnym przypomnieniem radości, jaką czułam, kiedy wprowadziłyśmy się tutaj z Tori. W tej chwili dziedziniec dziwnie przypomina stan, w jakim się znajduję. Pokonana i smutna. Siadam na krawędzi pustej betonowej fontanny, opieram się łokciami o dwie walizki skrywające większość moich rzeczy i czekam na taksówkę. Nie mam pojęcia, dokąd jechać, ale wiem, że wszędzie będzie mi lepiej niż tutaj. Nawet gdyby oznaczało to bezdomność. W sumie mogłabym zadzwonić do rodziców, lecz od razu zaczęłoby się gadanie, w którym jak refren powtarzałyby się słowa: „A nie mówiliśmy?”. A nie mówiliśmy, że to nie najlepszy pomysł, żebyś wyjeżdżała tak daleko, Sydney? A nie mówiliśmy, żebyś nie zadawała się z tym chłopakiem? A nie mówiliśmy, żebyś wybrała prawo zamiast muzyki? Sfinansowalibyśmy ci studia. A nie mówiliśmy, żebyś uważała na kciuk, kiedy kogoś bijesz? No dobra, może nigdy nie mówili o właściwych technikach uderzania, ale skoro są tacy mądrzy, to powinni. Zaciskam pięść, potem rozprostowuję palce, w końcu znów zaciskam. Ręka straszliwie mnie boli. Powinnam

do niej przyłożyć lód. Współczuję facetom. Bicie kogoś jest do bani. Wiecie, co jeszcze jest do bani? Deszcz. Zawsze pada w najmniej odpowiednim momencie, tak jak teraz, kiedy jestem bezdomna. W końcu przyjeżdża taksówka, więc wstaję i ciągnę za sobą walizki na kółkach. Taksówkarz wysiada i otwiera bagażnik. A ja nagle uświadamiam sobie, że nie mam przy sobie torebki. O kurde. Odwracam się i patrzę na miejsce, gdzie siedziałam, a potem spoglądam na ramię, jakbym liczyła na to, że torebka w magiczny sposób się na nim pojawi. Już wiem, gdzie jest. Rzuciłam ją na podłogę, zanim walnęłam Tori w ten jej sztuczny nosek à la Cameron Diaz (nawiasem mówiąc, zdecydowanie za niego przepłaciła). Wzdycham ciężko. A potem zanoszę się śmiechem. To, że nie wezmę torebki, było do przewidzenia. Gdybym ją wzięła, mój pierwszy dzień bezdomności byłby zdecydowanie zbyt łatwy. – Przepraszam – mówię do taksówkarza, który ładuje do bagażnika już drugą walizkę. – Rozmyśliłam się. Odwołuję kurs. Wiem, że jakiś kilometr stąd znajduje się hotel. Gdybym zebrała się na odwagę, żeby wrócić po torebkę, mogłabym pójść tam na piechotę i wynająć pokój, dopóki nie wymyślę, co dalej. I tak już bardziej nie

przemoknę. Taksówkarz wyjmuje walizki z bagażnika, stawia je przede mną na krawężniku, po czym bez słowa wsiada z powrotem do auta i odjeżdża. Mam wrażenie, że mu ulżyło. Naprawdę wyglądam aż tak żałośnie? Biorę walizki i podchodzę z powrotem do fontanny. Patrzę na swoje mieszkanie i zastanawiam się, co by się stało, gdybym poszła po torebkę. Narobiłam niezłego zamieszania. Chyba jednak wolę moknąć na deszczu, niż wrócić. Siadam na walizce i zastanawiam się nad tą sytuacją. Mog​łabym zapłacić komuś, żeby poszedł tam za mnie. Ale komu? Na dworze nikogo nie ma, a poza tym skąd pewność, że Hunter i Tori oddadzą nieznajomej osobie moją torebkę? Wszystko do dupy. Wiem, że ostatecznie zadzwonię do którejś ze swoich przyjaciółek, ale na razie jeszcze za bardzo się wstydzę, żeby się przyznać którejś z nich, że przez ostatnie dwa lata nie wiedziałam, co się święci. Byłam ślepa. Już teraz nie podoba mi się bycie dwudziestodwulatką, a będę nią jeszcze przez 364 dni. To wszystko jest tak bardzo do dupy, że aż... płaczę? Świetnie. Jeszcze na dodatek płaczę. Nie mam torebki, płaczę, mam problem z agresją i jestem bezdomna. I chociaż nie chcę się do tego przyznać,

chyba również jestem załamana. No tak. Teraz płacz przeszedł w szloch. Właśnie tak zachowują się załamani ludzie. – Strasznie leje. Lepiej się pospiesz. Podnoszę wzrok i widzę przed sobą jakąś dziewczynę. Trzyma w ręce parasolkę i patrzy na mnie z niepokojem, równocześnie przestępując z nogi na nogę i czekając, aż coś zrobię. – Zaraz zmoknę. Szybciej. Mówi znudzonym tonem, zupełnie jakby wyświadczała mi Bóg wie jaką przysługę, a ja okazywałabym jej skrajną niewdzięczność. Unoszę ze zdziwieniem brwi i patrzę na nią, osłaniając dłonią oczy przed deszczem. Nie mam pojęcia, dlaczego tak bardzo przejmuje się tym, że zmoknie, skoro ma na sobie tak skąpy strój. Spoglądam na koszulkę, która ledwo zakrywa jej pępek, i nagle uświadamiam sobie, że to mundurek sieci restauracji Hooters. Czy tego dnia coś jeszcze jest mnie w stanie zdziwić? Oto w strugach deszczu siedzę na walizkach, w których mam prawie cały swój dobytek, i pozwalam, żeby mną pomiatała jędzowata kelnerka z Hooters. Ciągle jeszcze gapię się na jej koszulkę, kiedy chwyta mnie za rękę i podciąga na nogi. – Ridge uprzedzał mnie, że się tak zachowasz. Spieszę się do pracy. Chodź ze mną, pokażę ci mieszkanie.

Chwyta jedną z moich walizek, wyciąga rączkę i popycha w moim kierunku. Sama bierze drugą, po czym szybko ucieka do budynku. Ruszam za nią, w sumie tylko dlatego, że chcę odzyskać bagaż, który mi zabrała. Zaczyna iść po schodach. W pewnym momencie odwraca się do mnie i krzyczy: – Nie wiem, jak długo u nas będziesz, ale powiem ci jedno: trzymaj się z dala od mojego pokoju. Dociera do mieszkania i otwiera drzwi, nawet nie patrząc, czy za nią idę. Dochodzę do szczytu schodów, zatrzymuję się i przyglądam paproci rosnącej w doniczce przy drzwiach. Najwyraźniej gorąco jej nie zaszkodziło. Liście ma bujne i zielone, zupełnie jakby pokazywała latu środkowy palec. Uśmiecham się do roślinki. Jestem z niej dumna. W następnej chwili jednak czuję ukłucie zazdrości. Szkoda, że nie jestem tak odporna jak ona. Odwracam wzrok, po czym kręcę głową i z wahaniem wchodzę do nieznanego mi mieszkania. Jego rozkład jest podobny do naszego, tyle że mieszkanie Tori i moje ma tylko dwie sypialnie, a tutaj są cztery. Natomiast salon z aneksem kuchennym jest takiej samej wielkości. Jedyną rzucającą się w oczy różnicą jest to, że nie ma tu żadnej kłamliwej, podstępnej suki z zakrwawionym nosem. Nie widać również brudnych naczyń i ubrań Tori walających się wokół.

Dziewczyna stawia moją walizkę przy drzwiach, a potem odsuwa się i czeka, aż... Cóż, właściwie to nie wiem, na co czeka. Przewraca oczami, chwyta mnie za rękę i odciąga od drzwi. – Co jest? Umiesz w ogóle mówić? Zaczyna zamykać drzwi, ale nagle zamiera, po czym odwraca się i patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami. – Zaraz... Ty chyba nie jesteś... – Uderza się nagle dłonią w czoło. – Jezu, ty jesteś głucha! Co takiego? Pogięło ją? Chcę zaprzeczyć, ale nie daje mi dojść do słowa. – Boże, Bridgette – mamrocze pod nosem do siebie. Pociera dłońmi policzki i jęczy, zupełnie nie zwracając na mnie uwagi. – Czasami brakuje ci wrażliwości. O rany. Ta dziewczyna ma prawdziwy problem z relacjami z ludźmi. Zachowuje się strasznie jędzowato, chociaż wyraźnie tego nie chce. Myśli, że jestem głucha. Nawet nie wiem, jak na to zareagować. Kelnerka kręci głową, jakby była zawiedziona swoją postawą, a potem patrzy mi prosto w oczy. – MUSZĘ... ZARAZ... IŚĆ... DO... PRACY! – mówi donośnie i przeraźliwie wolno. Krzywię się i odsuwam o krok. Mam nadzieję, że zrozumie dzięki temu, że ją doskonale słyszę, ona jednak nic nie zauważa. Pokazuje na drzwi na końcu korytarza. – RIDGE... JEST... U... SIEBIE!

Zanim udaje mi się wydukać, żeby przestała się drzeć, wychodzi. Nie mam pojęcia, co o tym myśleć. Ani co robić. Stoję przemoknięta do suchej nitki pośrodku nieznanego mi mieszkania, a w sąsiednim pokoju znajduje się jedyna osoba poza Hunterem i Tori, której mam ochotę przywalić. Skoro już o Ridge’u mowa, dlaczego właściwie wysłał po mnie swoją stukniętą dziewczynę? Wyjmuję komórkę i zaczynam pisać do niego SMS-a, kiedy nagle drzwi jego pokoju się otwierają. Wychodzi na korytarz z naręczem koców i poduszką. Patrzy mi prosto w oczy, a ja wciągam gwałtownie powietrze. Mam nadzieję, że tego nie zauważył. Po prostu nigdy jeszcze nie widziałam go z bliska. Z odległości kilku kroków jest jeszcze przystojniejszy niż widziany z balkonu po drugiej stronie dziedzińca. Chyba jeszcze nigdy nie widziałam równie sugestywnego spojrzenia. Mam wrażenie, że wystarczy, że tylko na mnie zerknie tymi swoimi ciemnymi oczami, a już będę na jego rozkazy. To spojrzenie jest tak przenikliwe i intensywne, że... Jezu, muszę przestać się na niego gapić! Uśmiecha się znacząco, po czym mija mnie i podchodzi do kanapy. Mimo jego przystojnej i nieco niewinnej twarzy chcę na niego nawrzeszczeć za to, że mnie oszukiwał. Nie powinien był czekać ponad dwa tygodnie na to, żeby mi

powiedzieć. Mogłabym wtedy lepiej to wszystko zaplanować. Nie rozumiem, jak przez dwa tygodnie mogliśmy tyle ze sobą gadać, a on nie zdobył się na to, żeby mi powiedzieć, że mój chłopak i najlepsza kumpela się pieprzą. Ridge rzuca koce i poduszkę na kanapę. – Nie zostanę tutaj – mówię, chcąc oszczędzić mu czasu. Wiem, że mi współczuje, ale ledwie go znam i będę się czuła o niebo lepiej w hotelowym pokoju, niż śpiąc na obcej kanapie. Tyle że na hotelowy pokój potrzeba pieniędzy. A tak się składa, że w tej chwili ich nie mam. Są w mojej torebce, a ta leży w mieszkaniu po drugiej stronie dziedzińca, gdzie znajdują się jedyne osoby na świecie, których nie mam ochoty więcej widzieć. Może jednak ta kanapa to nie taki zły pomysł. Ridge zaściela kanapę, a potem się odwraca i przygląda moim przemoczonym ciuchom. Patrzę na malutką kałużę, która powstała na środku pokoju. – Przepraszam – mruczę pod nosem. Włosy przykleiły mi się do twarzy, a mokra koszulka prześwituje, tak że widać pod nią wyraźnie różowy stanik. – Gdzie łazienka? Kiwa głową w kierunku najbliższych drzwi. Odwracam się, otwieram walizkę i zaczynam ją przeszukiwać, a Ridge wraca do swojej sypialni. Cieszę

się, że nie wypytuje mnie o to, co się stało po naszej wcześniejszej rozmowie. Nie jestem w nastroju, żeby o tym mówić. Wyjmuję legginsy, bluzkę na ramiączkach i kosmetyczkę, po czym idę do łazienki. Trochę mnie uwiera, że to mieszkanie jest tak bardzo podobne do mojego, różnic tu naprawdę niewiele. Łazienka jest dokładnie taka sama, drzwi po prawej prowadzą do jednej sypialni, drzwi po lewej do drugiej. Jedna z nich na pewno należy do Ridge’a. Ciekawi mnie, kto zajmuje drugą, ale nie na tyle, żeby otworzyć drzwi. Kelnerka z Hooters wyraźnie powiedziała, że mam trzymać się z dala od jej pokoju. Coś mi się wydaje, że nie żartowała. Zamykam na zasuwkę drzwi wiodące do salonu, a potem podobnie postępuję z drzwiami do obu sypialni, żeby mieć pewność, że nikt nie wejdzie. Nie mam pojęcia, kto tu mieszka poza Ridge’em i kelnerką, ale ktokolwiek to jest, nie chcę, żeby na mnie wpadł. Zdejmuję przemoczone ciuchy i wrzucam je do umywalki, żeby nie zamoczyć podłogi. Odkręcam prysznic i czekam, aż zacznie lecieć ciepła woda. Dopiero wtedy pod niego wchodzę. Stoję pod strumieniem z zamkniętymi oczami, ciesząc się, że już nie moknę na dworze. Równocześnie jednak wcale mnie nie cieszy to, gdzie jestem. W życiu się nie spodziewałam, że dzień moich dwudziestych drugich urodzin zwieńczą prysznic

w obcym mieszkaniu i spanie na kanapie należącej do chłopaka, którego znam zaledwie od dwóch tygodni. A wszystko to przez dwie osoby, na których zależało mi najbardziej na świecie i którym najbardziej na świecie ufałam.

1 Dwa tygodnie wcześniej

Sydney Przesuwam drzwi i wychodzę na balkon, ciesząc się, że słońce skryło się za budynkiem naprzeciwko, dzięki czemu temperatura powietrza spadła do poziomu, który można uznać za idealny dla jesieni. Jakby na sygnał z drugiej strony dziedzińca zaczynają dobiegać dźwięki gitary. Rozpieram się wygodnie na krześle. Wmówiłam Tori, że piszę pracę zaliczeniową, bo nie chciałam się przyznać, że codziennie, punktualnie o ósmej wieczorem, wychodzę na balkon tylko po to, żeby posłuchać gitary. Od kilku tygodni chłopak z mieszkania naprzeciwko siada na balkonie i gra co najmniej przez godzinę. Co wieczór wychodzę na nasz balkon i go słucham. Zauważyłam, że inni sąsiedzi również pojawiają się na balkonach o tej porze, nikt jednak nie jest tak wiernym słuchaczem jak ja. Nie rozumiem, jak ktoś, kto choć raz słyszał jego piosenki, może nie chcieć ich słuchać codziennie. Tyle że muzyka zawsze była moją pasją, więc może dlatego trochę bardziej uzależniłam się

od dźwięków jego gitary niż inni. Od dzieciństwa gram na pianinie i uwielbiam komponować, chociaż z nikim jeszcze nie dzieliłam się tym, co napisałam. Dwa lata temu nawet zmieniłam kierunek studiów na wychowanie muzyczne. Zamierzam zostać nauczycielką muzyki, chociaż gdyby to tylko zależało od mojego ojca, dalej studiowałabym prawo. – Mierne życie jest zmarnowanym życiem – powiedział mi, kiedy przyznałam się do zmiany kierunku. Mierne życie... Bardziej mnie to śmieszy, niż oburza, ponieważ ojciec jest najbardziej niezadowoloną z życia osobą, jaką znam. A do tego prawnikiem. I gdzie tu sens? Znany mi już utwór kończy się i chłopak zaczyna grać kawałek, którego jeszcze nie grał. Znam już na pamięć jego nieoficjalną playlistę, ponieważ co wieczór ćwiczy te same utwory w takiej samej kolejności. Nigdy jednak nie słyszałam tej piosenki. To, że powtarza określone akordy, przekonuje mnie, że utwór powstaje właśnie teraz, na gorąco. Cieszę się, że mam okazję być świadkiem procesu twórczego – zwłaszcza że chociaż zagrał tylko kilka akordów, ten kawałek już zdążył się stać moim ulubionym. Wszystkie te utwory sprawiają wrażenie jego własnych. Ciekawe, czy gdzieś występuje, czy pisze je ot tak, dla zabawy. Pochylam się, opieram ręce na barierce i patrzę na niego. Jego balkon znajduje się dokładnie po drugiej

stronie dziedzińca, na tyle daleko, że nie czuję się niezręcznie, a jednocześnie na tyle blisko, że mam pewność, iż nigdy nie patrzę na niego, kiedy w pobliżu znajduje się Hunter. Coś mi się nie wydaje, by mu się spodobało, że jestem pod tak dużym wrażeniem talentu tego gościa. Mimo to nie jestem w stanie z tego zrezygnować. Każdy, kto choć raz obserwował, z jaką pasją gra ten chłopak, musi być pod wrażeniem. Podoba mi się, że cały czas ma zamknięte oczy, skupiając się na każdym uderzeniu strun. Najbardziej lubię, kiedy siedzi po turecku, trzymając gitarę pionowo między nogami. Przyciska ją do piersi i gra niczym kontrabasista, cały czas z zamkniętymi oczami. Ten widok jest tak hipnotyzujący, że czasami wstrzymuję powietrze i zdaję sobie z tego sprawę dopiero w chwili, gdy zaczyna mi go brakować. I do tego jest zabójczo przystojny. A przynajmniej wygląda na takiego z tej odległości. Jego niesforne jasnobrązowe włosy opadają mu na czoło za każdym razem, gdy patrzy na gitarę. Jest za daleko, żebym dostrzegła kolor oczu czy rysy twarzy, ale szczegóły nie mają znaczenia w zestawieniu z pasją, z jaką podchodzi do swojej muzyki. Ma w sobie pewność siebie, której nie sposób się oprzeć. Zawsze podziwiałam muzyków, którzy są w stanie całkowicie zawładnąć publicznością. Marzyłam, że też mi się to kiedyś uda, ale chyba nie

mam tego czegoś. Natomiast ten gość to ma. Jest pewny siebie i utalentowany. Zawsze miałam słabość do muzyków, ale jestem realistką. Są ulepieni z innej gliny. Rzadko stanowią dobry materiał na chłopaka. Patrzy na mnie tak, jakby umiał czytać w myślach, i na jego twarzy pojawia się uśmiech. Nie przerywa grania. Jego wzrok sprawia, że czerwienieję. Opuszczam ramiona, kładę zeszyt na kolanach i wbijam w niego wzrok. Strasznie mi wstyd, że przyłapał mnie na tym, że się na niego gapię. Nie żebym robiła coś złego, po prostu dziwnie się czuję, wiedząc, że chłopak zdaje sobie sprawę, że mu się przypatrywałam. Kiedy podnoszę wzrok, okazuje się, że wciąż na mnie patrzy, tyle że już się nie uśmiecha. Jego spojrzenie sprawia, że serce zaczyna mi szybciej bić, dlatego ponownie koncentruję się na swoich notatkach. Weź się w garść, Sydney, bo skończysz jako stalker. – A, tu jesteś – rozlega się za mną pogodny głos. Odwracam się i widzę wchodzącego właśnie na balkon Huntera. Usiłuję ukryć to, że jestem zdziwiona na jego widok, bo przecież powinnam pamiętać, że przyjedzie. Na wypadek gdyby mój gitarzysta wciąż patrzył, postanawiam uraczyć Huntera powitalnym pocałunkiem. Mam nadzie​ję, że dzięki temu już nie będę tak bardzo wyglądać na stalkera, a trochę bardziej na zwykłą dziewczynę, która odpoczywa na balkonie. Kiedy

chłopak pochyla się nade mną, żeby mnie pocałować, przyciągam go do siebie, kładąc mu dłoń na karku. – Zrób mi miejsce – mówi Hunter. Spełniam jego prośbę i wstaję z krzesła, a on siada za mną, po czym przyciąga mnie do siebie i otacza ramionami. Dźwięki gitary raptownie się urywają. Kiedy spoglądam na drugi koniec dziedzińca, gitarzysta przeszywa nas gniewnym spojrzeniem, a potem wstaje i znika w swoim mieszkaniu. Miał dziwny wyraz twarzy. Zupełnie jakby się wkurzył. – Jak zajęcia? – pyta Hunter. – Nuda, nie ma o czym gadać. A co u ciebie? Jak w pracy? – Ciekawie – odpowiada, odgarniając mi włosy z karku. Po chwili czuję tam dotyk jego ust. Wytycza pocałunkami szlak do mojego obojczyka. – To znaczy? Ściska mnie mocniej, a potem opiera brodę na moim ramieniu i ciągnie mnie do tyłu. – W czasie lunchu wydarzyło się coś dziwnego – mówi. – Byliśmy z jednym z chłopaków we włoskiej restauracji. Jedliśmy na tarasie. Właśnie miałem zapytać kelnera, co proponuje na deser, kiedy zza rogu wyjechał radiowóz. Zatrzymał się przed restauracją i wyskoczyło z niego dwóch policjantów z wyciągniętą bronią. Zaczęli krzyczeć coś w naszym kierunku, a kelner wymamrotał tylko: „O kurde”. Powoli podniósł ręce, policjanci

wskoczyli na taras, przewrócili go na ziemię i zakuli w kajdanki dosłownie u naszych stóp. Potem przeczytali mu jego prawa, podciągnęli na nogi i zaprowadzili do radiowozu. Przy samych drzwiach kelner odwrócił się do mnie i krzyknął: „Polecam tiramisu!”. Wepchnęli go do samochodu i odjechali. Odwracam się do niego i patrzę mu prosto w oczy. – Poważnie? Nie wymyśliłeś sobie tego? – Przysięgam, Syd – odpowiada ze śmiechem. – To było po prostu szaleństwo. – I co? Zamówiliście to tiramisu? – Pewnie, że tak. Tak dobrego jeszcze nie jadłem. – Całuje mnie w policzek i odsuwa od siebie. – Skoro już o tym mowa, to umieram z głodu. – Wstaje, po czym podaje mi rękę i podciąga mnie na nogi. – Upichciłaś coś dzisiaj? – Dopiero co jadłyśmy sałatkę, zaraz ci zrobię. Wchodzimy do mieszkania i Hunter siada na kanapie obok Tori. Moja współlokatorka trzyma na kolanach otwarty podręcznik, usiłując równocześnie uczyć się i oglądać telewizję. Wyjmuję z lodówki składniki i przyrządzam sałatkę. Mam wyrzuty sumienia, że zapomniałam, że Hunter ma dzisiaj przyjść. Zwykle coś z tej okazji gotuję. Chodzimy ze sobą od prawie dwóch lat. Kiedy się poznaliśmy, ja byłam na drugim roku college’u, a on na ostatnim. Od lat przyjaźnił się z Tori. Gdy

zamieszkałyśmy razem i się zakumplowałyśmy, zaczęła nalegać, żebym go poznała. Jej zdaniem pasowalibyśmy do siebie. Miała rację. Po zaledwie dwóch randkach staliśmy się oficjalnie parą i odtąd świetnie nam się układa. Oczywiście mamy lepsze i gorsze chwile, zwłaszcza odkąd Hunter się przeprowadził i dojazd do niego zajmuje ponad godzinę. Kiedy w ostatnim semestrze znalazł pracę w biurze rachunkowym, zaproponował, żebyśmy zamieszkali razem. Odmówiłam, tłumacząc, że zanim zrobię tak poważny krok, muszę zdobyć licencjat, jednak szczerze mówiąc, po prostu się tego boję. Zamieszkanie z nim wydaje mi się czymś ostatecznym, przypieczętowującym mój los. Wiem, że następnym krokiem będzie małżeństwo i przez to zaprzepaszczę szansę na to, żeby pomieszkać trochę sama. Zawsze miałam jakąś współlokatorkę, a odkąd stać mnie na wynajmowanie mieszkania, mieszkam z Tori. Nie powiedziałam jeszcze Hunterowi o swoich zamiarach. Obiecałam sobie jednak, że zrobię to, zanim wyjdę za mąż. Za dwa tygodnie kończę dopiero dwadzieścia dwa lata, więc nie muszę się spieszyć. Przynoszę talerz z sałatką do salonu. – Po cholerę to oglądasz? – pyta Hunter moją przyjaciółkę. – Jedyne, co robią te wszystkie laski, to pieprzą głupoty na swój temat. – I właśnie dlatego to oglądam – odpowiada Tori, nie

odrywając wzroku od telewizora. Hunter mruga do mnie porozumiewawczo, a potem bierze talerz i kładzie nogi na stoliku. – Dzięki, kotku. – Odwraca się do telewizora i zaczyna jeść. – Skoczysz jeszcze po piwo? Kiwam głową i wracam do kuchni. Otwieram lodówkę i patrzę na półkę, na której Hunter przechowuje swoje piwa. Nagle uświadamiam sobie, że tak to się właśnie zaczyna. Najpierw ma swoją półkę w lodówce. Potem będzie miał swoją szczoteczkę w łazience, a następnie szufladę w komodzie. W końcu jego rzeczy tak bardzo pomieszają się z moimi, że nigdy nie uda mi się zacząć żyć na własną rękę. Masuję ramiona, próbując odegnać zakłopotanie. Czuję się tak, jakbym właśnie zobaczyła przed sobą swoją przyszłość. Nie jestem pewna, czy mi się ten widok podoba. Czy naprawdę jestem na to gotowa? Czy naprawdę jestem gotowa na to, żeby codziennie czekać na niego z kolacją? Czy jestem gotowa na to, żeby wieść z nim codzienne życie? Uczyłabym cały dzień muzyki, a on prowadziłby czyjeś księgi rachunkowe, następnie wracalibyśmy do domu i ja przygotowywałabym kolację i „skakała po piwo”, a on kładłby nogi na stoliku i mówił do mnie „kotku”. Potem kładlibyśmy się do łóżka i kochali do jakiejś dziewiątej wieczorem, żebyśmy nazajutrz nie byli

zmęczeni, obudzili się na czas, ubrali i poszli do pracy. I tak w kółko, dzień za dniem. – Ziemia do Sydney! – woła Hunter i dwukrotnie pstryka palcami. – Piwo, kotku. Szybko biorę puszkę, wracam do salonu, podaję mu piwo, a potem idę do łazienki. Odkręcam prysznic, zamykam drzwi i siadam na podłodze. Nasz związek należy uznać za udany. Hunter jest dla mnie dobry i mnie kocha. Nie mam pojęcia, dlaczego za każdym razem gdy myślę o naszej wspólnej przyszłości, ogarnia mnie zniechęcenie.

Ridge Maggie pochyla się nade mną i całuje mnie w czoło. – Muszę już lecieć. Leżę na plecach, opierając głowę i ramiona na zagłówku. Maggie siedzi na mnie okrakiem i patrzy ze smutkiem. Żałuję, że obecnie mieszkamy tak daleko od siebie, ale dzięki temu wszystkie nasze wspólne chwile nabrały wyjątkowego znaczenia. Biorę ją za ręce i przyciągam do siebie, mając nadzieję, że uda mi się ją przekonać, żeby jeszcze nie wychodziła. Śmieje się i kręci głową. Całuje mnie pospiesznie, potem ze mnie schodzi. Nie pozwalam jej jednak odejść. Rzucam się na nią, przyciskam do materaca, po czym celuję w nią palcem.

– Musisz... – pochylam się i całuję koniuszek jej nosa – zostać jeszcze jedną noc. – Nie mogę. Mam zajęcia. Chwytam ją za nadgarstki i kładę jej ręce nad głową, później przyciskam wargi do jej ust. Wiem, że nie zostanie. Nigdy jeszcze nie opuściła ani jednego dnia zajęć, chyba że była tak chora, że nie mogła się ruszyć. W sumie nie miałbym nic przeciwko temu, żeby się trochę rozchorowała, dzięki temu mógłbym ją zmusić do pozostania ze mną w łóżku. Puszczam ją i delikatnie sunę palcami po jej rękach. Potem obejmuję dłońmi jej twarz i całuję po raz ostatni, po czym niechętnie odsuwam się od niej. – Idź. Tylko uważaj na siebie. Daj mi znać, kiedy dojedziesz do domu. Kiwa głową i wstaje z łóżka. Sięga za mnie, bierze koszulkę i wkłada ją przez głowę. Patrzę, jak chodzi po pokoju i zbiera rzeczy, które ostatniej nocy ściągałem z niej w pośpiechu. Po pięciu latach większość par zamieszkuje razem. Maggie jest jednak inna. Ma ogromną, wręcz zatrważającą potrzebę niezależności. To zrozumiałe, biorąc pod uwagę, jak wyglądało jej dotychczasowe życie. Gdy się poznaliśmy, opiekowała się dziadkiem. Przedtem pomagała mu w opiece nad babcią, która umarła, gdy Maggie miała szesnaście lat. Teraz, kiedy dziadek znajduje się w domu opieki, dziewczyna

wreszcie ma szansę na odrobinę własnego życia, i chociaż ogromnie pragnę, żeby była tu ze mną, wiem również, jak bardzo to dla niej ważne. Dlatego muszę się pogodzić z tym, że cały rok będzie mieszkała w San Antonio, a ja tutaj, w Austin. I niech mnie diabli, jeśli stąd wyjadę, zwłaszcza do San Antonio. No, chyba że mnie poprosi. – Przekaż bratu, że życzę mu powodzenia. – Na odchodnym zatrzymuje się jeszcze w drzwiach. – I przestań się obwiniać, Ridge. Muzycy mają blokady twórcze, podobnie jak pisarze. Odzyskasz jeszcze natchnienie, zobaczysz. Kocham cię. – Ja ciebie też. Uśmiecha się i wychodzi z pokoju. Wiem, że stara się mnie pocieszyć, ale nie mogę przestać się tym martwić. Nie mam pojęcia, czy to dlatego, że Brennan tak bardzo mnie naciska w sprawie tych piosenek, czy dlatego, że jestem kompletnie wyprztykany z pomysłów, ale słowa po prostu nie spływają na papier. A bez satysfakcjonujących tekstów trudno być zadowolonym ze swojej muzyki. Moja komórka wibruje. To SMS od Brennana. Sprawia, że czuję się jeszcze gorzej. Brennan: Minęło już kilka tygodni. Powiedz, że coś masz. Ja: Pracuję nad tym. Jak trasa?

Brennan: Nieźle, ale przypomnij mi, żebym zabronił Warrenowi wpisywać w grafik aż tyle koncertów. Ja: To dzięki koncertom staniecie się znani. Brennan: STANIEMY. Przestań się zachowywać tak, jakbyś nie był członkiem zespołu. Ja: Nie będę, jeśli nie pokonam tej cholernej blokady. Brennan: Może powinieneś więcej wychodzić. A może w twoim życiu jest za mało dramatycznych zdarzeń. Zerwij z Maggie dla dobra sztuki. Zrozumie. Cierpienie stanowi doskonałą inspirację. Wystarczy posłuchać muzyki country. Ja: Świetny pomysł. Powtórzę Maggie, że to zaproponowałeś. Brennan: Nic, co powiem ani co zrobię, nie sprawi, że Maggie mnie znienawidzi. Pocałuj ją ode mnie i bierz się do pisania. Nasza kariera zależy od ciebie. Ja: Dupek. Brennan: O! Czyżbyś się wkurzył? Wykorzystaj to. Napisz gniewny protest song o tym, jak bardzo nienawidzisz swojego młodszego brata, a potem mi go przyślij ;–) Ja: Zrobię to, gdy w końcu zabierzesz rzeczy ze swojego dawnego pokoju. W przyszłym miesiącu

ma się wprowadzić siostra Bridgette. Brennan: Znasz tę całą Brandi? Ja: Nie. Dużo tracę? Brennan: Nie. Po prostu przygotuj się na mieszkanie z dwiema Bridgette. Ja: O kurde. Brennan: No właśnie. Pogadamy później. Wychodzę z SMS-a Brennana i zaczynam pisać do Warrena. Ja: Zaczynamy szukać współlokatora. Brennan nie zgodził się na Brandi. Możesz przekazać tę wiadomość Bridgette. Wiem, jak się lubicie. Warren: Ale z ciebie złamas. Śmieję się i zeskakuję z łóżka, a potem wychodzę z gitarą na balkon. Dochodzi ósma. Wiem, że ta dziewczyna już tam czeka. Podejrzewam, że to, co zamierzam zrobić, wyda jej się strasznie dziwne, ale co mi szkodzi spróbować. W sumie nie mam nic do stracenia.

2 Sydney Bezwiednie wystukuję stopą rytm i śpiewam tekst, który ułożyłam do tej piosenki, kiedy on nagle przestaje grać. Nigdy jeszcze nie przerywał w trakcie utworu. Zdziwiona spoglądam w jego stronę. Pochyla się do przodu i patrzy prosto na mnie. Unosi palec wskazujący, jakby chciał powiedzieć: „poczekaj”, po czym odstawia gitarę i wbiega do mieszkania. Co on, do diabła, wyprawia? I dlaczego tak bardzo się denerwuję? Wraca, trzymając plik kartek i mazak. Coś pisze. Co jest, do cholery? Unosi dwie kartki. Mrużę oczy, żeby zobaczyć, co na nich napisał. Numer telefonu. O kurde. Zapisał mi swój numer telefonu? Ponieważ nie ruszam się przez kilka chwil, chłopak potrząsa ze zniecierpliwieniem kartkami, pokazuje na nie, a potem na mnie. To jakiś wariat. Nie zadzwonię do niego. Nie ma mowy. Nie zrobię tego Hunterowi.

Chłopak kręci głową, po czym chwyta kolejną kartkę, coś na niej pisze i ją pokazuje. Puść mi SMS-a. Ponieważ nadal się nie ruszam, pisze coś na odwrocie. Mam pytanie. Pytanie? To wydaje się bezpieczne. Kiedy znów unosi kartki ze swoim numerem telefonu, biorę komórkę i wpisuję go. Wpatruję się w wyświetlacz przez kilka chwil, nie do końca wiedząc, co napisać, a potem decyduję się na: Ja: Co to za pytanie? Patrzy na swoją komórkę. Kiedy dostaje wiadomość, na jego twarzy pojawia się uśmiech. Upuszcza kartki i zaczyna pisać SMS-a. Po chwili mój telefon wibruje. Waham się chwilę, a potem patrzę na wyświetlacz. On: Śpiewasz pod prysznicem? Kręcę głową. Moje podejrzenia się potwierdziły. Chce mnie poderwać. No jasne, to przecież muzyk. Ja: Co to w ogóle za pytanie? Mam chłopaka.

Tracisz tylko czas. Wciskam „wyślij”, a potem patrzę, jak czyta moją wiadomość. Śmieje się, co mnie strasznie wkurza. Głównie dlatego, że jego uśmiech jest jak... emotikon z uśmiechem. Nie wiem, jak to inaczej opisać. Zupełnie jakby razem z ustami śmiała się cała jego twarz. Ciekawe, jak to wygląda z bliska. On: Wiem, że masz chłopaka, i wcale nie chcę cię poderwać. Chcę tylko wiedzieć, czy śpiewasz pod prysznicem. Cenię osoby, które to robią. Od twojej odpowiedzi zależy, czy zadam ci następne pytanie. Czytam tę długaśną wiadomość, podziwiając go za zdolność szybkiego pisania. Faceci zwykle nie są w tym tak dobrzy jak dziewczyny, jego odpowiedzi jednak nadchodzą błyskawicznie. Ja: Tak, śpiewam pod prysznicem. A ty? On: Nie. Ja: Jak możesz cenić osoby, które śpiewają pod prysznicem, skoro sam tego nie robisz? On: Może cenię je właśnie dlatego, że sam tego nie robię. Ta rozmowa nie ma sensu.

Ja: Do czego była ci potrzebna ta niezwykle ważna informacja? Wyciąga przed sobie nogi i opiera stopy na barierce balkonu, a potem patrzy na mnie przez kilka chwil. W końcu przenosi uwagę na swój telefon. On: Po prostu chcę wiedzieć, skąd znasz teksty moich piosenek, skoro ich jeszcze nie napisałem. Momentalnie czerwienieję ze wstydu. Ale wtopa. Wpatruję się przez dłuższą chwilę w tekst wiadomości, a potem przenoszę wzrok na niego. Patrzy na mnie z kamienną twarzą. Dlaczego nie przyszło mi do głowy, że mnie widzi? Nie pomyślałam, że może zauważyć, że śpiewam do jego muzyki. Aż do ostatniego wieczoru w ogóle nie zdawałam sobie sprawy, że mnie dostrzega. Robię głęboki wdech, żałując, że nasze spojrzenia się spotkały. Nie wiem, dlaczego jestem aż tak bardzo zakłopotana. Czuję się tak, jakbym pogwałciła jego prywatność. To żałosne. Ja: Zdecydowanie wolę piosenki z tekstem niż bez. Zmęczyło mnie zastanawianie się, jakie są teksty twoich piosenek, więc sama ułożyłam słowa do kilku z nich.

Odczytuje mojego SMS-a, a potem patrzy na mnie – tym razem bez choćby cienia uśmiechu na twarzy. Nie podoba mi się to jego poważne spojrzenie. Serce mi od niego szybciej bije. Z drugiej strony jego uśmiech też przyspiesza bicie mojego serca. Wolałabym, żeby jego twarz wydawała mi się nieatrakcyjna i pozbawiona wyrazu, ale to chyba niemożliwe. On: A możesz mi je wysłać? O nie. Nie ma takiej opcji. Ja: Nie ma takiej opcji. On: Proszę... Ja: Nie. On: A gdybym bardzo, ale to bardzo poprosił? Ja: Wybacz, ale nie. On: Jak masz na imię? Ja: Sydney. A Ty? On: Ridge. Ridge. Pasuje do niego to imię. Idealne dla kogoś o ciągotkach muzyczno-artystycznych. Ja: Sorki, Ridge, ale moje teksty nie nadają się do czytania. A ty nie piszesz tekstów do swoich utworów?

Zaczyna odpowiadać i jest to bardzo długi SMS. Jego palce śmigają po klawiszach telefonu. Boję się, że uraczy mnie całą epistołą. Podnosi wzrok i w tej samej chwili moja komórka wibruje. Ridge: Wydaje mi się, że cierpię na coś w rodzaju blokady twórczej. To dlatego chciałbym, żebyś przysłała mi teksty, które śpiewasz, gdy ja gram. Nawet jeśli według ciebie są głupie, z chęcią je przeczytam. Jakimś cudem znasz wszystkie moje piosenki, chociaż nigdy nikomu ich nie grałem, nie licząc prób na balkonie. Skąd wie, że znam wszystkie jego piosenki? Nagle zdaję sobie sprawę, że chłopak obserwuje mnie trochę dłużej, niż mi się początkowo wydawało, i przykładam dłoń do policzka, który znów piecze mnie ze wstydu. Wygląda na to, że nie ma na świecie osoby, która miałaby mniejszą intuicję ode mnie. Widzę, że Ridge znów pochylony jest nad komórką, więc przenoszę wzrok na swój telefon i czekam na kolejną wiadomość. Ridge: Widzę, jak całym ciałem reagujesz na muzykę. Stukasz stopą, ruszasz głową. Czasami specjalnie zwalniałem, żeby się przekonać, czy to zauważysz. Zawsze to robiłaś. Nieruchomiałaś, wyczuwając, że coś jest nie tak. Musisz więc mieć słuch i wyczucie muzyki. A skoro śpiewasz

pod prysznicem, to pewnie i niezły głos. To z kolei oznacza, że możesz mieć dryg do pisania tekstów. Dlatego chcę je zobaczyć. Wciąż jeszcze czytam, kiedy przychodzi następny SMS. Ridge: Błagam. Mam nóż na gardle. Robię głęboki wdech, żałując, że ta rozmowa w ogóle się zaczęła. Nie mam zielonego pojęcia, w jaki sposób doszedł do tych wszystkich wniosków, skoro nawet nie zauważyłam, że mnie obserwuje. W pewnym sensie zmniejsza to nieco moje zażenowanie. Jednak to, że chce poznać moje teksty, trochę mnie niepokoi. Śpiewam, ale nie na tyle dobrze, by wiązać z tym swoją zawodową przyszłość. Moją pasją jest sama muzyka a nie jej wykonywanie. I chociaż uwielbiam pisać teksty piosenek, nigdy nikomu ich nie pokazywałam. Wydaje mi się to czymś zbyt intymnym. Już chyba bym wolała, żeby próbował mnie wulgarnie poderwać. Drgam przestraszona, kiedy komórka znów wibruje. Ridge: No dobra, zawrzyjmy układ. Wybierz jedną moją piosenkę i prześlij mi tekst do niej. Potem dam ci spokój. Zwłaszcza gdy okaże się głupi. Śmieję się. A potem wzdrygam. On nie odpuści.

Chyba muszę zmienić numer telefonu. Ridge: Pamiętaj, że znam twój numer, Sydney. Nie dam ci spokoju, dopóki nie przyślesz mi tekstu co najmniej jednego kawałka. Jezu, on naprawdę nie zamierza zrezygnować. Ridge: A poza tym wiem, gdzie mieszkasz. Jeśli będzie trzeba, uklęknę przed twoimi drzwiami. Wrrr! Ja: No dobra. Skończ już z tymi pogróżkami. Jedna piosenka. Ale musisz ją najpierw zagrać, bo nie mam spisanego tekstu. Ridge: Zgoda. Którą piosenkę wybierasz? Zaraz ją zagram. Ja: Jak mam ci powiedzieć, o którą mi chodzi? Przecież nie znam ich tytułów. Ridge: Ja też nie. Unieś rękę, kiedy do niej dojdę. Odkłada telefon i bierze do rąk gitarę, a potem zaczyna grać jedną z piosenek. To jednak nie ta, o którą mi chodzi, więc kręcę głową. Przechodzi do następnego kawałka, a ja znów potrząsam przecząco głową. W końcu rozlegają się znajome akordy jednego z moich ulubionych utworów. Unoszę rękę, a on uśmiecha się, po

czym zaczyna grać tę piosenkę od początku. Otwieram notes, biorę długopis i spisuję słowa, które ułożyłam. Musiał zagrać ją trzy razy, zanim udało mi się spisać tekst do końca. Zapada zmierzch i już ledwo co widać. Ja: Jest już za ciemno, żeby mi się udało to odczytać. Wejdę do środka i prześlę ci go SMSem, ale musisz mi obiecać, że nigdy więcej już mnie o to nie poprosisz. W blasku wyświetlacza komórki, którą trzyma, widzę jego uśmiech. Kiwa głową, a potem bierze gitarę i wraca do mieszkania. Idę do swojego pokoju i siadam na łóżku. Zastanawiam się, czy mogę jeszcze się rozmyślić. Czuję, że ta nasza rozmowa zniszczyła mój cowieczorny relaks na balkonie. Już nigdy więcej nie wyjdę o ósmej wieczorem, żeby go posłuchać. Podobało mi się to bardziej, gdy myślałam, że nie wie o mojej obecności. To były tak jakby moje własne, prywatne koncerty. Teraz będę zbyt świadoma jego obecności, żebym mogła się nimi cieszyć. Jestem wściek​ła, że to zniszczył. Ze smutkiem przepisuję tekst i go wysyłam, po czym wyciszam telefon, zostawiam go na łóżku i idę do salonu. Chcę zapomnieć, że to się w ogóle stało.

Ridge

Kurde, niezła jest. Naprawdę niezła. Brennan zakocha się w tym tekście. Wiem, że będziemy musieli podpisać z nią umowę i coś jej odpalić. Ale opłaca się, zwłaszcza jeśli pozostałe teksty są tak dobre jak ten. Pytanie tylko, czy Sydney zgodzi się nam pomóc. Wyraźnie nie wierzy w swój talent. To jednak najmniejsze z moich zmartwień. O wiele większym jest to, jak przekonać ją do tego, żeby przysłała mi więcej tekstów. Albo zgodziła się napisać je razem ze mną. Nie wydaje mi się, żeby jej facet był tym zachwycony. Skoro już o nim mowa, to w życiu nie widziałem większego dupka. Wczoraj wieczorem wyszedł na balkon i całował oraz tulił Sydney jak najtroskliwszy chłopak pod słońcem. A potem, ledwie dziewczyna weszła do mieszkania, pojawił się na balkonie z tą drugą laską. Sydney pewnie akurat brała prysznic, bo tych dwoje zachowywało się tak, jakby mieli włączony minutnik. Laska otoczyła go nogami w pasie i zaczęła całować szybciej, niż zdążyłem mrugnąć okiem. I to wcale nie zdarzyło się pierwszy raz. Ciągle jestem świadkiem takich scen. Tak naprawdę nie do mnie należy informowanie Sydney o tym, że jej chłopak pieprzy jej współlokatorkę. A już na pewno nie napiszę jej o tym w SMS-ie. Ale gdyby Maggie mnie zdradzała, oczywiście chciałbym o tym wiedzieć. Po prostu nie znam Sydney jeszcze na tyle dobrze, żeby mówić jej o takich rzeczach. A poza

tym osoby przekazujące złe wieści zwykle obwinia się o wszystko. Zwłaszcza gdy zdradzana osoba nie chce uwierzyć w to, że jest zdradzana. Mógłbym wysłać jej anonimową wiadomość, ale ten dupek, jej chłopak, pewnie by się z tego jakoś wy- tłumaczył. Dlatego na razie będę milczał. To nie moja sprawa i dopóki się lepiej nie poznamy, Sydney nie ma powodu, żeby wierzyć moim słowom. Telefon wibruje w mojej kieszeni. Wyjmuję go, mając nadzieję, że to Sydney przysłała mi więcej tekstów. Okazuje się jednak, że to SMS od Maggie. Maggie: Jestem już prawie w domu. Do zobaczenia za dwa tygodnie. Ja: Nie chciałem, żebyś esemesowała, kiedy będziesz prawie w domu, tylko wtedy, gdy będziesz w domu. Przestań esemesować w czasie jazdy. Maggie: Dobra. Ja: Przestań! Maggie: Dobra! Rzucam komórkę na łóżko i postanawiam nie odpowiadać. Dzięki temu nie będzie miała pretekstu, żeby do mnie napisać, dopóki nie dojedzie do domu. Idę do kuchni po piwo, a potem siadam na kanapie obok drzemiącego Warrena. Wciskam guzik pilota, żeby

sprawdzić, co oglądał. Pornosa. No tak. Facet nie ogląda filmów, w których nie ma rozbieranych scen. Mam już zmienić kanał, kiedy wyrywa mi pilota z rąk. – To mój wieczór. Nie wiem, czy to Warren, czy Bridgette postanowili, że będziemy się dzielić telewizorem, ale był to beznadziejny pomysł. Zwłaszcza że do tej pory nie jestem pewien, który wieczór jest mój, chociaż formalnie rzecz biorąc, to moje mieszkanie. Mogę mówić o szczęściu, gdy oboje raz na kwartał mi zapłacą. Dopuściłem do tego, bo Warren to mój najlepszy kumpel od ogólniaka, a Bridgette... Cóż, jest dla mnie taka wredna, że nawet nie chce mi się zaczynać z nią rozmowy. Unikam tego, odkąd Brennan pół roku temu pozwolił się jej tutaj wprowadzić. Na razie nie brakuje mi kasy, bo pracuję, a Brennan daje mi swoją dolę, więc machnąłem na to ręką. Ciągle nie mam pojęcia, jak Brennan poznał Bridgette i co ich łączy, ale mój brat wyraźnie się o nią troszczy. Nie wiem, dlaczego to robi, bo według mnie jedyną zaletą tej dziewczyny jest to, że zupełnie nieźle wygląda w mundurku sieci Hooters. Oczywiście momentalnie przypominam sobie słowa, które wypowiedziała Maggie, kiedy dowiedziała się, że Bridgette się do nas wprowadza. – Nic mnie to nie obchodzi tak długo, jak mnie z nią

nie zdradzasz. Jeśli jednak byś mnie zdradził, byłaby to najgorsza rzecz, jaka by się mogła stać. Z miejsca bym z tobą zerwała, a tobie by serce pękło i oboje bylibyśmy nieszczęśliwi. Pogrążyłbyś się w rozpaczy i już nigdy byś się nie pozbierał. Dlatego jeśli już masz mnie zdradzić, najpierw upewnij się, że to będzie najlepsze bzykanko twojego życia. Bo zapewniam cię, że będzie zarazem ostatnie. Nie miała najmniejszego powodu do niepokoju, jednak obraz, który odmalowała, był tak przerażający, że nigdy nawet nie spojrzałem na Bridgette w tym jej mundurku. Jakim cudem moje myśli zawędrowały tak daleko? Dlatego właśnie mam blokadę twórczą. Ostatnio nie potrafię się skupić na niczym ważnym. Wracam do swojego pokoju, żeby przepisać tekst Sydney i zastanowić się, jak dodać go do muzyki. Chcę do niej zaesemesować, żeby wiedziała, co sądzę o jej twórczości, ale ostatecznie tego nie robię. Powinienem potrzymać ją trochę w niepewności. Doskonale wiem, jak to jest wysłać komuś cząstkę siebie, a potem czekać na werdykt. Mam zamiar przetrzymać ją na tyle długo, żeby zapragnęła przysłać mi więcej tekstów, gdy w końcu powiem jej, że jest genialna. Może to trochę okrutne z mojej strony, ale ta dziewczyna nie ma pojęcia, jak rozpaczliwie potrzebuję jej pomocy. Kiedy już ostatecznie znalazłem swoją

muzę, nie pozwolę jej się wymknąć.

3 Sydney Jeśli mój tekst mu się nie spodobał, mógłby przynajmniej podziękować. Wiem, że nie powinnam się tym przejmować, a jednak się przejmuję. Tym bardziej że w ogóle nie chciałam wysyłać mu tego tekstu. Nie oczekiwałam pochwał, ale to, że tak bardzo o niego błagał, a teraz w ogóle się nie odzywa, strasznie mnie wkurza. Na dodatek od prawie tygodnia nie pojawia się na balkonie o zwykłej porze. Mnóstwo razy miałam do niego napisać, lecz gdybym to zrobiła, pomyślałby, że mi zależy na jego opinii. Nie chcę, żeby mnie to obchodziło. Ale biorąc pod uwagę fakt, jak bardzo jestem rozczarowana, chyba jednak mnie obchodzi. Wkurza mnie to, że tak bardzo chcę, żeby mu się ten tekst spodobał. A jednocześnie bardzo podoba mi się myśl, że przyczyniłabym się do powstania piosenki. – Zaraz przywiozą jedzenie. Zdążę jeszcze wyjąć ubrania z suszarki – mówi Tori. Otwiera drzwi mieszkania i słyszę znajome dźwięki gitary dobiegające z zewnątrz. Zamyka za sobą drzwi, a ja mimo woli biegnę do pokoju i po cichu wychodzę na

balkon z książkami w ręce. Przycupnę sobie gdzieś tutaj, może mnie nie zauważy. On jednak patrzy prosto na mnie. Nie pozdrawia mnie uśmiechem ani choćby skinieniem głowy, po prostu dalej gra. Ciekawe, czy zamierza udawać, że do naszej ubiegłotygodniowej rozmowy w ogóle nie doszło. Nie mam nic przeciwko temu, sama z chęcią bym poudawała. Gra znaną mi piosenkę i już po chwili zapominam o swoim zawstydzeniu tym, że uznał mój tekst za głupi. Próbowałam go ostrzec. Wciąż jeszcze gra, kiedy kończę zadanie, odkładam książkę i zamykam oczy. Przez chwilę panuje cisza, a potem zaczyna grać kawałek, do którego wysłałam tekst. W połowie utworu przerywa na kilka chwil, nie otwieram jednak oczu. Znów zaczyna, a moja komórka wibruje. Ridge: Nie śpiewasz. Patrzy na mnie z uśmiechem na ustach, a potem przenosi wzrok na gitarę i kończy grać. Następnie bierze komórkę i wysyła mi kolejnego SMS-a. Ridge: Chcesz wiedzieć, co myślę o twoim tekście? Ja: Nie. Jestem pewna, że wiem, co myślisz. Minął już tydzień, odkąd ci go wysłałam. Spoko.

Mówiłam ci, że jest głupi. Ridge: Sorki, że się nie odzywałem. Musiałem wyjechać z miasta na kilka dni. Sprawy rodzinne. Nie wiem, czy to prawda, ale trochę mi ulżyło, że to nie z mojego powodu nie wychodził na balkon. Ja: Wszystko gra? Ridge: Tak. Ja: To dobrze. Ridge: Powiem to tylko raz, Sydney. Gotowa? Ja: Jezu, nie. Wyłączam komórkę. Ridge: I tak wiem, gdzie mieszkasz. Ja: No dobra. Ridge: Jesteś super. Ten tekst jest niesamowity. Nie masz pojęcia, jak bardzo pasuje do muzyki. Skąd się to w tobie bierze? I jak możesz to skrywać przed innymi? Przez swoją nieśmiałość wyrządzasz światu wielką krzywdę. Zgodziłem się, że nie będę prosił o więcej, ale zrobiłem to tylko dlatego, że nie spodziewałem się czegoś tak fantastycznego. Musisz mi przysłać więcej tekstów. Proszę, proszę, proszę. Oddycham z ulgą. Aż do tej chwili nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo zależy mi na jego opinii. Nie mam jeszcze odwagi na niego spojrzeć. Cały czas

wpatruję się w wyświetlacz telefonu. Nie odpisuję, ponieważ wciąż upajam się tymi komplementami. Gdyby napisał tylko, że tekst mu się podoba, przyjęłabym to z ulgą, i tyle. Jednak jego dalsze słowa są niczym schody, a każdy komplement jest kolejnym stopniem, który pokonuję w drodze na sam szczyt świata. O rany. Wygląda na to, że ten jeden SMS ośmielił mnie na tyle, że mam ochotę wysłać mu kolejny tekst. W życiu bym się tego nie spodziewała. To przekracza granice mojej wyobraźni. – Jest już żarełko – mówi Tori. – Chcesz zjeść tutaj? Odrywam wzrok od telefonu i patrzę na nią. – Yyy... tak, poproszę. Tori przynosi mi talerz. – Do tej pory nie miałam okazji przyjrzeć się temu facetowi – mówi, gapiąc się na Ridge’a grającego na gitarze. – Muszę przyznać, że niezły z niego przystojniak, chociaż nie lubię blondynów. – Właściwie to nie blond, tylko brąz. – Blond – prostuje Tori. – Tyle że ciemnoblond. Prawie brąz. Podoba mi się ta jego rozczochrana fryzura, a poza tym jest tak świetnie zbudowany, że jakoś przeboleję, że nie jest brunetem. Tori bierze swoje picie i siada, nie odrywając od niego wzroku. – Może jestem trochę za bardzo wybredna. W końcu jakie znaczenie ma kolor włosów? I tak będę w nich

zanurzać ręce po ciemku. Kręcę głową. – Ma prawdziwy talent – zauważam. Wciąż jeszcze nie odpowiedziałam na jego SMS-a, ale nie sprawia wrażenia, że nie może się go doczekać. Nie odrywa wzroku od gitary, nie zwracając na nas uwagi. – Ciekawe, czy ma dziewczynę – zastanawia się Tori. – Chętnie wypróbowałabym jego inne talenty. Nie mam pojęcia, czy Ridge z kimś chodzi, ale czuję ukłucie zazdrości. Tori jest bardzo ładna i wiem, że jeśli tylko zechce, owinie go sobie wokół palca. Jeśli chodzi o kontakty z płcią przeciwną, bez skrępowania bierze to, co chce. Dotąd jakoś nie miałam z tym problemu. – Nie chciałabyś chodzić z muzykiem – stwierdzam, jakbym miała w tym względzie jakieś doświadczenie. – Poza tym jestem pewna, że Ridge kogoś ma. Kilka tygodni temu widziałam go na balkonie z dziewczyną. To nawet nie jest kłamstwo. Rzeczywiście kiedyś widziałam tam jakąś dziewczynę. Tori patrzy na mnie ze zdziwieniem. – Skąd wiesz, jak ma na imię? Wzruszam ramionami, jakby to była drobnostka. Bo i jest to drobnostka. – W zeszłym tygodniu potrzebował pomocy przy tekście piosenki, więc mu ją przesłałam SMS-em. Tori prostuje się gwałtownie. – Znasz jego numer telefonu?

Nie podoba mi się oskarżycielski ton jej głosu. – Spokojnie, Tori. W ogóle go nie znam. Po prostu wysłałam mu tekst piosenki. Wybucha śmiechem. – O nic cię nie oskarżam, Syd – odpowiada, unosząc dłonie w obronnym geście. – Wcale się nie dziwię, że twoja miłość do Huntera blednie w obliczu kogoś takiego. – Pokazuje w kierunku Ridge’a. – To grzech nie skorzystać z okazji. Przewracam oczami. – Dobrze wiesz, że nigdy nie zrobiłabym tego Hunterowi. Wzdycha i opada z powrotem na krzesło. – Tak, wiem. Obie wpatrujemy się w Ridge’a. Właśnie kończy piosenkę. Unosi komórkę i coś pisze, a potem wraca do gitary i zaczyna kolejny utwór. W tej samej chwili mój telefon wibruje. Tori wyciąga po niego rękę, ale ją uprzedzam. – To od niego, prawda? – pyta. Czytam wiadomość. Ridge: Chcę jeszcze. Gdy tylko Barbie sobie pójdzie. Aż się wzdrygam na samą myśl, że Tori mogłaby przeczytać tego SMS-a. Po pierwsze, jest dla niej obraźliwy. Po drugie, całkiem opacznie zrozumiałaby

jego pierwszą część. Kasuję wiadomość i wyłączam komórkę na wypadek, gdyby przyjaciółka mi ją wyrwała. – Przesyłacie sobie świńskie SMS-y! – wykrzykuje z triumfem. Bierze pusty talerz i wstaje. – To się nazywa sexting. Miłej zabawy. Nie podoba mi się, że według niej mogłabym to zrobić Hunterowi. Wyjaśnię jej to jednak kiedy indziej. Na razie znajduję w notesie stronę z tekstem piosenki, którą właśnie gra Ridge, po czym przepisuję ją do telefonu, wysyłam i wchodzę do mieszkania. – Było pyszne – mówię, wstawiając talerz do zlewu. – To chyba moja ulubiona włoska knajpa w całym Austin. Siadam obok Tori na kanapie, usiłując przejść do porządku dziennego nad tym, że myśli, że zdradzam Huntera. Im bardziej będę się bronić, tym mniej będzie mi wierzyć. – À propos, właśnie coś sobie przypomniałam – mówi moja przyjaciółka. – W tej włoskiej restauracji jakiś tydzień temu przydarzyło mi się coś bardzo śmiesznego. Byłam tam na lunchu z... mamą. Siedziałyśmy na tarasie. Kelner właśnie proponował nam deser, kiedy nagle zza rogu wyjechał radiowóz na sygnale... Wstrzymuję oddech, bojąc się tego, co zaraz usłyszę. Co jest? Hunter twierdził, że był tam z kolegą z pracy. Raczej nieprawdopodobne, żeby Tori i on

znaleźli się tam osobno w tym samym czasie. Ale dlaczego w takim razie twierdzili, że byli tam z kim innym? Serce podchodzi mi do gardła. Robi mi się niedobrze. Jak oni mogli... – Syd? Dobrze się czujesz? – Tori patrzy na mnie z troską. – Wyglądasz, jakbyś zaraz miała zwymiotować. Przykładam dłoń do ust, bojąc się, że ma rację. Nie mam siły jej odpowiedzieć. Nie mam siły na nią spojrzeć. Nie mam siły nawet na to, żeby powstrzymać drżenie rąk. Dlaczego spotkali się w tajemnicy przede mną? Nigdy nie spotykają się beze mnie. Nie ma powodu, żeby to robili. Chyba że coś razem knuli. Coś knuli? Chwila, moment... Przykładam rękę do czoła i kręcę głową. To chyba najgłupsza chwila w całym moim niespełna dwudziestodwuletnim życiu. No jasne, że się spotkali. No jasne, że coś ukrywają. Przecież w przyszłą sobotę mam urodziny. Czuję się straszliwie głupio, że podejrzewałam ich o coś złego, i ogarnia mnie poczucie winy. – Wszystko gra? – pyta Tori. Kiwam głową. – Tak.

Postanawiam nie wspominać o tym, że wiem o jej spotkaniu z Hunterem. Nie chcę psuć niespodzianki. – Chyba zaszkodziło mi to włoskie jedzenie. Zaraz wracam. Idę do swojego pokoju i siadam na brzegu łóżka. Usiłuję pozbierać myśli. Jestem pełna wątpliwości, a zarazem targa mną poczucie winy. Wiem, że żadne z nich nie zrobiłoby tego, o co ich podejrzewałam. A jednak przez krótką chwilę w to wierzyłam.

Ridge Miałem nadzieję, że pierwszy tekst nie okaże się fuksem, ale po zobaczeniu drugiego i dodaniu do niego muzyki muszę napisać do Brennana. Nie mogę już dłużej ukrywać przed nim istnienia tej dziewczyny. Ja: Zaraz prześlę ci dwie piosenki. Nie musisz mi mówić, co o nich sądzisz, na pewno ci się spodobają. Daj sobie więc spokój z zachwytami, lepiej pomóż mi rozwiązać pewien problem. Brennan: O kurde! Żartowałem z tą Maggie. Powiedz, że jej nie rzuciłeś, żeby odzyskać wenę. Ja: Mówię serio. Znalazłem dziewczynę wprost stworzoną dla nas. Brennan: Sorry, stary, ale nie wciągaj mnie w to gówno. W końcu jesteśmy braćmi.

Ja: Przestań bredzić, Brennan. Chodzi mi o jej teksty. Są świetne. I nie wkłada w ich pisanie żadnego wysiłku. Potrzebujemy jej. Nigdy w życiu nie napisałbym czegoś równie dobrego. Musisz je zobaczyć. Jestem pewien, że ci się spodobają i zgodzisz się, że powinniśmy je od niej kupić. Brennan: Pogięło cię? Nie stać nas na wynajmowanie tekściarzy. Zażąda tantiem. Ani nam, ani pozostałym chłopakom z zespołu się to nie opłaci. Ja: Nie skomentuję tego, dopóki nie przeczytasz tych tekstów. Wysłałem ci je mailem. Odkładam telefon i zaczynam chodzić po pokoju. Muszę mu dać trochę czasu na przeanalizowanie tego, co mu wysłałem. Serce wali mi jak oszalałe i straszliwie się pocę, chociaż w pokoju wcale nie jest gorąco. Brennan musi się zgodzić. Boję się, że jeśli nie wykorzystamy jej tekstów, czeka mnie kolejne pół roku uderzania głową w ścianę. Po kilku minutach komórka wibruje. Skaczę na łóżko i ją podnoszę. Brennan: Dobra. Wysonduj, ile za to będzie chciała, i daj mi znać. Uśmiecham się i podrzucam telefon. Mam ochotę krzyczeć z radości. W końcu się uspokajam i biorę

komórkę, żeby do niej napisać. Przez chwilę zastanawiam się nad treścią SMS-a, bo nie chcę jej wystraszyć. W końcu jest jeszcze zielona. Ja: Możemy pogadać? Mam dla ciebie propozycję. Spokojnie, to nie to, co myślisz, chodzi o muzykę. Sydney: Niech będzie. Nie powiem, żebym się nie mogła doczekać, za bardzo się stresuję. Mogę zadzwonić do ciebie jutro po pracy? Ja: Pracujesz? Sydney: Tak. W bibliotece w kampusie. Na ogół do południa, z wyjątkiem tego weekendu. Ja: To pewnie dlatego cię tam nie widziałem. Zwykle zwlekam się z łóżka dopiero w okolicach lunchu. Sydney: To chcesz, żebym zadzwoniła? Ja: Puść SMS-a. Może udałoby się nam spotkać w ten weekend? Sydney: Pewnie tak, ale najpierw muszę pogadać z chłopakiem. Nie chcę, żeby zaczął podejrzewać, że chodzi o coś więcej niż tylko teksty. Ja: Jasne. Sydney: Jeśli chcesz, możesz przyjść jutro na moją imprezę urodzinową. To wszystko ułatwi, bo mój chłopak tam będzie. Ja: Masz jutro urodziny? W takim razie

wszystkiego najlepszego. O której? Sydney: Jeszcze nie wiem. To chyba ma być niespodzianka. Napiszę do ciebie jutro, gdy już się czegoś dowiem. Ja: OK. Mówiąc szczerze, wcale mi się nie podoba, że będzie tam jej chłopak. Wolałbym pogadać z nią na osobności. Ciągle nie wiem, czy jej mówić o tym, co dzieje się między tym dupkiem a jej współlokatorką. Na pewno najpierw musi się zgodzić na wykorzystanie swoich tekstów. Jak widać, działam z pobudek egoistycznych. Ale podoba mi się, że chce być z nim szczera, mimo że on na to nie zasługuje. Może też powinienem powiedzieć o tym Maggie? Do tej pory nie przyszło mi do głowy, że to w ogóle może być jakiś problem. Ja: Hej. Jak się ma moje kochanie? Maggie: Twoje kochanie pada na twarz. Ta magisterka mnie wykończy. A jak się ma moje kochanie? Ja: Super. Znaleźliśmy z Brennanem tekściarkę. Jest naprawdę dobra. Po twoim wyjeździe udało mi się doszlifować dwie piosenki. Maggie: Świetnie! Nie mogę się doczekać, kiedy je przeczytam. Może w przyszły weekend? Ja: Ty przyjedziesz do mnie czy ja mam

przyjechać do ciebie? Maggie: Ja przyjadę do ciebie. Muszę się oderwać od tego wszystkiego. Kocham cię. Ja: A ja ciebie. Nie zapomnij, że widzimy się dzisiaj na Skypie. Maggie: Pewnie, że nie zapomnę. Już wyjęłam ładne ciuszki. Ja: Mam nadzieję, że to tylko żart. Wolę cię bez nich. Maggie: ;–) Zostało jeszcze osiem godzin. Zgłodniałem. Rzucam telefon na bok. Otwieram drzwi pokoju i odskakuję do tyłu, bo ktoś ustawił pod drzwiami piramidę z różnych rzeczy. Pierwsza leci w moją stronę lampa, potem stolik nocny, potem jeszcze jedna lampa i jeszcze jeden stolik. Cholerny Warren. Mam już powyżej uszu tych jego dowcipów. Napieram ramieniem na kanapę, która została dosunięta do drzwi mojego pokoju, po czym przesuwam ją na środek salonu, przeskakuję przez nią i idę do kuchni. * Ostrożnie nakładam pastę do zębów na spodnią część

ciasteczka Oreo, potem kładę na niej górną część i delikatnie przycis​kam. Następnie wkładam je z powrotem do paczki ciastek Warrena. W tej samej chwili wibruje mój telefon. Sydney: Mógłbyś coś dla mnie zrobić? Nie ma pojęcia, ile rzeczy bym dla niej zrobił. Jestem zdany na jej łaskę i niełaskę. Ja: O co chodzi? Sydney: Mógłbyś wyjrzeć przez okno i powiedzieć mi, czy coś podejrzanego dzieje się w moim mieszkaniu? O kurde! Czyżby już wiedziała? Co mam jej powiedzieć? Wiem, że to samolubne z mojej strony, ale naprawdę wolałbym najpierw porozmawiać z nią o jej tekstach, dopiero potem o chłopaku. Ja: Dobra. Poczekaj chwilę. Podchodzę do drzwi balkonowych i patrzę na drugi koniec dziedzińca. Nie widzę tam nic nadzwyczajnego. Jest już jednak dosyć ciemno, więc mogę się mylić. Nie jestem pewien, co miałbym tam zobaczyć, dlatego postanawiam nie wdawać się w szczegóły. Ja: Nic tam nie widzę.

Sydney: Serio? A rolety są podciągnięte? Jest ktoś w środku? Patrzę raz jeszcze. Rolety są podciągnięte, ale jedyne, co widzę z tej odległości, to blask telewizora. Ja: Chyba nikogo nie ma. Nie miałaś mieć dzisiaj imprezy? Sydney: Tak myślałam. Ale teraz sama już nie wiem. W tej chwili dostrzegam poruszenie za jednym z okien. Jej współlokatorka właśnie wchodzi do salonu. Zaraz za nią idzie chłopak Sydney. Oboje siadają na kanapie, ale w sumie widzę tylko ich stopy. Ja: Zaraz. Twój chłopak i przyjaciółka siedzą na kanapie. Sydney: Dobra. Sorki za kłopot. Ja: A co z dzisiejszym wieczorem? W końcu będzie ta impreza? Sydney: Nie mam pojęcia. Hunter mówił, że jak wrócę, wyjdziemy do jakiejś knajpki, ale myślałam, że kłamie. Wiem, że on i Tori jakiś czas temu spotkali się na lunchu. Myślałam, że planują przyjęcie niespodziankę, ale najwidoczniej się myliłam.

Krzywię się. Wygląda na to, że przyłapała ich na kłamstwie i pomyślała, że spotkali się dlatego, że planowali imprezę dla niej. Jezu... Nie znam tego gościa, ale i tak mam wielką ochotę iść tam i spuścić mu łomot. Dzisiaj są jej urodziny. Nie mogę jej o tym powiedzieć w takim dniu. Wciągam powietrze, a potem postanawiam poradzić się Maggie. Ja: Jesteś zajęta? Mam pytanie. Maggie: Słucham. Ja: Gdyby w twoje urodziny znajoma odkryła, że cię zdradzam, chciałabyś się od razu o tym dowiedzieć czy wolałabyś, żeby poczekała z tymi rewelacjami? Maggie: Jeśli pytasz czysto hipotetycznie, zabiję cię, bo przez ciebie o mało nie dostałam zawału. Jeśli to nie jest pytanie czysto hipotetyczne, zabiję cię z tego samego powodu. Ja: Przecież wiesz, że to nie o mnie chodzi. Nie masz dzisiaj urodzin ;–) Maggie: Kto kogo zdradza? Ja: Dzisiaj są urodziny Sydney. Tej dziewczyny od tekstów. Tak się składa, że wiem, że jej chłopak ją zdradza. I chyba nadeszła pora, żeby jej o tym powiedzieć, bo właśnie coś zaczyna podejrzewać. Maggie: Jezu... Nie chciałabym być na twoim

miejscu. Ale jeśli ona coś podejrzewa, a ty masz pewność, że on ją zdradza, to musisz jej o tym powiedzieć. W przeciwnym razie wyjdzie na to, że zataiłeś prawdę. Ja: Tak właśnie myślałem, że to powiesz. Maggie: Powodzenia. Ale i tak cię zabiję. Siadam na łóżku i piszę SMS-a do Sydney. Ja: Nie wiem, jak ci to powiedzieć. Mam nadzieję, że nie prowadzisz? Sydney: O kurde. Są tam jednak goście? Całe tłumy? Ja: Nie, nie ma nikogo poza twoim chłopakiem i przyjaciółką. Po pierwsze, przepraszam, że piszę o tym dopiero teraz. Nie wiedziałem, jak to zrobić, bo ledwo się znaliśmy. Po drugie, przepraszam, że robię to w twoje urodziny, ale i tak czuję się jak ostatni palant, że tak długo zwlekałem. A po trzecie, przepraszam, że dowiesz się tego z SMS-a, ale zależy mi na tym, żebyś poznała prawdę przed powrotem do domu. Sydney: Przerażasz mnie, Ridge. Ja: Może powiem to prosto z mostu. Twoja kumpela kręci z twoim chłopakiem. Wysyłam wiadomość i zamykam oczy. Właśnie zniszczyłem jej urodziny. A kto wie, może też coś

więcej. Sydney: Ridge, oni od dawna się przyjaźnią. Pewnie coś źle zinterpretowałeś. Ja: Jeśli siedzenie na kolanach faceta i całowanie go z języczkiem nazywasz przyjaźnią, to przepraszam. Dla mnie to coś więcej. To trwa od kilku tygodni. Wydaje mi się, że wymykają się na balkon, kiedy akurat bierzesz prysznic. Sydney: Jeśli już jesteś taki szczery, dlaczego nie powiedziałeś mi o tym na samym początku? Ja: Nie tak łatwo powiedzieć o czymś takim drugiej osobie. Niby kiedy jest ten właściwy czas? Mówię ci o tym teraz, bo zaczęłaś coś podejrzewać. Sydney: Proszę, powiedz, że to jakiś okrutny żart. Nie masz pojęcia, co czuję. Ja: Przykro mi, Sydney. Naprawdę. Czekam cierpliwie na jej odpowiedź. Bezskutecznie. Zastanawiam się, czy znów do niej nie napisać, ale wiem, że potrzebuje trochę czasu. Kurde, ale ze mnie dupek. Pewnie się na mnie wkurzyła. Nie mam prawa mieć do niej o to pretensji. Chyba mogę się pożegnać z tymi tekstami. Drzwi się otwierają gwałtownie i do mojego pokoju wpa​- da Warren. Rzuca we mnie ciastkiem. Uchylam się

i trafia w zagłówek. – Dupek! – krzyczy. A potem wybiega z pokoju i trzaska za sobą drzwiami.

4 Sydney Jestem w szoku. Jakim cudem ten dzień nagle zmienił się w koszmar? Rano miałam jeszcze przyjaciółkę, chłopaka, torebkę i dach nad głową. A teraz stoję naga, zziębnięta i cierpiąca pod obcym prysznicem i od pół godziny gapię się w ścianę. Przysięgam, jeśli to jakaś gigantyczna urodzinowa podpucha, nie odezwę się już nigdy do nikogo ani słowem. Nigdy, przenigdy. Wiem jednak, że to nie dowcip. Choć bardzo bym chciała, żeby nim był. Od chwili gdy weszłam do mieszkania i stanęłam przed Hunterem, wiedziałam, że wszystko, co napisał Ridge, to prawda. Zapytałam go wprost, czy sypia z Tori. Ich miny wydałyby mi się nawet zabawne, gdyby nie to, że nie zaprzeczył. W jednej chwili cały mój świat legł w gruzach. Chciałam osunąć się na podłogę i płakać. Poszłam jednak jak gdyby nigdy nic do swojego pokoju i zaczęłam się pakować. Tori z płaczem wbiegła tam za mną. Usiłowała mi wytłumaczyć, że to nic takiego, że sypiali ze sobą już dawniej, zanim mnie poznali. To, że to dla nich nic nie znaczy, zraniło mnie chyba jeszcze bardziej. Gdyby to

było dla nich ważne, może jakoś umiałabym zrozumieć ich zdradę. Skoro jednak to nic dla nich nie znaczyło, czemu cały czas to robili? Chyba te jej słowa były dla mnie najgorsze ze wszystkiego. To właśnie wtedy jej przywaliłam. Na domiar złego kilka minut po tym, gdy Ridge powiedział mi o Hunterze i Tori, straciłam pracę. Wydaje mi się, że w większości bibliotek krzywo się patrzy na pracownice, które nagle zaczynają płakać i rzucać książkami o ściany. Nic nie poradzę jednak na to, że w chwili gdy dowiedziałam się, że mój chłopak sypia z moją współlokatorką, znajdowałam się w dziale romansów. Głupiutkie, ckliwe okładki książek leżących na wózku przede mną naprawdę mnie wkurzyły. Zakręcam wodę i wychodzę spod prysznica, a potem się ubieram. Po włożeniu suchych ciuchów mój stan fizyczny nieco się poprawia. Równocześnie jednak z każdą mijającą minutą robi mi się ciężej na sercu i jestem coraz bardziej załamana. Ostatnie dwie godziny unieważniły całe dwa lata mojego życia. To mnóstwo czasu, żeby związać się z dwojgiem ludzi. Ufałam im bardziej niż komukolwiek innemu w swoim życiu. Nie mam pewności, czy w końcu wyszłabym za Huntera i czy zostałby ojcem moich dzieci, ale strasznie boli mnie to, że ufałam mu na tyle, by wyobrażać go sobie w obu tych rolach, a okazał się

kimś zupełnie innym, niż myślałam. Chyba to, że się co do niego myliłam, wkurza mnie bardziej niż to, że mnie zdradzał. Skoro nie potrafię właściwie ocenić nawet najbliższych mi osób, nie powinnam już nikomu zaufać. Nigdy. Nienawidzę ich za to, że mi to zrobili. Odtąd będę sceptycznie podchodzić do wszystkich, którzy pojawią się w moim życiu. Wracam do salonu. Pali się jedynie lampa stojąca przy kanapie. Patrzę na komórkę. Jest dopiero po dziewiątej. Kiedy byłam pod prysznicem, przyszło kilka SMS-ów. Siadam więc na kanapie i zaczynam je przeglądać. Hunter: Proszę, zadzwoń. Musimy pogadać. Tori: Nie gniewam się, że mi przyłożyłaś. Proszę, zadzwoń. Hunter: Martwię się o ciebie. Gdzie jesteś? Ridge: Przepraszam, że nie powiedziałem ci wcześniej. Wszystko gra? Hunter: Przyniosę ci torebkę. Tylko napisz, gdzie jesteś. Rzucam telefon na stolik i opadam na kanapę. Nie mam pojęcia, co robić. Oczywiście nie chcę gadać z żadnym z nich, do czego jednak mnie to doprowadzi? Na razie nie mogę sobie pozwolić na wynajęcie mieszkania. Nie stać mnie na kaucję i opłacenie czynszu.

Większość moich znajomych ze studiów mieszka w akademikach, więc zatrzymanie się u nich również nie wchodzi w rachubę. W sumie pozostały mi tylko dwie możliwości: albo zadzwonię do rodziców, albo z czystej oszczędności przeproszę się z Hunterem i Tori. Tego wieczoru żadna z tych opcji mnie nie pociąga. Cieszę się, że Ridge pozwolił mi się tu zatrzymać. Przynajmniej nie spłuczę się na hotel. Nie mam pojęcia, dokąd pójdę, kiedy obudzę się rano, ale do tej chwili zostało jeszcze jakieś dwanaście godzin. Do tego czasu będę mogła do woli nurzać się w nienawiści do całego wszechświata i użalaniu się nad sobą. A najlepiej się to robi, pijąc. Potrzebuję alkoholu. I to strasznie. Przechodzę do kuchni i zaczynam przeszukiwać szafki. Nagle słyszę, że drzwi do pokoju Ridge’a się otwierają. Kiedy się odwracam, właśnie z niego wychodzi. Jego włosy są zdecydowanie jasnobrązowe. Przegrałaś, Tori. Ma na sobie wyblakłą koszulkę i dżinsy i jest na bosaka. Przygląda mi się z zaciekawieniem. Trochę mi głupio, że przyłapał mnie na myszkowaniu po szafkach. Odwracam się szybko, żeby nie zauważył, że się rumienię. – Muszę się napić – mówię. – Masz jakiś alkohol? Patrzy na swój telefon i coś pisze. Albo nie ma

podzielnej uwagi, albo obraził się na mnie za to, jak go dzisiaj potrakto​wałam. – Przepraszam, że byłam dla ciebie taka wredna, ale sam musisz przyznać, że to, co dziś przeżyłam, trochę mnie usprawiedliwia. Wsuwa komórkę do kieszeni i patrzy na mnie, ale nie odpowiada na moje beznadziejne przeprosiny. Ściąga tylko usta i unosi brwi. Z chęcią trzasnęłabym go w te uniesione brewki. Kurde, o co mu chodzi? Jak dotąd najgorszą rzeczą, jaką mu zrobiłam, było pokazanie środkowego palca. Przewracam oczami, zamykam ostatnią szafkę i wracam na kanapę. Biorąc pod uwagę sytuację, w jakiej się znalazłam, zachowuje się jak ostatni dupek. Dotąd wydawał mi się miłym gościem, ale zaczynam się zastanawiać, czy nie lepiej będzie wrócić do Tori i Huntera. Unoszę telefon, spodziewając się kolejnego SMS-a od swojego byłego chłopaka, ale to wiadomość od Ridge’a. Ridge: Musisz mówić zwrócona twarzą do mnie, inaczej pozostaną nam tylko SMS-y. Czytam tę wiadomość kilka razy, ale nie ma dla mnie najmniejszego sensu. Nie rozumiem, o co mu chodzi. Zaczynam się martwić, że ma nierówno pod sufitem, a w takim razie nic tu po mnie. Patrzymy sobie w oczy.

Widzi moje zmieszanie, ale wciąż nic nie wyjaśnia. Zamiast tego pisze kolejnego SMS-a. Patrzę na wyświetlacz telefonu. Ridge: Jestem głuchy, Sydney. Głuchy? Jak to? Zaraz, naprawdę GŁUCHY? Ale jak to możliwe? Przecież tyle razy rozmawialiśmy... Wracam pamięcią do tych dwóch tygodni naszej znajomości i nie potrafię sobie przypomnieć choćby jednej sytuacji, w której słyszałam jego głos. Czy dlatego właśnie Bridgette myślała, że jestem niesłysząca? Gapię się w telefon, chcąc ukryć zakłopotanie. Nie do końca wiem, co o tym myśleć. Nic nie poradzę na to, że czuję się zdradzona. Kolejna pozycja, którą powinno się dopisać do listy rzeczy, które zdołują Sydney w jej urodziny. Nie dość, że nie powiedział mi, że mój chłopak mnie zdradza, to jeszcze zapomniał wspomnieć, że jest głuchy? Z drugiej strony nie miał przecież takiego obowiązku. Ech... sama już nie wiem. Mimo wszystko mam do niego żal. Ja: Dlaczego nie powiedziałeś mi, że nie

słyszysz? Ridge: A dlaczego ty nie powiedziałaś mi, że słyszysz? Pochylam głowę ze wstydem. Ma rację. No dobra, przynajmniej w nocy nie będzie słyszał mojego płaczu. Ja: Masz jakiś alkohol? Wybucha śmiechem i kiwa głową. Otwiera szafkę pod zlewem i wyjmuje z niej butelkę płynu do naczyń. Następnie z innej szafki wyciąga dwie szklanki i przelewa do nich zawartość butelki. – Co ty wyprawiasz? – pytam zaskoczona. Widząc, że nie reaguje, przypominam sobie, że przecież mnie nie słyszy. Minie jeszcze trochę czasu, zanim się przyzwyczaję. Podchodzę do niego. Kiedy stawia butelkę na blacie, podnoszę ją i czytam, co jest napisane na etykiecie. Śmieje się i podaje mi szklankę. Podstawia swoją pod nos i pokazuje, bym zrobiła to samo. Z wahaniem zbliżam ją do nosa i wyczuwam zapach whiskey. Stukamy się szklankami, po czym pijemy. Wciąż jeszcze otrząsam się z powodu obrzydliwego smaku trunku, kiedy Ridge pisze kolejnego SMS-a. Ridge: Nasz współlokator ma niezdrowy stosunek

do alkoholu, więc musimy go przed nim chować. Ja: Tak bardzo go nienawidzi? Ridge: Tak bardzo nie lubi wydawać na niego kasy. Kiwam głową ze zrozumieniem, biorę butelkę po płynie do naczyń, napełniam szklanki i pijemy drugą kolejkę. Krzywię się, czując falę gorąca spływającą gardłem i rozchodzącą się po całym ciele. Potrząsam głową i otwieram oczy. – Umiesz czytać z ruchu warg? – pytam. Wzrusza ramionami, a potem bierze notes i długopis, które najwyraźniej nie przypadkiem leżą na blacie. To zależy od warg. Jest w tym trochę sensu. – A z moich? Potakuje i ponownie bierze do ręki długopis. Przeważnie nie mam problemu z czytaniem z ruchu warg. Ale też nauczyłem się zgadywać, co ludzie zamierzają powiedzieć. Wynika to z sytuacji, w jakiej się znajdujemy, i z ich mowy ciała. – To znaczy? – Odpycham się dłońmi od blatu i siadam na barku. Pierwszy raz spotkałam kogoś niesłyszącego. Nie wiedziałam, że będę miała tyle pytań.

Albo mam już trochę w czubie, albo po prostu nie chcę, żeby wracał do siebie. Nie mogę zostać sama, bo znów zacznę myśleć o Hunterze i Tori. Ridge odkłada notes i bierze mój telefon. Rzuca mi go, po czym siada obok mnie na stołku barowym. Ridge: Kiedy jestem w sklepie i kasjerka coś do mnie mówi, na ogół domyślam się, o co jej chodzi. Tak samo z kelnerką w restauracji. To naprawdę proste w przypadku rutynowych sytuacji. Ja: A teraz? To nie jest rutynowa sytuacja. Podejrzewam, że raczej niewiele bezdomnych dziewczyn spało na twojej kanapie. Więc skąd wiesz, co mówię? Ridge: Z grubsza zadajesz mi takie same pytania jak wszyscy, którzy właśnie dowiedzieli się, że nie słyszę. Właściwie niczym się od nich nie różnisz. Trochę mnie to martwi, bo zdecydowanie nie chcę być taka jak wszyscy. Odpowiadanie na wciąż te same pytania musi być strasznie nudne. Ja: Tak naprawdę wcale mnie to nie interesuje. Zmieńmy temat. Ridge patrzy na mnie i się uśmiecha. O kurde. Nie wiem, czy to przez whiskey, czy przez to, że od dwóch godzin jestem singielką, ale ten uśmiech

zdecydowanie na mnie działa. Ridge: Pogadajmy o muzyce. – Dobrze – odpowiadam i kiwam głową. Ridge: Chciałem porozmawiać o tym z tobą dziś wieczorem. I dopiero potem zniszczyć ci życie. Wyszło, jak wyszło. W każdym razie chcę, żebyś pisała teksty dla mojego zespołu. Zarówno do piosenek, które już napisałem, jak i do tych, które napiszę w przyszłości. Nie od razu mu odpowiadam. W pierwszej chwili chcę go zapytać o ten zespół, ponieważ z chęcią zobaczyłabym go na żywo. Potem chcę się dowiedzieć, jakim cudem gra na gitarze, skoro nie słyszy, ale wolałabym nie wyjść na jedną z tych wścibskich osób, o których pisał. Ostatecznie jednak postanawiam odmówić, bo pisanie dla kogoś tekstów wiąże się ze zbyt wielką presją. A presja to ostatnia rzecz, jakiej pragnę po dzisiejszym dniu. Kręcę głową. – Nie. Chyba nie jestem zainteresowana. Ridge: Zapłacimy ci. Przykuwa tym moją uwagę. Czyżby na horyzoncie

pojawiła się trzecia możliwość? Ja: O jakiej zapłacie mówimy? Wciąż uważam, że musisz być niespełna rozumu, skoro chcesz, żebym pisała ci teksty, ale trafiłeś akurat na chwilę, kiedy jestem bezdomna i potrzebuję forsy. Ridge: Dlaczego ciągle nazywasz siebie bezdomną? Naprawdę nie masz się gdzie podziać? Ja: Mogłabym zatrzymać się u rodziców, ale musiałabym zmienić kierunek studiów. Mogę też wrócić do swojej współlokatorki, ale chyba nie chcę słyszeć, jak się w nocy pieprzy z moim byłym chłopakiem. Ridge: Aleś ty sarkastyczna. Ja: Chyba tylko to mi pozostało. Ridge: Możesz zamieszkać tutaj. Akurat szukamy czwartego współlokatora. Jeśli pomożesz nam z tekstami, będziesz mogła mieszkać tu za darmo, dopóki nie staniesz na nogi. Czytam dwukrotnie tego SMS-a, a potem kręcę głową. Ridge: To dopóki nie znajdziesz mieszkania. Ja: Nie. Nawet cię nie znam. A poza tym twoja dziewczyna z Hooters mnie nie cierpi.

Ridge wybucha śmiechem. Ridge: Bridgette nie jest moją dziewczyną. I w sumie rzadko tu bywa, więc nie musisz się nią przejmować. Ja: To wszystko jest za bardzo pokręcone. Ridge: A masz jakieś inne możliwości? Nawet nie było cię stać na taksówkę. Jestem twoją ostatnią deską ratunku. Ja: Stać mnie na taksówkę. Po prostu zostawiłam torebkę w mieszkaniu, a nie chciałam po nią wracać. Ridge czyta mojego SMS-a i marszczy brwi. Ridge: Mogę po nią iść, jeśli chcesz. Patrzę na niego. – Naprawdę? Uśmiecha się i idzie do drzwi. Nie pozostaje mi nic innego, jak ruszyć za nim.

Ridge Wciąż pada, a wiem, że Sydney dopiero co włożyła suche ciuchy, dlatego na dole klatki schodowej piszę do niej SMS-a.

Ja: Poczekaj tutaj, bo znowu zmokniesz. Załatwię to sam. Kręci głową. – Nie. Idę z tobą. Cieszę się, że nie reaguje na moją głuchotę tak, jak się spodziewałem. Większość osób czuje się nieswojo w moim towarzystwie, nie wiedząc, jak się ze mną komunikować. Najczęściej podnoszą głos i mówią powoli i wyraźnie, tak jak Bridgette. Chyba myślą, że jeśli będą się wydzierać, jakimś cudem ich usłyszę. To jednak nic nie daje, no, może poza tym, że mam niezły ubaw, kiedy mówią do mnie jak do idioty. Wiem, że nie wynika to z ich braku szacunku do mnie. To zwykła ignorancja. Do tego stopnia się przyzwyczaiłem, że w ogóle nie zwracam na to uwagi. Zwróciłem jednak uwagę na reakcję Sydney... bo właściwie jej nie było. Kiedy się dowiedziała o mojej głuchocie, po prostu usiadła na barku i dalej ze mną rozmawiała, tyle że za pomocą SMS-ów. Na szczęście szybko pisze. Przechodzimy przez dziedziniec i stajemy przed jej klatką schodową. Wchodzę po schodach, w pewnej chwili jednak zauważam, że Sydney została na dole. Sprawia wrażenie strasznie zdenerwowanej. Mam wyrzuty sumienia, że w porę nie zdałem sobie sprawy z tego, jakie to dla niej ciężkie przeżycie. Wiem, że

zapewne cierpi bardziej, niż to pokazuje. To musi być straszne dowiedzieć się, że twoja najlepsza przyjaciółka i twój chłopak ze sobą sypiają. A przecież minęło zaledwie kilka godzin od chwili, gdy się o tym przekonała. Wracam do niej, chwytam ją za rękę i uśmiecham się uspokajająco. Wzdycha ciężko, po czym idzie ze mną po schodach. Przed drzwiami klepie mnie po ramieniu. Odwracam się do niej. – Mogę tu zaczekać? – pyta. – Nie chcę ich widzieć. Kiwam głową, zadowolony, że nie mam najmniejszych problemów z czytaniem z ruchu jej warg. – Ale jak zazgrzytasz o swoją kolebkę? – pyta. A w każdym razie tak mi się wydaje. Wybucham śmiechem, domyślając się, że tym razem nic nie zrozumiałem. Widząc moje zmieszanie, powtarza raz jeszcze, ale dalej nie rozumiem. Wyciągam telefon, dzięki czemu może to napisać. Sydney: Ale jak zapytasz o moją torebkę? No tak, o tym nie pomyślałem. Ja: Spoko, Sydney, przyniosę ci ją. Zaczekaj tutaj. Kiwa głową. Piszę jeszcze jednego SMS-a, po czym podchodzę do drzwi i pukam. Nikt nie otwiera, więc ponownie pukam, tym razem mocniej. Drzwi się

uchylają i staje w nich przyjaciółka Sydney. Przez chwilę patrzy na mnie z ciekawością, potem odwraca się i spogląda w głąb mieszkania. Drzwi otwierają się szerzej i pojawia się w nich Hunter. Kiedy mówi coś w stylu: „słucham, o co chodzi?”, unoszę telefon z SMSem wyjaśniającym, że przyszedłem po torebkę Sydney. Czyta go, po czym kręci głową. – Coś ty, kurde, za jeden? – pyta. Wyraźnie nie podoba mu się, że przyszedłem tu w imieniu Sydney. Tymczasem dziewczyna wycofuje się, a on otwiera drzwi jeszcze szerzej, a potem krzyżuje ręce na piersiach i piorunuje mnie wzrokiem. Przykładam rękę do ucha i kręcę głową, dając do zrozumienia, że nie słyszę. Nieruchomieje na chwilę, a potem odchyla głowę do tyłu, wybucha śmiechem i znika w głębi mieszkania. Zerkam na Sydney, która stoi blada u szczytu schodów, nie spuszczając ze mnie wzroku. Mrugam do niej porozumiewawczo, próbując ją uspokoić. Hunter wraca, przykłada kartkę papieru do drzwi i coś pisze. Po chwili podstawia mi kartkę pod nos. Pieprzysz ją? Jezu, co za złamas. Wyciągam rękę po długopis i kartkę, a kiedy mi je podaje, zapisuję swoją odpowiedź. Czyta ją i zaciska szczęki. Zgniata kartkę, rzuca ją na podłogę, a potem, zanim udaje mi się uchylić, zadaje mi cios pięścią.

Cóż, powinienem być na to przygotowany. W drzwiach ponownie pojawia się dziewczyna. Zdaje się, że krzyczy, ale nie mam pojęcia na kogo ani co. W tej samej chwili pojawia się przy mnie Sydney. Mija mnie i wchodzi do mieszkania. Patrzę, jak znika w pokoju, a potem wraca z torebką. Dziewczyna zastępuje jej drogę i kładzie ręce na jej ramionach, lecz Sydney odtrąca je i uderza dziewczynę pięścią w twarz. Tym razem drogę zastawia jej Hunter. Klepię go po ramieniu, a kiedy się odwraca, walę go prosto w nos. Zatacza się do tyłu, a Sydney patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami. Chwytam ją za rękę i wyciągam z mieszkania. Ruszamy biegiem w kierunku schodów. Na szczęście wreszcie przestało padać. Oboje biegniemy na drugą stronę dziedzińca. Odwracam się kilka razy, żeby sprawdzić, czy nikt nas nie goni. Wbiegamy po schodach, po czym otwieram drzwi swojego mieszkania i odsuwam się, żeby przepuścić Sydney. Zatrzaskuję drzwi, a potem pochylam się i opieram dłonie na kolanach, usiłując złapać oddech. Co za dupek. Nie mam pojęcia, co Sydney w nim widziała. To, że z nim chodziła, stawia pod znakiem zapytania trzeźwość jej ocen. Patrzę na nią, spodziewając się, że będzie zapłakana, ale okazuje się, że się śmieje. Siedzi na podłodze i chichocze. Widząc jej reakcję, nie mogę powstrzymać uśmiechu. Przypominam sobie, jak bez wahania

przyłożyła tamtej dziewczynie w twarz, i dochodzę do wniosku, że jest twardsza, niż mi się wydawało. Zerka na mnie i wciąga powietrze, chcąc się uspokoić. Unosi torebkę i szepcze: „dziękuję”. Następnie wstaje, odgarnia mokre włosy z twarzy i idzie do kuchni. Przegląda kilka szuflad, zanim znajduje ścierkę do naczyń. Zwilża ją pod kranem i przywołuje mnie gestem ręki. Opieram się o blat kuchenny, a ona chwyta mnie za brodę i odchyla twarz na lewo. Krzywię się z bólu, kiedy przyciska ścierkę do mojej wargi. Dopóki jej nie dotknęła, nie zdawałem sobie sprawy, że jest rozcięta. Płucze zakrwawioną ścierkę nad zlewem, po czym znów przykłada ją do moich ust. Zauważam, że ona również ucierpiała. Chwytam ją za rękę i uważnie się jej przyglądam. Jest spuchnięta. Biorę od niej ścierkę i ścieram krew z twarzy, a potem wyjmuję z szafki plastikowy woreczek i napełniam go kostkami lodu. Chwytam ją za rękę i przykładam do niej woreczek, później daję jej znak, że przez jakiś czas powinna go przytrzymywać. Opieram się o blat i wyjmuję telefon. Ja: Musiałaś ją nieźle walnąć, skoro masz tak bardzo spuchniętą pięść. Odpisuje mi, trzymając komórkę jedną ręką. Drugą, z woreczkiem lodu, opiera na blacie.

Sydney: To chyba dlatego, że w sumie walnęłam ją dzisiaj dwa razy. A raz Huntera. Ja: No, no! Jestem pod wrażeniem. Ale też trochę przerażony. Czy trzy walnięcia to twoja zwykła dzienna dawka? Sydney: Raczej życiowa. Wybucham śmiechem. Wzrusza ramionami i odkłada telefon. Przykłada woreczek z lodem do moich ust. – Warga ci spuchła – wyjaśnia. Zaciskam palce na blacie. Czuję się skrępowany tą sytuacją. Ona jednak najwyraźniej nie. Zastanawiam się, co by na to wszystko powiedziała Maggie, gdyby nagle stanęła w drzwiach. Muszę to przerwać. Ja: Masz ochotę na tort urodzinowy? Uśmiecha się i potakuje. Ja: Nie mogę prowadzić, bo upiłaś mnie whiskey, ale może masz ochotę się przejść? W Park’s Diner mają świetne desery. To jakiś kilometr stąd. Chyba już nie będzie padać. – Muszę się przebrać – mówi Sydney. Wyciąga z walizki ubrania i idzie do łazienki. Zamykam butelkę

po płynie do naczyń i wstawiam ją z powrotem do szafki pod zlewem.

5 Sydney Jemy tort w całkowitym milczeniu. Siedzimy w boksie z nogami wyciągniętymi przed siebie. Przyglądam się tłumowi wypełniającemu restaurację i zastanawiam się, jak to jest nic nie słyszeć. Chyba jestem nieco zbyt bezceremonialna, ale muszę go o to zapytać. Ja: Jak to jest być niesłyszącym? Czujesz się tak, jakbyś miał jakiś sekret, o którym nikt nie wie? Jakbyś miał nad wszystkimi przewagę, bo głuchota wyostrzyła ci pozostałe zmysły i dysponujesz nadludzkimi mocami? Czytając to, co napisałam, zachłystuje się piciem, a potem śmieje się jak wariat. Nagle dociera do mnie, że to jedyny dźwięk, jaki dotąd wydobył się z jego ust w mojej obecności. Wiem, że niesłyszący mówią, on jednak przez cały wieczór nie wypowiedział ani jednego słowa. Nawet do kelnerki. Albo pokazywał wybrane potrawy w menu, albo zapisywał ich nazwy na kartce. Ridge: Szczerze mówiąc, nigdy tak o tym nie

myślałem. Ale podoba mi się twój sposób rozumowania. Właściwie to nie wiem, jak to jest być głuchym. To dla mnie całkowicie naturalne. Trudno mi to z czymś porównywać, bo nie słyszę od urodzenia. Ja: Przepraszam. Znowu byłam wścibska. Chyba byłabym tak samo bezradna, gdybyś poprosił mnie, żebym porównała bycie dziewczyną z byciem chłopakiem. Ridge: Nie przepraszaj. Podoba mi się to, że interesujesz się mną na tyle, żeby mnie o to pytać. Większość moich znajomych czuje się z tym do tego stopnia nieswojo, że w ogóle nic nie mówią. Trudno mi nawiązywać przyjaźnie, ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Dzięki temu mam samych wypróbowanych przyjaciół i nie muszę zadawać się z bandą ciemniaków i dupków. Ja: Dobrze wiedzieć, że się do nich nie zaliczam. Ridge: Szkoda, że nie można tego samego powiedzieć o twoim byłym. Wzdycham ciężko. Ridge ma rację. Wielka szkoda, że nie przejrzałam gierek Huntera. Zjadam ostatni kawałek tortu. – Dziękuję – mówię i odkładam widelczyk. Mówiąc szczerze, do czasu, gdy mnie tu zaprosił, zdążyłam już

zapomnieć, że mam dziś urodziny. Wzrusza ramionami, jakby to był drobiazg. Tak jednak nie jest. Trudno mi uwierzyć, że po ostatnich przeżyciach jestem w tak dobrym nastroju. A wszystko dzięki Ridge’owi. Kto wie, gdzie bym teraz była i w jakim stanie psychicznym, gdyby nie on. Dopija swój napój, a potem się prostuje i kiwa głową w kierunku drzwi. Pora się zbierać. Przestało mi już szumieć w głowie od alkoholu i kiedy wychodzimy z restauracji, czuję, że znów pogrążam się w smutku. Ridge chyba zauważa moją zbolałą minę, bo klepie mnie po plecach, po czym wyciąga z kieszeni komórkę. Ridge: On nie zasługiwał na ciebie. Ja: Wiem. Ale boli mnie, że kiedyś myślałam, że zasługuje. A poza tym bardziej zraniła mnie Tori niż on. Na niego jestem po prostu wkurzona. Ridge: W sumie nie znam gościa, ale mnie też wkurzył. Nie wyobrażam sobie, jak musisz się czuć. Dziwne, że jeszcze nie obmyśliłaś jakiejś zemsty. Ja: Nie jestem na tyle sprytna. W sumie szkoda, bo z chęcią bym się zemściła. Ridge zatrzymuje się i odwraca do mnie. Unosi brwi, a na jego twarzy pojawia się łobuzerski uśmiech. Zdaje

się, że coś mu przyszło do głowy. Z trudem tłumię śmiech. – No dobra – mówię, choć nawet nie wiem, na czym miałby polegać jego plan. – Byle w granicach prawa. Ridge: Nie wiesz przypadkiem, czy Hunter czasami nie zostawia otwartego samochodu? * – Ryba? – dziwię się, marszcząc ze wstrętem nos. Wstąpiliśmy po drodze do sklepu spożywczego, gdzie Ridge kupił olbrzymią, pokrytą łuskami rybę. Podejrzewam, że to część jego wymyślnego planu zemsty, ale równie dobrze może być po prostu głodny. Ridge: Jeszcze tylko taśma klejąca. Podchodzimy do półki z artykułami biurowymi. Bierze rolkę taśmy. Świeża ryba i taśma klejąca. Ciągle nie wiem, co planuje, ale podoba mi się, dokąd to zmierza. * Przed blokiem pokazuję Ridge’owi samochód Huntera. Potem biegnę do mieszkania po zapasowe kluczyki, które ciągle powinnam mieć w swojej torbie.

Tymczasem Ridge owija rybę taśmą. Wracam na dół i podaję mu kluczyki. Ja: Co takiego zrobimy z tą rybą? Ridge: Patrz i ucz się, Sydney. Podchodzimy do wozu Huntera. Ridge otwiera drzwi od strony pasażera. Każe mi oderwać kilka pasków taśmy klejącej, a sam sięga pod fotel. Przyglądam się uważnie, na wypadek gdybym w przyszłości chciała się jeszcze na kimś zemścić. Przyciska rybę do spodu siedzenia, po czym przytwierdza ją paskami taśmy klejącej, które mu podaję. Z najwyższym trudem powstrzymuję śmiech. Kiedy już jest pewien, że ryba się nie odklei, zamyka drzwi i rozgląda się dookoła z niewinną miną. Przykładam dłoń do ust, żeby się nie roześmiać. Ridge’owi udaje się zachować stoicki spokój i jak gdyby nigdy nic odchodzimy od samochodu. Dopiero na schodach wybuchamy śmiechem. Ridge: W ciągu najbliższej doby w jego samochodzie zacznie potwornie śmierdzieć. Ja: Jesteś geniuszem zła. Gdybym cię nie znała, pomyślałabym, że już to kiedyś robiłeś. Śmieje się i wchodzimy do mieszkania. Ściągamy buty, a on rzuca taśmę na blat kuchenny. Idę do łazienki. Przed wyjściem z niej upewniam się, że drzwi do jego

sypialni nie są zamknięte na zasuwkę. W salonie znów pali się tylko lampa przy kanapie. Kładę się i po raz ostatni sprawdzam wiadomości w telefonie. Ridge: Dobranoc. Przepraszam, że zniszczyłem ci urodziny. Ja: Dzięki tobie nie było tak źle. Wkładam komórkę pod poduszkę, przykrywam się kocem i zamykam oczy. Ledwo jednak zapada cisza, uśmiech zamiera mi na twarzy. Czuję, że do oczu napływają mi łzy, naciągam więc koc na głowę i przygotowuję się na długą noc cierpienia. Nieźle bawiłam się z Ridge’em, nie zmienia to jednak tego, że mam za sobą najgorszy dzień życia. Nie rozumiem, jak Tori mogła mi coś takiego zrobić. Przyjaźniłyśmy się przez prawie trzy lata. Zwierzałam się jej ze wszystkiego. I miałam do niej bezgraniczne zaufanie. Mówiłam jej rzeczy, których nigdy nie powiedziałabym Hunterowi. Dlaczego poświęciła naszą przyjaźń dla seksu? Nigdy jeszcze nie czułam się tak bardzo zraniona. Przykładam koc do oczu i zaczynam szlochać. Wszystkiego najlepszego, Sydney. * Dobiega mnie chrzęst żwiru pod czyimiś stopami.

Dlaczego, do diabła, ktoś chodzi po podjeździe? I dlaczego w ogóle to słyszę? Zaraz... Gdzie ja jestem? Czy wczorajszy dzień naprawdę się wydarzył? Niechętnie otwieram oczy, ale razi mnie słońce, więc przykładam poduszkę do twarzy i daję sobie trochę czasu, żeby się przyzwyczaić. Dziwne dźwięki stają się jednak głośniejsze, więc w końcu łypię okiem spod poduszki. I wtedy dociera do mnie, że nie jestem u siebie. No tak. Przypominam sobie. Leżę na kanapie Ridge’a i mam dwadzieścia dwa lata. Najgorszy wiek pod słońcem. Odrzucam poduszkę na bok i z jękiem mrużę oczy. – Kim jesteś i dlaczego śpisz na mojej kanapie? – rozlega się tuż przy mnie niski głos. Podskakuję wystraszona. Wpatrują się we mnie czyjeś oczy. Odsuwam się od nich, żeby im się lepiej przyjrzeć. To oczy faceta. Faceta, którego nie znam. Siedzi na podłodze przed kanapą z łyżką w ręce. Zanurza ją w misce, a potem wkłada ją do ust. Ponownie rozlega się chrzęst. To wcale nie żwir pod stopami, to odgłosy przeżuwania. – Jesteś naszą nową współlokatorką? – pyta z pełnymi ustami. Kręcę głową.

– Nie – mamroczę. – Jestem przyjaciółką Ridge’a. Przekrzywia głowę i wpatruje się we mnie podejrzliwie. – Ridge ma tylko jednego przyjaciela – stwierdza. – Ja nim jestem. Ładuje do ust kolejną łyżkę płatków. Ani myśli się ode mnie odsunąć. Siadam, żeby zwiększyć nieco odległość między nami. – Czyżbyś był zazdrosny? Facet nie odrywa ode mnie wzroku. – Jak się nazywa? – pyta. – Kto jak się nazywa? – Twój przyjaciel Ridge – odpowiada zaczepnie. Przewracam oczami i kładę głowę na oparciu kanapy. Nie mam pojęcia, co to za jeden, i naprawdę nie mam ochoty rywalizować z nim o tytuł najlepszego przyjaciela Ridge’a. – Nie wiem, jak się nazywa. Nie wiem też, jak ma na drugie imię. Wiem tylko, że ma niezły prawy sierpowy. A śpię na tej kanapie tylko dlatego, że mój chłopak postanowił dla zabawy zacząć bzykać moją współlokatorkę, a ja nie miałam ochoty na to patrzeć. Kiwa głową. – Nazywa się Lawson. I nie ma drugiego imienia. Zupełnie jakby ten ranek nie zaczął się już

wystarczająco beznadziejnie, nagle do salonu wchodzi Bridgette. Chłopak na podłodze ładuje do ust kolejną łyżkę płatków i w końcu odrywa ode mnie wzrok. – Dzieńdoberek, Bridgette – mówi sarkastycznym tonem. – Jak się spało? Dziewczyna patrzy na niego przelotnie i przewraca oczami. – Wal się, Warren – warczy w odpowiedzi. Facet przenosi wzrok z powrotem na mnie i uśmiecha się kpiąco. – To Bridgette – szepcze. – W ciągu dnia udaje, że mnie nienawidzi, za to w nocy mnie kocha. Wybucham śmiechem. Nie jestem przekonana, czy Bridgette w ogóle jest zdolna do miłości. – Cholera jasna! – krzyczy, chwytając się blatu, żeby nie upaść. – Jezu Chryste! – Kopie moją walizkę, która stoi obok barku. – Powiedz swojej przyjaciółeczce, że jeśli chce tutaj zostać, musi przenieść klamoty do swojego pokoju! Warren robi przerażoną minę, po czym odwraca się do Bridgette. – Co ja jestem twój służący? Sama jej powiedz. Bridgette pokazuje na walizkę, o którą się potknęła. – ZABIERAJ... SWOJE... MANATKI... Z KUCHNI! – krzyczy, a potem wybiega do swojego pokoju. Warren odwraca się do mnie.

– Dlaczego ona myśli, że jesteś głucha? – pyta ze śmiechem. Wzruszam ramionami. – Nie mam pojęcia. Doszła do takiego wniosku wczoraj wieczorem. Jakoś nie chciało mi się wyprowadzać jej z błędu. Śmieje się jeszcze głośniej. – Typowe – stwierdza. – Masz jakieś zwierzęta? Kręcę głową. – A masz coś przeciwko pornosom? Jakimś cudem nasza rozmowa niepostrzeżenie przerodziła się w grę „Dwadzieścia pytań”. Mimo to odpowiadam. – Ogólnie rzecz biorąc nie, natomiast nigdy bym w żadnym nie wystąpiła. Patrzy na mnie w milczeniu, odrobinę zbyt długo analizując moje słowa. – Masz jakichś wkurzających znajomych? – pyta w końcu. Kręcę głową. – Moja najlepsza przyjaciółka okazała się zdradziecką suką. Zerwałam z nią. – Jak często bierzesz prysznic? Wybucham śmiechem. – Raz dziennie, ale co jakiś czas zdarza mi się odpuszczać. W każdym razie nigdy nie trwa on dłużej

niż piętnaście minut. – Gotujesz? – Tylko wtedy, gdy jestem głodna. – Sprzątasz po sobie? – Pewnie częściej niż ty – odpowiadam. Podczas naszej rozmowy co najmniej trzy razy użył swojej koszulki jako serwetki. – Słuchasz disco? – Wolałabym jeść drut kolczasty. – No dobra. Chyba możesz zostać. Siadam po turecku. – Nie wiedziałam, że to rozmowa kwalifikacyjna. Zerka na moje walizki. – Ty potrzebujesz mieszkania, a my mamy wolny pokój. Jeśli go nie weźmiesz, Bridgette w przyszłym miesiącu umieści w nim swoją siostrę, a to ostatnia rzecz, jakiej Ridge i ja chcemy. – Nie mogę tutaj zostać. – Dlaczego? Przecież i tak będziesz musiała znaleźć sobie jakiś kąt. Co jest nie tak z tym? Przynajmniej nie będziesz już musiała się błąkać. Tak naprawdę to Ridge stanowi problem. A konkretnie to, że mi się podoba. Jestem singielką od niecałej doby i tej nocy powinien mi się przyśnić koszmar z Hunterem i Tori w rolach głównych. Tymczasem w całkiem przyjemnym śnie nawiedził mnie

Ridge. Nie mogę jednak o tym powiedzieć Warrenowi. Po części dlatego, że wywołałoby to kolejne pytania, a częściowo dlatego, że właśnie pojawił się bohater moich marzeń sennych. Warren mruga do mnie porozumiewawczo, a potem wstaje i podchodzi z miską do zlewu. Patrzy na Ridge’a. – Poznałeś już naszą nową współlokatorkę? – pyta. Ridge pokazuje mu coś na migi. Warren kręci głową i odpowiada tym samym. Siedzę na kanapie i przypatruję się tej niemej konwersacji, skrycie podziwiając Warrena. Nie spodziewałam się, że zna język migowy. Ciekawe, czy nauczył się go specjalnie dla Ridge’a. Może są braćmi? Warren wybucha śmiechem, a Ridge zerka w moim kierunku i wraca do swojego pokoju. – Co takiego powiedział? – pytam, bojąc się, że Ridge już mnie tu nie chce. Warren wzrusza ramionami. – Dokładnie to, czego się spodziewałem – odpowiada, po czym znika za drzwiami swojej sypialni. Po chwili wraca. Na głowie ma czapkę, a w ręku pęk kluczy. – Powiedział, że wy dwoje już się dogadaliście. – Wkłada buty. – Idę do pracy. Tam jest twój pokój. Możesz zanieść do niego walizki. Rzeczy Brennana rzuć po prostu w kąt. – Otwiera drzwi i wychodzi na korytarz, po chwili jednak wraca. – Aha, jeszcze jedno. Jak masz na imię?

– Sydney. – No dobrze, Sydney. Witaj w najdziwniejszym miejscu, w jakim kiedykolwiek mieszkałaś. Po chwili już go nie ma. Nie jestem pewna, czy mi się to wszystko podoba, ale czy mam jakieś inne wyjście? Wyjmuję telefon spod poduszki. Zaczynam pisać do Ridge’a, bo nie przypominam sobie, żebyśmy ostatniej nocy dogadali się w sprawie mieszkania. Zanim jednak udaje mi się skończyć, przychodzi SMS od niego. Ridge: I jak? Pasuje ci? Ja: A tobie? Ridge: Ja byłem pierwszy. Ja: Tak, ale tylko pod warunkiem że tobie pasuje. Ridge: Cóż, to chyba oznacza, że jesteśmy współlokatorami. Ja: Skoro tak, to czy możesz coś dla mnie zrobić? Ridge: Co takiego? Ja: Jeśli kiedyś będę miała chłopaka, nie bądź taki jak Tori i nie zacznij z nim sypiać, dobra? Ridge: Niczego nie mogę obiecać. Kilka chwil później pojawia się w salonie i podchodzi do moich walizek. Wnosi je do mojego nowego pokoju, po czym przywołuje mnie ręką. Kładzie

walizki na łóżku i wyjmuje z kieszeni komórkę. Ridge: Ciągle jest tu trochę rzeczy Brennana. Zapakuję je do pudła, które postawię w kącie. Zabierze je przy okazji. Pewnie będziesz chciała zmienić pościel. Patrzy na mnie niepewnie, a ja wybucham śmiechem. Następnie pokazuje na drzwi do łazienki. Ridge: Masz wspólną łazienkę ze mną. Kiedy będziesz w środku, musisz zamknąć drzwi na korytarz i do sypialni. Nie słyszę szumu prysznica, więc jeśli nie chcesz, żebym na ciebie wpadł, musisz pamiętać o tym, żeby się zamknąć. Podchodzi do drzwi łazienki i zapala światło w środku, a potem znów koncentruje się na telefonie. Ridge: W całym mieszkaniu zamontowałem włączniki światła na zewnątrz pomieszczeń. To najprostszy sposób, żeby przyciągnąć moją uwagę, bo przecież nie słyszę pukania. Jeśli będziesz chciała skorzystać z łazienki, po prostu wciśnij ten włącznik. Jeżeli zaś będziesz czegoś ode mnie chciała, wystarczy, że wciśniesz włącznik, który znajduje się przy drzwiach mojej sypialni. Zwykle mam przy sobie telefon, więc

możesz też esemesować. Pokazuje mi, w której szufladzie znajdują się świeże poszewki, a potem opróżnia komodę z rzeczy Brennana. – Czy te meble zostają? Kiwa głową. Ridge: Tak, możesz z nich korzystać do woli. Rozglądam się po pokoju, który niespodziewanie stał się moim nowym domem, a potem uśmiecham się do Ridge’a. – Dziękuję. Odwzajemnia uśmiech. Ridge: W razie gdybyś czegoś potrzebowała, przez kilka następnych godzin będę u siebie. Po południu wybieram się na zakupy. Jeśli chcesz, możesz się przyłączyć. Salutuje mi na pożegnanie. Siadam na krawędzi łóżka i odpowiadam mu tym samym gestem. A potem opadam na materac i wzdycham z ulgą. Skoro już mam gdzie mieszkać, przydałaby mi się jeszcze jakaś praca. I może jeszcze samochód, bo dotąd korzystałam z wozu Tori. Potem zadzwonię do rodziców i powiem im, że się przeprowadziłam. A może jeszcze się z tym wstrzymam? Poczekam

kilka tygodni i zobaczę, jak się ułoży. Ridge: Byłbym zapomniał, to nie ja pisałem po twoim czole. Co takiego? Podbiegam do komody i po raz pierwszy tego dnia przeglądam się w lustrze. Na swoim czole widzę napis: „Ktoś pisał po twoim czole”.

Ridge Ja: Dzieńdoberek. Jak tam magisterka? Maggie: Mam ściemniać, że wszystko w porządku, czy mogę dać upust złości? Ja: Dawaj upust. Maggie: Mam dość, Ridge. Nie cierpię jej. Ślęczę nad nią po kilka godzin dziennie i jedyne, na co mam ochotę, to wziąć kij baseballowy i zrobić ze swoim komputerem to, co bohaterowie Życia biurowego zrobili z kserokopiarką. Gdyby ta praca była dzieckiem, bez wahania oddałabym ją do adopcji. A gdyby była słodkim włochatym szczeniaczkiem, porzuciłabym ją na środku ruchliwego skrzyżowania i odjechała z piskiem opon. Ja: A potem byś po nią wróciła i bawiła się z nią

całą noc. Maggie: Mówię poważnie, Ridge. Chyba zwariuję. Ja: Wiesz, co myślę na ten temat. Maggie: Tak, wiem. Nie wnikajmy w to teraz. Ja: Sama chciałaś. Po co ci taki stres? Maggie: Przestań. Ja: Nie przestanę, Maggie. Nie zamierzam milczeć, skoro oboje wiemy, że mam rację. Maggie: Właśnie dlatego nigdy ci się nie żalę, bo od razu wszystko sprowadza się do jednego. Prosiłam, żebyś przestał. Błagam, Ridge, daj spokój. Ja: OK. Ja: Przepraszam. Ja: To jest ten moment, kiedy piszesz: „Nie ma sprawy, Ridge, kocham cię”. Ja: Jesteś tam jeszcze? Ja: Nie rób tego, Maggie. Maggie: Byłam siusiu. Nie jestem na ciebie zła. Po prostu nie chcę już o tym gadać. Co u ciebie? Ja: Uff! U mnie wszystko dobrze. Mamy nową współlokatorkę. Maggie: Myślałam, że ma się wprowadzić dopiero w przyszłym miesiącu. Ja: To nie siostra Bridgette. To Sydney. Wiesz, ta dziewczyna, o której opowiadałem ci kilka dni

temu. Po tym, jak powiedziałem jej o zdradzie chłopaka, znalazła się na bruku. Pozwoliliśmy z Warrenem jej zostać, dopóki nie znajdzie mieszkania. Spodoba ci się. Maggie: Więc uwierzyła w to, co mówiłeś o jej chłopaku? Ja: Tak. Najpierw się wkurzyła, że nie zrobiłem tego wcześniej, ale już jej przeszło. O której będziesz w piątek? Maggie: Jeszcze nie wiem. Powiedziałabym, że to zależy od tego, jak mi pójdzie z pisaniem pracy, ale nie chcę już o niej przy tobie wspominać. Będę, kiedy będę. Ja: W takim razie zobaczymy się, kiedy się zobaczymy. Kocham cię. Daj znać, kiedy wyjedziesz. Maggie: Ja też cię kocham. I wiem, że się po prostu martwisz. Nie wymagam od ciebie, żebyś akceptował moje decyzje, ale dobrze by było, gdybyś je rozumiał. Ja: Rozumiem je, kotku. Kocham cię. Maggie: Ja ciebie też. Opieram głowę o zagłówek i ukrywam twarz w dłoniach. Mam dosyć. Jasne, że rozumiem jej decyzję, ale nigdy się z nią nie pogodziłem. Jest tak strasznie uparta, że nie wiem, jak do niej dotrzeć.

Wstaję i wsuwam telefon do kieszeni, po czym podchodzę do drzwi. Kiedy je otwieram, z kuchni dochodzi smakowity zapach. Bekon. Siedzący przy kuchennym stole Warren na mój widok uśmiecha się szeroko i pokazuje na swój talerz. – Ta dziewczyna to prawdziwy skarb – miga do mnie. – Tylko jajka jej nie wyszły. Ale zjem je, żeby nie robić jej przykrości. Reszta jest pyszna. W towarzystwie osób słyszących Warren z szacunku do nich zwykle miga i jednocześnie mówi. Kiedy tylko miga, wiem, że jego słowa przeznaczone są tylko dla mnie. Tak właśnie jest w tym wypadku. Wyraźnie nie chce, żeby Sydney, która krząta się w kuchni, wiedziała, o czym mówimy. – I nawet zapytała, jaką kawę lubimy – miga. Spoglądam w kierunku kuchni. Sydney uśmiecha się do mnie, więc odwzajemniam uśmiech. Dziwię się, że jest w tak dobrym humorze. Od naszego powrotu ze sklepu kilka dni temu prawie w ogóle nie ruszała się ze swojego pokoju. Kiedy wczoraj Warren poszedł do niej, żeby zapytać, czy nie chce czegoś zjeść, zastał ją płaczącą na łóżku, więc dał jej spokój. Nawet myślałem, żeby zobaczyć, co u niej, ale przecież i tak w niczym nie mogę jej pomóc. Na wszystko trzeba czasu. Cieszę się, że dzisiaj przynajmniej zwlekła się z wyrka. – Nie patrz teraz w jej kierunku. Zauważyłeś, co ona

ma na sobie? Ta sukienka, stary! – Warren zaciska zęby, jakby samo patrzenie na nią sprawiało mu fizyczny ból. Kręcę głową i siadam naprzeciwko niego. – Później sobie popatrzę. Uśmiecha się do mnie. – Nie masz pojęcia, jak bardzo się cieszę, że chłopak ją zdradził. Gdyby nie to, jadłbym na śniadanie ciastka Oreo z nadzieniem z pasty do zębów. Wybucham śmiechem. – Przynajmniej nie musiałbyś już myć zębów. – To była najlepsza decyzja w naszym życiu – mówi. – Może potem poprosimy ją, żeby poodkurzała w tej sukience, podczas gdy my będziemy siedzieć na kanapie i się na nią gapić. Warren śmieje się z własnego dowcipu, mnie jednak wcale nie jest do śmiechu. Tak się składa, że ostatnie zdanie nie tylko wymigał, ale wypowiedział na głos. Zanim udaje mi się go ostrzec, obok mnie przelatuje ze świstem ciastko. Warren dostaje nim prosto w twarz. Podskakuje zszokowany i patrzy na Sydney. Dziewczyna podchodzi do stołu z groźną miną. Podaje mi talerz, a potem stawia na stole trzeci talerz i siada. – Powiedziałem to na głos, prawda? – upewnia się Warren, a ja potakuję. Patrzy niepewnie na Sydney, ta jednak wciąż przeszywa go groźnym spojrzeniem. – No co, to przecież był komplement. Sydney śmieje się i kiwa głową. Bierze telefon

i pisze SMS-a. Patrzy na mnie przelotnie i nieznacznie kręci głową. W tej samej chwili w mojej kieszeni wibruje komórka. Najwyraźniej dziewczyna do mnie napisała, ale nie chce, żeby Warren o tym wiedział. Od niechcenia wkładam rękę do kieszeni, wysuwam z niej telefon i ukradkiem patrzę na wyświetlacz. Sydney: Nie jedz jajek. Spoglądam na nią ze zdziwieniem, zastanawiając się, co z nimi nie tak. Sydney pogrąża się w rozmowie z Warrenem i jednocześnie wysyła mi kolejnego SMS-a. Sydney: Dodałam do nich płynu do naczyń i zasypki dla niemowląt. Kiedy następnym razem będzie chciał mi coś napisać na czole, dobrze się nad tym zastanowi. Ja: Kiedy zamierzasz mu powiedzieć? Sydney: Nie zamierzam. Warren: O czym esemesujesz z Sydney? Warren patrzy na mnie podejrzliwie. W ręce trzyma komórkę. Po chwili unosi widelec do ust i przełyka kolejny kęs jajek. Na ten widok wybucham śmiechem. Momentalnie sięga przez stół, wyrywa mi z rąk komórkę i zaczyna przeszukiwać SMS-y. Próbuję odzyskać telefon, ale trzyma go poza moim zasięgiem. Kiedy w końcu dociera do właściwej wiadomości, zamiera na

kilka sekund, a potem wypluwa na talerz wszystko, co miał w ustach. Rzuca mi komórkę i sięga po szklankę. Pije łapczywie, później zrywa się od stołu i celuje palcem w Sydney. – Nagrabiłaś sobie, mała – mówi. – Chcesz wojny? Będziesz ją mieć. Dziewczyna przygląda mu się z kpiącym uśmiechem. Kiedy jednak Warren wybiega do swojego pokoju i trzaska drzwiami, Sydney traci pewność siebie i patrzy na mnie wystraszona. Sydney: Ratunku! Potrzebuję nowych pomysłów. Nie znam się na tych waszych żartach. Ja: To prawda. Płyn do naczyń i zasypka dla niemowląt? Naprawdę potrzebujesz pomocy. Na szczęście masz przed sobą mistrza. Uśmiecha się, po czym zaczyna pałaszować śniadanie. Zanim udaje mi się przełknąć pierwszy kęs, z sypialni wychodzi Bridgette. Z ponurą miną idzie do kuchni i nakłada sobie jedzenie. Ze swojego pokoju wynurza się też Warren. Siada przy stole. – Wyszedłem tylko dla lepszego efektu – wyjaśnia. – Jeszcze nie skończyłem jeść. Bridgette siada, zjada kawałek bekonu, po czym mierzy spojrzeniem Sydney.

– TY... TO... ZROBIŁAŚ? – pyta, pokazując przesadnym gestem na jedzenie. Przekrzywiam głowę i patrzę na nią ze zdziwieniem. Mówi do Sydney tak samo jak do mnie, jakby była głucha. Przenoszę wzrok na Sydney. Kiwa w odpowiedzi głową. – DZIĘKUJĘ! – wykrzykuje Bridgette, po czym próbuje jajek. I momentalnie wypluwa je na talerz. Krztusząc się, sięga po picie. – NIE... BĘDĘ... JADŁA... TEGO... GÓWNA! – wrzeszczy do Sydney. Wraca do kuchni, strąca jedzenie z talerza do kosza na śmieci, a potem wraca do siebie. Gdy tylko drzwi się za nią zamykają, wszyscy troje wybuchamy śmiechem. – Dlaczego Bridgette myśli, że Sydney jest głucha? – pytam Warrena, kiedy śmiechy milkną. – Nie wiemy – odpowiada. – Ale na razie nie wyprowadzamy jej z błędu. Śmieję się, choć wcale nie jest mi do śmiechu. Od kiedy to Warren mówi o sobie i Sydney per „my”? Zupełnie mi się to nie podoba. * Światło w moim pokoju zapala się i gaśnie, więc zamykam laptopa i podchodzę do drzwi. W przedpokoju

stoi Sydney ze swoim laptopem w ręce. Podaje mi kartkę papieru. Nauczyłam się już wszystkiego, czego miałam się nauczyć w tym tygodniu. Nawet wysprzątałam całe mieszkanie (oczywiście z wyjątkiem pokoju Bridgette). Warren nie pozwolił mi oglądać telewizji, bo to podobno nie mój wieczór (cokolwiek to znaczy). Mogę trochę posiedzieć u ciebie? Muszę się czymś zająć, bo inaczej znów zacznę myśleć o Hunterze i użalać się nad sobą, co nieuchronnie doprowadzi mnie do wyciągnięcia z szafki pod zlewem butelki po płynie do naczyń, a nie chcę tego, bo nie chcę zostać alkoholikiem tak jak ty. Uśmiecham się i zapraszam ją gestem do środka. Rozgląda się dookoła. Jedynym miejscem do siedzenia jest moje łóżko, więc pokazuję na nie, a potem siadam i kładę laptopa na kolanach. Siada po drugiej stronie. – Dzięki – odpowiada z uśmiechem i wgapia się w ekran swojego komputera. Dziś rano próbowałem puścić mimo uszu komentarz Warrena na temat jej sukienki, lecz trudno było nie zwrócić na nią uwagi, zwłaszcza że on tak otwarcie to zrobił. Nie mam pojęcia, co za dziwne gierki uprawia z Bridgette, ale przeszkadza mi to, że tak dobrze dogaduje się z Sydney. A jeszcze bardziej przeszkadza mi to, że mi to

przeszkadza. Nie jestem nią zainteresowany, więc nie wiem, dlaczego siedzę tutaj i o tym myślę. Gdyby stanęła obok Maggie, nie miałbym najmniejszych wątpliwości, że to ta druga jest bardziej w moim typie. Moja dziewczyna to drobna brunetka o ciemnych oczach. Sydney stanowi jej przeciwieństwo. Jest od niej wyższa i ma pełniejsze kształty, które sukienka tylko uwydatniła, co tłumaczy, dlaczego tak bardzo spodobała się Warrenowi. Całe szczęście, że się przebrała i stanęła w moich drzwiach w szortach i koszulce. To trochę ułatwia sprawę. Koszulki, które nosi, są zwykle na nią o wiele za duże. Podejrzewam, że kiedy się pakowała, zabrała przypadkiem trochę T-shirtów Huntera. Maggie ma zawsze proste włosy, tymczasem fryzurę Sydney trudno jednoznacznie zaklasyfikować. Wydaje się, że zależy od pogody, co niekoniecznie jest takie złe. Kiedy pierwszy raz zobaczyłem ją siedzącą na balkonie, myślałem, że ma brązowe włosy, okazało się jednak, że po prostu były mokre. Gdy po jakiejś godzinie oderwałem się od gitary, zobaczyłem, jak Sydney wchodzi do mieszkania. Do tego czasu jej włosy zdążyły całkowicie wyschnąć i blond falami spływały jej na ramiona. Dzisiaj natomiast się kręcą i są uczesane w niedbały kok. Sydney: Przestań się na mnie gapić. O kurde.

Śmieję się nerwowo, próbując wziąć się w garść. Ja: Wyglądasz na smutną. To prawda. Nawet tego wieczoru, kiedy się u mnie pojawiła, wyglądała weselej. Może po prostu wreszcie to wszystko do niej dotarło. Sydney: Możemy pisać na laptopach? To dla mnie o wiele łatwiejsze niż SMS-y. Ja: Jasne. Jak się nazywasz? Dodam cię do znajomych na Fejsie. Sydney: Blake. Otwieram laptopa. Kiedy znajduję jej profil na Facebooku, wysyłam jej zaproszenie. Niemal natychmiast je akceptuje i zaczynamy czatować. Sydney: Cześć, Ridge’u Lawsonie. Ja: Cześć, Sydney Blake. Teraz lepiej? Kiwa głową. Sydney: Jesteś programistą? Ja: Widzę, że prześledziłaś mój profil? Tak. Pracuję w domu. Dwa lata temu skończyłem inżynierię komputerową. Sydney: Ile masz lat?

Ja: Dwadzieścia cztery. Sydney: Błagam, powiedz, że gdy się ma dwadzieścia cztery lata, życie wygląda o wiele lepiej niż wtedy, gdy się ma dwadzieścia dwa. Ja: Zobaczysz, jeszcze będzie dobrze. Może jeszcze nie w tym tygodniu ani w następnym, ale na pewno wszystko się ułoży. Wzdycha ciężko i pociera dłonią kark. Po chwili wraca do pisania. Sydney: Tęsknię za nim. Czy to nie głupie? Za Tori zresztą też. Ciągle ich nienawidzę i życzę im jak najgorzej, ale brakuje mi tego, co mnie łączyło z Hunterem. To mnie naprawdę dotknęło. Na początku myślałam, że będzie mi lepiej bez niego, teraz jednak czuję pustkę. Nie chcę wydać się nieczuły, ale jednocześnie nie jestem dziewczyną, więc nie powiem jej, że to, co czuje, jest normalne. Bo dla mnie wcale nie jest. Ja: Tęsknisz jedynie za jego wyobrażeniem. Nie byłaś z nim szczęśliwa nawet wtedy, gdy nie miałaś pojęcia, że cię zdradza. Byłaś z nim tylko dlatego, że było ci z tym wygodnie. Brakuje ci bycia w związku, ale nie samego Huntera.

Przez dłuższą chwilę patrzy na mnie zmrużonymi oczami, potem przenosi wzrok na ekran laptopa. Sydney: Skąd wiesz, że nie byłam z nim szczęśliwa? A właśnie że byłam. Dopóki nie dowiedziałam się o jego zdradzie, naprawdę myślałam, że to ten jedyny. Ja: Nieprawda. Chciałaś, żeby to był ten jedyny, ale wcale nie czułaś, że nim jest. Sydney: Zachowujesz się teraz jak palant, wiesz? Odstawiam laptopa i podchodzę do biurka. Biorę notes i długopis, a potem siadam obok niej. Otwieram notes na stronie, na której zapisałem pierwszy tekst, jaki mi przysłała. Przeczytaj go piszę na górze strony i kładę notes na jej kolanach. Spogląda w dół, a potem bierze ode mnie długopis. Nie muszę go czytać, sama go napisałam. Przysuwam się do niej, kładę notes na swoich kolanach i zakreślam refren. Przeczytaj to tak, jakbyś nie była osobą, która to napisała.

Niechętnie zagląda do notesu i czyta. You don’t know me like you think you do I pour me one, when I really want two Oh, you’re living a lie Living a lie You think we’re good, but we’re really not You coulda fixed things, but you missed your shot You’re living a lie Living a lie* Kiedy już jestem pewien, że zdążyła to przeczytać, piszę: Te słowa płynęły prosto z twojego wnętrza, Sydney. Wmawiasz sobie, że lepiej ci było z nim, ale sama przeczytaj, co napisałaś. Przypomnij sobie, co czułaś, kiedy to pisałaś. Zakreślam jeszcze kilka wersów i czytam je wraz z nią. With a right turn, the tires start to burn I see your smile, it’s been hiding for a while For a while Your foot pushes down against the ground The world starts to blur, can’t remember who you were

Who you were Sydney nie odrywa oczu od notesu. Po jej policzku spływa łza. Pospiesznie ją ściera. Bierze długopis i pisze: To tylko słowa, Ridge. Odpowiadam: To twoje słowa. Słowa, które płynęły z twojego wnętrza. Twierdzisz, że bez niego czujesz pustkę, ale czułaś ją również wtedy, gdy był z tobą. Przeczytaj to do końca. Robi głęboki wdech, po czym znów zagłębia się w lekturze. I yell, slow down, we’re almost out of town The road gets rough, have you had enough Enough You look at me, start heading for a tree I open up the door, can’t take any more Any more Then I say, You don’t know me like you think you do

I pour me one, when I really want two Oh, you’re living a lie Living a lie You think we’re good, but we’re really not You coulda fixed things, but you missed your shot You’re living a lie Living a lie

* Tłumaczenia wszystkich tekstów piosenek na język polski znajdują się w dodatku na końcu książki.

6 Sydney Ciągle wpatruję się w słowa zapisane w notesie. Czyżby Ridge miał rację? Czyżby ten tekst wyrażał moje prawdziwe uczucia? Nigdy specjalnie nie kombinowałam podczas pisania tekstów, bo zawsze wydawało mi się, że nikt ich nie przeczyta, więc nie ma znaczenia, co kryje się za słowami. Kiedy się jednak nad tym zastanowić, może z tego powodu do głosu dochodziły moje prawdziwe emocje? Trudniej byłoby mi napisać tekst, gdybym musiała wymyślić, jakie uczucia ma wyrażać. Teksty, które są przekombinowane, nie są szczere. Ridge ma całkowitą rację. Ułożyłam ten tekst wiele tygodni temu, kiedy jeszcze nie wiedziałam o Hunterze i Tori. Opieram się o zagłówek i ponownie otwieram laptopa. Ja: No dobra, wygrałeś. Ridge: To nie zawody. Po prostu staram ci się uświadomić, że może to zerwanie było ci potrzebne. Nie znam cię za dobrze, ale z tych

tekstów wynika, że już od jakiegoś czasu chciałaś żyć na własną rękę. Ja: Twierdzisz, że mnie za dobrze nie znasz, ale wygląda na to, że znasz mnie lepiej niż ja sama. Ridge: Mówię tylko, co widzę w tych tekstach. A skoro już o nich mowa, masz ochotę mi pomóc? Przed wysłaniem ich Brennanowi muszę je dopasować do muzyki. A wiadomo, co dwie pary uszu, to nie jedna. Taki żarcik. Śmieję się i daję mu kuksańca. Ja: Jasne. Co mam robić? Wstaje i bierze do rąk gitarę, po czym kiwa głową w kierunku balkonu. Nie chcę tam z nim iść. Nic mnie nie obchodzi to, czy jestem gotowa rozstać się z Hunterem, ale mam pewność, że nie jestem gotowa rozstać się z Tori. Wychodzenie na balkon na pewno mi nie pomoże. Marszczę nos i kręcę głową. Patrzy w kierunku mojego dawnego mieszkania, po czym zaciska usta i kiwa głową. Podchodzi do łóżka i siada tuż obok mnie. Ridge: Chciałbym, żebyś zaśpiewała przy moim akompaniamencie. Będę cały czas na ciebie patrzył, żeby wiedzieć, w którym miejscu jesteś. Ja: Nie ma mowy. Nie zaśpiewam w twojej

obecności. Przewraca oczami. Ridge: Boisz się, że będę się śmiał z tego, jak śpiewasz? Przecież ja cię NIE SŁYSZĘ, SYDNEY! Wykrzywia usta w tym swoim irytującym uśmiechu. Ja: Cicho bądź. Niech będzie. Odkłada telefon i zaczyna grać. Tuż przed rozpoczęciem mojej partii wokalnej spogląda na mnie, ale ja, zamiast śpiewać, wstrzymuję oddech. Nie ze zdenerwowania, lecz z wrażenia. Jest po prostu niesamowity. Nie przerywa, po prostu gra od początku. Biorę się w garść i zaczynam śpiewać. Pewnie nigdy w życiu nie odważyłabym się na to, gdybym nie wiedziała, że Ridge mnie nie słyszy. Chociaż trochę wkurza mnie to, że tak intensywnie się we mnie wpatruje. Po każdej zwrotce przerywa i notuje coś na kartce. Patrzę z ciekawością. To kartka z zeszytu nutowego. Zapisuje na niej nuty wraz z tekstem. Pokazuje na jedną z linijek, a potem bierze do ręki telefon.

Ridge: W jakiej tonacji tutaj śpiewasz? Ja: H-dur. Ridge: Nie sądzisz, że zabrzmi to lepiej, jeśli zaśpiewasz trochę wyżej? Ja: Nie wiem. Mogę spróbować. Ponownie gra drugą część piosenki, a ja zgodnie z jego radą śpiewam w wyższej tonacji. O dziwo, miał rację. Brzmi to teraz o wiele lepiej. – Skąd wiedziałeś? – pytam. Wzrusza ramionami. Ridge: Po prostu wiedziałem. Ja: Ale skąd? Przecież nie słyszysz. Ridge: Nie muszę słyszeć. Ja to wyczuwam. Kręcę głową, nie pojmując. Mogę zrozumieć, że nauczył się grać na gitarze. Dzięki dobremu nauczycielowi i ciągłym ćwiczeniom mógł w zadowalającym stopniu opanować technikę. To jednak nie wyjaśnia, skąd wie, w jakiej tonacji powinno się śpiewać i która tonacja jest lepsza. Ridge: Co się dzieje? Wyglądasz na zmieszaną. Ja: Bo jestem. Nie rozumiem, w jaki sposób jesteś w stanie rozróżnić wibracje, czy co tam wyczuwasz. Zaczynam podejrzewać, że dla żartu udajesz głuchego.

Ridge wybucha śmiechem, a potem przesuwa się na łóżku i opiera plecami o zagłówek. Odkłada gitarę na bok, wyciąga nogi przed siebie, rozwiera je i klepie materac między nimi. Co takiego? Otwieram szeroko oczy. Nie ma mowy, żebym tam usiadła. Kręcę głową. Wzdycha i bierze do rąk telefon. Ridge: Chodź tu. Chcę ci pokazać, w jaki sposób czuję. Nie bój się, nie próbuję cię uwieść. Waham się jeszcze chwilę, ale jego mina przekonuje mnie, że zachowuję się dziecinnie. Odwracam się plecami do niego i siadam ostrożnie między jego nogami, starając się o niego nie opierać. Bierze gitarę i umieszcza ją przede mną, a potem przyciąga ją wraz ze mną do siebie. Chwilę potem sięga po telefon. Ridge: Zagram akord i powiesz mi, co czujesz. Potakuję, a on dotyka palcami strun. Powtarza kilka razy ten sam akord. Po wszystkim unoszę telefon. Ja: Czuję wibrowanie gitary. Kręci głową i pisze kolejnego SMS-a. Ridge: Wiem, że czujesz wibrowanie gitary, głupia. Pytam o to, w którym miejscu swojego

ciała je czujesz. Ja: Zagraj jeszcze raz. Zamykam oczy i tym razem staram się potraktować to poważnie. Pytałam go, jak wyczuwa dźwięki. Usiłuje mi to zademonstrować, więc powinnam przynajmniej spróbować to zrozumieć. Gra ten sam akord kilka razy, a ja bardzo staram się skoncentrować, ale czuję wibracje właściwie wszędzie, zwłaszcza w klatce piersiowej, do której przyciśnięta jest gitara. Ja: Trudno powiedzieć, Ridge. Właściwie czuję je w całym ciele. Odsuwa mnie od siebie, odkłada gitarę i wychodzi z pokoju. Czekam cierpliwie, ciekawa, co teraz zrobi. Wraca, trzymając coś w zaciśniętej pięści. Wyciąga ją do mnie, więc podstawiam pod nią rozwartą dłoń. To zatyczki do uszu. Siada za mną, a ja ponownie moszczę się między jego nogami, po czym wkładam zatyczki. Zamykam oczy i opieram głowę na jego ramieniu. Podnosi gitarę i przyciska ją do moich piersi. Jego głowa delikatnie opiera się o moją i nagle uświadamiam sobie, w jak intymnej sytuacji się znajdujemy. Nigdy jeszcze nie siedziałam w taki sposób z chłopakiem, z którym bym nie chodziła. O dziwo, z nim jednak wydaje mi się to całkiem

naturalne. Sprawia wrażenie, że chodzi mu tylko o muzykę. Podoba mi się to. Jestem pewna, że gdyby to Warren znajdował się na jego miejscu, jego dłonie wcale nie spoczywałyby na gitarze. Czuję, jak leciutko porusza rękami, więc wiem, że gra, chociaż tego nie słyszę. Koncentruję się na wibracjach w moim ciele. Kiedy już wiem, gdzie dokładnie je czuję, przykładam dłoń do piersi i klepię się po niej. Czuję, że Ridge kiwa głową, nie przestając grać. Tym razem czuję wibrowanie niżej. Przesuwam dłoń, a chłopak ponownie potakuje. Odsuwam się i odwracam twarzą do niego. – O rany... Unosi ramiona i uśmiecha się nieśmiało. Cudowny widok. Ja: Coś niesamowitego. Ciągle nie rozumiem, jak udaje ci się grać, ale przynajmniej już wiem, co czujesz. Wzrusza tylko ramionami. Uwielbiam jego skromność. A przecież jest najbardziej utalentowanym człowiekiem, jakiego znam. – O rany – powtarzam, kręcąc głową. Ridge: Przestań. Nie przepadam komplementami. Zawstydzają mnie.

za

Odkładam telefon i oboje wracamy do laptopów. Ja: W takim razie musisz przestać być aż tak dobry. Chyba nie zdajesz sobie sprawy ze swojego talentu. Wiem, że zaraz powiesz, że to kwestia wytężonej pracy, ale tysiące osób mogłyby pracować równie ciężko jak ty, a w życiu nie skomponowałyby równie dobrych piosenek. Teraz, gdy mi już to wytłumaczyłeś, rozumiem z grubsza, jak to jest z tą gitarą, ale dalej nie wiem, w jaki sposób wyczuwasz wokal. Jakim cudem rozpoznajesz, jaką barwę ma czyjś głos i w której tonacji najlepiej zabrzmi? Ridge: Właściwie nie umiem rozróżniać brzmienia głosu. Nie „słyszę” osoby, która śpiewa, tak jak „słyszę” gitarę. Potrafię dopasować głos do melodii dlatego, że przeanalizowałem mnóstwo zapisów nutowych piosenek i nauczyłem się, które tonacje pasują do których nut. To nie przyszło w naturalny sposób. Ciężko nad tym pracowałem. Uwielbiam muzykę i chociaż jej nie słyszę, nauczyłem się ją rozumieć i doceniać w inny sposób niż większość ludzi. Gorzej mi szło z pisaniem melodii. Mnóstwo razy zdarzało się, że skomponowałem jakąś piosenkę, a Brennan mówił mi, że nie możemy jej wykorzystać, bo za bardzo przypomina jakiś inny utwór albo nie brzmi tak dobrze, jak mi się wydawało.

Może sobie mówić, co chce, ale i tak jestem pewna, że siedzę obok muzycznego geniusza. Nie wierzę, że doszedł do tego wszystkiego samą ciężką pracą. To znaczy, na pewno to nie zaszkodziło, bo każdy talent wymaga wysiłku, by mógł się rozwinąć. Ale jego talent jest po prostu niesamowity. Aż strach pomyśleć, czego Ridge dokonałby, gdyby słyszał. Ja: W ogóle coś słyszysz? Cokolwiek? Kręci głową. Ridge: Miałem kiedyś aparat słuchowy, ale okazał się bezużyteczny. Jestem osobą z całkowitą utratą słuchu, dlatego nie pomagał mi w słyszeniu głosów czy dźwięków gitary. Słyszałem jakieś odgłosy, lecz nie potrafiłem ich zidentyfikować. Mówiąc szczerze, ten aparat ciągle mi przypominał, że nie słyszę. Bez niego w ogóle o tym nie myślę. Ja: Jak to się stało, że zapragnąłeś nauczyć się grać na gitarze, chociaż wiedziałeś, że nigdy jej nie usłyszysz? Ridge: Dzięki Brennanowi. W dzieciństwie chciał się nauczyć grać. Dołączyłem do niego. Ja: Mówisz o tym gościu, który tu przedtem mieszkał? Od jak dawna się znacie? Ridge: Od dwudziestu jeden lat. To mój młodszy

brat. Ja: Gra z tobą w zespole? Patrzy na mnie z zakłopotaniem. Ridge: Nie opowiadałem ci o naszej kapeli? Kręcę głową. Ridge: Brennan jest naszym wokalistą i gitarzystą. Ja: Kiedy będziesz miał jakiś koncert? Chętnie cię zobaczę. Śmieje się przez dłuższą chwilę. Ridge: Ja nie gram. Za dużo z tym zachodu. Brennan uparł się, że muszę mieć tyle samo udziałów w zespole co on, bo napisałem większość utworów. Twierdzi, że beze mnie kapela nie osiągnęłaby tyle, ile osiągnęła. Dla mnie to trochę śmieszne, ale dla świętego spokoju się zgodziłem. Kiedy jednak zrobi karierę, zmienimy umowę. Nie chciałbym odnosić wrażenia, że go wykorzystuję. Ja: Jeśli on nie ma z tym problemu, to ty również nie powinieneś go mieć. A dlaczego z nimi nie grasz?

Ridge: Kilka razy grałem. To jednak strasznie trudne. Nie słyszę innych członków zespołu, więc nie wiem, czy gram w tym samym tempie co oni. Poza tym zespół jest teraz w trasie, a ja nie mogłem wyjechać, więc tylko wysyłam im nowe kawałki. Ja: Dlaczego nie mogłeś wyjechać z nimi? Przecież pracujesz zdalnie? Ridge: Mam inne zobowiązania. Ale kiedy przyjadą do Austin, wezmę cię na koncert. „Wezmę cię”. Podoba mi się ta perspektywa. Ja: Jak się nazywacie? Ridge: Sounds of Cedar. Zamykam raptownie laptopa i patrzę mu w oczy. – No nie żartuj! Kiwa głową, a potem pochyla się i otwiera mojego laptopa. Ridge: Słyszałaś o nas? Ja: No pewnie! Wszyscy w kampusie o was słyszeli! W zeszłym roku graliście przecież prawie w każdy weekend. Hunter was uwielbia. Ridge: Ach tak. Ten jeden raz chciałbym mieć o jednego fana mniej. Więc widziałaś Brennana w akcji?

Ja: Tylko raz, i był to jeden z waszych ostatnich koncertów. Ale mam w telefonie większość waszych piosenek. Ridge: O rany, jaki ten świat jest mały. Jesteśmy o krok od podpisania kontraktu. To dlatego tak bardzo stresuję się z powodu tych piosenek. I dlatego musisz mi pomóc. Ja: Jezu! Właśnie sobie uświadomiłam, że będę pisać teksty dla SOUNDS OF CEDAR!!! Odkładam laptopa na bok, po czym przewracam się na brzuch, krzyczę na cały głos i wymachuję nogami. O ja cię! Ale super! Biorę się w garść, puszczając mimo uszu śmiech Ridge’a, po czym siadam z powrotem na łóżku i kładę laptopa na kolanach. Ja: Więc to ty napisałeś większość piosenek? Potakuje. Ja: A tekst „Something”? Ponownie potakuje. Poważnie zastanawiam się, czy to się dzieje naprawdę. Oto siedzę obok autora tekstu jednej ze swoich ulubionych piosenek. Ja:

Zaraz

jej

posłucham.

Skoro

ty

zinterpretowałeś mój tekst, ja zinterpretuję twój. Ridge: Napisałem tę piosenkę dwa lata temu. Ja: I co z tego? To twoje słowa. Słowa, które płynęły z twojego wnętrza, Ridge ;–) Rzuca we mnie poduszką. Śmieję się i przeglądam folder z muzyką w telefonie. Kiedy znajduję odpowiedni utwór, wciskam „play”. SOMETHING I keep on wondering why I can’t say ’bye to you And the only thing I can Think of is the truth It’s hard to start over Keep checkin’ that rearview, too But something’s coming Something right for you Just wait a bit longer You’ll find something you wanted Something you needed Something you want to have repeated Oh, that feeling’s all right You’ll find that if you listen

Between all the kissing What made it work Wound up missing Oh, that seems about right I guess I thought that we would Always stay the same And I can tell that you find Somebody to blame And I know in my heart, In my mind, it’s all a game Our hopes and wishes Won’t relight the flame Just wait a bit longer You’ll find something you wanted Something you needed Something you want to have repeated Oh, that feeling’s all right You’ll find that if you listen Between all the kissing What made it work Wound up missing Oh, that seems about right

You don’t ever have to wonder ’Cause you will always know That what we had was for sure For sure Now that thing is no more No more You’ll find what you wanted You’ll find what you needed You’ll find what you wanted You’ll find what you needed You’ll find what you needed Kiedy piosenka dobiega końca, siadam z powrotem na łóżku. Miałam go zapytać o ten tekst i o to, co się za nim kryje, ale nie jestem pewna, czy chcę. Mam ochotę posłuchać ponownie tego utworu, tym razem nie czując na sobie jego wzroku, ponieważ naprawdę trudno mi się skoncentrować, kiedy na mnie patrzy. Opiera podbródek na dłoniach i przygląda mi się od niechcenia. Ledwie mi się udaje powstrzymać uśmiech. Ridge natomiast uśmiecha się bez skrępowania, a potem pochyla nad telefonem. Ridge: Czy mi się zdaje, czy zachowujesz się jak szalona fanka? Wcale ci się nie zdaje.

Ja: Wcale nie jestem twoją fanką. Nie schlebiaj sobie. Wiem doskonale, że zmieniasz się w geniusza zła, kiedy chcesz się na kimś zemścić. Byłam też świadkiem twojego zaawansowanego alkoholizmu. Po czymś takim trudno zostać czyjąś fanką. Ridge: Mój ojciec był alkoholikiem. Uważaj na to, co mówisz. Patrzę na niego przepraszająco. – Wybacz. Żartowałam. Ridge: Ja też. Kopię go w kolano i przeszywam gniewnym spojrzeniem. Ridge: To znaczy nie do końca. Mój ojciec naprawdę jest alkoholikiem, ale gówno mnie obchodzi, czy sobie z tego żartujesz. Ja: Teraz już nie będę. Zepsułeś całą zabawę. Wybucha śmiechem, po czym zapada niezręczna cisza. Uśmiecham się szeroko i znów pochylam się nad telefonem. Ja: Mogę cię prosić o autograf? Przewraca oczami.

Ja: Proooszę! A czy mogę pstryknąć sobie z tobą słit focię? Jestem w łóżku Ridge’a Lawsona! Śmieję się, Ridge jednak nie wygląda na rozbawionego. Ja: A podpiszesz mi się na piersiach? Odstawia laptopa na bok, bierze mazak z nocnego stolika i odwraca się z powrotem do mnie. Tak naprawdę wcale nie chcę tego autografu. Mam nadzieję, że zna się na żartach. Ściąga zatyczkę, po czym przewraca mnie na plecy i przykłada mazak do mojego czoła. Próbuje mi się podpisać na twarzy? Zginam nogi w kolanach i staram się go odepchnąć. Kurde, prawdziwy z niego siłacz. Jedną moją dłoń przygniata kolanem, a drugą ręką. Równocześnie próbuje się podpisać na mojej twarzy. Z krzykiem i śmiechem usiłuję odwrócić głowę, ale z każdym moim ruchem flamaster maże mnie po policzku. Nie jestem w stanie go pokonać, więc w końcu wzdycham i nieruchomieję. Odrywa mazak od mojej twarzy, zeskakuje ze mnie i nakłada zatyczkę, uśmiechając się kpiąco. Sięgam do laptopa. Ja: Nie jesteś już moim mistrzem w robieniu

żartów. Właśnie rozpocząłeś trzecią wojnę światową. Idę wygooglować, w jaki sposób się zemścić. Biorę laptopa pod pachę i wychodzę w milczeniu z pokoju, nic sobie nie robiąc z jego śmiechu. Kiedy przechodzę przez salon, Warren uważnie mi się przygląda. – Trzeba było tu zostać i obejrzeć ze mną pornosa – mówi, patrząc na moją pomazaną twarz. – Właśnie ustaliliśmy z Ridge’em nowy grafik wieczorów telewizyjnych – kłamię. – Przypadły mi czwartki. – Nie ma mowy – protestuje Warren. – To już jutro. Czwartki są zarezerwowane na czwartkowe wieczory z porno. – Już nie. Trzeba było mnie zapytać podczas rozmowy kwalifikacyjnej, w które dni oglądam telewizję. Z jego ust wydobywa się jęk. – Dobra – kapituluje. – Oddam ci czwartki, ale pod warunkiem że znów włożysz tamtą sukienkę. – Spaliłam ją – odpowiadam ze śmiechem.

Ridge – Dlaczego oddałeś Sydney dzisiejszy wieczór

telewizyjny? – miga Warren i siada obok mnie na kanapie. – Wiesz dobrze, jak uwielbiam czwartkowe noce. W piątki mam wolne. – Wcale nie gadałem z nią o naszych wieczorach telewizyjnych. Warren spogląda nienawistnie na drzwi pokoju dziewczyny. – A to kłamczucha. A tak w ogóle to skąd ją znasz? – To branżowa znajomość. Pisze teksty dla naszej kapeli. Warren wybałusza na mnie gały, a potem prostuje się na kanapie z urażoną miną, zupełnie jakbym go zdradził. – Nie sądzisz, że menedżer powinien wiedzieć o takich sprawach? Śmieję się i migam. – Świetny pomysł. Hej, Warren, Sydney została naszą tekściarą. Teraz już wiesz. Marszczy brwi. – A nie sądzisz, że menedżer powinien przedyskutować z nią finansowy aspekt tej sprawy? Jaki procent jej dajemy? – Żaden. Czułaby się winna, kasując nas, skoro nie płaci czynszu. Na razie stanęło na tym. Wstaje i piorunuje mnie wzrokiem. – Skąd wiesz, że można jej zaufać? I co się stanie, jeśli którąś z piosenek, jakie napisze, wydamy na płycie? Jesteś pewien, że nagle nie zażąda tantiem? I wreszcie,

dlaczego, do jasnej cholery, ty już nie piszesz tekstów? Wzdycham. Poruszaliśmy ten temat tyle razy, że aż boli mnie głowa, gdy o tym pomyślę. – Nie mogę. Wiesz, że nie mogę. To tymczasowe rozwiązanie, do momentu gdy przezwyciężę blokadę twórczą. I spokojnie, zgodziła się przekazać nam prawa do swoich tekstów. Warren opada z powrotem na kanapę. – Nie dołączaj nikogo do składu bez konsultacji ze mną, dobra? Czuję się pominięty. Krzyżuje ręce na piersiach i robi naburmuszoną minę. – A czemu to mój mały Warrenek się dąsa? Obejmuję go, a potem, nic sobie nie robiąc z tego, że próbuje mnie odepchnąć, siadam mu na kolanach i całuję w policzek. Uderza mnie w ramię, usiłując wyswobodzić się z mojego uścis​ku. Śmieję się, lecz śmiech zamiera mi na ustach, bo nagle mój wzrok pada na Sydney, która właśnie weszła do salonu. Gapi się na nas bez słowa. Warren sunie dłonią w górę mojego uda i kładzie głowę na moim ramieniu, a ja delikatnie klepię go po policzku, po czym obaj spoglądamy na nią z minami niewiniątek. Kręci głową i wraca do swojego pokoju. – Szkoda, że w nocy znów nie mogłem się oprzeć Bridgette, bo widzę, że Sydney ma na mnie ochotę – miga Warren. Wybucham śmiechem, wiedząc, że Sydney po

ostatnim tygodniu prawdopodobnie na dłuższy czas ma dosyć facetów. – Wierz mi, ta dziewczyna marzy tylko o tym, żeby trochę pobyć sama. Warren kręci głową. – Nieprawda, ta dziewczyna marzy o mnie. Zastanawiam się, jak podstępnie nakłonić ją do seksu. – Bridgette – przypominam mu. Sam nie wiem, czemu to robię. Nigdy dotąd nie przypominałem mu o Bridgette, gdy gadał o innych dziewczynach. – Niszczysz moje marzenia – miga, opierając się na kanapie, i w tej samej chwili dostaję SMS-a. Sydney: Mogę cię o coś zapytać? Ja: Tak, ale pod warunkiem że już nigdy mnie nie zapytasz, czy możesz mnie o coś zapytać. Sydney: Niech będzie. Wiem, że nie powinnam o nim myśleć, ale zżera mnie ciekawość. Co on napisał na tej kartce, kiedy poszliśmy po moją torebkę? I co takiego mu odpisałeś, że cię walnął? Ja: To prawda, nie powinnaś o nim myśleć, ale jestem zszokowany, że dopiero teraz o to pytasz. Sydney: To powiesz mi czy nie? Wolałbym nie przytaczać tego dosłownie, ale skoro tak jej zależy...

Ja: Napisał: „Pieprzysz ją?”. Sydney: Jezu! A to dupek! Ja: Zgadza się. Sydney: A co mu odpisałeś? Ja: Napisałem: „Jak myślisz, czemu przyszedłem po tę torebkę? Zapłaciłem jej za numerek, ale nie miała wydać ze stówy”. Czytam raz jeszcze tę wiadomość, bo nie jestem pewien, czy te słowa są tak śmieszne, jak mi się wydawało. A potem spoglądam w kierunku jej sypialni. Drzwi są otwarte na oścież. Sydney podchodzi szybkim krokiem do kanapy. Nie wiem, czy to na widok jej gniewnej miny, czy dłoni przybliżających się do mojej twarzy osłaniam rękami głowę i chowam się za Warrenem. On jednak nie zamierza służyć mi za tarczę i podrywa się z kanapy. Skulony przyjmuję z pokorą spadające na mnie razy. I z trudem tłumię śmiech, bo Sydney bije jak baba. Zupełnie nie tak jak w przypadku Tori. Kiedy się cofa, ostrożnie odrywam ręce od głowy. Wraca do swojego pokoju i trzaska drzwiami. Warren stoi przy kanapie z rękami na biodrach. Patrzy to na mnie, to na drzwi sypialni Sydney. W końcu unosi ręce i kręci głową, po czym maszeruje do siebie. Chyba powinienem ją przeprosić. To był tylko żart, ale mog​łem przewidzieć, że się wkurzy. Pukam do niej

kilka razy. Nie otwiera, więc esemesuję. Ja: Mogę wejść? Sydney: To zależy, czy masz drobne, bo dalej nie mam wydać ze stówy. Ja: Wtedy wydawało mi się to śmieszne. Przepraszam. Po kilku chwilach drzwi się otwierają. Unoszę brwi i uśmiecham się do niej. Patrzy na mnie ze złością i podchodzi do łóżka. Sydney: Przykro mi, że to napisałeś, ale rozumiem, czemu to zrobiłeś. To palant i na twoim miejscu pewnie też chciałabym go wkurzyć. Ja: To prawda, że to palant, ale mogłem inaczej mu odpisać. Jeszcze raz przepraszam. Sydney: Pewnie, że mogłeś. Zamiast sugerować, że jestem dziwką, mogłeś na przykład odpisać: „Chciałbym być takim szczęściarzem”. Śmieję się, a potem wychodzę z jeszcze jedną propozycją. Ja: Mogłem też odpisać: „Pieprzę ją tylko wtedy, gdy jesteś jej wierny. Czyli nigdy”. Sydney: Albo: „Nie, nie pieprzę. Szaleję za Warrenem”.

Dobrze przynajmniej, że sobie z tego żartuje. Naprawdę mi przykro, że wtedy to napisałem, ale w tamtej chwili jakoś mi to pasowało. Ja: Wczoraj wieczorem nie skończyliśmy roboty. Masz ochotę napisać ze mną trochę pięknych piosenek?

7 Sydney Ridge odkłada gitarę dopiero ponad godzinę później. W tym czasie w ogóle ze sobą nie piszemy, bo chcemy maksymalnie wykorzystać to, że jesteśmy na fali. Pracuje nam się razem naprawdę nieźle. On gra od nowa wciąż tę samą piosenkę, a ja leżę na jego łóżku z notesem przed sobą i spisuję słowa, które przychodzą mi do głowy. W większości przypadków kończy się to tym, że zgniatam kartkę i ciskam ją na drugi koniec pokoju, po czym biorę się na nowo do pisania. Udaje mi się jednak napisać prawie cały tekst, w którym on skreśla jedynie dwa wersy, które mu się nie spodobały. To już pewien postęp. Z jakiegoś powodu uwielbiam te chwile, gdy wspólnie tworzymy. Wszystkie moje troski i złe myśli odchodzą w niepamięć. To miłe. Ridge: Dokończmy tę piosenkę. Usiądź tak, żebym mógł widzieć twoje usta, kiedy będziesz śpiewać. Chcę mieć pewność, że wszystko gra, zanim wyślę ją Brennanowi.

Trąca struny, a ja zaczynam śpiewać. Nie spuszcza ze mnie wzroku, przyglądając mi się tak uważnie, że aż czuję się nieswojo. Może stara się nadrobić to, że nie może się wypowiedzieć. Sam niewiele daje poznać po sobie. Przez większość czasu panuje nad wyrazem twarzy. Nie mam pojęcia, o czym myśli. Jest mistrzem komunikacji niewerbalnej. Jestem pewna, że nawet gdyby mógł mówić, wcale by nie musiał. Wystarczyłyby same spojrzenia. Jestem nieco skrępowana, kiedy na mnie patrzy, więc zamykam oczy, starając się śpiewać z pamięci. Trudno mi się śpiewa przy nim. Kiedy spisywałam pierwszy tekst, też grał na gitarze, tyle że siedział na swoim balkonie, jakieś dwieście metrów ode mnie. Mimo to, chociaż udawałam, że piszę z myślą o Hunterze, wyobrażałam sobie, że to Ridge śpiewa. A LITTLE BIT MORE Why don’t you let me Take you away We can live like you wanted From place to place I’ll be your home We can make our own ’Cause together makes it pretty hard

To be alone We can have everything we ever wanted And just a little bit more Just a little bit more Przerywa, więc i ja nie śpiewam dalej. Kiedy otwieram oczy, okazuje się, że gapi się na mnie bezmyślnie. Chociaż nie, wcale nie bezmyślnie, wręcz przeciwnie, zastanawia się nad czymś. Mruży oczy i wiem już, że właśnie wpadł na jakiś pomysł. Rozgląda się za telefonem. Ridge: Mogę coś sprawdzić? Ja: Tylko pod warunkiem że nigdy więcej nie zapytasz o to, czy możesz coś sprawdzić. Ridge: Niezłe, ale zupełnie bez sensu. Śmieję się, po czym poważnieję i kiwam głową, wolę nie myśleć, co takiego chce sprawdzić. Klęka, a potem kładzie ręce na moich ramionach i zaczyna się pochylać. Usiłuję wstrzymywać oddech, lecz mi się nie udaje. Nie mam pojęcia, co on wyprawia i dlaczego się do mnie przybliża, ale... O ja cię! Dlaczego serce nagle zaczyna mi tak mocno bić? Popycha mnie na plecy. Sięga za siebie i unosi gitarę, a potem kładzie się obok mnie, a instrument umieszcza

przy moim drugim boku. Uspokój się, serce. Błagam, przestań tak mocno bić. Ridge ma wyostrzone zmysły, z łatwością cię wyczuje dzięki wibracjom materaca. Przysuwa się do mnie z wahaniem, jakby nie był pewien, czy mu na to pozwolę. Pozwolę, no pewnie że tak. Patrzy na mnie, wyraźnie się zastanawiając nad kolejnym ruchem. Jestem pewna, że nie próbuje się do mnie dobierać. Niezależnie od tego, co zamierza, napełnia go to o wiele większym strachem, niż mogłaby napełnić zwykła próba pocałunku. Przygląda się mojej szyi i piersiom, zupełnie jakby czegoś szukał. W końcu jego wzrok zatrzymuje się na moim brzuchu. Jezu, co on zamierza zrobić? Chce mnie tam dotknąć? Chce poczuć, jak śpiewam? Jeśli chce to poczuć, musi mnie dotknąć. Sięga po komórkę. Ridge: Ufasz mi? Ja: Już nikomu nie ufam. W tym tygodniu moja wiara w ludzi legła w gruzach. Ridge: A możesz ją odbudować dosłownie na pięć minut? Chcę poczuć twój głos. Wciągam powietrze, a potem patrzę na niego i potakuję. Odkłada telefon, nie odrywając ode mnie

wzroku. Wpatruje się we mnie tak, jakby chciał mnie uspokoić, rezultat jednak jest odwrotny do zamierzonego. Dopiero teraz naprawdę wpadam w panikę. Wsuwa rękę pod mój kark. O nie. Teraz jest jeszcze bliżej. Jego twarz góruje nad moją. Drugą rękę przekłada ponad moim ciałem i przyciąga gitarę do mojego boku. Wciąż patrzy na mnie uspokajająco. Tyle że wcale mnie nie uspokaja. W ogóle, nic a nic. Zniża głowę i przykłada policzek do mojej piersi. Super. Teraz już na sto procent wyczuje bicie serca. Mam ochotę zapaść się pod ziemię ze wstydu. Nie mam jednak na to czasu, ponieważ Ridge właśnie zaczyna trącać palcami struny gitary. Uświadamiam sobie, że gra obiema rękami, jedną wciąż trzymając pod moją głową, a drugą unosząc nade mną. Jego głowa nadal spoczywa na moich piersiach, a włosy łaskoczą mnie w szyję. Słodki Jezu... I ja niby mam teraz śpiewać? Usiłuję się uspokoić, oddychając głęboko, ale w tej pozycji to nie takie proste. Jak zwykle przegapiam chwilę, w której powinnam wejść z partią wokalną, i Ridge zaczyna grać od początku. Tym razem udaje mi się do niego dołączyć, chociaż ledwo mnie słychać, bo wciąż brakuje mi powietrza. W końcu odzyskuję pewność siebie. Zamykam oczy

i próbuję sobie wyobrazić, że nadal siedzę na jego łóżku. I’ll bring my suitcase You bring that old map We can live by the book Or we can never go back Feeling the breeze Never felt so right We’ll watch the stars Until they fade into light We can have everything we ever wanted And just a little bit more Just a little bit more Wybrzmiewa ostatni akord, lecz Ridge nie odkłada gitary. Jego palce zastygają na strunach. Ucho przyciska do mojej piersi. Oddycham głęboko. Z każdym wdechem jego głowa się unosi. Wzdycha, a potem przewraca się na plecy, nie patrząc na mnie. Kilka minut leżymy w całkowitej ciszy. Nie mam pewności, jak mu się udaje zachować obojętność, ja jestem tak zdenerwowana, że może mnie spłoszyć najmniejszy ruch. Wciąż nie wyciąga ręki spod mojej głowy, więc nawet nie wiem, czy już zakończył ten swój mały eksperyment.

Nie wiem również, czy jestem w stanie się poruszyć. Co ty wyprawiasz, Sydney? Zdecydowanie nie powinnam tak reagować. Minął dopiero tydzień od mojego rozstania z Hunterem. Ostatnia rzecz, jakiej potrzebuję (i jakiej chcę), to zakochiwanie się w tym facecie. Niewykluczone jednak, że już jest za późno. Cholera. Unoszę głowę i patrzę na niego. Trudno orzec, co wyraża jego mina. Gdybym miała zgadywać, powiedziałabym, że myśli: „Och, Sydney, nasze usta są tak blisko siebie... Zróbmy im przysługę i pozwólmy im się zetknąć”. Jego wzrok pada na moje wargi. Jestem pod wrażeniem swoich telepatycznych zdolności. Oddycha spokojnie, rozchylając swoje pełne usta. Zaskakuje mnie to, że słyszę jego oddech. Wydawało mi się dotąd, że ma pełną władzę nad każdym odgłosem, jaki wydaje. Podoba mi się, że w takiej chwili jak ta jednak nad tym nie panuje. Chociaż utrzymuję, że chcę być samotna, niezależna i silna, nic nie poradzę na to, że jedyne, czego pragnę, to żeby przejął władzę nade mną. Nie mam nic przeciwko temu, aby nagle znalazł się na mnie, przycisnął te swoje niesamowite usta do moich warg i sprawił, że będę całkowicie zależeć od jego oddechu. Z zamyślenia wyrywa mnie dźwięk przychodzącej

wiadomości. Ridge zamyka oczy i odwraca głowę w przeciwnym kierunku. Wzdycham, wiedząc, że nie mógł słyszeć tego SMS-a, więc to nie z jego powodu się odwrócił. Czuję się przez to trochę niezręcznie, bo chyba za dużo sobie wyobrażałam. Sięgam za siebie i po omacku szukam telefonu. Hunter: Jesteś już gotowa na rozmowę? Przewracam oczami. Cóż za wyczucie czasu. Przez prawie tydzień ignorowałam jego SMS-y, mając nadzieję, że w końcu zrozumie, że już nie ma u mnie szans. Kręcę głową i odpowiadam. Ja: To już właściwie nękanie. Przestań się ze mną kontaktować. Z nami koniec.

Ridge Daj już sobie spokój z tym poczuciem winy, Ridge. Nie zrobiłeś nic złego. Ani nic złego nie robisz. Serce bije ci tak mocno tylko dlatego, że nigdy nie czułeś czyjegoś śpiewu. To było coś wspaniałego. Normalna reakcja na taką wspaniałą rzecz. I tyle. Oczy mam wciąż zamknięte i ciągle trzymam rękę pod jej głową. Powinienem ją stamtąd zabrać, ale jeszcze nie doszedłem do siebie.

A poza tym chcę, żeby zaśpiewała kolejną piosenkę. Wiem, że to dla niej krępujące, lecz muszę sprawić, że pokona to uczucie, bo się boję, że taka okazja już się nie powtórzy. Ja: Mogę zagrać kolejny kawałek? Trzyma telefon, esemesując właśnie do kogoś, kto nie jest mną. Zżera mnie ciekawość, czy tym kimś nie jest przypadkiem Hunter, ale nie patrzę na wyświetlacz jej telefonu, chociaż bardzo tego chcę. Sydney: Dobrze. A co, pierwszy nie zrobił na tobie wrażenia? Śmieję się. Myślę, że zrobił o wiele większe wrażenie, niż chciałbym przyznać. Chyba musiała to zauważyć, kiedy pod koniec piosenki jeszcze bardziej się do niej przytuliłem. Ale to, jak jej głos oddziałuje na mnie, jest o wiele ważniejsze od tego, jak oddziałuje na mnie cała ona. Ja: Nigdy nie „słuchałem” nikogo w taki sposób. Po prostu coś niesamowitego. Nie wiem nawet, jak to opisać. Chociaż byłaś tu cały czas i śpiewałaś, więc chyba nie muszę tego robić. Szkoda, że sama nie mogłaś tego poczuć. Sydney: Cieszę się. Nie zrobiłam nic

wyjątkowego. Ja: Zawsze chciałem poczuć, jak ktoś śpiewa moje piosenki, ale trochę niezręcznie było mi o coś takiego prosić któregoś z chłopaków z zespołu. Wiesz, o co mi chodzi? Wybucha śmiechem i potakuje. Ja: Zagram kawałek, który ćwiczyliśmy wczoraj wieczorem, a potem jeszcze raz ten ostatni. Może być? Jeśli jesteś zmęczona, po prostu powiedz. Sydney: Nie, w porządku. Odkłada telefon, a ja znów kładę głowę na jej piersiach. Całe moje ciało walczy ze sobą. Lewa półkula przekonuje mnie, że to jednak nie do końca w porządku, prawa chce, żeby Sydney znów zaśpiewała, żołądek jakby się skurczył, a serce policzkuje się jedną ręką, a obejmuje drugą. Trzeba kuć żelazo, póki gorące. Chwytam gitarę i zaczynam grać. Zamykam oczy i wsłuchuję się w uderzenia serca tej dziewczyny, nieco wolniejsze niż przy pierwszej piosence. Czuję na policzku wibracje jej głosu i ogarnia mnie wzruszenie. Jest tak, jak sobie wyobrażałem, tylko tysiąc razy intensywniej. Wibracje jej głosu cudownie mieszają się z wibracjami gitary. Chciałbym poczuć skalę jej głosu, trudno jednak

będzie to zrobić bez dotykania jej dłońmi. Odrywam rękę od gitary, przestając grać. Sydney momentalnie milknie. Kręcę głową i kreślę palcem koło, dając jej do zrozumienia, że chcę, by dalej śpiewała. Po chwili znów czuję wibracje jej głosu. Nie odrywając ucha od jej piersi, kładę dłoń na jej brzuchu. Odrobinę się napina, ale nie przestaje śpiewać. Czuję jej głos w całym ciele. W głowie, w piersi, pod dłonią. Odprężam się i po raz pierwszy w życiu słyszę brzmienie czyjegoś głosu. * Obejmuję Maggie w pasie i przyciągam ją do siebie. Czując, że się opiera, przytulam ją jeszcze mocniej. Nie chcę, żeby już jechała do domu. Uderza mnie w czoło i próbuje wyrwać się z mojego uścisku. Przewracam się na plecy, żeby mogła wstać z łóżka, ale zamiast to zrobić, klepie mnie po policzkach. Otwieram oczy i widzę nad sobą twarz Sydney. Porusza ustami, lecz mam zbyt zamg​lone spojrzenie, żeby zrozumieć, co mówi. Sprawę pogarsza jeszcze lampa stroboskopowa świecąca mi prosto w oczy. Zaraz... Przecież ja nie mam takiej lampy. Siadam na łóżku. Sydney podaje mi komórkę i zaczyna pisać SMS-a. Tyle że mój telefon się rozładował. Zasnęliśmy czy co?

Światło. Zapala się i gaśnie. Wyrywam Sydney telefon i sprawdzam godzinę: piętnaście po ósmej. Przy okazji czytam wiadomość, którą do mnie napisała. Sydney: Ktoś stoi pod drzwiami. Warren nie wstałby dzisiaj tak wcześnie. W piątek ma wolne. Piątek. Maggie. CHOLERA! Zrywam się z łóżka i ciągnę za sobą Sydney. Wygląda na zszokowaną, ale nic mnie to nie obchodzi – najważniejsze, żeby jak najszybciej wróciła do siebie. Otwieram drzwi łazienki i pokazuję jej na migi, żeby tam weszła. Spełnia moją prośbę, ale po chwili wraca do sypialni. Wypycham ją z powrotem do łazienki. Odtrąca moje ręce. – Mój telefon! – krzyczy, pokazując na łóżko. Podnoszę go i piszę SMS-a. Ja: Przepraszam, ale to chyba Maggie. Nie może cię tu zastać. Opacznie by to zrozumiała. Podaję jej komórkę. Odczytuje wiadomość, po czym patrzy na mnie zdziwionym wzrokiem. – Kto to jest Maggie?

Kto to jest Maggie? Jak może nie pamiętać... O-o... Czy to możliwe, że nie wspominałem jej o Maggie? Biorę od niej telefon. Ja: Moja dziewczyna. Spogląda na wyświetlacz telefonu i zaciska szczęki. Powoli przenosi wzrok na mnie, a potem wyrywa mi aparat, wybiega do łazienki i zamyka drzwi tuż przed moim nosem. Naprawdę nie spodziewałem się takiej reakcji. Nie mam jednak czasu, żeby to wyjaśniać, bo światło cały czas miga. Otwieram drzwi i widzę przed sobą Warrena. Opiera się ramieniem o framugę. Nigdzie ani śladu Maggie. Oddycham z ulgą i padam na łóżko. To mogło się skończyć naprawdę źle. Patrzę na Warrena. Wyraźnie ma do mnie jakąś sprawę. – Dlaczego nie odpowiadasz na SMS-y? – miga. – Komórka mi padła. Sięgam po telefon i podłączam go do ładowarki. – Nigdy ci się to nie zdarza. – Kiedyś musiał być ten pierwszy raz. Kiwa głową, ale widać po nim, że coś podejrzewa. A może po prostu popadam w paranoję. – Coś przede mną ukrywasz – miga Warren.

To chyba jednak nie paranoja. – Przed chwilą zaglądałem do pokoju Sydney. – Przygląda mi się podejrzliwie. – Nie ma jej tam. Zerkam na drzwi łazienki, a potem przenoszę wzrok z powrotem na przyjaciela. Zastanawiam się, czy powiedzieć mu prawdę. W końcu nie zrobiliśmy nic złego. – Wiem. Była tutaj. – Całą noc? Kiwam głową. – Pracowaliśmy nad tekstami. W końcu zasnęliśmy. Zachowuje się trochę dziwnie. Gdybym go nie znał, mógłbym pomyśleć, że jest zazdrosny. Chwila, moment. On naprawdę jest zazdrosny. – Przeszkadza ci to? Wzrusza ramionami. – Trochę tak – miga. – Dlaczego? Przecież prawie każdą noc spędzasz w łóżku Bridgette. Kręci głową. – To nie tak. – Więc jak? Odwraca wzrok, sprawiając wrażenie zakłopotanego. W końcu wzdycha ciężko i miga imię Maggie. Znów patrzy mi w oczy. – Nie możesz tego robić, Ridge. Kiedy przed laty

postanowiłeś z nią być, powiedziałem ci, co o tym myślę. Ale skoro już z nią jesteś, zrobię wszystko, żebyś tego nie popsuł, chociaż pewnie będę cię strasznie wkurzał. Krzywię się, bo już teraz mnie wkurza. – Nie mów w ten sposób o moim związku z Maggie. Uśmiecha się przepraszająco. – Wiesz, co mam na myśli, Ridge. Wstaję i podchodzę do niego. – Od jak dawna jesteśmy najlepszymi kumplami? Wzrusza ramionami. – Tylko tym dla ciebie jestem? Najlepszym kumplem? Myślałem, że trochę więcej dla ciebie znaczę – żartuje, lecz mnie wcale nie jest do śmiechu. Kiedy zdaje sobie z tego sprawę, szybko poważnieje. – Od dziesięciu lat. – Dziesięć. Dziesięć lat. Myślę, że to wystarczająco długo, żebyś mnie dobrze poznał. Potakuje, widzę jednak, że nie jest do końca przekonany. – Na razie – migam. – Zamknij za sobą drzwi. Wracam do łóżka, a kiedy oglądam się za siebie, Warrena już nie ma.

8 Sydney Dlaczego jestem aż tak wkurzona? Przecież nic złego nie zrobiliśmy. Czy jednak zrobiliśmy? Nie pamiętam nawet, co zaszło ostatniej nocy, zanim zasnęliśmy. W zasadzie do niczego nie doszło, chociaż z drugiej strony trudno to bagatelizować. To chyba dlatego jestem taka wkurzona i zdezorientowana. Najpierw przez całe dwa tygodnie nie wspomniał mi o Hunterze. Potem zapomniał powiedzieć, że jest głuchy, chociaż akurat w tym wypadku nie mam prawa być na niego zła. W końcu nie miał obowiązku mi o tym mówić. Ale Maggie? Jego dziewczyna? Jak mógł nie wspomnieć przez trzy tygodnie, że ma dziewczynę? Jest taki sam jak Hunter. Ma genitalia, ale brak mu serca. Chyba powinnam mówić do niego Hunter. Może zresztą powinnam tak mówić do nich wszystkich. Od teraz wszystkich mężczyzn będę tak nazywać. Tata powinien dziękować Bogu, że nie studiuję

prawa. Trudno sobie wyobrazić osobę, która by gorzej się znała na ludziach niż ja. Ridge: Fałszywy alarm. Przepraszam. Ja: PIEPRZ SIĘ. Ridge: ??? Ja: Nawet nie próbuj.

To

był

Warren.

Kilka chwil gapię się w milczący telefon. Potem z łazienki dobiega pukanie do moich drzwi. Do pokoju wchodzi Ridge z uniesionymi rękami. Patrzy na mnie ze zdziwieniem, zupełnie jakby nie miał pojęcia, czemu się wkurzyłam. Śmieję się gorzko. Ja: Do tej rozmowy potrzebne będą laptopy. Mam ci dużo do powiedzenia. Odpalam komputer, a Ridge wraca do swojego pokoju. Czekam, aż się zaloguje, po czym zaczynamy czatować. Ridge: Możesz mi wyjaśnić, czemu jesteś wkurzona? Ja: Hm... Zaraz ci wszystko wyliczę. Po pierwsze, masz dziewczynę. Po drugie, masz dziewczynę. Po trzecie, skoro masz dziewczynę, to co takiego robiłam w twojej SYPIALNI? Po

czwarte, masz dziewczynę! Ridge: To prawda, mam dziewczynę. Ale ty byłaś w moim pokoju dlatego, że pracowaliśmy nad tekstami. Nie przypominam sobie, żeby wczoraj między nami doszło do czegoś, co by usprawiedliwiało twoją reakcję. Czy jednak się mylę? Ja: Ridge, znamy się od trzech tygodni, a ty w tym czasie nie zająknąłeś się, że z kimś jesteś. A skoro już o Maggie mowa, to czy ona w ogóle wie, że się tu wprowadziłam? Ridge: Oczywiście, mówię jej o wszystkim. Słuchaj, to nie tak, że specjalnie ci o niej nie mówiłem, słowo. Po prostu nigdy nie było okazji, żeby o niej wspomnieć. Ja: Dobra, mogę jakoś przejść do porządku dziennego nad tym, że mi o niej nie powiedziałeś, ale nie mogę przejść do porządku dziennego nad tym wszystkim, co między nami zaszło. Ridge: A niby co takiego zaszło? Ja: No tak, typowy facet. Ridge: Dzięki. Ja: Czy możesz szczerze powiedzieć, że kiedy myślałeś, że Maggie stoi za drzwiami, zachowywałeś się całkiem naturalnie i tak, jakbyś nie miał nic na sumieniu? Mnie się wydaje, że nie chciałeś, żeby mnie zobaczyła, bo uważałeś, że

robiłeś ze mną coś, o czym nie powinna wiedzieć. Wiem, że po prostu zasnęliśmy, ale jak twoim zdaniem wyglądaliśmy? Myślisz, że spodobałoby jej się to, że całą noc mnie obejmowałeś z policzkiem przytulonym do mojej piersi? Albo to, że przedtem siedziałam między twoimi nogami? Myślisz, że uśmiechnęłaby się do ciebie i pocałowała na przywitanie, gdyby nas na tym przyłapała? Wątpię. Jestem pewna, że skończyłoby się to tak, że dałaby mi w twarz. Dlaczego właściwie aż tak bardzo mnie to wkurza? Sfrustrowana uderzam głową w zagłówek. Kilka chwil później w drzwiach łazienki ponownie pojawia się Ridge. Przygryza nerwowo dolną wargę. Sprawia wrażenie spokojniejszego niż poprzednim razem. Wchodzi wolno do mojego pokoju, a potem siada na skraju łóżka i kładzie na kolanach laptopa. Ridge: Przykro mi. Ja: Akurat. Zresztą nieważne. Idź sobie. Ridge: Serio, Sydney. W ogóle tak do tego nie podchodziłem. Nie chcę, żeby między nami było coś nie tak. Lubię cię. Świetnie się z tobą bawię. Ale jeśli niechcący dałem ci do zrozumienia, że są widoki na coś więcej, to nie pozostaje mi nic innego, jak cię przeprosić.

Z całych sił próbuję powstrzymać łzy. Ja: Nie jestem wściekła dlatego, że myślałam, że między nami dzieje się coś więcej. NIE CHCĘ, żeby między nami coś się działo. Jestem singielką niecały tydzień. Wkurzam się dlatego, że była taka chwila, a może nawet dwie, kiedy byliśmy bliscy przekroczenia tej granicy, choć żadne z nas tego nie chciało. I moim zdaniem to, że nie powiedziałeś mi o swojej dziewczynie, było po prostu nie w porządku w stosunku do mnie. Czuję się tak... Opieram głowę na zagłówku i zaciskam powieki, raz jeszcze tłumiąc łzy. Ridge: Jak się czujesz? Ja: Czuję się tak, jakbyś prawie zrobił ze mnie Tori. Wczoraj wieczorem byłam już bliska tego, żeby cię pocałować. Gdybym to zrobiła, stałabym się drugą nią. A wszystko przez to, że nie wspomniałeś mi, że masz dziewczynę. Nie chcę być drugą Tori, Ridge. Nie masz pojęcia, jak bardzo boli mnie jej zdrada. Nigdy nie zrobię tego żadnej dziewczynie. To dlatego jestem wkurzona. Nawet nie znam Maggie, a przez ciebie czuję się tak, jakbym już ją zdradziła. Może naprawdę nie chciałeś, ale to ty ponosisz za to winę.

Ridge kończy czytać i kładzie się na łóżku. Przykłada dłonie do czoła i robi głęboki wdech. Oboje milczymy, myśląc o całej tej sytuacji. Po kilku minutach siada. Ridge: Nie wiem, co mam powiedzieć. Jeszcze raz przepraszam. Masz rację. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko to, że byłem święcie przekonany, że wiesz o Maggie. Chciałbym też, żebyś wiedziała, że nigdy bym tego jej nie zrobił. To prawda, nie chciałbym, żeby była świadkiem tego, co działo się między nami ostatniej nocy, ale głównie dlatego, że ona nie rozumie, na czym polega proces tworzenia muzyki. To coś niesłychanie intymnego, a ponieważ nie słyszę, muszę posłużyć się dłońmi, żeby zrozumieć to, co dla innych jest całkowicie naturalne. To tyle. Nie chciałem, żeby między nami do czegoś doszło. Po prostu byłem ciekawy. Zaintrygowany. I popełniłem błąd. Ja: Rozumiem. Kiedy poprosiłeś, żebym ci zaśpiewała, ani przez chwilę nie podejrzewałam cię o nieczyste intencje. To wszystko wydarzyło się tak szybko, że ciągle jeszcze nie mogę się otrząsnąć ze zdumienia, że nagle obudziłam się w twoim łóżku, a światło migało. A zaraz potem wyskoczyłeś jeszcze z tą dziewczyną. To było już za dużo. Wierzę ci, kiedy mówisz, że wydawało ci się, że o niej wiem.

Ridge: Dziękuję. Ja: Ale musisz mi coś obiecać. Przyrzeknij, że nigdy nie staniesz się Hunterem, a ja nie będę Tori. Ridge: Przyrzekam. A poza tym to niemożliwe, bo jesteśmy o wiele bardziej utalentowani od nich. Podnosi wzrok i obdarza mnie tym swoim emotikonowym uśmiechem. Oczywiście odruchowo odpowiadam tym samym. Ja: A teraz wynoś się stąd. Chcę się wreszcie wyspać. Ktoś przez całą noc ślinił mi się na biust i głośno chrapał. Ridge wybucha śmiechem. Przed wyjściem wysyła mi jeszcze jedną wiadomość. Ridge: Cieszę się, że ją poznasz. Chyba się polubicie. Zamyka laptopa i wraca do swojego pokoju. Ja z kolei naciągam kołdrę na głowę. Nic nie poradzę na to, że wolałabym, żeby nie miał dziewczyny. *

– Nie, już się wprowadziła – mówi Bridgette. Przytrzymując komórkę ramieniem, właśnie informuje siostrę, że zajęłam wolną sypialnię. Całkowicie ignoruje fakt, że znajduję się w tym samym pokoju. Wiem, że wreszcie powinnam jej uświadomić, że nie jestem głucha. Tak czy inaczej, powinna być trochę ostrożniejsza. Skąd wie, że nie czytam z ruchu warg? – Nie wiem, to znajoma Ridge’a. Żałuję, że go posłuchałam, kiedy poprosił mnie, żebym wyszła na deszcz i ją tu sprowadziła. Podobno chłopak ją wyrzucił i nie miała się gdzie podziać. Siada przy barku plecami do mnie. Przez chwilę śmieje się ze słów swojej rozmówczyni. – Mnie to mówisz? Widocznie lubi przygarniać przybłędy. Zaciskam palce na pilocie, usiłując zwalczyć chęć przyłożenia jej nim w głowę. – Mówiłam ci, żebyś nie pytała mnie o Warrena – mówi tymczasem dziewczyna i ciężko wzdycha. – Dobrze wiesz, że mnie cholernie wkurza, ale... nie mogę bez niego żyć. Zaraz... Czy ja dobrze słyszałam? Czyżby Bridgette wykazywała jakieś uczucia? Ma szczęście, że lubię Warrena, inaczej już dawno pilot wylądowałby na jej ślicznej główce. A poza tym właśnie ktoś puka, na tyle głośno, by oderwać mnie od planów zrobienia jej krzywdy.

Bridgette wstaje, odwraca się do mnie i pokazuje na drzwi. – KTOŚ... PUKA! A potem, jak gdyby nigdy nic, idzie do swojego pokoju. Cóż za gościnność. Podchodzę do drzwi, domyślając się, że prawdopodobnie stoi za nimi Maggie. Kładę rękę na klamce i staram się uspokoić oddech. Raz kozie śmierć. Otwieram i staję oko w oko z jedną z najpiękniejszych kobiet, jakie kiedykolwiek widziałam. Ma proste kruczoczarne włosy, które opadają na opalone ramiona. Uśmiecha się do mnie. Wprost promienieje. Kiedy widzę te jej piękne bielutkie ząbki, nie pozostaje mi nic innego, jak odwzajemnić uśmiech, chociaż wcale nie mam na to ochoty. Miałam nadzieję, że okaże się brzydka jak noc. Sama nie wiem czemu. – Sydney? – pyta. To zaledwie jedno słowo, ale od razu orientuję się, że podobnie jak Ridge jest niesłysząca. Ale w odróżnieniu od niego mówi. I to całkiem nieźle. – Tak. A ty pewnie jesteś dziewczyną Ridge’a? – odpowiadam z udawanym entuzjazmem. Chociaż właściwie nie wiem, czy jest udawany. Jej radosne usposobienie sprawia, że czuję się fantastycznie w jej

towarzystwie. Kto wie, może nawet trochę się cieszę, że ją poznałam? Dziwne. Obejmuje mnie na powitanie. Zamykam drzwi, a ona zdejmuje buty i podchodzi do lodówki. – Ridge mi o tobie dużo opowiadał – mówi, po czym wyjmuje z lodówki butelkę z wodą, a z szafki szklankę. – To super, że pomagasz mu pokonać blokadę twórczą. Biedak strasznie się stresował. – Wsypuje do szklanki kostki lodu, a potem wlewa wodę. – Jak ci się tu mieszka? Znosisz jakoś Bridgette? Warren zresztą też czasami potrafi być upierdliwy. – Patrzy na mnie wyczekująco, ja jednak wciąż nie mogę się otrząsnąć z pierwszego wrażenia. Jest taka... Miła? Sympatyczna? Pogodna? Uśmiecham się do niej i opieram o blat kuchenny. Zastanawiam się, jak się z nią komunikować. W końcu uznaję, że skoro zachowuje się tak, jakby słyszała, będę do niej mówić normalnie. – Podoba mi się tu. Choć nigdy dotąd nie mieszkałam z tyloma osobami, więc jeszcze trochę czasu minie, zanim się przyzwyczaję. Uśmiecha się i zakłada kosmyk włosów za ucho. Wrr... Nawet uszy ma śliczne. – To dobrze – odpowiada. – Ridge opowiadał mi, jak beznadziejne miałaś urodziny, i że zabrał cię na tort, ale coś mi się wydaje, że jednak odpowiednio ich nie

uczciłaś. Mówiąc szczerze, nie podoba mi się, że wspomniał jej o tym, że postawił mi tort urodzinowy. A nie podoba mi się to dlatego, że chyba rzeczywiście mówi jej o wszystkim. A także dlatego, że mnie nie mówi o niczym. Z drugiej strony – niby dlaczego miałby mi o czymkolwiek mówić? Nie cierpię swoich uczuć. I nie cierpię swoich wyrzutów sumienia. Jedne i drugie prowadzą ze sobą ciągłą wojnę, a ja nie jestem pewna, ku czemu powinnam się skłaniać. – Musimy dzisiaj wyprawić ci urodziny – stwierdza Maggie. – My? Kiwa głową. – Tak. Ja, ty, Ridge i Warren, jeśli akurat nie jest zajęty. Możemy też zaprosić Bridgette, choć to chyba nie najlepszy pomysł. – Idzie w kierunku sypialni Ridge’a. Przed drzwiami odwraca się do mnie. – Będziesz gotowa za godzinę? Wzruszam ramionami. – Jasne. Znika w pokoju. Stoję nieruchomo i nasłuchuję. Właściwie dlaczego to robię? Krzywię się, słysząc chichot Maggie. Zapowiada się niezła zabawa.

Ridge – Na pewno nie chcesz zostać wieczorem w domu? Maggie kręci głową. – Po takim tygodniu ta biedaczka potrzebuje trochę rozrywki. Ja zresztą też dostałam w kość. Wiesz, staż, magisterka... Muszę się trochę od tego wszystkiego oderwać. – Całuje mnie w podbródek. – Wezwiemy taksówkę, żebyś mógł się napić, czy chcesz prowadzić? Doskonale wie, że nie piję, gdy ona to robi. Nie mam pojęcia, czemu ciągle próbuje na mnie tych swoich psychologicznych sztuczek. – Sprytne posunięcie – migam. – Poprowadzę. Wybucha śmiechem. – Muszę jeszcze się przebrać. Wychodzimy za godzinę. Próbuje się ode mnie odsunąć, ale obejmuję ją w talii i przewracam na plecy. Wiem, że przygotowania nigdy nie zajmują jej dłużej niż pół godziny. A to daje nam dobre trzydzieści minut do wykorzystania na przyjemniejsze rzeczy. – W takim razie pomogę ci się rozebrać. Zdejmuję jej bluzkę przez głowę i mój wzrok pada na koronkowy stanik. – Nowy? Potakuje i uśmiecha się do mnie uwodzicielsko.

– Kupiłam go specjalnie dla ciebie. Ma zapięcie z przodu, tak jak lubisz. Naciskam klamerkę. – Dziękuję. Nie mogę się doczekać, żeby je wypróbować. Śmieje się i klepie mnie po ramieniu. Ściągam jej stanik, a potem przywieram wargami do jej ust. Przez następne pół godziny przypominam sobie, jak bardzo mi jej brakowało. Przypominam sobie, jak bardzo ją kocham. Przypominam sobie, jak nam ze sobą dobrze. Ciągle muszę przypominać to sobie, bo w ostatnim tygodniu zacząłem już zapominać. * Ja: Bądź gotowy za pół godziny. Wychodzimy. Warren: Mowy nie ma, jutro mam pierwszą zmianę. Musi iść. Nie chcę być sam z Maggie i Sydney. Ja: A właśnie że pójdziesz z nami. Widzimy się za pół godziny. Warren: Nie idę. Miłej zabawy. Ja: Idziesz. Pół godziny. Warren: Nie idę. Ja: Idziesz.

Warren: Nie. Ja: Tak. Warren: Nie. Ja: Proszę cię. Nie zapominaj, że coś mi jesteś winien. Warren: Niby co? Ja: A na przykład roczny czynsz. Warren: To cios poniżej pasa. Niech ci będzie. Uff. Nie wiem, jak Sydney się zachowuje po kilku drinkach, ale jeśli ma tak słabą głowę jak Maggie, to sam sobie z nimi nie poradzę. Kiedy wychodzę z pokoju, Maggie właśnie wyciąga z szafki pod zlewozmywakiem butelkę po płynie do naczyń. Unosi ją, jakby chciała zapytać, czy mam ochotę, ale kręcę głową. – Doszłam do wniosku, że zaoszczędzę trochę kasy, jeśli zacznę pić już tutaj. Jak myślisz, może Sydney też ma ochotę? Wzruszam ramionami, po chwili jednak wyciągam komórkę. Ja: Masz ochotę na drinka przed wyjściem? Sydney: Nie, dziękuję. Nie jestem pewna, czy dzisiaj w ogóle mam ochotę na picie. Ale wy się nie krępujcie.

– Nie chce – migam do Maggie. W chwili gdy dziewczyna wlewa whiskey do szklanki, ze swojego pokoju wychodzi Warren. O cholera. Już po moim schowku. Chłopak nie sprawia wrażenia zaskoczonego. – Ja też chcę – prosi. – Skoro już Ridge zmusił mnie do wyjścia, spiję się tak, że tego pożałuje. Patrzę na niego ze zdziwieniem. – Od jak dawna wiesz, że w tej butelce nie ma płynu do naczyń? Wzrusza ramionami. – Jesteś głuchy, Ridge. Nie masz pojęcia, ile razy stawałem za twoimi plecami, a ty o tym nie wiedziałeś. Nagle oboje z Maggie zaczynają wpatrywać się w jakiś punkt za mną. Widząc ich zszokowane miny, momentalnie się odwracam. O kurde. Nie powinienem był tego robić. W drzwiach swojego pokoju stoi Sydney. Nie jestem jednak pewien, czy to naprawdę ona. Nie ma bowiem na sobie za dużej o kilka numerów koszulki ani nie paraduje z niedbale podpiętymi włosami i nieumalowana. Dziewczyna, która stoi przed nami, jest ubrana w prostą czarną sukienkę bez ramiączek. Jej blond włosy są rozpuszczone i podejrzewam, że prawdopodobnie pachną równie pięknie, jak wyglądają. Sprawiając wrażenie, jakby mnie nie dostrzegała, mówi: „dzięki” Maggie albo

Warrenowi. Jedno z nich najwyraźniej głośno skomentowało jej wygląd. Uśmiecha się do nich, ale w następnej chwili unosi ręce i krzyczy: „nie!”, a ja czuję na swoich plecach kropelki jakiegoś płynu. Kiedy się odwracam, Warren i Maggie kaszlą i plują do zlewu. Warren przepłukuje usta wodą z kranu, a jego mina dobitnie świadczy o tym, że bardzo mu nie smakuje to, czego się przed chwilą napił. – Co to za cholerstwo? – krzyczy Maggie, krzywiąc się i plując. Sydney biegnie do kuchni, zasłaniając dłonią usta. Za wszelką cenę usiłuje się nie roześmiać. – Przepraszam – powtarza w kółko. Co tu się, do diabła, dzieje? Warren w końcu bierze się w garść i odwraca do Sydney. Jestem mu wdzięczny, że mówiąc, jednocześnie miga. Domyślając się, jak bardzo osamotniony się czuję wśród ludzi, którzy słyszą, zawsze miga, kiedy jestem obok. – Czy my właśnie napiliśmy się płynu do naczyń? – pyta, piorunując wzrokiem dziewczynę. Odpowiada mu, a on na mój użytek tłumaczy jej słowa na język migowy. – To nie wy mieliście się tego napić, tylko Ridge. Ale nie przejmujcie się, to nie był płyn do naczyń. Nie chciałam go zabić. To po prostu sok jabłkowy z octem. Chciała mi zrobić kawał. Ale się jej nie udało.

Śmiejąc się, piszę do niej. Ja: To było niezłe. Ale i tak twój plan nie wypalił. Pokazuje mi środkowy palec. Zerkam na Maggie. Na szczęście się z tego śmieje. – Nie ma mowy, żebym tu zamieszkała – mówi. Podchodzi do lodówki i wyjmuje mleko. Oboje z Warrenem przepłukują nim usta, żeby pozbyć się obrzydliwego posmaku. – Chodźmy – mówi w końcu Warren. – Dobrze, że to Ridge prowadzi, bo za trzy godziny nie będę już mógł ustać na nogach.

9 Sydney Nie mam zielonego pojęcia, dokąd jedziemy, ale staram się ze wszystkich sił sprawiać wrażenie zainteresowanej. Siedzę z tyłu z Warrenem, który opowiada mi o zespole i o roli, jaką w nim odgrywa. Zadaję odpowiednie pytania i kiwam głową w odpowiednich chwilach, ale myślę o czymś zupełnie innym. Wiem, że nie powinnam się spodziewać, że ból szybko minie, ale ten dzień jest najgorszy od dnia moich ostatnich urodzin. Zdaję sobie sprawę, że gdyby nie Ridge, ten tydzień byłby znacznie gorszy. Nie wiem, czy to dlatego że jego obecność jest dla mnie pewnego rodzaju odskocznią, czy naprawdę zaczynam się w nim zakochiwać, ale w jego towarzystwie czułam się prawie szczęśliwa. Tylko wtedy nie myślałam o tym, co zrobili mi Hunter i Tori. Teraz jednak, kiedy patrzę, jak trzyma za rękę Maggie, wcale mi się to nie podoba. Nie podoba mi się, że od czasu do czasu gładzi kciukiem jej dłoń. Nie podoba mi się, jak ona patrzy na niego. A już najmniej mi się podoba to, jak on patrzy na nią. Przedtem nie

podobało mi się, że kiedy zeszliśmy po schodach, ich palce splotły się ze sobą. A także to, że kiedy dotarliśmy do samochodu, otworzył przed nią drzwi, a gdy wsiadała, położył rękę na dole jej pleców. Nie podobało mi się, że kiedy wycofywał, toczyli ze sobą niemą rozmowę. I to, że śmiał się niemal ze wszystkiego, co mówiła, a potem przytulił ją do siebie i pocałował w czoło. Przede wszystkim jednak nie podoba mi się, że przez to wszystko wydaje mi się, iż dobre chwile z ostatniego tygodnia już nie powrócą. Nic się nie zmieniło. Nie zaszło między nami nic ważnego i wiem, że dalej będzie tak jak do tej pory. Wciąż będziemy razem pisać teksty. On będzie chciał słuchać, jak śpiewam. I nadal będzie ze mną na koleżeńskiej stopie, więc nie powinnam się przejmować tą sytuacją. Wiem, że w głębi serca wcale nie chciałabym z nim być, zwłaszcza na obecnym etapie mojego życia. Wiem, że muszę trochę pobyć sama. Chcę tego. Ale wiem również, że na dnie mojego serca tliła się iskierka nadziei. I chociaż nie byłam na to gotowa, myślałam, że może jednak. Zakładałam, że może kiedyś, gdy już będę gotowa, łącząca nas przyjaźń rozwinie się w coś więcej. Teraz, kiedy pojawiła się Maggie, wiem już, że o żadnym „może kiedyś” nie będzie mowy. „Może kiedyś” nigdy nie nastąpi. On kocha ją, a ona kocha jego. Nie mogę mieć o to do nich pretensji, bo to, co ich łączy,

jest naprawdę piękne. To, w jaki sposób na siebie patrzą, jak się zachowują w swoim towarzystwie i jak wyraźnie się o siebie troszczą, uświadamia mi bolesną prawdę: otóż z Hunterem nigdy czegoś podobnego nie zaznałam. Może kiedyś również do mnie uśmiechnie się szczęście, nie będzie to jednak związane z Ridge’em. Kiedy zdaję sobie z tego sprawę, ostatnia iskierka nadziei, która tliła się we mnie przez ten burzliwy tydzień, gaśnie. Jezu, ale mam doła. Nienawidzę Huntera. Nienawidzę Tori. W tej chwili jestem tak przygnębiona, że nienawidzę nawet siebie. – Płaczesz? – pyta Warren. – Nie. – A właśnie że tak. Kręcę głową. – Nie. – Ale byłaś tego bliska – stwierdza, patrząc na mnie ze współczuciem. Obejmuje mnie ramieniem i przyciąga do siebie. – Głowa do góry, mała. Może poznasz dzisiaj kogoś, kto wybije ci z tej pięknej główki wszelkie myśli o tym dupku, który był twoim chłopakiem. Śmieję się i klepię go po ramieniu. – Sam bym się zgłosił, ale Bridgette nie lubi się dzielić – dodaje. – Na wypadek gdybyś jeszcze nie

zauważyła: straszna z niej jędza. Znów się śmieję, gdy jednak napotykam w lusterku wstecznym wzrok Ridge’a, uśmiech zamiera mi na ustach. Przeszywa mnie gniewnym wzrokiem, po czym znów koncentruje się na drodze. Przez większość czasu pozostaje dla mnie nieprzenikniony, teraz jednak mogłabym przysiąc, że w jego oczach pojawił się błysk zazdrości. To, że przyłapałam go na tym, poprawia mi trochę nastrój. Wcale jednak nie jestem z tego powodu dumna. Wygląda na to, że dwudzieste drugie urodziny zatruły moją duszę. Skąd u mnie nagle tak okropne reakcje? Zatrzymujemy się na parkingu przed klubem. Byłyśmy tu kilka razy z Tori. Cieszę się, że nie jest to miejsce zupełnie mi nieznane. Warren podaje mi rękę i pomaga wysiąść z samochodu, a potem prowadzi do wejścia. – Proponuję ci układ – mówi. – Przez cały wieczór będę trzymał ręce przy sobie, dzięki czemu faceci nie będą podejrzewać, że jesteś we mnie szaleńczo zakochana. Nienawidzę psów ogrodnika i nie zamierzam być jednym z nich. Jeśli jednak któryś z tych kolesi uczyni coś, co ci się nie spodoba, po prostu daj mi znak, a podejdę i zrobię z nim porządek. Kiwam głową. – Całkiem niezły plan. Co ma być tym znakiem?

– Nie wiem. Na przykład możesz się zmysłowo oblizać. Albo ścisnąć piersi. Daję mu kuksańca. – Może po prostu podrapię się w nos? Wzrusza ramionami. – Niech będzie. Otwiera drzwi i wszyscy wchodzimy do środka. Muzyka jest tak ogłuszająca, że Warren musi mi krzyczeć do ucha. – Na galerii są wolne loże! Chodźmy tam! Ściska mnie za rękę, po czym odwraca się do Ridge’a i Maggie i pokazuje, żeby poszli za nami. * Nie musiałam używać tajnego sygnału uzgodnionego z Warrenem, a jestem tu już od ponad dwóch godzin. Tańczyłam z kilkoma facetami, ale gdy tylko piosenka dobiegała końca, uśmiechałam się grzecznie i wracałam do loży. Warren i Maggie sprawiają wrażenie, jakby wypili hektolitry alkoholu, Ridge jednak nie wziął do ust ani kropli. Jeśli nie liczyć jednego drinka, którego zaraz po przyjściu postawił mi Warren, ja również nie piję. – Bolą mnie stopy – skarżę się. Maggie i Ridge tańczyli kilka razy, lecz tylko przy wolnych kawałkach. Postanowiłam na to nie patrzeć. – Nie! – protestuje Warren, próbując postawić mnie

na nogi. – Chcę tańczyć! Kręcę głową. Jest tak pijany, że każda próba tańca z nim kończy się tym, że wracam z parkietu totalnie podeptana. – Ja z tobą zatańczę – oświadcza Maggie. Przechodzi ponad Ridge’em i Warren bierze ją za rękę. Schodzą po schodach i w ten sposób ja i Ridge po raz pierwszy tego wieczoru zostajemy sami. Nie podoba mi się to. Podoba. Nie. Tak. A nie mówiłam? Zatruta dusza. Zepsuta, zatruta dusza. Ridge: Dobrze się bawisz? Nieszczególnie, ale kiwam głową, bo nie chcę wyjść na irytującą, zrozpaczoną dziewczynę, która pragnie popsuć wszystkim nastrój. Ridge: Muszę ci coś powiedzieć. To jedna z tych rzeczy, które nieświadomie mogłem przed tobą zataić. Teraz próbuję się zrehabilitować. Patrzę na niego wyczekująco. Ridge: Warren jest zakochany w Bridgette.

Czytam tego SMS-a aż dwukrotnie. Dlaczego mi o tym mówi? Odpowiedź może być tylko jedna: myśli, że lubię Warrena. Ridge: Chciałem to wyjaśnić, bo straszny z niego flirciarz. Nie chcę, żebyś znów cierpiała. I tyle. Ja: Dzięki za troskę, ale naprawdę niepotrzebnie się denerwujesz. Nie jestem nim zainteresowana. Uśmiecha się. Ja: Miałeś rację. Polubiłam Maggie. Ridge: Wiedziałem, że tak będzie. Wszyscy ją lubią. Jest bardzo miła. Podnoszę wzrok i rozglądam się wokół. Nagle rozlegają się pierwsze dźwięki piosenki Sounds of Cedar. Przesuwam się na kanapie i wyglądam za barierkę. Warren i Maggie stoją przy stole didżejskim. Warren rozmawia z didżejem, podczas gdy Maggie tańczy obok niego. Ja: Grają jeden z twoich kawałków. Ridge: Serio? To pewnie jak zwykle sprawka Warrena. Który? „Getaway”? Ja: Tak. Skąd wiedziałeś? Przykłada dłoń do piersi i się uśmiecha.

Ja: O rany. Naprawdę umiesz tak rozpoznać swoje piosenki? Potakuje. Ja: Opowiedz mi coś więcej o Maggie. Dobrze się porozumiewa. I naprawdę nieźle tańczy. Czy ma mniejszy ubytek słuchu niż ty? Ridge: Tak, stosunkowo niewielki. Z aparatem słuchowym słyszy praktycznie wszystko. To dlatego tak dobrze mówi i tańczy. Ja tańczę tylko do wolnych kawałków. Ja: Czy to dlatego Maggie mówi, a ty nie? Przez dłuższą chwilę patrzy mi prosto w oczy. Potem przenosi wzrok na komórkę. Ridge: Nie. Mógłbym mówić, gdybym chciał. Powinnam na tym poprzestać. Wiem, że pewnie irytują go moje pytania, ale w końcu ciekawość zwycięża. Ja: To dlaczego tego nie robisz? Wzrusza tylko ramionami. Ja: Chciałabym wiedzieć. Musi być jakiś powód. To znacznie ułatwiłoby ci życie.

Ridge: Po prostu nie robię. Wcale mi to nie jest potrzebne. Ja: Tak, dopóki są przy tobie Maggie i Warren. Dlaczego miałbyś mówić, skoro oni cię w tym wyręczają? Wysyłam wiadomość, po czym uświadamiam sobie, że nie powinnam była tego pisać. Inna sprawa, że Maggie i Warren rzeczywiście go we wszystkim wyręczają. Za każdym razem kiedy przy naszej loży pojawiała się kelnerka, to oni mu coś zamawiali. W ostatnim tygodniu Warren postąpił podobnie co najmniej kilka razy. Ridge czyta moją wiadomość, a potem patrzy mi w oczy. Sprawia wrażenie skrępowanego. Natychmiast zaczynam żałować tego, co zrobiłam. Ja: Przepraszam. Nie chciałam cię urazić. Po prostu zauważyłam, że pozwalasz, żeby cię wyręczali w różnych sprawach. Nie musieliby tego robić, gdybyś mówił. Moje wyjaśnienia wprawiają go w jeszcze większe zakłopotanie. Ja: Wybacz. Już nie będę. Nie powinnam cię osądzać, bo nie mam pojęcia, jak to jest znajdować się w takiej sytuacji jak ty. Po prostu

chciałabym zrozumieć. Przygląda mi się, przygryzając dolną wargę. Zauważyłam, że robi to za każdym razem, kiedy się nad czymś zastanawia. Zasycha mi w gardle. Odrywam od niego wzrok, wkładam słomkę do ust i piję. Kiedy w końcu ponownie na niego patrzę, okazuje się, że właśnie pisze SMS-a. Ridge: Przestałem mówić, kiedy miałem dziewięć lat. Ta wiadomość działa na mnie jeszcze bardziej elektryzująco niż jego wcześniejsze spojrzenie. Nie mam pojęcia, czemu tak się dzieje. Ja: Dlaczego? Ridge: Wyjaśnienie tego zajmie mi trochę czasu. Ja: Nie szkodzi. Możesz mi o tym napisać w domu na laptopie. Przesuwa się na kanapie i wygląda przez barierkę. Podążam za jego wzrokiem. Maggie i Warren wciąż okupują stół didżejski. Uspokojony Ridge wraca na swoje miejsce i pochyla się nad komórką. Ridge: Nie zanosi się na to, żeby szybko wrócili, więc mamy trochę czasu. Brennanowi i mnie nie

poszczęściło się, jeśli chodzi o rodziców. Oboje byli uzależnieni. Może zresztą nadal są. Nie wiemy, bo od lat nie utrzymujemy z nimi kontaktu. Moja matka większą część naszego dzieciństwa przeleżała w łóżku, faszerując się tabletkami przeciwbólowymi. Ojciec spędził większą część naszego dzieciństwa w barach. Kiedy miałem pięć lat, zapisali mnie do szkoły dla niesłyszących. To tam nauczyłem się języka migowego. Wracałem do domu i uczyłem go Brennana. Miałem pięć lat i nigdy do tego czasu z nikim nie rozmawiałem. Tak bardzo pragnąłem kontaktu, że zmusiłem swojego dwuletniego braciszka, żeby nauczył się znaków oznaczających ciastko czy okno tylko po to, żeby mieć z kim rozmawiać. Serce podchodzi mi do gardła. Spoglądam na niego, lecz nie odrywa wzroku od telefonu. Ridge: Wyobraź sobie mój pierwszy dzień w szkole. Nagle uświadomiłem sobie, że istnieje sposób porozumiewania się, który mogę opanować. Kiedy zobaczyłem migające dzieci, byłem w szoku. Przez pierwsze pięć lat życia nie wiedziałem, że mogę rozmawiać z innymi. W szkole uczyłem się wypowiadania słów, czytania, migania. Przez następne lata przekazywałem to wszystko Brennanowi.

Opanował język migowy równie dobrze jak ja. Chciałem, żeby go znał, ale równocześnie nie chciałem wykorzystywać go jako tłumacza w kontaktach z rodzicami. Starałem się do nich mówić. Oczywiście nie słyszałem swojego głosu (wiedziałem tylko, że nie brzmi on tak jak głos ludzi słyszących), lecz chciałem się porozumiewać z nimi właśnie w ten sposób, bo przecież nie znali języka migowego. Pewnego dnia, kiedy mówiłem coś do ojca, on powiedział Brennanowi, żebym się zamknął. Nie rozumiałem, dlaczego jest na mnie zły. Odtąd powtarzało się to za każdym razem, gdy próbowałem mu coś powiedzieć. Mówił Brenannowi, że mam przestać gadać i że Brennan ma być naszym tłumaczem. W końcu zrozumiałem, że ojciec po prostu nie lubi brzmienia mojego głosu. Wstydził się tego, że nie słyszę. Nie chciał, żebym się odzywał publicznie, bo ludzie wtedy orientowali się, że jestem głuchy. Uciszał mnie za każdym razem, gdy próbowałem to robić. Pewnego dnia w domu wściekł się tak bardzo, że zaczął wydzierać się na Brennana. Doszedł do wniosku, że skoro dalej próbuję mówić, to najwyraźniej brat nie przekazał mi, że mi tego zabronił. Tego dnia był naprawdę strasznie pijany i stracił panowanie nad sobą, co mu się zresztą często zdarzało. Uderzył Brennana tak mocno w głowę, że mój braciszek stracił

przytomność. Łzy napływają mi do oczu. Próbuję się uspokoić, robiąc głęboki wdech. Ridge: Brennan miał wtedy zaledwie sześć lat, Sydney. Sześć lat. Nie chciałem dać ojcu kolejnego powodu do bicia, więc tego dnia przestałem mówić. Potem po prostu weszło mi to w nawyk. Kładzie telefon na stole i krzyżuje ramiona na piersiach. Chyba nie czeka na moją odpowiedź. Może jej nawet nie chce. Wiem, że widzi łzy spływające mi po policzkach, ale nie reaguje. Robię kolejny głęboki wdech, a potem sięgam po serwetkę, żeby wytrzeć oczy. Nie chcę, żeby mnie taką widział, ale nie mogę się opanować. Uśmiecha się do mnie łagodnie i wyciąga rękę, żeby dotknąć mojej dłoni, ale w tej samej chwili przy naszej loży pojawiają się Warren i Maggie. Ridge cofa rękę i patrzy na nich. Dziewczyna obejmuje Warrena i śmieje się nie wiadomo z czego. Warren z kolei usiłuje się złapać tylnej ścianki loży, chcąc zachować równowagę, ale mu się to nie udaje. Zrywamy się z Ridge’em z miejsc, żeby im pomóc. Ridge zajmuje się swoją dziewczyną, ja przytrzymuję chłopaka. Warren przyciska czoło do mojego czoła. – Syd, nie masz pojęcia, jak się cieszę, że ten palant

cię zdradził. Nie masz pojęcia, jak się cieszę, że się do nas wprowadziłaś. Śmieję się i odsuwam od siebie jego twarz. Ridge kiwa głową w kierunku wyjścia. Potakuję na znak, że rozumiem. Gdyby wypili jeszcze po jednym, musielibyśmy ich zanosić do samochodu. – Podoba mi się twoja sukienka, Syd. Wiesz, ta niebieska. Ale błagam, nie wkładaj jej więcej. – Warren opiera głowę na mojej skroni. – Nie podoba mi się, jak wygląda w niej twój tyłeczek. Bo jestem pewien, że kocham Bridgette, ale kiedy masz na sobie tę sukienkę, kocham twój tyłeczek. O rany. Musi być naprawdę bardzo pijany, skoro wyznał, że kocha Bridgette. – Już ci mówiłam, że spaliłam tę sukienkę – odpowiadam ze śmiechem. – To dobrze. – Wzdycha z ulgą. Kiedy dochodzimy do wyjścia, Ridge bierze Maggie na ręce. Dziewczyna otacza ramionami jego szyję, oczy ma zamknięte. Przy samochodzie otwiera oczy, bo Ridge stawia ją na ziemi. Próbuje sama iść, ale się potyka. Kiedy Ridge otwiera tylne drzwi, Maggie dosłownie pada na siedzenie. Ridge przesuwa ją i już po chwili jego towarzyszka opiera się o drzwi z zamkniętymi oczami. Następnie chłopak pokazuje Warrenowi, by ten wsiadał. Warren klepie go po policzkach i mówi: – Strasznie mi cię szkoda, kolego. Założę się, że

trudno ci powstrzymać się przed pocałowaniem Sydney. Nawet mnie jest trudno, a przecież nawet w połowie nie lubię jej tak bardzo jak ty. Wsiada do samochodu i opiera się o Maggie. Cieszę się, że jest zbyt pijany, by migać. Ridge zapewne niewiele zrozumiał z jego przemowy. Śmieje się i łapie przyjaciela za nogę, która wystaje z wozu. Wpycha ją do środka i zamyka drzwi, podczas gdy ja wciąż przeżywam słowa Warrena. Ridge otwiera drzwi od strony pasażera. Ruszam w ich kierunku, lecz w chwili gdy czuję na dole pleców jego rękę, staję jak wryta. Patrzymy sobie w oczy. Jego dłoń pozostaje w tym samym miejscu, kiedy podchodzę wolno do samochodu. Odrywa ją ode mnie dopiero wtedy, gdy pochylam się, by wsiąść. Czeka, aż usiądę w fotelu, po czym zamyka za mną drzwi. Opieram głowę na zagłówku i zamykam oczy, wystraszona tym, jak ten prosty gest na mnie podziałał. Słyszę, że zajmuje miejsce za kierownicą i włącza silnik, ale nie otwieram oczu. Nie chcę na niego patrzeć. Nie chcę czuć tego, co czuję, kiedy to robię. Nie podoba mi się, że z każdą kolejną minutą spędzoną w jego towarzystwie coraz bardziej przypominam Tori. Moja komórka wibruje. Zmuszam się do otwarcia oczu. Ridge trzyma swój telefon i patrzy na mnie.

Ridge: Rzadko jej się to zdarza. Może z jakieś trzy razy w roku. Ostatnio ma dużo stresów i chciała o nich zapomnieć. To pomaga. Ja: Przecież jej nie oceniam. Ridge: Wiem. Po prostu chciałem, żebyś wiedziała, że nie jest takim alkoholikiem jak ja. Mruga do mnie porozumiewawczo, a ja parskam śmiechem. Spoglądam na tylne siedzenie. Warren leży na Maggie. Oboje już odpłynęli. Piszę kolejnego SMS-a. Ja: Dziękuję za historię, którą mi opowiedziałeś w klubie. Nie musiałeś tego robić i pewnie nawet nie chciałeś. Tym bardziej dziękuję. Patrzy na mnie kątem oka, a potem przenosi uwagę na komórkę. Ridge: Nikomu jeszcze o tym nie mówiłem. Nawet Brennanowi. Był tak mały, że pewnie nawet nie pamięta tego, co się wydarzyło. Odkłada telefon, wrzuca wsteczny bieg i zaczyna cofać. Dlaczego jedyne pytanie, jakie mi w tej chwili przychodzi do głowy, to czy opowiedział o tym Maggie? Przecież nie powinno mnie to obchodzić. W ogóle nie powinno, a jednak obchodzi.

Podczas jazdy włącza radio. Nie rozumiem tego. Przecież i tak go nie słyszy. Dopiero po chwili uświadamiam sobie, że nie zrobił tego dla siebie. Zrobił to dla mnie.

Ridge W drodze powrotnej zatrzymujemy się przy restauracji dla kierowców i kupujemy coś do jedzenia. Po zaparkowaniu na osiedlowym parkingu piszę do Sydney. Ja: Weź żarełko i idź do mieszkania, a ja ich obudzę. Dziewczyna bierze dwa napoje i torbę pełną jedzenia. Wchodzi do naszego bloku, podczas gdy ja otwieram tylne drzwi samochodu. Budzę Warrena i pomagam mu wysiąść. Potem podobnie robię z Maggie. Ma kłopoty z utrzymaniem się na nogach, dlatego biorę ją na ręce i zamykam auto. Idę po schodach zaraz za Warrenem. Ubezpieczam go na wypadek, gdyby stracił równowagę. Po dotarciu do mieszkania Warren wtacza się do swojego pokoju, a ja wnoszę Maggie do siebie. Kładę ją na łóżku, po czym rozbieram ją i przykrywam kołdrą. Następnie idę do kuchni. Sydney wyjęła z torby jedzenie.

Jest już prawie północ, a ja nie miałem nic w ustach od lunchu. Siadam naprzeciwko niej. Ja: Skoro znasz już jeden z moich najgłębiej skrywanych i najmroczniejszych sekretów, z chęcią poznałbym jakiś twój. Uśmiecha się i odpisuje. Sydney: Masz jeszcze jakieś inne? Ja: Teraz rozmawiamy o tobie. Jeśli mamy razem pracować, muszę wiedzieć, w co się ładuję. Opowiedz mi o swojej rodzinie. Są tam jacyś alkoholicy? Sydney: Nie, tylko skończone dupki. Tata jest adwokatem i nie może mi darować, że nie studiuję prawa. Mama zajmuje się domem. W całym swoim życiu nie przepracowała ani jednego dnia. Jest świetną matką, ale zarazem straszną pedantką. Wiesz, taką Bree Van De Kamp z „Gotowych na wszystko”. Ja: Masz rodzeństwo? Sydney: Nie. Jestem jedynaczką. Ja: W życiu bym nie pomyślał. Ale też nie przyszłoby mi do głowy, że jesteś córką adwokata. Sydney: Dlatego że nie jestem pretensjonalną, rozpieszczoną snobką?

Uśmiecham się do niej i kiwam głową. Sydney: Dzięki. Faktycznie staram się taka nie być. Ja: Nie chcę być niegrzeczny, ale skoro twój ojciec jest prawnikiem i utrzymujesz kontakt z rodzicami, to dlaczego do nich nie zadzwoniłaś, kiedy nie miałaś gdzie się podziać? Sydney: Mojej mamie zależało przede wszystkim na tym, żebym nie skończyła tak jak ona. Nie ma wykształcenia i jest całkowicie zależna od męża. Wychowała mnie na osobę niezależną i odpowiedzialną i jest dumna, że nigdy ich o nic nie prosiłam. Czasami jest mi ciężko, zwłaszcza gdy naprawdę potrzebuję pomocy, ale jakoś mi się udaje związać koniec z końcem. Nie proszę ich o pomoc również dlatego, że ojciec od razu by mi wytknął w niezbyt miły sposób, że gdybym studiowała prawo, nie miałabym kłopotów, bo pokrywałby wszystkie koszty. Ja: To znaczy, że sama musisz sobie opłacać naukę, ale gdybyś zmieniła kierunek na prawo, studia sfinansowałby ci ojciec? Kiwa głową. Ja: To trochę nie w porządku. Sydney: Mówiłam już, że ojciec to skończony

dupek. Ale nie mogę o wszystko obwiniać rodziców. Za wiele rzeczy jestem im wdzięczna. Dorastałam we względnie normalnym domu, oboje żyją i są zdrowi, i na swój sposób mnie wspierają. Są lepsi od większości innych rodziców. Nie podoba mi się, że niektórzy obwiniają rodziców o całe zło, jakie im się przydarzyło w życiu. Ja: Całkowicie się z tobą zgadzam. To dlatego w wieku szesnastu lat wyprowadziłem się z domu. Postanowiłem wziąć sprawy w swoje ręce. Sydney: Poważnie? A co z Brennanem? Ja: Wziąłem go ze sobą. Oficjalnie mieszkał dalej z rodzicami, w rzeczywistości ze mną. No i z Warrenem. Kumplowaliśmy się od czternastego roku życia. Jego rodzice są głusi, dlatego zna język migowy. Kiedy wyniosłem się z domu, pozwolili mnie i Brennanowi zamieszkać u siebie. Rodzice wciąż byli prawnymi opiekunami mojego brata, ale z tego, co wiem, zabierając go od nich, wyświadczyłem im tylko przysługę. Sydney: To bardzo miłe ze strony rodziców Warrena, że pozwolili wam zostać u siebie. Ja: Tak, to wspaniali ludzie. Nie mam pojęcia, dlaczego Warren tak bardzo im nie wyszedł.

Sydney wybucha śmiechem. Sydney: A co się stało z Brennanem, kiedy wyjechałeś do college’u? Został z nimi? Ja: Nie, właściwie mieszkaliśmy u nich tylko siedem miesięcy. Kiedy skończyłem siedemnaście lat, przeprowadziliśmy się na swoje. Przerwałem naukę i zdałem eksternistycznie maturę, dzięki czemu mogłem pójść wcześniej do college’u. Sydney: O rany. Czyli to ty wychowywałeś brata? Ja: Nie do końca. Brennan mieszkał ze mną, ale nigdy nie był typem człowieka, którego można wychowywać. Wyprowadziliśmy się od rodziców Warrena, kiedy miał czternaście lat, a ja siedemnaście. Chciałbym powiedzieć, że byłem odpowiedzialny i dojrzały, ale to nieprawda. Nasze mieszkanie stało się jedną wielką imprezownią, a mój brat balował równie często jak ja. Sydney: Trudno mi w to uwierzyć. Sprawiasz wrażenie osoby wyjątkowo odpowiedzialnej. Ja: Pewnie nie bawiłem się aż tak intensywnie, jak mógłbym, biorąc pod uwagę to, że w tak młodym wieku miałem do dyspozycji wolną chatę. Na szczęście cała kasa szła na czynsz i rachunki, więc nie zdążyłem nabrać złych nawyków. Po prostu lubiliśmy imprezować. Kiedy Brennan miał

szesnaście lat, a ja dziewiętnaście, założyliśmy zespół, który zaczął pochłaniać nam każdą wolną chwilę. W tym samym roku zacząłem chodzić z Maggie, dzięki czemu się uspokoiłem. Sydney: Chodzisz z Maggie od dziewiętnastego roku życia? Zamiast odpisać, kiwam głową. Przez to esemesowanie prawie nie tknąłem jedzenia. Biorę się wreszcie za burgera. Sydney idzie w moje ślady. Po jedzeniu sprzątamy ze stołu. Potem dziewczyna macha mi na pożegnanie i idzie do swojej sypialni. Siadam na kanapie i włączam telewizor. Po jakimś kwadransie przełączania kanałów w końcu zatrzymuję się na kanale filmowym. Nie ma napisów, ale nie chce mi się ich włączać. I tak jestem zbyt zmęczony, żeby czytać i nadążać za fabułą. Nagle drzwi sypialni Sydney się otwierają. Dziewczyna sprawia wrażenie zaskoczonej, widząc, że jeszcze nie poszedłem spać. Ma na sobie jedną z tych swoich za dużych koszulek. Jej włosy są mokre. Wycofuje się do swojego pokoju, ale po chwili wraca z komórką w ręce i siada obok mnie na kanapie. Sydney: Nie chce mi się spać. Co oglądasz? Ja: Nie wiem, dopiero się zaczęło. Podkurcza nogi i kładzie głowę na oparciu kanapy.

Gapi się w telewizor, a ja gapię się na nią. Muszę przyznać, że Sydney, która poszła dzisiaj z nami do klubu, całkowicie się różni od Sydney, która siedzi przy mnie. Nie ma makijażu, fryzura jest daleka od ideału, a koszulka dziurawa. Widząc to wszystko, nie mogę opanować śmiechu. Gdybym był Hunterem, dałbym sobie w twarz. Nagle schyla się po komórkę i jej wzrok pada na mnie. Mógł​bym odwrócić się z powrotem do telewizora, udając, że wcale się na nią nie gapiłem, ale to by było głupie. Na szczęście nie komentuje, koncentrując się na pisaniu SMS-a. Sydney: Oglądasz bez napisów? Ja: Jestem zbyt zmęczony, żeby czytać. Czasami oglądam filmy bez napisów i próbuję zgadnąć, co mówią bohaterowie. Sydney: Chcę spróbować. Wyłącz głos. Zrobimy sobie nieme kino. Śmieję się. Nieme kino? Na to nie wpadłem. Wciskam odpowiedni guzik na pilocie. Sydney przenosi uwagę z powrotem na ekran, a ja znów nie mogę oderwać od niej wzroku. Nie wiem, skąd się to wzięło, ale po prostu nie mogę przestać się na nią gapić. Siedzi kilkadziesiąt centymetrów ode mnie. Nie dotykamy się. Nie rozmawiamy. Ona nawet nie zwraca na mnie uwagi.

A mimo to mam wyrzuty sumienia, jakbym robił coś złego. Przecież tylko patrzę. Skąd więc to poczucie winy? Próbuję sobie wmówić, że to nic takiego, w gruncie rzeczy jednak wiem doskonale, o co chodzi. Moje wyrzuty sumienia nie wynikają z tego, że na nią patrzę. One są związane z tym, jakie uczucia we mnie to wywołuje. * To już drugi raz budzę się w taki sposób. Odtrącam rękę, która klepie mnie po policzkach, i otwieram oczy. Nad sobą widzę Warrena. Rzuca mi kartkę papieru, a potem uderza mnie w czoło. Idzie do drzwi, bierze kluczyki i wychodzi. Dlaczego tak wcześnie poszedł do pracy? Unoszę telefon. Szósta rano. Wcale nie jest aż tak wcześnie. Siadam na kanapie. Sydney leży zwinięta w kłębek na jej drugim końcu i śpi. Patrzę na kartkę zostawioną przez Warrena. Może jednak powinieneś być u siebie i spać ze swoją dziewczyną, co? Zgniatam kartkę, po czym wrzucam ją do kosza na śmieci. Następnie podchodzę do kanapy i potrząsam

ramieniem Sydney. Dziewczyna przewraca się na plecy i przeciera oczy, a potem patrzy na mnie. Uśmiecha się na mój widok. Tylko tyle. A jednak czuję nagłe uderzenie gorąca w całym ciele. Znam to uczucie, nie wróży nic dobrego. Zdecydowanie nie. Ostatni raz czułem się tak, gdy miałem dziewiętnaście lat. Kiedy zakochałem się w Maggie. Pokazuję Sydney na drzwi sypialni, dając jej do zrozumienia, że powinna tam wracać, a potem idę do siebie. Ściągam dżinsy i koszulkę i po cichu kładę się na łóżku obok Maggie. Obejmuję ją, przyciągam do swojej piersi i przez następne pół godziny próbuję zasnąć, powtarzając niczym zdarta płyta: Kochasz Maggie. Maggie jest stworzona dla ciebie. Ty jesteś stworzony dla niej. Potrzebuje cię. Jesteś szczęśliwy, kiedy z nią jesteś. Z nikim innym nie powinieneś być.

10 Sydney Minęły dwa tygodnie, odkąd pracowaliśmy z Ridge’em nad tekstami. Kilka dni po powrocie Maggie do domu wyjechał na sześć dni w pilnych sprawach rodzinnych. Nie wytłumaczył, o co dokładnie chodzi, ale przypomniałam sobie, że kiedy mieszkałam jeszcze z Tori, też zniknął z tego powodu na kilka dni. Słyszałam przypadkowo, jak Warren rozmawia przez telefon z Brennanem. Z tej rozmowy wynikało, że wyjazd Ridge’a nie wiąże się w żaden sposób z jego bratem. Ridge jednak nigdy nie wspominał o innych członkach swojej rodziny. Kiedy kilka dni temu wrócił, zapytałam go, czy wszystko gra, a on odpowiedział, że tak. Wyraźnie nie miał ochoty wdawać się w szczegóły, a ja uznałam, że to nie moja sprawa. Koncentruję się więc na nauce. Co jakiś czas próbuję też napisać tekst, ale nie bardzo mi to wychodzi bez muzyki. Ridge jest już w domu od kilku dni, na razie jednak rzadko wynurza się z pokoju, nadrabiając zaległości w pracy. Nic nie poradzę na to, że zastanawiam się, czy specjalnie nie trzyma mnie na dystans.

Dużo czasu spędzam z Warrenem i wiele się dowiedziałam o jego związku z Bridgette. W ogóle się z nią nie widuję, więc podejrzewam, że dalej myśli, że jestem głucha. Z tego, co mi opowiadał Warren, wynika, że ich związek trudno uznać za typowy. Chociaż Bridgette od dawna przyjaźni się z Brennanem, poznali się z Warrenem dopiero pół roku temu, kiedy dziewczyna się do nich wprowadziła. Warren twierdzi, że za dnia żyją jak pies z kotem, za to w nocy... Pewnego dnia usiłował odmalować mi szczegóły, ale uciszyłam go, zanim zabrnął za daleko. Teraz też chciałabym, żeby się zamknął. Za pół godziny muszę wyjść na zajęcia i powinnam się jeszcze trochę pouczyć, Warren jednak uznał, że to idealna chwila, żeby opowiedzieć mi o ostatniej nocy, kiedy nie pozwolił Bridgette zdjąć mundurka z Hooters, bo uwielbia odgrywać różne role. Boże, kogo to obchodzi? Na szczęście Bridgette wychodzi ze swojego pokoju. Chyba po raz pierwszy naprawdę się cieszę na jej widok. – Dzieńdoberek, Bridgette – mówi Warren, wodząc za nią wzrokiem. – Jak się spało? – Wal się, Warren – odpowiada dziewczyna. Uświadamiam sobie nagle, że to ich zwykłe poranne powitanie. Bridgette wchodzi do kuchni i patrzy najpierw na mnie, a potem na Warrena siedzącego obok mnie na kanapie. Mruży oczy i odwraca się do lodówki. Ridge

siedzi przy stole kuchennym, nie odrywając wzroku od laptopa. – Nie podoba mi się, że ta laska ciągle się przy tobie kręci – mówi Bridgette. Stoi odwrócona do nas plecami. Warren zerka na mnie i wybucha śmiechem. Wiem, że Bridget​te ciągle myśli, że jestem głucha, ale to, co o mnie mówi, nie jest zbyt zabawne. Odwraca się i patrzy na Warrena. – Śmieszy cię to? Ta dziewczyna ma na ciebie zdecydowanie zły wpływ. Nie masz nawet na tyle przyzwoitości, żeby poczekać, aż wyjdę z domu? – Ponownie odwraca się do nas plecami. – Najpierw wciska Ridge’owi ckliwą historyjkę, żeby pozwolił jej tu zostać, a teraz wykorzystuje to, że znasz język migowy, żeby z tobą flirtować. – Przestań, Bridgette. – Warren poważnieje, widząc, jak mocno zaciskam palce na książce. Chyba się boi, że zaraz walnę nią Bridgette w głowę. I jest to uzasadniona obawa. – To ty przestań, Warren – odpowiada, znów odwracając się do niego. – Przestań ładować mi się do łóżka w nocy albo przestań przesiadywać z tą szmatą na kanapie w dzień. Uderzam książką o kolana, po czym tupię nogami ze złości i z frustracji. Nie wytrzymam z tą dziewczyną ani chwili dłużej. – Zamknij się, Bridgette! – krzyczę. – Stul wreszcie

dziób! Nie mam pojęcia, dlaczego myślisz, że jestem głucha. Wcale nie jestem. Podobnie jak nie jestem szmatą i nie używam języka migowego do flirtowania z Warrenem. Nawet nie znam języka migo​wego! Przestań się wreszcie wydzierać, kiedy coś do mnie mówisz! Bridgette przechyla swoją ładniutką główkę i otwiera szeroko usta. Wpatruje się we mnie w milczeniu przez kilka chwil. Wszyscy w pokoju zamarli. Przenosi wzrok na Warrena i wyraz złości malujący się na jej twarzy przeradza się w wyraz cierpienia. Odwraca wzrok i wybiega do swojego pokoju. Ridge wpatruje się we mnie, prawdopodobnie zastanawiając się, co się dzieje. Kładę głowę na oparciu kanapy i wzdycham. Miałam nadzieję, że mi ulży, tak się jednak nie stało. – I w ten sposób straciłem wszelkie szanse na odgrywanie jakichkolwiek ról – mówi Warren. – Wielkie dzięki, Sydney. – Wal się, Warren – odpowiadam. Zaczynam rozumieć zachowanie Bridgette. Odkładam książkę i podchodzę do drzwi jej sypialni. Pukam, ale nie otwiera. Pukam raz jeszcze, po czym naciskam klamkę i uchylam drzwi. – Bridgette? O drzwi uderza poduszka. – Wynoś się z mojego pokoju!

Otwieram szerzej drzwi. Bridgette siedzi na łóżku z kolanami przyciągniętymi do piersi. Na mój widok pospiesznie wyciera oczy i odwraca twarz. Dopiero teraz czuję się naprawdę podle. Siadam na skraju łóżka, jak najdalej od niej. Mimo wyrzutów sumienia trochę się jej boję. – Przykro mi – mówię. Przewraca oczami i naburmuszona opada na łóżko. – Nieprawda – odpowiada. – Ale cię nie winię. Zasłużyłam sobie na to. Patrzę na nią ze zdziwieniem. Czy ona naprawdę to powiedziała? – Nie będę cię okłamywać, Bridgette. Zachowujesz się trochę jędzowato. Śmieje się cicho, po czym zasłania ręką oczy. – Wiem. Nic na to nie poradzę, że ludzie mnie wkurzają. Wcale nie chcę taka być. Kładę się obok niej. – Więc nie bądź. O wiele łatwiej jest nie być jędzą, niż nią być. Kręci głową. – Mówisz tak tylko dlatego, że nią nie jesteś. Wzdycham. Niezależnie od tego, co myśli na mój temat, ostatnio czuję się strasznie jędzowato. – Jestem gorsza, niż myślisz. Może nie wyrażam uczuć tak otwarcie jak ty, ale mam złe myśli. A ostatnio

również złe intencje. Zaczynam myśleć, że nie jestem aż taka fajna, jak mi się wydawało. Bridgette milczy przez kilka chwil. W końcu wzdycha ciężko i siada. – Mogę cię o coś zapytać? Również siadam i potakuję. – Czy ty i Warren... – Przerywa. – Dobrze się dogadujecie i ciekawa jestem, czy... Uśmiecham się, bo wiem już, o co chce zapytać. – Warren i ja jesteśmy przyjaciółmi i nigdy nie będziemy dla siebie nikim więcej. Tak się składa, że jest beznadziejnie zakochany w pewnej jędzowatej kelnerce z Hooters. Bridgette uśmiecha się, a potem nagle poważnieje i patrzy na mnie. – Kiedy właściwie Warren dowiedział się, że myślę, że jesteś głucha? Zastanawiam się chwilę. – Następnego dnia rano po moim wprowadzeniu się do was – odpowiadam i krzywię się, żałując swoich słów. Podejrzewam, że Warrena czeka bliskie spotkanie z jędzowatą stroną osobowości Bridgette. – Proszę, miej dla niego trochę litości. Może dziwnie to okazuje, ale naprawdę cię lubi. A może nawet kocha. Wtedy gdy to mówił, był nawalony, więc nie można mieć pewności. Gdyby można było usłyszeć, jak czyjeś serce przestaje na chwilę bić, z pewnością bym to usłyszała

właśnie teraz. – Naprawdę tak powiedział? Kiwam głową. – Dwa tygodnie temu. Właśnie wychodziliśmy z klubu i był zalany w trupa, ale powiedział, że jest pewien, że cię kocha. Chyba jednak nie powinnam była ci tego mówić. Bridgette wbija wzrok w podłogę i milczy kilka chwil. W końcu spogląda na mnie. – Wiesz, zwykle po pijaku ludzie są bardziej szczerzy niż wtedy, gdy są trzeźwi. Kiwam głową, nie będąc pewna, czy tak jest naprawdę, czy Bridgette sobie to wymyśliła. Wstaje i podchodzi szybko do drzwi. Otwiera je i wychodzi. O, nie. Zamierza zabić Warrena i to będzie moja wina. Ruszam za nią, gotowa ponieść konsekwencje swoich czynów. Kiedy jednak wpadam do salonu, okazuje się, że Bridgette właśnie siada na kolanach Warrena. Chłopak patrzy na nią szeroko otwartymi oczami. Najwidoczniej nie jest do tego przyzwyczajony. Bridgette ujmuje jego twarz w dłonie, a on z wahaniem obejmuje ją w pasie. Dziewczyna wzdycha i patrzy mu prosto w oczy. – Nie wierzę, że mogłam się zakochać w takim głupim dupku jak ty – mówi. Warren wpatruje się w nią przez kilka sekund,

usiłując w pełni zrozumieć to, co właśnie powiedziała, a potem zaczyna ją szaleńczo całować. Podnosi się z kanapy, trzymając Bridgette w ramionach, później zanosi ją do swojej sypialni i zatrzaskuje nogą drzwi. Uśmiecham się, ponieważ Bridgette jest chyba jedyną dziewczyną na świecie, która w jednym zdaniu umie nazwać kogoś dupkiem i wyznać mu miłość. A Warren jest chyba jednym z niewielu facetów, którym mogłoby się to spodobać. Wydają się dla siebie stworzeni. Ridge: Jak ci się to udało? Spodziewałem się raczej, że go udusi. Byłaś tam z nią zaledwie dwie minuty, a już nie może się od niego oderwać. Ja: Moim zdaniem nie jest taka zła, na jaką wygląda. Ridge: Serio? Ja: No, może nie do końca. Ale to właśnie w niej lubię. Jest zawsze sobą. Ridge uśmiecha się, odkłada telefon i wraca do laptopa. Jest jakiś dziwny. Trudno mi dokładnie określić, na czym to polega, ale widzę to w jego wzroku. Sprawia wrażenie zrozpaczonego. Albo smutnego. A może po prostu jest zmęczony? W zasadzie wygląda tak, jakby dręczyło go to wszystko po trochu. Strasznie mi go szkoda. Kiedy go

poznałam, wydawało mi się, że wszystko ma poukładane. Teraz, gdy znam go lepiej, wcale nie jestem tego taka pewna. Być może mam przed sobą człowieka, którego życie jest chaosem, a przecież zobaczyłam dopiero wierzchołek góry lodowej. Ridge: Ciągle mam jeszcze mnóstwo roboty, lecz do wieczora powinienem się wyrobić. Jeśli chcesz popracować nad nową piosenką, wiesz, gdzie mnie szukać. Ja: Dobrze. Mam dzisiaj zajęcia do późna, ale około siódmej powinnam już być w domu. Uśmiecha się zdawkowo i idzie do swojego pokoju. Wiem już, co kryje się za większością jego min. Ta, z którą miałam właśnie do czynienia, jest oznaką zdenerwowania.

Ridge Kiedy mija siódma, a ona się nie pojawia, dochodzę do wniosku, że nie ma ochoty pisać dziś tekstów, i próbuję sobie wmówić, że mi to nie przeszkadza. Dopiero kilka minut po ósmej światło w moim pokoju zaczyna migać. Od razu serce mocniej mi bije. Oszukuję sam siebie, że ta reakcja wynika z miłości do muzyki, ale gdyby tak było, to czemu nie jestem tak

podekscytowany, kiedy piszę piosenki w samotności? Albo z Brennanem? Zamykam oczy, odkładam gitarę i robię kilka wdechów, usiłując się uspokoić. Od naszej ostatniej muzycznej sesji minęły tygodnie. Tamtego wieczoru pozwoliła mi słuchać swojego śpiewu i całkowicie zmieniło to charakter naszych relacji. Tyle że to nie jej wina. Nie jestem nawet pewien, czy moja. To chyba po prostu wina natury. Pociąg do kogoś to podstępny potwór. Niech mnie diabli, jeśli nie zdołam go pokonać. Na pewno mi się uda. Otwieram drzwi. Wchodzi do mojego pokoju, trzymając notes i laptopa. Podchodzi pewnym krokiem do łóżka i siada na nim, po czym włącza komputer. Ja włączam swój. Sydney: Nie mogłam się skupić na zajęciach, cały czas myślałam o tekstach. Nic jednak nie napisałam, bo najlepiej mi to wychodzi, kiedy grasz. Brakowało mi tego. Początkowo wydawało mi się, że to nie dla mnie, i strasznie się denerwowałam, ale potem to pokochałam. Kocham to, kocham to, kocham! Dobra, bierzmy się do roboty. Uśmiecha się do mnie i uderza dłońmi o materac. Opieram głowę na zagłówku i zaczynam grać utwór,

nad którym właśnie pracuję. Jeszcze nie skończyłem, ale mam nadzieję, że z jej pomocą jakoś się z nim uporam. Gram tę piosenkę kilka razy, a Sydney zerka na mnie co jakiś czas, potem coś zapisuje. Gestami daje mi znać, żebym przerwał, wrócił do poprzedniej zwrotki, przeszedł do następnej albo zaczął kawałek od początku. Grając, nie odrywam od niej wzroku, i tak jakoś ciągniemy to przez ponad godzinę. Mnóstwo wyrazów przekreśla, robiąc przy tym dziwne miny. Nie jestem pewien, czy to dobrze, czy źle. W końcu prostuje się, wyrywa kartkę z notesu, a potem zgniata ją i wrzuca do kosza na śmieci. Zamyka notes i kręci głową. Sydney: Przykro mi, Ridge. Pewnie jestem za bardzo zmęczona, bo nic sensownego nie przychodzi mi do głowy. Możemy spróbować jeszcze raz jutro wieczorem? Potakuję, starając się ukryć rozczarowanie. Nie lubię, kiedy jest sfrustrowana. Bierze laptopa i notes i idzie do łazienki. W drzwiach odwraca się i mówi: – Dobranoc. Ledwo wychodzi, zrywam się z łóżka i grzebię w koszu na śmieci. Wyjmuję z niego zmiętą kartkę i rozprostowuję ją na łóżku. Watching him from here

So far away Want him closer than my heart can take I want him here I want Maybe one of these days Someday To tak jakby przypadkowe zdania, niektóre przekreślone, inne nie. Próbuję jakoś zrozumieć ich sens. I’d run for him you, if I could stand But I can’t make that demand I can’t be his right now Why can’t he take me away Czuję się trochę tak, jakbym pogwałcił jej prywatność. Ale czy naprawdę to zrobiłem? Przecież współpracujemy, powinienem mieć prawo czytać to, co napisała. Jest coś niepokojącego w tym tekście. Jest inny od poprzednich. Mam wrażenie, że nie dotyczy Huntera. Mam wrażenie, że może dotyczyć mnie. Nie powinienem tego robić. Nie powinienem brać do ręki telefonu i zastanawiać się, jak przekonać ją do tego, by skończyła dziś ze mną pisanie tej piosenki. Ja: Nie gniewaj się, ale przeczytałem twój tekst. Chyba wiem, z czego bierze się twoja frustracja. Sydney: Może z tego, że jestem gównianą

tekściarą i stać mnie było na napisanie tylko kilku tekstów? Biorę gitarę i idę do jej sypialni. Pukam i otwieram drzwi, bo dochodzę do wniosku, że nie zdążyła się jeszcze rozebrać, przecież wyszła ode mnie najwyżej dwie minuty temu. Siadam na jej łóżku, a potem biorę jej długopis i notes. Kładę na notesie kartkę z jej ostatnim tekstem i zapisuję kilka zdań. Pamiętaj, że w zespole, dla którego piszesz, są sami faceci. Wiem, że może być ci trudno pisać teksty z męskiego punktu widzenia, bo zdecydowanie nie jesteś mężczyzną. Ale jeśli spróbujesz się przestawić na inny sposób myślenia, może się uda ruszyć z miejsca. Może jest ci trudno dlatego, że chociaż wyrażasz własne uczucia, wiesz, że ostatecznie będzie to śpiewał facet. Spróbuj się przestawić i zobaczymy. Czyta to, co napisałem, a potem unosi długopis i przesuwa się na łóżku. Patrzy na mnie, po czym pokazuje na gitarę. Czyli jednak spróbuje. Siadam na podłodze, stawiam gitarę pionowo i przyciągam ją do siebie. Pracując nad nową piosenką, czasami gram właśnie w taki sposób. Dzięki temu lepiej czuję wibracje. Zamykam oczy, opieram głowę na gitarze i zaczynam grać.

11 Sydney Jezu, on znowu to robi. Znowu mnie hipnotyzuje. Kiedy poprzednim razem widziałam, jak podczas gry trzyma gitarę w taki sposób, nie miałam pojęcia, że nie słyszy. Myślałam, że po prostu chce uderzać w struny pod innym kątem. Teraz jednak wiem, że czyni to po to, by lepiej poczuć muzykę. I z niejasnych powodów jeszcze bardziej mnie to kręci. Powinnam zastanawiać się nad tekstem, ale nie mogę oderwać od niego wzroku. Gra z zamkniętymi oczami. Kiedy kończy, szybko wbijam spojrzenie w notes, bo wiem, że zaraz otworzy oczy. Udaję, że coś piszę, a on chwyta gitarę w normalny sposób, opiera się o komodę i zaczyna grać ten kawałek jeszcze raz. Tym razem koncentruję się na tekście i myślę o tym, co Ridge napisał kilka minut temu. Ma rację. Nie brałam pod uwagę tego, że te teksty będzie śpiewał facet. Skupiłam się na przelewaniu na papier własnych uczuć. Zamykam oczy i próbuję sobie wyobrazić Ridge’a śpiewającego tę piosenkę. Próbuję nie wypierać już tego, co do niego czuję, i wykorzystać to przy pisaniu. Otwieram oczy i skreślam

pierwszą linijkę tekstu, a potem piszę ją na nowo. Watching him from here Seeing something from so far away Get a little closer every day Thinking that I want to make it mine Wydaje mi się, że tak naprawdę nie jestem w stanie dziś pisać dlatego, że każda linijka dotyczy Ridge’a, i wiem, że kiedy to przeczyta, zorientuje się, że piszę o nim. Zresztą – już się chyba zorientował, bo przecież wyciągnął ten tekst z kosza na śmieci i go przeczytał. Dziwię się, że mimo to chce, żebym go dokończyła. Przechodzę do drugiej zwrotki, starając się nie zapominać o jego radzie. I’d run for him you if I could stand But I can’t make that demand What I want I can’t demand ’Cause what I want is you Skreślam stare wersy i zastępuję je nowymi, podczas gdy Ridge raz po raz gra ten kawałek. If I could be his, I would wait And if I can’t be yours now I’ll wait here on this ground Till you come, till you take me away

Maybe someday Maybe someday Kartka staje się w końcu nieczytelna, dlatego otwieram notes i przepisuję wszystko na czysto. Ridge w tym czasie nie gra. Kiedy w końcu unoszę wzrok, pokazuje na kartkę. Chce przeczytać, co napisałam. Kiwam głową. Siada obok mnie na łóżku i pochyla się nad notesem. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że może się domyślić, że ten tekst jest bardziej o nim niż o Hunterze. Ogarnia mnie coraz większa panika. Przybliża do siebie notes, ale wciąż leży on na moich kolanach. Ridge przywiera do mnie ramieniem, a jego twarz jest tak blisko, że czułby mój oddech na policzku... gdybym go nie wstrzymywała. Podążam za jego wzrokiem i przyglądam się słowom, które właśnie czyta. I try to ignore what you say You turn to me I turn away Ridge unosi długopis i podkreśla ostatnią linijkę, po czym patrzy na mnie, pokazuje długopisem na siebie i udaje, że pisze w powietrzu. Daje mi w ten sposób do zrozumienia, że chce coś dopisać. Kiwam głową, bojąc się, że nic mu się nie podoba. Przyciska długopis do kartki tuż przy fragmencie tekstu,

który podkreślił, a potem patrzy na mnie z niepokojem. Ciekawa jestem, co go wywołało. Przenosi wzrok z powrotem na kartkę. Wciąga powietrze do płuc, ostrożnie je wypuszcza i w końcu zaczyna pisać. W milczeniu obserwuję, jak przepisuje cały tekst, w niektórych miejscach dodając coś od siebie. MAYBE SOMEDAY Seeing something from so far away Get a little closer every day Thinking that I want to make it mine I’d run for you if I could stand But what I want I can’t demand ’Cause what I want is you And if I can’t be yours now I’ll wait here on this ground Till you come Till you take me away Maybe Someday Maybe Someday I try to ignore what you say You turn to me, I turn away But Cupid must have shot me twice

I smell your perfume on my bed Thoughts of you invade my head Truths are written, never said And if I can’t be yours now I’ll wait here on this ground... You say it’s wrong, but it feels right You cut me loose, then hold on tight Words unfinished, like our song Nothing good can come this way Lines are drawn, but then they fade For her I bend, for you I break And if I can’t be yours now I’ll wait here on this ground... Kładzie długopis na kartce i przenosi wzrok na mnie. Pewnie liczy na to, że jakoś skomentuję to, co napisał, ja jednak nie mogę. Próbuję nie zastanawiać się nad tym, na ile tekst, który dopisał, jest prawdziwy. Przypominam sobie, co powiedział pierwszego wieczoru podczas naszej współpracy: „To twoje słowa. Słowa, które płynęły z twojego wnętrza”. Chodziło mu o to, że w każdym tekście jest jakaś prawda, ponieważ wyraża uczucia osoby, która go pisze. Ponownie spoglądam na kartkę.

For her I bend, for you I break Nie mogę tego zrobić. Nie zapytam go o to. Nie chcę. To wszystko wydaje się takie dobre. Jego słowa, jego bliskość, jego oczy szukające moich i przyprawiające mnie o szybsze bicie serca. Nie mogę zrozumieć, jak coś tak dobrego może być zarazem takie złe. Przecież nie jestem zła. Ani zły nie jest Ridge. Jak to możliwe, że dwoje dobrych ludzi, mających dobre intencje, wikła się w coś tak niesamowicie złego? Ridge sprawia wrażenie coraz bardziej zaniepokojonego. Odrywa ode mnie wzrok i unosi telefon. Ridge: Dobrze się czujesz? Czy dobrze się czuję? Jasne, że tak. To właśnie dlatego dłonie mi się pocą, brakuje mi powietrza i zaciskam palce na prześcieradle, żeby nie zrobić czegoś, czego nigdy sobie nie wybaczę. Kiwam głową, a potem delikatnie odsuwam go od siebie, wstaję i idę do łazienki. Zamykam za sobą drzwi, opieram się o nie, po czym zamykam oczy i powtarzam w duchu słowo, od którego od tygodni nie mogę się uwolnić. Maggie, Maggie, Maggie, Maggie, Maggie.

Ridge Po kilku minutach w końcu wraca do sypialni. Uśmiecha się do mnie, po czym podchodzi do łóżka i bierze telefon. Sydney: Przepraszam. Zrobiło mi się słabo. Ja: Dobrze się już czujesz? Sydney: Tak. Napiłam się wody. Jestem zachwycona tym tekstem, Ridge. Jest idealny. Przyjrzymy mu się jeszcze czy na dzisiaj dajemy sobie spokój? Z chęcią bym mu się jeszcze przyjrzał, ale Sydney wygląda na zmęczoną. Chciałbym również znów poczuć jej śpiew, lecz to chyba nie jest najlepszy pomysł. Już i tak mam wyrzuty sumienia w związku z tym, co wyraziłem we fragmentach tekstów, które dopisałem. Nie ma co ukrywać, że dotyczą one Sydney. Zdawałem sobie z tego sprawę, nie powstrzymało mnie to jednak, ponieważ najważniejsze dla mnie było to, że znów piszę. Od miesięcy nie napisałem ani słowa i nagle, w ciągu kilku minut, tak jakby mgła się rozproszyła i słowa zaczęły wypływać z mojego wnętrza bez najmniejszego wysiłku. Pisałbym dalej, gdyby nie to, że i tak posunąłem się za daleko.

Ja: Dajmy sobie spokój. Jestem naprawdę zadowolony z tego kawałka, Syd. Uśmiecha się, a ja biorę gitarę i wracam do swojego pokoju. Przez następne kilka minut wprowadzam tekst i akordy do programu do edycji muzyki w laptopie. Kiedy już wszystko jest gotowe, klikam „wyślij” i piszę do Brennana. Ja: Właśnie wysłałem ci pierwszy szkic nowego kawałka wraz z tekstem. Chciałbym, żeby Sydney to jak najszybciej usłyszała, więc jeśli udałoby ci się w tym tygodniu nad tym popracować i odesłać z powrotem, byłbym wdzięczny. Chyba dobrze by było, żeby wreszcie miała okazję posłuchać swojego dzieła. Brennan: Właśnie czytam. Niechętnie przyznaję, że miałeś rację. Ona naprawdę wydaje się wprost stworzona dla nas. Ja: Sam widzisz. Brennan: Daj mi godzinę. Nie mam nic innego do roboty, więc mogę się tym zająć. Godzinę? Wyśle mi to jeszcze dzisiaj? Natychmiast esemesuję do Sydney. Ja: Jeszcze nie zasypiaj. Za godzinę będę miał

niespodziankę dla ciebie. Sydney: Yyy... No dobra. * Czterdzieści pięć minut później dostaję od Brennana maila z załącznikiem zatytułowanym Maybe Someday – wersja demo. Otwieram plik w telefonie, znajduję w szufladzie w kuchni słuchawki i idę do Sydney. Pukam, a ona otwiera i wpuszcza mnie do pokoju. Siadam na łóżku i pokazuję, żeby do mnie dołączyła. Patrzy na mnie pytająco, ale podchodzi do łóżka. Podaję jej słuchawki. Wkłada je do uszu i kładzie się obok mnie. Przygląda mi się nieufnie, jakby myślała, że to jakiś dowcip. Wyciągam się przy niej i podpieram na łokciu, a potem wcis​kam „play”. Kładę telefon między nami i zaczynam ją obser​wować. Po kilku sekundach odwraca głowę w moją stronę. – Boże... – mówi i patrzy na mnie tak, jakbym właśnie ofiarował jej cały świat. Niesamowicie przyjemne uczucie. Uśmiecha się i przykłada dłoń do ust, a jej oczy wypełniają się łzami. Odwraca twarz, prawdopodobnie nieco zawstydzona swoją reakcją. Niepotrzebnie. Miałem nadzieję, że zobaczę właśnie coś takiego. Przypatruję się jej, kiedy słucha nagrania. Jej twarz

wyraża mnóstwo emocji. Uśmiecha się, wzdycha, a potem zamyka oczy. Kiedy piosenka się kończy, patrzy na mnie i prosi: – Jeszcze raz. Uśmiecham się i ponownie wciskam guzik „play”. Dalej ją obserwuję, lecz w chwili gdy uświadamiam sobie, że śpiewa, uśmiech zamiera mi na ustach. Niespodziewanie czuję ukłucie zazdrości. Wiele lat żyję w świecie ciszy, ale nigdy jeszcze do tego stopnia nie pragnąłem słyszeć. Chciałbym usłyszeć jej śpiew tak bardzo, że to aż boli. Serce o mało nie wyskoczy mi z piersi. Dopiero gdy dziewczyna drga przestraszona i odwraca się do mnie, zdaję sobie sprawę z tego, że przyłożyłem rękę do jej piersi. Kręcę głową, nie chcąc, by przerywała. Potakuje, ale czuję, że serce zaczyna jej szybciej bić. Wyczuwam wibracje jej głosu, lecz materiał oddzielający moją dłoń od jej ciała nieco mi przeszkadza. Przesuwam rękę wyżej, na jej szyję. Przytulam się, przywierając piersią do jej boku. Potrzeba usłyszenia jej jest tak wielka, że zapominam o istnieniu granic, których nie wolno mi przekraczać. Wibracje zanikają. Sydney przełyka ślinę i wpatruje się we mnie dokładnie z takim samym uczuciem, z jakim pisała ten tekst. Say it’s wrong, but it feels right. Właśnie tak to czuję. Wiem, że nie powinienem

myśleć o niej tak, jak myślę, ani czuć do niej tego, co czuję, nic nie poradzę jednak na to, że w jej obecności wydaje mi się, że nie ma w tym nic złego. Sydney już nie śpiewa. Wciąż trzymam rękę na jej szyi, twarz ma zwróconą w moją stronę. Przesuwam dłoń wyżej, owijam wokół palca kabel i wyciągam z jej uszu słuchawki. A potem kładę rękę na jej karku. Moja dłoń dopasowuje się do tyłu jej głowy, zupełnie jakby była stworzona do tego, by ją podtrzymywać. Delikatnie przyciągam ją do siebie, a ona przewraca się na bok. Dotykamy się piersiami i nagle czuję przemożną potrzebę przytulenia jej całej. Przykłada dłonie do mojej szyi, a potem zagłębia palce w moich włosach. Jesteśmy tak blisko siebie, że wydaje mi się, że stworzyliśmy swój własny świat, z którego nic nie może wydostać się na zewnątrz. Muska oddechem moje usta i chociaż go nie słyszę, wyobrażam sobie, że przypomina bicie serca. Opieram czoło na jej czole i czuję, że w moich płucach formuje się jakiś dźwięk. Kiedy wydobywa się z moich ust, zaskoczona Sydney rozchyla wargi. Przywieram do nich ustami, rozpaczliwie szukając ukojenia. I znajduję je. Czuję się tak, jakby wszystkie tłumione uczucia wobec niej nagle wydostały się na wolność i po raz pierwszy, odkąd ją poznałem, mogę oddychać pełną piersią. Przeczesuje palcami moje włosy, a ja przyciągam jej

głowę jeszcze bardziej do siebie. Nasze języki się spotykają. Jej ciało jest ciepłe i miękkie, a wibracje z jej ust wnikają w głąb mojego ciała. Zaciskam usta na jej ustach, potem je otwieram, po czym robię to ponownie, tym razem z większym zdecydowaniem. Sydney sunie dłońmi w dół moich pleców, a ja dotykam ręką jej talii. W tym samym czasie nasze języki tańczą ze sobą do muzyki, którą słyszą jedynie nasze usta. Determinacja i zapalczywość, z jaką się całujemy, dowodzą, że oboje staramy się jak najwięcej skorzystać, dopóki jeszcze ta chwila trwa. Bo wiemy, że nie będzie trwać wiecznie. Ściskam ją mocno w pasie. Serce mam rozdarte. Jedna połowa w tej chwili należy do Maggie, druga do dziewczyny obok mnie. Nie doświadczyłem jeszcze w swoim życiu niczego, co byłoby równie dobre, będąc zarazem tak strasznie bolesne. Odrywam się od jej ust i przez chwilę oboje ciężko dyszymy. Sydney wciąż mnie obejmuje. Nie pozwolę, żeby nasze usta znów się zetknęły, dopóki nie rozstrzygnę, którą część mojego serca chcę ocalić. Przyciskam czoło do jej czoła, nie otwierając oczu i z trudem łapiąc powietrze. Nie próbuje mnie pocałować, czuję, że jej ciałem wstrząsa tłumiony szloch. Otwieram oczy i patrzę na nią. Chociaż ma zaciśnięte powieki, po jej policzkach

spływają łzy. Odwraca ode mnie twarz, przykłada rękę do ust, po czym się odsuwa. I wtedy dociera do mnie, co właśnie zrobiłem. Zrobiłem to, czego nigdy nie miałem robić. Zrobiłem z niej Tori. Krzywię się, a potem się pochylam i delikatnie całuję ją w ucho. Biorę ze stolika nocnego długopis, chwytam ją za rękę i piszę na jej dłoni: Przepraszam. Całuję ją w rękę i podnoszę się z łóżka. Otwiera na chwilę oczy i zerka na dłoń. Zaciska pięść i przyciska ją do piersi, a potem zaczyna szlochać, wtulając twarz w poduszkę. Zabieram ze sobą gitarę, telefon i swój wstyd... i zostawiam ją zupełnie samą.

12 Sydney Nie chcę wstawać. Nie chcę iść na zajęcia. I nie chcę dziś szukać pracy. Chcę tylko leżeć z poduszką przyciśniętą do oczu. Poduszka tworzy barierę między mną a wszystkimi lustrami w mieszkaniu. Nie chcę patrzeć w lustra, bo się boję, że zobaczę, kim naprawdę jestem: dziewczyną bez skrupułów i moralności. Nie wierzę, że wczoraj go pocałowałam. Nie wierzę, że on pocałował mnie. Nie wierzę, że kiedy się ode mnie oderwał i zobaczyłam wyraz jego twarzy, wybuchnęłam płaczem. W życiu bym nie przypuszczała, że jedną miną może wyrazić tak wielki żal i smutek. To był jeden z największych ciosów, jakie zadano mi w życiu. Większy od tego, który zadał mi Hunter. I większy od tego, który zadała mi Tori. Ból, jakiego doznałam, patrząc na jego twarz, był jednak niczym w porównaniu z poczuciem winy i wstydem, które mnie ogarnęły, kiedy pomyślałam o tym, co zrobiłam Maggie. Co on zrobił Maggie. W chwili gdy położył rękę na mojej piersi i przytulił

się do mnie, powinnam była poderwać się z łóżka i kazać mu się wynosić z mojego pokoju. Tyle że tego nie zrobiłam. Nie potrafiłam. Im bliżej mnie się znajdował i im dłużej na siebie patrzyliśmy, tym większe pragnienie trawiło moje ciało. Nie chodziło mi o zaspokojenie podstawowych potrzeb. Pragnęłam zaznać ukojenia. Pragnęłam wreszcie zaspokoić pożądanie, które tak długo musiałam tłumić. Do tej pory nie zdawałam sobie sprawy z jego siły. Pożądanie pochłania każdą cząstkę ciebie, wyostrzając wszystkie zmysły. Wyostrza zmysł wzroku i nagle możesz się skupić tylko na osobie przed tobą. Wyostrza zmysł powonienia i nagle zdajesz sobie sprawę z tego, że dopiero co umyła włosy i ma na sobie świeżo wyprane ubranie. Wyostrza zmysł dotyku i nagle po twojej skórze przebiegają ciarki, czujesz mrowienie w koniuszkach palców i pragniesz tylko cudzego dotyku. Wyostrza zmysł smaku i nagle twoje usta stają się spragnione, a ich pragnienie zaspokoić mogą tylko cudze usta pragnące tego samego. Najbardziej jednak wyostrzył mi się zmysł słuchu. Kiedy Ridge włożył mi słuchawki do uszu i puścił muzykę, włosy zjeżyły mi się na ramionach, przebiegł po mnie dreszcz, a bicie mojego serca dostosowało się do rytmu piosenki. Chociaż Ridge rozpaczliwie tego pragnął, nie mógł tego wszystkiego doznać. W tamtej chwili wszystkie

pozostałe zmysły musiały skapitulować wobec braku tego, którego pragnął najbardziej. Pragnął mnie słyszeć tak bardzo, jak pragnęłam tego ja. To, co wydarzyło się między nami, nie wynikało z naszej słabości. Ridge nie zaczął sunąć dłonią po mojej twarzy dlatego, że akurat leżałam obok, a jemu zebrało się na pieszczoty. Nie przytulił się do mnie dlatego, że mu się podobam, i wiedział, że będzie przyjemnie. Nie zaczął mnie całować dlatego, że to lubi. Staraliśmy się to zwalczyć, ale musieliśmy ulec, ponieważ nasze uczucia są o wiele silniejsze niż pożądanie. Z pożądaniem łatwo wygrać. Zwłaszcza gdy jego jedynym orężem jest wzajemny pociąg. O wiele trudniej jest wygrać walkę z własnym sercem. * Odkąd obudziłam się godzinę temu, w domu panuje całkowita cisza. Im dłużej tutaj leżę i myślę o tym, co się stało, tym mniejszą mam ochotę go zobaczyć. Wiem jednak, że im dłużej będę zwlekać, tym trudniejsza będzie nasza rozmowa. Ubieram się i idę do łazienki umyć zęby. Z jego sypialni nie dobiega żaden dźwięk. Wiem, że zwykle późno chodzi spać i późno wstaje. Postanawiam go nie budzić. Zaczekam na niego w salonie. Mam nadzieję, że Warren i Bridgette są zajęci sobą w sypialni albo po

prostu śpią. Tego ranka chyba nie zniosłabym ich towarzystwa. Otwieram drzwi i wchodzę do salonu. Po czym staję jak wryta. Odwróć się, Sydney. Odwróć się i wracaj do siebie. Przy barku stoi Ridge. To jednak nie na jego widok znieruchomiałam. Sprawił to widok dziewczyny, którą trzyma w ramionach. Dziewczyny, którą tuli. Dziewczyny, w którą się wpatruje tak, jakby tylko ona się dla niego liczyła. Dziewczyny, przez którą moje „może kiedyś” zamienia się w „nigdy”. Ze swojego pokoju wynurza się Warren. – Cześć, Maggie – mówi. – Myślałem, że przyjedziesz dopiero za dwa tygodnie. Słysząc jego głos, dziewczyna się odwraca. Wzrok Ridge’a pada na mnie. Ridge momentalnie się prostuje i usztywnia, nieznacznie dystansując się od Maggie. Ciągle nie ruszam się z miejsca. Może ja też dystansuję się od całej tej trójki. – Zaraz wychodzę – odpowiada Maggie, jednocześnie migając. Ridge odsuwa się od niej i przenosi na nią wzrok. – Mój dziadek wylądował wczoraj w szpitalu. Przyjechałam w nocy. – Odwraca się, delikatnie całuje Ridge’a w usta, po czym rusza w kierunku drzwi. – To nic poważnego, ale zostanę z nim do jutrzejszego wypisu. – Przykro mi – komentuje Warren. – Ale będziesz na

mojej weekendowej imprezie, prawda? Imprezie? Maggie potakuje i wraca do Ridge’a. Zarzuca mu ręce na szyję, a on obejmuje ją w pasie – dwa proste ruchy, które całkowicie mnie dobijają. Całuje ją z zamkniętymi oczami. Przykłada dłonie do jej twarzy, a potem odrywa się od jej ust i całuje ją w czubek nosa. Auć. Maggie wychodzi. Chyba nawet mnie nie zauważyła. Ridge zamyka za nią drzwi, po czym patrzy mi w oczy. Jego mina jest dla mnie zupełnie nieczytelna. – Co dziś robimy? – pyta Warren, zerkając to na mnie, to na przyjaciela. Żadne z nas nie odpowiada. Dalej na siebie patrzymy. W końcu Ridge ledwie zauważalnie kiwa głową w kierunku swojej sypialni. Odwraca się do Warrena i coś miga, a ja idę do siebie. Niesamowite, o ilu rzeczach muszę przypomnieć swojemu organizmowi. A wydawałoby się, że jest to instynktowna wiedza. Wdech, wydech. Skurcz, rozkurcz. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Wdech, wydech. Wchodzę do łazienki i kieruję się do sypialni Ridge’a. Wyraźnie chce pogadać. Nadal uważam, że

lepiej zrobić to teraz, niż czekać nie wiadomo jak długo. Do jego drzwi mam zaledwie kilka kroków. Normalnie pokonanie tej odległości zajmuje mi kilka sekund. Tym razem trwa to długie minuty. W końcu uspokajam się na tyle, by położyć rękę na klamce. Wchodzi do swojego pokoju dokładnie w tym samym czasie, kiedy ja zamykam drzwi do łazienki. Zatrzymujemy się i spoglądamy na siebie. Niech to już wreszcie się skończy, nie wytrzymam tego dłużej. Podchodzimy do jego łóżka. Waham się chwilę. Dochodzę do wniosku, że do tak poważnej rozmowy potrzebny mi będzie laptop. Daję znak, żeby poczekał, i wybiegam do swojego pokoju. Kiedy wracam, Ridge siedzi już na łóżku ze swoim laptopem na kolanach. Siadam, opieram się o zagłówek i włączam swój. Nic jeszcze nie napisał, więc to ja zaczynam. Ja: Dobrze się czujesz? Patrzy na mnie ze zdziwieniem. Po chwili pochyla się z powrotem nad laptopem i odpowiada. Ridge: W jakim sensie? Ja: W każdym. Domyślam się, że po tym, co wczoraj zaszło, trudno było ci się zobaczyć z Maggie. Dlatego pytam. Ridge: Chyba mam mętlik w głowie. Jesteś na mnie zła?

Ja: A powinnam? Ridge: Biorąc pod uwagę wczorajsze wydarzenia, to tak. Ja: Równie dobrze to ty mógłbyś być zły na mnie. Nie twierdzę, że nie jestem przygnębiona, ale czy gniewanie się na ciebie w czymś nam pomoże? Wzdycha ciężko, po czym opiera głowę na zagłówku. Zamyka na chwilę oczy, a potem mi odpisuje. Ridge: Maggie zjawiła się wczoraj godzinę po moim powrocie do pokoju. Byłem pewien, że zaraz wparujesz do mnie i powiesz jej, jakim jestem dupkiem, bo cię pocałowałem. To samo myślałem, kiedy zobaczyłem cię dzisiaj stojącą w salonie. Ja: Nigdy jej nie powiem, Ridge. Ridge: Dziękuję. I co teraz? Ja: Nie wiem. Ridge: Chyba nie możemy zamieść tego pod dywan i udawać, że nic się nie stało. Nie sądzę, żeby to było możliwe w naszym wypadku. Mam ci mnóstwo do powiedzenia i boję się, że jeśli nie powiem tego teraz, to już nigdy się na to nie odważę. Ja: Ja też mam ci dużo do powiedzenia. Ridge: Ty pierwsza. Ja: Nie, ty pierwszy.

Ridge: Może zrobimy to jednocześnie? Kiedy skończymy, w tej samej chwili wciśniemy „wyślij”. Ja: Zgoda. Nie mam pojęcia, co mi napisze, ale nie może to wpłynąć na to, co napiszę mu ja. Udaje mi się umieścić w swojej wiadomości dokładnie to, co zamierzałam. Potem czekam na Ridge’a. Kiedy kończy, patrzy na mnie i kiwa głową. Oboje wciskamy „wyślij”. Ja: Wydaje mi się, że to, do czego doszło między nami, wydarzyło się z wielu powodów. Podobamy się sobie, mamy wiele ze sobą wspólnego i myślę, że w innych okolicznościach mogłoby nam być ze sobą dobrze. Potrafię sobie wyobrazić siebie z tobą, Ridge. Jesteś inteligentny, utalentowany, zabawny, empatyczny, szczery, a do tego trochę złośliwy, co mi się akurat podoba ;–). Nie potrafię nawet opisać tego, co czułam wczorajszego wieczoru. Nigdy jeszcze nikt mnie tak nie rozpalił jednym pocałunkiem. To nie znaczy, że mam tylko dobre wspomnienia. Dręczy mnie też ogromne poczucie winy. Myśl o tym, że moglibyśmy być parą, ma dla mnie sens, ale zarazem w ogóle go nie ma. Nie można skończyć związku w tak burzliwy sposób, jak ja to zrobiłam, i spodziewać się, że w ciągu

kilku tygodni znajdzie się szczęście u boku kogoś innego. Minęło za mało czasu i wciąż mam ochotę pożyć trochę sama, niezależnie od wszystkiego. Nie wiem, co siedzi ci w głowie, i dlatego trochę się boję wysłać tę wiadomość. Mam nadzieję, że chcesz tego samego co ja. A ja chciałabym, żebyśmy spróbowali zapomnieć o tym, co się stało, i dalej pisali razem piosenki, przyjaźnili się i robili kawały Warrenowi. Nie jestem gotowa, żeby to zakończyć, lecz jeśli mój pobyt tutaj jest dla ciebie zbyt trudny do zniesienia albo czujesz się winny, kiedy jesteś z Maggie, mogę się wyprowadzić. Powiedz tylko słowo, a to zrobię. To znaczy wiem, że tak naprawdę nie WYPOWIESZ tego słowa. NAPISZ je, a się wyprowadzę. (Wybacz ten kiepski żart, ale chciałam jakoś rozładować atmosferę). Ridge: Przede wszystkim chcę cię przeprosić. Wybacz, że cię w to wciągnąłem. Przykro mi, powinienem być silniejszy. Przykro mi, że nie dotrzymałem słowa i stałem się drugim Hunterem. Ale najbardziej przepraszam cię za to, że wczoraj zostawiłem cię zalaną łzami. Wyjście z twojego pokoju bez choćby próby rozwiązania problemu było najgorszą rzeczą, jaką mogłem zrobić. Chciałem wrócić i pogadać z tobą, ale gdy w końcu zebrałem się na odwagę, zjawiła się

Maggie. Gdybym wiedział, że przyjedzie, ostrzegłbym cię. Kiedy dziś rano zobaczyłem twoją minę, gdy przyglądałaś się mnie i Maggie, zrozumiałem, że chyba jeszcze nikogo tak bardzo nie zraniłem jak ciebie. Nie mam pojęcia, co ci chodzi po głowie, ale powiem ci jedno. Niezależnie od tego, co do ciebie czuję, i od tego, czy moim zdaniem mogłoby się nam udać, nigdy jej nie zostawię. Kocham ją. Kocham ją od chwili, kiedy ją poznałem, i będę ją kochał aż do śmierci. Nie myśl jednak, że mi na tobie nie zależy. Żyłem w przekonaniu, że nie można kochać dwóch osób jednocześnie. Udowodniłaś mi, że byłem w błędzie. Nie zamierzam się okłamywać i wmawiać sobie, że nic do ciebie nie czuję, podobnie jak nie zamierzam w tej sprawie okłamywać ciebie. Po prostu liczę na to, że mnie zrozumiesz i przejdziemy przez to razem. Wierzę, że nam się uda. Jeśli komuś na tym świecie ma się udać po czymś takim pozostać przyjaciółmi, to właśnie nam. Czytamy swoje wiadomości. Ja czytam jego nawet kilka razy. Nie spodziewałam się po nim takiej szczerości i otwartości. Przede wszystkim nie sądziłam, że przyzna się, że mu na mnie zależy. Nawet przez chwilę nie oczekiwałam od niego, że będzie chciał dla

mnie zostawić Maggie. To by było najgorsze rozwiązanie z możliwych. Gdybyśmy od tego rozpoczynali nasze wspólne życie, na pewno nic by z tego nie wyszło. Nasz związek byłby zbudowany na zdradzie i kłamstwie, a na takim fundamencie nie uda się wznieść niczego trwałego. Ridge: Jestem z nas dumny. Oboje wykazaliśmy się wielką dojrzałością... Śmieję się. Ja: To prawda. Ridge: Nie masz pojęcia, jak wielką ulgę przyniosła mi twoja wiadomość. Od chwili gdy wyszedłem z twojego pokoju, czułem się tak, jakby przygniatał mnie ciężar wszystkich dziewięciu planet (bo Pluton na zawsze pozostanie dla mnie planetą). Ulżyło mi dopiero teraz, gdy okazało się, że nie nienawidzisz mnie, nie jesteś na mnie zła i nie obmyślasz właśnie okrutnej zemsty. Dziękuję. Ja: Spokojnie. Kto powiedział, że nie obmyślam okrutnej zemsty? ;–) Skoro już jesteśmy ze sobą tacy szczerzy, to czy mogę ci zadać pytanie? Ridge: Co ci mówiłem o pytaniu o to, czy można zadać pytanie? Ja: Jezu, nie wierzę, że cię pocałowałam. Jesteś

taki WKURZAJĄCY! Ridge: LOL. Co to za pytanie? Ja: Trochę się martwię. Wyraźnie mamy problem z tym, że się sobie podobamy. Jak można to zwalczyć? Chcę z tobą pisać piosenki, ale podczas naszej współpracy zdarzały się chwile, które za bardzo nie ucieszyłyby Maggie. Chyba po prostu trudno mi się oprzeć, kiedy jestem w szale twórczym. Chciałabym się dowiedzieć, jak mogłabym zmniejszyć swoją atrakcyjność. O ile to w ogóle możliwe. Ridge: Na twoim miejscu postawiłbym na egocentryzm. Jest bardzo nieatrakcyjny. Jak tak dalej pójdzie, już za tydzień nie będę mógł znieść twojego widoku. Ja: Dobra. A co z twoją atrakcyjnością? Opowiedz mi o czymś, co może mnie do ciebie skutecznie zniechęcić. Śmieje się. Ridge: W niedzielę wstaję tak późno, że myję zęby dopiero w poniedziałek. Ja: Niezły początek. Ale chcę jeszcze. Ridge: Niech no się zastanowię. Kiedy miałem piętnaście lat, zabujałem się w pewnej dziewczynie. Warren nie wiedział o tym i poprosił

mnie, żebym ją zapytał, czy nie chciałaby się z nim umówić. Zrobiłem to, a ona się zgodziła. Najwidoczniej jej się podobał. Powiedziałem mu, że odmówiła. Ja: Ridge! To było okropne! Ridge: Wiem. Teraz kolej na ciebie. Ja: Kiedy miałam osiem lat, pojechaliśmy na Coney Island. Chciałam lody, ale rodzice mi ich nie kupili, bo miałam na sobie nową bluzeczkę i Bree Van De Kamp bała się, że ją pobrudzę. Kiedy przechodziliśmy koło kosza na śmieci, zauważyłam, że leży w nim nadgryziony rożek. Gdy rodzice się odwrócili, wyciągnęłam go z kosza i momentalnie pochłonęłam. Ridge: Tak, to było obrzydliwe. Ale miałaś zaledwie osiem lat, więc się nie liczy. Potrzebuję czegoś z mniej odległych czasów. Z ogólniaka? Albo z college’u? Ja: Już wiem! Kiedy chodziłam do ogólniaka, nocowałam u dziewczyny, której za dobrze nie znałam. Pieściłyśmy się. Wcale mi się to nie podobało, ale miałam siedemnaście lat i byłam ciekawa, jak to jest. Ridge: I to ma mnie do ciebie zniechęcić? W ogóle się nie liczy. Ja: Lubię wąchać pyski małych szczeniaczków. Ridge: O, to już lepiej. Ja nie słyszę swoich

bąków, więc czasami nie pamiętam, że inni mogą je słyszeć. Ja: O, tak. To zdecydowanie przedstawia cię w mniej korzystnym świetle. Chyba mi wystarczy na jakiś czas. Ridge: To jeszcze ty, żeby było po równo. Ja: Kiedy kilka dni temu wracałam z kampusu, zobaczyłam, że na parkingu nie ma samochodu Tori. Korzystając ze swoich starych kluczy, weszłam do jej mieszkania, bo potrzebowałam kilku rzeczy, o których wcześniej zapomniałam. Przed wyjściem naplułam do wszystkich butelek z alkoholem. Ridge: Naprawdę? Kiwam głową, zbyt zawstydzona, żeby odpisać. Wybucha śmiechem. Ridge: Dobra, chyba wystarczy. Spotkajmy się u mnie o ósmej, zobaczymy, czy uda nam się trochę popracować. Jeśli w trakcie pracy zauważysz, że przydałoby nam się małe przypomnienie tego, jacy jesteśmy ohydni, po prostu daj mi znak. Ja: Umowa stoi. Zamykam laptopa i zaczynam podnosić się z łóżka, ale łapie mnie za nadgarstek. Patrzy na mnie z poważną

miną. Bierze długopis, po czym pisze na mojej dłoni: Dziękuję Przygryzam wargi i kiwam głową. Puszcza moją rękę i wracam do swojego pokoju. Próbuję nie zwracać uwagi na to, że żadne ohydne szczegóły dotyczące jego osoby nie są w stanie powstrzymać szybszego bicia mojego serca. Patrzę na swoją pierś. Hej, serce. Słyszysz mnie? Wypowiadam ci wojnę.

Ridge Gdy tylko drzwi się za nią zamykają, zamykam oczy i wzdycham. Cieszę się, że nie jest zła. Cieszę się, że nie chce się mścić. Cieszę się, że jest rozsądna. Cieszę się również, że wydaje się silniejsza ode mnie, bo ja w jej obecności czuję się całkowicie bezradny.

13 Sydney W naszej współpracy nie zmieniło się właściwie nic oprócz tego, że siadamy półtora metra od siebie. Od czasu naszego nieszczęsnego pocałunku udało nam się skończyć kilka piosenek i chociaż pierwszego wieczoru czuliśmy się trochę niezręcznie, w końcu wpadliśmy we właściwy rytm. W każdym razie nie rozmawiamy o pocałunku ani o Maggie, podobnie jak nie rozważamy, czemu on gra na podłodze, a ja piszę teksty na łóżku. Nie mamy potrzeby mówienia o tym, ponieważ oboje wszystko to wiemy. To, że przyznaliśmy, że się sobie podobamy, wcale nie sprawiło, że ten problem zniknął (na co mieliśmy nadzieję). Czuję się trochę tak, jakby w pokoju był słoń. Zajmuje on coraz więcej miejsca, aż w końcu rozpłaszcza mnie na ścianie, wyciskając ze mnie ostatni oddech. Wmawiam sobie, że będzie lepiej, ale od pocałunku minęły już prawie dwa tygodnie i wcale nie jest lepiej. Na szczęście w przyszłym tygodniu mam dwie rozmowy w sprawie pracy. Jeśli uda mi się gdzieś zahaczyć, przynajmniej rzadziej będę bywać w domu.

Zarówno Warren, jak i Bridgette pracują i studiują, więc prawie ich nie ma. Nigdy mnie nie opuszcza myśl, że przez większą część dnia jesteśmy z Ridge’em tylko we dwoje. Ze wszystkich tych wspólnych chwil najbardziej nie cierpię tych, które Ridge spędza pod prysznicem. Właśnie jest pod nim teraz. A nie cierpię ich dlatego, że obsesyjnie myślę wtedy o tym, że znajduje się tuż za ścianą kompletnie nagi. Oj, Sydney, Sydney. Woda przestaje lecieć i rozlega się odgłos przesuwania zasłonki prysznicowej. Zaciskam powieki, usiłując sobie go nie wyobrażać. To chyba dobry moment na włączenie muzyki. Muszę rozproszyć myśli. Nagle rozlega się pukanie do drzwi wejściowych. Wyskakuję z łóżka i idę do salonu, ciesząc się, że choć na chwilę mogę przestać myśleć o tym, że Ridge pewnie właśnie się ubiera. Nawet nie zawracam sobie głowy popatrzeniem przez wizjer przed otwarciem drzwi. To błąd z mojej strony. U szczytu schodów stoi Hunter. Patrzy na mnie przepraszająco. Wygląda na zdenerwowanego. Na jego widok serce podchodzi mi do gardła. Od naszego ostatniego spotkania minęło kilka dobrych tygodni. Zaczęłam już zapominać, jak wygląda. Ma włosy dłuższe niż zwykle, co mi przypomina, że to ja zawsze wysyłałam go do fryzjera. Fakt, że się

zaniedbał, czyni go w moich oczach jeszcze bardziej żałosną postacią. – Może powinnam wysłać Tori numer twojego fryzjera? Masz beznadziejną fryzurę. Krzywi się, słysząc imię Tori. A może dlatego, że nie padłam mu w ramiona? – Dobrze wyglądasz – mówi, uśmiechając się do mnie. – Bo jest mi dobrze – odpowiadam. Sama nie wiem, czy to kłamstwo, czy prawda. Drapie się po szczęce i odwraca ode mnie. Wyraźnie żałuje, że tutaj przyszedł. Jakim cudem się tu znalazł? Skąd wiedział, gdzie mieszkam? – Jak mnie znalazłeś? – pytam, przekrzywiając głowę i przypatrując mu się z ciekawością. Zerka ukradkiem na drugi koniec dziedzińca, w kierunku mieszkania Tori. Wyraźnie nie chce, żebym drążyła ten temat. Pewnie wydałoby się wtedy, że stale odwiedza moją byłą współlokatorkę. – Możemy pogadać? – pyta. W jego głosie nie słychać już dawnej pewności siebie. – Jeśli cię wpuszczę i przekonam, że między nami koniec, przestaniesz do mnie esemesować? Kiwa głową, więc odsuwam się i pozwalam mu wejść do salonu. Podchodzę do stołu i siadam na krześle. Nie chcę, żeby rozpierał się wygodnie na kanapie. Idzie

w kierunku stołu, rozglądając się po pokoju. Zapewne szuka informacji na temat mieszkających tu osób. Wolno wysuwa krzesło spod stołu. Jego wzrok pada na buty Ridge’a stojące obok kanapy. Cieszę się, że je zauważył. – Więc teraz mieszkasz tutaj? – pyta opanowanym głosem. – Na razie – odpowiadam, a mój głos jest jeszcze bardziej opanowany. Jestem dumna, że udaje mi się zachować spokój. Nie ukrywam, że jego widok sprawia mi ból. Oddałam mu dwa lata swojego życia. Nie da się z miejsca odciąć od wszystkich uczuć, jakie się do kogoś żywiło. Minie jeszcze trochę czasu, zanim znikną. Na razie wymieszały się z potężną dawką nienawiści. Mam mętlik w głowie. Nigdy bym nie przypuszczała, że kiedyś będę do niego czuła niechęć. Podobnie jak nigdy bym nie przypuszczała, że może mnie zdradzić. – Twoim zdaniem to bezpieczne? Zamieszkać z facetem, którego się ledwie zna? Spogląda na mnie z dezaprobatą, zupełnie jakby miał prawo mnie osądzać, po czym siada na krześle. – Ty i Tori nie daliście mi zbyt dużego wyboru, prawda? W dniu swoich urodzin znalazłam się nagle bez dachu nad głową. Chyba raczej powinieneś mi pogratulować, że tak dobrze sobie poradziłam z tym wszystkim. Tymczasem ty siedzisz tutaj i mnie osądzasz. Przez chwilę się dąsa, a potem opiera łokcie na stole,

przyciska dłonie do czoła i zamyka oczy. – Proszę cię, Sydney. Nie przyszedłem tutaj, żeby się kłócić ani żeby się tłumaczyć. Przyszedłem tutaj, żeby ci powiedzieć, jak bardzo mi przykro. Jeśli jeszcze czegoś od niego chcę, to usłyszeć jego przeprosiny. Jeżeli chciałabym od niego dwóch rzeczy, byłyby nimi przeprosiny i pożegnanie. – No to dawaj – mówię. – Masz swoją szansę. Powiedz mi, jak bardzo ci przykro. Mój głos nie jest już opanowany. Mam ochotę sobie przyłożyć, bo w tej chwili sprawiam wrażenie smutnej i zrozpaczonej. Nie chcę, żeby to zauważył. – Przykro mi, Sydney – mówi, wyrzucając z siebie szybko słowa. – Naprawdę bardzo mi przykro. Wiem, że to nie sprawi, że poczujesz się lepiej, ale ja i Tori nic do siebie nie czujemy. Choć nie jest to żadne usprawiedliwienie, sypialiśmy ze sobą na długo przed tym, jak poznaliśmy ciebie. Ale to wszystko. To był tylko seks. Kiedy się pojawiłaś w naszym życiu, po prostu nie wiedzieliśmy, jak to zakończyć. Choć pewnie nie ma to dla ciebie sensu, to, co czuję do ciebie, nie ma nic wspólnego z tym, co czuję do Tori. Kocham cię. Jeśli tylko dasz mi jeszcze jedną szansę, nigdy już się do niej nie odezwę. Serce bije mi tak mocno, jak wtedy, gdy dowiedziałam się, że ze sobą sypiają. Robię głęboki wdech, żeby się uspokoić i mu nie przywalić.

Jednocześnie zaciskam pięści, żeby się uspokoić i nie zacząć go całować. Nigdy w życiu nie pozwolę mu do siebie wrócić, ale mam mętlik w głowie, ponieważ strasznie brakuje mi tego, co nas łączyło. Było to proste i dobre uczucie. Na dodatek przez ostatnie kilka tygodni cierpiałam jak nigdy dotąd. W największe pomieszanie wprawia mnie jednak to, że cierpiałam nie dlatego, że nie mogłam być z Hunterem. Cierpiałam dlatego, że nie mogłam być z Ridge’em. Uświadamiam sobie nagle, że większym wstrząsem dla mnie było to, że pojawił się w moim życiu Ridge, niż to, że zniknął z niego Hunter. Ale to wszystko popieprzone. Nagle drzwi sypialni się otwierają. Do salonu wchodzi Ridge. Ma na sobie tylko dżinsy. Moje ciało natychmiast reaguje na jego widok. Najbardziej jednak podoba mi się to, że za chwilę Hunter odwróci się i go zobaczy. Ridge zatrzymuje się przy stole i spogląda na Huntera. Ten się odwraca, żeby zobaczyć, na kogo patrzę. Na twarzy Ridge’a maluje się niepokój wymieszany z gniewem. Piorunuje mnie wzrokiem i wiem już dokładnie, co sobie właśnie myśli. Zastanawia się, co, do diabła, robi tu Hunter. Mnie zresztą również ta myśl nie daje spokoju. Kiwam głową uspokajająco, dając mu znać, że nie potrzebuję pomocy.

Patrzę w kierunku drzwi jego sypialni, sugerując mu tym samym, że ja i Hunter potrzebujemy odrobiny prywatności. Ridge jednak się nie rusza. Nie podoba mu się, że właśnie odesłałam go do jego pokoju. Nie ufa Hunterowi na tyle, by zostawiać mnie z nim samą. Wie, że nie usłyszy mojego głosu, jeśli będę go z jakiegoś powodu potrzebowała. W każdym razie zdecydowanie nie pasuje mu moja niema prośba. Mimo to kiwa głową i wraca do swojego pokoju, nie omieszkawszy przedtem przeszyć Huntera gniewnym wzrokiem. Mój były chłopak odwraca się do mnie. Tym razem już nie przeprasza. – Co to, kurde, miało być? – pyta. Jest wyraźnie zazdrosny. – To był Ridge – odpowiadam. – Zdaje się, że już mieliście okazję się poznać. – Czy wy... no wiesz? Nim udaje mi się odpowiedzieć, do salonu wraca Ridge z laptopem w ręce. Siada na kanapie, otwiera laptopa i opiera stopy na stoliku, nie spuszczając przy tym wzroku z Huntera. Niezmiernie mi się podoba to, że Ridge nie chce zostawić mnie z nim sam na sam. – To w zasadzie nie twoja sprawa – odpowiadam. – Ale nie, nie chodzimy ze sobą. Ma dziewczynę. Hunter parska śmiechem. Nie mam pojęcia, co w tym

takiego zabawnego, lecz strasznie mnie to wkurza. Krzyżuję ramiona na piersiach i przeszywam go gniewnym wzrokiem. Hunter pochyla się w moją stronę i patrzy mi prosto w oczy. – Czy to nie ironia losu, Sydney? – pyta. Kręcę głową, nie rozumiejąc. Widząc moje zmieszanie, znów się śmieje. – Usiłowałem ci wytłumaczyć, że to, co łączyło mnie z Tori, było czysto fizyczne. Nic nie znaczyło dla żadnego z nas. Nawet nie próbowałaś mnie zrozumieć. Nie przeszkadza ci to jednak robić słodkich oczu do swojego współlokatora, który ma dziewczynę. Nie sądzisz, że to lekka hipokryzja z twojej strony? Nie wmówisz mi, że przez te dwa miesiące, odkąd tu mieszkasz, nie przespałaś się z nim. Jak możesz nie dostrzegać, że to, co oboje robicie, w ogóle się nie różni od tego, co robiłem z Tori? Nie usprawiedliwisz swojego postępowania, jeśli mi nie wybaczysz. Szczęka mi opada. Staram się powściągnąć gniew. Przed walnięciem go pięścią między oczy powstrzymuje mnie tylko to, że wiem już, jakie jest to bolesne dla uderzającego. Odczekuję kilka sekund, chcąc się uspokoić. Zerkam na Ridge’a, który cały czas mi się przypatruje. Domyśla się zapewne, że Hunter właśnie przekroczył granicę. Zaciska palce na obudowie laptopa, przygotowany, żeby

błyskawicznie odstawić go na bok, jeśli tylko będę go potrzebowała. Tyle że ja nie będę potrzebowała Ridge’a. Sama sobie poradzę. Przenoszę wzrok z powrotem na Huntera. Patrzę mu prosto w oczy. Nie miałabym nic przeciwko temu, żeby mu je wydrapać. – Ridge ma świetną dziewczynę, która nie zasługuje na to, żeby ją zdradzić. Na szczęście dla niej zdaje sobie sprawę z tego, jakim ona jest skarbem. Chcę przez to powiedzieć, że mylisz się co do tego, że z nim sypiam. Otóż nie, nie sypiam. Oboje wiemy, że byłoby to nie w porządku wobec jego dziewczyny, dlatego się hamujemy. Powinieneś wreszcie wbić sobie do łba, że to, że ci staje w obecności jakiejś dziewczyny, nie oznacza jeszcze, że musisz ją zaliczyć! Podnoszę się z krzesła. W tej samej chwili Ridge odstawia laptopa i wstaje z kanapy. – Zabieraj się stąd, Hunter. Po prostu idź sobie stąd – mówię, nie mogąc już dłużej znieść jego widoku. Strasznie mnie wkurza to, że postawił znak równości między sobą a Ridge’em. Jeśli ma dość oleju w głowie, to się stąd wyniesie. Wstaje i idzie do drzwi. Wychodzi, nie patrząc na mnie. Nie wiem, czy poszło mi tak łatwo dlatego, że w końcu zrozumiał, że nie chcę, żeby do mnie wrócił, czy dlatego, że Ridge sprawiał wrażenie, jakby miał

zamiar skopać mu dupę. Coś mi mówi, że Hunter nie będzie mnie już niepokoił. Wciąż patrzę na drzwi, kiedy nagle wibruje moja komórka. Wyciągam ją z kieszeni i odwracam się do Ridge’a. Trzyma swój telefon, patrząc na mnie z niepokojem. Ridge: Dlaczego tu przyszedł? Ja: Chciał porozmawiać. Ridge: Wiedziałaś, że przyjdzie? Patrzę na niego i nagle zauważam, że ma zaciśnięte szczęki i nie wygląda na zadowolonego. Czyżby był zazdrosny? Nie chce mi się w to wierzyć. Ja: Nie. Ridge: Czemu go wpuściłaś? Ja: Chciałam wysłuchać jego przeprosin. Ridge: I co? Przeprosił? Ja: Tak. Ridge: Nigdy więcej go nie wpuszczaj. Ja: Nie planowałam tego. Nawiasem mówiąc, zachowujesz się jak palant. Spogląda na mnie i wzrusza ramionami. Ridge: To moje mieszkanie, nie chcę, żeby tu

przyłaził. Nigdy więcej go tu nie wpuszczaj. Nie podoba mi się jego nastawienie, a jeszcze mniej mi się podoba to, że wypomniał mi, że to jego mieszkanie. To cios poniżej pasa, przypomnienie, że jestem na jego łasce i niełasce. Nie odpowiadam. Rzucam komórkę na kanapę, żeby nie pisał do mnie więcej, i idę do swojego pokoju. Kiedy jestem już przy drzwiach, emocje biorą górę. Nie wiem, czy to dlatego, że znów widziałam Huntera, czy dlatego, że Ridge okazał się takim dupkiem. Tak czy owak, czuję łzy napływające mi do oczu i żałuję, że znów pozwoliłam się zranić. Ridge chwyta mnie za ramię i odwraca do siebie, ja jednak wbijam wzrok w ścianę za nim. Nie chcę nawet spojrzeć mu w oczy. Wkłada mi z powrotem telefon do ręki, chcąc, żebym przeczytała wiadomość, którą właśnie wysłał, ale nie ustępuję. Zamierzam znów rzucić komórkę na kanapę, Ridge jednak w porę ją łapie i siłą próbuje włożyć mi ją do ręki. Tym razem kapituluję, ale to pozorna kapitulacja, bo wyłączam telefon i dopiero wtedy rzucam go na kanapę. Patrzę mu wyzywająco w oczy. Przeszywa mnie wściekłym spojrzeniem. Robi dwa kroki w kierunku stolika, chwyta długopis i wraca do mnie. Bierze mnie za rękę, ale wyrywam się, nadal nie chcąc wiedzieć, co usiłuje mi powiedzieć. Wystarczy już przeprosin na dzisiaj. Próbuję się od niego odwrócić, lecz chwyta mnie za ramię, przyciska je do drzwi i coś

na nim pisze. A potem rzuca długopis na kanapę i wraca do swojego pokoju. Patrzę na swoje ramię. Jeśli naprawdę chcesz z nim być, to następnym razem go wpuść. Mam dość. Widząc te złośliwe słowa, już nie mogę powstrzymać płaczu. Wbiegam do swojego pokoju, a potem do łazienki. Odkręcam wodę, nalewam mydło w płynie na swoje dłonie i zaczynam zmywać napis. Robię to wszystko, płacząc. Nie podnoszę wzroku, kiedy drzwi do jego pokoju się otwierają, ale widzę go kątem oka, gdy zamyka drzwi za sobą i powoli idzie w moją stronę. Nadal szoruję rękę, powstrzymując łzy, kiedy sięga po mydło. Bierze trochę na dłoń, a potem zaciska palce na moim nadgarstku. Delikatność jego dotyku rani moje serce. Namydla moją skórę w miejscu, gdzie słowa się zaczynają. Opuszczam drugą rękę i chwytam się krawędzi umywalki, pozwalając, żeby zmył swoje słowa. Przeprasza. Trze moją skórę kciukami, zmywając swoje słowa. Wciąż patrzę na swoje ramię, ale czuję na sobie jego wzrok. Wiem, że muszę głębiej oddychać, kiedy stoi przy mnie. Staram się spowolnić oddech. Wreszcie na mojej skórze nie ma ani śladu tuszu. Chwyta ręcznik i wyciera moje ramię, a potem mnie puszcza. Unoszę rękę do piersi i przytrzymuję ją drugą

dłonią, nie wiedząc, co robić. W końcu podnoszę wzrok, patrzę mu w oczy i od razu zapominam, dlaczego się na niego gniewałam. Spogląda na mnie przepraszająco. Wydaje mi się nawet, że z pewną tęsknotą. Odwraca się i wychodzi z łazienki. Po chwili wraca z moim telefonem. Włącza go i mi go podaje. Opiera się o umywalkę, patrząc na mnie z żalem. Ridge: Przepraszam. Nie to miałem na myśli. Pomyślałem sobie, że może chcesz przyjąć jego przeprosiny, i to mnie tak wkurzyło. Zasługujesz na kogoś lepszego niż on. Ja: Zjawił się bez zapowiedzi. Nigdy bym do niego nie wróciła, Ridge. Miałam nadzieję, że jego przeprosiny pomogą mi szybciej zapomnieć o zdradzie. Ridge: I co, pomogły? Ja: Nie bardzo. Jestem bardziej wkurzona niż przed jego przyjściem. Kiedy Ridge czyta mojego SMS-a, napięcie malujące się na jego twarzy maleje. Jego reakcja mogła być wyrazem zazdrości. Nie podoba mi się, że napełnia mnie to zadowoleniem. Nie podoba mi się również, że za każdym razem gdy jestem zadowolona w związku z tym, co zrobił Ridge, potem mam wyrzuty sumienia. Dlaczego wszystko między nami musi być tak bardzo

skomplikowane? Żałuję, że nie mogę sprawić, by wszystko było proste. Nie wiem, jak to zrobić. Ridge: Napiszmy o nim piosenkę. To może pomóc. Patrzy na mnie z przebiegłym uśmiechem na twarzy i momentalnie mięknie mi serce. W następnej chwili oczywiście robi mi się wstyd. Choć raz chciałabym zareagować inaczej. Kiwam głową i idę za nim do jego pokoju.

Ridge Znowu siedzę na podłodze. To nie jest najwygodniejsze miejsce do grania, ale lepsze niż leżenie na łóżku obok niej. Nigdy nie mogę się skupić na muzyce, kiedy jesteśmy tak blisko siebie. Poprosiła, żebym zagrał jedną z piosenek, które grałem podczas swoich prób na balkonie, więc to nad nią pracujemy. Leżąc na brzuchu, pisze w notesie. Od pewnego czasu używa podczas naszych sesji ołówka. Wyciera go gumką, a potem znów pisze. Wyciera i pisze. Siedzę na podłodze, już nie gram. Zagrałem tę piosenkę tyle razy, że Sydney zna melodię na pamięć. Czekam, nie spuszczając z niej wzroku.

Uwielbiam patrzeć na to, jak bez reszty koncentruje się na tekstach. Zupełnie jakby przebywała we własnym świecie. Od czasu do czasu zakłada za ucho włosy, które opadają jej na twarz. Najbardziej lubię patrzeć, jak wyciera gumką słowa. Za każdym razem kiedy gumka dotyka papieru, Sydney zagryza górną wargę. Nie podoba mi się, że tak to lubię, mam w związku z tym wyrzuty sumienia. Zastanawiam się, co by było gdyby, i wyobrażam sobie rzeczy, których nie powinienem sobie wyobrażać. Wyobrażam sobie na przykład, że leżę obok niej na łóżku, kiedy ona pisze. Wyobrażam sobie, że zagryza usta, kiedy ja znajduję się zaledwie kilka centymetrów od niej, patrząc na słowa, które napisała. Wyobrażam sobie, że podnosi wzrok i zauważa, jak na mnie działa swoimi drobnymi, niewinnymi gestami. Wyobrażam sobie, że odwraca się na plecy i kusi, żebyśmy razem stworzyli tajemnice, które nigdy nie opuszczą tych czterech ścian. Zamykam oczy, próbując powstrzymać te fantazje. Mam takie poczucie winy, jakbym chciał wprowadzić je w życie. Podobnie się czułem dwie godziny temu, kiedy myślałem, że Sydney może wrócić do Huntera. Byłem wkurzony. I zazdrosny. Nie powinienem był czuć tego, co czułem, i myśleć o tym, o czym myślałem, i to mnie przeraża. Do tej pory nie miałem problemu z zazdrością. Nie podoba mi się to,

w kogo się zmieniam pod wpływem Sydney. Zwłaszcza że zazdrość, którą czuję, nie ma nic wspólnego z dziewczyną, z którą jestem w prawdziwym związku. Wzdrygam się, kiedy coś uderza mnie w czoło. Otwieram oczy i patrzę na Sydney. Śmieje się, pokazując na telefon. Unoszę go i czytam wiadomość. Sydney: Śpisz? Jeszcze nie skończyliśmy. Ja: Nie. Tylko myślę. Przesuwa się na łóżku, żeby zrobić mi miejsce, i klepie materac. Sydney: To myśl tutaj. Mam większość słów, ale zacięłam się przy refrenie. Nie jestem pewna, czego chcesz. Nigdy nie rozmawialiśmy o tym, że nie powinniśmy pisać razem na łóżku. Sydney jednak potrzebuje mojej pomocy, więc muszę wziąć się w garść i skupić się na tekście. Odkładam gitarę, wstaję, a potem podchodzę do łóżka i układam się obok niej. Zabieram notes z jej rąk i kładę go przed sobą, żeby przeczytać, co napisała. Ładnie pachnie. Cholera. Staram się stępić swoje zmysły, choć wiem, że to na nic. Ze wszystkich sił koncentruję się na słowach, które napisała. Jestem pod wrażeniem, z jaką łatwością jej to

przyszło. Why don’t we keep Keep it simple You talk to your friends And I’ll be here to mingle But you know that I I want to be Right by your side Where I ought to be And you know that I That I can see The way that your eyes Seem to follow me Po przeczytaniu tych trzech zwrotek oddaję jej notes i biorę do ręki komórkę. Mam mętlik w głowie, bo nie spodziewałem się takiego tekstu. Nie wiem, czy mi się podoba. Ja: Myślałem, że piszemy piosenkę o Hunterze. Wzrusza ramionami i odpowiada. Sydney: Próbowałam, ale Hunter okazał się niezbyt inspirujący. Nie musisz tego tekstu

wykorzystywać, jeśli ci się nie podoba. Mogę spróbować czegoś innego. Patrzę na tę wiadomość, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Nie podoba mi się ten tekst. Nie dlatego jednak, że jest niedobry, ale dlatego, że słowa, które napisała, są zbyt prawdziwe. Mam wrażenie, jakby czytała w moich myślach. Ja: Jest świetny. Uśmiecha się do mnie. – Dziękuję – mówi. Odwraca się na plecy i przyłapuję się na tym, że ta chwila, ten wieczór i jej sukienka z dużym dekoltem podobają mi się bardziej, niż powinny mi się podobać. Kiedy wreszcie spoglądam na jej twarz, okazuje się, że dziewczyna cały czas na mnie patrzy, wyraźnie świadoma tego, co się dzieje w mojej głowie. Niestety, oczy nie kłamią. Kiedy żadne z nas nie odwraca wzroku, przełykam gulę w gardle. Nie pakuj się w kłopoty, Ridge. Na szczęście Sydney wstaje. Sydney: Nie wiem, co zrobić z refrenem. Ta piosenka jest bardziej optymistyczna niż poprzednie. Napisałam trzy różne wersje, ale

żadna mi się nie podoba. Utkwiłam w miejscu. Ja: Zaśpiewaj jeszcze raz. Wstaję i biorę gitarę, a potem siadam na krawędzi łóżka. Zwracamy się do siebie twarzami – ja gram, a ona śpiewa. Kiedy dochodzimy do refrenu, milknie i wzrusza ramionami, pokazując, w którym miejscu ma problem. Biorę notes i czytam tekst kilka razy. Patrzę na nią i piszę to, co pierwsze przychodzi mi do głowy. And I must confess My interest The way that you move When you’re in that dress It’s making me feel Like I want to be The only man That you ever see Przerywam i znowu na nią spoglądam, czując się dokładnie tak, jak to opisałem w tekście. Chyba oboje wiemy, że teksty, które piszemy, są o nas, to nas jednak nie powstrzymuje. Istnieje niebezpieczeństwo, że przez to wpadniemy w kłopoty. Patrzę na kartkę i do głowy przychodzi mi dalsza część tekstu. Whoa, oh, oh, oh

I’m in trouble, trouble Whoa, oh, oh, oh I’m in trouble now Nie patrzę na Sydney, kiedy piszę. Skupiam się na słowach, które wydają się wypływać spod moich palców, gdy jesteśmy razem. Nie pytam, co mnie inspiruje ani co one oznaczają. Nie pytam... bo to dla mnie jasne. To jednak tylko sztuka. To nie to samo co działanie, choć czasem ma się takie wrażenie. Pisanie tekstów nie jest tym samym co powiedzenie komuś o swoich uczuciach. A może jednak jest? Patrzę na kartkę i piszę dalej. Gdy dochodzę do końca, jestem tak nabuzowany, że nie czekam na jej opinię, tylko szybko oddaję jej notes, biorę gitarę i zaczynam grać, chcąc, żeby jak najszybciej zaśpiewała refren.

14 Sydney Nie patrzy na mnie. Nawet nie wie, że nie śpiewam. Nie mogę tego zaśpiewać. Wiele razy słuchałam tej piosenki, gdy grał ją na balkonie, ale aż do tej pory nie miała takiego ładunku emocjonalnego. To, że on nie może nawet na mnie patrzeć, sprawia, że piosenka staje się zbyt osobista. Wydaje się, jakby była piosenką skierowaną bezpośrednio do mnie. Odwracam notes, nie chcę czytać tych słów. Ten kawałek to kolejna rzecz, która nie powinna się była zdarzyć, chociaż jest to moja nowa ulubiona piosenka. Ja: Myślisz, że Brennan mógłby nagrać wersję demo? Chcę ją usłyszeć. Po wysłaniu SMS-a trącam Ridge’a stopą, a kiedy na mnie spogląda, pokazuję na telefon. Podnosi go, czyta wiadomość i kiwa głową. Nie odpowiada ani na mnie nie patrzy. W pokoju robi się strasznie cicho bez dźwięków jego gitary. Zerkam na swoją komórkę. Nie podoba mi się to, że tak niezręcznie się czujemy w swoim towarzystwie, więc go zagaduję, żeby wypełnić pustkę.

Kładę się na plecach i zadaję pytanie, które chodzi mi po głowie od jakiegoś czasu. Ja: Dlaczego nie ćwiczysz już na balkonie tak jak kiedyś? Od razu na mnie patrzy. Sunie wzrokiem po całym moim ciele. Potem przenosi uwagę na telefon. Ridge: Niby po co? Już cię tam nie ma. Ta szczera odpowiedź sprawia, że cała moja silna wola rozpada się na kawałeczki. Nerwowo zagryzam wargę, potem powoli podnoszę wzrok. Patrzy na mnie, jakby żałował, że nie jest kimś takim jak Hunter, który myśli tylko o sobie. Nie tylko on. Chcę być dzisiaj Tori tak bardzo, że to aż boli. Chcę być taka jak ona. Mieć w dupie szacunek do siebie i ani przez chwilę nie myśleć o Maggie. W każdym razie na tyle długo, żeby zrobił to, co – jak wynika z jego tekstu – chciałby zrobić. Patrzy na moje usta i momentalnie muszę je zwilżyć. Patrzy na moje piersi i zaczynam oddychać głębiej, niż oddychałam. Patrzy na moje nogi i muszę je skrzyżować, bo mam wrażenie, że rozbiera mnie wzrokiem. Zamyka oczy. Teraz, gdy już wiem, jak na niego

działam, myślę, że w jego tekście jest więcej prawdy, niż chciałby, żeby było. It’s making me feel like I want to be the only man that you ever see. Ridge nagle wstaje, rzuca telefon na łóżko, a potem idzie do łazienki i trzaska drzwiami. Słyszę, że odsuwa zasłonę prysznicową i odkręca wodę. Kładę się na plecach i wypuszczam powietrze. Jestem wytrącona z równowagi, skonfundowana i zła. Nie podoba mi się sytuacja, w której się znaleźliśmy, i wiem, że choć nic nie zrobiliśmy, nie ma w niej niczego niewinnego. Siadam na łóżku, potem szybko wstaję. Muszę wyjść z tego pokoju, zanim mnie osaczy. Kiedy odchodzę od łóżka, na materacu wibruje komórka Ridge’a. Patrzę na wyświetlacz. Maggie: Dzisiaj tęsknię za tobą jeszcze bardziej niż zwykle. Kiedy skończysz pisać z Sydney, możemy pogadać na Skypie? Muszę cię zobaczyć ;–) Patrzę na wiadomość. Nienawidzę tego SMS-a. Nienawidzę tego, że Maggie wie, że razem pisaliśmy. Nienawidzę tego, że on jej wszystko mówi.

Chcę, żeby te chwile należały tylko do mnie i Ridge’a, do nikogo więcej. * Wyszedł spod prysznica dwie godziny temu, ale ciągle nie mogę się zmusić do tego, żeby opuścić swój pokój. Umieram z głodu i naprawdę powinnam iść do kuchni. Nie chcę go jednak widzieć, bo nie podoba mi się to, jak się potoczyły sprawy między nami. Nie podoba mi się to, że oboje wiemy, że prawie przekroczyliśmy dzisiaj granicę. Właściwie ją przekroczyliśmy. Choć nie wprowadzamy w czyn tego, co myślimy i czujemy, pisanie tekstów okazuje się równie szkodliwe. Pukanie do moich drzwi. Wiem, że to Ridge. Serce mnie zdradza i bije jak oszalałe. Nie wstaję, żeby otworzyć drzwi, bo sam je otwiera. Ma w ręku słuchawki i komórkę. To oznacza, że ma coś, czego powinnam posłuchać. Kiwam głową i podchodzi do łóżka. Wciska przycisk „play” i siada na podłodze. Piosenka się zaczyna i przez następne trzy minuty ledwo oddycham. Ridge i ja ani na chwilę nie odwracamy od siebie wzroku przez cały czas jej trwania. I’M IN TROUBLE Why don’t we keep

Keep it simple You talk to your friends And I’ll be here to mingle But you know that I I want to be Right by your side Where I ought to be And you know that I That I can see The way that your eyes Seem to follow me And I must confess My interest The way that you move When you’re in that dress It’s making me feel Like I want to be The only man That you ever see Whoa oh, oh, oh I’m in trouble, trouble Whoa oh, oh, oh

I’m in trouble, trouble Whoa oh, oh, oh I’m in trouble now I see you some places From time to time You keep to your business And I keep to mine But you know that I I want to be Right by your side Where I ought to be And you know that I That I can see The way that your eyes Seem to follow me And I must confess My interest The way that you move When you’re in that dress It’s making me feel Like I want to be The only man

That you ever see Whoa oh, oh, oh I’m in trouble, trouble Whoa oh, oh, oh I’m in trouble, trouble Whoa oh, oh, oh I’m in trouble now

Ridge Maggie: Zgadnij, z kim się dzisiaj spotykam. Ja: Z Kurtem Vonnegutem? Maggie: Zgadnij jeszcze raz. Ja: Z Andersonem Cooperem? Maggie: Nie, ale blisko. Ja: Z Amandą Bynes? Maggie: Bardzo śmieszne. Z TOBĄ. Spędzisz ze mną całe dwa dni. Staram się oszczędzać, ale kupiłam ci dwa nowe staniki. Ja: Jak udało mi się znaleźć dziewczynę, która wspiera moje transwestyckie ciągotki? Maggie: Codziennie zadaję sobie to pytanie. Ja: O której będziesz? Maggie: To zależy od magisterki. Ja: No tak. Nie rozmawiajmy więc o tym. Postaraj

się być przed szóstą. Jutro są urodziny Warrena i chcę spędzić z tobą trochę czasu, zanim zwalą się tu jego zwariowani kumple. Maggie: Dzięki, że mi przypomniałeś! Co mam mu kupić? Ja: Nic. Sydney i ja zrobiliśmy mu kawał. Poprosiliśmy wszystkich gości, żeby zamiast kupować prezenty wpłacili pieniądze na cel charytatywny. Będzie wkurzony, kiedy ludzie zaczną mu dawać karty z potwierdzeniem, że wpłacili w jego imieniu kasę. Maggie: Jesteście podli. Mam coś przynieść? Ciasto? Ja: Nie, mamy wszystko, co potrzeba. Czuliśmy się źle po tym żarcie, więc postanowiliśmy upiec pięć różnych ciast, żeby się zrehabilitować. Maggie: Jedno ma być czekoladowe. Ja: Nie zapomniałem o tobie. Kocham cię. Maggie: Ja też cię kocham. Zamykam rozmowę z Maggie nieprzeczytaną wiadomość od Sydney.

i

otwieram

Sydney: Zapomniałeś o zapachu waniliowym, kretynie. Był na liście. Numer 5. Teraz musisz wrócić do sklepu. Ja: Może następnym razem napiszesz to

staranniej i będziesz odpisywać na SMS-y, które wysyłam ze sklepu, bo nie mogę rozszyfrować, co kryje się pod punktem piątym na liście. Wracam za dwadzieścia minut. Nagrzej piekarnik i daj znać, jeśli coś ci się jeszcze przypomni. Śmieję się i wkładam telefon do kieszeni. Potem biorę kluczyki i jadę do sklepu. Znowu. * Jesteśmy przy cieście numer trzy. Zaczynam wierzyć, że osobom z talentem muzycznym brakuje talentów kulinarnych. Sydney i ja świetnie sobie radzimy, pisząc muzykę, ale gdy trzeba wymieszać kilka składników w kuchni, nasz brak finezji i wiedzy jest ewidentny. To ona nalegała, żebyśmy sami upiekli ciasta, ja skłaniałem się ku gotowym. Ale to fajna zabawa, więc nie narzekam. Wkłada trzecie ciasto do piekarnika i nastawia zegar. Odwraca się i mówi: „Trzydzieści minut”, po czym siada na blacie kuchennym. Sydney: Będzie jutro twój brat? Ja: Spróbują być. O siódmej wieczorem grają jako support w San Antonio. Jeśli spakują się na czas, powinni tu się zjawić przed dziesiątą.

Sydney: Cały zespół? Poznam cały zespół? Ja: Tak. I na pewno złożą autograf na twoim biuście. Sydney: O ja cię! Ja: Jeśli te litery naprawdę układają się w dźwięk, to bardzo się cieszę, że nie słyszę. Śmieje się. Sydney: Skąd wzięła się nazwa Sounds of Cedar? Kiedy ktoś pyta, jak wpadłem na pomysł tej nazwy, odpowiadam, że po prostu fajnie brzmi. Ale Sydney nie mogę okłamać. Jest w niej coś takiego, co wyciąga historie z mojego dzieciństwa, których nigdy nikomu nie opowiadałem. Nawet Maggie. Maggie zapytała kiedyś, dlaczego nie mówię na głos i jak wpadłem na pomysł nazwy zespołu, ale nie lubię opowiadać o rzeczach, które mogłyby ją zmartwić. Ma dość swoich problemów. Nie potrzebuje moich historyjek z dzieciństwa. Należą do przeszłości i nie ma powodu, żeby je poruszać. Co innego Sydney. Wydaje się tak ciekawa mnie, mojego życia, ludzi w ogóle, że łatwo jej się zwierzać. Sydney: Wygląda na to, że muszę się przygotować na niezłą historię, bo wyglądasz tak,

jakbyś nie chciał odpowiedzieć na to pytanie. Odwracam się i opieram plecami o blat, na którym siedzi. Ja: Lubisz ckliwe opowieści, co? Sydney: Tak. Chcę jeszcze. Maggie, Maggie, Maggie... Często powtarzam imię Maggie, kiedy jestem z Sydney. Zwłaszcza wtedy gdy Sydney mówi coś w rodzaju: „chcę jeszcze”. Ostatnie dwa tygodnie upłynęły spokojnie. Oczywiście kilka razy znaleźliśmy się w sytuacji podbramkowej, ale jedno z nas zazwyczaj jest na tyle szybkie, żeby przypomnieć drugiemu, jakie jest ohydne, i wracamy na właściwe tory. Oprócz tego zdarzenia sprzed dwóch tygodni, kiedy nasza sesja skończyła się tym, że musiałem wziąć zimny prysznic, najtrudniejszy dla mnie moment przypadł dwie noce temu. Nie wiem, co takiego jest w jej śpiewie. Wystarczy, że na nią patrzę i doznaję takiego samego uczucia jak wtedy, gdy przyciskam ucho do jej piersi czy kładę dłoń na jej szyi. Kiedy zamyka oczy i zaczyna śpiewać, słowa, jej pasja i uczucia, które z niej wypływają, są tak potężne, że czasami zapominam, że jej nie słyszę. Tego wieczoru pisaliśmy tekst nowej piosenki i nie

mogliśmy się porozumieć. Musiałem poczuć jej śpiew i choć oboje byliśmy temu niechętni, skończyło się na tym, że przycisnąłem głowę do jej piersi i położyłem dłoń na jej szyi. Kiedy śpiewała, od niechcenia położyła swoją dłoń na mojej głowie i palcami głaskała mnie po włosach. Mógłbym tak leżeć z nią całą noc. Pozostałbym w tej pozycji, gdyby nie to, że każdy jej ruch sprawiał, że chciałem więcej. Musiałem w końcu się od niej oderwać. Pragnąłem jej tak bardzo, że nie mogłem myśleć o niczym innym. W końcu poprosiłem, żeby opowiedziała mi o jakimś ohydnym zdarzeniu ze swojego życia, a ona po prostu wstała i wyszła z mojego pokoju. To, że dotykała moich włosów, było czymś bardzo naturalnym, biorąc pod uwagę, w jakiej pozycji się znajdowaliśmy. Każdy chłopak zrobiłby to swojej dziewczynie, gdyby tuliła się do jego piersi, i to samo zrobiłaby dziewczyna swojemu chłopakowi. Tyle że my nie jesteśmy parą. Nasza współpraca jest inna od wszystkiego, czego zaznałem w życiu. Głównie ze względu na fizyczną bliskość, której doświadczamy dzięki wspólnemu pisaniu muzyki, i fakt, że czasami muszę używać zmysłu dotyku, żeby zastąpić słuch. Kiedy więc jesteśmy w takich sytuacjach, granice się zacierają, a reakcje stają się niezamierzone.

Chciałbym powiedzieć, że zapomnieliśmy o naszym wzajemnym pociągu do siebie, ale prawda jest taka, że mój rośnie z każdym dniem. Nie zawsze jest mi ciężko. Tylko przez większość czasu. Cokolwiek się między nami dzieje, wiem, że Maggie by tego nie pochwaliła, i próbuję być fair w stosunku do niej. Ponieważ jednak nie umiem stwierdzić, gdzie leży granica między tym, co właściwe, a tym, co niewłaściwe, czasami trudno pozostać po właściwej stronie. Tak jak teraz. Patrzę na swój telefon. Muszę napisać jej wiadomość. Sydney stoi za mną, jej dłonie masują moje ramiona. Przez to, że tak dużo piszemy i siedzę na podłodze, a nie na łóżku, mam problemy z kręgosłupem. Naturalne dla niej stało się masowanie moich pleców, kiedy wie, że mnie bolą. Czy pozwoliłbym jej to robić, gdyby Maggie była w pokoju? Jasne, że nie. Czy ją powstrzymuję? Nie. A powinienem? Zdecydowanie tak. Mam pewność, że nie chcę zdradzić Maggie. Nigdy nie byłem tego typu facetem i nie chcę nim się stać. Problem w tym, że nie myślę o Maggie, kiedy jestem z Sydney. Czas, który spędzam z Sydney, spędzam z Sydney i o niczym innym nie myślę. I odwrotnie – czas, który spędzam z Maggie, spędzam z Maggie. Nie myślę wtedy o Sydney. Jest tak, jakby chwile spędzane z Sydney i z Maggie

upływały na dwóch innych planetach. Planetach, których ścieżki się nie krzyżują i strefy czasowe nie zachodzą na siebie. W każdym razie do jutra. W przeszłości spędzaliśmy już razem czas, ale nie robiliśmy tego od chwili, kiedy przyznałem sam przed sobą, co czuję do Sydney. I choć nigdy nie chciałbym, żeby Maggie się dowiedziała, że darzę uczuciem kogoś innego, martwię się, że się zorientuje. Wmawiam sobie, że jeśli tylko włożę w to trochę więcej wysiłku, nauczę się kontrolować swoje uczucia. Ale potem Sydney patrzy na mnie albo robi lub mówi coś i czuję, że część mojego serca, które należy do niej, nagle się powiększa. A ja wolałbym, żeby pozostała mała. Martwię się, że nasze uczucia to jedyna rzecz w naszym życiu, nad którą nie mamy kontroli.

15 Sydney Ja: Co tak długo? Książkę piszesz? Nie wiem, czy masowanie mu pleców działa na niego usypiająco, ale od pięciu minut gapi się w telefon. Ridge: Sorki. Zamyśliłem się. Ja: Widzę. Więc dlaczego Sounds of Cedar? Ridge: To długa historia. Przyniosę laptopa. Otwieram Facebooka w telefonie. Kiedy wraca, opiera się o blat jakiś metr ode mnie. Wiem, że zrobił to specjalnie, i przez to czuję się nieswojo, bo zdaję sobie sprawę, że nie powinnam masować mu pleców. To lekka przesada, biorąc po uwagę, co się między nami wydarzyło, ale czuję, że jego ból pleców to moja wina. Nie skarży się, że musi grać na podłodze, ale wiem, że czasami sprawia mu to ból. Zwłaszcza po takiej nocy jak ostatnia, kiedy pracowaliśmy przez bite trzy godziny. Poprosiłam, żeby grał na podłodze, bo sytuacja była trudniejsza, kiedy siedział obok mnie na łóżku. Gdybym tak bardzo nie uwielbiała jego gry, nie stanowiłoby to

problemu. Ale nadal uwielbiam. Uwielbiam też jego, choć to nie do końca odpowiednie słowo. Nie chcę definiować tego, co do niego czuję, bo nie pozwalam swoim myślom podążać w tym kierunku. Ani teraz, ani nigdy. Ridge: Graliśmy razem dla zabawy od pół roku, zanim zaproponowano nam występ w lokalnej knajpie. Potrzebowali nazwy zespołu, żeby wpisać ją do grafiku. Nigdy wcześniej nie myśleliśmy o sobie jako o prawdziwym zespole, bo to była tylko zabawa, ale tego wieczoru zgodziliśmy się, że dla takich rzeczy jak występ w restauracji dobrze by było mieć nazwę. Wszyscy jakieś proponowaliśmy, ale nie mogliśmy się ze sobą zgodzić. W pewnej chwili Brennan zasugerował, żebyśmy się nazwali Freak Frogs. Roześmiałem się i powiedziałem, że to jest nazwa dla zespołu punkowego, a nasze brzmienie jest bardziej akustyczne. Wkurzył się i odpowiedział, że głuchelec nie powinien wydawać opinii na temat tego, jak coś brzmi – taki żart młodszego braciszka. W każdym razie Warrenowi nie spodobała się bezczelność Brennana i zadecydował, że to ja mam wybrać nazwę i wszyscy mają się na nią zgodzić. Brennan się wkurzył i wyszedł. Powiedział, że nie chce być w zespole.

Wiedziałem, że to po prostu napad złości – rzadko je miewał, ale kiedy się pojawiały, rozumiałem je. Właściwie nie miał rodziców i wychowywał się sam. Biorąc to pod uwagę, był naprawdę dojrzały. Powiedziałem chłopakom, że chcę przemyśleć nazwę. Chciałem wybrać taką, która miałaby dla nas wszystkich jakieś znaczenie, a zwłaszcza dla Brennana. Pomyślałem o tym, od czego zaczęło się moje słuchanie muzyki. Brennan miał wtedy jakieś dwa lata, ja miałem pięć. Już ci opowiadałem, jacy byli nasi rodzice, więc nie będę do tego wracał. Oprócz tego, że mieli nałogi, lubili też imprezować. Wieczorem wysyłali nas do naszych pokoi, a do nich przychodzili znajomi. Zauważyłem, że rano Brennan zawsze miał tę samą pieluchę, w której kładł się spać. Nigdy go w nocy nie karmili, nie zmieniali pieluch ani nawet nie sprawdzali, czy oddycha. Tak pewnie było od niemowlęctwa, ale nie zauważyłem tego aż do czasu, kiedy poszedłem do szkoły. Nie wolno nam było wychodzić z pokoi w nocy. Zdaje się, że kiedyś zostałem za to ukarany. Czekałem, aż impreza się skończy i rodzice pójdą spać, a potem wychodziłem z pokoju i szedłem do Brennana. Problem polegał na tym, że nie słyszałem, a więc nie wiedziałem, kiedy muzyka się skończyła i czy

poszli spać, bo nie mogłem otwierać drzwi. Nie chciałem ryzykować, więc przyciskałem ucho do podłogi i wyczuwałem wibracje muzyki. Każdej nocy leżałem tak nie wiadomo jak długo, czekając, aż muzyka ucichnie. Zacząłem rozpoznawać piosenki po tym, jak je czułem przez podłogę, i nauczyłem się przewidywać, jaka piosenka będzie następna, bo rodzice każdej nocy puszczali te same płyty. Kiedy muzyka cichła, nadal przyciskałem ucho do podłogi i czekałem na kroki rodziców, które oznaczały, że poszli spać. Gdy wiedziałem, że droga jest wolna, szedłem do pokoju Brennana i przyprowadzałem go do siebie. Dzięki temu, jeśli obudził się z płaczem, mogłem mu pomoc. I to nas prowadzi do głównego wątku tej historii, czyli tego, skąd wzięła się nazwa zespołu. Nauczyłem się odróżniać dźwięki dzięki temu, że w nocy przyciskałem ucho do cedrowej podłogi. Stąd Sounds of Cedar – dźwięki cedru. Wdech, wydech. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Skurcz, rozkurcz. Nie zdaję sobie sprawy, jak bardzo jestem spięta, dopóki nie widzę moich białych kłykci trzymających telefon. Nie ruszamy się przez chwilę. Staram się wyrzucić obraz pięcioletniego Ridge’a z głowy.

Serce mi krwawi. Ja: To tłumaczy, dlaczego tak dobrze rozróżniasz wibracje. Pewnie Brennan zgodził się, kiedy mu powiedziałeś o nazwie, bo jak by mógł tego nie docenić? Ridge: Brennan nie zna tej historii. Znów jesteś pierwszą osobą, której o czymś opowiedziałem. Podnoszę wzrok i wciągam powietrze, lecz zapominam nagle, jak robi się wydech. Ridge stoi jakiś metr ode mnie, ale czuję się tak, jakby każda część mojego ciała, na którą patrzy, była przez niego dotykana. Po raz pierwszy od dłuższego czasu znów zaczynam się bać. Boję się, że w pewnym momencie oboje nie będziemy mogli się powstrzymać. Kładzie laptopa na blacie i krzyżuje ramiona. Zanim spojrzy mi w oczy, jego wzrok spoczywa na moich nogach, a potem powoli przesuwa się w górę mojego ciała. Ma zmrużone oczy i skoncentrowany wzrok. To, jak na mnie patrzy, sprawia, że mam ochotę otworzyć zamrażarkę i wskoczyć do środka. Jego oczy skupiają się na moich ustach i cicho przełyka ślinę, potem sięga ręką do tyłu po telefon. Ridge: Pospiesz się, Syd. Opowiedz o jakiejś ohydnej rzeczy, którą zrobiłaś, i to już.

Zmuszam się do uśmiechu. Nie chcę tego robić. Walczę ze swoimi palcami, kiedy poruszają się po ekranie komórki. Ja: Czasami, kiedy jestem sfrustrowana, czekam, aż się odwrócisz, i wykrzykuję niemiłe rzeczy pod twoim adresem. Śmieje się, a potem spogląda na mnie. „Dziękuję”, mówi bezgłośnie. Pierwszy raz wypowiedział jakieś słowo. Gdyby nie to, że odszedł, błagałabym, żeby zrobił to jeszcze raz. Serce: 1. Sydney: 0. * Dopiero po północy kończymy dodawanie lukru do ostatniego ciasta. Ridge zmywa ostatni składnik z blatu, a ja owijam folią formę do pieczenia i stawiam ją obok czterech pozostałych form. Ridge: Czy w końcu uda mi się poznać cię od twojej pijackiej strony? Ja: Obawiam się, że tak. Uśmiecha się i gasi światło. Idę do salonu i wyłączam telewizor. Warren i Bridgette powinni tu być

za jakąś godzinę, więc zostawiam lampę w salonie włączoną. Ridge: Czy to będzie dla ciebie dziwne? Ja: Upicie się? Nie. Dobrze sobie z tym radzę. Ridge: Mówię o Maggie. Patrzę na niego. Stoi przed drzwiami swojego pokoju i wpatruje się w telefon. Nie szuka kontaktu wzrokowego ze mną. Wygląda na zdenerwowanego. Ja: Nie martw się o mnie, Ridge. Ridge: Nic na to nie poradzę. Postawiłem cię w niezręcznej sytuacji. Ja: Nieprawda. Nie zrozum mnie źle, ale pomogłoby, gdybyś nie był taki przystojny. Mam nadzieję, że Brennan jest do ciebie podobny. Dzięki temu, kiedy ty będziesz nadrabiał zaległości z Maggie, ja się upiję i zabawię z twoim bratem. Wciskam „wyślij” i od razu jęczę w duchu. Co ja sobie myślałam? To nie było zabawne. Miało być, ale jest po północy, a ja nigdy nie jestem zabawna po północy. Cholera. Ridge wpatruje się w telefon. Zaciska szczęki, kręci głową, a potem spogląda na mnie, jakbym mu właśnie

wbiła nóż w serce. Opuszcza ramię i wolną ręką przeczesuje włosy, po czym idzie do swojego pokoju. Jestem do bani. Biegnę do niego i kładę dłoń na jego ramieniu, żeby się odwrócił. Odpycha ją, ale się odwraca. Staję przed nim, żeby musiał na mnie patrzeć. – Żartowałam – mówię bardzo powoli, bardzo wyraźnie. – Przepraszam. Na jego twarzy wciąż maluje się wyraz rozczarowania, podnosi jednak telefon i pisze wiadomość. Ridge: W tym właśnie tkwi problem, Sydney. Powinnaś bzykać się, z kim chcesz, a ja nie powinienem się tym przejmować. Wciągam powietrze. Najpierw mnie wkurza ta wiadomość, ale potem skupiam się na jednym słowie, które ujawnia całą prawdę kryjącą się za jego wypowiedzią. „Nie powinienem”. Nie napisał: „Nie przejmuję się”. Napisał: „Nie powinienem się tym przejmować”. Spoglądam na niego. Serce mi pęka, kiedy widzę cierpienie malujące się na jego twarzy. On nie chce tego czuć. Ja nie chcę, żeby to czuł. Co ja z nim wyprawiam?

Przeczesuje dłońmi włosy, patrzy na sufit i zamyka oczy. Stoi tak przez chwilę, a potem wzdycha, kładzie dłonie na biodrach i wbija wzrok w podłogę. Czuje się tak bardzo winny, że nawet nie może na mnie spojrzeć. Podnosi rękę, nie patrząc na mnie, chwyta mnie za nadgarstek i przyciąga do siebie. Mocno przyciska mnie do piersi, obejmuje ramieniem, a drugą rękę kładzie z tyłu mojej głowy. Jego policzek spoczywa na czubku mojej głowy. Wzdycha ciężko. Nie odsuwam się od niego, żeby wysłać mu SMS-em kolejny opis jakiejś obrzydliwej rzeczy, którą zrobiłam. Nie sądzę, żeby teraz tego potrzebował. Przytula mnie inaczej niż w ciągu ostatnich kilku tygodni, kiedy musieliśmy się rozdzielać, żeby od​dychać. Przytula mnie tak, jakbym była częścią niego – zranionym przedłużeniem jego serca – i jakby zdawał sobie sprawę, że to przedłużenie trzeba odciąć. Stoimy tak przez kilka minut, a ja zaczynam się w tym wszystkim gubić. To, jak mnie przytula, daje mi obraz tego, jak mogłoby być między nami. Próbuję zepchnąć na tył głowy te dwa słowa, które zawsze próbują się wydostać, kiedy jesteśmy razem. Może kiedyś. Dźwięk kluczy rzucanych na blat odwraca moją uwagę. Odsuwam się. Ridge robi to samo. Spogląda ponad moim ramieniem w kierunku kuchni, więc się

odwracam. Warren właśnie wszedł do mieszkania. Stoi do nas tyłem i ściąga buty. – Powiem to tylko raz i musisz mnie posłuchać – mówi. Tylko ja mogę go słyszeć, więc wiem, że mówi do mnie. – On nigdy od niej nie odejdzie, Sydney. Idzie do swojego pokoju, nie patrząc za siebie, więc Ridge nie wie, że nas widział. Drzwi się zamykają, a ja odwracam się do Ridge’a. Oczy ma utkwione w drzwiach pokoju Warrena. Kiedy spogląda na mnie, wiem, że żałuje, że nie może dać głośno wyrazu swoim uczuciom. Odwraca się i idzie do swojego pokoju. Stoję nieruchomo, kiedy dwie ogromne łzy spływają po moich policzkach, zostawiając na nich smugi wstydu.

Ridge Brennan: Kocham deszcz. Będę trochę wcześniej. Ale sam. Chłopaki się nie wyrobią. Ja: To do zobaczenia. Aha, pamiętaj, żeby zabrać jutro swoje rzeczy z pokoju Sydney. Brennan: A ona też będzie? W końcu poznam dziewczynę, która jest dla nas stworzona? Ja: Tak, będzie. Brennan: Nie wiem, jakim cudem dotąd o to nie zapytałem. Ładna jest? O nie, tylko nie to.

Ja: Nawet o tym nie myśl. Za dużo ostatnio przeszła, żebyś dodał ją do listy swoich panienek. Brennan: Czyżby ktoś tu znaczył teren? Rzucam komórkę na łóżko, nie zawracając sobie głowy odpowiedzią. Wiem, że w przypadku Brennana najgorsze, co mogę zrobić, to uczynić z Sydney owoc zakazany. Kiedy ostatnio zażartowała sobie, że się z nim zabawi, po prostu starała się rozładować atmosferę. Mimo to przestraszyłem się nie na żarty. Nie chodziło o to, co napisała, tylko o moją odruchową reakcję. Miałem ochotę cisnąć telefonem o ścianę i rozwalić go na milion kawałeczków, a potem pchnąć ją na tę samą ścianę i zrobić jej tak dobrze, że już nigdy nie pomyśli o żadnym innym facecie. Wcale mi się nie podoba, że tak się zachowuję. Może nie powinienem zniechęcać Brennana. Pewnie mnie i Maggie wyszłoby na dobre, gdyby Sydney kogoś poznała. O nie, po moim trupie. Fala zazdrości, która mnie oblewa, ma rozmiary tsunami. Wychodzę z pokoju, żeby pomóc Sydney w przygotowaniu kolacji, zanim zjawią się goście. Zatrzymuję się, kiedy widzę, że pochylona szuka czegoś w lodówce. Ma na sobie tamtą niebieską sukienkę.

Nie cierpię, kiedy Warren ma rację. Wolno wędruję wzrokiem w dół jej opalonych nóg, a potem w górę. Wzdycham ciężko i przez chwilę zastanawiam się, czy nie poprosić jej, żeby się przebrała. Nie wiem, czy uda mi się to wytrzymać. Zwłaszcza w obecności Maggie. Sydney prostuje się i odwraca. Widzę, że coś mówi, ale najwyraźniej nie do mnie. Wyciąga z lodówki jakąś miskę. Jej usta wciąż się poruszają, więc rozglądam się dookoła, żeby się zorientować, z kim rozmawia. I w tej chwili dwie połówki mojego serca, które do tej pory trzymały się na cieniutkiej niteczce, ostatecznie się rozdzielają. Przed drzwiami łazienki stoi Maggie. Przygląda mi się surowo. Ta połowa mojego serca, która należy do niej, momentalnie wpada w panikę. Udawaj niewiniątko, Ridge. Udawaj niewiniątko. W końcu tylko na nią patrzyłeś. Uśmiecham się. – Cześć, kochanie – migam, podchodząc do niej. Moja niewinna mina trochę ją uspokaja. Odwzajemnia uśmiech i zarzuca mi ręce na szyję. Obejmuję ją w pasie i całuję po raz pierwszy od dwóch tygodni. Jezu, ale się za nią stęskniłem. Cudnie pachnie, cudnie smakuje i w ogóle jest cudna. Cholernie mi jej brakowało. Całuję ją w policzek, podbródek i czoło. Cieszę się, że tak mi ulżyło na jej widok. Bałem się, że nie będę w stanie wykrzesać

z siebie entuzjazmu. – Muszę do łazienki. Mam za sobą długą podróż. Krzywi się, a ja jeszcze raz ją całuję. Kiedy jest już za drzwiami, powoli odwracam się do Sydney. Otwarcie wyznałem jej, co czuję do Maggie, wiem jednak, że wcale nie ułatwia jej to patrzenia na nas w takich sytuacjach. To chyba sytuacja patowa. Czy powinienem narazić na szwank swój związek z Maggie, żeby nie urazić uczuć Sydney? Czy raczej urazić uczucia Sydney, żeby nie narazić na szwank swojego związku z Maggie? I tak źle, i tak niedobrze. Nie ma dobrego wyjścia. Jestem rozdarty podobnie jak moje serce. Nasze spojrzenia się spotykają. W następnej chwili przenosi wzrok na stojący przed nią tort. Umieszcza na nim świeczki. Kiedy kończy, uśmiecha się do mnie. Widząc moją zmartwioną minę, pokazuje na siebie palcem, a potem unosi kciuk. Uspokaja mnie w ten sposób, że nic jej nie jest. Obmacuję na jej oczach swoją dziewczynę, a ona jeszcze mnie uspokaja? Jej cierpliwość i zrozumienie, z jakimi podchodzi do tej popieprzonej sytuacji, powinny mnie cieszyć, przynoszą jednak dokładnie odwrotny efekt. Jestem rozczarowany, bo przez to lubię ją jeszcze bardziej. I tak źle, i tak niedobrze. *

O dziwo, Maggie i Sydney świetnie się razem bawią, przygotowując składniki na chili con carne. Nie mogąc tego znieść, wycofuję się do swojego pokoju pod pretekstem nawału pracy. Najwyraźniej nie mam zdolności aktorskich Sydney. Czuję się nieswojo za każdym razem, kiedy Maggie mnie całuje, siada mi na kolanach czy sunie zmysłowo palcami po mojej piersi. W sumie to dość dziwne. W towarzystwie nigdy nie okazuje mi uczuć tak otwarcie, więc albo znaczy terytorium, albo już się dobrały z Sydney do butelki po płynie do naczyń. Maggie wchodzi do pokoju w chwili, gdy akurat zamykam laptopa. Siada na skraju łóżka, a potem pochyla się do mnie z kokieteryjnym uśmiechem. Odkładam laptopa i odwzajemniam uśmiech. Gramoli się na moje kolana, po czym siada twarzą do mnie. Unosi brwi i przekrzywia głowę. – Gapiłeś się na jej tyłek. O cholera. Miałem nadzieję, że ta chwila nie nastąpi. Śmieję się i przyciągam Maggie do siebie. W następnej chwili puszczam ją i zaczynam migać. – Kiedy wyszedłem z pokoju, akurat wypinała pupę prosto na mnie. Jestem tylko facetem. Faceci zwracają uwagę na takie rzeczy. Całuję ją w usta. Już się nie uśmiecha. – Jest bardzo sympatyczna – miga. – I ładna. Do tego

zabawna. I utalentowana. I... Jej słowa sprawiają, że czuję się jak ostatni drań. Chwytam ją za ręce. – Nie jest tobą – migam. – Żadna ci nie dorówna, Maggie. Nigdy. Uśmiecha się z powątpiewaniem. Kładzie dłonie na mojej twarzy, a potem przenosi je na szyję. Pochyla się i przyciska usta do moich warg z taką siłą, jakby chciała odegnać strach. Strach, który poczuła przeze mnie. Całuję ją ze wszystkich sił, próbując sprawić, żeby zapomniała o swoich zmartwieniach. Ostatnia rzecz, jakiej potrzebuje, to dodatkowy stres. Mimo to kiedy odrywa się ode mnie, pełna jest negatywnych emocji, które przez pięć lat pomagałem jej zagłuszyć. – Ridge... – waha się chwilę, a potem spuszcza wzrok i wzdycha ciężko. Serce mi się kraje, gdy widzę, jak bardzo jest zaniepokojona. Unosi wzrok i patrzy mi w oczy. – Czy powiedziałeś jej o mnie? Czy wie? Przygląda mi się badawczo, szukając w moich oczach odpowiedzi na pytanie, którego nie powinna była zadawać. Naprawdę tak słabo mnie zna? – Na miłość boską, Maggie! Oczywiście, że nie. Niby dlaczego miałbym jej o tym powiedzieć? W końcu to twoja prywatna sprawa. Bez twojej zgody nigdy tego nie

zrobię. Jej oczy wypełniają się łzami. Mruga gwałtownie powiekami. Opieram głowę na zagłówku. Ta dziewczyna nie ma pojęcia, jak daleko bym za nią poszedł. Patrzę jej w oczy. – Na koniec świata... – migam, rozpoczynając nasze ulubione powiedzenie. Na jej twarzy pojawia się niewesoły uśmiech. – I z powrotem – kończy.

16 Sydney Ktoś mnie rozbiera. Kurde, kto to? Odpycham rękę, która zdążyła już opuścić mi spodenki do kolan. Usiłuję przypomnieć sobie, gdzie jestem, dlaczego tu jestem i jak się tu znalazłam. Impreza. Tort. „Płyn do naczyń”. Wylewam „płyn do naczyń” na sukienkę. Przebieram się. Piję jeszcze więcej „płynu do naczyń”. Znacznie więcej. Patrzę, jak Ridge i Maggie okazują sobie miłość. Boże, on naprawdę ją kocha. Widzę, jak się w nią wpatruje z drugiego końca pokoju. Jak jej dotyka. Jak się z nią porozumiewa. Ciągle czuję zapach alkoholu. A także jego smak, gdy oblizuję usta. Tańczyłam... Piłam ciągle „płyn do naczyń”... A właśnie! Wymyśliłam sobie zabawę. Za każdym

razem gdy Ridge okazywał miłość Maggie, wychylałam szklaneczkę. Niestety, robił to cholernie często. Kurde, kto mi ściąga spodenki? Usiłuję otworzyć oczy, ale trudno powiedzieć, czy mi się udaje. Niby są otwarte, a jednak nic nie widzę. Jezu, jestem pijana i ktoś mnie rozbiera. Zaraz mnie zgwałci! Staram się odkopnąć ręce, które dotarły już do moich stóp. – Sydney! – krzyczy ze śmiechem jakaś dziewczyna. – Przestań. Znam ten głos. – Maggie? Przysuwa się i materac obok mnie lekko się zapada. Gładzi mnie delikatnie po głowie. Zaciskam powieki, a potem mrugam kilka razy. Wreszcie udaje mi się przyzwyczaić wzrok do ciemności. Maggie tymczasem próbuje rozpiąć mi bluzkę. Dlaczego ona, do licha ciężkiego, ciągle mnie rozbiera? Boże! Maggie chce mnie zgwałcić! Uderzam ją w rękę. Chwyta mnie za przegub. – Sydney! – woła ze śmiechem. – Cała jesteś w wymiocinach. Próbuję ci pomóc. Cała jestem w wymiocinach? To tłumaczy ten potężny ból głowy. Nie tłumaczy

jednak, dlaczego się śmieję. No właśnie, dlaczego się śmieję? Czyżbym wciąż była pijana? – Która godzina? – pytam. – Nie wiem. Noc jeszcze młoda. Najwyżej koło północy. – Naprawdę? Kiwa głową, a potem znów się śmieje. – Zwymiotowałaś na Brennana. Brennana? Poznałam Brennana? Mam wrażenie, że z trudem skupia wzrok na mojej twarzy. – Powiedzieć ci coś w sekrecie? – pyta. – Dobra, ale pewnie i tak tego nie zapamiętam, bo chyba ciągle jestem pijana. Uśmiecha się do mnie i pochyla w moją stronę. – Nie znoszę Bridgette – szepcze. Wybucham śmiechem. Maggie usiłuje zdjąć mi bluzkę, ale śmieje się tak bardzo, że musi przerwać swoje starania, żeby złapać oddech. – Ty też jesteś pijana? – pytam. Oddycha głęboko, próbując przestać się śmiać. – Aż za bardzo. Wydawało mi się, że już zdjęłam z ciebie tę bluzkę, ale nagle wróciła na miejsce. Nie wiem, ile ich masz na sobie, ale... – Przygląda się ze zdziwieniem rękawowi bluzki, który wciąż znajduje się

na moim ramieniu – Boże, myślałam, że już go ściągnęłam, a on znowu tu jest. Siadam na łóżku i pomagam jej się rozebrać. – Dlaczego jestem już w sypialni, skoro dopiero północ? Wzrusza ramionami. – Nie mam pojęcia, co właśnie powiedziałaś. Jest taka zabawna. Sięgam do stolika nocnego i włączam lampkę. Maggie zwleka się z łóżka i pada na podłogę. Kładzie się na brzuchu i zaczyna robić śnieżne anioły na dywanie. – Nie chcę jeszcze spać – mówię. Przewraca się na plecy i patrzy na mnie. – To nie śpij. Mówiłam Ridge’owi, żeby pozwolił ci zostać, bo świetnie się bawimy, ale kiedy zwymiotowałaś na Brennana, kazał zaprowadzić cię do łóżka. – Siada. – Chodź, jeszcze trochę się zabawimy. Chcę więcej ciasta. Wstaje, a potem podciąga mnie na nogi. – Ale przecież mnie rozebrałaś. – Dąsam się. Przygląda się mojej bieliźnie. – Gdzie kupiłaś ten stanik? Jest super. – W JCPenney. – Ridge uwielbia staniki z zapięciami z przodu, ale ten twój jest naprawdę super. Chcę taki. – Przecież możesz kupić taki sam – odpowiadam

z uśmiechem. – Zostaniemy stanikowymi bliźniaczkami. Ciągnie mnie do drzwi. – Pokażmy go Ridge’owi. Może uda mi się go namówić, żeby mi taki kupił. Uśmiecham się. Mam nadzieję, że mu się spodoba. – Dobra. Maggie otwiera drzwi i wyciąga mnie do salonu. – Ridge! – krzyczy. Śmieję się, bo to przecież bez sensu. I tak jej nie usłyszy. – Cześć, Warren – mówię, zobaczywszy go na kanapie. – Wszystkiego najlepszego. Bridgette siedzi obok niego i piorunuje mnie wzrokiem. Pewnie zazdrości mi stanika. Warren kręci głową i zaczyna się śmiać. – Mówisz to jakiś pięćdziesiąty raz, chociaż dopiero teraz naprawdę pasuje, bo wyglądasz, jakbyś właśnie wyskoczyła z tortu. Po drugiej stronie Bridgette siedzi Ridge. Podobnie jak Warren kręci głową. – Maggie chce wiedzieć, czy podoba ci się mój stanik – mówię. Ciągnę Maggie za rękę, chcąc, żeby odwróciła się do niego i przetłumaczyła moje słowa na język migowy. – Jest bardzo ładny – przyznaje Ridge, przyglądając się mu z uniesionymi brwiami. Uśmiecham się, ale w następnej chwili poważnieję.

Czy on właśnie...? Puszczam rękę Maggie i podchodzę do niego. – To ty mówisz? – pytam zdziwiona. – A czy właśnie nie zadałaś mi pytania? Przeszywam go wściekłym spojrzeniem, tym bardziej że Warren wybucha śmiechem. Jezu... To on nie jest głuchy? Cały czas mnie okłamywał? To był jeden z jego dowcipów? Mam ochotę go udusić. Jego i Warrena. Łzy napływają mi do oczu. Mam już się na niego rzucić, kiedy nagle czyjaś silna dłoń chwyta mnie za nadgarstek i wykręca rękę do tyłu. Odwracam się i widzę przed sobą... Ridge’a. Patrzę znów na kanapę i kto na niej siedzi? Ridge. Warren tarza się ze śmiechu. Ridge numer 1 również. Tyle że kiedy się śmieje, nie śmieje się całą twarzą, tak jak Ridge numer 2. I ma krótsze i ciemniejsze włosy niż Ridge numer 2. Ridge numer 2 obejmuje mnie w pasie i przerzuca sobie przez ramię. Wiszę teraz głową w dół, twarzą do jego pleców. Jego bark wbija mi się w brzuch. To nie wpłynie dobrze na mój żołądek. Niesie mnie z powrotem do mojego pokoju. Unoszę głowę i patrzę na Warrena i Ridge’a numer 1, który – jak

sobie nagle uświadamiam – w rzeczywistości jest Brennanem. Zamykam oczy, ponieważ boję się, że zaraz zwymiotuję na Ridge’a numer 2. Siedzę na czymś zimnym. To podłoga. Gdy tylko uświadamiam sobie, gdzie mnie przyniósł, wyciągam ręce i po omacku szukam sedesu. A potem czuję się tak, jakbym cały wieczór jadła spaghetti. Ridge przytrzymuje moje włosy, podczas gdy sedes wypełnia się „płynem do naczyń”. Żałuję, że nie jest to prawdziwy płyn do naczyń. Przynajmniej nie musiałabym się myć. – Podoba ci się jej stanik? – pyta Maggie, chichocząc. – Wiem, że ma zapięcie z tyłu, ale zobacz, jakie ma śliczne ramiączka! Dotyka ramiączka mojego stanika. Ridge odciąga jej rękę. Unosi ramię i domyślam się, że coś miga. Maggie prycha. – Nie chcę jeszcze iść spać. Ridge znów coś miga. Dziewczyna wzdycha i wychodzi z łazienki. Kiedy wreszcie kończę, Ridge wyciera mi twarz ręcznikiem. Opieram się plecami o wannę i spoglądam na niego. Nie wygląda na zadowolonego. Właściwie to wygląda na wściekłego. – No co, to przecież impreza – mamroczę i znów zamykam oczy.

Wkłada ręce pod moje ramiona i wynosi mnie z łazienki. Zaraz... czy my jesteśmy w jego pokoju? Kiedy kładzie mnie na łóżku, otwieram oczy. Maggie śmieje się do mnie z poduszki obok. – Jupi! To impreza z nocowaniem – mówi, uśmiechając się półprzytomnie. Chwyta mnie za rękę i ją ściska. – Jupi – odpowiadam. Ridge przykrywa nas kołdrą i zamykam oczy.

Ridge – Jak to się stało, że się w to wpakowałeś? Stoimy z Warrenem przy łóżku i patrzymy na Maggie i Sydney. Śpią przytulone do siebie po lewej stronie łóżka, bo prawa strona jest pokryta wymiocinami Maggie. Wzdycham. To było najdłuższe dwanaście godzin mojego życia. Warren kiwa głową, a potem klepie mnie po plecach. – Powinienem zostać i pomóc ci w ich ogarnianiu, ale wolę udawać, że mam coś lepszego do roboty. Odwraca się i wychodzi. W drzwiach mija się z Brennanem. – Muszę już lecieć – miga mój brat. – Zabrałem swoje rzeczy z pokoju Sydney.

Przygląda się Sydney i Maggie. – Powinienem powiedzieć, że fajnie było poznać Sydney, ale mam wrażenie, że dziewczyna, którą wczoraj poznałem, nie była prawdziwą Sydney. – Wierz mi, że nie – odpowiadam ze śmiechem. – Może następnym razem. Macha mi na pożegnanie i wychodzi. Odwracam się i patrzę na nie, przytulone do siebie w łóżku. Dwie połówki krwawiącego ironią serca. * Przez cały ranek towarzyszyłem im, gdy kursowały pomiędzy koszem na śmieci a łazienką. W porze lunchu Sydney wreszcie przestała wymiotować i poszła do swojego pokoju. Teraz jest już późne popołudnie, a ja karmię łyżeczką Maggie i próbuję ją zmusić do wzięcia lekarstwa. – Muszę się po prostu wyspać – miga. – Nic mi nie będzie. Przewraca się na bok i przyciąga kołdrę do brody. Zakładam jej kosmyk włosów za ucho, po czym opuszczam dłoń na jej ramię i kreślę koła kciukiem. Leży zwinięta w kłębek z zamkniętymi oczami. Wygląda tak krucho, że z chęcią owinąłbym się wokół niej niczym kokon, żeby ją chronić przed światem. Mój wzrok przyciąga komórka leżąca na stoliku

nocnym. Jej wyświetlacz błyska. Okrywam Maggie szczelniej kołdrą, schylam się, całuję ją w policzek, po czym sięgam po telefon. Sydney: Wiem, że już strasznie dużo dla mnie zrobiłeś, ale czy mógłbyś jeszcze poprosić Warrena, żeby ściszył tego pornosa? Śmieję się i piszę do niego. Ja: Ścisz tego pornosa. Jest tak głośno, że nawet ja go słyszę. Idę do pokoju Sydney, żeby sprawdzić, jak się czuje. Leży na plecach, gapiąc się w sufit. Siadam na skraju łóżka i odgarniam kosmyk z jej czoła. Odwraca się do mnie i na jej twarzy pojawia się uśmiech. Podnosi telefon. Jest tak słaba, że wydaje się, że komórka waży ze dwadzieścia kilogramów. Zabieram jej telefon i kręcę głową, chcąc ją przekonać, że powinna odpocząć. Kładę aparat na stoliku nocnym i z powrotem przenoszę wzrok na nią. Jej głowa leży na poduszce. Włosy opadają falami na ramiona. Muskam je palcami, zachwycając się tym, jakie są miękkie w dotyku. Przytula policzek do mojej dłoni. Przesuwam kciukiem po jej kości policzkowej. Powieki jej opadają. Przypominam sobie tekst piosenki, który napisałem, myśląc o niej.

Lines are drawn, but then they fade. For her I bend, for you I break. Kim ja się stałem? Jeżeli nie potrafię powściągnąć uczuć do innej dziewczyny, to czy w ogóle zasługuję na Maggie? Wolę nie odpowiadać na to pytanie, bo wiem, że jeśli nie zasługuję na Maggie, to również nie zasługuję na Sydney. Nie zniosę myśli, że mógłbym którąś z nich stracić, a co dopiero obie. Unoszę rękę i muskam palcami jej twarz. Sunę po linii włosów, po szczęce, podbródku, a potem sięgam do ust. Powoli je obrysowuję palcami, czując na nich ciepło jej oddechu. Otwiera oczy, a ja widzę w nich znajomy lęk. Sięga do moich palców. Przykłada je do ust i całuje, a potem kładzie je na swoim brzuchu. Patrzę na nasze ręce. Rozwieramy palce i przykładamy dłonie do siebie. Nie wiem za dużo o ludzkim ciele, ale założę się, że jest jakiś nerw, który łączy dłoń bezpośrednio z sercem. Splatamy palce i zaciskamy je na naszych dłoniach. Pierwszy raz trzymam ją za rękę. Wydaje się, że trwa to wieczność Wszystkie nasze uczucia skupiają się w naszych dłoniach, w palcach, którymi od czasu do czasu się muskamy. Nasze dłonie idealnie do siebie pasują, podobnie jak i my. Sydney i ja.

Jestem pewien, że ludzie napotykają na swojej drodze osoby, które do nich idealnie pasują. Niektórzy nazywają je pokrewnymi duszami. Inni – prawdziwymi miłościami. Są tacy, którzy uważają, że człowiek może spotkać w życiu więcej niż jedną taką osobę. Zaczynam wierzyć, że to prawda. Od chwili gdy wiele lat temu poznałem Maggie, wiedziałem, że idealnie do mnie pasuje. Nie miałem co do tego najmniejszych wątpliwości. Wiem jednak również, że tak samo jest z Sydney. Co więcej, ona nie tylko do mnie pasuje, ale jest ze mną idealnie wręcz zestrojona. Czuję wszystko to co ona. Rozumiem ją bez słów. Wiem, że pragnie dokładnie tego, co mogę jej dać, i że ona może dać mi to, czego pragnę ja, choćbym nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. Rozumie mnie. Szanuje. Zadziwia. Zaskakuje. Odkąd się poznaliśmy, ani razu nie miałem wrażenia, że moja niepełnosprawność w ogóle jest niepełnosprawnością. Wiem też, że mnie kocha. A to po raz kolejny dowodzi, że już dawno powinienem zrobić to, co za chwilę zrobię. Niechętnie sięgam po długopis leżący na stoliku nocnym. Otwieram jej dłoń i piszę: Musisz się wyprowadzić. Zaciskam jej palce, nie chcąc, by przeczytała to

w mojej obecności. Wychodzę z pokoju, zostawiając za sobą całą połowę swojego serca.

17 Sydney Patrzę, jak zamyka za sobą drzwi. Przyciskam dłoń do piersi, bojąc się przeczytać to, co na niej napisał. Widziałam to w jego oczach. Widziałam w nich ból, żal, lęk... i miłość. Trzymam dłoń przyciśniętą do piersi. Nie chcę czytać słów, które tam napisał, bo wiem, że pozbawią mnie całkowicie nadziei na nasze „może kiedyś”. * Drgam gwałtownie i otwieram oczy. Nie wiem, co mnie obudziło, ale wyrwało mnie z mocnego snu. Jest ciemno. Siadam na łóżku i przykładam rękę do czoła, krzywiąc się z bólu. Nie czuję już mdłości, ale jeszcze nigdy w życiu tak mnie nie suszyło. Muszę się napić wody. Wstaję, przeciągam się, po czym zerkam na budzik: 2.45. Całe szczęście. Mam jeszcze jakieś trzy dni na wyleczenie się z kaca. Idę w kierunku łazienki, kiedy nagle wyczuwam coś

dziwnego. Nie do końca wiem dlaczego, ale muszę się zatrzymać. Nagle poczułam się tu obco. W ogóle nie mam wrażenia, że idę do swojej łazienki. Jest ona moja w o wiele mniejszym stopniu niż łazienka w poprzednim mieszkaniu. Tamtą uważałam za swoją. Podobnie jak uważałam za swoje tamto mieszkanie i meble, które się w nim znajdowały. Tutaj nic nie jest moje. Nie mam tu nic swojego poza rzeczami, które przyniosłam w dwóch walizkach tamtego wieczoru, gdy się tu wprowadziłam. Komoda? Pożyczona. Łóżko? Pożyczone. Czwartkowy wieczór telewizyjny? Pożyczony. Kuchnia, salon, cała moja sypialnia. Wszystko to należy do kogoś innego. Czuję się tak, jakbym pożyczyła od kogoś życie. Czuję się tak, jakbym pożyczała wszystko od dnia, kiedy tu zamieszkałam. Do diabła, pożyczyłam nawet chłopaka. Ridge nie jest mój. I nigdy nie będzie. Trudno mi się z tym pogodzić, lecz mam już dość tej ciągłej walki ze swoim sercem. Nie zniosę tego dłużej. Nie zasługuję na tę samoudrękę. Chyba powinnam się wyprowadzić. Zrobię to. Wyprowadzka jest jedynym sposobem na wyleczenie się z Ridge’a. Nie mogę już tutaj być. Nie wytrzymam

jego obecności. Słyszysz, serce? Jesteśmy kwita. Uśmiecham się na myśl, że w końcu zaznam życia na własną rękę. Mam poczucie spełnienia. Otwieram łazienkę, zapalam światło i... natychmiast przyklękam. Jezu... O nie. Nie, nie, nie, nie, nie! Chwytam ją za ramię i przewracam na plecy. Jest bezwładna i blada. Boże! – Ridge! Przeskakuję nad nią i dobiegam do drzwi jego sypialni. Krzyczę tak głośno, że aż drze mnie w gardle. Chcę otworzyć drzwi, ale jestem tak zdenerwowana, że nie udaje mi się nawet nacisnąć klamki. Nagle Maggie zaczyna mieć drgawki. Wracam do niej, pochylam się i unoszę jej głowę, a potem przykładam ucho do jej ust, żeby się upewnić, że oddycha. Szlochając, wciąż wykrzykuję jego imię. Wiem, że mnie nie słyszy, ale boję się puścić jej głowę. – Maggie! – krzyczę. Nie mam pojęcia, co robić. Zrób coś, Sydney. Kładę ostrożnie jej głowę na podłodze i biegnę do drzwi – tym razem nie mam z nimi problemu. Wpadam

do pokoju i ruszam do jego łóżka. – Ridge! – krzyczę, potrząsając jego ramieniem. Odruchowo zasłania się ręką, ale opuszcza ją, widząc, że to ja. – Maggie! – krzyczę histerycznie, pokazując na łazienkę. Patrzy na puste miejsce obok siebie, a potem na otwarte drzwi. Wyskakuje z łóżka i wbiega do łazienki. Po chwili jest już przy Maggie. Klęka i otacza jej głowę ramionami. Patrzy na mnie i coś pokazuje. Kręcę głową. Nie mam pojęcia, co usiłuje mi powiedzieć. Pokazuje na łóżko, ja jednak dalej nie wiem, o co mu chodzi. Jego frustracja rośnie z każdą chwilą. – Ridge, nie wiem, o co mnie prosisz! Uderza ze złością w szafkę, a potem przykłada rękę do ucha, jakby trzymał telefon. Potrzebna mu komórka. Biegnę do pokoju i szukam jej gorączkowo na łóżku i na stoliku nocnym. W końcu znajduję pod poduszką i wracam do niego. Odblokowuje ją i przekazuje mnie. Wybieram numer pogotowia, przykładam telefon do ucha i czekam, klęcząc obok niego. Patrzy na mnie ze strachem i przyciąga głowę Maggie do piersi. Czeka nerwowo, aż się połączę. Co jakiś czas całuje jej włosy, próbuje zrobić coś, żeby otworzyła oczy. Kiedy wreszcie zgłasza się dyspozytorka, bombarduje mnie dziesiątkami pytań. Na żadne z nich

nie umiem odpowiedzieć. Podaję nasz adres, bo tylko to wiem, a ona zadaje mi jeszcze więcej pytań. W ogóle nie umiem się z nią dogadać. – Jest na coś uczulona? – pytam Ridge’a, powtarzając pytanie dyspozytorki. Wzrusza ramionami i kręci głową, nic nie rozumiejąc. – Czy to się już zdarzało? Ponownie kręci głową. W dalszym ciągu nie ma pojęcia, o co pytam. – Czy ma cukrzycę? W kółko zadaję mu te pytania, ale wciąż mnie nie rozumie. Dyspozytorka bombarduje pytaniami mnie, ja bombarduję nimi Ridge’a, ale oboje jesteśmy zbyt zdenerwowani, żeby mógł czytać z moich ust. Oboje jesteśmy też przerażeni. I oboje jesteśmy zrozpaczeni, że nie możemy się porozumieć. – Czy nosi bransoletkę medyczną? – pyta dyspozytorka. Sprawdzam jej nadgarstki. – Nie, niczego takiego nie ma. Patrzę w sufit i zamykam oczy, wiedząc, że jestem całkowicie nieprzydatna. – Warren! – krzyczę nagle. Wypadam z łazienki i ruszam do pokoju Warrena. Podbiegam do jego łóżka i potrząsam jego ramieniem, cały czas trzymając telefon w drugiej ręce.

– Warren! Musisz nam pomóc! Maggie! Otwiera szeroko oczy i zrywa się z łóżka. Wyciągam w jego stronę rękę z telefonem. – Zadzwoniłam na pogotowie, ale nie rozumiem nic z tego, co próbuje mi powiedzieć Ridge! Bierze ode mnie komórkę i przykłada do ucha. – Ona ma CFRD! – krzyczy do telefonu. CFRD? Idę z nim do łazienki i patrzę, jak miga coś do Ridge’a, nie wypuszczając komórki z ręki. Ridge miga coś w odpowiedzi i Warren biegnie do kuchni. Otwiera lodówkę i bierze z drugiej półki jakąś torebkę. Wraca do łazienki i klęka obok Ridge’a. Odkłada komórkę na podłogę i odsuwa ją kolanem. – Warren, ona miała mnóstwo pytań! – protestuję. – Wiemy, co robić, zanim przyjedzie karetka – odpowiada. Wyjmuje z torebki strzykawkę i podaje ją Ridge’owi, a ten wkłuwa się w brzuch dziewczyny. – Czy ona jest cukrzykiem? – pytam, przypatrując się bezradnie niemej rozmowie Warrena i Ridge’a. Zostaję zignorowana, ale specjalnie mnie to nie dziwi. Obaj sprawiają wrażenie, że robią to nie po raz pierwszy. Jestem zbyt zdezorientowana, żeby dalej na to patrzeć. Odwracam się, opieram o ścianę i zamykam oczy, próbując się uspokoić. Kilka chwil później rozlega się pukanie do drzwi. Zanim udaje mi się zareagować, Warren wybiega

z łazienki i wpuszcza ratowników. Wycofuję się do salonu, nie chcąc przeszkadzać. Wszyscy wokół wydają się doskonale wiedzieć, co się dzieje. Dalej się cofam i schodzę wszystkim z drogi, aż wreszcie dotykam łydkami kanapy. Opadam na nią wyczerpana. Ratownicy kładą Maggie na noszach i idą do drzwi. Ridge rusza za nimi. Warren wychodzi z jego sypialni i rzuca mu buty. Ridge wkłada je, a potem miga coś do przyjaciela i wychodzi. Warren znika w swoim pokoju. Po chwili wychodzi z niego ubrany i z czapką baseballową w ręce. Bierze swoje klucze i idzie do pokoju Ridge’a. Wraca z torbą z jego rzeczami i kieruje się do wyjścia. – Zaczekaj! – krzyczę. Odwraca się do mnie. – Telefon. Będzie potrzebował telefonu. Biegnę do łazienki, podnoszę komórkę Ridge’a z podłogi i zanoszę ją Warrenowi. – Jadę z wami – mówię, wkładając buty. – Nie. Patrzę na niego zaskoczona ostrością jego głosu. Zaczyna zamykać przede mną drzwi. Walę w nie dłonią. – Jadę z wami! – powtarzam, tym razem bardziej stanowczo. Przeszywa mnie wściekłym spojrzeniem. – On cię tam nie potrzebuje, Sydney. Nie mam pojęcia, o co mu chodzi, ale wkurza mnie

ton jego głosu. Przepycham się obok niego i wychodzimy razem na korytarz. – Jadę – powtarzam uparcie. Kiedy docieramy na dół, karetka właśnie odjeżdża. Ridge stoi z rękami za głową i patrzy w ślad za nią. Na nasz widok rusza do swojego samochodu. Idziemy za nim. Warren siada za kierownicą, Ridge obok niego. Mnie pozostaje miejsce z tyłu. Wyjeżdżamy z parkingu. Warren jedzie bardzo szybko, aż wreszcie doganiamy karetkę. Widzę, że Ridge jest przerażony. Obejmuje się ramionami, nerwowo porusza kolanem, bawi się rękawem koszuli i zagryza dolną wargę. Wciąż nie wiem, co dolega Maggie. Boję się, że może z nią być bardzo źle. Wolę jednak o to nie pytać Warrena. Nerwowość Ridge’a sprawia, że robi mi się go żal. Przesuwam się na brzeg siedzenia i kładę rękę na jego ramieniu. Chwyta moją dłoń i ściska ją mocno. Chcę mu pomóc, ale nie potrafię. Nie wiem jak. Mogę myśleć tylko o tym, jak bezradna się czuję, jak bardzo cierpi Ridge i jak bardzo się boję o Maggie, ponieważ gdyby coś jej się stało, chyba by tego nie przeżył. Unosi drugą rękę i również nią ściska moją dłoń. Potem przechyla głowę i całuje mnie w rękę. Spada na

nią pojedyncza łza. Zamykam oczy, przyciskam czoło do tyłu jego fotela i zaczynam płakać. * Jesteśmy w poczekalni. To znaczy Warren i ja. Ridge od godziny siedzi przy Maggie. Przez cały ten czas Warren nie odezwał się do mnie ani słowem. Dlatego ja też się do niego nie odzywam. Pewnie ma jakiś powód, ale naprawdę nie jestem w nastroju, żeby się bronić. W końcu nie zrobiłam mu nic złego. Garbię się na krześle i otwieram wyszukiwarkę w telefonie. Chcę się dowiedzieć, o czym Warren mówił dyspozytorce z pogotowia. Wpisuję „CFRD” i wciskam „enter”. Moją uwagę przyciąga już pierwszy wynik: cukrzyca związana z mukowiscydozą. Klikam link, ale prowadzi mnie on tylko do różnych typów cukrzycy. To mi nic nie wyjaśnia. Słyszałam o mukowiscydozie, ale nie tyle, żeby wiedzieć, co to oznacza dla Maggie. Klikam więc link z napisem: „Czym jest mukowiscydoza?”. W następnej chwili serce zaczyna mi mocno bić, a w oczach stają łzy. Ciężka choroba genetyczna zagrażająca życiu. Nieuleczalna.

Średnia życia z mukowiscydozą: trzydzieści pięć lat. Nie mogę dalej czytać. Płaczę. Płaczę nad Maggie, ale i nad Ridge’em. Kiedy zamykam wyszukiwarkę w telefonie, mój wzrok pada na rękę. Wciąż znajdują się na niej słowa, które napisał Ridge. Jeszcze ich nie czytałam. Musisz się wyprowadzić.

Ridge Kiedy wychodzę zza rogu do poczekalni, Warren i Sydney zrywają się z miejsc. – Co z nią? – miga Warren. – Lepiej. Odzyskała przytomność. Warren kiwa głową. Sydney patrzy to na mnie, to na niego. – Zdaniem lekarzy alkohol i odwodnienie mogły wywołać u niej... – Przerywam, widząc, że usta Warrena pozostają nieruchome. – Przetłumacz to jej – migam, wskazując głową Sydney. Warren patrzy na nią przelotnie, po czym przenosi wzrok z powrotem na mnie. – To nie jej sprawa – miga. Kurde, o co mu chodzi?

– Ona się martwi o Maggie. Oczywiście, że to również jej sprawa. Przetłumacz jej, co powiedziałem. Warren kręci głową. – Nie przyjechała tu dla Maggie, Ridge. Nic jej nie obchodzi, w jakim jest stanie. Ona tu przyjechała tylko ze względu na ciebie. Opanowuję złość i staję tuż przed nim. – Przetłumacz to. I to już. Warren wzdycha, lecz nie odwraca się do dziewczyny. Patrząc mi w oczy, mówi i jednocześnie miga. – Ridge mówi, że z Maggie wszystko dobrze. Odzyskała przytomność. Mam wrażenie, że z Sydney uchodzi napięcie. Kładzie ręce z tyłu głowy i oddycha z ulgą. Mówi coś do Warrena, a on na chwilę zamyka oczy, po czym miga. – Sydney chce wiedzieć, czy nie przynieść wam czegoś z mieszkania. Patrzę na nią i kręcę głową. – Zatrzymają ją do jutra, żeby monitorować poziom cukru we krwi. Jeśli będziemy czegoś potrzebowali, przyjdę po to jutro. Zatrzymam się na kilka dni u niej w domu. Warren tłumaczy moje słowa. Sydney potakuje. – Wracajcie, zdrzemnijcie się trochę. Sydney podchodzi i przytula mnie z całych sił, a Warren kiwa głową. Odwraca się do wyjścia, ale

chwytam go za ramię i zmuszam, by na mnie popatrzył. – Nie wiem, czemu jesteś na nią wkurzony, ale proszę cię, nie zachowuj się jak palant. Wystarczy, że ja się tak zachowywałem. Potakuje i idą do drzwi. Sydney spogląda na mnie przez ramię i uśmiecha się niewesoło. Odwracam się i idę do sali Maggie. Zagłówek jej łóżka jest podniesiony. Jest podłączona do kroplówki, która ma uzupełnić ilość płynów w organizmie. Sunie za mną wolno wzrokiem, kiedy idę do jej łóżka. – Przepraszam – miga. Kręcę głową, nie chcąc żadnych przeprosin. – Przestań. Nie miej wyrzutów sumienia. Jak to często powtarzasz: jesteś młoda. A młodzi ludzie robią szalone rzeczy, takie jak upijanie się i rzyganie przez dwanaście godzin. Śmieje się do mnie. – Tak, ale zawsze powtarzasz, że nie powinno to dotyczyć młodych ludzi, którzy są poważnie chorzy. Przystawiam do łóżka krzesło i siadam na nim. – Jadę z tobą do San Antonio. Zostanę kilka dni, dopóki nie nabiorę pewności, że wszystko gra. Wzdycha i wbija wzrok w sufit. – Nic mi nie jest. To tylko kwestia insuliny. – Patrzy znów na mnie. – Nie możesz mnie niańczyć za każdym razem, kiedy się zdarza coś takiego.

Zaciskam szczęki ze złością. – Ja cię nie niańczę, Maggie. Ja cię kocham i dbam o ciebie. To co innego. Zamyka oczy i kręci głową. – Jestem już zmęczona ciągłym wałkowaniem tego tematu. Ja też. Opieram się na krześle i przyglądam się jej ze skrzyżowanymi ramionami na piersiach. Jej odmowa przyjmowania pomocy była do niedawna zrozumiała, nie jest już jednak nastolatką i naprawdę nie wiem, dlaczego nie ma ochoty rozpocząć następnego etapu. Pochylam się i dotykam jej ramienia, chcąc przyciągnąć jej uwagę. – Musisz przestać być taka uparta i zafiksowana na swojej niezależności. Jeśli nie zaczniesz o siebie dbać, twoje pobyty w szpitalu będą coraz dłuższe. Pozwól mi się tobą zająć. Pozwól mi być przy tobie. Bez przerwy zamartwiam się na śmierć. Za bardzo stresujesz się swoim stażem, nie wspominając już o magisterce. Rozumiem, że chcesz prowadzić normalne życie i robić wszystko to, co nasi rówieśnicy: studiować, pracować... – Przerywam na chwilę, po czym przechodzę do rzeczy. – Gdybyśmy zamieszkali razem, mógłbym ci o wiele bardziej pomagać. Ułatwiłoby to życie nam obojgu. A gdyby wydarzyło się znowu coś złego, byłbym przy tobie i nie musiałabyś leżeć sama na podłodze aż do śmierci!

Spokojnie, Ridge. No dobra, przesadziłem. Naprawdę przesadziłem. Wbijam wzrok w podłogę, ponieważ nie jestem jeszcze przygotowany na jej odpowiedź. Zamykam oczy i próbuję się uspokoić. – Maggie – migam, patrząc w jej załzawione oczy. – Kocham cię. Po prostu boję się, że pewnego dnia wyjdę ze szpitala bez ciebie. I to będzie moja wina, bo dopuściłem do tego, że odmówiłaś mojej pomocy. Usta zaczynają jej drżeć. Zagryza wargę. – Za jakieś dziesięć albo piętnaście lat i tak się to stanie, Ridge. I tak wyjdziesz ze szpitala beze mnie. Nieważne, jak będziesz się starał, i tak mnie nie ocalisz. Nie uratujesz mnie. Oboje wiemy, że jesteś jedną z niewielu osób, jakie mam na tym świecie, więc do dnia, kiedy już absolutnie nie będę miała siły, żeby się sobą zająć, nie chcę być dla ciebie ciężarem. Wiesz, jak bardzo nie daje mi spokoju to, że niszczę ci życie? Nie mieszkam sama dlatego, że mam tak silną potrzebę niezależności. Mieszkam sama dlatego, że... – Przerywa, żeby wytrzeć łzy spływające jej po policzkach. – Mieszkam sama dlatego, że chcę, żebyś mnie jak najdłużej kochał. Nie chcę stać się dla ciebie ciężarem czy smutnym obowiązkiem. Chcę być miłością twojego życia. To wszystko. Proszę, zostawmy to tak, jak jest. Zostawmy to do czasu, gdy naprawdę będziesz musiał iść za mną na koniec świata.

Ledwo tłumiąc szloch, pochylam się i całuję ją w usta. Biorę jej twarz w dłonie i kładę się obok niej na łóżku. Obejmuje mnie i przyciąga do siebie, a ja robię wszystko, co w mojej mocy, by ochronić ją przed niesprawiedliwością tego złego, przeklętego świata.

18 Sydney Zamykam drzwi samochodu Ridge’a i idę za Warrenem po schodach do mieszkania. Żadne z nas przez całą drogę ze szpitala nie powiedziało ani słowa. Jego zacięta mina zdawała się mówić: nie gadaj do mnie. Nie odrywałam więc wzroku od bocznej szyby, powstrzymując się od wszelkich pytań. Wchodzimy do mieszkania. Warren rzuca klucze na barek i zamyka drzwi. Nie patrząc na mnie, idzie do swojej sypialni. – Dobranoc – rzucam za nim. Niewykluczone, że mówię to nieco sarkastycznym tonem, ale przynajmniej nie krzyczę: „Pieprz się, Warren!”, na co mam wielką ochotę. Odwraca się do mnie. Patrzę na niego z niepokojem, bo na pewno nie chce mi życzyć dobrej nocy. Mruży oczy i przekrzywia głowę. – Mogę cię o coś zapytać? – mówi w końcu, przyglądając mi się z ciekawością. – Pod warunkiem że już nigdy więcej nie zapytasz o to, czy możesz mnie o coś zapytać. Mam ochotę się roześmiać, że posłużyłam się

jednym z tekstów Ridge’a, Warren jednak wcale nie wygląda na rozbawionego. Robi się jeszcze niezręczniej. Przestępuję z nogi na nogę. – Co to za pytanie, Warren? Krzyżuje ramiona na piersiach i podchodzi do mnie. Przełykam nerwowo ślinę. – Chcesz, żeby ktoś cię przeleciał? Wdech, wydech. Skurcz, rozkurcz. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Uderzenie, uderzenie, przerwa. – Co takiego? – udaje mi się wyjąkać. Jestem pewna, że się przesłyszałam. Pochyla głowę, tak żeby nasze oczy znajdowały się na tej samej wysokości. – Może po prostu chcesz, żeby ktoś cię przeleciał? – powtarza. – Bo jeśli tylko o to chodzi, mogę rzucić cię zaraz na kanapę i tak wyobracać, że już nigdy więcej nie pomyślisz o Ridge’u. Patrzy mi w oczy zimnym wzrokiem. Nie działaj pochopnie, Sydney. Przez kilka chwil jestem w stanie tylko kręcić głową z niedowierzaniem. Dlaczego to powiedział? Dlaczego powiedział coś tak obraźliwego? To nie jest Warren, jakiego znam. Nie wiem, co to za dupek stoi przede mną, ale z pewnością nie Warren.

Ostatecznie jednak przechodzę do działania. Biorę zamach i po raz czwarty w życiu moja pięść spotyka czyjś policzek. O kurde! To boli. Warren chwyta się za twarz. Otwiera szeroko oczy i patrzy na mnie ze zdziwieniem. Odsuwa się o krok. Nie odrywam od niego wzroku. Chwytam się za dłoń i przykładam ją do piersi, wkurzona, że znów zafundowałam sobie ból ręki. Na razie jednak nie idę do kuchni po lód. Może trzeba będzie przyłożyć mu jeszcze raz. Nie mogę wyjść ze zdumienia, że przez ostatnią dobę podchodzi do mnie z tak jawną niechęcią. Próbuję sobie przypomnieć, co takiego mu powiedziałam albo zrobiłam, że zapałał do mnie aż taką nienawiścią. Wzdycha i odchyla głowę do tyłu, przeczesując palcami włosy. Nic mi nie wyjaśnia i choć staram się go zrozumieć, nie mogę. Nie zrobiłam mu nic, co dawałoby podstawy do takiego traktowania. Może właśnie na tym polega problem. Może właśnie to, że nic mu nie zrobiłam – czy też raczej nie zrobiłam niczego z nim – tak bardzo go wkurzyło. – Czy to zazdrość? – pytam. – Czy to przez nią stałeś się tą nędzną namiastką człowieka? Bo się z tobą nie przespałam? Robi krok w moim kierunku, a ja natychmiast się

cofam i padam ma kanapę. Kuca przede mną. – Nie chcę się z tobą pieprzyć, Sydney. I na pewno nie jestem zazdrosny. Odsuwa się od kanapy. I ode mnie. Tak mnie wystraszył, że mam ochotę jeszcze tej nocy spakować walizki, wynieść się stąd i jak najszybciej o wszystkim zapomnieć. Zakrywam dłońmi oczy i zaczynam płakać. Warren wzdycha ciężko i siada obok mnie. Przesuwam się w róg kanapy, byle dalej od niego. Siedzimy w milczeniu przez kilka minut. Mam ochotę uciec do swojego pokoju, lecz tego nie robię. Czuję się tak, jakbym musiała kogoś zapytać o zgodę. Nie wiem nawet, czy to jeszcze mój pokój. – Przepraszam – odzywa się w końcu. – Naprawdę bardzo mi przykro. Po prostu... próbuję zrozumieć, co ty, do diabła, wyprawiasz. Ocieram łzy bluzką i patrzę na niego ze zdziwieniem. Sprawia wrażenie zasmuconego. W ogóle go nie rozumiem. – O co ci chodzi, Warren? Zawsze byłam dla ciebie miła. Byłam miła nawet dla twojej jędzowatej dziewczyny, a wierz mi, to wymaga pewnego wysiłku. – Wiem – odpowiada. – Wiem, wiem, wiem. Jesteś miła. – Splata palce i na chwilę wyciąga przed siebie ramiona. – Wiem też, że masz dobre intencje. I masz dobre serce. I naprawdę niezły prawy sierpowy – dodaje

z uśmiechem. – To chyba dlatego właśnie jestem taki wściekły. Bo skoro jesteś taka dobra, to czemu jeszcze się stąd nie wyprowadziłaś? Te słowa bolą mnie bardziej niż jego wulgarna propozycja sprzed kilku minut. – Jeśli ty i Ridge tak bardzo mnie tu nie chcecie, dlaczego czekaliście aż do tego weekendu, żeby mi o tym powiedzieć? Moje pytanie chyba go zaskakuje. Zerka na mnie kątem oka, po czym szybko odwraca wzrok. Zamiast jednak odpowiedzieć, zadaje własne pytanie. – Czy Ridge opowiadał ci o tym, jak poznał Maggie? Kręcę głową, zbita z tropu tym, dokąd zmierza ta rozmowa. – Miałem siedemnaście lat, a Ridge właśnie skończył osiemnastkę – mówi. Opiera się na kanapie i wpatruje w swoje dłonie. Przypominam sobie, że Ridge wspominał, że zaczął chodzić z Maggie, kiedy miał dziewiętnaście lat, ale nie przerywam. – Byliśmy ze sobą jakieś sześć tygodni i... Tym razem nie wytrzymuję. – My? – pytam niepewnie. – Ty i Ridge? – Nie, kretynko. Ja i Maggie. Usiłuję ukryć to, że jestem zszokowana, ale on nawet na mnie nie patrzy. – Maggie najpierw była moją dziewczyną. Poznałem

ją na festynie na rzecz głuchych dzieci. Moi rodzice zasiadali w komitecie organizacyjnym. Kładzie ręce na karku. – Byliśmy tam razem z Ridge’em. Kiedy ją zobaczyliśmy, pomyśleliśmy, że to najpiękniejsza dziewczyna świata. Na moje szczęście zauważyłem ją jakieś pięć sekund przed nim, więc zdążyłem krzyknąć: „Zamawiam!”. Oczywiście żaden z nas nie liczył na to, że ma u niej jakieś szanse. Znasz ją. Jest niesamowita. Przerywa na chwilę, po czym opiera nogę na stoliku przed kanapą. – W każdym razie bajerowałem ją cały dzień. Oczarowywałem ją swoim zabójczym ciałem. Śmieję się, ale tylko z grzeczności. – Zgodziła się ze mną umówić. Przez całą randkę ją rozśmieszałem, a potem zawiozłem do domu i pocałowałem przed drzwiami. Było super, więc zapytałem, czy nie umówiłaby się ze mną jeszcze raz. Zgodziła się. Po drugiej randce przyszła kolej na trzecią. Polubiłem ją. Dobrze nam było ze sobą, bo śmiała się z moich dowcipów. Dogadywała się też z Ridge’em, co było dla mnie bardzo ważne. Dziewczyna i najlepszy kumpel muszą się dogadywać, w przeciwnym razie jedno z nich będzie cierpieć. Na szczęście w tym wypadku wszystko świetnie się układało. Na czwartej randce zapytałem, czy chce zostać moją dziewczyną. Zgodziła się. Byłem szczęśliwy, bo wiedziałem, że to najbardziej

zarąbista laska, z jaką dotąd chodziłem i z jaką kiedykolwiek będę chodził. Nie mogłem tylko pozwolić jej odejść, zwłaszcza zanim ją zaliczyłem. – Wybucha śmiechem. – Pamiętam, co powiedziałem Ridge’owi jeszcze tego samego wieczoru. Powiedziałem mu, że jeśli na świecie jest jedna laska, którą muszę rozdziewiczyć, to jest nią Maggie. Zrobię to, choćby miało mi to zająć sto randek. Odwrócił się do mnie i zamigał: „A jeśli miałoby ci to zająć sto jeden randek?”. Roześmiałem się, bo nie załapałem, co ma na myśli. Nie wiedziałem jeszcze wtedy, że jemu również podoba się Maggie, i nie rozumiałem tych wszystkich mądrości, które wygłaszał. Do tej pory ich nie rozumiem. Kiedy teraz wspominam tę sytuację i to, jak siedział tam i słuchał tych wszystkich bzdur, które wygadywałem na jej temat, dziwię się, że już wtedy mi nie przywalił. – A przywalił ci? – dziwię się. – Dlatego, że gadałeś o tym, że chcesz ją posunąć? Kręci głową. Chyba mu jest głupio. – Nie – mówi cicho. – Dlatego, że to zrobiłem. Wzdycha ciężko, po czym kontynuuje. – Zostaliśmy na noc u Ridge’a i Brennana. Maggie spędzała tam ze mną mnóstwo czasu. Chodziliśmy ze sobą od jakichś sześciu tygodni. Wiem, że dla dziewicy to niewiele czasu, ale dla faceta to cała wieczność. Leżeliśmy w łóżku i powiedziała mi, że jest gotowa

pójść na całość, ale najpierw musi mi coś powiedzieć. Uznała, że mam prawo to wiedzieć, że nie czułaby się w porządku, gdyby utrzymywała to w tajemnicy. Pamiętam, że spanikowałem, bo pomyślałem, że zaraz się dowiem, że kiedyś była facetem albo coś w tym stylu. – Wpatruje się we mnie z uniesionymi brwiami. – No co. Niektórzy transwestyci są naprawdę zarąbiści. – Śmieje się i znów patrzy przed siebie. – To właśnie wtedy powiedziała mi o swojej chorobie. O statystykach umieralności... o tym, że nie chce mieć dzieci... o tym, ile czasu jej jeszcze zostało. Powiedziała, że chciała, żebym poznał prawdę, na wypadek gdybym robił sobie nadzieje na dalszą przyszłość. Powiedziała, że prawdopodobieństwo, że dożyje czterdziestki, jest bardzo niewielkie. Powiedziała, że chce być z kimś, kto to zrozumie. Z kimś, kto się z tym pogodzi. – Nie chciałeś wziąć na siebie tak dużej odpowiedzialności? – pytam domyślnie. Kręci wolno głową. – Sydney, co mnie obchodziła odpowiedzialność? Byłem siedemnastoletnim gówniarzem, który leży w łóżku z najpiękniejszą dziewczyną, jaką widział w swoim życiu. A na dodatek wszystko, o co ta dziewczyna prosi, to odrobina miłości. Kiedy wypowiadała takie słowa jak „przyszłość” i „mąż” i mówiła, że nie chce mieć dzieci, z trudem powstrzymywałem się od przewracania oczami, bo

uważałem, że to wszystko lata świetlne ode mnie. Do tego czasu będę z milionem dziewczyn. Nie wybiegałem myślami aż tak daleko w przyszłość. Zrobiłem po prostu to, co zrobiłby każdy inny facet na moim miejscu. Zapewniłem ją, że jej choroba w niczym mi nie przeszkadza i że ją kocham. A potem pocałowałem ją, rozebrałem i pozbawiłem dziewictwa. Zwiesza głowę ze wstydem. – Zaraz po jej wyjściu pobiegłem do Ridge’a i pochwaliłem się, że w końcu udało mi się zaliczyć dziewicę. Chyba wdałem się w zbyt wiele szczegółów. Wspomniałem też o swojej rozmowie z Maggie i opowiedziałem mu wszystko o jej chorobie. Byłem brutalnie szczery, chwilami aż do przesady. Przyznałem, że ta sytuacja trochę mnie przerasta, ale zerwę z nią dopiero za jakieś dwa tygodnie, żeby nie wyjść na skończonego dupka. To właśnie wtedy mi przywalił. – Dobra robota, Ridge – komentuję. Warren kiwa głową. – Chyba po prostu lubił ją o wiele bardziej, niż się do tego przyznawał, ale siedział cicho, pozwalając, żebym robił z siebie głupka przez całe sześć tygodni. Zawsze lubił się poświęcać. Nie to co ja. Pozostał lojalny, ale po tej nocy stracił do mnie szacunek. Strasznie mnie to bolało, Sydney. Był mi bliski jak brat. Poczułem się tak, jakbym rozczarował jedyną osobę, którą naprawdę podziwiałem.

– Więc zerwałeś z Maggie i Ridge zaczął z nią chodzić? – I tak, i nie. Po południu długo o tym rozmawialiśmy. Ridge jest naprawdę niezły w tych wszystkich gadkach szmatkach. Zgodziliśmy się, że musimy przestrzegać naszego braterskiego kodeksu i Ridge nie powinien chodzić z panienką, którą dopiero co zaliczyłem. Tyle że on zdążył ją już polubić. I to do tego stopnia, że chociaż było mu ciężko, umówił się z nią dopiero wtedy, gdy minął wyznaczony termin. – Termin? Warren kiwa głową. – Tak. Nie pytaj, skąd to wytrzasnęliśmy, ale uzgodniliśmy, że musi odczekać równo rok. Uznaliśmy, że to wystarczająco długo. Jeśli po roku zaprosi ją na randkę, nie będzie to wyglądało już tak dziwnie. W tym czasie Maggie pewnie będzie się spotykała z innymi facetami i nie będzie to już wyglądało tak, jakby przeszła bezpośrednio z mojego łóżka do łóżka Ridge’a. Bo mimo wszystko byłoby to zbyt dziwne nawet dla takiego luzaka jak ja. – Czy Maggie dowiedziała się o jego uczuciach? W trakcie tego wyznaczonego czasu? Warren kręci głową. – Nie. Maggie nigdy się nie dowiedziała, że lubił ją tak bardzo, że przez te dwanaście miesięcy nie był ani razu na randce. Zaznaczył sobie nawet w kalendarzu

dzień, w którym upływał ustalony termin. Nigdy o niej nie wspominał ani o nią nie pytał. Ale założę się, że zapukał do jej drzwi dokładnie tego dnia, który zaznaczył. Chwilę się wahała, zwłaszcza że wiedziała, że będzie musiała się widywać ze mną. W końcu jednak wszystko się ułożyło. Dzięki wytrwałości Ridge’a związała się wreszcie z właściwym facetem. – O rany – wzdycham. – To dopiero poświęcenie. Odwraca się do mnie i patrzy mi w oczy. – No właśnie – potwierdza stanowczym głosem, zupełnie jakbym trafiła w punkt. – Nie znam drugiej osoby, która byłaby równie skłonna do poświęceń jak on. Jego przyjaźń to najlepsze, co mi się mogło przydarzyć. A jego miłość to najlepsze, co mogło przydarzyć się Maggie. Unosi stopy i siada na kanapie twarzą do mnie. – Przeszedł prawdziwe piekło dla tej dziewczyny, Sydney. Ciąg​łe pobyty w szpitalu, jazda w tę i z powrotem, żeby się nią zajmować, rezygnowanie z własnych planów. Ale ona na to wszystko zasługuje. Jest jedną z najczystszych, najbardziej bezinteresownych osób, jakie znam. Na całym świecie nie ma takich dwojga, którzy by do tego stopnia na siebie zasługiwali. Dlatego tak bardzo boli mnie, kiedy widzę, jak na ciebie patrzy. Widziałem, jak się pożeraliście oczami na imprezie. Za każdym razem kiedy rozmawiałaś z Brennanem, spoglądał na was z zazdrością. Do chwili

gdy się pojawiłaś, nie widziałem, żeby żałował swojego wyboru i poświęcenia dla Maggie. Zakochał się w tobie, Sydney, i wiem, że ty o tym wiesz. Wiem jednak również, że nigdy nie zostawi Maggie. Kocha ją. Nigdy by jej tego nie zrobił. Kiedy więc widzę, jak bardzo jest rozdarty między tym, co do ciebie czuje, a swoim życiem z Maggie, po prostu nie rozumiem, dlaczego ciągle tu jesteś. Nie rozumiem, dlaczego zadajesz mu tyle bólu. Każdego dnia twojego pobytu tutaj widzę, że patrzy na ciebie tak, jak dotąd patrzył tylko na Maggie, i chcę wypchnąć cię za te cholerne drzwi i powiedzieć, żebyś już nigdy nie wracała. Ale wiem, że to nie twoja wina. Wiem. Cholera, do tej nocy nie miałaś nawet w połowie pojęcia, przez co przechodził. Ale teraz już wiesz. I chociaż cię uwielbiam i uważam, że jesteś najfajniejszą laską, jaką znam, nie chcę cię więcej widzieć. Zwłaszcza teraz, gdy już znasz prawdę o Maggie. I wybacz szczerość, lecz jeśli uważasz, że twoja miłość do Ridge’a wystarczy, żebyście się zeszli po śmierci Maggie, to jesteś w błędzie. Bo Maggie nie umiera, Sydney. Maggie żyje. I jej obecność będzie silniejsza niż miłość Ridge’a do ciebie. Ukrywam twarz w dłoniach i wybucham płaczem. Warren obejmuje mnie i przyciąga do siebie. Nie wiem, dlaczego płaczę, ale serce boli mnie tak bardzo, że chcę wyrwać je ze swojej piersi i wyrzucić je przez balkon Ridge’a, na którym całe to zamieszanie się zaczęło.

Ridge Maggie śpi od kilku godzin. Jak zwykle podczas pobytu z nią w szpitalu wolę nie zasypiać. Po pięciu latach wiem już, że lepiej w ogóle nie spać, niż drzemać od czasu do czasu. Otwieram laptopa i wchodzę na Fejsa, po czym sprawdzam, czy Sydney jest online. Nie mieliśmy okazji porozmawiać o mojej prośbie wyprowadzki. Nie mogę znieść myśli, że nie wiem, co ona na to. Nie powinienem się z nią kontaktować właśnie w tej chwili, lecz chyba jeszcze gorzej zostawić jakieś niedopowiedzenia. Niemal natychmiast odpowiada na moje powitanie. Sposób, w jaki to robi, rozprasza przynajmniej częściowo moje lęki. Nie wiem, czemu zawsze spodziewam się, że zachowa się nieodpowiedzialnie, przecież zawsze wykazywała się dojrzałością, niezależnie od sytuacji. Sydney: Jestem. Jak się czuje Maggie? Ja: Dobrze. Po południu ją wypisują. Sydney: To świetnie. Martwiłam się. Ja: A właśnie, dziękuję za pomoc. Sydney: Daj spokój, jaką pomoc. Czułam się, jakbym wam tylko przeszkadzała. Ja: Nie gadaj głupot. Nie wiadomo, co by się

stało, gdybyś jej nie znalazła. Czekam na odpowiedź, Sydney jednak milczy. Chyba jedno z nas powinno zaproponować temat dalszej rozmowy. Czuję się odpowiedzialny za całą tę sytuację, więc postanawiam chwycić byka za rogi. Ja: Masz chwilę? Chciałbym powiedzieć ci coś ważnego. Sydney: Tak, ja tobie też. Zerkam na Maggie. Śpi wciąż w tej samej pozycji. Czuję się niezręcznie, rozmawiając w jej obecności z Sydney, niezależnie od tego, jak bardzo niewinna jest ta rozmowa. Biorę laptopa, wychodzę na pusty korytarz i siadam przy drzwiach sali, w której leży Maggie. Ja: Podoba mi się bardzo, że przez ostatnie miesiące byliśmy ze sobą szczerzy. Mówię to dlatego, że nie chcę, abyś odniosła mylne wrażenie co do tego, dlaczego chcę, żebyś się wyprowadziła. Nie chcę, żebyś myślała, że zrobiłaś coś złego. Sydney: Nie musisz się tłumaczyć. Wystarczająco już nadużyłam twojej gościnności, a ty i bez tego masz dosyć problemów. Dziś rano Warren znalazł mi mieszkanie, ale mogę się tam wprowadzić dopiero za kilka dni. Mogę do tego czasu zostać

u ciebie? Ja: Jasne, że tak. Kiedy pisałem ci, że musisz się wyprowadzić, nie chodziło mi o to, żebyś zrobiła to od razu, tylko w najbliższej przyszłości. Zanim wszystko stanie się dla mnie zbyt ciężkie do zniesienia. Sydney: Przepraszam, Ridge. Nie chciałam, żeby to się stało. Wiem, że chodzi jej o to, co do siebie czujemy. Wiem dokładnie, o co jej chodzi, bo ja też tego nie chciałem. W sumie robiłem wszystko, co w mojej mocy, żeby to powstrzymać, ale wiadomo – serce nie sługa. W każdym razie Sydney naprawdę nie ma za co mnie przepraszać. Ja: Nie przepraszaj. To nie twoja wina, Sydney. Mówiąc szczerze, nawet nie jestem pewien, czy moja. Sydney: Zwykle gdy dzieje się coś złego, to jednak z czyjejś winy. Ja: Tyle że w naszym przypadku nie działo się nic złego. Na tym właśnie polega nasz problem. Dobrze nam ze sobą. Nasz związek ma sens. Wszystko by się świetnie układało, gdyby nie... Przerywam na chwilę, żeby pozbierać myśli. Nie chcę powiedzieć czegoś, czego potem będę żałował.

Wciągam powietrze, a potem staram się jak najlepiej opisać to, co czuję w związku z sytuacją. Ja: Nie mam najmniejszych wątpliwości, że w innym życiu bylibyśmy dla siebie idealni. To po prostu nasze obecne życie nie jest dla nas idealne. Nie odpowiada przez kilka minut. Nie wiem, czy trochę nie przesadziłem, ale niezależnie od jej reakcji musiałem jej to powiedzieć. Mam już zamknąć laptopa, kiedy na ekranie pojawia się wiadomość od niej. Sydney: Jeśli czegoś się dzięki temu wszystkiemu dowiedziałam, to że Hunter i Tori nie do końca zniszczyli moją ufność. Zawsze szczerze mówiłeś mi o swoich uczuciach. Nigdy nie mijaliśmy się z prawdą. Wspólnie szukaliśmy dróg wyjścia. Dziękuję, że udowodniłeś, że tacy faceci jak ty jednak istnieją, że nie wszyscy są tacy jak Hunter. Jakimś cudem sprawia, że wydaję się o wiele bardziej niewinny, niż naprawdę jestem. Chciałbym być choć w przybliżeniu tak silny, za jakiego mnie uważa. Ja: Nie dziękuj mi, Sydney. Nie powinnaś tego robić, bo przecież poniosłem sromotną klęskę: nie udało mi się nie zakochać w tobie.

Przełykam ślinę i klikam „enter”. Czuję się teraz bardziej winny niż tego wieczoru, kiedy ją pocałowałem. Czasami słowa mają większy wpływ na czyjeś serce niż pocałunki. Sydney: To ja pierwsza poniosłam klęskę. Czytam tę wiadomość i nagle pojmuję w pełni nieuchronność naszego pożegnania. Czuję to każdą cząstką swojego ciała i jestem zszokowany własną reakcją. Opieram głowę o ścianę i próbuję sobie przypomnieć, jak wyglądał mój świat, zanim pojawiła się w nim Sydney. To był dobry świat. Spójny. Potem jednak wkroczyła do niego ona i potrząsnęła nim tak, jakby był delikatną, łatwo tłukącą się śnieżną kulą. Teraz, kiedy odchodzi, wydaje mi się, że śnieg opadnie, a mój świat znów będzie stabilny. Ale choć powinienem czuć ulgę, jestem przerażony. Strasznie się boję, że już nigdy nie poczuję tego, co czułem przez ten krótki czas, gdy była w moim świecie. Każda osoba, która wywarła na kogoś tak wielki wpływ, zasługuje na odpowiednie pożegnanie. Wracam do sali, w której leży Maggie. Wciąż śpi, podchodzę więc po cichu do jej łóżka, całuję ją leciutko w czoło i zostawiam jej kartkę z wiadomością, że jadę do mieszkania, żeby zabrać kilka rzeczy, zanim ją wypiszą. A potem wychodzę, by należycie pożegnać się z drugą połówką mojego serca.

* Stoję przed drzwiami pokoju Sydney i zbieram się na odwagę, by zapukać. Powiedzieliśmy sobie już wszystko, co należało powiedzieć, a pewnie nawet to, czego nie należało. Muszę jednak zobaczyć się z nią ostatni raz. Kiedy wrócę z San Antonio, jej już tu nie będzie. A ponieważ potem nie zamierzam się z nią kontaktować, wiem, że to ostateczne pożegnanie, i chce mi się wyć z bólu. Gdybym mógł zdobyć się na obiektywizm, na pewno kazałbym sobie zapomnieć o Sydney i być całkowicie wierny Maggie. Wmawiałbym sobie, że Sydney nie zasługuje na pożegnanie, nawet po tym wszystkim, co razem przeszliśmy. Czy jednak życie naprawdę jest czarno-białe? Czy sytuacja, w jakiej się znalazłem, jest jednoznaczna? Czy pomimo lojalności wobec Maggie nie powinienem brać pod uwagę uczuć Sydney? Chyba nie mogę pozwolić jej odejść jak gdyby nigdy nic. Z drugiej strony – jeśli jej na to nie pozwolę, będę nielojalny w stosunku do Maggie. Nie mam pojęcia, jak mi się udało narobić takiego bałaganu, wiem tylko, że jedyny sposób, by to zakończyć, to zerwać wszelkie kontakty z Sydney. Kiedy ostatniej nocy trzymałem ją za rękę, uświadomiłem sobie, że nic na tym świecie nie powstrzyma mojego serca od tego, by czuło to, co czuje.

Nie jestem dumny z tego, że Maggie nie zajmuje już całego mojego serca. Walczyłem o to. Ciężko o to walczyłem, ponieważ nie chciałem, by to się stało. Walka dobiegła końca, a ja nie jestem pewien, czy wygrałem, czy przegrałem. Nie jestem nawet pewien, w skład której drużyny wchodziłem ani komu kibicowałem. Pukam lekko do drzwi Sydney, a potem opieram się dłońmi o framugę i patrzę w dół. Jedna połowa mnie ma nadzieję, że mi nie otworzy, druga – z ledwością powstrzymuje się przed wyważeniem tych cholernych drzwi. Kilka chwil później stoimy naprzeciw siebie. Wiem, że to nasz ostatni raz. Sydney otwiera szeroko swoje błękitne oczy i patrzy na mnie z mieszanką strachu, zaskoczenia, a może nawet ulgi. Nie ma pojęcia, co myśleć o tym, że stoję przed nią. Jej zmieszanie jest na swój sposób pocieszające. Dobrze wiedzieć, że nie tylko ja jestem w takim stanie, że oboje ulegamy podobnym emocjom. Tkwimy w tym razem. Sydney i ja. Jesteśmy tylko dwiema zagubionymi duszami przerażonymi perspektywą niechcianego pożegnania.

19 Sydney Uspokój się, serce. Uspokój się, proszę. Nie chcę, żeby tu stał przede mną. Nie chcę, żeby na mnie patrzył z miną, która odzwierciedla moje uczucia. Nie chcę, żeby cierpiał tak, jak ja cierpię. Nie chcę, żeby tęsknił za mną tak, jak ja będę tęsknić za nim. Nie chcę, żeby kochał mnie tak, jak ja kocham jego. Chcę, żeby był teraz z Maggie. Chcę, żeby chciał być teraz z Maggie, bo znacznie łatwiej by mi było, gdybym wiedziała, że moje uczucie jest nieodwzajemnione. Gdyby nie było mu tak ciężko, łatwiej by mi było zapomnieć o nim i pogodzić się z jego wyborem. Świadomość tego, że nasze pożegnanie jest dla niego równie bolesne jak dla mnie, podwaja moje cierpienie. Nie mogę tego znieść, ponieważ wiem, że nikt nie będzie pasował do mnie lepiej niż on. Czuję się tak, jakbym zmarnowała jedyną szansę na wyjątkowe życie i pogodziła się z jego mierną wersją, w której nie ma Ridge’a. W uszach brzmią mi słowa mojego ojca: „Mierne życie jest zmarnowanym życiem”. Zastanawiam się, czy jednak nie miał racji. Przez kilka chwil przyglądamy się sobie, usiłując

zapamiętać jak najwięcej szczegółów. Bada wzrokiem moją twarz, jakby zapisywał mnie w pamięci. Tyle że to ostatnie miejsce, w którym pragnę być. Zrobiłabym wszystko, by pozostać jego teraźniejszością. Opieram głowę o otwarte drzwi sypialni i wpatruję się w jego ręce zaciśnięte na framudze. Nigdy już nie zobaczę ich na gitarze. Nigdy już nie będą mnie trzymały za rękę. Nigdy już nie będą mnie dotykały, żeby mógł poczuć, jak śpiewam. A jednak te ręce nagle sięgają w moją stronę i obejmują mnie tak mocno, że nie wyrwałabym się z tego uścisku, nawet gdybym chciała. Ale ja nie chcę. Odwzajemniam uścisk. Obejmuję go z taką samą desperacją. Szukam ukojenia, przytulając się do jego piersi, podczas gdy on przyciska policzek do mojej głowy. Staram się dostosować do jego ciężkiego, niekontrolowanego oddechu. Nie jest to jednak łatwe, bo piersi rozdziera mi właśnie szloch. Ogarnia mnie tak ogromny smutek, że nawet nie próbuję już powstrzymać płaczu. Płaczę z powodu śmierci czegoś, co tak naprawdę nigdy nie miało szansy żyć. Śmierci naszej miłości. Obejmujemy się przez kilka minut. Wolę ich nie liczyć, bojąc się, że jeśli będzie ich zbyt dużo, ten uścisk wyda się niestosowny. Chyba też się tego obawia, bo

przenosi ręce z mojej talii na ramiona, po czym odsuwa się ode mnie. Odrywam twarz od jego koszuli, wycieram oczy i dopiero wtedy na niego patrzę. Puszcza moje ramiona i z wahaniem przykłada dłonie do mojej twarzy. Przez kilka chwil patrzy mi prosto w oczy. Zaczynam nienawidzić siebie, bo za bardzo mi się to podoba. Uwielbiam, gdy patrzy na mnie tak, jakbym tylko ja się liczyła. Jakbym była tą jedną jedyną. W końcu on jest dla mnie tym jednym jedynym. Przypominam sobie słowa piosenki, które napisał. It’s making me feel like I want to be the only man that you ever see. Patrzy to na moje usta, to na moje oczy, zupełnie jakby nie mógł się zdecydować, czy woli mnie pocałować, patrzeć na mnie czy do mnie mówić. – Sydney – szepcze. Wciągam gwałtownie powietrze i przykładam rękę do piersi. Moje serce właśnie rozpadło się na kawałeczki na dźwięk jego głosu. – Nie... mówię... za... dobrze – mówi cicho i niepewnie. O, moje biedne serce. Nie wiem, czy to wytrzymam. Każde słowo, które dociera do moich uszu, ma ogromną moc. Nie chodzi o brzmienie jego głosu czy intonację,

lecz o to, że wybrał właśnie tę chwilę, żeby przemówić po raz pierwszy od piętnastu lat. Waha się, jakby układał w myślach, co powiedzieć. Dzięki temu moje serce i płuca mają czas, żeby wrócić do normalnego funkcjonowania. Jego głos brzmi dokładnie tak, jak sobie wyobrażałam, słysząc tyle razy jego śmiech. Jest nieco niższy od śmiechu i tak jakby nieostry. Kojarzy mi się z fotografią. Rozumiem słowa, ale są one niewyraźne. Zupełnie jakbym patrzyła na nieostrą fotografię. Z miejsca zakochuję się w jego głosie. W tym nieostrym zdjęciu, które wywołuje swoimi słowami. W... nim. Bierze płytki oddech, po czym wzdycha i kontynuuje: – Chcę... żebyś... to usłyszała – mówi, trzymając moją głowę w dłoniach. – Nigdy... nie będę... żałował. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Skurcz, rozkurcz. Wdech, wydech. W tej chwili ostatecznie przegrywam wojnę ze swoim sercem. Nawet nie zastanawiam się nad odpowiedzią na jego słowa. Mówią za mnie łzy. Pochyla się i przyciska usta do mojego czoła. Potem opuszcza ręce i powoli odsuwa się ode mnie. Z każdym jego ruchem pęka mi serce. Niemal słyszę, jak się kruszy. Niemal słyszę, jak pęka na pół i rozbija się na podłodze tuż przy mnie.

Chociaż wiem, że powinien już iść, ledwo się powstrzymuję od błagania go, żeby został. Mam ochotę paść przed nim na kolana i błagać go, żeby to mnie wybrał. Gotowa jestem nawet błagać go o to, żeby jeśli mnie nie wybierze, przynajmniej mnie pocałował. Ostatecznie jednak udaje mi się zapanować nad sobą, bo wiem, że Maggie zasługuje na niego bardziej ode mnie. Opuszczam ręce i patrzę, jak cofa się o kolejny krok, przygotowując się do wyjścia. Nagle słyszę dobiegające z kieszeni buczenie swojej komórki i drgam nerwowo, odrywając od niego wzrok. Po chwili zaczyna wibrować jego telefon. Równocześnie wyjmujemy z kieszeni komórki. Wymieniamy spojrzenia. Sygnał ze świata zewnętrznego działa na nas jak zimny prysznic. Przypominam sobie, że jego serce należy do kogoś innego i właśnie się żegnamy. Przyglądam się, jak czyta SMS-a. Nie jestem w stanie oderwać od niego wzroku, żeby przeczytać swoją wiadomość. Na jego twarzy maluje się cierpienie. Powoli kręci głową. Krzywi się z bólu. Aż do tej pory nigdy nie byłam świadkiem czyjegoś kompletnego załamania. To, co przeczytał, dogłębnie nim wstrząsnęło. Już na mnie nie patrzy. Ściska telefon w dłoni i wypada z pokoju. Wychodzę do salonu i patrzę

przestraszona, jak otwiera drzwi na oścież i wybiega na korytarz. Nie zamyka za sobą drzwi, więc widzę, jak zbiega po schodach, przeskakując po dwa stopnie naraz. Wyraźnie chce jak najszybciej dotrzeć na miejsce. Patrzę na telefon i odblokowuję go. Na wyświetlaczu pojawia się numer Maggie. Otwieram SMS-a i widzę, że oprócz mnie dostał go również Ridge. Czytam go uważnie, natychmiast rozpoznając słowa. Maggie: „Maggie zjawiła się wczoraj godzinę po moim powrocie do pokoju. Byłem pewien, że zaraz wparujesz do mnie i powiesz jej, jakim jestem dupkiem, bo cię pocałowałem”. Podchodzę do kanapy i siadam, bojąc się, że nie utrzymam się na nogach. Ta wiadomość pozbawiła mnie tchu, siły i resztek godności. Próbuję sobie przypomnieć, na czym Ridge pisał te słowa. Na laptopie. O nie. Nasze wiadomości. Maggie właśnie czyta nasze wiadomości. Nie, nie, nie. Ona tego nie zrozumie. Zobaczy tylko słowa, które ją zranią. Nie będzie zdawać sobie sprawy, jak bardzo Ridge z tym walczył. Przychodzi kolejna wiadomość. Nie mam ochoty jej

czytać. Nie chcę patrzeć na naszą rozmowę oczami Maggie. Maggie: „Żyłem w przekonaniu, że nie można kochać dwóch osób jednocześnie. Udowodniłaś mi, że byłem w błędzie”. Wyciszam komórkę i rzucam ją na kanapę, a potem zaczynam płakać. Jak mogłam jej to zrobić? Jak mogłam zrobić jej to, co zrobiono mnie, skoro wiedziałam, że to najgorsze uczucie pod słońcem? Nigdy jeszcze tak bardzo nie było mi wstyd. Kilka minut później wciąż użalam się nad sobą, kiedy nagle uświadamiam sobie, że drzwi do mieszkania ciągle są otwarte na oścież. Zostawiam telefon na kanapie i podchodzę do nich, żeby je zamknąć, ale mój wzrok przyciąga taksówka, która zatrzymu​je się przed naszym blokiem. Wysiada z niej Maggie. Patrzy na mnie, po czym zamyka drzwi. Nie jestem gotowa na to, żeby się z nią widzieć, więc szybko schodzę jej z oczu. Nie mam pojęcia, czy powinnam się zaszyć w swoim pokoju, czy zostać w salonie i spróbować jej wyjaśnić, że Ridge jest niewinny. Jak mam jednak tego dokonać? Przecież czytała nasze rozmowy. Wie, że się pocałowaliśmy. Wie, że przyznał, że mnie kocha. Nieważne, jak bardzo będę ją przekonywać, że zrobił wszystko, co mógł, żeby do tego

nie dopuścić – nie zmienia to w niczym faktu, że facet, którego kocha, przyznał się, że kocha inną. Nic tego nie usprawiedliwia. Strasznie się czuję z tego powodu. Wciąż stoję w salonie przy otwartych drzwiach, kiedy Maggie dociera do szczytu schodów. Przygląda mi się z surowym wyrazem twarzy. Wiem, że na sto procent nie przyszła do mnie, więc otwieram szerzej drzwi i cofam się. Mija mnie z opuszczoną głową, najwyraźniej nie chcąc na mnie patrzeć. Nie mam do niej żalu. Sama też nie mogłabym na siebie patrzeć. Prawdę mówiąc, będąc na jej miejscu, dałabym sobie w twarz. Maggie bez śladu delikatności rzuca laptopa Ridge’a na blat kuchenny. Potem rusza do jego pokoju. Słyszę, jak przerzuca jakieś rzeczy. W końcu pojawia się z walizką w jednej ręce i z kluczykami do swojego samochodu w drugiej. Wciąż stoję bez ruchu przy drzwiach. Mija mnie, znów na mnie nie patrząc, ale tym razem ściera dłonią łzę z policzka. Bez słowa opuszcza mieszkanie, a potem schodzi po schodach i idzie prosto do swojego samochodu. Chciałam, żeby powiedziała mi, że mnie nienawidzi. Chciałam, żeby mi przyłożyła i zwyzywała mnie od suk. Chciałam, żeby zrobiła coś, co mnie rozwścieczy, bo teraz jest mi jej strasznie żal i wiem, że nic, co bym powiedziała, nie polepszyłoby jej nastroju. Jestem tego pewna, bo niedawno sama znajdowałam się w równie

przykrej sytuacji jak ta, w jakiej postawiliśmy ją z Ridge’em. Po prostu zrobiliśmy z niej Sydney.

Ridge Trzeci i zarazem ostatni SMS przychodzi, kiedy zatrzymuję się przed szpitalem. Wiem, że więcej ich nie będzie, ponieważ to cytat z rozmowy, którą odbyłem z Sydney niecałe dwie godziny temu. To była moja ostatnia wiadomość do niej. Maggie: „Nie dziękuj mi, Sydney. Nie powinnaś tego robić, bo przecież poniosłem sromotną klęskę: nie udało mi się nie zakochać w tobie”. Nie zniosę tego dłużej. Rzucam komórkę na fotel pasażera i wysiadam z samochodu, a potem wbiegam do szpitala. Otwieram drzwi do jej sali, zastanawiając się, co zrobić, żeby mnie wysłuchała. Wchodzę do środka i serce podchodzi mi do gardła. Nie ma jej. Przyciskam dłonie do czoła i zaczynam chodzić po pustej sali, zastanawiając się, jak to wszystko naprawić. Przeczytała dosłownie wszystko. Wszystkie moje rozmowy z Sydney, które toczyliśmy na Fejsie. Poznała każde uczucie, o którym napisaliśmy, każdy żart, jaki

zrobiliśmy, każdą ohydną rzecz, do której się sobie przyznaliśmy. Jak mogłem być tak lekkomyślny? Przez dwadzieścia cztery lata swojego życia nie zaznałem takiej nienawiści. Nienawiści, która całkowicie zagłusza wyrzuty sumienia. Nienawiści, która usprawiedliwia działania, które w innym wypadku byłyby niewybaczalne. Nienawiści, którą się czuje każdą cząstką ciała i duszy. Nigdy nie nienawidziłem niczego ani nikogo tak mocno, jak w tej chwili nienawidzę samego siebie.

20 Sydney – Płaczesz? – pyta Bridgette, wchodząc do mieszkania. W jej głosie nie słychać współczucia. Za nią wchodzi Warren, lecz na mój widok staje jak wryty. Nie wiem, od jak dawna siedzę bez ruchu na kanapie, ale wciąż nie na tyle długo, by w pełni docierało do mnie to, co się stało. Wciąż mam nadzieję, że to był tylko sen. Koszmar. Nie tak powinno się to wszystko potoczyć. – Sydney? – mówi Warren z wahaniem. Wie, że stało się coś złego, jestem pewna, że zdradzają mnie podpuchnięte, przekrwione oczy. Próbuję odpowiedzieć, ale ostatecznie rezygnuję. Chociaż jestem w to bezpośrednio zaangażowana, nie czuję się upoważniona do tego, żeby dzielić się z innymi prywatnymi sprawami Ridge’a i Maggie. Na szczęście Warren nie naciska, bo do mieszkania wpada Ridge. Skutecznie odwraca uwagę Bridgette i Warrena ode mnie. Przeciska się między nimi i idzie prosto do swojego pokoju. Kilka chwil później wychodzi z łazienki. Patrzy na Warrena i miga. Warren wzrusza ramionami i coś odpowiada. Oczywiście nie rozumiem nic z ich niemej

rozmowy. Kiedy Ridge ponownie coś miga, Warren przenosi wzrok na mnie. – O czym on mówi? – pyta. Wzruszam ramionami. – Tak się składa, że od naszej ostatniej rozmowy nie zdążyłam się nauczyć języka migowego. Skąd niby mam wiedzieć? Nie wiem, skąd u mnie ten sarkazm, Warren jednak mógł się spodziewać takiej reakcji na swoje pytanie. Kręci głową. – Gdzie jest Maggie, Sydney? – Pokazuje na laptopa Ridge’a stojącego na blacie kuchennym. – Ridge twierdzi, że Maggie miała jego komputer, więc musiała tu być po wyjściu ze szpitala. Patrzę na Ridge’a, chcąc mu odpowiedzieć, choć nie mogę zaprzeczyć, że czuję zazdrość, kiedy widzę, jak bardzo jest przejęty losem Maggie. – Nie wiem, gdzie jest. Weszła tutaj, zostawiła laptopa, spakowała się i wyszła. To było jakieś pół godziny temu. Warren tłumaczy moje słowa Ridge’owi. Kiedy kończy, Ridge przeczesuje drżącą ręką włosy, po czym podchodzi do mnie. Przeszywa mnie wściekłym wzrokiem i zaczyna migać. Krzywię się na ten widok, ale jednocześnie się wkurzam. Skąd te jego nagłe pretensje? – Chce wiedzieć, jak mogłaś pozwolić jej wyjść –

tłumaczy Warren. Zrywam się z kanapy i patrzę Ridge’owi prosto w oczy. – A co miałam zrobić? Zamknąć ją w szafie? Nie możesz być na mnie wściekły z tego powodu! To nie ja nie skasowałam wiadomości, których nikt inny poza nami nie powinien był czytać! Nie czekam, aż Warren skończy tłumaczyć moje słowa. Idę do swojej sypialni, trzaskam drzwiami i padam na łóżko. Kilka chwil później słyszę, jak Ridge trzaska drzwiami do swojego pokoju. Hałas jednak nie cichnie. Rzuca przedmiotami o ściany, wyładowując się na wszystkim, co tylko ma pod ręką. Przez hałasy dobiegające z sypialni Ridge’a nie słyszę pukania do drzwi mojego pokoju. Do środka wchodzi Warren. Zamyka drzwi, po czym opiera się o nie plecami. – Co się stało? – pyta. Odwracam od niego głowę. Nie chcę odpowiadać na to pytanie, nie chcę na niego nawet patrzeć. Wiem, że wszystko, co powiem, zwiększy tylko jego rozczarowanie mną i Ridge’em. A nie chcę, żeby czuł się jeszcze bardziej rozczarowany Ridge’em. – Wszystko gra? – Jego głos dobiega tym razem z bliska. Siada przy mnie na łóżku i kładzie rękę na moich plecach. Czując jego dotyk, znów się załamuję i ukrywam twarz w ramionach. Mam wrażenie, że tonę,

i nie mam już nawet siły, by zaczerpnąć powietrza. – Wspominałaś Ridge’owi o jakichś wiadomościach. Czy Maggie przeczytała coś, co mogło ją wkurzyć? Odwracam się do niego i patrzę mu w oczy. – Zapytaj Ridge’a, Warren. Nie powinnam opowiadać ci o sprawach Maggie. Warren zaciska usta i kiwa głową, zastanawiając się nad czymś. – Myślę, że jednak powinnaś. Czy całe to zamieszanie nie jest przypadkiem związane z tobą? Poza tym nie mogę o to zapytać Ridge’a. Nigdy jeszcze nie widziałem go w takim stanie i szczerze mówiąc, trochę się go boję. Ale martwię się o Maggie. Dlatego musisz mi o wszystkim opowiedzieć. Może jestem w stanie jakoś pomóc. Zamykam oczy i zastanawiam się, jak najprościej odpowiedzieć na jego pytanie. Znów na niego patrzę. – Nie złość się na niego. Nie zrobił nic złego. Po prostu zapomniał skasować kilka wiadomości. Warren przechyla głowę i mruży oczy, patrząc na mnie z powątpiewaniem. – Jeśli tylko o to chodzi, to dlaczego Maggie go unika? Rozumiem, że w wiadomościach, które przeczytała, nie było nic złego? I to, co się dzieje między wami, również nie jest złe? Nie podoba mi się protekcjonalny ton jego głosu.

Odsuwam się od niego i dopiero wtedy odpowiadam. – To, że Ridge był szczery podczas swoich rozmów ze mną, nie jest niczym złym. To, że coś do mnie czuje, również trudno uznać za coś złego, zwłaszcza że wiesz, jak bardzo próbował zwalczyć to uczucie. Człowiek nie ma władzy nad swoim sercem, Warren. Może mieć władzę jedynie nad swoimi czynami. Ridge udowodnił, że ją ma. Stracił kontrolę nad sobą tylko raz, na jakieś dziesięć sekund. Potem, za każdym razem gdy znów go kusiło, odchodził. Jedyny błąd, jaki popełnił, to że nie skasował tych wiadomości. Powinien był to zrobić dla dobra Maggie. Nie udało mu się jej ochronić przed gorzką prawdą, że ludzie nie wybierają, w kim się zakochują. Mogą jedynie wybrać, kogo dalej będą kochać. – Wbijam wzrok w sufit, usiłując powstrzymać łzy. – Ridge wybrał miłość do Maggie. Dlaczego ona tego nie dostrzega? To go dobija bardziej niż ją. Kładę się na łóżku. Warren dalej siedzi obok mnie, nie ruszając się i nic nie mówiąc. Dopiero po dłuższej chwili wstaje i podchodzi do drzwi. – Chciałbym cię przeprosić – mówi. – Za co? Spuszcza wzrok i przestępuje z nogi na nogę. – Uważałem, że nie jesteś go warta. – Patrzy mi w oczy. – A jednak jesteś. Obie z Maggie zasługujecie na niego. Po raz pierwszy, odkąd się poznaliśmy, nie zazdroszczę mu.

Wychodzi, a ja jakimś cudem czuję się troszeczkę lepiej i zarazem o wiele gorzej. Dalej leżę na łóżku. Nasłuchuję hałasów dochodzących z pokoju Ridge’a, ale nic nie słyszę. W mieszkaniu panuje całkowita cisza. Jedyne, co wszyscy słyszymy, to utrzymujący się odgłos pękania serca Maggie. Biorę do ręki komórkę po raz pierwszy od chwili, gdy ją wyciszyłam. Okazuje się, że kilka minut temu Ridge przysłał mi SMS-a. Ridge: Zmieniłem zdanie. Masz się wyprowadzić już dzisiaj.

Ridge Wrzucam do torby kilka rzeczy, mając nadzieję, że mi się przydadzą, kiedy dotrę do jej domu. Nie mam pojęcia, czy Maggie w ogóle będzie chciała mnie widzieć, muszę jednak być optymistą. Nie wyobrażam sobie, co bym zrobił, gdyby było inaczej. Nie przyjmuję do wiadomości, że to już koniec. Wiem, że cierpi i że w tej chwili mnie nienawidzi, ale musi zrozumieć, jak wiele dla mnie znaczy i że zakochałem się w Sydney wbrew swojej woli. Zaciskam pięści, zastanawiając się, dlaczego w ogóle wysyłałem wiadomości do Sydney. I dlaczego ich nie

skasowałem. Chyba nigdy nie przypuszczałem, że Maggie będzie miała okazję je przeczytać. A poza tym po prostu nie czułem się winny. Nie chciałem zakochać się w Sydney, ale cóż – stało się. Wypieranie uczuć do niej kosztowało mnie wiele wysiłku. Właściwie na swój sposób byłem dumny, że udało mi się nad nimi zapanować. Maggie jednak na pewno patrzy na to w zupełnie inny sposób i w sumie jej się nie dziwię. Znam ją na tyle, żeby wiedzieć, że jeśli przeczytała wszystkie wiadomości, bardziej wkurzyło ją to, że połączyło mnie z Sydney coś ważnego, niż to, że ją pocałowałem. A ja chyba nie jestem w stanie wytłumaczyć się z tego, co do niej poczułem. Biorę torbę i komórkę i idę do kuchni po laptopa. Kiedy dochodzę do blatu, zauważam, że z komputera coś wystaje. Gdy go otwieram, okazuje się, że do ekranu przytwierdzona jest karteczka samoprzylepna. Ridge, nie miałam zamiaru czytać Twoich prywatnych wiadomości, ale kiedy otworzyłam laptopa, po prostu pojawiły się przed moimi oczami. Przeczytałam je wszystkie i bardzo teraz tego żałuję. Proszę, zanim do mnie przyjedziesz, daj mi trochę czasu, żebym to wszystko przemyślała. Skontaktuję się z Tobą za kilka dni.

Maggie Za kilka dni? Ona chyba żartuje. Nie ma mowy, żebym tyle wytrzymał. Będzie dobrze, jeśli uda mi się dotrwać do końca tego dnia. Rzucam torbę w kierunku swojego pokoju. W najbliższym czasie nie będzie mi potrzebna. Opieram się łokciami o barek i zgniatam kartkę w ręce. A potem gapię się na laptopa stojącego przede mną. Cholerny komputer. Dlaczego nie zabezpieczyłem go hasłem? Dlaczego wziąłem go ze sobą do szpitala? Dlaczego wszystkiego nie skasowałem? Dlaczego w ogóle coś pisałem do Sydney? Nigdy jeszcze tak bardzo nie nienawidziłem zwykłego przedmiotu. Zatrzaskuję klapę i z całych sił walę w niego pięścią. Chciałbym móc usłyszeć jego trzask. Chciałbym móc usłyszeć odgłos, jaki towarzyszy mojemu waleniu w niego pięścią. Chciałbym usłyszeć, jak pęka podobnie jak moje serce. Wyprostowuję się, po czym podnoszę laptopa i uderzam nim o blat. Kątem oka widzę Warrena wychodzącego z pokoju, jestem jednak tak wkurzony, że nic mnie nie obchodzi hałas, jaki robię. Dalej uderzam komputerem o blat, ale nie zmniejsza to w niczym nienawiści, jaką do niego czuję, ani nie przynosi

satysfakcjonujących mnie zniszczeń. Warren podchodzi do szafki kuchennej. Wyciąga z niej coś i podchodzi do mnie. Przerywam na chwilę i patrzę na niego. Podaje mi młotek. Biorę go, a potem cofam się o krok i z całych sił walę nim w laptopa. Tym razem na klapie pojawiają się pęknięcia. Z każdym uderzeniem jest ich coraz więcej. Od razu lepiej. Uderzam młotkiem raz po raz i patrzę, jak kawałki plastiku lecą na wszystkie strony. Przy okazji robię strasznie dużo wgłębień w blacie, ale nic mnie to nie obchodzi. Blat da się zawsze naprawić. Tego, co ten komputer zrobił Maggie, nie. Kiedy po laptopie zostaje już tylko wspomnienie, odkładam młotek na blat. Ciężko dysząc, odwracam się, osuwam na podłogę i opieram plecami o szafki. Warren siada naprzeciwko mnie, opierając się o ścianę. – I co, lepiej? – miga. Kręcę głową. Wcale nie czuję się lepiej, tylko gorzej. Teraz już wiem, że to wcale nie na laptopa jestem wściekły. Tak naprawdę jestem wściekły na siebie. – Mogę ci jakoś pomóc? Zastanawiam się chwilę. Odzyskam Maggie tylko wtedy, gdy udowodnię jej, że już nic nie łączy mnie z Sydney. Żeby to się udało, muszę zerwać wszelkie kontakty z tą dziewczyną. Trudno będzie to zrobić, mając ją w sąsiednim pokoju.

– Pomożesz Sydney w wyprowadzce? – migam. – Jeszcze dzisiaj? Warren patrzy na mnie z rozczarowaniem. – Dzisiaj? Mieszkanie będzie gotowe do wprowadzenia dopiero za trzy dni. Poza tym potrzebne jej meble. Te, które zamówiliśmy dziś rano, zostaną dostarczone dopiero w dniu przeprowadzki. Wyjmuję z kieszeni portfel i wyciągam z niego kartę kredytową. – W takim razie zabierz ją do hotelu. Będę go opłacał do chwili, gdy będzie mogła się wprowadzić do nowego mieszkania. Muszę się jej pozbyć na wypadek, gdyby Maggie wróciła. Sydney nie może tutaj zostać. Warren bierze ode mnie kartę i przypatruje się jej kilka chwil. Potem przenosi wzrok z powrotem na mnie. – To naprawdę beznadziejne posunięcie, biorąc pod uwagę, że to twoja wina. Nie oczekuj, że to ja jej powiem, że ma się dzisiaj wyprowadzić. Jesteś jej winien przynajmniej tyle. Muszę powiedzieć, że reakcja Warrena jest dla mnie sporym zaskoczeniem. Jeszcze wczoraj nienawidził Sydney. Dzisiaj wydaje się ją chronić. – Już jej napisałem, że musi się dzisiaj wyprowadzić. Bądź tak dobry i zadbaj o to, żeby bez przeszkód wprowadziła się do nowego mieszkania. Daj jej wszystko, czego będzie potrzebowała. Jedzenie, dodatkowe wyposażenie, wszystko, co będzie chciała.

Gdy się podnosimy, drzwi do pokoju Sydney się otwierają. Wychodzi tyłem, ciągnąc za sobą dwie walizki. Odwraca się i na mój widok zastyga w bezruchu. Kiedy widzę łzy w jej oczach, dociera do mnie, jak podle ją potraktowałem. Nie zasłużyła na to. Nie zrobiła nic, co usprawiedliwiałoby moje postępowanie. Moje wyrzuty sumienia przekonują mnie ostatecznie, że musi się wyprowadzić. Dowodzą, że wciąż mi na niej zależy. Bo mi zależy. Jezu, i to jak bardzo. Odrywam od niej wzrok i spoglądam na Warrena. – Dziękuję, że jej pomożesz – migam i idę do swojego pokoju. Nie chcę patrzeć, jak Sydney odchodzi. Nie wierzę w to, że w ciągu kilku godzin straciłem zarówno ją, jak i Maggie. A jednak to prawda. Warren chwyta mnie za ramię i zmusza do tego, bym się odwrócił. – Nie zamierzasz się z nią nawet pożegnać? – miga. – Nie chcę się z nią żegnać, skoro tak naprawdę wcale nie chcę, żeby odchodziła. Wchodzę do siebie, ciesząc się, że przynajmniej nie usłyszę odgłosu zamykanych drzwi. Chyba nie wytrzymałbym tego. Biorę telefon i wyciągam się na łóżku. Wybieram numer Maggie i piszę SMS-a. Ja: Dam ci tyle czasu, ile będziesz potrzebowała. Kocham cię bardziej, niż myślisz. Nie zamierzam

wypierać się niczego, co powiedziałem Sydney, bo to wszystko prawda, zwłaszcza fragmenty dotyczące ciebie i tego, jak bardzo cię kocham. Wiem, że cię zraniłem, ale nie masz pojęcia, jak bardzo starałem się nad tym zapanować. Błagam, nie kończ tego w taki sposób. Wciskam „wyślij” i przykładam telefon do piersi. A potem zaczynam płakać.

21 Sydney – Daj mi je – mówi Warren i bierze moje walizki. Znosi je po schodach, a ja idę za nim. Kiedy docieramy do jego samochodu, uświadamiam sobie, że nawet nie wiem, dokąd jadę. Nie sięgam myślami tak daleko. Kiedy Ridge napisał, że mam się wyprowadzić już dzisiaj, po prostu spakowałam się i wyszłam, nie mając pojęcia, co pocznę przez najbliższe trzy dni. Moje nowe mieszkanie nie jest jeszcze gotowe, ale żałuję, że nie mogę w nim być. Chcę znaleźć się jak najdalej od Ridge’a, Maggie, Warrena, Bridgette, Huntera i Tori. – Ridge poprosił mnie, żebym na razie zawiózł cię do hotelu, ale może chciałabyś jechać w jakieś inne miejsce? Warren siedzi już za kierownicą, a ja obok niego. Nie zapalił jeszcze silnika. Patrzymy na siebie. Jezu, jestem taka żałosna. Ciężko mi na sercu. – Śmiechu warte, co? – mówię. – Co takiego? Pokazuję na siebie. – To. – Opieram głowę na zagłówku i zamykam oczy.

– Powinnam wrócić do rodziców. Widać nie jestem do tego stworzona. Warren wzdycha. – Do czego? Do studiów? Do prawdziwego życia? Kręcę głową. – Do niezależności. Hunter miał rację, kiedy mówił, że lepiej dla mnie byłoby, gdybym zamieszkała z nim, a nie sama. Przynajmniej co do tego się nie mylił. Znamy się z Ridge’em niecałe trzy miesiące, a udało mi się w tym czasie zniszczyć jego związek z Maggie. – Patrzę przez szybę na jego pusty balkon. – Udało mi się też zniszczyć naszą przyjaźń. Warren włącza silnik, a potem ściska mnie za rękę. – Dzisiaj masz zły dzień, Syd. Naprawdę fatalny. Czasami potrzebujemy takich dni, żeby spojrzeć z właściwej perspektywy na te dobre. – Puszcza moją dłoń i wyjeżdża z miejsca parkingowego. – Wcale nie musisz wracać do rodziców. To tylko trzy dni. – Nie stać mnie na hotel. Wydałam wszystkie oszczędności na meble i kaucję. Zawieź mnie po prostu na dworzec autobusowy. Zatrzymam się na kilka dni u rodziców. Biorę telefon, chcąc do nich zadzwonić, lecz Warren wyrywa mi aparat z ręki. – Po pierwsze, przestań się obwiniać o kłopoty Ridge’a i Maggie. Ridge jest dorosły i potrafi odróżnić dobro od zła. Poza tym to on był w związku, a nie ty. Po

drugie, powinnaś pozwolić, żeby Ridge zafundował ci hotel, bo kazał ci się wyprowadzać w ostatniej chwili. Choć uwielbiam gościa, to muszę przyznać, że trochę przegiął. Więc jest ci co nieco winien. Patrzę na oddalający się pusty balkon. – Dlaczego od dnia, kiedy poznałam Ridge’a, czuję się tak, jakby mnie sponsorował? – Odrywam wzrok od balkonu, czując narastający gniew, chociaż nawet nie wiem, na kogo jestem wściekła. Może na miłość? Tak, chyba jestem zła na miłość. – Nie mam pojęcia, dlaczego tak się czujesz – odpowiada Warren. – Ale musisz przestać. Nigdy nas o nic nie prosiłaś. Kiwam głową. Chciałabym się z nim zgodzić. Może Warren ma rację. Ridge jest tak samo winny jak ja. To on był w związku. Powinien poprosić, żebym się wyprowadziła, gdy tylko zdał sobie sprawę, że zaczyna coś do mnie czuć. Dzisiaj zresztą też powinien mi dać trochę więcej czasu na wyprowadzkę. Przez niego czuję się bardziej jak kula u nogi niż jak ktoś, o kogo powinien się troszczyć. – Masz rację, Warren. I wiesz co? Jeśli Ridge za to płaci, chcę, żebyś zawiózł mnie do naprawdę porządnego hotelu. Takiego ze służbą hotelową i minibarem pełnym buteleczek „płynu do naczyń”. Warren wybucha śmiechem. – I to rozumiem.

Ridge Minęły siedemdziesiąt dwie godziny. Trzy dni. Wystarczająco dużo czasu, żebym dokładnie przemyślał, co powinienem powiedzieć Maggie. Wystarczająco dużo czasu, żeby Warren dał mi znać, że Sydney w końcu wylądowała w nowym mieszkaniu. Nie zdradził, gdzie ono się znajduje, ale to chyba dobrze. Siedemdziesiąt dwie godziny to również wystarczająco dużo czasu, żebym uświadomił sobie, że tęsknię za Sydney prawie tak samo jak za Maggie. I wystarczająco dużo czasu, żebym zdał sobie sprawę, że nie wytrzymam kolejnego dnia bez rozmowy z Maggie. Muszę mieć pewność, że wszystko u niej gra. Nie mogę sobie znaleźć miejsca, odkąd ją straciłem. Odkąd straciłem je obie. Podnoszę komórkę i przez kilka minut ściskam ją w dłoni, zbierając się na odwagę, żeby napisać SMS-a. Boję się, co mi odpowie. W końcu piszę, po czym zamykam oczy i naciskam „wyślij”. Ja: Gotowa na rozmowę? Wbijam wzrok w telefon, czekając na wiadomość od niej. Chcę wiedzieć, jak się czuje. Chcę przedstawić jej moją wersję zdarzeń. Dobija mnie świadomość, że myśli

o mnie jak najgorzej. Od chwili gdy dowiedziała się o mnie i Sydney, brakuje mi powietrza. Maggie: Nigdy nie będę gotowa, ale chcę to już mieć za sobą. Cały wieczór jestem w domu. Pragnę się z nią spotkać, lecz chyba w równym stopniu ta perspektywa mnie przeraża. Nie chcę widzieć, jak cierpi. Ja: Będę za godzinę. Biorę torbę z rzeczami i wychodzę. Pora jechać do tej połówki mojego serca, która najbardziej potrzebuje naprawy. * Mam klucz do jej mieszkania. Mam go od trzech lat i w tym czasie ani razu nie dzwoniłem do jej drzwi. Teraz jednak to robię i wcale mi się to nie podoba. Czuję się tak, jakbym pytał o zgodę na przekroczenie niewidzialnej bariery, której w ogóle nie powinno być. Odsuwam się od drzwi i czekam. Po kilku boleśnie długich chwilach Maggie otwiera. Patrzy mi przelotnie w oczy, po czym cofa się, żeby mnie przepuścić. W trakcie jazdy wyobrażałem ją sobie z włosami w nieładzie, makijażem rozmazanym od

ciągłego płaczu i w nieświeżej piżamie – typowym stroju dziewczyny, która właśnie straciła zaufanie do ukochanego. Chyba wolałbym, żeby wyglądała zgodnie z moimi wyobrażeniami, niż tak jak wygląda w rzeczywistości. Ma na sobie dżinsy, a włosy starannie zebrała w kucyk. Żadnych smug pod oczami ani powiek spuchniętych od płaczu. Zamykając drzwi, lekko się do mnie uśmiecha. Przyglądam się jej bacznie, ponieważ nie bardzo wiem, co robić. Oczywiście instynkt podpowiada mi, że powinienem ją objąć i pocałować. Rzecz w tym, że nie bardzo mu ufam. Czekam więc, aż wejdzie do salonu. Ruszam za nią, mając nadzieję, że zaraz się do mnie odwróci i rzuci mi się w ramiona. Rzeczywiście się odwraca, ale o żadnym rzucaniu się w ramiona nie ma mowy. – No i? – miga. – Co proponujesz? Patrzy na mnie ze zbolałą miną. Wiem, że jest jej ciężko, ale przynajmniej chce się z tym wszystkim zmierzyć. – Może przestaniemy zachowywać się tak, jakbyśmy byli sobie obcy? – migam. – To były najtrudniejsze trzy dni w moim życiu. Nie wytrzymam kolejnej chwili bez przytulenia cię. Zanim ma szansę odpowiedzieć, biorę ją w ramiona. Nie opiera się, wręcz przeciwnie – obejmuje mnie mocno. Przycis​kam policzek do jej głowy i czuję, że

zaczyna płakać. Właśnie takiej Maggie potrzebuję. Bezbronnej Maggie. Maggie, która wciąż mnie kocha mimo tego, w co ją wpakowałem. Zaciągam ją na kanapę i sadzam sobie na kolanach. Nadal się obejmujemy, żadne z nas nie wie, jak rozpocząć rozmowę. Przyciskam usta do jej włosów. Żałuję, że nie mogę wyszeptać jej swoich przeprosin na ucho. Żeby je wymigać, musiałbym wypuścić ją ze swoich objęć, a tego zdecydowanie nie chcę. Są takie chwile, gdy oddałbym wszystko za możliwość porozumiewania się w taki sposób jak większość ludzi. Wolno unosi głowę i niechętnie pozwalam, by się nieco odsunęła. Przykłada dłonie do mojej piersi i patrzy mi w oczy. – Kochasz ją? – pyta. Nie miga tego pytania, tylko je wypowiada. To chyba dlatego, że nie przychodzi jej ono z łatwością. Być może nawet nie chce poznać odpowiedzi i podświadomie liczy na to, że go nie zrozumiem. Ja jednak je zrozumiałem. Unoszę jej dłonie do ust i całuję, po czym migam. – Kocham ciebie, Maggie. Udaje jej się zachować spokój. – Nie o to pytałam. Odwracam wzrok, nie chcąc, by zauważyła panikę w moich oczach. Zamykam je i dochodzę do wniosku, że

kłamstwo w niczym nam nie pomoże. Maggie jest bystra. A poza tym zasługuje na szczerość, czyli coś, czego do tej pory ode mnie nie otrzymywała. Otwieram oczy i patrzę na nią. Nie odpowiadam prostym „tak” lub „nie”. Wzruszam ramionami, ponieważ naprawdę nie wiem, czy kocham Sydney. Czy to w ogóle możliwe, skoro kocham Maggie? Przecież jedno serce nie jest w stanie kochać dwóch osób jednocześnie. Odwraca wzrok i schodzi mi z kolan. Zamyślona krąży po pokoju. Wiem, że moja odpowiedź sprawiła jej ból, ale wiem również, że kłamstwo zraniłoby ją jeszcze bardziej. W końcu odwraca się do mnie. – Mogłabym przez całą noc zadawać ci naprawdę nieprzyjemne pytania, ale nie chcę tego. Miałam wystarczająco dużo czasu, żeby to wszystko przemyśleć, i mam ci mnóstwo do powiedzenia. – Jeśli te nieprzyjemne pytania ci pomogą, to je zadawaj, proszę. Byliśmy razem pięć lat. Nie dopuszczę do tego, żeby ta sprawa nas rozdzieliła. Kręci głową, a potem siada na drugim końcu kanapy. – Nie muszę zadawać pytań, bo znam już wszystkie odpowiedzi. Chcę tylko porozmawiać z tobą o tym, co dalej. Nie podoba mi się, dokąd to zmierza. Nic a nic mi się nie podoba. – Przynajmniej pozwól mi się wytłumaczyć. Nie możesz podjąć decyzji o naszej przyszłości przed

poznaniem mojej wersji zdarzeń. Ponownie kręci głową. Serce podchodzi mi do gardła. – Ale ja ją znam, Ridge. Znam ciebie, znam twoje serce. Czytałam twoje rozmowy z Sydney. Wiem, co mi chcesz powiedzieć. Chcesz mnie zapewnić, że mnie bardzo kochasz. I że zrobiłbyś dla mnie wszystko. Chcesz mnie przeprosić, że zakochałeś się w innej, choć bardzo się starałeś do tego nie dopuścić. Chcesz mi powiedzieć, że kochasz mnie o wiele bardziej, niż mi się wydaje, i że nasz związek jest dla ciebie o wiele ważniejszy od twojej miłości do Sydney. Chcesz mi powiedzieć, że zrobisz wszystko, co w twojej mocy, żeby to naprawić, jeśli tylko dam ci drugą szansę. Pewnie też zamierzasz być ze mną brutalnie szczery i przyznać się do uczucia do Sydney. Od razu mnie jednak zapewnisz, że nie da się go porównać do tego, co czujesz do mnie. Wstaje, po czym siada obok mnie. W oczach ma łzy, udaje jej się jednak je powstrzymać. Odwraca się do mnie i znów miga. – I wiesz co, Ridge? Nawet ci wierzę. I wszystko to rozumiem. Naprawdę. Czytałam wasze rozmowy. To było zupełnie tak, jakbym na żywo śledziła wasze zmagania z tym, co rodziło się między wami. Wciąż sobie powtarzałam, że powinnam wylogować się z twojego konta, ale nie mogłam. Przeczytałam te rozmowy chyba z milion razy. Analizowałam każde słowo, zdanie, każdy znak przestankowy. Chciałam

znaleźć coś, co dowodziłoby twojej nielojalności względem mnie. Chciałam natrafić na miejsce, w którym pojawiłoby się to podłe męskie usprawiedliwienie, że to, co do niej czułeś, miało charakter czysto seksualny. Jezu, Ridge... Tak bardzo pragnęłam znaleźć ten fragment, ale go nie znalazłam. Wiem, że ją pocałowałeś, ale nawet ten pocałunek wydawał się łatwy do wybaczenia po tym, jak o nim otwarcie porozmawialiście. Nawet ja, twoja dziewczyna, jestem gotowa go wybaczyć. Nie twierdzę, że tak jest ze wszystkim, co zrobiłeś. Zaraz po tym pocałunku powinieneś był poprosić ją, żeby się wyprowadziła. Ba, powinieneś ją o to poprosić, gdy zorientowałeś się, że istnieje choć cień szansy, że ci się podoba. Stało się, jak się stało. Znam cię na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że się w niej zakochałeś. To, co zrobiłeś, z pewnością zasługuje na potępienie. A jednak jestem w stanie to zrozumieć. Tyle że nie zamierzam dzielić się z nią twoim sercem, Ridge. Po prostu nie mogę. Nie, nie, nie, nie, nie. Szybko przyciągam ją do siebie, chcąc opanować narastającą panikę. Ma prawo być załamana. Ma prawo być wkurzona i przerażona. Z jednym się nie pogodzę. Z tym, że tak łatwo przeszła nad tym do porządku dziennego. Czując łzy pod powiekami, trzymam ją mocno w ramionach, zupełnie jakby miało ją to przekonać, co czuję. Kręcę głową, usiłując nie dopuścić do tego, by ta

rozmowa zmierzała tam, dokąd zmierza. Przyciskam wargi do jej ust i ujmuję jej twarz w dłonie. Rozpaczliwie próbuję jej pokazać, co czuję, nie odrywając się od niej. Rozchyla usta i całuję ją. Robiłem to stale przez ponad pięć lat, nigdy jednak z taką desperacją i strachem. Jej usta mają posmak łez, nie jestem pewien moich czy jej, bo oboje płaczemy. Odsuwa się od mojej piersi, chcąc coś powiedzieć, ale nie dopuszczam do tego. Nie chcę, żeby mnie zapewniała, że pogodziła się z tym, że zakochałem się w Sydney. Bo nie powinna się była z tym pogodzić. W ogóle. Prostuje się i odsuwa ode mnie, po czym ociera łzy. Przykładam drżącą rękę do ust. – To jeszcze nie wszystko. Mam ci o wiele więcej do powiedzenia. Chciałabym skorzystać z okazji i wyrzucić to z siebie. Zgoda? Kiwam głową, chociaż naprawdę nie mam ochoty jej słuchać. Podciąga nogi na kanapę. Obejmuje je ramionami i opiera brodę na kolanach, nie patrząc na mnie. Przez dłuższą chwilę nic nie mówi, pogrążona w myślach. Czekam w milczeniu, nie mając już na nic siły. W końcu opuszcza ręce i powoli unosi głowę. Spogląda mi w oczy. – Pamiętasz dzień, w którym się poznaliśmy? – pyta.

W jej oczach pojawia się weselszy błysk i moja panika nieco maleje. Kiwam głową. – Zwróciłam na ciebie uwagę, zanim zauważyłam Warrena. Kiedy Warren do mnie podszedł, miałam nadzieję, że to ty go wysłałeś. Pamiętam, że spojrzałam na ciebie ponad jego ramieniem. Chciałam się do ciebie uśmiechnąć, żebyś wiedział, że też mi się podobasz. Ale wtedy okazało się, że Warren podszedł do mnie, bo sam był mną zainteresowany. Byłam rozczarowana. Coś w tobie niesamowicie mnie pociągało. Warren tego nie miał. Ty jednak nie wydawałeś się mną zainteresowany. Warren był fajny, więc zgodziłam się z nim umówić. Zamykam oczy i przyswajam sobie to, co właśnie usłyszałem. Nie wiedziałem o tym i nie jestem pewien, czy chcę się o tym dowiadywać akurat w tej chwili. Chwilę później otwieram oczy, dzięki czemu może kontynuować. – Przez ten krótki czas, kiedy chodziłam z Warrenem, odbyliśmy kilka krótkich rozmów i kilka razy popatrzyliśmy sobie w oczy. Zawsze cię to bardzo peszyło. Wiedziałam, że to dlatego, że ci się podobam. Ale twoja lojalność względem Warrena była tak wielka, że nie pozwalałeś sobie na nic więcej. Zawsze podziwiałam to w tobie, wiedziałam, że do siebie pasujemy. Mówiąc szczerze, potajemnie miałam nadzieję, że jednak zdradzisz przyjaciela i mnie pocałujesz czy coś w tym stylu, bo szalałam za tobą.

Nawet nie jestem pewna, czy byłam z Warrenem dla niego samego. Podejrzewam, że byłam z nim ze względu na ciebie. Po zerwaniu z Warrenem myślałam, że już cię nigdy nie zobaczę. Mijały kolejne tygodnie, a ty się ze mną nie kontaktowałeś. To przerażało mnie do tego stopnia, że pewnego dnia pojawiłam się w twoim mieszkaniu. Akurat cię nie było, ale był Brennan. Chyba domyślił się, czemu przyszłam, bo pocieszył mnie i wyjaśnił, że po prostu potrzebujesz trochę czasu. Opowiedział mi o twojej umowie z Warrenem i o tym, że naprawdę coś do mnie czujesz, ale twoim zdaniem postąpiłbyś nie w porządku, gdybyś dał wyraz swoim uczuciom już teraz. Potem pokazał mi datę zakreśloną w kalendarzu. Nigdy nie zapomnę tego, co wtedy poczułam. Od tej chwili odliczałam dni pozostałe do twojego poja​wienia się u mnie. Ociera łzę. Zamykam na chwilę oczy. Zwalczam chęć ponownego przytulenia jej do siebie, choć nie jest mi łatwo. Nie miałem pojęcia, że u mnie była. Brennan nigdy mi o tym nie wspominał. Z jednej strony jestem na niego zły, że trzymał to w tajemnicy, z drugiej – mam ochotę go uściskać za to, że opowiedział Maggie o moich uczuciach. – W ciągu tego roku oczekiwania zakochałam się w tobie. Zakochałam się w twojej lojalności wobec Warrena. Zakochałam się w twojej lojalności w stosunku do mnie. Zakochałam się w twojej cierpliwości i sile

woli. Zakochałam się w tym, że pragnąłeś zapewnić nam dobry początek. Czekałeś cały rok, ponieważ chciałeś, żeby wszystko było tak, jak być powinno. Wierz mi, Ridge, doskonale wiem, jak ciężko ci musiało być, bo czekałam razem z tobą. Ocieram łzę z jej policzka, po czym słucham dalej. – Obiecałam sobie, że nie dopuszczę do tego, by moja choroba stanęła nam na drodze. Nie dopuszczę do tego, bym przez nią nie straciła dla ciebie głowy. Nie dopuszczę do tego, żebym przez nią cię odtrąciła. Zapewniałeś, że moja choroba nie ma dla ciebie znaczenia, a ja rozpaczliwie pragnęłam w to wierzyć. Oboje się okłamywaliśmy. Wydaje mi się, że najbardziej we mnie kochasz właśnie moją chorobę. Oddech więźnie mi w gardle. Jeszcze nigdy żadne słowa tak bardzo mnie nie bolały. – Dlaczego to powiedziałaś, Maggie? – Wiem, że to brzmi dla ciebie absurdalnie, bo widzisz to zupełnie inaczej. To przez to, jaki jesteś. Przez twoją lojalność. Przez to, że aż do przesady kochasz innych. Chcesz się opiekować wszystkimi wokół: mną, Brennanem, Warrenem... i Sydney. Właśnie taki jesteś. Widząc to, jak potraktował mnie Warren, zapragnąłeś wkroczyć i zostać moim bohaterem. Nie twierdzę, że nie kochasz mnie dla mnie samej. Po prostu uważam, że kochasz mnie w niewłaściwy sposób. Dotykam dłonią czoła, usiłując odgonić ból głowy.

Nie zniosę tego dłużej. Jak można się tak nieprawdopodobnie mylić. – Maggie, przestań. Nie chcę tego dłużej słuchać. Najwyraźniej zamierzasz wykorzystać swoją chorobę jako pretekst do zerwania. Mówisz tak, jakbyś już położyła na nas krzyżyk. To mnie przeraża. Nie po to tu przyjechałem. Chcę, żebyś walczyła wraz ze mną, a nie przeciwko mnie. Chcę, żebyś walczyła o nas. Przekrzywia głowę i powoli nią kręci. – Nie zamierzam o nas walczyć, Ridge. Każdego cholernego dnia walczę o to, żeby przeżyć. Powinnam cieszyć się tym, co jest między nami, ale nie umiem. Żyję w bezustannym strachu, że cię czymś zmartwię albo rozgniewam. Najchętniej trzymałbyś mnie pod kloszem. Nie chcesz, żebym podejmowała jakiekolwiek ryzyko ani robiła cokolwiek, co wywoła u mnie choćby minimalny stres. Nie widzisz sensu w tym, żebym studiowała, skoro oboje wiemy, jaki mnie czeka los. Nie widzisz sensu w tym, żebym pracowała, bo wydaje ci się, że nie powinnam się przemęczać, a w ogóle to najlepiej by było, gdybym po prostu pozwoliła się sobą zaopiekować. Nie rozumiesz mojej tęsknoty za sportami ekstremalnymi. Wściekasz się, kiedy wspominam o podróżowaniu, bo uważasz, że to dla mnie zbyt niebezpieczne. Nie jeździsz w trasy ze swoim bratem, bo chcesz być na miejscu, w razie gdybym zachorowała. Poświęciłeś tak wiele rzeczy po to, żebym ja nie musiała

nic poświęcać, że czasami czuję się stłamszona. Stłamszona? Naprawdę ją tłamszę? Wstaję i przez dłuższą chwilę chodzę po pokoju, robiąc głębokie wdechy. Kiedy już uspokajam się na tyle, by odpowiedzieć, wracam na kanapę i siadam twarzą do Maggie. – Nie chcę cię tłamsić, Maggie. Chcę cię chronić. Nie mamy tak dużo czasu jak inne pary. Co złego w tym, że chcę go maksymalnie wydłużyć? – Nic. Tyle że wcale nie jestem pewna, czy to dla mnie takie dobre. Zawsze się czuję tak, jakbyś próbował być moim ratownikiem. Nie potrzebuję ratownika, Ridge. Potrzebuję kogoś, kto pozwoli mi zanurkować w oceanie i będzie trzymał kciuki, żebym się nie utopiła. Ty nie pozwoliłbyś mi się nawet zbliżyć do oceanu. To nie twoja wina, po prostu taki już jesteś. Wciąż mam wrażenie, że szuka pretekstu do rozstania. – Myślisz, że tego właśnie chcesz – migam. – Nieprawda. Nie wmówisz mi, że wolałabyś być z kimś, kto pozwoli ci niepotrzebnie ryzykować, niż z kimś, kto robi, co może, żeby jak najbardziej przedłużyć ci życie. Wzdycha ciężko. Trudno powiedzieć, czy przyznaje mi w ten sposób rację, czy to raczej wyraz frustracji, że się mylę. Patrzy mi w oczy, po czym przysuwa się do mnie i na chwilę przyciska usta do moich warg. Kiedy

jednak unoszę rękę do jej twarzy, momentalnie się wycofuje. – Przez całe życie mam świadomość, że w każdej chwili mogę umrzeć. Nie masz pojęcia, jak to jest. Spróbuj choć na chwilę postawić się w mojej sytuacji. Gdybyś wiedział, że twoje dni są policzone, zadowalałoby cię życie na pół gwizdka? Czy raczej wolałbyś wycisnąć z niego, ile się da? Chcesz, żebym żyła na pół gwizdka, Ridge. Nie mogę tego zrobić. W chwili śmierci chcę wiedzieć, że zrobiłam wszystko, co chciałam, widziałam wszystko, co chciałam widzieć, i kochałam wszystkich, których pragnęłam kochać. Nie chcę już żyć na pół gwizdka, a ty masz taki charakter, że nie będziesz stał obok i spokojnie patrzył, jak robię te wszystkie rzeczy, które jeszcze chciałabym robić w życiu. Przez pięć lat kochałeś mnie tak, jak nikt przed tobą. A moja miłość coraz bardziej dorównywała twojej. Nie chcę, żebyś miał co do tego jakiekolwiek wątpliwości. Ludzie wiele rzeczy biorą za coś oczywistego, nie chciałabym, żebyś myślał, że cię nie doceniam. Nie zasługuję na to wszystko, co dla mnie robisz, i chciałabym, żebyś wiedział, ile to dla mnie znaczy. Są jednak chwile, gdy czuję, że nasze wzajemne oddanie nas ogranicza. Nie pozwala nam naprawdę żyć. Ostatnie dni pomogły mi zrozumieć, że jestem z tobą tylko dlatego, że się boję, że złamię ci serce. Jeśli jednak nie znajdę w sobie odwagi, żeby z tobą zerwać, będę cię ciągle blokować. A przy okazji blokować siebie. Czuję,

że nie mogę żyć pełnią życia ze strachu, że cię zranię, a ty nie możesz żyć po swojemu, bo jesteś zbyt lojalny względem mnie. I muszę z bólem serca przyznać, że chyba lepiej mi będzie bez ciebie. Może kiedyś też przyznasz, że lepiej ci beze mnie. Opieram łokcie na kolanach i odwracam się od niej. Nie chcę już patrzeć, co do mnie mówi. Czuję się tak, jakby jej słowa nie tylko łamały mi serce, ale wręcz łamały serce wewnątrz mojego serca. Strasznie mnie to wszystko boli, lecz oprócz tego jestem śmiertelnie przerażony, bo przez chwilę brałem pod uwagę, że Maggie może mieć rację. Może wcale mnie nie potrzebuje. Może rzeczywiście ją tłamszę. Może nie jestem jej bohaterem, którym zawsze starałem się być, może ona w tej chwili w ogóle nie potrzebuje bohatera. Bo niby czemu miałaby potrzebować? Ma kogoś o wiele silniejszego ode mnie: siebie. Kiedy sobie uświadamiam, że może mnie nie potrzebować, kompletnie się załamuję. Żal, poczucie winy i wstyd całkowicie pozbawiają mnie sił. Czuję, że otacza mnie ramionami. Przyciągam ją do siebie, pragnąc zaznać ciepła jej ciała. Kocham ją nad życie i w tej chwili chcę tylko, by to wiedziała, nawet jeśli to nic nie zmieni. Przytulam ją, dotykam czołem jej czoła i oboje zaczynamy płakać. Tulimy się z całą siłą,

jaka nam jeszcze pozostała. Łzy spływają po jej policzkach, gdy siada mi na kolanach. – Kocham cię – mówi, a potem przyciska usta do moich warg. Przywieram do niej tak mocno, jakbym chciał wniknąć do jej wnętrza. Mam wrażenie, że moje serce to właśnie próbuje zrobić, zanurzyć się w jej piersi i na zawsze tam pozostać.

22 Sydney Okazuje się, że internet będę miała dopiero w przyszłym tygodniu. Oczy bolą mnie od czytania i chyba również od płaczu. Z pozostałości kredytu studenckiego udało mi się wpłacić zadatek na samochód, ale dopóki nie znajdę pracy, i tak nie stać mnie na paliwo. Im szybciej ją znajdę, tym lepiej, bo chyba w nieco zbyt różowych barwach widziałam mieszkanie na swoim. Kusi mnie, żeby odzyskać pracę w bibliotece, nawet jeśli musiałabym o to błagać na kolanach. Po prostu muszę się czymś zająć. Straszliwie mi się nudzi. Tak bardzo, że patrzę na ręce i liczę na palcach różne przypadkowe rzeczy, których w ogóle nie ma sensu liczyć. Jeden: o tylu osobach nieustannie myślę (Ridge). Dwa: tylu osobom życzę złapania choroby wenerycznej (Hunter i Tori). Trzy: tyle miesięcy minęło od mojego zerwania z tym kłamliwym draniem, który był moim chłopakiem. Cztery: tyle razy od mojej wyprowadzki był u mnie Warren, żeby sprawdzić, co słychać.

Pięć: tyle razy Warren zapukał do moich drzwi w ciągu ostatnich trzydziestu sekund. Sześć: od tylu dni nie widziałam Ridge’a. Siedem: tyle kroków dzieli moją kanapę od drzwi. Otwieram. Warren nawet nie czeka, aż go zaproszę do środka. Uśmiecha się i przeciska obok mnie. W dłoniach trzyma dwie białe torby. – Kupiłem tacos – wyjaśnia. – Wracając z pracy, przejeżdżałem obok restauracji i pomyślałem, że może masz ochotę. Stawia torby na blacie kuchennym, po czym siada na kanapie. Zamykam drzwi i odwracam się do niego. – Dzięki za tacos, ale skąd mam wiedzieć, że to nie jakiś kawał? Może na przykład zamieniłeś wołowinę na tytoń? Warren uśmiecha się do mnie. Najwyraźniej jest pod wrażeniem. – Genialny pomysł, Sydney. Wreszcie załapałaś, o co w tym chodzi. Śmieję się i siadam obok niego. – Tyle że nie mam współlokatorów, którym mogłabym robić kawały. Ze śmiechem klepie mnie w kolano. – Bridgette wraca z pracy dopiero o północy. Masz ochotę iść do kina?

Odchylam do tyłu głowę i ciężko wzdycham. Nie podoba mi się to, że wpada tu tylko dlatego, że jest mu mnie żal. Nie potrzebuję współczucia. – Warren, nie musisz tu codziennie przyjeżdżać, żeby sprawdzić, co u mnie. Wiem, że chcesz być miły, ale nic mi nie jest. Odwraca się twarzą do mnie. – Nie przyjeżdżam tu dlatego, że jest mi cię żal. Jesteśmy przyjaciółmi. Brakuje mi ciebie. A poza tym trochę mi głupio, że tak beznadziejnie cię potraktowałem tamtej nocy, kiedy Maggie zabrano do szpitala. Kiwam głową. – To prawda, tamtej nocy zachowałeś się jak dupek. – Wiem – odpowiada ze śmiechem. – Nie martw się, Ridge nie pozwala mi o tym zapomnieć. Ridge. Boże, czuję ból, nawet słysząc to imię. Widząc moją minę, Warren zdaje sobie sprawę, że powiedział o jedno słowo za dużo. – Cholera, przepraszam. Podnoszę się z kanapy, chcąc uniknąć zakłopotania. Naprawdę nie chcę o tym gadać. – Jesteś głodny? – pytam, idąc do kuchni. – Lepiej, żebyś był, bo ostatnią godzinę spędziłam przy garach. Warren wybucha śmiechem, po czym idzie za mną do kuchni i bierze jedno taco. Rozpakowuję drugie i opieram się o barek, zanim jednak udaje mi się je wziąć

do ust, czuję mdłości. Szczerze mówiąc, przez te sześć dni od wyprowadzki prawie nic nie jadłam i mało spałam. Źle się czuję z tym, że przeze mnie ktoś cierpi. Maggie nie zasłużyła na to wszystko, co jej zafundowaliśmy. Łatwo się domyślić, jak potoczyły się sprawy między nią a Ridge’em. Nie pytam o to Warrena z oczywistych powodów. Zresztą to nic nie zmieni. Teraz jednak czuję się tak, jakby ciekawość wydrążyła w moim sercu ogromną dziurę. Przez ostatnie trzy miesiące żałowałam, że Ridge ma dziewczynę. W tej chwili pragnę tylko tego, żeby mu wybaczyła. – O czym myślisz? Spoglądam na Warrena, który opiera się o blat i się na mnie gapi. Wzruszam ramionami i odkładam na bok nieruszone taco, a potem wbijam wzrok w swoje stopy, bojąc się, że jeśli spojrzę na niego, odgadnie moje myśli. – Posłuchaj – mówi, pochylając głowę, żeby przyciągnąć mój wzrok. – Wiem, że nie pytasz o niego, bo wiesz równie dobrze jak ja, że musisz zostawić przeszłość za sobą. Ale jeśli masz jakieś pytania, chętnie na nie odpowiem. Odpowiem na nie, bo jesteśmy przyjaciółmi i dlatego to mój obowiązek. Wciągam głęboko powietrze, a potem, zanim je jeszcze do końca wypuszczę, pytam. – Co u niego? Warren zaciska szczęki. Przez chwilę wydaje mi się, że żałuje, że zachęcił mnie do zadawania pytań.

– W porządku. To znaczy, będzie w porządku. Kiwam głową, ale po tym pytaniu od razu pojawiają się miliony innych. Czy pozwoliła mu wrócić? Czy pytał o mnie? Czy wydaje się szczęśliwy? Czy twoim zdaniem jest mu mnie żal? Postanawiam na razie zadać tylko jedno. Nie jestem pewna, czy w tej chwili zniosłabym wszystkie jego odpowiedzi. Przełykam ślinę, po czym patrzę mu w oczy. – Czy Maggie mu przebaczyła? Warren odwraca wzrok. Prostuje się, staje plecami do mnie i kładzie dłonie na blacie. Zwiesza głowę i ciężko wzdycha. – Nie jestem pewien, czy powinienem ci o tym mówić. – Milczy przez chwilę, a potem odwraca się do mnie i kontynuuje. – Wybaczyła mu. Z tego, co mi mówił, wynika, że zrozumiała, co się działo między tobą i Ridge’em. Nie twierdzę, że w ogóle jej to nie obeszło, ale mu wybaczyła. Ta odpowiedź całkowicie mnie załamuje. Przykładam rękę do ust, chcąc powstrzymać płacz, a potem odwracam się od Warrena. Jestem zawstydzona swoją reakcją i uczuciami. W następnej chwili czuję ulgę, że mu wybaczyła, ta ulga jednak wymieszana jest z żalem. Właściwie to do końca nie wiem, co czuję. Chyba ulżyło mi ze względu na Ridge’a, natomiast żal

mi jest siebie. Warren ponownie wzdycha. Głupio się czuję, że widział moją reakcję. Nie powinnam była o to pytać. Kurde, dlaczego to zrobiłam? – Jeszcze nie skończyłem, Sydney – szepcze Warren. Kręcę głową, wciąż odwrócona do niego plecami. Wyrzuca z siebie to, co chciał jeszcze dodać. – Wybaczyła mu to, co się wydarzyło między wami, ale to otwo​rzyło jej również oczy na to, dlaczego tak naprawdę byli razem. Zrozumiała, że właściwie nie chce, żeby Ridge do niej wrócił. Ridge powiedział mi, że Maggie ma jeszcze mnóstwo do przeżycia, ale przez niego musi żyć na pół gwizdka, bo ciągle ją tłamsi. Ukrywam twarz w dłoniach, zbita z tropu swoją reakcją. Jeszcze kilka chwil temu czułam żal dlatego, że mu wybaczyła. Teraz czuję go, bo jednak tego nie zrobiła. Zaledwie trzy miesiące temu siedziałam w strugach deszczu przed blokiem, święcie przekonana, że już wiem, co to znaczy cierpieć z miłości. A jednak się myliłam. Cholernie się myliłam. Dopiero teraz naprawdę cierpię. Teraz. W tej chwili. Warren obejmuje mnie i przyciąga do siebie. Wiem, że nie powinien widzieć mnie w takim stanie, i naprawdę staram się ze wszystkich sił powstrzymać łzy. Płacz nic

tu nie da. Nie pomógł przez ostatnie trzy dni, to i teraz nie pomoże. Odsuwam się od Warrena i podchodzę do blatu. Odrywam z rolki papierowy ręcznik i ocieram nim powieki. – Nie cierpię uczuć – mówię i pociągam nosem. Warren śmieje się i kiwa głową. – A jak myślisz, dlaczego chodzę z dziewczyną, która jest ich całkowicie pozbawiona? Wzmianka o Bridgette sprawia, że parskam śmiechem. Z trudem go powstrzymuję i ocieram resztki łez. Rozstanie Ridge’a i Maggie nie zmienia w niczym mojej sytuacji. To, jak ostatecznie potoczą się sprawy między nimi, nie ma wpływu na to, co dzieje się między Ridge’em a mną. Wszystko się pokomplikowało i jedy​‐ nie odległość oraz czas mogą to zmienić. – Pójdę z tobą do kina – mówię do Warrena. – Ale pod warunkiem że nie chcesz mnie wyciągnąć na pornosa.

Ridge – Oddaj mi te cholerne kluczyki, Ridge – miga Warren. Kręcę głową trzeci raz w ciągu pięciu minut. – Oddam ci je, jeśli podasz mi jej adres.

Przeszywa mnie gniewnym wzrokiem, ale nie ustępuje. Mam kluczyki już prawie cały dzień, ale za nic w świecie mu ich nie oddam, dopóki nie przekaże mi informacji, których potrzebuję. Wiem, że minęły dopiero trzy tygodnie, odkąd Maggie ze mną zerwała, lecz nie potrafię przestać myśleć o tym, jak na Sydney wpłynęło to wszystko, co jej zrobiłem. Muszę wiedzieć, czy wszystko u niej gra. Wytrzymałem tak długo bez kontaktowania się z nią tylko dlatego, że nie jestem pewien, co jej powiedzieć, kiedy w końcu się zobaczymy. Wiem jedynie, że muszę ją zobaczyć, bo inaczej już nigdy nie prześpię całej nocy. Od ponad trzech tygodni mam z tym problem. Mój umysł wymaga uspokojenia. Warren siedzi naprzeciwko mnie przy stole. Przenoszę wzrok z powrotem na laptopa. Chociaż bardzo bym chciał zwalić winę za wszystko, co się stało, na komputery, w gruncie rzeczy wiem, że stało się to przeze mnie. Dlatego jakoś to przebolałem i kupiłem nowego laptopa. Ostatecznie od komputerów zależą moje dochody. Warren sięga przez stół i zatrzaskuje laptopa, zmuszając mnie, bym na niego spojrzał. – Nic dobrego z tego nie wyniknie – miga. – Od twojego rozstania z Maggie minęły dopiero trzy tygodnie. Nie dam ci adresu Sydney. Nie ma potrzeby, żebyś się z nią widział. A teraz oddaj mi kluczyki albo

wezmę twój samochód. Uśmiecham się zadowolony z siebie. – Powodzenia w szukaniu moich kluczyków. Są w tym samym miejscu, w którym schowałem twoje. Kręci głową ze złością. – Dlaczego jesteś takim dupkiem? W końcu udało jej się zamieszkać na swoim. Dziewczyna żyje tak, jak chce, i nieźle sobie radzi, a ty zamierzasz tam wtargnąć i znów jej namieszać w głowie? – Skąd wiesz, że dobrze sobie radzi? Gadałeś z nią? Rozpacz kryjąca się za tym pytaniem nieco mnie zaskakuje. Do tej pory nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak bardzo chcę, żeby wszystko u niej grało. – Tak, widzieliśmy się parę razy. Bridgette i ja jedliśmy z nią wczoraj lunch. Opieram się na krześle wkurzony, że nic mi o tym nie powiedział. Czuję jednak również ulgę, że Sydney nie tkwi w swoim mieszkaniu pogrążona w depresji. – Pytała o mnie? Wie o mnie i Maggie? Kiwa głową. – Wie. Zapytała, jak wyglądają sprawy między wami, więc powiedziałem jej prawdę. Od tego czasu nie poruszała tego tematu. Jezu Chryste, to, że zna prawdę, powinno ukoić mój ból, tymczasem tylko go zwiększa. Wolę nie myśleć, jak odbiera teraz to, że się z nią nie kontaktuję. Pewnie jest przekonana, że ją o wszystko obwiniam. Pochylam się

i patrzę błagalnym wzrokiem na Warrena. – Proszę, podaj mi jej adres. Kręci głową. – Oddaj mi moje kluczyki. Tym razem to ja kręcę głową. Przewraca oczami, po czym zrywa się od stołu i biegnie do swojego pokoju. Otwieram swoje SMS-y do Sydney. Przeglądam je, podobnie robię każdego dnia. Mam nadzieję, że w końcu zbiorę się na odwagę i do niej napiszę. Boję się, że łatwiej jej będzie mnie pogonić za pośrednictwem telefonu, niż gdybym stanął w drzwiach jej mieszkania. Właśnie dlatego nie piszę. Chociaż nie chcę przyznać racji Warrenowi, to właściwie wiem, że nic dobrego z naszego spotkania by nie wynikło. Wiem, że nie pora na rozpoczynanie poważnego związku. Gdybym ją zobaczył, tylko bardziej zacząłbym za nią tęsknić. To jednak, co powinienem zrobić, i to, co zrobię, to dwie różne sprawy. * Światło w moim pokoju zapala się i gaśnie. Kilka chwil później ktoś potrząsa gwałtownie moim ramieniem. Uśmiecham się, wciąż jeszcze półprzytomny, wiedząc, że ściągnąłem Warrena dokładnie tam, gdzie chciałem. Odwracam się i patrzę na

niego. – Co się stało? – migam. – Gdzie one są? – Co gdzie jest? – Moje gumki, Ridge. Gdzie je, do diabła, schowałeś? Wiedziałem, że jeśli nie uda się z kluczykami, na pewno podziała na niego kradzież prezerwatyw. Cieszę się tylko, że zanim zostawił Bridgette w swoim łóżku i wpadł do mojego pokoju, włożył majtki. – Chcesz je odzyskać? – migam. – Podaj mi jej adres. Warren przykłada dłonie do policzków. Sądząc z grymasu, który pojawia się na jego twarzy, właśnie jęczy. – Zapomnij. Zaraz pojadę do sklepu. Siadam na łóżku. – Niby jak zamierzasz pojechać do sklepu? Mam twoje kluczyki, pamiętasz? Waha się przez chwilę, a potem uśmiech rozpromienia jego twarz. Chyba właśnie przyszedł mu do głowy jakiś wspaniały pomysł. – Wezmę samochód Bridgette. – Powodzenia w szukaniu jej kluczyków. Warren gapi się na mnie przez kilka chwil. W końcu garbi ramiona i odwraca się do komody. Chwyta długopis i kartkę papieru, coś na niej pisze, po czym ją

zgniata i rzuca nią we mnie. – Tu masz jej adres, dupku. A teraz oddawaj kluczyki. Rozkładam kartkę i przypatruję się jej uważnie, chcąc się upewnić, że naprawdę napisał na niej jakiś adres. Potem wyciągam zza stolika nocnego paczkę prezerwatyw i rzucam mu ją. – To powinno ci na razie wystarczyć. Powiem ci, gdzie są twoje kluczyki, kiedy potwierdzę, że to na pewno jej adres. Warren wyjmuje z opakowania prezerwatywę, pozostałymi rzuca we mnie. – Weź je ze sobą. Przydadzą ci się, bo to na pewno jej adres. Odwraca się i wychodzi z pokoju. Zaraz po jego wyjściu zrywam się z łóżka, ubieram i wychodzę z mieszkania. Nawet nie wiem, która godzina. I nic mnie to nie obchodzi.

23 Sydney Dźwięki wywołują wspomnienia. Zdarza się to często, ale głównie wtedy, gdy słyszę piosenki. Zwłaszcza te, które podobały nam się z Hunterem. Jeśli słuchałam jakiejś piosenki w szczególnie przygnębiającej chwili, a potem słyszę ją znowu, powracają wszystkie uczucia, które jej towarzyszyły poprzednim razem. Niektóre piosenki kiedyś uwielbiałam, a teraz w ogóle nie mogę ich słuchać. Przywołują wspomnienia i uczucia, których nie chcę ponownie do- świadczać. Ostatnio jednym z takich „wywoływaczy wspomnień” stał się dla mnie dźwięk przychodzącego SMS-a. A konkretnie dźwięk towarzyszący SMS-om Ridge’a. To fragment wersji demo naszej piosenki Maybe Someday. Przypisałam go do SMS-ów od niego zaraz po pierwszym wysłuchaniu tego kawałka. Chciałabym powiedzieć, że ten dźwięk wywołuje negatywne skojarzenia, ale nie jestem tego pewna. Nasz pocałunek w trakcie trwania tej piosenki z pewnością doprowadził do poczucia winy, sam w sobie jednak nie był taki zły.

Prawdę mówiąc, jego wspomnienie wciąż rozgrzewa moje serce do czerwoności. I często o nim myślę. Zdecydowanie częściej, niż powinnam. Tak jak teraz, gdy z głośnika komórki dobiega właśnie fragment naszej piosenki, wskazując na to, że dostałam SMS-a. Od Ridge’a. Mówiąc szczerze, nie spodziewałam się, że jeszcze kiedyś usłyszę ten dźwięk. Przewracam się na łóżku, sięgam na stolik nocny i trzęsącymi się palcami chwytam telefon. Ta wiadomość dokonuje takiego spustoszenia w moim ciele, że na chwilę zapomina ono, jak właściwie funkcjonować. Przyciskam komórkę do piersi i zamykam oczy, zbyt zdenerwowana, żeby przeczytać jego słowa. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Skurcz, rozkurcz. Wdech, wydech. Powoli otwieram oczy, unoszę telefon, po czym go odblokowuję. Ridge: Jesteś w domu? Że co, proszę? Niby dlaczego interesuje się tym, czy jestem w domu? Przecież nawet nie wie, gdzie mieszkam. Poza tym dał mi jasno do zrozumienia, do kogo należy jego

serce, kiedy trzy tygodnie temu kazał mi się wyprowadzić. Ale jestem w domu i wbrew rozsądkowi chcę, żeby o tym wiedział. Mam ochotę podać mu swój adres i zaproponować, żeby przekonał się osobiście, czy jestem w domu. Wybieram jednak bezpieczniejszy wariant. Coś bardziej lakonicznego. Ja: Tak. Odrzucam kołdrę i siadam na krawędzi łóżka. Gapię się w komórkę, bojąc się nawet mrugnąć. Ridge: Nie otwierasz. Pomyliłem drzwi? O Jezu! Mam nadzieję, że pomylił. A może jednak liczę na to, że nie pomylił? Trudno powiedzieć. Cieszę się, że jest tutaj, ale równocześnie strasznie mnie to wkurza. Targają mną sprzeczne uczucia. To strasznie wyczerpujące. Zrywam się z łóżka, wypadam z sypialni i biegnę do drzwi. Wyglądam przez wizjer. Stoi na korytarzu. Ja: Jesteś przed moimi drzwiami, więc niczego nie pomyliłeś.

Wciskam „wyślij” i jeszcze raz przybliżam oko do wizjera. Opiera się dłonią o drzwi i wpatruje w telefon. Widzę jego zbolałą minę i domyślam się, jak ciężką wewnętrzną walkę toczy. Mam ochotę otworzyć i rzucić mu się w ramiona. Zamykam oczy i przyciskam czoło do drzwi, grając na zwłokę. Nie chcę podjąć pochopnej decyzji. Ciągnie mnie do niego i wiem, że nie skończy się na samym wpuszczeniu go do środka. Tyle że to nie przysłuży się żadnemu z nas. Rozstał się z Maggie zaledwie kilka tygodni temu. Jeśli jest tu dla mnie, niech lepiej odwróci się i odejdzie. To niemożliwe, żeby nam się udało, skoro wiem, że wciąż jest załamany po rozstaniu z inną. Zasługuję na coś więcej, niż może mi w tej chwili zaoferować. W tym roku przeszłam zbyt wiele, żeby ktoś jeszcze sobie ze mną tak pogrywał. Nie powinno go tu być. Ridge: Mogę wejść? Odwracam się i opieram plecami o drzwi. Przykładam komórkę do piersi i zaciskam powieki. Nie chcę czytać jego słów. Nie chcę widzieć jego twarzy. Przez niego zapominam o tym, co dla mnie ważne. W tej chwili nie jest dla mnie wcale najlepszą opcją, zwłaszcza biorąc pod uwagę to, przez co ostatnio przeszedł. Powinnam odsunąć się od tych drzwi i go nie wpuszczać. Wszystko we mnie woła jednak, żeby zrobić coś

przeciwnego. – Proszę, Sydney. To zaledwie szept dobiegający zza drzwi, ale doskonale słyszę słowa. Słyszę je każdą cząstką siebie. Zrozpaczony ton głosu i przede wszystkim to, że wypowiedział te słowa na głos, kompletnie mnie rozwala. Pozwalam, by to serce zdecydowało za mnie, i powoli odwracam się twarzą do drzwi. Przekręcam klucz w zamku, odsuwam zasuwkę i ciągnę za klamkę. Bez posługiwania się słowem „niesamowity” trudno opisać uczucia, które mną targają, kiedy widzę go przed sobą. Wszystko, co czuję, jest absolutnie niesamowite. Niesamowite jest to, że moje serce tak bardzo wyrywa się do niego. Niesamowite jest to, że kolana mi się uginają. Niesamowite jest to, że moje usta pragną przywrzeć do jego warg. Ze wszystkich sił staram się ukryć wrażenie, jakie robi na mnie jego obecność, więc odwracam się od niego i idę do salonu. Nie wiem, czemu się tak zachowuję, ale czy nie jest to normalne? Często usiłujemy ukryć nasze uczucia przed tymi, którzy powinni je poznać. Ludzie skrywają emocje, zupełnie jakby ujawnianie ich było czymś złym. W tej chwili moją naturalną reakcją jest odwrócenie się do niego i objęcie go, niezależnie od tego, co go tu sprowadziło. Pragnę otoczyć go ramionami, wtulić twarz

w jego pierś, pozwolić, by mnie objął. Mimo to stoję odwrócona do niego plecami, udając, że zupełnie tego nie chcę. Dlaczego? Wciągam powietrze, chcąc się uspokoić, a potem, kiedy słyszę, że zamyka za sobą drzwi, odwracam się do niego. Stoi kilka kroków dalej, nie odrywając ode mnie wzroku. Widząc napięty wyraz jego twarzy, domyślam się, że podobnie jak ja robi wszystko, by powstrzymać swoje naturalne reakcje. Tylko dlaczego? Przez dumę? Strach? Zawsze niezmiernie mi się podobało w naszych relacjach to, że byliśmy ze sobą szczerzy i niczego nie udawaliśmy. Mówiłam, co myślałam, on zresztą również. Nie podoba mi się ta zmiana. Próbuję się do niego uśmiechnąć, choć nie mam pewności, czy mi się to uda. Mówię do niego, wypowiadając słowa jak najstaranniej, żeby nie miał problemu z czytaniem z ruchu warg. – Przyszedłeś tu, żebym ci przypomniała, jaka jestem ohydna? Wybucha śmiechem. Wyraźnie mu ulżyło, że nie jestem na niego zła. Bo nie jestem. Nigdy nie byłam. I nigdy nie miałam do niego pretensji o to, że podjął takie, a nie inne decyzje. Jeśli mam mu coś za złe, to tylko ten pocałunek,

który był tak niesamowity, że żadne inne nie mogą się z nim równać. Siadam na kanapie i spoglądam mu w oczy. – Wszystko gra? – pytam. Kiedy wzdycha, szybko odwracam wzrok. Trudno znajdować się w tym samym pokoju co on, jeszcze trudniej utrzymywać z nim kontakt wzrokowy. Wchodzi do salonu i siada obok mnie. Myślałam o dokupieniu mebli, ale na razie stać mnie było tylko na kanapę. Uwielbiam na niej przesiadywać. Zresztą wcale nie jestem pewna, czy brakuje mi innych mebli. Dzięki temu, że jest tu tylko kanapa, nie miał wyjścia – musiał na niej usiąść i dotyka teraz nogą mojego uda. Fala gorąca obmywa moje ciało. Patrzę na nasze kolana i nagle uświadamiam sobie, że mam na sobie T-shirt, w którym położyłam się spać. Byłam tak zszokowana tym, że stoi pod drzwiami mojego mieszkania, że nie zwróciłam uwagi na to, jak wyglądam. I tak mam na sobie tylko za dużą bawełnianą koszulkę sięgającą do kolan, a moja fryzura to na pewno jeden wielki koszmar. On natomiast jest ubrany w dżinsy i koszulkę z logo Sounds of Cedar. Powiedziałabym, że jestem nieodpowiednio ubrana, gdyby nie to, że mam strój stosowny do tego, co zamierzałam zrobić, zanim się pojawił – a zamierzałam iść spać.

Ridge: Nie wiem, czy u mnie wszystko gra. A u ciebie? Zdążyłam już zapomnieć, że o to zapytałam. Wzruszam ramionami. Jestem pewna, że będzie grać, ale nie zamierzam go oszukiwać i mówić, że już tak jest. Chyba żadne z nas nie wyszło z tego wszystkiego bez szwanku. Ja nie mogę pogodzić się ze stratą Ridge’a, a Ridge – ze stratą Maggie. Ja: Przykro mi z powodu Maggie. Strasznie się z tym czuję. Mam nadzieję, że jeszcze zmieni zdanie. Pięć lat to kawał czasu. Szkoda by było to tracić przez jedno nieporozumienie. Naciskam „wyślij” i w końcu na niego patrzę. Czyta moją wiadomość, po czym zerka na mnie. Jego skupiona mina sprawia, że brakuje mi tchu w piersiach. Ridge: To nie było nieporozumienie, Sydney. Ona rozumiała to wszystko aż za dobrze. Czytam tę wiadomość kilka razy. Mógłby rozwinąć tę myśl. Niby co nie było nieporozumieniem? Przyczyna zerwania? Jego uczucie do mnie? Nie pytam go jednak o to, przechodząc bezpośrednio do pytania, które jest dla mnie najważniejsze. Ja: Dlaczego tu przyszedłeś?

Przez chwilę porusza szczękami, po czym odpowiada. Ridge: Mam sobie iść? Patrzę na niego i kręcę głową. Potem waham się chwilę i potakuję. W końcu wzruszam ramionami. Uśmiecha się rozbrajająco. Wydaje mi się, że rozumie, z czego wynika moje zmieszanie. Ja: To zależy od tego, po co tu przyszedłeś. Czy dlatego, że chcesz, żebym pomogła ci odzyskać Maggie? Czy dlatego, że ci mnie brakuje? Czy dlatego, że chcesz, żebyśmy znowu byli przyjaciółmi? Ridge: A jeśli z żadnego z tych powodów? Tak naprawdę to nie wiem, co mnie tu przyniosło. Tęsknię za tobą tak straszliwie, że to aż boli, ale z drugiej strony żałuję, że cię poznałem. Dzisiaj chyba jest ten dzień, kiedy przeważa to pierwsze. Dlatego ukradłem Warrenowi kluczyki i zmusiłem go, żeby podał mi twój adres. Po prostu poszedłem za podszeptem serca. Jego brutalna szczerość wzrusza mnie i wkurza równocześnie. Ja: A co z jutrem? A jeśli jutro będzie ten dzień,

w którym będziesz żałował, że mnie poznałeś? Co wtedy mam zrobić? Intensywność jego spojrzenia wytrąca mnie z równowagi. Być może próbuje zgadnąć, czy przemawia przeze mnie złość. Nie mam pewności, czy tak jest, czy nie. Nie mam pewności, co myśleć o tym, że nawet nie wie, dlaczego tu przyszedł. Nie odpowiada na mojego SMS-a, a to dowodzi jednego: targają nim równie sprzeczne uczucia jak mną. Pragnie ze mną być, a zarazem tego nie chce. Pragnie mnie kochać, ale nie wie, czy powinien. Pragnie się ze mną widywać, ale wie, że nie powinien. Pragnie mnie pocałować, ale ból po tym pocałunku może być równie mocny jak to, co czułam, gdy po naszym pierwszym pocałunku wyszedł z pokoju. Nagle robi mi się głupio, że tak się na niego gapię. Siedzimy zbyt blisko siebie, chociaż moje ciało jest przeciwnego zdania i ciągle mi to sygnalizuje. Pragnie, by nastąpiło to, co nastąpić nie może. Ridge rozgląda się po mieszkaniu, po czym pochyla się nad telefonem. Ridge: Podoba mi się tutaj. Dobra dzielnica. Sprawia wrażenie bezpiecznej. Z

trudem

opanowuję

śmiech.

Jego

próby

prowadzenia niezobowiązującej pogawędki są z góry skazane na niepowodzenie. To się nie uda. W tej chwili nie możemy być przyjaciółmi. Nie możemy też zostać parą – zbyt wiele czynników przemawia przeciwko temu. Mimo to postanawiam odpowiedzieć mu w podobnym tonie. Ja: Lubię tu mieszkać. Dziękuję, że zanim się tu przeniosłam, zasponsorowałeś mi hotel. Ridge: Przynajmniej tyle mogłem zrobić. To było absolutne minimum. Ja: Oddam ci kasę, jak tylko dostanę pierwszą wypłatę. Udało mi się odzyskać pracę w bibliotece, więc zrobię to już w przyszłym tygodniu. Ridge: Przestań. Nie chcę o tym nawet słyszeć. Nie mam pojęcia, co mu odpisać. Cała ta sytuacja jest dosyć niezręczna. Starannie omijamy wszelkie drażliwe tematy. Chyba brakuje nam odwagi. Kładę telefon na kanapie wyświetlaczem do dołu. Daję mu w ten sposób do zrozumienia, że chcę to przerwać. Nie podoba mi się, że nie jesteśmy sobą. Pojmuje aluzję i odkłada swoją komórkę na podłokietnik kanapy. Potem wzdycha ciężko i opiera głowę na zagłówku. Cisza, jaka zapada, sprawia, że czuję przemożną chęć ujrzenia świata z jego perspektywy. To pragnienie wydaje mi się jednak niemożliwe do

zrealizowania. Ludzie słyszący traktują zbyt wiele rzeczy jak coś oczywistego. Nigdy tego nie pojmowałam w takim stopniu, jak rozumiem to teraz. W dalszym ciągu nie odzywamy się do siebie. Jego westchnienie interpretuję jako wyraz irytacji jego własną postawą. Kiedy nagle wstrzymuje oddech, rozumiem, jak dużo go kosztuje trzymanie siebie samego w ryzach. W każdym razie podejrzewam, że dzięki przebywaniu w świecie ciszy potrafi odczytywać ludzkie zachowanie w inny sposób niż ludzie, którzy słyszą. Zamiast wsłuchiwać się w mój oddech, przygląda się mojej podnoszącej się i opadającej klatce piersiowej. Zamiast słuchać westchnień, prawdopodobnie obserwuje moje oczy, ręce i postawę. Może w tej chwili przechyla twarz w moją stronę dlatego, że chce wyczuć, o czym myślę. Czuję się tak, jakby czytał we mnie jak w otwartej księdze. Uwaga, z jaką mi się przygląda, każe mi kontrolować wyraz swojej twarzy i każdy oddech. Zamykam oczy i opieram głowę na zagłówku, wiedząc, że się we mnie wpatruje i próbuje wyczuć moje intencje. Chciałabym po prostu odwrócić się do niego i powiedzieć mu, jak bardzo za nim tęskniłam. Jak wiele dla mnie znaczy. Jak okropnie się czuję ze świadomością, że zanim mnie poznał, sprawiał wrażenie szczęśliwego. Chciałabym mu powiedzieć, że chociaż oboje teraz żałujemy naszego pocałunku, nie oddałabym

go za żadne skarby świata. W takich chwilach jak ta jestem wdzięczna losowi, że Ridge nie słyszy. Gdyby słyszał, powiedziałabym mu wiele rzeczy, których bym potem żałowała. Tymczasem wiele rzeczy pozostaje niewypowiedzianych i żałuję, że nie mogę zdobyć się na odwagę, by je jednak wypowiedzieć. Ridge przesuwa się na kanapie, więc oczywiście otwieram oczy, chcąc zaspokoić ciekawość. Przechyla się przez podłokietnik, sięgając po coś. Kiedy odwraca się do mnie, widzę w jego dłoni długopis. Uśmiecha się łagodnie, a potem unosi moją rękę. Przysuwa się i przyciska długopis do mojej dłoni. Przełykam ślinę i patrzę na niego, ale nie odrywa wzroku od poruszającego się długopisu. Mogłabym przysiąc, że na ustach Ridge’a błąka się uśmiech. Kiedy kończy, unosi moją dłoń do ust i dmucha delikatnie, żeby tusz szybciej wysechł. Kiedy ściąga wilgotne wargi, robi mi się naprawdę gorąco. Opuszcza moją dłoń i wreszcie patrzę na to, co napisał. To był tylko pretekst, żeby dotknąć twojej ręki. Śmieję się cicho. Głównie dlatego, że te słowa są naprawdę niewinne i miłe w porównaniu z tym, co pisał na moich rękach w przeszłości. Poza tym siedzę z nim na tej kanapie przez jakieś dziesięć minut, marząc o tym, żeby mnie dotknął, a potem okazuje się, że on marzył

dokładnie o tym samym. To takie dziecinne, jakbyśmy byli nastolatkami. Jestem prawie zawstydzona, że tak bardzo pragnę jego dotyku, ale jednocześnie nie pamiętam, żebym kiedykolwiek pragnęła czegoś bardziej. Na razie nie puszcza mojej ręki, a ja nadal patrzę z uśmiechem na napis, który wykonał. Kiedy muskam kciukiem wierzch jego dłoni, gwałtownie wciąga powietrze. Ten niewinny gest chyba skruszył jakąś niewidzialną barierę, ponieważ momentalnie chwyta mnie za rękę. Splatamy palce. Ciepła jego dłoni nie da się porównać do gorąca, które w tej chwili rozlewa się po całym moim ciele. Boże, jeśli samo trzymanie się za ręce wywołuje we mnie takie reakcje, nie wyobrażam sobie, jak czułabym się, gdybyśmy robili coś więcej. Oboje wpatrujemy się w swoje dłonie, czując ich pulsowanie. Muska palcem mój kciuk, po czym puszcza dłoń i ponownie sięga po długopis. Tym razem przyciska go do mojego nadgarstka. Wędruje powoli w górę mojego przedramienia, rysując prostą linię. Nie powstrzymuję go. Po prostu się przyglądam. Po dotarciu do łokcia ponownie zaczyna coś pisać. To tylko kolejny pretekst, żeby cię dotknąć. Unosi moją rękę i dmucha na nią łagodnie, nie spuszczając ze mnie wzroku. Potem przyciska delikatnie

usta do swojego napisu i całuje go literka po literce, cały czas patrząc mi w oczy. Kiedy dociera do ramienia, przez ułamek sekundy czuję na skórze jego język. To chyba dlatego z moich ust wydobywa się jęk. Tak, to musiał być jęk. Jezu, jak to dobrze, że nie mógł go usłyszeć. Odrywa usta od mojej ręki i wpatruje się we mnie, ciekaw mojej reakcji. Jego oczy są ciemne, a wzrok przenikliwy. Przygląda się moim ustom, oczom, szyi, włosom, piersiom. Sprawia wrażenie, jakby nie mógł się na mnie napatrzeć. Ponownie przyciska długopis do mojej skóry, rozpoczynając w miejscu, w którym przerwał. Sunie nim wolno w górę mojego ramienia, cały czas pożerając mnie wzrokiem. Kiedy dociera do rękawa mojego T-shirtu, unosi go delikatnie, odsłaniając moje ramię. Robi malutki znaczek długopisem, po czym powoli przybliża się do mnie. Kiedy czuję dotyk jego warg na swojej skórze, opieram głowę na zagłówku kanapy. Jego ciepły oddech owiewa moje ramię. W ogóle nie przejmuję się tym, że po mnie rysuje. Później to wszystko zmyję. W tej chwili pragnę tylko, by nie odrywał ode mnie długopisu, dopóki wkład się nie wyczerpie. Odsuwa się i puszcza moją rękę, po czym przekłada długopis do drugiej ręki. Opuszcza rękaw mojej koszulki, a potem ciągnie za kołnierzyk i odkrywa obojczyk. Przyciska długopis do mojego ramienia i nie

odrywając ode mnie wzroku, wędruje ostrożnie do mojej szyi. Wyraźnie się ożywia i chociaż dalej postępuje bardzo ostrożnie, wiem doskonale, co chciałby zrobić w tej chwili i gdzie zamierza umieścić długopis. Wcale nie musi tego wyrażać słowami, jego wzrok mówi za niego. Sunie powoli długopisem w górę po mojej szyi. Przekrzywiam głowę. Ledwo to robię, słyszę świst powietrza wydmuchiwa​nego między zębami. Zatrzymuje się tuż pod moim uchem. Zaciskam powieki. Kiedy Ridge się pochyla, mogę mieć tylko nadzieję, że serce mi nie eksploduje. Mam wrażenie, że może to nastąpić w każdej chwili. Jego usta dotykają lekko mojej skóry i nagle coś zaczyna trzepotać mi przed oczami. A może to tylko trzepocze moje serce? Sunę dłonią w górę jego ramienia i kładę ją z tyłu jego głowy, nie chcąc, żeby się odrywał od tego miejsca. Ponownie dotyka językiem mojej szyi, ale nie pozwala, bym go tam zatrzymała. Odsuwa się i patrzy na mnie. Jego oczy błyszczą z radości. Doskonale wie, że doprowadza mnie do szaleństwa. Odrywa długopis od miejsca pod moim uchem, zjeżdża po szyi i zatrzymuje się we wgłębieniu nad obojczykiem. Przed poca​łowaniem miejsca, które właśnie zaznaczył, obejmuje mnie w talii, podnosi i sadza na swoich kolanach. Chwytam się jego ramion, a kiedy przyciąga mnie do

siebie, wciągam gwałtownie powietrze. Koszulka podwinęła mi się, odsłaniając uda. Ponieważ pod nią mam tylko majtki, boję się, że mogę się znaleźć w sytuacji, z której bardzo trudno będzie mi się wyplątać. Nie odrywając wzroku od mojej szyi, sunie dłonią po moim udzie i biodrze, a potem w górę mojego ciała, aż do włosów. Kładzie rękę z tyłu mojej głowy, a potem przyciąga moją szyję do ust. Ten pocałunek jest mocniejszy i nie tak ostrożny jak poprzednie. Wsuwam palce w jego włosy i tulę się do niego. Wyznacza pocałunkami szlak w górę mojej szyi, aż wreszcie dociera do podbródka. Nasze ciała przywierają do siebie. Ridge kładzie rękę w dole moich pleców i jeszcze bardziej zmniejsza dystans między nami. Nie mogę się ruszyć ani złapać tchu. Zastanawiam się, gdzie się podziała ta silna Sydney. Gdzie jest Sydney, która wie, że to nie powinno się zdarzyć? Później jej poszukam. Gdy Ridge skończy już swoje zabawy z długopisem. Przestaje całować mój podbródek i unosi głowę. Nasze usta znajdują się tak blisko siebie, że prawie się dotykają. Odrywa rękę od moich pleców i ponownie przykłada długopis do mojej szyi. Kiedy czuję jego dotyk na swojej skórze, przełykam ślinę, próbując zgadnąć, gdzie teraz przesunie długopis. W górę czy w dół, w górę czy w dół. A zresztą –

wszystko jedno. Zaczyna sunąć nim w górę, ale nagle się zatrzymuje. Odrywa długopis od szyi, potrząsa nim, potem znów dotyka szyi. Ponownie sunie nim w górę i ponownie się zatrzymuje. Odsuwa się ode mnie i przygląda się długopisowi, marszcząc brwi. Wygląda na to, że właśnie wyczerpał się wkład. Patrzy na mnie, po czym rzuca długopis na podłogę. Wpatruje się w moje usta. Dochodzę do wniosku, że to tam właśnie miała się skończyć trasa długopisu. Oboje ciężko dyszymy, wiedząc doskonale, co za chwilę nastąpi. To będzie nasz drugi raz. Czy wpłynie na nas tak samo jak pierwszy? Wydaje mi się, że Ridge jest równie przerażony jak ja. Opieram się całym swoim ciężarem na jego ciele, ponieważ nigdy jeszcze nie czułam się tak słaba. Nie mogę myśleć, nie mogę się ruszać, nie mogę oddychać. Mogę tylko... pragnąć. Przykłada dłonie do moich policzków i patrzy mi w oczy. – Twój ruch – szepcze. Jezu Chryste, ten głos... Wpatruję się w niego, nie będąc pewna, czy podoba mi się to, że przekazuje mi władzę. Najwyraźniej chce, żeby to była moja decyzja. Kiedy robimy coś, czego nie powinniśmy robić,

fajnie jest później zwalić winę na kogoś innego. Wiem, że nie powinniśmy dopuścić do sytuacji, której potem będziemy żałować. Mogę to jeszcze zatrzymać. Mogę go poprosić, żeby wyszedł. Lepiej zrobić to teraz niż później, gdy wszystko skomplikuje się jeszcze bardziej. Mogę zejść z jego kolan i powiedzieć mu, że nie powinniśmy tego robić, ponieważ nie miał nawet czasu, żeby wybaczyć sobie to, co stało się z Maggie. Mogę powiedzieć mu, żeby sobie poszedł i wrócił dopiero wtedy, gdy będzie pewien, z kim chce być. O ile ten dzień w ogóle nastąpi. Wiele rzeczy mogę, powinnam i muszę zrobić, żadnej z nich jednak zrobić nie chcę. Ostatecznie nie wytrzymuję presji, choć trudno o gorszą chwilę na to, żeby się rozkleić. Po prostu nie ma gorszej. Zaciskam powieki, usiłując powstrzymać się od płaczu. Bezskutecznie. Czuję łzę spływającą mi wolno po policzku. To zdecydowanie najwolniejsza łza świata. Otwieram oczy. Ridge przygląda się łzie i coraz mocniej zaciska szczęki. Chcę ją otrzeć, ale w końcu dochodzę do wniosku, że byłoby to nieuczciwe względem niego. Moje łzy mówią o wiele więcej o tym, jak się czuję, niż udałoby mi się przekazać w SMS-ie. Może po prostu chcę, żeby wiedział, że cierpię. Może chcę, żeby też cierpiał. Kiedy łza w końcu dociera do mojego podbródka,

Ridge unosi wzrok. Jestem zaskoczona tym, co widzę w jego oczach. Łzy. To, że cierpi dlatego, że ja cierpię, nie powinno od razu sprawiać, że chcę go pocałować. A jednak sprawia. Jest tutaj, ponieważ mu na mnie zależy. Jest tutaj, ponieważ za mną tęskni. Jest tutaj, ponieważ znów chce poczuć to, co poczuliśmy przy naszym pierwszym pocałunku. Ja też tego chcę. Chcę to poczuć raz jeszcze od chwili, gdy jego wargi oderwały się od moich ust i wyszedł z pokoju. Odrywam ręce od jego ramion i kładę je z tyłu jego głowy, po czym przysuwam się do niego tak blisko, że nasze usta się muskają. Uśmiecha się do mnie. – Dobry ruch – szepcze. Przyciska wargi do moich ust i nagle wszystko poza tym przestaje się liczyć. Poczucie winy, smutek, obawa, co stanie się po tym pocałunku. Wszystko to odpływa w niepamięć w momencie, gdy nasze usta się spotykają. Delikatnie rozwiera językiem moje wargi. Z chwilą gdy go czuję w swoich ustach, zamieszanie panujące w moim sercu i głowie nagle ustępuje. Jego pocałunkom powinny towarzyszyć komunikaty ostrzegawcze. Nie mogą dobrze wpływać na serce. Sunie dłonią po moim udzie, a potem wkłada ją pod koszulkę. Przesuwa rękę na moje plecy i przyciąga mnie do siebie,

równocześnie unosząc swoje biodra. O. Ja. Cię. Z każdym rytmicznym ruchem jego ciała staję się coraz słabsza. Muszę się koniecznie czegoś złapać, bo czuję się tak, jakbym spadała. Chwytam się jego koszulki i włosów i cicho jęczę. Czując głos wydobywający się z mojego gardła, szybko odrywa się od moich ust i zaciska powieki, dysząc ciężko. Po chwili je otwiera i wpatruje się w moją szyję. Wyciąga rękę spod koszulki, po czym przykłada ją do mojej szyi. Słodki Jezu... Przyciska delikatnie dłoń, wpatrując się w moje usta. Sama myśl o tym, że chce poczuć, co ze mną wyprawia, powoduje, że zaczyna mi się kręcić w głowie. Udaje mi się patrzeć mu w oczy na tyle długo, by dostrzec, jak zwykłe pragnienie zmienia się w dzikie pożądanie. Nie odrywając dłoni od tyłu mojej głowy, przyciąga mnie do siebie z większą niecierpliwością i przywiera wargami do moich ust. W chwili gdy nasze języki znów się spotykają, z moich ust wydobywa się tyle jęków, że zapewne nie jest w stanie za nimi nadążyć. Właśnie tego chciałam. Chciałam, żeby się tu zjawił i powiedział mi, jak bardzo za mną tęskni. Chciałam

wiedzieć, że mu na mnie zależy i że mnie pragnie. Chciałam znów poczuć dotyk jego ust, żeby udowodnić sobie, że uczucia, jakich doznałam za pierwszym razem, nie były moim wymysłem. Teraz jednak, gdy już to wszystko otrzymałam, nie jestem pewna, czy mam wystarczająco dużo siły, żeby to przetrwać. Wiem, że w chwili gdy to się skończy i Ridge wyjdzie z mojego mieszkania, moje serce znów uschnie z żalu. Im bardziej się na niego otwieram, tym bardziej go potrzebuję i bardziej cierpię, wiedząc, że właściwie wciąż nie należy do mnie. Ciągle nie jestem przekonana, że znalazł się tutaj z właściwych powodów. Nawet jeśli, to i tak za wcześnie. Nie wspominając już o tych wszystkich pytaniach, które nie dają mi spokoju. Próbuję o nich zapomnieć i są chwile, kiedy mi się to naprawdę udaje. Na przykład wtedy gdy muska dłońmi mój policzek albo całuje mnie w usta, zapominam o wszystkich pytaniach, od których – jak mi się zdawało – nie sposób uciec. Ale kiedy odrywa usta od moich warg, żeby złapać oddech, i patrzy mi w oczy, wszystkie te pytania powracają i zbierają się z przodu mojej głowy, aż wreszcie są tak ciężkie, że wywołują łzy. Gdy wątpliwości powracają, zaciskam palce na jego ramionach. Napieram na niego całym ciałem. Odrywa się od moich ust. Widząc zwątpienie malujące się na mojej twarzy, kręci głową, żeby powstrzymać mnie od

analizowania tego, co właśnie dzieje się między nami. Patrzy na mnie błagalnie, gładząc mnie po policzku, po czym przyciąga mnie do siebie i próbuje znów pocałować. Ja jednak wyrywam się z jego objęć. – Ridge, nie... – mówię. – Nie mogę. Kręcę głową, kiedy zaciska rękę na moim nadgarstku. Puszcza mnie, a ja wstaję z jego kolan. Podchodzę do zlewu w kuchni i nalewam mydło w płynie na ręce, a potem zaczynam ścierać tusz z ramienia. Wyjmuję z szuf​lady ścierkę, następnie ją zwilżam i przyciskam do szyi. Łzy spływają mi po policzkach, kiedy próbuję zmyć z siebie ślady długopisu – dowody tego, co właśnie zaszło między nami. Dowody, które sprawiają, że o wiele trudniej wyzwolić mi się spod jego wpływu. Ridge staje za mną i kładzie ręce na moich ramionach. Odwraca mnie twarzą do siebie, a kiedy widzi, że płaczę, patrzy na mnie przepraszająco i wyjmuje ścierkę z mojej dłoni. Odgarnia mi włosy z ramienia, po czym delikatnie trze kark, ścierając tusz. Widać, że strasznie mu głupio, że doprowadził mnie do płaczu, ale to nie jego wina. To nigdy nie była tylko jego wina. To nie była wina jednej osoby. To była wina nas obojga. Kiedy kończy ścierać tusz, rzuca ścierkę na blat, a potem przyciąga mnie do piersi. Ulga, którą natychmiast czuję, czyni to wszystko jeszcze gorszym.

Pragnę doznawać tego cały czas. Pragnę Ridge’a cały czas. Pragnę, by te krótkie chwile wspólnego szczęścia rozciągnęły się na całe nasze życie. Wiem jednak, że na razie nie ma na to szans. W pełni rozumiem to, co powiedział: że czasami za mną tęskni, a kiedy indziej żałuje, że mnie poznał. W tej chwili ja też żałuję, że w ogóle wyszłam na balkon, kiedy po raz pierwszy usłyszałam dźwięki jego gitary. Gdybym nigdy nie poczuła się z nim taka szczęśliwa, nie brakowałoby mi tego po jego odejściu. Ocieram łzy i odsuwam się od niego. Mamy wiele do omówienia, dlatego podchodzę do kanapy, znajduję nasze telefony i wracam, żeby podać mu jego komórkę. Opieram się o blat, zamierzając zacząć pisać, ale chwyta mnie za rękę i przyciąga z powrotem do siebie. Opiera się o barek i obejmuje mnie od tyłu. Całuje mnie w bok głowy, po czym przybliża usta do mojego ucha. – Zostań tutaj – szepcze, nie chcąc wypuścić mnie ze swoich objęć. Dziwne, czasami wystarczy, że ktoś nas przytulał kilka minut, żebyśmy potem już nigdy nie czuli się tak samo. W chwili gdy ten ktoś wypuszcza cię z objęć, czujesz się tak, jakby zabrał ze sobą jakąś część ciebie. To chyba dlatego Ridge tak rozpaczliwie pragnie teraz mojej bliskości. Czy tak samo pragnie również bliskości Maggie? Tego rodzaju pytania bez przerwy krążą mi po

głowie. Tego rodzaju pytania sprawiają, że nie wierzę, że Ridge kiedykolwiek będzie zadowolony z rozwoju sytuacji, bo ostatecznie stracił Maggie. A ja nie chcę być drugą opcją. Opieram głowę na jego ramieniu i zaciskam powieki, starając się ze wszystkich sił, by moje myśli znów tam nie zawędrowały. Wiem jednak, że muszę poruszyć ten temat, jeśli chcę kiedykolwiek zaznać spokoju. Ridge: Żałuję, że nie umiem czytać w twoich myślach. Ja: Wierz mi, ja też tego żałuję. Śmieje się cicho i tuli mnie w swoich ramionach. Z policzkiem wciąż przyciśniętym do mojej głowy pisze kolejnego SMS-a. Ridge: Zawsze dzieliliśmy się ze sobą swoimi myślami. Nie chciałbym, żeby to się zmieniło. Możesz mi powiedzieć, co tylko chcesz, Sydney. Właśnie to zawsze najbardziej mi się w nas podobało. Dlaczego wszystkie słowa, które wypowiada i pisze, zapadają mi tak głęboko w serce? Robię głęboki wdech, a potem wypuszczam powietrze. Otwie​- ram oczy i spoglądam na wyświetlacz telefonu, bojąc się zadać jedyne pytanie, na które

naprawdę nie chcę znać odpowiedzi. I tak je jednak zadam, bo chociaż tego nie chcę, muszę ją poznać. Ja: Co byś zrobił, gdyby w tej chwili do ciebie napisała i powiedziała, że żałuje swojego wyboru? Wyszedłbyś stąd bez zastanowienia? Moja głowa zastyga w miejscu, ponieważ jego klatka piersiowa nagle przestaje się podnosić i opadać. Nie słyszę już jego oddechu. Jego uścisk nieznacznie się rozluźnia. Serce podchodzi mi do gardła. Nie muszę czytać jego odpowiedzi. Nie muszę jej nawet słyszeć. Wyczuwam ją każdą cząstką ciała. Nie żebym się spodziewała, że ta odpowiedź może być inna. W końcu spędzili ze sobą pięć lat. To raczej oczywiste, że ją kocha. Nigdy nie twierdził inaczej. Po prostu miałam nadzieję, że się mylił. Wyrywam się z jego uścisku i idę szybkim krokiem do sypialni. Chcę się w niej zamknąć i nie wychodzić, dopóki sobie nie pójdzie. Nie chcę, żeby widział moją reakcję. Nie chcę, żeby zrozumiał, że kocham go tak samo, jak on kocha Maggie. Wchodzę do sypialni. Kiedy jednak chcę zamknąć za sobą drzwi, okazuje się, że Ridge mnie dogonił. Odwraca mnie twarzą do siebie. Patrzy mi w oczy, jednocześnie rozpaczliwie usiłując

się wysłowić. Otwiera usta, po chwili je jednak zamyka. Puszcza mnie, po czym odwraca się i przeczesuje palcami włosy. Zaciska dłonie na karku, a potem kopnięciem zamyka drzwi i jęczy sfrustrowany. Opiera się przedramieniem o drzwi i przyciska do nich czoło. Stoję nieruchomo i patrzę, jak toczy wewnętrzną walkę ze sobą. Sama przez to przechodziłam. Nie zmieniając pozycji, wyjmuje telefon i odpowiada na mojego SMS-a. Ridge: To pytanie jest nie fair. Ja: Podobnie jak to, że się tu dzisiaj zjawiłeś. Odwraca się do mnie i opiera plecami o drzwi. Przykłada dłonie do czoła, a potem zgina nogę w kolanie i kopie drzwi. Obserwowanie, jak nie może się zdecydować, z kim tak naprawdę pragnie być, sprawia mi więcej bólu, niż mogę wytrzymać. Zasługuję na więcej, niż w tej chwili może mi dać. Jego wewnętrzna walka rani mnie do żywego. To po prostu za dużo. Ja: Chcę, żebyś stąd wyszedł. Nie wytrzymam już ani chwili dłużej twojej obecności. Przeraża mnie, że chciałbyś, żebym była nią. Zwiesza głowę i wbija wzrok w podłogę. Cały czas na niego patrzę. Wcale nie zaprzecza, że wolałby być w tej chwili z Maggie. Nie tłumaczy się ani nie

zapewnia, że kocha mnie bardziej od niej. Nie odzywa się... bo wie, że mam rację. Ja: Wyjdź stąd. Proszę. I jeśli naprawdę ci na mnie zależy, nie wracaj. Powoli unosi głowę i patrzy mi w oczy. Nigdy jeszcze nie widziałam, żeby jego twarz wyrażała tyle emocji. – Nie – mówi pewnym głosem. Zaczyna iść w moją stronę, a ja zaczynam się cofać. Patrzy na mnie błagalnie. W chwili gdy moje nogi dotykają brzegu łóżka, chwyta moją twarz w dłonie i przyciska wargi do moich ust. Kręcę głową i go odpycham. Cofa się i krzywi, wyraźnie sfrustrowany z powodu niemożności porozumienia się ze mną. Rozgląda się po pokoju w poszukiwaniu czegoś, co przekonałoby mnie, że się mylę, lecz ja już wiem, że w tej sytuacji nic nam nie pomoże. On też w końcu to zrozumie. Spogląda na łóżko, a potem przenosi wzrok na mnie. Chwyta mnie za rękę i ciągnie do jego boku. Kładzie ręce na moich ramionach i popycha mnie, dopóki nie usiądę. Nie mam pojęcia, co wyprawia, więc się nie sprzeciwiam. Na razie. Dalej mnie popycha, aż wreszcie leżę na wznak.

Prostuje się i zaczyna ściągać koszulkę. Kiedy zdejmuje ją przez głowę, próbuję wstać z łóżka. Jeśli myśli, że seks naprawi to, co jest między nami, jest głupszy, niż myślałam. – Nie – mówi raz jeszcze, widząc, co próbuję zrobić. Pewność jego głosu sprawia, że zamieram, po czym kładę się z powrotem na materacu. Klęka na łóżku, bierze poduszkę i umieszcza ją obok mojej głowy. A potem kładzie się tuż przy mnie. Pod wpływem jego bliskości napinam się cała. Unosi telefon. Ridge: Posłuchaj mnie, Sydney. Wpatruję się w tę wiadomość, spodziewając się jakiegoś ciągu dalszego. Kiedy przekonuję się, że go nie będzie, patrzę na niego ze zdziwieniem. Kręci głową i wyrywa mi telefon z rąk, po czym rzuca na bok. Bierze mnie za rękę i przykłada ją do swojego serca. – Tutaj – mówi, klepiąc mnie po dłoni. – Posłuchaj mnie tutaj. Serce podchodzi mi do gardła, kiedy uświadamiam sobie, czego od mnie oczekuje. Przyciąga mnie do siebie, a ja nie protestuję. Delikatnie kładzie moją głowę na piersi i poprawia się na łóżku, żeby mi było wygodniej. Kiedy wyczuwam bicie jego serca, momentalnie się uspokajam. Uderzenie, uderzenie, przerwa.

Uderzenie, uderzenie, przerwa. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Po prostu coś pięknego. Piękne jest jego brzmienie. Piękna jest jego troska. Piękna jest jego miłość. Przyciska usta do mojej głowy. Zamykam oczy... i zaczynam płakać.

Ridge Obejmuję ją tak długo, że nie jestem pewien, czy przypadkiem nie zasnęła. Mam jej mnóstwo do powiedzenia, ale nie chcę się ruszać. Uwielbiam dotyk jej ciała, kiedy leżymy przytuleni. Poza tym boję się, że jeśli się poruszę, dojdzie do siebie i znów każe mi wyjść. Minęły dopiero trzy tygodnie od naszego rozstania z Maggie. Kiedy Sydney zapytała mnie, czy wróciłbym do niej, nie odpowiedziałem tylko dlatego, że bałem się, że mi nie uwierzy. Kocham Maggie, ale szczerze mówiąc, nie wydaje mi się, żeby nasz związek miał jeszcze sens. Wiem doskonale, na czym polegał nasz błąd. Początek naszego związku był tak romantyczny, jakby to była jakaś baśń. Mieliśmy po dziewiętnaście lat. Ledwo się znaliśmy. To, że czekaliśmy na siebie cały rok, sprawiło, że oparliśmy

nasze uczucie na fałszywych nadziejach i wyidealizowanej wizji miłości. Gdy w końcu zostaliśmy parą, chyba bardziej zakochaliśmy się w swoich wyobrażeniach niż w prawdziwych nas. Oczywiście kochałem ją. Wciąż ją kocham. Ale do chwili gdy poznałem Sydney, nie miałem pojęcia, do jakiego stopnia moja miłość do Maggie wynikała z mojego pragnienia uratowania jej. Maggie miała rację. Przez pięć lat starałem się być bohaterem, który ją ochroni. Problem w tym, że bohaterki nie potrzebują ochrony. Kiedy Sydney zaskoczyła mnie dzisiaj swoim pytaniem, chciałem odpowiedzieć, że nie chcę wrócić do Maggie. Kiedy napisała mi, że przeraża ją, że chciałbym, żeby była nią, pragnąłem wziąć ją w ramiona i udowodnić, że nie chcę być z żadną inną. Chciałem powiedzieć jej, że żałuję tylko, że nie zorientowałem się wcześniej, do której z nich bardziej pasuję. Z którą z nich powinienem być. Którą z nich kocham prawdziwą miłością, a nie tą wyidealizowaną. Milczałem, bo bałem się, że nie zrozumie. Tak wiele razy wybierałem Maggie zamiast niej, że Sydney we mnie zwątpiła. I chociaż wiem, że scenariusz, który odmalowała, nigdy się nie spełni, ponieważ ja i Maggie pogodziliśmy się z tym, że to już koniec, nie jestem pewien, czy nie wróciłbym do niej. Moja decyzja nie wynika​łaby jednak z tego, że bardziej pragnę być z Maggie.

Nie wynikałaby nawet z tego, że bardziej ją kocham. Tylko jak mam o tym przekonać Sydney, skoro mnie samemu trudno to zrozumieć? Nie chcę, żeby Sydney czuła się jak druga opcja, skoro wiem, że jest jedyną możliwą opcją. Obejmuję ją i biorę do ręki swój telefon. Podnosi głowę, opiera brodę na mojej piersi i patrzy na mnie. Oddaję jej komórkę, a ona znów przykłada ucho do mojego serca. Ja: Chcesz wiedzieć, dlaczego tak bardzo mi zależało na tym, żebyś mnie posłuchała? Nie odpisuje. Po prostu kiwa głową, nie odrywając jej od mojej piersi. Wodzi ręką po moim ciele. Jej dotyk jest tak niesamowity, że zrobię wszystko, by nie stał się tylko wspomnieniem. Kładę lewą rękę z tyłu jej głowy i ciągnę ją delikatnie za włosy. Ja: To długa historia. Masz tu jakiś notes? Kiwa głową i odrywa się ode mnie. Sięga do stolika nocnego i podaje mi notes i długopis. Opieram się o zagłówek, ona jednak nie przysuwa się do mnie. Chwytam ją za nadgarstek i rozkładam nogi, po czym pokazuję, żeby położyła się między nimi. Przysuwa się, obejmuje mnie w pasie i ponownie przykłada ucho do mojego serca. Opieram notes na kolanie i przyciskam

policzek do czubka jej głowy. Chciałbym, żeby był jakiś prostszy i szybszy sposób opowiedzenia jej o wszystkich ważnych dla mnie sprawach. Chciałbym patrzeć jej w oczy i mówić o tym, co czuję i myślę, ale nie mogę, i strasznie mnie to wkurza. Nie pozostaje mi więc nic innego, jak przelewać swoje uczucia na papier. Leży nieruchomo, tuląc się do mojej piersi, a ja przez prawie piętnaście minut spisuję swoje myśli. Kończę i podaję jej notes. Zmienia pozycję, tak że plecami przywiera teraz do mojej piersi. Otaczam ją ramionami i tulę, podczas gdy czyta mój list.

Sydney Nie mam pojęcia, czego się spodziewać po tym liście, ale gdy tylko podaje mi kartkę, pochłaniam wzrokiem jego treść. To, że nasza wzajemna komunikacja jest utrudniona, sprawia, że chcę jak najszybciej przyswoić każde słowo, jakie otrzymuję od niego w jakiejkolwiek postaci. Nie wiem, czy naprawdę jestem bardziej świadomy bicia swojego serca niż inni ludzie, ale skłaniam się do myśli, że tak. Dzięki temu, że nie słyszę świata zewnętrznego, mogę się bardziej skupić na tym wewnątrz mnie. Brennan powiedział mi kiedyś, że słyszy bicie swojego serca tylko wtedy, gdy

wokół jest całkowicie cicho, a on leży nieruchomo. W moim przypadku jest inaczej, bo w moim świecie zawsze panuje cisza. I zawsze jestem świadomy bicia swojego serca. Zawsze. Znam jego rytm. Wiem, kiedy przyspiesza i kiedy zwalnia, a nawet kiedy mogę się tego spodziewać. Czasami wyczuwam reakcję swojego serca, zanim jeszcze informacja o niej dojdzie do mózgu. Zawsze byłem w stanie ją przewidzieć... W każdym razie było tak jeszcze kilka miesięcy temu. Tego wieczoru, kiedy pierwszy raz wyszłaś na balkon, dostrzegłem zmianę. Była niewielka, ale jednak była. Tak jakby dodatkowe uderzenie. Zlekceważyłem je, ponieważ nie chciałem myśleć, że może mieć coś wspólnego z Tobą. Cieszyłem się, że moje serce pozostaje wierne Maggie, i nie chciałem tego zmieniać. Potem, kiedy zobaczyłem, że śpiewasz moją piosenkę, to znów się wydarzyło. Tyle że tym razem nie mogłem już udawać, że nic się nie stało. Moje serce przyspieszało za każdym razem, kiedy widziałem poruszenie Twoich ust. Zaczynało bić w momentach, kiedy nigdy wcześniej nie biło. Tego wieczoru, kiedy zobaczyłem, że śpiewasz moje piosenki, musiałem zejść z balkonu i dokończyć próbę w mieszkaniu, bo nie podobało mi się, co wyczyniasz z moim sercem. Po raz pierwszy poczułem się tak,

jakbym w ogóle nie miał nad nim władzy. To było straszne. Wtedy gdy wyszedłem ze swojego pokoju, a Ty stałaś w salonie przemoczona do suchej nitki... mój Boże, nie wiedziałem, że serce może tak mocno bić. Znałem je na wylot, ale nigdy jeszcze nikt nie wywołał takiej reakcji jak Ty. Najszybciej, jak tylko mogłem, położyłem koce na kanapie, pokazałem Ci, gdzie jest łazienka, i wróciłem do siebie. Oszczędzę Ci szczegółów tego, co musiałem robić, żeby się uspokoić, gdy byłaś pod prysznicem. Nie przejmowałem się reakcją swojego organizmu. To coś całkiem normalnego. W tamtej chwili moje serce należało jeszcze wyłącznie do Maggie. Moje serce biło tylko dla niej. Zawsze tak było, lecz im więcej czasu spędzałem z Tobą, tym więcej tych uderzeń serca kradłaś. Robiłem, co mogłem, żeby to powstrzymać. Przez jakiś czas wmawiałem sobie, że jestem silniejszy od swojego serca. To dlatego pozwoliłem Ci zostać. Myślałem, że to, co czuję do Ciebie, to tylko pociąg fizyczny, i że wystarczy, jeśli od czasu do czasu sobie o Tobie pofantazjuję. Wkrótce potem odkryłem jednak, że fantazjuję o Tobie zupełnie inaczej, niż faceci fantazjują o dziewczynach, które im się podobają. Nie wyobrażałem sobie, że Cię całuję, kiedy nikogo nie ma w pobliżu. Nie wyobrażałem sobie, że ładuję Ci

się do łóżka w środku nocy i robię z Tobą te wszystkie rzeczy, których oboje pragnęliśmy. Nie – ja wyobrażałem sobie, że śpisz w moich ramionach. Wyobrażałem sobie, że budzę się obok Ciebie rano. Wyobrażałem sobie Twój uśmiech i Twój śmiech, a nawet to, jak Cię pocieszam, gdy płaczesz. Zdałem sobie w pełni sprawę ze swoich kłopotów dopiero tamtej nocy, gdy włożyłem do Twoich uszu słuchawki i patrzyłem, jak śpiewasz piosenkę, którą wspólnie napisaliśmy. Patrząc, jak z Twoich ust wydobywają się słowa, których nie mogę usłyszeć, poczułem, jak bardzo boli mnie z tego powodu serce, i uświadomiłem sobie, że nie jestem w stanie kontrolować tego, co się dzieje między nami. Moja siła została pokonana przez słabość do Ciebie. W chwili gdy moje usta dotknęły Twoich, moje serce rozpękło się na dwie połówki. Od tej pory jedna z nich należała do Ciebie. Biła tylko dla Ciebie. Wiedziałem, że tej nocy powinienem był poprosić Cię, żebyś się spakowała, ale nie mogłem się do tego zmusić. Sama myśl o rozstaniu była zbyt bolesna. Postanowiłem, że poproszę Cię o to następnego dnia, ale kiedy to wszystko przedyskutowaliśmy, łatwość, z jaką poradziliśmy sobie z tą sytuacją, stała się dla mnie kolejną wymówką, żeby tego nie zrobić. Wiedziałem, że oboje z tym walczymy, i to dało mi nadzieję, że odzyskam jeszcze dla Maggie tę część

serca, którą straciłem dla Ciebie. W weekend, kiedy odbywała się impreza Warrena, zrozumiałem, że jest już za późno. Przez całą imprezę starałem się na Ciebie nie patrzeć. Nie być zbyt ostentacyjny. Próbowałem poświęcać całą uwagę Maggie, tak jak powinienem. Wszystkie te wysiłki nie uratowały mnie jednak przed tym, co nastąpiło nazajutrz. Poczułem to, kiedy wszedłem do Twojego pokoju i usiadłem obok Ciebie na łóżku. Poczułem, że oddałaś mi swoje serce. Co gorsza, Sydney, pragnąłem tego. Pragnąłem Twojego serca bardziej niż czegokolwiek innego na świecie. To stało się w chwili, gdy chwyciliśmy się za ręce. Moje serce dokonało wyboru i tym wyborem byłaś Ty. Mój związek z Maggie był udany i nie chciałem go zniszczyć. Kiedy Ci powiedziałem, że kocham ją od chwili, gdy się poznaliśmy, i będę ją kochał do śmierci, mówiłem szczerze. Kochałem ją, kocham i zawsze będę kochał. To niesamowita dziewczyna, która zasługuje na o wiele więcej, niż otrzymała od życia. Do dziś mnie to wkurza, kiedy tylko o tym pomyślę. Zamieniłbym się z nią miejscami, gdybym tylko mógł. Niestety, to niemożliwe. To tak nie działa. Więc nawet gdy już wiedziałem, że znalaz​łem w Tobie to, czego nie znalazłem w Maggie, to mi nie wystarczało. Niezależnie od tego, jak bardzo mi na

Tobie zależało i jak głębokie żywiłem do Ciebie uczucia, to było wciąż za mało, żebym zostawił Maggie. Skoro nie mogłem odmienić jej losu, mogłem przynajmniej zapewnić jej jak najlepsze życie. Nawet jeśli oznaczałoby to, że musiałbym poświęcić pewne aspekty swojego życia, zrobiłbym to bez wahania i nigdy bym tego nie żałował. Nawet przez chwilę. Dopiero trzy tygodnie temu zdałem sobie sprawę z tego, że najlepszym wariantem życia dla niej jest życie beze mnie. Potrzebowała czegoś dokładnie przeciwnego, niż mogłem jej dać. Teraz już to wiem. Ona również to wie. I pogodziliśmy się z tym. Dlatego kiedy pytasz mnie, czy wybrałbym ją czy Ciebie, nie mogę Ci udzielić prostej odpowiedzi. Tak, w tej chwili prawdopodobnie odszedłbym od Ciebie, gdyby mnie o to poprosiła. Wciąż jestem lojalny wobec niej. Co innego gdybyś zapytała mnie, kogo wolę. Z kim bardziej pragnę być. Której z was bardziej pragnie moje serce. Bo moje serce już dawno podjęło decyzję, Sydney. Przykładam notes do piersi i płaczę. Ridge wysuwa się spode mnie i kładzie mnie na plecach, po czym patrzy mi w oczy. – Ciebie – mówi głośno. – Moje serce... pragnie ciebie. Słysząc te słowa, zaczynam szlochać. Obejmuję go

i przycis​kam usta do jego piersi. Tam gdzie bije jego serce. Całuję go tam raz po raz, dziękując bez słów za to, że dał mi pewność, że nie jestem odosobniona w tym, co czuję. Kiedy ponownie przykładam głowę do poduszki, kładzie się obok mnie, a potem przyciąga mnie do siebie. Dotyka dłonią mojego policzka i powoli przybliża się, żeby mnie pocałować. Jego wargi pieszczą moje usta tak delikatnie, że czuję się tak, jakby trzymał w rękach moje serce i bał się, że je upuści. Chociaż jestem przekonana, że zrobi wszystko, żeby je chronić, wciąż boję się mu je oddać. Nie zrobię tego do chwili, gdy nie nabiorę pewności, że jest to jedyne serce, które trzyma. * Nie otwieram oczu, ponieważ nie chcę, żeby wiedział, że słyszę, jak wychodzi. Czuję jego pocałunek. Czuję, jak wysuwa spode mnie ramię. Słyszę, jak wciąga koszulkę przez głowę. Słyszę, jak szuka długopisu. Słyszę, jak pisze list do mnie, i słyszę, jak kładzie go na poduszce obok mnie. Czuję, że opiera się na ręce przy mojej głowie. Muska ustami moje czoło, a potem podnosi się i wychodzi. Kiedy słyszę trzaśnięcie drzwi, przewracam się na bok i naciągam kołdrę na głowę, żeby nie raziły mnie promienie słońca. Gdybym nie musiała iść do

pracy, przeleżałabym w tej pozycji cały dzień, płacząc. Po omacku szukam listu. Kiedy go wreszcie znajduję, wciągam go pod kołdrę i czytam. Sydney, jeszcze kilka miesięcy temu myśleliśmy, że mamy wszystko poukładane. Ja byłem z dziewczyną, z którą miałem spędzić całe życie, a Ty z facetem, który – jak myślałaś – zasługuje na Ciebie. Spójrz na nas w tej chwili. Chcemy być wolni, żeby móc się kochać, ale na przeszkodzie stoją nam nieodpowiedni czas i lojalność. Oboje wiemy, czego chcemy, ale nie wiemy, jak to osiągnąć. Czy raczej: kiedy to osiągnąć. Szkoda, że wszystko nie jest już takie proste jak wtedy, gdy miałem dziewiętnaście lat. Moglibyśmy zaznaczyć odpowiednią datę w kalendarzu i zacząć odliczać dni pozostałe do mojego pojawienia się w drzwiach Twojego mieszkania i początku naszego związku. Nauczyłem się jednak, że sercu nie można nakazać, kiedy, kogo i jak ma pokochać. Serce robi, co chce. Od nas zależy najwyżej to, czy pozwolimy naszemu życiu i głowie dogonić serce. Wiem, że tego właśnie najbardziej chcesz. Czasu. I chociaż bardzo pragnę zostać tutaj i pozwolić, by sprawy między nami się rozwinęły, jest coś, czego

pragnę jeszcze bardziej. Pragnę, żebyś ze mną była, a wiem, że to niemożliwe, jeśli będę Cię poganiał. Domyślam się, dlaczego wczoraj wahałaś się, czy mnie wpuścić: nie jesteś jeszcze na to gotowa. Być może ja też nie. Zawsze twierdziłaś, że chcesz trochę pobyć sama, a ostatnia rzecz, jakiej chcę, to rozpoczynanie nowego związku, gdy ledwo pogodziłem się z końcem związku z Maggie. Nie wiem, kiedy będziesz gotowa, żeby ze mną być. Może za miesiąc, a może za rok. Niezależnie od tego, kiedy to nastąpi, chcę, żebyś wiedziała, że jestem całkowicie pewien, że nam się uda. Po prostu to wiem. Jeśli komuś na tym świecie ma się udać znaleźć miłość, to właśnie nam. Ridge PS Przez większość nocy przyglądałem się, jak śpisz, więc jedną ze swoich fantazji mam już z głowy. Na nieszczęście Brennana napisałem też słowa piosenki. Nie miałem ze sobą gitary, więc zmusiłem go, żeby o piątej rano nagrał wersję demo. Dzięki temu mogłem Ci ją zostawić. Pewnego dnia zagram Ci ją wraz z innymi kawałkami, które napiszę, gdy będziemy żyli osobno. Do tego czasu musisz cierpliwie czekać. Powiedz tylko kiedy. Składam list i przyciskam go do piersi. Chociaż boli

mnie, że odszedł, wiem, że powinnam mu na to pozwolić. Sama go o to prosiłam. Potrzebujemy czasu. Ja potrzebuję czasu. Muszę zaczekać do chwili, gdy nie będę miała najmniejszych wątpliwości, że możemy być razem. Ma rację. Moja głowa musi dogonić serce. Pocieram palcami powieki, po czym biorę komórkę. Ja: Możesz do mnie wpaść? Potrzebuję pomocy. Warren: Jeśli przez to, że dałem wczoraj Ridge’owi twój adres, to przepraszam. Zmusił mnie do tego. Ja: To nie ma z tym nic wspólnego. Chcę poprosić cię o przysługę. Warren: Przyjadę zaraz po pracy. Mam wziąć gumki? Ja: Bardzo śmieszne. Wychodzę z SMS-a i znajduję piosenkę, którą przysłał mi Ridge. Wyjmuję z szuflady słuchawki, po czym opadam na poduszkę i wciskam przycisk „play”. IT’S YOU Baby, everything you’ve ever done Underneath this here sun It doesn’t even matter anymore Oh, of this I’m sure

’Cause you’ve taken me Places I want to be And you show me Everything that I could ever Want to see You, you know it’s You know it’s you I think about you every single day Trying to think of something better to say Maybe hi, how are you Not just anything will do ’Cause you’ve taken me Places I want to be And you show me Everything that I could ever Want to see You, you know it’s You know it’s you

24 Ridge Ja: Właśnie patrzę na twój terminarz na marzec. Osiemnastego jesteś wolny. Brennan: Dlaczego mam wrażenie, że chcesz mnie tego osiemnastego zagnać do roboty? Ja: Planuję koncert i potrzebuję twojej pomocy. Nic wielkiego, tu, na miejscu. Brennan: Jaki znów koncert? Całego zespołu? Ja: Nie, tylko nas dwóch. Może jeszcze Warren, jeśli się zgodzi. Brennan: Czemu mam przeczucie, że to ma coś wspólnego z Sydney? Ja: Czemu mam przeczucie, że nic mnie nie obchodzą twoje przeczucia? Brennan: To ona powinna wyjść z propozycją. Naprawdę powinieneś odpuścić, dopóki nie będzie gotowa. Wiem, co do niej czujesz, dlatego nie chcę, żebyś to spieprzył. Ja: Do osiemnastego marca zostały jeszcze trzy miesiące. Jeśli do tego dnia nie podejmie decyzji, po prostu jej to ułatwię. I od kiedy to zacząłeś

udzielać rad w sprawie związków? Kiedy ostatnio w jakimś byłeś? Zaraz, nigdy. Brennan: Zgodzę się, pod warunkiem że przestaniesz kłapać jadaczką. Co mam zrobić? Ja: Chcę, żebyś znalazł trochę czasu na doszlifowanie kilku kawałków. Brennan: Czyżbyś pokonał blokadę twórczą? Ja: Ktoś mi kiedyś powiedział, że cierpienie stanowi doskonałą inspirację. Niestety, miał rację. Brennan: To musiał być jakiś mądry gość. Kończę wymianę SMS-ów z Brennanem i piszę do Warrena. Ja: Osiemnastego marca. Potrzebna mi sala. Najlepiej mała. Chcę, żebyś pojawił się tam tego dnia z Sydney. Warren: Czy ma wiedzieć, że za tym stoisz? Ja: Nie, okłam ją. Warren: Nie ma sprawy. Jestem w tym dobry. Odkładam komórkę, biorę gitarę i wychodzę na balkon. Od naszego ostatniego spotkania minął już prawie miesiąc. W ogóle do siebie nie piszemy. Wiem, że Warren jest z nią w stałym kontakcie, ale nic mi nie mówi, więc w końcu przestałem pytać. Chociaż strasznie za nią tęsknię i jestem gotów błagać ją na kolanach, żeby

dała nam szansę, wiem, że oboje potrzebujemy czasu. Wciąż istnieje niebezpieczeństwo, że zaczniemy to za wcześnie. Musimy poczekać, aż będziemy na to gotowi. Mam wrażenie, że ja już jestem gotów. Może jest mi łatwiej, bo wiem, na czym stanęło z Maggie i do kogo należy moje serce. Sydney nie ma co do tego pewności. Jeśli potrzebuje czasu, żeby się o tym przekonać, poczekam. Byle niezbyt długo. Do osiemnastego marca zostały zaledwie trzy miesiące. Mam nadzieję, że do tego dnia będzie już gotowa, bo chyba dłużej bez niej nie wytrzymam. Przysuwam krzesło do barierki, opieram na niej ręce i patrzę na jej dawny balkon. Za każdym razem kiedy tu wychodzę i widzę jej puste krzesło, robi mi się ciężko na sercu. W moim mieszkaniu nie zostało nic, co mogłoby mi o niej przypominać. Zabrała ze sobą wszystkie swoje rzeczy, których zresztą nie miała wiele. Tylko wtedy gdy wychodzę na balkon, czuję, że jestem blisko niej. Opieram się na krześle i długopisem zapisuję słowa kolejnej piosenki, myśląc przy tym o Sydney. The cool air running through my hair Nights like these, doesn’t seem fair For you and I to be so far away The stars all shimmer like a melody Like they’re playing for you and me But only I can hear their sounds.

Biorę gitarę i zaczynam pracować nad pierwszymi akordami. Chciałbym, żeby nowe piosenki przekonały ją, że jesteśmy gotowi, muszą więc być doskonałe. Wkurza mnie to, że tak wiele zależy od pomocy Warrena. Mam nadzieję, że w sprawie Sydney można na nim bardziej polegać niż w przypadku regularnego płacenia czynszu.

25 Sydney – Nie idę. – A właśnie że idziesz – mówi Warren, strącając moje nogi ze stolika. – Strasznie się nudzę. Bridgette pracuje cały weekend, a Ridge robi Bóg wie co, z Bóg wie kim. Serce podchodzi mi do gardła i patrzę na niego niepewnym wzrokiem. Wybucha śmiechem. – Wiedziałem, że się tym zainteresujesz. – Chwyta mnie za ręce i podciąga na nogi. – Żartowałem. Ridge siedzi w domu, pracując i tak jak ty rozczulając się nad sobą. Szykuj się. Przysięgam, że jeśli dziś ze mną nie wyjdziesz, zmuszę cię do tego, żebyś w moim towarzystwie obejrzała pornosa. Wyswobadzam dłonie z jego uścisku i idę do kuchni. Wyjmuję kubek z szafki. – Nie mam ochoty dziś wychodzić, Warren. Cały dzień miałam zajęcia i tylko dzisiaj nie pracuję wieczorem w bibliotece. Na pewno znajdziesz kogoś innego, kto z tobą pójdzie.

Wyjmuję z lodówki karton soku i nalewam napój do kubka. Opieram się o blat i piję łyk, patrząc na nadąsanego Warrena. Wygląda naprawdę uroczo, kiedy się dąsa, często więc podpuszczam go tylko po to, żeby zobaczyć tę minę. – Posłuchaj, Syd – mówi, wchodząc do kuchni. Wysuwa spod barku stołek i siada. – Mogę być z tobą brutalnie szczery? Przewracam oczami. – Tak jakbym mogła cię powstrzymać. Kładzie ręce na blacie i pochyla się w moją stronę. – Jesteś żałosna. Parskam śmiechem. – I to już wszystko? To ma być ta twoja brutalna szczerość? Kiwa głową. – Jesteś żałosna. Podobnie jak Ridge. Od tej nocy, kiedy dałem mu twój adres, zachowujecie się jak para złamasów. Dla niego w tej chwili liczy się tylko praca albo muzyka. Żadnych kawałów, nic. A ty? Za każdym razem kiedy tu przychodzę, siedzisz nad książkami. Nigdy nie wychodzisz. I nie chcesz już słuchać moich historyjek o seksie. – Nieprawda – przerywam mu. – Nigdy nie chciałam ich słuchać. – Nieważne – odpowiada, kręcąc głową. – I tak jesteście żałośni. Wiem, że potrzebujesz czasu i tak

dalej, i tak dalej, ale to nie znaczy, że masz całymi dniami rozpamiętywać swoje życie i tracić okazje do zabawy. Ja w każdym razie chcę się bawić. Tyle że już nie mam z kim, a wszystko to twoja wina, bo tylko ty możesz wyrwać Ridge’a i siebie z tego depresyjnego nastroju. Więc tak, jesteś żałosna. Jesteś żałosna, żałosna, żałosna. A jeśli chcesz choć na kilka godzin przestać taka być, musisz się przebrać i ze mną wyjść. Trudno mi się z tym nie zgodzić. Rzeczywiście jestem żałosna. Żałosna, żałosna, żałosna. Tylko Warren potrafi tak prosto, a zarazem celnie opisać czyjś stan. Wiem, że przez kilka ostatnich miesięcy zachowywałam się po prostu beznadziejnie. To, że Ridge również, nie stanowi dla mnie żadnej pociechy. W końcu jego zachowanie wynika wyłącznie z tego, że wciąż czeka, aż się przełamię i z nim skontaktuję. Przypominam sobie ostatnie słowa jego listu: Powiedz tylko kiedy. Próbuję to powiedzieć od chwili, gdy przeczytałam ten list, wciąż jednak za bardzo się boję. Nigdy nie czułam do nikogo tego, co czuję do Ridge’a, i sama myśl o tym, że nam się nie uda, paraliżuje mnie do tego stopnia, że nie jestem w stanie się do niego odezwać. Po prostu mam wrażenie, że im dłużej czekamy i więcej czasu mamy na zagojenie się naszych ran, tym większe są szanse na to, że uda się nasze „może kiedyś”.

Zaczekam do chwili, gdy będę mieć pewność, że całkowicie zapomniał o Maggie. Zaczekam do chwili, gdy będę mieć pewność, że jest gotów w pełni mi się oddać. Zaczekam do chwili, gdy będę mieć pewność, że nie będę miała poczucia winy, że znów komuś zaufałam. Nie wiem, kiedy to nastąpi, i cierpię na myśl o tym, że moje niezdecydowanie go blokuje. – Sio – mówi Warren, wypychając mnie z kuchni. – Idź się przebrać, ale już! * Nie wierzę, że dałam się na to namówić. Po raz ostatni sprawdzam w lustrze makijaż i biorę torebkę. Warren na mój widok kręci tylko głową. Naburmuszam się i wznoszę ręce do nieba. – Co tym razem ci się nie podoba? – wzdycham. – Jestem nieodpowiednio ubrana? – Wyglądasz świetnie, ale chcę, żebyś włożyła tamtą niebieską sukienkę. – Przecież mówiłam ci, że ją spaliłam. – Akurat – odpowiada, pchając mnie w kierunku sypialni. – Miałaś ją na sobie w zeszłym tygodniu. Włóż ją i możemy wychodzić. Odwracam się do niego. – Wiem, z jakich powodów lubisz tę sukienkę. To, że chcesz, żebym ją miała na sobie, jest trochę obrzydliwe.

Mruży oczy. – Posłuchaj, Syd. Nie chcę być niegrzeczny, ale przez ostatnie miesiące trochę przytyłaś. W tych dżinsach masz strasznie wielki tyłek. W niebieskiej sukience nie będzie aż tak bardzo rzucał się w oczy. Włóż ją, jeśli nie chcesz, żeby wszyscy nas wytykali palcami. Przez chwilę mam ochotę mu przywalić, wiem jednak, że ma po prostu specyficzne poczucie humoru. Wiem również, że może nalegać na tę niebieską sukienkę z całkiem innego powodu. Próbuję nie myśleć, że ten powód ma coś wspólnego z Ridge’em, bo w sumie w każdej sytuacji, w jakiej się znajduję, prędzej czy później zaczynam o nim myśleć. To nic nowego. Z drugiej jednak strony Warren znany jest z tego, że ma niewyparzony język, więc całkiem możliwe, że mówił szczerze. Prawda jest taka, że jedzeniem wypełniłam pustkę powstałą w moim życiu po rozstaniu z Ridge’em. Przyglądam się krytycznie swojemu brzuchowi i klepię się po nim, a potem przenoszę wzrok z powrotem na Warrena. – Ale z ciebie dupek. – Wiem – potwierdza i kiwa głową. Jego niewinny uśmiech sprawia, że momentalnie wybaczam mu chamską uwagę. Przebieram się w niebieską sukienkę, ale postanawiam zachowywać się dziś jak pies ogrodnika i odstraszać od niego wszystkie dziewczyny. Palant.

* – O rany. Tu jest... inaczej – mówię, rozglądając się dookoła. Lokal nie przypomina klubów, do których zwykle chodzi Warren. Jest o wiele mniejszy, nie ma nawet parkietu. Przy końcu sali stoi niewielka scena, ale dziś nikt nie gra. Słychać muzykę z szafy grającej, a goście siedzą przy stolikach i cicho ze sobą rozmawiają. Warren wybiera stolik pośrodku sali. – Ale z ciebie skąpiradło – komentuję. – Nawet nie zamówiłeś nic do jedzenia. Śmieje się. – W drodze do domu postawię ci hamburgera. Wyjmuje komórkę i esemesuje do kogoś, więc znów rozglądam się po klubie. Przytulnie tu. Dziwne, że Warren zaprosił mnie w takie miejsce. Chyba jednak nie ma złych zamiarów, bo w ogóle nie zwraca na mnie uwagi. Jest skoncentrowany na swoim telefonie i na drzwiach. Nie rozumiem, dlaczego chciał dziś wyjść, a jeszcze mniej rozumiem, czemu wybrał akurat ten lokal. – Właściwie to ty jesteś żałosny, nie ja – mówię. – Przestań mnie wreszcie ignorować. Nawet na mnie nie patrzy, kiedy odpowiada. – Nic nie mówisz, więc formalnie rzecz biorąc, wcale cię nie ignoruję.

Moja ciekawość rośnie. Dziwnie się zachowuje. Zupełnie jak nie on. – Co się z tobą dzieje, Warren? – pytam. Ledwo zadaję to pytanie, odrywa wzrok od telefonu, uśmiecha się do kogoś za mną i wstaje. – Spóźniłaś się – zauważa. Odwracam się i widzę Bridgette zmierzającą do naszego stolika. – Wal się, Warren – odpowiada z nikłym uśmiechem. Warren obejmuje ją i całują się przez kilka krępujących dla mnie sekund. Kiedy już jestem przekonana, że brakuje im powietrza, klepię go po ramieniu. Odrywa się od swojej dziewczyny, mruga do niej, po czym wysuwa krzesło. – Muszę iść do klopa – mówi do Bridgette. A potem celuje we mnie palcem. – A ty się stąd nie ruszaj. To brzmi jak rozkaz i wkurza mnie strasznie, bo jest dzisiaj naprawdę chamski. Kiedy odchodzi od stolika, odwracam się do Bridgette. – Warren twierdził, że cały weekend pracujesz – zauważam. Wzrusza ramionami. – Pewnie powiedział tak dlatego, że pasowało to do skomplikowanego planu, który przygotował na ten wieczór. Kazał mi tu przyjść, żebym nie pozwoliła ci wyjść, kiedy się o wszystkim dowiesz. Aha, miałam ci o tym nie mówić, więc gdy wróci, udawaj głupią. Serce zaczyna mi szybciej bić.

– Proszę, powiedz mi, że żartujesz. Kręci głową i unosi rękę, wzywając kelnera. – Chciałabym, żeby to były żarty. Musiałam poprosić koleżankę, żeby mnie dzisiaj zastąpiła. Przez to jutro pracuję na dwie zmiany. Chwytam się za głowę. Żałuję, że dałam się namówić na ten wypad. Właśnie sięgam po torebkę, zamierzając wyjść, kiedy na scenie pojawia się Warren. – Jezu... – jęczę. – Co on wyprawia, do cholery? Robi mi się niedobrze. Nie mam pojęcia, co on knuje, ale coś mi mówi, że to nic dobrego. Stuka w mikrofon, potem reguluje jego wysokość. – Dziękuję wszystkim za przybycie. Nie żeby ktoś o czymś wiedział, bo to koncert niespodzianka. Mimo to dziękuję. Poprawia jeszcze raz mikrofon, po czym macha do naszego stolika. – Chciałbym cię przeprosić, Syd, za to, że cię okłamałem. Wcale nie przytyłaś i twój tyłek wygląda naprawdę super w tych dżinsach. Musiałem jednak jakoś cię przekonać do włożenia tej sukienki. Aha, i wcale nie jesteś żałosna. To też było kłamstwo. Kilka osób przy stolikach zaczyna się śmiać, ja jednak jęczę i chowam twarz w dłoniach. Mimo wszystko zerkam na niego zza rozcapierzonych palców. – No dobra, jedziemy z tym koksem, nie? Mamy dziś dla was kilka nowych kawałków. Niestety, nie pojawi się

tu dzisiaj cały zespół, bo... – Patrzy wymownie na malutką scenę. – Wszyscy by się tu nie zmieścili. Dlatego przed wami tylko niewielka część Sounds of Cedar! Serce o mało nie wyrywa mi się z piersi. Kiedy publiczność zaczyna klaskać, zamykam oczy. Proszę, niech to będzie Ridge. Proszę, niech to nie będzie Ridge. Jezu, kiedy wreszcie na coś się zdecyduję? Słyszę jakieś odgłosy dobiegające ze sceny, ale boję się otworzyć oczy. Tak bardzo pragnę, żeby to był on, że to aż boli. – Hej, Syd – mówi Warren do mikrofonu. Robię głęboki wdech, żeby się uspokoić, po czym otwieram oczy i niepewnie spoglądam na niego. – Pamiętasz, jak kilka miesięcy temu powiedziałem ci, że czasami potrzebujemy złych dni, żeby spojrzeć z właściwej perspektywy na te dobre? Chyba kiwam głową. Nie mam pewności, bo nie czuję już swojego ciała. – Cóż, dzisiaj jest jeden z tych dobrych dni. Tych naprawdę dobrych. – Pokazuje na mój stolik. – Niech ktoś postawi tej dziewczynie drinka, bo jest strasznie spięta. Przysuwa mikrofon do jednego z trzech stołków stojących na scenie. Ktoś stawia przede mną szklankę. Opróżniam jej zawartość jednym haustem. Odstawiam

szklankę na stół i unoszę wzrok w samą porę, żeby zobaczyć ich wchodzących na scenę. Najpierw idzie Brennan, a zaraz za nim Ridge z gitarą. O ja cię. Wygląda niesamowicie. Pierwszy raz widzę go na scenie. Czekałam na tę chwilę od dnia, kiedy pierwszy raz usłyszałam na balkonie, jak gra. No i proszę, oto moje marzenie staje się rzeczywistością. Wygląda dokładnie tak, jak wyglądał, kiedy widziałam go po raz ostatni... po prostu niesamowicie. Najwyraźniej wtedy też wyglądał niesamowicie, tylko nie chciałam tego przyznać, wiedząc, że nie jest mój. W tej chwili nie mam już takich obiekcji. Jest po prostu śliczny. Zachowuje się bardzo pewnie i wcale się temu nie dziwię. Jego ramiona wydają się po prostu stworzone do trzymania gitary. Instrument tak bardzo do niego pasuje, jakby był naturalnym przedłużeniem jego ciała. W jego oczach nie dostrzegam już cienia poczucia winy, który dostrzegałam w przeszłości. Uśmiecha się, jakby ciesząc się z tego, co zaraz nastąpi. Ten uśmiech rozpromienia jego twarz, a nawet całą salę. W każdym razie tak mi się wydaje. Idąc na swoje miejsce, zerka kilka razy w stronę publiczności, ale chyba mnie nie zauważa. Siada na środkowym stołku. Brennan zajmuje miejsce po jego lewej ręce, a Warren po prawej. Ridge miga coś do przyjaciela i ten pokazuje na mnie. Ridge wreszcie mnie zauważa. Zasłaniam dłońmi usta,

opierając łokcie na stoliku. Uśmiecha się i kiwa do mnie głową. Serce zaraz rozsadzi mi pierś. Nie mogę się uśmiechnąć, pomachać mu ani nawet kiwnąć głową. Jestem zbyt zdenerwowana, żeby się poruszyć. Brennan przybliża usta do mikrofonu. – Mamy kilka nowych piosenek... – zaczyna. Ridge przyciąga mikrofon do siebie, nie dając bratu dokończyć. – Sydney – mówi – kilka tych piosenek napisałem z tobą. Pozostałe napisałem dla ciebie. Słyszę pewną różnicę w jego głosie. Nigdy nie słyszałam, żeby mówił tak dużo i głośno. Wydaje mi się również, że mówi o wiele wyraźniej, zupełnie jakby nieostra fotografia nagle nabrała ostrości. Najwyraźniej trochę nad tym popracował. Kiedy to sobie uświadamiam, w moich oczach pojawiają się łzy, chociaż jeszcze nawet nie usłyszałam żadnej piosenki. – Jeśli wciąż nie jesteś gotowa, nie szkodzi – mówi. – Zaczekam tak długo, jak chcesz. Mam tylko nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, żebyśmy dzisiaj wieczorem zrobili sobie przerwę. Odsuwa mikrofon, po czym wpatruje się w swoją gitarę. Brennan ponownie przybliża usta do mikrofonu i spogląda na mnie. – Skorzystam z okazji, że nie może mnie usłyszeć, i powiem, że to wszystko bzdury. Ridge nie może już dłużej czekać. Po prostu nie daje rady. Dlatego proszę,

zlituj się i powiedz mu dzisiaj, jaką decyzję podjęłaś. Śmieję się, ocierając łzy. Ridge gra pierwsze akordy I’m in Trouble i w końcu rozumiem, dlaczego Warren tak bardzo upierał się przy tej sukience. Brennan pochyla się do mikrofonu i zaczyna śpiewać, a ja zastygam w bezruchu, kiedy Warren miga tekst piosenki, podczas gdy Ridge koncentruje się na palcach dotykających strun. Patrzę jak zahipnotyzowana na to piękne widowisko, które we trójkę wyczarowują za pomocą słów i gitary.

Ridge Kiedy piosenka dobiega końca, patrzę na nią. Płacze, ale łzom towarzyszy uśmiech. Właśnie to miałem nadzieję zobaczyć, unosząc wzrok znad gitary. To, że widzę ją po raz pierwszy od chwili, gdy pocałowałem ją na pożegnanie, wzrusza mnie bardziej, niż myślałem. Staram się za wszelką cenę nie zapominać, po co tu jestem, ale mam ogromną ochotę rzucić gitarę, podbiec do Sydney i zacząć ją całować jak wariat. Zamiast tego, nie odrywając od niej oczu, zaczynam kolejny kawałek, który pomogła mi napisać. To Maybe Someday. Uśmiecha się i przyciska dłoń do piersi. W takich chwilach jak ta naprawdę cieszę się, że nie słyszę. Nic mnie nie rozprasza i mogę w pełni skupić się

na niej. Czuję muzykę wibrującą w mojej piersi, kiedy wpatruję się w jej usta, gdy śpiewa tę piosenkę aż do ostatniego wersu. Zamierzałem zagrać jeszcze kilka innych kawałków, które stworzyliśmy razem, ale widząc ją, zmieniam zdanie. Chcę, żeby posłuchała nowych piosenek, które napisałem dla niej, ponieważ koniecznie muszę zobaczyć, jak na nie zareaguje. Zaczynam pierwszą z nich, wiedząc, że Warren i Brennan bez problemu dostosują się do tej zmiany. Oczy jej zaczynają błyszczeć, kiedy uświadamia sobie, że tego utworu jeszcze nie zna. Pochyla się i koncentruje na nas trzech.

Sydney W angielskim alfabecie jest tylko dwadzieścia sześć liter. Można by pomyśleć, że z tyloma literami niewiele można zrobić. Można by pomyśleć, że kiedy wymiesza się je i połączy w słowa, mogą one wywołać tylko ograniczoną liczbę uczuć. A jednak tych uczuć może być nieskończenie wiele i ta piosenka jest dowodem na to. Nigdy nie zrozumiem, w jaki sposób kilka prostych słów połączonych ze sobą może kogoś zmienić, a jednak ten utwór i jego słowa całkowicie mnie odmieniają. Czuję się tak, jakby „może

kiedyś” zamieniło się we „właśnie teraz”. HOLD ON TO YOU The cool air running through my hair Nights like these, doesn’t seem fair For you and I to be so far away The stars all shimmer like a melody Like they’re playing for you and me But only I can hear their sound Maybe if I ask them they will play for you I try wishing on one, maybe I’ll try two It doesn’t look like there’s much for me to do I want to hold on to you Just like these memories I can’t undo I want to hold on to you Without you here that’s kind of hard to do I want to hold I want to hold on to you The front seat’s empty, and I know When it’s just me I seem to go To places I never wanted to I need you here to be a light

Star in the sky brighten up my night Sometimes I need the dark to see So come on, come on, turn it on for me Just a little light, and I’ll be able to see Promise like a comet you won’t fly by me I want to hold on to you Just like these memories I can’t undo I want to hold on to you Without you here that’s kind of hard to do I want to hold I want to hold on to you

Ridge Kończę grać i od razu przechodzę do następnego kawałka, nie dając sobie czasu na to, żeby na nią spojrzeć. Boję się, że jeśli na nią spojrzę, stracę do reszty motywację do pozostania na scenie. Bardzo pragnę do niej podejść, ale wiem też, że koniecznie musi wysłuchać kolejnej piosenki. Poza tym nie chcę, żeby myślała, że usiłuję coś na niej wymóc. Jeśli jest gotowa być ze mną, wie, czego od niej oczekuję. A jeśli nie, uszanuję jej decyzję. Wiem jednak również, że jeśli do końca tej piosenki

nie będzie na to gotowa, to chyba już nigdy nie będzie gotowa. Wpatruję się przez chwilę w swoje palce przesuwające się po gryfie gitary. Potem patrzę porozumiewawczo na Brennana, który nachyla się do mikrofonu, zaczynając śpiewać. Zerkam na Warrena, a ten rozpoczyna migać słowa piosenki. Wodzę wzrokiem po publiczności i ponownie znajduję Sydney. Nasze spojrzenia się spotykają. Nie odwracam wzroku.

Sydney – O rany – szepcze Bridgette. Podobnie jak ja nie może oderwać oczu od sceny. To samo dzieje się zresztą ze wszystkimi obecnymi na sali. Nic dziwnego, ta trójka tworzy razem wspaniały zespół. Kiedy pomyślę, że słowa tej piosenki napisał Ridge, ba, że napisał je dla mnie, nie mogę otrząsnąć się z szoku. Nie mogę też przestać się na niego patrzeć. Przez całą piosenkę prawie się nie ruszam. I prawie nie oddycham. LET IT BEGIN Time went fast

Time went fast till it was gone You think it’s right You think it’s right until it’s wrong Even after all this time I still want you Even after all my mind Put me through So won’t you Won’t you let it begin So won’t you Won’t you let it begin You hold it out You hold your heart out in your hand I snatch it up I snatch it up fast as I can Even after all this time I still want you Even after all my mind Put me through I stand here at your door Until you come and let me in I want to be your end

But you gotta let it begin So won’t you Won’t you let it begin So won’t you Won’t you just say when

Ridge Nie odrywamy od siebie wzroku. Przez całą piosenkę jest całkowicie skupiona na mnie, a ja na niej. Kończę grać, ale się nie ruszam. Czekam, aż jej głowa i życie dogonią serce. Mam nadzieję, że nastąpi to już wkrótce. Tego wieczoru. W tej chwili. Ociera łzy, a potem coś mi pokazuje. Unosi palec wskazujący lewej ręki i przybliża do niego palec wskazujący prawej, po czym zakreśla koło i koniuszki jej palców się dotykają. Nie mogę się ruszyć. Ona umie migać. Właśnie powiedziała do mnie: „kiedy”. Nigdy bym się tego nie spodziewał. Nigdy nawet bym jej o to nie poprosił. To, że podczas naszej rozłąki nauczyła się migać, jest najwspanialszą rzeczą, jaką ktokolwiek dla mnie zrobił. Kręcę głową, nie mogąc uwierzyć, że ta cudowna,

piękna i dobra dziewczyna jest naprawdę moja. Ależ ja ją kocham. Uśmiecha się do mnie, ja jednak dalej stoję jak słup. Widząc moją reakcję, wybucha śmiechem i znów miga to słowo: „kiedy, kiedy, kiedy”. Brennan klepie mnie po plecach. Patrzę na niego. Śmieje się do mnie. – Idź – miga, pokazując na Sydney. – Idź do swojej dziewczyny. Momentalnie rzucam gitarę na podłogę i zbiegam ze sceny. Kiedy widzi, że do niej biegnę, wstaje od stolika. Jest zaledwie kilka kroków ode mnie, ale droga do niej wydaje mi się wiecznością. Patrzę na jej sukienkę i przykazuję sobie w myślach, żeby nie zapomnieć podziękować Warrenowi. Mam przeczucie, że ma z tym coś wspólnego. Staję przed nią i patrzę jej w oczy. Są pełne łez. Uśmiecha się do mnie i spoglądamy na siebie bez choćby cienia poczucia winy, smutku, żalu czy wstydu. Zarzuca mi ręce na szyję, a ja przyciągam ją do siebie i zanurzam twarz w jej włosach. Przyciskam jej głowę do swojej piersi i zamykam oczy. Trzymamy się siebie kurczowo, jakbyśmy bali się puścić. Wyczuwam, że płacze, i odsuwam się na tyle, by móc spojrzeć jej w oczy. Kiedy unosi głowę, wydaje mi się, że nigdy nie widziałem piękniejszych łez. – Migasz – mówię głośno.

Uśmiecha się. – A ty mówisz. I to dużo. – Nie jestem w tym za dobry – przyznaję. Wiem, że trudno mnie zrozumieć, i wciąż czuję się nieco skrępowany za każdym razem, gdy coś mówię, ale uwielbiam patrzeć jej w oczy, kiedy wsłuchuje się w mój głos. Mam ochotę wypowiadać przy niej wszystkie słowa, jakie tylko zdołam. – Ja też nie jestem dobra w języku migowym – odpowiada. Odsuwa się ode mnie i zaczyna migać. – Warren mi pomagał. Na razie znam około dwustu słów, ale wciąż się uczę. Minęło kilka miesięcy od naszego ostatniego spotkania i chociaż wierzyłem, że wciąż chce ze mną być, czasami ogarniały mnie wątpliwości. Zacząłem podważać słuszność naszej decyzji o odłożeniu na później rozpoczęcia związku. Nigdy bym jednak nie pomyślał, że Sydney wykorzysta te kilka miesięcy, by nauczyć się porozumiewać ze mną w taki sposób, jaki zawsze był poza zasięgiem moich rodziców. – Właśnie zakochałem się w tobie na zabój – mówię, po czym zerkam na Bridgette, która wciąż siedzi przy stoliku. – Widziałaś to, Bridgette? Widziałaś, jak zakochiwałem się w niej na zabój? Bridgette przewraca oczami, a Sydney wybucha śmiechem. Patrzę na nią. – Mówię serio. To było jakieś dwadzieścia sekund

temu. Zakochałem się w tobie na zabój. Uśmiecha się do mnie i wypowiada następne zdanie wolno, żebym nie miał kłopotów ze zrozumieniem. – Ja byłam pierwsza. Przyciskam wargi do jej ust. Od chwili gdy ostatni raz ich smakowałem, nie mogłem przestać myśleć o tym, kiedy znów będę miał okazję to zrobić. Przyciąga mnie do siebie, a ja całuję ją na przemian to mocno, to delikatnie, to szybko, to wolno. Całuję ją w każdy możliwy sposób, bo tak też zamierzam ją kochać: w każdy możliwy sposób. Opłacało się wytrwać w uczuciu, by teraz zaznać tego pocałunku. Ten pocałunek wart jest wszystkich tych łez, cierpienia, bólu, walki i oczekiwania. Ona też jest tego wszystkiego warta. A nawet więcej.

Sydney Jakoś w końcu udaje nam się dotrzeć do mojego mieszkania, choć nasze usta rzadko się od siebie odrywają. Ridge wypuszcza mnie z objęć, żebym otworzyła drzwi, cierpliwości starcza mu jednak tylko na przekręcenie klucza w zamku. Śmieję się, kiedy napiera ramieniem na drzwi i wpycha mnie do środka. Zamyka drzwi i odwraca się do mnie twarzą. Przez kilka chwil tylko na siebie patrzymy.

– Cześć – mówi po prostu. – Cześć – odpowiadam ze śmiechem. Rozgląda się nerwowo po pokoju, po czym z powrotem przenosi na mnie wzrok. – To co, chyba wystarczy? – pyta. Unoszę ze zdziwieniem brwi, ponieważ nie do końca rozumiem, o co mu chodzi. – Co wystarczy? – Wystarczy rozmów na dziś – odpowiada, uśmiechając się do mnie. Ach. Teraz rozumiem. Kiwam głową, a on podchodzi do mnie i mnie całuje. Pochyla się nieznacznie, potem kładzie ręce na moich biodrach i mnie podnosi. Otaczam go nogami w pasie, a on trzymając dłonie na moich plecach, idzie ze mną do sypialni. Choć mnóstwo razy widziałam takie sceny w filmach i czytałam o nich w książkach, nigdy żaden mężczyzna jeszcze nie zanosił mnie do łóżka. Chyba to pokocham. Wszystko wskazuje na to, że to będzie jedna z ulubionych rzeczy, jakie będę robić z Ridge’em. Tak myślę do momentu, kiedy Ridge zamyka drzwi sypialni kopniakiem. Być może to polubię jeszcze bardziej. Delikatnie kładzie mnie na łóżku i chociaż żałuję, że już mnie nie nosi, rozczarowanie wynagradza mi fakt, że

znajduję się teraz pod nim. Każdy jego kolejny ruch jest bardziej zmysłowy od poprzedniego. Waha się chwilę, a potem sunie wzrokiem po moim ciele, w końcu zatrzymuje się na rąbku mojej sukienki. Podciąga ją, a ja unoszę się tylko na tyle, by mógł ściągnąć mi ją przez głowę. Wstrzymuje oddech, widząc, że mam teraz na sobie jedynie cieniutkie figi. Zaczyna obniżać się nade mną, ja jednak odpycham jego pierś i kręcę głową, dając mu do zrozumienia, że teraz jego kolej. Uśmiecha się, po czym szybko ściąga koszulkę i znów się pochyla nade mną. Ponownie go odpycham. Z ociąganiem podnosi się i patrzy na mnie z udawaną złością. W odpowiedzi pokazuję na jego dżinsy. Podnosi się z łóżka i dwoma szybkimi ruchami pozbywa się reszty ubrania, które ląduje na podłodze, ale nawet nie wiem gdzie, bo moje oczy są teraz zajęte czymś innym. Znów mam go nad sobą, tym razem jednak go nie powstrzymuję. Otaczam go nogami w pasie, zarzucam mu ręce na plecy i przywieram ustami do jego warg. Pasujemy do siebie tak idealnie, jakbyśmy byli do tego celu stworzeni. Jego lewa ręka pasuje idealnie do mojej, kiedy unosi ją nad moją głowę i przyciska do materaca. Jego język idealnie pasuje do mojego języka, kiedy pieści moje usta. Jego prawa ręka idealnie pasuje do mojego uda, kiedy wbija palce w moją skórę i zmienia położenie swojego ciała.

Odrywa wargi od moich ust i kosztuje mojego policzka... szyi... ramienia... Nie wiem, czy to możliwe, żeby jego pieszczoty nadawały mojemu życiu większy sens, ale właśnie tak się czuję. Wszystko, co wiąże się ze mną, z nim i z życiem, nabiera większego sensu, kiedy jesteśmy razem tak jak w tej chwili. Dzięki niemu czuję się piękniejsza. Ważniejsza. Bardziej kochana. Bardziej pożądana. Z każdą mijającą chwilą staję się też coraz bardziej zachłanna, pragnąc każdej części jego ciała. Odpycham się od jego piersi. Potrzebuję nieco miejsca, bo zamierzam migać. Spogląda na moje dłonie i uświadamia sobie, co chcę zrobić. Mam nadzieję, że się nie pomylę, bo od naszego ostatniego spotkania ćwiczyłam to zdanie zaledwie tysiąc razy. – Zanim to zrobimy, muszę ci coś powiedzieć. Odsuwa się ode mnie o kilka centymetrów i patrzy na moje ręce, czekając. – Kocham cię – migam. Na jego twarzy maluje się ulga. Pokrywa pocałunkami moje dłonie, a potem wyślizguje się spomiędzy moich nóg i odsuwa się ode mnie. Już zaczynam się bać, że doszedł do absurdalnego wniosku, że powinniśmy przestać, kiedy pochyla się i przykłada ucho do mojej piersi. – Chcę poczuć, jak to mówisz. Przyciskam usta do jego włosów, po czym delikatnie

go przytulam. – Kocham cię, Ridge – szepczę. Obejmuje mnie mocniej w pasie, a ja powtarzam te słowa raz po raz. Przyciskam jego głowę do piersi obiema rękami. Puszcza moją talię i sunie dłonią po moim brzuchu. Pod wpływem jego dotyku moje mięśnie się naprężają. Kreśli palcami zmysłowe kręgi na mojej skórze. Milknę, skupiając się na jego dotyku, ale on nagle przestaje. – Nie czuję, jak to mówisz – skarży się. – Kocham cię – powtarzam szybko. Ledwo wypowiadam te słowa, jego palce rozpoczynają na nowo pieszczoty. Gdy milknę, znów się zatrzymują. Nagle załapuję, o co w tym chodzi. Uśmiecham się i znów mówię, że go kocham. Wsuwa palce pod gumkę moich majtek i znów cichnę. Naprawdę trudno mi mówić, gdy jego dłoń jest tak blisko. W ogóle trudno cokolwiek robić. Kiedy nie czuje mojego głosu, jego ręka zamiera. Ponieważ pragnę, żeby dalej się poruszała, udaje mi się wydyszeć: – Kocham cię. Jego ręka obniża się, po czym znów się zatrzymuje. Zamykam oczy i znów to mówię. Powoli. – Kocham... cię. To, co zaczyna teraz wyprawiać jego ręka, każe mi powtarzać te słowa bezustannie. Znowu.

I znowu. I znowu. I znowu, i znowu, i znowu, aż wreszcie moje majtki niespodziewanie lądują na podłodze, a ja powtarzam te słowa wiele razy, coraz szybciej i coraz głośniej, aż w końcu zaczynam prawie krzyczeć. Dalej porusza ręką, przekonując mnie, że jest chyba najlepszym słuchaczem, jakiego znam. – Kocham cię – szepczę po raz ostatni i mój oddech staje się płytki. Jestem zbyt wyczerpana, by wypowiedzieć te słowa raz jeszcze. Moje ręce zsuwają się z jego głowy i bezwładnie lądują na materacu. Unosi głowę i przesuwa się, dopóki jego twarz nie znajduje się tak blisko mojej, że muskamy się nosami. – Ja też cię kocham – odpowiada, uśmiechając się z dumą. Również się uśmiecham, ale poważnieję, kiedy niespodziewanie wstaje z łóżka. Jestem zbyt wyczerpana, żeby wyciągnąć do niego ręce. Na szczęście po chwili wraca. Rozdziera opakowanie z prezerwatywą, nie odrywając ode mnie wzroku. Patrzy na mnie tak, jakbym tylko ja się dla niego liczyła na całym świecie. Przepełniają mnie proste emocje. Nie miałam pojęcia, że mogę aż tak bardzo na kogoś reagować. Nie miałam pojęcia, że mogę kogoś aż tak bardzo pragnąć. Nie miałam pojęcia, że potrafię z kimś aż tak współodczuwać.

Ridge unosi rękę i ociera łzę z mojej skroni, a potem mnie delikatnie całuje, wywołując jeszcze więcej łez. To idealny pocałunek w idealnym momencie. Chyba domyśla się, co czuję, bo moje łzy w ogóle go nie niepokoją. Wie, że nie są to łzy żalu ani smutku. To po prostu łzy. Łzy wzruszenia z powodu poruszającej chwili, która przerosła moje fantazje. Czeka cierpliwie na moją zgodę, więc kiwam głową. Niczego więcej nie potrzebuje. Przykłada policzek do mojego policzka i próbuje we mnie wejść. Zamykam oczy i usiłuję się odprężyć, ale całe moje ciało jest napięte. Dotąd uprawiałam seks tylko z Hunterem, który w porównaniu z Ridge’em prawie nic dla mnie nie znaczył. Myśl o tym, że doświadczę tego z Ridge’em, jest dla mnie tak stresująca, że nie jestem w stanie się rozluźnić. Wyczuwa mój lęk i nieruchomieje. Cieszę się, że jest taki empatyczny. Spogląda mi w oczy swoimi ciemnobrązowymi oczami. Chwyta moje ręce i unosi je nad moją głowę, a potem splata swoje palce z moimi i przyciska je do materaca. Pochyla się do mojego ucha. – Chcesz, żebym przestał? Pospiesznie kręcę głową. Śmieje się cicho. – W takim razie rozluźnij się, Syd. Przygryzam wargę i potakuję, zachwycona tym, że

powiedział głośno „Syd”. Muska nosem zarys mojej szczęki, a potem przybliża wargi do moich ust. Każdy jego dotyk obmywa mnie falą gorąca, ale nie rozwiewa moich obaw. Ta chwila wydaje się tak doskonała, że boję się, że ją zniszczę. Nie może być już lepiej, więc z pewnością będzie gorzej. – Denerwujesz się? – pyta Ridge. Jego oddech muska moje usta. Wysuwam język, przekonana, że jeśli tylko się postaram, uda mi się posmakować jego słów. Kiwam głową, a on uśmiecha się do mnie łagodnie. – Ja też – szepcze. Ściska mocniej moje ręce, po czym kładzie głowę na mojej nagiej piersi. Czuję, jak jego ciało podnosi się i opada z każdym moim oddechem. Wzdycha i nagle moje mięśnie opuszcza napięcie. Jego ręce są nieruchome, nie bada nimi mojego ciała ani nie słucha, jak śpiewam czy mówię, że go kocham. Leży nieruchomo, ponieważ mnie słucha. Słucha bicia mojego serca. Unosi głowę i patrzy mi w oczy. Zdaje się, że wpadł na jakiś pomysł. – Masz zatyczki do uszu? – pyta. Zatyczki do uszu? Robię zdziwioną minę, ale pokazuję na stolik nocny. Otwiera szufladę i przez chwilę w niej grzebie. Kiedy w końcu znajduje zatyczki, wciska mi je do ręki i pokazuje, żebym wetknęła je do uszu.

– Dlaczego? Uśmiecha się, całuje mnie i przybliża usta do mojego ucha. – Chcę, żebyś usłyszała, jak cię kocham. Spoglądam na zatyczki, a potem patrzę na niego pytająco. – Jak mam coś usłyszeć, mając zatkane uszy? Kręci głową, a potem przykłada dłonie do moich uszu. – Nie tutaj – mówi. Przesuwa rękę na moją pierś. – Chcę, żebyś słyszała mnie tutaj. To wyjaśnienie mi wystarcza. Szybko umieszczam zatyczki w uszach, a potem kładę głowę na poduszce. Hałas wokół mnie powoli cichnie. Nie byłam świadoma tych wszystkich dźwięków, dopóki się od nich nie odcięłam. Nie słyszę już tykania zegara. Nie słyszę już hałasu za oknem. Nie słyszę szelestu prześcieradła pod nami, poduszki pod głową czy skrzypienia łóżka. Nic nie słyszę. Chwyta mnie za rękę i rozwiera moją dłoń, po czym przykłada ją do mojego serca. Następnie sięga do mojej twarzy i zamyka mi oczy. Odsuwa się ode mnie. W ogóle mnie nie dotyka. Nie czuję też, żeby się ruszał. Jest cicho. Jest ciemno. W ogóle nic nie słyszę. Nie mam pewności, czy to

właśnie tego chciał. Nie słyszę niczego poza całkowitą ciszą. Słyszę to, co Ridge słyszy przez całe swoje życie. Jedyna rzecz, której jestem świadoma, to bicie mojego serca. Nic więcej. Zupełnie nic. Zaraz... Bicie mojego serca. Otwieram oczy i patrzę na niego. Siedzi na łóżku kilka centymetrów ode mnie i się uśmiecha. Wie, że to słyszę. Uśmiecha się łagodnie, a potem odrywa moją rękę od mojej piersi i kładzie ją na swojej. Łzy ponownie wypełniają mi oczy. Nie wiem, czy na niego zasługuję, ale co do jednej rzeczy mam pewność. Tak długo, jak będę tego doświadczać, moje życie nie będzie mierne. Moje życie z Ridge’em będzie niezwykłe. Kładzie się na mnie i przykłada swój policzek do mojego, po czym nieruchomieje na kilka długich sekund. Nie słyszę jego oddechu, ale czuję go na swojej szyi. Nie słyszę jego ruchów, ale je czuję. Moja ręka wciąż dotyka jego piersi, więc skupiam się na biciu jego serca. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Czuję, jak całe moje ciało odpręża się pod nim, podczas gdy on dalej porusza się najdelikatniej, jak tylko można. Przyciska swoje biodra do moich bioder na dwie

sekundy, potem wycofuje się na krótką chwilę, a potem znów przysuwa. Porusza się tak kilka razy, a ja czuję, że z każdym jego rytmicznym ruchem moje pożądanie rośnie. A im większe jest moje pożądanie, tym bardziej niecierpliwa się staję. Chcę poczuć na swoich ustach jego wargi. Chcę poczuć jego ręce na całym swoim ciele. Chcę poczuć, jak we mnie wchodzi i sprawia, że jestem całkowicie jego. Im więcej myślę o tym, czego od niego chcę, tym żywiej reaguję na jego delikatne ruchy. A im żywiej reaguję, tym szybciej biją nasze serca. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Uderzenieuderzenie, przerwa. Uderzenieuderzenieprzerwa. Uderzenieuderzenieprzerwa. Im szybciej biją nasze serca, tym szybsze są jego ruchy. Jedne dopasowują się do drugich. Robię gwałtowny wdech. Ridge porusza się w rytm mojego serca. Obejmuję go ręką za szyję i skupiam się na uderzeniach jego serca, nagle uświadamiając sobie, że nasze serca są idealnie ze sobą zsynchronizowane. Zaciskam nogi na jego biodrach i unoszę się ku niemu, chcąc, żeby dzięki niemu moje serce zabiło jeszcze szybciej. Sunie wargami po moim policzku, aż w końcu dociera do moich ust. Nie całuje ich jednak. Cisza wokół

sprawia, że zwracam baczniejszą uwagę na jego oddech na swojej skórze. Po chwili skupiam się z powrotem na mojej dłoni przyłożonej do jego piersi i czuję, jak nagle wciąga gwałtownie powietrze. Kilka chwil później wzdycha i czuję, jak jego słodki oddech muska moje usta. Wdech, wydech. Wdech, wydech. Wdech, wydech. Jego oddech staje się szybszy, kiedy wkłada język do moich ust i delikatnie pieści nim czubek mojego języka. Gdybym nie miała zatyczek w uszach, na pewno usłyszałabym teraz swój jęk. Reaguję tak za każdym razem, gdy jest przy mnie. To już chyba odruch. Kładę dłoń z tyłu jego głowy, pragnąc go mocniej poczuć. Przyciągam go do siebie z taką gwałtownością, że z jego ust wydobywa się jęk. Czuję ten jęk, w ogóle go nie słysząc, i jest to chyba najbardziej zmysłowe doświadczenie w moim życiu. Jego głos wnika do mojego wnętrza. Gdybym mogła słyszeć, nigdy bym tego nie doznała. Ridge kładzie przedramiona na materacu po obu stronach mojej głowy. Odrywam dłoń od jego piersi, chcąc przytulić go z całych sił, których zresztą niewiele mi zostało. Wycofuje się, a potem zdecydowanym ruchem we mnie wchodzi, wypełniając mnie całą.

Nie mogę... Moje serce... Kurczę, udało mu się właśnie uciszyć moje serce. Już go w ogóle nie czuję. Jedyne, co czuję, to jego ruchy... na mnie... w moim wnętrzu... we mnie. Całkowicie mnie pochłaniają. Z zamkniętymi oczami wsłuchuję się w niego, chociaż nic nie słyszę, doświadczając go w ciszy, tak samo jak on doświadcza mnie. Rozkoszuję się tym całym pięknem: gładkością jego skóry, jego oddechem i naszymi jękami, które w końcu stają się nie do odróżnienia. W dalszym ciągu badamy w ciszy nasze ciała, odkrywając w nas miejsca, które do tej pory mogliśmy sobie tylko wyobrażać. Moje ciało znów zaczyna się napinać, ale tym razem nie dlatego, że jestem zdenerwowana. Czuję, jak jego mięśnie naprężają się pod moimi dłońmi, i ściskam jego ramiona, gotowa, by dojść wraz z nim. Przyciska policzek do mojego policzka i jęczy, wykonując równocześnie dwa ostatnie, długie pchnięcia, i w tej samej chwili z moich ust również wydobywa się jęk. Jego ciało przeszywa spazm. Mimo to wsuwa dłoń między nasze ciała i przyciska ją do mojego serca. Drży przy mnie, a ja robię, co mogę, by ukoić własne drżenie. W końcu uspokaja się i znów dostosowuje do rytmu mojego serca.

Jego ruchy stają się tak delikatne, że ledwie je wyczuwam. Nagle uświadamiam sobie, że płaczę. Nie mam pojęcia dlaczego, ponieważ to było najbardziej niesamowite przeżycie, jakiego kiedykolwiek doznałam. Może właśnie dlatego płaczę. Ridge rozluźnia się i całuje mnie tak delikatnie i długo w usta, że w końcu przestaję płakać, po czym zapada całkowita cisza, wypełniona jedynie biciem naszych serc.

Ridge Zamykam drzwi do łazienki i wracam do łóżka. Jej twarz oświetlona jest blaskiem księżyca wpadającym przez okna. Uśmiecha się do mnie, kiedy kładę się obok. Wsuwam rękę pod jej ramiona, a potem kładę głowę na jej piersi i zamykam oczy. Kocham jej brzmienie. Kocham ją. Wszystko w niej. Kocham to, że nigdy mnie nie osądza. Kocham to, że mnie rozumie. Kocham to, że chociaż ją zraniłem, zawsze popierała moje decyzje, niezależnie od tego, jak bardzo były dla niej niekorzystne. Kocham jej szczerość. Kocham jej bezinteresowność. A najbardziej kocham to, że to ja jestem tym, który może ją za to wszystko kochać. – Kocham cię – wyczuwam jej słowa. Zamykam oczy i słucham, jak ciągle powtarza to

zdanie. Przykładam ucho do jej serca, rozkoszując się jej zapachem, dotykiem, głosem, jej miłością. Nigdy jeszcze nie czułem tylu rzeczy naraz. Nigdy nie chciałem poczuć więcej. Unoszę głowę i patrzę jej prosto w oczy. Jest teraz częścią mnie. A ja jestem częścią niej. Pokrywam delikatnymi pocałunkami jej nos, usta i podbródek, a potem znów przyciskam ucho do jej serca. Po raz pierwszy w życiu słyszę absolutnie wszystko.

Podziękowania Tak wiele osób zasługuje na podziękowania, a tak mało mam na to miejsca. Nie ukończyłabym żadnej książki, gdyby nie ci, którzy okazywali mi nieustanne wsparcie i nie szczędzili słów zachęty. Oto osoby zasługujące na podziękowanie za to, że towarzyszyły mi podczas procesu pisania książki (kolejność przypadkowa): Christina Collie, Gloria Green, Autumn Hull, Tammara Webber, Tracey-Garvis Graves, Karen Lawson, Jamie McGuire, Abbi Glines, Marion Archer, Mollie Harper, Vannoy Fite, Lin Reynolds, Kaci BlueBuckley, Pamela Carrion, Jenny Aspinall, Sarah Hansen, Madison Seidler, Aestas, Natasha Tomic, Kay Miles, Sali-Benbow Powers, Vilma Gonzalez, Crystal Cobb, Dana Ferrell, zawsze oddana Kathryn Perez i wiele innych osób, które spotkałam na swojej drodze. Dziękuję dziewczynom z mojego fanpage’a. Nie mam słów. Z wyjątkiem tych siedemnastu słów. Dziękuję Joelowi i Julie Williamsom za niesamowitą pomoc. Tarryn Fisher za to, że była moją powierniczką i pilnowała, żebym nie straciła poczucia rzeczywistości. Mojemu mężowi i synom za to, że są najwspanialszą

czwórką mężczyzn na tej planecie. Elizabeth Gunderson i Carol Keith McWilliams za wsparcie, wiedzę i pomoc. Jesteście po prostu piękne. Nie ukończyłabym tej książki bez was. Jane Dystel i całemu zespołowi Dystel & Goderich za nieustające wsparcie. Judith Curr, wydawcy Atria Books, i jej zespołowi za to, że ich pomoc wykraczała daleko poza ich zwykłe obowiązki. Okazaliście mi nieocenione wsparcie. Mojej redaktorce Johannie Castillo. Powiedzieć, że się denerwowałam, dostarczając ci plik z pierwszą książką, to jak nic nie powiedzieć. Tymczasem nie powinnam się była w ogóle denerwować. Stworzyłyśmy wspaniały zespół. Jestem szczęśliwa, że cię mam. OGROMNE podziękowania dla członków zespołu Maybe Someday. Są to: Chris Peterson, Murphy Fennell i Stephanie Cohen. Naprawdę wymiatacie. I wreszcie chciałabym podziękować Griffinowi Petersonowi. Tysiąckrotne dzięki. Nie można nie wspomnieć o twoim talencie i pracowitości, przede wszystkim jednak dziękuję ci za wsparcie oraz entuzjazm. Och, zapomniałabym o Davie i Kubusiu Puchatku. Im też dziękuję. A co, nie wolno?

Dodatek *** You don’t know me like you think you do Nie znasz mnie wcale. Tylko ci się wydaje, Że wiesz, czego chcę. Kłamstwem twoje życie jest, Kłamstwem jest. Myślisz: to nic takiego, choć to naprawdę koniec. Mogłeś to wszystko naprawić – zostało zniszczone. Kłamstwem twoje życie jest, Kłamstwem jest.

*** With a right turn, the tires start to burn Gwałtownie skręcamy, spod kół lecą skry, Uśmiech na twej twarzy, starasz się go skryć. Starasz się go skryć. Wciskasz gaz do dechy, aż podwozie drży, Świat się nam rozmazał, nie znam twojej twarzy. Nie znam tej twarzy.

*** I yell, slow down, we’re almost out of town Krzyczę z całej siły: zatrzymaj się, dość! Miasto już za nami, nie masz jeszcze dość? Nie masz dość? W twoich oczach mord, gdy jedziesz na drzewo, Próbuję wyskoczyć, bo już nie chcę tego. Potem mówię ci: Nie znasz mnie wcale. Tylko ci się wydaje, Że wiesz, czego chcę. Kłamstwem twoje życie jest, Kłamstwem jest. Myślisz: to nic takiego, choć to naprawdę już koniec. Mogłeś to wszystko naprawić – zostało zniszczone. Kłamstwem twoje życie jest, Kłamstwem jest.

TO CUDOWNE UCZUCIE Wciąż nie wiem, Dlaczego nie możemy się rozstać. I chodzi mi po głowie,

Że prawda jest prosta. Trudno zacząć od nowa, Na życie patrzeć, co w tyle, Ale coś tutaj nadciąga, Coś, na co czekasz już chwilę. Odkryjesz swoje pragnienie, Spełnisz swoje marzenie, Z nadzieją na powtórzenie. To cudowne uczucie. Poznasz, jeśli chcesz słuchać, Gdzieś między pocałunkami, Które stały się obojętne. A ja wzruszam ramionami. Chociaż wierzyłem w tę miłość, Widzę jednak wyraźnie, Że wszystko się już zmieniło, Znalazłaś kogoś, kto weźmie Całą winę na siebie. A ja wiem, w głębi ducha, Że to gierka dla ciebie. Nasze plany, nadzieje Nie ożywią płomieni.

Ale coś tutaj nadciąga, Coś, na co czekasz już chwilę. Odkryjesz swoje pragnienie, Spełnisz swoje marzenie Z nadzieją na powtórzenie. To cudowne uczucie. Poznasz, jeśli chcesz słuchać, Gdzieś między pocałunkami, Które stały się obojętne, Nie martw się jednak o nic. To, co było między nami, To prawdziwa była miłość. Była miłość. Teraz nie ma po niej śladu, Wszystko się wypaliło. Wypaliło. Odkryjesz swoje pragnienie, Spełnisz swoje marzenie, Odkryjesz swoje pragnienie, Spełnisz swoje marzenie, Odkryjesz swoje pragnienie, Spełnisz swoje pragnienie.

WIĘCEJ Dlaczego nie chcesz, Żebym cię zabrał Gdzieś, gdzie spełnią się marzenia. Znajdźmy sobie gdzieś Miejsce do osiedlenia. Dla nas, tylko we dwoje, Możemy spełnić marzenia, A nawet więcej. Nawet więcej.

*** I’ll bring my suitcase Spakuję swoją walizkę, Ty przygotuj nam mapę. Możemy żyć po bożemu Albo uciekać przed światem. Ciepła bryza na twarzy Kołysze jak nic innego, Spoglądamy w nocne niebo Pełne światła gwieździstego. Dla nas, tylko we dwoje.

Możemy spełnić marzenia, A nawet więcej. Nawet więcej.

*** Watching him from here Patrząc na niego Z oddali, Pragnę być bliżej, niż mogę znieść. Chcę go tutaj chcę Może któregoś dnia kiedyś.

*** I’d run for him you, if I could stand Gnałabym do niego ciebie, ile sił, Ale nie mogę żądać, Byś moim teraz był. Dlaczego nie chce mnie?

***Watching him from here/ Seeing something from so far away Patrząc na niego Dostrzegam coś w oddali

Coraz bliżej niż dalej. I marzę, by mi tego nie zabrali.

*** If I could be his, I would wait/ And if I can’t be yours now Jeśli nie mogę być z tobą, Czekał będę, Aż przyjdziesz, Aż zabierzesz mnie gdzieś. Może kiedyś. Może kiedyś.

*** I try to ignore what you say Przemilczam twoje słowa. Odwracam się, gdy patrzysz.

MOŻE KIEDYŚ Coś nadciąga z oddali, Każdego dnia zbliża się, Myśląc, że ja tego chcę.

Uciekałbym, gdybym mógł, Bo nie dostanę, czego chcę. Bo to ciebie chcę. Refren: Jeśli nie mogę być z tobą, Czekał będę, aż przyjdziesz, Aż zabierzesz mnie gdzieś. Może kiedyś. Może kiedyś. Przemilczam twoje słowa. Odwracam się, gdy patrzysz. Dwie strzały Amora w mym grzbiecie, Woń twych perfum w pościeli. Wypełniasz moje myśli. Prawda jest tylko na piśmie. Nie mówi jej nikt. Refren: Jeśli nie mogę być z tobą... Twierdzisz: to złe, a mi dobrze z tym jest. Odpychasz mnie, a potem mnie chcesz. Niewypowiedziane słowa, jak nasza piosenka. Nic z tego nie wyjdzie.

Zakreślamy coraz bardziej wyblakłe granice, Pochylam się przed nią, łamię się przed tobą. Refren: Jeśli nie mogę być z tobą...

*** Say it’s wrong, but it feels right. Twierdzisz: to złe, a mi dobrze z tym jest.

*** Why don’t we keep / Keep it simple Nie komplikujmy, Niech będzie prosto. Ty pogadasz z ludźmi, Ja wtopię się między nich. Choć wiesz, że jestem tu I chcę tu być Tylko dla ciebie, Tam moje miejsce. I wiesz, że widzę, Jak twoje spojrzenie Podąża wciąż za mną.

*** And I must confess / My interest Muszę przyznać, Że fascynuje mnie, Jak się poruszasz W tej sukience. Czuję się jak Jedyny facet, Na którego spojrzałaś.

*** Whoa, oh, oh, oh Och, wpadłem w kłopoty, Kłopoty. Och, wpadłem w kłopoty, Kłopoty aż potąd.

KŁOPOTY Nie komplikujmy, Niech będzie prosto. Ty pogadasz z ludźmi, Ja wtopię się między nich. Choć wiesz, że jestem tu

I chcę tu być Tylko dla ciebie, Tam moje miejsce. I wiesz, że widzę, Jak twoje spojrzenie Podąża wciąż za mną. Muszę przyznać, Że fascynuje mnie, Jak się poruszasz W tej sukience. Czuję się jak Jedyny facet, Na którego spojrzałaś. Och, wpadłem w kłopoty, Kłopoty. Och, wpadłem w kłopoty, Kłopoty aż potąd. Jeżdżę w różne miejsca, To tu, to tam. Ty masz swoje sprawy, A ja o swoje dbam. Choć wiesz, że jestem tu I chcę tu być

Tylko dla ciebie, Tam moje miejsce. I wiesz, że widzę, Jak twoje spojrzenie Podąża wciąż za mną. Muszę przyznać, Że fascynuje mnie, Jak się poruszasz W tej sukience. Czuję się jak Jedyny facet, Na którego spojrzałaś. Och, wpadłem w kłopoty, Kłopoty. Och, wpadłem w kłopoty, Kłopoty aż potąd.

*** Lines are drawn, but then they fade. Zakreślamy coraz bardziej wyblakłe granice. Pochylam się przed nią, łamię się przed tobą.

*** It’s making me feel / like I want to be Czuję się jak Jedyny facet, Na którego spojrzałaś.

TO TY Cokolwiek kiedyś zrobiłaś Na tym padole łez, Nie ma już dzisiaj znaczenia. Liczy się tylko to, Że zabrałaś mnie Do miejsc, o których marzyłem. Pokazałaś mi Wszystko, o czym kiedyś śniłem. Wiesz, że to... Wiesz, że to właśnie ty. Nie wiem, co mam powiedzieć, Gdy myślę o tobie codziennie. Cześć, jak się masz – To mało, Bo zabrałaś mnie Do miejsc, o których marzyłem.

Pokazałaś mi Wszystko, o czym kiedyś śniłem. Wiesz, że to... Wiesz, że to właśnie ty.

*** The cool air running through my hair Łagodna bryza w moich włosach, Noce, co są jakby sen. Jesteśmy od siebie tak daleko, A światło gwiazd niesie melodię, Grając dla ciebie i dla mnie. Ale tylko ja je słyszę.

PRZY TOBIE Łagodna bryza w moich włosach, Noce, co są jakby sen. Jesteśmy od siebie tak daleko, A światło gwiazd niesie melodię, Grając dla ciebie i dla mnie. Ale tylko ja je słyszę.

Jeśli je poproszę, zagrają też dla ciebie. Spróbuję raz czy dwa, I tak nie mam co robić, Bo marzę, by być przy tobie. Nie mogę zapomnieć wspomnień, Bo marzę, by być przy tobie. Bez ciebie wszystko jest trudne, Więc marzę. Marzę, by być przy tobie. Patrzę na pusty fotel i wiem, Że doszedłem gdzieś, Gdzie wcale nie chcę już być. Potrzebne mi twoje światło, Blask gwiazd, co rozświetli ten mrok, A czasem ciemność pozwala mi lepiej zobaczyć. Sprowadź dla mnie, sprowadź, proszę, Trochę światła, bym widzieć mógł znów. Obiecaj, że nie będziesz kometą, która wyminie mnie, Bo marzę, by być przy tobie. Nie mogę zapomnieć wspomnień, Bo marzę, by być przy tobie. Bez ciebie wszystko jest trudne, Więc marzę.

Marzę, by być przy tobie.

ZACZNIJMY Czas mija szybko. Mija, aż wszystko znika. Tak dobrze jest, Tak dobrze, że źle. I myślisz, że dobrze jest, Tak dobrze, aż źle. Choć tak wiele minęło, Wciąż pragnę cię. Choć tak wiele myślałem O tym, co stało się. Dlaczego nie chcesz, by to się wszystko zaczęło? Dlaczego nie chcesz, by to się wszystko zaczęło? Nie ruszasz się, Stojąc z sercem na dłoni. Porwę je, Porwę je, jak tylko się da.

Choć tak wiele minęło, Wciąż pragnę cię. Choć tak wiele myślałem O tym, co stało się. Wciąż stoję na twoim progu, Czekając, aż wpuścisz mnie. Będę dla ciebie końcem, Ale ty musisz chcieć. Dlaczego nie chcesz, By to się wszystko zaczęło? Dlaczego nie powiesz? Dlaczego nie powiesz mi kiedy?